BAD MOON RISING 1

3

Geneza Zwierzo Łowców Na długo przed spisaniem historii żył zuchwały król. Jedyny nie poddający się woli greckich bogów, którzy nim rządzili. Podobnie jak wielu przed nim i po nim popełnił błąd, zakochując się w najpiękniejszej kobiecie w królestwie. W kobiecie, której uśmiech był fundamentem jego życia. Ale nie wiedział, że urodziła się z najmroczniejszym przekleństwem. Przez czyny jej przodków przeciwko greckiemu bogu Apollowi, ponad dwa tysiące lat przed jej narodzinami, jej ludzie zostali skazani na brutalną śmierć w swoje dwudzieste siódme urodziny. To była tajemnica, którą chroniła do dnia, kiedy jak każdy inny Apollita zaczęła się rozkładać i umierać. W ciągu zaledwie dwudziestu czterech godzin zmieniła się z pięknej kobiety w starowinę, a następnie w nic więcej niż proch. Lycaon był załamany po stracie swojej ukochanej, ale jeszcze gorsza była świadomość, że jego synowie wkrótce dołączą do swojej matki, umierając tak samo przerażająco. Podobnie jak ich matka umrą za coś, w czym żadne z nich nie miało udziału. Nie mogąc znieść tej niesprawiedliwości stanął twarzą w twarz z bogami i kazał im się pieprzyć. Nie chciał patrzeć jak umierają jego dzieci. Nigdy. Tej samej nocy użył mrocznej magii by połączyć geny żony z najsilniejszymi zwierzętami. Z wilkami, szakalami, lwami, tygrysami, panterami, jaguarami, gepardami, niedźwiedziami, jastrzębiami, lampartami, a nawet z rzadkimi smokami – mieli być zbawieniem dla jego synów. Kiedy jego eksperyment się powiódł, stworzył zupełnie nowy gatunek. Już nie ludzie, nie Apollici ani zwierzęta. Byli zupełnie czymś innym. Eksperymenty zmieniły jego dwóch synów w cztery oddzielne istoty. Dwa stworzenia miały zwierzęce serca i żyły jak one w świetle dnia. Dwa inne miały ludzkie serca, a ich podstawową formą podczas dnia był człowiek. To był ich moc. I tak narodziła się nowa klątwa. Po rasie matki – Apollitach – odziedziczyli magię i zdolności psychiczne. Po ojcu zaś mogli żyć w świetle dnia w swojej podstawowej formie – ludzkiej lub zwierzęcej, a w nocy w zastępczej.

4 Człowiek stał się bestią, a bestia człowiekiem. W świetle księżyca, podczas pełni, ich moce były najsilniejsze – dominowali nad prawami czasu i fizyki. Od tego dnia żyli odporni na przekleństwo Apolla. Bogowie jednak nie byli zadowoleni. Domagali się, aby król zabił wszystkie istoty, które stworzył. Jak zwykły śmiertelnik śmiał pokrzyżować ich plany. Ale król odmówił. – Nie pozwolę, by moje dzieci cierpiały przez waszą próżność. Wszyscy możecie umrzeć za to, co jest mi drogie.

Skoro więc jego dzieci były wolne od klątwy Apollitów – bogowie rzucili nową. Nikt z nowego gatunku nie miał możliwości wyboru partnera – tylko Mojry mogły go przypisać. Nigdy też nie będzie pokoju pomiędzy zwierzętami Katagaria, a ludźmi Arkadianami1 – których stworzył król. Dwa gatunki i odwieczni wrogowie będą zwani Zwierzo Łowcami, bo będą na siebie polować. Przez wieczność będą walczyć między sobą i wiecznie będą wobec siebie podejrzliwi. Na zawsze wściekli. Zażarci. Nienawistni. Co więcej, staną się źródłem żywności dla swoich kuzynów – wampirów Daimonów, którzy potrzebują dusz, by przeżyć swoje dwudzieste siódme urodziny. Żadnego pokoju. Żadnego wsparcia. Ich los to cierpieć i żyć na przekór bogom. Aż do dnia, kiedy dwoje ostatnich ocalałych się pozabija. Taki był ich wyrok. Ale żadne z nich nie będzie tak cierpiało jak bezpośredni potomkowie króla. Ci, którzy będą po nim nosili nazwisko Kattalakis… 1 Kużwa

jak to się odmienia ??

5

Rozdział 1 Styczeń 2003 Sanctuary, Nowy Orlean - Więc to jest to niesławne Sanctuary… Fang Kattalakis spojrzał w górę przypinając swojego lśniącego Kawaski Ninja i zobaczył Keegana spoglądającego na trzypiętrowy budynek z czerwonej cegły po drugiej stronie ulicy. Szczenię właśnie było w okresie dojrzewania, miał około trzydziestu lat licząc ludzką miarą, ale zgodnie z ich gatunkiem i naturą Zwierzo-Łowcy Keegan wyglądał jak szesnastolatek, co było równoznaczne, że był tak samo pobudzony jak nastolatek. Ubrany w czarną skórę chroniącą go w trakcie jazdy na motocyklu Keegan prawie spadł z wrażenia ze swojego dwukołowca, gdy miał odwiedzić słynne Sanctuary będące własnością niedźwiedzi. Fang wypuścił długi zirytowany oddech gdy mocował kask do swojego plecaka. Za karę on i jego brat Vane musieli opiekować się Keeganem i jego bliźniakiem Craigiem. Radości o radości. Wolałby wyciągać swoje flaki przez nozdrza niż niańczyć szczeniaki. Ale przynajmniej na tej wycieczce nie było ich przywódcy Stefana. Mogłoby to spowodować rozlew krwi, ponieważ Fang nie czuł wobec niego nawet odrobiny szacunku nawet w swoje najlepsze dni. A dziś nie był nawet „lepszy” dzień.

Blond szczeniak poruszył wszystkimi kończynami, gdy ruszył do wejścia, ale Vane chwycił go za kark. Keegan natychmiast zwiotczał, co wiele mówiło o jego wieku i braku doświadczenia. Nawet w czasie, gdy Fang był szczeniakiem, nigdy nie poddawał się bez walki. To nie leżało w jego naturze. Vane uwolnił ze swojego chwytu chłopięcy kołnierzyk. - Nie opuszczaj stada szczeniaku. Nie rozwijaj złych przyzwyczajeń. Czekaj na wszystkich. To dlatego wszyscy jeździli motocyklami. Ponieważ „średniacy” nie byli dobrzy w teleportacji dopóki nie ukończą czterdziestu lub pięćdziesięciu lat i szczenięce moce mogły szybko zrujnować nawet najsilniejszego, gdy przenosiły go gdzie indziej, przyziemny ludzki transport wydawał się najlepszy.

6 Więc byli tutaj. Znudzeni. Poruszeni. I wyglądający jak ludzie. Co za ohydna kombinacja. Ale przede wszystkim Fang był zmęczony, odkąd tresowali szczenięta, by je uspołecznić i nauczyć utrzymywać w świetle dnia ludzkie formy… Sanctuary wydawało się najlepszym i najbezpieczniejszym miejscem poza obozem, gdzie mogli ich zabrać. Przynajmniej gdyby ktoś zmienił się w wilka niedźwiedzie mogły to ukryć. Tylko najsilniejsze Katagarskie wilki mogły pozostać w ludzkiej formie w dziennym świetle. Jeśli szczenięta nie mogły nauczyć się utrzymywać ludzkiej formy zanim nie skończą trzydziestu pięciu lat, ich przywódca mógł rozkazać je zabić. Żyli w surowym świecie, gdzie tylko najsilniejsi z ich gatunku mogli przetrwać. Jeśli nie mogli walczyć i harmonizować się z ludźmi, byli martwi. Nie potrzebowali marnować swoich cennych zasobów na stworzenia, które nie potrafiły obronić sfory. Vane zerknął na Fanga jak gdyby oczekiwał, że ten powie coś złośliwego do Keegana. Normalnie Fang miałby jakiś błyskotliwy komentarz dla szczeniaka, ale był zbyt zmęczony, by go dręczyć. - Co to tak długo trwa? – Fury zatrzymał się obok Fanga, irytując się z powodu jego ociągania się. Nie tak wysoki jak Fang, Fury był szczupły i bezwzględny. Z turkusowymi oczami Fury miał ostre rysy twarzy i wszystko inne od czego sierść Fanga jeżyła się na grzbiecie. Jego długie biało-blond włosy ściągnięte były do tyłu w ciasny kucyk. Przewieszając plecak przez ramię, Fang ostrzelał go drwiąco spojrzeniem mówiąc mu co myślał o wilku – niewiele. - Blokowałem swój motor dupku. Powinienem patrzeć na twoje łapy by mieć pewność, że kiedy wrócę on tu będzie ? Źrenice Furego zwęziły się. - Chciałbym zobaczyć jak to robisz. Zanim Fang mógł rzucić się na niego, Liam znacznie starszy brat Keegana stanął pomiędzy nimi.

- Leżeć wilki. W prawdziwej postaci wilka Fang wyszczerzyłby zęby na Furego, który oddałby mu taki sam gest. Przy nacisku Liama Fury cofnął się, gdy osiem innych wilków przeszło na drugą stronę ulicy. On i Vane zatrzymali się z tyłu. Fang wskazał na Furego szarpiąc podbródkiem.

7 - Naprawdę nienawidzę tego drania. - Nie zabijaj go na razie. Przyda nam się. Być może. Ale nie na tyle, by Fang nie cieszyłby się z przyozdobienia ściany wciśniętym w ramę Furym. Nie żeby był posiadaczem ściany, ale gdyby miał, to Fury byłby ładną włochatą dekoracją. Fang zwrócił się do brata, który był o cal niższy od Furego. - Więc po co tu tak naprawdę jesteśmy? Szczenięta mogliśmy wyszkolić w obozie. Vane wzruszył ramionami. - Markus chciał byśmy zgłosili się u niedźwiedzi. Ponieważ mamy brzemienne samice możemy potrzebować pomocy ich lekarza. Taa, ich siostra Anya i pół tuzina innych samic mogą urodzić w każdej chwili. Markus, niechętny dawca spermy dla trzech z nich, chciał by jego „synowie” zeszli mu z oczu. Co było dobre dla Fanga. Również nie bardzo lubił starego pierdołę. Już miał rzucić mu wyzwanie o zwierzchnictwo, ale Vane i Anya odwiedli go od tego pomysłu. Od kiedy Vane był Arkadianem ukrywającym się pod postacią Katagara ostatnią rzeczą jakiej potrzebowali to dowodzący Fang. Doprowadziłoby to do niewygodnych pytań, takich jak dlaczego Vane, najstarszy z miotu, dziedzic ich ojca i jak wszyscy wiedzieli mający więcej magicznej mocy niż Fang nie był tym, który zawalczył o przywództwo. Ale Vane nigdy nie mógł tego zrobić. Ponieważ ból miał tendencję do przywracania ich do podstawowej formy wbrew woli, nie mogli ryzykować tym, że Vane w walce stanie się przypadkowo człowiekiem. To dlatego Fang nie spał całą noc. Nieprzytomny i ciężko ranny Vane zmuszony był spać jako człowiek. Ich sfora zabiłaby jego brata, gdyby którykolwiek z nich domyślił się prawdziwej formy Vane'a. Ziewając Fang nadrobił odległość do watahy, by zatrzymać się przed bramkarzem w drzwiach Sanctuary. Pokaźniejszych rozmiarów niż wilki, niedźwiedź miał długie blond włosy i czarną koszulkę z logo Sanctuary, częściowo zakrytą czarną, skórzaną kurtką. Jego niebieskie oczy ostrożnie ich obserwowały. - Sfora? Vane wystąpił do przodu.

- Kattalakis Wielki Władca Wilków…Katagarskich. Niedźwiedź wysklepił czoło, tak jakby był pod wrażeniem ich rodowodu. Wielki Władca oznaczało, że ich ojciec należał do rady Omegrion, która nadzorowała i ustanawiała prawa obowiązujące wszystkich Zwierzo-Łowców. Odkąd było tylko

8 dwudziestu trzech członków (pierwotnie dwudziestu czterech, ale jeden gatunek wymarł), było to imponujące być jednym z nich. - Każdy z was nosi nazwisko Kattalakis? - Ja i mój brat. – Vane wskazał na Fanga. Niedźwiedź skinął głową zakładając ramiona na piersi i przybierając twardą postawę. - Jesteśmy Peltiers. Jestem Dev z zestawu identycznych czworaczków, więc nie myśl, że wewnątrz widzisz podwójnie lub potrójnie i trzymaj się z dala od tego, który wygląda identycznie jak ja, i ubrany jest całkowicie na czarno – Remi jest drażliwym sukinsynem. Moja matka Nicolette jest Katagarską Wielką Władczynią Niedźwiedzi, więc nie prowokujcie żadnego cholerstwa, to nie będzie żadnego cholerstwa. Szybki przegląd zasad. Żadnej walki, żadnego gryzienia, żadnej magii. Łamiesz zasady, my łamiemy ciebie i jesteś skazany…jeśli przeżyjesz. – Posłał wymowne spojrzenie na szczenięta. – Krótko mówiąc przychodzicie w pokoju lub wychodzicie w kawałkach. Załapaliście? Fang poniósł rękę, by wystawić mu środkowy palec, ale Vane chwycił go za nadgarstek zanim ten coś zrobił. - Rozumiemy. Sycząc i będąc na granicy wytrzymałości mięśni Vane odepchnął go, gdy Fang skrzywił się na uścisk brata. Vane spojrzał na niego. Trzymaj zamknięty pysk, a gesty zachowaj dla siebie, powiedział do niego mentalnie. Nie słucham rozkazów od niedźwiedzi Nie, ale słuchasz ich ode mnie. Zachowuj się Fang, albo wykopię twoją dupę do epoki kamienia łupanego. Vane chwycił go za rękaw od kurtki i zaciągnął do baru. Fang odepchnął go od siebie. Chyba, że usadziłby go magią, Vane nie był tak silny jak on. - Nie jestem twoją dziwką chłopcze. Vane odwrócił się do niego ze spojrzeniem, które mówiło mu, że jest o krok od wykonania swojego najlepszego strzału. - Więc zrób to dla Anyi. Możemy potrzebować ich pomocy w razie jakichś problemów z jej miotem. To był cios poniżej pasa i Vane wiedział, że jest to jedyny argument, któremu się nie sprzeciwi. Anya była ich siłą napędową, dla niej zrobiliby wszystko. - Dobrze. Jestem po prostu niewyspany.

9

- Dlaczego nie spałeś? Chroniłem cię…Niektóre wilki grasowały ostatniej nocy i Fang obawiał się, że napatoczą się na postać Vane'a, gdy ten uzdrawiał się z ran i spał. Więc nie kładł się upewniając się, że zapach rannego Vanea nie zostanie odkryty. Ale on nigdy nie powie bratu prawdy. Vane zawstydziłby się wiedząc, że młodszy brat go chroni. - Nie wiem. Po prostu nie mogłem zasnąć. - Więc, kim ona jest? Fang przewrócił oczami. - Dlaczego zakładasz, że to samica? Vane podniósł w górę ręce. - Nie wiedziałem, że lubisz samców. Zanotuję to w mojej specjalnej teczce o nazwie Fang. Ignorując go, Fang rozejrzał się po ciemnym wnętrzu słynnego klubu, który nie był zbyt zatłoczony późnym popołudniem. Kilku ludzi siedziało przy stołach, kilku grało w bilard i gry video na tyłach. Pusty parkiet do tańca był umieszczony tuż przed sceną z namalowanym niebieskim sprayem na białej ścianie napisem Howlers. Craig i Keegan połączyli trzy stoły w kącie, aby pomieścić ich dziesiątkę. Spojrzenie niektórych ludzi stało się nerwowe, Fang powiedziałby, że nawet histeryczne, zwłaszcza kobiet, które kładły torebki na kolanach, gdy je mijali. Tak jakby wilk potrzebował pieniędzy. Ale w gruncie rzeczy wyglądali jak niebezpieczna zgraja. Ubrani w skóry, byli w gotowi do walki w razie potrzeby. Tylko Vane wyróżniał się schludnością mając na sobie dżinsy, skórzaną brązową kurtkę i ciemnoczerwoną koszulkę. Miał najdłuższe włosy z nich wszystkich. Jednak były one związane w kucyk, a twarz ogolona, co czyniło go znośnym. Reszta z nich wyglądała jak dzikie zwierzęta, którymi zresztą byli. Fang rzucił plecak na podłogę i usiadł wyciągając długie nogi. Opierając się o ścianę nasunął okulary i zamknął oczy, by zawalczyć o drzemkę, podczas gdy reszta rzucała między sobą bzdurami. Gdyby tylko mógł posiedzieć przez dziesięć minut nie myśląc o niczym, byłby całkiem nowym wilkiem… **** - Tam jest stado wilków, które właśnie weszło.

10 Żołądek podszedł jej do gardła, Aimee Peltier rzuciła okiem znad nowych zamówień. Nicolette Peltier, ich matka stanęła jak wryta na ironiczne oświadczenie Deva. Napotkała lekko zdziwione spojrzenie Aimee, gdy odepchnęła się od dużej brązowej lady. - Jak wielu? - Wydaje się, że ośmiu Zabójców i dwa szczeniaki. Maman wygięła w łuk blond brew. Chociaż miała prawie osiemset lat nie wyglądała starzej niż czterdziestoletnia ludzka kobieta. Ubrana w biznesowy niebieski

kostium z zaczesanymi w kok blond włosami wyglądała pruderyjnie i właściwie była przeciwieństwem do Aimee ubraną w koszulkę i dżinsy z rozpuszczonymi włosami. - Zabójcy czy Strati? Strati byli Katagarskimi wojownikami, najgroźniejszymi z watahy i najszybciej wpadającymi w gniew. Szczenięta z powodu zmian hormonalnych większych w ich rodzaju od ludzkich były równie groźne. Ale zazwyczaj nie miały siły i mocy, by podeprzeć swoje ego. Zabójcy z drugiej strony byli bezkrytycznymi mordercami, którzy zabijali wszystko i każdego, kto stanął na ich drodze. Arkadianie stosowali to ostatnie na każdym Katagarskim wojowniku, uzasadniając, że to konieczne. Jeśli ta grupa naprawdę była Zabójcami to ich obecność w barze była jak beczka prochu nad otwartym paleniskiem z szalejącym ogniem. Dev podrapał się w kark. - Technicznie rzecz biorąc są Strati, ale to ciężkie przypadki. Niewiele potrzeba by stali się Zabójcami. Aimee wstała. - Pójdę ich obsłużyć. Dev zablokował jej wyjście. - Cherise właśnie przyjmuje ich zamówienia. Przeraziła się jego lekkomyślnością. - Zaufałeś człowiekowi, by ich obsłużył? Czyś ty oszalał? Dev wydawał się być niewzruszony swoją własną głupotą. - Cherise jest zbyt zrównoważona i słodka. Wątpię, by nawet Prawdziwy Zabójca mógłby być dla niej niemiły. Poza tym wiem co czujesz do wilków i pomyślałem, że oszczędzę ci konieczności obsługiwania ich. Nie potrzebujemy tu na razie żadnego dramatu.

11 To była prawda. Jej kontakty z wilkami nie były za szczęśliwe. Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale podzielała niesmak matki w stosunku do ich rodzaju. Wilki były brutalne i wulgarne. Ekstremalnie aroganckie. Przede wszystkim zatruwali jej „niedźwiedzią” wrażliwość. Nicolette wstała. - Aimee idź i miej ich na oku. Upewnij się, że nie sprawiają żadnych problemów, gdy tu są. Nie chcę żadnego spektaklu. Jeśli tylko powąchają w złym kierunku to wyrzuć ich. Pochyliła głowę w kierunku swojej matki. Dev przesunął się na bok, by dać jej przejść. - Jeśli będziesz potrzebować pomocy, będę tam szybciej niż zdołasz powiedzieć „niedobry wilk”. Aimee musiała się powstrzymać przed westchnieniem nad irytującą opiekuńczością jej brata. Chciał dobrze. Ale były momenty, kiedy czuła się całkowicie stłumiona przez rodzinę. Mimo wszystko kochała ich…bez upiększeń. Klepiąc go po ramieniu przeszła korytarzem do kuchni, gdzie nieświadomi ludzie

mieszali się z zatrudnionymi Zwierzo-Łowcami. Myśleli, że to zwykły bar i normalna restauracja. Gdyby tylko znali prawdę… Złapała swój fartuch i zawiązała go sobie w pasie zanim sięgnęła po tacę. - Gdzie byłaś? Zatrzymała się na szczęknięcie swojego brata Remiego. Wyglądający identycznie jak Dev, co nie było dziwne, bo byli dwójką takich samych bliźniaków wśród czworaczków Maman, odziedziczył cały gburowaty gniew pozostałej trójki braci. Plus ledwie ją tolerował. - Z Maman, zamawiałyśmy spożywkę i alkohol. To zresztą nie jest twoja sprawa. Remi okrążył nieskazitelny stalowy, przemysłowy stół, by zasłonić jej osobistą przestrzeń w taki sposób, że miała ochotę unieść kolano i umieścić je mocno w jego „męskiej” dumie. - Tak, więc jest tu sfora wilków… - Dev właśnie mi powiedział. - To zabieraj stąd swój tyłek i obserwuj ich. Ostrzelała go drwiąco. - Miła postawa Rem. Naprawdę powinieneś zająć się pozwaniem dupka, który ci ją sprzedał.

12 Roześmiał się z niej. Aimee odepchnęła go z powrotem swoją tacą. - Przestań bracie. Nie jestem w nastroju. Popchnął ją. - Remi! Zamarł, gdy ich ojciec wyszedł z kuchni. Wysoki na ponad siedem stóp wzrostu i dobrze umięśniony tata Niedźwiedź wyglądał przerażająco, nawet dla dzieci, które wiedziały, że nigdy by ich nie skrzywdził. Jego długie blond włosy były związane w kucyk, podobnie jak u Remiego. W rzeczywistości przypominał Remiego lub Deva i gdyby ktoś nie wiedział, to tata mógłby być uważany za ich starszego brata. - Zostaw swoją siostrę w spokoju. Teraz idź zmywać naczynia aż ochłoniesz. Remi spojrzał na niego. - Sprowokowała mnie. Tata westchnął. - Każdy cię prowokuje mon fils. Teraz idź i zrób jak mówię. Aimee oferowała swojemu ojcu pojednawczy uśmiech. - To tylko łagodna wymiana zdań tato. Remi ma tę całą potrzebę, by oddychać i denerwować mnie. Jeśli właśnie przestałby oddychać, miałabym się dobrze. Ojciec posłał jej napominające spojrzenie. - Nigdy tak do mnie nie mów, chere. Pochowałem już wystarczającą ilość synów, a twoich braci. Teraz przeproś Remiego. Całkowicie skruszona Aimee podeszła do brata. Ojciec miał rację, nie chciała, by coś stało się komukolwiek z jej rodziny. Nawet gburowatego Remiego kochała bardziej niż cokolwiek na świecie i będzie chronić go swoim życiem. - Przykro mi.

- Powinno być. Aimee warknęła na jego wrogą osobowość. Dlaczego musiał z każdym walczyć? Spojrzała na ojca. - Wiesz, to wstyd dla Katagarskich niedźwiedzi nie zjeść swoich młodych, zwłaszcza tych irytujących. Chcąc zwiększyć dystans między nimi wyszła za drzwi do baru, gdzie ludzka kelnerka Cherise Gautier napełniała szklanki. Filigranowa blond włosa Cherise miała najmilsze usposobienie jakie Aimee spotkała podczas swoich trzystu lat życia. Stworzenia takie jak ona były rzadkością i Aimee chciałaby być podobna do niej.

13 Niestety miała w sobie zbyt wiele z Remiego i to był kolejny powód dla którego nie mogła przez większość dni znieść swojego brata. Byli dwoma grochami w strąku tworzącymi szpetną papkę. - Hej Aimee – powiedziała Cherise z promiennym uśmiechem, który natychmiast ją pocieszył. – Wszystko w porządku kochanie? Wyglądasz na nieco poczerwieniałą. - Wszystko w porządku. Cherise posłała jej świdrujące spojrzenie i okryła rękę, dając tym samym wsparcie. - Znowu walczyłaś ze swoim bratem? Były momenty, w których mogłaby przysiąc, że ten człowiek ma nadprzyrodzone moce. - Czy nie zawsze tak jest? Niewzruszona Cherise wróciła do ustawiania szklanek na swojej tacy. - Cóż, po to są właśnie rodziny. Ale wiesz co robić. Gdyby ktoś ci zagroził, stałby się obiadem dla Remiego i ty zrobiłabyś dokładnie tak samo dla niego. Ten chłopiec kocha cię bardziej niż swoje życie. Nigdy o tym nie zapominaj. – Cherise zaczęła podnosić tacę. - Wezmę to. – Aimee wepchnęła się przed nią. - Jesteś pewna? – Cherise zmarszczyła brwi. - Absolutnie. Poza tym czas na twoją przerwę. Cherise wyraziła sceptycyzm i cofnęła się. - Dobrze więc. Krzycz jak tylko będę ci potrzebna. Te są dla stołu numer trzydzieści. Aimee dźwignęła tacę i przeklęła jak ciężkie może być osiem piw z lodem2 i dwie cole. Dobrze, że zabrała to od człowieka. Drobna i słabowita Cherise natrudziłaby się niosąc to. Ale prawdą było, że człowiek nigdy nie wypowiedział słowa skargi. Cherise nigdy nie plotkowała o niczym i o nikim. Aimee ostrożnie pokonała odległość między barem, a stołami, gdzie psy znalazły sobie schronienie. Gdy wyszła zza rogu wypuściła ciężki oddech. Rzeczywiście wyglądali jak szumowiny pochodzące z królestwa zwierząt. Niechlujni, ubrani w skóry brutale. Miała tylko nadzieję, że dwójka młodych nie będzie próbowała wyruchać mebli lub jakiejś ludzkiej nogi3. 2 Yyyy,

że niby jakie?? Z lodem?? Rozwodnione siuśki muszą się z tego robić… ma ona te pomysły
Już ją lubię


3 Hahaha

14 Gdy się zbliżyła nie mogła nie zauważyć, że jeden z nich z długimi włosami był bardzo przystojny. Jego ciemna czupryna składała się z niezliczonej ilości kolorów. Czerwień, mahoń, brąz, czerń, a nawet blond. Były uderzające jak jego ciemne oczy. Tylko jeden z nich był jeszcze godny uwagi ubrany w czarną kurtkę motocyklisty, opierający się na krześle z wyciągniętymi długimi nogami. Czarną koszulkę miał naciągniętą na twardy jak skała i płaski brzuch. Z krótkimi ciemnymi włosami i widocznym paskudnym nastawieniem był trudny do pominięcia. Jego surowe rysy twarzy były pokryte kilkudniowym zarostem, a oczy były schowane za ciemnymi okularami. Było w nim coś, co krzyczało mocą. Coś niebezpiecznego. Śmiertelnego. Surowego. Zwierzę w niej doceniało jak imponująco to wibrowało w powietrzu będąc w kompletnej swobodzie. To również włączyło jej instynkty i uczyniło ją niezwykle ostrożną w kontaktach z całą grupą. Taa, ten jeden wilk dał słowu Zabójca całkiem nowe znaczenie. Rozejrzała się wokoło lokalizując swoich sojuszników. Jej bracia Zar i Quinn stali za barem. Inny niedźwiedź, który z nimi żył, Colt pił drinka przed nimi. Ich kelner Wren, który był śnieżnym leopardem stał w dalekim kącie i wycierał stoły, podczas, gdy jego małpa Marvin wysuwała głowę z kieszeni fartucha Wrena. Była odpowiednio chroniona, gdyby tego potrzebowała. Przybierając „pieprzcie się” aurę zmniejszyła odległość między nimi. Gdy tylko zobaczyli jak się zbliża, wilki wstały…oprócz jednego, który wyglądał najgorzej ze wszystkich. Dalej siedział w tej samej pozycji z rękoma opartymi na klatce piersiowej. - Fang! – Ten z długimi ciemnymi włosami warknął kopiąc go w nogi. Fang wstał przeklinając tak obrzydliwie, że przyprawiło ją to o rumieniec. Złapał w ręce tego, który szczeknął jego imię zanim zdał sobie sprawę z tego co zrobił. - Vane? - Tak fiucie, puść mnie. Długowłosy biało-blond wilk stojący najbliżej Fanga spuścił groźnie głowę. - Czy ty spałeś? Fang uwolnił Vane'a i przeszedł obok tego, który powiedział to szyderczo, co znaczyło, że nienawidził tego wilka, ale również ma go za idiotę. - Byłem wilkiem czy człowiekiem? - Człowiekiem. - W takim razie nie spałem, czy nie tak Scooby?

15 Wygięła brwi przy tej zniewadze. Wilki nie lubią być porównywane do psów i odnoszenie się do nich jak do psa z kreskówki słynącego z mało błyskotliwych wybryków zwykle kończy się walką. Fakt, że blondwłosy wilk nie zaatakował po tym, potwierdził okrucieństwo Fanga,

gdzie ten nic nie zrobił. Fang przeniósł ciężar swojego ciała i ściągnął okulary jakby próbując szanować obecność Aimee – coś, co wydawało się dla niej dziwne i mimo to…te wilki nie były niczym innym, niż tym czego się spodziewała. I jego oczy… Były pięknie brązowe z odrobiną rdzy. Jednak to ból i inteligencja w nich sięgała do niej. Ból, który zdawał się być nieograniczony. Ziewając Fang potarł spory zarost na twarzy. - Choć nie twierdzę, że nie próbowałem. Najmłodszy wilczy szczeniak podszedł do niej. - Pozwól, że ci z tym pomogę. - Dam radę – powiedziała zaskoczona tym jak dobrze wychowane są te wilki. W przeszłości napotykała osobniki z najniższej skali ewolucyjnego rozwoju. Gdy tylko postawiła tacę, każdy wziął swoją szklankę nie czekając aż ona je im poda. Vane wziął od niej ręcznik i wytarł tacę do sucha zanim ją oddał. Aimee uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję. – Faktycznie wprawiało w zakłopotanie, gdy widziała mające maniery nieokrzesane wilki. Nie miała pewności jak się nimi zająć. Gdy zaczęła odchodzić, ten nazywany Fangiem zatrzymał ją delikatnym dotykiem. - Upuściłaś to. – Schylił się, by podnieść jej notatnik, który musiał wypaść z kieszeni jej fartucha. Kiedy tak stał przekonała się jak dużym był mężczyzną. Nie był muskularny jak niedźwiedzie, ale szczupły. I był napięty. Stał jak naprężona stal. - Dzięki. Fang nie mógł mówić, gdy spojrzał w najczystsze bladoniebieskie oczy jakie kiedykolwiek widział. Stał naprzeciw blondwłosego anioła. Takiego, u którego gdy mówiła pojawiał się najmniejszy dołek w prawym policzku.

16 Jej skóra wyglądała bardziej miękko niż aksamit i z jakiegoś powodu nie mógł mówić, chciał położyć palce na jej policzku i sam się przekonać o jej delikatności. I jej zapach…to była lawenda i lilia. Normalnie zapach innego gatunku napawał odrazą czułe zmysły wilka. Ale nie jej. Pachniała ciepło i słodko. Tak słodko, że robił wszystko, by nie pocierać twarzy w zagłębieniu jej szyi chcąc doświadczyć go więcej4. Gdy jej dłoń dotknęła jego, zapłonął gorączką. Bez słowa włożyła notatnik do kieszeni i odwróciła się. Fang złapał się na tym, że podążał za nią wzrokiem. Vane podał mu jego piwo, zwracając jego uwagę. Gdy się odwrócił niedźwiedzicy już nie było. - Wszystko w porządku? Fang przytaknął na pytanie Vanea. - Jestem po prostu zmęczony. W momencie, gdy zaczął siadać, niedźwiedzica wróciła. Wszyscy stanęli na nogi – to coś było w nich zakorzenione5. Wilki chroniły swoje kobiety mocniej niż jakikolwiek

gatunek Zwierzo-Łowców. Lojalni i zabójczy, byli od urodzenia szkoleni do okazywania szacunku kobietom niezależnie od ich rodzaju. Fakt, że ten niedźwiedź był związany z właścicielami baru sprawiał, że było to dla nich zaszczytem. Niedźwiedzica z powrotem wyjęła swój notatnik. - Nazywam się Aimee. Zapomniałam przyjąć wasze zamówienia. Aimee…było to piękne, delikatne imię i było idealne dla niej. Choć nie powiedział tego głośno, wiedział, że spływało by po jego języku jak wyśmienita whisky. - Stek – powiedział Vane. – Tak krwisty jak to tylko możliwe. Zanotowała to. - Rozumiem, że każdy z was chce po kilka? Liam poprawił się na krześle. - Tak. Prosimy. Aimee kiwnęła głową i powstrzymała się od uśmiechu nad najbardziej kulturalnym zamówieniem Katagarskich klientów. Wszystkie zwierzęta kochały ich mięsa, ponieważ były ledwo ocieplane przez ich ludzkich kucharzy, którzy nie wiedzieli dlaczego mają aż tyle zamówień. mogłoby być ciekawie, gdyby bracia misie to zauważyli
by było tak się z nimi pobawić..odchodzić i podchodzić..
górę i w dół by skakała :D

4 Wtedy

5 Można

A wtedy banda przystojniaków w

17 - Więc dobrze, dwa tuziny dania dnia. Jakaś szansa, że którykolwiek z was żyje na krawędzi i spróbuje zjeść to z warzywami? - Czy wyglądamy dla ciebie jak króliki? Vane uderzył blondyna po swojej prawej w ramię. - Dość tego Fury. Wilk wyglądał na wkurzonego, ale się powstrzymał. Jako wilki wszyscy ulegali alfie, nawet jeśli drażniło ich to, że to robią. Oczywiście na jego polecenie walczyliby również na śmierć. Nieważne ile walk toczyli między sobą, na koniec dnia zawsze stawali razem zjednoczeni przeciwko innym. To czyniło ich tak niebezpiecznymi. Wilki nigdy nie walczyły same. Walczyły w sforze. Wściekłe. Zimne. Śmiertelne. I razem mogły zabić tylko za to, że coś żyło…lub tych, którzy nie żyli. - Czy masz coś słodkiego? Aimee odwróciła swoją uwagę na Fanga i jego niekonwencjonalne zamówienie. Niedźwiedzie kochały słodycze, ale wilki zwykle były przyklejone do mięsa. - Masz ochotę na coś słodkiego? - Nie ja. To dla naszej siostry. Jest brzemienna i łaknie słodyczy. Tym razem nie uśmiechnęła się, gdy ciepło rozeszło się po niej. - I chcesz dla niej coś na wynos? Przytaknął. Co za miła niespodzianka. To było coś, co spowodowało, że zastygła i poczuła ukłucie bólu. Nawet teraz to wspomnienie było ostre i przecinało ją szybko. Zawsze starała się nie myśleć o Bastienie i Gilbercie. A jednak wkradali się do jej myśli kilka razy dziennie. - Będziesz to miał. Przygotuję dla niej mięso i smakołyki. - Będę zobowiązany.

Z jakiegoś powodu, całkowicie dla niej niezrozumiałego, Aimee chciała zostać i porozmawiać z wilkiem. I nie dla innego powodu niż dla słuchania głębokiej barwy jego głosu, gdy mówił. Była drobna melodia w jego mowie, która świadczyła o tym, że mieszkał w Anglii w pewnym momencie swego życia. To było naprawdę pociągające… Co jest ze mną nie tak? Nienawidzę wilków. Byli hałaśliwi. Nieznośni. Śmierdzący i zawsze szukający kłopotów. Ale w tym jednym było coś nie do odparcia. A fakt, że myślał o swojej siostrze… Przynajmniej miał serce. To umiejscawiało go o mile od innych jego rodzaju.

18 Gdy opuściła ich ponownie, nie mogła oprzeć się, by nie patrzeć wstecz. Teraz trzaskał Furego, podczas gdy Vane rozdzielał ich jak rodzic dwójkę młodych synów. Aimee potrząsnęła głową. Właśnie dlatego nie opiekowała się wilkami6. Coś o psowatych, one zawsze były ostre i wycinały każdego, kto był na tyle głupi by się do nich zbliżyć. Gdy wchodziła do kuchni niosąc zamówienia, głośna grupka schodząca ze schodów zatrzymała ją. Zaklęła w myślach na ich widok. Szakale. Dwie samice i czterech samców. Musieli teleportować się na najwyższe piętro, które było przeznaczone na tego typu działania – był to obszar chroniony przed ludźmi, by nigdy nie dowiedzieli się jakie naprawdę było Sanctuary. Dla nich był to tylko klub. Dla Zwierzo-Łowców był to neutralny grunt, gdzie nikt nie mógł być zraniony. I jeśli było coś, co bardziej nienawidziła od wilków, to były ich psowaci kuzyni – szakale. Gdyby bycie szakalem nie było już wystarczająco złe, to ci byli Arkadyjskimi Wartownikami7 i wyglądali jakby byli na polowaniu. Wzdychając ciężko spojrzała do tyłu na Katagarskie wilki zastanawiając się jak zareagują na obecność Arkadyjskich szakali. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowali to bezwzględna walka pomiędzy klanem Wartowników, a sforą Strati, zwłaszcza kiedy Strati chronili młodych. To czyniło ich bardziej podenerwowanymi i bardziej agresywnymi niż normalnie. Zaczęła wracać do baru jednak jej drogę przeciął jeden z szakali przenosząc się tuż przed nią. Ostrzelał ją spojrzeniem wypełnionym drwiącym wstrętem. Aimee zmrużyła oczy i spojrzała na niego. - Nie możesz tu używać swojej magii. W tym miejscu przebywa zbyt wielu ludzi, którzy mogliby to zobaczyć. Uśmiechnął się z wyższością. - Nie słucham rozkazów od zwierząt. Teraz powiedz mi gdzie jest Constantine albo zmieciemy ten bar. Aimee nie pozwalała sobie na zastraszanie się przez nikogo. - Jesteśmy chronieni prawem Omegrionu, które masz w obowiązku przestrzegać. Wszyscy są mile widziani, nawet twoje gnijące ja i nikt nie może być usunięty siłą. 6 To

się kochana zmieni, nawet szybciej niż przypuszczasz…

7 Arkadyjscy

wojownicy wybierani przez Mojry. Odpowiednik Katagarskich Strati, szukali Zabójców i Prawdziwych Zabójców.

19 Złapał jej ramię8. - Fetach Constantine albo zrobię sobie buty z twojej sierści niedźwiedziu. Aimee wykręciła rękę z jego uścisku. - Nie dotykaj mnie, albo przymocuję twoje klejnoty na ścianie nad twoją głową. Szakale ją otoczyły. - Nie mamy na to czasu. On tu jest. Możemy go wyczuć. Aimee odpowiedziała mu z drwiącym przekąsem. - Musisz wyjąć swój łeb ze swojego zwieracza i przestać wąchać swoje własne majtki, ponieważ jedynymi szakalami tutaj koleś, jesteście wy. - Jakiś problem? – tym razem była wdzięczna, gdy usłyszała głęboki pomruk Deva. Aimee spojrzała zza ramienia przywódcy i zobaczyła Deva z Coltem, Remiego i Wrena. Ojciec torował sobie do nich drogę. - Tak. I myślę, że czas by nasi przyjaciele znaleźli drogę do wyjścia. Dev sięgnął do przywódcy, który obrócił się do niego tak szybko, że ledwie widziała jego ruch. Jednym płynnym ruchem miał Deva płasko leżącego na podłodze. Dev podniósł się i zamarł na paralizator, który szakal trzymał w pogotowiu. To nie ból od uderzenia go zatrzymał. Jeden wstrząs, a stracą kontrolę nad ludzką formą na wiele godzin. Jeśli o to chodziło jeden elektryczny impuls sprawiłby, że zmienialiby się z człowieka w zwierzę i z powrotem bez żadnej kontroli. To było coś trudnego do wytłumaczenia ludzkiej klienteli, którzy świrowali, gdy widzieli coś takiego. Aimee rozejrzała się licząc ludzi w pomieszczeniu. Musieli rozpędzić to tak spokojnie jak to tylko możliwe. I szybko. Przywódca spojrzał obok niej i subtelnie skinął głową. Nagle mężczyzna za nią złapał ją mocno i przyłożył nóż do jej gardła. Spojrzenie przywódcy lśniło chłodem. - Teraz zaprowadź nas do Constantina albo będę miał twoją głowę. Aimee posłała wystraszone spojrzenie do Deva, który wiedział co zrobi. Nie mogli dać im tego, czego nie mieli. To miało być krwawe, a ona miała być pierwszą osuszoną z krwi. 8 Matko

idioto już jesteś dywanem….

20

Rozdział 2 - Trzymaj się z dala od tego Fang – powiedział pod nosem Vane. Gniew Fanga wzrastał, gdy zmrużył oczy patrząc na Sentinels otaczających Aimee. − Są zagrożeniem dla kobiety. − Ona nie jest jedną z naszych, a my potrzebujemy niedźwiedzi po naszej stronie. Złamiesz prawo Omegrion dla sanktuariów i oni nam odmówią pomocy. Odmówią

pomocy Anyi. Fang słyszał jego słowa i był gotowy ich przestrzegać. Jego siostra była najważniejsza… Dopóki nie zobaczył noża. Vane przeklął widząc to samo. Anya czy nie, w ich naturze nie było pozwolenia by poszło to dalej, a skoro niedźwiedzie tego nie łapały … Orzechowe spojrzenie Vanea skrzyżowało się z Fanga. – Ja zajmę się dupkiem z przodu, a ty jedną z kobiet. Fury spuścił głowę zgadzając się na ich samobójczy bieg. – Będziemy za waszymi plecami. Vane skinął mu głową przenosząc się w miejsce walki. *** Aimee rozważała konsekwencje zdzielenia główką trzymającego ją szakala. Ale on trzymał nóż przy jej gardle, skutecznie uniemożliwiając jej atak. Podcięłaby sobie tętnicę szyjną gdyby tylko spróbowała. Spojrzała na braci i ojca, wszyscy stali z tyłu nic nie robiąc za bardzo się bojąc, aby jej nie skrzywdzić. Łzy frustracji zabłysły w jej oczach. Nie mogła znieść, że jest bezradna. Niedźwiedzica w niej wyrywała się na zewnątrz, chciała zasmakować krwi szakali niezależnie od ceny, jaką by za to zapłaciła. Nawet śmierć. Ale człowiek w niej wiedział lepiej. To nie było warte próby. Szakal chwycił ją za włosy i przycisnął nóż jeszcze mocniej do gardła. – Powiedzcie nam gdzie jest Constantine. Teraz! Albo jej krew poleje się tak potężnie jak Niagara.

21 Papa otworzył usta, ale zanim zdążył coś powiedzieć coś oderwało nóż od jej gardła. Aimee przeklęła, gdy jej głowa została odepchnięta, a włosy wyrwane. Upadła na podłogę lądując na brzuchu. Dźwięki eksplodowały wokół niej, gdy szakale szybko i boleśnie zostały sprowadzone do parteru przez wilki. Dotykając gardła w miejscu gdzie nóż pozostawił ślad spojrzała na szakala, który ją wcześniej trzymał. Fang trzymał go przy podłodze uderzając w nią jego głową tak mocno jak tylko mógł. To wyglądało tak jakby został przez coś opętany i chciał gołymi rękami rozerwać na strzępy swojego wroga. Krew zalała ich obu. – Fang! – krzyknął Vane odciągając go. – On ma już dość. Warcząc Fang kopnął szakala w żebra. – Tchórzliwy sukinsyn. Z nożem na kobietę. – Zaczął wyrywać się do ofiary, ale Vane powstrzymał go. – Powiedziałem dość! Fang odepchnął brata i odwrócił się do Aimee. Patrzył na nią udręczonym wzrokiem, jego spojrzenie skradło jej oddech. Jaki demon miał zatopione ostrogi w jego duszy? Coś tragicznego kryło się za takim bólem. Musiało. Odwrócił się do szakala.

Vane rozłożył ręce, aby go chwycić. – Odpuść sobie! On jest pokonany. Warcząc w bardzo wilczy sposób Fang odepchnął brata do tyłu. – Poczekam na zewnątrz. Ale zanim Vane mógł go zatrzymać Fang jeszcze raz kopnął w głowę szakala idąc w stronę drzwi.9 Fury zaśmiał się z Fanga, wykręcając rękę szakalowi, którego trzymał. – Powinienem cię złamać na pół. To nie rozpogodzi twojego dnia, ale mój zdecydowanie tak. Vane kręcąc głową nad czynami Fanga i słowami Furego odwrócił się do Papy i pomału zaczął do niego podchodzić. – Przepraszam za złamanie zasad. – Wyciągnął w kierunku Deva pieniądze.– Odejdziemy i nigdy nie wrócimy. Papa odepchnął pieniądze w stronę Vane'a. 9I

to ma być wilk omega????

22 – Nie musicie odchodzić. Uratowaliście moją córkę. Dziękuję za to, co zrobiliście. Tak długo jak my mamy schronienie jest ono waszym. To było najwyższe wyróżnienie, jakim mógł obdarzyć jeden Zwierzo- Łowca drugiego. To było ich najstarsze powiedzenie i można je było skierować tylko wobec innego gatunku, aby pokazać wieczną przyjaźń. Bardziej niż pokrewieństwo. A Vane wydawał się tym zawstydzony. Aimee patrzyła jak jej rodzina wzięła szakale od wilków i poprowadziła je z dala od ludzkich oczu, by bez wątpienia jeszcze mocniej skopać im dupy. – Wszystko z tobą w porządku? – zapytał Remi pomagając jej wstać na nogi. Skinęła głową. Spojrzał na jednego, którego Fang zlał, a który nadal leżał na podłodze jak krwawa miazga. – Dobra. Mam zamiar obedrzeć go ze skóry jak tylko się obudzi. Aimee złożyła ręce na piersi. – Myślę, że wilk już to zrobił. – Tia, ale to nie wystarczy. Mam zamiar własną głową zrobić mu kilka uszkodzeń. Ten chłopak będzie miał nocne koszmary do końca swojego życia,…które może okazać się krótsze niż kiedykolwiek marzył… Normalnie Aimee dogryzłaby mu, ale teraz jak cała reszta była zbyt wstrząśnięta. Rzadko ktokolwiek był w stanie spuścić łomot jej rodzinie, zwłaszcza Devowi, który był znany z umiejętności walki. Nigdy, przez te wszystkie wieki nie widziała, aby ktokolwiek przygwoździł go tak do ziemi. Takie małe lanie jak od szakali może mu już się nigdy nie przydarzyć. – A co z ludźmi?

Papa skinął brodą w stronę wysokiego blond mężczyzny, który chodził w tłumie. – Max wymazał im pamięć. Dlatego nie krzyczeli i nie ruszali się podczas ataku szakali na ciebie. Usłyszał zamieszanie i wpadł tu. Odetchnęła z ulgą. Maxis był smokiem potrafiącym manipulować ludzką pamięcią. To był jeden z powodów, dla których był tu trzymany, mimo że ciężko było pomieścić jego ogromną formę smoka. Jego talent był przydatny w momentach takich jak ten, – co oznaczało, że nie trzeba było zabijać śmiertelników, którzy byli świadkami rzeczy, jakich nie powinni widzieć i poznać. – Czy powinniśmy iść po Fanga? – zapytał Keegan Vane'a kiedy przechodzili

23 obok niej. – Pozwól mu się najpierw uspokoić. Nie potrzebujemy by wszczął kolejną bójkę. Aimee wyciągnęła dłoń w kierunku Vane'a. – Dziękuję za pomoc. Naprawdę to doceniam. Uścisnął delikatnie jej dłoń. – Zawsze do usług. Uśmiechnęła się do niego kciukiem pokazując kuchnię. – Idę po wasze zamówienie. Szybko będzie. Jej ojciec skinął do niego głową. – Nie martw się, to jest dom i jeśli będziecie go potrzebować, dajcie nam tylko znać. – Dziękuję – powiedział Vane prowadząc swoje wilki do stołu. Dev uśmiechnął się do niej. – Nie sądziłem, że powiem to o jakimś gatunku psów, – ale lubię tą grupę. Aimee nie odpowiedziała idąc do kuchni gdzie już czekała na nią matka. Jej oblicze było srogie. Maman odsunęła się pozwalając jej przejść. – Constantine zasiada w Omegrion jako Arkadyjski Wielki Władca. Nie znam go dobrze, jednak uważam, że powinniśmy go znaleźć i mu powiedzieć gdzie są przetrzymywani jego przyjaciele – skoro tak bardzo chcą się z nim spotkać. To był subtelny sposób Maman by oznajmić, że chce widzieć szakale martwe w zgodzie z prawami Omegrion, by nikt nie zadawał jej zbędnych pytań. Poza tym skoro szakale tak zaciekle go szukały to było nie fair nie powiedzieć mu o tym. Aimee mogła powiedzieć, że to surowy wyrok, ale po tym, co jej zrobiły szakale była w tym samym krwiożerczym nastroju, co matka. – Jestem pewna, że Dev jest w stanie to zorganizować. Oczy jej matki ściemniały. – Nikt nie będzie groził moim młodym. A z tobą na pewno wszystko w porządku chérie? – W porządku Maman. Dzięki wilkom. Maman poklepała ją lekko po ramieniu i udała się do swojego biura. Aimee podeszła do lady gdzie czekał krwisty stek. Podała kolejne zamówienie kucharzowi, chwyciła talerz i piwo dla Fanga i wyszła za baru.

– Za chwilę wrócę.

24 Jej straszy brat Zar, który wyglądał podobnie do Deva, tylko miał krótsze włosy i był wyższy zatrzymał ją. – Wszystko w porządku? W tym momencie to pytanie zaczynało się robić swojskie. Nie była kruchą lalką z porcelany, która pęknie przy najlżejszym nacisku. Była niedźwiedziem, z całą jego siłą i umiejętnościami właściwymi dla jej gatunku. Jednak jej rodzina miała tendencje do zapominania tego. – Małe potrząsanie i duże wkurzanie. Nie lubię, gdy ktoś mnie atakuje jak te szakale. Ale ze mną wszystko w porządku. Nerwowy trik pokazywał jak głęboko był ukryty jego gniew pod maską spokoju. – Przykro mi, że nie zareagowaliśmy szybciej. Te słowa ją prześladowały, bo poruszały wspomnienia, o których nie chciała pamiętać. – Naprawdę nic mi się nie stało Zar. Wolę być zagrożona niż patrzeć jak ktoś cię rani. – Znowu… - nie powiedziała tego słowa głośno, gdy zobaczyła swoje własne bolesne wspomnienia w jego spojrzeniu. To była przeszłość, o której nigdy nie mówili, a która kaleczyła ich wszystkich. – Kocham cię Zar. Posłał jej jałowy uśmiech zanim się odsunął i wrócił do swojej pracy barmana. Wyszła przez tylne drzwi i przeszła na drugą stronę ulicy gdzie na chodniku siedział Fang czekając na resztę. Jego twarz była zatroskana. Przypominał jej zaginione dziecko. Co było zupełnie niezgodne z jego twardą jak stal aurą. Nie wspominając już o jego umiejętnościach w walce skoro położył szakala bez zadraśnięcia jej. Jego siła i szybkość były bezkonkurencyjne i przerażające. Nawet musiał użyć swoich mocy, by pozbyć się krwi ze swojego ubrania – dobrze pamiętała, że był nią uwalony gdy pokonał szakala. Ale to, co ją najbardziej zaskoczyło to to, że nie odpychała ją jego przemoc. Normalnie po czymś takim powinna mu pokazać drzwi. Ale to w końcu ona miała nóż na gardle. Osobiście powinna skopać dupę szakalowi. Ale nie mogła. Dlatego była mu wdzięczna za pomoc. Fang zerwał się na nogi jak tylko ją zobaczył. Z jakiegoś powodu, którego nie potrafiła sprecyzować była zdenerwowana i skrępowana podchodząc do niego. A nawet niepewna. To było dla niej niezwykłe.

25 Przeważnie była lodowata dla mężczyzn, zwłaszcza jak byli z innego gatunku. Ale z Fangiem… Było inaczej… Fang przełknął widząc Aimee przechodzącą na drugą stronę ulicy. W świetle dnia

była jeszcze piękniejsza niż w mrocznym klubie. Jej włosy błyszczały w promieniach słońca zmieniając je w miękkie delikatne złoto, które aż świerzbiło, aby zatopić w nie dłonie. Musiała być zziębnięta. Wszystko co miała to cienki T-shirt Sanctuary. Zrzucił kurtkę, gdy w końcu do niego podeszła. – Chciałam ci jeszcze raz podziękować – powiedziała niskim, słodkim głosem. Zmarszczyła brwi, kiedy zarzucił kurtkę na jej szczupłe ramiona. Fang zakłopotany spuścił głowę zdając sobie sprawę, czemu tak zareagowała. – Wiem, pachnę jak wilk, ale jest za zimno byś stała na zewnętrz prawie nago. Zmarszczyła jeszcze mocniej brwi spoglądając na jego ramiona. – Ty też jesteś ubrany tylko w T-shirt. – Tia, ale ja jestem przyzwyczajony to przebywania na zewnątrz. – Zabrał od niej jedzenie. – Rozumieniem, że nie skazałem nas na wygnanie mimo wszystko? Uśmiechnęła się pokazując mu dołeczki w policzkach, za które mógł zabić by je całować. – Nic z tego. Każdy, kto walczy dla nas, zawsze jest tutaj mile widziany. Jego rysy twarzy zmiękły, czując ulgę skinął jej głową. – To dobrze. Bałem się, że będę musiał wysłuchiwać Vane'a gów… opowieści przez kilka kolejnych stuleci. Aimee stłumiła śmiech, kiedy ugryzł się w język zanim przeklął. To było bardzo słodkie i czarujące, a przede wszystkim nieoczekiwane. – Nie jesteś taki sam jak inne wilki, prawda? Wypił łyk piwa prosto z butelki. – Co masz na myśli? – Nigdy nie byłam w towarzystwie wilka, który byłby tak…. Uniósł brwi jakby prowokował ją do obelg. – Tak zmanierowany. Fang roześmiał się. Ciepło, głęboko i bez śladu kpiny. Wyraźnie jego rysy twarzy zmiękły czyniąc go jeszcze wspanialszym i bardziej intrygującym. I z jakiegoś powodu

26 nie potrafiła oderwać wzroku od jego umięśnionych ramion, które napinały się przy każdym jego ruchu. Miał najlepsze bicepsy, jakie w życiu widziała. – To przez naszą siostrę – powiedział przełykając kęs mięsa. – Ona ma zasady, których musimy z bratem przestrzegać. A Vane je wymusza, by sprawić jej przyjemność. – Ale ty ich nie lubisz? - Nie można tego było przeoczyć w jego głosie. Nie odpowiedział nakłuwając stek na widelec. Aimee wskazała bar. – Nie chcesz zjeść w środku, z resztą? – Nah. Nie lubię być za drzwiami, a większości z wilków i tak nie lubię. Pokazał brodą drzwi w stylu saloon, przy których ponownie straż pełnił Dev. – Chyba powinnaś wrócić. Jestem pewny, że twój brat nie chce byś była na zewnątrz zadając się z psami. – Nie jesteś psem – powiedziała z naciskiem zaskoczona, że faktycznie tak myśli.

Jeszcze godzinę temu była gotowa wrzucić jego i resztę do tego samego worka. Teraz…10 On naprawdę nie był taki jak inni i naprawdę chciała z nim zostać na zewnątrz. Idź Aimee… Zrobiła krok i przypomniała sobie, że ma na sobie jego kurtkę. Ściągnęła ją i podał mu. – Jeszcze raz dziękuję. Nic nie powiedział, kiedy przeszła na drugą stronę ulicy i wróciła do baru. Trzymał kurtkę przy piersi, a jej zapach uderzył w niego z tak silną falą, że chciał zawyć. Zamiast tego ukrył twarz w kołnierzu gdzie jej zapach był najsilniejszy. Wdychając go mocno poczuł jak jego ciało twardnieje do poziomu, który do tej pory był zarezerwowany tylko dla jednej kobiety… Skrzywił się, kiedy stare wspomnienie przedzierało się przez niego. Mimo że nie byli sparowani, Stephanie była jego całym światem. I umarła w jego ramionach po brutalnym ataku. To wspomnienie zrujnowało palące pożądanie w jego krwi przenosząc do brutalnej rzeczywistości, z dzikim przypomnieniem jak niebezpieczna była ich egzystencja. To dlatego szakal mógł nazwać się szczęściarzem, że jeszcze żyje. Jednej 10 Tia

a teraz to już jest twój Fang :P

27 rzeczy, której Fang nie potrafił znieść to patrzeć jak grożą kobiecie, nie mówiąc już o krzywdzeniu … Każda istota na tyle tchórzliwa by polowała na kobietę zasługiwała na najbardziej brutalną śmierć, jaką można sobie wyobrazić. A jeżeli jej sprawcą byłby Fang to tym lepiej. Narzucając kurtkę chwycił naczynia i skierował się do Deva, który ponownie podziękował mu za uratowanie Aimee. – Wiesz, jak na wilka to naprawdę nie śmierdzisz. Fang prychnął. – A ty jak na niedźwiedzia nie drażnisz mojej dupy jak pchły. Dev zaśmiał się dobrodusznie. – Wracasz do środka? – Nie. Wolę zostać na zewnątrz i odmrozić sobie tyłek. – Tia. Sam wolę siedzieć na zewnątrz. Za dużo tam ludzi. Fang pochylił głowę zaskoczony, że niedźwiedź go rozumie. Anya zrobiła z niego człowieka, że nie potrzebował więcej nauk. Chowając ręce w kieszenie skierował się do motoru by poczekać na resztę poczekać. Aimee wyszła na zewnątrz do Deva po jego uporczywym zrzędzeniu, które słyszała w słuchawkach, jakie nosiła w uszach – wszyscy pracownicy je nosili, tak, aby Zwierzo Łowcy używający pomiędzy sobą swoich mocy, wyglądali na ludzi. – Co? – warknęła w drzwiach. Wyciągnął do niej pusty talerz i butelkę.

– Oh. Podeszła do przodu i wzięła je. Jej nieproszony wzrok podążył do Fanga, który ponownie siedział na ziemi z nogami zgiętymi i ramionami wokół kolan oparty o starą barierkę. W tej pozie było coś bardzo męskiego i dzikiego. Coś, przez co jej serce przyspieszyło rytm. On nie jest tego samego gatunku, dziewczyno.. Jednak to było obojętne jej hormonom. Wspaniały znaczy wspaniały bez względu na rasę i gatunek. Tia i to było to, na co reagowała. Nie było w nim nic więcej poza faktem, że facet był wzorem męskiej urody. – Coś nie tak? Zamrugała i spojrzała na Deva, który ją obserwował.

28 – Nie, dlaczego? – Nie wiem. Masz ten głupawy wyraz twarzy, którego wcześniej u ciebie nie widziałem. Wydała dźwięk irytacji. – Nie wyglądam głupawo. Parsknął. – A właśnie, że tak. Podejdź do lustra i sprawdź. To jest naprawdę przerażające. Na twoim miejscu zdecydowanie nie pozwoliłbym, aby Maman go zobaczyła. Przewróciła oczami. – I to mówi niedźwiedź, który dostał w dupę od szakala? Jego oczy zapłonęły. – Byłem zaabsorbowany nożem na twoim gardle. Roześmiała się przesadnie. – Byłeś na ziemi zanim przyłożyli mi nóż do gardła. Chciał się kłócić ale … rozejrzał się wkoło jakby się bojąc, że ktoś może och podsłuchać. – Myślisz, że ktoś pamięta tą cześć? – To zależy. – Posłała mu wyrachowane spojrzenie. – Ile mi zapłacisz za swoją wizję? Jego spojrzenie było urocze i słodkie. – Zapłacę ci miłością, moja ukochana, wyjątkowa i urocza młodsza siostrzyczko. Zaszydziła z jego oferty. – Miłością nie zapłacisz za czynsz. Tylko twardą, zimną gotówką. Sapnął trzymając dłoń na sercu, wyglądająć na totalnie obrażonego jakby go strasznie zraniła. – Więc naprawdę napuścisz najemnikówna swojego ukochanego i ulubionego brata? – Nie. Nigdy był tego nie zrobiła Alainowi.11 – Ohhh. – Potrząsnął dłonią jakby była poparzona. – Co za niedźwiedzia brawura. 11 Inny

brat Aimee

29 Śmiejąc się szybko go uściskała. – Nie martw się duży bracie, twój sekret jest bezpieczny tak długo aż mnie za bardzo nie wkurzysz. Przytulił ją mocno. – Wiesz, że cię kocham siostrzyczko? – Ja ciebie też. – i tak było. Pomimo ich ciągłych sporów i kłótni jej rodzina oznaczała dla niej wszystko. Zwiększając odległość miedzy nimi jeszcze raz spojrzała w kierunku Fanga. Najprawdopodobniej nigdy już go nie zobaczy. To było powszechne zjawisko wśród jej klientów, ale tym razem z jakiego powodu to ją głęboko zabolało. Tia, straciłam te ostatnie trzy komórki mózgowe, jakie jeszcze miałam…Niedźwiedziu wracaj do pracy i zapomnij o nim. Fang wstał widząc, że sfora opuszcza bar. Pierwszy dotarł do niego Vane. – Masz. – Rzucił mu plecak i podał torbę z czymś słodkim i pożywnym. – Niedźwiedzica dopilnowała abyś zabrał coś dla Anyi. Powiedziała, że w środku jest też coś dla ciebie. To zupełnie nim wstrząsało. Nikt mu nie dawał prezentów. – Dla mnie? Vane wzruszył ramionami. – Nie rozumiem procesów myślowych niedźwiedzi.12 Ba, przez większość dni nie rozumiem nawet naszych. Fang musiał mu przyznać rację – sam też ich nie rozumiał. Ukrył torbę w plecaku i jak reszta wilków wsiadł na motor. Milczeli, gdy wracali na bayou13, do legowiska w którym ich kobiety miały się oszczenić w spokoju i przy pełnej ochronie. Jak tylko dotarli ich ojciec Marcus spotkał się z nimi w swojej wilczej formie. Zmienił się z wilka w człowieka, by z nich szydzić. – Co wam panienkom zajęło tyle czasu by wrócić? Fang już otwierał usta, by mu sprytnie powiedzieć odpierdol się,14 ale Vane rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. – Odwiedziłem klinikę i zebrałem informacje na wypadek gdyby któraś z naszych kobiet potrzebowała pomocy. 12 Nie

niedzwiedzi tylko kobiet hahaha, bez względu na gatunek zalewowy w Luizjanie . 14 Ha ha ha chciałbym wiedzieć jak to brzmi w wykonaniu Fanga. 13 Teren

30 Marcus wydął wargi. Mimo że to on ich tam posłał musiał ponownie zaistnieć jako kutas. – W moich czasach nieudolnym, słabym wilczym szczeniętom pozwalaliśmy umrzeć. Fang prychnął. – Więc całe szczęście, że jesteśmy w dwudziestym pierwszym wieku, a nie w ciemnym średniowieczu, prawda? Vane potrząsnął głową a ich ojciec warknął jakby szykował się do ataku.

Tym razem Fang nie dał się usadzić. – Spróbuj starcze! – powiedział, używając terminu którym ojciec jako prawdziwy Katagaria pogardzał, bo był z natury ludzki. – Poderżnę ci gardło i w ten sposób wprowadzę nasz watahę w nową erę. Widział pragnienie mordu w jego oczach, ale wilk ojca wiedział lepiej. W walce z Fangiem przegra. Ich ojciec nie był już tym samym wilkiem, który wygrał starcie ze swoim bratem o przywództwo nad sforą. Z wiekiem był coraz słabszy i wiedział, że nie ma przed nim za wiele lat zanim Fang lub Vane nie odbiorą mu władzy. Fang chciał, aby ojciec skończył jako trup. Był też inny powód, dla którego samiec nienawidził synów. Wiedział, że jego czas już się skończył i teraz tylko mógł nastąpić czas Fanga i Vanea. Marcus groźnie na niego spojrzał. – Jednego dnia szczenię przeholujesz, a twojego brata nie będzie tutaj, by mnie powstrzymać przed zabiciem ciebie. Kiedy ten dzień nastąpi lepiej módl się o zbawienie. Spojrzenie Fanga było diabelskie. – Nie potrzebuję zabawienia. Nie ma tu wilka, którym nie mógłbym podetrzeć sobie dupy. Wiesz to. A to, co jest najważniejsze to to, że wszyscy o tym wiedzą. Vane uniósł brwi jakby szydząc z niego, by udowodnił swoje słowa. Fang posłał mu krzywy uśmieszek. – Ty braciszku się nie liczysz. Wiem o tobie za dużo, by nawet spróbować. Marcus z obrzydzeniem skrzywił wargi. – Na wasz widok mnie mdli. Fang prychnął. – I dlatego właśnie żyję…ojcze. – Nie mógł się powstrzymać by nie użyć

31 kolejnego terminu przez który stara pierdoła się zagotuje. – Twoje wieczne obrzydzenie pomaga mi jak mleko matki. Marcus zmienił się w wilka i odszedł. Vane odwrócił się do Fanga. – Dlaczego to robisz? – Co robię? – Wkurzasz wszystkich, co wejdą z tobą w kontakt. Czy chociaż raz nie możesz trzymać zamkniętej jadaczki ? Fang wzruszył ramionami. – To wrodzony talent. – Cóż, więc mam nadzieję, że akurat tego się pozbędziesz. Fang wydał poirytowane westchnienie słysząc cholerny temat, który przerabiał z bratem od ponad trzystu lat, a który mu zdążył spowszednieć. Nie był rodzajem wilka, który się komuś podlizuje. Była, jaki był i nic tego nie zmieni. – To jest wbrew mojej naturze. Więc przestań się zachowywać jak stara baba i odpuść sobie. Odwrócił się i ruszył w kierunku skraju obozowiska gdzie było legowisko Anyi i jej samca Oriana.

Fang zawsze musiał się gryźć w język w ich obecności. Nienawidził wilka, którego Mojry wybrały dla jego siostry. Zasługiwała na więcej niż ten półgłówek, ale niestety to nie od nich zależało. To Mojry wybierały im partnerów, a oni mogli się tylko na to zgodzić lub przeżyć całe życie jako impotenci, a kobiety jako bezpłodne. Aby przetrwał ich gatunek większość z nich akceptowała partnerów, nieważne jak okropni byli. W przypadku jego rodziców matka odmówiła i teraz jego ojciec jest impotentem permanentnie wkurwionym. Nie żeby Fang winił za to starca. Prawdopodobnie sam byłby nie do zniesienia gdyby musiał iść przez życie bez sexu. Ale to była jedyna rzecz, jaką rozumiał w ojcu. Bo reszta wilka była dla niego kompletną tajemnicą. Na szczęście partner Anyi nie był z jego siostrą. Anya leżała na trawie w gasnącym świetle słonecznym, oczy miała ledwo otwarte, a delikatny wiatr poruszał jej białym miękkim futrem. Jej brzuch był spory i widział jak jej szczenięta ruszają się w nim. To było całkiem obrzydliwe, ale nie miał zamiaru jej ubliżać mówiąc o tym. – Wróciliście. Uśmiechnął się słysząc jej delikatny głos w głowie.

32 – My i … - uniósł torbę w jej kierunku. Natychmiast usiadła i po chwili do niego podbiegła. – Co przyniosłeś? – rąciła nosem worek jakby chciała przez niego zobaczyć co jest w środku. Fang usiadł i otworzył go by zobaczyć, co im dała Aimee. W momencie gdy to zrobił jego serce przyspieszyło. Wrzuciła dwa steki, baklawę, pączki i ciastka. Była też mała wiadomość od niej. Wykopał ciastka i podał je siostrze sam czytając wiadomość napisaną przez Aimee kursywą. Naprawdę doceniam to, co zrobiłeś i mam nadzieję, że siostrze smakują słodycze. Bracia tacy jak ty zawsze są skarbem. Kiedykolwiek będziesz potrzebował steku wiesz gdzie jesteśmy. Nie wiedział czemu, ta krótka niewinna wiadomość tak na niego podziałała, ale tak było. Nie mógł się powstrzymać przed uśmiechaniem się, kiedy jej obraz pojawił się w jego umyśle. Przestań być wariatem… Tia, coś zdecydowanie było z nim nie w porządku. Może powinien zobaczyć się z jedną z tych domowych medium. A może Vane powinien kopnąć go w zad. – Czy ja czuję niedźwiedzia? Schował list do kieszeni. – To zapach pracowników Sanctuary. Pokręciła głową i kichnęła na ziemię. – Ochh , czy coś może śmierdzieć jeszcze bardziej? Fang się z tym nie zgadzał. On nie czuł niedźwiedzia, ale tylko Aimee i to był przemiły zapach.

– Oni pewnie to samo myślą o nas. Anya spojrzała na niego. – Co powiedziałeś? Fang odchrząknął zdając sobie sprawę, że w jego naturze nie leżało bronić innych gatunków. – Nic. Lizała jego palce, kiedy sięgał po więcej ciastek dla niej. Jakiś wysoki cień padł na nich. Podnosząc w górę głowę zobaczył Vane'a patrzącego z dezaprobatą.

33 – Czy to nie jej partner powinien dla niej robić? Fang wzruszył ramionami. – Zawsze był samolubnym dupkiem. Anya ugryzła mocniej palce Fanga. – Uważaj braciszku, mówisz o ojcu moich szczeniąt. Fang zaszydził z jej opiekuńczego tonu. – Wybrany przez trio boskich suk, który – ałć! – Odskoczył kiedy Anya zatopiła głęboko zęby w jego dłoni. Przeklął widząc krew spływającą z rany, a którą mu zafundowała siostra. Zmrużyła oczy na niego. – Przypominam ci ponownie, to mój partner i będziesz go szanował. Vane przechylił głowę. – Chłopcze czy ty się nigdy nie nauczysz? Fang zagryzł zęby by się z nimi nie kłócić. Nienawidził, gdy tratowali go jak umysłowo dysfunkcyjnego dalekiego krewnego. Tak jakby jego opinia nie miała znaczenia. Za każdym razem, gdy otwierał usta jedno z nich kazało mu się zamknąć. Szczerze mówiąc był zmęczony tym, jak go traktują. Wiedzieli w nim tylko mięśnie, na które mogli zawsze liczyć. Załadowany pistolet do walki z wrogiem. Resztę czasu najchętniej trzymaliby go zamkniętego w całkowitej ciszy, nierzucającego się w oczy. Zmieniając się w wilka opuścił ich zanim powiedział coś, czego wszyscy będą żałować. Ale jednego dnia… Pewnego dnia da im znać jak bardzo jest zmęczony byciem wilkiem omegą. *** Aimee zatrzymała się przy stole gdzie siedziały wilki. W rogu leżały porzucone okulary przeciwsłoneczne. Schyliła się i podniosła je łapiąc zapach właściciela. Fang… Lekki uśmiech zamajaczył na jej wagarach, gdy przypominała sobie sposób, w jaki na nią spojrzał odchylając się na krześle. Zrelaksowany i śmiercionośny. – Co to jest?

34 Podskoczyła na głos Wrena. Patrząc na niego przez ramię uśmiechnęła się do

młodej śnieżnej pantery. Przystojny i szczupły, miał blond dredy z grzywką, która kryła go przed całym światem. Była jedną z nielicznych osób, z którą rozmawiał. Uniosła w górę okulary by mógł na nie spojrzeć. – Jeden z wilków je zostawił. Podrapał się po zarośniętym policzku. – Chcesz bym je odłożył do skrzynki zgubione - znalezione? – W porządku. Sama to zrobię. Kiwnął głową zanim podszedł do kolejnego stolika zbierając brudne naczynia. Aimee zamknęła oczy mocno trzymając okulary. Kiedy to zrobiła zobaczyła idealny obraz Fanga biegnącego w swojej wilczej formie przez bagna. Ktoś kichnął. Rozejrzała się z obawą czy ktoś nie zauważył, że korzysta z mocy, o których nikt nie wiedział. Te moce należały tylko do najsilniejszych Aristi15 a fakt, że ona je miała… To było bardzo niebezpieczne. I to była właśnie moc, która kosztowała jej braci życie. I z tego powodu musiała dopilnować, by nikt nigdy się nie dowiedział, że ją posiada. Ale dzisiaj jej moce nie były straszne. Pozwoliły jej znaleźć Fanga, by oddać mu jego własność. Sprawdziła godzinę na zegarku. W ciągu trzydziestu minut będzie wolna, będzie miała przerwę i znajdzie Fanga. *** Aimee zatrzymała się przy drzewie cyprysowym, które wystawało z wody i zakręcało ku niebu. Zachodzące słońce oświetlało gałęzie rzucając na nie majestatyczny blask, a także odbijało inne cyprysy w ciemnej wodzie. To było niesamowite i piękne. Przerażające. Mimo że od ponad wieku mieszkała w Nowym Orleanie nigdy nie spędzała czasu na bagnach bayou. Już zapomniała, jakie one potrafią być piękne. Uśmiechając się na ten widok przywołała swoimi mocami aparat i zaczęła fotografować. Nie było nic, co by bardziej kochała niż robienie zdjęcia przyrodzie w jej najczystszej formie. Kompletnie zauroczona grą świata i cienia pomiędzy drzewami, 15 Kims

takim jest Vane

35 przestała zwracać uwagę na otoczenie. Świat znikł, gdy szukała doskonałego ujęcia. Mętna woda chlupała wokół jej nóg. Kątem oka zobaczyła ptaka, który wbijał się do lotu. Odwróciła się, by zrobić zdjęcie i coś usłyszała… Niski, groźny pomruk… Zanim zdążyła zareagować, zaatakował ją wilk.

36

Rozdział 3 Odpowiadając czystemu instynktowi Aimee upuściła aparat i stworzyła długą laskę. Pochyliła się nisko czekając na atak. Ale zgodnie z naturą wilk nie atakował sam. Czekał na inne trzy, które dołączyły do grupy. Po ich zapachu wiedziała, że żaden z nich nie był wilkiem, które były w Sanctuary. Były dzikie i złe. Prawdziwi Zabójcy… I ona była ich ofiarą. Aimee kręciła swoją bronią, przygotowując się na nich. Jeśli chcą walczyć to ona na pewno da radę i da im to. Czasem jedli niedźwiedzie, ale dziś niedźwiedź weźmie soczysty kęs od któregoś z nich. Warcząc i kłapiąc szczękami krążyli wokół niej. Pokręciła głową na ich brawurę. - Zaufajcie mi chłopaki, nie chcecie spróbować niedźwiedzia. Ten gryzie trzy razy mocniej od was. nie powstrzymało jednego przed naparciem na nią. Aimee złapała go przy swoim boku laską i nauczyła latać. Pozostałe dwa skoczyły. Umieściła swój kij w ziemi, podskoczyła i okręcając się siłą wyskoku kopnęła jednego, a potem drugiego w zad. Rzucił się jak wściekłe szczenię. - Popłacz dla swojej mamy Wielki Zły Wilku. Czerwony Kapturek ma zamiar zaserwować twoją skórę na kolację. - Myślisz, że możesz nas pokonać? Zwróciła się przodem do ich przywódcy. - Och kochanie, mogę wysłać was prosto do piekła. – Przynajmniej tak myślała dopóki cztery kolejne nie zaczęły biec w jej stronę. Szanse teraz… Nie za dobre. Warcząc i kłapiąc pyskami poruszali się powoli i groźnie. Cofając się Aimee zastanowiła się nad zmianą formy, ale nie byłaby za szybka jako niedźwiedź. Mieli dużo lepszą zwrotność i to mogło spowodować jej przegraną. Przegrana z nikim była rzeczą, której nie chciała doświadczyć. Nie, poradzi sobie z tym jako kobieta.

37 - Wiesz, że lepszą bronią przeciwko nim będzie pistolet… Zmarszczyła się na głos Fanga w swojej głowie. Nie było go przy niej. Lider rzucił się na nią. Aimee pochyliła się i gdy już prawie po nią sięgnął…gdy już poczuła na skórze jego gorący, śmierdzący oddech, duży, brązowy wilk chwycił go i rzucił nim w powietrze

w przeciwnym kierunku. Fang. Z obrazu swojej wizji, wiedziała, że to on. Rozdarł gardło wilkowi, który zainicjował atak na nią. Aimee mogła nadal walczyć, ale oni wycofali się w popłochu. Duży biały wilk, który stał pomiędzy nimi zmienił się w Vanea. - Oszaleliście? – warknął na wilki. – Ona jest jednym z niedźwiedzi Peltier. Jeden po drugim wilki zmieniały się w ludzi. Poza Fangiem i jednym, który walczył. - Stefan! – Vane warknął w gniewie. Zamiast zostać na miejscu, Stefan ruszył na Vanea. Fang złapał go wściekle za gardło i dwa wilki zaczęły wijąc się walczyć. Aimee skuliła się na ten dziki gniew, który powiedział jej, że tych dwoje nienawidzi się namiętnie. Na widok szarpiących się i warczących na siebie dwóch ciał wróciły stare wspomnienia. Ten widok sprawiał, że czuła się chora. - Przestańcie! – Strzeliła do obu swoimi mocami. Fang zaskamlał, gdy strzał uderzył go mocno w ogon. Ostry i jadowity sprawił, że się zatoczył. Nienawidził być rannym przez kogoś kto nad nim górował... To obróciło go do poziomu wkurzenia jak nic innego przedtem. Wściekły wrócił do ludzkiej postaci, chociaż ciężko mu było ją utrzymać. - Co ty do cholery robisz? – zapytał kuśtykając do niej z wciąż palącym pośladkiem16. Aimee zmrużyła się na niego. - Nie lubię bójek. - A ja nie lubię być przypiekanym w dupę. Nie ustąpiła ani nie cofnęła się. - Cóż gdybyś przestał, gdy Vane powiedział do… - Nie przyjmuję rozkazów od kobiet, walczę w ich obronie. Uniosła rękę w górę wypowiadając mu wojnę za te słowa. - Cóż macho chłopcze. Tak dla odświeżenia pamięci, nie potrzebuję twojej obrony. 16 Taaa,

to taki mocniejszy klaps ;)

38 Fang zaszydził z jej nieuzasadnionej brawury. - Taa jasne. Właśnie mieli cię zdjąć. - Poważnie w to wątpię. Fang zbliżył się do niej, spojrzał w dół, gdy furia kąsała każdą jego część. Chciał by w pełni zrozumiała niebezpieczeństwo w jakie się wpakowała. - To nie jest Santctuary mała dziewczynko. Weszłaś na nasze terytorium, a my mamy brzemienne samice. Co sobie myślałaś? Zabijemy cię tutaj i nikt nawet nie mrugnie. Wykrzywiła twarz w obrzydzeniu. - Och, przechodzisz samego siebie. Tak jakbym zasmarkała ci legowisko. – Zdjęła jego okulary i pchnęła je tak mocno w niego, że aż zmusiła go do cofnięcia. - Chciałam tylko zwrócić twoją własność. Więc wypchaj się. - Fang został ogłuszony, gdy jej ręka uderzyła w sam środek jego klatki piersiowej. Instynktownie złapał swoje okulary przeciwsłoneczne, ponieważ zniknęła bez wątpienia

wracając do domu. Jedynym problemem było to, że nie wiedział co zabolało mocniej. Gdy walnęła go w klatę, poraziła pośladki czy wymierzyła cios w jego ego. - Jak ta suka nas znalazła? – wywarczał Stefan zza zaciśniętych zębów. Vane posłał mu rozbawione spojrzenie, które mówiło, że ma takie samo zdanie o Stefanie co Fang – był pierwszorzędnym kretynem. - Musiała podążać po naszym zapachu. Fang nie odpowiedział. Był zbyt oszołomiony jej gniewem wobec niego, kiedy on robił wszystko, by uświadomić jej niebezpieczeństwo. Jakby nie mogła wiedzieć lepiej? Gdyby Stefan nie wezwał ich jako posiłki i Fang nie zorientował się kto jest ich celem, Aimee zostałaby rozerwana na kawałki. Jeszcze kilka minut… Jego żołądek wzburzył się na obrazy pojawiające się w głowie. Vane pstryknął palcami przed jego twarzą. - Koleś? Wszystko dobrze? Fang popchnął go. - Oczywiście, że tak. Stefan wystąpił do przodu z grymasem na twarzy. - Co ten niedźwiedź chciał od ciebie? Vane złapał Fanga, zanim nie podszedł wilka atakując go i zmusił go do cofnięcia się od Stefana.

39 - Ona.. - Nie musimy mu nic wyjaśniać – warknął Fang, przerywając Vaneowi. – Może pocałować mnie w moją owłosioną dupę. Stefan rzucił się na niego. Vane warknął na obu. - Przysięgam na bogów, że mam serdecznie dość waszego wzajemnego obijania się. – Odepchnął Stefana. – A ty, jeszcze raz, a nie zatrzymam Fanga. Jeszcze jedna zniewaga, jedno zezowate spojrzenie, a cofnę się i pozwolę mu skopać ci dupę. Nozdrza Stefana rozszerzyły się. Zamiast naciskać na walkę, pstryknął palcami na resztę, by szli za nim. Zmieniając się w wilki, ruszyli z powrotem w kierunku legowiska. Vane stanął przed nim z przenikliwym spojrzeniem. - Co się dzieje pomiędzy tobą i niedźwiedzicą? - Nic. - Nic? Przyszła tu, w środek niczego, by zwrócić ci parę okularów przeciwsłonecznych? W jakim celu? By pozbawić kogoś innego możliwości tropienia go po zapachu. Dobroć Aimee nie kończyła się na nim. Ale jeśli Vane tego nie załapał, on nie miał zamiaru mu tego uświadamiać. - Nie wiem. Od kiedy kobiety jakiegokolwiek gatunku robią coś z sensem? Postawa Vane'a nieco zmiękła.

- Słuszna uwaga. To ja wracam. Idziesz? Fang potwierdził. Migając w wilka, Vane ruszył. Fang już miał do niego dołączyć, gdy zobaczył coś na ziemi kilka metrów dalej. To był aparat. Co do cholery? Podszedł, aby go podnieść. W chwili, gdy to zrobił poczuł wszędzie zapach Aimee. Już chciał wrzucić go do wody, gdy ciekawość zwyciężyła. Włączając go zaczął przewijać zdjęcia rodziny Peltiers, czasem w postaci ludzi, czasem w postaci niedźwiedzi. Przerwał na jednym z pomocników kelnerów, którego widział w barze, gdy karmił swoją małpę orzeszkami ziemnymi. Uchwyciła moment, gdy neon oświetlał jego i małpę w niezwykły sposób.

40 Ale to krajobraz Nowego Orleanu uchwycony w kadrze zapierał naprawdę dech w piersi. Niedźwiedzica miała niezwykłe oko dla światła i cienia. Nawet wilk taki jak on doceniał to. Po prostu wyrzuć tą cholerną rzecz i odpuść… Nie mógł. To było tak, jakby patrzył na jej prywatny dziennik i Aimee na pewno nie chciałaby, by się zgubił. To było coś więcej niż zwykłe zdjęcia. One były częścią jej duszy. Daj to Vane'owi, by to zwrócił. Powinien tak zrobić. Zdrowy rozsądek kazał mu trzymać się od niej z dala na tyle, ile tylko mógł. - Od kiedy w moim życiu była choć uncja sensu? To prawda. Zdrowy rozsądek zrobił mu pa pa dawno temu. Wzmacniając chwyt na aparacie przeniósł się z bayou z powrotem do baru. Zatrzymał się, gdy uświadomił sobie, że udało mu się skoczyć na najwyższe piętro…dziwne. Trudno było pojawić się w miejscu, w którym nie było się wcześniej. Niedźwiedzie muszą mieć jakiś filtr kierujący jego rodzaj na „lądowisko”. Co wyjaśniało dlaczego szakale przybyli wcześniej z tej strony. Niezły ruch ze strony niedźwiedzi. Fang poszedł do baru, gdzie obsługiwał Dev lub jeden z jego identycznych braci. - Gdzie jest Aimee? Niedźwiedź napiął się. - Kim do cholery jesteś? Definitywnie to nie był Dev. - Fang Kattalakis. Zwracam jej własność, nie że macie jakiś powód wiedzieć o tym. Niedźwiedź posłał mu wrogie spojrzenie. Kolejny niedźwiedź z krótkimi ciemnymi włosami….który był Arkadianem, jeśli

Fang nie przegapił pikantnego zapachu, trącił delikatnie brata Aimee. - Spokojnie Cherif, to ten, który uratował ją przed szakalami. Cherif ustąpił, ale nie za dużo. - Chcesz zaprowadzić go do niej? - Pewnie. Arkadianin błysnął przyjaznym uśmiechem do Fanga. - Jestem Colt – powiedział dobrodusznie. – Jeśli zechciałbyś pójść za mną… Tak też Fang uczynił, ale wcześniej posłał bratu Aimee idź-do-diabła spojrzenie.

41 Colt poprowadził go przez kuchnię mijając innego sobowtóra Deva w kierunku drzwi, które otwierały się na dom urządzony w stylu wiktoriańskim z przełomu wieków. Ściany pomalowany były na delikatny żółty kolor, a miękkie meble były w kolorach bordo i czerni. Ciemne drewno dawało królewski wygląd. - Dom Peltierów – wyjaśnił Colt ciągle idąc. – Nie byłeś tu wcześniej, gdy Papa niedźwiedź oprowadzał twojego brata. To tu Zwierzo-Łowcy, którzy nazywają Sanctuary domem przebywają, gdy nie pracują w klubie. Są tu cztery piętra sypialni, ale większość Peltirsów mieszka na drugim piętrze. Colt wskazał głową górę. - Carson, lekarz i weterynarz tu ma swój gabinet. Dotknął pierwszych drzwi, które mijali na drugim piętrze i szedł dalej do końca korytarza. Zatrzymał się przy ostatnich drzwiach. Zapukał delikatnie i przybliżył się do nich. - Aimee?? Jesteś tam?? - Próbuję się zdrzemnąć, Colt. - Przykro mi, ale masz gościa, który chce się z tobą zobaczyć. Drzwi otworzyły się tak szybko, że Colt prawie upadł. Aimee wyglądała na zaskoczoną, a następnie wkurzoną kiedy zobaczyła Fanga stojącego z tyłu. - Co ty tutaj robisz? Fang wzruszył ramionami. - Najwidoczniej przychodzę, aby cię nieumyślnie trochę bardziej znieważyć. Kto wie? Zamiast być rozbawioną, na co miał nadzieję, zmrużyła na niego oczy. - Naprawdę cię nie lubię. Fang pochylił się z uśmiechem. - Naprawdę nie powinnaś. Colt przewrócił oczami. - Może powinienem was zostawić? Lub zostać i sędziować? - Możesz iść. Po prostu to zwrócę. – Fang podniósł aparat. – I wyjdę. Bez słowa Colt wyszedł tą samą drogą, którą przyszedł. Aimee wyrwała aparat z chwytu Fanga. - Skąd to masz? - Musiałaś go upuścić. Wychyliła się przez drzwi, by upewnić się, że Colta już nie ma i szepnęła półgłosem.

42 - Powiedziałeś komuś, że tam byłam? - Nie. A chciałaś bym to zrobił? - Nie. – Wyglądała jakby jej ekstremalnie ulżyło. – Dziękuję. – Nagle w mgnieniu oka znowu stała się zła. – Oglądałeś moje zdjęcia? – To było raczej oskarżenie niż pytanie. - A nie powinienem? Wykrzywiła twarz w grymasie. - Och, jesteś taką świnią! Naruszyłeś moją prywatność. Jak śmiałeś! Fang był zaskoczony jej szybką zmianą nastrojów. Potrzebował absolutnie świetlnego sygnału by za nią nadążyć. - Zawsze jesteś tak strasznie nerwowa? - Nie jestem strasznie nerwowa! - Skoro tak mówisz. Ale tak na poważnie to powinni nałożyć na ciebie kołnierz, który będzie zmieniał kolor wraz ze zmianą twoich nastrojów. Zwinęła wargi, jakby te słowa zdegustowały ją na najwyższym możliwym poziomie. - Och, jesteś dzikusem. - Taa koleżanko. Przewróciła oczami. Fang zaczął odchodzić, ale się cofnął z powrotem. - Tak przy okazji, wcześniej na bayou nie przesadzałem. Mogłaś zostać rozerwana na strzępy. Potrząsając głową, wybuchła zanim znowu przemówił. - Dość już z twojego bycia gównianym macho. Mam serdecznie dosyć mężczyzn mówiących mi jak mam żyć. Gdybyś nie zauważył, mam całe stado mężczyzn na dole umierających, by móc mi powiedzieć jak nie spełniam ich oczekiwań. Ostatnia rzeczą jakiej potrzebuję to kolejny osobnik do tej kolekcji. - Może powinnaś posłuchać ich raz na jakiś czas. - A może ty powinieneś zająć się swoimi sprawami. Fang nigdy w swoim życiu nie chciał tak mocno kogoś udusić. Każda jego część spalała się z wściekłości, ale jednocześnie nie mógł nie zauważać jak piękna była ze świecącymi ze złości policzkami. Czerwień na jej policzkach sprawiała, że oczy stawały się głęboko niebieskie. - Może powinnaś nauczyć się dziękować raz na jakiś czas. Zmniejszyła odległość między nimi.

43 - A może ty…- Jej ręce dotknęły jego klatki piersiowej i ożywiły jego najbardziej pierwotne części. Zanim zorientował się co robi, pociągnął ją w ramiona i uciszył jej tyradę pocałunkiem.

Aimee nie mogła oddychać, gdy czuła ramiona Fanga blisko swojego ciała. Jej wściekłość zgasła w chwili, gdy ich usta się zetknęły i posmakowała słodkiej, surowej mocy jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyła. Jego język tańczył z jej w pełni eksplorując jej usta. Każdy hormon w jej ciele rozpalił się w gorączce. Chwyciła go, chcąc pożreć każdy cal jego twardego ciała swoimi ustami i rękami. Obie, kobieta i niedźwiedzica w niej stały się brutalne i nieokiełznane. Nigdy nie smakowała ani nie czuła w ten sposób. Jedyne, co mogła zrobić to nie rozebrać go do naga i błagać go o litość. Fang w końcu uwolnił jej usta i położył głowę przy jej szyi, by móc wdychać jej zapach. To był najsmakowitszy zapach jaki kiedykolwiek czuł. I obudził w nim coś, co chciało doświadczyć każdej części Aimee. Każdy hormon w jego ciele wył z potrzeby. I to go przerażało. Odsuwając się, spojrzał na jej ogłuszony wyraz twarzy. Jej zmysły musiały wrócić do niej w tej samej chwili. Zacisnęła pięści na jego kurtce. - Musisz wyjść. Teraz. Próbował, ale coś w niej… Idź! Zmuszając się, przeniósł się do ich jaskini w bayou. Aimee oparła się o ścianę próbując uspokoić zmysły. Właśnie całowała się z wilkiem. Wilkiem! Jej rodzina zabije go. Cholera, zabiją ją. Nie wolno było osłabiać linii krwi, zwłaszcza, gdy byli członkami Omegrionu. Jej obowiązkiem było utrzymanie czystości ich rodowodu. By go wzmocnić, jako niedźwiedzie, odtwarzali swój rodowód dzięki samicom, a ona była jedyną córką w ich klanie. To dlatego jej bracia tak zazdrośnie jej strzegli. Jak dotąd… Aimee potrząsnęła głową, by ją oczyścić. Nigdy ponownie nie zobaczy Fanga.

44 Nigdy. Nigdy, przenigdy. Nigdy. I tym razem miała zamiar posłuchać swojego rozsądku! Miała nadzieję.

45

Rozdział 4 Trzy tygodnie później. Aimee leżąc na łóżku czytała książkę. Uniosła wzrok na matkę stojącą

w otwartych drzwiach. W odpowiedzi na jej spojrzenie poczuła skurcze w brzuchu. Przez cały dzień obawiała się tej wizyty i miała nadzieję, że matka zapomni. Powinna wiedzieć lepiej. – Nic nie poczułam mamo. Przepraszam. Maman prychnęła z obrzydzeniem wchodząc do pokoju i zamykając drzwi. Aimee przesunęła się na łóżku robiąc matce miejsce, aby mogła usiąść obok niej. Odłożyła książkę na nocny stolik uważając, by nie stracić pozycji. Po południu spotkała się z całym klanem niedźwiedzi, jak zawsze pełna nadziei. I jak wiele razy wcześniej nic to nie dało. Nic. – Próbowałam mamo. Przysięgam, że próbował. Tylko… Ciężko westchnęła, przypominając sobie nadzieję widoczną na bardzo przystojnej twarzy Randy’ego. Chciał, aby go zaakceptowała, tak samo jak ona tego chciała. Był bardzo rozczarowany, gdy potrząsała głową. Nic nie poczuła do niedźwiedzia. W ogóle nic. – Może poczułam jakieś poruszenie, ale nie zdawałam sobie z tego sprawy… Matka zaśmiała się ponuro. – Nie, ma petite. Nie ma wątpliwych przeczuć. Każda część ciebie budzi się do życia. To parzy jak ogień. Potrzeba partnera jest tak silna, że niewiele możesz zrobić, by z tym walczyć. To staje się zżerającą cię koniecznością. Aimee odwróciła się czując przerażenie. Jedyną osobą do której coś takiego czuła był… Był wilk. – Powiem ich Władcy, że nie jesteś zainteresowana. Jednak mogą zażądać próby krycia. Aimee skuliła się na samą myśl o nieznanym, niepożądanym facecie w jej łóżku. – Randy był miły, ale… – Ale co?

46 Nie chcę z nim spać. I jeszcze coś. Ma sekret, którego nie odważy się z nikim dzielić. Aimee zagryzła usta bojąc się powiedzieć matce prawdę. Jestem Arkadyjką. Te słowa starała się wypowiedzieć na głos. Od lat próbowała im powiedzieć. Jednak kolejny zadławiła raz się nimi. Jej matka byłaby załamana, gdyby dowiedziała się prawdy. Aimee urodziła się Katagaryjką, jak jej matka. Ale w okresie dojrzewania odkryła, że jest Arkadyjką jak jej ojciec. To był najbardziej strzeżony przez nią sekret. Absolutnie nikt nie wiedział o jej podstawowej formie. Nikt. Tak samo, jak nikt nie wiedział poza rodziną, że Papa Niedźwiedź Peltier był Arkadianinem. Skandal, tak krzyczała jej matka. Jednak maman połączyła się z ojcem, aby mieć młode, których tak bardzo pragnęła. Tak, aby mogła zajmować miejsce Peltier

w Omegrion – miejsce wcześniej zajmowane przez linię jej matki. Zwierzę w matce pchnęło ją do połączenia i prokreacji. Ale dumny człowiek w niej buntował się na samą myśl. Jej matka pochyliła się do przodu. – Za chwilę masz kolejną ruję. Przez dekady wzgardziłaś konkurentami. Czas już… – Mamo, proszę. Znam swoje obowiązki. I tak było. Problem polegał na tym, że niedźwiedzie były inne niż reszta zwierząt. Nawet podczas rui to kobieta wybierała samca. Jeżeli nie był dla niej pociągający przegrywał, i nie było żadnej szansy na krycie i łączenie. Nie było krycia, nie było młodych. Wybitna, niedźwiedzia linia mamy wymrze i inny klan zajmie miejsce Peltier w Omegrion. I właśnie dlatego jej rodzina była wobec niej przesadnie opiekuńcza. Jeżeli Aimee połączy się z katagaryjskim niedźwiedziem była szansa, że będzie miała katagaryjską córkę, która zajmie miejsce matki w Omegrion, gdy ta będzie na tyle stara, by nie podołać obowiązkom. A wtedy nikt nie dowie się prawdy o Aimee. To była jedyna nadzieja jaką mieli, a cały ciężar odpowiedzialności nigdy nie znikał z jej myśli. – Będę próbowała. Maman skinęła głową. – Jutro pojawi się więcej Katagarian. To klan z Kanady. Mają dla ciebie dwunastu samców. Modlę się, by przynajmniej jeden z nich był godny. Tak jak Aimee. – Postaram się.

47 Maman skinęła głową. – To jest wszystko, o co proszę. – Wstała z łóżka, podeszła do drzwi i wyszła. Aimee bezwiednie przerzucała strony w książce, a myśli ją zalewały. Co miała robić? To nie jest twoja wina. Jej matka została połączona z Arkadyjczykiem. Nikt nie mógł pomóc. Dev, Remi, Cody, i Kyle byli Arkadyjczykami i matka o tym wiedziała. I nadal ich kochała, niezależnie od ich podstawowej formy. Matka była ponad tym, a oni nigdy przed nią tego nie ukrywali. Ukrywali ją tylko przed resztą świata. To twoja matka. Nigdy cię nie skrzywdzi. Nie, to nie była do końca prawda. Jej matka była niedźwiedziem, z jego wszystkimi instynktami. Aby bronić swoje młode matka mogła zabić to z nich, które zagrozi bezpieczeństwu klanowi. To leżało w naturze ich gatunku. A Aimee nie pozwoliła sobie o tym zapomnieć. Jej matka miała więcej współczucia niż większość, ale kiedy Maman kogoś znienawidziła, tak jak w przypadku Wrena, nie można było jej przekonać. Raz podjętej przez Nicolette decyzji nic nie zmieniło. I to było naprawdę przerażające.

– Co mam zrobić? Jutro połączysz się jednym z tych niedźwiedzi i będziesz się modlić do bogów, by pojawił się znak sparowania. To była jej jedyna nadzieja. W przeciwnym razie… Nie, nawet nie mogła tego rozważać. Przetrwanie jej klanu to wszystko, na czym jej zależało. Było ważniejsze niż jej szczęście i jej życie. Połączy się z katagaryjskim niedźwiedzim, nawet gdyby to miało ją zabić.

48

Rozdział 5 - Fang? Fang zamarł słysząc uwodzicielski głos, który należał do najseksowniejszej wilczycy w ich sforze. Petra. Wysoka, zmysłowa i piersiasta jak murowany dom, poruszała hormony każdego wilka, który ją widział. A on nigdy nie był od tego wyjątkiem. Aż do dziś. Skrzywił się gdy zbliżyła się do niego i zaczęła ocierać się o jego bok. Sięgając chwyciła garść jego włosów i szarpnęła. Zamruczała mu w ucho. - Jestem w rui skarbie. Czy zechcesz mi pomóc? To było podchwytliwe pytanie, czy jak? Fang potarł twarzą jej szyję, wdychając jej zapach. Normalnie to byłoby aż nadto, by doprowadzić płomień jego pożądania do stanu, w którym byłby bardziej niż w stanie ją zaspokoić. No dawaj chłopie, obudź się17. Ale on tylko lekko dygnął. Co do cholery? Sięgnęła w dół i objęła go jak profesjonalistka. - Coś jest nie tak? - Nie. Cofnęła się z grymasem, kiedy nie stał się natychmiast twardy. - Nie jesteś skojarzony z nikim, prawda18? To było naturalne przypuszczenie, ponieważ od chwili, gdy wilk skojarzył się w parę mógł być zwabiony tylko przez skojarzoną samicę i nigdy więcej przez inną. To było poważnie do bani. Dlatego nie spieszył się z szukaniem partnerki. To było coś jak jedzenie tego samego co noc. Kto by tak chciał? Petra szarpnęła jego rękami szukając znaku, który sygnalizował, że Mojry wybrały im kogoś innego. Znak pojawiał się na dłoniach po tym jak uprawiali seks. Tylko, że on nie dotknął nikogo przez ostatnie trzy tygodnie. Aż do czasu, gdy spotkał się z Aimee. Zabrał od niej ręce. się, że „on” będzie teraz jak Śpiąca Królewna
resztę dopiszcie sobie sami ;) oficjalnie nie…ale chyba już właśnie tak…Mojry pewnie tylko czekają na okazję by zesłać im ten znak
17 Obawiam 18 Cóż

49 - Nie jestem skojarzony.

Ulga była widoczna na jej twarzy, gdy sięgała do jego rozporka. - Więc na co czekasz? Natchnienie…i erekcja z pewnością by pomogły. Jego fiut lekko drgnął, gdy przejechała po nim paznokciami, ale nic więcej się nie stało. Nawet obmacywanie jej nie pomagało. Fang pocałował ją, gdy ona zaatakowała go. Ciągle był oziębły. Pusty. Gdzie ten ogień, który powinien czuć? Nagląca potrzeba bycia w niej19. Czuł tylko… Nic. Wsunęła dłoń głębiej w jego dżinsy, objęła go i oddychała mu w ucho. To sprawiło, że poczuł dreszcze, ale nadal nie czuł chęci, by ją dotknąć. Gryząc mocno jego ucho wycofała się z przekleństwem i trzasnęła pięściami w jego klatkę piersiową. - Co jest z tobą nie tak? Fang patrzył obojętnie, chcąc znać odpowiedź. Zamiast tego, mógł wymyślić tylko jedną. - Parvo20. Wykrzywiła twarz w obrzydzeniu. - Parvo jak jasna cholera. Daj spokój Fang. Nie chce się kojarzyć z resztą tych patałachów. Jesteś jedynym, którego chcę. - Umysłem jestem z tobą dziecino, ale ciałem… Trzepnęła go. Mocno. - Jesteś beznadziejny! Fang z grymasem starł krew ze swoich ust. To był największy problem z wilczycami. Gdy hormony przejmowały kontrolę stawały się brutalnymi zdzirami. Po zastanowieniu przypomniał sobie, że gdy ostatnim razem uprawiali seks, Petra ugryzła go tak mocno w ramię, że aż krwawił. Nawet miał po tym małą bliznę. Chwyciła go za włosy i ponownie pocałowała. Teraz jego gniew pękł i odepchnął ja od siebie. - Idź lać kogoś innego. Nie jestem dziś w nastroju na kły i pazury. 19 Ja

ci mogę powiedzieć gdzie…ale chłopcze domyśl się ;) - zakaźna, zaraźliwa choroba atakująca głównie psy młode, do szóstego miesiąca życia. Niekiedy może również dotyczyć psów dorosłych, w szczególności nie zaszczepionych. 20 Parwowiroza

50 Pociągnęła mocno za jego włosy, wyrywając ich całą garść. - To zrozumiałe. Masz PMS21, gdy ja jestem w rui – warknęła na niego. – Dobrze. Idę poszukać Furego. I połączcie się w parę na wieczność… W piekle. Oboje sobie na to zasłużyli. Masując usta, które jeszcze go bolały po ciosie, zapiął spodnie i opadł na ziemię. Leżąc na plecach patrzył na ciemne niebo, próbując znaleźć jakieś pocieszenie. Usłyszał starcia w obozie, gdzie Petra musiała rozpowszechniać swój zapach, by nakłonić innych. Najprawdopodobniej walczą, a zwycięzca będzie mógł ją wziąć.

Ale osiągnięcie przyjemności z wilczycą w rui nie było łatwym zadaniem. Często trwało to noc, a nawet dwie lub trzy, by ją zaspokoić. Oczywiście wszystko się zmieniało, gdy samica była sparowana. Była niedostępna dla wszystkich poza swoim partnerem. Fang nie mógł uwierzyć, że musiał ją odprawić. Nawet wroga i nabuzowana hormonami była pysznym kąskiem…. - Co jest ze mną nie tak22? Może ma parvo albo wściekliznę. Czy Zwierzo-Łowcy mogą je mieć? Nigdy nie słyszał o żadnym zachorowaniu, ale… Naprawdę było z nim coś nie tak. Doskonały zapach samicy w rui nigdy wcześniej go nie zawiódł. Powinien być tam teraz, wydrapując ją od tego, który ją dosiada. Ale gdy tak komplentował, jego myśli zwróciły się do Aimee. Jak wyglądała, kiedy przyniosła mu jedzenie, gdy siedział przy motorach. Jak jego kurtka okryła ją całą, gdy ją nałożyła i uśmiechnęła się do niego. Była piękna i miła. Delikatna i słodka. Nawet, gdy krzyczała na niego była… Bingo. Teraz był twardy jak skała. Fang wypuścił dziękczynny oddech. Dzięki bogom. Ostatecznie nie był złamany. Wciąż działał. Tylko, że nie dla Petry. Ta myśl uczyniła go fizycznie chorym. Och, to lepsze niż parvo. - Co ty tutaj robisz? Przechylił głowę do tyłu, by zobaczyć stojącego kilka metrów dalej Vanea patrzącego z zaskoczeniem na pozycję Fanga. 21 Zespół napięcia przedmiesiączkowego…u płci męskiej ponoć nie występuje, ale ja osobiście mam inne zdanie 22 Zrób jeszcze jedną wycieczkę do Sanctuary, a się przekonasz maleńki


51 - Nic. - Dlaczego nie jesteś z Petrą? - A dlaczego ty nie jesteś? Vane usiadł obok niego. - Nie mogę jej znieść. Drapie jak kot. Jednakże tobie to nigdy wcześniej nie przeszkadzało. Fang wzruszył ramionami chowając dłonie pod głową. - W życiu liczy się coś więcej niż seks. Vane skrzywił się na niego. - Kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem? Fang posłał mu zabawne spojrzenie. - Nie bądź fiutem. - Dobra. Zostawię cię. Ale tak serio, czy wszystko z tobą dobrze? - Czy ze mną kiedykolwiek było wszystko dobrze? Vane się roześmiał. - Słuszna uwaga. Nadal uważam, że zaczęło się to wtedy, gdy Anya zepchnęła cię do wąwozu jak byłeś szczeniakiem. Konkretny uraz głowy okaleczył cię do końca życia.

- Myślę, że to od tego, że zawsze spałeś na mojej głowie, gdy byliśmy szczeniakami. Lata co nocnych tlenowych odjazdów zbierają teraz żniwa. Vane zaśmiał się. - Tak prawdopodobnie zabiłem wszystkie sześć komórek w twoim mózgu zanim jeszcze dojrzałeś płciowo. - Prawdopodobnie tak. To wiele wyjaśnia, prawda? Jego wyraz twarzy otrzeźwiał, gdy Vane wstał. - A tak przy okazji, słyszałem Markusa ostatniej nocy. Mówił by nas wymienić jako jego spadkobierców. Nie było to dziwne biorąc pod uwagę jego nienawiść do nich. Ale mimo wszystko, Markus zawsze był ostrożny, by nie rozłamać klanu w otwartej konfrontacji. - Dlaczego? - Ponieważ żaden z nas nie jest skojarzony. Myśli, że to znak, że nie możemy. Że jesteśmy genetycznie ułomni i niegodni być Władcami. Fang poczuł gorąco gniewu przechodzącego przez niego. Nienawidził swego ojca z pasją tak silną, że nie był pewien jak wstrzymał się przed zaatakowaniem go.

52 - Naprawdę chciałbym byś pozwolił mi wyzwać go na pojedynek. Wtedy by zobaczył jak genetycznie ułomny nie….jestem. - Nie poddaj się złości. Spójrz na jaśniejszą stronę tego, przynajmniej nie jesteśmy impotentami. Może Vane nie był, ale Fang… - Mała pociecha – Fang gderał, gdy odmówił sobie myślenia o obejmującej go Aimee. – Posmakowanie jego krwi uspokoiło by mnie na długo. – Przełożył głowę w wygodniejszą pozycję. – Więc kogo widzi na nasze na miejsce? - Stefan, kto jeszcze? To robiło się coraz lepsze. Po co on w ogóle pyta? Powinien znać odpowiedź. - Jestem pewien, że Stefan nie jest orędownikiem naszej sprawy. - Nie. - Pewnego dnia rozerwę mu gardło i nie powstrzymasz mnie. Vane zamarł słysząc nutę surowej nienawiści w tonie Fanga. I udręki. Wiedział jak trudne było dla jego brata powstrzymywanie swojej furii. Jak trudno było dla Fanga ustępować i podporządkować się jemu i komukolwiek innemu. To było wbrew wszystkiemu, co Fang miał zakodowane w genach. To sprawiło, że zastanowił się jaki byłby Fang gdyby nie stał się Arkadyjczykiem w okresie dojrzewania. Bogowie, jak przerażające to było. Zajęło mu tygodnie zrozumienie tego, co działo się z jego ciałem, a wtedy miał pewność… Powiedzenie Fangowi było najtrudniejsze. Mimo, że byli rodzeństwem, część jego

obawiała się ataku ze strony brata i śmierci z jego ręki. Kto by go obwiniał? Arkadianie zawsze ich atakowali. Oni zabili jedyną kobietę o którą Fang się kiedykolwiek troszczył. Zamiast tego Fang przyjął to spokojnie i obiecał chronić go wiecznie. Lojalny jak wilk…i brat…do końca. Chronił go nigdy się nie wahając. Fang próbował to ukryć przed Vanem, ale on nie był głupi. Wiedział ile razy jego brat nie spał w nocy, strzegąc jego sekretu. Ile razy Fang nie mieszał się do bójki, choć drażniło go to, ale dzięki temu Vane nie był przesłuchiwany lub wydalony. Był tym słabszym bratem i nienawidził siebie za to. - Przepraszam Fang. - Za co?

53 Za wszystko. Za okradanie go z dziedzictwa. Za okradanie go z możliwości kwestionowania Markusa i Stefana. Ale przede wszystkim było mu przykro, że jego brat nie miał pojęcia jak wiele szacunku miał dla niego. Ale nie było to w ich naturze, by mówić o takich rzeczach. - Za bycie cierniem w twojej dupie, który uniemożliwia ci wyzwanie ich. Fang wrócił do patrzenia w ciemne niebo. - Nie przejmuj się. Jest jak jest. Być może, ale prawdziwym pytaniem było, kim by był, gdyby w pobliżu nie było ograniczającego go Vanea? Ale jak Fang powiedział jest jak jest. To nie zmieniało faktu, że był człowiekiem, a jego brat był wilkiem. Wzdychając, skierował się w stronę ich siostry. Fang nie poruszył się dopóki Vane nie zniknął. Leżał słuchając dźwięków owadów i wilków, obserwując niebo nad sobą. Mroczni Łowcy ostrzegali ich dziś wcześniej, że w mieście żyje wroga sfora Arkadyjskich wilków i grupa Daimonów mogących chcieć przedłużyć sobie żywot przez pochłonięcie kilku wilków. Ich ciężarne samice były znakomitą przynętą na Daimony. Ale Fang nie bał się ich. Mógł się wstrzymywać w walce i nie współczuł nikomu głupiemu chcącemu wyzwać go. Gdyby tylko jego ojciec i Stefan nabawiliby się potężnego urazu głowy to byliby głupsi niż są normalnie. Och, by powalczyć z nimi… Zamykając oczy wrócił do swojej wilczej formy. To było coś, czego potrzebował. To była jedyna rzecz, która go naprawdę pocieszała. Ale gdy tak leżał pomyślał o czymś innym, co go pocieszało. Zapach i smak eterycznej niedźwiedzicy. Wyrzuć ją z myśli. Była tak niedostępna, jak tylko mogła być. Jego ojciec nienawidził go wystarczająco. Gdyby kiedykolwiek dowiedział się, że Fang podnieca się niedźwiedziem… Zwołaliby polowanie, a on zostałby zarżnięty.

54

Rozdział 6 Aimee zbierając się na odwagę stała pod drzwiami Carsona. Mimo że minął miesiąc odkąd widziała wilka, nadal nie potrafiła wyrzucić zapachu i smaku Fanga z umysłu. Tak, jakby ją naznaczył i uczynił swoją. I to było najbardziej denerwujące. Od tego czasu miała już trzy rundy znalezienia sex zabawki. Na nieszczęście żaden z niedźwiedzi nie poruszył delikatnej struny w jej wnętrzu. Nic nie poczuła, nawet odrazy czy niechęci. Była wobec nich całkowicie obojętna. Na wszystkich. Co było z nią nie tak? Musiała z kimś pogadać, ale nie miała odwagi porozmawiać z nikim ze swojej wielkiej rodziny. Obawiała się, że pobiegną z tym do rodziców. Matka zabiłaby ją. Martwa lub okaleczona. To nie byłby piękny widok. Ale Aimee musiała wiedzieć, co się z nią dzieje. Dlaczego nie może znaleźć niedźwiedzia, z którym mogłaby się sparować? A przede wszystkim dlaczego prześladuje ją myśl o najbardziej nieodpowiednim mężczyźnie na ziemi? – Aimee? Przeklęła w myślach słysząc głęboki głos Carsona dobiegający za drzwi. Jak mogła zapomnieć tę moc? Zawsze wiedział, że ktoś zbliżał się do drzwi jego gabinetu. I tyle przyszło z jej z niezdecydowania i guzdrania się. – Trzymaj wędkę w pogotowiu… Sztywno otworzyła drzwi. Siedział przy biurku na blacie na którym leżały dokumenty. Jego dłoń trzymająca pióro zawisła nad papierami, jakby właśnie sporządzał notatki. Wysoki i muskularny, mógł prawie uchodzić za niedźwiedzia. Ale Carson był arkadyjskim jastrzębiem. Czarne włosy i ostre rysy twarzy zawdzięczał swojemu ojcu – rdzennemu Amerykanowi. Cenił to dziedzictwo. Jego rysy twarzy zmiękły w ojcowskiej miłości. Co było śmieszne, biorąc pod uwagę, że była od niego starsza o ponad sto lat, nawet jeżeli wyglądała na młodszą. – Coś się stało? Potrząsnęła głową. Weszła do pokoju mocno zatrzaskując za sobą drzwi. – Masz chwilę? – Dla ciebie, zawsze. Posłała mu uśmiech.

55 Byli przyjaciółmi od momentu, gdy pierwszy raz pojawił się w Sanctuary prosząc Maman o stworzenie kliniki – jakieś sześćdziesiąt lat temu. To była najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjęli.

Nie tylko był najlepszym weterynarzem i lekarzem, jakiego kiedykolwiek poznała, ale był ważnym sojusznikiem i zaufanym przyjacielem dla nich wszystkich. Carson wysunął dla niej krzesło i sam usiadł obok. Odłożył pióro, odchylił się do tyłu i złożył ręce na brzuchu. – Więc co cię trapi? Aimee usiadła starając się uporządkować swoje myśli i troski. – Zastanawiałam się nad czymś. Kiedy zawahała się, uniósł brwi. – To jakiś kobiecy problem? Chcesz bym sprowadził Margie? Czy to ci pomoże? Wiesz, Aimee, jestem lekarzem i z tego powodu możesz mi powiedzieć wszystko. Może nie jestem kobietą, ale rozumiem twoje ciało i znam twoje problemy. Zaczerwieniła się. To było właśnie to, czego jeszcze potrzebowała do pełni szczecią. Człowieka… dającego jej rady na temat zanikających w niej zwierzęcych instynktów Margie była miła, ale nie wiedziała nic o godowych rytuałach. Dobry boże, to robiło się gorsze z każdą sekundą. – To nic w tym rodzaju, tylko… Chcę skakać z wilkiem aż oboje będziemy kuśtykać. I nie wiem, dlaczego… Dlaczego to jest dla niej takie trudne? Ponieważ chcesz skakać z wilkiem i jeśli ktoś się o tym dowie, zostaniesz grzanką. Taka jest prawda. Ale musiała pogadać z Carsonem i znaleźć wyjście. Dowiedzieć się, czy to jest jakiś cudaczny problem dotyczący tylko jej, czy jej gatunku, o którym nie wiedziała. Coś, przez co poczuję się bardziej normalnie. A przynajmniej będzie to normalniejsze dla niedźwiedziołaka z większymi mocami niż powinien posiadać – No dalej Aimee, powiedz to. – To są międzygatunkowe relacje. Carson ponownie uniósł brwi. – Boisz się, że mnie obrazisz? – Nie, przynajmniej mam nadzieję, że nie.

56 Nawet nie pomyślała o tym, że Carson był w połowie człowiekiem, a w połowie Arkadyjczykiem. – Staram się tylko zrozumieć jak to wszystko działa. Wiem, że w twoim wypadku jedno z rodziców było człowiekiem, a drugie Arkadyjczykiem… to jest prawie naturalne, gdy spotka się dwóch ludzi. W większości przypadków śmiertelnicy nie mają pojęcia, że nie jesteśmy ludźmi i wtedy takie pożądanie ma sens. Ludzie mają tendencje do odczuwania nienaturalnej żądzy wobec nas. I łapię to. To, co mnie zdumiewa, to rodzice Wrena. Co sprawia, że śnieżny leopard łączy się z tygrysem, albo Katagaryjczyk z człowiekiem? Powinien dać jej odpowiedź, a ona nie musiała mu podawać prawdziwych

powodów, dlaczego pytała. Carson rozważał starannie odpowiedź zanim posłał jej świdrujące spojrzenie. – Szczerze? Skinęła głowa. – Nikt tego tak naprawdę nie wie. Są tylko spekulacje o błędnym kodzie DNA. Może to jakiś uszkodzony gen, o którym nie wiemy. Może, jakaś wrodzona wada. Ta sama, która sprawia, że człowiek pragnie nieodpowiednich seksualnych partnerów. Ale… - odwrócił wzrok. Świetnie, więc miała wadę wrodzoną. – Ale? – Pogoniła, chcąc usłyszeć, czy ma inne wytłumaczenie, przez które nie będzie chromosomalnie uszkodzona. – Osobiście zastanawiam się, czy to nie jest jakaś kara Mojr. – Co masz na myśli? – Cóż, spójrz na Wrena. Niezależnie czy będzie miał partnera człowieka czy Zwierzo – Łowcę, będzie najprawdopodobniej bezpłodny. Za każdym razem gdy Katagaryjczyk – kobieta lub mężczyzna- łączy się z człowiekiem, nie ma szans na spłodzenie dzieci. Nawet jako Arkadyjczyk mam nikłe szanse na dzieci, ponieważ mój ojciec był człowiekiem. Myślę, że takie rozwiązanie znalazły Mojry, by wybić cały nasz gatunek. Aimee nawet o tym nie pomyślała. Jak okrutne mogły być trzy boginie? Z długiej strony… – To ma bardzo pokręcony sens… zwłaszcza biorąc pod uwagę, że nasi partnerzy są darem Mojr. Carson skinął głową.

57 – Dokładnie. To także wyjaśnia dlaczego, tak często łączymy się poza gatunkiem. Myślę, że właśnie dlatego, wielu Katagarian i Arkadian kończy razem. Mojry mają nadzieję, że kobiety odrzucą mężczyzn i do końca życia zostaną bezpłodni. To jest naprawdę okrutne. Tak, takie było. Ale, to nadal nie wyjaśniło jej pociągu do Fanga. – Czy ty kiedykolwiek słyszałeś o całkowicie pozagatunkowym sparowaniu? – Co masz na myśli? – W przypadku Wrena jego rodzice nie byli, jako tako, tego samego gatunku, bo nadal byli z rodziny kotowatych. Czy kiedykolwiek słyszałeś, aby wilk połączył się ze smokiem lub z jastrzębiem? Albo jak w jej przypadku, z niedźwiedziem. Odchrząknęła zanim zapytała o najważniejszą dla niej cześć. – I zwłaszcza jak jedno z nich było Katagaryjczykiem, a drugie Arkadyjczykiem?

Carson skrzywił się jakby to pytanie było dla niego całkowicie niedorzeczne. – Nie. Nigdy tak się nie stało. Przynajmniej nie według mojej wiedzy. Bogowie, nie mogę sobie wyobrazić niczego bardziej szurniętego i złego. A ty? W istocie mogła sobie wyobrazić wiele rzeczy. Ale nie miała zamiaru głośno o tym mówić, i zaryzykować, że powie coś mamie. – Skrajnie szokujące. I naprawdę miała to na myśli. Jak kiedykolwiek mogła myśleć o dotykaniu Fanga? Jak powiedział Carson, to było szurnięte i złe. To przeczyło wszystkiemu, czego dowiedziała się o swoich ludziach i ich tradycji. Wszystkiemu. Ale i tak nadal nie potrafiła usunąć wilka z myśli. Unosił się w jej podświadomości wabiąc światłem, rysując jej fantazje o nim, za każdym razem, jak go niepostrzeżenie wpuściła do umysłu. Nawet teraz cześć niej chciała na niego zapolować. Jestem taka rozbita… Aimee miała wstać, kiedy poczuła, ostry szarpiący ból, który przeszedł przez jej głowę. Carson pochylił się do niej zaniepokojony, kiedy skręcała się z bólu. – Wszystko w porządku? Zobaczyła Wrena. Był lany przez grupę, której absolutnie nienawidziła.

58 – Wren ma problemy. Carson spojrzał na nią podejrzliwie. – On jest na dole i czyści stoły. Jak więc może mieć problemy? Aimee potrząsnęła głową, a wizje jak go bito przemknęły przez jej umysł z ostrością obrazu. Ze względu na ich bliską przyjaźń mogła prawie poczuć ciosy. – On nie jest w klubie. Bez słowa przeniosła się do zaułka za klubem, gdzie wrzucali śmieci do pojemników Dumpsters. I tak, jak widziała w myślach, Wren był otoczony przez stado wilków. To była arkadyjska wataha, która żyła dłużej w Nowym Orleanie niż niedźwiedzie. O wiele dłużej. Ich przywódca, Stone, walczył z jej klanem od czasu gdy była w okresie dojrzewania. Wszyscy nienawidzili tego małego kutasiątka. Było w nim coś, co ją po prostu ostro wkurwiało. On i jego brutalna brygada zawsze szukała jakiegoś powodu, by masakrować każdego Zwierzo – Łowcę, który przychodził do Sanctuary – a jeżeli był Katagaryjczykiem, tym lepiej. Nie miała pojęcia, czemu byli tacy agresywni, ale nie było żadnego wytłumaczenia dla ich zachowania. Wren próbował utrzymać ludzką postać, ale ponieważ był w trakcie dojrzewania, a obecnie pobity i obolały, jego forma przechodziła z nagiej ludzkiej w leoparda i tygrysa, i ze zwierzęcej znowu w ludzką. Był pokryty krwią i siniakami. Poczuła jak zalewa ją wściekłość, gdy biegła z werwą na wilki. – Wynocha stąd. Co robicie? Odwrócili się do niej. Stone, który był ponad głowę wyższą od niej i dwa razy szerszy, chwycił ją i pchnął na ścianę. – Nie jesteś wewnątrz klubu dziewuszko. Ochrona Sanktuarium nie działa na zewnątrz. Trzymaj się od tego z daleka, albo zostaniesz skrzywdzona.

Wren warknął rzucając się na jednego w wilków. Ale nie miał z nimi szans. Nie, skoro nie potrafił kontrolować swoich mocy. Czuła obrzydzenie patrząc jak go maltretują. – Jeżeli mam tylko te dwie możliwości… Wybieram krzywdę. Uderzyła głową Stona i kopnęła. Podbiegła do Wrena, starając się mu pomóc wstać na nogi. Coś co byłoby o wiele prostsze, gdyby przestał przeskakiwać z człowieka, w wielkie, ciężkie koty. – Możesz chodzić? – zapytała, dysząc z wysiłku.

59 – Próbuję. – Możesz się z nim przenieść do środka? Zamarła słysząc głęboki głos Fanga. Spoglądając w górę zobaczyła go w ludzkiej postaci. Jej serce biło w wdzięczności. Zrobiła to, o co prosił, modląc się, by niekontrolowane moce Wrena nie przeszkodziły jej w skoku. Fang odwrócił się do Arkadian, którzy patrzyli na niego z niedowierzaniem. – Proszę, proszę… - powiedział opryskliwym głosem ich lider. – Co my tu mamy? Kawałek katagaryjskiego chłamu, który ma przytułek wśród niedźwiedzi? Fang posłał mu szeroki i pełen zadowolenia uśmiech, specjalnie zaprojektowany, by go wkurwić. – Nie, tylko wilka, który ma zamiar wkopać twoją dupę do dziury, z której wypełzłeś. Lider zaszydził z jego przechwałek. – I masz zamiar to zrobić sam? Masz wielkie mniemanie o sobie zwierzaku, prawda? Fang potrząsnął głową. – Nie gnojku. Wierz mi. Gdy mam do czynienia z taką dupą wołową jak ty, która musi lać dzieciaka, by się poczuć silna, nie potrzebuję żadnej pomocy. Zaatakowali go. Fang zmienił się w wilka i doskoczył do gardła lidera. Uderzył go o ziemię. Chciał mocniej, ale kątem oka dostrzegł, że jeden z wilków wyciągnął paralizator elektryczny. Kiedy Arkadyjczyk strzelił, Fang odskoczył. Zasyczał na lidera, który zdrowo przeklinał. Fang rzucił się do nóg następnemu. Ale zanim zdążył zatopić w nim kły, Dev i jego bracia pojawili się jako wsparcie. Nie, żeby tego potrzebował, ale… Arkadianie rozbiegli się jak szkolno-boiskowi chuligani przed dyrektorem szkoły. Fang wrócił do ludzkiej postaci i szydził z ich ucieczki. – Tak, lepiej uciekajcie do domu, do mamy. Będzie was kryła pod spódnicą, dopóki nie wyrosną wam na tyle duże jaja, by stanąć do walki. Dev pochwycił jednego, co nadal leżał na ziemi. – Stooooooooone – powiedział, z irytacją przeciągając imię lidera. – Ile razy mamy ci powtarzać, byś się tutaj nie pojawiał? Ale trudno było go utrzymać, skoro cały czas zmieniał się z wilka w człowieka, i z człowieka w wilka. – Tygrys zaczął – warknął Stone, stając się na dziesięć i pół sekundy

60 człowiekiem. Dev prychnął. – Jakoś w to wątpię. Wren trzyma się z dala chyba, że jest prowokowany. – A co z tobą? – zapytała Fanga kopia Deva. – Co tu robisz? Fang zmrużył oczy, nie podobał mu się niedźwiedzi ton. – Spadaj Grizzly Adams. Tobie się nie spowiadam. – Zostaw go Remi – powiedziała Aimee wracając do nich. – To on mi pozwolił wrócić z Wrenem do środka i sprowadzić was tutaj, aby dobrać się do Stona. Odwracając się z aroganckim uśmiechem od wkurzającego go niedźwiedzia Fang zwrócił pełną uwagę na Aimee. Ubrana w prosty T-shirt i jeansy, zapierała mu dech w piersiach. Jej długie blond włosy były potargane, a kosmyki wpadały do jej oczu. Każda komórka jego ciała ożyła. Nawet nie spojrzała za siebie rzucając się na Stona. Remi odwrócił się od niego i pochwycił siostrę. – Uspokój się siostrzyczko. Aimee walczyła z jego uchwytem. – Uspokój się mój tyłku. Widziałeś, co zrobił z Wrenem? Chcę zedrzeć pazurami kawałek jego skóry. Stone spojrzał na nią ze wstrętem. On jest zwierzęciem, takim jak ty. Na nic lepszego nie zasługuje niż kopczyk ziemi pod ścianą. Aimee kopnęła Stona, ale dzięki wielkiej uprzejmości Remiego jej noga nie osiągnęła celu. – Jesteś odrażającym paskudztwem. Jeżeli, ty jesteś ideałem człowieczeństwa wolę już zwierzęta. – spojrzała na Deva z zaciskając usta. – Miałeś racje, nienawidzę wilków. To najbardziej odpychająca rasa, jaka została stworzona. Dlaczego Lycaon połączył syna z wilkiem jest dla mnie tajemnicą. Sądzę, że oni wszyscy powinni być wyłapani i wybici. Wstrętne psy. Wszyscy23. Oszołomiony Fang poczuł, jak jej słowa uderzają go pięścią w brzuch. Pies, to była najgorsza obelga dla wilka. To porównywało ich do bitych zwierząt, które mają jedynie służyć swoim panom. Bezmyślna ofiara bez mocy, bez godności, bez uczuć. 23 Ale

dałaś dupy Aimee.

61 Ale jej słowa nie były najgorsze, a zaciekła nienawiść, która najbardziej go zapiekła. Ona była jak wszyscy, którzy nienawidzili jego gatunku i to dlatego wilki robiły wszystko, by unikać innych gałęzi swojej rasy. Nic dziwnego, że ze wszystkich gatunków tylko wilków brakowało pod dachem Peltier. Teraz to było dla niego krystalicznie jasne. Upewniając się, że jego głos jest bez emocji, Fang zrobił krok do przodu.

– Dla jasności, jest wielka różnica między wilkiem i psem. Największa jest taka, że nie reagujemy na komendę „do nogi”. Nigdy. Aimee poczuła chłód. Przypomniała sobie o obecności Fanga. Zamarła w ramionach Remiego. Zalał ją natychmiastowy smutek. Jak mogła zapomnieć, że on tu był? Odwróciła się i zobaczyła cierpienie, które ukrywał pod beznamiętnym spojrzeniem. Ale płonęło głęboko w jego oczach. – Fang… Zniknął zanim zdążyła go przeprosić. Aimee przeklęła. Jak mogła być taka głupia? Problem polegał na tym, że ona nigdy nie zaliczała Fanga i jego sfory, do tej samej kategorii, co Stona i jego bandę. Do czasu poznania Fanga i jego watahy, Stone był jedynym wilkiem, jakiego znała. Remi zacmokał z dezaprobatą kiedy Deve holował Stona do środka. – Zgaduję, że lekko uraziłaś jego uczucia, prawda? Aimee zagryzła usta zanim warknęła do brata, by się zamknął. – Nie mogę tego tak zostawić… Bez słowa zamknęła oczy lokalizując Fanga. Nie był ani pośród sfory ani z bratem. Był na Bourbon Street. Siedział na schodach, wyglądał tak źle jak ona się czuła. Jakie to dziwne… Fang siedział na schodach wszechobecnych nowoorleańskich bliźniaków, wściekły, zraniony, z głęboko palącą nienawiścią w duszy. Powinien wracać do domu. – Tia, racja… Vane był ponury jak jakaś nastoletnia panienka podczas okresu. Anya była ze swoim partnerem. A Petra syczała i warczała za każdym razem, jak go widziała.

62 Sam i samotny spacerował po French Quarter próbując odnaleźć położenie swojego legowiska. I w ten sposób trafił do Sanctuary. Nie, to nie było w jakiś tam sposób. Poszedł tam, by szukać tego, czego nie powinien poszukiwać. Aimee. Wszystko czego pragnął to ją zobaczyć. Wmawiał sobie, że to złagodzi wewnętrzny ból. Jedno spojrzenie i będzie zadowolony. Wydał zmęczony wdech. Czego on do diabła oczekiwał? Że Aimee wpadnie mu w ramiona? Zedrze w niego ubrania i będzie się z nim kochała? Ona jest niedźwiedziem. Ty jesteś wilkiem. Nie, według niej był brudnym psem. Który powinien być złapany i zabity. – Fang? Spojrzał w górę słysząc jej słodki głos. Stała przed nim na ulicy. – Jak mnie znalazłaś? Aimee zatrzymała się na jego wrogi ton. – Twój zapach – skłamała, nie chcąc mu powiedzieć o swoich mocach. – Nie zostawiam zapachu. Wiem to dobrze. Pokręciła głową w zaprzeczaniu. – Zostawiasz.

To było jej piętno od kiedy ją pocałował. – Skoro tak mówisz. – Wstał na nogi. – Słuchaj, nie potrzebuję dodatkowych obelg od ciebie i od innych. Jak na jeden dzień przyjąłem swoją dawkę, która i tak przekroczyła mój limit. Idź do domu i zostaw mnie samego. Pociągnęła go za rękaw kurtki, by go zatrzymać. – Nie miałam na myśli tego, co powiedziałam. – Nie obrażaj mojej inteligencji. Nie jestem psem i słyszałem szczerość w twoim głosie. Miałaś dokładnie na myśli każde słowo, jakie powiedziałaś. Zesztywniał ze złości. – W porządku. Myślałam to, co mówiłam. Zaskarż mnie. Ale to było skierowane przeciwko Stonowi i jego tchórzliwej sforze. Nigdy nawet nie pomyślałam by cię włączyć w tą samą kategorię, co ich. Tia, racja… Jak bardzo głupi myślała, że był? – Nie wierzę ci.

63 Aimee chciała wrzeszczeć z frustracji. Ale jedną rzecz wiedziała o upartych mężczyznach… nie było sposobu by zmienić ich zdanie. – W porządku. Wiec mi nie wierz. Puściła jego rękaw i podniosła dłonie w kapitulacji. – Nawet nie wiem dlaczego się przejmuję – Dlaczego się przejmujesz?- Zbliżył się do niej. Był tak blisko niej, że czuła zawroty głowy. Chciała wpaść w jego ramiona i zostać w nich na zawsze. Zapach jego skóry wypełnił jej zmysły. Czuła ciepło jego ciała… Każda cząstka jej ciała zapłonęła. Nie było na to innego słowa. Maman miała racje. Nie można było się pomylić. To było to, co wabiło do prokreacji. To nieuchwytne uczucie, jakiego chciała doświadczyć ze swoim gatunkiem. A Fang był jedynym samcem, do ktróego coś czuła. Cholera… cholera, cholera…. Zagryzła zęby zanim powiedziała prawdę. – Nie chcę byś się na mnie złościł. – Dlaczego? – Nie wiem. Ale wiedziała. I było to bardzo przerażająco smutne. Pragnęła go. Całego. Chwycił ją. Aimee stała pragnąc tego dotyku. Potrzebując go. Ale nie mogła. To było złe… To by zdruzgotało każdą osobę, na której jej zależało. Każdego, kogo kochała. Cofając się zagryzła wargi. – Muszę wracać i sprawdzić co z Wrenem. On nie czuje się dobrze pośród innych ludzi i zwierząt. – Tak jak ja. Przełknęła i znikła. Fang stał w ciemnościach smakując resztki jej zapachu w powietrzu. Chciał zawyć. A przede wszystkim wytropić ją i złagodzić ból, spróbować każdego centymetra jej bujnego ciała.

Jego oddech przyspieszył. Potrzebował całej swojej kontroli by nie pobiec za nią. Ale dała mu jasno do powiedzenia, że jest dla niego niedostępna.

64 Miał swój honor. Nawet, jeżeli miał go zabić24. Patrząc w dół na wybrzuszenie w jego jeansach, uznał, że wynik nie był tak przesadzony jak myślał, że powinien być. *** – Stone, został złapany przez niedźwiedzie… ponownie. Eli Blakemore spojrzał znad książki którą czytał i wbił wzrok w swojego syna – zastępcę. Jakie było jego imię? David? Davis? Donald? Dreck? To nie miało znaczenia. Urodził się z pomniejszego rodu. Jego przodkowie byli Arkadianami pochodzącymi od jakiegoś nic nie znaczącego półgłówka Apollity, na którym przodek Eli eksperymentował. Linia Eli wychodziła wprost od króla Arkadian – nie mniej, nie więcej jak od najstarszego syna. To go wyróżniało od dnia jego narodzin. Jego świętym obowiązkiem było pokazać plebejuszom jak się zachowywać i zajmować zwierzętami, które ich przodek powinien zabić w momencie stworzenia. I niech go cholera jeżyli katagaryjskie kundle dotkną jego wybitnego syna. Wstając, odłożył książkę, ze spokojem ktróego nie odczuwał. – Sprowadź Varyka. Wilk przełknął głośno. – Varyka? Eli posłał mu z uśmiech zaciśniętymi ustami. Varyk był najgroźniejszym wilkiem, który się narodził. To był urodzony morderca. Będzie narzędziem Eli niszcząc brudne gniazdo, które zaatakowało jego miasto. Nienawidził niedźwiedzi i wszystkiego, co sobą reprezentowali. Nadszedł czas, aby odebrać im Nowy Orlean, raz i na zawsze. Sanctuary zostanie zrównane z ziemią. A Varyk będzie zapalnikiem. – Tak, Varyk. Idź po niego. Teraz. 24 I

nie ogrzać w zimne dni…

65

Rozdział 7 Aimee była wciąż wstrząśnięta spotkaniem z Fangiem, gdy usiadła przy łóżku Wrena. Leżał na boku w bezruchu w swojej tygrysiej formie. - Co się stało? Mrugnął dwukrotnie zanim odpowiedział. - Wyszedłem wynieść śmieci, a oni czekali na mnie. - Co im zrobiłeś? - Nic. Myślę, że czekali na któregokolwiek z nas, aż wyjdzie. Byłem tylko biednym dupkiem na tyle głupim, by tam być…To dość żałosne, zignorowałem ich gwałtowność dopóki Stone nie kopnął mnie w plecy. Wtedy się zaczęło. Pogłaskała jego miękkie futro. Typowe, wilki szukały walki.

- Tak mi przykro Wren. Przykrył jej dłoń dużą łapą. - Niepotrzebnie. Bogowie tylko wiedzą, co by zrobili gdybyś to była ty , Cherise lub którakolwiek z kobiet. Jestem po prostu wkurzony, że nie mogę wystarczająco kontrolować swoich mocy, by dać im taką walkę, jaką powinni dostać. Uśmiechnęła się do niego, gdy Marvin, jego małpa, wskoczyła na łóżko, by zapiszczeć na poduszce. Gdy Wren się nie poruszył, Marvin pochylił się, by przytulić jego dużą tygrysią głowę i pogłaskać po spiczastych uszach. To była najsłodsza rzecz jaką widziała od bardzo długiego czasu. - Zostawię cię, odpoczywaj. Gdybyś czegoś potrzebował, dzwoń. - Dzięki. Aimee przeszła przez pokój i uważała, by zamknąć drzwi niezbyt głośno. Wren nienawidził ostrych dźwięków. Nie była pewna czy to z powodu jego wrażliwego słuchu czy czegoś ze złego z dzieciństwa. Tak czy inaczej nie chciała go denerwować po tym, co przeszedł. Gdy zbliżyła się do schodów spotkała swoją matkę, która szła z groźnie wyglądającą miną. - Coś się stało? Maman zacisnęła usta. - Głupi tygrys. Muszę zapytać go dlaczego zaatakował wilki. Aimee była przerażona tym oskarżeniem.

66 - On tego nie zrobił To one zaatakowały jego. - Tak mówisz ty i prawdopodobnie on, ale wilki opowiadają inną historię i przysięgają na nią. - Kłamią. Maman wydała dźwięk największej irytacji. - Weźmiesz słowo od Wrena? - A ty nie? - Nie. – Maman spojrzała na drzwi do pokoju Wrena. – Jest nienaturalny. Wszystko w nim takie jest, aż po tą obrzydliwą małpę, którą trzyma. Więc czym była Aimee? Katagarskim niedźwiedziem, który stał się Arkadyjskim w okresie dojrzewania. Tą, która ma tropiące moce bogini, które przyciągnęły ją do wilka? Nie ma nic więcej nienaturalnego niż to. Dlatego właśnie nie mogła powiedzieć matce prawdy o sobie. Tak, jej matka kochała ją, ale jej matka jest zwierzęciem, a ich instynkty każą zabijać wszystko, co jest inne. - Czymkolwiek Wren jest, Maman, to na pewno nie jest kłamcą. A z drugiej strony Stone i jego grupa …czy oni kiedykolwiek byli uczciwi? - Wysłali wysłannika. Jeśli nie dam im Wrena, pójdą przed Omegrion i powiedzą, że

ukrywam zagrożenie dla wszystkich wilków. Masz jakiekolwiek pojęcie co może się stać? Możemy stracić naszą licencję i dom. - Więc oddaj im Stonea z powrotem. Tak czy inaczej jego ojciec tylko tego chce. Powiedz im, że Wren zostanie przez nas zdyscyplinowany. - A ty rządzisz tu, od kiedy? Aimee pochyliła głowę w dół z szacunkiem dla matki. - Wybacz mi, przekroczyłam granice. Po prostu nienawidzę patrzeć na karanie niewinnych za obrzydlistwo wszechświata, które wolno i swobodnie tańczy w oddali, zwłaszcza, że zaatakowaliby każdego z nas, kto znalazłby się w tamtej alejce i nie możemy wykluczyć ani ciebie ani mnie. Spojrzenie jej matki stwardniało. - Moje instynkty mówią, że to Wren się na nich rzucił. On przyciąga kłopoty i nie potrzebujemy go tutaj. Nie chcę go tu. – Wypuściła długi oddech. – Jednakże Savitar osobiście nam go przyniósł. – Savitar nadzorował Omegrion. Jemu jedynemu nikt się nie przeciwstawił i nie kwestionował. Nigdy. – Więc moja ludzka strona widzi wywarty

67 nacisk, by go chronić. Spróbuję twojego sposobu, ma petite. Jednak jeśli to zawiedzie on pójdzie do nich. Bez względu na to, co powiesz25. I pójdę z nim, by go chronić. Aimee nie powiedziała tego głośno. Matka nie mogła znieść, gdy ktoś ją kwestionował, to była jej natura bestii. To było legowisko Nicolette i wszystko podlegało jej zasadom. - Dziękuję Maman. Matka skinęła głową zanim odwróciła się i zeszła po schodach. Aimee podążyła za nią, zastanawiając się co się dzieje w umyśle Eli. Przez lata mieli problemy z tym nieznośnie aroganckim palantem i jego harcerzami. Ale tak naprawdę nic nigdy z jego klanu nie miało dla niej sensu. Ciągle czuła mrowienie z tylu głowy jakby ostrzegało ją, że to nie było przypadkowe szaleństwo. Było jeszcze coś więcej, co się działo. Coś złowieszczego. Stone patrzył na Deva, gdy obrzydliwy niedźwiedź otwierał klatkę do której go wrzucili. Przynajmniej mógł w końcu zatrzymać zmianę form. - Rozumiem, że w końcu poszedłeś po rozum do głowy. Dev roześmiał się. - Gdyby tak było już ciągnąłbym tą klatkę i ciebie na bagna, by nakarmić aligatory. Niestety twój tatuś wysłał kogoś po ciebie. Spodziewając się Darrela, był zaskoczony, gdy po otwarciu drzwi przez Deva zobaczył Varyka stojącego w całej swojej nieokrzesanej chwale. Wysoki, bezwzględny i wkurzony, Varyk miał długie, brązowe włosy do ramion, a oczy w kolorze błękitu, przeszywające i lodowate. Szyderczy uśmiech był na stałe wyryty na jego przystojnej twarzy. Jego nieustępliwa postawa mówiła, że zawsze szukał kogoś do wypatroszenia.

Stone przełknął, ponieważ dreszcz przeszedł mu po kręgosłupie. Varyk był tylko minimalnie zdrowy psychicznie… A to był jego bardzo dobry dzień. Jednak gniewne spojrzenie Varyka powiedziało mu, że to nie był jego dobry dzień. Co do cholery myślał sobie jego ojciec wysyłając go tutaj? Osobiście Stone wolałby wrócić do tej klatki niż spędzić choćby sekundę w obecności tego mężczyzny. - Gdzie jest mój ojciec? Varyk nisko warknął.26 25 Jakoś

od tego tomu coraz mniej lubię tą babę…Zbyt histeryczna i zadufana w sobie się wydaje…

68 - Nie odzywasz się chłopcze. Być może nigdy więcej. – Chwycił go brutalnie za szyję i wypchnął za drzwi. Odwrócił się do Deva. – Gdzie jest ten, co go zaatakował? Jego również mam eskortować. Niedźwiedź pokręcił głową w bezczelnym zaprzeczeniu, które Stone podziwiał. Trzeba było odwagi, żeby denerwować kogoś takiego jak Varyk. - Tak nie będzie. Wren zostaje tu. - Nie to powiedziałem. Dev posłał mu szyderczy uśmiech, który Stone inaczej by uszanował, gdyby nie był to samobójczy ruch ze strony niedźwiedzia. - Więc ja ci to mówię. Varyk wygiął w łuk brwi. - Ale ty nie masz dla mnie znaczenia, psia karmo. - To uczucie jest całkowicie wzajemne, przynęto na niedźwiedzie. Cholera, nawet nie zezwoliłem byś tu był. Więc wyjdź i zabierz swoje śmieci ze sobą. Zabójczy wzrok Varyka nieco skruszał. - Naprawdę nie chcesz odzywać się do mnie tym tonem. Dev skrzyżował ręce na piersi. - Coż mam kilka innych form, które mogę przybrać. Pogardliwy. Zły. Obłudny. Gorszący. Co ty na to, bym został na ekstremalnym sarkazmie i niech na tym pozostanie? - Chcę tygrysa. - A ja chcę byś wyszedł. Zgadnij kto wygra ze swoim argumentem? I jeśli jesteś jeszcze głupszy niż myślę, to nie będziesz ty. Varyk złapał go za koszulkę. - Czy ty mnie wyzywasz? - Powiem powoli. Nie wyzywam cię. – Dev strzepnął z siebie jego ręce. – Teraz, sugeruję ci żebyś wyszedł. Szybko, dopóki nie zdecyduję, że nie chcę tu więcej mieszkać. Varyk opuścił głowę, jakby gotował się do walki. Stone wstrzymał oddech. Varyk w najlepszym wypadku był niestabilny. Nikt nie wiedział co zrobi, a gdyby zaatakował tu…Mieliby przesrane. Varyk spojrzał za Deva w górę. - Nadejdzie czas i miejsce, gdzie nie będziesz takim szczęściarzem jakim jesteś dziś. Dev roześmiał się złowieszczo.

26 Aaaaaaaaa

nowy ulubieniec – hahaha już mi się kolega podoba

69 - Przychodź w każdej chwili, gdy zgubisz mamę i będziesz potrzebował poczuć klapsa na swoim tyłku. Varyk warknął wilczym dźwiękiem, który wyrywał mu się z gardła. Zamiast bić Deva, odwrócił się do Stonea, złapał go za ramię i wyciągnął z domu Peltierów. - Oszalałeś? – Stone wywarczał, gdy byli na ulicy. – Nie jestem twoją dziewczyną. Varyk złapał go za gardło w druzgocącym chwycie. - Dokładnie. Nie mam żadnego powodu, by nie zlać cię lub nie zabić. – Ścisnął go mocno, a potem puścił. Kasłając Stone odchrząknął i spiorunował go wzrokiem. - Jaki masz problem? - Moim problemem jest to, że musiałem wąchać i cierpieć z powodu smrodu tych zwierząt, by ocalić twoją zgniłą dupę. Nie jestem twoim ojcem i między nami nie ma żadnego pokrewieństwa, bym musiał ratować cię kiedykolwiek ponownie. Bądź ostrożny chłopcze. Następnym razem zostawię cię tam. - Co z moim ojcem? Varyk nie zareagował, idąc ulicą zniknął w ciemności nocy. Stone wygładził kurtkę nerwowym ruchem. - Taa idź dalej gnojku. Nie dotykaj mnie nigdy w ten sposób, albo się z tobą policzę. – Oczywiście nie powiedział tego głośno, dopóki wilk nie był dość daleko, by go nie usłyszeć. Nie był aż takim głupkiem. Patrząc wstecz przez ramię spojrzał na Sanctuary. - Twoje dni są policzone niedźwiedziu. I tak samo miały się sprawy w przypadku Katagarskich wilków. Jego ojciec nie miał pojęcia, że są w mieście. Ale Stone dopilnuje, żeby został natychmiast oświecony. Wtedy spłyną na nich deszczem gniewu. Fang w swojej wilczej formie leżał na miękkim trawiastym łóżku. Ale nawet gdy drzemał to słyszał wszystko wokół. Miał tak odkąd był szczenięciem. A dokładniej miał tak ze względu na to, jak miał będąc szczenięciem. Choć on i Vane byli synami Władcy, byli traktowani najgorzej nie tylko przez ojca, ale również przez jego bezpośrednich podwładnych, takich jak Stefan. Ojciec obwiniał ich za to, że ich Arkadyjska matka nie chciała zakończyć z nim rytuału godowego. Jej odrzucenie zrobiło z Markusa nieprzyjaznego impotenta. A odrzucenie przez nią swoich Katagarskich dzieci zrobiło z nich cel.

70 Więc kiedy Anya się zbliżyła, skoczył budząc się gotowy do walki. Anya położyła się na ziemi. - Fang, to tylko ja.

Zmienił się w człowieka i wyciągnął dłoń w kierunku jej nosa. - Przepraszam kochanie. Nie wiedziałem. Podeszła bliżej, polizała jego palce i położyła się obok, opierając głowę na jego udzie. Pogłaskał ją po futrze między uszami. - Coś się stało? - Nie mogłam zasnąć. Orian jest na patrolu, a ja nie chcę spać sama. - Gdzie jest Vane? - Nie jestem pewna. Nie ma go w jego kryjówce, ani w obozie. Nie widziałam go od jakiegoś czasu. A ty? - Pomagał Mrocznemu Łowcy, który żyje na bagnach. Talonowi. Sądziłem, że już wrócił. – Mroczni Łowcy byli nieśmiertelnymi wojownikami, którzy walczyli dla bogini Artemidy. Ścigali kuzynów Zwierzo-Łowców, Apollitów i zabijali ich, gdy tylko okazywało się, że zmieniali się w Daimony pożerające ludzkie dusze. To była rzadkość, gdy Mroczni Łowcy i Zwierzo-Łowcy współpracowali, ale nie było to niemożliwe, a na przestrzeni wieków Fang i Vane zaprzyjaźnili się z wieloma z nich. Anya westchnęła ciężko. - To dla tych Mroczny Łowców obaj walczyliście poprzedniej nocy, prawda? - Tak dla Talona i Acherona. – Acheron był przywódcą Mrocznych Łowców i długoletnim przyjacielem Vanea. - Chciałabym, żebyście zostawili ich w spokoju. Za każdym razem, gdy ZwierzoŁowca pracuje z jednym z nich dzieje się coś złego. - Ach, nie martw się. To było naprawdę zabawne. Poza tym, ostatnio pojawia się dużo Daimonów i Mroczni Łowcy zgodzili się nam pomóc w ochronie, gdyby coś się stało. - Jeśli tak mówisz, ale ja im nie ufam. - Ja również, ale ufam Vaneowi i ty też powinnaś. Nigdy nie zrobi nic, by zaszkodzić nam lub sforze. Zawstydzona odwróciła wzrok. Fang poczuł winę za spowodowanie jej zawstydzenia. Nie mniej jednak, nie powinna kwestionować ich starszego brata. Vane umarłby, gdyby coś im się stało. Myśl, że coś spowodował…

71 Vane nigdy by się z tym nie pogodził. Jednak głaszcząc ucho swojej siostry miał złe przeczucia. Nie mógł ich zdefiniować. To siedziało w tylnej części jego umysłu jak upiór chcący jego krwi. To tylko troska o Anyę. Na pewno? A może to było przeczucie? Nigdy nie praktykował prekognicji27. Ale… Nie chciał o tym myśleć. Anya była bezpieczna. Był tutaj, by ją chronić, a Vane wróci jak tylko będzie mógł. Nic się nie zmieni. Ma swoje szczenięta tam, gdzie ich

starzy wrogowie nie będą ich szukać. A gdy ich młode będą mogły podróżować, znów się przeniosą. Taka była kolej rzeczy. I nic nie miało się zmienić. Już on się o to postara. Ostry krzyk alarmu obudził Fanga. Leżał w swojej wilczej formie obok siostry, która również się obudziła. - Zostań tu. – Narzucił jej. – Pójdę sprawdzić. – Odsunął jej łapę i pobiegł do obozu, gdzie zebrała się grupa wilków. Dwa mocno krwawiły. Straszy brat Keegana, Liam trzymał swoje zakrwawione łapy w górze, by nie obciążać ich nadmiernie. Jego jasno brązowe futro pokryte było krwią. - To była zasadzka. Mieliśmy szczęście, że z tego wyszliśmy. Markus, również w będąc w wilczej postaci, spojrzał na niego. - Kto? - Arkadyjskie wilki. Zastawili na nas pułapkę. Markus zaklął. - Gdzie reszta tessery? - Nie wiem. Orian powiedział nam, że wróci i ostrzeże was wszystkich. Markus rozejrzał się po sforze. - Zbierzmy wszystkie nasze siły! Chcę wszystkich sprawnych samców. Fang zmienił się w człowieka, by skonfrontować się z ojcem. - Nie możesz. Co zrobisz, gdy okaże się to pułapką, a ty odciągniesz nas od samic, zostawiając je same bez ochrony. – Rozejrzał się po wilkach. – Pamiętacie co stało się poprzednio? Jak wiele kobiet i szczeniąt skończyło jako Arkadyjskie niewolnice? 27 Prekognicja

- w parapsychologii zjawisko paranormalne oznaczające wiedzę o zdarzeniach w przyszłości, której nie można wywieść z bieżącego stanu wiedzy (co odróżnia je od przewidywania, czy prognozowania); pojęcie blisko związane z jasnowidzeniem.

72 Markus warknął na niego. Ale widział niezdecydowanie w oczach innych. William wystąpił do przodu. - Myślę, że Fang może mieć rację. Kilku z nas powinno zostać. Tak na wszelki wypadek. Oczy Markusa zaświeciły w ciemności. Nienawidził, gdy ktoś go kwestionował. - Dobrze. Fang i reszta z was kobiet może zostać. Ja idę polować. Sfora podzieliła się na pół. Liam przykuśtykał do Fanga. - Nie wiem jak ty, ale jestem cholernie pewien, że nie czuję się kobietą. Fang roześmiał się. - Zignoruj tego zdziwaczałego impotenta. Co się właściwie stało? - Biegaliśmy wokoło polując na małe ptactwo dla praktyki. W jednej minucie gnaliśmy przez bagno, a w drugiej Orian został trafiony z tasera, a następnie ktoś otworzył do nas ogień z karabinów. Natychmiast straciliśmy Agariana z kulą w głowie. – Liam spojrzał w dół na własne rany. – Zostałem złapany za łapę, ale to mnie tylko poraniło.

Dlatego nie mógł użyć magii. Kiedy zostają ranni, ich magia staje się rozchwiana i niestabilna. Jeśli użyłby jej, mógłby zrobić wiele niechcianych rzeczy. Nagle Anya zapłakała. Wracając do wilczej formy Fang pobiegł do niej. Dotarł tam w rekordowym czasie. Leżała na ziemi, wijąc się. Przerażony, trącił nosem jej kark. - Anya? Łkała niekontrolowanie. Czy właśnie zaczął się poród? Fang wymienił zaskoczone spojrzenie z Liamem, który pojawił się tuż za nim. - Co jest? - Orian… - Co z nim? Anya drapała ziemię, jakby była w całkowitej agonii. - Nie żyje. Fang próbował ją uspokoić. - Nie, został trafiony taserem. Pokręciła głową w zaprzeczeniu. - Nie, on nie żyje. Wiem to. Czuję to.

73 - Jesteś w ciąży i jesteś smutna. Posłała mu spojrzenie tak wrogie i bolesne, że wstrząsnęło to jego duszą. - Jesteśmy związaną parą, Fang. On nie żyje. Czuję to. Fang nie mógł oddychać, gdy te słowa przedarły się przez niego. Związana… Gdy dwóch Zwierzo-Łowców związuje się ze sobą, łączą swoje siły życiowe w jedno. Był to akt niezwykłej miłości i lojalności, który oznaczał śmierć obojga, gdy jedno z nich umierało wcześniej. Jedynym wyjątkiem była kobieta w ciąży. Wtedy jej życie wydłużało się do narodzin dzieci. Gdy ostatnie zostanie bezpiecznie oddane światu, matka dołącza do swego partnera w wieczności. Anya umrze. Fang starał się oddychać, gdy te słowa uderzały w niego pazurami, głęboko aż po jego duszę i jedyne, co mógł zrobić, to stać. - Dlaczego zrobiłaś coś takiego? Rzuciła się na niego, gryząc go mocno. - Kochałam go durniu jeden. Co innego jeszcze? – Zawyła nienawistnym, zapadającym w pamięć dźwiękiem. Było to wołanie wilka w całkowitej agonii. Odchylając głowę do tyłu, dołączył do niej i wyrzucił własny ból. Jego siostra umrze…A on nie może nic na to poradzić. Anya przerwała swój płacz. - Jak on mógł umrzeć? Jak? Ale Fang nie słyszał jej słów. Widział ją martwą i bezwładną. Widział jej szczenięta, gdy patrząc na niego słuchając opowieści o ich matce, której nigdy nie poznali. Jak to możliwe?

Będą mieli tak samo jak on. Będą mieli w sobie tą wielką dziurę, która nigdy się nie wypełni. Będą zadawać sobie pytania jak to jest być kochanym. Jak to jest mieć matkę, która dba i troszczy się o nich. Zmieniając się w człowieka, wciągnął ją w ramiona i trzymał pozwalając łzom płynąć. - Nie zostawię ich samych, Anya. Nigdy. Będą mieć wszystko, czego zapragną. Poza tobą i ich ojcem. Te słowa go zagłuszyły i powoli odzyskał kontrolę nad oddychaniem. Łzy płynęły wbrew jego woli. Zawstydzony schował twarz w jej szyi i trzymał ją tak, jakby była

74 wszystkim. To nie miało tak być. Jego siostra i jego brat były jedynymi stałymi elementami w jego życiu. Byli jego jedynym pocieszeniem. A teraz miał jedno z nich stracić…to więcej, niż mógł znieść. Trzymał ją mocno kołysząc przez godziny, nieświadomy niczego innego. Dopiero, gdy Vane wrócił o świcie, zdał sobie sprawę z tego, ile minęło czasu. Vane podszedł do nich powoli. - Co się stało? Fang borykał się nad sposobem w jaki mu to delikatnie powie. Anya właśnie zasnęła, ale to nie była taka pociecha jakiej się spodziewał. Zacisnął pięści na jej białym futrze i postanowił nie lukrować prawdy, która ugodzi w Vanea tak samo jak w niego. - Wiedziałeś, że Anya związała się z Orianem? Vane wykrzywił wargi, jakby znał tą straszną nowinę jaką miał dla niego Fang. - Dlaczego miałaby to zrobić28? - Mówi, że go kochała. Vane zesztywniał. - Mówisz w czasie przeszłym. Fang wziął głęboki oddech i przygotowywał się na reakcję Vanea. Bogowie jak bardzo nie chciał być tym, kto mu to powie. - Umarł dziś. Vane zaczął tak odrażająco kląć, że Fang osłupiał. Zwykle jego brat był bardziej powściągliwy. Ale rozumiał to doskonale. Czuł te same emocje. Vane opadł na kolana tuż obok nich i położył dłoń na Anyi. Gdy spotkali się wzrokiem, Fang zobaczył w oczach brata ten sam agonalny ból, który sam czuł. - Co zrobimy? Fang potrząsnął głową. - Będziemy patrzeć jak umiera. Vane spojrzał w dal. Jakby nie mógł sobie z tym poradzić. - Co się stało? - Grupa Arkadian zaatakowała i Orian zginął w walce. Co jeszcze? Głupi pierdolony wilk. Powinien być tu z Anyą, a nie hulać sobie z przyjaciółmi. Vane rozejrzał się po norze szukając jakby cieni życia, by móc je schwytać. 28 Następny…no

jak to dlaczego?? Czy oni wszyscy muszą zadawać te durne pytania?? Ciekawe jak będą śpiewać jak ich partnerki się z nimi zwiążą??

75 - Czy śledzili resztę, która tutaj wróciła? - Nie wiem. Nie zadałem tego pytania. Markus z grupą poszli za nimi. - I? - Nie wrócili. Te słowa ledwie opuściły jego usta, gdy inni wkroczyli powoli do obozu. Niektórzy byli ranni i kuleli. Ale wydawało się, że żadnego nie brakuje. - Zostań z Anyą. – Vane poszedł sprawdzić co z innymi. Fang nie drgnął, dopóki jego brat nie wrócił ze stalowym spojrzeniem. - Co? - To grupa Arkadian przed którą ostrzegał nas Acheron. W jakiś sposób dowiedzieli się, że jesteśmy tutaj i ich Strażnicy zażądali naszej krwi. Takie było ich życie. Nieważne gdzie byli, Arkadianie znajdowali ich i atakowali. Dlaczego ich ludzcy bracia nie mogli zostawić ich w spokoju? Ponieważ Mojry to psychiczne zdziry, nastawione na unicestwienie ich gatunku. Teraz ich siostra zapłaci najwyższą cenę za przekleństwo, na które żadne z nich sobie nie zasłużyło. Życie było takie niesprawiedliwe. Ale jak Acheron powtarzał wiele razy, to czy ktoś zasłużył czy nie, nie ma żadnego znaczenia. Życie takie było. Vane usiadł obok niego. - Wyglądasz jak gówno. Dlaczego nie pójdziesz odpocząć? - Nie mogę spać. - Musisz spać. Nie zrobisz nic dobrego, jeśli będziesz zbyt zmęczony, by funkcjonować. Tak, ale jak uda mu się znaleźć dziś odrobinę spokoju? Nie czuł nic poza żwirem w brzuchu, od którego chciało mu się wymiotować. Jak bardzo chciał cofnąć się o dwadzieścia cztery godziny i nie doświadczyć przyszłości… Vane delikatnie go popchnął. - Będę z Anyą. Idź odpocząć. Jeśli to wszystko, to zmień się w wilka na chwilę. Fang przytaknął ponuro zanim wypuścił ją z objęć, choć jedyne, czego chciał to trzymać ją w ramionach tak długo, jak tylko będzie mógł. Ale Vane miał rację. Potrzebował pobyć trochę w swojej prawdziwej formie. I musiał znaleźć jakieś pocieszenie. Coś, co znieczuli ból choćby na nanosekundę. Aimee obudził ból, który przecinał ją na wskroś. To było to samo uczucie, gdy groziło coś Wrenowi lub któremuś z jej braci.

76 Tylko, że tym razem było to z powodu Fanga. Mogła go wyczuć jakby był w pokoju tuż obok niej. I był to to same uczucie strachu w jej klatce piersiowej. Ta sama potrzeba zlokalizowała go natychmiast i upewniła się, że wszystko jest w porządku. Co się wydarzyło? Zamykając oczy, znalazła go. Leżał na brzuchu w swojej wilczej formie. Nie

wydawał się być ranny, ale coś w nim wydawało się być złamane. Zranione. Zanim zdała sobie sprawę co robi, pojawiła się tuż przy nim…wciąż w koszuli nocnej. - Fang? Fang zamarł na dźwięk głosu Aimee. Otwierając oczy zobaczył ją klęczącą przy nim. - Co ty tutaj robisz? - N-nie wiem. Po prostu poczułam, że kogoś potrzebujesz. Marszcząc brwi, chciał kazać jej wyjść. By odeszła od niego tak daleko jak tylko mogła. Dopóki nie położyła łagodnie swojej ręki na jego szyi. Fang nienawidził być tam dotykany. Nawet Anya nie mogła go głaskać, gdy był w wilczej formie. Nie mógł tego znieść. Jednak dotyk Aimee uspokoił go. Przebiegła łagodnie po jego futrze do ucha, które łagodnie potarła między palcami. Zanim mógł się powstrzymać, przybliżył się do niej. - Co się stało? Przydusił się, ponieważ pomyślał o Anyi. - Związany partner mojej siostry umarł dziś w nocy. - Twojej brzemiennej siostry? Pokiwał głową. - Och skarbie….Tak mi przykro. Przykro…było to bezwartościowe słowo bez wątpienia wypowiedziane siłą nawyku. Nie cierpiał, gdy ludzie mówili to, nie mając pojęcia co naprawdę oznaczało. Nie miał pojęcia o takim bólu, który palił się głęboko w nim, ze stratą, którą wkrótce będzie nosić, tak wielką, że żadne pocieszenie nie złagodzi tego i nie uśmierzy. Jak mógł iść dalej bez swojej siostry? - Masz swoją rodzinę. Nie masz pojęcia co… - Nieprawda – powiedziała, zacieśniając chwyt na nim. – Straciłam dwóch braci i partnerkę jednego z nich. Wiem dokładnie jak to pali i boli. Znam ból, którego żadna

77 ilość czasu nie goi. Nie ma dnia, w którym nie przypominam sobie ich i tego jak umarli. Więc nie odzywaj się do mnie tym tonem, cwaniaczku. Nie będę tego tolerować. Fang zmienił się w człowieka i wciągnął ją w ramiona. - Przepraszam Aimee. Nie wiedziałem. Aimee przytuliła go mocniej, ponieważ powstrzymywała łzy, które zawsze napływały, gdy wspominała Bastiena i Gilberta. Co gorsza umarli z jej powodu. Ponieważ podzieliła się z nimi swoimi mocami i pokazała miejsce przebywania ich wrogów. Poszli tam, by ją chronić. Czuła się winna z tego powodu. Smutek…nawet teraz były czasy, kiedy to ją przerastało. Mimo to życie toczyło się dalej, nie każda udręka została pokonana. - Już dobrze – wyszeptała, jednak nie miała tego na myśli. To nigdy nie będzie dobre,

jeśli tracisz kogoś, kogo kochasz. Życie było brutalne, okrutne i zimne. Wiedziała to lepiej niż inni. Dwubiegunowe huśtawki nastrojów jej matki były tego dowodem. Podczas gdy Maman przyjmowała i chroniła każdego, kto był lojalny dla jej domu, tak samo szybko mogła zabić każdego, kogo podejrzewała o zdradę – stąd jej nienaturalna złość na Wrena. I była tak bezlitosna. Maman kochała ją, ale Aimee widziała w oczach matki winę w stosunku do niej, mimo, że była zaledwie młodym w chwili ich śmierci. Aimee westchnęła. - Jak Wren często mówi, prędzej czy później życie będzie nas prześladować. - Wren? - Tygrys, którego pomogłeś mi ocalić. Jest strasznie zmęczony w pojmowaniu niektórych rzeczy, ale myślę, że ma rację. Jesteśmy ofiarami. Fang potrząsnął głową. - Odmawiam bycia ofiarą. Nigdy…., ale nie mogę uwierzyć, że stracę ją i nie mogę zrobić nic, by to zatrzymać. - Masz przynajmniej czas, by się pożegnać. Moi bracia zniknęli w jednej chwili. Nie było czasu na nic, nawet na żal. Fang zamarł, gdy zdał sobie sprawę jak bardzo dodawała mu otuchy. Dzielili ból i … Co ty robisz? Docierał do niej i nie miał pojęcia dlaczego. Nie ufał nikomu, a w szczególności obcym. Wzgardził pocieszaniem, zawsze tak robił.

78 Nie chciał jej opuścić. Chciał zostać tak na chwilę. By go głaskała i łagodziła ból w jego sercu. Aimee wycofała się z jego objęć, gdy zobaczyła coś na ziemi. Pochyliła się i podniosła kawałek materiału, który Stefan zerwał z jednego z atakujących Akadyjczyków. Miał oddać to do dalszej kontroli, ale Vane przyniósł to, by się temu wcześniej przyjrzeć. Niestety zapach był tak zanieczyszczony, że nie mogło to posłużyć do wyśledzenia ich. Zmarszczyła czoło, gdy uważnie się temu przyglądała. Powielił jej groźne spojrzenie. - Co to jest? - Znam ten skrawek. Jest z munduru tessery. Jego serce przestało bić. - Co masz na myśli, mówiąc, że to znasz? Aimee zamknęła oczy i używając swoich mocy odtworzyła obrazy w głowie. Widziała walkę wilków, słyszała ich warczenie i rozrywanie. Widziała atakujących Arkadian. Ale jedna twarz była wyraźniejsza do pozostałych. Była to twarz, którą znała aż za dobrze. - To jest Stone'a.

Fang przechylił głowę. - Stone'a? Dlaczego ja znam to imię? - On był tym wilkiem, z którym walczyłeś w Sanctuary. Powietrze opuściło Fanga jakby ktoś uderzył go w splot słoneczny. - Co? - On jest wilkiem.. - Nie. – Fang potrząsnął głową z niedowierzaniem, gdy te słowa siekały jego duszę. Co on narobił? - Drodzy bogowie….jestem tym, który zabił własną siostrę.

79

Rozdział 8 Fang poczuł mdłości, kiedy runęła na niego rzeczywistość przygniatając go. Jego głupia walka kosztowała jego siostrę życie jej partnera i zabierze ją od nich tak szybko, jak tylko narodzą się szczenięta. Jak mógł być takim idiotą? – Fang. Nie możesz się obwiniać. Słyszał słowa Aimee, ale znał prawdę. – Nigdy, nie znaleźliby naszego legowiska, gdybym ich nie zaatakował. – Dla ciebie. Nie dodał ostatnich słów, ale spalały się w jego umyśle jak ognisty węgiel. – Co ja zrobiłem? – Fang… Odepchnął jej rękę. - Proszę idź. Za każdym razem, gdy jestem w pobliżu ciebie, dzieje się coś złego. Aimee cofnęła się jakby została uderzona. I te słowa raniły tak samo jak fizyczny cios. Wmawiała sobie, że to przez cierpienie chlasta ją słowami. Ale to nie miało znaczenia, bo nadal bolało. – Pójdę, ale jeżeli będziesz czegoś potrzebował… Spojrzenie, jakie jej posłał było okrutne, zgryźliwe i potępiające. – Nie potrzebuję troski, ani od ciebie, ani od nikogo innego. Coś ścisnęło ją w gardle. Kiwając głową wróciła do domu, do łóżka, gdzie siedział oszołomiona jego odrzuceniem. To nie powinno boleć. Więc co to było? I to nie był malutki ból. Jej serce było zmaltretowane i zdeptane. On jest po prostu głupim, złym wilkiem. Powinna o nim zapomnieć. Musi o nim zapomnieć. Nic nie mogła dla niego zrobić. Musiała skupić się na własnej przyszłości i znaleźć sobie partnera, który będzie odpowiedni dla jej pozycji. Jeden, który nie tylko zostanie zaakceptowany przez rodzinę, ale też będzie dumny, że wstępuje w jej szeregi. To był jej obowiązek wobec tych, których kochała. Jutro znajdzie swojego niedźwiedzia i nie będzie dalej myślała ani o Fangu, ani o innym wilku.

80 *** Fang czuł się jak gówno. Nie powinien krzyczeć na Aimee i wiedział o tym. To nie była jej wina. To on rzucił się do walki bez zastanowienia. Obwinianie jej było bezcelowe. To był gniew na samego siebie, z którym nie potrafił się zmierzyć. Obwinianie jej było prostsze niż obwinianie siebie. Ale na sam koniec i tak znał prawdę. To on był powodem, przez który Anya umrze. Spowodował to jego temperament i gotowość do walki. Wilk w nim chciał zemsty. Chciał się kąpać w krwi wrogów. Ich śmiercią chciał zmyć swoje poczucie gniewu i winy. Gdyby to tylko było takie proste. Ale jego ludzka strona wiedziała, że żadna ilość przemocy nie cofnie tego, co się stało. Anya umrze i to będzie jego wina, bo starał się chronić niedźwiedzia, na którym nie powinno mu zależeć. Więc dlaczego tak było? Nie dając sobie z tym rady wrócił do postaci wilka i runął na wilgotną ziemię, a myśli przebiegały mu przez głowę. Ostatecznie wrócił do prześladującego go pytania – jak jedno spotkanie mogło tak namieszać? Jak to możliwe, że niedźwiedź odnalazł drogę do jego serca i zniszczył całe jego życie? *** Eli chodził po podłodze swojej ciemnej, nieskazitelnej biblioteki, rozważając pomysł obdarcia ze skóry swojego syna. Tak, chłopak nadal był bardzo młody, ale jak mógł być takim imbecylem? Taki lekkomyślny… A teraz katagarskie wilki wiedziały o ich istnieniu i zapolują. Element zaskoczenia znikł. Niech cię cholera Stone. – Wzywałeś mnie? Stanął i spojrzał na Varyka strojącego przy jego ciemnym drewnianym biurku z epoki rokoka. Patrzył na niego. Włosy stanęły mu dęba. Ten człowiek miał najbardziej drażniącą moc pojawiania się całkowicie niezauważalnie. Nie znał nikogo, kto lepiej potrafił kryć swój zapach lub obecność. – Mamy kolejny bajzel. Varyk przyjął wiadomości ze stoickim spokojem. Ale z drugiej strony, on wszystko tak przyjmował. – Stone? Eli skrzywił się. – Oczywiście.

81 Nie można było zaprzeczać czemuś, co Varyk mógł z łatwością sprawdzić. – Tessera Stona zapolowała na katagarski patrol i kilku z nich ubiła. Jestem pewien, że teraz zapolują na nas. Varyk nie skrzywił się, ani w żaden inny sposób nie pokazał, co o tym sądzi. – Chcesz żebym posprzątał, tak? – Chcę twojej opinii jak najlepiej postąpić.

Varyk skrzyżował ramiona na piersi i posłał mu zimne spojrzenie. – Zacząłbym od zabicia syna i jego ekipy debili, zanim ich głupota rozprzestrzeni się i zainfekuje innych.29 – W jego głosie było jeszcze mniej emocji niż w języku ciała. Eli chwycił swoją brandy z małego marmurowego stołu i wziął łyk nim odpowiedział. - Mówisz jak człowiek, który nie ma dzieci. Nie mogę tego zrobić. Nie jestem zwierzęciem. – Ja jestem. Eli zmarszczył czoło na jego słowa. Były chwile gdy Varyk zachowywał się bardziej jak Katagaryjczyk, niż Arkadyjczyk. Ale przecież wiedział lepiej.30 Bardziej nieubłagany jak piekło, Varyk był Arkadyjczykiem. Ale tylko ledwie. Varyk spojrzał na ogień, płonący w ozdobnym kominku w stylu wiktoriańskim.31 – Prosiłeś o moją opinię i ją dałem. Oczywiście, musisz pamiętać, że byłem na wyspie z Gilliganem32, który zginął w pierwszych dziesięciu minutach pierwszego odcinka. Tam skąd pochodzę niekompetencja i głupota jest powodem uzasadnionego zabójstwa. Eli prychnął. – Cóż wolę plan, który nie skończy się śmiercią mojego następcy. – Czy poważny uszczerbek na zdrowiu będzie uznany za skrajne zachowanie? Eli pokręcił głową. Varyk zawsze był wytrwały. – Moje33 miasto zostało opanowane przez zwierzęta. I zanim Sanctuary sprowadzi ich więcej chcę, byś się nim zajął. Nimi wszystkimi. 29 Haaa

no już lubię gościa.... pewnie jest Katagaria … ble – zawsze jak słyszę wiem lepiej to zakładam że nie wiedzą nic. 31 Boże co za chłam, raz rokoko a raz styl wiktoriański, brakuję tylko gotyckiego… 32 Wyspa Giligana (ang. Gilligan's Island) - amerykański serial komediowy. Serial cieszył się ogromną popularnością w USA, gdzie do dziś uchodzi za kultowy, ale nie był emitowany w Polsce. 33 Twoje??? 30 Więc

82 – Pracuję nad tym, ale powinieneś pamiętać, że z dnia na dzień Sanctuary nie zniknie. Spalony budynek odbudują, a Savitar zemści się na sprawcach.34 – Czy myślisz, że ja o tym nie wiem? – Eli zazgrzytał. Uspokoił się i przemówił. – Gdyby to było takie proste usunąłbym ich dekady temu. To, czego chcę dla tych niedźwiedzi, to rzeź. Varyk uniósł brew na ton i maniery człowieka. Było w nim coś podstępnego. Nienawiść tak surowa wskazywała, że jest coś więcej niż powiedział Eli. Bez wątpienia było to godne uwagi. – Dlaczego tyle jadu, Blakemore? Co ci zrobili Peltiers? – To nie twoja sprawa – warknął. – A teraz idź. – Wskazał drzwi kieliszkiem z brandy. – Zrób wszystko, co trzeba by znikła ta sfora psów i wykończ niedźwiedzie. Varyk pokłonił się szyderczo, odwrócił na pięcie i przeniósł się do swojego domu na Garden District.

To był elegancki dom, relikt wojny secesyjnej35, który zachował odpowiednią ilość chłodu i grozy w powietrzu. Powierzchnia czterech tysięcy metrów kwadratowych nie oznaczała małego domu, ale nie bardzo kwalifikowała się na rezydencję. Jednakże był pięknym przypomnieniem jego samotnej egzystencji. W ten sposób mieszkał na tyle długo, że tylko mgliście przypominał sobie o innym życiu. Zamarł w korytarzu czując pewną obecność, której nie czuł od stuleci. Obracając się przyszpilił drania do ściany. – Puszczaj. Mnie! Varyk zacisnął niewidoczny chwyt. – A dlaczego powinienem? – Dlatego że jesteśmy braćmi. – Nie. My byliśmy braćmi. Constantine zakaszlał walcząc o oddech. 34 To

powinno go przekonać gdyby miał IQ wyższe niż 0 secesyjna – wojna domowa, która miała miejsce w latach 1861-1865 w Stanach Zjednoczonych Ameryki, pomiędzy stanami wchodzącymi w skład Stanów Zjednoczonych (tzw. Unią lub "północą") i Skonfederowanymi Stanami Ameryki (tzw. Konfederacją lub "południem"), które wystąpiły z Unii. To może być coś takiego : http://www.bedandbreakfast.com/inns/XL/cartersville-lake-allatoona-inn.jpg 35 Wojna

83 Zabij go. Varykowi trudno było zignorować ponaglający głos. To było to, co powinien zrobić. To było zdecydowanie to, co był mu winien. Ale ciekawość zwyciężyła. Przynajmniej na kilka minut. Varyk uwolnił go. Constantine upadł na podłogę i jęczał oparty na dłoniach i kolanach. Wysoki i dobrze zbudowany, miał kruczoczarne włosy i ostre rysy twarzy. Z łatwością można było dostrzec w nim szakala. Tak samo jak łatwo było dostrzec wilka w Varyku. Nikt nie podejrzewał, że są rodzeństwem, co Varykowi odpowiadało. – Dlaczego tu jesteś? – wymruczał Varyk. Constantine spojrzał na niego. – Jestem ścigany. – A ja nie powinienem mieć tego w dupie bo? Zagryzając wargę Constantine wstał. – Ponieważ wyczuwają na mnie twój zapach, pomyślałem, że przynajmniej cię ostrzegę. Varyk skrzywił się na jego słowa. – O czym ty mówisz? – A myślisz, że jak cię tu znalazłem? Grupa szakali przyszła do Sanctuary i szukała mnie. Ponieważ mnie tam nie było, wiedziałem, że jest tylko jedna osoba, która pachnie na tyle podobnie do mnie, aby mogła zwrócić uwagę moich wrogów… ty. – Łał i wszystko sam wymyśliłeś. Jestem pod wrażeniem. Nawet nie musiałeś korzystać z pomocy wróżki. Naprawdę niesamowite. – Trzymaj sarkazm na uwięzi. Varyk zmniejszył odległość między nimi. – Raczej wolę ciebie. Constantine spiął się, ale trzeba mu przyznać, że nie zaatakował. Po prostu stał

tam, drażniąc go swoją obecnością. – Wierz mi, wiem o tym. Uważasz, że to dla mnie łatwe, przychodzić tutaj, po tym, co się stało? Varyk chwycił go mocno za klapy i szarpnął. – Naprawdę uważasz, że mnie to obchodzi? – Nawet cię nie obchodzi, za co jestem ścigany? – Mam do w dupie. W rzeczywistości mam nadzieje, że cię złapią. Constantine odepchnął ręce brata i odsunął się od niego. – Dobrze bracie. Zostawię cię w twoim osamotnieniu.

84 – Masz na myśli wygnaniu. Constantine skrzywił się i zatrzymał. Spojrzał na brata przez ramię. – Matka umarła ubiegłej wiosny. Pomyślałem, że powinieneś o tym wiedzieć. Varyk chciał być zimny i bezlitosny. Nieczuły. Chciał, aby ta wiadomość go nie raniła. Cholera, jak mogła boleć po tym wszystkim, co mu zrobili? Ale tak było. Nienawistna była mu myśl, że nie zobaczył ostatni raz matki. Ale pewnie uderzyłaby cię w twarz, gdybyś tylko spróbował. Nienawidził tej myśli jeszcze bardziej, niż własnej słabości i uczucia nienawiści wobec nich. – Ale zanim wyjdę - powiedział Constantine. – Muszę zadać ci pytanie. – I jest to? – Jak hybryda szakala i wilka z mocami egipskiej bogini skończyła jako piesek pokojowy u człowieka takiego jak Eli Blakemore? Varyk posłał bratu obłudny uśmiech. – Nie bez powodu nazywają nas szakalami.

85

Rozdział 9 Aimee słysząc pukanie do drzwi spojrzała znad książki. Zamykając oczy, zobaczyła swojego brata Alaina stojącego na korytarzu z ciastkami i herbatą. W przeciwieństwie do większości jej braci miał krótkie blond włosy i przypominał cherubina. Jego niebieskie oczy były zawsze jasne i ciepłe, a poniżej nosił krótko przyciętą bródkę. Ogrzewała się jego troskliwością. - Wejdź. Otworzył powoli drzwi – zawsze był nieufny przy wchodzeniu na terytorium niedźwiedzich kobiet bez odpowiedniego zaproszenia. Jego partnerka Tanya dobrze go nauczyła. - To ja. Chcesz herbaty? - Absolutnie. – Położyła książkę na łóżku i przytrzymała drzwi gdy wszedł i położył tacę na komodzie.

Zamknęła za nim drzwi i wróciła do łóżka. Alain zalał im filiżanki waniliową herbatą Rooibos36 i podał jej porcelanowy talerzyk wyładowany słodkimi ciastkami. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Nie robiłeś tego dla mnie od lat. Dodał miodu do swego kubka…dużo miodu – w końcu byli niedźwiedziami. Podał jej plastikowy pojemnik. Aimee wzięła go od niego i powtórzyła jego gest z oblizaniem słodkich palców. - Czuję się jak młode czekające aż Maman lub Papa przyjdzie i nakrzyczy na nas za złamanie godziny policyjnej. Zawsze dobrze sobie radziłeś w pakowaniu mnie w kłopoty z powodu późnonocnych herbacianych festynów. Alain roześmiał się. - Maman nigdy nie była tą osobą, której się bałem jako młode…ale jako dorosły boję się jej. Aimee zawahała się na dziwny ton w jego głosie. 36 Herbata z czerwonokrzewu hodowanego w RPA. Bywa nazywaną czerwoną herbatą. Jest to napój nietypowy, niespokrewniony z tradycyjnymi herbatami. Napar ma specyficzny, miodowy smak. Wyróżnia się łagodnością i brakiem typowego w herbatach zielonych lub czarnych posmaku goryczy - nie zawiera garbników będących jego przyczyną.

86 - Dlaczego tak mówisz? - Z tego samego powodu, co ty. Kocham Maman, wiesz o tym. Ale są chwile, kiedy czuję do niej coś, co sprawia, że staję się nerwowy. Aimee zgodziła się z tym odkładając miód na bok. - Nie lubi innych, którzy są tu z nami. Myślę, że boi się, że oni odkryją nasz sekret…lub, co gorsza, że odwrócą się od nas jak Josef. – Był tym, który ostatecznie poprowadził grupę, która zabiła jej braci. Tak jak Wren, Josef był wzięty do ich kryjówki ze względu na Maman, jako ranne dojrzewające młode, pozostawione na śmierć. Jak tylko Josef wyzdrowiał, zwrócił się przeciwko nim bez żadnego powodu. Tak jakby nienawidził ich za to, że posiadali rodzinę, której on nie miał. I za to sam próbował ich zniszczyć. Jego zdrada okaleczyła ich wszystkich, w jednej chwili współczucie zamieniło się w dożywotni żal, który najczęściej nawiedzał ich Maman. Obwiniała się za bycie zbyt mało podejrzliwą w stosunku do niego. Obwiniała się za śmierć Bastiena i Gilberta. Dlatego właśnie Maman była teraz taka trudna dla każdego. Oczekiwała od innych, że również odwrócą się od niej bez powodu. Alain wymieszał herbatę małą łyżeczką. - W tym domu jest wiele tajemnic, chere. Czasem myślę, że zbyt wiele. Aimee wygięła na to brew. - Co ukrywasz? Zatrzymał wzrok na swojej dłoni, gdzie zawiły znak głosił, że jest połączony. Identyczny znak miała na dłoni Tanya. - Znasz mój sekret. Jej serce ścisnęło się na wspomnienie. Mimo, że został połączony z dobrą

niedźwiedzicą, jego serce należało do innej. Na zawsze. - Przykro mi Alain. Wzruszył ramionami. - Nie mam na co narzekać. Tanya jest mi wierna. Jest miła i mamy dwóch pięknych synów. Jak mógłbym się tym smucić? - Wciąż myślisz o Rachel? Ignorując jej pytanie, spojrzał na filiżankę, w której ciągle mieszał miód z herbatą. - Chciałem cię o coś spytać. - Pewnie. Uderzył łyżeczką dwa razy, zanim odłożył ją na talerzyku.

87 - Czy zauważyłaś coś w Kylu? – Kyle jest ich najmłodszym bratem. Czasem trochę dziwny, był w zasadzie dobroduszny i słodki nawet jeśli trzymał się bardziej ze sobą. - Na przykład co? Zawahał się, zanim się odezwał. - Tego, że jest Aristos37. Aimee zamarła z niedowierzania na te słowa. - Co? - Jest Aristos. – Alain powtórzył, jego spojrzenie paliło ją. – Jestem tego pewien. Aristos byli najpotężniejszymi magikami na świecie. Silniejsi niż Strażnicy, byli tym, czym chciał się stać każdy Arkadianin i od czego krew Katagarów zamieniała się w lód. - Skąd wiesz? - Graliśmy wczoraj ćwicząc chwyty i powalił mnie z siłą jakiej nikt w jego wieku nie powinien posiadać. A gdy mnie pokonał, zobaczyłem to w jego oczach. Aimee poczuła się niedobrze słysząc to. Aristi zamordowali ich braci i byli jedynymi, których matka nie mogła znieść. To dlatego Aimee trzymała inny sekret w ukryciu. Była jedną z nich. - Maman zabije go jeśli tak jest. - O to się boję. - Rozmawiałeś o tym z Kylem? Alain potrząsnął głową. Jego oczy wyrażały przerażenie tą sugestią. - Absolutnie nie. Jesteś jedyną, której ufam, że utrzyma to między nami. Nigdy nie zrobię nic, by spowodować jego krzywdę i wiem, że ty zrobisz to samo. Aimee słyszała zasadniczość. Jednak było coś więcej, coś czego jej nie mówił. - Ale? - Musi być przeszkolony. Taki rodzaj mocy, jeśli nie zostanie opanowany… Może go zabić. Nie dokończył zdania, ponieważ Aimee dobrze to wiedziała. Aristos wymagali nauczyciela, zwłaszcza mężczyźni. Podczas gdy kobiety mogły lepiej się dostosować i nauczyć się kontrolować swoje moce same, mężczyźni tego nie umieli. To uratowało ją, ale nie mogło trenować Kyla nie ujawniając ich. - Co zrobimy? - Miałem nadzieję, że będziesz miała jakiś pomysł.

37 Rzadka arkadyjska rasa z możliwością bezproblemowego posługiwania się magią . Aristi są najpotężniejszymi i najbardziej rozważnymi bogami w arkadyjskim królestwie.

88 - Nie bardzo. Nawet nie znam żadnego Aristos. – To nie była do końca prawda, ale nie chciała się nią dzielić z Alainem. – Są zbyt rzadcy. Pokiwał głową. - Wiem…myślałem o tym. Daj znać, jeśli coś wymyślisz. Nie chcę zostawić go z tym samego. Ani ona. Kyle będzie przerażony swoimi mocami, tak jak ona była. - Chcesz żebym z nim porozmawiała? - Nie chcę zrzucać tego na ciebie, ale jesteś najbliżej jego. Może się otworzyć przed tobą. Przynajmniej bardziej niż kiedykolwiek przede mną. Aimee uśmiechnęła się do brata. Miał rację. Kyle w ciemnościach trzymał się braci, ale z jakiegoś powodu widział w niej drugą matkę. - Porozmawiam z nim jutro. Zobaczę czy jest świadom tego, co się z nim dzieje. Ścisnął delikatnie jej dłoń. - Jesteś najlepsza. Parsknęła. - Śmiało Etienne i jeszcze powiedz mi, że jestem najlepszą siostrą jaką masz. – Etienne to kolejny z braci, który był czarującym łotrem. Zawsze mówił wszystko, nawet kłamstwa, by tylko postawić na swoim. Alain ponownie się zaśmiał na jej zniewagę. - Jest skończonym gówniarzem, nieprawdaż? - Ta, tak jest. A mówiąc o ekskrementach, słyszałeś może coś więcej o wilkach i ich groźbach? - Mówisz o grupie Eli? Pokiwała głową. - Ani słowa. Myślę, że Dev zaszczepił w nich strach przed Zeusem, gdy nie ustąpił. - Wątpię. Są bardzo głupi. - Tak, ale nawet Eli ma odrobinę instynktu samozachowawczego. Powinien wiedzieć, żeby lepiej zostawić nas w spokoju. Miała nadzieję, że tak będzie, ale szczerze w to wątpiła. Eli był takim narcyzem, że myśl o byciu pokonanym przez kogoś nie wydawała się być w zakresie jego rzeczywistości. - Nie byłabym tego taka pewna. Nie nazywają ślepej nienawiści bez powodu. Myślę, że jest teraz na etapie przekraczania wszystkich granic nie bacząc na konsekwencje. Zmrużył oczy patrząc na nią.

89

- Miałaś jedną ze swoich prekognicji, prawda? - Tak, ale nie mogę położyć na nim nawet palca. Wiem tylko, że zamierza coś, czego się nie spodziewamy. Chciałabym tyko wiedzieć co i kiedy. - Więc szepnę wszystkim słowo, by mieli oczy dookoła głowy. - Dzięki. Vane stał na uboczu swojego obozu w ludzkiej postaci, słuchając jałowych rozmów wokół niego. Połowa sfory była w ludzkiej postaci, a reszta w wilczej. Wielu mężczyzn było niespokojnych. W powietrzu unosił się niepokojący zapach. Na pewno oznaczał kłopoty, ale nikt nie mógł sobie z tym poradzić. Nawet nie był pewien co było tego przyczyną. Ale był tak samo podenerwowany jak reszta. Jedno złe słowo lub zły ruch, a zabrałby życie jak Daimon. W rzeczywistości, nawet gorzej. A może to było źródłem jego niepokoju. Od kiedy razem z Fangiem pomogli Acheronowi i Talonowi miał złe przeczucia, których nie mógł się pozbyć. Fang podszedł do niego i zaoferował zimne piwo. - Chcesz iść na patrol i zobaczyć czy dowiemy się, co się dzieje? Vane podniósł wyżej powiekę i przechylił głowę tak, by móc zobaczyć jak za Fangiem zbierają się Stefan i inni. Potrząsnął głową. Gdyby wyszedł ze Stefanem w takim humorze, jeden z nich skończyłby martwy. - Cokolwiek to jest, to i tak nadchodzi. Myślę, że powinniśmy pozostać w pobliżu naszych kobiet. Fang zaśmiał się na to. - Uwielbiam twój sposób myślenia, adelphos. Pozostawanie w pobliżu kobiet jest tym, co robię najlepiej. Uśmiechnął się na słowa Fanga. - Taa, ale jakoś nie widziałem byś robił to ostatnio. Fang zerknął na Petrę, która siedziała w postaci wilka z kilkoma innymi wilczycami. - Byłem zajęty. - Czym? - Rzeczami.

90 Vane nie naciskał go. Jego brat, dla wszystkich niekończący-się-strumieńsarkazmu i żyjący-dla-chwili-arogancji, mógł być czasem niezwykle nastrojowy. Nawet tajemniczy. To była przestrzeń i wolność, którą Vane chętnie mu dawał. - Vane! Vane zakrztusił się piwem słysząc w swojej głowie rozgorączkowany i przestraszony głos swojej siostry. - Co? – wysyłał bez słowa pytanie. - Szczenięta się rodzą. Potrzebuję cię. - Słyszałeś? – zapytał Fanga. - Jestem tu. Zapomniawszy o piwie, Vane zerwał się na nogi i pobiegł do niej. Znalazł ją z boku obozu, przy małym ujściu strumyka, gdzie musiała przyjść się napić.

- Trzymam cię kochanie – powiedział łagodnie, klękając obok niej, aby jej pomóc. Polizała go po podbródku, a następnie jęknęła, gdy ból ponownie w nią uderzył. Fang dołączył do nich kilka sekund później z kocami. - Mam iść po Markusa? - Poradzimy sobie. – Vane potrząsnął głową. Gdy namacał młode Anyai, jego telefon zadzwonił. Vane nie chciał odebrać, ale wyświetlał się numer Acherona, który normalnie nie dzwonił, chyba że było to coś ważnego. Wkurzony na chwilę w której dzwonił, odebrał telefon. - Jestem zajęty Mroczny Łowco. To nie jest dobry… - Wiem, ale olbrzymia liczba Daimonów zbiera się wokół studni Millera. Idą po twoją sforę Vane. Vane'a przeszło zimno, gdy spojrzał na Fanga, by upewnić się, że jego brat usłyszał to tak wyraźnie jak on. - Jesteś pewien? - Jestem pewien. Wygląda na to, że chcą się podładować przed Mardi Gras z nami, tak więc chłopaki uciekajcie stamtąd. Szybko. Jakby chciał, by było to takie proste. - Anya rodzi. Nie możemy jej przenieść. Ale upewnię się, że inni stąd znikną. - Dobra – powiedział Ash. – Siedź twardo, a ja zorganizuję jakieś posiłki dla was tak szybko, jak to będzie możliwe. Włączenie ich obraziło każdą część zwierzęcia Vane'a. - Nie potrzebuję twojej pomocy Mroczny Łowco. Możemy sami o siebie zadbać.

91 - Taa, wciąż taki sam, będziemy tam wkrótce. Rozłączył się. Warcząc Vane odłożył telefon do kieszeni. Spotkał się ze spojrzeniem brata. - Zmobilizuj pozostałych. Fang skinął głową, a następnie pobiegł ostrzec resztę. Acheron Parthenopaeus, przywódca Mrocznych Łowców i nieśmiertelny bóg Atlantydy będący w ogromnej kryzysowej sytuacji, gdzie jego własny brat próbował go zabić, zaklął odkładając telefon. Nie było dobrze i z każdym uderzeniem serca było jeszcze gorzej. Jeśli Daimony dorwą wilczyce w ciąży zwiększając swoje moce to nie będzie sposobu, by zatrzymać rozlew krwi mieszkańców Nowego Orleanu. Szedł szybko przez Burbon Street w kierunku kanału, gdzie jego Mroczni Łowcy mieli patrolować ulicę, szukając Daimonów chcących schrupać ludzkie dusze. Nie było po nich śladu. I gdzie do cholery był Talon? Celt miał być na swoim bagnie, chroniąc człowieka, Sunshine Runningwolf, jednak Ash nie zastał go tam. Zamykając oczy Ash wyczuł, że z Celtem wszystko w porządku. Ale nie miał czasu sprawdzać co z kobietą, którą chronił. Daimony poruszały się szybko i nie miał dużo czasu zanim nie dotrą do Vane'a i jego rodziny. Wtedy będzie padać tęczowy deszcz i płatki róż na nich… Nie. Wziął swój telefon i zadzwonił do Valeriusa, który był jeszcze w domu. Starożytny

rzymski generał był wielkim wrzodem na jego tyłku w swoje najlepsze dni, jednak w kryzysie było kilku lepszych zawodników. - Val jestem na Burbon… - Nie będę narażać się na ulicy pełnej prostackiej nieprawości i przerażającego plebejstwa, Acheronie. To jest szambo ludzkości. Nawet o to nie proś. Ash przewrócił oczami na arogancki ton Rzymianina. - Potrzebuję cię na bagnach. Odpowiedziała mu cisza. Mógł sobie wyobrazić Vala z wargami wykrzywionymi w niesmaku. Nie żeby generał nie bywał w gorszych miejscach w czasie, gdy dowodził Rzymską armią. Był po prostu zepsuty w swoim podeszłym wieku.

92 - Mamy sytuację, Valerius – powiedział surowo – gdzie grupa Daimonów idzie po sforę Katagarów, którzy mają brzemienne kobiety… - Gdzie mnie potrzebujesz? Ash uśmiechnął się. Rzymianin miał swoje momenty. Dobre i złe. Szczęśliwie, ten był dobry. - Zaraz będę. – Ash odłożył telefon. Pobiegł do pobliskiej bramy, gdzie nikt nie mógł go zobaczyć i błysnął do rezydencji Vala. Valerius mrugnął dwukrotnie widząc Asha w swoim salonie, zanim Rzymianin zdążył odłożyć telefon na miejsce. Ubrany w czarny garnitur Armaniego, czarną jedwabną koszulę, ze związanymi w kucyk czarnymi włosami, Valerius był usposobieniem uprzywilejowanego, dobrze wychowanego mężczyzny. Patrycjusz do końca. Jedyną oznaką przeżytego przez Valeriusa szoku było niewielkie wygięcie prawej brwi. - Nie ma czasu nad myśleniem nad konwencjonalnym środkiem transportu – wyjaśnił Ash. Zanim Val mógł zapytać, co miał na myśli, Acheron złapał go i znaleźli się niedaleko obozu Katagrian. Val skrzywił się na niego. - Jak ty to robisz? Jesteś jakąś dziwną hybrydą Zwierzo-Łowcy jak Ravyn? Ash posłał mu pół uśmiech. Żaden Mroczny Łowca nie wiedział, że jest bogiem i naprawdę chciał to zachować dla siebie. Im mniej wiedzieli o nim i jego podłej przeszłości, tym lepiej. - To długa historia. Istotne jest to, że muszę być ostrożny z używaniem mocy w obecności ciężarnych Katagarskich kobiet. Jeśli brzemienne wilczyce zmienią się w ludzi przez moje moce to natychmiast umrą razem ze swoimi dziećmi. Więc walczę tylko rękami jako człowiek, by było bezpieczniej. Twoje moce nie są naładowane jonowo, więc powinieneś móc walczyć bezpiecznie. Val potwierdził ze zrozumieniem. Acheron stworzył swoją laskę do walki i wtedy zaprowadził Vala do legowiska. Obóz był w totalnym chaosie, mężczyźni, głównie w ludzkiej postaci, próbowali zebrać kobiety w ciąży oraz młode i przenieść je bez używania magii.

Vane i Fang stali nad rodzącą wilczycą, podczas gdy inny mężczyzna, uderzająco podobny do Vane'a klęczał obok niej. Mężczyzna był trochę starszy od braci.

93 To był Markus. Ash pamiętał go dobrze. Bezwzględny władca Katagarów nienawidził wszystkiego poza sforą. Niestety Ash musiał się poprawić, gdy spojrzał na Vanea i Fanga, ich ojciec również nienawidził wielu z ich sfory. Włączając w to swoich synów. - Zrób nas dumnymi Anya. – Markus powiedział surowo. – Wiedz, że wychowam twoje szczenięta pod swoją pełną ochroną. Wilczyca jęknęła. Ich ojciec wstał i nachylił się szyderczo nad Vanem i Fangiem. - To wasza wina. Przeklinam dzień od którego mam wilczych synów. Fang warknął na zniewagę z której wynikało, że byli bardziej ludźmi niż zwierzętami i ruszył na swego ojca, ale Vane złapał go. Markus zacisnął usta. - Lepiej żebyście chronili jej młode. Niech bogowie wam pomogą jak coś się z nimi stanie. – Odszedł w kierunku reszty sfory. Acheron i Val skierowali się w stronę braci. - Co ty tu robisz? – Vane zapytał od razu jak tylko ich zobaczył. – Mówiłem ci, że poradzimy sobie z tym. Acheron osadził koniec swojej laski w ziemi i spojrzał na niego z cierpliwością, której tak naprawdę nie posiadał. - Nie zgrywaj bohatera Vane. Ostatnia rzeczą jakiej potrzebujesz to walka z Daimonami z rodzącą Anyą na plecach. Vane zmrużył na nich oczy. - Czy wiesz coś o rodzeniu dzieci? Ash przytaknął. - W rzeczy samej. Pomogłem w przyjściu na świat tylu dzieciom, że trudno byłoby je zliczyć przez ostatnie jedenaście tysięcy lat. Ludzi i innych. Pomimo tych słów Vane nie wydawał się usatysfakcjonowany odpowiedzią Asha. Vane spojrzał na Vala. - A co z tobą? Odpowiedź Vala nie była zgodna z jego charakterem tak jak jego obecność tutaj. - Nie wiem nic na temat narodzin szczeniąt Pani Scarlett, ale mogę zrywać głowy Daimonom nawet się nie pocąc. - W porządku, możecie zostać. – Vane przykucnął obok siostry i trącił twarzą jej pysk, gdy ona sapała i jęczała. – Nie bój się kochanie. Nie zostawię cię.

94 Ash usiadł obok niej i wyciągnął rękę, by mogła go powąchać. - Jestem przyjacielem, Anya – powiedział spokojnie. – Wiem, że cierpisz i zostaniemy z

tobą, by pomóc urodzić się twoim młodym. Spojrzała na Vane'a, który wydał z siebie wilczy dźwięk. Słychać było głośne przekleństwo. - Vane! – krzyknął Fang. – Mamy aligatory, które są w każdym miejscu. Ash uśmiechnął się. - Wszystko w porządku. Są ze mną. Nie zaatakują, chyba że uderzysz któregoś. Fang przekrzywił głowę w wątpliwości. - Jesteś pewien? Jak dla mnie to nie wyglądają zbyt przyjaźnie. - Pewnie. Ostatni z Katagarów wynieśli się z obozu, poza dwoma wilkami. Ash widział ich wcześniej, ale ich nie znał… Nie, to nie do końca prawda. Gdy spojrzał w ich umysły i serca, wiedział od razu, że blondyn był bratem Vane'a i Fanga. Brat o którym żaden z nich nie wiedział. Ciemnowłosy wilk był przyjacielem. Liam. Fang zmrużył oczy, gdy dołączył do braci. - Co ty robisz? Fury wzruszył ramionami. - Wilki nie walczą samotnie. - Od kiedy mówisz takie gówna? Fury spojrzał szybko na Anyę i Ash poczuł nie tylko jego ból, ale pragnienie, by znaleźć się wśród swojego rodzeństwa. To było tak surowe i głębokie, że poczuł ból we własnej piersi. Był to większy ból niż nawet mógł określić. - Wy dwaj potrzebujecie wsparcia w walce. – Fury wskazał na siebie i Liama. – To my. Vane spojrzał w górę. - Zostaw ich w spokoju Fang. Jeśli chcą zostać to im pozwól. Im więcej nas pomagających Anyi, tym lepiej. Fang cofnął się, a pozostałe dwa wilki odeszły na pewien dystans. Stanęli obok Vala i aligatorów, gdy Ash, Fang i Vane tłoczyli się nad Anyą. Ciszę na bagnach przerywała tylko Anya dysząc i skomląc. Gdy czekali, Ash poczuł smutek widoczny w oczach Vane'a. Przypomniał sobie krzyki własnej siostry, gdy ta rodziła swoje dziecko. Nie było nic bardziej niepokojącego.

95 Ale wszystko zblakło, gdy rozległ się pierwszy krzyk dziecka. Nastawała ogromna radość, gdy nowe życie zostało dane światu. - Wszystko będzie z nią dobrze – powiedział Val, gdy zobaczył ich zdenerwowanie. – Pomożemy jej przez to przejść. - Nie – powiedział Vane kręcąc głową. – Możemy mieć tylko nadzieję na ocalenie jej szczeniąt. Jak tylko ostatnie opuści jej ciało, ona umrze. Val skrzywił się na niego. - Nie bądź taki fatalistą. Mięśnie na szczęce Vane'a zadrgały. - Nie jestem Mroczny Łowco. Jest związana ze swoim partnerem. Związali swoje życia.

Gdyby nie była w ciąży, donosząc nowe życia, umarłaby razem z nim. Jak tylko urodzą się szczenięta, ona dołączy do niego po drugiej stronie. Żołądek Asha ścisnął się ze współczucia, gdy słyszał ból w głosie Vane'a. Wiedział ile Anya znaczy dla swoich braci. Wiedział również co ma się wydarzyć i nawet gdyby chciał to zmienić, to nie mógł. Starał się unikać zmiany losu, ponieważ mógł tylko pogorszyć sprawę dla każdego z nich. - Przykro mi Vane. - Dzięki – powiedział Vane, gładząc białe futro siostry. Fang usiadł obok, jego wzrok był straszny, gdy milczał. Jak rzadkie to było dla niego, gdy nie był niegrzeczny i nie wypowiadał głupich komentarzy. To powiedziało Ashowi jak bardzo jest smutny. Nagle, znikąd zaatakowała horda Daimonów. Vane skoczył na nogi, by z nimi walczyć. - Nie wiem jak rodzą się młode – powiedział Ashowi. – Zostań z nią, ja pójdę walczyć. Ash skinął głową i powrócił do kucania przy warczącej i jęczącej Anyi. Fang zmienił się w wilka, w swoją silniejszą formę do walki, tak jak Liam i Fury, lecz Vane pozostał człowiekiem. Ash usłyszał krzyki Daimonów, gdy natknęli się na czyhające na nich aligatory. Anya zaczęła miotać się, gdy wybuchła walka. Ash skupiał się na wilczycy, spoglądając w górę, by sprawdzić czy Daimony nie zbliżają się za bardzo do niej. Fang, Fury i Liam robili niezwykłe rzeczy pozostając w wilczej formie, podczas gdy Vane i Val walczyli nożami i mieczami. Najgorsze, że wilki nie mogły użyć swojej magii tak jak Ash. Jakikolwiek przypadkowy strzał ich mocy mógł trafić w Anyę i zabić jej szczenięta.

96 - Vane! Ash rozpoznał ludzki odgłos wydany przez wilczycę. Spojrzał w górę, by zobaczyć jak Daimon atakuje Vane'a od tyłu. Ostrzeżony Vane zobaczył Daimona i odwrócił się w porę przebijając jego serce i zabijając go. Anya położyła się na plecach. Ash trzymał ją dopóki pierwsze szczenię nie zaczęło się rodzić. - Tak jest – powiedział jej spokojnym, kojącym głosem. – Jesteśmy prawie w domu. Daimon wpadł przez krzaki obok nich. Ash zerwał się na nogi, by bronić Anyi, jednak Fang złapał Daimona i odrzucił go z dala od nich. - Zaopiekuj się moją siostrą – Fang powiedział mu mentalnie. Ash szybko wrócił do Anyi. Z Daimonami tak blisko musiał dopatrzyć rodzące się młode Anyi i ...Daimony. To nie było łatwe. - Przyj – powiedział do Anyai. – Jeszcze tylko trochę. Kolejne kilkanaście sekund wydawało się gwałtowne, jednak wydawały się ciągnąć w czasie. Uderzenie serca za uderzeniem serca. Dwa Daimony stanęły do walki z Fangiem. Jeden z nich strzelił w niego taserem,

natychmiast zmieniając go w człowieka. Fang zawył, gdy jego ciałem wstrząsnęły niekontrolowane konwulsje zmieniające go na przemian z wilka w człowieka. Vane skoczył w chwili, gdy do niego również celowano i powalił Daimona na ziemię. Daimon wcisnął guzik i prąd minął Vane'a o ułamek cala. Natomiast uderzył w Anyę. Ash zaklął gniewnie, gdy Anya zmieniała się z wilka w kobietę i z powrotem. Jej krzyk rozniósł się echem nad drzewami, a następnie upadła cicho. Wracając do wilczej formy już się nie poruszyła. Vane podbiegł do niej, ale było za późno. Nie żyła. Ash wydał z siebie okrzyk wojenny i ruszył na Daimona, który ją zabił. Uderzył Daimona mocno w szczękę, a następnie użył tylko rąk, by go wykończyć. Pchnął dłoń prosto w pierś Daimona, przebijając jego znak. Daimon rozpadł się w złoty pył. Teraz, gdy mógł wykorzystać w pełni swoje moce, Ash w krótkim czasie zrobił porządek z Daimonami.

97 Przemiana Fanga została spowolniona, ale wciąż zmieniając się z wilka w człowieka czołgał się powoli w kierunku ciała siostry. Vane podszedł sztywno do Anyi i opadł obok niej. Wziął ciało wilczycy w ramiona i tulił jakby była dzieckiem. Łzy płynęły mu po twarzy, gdy kołysał się z nią i szeptał do niej. Fang zawył gwałtownie i zmienił się w człowieka. Jego ciało było nagie, położył głowę na plecach Anyai i złapał się jej mocno. Ash nigdy nie zapomni widoku ich trójki skulonej w smutku. To będzie go wiecznie prześladować. Aż za dobrze pamiętał swoją przeszłość. Pożegnanie jego siostry i jej dziecka… Cierpienie, które nigdy w pełni się nie wyleczyło. Znał to z autopsji. Nawet jedenaście tysięcy lat nie złagodziło gorzkiego bólu. Z ponurą twarzą Ash zrobił krok w ich kierunku. - Potrzebujesz mnie do… - Odejdź – warknął Vane, jego głos brzmiał dziko i zimno. – Zostawcie nas w spokoju. Val wygiął królewsko brew. - Może tu przyjść więcej Daimonów. - I zabiję ich – Vane warknął. – Zabiję ich wszystkich. Nie było nic więcej do zrobienia, aby im pomóc i Ash nienawidził tego najbardziej. Bracia potrzebowali czasu na żałobę. Wyciągając swoją laskę odwrócił się do Vala, który przyglądał się braciom z niespokojnym spojrzeniem. - Nie mogłeś nic więcej zrobić Vane – Valerius powiedział do Vane'a. – Nie obwiniaj się. Vane wypuścił z siebie nieludzkie warknięcie. Ash pociągnął Vala za ramię i oddalił go z widoku, zanim Vane go nie zaatakował z żalu.

Postawa Vala wciąż była dręczona współczuciem. - Niewinny nie powinien cierpieć z powodu bitew innych. - Wiem – powiedział Ash z ciężkim sercem. – Ale wydaje się, że zawsze musi tak być. Val potwierdził. - A furore infra, libera nos38. Ash zatrzymał się nad łacińskim cytatem. Oszczędź nas od wewnętrznej furii. 38 Uwolnij nas od bożego gniewu.

98 - Wiesz Valerius są chwile, kiedy myślę, że faktycznie mimo wszystko możesz być ludzki. Valerius zaszydził z niego. - Zaufaj mi Acheronie, jeśli jakakolwiek ludzka część żyła we mnie, została zamordowana dawno temu. Fury patrzył w ciszy przez godziny, gdy Vane i Fang płakali jak dzieci nad ich siostrą. Przypomniał sobie czasy, gdy również tak płakał, ale było to bardzo dawno temu. Tuż po walce wysłał Liama do stada, by powiedział co się stało, a sam pozostał na wypadek gdyby trzeba było jeszcze walczyć. Niezależnie od ostatnich walk, przytyków i chorych odczuć, Vane i Fang nie musieli zostać teraz sami. Wszystko o co się troszczyli, teraz nie żyło. To był ból, którego Fury nie życzył nikomu. Żal Furego uderzył na zupełnie innym poziomie. Podczas gdy oni opłakiwali siostrę, on opłakiwał wewnętrznie siostrę, której nigdy nie poznał. Było to ciężkie patrzeć na rodzeństwo w takim uścisku, gdy on stał na zewnątrz. Na zawsze obcy. Ale nie mógł powiedzieć im prawdy. Ich własna matka i rodzeństwo zostali nastawieni przeciw jemu i próbowali go zabić. Jedyna kobieta, jaką kochał była wśród tych, którzy się odwrócili od niego. Dlaczego Vane i Fang mieliby kiedykolwiek zaakceptować fakt, że urodził się z tego samego przeklętego związku, który ich zrodził? Poza tym to zdecydowanie nie był czas na rodzinne spotkania. Podszedł niepewnie. Nie ze strachu, ale z szacunku. - Chłopaki? Jesteśmy tu już dość długo. Od kiedy taser się wyczerpał, powinniśmy iść. Vane przyziemił go najzimniejszym spojrzeniem jakie kiedykolwiek widział. Odwrócił się do Fanga. - Musimy ją pochować. Jesteśmy jej to winni. Fang chciał krzyczeć i przeklinać. Chciał uderzać, dopóki bezsilna furia w nim by nie ucichła. Ale nie wiedział czy kiedykolwiek będzie cicha. Coś w nim zostało roztrzaskane. Anya nie miała umrzeć. Miała tu być. W całym tym piekle i niepewności, którym było ich życie, ona była jedyną dla której żyli z Vanem. Była ich zbawieniem. Ona zmieniła wilków w ludzi. Bez niej… Nie było nic w nim teraz, ale dzikie zwierzę w nim chciało krwi wszystkich

znajdujących się w pobliżu. Fury powoli podszedł do nich w ludzkiej postaci.

99 - Gdzie jest Liam? – spytał Vane. - Wysłałem go, by przekazał innym, że Daimony zostały pokonane. Vane skrzywił się. - Dlaczego zostałeś? Fury spojrzał na ciało Anayi. - Sądziłem, że nie dacie rady się bronić… - Z nami wszystko w porządku – Fang warknął i chwycił go za gardło. Fury zakrył dłonią jego nadgarstek i szarpnął nim. Jego turkusowe oczy płonęły gniewem. - Żal czy nie, jeśli kiedykolwiek dotkniesz mnie tak ponownie, zabiję cię. Vane rozdzielił ich. - Już wystarczająco na dziś zabijania. Musimy iść. Fury cofnął się. Fang chciał zacząć przepraszać, ale słowa ugrzęzły mu w gardle. Poza tym, nie był nic winny łajdakowi. Fury prawdopodobnie chełpiłby się tym. To byłoby typowe dla niego. Lekceważąc te myśli, Fang pochylił się, by podnieść ciało Anyi. Wstał powoli z Anyą na rękach. Jej futro połaskotało jego skórę. Raz po raz widział obrazy jej jako szczeniaka, jako nastolatki i jako dorosłej kobiety. Ale przede wszystkim zobaczył jej obraz jako jego siostry i najlepszego przyjaciela. Bogowie jak mu jej brakowało. Vane westchnął. - Jesteś gotowy? Nie. Nigdy nie będzie gotowy, by się z nią pożegnać. Ale nie mogą zostać tu na zawsze. Skinął głową, mimo, że chciał umrzeć obok niej. Korzystając z mocy, znaleźli ich sforę i tymczasową kryjówkę, którą mieli w Slidell. Nie było to za daleko, ponieważ brzemienne samice nie powinny podróżować, ale było to na tyle oddalone, by były stosunkowo bezpieczne. Gdy tylko się pojawili, wszelkie ruchy w obozie zamarły. Wszystkie oczy, ludzkie i wilcze zwróciły się na nich i Fang mógłby przysiąc, że wstrzymali oddechy. Ale to wyniszczone spojrzenie ich ojca powstrzymało ich od dalszego poruszania się. Fang był zaskoczony reakcją ich ojca. Czy to w ogóle możliwe, że stary drań miał jakiekolwiek uczucia dla nich?

100 Jednak nie można było zaprzeczyć cierpieniu w jego zmęczonych oczach. Markus odezwał się. - Gdzie są młode?

Vane opuścił dłoń z ciała Anayi. - Umarły zanim się urodziły. Markus zakrztusił się płaczem. Oszołomiony nieoczekiwanym pokazem emocji, Fang nie poruszył się, gdy ojciec podszedł, by przytulić Vane'a. Przynajmniej tak to wyglądało do chwili, gdy ojciec założył mu na szyję mały srebrny kołnierz. Zanim Fang mógł się ruszyć, Stefan rzucił się na niego od tyłu. Cofając się Markus rozejrzał się po zgromadzonych wokół nich. - Teraz czas na timorię. Zabić ich.

101

Rozdział 10 Fang walczył z Marcusem, który zabrał ciało Anyi z jego objęć. Nie chciał jej puścić, ale z założonym kołnierzem był praktycznie człowiekiem, bez mocy i siły, by zrobić coś więcej niż przeklinać. Stefan złapał go i przy pomocy swoich łajdackich kolesiów był w stanie wbić Fanga w ziemię i związać mu ręce za plecami. W ludzkiej postaci nie był nawet w przybliżeniu tak silny, jak wilk. Vane leżał na ziemi kilka metrów dalej, też związany. Wściekły Fury przepchnął się przez tłum. Jego twarz zastygła w masce obrzydzenia, gdy wbijał wzrok w Marcusa. – Mogę przemówić w ich imieniu? W odpowiedzi Marcus ostro spoliczkował Furego, który cofnął się pod siłą ciosu. Jego nos i usta obficie krwawiły. – Tylko jeżeli chcesz dołączyć do ich kary. Ostry wewnętrzny gniew Furego rozżarzył jego oczy. Fang napotkał pełne żalu i smutku spojrzenie Furego, zbijające go z tropu. Dlaczego obchodziło go, co się z nimi stanie? Fury ocierając dłonią usta cofnął się, odwracając wzrok. – Panie? – Tym razem do przodu wysunął się Liam. Marcus posłał mu poskramiające spojrzenie i ten, jak Fury, cofnął się. – Jest jeszcze jakiś drań, co chce z nimi umrzeć? – Przesunął wściekłym wzrokiem po wilkach. Fang oczekiwał, że nikt się za nimi nie wstawi i nie rozczarował się. Nawet Petra schowała brodę w piersi i cofnęła się. To tyle z jej chęci partnerstwa. Zdradliwa suka. Marcus położył ciało Anyi na ziemię, zaś Stefan i George39 postawili ich na nogi. – Jako władca tego klanu ogłaszam40 Vane'a i Fanga zdrajcami naszego ludu. Vane'a za pomaganie Mrocznym Łowcom w ochronie człowieka – wypluł słowa człowiek jakby to była najohydniejsza rzecz, jaką można sobie wyobrazić. Ktoś ciężko westchnął. 39 George prosto z drzewa 40 Ż e jestem pierdolnięty, mam wykastrowany mózg, więc najlepiej mnie dobić…

102 Fang odwrócił się do Patery, która spuściła wzrok. Jej policzki były jaskrawoczerwone. A jego gniew wrastał z powodu jej41 zdrady. Dlaczego kiedykolwiek jej powiedział? Cholera, powinien wiedzieć. Kiedy w końcu nauczy się, że ludzie i zwierzęta tylko zdradzają? Nikt nie był lojalny wobec niego, tak jak on wobec innych. Marcus wskazał na nich. – Obaj walczyli ramię w ramię z Mrocznymi Łowcami przeciwko Daimonom. Polując i zabijając naszych kuzynów42. W odwecie za ich działania Daimony zaatakowały nas i zagroziły naszemu istnieniu43. – Wskazał palcem swoje stopy44, przy których leżało nieruchome45 ciało Anyi. – A teraz moja córka nie żyje! Hipokryzja jego słów jeszcze bardziej podpaliła gniew Fanga. – Córka? Ty cholerny draniu, nigdy wcześniej nie mówiłeś o niej moja córka. Nie zrobiliśmy nic złego. Mroczni Łowcy próbowali nas chronić, gdy ty uciekłeś z podkulonym ogonem. – Cisza! – warknął Marcus. Machnął dłonią i w ustach Fanga znalazł się knebel. – Jako lider i obrońca klanu nakazuję timorię.46 Marcus zerwał koszulę z Fanga, a Stefan z Vane'a. Fang wymienił spojrzenie z bratem. – Przepraszam, Vane. – Wysłał mentalną wiadomość do brata. Vane odpowiedział z niepewnym uśmiechem. – Trzymaj się. Przejdziemy przez to. Fang chciał dzielić optymizm brata, ale … wiedział lepiej.47 Tej nocy obaj zginą. Fury odszedł, kiedy przywiązywano braci do drzewa, aby ich wychłostać. Zalały go wściekłe i gorzkie wspomnienia. Ludzie jego matki postąpili z nim tak samo. Tylko w jego przypadku to matka zwołała na niego timorię. Ale powód był ten sam. Nie dlatego, że źle postąpili. Nie dlatego, że byli zagrożeniem dla klanu. Ale dlatego, że rodzicie nienawidzili ich od urodzenia. Zżerała go wina. Chciał to zatrzymać. 41 I nic dziwnego że na psowate „ niewiasty” mówią suki… 42 I gdzie jest jego lemurowata albo atlantydzka mość ? Powinni go opiekać na tępym ruszcie – na bardzo małym ogniu. To powinno bolec :P 43 Ty po pierwsze nie istniejesz, ale egzystujesz robakowy debilu. A po drugie Daimon to twój naturalny wróg – nie czytałeś przewodnika po serii Dark Hunters ? A teraz wróć do po pierwsze – jesteś debilem. 44 Prawie jak racice i jeszcze zalatują … 45 No jak nie żyje.. to raczej logiczne. 46 Ty poczekaj na karę wymyśloną przez Asha. Posrasz się z radości. Kto czytał Vanea ten wie
47 Boż te ich święte przekonanie o wszystkim wkurza mnie .. i zawsze się mylą..

103 Ale jak mógł to zrobić? Wataha odwróci się też od niego. I gdy on i Liam

próbowali za nimi przemówić, nikt nie przemówi za nim. To byłoby tak, jak w przeszłości, zostałby zaatakowany i pozostawiony na pewną śmierć. Jakby miał szczęście … Więc odwrócił się, co czyniło go winnym zbrodni przeciwko braciom. Przynajmniej, tym razem to nie jesteś ty… Usprawiedliwiony tchórz. Fury chciał być lepszy. Być tak odważnym jak oni, być gotowym przyjąć swoje przeznaczenie. Ale nie był. Jego strach nie uwzględniał odwagi. Odwrócił się od nich dobrze wiedząc, że powinien działać. Próbował ukoić swoje sumienie wmawiając sobie, że oni by mu nie pomogli. Może to była prawda. Fang go nienawidził, wiedział o tym. Od kiedy dołączył do klanu mijali się szerokim łukiem. Byli zbyt do siebie podobni. I to czyniło sprawę jeszcze trudniejszą. W oczach Fanga widział samego siebie. Zobaczył ból i zdradę. Brutalną nienawiść. Ale przede wszystkim ujrzał niesprawiedliwość. – To jest śmieszne – warknął obok niego stojący Liam. – Musimy coś zrobić. – Co? Liam odwrócił wzrok i zacisnął usta. – Jak ich zabraknie to odbije się na nas. Stefan będzie teraz dowodził. Bezdyskusyjnie. – Więc rzuć wyzwanie Marcusowi! Liam prychnął. – Nie jestem dostatecznie silny. I Fury też nie był. Chociaż mógł dorównać zwierzęcej sile Marcusa, to nie dorównywał mu magicznymi zdolnościami. Dlatego, że został wykopany przez klan matki w chwilę po ociągnięciu dojrzałości, nikt nie nauczył go kontrolować mocy. Potrafił zmienić formę i podróżować w czasie i przestrzeni, ale to było wszystko. A nawet tego nie zawsze dobrze kontrolował. Fury wzdrygnął się, kiedy odcięto braci od drzewa. Ich plecy były tak poranione kolczastymi biczami, że zrobiło mu się niedobrze. Upadli na ziemię, dysząc i krwawiąc. Poczuł mdłości na ten widok. Zostać uwięzionym w ludzkiej postaci by męczyć wilka. Być ranionym utrzymując tą formę… Mógł sobie tylko wyobrazić tak rozdzierający ból. A nadal pozostali zjednoczeni. Nie szarpali się między sobą – obwiniając się wzajemnie za to, co się stało. I to było to,

104 czego Fury im zazdrościł. To była czysta kochająca więź, której on nigdy nie doświadczył i nie rozumiał. Vane i Fang byli braćmi. Do końca. Ręka Vane'a trzęsła się, kiedy wyciągnął ją do leżącego nieruchomo brata. – Fang? Cierpienie i strach zawarte w pojedynczym słowie wywołały łzy w oczach Furego.

Fang zamknął dłoń na ręce Vane'a. Ulga na twarzy Vane'a była silna i chwilowa, kiedy Stefan i George48 postawili ich na nogi i ponownie związali im ręce na plecach. Nie było ani litości, ani żalu na twarzy Marcusa. – Zabrać ich na bagna i zostawić aligatorom. Te brutalne słowa przekonały Furego że miał rację decydując się nie mówić ojcu, że jest jego synem. Ten brak miłosierdzia, brak miłości… Matka miała rację. Marcus na wskroś był zwierzęciem. Ale ona była tak samo brutalna. Instynkt macierzyński szybko jej minął. Ledwo prześliznął się przez jej nietolerancyjne serce. Fury zaczął odchodzić, gdy dosłyszał szept Marcusa skierowany do Stefana. – Powieś ich na drzewie i przywołaj Daimony. Powiedz, że mają ich wykończyć i długo się bawić. Chcę by cierpieli. Stefan pochylił głowę a Furego zalał gniew. Już widział, co ma zrobić… 48 A ten nadal prosto z drzewa.,.

105

Rozdział 11 Fang pochylił głowę, a całe jego ciało bolało i rwało, kiedy wisiał na gałęzi drzewa, przymocowany cienkim drutem, który ciął jego nadgarstki tak głęboko, że strumień krwi płynął mu po przedramionach. Krew kapała z jego łokci do mętnej wody i przysiągłby, że słyszał ten dźwięk, chociaż nie powinien. Ciągle widział wydarzenia, które ich tutaj doprowadziły i czuł się jak skończony bałwan. - Przepraszam Vane. Przysięgam, nie miałem zamiaru zabić nasw taki sposób. Vane warknął, gdy opadł po tym jak spróbował się podciągnąć. Ramiona Fanga bolały od podnoszenia dwustu funtów masy mięśni przez nic więcej jak tylko kości jego nadgarstków. Fang wziął głęboki wdech, starając się ignorować silny ból rwących i palących nadgarstków. - Nie martw się Fang. Wyciągnę nas stąd. Fang słyszał go, ale nie bardzo zarejestrował słowa. Czuł się źle z tą sytuacją. To wszystko była jego wina. Anya umarła, a ich schwytano. Powinien wiedzieć, że jego ojciec wyciągnie jakieś bzdury. Dlaczego tego nie przewidział? Mógł mocniej walczyć. Powinien mocniej walczyć. Jak mógł pozwolić skoczyć na siebie tak łatwo? Teraz miał być martwy razem z Vanem… Kiedy on się nauczy? Vane napiął się ponownie, trzymając ręce nad głową, na naprężonym sznurku zaczepionym o cienką gałąź starego cyprysa, nad jedną z najciemniejszych i najpaskudniej wyglądających bagiennych sadzawek, jaką kiedykolwiek widział. Nie wiedział co było gorsze, myśl, że straci rękę, życie czy wpadnie do tej wstrętnej, pełnej atakujących aligatorów, zaszlamionej dziury. Szczerze mówiąc wolałby umrzeć, niż mieć styczność z tym smrodem. Nawet w

ciemnościach bagien Luizjany mógł łatwo powiedzieć, jak wstrętne i zgniłe to było. Było coś bardzo nie tak z każdym, kto chciał żyć tutaj, na bagnach. Ale miał potwierdzenie, Talon Morrigantes był pierwszorzędnym idiotą.

106 Fang był przywiązany do równie cienkiej gałęzi po przeciwnej stronie drzewa, gdzie kręcił się niesamowici, wśród bagiennych gazów, węży, owadów i aligatorów. Z każdym wykonanym ruchem Vane czuł, jak sznur ciął jego nadgarstki. Jeśli się wkrótce nie uwolni lina przetnie wszystkie ścięgna i kości i rozerwie jego ręce do końca. To był ostatni błąd ich ojca w historii. Przynajmniej może być jeśli Vane wyciągnie ich tyłki z tego cholernego bagna bez pozostania zjedzonym. Obaj byli w ludzkiej formie, uwięzieni w srebrnych cienkich obrożach zapiętych wokół szyi, wysyłającymi do ich ciał jonowe impulsy. Obroże zatrzymywały ich w ludzkiej postaci. Co według ich wrogów czyniło ich słabszymi. W przypadku Fanga, to była prawda. W przypadku Vane'a, nie. Mimo tego obroża tłumiła jego możliwość korzystania z magii i manipulowania prawami natury. I poważnie go to wkurzało. Tak jak Fang, Vane był ubrany tylko w zakrwawione dżinsy. Oczywiście, nikt się nie spodziewał, że przeżyją. Obroże mogły być ściągnięte tylko za pomocą magii i dopóki je nosili żaden z nich nie mógł z niej korzystać. Nawet jeśli jakimś cudem uda im się zejść z drzewa, czekała tam na nich duża grupa aligatorów, które mogły wyczuć ich krew. Aligatorów, które tylko czekają na to, żeby któryś wpadł do bagna i dostarczył imsmakowity wilczy posiłek. - Człowieku – powiedział z irytacją Fang. – Fury miał rację. Nigdy nie należy ufać nikomu, kto krwawi przez pięć dni i nie umiera. Powinienem cię posłuchać.Mówiłeś mi, że Petra to pieprząca się z trzema wilkami suka, ale czy ja słuchałem? Nie. A teraz spójrz na nas. Przysięgam, że jeśli się stąd wydostanę zabiję ją. - Fang! - Vane wrzasnął, gdy jego brat kontynuował podczas gdy on próbował uwolnienić moce, pomimo bolesnych elektrycznych impulsów kołnierza. - Czy mógłbyś przerwać swój Festiwal wyrzutów i pozwolić mi się skoncentrować, bo w przeciwnym razie będziemy wisieć na tym drzewie, przez resztę wieczności. Fang burknął próbując się podnieść, ale z jeszcze marniejszym skutkiem niż Vane. Z jakiegoś powodu nie mógł się podnieść zbyt wysoko. Cholera z tym. Spojrzał na swego brata i westchnął.

107 - Cóż, nie przez wieczność. Uważam, że mamy najwyżej pół godziny nim te więzy przetną nasze nadgarstki. Jeśli już o tym mowa, to moje naprawdę bolą. A jak twoje? Fang zamilkł, gdy Vane wziął głęboki oddech i poczuł niewielkie rozluźnienie w więzach. Usłyszał także chrzęst gałęzi. Fang spanikował na ten dźwięk i widok aligatora, który czekał niżej, by połknąć ich w całości. Nie mogąc sobie z tym poradzić zareagował jedynym sposobem jaki znał. Słowami. - Przysięgam, że już nigdy więcej nie powiem, żebyś ugryzł mnie w dupę. Następnym razem, kiedy mi coś powiesz, zamierzam posłuchać, zwłaszcza jeśli będzie to dotyczyło kobiet. Vane warknął. - To może zaczniesz mnie słuchać, kiedy ci mówię, żebyś się zamknął? - Jestem cicho. Po prostu nienawidzę być człowiekiem. To do bani. Jak ty to znosisz? - Fang! - Co? Vane przewrócił oczami. Nie było sensu. Za każdym razem, kiedy jego brat był w ludzkiej formie, jedyną częścią jego ciała, którą ćwiczył, były usta. Dlaczego wataha nie zakneblowała go zanim go nawlekli? - Wiesz, gdybyśmy byli w wilczych formach, moglibyśmy odgryźć sobie łapy. Oczywiście, jeśli bylibyśmy w wilczych formach, liny by nas nie utrzymały w ten sposób, więc... - Zamknij się – rzucił ponownie Vane. Fang skrzywił się, gdy kontynuował bezskuteczne próby podciągnięcia nóg do góry. Całe jego ciało było zdrętwiałe i ledwo znosił kłucie bólu, którego przyczyną był upływ krwi. - Czy kiedykolwiek wróci mu czucie w rękach, po tym jak są tak strasznie zdrętwiałe jak teraz? To się nie zdarza kiedy jesteśmy wilkami. Czy to często zdarza się ludziom? Vane zamknął oczy z obrzydzenia. A więc to w taki sposób skończy się jego życie? Nie w jakiejś wspaniałej walce z wrogiem, czy ze swoim ojcem. Nie w spokojnym śnie. Nie, ostatnim dźwiękiem jaki usłyszy będzie pierdolenie Fanga. Wymyślił. Odchylił głowę do tyłu tak, by mógł zobaczyć brata przez ciemności. - Wiesz Fang, wróćmy na moment do twojej winy. Chce mi się rzygać i jestem zmęczony wiszeniem tutaj przez twój cholernie wielki ryj, bo postanowiłeś opowiedzieć swojemu

108 najnowszemu gryzakowi, że strzegłem partnerki Mrocznego Łowcy. Dzięki bardzo za brak wiedzy, kiedy stulić pysk.

- Tak, cóż, skąd mogłem wiedzieć, że Petra pójdzie do ojca i powie mu, że byłeś z Sunshine, i że to dlatego Daimony nas zaatakowały? Dwulicowa suka. Petra powiedziała, że chce się ze mną parzyć. - One wszystkie chcą się z tobą parzyć, palancie, taka jest natura naszego gatunku. - Pierdol się! Vane wziął głęboki oddech, kiedy Fang w końcu ucichł. Gniew jego brata powinien dać mu jakieś trzy minuty, podczas gdy Fang będzie szukał bardziej kreatywnego sposobu na rozmowny powrót. Splatając ze sobą palce Vane podniósł nogi do góry. Więcej bólu przeszywało mu ręce, kiedy więzy mocniej wcięły się w jego ludzkie ciało. Modlił się tylko, żeby jego kości wytrzymały nieco dłużej zanim się przerywą. Więcej krwi spłynęło po jego przedramionach, kiedy podnosił nogi do góry, w kierunku gałęzi nad swoja głową. Gdyby mógł po prostu owinąć je dookoła. Uderzył o drewno bosą stopą. Kora była zimna i krucha wobec miękkiego wnętrza jego stopy. Zacisnął kostki wokół drewna. Jeszcze tylko trochę. Trochę więcej. Fang warknął na niego. - Jesteś takim dupkiem. No to na tyle kreatywności. Vane skupił się na biciu swojego serca i odmawiał słuchania obelg Fanga. Wisząc do góry nogami owinął jedną nogę dookoła gałęzi i wydał ciężki oddech. Vane mruknął z ulgą kiedy ciężar został zdjęty z jego zakrwawionych, pulsujących bólem nadgarstków. Sapał z wysiłku, podczas gdy Fang kontynuował swoja niesłyszalną tyradę. Gałąź zatrzeszczała niebezpiecznie. Vane znowu wstrzymał oddech, bojąc się poruszyć, by nie złamać gałęzi i sprawić, że spadną do zielonej wody bagna pod nimi. Nagle aligator rzucił się w wodę i szybko odpłynął. - O kurna – syknął Vane. To nie był dobry znak. Były tylko dwie rzeczy, które mogły sprawić, że aligatory uciekały. Jedną było to, kiedy Mroczny Łowca imieniem Talon żyjący na bagnie wracał do domu i przywoływał je.

109 Ale od czasu, kiedy Talon był w French Quarter ratując świat, jego obecność na bagnach była mało prawdopodobna. Drugą, mniej atrakcyjną opcją były Daimony, chodzący zmarli, którzy zmuszani byli zabijać w celu sztucznego przedłużania swojego życia. Jedyne czym szczycili się bardziej niż zabijaniem ludzi, było zabijanie Katagarskich Zwierzo-Łowców. Od kiedy Zwierzo-Łowcy żyli przez wieki i posiadali magiczne moce ich dusze mogły podtrzymać życie Daimonów dziesięć razy dłużej niż przeciętny człowiek. Jeszcze bardziej imponującą rzeczą w duszach Zwierzo-Łowców było to, że Daimon wchłaniał do swojego ciała także ich magiczne moce, mogąc wykorzystywać je

przeciwko innym. To był szczególny zaszczyt zostać „świeżutką” ucztą dla nieumarłych. Był tylko jeden powód, dla którego Daimony mogły tutaj być. Tylko jeden sposób, by zostali wyłuskani w tym odizolowanym bagnie, gdzie Daimony nie pojawiały się bez przyczyny. Ktoś zaproponował ich dwójkę jako ofiarę za to, by Daimony zostawiły Katagarską watahę w spokoju. I nie miał wątpliwości kto to wymyślił. - Niech cię diabli! - warknął Vane w ciemność, wiedząc, że jego ojciec nie może go słyszeć. Ale tak, czy inaczej musiał dać temu upust. - Co ja ci zrobiłem? - zapytał Fang z oburzeniem. - Poza spowodowaniem twojej śmierci, oczywiście. - Nie ty – powiedział Vane walcząc drugą nogą, aby uwolnić ręce. Coś wylądowało na drzewie nad nimi. Vane skręcił się w tułowiu, by zobaczyć wysokiego, chudego Daimona stojącego tuż nad nim i patrzącego w dół na niego z rozbawieniem w głodnych oczach. Ubrany na czarno, blond Daimon, zacmokał na niego. - Powinieneś być szczęśliwy, że nas widzisz, wilku. Przecież chcemy cię tylko uwolnić. - Idź do diabła! - warknął Vane. Daimon roześmiał się. Fang zawył, gdy Daimon zatopił kły w jego ramieniu. Próbował go uderzyć z głowy. Jednak było to daremne. Zbierali się nad nim jak mrówki i nie miał ich jak zatrzymać. Starał się kopać i gryźć…cokolwiek, by ich zaatakować. Nic nie działało. Był bezsilny, by móc się ochronić. Był bezsilny, by ochronić Vanea. Ta wiedza przepłynęła przez niego chłodem. Nigdy wcześniej nie znał takiego uczucia bezradności. Był wojownikiem. Żołnierzem. Dlaczego nie mógł ochronić tego, którego najbardziej kochał? Anyi już nie było, a teraz Vane…

110 - Odpierdolcie się ode mnie! – warknął na Daimony, starając się uwolnić. Zatopili kły głęboko rozrywając jego ciało. Ból był nie do zniesienia. Czuł się jakby był zjadany żywcem. Vane spojrzał, by zobaczyć grupę dziesięciu Daimonów ściągających Fanga z drzewa. Cholera! Jego brat był wilkiem. Nie wiedział jak walczyć z nimi w ludzkiej postaci, bez jego magicznych mocy, z których nie mógł korzystać tak długo, jak Fang nosił obrożę. Rozwścieczony Vane wyrzucił nogi w górę. Gałąź złamała się wysyłając go wprost do wody stojącej pod nim. Vane wstrzymał oddech, gdy śluzowaty smak natarł na jego głowę. Próbował wypchnąć się nogami na powierzchnię, ale nie mógł. Nie żeby to miało znaczenie. Ktoś złapał go za włosy i wyciągnął na powierzchnię. Gdy tylko jego głowa była na powierzchni, Daimon zatopił kły w ramieniu Vane'a. Warcząc z gniewu Vane wbił mu łokieć w żebra i użył własnych zębów, aby oddać

ugryzienie. Daimon krzyknął i uwolnił go. - Ten zamierza walczyć – powiedziała kobieta, kiedy torowała sobie drogę do niego. Będzie bardziej wartościowym pożywieniem, niż inni. Vane kopnął jej nogi, nim zdołała go złapać. Użył jej opadającego ciała jako odskoczni, by wydostać się z wody. Jak u każdego dobrego wilka, jego nogi były na tyle silne, by wypchnąć go z wody do najbliższego drzewa cyprysowego. Ciemne, mokre włosy zwisały wokół jego twarzy, gdy jego ciało drżało od walki i pobicia jakie zafundowała mu jego wataha. Światło księżyca błyszczało na jego mokrym umięśnionym ciele, kiedy przykucnął z jedną ręką opartą na korzeniu drzewa wyróżniającego się na tle bagna. Hiszpańskie mchy zwisały z drzew, kiedy księżyc spowity przez chmury odbijał się na falującej aksamitnej wodzie. Podobnie jak zwierzę, którym był, Vane przypatrywał się, jak jego przeciwnicy okrążają go. Nie miał zamiaru oddać siebie lub Fanga tym draniom. Nie powinien być martwy, ale był bardziej potępiony niż oni i wkurzony bardziej na los. Podnosząc ręce do ust Vane użył zębów, by przegryźć więzy i uwolnić ręce. - Zapłacisz za to – powiedział Daimon kiedy podchodził do niego. Uwolnionymi rękami Vane odepchną się z korzenia do wody. Zanurkował głęboko w mrocznych głębinach, aż mógł odłamać fragment gałęzi z drzewa, które miało go tu pogrzebać. Odpychał się wracając w kierunku, w którym ściągnęli Fanga.

111 Wyszedł z wody tuż obok Fanga, by zobaczyć, jak dziesięć Daimonów pożywia się jego krwią. Odkopnął jednego, drugiego łapiąc za szyję i wbił w niego prowizoryczny kołek. Kreatura natychmiast się rozpadła. Inni zwrócili się na niego. - Zacznij liczyć – warknął na nich Vane – jest tego mnóstwo dookoła. Daimon stojący najbliżej niego zaśmiał się. - Twoje moce są ograniczone. - Powiedz to grabarzowi - powiedział Vane rzucając się na niego. Daimon odskoczył do tyłu, ale niewystarczająco daleko. Przyzwyczajony do walki z ludźmi Daimon nie wziął pod uwagę, że fizycznie mógł skakać dziesięć razy dalej. Vane nie potrzebował swoich psychicznych mocy. Jego zwierzęca siła była wystarczająca, żeby to zakończyć. Przebił Daimona i odwrócił się pozostałych, gdy tamten wyparowywał. Rzucili się na niego, ale to nie zadziałało. Połową sukcesu Daimonów było uderzanie bez ostrzeżenia i to było przyczyną paniki ich ofiar. To by działało, gdyby nie to, że Vane, jako kuzyn Daimonów, uczył się ich strategii od kołyski. Nie było w nich niczego, co wywołałoby w nim atak paniki. Wszystko, co sprawiało ich postępowanie, to czyniło go beznamiętnym i zdeterminowanym. I w końcu to przyniesie mu zwycięstwo. Vane właśnie rozpruł kolejnych dwóch, podczas gdy Fang nieruchomo pozostawał

w wodzie. Zaczął panikować, ale zmusił się, by się uspokoić. Spokój był jedynym sposobem na wygranie walki. Jeden z Daimonów złapał go w pasie i wrzucił go do wody. Vane zderzył się z pniem i jęknął z bólu, który eksplodował w jego plecach. Z przyzwyczajenia zaczął przyzywać swoje moce, tylko po to, by poczuć, że obroża wysyła kolejne elektrowstrząsy. Przeklął nowy ból, a potem go zignorował. Wstając rzucił się na dwóch mężczyzn, zmierzających do jego brata. - Poddaj się już – warknął jeden z Daimonów. - Dlaczego ty tego nie zrobisz? Daimon skoczył do przodu. Vane zanurzył się w wodzie i pociągnął stopy Daimona do siebie. Walczyli w wodzie, Vane przebił jego klatkę piersiową kołkiem. Reszta uciekła. Stał w ciemności, słuchając odgłosów ich ucieczki. Serce biło w jego uszach, gdy pozwolił wściekłości się pożreć. Odrzucając głowę do tyłu wydał wilcze wycie, które rozległo się po mglistym bagnie bayou.

112 Nieludzki i groźny, był to rodzaj dźwięku, przed którym chowali się nawet wyznawcy voodoo. Teraz, gdy nie było Daimonów, Vane zaczesał włosy w oczu, kiedy ruszył do Fanga, który nadal się nie ruszał. Vane dławił się smutkiem, kiedy na oślep podążał wodą z jedną myślą w głowie, Nie bądź martwy. Ciągle w swoim umyśle widział martwe ciało siostry. Czuł jej chłód na swojej skórze. Nie mógł stracić ich obojga. Nie mógł. To by go zabiło. Po raz pierwszy w życiu chciał usłyszeć głupkowaty komentarz Fanga. Cokolwiek. Obrazy przemykały przez jego umysł, kiedy wspominał śmierć siostry z rąk Daimona, tylko dzień wcześniej. Niewyobrażalny ból przedzierał się przez niego. Fang musi być żywy. Musi. - Proszę bogowie, proszę - tchnął, gdy zmniejszał dystans między nimi. Nie może stracić brata. Nie w ten sposób… Nie tak, oczy Fanga były otwarte, wpatrywały się niewidząc w księżyc w pełni, który pozwoliłby im wynieść się z tego bagna, gdyby nie mieli założonych obroży. Otwarte rany były na całym jego ciele. Głęboki i przejmujący smutek przedzierał się przez Vane'a, roztrzaskując jego serce na kawałki. - No dalej Fang, nie bądź martwy - powiedział łamiącym się głosem, zmuszając się, by nie płakać. Zamiast tego warknął. - Nie waż się mi umierać dupku. Wciągnął go na siebie i odkrył, że Fang nie był martwy. Wciąż oddychał i niekontrolowanie drżał. Płytkie i szarpiące odgłosy jego głuchych oddechów były symfonią dla uszu Vane'a. Jego łzy wypłynęły, kiedy zalała go ulga. Tulił Fanga delikatnie w swoich ramionach - No dalej Fang – powiedział cicho – powiedz mi coś głupiego.

Ale Fang nic nie powiedział. Leżał w kompletnym szoku, trzęsąc się w ramionach Vanea. Przynajmniej żył. Na razie.

113 Vane zazgrzytał zębami na pochłaniający go gniew. Musi wyciągnąć stąd swojego brata. Musi znaleźć bezpieczne miejsce dla nich obu. Jeśli było takie miejsce. Z oślepiającej wściekłości zrobił coś niemożliwego, zerwał obrożę z gardła Fanga gołymi rękami. Fang od razu zamienił się w wilka. Mimo tego, Fang nie wrócił. Nie mrugnął ani nie skamlał. Vane przełknął rosnącą w gardle bolesną grudę i zwalczył łzy, które kuły jego oczy. - Już dobrze, braciszku - szeptał do Fanga, kiedy wyciągał go z wody. Waga brązowego wilka była ogromna, ale Vane nie zważał na to. Nie zwracał uwagi na swoje ciało, które protestowało przed utrzymywaniem Fanga. Tak długo, jak w jego piersi będzie oddech, Vane nie pozwoli, by ktokolwiek jeszcze, kto będzie pod jego opieką, został skrzywdzony. A on przyniesie śmierć każdemu, kto kiedykolwiek spróbuje.

114

Rozdział 12 Aimee upuściła trzymane naczynia, czując przechodzący przed nią ból. Starając się złapać oddech oparła się zlew. – Coś nie tak? Spojrzała na Tonego jednego z kucharzy i pokręciła głową. – To jakieś dziwny skurcz. Ponieważ był człowiekiem, lepiej było nie tłumaczyć mu, co się działo z nią i z jej mocami. Fang został ranny. Czuła to. I co więcej, odczuwała silną potrzebę odnalezienia go. Natychmiast! Nie rób tego… On nie chciał jej w pobliżu siebie. Wyraził się bardziej niż jasno. Ale nie mogła zignorować wewnętrznego przeczucia, które jej mówiło, że to jest bardziej niż konieczne, aby się do niego dostać. Był bliski śmierci. Zmykając oczy skoncentrowała się. Zobaczyła Vane'a walczącego z Daimonami i grupę wampirów pożywiających się na Fangu. Dostrzegła kołnierze i wiedziała, że są bezradni w walce. Zostaną pożarci. Nie mogąc tego znieść zapomniała o naczyniach i pobiegła do domu Peltier. Dev zszedł ze służby około godziny temu. Przeniosła się pod jego drzwi i zapukała.

– Proszę. Otworzyła drzwi. Telewizor był włączony. Siedział na łóżku przeglądając magazyn motocyklowy. – Wilki, które mnie uratowały są w poważnych tarapatach. Nie mogę ich zostawić i potrzebuję wsparcia. Dev nie zawahał się. – Sprowadzę Etienne i Colta, a ty Alaina. Wdzięczna za zrozumienie opuściła go i pobiegła do kolejnego pokoju, by zapukać w drzwi Alaina. Zanim uniosła dłoń zadzwonił telefon. Odebrała, to był Fury. – Byłaś poważna oferując ochronę Fangowi i Vane'owi? – Jego głos był śmiertelnie poważny. – Tak, dlaczego? – Dlatego, że ojciec ich zdradził i skazał na pewną śmierć. Nic nie mogłem

115 zrobić, ale miałem nadzieję, że wy jesteście w stanie ich uratować. Słuchała dalej, a on przekazał jej więcej informacji niż wynikało to z wizji. A przede wszystkim podał jej dokładną lokalizację. – Dlaczego mi to mówisz? – Bo coś im zawdzięczam, a nic więcej nie mogę zrobić. Ocal ich Aimee49. Proszę. – Zrobię, co mogę. – Dzięki. Spróbuję trzymać watahę z dala. I cokolwiek zrobisz, nie mów nikomu, a zwłaszcza Fangowi i Vane'owi o tym telefonie. – Rozłączył się zanim zdążyła odpowiedzieć. Zmarszczyła brwi na jego słowa. Jakie dziwne żądanie. Potrząsając głową schowała telefon i zapukała w drzwi Alaina. Jak Dev, bez słowa przyłączył się do niej. Gdy wszyscy się zebrali zaciągnęła ich w miejsce z wizji, gdzie widziała Fanga i Vane'a, oraz o którym mówił Fury. Daimony zaczęły uciekać, kiedy nadeszli. Na lewo od niej Vane trzymał w ramionach Fanga w postaci wilka. Podbiegła do nich a bracia zaraz za nią. – Vane? Spojrzał w górę gniewnie warcząc. W końcu zdał sobie sprawę, że to nie Daimony. Jego gniew ustąpił pod ostrą samodezaprobatą. – Co ty tu robisz? Zawahała się mówiąc mu prawdę. Nikt nie musiał znać zakresu jej mocy i jej zdolności do dokładnego określenia, gdzie dana istota przebywa. A przede wszystkim, nie chciała zdradzić Furego. – Co się stało? – zapytała, starając się odwrócić jego uwagę od niej na nich. Vane potrząsnął głową jakby chciał się obudzić z koszmaru. – Zostaliśmy zaatakowani… – Słuchajcie – powiedział Alain robiąc krok do przodu. – Nie chcę być niegrzeczny50, ale Daimony są dzisiaj pełne życia. I chociaż większość z nich to tchórze,

w pobliżu jest na tyle dużo radośnie biegających Spathi, byśmy nie chcieli wpaść w ich łapy. Przeniesiemy się do Sanctuary i tam pogadamy. Aimee nie mogła bardziej się z tym zgodzić. Vane spojrzał na nich podejrzliwe. 49 Co za odważny wilk. Normalnie padam na ryjek w wrażenia, kobietę prosić. 50 Ale jako prawdziwemu niedźwiedziowi mi to nie wychodzi…

116 Dev położył dłoń na ramieniu wilka. – Ocaliłeś Aimee i mój ojciec ci powiedział, że będziesz zawsze mile widziany. I to właśnie dokładnie to oznaczało. No dalej. Pozwól nam sobie pomóc. Aimee nie poruszyła się póki nie znikli. Rozejrzała się, a wydarzenia tej nocy odtwarzały się w jej umyśle. Vane i Fang, złączeni w agonii, utrzymywali się tutaj niczym prześladująca ją zjawa. Anya nie żyła, a wataha się od nich odwróciła. Poczuła ból myśląc o Fangu. To nie będzie dla niego łatwe. Chcąc pomóc przeniosła się do Sanctuary. Jej bracia zabrali Fanga do gabinetu Carsona, zaś Vane ubrany w nowiutką parę jeansów i T-shirt, stał w biurze doktora, relacjonując im wydarzenia. Carson był sam na sam w drugim pokoju z Fangiem. Stała u boku Vane'a czekając w milczeniu, a oni nadal rozmawiali. Była zaskoczona horrorem, jaki widziała w wizjach i który pominął Vane. Ale być może nie. Powiedzenie, że twój ojciec chciał zabić ciebie i twojego brata bez powodu, musiało być dla niego trudne. Kto chciałby to powiedzieć nieznajomym? Kiedy nadal mówił, poszła po jedzenie dla Vane'a. Przyniosła na górę i postawiała na biurku Carsona. Vane uśmiechnął się z wdzięcznością. – Dziękuję. Pochyliła głowę. – Potrzebujesz coś jeszcze? Popatrzył tęsknie na drzwi prowadzące do pomieszczania, w którym Carson leczył Fanga. – Nie zgadniesz… Aimee dotknęła jego ramienia z sympatią. Wiedział przynajmniej o jednej rzeczy jakiej potrzebował - Fanga w całości i normalnego. By przeżył atak. I z jakiegoś powodu, którego nie potrafiła nazwać, też tego potrzebowała. Carson chwilę później wyszedł z pokoju, Vane zdążył zjeść, a ona zabrać naczynia do kuchni. Vane wstał natychmiast. Przez smutek wyzierający z oczu Carsona wiedziała, że nie miał dobrych wiadomości. – No i? – Vane uderzał dłonią w nogę w nerwowym niepokoju. Carson spojrzał na niego i westchnął.

117 – On kompletnie nie reaguje. Vane zmarszczył brwi. – Co to oznacza? – On się zamknął się w sobie, prawdopodobnie na skutek szoku, i zupełnie nie reaguje na nic, co robię. Ta wiadomość nie wydawała się uszczęśliwiać Vane'a i ją też nie. – A co z jego ranami? – One się same uleczą, ale nie wiem jak z psychicznymi urazami. Kości i zadrapania mogę z łatwością zaleczyć. Ale to, co jest z nim naprawdę źle … może potrzebować psychiatry. Vane minął go. – Brednie. Otworzył drzwi. Fang leżał na stole w wilczej postaci. I gdyby nie subtelny ruch jego żeber, można go było łatwo pomylić z trupem. Nawet nie drgnął. Aimee zbliżyła się. Zobaczyła jak Vane obejmuję brata. – Fang? No dalej kolego. Wstawaj! Zignorował go całkowicie. Vane zacisnął dłonie w pieści w sierści Fanga i pociągnął na tyle mocno, by Aimee poczuła dreszcz. – Niech cię cholera Fang! Wstawaj! Mimo wszystko nadal nie odpowiadał. Leżał nieruchomo. To wyglądało tak, jakby opuścił ten świat i odszedł w odległe miejsce. Carson stanął po przeciwnej stronie stołu. Delikatnie wyciągnął dłonie Vanea z futra brata. – On tak naprawdę z nami nie przebywa. Jego umysł nie może dać sobie rady z tym, co się wam stało i dlatego tak głęboko zamknął się w sobie. Vane potrząsnął przecząco głową. – On jest silniejszy niż to. Zawsze był silniejszy… – Nawet najpotężniejszy dąb może zostać powalony przez szept wiatru, jeżeli pochodzi z wystarczająco potężnej burzy. Przełknęła gulę w gardle, które płonęło z dławiących ją emocji. Cały czas widziała Fanga, jak zaniosła mu zamówionego steka… czekał na zewnątrz na swoją watahę. Nie było w nim słabości. Był silny i uczciwy. Jak to się mogło mu przydarzyć? Zgadzała się z Vanem. To nie miało żadnego sensu. – Możemy coś zrobić? – zapytała.

118 Carson westchnął. – Nie mam pojęcia. Radzę zadzwonić po Grace Alexander i zobaczymy czy ona pomoże. Vane skrzywił się. – Kim ona jest? Carson wygładził futro Fanga w miejscu za które szarpał Vane. – Jest żoną greckiego półboga i licencjonowanym psychiatrą. Ona jest jedyną osobą którą znam, która może do niego dotrzeć.

Vane chwycił łeb Fanga pod takim kątem, że brat patrzył na niego tępym wzrokiem. – Spójrz na mnie Fang. Cholera, nie rób tego! Potrzebuję cię świadomym. Nie możemy tu zostać. Słyszysz mnie? Musisz się obudzić, byśmy mogli walczyć. Carson ponownie odciągnął jego dłonie. – Nie sądzę, aby więcej przemocy było odpowiedzią. Pozwól mu dzisiaj odpocząć. Może rano będzie z nim lepiej. Dev i Alain zbliżyli się. – Mamy go przenieść? Carson pokręcił głową. – Najlepiej będzie jak go tutaj zostawimy. Ale sądzę, że Vane potrzebuje bardziej komfortowego miejsca do spędzenia nocy. Aimee położyła dłonie na ramionach Vane'a. – Idź weź gorący prysznic i trochę wypocznij. Zostanę tu z Fangiem dopóki nie wrócisz. Vane zawahał się. – No nie wiem… Poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się. – W porządku Vane. Zawołam cię jeżeli coś się zmieni. Obiecuję. Ponuro skinął głową. Agonia w jego orzechowych oczach była przerażająca. Na bogów, chciała złagodzić ten ból. Ale nie mogła nic dla niego zrobić, poza tym, by sprowadzić z powrotem Fanga, co na tę chwilę wydawało się być niemożliwe. Wzdychając, cofnął się. Wyszedł z Devem i Alainem z pokoju. Colt pozostał z nią, a Carson poszedł do biura. Aimee wyciągnęła koc i otuliła Fanga. Przebiegła delikatnie jego gęste futro, głaszcząc je tak delikatnie, jak potrafiła.

119 – Jestem tutaj Fang – szepnęła. – Kiedy będziesz gotowy zmierzyć się ze światem, nie będziesz sam. Vane jest tutaj i my też. Nie jesteś sam. Czy jej słowa dotarły do niego, nie miała pojęcia. Nawet nie drgnął. Spojrzała w górę i złapała wzrok Colta. Jego spojrzenie było puste i chłodne. – Znam jego odrętwienie. Jest takie samo, jakie ja czułem, kiedy moja siostra została zabita. – Pamiętam – powiedziała. Wróciła myślą do nocy, kiedy w ich drzwiach pojawił się Colt, po tym jak on i siostra opuścili ich na rok. Jego matka była arkadyjską niedźwiedzicą… opiekunką i siostrą ojca Aimee. Colt i jego siostra urodzili się tutaj. I tylko on do nich wrócił. Rodzina była rodziną, a oni przyjęli go z powrotem i chronili. Był dla niej też jak brat. Zabawną rzeczą było to, że za każdym razem jak mówił na nich kuzyni ludzie myśleli, że to pieszczota. Nie mieli pojęcia, że naprawdę byli kuzynami. Aimee wskazała brodą drzwi. – Dlaczego nie pójdziesz i nie odpoczniesz? Nic mi nie będzie, jak z nim zostanę sama. – Jesteś pewna? Skinęła głową.

– Carson będzie na zewnątrz. – Jeżeli będziesz czegoś potrzebować… – Wiem i dziękuję. Aimee poczekała aż zostanie z Fangiem sama. Pochyliła się nad nim i zatopiła twarz w jego sierści na karku. Objęła go mocno. − Gdziekolwiek jesteś Fang, musisz do nas wrócić. *** Fang szarpnął się słysząc cichy głos, szepczący do niego. − Aimee! - zawołał. Nikt nie odpowiedział. Wokół niego był tylko mrok. Wisiał ciężki i gruby, jak sopel lodu, mrożąc go, gdy przemierzał ponurą wodę, przylegającą do jego ciała. Zgrzytał zębami, a ręce owinął wokół siebie.

120 − Vane! Nadal nikt nie odpowiedział. Czy on nie żyje? Czy to było piekło? To było jedyne racjonalne wytłumaczenie. W innym wypadku dlaczego byłoby tutaj tak okropnie? − Nie jesteś martwy. Odwrócił się słysząc z tyłu głos. Ale nikogo tam nie było. − Kto to powiedział? − Ja. Odwrócił się znowu, kiedy usłyszał głos i ponownie nikogo nie było. – Kim jesteś? – Jestem Misery. W końcu ją zobaczył. Słabe widmo istoty, o ciemnych włosach muskających najbardziej bladą skórę, jaką widział. Była blada, z szarawym odcieniem przypominającym popiół. Jej przenikliwe oczy były tak ciemne i duże, że oczodoły wydawały się prawie puste. – Gdzie jesteśmy? Uśmiechnęła się żałośnie. – W Dolnym Królestwie. Skrzywił się na jej odpowiedź. – Że co? – Utknęliśmy w miejscu pomiędzy żywymi i umarłymi. Zostałeś zaatakowany przez Daimony. Pożarły na tyle twoją duszę, że dłużej już nie żyjesz. Ale na tyle mało, że jeszcze do końca nie umarłeś. Część ciebie nadal żyje w królestwie ludzi. Jesteś teraz uwięziony w cieniu, jak reszta z nas. – Jaka reszta? Uniosła rękę w górę i ujrzał legiony, które ich otaczały. Zombiakalne zjawy potykające się i jęczące. Wlokące się w tej samej wodzie, co on. – Jesteśmy zapomnianymi duszami, które okrutnie zeszły ze świata ludzi. Potrząsnął głową, starając się zrozumieć sens tego wszystkiego. Jak on może być tutaj?

– Nie rozumiem. Jak się tu dostałaś? Opuściła dłoń i światło zbladło. – Jestem demonem, który wieki temu został tutaj uwięziony. Moja rodzina

121 nadal mnie szuka, ale mnie nigdy nie znajdzie. Będę żyła tutaj wiecznie, w tym szlamie. Niezdolna wyjść bez ludzkiej pomocy. Niezdolna spać czy zjeść realną żywność. Tutaj nie ma niczego, poza cierpieniem i tęsknotą. – Westchnęła. – Ale prędzej czy później, twoje ludzkie ciało umrze i będziesz wolny… w przeciwieństwie do mnie. Fang ponownie potrząsnął głową. – Gówno prawda. To tylko sen. Popieprzony koszmar. Roześmiała się. – Gdyby to tylko była prawda.. Nadal w to nie wierzył. Ona łgała. Musiała. Odwrócił się od niej i mocno się uderzył. – No dalej Fang! Obudź się. Misery poszła za nim. – Wszyscy przechodzimy przez okres negacji. Ale niczego to nie zmienia. Jesteśmy tutaj i tutaj zostaniemy. – Vane! – Krzyknął tak mocno jak dał radę, ignorując ją i jej tragiczne przypuszczenia. Skupił się tak mocno jak zdołał, starając się dotrzeć z tego królestwa do brata. – No dalej człowieku, usłysz mnie! Niech cię cholera Vane! Obudź mnie! – Żniwiarze nadchodzą! Żniwiarze nadchodzą! - Oszalałe głosy krzyczały w ciemnościach. Misery chwyciła go za ramię. – Chodź musimy się ukryć. – Ukryć się, przed kim? – Żniwiarzami. Jeżeli teraz cię znajdą, zniszczą tą część ciebie, która nadal żyje i na zawsze zostaniesz tutaj, uwięziony jako ich niewolnik. Skrzywił się. – A teraz, co to znowu za bzdury? Pociągnęła go w stronę mrocznej szczeliny. Fang chciał jej powiedzieć, aby się wypchała, ale ugryzł się w język51. A co jeżeli to nie był wypaczony nocny koszmar? On był Zwierzo Łowcą. Widział więcej sworzeń niż przewidywał naturalny porządek wszechświata. Lepiej dmuchać na zimne, zanim zorientuje się, co się tutaj dzieje. 51 Tylko nie odgryź sobie języka…

122 Schowała się głęboko w ciasnym, skalistym miejscu. Z obsydianowej mgły słyszał

jak coś się zbliżało. To brzmiało jak ludzki bełkot, albo absurdalna demoniczna mowa. Dziwna i przerażająca, nawet dla najdzielniejszego serca. Zbliżali się. Coraz bliżej i bliżej, tak że w końcu mógł dotrzeć zarys ich wielkich powykręcanych ciał. Podobnie jak u Misery, ich włosy powiewały wokół nich. Umięśnieni i wysocy przypominali mu trole lub ogry z długimi, ostrymi pazurami. Zbliżyli się do jednej zombie, którą widział wcześniej. Złapali ją i rozdarli jej szyję zębami. Krzyczała i po chwili zamilkła, zwiotczała w ich uścisku a Żniwiarze zaczęli wysysać jej istotę. 52 Odrzucili jej martwe ciało na bok i zaczęli szukać nowej ofiary. Misery położyła palce na swoich wargach przypominając mu, że ma być cicho. – Co oni robią? – zapytał ją mentalnie. – Mówiłam ci. Zabiorą część ich duszy, a resztę zostawią, aby tkwiła w tym miejscu na zawsze. Teraz są niewolnikami Żniwiarzy i zrobią wszystko, co im rozkażą. – W jakim calu? – Żniwiarze handlują z demonami lub z podobnymi do nich. Wymieniają niewolników za wypożyczanie ciała od demona, by mogli uciec stąd na jakiś czas. Prowadzą nas na ziemię by nas przehandlować. Ale nie tylko nimi trzeba się przejmować. Są też inne demony, które będę próbowały cię zniewolić lub torturować. To jest niebezpieczne miejsce dla nas wszystkich. Fang nie poruszył się długo po tym, jak odeszli Żniwiarze. Misery wyszła pierwsza. Niepewna i przestraszona przypominała mu nieśmiałego królika. – Myślę, że poszli. Fang był tym wszystkim oniemiały. – Nie mogę zrozumieć, jak zostałem tu uwięziony skoro jestem Zwierzo Łowcą. – A ja jestem demonem z większymi mocami niż twoje wilku, i nadal tu tkwię. To jest wir między wymiarami. Piekło niewyobrażalnego okrucieństwa. – To dlaczego mi pomagasz? Posłała mu podstępny uśmieszek. – Nędza53 kocha kompanię. – Nie jesteś zabawna. 52 Jak ni to są dementorzy, i autorka albo ćpała albo czytała Pottera. 53 Gra słów.

123 Śmiała się tańcząc wokół niego. – Nie martw się Zwierzo Łowco. Teraz chodź, musimy dostać się do głównej arterii zanim wrócą Żniwiarze. Fang nie był pewien czy powinien za nią iść, ale nie miał powodu by w nią wątpić. Miała rację, nic nie wiedział o tym królestwie, lub o jego zagrożeniach i mieszkańcach. – Musi być stąd jakieś wyjście. Misery roześmiała się.

– Zawsze jest nadzieja. To mi się podoba. Ale cała nadzieja wszechświata nie sprawi, że pojawią się drzwi, skoro ich nie ma. Zaufaj mi. Skoro chciał to znaczy, że mógł. Ale nie był naiwny. Nigdy nie był. Ostrożnie podążając za nią, starał się coś dostrzec przez zalegające ciemności. To było przytłaczające. Wreszcie dotarli do otworu, który wyglądał jak jaskinia i jednoczenie był zawrócony w górę, ku ponuremu czarnemu niebu. Fang zatrzymał się przed wejściem. – Co to za miejsce? – Nazywam je domem. Wejdź wilku. Z powodu jej lepszego osądu zaczął wchodzić. Ponownie się roześmiała i weszła przed nim. Przypominała mu dziecko, kiedy tańczyła i podskakiwała w rytm melodii, jaką tylko ona słyszała. Fang nie był tak entuzjastycznie nastawiony wchodząc w wąski korytarz. Wreszcie zrozumiał swój szósty zmysł, który coś mu podpowiadał. Było tam coś koło setki demonów. Misery odwróciła się do niego z uśmiechem, a obok niej pojawił się duży, brzydki demon. – Spójrz Ceryon. Przyprowadziłam obiad.

124

Rozdział 13 Fang próbował wrócić do wilczej formy, jednak nie mógł. To nie było dobre, ale nie mógł nic na to poradzić. Świetnie. Był człowiekiem i będzie walczył jako człowiek, jeśli nic innego mu nie pozostanie. Poznają jedną prawdę, która go dotyczyła. Nikt nie był lepszy niż Fang Kattalakis. Nigdy. - Zatańczmy gnojki – spróbował strzelić w nich, by się cofnęli. Jego moce nie działały. O kurwa… Misery zaśmiała się. - To nie jest twoja rzeczywistość, wilku. Tutaj jesteś po prostu osobą…z siłą życiową, która może wyżywić nas wszystkich. Fang prychnął na nią. - Skarbie, nie jestem wart waszej niestrawności. Zaufaj mi. – Walnął pierwszego demona, który podszedł do niego. Demon odleciał daleko. Następnego potraktował w brodę, sprawiając, że się zatoczył. Ale był poważnie przewyższony liczebnie. Przytłoczony wielkością ich grupy został powalony na zimną, mokrą ziemię. Przeklinając robił wszystko, by się uwolnić. To nie wystarczyło. Wciągnęli go w głąb jaskini i przywiązali do kamiennej płyty. - Tak jest wilku. Walcz z nami wszystkim, co masz. – Śmiech zadzwonił mu w uszach tuż przed tym, gdy coś gorącego przebiło mu udo. Fang krzyczał z bólu. Więcej śmiechu rozbrzmiało mu w uszach. Misery podeszła do niego i spojrzała. - Im bardziej cierpisz, tym silniejsi się stajemy. Żywimy się bólem i nieszczęściem. Więc daj nam wszystko, co najlepsze. Mężczyzna stanął obok niej. - Minęło już sporo czasu odkąd mieliśmy tu kogoś tak silnego. Jak długo myślisz

wytrzyma? - Nie wiem…wydaje się być interesujący i biorąc pod uwagę jego charakter powinien wystarczyć do wydostania nas na zewnątrz do świata śmiertelników. – Wzięła nóż z jego ręki. – A w międzyczasie…

125 Umieściła go w brzuchu Fanga. - Jadł coś? Vane przełknął na pytanie Mamy Niedźwiedzicy Peltier i pokręcił głową. Fang nie jadł od dwóch dni, od kiedy niedźwiedzie go zabrały. Jego brat umierał, tak jak Anya i Vane nie mógł nic zrobić, by to zmienić. Napełniła go bezsilna wściekłość i chciał krwi za to, co im się stało. Nie tylko za Anyę, ale i za Fanga też. Niedźwiedzica uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. - Jeśli będziesz czegoś potrzebować, mów. Vane zmusił się, by nie warknąć na nią. Wszystko czego potrzebował, to jego zdrowy brat. Ale atak Daimonów pozostawił Fanga bez woli przetrwania. Wzięły więcej od niego niż krew, wzięły jego godność i serce. Vane wątpił, by jego brat wrócił kiedykolwiek do normalności. Mama zmieniła się w swoją postać niedźwiedzia i wyszła spokojnie. Vane był niewyraźnie świadomy Justina na zewnątrz w formie pantery, a następnie tygrysa i dwóch jastrzębi. Wszyscy szli do swoich pokoi, gdzie mogli spędzić dzień w swoich prawdziwych zwierzęcych formach, bezpieczni przed niczego nie podejrzewającym światem. Gdyby tylko mógł zrobić tak samo. - To zoo, nieprawdaż? Spojrzał w górę słysząc głos Colta dochodzący z drzwi. Stojąc miał sześć stóp i cztery cale, Colt był członkiem Howlersów. Podobnie jak Mama i jej klan, Colt był niedźwiedziem, ale w przeciwieństwie do nich był Arkadyjczykiem. Vane był zdumiony, że niedźwiedzie tolerowały go u siebie. Większość Katagarskich watach zabiłaby Arkadyjczyka na miejscu. Musiałyby. Ale znowu Mama Lo i Papa Niedźwiedź nie byli zwykłym klanem. - Co chcesz? – zapytał Vane. Colt skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. - Pomyślałem…wiesz, że będzie to znacznie bezpieczniejsze dla Sanctuary, jeśli co najmniej dwóch Strażników ochraniałoby Peltierów. Vane zaszydził. - Od kiedy Strażnicy ochraniają Katagarski klan?

126 Colt posłał mu rozbawione spojrzenie. - Odkąd jeden Strażnik głaszcze futro Katagarskiego wilka. Spojrzenie Vane'a ściemniało od furii, ponieważ Colt mógł zobaczyć to, co on

zawsze ukrywał przed innymi. Gdyby nie fakt, że musiał tu zostać ze względu na dobro Fanga, rzuciłby się Coltowi do gardła. - Nie jestem Strażnikiem, nie jestem Arkadyjczykiem. - Nie możesz się ukryć przede mną Vane. Tak jak ja, wybrałeś ukrywanie znaku na twarzy, ale nie zmienia to faktu kim jesteś. Jesteśmy Strażnikami. Vane przeklął go. - Nigdy nie będę Strażnikiem. Odmawiam temu prawu. Nie będę polował i zabijał własnego rodzaju. - Czy już tego nie zrobiłeś? – Colt wygiął brew. – Ilu Strażników zgładziłeś dla swojej sfory? Vane nie chciał o tym myśleć. To było inne. Oni zagrażali Anyi i Fangowi. Colt cofnął się. - Słuchaj, nie jestem tutaj by cię oceniać. Jestem tu, bo pomyślałem, że byłoby łatwiej… - Nie zostaję tu – Vane warknął. – Wilki nie mieszają się z innymi.54 Gdy stanę się wystarczająco silny, aby ochronić Fanga, odejdziemy stąd. Colt wziął głęboki oddech i pokręcił głową. - Jak chcesz. – Odwrócił się i wyszedł. Serce Vane'a bolało, gdy opuścił pokój, by wynieść do kuchni niezjedzony posiłek Fanga. Jeśli jego brat nie odzyska szybko świadomości, to nie wie, co zrobi. Obaj byli skazani na śmierć. Nie potrwa to długo, gdy ich ojciec wyśle za nimi swoich harcerzy, by przypieczętowali ich los. Kiedy okaże się, że obaj przeżyli, zabójcy przyjdą do nich. Potrzebował telefonu Fanga. Mógł walczyć sam, ale przenosząc katatoniczny tyłek Fanga razem ze sobą, to mogło nie być łatwe i to nie było to coś, co chciał robić, gdy pragnął tylko schować się w kącie, by tam lizać swoje rany. Cholera z Fangiem za bycie tak samolubnym. Gdy Vane wrócił do pokoju znalazł Wrena przy drzwiach i Aimee Peltier na łóżku obok Fanga. 54 To się kochany niedługo zdziwisz…i to podwójnie
Ty sam tego dokonasz, a potem Fang


127 Będąc blisko trzydziestki, Wren wyglądał na znacznie młodszego. Mający ciemnoblond dredy nie powiedział jeszcze słowa do Vane'a. Mama Lo powidziała mu, że Wren był przyniesiony do Sanctuary osobiście przez Savitara. Nikt nic nie wiedział o Wrenie, poza tym, że był Katagarską hybrydą i był dziki jak diabli. Aimee była piękną blondynką i była szczupła, jeśli ktoś to lubił, jednak Vane niekoniecznie. Była dumą i radością klanu Peltierów i z tego, co widział, była jedną z niewielu niedźwiedzi o dobrym sercu. Vane zmarszczył brwi, gdy Aimee pochyliła się nad Fangiem i coś mu szepnęła. Poklepała jego futro i wstała. Zamarła, gdy zobaczyła Vane'a. - Co mu powiedziałaś? – zapytał Vane.

- Powiedziałam mu, że jesteście tu mile widziani. I to, że nikt go więcej nie skrzywdzi. Vane spojrzał na brata. - Nie zostajemy tu. Wren posłał mu wymuszony uśmiech. - Zabawne. To samo mówiłem, a nadal tu jestem. - Nie jestem tobą tygardzie55. Złość błysnęła mu w oczach. Vane przygotował się do ataku. Aimee rozdzieliła ich. - Idź do łóżka Wren. Wiem, że jesteś zmęczony. To zdawało się rozproszyło jego temperament, bo odwrócił się i odszedł. Aimee stanęła twarzą w twarz z Vanem. - Wiem, co Carson powiedział o Fangu, ale… - Co? Spojrzała za siebie, gdzie Fang leżał w swoim otępieniu. - Nie wiem. Ale jak dla mnie to nie w stylu Fanga. Nie jest rodzajem osoby, która chowa się w sobie i nie wychodzi. Vane wyśmiał ją. - Nie znasz mojego brata. Nie jest przyzwyczajony, gdy ktoś jest lepszy od niego. Zawsze. Przyjął ciężki cios na swoje ego na bagnie, ale wyjdzie z tego. Ja to wiem. – Vane spojrzał przez ramię na swego brata. – Rano będzie z nim lepiej. 55 Wren jest hybrydą tygrysa i leoparda…w oryginale autorka pisze tigard.

128 Aimee nie odpowiedziała na to. To samo Vane mówił, gdy tu przybyli. Nie wierzyła w to bardziej niż on. Ale czuła, że coś jest bardzo źle. Nie mogła tego sprawdzić… Jednak uczucie trwało. - Dobranoc – powiedziała, oferując Vane'owi uśmiech zanim ich opuściła. Wciąż niespokojna, poszła do swojego pokoju, gdzie przygotowywała się do snu. Myjąc twarz i szczotkując włosy wciąż nie mogła pozbyć się dziwnego przeczucia. Tak jakby Fang wołał do niej. Jakby chciał jej coś pokazać. Sfrustrowana podeszła do stolika po swój telefon. Nigdy wcześniej nie dzwoniła do Acherona, ale nie mogła wymyślić nikogo innego, kto byłby w stanie jej pomóc. Odebrał po pierwszym sygnale. - Hej Ash, tu Aimee Peltier. Jak się masz? - Zdezorientowany, Skąd masz mój numer? Aimee przeczesała się palcami po włosach, gdy przemierzała orientalny dywan w swoim pokoju. - Dev dał mi go, gdy ty dałeś numer jemu. Tak na wszelki wypadek. - Ach. Przepraszam za moją gwałtowność. Nie jestem przyzwyczajony, by ktoś z was dzwonił do mnie. Zazwyczaj jakiś Mroczny Łowca tylko dzwoni, by pomarudzić. Roześmiała się. - Taa, domyślam się. - Co więc mogę dla ciebie zrobić? - Ja…- zawahała się nad tym co powiedzieć. Prawdopodobnie pomyśli, że jest

szalona. Jak mogła wyjaśnić mu uczucia, które nią kierowały, gdy sama ich nie rozumiała? – Co wiesz na temat ataków Daimonów? Jego wielkie rozbawienie rozbrzmiało mu w uszach. - Ani jednej cholernej rzeczy. A co? Przewróciła oczami na jego sarkazm. Tak, to było głupie pytanie, biorąc pod uwagę fakt, że walczył z nimi ponad jedenaście tysięcy lat. - Nie wiem czy kiedykolwiek poznałeś Fanga Kattalakis, ale został zaatakowany przez Daimony kilka dni temu.. Jej słowa zamarły, gdy Ash pojawił się tuż obok niej ubrany cały na czarno. Jego długie włosy pasowały do ubrania poza bordowymi pasemkami. Choć był najstarszym Mrocznym Łowcą, fizycznie wyglądał na dwadzieścia jeden lat. - Co się stało?

129 Aimee była zbyt zajęta gapieniem się z otwartą buzią na jego nieoczekiwane wtargniecie do jej sypialni, by odpowiadać na pytanie. Stojący mężczyzna o wzroście sześciu stóp i ośmiu cali zabierał sporo miejsca w jej pokoju. Otaczała go surowa, potężna aura i nienaturalny seksualny urok. - Jak to zrobiłeś? Nie wiedziałam, że Mroczni Łowcy mogą się teleportować. - Niektórzy z nas mogą. A więc co się stało z Fangiem? Zamknęła swój telefon i odłożyła go na stolik. - Został zaatakowany na bagnie i teraz jest w śpiączce. - Ale nie jest martwy? - Nie, nie jest martwy. Wypuścił spowolniony oddech. - Gdzie teraz jest? Aimee wyprowadziła go ze swojego pokoju na korytarz i do miejsca, gdzie Fang miał swój pokój. Zapukała do drzwi i czekała na ostry ryk Vane'a, zanim je pchnęła i zastała go dokładnie tam, gdzie go zostawiła. Vane skoczył na nogi w chwili, gdy zobaczył Acherona. - Co ty tutaj robisz? – Jego ton był oskarżycielski i zimny. - Słyszałem o Fangu. Co się stało? Na szczęce Vane'a uruchomił się nerwowy tik. - To była timoria. Zostaliśmy pozostawieni na śmierć i atak Daimonów. Po wejściu do pokoju Ash klęknął przy łóżku, by zbadać Fanga. Położył dłoń na szyi Fanga i podniósł jego powieki. Aimee wymieniła spojrzenie z Vanem. - Carson mówi, że jest w szoku po ataku. - Mówi też, że on umiera – dodał Vane. Ash opuścił rękę i spojrzał na nich. - To dziwne. Wygląda jakby już nie żył. - Nie mów tak! Ash zrobił unik, gdy Vane próbował go uderzyć. - Możesz mnie atakować czym tylko chcesz, ale to nic nie zmieni. Aimee położyła dłoń na ramieniu Vane'a, próbując go uspokoić. - Czy kiedykolwiek widziałeś coś podobnego? – spytała Asha. - Nie przez jedenaście tysięcy lat i nie rozumiem tego. Daimony mogą pożywiać

się na ludziach i Zwierzo-Łowcach bez przeszkód. Jednak to…

130 Aimee przełknęła. - Wygląda to tak, jakby wzięli jego duszę. - Nie – powiedział Vane wzdychając. – Zabrali więcej niż to. To Anya. On nie może znieść tego, że odeszła – odwrócił się i usiadł przy Fangu. – Nie sądzę, by był w stanie poradzić sobie ze smutkiem życia bez niej. Aimee skinęła na Asha, by wyszli z pokoju. Na korytarzu zamknęła drzwi i miała nadzieję, że Vane nie słuchał. - Czy myślisz, że to takie proste? Potrząsnął głową w zaprzeczeniu. - Ja również. Ash spojrzał na drzwi tak, jakby widział wnętrze pomieszczenia. - Pozwól mi sprawdzić to z Savitarem. Jestem z tobą. Myślę, że dzieje się tu więcej niż to, co jest oczywiste. - Dzięki. Schylił głowę zanim zostawił ją samą. Aimee poszła z powrotem do swojego pokoju, gdzie skończyła swoje przygotowania do snu. Nastał świt, gdy odpłynęła. - Aimee? - Fang? Jej sen zmieniał się dopóki nie zobaczyła go pochłoniętego przez ciemną mgłę. Wyglądał na zmęczonego i bladego, ale był cały. Był ubrany tylko w zakrwawione dżinsy, a jego bose stopy były całe w ranach i siniakach. Próbowała dobiec do niego, by się nie rozpłynął. - Fang! – zawołała. - Ciiiii – tchnął, jego głos odbił się echem w ciemności. - Gdzie jesteś? - Nie wiem. W jaskini. Zaczęła iść do przodu, gdy złapał ją i popchnął z powrotem na skaliste ściany. - Nie ruszaj się. – Jego głos był ledwie szeptem. Aimee drżała w jego pobliżu. Zapomniała jaki jest wysoki i potężny w swojej ludzkiej postaci. Pachniał przemiło i wyglądał jeszcze lepiej. W ciągu tygodnia urósł mu zarost i jego bardziej chropowaty wygląd dodawał mu więcej surowego, seksualnego uroku.

131 Owijając go ramionami, trzymała go blisko rozkoszując się twardością jego ciała. Rozkoszowała się faktem, że był z nią i żył. Zacisnął pięści w jej włosach i skrył twarz w jej szyi, jakby była ostatnią deską ratunku, której się uchwycił. Nikt nigdy nie trzymał jej w ramionach z taką zaciekłą

czułością. Bogowie, jak dobrze się czuł i jak bardzo ona chciała zostać tu razem z nim. Ale coś ciepłego i mokrego łaskotało ją w brzuch. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego co to było. Fang obficie krwawił z rany w brzuchu. Sapiąc wycofała się, widząc jak krew zaplamiła jej koszulę nocną. - Co u licha? Wziął ją za rękę i odsunął z dala od jego rany. - Zaatakowała mnie grupa demonów ślimaków. Uciekłem, ale to nie było łatwe. – Skrzywił się z niesmakiem. – Słuchaj, nie mam dużo czasu zanim znowu mnie znajdą, a ty nie możesz tu zostać. Jeśli któryś z nich cię znajdzie to zabije lub co gorsza, weźmie do niewoli. - Nie rozumiem. Przełknął zanim ponownie przemówił. - Nie mogę się obudzić Aimee. Potrzebuję kogoś, kto znajdzie Daimony, które się na mnie żywiły i je zabije. - Co? – skrzywiła się. - Daimony…wyssały na tyle mojej duszy, że uwięziły mnie wewnątrz siebie. Tak długo jak żyją nie mogę się obudzić i użyć swoich mocy, oni również ją mają. Ktoś musi je zabić, bym mógł być ponownie kompletny. Rozumiesz? Potwierdziła głową. - Jak je znajdę? Wziął jej dłoń i przyłożył do miejsca tuż nad sercem. Ciepło jego skóry wysyłało jej dreszcze. - Użyj swoich mocy. Zamknęła oczy i skupiła się na tej nocy, kiedy został zaatakowany. Jeden po drugim ujrzała twarze Daimonów, które potraktowały go tak brutalnie. Pochylił się i szeptał jej w ucho, jego głos był głęboki i uwodzicielski. - Nie mogę zrobić tego sam, Aimee. Nie mogę ich tutaj znaleźć. Zmarszczyła się na jego prośbę, to było niezgodne z jej charakterem. - Kim jesteś? Objął dłońmi jej twarz.

132 - To ja. Przysięgam. - Nie. Fang nie prosiłby o pomoc. Nie ode mnie. Uśmiechnął się lekko. - Zaufaj mi, to nie jest to, co chcę robić. Ale nie mogę z tym walczyć na własną rękę. Próbowałem wszystkiego, ale Vane nie odpowiada. Sądzi, że jestem pogrążony we śnie i czegokolwiek bym nie próbował, on nie odpowiada. Jesteś jedyną, która przyszła. Proszę Aimee. Nie zostawiaj mnie tu tak. Niepewność napełniła ją. - Skąd mam mieć pewność, że to ty? Odpowiedział jej namiętnym pocałunkiem, który pozbawił ją tchu i postawił ją w

ogniu. Potrzebujący. Drżący. Och, taak….to Fang. Nie było wątpliwości. Nikt nie całował tak jak on. Nikt tak nie pachniał. Odciągnął ją, miał zmęczone oczy. - Zabierz mnie stąd. Proszę. Jesteś jedyną nadzieją jaką mam. Skinęła głową, gdy zabrzmiał gwałtowny pisk. Fang cofnął się gwałtownie. - Żniwiarze ponownie nadchodzą. Idź kochanie. – Pocałował ją w policzek. – Nie wracaj tu. Nie jesteś tu bezpieczna. Odepchnął ją i zniknął. Aimee obudziła się drżąc. W panice rozejrzała się po pokoju, zobaczyła, że słońce jest już dużo wyżej na niebie, ponieważ wpadało przez szpary w żaluzjach. Mrużąc oczy, popatrzyła na zegar, była 10 rano. To tylko sen. To dlaczego była przez to tak dręczona? Aimee przewróciła się i spróbowała ponownie zasnąć. Potrzebuję więcej niż pięć godzin… Mimo to wciąż nie mogła otrząsnąć się z rozpaczliwego dźwięku głosu Fanga siedzącego jej w głowie. Potrzebował jej. Parsknęła na samą siebie. - Idiotko on jest w swoim łóżku. Wracaj do snu. Nie mogła. Nieważne jak bardzo starała się, nie mogła się zrelaksować i kazać uczuciu tej pilnej potrzeby opuścić ją. Gromiąc siebie za swoją głupotę wstała, narzuciła na siebie zielony, puszysty szlafrok i poszła korytarzem w dół w kierunku pokoju Fanga. - Boszzz, wyglądasz gównianie. Spojrzała na Deva, którego spotkała na korytarzu.

133 - Przynajmniej mam powód koleś. Pobiłeś swoje lustro dziś rano, czy co? Dev zaśmiał się, gdy odchodził od niej. - Myślałem, że byłaś na wieczornej zmianie. - Byłam. Idę tylko do łazienki. Posłał jej diabelski uśmiech. - Zwolniłem ci właśnie miejsce. - Oczywiście, że to zrobiłeś. Przynajmniej ostrzegłeś mnie tym razem. Zmarszczył figlarnie na nią nos i zniknął. Potrząsając głową na brata i jego wybryki, skierowała swoje kroki do pokoju Fanga. Trącając delikatnie, otworzyła drzwi, upewniając się, że jest sam i na szczęście był. Vane musiał w końcu pójść do swego pokoju. Aimee wślizgnęła się do pokoju i zamknęła drzwi. Wszystko tutaj było ciche. Nawet szept mógł być usłyszany. Chyba oszalałam… Musiało tak być. Podchodząc do jego ciała, położyła dłoń na jego miękkim futrze. Jego oddech był płytki, ale stały. Nie było żadnego śladu przemocy lub czegokolwiek. Z Fangiem było wszystko dobrze. Poza faktem, że nie chciał wrócić do świata. Nie

rozumiała tego rodzaju słabości. Wydawał się taki silny i sprawny. Co się stało, niszcząc go w ten sposób? To nie miało sensu. Nie było nic, co mogła dla niego zrobić. Głaszcząc jego ucho, westchnęła. - Śpij dobrze skarbie. Potem odwróciła się i wróciła do pokoju. Gromiąc siebie za bycie stokrotną kretynką, zdjęła szlafrok i rzuciła go na łóżko. Gdy upadł, zobaczyła coś dziwnego…Plama. Czerwona plama. Zdezorientowana spuściła wzrok i spojrzała na koszulę. Zobaczyła krew z ran Fanga. A gdy ujrzała siebie w lustrze, zobaczyła coś, co dało wiarygodności jej snu. Jej twarz była zaczerwieniona od zarostu Fanga. Jej usta opuchnięte od jego pocałunku. To było prawdziwe. Wszystko z tego. Fang był uwięziony i ona była jedyną jego nadzieją na powrót.

134

Rozdział 14 – Co robisz? Aimee drgnęła słysząc niespodziewany i wściekły głos Deva dobiegający z mrocznego korytarza. Starała się wymknąć niepostrzeżenie.. Dlaczego po prostu wybiegła na zewnątrz zamiast iść do łazienki jak normalny człowiek? To cię czegoś nauczy. – Cholera z tobą Devereaux Alexanderze Aubercie Peltier, przysięgam że uwieszę ci dzwonek na szyi, jak dojnej krowie, jeżeli nie przestaniesz kryć się i skradać w ciemnościach bez robienia hałasu. Co robisz? Czekasz aż opuszczę mój pokój, by rzucić się na mnie jak kot na mysz? Zmrużył oczy krzyżując ręce na klatce piersiowej w zdecydowanie nieprzystępnej postawie. – Jedyne co możesz zrobić, to mnie wkurzyć, robiąc coś, czego nie powinnaś robić. A więc, co tu robisz? Starała się nie wyglądać na winną, ale to było trudne. – Nic nie robię. 56 Przeszył ją spojrzeniem, mówiąc jej, że wie lepiej.57 – To dlaczego dzisiaj nie pracujesz? – Nie czuję się dobrze. Spiorunował jej białe tenisówki. – I to właśnie dlatego ubrałaś się jakbyś miała zamiar wyjść? I co ma zrobić by się nie wtrącał. – Nie powiedziałam, że gdzieś się wybieram. Parsknął. – Nie traktuj mnie jak idioty, Aim. Znam cię. Coś się dzieje. Od tygodni dziwacznie znikasz. A więc? Ciężko westchnęła. Miał rację. Od tygodni szukała Daimonów, ale bezskutecznie. Te małe gryzonie58 były dobrze ukryte. – Nie uwierzysz, jeżeli ci to wytłumaczę.

Tia to na pewno przekona naszego Uszatka. No jasne, jak każdy z nich . 58 No jak każde szczury wyłażą tylko pożną nocą.. 56 57

135 – Spróbuj. Nie mów ani słowa. Już widziała zbliżającą się katastrofę i nie było żadnego sposobu, by temu zapobiec. Jeżeli mu nie odpowie będzie ją dręczył, aż uzyska odpowiedź. Albo, co gorsze, polezie za nią. Ten niedźwiedź, potrafił być strasznie irytujący. Nie mając wyboru, wybrała prawdę. – W porządku. Wybieram się zapolować na Daimony. Wybuchnął śmiechem. – A ja jestem tłustą latającą wróżką. – Świetnie…. Dzwoneczku59. A teraz, jeżeli pozwolisz… Chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie. – Jesteś poważna? – Jak Maman pilnująca tylnych drzwi. Pokręcił głową z totalnym niedowierzaniem. – Dlaczego, w imię Olimpu, idziesz polować na Daimony? Spojrzała na drzwi pokoju Fanga i wiedziała, że nie mogła zawieść. – Bo jeżeli tego nie zrobię, Fang umrze. Parsknął. – Jesteś naćpana? 60 – Nie! – No dalej Aimee, przyznaj się. Są w to zamieszane duże ilości narkotyków. Muszą być. Wyrwała się z jego uścisku. – Muszę iść. Ponownie ją złapał. – Ja tak nie uważam. Ostatnim razem jak sprawdzałem, nie byliśmy Mrocznymi Łowcami i nie masz żadnego interesu, by gonić za Daimonami. I po raz kolejny go odepchnęła. – To co mam robić twoim zdaniem, Dev? Vane został dzisiaj wyrzucony i ma pełne ręce roboty ze swoja watahą siedzącą mu na ogonie, nie wspominając już, że chroni swojego człowieka. Ostatnią rzeczą o jakiej potrzebuje wiedzieć, to to że Fang jest 59 Wróżka z Piotrusia Pana. A tak swoją drogą …stawiam bardziej na Ursulę z Arielki niż Dzwoneczka. 60 Oj ty głupiutki mały misiu - Puchatku, ty jesteś naćpany – miodem.

136 daleki od bezpieczeństwa. Demony starają się go zabić w innym królestwie. I to nie jest

coś, na czym Vane mógłby się teraz skupić. – Aimee… – Devereaux61 – warknęła przerywając mu i wyśmiewając jego złowieszczy ton. –Ja po prostu nie mogę odejść. – Dlaczego nie? – Fang ocalił mi życie. Teraz jest zagrożony i prosił o moją pomoc. Wiesz, co się stanie jeżeli Daimony zachowają jego duszę. Prędzej czy później umrze, zostanie uwięziony między wymiarami, w martwym bezdusznym miejscu, bez rodziny i przyjaciół – to jest coś, czego nie życzyłabym swojemu najgorszemu wrogowi, a już szczególnie nie wilkowi, który ocalił moje i twoje życie. Mam tylko określony czas, by go ocalić. Dev nisko warknął. – My, mamy określony czas. – My? Dev posłał jej surowe spojrzenie. – Ty chyba nie oczekujesz, że będę stał z boku i pozwalał ci narażać życie, prawda? Jeżeli ty w to wchodzisz, to ja też. Aimee przytuliła go. – Jesteś najlepszy. – Nie, jestem najgorszy. Maman poda moja dupę na półmisku, jeżeli kiedykolwiek się o tym dowie. Przysięgam na bogów, muszę być najgłupszym dupkiem na świecie skoro piszę się na to. – Nie, jesteś najlepszym bratem, jaki się kiedykolwiek urodził i na zawsze zostanę twoją dłużniczką. – Oh pychotka – powiedział z przesadnym szczęściem. – To było to, czego zawsze pragnąłem. – Westchnął ze zmęczeniem i zapytał zrzędliwie. – To co robimy? – Cóż, Daimony zaatakowały ich na bagnach. A to oznacza, że kręcą się po Nowym Orleanie…gdzieś. Powinniśmy uderzać tam, gdzie zwykle polują, aż w końcu ich znajdziemy i ściągniemy z nich ich bezwartościowe skóry. – A skąd będziemy wiedzieć, że je znaleźliśmy? – Ja będę wiedziała. Widziałam ich. 61 To imię mnie rozpierdala I czemu ja myślałam, że to jest proste David ?.

137 Zrobił kolejną sztuczną minę. – Skąd Wandy62? Nienawidziła, gdy zawracał się do niej imieniem z Piotrusia Pana, ale zignorowała jego przytyk. – Fang mi pokazał. A teraz czas zacząć. Zatrzymał ją ponownie. Teraz jego twarz była śmiertelnie poważna. – Pokazał w jaki sposób?63 – We śnie.

To przeszło nad nimi jak ołowiany balon. Spojrzał na nią z ogniem. – Powinienem ci zakazać przebywania z nim w jednym pokoju? 64 Przewróciła oczami na jego nadopiekuńczą naturę, która była bardzo nie na miejscu, do czasu kiedy Fang pozostawał w śpiączce. – Nie bądź śmieszny. Musimy iść, w przeciwnym razie idę sama. Skrzywił usta w dzikim grymasie. – Dobrze. Jesteś uparta jak niedźwiedź. 65 *** Fang syknął, kiedy demon zatopił w nim ostrze. Wyszło plecami. Rozwścieczony chwycił w jedną dłoń włócznię, a drugą z mieczem rozpłatał klatkę piersiową demona. Z okrzykiem bólu zmarł u jego stóp. Jego bok pulsował. Fang cofnął się dysząc z bólu, wyrwał włócznię z mięśni i rzucił na ziemię. Pokryty potem i krwią poczuł jak zimny wiatr chłodzi jego skórę, a paskudna woda dociera do jego nóg. Był tak bardzo zmęczony tym miejscem. Walką o przetrwanie w każdej minucie. Cześć jego chciała się poddać i odpocząć. Pozwolić się zabrać. Ale druga połowa… Nie chciała i nie wiedziała jak to zrobić. Ocierając pot z czoła upuścił miecz. Wsłuchiwał się w wycie wiatru uderzającego wokół niego. Całe jego ciało trzęsło się zimna i z powodu odniesionych ran. 62 Wendy jest dziś dorosłą kobietą, w głębi duszy nadal jednak pozostała małą dziewczynką, nigdy bowiem nie utraciła wiary w siłę magii. Zachowała ducha młodości i stara się wpoić go swym dzieciom opowiadając im niezwykłe bajki na dobranoc. Podczas gdy mały Danny daje jej wiarę, Jane pozostaje obojętna. Największym marzeniem Wendy jest, by pewnego dnia jej córka poznała potęgę wyobraźni. Ironia polega na tym, że choć Wendy wierzy w to, że wszystko jej możliwe, jej córka wyrasta na osobę szalenie poważną i praktyczną. 63 Nie tylko że przerośnięty niedźwiedź ale jeszcze o charakterze teriera. 64 Ty to masz wiele do gadania. Kłapouchy użyj rozumu. 65 A tom ci niespodzianka.

138 Burza sprawiała, że nie miał pojęcia, czy Żniwiarze lub demony są w pobliżu, i to było najgorsze. Niewiedza. Dwa razy natknął się na Misery i jej załogę. Musi jeszcze zabić tą małą sukę. Gdyby tylko potrafił dotrzeć do Vane'a i dać mu znać, co się dzieje. Vane byłby dobrym sojusznikiem, ale brat mu nie wierzył. Wciąż myślał, że to sen, albo myślał, że jest szalony słysząc głos Fanga w głowie. Cholera z tobą Vane. Tylko Aimee odpowiedziała na jego wezwanie. Tylko ona wierzyła, że piekło, w którym został zamknięty jest realne. Aimee..

Oparł się o czarne drzewo, aby odpocząć. W jego umyśle zawisł obraz jej słodkiej twarzy. Mógł przysiąc, że czuł jej zapach. Poczuć miękkość jej skóry. I w tej ciemności znalazł chwilowe pociesznie. Czy kiedykolwiek ją jeszcze przytuli? Bogowie, pięć minut kiedy nic nas niego nie poluje, pięć minut bez walki i pięć minut, by trzymać jej kojące ciało w ramionach. Pisk zabrzmiał nad jego głową. Fang przywarł do drzewa rozpoznając nawoływania Reaper. To były skrzydlaste i szponiaste demony, rozdzierające każdą istotę, jaką znalazły. W tym świcie nigdzie nie było bezpiecznie. Wszystko było drapieżnikiem. Niekiedy nawet litość. Ale te wiotkie czarne drzewa okazały się bezpieczne. Tylko one dawały mu schronienie. – Przynajmniej nauczyłem się walczyć jak człowiek. To, co osiągnął, spędzając tutaj miesiące, było obrzydliwe. A może lata? Miał trudności z oceną czasu. Ale słyszał rzeczy z drugiej strony. Wiedział, że Vane został sparowany, słyszał wiele razy, jak brat przeklina go za bycie samolubnym, bo się nie budzi. Jakby chciał tutaj być. Tylko Aimee nadal dawała mu pociechę. Nie spiesz się Fang. Śpij dobrze. Kiedy nic innego nie potrafiło do niego dotrzeć, czuł jej delikatne dłonie na swojej skórze. I ta dobroć trzymająca go przy życiu była również słabością, bo sprawiała, że tęsknił za światem, którego być może już nigdy nie zobaczy.

139 Ale dzisiaj jej nie było. Nie czuł jej obecności. I ta pustka była o wiele gorsza niż wszystkie okropności należące do tej otchłani. Fang pochylił głowę słysząc nadchodzące Reaper. Spoglądając wokół siebie starał się znaleźć dla siebie lepszą kryjówkę. Jest. Po lewej stronie była jaskinia. Ruszył do niej mając nadzieję, że w niej nie ma nic gorszego. Czekającego, aby zaatakować. Ale gdy zbliżył się do wejścia ostry biały nóż wbił mu się w pierś. Ból był tak silny, że posłał go na ziemię, starał się wstać. Nie mógł. Agonia była paraliżująca. Reaper zbliżał się do niego. Fang przeklął. Sięgnął za miecz, ale kolejne ukłucie bólu wbiło go w podłoże. Nie mogąc tego ścierpieć, zaczął wyć i poczuł wewnętrzny wstrząs. Ciepły, dziki i drapieżny, przechodził przez niego niczym płynna, spalająca wszystko na swojej drodze, lawa. To były jego moce. Dysząc uniósł dłoń w kierunku Reaper i posłał w demona strumień mocy. Z piskiem usmażył się na miejscu. Aimee zabiła Daimona i uwolniła część jego duszy. I mimo że nadal nie był w całości, miał przynajmniej coś lepszego niż własne dłonie, by się bronić. To jej zawdzięczał. – Tak kochanie. Mógłbym cię wycałować. Uniósł w górę rękę i zobaczył mały strumień mocy emanujący z jego dłoni.

Szarpnął dłonią i strzelił w drzewa. Stanęły w płomieniach. Zacisnął dłoń w pięść. Miał jeszcze jedną rzecz do zrobienia. Zamknął oczy próbując zmienić formę z ludzkiej na wilczą. Nic się nie stało. – Cholera! – Nadal był człowiekiem. Ale w porządku. Wróciło mu kilka mocy i teraz to znaczyło dla niego wszystko. – A więc masz pomocnika… Odwrócił się i zobaczył Misery. Jak do cholery udało jej się to zrobić? To było tak, jakby stał się dla niej latarnią morską. Instynktownie strzelił do niej. Uciekła i wróciła ponownie. Fang odskoczył i chwycił za miecz. Uderzył w jej nogi, ale była szybka niczym wiatr. Jej śmiech dzwonił mu w uszach. – Cey! Mamy nową ofiarę. – Uśmiechnęła się radośnie do Fanga. – Przez jej czyny otworzyłeś dla nas portal. Dziękuję ci, wilku. Fang rzucił się za nią.

140 – Nie dotkniesz jej! Śmiejąc się znikła zanim mógł nawiązać kontakt. Zawył z frustracji. – Ty suko. Wracaj! Ale wiedział, że Misery nie słucha. – Aimee – wyszeptał – Pilnuj swoich pleców. *** – Aimee! Przeklęła Deva, kiedy ją odepchnął. – Co? Zwrócił uwagę na kawałek brakującego chodnika u jej stóp. – Potkniesz się! – Cóż, nie musisz na mnie krzyczeć. Ranyyy! Jej serce waliło. Przestraszył ją. Polowali na Daimony, a on bał się, że potknie się o kawałek brakującego chodnika? Niedźwiedź był niespełna rozumu i miał dziwacznie popieprzone priorytety66. Posłał jej szyderczy uśmiech. – Wrzeszczenie na ciebie jest drugą rzeczą, którą kocham najbardziej. Parsknęła. – Chciałbym widzieć, co jest na pierwszym miejscu, ale sądzę, że nie wolę nie wiedzieć. Jesteś męską kurwą i wiem, że to w jakiś sposób dotyczy kobiet. Zaśmiał się prowadząc ją w dół ulicy. – Nie jestem pewien, czy tej nocy znajdziemy jeszcze inne Daimony. Wygląda na to, że nażarci i szczęśliwi ukrywają się. Musiała przyznać mu rację, nie ważne, że to ją złościło. Szukali od wielu godzin. – Mieliśmy szczęście, że trafiliśmy chociaż na jednego. Nie wiadomo gdzie jest reszta. – A tak przy okazji, ilu szukamy? – Dziewięciu. No dobra, teraz ośmiu. Spojrzał na nią oburzony. 66 Cóż i tak dobrze, że na pierwszym nie ma miodowych opiatów


141 – Ośmiu? Straciłaś rozum? Jak masz zamiar znaleźć osiem nieznanych ci Daimonów? Wzruszyła ramionami. – Zawsze możemy ich zaprosić do Sanctuary i je wybić.67 Przewrócił oczami. – Straciłaś rozum, prawda? – Cóż jestem z tobą. To wszystko tłumaczy. Westchnął z cierpieniem, jakby go torturowano. – I pomyśleć, że mogłem teraz czatować przy drzwiach sprawdzając długie nogi i mini spódniczki. Wskazała w kierunku ulicy skąd przyszli. – Pozwól, że nie będę cię zatrzymywać. Twarz Deva zbladła, gdy spojrzał za nią. Aimee odwróciła głowę, aby zobaczyć, na co się gapi. Zamarła, widząc cienie wychodzące z murów. To nie były Daimony. To były demony. I przyszły po nich. 67 No to tak się ma ich pokój.

142

Rozdział 15 - Nie! – Fang krzyczał, gdy zobaczył obraz na ścianie jaskini Misery, a na nim grupę otaczającą Aimee i Deva. Uderzył pięścią w ścianę, nie zważając na ból, gdy uświadomił sobie, że jest powodem śmierci kolejnej kobiety. Było tak samo jak ze Stephanie. Jego wrogowie odnaleźli ją z jego powodu. Kiedy ja się nauczę? Kobiety powinny być chronione, a on był przeklęty, gdy one były zainteresowane. To dlatego próbował nie zbliżyć się do żadnej. Aimee nie powinna mieć z nim nic wspólnego, ale miała i myśl o jej śmierci rozrywała go na strzępy. Warcząc z frustracji, rzucił się na ścianę, by nie musieć oglądać jej śmierci. Ale to nie działało. W swoim umyśle widział to, co miało się wydarzyć i czuł się chory z tego powodu. Co miał zrobić? Był tu w pułapce bez żadnych mocy i z małymi siłami. Nie było tu nic poza wysysającymi dusze demonami. Demony… W tym momencie wiedział co ma zrobić, by ją uratować. Jedną cechę demony i Daimony miały wspólną. Potrzebowały jednej rzeczy, by przetrwać i przeżyć. Duszy. I być może on nie miał całej swojej, ale powinna wystarczyć, by ich zachęcić. Fang rzucił swój miecz do ciemnej wody. - Demony! – krzyczał. – Mam duszę dla was! Chodźcie i sobie ją weźcie. Ledwie te słowa opuściły jego usta dźwięk tysięcy skrzydeł wypełnił mu uszy.

Smród siarki i zapach demonów zaatakował jego nozdrza. Nienawidził tego, ale nie miał wyboru. On albo ona, a nie chciał, by padło na nią. - Czyś ty oszalał? Skrzywił się na widok wysokiego, szczupłego mężczyznę, który pojawił się tuż przy nim. Ubrany w krwistoczerwony płaszcz pokryty czarnymi kolcami, miał oczy tak jasnoniebieskie, że aż przeszywające. Jego brązowe włosy sięgały ramion i zakrywały jego oczy, które zdawały się posiadać wieczną mądrość. I okrucieństwo, które było niezrównane. Całkowicie spokojny przed hordą najeźdźców, wygiął w łuk jedną brew. - Co ty próbujesz zrobić? Fang odpowiedział pytaniem. - Kim jesteś? Jedna strona jego ust uniosła się w drwiącym uśmiechu.

143 - W tej chwili jedynym przyjacielem jakiego masz. - Taa, jasne. Demony ruszyły na niego. Fang przygotował się do ataku. - Moja dusza jest.. – kaganiec pojawił się na jego twarzy. Mężczyzna skrzywił się na niego. - Nawet tego nie mów dzieciaku. Nie masz pojęcia, co znaczy mieć sprzedaną duszę. Zaufaj mi. To nie jest przyjemne i naprawdę nie chcesz zaoferować jej temu gronu. Nie, gdy możesz dużo lepiej sobie z nimi poradzić. Fang patrzył na niego i poraził go. Przyswoił uderzenie bez zmrużenia oka i ruchu. - Nie marnuj energii. Potrzeba czegoś więcej niż ty, by mnie ruszyć. – Odwrócił i strzelił ognistym pociskiem na demony. Piszcząc, wycofały się. Jego twarz była maską całkowitej irytacji, wyciągnął mały telefon komórkowy z prawej nagolenicy i trzymał go jak walkie-talkie. - Złam je i wyślij z powrotem. - Czy musimy być mili? – zapytał mocno akcentowany męski głos. - Do diabła, nie. Spraw, by cierpieli. - Dzięki szefie. Mężczyzna odłożył telefon do zbroi i napotkał zaskoczoną minę Fanga. - Och, przepraszam za kaganiec. Ale trzeba było ochronić cię przed własną głupotą. Zniknął z twarzy Fanga. Potarł swoją szczękę i spojrzał na przybysza, który był bardzo swobodny w stosunku do demonów. - Kim do diabła jesteś? Mężczyzna roześmiał się. - To jest bardziej przenikliwe niż ci się wydaje. Nazywam się Thorn i jak mówiłem, jestem na razie jedynym przyjacielem, jakiego masz. - Bez obrazy, ale Misery również mi to mówiła i sam widzisz jak dobrze wyglądam. – Wskazał ręką na rany, które pokrywały go od stóp do głów. Thorn załapał sarkazm z łatwością i dorzucił trochę własnego. - Taak, więc gdybyś nie zauważył, nie jestem Misery. Przynajmniej dopóki nie

spojrzysz na moją brzydką stronę. Więc…no cóż, powiedzmy, że ci tam nie cieszą się doświadczeniem.

144 Fang zignorował jego ostrzeżenie, ale mógł powiedzieć, że opowiedzenie się po złej stronie Thorna mogło być tragiczne w skutkach. - Więc czym jesteś? Opuścił maskę. Nie było już dziwacznego powietrza wokół niego. Tylko siła i kompletne okrucieństwo. Jednak równocześnie czuć było jakby trzymał się na krótkiej smyczy. Jakby był w stanie wojny sam ze sobą. Dziwne. - Pomyśl o mnie jako o gubernatorze lub kowboju. Moim zadaniem jest upewnić się, że więźniowie będą tutaj przestrzegać prawa, zwłaszcza, gdy wychodzą na zwolnienie warunkowe. - Jakiego prawa? Uśmiechnął się złowieszczo ignorując w całości pytanie Fanga. - Zaskakujesz mnie wilku, a niewielu osobom się to udaje…przynajmniej nie w pozytywnym sensie. - Co masz na myśli? Thorn poklepał go po plecach. W jednej sekundzie byli w jaskini, a w drugiej w wielkiej obsydianowej sali. Światła płonęły w opalizujących kinkietach w kształcie skręconych twarzy gargulców i szkieletowych rąk. Sufit był dobre trzydzieści metrów nad nimi podparty przyporami wyrzeźbionymi na kształt ludzkiego kręgosłupa. Wykwintna, ogromna i straszna jak diabli sala była zimna i całkowicie nieprzyjazna. Jedyną rzeczą odrobinę kuszącą było gigantyczne palenisko, w którym płonął ogień. Było otoczone z każdej strony przez skrzydlate szkielety żniwiarzy. Dwa z nich miały sztylety umieszczone pomiędzy żebrami. Fang skrzywił się na ich widok, zastanawiając się czy były prawdziwe czy tylko stanowiły chorobliwą dekorację. Lub może tym i tym… - Co to za miejsce? Thorn zrzucił swój płaszcz z rozmachem. Czarna zbroja lśniła w słabym świetle, które również podkreślało. - Hala Styksowa. Wiem, głupia nazwa, ale dodam na usprawiedliwienie, że na szczęście nie ja ją wymyśliłem. Jestem tylko głupcem, który musi na to patrzeć. – Kielich z winem pojawił się w jego dłoni. Podał go Fangowi. Fang ociągał się z wzięciem trunku. Thorn zaśmiał się złośliwie.

145 - Boisz się, że cię otruję lub odurzę? Zaufaj mi wilku. Nie potrzebuję do tego płynów. Gdybym chciał cię zabić ucztowałbym na twoim mięsie już teraz. – Wziął głęboki łyk wina. Fang tracił cierpliwość na te wszystkie tajemnicze bzdury. Nigdy jej nie miał dla tego typu rzeczy. - Słuchaj, ja naprawdę nie jestem gadatliwy, a twój dramatyzm jest dla mnie nudny jak kupa gówna. Kim jesteś i dlaczego tu jestem? Thorn wyrzucił kielich do paleniska wywołując wybuch ognia. Płomienie zakręciły się wokół niego, zmieniając jego zbroję w nowoczesny beżowy garnitur z jasnoniebieską koszulą. Wyglądał jak milioner, nie jak starożytny wojownik. No może poza jego lewą ręką, która wciąż była pokryta szponami, co było elementem jego zbroi. - Jestem przywódcą elitarnej grupy wojowników zwanych jako Hellchasers. - Hellchasers? – Fang wygiął brew na tą nazwę. Thorn pochylił głowę. - Kiedy demony naruszają prawa, których powinni przestrzegać i decydują się uciec ze swojego warunkowego zwolnienia my jesteśmy tymi, którzy sobie z nimi radzą. - Jak sobie radzą? Thorn rozłożył rękę i obraz pojawił się na ciemnej ścianie po lewej stronie Fanga. Misery i jej załoga była wciągana z powrotem do ich rzeczywistości w sieci. Zakrwawieni i posiniaczeni wyglądali jakby ktoś użył ich ciał jako worków treningowych. Było jasne, że dwóch mężczyzn sprowadzających ich z powrotem byli wszystkim, ale na pewno nie byli delikatni. - Krótko mówiąc jesteśmy łowcami nagród bez nagród. - Więc dlaczego to robicie? Thorn zacisnął pięść i obraz znikł. - Głównie dla jaj lub żartu. Jednak gdybyśmy tego nie robili demony szybko by wkroczyły do królestwa ludzi i świat mógłby szybko wyglądać jak ten tutaj. - Straszna myśl. Thorn pochylił głowę. - Na szczęście też tak myślimy, więc robimy co robimy. - To jak mam w to grać? Thorn powoli zbliżył się do niego, grabiąc go badawczym spojrzeniem po całym ciele jakby osądzał każdą cząsteczkę jego jestestwa wewnątrz i na zewnątrz.

146 - Masz pewne talenty, które do mnie przemawiają. Wilk, który przetrwał z demonami sam i bez swoich mocy…imponujące. To nie podziałało na Fanga inaczej niż rozpalając jego gniew. - Taak, a dlaczego nie wkroczyłeś tam wcześniej? - Bo myślałem, że tu należysz. Że zostałeś wrzucony do tej rzeczywistości za wcześniejsze czyny. Dopiero, gdy chciałeś zaoferować swoją duszę za Aimee

uświadomiłem sobie, że jesteś tu przez pomyłkę. - Nie jesteś za bardzo intuicyjny, co? Zamiast się wkurzać, Thorn podjął zniewagę. - Powiedzmy, że rzadko widzę w innych dobro. To taka rzadkość na świecie, że nawet nie kłopoczę się, by się za nią rozglądać. – Thorn rozłożył ręce i szeroki wachlarz jedzenia pojawił się na stole. – Musisz być głodny. - Tak, ale nie jadam ze stołów osób, których nie znam. Jeden kącik jego ust uniósł się w gorzkim uśmiechu. - Mądrze, że tak myślisz. - Wiem również, że nie ma nic za darmo – Fang wskazał brodą stół. – Jaka jest cena tego jedzenia? - Chciałbym powiedzieć, że jest to prezent, by złagodzić moje sumienie za zostawienie cię na tak długo tam, gdzie nie powinieneś tu być, ale niestety nie mam sumienia i gówno mnie obchodzi jak mocno cierpiałeś. - To dlaczego zaganiasz demony w obronie ludzkiego świata? Thorn wypuścił cierpliwe westchnienie, jakby był zirytowany podniesiony przez Fanga tematem. - Może najwyraźniej mimo wszystko mam sumienie. Cholera z tym. Wciąż temu zaprzeczam, ale to ciągle wraca. Jednak nie o to chodzi. W noc Mardi Gras kilka setek demonów uciekło z Kalosis. Słyszałeś może o tym? - Nie. Thorn wzruszył ramionami. - W skrócie jest to atlantydzkie piekło. Demony zjadły dwójkę moich ludzi i znalazłem się w sytuacji, gdzie mam mało personelu w Nowym Orleanie. – Otworzył usta w udawanym szoku. – Och czekaj! Jesteś stamtąd…teraz już wiesz? - Chcesz bym pomógł ci ich zebrać? - Niezupełnie. Może lepiej, gdybyś miał oko na nich i jeśli by przekroczyli linię to sprowadziłbyś ich z powrotem…lub zabił.

147 - A jeśli odmówię? Thorn wskazał na drzwi, za którymi wył wiatr. - Jesteś wolny i możesz opuścić moją salę oraz robić co tylko chcesz. Pomysł opuszczenia tego pomieszczenia nie zdawał się atrakcyjny i Thorn wiedział to tak samo jak Fang. - A jeśli zostanę? - Pomożemy twojej dziewczynie i jej bratu polować na Daimony, co pozwoli ci się stąd wyzwolić. Fang nie całkiem to kupił. Tam musiało być coś więcej niż to, co mówił. Musiało. - Przy wszystkich twoich mocach wydaje mi się, że możesz zatrudnić do tego setki osób, aby to zrobiły. Dlaczego chcesz mnie? Thorn roześmiał się. - Istnieje pewna rasa, pewna mała garstka ludzi, którzy mogą robić tego, co my i nie dać się zniewolić w ciągu trzech sekund. Tu nie chodzi o umiejętności walki czy

przetrwania. Tu chodzi o charakter. Fang zaszydził na samą tą myśl. - Nie mam charakteru. Thorn spoważniał gdy zmniejszył odległość między nimi. Jego lodowato niebieskie oczy przebijały się przez niego, jakby Thorn zaglądał głęboko w jego duszę i jego psychikę. - Jesteś w błędzie wilku. Masz w sobie lojalność i odwagę. Bezkonkurencyjną. Dwie rzeczy, które są cholernie trudne do znalezienia. Czy masz może pojęcie jak wiele osób pozwoliłoby raczej umrzeć Aimee niż zaoferować swoją duszę w jej obronie? To, mój przyjacielu, jest rzadkość, której nie mogę nikogo nauczyć. To się po prostu ma lub nie. A tobie zdarza się mieć to bardzo często. Ta umiejętność do poświęcenia siebie dla kogoś innego. Bezcenne. Nie czuł tego jako bezcenne. Czasem odczuwał to bardziej jak przekleństwo. Thorn wyciągnął do niego rękę. - To jak, przyłączysz się do mnie? - A mam wybór? - Oczywiście, że masz. Nigdy nie narzucam swej woli. Zabawne, ale wcale tak tego nie widział. Nie wydawało się, by miał za duży wybór. Uścisnął dłoń Thorna. - Trzymaj Aimee bezpieczną, a dam ci moją duszę.

148 Źrenice Thorna błysnęły szybko czerwienią i Fang pomyślał, że sobie to wyobraził. Jego postawa skamieniała, gdy wypuścił dłoń Fanga. - Chłopcze muszę cię nauczyć wywalić te słowa ze swojego słownika. Uwierz mi, że nie jest to dziecinna zabawa i to do czego masz dołączyć. - Dev? Wciągnął Aimee za siebie zanim stanął przed demonami wychodzącymi z cienia. - Musimy się stąd wydostać. – Popchnął ją w kierunku ulicy. Aimee zaczęła biec, ale za chwilę następny demon przeciął jej drogę. Próbowała błysnąć się, ale nie mogła. - Dev? Możesz nas stąd zabrać? - Ta moc wygląda na uszkodzoną. Zwróciła się plecami do Deva, gdy demony się zbliżały bardzo blisko wraz z zapachem siarki. - Co tu się dzieje? - Nie mam pojęcia. Ale demony nie wyglądają na szczęśliwe. Nie, nie wyglądały. W rzeczywistości wyglądały jakby zamierzały zrobić z nich niedźwiedzie dania. Aimee wymanifestowała swój buzdygan. - Jakiś pomysł jak ich zabić? Dev wzruszył ramionami z nonszalancją, której nie mógł czuć. - Ścięcie głowy działa na większość, ale jeśli tu nie zadziała to mamy poważnie przerąbane. Odłożyłbym buzdygan, a chwycił miecz.

- Albo możesz stać tu i nie wchodzić nam w drogę. Aimee skrzywiła się, gdy dwóch mężczyzn błysnęło obok nich. Nie były to demony, wydawali się ludzcy, choć poruszali się z prędkością, która zadawała kłam temu określeniu. Zanim w ogóle mogła wyciągnąć swoją broń, demony miały założone kajdanki i leżały na jednej krwawiącej stercie. Pokręciła głową, gdy próbowała nadążyć wzrokiem za wydarzeniami, ale szczerze mówiąc działo się to tak szybko, że widziała tylko ciemne smugi w powietrzu. - Co to było? Dev błysnął do niej uśmiechem. - Chuck Norris spotyka Jet Li68. Demony warczały i miotały się, podczas gdy mężczyźni powalili je na na ziemię. 68 Chucka chyba przedstawiać nie trzeba, a Jet Li to aktor filmów walki, coś jak Jackie Chan.

149 - Już się zamykasz – wyższy z mężczyzn warknął do kobiety demona. – Czy choć raz nie mógłbym trafić na demona bez strun głosowych? Drugi mężczyzna zaśmiał się gorzko. - Przynajmniej tym razem nas nie obrzygały. - Słaba pociecha. I bez zerknięcia w ich stronę, zniknęli. Aimee wymieniła zakłopotane spojrzenie z bratem. - To jest totalnie poza moim wyobrażeniem. A biorąc pod uwagę z iloma dziwacznymi rzeczami mam do czynienia, mówi to dużo. - Taa, czuję się jak naćpany. Aimee pokręciła głową starając się zrozumieć sens tego wszystkiego. - Czy Tony ponownie przemycił jakieś specjalne zioła do naszego jedzenia? Dev się roześmiał. - Nie sądzę. Ale z całą pewnością powinniśmy go o to spytać, gdy wrócimy. - Nie robiłabym tego. Odskoczyli od siebie i zobaczyli w zaułku kobietę, w którym wszyscy zniknęli. Jej ciemnoczerwone włosy były zaplecione i opadały w dół pleców. Była ubrana w czarną, obcisłą bluzkę i spodnie. Była absolutnie oszałamiająca i sprawiała, że Aimee wypadała słabo w porównaniu. Dev wyszczerzył się najbardziej uwodzicielskim uśmiechem. - Hello wspaniała. Gdzie byłaś przez całe moje życie69? Przewróciła oczami. - Jesteś bardzo przystojny niedźwiedziu. Ale nic z tego. Nie jesteś w moim typie. Aimee stłumiła uśmiech na tą złośliwość, którą Dev odebrał bardzo pozytywnie. - A ty jesteś? - Mów mi Wynter. Dev zachichotał. - Nie ma jak ogień w ciemną, zimną noc70. Wynter posłała mu rozbawione spojrzenie. - Czy te tandetne teksty działają na inne kobiety? - Byłabyś zdumiona. 69 O matko jaki banał
hahaha podryw to on ma, nie ma co


Tu musze trosze wyjaśnić jego bredzenie…otóż Wynter czyta się jak Winter czyli zima..wiec Dev zastosował tu taką grę słów...dokładnie użył określenie Wynter’s night.

70

150 - Jeśli kiedykolwiek by tak było, wtedy, owszem byłabym – przeszła obok niego podchodząc do Aimee. – Przysłał mnie tu Thorn, bym pomogła wam znaleźć Daimony, które mają duszę Fanga. Aimee uniosła brwi słysząc imię, którego nigdy wcześniej nie słyszała. - Thorn? - Mój szef. Nie kwestionujemy jego rozkazów. Po prostu słuchamy. Chcemy uratowanego wilka, oto więc jestem. - My? – zapytał Dev rozglądając się za kimś innym czającym się w cieniu. Wynter posłała mu niewyraźny uśmiech i zignorowała jego pytanie. - Tak więc Daimony zniknęły, gdy je goniliście? Aimee potwierdziła. - Uważamy, że zniknęły w tunelu. - To może być trudne. Dev przeniósł ciężar ciała na prawą nogę i skierował rozdrażniony uśmieszek w stronę Aimee. - Ciągle mówię, że powinniśmy oddać to w ręce Mrocznych Łowców. To jest ich praca, a nie nasza. Aimee zaczynała być zmęczona tym jego argumentem. - Nie mogliby znaleźć tych właściwych i nie mogliby wejść w tunele, by ich wypłoszyć. - I my również nie możemy. W przypadku gdybyś nie zauważyła, to jesteśmy dla nich specjalną gratką i nie chcę skończyć jak Fang leżąc w łóżku w śpiączce…lub co gorsza, nie żyjąc. - To idź do domu Dev. - Idź do domu Dev – zakpił. – Jakby Maman nie obdarła mnie ze skóry, gdybym cię tu zostawił, a ty byś wróciła do domu w śpiączce. To wszystko wraca do scenariusza „nie chcę umrzeć”, który staje się coraz trudniejszy do uniknięcia. - To cofnij się ode mnie, albo osobiście wyślę cię w stan śpiączki. Wynter westchnęła. - Czy wasza dwójka ciągle tak walczy? - Tak – powiedzieli unisono. - Ale to ona ciągle zaczyna. Wynter przewróciła oczami i wydała z siebie dźwięk obrzydzenia. - Dzięki Thorn. Naprawdę tego potrzebowałam i na pewno za to zapłacisz.

151 - Fang? Fang otworzył oczy i zobaczył nad sobą pochylającą się Aimee. Minęło kilka

tygodni lub miesięcy od kiedy ostatni raz ją widział. Wypełniła go ulga na widok, że jest cała i bez szwanku. Jakoś Thorn zrobił to, co obiecał. - Hej. Uśmiechnęła się, a uśmiech ten promieniował do każdej części jego ciała, a kiedy mówiła jej ton był lekki i przekorny. Przede wszystkim to sprawiło, że ponownie poczuł się prawie normalnie. - Wyglądasz dużo lepiej od ostatniego razu kiedy cię widziałam. Może powinnam zostawić cię tutaj po wszystkim. Zaśmiał się, nawet gdy ta myśl poważnie go przerażała. - Wolałbym raczej, żebyś tego nie robiła. Ale również nie chcę widzieć jak ty cierpisz. Wolałbym byś była bezpieczna, gdy ja tu zostanę niż gdyby miało ci się coś stać. Wzięła jego dłoń w swoją. Ciepła łagodność jej dotyku promieniowała po jego ciele. Jego ciało bolało od chęci posmakowania jej ciała. Och, mieć minutę w ludzkim świecie… - Dorwaliśmy trzech z nich dziś wieczorem. Fang kiwnął głową. - Wiem. To dlatego moje rany się zabliźniły – i również dlatego był teraz o wiele silniejszy. – Dziękuję. Pocałowała jego dłoń. - Nie ma za co. Niedługo wrócisz. Obiecuję. Bogowie miał nadzieję na to. Trudno było tu zostawać dzień po dniu. Czuł się samotny. Ale przynajmniej była tu z nim i za to poczucie pocieszenia nie będzie w stanie jej spłacić. - Jak tam Vane? - Nie bardzo wiemy. Przebywa teraz u jednego z Mrocznych Łowców, by ten pomógł mu ochronić jego partnerkę. - U którego. - U Valeriusa. Fang zaklął na to imię. Gdyby ten drań dobrze wykonał swoje zadanie w bagnie, Anya nadal by żyła. Dlaczego na Olimp, wiedząc to, Vane tam poszedł? Co on sobie myślał?

152 - Rzymianin? Aimee skrzywiła się i potwierdziła. - Przykro mi Fang. Nie wiedziałam, że to cię zasmuci. Jednak tak było. Nie tylko ze względu na fakt, że Valerius nie był w stanie pomóc im obronić Anyi, ale dlatego, że Fang nie mógł pomóc Vane'owi, gdy ten tak bardzo go potrzebował. Nie mógł znieść myśli, że jego brat musiał zwrócił się o pomoc do osoby, która ich zawiodła. - Wiesz kto z watahy poluje na niego? - Stefan jest jedynym, którego widzieliśmy. Przyszedł do Sanctuary kilka razy, bez

wątpienia celując w ciebie. Fang zaklął. - Muszę się stąd wydostać. Vane nie może zostać sam. - Nie jest sam. Fang zamarł na te nieoczekiwane zaprzeczenie. - Co masz na myśli? - Fury jest z nim. - Fury? – Gapił się w oburzeniu. Oczywiście Vane był poważnie zakręcony odkąd Fang był ranny. Co do cholery jego brat sobie myślał? – Ten ulicznik? Co Vane z nim robi? Aimee wycofała się, gdy zdała sobie sprawę z błędu jaki popełniła. Co było z Fangiem, że za każdym razem, gdy z nim była, musiała w coś wdepnąć? Tak jakby nie mogła nic robić lub czegoś mówić, co jego dotyczyło. - Powinnam iść. Nie chciał puścić jej dłoni. - Ty coś wiesz. – Jego ton był pełen oskarżenia. Zawahała się. To nie było dobre miejsce. - Nie powinnam być tą, która ci to powie. - Powie mi co? Aimee nie mogła tego zrobić. Vane powinien być tym, który mu to powie. Albo Fury. Ale na pewno nie ona. - Muszę iść. - Aimee – powiedział obolałym tonem, który przedarł się przez nią. – Proszę. Muszę wiedzieć co się z nim dzieje. On jest jedyną rodziną, która mi pozostała. Nie zostawiaj mnie tutaj w niewiedzy.

153 Miał rację. To byłoby okrutne, a już wystarczająco wycierpiał. Biorąc głęboki oddech przygotowała się na jego reakcję. - Fury jest twoim bratem. Jego przystojna twarz zrobiła się biała. - Co? Pokiwała głową. - To prawda. Tak jak Vane, zmienił formę w okresie dojrzewania i stał się Katagarczykiem. Tak jak ojciec postępował z wami, tak samo matka zwołała swoją sforę przeciwko niemu, by go pobić. Zostawili go na śmierć. Teraz zjednoczył się z Vanem, by chronić jego partnerkę, Bride. Fang potrząsnął głową w niedowierzaniu. Ale to cierpienie widoczne w jego ciemnych oczach rozdarło ją. Nienawidziła go bardziej ranić. - Fury jest moim bratem? Co będzie następne? Mama Lo okaże się moją dawno zaginioną siostrą? Przewróciła na niego oczami. - To trochę naciągane. Leżąc na plecach w swoim łóżku przykrył oczy dłońmi. - Czuję się chory. Aimee połaskotała go figlarnie po brzuchu. - Och, Fang przestań dramatyzować. Masz kolejnego brata. Powinieneś być

wdzięczny. Fang był zaskoczony, że dotykała go w ten sposób. Każdy inny już nie miałby ramienia. Ale jej ciepły dźwięk faktycznie zmniejszał jego gniew i poczucie zdrady. - A gdybym powiedział coś takiego tobie? - W przypadku gdybyś nie zauważył mój pas cnoty składa się z braci. Ale ty…ty powinieneś się cieszyć z powiększonej rodziny. Może. - Taa, ale to jest Fury – ostatnia kreatura na ziemi, z którą chciał być spokrewniony. Nie mógł znieść tego skurwiela. Aimee śmiała się z jego przerażonego tonu. - My mamy Remiego w drużynie. Z tym sobie poradź, bekso. Fang zagapił się na jej obrazę. Nikt, nigdy nie ośmielał się go znieważać. Nawet Vane. - Bekso?

154 Pokiwała głową. - Jeśli termin pasuje… Sięgnął, by ją połaskotać. Piszczała i próbowała uciec, ale ściągnął ją do łóżka i trzymał pod sobą. Wiła się figlarnie, w jej oczach zatańczył śmiech, gdy zaczęła w odwecie łaskotać jego. Fang całkowicie znieruchomiał, gdy zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Był zamknięty w piekle i Aimee sprawiła, że się śmiał… Trzeźwiejąc spojrzał w jej niebieskie oczy, które piętnowały jego duszę. Ten uwodzicielski dołeczek dręczył go w snach. Jak mogła sprawiać, że tak się czuł? Całe jego życie się rozpadało, a ona sprawiała, że się śmiał. Sprawiała, że zapominał o uwięzieniu razem z demonami, które torturowałyby go, gdyby dostały taką szansę. O tym, że sprzedał swoją duszę, by ona była bezpieczna. Jak to w ogóle możliwe? Aimee zadrżała na widok przystojnej twarzy Fanga. Włosy opadały mu na oczy, przykrywając je, gdy patrzył na nią z wyrazem gorąca i potworności. O czym myślał? Następnie powoli opuścił swoje usta na jej. Zajęczała na jego smak, gdy objęła go ramionami i przycisnęła mocno do siebie. Zamknęła oczy, gdy wdychała zapach jego skóry i pozwoliła jego językowi zatańczyć z jej. To było takie złe. Nie miała tu żadnego interesu. Z nim. Mimo to nie mogła wyobrazić sobie innego miejsca, gdzie chciałaby być. To nieprawdziwe. To był sen. Była tu tylko duchem. Czy to się liczyło? Może. Niechętnie odepchnęła się. - Fang muszę już iść. - Wiem – trącił nosem jej szyję, wysyłając więcej dreszczy, gdy jego zarost łaskotał jej skórę. – Po prostu potrzebuję jeszcze przez minutę czuć ciepło. Te słowa złamały jej serce. Wciąż był pogrążony w rozpaczy i zagubiony w tym miejscu, pozbawiony kogoś godnego zaufania. - Tutaj – powiedziała zdejmując swój medalion bez którego nigdy się nie ruszała. Założyła mu go na szyję. Fang spojrzał gniewnie na medalion w kształcie serca, który był ozdobiony rytem winorośli zawiniętych wokół czaszki. Nie było w tym nic męskiego. Powinien być

przerażony jego wyglądem. Jednak nie był. Aimee położyła dłoń na jego dłoni, gdy go trzymał. - Będę tuż obok, gdy krzykniesz po mnie.

155 Potrzebuję cię teraz… Ale nie potrafił powiedzieć tych słów na głos. Zamiast tego pochylił się i wdychał jej zapach bzu jeszcze przez chwilę. - Bądź bezpieczna. - Ty również. I nagle już jej nie było. To wystarczyło, by jęknął. Ale przynajmniej jej zapach unosił się na jego skórze jak fantomowy szept. Gdyby tylko mógł zatrzymać jej ciepło w ten sam sposób. Wzdychając wyciągnął naszyjnik i otworzył go. Wewnątrz było jej zdjęcie, gdy była mała z dwoma mężczyznami, których nigdy nie widział. Trzymali małego, czarnego niedźwiedzia między sobą i uśmiechali się z dumą. Musieli to być jej nieżyjący bracia i to sprawiło, że pomyślał o Anyi. Czuł się jak gdyby ktoś kręcił nożem w jego wnętrznościach. Nawet teraz, ból był surowy i gryzący. Najgorsze było to, że wiedział, iż on nigdy nie ustąpi. Będzie tęsknił za swoją siostrą do końca swoich dni. Przejeżdżając palcem po obrazku, zdał sobie sprawę, że ukryty jest tam wiersz. Gdzie jestem ja zawsze tyś jest. Twój obraz żyje w moim sercu. Zdusił przypływ emocji, gdy opuścił zamglone oczy na słowa, które go dotknęły. Mrugał zaciekle, przeklinając uczucie. Był wojownikiem. Wilkiem przez duże W. Nie jakąś starą babą, płaczącą na reklamach Hallmarku. Ta mała niedźwiedzica sprawiła, że poczuł się tak, jak nigdy wcześniej. Jakby był człowiekiem. Co więcej sprawiła, że chciał nim być. Jak głupie to było? Jego siostra i brat zawsze chcieli go…no może Vane nie chciał, bo był bezużyteczny w świecie ludzi, ale rodzeństwo zawsze było jego schronieniem. Kochali go ze wzajemnością. Ale to, co czuł do Aimee… To złe wilku. Nie powinieneś nawet myśleć o niej. Gdzie jestem ja zawsze tyś jest. Twój obraz żyje w moim sercu. Dokładnie to czuł do niej. Zamykając medalion pocałował go lekko i zawiesił z powrotem na szyi. Taa, był na tyle dziewczęcy, że chciało mu się rzygać. Ale należał Aimee i bardzo go ceniła. I będzie jego, dopóki nie odda go jej w prawdziwej rzeczywistości. Teraz wcale nie mógł spać. Cholerna ozdoba. Pierwszy raz od miesięcy czuł się wystarczająco bezpieczny, by zdrzemnąć się nie czekając na atak. Jakby tego było mało, miał piekielną erekcję. Była bolesna i domagająca się uwolnienia.

156

Uderzając głową w łóżko, warknął. Tak, jestem w piekle. Przynajmniej nie był głodny z powodu walki z demonami. Dodatkowo był silniejszy. Prawie cały. Wkrótce z powrotem wróci do siebie i do świata do którego należał i wszyscy będą razem z nim. Miał nadzieję. - Nie mówisz poważnie o rekrutowaniu tego wilka, prawda? Thorn nie ruszył się z miejsca gdy usłyszał głos Misery, która wychodziła z cienia tuż za nim. Złapał wino w dużym kielichu i kontynuował wpatrywanie się w ogień przed nim – ogień, który przypominał mu dom, o który nigdy nie chciał się upomnieć. - Czy jest prawdziwy powód tego drażnienia mnie? Podeszła i stanęła tuż obok jego krzesła. Jedną ręką przejechała po jego plecach, drugą oparła na biodrze, patrząc w dół na niego leniwie. - Chcę wiedzieć dlaczego wysłałeś na nas swoje bandziory. - Złamałaś prawo. Wydała z siebie dźwięk obrzydzenia zanim nie usadowiła się na jego kolanach. Robił wszystko co mógł, by nie zepchnąć jej na podłogę. Przejeżdżając paznokciem po policzku, uśmiechnęła się zalotnie. - Nie chcesz tak naprawdę tam iść, prawda? Przejdź ze mną na ciemną stronę kochany. Wiesz, że tego chcesz. Tak, chciał. Uwodzicielski powab zawsze tam był i jego ojciec zawsze wysyłał demony takie jak Misery, by wpłynąć na niego. Ale on odmawiał. Złożył ślubowanie i maleńka część jego, która była przyzwoita nie chciała dać się skusić. Wykorzystując swoje moce przeniósł się z krzesła, jednocześnie powodując upadek Misery na podłogę, tak by móc stanąć nad ogniem. - Idź precz Misery. Nie jestem w nastroju do dogadywania się z tobą. Stanęła na nogi. - Dobrze. Ale pomyśl o tym…wypatroszymy twojego ostatniego żołnierza na ziemi w Nowym Orleanie. Tylko poczekaj, aż zobaczysz co zaplanowałam dla wilka.

157

Rozdział 16 Każdy dzień wydawał się Fangowi wiecznością, gdy walczył z demonami w ludzkiej formie i przeklinał wciąż żyjące Daimony. Przynajmniej Aimee była w stanie przekazać mu wszystkie informacje, co się dzieje na zewnątrz, w realnym świecie. Ale był zmęczony uwięzieniem. A najbardziej samotnością. Była jedynym ogniwem ze światem, który pozostawił. I to było najtrudniejsze. Dlaczego Vane nie mógł z nim nawiązać kontaktu?71 Czy Fury był dla niego lepszym bratem72 i zdążył o nim zapomnieć? To było głupie. Wiedział o tym, niemniej ta myśl go prześladowała. Prawdopodobnie dlatego że czuł się zdradzony i opuszczony przez swojego brata. Jak Vane mógł go tak po prostu odrzucać jako sen i nie słuchać tego, co próbował mu przekazać? Dlaczego mu nie pomoże, skoro tego najbardziej potrzebuje? – Hej wilku…myślę, że jest coś, co musisz koniecznie zobaczyć. Przerwał trening i spojrzał na Thorna, który wziął buzdygan z jego rąk. Na

ścianach wokół nich zaczęły się pojawiać obrazy. Niepewny czego ma się spodziewać patrzył jak obrazy stają się wyraźne. Zobaczył Aimee w klubie, który był w trakcie przebudowy. Wszędzie stały drabiny, wiadra z farbą, jak również piły i różny sprzęt. Ale najważniejsze było to, że stała otoczona przez demony Charonte, a jej brat Kyle stał obok niej. Wysoki, czarnowłosy i niebiesko cętkowany Charonte potrząsał głową, Usłyszał jak mówi … – Nie ma tutaj nikogo tak głupiego by to zrobił…73 Aimee posłała mu słodki uśmiech. – Daj spokój Xendrix, na pewno jeden z was jest stęskniony za domem. Parsknął. – Czy ty kiedykolwiek spotkałaś Destroyer? – Jego głos był zgryźliwy i zimny. – Wiesz był czas – przyznaję, że zanim został odnotowany przez historię, –ale jednak był,…kiedy była dla mnie jak druga matka. I wtedy ludzie zaszlachtowali jej syna. A od dnia kiedy został przywrócony, a ona wróciła do swojej nory, jest odrobinę marudna 71 Bo chroni Bride? 72 Nie, nie – ale ma tak samo niewyparzoną mordkę jak ty – więc może Was myli: P 73 A założy się?

158 i cierpi na permanentne PSM, i tak jest od jedenastu tysięcy lat. To jest wkurwiające …dokończył prawie płaczliwie. - Bez obrazy, ale nie ma na tyle dużo mięsa, piwa i pączków na świecie, bym tam powrócił.74 Demony wokół niego wydały dźwięk aprobaty. Aimee westchnęła. – Muszę dostać się do Kalosis. Xendrix parsknął szyderczo. – Zjedz Daimona.75 Kyle roześmiał się. – To nie jest takie proste, w jej obecności mają dziwaczną tendencję do zamieniania się w pył.76 Tortury też nie pomogą. Wypróbowaliśmy tę metodę wczoraj. Te małe smarki są wysoce niechętne do współpracy. – To tak samo jak my. – Xendrix chwycił za młotek i wrócił do pracy. Aimee tak smutno spojrzała na brata, że Fang chciał ją przytulić. Kyle skrzywił się i stanął przed demonem odcinając mu drogę. – Xed – proszę cię. Dużo dla was zrobiłem, chłopaki. Nie pomożesz brachu? Jeden demon, co nas tam wprowadzi i wyprowadzi, nikt niczego nie zauważy. Xendrix walnął młotek do przybornika. Spojrzał na Aimee. – Dlaczego to jest takie ważne dla ciebie? – Fang uratował mi życie. Chce się mu odwdzięczyć. Xendrix prychnął drwiąco.

– Jasne. A od kiedy to ludzie, a zwłaszcza Zwierzo Łowcy są takimi altruistami? Wierz mi, żyję obok was od zarania dziejów. Zawsze byliście małymi samolubnymi kanaliami. Więc lepiej mi podaj dobry powód do samobójstwa. Aimee rzuciła okiem na Kyle'a zanim odpowiedziała. – On jest dla mnie bardzo ważny. – A moje części ciała są bardzo ważne dla mnie. Thorn rzucił okiem na Fanga, a obrazy nadal pojawiały się wokół nich. 74 Taa poznajmy bliżej brata Simi. Dorosłego Charonte dla odmiany.. 75 To chyba w języku Charonte – ugryź mnie w dupę… 76 Taa te sztylety i takie tam jak wkurwiona samica..

159 – Twój szalony miś obrzydliwie o ciebie dba, prawda? Fang milczał. Zatkało go to, co próbowała dla niego zrobić. – Proszę Xendrix – błagała Aimee. – Straciłam już wystarczająco dużo osób, które coś znaczyły w moim życiu. Nie chcę stracić kolejnego. Fang jest dobrym wilkiem i nie mogę go tak zostawić. Mamy tylko jeszcze jednego Daimona do zabicia, by go uwolnić. Chociaż raz mogę uratować kogoś, o kogo dbam. Nie mogę żyć wiedząc, że byłam tak blisko celu i nawaliłam, poddałam się. Demonica podeszła do Xedrixa i spojrzała na niego z potępieniem. – No, spójrz na tą biedną niedźwiedzicę. Ona go kocha… jak możesz jej odmawiać? – Demonica pokręciła głową i spojrzała na Aimee. – Zabiorę cię tam. Xendrix uniósł dłoń. – Nie, nigdzie nikogo nie zabierzesz. Nie zaryzykuję życia żadnego z was. Macie wolność i cieszcie się nią. Apollymi zmiłuje się nade mną za dezercję, – co oznacza szybką śmierć. – Westchnął ciężko. – Ja ich tam zabiorę. Demony zaczęły głośno protestować. – Jesteś naszym przywódcą – wrzasnął któryś. – Tiaa pierdolony dupek to ja. – Xandrix ściągnął ręcznik z szyi i podał demonowi, z którym rozmawiał. – Pilnujcie baru chłopaki. I pamiętajcie co powiedział Kyle. Jedzcie tylko turystów. Za nimi nikt nie będzie tęsknił. Zmienił się w swoją prawdziwą demonią formę. Z czarnymi rogami i skrzydłami. Jego ubranie sprowadzało się tylko do przepaski biodrowej. Napotkał spojrzenie Aimee, jego oczy były złowrogo żółte. – Za mną. Aimee zatrzymała go. – Dziękuje Xendrix. To dla mnie dużo znaczy. – Naprawdę chciałbym powiedzieć to samo. Cholerne niedźwiedzie zabijające porządne demony. Co my wam zrobiłyśmy? Kyle zaśmiał się nerwowo. – Cóż, próbowaliście mnie zjeść. Xendrix skrzywił się.

160

– Skończ z tym. Wzięliśmy tyko jeden mały gryz. – Tiaa jasne i był skażony. Przez miesiąc bolało. Aimee roześmiała się. – Bądź wdzięczny, że nie nabawiłeś się wścieklizny lub czegoś gorszego. Demon zmarszczył brwi. – Wiesz co misiu poczekam na te obelgi do czasu, aż wrócimy… Skoro jest już za późno by mój zdrowy rozsądek zwyciężył. Aimee machnęła dłonią na jego słowa. – Zdrowy rozsądek jest poważnie przereklamowany. Jesteś demonem. Myślałam, że waszym hasłem jest niszczyć do zwycięstwa. – Nie, naszym mottem jest – wszystko lepiej smakuje z ostrym sosem. – A więc dobrze, że uciekliście do cajunskiego kraju, w którym jest ostro na każdym kroku. Xendrix błysnął kłami w uśmiechu. – Wierz mi, to nie to mieliśmy na uwadze podczas naszej ucieczki. Spoważniał. Wziął ich do zaułka za barem. Podniósł ręce. – Naprawdę mam nadzieję, że Apollymi teraz śpi. - Posłał im ostre spojrzenie. – Ochrona na oczy. Po chwili, wspaniałe jasne światło zalało zaułek. Aimee skrzywiła się z bólu. Mimo że oczy miała osłonięte ból był okropny i oślepiający. W końcu światło zblakło. Opuściła ręce. Wszystko, co dała radę zobaczyć to małą przestrzeń w ponurym korytarzu. Xendrix uśmiechnął się złośliwe. − Witamy w piekielnej dziurze. Jedyna dobrą rzeczą było to, że wyrzuciliśmy Daimony z centralnego holu wprost pod nogi Strykera. My, Charonte, mamy osobne wejście. – Posłał im ciężkie spojrzenie. – Słuchajcie mnie i róbcie to, co wam każę, bo w przeciwnym razie będzie do dupy. Weszliśmy do domeny Charonte, a one są przeważnie bardzo głodne. Aimee skinęła głowa. − Jesteśmy tuż za tobą.

161 − Radość mojego życia. – Jego głos tonął w sarkazmie. Xendrix szedł pierwszy, powoli. Prowadził ich ponurym korytarzem. Uniósł rękę i pojawiała się pochodnia, gdy mijali drzwi, za których dochodziła rozmowa demonów. – Jak ten Daimon wygląda? Kyle odpowiedział zanim miała szanse to zrobić. – To wysoki blondyn. Demon posłał mu rozłoszczone spojrzenie. – Cóż, więc to poważnie zawęża nasze poszukiwania, prawda? Do każdego Daimona tutaj, poza Strykerem. Ile ich może być? Niech się zastanowię, dwóch? Nie kurwa, tylko kilka tysięcy! Czy możesz być nieco bardziej konkretny – i jeśli powiesz że był… ubrany na czarno zabiję cię własnoręcznie i oszczędzę sobie agonii umierania.77 Aimee pokręciła głową.

– Jesteś zrzędliwym demoniątkiem. – Powinnaś spotkać moją mistrzynię. Ta to dopiero jest perełka. – Następnie bez ostrzeżenia położył rękę na jej głowie. Aimee skrzywiła się, kiedy wspomnienia przelatywały przez jej umysł, jakby je skanował za pomocą przycisku szybkiego przewijania. Czuła mdłości i zawroty głowy. Po chwili zabrał dłoń. – Cadmon… wiem gdzie jest ten tchórz. Kyle był pod wrażeniem. – Możesz wysysać myśli? Xendrix skrzywił się. – Wolę wysysać wnętrzności, ale myśli też mają swoją zaletę… od czasu do czasu… A teraz radzę wam się zamknąć. Jestem tylko jednym demonem, wśród wielu tutaj, i podczas gdy ja… No cóż obojętnie mi czy żyjecie czy umrzecie…, ale no potrzebujemy Kyle'a by dokończył nasz klub…, zatem jednak musicie żyć78, więc idziecie za mną w całkowitej ciszy. Aimee podążyła za nimi przez kręte korytarze, uliczki i zaułki Kalosis. Zatrzymała się na widok monumentalnego pałacu majaczącego się na wzgórzu. Błyszczał jak 77 Jak go nie kochać? Ten sarkazm jest prawie niewyczuwalny… 78 No prawie chyba go lubi i jednak mu zależy….wyobrażacie sobie dorosła Simi?

162 wypolerowany jet na tle ciemnego nieba. Złowrogi i budzący respekt. Podziwiała jego mroczne piękno. – Niech zgadnę – wyszeptała. – Siedlisko Apollymi? Xendrix skinął głową. Kładąc palec na ustach wskazał brodą mały budynek naprzeciwko. – Nikt mnie nie może zobaczyć – wyszeptał. – Albo Apollymi zażąda mojego powrotu lub mnie zabije. Wy musicie iść sami i go znaleźć. – Skąd wiesz, że tam jest? Ujął ją za dłoń. Ujrzała obraz Cadmona śpiącego w łóżku z kobietą. – Dzięki. Pochylił głowę. – Powodzenia. Aimee zawahała się. – Kyle zostań tutaj z Xendrixem. – Ale.. – Żadnych ale. Nadal nie panujesz nad mocami. Zostań tutaj i zrób wszystko, by nikt was nie zobaczył. Skinął głową. Aimee szła ukryta w cieniu upewniając się, że nikt jej nie dostrzeże. Jej nerwy były na granicy wytrzymałości, ale starała się nie bać. Wiedziała, że jest silna i pełna mocy. Ale do tej pory nigdy nie musiała walczyć sama. Może i była przekonana o swojej mocy, ale nie była arogancka. To było niebezpieczne miejsce i nie miała pojęcia o zakresie

mocy Cadmona. Trzymaj się myśli o Fangu.. To pomogło. Otworzyła popękane drzwi wdzięczna, że nie były zablokowane. Wśliznęła się do małego domku. Było tak cicho… tak cicho, że słyszała jak bije jej serce. Zarżniesz śpiącego człowieka.. Zawahała się na tą myśl… Wszystkie inne Daimony atakowały ją… ale ten… On spał w domu…Jak mogła to zrobić?

163 Zabił setki ludzi by przeżyć. On nie jest niewinny. Zaatakował Fanga, gdy był skrępowany i bezsilny. Ale to nie uspakajało jej sumienia. To było morderstwo. Nie samoobrona. Nie sprawiedliwość. Morderstwo. Zacisnęła dłoń na ostrzu. Teraz za późno by tchórzyć. Skończ to. Ale jak mogła? Cofając się wpadła na krzesło, które przewracając się wydało żałośnie głośny huk. Jej serce zamarło. Nie było żadnego ruchu. Dzięki bogom hałas go nie obudził. Aimee odwróciła się i wpadła na Daimona. Jego oczy były ciemne i zachłanne, gdy mierzył ją wzrokiem. – No, no, no…, jakim jesteś ślicznym, małym kąskiem. Niczego nie zamawiałem do domu, ale jestem daleki od tego, by pogradzić takim prezentem. Aimee kopnęła go mocno w pachwinę. Ale zanim wymierzyła cios nożem w jego plecy znikąd pojawiła się kobieta Daimon, rzucając ją na ścianę. Oszołomiona spojrzała i zobaczyła kolejne trzy Daimony. – Co kurwa? Jakaś orgia? Zaatkowali ją. Aimee uchyliła się przed ich atakiem kierując się na najważniejszego Daimona – Cadmona. Tego, co miał duszę Fanga. To był jej główny cel, który musiała zabić. Reszta nie miała znaczenia. Byli prostymi celami. Kobieta Daimon kopnęła ją. Upadła na podłogę. Szybko wstała na nogi. Jeden z mężczyzn szarpnął nią. Uderzyła go tak mocno w twarz, że jej dłoń zabolała w proteście. Odwracając się od Daimona namierzyła swój cel. Uderzyła nożem i z Daimona został złoty pył. Ale zaroiło się od innych bękartów. Aimee krzyknęła, kiedy kobieta zatopiła kły w jej ramieniu. Fang zatoczył się, czując jak ostatnia cześć jego duszy wróciła do domu, do jego ciała. Po raz pierwszy od miesięcy nabrał głęboko powietrza. Thorn uśmiechnął się złośliwe. – Witamy z powrotem, wilku. Ale nie był z powrotem i Aimee też nie. Nadal był uwięziony w tym cholernym piekle. – Mogę do niej iść?

164

Thorn skrzył się. – To jest odrobinę skomplikowane. Odesłanie cię rozbija kilka układów, nad którymi nie mamy technicznej kontroli. Fang spanikował patrząc na scenę na ścianie. Aimee przegrywała. – Oni ją zbiją Thorn! – Fang zrobił to, czego nigdy do tej pory w swoim życiu nie spróbował. Zaczął błagać. – Proszę… Thorn podniósł dłoń w kierunku ściany. – Przejście jest otwarte. Lepiej spadaj. Fang nie zawahał się. Podbiegł do muru spodziewając się katastrofy zakończonej złamaniem kończyn i karku. Jednak tak się nie stało. Zamiast tego znalazł się w pokoju z Aimee i Daimonami. Chwycił kobietę, co zatopiła kły w ramieniu Aimee i odrzucił ją. Uderzył sztyletem prosto w jej klatkę piersiową. Pozostał po niej tylko kurz. Aimee ruszyła by zabić nowoprzybyłego aż jej wzrok spoczął na jego twarzy. Poczuła niedowierzanie. – Fang? W jego dłoni pojawił się kolejny sztylet, gdy stanął między nią i Daimonem. Zabił kolejnego. – Wynoś się stąd. Natychmiast. – Nie bez ciebie. Fang nie mógł uwierzyć, że stanęła za nim i owinęła ramiona wokół niego. – Aimee słuchaj mnie. Jesteśmy na terenie Daimonów i nie ma szans byśmy je wszystkie pokonali. Musisz stąd iść i mnie obudzić. Wtedy będziemy bezpieczni. A teraz idź. Aimee wiedziała, że miał rację. Nie mogli walczyć z każdym Spathi, a jeżeli złapie ich Destroyer… Jak powiedział Xandrix wyssie ich wnętrzności.. – Nie waż się umierać Fang. Wybiegła przez drzwi.79 Skierowała się do miejsca na lewo, gdzie czekał Kyle i Xendrix. – Zabierz mnie domu. Natychmiast. 79 Taa to dość logiczne że przez drzwi … No wiesz, Fang wbiegł przez ścianę, tu nic nie jest logiczne

165 Xedrix natychmiast ich teleportował. Aimee skrzywiła się zdając sobie sprawę, że wrócili do jego klubu, nie jej. – Cholera Xed, miałam na myśli Sanctuary. – Warcząc przeniosła się do pokoju Fanga. Wciąż leżał nieruchomo. Jej serce waliło, ze strachu i poczucia winy, że zostawiła go samotnie walczącego ze Spathi. Czy on nadal żył? – Proszę nie pozwól Daimonom znowu cię dorwać. Nie była pewna czy może ich więcej upolować. Przerażona pobiegła do łóżka i potrząsnęła nim, by się obudził. – Fang? Nie odpowiedział. Jak wcześniej był zimny i bezładny. Łzy napłynęły do jej oczu. – Niech cię cholera wilku! Nie waż mi się tego znowu robić. Lepiej

wstawaj! Natychmiast! Fang! Słyszysz mnie Fang? Fang? Fang! Wtedy poczuła to. To było jak iskra energii wstrząsająca jego ciałem. W jednej chwili trzymała wilka, aby w następnej obejmować nagiego mężczyznę patrzącego na nią ze zdziwieniem. Na jego widok, żywego i całego, łza spłynęła z jej policzka. – Fang? Rozejrzał się z niedowierzaniem po pokoju, że naprawdę tutaj był. Że to nie był kolejny sen, który za chwilę zmieni się w koszmar. Zapach Aimee uziemił go. Chwycił mocno jej dłonie. – Wróciłem. Uścisnęła go i roześmiała się. – Byłam przerażona, bałam się, że kolejny raz cię dopadli. Roześmiał się pokazując jej krwawe rany na ramionach. – Próbowali. – Spojrzał na nią. – Nie jesteś ranna, prawda? – Nie bardzo. Tylko jedno ukąszenie. Ale niezbyt głębokie. Nie mogę

166 uwierzyć że wróciłeś. – Objęła mocniej jego twarz i uśmiechnęła się do niego.-Koleś musisz się ogolić i ostrzyc. Zaśmiał się. – Wyobrażam sobie. Jej oczy błyszczały psotnie przez łzy. – Wiesz, co to oznacza, prawda? – Że bardziej potrzebuję kąpieli niż brzytwy? Jej uśmiech poszerzył się, gdy się z nim drażniła. – No cóż to też. Ale nie o to mi chodziło. Jesteś teraz coś mi winny. Przez długi czas. – Będę twoim niewolnikiem na wieki. – Oparł czoło o jej. –Dziękuję Aimee. Te słowa były marne w porównaniu do wdzięczności, jaką do niej czuł. Ona uwolniła go z niewyobrażalnego piekła. Bez niej nigdy by nie uciekł.. – Proszę bardzo. Pocałował ją w czoło80. Położył się na łóżku zakrywając kocem swoją nagość. – Czuję się tak jakby przejechała mnie ciężarówka. – Cóż, próbowaliśmy trenować twoje kończyny, kiedy byłeś wilkiem, ale niekiedy były tak sztywne, że nie dawaliśmy rady. Fang starał się o tym nie myśleć. To było prawdopodobnie wtedy, kiedy został zaatakowany przez Misery i jej ekipę. Ale to wszystko było już za nim. Był tam gdzie przynależał. Aimee odsunęła włosy z jego twarzy. – Jesteś głodny? – Jak wilk. – Złapię coś do jedzenia i zaraz wracam. Chwycił jej dłoń, kiedy próbowała odejść. Ciepło jej dłoni zbiło go z tropu. W Dolnym Królestwie odczuwał to inaczej. Teraz poczuł prawdziwe ciepło i miękkość jej skóry. 80 O boże jakie to romantyczne – koleś tak całuje się córkę. Słodkieeeee....

167 – Zostań ze mną dłużej. Tak długo był samotny, że teraz nie chciał zostać sam. Bał się, że jeżeli go zostawi w jakiś sposób wróci do piekła. Aimee usłyszała palącą potrzebę w jego głosie. – Zawołam Deva, by coś ci przyniósł. Pomogła okryć mu się kołdrą i swoimi mocami poprosiła Deva, by przyniósł jedzenie i wodę. Fang leżał na boku cichy i spokojny. Miał jedno ramię schowane pod głową, a jego oczy tańczyły wokół pokoju, tak jakby szukając cieni, które ożyją i go zaatakują. Ale dla niej nadal wyglądał wyśmienicie. Nawet z kołtunami na głowie oraz gęstą brodą. Mimo, że jego ciało było znacznie szczuplejsze niż powinno, to nadal wysyłało do niej impulsy które wstrząsy jej ciałem.81 – O czym myślisz? Te ciemne oczy złapały ją w pułapkę. A także skradły jej oddech. – Jak bardzo jestem wdzięczny że sobie mnie nie odpuściłaś. Chwyciła jego ręce i delikatnie ścisnęła. – Nie tylko wilki są lojalne, wiesz? My niedźwiedzie też mamy swoją reputację. Dev zapukał delikatnie zanim otworzył drzwi. Jego szczęka opadła, gdy zobaczył przebudzonego Fanga. – Jasny gwint. Wilk żyje. Aimee wstała by wziąć tacę. Ustawiła ją na komodzie. – Dlaczego myślałeś, że proszę o rosół? – Myślałem, że może doznałaś urazu głowy czy coś podobnego. Przewróciła oczami. Dev zatrzasnął drzwi i stanął przy łóżku Fanga. – To kiedy dorwałaś ostatniego? – Kilka minut temu. Jego spojrzenie stwardniało. 81 Hehehe autorka skutecznie pomija sprawy zapachu....

168 – Sama? – Nie. Kyle był ze mną. Nie pomogło jego wściekle spojrzenie. – Nich cię cholera Aimee, narażałaś szczeniaka? – On nie jest tylko szczeniakiem. – Masz racje, to jest pasażer, co wypadł z pędzącego autobusu. Cholera Aimee – ze wszystkich ludzi, których mogłaś wziąć do walki wybrałaś… – Dev! – Zaczęła się gotować ze złości. Nie była w nastroju na jego wykład. Potrząsnął głową. – Znasz dzieciaka. Przez większość czasu on nawet nie myśli, bo murarz

połowę jego mózgu zostawił w fabryce. Zirytowana pokazała mu drzwi. – Wynoś się. Kiedy nawet się nie ruszył, wypchnęła go za próg i zatrzasnęła drzwi przed jego twarzą. – Siostra, to było naprawdę niegrzeczne – krzyczał z korytarza. – Zraniłaś moje nieliczne uczucia. – Jego głos brzmiał jak u małego dziecka. – Ty nie masz żadnych uczuć Devereaux.82 Ten autobus minął cię dawno temu. – A taak. Masz rację. Zapomniałem. Mam ważniejsze rzeczy to zrobienia. Na przykład skórkę83, która wymaga mojej uwagi. Aimee przewróciła oczami chwytając z tacy miskę w bulionem dla Fanga. Przez całą jej rozmowę z bratem milczał84. – Czy on zawsze jest taki? Chciałby zaprzeczyć, ale nie mogła. – W zasadzie to tak. Ale bywa gorszy. Fang wziął od niej miskę i popijał jak z kubka. 82 Leje z jego imienia. 83 Chodzi o taką przy paznokciu. 84 Pewnie odgryzł sobie język.

169 – Aż dziwne, że go nie zabiłaś. – To niezła myśl. Przestał jeść i spojrzał na nią ze zbolałą miną. – Powinienem czegoś używać jedząc to, prawda? To pytanie nie tylko ją wzruszyło, ale zdziwiło. Po tym wszystkim, co przeżył martwił się, czy jej nie obraża swoim zachowaniem. To było takie nieoczekiwane. – Nie martw się. Wiem, że umierasz z głodu. Fang skinął głową. Miała rację. Jego żołądek ściskał się z głodu. Szybko połknął bulion i zamienił miskę na szklankę wody. – Wiesz, zjadłbym prawdziwego, dużego steka. – Twoje ciało nie jest na to gotowe. Carson trzymał cię przy życiu za pomocą kroplówek i ręcznego podawania napojów. Nie podam ci nic do jedzenia zanim z nim nie pogadam. Nie chcę byś się rozchorował. Fang spojrzał na swoje ciało i uzmysłowił sobie jak chudy jest. – Jasna cholera. Jestem o połowę mniejszy. – Niezupełnie, ale zejdzie trochę czasu zanim dojdziesz do siebie. Zadrżał. Nie podobało mu się jak wygląda. Ale przede wszystkim nie znosił swojej słabości. Był wojownikiem, a nie inwalidą. – Potrzebuję kąpieli. – Możesz stać? To pytanie poważnie go obraziło. – Nie jestem bezradny. – Oh popatrzcie! – Aimee krzyknęła falsetem. – Pan Macho powrócił w całej swoje wielkiej chwale. Witaj Panie Macho – jak miło cię znowu zobaczyć. Ale wiesz

co Panie Macho, byłeś przykuty do lóżka tak długo, że twoje nogi mogą być bezużyteczne. I nie dadzą sobie rady z twoją wagą. Pamiętaj, tak naprawdę nie jesteś człowiekiem. Ale jeżeli chcesz sam wstać i upaść, niech bogowie mnie bronią bym cię powstrzymała. Poza tym mieszkam w America’s Funniest Home Videos.85 Czy mam chwycić za kamerę? Chciał być na nią zły, a przynajmniej się obrazić, ale dziwnie go bawiła. 85 Amerykański reality show

170 – Zamknij się i pomóż mi dostać się do łazienki. – Oki, ale może chcesz najpierw coś na siebie włożyć zanim Maman, Papa albo Dev zejdą na udar. Z drugiej strony Dev może, ale z moim szczęściem to Maman albo Papa tu wejdą. A jak nas tak zobaczą to żadne z nas z tego nie będzie szczęśliwe. Śmiejąc się z jej żartów ubrał jeansy i koszulę. I gdy próbował wstać zdał sobie sprawę ile miała racji. Jego nogi były jak wilgotne spaghetti. Ale z jej pomocą udało mu się dotrzeć do łazienki i wanny. Zrzucił ubranie, a Aimee puściła wodę i regulowała temperaturę. – Czy powinienem wiedzieć, dlaczego tak swobodnie czujesz się przy mnie kiedy jestem nagi?86 Wyciągnęła ręcznik i położyła obok wanny. – Mam wielu braci. – I widziałaś ich nago? Włożyła rękę pod wodę sprawdzając temperaturę. – Niedźwiedzie często są nagie i wiele razy pomagałam Carsonowi w klinice. Oparła się na skraju wanny i wsparła brodę na dłoni. To była bardzo słodka poza. Chciał pochwycić ją i wciągnąć do wanny, by ugasić ból w pachwinie. – Czy twoje ego poczuje się lepiej, jeżeli powiem, że jesteś bardzo atrakcyjnym wilkiem? Podła mu myjkę, mydło, a następnie położyła brzytwę, krem do golenia i lustro na podłodze w zasięgu jego dłoni. – Musze wyjść zanim Maman albo Papa nakryją mnie z tobą. Żadne z nich nie będzie szczęśliwe, a ja nie po to tyle przeszłam by uratować twoje życie byś teraz miał umrzeć. Fang naprawdę nie chciał być sam. Spędził w ten sposób za dużo czasu. Ale wiedział, że miała rację. Ostatniej rzeczy jakiej chciał to by popadła w kłopoty. – Jeżeli będziesz mnie potrzebował, zawołaj. 86 Ooo jaki terytorializm - już widzę jego minę ala zmutowany tarzan.

171

Skinął głowa. Wyszła przez drzwi jak normalny człowiek. Ale ani ona ani on nie byli normalni. Byli zwierzętami, które wbrew wszelkiej logice oddziaływały na siebie. Wzdychając zabrał się do mycia, tak by nie obrażać własnych gruczołów węchowych. Boże jak Aimee mogła stać obok niego? Był zdegustowany własnym smrodem. Golenie było trudniejsze niż mycie. Nawet w swoje najlepsze dni nigdy nie był gładko ogolony. Zasyczał, gdy zaciął się w brodę. Natychmiast obok niego pojawiła się Aimee. – Co się stało? Zaskoczony zmarszczył brwi. Czyżby go podsłuchiwała? – Zaciąłem się. Skrzywiła się na widok krwi. Chwyciła kawałek gazy i wytarła mu krew. – Boże wilku, czy ja nie mogę zostawić cię samego na trzy sekundy? – Nigdy nie robiłem dobrze tego gównianego czegoś.87 Wzięła od niego brzytwę i starannie przejechała policzek. – To nie jest takie trudne. Czekał aż opłukała brzytwę i zapytał. – Więc znowu zapytam – jak to jest możliwe, że tak dobrze znasz się na goleniu mężczyzn? Roześmiała się. – Jestem niedźwiedziem, więc mam większy obszar ciała do golenia niż tylko twarz. Wygiął brwi i pochylił głowę wbijając wzrok w jej długie nogi, wyobrażając sobie jak wyglądają pod jeansami. – Tiaa, masz. Aimee chwyciła go za brodę i zmusiła, aby odchylił głowę tak, by mogła dostać się do jego szyi. Jej spojrzenie przesunęło się po jego muskularnej piersi i reszcie ciała wyraźnie widocznego pod wodą. Zaczerwieniła się. Ona może i widziała nagich mężczyzn, ale jego nagość to była inna sprawa. Ponieważ wcześniej przy nikim nie czuła tego, co jednoznacznie kojarzyło się z nagim 87 Eee czyli golenia??

172 mężczyzną. Nie dlatego, że była naiwna, czy też niedouczona i nie znała różnic między kobietami i mężczyznami. Znała wszystkie niuanse seksu, bo jej bracia byli bardziej nic chętni, by dzielić się wszelkimi szczegółami. Znała najbardziej zawstydzające fakty z ich przedmałżeńskich wyczynów, ale… Sama ich nigdy nie doświadczyła. I do czasu poznania Fanga nawet o tym nie myślała. Nie dbała o to i nie brakowało jej tego. Ale teraz nic nie mogła poradzić na to, że zastanawiała się, jak smakuję skóra Fanga. Jakie to uczucie mieć go w sobie. Mimo że był zaciekły wiedziała, że byłby dla niej delikatny. Kochający. 88 Siłą powróciła spojrzeniem do jego szyi. I zaczęła podziewać idealne krzywizny

jego szczęki. On naprawdę był fantastycznym mężczyzną. Nawet wychudzony i zmęczony. Skup się Aimee. Problem w tym, że była skoncentrowana. Ale nie na tym, na czym powinna. Fang oblizał wargi, kiedy skończyła go golić. Starał się trzymać ręce przy sobie i ukryć najsztywniejszą cześć swojego ciała. Miał nadzieję, że tego nie widziała. Ale to było trudne i bolesne. Wrzuciła brzytwę do umywalki. – Wiem, że nie jesteś bezradny, ale mam ci pomóc się wytrzeć? Sama oferta postawiła jego penisa w stan ekstremalnej gotowości. – Umm nie, myślę, że dam sobie z tym rade. – Jesteś pewien? Czuł, że sztywnieje jeszcze bardziej. – Mniej więcej. Tiaa. – W porządku. Możesz skorzystać ze swoich mocy by wrócić do łóżka, a ja tu szybko ogarnę? I powstrzymać ją od zobaczenia jak bardzo jej pragnie? – Jasne. Zmarszczyła brwi. Jego słowa bardziej przypominały pisk. 88 Oh i się rozmarzyłam. Może dojdę do siebie do kolejnego chapu. A może nie i Madd będzie musiała mnie jakoś ogarnąć.

173 – Wszystko z tobą w porządku? Fang bezgłośnie przeklął. – Tiaa. A przynajmniej na tyle dobrze na ile może się czuć facet umierający z powodu zatrucia dużą dawką testosteronu. Spojrzała na niego podejrzliwie. – Nie wyglądasz dobrze. Wydajesz się być odrobinę podniecony. – Po prostu wspaniale. Wyniósł się łazienki tak szybko, że nie zdążył się osuszyć. Zaczął przeklinać, gdy zdał sobie sprawę, jaki bałagan zrobił w łóżku. Warcząc na siebie użył swoich mocy by wszystko posprzątać i wyczarować flanelowe spodnie od piżamy. Ale materiał nie zakrył jego erekcji, tworzącej solidny namiot w kroczu. Przestań o niej myśleć. Tia racja. Jej dotyk naznaczył jego zmysły tak jak i jej zapach. Nie było od tego ucieczki. Zabij się… Westchnął i po chwili poczuł silne drgania mocy zapowiadające pojawianie się potężnej istoty. Gotowy do walki odwrócił się na łóżku i zobaczył Thorna stojącego przy drzwiach. – Co tu robisz? Thorn posłał mu świdrujące spojrzenie. – Czas byś zarobił na swoje życie wilku. Jesteś gotowy?

174

Rozdział 17 - Zarobić na życie? – powtórzył Fang, powoli wypowiadając każde słowo, by nie było nieporozumień. – Czyś ty kurwa oszalał? Dopiero co wróciłem i ledwo stoję na nogach. Co chcesz żebym zrobił? Wykrwawił się na nich? Thorn roześmiał się. - Brzmisz jakbyś był odporny na mnie. Nieważne. Facet był chyba ućpany, jeśli myślał choćby przez sekundę, że Fang może zrobić coś więcej niż to, co robi teraz. Siedzieć. Thorn z pewnością był na czymś. Fang odchylił się do tyłu na łóżku, by spojrzeć na niego. - Co dokładnie chcesz? - Końca znęcania się nad małym, puszystym króliczkiem. Ale to wydaje się niemożliwe w tej chwili, więc w to miejsce chcę żebyś wiedział, że mimo tego, że Xedrix i reszta wspierali ciebie i Aimee, to nadal są demonami i są obserwowani, a w razie konieczności dokonam egzekucji. Taa, to naprawdę zabrzmiało jakby palił się do zrobienia tego. Zapisze go…nigdy. - Dlaczego nie wyślesz ich z powrotem do Kalosis, jeśli są z nimi takie problemy? Wyglądał na bardzo rozczarowanego. - Tak naprawdę nie są pod moją jurysdykcją. Demony Charonte są odmiennymi istotami i odpowiadają przed innym panteonem. Co nie znaczy, że jesteśmy kompletnie ślepi na ich poczynania, ale tak długo jak wtapiają się w ludzkość, czyli zjadają zdeprawowanych, a nie przyzwoitych, prawych obywateli, a ich bogowie trzymają ich w ryzach, my nie martwimy się o nich…za bardzo. Thorn wymanifestował zdjęcie o rozmiarze pięć na siedem cali i podał mu. Był to mężczyzna w wieku około dwudziestu lat z wyrwanym sercem z klatki piersiowej. - To z drugiej strony jest to, co nas dotyczy. Albo bardziej mnie i tym samym pośrednio ciebie. Był to makabryczny widok, który Fang widywał niekiedy od czasu, gdy przybył do Nowego Orleanu. - To wygląda na typową ofiarę voodoo. - Dobrze, klepnij mnie w dupę i nazwij mnie Sally jeśli nie jesteś rozgarnięty. Jest to część rytuału przywołania Laruae Grand.

175 Było to określenie, którego wilk nie słyszał codziennie. Tak naprawdę nigdy nie słyszał. - Czego?

Oblicze Thorna pozostało całkowicie niewzruszone. - Pieprzony demon z kompleksem wyższości, który zębami wyrywa kości niemowlętom. Upraszczając, powiedzmy, że jest demonem, którego chcę wykopać z ludzkiego królestwa. TAK SZYBKO JAK TO MOŻLIWE. - A dlaczego ty nie możesz iść po niego? Thorn wyglądał na niezwykle zaniepokojonego jego pytaniem. - To długa historia na noc, gdy będę totalnie nawalony. A tak w skrócie to najprostszą wersją jest polityka, która naprawdę odparza mój tyłek. Uwierz mi, nie lubię jej bardziej od ciebie. Tak naprawdę nie mam ochoty na nic więcej, niż na przyszpilenie tego drania do najbliższego drzewa, najlepiej dębu…ale nie idźmy w tę stronę. Niestety, osobiście nie mogę go dotknąć bez wywołania wojny. – Wskazał na zdjęcie szarpiąc podbródkiem. – Phrixis zdjął kilku moich najlepszych ludzi na przestrzeni ostatnich wieków i oddałbym wszystko z mojej duszy, by usunąć jego władzę raz na zawsze. Fang spojrzał na twarz dziecka widoczną na zdjęciu. Jego oblicze było wykrzywione strachem. Biedny dzieciak nie miał szans i to poruszyło jego złość. Jednej rzeczy Fang nie umiał nigdy tolerować. Terroryzowania. Thorn miał rację. Ten dupek musi zostać zatrzymany. Thorn przyszpilił go śmiertelnym spojrzeniem. - Ty, mój mały loup-garou jesteś najlepszą bronią w tej walce, bo skoro nasz znawca VD nie zobaczył twojego przyjścia, to Phrixis również nie zobaczy. - Co z kapłanką? – zapytał zanim Thorn się poruszył. – Co mam zrobić jeśli ona jest w to zaangażowana? - Nią sam się zajmę. Nie ma żadnego traktatu, który jej dotyczy, więc mam wolną rękę do zrobienia z nią co tylko będę chciał. Dziwka pożałuje dnia w którym postanowiła uwolnić Phrixisa do świata. Fang wygiął brwi w rozbawieniu. To było stwierdzenie, którego nie słyszy się codziennie. - Pożałuje dnia? Thorn wzruszył ramionami.

176 - Jestem wystarczająco stary, by sprawić, że będziesz wyglądać jak embrion. Czasami to pokazuję. Masz dwadzieścia cztery godziny, aby znaleźć Phrixisa albo odeślę cię do Dolnego Królestwa. Ta groźba i ten ton uderzył w błędny nerw. Fang spojrzał na niego. - Pierdol się dupku. Oczy Thorna stały się czerwone. Głęboka, paląca czerwień, która mieniła się jak

płynąca krew w słabym świetle. Z jakiegoś powodu, nie wiedział z jakiego, obraz Thorna w czarnej zbroi i ze skrzydłami przemknęła przez myśli Fanga. Było to tak szybkie, że nawet nie wiedział czym było spowodowane. - Odradzam ci odzywanie się do mnie takim tonem wilku. Przeważnie radzę sobie z oswajaniem w sobie bestii, ale nie zawsze odnoszę sukces. I z całą pewnością nie chcesz zobaczyć tej mojej strony. Tak naprawdę powinieneś być wdzięczny, że daję ci dwadzieścia cztery godziny. Jeśli byś był cały i nie byłoby to twoje pierwsze zadanie, to nie byłbym taki łaskawy. - Nie lubię słuchać rozkazów. - A ja nie lubię się powtarzać – Thorn spojrzał na drzwi, za którymi była Aimee zanim nie przyszpilił Fanga groźnym spojrzeniem. – Oferowałeś komukolwiek swoją duszę, by uratować Aimee. Odpowiedziałem i teraz mam cię w posiadaniu. W całości, w komplecie i z duszą. Zrób to, co powiedziałem wilku, albo wasza dwójka spędzi wieczność w miejscu, gdzie Dolne Królestwo wyda ci się Disneylandem. Sierść zjeżyła się na grzbiecie Fanga. Nie cierpiał takiego tonu i gróźb, ale Thorn miał rację. Sam osobiście przehandlował własną wolę i zamierzał zastosować się do tego. Nawet gdyby miało go to zabić. - Ty poważnie cierpisz na niedostatek ludzkich umiejętności. Czerwień powoli ustępowała z oczu Thorna, a zastąpił ją powolny, podstępny uśmiech. - I oblałem panowanie nad gniewem gdy umieściłem doradcę w kamiennej ścianie. Warto byś o tym pamiętał. Fang czuł jak mięśnie jego szczęki pracują. - Mogę powiedzieć, że radzimy sobie jak Batman i Joker. - Zapamiętaj jedną rzecz wilku. Jestem najlepszym przyjacielem jakiego miałeś i najgorszym wrogiem jakiego możesz mieć.

177 Ponieważ nie będziesz żyć wystarczająco długo, by mieć innego. Thorn nie powiedział tego głośno, ale jego ton to sugerował. Podał Fangowi inne zdjęcie i kawałek materiału z zapachem demona. - To jest twój cel. Spraw bym nie pożałował ocalenia ciebie. Fang chciał go trzepnąć. Prawdopodobnie gdyby był silniejszy mógłby to zrobić. Ale pomysł przelatywania przez ścianę teraz, gdy miał demona do ściśnięcia nie wydawał się najmądrzejszym sposobem postępowania. Vane byłby dumny. Dolne Królestwo nauczyło go odrobiny instynktu samozachowawczego. - Kiedy mój czas zaczyna biec? - Dziesięć minut temu. Fang prychnął. - Dzięki. To naprawdę hojne z twojej strony. Thorn wydawał się być niewzruszony jego sarkazmem.

- Prawdopodobnie powinienem ostrzec cię, że nie jestem za bardzo sprawiedliwy i moja tolerancja na większość rzeczy jest na poziomie poniżej zera. Rób swoją robotę. Rób to dobrze, a nie będziemy mieć problemów. Spierdol to, a najprawdopodobniej cię zabiję. Spierdol to, a będę cię torturować jako pierwszy. - Coś jeszcze, co powinienem wiedzieć? - Tylko to. – Thorn wyciągnął rękę i chwycił go za nadgarstek. Zanim Fang mógł się ruszyć, Thorn miał go na plecach w łóżku z dłonią dociśniętą do łopatki. Fang zaklął, gdy ramię zaczęło go palić. Miał wrażenie jakby był piętnowany. Próbował walczyć, ale nie mógł się ruszyć. Coś nieludzkiego i niewidzialnego trzymało go mocno. Gdy Thron w końcu odszedł, zobaczył, że niezbyt daleko. Zapach palonego ciała wisiał w powietrzu, a na ramieniu miał okrąg ze starożytnymi symbolami. Sięgając dotknął to i syknął, gdy poczuł ból. - Co to jest? - Zabezpieczenie przed pomniejszymi demonami i zaklęciami czarowników oraz czarnoksiężników, którzy poznają się na tobie i odkryją, że jesteś ode mnie. Uwierz, będziesz za to wdzięczny. Być może będzie kiedy pieczenie ustąpi, ale jak na razie miał ochotę na kopanie tak długo dupy Thorna aż bolałoby tego drania tak mocno jak jego. - Czy to zadziała na Phrixisa? Thorn roześmiał się.

178 - Rozśmieszasz mnie. – cCofnął się i podał mu złotą rękojeść. Pstryknął w rubin i ostrze przedłużyło się o trzy stopy. – To jest twój miecz – powiedział tonem, jakby uważał Fanga za mało rozgarniętego. – Spiczasty koniec wciskasz we wroga. Nie pozwalaj nawiązać ze sobą kontaktu wzrokowego i pamiętaj, on pluje niewidzialną trucizną. - Och matusieńko. Thorn zignorował sarkazm i wepchnął mu w dłoń telefon komórkowy. - Zadzwoń do mnie jak będzie po wszystkim. Po prostu wciśnij dwa, a odezwę się. - A jeśli umrę? - Będę o tym wiedział i nie będę szczęśliwy. Pamiętaj wilku, jestem jedną z nielicznych istot, która może pójść za tobą w zaświaty i poważnie cię tam wkurwiać. Nie zawiedź mnie. - Ważna informacja przyjęta. Dziękuję Dr. Przesadny. Thorn pochylił głowę do niego zanim zniknął. Fang wypuścił głębokie westchnienie, gdy debatował nad tym co zrobić. Ale tak naprawdę nie było żadnego podejmowania decyzji. Musiał zacząć ścigać demona, zegar tykał. Najlepiej się stąd ulotnić, zanim Aimee wróci. Uniósł medalion z piersi i zacisnął w dłoni. Wróci.

Po pierwsze miał obowiązki. Biorąc głęboki oddech ubrał się w dżinsy, koszulkę i skórzaną kurtkę, następnie przyłożył szmatkę do nosa i wziął głęboki oddech. Z dławiącym go smrodem demona, zaczął go śledzić. Aimee zatrzymała się, gdy weszła do pustego pokoju Fanga. Biała kołdra wciąż była zmięta, a poduszki leżały krzywo jakby właśnie je zostawił. - Fang? Nikt nie odpowiedział. Marszcząc brwi, wiedziała, że nie był w łazience, bo właśnie stamtąd wróciła. Gdzie on jest? Przeszukała cały dom Peltierów i Sanctuary swoimi mocami i nadal nie znalazła śladu po nim. Poszedł do swojego brata?

179 Zamknęła oczy i pozwoliła swoim mocom wędrować przez eter, dopóki go nie znalazły89. Był w dzielnicy Warehouse, spacerując po ulicy jakby właśnie nie wrócił z piekła. Sklepy z antykami były zamknięte na noc, gdy przechodził obok nich. Co do diaska tam robił? Widziała jak zatrzymał się, by oprzeć się o szary budynek próbując złapać oddech. Jedną rękę miał owiniętą wokół swoich żeber, kiedy odepchnął się i poszedł dalej wzdłuż ulicy. Trzymał opuszczoną głowę i przez sposób w jaki się poruszał mogła powiedzieć, że kogoś śledzi. Dlaczego miałby robić coś tak głupiego? Włożyła wiele trudu to, by go uratować, a gdy tylko się odwraca, on chce dostać nożem w jakiejś alejce, podczas gdy powinien odpoczywać w łóżku. - Co ty sobie myślisz wilku? Nie był w formie, by gonić za kimś lub za czymś. Zanim mogła się powstrzymać, przeniosła się tam, stając obok niego. Fang okręcił się do niej z rykiem tak ogromnym, że musiała cofnąć się o krok w strachu. Zapomniała jak groźny mógł być. Nawet szczupły i słaby, wciąż był tak zacięty jak żaden inny Zabójca jakiego widziała. Jego długie włosy opadły na zdziczałe oczy i machał tak szybko mieczem w jej stronę, że jedyne, co mogła zrobić to sapać z podniesionymi w górę rękami. Ostrze zatrzymało się tak blisko, że mogła poczuć skrobanie o niego, gdyby tylko poruszyła lekko palcem. - Co ty tu robisz? – Fang zażądał odpowiedzi tonem pełnym złości. - Zastanawiające, o to samo mogłabym zapytać ciebie, cwaniaczku. Wiesz, kiedy ostatnio rozstawaliśmy się jakieś dwadzieścia minut temu, nie byłeś w formie na spacery. – Odsunęła ostrze, starając się nie pokroić sobie reki przy okazji. – Nieważne, walka czasem wymaga, by – spojrzała w dół na jego broń – zwrócić jej uwagę. Czy ty w ogóle wiesz jak walczyć mieczem?

Zakpił z jej gniewu. - To nie jest takie trudne. Ten jest prawie samoobsługowy. Używasz ostrej końcówki, by zranić przeciwnika. - Taa, jasne…uwierz komuś z wiekowym doświadczeniem, nie jest to takie łatwe w obsłudze. 89 To dopiero GPS
A mówią, że obrączka na palcu podobnie działa…Oj Fang nie uciekniesz za daleko w razie kłótni


180 Pstryknął palcami przy rękojeści i ostrze się schowało. - I uwierz komuś, kto polegał na nim przez ostatnie kilka miesięcy, by przeżyć, uczę się naprawdę szybko. Być może, ale nadal nie chciała by był sam na ulicy, kiedy nie był w najlepszej formie do walki. - Co ty tu robisz Fang? Fang chciał odpowiedzieć na to pytanie, naprawdę. Ale jak ma wyjaśnić jej, że by ratować jej życie, ofiarował własną duszę? To nie było coś, co by mile widziała. Znając ją, przeklęła by go za to. Jedna z rzeczy o Aimee to, to, że nie lubiła, gdy ludzie ją chronili. Ale cholera, stojąc tu przed nim z odbijającymi się światłami z ulicy we włosach i zmarszczonymi brwiami z troski o niego, była najpiękniejszą istotą jaką kiedykolwiek widział. Jak bardzo chciał ugryźć jej jabłko…90 Zmuszając swoje myśli do powrotu od katastrofy, odchrząknął. - Potrzebuję kilku samotnych minut. Czy mogłabyś? Nie ustąpiła ani na krok. - By co zrobić? Jeśli to jest coś z rodzaju ty paskudnych rzeczy jakie Dev mi mówi, by mną wstrząsnąć, to proszę oszczędź mi szczegółów. Wypuścił zgorszony wydech. - Czy o wszystkim muszę z tobą dyskutować? Jej twarz wyrażała urażenie, gapiąc się na niego. - Zadałam proste pytanie. - Ale odpowiedź jest ekstremalnie skomplikowana. Teraz… Jego słowa zostały przerwane ostrym krzykiem. Fang zaklął, gdy zdał sobie sprawę, że pochodzi z tego samego obszaru do którego się kierował. To był demon. Jedną rzeczą jakiej się nauczył w Dolnym Królestwie było wyczuwanie ich, gdy były w pobliżu. Smród i dreszcz były jednoznaczne. I jego nowy znak płonął ogniem. - Aimee proszę. Idź. Tak jak się spodziewał, odmówiła. Rzuciła się razem z nim w stronę, skąd dochodził krzyk. 90 Wiem, że to brzmi bez sensu…How he wanted a bite of her apple. . . .myślę, że tu chodzi o te

jabłko z raju, które ugryzła Ewa..tzn coś zakazanego, w sensie, że Fang chce ją “trącić” i jest gotów za to zostać wygonionym z raju…To MOJE pokraczne myślenie


181 Fang potrząsnął głową w niesmaku, gdy przeniósł się do demona w ciemnej alejce, ledwie zdążając tam przed Aimee. Czy to nie muły były tak uparte? Oczywiście ktoś przeoczył informacje o niedźwiedziach. Stanął w miejscu, gdy spoglądając w górę dostrzegł bestię. Demon miał co najmniej siedem stóp wzrostu i spływające w dół czarne włosy. Ciemne oczy, w których nie było widać żadnej źrenicy i żadnej bieli. Były jak czarne kamienie umieszczone w twarzy wykrzywionej przyjemnością płynącą z zadawania bólu. Człowiek wyglądał na około dwadzieścia lat. Piękna i drobna była ubrana w niebieski strój kelnerki. Jej twarz była porozrywana przez pazury demona. Szlochała i błagała o pomoc , podczas gdy demon trzymał ją za ciemne włosy. Gdy tylko Phrixis zdał sobie sprawę, że nie był sam, wypuścił ją i odwrócił się do Fanga. Wysuwając miecz, Fang pojawił się miedzy człowiekiem a Phrixisem. Aimee kiwnęła głową, gdy owinęła ramiona wokół histeryzującego człowieka i zabrała ją z dala od niebezpieczeństwa. Phrixis śmiał się, gdy grabił odrażającym uśmieszkiem ciało Fanga. - Jaką żałosną istotą jesteś? - Żałosny naprawdę nie jest słowem odnoszącym się do mnie. - Nie? – Phrixis rzucił w niego błyskawicą. Fang uniknął strzału i zamachnął się mieczem prosto na gardło demona. Phrixis roześmiał się. - Jak słaby i bezwartościowy myślisz, że jestem? – Posłał solidne uderzenie w bok Fanga. To było tak mocne, że mógłby przysiąc, że poczuł pękniecie żeber. Ból wyparł oddech z jego ciała. Fang oparł się na jednym kolanie, ale nie upadł. Był wilkiem i Phrixis miał dowiedzieć się co to oznacza. Zmieniając formę, zaatakował. Demon cofnął się, gdy Fang zacisnął zęby na jego ramieniu i wyszarpnął dziurę. Phrixis uderzył go w głowę, ale to tylko zwiększyło jego determinację, gdy niszczył ramię demona. W tej postaci mało kto mógł go powalić. Phrixis uderzył go w ścianę z siłą ciężarówki. Fang poczuł jak uchwyt poluzował się w wyniku ataku. Gdy demon ruszył, by go złapać, rzucił się na łapy i przemknął między jego nogami, by pojawić się za nim. Turlając się przeszedł do ludzkiej postaci, tak by móc podnieść miecz z ziemi. Phrixis odwrócił się do niego.

182 W chwili, gdy to zrobił, Fang dźgnął go w serce nożem. Zatopił nóż aż po rękojeść, wyciągnął i ponownie zatopił.

Phrixis zaśmiał się. - Czy myślisz… Fang przerwał jego słowa pojedynczym ruchem miecza, który oderwał jego głowę od reszty ciała. Demon powoli upadł, lądując na chodniku jako bryła plująca krwią. Fang splunął na jego szczątki. - Powiedz mu jeszcze raz jak wspaniały jesteś dupku. Nie ma to jak stalowa lewatywa, która może zrujnować nawet twój najlepszy dzień. – Ciało Fanga było słabe i drżało. Oparł się plecami o ścianę walcząc o oddech z uszkodzonych żeber. Przynajmniej łatwiej było go zabić niż demony w Dolnym Królestwie. Dysząc wyciągnął z kieszeni telefon i zadzwonił do Thorna. - Po wszystkim. Zabiłem go. Ku jego zaskoczeniu, Thorn pojawił się natychmiast obok niego. - Co ty do cholery zrobiłeś? - Miła postawa chuju – Fang schował miecz, gdy skrzywił się na złe spojrzenie Thorna. – Zabiłem demona tak jak mi kazałeś. Thorn wypuścił dźwięk, który był mieszanką obrzydzenia i wściekłości. Jego biznesowa marynarka zmieniła się zbroję tak jaskrawo czerwoną jak jego włosy. Wydawała się płonąć. - Nie mówiłem byś go zabił cymbale. Powiedziałem ci, byś go wysłał z powrotem skąd pochodzi. - To właśnie zrobiłem. Thorn kopnął ciało demona na ziemi i zaklął. - Nie. Ty go zabiłeś. Oczywiście nie znał kilku elementów tej układanki, bo w jego świecie zabicie demona nie było niczym złym. Przez większość czasu traktowano to jako publiczną służbę. - W moim świecie te dwa pojęcia są synonimami. Thorn zassał mocno powietrze przez zaciśnięte zęby. Zaciskał swoje ręce, jakby powstrzymywał się przed zabiciem Fanga. - Wiesz, to naprawdę nie jest trudne zabić demona, zwłaszcza ze znakami jakie ci dałem. Każda pół błyskotliwa nadprzyrodzona istota może rozpieprzyć ich dupy. To

183 czego potrzebowałem od ciebie, to byś mu pomógł powrócić do jego rzeczywistości. To jest nieco bardziej skomplikowane i do cholery dużo trudniejsze. - Więc po co dałeś mi miecz? - Popatrzyłeś na niego, zanim go użyłeś? - Tak. Thorn posłał mu spojrzenie pełne wątpliwości. - Powtórzę. Popatrzyłeś. Na. Niego? – wyrwał rękojeść z dłoni Fanga i wysunął miecz, by pokazać mu napis, który tam się znajdował. Uderz mocno. Uderz szybko. Uderz trzykrotnie. Avast91. Kto to wiedział, że Thorn jest piratem? Ta myśl przeszła przez głowę Fanga. Avast

było archaicznym słowem, bez obrazy dla stwórcy miecza, którego się nie używało, nawet jeśli było popularne w języku narodowym. Ale nie mógł wyplenić sarkazmu ze swojej osoby. - I w twoim świecie Kapitanie Strachu to znaczy? - Uderzasz go trzy razy, a następnie zatrzymujesz się. To jest napisane po angielsku. Cholera w Twoim angielskim. Urodziłeś się tam. Fang wskazał na rozkładające się ciało demona. - To było moje trzecie uderzenie. Thorn zakrył lewe oko prawą dłonią jakby miał migrenę. - Mam guza. Wiem, że mam guza. Chciałbym być śmiertelny, by mnie to mogło zabić. Sfrustrowany Fang przewrócił oczami na udrękę Thorna. - Nadal nie rozumiem, co takiego złego się stało, gdy ja ….. – jego słowa zamarły w fali rozdzierającego bólu. - Poczekaj na to wilku. – Thorn wskazał na niego z sarkazmem. – Jesteś o krok od oświecenia. Chodzi o to, że przejebane jest być tobą mein freund92. Fang zawył na najbardziej oślepiający błysk agonii, który przedarł się przez jego ciało. Czuł jakby był rozdzierany na dwie części. Nie mógł oddychać ani się poruszać. - Co się ze mną dzieje? - Absorbujesz moce demona. - He? Thorn przytaknął. 91 Znaczenie tego słowa to dość, stop, zostań. Zostawiłam w oryginale, ponieważ uznałam, że tak będzie lepiej. 92 Mój przyjacielu, z niemieckiego.

184 - Tak. I nie tylko moce. Twoja dusza scala się z istotą zmarłego demona. To czym on był jest teraz tobą. Demony są nieśmiertelne bez dusz. Gdy umierają, ich siły witalne przeskakują na ciało, tego, który je zniszczył i próbują opanować cię od tej chwili. - Więc co mówisz? Potrzebuję egzorcysty? - Nie. Nie ma ciała do którego mógłby wrócić. Utknąłeś z nim. Mazel tov!93 – Thorn powiedział to głosem z przesadzoną zawartością szczęścia. Otrzeźwiał, jego ciało wróciło do normy poza oczami. Były czerwone z żółtymi oprawami, co Fangowi przypominało węża. I dlatego bardzo staramy się ich nie zabijać. Nie jest to ładna rzeczywistość. Fang poczuł, że obraz się zmienia. Stał się ostrzejszy. Czystszy. Zapach krwi przenikał jego głowę i słyszał jak płynie nie tylko w jego żyłach, ale również w Thorna. - Co się ze mną dzieje? Thorn chwycił go za ramię i uśmiechnął się okrutnie. - To jest smak zła płynącego w twoich żyłach. Uwodzicielskie i kuszące, będzie cię kusić od tej chwili. Teraz już wiesz dlaczego nie jestem szczęśliwym biwakowiczem przez

większość dni. To jest bitwa w której walczę w każdej minucie i sekundzie swojego życia. Tak jak powiedziałem, przejebane być tobą. Zanim Fang mógł się powstrzymać, zwymiotował na chodnik. Fuj, jakie to upokarzające. Nie wspominając o bólu jaki czuł z tego powodu, jakby jego wnętrzności zwijały się supły. Thorn nie drgnął po tym jak cofnął się odrobinę dając mu przestrzeń. - Nie martw się. Twoje wnętrzności nie wyjdą, mimo że mają na to ochotę. Twój żołądek w końcu się uspokoi. Jednakże ta potrzeba krwi i śmierci, która pojawiła się w tobie nigdy nie odejdzie. Krzywiąc się w grymasie, Fang objął się za brzuch i oparł się o ścianę, by złapać oddech. Przechylił głowę, żeby spojrzeć na Thorna. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? - Szczerze mówiąc nie sądziłem, że w swojej wątpliwej kondycji dasz radę go zabić. Założyłem, że po trzech uderzeniach miecza nie będziesz żył lub on będzie wygnany…pozwól mi wrócić do części, gdzie ten konkretny demon wziął to, co miałem najlepsze w przeszłości. Powinienem ocenić twoje możliwości bardziej dokładnie. Mój błąd. - Nienawidzę cię Thorn. Wzruszył obojętnie ramionami. 93 Gratulacje z hebrajskiego.

185 - Wszystkie stworzenia tak mają, a ja naprawdę o to nie dbam. A tak przy okazji to twoja dziewczyna już tu wraca do ciebie. Staraj się jej nie zjeść, nawet jeśli będzie ci trudno oprzeć się żądzy krwi. Prawdopodobnie będziesz żałować jeśli to zrobisz. – I już go nie było. Fang osunął się po ścianie, starając się uspokoić nerwy i żołądek. Ale było to trudne. Wciąż czuł jakby był wewnątrz rozdarty. Bogowie co ja zrobię? Aimee pojawiła się tuż przy jego boku kilka minut później, gdy odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy. - Fang? – jej chłodna dłoń dotknęła jego czoła. – Jesteś rozpalony. Jego jedyną odpowiedzią było trzymanie jej dłoni przy policzku, ponieważ delikatny zapach lawendy z jej nadgarstka uspokajał go. Ale Thorn miał rację, mógł wyczuć jej krew w żyłach i miał ochotę rozerwać go, by móc spróbować. - Zabierzesz mnie do domu? – wyszeptał, bojąc się teraz używać swoich mocy. - Absolutnie. – Pomogła mu wstać i wtedy dopiero uświadomił sobie, że demon się rozpadł. Nie było nic prócz czarnego zarysu. Czy to samo stałoby się z nim, gdyby teraz umarł? Cholera z tobą Thorn za nie powiedzenie mi wszystkiego.

Aimee przeniosła ich z powrotem do łóżka Fanga, a potem pomogła mu się położyć. - Idę po Carsona. Chwycił ją za dłoń i zatrzymał przy sobie. - Nie. On nic na to nie poradzi. - Ale Fang… - Aimee zaufaj mi. Potrzebuję przez chwilę odpocząć sam, ok? Widział wewnętrzną walkę w jej oczach, kiedy ścisnęła go mocniej. Po kilku sekundach skinęła głową. - Jeśli będziesz mnie potrzebować… - Zawołam cię. Obiecuję. Poklepała jego dłoń zanim odeszła. - W porządku. Odpoczywaj w spokoju. Fang nie zrelaksował się aż nie wyszła z pokoju. Dopiero wtedy położył się na plecach i poddał się sprzecznym emocjom, które nim targały. Chciał coś zabić. Cokolwiek.

186 Ale wiedział, że nie mógł. Jedyną rzeczą jakiej nie wiedział, to jak długo utrzyma demona w ryzach. Ale to uczucie zmieniało go w Zabójcę. W Prawdziwego Zabójcę. A to w ich świecie oznaczało wyrok śmierci.

187

Rozdział 18 Fang leżał na łóżku w wilczej formie. Jego umysł był zniewolony przez moce demona, które coraz bardziej przejmowały władzę nad jego ciałem. Tylko niejasno reagował na bodźce zewnętrznego świata. Kiedy spał widział rzeczy w podczerwieni. Każdego małego insekta w pokoju. Każdą istotę, która przeszła po korytarzu obok jego pokoju. Był świadomy wszystkiego na takim poziomie, którego nigdy nie doświadczył, ale nie mógł zareagować. Był jak obserwator, który nie potrafił rozbić szyby, nie ważne jak mocno w nią uderzał. − Fang? Vane. W dowolnym miejscu poznałby ten głęboki baryton. Ale w umyśle Fanga Vane nie był niczym więcej niż czerwonym zarysem postaci stojącej nad jego łóżkiem. Była też z nim kobieta. Stała tak blisko Vane'a, że wyglądało jakby się za nim ukrywała. Fang próbował dotrzeć do swojego brata, ale nie potrafił. To było tak, jakby prawie wrócił do Dolnego Królestwa, w którym docierały do niego jedynie głosy. Tylko, że tym razem nie potrafił zrozumieć poszczególnych słów, wypowiadanych przez Vane,a.

Słowa brata i kobiety były bezładną zniekształconą mieszaniną. Zwieszając głowę westchnął ze znużeniem. − Ej, co jest wilczku? Nie możesz wstać? Fang zrobił się sztywny jakby połknął kij od miotły, słysząc głos demona. − Alastor. Nie wiedział skąd, ale znał imię tej kreatury. Z miejsca przyjął postawę śmiertelnie niebezpiecznego drapieżnika. Opuścił głowę i patrzył jak zbliża się demon. Był gotowy zaatakować z perfekcyjną precyzją, gdy nadejdzie czas. Mały, chudy, o szarawej skórze, demon był brzydki. Co gorsze cuchnął siarką i krwią. Jego haczykowaty nos i łysa głowa sprawiały, że wyglądał jak krogulec. W mrokach jego snu coś błysnęło srebrem. Fang zareagował instynktownie. Złapał dłoń demona i zobaczył, że trzymał sztylet. Śmiejąc się z zuchwałości lub bardziej głupoty demona, chwycił go za gardło i uniósł. Kiedy to zrobił poznał myśli Alastora. Usłyszał własną matkę nakazującą demonowi porwanie partnerki Vane'a i sprowadzenie jej do watahy matki, tak by Bride nie mogła dokończyć rytuału godowego z Vanem. Matka zawarła pakt z demonem, by

188 przechwycić partnerki jej katagarskich synów, aby zapobiec najmniejszej szansie, że osiągną minimalne szczęście94. A przede wszystkim by powstrzymać ich prokreację i rozprzestrzenianie się zwierzęcej natury, której tak bardzo nienawidziła. Eksplodowała w nim wściekła furia. − Ty podły draniu – warknął. Jego demonia żądza krwi przejęła nad nim kontrolę, a demon w nim przebudził się to życia. Chciał roztrzaskać głowę demona własnymi rękoma i świętować na jego wnętrznościach. Nigdy czegoś podobnego nie doświadczył. − Robiłem tylko to, co mi kazano. Skomlący głos demona był jak szuranie krzesłem o podłogę. Włosy stanęły mu na karku, ale to w żaden sposób nie ograniczyło jego pragnienia krwi. Zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi zatopił kły w gardle demona, tak by zasmakować w jego krwi. Stop! Powstrzymał go głos własnego sumienia. Dławiąc się gęstym płynem, który smakował jak ciepły metal, zmusił się by zrobić krok w tył. Alastor osunął się na ziemię i trzymając się za gardło żałośnie błagał o życie. Fang chciał zabić to biadolące stworzenie u swych stóp. Bo to było to, na co zasługiwało. Ala ta część w nim, która była wilkiem odmawiała zabijania dla zwykłej przyjemności. Katagarianie zabijali jedynie dla ochrony lub w samoobronie. Nigdy nie zabijali dla rozrywki. Przynajmniej nie często. Ale wilk nie mógł także puścić demona skoro był najmniejszy ślad zagrożenia dla jego rodziny – w takim wypadku wilki zabijały bez wyrzutów sumienia. - Jeżeli ponownie zapolujesz na jednego z nas, albo na tych, których kochamy, nic mnie

nie powstrzyma i rozniosę cię na tak drobne kawałki, iż pomyślisz że wpadłeś w maszynkę do mielenia mięsa. Alastor pokłonił się nisko dziękując mu za miłosierdzie. – Nigdy więcej nie zapoluję mistrzu. Przysięgam. – Natychmiast znikł. Fang otarł usta nadal pokryte demioną krwią. Przeklinał siebie za to co zrobił. Ale najgorsze było pragnienie zadawania bólu, cierpienia i zabijania. Demon w nim był potężny i ciężko było mu się oprzeć. – Nie zrobię tego – warknął do siebie. Nigdy. 94 Takie suki to powinno się topić zaraz po urodzeniu.

189 Był Zwierzo Łowcą, nie demonem, i nigdy sam nie odda się temu piekłu. Nie stanie się jednym z nich. Za nic. Bez względu na pokusę lub głód. Zostanie silny. Obudź się! Nie mógł. Zżerała go zimna panika. Zataczał się przez mrok, który nie miał formy ani treści. Szukał czegoś, co pozwoli mu powrócić do pokoju. Czy Thorn wysłał go z powrotem do piekła? Nie, to było gorsze niż Dolne Królestwo. Tutaj nie było żadnych jaskiń, po prostu nic. Przypominało mu chodzenie po niekończącej się pustyni, niemającej granic. Krajobraz był obsydianowy, nie było wytchnienia. – Fang? Słyszał wołającą go Aimee, ale nie potrafił jej znaleźć w przytłaczających ciemnościach. To było nawet gorsze niż zamknięcie tutaj. – Aimee? – Fang? Obudź się kochanie. Kochany, syreni głos… Gdyby tylko mogła znowu go znaleźć. – Aimee! Wykrzykiwał jej imię tak długo aż jego gardło było starte, ale wydawało się, że tym razem go nie słyszy. Co się dzieje? Jak to mu się mogło ponownie przydarzyć? Coś uderzyło go mocno w tył głowy. W jednej chwili był zagubiony w ciemnościach, a w następnej w łóżku z Aimee leżącej na nim. Jej twarz była smutna i przerażona. Aimee odsunęła, kiedy Fang zaczął zmieniać formę ze zwierzęcej w ludzką, ale widząc panikę w jego oczach powstrzymała się. Jego oddech rwał się. Chwycił jej dłonie jakby była ostatnia deską ratunku. Bał się, że się odsunie. To ją bolało. – Co z tobą? Pochwycił ją i trzymał w miażdżącym uścisku. Zmarszczyła brwi zdając sobie sprawę, że on się trzęsie. Bojąc się o niego, objęła go ramionami, aby mu pomóc jak mogła najlepiej. – Co jest? – Nic.

190 Ale ona wiedziała swoje. Coś mu się ponownie przytrafiło. Coś, czym nie chciał się podzielić. Fang mocno ją obejmował. Pozwalał, aby jej zapach i ramiona zakotwiczył go w świecie ludzi. Zamykając oczy, starał się uspokoić nerwy i oddech. Przez swoje zachowanie czuł się jak idiota… Ale trauma po Dolnym Królestwie nadal była ostra i zjadliwa. Nie chciał ponownie tam wracać. Nie chciał ponownie zasnąć bez drogi powrotu. Zszokowany i słaby, chciał się znowu poczuć bezpiecznie. Ale wydawało się, że nie ma nad sobą żadnej kontroli. Kontroli nad niczym. A to było uczucie, którego szczerze nienawidził. Aimee odsunęła się i spojrzała na niego. Położyła dłoń na jego policzku szukając spojrzeniem jego oczu. – Spałeś dwa dni. Zaczynałam się martwić, że znowu przepadłeś. Patrzył na nią z niedowierzaniem. Dwa dni? Czy to naprawdę tak długo trwało? – Co? Skinęła głową. – Dzisiaj jest Święto Dziękczynienia, a i tak przespałeś większość z niego. Fang potrząsnął głową. Jak mogło minąć tyle czasu, a on nawet o tym nie wiedział. Wydawało się, że dopiero się położył, aby odpocząć. Aimee skrzywiła się. – Nie słyszałeś jak chwilę temu Vane i jego partnerka przyszli tutaj, by z tobą pogadać? – Nie – skłamał, nie chcąc przyznać się, jak blisko był śpiączki, w której był wcześniej. – Nadal tutaj są? Wygięła obie brwi pochylając podejrzliwe głowę. – Nie słyszałeś też tego zamieszania, jakie było chwilę temu w pokoju obok? – Jakiego zamieszania? Wskazała na ścianę gdzie było zawieszone gigantyczne lustro - dziwne, ale nie pamiętał go, nie patrzył przez nie podczas snu. Tylko przez drzwi. – Partnerka Vane'a Bride, pokonała twoja matkę i zaciągała ją do pokoju obok, kiedy Bryani przyszła tutaj by cię zabić. Bride podczas walki zamknęła ją w klatce … czy ty naprawdę to wszystko przespałeś?

191 Był przerażony tym, co mówiła Aimee. Jego matka przyszła po niego? Czy to dlatego widział Alastora? Ale najbardziej niesamowite było to, że to człowiek pokonał jego matkę, …Człowiek, który miał i odwagę i siłę95. I ogromny ładunek głupoty. – Zgaduję, że tak. Potrząsnęła głową. – Słyszałam wcześniej o mocnym śnie…, ale cholera wilku, o czymś

takim? Jesteś wyjątkowy. – Cofnęła się. - Vane i jego partnerka nadal są na dole, gdybyś chciał ich zobaczyć zanim wyjdą. Miał mieszane uczucia, ale jego brat powinien wiedzieć, że żyje i wrócił do świata żywych. Przynajmniej na razie. Miał zamiar w nim pozostać, ale mógł w mgnieniu oka ponownie znaleźć się w piekle. Bez słowa Fang ubrał się w jeansy i koszulę z długim rękawem. Wstał i omal nie upadł. Oparł się ciężko o słupek łóżka, nie bacząc na fakt, że był jeszcze za słaby aby zejść na dół. Tak szybko jak to możliwe musiały mu wrócić wszystkie siły potrzebne do walki. Położyła mu dłonie na ramionach, by złapał równowagę. Jej niewinny dotyk spalał go do głębi jego jestestwa. Chwytając lewą ręką jej prawą dłoń, delikatnie ją ścisnął. Aimee była zdziwiona zachowaniem Fanga. Normalnie by ją odtrącił, mówiąc jej, że wszystko z nim w porządku lub przeklinając ją, że traktuje go ja bezradnego szczeniaka. Był silnym i dumnym wilkiem. Więc to jej powiedziało jak bardzo był wstrząśnięty tym, co przed nią ukrywał. Odsunęła się, aby mógł pójść w stronę drzwi i wyjść. To, że nie użył swoich mocy było bardzo wymowne. Aimee poszła z nim korytarzem do schodów i zeszła do kuchni, która kipiała życiem. Raz na jakiś czas, Sanctuary było zamknięte dla klientów. I jednym z takich dni było Święto Dziękczynienia, podczas którego odbywało się wielkie przyjęcie. Wszyscy Zwierzo Łowcy, którzy mieszkali w domu Peltier, spotkali się na uczcie i spędzali razem czas. W tym roku było też kilku Mrocznych Łowców, na czele z Acheronem i Simi. Wszyscy się śmiali i bawili. Ich radość odbijała się echem w kuchni, w której Cherif i Etienne nakładali kolejną porcję ziemniaków, mięsa i sosu barbecue – widocznie Simi nadal musiała być głodna. Uśmiechnęła się na myśl o gockim demonie Charonte, który potrafił zjeść słoniową dawkę żywności. Wymieniła wesołe pozdrowienia z braćmi pomagając Fangowi przejść przez drzwi. 95 Bywają i tacy…

192 Stanęła patrząc jak wilk kieruje się w głąb baru, w stronę stołu, przy którym siedzieli, trzymając się za ręce, Vane i Bride. Był wyprostowany, a jego kroki były płynne. Niemniej wyczuwała jego ból i niepokój. Jego gniew na Vane'a za to, że nie był tutaj tylko i wyłącznie dla niego. – Powodzenia – wyszeptała. Miała nadzieję, że między nimi wszystko się ułoży. Jej spojrzenie spoczęło na Furym, który zmarł w momencie, kiedy zobaczył Fanga, przebudzonego i poruszającego się o własnych siłach. Bolała nad nimi, nad rodziną, która już nigdy nie będzie w komplecie. Przełknęła gulę w gardle, gdy spojrzeniem szukała własnej rodziny…

Alain siedział z Tanyą i ich młodymi, karmiąc je miodowymi pałeczkami i starając się powstrzymywać Zara przed ich wykradaniem. Kyle i Cody śmiali się z czegoś, co powiedział Colt, podczas gdy Carson zabierał piwo bliźniakom. Rodzice siedzieli razem, trzymając się za dłonie, szepcząc do siebie jak para zakochanych nastolatków, którzy chcieli zostać sami i wiedzieli, że nie mogą. Dev siedział, rozmawiając i śmiejąc się z Remi, Acheronem, Jasynem, Quinnem oraz Simi. Demonica wesoło pałaszowała nadziewanego indyka i szynkę. Nie wyobrażała sobie życia bez nich. Mimo wszystko, niezależnie, jaka by nie była, rodzina pozostaje rodziną. A pomiędzy Fangiem, a jego braćmi powstała ściana wzajemnej podejrzliwości. To łamało jej serce. Fang chciał się odwrócić na pięcie i odejść. Ale zdał sobie sprawę, że wszystkie oczy w Sanctuary są skierowane na niego. Większość ludzi nie miała pojęcia, że się obudził. A teraz czuł się jak odmieniec w laboratorium, w którym każdy chciał się dowiedzieć, co jest nie tak z jego DNA. Ale nie był tchórzem. Ignorując zimną bryłę w żołądku objął się ramionami i wbijał wzrok w Vane'a i jego partnerkę. Mimo że siedziała wiedział, że była wysoka, o rubensowskich kształtach, – czyli była dokładnie taką kobietą, jaka podobała się jego bratu. Miała kasztanowe włosy i bardzo jasne oczy, w których tańczyło życie. Była naprawdę przepiękna. A miłość w spojrzeniu, kiedy patrzyła na Vane,a była naprawdę rzadka. To było coś, co powinno być zawsze szanowane i nigdy nie zaniedbane. Jego brat znalazł szczęście. Fang starał się ignorować resztę Zwierzo Łowców, Acherona i Simi, kiedy do nich podchodził. Oni byli jedynymi osobami, na których mu zależało i dlatego jego gniew jeszcze bardziej wzrósł. Fang nie nienawidził tego uczucia, ale nie mógł się powstrzymać.

193 Wzrastała w nim uraza i gorycz. Jak Vane miał czelność znaleźć szczęście, podczas gdy on był torturowany i poniżany.96 Wspomnienia lejących go demonów, ran, które mu zadawały do kości przeszły przez jego umysł z siłą tsunami. Przypomniał sobie także nieujarzmiony głód i niezaspokojone pragnienie. Miesiące wyczerpującej agonii. I przez ten cały czas Vane był z Bride. Zduszając wściekłość wyciągnął dłoń do Bride. Zawahała się chwilę zanim chwyciła jego dłoń. Poczuł jak drżała w niepewności. Zapach jej zdenerwowania ciężko uderzył w jego nozdrza. Opiekuńczy wilk w nim chciał ją uspokoić. To nie była jej wina, że został zamknięty w Dolnym Królestwie. Była partnerką jej brata i będzie ją chronił bez względu na to, co czuł. – Jest piękna, Vane. Cieszę się, że ją znalazłeś. Delikatnie ścisnął jej dłoń zanim się cofnął i napotkał zszokowany wzrok Furego.

Przynajmniej ten drań miał na tyle przyzwoitości by wyglądać na zawstydzonego. Cóż i powinien. Fang zrobił wszystko, by się na niego nie rzucić za to, że zajął jego miejsce i zyskał miłość oraz lojalność Vane'a. Ale to nie obecność Furego tak zszokowała, jak obecność Stefana. Stefana, który został przywódcą po tym jak Fanga i Vane'a zbito i powieszono na drzewie na pewną śmierć. Stefan, który został wysłany, by ich zabić. Oczywiście wszystko by się zmieniło gdyby Fang został. Teraz największy przydupas jego ojca siedział przy stole i wyglądał jakby całe gówno zostało z niego wybite. Bez wątpienia na to zasługiwał. Stefan spuścił wzrok. Vane wstał. – Fang? Fang nie zatrzymał się, kiedy wracał do kuchni. Bał się, że jeżeli to zrobi zaatakuje swojego brata za porzucenie go w Dolnym Królestwie, a ostatnie, czego chciał to zburzyć szczęście Vane'a i Bride. Vane zasługiwał na szczęście i Fang nie miał zamiaru go krzywdzić. Tak naprawdę wiedział, że Vane poruszyłby niebo i piekło, by go uwolnić…gdyby tylko raczył odpowiedzieć na jego wezwania.97 Bogowie jego emocje były absolutnie dwubiegunowe i ulotne, kiedy w grę wchodził Vane. Ale ból i cierpienie nadal były ostre. Nie można było cofnąć miesięcy zaciekłej walki o przetrwanie, prostym spotkaniem. Co dotyczyło także i jego. 96 No i jak mu nie dać w ryja? 97 Jakoś tu mi przypomina Nicka.

194 Z niepewnym uśmiechem, na pięknej twarzy Aimee spotkała go w kuchennych drzwiach. Dzisiaj jej T-shirt nieco bardziej opinał jej zmysłowe ciało powodując, że zalała go fala wściekłego pożądania. Zignorował ten ból. Ale zanim zdążył pomyśleć objął ją, a ona owinęła się wokół jego tali i pomogła wrócić z kuchni do jego pokoju. Fang nic nie mówił, wchodząc po mahoniowych schodach, a lawendowy zapach Aimee zdominował wszystkie jego zmysły. Kiedy już leżał na wielkim łóżku okryła go kolorową kołdrą. Stanęła obok niego spojrzała na niego podejrzliwie. – Wiem, że coś z tobą jest nie tak, wilku. Nigdy nie byłeś tak cichy. Fang parsknął śmiechem w żałosnej próbie wykrzesania z siebie humoru. Pewnie powinien jej nic nie mówić, ale zaczął się jej zwierzać, mimo że wiedział, że nie jest to najlepszy pomysł. - Skoro moja matka została pokonana, a Stefan siedzi z Vanem i Furym przy barze i z nimi nie walczy… Nie dokończył myśli, już wiedział, co to oznacza. Ktoś przewodził dwóm klanom. I to nie był on. To go mocno zabolało. Wszystko zmieniło się tak dramatycznie, że czuł się osamotniony. Opuszczony. Odrzucony. A

przede wszystkim głęboko zdradzony przez brata. Może powinien pozostać w Dolnym Królestwie. Przecież to oczywiste, że nikt go tutaj nie potrzebował. Vane zaczął swoje życie. Ich klan przejął ktoś inny. Więc co mu teraz pozostawało? Czuł głęboką stratę i nienawidził tego uczucia. Aimee czuła zmieszanie Fanga i chciało jej się płakać, bo nie potrafiła mu pomóc. Nie mogła znieść, że jest taka bezradna. A przede wszystkim nie chciała patrzeć, jak jego rodzina się rozsypuje się, podczas gdy oni nawzajem się potrzebowali. – Wiesz, że nie było dnia by Vane nie sprawdził osobiście, co się z tobą dzieje? Nawet dzisiaj przyszedł. Fury też tu był. – Wiem. A i tak nadal był smutny. Niewiele się zastanawiając położyła się obok niego i mocno przytuliła. To był jedyny sposób, który znała, aby go pocieszyć. Fang zamknął oczy czując ciepło jej ciała. Nikt nigdy tak go nie obejmował. Nigdy. Nie było w tym żadnego podtekstu seksualnego. Ten uścisk oznaczał jedynie pociechę. I bogowie niech się zmiłują nad jego nic niewartą duszą, bo mu to pomagało. Położył swoją dłoń na jej znacznie mniejszej i poczuł jak coś się w nim pęka. W tym momencie znał prawdę, która go bardziej przerażała niż siedzący w nim demon. Kochał ją.

195 To uczucie kpiło z tego co myślał, że czuje przez tyle lat do Stephanie. To nie było miażdżące zafascynowanie młodego wilka piękną wilczycą, pożądaną przez całą sforę. To było krwawiące i pobite zwierzęce serce, które do tej pory nigdy na nikogo się nie otworzyło. Aimee przyszła do niego i stała razem z nim, kiedy nikt tego nie zrobił. Tylko ona walczyła, aby go uwolnić z piekła. I nawet teraz stała z nim. Bogowie pomóżcie. Nie powinien tego czuć. Powinien wypchnąć ją przez drzwi. Jednak nie potrafił zrezygnować z tego spokoju, jaki mu w tej chwili dawała. Budziła się w nim czułość, ale jej dotyk także go pobudzał. Po raz pierwszy w całym swoim życiu odczuwał spokój. Bez słowa przeczesała jego sztywne włosy. Jego ciało było rozpalone do białości przypominając mu, że dosłownie od miesięcy nie był z kobietą.98 I pragnął ją z szaleństwem, które było nieokiełznane. Ale ze względu na nich oboje musiał temu zapobiec. – Mimo że, sprawia to mi ogromną radość Aimee musisz przestać. – Dlaczego? – Bo bardzo cię pragnę. Przewróciła go na plecy. Jej krystaliczno niebieskie spojrzenie jeszcze bardziej go pobudziło. Te delikatne palce, tak kojące i delikatne bawiły się jego wargami. Uśmiechała się. I zrobiła najbardziej zdumiewając rzecz – pochyliła się i go pocałowała. Fang warknął czując jej smak. Ciepło jej oddechu mieszało się z jego, a ich języki

tańczyły razem. Na chwile wszystkie myśli pierzchły z jego głowy. – Nie! – powiedział odsuwając się. – Nie możemy tego zrobić. – Wiem, przepraszam. – Pocałowała go lekko w policzek i wstała. Wyprostowała ubranie. Jej piersi stały się bardziej widoczne, a jego członek drgnął. Cholera, czy rodzice ani bracia nie powiedzieli jej, że nie powinna tak paradować przed samcem? Jej sutki były twarde, mocno zarysowane pod cienką materią i torturowały go bardziej niż demony. Bogowie… gdyby mógł poczuć ich smak.. Jego wilk zaczął się ślinić. – Jesteś głodny? Tak był, ale to nie żywności potrzebował. – Nie. Skinęła głową. – Będę w swoim pokoju jakbyś mnie potrzebował. 98 Boże straszne Fang.. straszne…

196 Nago? Niemal głośno jęknął, gdy ten obraz przemknął przez jego umysł z jasnością, która powinna być nielegalna. Cholera jasna, wypierdalaj z mojej głowy. Ale obraz jej nagiego ciała na dobre zakorzenił się w jego umyśle. Jak tylko wyszła, położył dłoń na penisie próbując złagodzić ból przez nią wywołany. Ale to było bezskuteczne. Był tak twardy, że mógł wbijać gwoździe swoją erekcją. – I co mam zrobić? Jeżeli ją tknie złamie wszystkie prawa Omegrion i jej rodzina zawiesi jego jaja nad barem. Więc będzie cierpiał. Skomlenie mu nie pomoże i nie dostanie tego co tak naprawdę chce. Jej zmysłowego i grzesznego ciała. – Fang? Usłyszał głos Vane'a dochodzący za drzwi. Naciągając kołdrę na brzuch, aby ukryć to, co zrobiła mu Aimee, westchnął z zadowoleniem na wymuszoną przez brata przerwę, mimo tego, że bał się z nim spotkać. – Proszę. Vane otworzył drzwi. – Cześć. Fang czułby wściekłą radość widząc jego wahanie, ale w obecnej sytuacji. Nie, kiedy jego ciało było tak wygłodzone. Niezręczna cisza wypełniała pokój. Wpatrywali się w siebie bez słowa. Vane oparł się o zamknięte drzwi. – Nadal nie mogę uwierzyć, że się obudziłeś. Sądziłem, że cię straciłem. – Tiaa musisz mi wybaczyć, że jestem samolubnym dupkiem. Fang skulił się, kiedy słowa wypadły z jego ust zanim mógł je powstrzymać. Vane zesztywniał słysząc własne słowa z ust brata. – Słyszałeś? Fang spuścił wzrok nie chcąc odpowiadać. Więc zmienił temat.

– Dlaczego Stefan jest na dole? – Marcus został pokonany i Stefan nie jest dłużej liderem. Umieściłem Furego na czele watahy. Fang nie mógł być bardziej wściekły na brata nawet gdyby go uderzył. Z drugiej strony nie rozumiał, dlaczego postawił na Furego. To Vane powinien być przywódcą.

197 – Nie jest na tyle silny, by przewodzić. – Z moim poparciem jest. I z poparciem Vane'a… Fang nie mógł walczyć z Furym. Cóż w sumie to mógł, ale w ten sposób osłabi ich więź i wystawi braci na ataki innych członków stada. To jest to, co zrobiłby każdy inny wilk. Bosko! Został całkowicie odcięty od swojego dziedzictwa. Marcus byłby zachwycony. Vane ostrożnie podchodził patrząc na zmyślnego brata. To nie było to, czego po nim oczekiwał, kiedy się w końcu obudzi. O czym marzył przez cały czas. Fang, przebudzony się i cieszący się, że żyje. Fang, obejmujący go… Ale coś się zmieniło. Aura wokół Fanga była daleko bardziej śmiertelna niż dotychczas widywał Vane. Jego brat był wściekły i było w nim zaciekłe rozgoryczenie, którego nie rozumiał. Dlaczego tak się czuł po tym, co razem dla niego przeszli Vane i Fury? – Nie było cię przez wiele miesięcy. – Wierz mi, wiem. – Jego oczy błyszczały z brutalną złośliwością. Sfrustrowany Vane westchnął. – O co ci chodzi? Czego chcesz ode mnie? – Nic Vane. Chcę tylko byś był szczęśliwy. Być może jego usta to powiedziały, ale ton na pewno nie. Vane spróbował ponownie załagodzić sytuacje między nimi. – W końcu jestem. Bride jest lepsza niż kiedykolwiek na to zasługiwałem. I oboje mamy dla ciebie miejsce w domu. Fang skrzywił się słysząc jego ofertę. – No nie wiem. Wy dwoje jesteś świeżo połączeni. Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebujesz to chory umysłowo brat straszący twoją kobietę. To był w końcu komentarz starego Fanga. Jedna z jego sarkastycznych odpowiedzi, którą Vane tak chciał usłyszeć przez ostatnie miesiące. – Nie łatwo przestraszyć Bride. – Prawdopodobnie, skoro pierwszą rzeczą, jaką widzi każdego ranka jesteś ty. Vane uśmiechnął się na jego złośliwe komentarze. Zabolało go w piersi, kiedy zdał sobie sprawę ile ominęło jego brata, gdy był w śpiączce. Nie było nikogo innego na świecie takiego jak on. – Chcemy byś był z nami.

198 Fang wystrzelił z łóżka jak do ataku.

– Nie jestem twoim synem Vane – warknął z niedorzeczną wściekłością – Nie jestem dzieckiem. Jestem dorosłym wilkiem i nie sądzę, bym należał do was. Vane skinął głową, ale nie cofnął się. Znał Fanga i jego emocje. Wiedział, że to go wkurzy jeszcze bardziej. Więc spróbował zmienić temat na coś bardziej bezpiecznego. – Jest coś innego, co powinieneś wiedzieć o Furym. Fang zaśmiał się. – Jest naszym bratem. Aimee zdążyła już mi powiedzieć. To go cholernie zaskoczyło. Jak blisko jego brat był z niedźwiedzicą? To nie mogło skończyć się dobrze. – Chcesz się z nim zobaczyć? – Nie bardzo. W przypadku gdybyś zapomniał nie jesteśmy przyjaciółmi. – Wiem. Ale on wiele zrobił by chronić Bride. – Więc cieszę się, że go miałeś. – Ton jego głosu przeczył jego słowom. Vane skrzywił się widząc postawę brata, która kurewsko zaczynała go gryźć w dupę. Swój temperament trzymał na smyczy, ale nie była antypoślizgowa, a na ten atak nie zasługiwał. Próbował, ale Fang nie podejmował wysiłku by zaniechać konfliktu. Otwartego konfliktu. Zamiast tego cały czas go atakował i wilk Vane'a miał tego naprawdę dość. – Dlaczego jesteś na mnie taki zły? Fang dusił się. Jego wściekłość była wielka, na miarę erupcji wulkanu. Chciał wychłostać Vane'a w możliwie najgorszy sposób. Porzuciłeś mnie ty cholerny draniu. Ale to nie była jego jedyna zmora. Najgorsze były słowa, jakie mówił do niego brat, gdy był uwięziony. One nadal go bolały. I były całkowicie niezasłużone. Chciał czuć tą samą miłość i lojalność, jaką łączyła go z bratem w dzień, kiedy zginęła ich siostra, Anya. Ale tego już nie było i to raniło najbardziej. Fang nie był już taki sam i Vane też nie. Nie chciał już walczyć wiedząc, że to już niczego nie zmieni. Wycofał się. – Słuchaj, ja nadal nie czuję się dobrze. Dlaczego nie pójdziesz spędzać czasu ze swoją partnerką i Furym? – A co z tobą? Ty też jesteś moją rodziną. Taa racja..

199 Zabawne, ale dłużej nie miał takiego wrażenia. – Po prostu nadal udawaj, że jestem w śpiączce. Jestem pewny, że to ci ułatwi sprawę. Twarz Vane,a skrzywiła się z obrzydzeniem. – Pierdol się ty samolubny bękarcie. Wiesz, to my, ja i Fury chroniliśmy twoja włochatą dupę, podczas gdy bezsilny leżałeś w łóżku. A teraz masz czelność mieć postawę roszczeniową wobec mnie? Jesteś takim zgorzkniałym dupkiem. Fang odwarknął z przekąsem. – To tak jakbyś sam nic nie wiedział o byciu samolubnym. – A to, co niby miało znaczyć?

– Zostawiłeś mnie, a kiedy nie reagowałem na twoje polecenia zakolegowałeś się z draniem, którego nienawidziłeś. Nie zapominaj, znam twoją miłość do Fury'ego, która jest mniej więcej tak głęboka jak moja. Więc, gdzie jest w tym wszystkim twoja lojalność? Vane uniósł dłoń i przyszpilił brata do ściany kilka metrów nad ziemią. – Ciesz, że jesteś chory, bo bym ci te słowa z powrotem wepchnął do gardła. Fang strzelił do niego swoją mocą. To rozbiło moce Vane, których użył by go trzymać i został rzucony pod ścianę. – Nie jesteś jedyną osobą, która może użyć magii, fiucie. Vane spojrzał ba brata z miejsca, w którym leżał. Był zszokowany. – Jak to zrobiłeś? – Jest wiele rzeczy, których nie wiesz o mnie, adelphos. Bądź wdzięczny, że nie chcę ci ich wszystkich zaprezentować. A teraz wynoś się! Vane wstał na nogi. Nie, to nie był Fang, który razem z nim dorastał. Coś poważnie złego się z nim działo. I nie miał pojęcia co. Ale, jeżeli on sam mu nie powie, nic nie będzie mógł dla niego zrobić. Otarł dłonią usta. – W porządku. Siedź tutaj i gnij. – Zatrzasnął za sobą drzwi. Aimee wystrzeliła ze swojego pokoju słysząc hałas i stanęła na korytarzu, gdy go zobaczyła. – Wszystko z tobą w porządku? – Nie. Vane spojrzał na drzwi jakby wyobrażał sobie, że je otworzy głową Fanga. – Jestem krok od zabicia tego idioty.

200 – Fanga? – A jest jakiś inny? Oszołomiona skinęła głową. – Kilku pod tym dachem znajdziesz. W sumie to odnosi się do większości osób tutaj. I nawet ja niekiedy się do nich zaliczam. Ale dlaczego chcesz zabić własnego brata po tym wszystkim, co przeszedł? – Po tym wszystkim, co przeszedł? Co za główna. Gadasz jak on. Przykro mi, że leżałem w łóżku, byłem karmiony i pojony, bo nie mogłem poradzić sobie z rzeczywistością, z którą musiała się zmierzyć cała reszta. Ledwo przeżyliśmy polowanie. Musiałem walczyć z demonami i Daimonami. I tylko Fury mi pomógł… – A ty myślisz, że Fang chciał być w śpiączce? – przerwała mu. Vane uśmiechnął się zgryźliwie. – Słyszałaś, co powiedzieli Carson i Grece. Mógł się obudzić, kiedy chciał. W każdym pieprzonym momencie. Aimee pokręciła głową. – Nie Vane, nie mógł. Uwierz mi. – Wierzyć tobie? Nie – odpowiedział. Wzrastała w nim głęboka gorycz. Jak śmiała odebrać mu brata? 99

– Znam swojego brata lepiej niż ktokolwiek inny. I wiem dokładnie, jaki jest samoluby . O wszystko, co dba to o własny tyłek. – Vane... mylisz się. Fang nie był w śpiączce. Został uwięziony w piekle. Wiem, bo to ja po niego poszłam i go z niego wyciągnęłam. On nie walczył z jednym demonem. On walczył z setkami. 99 Kolejny imbecyl – wybacz Iż.

201

Rozdział 19 Fang usiadł na brzegu łóżka spuszczając nogi na podłogę. Oparł się łokciami o kolana i schował twarz w dłoniach. Był tym wszystkim tak bardzo zmęczony. Zmęczony trzymaniem się w kupie. Zmęczony bólem. Tęskniąc za rzeczami, których nie mógł mieć. Potrzebował tylko minuty spokoju. Dlaczego ta jedna rzecz była tak trudna do uchwycenia? To powinno być proste, a jednak był to najbardziej wytęskniony cel jaki kiedykolwiek miał. Zanim mógł się poruszyć, Vane pojawił się przed nim w pokoju. Wyciągnął Fanga z łóżka i przytulił tak mocno, że mógł poczuć pęknięcie żeber. Fang walczył z uściskiem. - Puść mnie, pierdolony zboku! Vane puścił go, a następnie uderzył mocno w ramię. Krzywiąc twarz w grymasie, popchnął go i oddałby mu taki sam cios, gdyby Vane nie uchylił się przed nim. - Za co to było? Vane warknął na niego. - Za niemówienie mi, co się z tobą działo dupku. – Ostatnie słowo było nasączone wystarczającą ilością jadu, by powalić słonia. Skrzywił się całkowicie zdezorientowany. - O czym ty mówisz? Vane chwycił go za koszulę i trzymał ze złością obiema pięściami. - Aimee powiedziała mi gdzie byłeś przez te wszystkie miesiące, gdy myślałem, że byłeś w śpiączce. A najbardziej wkurzyło mnie to, że to ty powinieneś być tym, który mi o tym powie. Nie ona. Wkurzony jego tonem i uściskiem, Fang go odepchnął. - Tiaa, ty powinieneś być tym, który pomaga mi odzyskać duszę z powrotem. Nie ona. - Myślałem, że śnię. Fang prychnął. - Vane, pomóż mi. – Powiedział chłodno, używając słów, którymi wielokrotnie próbował przywołać uwagę brata. – Chyba nie do końca to subtelne?

202 Nerwowy tik uwidoczniał się na szczęce Vanea. Gestem wskazał wymięte łóżko.

- I kiedy przychodziłem tu, by się z tobą zobaczyć, wyglądałeś jak w śpiączce100. Wszyscy mi mówili, że to właśnie ci dolega. Skąd miałem wiedzieć, że jest inaczej? No właśnie. Fang spojrzał na niego i jego tępą głupotę. - Powinieneś wiedzieć lepiej. Czy kiedykolwiek poległem i lizałem swoje rany? Naprawdę? Vane spojrzał w dal, jego postawa była zakłopotana, gdy zdał sobie sprawę z prawdy. Fang nie był tchórzem. Był na wskroś wojownikiem. - Masz rację. Powinienem wiedzieć lepiej. Powinienem lepiej o tobie myśleć. Ale wiem ile dla ciebie znaczyła Anya. Po prostu zakładałem… Że Fang jest słaby i niekompetentny. To było coś, co Vane zawsze o nim myślał i Fang był zmęczony byciem w jego cieniu. - Słuchaj, nie chcę o tym mówić. Co się stało to się nie odstanie. Dzięki Aimee i jej bratu jestem z powrotem. Walić to, zważywszy na sposób w jaki Vane i Fury go wyrolowali. Ale lepiej czy gorzej, był tu, w królestwie ludzi. Po głębszym zastanowieniu, zasadniczo wymienił jedno piekło na inne. Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego walczyłeś tak mocno, by tu być… Jednakże tutaj nikt nie próbował go wypatroszyć. Na razie. - Po prostu zapomnijmy o tym, co się stało. Vane usłyszał te słowa, ale znał swojego brata. Zranił Fanga i zajmie im sporo czasu, by obaj mogli pogodzić się z tym, co się stało. Szczerze mówiąc nienawidził siebie za to, że nie było go tam, gdzie powinien być. Ale jak powiedział Fang, nie mógł cofnąć tego, co się stało. Wszystko, co mógł zrobić to nie pozwolić, by taka sytuacja się powtórzyła. - Jesteśmy braćmi Fang. Znaczysz dla mnie wszystko. Mam nadzieję, że wiesz o tym. Fang skrzywił się. - Kiedy zamieniłeś się w babę? Ugh, jeśli to z nas robią partnerki, to ja podziękuję101. Vane potrząsnął glową. 100 Noo Aimee to przynajmniej pocałował i zostawił plamy krwi, by mogła uwierzyć, a tu wymaga cholera wie co…No troszke staję po stronie Vane'a…skąd miał niby do cholery wiedzieć, że ty nie śpisz? 101 Yhy..akurat..wmawiaj sobie kolego..wmawiaj

203 - Bride mnie tego nie nauczyła. Zrobiła to utrata Anai. Jest wiele rzeczy, które chciałbym jej powiedzieć zanim umarła. Nie chciałbym popełnić tego błędu względem ciebie. Fang skrzywił się. - Taa, dobrze, proszę zrób ten błąd. Podlizujesz się jakimś kochaśnymi bzdurami. – Szarpnął brodą w kierunku drzwi. – Twoja kobieta jest na dole. Nie każ jej czekać. Vane nawet się nie poruszył. - Chcemy byś z nami zamieszkał. Fang nadal na to nie był gotowy. Zbyt wiele się zmieniło i mieszkanie z Vane'm i

jego ludzką partnerką…wolałby raczej nie. - Myślę, że zostanę tu przez jakiś czas. To będzie dla was dobre, by spędzić razem czas bez przeszkadzającego ciągle brata. Vane wyśmiał go. - Czy to prawdziwy powód? - A co jeszcze? Vane spojrzał na drzwi, po czym zniżył głos do cichego szeptu. - Aimee. Fang parsknął, mimo że jego brat był bliżej prawdy niż chciał to przyznać. - Jesteśmy przyjaciółmi. - Skoro tak mówisz. Ale musisz wiedzieć, że jeśli zabawiasz się z nią.. - Nie jestem idiotą – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Wilki i niedźwiedzie nie kojarzą się w pary. - Trzymaj się tego. To może być jedyna rzecz, która utrzyma cię przy życiu. Fang przewrócił oczami. Vane klepnął go po plecach. - Jeśli będziesz mnie potrzebował… - Zadzwonię. Potrząsnął głową. - Nie zostawię cię ponownie Fang. Przysięgam. - Wiem. – Ale Fang nadal nie był pewny czy może zaufać Vane'owi. Wcześniej jego brat również nie chciał go zostawić. Ale tak się stało. Vane wyciągnął do niego rękę. Fang chwycił ją i pociągnął go do mocnego, męskiego uścisku. Poklepał Vane'a po plecach i go puścił.

204 Już sam, Fang wrócił do łóżka tylko po ty, by po chwili usłyszeć pukanie do drzwi. Od razu wiedział kto to. Tylko jedna osoba pukała tak miękko i niepewnie mając ten waniliowo-lawendowy zapach. - Wejdź Aimee. Otworzyła drzwi i zachmurzyła się na niego wchodząc z tacą jedzenia. - Skąd wiedziałeś, że to ja? - Wyczułem cię. Prychnęła. - I pomyśleć, że marnuję czas codziennie na kąpiele i ostatnie pieniądze na mydło. Po co się staram, skoro i tak cuchnę? Uśmiechnął się wbrew sobie, gdy odstawiała tacę z boku. - Podoba mi się czysta lawenda dużo bardziej niż wanilia na twoich rzeczach, które masz teraz na sobie. Przekrzywiła głowę, udając atak i oparła rękę na biodrze. - Och, jestem obrażana przez wilka, który nie kąpał się…ile miesięcy to już minęło? - Nie moja wina. Mogłaś mnie wykąpać. - Ha! Wtedy byłbyś obdarty ze skóry i nie potrzebował więcej kąpieli. Gardził tym jak bardzo był urzeczony tą wymianą zdań. Co więcej, jak bardzo był urzeczony jej obecnością. - Dlaczego tu jesteś? - Chciałam się upewnić, że ty i Vane będziecie grzeczni.

- Taaa. Spojrzała się na niego podejrzliwie, gdy zbliżyła się do łóżka. - Nie brzmisz jak byś to kupił. - To nie tak. Kocham swojego brata. Jestem po prostu….- Rozgoryczony. To było jedyne słowo, które oddawało jego podły nastrój. Miał tylko nadzieję, że było to tymczasowe. – To nic takiego z czym sobie nie poradzę. Podała mu piwo. - Skoro tak mówisz. Wziął je od niej i patrzył na tacę z jedzeniem, która stała na komodzie. - Myślałem, że mówiłem ci, że nie jestem głodny. - Uznałam, że kłamiesz. Roześmiał się.

205 - Dzięki za wiarę we mnie. Zmarszczyła na niego nos, podniosła przykrywkę, by pokazać mu szynkę, indyka, sos i ziemniaki. - Czy potrzebujesz czegoś jeszcze? Ciebie.. Bogowie, był skończonym idiotą. Jej tyłek był jedynym przysmakiem jaki chciał gryźć. Nawet teraz mógł sobie wyobrazić jak ją rozbiera i kocha się z nią, aż oboje od tego ślepną. Odchrząknął, chcąc oczyścić szybko umysł. - Nie, ale bardzo mi przykro za to jak potraktowałem cię wcześniej. - Powinno ci być, ale rozumiem. Mam te same odczucia, co naprawdę mnie wkurza. Wziął dużego łyka piwa. - Jest coś z nami nie tak, prawda? - Tak. Jesteśmy popieprzeni. Stawiając piwo na szafce pociągnął ją ku sobie, ustawiając między swoimi kolanami. Jej zapach owinął się wokół niego jak ciepły płaszcz, gdy wyobrażał sobie jak zdejmuje jej koszulkę przez głowę i uwalnia jej piersi. - Nigdy nie pragnąłem żadnej kobiety tak bardzo, jak ciebie. Oparła ręce na jego ramionach i patrzyła gorącym wzrokiem na niego. - Nigdy nie chciałam żadnego mężczyzny, aż spotkałam ciebie. Oparł głowę na jej brzuchu, kiedy ona przeczesała jego włosy, zjeżdżając dłońmi w dół jego ramion. - Co zrobimy? Jej dotyk wysyłał dreszcze. - Musimy się trzymać z dala od siebie. Jestem spadkobierczynią mojej matki. Muszę znaleźć niedźwiedzia na partnera. Złość przeszła przez niego na te słowa. Nie mógł znieść myśli, gdzie inny mężczyzna ją dotyka. Ale pobierał ciepło z jej ciała, dopóki znowu nie był spokojny. - Możemy zachowywać się z tym jak dorośli. - Absolutnie. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi. - Przyjaciele. – Czy ktoś wymyślił bardziej wstrętne słowo?

206 Aimee spojrzała w dół, gdy Fang odchylił się i patrzył w górę na nią. Miał potargane włosy, a zarost pojawiający się na policzkach dodawał mu seksapilu, któremu trudno było się oprzeć. I te piękne oczy…mogła się tak łatwo w nich zatracić. Przestań… - Idę teraz do mojego pokoju. Fang skinął głową i uwolnił ją. Jego serce było ciężkie, gdy patrzył jak wychodzi, gdy tak naprawdę chciał zawołać ja z powrotem i uciec do miejsca, gdzie nikogo nie będzie obchodziło, że on jest wilkiem, a ona niedźwiedziem. - Co ja zrobię? Scal w kompletność swoje zniszczone życie. To była prawda. Wszystko było spieprzone, a on nie miał pojęcia jak to poskładać. Wzdychając podszedł do tacy i zaczął jeść. Aimee starała się zasnąć. Jednak z jakiegoś powodu nie mogła. Było około trzeciej nad ranem, gdy poszła do łazienki i zobaczyła światło wyłaniające się spod drzwi Fanga. Działając wbrew rozsądkowi przeszła przez korytarz i zapukała lekko w drzwi. Nie odpowiedział. - Fang? – szepnęła. Dalej nie odpowiadał. Zamknęła oczy i rozejrzała się po pomieszczeniu. Chodził po pokoju jak zwierzę w klatce. Dziki. Chłodny. Śmiercionośny. Coś było nie tak. Nie bacząc na niebezpieczeństwo, Aimee weszła do środka, by zobaczyć co z nim. Odwrócił się do niej tak szybko, że nawet nie zdążyła się osłonić. Przycisnął ją do ściany, z ręką na gardle jakby chciał ją zabić tam, gdzie stała. Ale w chwili, gdy jej dotknął, jego wzrok stał się czysty i skupiony na jej twarzy. - Co ty tu robisz? - Zobaczyłam światło i zmartwiłam się. Fang cofnął się, coś go dręczyło, gdy przeczesywał dłonią swoje ciemne włosy. - Nie mogę oddychać Aimee. Nie mogę się zrelaksować. Jestem przerażony zaśnięciem. Co jeśli się znowu nie obudzę? Fakt, że wyznał jej tak dokładnie wszystko, potwierdzał jak mocno był zdenerwowany. - Wszystko w porządku. Wróciłeś i jesteś bezpieczny.

207 - Jestem? Wcześniej nie mogłem się obudzić. Przyciągnęła go w ramiona i przytuliła mocno. - To już koniec Fang. Fang chciał w to wierzyć, ale jak mógłby? - Nie, nie jest. Wciąż czuję jak mnie rozszarpują. Wciąż słyszę trzepotanie skrzydeł Żniwiarzy i widzę jak szukają ofiar. Idą po mnie. Wiem to. Chwyciła dłońmi jego twarz i zmusiła, by na nią spojrzał.

- Będę z tobą i upewnię się, że nikt nie zabierze cię z powrotem. Prychnął. - Posłuchaj mnie – powiedziała stanowczo. – Nie myślisz chyba poważnie, że przejdę kolejne miesiące przez piekło, prześladowana przez Daimony i odwiedzająca Kalosis jeszcze raz, prawda? Cóż, kiedy wyłożyła to w ten sposób… - Nie. - Więc zaufaj mi. Nie zamierzam pozwolić im przyjść po ciebie. Jest jedna rzecz, którą niedźwiedź potrafi zrobić, i jest to walka. Fang skinął głową i wrócił do łóżka. Aimee przykryła go kołdrą i usiadła na krawędzi. Wziął jej dłoń i trzymał blisko miejsca, gdzie naznaczył go Thorn. Jednak nie mogła zobaczyć znaku przez koszulkę. Chciał jej powiedzieć o umowach jakie zawarł. Gdyby tylko mógł. Prawda była taka, że wstydził się, iż nie mógł jej ochronić bez tego. A najbardziej bał się demona w nim, który mógł się ujawnić i ją skrzywdzić. - Jeśli zrobię coś dziwnego, natychmiast mnie opuścisz. Rozumiesz? Aimee zmarszczyła czoło w podejrzeniu. - Jak dziwnego? - Nie wiem. Próbując cię zjeść? Jej brwi poszybowały w górę, wyginając się w łuk. - Ddd-obrze. Często robisz coś takiego? - Nie bardzo, ale kto wie po tym wszystkim. Mogłyby mi nawet wyrosnąć rogi i mógłbym zamienić się w Simi, gdy nie będziesz widzieć. - Dobrze, obiecuję, że jeśli przyjdziesz do mnie jako zły juju to wyrwę ci wnętrzności. I jeśli przekształcisz się w nastoletnią Gotkę to będę się śmiać do rozpuku. - Dobrze. Roześmiała się.

208 - Jesteś jedyną osobą jaką znam, która znajduje w zagrożeniu ulgę. Fang próbował się uśmiechnąć, ale zmęczenie wyczerpało go. Było coś w Aimee, co sprawiało, że czuł się bezpieczny. Zanim się zorientował, zasnął. Aimee siedziała tak przez godzinę, obserwując sen Fanga. Dziwne było widzieć go w taki sposób. Przypominał jej siostrzeńca, który nie lubił ciemności. Tylko, że Micah miał cztery lata. Jaki horror przeszedł Fang, że ciągle go nawiedzał? - Chciałabym pomóc – ale tylko czas może naprawić rany, które ma w sobie. Wszystko, co mogła zrobić to być z nim, kiedy potrzebował siły i przyjaźni. O czym ty myślisz? Musiała trzymać się od niego z dala. Jednak było to bardzo trudne, gdy wszystko czego chciała to rozebrać się, wsunąć się obok niego do łóżka i przyjąć jego ciało głęboko w swoje. Było w nim coś zakaźnego dla niej. A co jeśli jest moim partnerem? Z pewnością Mojry nie byłyby aż tak okrutne. Och, o czym ona myślała? Pewnie, że by były. Spiskowały, by mężczyźni zjadali własne dzieci. Matki je zabijały. Nie było nikogo bardziej zdradzieckiego niż Mojry.

Z ciężkim sercem przebiegła palcem po jego bladym policzku. Uwielbiała to jak czuł. Jak wyglądał. Ale najbardziej kochała jego sarkastyczny, gorzki humor. Wypuszczając zmęczony oddech, oparła się o ścianę. - Co z nami będzie? Eli spojrzał w górę i zobaczył jak Cosette weszła do jego studia. Jasnoskóra kreolska kobieta była piękna jak jej przodkini, Marie Laveau, jedna z najsłynniejszych kapłanek voodoo na świecie. Prześlizgnął wzrokiem po kobiecie, miała na sobie białą spódnicę i opływający jasnoniebieski top, który odsłoniał jedno ramię. Jej blond włosy były zebrane czerwoną chustą i opadały z tyłu na ramiona. Ale to jej zielone oczy w kształcie migdałów go prześladowały. Przypominała mu dziką kotkę, idącą po podłodze uwodzicielskim krokiem, który skupiał uwagę każdego prostego człowieka, który ją zobaczył. Ten chód wprawiał w ruch niewidzialne dzwonki, które dzwoniły przy każdym jej kroku. Cholera, była cudowna.

209 - Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał, zamykając swój kalendarz, gdzie robił notatki. - Mamy problem, cher. - I to jest? - Mój demon nie żyje. Eli nie poruszył się przez trzy uderzenia serca, gdy te słowa zatonęły w nim. - Co masz na myśli? - Moje duchy powiedziały mi, że loup-garou zniewolił go, gdy poszedł po dziwkę, którą kazałam zabić. Jest to dla mnie trudne, by obwiniać za to twoich wrogów, kiedy moi słudzy zostali zniewoleni przed wykonaniem rozkazu. Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć. Eli ze spokojem splótł palce, którego z pewnością nie czuł. Demon miał zabić studentkę i podrobić dowody, by móc za morderstwo oskarżyć Kyle'a Peltiera. Alejka na atak została starannie wybrana, ponieważ była tylko przecznicę od klubu młodego niedźwiedzia. - Nie jestem zadowolony Cosette. - A czy ja wyglądam jakbym świętowała? – Przyszpiliła go spojrzeniem, które mogłoby wywołać strach o duszę w słabszym człowieku. - Czy nie możesz przywołać innego demona? Wydała z siebie dźwięk głębokiego zgorszenia. - Przywołanie innego z jego siłą nie jest łatwe do zrobienia. Leżałam po tym trzy dni w łóżku. - Takie szczegóły naprawdę mnie nie dotyczą. - Więc powinny. - A to dlaczego? Jeden kącik jej ust uniósł się w szyderczym uśmiechu. - Wszechświat jest delikatną równowagą. Co wyślesz, zawsze znajdzie sposób, by

wrócić. Ten loup-garou jest myśliwym, łowca dla innych. Moje duchy kazały go zostawić. Zaszydził z jej przesądnego pieprzenia. - Powinnaś być ostrożna, ma petite. Są rzeczy o wiele straszniejsze w tym wszechświecie niż twój myśliwy. - Wiem, że to prawda. Ale…wisi coś złego w tym mieście. Zbieżność duchów. To mnie dotyczy.

210 - Powinnaś być bardziej zainteresowana, by mnie nie zawieść. Nie lubię rozczarowań. – Bębnił palcami w czarną skórę, gdy kompletował jej wiadomość. – Powiedz mi…czy twoje duchy powiedziały jakieś imię tego loup-garou? - Nazwały go Fang. Jego dłoń zamarła w połowie ruchu. Fang… Ten drań miał umrzeć. Ten, który położył swoje brudne łapy na jego synu. Eli zabrał swoją rękę, gdy surowy, prawdziwy gniew przelał się przez niego. - Nie masz pojęcia jak mnie to unieszczęśliwiło. - Tu się mylisz. Ja to wiem. Ale posłuchaj mnie. Moje duchy nigdy się nie mylą. Szatańska moc pojawi się tutaj i zagrozi nam wszystkim. Powinniśmy się jej wystrzegać. Eli miał na myśli coś więcej niż unikanie kłopotów. Miał go powołać i używać. I to dało mu genialny plan. Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej? Prawa Sanctuary nie dotyczyły wszystkich gatunków. Był jeden, który ich nie przestrzegał. Gatunek, który nie był związany prawami Omegrionu. Pal licho z Varykiem i jego pracą. To było o wiele lepsze. To było coś, czego Paltiersi nie zauważą, gdy nadejdzie. Coś co zniszczy ich na zawsze. - Cosette moje przebiegłe dziecko, mam pomysł na ciebie i twoje duchy.

211

Rozdział 20 Zgadnie z obietnicą, Fang pozostał w Sanctuary i rozpoczął pracę jako ochroniarz. Papa Bear próbował zrobić z niego kelnera, ale jeden wieczór wystarczył, aby udowodnić, że jest to niewykonalne. Fangowi brakowało odpowiedniego temperamentu. Gdy ktoś narzekał na posiłek źle się to dla niego kończyło. Jednak po interwencji Aimee, stało się to swoistą atrakcją turystyczną, wyrażoną przez gigantyczną dziurę w ścianie, którą załatał Quin z wypłaty Fanga. Więc teraz, kiedy go potrzebowali pracował w środku jako ochroniarz, a Dev stał w drzwiach pilnując, kto wchodzi i wychodził. To nie była najgorsza robota na świecie. Pozwalała mu przyglądać się Aimee bez ściąganie niepotrzebnej uwagi jej braci, którzy mogli spróbować wyłupić mu oczy i

wyrwać jaja. A jeszcze lepiej, płacili mu za niespuszczanie z niej oka, kiedy pracowała w barze. To zdecydowanie była praca z profitami. A on uwielbiał na nią patrzeć. Na sposób, w jaki się śmiała ze stałymi klientami lub drażniła dzieciaki przychodzące zjeść popołudniowy posiłek z rodzicami. Zawsze przynosiła im specjalne smakołyki, a niekiedy z nimi siadała i rysowała. Kochała dzieci wszystkich ras. Nie mógł się powstrzymać i często myślał, jaką byłaby matką dla własnych młodych. Wszystko, co robiła było pełne gracji, tak że patrzenie na nią sprawiało mu ból. – Gdyby tylko mógł być niedźwiedziem… Ta myśl męczyła go nieustannie. To było takie niesprawiedliwe, ale wiedział jak toczy się życie. I wydawało się, że przez większość życia był chłopcem do bicia. – Hej Fang! – warknął w swoim stylu Remi. – Pomóż. Odwrócił głowę i zobaczył Wrena, Colta i Remiego próbujących przesunąć ciężkie głośniki na scenie, tak aby Angel, nowy wokalista Howlers, nie psioczył. Przepuklino już nadchodzę… Aimee patrzyła jak Fang wskoczył na scenę. Wsunęła notatnik do kieszeni i zagryzła ołówek podziwiając jego wspaniały tyłek. Ołówek pękł na dwie części. Wypluła kawałki ołówka i drewna na ręcznik szydząc z samej siebie. Fuj! Czy może być coś bardziej obrzydliwego? I to wszystko była wina Fanga.

212 Co ja robię? Gapisz się na najlepszy kawałek dupy w Nowym Orleanie. Tak, to było właśnie to. Patrzała jak jego mięsnie pracują, kiedy unosił część ciężkiej kolumny, podczas gdy reszta grupy wsunęła ją na scenę. – Cholera… widziałaś coś lepszego? – zapytała ją Tara, ludzka studentka i barmanka, kiedy zatrzymała się obok niej. – Uwielbiam tutaj pracować. A w dzień taki jak ten, powinnam wam płacić za przywilej pracy tutaj. Aimee roześmiała się. – Wiesz, ja rzadko o tym myślę. – To dlatego, że jesteś związana z połową tych ciach. Szkoda mi ciebie … Ale reszta z nas.. – Wydała warknięcie, które zaprzeczało jej ludzkiemu pochodzeniu. Aimee pokręciła głową. Całe szczęście, że Justin tego nie słyszał. Bo jako jedyny chciał powodować takie reakcje, a jeszcze lepiej, gdy naga mruczała jak dzika kotka. Tara zassała gwałtownie oddech. - To jest właśnie to, kochanie… Pochyl się i podnieś to. Nie spiesz się z tym słodziutki. Nie ma pośpiechu. Oooo matko! Aimee śmiała dopóki nie odwróciła się i nie zobaczyła, komu przygląda się Tara. Zalał ją gniew widząc, w jaki sposób spodnie opinają tyłek Fanga. Co gorsza, uniosła mu się koszula przykuwając wzrok do pleców i skóry, której tak bardzo chciała zakosztować. Poczuła nagłą potrzebę, by chwycić człowieka za włosy, tylko za to, że ośmielił się spojrzeć na jej wilka. A jeszcze bardziej powiesić Fangowi na szyi tablicę informującą: On

jest mój. Patrzysz, ale ryzykujesz utratę gałek ocznych … i włosów. − Musimy wracać do pracy. Tara prychnęła. − Psujesz zabawę. Poszła w kierunku stołów a Aimee jeszcze raz rzuciła okiem na Fanga. Przynajmniej teraz stał, a nie pochylał się. Ręce opierał na biodrach i był jeszcze bardziej seksi niż wcześniej. W myślach zobaczyła jak podchodzi i opiera się o niego. Jak odchyla głowę, a ona przesuwa rękę wzdłuż jego klatki piersiowej, umięśnionego brzucha, aby w końcu zanurzać dłoń w jego jensach. Obejmuje go ręką. Zadrżała, na samą myśl zrobiła się mokra. Maman miała rację. Tej potrzebie nie sposób było się oprzeć. Była spragniona i rozdrażniona. To właśnie dlatego jej bracia byli szczególnie uważni, gdy pozwalali ludziom się do niej zbliżyć. Chcieli chronić linię krwi jak jej rodzicie. Więc czemu ona nie?

213 Fang poczuł mrowienie skóry. Wiedział że jest obserwowany. Spodziewając się wroga rozejrzał po ciemnym klubie. Zdziwił się dostrzegając Aimee, która tak otwarcie się w niego wpatrywała, jakby chciała schrupać kawałek jego ciała. Ale to było w porządku, bo czuł to samo. − Koleś! Otrząsnął się słysząc wściekłe warczenie Colta. Pędząc do przodu chwycił dół kolumny i pomógł ją przenieść. Jednak nadal czuł spojrzenie Aimee, wbijające się w jego plecy. Każdy nerw w jego ciele skwierczał, a jego penis stwardniał do takiego stopnia, że groził stałym kalectwem. Lecz gdy głośniki znalazły się na swoim miejscu Aimee już nie było. Chciał przeklinać…, ale może tak było lepiej… jasne… Zeskoczył ze sceny i zobaczył Furego czekającego na niego przy barze. Poczuł natychmiastową obezwładniającą wściekłość. Sukinsyn mieszkał już z Vane'm i to nieszczególnie pomagało ich relacjom. − Chcesz czegoś? – zapytał go grubiańsko, kiedy znalazł się za barem chwytając za butelkę piwa. Jedną z zalet pracy w barze był darmowy alkohol. − Tiaa – odpowiedział Fury, odwracając się do niego. – Rezygnuję z przewodnictwa sforze. Fang zamarł i po chwili odłożył butelkę na blat. − Co masz na myśli? Fury westchnął i wziął się pod boki. − Słuchaj, obaj wiemy, że nie jestem na tyle silny, aby powstrzymać atak osoby posługującej się magią. I bez Vane'a nie byłoby mnie tutaj. Władza i miejsce w Radzie powinno być twoje. Tylko to jest prawidłowe. Fang skrzywił się słysząc jego wielkoduszną ofertę. Obrażała go do głębi jego

jestestwa. − Nie potrzebuje twojej jebanej jałmużny. − A więc walcz o władzę ze mną. Fang zagryzł usta, słysząc głupotę tego dupka. – Nie kuś mnie. Walcząc z tobą z miejsca podważę autorytet Vane'a, – więc nic z tego nie będzie. Dopił piwo i chwycił za ręcznik, aby pomóc Wrenowi wytrzeć stoły. Fury poszedł za nim. – Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? Co ja ci zrobiłem?

214 Ja powinienem pomagać chronić Bride, a nie ty. Byłeś z Vanem gdy go potrzebowałem. Ale nikomu by się do tego nie przyznał, nie pozwoli, aby wykorzystano tą wiedzę przeciwko niemu. Nie pozwoli, aby z niego kpiono. Kiedy nie odpowiedział Fury posłał mu oburzone spojrzenie. – Wiesz co Fang? Mam to w dupie. Możesz pozostać dupkiem. Nie dbam o to. Siedź tu z niedźwiedziami i dąsaj się. To nic dla mnie nie znaczy, ale pozwól, że coś ci powiem. Nigdy nie miałem tego, co ty i Vane. Nigdy nie miałem brata w stadzie, nigdy. Pewnego dnia powinieneś poznać naszego brata Dare'a i zobaczyć, jakim jest typkiem. Dla twojej wiadomości, to on pierwszy wbił mi nóż w plecy, gdy dowiedział się, że jestem Katagarczykiem. Wybacz grę słów - ale rzucił mnie między wilki i zażądał mojego gardła. Ale jeżeli chcesz być takim człowiekiem, jakim był on… Fang patrzył jak Fury odchodzi. Chciał mu przywalić. Rzucić nim o ziemie i rozerwać mu gardło. Ale byli braćmi. Fury przyszedł tu, aby abdykować i przekazać mu liderownie stadem. Fang znał na tyle dobrze tego wilka, by wiedzieć, że nie przyszło mu to łatwo. Złożenie tej oferty musiało mocno uderzyć w jego ego. Przestań być kutasem Fang102. Brat starał się zawrzeć pokój między nimi. Fang spuścił wzrok próbując sobie wyobrazić, co by czuł gdyby był na miejscu Furego. Był z nimi przez wieki wiedząc, że jest częścią rodziny i nigdy się z tym nie zdradzając. Nikomu nic nie powiedział. Dlaczego? Dlaczego zrobił coś takiego? Chcąc odpowiedzi poszedł za nim. Złapał go, gdy już siedział na motorze. W dłoni trzymał kask. – Powiesz mi coś? Fury spojrzał na niego. – Dlaczego nigdy nie powiedziałeś nam prawdy? – Już ci powiedziałem – warknął złośliwie. – Ostatnim razem, kiedy mój brat ją poznał, dźgnął mnie nożem i starał się mnie zabić – a był bratem z którym się wychowałem. Tym, którego chroniłem, bo wataha miała mu za złe, że w połowie jest

Katagarczykiem. Nasza siostra splunęła mi w twarz i wbiła nóż w moje żebra – i to była ta sama siostra, którą chroniłem przed matką, Darem i każdym innym. Niczego 102 Tak, właśnie, doskonała myśl. Tylko mało realna

215 lepszego od was nie oczekiwałem. Tak więc dziękuję ci kutasie, że mnie nie rozczarowałeś. Fang nie wiedział dlaczego, ale jego słowa wkurzyły go jeszcze bardziej. Poczuł oślepiającą furię i zanim zdążył się zastanowić, co robi, rzucił się na Furego. Upadł z nim na ziemię i zaczął go okładać. Aimee zatkało, zobaczyła w myślach rannego Fanga. Walczył na zewnątrz. Wszystko, co widziała to rozmyte ciała i czarną kurtkę. Zanim pomyślała wybiegła przez drzwi i zobaczyła po drugiej stronie ulicy Fanga i Furego. Walczyli ze sobą z całych sił. Zanim zrobiła w ich kierunku krok, Dev chwycił ją i powstrzymał. – Puszczaj! – zażądała czując wściekłą pokusę, by mu zmiażdżyć nogę. Gdyby tylko miał na sobie coś innego, niż te postalowane buciory na motocykl, zrobiłaby to. Ale w nich i nic by nie poczuł, a ona nabawiłaby się tylko siniaka. Tego ją nauczyło doświadczenie z Remi. Brat wzmocnił uścisk. – Pozwól im to rozwiązać Aimee. Przestała z nim walczyć i wbiła w niego wzrok. – Zrobią sobie krzywdę. – Najprawdopodobniej, ale masz tylu braci by wiedzieć, że czasami musimy sobie przyłożyć. To jest naturalny porządek rzeczy i moralny obowiązek. To prawda. Ale nigdy nie rozumiała skłonności braci do walki między sobą103. Jeden z braci coś powiedział, albo dziwnie spojrzał i już się młócili. Dopóki ojciec ich nie powstrzymał. – Dlaczego oni walczą? Dev wzruszył ramionami i ją puścił. Wrócił pod swoją ścianę i się o nią oparł. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, a jedną nogą zgiętą w kolanie zaparł się o mur. – Nie mam zielonego pojęcia. Ale stawiam na Fanga. Nie była rozbawiona jego poczuciem humoru. – Skąd wiesz? – Bo widziałem jego spojrzenie, kiedy podchodził do Furego. Moje jest identyczne gdy otwieram puszkę: skop-dupę-Remiego. Aimee zagryzła zęby z frustracji. Dev miał rację. Znała to spojrzenie i wdziała go raz czy dwa. – Papa zawsze was rozdziela. 103 Norma… jak się leją to i lepsze relacje mają.

216 – Tiaa, i jeżeli to zajdzie za daleko zrobię to samo. Ale myślę, że to im pomoże. – A jeżeli zmienią się w wilki na ulicy? – To sobie z tym poradzimy. Nie była tego taka pewna. Patrzyła jak Fury unosi Fanga i kolejny raz powala go na ulicę. Fang skoczył na nogi i uderzył brata tak mocno, że sama to poczuła. Wyglądali tak jakby starali się pozabijać gołymi rękoma. O czym oni myśleli? *** Fang walił Furego z tłumionym przez wieki gniewem. Za każdą chwilą w której Fury otwierał do niego usta, a Vane powstrzymywał go przed atakiem. Za każdy moment, gdy był w Dolnym Królestwie i walczył sam z demonami, licząc na pomoc Vane'a. Z każdym uderzeniem pięści wywalał swój ból. Ale pojawiły się też inne obrazy. Fury próbujący przeciwstawić się ojcu. Fury stojący obok nich, gdy umierała Anya. Fury walczący razem z nimi, a nie przeciwko nim. Bracia… Uderzył Furego w podbródek posyłając go na ziemię. Ukląkł i chwycił brata za czarny T-shirt. Zacisnął pięść, by zadać kolejny cios. Ale powstrzymał go widok twarzy Furego. Nad jego prawym okiem była rana, a krew spływała ze skroni. Jego usta były skaleczone, zęby krwawiły. Siniaki powstały na policzkach i brodzie. Wiedział, że sam nie wyglądał lepiej... Jednak… Mimo że oczy brata pluły jadem, Fury nie zmienił się w wilka. Człowiek był jego najsłabszą formą, a mimo to walczył jak człowiek. On tak naprawdę nie walczył z nim, by go zranić czy wygrać… Nie skrzywdź go… Spojrzenie czarnych oczu Fanga zwarło się z niezwykle turkusowym spojrzeniem Furego. Poczuł jak wypełnia go wstyd za to, co przed chwilą uczynił. Zaatakował Furego jak żałosny człowiek, bo zraniono jego uczucia. Nie, on zaatakował własnego brata jak oszalały demon. Rozluźnił pięść i puścił koszulkę Furego. Wycofał się. – Już? – drwił Fury leżąc na ziemi. –To wszystko na co cię stać?104 Fang prychnął drwiąco. – Jesteś takim jebanym kutasem. – A ty fiutem.105 104 Dwa walczące koguciki z niewyparzonymi mordami.

217 Fang klapnął na zadek i zaczął się z nich śmiać. Z leżących na ulicy i krwawiących. Nawet nie wiedział dlaczego to go tak bawi. Ale tak było. Jednak wycierając krwawiące wargi syknął z bólu. – Twój lewy sierpowy jest imponujący.

Fury przewrócił oczyma i splunął na ziemię krwią. Usiadł obok brata. – Mogę powiedzieć to samo o tobie. Fang pokręcił głową, bolały go żebra po ciosach zadanych przez Furego. Z jego wszystkimi magicznymi brakami będącymi spuścizną Zwierzo Łowców, mały drań był dobrym bojownikiem. – Nie mogę uwierzyć, że ze wszystkich wilków we wszechświecie, to akurat ty jesteś moim bratem. – Tiaa, ale widzisz to nie ja wybierałem miot. Fang zaśmiał się ponownie. – Nie, masz rację. Mojry cię wydymały. Fury zmrużył oczy, gdy sprawdzał ruszające się zęby. Wypluł jeszcze więcej krwi. – Nadal jesteśmy wrogami? Fang zawahał się. Cześć Fanga chciała nadal go nienawidzić, ale problem polegał na tym, że nie wiedział dlaczego. Czy naprawdę był człowiekiem, który chciał nienawidzić bez powodu? Czy to może demon siedzący w nim żądał głowy Furego? Ale w końcu wygrała lojalność wobec rodziny. Na dobre i złe byli jednej krwi. Byli braćmi. I dla wilka miało to znaczenie. Fang wyciągnął dłoń. – Bracia. Fury chwycił jego dłoń. – Adelphos. Fang pociągnął go do przodu, by objąć w sposób, który do tej pory był zarezerwowany jedynie dla Vane'a i Anyi. – Ale to nie znaczy, że cię lubię. Fury odepchnął go. – Nie martw się. Też cię nie lubię, gnojku. Ale zabiję, by cię chronić. 105 Tiaa bratersko męskie komplety. Nie żadne dam kochanie i złotko…

218 Fang posłał mu głupawy uśmieszek. – Ja też. Odsunął się i wyciągnął dłoń do Furego. Fury ją odepchnął. – Nie jestem twoją suką, wilku. Mogę wstać sam. Fang wypluł krew z ust. Tiaa, szczęka będzie obolała przynajmniej przez tydzień, a dzisiaj nie zje nic, co będzie musiał przeżuć. Spojrzał złośliwie na Furego. – Jesteśmy zbyt podobni do siebie, aby kiedykolwiek się ze sobą dogadać. – To samo mówi Vane. Fury podniósł z chodnika, kask który wylądował tam podczas bójki. Zrzucił z niego gruz i włożył na głowę. – Ej? Fury spojrzał na Fanga, który wyciągnął do niego dłoń. Fury ją chwycił, a Fang mocno i na krótko go objął. – Stado jest twoje. Fury parsknął. – Nie sądzę, byś mógł mi coś narzucić. Kiedykolwiek. – Nie mogę, bo nie jestem już częścią watahy. Deklaruję niezależność. Fury groźnie spojrzał na niego.

– To jest samobójstwo. – Nie, zostaję tu. – Wskazał przez ramię na Sanctuary. – Potrzebuję trochę czasu, aby wszystko sobie poukładać w głowie. Jak to zrobię, wrócę. Ale jak na razie, sądzę, że to najlepsze dla mnie. Fury patrzył na niego, a jego spojrzenie było pełne wątpliwości. – Skoro tak mówisz. Powiem Vane'owi. Opuścił tarczę kasku, przerzucił nogę przez motor i go odpalił. Fang cofnął się, a Fury wrzucił na pełny gaz i odjechał z piskiem opon. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że Aimee stała na zewnątrz. Stała po drugiej stronie ulicy obok Deva, obserwując każdy ruch. Nagle zakłopotany, schował ręce w kieszenie i dołączył do nich.

219 – Lepiej się czujesz? – zapytał sarkastycznie Dev. – Tiaa, dzięki że się nie wtrącałeś. Niedźwiedź wzruszył ramionami. – Wiesz, rozumiem to. Chciałbym to samo zrobić z kilkoma moimi braćmi. Aimee westchnęła i zrobiła krok do przodu. – Wyglądasz okropnie! Wyciągnęła rękę i delikatnie odwróciła jego podbródek, przyglądając się jego prawemu oku, które pulsowało i szczypało. – Jezu. Carson musi to zobaczyć. – Nie jestem kociakiem Aimee. Miewałem już gorsze rany i sam się wyleczyłem. To minie. Puściła jego podbródek i warknęła. – Bez obrazy, ale nienawidzę Macho-Fanga. Naprawdę życzę sobie byś go odwiesił do szafy, zamknął drzwi i wyrzucił klucz. Dev roześmiał się. – Przykro mi wilku, to nasza wina, że ona ma ten cały syndrom ludzki. – Wszystko w porządku, tak długo jak nie będzie mnie poklepywać i gryźć. Dev mocno pociągnął nosem. – Człowieku, sex wilka musi być naprawdę trudny. – Tiaa, ale wiesz, nawet nie chcę wiedzieć jak wygląda niedźwiedzi. Aimee jęknęła z rozpaczą. – Przepraszam? Chłopaki? Wiecie, że ja nadal tu stoję? Dev uśmiechnął się złośliwie. – Wiemy. Po prostu to nas nie obchodzi. Zirytowana odwróciła się i odeszła. Fang chciał ją powstrzymać, ale zrobienie tego na oczach Deva, nie było dobrym pomysłem. Bycie chłopcem do bicia tej nocy nie było mu potrzebne do szczęścia. – Dlaczego nie pójdziesz na górę i nie weźmiesz prysznica? Zrób sobie przerwę. Pomożesz mi przed świtem.

220 – Dzięki. Fang wrócił do środka. Wren zatrzymał go, gdy tylko go zobaczył. – Przypomnij mi żebym cię nie wkurzał. Fang zignorował go i poszedł do swojego pokoju. Był zdziwiony znajdując w nim Aimee. Zamknął szybko drzwi zanim ktoś zewnątrz mógł ją zobaczyć. – Co ty tutaj robisz? Trzymała butelkę z wodą utlenioną i mały pojemnik z wacikami. – Martwiłam się o ciebie, Panie Wielki Królu Macho. – Odsunęła krzesło od biurka. – A teraz siadaj. – Aimee… – Siad wilku. – To był najostrzejszy ton, jaki u niej słyszał. – Może dałeś radę Furemu, ale ja dam radę tobie. Tiaa racja. To było prawie śmieszne. Jednak wiedział, co zrobiła… Zresztą wilki nie atakowały kobiet, no chyba, że próbowały zabić wilka lub osobę mu bliską. Więc była bezpieczna, a on bezsilny. Westchnąwszy usiadł jak mu kazała. Zwilżyła wacik wodą utlenioną. – Co jest z wami facetami, że tak musicie ze sobą walczyć? – Jesteśmy uszkodzeni? – Widocznie. Fang syknął, gdy przetarła szczególnie obtarty kawałek skóry. Parsknęła oburzona. – Przestań narzekać, wielki dzieciaku. Jeżeli masz zamiar ponownie walczyć, przynajmniej dopilnuj, by nie było ran. Spojrzał na nią. Przesunęła wacik w miejsce, które wcale nie było mniej obolałe, ale teraz panował nad swoimi odruchami. – Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego to zrobiliście? Fang wzruszył ramionami.

221 – Część mnie go nienawidzi. – Dlaczego? – Nie wiem. Czy nikt nigdy nie głaskał cię pod włos? – Tak. Wiele razy. Ale zauważ, że jeszcze ci nie rozbiłam głowy. Odsunął jej rękę od swojej twarzy by móc na nią spojrzeć. – To dlaczego kręcisz się wokół mnie? – To musi być konsekwencją tego, że mając trzynaście lat Remi uderzył mnie kamienieniem w głowę. Uraz musiał być poważniejszy niż się komuś wydawało. Przyciągnął ją do siebie, usiadła na jego lewym udzie. Cholera… Była najgorętszą babką, jaką poznał, i jedyne, o czym potrafił myśleć to jak zedrzeć z niej koszulę i posmakować jej ciała. Aimee upuściła wacik trzymany w ręku i pochwyciła jego wzrok. Jego spojrzenie było gorące, a w połączeniu z jej pożądaniem… Zabrał butelkę z jej dłoni i odłożył na bok. Wolno dotknął jej policzka. Pochyliła głowę, by mogła go pocałować. Aimee jęknęła, taki był wspaniały. Wolno osunęła się całym ciałem na jego uda.

Załkała, gdy wrażliwe części jej ciała zetknęły się z twardymi mięśniami jego ud. Ból był nieznośny. A kiedy jej kolana lekko otarły się o jego wybrzuszenie w jensach, warknął. Fang nie mógł zebrać myśli, kiedy wierciła się w jego ramionach. Miał sine i opuchnięte wargi, ale ból nie powstrzymał go przed jej całowaniem.106 Nie, kiedy ból w jego pachwinie był o wiele gorszy. Po jej zapachu wiedział, że jest podniecona. Mógł ją mieć, tu i teraz. Za każdym razem, gdy przyszedł czas na Katagariankę, jej potrzeba partnera była niepohamowana. Przesunęła wargi z jego ust na szyję i delikatnie przygryzła skórę. Zwilżyła skórę tuż pod jego uchem. Wstrząsnęły nim dreszcze. – Pragnę cię Fang – wyszeptała. – Nie możemy tego zrobić. – Wiem. 106 To już dziecko wie że całus jest najlepszym lekarstwem na każde skaleczenie.

222 Rozpięła zamek i wsunęła dłoń w jego spodnie, aby go objąć. Zamknął oczy, gdy pogłaskała go delikatną dłonią. Bogowie, ile to minęło czasu, od kiedy kobieta tak go dotykała? Zagryzł zęby zanim pochylił głowę do jej szyi, by wdychać jej zapach. Aimee wzdrygnęła się czując język Fanga na swoim ciele. Poczuła jak sunie dłonią w dół jej ciała, a kiedy jej dotknął, załkała z przyjemności. Uniosła się nieznacznie, aby mógł wsunąć w nią głęboko palce. Nikt jej tam nigdy nie dotykał. Przesunęła dłonią wzdłuż jego penisa pozwalając, by krople spermy zwilżyły jej palce. Urósł jeszcze bardziej. Pragnęła go w sobie. Ale ostatnie resztki zdrowego rozsądku podpowiadały jej, że to błąd, który może kosztować ich życie. Jeżeli ją posiądzie, wiedziała, że mogą skończyć jako partnerzy. A to było coś, na co sobie nie mogli sobie pozwolić. Więc usatysfakcjonowana z tej namiastki seksu, rozkoszowała się przyjemnością, jaką dawały jego dłonie. Fang odchylił głowę a Aimee przebiegła językiem przez jego gardło do brody. Czuł się tak, jakby umierał. Jego ciało płonęło. Pokazał jej jak ma go dotykać. Cholera, szybko się uczyła. Czuć jej ręce i język to było więcej niż potrafił znieść. Wstał tak szybko, że ledwo zdążył ją pochwycić zanim upadła na podłogę. Posadził ją na biurku, zrzucając butelkę wody utlenionej na ziemię. Ale to go nie obchodziło. Nie, kiedy jego ciało prosiło o coś, co mogło ich zabić. Ale widok tej kobiety z opuszczonymi spodniami … Jej oczy były zamglone, wyrażały podniecenie, prosiły o zaspokojenie. – Proszę Fang, nie mogę tego znieść. Moje ciało mnie zabija. Znał to uczucie, ale że to była właśnie ona tylko bardziej pogarszało sytuację. Przeklinając siebie za głupotę, ściągnął z niej spodnie. Aimee poczuła zażenowanie, gdy wbijał w nią głodny wzrok. Opadł przed nią na kolana i mocniej rozsunął jej uda. Jego spojrzenie jak i usta posiadały ją. Aimee

krzyknęła z rozkoszy. Wplątała palce w jego włosy i trzymała, a jego język zaspakajał ogień w jej wnętrzu. Fang nigdy nie próbował niczego lepszego. Zawładnął jej ciałem, a jej zapach przywarł do niego. Kiedy doszła nie zatrzymał się, dopóki nie wycisnął z niej ostatniego spazmu rozkoszy.

223 Aimee oparła się plecami o ścianę pozwalając, by jej odurzone ciało wróciło do normalności. Dostrzegała ból w oczach Fanga. Jego ciało nadal było sztywne, opuchnięte. – Potrzebujesz pomocy? Chwycił jej dłoń. – Nie jesteś zabawna. Zachłysnęła się powietrzem, kiedy poprowadził jej rękę w dół swojego ciała. Był teraz taki duży. Wiedziała jedną rzecz o wilkach. Ich członki rosły jeszcze bardziej podczas seksu. Po orgazmie musiało upłynąć kilka minut, zanim wracały do swojej normalnej długości. Fang ukrył głowę w zagłębieniu jej szyi ocierając się o jej dłoń. Był niczym dzikie zwierzę i zaczęła się zastanawiać, jaki byłby, gdyby znalazł się w niej. Kiedy w końcu doszedł wykrzyczał jej imię. Aimee objęła go mocniej i trzymała, tak długo aż ustały spazmy rozkoszy. Uniósł głowę spalając ją czułym spojrzeniem. – Co my zrobiliśmy? 107 Pocałowała go delikatnie. – Nic. To nie może nas połączyć. Fang nie był o tym przekonany. Ale przynajmniej na jego dłoni nie pojawiło się piętno połączenia. Przynajmniej, jeszcze nie. Odsuwając się od niej zapiął zamek w spodniach, tak szybko, że się zaciął. – Cholera! – warknął, ale był wdzięczny za ból. Potrzebował aby krew z powrotem napłynęła mu do mózgu. Napotkał wzrok Aimee i dostrzegł łzy w jej oczach. – Kocham cię Fang. Zacisnął szczękę by nie powiedzieć jej, że też ją kocha. To by tylko go bardziej osłabiło. – Co my zrobimy?108 – Nie wiem. Nie wiem. 107 To się nazywa seks oralny. 108 Może dokończycie wcześniejszą scene?

224 Zeskoczyła z biurka i podniosła spodnie. Chciał ją objąć i trzymać w ramionach na resztę wieczności. Zamiast tego podniósł medalion i podał jej. – Nie mogą nas złapać. Twoja matka jest Wielką Władczynią Niedźwiedzi, a moi bracia rządzą Wilkami. Jeżeli będziemy razem, pozbawimy ich miejsca w radzie Savitara.

Skinęła głową mocując się z zamkiem w spodniach. – Zanieczyszczamy linie krwi. Kurwa! Było źle. – Gdzie jest ta dziewczyna? – Muszę iść – wyszeptała zanim zniknęła. Fang przeklął. Ale na szczęście wyszła zanim Mama Lo otworzyła drzwi. Użył swoich mocy by zakamuflować to, co przed chwilą robili. Przynajmniej miał taką nadzieje. Nicolette podejrzliwie rozejrzała się po pokoju. – Gdzie jest Aimee. Wiedział, że gdyby dłużej przebywała w pokoju, nie mógłby zakamuflować jej obecności przed Nicolette. Niedźwiedzica miała niesłychanie wrażliwe zmysły, lepsze niż większość Zwierzo Łowców. – Nie mam pojęcia. Przyniosła wodę utlenioną i znikła. Co było prawdą, więc Maman nie mogła wyczuć smrodu kłamstwa. On po prostu pominął kilka ważnych detali. Nicolette ciężko westchnęła. – No oczywiście. Na dole czekają na nią ewentualni partnerzy. Więc, gdzie może być? Przysięgam, że zawsze nie tam gdzie powinna. Fang słysząc jej słowa musiał mocno poskromić swój temperament, jak również palącą potrzebę zejścia na dół i oskórowania niedźwiedzi. – Jeżeli wróci po wodę utlenioną dam jej znać. – Zrób tak, proszę. Usłyszał dziwną nutę w jej głosie. – Coś się stało?

225 – Non. Wiedział, że kłamała. – Co jest? – Nic. – Wyszła i zamknęła drzwi. Marszcząc brwi otworzył drzwi. Zobaczył jak mija się z Wrenem na schodach. Nicolette zagryzła usta, widząc panterę, zaś Wren ze swojej strony wykonał za jej plecami obsceniczny gest. Zatrzymał się, kiedy dostrzegł, że widział go Fang. – Co się między wami dzieje? Wren wzruszył ramionami. – Myśli, że jestem świrem. A ja sądzę, że ona jest zwykłą dziwką. Nicolette uważa, że gatunki nie powinny się mieszać, więc mnie nienawidzi, bo jestem kundlem. – Ale mnie akceptuje. – Ale ja jestem trochę inny od ciebie. Fang prychnął. – Bez obrazy młody, jesteś trochę inny od wszystkich. Marvin wbiegł po schodach z bananem. Wskoczył na ramiona Wrena, celując w wilka bananem jak z pistoletu. Ten gest mówił sam za siebie. Oboje byli walnięci. Ale ich lubił.

– To dlaczego tutaj przebywasz? Wren wziął z łapek Marvina banana i obrał go ze skórki.109 – Z tego samego powodu, co ty. – Czyli? Wren spojrzał w kierunku schodów. – Ona jest jedynym osobą, jaką spotkałem, która jest naprawdę dobra. Nie mam rodziny i kiedy znalazłem się tutaj nikomu nie ufałem. I nadal tego nie robię, poza jednym wyjątkiem, – czyli nią. Aimee. Nie musiał wypowiadać jej imienia. Była jedyną osobą, z którą tak naprawdę rozmawiał Wren. 109 W org na prysma…

226 – Kochasz ją? – Jak siostrę lub przyjaciela. Umrę by ją chronić. – Wren zbliżył się do niego i zniżył głos. – Widzę, jak patrzycie na siebie i to mnie przeraża. – Dlaczego? – Kręcąc nosem można zaakceptować związek między Katagarami a Arkadianami. Ale związek międzygatunkowy… wierz mi na słowo. Wiem, co mówię, bo jestem taką mieszanką… nie chcesz przez to przechodzić. I jeżeli nie dla niej pomyśl, jakie dzieci dadzą wam Mojry. Nienawiść innych osób do mojej matki kosztowała ją zdrowie psychiczne. Znienawidziła mnie. – Nie jesteśmy partnerami Wren. I wiesz, że nie mamy nad tym żadnej kontroli. – Oczywiście, że macie. Nie prześpicie się ze sobą, to się i nie połączycie. To jest wasza kontrola. Urwał kawałek banana i podał Marvinowi. – Zaufaj mi wilku. Trzymaj się z dala od niej ze względu na was oboje. Wren opuścił go i skierował się do swojego pokoju. Było to ostrzeżenie, którego tak naprawdę nie potrzebował. Wrócił do pokoju, a słowa Wrena dzwoniły mu w uszach. Problem w tym, że z inną kobietą nigdy tak nie było. Czuł się tak, jakby Mojry już ich połączyły. Co mam robić? Wyprostował się widząc cień w rogu pokoju. Włączył światło i zobaczył ostatnią osobę, której się spodziewał. Thorn.

227

Rozdział 21 Fang ruszył po pokoju, upewniając się, by nie pokazać Thornowi żadnego śladu wrogości. - Co ty tutaj robisz?

Thorn oparł się nonszalancko o biurko. Skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, gdy przytrzymał wnikliwe spojrzenie wymierzone prosto w Fanga. - Tylko sprawdzam co z tobą. Chciałem zobaczyć czy demon wygrywa i czy musimy cię zabić z tego powodu. - Miło znowu cię widzieć. Widzę, że czas nie sprawił byś był bardziej uroczy. - Och, mogę być uroczy. Po prostu nie chcę. Ludzie zaczynają myśleć, że ich lubisz, a kiedy wbijasz im nóż w plecy traktują to strasznie osobiście. To naprawdę mnie wkurza. Fang usiadł na łóżku i ściągnął motocyklowe buty. - Robisz tak często, prawda? - Chłopcze nie prowokuj bym cię walnął. – Skrzyżował swoje długie nogi. Fang rzucił na bok buty i zaśmiał się. - Ile ty masz lat? - Nie musisz nic o mnie wiedzieć. Tak jest bezpieczniej. - Bezpieczniej dla kogo? - Przede wszystkim dla ciebie. – W tonie głosu Thorna była śmiertelna nuta. – Istnieją dwa, może trzy podmioty, które mi zagrażają. A ty nie jesteś jednym z nich. Wiedza przyswojona. Fang odchylił się do tyłu, podpierając się ramionami i mrużąc spojrzenie na Thorna. Szczerze mówiąc był już zmęczony tą bezsensowną wymianą. - Więc dlaczego tu naprawdę jesteś? Masz kolejne zadanie dla mnie? - Nie. Tylko ostrzeżenie. - Przed czym? Thron podrapał się w podbródek jakby to było obrzucanie się gównem między sobą, a nie przekazywanie istotnej informacji. - Jeden z demonów zwanych Jaden został wezwany tu ze swojej dziury. To było imię, którego Fang nie słyszał wcześniej. - Jaden?

228 Obłudny uśmiech wykrzywił usta Thorna. - On jest…demonem pośrednikiem. Pertraktuje z pierwotnym źródłem, by zdobyć moce i inne rzeczy dla demonów. Osobiście nienawidzę sukinsyna i on również za mną nie przepada. Ponieważ jesteś nowy chciałem cię ostrzec byś schodził mu z drogi. - Dlaczego? - Wystarczy powiedzieć, że użył ostatnio moich ludzi, by potrenować swoją celność. On naprawdę nie myśli, że jestem porządny i widzi was jako głupie pionki. - Ma powód by tak myśleć? - Nie bardzo. W zasadzie jest kolejnym kutasem z którym mam do czynienia. Myślę, że emocjonalne blizny z jego dzieciństwa nie pozwalają mu w cokolwiek wierzyć. A może to jakiś traumatyczny, zaburzony stres lub prosta choroba mózgu. Tak naprawdę mam to w dupie, ale jest śmiertelnie niebezpieczny, więc go omijaj. - Jak go poznam? Czy jest jakaś szansa, że nosi koszulkę ze swoim imieniem? Thorn roześmiał się. - Cholera wilku lubię twój sarkazm. Nie, jego matka nie wyszyła jego imienia na

ubraniach. Ale nie przegapisz go. Wysoki drań z jednym okiem brązowym, a drugim zielonym. Naprawdę odpychający. Ma kołnierz niewolnika i aurę władzy trącającą boskością, której nie ma. Wokół niego również roztacza się smród demona. Cudownie. Fang mógł już się zamknąć. - Zanotowane i zaznaczone. - Dobrze. Teraz musisz być w gotowości. Jeśli Jaden został tu wezwany, ktoś igra z ogniem i pożąda czegoś, czegoś poważnego, co wymaga wiele energii. Jesteś jednym z trzech Hellchasers stacjonującym tu i oczekuję, że będziecie grać miło i będziecie strażakami. - Strażakami? - Tak. Gdy wydostaną się ognie piekielne to wy musicie wsadzić je z powrotem na miejsce. Cholera, w myślach tak bardzo chciał, by prosty wąż zadziałał. - Czy inni Hellchasers mają imiona? - Varyk i Wynter. Poznałeś już Wynter i jestem pewien, że nie polubisz Varyka. - Dlaczego? - Jest Arkadyjskim wilkiem. Ta wiadomość uderzyła go jak pięść w jelita. Przez minutę Fang nie mógł skoncentrować się, gdy przedzierała się przez niego surowa furia.

229 - Myślałem, że jestem jedynym jakiego masz. Thorn uśmiechnął się złośliwie. - Varyk jest człowiekiem zmieniającym się w wilka. Ty jesteś wilkiem zmieniającym się w człowieka. Większość ludzi myśli, że to żadna różnica, ale w naszym świecie znaczna. Ale jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej jesteście jedynymi ZwierzoŁowcami, których wykorzystuję. Poza tym, Varyk nie mógł być wykorzystany przeciwko Phrixisowi, ponieważ na drodze stała polityka. - Lubisz te słowo, prawda? - Phrixis? Raczej nie. To nie jest nawet fajne do wypowiedzenia. Fang posłał mu rozbawione spojrzenie. - Polityka. - Jeśli to miałeś na myśli, to dlaczego od razu nie mówiłeś? – Thron prychnął z irytacją. – A odpowiadając na twoje pytanie, nie, w najmniejszym stopniu. Nie lubię pogrywać w gierki, ale moje istnienie jest grą w szachy na wysokim poziomie IQ. Ruszamy się, oni przeciwdziałają i odwrotnie. Bogowie pomóżcie, by wrogowie nigdy nie schwytali naszego króla…i tak ściślej, to byłbym ja. Nie pozwól, by to się stało ze względu na własne dobro. - Będę miał oczy otwarte. - Dobry wilk. Jest jeszcze jedna mała rada, którą zamierzam ci dać. - A to jest? - Znak, który ci dałem będzie mrowił jako ostrzeżenie, gdy zbliżysz się do demona. Im silniejsze uczucie, tym silniejszy demon. - Ale nie zabijać demona, tylko klepnąć go mieczem.

Thorn skinął sarkastycznie głową. - Teraz zaczynasz już łapać. Jak tam ty i twój wewnętrzny demon? - Jeszcze mnie nie posiadł. - Dobrze. Trzymaj się tego. Nie chciałbym zabijać cię na samym początku naszego związku. Fang zmarszczył na to czoło. - Jesteśmy w związku? Czy to oznacza, że jestem zapuszkowany? - Och zapuszkuję twoją dupę na najbliższej ścianie. To najbardziej rozświetliłoby mój zły dzień. Dobrze? - Już dobrze. Nie jestem w nastroju i nie chcę byś się wysilał. Thorn potrząsnął głową.

230 - Uważaj na siebie wilku. Nad tym miejscem wisi chmura i niedźwiedzie zdobędą wrogów szybciej niż rozgrabią promocję w Wal-Marcie. Kiedy ten czas nadejdzie, to miejsce spłynie krwią. - Nie miałbym innej możliwości. - Nie bądź taki arogancki. Na długo przed tym zanim stałem się wyrafinowanym światowcem stojącym teraz przed tobą, byłem przywódcą. Miałem więcej krwi na swoim ostrzu niż Madame Gilotyna. Z tych walk nauczyłem się, że nikt nie wychodzi z tego bez blizn. Nikt. Fang znieruchomiał, gdy zdał sobie sprawę, że Thorn miał rację. Vane mówił podobnie. W walce każdy krwawi. - Uważaj na siebie wilku i pamiętaj, że kiedy dojdzie do wyboru strony za którą się opowiesz, wybierz dobrze. O świcie Fang zszedł na dół, by pomóc zamknąć i posprzątać. Choć Sanctuary technicznie dla nadnaturalnych istot było czynne 24 godziny przez 7 dni w tygodniu, dla ludzi zamykali je o 4.30, a otwierali o 10 rano. Mam Lo i Papa byli w gotowości poza godzinami pracy w domu Peltierów. Fang wszedł do baru w tym samym czasie, co starszy brat Aimee, Zar, który wyglądem był niemal nie do odróżnienia od czworaczków. Wnosił do kuchni puste szklanki na tacy. Zar podziękował mu za przytrzymanie drzwi. - Możesz pomóc Aimee skończyć. Ja mam wolne już dzisiejszej nocy. Fang skinął głową, gdy zobaczył Aimee zabierającą ścierkę od Wrena i popychającą go w stronę drzwi. Głośna muzyka wydobywała się z szafy grającej. Było to Indigo Girls, jeden z ulubionych zespołów Aimee. - Wren idź. Pracujesz od czternastu godzin z małą przerwą. Idź spać. Mimo to, Wren nadal się wahał. - Nie powinnaś być tu sama. Spojrzała za niego na Fanga. - Nie jestem sama. Wren odwrócił się i zobaczył go, a następnie mocno zacisnął szczękę. Kiwając głową na Aimee zrobił tak, jak prosiła. Fang zmarszczył brwi gdy Wren zniknął, a następnie podszedł do Aimee, która

układała biały ręcznik na ramieniu. - Lubię go, ale jest dziwnym dzieciakiem.

231 - Wiem. Uwierz mi, ma powody, by takim być. Nie ulegało to wątpliwości biorąc pod uwagę historie jakie słyszał. Połowa personelu Zwierzo Łowców sądziła, że tygard zabił swoich rodziców. Nicolette nie mogła go znieść, a Papa Niedźwiedź miał sprzeczne uczucia, jednak przyglądał mu się uważniej niż innym. - Jesteś jedyną z którą naprawdę rozmawia. Aimee podniosła krzesło, by odwrócić je do góry nogami i umieścić na stole. Fang wyręczył ją. Cofnęła się z uśmiechem. - Kocham Wrena i on o tym wie. - Taa, ale nie wydaje się pożądać tego. - Czasem nie. Ale jak to mówi Cherise, najtrudniej kochać tych, którzy najbardziej potrzebują miłości. Zaszydził z jej ślepego optymizmu. Z jednej strony podziwiał to, z drugiej….miała zbyt wielkie serce. - Naprawdę w to wierzysz? Uśmiechnęła się do niego. - Oczywiście. Kocham cię, nieprawdaż? I tylko bogowie wiedzą jak trudno sobie z tym poradzić. – Stanęła na palcach, by dać mu szybkiego całusa w policzek, zanim podeszła nerwowo do następnego krzesła, by je postawić. Jak jeden komentarz mógł go jednocześnie rozgrzać i obrazić? Była w tym dobra. - Dzięki Aim. A propos wciąż pozostała mi odrobina pewności siebie. Proszę upewnij się, że mocno ją zadepczesz, gdy będziesz na niej. Niech bogowie bronią, by wyrosło coś, co nazywają poczuciem własnej wartości. – Fang kontynuował układanie krzeseł. Aimee zaśmiała się, gdy zmywała podłogę. - Zawsze wilku. Vane powiedział mi, że nie powinnam pozwolić ci być zbyt pewnym siebie. Zaczął grać Papa Roach110. - Interesujące mix tutaj masz. - Poczekaj tylko. Debbie Gibson111 też tu mam. Zamarł, gdy patrzył na nią, gdy śpiewała do piosenki. - Żartujesz sobie, prawda? 110 http://pl.wikipedia.org/wiki/Papa_Roach Amerykańska grupa rockowa. 111 http://en.wikipedia.org/wiki/Debbie_Gibson

232 - Nie. Lubię wiele różnych melodii. Wypuścił głęboki oddech.

- Znalazłaś zupełnie nowy sposób, by mnie torturować. Cholera, a ja myślałem, że Misery była zła. Śmiejąc się tańczyła z mopem, podczas gdy on podziwiał z jaką płynnością ruszało się jej ciało. To obudziło w nim wilka i chciał zawyć. Jak mógł być znowu twardy112? To było już denerwujące. Próbując rozproszyć się spojrzał wokół pustego baru. Najwyraźniej tylko oni zostali na dole. - Gdzie są wszyscy? - Nigdy nie pracujemy z ludźmi po 2 w nocy, chyba że działoby się coś dziwnego w ciągu ostatnich kilku nocnych godzin. Jeśli chodzi o moją rodzinę to chłopaki zawsze wywijają się jak tylko mogą. Uważają, że to zabawne zostawiać mnie tu samą, bym sprzątała. - Czemu ty? - Nie chcę słuchać gderania maman. Przychodzi co rano jak sierżant i sprawdza każdy kąt. Szafa zaczęła grać Badfinger „Day After Day”. Fang zatrzymał się na piosenkę, której mógł słuchać w nieskończoność. Z jakiegoś powodu zawsze ją lubił. Aimee tańczyła wokół, sprzątając i śpiewając. Oczarowany Fang zatracił się w jej wdzięcznych ruchach. Zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi był przed nią, wyciągając do niej dłoń, by z nim zatańczyła. Kładąc obok mop uśmiechnęła się, zanim przyjęła jego propozycję. Kręcił ją w ramionach i trzymał blisko kołysząc się, gdy muzyka płynęła wokół nich. Byli idealnie zsynchronizowani. Jej ramiona idealnie go obejmowały, gdy zapach wypełniał mu głowę. Delikatnie położyła dłoń na jego policzku. „Daję Tobie moją miłość” – śpiewała, a jej głos powodował puchnięcie różnych emocji w jego gardle. Przyłożył swój policzek do jej, tak by móc delektować się uczuciem posiadanie jej w ramionach. To właśnie prowadziło go przez piekło Dolnego Królestwa. Jej ciepło i czułość. Jej zapach. Aimee zakręciła palcami w jego włosach. - Podobają mi się twoje dłuższe włosy. Pasują ci. Nie odpowiedział, wziął jej dłoń do ust, by móc skubać jej palce. 112 Bo to myśli samo i nie pyta się góry o zdanie…

233 - Chce się z tobą kochać tak strasznie, że aż mogę poczuć tego smak. Zanurzyła w dół rękę, by go objąć. - Ja też. Jego fiut drgał, domagając się, by dotknęła go bez materiałowej bariery. To również przypomniało mu, że nie ma do niej prawa. Nie mogli być razem, bez względu na to jak bardzo bolało go, by ją mieć. - To jak było z innymi niedźwiedziami? Posłała mu krótki uśmiech. - Katastrofalnie. Jeden mnie podrywał i kopnęłam go za to tak mocno, że musieli odzyskiwać jego jądra. - Auć! – Fang roześmiał się, kuląc się na samą myśl. – To zostawi po sobie ślad. - Nie był zbyt pełen szacunku dla moich dziewiczych uszu, gdy to się stało.

- Założę się. Chcesz bym dokończył to, co zaczęłaś? Będę bardziej niż szczęśliwy kastrując go…jakikolwiek dupek zadzierający z moją dziewczyną… Zakryła jego usta ręką, uciszając go. - Uważaj wilku. Jeśli ktoś cię usłyszy, to ty zostaniesz wykastrowany. Przygryzł delikatnie jej palce. - Wiem. To jest po prostu trudne dla mnie pozwalać każdej owłosionej niedźwiedziej dupie we wszechświecie przychodzić do ciebie, podczas gdy ja nie mogę nawet spojrzeć. - Wiem kochanie – pocałowała delikatnie jego usta. Fang oparł o nią swoją głową i pozwolił, by spokój tej chwili obmył go gdy tańczyli. Sprzedałby duszę, by tak zostać. Za późno. Już to zrobiłeś, by ją chronić. Tak, powinien przedstawić inny warunek na tę okoliczność. Taki, który zostawiłby go w tych ramionach na wieczność. Jestem skończonym idiotą… Próbując się rozproszyć, zmienił temat. - Wcześniej rozmawiałem krótko z Justinem i powiedział mi coś ciekawego. - A to jest? - Że twój ojciec i Dev szkolą Strati. Posłała mu tak ostrożne spojrzenie, które mogło strzec tajemnice bezpieczeństwa narodowego. - Dlaczego to jest dziwne?

234 Fang już chciał zmienić kierunek rozmowy, ale było coś, co nurtowało go w niedźwiedziach Peltierów i chciał zobaczyć czy mu w czymś zaufa. - Są Arkadyjczykami. Aimee zająknęła się na te słowo. Jej serce waliło ze strachu. Skąd to wiedział? Nikt, nigdy nawet tego nie podejrzewał. - Nie wiem o czym mówisz. Nie ruszał się obserwując ją uważnie. - Nie kłam, Aimee. Nie jestem głupi. Jestem tu już wystarczająco długo, by to rozszyfrować i chroniłem Arkadyjczyka w swoim życiu zbyt długo, ukrywając go w środku sfory Katagarów. Jeśli chcesz, bym udawał, że nie wiem, to będę to robił. Ale chciałem byś wiedziała, że wiem. I oddał w jej ręce swoje życie. Jeśli jej rodzinka kiedykolwiek dowie się, że on wie, zabiją go bez żadnego pytania. Zapominając o prawach Eirini i Omegrionu, byłby żywcem obdarty ze skóry. Pochylił się szepcząc. - I znam również twój sekret. Zadrżała, gdy zimny pot oblał jej ciało. Jak odkrył jeden sekret, który skutecznie chroniła przez wieki? Sekret, o którym nie wiedziała nawet jej własna rodzina… Bez wątpienia nienawidził jej za to. - Jaki sekret? - Że Kyle jest Aristos i pomagasz mu trenować jego moce.

Czując mdłości, Aimee zaczęła odchodzić, bojąc się usłyszeć więcej. - Aimee nikomu nie powiem. Przysięgam. I to nie dlatego, że obawiam się o siebie. Nie dbam o to. To ciebie nie chcę zranić w żaden sposób. A ponieważ powierzał jej swoją tajemnicę, chciała mu się odwdzięczyć tym samym. Oddał swoje życie w jej ręce. Najmniej, co mogła zrobić to odwzajemnić się tym samym. - Czy są jedynymi, których zauważyłeś? - Myślę, że Zar mógłby jeszcze być, lub może Quinn. Aimee przełknęła, gdy strach szerzył się przez nią. Może nie powinna mu mówić. Co jeśli odrzuci ją przez to? Arkadyjczycy zabili jego siostrę. Po prawdzie strzelili do niej z tasera, który zakończył jej żywot, ale i tak by umarła ponieważ zabili jej partnera. Odepchnął ją wcześniej. Mógł zrobić to również teraz i teraz miałby władzę, by ją zniszczyć.

235 Och bogowie chciała wymiotować. To było coś, czego nie mogła powiedzieć własnej matce lub ojcu. Ale miał prawo wiedzieć. To nie było fair, by trzymać to w tajemnicy przed nim… Biorąc głęboki wdech, spojrzała w górę na niego. - Również nim jestem. Fang cofnął się, by spojrzeć na nią, gdy te słowa zadzwoniły mu w uszach. Nie. To nie było możliwe. Z pewnością wiedziałby o tym, tak jak o jej braciach. Jak mogła go tak całkowicie oszukać? - Co? Widział strach w jej jasnoniebieskim spojrzeniu, które nie zawahało się przed nim. - Jestem Arkadyjką. Tak jak Vane zmieniłam się w okresie dojrzewania. To jest, coś czego nie powiedziałam nikomu w całym swoim życiu. Nawet moja rodzina o tym nie wie. - Dlaczego mówisz to mnie? Jej oczy stały się szkliste od powstrzymywanych łez, gdy pokazała mu znak Strażnika na twarzy. - Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć w co jesteś zaangażowany. Fang objął jej policzek, gdzie starożytny grecki znak zwijał się w spirale, oznaczając ją do najbardziej znienawidzonej przez niego grupy. Zobaczył strach w jej oczach i fakt, że zaufała mu z tym… Kochała go. Musiała, ponieważ tylko głupiec z pragnieniem śmierci położyłby to na rękach Katagara, który wiedział jak Nicolette Peltier odnosi się do Akadyjczyków. Fakt, że Aimee ukrywała się przed swoją matką, mówił wszystko. Aimee obnażyła i otworzyła się przed nim całkowicie. Nic dziwnego, że drżała. - Wiesz, że to nie ma dla mnie znaczenia. Aimee zakrztusiła się płaczem, gdy wciągnęła go w ramiona i trzymała blisko. - Nie masz pojęcia jak się bałam przez te wszystkie wieki. Myślę, że dlatego bałam się nawet spróbować skojarzyć się z Katagarem. Czy możesz sobie wyobrazić co

by mi zrobili, gdyby się dowiedzieli? W najlepszym przypadku zabiliby ją. W najgorszym okaleczyli. Miała rację, to nie było coś, co można lekko traktować. - Byłaś bardzo odważna mówiąc mi to. - Tak bardzo ci ufam wilku.

236 - Nigdy nie zdradzę tego zaufania. Zaufaj mi. Aimee czuła jak pojedyncza łza spływa jej po policzku. Fang wytarł ją. Czułość w jego spojrzeniu roztapiała ją. Nie zdradzi jej, wiedziała o tym. Ale to wciąż nie mogło ich połączyć. To był najbardziej beznadziejny związek jaki kiedykolwiek mogli wymyślić bogowie. - Gdzie więc jesteśmy? – szepnęła, będąc zbyt przerażoną, by samej odpowiedzieć. Jego spojrzenie stężało. - Ucieknij ze mną. Tylko my dwoje. Zapomnijmy o wszelkich różnicach i uprzedzeniach. Zostawmy to i bądźmy razem. Jak bardzo by chciała, by było to takie proste. Ale nie było. - Fang nie mogę tego zrobić. Moi bracia zginęli, by mnie chronić. Ale dla Bastiena nigdy nie nauczyłam się korzystać z moich mocy. Opiekował się mną, gdy nie mogłam nikomu zaufać. Teraz jestem jedyną osobą, która może nauczyć Kyle'a korzystać ze swoich mocy. I Maman byłaby rozbita utratą mnie. Jestem jej jedyną nadzieją na utrzymanie naszego dziedzictwa. Peltiersi zasiadają w Omegrionie od początku. Wiesz jak rzadkie to jest. Jego spojrzenie stało się zimne. - To jest dla ciebie ważniejsze ode mnie? - Nie, ale nie mogę wybierać pomiędzy tobą, a rodziną. Fang skrzywił się, gdy uświadomił sobie, że miała rację. Był samolubny. - Tak. To był głupi pomysł. A on był głupcem, jeśli choć przez sekundę sądził, że umieści jego nad swoją rodziną. Nikt nigdy wcześniej tego nie zrobił. Dlaczego ona miałaby to zrobić? Jego serce było złamane. Odsunął się. - Lepiej skończmy sprzątanie. Jak mówiłaś, nie chcę słuchać krzyczącej na ciebie Nicolette. Aimee patrzyła jak wrócił do układania krzeseł. Zraniła go i nie była pewna jak. Wiedziała, że między nimi powstał mur, którego wcześniej nie było. Kiedy skończyli poprowadziła ich na górę. Zatrzymała się przed jego pokojem. - Dobrej nocy Fang. - Tobie również. – Nawet nie spojrzał na nią zanim zniknął w swoim pokoju i zostawił ją na korytarzu. Wzdychając skierowała się do swojego pokoju.

237

Fang nie oddychał, dopóki Aimee nie weszła do swojego pokoju. Pozbył się ubrania, wciąż krzywiąc się na ból, który był wynikiem walki z Furym. Ten mały skurwysyn miał cios jak młot. Wyczerpany upadł na łóżko, ale nie mógł zasnąć, wciąż myśląc o Aimee. W głębi serca wiedział, że nie może tu zostać na zawsze. A jeśli zacznie kojarzenie się z innymi mężczyznami, on będzie musiał odejść lub kogoś zabić. Myśl, że ktokolwiek ją dotyka strąciła go w przeogromne wkurzenie. Muszę stąd odejść. Ponieważ każdy dzień, kiedy tu zostaje nie mając jej zabija jakąś małą cześć jego.

238

Rozdział 22 Kilka tygodni później Fang nadal nie odszedł. Jestem totalnym świrem. Nie, był debilem, ale nie potrafił zmusić się, by opuścić Aimee. Nieszczęśliwy, wolał zostać tutaj niż ja opuścić, ale przynajmniej jak nikt nie patrzył mógł ją trzymać w ramionach. Jednak z każdym dniem było gorzej. Thorn miał rację. Każdego rodzaju gówno pojawiało się w Sanctuary. Wren został wyrzucony po tym jak zaczął się spotykać z jakąś córką polityka. Teraz Peltiers i cały Omegrion chcieli go zabić z powodu jego kuzyna i tego, co nagadał podczas ostatniego posiedzenia rady. Nicolette była przekonana, że dzieciak był zagrożeniem dla jej szlachetnej rodziny113, a Aimee z determinacją powtarzała, że to jakieś wielkie nieporozumienie. Matka i córka nieustannie ze sobą o to walczyły. Raz lub dwa Fang był o krok od rozerwania gardła wielkiej niedźwiedzicy za to, w jaki sposób rozmawiała z córką. – Proszę Fang. Odpuść. Kocham ją, to moja matka… Aimee zawsze to powtarzała, ale trudno było nic nie robić, kiedy matka traktowała ją jak gówno. A jeżeli chodziło o Wrena, Fang zgadzał się z Aimee. To z daleka śmierdziało próbą przejęcia dziedzictwa Wrena. Ale nie było sposobu by to uwodnić. W tej chwili zwołano na niego krwawe łowy i prześladowało go stado tygrysów. Fang współczuł mu i miał nadzieję, że niezależnie gdzie przebywa Wren, jest bezpieczny. Dzisiaj pracował z Sashą, Etiennem, Coltem i Cherifem. Ze wszystkich braci Peltier, najbliższy był mu Dev, a zaraz za nim był Cherif. Cherif nie przyjmował paskudnej postawy Remiego. Zamiast tego posługiwał się inną, też mocną bronią – hardcorową aurą, która informowała, że nie musi tyranizować czy wkurzać, aby mieć nad ludźmi przewagę. On taki po prostu był. Niczego na siłę nie udowadniał. Był śmiercionośny wobec każdego, kto chciałby go zniszczyć. Sasha był kolejnym katagarskim wilkiem, który przebywał w barze w zależności od swojego nastroju. Ostatni ocalały ze swojego stada technicznie był ochroniarzem bogini. Ponieważ bogini wyszła za mąż był aktualnie znudzony i dlatego większość czasu

spędzał z resztą zwierząt w Sanctuary. 113 Pieprzona nazistka wśród zwierząt…

239 Wysoki, blondyn Sasha miał paskudny charakter i gryzący sarkazm, który podobał się Fangowi. W sumie Fang lubił wilka, ale natura ich gatunku nie pozwalała im przebywać w jednym pomieszczeniu przez dłuższy czas. Ponieważ nie byli z tej samej watahy obaj byli bardzo terytorialni. Bliźniak Kyle'a, Cody, siedział obok Sashy, pijąc colę. I oczywiście zakrztusił się swoim drinkiem. Marszcząc brwi spojrzał, co zwróciło uwagę niedźwiedzia. Jego wzrok zawisł na Aimee i na jej ubraniu – obcisłym topie i z całą pewnością na za krótkich szortach. – Do diabła nie! – powiedział zanim zdążył pomyśleć. – Nie będziesz pracowała tak ubrana. Cherif pokiwał głową z aprobatą. – Zgadzam się! Zbieraj dupę na górę i przebierz się zanim Maman i Papa cię zobaczą. Posłała im spojrzenie – idźcie do diabła. - Spadliście z księżyca? Tu jest parno, a w odróżnieniu od was, próżniaków, to ja muszę biegać po zamówienia i z zamówieniami. Fang prychnął drwiąco. – Więc powinnaś nam podziękować, że nie każemy ci nosić parki114. Posłała mu jadowite spojrzenie. - Nie masz nade mną władzy, wilku. – Skrzywiła się do brata. –A ty jeszcze mniej. Cherif wyciągnął komórkę z kieszeni. – W tej chwili dzwonię do mamy. Syknęła do niego. – Nienawidzę cię! Przysięgam, że pewnego dnia zatruję ci jedzenie. Po czym skierowała furię na Fanga. – Nie rozmawiam z tobą do końca dnia. Oki, w porządku tak długo jak była całkiem zakryta. Nie chciał, aby chodziła tak bardzo odkryta. Mieli już wystarczająco dużo problemów z trzymaniem rąk łaków i ludzi z dala od niej. Cherif uniósł butelkę z piwem w stronę Fanga. – Twoje zdrowie bracie. 114 Pikowana, zimowa kurtka z kapturem.

240 Fang śmiejąc się uderzył swoją butelką w salucie męskiej solidarności przeciwko kobiecej modzie, która dobrze wygląda tylko na tych kobietach z którymi nie byli związani. – Hej Fang, masz gościa.

Skrzywił się słysząc głos Deva w słuchawce. – Vane czy Fury? – Ani jeden ani drugi. Fang odstawił piwo i zmarszczył brwi. Jedyna osoba, która mu przychodziła do głowy to Thorn. Ale Thorn przeważnie nie wybierał frontowych drzwi. Poczuł ostry ból w ramieniu gdzie był znak Thorna. – Co do cholery? Starając się nie pokazać po sobie bólu, rozejrzał się i zobaczył Varyka. Nie wiedział skąd, ale jego imię zaświeciło mu w głowie jak morska latarnia. Ubrany w jasny garnitur i z nieskazitelnie zaczesanymi włosami wyglądał tutaj nie na miejscu, tak jak Fang na luksusowym jachcie miliardera. Ściągnął słuchawkę i spotkał się z nim na środku baru. – Co tu robisz? Zanim odpowiedział podszedł do nich Sasha, który wyglądał jakby zobaczył ducha. – Przeżyłeś? Varyk zmierzył go wzrokiem. W przeciwieństwie do Sashy jego twarz była całkowicie stoicka. – Zdrajca! W jego głosie było tyle jadu, że wystarczałoby dla armii kobr. Sasha wściekle warknął. – Nikogo nie zdradziłem! Było widać po minie Varyka, że mu nie dowierza. – I przeżyłeś, gdy reszta z nas poszła do piachu? – Jak na martwego człowieka wyglądasz zdrowo. – Jest w tym więcej ironii niż zdajesz sobie sprawę, smarkaczu. A teraz spadaj zanim stwierdzę, że zabicie cię jest dla mnie ważniejsze niż prawo Savitara. Sasha zaczął odchodzić, ale zatrzymał się. – Lara podjęła taką decyzję w oparciu o mój wiek. – Mój brat był młodszy, a i tak nie żyje. Wynoś się Sasha albo cię zabiję.

241 Odszedł. Fang nie odezwał się póki wilk nie znikł. – Co z wami? Varyk oczywiście, jak przystało na osobę, która nie lubi drobiazgowo się spowiadać, wzruszył ramionami. – Stara historia. Ale ty jesteś nową. – Świetnie! Czy muszę nosić łuk? Z ponurą miną wyciągnął skrawek materiału. – Rozpoznajesz ten zapach? Fang chwycił zapach, zanim podsunął mu materiał pod nos. Smród był niepowtarzalny i wpadł w furię. – Misery. Skinął głową. – Uciekła. I nie mogę jej znaleźć. Zaalarmowałem Wynter i teraz

daję znać tobie. Jestem pewny, że przejęła czyjeś ciało. Pytanie czyje… Trzymaj oczy szeroko otwarte, bo ma na ciebie chrapkę. Mamy nadzieję, że nawiąże kontakt lub coś spieprzy tak, że będziemy mogli ją znaleźć i odesłać tam, gdzie jej miejsce. – Będę na nią uważać. Varyk skinął głową i wyszedł z baru. Fang założył słuchawkę i włączył ją, kiedy Varyk zatrzymał się w drzwiach, w których stał Dev. – Potrzebuję dywanu z niedźwiedziej skóry. Dev prychnął. – Zabawne, bo właśnie myślałem, że skóra z wilka będzie idealnie pasować do mojego kominka. – Uważaj na siebie niedźwiedziu. – Ty też. Varyk odsunął go ze swojej drogi i wyszedł. Fang pokręcił głową. – O czym chciał z tobą gadać? – O niczym. To tylko wilcze interesy. Nawet z tej odległości widział niedowierzające spojrzenie Deva. Fang ignorując go poszedł do baru. Aimee już tam była. Tym razem ubrana w T-shirt i jeansy. Jej widok na niego działał. Ale teraz przynajmniej nie mógł narzekać na jej strój. – O wiele lepiej. Chwytając tace warknęła do niego.

242 – Odwal się wilku! – Auć - rzucił Cherif, kiedy odeszła. Fang chciał iść za nią, ale nie mógł, skoro patrzyła na nich połowa jej rodziny. Zamiast tego przesłał do niej myśl. – Wiesz co? Mam zamiar podejść do tego stołu, przy którym siedzą dziewczyny z college'u, przyglądając mi się, jakbym był najsmaczniejszym stekiem w Nowym Orleanie. Chwilę z nimi porozmawiam. Co o tym sądzisz? Aimee spojrzała na stół i zesztywniała. – Wydrapię ci oczy. – A na mnie się wściekasz? Miała na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotaną, kiedy wycierała stoły. – To jest coś innego. – Myślę, że nie. Wywaliła do niego język zanim poszła przyjąć zamówienie. Fang roześmiał się. Zignorowała Fanga wracając do pracy. Mieli dzisiaj za mało personelu, dlatego zamiast na górze pracowała na dole. Matt był przeziębiony, a i Tara dziwnie się zachowywała. Aimee patrzyła jak miesza zamówienia, co było zupełnie do niej niepodobne. Aimee poszła za nią, kiedy skierowała się do kuchni z talerzem smażonego kurczaka. – Wszystko w porządku dziewczyno? Tara potrząsnęła głową.

– Jestem po prostu zmęczona, a ci ludzie to idioci. Czy ja kiedykolwiek mówiłam jak nienawidzę życia? Aimee prychnęła. – Przez większość dni ja też. – Wiem, tylko… - przerwała i spojrzała na mężczyzn zebranych przy barze.– Fang mnie prześladuje. Aimee nie byłaby bardziej zdziwiona jej słowami, niż gdyby rzuciła w nią talerzem z kurczakiem. – Fang? Tara skinęła głową. – Nie lubię sposobu, w jaki na mnie patrzy. – Fang? - powtórzyła Aimee nie dowierzając w tą rozmowę.

243 Czy ta dziewczyna straciła resztki rozumu? Narkotyki … to zdecydowanie muszą być narkotyki. – Tak Fang. – Tara zadrżała. – Ciągle wlepia we mnie oczy. Jakby miał zamiar mnie zaatakować czy coś w tym stylu. Aimee skrzywiła się i spojrzała na Fanga, który stał do nich tyłem rozmawiając z Coltem. Nie wyglądał na zainteresowanego nimi. – Jestem pewna, że nie robi nic takiego. – Tia racja. Wiesz, że wczoraj miał dziewczynę na górze? Aimee poczuła skurcz, wiedziała, co insynuuje Tara. Jej bracia zbudowali dźwiękoszczelne pomieszczenie, które w teorii miało służyć, jako miejsce dla kogoś, kto miał problem ze swoimi mocami. A w rzeczywistości było to miejsce, w którym jej maskaryczni, niesparowani bracia mogli spędzać czas z dziewczynami, jakie wpadły im w oko. – Na osobności? – Tia, słyszałam ich. Przez moment Aimee zawahała się. Ale w końcu nie uwierzyła w słowa Tary. Fang nie był jakąś męską dziwką, jak Dev. Poza tym wczoraj kiedy wszyscy poszli spać był z nią i była naocznym świadkiem, jak bardzo potrzebuje jej kobiecej dłoni. Odeszła od Tary i użyła swoim mocy, by skontaktować się z Fangiem. – Hej przystojniaku? Dokuczasz Tarze? – Kim jest Tara? – Kelnerka za mną. Fang odwrócił się i spojrzał. Wyglądał na tak samo zmieszanego jak ona. – W czym jej dokuczam? To było dokładnie to, co sama pomyślała. – Nie ważne, kochanie. Byłam głupia. Nie widziała, aby Fang zwracał uwagę na inną kobietę. Patrzył tylko na nią i w odróżnieniu od Deva, Etiennea i Serrea, nie był podrywaczem. Więc w co pogrywała Tara? Może to sobie wymyśliła… Tak to był najbardziej prawdopodobny scenariusz.. Zapominając o niej Aimee wróciła do pracy. ***

244 Fang pierwszy skończył pracę i udał się do pokoju. Był sztywny i obolały po wszystkich godzinach spędzonych w ludzkiej formie i rozpaczliwe potrzebował chociaż na chwilę zmienić się w wilka. Położył się na łóżku i przyjął swoją pierwotną formę. Ale nawet w niej brakowało mu Aimee. Słyszał ją na dole w barze i czuł ją duszą. Zamykając oczy czekał aż do niego dołączy. Było po drugiej, kiedy pojawiała się w jego łóżku. Od kilku tygodni spali razem. Ona jako człowiek, a on jak wilk. Zbawialiby się w jego pokoju, bo był na tyle oddalony, że nikt z jej rodziny nie mógł ich słyszeć, ale spali u niej na wypadek, gdyby jej rodzina zapukała w drzwi. Gdyby to zrobili Fang migiem przeniósłby się do swojego pokoju. To była niebezpieczna zabawa. To mogło kosztować go życie, ale uważał, że warto ryzykować. Westchnął, gdy pogłaskała jego futro na szyi. Nic nie było lepszego na świecie niż w sposób, w jaki go dotykała. Jej palce robiły cuda na jego skórze i sierści. Pochyliła się i zatopiła twarz w jego futrze i delikatnie go przytuliła. – Tęskniłam za tobą. Fang zmienił się w człowieka i wyciągnął się na łóżku. Był całkowicie nagi. Pochwycił ją w ramiona i przyciągnął bliżej. – Ja za tobą też. Aimee jęknęła z rozkoszą, gdy ich usta się spotkały. To silne, drżące ciało było wszystkim, czego potrzebowała w swoim życiu. I nigdy chęć ucieczki od niego, nie była silniejsza niż dzisiejszej nocy. Ona tylko pragnęła z nim być. Sięgając w dół objęła go. Uśmiechnęła się na sposób w jaki westchnął. Fang chciał tak zostać na zawsze, zwłaszcza, że jej dłoń przebiegła po całej długości jego członka. Nie robili nic więcej poza pieszczeniem się i szybko tracił cierpliwość. Chciał o wiele więcej, ale nie chciał jej do niczego zmuszać biorąc pod uwagę, jak jego rodzice się nienawidzą. Gdyby naprawdę zostali partnerami chciałby, aby go akceptowała bez zastrzeżeń i wątpliwości. Zrelaksowany na łóżku poczuł mentalny kopniak demonicznego zmysłu. Słyszał szelest na korytarzu. Obawiając się, że to jeden z jej braci pochylił głowę, a potem zaklął. To był Wren. I był tutaj, by zabić Nicolette..

245

Rozdział 23 - Co to było? Fang zastanowił się czy jej powiedzieć. Demon w nim chciał puścić tygarda luzem

na Nicolette, by zabił niedźwiedzicę. To rozwiązałoby wiele jego problemów. Ale tak naprawdę Nicolette była jej matką i Aimee kochała ją. I tylko ta cześć w nim – niedemonowa, wygrała tą walkę. - To Wren. Myślę, że przyszedł po twoją mamę. Aimee dyszała, gdy spojrzała do góry na Fanga. - Musisz go powstrzymać. Teraz? Oszalała? Spojrzał w dół na jej nagie piersi nadal przyciśnięte do niego. Jedyną rzeczą jakie miała na sobie, była para cienkich różowych majteczek. Miał je zamiar zdejmować zębami, a potem lizać ją aż błagałaby o litość. Ale właśnie stała się już sucha na nim. Jeszcze bardziej sfrustrowany seksualnie niż wcześniej, warknął. - Niech go zjedzą. - Fang! - Dobra. Idę. – Sprawił sobie dżinsy i wyszedł z łóżka przeklinając tygarda na każdym kroku. W tej chwili Wren będzie szczęściarzem, jeśli go nie zabije. Fang otworzył skrzypiące drzwi. Wren w formie tygrysa przemierzał górne piętra Sanctuary. To było oczywiste, że poluje. - Cholera – westchnął Fang, gdy zdał sobie sprawę, że tygard kieruje się prosto do pokoju Nicolette. Gdy tylko Wren usłyszał przekleństwo, odwrócił się i pochylił, jakby był gotowy do ataku. Fang musiał się pohamować, by nie zadrwić z jego zamiarów. Tak jakby był w stanie mu się przeciwstawić. - Zabieraj stąd swoją dupę – pękł Fang. – Już! Wren zaczął oddalać się od niego, co wcale nie poprawiło jego nastroju. Jeśli nie zamierzał go słuchać, Fang miał zamiar rozerwać go na strzępy. Aimee stanęła tuż przy jego boku, zerkając dookoła na inne drzwi. - Posłuchaj go Wren. Proszę.

246 Tygard zamarł na dźwięk głosu Aimee. Mając nadzieję, że nie była nadal naga, Fang spojrzał za siebie. Zobaczył, że była zarumieniona, a jej usta spuchnięte od ich zabaw. Na szczęście była ubrana. Zanim którekolwiek z nich się zdążyło się poruszyć kolejne drzwi się otworzyły. Aimee przebiegła do nich wzrokiem, gdy jej młodszy brat Etienne zamarł w progu. Wysoki i blond włosy jak reszta jego braci niedźwiedź miał kilka dekad więcej od Wrena, ale w ludzkiej postaci nie wydawał się starszy. Natychmiast błysnął do swojej niedźwiedziej formy. Fang zaklął pod nosem. - Nie ma żadnej walki w Sanctuary – powiedział spomiędzy zaciśniętych zębów zamykając drzwi, by chronić Aimee. Stanął pomiędzy nimi. – Obaj znacie prawa Enrini, które nami rządzą. - On jest naznaczony wilku. Odsuń się. Fang zatrzymał się na głęboki głos taty niedźwiedzia. Zazwyczaj był zrelaksowany

i wesoły. Ale ten ton był służbowy i jak najbardziej śmiertelny. Wren błysnął do swojej ludzkiej postaci, by zmierzyć się z tatą niedźwiedziem. - Nie zrobiłem niczego złego. To wszystko gówno prawda i o tym wiecie. - Zwariowałeś – powiedział tata niedźwiedź. – Zagrażasz moim młodym i mojej partnerce. Fang zmusił się, by być cicho. Cholera, oni wszyscy zagrażali młodym. Nazwał Deva dupkiem swego czasu i groził, że go pokona. Ale oczywiście tata niedźwiedź nie zamierzał dać Wrenowi spokoju. Wren zmrużył oczy na niedźwiedzia. - Nie, nie zwariowałem. Ale możesz powiedzieć swojej suce, że przyszedłęm tu po nią. Papa ruszył na niego. Fang stanął między nimi i złapał niedźwiedzia, kiedy się rzucił. Niedźwiedź był silny, ale demon wewnątrz Fanga dał mu możliwość powstrzymania go przed zabiciem Wrena. Rycząc w frustracji, niedźwiedź uderzył Fanga w bok piekielnym ciosem z łapy i ruszył na Wrena. Wren zmienił się do formy tygrysa i rzucił się na Papę, który natychmiast zmienił się w niedźwiedzia. Chwycił większego niedźwiedzia za gardło, gdy Etienne rzucił się na niego od tyłu. Wren syknął, gdy Etienne rzucił nim o ścianę i zranił go ogromnym pazurem.

247 Oszołomiony Wren zerwał się na nogi i poczuł ból przedzierający się od nogi. Fang próbował się do nich przyłączyć, ale miał zranione ramię z którego sączyła się krew. Ugh, to paliło i bolało. Niedźwiedzie ryknęły zanim ruszyły na Wrena. Zrobiły zaledwie dwa kroki, gdy coś błysnęło w korytarzu. Wren cofnął się, gotowy by zaatakować, przerywając tylko by zobaczyć Vane'a i Fury'ego w korytarzu. W ludzkiej postaci Vane spojrzał na krwawiące ramię Fanga i warknął nisko. - Aubert? Postradałeś rozum? Tata niedźwiedź lub Aubert, jak miał naprawdę na imię błysnął z powrotem do ludzkiej postaci, gdy Etienne pozostał nadal niedźwiedziem. - On jest naznaczony śmiercią. Przyjęliśmy cię wilku, kiedy nie miałeś nic. Czy to jest sposób w jaki nam się odpłacasz? Oczy Vane'a błysnęły. - Nie Aubert. Nie zapomniałem o moim długu względem ciebie i Nicolette. Ale nie będę stał i patrzył, jak coś takiego dzieje się niewinnemu. Wren nie ma klanu, który by za nim stanął. Dlatego zaoferowałem mu mój. Fang oniemiał słysząc te słowa. Czy Vane zwariował? Oferta schronienia dla kogoś, kogo chciał Omegrion, była samobójstwem. Tata niedźwiedź tak samo nie mógł w to uwierzyć. - Zabierzesz go z powrotem spod dekretu Omegrionu? Vane nie wahał się z odpowiedzią. Jego twarz była ponura i śmiertelna.

- Jesteś cholernie bezpośredni. Fang patrzył ponad ramieniem Wrena na Aimee i poczuł, że krew odpływa mu z twarzy, gdy zobaczył w jej oczach co zamierza. - Nawet się nie waż – powiedział do niej mentalnie. Jak zwykle nie posłuchała. - Nie! Wszyscy odwrócili się i zobaczyli Aimee na środku korytarza, tuż za nimi. Tylko Wren i Fang wiedzieli, w którym pokoju była. Przełknąwszy popatrzyła od ojca do Fanga. - Tato, proszę. Nie rób tego. To jest złe i dobrze to wiesz. Wren nie stanowi dla nas zagrożenia. - Zwariowałaś, córko? On jest tutaj, żeby zabić twoją matkę.

248 Teraz otwierało się coraz więcej drzwi i wychodziły kolejne zwierzęta, by zobaczyć co się dzieje. To wyglądało coraz gorzej dla Wrena. - Nigdy nie wyjdziesz stąd żywy - powiedział ostrzegawczo tata niedźwiedź. - Żaden z was nie wyjdzie. Fang spojrzał na Aimee. - Co ty do cholery robisz? - Weź mnie jako zakładnika. To głupstwo uderzyło w niego. - Co? - Słyszałeś mnie Fang. Musimy zabrać stąd Wrena zanim go zabiją. - Jeśli to zrobię będę wygnany stąd na zawsze. Łzy błysnęły w jej oczach. - Wiem kochanie. Wiem. Lecz jeśli Wren umrze, nie wybaczę sobie tego do końca życia. Proszę pomóż mu. Fang miał ochotę krzyczeć. Prosiła go o zbyt wiele. Jednak, gdy spojrzał na Wrena, który był taki młody…i niewinny, wiedział, że miała rację. Nie mogli pozwolić dzieciakowi umrzeć. A będąc bardziej drobiazgowym, to Vane i Fury, którzy starali się go chronić, również byli skazani na śmierć. Za wszelką cenę musiał chronić swoich braci, choć demon w nim śmiał się na obraz ukazujący ich śmierć. Cholera z tym! Uderzenie serca później Fang chwycił ją w ramiona, stworzył w dłoni nóż i przyłożył go jej do groźnie do gardła. Ironią było to, że to go nie zgubi. Miał ją stracić w taki sam sposób w jaki ją poznał. - Nie ważcie się podążać za nami – ostrzegł jej rodzinę. - Zabiję ją, jeśli to zrobicie. – Fang odwrócił się, by spojrzeć na pozostałą trójkę. - Vane, Fury, zabierzcie stąd Wrena. Wren zaczął protestować, ale zanim cokolwiek zrobił, Vane chwycił go za szyję i błysnął z korytarza. Fang oparł głowę o jej i chciał zapłakać nad tym, co robią. Wykorzystując swoje

moce, namierzył braci i przeniósł ich do ciemnego pokoju bez okien. Jedyne światło dawały dwa neony po przeciwnej stronie pokoju. Meble były nowoczesne i eleganckie, sprzęt był najnowocześniejszy, nie wspominając o ścianach w kolorze ciemno szarej stali. To była łódź.

249 Fang ledwie zdał sobie z tego sprawę, gdy Aimee obróciła się w jego ramionach i mocno przytuliła. Vane zaklął. - Czy wasza dwójka do końca postradała do końca? Pomiędzy wami i tygrysem mówiąc, mamy przejebane. - Nie, nie macie - Wren próbował błysnąć do Sanctuary. - Co do cholery? - Zablokowałem cię - powiedział Vane. Wren wiedział lepiej, żeby nie walczyć z Vanem – wilk była zbyt silny, by go pokonać – ale patrząc na jego twarz było widać, że tygard ma to ochotę. - Znieś ją. Vane potrząsnął głową. - Nie. Nie po to zagroziłem całemu swojemu klanu, żeby zobaczyć jak popełniasz samobójstwo. - To nie jest twoja walka. - Tak, jest. Nie mam zamiaru siedzieć i patrzeć, jak ktoś niewinny umiera z powodu jakichś pazernych dupków. Wren zaszydził z bohaterstwa Vane,a. - Cóż, Panie Altruisto, tygrys nie chce twojej pomocy, więc odwal się. Ktoś zaczął klaskać. Fang ciągle trzymając Aimee przy swoim boku zobaczył Mrocznego Łowcę Jean-Luca wchodzącego do pokoju po prawej. Pirat w ludzkim życiu, nieśmiertelny zabójca wampirów wciąż zachował wiele ze swojego starego wyglądu. Z małą złotą obrączką migającą w płatku ucha, ubrany był w czarne skórzane spodnie, jedwabną koszulę i w motocyklowe buty. Jego długie, proste, czarne włosy ściągnięte w kucyk, podkreślały ostre rysy twarzy. Jego oczy były ciemne z niedostrzegalnymi źrenicami, tańczące w rozbawieniu. - Nieźle powiedziane tygrysie. - Zamknij się fagasie, to też nie jest twoja walka. Jean-Luc wciągnął ostro powietrze nosem na zniewagę. - Chłopcze, lepiej powściągnij swój język, zanim go stracisz. Wren zrobił krok w jego stronę, a następnie zamarł gdy zobaczył człowieka wchodzącego przez te same drzwi, co pirat. Ulga na jej twarzy była bardziej niż oczywista. Człowiek ruszył do Wrena i przytulił go mocno.

250 - Cieszę się, że wydostali cię, zanim było za późno. Nie zamierzałeś naprawdę zrobić

czegoś głupiego, prawda? - O, nie, kochanie, przybyliśmy za późno - powiedział Fury uszczypliwie. – Nasz tygrysek wkurzył złe ule i teraz wszystkie pszczoły, a właściwie wszystkie niedźwiedzie, zaczynają szaleć. Fury spojrzał na Fanga, a następnie na Aimee. - Z drugiej strony, znając niedźwiedzie, przed tygrysem zapolują na wilka. Dobry ruch Fang. Spędzanie czasu z ich jedyną córką. Błyskotliwe posunięcie. Wiesz, że czekolada jest zabójcza dla naszego rodzaju. Myślę, że jeśli chcesz popełnić samobójstwo, to są na to mniej bolesne sposoby. - Skończ Fury - powiedział Vane, podchodząc do miejsca gdzie stali Fang i Aimee. Musimy ją odesłać z powrotem. Teraz. Fang rozważał zamordowanie i pochówek Furego. Brat czy nie, ten wilk wciąż działał mu na nerwy. Ale Vane miał rację. - Wiem. Łzy błyszczały w oczach Aimee, rozrywając go na strzępy, gdy pocałowała go na pożegnanie. - Nie chcę odejść. Te słowa rozłożyły go na części. Vane wyglądał na chorego, tak samo jak Fang się czuł. - A ja myślałem, że to mój związek z Bride był skazany na niepowodzenie. Cholera, ludzie i zwierzęta, to jest do bani. Fang nie mógł się bardziej z nim zgodzić. Fury prychnął. - Jesteś liderem, Vane. Prowadź. Vane spojrzał w sufit i westchnął. - Gdybym w ogóle miał mózg, którego najwyraźniej nie mam, nigdy nie wziąłbym w tym udziału. Zostawiłbym mojego brata i Wrena niedźwiedziom i zabrałbym moją żonę w jakieś ładne miejsce, gdzie mogłyby dorastać nasze dzieci. Przetoczył po wszystkich rozdrażnionym spojrzeniem. - Ale oczywiście jestem najgłupszym człowiekiem na tej planecie. Jean-Luc wyciągnął długi sztylet ze swojego buta i ofiarował go Vane'owi. - Proszę, mon ami. Dla ciebie, albo dla nich. Jedno cięcie i wszystkie twoje problemy będą rozwiązane, hę?

251 - Nie kuś mnie - warknął nisko Vane, badając ich wzrokiem. - Wren, słuchaj uważnie, stary, bo twoje szanse są niewielkie. Zabijesz Nicolette i jesteś martwy. Nie ma od tego drogi powrotnej. Wren zaszydził z niego. - Nie ma drogi powrotnej od egzekucji. Kropka. Potrząsając głową, Fury zrobił krok do przodu.

- Nie było cię tam, kiedy padł wyrok. Rada była podzielona. Wren zmarszczył brwi. - Co ty mówisz? - To, że masz szanse na odkupienie - powiedział Vane. - Ale nie, jeśli zabijesz Nicolette dla zemsty. Wren zawahał się jakby wewnętrznie się zastanawiał. Vane westchnął. - Dasz radzie dowód, że nie zabiłeś swoich rodziców i Savitar unieważni wyrok Omegrionu. Wren prychnął na niego. - O czym ty do kurwy nędzy mówisz. Chcą mnie zabić, bo umawiam się z Maggie. Fury wydał z siebie zdegustowany dźwięk. - Czyś ty zgłupiał? Twoje randki z człowiekiem były tylko katalizatorem dla którego Mama Lo wyrzuciła twoją dupę. Wyrok śmierci jest za zamordowanie rodziców. - Kto tak powiedział? - Twój kuzyn Zack. Wren zacisnął szczękę jakby chciał coś zamordować. Demon w Fangu wiedział, że tygard jest niewinny. I oburzony. Ostatecznie nie żeby go obwiniał. Ale tylko go wkurzyło. Gdyby tylko Wren trzymał swoją dupę i Maggie z dala od Sanctuary, Fang nie byłby zmuszony do rozstania się z Aimee. Cholera z tym samolubnym draniem. - Możemy ci pomóc Wren - powiedział spokojnie Vane. - Ale musisz nam zaufać. Wren zakpił. - Nie pokładam wiary ani mojego życia w czyjeś ręce. Wszystko czego się dotknąłem było spieprzone i boli mnie od tego dupa. Fury wykrzywił usta w niesmaku. - Niezła wyobraźnia tygrysie. Obrazowa. Nie myślałeś o pisaniu książek dla dzieci? Fang pacnął brata lekko w tył głowy. - Ał! - Fury warknął, pocierając lekko miejsce, w które został trafiony. Spojrzał na Fanga.

252 Fang spojrzał na Vane'a. - Czy przed atakiem też byłem tak wkurzający? Vane nie zawahał się. - Tak i nadal jesteś przez większość czasu. I mówimy o czymś niezwiązanym z tematem. - Nie ma nic do dyskusji - powiedział Wren zirytowany. – Nie możesz mnie trzymać tutaj wiecznie, wilku. Umieszczając mnie na łodzi zrobiłeś niezły trik, by trzymać w ukryciu mój zapach, ale znalezienie mnie nie zajmie im dużo czasu. Wszystko, co zrobiłeś, to wciągnąłeś do tego Mrocznych Łowców, a znając Acherona, nie będzie tym zachwycony. Wren wypuścił zmęczone westchnienie i potrząsnął na nich głową. - Będą po mnie przychodzić i wszyscy wiecie, że ich nie powstrzymamy. Wolałbym stanąć z nimi twarzą w twarz na moich zasadach, niż żeby atakowali mnie na swoich. Wren skierował się do drzwi.

Kiedy mijał Jean-Luca, Mroczny Łowca złapał go. Zanim Wren zdążył zareagować, pirat go ukuł. Rozwścieczony warknął i zmienił się, ale nie mógł zrobić nic poza upadkiem na podłogę. Twarz człowieka zbladła. - Co mu zrobiłeś? - Odurzyłem go. Fury podrapał się po głowie patrząc na nieprzytomnego Wrena w formie tygarda. - Będzie poważnie wkurzony, kiedy się obudzi. - Bez wątpienia – zgodził się Jean-Luc. – Dlatego proponuję utrzymać go tak przez dzień lub dwa, żeby się do końca uleczył, a wy będziecie mogli zaplanować, co musi zrobić. Vane nie wyglądał na nieprzekonanego. - Tak, ale jeśli nie będzie słuchał... - Przyjdź do nas z planem – powiedziała Maggie. – A ja upewnię się, że posłucha. Fury wyśmiał ją. - Nie bądź taka pewna siebie, człowieku. Wren nie jest tego rodzaju zwierzęciem, którym można manipulować. Aimee pokręciła głową, gdy wymieniła znaczące spojrzenie z Fangiem. - Nie Fury, mylisz się. Przy niej Wren jest inny. Fury przesunął się wziął rękę Maggie w swoje dłonie. Odwrócił ją, żeby ją obejrzeć. - Nie są partnerami.

253 Aimee spojrzała na Fanga, a jej serce zabiło mocniej. Kochała go każdą częścią siebie. - Nie musimy byś sparowani, żeby troszczyć się o kogoś. Myślę, ze Wren jej posłucha. - Wszystko, co możemy zrobić, to próbować – Vane podszedł się bliżej do Wrena. – Podajmy pomocną dłoń, chłopaki. Aimee odciągnęła Maggie na bok, gdy mężczyźni podnieśli tygrysią formę Wrena i zanieśli wąskim korytarzem do luksusowej sypialni. - Naprawdę myślisz, że istnieje jakikolwiek sposób, żeby Wren udowodnił swoją niewinność? - zapytała Vane'a, kiedy przykrywał Wrena kocem. - Nie wiem. Cholera, nawet nie jestem pewien, czy nie zabił swoich rodziców. Jego kuzyn wyciągnął jeden cholerny argument. Aimee musiała walczyć z pragnieniem, by nie przywalić zarozumiałemu półgłówkowi jakim był brat Fanga. Już wiedziała po kim to miał. - On ich nie zabił. Byłam tam, kiedy go przyprowadzili. Był tym zbyt zszokowany. Siedział w kącie przez trzy tygodnie, obejmując się ramionami i kołysząc się w tył i w przód, gdy tylko był w ludzkiej formie. Jako tygard, tygrys, albo leopard, leżał zwinięty. Vane zmarszczył brwi. - Czy był ranny, kiedy został do was przywieziony?

Aimee zawahała się w tej kwestii. Vane chciał wiedzieć czy był po walce z rodzicami. Szczerze mówiąc wyglądał strasznie. Ale nie chciała, by o tym wiedzieli, ponieważ głęboko w sercu wraz ze swoimi mocami Aristos wiedziała, że jest niewinny. - Był trochę pozdzierany. Vane spojrzał sceptycznie. - Trochę, czy bardzo? - W porządku. Bardzo - przyznała niechętnie Aimee. - Ale gdyby walczył z dwoma dorosłymi Katagarianami, byłby o wiele bardziej poraniony, niż był. - Chyba, że ich otruł - powiedział Fury. - Zack tak naprawdę nie powiedział, w jaki sposób ich zabił. Maggie wystąpiła krok do przodu. - Nadal w to nie wierzę. To niepodobne do niego. Fury zaśmiał się szyderczo. - Tak i ty się tym łudzisz. Dziecinko, z ostatniej chwili. Z wyjątkiem ciebie i pirata, wszyscy tutaj jesteśmy zwierzętami. I wszyscy mamy instynkt zabójców.

254 Tak, ale zabijają tylko w obronie i by pozyskać pożywienie. Nie zabijają dla przyjemności. Aimee westchnęła, patrząc tęsknie na nieprzytomnego Wrena. - Miał naprawdę ciężki okres dojrzewania. Nie mógł utrzymać się w formie i miał częste wybuchy przemocy na bardzo drobne rzeczy. - Takie jak? - zapytał Vane unosząc brew. - Cóż, pierwszej nocy, kiedy pracował w kuchni, Dev zaskoczył go i Wren podciął mu gardło nożem, który trzymał w ręku. Na szczęście Dev cofnął się wystarczająco szybko, by powstała tylko mała ranka, ale gdyby jego refleks w postaci człowieka był mniejszy, mogłoby to skończyć się śmiercią. Fang znał prawdę. Dzięki Thornowi i jego „darom” nie miał wątpliwości co do tego, co się stało. - To jeszcze nie oznacza, że zabił swoich rodziców. Jean-Luc wydał odgłos niezgody. - To raczej obciążające. Normalni ludzie tak nie robią. Może nie w świecie piratów, ale Fang wiedział, jak to jest być dzikim. Minęło sporo czasu odkąd Aimee zabrała go z piekła do momentu kiedy przestał mieć nocne koszmary. Zanim nie zaczął w panice szału rzucać się ludziom w oczy. Ale dla Aimee ciągle taki był. - Nie, ale ktoś, kto był brutalnie zaatakowany i nie miał siły, żeby się bronić, mógł tak zrobić. Fury potrząsnął głową. - Nie wiem bracie. Myślę, że przekładasz na Wrena to, co się stało tobie. Nie, tak nie było, ale nie mógł powiedzieć o swoich mocach lub o tym, że sprzedał duszę. Maggie spojrzała na Aimee.

- Kiedy ostatni raz Wren zaatakował kogokolwiek jako pierwszy? Aimee nie zawahała się z odpowiedzią. - Tylko ten jeden raz, Deva, ale Wren bał się i trząsł kiedy to się stało. Marguerite skinęła głową. - Tak, jak myślałam. Wren jest niewinny w tej sprawie. Powiedział mi, że jego rodzice zabili siebie nawzajem i ja mu wierzę. Teraz po prostu musimy ruszyć głowami i wymyślić, jak to udowodnić.

255 Ale Fang wiedział, że łatwiej powiedzieć niż zrobić. Zostawiając resztę w pokoju, by mogli omówić szczegóły, wyciągnął Aimee na korytarz. - Co zrobiliśmy Aim? Aimee wyciągnęła rękę, by przygładzić jego włosy. Mogła płakać dziś całą noc. Jak bardzo chciała cofnąć czas i być z Fangiem znowu w pokoju. Ale nie mogła. - Pozwól mi wrócić i zobaczyć czy mogę ich powstrzymać przed ściganiem Wrena. - Wciąż mówię, pieprzyć ich. Ucieknijmy… Jej rodzina ścigała by ich do końca świata. Aimee dotknęła ustami jego zarośnięty policzek, gdy położyła swój medalion na jego dłoni. - Znajdę sposób, by być z tobą Fang. Przysiegam. Fang pokiwał głową, mimo, że nie wierzył w słowa, które mówiła. Wcześniej miał nadzieję. Teraz…to była droga prowadząca do rozstania i wiedział o tym.

256

Rozdział 24 Aimee wzięła głęboki wdech, kiedy weszła tylnymi drzwiami do domu Peltierów. Było to ostatnie miejsce, w którym chciałaby być, ale wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny mógł zrozumieć, dlaczego musiała wrócić. Jej rodzina mogłaby zabić Fanga i cały jego klan, jeśli by nie wróciła. Przygotowana na to, co miało nadejść, zamknęła drzwi i ruszyła ku schodom. Dotarła zaledwie do stołu w holu, gdy jej brat Dev przeszedł przez drzwi prowadzące do kuchni i zobaczył ją. Widziała ulgę w jego oczach, zanim została ona zastąpiona przez gniew. – A więc wróciłaś? – To jest mój dom. Wyśmiał ją. – Gdybym był tobą poszukałbym innego. Zesztywniała na chłód w jego głosie. – Jestem wyrzucona? – Zostałaś ostrzeżona. Wybrałaś stronę i była to ta zła. – Zostaw nas. Aimee drgnęła na rozkazujący ton matki. Maman była na szczycie schodów, patrząc na nich z góry. Dev pokręcił głową na Aimee zanim ruszył z powrotem w stronę kuchni.

Błysnęła do swojej matki. – Nawet nie myśl o tym, żeby mnie uderzyć Maman. Nie mam na to nastroju. I tym razem oddam. Jej matka zmrużyła na nią oczy. – Mogłabyś poświęcić nas wszystkich dla hybrydowej sieroty bez klanu? – Nigdy. Ale nie będę stać i patrzeć, jak za nic skazują niewinnego. Czy nie widzisz kłamstw, które zostały powiedziane? Znam Wrena. Rozmawiam z nim. Nie jest zagrożeniem dla nikogo, poza samym sobą. Twarz jej matki nadal była zła i zimna. Jej rodzina, a w szczególności jej matka, nie była głupia. Nie miała wątpliwości, że jej matka i ojciec wiedzieli, że poszła z Fangiem dobrowolnie. – Zdradziłaś nas wszystkich. Aimee westchnęła.

257 – Jeśli postępowanie we właściwy sposób jest zdradą, to tak, przypuszczam, że to zrobiłam. Co teraz zamierzasz zrobić Maman? Zabić mnie? Jej matka warknęła na nią wściekle, ale Aimee stała niewzruszona. Powietrze wokół nich zaskwierczało chwilę przed tym, jak coś rozbiło się w pokoju Wrena. Poszła za swoją matką, która rzuciła się do przodu i otworzyła drzwi. Aimee na wpół spodziewała się znaleźć tam Wrena. Po zapachu mogła powiedzieć, że był to tygrys, ale blond mężczyzna nie był Wrenem. – Co tu robisz, Zack? - spytała jej matka. Tygrys wykrzywił usta otwierając szufladę. – Drań nam uciekł. Potrzebuję czegoś z jego zapachem, żeby dać to Strati. Aimee zmarszczyła na to brwi. Strati byli elitarną grupą katagarskich żołnierzy, którzy byli starannie przygotowani do polowania i zabijania. Jej bracia, Zar i Dev, razem z jej ojcem byli wojownikami Strati. – Nie potrzebujesz nic od niego - powiedziała, ku zaskoczeniu Aimee, jej matka. -Wynocha z mojego domu. Zack nie posłuchał. Przesunął się i otworzył kolejną szufladę. Jej matka użyła mocy, by zatrzasnąć ją z powrotem. – Powiedziałam, żebyś odszedł. - Tygrys ruszył do konfrontacji z nią. - Nie zaczynaj ze mną niedźwiedziu. Masz w tym do stracenia tak samo dużo jak ja. – Co masz na myśli? Ale Aimee już wiedziała. – Jesteś tym, który opowiedział się przeciwko Wrenowi na Omegrionie. Kłamałeś. Jej matka szarpnęła głową, by spojrzeć na Aimee. – Nie bądź głupia, dziecko. Wyczułabym kłamstwo. Aimee pokręciła głową. – Nie, jeśli zwierzę nawykło do kłamania. Może łatwo ukryć swój zapach. Zack zrobił krok w jej kierunku, by spotkać na swojej drodze jej matkę. – Czy Aimee mówi prawdę? Zack odpowiedział własnym pytaniem. – A ty? - Wygiął na nią brwi. - Czy naprawdę myślisz, że Wren oszalał?

258 Szczerze? Po prostu go tu nie chcesz i chwytasz się każdej wymówki, by go wywalić. Przyznaj się Lo. Nie chcesz tu nikogo oprócz swojej rodziny i irytuje cię to, że musisz być dobra dla reszty z nas. Warknęła nisko z gardła. Zack zmrużył oczy. – Jeśli Savitar kiedykolwiek dowie się prawdy przyjdzie po ciebie i twoje młode. Nie zostanie nawet cegły z twojego cennego Sanctuary. Jej matka złapała go i rzuciła nim o ścianę. Wylądował na niej plecami, ale wydawało się, że wcale go to nie speszyło. Zack faktycznie zaśmiał się z niej. – Co się stało z zasadami Sanctuary, Nicolette? Aimee złapała matkę, zanim ta ponownie zaatakowała tygrysa. – Wynoś się tygrysie - warknęła Aimee. - Jeśli wypuszczę moją matkę nie zostanie z ciebie wystarczająco dużo, byś musiał martwić się o Savitara czy cokolwiek innego. Zack odepchnął się od ściany. Spojrzał na nie obie. – Macie do stracenia jeszcze więcej niż ja. Dajcie mi to, czego potrzebuję, by kryć nasze tyłki. Teraz to jej matka się zaśmiała. – Czy ty jesteś kompletnie głupi? Wren nigdy nie zostawia na niczym swojego zapachu. Rozejrzyj się idioto. Nie ma tu nic osobistego. Jak tylko ściągnie ubranie, czyści je lub niszczy. On nawet trzyma tu małpę, żeby jej zapach maskował jego. Nigdy nie będziesz zdolny go wyśledzić. Spójrz prawdzie w oczy, Zack, młody ma więcej inteligencji niż ty i twój ojciec razem wzięci. Aimee była nagle pod wrażeniem matki. Nigdy naprawdę nie myślała nad tym, dlaczego Wren zjawił się w Sanctuary z Marvinem, ale oczywiście matka wiedziała od samego początku. Nozdrza Zacka rozszerzyły się gniewnie. – To nie koniec. – Oui, ale jest. Przyjdź tu ponownie, a kodeks, nie kodeks, będziesz martwy. Warcząc, Zack zniknął. Napięte powietrze znacznie złagodniało. Jej matka wzięła głęboki oddech i odwróciła się do niej. – Aimee, zadzwoń do swojego wilka i ostrzeż go o tym, co się stało. Jestem pewna, że wie gdzie jest Wren i może ostrzec go, że tygrys jest zdesperowany i gotowy zaatakować. W tym stanie Zack jest zdolny do wszystkiego.

259 Skrzywiła się na nagłą zmianę w jej matce. – Nie rozumiem. Dlaczego nagle jesteś taka strasznie wyrozumiała? Bez obrazy Maman, przeraża mnie to.

Jej matka, posłała Aimee surowa spojrzenie. – Nie darzę Wrena miłością, wiesz to. Ale szanuję drapieżnika w nim i nie uznaję bycia manipulowaną przez kogokolwiek. Ani robienia ze mnie głupiej. Pokręciła głową. - Powinnam mieć wątpliwości po tym jak Zack i jego ojciec dzwonili, żeby sprawdzić, co u Wrena, po tym jak sami go tu wysłali. Pozwoliłam im zasiać ziarno wątpliwości w moim umyśle i widziałam w nim to, co oni chcieli, żebym widziała. Nie wierzę, że byłam tak głupia. Jej spojrzenie zmiękło. – Daję ci szansę, dziecko. Nie byłaś zaślepiona. Teraz musimy to naprawić, zanim spadnie na nas wszystkich ciężar gniewu Savitara. - Skierowała Aimee w stronę drzwi – Idź ich ostrzeż. Ciebie posłuchają. – Co zamierzasz zrobić? – Mam zamiar porozmawiać w twoim ojcem i braćmi. Obawiam się, że jesteśmy na krawędzi bardzo niebezpiecznego położenia i chcę ich wszystkich przygotować. Aimee zrobiła krok w kierunku drzwi, a potem zatrzymała się. − Kocham cię Maman. − Je't'aime aussi, ma petite. A teraz idź i zróbmy wszystko, co możemy żeby było dobrze.115 *** Fang wpatrywał się w ulewnie padający deszcz. Zaciskał w dłoni medalion, który podarowała mu Aimee ubiegłej nocy. Samotny w swoim pokoju, w domu Vane'a, siedział na łóżku, oparty o ścianę i z jedną nogą zgiętą w kolanie. Słyszał dobiegający z dołu śmiech Bride i Vane'a. Przez ten dźwięk chciał walić pięścią w ścianę. Z powodu odniesionych ran po ataku Papa Bear, powinien chociaż na chwilę zmienić się w wilka, ale nie chciał. W formie wilka nie mógł trzymać w dłoni kawałka niej samej. A teraz musiał tego dotykać. 115 Dotąd to tłumaczenie Izy z Wrena.

260 Przycisnął medalion do ust, aby wdychać jej zapach i wspominać chwilę, w której odeszła. Byli na statku Jean-Luca. Łzy spływały z jej pięknej twarzy, całowała jego wargi. Ociągała się, ale w końcu znikła. Ten ból był większy niż mógł znieść. Nic dziwnego, że nie był w stanie opuścić Sanctuary. Jego telefon zadzwonił. Chciał go zignorować, ale zdał sobie sprawę, że to Aimee. Sięgając po niego stracił równowagę i zleciał z łóżka na podłogę. Bojąc się, że się rozłączy zignorował ból zranionego barku i ramion, odebrał telefon. – Jestem. – Wszystko z tobą w porządku? Zagryzając zęby z bólu usiadł na łóżku. – Absolutnie – Ale tak nie brzmisz. Brzmisz jakbyś cierpiał. – Zawsze była bystra…

Spojrzał na krew sączącą się przez koszulę i skrzywił się. – Nieee, wszystko w porządku. – Był wdzięczny, że to nie była videokonferencja. Bezgłośnie wymamrotał – sukinsyn… - A z tobą wszystko w porządku? – Wierz mi lub nie, ale tak. Maman mnie nie zaatakowała. W rzeczy samej, kazała mi do ciebie zadzwonić i ostrzec, że Zack ściga Wrena. Jak podejrzewaliśmy kłamał, by dobrać się do kasy Wrena. – Dam znać Vane'owi. – Okey… tęsknię za tobą kochanie. – Ja tak samo. Fang mocno zaciskał dłoń na telefonie, chcąc ją utrzymać na linii, ale nie wiedział, co ma powiedzieć. Tak naprawdę nigdy nie był gadatliwy. Złośliwe repliki były jedną sprawą, a inną zwykła rozmowa, która była poza nim. – Spróbuję się wyrwać i spotkać z tobą. Uśmiechnął się na samą myśl. – Okey, kocham cię. – Ja ciebie też. Roześmiała się. – Kocham cię Aimee…wiesz, że to cię nie zabije, jeżeli to powiesz? – Wiem.

261 – W porządku. Dobra, po tej uwadze lepiej już kończę. Do zobaczenia później. Fang skrzywił się słysząc dźwięk odkładanej słuchawki. Zamknął swój telefon z klapką i chciał zawyć z powodu wewnętrznego bólu. Ale nie był takim wilkiem. Bardziej zahartowany niż stal, nie chciał nikogo informować, ile znaczy dla niego Aimee. Z ciężkim sercem zszedł na dół ,by przekaż jej wiadomość Vane'owi, który nie był nią zachwycony. Wyszedł natychmiast do Wrena, zostawiając Bride pod opieką Fanga. – Czy to jest krew? Spojrzał na ramię. – Trochę. Pójdę to wyczyścić. – Siadaj. Na jej ostry ton uniósł brew. Bride uśmiechnęła się. – Przepraszam. Jestem apodyktyczna. Mój ojciec jest weterynarzem i pracuje z Carsonem, a ja dorastałam w klinice mojego taty. Usiądź i pozwól mi zobaczyć, co mogę zrobić. Zrobił jak kazała. Poszła do łazienki i przyniosła małą apteczkę. Zaczął ściągać koszulę, ale ból był tak silny, że łatwiej mu było ją zdematerializować w powietrzu. Bride zassała powietrze widząc rany. – Zostałeś pogryziony? – Tiaa. Przez jednego wkurwionego misia. – Papa Bear?

Skinął głową. Bride wyciągnęła gazik i namoczyła go wodą utlenioną. – Masz szczęście, że nie celował niżej. Fang nie odpowiedział, a jego wzrok padł na znak na jej dłoni. Spojrzał na swoją, ale była pusta. – Ciężko ci żyć ze zwierzętami? Odsunęła się. – Nie traktuję was jak zwierzęta, Fang. – No, ale na pewno nie jesteśmy ludźmi. Uniosła jego brodę zmuszając go, by na nią spojrzał. – Wychowałam się w poszanowaniu wszystkich form życia. Bezsierściowych, futrzaków, pierzastych, z płetwami.

262 – Tak, ale musi być ci ciężko żyć bez swojego rodzaju wokół siebie. – Raczej nie. Wy wszyscy jesteście moją rodziną. Mój rodzaj zapełnia ten dom. Fang odsunął się rozważając jej słowa. Przede wszystkim zastanawiał się czy Aimee czuje to samo do niego. Miłość to jedno, a ona wybrała swoją rodzinę. Najwyraźniej jego miłość nie była wystarczająco dobra116. I przez to czuł się źle117. Poza tym, nawet gdyby nie był w służbie u Thorna, zaprzedał swoją duszę. Nie miał tak naprawdę wolności. Więc co mógł jej zaoferować? *** Aimee lekko zapukała w drzwi gabinetu mamy. Na jej zaproszenie weszła. Matka siedziała przy komputerze. Nicolette lekko odchyliła się na fotelu. Jej nienagrana postawa była wyrafinowana i apodyktyczna118. – Potrzebujesz czegoś? – Fanga… Ugryzła się w język, ogarnął ją strach. Matką ją wcześniej zrozumiała. Może nadal tak będzie119? – Chciałbym porozmawiać o Fangu. Maska opadała z twarzy matki. – Nie ma o czym. – Kazałaś mi go ostrzec. – To była przysługa i naprawa krzywdy. Ty córko doskonale wiesz dlaczego nie możecie więcej ze sobą rozmawiać. Aimee zacisnęła dłoń na klamce za nią. – A jeżeli nie mogę bez niego żyć? – Zrobisz to samo, co my musimy. Masz obowiązek120. A uczucia nie mają nic wspólnego z naszym partnerstwem, wiesz o tym. Spójrz na swojego brata Alaina. Czy on tęskni za swoją miłością? Non, ma swoją partnerkę i nauczył się być szczęśliwy. – Ja też chcę być szczęśliwa Maman. 116 Przestań myśleć łosiu bo zostaniesz myśliwym… 117 A widzisz nie trzeba nadwerężać futrzanego łba… 118 Jak nowość.. 119 Jasne a morze czerwone znowu się rozstąpi…

120

Jakie jeż życie musi być nudne – miłość to obowiązek – bleee.

263 Nicolette przyszpila ją zimnym spojrzeniem. – Twój obowiązek cię uszczęśliwi121. Zaufaj mi mon chérie. W swoim czasie zrobisz to co należy, a Fang będzie przeszłością. Aimee nawet przez chwilę w to nie wierzyła, jednak wiedziała, że lepiej się nie kłócić. Matka nie zmieni swojej decyzji. – Bardzo dobrze Maman. – Otworzyła drzwi i wyszła. – Co zrobię? Chciała zagrać rodzinie na nosie i być z nim. Ale czy warto? Teleportowała się na górę, do pokoju dziecinnego, gdzie najmłodsze dzieciaki Alaina drzemały w niedźwiedziej formie. To był odosobniony pokój. Był wyposażony w sztuczne drzewa do wspinania się, a ściany były wymalowane w przytulne leśne sceny. Skulone niedźwiadki niczym gigantyczne włochate kuleczki, zamiast na stojącym w rogu łóżku, spały na grubym, zielonym dywanie. Jedno młode było brązowe a drugie czarne. Słodkie i piękne. Kochała swoich bratanków. Aimee położyła się obok nich i uniosła łapkę Bryce. Bawiła się jego pazurami, gdy spał. Przypomniała sobie, że często sama tak leżała ze swoimi braćmi, gdy była niedźwiadkiem. Na wspomnienie twarzy Bastiana zabolało ją serce. Tęskniła za braćmi. Czas nie złagodził bólu i smutku. Zastanawiała się, czy dojdzie do siebie po stracie Fanga. Czy może to będzie prześladowało ją tak samo? Jednak patrząc na młode Alaina myślała, że warto było postąpić jak należy. Jeżeli nie spełniłby swojego obowiązku, nie miałby tak pięknych dzieci. Jeżeli odejdzie z Fangiem zostanie bezdzietna. Wilk i niedźwiedź nigdy nie będą mieli młodych. Ale możesz je adoptować. To była ewidentna prawda. Kochała Wrena, a Fanga jeszcze bardziej. Tylko, że adoptowane dzieci nigdy nie dziedziczą miejsca w radzie. Maman nigdy jej tego nie wybaczy. – Mam wybór? – szepnęła, dławiąc się łzami. Dlaczego, nie potrafiła znaleźć sobie niedźwiedzia? Jestem taka rozbita. Wzdychając zostawiła bratanków i poszła do swojego pokoju. Z każdym krokiem czuła się gorzej. 121 Ta a naziści przekonywali, że praca czyni wolnym…

264 *** Eli Blakemore stanął obok Cosette, kiedy rozmawiała z duchami. Klęczała pośrodku pokoju w centrum czarnego pentagramu z namalowanymi krwią dziwnymi

napisami. Unosiła ręce i mówiła bełkotliwe. Szczerze to nienawidził tych bzdur i smrodu jej kadzideł, atakujących każdy zmysł, który posiadał. A przede wszystkim chciał machnąć na ołtarz voodoo, jaki zrobiła przed sobą i posłać te wszystkie rzeczy do diabła. Ale nie chciał jej obrazić. A więc czekał, kiedy ona tańczyła i śpiewała. Wydawało się, że minęła wieczność zanim usiadła i otworzyła oczy. – No i? – zapytał. – W ich domu jest dysharmonia. Córka jest przeznaczona wilkowi. Wykrzywił wargi w niesmaku. W jednej chwili jego decyzja względem Peltiers został ustalona. Jak mogli być tak zboczeni? – To jest obrzydliwe! – Nie dla nich. – Uwierz mi, że jest. Ale…– Urwał, kiedy wpadł mu do głowy, genialny pomysł122. – Ale co? Roześmiał się z prostoty planu, który w końcu mógł ich zniszczyć. – Niedźwiedzica będzie szukała sposobu, by z nim być. – I? Uśmiechnął się cierpko. – Czas byś przyrządziła jedną z swoich trucizn. Cosette zaśmiała się, kiedy w końcu zrozumiała. Eli, zadowolony z siebie, założył ręce na klatce piersiowej. Wkrótce te pasożyty znikną, a jeżeli dobrze to rozegra wyeliminuje też swoją największą przeszkodę. Wilki, które zajęły jego miejsce w Omegrionie. Och tak… to było dobre. 122 Dotyczący twoje przebrzydłej, oślizgłej, zgniłej osoby?

265

Rozdział 25 Fang nie mógł oddychać, gdy leżał na łóżku w swojej wilczej formie. Jego oznakowane ramię zabijało go. Znak palił tak mocno, że chciał wyrwać sobie ramię. Co się ze mną dzieje? Ból był straszny, gdy drapał w łóżko próbując schować się pod białoniebieską kołdrą. Nic nie uśmierzało bólu. Żadna pozycja lub wyciąganie się. Dysząc, poczuł jak jego wnętrzności się rozdrabniają. Czuł się jakby miał urodzić kosmitę z filmu „Obcy”123… Każdy dźwięk był za głośny dla jego uszu. Każde uderzenie serca rozdzierało mu czaszkę. Chciał coś zabić. Zapach krwi drażnił jego nozdrza, zachęcając go. Wołając go… Jeśli zabijesz niedźwiedzie przejmiesz ich moce i zdobędziesz Aimee. Zajęczał na obcy głos w jego głowie. Czy tracił już rozum? Co oni tak naprawdę zrobili dla ciebie? Nic. Wyrzucili twojego brata i zostawili go samego na pastwę losu z partnerką. Nie dbali o żadnego z was. Zapłać im za to, co zrobili Vane'owi i Wrenowi.

Śmierć niedźwiedziom… Fang potrząsnął głową, starając się oczyścić ją z wrogiego gniewu. Co mu jest? Czuł się pijany, gdy dźwięki wokół niego odbijały się echem i miał mroczki przed oczami. - Fang? Usłyszał glos Aimee, gdy ta pojawiła się w jego pokoju. Wyglądała jak słodki kąsek stojąc przy komodzie, gdy światło z okna podkreślało jasność jej włosów. Cienie grały na jej skórze, przecinając jej piękną twarz. To przypomniało mu jak spojrzała na niego po raz pierwszy w Sanctuary. Ale dziś nie chciał jej dobroci. Demon wewnątrz niego chciał jej krwi. - Idź sobie – wywarczał do niej. Nie chciał być w jej pobliżu, gdy tak się czuł. Nie miał nad sobą kontroli ani też nad demonem. To stawało się coraz większe i sączyło się z każdej części jego ciała. Brutalny i śmiercionośny, bał się samego siebie. 123 Żeby było bardziej obrazowo: http://mainhg.demotywatory.pl/uploads/1247512982_by_Saimof_500.jpg

266 Nie wiedział jak długo utrzyma to w sobie. Niech bogowie będą z nią, gdy to uwolni się kiedy będzie tu z nim. Nienawiść i pragnienie sprawiały mu ból, który był coraz bardziej surowy i wymagający. Nie pozwól mi jej skrzywdzić… Nie był jednak pewny czy mu się to uda. Głód w nim był zbyt wielki. Aimee zawahała się na dziki dźwięk głosu Fanga brzmiącego w jej głowie. Coś na pewno było z nim nie tak. Niepewna tego, co to było podeszła do niego bliżej i pogłaskała go po futrze. - Kochanie co ci jest? Odwrócił się i rzucił się na jej rękę, jakby oszalał. W jednej sekundzie był wilkiem, a w następnej człowiekiem. Zszedł z łóżka, obserwując ją. Był kompletnie nagi, a jego ciało pokrywał lśniący pot. Zarost pokrywał policzki, a wilgotne włosy opadały na oczy. Każdy mięsień w jego ciele był napięty i widoczny jakby smagany batem. Zalała ją nowa fala strachu i cofnęła się. Poruszał się jak drapieżnik. To mówiło jej wyraźnie, że oceniał ją jako ofiarę. - Mów do mnie Fang. - I co mam mówić? – Kontynuował poruszanie się w jej kierunku, dopóki nie przyparł jej do ściany i przekrzywił swoją głowę. Błysk w jego ciemnych oczach był naprawdę przerażający. To było światło, które kazało jej mieć się na baczności i że nie był to wilk od którego uczyła się miłości. To był ten, którego widziała pierwszego dnia w Sanctuary. Zdziczały wilk, który każdego przerażał. Ukrył twarz w jej szyi i zaciągnął się głęboko jej zapachem, podczas gdy ona

głaskała go jedną ręką po policzku. - Mogę już zasmakować twojej krwi. Zatopił zęby w jej ciele. Sycząc Aimee uderzyła go zajadle w splot słoneczny. - Co ty robisz? Chwycił ją za rękę i przyciągnął ją przed siebie zamykając w stalowym uścisku. - To jest to czego chcesz, nieprawdaż? Atakujący cię twój wilk. Aimee wykręciła się z ofensywnego uścisku. - Kim jesteś? - Jestem Fang kochanie. Nie poznajesz?

267 Nie. To nie był Fang. Coś było nie tak. Nawet nie pachniał dobrze. Nagle zobaczyła to. Malutki błysk czerwieni w jego oczach. I w tym momencie wiedziała co to było. Był opętany. - Nie….- szepnęła, gdy zgroza pożerała ją. Czy coś przyszło za nim z Dolnego Królestwa? Znowu spróbował ją ugryźć. Aimee zareagowała instynktownie. Kopnęła go w krocze najmocniej jak mogła i odepchnęła od siebie124. Potknął się, obejmując przyrodzenie. Proszę niech tylko demon to poczuje, a nie Fang. Jego za nic nie mogłaby skrzywdzić. Ale demon był całkowicie inną historią. Stała nad nim, bolejąc nad jego bólem, ale nie wystarczająco, by być jego chętną ofiarą. - Jeśli mnie słyszysz Fang to potrzebuję cię, byś odepchnął to i wrócił do mnie. Jego oczy świeciły krwawo w ciemności gdy się wyprostował. Bez odpowiedzi złapał ją ordynarnie. Aimee zapiszczała z bólu. Ten jeden dźwięk wydawał się dotrzeć do Fanga, który nadal tam był. Zobaczyła błysk żalu w jego spojrzeniu, gdy ją puścił. Czysty ból wykrzywił mu twarz, gdy się cofnął. - Uciekaj Aimee. Wynoś się! Zawahała się nie chcąc go tu zostawić. Ale wiedziała, że trzymał się ostatkiem sił i robił wszystko co mógł, by jej nie skrzywdzić. Zostając tu sprawiała mu tylko więcej trudności. - Idę po pomoc. Nogi ugięły się pod nim, zanim upadł na podłogę wijąc się w całkowitej agonii. Błysnął z powrotem do swojej formy wilka. Aimee skrzywiła się, zdesperowana, by go uspokoić. Ale najpierw musiała upewnić się, że jej nie skrzywdzi. Rozdarta wiedziała, że nie ma wyboru i musi wyjść. To było dla nich najlepsze. Nie mając pojęcia co powinna zrobić, przeniosła się do klubu Charonte. Tańcbuda i bar, którą otworzył Xedrix z kumplami przy pomocy Kyle'a. Z pewnością demon wiedział i na pewno jej powie jak poradzić sobie z obecnym dylematem Fanga. Nie mogła wymyślić nikogo innego, kto miałby pojęcie w tym temacie. 124 I potem kochana nie narzekaj jak ci wilko-niedźwiedzi nie spłodzi….

268 Gdy Xedrix jej nie pomoże, to nie będzie wiedziała, co robić. Klub był przepełniony tańczącymi studentami, lokalną młodzieżą i turystami, podczas gdy demony przechodziły między nimi jako pracownicy. Gdyby ci ludzie tylko wiedzieli… Ale oni jej nie obchodzili. A Fang tak. Głośny hip-hop grzmiał w klubie, światła migały pomiędzy ludźmi, demonami, podłogą i barem. Tłum otaczał ją w parach lub w grupach, a demony starały się dopasować. Kilku z nich pokazywało swoje rogi, ale ludzie myśleli, że są fałszywe. Niektórzy z nich posunęli się do pokazania swojej prawdziwej nakrapianej kolorowej skóry, ale to było uznane za dobry makijaż. Dziwne. Aimee zatrzymała mężczyznę Charonte z czerwonymi rogami i pomarańczowoczerwoną skórą, który przechodził obok z pustą tacą pod pachą. - Hej, gdzie jest Xedrix? Spojrzał na nią podejrzliwie. - Jestem siostrą Kyle'a Petiera i muszę z nim porozmawiać. To zdawało się go uspokoić. Wcisnął mikrofon swojego zestawu słuchawkowego. - Xed jest tu jakiś niedźwiedź do ciebie. – Skinął głową, po czym spojrzał na nią. – Już tu idzie. - Dziękuję. Demon poszedł w kierunku lustrzanej części baru. Zobaczyła otwarte drzwi na górze, które musiały prowadzić do biura. Było tam weneckie lustro, które Xedrix z całą pewnością wykorzystywał do szpiegowania swoich pracowników i klientów. Ubrany w dżinsy i luźną niebieską koszulkę Xedrix schodził po schodach. Aimee jedno musiała mu przyznać. Jak na demona był cholernie przystojny. Szczupłe ciało porywało, a czarne włosy nadawały jego cechom prawie idealnego wyglądu. Ale ponury wyraz twarzy był niemal zabawny, gdy stanął obok niej. - To nie może być dla mnie nic dobrego. - Ciebie również miło widzieć. - Tiaa. Co teraz chcesz? - Informacji o demonach. Jego postawa stężała. - Nie wkurwiaj nas. Nie lubimy tego.

269 Posłała mu rozbawione spojrzenie. - Jeśli ktoś jest związany przez demona to jak go wykurzyć? - Dzwoń po księdza – zaczął od niej odchodzić. Aimee złapała go za ramię i pociągnęła, by się zatrzymał. Z jego postawy sączyło się zniecierpliwienie.

- Mówię poważnie Xedrix. Nie mówię o człowieku. Chodzi o Fanga. Masz pojecie ile szkód może wyrządzić demon w ciele Zwierzo-Łowcy? - Och, dużo. – Jego ton był suchy jak Sahara. – Z pewnością przejebane jest być ich ofiarą. Nie doceniła jego poczucia humoru. - Co mogę zrobić? - Opuść miasto. - Xedrix! Podniósł ręce w przesadnym geście niewinności. - Co chcesz żebym powiedział? Żebyś pocierała jego futerkowe brzusio? Nawet nie wiem jaki rodzaj demona w nim siedzi. Gdybyś nie zauważyła to nas jest kilka setek gatunków. I mówisz do demona, który pochodzi od jednego z niezwiązanych rodzajów. Zabijamy cokolwiek stanie na naszej drodze. Lub zagra na naszych nerwach. – Posłał jej bardzo niedwuznaczne spojrzenie z naciskiem na ostatnie. – Związanie dla… - jego głos ucichł, gdy popatrzył za nią. Aimee odwróciła się i zobaczyła piękną blond kobietę, która przyglądała mu się z rozdrażnieniem podpierając się pod boki. - Co miałeś właśnie powiedzieć? – Kobieta zbliżyła się. - Yyy…związują naprawdę wielkie demony, które mają ….wiele mocy. To było naprawdę zabawne oglądać go, jak się wije. To oczywiście oznaczało, że blondwłosa kobieta dużo dla niego znaczy i nie chciał jej denerwować. Blondyna podała dłoń Aimee. - Jestem Kerryna, a ty jesteś? - Siostra Kyle'a – odpowiedział Xedrix tak szybko, że Aimee zdała sobie sprawę, że muszą być ze sobą bardzo blisko i nie chciał, by Kerryna opacznie zrozumiała ich wspólną rozmowę. – Aimee. I właśnie wychodzi. Aimee wypuściła dłoń Kerryny i poprawiła go. - Jeszcze nie.

270 - Tak, wychodzisz. Adios. Tam są drzwi. Gałka w klamce przekręca się w lewą stronę. Zawiasy są otwarte. Powinnaś ich użyć. Utrzymaj je w ruchu. Zatrzymaj swoje podejrzenia. Wszyscy tu jesteśmy szczęśliwi125. Aimee westchnęła na jego sarkastyczną tyradę. Ignorując go zwróciła się do Kerryny. - Muszę wiedzieć jak złamać związanie. Czy masz może jakieś propozycje? Kerryna zmarszczyła brwi. - Jakiego rodzaju to demon? - Nie wiem. A to jakaś różnica? - Och, zdecydowanie tak. Są takie, które możesz zabić, takie, które możesz wypędzić i takie, które stają się częścią ciebie. Ten ostatni, cytując ulubiony zwrot Xedrixa, jest

naprawdę do bani. Aimee rzuciła okiem na Xedrixa, a następnie zwróciła się swoją uwagę na Kerrynę. - Skąd mam wiedzieć z którym mam do czynienia? - Zabierz mnie do niego. Xedrix wydał z siebie nieludzki krzyk protestu. - Och do diabła nie. Kerryna posłała mu upominające spojrzenie. - Xedrix… Natychmiast się cofnął. - Wiem, że jestem Charonte i poddajemy się woli kobiet, ale uszanuj fakt, że jestem Charonte i chronimy swoje kobiety do końca. A ty jesteś moją kobietą. I będę cię chronił. Kerryna uśmiechnęła się do niego. - Więc chodź z nami i przestań jęczeć. - Nie jęczę. – Patrzył na Aimee jakby zastanawiał się nad jej kompletnym poćwiartowaniem. – Dlaczego za każdym razem, gdy ciebie widzę, sprawiasz, że idę tam, gdzie nie chcę pójść? Pewnie powinienem tym razem się cieszyć, że to nie piekło. - Przestań zachowywać jak demoniątko. Chodź zobaczyć się z Fangiem. Xedrix skrzywił się w niesmaku. - Tak przy okazji co jest z tobą i tym wilkiem? Czy nie możemy po prostu go zastrzelić i tym samym usunąć go z mojej listy nieszczęść? 125 Hahah uwielbiam go
Nie ma to jak pożegnać gościa z należytym szacunkiem


271 - Ciebie zastrzelę pierwszego. - Idziemy prędko, mam nadzieję, że ty też. Kerryna szturchnęła go lekko w brzuch. - Bądź miły Xed lub sama osobiście cię zastrzelę. - Tak, akra. Potrząsając głową na jego sarkazm, Aimee zabrała ich do pokoju, gdzie leżał Fang. Był pusty. Xedrix skrzyżował ramiona na piersi. - Gdzie on jest? Sfrustrowana i zmartwiona Aimee przeszukała pokój wzrokiem. Pościel na łóżku była wciąż zmięta, ale komoda i kredens były nienaruszone. Wszystko było jak wcześniej z wyjątkiem obecności Fanga. - Nie wiem. Kulił się z bólu na podłodze, gdy go opuszczałam. Kerryn podeszła do tego miejsca, jakby dokładnie wiedziała, gdzie to było. Dotknęła podłogi i krzyknęła. - Och to jest złe. Serce Aimee stanęło na jej złowieszczy ton. - Co? - On jest związany przez Primusa. Potężnego Primusa. Aimee nie była pewna co to było, ale jej ton nie wróżył dobrze. - Czy możesz wypędzić tego demona?

- Nie wiem – Kerryna cofnęła się. – Mogłabym z moją siostrą. Ale sama…nie wiem. - Co więc zrobimy? Tylko Xedrix miał odpowiedź. - Zabij go. - Xedrix! – Aimee kłapnęła szczęką. - Co? – Wyglądał tak niewinnie, że mogłoby to wydawać się zabawne, gdyby nie chodziło o życie Fanga. – Wilki dobrze smakują. Nie są tak pyszne jak inni, ale nie są złe. I dodaj pikantny sos. Mógłbym to zrobić126. Chcąc zaserwować mu coś w Sanctuary zwróciła się do Kerryny. - Mogę go wyśledzić i znaleźć. – Aimee zamknęła oczy i pomyślała o Fangu. Ale po raz pierwszy nic tam nie było. Nic. Jak to było możliwe. Jej moce były takie same jak boskie. Zawsze mogła śledzić. Jednak nie było po nim śladu. To było prawie tak, jakby był martwy. 126 Tiaa widać, że ulepiony z tej samej gliny, co Simi :D Zabij i zjedz (koniecznie z sosem)


272 Sama ta myśl sprawiła, że chciała się zwinąć w kulkę. Jesteś silniejsza niż to… Aimee stanęła do nich przodem, ze stabilnością, której nie czuła. - Nie mogę go znaleźć. Kerryna spojrzała na podłogę. - Jest potężnym demonem. Jestem pewna, że może maskować swoją istotę przed wszystkimi z wyjątkiem boga. - Więc co zrobimy? Xedrix wzruszył ramionami. Jego ambiwalencja działa jej na nerwy. Mrużąc oczy, Kerryna podrapała się w brodę. - Tak myślę, że Menyara. Aimee skrzywiła się na nazwę, której nigdy wcześniej nie słyszała. - Czy to rodzaj jakiejś odjechanej ceremonii? Kerryna roześmiała się. - Nie, to jest osoba. Mieszka tu w Nowym Orleanie i pomogła mi, gdy tu przybyłam. Myślę, że jeśli ktoś może nam pomóc to tylko ona. – Odwróciła się i spojrzała ostro na Xedrixa. – Od kiedy nie możesz jej znieść z pewnością puścisz mnie tam samą? Przycisnął lewą pięść do prawego ramienia i skłonił się szyderczo. - Tak, akra. Twoja przyjemność jest zawsze moim nieszczęściem. Kerryna prychnęła. - Będę o tym pamiętać, gdy będziesz chciał wleźć dziś do łóżka. Spojrzał przerażony zagrożeniem. - Kochanie to był żart. Nie miałem tego na myśli. Poklepała go z uwielbieniem po policzku. - Zobaczymy. Aimee ledwie miała czas, by się skupić zanim Kerryna zabrała ją z pokoju Fanga do małej jasno niebieskiejchatki. Niebieski kolor był widoczny się nawet w ciemnościach. Kolorowy domek z wszechobecny formą, niczym nie wyróżniał wśród

innej setki domków na French Quarter w Nowym Orleanie. Białe firanki wystawały spod grubych żaluzji. Nie wyglądało to na siedzibę kogoś, kto miałby pokonać potężnego demona. Ale jeśli Hello Kitty atakuje – uważaj! Kerryna zapukała w drzwi. Po krótkiej chwili piękna afroamerykanka otworzyła je i uśmiechnęła się. Jej długie, kręcone włosy okalały elegancką i egzotyczną twarz. Była

273 ubrana w jasnożółty sweter, który pasował do chusty użytej do zaczesania włosów z czoła oraz w dżinsy. Posiadała aurę silnej mocy, która falowała wokół nich. Nie było wątpliwości, że ta kobieta może wziąć się za demona i wygrać. - Kerry dzwoneczku. Kto cię przyprowadził pod drzwi Menyary. – Wysunęła swoją dłoń w kierunku Aimee. – Wejdź ma petite niedźwiedzico i czuj się jak u siebie. Aimee otworzyła szeroko oczy i zlękniona spojrzała na Kerrynę. - Skąd wiesz kim jestem? – spytała Menyarę. Powolny uśmiech wykrzywił jej usta i zmarszczył nos. - Dziecko, wiem wiele o tym świecie. Zarówno o widzialnym jak i niewidzialnym. Teraz wejdź, czeka tu na ciebie dzbanek gorącego egipskiego rumianku z dużą ilością miodu. Aimee weszła za nią do małego domku, który w środku wyglądał jak wnętrze egipskiej piramidy. Posążki bogów stały na kominku bardziej przypominający ołtarz. Papirusy wisiały wzdłuż ścian. Ozdoby w czerni, złocie i brązie sprawiały, że domek miał swojski klimat. Jakby wchodziło się do domku ukochanej babci. Aimee usiadła na małym fotelu, a Kerryna na kanapie, gdy Menyara wlewała im herbatę. Kerryna wzięła od niej filiżankę. - Jestem pewna, że wiesz dlaczego tu jesteśmy. Menyara przytrzymywała pokrywkę czarnego czajniczka napełniając filiżankę Aimee. - W rzeczy samej. Ale tak dużo się teraz zmienia. Moce dopasowują się i odpychają. – Podała filiżankę Aimee. – Masz tu bardzo potężnego wroga, chere. Takiego, którego nic nie powstrzyma dopóki nie zobaczy cię martwej. - Nie dbam o to. To Fang i o niego się martwię. Pochyliła głowę zanim nie napełniła swojego kubka. - Kroczy w ciemnej linii fałszu. Ale to nie jest moja sprawa, by mówić ci, co zrobił. Tylko on może to zrobić. - Co masz na myśli? Menyara rozłożyła rękę i doskonała ognista kula pojawiła się przed jej twarzą. - Wszyscy własną wola coś kreujemy. – Machnęła ręką w kulę ognia i ta zaczęła rosnąć.

– Każde działanie jakie podejmiemy kształtuje nasze wytwory. – Przecięła gołymi dłońmi kulę na pół, a żar zgasł na dywanie. – I może je zniszczyć. Może i była poważna, ale Aimee nie widziała związku z tą kulą ognia i z tym, co się dzieje z Fangiem.

274 - To wszystko się zgadza, ale… - Nie ma żadnego ale, dziecko. Fang jest na dobrej drodze. Musi to zobaczyć. Cóż, przesrane, ale z tego co widziała on przechodził teraz przez bardzo ciężki okres. - Nie mogę jakoś pomóc? - Nie ma tu nic do zrobienia. Tylko on może pokonać demona wewnątrz siebie. - Nie ma żadnych egzorcyzmów? Menyara uklękła na podłodze przed Aimee i wzięła jej dłonie w swoje. - Wewnątrz każdego z nas są elementy tego, co czyni nas złymi.– Spojrzała przez ramię na Kerrynę. – Demony nie są ani dobre ani złe. Tak jak ty mają wiele aspektów. To jest wewnętrzna esencja lub przymus, jak wolisz, która prowadzi nas przez życie. Czasem te głosy, które nami kierują szepczą nam wspomnienia, które żyją głęboko w nas i powodują taki ból, że nie mamy wyjścia i wypuszczamy je krzywdząc wszystkich wokół nas. Ale innym razem tym głosem jest miłość i współczucie, które prowadzi nas w łagodniejsze miejsce. Ostatecznie musimy sami wybrać ścieżkę, którą podążymy. Nikt nie może nam w tym pomóc. Aimee pokręciła głową. - Nie wierzę w to. Nasze drogi zetknęły się ze sobą z jakiegoś powodu. Jak ty z kulą. Jeden ruch i możemy daleko odrzucić ból i nienawiść. Menyara poklepała ją po dłoni. - Teraz myślisz, dziecko. Należy jednak pamiętać, że w nim jest potężny demon. Taki, który jest głodny krwi i nie łatwo jest go zaspokoić. Spójrz w serce, a zobaczysz prawdę. Kerryna trzasnęła filiżanką o spodek na te słowa. - Powiedziałaś mi, że serce nas oślepia. Menyara zaśmiała się do Kerryny. - Tak rzeczywiście. – Zdjęła pierścień z palca i podała go Aimee. – Włóż to dziecko. Będzie cię chronić. - Przed czym? - Kiedy przyjdzie czas, będziesz wiedzieć. Aimee spojrzała w dół i granat wydawał się czarny. Umiejscowiony w złotej kracie, był piękny. - Twoja ogólnikowość przypomina mi pewnego mężczyznę, Acherona Parthenopaeusa. Jesteście spokrewnieni, prawda? Roześmiała się.

275 - Jesteśmy starymi przyjaciółmi i jak ja, tak i Acheron wie, kiedy prawda tylko boli. Musisz znaleźć na to swój własny sposób. Przez ważne prawa wszechświata interwencja jest mi zabroniona. - Och, świetnie. Dzięki. – Aimee wsunęła pierścień na palec i znieruchomiała. – Przepraszam Menyara. Nie chciałam być niewdzięczna. - Wiem, dziecko. Nie bój się. Teraz robi się późno i powinnaś wracać do domu. Twój wilk przyjdzie do ciebie, kiedy będzie na to dobry czas. Aimee skinęła głową i życzyła im dobrej nocy. A myślała, że spędzi spokojny poranek przytulając się do Fanga. Zamiast tego była nim przerażona. Przeniosła się z powrotem do swojego pokoju i usłyszała bardzo ożywioną dyskusję na dole w foyer. Co u licha? Było już późno i większość pracowników powinna już być na nocną zmianę. Zaciekawiona otworzyła drwi i weszła na schody. Niżej stała cała jej rodzina wraz z Jasynem, Maxem, Coltem, Carsonem i Justinem. Kiedy zeszła po schodach, usłyszała ich dyskusję. - Co powiedziała policja? - Był jednym z trzech zabitych dzisiaj. Myślą, że to gangi, ale od kiedy Stu jest giermkiem Mrocznych Łowców, wie lepiej. Powiedział, że wyglądało to bardziej na atak demona. Aimee potknęła się na ostatnich schodkach. - Wszystko dobrze? – zapytał Dev. - Po prostu testuję grawitację. Śmiejąc się potrząsnął głową. Aimee wyprostowała się i dołączyła do nich. - O czym rozmawiacie chłopaki? - Greg, Arkadyjska pantera, który był tu dwa dni temu został znaleziony martwy w alejce na Royal Street. Dwa kolejne ciała znaleziono na Exchange Place. To byli ludzie. Kyle posłał jej złośliwy uśmieszek. - Wszyscy byli całkowicie wysuszeni z krwi, więc policja myśli, że to wampiry. Skrzywiła się. - Daimony zabijają? - Nie – powiedział jej ojciec grobowym tonem. – Oni ciągle mają swoje dusze. To był demon chcący tylko krwi. I Aimee mogła myśleć tylko o jednym demonie w mieście umierającym za krwią. Tym w Fangu…

276

Rozdział 26

Fang obudził się w bocznej uliczce na French Quarter z pulsującym bólem głowy. Słońce zaglądało przez zawalone budynki do cienia, w którym musiał zemdleć. Każda część jego wilczego ciała była obolała. Jak on się tutaj dostał? Podnosząc się zobaczył krew na futrze, ale to nie była jego krew. Chociaż obolały, był pewny, że nie został ranny. Jego ciało było całkowicie przesiąkniętą krwią, jakby się w niej tarzał. Nawet w ustach czuł jej smak. Przemienił się w człowieka i zmaterializował butelkę wody, aby wypłukać usta i zmyć jej metaliczny posmak. Był za mocny i budził w nim mdłości. W końcu oparł się plecami o ceglany mur i spojrzał w górę na kratowany, metaliczny balkon nad jego głową. Co się stało? Tylko fragmentaryczne obrazy dotyczące ubiegłej nocy przeszły przez jego umysł, jakby był po jakiejś całonocnej popijawie. Widział Aimee w jego pokoju. Ale jej nie skrzywdził. Inne obrazy nie były takie jasne. W jednym był z jakimiś ludźmi,…a w innym ze Zwierzo Łowcą. Panterą… Walczył z ludźmi, z dwoma… albo gorzej z trzema. Ale nie wiedział dlaczego. Zamykając oczy starał się uporządkować te obrazy. Ale nadal były mętne i dezorientujące. Było warczenie, były obelgi...Pięści i miecze… Błyszczała stal i lała się krew. Zbiłem kogoś? Przypomniał sobie… człowieka z nim walczącego. Może to był demon. Obrazy nie były na tyle jasne by naprawdę je zrozumieć. Wszystkie go dezorientowały. W głowie mu waliło. Potrzebując czegoś, co go ustawi do pionu zmaterializował telefon i zadzwonił do Aimee. – Fang? Wydał oddech ulgi słysząc jej cichy głos. Nie wiedział, co w niej jest, ale na wskroś go uspakajała. – Hey kochanie. Ja… – Gdzie jesteś? Uniósł brwi słysząc jej ostry ton. Jej głos był spanikowany i dziwny. – Nie wiem. W jakieś alei. – Co się stało w nocy? – Teraz jej słowa były oskarżycielskie. – Starałam

277 się ciebie znaleźć, ale nie mogłam. – Co się stało? – Policja cię szuka. To uderzyło w niego jak pięść. Mierzwiąc dłonią włosy próbował to wszystko pojąć. – Że co? – Chcą cię zabrać na przesłuchanie. W nocy dwóch ludzi i Zwierzo Łowca zostali zamordowani. Greg, który się u nas pojawił kilka dni temu wyszedł z kobietą i już

nie wrócił. Znaleźli go w nocy z ranami po ugryzieniu…ktoś rozerwał mu gardło. – Przerwała zanim dokończyła szeptem. – Każdy myśli, że to byłeś ty, Fang. Oczywiście, że tak myśleli. Spójrzmy prawdzie w oczy, w mieście roi się od demonów, Daimonów i łaków, więc kto inny mógłby to zrobić? Wzrastał w nim gniew, bo ze wszystkich zwierząt i ludzi to właśnie on został podejrzanym. – Mają powody, by tak myśleć? – W alei wraz z jego ciałem został znaleziony rozdarty T-shirt. Był cały pokryty twoim zapachem. Oh, cóż, to było trochę bardziej obciążające niż chciał. Ale jej słowa przyniosły kolejny przebłysk kogoś, kto walczył z nim w cieniu. Jego koszula była podarta, ale nic innego nie mógł sobie przypomnieć. Dlaczego walczyli? Fang ciężko przełykając zacisnął telefon w dłoni. – A ty, co myślisz? – Ja… ja nie wiem. Kiedy wczoraj byłam z tobą, nie miałeś nad sobą żadnej kontroli. Zabójca… nie powiedziała tego, ale nie musiała. Jej ton to sugerował. Zabolało go, że po tym wszystkim, co razem przeszli, miała wobec niego jakieś wątpliwości. Dlaczego chociaż raz jedna jedyna osoba nie potrafiła uwierzyć w niego? Bo nie. Jeżeli coś dotyczyło Fanga zawsze myśleli o nim jak najgorzej. Był przyzwyczajony do ludzi i zwierząt, którzy nie mieli wiary w niego. Ale dlaczego ona? Jego własny brat uważał, że jest słaby i egoistyczny. Więc dlaczego Aimee miałaby być inna? – Gdzie były ciała? – Ludzie na Exchange Place, a Greg w alei na Royal. Fang spojrzał na tabliczkę z nazwą ulicy. Royal.

278 – Kurwa! – wyszeptał. – Co? Fang zwiesił głowę, zalał go strach. Może, mimo wszystko, on to zrobił. Skoro nie pamiętał prawie nic z tego, co robił, mógł z kimś walczyć. I ktoś inny, nie on, cholernie krwawił. Na tyle, by jego krew była na jego futrze i w ustach. Tak jakby wgryzł się w czyjąś tętnice. Gówno, gówno, gówno. Był winny. Musiał być. Nie, nigdy byś czegoś takiego nie zrobił. A może? Z demonem był zdolny do wszystkiego. A ostatniej nocy jego demon wyrwał się spod kontroli. I był głodny krwi. Ale nic z tego nie mógł powiedzieć Aimee. – Nic. Wiesz, o której były te morderstwa? – Ludzi, nie. Greg zginął o drugiej nad ranem. Błysnął mu obraz jak atakował arkadyjską panterę. Najpierw człowiek, później pantera i znowu człowiek. – Kim był Greg? – Arkadyjską panterą. Podwójne gówno.

Być może jej wątpliwości co do jego niewinności, nie były takie nie na miejscu. Zaczynało wyglądać na to, że jest winny. – Muszę iść. – Co masz zamiar zrobić? – Nie jestem pewien. – Fang. Bądź ostrożny. Błagam. Jej słowa były szczere i go wzruszyły. Mogła mieć wątpliwości co do jego zasad moralnych, ale nadal troszczyła się o niego. – Ty też. Rozłączył się i wsunął telefon do kieszeni. Oparty plecami o ścianę z czerwonej cegły, zmierzwił sobie włosy, starając się uporządkować to, co się stało. Nic nie było oczywiste. Wszystko, co pamiętał to emocje. Gniew. Głód. Co ja zrobiłem?

279 Nagle poczuł się tak, jakby ktoś lub coś go obserwowało… rozglądając się, niczego nie zobaczył. Nic, ani zmysłami, ani oczyma. Przynajmniej do czasu, aż wielki kruk nie wylądował na naprzeciw niego, na czarnej, żelaznej bramie. Jego głowa była pod takim kątem jakby mu się przyglądał. Tiaa… ptak. Pieprzony ptak rozstroił go zupełnie. Zdecydowanie tracę rozum. Ale nadal czuł się obserwowany, mimo że w pobliżu nie było nikogo, a jego zmysły niczego nie odbierały. W miejscu, w którym siedział nikt nie mógł go zobaczyć. Z wyjątkiem ptaka. Ale nie było żadnego łaka tego gatunku. Eh, jaki jestem żałosny, zaniepokoił mnie ptak. Po chwili usłyszał głośny dźwięk motoru mknącego ulicą. Miał piekielny silnik, słyszał szybką zmienię biegów, kierowca dodał gazu. Ktoś wiedział jak jeździć. Hałas był coraz gorszy i w końcu niemal ogłuszający. Cholera koleś, nowy tłumik. Motor zbliżał się do niego. Naprzeciw niego stanęła lśniąca 2000 Honda F6C Valkyrie127. To ona wydawała ten gardłowy, surowy ton mocy. Na fabrycznie czarnej karoserii ktoś indywidualnie wymalował płomienie. Jeździec miał na sobie czarny kombinezon Aerostitchi i kruczoczarny kask. Jedyny kolor na jego ciele pochodził od srebrnych przedramienników, które biegły od nadgarstka do łokcia i pasowały do srebrnych zapięć motocyklowych butów. Spojrzał na Fanga i wyłączył silnik. – Może chcesz uciec? – Nigdy nie uciekam. – Jak chcesz. I wtedy Fang to usłyszał … Dźwięk, który nawiedzał go w każdej minucie spędzonej w Dolnym Królestwie. Ten, który mroził mu krew w żyłach. Był niepowtarzalny i jasny, i uwolnił wściekłość,

która się w nim gotowała. Dźwięk Żniwiarza. Nie, nie jednego. Ale wielu. Wypełniło go mdlące uczucie strachu. Myślał, że tę walkę ma już za sobą. Było oczywiste, że przybysz nie tylko o nich wiedział. On był gotowy z nimi walczyć. – Kim jesteś?128 127 http://farm4.static.flickr.com/3600/3336677269_17b2176cc2.jpg

280 – Zeke. Wyciągnął dłoń i jego motocykl przekształcił się w wielki miecz129, niepodobny do niczego co Fang widział do tej pory. Kruk zleciał z ogrodzenia. Jak tylko dotarł do Zeke'a zmienił się w kobietę, ubraną w mocno dopasowane skóry, gorset i czarny długi płaszcz. Jej długie, czarne włosy opadały w eleganckich falach, podkreślając jej doskonałe rysy i czarne jak węgiel oczy. Elegancka i zabójcza, była oszołamiająca piękna. Strząsnęła rękoma, a pazury i pancerz pokryły jej dłonie. Zeke spojrzał na nią przez ramię. – To Ravenna, i masz ostatnią szansę, by odejść. Fang pokręcił głową. – Zostaję. Ravenna spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Jesteś głupi wilku. Uciekłbym gdybym tylko mogła. Dosłownie po chwili rozpętało się piekło. Przybyli Żniwiarze. Wyszli spod kamieni na ulicy. Wyszli masowo. Przynajmniej dwa tuziny. Chociaż ciężko było się zorientować w ich liczbie. Walczyli jak spójna jednostka, a ich typową strategią było przytłoczyć przeciwnika, rzucić go na ziemię, a następnie rozerwać na strzępy. Fang zmaterializował miecz, ale nie ten, co dał mu Thorn. – Mogę je zabić? Zeke jednego przeszył mieczem, a kolejnego kopnął. Odwrócił się szerokim lukiem i ściął innego jednym uderzeniem. – Abso-kurwa-lutnie. Fang przebił pierwszego, który próbował go sięgnąć. To krzyczało i zwijało się na ziemi, a inny zaszedł go od tyłu. Ravenna chwyciła go od tyłu. – Nie zmieniaj kształtu – ostrzegła go zanim wróciła do walki. Nawet tego nie planował. Jako wilk do nich nie pasował. Nie mógł ich ugryźć i to pozostawiało go z niczym, poza ucieczką. A tym razem chciał ich śmierci. Za te wszystkie miesiące, kiedy był zamknięty w piekle razem z nimi. Za bicie i pazury 128 Kolejny pan X lub Y…. 129 Oj ktoś tutaj ostro przedawkował dragi….

281 przebijające jego ciało. Pragnął zemsty i dopadnie każdego Żniwiarza, którego zdoła. Wyrzucił rękę zamierzając wysadzić demona, ale Ravenna chwyciła go za nadgarstek. – To ich wzmocni. Żniwiarze są wyjątkowi. Tylko wręcz. Przynamniej ona przekazała mu zasady, zanim zdążył popełnić błąd. Dziękuje ci Thorn ty sukinsynie. Fang kopnął kolejnego, a Zeke wbił nóż w następnego. Ich liczba wzrosła podwójnie. Wyglądało na to, że małe dranie wzywały posiłki. Przynajmniej do momentu, gdy Ravenna wydała wysoki pisk. Fang chciał zawyć z bólu, walnął o taras, a ból przedzierał się przez jego głowę. Ale nie tylko on to poczuł. Żniwiarze skurczyli się, krzycząc aż zniknęli. W uszach mu dzwoniło. Fang wstał i groźnie spojrzał na kobietę. Z powodu cierpienia pragnął jej urwać głowę,. Zeke spojrzał na niego jak gdyby odczuwał to samo. Z przodu jego ciemne, brązowe i spocone włosy sterczały spod kasku, z tyłu opadały na ramiona. Z dwudniowym zarostem wyglądał śmiercionośnie, mimo swojej niemal anielskiej urody. Zerwał z głowy hełm i przyciskając dłoń do ucha spojrzał na Ravennę. – Ile razy mam ci powtarzać, byś nie robiła tego główna? – Wzmacniali się. Chciałeś bym ich puściła? – Zależy jak długo potrawa ta migrena. Cholera kobieto, po prostu następowym razem dźgnij mnie w głowę. – Zeke poruszył szczęką, jakby chciał oprzytomnieć. – Nie kuś mnie. Fang potrząsnął głową, by zmniejszyć własny ból, wstał i spojrzał na czarne ciała przypominające ptaki. Krew spływała z chodnika, a kilku z nich jeszcze dogorywało. Zdematerializował miecz i złapał oddech. Zeke i Ravenna odwrócili się do niego. – Niezła robota – powiedział Zeke. Fang skinął głową patrząc na ciała. – Skąd się tutaj wzięli? Ravenna poklepała jego klatkę piersiową tuż nad sercem. – W tobie jest Phrixis. – Wskazała na pozostałe demony. – Chcą przejąć jego moce, co oznacza, że jeżeli zabiją ciebie, dostaną twoje i jego. Kochanie jesteś Gwiazdą Indii. Fang nie potrafił tego pojąć. To nie miało sensu. – Jak oni mogą tutaj przebywać?

282 Zeke uniósł rękę i wystrzelił smugę ognia w ciała aby je spalić. – Zawsze tutaj byli. Tylko nigdy ich nie dostrzegałeś, aż do czasu swojej niefortunnej podróży do ich domeny. Teraz masz oczy szeroko otwarte. Drzwi pomiędzy ich światem, a tym są słabo strzeżone, więc niektórym gatunkom – takim jak te, -

przychodzenie i odchodzenie nie sprawia problemu. Fang zmrużył oczy i w końcu zrozumiał. – Więc też jesteście Hellchasers? Zeke parsknął jakby Fang przed chwilą go obraził. – Nie. My pracujmy po dobrej stronie tego równania – wypluł słowa. A on nie? Co dokładnie sugerował Zeke? – Ludzie, mówcie językiem, który zrozumiem, bo w obecnej chwili jestem zagubiony. Ostatnim razem kiedy sprawdzałem byłem jednym z tych dobrych. Zeke pokręcił głową. – Możesz być jednym, ale ten dupek dla którego pracujesz nim nie jest. – Co masz na myśli? – Odpowiadam: archaniołowie Samael i Gabriel. Thorn podobno jest po naszej stronie, ale jest z krwi naszego najzacieklejszego wroga i dlatego nie wiemy po której stronie leży jego prawdziwa lojalność. Mówi, że jest z nami. Ale ja nie ufam mu za grosz. Biorąc pod uwagę jego ojca i jego przeszłość to tylko kwestia czasu zanim zmieni stronę i zostawi nas ze spuszczonymi gaciami. – Najzacieklejszy wróg? Twarz Zeke zmieniła się w kamień. – Lucyfer.130 Fang patrzył na niego z niedowierzaniem, a rzeczywistość biła go w bebechy. Thorn był synem Lucyfera? Dlaczego tego nie widział? Dlatego, że byłeś zdesperowany. Życie Aimee było zagrożone i nic innego się dla niego nie liczyło. Nic dziwnego, że Thorn był taki tajemniczy. – Co ja zrobiłem? Ravenna uderzyła do w ramię. – Kolego, sprzedałeś duszę nie tej stronie, co trzeba. Gratulacje. Fang nadal nie chciał w to uwierzyć. – Ale on walczy z demonami. 130 WTF? Jeszcze aniołów nam brakowało a teraz mamy komplet dziwactw w serii.

283 Zeke wydał długie westchnienie. – Do tej pory. Kto wie, co przyniesie jutro? Jednej rzeczy nauczyłem się podczas roboty: ludzie się zmieniają, ludzie zdradzają i tak naprawdę możesz ufać tylko sobie. Ravenna posłała mu ostre spojrzenie. Zeke prychnął. – Gdyby ktoś dał ci okazję, poderżnęłabyś mi gardło. Skinęła głową i roześmiała się. – W porządku, masz rację. Są dni, kiedy cię nienawidzę. Fang ignorował ich próbując zrozumieć, co się dzieje. – Czekajcie. Możecie mi to wytłumaczyć? Thorn nie był pomocny. Co my dokładnie robimy i jak ja pasuję do tego równania?

– Daj spokój Fang – powiedziała Ravenna jak do dziecka, które nie posiada większych zdolności poznawczych. – Chyba nie wierzyłeś, że atlantydzki i grecki panteon to jedyne, które walczą w słusznej sprawie, prawda? Albo, że Daimony to jedyne demony. Wiesz o Charonte, gallu, Dimme, Harvesters i Żniwiarzach. Demony takie jak Misery… Są ich tysiące, a my niezależnie od źródła mocy panteonu, jesteśmy żołnierzami i walczymy z nimi. Fang spojrzał na nią podejrzliwie. – Kim jesteś? – W połowie człowiekiem, a w połowie demonem Kalios. Kalios były życzliwymi demonami. Nauczył się tego w Dolnym Królestwie. Jeden z ich rodzaju został rozerwany na strzępy przez Harvester, kiedy próbował mu pomóc. Spojrzał na Zekea. – A ty? – Urodziłem się człowiekiem. Obecnie zostałem sklasyfikowany jako Necrodemian, luźno tłumacząc - śmierć demonów, albo kat demonów. W przeciwieństwie do Hellchaser, jestem wstanie zabić demony bez ponoszenia żadnych konsekwencji, przynajmniej tak długo jak przestrzegam reguł, na które przez większość dni gwiżdżę. – I dlatego ich po prostu nie odesłaliśmy. Zeke sarkastycznie zasalutował. – Zaczynasz łapać. Fang wsparł dłonie na biodrach.

284 – Nadal jednak nie rozumiem dlaczego dałem się w to wszystko wciągnąć. Ravenna współczująco poklepała go po ramieniu. – Ostatni Malachai został wykorzystany, a wraz z nim najstarsze mroczne moce zjednoczyły się, aby przejąć władzę nad ziemią. Nasi żołnierze zostali zebrani i ty mój przyjacielu wkroczyłeś prosto w tę walkę. – Starałem się tylko chronić Aimee. – I jest to uczucie, co niszczy wiele dobrych dusz. Fang też to przypuszczał. Ale nadal to nie zmieniało faktu, że spieprzył sobie życie. I tylko dlatego że pragnął niedźwiedzicy… I skończyło się pragnieniem niedźwiedzicy. – Więc Thorn jest zły? – zapytał Zeke'a. – Jest synem najmroczniejszej znanej nam mocy. Jego ojciec był zaufanym żołnierzem, dopóki nie zdradził. Ale w przeciwieństwie do swojego rodziciela, Thorn przez większość czasu opiera się pokusie. – Zeke westchnął ze zmęczeniem. – W sumie to sami nie wiemy. Wielu członków jego armii odwróciło się… przeważnie po tym, jak popełnili ten sam błąd co ty, zabijając Phrixis. Kiedy demony dopadną Hellchaser, stają

się potężniejsze i trudniej nam je zabić. Nasuwa się pytanie, czy Thorn zapomina o tym wspomnieć, czy też specjalnie nie informuje swoich ludzi, aby pozyskać bardziej wydajne demony dla swojego ojca. Ravenna parsknęła szyderczo. – Czy też może jest zdrowo pierdolnięty i uwielbia gierki psychologiczne? 131 Fang sam chciałby poznać odpowiedz. – Założę się, że gdybym spytał… – Dostałbyś taką samą odpowiedź, jaką my otrzymaliśmy. Albo cię postawi pod ścianą, albo podpali. – Zeke uśmiechnął się. – Swoją drogą, ta część z ogniem na serio boli. Nie wiem, co ten drań ma w pięści, ale parzy jak nic, co do tej pory doświadczyłeś. Dla jasności - staraj się pozyskać względy drania spłodzonego przez czyste zło. Świetnie, wprost bosko. Staraj się pozyskać względy drania spłodzonego przez czyste zło. – Więc tutaj nie jestem w lepszej sytuacji niż w Dolnym Królestwie? Ravenna roześmiała się. – Straciłeś rozum? Oczywiście, że jesteś w lepszej sytuacji. Możesz 131 Stawiam na to!

285 przynajmniej spać nie obawiając się, że zostaniesz brutalnie zaatakowany. Tutaj jest prawdziwe jedzenie, które warto jeść. Ale… masz krzyż na plecach, który wygląda jak potężna tarcza strzelnica. Demony zawsze szukają więcej mocy, a ty jesteś dla nich szalenie atrakcyjny. Posiadać Zwierzo Łowcę… masz szczęście, że nie próbuję cię zabić. Fang zignorował jej ostatnie słowa. – To jak mam się z tego wyplątać? Zeke podrapał się w podbródek. – Moi szefowie są niewiele bardziej rozmowni niż twój. Możemy spróbować pozbyć się Phrixisa z ciebie, ale to może być do dupy i się nie udać. Może też cię zabić. Albo możemy znaleźć faceta, do którego był przywiązany i przerwać łańcuch. To powinno wyeliminować to małe cholerstwo. – Dlaczego Thorn mi tego nie powiedział? – Powiedziałem ci, nie wiemy po czyjej stronie on naprawdę stoi. Powinieneś brać po uwagę, że chce, aby demon cię pochłonął i chce zdobyć więcej mocy, żeby z nami walczyć. Albo chce byś stał się silniejszy w walce z nimi. Pogrywa w niebezpieczną grę i nie wiemy, czy wygra Dobry Fang, czy Zły Fang. – Osobiście chcę się pozbyć demona. Jak znajdziemy jego pana? Ravenna uniosła brwi. – Chłopcze, jesteśmy w N'awlins132. Masz pomysł ilu ludzi może tutaj być? – Cóż – powiedział Zeke. – Jest trzecie wyjście.

– I jest nim? – Akt czystego dobra i bezinteresowności, a demon opuści twoje ciało. Fangowi to się spodobało. Przynajmniej jeżeli dalej będzie pracował i nie zginie. – Co to może być? Uratowanie dziecka? Zeke wzruszył ramionami. – Nie wiem. W nie podają szczegółów. – W? Ravenna odpowiedziała za niego. – Władze. – Po prostu świetnie, więc co mam zrobić? Czekać i mieć nadzieję, że demon odejdzie, czy może mieć nadzieję, że jego pan sam o tym pomyśli i rzuci się pod mój motor? 132 Tak potocznie turyści nazywają Nowy Orlean.

286 Ravenna parsknęła złowieszczym śmiechem. – Kolego zapnij pasy. To będzie ostra jazda. – Dzięki Bette. Osobiście wolałbym coś bardziej konkretnego. Zeke podniósł swój kask z ziemi. – Cóż, to jest wszystko, co teraz możemy zrobić. Przykro mi. Przykro mi? Facet powinien udławić się tymi słowami. – Wspomniałeś o Malachai. Co to jest?133 Zeke kopnął w proch ze Żniwiarza, który w końcu przestał się palić. – Najprościej o nich myśleć jak o armii upadłych aniołów. Demoniczne, bezlitosne, zdolne roznieść wszystko na swojej drodze. – Ale powiedziałeś, że został tylko jeden. Zeke skinął głową. − W pewnym momencie były dwie armie. Sephirii walczący o dobro i Malachai, które były czystym złem. Teraz mamy po jednym z każdej armii. Ostatni Sephiroth został zniewolony, a ostatni Malachai wyparował. Założyliśmy, że umarł, ale kilka miesięcy temu wrócił, gdy nastąpił rozłam w eterze. − Rozłam? Zeke skinął głową. − Adarian Malachai miał syna, o którym nie wiedzieliśmy. Jakoś ten mały drań się narodził poza naszym radarem. Objawiając swoje moce wywołał wielką wrzawę. − Gdzie jest ostatni Malachai? − I tu jest pies pogrzebany. Nie wiemy. Staramy się go znaleźć, ale ktoś potężny go chroni – bardzo chroni. I ktokolwiek to robi jest zdeterminowany, by utrzymać go w sekrecie. A my nie wiemy, dlaczego. – Jestem pewny, że to nie może oznaczać niczego dobrego. – A ja nie… W każdym bądź razie, uważaj na siebie wilku. Rzucił w powietrze miecz. Zmienił się w motor.134 Ravenna przeistoczyła się w kruka i odleciała, gdy Zeke odpalił motor. – Postaram się trzymać cię na oku wilku. Wystarczy uważać na ciebie i

pilnuj Phrixis. 133 Największe gówno poza Noirem które wymyśliła autorka
134 Poproszę o taki gadzet pod choinkę.

287 Fang zniesmaczony obrotem sytuacji poczekał aż znikną. Wciąż nie miał jasności co do ubiegłej nocy, ale jedna rzecz była pewna. Nie miał zamiaru dać się przesłuchać policji, dopóki nie dowie się, co się wydarzyło. A już szczególnie dopóki nie dowie się, o co w tym wszystkim chodzi. Przez kilka następnych miesięcy, unikając policji i rodziny Fang dokładnie zrozumiał, co miała na myśli Ravenna135 mówiąc, że ma tarczę strzelniczą na plecach. Poczuł się jakby wrócił do Dolnego Królestwa, tropiony przez demony. Ale najgorsze, że nadal nie pamiętał, co zrobił. Gdzie był? Nadal żył, ale to była jedyna rzecz, jakiej był pewien. A kiedy czarne dziury w jego pamięci stawały się coraz częstsze, bał się zbliżać do Aimee. Budził się z dziwnym urazami, których nie potrafił wyjaśnić. Ślady ugryzień, rany, siniaki. Gdyby tylko wiedział skąd się biorą… Z każdym dniem umierało więcej ludzi i Zwierzo Łowców. I zaczynał myśleć, że to jego wina. Każdego ranka budził się uwalony krwią, bez żadnego wyjaśnienia, skąd się wzięła. Przeniósł się głębiej na bagno, w nadziei, że będzie trzymał się z dala od każdego i nikogo nie skrzywdzi. Myśl, że mógłby skrzywdzić Vane,a, Bride, a co najważniejsze Aimee prześladowała go. Dlaczego nie pamiętał tego, co robił w nocy? Rozpaczliwie pragnął iść do Aimee, ale nie ośmielił się. Po pierwsze, aby uniknąć aresztowania. Po drugie obawiał się, że ją skrzywdzi, kiedy straci poczytalność. Ostatnim razem był taki bliski, by ją zobaczyć. Gdyby tylko w niego wierzyła… Fang nie chciał o tym myśleć. Nie mógłby żyć wiedząc, że ją skrzywdził Co się dzieje? – Chcę żebyś ze mnie wylazł! – warknął do Phrixisa, który powrócił mówiąc mu by zabił. Dlaczego nie miał spokoju? A najgorsze, że pragnął poznać bratanka i zobaczyć Aimee. Przez moment chciał być obejmowanym przez osobę, która nie miała wobec niego podejrzeń. Podejrzeń, jakie sam miał wobec siebie. Ale nie chciał ich narażać na niebezpieczeństwo. Nie, dopóki nie pozna prawdy. 135 No i ludzie tu w oryginale jest Zeke…

288 *** Aimee samotnie siedząc w gabinecie mamy z frustracją wyłączyła telefon. Chciała zniszczyć bezużyteczne narzędzie na miliard kawałków. – Nadal nie możesz go złapać? Spojrzała w górę i zobaczyła stojącego w drzwiach Deva, niepokój malował się na jego twarzy. – O czym mówisz? – Wiem, że dzwonisz do Fanga. Chciała skłamać, ale, po co? Był w stanie wyczuć każde kłamstwo. – Martwię się o niego. – Nie winię cię. Wzrasta ilość ciał. Dzwonił Stu by powiedzieć, że powołali specjalną grupę pościgową, aby go znaleźć. Stu informował ich na bieżąco o morderstwach. Każde wyglądało na robotę zwierzęcia. Wilka lub psa. A najbardziej krwawe były morderstwa Zwierzo Łowców – szczególnie Arkadian. Żadne zwykłe zwierzę nie mogło tego zrobić. Musiał na nich polować inny Zwierzo Łowca. Aimee przełknęła zimną gulę w gardle rozważając możliwość, o której nawet nie chciała myśleć. – Myślisz, że on jest winny? Dev westchnął. – Osiem martwych Zwierzo Łowców. To nie wygląda za dobrze dla niego. Nie, nie wyglądało. A fakt, że się z nią nie kontaktował pogarszał tylko sytuacje. Nie wspominając już, że dłużej nie mieszkał z Vane'm. Nikt nie wiedział gdzie jest. I przez to chciało jej się płakać. – Aimee? Spojrzała przez ramię Deva, słysząc wołanie Maman. Wstała i ruszyła ku niej robiąc matce miejsce przy biurku. – Tak? Dev odsunął się na bok robiąc jej przejście. – Zostało zwołane specjalne posiedzenie Omegrion. Myślę, że powinnaś też tam być. Aimee zmarszczył brwi na niecodzienną sugestię matki.

289 – Dlaczego? – Bo dotyczy Fanga. Jej serce zamarło tak szybko, że dostała zawrotów głowy. Dev szybko spojrzał na nią. – Pójdę z tobą. Pokiwała głową, wdzięczna za jego poparcie. – Dziękuję Maman, że mi powiedziałaś. Matka skinęła głową. Aimee klepnęła ramię Deva i poszła na górę się przebrać w konserwatywny, szary garnitur. Nigdy wcześniej nie była na radzie i nie miała pojęcia, czego może się spodziewać.

Dev spotkał się z nią na dole ubrany w jeansy i granatową koszulę. Stał obok Maman. Aimee zatrzymała się widząc ich razem. Matka miała posągową urodę. Królewska do szpiku kości. Posiadła też kobiecą elegancję, przez którą Aimee czuła się jak brzydkie kaczątko. Mimo że nie zawsze zgadzały się ze sobą, kochała tą kobietę całym sercem. Pragnęła być bardziej podobna do niej, chciała, by ona była z niej dumna. Dev był w swoim zwyczajnym, luzackim i czarującym nastroju. Nie posiadał matczynej ogłady, którą mieli Zar i Alain, nie mniej było coś absolutnie fascynującego w jego przyziemnej charyzmie. – Jesteście gotowe mes enfants? Aimee chwyciła dłoń Deva. – Jesteśmy. Maman przeniosła ich na Neratiti, tajemniczą wyspę będącą domem Savitara. Wyspa cały czas przemieszczała się po świecie, podczas gdy Savitar, gorliwy surfer, szukał idealnych fal. Był istotą pełną sprzeczności i tajemniczą. W swoim życiu Aimee spotkała go tylko kilka razy. Szczerze mówiąc śmiertelnie ją przerażał. Kiedy przybyli nie było go w pokoju. Z ulgą głęboko odetchnęła i ciekawie rozejrzała się po dużej, okrągłej sali. Pokój był urządzony w kolorze burgundu i złota. Okna, sięgające od sufitu po czarną marmurową podłogę pod jej stopami, były otwarte. Sala tak luksusowo

290 urządzona powinna być tandetna136, ale w jakiś sposób wymyślne kolory i zdobienia tworzyły spójną piękną całość. Duży okrągły stół stał pośrodku pokoju, obok imponującego tronu. Domyślała się, że to miejsce Savitara. Większość Katagarian już była i siedziała przy stole. Aimee cofnęła się nieco przestraszona. Dev stał przy niej i przyglądał się każdemu ze stoickim spokojem, zastanawiała się, o czym myśli. Maman uśmiechnęła się widząc swoje miejsce i stanęła obok wysokiej ciemnowłosej pantery. – Wygląda na to, że Arkadianie trzymają się swoich nawyków, prawda Dante? – Jak zawsze tchórzliwy, Lo. Nawet tutaj nie zostaną sami z nami. Spojrzał za Lo i napotkał wzrok Aimee. Maman uśmiechnęła się serdecznie i ich sobie przedstawiła. – Moja córka. Aimee poznaj Dantego Pontis. Aimee wyciągnęła do niego rękę. – Jesteś właścicielem Inferno w Minnesocie. Mimo, że nie był oficjalnym sanktuarium był dobrze znanym klubem. – O, wiesz to. – Potrząsnął jej dłonią i swoją podał Devowi. – Dobrze cię znowu widzieć. – Ciebie też. Aimee zmarszczyła brwi na tą ich braterską zażyłość. – Skąd się tak dobrze znacie?

Dante mrugnął. – Poszukiwanie zespołów… i takie tam inne rzeczy… Aimee uniosła dłoń na znak protestu. Nie chciała usłyszeć tego, co miał zamiar powiedzieć. – To było zanim Dante się połączył. Dante uderzył się w serce. Miłość w jego oczach mówiła wszystko. – I nie chcę tego zmieniać, Dev. Mam nadzieję, że pewnego dnia poznasz radość jaką daje mi Pandora. – Tiaaa, to nie jest to, co mówiłeś, gdy była w ciąży. Dante roześmiał się. 136 No nie.. dom Lemura i Kasik nie może być tandetny!

291 Fury i Vane weszli do pokoju, ich twarze były ponure. Aimee natychmiast do nich podeszła. – Macie jakieś wieści od Fanga? – Nie. – Głos Vane'a był pełen powstrzymywanych emocji. – Miałem nadzieję, że ty miałaś. Potrząsnęła głową, kiedy reszta członków rady pojawiła się sali. Zajęli miejsca przy ogromnym stole. Ona i Dev cofnęli się, gdy wielkie drzwi otwarły się pierwotną siłą, która wstrząsnęła całym pomieszczeniem. Savitar, ubrany w długą szatę podobną do egipskiej, szedł z siłą137 tak potężną, że stanęły jej wszystkie włosy na karku. Czarne długie włosy spływały mu na ramiona. Miał ciemną karnację i nosił krótko przyciętą kozią bródkę,138 a kiedy rozglądał się po pokoju, jego lawendowe oczy zdawały się jarzyć. Każdy członek rady stał, gdy podchodził do tronu. Wydawał się być wściekły i nie można było nie zauważyć paniki w oczach każdej istoty obecnej w pomieszczaniu. Spojrzał na nich groźnie. – Posadzić tyłek zwierzęta i ludzie. Nie chcę być tutaj bardziej niż reszta z was, więc kończmy to szybko i zjeżdżajcie mi z oczu. Załatwmy więc te wychowawcze bzdury. Słuchajcie… - urwał jakby powstrzymywał się przed uderzeniem kogoś. – Kto do cholery pisze te brednie? Witajcie w Komnacie Omegrion. Zebraliśmy się tutaj po jednym przedstawicielu z każdej gałęzi patrii. Przybywamy w pokoju – znowu urwał i parsknął szyderczo, – by zawierać pokój. Jestem waszym mediatorem, Savitar… i jeżeli do tej pory tego nie wiedziałeś, powinieneś być zdzielony w głowę młotem pneumatycznym i odesłany, bo jesteś za głupi, by reprezentować swoją patrię. Na wypadek gdybyś był tępy lub zapomniał przypominam, jestem podsumowaniem tego, co było i tego, co kiedyś się wydarzy. Robię porządek z chaosu i chaos z porządku, i dlatego zostałem powołany do tego gówna. A teraz rozpocznijmy zanim zacznę dzielić włos na

czworo. Skierował wzrok na Maman. – Nicolette, było ostatnio wiele skarg na Sanctuary.139 137 Wyjście smoka… jasne nie ma to jak odpowienie entree... 138 Hmmmm kojarzy mi się z V... czyżby te same rzeczy sprawiały im radość... Kasik przyznaj się.... 139 Lo aż ci współczuję.

292 Panika Aimee rosła, za to matka zachowywała stoicki spokój. – Skargi? Od kogo? Savitar pochylił się i zmrużył oczy. – Od grupy szakali. Twierdzą, że nie tylko odmówiłaś im pomocy w pojmaniu skazańca, ale także zdradziłeś mu lokalizację stada i nasłałaś go na nich. Otworzyła usta, aby przemówić, ale Savitar uciszył ją uniesieniem dłoni. – Sfora wilków poskarżyła się, że jeden z waszych pracowników, niesprowokowany, zaatakował ich na tyłach Sanctuary. Nie tylko przymknęłaś oko na jego atak, ale nawet nie chciałaś go wydać. Podobnie, wiedziałaś, że Wren został fałszywie oskarżony, a i tak - przed tą radą- zażądałaś jego głowy. I osobiście zaatakowałaś tygrysa w swoim domu. Są też inni, którzy twierdzą, że wybierasz, komu i kiedy pomagasz, a powinnaś witać wszystkich jak przysięgałaś. Co masz do powiedzenia? Maman nawet nie mrugnęła. – To są kłamstwa. Vane wstał. – Popieram Nicolette. Uwaga Savitara zwróciła się na Vane'a, niczym ostry laser. – Chłopcze, z tobą to ja jeszcze nawet nie zacząłem. Teraz twoje słowo niewiele znaczy. Aimee rzuciła przestraszone spojrzenie Devowi. Wziął ją za dłoń i trzymał, skinął jej głowa, by milczała. Savitar przyszpilił Nicolette surowym spojrzeniem. – Tak czy nie, twój syn ostrzegł Constantine, że ściga go grupa szakali? – Zaatakowali moją córkę w moim klubie. Zagrażali jej życiu. Aimee spojrzała na puste miejsce, które należało do Constantine. Co się z nim działo? Dlaczego nie ma go tutaj z Maman? Ale Savitar na ten temat milczał. – Mogłaś mi o tym powiedzieć Nicolette. Napuszczenie na nich wroga jest przeciwko naturalnemu porządkowi i ty to wiesz. I nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy go poinformowałaś? – Tak, to byłam ja, nie moje dzieci. Aimee czuła, że Dev zaciska zęby z powodu jej kłamstw. To Dev powiedział prawdę Constantine. Maman broniąc go, sama kładła głowę pod topór.

293 – A kiedy Eli Blakemore powiedział ci, że został zaatakowany na tyłach Sanctuary, nie ochraniałaś napastnika? Aimee zrobiła krok do przodu. – Nie! – rzucił w myślach Dev. – Savitar cię zabije. – Ale to jest nie w porządku! – Aimee, nie zawstydzaj Maman. Wiesz jak jest. Wiedziała, ale ciężko było stać i nic nie robić, tylko słuchać jak jej matka jest atakowana z powodu przesadzonych kłamstw. Maman uniosła podbródek z godnością królowej. – Nie ufam tej sforze i nie wierzę w ich kłamstwa. – I nie wystawiłaś ich na atak? I to wszystko z jej powodu … Aimee napłynęły łzy do oczu. Zdała sobie sprawę w jakie problemy wpakowała matkę. Nic dziwnego, że ostatnio bywała trudna. Wiedziała, że Savitar nie wybacza błędów… Co zrobiłam? Ratując przyjaciół zagroziła własnej matce. Maman wzięła wszystkie winy na siebie. – Oui, tak właśnie zrobiłam. Savitar pokręcił głową. – A stojąc tutaj i domagając się wyroku na Wrena, nie kłamałaś członkom rady? – Mówiłam to, co uważałam za prawdę. – Aby na pewno?- zapytał z sarkazmem. – Absolument. Tak! Savitar wydała zmęczone westchnienie gładząc się po brodzie. – Lo… ze wszystkich członków tej rady wiesz najlepiej. O czym ty myślałaś? – Myślałam, że Constantine jako władca i przedstawiciel rady powinien zostać ostrzeżony. Jego prześladowcy przyszli i przyłożyli nóż do gardła mojej jedynej córce i zaatakowali moich synów. Gdybym nie dbała o naszą licencję, zabiłabym ich na miejscu. Zamiast tego pomyślałam, że będzie sprawiedliwie, jeżeli ostrzegę Constantine, że ci ludzie szukając go – splunęła – nie honorują kodeksu sanktuaria. Savitar wyprostował się. – Limani oznacza sanktuarium. Mówienie, gdzie można znaleźć wroga, by go zabić, nie jest zgodne z prawem. A co z innymi sytuacjami?

294 – Blakemore to świnia. Jego syn zaatakował Wrena na tyłach baru. Schwytaliśmy go zanim skrzywdził moją córkę, która starała się chronić Wrena. – Mam zeznanie dziesięciu członków stada, którzy twierdzą, że to Wren pierwszy uderzył. – W samoobronie. – Pierwszy przelał krew! – Ton Savitara był zimny. Ale Maman nie wycofała się i za to Aimee nabrała jeszcze większego szacunku

do matki. – Blakemore zabiłby go na miejscu, tam gdzie stał, gdybym go wydała. Nie zrobiłabym tego nawet najgorszemu wrogowi, wiedząc że został do tego pchnięty przez te zbiry. Savitar wstał, a kilku członków rady z przerażeniem sapnęło. Maman jednakże nawet nie drgnęła. Savitar zbliżył się. – Jeżeli to, co mówisz jest prawdą, dlaczego wcześniej tego nie zgłosiłaś? – Nie sądziłam, że to jest warte zawracania twojej głowy. Savitar stanął obok jej krzesła. – Twój błąd. Ze skutkiem natychmiastowym wasza licencja zostaje zawieszona na sześć miesięcy. Jeszcze jedno naruszenie prawa i będzie na stałe cofnięta. Savitar odwrócił się do Vane'a. – A teraz ty… Powiedziałem ci, że masz przyprowadzić brata. Tym razem to Vane nie okazał żadnych emocji. – Nie wiem gdzie on jest. Savitar rzucił mu przeszywające spojrzenie. – I ty oczekujesz, że ja w to uwierzę? – To jest prawda. Nie obeszło go to w ogóle. Savitar wyglądał jakby miał im wszystkim rozpętać piekło. – Dobrze więc. Widzę, że potrzebujesz małej zachęty. Albo Fang znajdzie się tutaj w przeciągu kolejnych czterdziestu ośmiu godzin i zostanie osądzony, albo zniszczę całe stado Kattalakis. – Spojrzał na Furego. – Oba stada. Odraczam posiedzenie. – Ryknął ostanie słowa i zniknął. Wyraźnie wstrząśnięci członkowie rady zaczęli znikać, ale zanim to zrobili jeszcze rzucili kilka kąśliwych uwag pod adresem Fanga i Peltiers.

295 Oszołomiona tym, co zaszło, z czego większość było jej winą Aimee podeszła do matki. – Maman? Jej matka nie pokazała po sobie najmniejszych emocji. Ale Aimee je wyczuwała. Wiedziała, jakie to dla niej jest trudne. Bez licencji każdy mógł ich zaatakować. Nie mają żadnej ochrony. Wszystko na co Maman tak ciężko pracowała zostało zrujnowane. Co ja zrobiłam? Dev opadł na krzesło obok matki. – Maman wszystko będzie w porządku. Chwyciła jego dłonie i przyglądała im się, jakby zdziwiona ich wielkością. – Non, mon fils. Chcę żebyś wrócił. Zwołasz całą rodzinę. Odejdziecie i nie wrócicie, dopóki licencja nie zostanie przywrócona. Dev pokręcił głową. Zacisnął szczeki, a jego spojrzenie, które tak dobrze znali wyrażało upór. – Nie możemy cię zostawić! Mama uderzyła go. Mocno. – Nie kwestionuj moich poleceń. Pójdziesz tak jak ci kazałam. Teraz.

Twarz Deva stwardniała. Aimee widziała, że chce oddać, ale rozumiał, że Maman była zdenerwowana i postąpiła tak, jak postąpiłoby zwierzę. Ryzykowała swoje życie, by ich chronić. Bez dalszego słowa, znikł. Aimee spojrzała w oczy Vane'a gdy podeszła, by z nim porozmawiać. – Co masz zamiar zrobić? – A jak myślisz? – warknął na nią. Poczuła przerażenie. – Nie możesz wydać Fanga, temu… Chciała powiedzieć potworowi, ale nie mogła. Wiedziała, że Savitar może to usłyszeć i tylko bogowie wiedzą, co mógłby zrobić. – Mam żonę i dziecko. Aimee moja partnerka znowu jest w ciąży i jest człowiekiem. Mam zamiast niej wybrać brata, który nawet ze mną nie rozmawia? Mama wstała i przeszywała Vane'a zimnym spojrzeniem. – To wszystko wasza wina. Wy, wilki, sprowadziliście to na mnie. Zanim się nie pojawiliście, mieliśmy spokój. A teraz… – My? – przerwał jej wściekłym warknięciem Vane. – Mój brat nie brałby

296 w tym udziału, gdyby nie twoja córka. Stracę stado i partnerkę, i przez co? Przez niedźwiedzia. Aimee cofnęła się, jakby została spoliczkowana. Vane posłał jej twarde, zimne spojrzenie. – Lepiej znajdź mojego brata i przyprowadź go do mnie! – A jeżeli nie mogę? – Nie chcesz znać odpowiedzi na to pytanie, misiu. Zaufaj mi. Aimee skrzywiła się. Zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Vane miał zamiar kolejny raz zdradzić Fanga. A ona miała być jego narzędziem.

297

Rozdział 27 Aimee stała w swoim pokoju i pakowała wszystko co miała. Ubrania, biżuterię, książki. Ale w odróżnieniu od reszty jej rodziny nie będzie się ukrywać. Miała zamiar znaleźć Fanga i uciec od tego gówna raz na zawsze. Nie ma możliwości, żeby była jedną z kontrolujących go. Już wystarczająco przeszedł. Usłyszała delikatnie pukanie do drzwi. - Wejdź. To był Dev. Włosy miał ściągnięte w kucyk, a rękawy koszulki podwinięte do góry, przez co odsłaniały tatuaż podwójnego łuku i strzały. Podobnie jak on, zawsze uważała, że tatuaż był zabawny, choć była pewna, że irytowało to Artemidę, ponieważ nie był Mrocznym Łowcą. Zawahał się przy drzwiach. Jego oczy były smutne i zmartwione. - Czy zamierzasz jechać SUV-em z partnerką Quinna?

Becca była w ciąży i nie mogła podróżować używając swoich mocy. - Nie. Ja się nie ewakuuję. Dev zamknął drzwi i wszedł do środka. Jego spojrzenie powędrowało prosto do jej otwartej walizki. - Co ty robisz? - Odchodzę, ale nie idę z innymi. - Dlaczego? Aimee westchnęła, złożyła kolejną koszulkę i dorzuciła do reszty. - Zagrażam wszystkim. Uczciwie będzie jak odejdę. - Oszalałaś? W tej chwili to była kwestia opinii, ale pewnie tak było. Matka z pewnością powiedziałaby tak. - Powinnam pójść z Fangiem, gdy mnie o to prosił. Teraz... – skrzywiła się na wspomnienie tego, co się stało – zrobiłam tutaj tyle szkód. - Co przez to masz na myśli? - Byłam tą, która wkurzyła szakale i doprowadziłam do tego, że nas zaatakowały. Ja stałam za plecami Stone'a przez te wszystkie lata. Dev wyśmiał ją. - To ja zamknąłem jego żałosny tyłek w klatce i groziłem mu.

298 - Nie, jestem katalizatorem. Wiesz jak bezlitosna jest Maman. Powinnam iść zanim sama mnie zabije. Dev zabrał koszulkę, którą pakowała z rąk i zmusił, by spojrzała na niego. - Jesteś jej jedyną córką. O bogowie, Aimee, czy wiesz jak bardzo wszyscy żałują Bastiena i Gilberta…nie sprawiaj, byśmy smucili się również z twojego powodu. Jesteś krwią z mojej krwi. Na lepsze i gorsze, na wojnę i pokój. Jesteś jedyną młodszą siostrą jaką mam i umrę, jeśli cię stracę. Maman i Papa nawet bardziej niż ja. Łzy zaszkliły się w jej oczach na jego nietypowe przemówienie. - Jesteś zawsze taki silny. Nie ma nic z czym sobie nie poradzisz. - Nie, kiedy ty jesteś zatroskana. Nie każ mi cię stracić, Aimee. Nie jestem aż tak silny. Pociągnęła go w ramiona i trzymała blisko. - Naprawdę cię nienawidzę, Dev. - Tak, wiem. Ciebie również nie mogę znieść pacanko jedna140. Śmiejąc się przez łzy cofnęła się, by je otrzeć. - Bogowie… co mam zrobić? Kocham Fanga i nie wiem czy jest niewinny. Co jeśli zabił innych? - Naprawdę wierzysz, że to zrobił? - Nie. Nie wierzę. - Więc potrzebuje teraz przyjaciół. Chcesz bym ci pomógł go odnaleźć? - Nie wiem. – Westchnęła, gdy myślała o tym. Kiedy widzieli się ostatnimy razy Fang był nieprzewidywalny. Ale odwiedził ją tu niedawno. Jej wzrok padł na małego czarnego misia na walizce, którego zostawił jej tydzień temu na łóżku. Miał jego zapach i

wiedział, że najlepiej spała, gdy trzymała przy sobie coś należącego do niego. Położył pojedynczą różę na jej poduszce. Nawet jeśli jej nie widział, to ciągle o niej myślał. Ale ten gest nie zmieniał faktu, że był potężnym Zwierzo – Łowcą opętanym przez demona. On może cię skrzywdzić. Dev posłał jej obrażone spojrzenie. - Wątpię. – Spojrzał na zdjęcie jej i jej braci na komodzie, zanim ponownie przemówił. – Tak więc wiesz, że Papa, Serre, Griffe, Cherif, Remi, Kyle, Quinn, Zar i ja nie wyjeżdżają. Dreszcz przeszedł przez nią. - Co? 140 To wyrazili se uczucia, nie ma co…

299 - Nie zostawimy tu Maman bez opieki. Jeśli to gówno spadnie dokładnie tak, jak myślimy, to ona nie będzie mogła pozostać tutaj sama z ludźmi. - Powiedziałeś jej to? - Byłem w drodze, by ją uświadomić, gdy zobaczyłem ciebie. Chcesz iść zobaczyć imprezę? - Och taaa. Tego na pewno nie chcę przegapić. – Maman nie lubi, gdy ktoś jej nie słucha. Wyszła za nim z pokoju i zeszła po schodach do salonu, gdzie Maman żegnała się z kobietami i dziećmi z ich rodziny. Wyjeżdżali do kompleksu budynków Peltierów w Oregonie. Tam mieszkali zanim przyjechali do Nowego Orleanu. Utrzymywali to miejsce i jeszcze jedno w Nicei we Francji, gdzie urodzili się jej rodzice. Ale kobietom w ciąży trudno było podróżować do Nicei, więc zostawał Oregon. Alain, Cody i Etienne wyjeżdżali z nimi, by je chronić. Cherif, Quinn, Remi, Serre, Kyle, Griffe i Zar stali na dole schodów z rękami założonymi na klatkach piersiowych. Zjednoczeni przeciw światu. Nigdy nie wyglądali bardziej imponująco. Bliźniaki i czworaczki były prawie nie do odróżnienia, ale Aimee to potrafiła. Subtelne różnice były oczywiste dla tych, którzy ich dobrze znali. Wiecznie szydzący uśmieszek Remiego141. Łagodne oczy i wyraźny optymizm Quinna. Cherif, który zawsze przenosił ciężar ciała na lewą nogę z powodu urazu prawego kolana z dzieciństwa. Serre, który był o włos szczuplejszy od Griffa i zawsze miał ręce schowane pod pachą. Grieffe, który miał zawsze smar pod paznokciami, ponieważ zawsze przy czymś majsterkował. I Zar…był bliźniakiem Bastiena i czasem ciężko było im patrzeć na niego nie czując ukłucia żalu. Nigdy nie mówił o Bastienie, ale Aimee wiele razy zastanawiała się jak ciężka to musiała być dla niego strata. Widywał twarz swojego brata bliźniaka za każdym razem, gdy patrzył w lustro. Ta dwójka była bliżej siebie niż można to określić… Nie mogła znieść myśli utraty kolejnego brata. Nigdy.

Dev przeniósł się ze swojej pozycji podczas gdy Maman całowała w policzki swoje wnuki. Gdy odeszli, Maman zwróciła się do czworaczków. - Będziecie bezpieczni, nie? - Oui – powiedział Remi. – Ale będziemy tutaj. Twarz Maman zbladła, gdy oczy pociemniały z furii. 141 Uwielbiam go i mam szczerą nadzieję, że zamiast wymyślać nowych bohaterów napisze tom o nim


300 - Co? Zar zrobił krok do przodu. - Nic co powiesz nie zmieni naszego zdania. Nie zostawimy cię Maman. - I również my. Aimee odwróciła się na dźwięk głosu Carsona. Wszedł na schody razem z Justinem, Jasynem, Sashą, Maxem i Howlersami: Angelem, Teddym, Tripperem, Damienem i Coltem. Tripper Diomedes, który był Arkadyjskim lwem, przemówił za grupę. - Dałaś nam schronienie, gdy nikt inny tego nie zrobił. Zostaniemy tu z tobą bez względu na wszystko. - Tak jak ja. Aimee sapnęła, gdy usłyszała głos Wrena. Pojawił się niedaleko jej braci. Maman była całkowicie przerażona widząc go tam. - Przecież mnie nienawidzisz. Wren wzruszył ramionami. - Z pewnością nie jesteś moją ulubioną osobą Lo. Ale twoja córka wiele dla mnie znaczy i nie będę stał obok patrząc jak jej rodzina jest niszczona. Nawet jeśli uważam, że jesteśmy skończonymi głupkami, bo walczymy za ciebie. Maman potrząsnęła głową i rozejrzała się po wszystkich. - Czy rozumiecie jak wielu nas zaatakuje? Jak wielu wrogów mam? Remi prychnął142. - Masz chyba na myśli jak wielu mamy. Myślę, że wszyscy maczaliśmy palce w tym fiasku. Ja prawdopodobnie nawet bardziej niż ktokolwiek inny143. Angel skinął głową. - I do tego mówię poważnie. Jesteśmy tu i nie damy się pokonać. Wszyscy wydobyli z siebie amen. Damien błysnął rzadkim uśmiechem. - Sanctuary, dom Howlersów i Zwierzo włóczęg z całego wszechświata. Kiwając głową Teddy poklepał go po plecach. - Na zawsze Sanctuary. Oczy Maman były pełne łez, gdy lustrowała mężczyzn, którzy nie tylko chcieli chronić jej dom….chcieli chronić ją. 142 Domagam się głośno tomu o nim!! Dlaczego pani Kenyon nie pomyśli o tym?? 143 Taa i tu się kochany zgodzę…ten twój radosny stosunek do każdego odwiedzającego Sanctuary na pewno przysporzył ci masę życzliwych przyjaciół…

301 - Dziękuję wam. Wasza lojalność nie zostanie zapomniana. - Darmowym alkoholem, którego nie zdołacie utrzymać – powiedział Dev. – Z pewnością nie chcemy robić tego na trzeźwo. To rozbiło napięcie, ponieważ wszyscy się roześmiali. Aimee pokręciła głową. - Tiaa, ale musicie sami wziąć swoje drinki chłopaki, ponieważ nie zamierzam biegać do was. Jest was zbyt wielu. Maman zrobiła to, co robiła najlepiej. Wzięła sprawy w swoje ręce. - Bardzo dobrze mes fils du coeur. Będziemy przestrzegać naszego harmonogramu i interesu jak zwykle. Max zrobił krok do przodu. - Będę mięśniami. Nie każdy może zdjąć smoka. - I upewnij się, że nie jeździsz po stadzie ludzi – przypomniał mu Remi. Pochylił głowę. Maman uśmiechnęła się do nich. Wdzięczność i duma była widoczna w jej jasnoniebieskich oczach. - Pokażmy naszym wrogom i niedowiarkom, że Sanctuary będzie stało bez względu na to, co mówią. Zatrzymała się obok Wrena. - I mylisz się co do mnie tygrysie. Nigdy nie traktowałam tych tutaj jako naiwniaków. Naginam zasady dla wszystkich w tym czy innym czasie. Jeśli kochanie swoich dzieci ponad wszystko jest przestępstwem w twoim świecie, to możesz mnie powiesić za ten grzech, ponieważ nie widzę innej drogi. Wren nie odzywał się dopóki nie odeszła i Aimee mogła powiedzieć, że nawet teraz nie ufał jej matce. Podszedł do niej. - Jestem tutaj tylko dla ciebie. Uścisnęła go lekko w ramię. - Dziękuję Wren. Pochylił głowę zanim odszedł. Cherif wypuścił oddech ulgi. - Wow, Maman poradziła sobie z tym lepiej niż myślałem. Papa zaśmiał się. - Ona wie jacy wy chłopcy jesteście uparci i przewyższacie ją liczebnie. – Zatrzymał się przed Aimee. – Ty z drugiej strony, musisz wyjechać.

302 - Nie idę Papo. To jest mój dom, a wy jesteście moją rodziną. Nie będę się ukrywać podczas gdy wy wszyscy jesteście w niebezpieczeństwie. Zrobiłam to raz i odtąd musiałam żyć z tym tchórzostwem każdego dnia. Nie zrobię tego ponownie. Objął jej twarz swoją wielką dłonią. - Oni oddali swoje życie za ciebi,e mon age. Nie szydź z ich ofiary. - Nie, ale jestem honorowa jak również już dorosła i stanę, by walczyć tak jak oni. Jego oczy pociemniały smutkiem, gdy opuścił dłoń. - Sprzeczałbym się. Ale wiem, że masz w sobie dość ze swojej matki, by sprawić

że niemożliwe stanie się możliwe. Uśmiechnęła się. - Być może masz rację. Spojrzał po pozostałych. - Dobrze więc. Przygotujmy się na wojnę. *** Fang leżał w postaci wilka na słońcu niedaleko miejsca, w którym umarła Anya. Nie wiedział dlaczego ciągle tu wracał. Może to część jego tęskniła za wszystkim, co było przed jej śmiercią. Lub może była to potrzeba w nim, by mieć związek z kimś innym. Ponieważ teraz czuł się zupełnie sam. Jego stosunki z Vane'm nie są takie same jakie były, a od Aimee trzymał się z dala, ponieważ bał się zranienia jej. Demon był coraz gorszy i coraz bardziej gwałtowny. Gdyby cos się stało Aimee… - Fang? Podniósł głowę na dźwięk głosu Varyka. Wilkołak pojawił się kilka metrów od niego. - Czego chcesz? – warknął mentalnie. - Savitar wydał nakaz na ciebie. Fang był przerażony rozkazem. - Za co? - Morderstwo. - Mówisz poważnie? Varyk posłał mu rozbawione spojrzenie. - Czy myślisz, że przeszedłem całą tą drogę, by pożartować? Oczywiście, że nie. Varyk nie miał poczucia humoru.

303 - To niedorzeczne. Nic nie zrobiłem. - Niezależnie od tego Vane został zmuszony do przyprowadzenia cię lub jego rodzina i wataha zostaną zarżnięci. Fang zerwał się na nogi, gdy ciemność zaćmiła mu wzrok. Jak Savitar śmiał zagrażać jego rodzinie. - To bzdury. - Znasz Savitara. Tak znał. I w tej chwili chciał gardła tego drania. Varyk skrzyżował ramiona na piersi. - Ale to nie wszystko. Sanctuary straciło swoją licencję. To była ostatnia rzecz jaką spodziewał się usłyszeć. - Co? - Ze względu na skargi Blakemora i twój atak na szakale, Savitar cofnął licencję Lo na sześć miesięcy. Fang poczuł się chory. Rujnował każdego. Wszystkich… - Pomyślałem, że może zechcesz wiedzieć. - Thorn ma sumienie? – Fang nie mógł oprzeć się chęci zadaniu tego pytania. Varyk spojrzał na niego sucho. - Nie rozśmieszaj mnie. – To było wystarczająco smutne, Thorn miał go więcej niż Varyk. – I znalazłem coś na temat Peltiersów i Blakemorów.

- Nienawidzą się nawzajem. To wiemy. - Nie. Blakemore obwinia ich o śmierć swojego najmłodszego syna. Fang zmienił się w człowieka na te słowa. - Co? - Tak. To są krwawe porachunki rodzinne. Najwyraźniej junior złamał prawa Eirini w innym sanktuarium i został z niego wyrzucony na zawsze. Eirini były prawami pokoju wprowadzonymi przez Savitara. Złamanie jednego z nich pozostawiało winowajcę na wieczność samemu sobie. - Niedługo po tym jak Peltierzy otworzyli – kontynuował Varyk – junior przybiegł do nich po ochronę, a niedźwiedzie nie chcieli go wpuścić. Byli stróżami praw Savitara i jestem pewny, że junior Blakemore'a był łobuzem i idiotą. I na pewno był ścigany przez grupę, którą sprowokował, a to nie pomagało. On i jego kumple zginęli w tej samej alei, gdzie zaatakowano Wrena. Najwyraźniej dlatego Stone tam wraca. Ma nadzieję, że

304 znajdzie jednego z Peltierów w tym samym miejscu, gdzie zginął jego brat, aby móc się zrewanżować. - Więc jestem pewien, że Peltiersi zdają sobie sprawę z sytuacji od kiedy miała miejsce…co? Sto lat temu? - Blisko i na rocznicę śmierci juniora Blakemore planuje zabić każdego znajdującego się tam niedźwiedzia i zwierzę, a z tego miejsca zrobić pochodnię. Fang zazgrzytał zębami w bezsilnej frustracji. - Mówisz mi, że mogę zostać i chronić Aimee przed psychopatą, ale mój brat umrze. Albo mogę ocalić mojego brata, a Aimee umrze. - Tiaa, w zasadzie masz przejebane. - Jeszcze coś nowego? – Spotkał spojrzenie Varyka, gdy bezsilna wściekłość spalała go. – Muszę wiedzieć gdzie ty stoisz w tym wszystkim. - Blakemore mi płaci. Nic więcej. - A Aimee jest moim życiem…jeśli zostawię ci wszystko, co mam, to będziesz ją chronił? Varyk prychnął na jego ofertę. Skierował wzrok na jego motor i plecak, w którym trzymał wszystkie swoje rzeczy. - Czym mnie przekupisz? - Dwieście milionów plus jakieś drobne144. Varyk zakrztusił się145. - Co? Fang wzruszył tylko ramionami. Pieniądze nigdy za wiele dla niego nie znaczyły. Były nieuchwytne jak przyjaźń. - Vane jest naprawdę dobry w inwestycjach, a ja nie wydaję dużo. Zadbaj o Aimee, a upewnię się, że każdy cent trafi do ciebie. - Za takie pieniądze mogę zrobić dla ciebie dużo więcej niż pilnowanie twojej kobiety. Fang prychnął. - Nie chcę tam iść. Po prostu dotrzymaj słowa – szarpnął swój plecak z ziemi.

- Hej? Fang odwrócił się i spojrzał na niego. Twarz Varyka była stoicka, ale oczy paliły szczerością. 144 Że niby ile?? Literowałam…nie mogłam uwierzyć… 145 Ja też…

305 - Zadbam o nią. Możesz na to liczyć. I nie musisz mi za to płacić. Fang skinął głową z wdzięcznością i przeniósł się z bagien do Sanctuary. Jedną z rzeczy jakiej nauczył się w ostatnich miesiącach było połączenie jego mocy z należącymi demona i wykorzystywanie tego na swoją korzyść. Pozwoliło mu to chodzić będąc niewidocznym i robić inne zmyślne rzeczy – niektóre bardziej krwawe od innych. Nawet z tymi mocami starał się tego nie robić. Głównie dlatego, że bolało go, gdy widział Aimee. Jednak przenosił się z wizytą do jej pokoju, tylko po to, by poczuć jej obecność. Wdychać jej zapach i przypominać sobie noce, gdy byli razem. Ale nie chciał umierać bez ostatniego spojrzenia na nią. Nieważne jak bardzo to miało zaboleć, musiał ją zobaczyć. Jak szept wiatru, udał się do jej pokoju. Siedziała na łóżku trzymając jego skórzaną kurtkę, którą zostawił kilka tygodni temu. Tą samą kurtkę, w którą owinął ją w dniu kiedy się spotkali. Jej piękne niebieskie oczy miały w sobie tyle cierpienia, że wyryło to ślady bólu w jego sercu. Nienawidził faktu, że cierpiała przez niego. Ale przede wszystkim nienawidził tortur na jakie ją skazał. - Gdzie jesteś Fang? – westchnęła. Nie mogąc tego znieść, zmaterializował się tuż przed nią. Aimee zatkało na widok Fanga w jej pokoju. Rzucił się na kolana, położył głowę na jej kolanach i owinął rękami jej talię. Drżącą ręką czesała jego włosy, zdziwiona, że w końcu przyszedł do niej. - Co tutaj robisz? - Musiałem cię zobaczyć. Zacisnęła dłoń na jego włosach, rozkoszując się ich miękkością. - Ucieknijmy Fang. Jestem gotowa. - Nie możemy. Nie mógłbym być szczęśliwy wiedząc, że zapłaciłem za to bratem, jego partnerką i ich dzieckiem. - To nie fair. Odchylił się, by móc na nią spojrzeć. Te ciemne oczy paliły szczerością. - Nie zrobię tego, Aimee. Przysięgam, że nie zabiłem nikogo, kto nie zaatakował mnie pierwszy. - Wiem kochanie. Kiwnął głową. - Lepiej już pójdę.

306 Trzymała jego rękę, uniemożliwiając mu odejście. Wiedziała, co zamierzał zrobić. Miał to wypisane na twarzy. Zamierzał poświęcić się i ochronić brata. Gdy odwrócił się do niej z dezaprobatą, wstała z łóżka i przyciągnęła jego usta do swoich. Fang warknął, gdy ten pocałunek napiętnował go. Ścisnął w pięściach jej koszulkę, chcąc rozerwać ją na strzępy. Ale nie mógł zostać i wiedział o tym. - Nie rozpalaj tego ognia, Aimee. Odpowiedziała mu podnosząc jego koszulę. Jej ciepłe dłonie gładziły go po piersi, czyniąc go tak twardym, że aż bolało. - Wszystko się rozpada. Ale jedyna rzecz, która się nie zmienia to, to co czuję do ciebie. I nie spędzę minuty dłużej ubolewając nad tym czy nic ci nie jest. – Zdjęła swoją koszulkę. Fang oddychał z trudem wpatrując się w jasno niebieski koronkowy biustonosz…jego ulubiony. - Jesteś pewna? - Absolutnie. Fang pociągnął ją ku sobie, pustosząc jej usta. Nie było nic słodszego. I choć raz nie będzie na drugim miejscu. Nawet gdyby byli partnerami. W tej chwili nie miało to znaczenia. Miał umrzeć i to ją uwolni, by mogła znaleźć bardziej odpowiedniego mężczyznę. Fang cofnął się, by spojrzeć na nią. - Jak to zrobimy? Zmarszczyła sarkastycznie czoło. - Potrzebujesz do tego instrukcji? Roześmiał się. - Nie, ale nie wiem jak to robią niedźwiedzie. Położyła delikatnie dłoń na jego policzku. - Uczyń mnie swoją Fang. Zrób to jakkolwiek. Zanurzył głowę w dół, ocierając się o jej szyję i sięgając, by zdjąć jej biustonosz. Jej sutki były zmarszczone. Przesunął się do nich, by dać im uwagę o jakiej śnił. Aimee przyciskała jego głowę, gdy się nią bawił. Dowiedziała się jednego o wilkach i Fangu. Uwielbiał smakować i lizać. W tym był bardzo dokładny. I gdy zdjął jej spodnie i zanurzył w dole dłoń, by ją głaskać, wiedziała, że dziś nie będzie wyjątku. Jej ciało drżało, gdy ją dotykał. Minęło tak dużo czasu… Jak on wytrzymał? Spędzała noc za nocą pragnąc go. Było tak dobrze znowu być dotykaną.

307 - Tęskniłam za tobą Fang. – Zerwała mu koszulę przez głowę, by móc do dotykać. Fang czuł jak jego moc rośnie. Seks wzmacniał Zwierzo – Łowców. Sprawiał, że byli silniejszy i ostrzejsi. A teraz był bardziej żywy niż kiedykolwiek wcześniej. Używając mocy zdjął swoje ubranie i stanął nagi, by mu się przyjrzała. Nie tak żeby nie zbadała już każdego cala z jego ciała. Ale minęło już tak dużo czasu.

- Nie robiłem nic innego poza marzeniem o tobie – szepnął, całując ją wokół ust. Wziął jej dłoń i poprowadził do swojego penisa. Zassała gwałtownie powietrze, gdy go dotknęła. Aimee upadła na kolana przed nim, by móc wziąć go w usta. Kolana pod nim niemal ugięły się od przyjemności. Mimo, że było mu tak dobrze, musiał ją zatrzymać. - Przestań Aimee. Odchyliła się z dezaprobatą. - Przez to co robisz może to się skończyć szybciej niż będziemy tego chcieli. Zaśmiała się zanim posłała mu ostatnie liźnięcie, które wysłało dreszcz wzdłuż jego kręgosłupa. Oczy cofnęły mu się w głowie. Aimee uśmiechnęła się na widok twarzy Fanga. Uwielbiała drażnić i smakować go. Słoność jego skóry sprawiała, że boleśnie chciała więcej. Tak jak on chciała wiedzieć jak to dokładnie jest mieć go w sobie. Opadł przed nią w dół. Będąc na kolanach przodem do siebie pocałował ją ponownie. To było gorące i wymagające, zjechał w dół dłonią, by móc ją dotknąć. To sprawiło, że stała się wilgotniejsza pulsując. Uczucie w niej wzrastało aż oślepła, a jej ciało domagało się zaspokojenia. - Nie każ mi czekać Fang – szepnęła. - Obawiam się, że ktoś lub coś przerwie nam ponownie. Fang wycałował sobie drogę do jej tyłu, co sprawiło, że miała dreszcze na całym ciele. Trzymając ją przed sobą odgarnął włosy z jej szyi, tak by móc wdychać jej zapach. Każda jego część paliła się bólu z potrzeby bycia w niej. Czekał i marzył o tej chwili, nie spodziewając się, że jej doświadczy. Prawie przekonał samego siebie, że może żyć nigdy więcej jej nie próbując. Ale byłoby ciężko, zwłaszcza, że inne kobiety przestały wydawać się dla niego atrakcyjne. Wypuszczając długi, powolny oddech, wsunął w nią palce, ustawiając się jednocześnie, by móc w nią wejść. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek jakaś inna kobieta była dla niego bardziej mokra i bardziej kusząca.

308 Aimee zadrżała w obawie przed tym co miało nastąpić czując jak czubek jego męskości ją naciska. Ale to było to, czego pragnęła najbardziej i przynajmniej nie będzie bolało jak ludzkie kobiety. Rozdzielił jej kolana, wziął jej dłoń w swoją i położył na nim. - Wprowadź mnie kochanie. Z jego pomocą sięgnęła między ich ciała i delikatnie wsunęła go w siebie. Przygryzła wargi, gdy cała jego grubość zatonęła w środku. Jęknęli jednocześnie.

W głowie Aimee zawirowało, gdy wszedł w nią całkowicie. Tak dobrze było go tam czuć, poczuć więź z nim w ten sposób. Z nikim wcześniej nie dzieliła się tym, co dzieliła z nim. Fang przyciągnął ją do siebie w swoje ramiona, gdy powoli wbijał się w nią. Przejął od niej jej wagę i oparł się o nią policzkiem pozwalając odurzyć się jej zapachowi. Nie można było porównać do tego żadnego ze wszystkich razów, jakie miał z innymi kobietami. Była tak wąska i gorąca. I w przeciwieństwie do wilczyc nie rzucała się i nie szarpała. Nie gryzła. Aimee była krucha. Przede wszystkim kochała go. Ona jedna na całym świecie oswoiła tą część jego, której nigdy nikomu nie pokazał. Zawsze zacięta i waleczna, tylko z nią znajdował spokój. Oswoiła go. Wyciągnęła dłoń i położyła mu na policzku. Ten jeden łagodny gest rozerwał go. Nie chciał umrzeć. Chciał tak zostać przez resztę wieczności. To było takie niesprawiedliwe. Jego brat był sparowany i był szczęśliwy. Dlaczego on też nie mógł? Ale wiedział lepiej. Nawet gdyby przeżył, jej rodzina nigdy by go nie zaakceptowała. Nikt z jej ludzi by tego nie zrobił. To było nienaturalne. A jednak nie czuł tego w ten sposób. - Jesteś najlepszą częścią mnie – szeptał jej do ucha, gdy wbijał się w nią i obejmował jej piersi. - Kocham cię Fang. – Aimee odchyliła się do tyłu, tak by mógł ją całować, gdy jego ręka wędrowała w dół, głaszcząc ją podczas pchnięć. Czuła jak robi się coraz większy w niej. Grubszy. Była całkowicie otwarta i wyeksponowana dla niego w taki sposób w jaki nigdy wcześniej nie była. Powinna być zawstydzona, ale nie była. Wydawało się to takie prawidłowe. Tak doskonałe.

309 Gdy się kochali, zastanawiała się co by było gdyby nie mieli świata przeciwko sobie. Gdyby mogli zostać razem tak jak teraz. Wszystko, co chciała to jej wilk. Oddałaby wszystko, by dać mu dzieci. By dać mu miłość jakiej nikt inny mu nie dał. Przyśpieszył pchnięcia, które nasiliły przyjemność. Oddech miała urywany, odwzajemniała ruchy, dopóki jej ciało nie mogło już tego znieść. W palącym wybuchu doszła. Fang musiał się powstrzymywać, by nie zawyć, ponieważ dołączył do niej w uwolnieniu. Ale było to trudne. Przyciągnął ją do siebie, biorąc jej ciężar na siebie, wiedząc, że będą połączeni ze sobą jakiś czas, ponieważ jego ciało uwalniało się w niej. To była najtrudniejsza część w byciu wilkiem. Dochodzili w długim procesie, a jeśli ich rozdzielano to kończyło się to krzywdą kobiety. Teraz jego zmysły były tak czujne i silne,

że czuł się tak, jakby miał pokonać całą sforę. Aimee położyła głowę na jego piersi, gdy on czule ją trzymał. - Nie jestem zbyt ciężka, co? - Wcale. Odwróciła dłoń i zaczęła ją oglądać. Podobnie jak jego wciąż była pusta. Łzy zakuły ją w oczy. - Nie jesteśmy partnerami? - To nie zawsze pokazuje się po pierwszym razie. Wiesz o tym. To była prawda, ale to, co czuła do niego…tak naprawdę była rozczarowana. - Nie skrzywdziłem cię, prawda? Uśmiechnęła się na jego pytanie. - Nie kochanie, definitywnie mnie nie skrzywdziłeś. Owinął wokół niej ręce, sprawiając, że czuła się bezpieczna i kochana. Pogładziła palcami dziwny znak na jego ramieniu o którym nie chciał jej powiedzieć. Skubnął jej policzek. - Wiesz, że znaki na twojej twarzy się pokazały? - Co? Wyciągnął dłoń i obrysował je koniuszkiem palca. - Twoje znaki Strażnika się pokazały. Użyła swoich mocy, by je usunąć. - A teraz? - Są nadal.

310 Och dobrzy bogowie…nie miała pojęcia, że pokazują się podczas seksu. Co by było gdyby parowała się z Katagarskim niedźwiedziem, a one by się pokazały? To byłaby katastrofa. - Przepraszam, nie mogę ich ukryć. Pocałował ją w policzek. - Nie przepraszaj. Uważam, że jesteś piękna. Przytuliła go mocniej na te słowa, które rozgrzały ją aż do rdzenia jej istnienia. Fang zadrżał, kiedy mógł wyjść w końcu z niej. Nie chciał tego robić, ale nie miał innego wyjścia. Poruszyła się w jego ramionach i głęboko go pocałowała. - Mogę iść z tobą? - Nie – powiedział stanowczym tonem. - Fang… Potrząsnął głową. - Nie, Aimee. - Chcę z tobą tam być. - Nie możesz. Warknęła na niego. - Dlaczego nie? Oparł czoło o jej policzek, gdy objął jej twarz ręką. - Ponieważ jeśli zobaczę cię tam, nie będę w stanie tego zrobić, a nie mogę tego zrobić dla mojego brata. – Spojrzał na nią, bolesna męka w jego oczach paliła ją. – Rozumiesz to? Muszę zrobić to sam. – Otarł dłonią jej łzy. – Kocham cię Aimee.

Te słowa rozwścieczyły ją. - Teraz mi to mówisz? Teraz? Co jest z tobą? Uśmiechnął się czule. - Nigdy w swoim życiu nie miałem wyczucia czasu. Teraz zbyt późno, by zaczynać. Przyciągnęła go blisko i mocno przytuliła. - Kocham cię Fang. Cholera z tobą za to! – Następnie wzięła swój naszyjnik i umieściła mu w dłoni. – Jeśli nie mogę być z tobą… Trzymał ją mocno i powtórzył słowa, które były w nim wyryte. - Gdzie jestem ja zawsze tyś jest. Twój obraz żyje w moim sercu. Skinęła głową, gdy więcej łez spłynęło jej po twarzy. - Partner czy nie, jesteś jedynym jakiego kocham.

311 Pocałował ją delikatnie, zanim zmusił się, by ją opuścić. Jeśli nie zrobi tego od razu, stchórzy kompletnie. Tak szczerze mówiąc ciężko było rozsądzić szczęście jego brata i życie przez łamanie serca jedynej kobiecie, jaką kiedykolwiek kochał. Wszystko w porządku, powiedział sobie. Pewnego dnia zobaczy ją ponownie i wtedy demon nie będzie miał nad nim żadnej kontroli. Nie mógł zawsze obawiać się, że ją skrzywdzi. Będzie bezpieczna i nie będzie nikogo, kto ich rozdzieli. Ale w tym życiu musi zrobić te właściwe rzeczy. Ze ściśniętym żołądkiem ubrał się i ostatni raz spojrzał na Aimee. Zupełnie naga, pocałowała dłoń w której trzymał medalion. Schylił się, by po raz ostatni zaciągnąć się zapachem jej włosów. By jej zapach mógł dać mu siły w drodze do grobu. - Kocham cię – szepnął, a potem zmusił się, by odejść. Fang! Aimee sapnęła na uczucie pustki bez niego. Jak będzie mogła żyć wiedząc, że zniknął na dobre? Wcześniej przynajmniej była nadzieja, że wróci mu rozsądek i będzie tu. Ale teraz… Miał umrzeć, a ona nie mogła nic z tym zrobić. Idź po niego! Pragnienie było tak silne. Gdyby tylko mogła. Ale Fang nigdy by jej tego nie wybaczył. Jakby mógł? Znała ból życia bez swoich braci. Nieubłagana agonia wiedzy, że była powodem ich schwytania i śmierci. Mieli ją ochraniać i oddali swoje życie, by ona mogła żyć. Nie mogła życzyć tego bólu Fangowi. Nie, Vane będzie tym, który będzie cierpiał, wiedząc, że jego szczęście zostało okupione krwią. Krwią Fanga. Poza tym Savitar wydał rozkazy. Jeśli Fang by się nie poddał, Savitar zapolowałby na niego. Umrze i tak. Ze złamanym sercem Aimee ubrała się i usiadła na łóżku. Próbowała zobaczyć go za pomocą swoich mocy. Savitar nie pozwolił jej na taką sposobność.

312 Fang zmaterializował się w hali Savitara, gdzie spotykała się rada Omegrion. Pokój był całkowicie pusty, z otwartymi oknami otwartymi na piękny widok morza. Fang zamknął oczy, gdy delikatny wiatr potargał mu włosy. Czuć było sól w powietrzu, a ptaki słodko śpiewały na zewnątrz. To był piękny dzień na śmierć. Wsunął medalion Aimee do kieszeni i w tym samym czasie poczuł moc falującą za nim. - Więc przyszedłeś sam – Savitar pojawił się przed nim, ubrany w czarny mokry garnitur. Włosy miał zebrane z twarzy i wciąż mokre. - Czy nie powinienem? Savitar parsknął ocierając kilka kropel z twarzy. - Nie wiedziałem czy będziesz miał to w sobie czy nie. - Zgadnij, jestem pełen niespodzianek. Nie zdawał się doceniać sarkazmu Fanga. - Znasz zarzuty wobec ciebie? - Powiedziano mi, że morderstwo. - Policz do czternastu. Co masz na swoją obronę? Fang wzruszył ramionami z nonszalancją, której zdecydowanie nie czuł. - Przypuszczam, że większość ludzi padłaby na pysk z wrażenia. Savitar roześmiał się, a następnie otrzeźwiał. - Ale nie ty. - Nie. Nigdy. – Zmrużył spojrzenie na Savitara. – Szczerze mówiąc nie pamiętam żadnego morderstwa, ale jeśli to zrobiłem, to jestem tu po moją karę. Savitar potarł kciukiem podbródek. - Nigdy się nie cofasz, prawda? - To nie jestem ja. Ale oczekuję, że dotrzymasz słowa i oszczędzisz moją rodzinę. - Nie masz nic do powiedzenia w swojej obronie? - Nie bardzo. - Więc przygotuj się na śmierć.

313

Rozdział 28 Fang siedział w małej celi, czekając na śmierć. Zakładał, że Savitar rozniesie go na strzępy, ale widocznie była to za mała kara. Zamiast tego sukinsyn kazał mu cierpieć. Odczuwał lęk, mimo że strach nie był najgorszą rzeczą, jaka go prześladowała. Najgorszy był żal. To raniło go jak odłamki szkła. Chciał, aby wiele rzeczy potoczyło się inaczej i może wtedy śmierć byłaby ulgą. Jeszcze raz chciał zobaczyć Aimee. Wyciągnął z kieszeni jej naszyjnik wyczarowując obraz jej śmiechu. To nie było tak dobre jak jej dotyk, ale pocieszyło go na poziomie, którego nigdy nie doświadczył.

Pomimo że jej tutaj nie było, czuł ją jak namacalnego anioła. Cholera, gdyby słowa wyryte na medalionie nie były tak prawdziwe. Była jego sercem i dzięki tej wiedzy czuł się mniej samotnie. W malutkiej celi, tylko z klozetem, usiadł na twardej ławie z łokciami opartymi na kolanach. Słyszał dźwięk morza i skrzeczenie mew dobiegające z zewnątrz. Ale to nie to samo, co widok oczu Aimee i jej zapach. Ich nie weźmie ze sobą do następnego życia. − Gotowy? Spojrzał w górę i zobaczył Savitara. Miał na sobie zielone bojówki i rozpiętą białą koszulę, ukazującą jego umięśniony brzuch. Twarz faceta była całkowicie stoicka. Ale nie oczekiwał po nim współczucia. − Tak. Kiedy Fang wstał rozsunęły się jasne drzwi celi. Savitar poprowadził go przez białą lśniącą plaże do czegoś, co wyglądało na staroświecki pień katowski.146 To byłoby niemal niezwykłe, gdyby nie szedł na śmierć. Był tam nawet kat, ubrany w czarną zbroję i hełm w kształcie twarzy demona. Trzymał wielki miecz i stał nieruchomo jak posąg. Fang był pod wrażeniem. − Ty nie masz zamiaru tak po prostu wysłać mnie w zapomnienie? Savitar pokręcił głową. - To byłoby zbyt humanitarne za zbrodnie, których się dopuściłeś. – Rzucił podejrzliwe spojrzenie Fangowi. – Zamienisz się w cykora i uciekniesz, zmuszając mnie bym za tobą gonił? − Nie, nie chcę byś prześladował moją rodzinę. 146 Nie no kutwa odrobina fantazji...

314 − Mądry wilk. To do bani kiedy rodzina płaci za twoje zbrodnie. Uwierz na słowo osobie, która tego doświadczyła. Savitar wskazał na czarny pień zabarwiony czerwoną, zakrzepłą krwią. 147 Największe rozpryski były po prawej stronie, gdzie miała spocząć głowa Fanga. Wzburzył się wiedząc, że wkrótce i jego krew zostanie do tego dodana. Był tutaj by umrzeć. Ale szczerze mówiąc chciał uciec. Wszystko, byle mieć jeszcze jeden dzień. Ale nie nikomu nie pokaże strachu, a z pewnością nie temu, kto miał go zabić. Zamiast tego przywołał cały swój sarkazm, który prowadził go przez najmroczniejsze chwile w jego życiu. To było wszystko, co powinni w nim zobaczyć w chwili śmierci. – Wiesz, powinieneś myć tą paskudną rzecz miedzy użyciami. Savitar wzruszył obojętnie ramionami. – Po co? Nie złapiesz zarazków w ciągu ostatnich trzech minut swojego życia. – Zgaduję, że nie. Fang upadł na kolana na piasku i odwrócił wzrok od zaschniętej krwi. Rozejrzał

się po plaży i wbił wzrok w ciemnozielone morze, którego fale rozbijały się blisko niego. Zdał sobie sprawę, jak dawno nie dostrzegał piękna, które istniało na świecie. Ile razy brał słońce za pewnik. Zamiast cieszyć się całe swoje życie spędzał skupiając się na negatywach. A w momencie, w którym miał umrzeć, uświadomił sobie, że świat był naprawdę niesamowity. – Zmieniłeś zdanie? – Nie. – Wyciągnął medalion Aimee przypominający mu, dlaczego musi to zrobić. – Mogę mieć ostatnią prośbę? – Puścić cię wolno? Pokręcił głową i podał Savitarowi medalion. – Dopilnujesz by wrócił do Aimee Peltier? – Niechętnie go puścił. Dlaczego czuł się jakby się poddawał? Może, dlatego że była jego sercem. Savitar wziął go od niego i otworzył. Spojrzał na fotografię jej i jej braci. To zdjęcie przeprowadziło go przez piekło i nie potrzebował już na niego patrzeć. Zapadło w jego duszę jak jej uśmiech i zapach. Spojrzał na Fanga. 147 Znaczy się dawno nie używany... oj Savciu coś się opuszczasz kolego...

315 – Chcesz mi coś powiedzieć o sobie i niedźwiedzicy?148 Po raz pierwszy zobaczył, że Aimee dodała jego fotografię w medalionie i prawie to go złamało. Cholera, zapomniał o niej. Zrobiła mu zdjęcie poza Sanctuary, kiedy miał przerwę. Pojawiła się znikąd i zaskoczyła go robiąc mu fotkę. – Patrz – powiedziała pokazując mu wyświetlacz. – Uwielbiam, kiedy tak na mnie patrzysz. Mogę zobaczyć serce w twoich oczach. Włosy miał dłuższe niż dotychczas, bo lubiła sposób w jaki powiewały na wietrze, a wygląd jego twarzy można tylko było nazwać durnym, jak u kretyna chorego z miłości. – Wyglądam głupio. – Wyglądasz wspaniale. – Dała mu najgorętszego całusa, jaki kiedykolwiek dostał. – I to sprawia, że chcę wziąć kawałek ciebie. – Nie mam nic przeciwko. Ale na litość boską usuń to zdjęcie zanim ponownie stracisz aparat i ktoś zobaczy, jakim jestem pieprzonym prostakiem. Pokazała mu język zanim odeszła tanecznym krokiem. Jej zgrabny tyłek drażnił go jeszcze bardziej niż pocałunek. – Bogowie, przeżyć jeszcze raz ten moment… Dlaczego go nie posłuchała i nie usunęła tego zdjęcia? A teraz w jego ostatnich chwilach życia Savitar zobaczy, jakim, kurwa, idiotą jest wilk. Ale najważniejsze, że dołączyła jego zdjęcie do medalionu, który zawsze nosiła na sercu. Nie dlatego, że miał wątpliwości co do jej uczuć, ale dlatego, że dokładnie mu pokazała, ile dla niej znaczy. Przepełniały go smutek i miłość. W tej chwili chciał tylko do niej wrócić. – Daj mi siłę…

Odchrząknął. – Nie, nie ma nic do powiedzenia. Ale trzymał się obrazu Aimee, gdy kładł głowę na pień czekając na śmierć. Zamykając oczy, poczuł jak miecz musnął skórę na jego karku. Przeszyły go dreszcze. Dlaczego po prostu go nie zabiją i będzie po wszystkim?149 Ostrze otarło się o jego skórę zanim się uniosło. Demon w nim wrzeszczał w panice, gdy zorientował się, co miało się wydarzyć. Obaj byli skazani na śmierć. Wstawaj! Walcz! Uciekaj! 148 Lemur , jakbyś nie wiedział… 149 Ale mu się spieszy, a dopiero zaczyna się zabawa…

316 Ale Fang nawet się nie drgnął. Robił to dla braci i Aimee. Nie zmieni się w tchórza i nie narazi ich na śmierć. Przynajmniej nie z powodu jego bezwartościowego życia. – Dobra – powiedział Savitar. – Zbij go150. W tym momencie przeklął i coś w nim pękło. Poczuł się jakby został rozniesiony w drobne strzępy. Ból był przytłaczający, a krew lała mu się z nosa. Starał się trzymać głowę na pniu, ale to stawało się coraz trudniejsze. Czuł, że kwas zbiera mu się w przełyku i eksploduje w jego czaszce. To ciśnienie powaliło go na plecy. Savitar i kat położyli kolana na jego ramionach trzymając go przy ziemi. Fang wrzasnął gdy coś twardego i bolesnego wyleciało przez jego usta. To wystrzeliło w górę i podzieliło się na milion kawałków, które opadły obok nich. Kiedy to nastąpiło obaj go uwolnili. Fang sapnął. Ból ustąpił i z nosa przestała lecieć krew. Krzywiąc się na nich wytarł ją z twarzy. Kat zaśmiał się i ściągnął hełm. To był Thorn151. – Zakład, że to była jakaś wstrętna niestrawność? – Co wy, kurwa, robicie? Thorn zamachnął mieczem i położył go na ramieniu. – Cymbale, wywalamy z ciebie demona. Pomyślałem, że możesz mieć już go dosyć, ale jeżeli nie… Zdezorientowany nieoczekiwaną zmianą losu spojrzał miedzy nich. To była jakaś cholerna gra? Zanim nie był tego pewny nie rozluźnił się. – Nie rozumiem. Savitar opuścił medalion na swoją pierś. – Najprostszym, używam tego słowa z całym sarkazmem, na jaki mnie stać, i jedynym sposobem wywalania z ciebie Phrixisa, był akt wielkiego altruizmu. Zagroziłem życiu twojego brata, a ty chroniąc go, przyszedłeś gotowy na śmierć. Thorn skinął głowa. – Miłość tego aktu, to było więcej niż demon mógł znieść. Wylazł z ciebie. A skoro nie miał ciała, do którego mógł powrócić został totalnie zniszczony. Proste.152 – Tiaa. – Savitar wyciągnął do Fanga rękę i pomógł mu wstać. 150 A jego pasiasta ogoniasta wysokość powinna się zamknąć. 151 Co za kuźwa niespodzianka… hmmm czy to aby na pewno był hełm... 152 Jak dla tego ćwoka…

317 A Fang, po raz pierwszy pozwolił mu na to. Chciał ich obu zabić, ale w chwili obecnej był zbyt szczęśliwy, że przeżył. – Obaj jesteście pomyleni, ale doceniam, co zrobiliście. Sukinsyn był z dnia na dzień bardziej uciążliwy. Thorn poruszył miecz na ramieniu sprawiając, że ostrze zabłysnęło w świetle słonecznym. – Przepraszamy za traumę. Ale naprawdę nie było innego sposobu. Gdybyś wiedział, to by nie przeszło. Ale jeżeli to sprawi, że poczujesz się lepiej wiemy, że to nie ty zabijałeś ludzi. To była Misery i Crew, których teraz musisz znaleźć i zabić. Savitar wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Jeżeli to sprawi, że poczujesz się lepiej, przyjąłeś to jak mężczyzna. – Nie – poprawił go Fang. – Przyjąłem to jak wilk. Savitar uśmiechnął się z szacunkiem. – Touché. Fang rozejrzał się po plaży wdzięczny, że to nie był jego ostatni widok. – Mogę wracać do domu? Savitar pokręcił głową. – Jeszcze nie. Jest coś, co chcę ci pokazać. W następnej chwili Fang był na nowo w celi i tym razem jego moce w ogóle nie działały. *** Thorn schował miecz. – Dziękuję za pomoc. – Nie ma sprawy. Zemdlony przez to, co się stało Thorn spojrzał na prochy demona. – Cholerna szkoda, że Fang nie dał rady go kontrolować. Wiązałem z nimi wielkie plany.153 Savitar uniósł z szyderstwem brwi. – Czyli jakie? – Jesteś wszechwiedzący i nie wiesz?154 153 Co za baran, co raz bardziej go nie lubię. 154 Są siebie warci, oj są...

318 Savitar posłał mu drwiące spojrzenie. – Wiesz, że to tak nie działa. Mogę widzieć przyszłość dopiero po tym jak na nią wpłynę. I to był powód dla którego wolał nie ruszać się ze swojej wyspy, i trzymać się z dala od świata. Tutaj nie było nic i niczego nie mógł zmienić. Życie toczyło się bez niego, a on wolał, aby tak pozostało. Przynajmniej przez większość czasu. Thorn wzruszył ramionami. – Myślę, że wszyscy mamy jakieś ograniczenia tego, co możemy zrobić,

nawet ty. Tak, to było prawo wszechświata, ale dobrze wiedział, że Thorn potrafił je ominąć. – To nie jest to, co o tobie słyszałem. – Masz zamiar wierzyć we wszystko, co usłyszysz? Savitar patrzył z ponurą twarzą na znikającego Thorna. Wiedział, że drań pogrywa z nimi wszystkimi. Chciał tylko wiedzieć, po której jest stronie. *** Fang walił w jasne drzwi, wściekły, że ponownie został zamknięty po tym, co mu zrobili. Został przeciągnięty przez wyżymaczkę i miał ochotę rozerwać Thorna i Savitara na drobne kawałki. – Trzymaj na uwięzi swoją furie, wilku – warknął Savitar pojawiając się w korytarzu. – Dlaczego nie mogę odejść? – Bo sądzę, że powinieneś coś zobaczyć. – Co? Wskazał brodą ścianę za Fangiem. – Nadszedł czas, by twój brat sprowadził cię tutaj. Że co? – Sam się sprowadziłem. – Ale Vane o tym nie wie. Myślę, że powinieneś zobaczyć jego reakcję. – Jesteś porządnie walnięty, prawda? – Nie. Po prostu wiem, ile rzeczy zostaje w życiu przemilczanych i ukrytych. Każdy zasługuje, by wiedzieć, przynajmniej raz, ile znaczy dla ludzi.

319 Fang zmarszczył brwi, kiedy znikł. Jasne drzwi pociemniały i zrobiły się czarne, a ściana, na którą minutę temu zwrócił mu uwagę Savitar, stała się przejrzysta, ukazując pokój rady. Vane już tam był. Sam.155 Savitar podszedł do niego ze stoickim wyrazem twarzy, który absolutnie niczego nie wyrażał. – Gdzie jest twój brat? – Nie wiem. – Nie mogłeś go znaleźć?156 Rysy twarzy Vane'a stwardniały z determinacją. – Nie szukałem. Twarz Savitara pociemniała. Jego spojrzenie było śmiercionośne. A kiedy przemówił, jego głos był pełen złości. – Zrozumiałeś, co ryzykujesz? Vane skinął głową. – Ja i moja partnerka jesteśmy połączeni. Oferuję ci za Fanga życie, ale błagam, nie rób sierotami moich dzieci. Wiem, że masz moc złamać więź i błagam cię o łaskę. Moja rodzina jest niewinna i nie stanowią zagrożenia dla ciebie i dla innych. – Naprawdę prosisz mnie o łaskę? Vane zacisnął szczękę. Fang wiedział, że człowiekowi tak dumnemu jak jego brat

trudno było wypowiedzieć kolejne słowa – Błagam o twoją łaskę Savitar. Nie mogę wydać ci brata. Uniósł brwi ze szyderstwem. – Nie możesz, czy nie chcesz? – Jedno i drugie. – A twoja partnerka? Co ma do powiedzenia na ten temat? – Zgodziła się z moją decyzją. – Nawet, jeżeli to oznacza, że nie będzie widziała jak dorastają jej dzieci? Vane skinął głową. – Rozumiemy konsekwencje. Nie mogę żyć wiedząc, że mój brat za to zapłacił krwią. – To piekło mieć nadzieję. Ty chyba nie liczyłeś, że możesz pogrywać z 155 Nie kurwa, z drugim Fangiem ! 156 Oj zły, zły Savciu. Tam męczyć nasze wilki. Facet ma jakieś braki…

320 moim sumieniem? *** Fang skrzywił się, usłyszał kogoś za drzwiami celi. Spojrzał z powrotem na Savitara i Vane'a, nadal rozmawiali. – Co się dzieje? – Fang jesteś tam? Jego serce przestało bić, gdy usłyszał ostatni głos, którego się tutaj spodziewał. – Aimee? – Pospiesz się. Otwieraj drzwi. Do kogo ona mówiła? – Odsuń się Akri-wilku. Simi zionie ognieniem i stopi drzwi. Ale ty możesz nie chcieć być blisko nich, kiedy to zrobię, bo w przeciwnym razie wilk zostanie stopiony. Akra Aimee nie będzie uszczęśliwiona, jeżeli zmienisz się w krwawą maź. Poza tym zapach spalonego wilka jest zbyt śmierdzący dla delikatnych nozdrzy Simi. Tak więc odsuń się. Fang był oszołomiony. Simi była z Aimee? Demon Asha puszczony samopas? Co do diabła ona tu robiła? I o czym myślała Aimee? Wiedząc, że z Simi lepiej nie dyskutować, bo słuchała jedynie Asha, Fang zrobił tak, jak mówiła. Ledwo odszedł, gdy drzwi dosłownie rozpadły się w stopioną kałużę na podłodze. Promieniując dumą Simi potarła dłonie. – To było zabawne… myślisz, że Savitar pozwoli Simi coś jeszcze rozwalić? Może ekran za tobą… – Nie, nie Simi – powiedziała Aimee powstrzymując demona. – Nie chcemy podpalać ekranu. Simi wydęła dolną wargę w dziwnym grymasie. – A fuj. Jesteś jak Akri. Nie Simi, nie oddychaj ogniem wokół

przedmiotów łatwopalnych i dzieci. Z wyjątkiem czarnych kart, które tak naprawdę nie są plastikiem, a jakimś metalem. Ale Simi je kocha, bo może za nie kupić wszystko bez ograniczeń. O witam Fang. Wszystko z tobą w porządku? Wyglądasz jakbyś był podirytowany albo…. Oh kurcze. Simi zawsze zapomina tego słowa.

321 Fang ignorując narzekania Simi spojrzał na Aimee. – Co wy tu robicie? – Ratujemy cię. – Aimee…- powiedział podkreślając jej imię i niebezpieczeństwo, na jakie ich naraziła. Przerwał gdy zobaczył Savitara stojącego za nią ze skrajnie wściekłym wyrazem twarzy. – Żadnych, ale Fang, nie pozwolę ci…- urwała, dostrzegając w szkle odbicie Savitara stojącego za nią. Aimee zamarła. Serce podeszło jej do gardła, kiedy odwróciła się do wściekle wykrzywionej twarzy, jaka kiedykolwiek powstała. – Cześć – powiedziała mając nadzieję, że to złagodzi jego nastrój. Jego spojrzenie jeszcze bardziej pociemniało – to tyle z jej próby. To tylko pogorszyło sytuacje. – Co robisz niedźwiedziu? – Przez twój nie bardzo szczęśliwy wyraz twarzy powiedziałabym, że popełniam największy błąd w moim życiu.157 Fang stanął przed nią. – Ona tylko starała się mi pomóc. – I staje przeciwko mnie. Bez obrazy, ale to poważnie mnie wkurwia. Simi wybałuszyła oczy. – Ojć macie problem, bo kiedy żyły Akriego pulsują w ten sposób, staje się niebieski. Ty też zrobisz się niebieski Akri Savvy? Aimee przełknęła. – Nie Simi, sądzę, że będzie czerwony. Savitar spojrzał na nią tak, jakby ostatkiem sił powstrzymał się by jej nie zabić. 158

– Odpowiedz mi na jedno pytanie…Co miałaś zamiar zrobić po tym jakbyś go stąd zabrała? Aimee zawahała się. – Nie przemyślałaś tego dokładnie, prawda? Savitar spojrzał na Vane'a, który wszedł na korytarz by zobaczyć, co się dzieje. 157 Oj tak, ironia jej pomoże… 158 Stawiam jednak na to, że próbuje nie wybuchnąć śmiechem...

322 – Wilki i Simi wyjść. Natychmiast! Vane posłała współczujące spojrzenie Aimee zanim wykonał polecenie Savitara. Fang wiedział, że jest o krok od popełniania samobójstwa, ale nie mógł go

posłuchać i zostawić z nim Aimee. Opiekuńczy wilk nigdy nie zostawiłby jej na pastwę czyjegoś gniewu, a zwłaszcza osoby tak kapryśnej i śmiercionośnej jak Savitar. – To moja wina, że ona tutaj jest. Biorę pełną odpowiedzialność. Savitar uśmiechnął się pogardliwie. – Nie rozśmieszaj mnie wilku i nie wkurwiaj jeszcze bardziej. Nie masz już duszy, by ją oddać, aby ponownie ją ochronić159. Wyjdź stąd zanim się zabiję. Powoli pokręcił głową z kamienną determinacją. Savitar wyrzucił w górę dłoń i rzucił Fangiem tak, że uderzył o ścianę. – Masz pojęcie, jaki jestem teraz wściekły? Fang z trudem oddychał. – Chyba jakieś pojęcie mam. – Nie, myślę, że jednak nie. Rzucił Fangiem o podłogę. Wilk mógł przysięgnąć, że połowa jego kości została połamana. Simi, która jeszcze nie wyszła, podbiegła do Savitara i coś mu wyszeptała do ucha. Twarde spojrzenie Savitara złagodniało. Opuścił dłoń, a jego twarz stała się jak zawsze stoicka. – Wynoście się. Oboje. Ale misiu, za to co zrobiłaś Sanctuary na stałe straci swoją licencję.160 Aimee sapnęła. – Co? – Słyszałaś mnie! A teraz wynocha zanim was zabiję za niesubordynacje. Tak naprawdę nie mieli wyjścia. W jednej chwili byli na wyspie Savitar, a w następnej w foyer domu Peltier. Fang otumaniony rozejrzał się wokół siebie. Spojrzał na ciemne meble w stylu wiktoriańskim, ale po Vane'u nie było ani śladu. Simi pojawiła się chwilę po nich. – Oh już dobrze. Simi bała się, co z wami zrobił Savitar. Ale teraz już w porządku. 159 No to tyle jeżeli chodzi o niewiedzę Sava na temat Fanga i Aimee. 160 W sumie to lubię takiego Sava.

323 Aimee skrzywiła się. – Co mu powiedziałaś? – Powiedziałam, że jesteście przyjaciółmi Simi, a ja nie chce gulaszu z niedźwilka. – Niedźwilka? – Z niedźwiedzia i wilka, może być smaczny, ale nie wtedy, gdy jest przygotowywany z ludzi, których Simi lubi. Poza tym, Aimee zawsze karmiła Simi dobrymi lodami, za każdym razem, gdy przychodziła do Sanctuary. Niedźwiedzica przytuliła gockiego demona, który tak wiele dla niej znaczył. Na Simi zawsze można było liczyć. 161 – Dziękuje za twoją pomoc Simi. Demonica otworzyła usta, ale zanim przemówiła, pojawiała się Maman.162 Jej oczy pałały gniewam. Na jej widok serce Aimee skoczyło. Nigdy nie wiedziała jej tak wściekłej.

– Co zrobiłaś? – ryknęła matka. Simi znikła. Aimee czuła jak jej twarz blednie. Maman by ją spoliczkowała, gdyby Fang nie chwycił za jej dłońi i przytrzymał z dala od jej policzka. To tylko wzmogło gniew matki. – Zrujnowałaś nas. Macie się stąd wynieść. Natychmiast. Chcąc uspokoić matkę Aimee zrobiła krok do przodu. – Mamo… – Nie! – przerwała jej warknięciem. Nie było wybaczenia ani w jej głosie, ani na jej twarzy. – Zagroziłaś każdemu z nas i to dla kogo? – Spojrzała z szyderstwem na Fanga. – Jesteś dla mnie martwa, Aimee. Nie chcę cię więcej wiedzieć. Nie jesteś dłużej ani częścią tej rodziny, ani częścią tej patri. Wynoś się. – Ale… – Wynocha! Fang przyciągnął ją. – Chodź. Musi się uspokoić. Aimee pozwoliła mu się teleportować do domu Vane'a. Vane był w salonie, jego twarz zastygła w maskę zamartwienia. Do czasu aż ich zobaczył. 161 Ciekawe czy pan Acheron Parthenopaeus o tym wie… 162 Simi z niej byłby wspaniały gulasz. Więc się nie krępuj.

324 – Dzięki bogom. Byłem przerażony, co z wami zrobił Savitar. Aimee ledwo rozróżniała słowa. Rzeczywistość tego, co się stało uderzyła w nią. Matką ją wyrzuciła, wyparła się jej. Wyrzuciła ją z klanu i rodziny. Porzuciła ją. Vane zmarszczył brwi. – Czy wszystko z nią w porządku? Fang nie odpowiedział na jego pytanie. Był pewien, że Aimee nie chciała się dzielić z nikim tym, co się przed chwilą stało. Zwłaszcza z osobą, która była dla niej praktycznie obca. – Dasz nam minutę? – Oczywiście. Fang poczekał aż Vane opuści pokój. Objął jej twarz. – Aimee? Zaczęła płakać. Łzy cicho spływały po jej twarzy, a niebieskie oczy były wypełnione strachem. – Co ja zrobiłam? Przyciągnął ją i mocno objął. – Wszystko będzie w porządku. – Nie, nie będzie. Maman mi nigdy nie wybaczy. – Jesteś jej jedyną córką. Kiedy się uspokoi dojdzie do siebie. Zobaczysz. – Nie. Znam ją i ten ton. Nigdy mi tego nie wybaczy. Fang zgiął kolana tak, że ich oczy były na tym samym poziemne. – Wiesz, że nie jesteś sama. Tak długo jak mam schronienie, masz i ty. Aimee wtuliła się w niego szukając bezpieczeństwa. Ale połowa niej chciała go odrzucić i potępić za to, co jej zrobił… – Ale dla niego…

Nie, Fang tego nie zrobił… Przez ostatnie kilka lat wpierał ją, jak mógł. To ona podjęła decyzję, by go ratować, niezależnie od konsekwencji - nawet za cenę śmieci. Jedyną rzeczą, jaką uczynił to próbował chronić ją, Vane'a, Furego i ich rodziny. A to jej nasunęło na myśl coś, co umknęło jej wcześniej. – Co miał na myśli Savitar mówiąc, że nie masz duszy? Odsunął się. Jego postawa była powściągliwa, skryta. Ale ona nie miała zamiaru odpuścić. – Fang? Powiedź mi prawdę. Proszę.

325 Zobaczyła żal w jego oczach. Wstyd. A kiedy przemówił jego głos był napięty z emocji. – Pytałaś mnie wielokrotnie o znak na moim ramieniu… to jest znak własności. Kiedy byłaś z Devem w alei i walczyliście z Daimonami, sprzedałem swoją duszę, by cię chronić. Aimee sapnęła słysząc ostatnią rzec jakiej spodziewała się usłyszeć. Sprzedał dla niej duszę… – Dlaczego to zrobiłeś? Przełknął ciężko zanim odpowiedział. – Bo wolałem być przeklęty niż widzieć cię martwą. Przytłoczona jego oddaniem i lojalnością chwyciła jego dłonie…dłonie, na których powinien być znak łącznia i ucałowała jego kostki. – Wszystko, czego chciałam to żebyś był bezpieczny, a teraz... zagroziłam wszystkim członkom mojej rodziny. Wszystkim. – Możemy spróbować pertraktować z Savitarem, jak się uspokoi. On nie jest całkiem nierozsądny. 163 Spojrzała na niego z uniesionymi brwiami. Czy on całkiem stracił rozum? Savitar nie jest nierozsądny? – Zabił cały gatunek, tylko dlatego że go wkurzyli. Nie jest zbyt miłosierny. – Powiedziałem, nie całkiem. – Jego oczy zrobiły się czarne i pełne nadziei.– No dalej Aimee, miej wiarę. Sanctuary jest legendarne. Twoja matka jest pomysłowa. Wszystko się jakoś ułoży. Wiem to. – Chciałbym w to wierzyć. Ale sama nie wiem. Mam złe przeczucia. Fang zawahał się. Sam miał złe przeczucia. Ale nie chciał jej martwić. Mimo że nie był najbardziej intuicyjną osobą we wszechświecie, wiedział, że coś bardzo złego się wydarzy. Tylko po prostu nie wiedział, co. *** – Cholera Savitar to było brutalne. Savitar zesztywniał, kiedy pojawił się obok niego Thorn. – Co ty tutaj jeszcze robisz? 163 Żart roku normalnie....

326 – Upewniałem się, że nie usmażysz mojego wilka. Mimo całej irytacji on

nadal należy do mnie, i nie chcę go jeszcze oskórować. – Więc lepiej trzymaj go z dala ode mnie. – Odnotowałem. Ale to, co zrobiłeś… - Thorn pokręcił głową. – Bezwzględne i pociągnie za sobą konsekwencje… Tak, takie było. A Savitar już tego pożałował. Ale nie mógł pozwolić Zwierzo Łowcom na samowolę. Na nie przestrzeganie jego praw. O jednej rzeczy przekonał się na własnej skórze, – bez strachu nie było kontroli. A bez kontroli, Zwierzo Łowcy by się pozabijali. A więc dał im większy powód do strachu, niż oni sami. Siebie. Ale nic z tego nie dotyczyło Thorna. – Wiesz coś, prawda? Thorn posłał mu taksujące i podejrzliwe spojrzenie. – Nie wiesz, co się stanie przez twój dekret? Savitar zacisnął szczękę z powodu tego, do czego musiał się przyznać człowiekowi o nieokreślonej lojalności. – Tylko przebłyski, a byłem na tyle wściekły, że nie zwróciłem na nie uwagi. – Więc, tak jest lepiej. – Dlaczego? – Powiem tylko tyle. Jestem szczęśliwy, że nie jestem jednych z tych ludzi, co nazywają Sanctuary domem. Ponieważ to będzie dla nich okropne.

327

Rozdział 29 Tydzień później Fang stał w pokoju Trace'a, podczas, gdy Vane zmieniał pieluchę brzdącowi. Było dziwnie widzieć go robiącego takie rzeczy po tych wszystkich bitwach, jakie stoczyli. Dłonie Vane'a bywały umazane krwią tak samo jak Fanga, a teraz… Kochający ojciec. Piszcząc ze śmiechu Trace sięgnął do swojego taty, gdy ten podniósł go, wytarł mu pupę i poprawił koszulkę ze Sponge Bobem164. Trace owinął swoje pulchne rączki wokół szyi Vane,a i zostawił mokrego buziaka na jego policzku. Cholera, jeśli ta dwójka nie była do siebie podobna. Z taką różnicą, że Vane nie ślinił się tak bardzo. To sprawiło, że zastanowił się jak to by było mieć takie relacje z własnym ojcem i mieć w domu to, co właśnie zostało zabrane Aimee. Jest zrozpaczona po stracie rodziny. Nie mógł jej za to winić. Nicolette, pomimo wszystkich jej wad, kochała swoje dzieci. Vane posadził Trace'a na ziemi, by ten mógł od razu chwycić za swoje zabawki. - Miałem na myśli to, co powiedziałem. Jesteście tu mile widziani, tak długo jak będziecie potrzebować miejsca do zatrzymania. - Dzięki. – Fang patrzył jak Trace chwyta duże klocki LEGO i żuje je. – I nie tylko za to. – Wskazał podbródkiem Trace,a. – Nie mogę uwierzyć co byłeś gotów dla mnie

zaryzykować. Vane wzruszył ramionami jakby to nie było nic wielkiego, ale obaj wiedzieli, że jest inaczej. - Jesteśmy braćmi, Fang. Tego nic nigdy nie zmieni. - Tiaa... – Wskazał brodą Tracea – ...ale ja nigdy nie byłem tak słodki. - To prawda – Vane się roześmiał. Przede wszystkim Fang nie mógł uwierzyć, że Bride pozwoliła Vane'owi na złożenie takiej ofertę Savitarowi, wiedząc, że może również chodzić o jej życie. Ich poświęcenie usunęło jakikolwiek ból pozostawiony po uwięzieniu w Dolnym Królestwie. 164 Już wyjaśniam dla tych co nie mają synów
Jest żółtka gąbka w spodenkach, która mieszka na dnie oceanu i ma dziwnego przyjaciela. Śpiewa głupawe piosenki i mówi głupawe teksty…ale dzieci go uwielbiają. Niestety znam całą piosenkę z czołówki na pamięc…:/

328 Po raz pierwszy odkąd opuścił łóżko w domu Peltierów poczuł się blisko ze swoim bratem. - Wiesz, że cię kocham, prawda? Vane wciągnął go w ciasny uścisk. - Nigdy więcej nie chcę cię stracić. Następnym razem, gdy odstawisz jeszcze raz jeden ze swych znikających aktów, w tym lub w innym świecie, skopię ci dupę. Fang śmiejąc się odepchnął Vane'a. - Człowieku przestań mnie przytulać. Jesteś jakimś zboczeńcem. Vane walnął go w ramię. - A ty skończonym dupkiem. Trace sapnął. - Tatuś mówi brzydkie słowa! Fang podniósł go z podłogi i roześmiał się. - Powiedz mu młody. Trzymaj tatusia prosto. Po raz pierwszy od lat poczuł się znowu prawie spełniony. Aimee była niezdecydowana przy Bride i partnerce Furego, Angelii. Wysoka, blondwłosa Lia była Arkadyjskim wilkiem, który należał do watahy Furego z czasów dzieciństwa. Połączyli się ponownie zeszłej jesieni, kiedy Lia przybyła do Sanctuary zapolować na niego i go zabić. Teraz Lia mogła zabić każdego, kto krzywo spojrzał na Furego. Taa, życie było wszystkim, ale nie było przewidywalne. Lia przebywała tu z nimi, podczas gdy Fury poszedł spotkać się z Sashą, by dowiedzieć się co dzieje się w Sanctuary. Aimee nie mogła znieść ciszy w tym eterze i Fury zgłosił się na ochotnika, by być łącznikiem z jej braćmi. - Aimee? Możesz usiąść przy stole? Gdy podchodziła do blatu jakiś błysk w drzwiach zwrócił jej uwagę. Dev zmaterializował się w kuchni tuż obok niej. Aimee prawie upuściła naczynia. Nikt z jej rodziny nie powiedział do niej nawet pojedynczej sylaby odkąd Maman ją wyrzuciła. Dev spojrzał głupkowato na Bride i Lię, zanim zwrócił na nią uwagę. - Czy mogę zamienić z tobą słowo?

Wręczając całkiem ładne, niebieskie naczynia Lii zaprowadziła go do salonu, gdzie mogli spokojnie porozmawiać.

329 - Co się dzieje? Zmaterializował jej walizkę. - Chciałem żebyś miała swoje rzeczy. Nie zgadzam się z tym, co zrobiła Maman, tak jak każdy z nas. Staramy się ją ułagodzić… - Ale to Maman. Skinął głową stawiając walizkę obok kanapy. - Nie słucha nas teraz. Codziennie mamy nadzieję, że zmięknie i wyśle jednego z nas po ciebie, ale niestety tak nie jest. Naprawdę tęsknię za tobą i chcę, byś wiedziała, że możesz zadzwonić do nas w każdej chwili, gdy będziesz czegoś potrzebować. Jego propozycja ucieszyła ją. Niestety nie będzie mogła z niej zrezygnować. Nie bez wciągania go w różnego rodzaju problemy i ryzyka, że dołączy do domu Kattalakisów. - Maman byłaby wściekła. Wzruszył ramionami. - Jestem dużym chłopcem. Dam sobie radę. Tiaa, racja. Nikt nie jest aż tak duży. Maman nie lubi jak ktoś działa wbrew jej woli, a Aimee jest tego przykładem. - Więc jak idzie? – spytała, umierając z ciekawości. - Sytuacja jest napięta. Wiele hołoty przychodzi do nas i myśli, że może naciskać, ponieważ nie muszą się już obawiać gniewu Saviatara. Ale Remi się nie oszczędza, odkąd nie ma praw Eirni, które mogłyby go pohamować. W nas wszystkich wylazły pewne mordercze instynkty. – Właśnie wtedy uświadomił sobie, że jego pięści były posiniaczone. Pokręciła głową rozbawiona i jednocześnie zmartwiona swoimi braćmi. - Ilu zabiłeś? - Żadnego, ale zawsze jest jeszcze jutro. Roześmiała się wbrew sobie. - Jesteś chory. Uśmiechnął się z dumą. Bogowie, jak brakowało jej tego pełnego zadowolenia wyrazu twarzy. - Co z resztą rodziny? Wrócili? To otrzeźwiło go natychmiast. - Ciągle są w Oregonie. Wrócą, gdy młode się urodzą. Rozumiała tą sytuację.

330 - Wtedy będziecie znowu w biegu. Przenoszenie się z miejsca w miejsce jak robiliśmy wcześniej. - Nie. – Jego błękitne oczy przecięły ją na wskroś. – To jest nasz dom. Nikt nas z niego nie wygoni. Serce jej się zatrzymało. Kontynuowanie pracy w barze bez poparcia Savitara było

samobójstwem. - Czy Maman jest pewna? - Taa. W końcu Dante otworzył klub, a nie jest pod Limani i nie miał zbyt wielu incydentów. - Tak, ale… - Była to decyzja nas wszystkich – powiedział, ucinając jej protest. – Poza tym dodaliśmy kilka osób do naszej drużyny, w tym Constantina, który jest z nami, by bronić nas tak długo jak długo go potrzebujemy. - Przynajmniej to może zrobić. Przytaknął. - Mroczni Łowcy są również oddelegowani, by nam pomóc. Kyrian, Talon i cholera nawet Valerius165 upewniają się i przychodzą do nas…I oczywiście Nick jest tak często, że jestem za pobieraniem od drania czynszu. Zaśmiała się z tego ostatniego, choć wiadomość zaskoczyła ją. Podczas, gdy niektórzy z nich byli stałymi klientami od dekad, nie zdawała sobie sprawy z ich lojalności. - Naprawdę? - Taa. Ponieważ Mroczni Łowcy nie mogą przebywać w swoim towarzystwie bez drenowania swoich mocy, zmieniają się co noc. Więc w sumie nie jest tak źle, jak myślisz. Aimee zmrużyła oczy. - Ale? - Ale co? - Coś jest w twoim tonie. Ukrył ręce w kieszeniach, co przypominało jej nieśmiałego chłopca. - Nie wiem. Mam po prostu złe przeczucia i myślę, że Maman również. Ona naprawdę jest na krawędzi przez ostatnie kilka dni. 165 No ci panowie to się chyba nudzą w domu…Przecież wszędzie się pojawiają
Standardowo mężowie uciekają do baru na piwo, a oni ratują jak zwykle świat
Tylko gdzie Julek, bo jeszcze jego tu brakuje…

331 - Maman zawsze jest na krawędzi. - Prawda, ale to jest…- Jego głos załamał się, gdy spojrzał przez jej ramię. Aimee odwróciła się i zobaczyła w drzwiach Fanga. Nastała chwila napięcia pomiędzy nimi dwoma. Jak dwóch wrogów, zmierzyli się wzrokiem, jakby czekając na okazję do ataku. Nienawidziła tego faktu, że dwójka mężczyzn, która znaczyła dla niej najwięcej, czuła się tak niekomfortowo razem. Spojrzała na Deva, którego wzrok powędrował na jej dłoń, która była wciąż nie oznaczona. Odchrząknął. - Lepiej już pójdę. - Dev poczekaj. – Podeszła i pocałowała go w policzek. – Dziękuję. - Żaden problem. – Odszedł tak szybko, że była zaskoczona iż nie było widać siwego dymu.

Fang podszedł ze skruszonym wyrazem twarzy. - Tak mi przykro Aimee. Położyła dłoń na jego ustach. - Nigdy nie przepraszaj, że mnie kochasz Fang. To jest jedyna rzecz w moim życiu, która nie mogłaby być inna. Przyciągnął ją do siebie. - Tak, ale nie mogę znieść tego, ile cię to kosztowało. Tak było, ale nigdy nie pozwoli, by wiedział ile to było. Aimee oparła głowę na jego ramieniu. Zawsze czuła się tak dobrze obok niego. Nawet wieczorem, gdy sypiał jako wilk. Zawsze leżał po jej prawej stronie i przez większość czasu wykorzystywała go jako poduszkę. Nigdy nie narzekał. Fang zamknął oczy, gdy tak ją trzymał. Nie rozumiał tego, ale bycie z nią było jak powrót do domu. Słyszał to wyrażenie całe swoje życie, ale tak naprawdę aż do teraz nie rozumiał, co to znaczy. A gdy trzymał ją, jego dłoń zaczęła płonąc jakby była w ogniu. Przeklinając, cofnął się. - Ał! – Aimee warknęła, potrząsając ręką i dmuchając w nią chłodnym powietrzem166. Stanęli w miejscu, gdy rzeczywistość w nich uderzyła. Wiedzieli od razu co to było. Byli sparowani. 166 I bum wreszcie to nastalo…jakże różne od siebie są historie Vane'a i Fanga…Ten pierwszy bzyknął już w pierwszym chapie i został oznaczony…Fang dopiero w 27 i po ilu przygodach znak dopiero się pojawił…

332 Aimee podeszła i położyła swoją dłoń pod jego, by mogli zobaczyć znaki razem. Bardzo stylizowany znak był podobny do znaku Vane'a i Furego, ale wystarczająco inny, wiedzieć, że jest tylko ich. Po całym tym czasie… W końcu wiedzieli to, co od dawna było znane przez ich serca. Aimee położyła oznakowane wnętrze dłoni na jego i mocno ścisnęła. - Wyglądają jak wilcze głowy. Fang zmarszczył brwi. - Nie, nie wyglądają. Ponownie odwróciła dłoń. - Tak, tak wyglądają. To ma uszy i całą resztę. Fang przekrzywił głowę, gdy uświadomił sobie, że miała rację. To wyglądało jak kontur wilka. - Jak się z tym czujesz? - A jak powinnam? Szczerze mówiąc na wpół oczekiwał, że zbzikuje w każdej sekundzie. Nie żeby zdziwiło go to po tym, co przeszła. - Nie wiem…To znaczy, zapłaciłaś za to wszystkim. Aimee przełknęła. To była po części prawda, ale z drugiej strony… - Nie zapłaciłam tobą. Zawsze wiedziałam, że nie będę miała wpływu na to, kogo

Mojry dla mnie wybiorą i szczerze mówiąc nie wyobrażałam sobie tego inaczej. Nawet nie śniłam, że będę czuła do swojego partnera to, co czuję do ciebie Fang. Czy myślisz, że przeszłabym przez dwa piekła dla kogoś innego? Roześmiał się. - Mam nadzieję, że nie. Aimee trzymała swoją dłoń w jego, podchodząc do niego aż jej piersi dotknęły jego klatki piersiowej. - Jak się z tym czujesz? Fang przełknął, gdy poczuł jak jego ciało twardnieje. Cholera była najpiękniejszą kobietą jaką widział. I tak jak ona, nigdy nawet nie marzył, że będzie czuł coś takiego do innej osoby, nie mówiąc już o swojej partnerce. - Ulżyło mi, że nie jestem kompletnym świrem. - Fang! – powiedziała upominającym tonem. Posłał jej niewinne spojrzenie.

333 - Co? Aimee pokręciła głową na niego. - Musimy popracować nad tą brutalną szczerością. - Jakbyś nie myślała tak samo. Ok., no może trochę, ale nigdy nie przyznałaby się do tego głośno. - Czy wasza dwójka idzie jeść? Nie cierpiąc, gdy im przerywano spojrzała na Bride stojącą w drzwiach. - Idziemy. – Gdy starała się uwolnić, Fang przytrzymał ją mocniej. - Chcę po prostu czuć cię tak odrobinę dłużej – przesłał do niej w myślach. Jej wizja płynęła z tym. Trzymaj ją jakby była najcenniejszą rzeczą jakiej kiedykolwiek dotykał i to sprawiało, że miłość w niej rosła. Bogowie jak kochała uczucie, gdy stał naprzeciw niej. Twardość jego ciała. Głęboki, męski zapach jego skóry. Mogła zostać tak na zawsze. - Wujku Fang? Aimee uśmiechając się spojrzała w dół na Trace,a, ciągnącego nogawkę Fanga. - Co potrzebujesz chłopcze? Trace owinął ramionami nogi Fanga, ścisnął mocno, a następnie pobiegł w stronę kuchni. Aimee zaśmiała się. - Zgaduję, że potrzebował tej samej rzeczy, co ja. - Zgaduję, że tak. – Fang wziął ją za rękę i pociągnął w stronę jadalni. Bride spojrzała na nich z surową dezaprobatą. - Co wy dwoje kombinujecie? Fang spojrzał na Aimee, a potem na Bride. - Co? - Wyglądacie jak dwójka wilków, która znalazła kości. – Było to Katagarskie wyrażenie oznaczające to samo, co kota, który zjadł kanarka.

Spojrzenie Bride powędrowało do ręki Fanga. Sapnęła i prawie upuściła trzymane salaterki. Postawiła je na stole i wyrwała mu dłoń, by spojrzeć. - Och, bogowie jesteś sparowany! – Potem jej oczy poszerzyły się jeszcze bardziej. – Naprawdę mam nadzieję, że jest to Aimee. Aimee zaśmiała się zanim uniosła dłoń, by ją pokazać. - Na szczęście tak. W innym wypadku musiałabym jakoś zabić sukę, a Fanga pobić do nieprzytomności.

334 Uniósł ręce w geście kapitulacji. - Hej, wiesz przecież, że moje przyszłe przygody są całkowicie pod twoją kontrolą. - Psie prawo chłopcze. Vane wszedł do pokoju i rozejrzał się zaskoczony z dezaprobatą. - Co się dzieje? - Twój brat jest sparowany. - Taa z Angelią. - Nie Fury, słodziutki. Trwało to sekundę, by zarejestrował wiadomość. Vane zagapił się na nich zanim wyciągnął rękę do Fanga. - Gratulacje. - Dziękuję – powiedział Fang, potrząsając dłonią. Lia wbiegła do kuchni. - Pokaż mi! – powiedziała do Aimee. Uśmiechnęła się, gdy porównała znamiona, które były praktycznie takie same poza kolorami. Aimee był niebieski, a Lii czerwony. – Witamy w rodzinie. Nie żebyś już w niej nie była, ale teraz oficjalnie. Pomimo szczęścia te słowa wywołały ukłucie bólu, gdy Aimee zdała sobie sprawę, że jej rodzina nigdy nie będzie się cieszyć z tego powodu. To było takie niesprawiedliwe. Ale nie pozwoliła, by to zbrukało jej radość. Przynajmniej tak sobie to wmawiała. Jednakże prawdą było, że się martwiła. Bez względu na to, co się stało jej rodzina jest jej rodziną i chciała mieć ich tu ze sobą. Ich brak ranił ją głęboko w sercu, ale nie chciała pokazać tego reszcie. Byli szczęśliwi dzięki niej, a ona była bardzo wdzięczna. Nie potrafiła słowami opisać tego, co czuła. Usiadła dławiąc łzy, gdy Bride i Vane otworzyli szampana, by móc świętować. Nawet Fury, gdy wrócił, był zachwycony. Pocałował ją w policzek i uścisnął dłoń Fanga. Aimee przeprosiła ich i wyszła do łazienki. W chwili, gdy została sama, zamknęła drzwi i przeniosła się do alejki obok Sanctuary. Było tu zupełnie ciemno. Jak również upiornie. Spojrzała w górę na światło, które było zawsze kapryśne, nawet w najlepszą noc. Kiedy Griffe w końcu je naprawi? Tęskniąc za rodziną, poszła do drzwi, otworzyła je i zatrzymała się. Nie będą szczęśliwi. Łzy zebrały się w jej oczach, gdy te słowa przebiły ją. Chciała wbiec do środka i powiedzieć rodzicom. By usłyszeć ich śmiech i gratulacje, że obrała taką

335 drogę jak jej sparowani bracia. Chciała również, by Dev i Remi oraz inni również jej pogratulowali. Tak się nie stanie. Idź do domu. Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku. To był jej dom… Ale już nigdy więcej. To nigdy nie będzie już jej dom. Jej dom był przy Fangu jako jego partnerki. Zmuszając się, puściła klamkę i cofnęła się. Gdy to zrobiła, dostrzegła coś różowego kątem oka. Podeszła do tego. Jej serce zamarło, gdy zadała sobie sprawę z tego, że jest to ciało ich kelnerki Tary. Podobnie jak przy innych morderstwach, o które policja próbowała posądzić Fanga, ciało było pozbawione krwi. Ale ciągle miała swoją duszę… Cofając się i potykając w jednej chwili zdała sobie sprawę z tego, co to było. Demon zabijał. Dyszała, gdy ruszyła w kierunku drzwi, by poczuć obecność czegoś złego w alejce za sobą. Ktoś prychnął. - Chyba nie sądziłaś, że możesz nam przerywać i iść sobie dalej, co? Z ciemności wyszedł nie jeden, ale armia demonów.

336

Rozdział 30 Fang śmiał się z Vane'm, kiedy ciarki przeszły mu po plecach. Dreszcz zmienił się w rozdzierające szpony, a każdy instynkt ostrzegał go o najwyższym niebezpieczeństwie. Z miejsca wiedział, co to było. – Aimee ma problemy. Fury z sarkazmem zmarszczył brwi. – W łazience? Co robi? Zjadała coś niedobrego? Posłał Furemu ostre spojrzenie. – Nie. Ona jest w Sanctuary. Vane skrzywił się. – Że co? – Musiała się tam przenieś, aby zobaczyć się z rodziną. Nie chcąc tracić kolejnej cennej sekundy na tłumaczenia tępym braciom przeniósł się do alei, w której otoczona Aimee walczyła buzdyganem z demonami. Było ich przynajmniej dwa tuziny, a pojawiały się nowe, jakby ktoś otworzył portal do piekła. Fang napotkał jej zdecydowane spojrzenie. Zmaterializował własny miecz, aby z nimi walczyć. – Właź do środka! Po raz pierwszy nie kłóciła się z nim. – Sprowadzę pomoc. Kiedy upewnił się że weszła do środka, Fang ostrzelał pojawiające się demony

aroganckim, szyderczym śmiechem. – Gnojki, jesteście gotowi zatańczyć? To zabija czas. Aimee pobiegła do baru, przy którym stał Dev, Remi, Colt, i Wren z jej ojcem. Patrzyli na nią jakby była duchem. – Co ty tu robisz? – zapytał ojciec. Aimee z trudem łapała oddech, pot spływał jej po plecach. Jej ciało drżało z powodu walki. Była prawie pewna, że jej znak Sentinel pojawił się na jej twarzy – zwłaszcza biorąc pod uwagę sposób, w jaki na nią patrzył Remi. Ale nie miała ani czasu, ani siły, by się tym martwić.

337 – Tara nie żyje. Fang jest na zewnątrz otoczony przez demony. Potrzebuje pomocy. Natychmiast. Dev zrobił krok do przodu, ale powstrzymał go ostry głos Maman167. – Wilk nic dla nas nie znaczy. Rozpoczęli z nami wojnę w momencie w którym sprawili, że Savitar cofnął nam licencję.168 Nie pomożemy im. Pozwolimy demonom ich zabrać. Aimee sapnęła i spojrzała gniewnie. Ogarnęła ją wściekłość na matkę. – On może nic nie znaczy dla ciebie Maman, ale jest moim partnerem. – Uniosła dłoń i pokazała matce znak Fanga. – Jeżeli żadne z was mu nie pomoże, zrobię to sama, i nigdy wam tego nie wybaczę. Chciała się przenieść na zewnątrz ale zanim zdążyła, zobaczyła jak stado Blakemore'a przechodzi przez drzwi. Każdy jego członek, kobieta i mężczyzna mieli wyraz twarzy, który mówił, że przyszli, aby walczyć z niedźwiedziami. Stali ramię w ramię w szyku bojowym. Z nisko opuszczonymi głowami i czujnym spojrzeniem. Było oczywiste, że ich pojawienie się nie było przypadkowe. To był dobrze zaplanowany, obliczony atak na Sanctuary. Nagle wszystko, łącznie z demonami na zewnątrz, nabrało głębokiego sensu. I wiedziała dokładnie, kto za to ponosi winę. Eli. To on ich przywołał. W rocznicę śmierci syna chciał zmasakrować klan niedźwiedzi. Dev chwycił za dwa miecze wiszące na ścianie nad barem. Jeden rzucił Kyle’owi, a drugi zostawił sobie. – Dalej szczeniaku, pomóżmy Fangowi zanim Aimee skrzywdzi nas. Remi i reszta was zajmie się śmieciami, które wkroczyły do baru. Upewnijcie się, że ich zmiażdżycie. Remi pochylił głowę i przeskoczył przez bar, podchodził do wilków169. Ostatnie, co zobaczyła Aimee, zanim przeniosła się do alei, to jak rozpętuju się piekło, kiedy bandyci 167 Do końca wredna suka… 168 Ty chyba masz alzheimera. Głównie przez ciebie licencja została cofnięta. 169 Remi dokop im!

338 Eliego zaatakowali obsługę Sanctuary. Ludzie krzyczeli, eksplodowała broń, a ciała splotły się zabójczej mgle. Ale teraz była tylko jedna osoba, która walczyła sama. Aimee przeniosła się do Fanga, do którego zdążył dołączyć Varyk. Byli otoczni przez przytłaczającą ilość demonów. Otwarły się tyle drzwi klubu. Dev chwycił Fanga i Varyka za koszulki, i zaczął ich wciągać do Sanctuary. – Właź do klubu i zatrzaśnij drzwi – warknął Dev do Aimee. Aimee bez wahania podporządkowała się. Varyk i Fang odepchnęli Deva.170 – Nie jestem twoją suką, chłopcze – warknął Varyk. – Nigdy więcej tak mnie nie dotykaj171. Dev przewrócił oczyma słysząc narzekania wilka. – Następnym razem pozwolę im zająć się tobą. Fang dysząc objął Aimee i pocałował w głowę. Jak ona, był spocony po walce. Czuła i słyszała jak wali mu serce w klatce piersiowej, gdy mocno ją obejmował. Varyk spojrzał znacząco na Kyle'a. – Przynieś sól. Tyle ile możesz znaleźć. – Po cholerę? Varyk zakaszlał zanim odpowiedział. – To jest broń na demony. Zrób z niej grubą kreskę na wszystkich oknach i drzwiach. To je zatrzyma na zewnątrz. – Za późno – powiedział, Wren który do nich dołączył. Wskazał głową na front. – Jasna cholera – wyszeptał Dev. Aimee sapnęła. To wyglądało jak scena z w filmu o zombie. Ostatni ludzie biegli z krzykiem do drzwi, a Zwierzo Łowcy i demony walczyły. To, co było zaskakujące to to, że Vane, Fury, Lia i reszta klanu Kattalakis dołączyli do nich. 170 Wstawiam zdanie Oli w orginale, kochanie wybacz ale odpchlenia nie mogłam darować „ Varyk i Fang odpchleni Deva” 171 Ktoś ma za dużo testosteronu ..

339 Remi napotkał spojrzenie Aimee. – Nie będę cię winił, jeśli uciekniesz przez drzwi. – Rodzina na zawsze – powiedziała, wyciągając do niego dłoń. Uścisnął ją, a po chwili popchnął Aimee w stronę Fanga. – Chroń ją. – Swoim życiem. Dołączyli do bitwy. Serce Aimee mocniej zabiło, kiedy zajęła się Arkadyjskim niedźwiedziem. Przysadzisty i brzydki był prawie dwa razy większy od niej. Kiedy natarł na nią pojawił się Thorn z posiłkami, które obejmowały Wyntera, Zeke'a i Ravennę. Fang wbił w nich wzrok patrząc jak dołączają w wir walki.

– Co do cholery? Thorn mrugnął do niego. – Jeden za wszystkich, wszystko dla zabawy, mój przyjacielu. Ty chyba nie myślałeś, że pozwolę ci walczyć samemu z tymi demonami? – To nie byłby pierwszy raz. Thorn roześmiał się ścinając głowę demonowi, który popełnił błąd zbliżając się do niego. – Zgaduję, że te możemy zabijać, co? Thorn wyrwał swój miecz z ciała kolejnego zabitego demona i posłał Fangowi przenikliwe spojrzenie. – Kiedy zapiecze cię znak, nie zabijaj. A kiedy poczujesz dreszcz, jest cały twój. A więc stąd brała się różnica w tym, co czuł. – My naprawdę musimy popracować nad naszymi zdolnościami komunikacyjnymi. – Daruj sobie – podpowiedział Zeke chwytając demona stojącego za Fangiem i skręcając mu kark. – On nie jest normalnym człowiekiem i nigdy go tego nie nauczymy.

340 Fang znokautował głową jednego z ludzi Eliego. Chciał zmienić się w wilka, jego ciało aż się o to prosiło. Ale potrzebował rąk do walki z demonami. Cholera. Aimee cofnęła się znad ciała zabitego demona i popatrzyła wokół siebie na krwawą jatkę. Było tak wiele demonów. Mimo że przybył z pomocą Xedrix172 i jego ludzie, demony nadal miały przytłaczającą przewagę. Aimee czuła się jakby wdepnęła w mrowisko. Gdziekolwiek by się nie odwróciła, widziała demony lub członków stada Blakemore'a. Umrzemy … Łzy napłynęły do jej oczu, kiedy walczyła, aby stłumić panikę. Nadchodziły nowe demony i zajmowały w walce miejsce nieżyjących. Jej buzdygan z każdą minutą ciążył jej coraz bardziej i mimo że jej rany były minimalne, nadal bolały. Żadne z nich nie mogło używać swoich mocy, bo tylko nakarmiliby siłą demony. Nawet Acheron walczył buzdyganem i mieczem. Simi była jedyną, która wydawała się cieszyć walką, biegając z butelką sosu barbecue i starając się dorwać załogę Eli’ego. Ale reszta… Jest beznadziejnie. Przestań! Nie zostaliśmy jeszcze pokonani! Była Peltier połączona z Kattalakis. Krew dwóch królewskich linii Zwierzo Łowców została w niej połączona i bogowie, nie podda się, ani nie zrezygnuje. Powróciła jej siła, natarła na najbliższego wilka. Złapała go swoim buzdyganem zdając mu cios tak mocny, że poderwał go w górę i posłał na plecy demona walczącego z Wrenem. Podskoczyła i kopnęła ich obu. Wren roześmiał się. – Bierz ich mała. – Zmienił się w postać tygrysa.

Aimee podeszła do nich by ich wykończyć i zobaczyła jak Eli skrada się za plecami jej matki. Mamam była uwikłana w walkę z demonem i nie miała pojęcia, że Eli jest za nią. Żądza krwi w jego oczach była wyraźna. Miał zamiar ją zabić. Jej jedyną myślą było uratować matkę. Aimee zmieniła się w niedźwiedzia i rzuciła się na niego. 172 I Xedrix nie wie że jest tam Simi?

341 Maman odwróciła się w tym samym momencie, w którym Eli odwrócił się do Aimee zadając jej wściekły cios. Posłał Aimee na ziemię i sprawił, że zmieniła się w człowieka, kiedy próbowała złapać oddech z powodu ogłuszającego bólu. Naga i krwawiąca starała się skupić. Jak do licha Fangowi udawało się zachować zastępczą formę? Nie mogła się ruszyć.. Ałć, to boli! Eli podszedł do niej z nożem, ale Maman w postaci niedźwiedzia rzuciła mu się do gardła, przewracając go. Maman odwróciła się do Aimee sprawdzając, co z nią. Miała na tyle siły, że przynajmniej się ubrała. Matka położyła jeden duży pazur na jej twarzy … w miejscu, w którym była pewna, że ukazał się znak Sentinel. Czarne oczy wyrażały przerażającą troskę i spowodowały, że na wargach Aimee zamajaczył drżący uśmiech. – Ze mną wszystko w porządku Maman. Mamam wróciła do Eli, ale tchórz uciekł. Ścigała go, zaś Fang pobiegł do Aimee. Pomógł jej wstać i objął jej twarz. – Wszystko w porządku? Skinęła głową. – Dlaczego nadal jesteś człowiekiem? – Bo to jedyny sposób by walczyć z demonami i wygrać. Aimee popatrzyła na ciała, na zakrwawionych wojowników i podłogę. – Nie jestem przekonana, że wygrywamy. Błysnął szyderczym uśmiechem, który sprawił, że poczuła się lepiej, nawet w obliczu możliwej masakry. – Nie jesteśmy jeszcze martwi. Nie, ale to było wszystko, co można było powiedzieć o ich obecnej sytuacji. Fang pocałował ją i wrócił do walki. Aimee odwróciła się. Zobaczyła jak Remi został kopnięty, a jeden z demonów splunął w jego stronę płomieniem. Brat zrobił unik, a żar musnął polerowany bar i zapalił drewniany blat. Płomienie objęły górę i zapaliły butelki z alkoholem.

342 – Oh nie…- szepnęła, ogień szybko się rozprzestrzeniał. Z sercem w gardle pobiegła po gaśnice. Kyle zrobił to samo. – Fang! – zawołała potrzebując pomocy. Odwrócił się do niej, ale w tym samym czasie podszedł do niego Eli. Aimee zamarła w bolesnym szoku. Zdała sobie sprawę z tego, co miało się wydarzyć. Eli, z

mieczem w ręku, miał zamiar go zdekapitować. Krzycząc biegła by uratować Fanga. Odwrócił się, ostrze opadło na dół. Aimee zamarła zdając sobie sprawę, że nie zdąży na czas, nawet jeżeli się teleportuje. Jednak ostrze go nie dosięgło. Mamam stanęła pomiędzy.173 Miecz zamiast ściąć Fanga głęboko zatonął w jej boku. – Nie! – zawyła Aimee, widząc uderzenie. Maman upadła ciągnąc za sobą Eliego, i przygniatając go do podłogi, Uderzała nim aż przestał się ruszać. Kiedy było po wszystkim próbowała wstać, ale potknęła się. Aimee podbiegła do matki, która trzęsła się i ciężko sapała. Krew była wszędzie, płynęła z otwartych ran. – Maman? – zakrztusiła się. Matka zmieniła się w człowieka. Dopiero wtedy zrozumiała jak przerażające są jej rany. Aimee zmaterializowała koc i przykryła nim nagie ciało matki. Carson pojawił się obok. Potrząsnął głową widząc, że otrze prawie przecięło ją na pół. – Niczego nie mogę zrobić. Przykro mi Aimee… Nicolette. Aimee złapała go za koszulę. – Przyprowadź Talona z bagien. – Potrafił wyleczyć takie rany. – On jest jej jedyną nadzieją. Carson znikł. Maman ciężko łapała oddech, chwyciła dłoń Aimee, odwróciła ją, aby popatrzeć na jej znak łączenia. Słaby uśmiech wykrzywił jej wargi.174 – Moja piękna córka. – Pocałowała jej dłoń. Aimee krztusiła się łzami, a jej bracia otaczali je. 173 No w końcu zrobiła coś dobrego… 174 Normalnie aż mi jej żal…

343 – Trzymaj się Maman. Talon już nadchodzi. Przełknęła. – Już za późno ma petite. – Ze smutnym uśmiech dotknęła oznakowanego policzka Aimee. – Zawsze byłaś piękna… dawno powinnaś mi powiedzieć prawdę. Łzy szczypały policzki Aimee. Fang stanął za Aimee, a Papa dołączył do boku Maman. Jego oczy były pełne łez, kiedy upadł na kolana przy niej. – Nicolette? Z oczu Maman płynęły łzy. Chwyciła dłoń partnera. – Mój kochany Aubert. Je t’aime pour toujours. Dłonie ojca trzęsły się, chwycił w ramiona Maman. Mocno ją przytulił. – Moi aussi, ma petite. Maman chwyciła dłoń Fanga i splotła z Aimee. – Wybaczcie mi – szepnęła. – Niech bogowie dadzą wam szczęście, jakie było udziałem moim i Auberta. Może będziecie mieli takie same wspaniałe dzieci jak nasze. – Z drżącymi wargami patrzyła na wszystkich swoich chłopców. – Kocham was

mes enfants. Dbajcie o sobie, dla mnie. Zmieniła się w niedźwiedzia. Papa szlochał w jej futro, mocno ją obejmując. Jego znaki Sentinel pojawiły się mu na twarzy. – Jesteśmy z was dumni dzieci. Maman zadrżała i wydała ostatnie tchnienie. Papa uśmiechnął się smutno, pochylił głowę i dołączył do niej w śmierci. Aimee boleśnie jęknęła, kiedy Fang przyciągnął ją do siebie. Nie wiedział, co ma dla niej zrobić, gdy trzęsła się w jego ramionach. Szlochała jak załamane dziecko. Cześć baru nadal płonęła, ale wydawało się, że Wrenowi, Acheronowi i Maxowi udało się opanować ogień. Thorn, Varyk, Wynter, Zeke i Charonte zmusili demony do odwrotu. Remi wydał dziki pomruk ostrego bólu zanim zmienił się w niedźwiedzia.

344 Rozerwał ciało Eli na strzępy. Fang skrzywił się wdzięczny, że Aimee tego nie widzi. Nie, żeby nie znała ciemnej strony brata, lub sama tego nie zrobiła gdyby nie była bardziej świadoma. Zatopił usta w jej włosach i kołysał ją, kiedy pozbywała się całego bólu. Nienawistne mu było, że nie potrafił jej pomóc. Ale nie było nic, co by mógł zrobić, poza pocieszeniem jej. Kiedy wszyscy zadali sobie sprawę co się stało i że Eli leży martwy, walka ustała. Stone zawył z bólu gdy zobaczył własnego ojca ubitego na podłodze. Upadł przed nim na kolana i płakał, a reszta stada patrzyła na to z niedowierzaniem. – Dorwę was dranie! – wrzeszczał. – Przysięgam! Wszystkich was pozabijam! Dev pokręcił głową. – Było już dość zabijania Stone. Na miłość bogów, wracaj do domu. Stone rzucił się na Deva. Mroczna Łowczyni Janice chwyciła go i popchnęła w ramiona wilka stojącego za nim. – Chłopcze, lepiej naucz się słuchać. To koniec. Zabierz swoje gnojki do domu, dopóki jesteś po tej stronie grobu. To jest jedyna oferta, która wkrótce wygaśnie. Idź. Odszedł, ale obietnica w jego oczach była silna. Wróci… Wilki i demony wycofały się. Constantine i Varyk wymienili między sobą nienawistne spojrzenie. A następnie Varyk, Thorn i reszta załogi ruszyła za wilkami i demonami, aby upewnić się, że już nie powrócą. Fang ogarnął wzrokiem bar, który niemal doszczętnie został zniszczony. Stoły, krzesła, balustrady i wykończenia zostały rozbite. Środek pomieszczenia został zwęglony. Na podłodze walało się pełno broni i szkła. Podłoga była we krwi. Nigdy czegoś podobnego nie widział. A kiedy spojrzał na napis nad drzwi poczuł, jak coś szarpnęło za jego serce… Przyjdź w pokoju lub odejdź w kawałkach.

345 Pytaniem było, czy są w stanie pozbierać do kupy kawałki, które dzisiaj tak beztrosko zostały tutaj zostawione? Dev podszedł do Aimee i przytulił ją odpychając od Fanga. Wilk już chciał zaprotestować, ale zdał sobie sprawę, że Aimee potrzebuje tak samo rodziny, jak jego. Cierpiał razem z nią, ale to Dev czuł prawdziwy ból straty. Znając to aż za dobrze oddał ją Devowi. Dev położył jej głowę na swoim ramieniu. – Wszystko będzie w porządki Aim. Jesteśmy razem. Aimee słyszała te słowa, ale nie sprawiły, że poczuła się lepiej. Wszystko, czego chciała to podzielić się z matką radością z jej połączenia. Z jej ojcem… To dlatego dzisiaj przyszła. Chciała, aby rodzice byli z niej dumni. Aby dzieli z nią radość. A teraz odeszli. Na zawsze. Gdybyś dzisiaj tutaj nie przyszła, zaatakowaliby znienacka i Maman umarłby nie widząc cię ponownie. To była prawda, która nie zmniejszała bólu. Smutek wołający o miłość matki. Jak mogli odejść? Jak? To było takie niesprawiedliwe, łaknęła krwi za ich śmierć. Fang stanął za okręgiem stworzonym przez niedźwiedzie pogrążone w żałobie. To była zjednoczona rodzina. Czuł się między nimi jak totalny outsider. Do czasu aż Dev i Aimee przyciągnęli go. Zawahał się. Ale Remi nie dał mu odejść, mocno chwytając za jego nadgarstek, aby do nich dołączył. – Jesteś jednym z nas wilku. – Spojrzenie Remiego objęło Vane'a, Furego Lię i innych. - Jak wy wszyscy. Dziękuje, że nam pomogliście. To nie zostanie zapominane. Aimee wyciągnęła dłoń i wytarła odrobię krwi z twarzy Fanga. – Zgaduję, że wszyscy jesteśmy niedźwilkami.

346 Dev zmarszczył czoło. – Niedźwilkami? Simi naburmuszyła się na niego jakby myślała, że jest całkowicie tępy. – Niedźwiedziowilcza rodzina. Jezuuu, nikt nie rozumie angielskiego Charonte? Dev pokręcił głową patrząc na mieszaninę istot, które Sanctuary nazywały domem. – To jest jedna, spierdolona rodzina. Fang roześmiał się.

– Myślę, że to leży w naturze każdej rodziny, by być spierdoloną. Aimee wytarła łzy. – Simi? Co ty mi kiedyś powiedziałaś o rodzinie? – Mamy trzy rodzaje rodzin. Tą, w której się urodziliśmy, tą, która nas tworzy i tą, którą nosimy w sercu. Aimee położyła dłoń na dłoni Fanga, a drugą trzymała Deva. Rodzina. To było wszystko, co miało znacznie. Rodzimy się dla tych, co rodzą nas i ich zostawiamy w sercach. Ci, którzy zebrali się tutaj byli rodziną i żadne złośliwe przeciwności tego nie zmienią. Rodzina może być zniszczona jedynie od środka. Nigdy od zewnątrz. A dzisiaj wszyscy byli ze sobą bliżej niż kiedykolwiek. Zjednoczeni w duchu. Zjednoczeni w miłości. Na zawsze Sanctuary.

347 Tydzień później. Aimee przystanęła na środku baru, kiedy Quinn i Serre podłączali światła do sufitu. Próbowali rozruszać bar tak szybko jak to możliwe, ale to zajęło chwile zanim się pozbierali i na nowo otwarli. Jak moda dyktowała, Zwierzo Łowcy skremowali ciała rodziców i umieścili prochy w urnie, która teraz spoczywała w kaplicy pamięci, tam gdzie Bastien i Gilbert. W specjalnym pomieszczeniu w domu Peltier. Aimee odwiedziła ich rano. Nigdy nie spodziewała się, że wszystko za czym będzie tęskniła, to ciepły uścisk ramion matki i ojca. Tęskniła z nimi. Fang pojawił się za nią i podał jej filiżankę z herbatą. – W porządku? Jak mogła na to odpowiedzieć? Rozejrzała się i spojrzała na szkody, które jeszcze musieli naprawić W ciągu jednej nocy życie ich wszystkich zostało zmienione. Jedna noc zostawiła na zawsze blizny na każdym z nich. Ale poza bólem była nadzieja. I podobnie jak mityczny feniks, Sanctuary powstanie z popiołów, tak samo silne jak było wcześniej. Może nigdy nie odzyskają licencji limani, ale w porządku. To im pozwalało wybierać komu chcą pomóc, i da Remiemu i Devowi wolność w skopaniu dupy każdemu, co przekroczy granice. – Tak, myślę, że tak. - Uśmiechnęła się do Fanga zanim podeszła pomóc Devowi i Xandrixowi przenieś drewno. Bar powinien zostać otwarty za kilka tygodni. Wszystko wróci do normy, poza dwoma rzeczami. Nie będzie Maman i Papa niedźwiedź Peltier. Ból płonął w jej wnętrzu. Ale jej bracia zebrali się i powitali ją i Fanga jako nowych właścicieli baru. Oni zadbają o spuściznę jej rodziców, zwłaszcza teraz, gdy Fang nie był prześladowany z to,

co zrobiły demony. Stu tego dopilnował. Lepiej czy gorzej preparujące Sanctuary nadal będzie trwało. I każdy będzie tutaj mile widziany, dopóki przestrzega jednego prawa, Przyjdź w pokoju, lub odejdź w kawałkach.

348 – Hej? Odwróciła się na dźwięk głosu dobiegającego z zewnątrz. – Tak? Wysoki blondyn stał w promieniach słońca wzrokiem szacując postępy. – Kiedy otwieracie? Quinn zszedł z drabiny. – Czwartego, następnego miesiąca. – Super. Więc do zobaczenia. Kiedy odszedł zdali sobie z czegoś sprawę. Mężczyzna był Daimonem. I właśnie wyszedł na słońce. – O kurwa…- wyszeptał Dev. – Ludzie, myślicie, że Łowcy o tym wiedzą? Fang pokręcił głową. – Nie, myślę, że Łowcy mają poważne problemy.

349

Epilog Trzy tygodnie później Fang leżał w łóżku kompletnie nagi z przytuloną do boku Aimee. Bogowie czuł się tu tak dobrze… Uwielbiał jak wyglądała, gdy jej skóra połyskiwała w świetle poranka, włosy były potargane, a usta opuchnięte od jego pocałunków. Nie było nic lepszego. - Czy kiedykolwiek zamierzasz zgłosić do mnie jakieś pretensje? – szepnęła kręcąc kółka palcem po jego brzuchu. - Myślę, że decyzja należy do ciebie, moja pani. – W ich świecie krycie było decyzją wyłącznie należącą do kobiety. Mężczyzna nie mógł zmusić jej do zaakceptowania go, choćby nie wiadomo co. I jeśli odrzuci go po trzech tygodniach, pozostanie impotentem…Tak długo jak będzie żyła. Aimee podniosła się i popatrzyła na niego. - Nie wspominałeś o tym, więc zaczęłam się martwić. Ona się martwiła? Widział już swoją twarz na plakatach jako przykład niepowodzenia Viagry przez następne stulecia. - Nie chciałem cię pospieszać. Przeszłaś przez tak wiele. – I była tak smutna odkąd umarli jej rodzice, że nie chciał być fiutem i przypominać jej o tym. Wstała, pokazując mu piersi, dla których żył, by je smakować. - Tak, ale masz jeszcze tylko dwa dni… Jak gdyby nie odliczał tego co do nanosekundy…Miał swój zegarek, który miał go

ostrzec, zanim nie będzie za późno. Co więcej Vane nauczył go, że kobiety wymagają jakiegoś stopnia finezji. W innym wypadku facet kończył w niełasce. W jego przypadku dosłownie. - Miałem nadzieję, że poczujesz się lepiej i będziesz bardziej skłonna – zalśnił jej diabelskim uśmiechem. Aimee wypuściła rozbawione westchnienie na jego ochocze spojrzenie. Jej wilk był chwilami niemożliwy. Ale nie chciałaby żeby był inny i myśl, że miałaby go nie mieć krzywdziła ją na poziomie o którym nawet nie chciała myśleć. Fang byłby jej na zawsze.

350 Upewni się co do tego. Przesunęła swoje ciało na jego i siadła okrakiem na jego biodrach. Był wspaniały, leżąc na łóżku, jego śniada skóra równoważyła się z białymi prześcieradłami. Miał jednodniowy zarost na twarzy, który sprawiał, że wyglądał dziko. Jego dłuższe włosy zachwycająco falowały. Wzięła jego rękę w swoją dłoń tak, by móc skubać opuszki jego palców. Stwardniał natychmiast. Fang spojrzał na nią, jego oddech był urywany. - Jesteś pewna? Szczypnęła jego knykcie i puściła jego rękę. - Nie bądź głupi. Czekałam lata na ten moment. Jego oczy pociemniały szczerością. - Czekałem na ciebie całe życie. Te słowa dotknęły ją. Trzymała w górze swoją naznaczoną dłoń. Fang położył swoją rękę na jej, by ich znaki się połączyły. Spletli palce, by móc zakończyć rytuał sparowania. Była zdenerwowana i nawet nie była pewna dlaczego. Nie żeby nie uprawiali wcześniej seksu, ale teraz… To zwiąże ich na zawsze. Będzie należała do niego, a on będzie wyłącznie jej. Była to wielka odpowiedzialność, aby być czyjąś częścią świata. Ale nie było innego sposobu. Ich spojrzenia się spotkały, Aimee podniosła się i ustawiła nad nim. Fang zagryzł wargę, gdy jej ciało zamknęło się wokół niego. Chciał pchnąć się w nią, ale nie była to część rytuału. To był jej czas. Ona ustanawiała tempo i dyktowała, co robili. A gdy zaczęła poruszać się na nim, wilk wewnątrz niego chciał wyć z przyjemności. Gdy jedną oznaczoną dłoń miał splecioną, drugą masował jej pośladki, gdy dręczyła go krótkimi ciosami. Masowała go wolną ręką po ramieniu, gdzie Thorn umieścił znaki. Ciągle walczył z demonami dla niego od czasu do czasu, ale Varyk wyjaśnił mu, że jego życie należało w zasadzie tylko jego. Gdy ponownie spojrzał w oczy Aimee uświadomił sobie, że jego życie już nigdy nie będzie należało do niego. Aimee teraz była życiem.

Zacisnęła mocniej uchwyt na jego oznaczonej dłoni. - Akceptuję cię takiego, jakim jesteś, i zawsze będę cię trzymała w moim sercu. Będę szła przy twoim boku przez wieczność.

351 Fang uśmiechał się, gdy szeptała słowa, które wiązały ich razem w ceremonii, która istniała zanim historia zaczęła być dokumentowana. Powtórzył je do niej i dodał jeszcze jedno oświadczenie. - Chętnie oddałbym swoje życie za ciebie, Aimee. - Jesteś moim życiem wilku, więc lepiej otocz się cholerną opieką. Zaczął odpowiadać na to jakąś dowcipną uwagą, ale thirio175 ogarnęło go tak nagle, że nie mógł zrobić nic poza zasyczeniem, gdy poczuł jak jego fiut ponownie twardnieje. Ból eksplodował mu w ustach, zęby wydłużyły się w ostre kły, a surowa żądza krwi sprawiała, że ta, którą czuł, gdy Phrixsis w nim żył wydawała się śmieszna. Thirio było chęcią wiązania sił życiowych, by uczynić z nich jedność na wieczność. W życiu i na śmierć. To było coś, co dzielili jej rodzice. Co Anya dzieliła ze swoim partnerem i co jego bracia dzielili ze swoimi partnerkami. Zawiązana więź była nierozerwalna przez nikogo, chyba że przez Savitara. Fang zacisnął zęby, żeby jej nie ugryźć. Aimee objęła jego twarz dłońmi i popatrzyła na niego. - Zakończmy to Fang. Paląca radość przedzierała się przez niego, ale nie chciał, by podjęła tą decyzję lekkomyślnie. - Jesteś pewna? Posłała mu nierozbawiony uśmiech. - Przeszłam piekło dla ciebie…dwa razy. Naprawdę myślisz, że chcę trwać w tym życiu bez ciebie? Te słowa dotknęły go głęboko. Fang usiadł pod nią, przyciągnął ją bliżej, a następnie zatopił zęby w jej skórze. Aimee wydobyła z siebie mały krzyk przerażenia, gdy jej własne zeby się wydłużyły. Poczuła, że jej moce gwałtownie rosną, gdy ich krew się mieszała. Zaczesując jego włosy z ramienia, ugryzła go. Pokój płynął wokół niej, gdy każdy jej zmysł zaostrzył się i spalał się. W tej jednej chwili poczuła, że serce Fanga bije jakby było jej własnym. Byli naprawdę zjednoczeni w jedno. Na zawsze. Nigdy już nie musieli żyć bez siebie. Był to największy dar. 175 Potrzeba

Zwierzo-Łowców podczas łączenia z partnerem sił życiowych tak, że jeśli jedno umrze, umrze także drugie. Można się jej oprzeć.

352 I ostateczne przekleństwo. Ale nie mogłaby widzieć tego inaczej.

Razem przytuleni, doszli. Aimee przycisnęła swój policzek do Fanga, gdy trzymał ją blisko. Słuchała jak jego serce zwalnia. - Przysiągłem, że nigdy z nikim się nie zwiążę.- Fang szepnął jej do ucha. – Myślałem, że tylko głupcy to robią. - A teraz? Jego ciemne spojrzenie spotkało się z jej. - Jestem najszczęśliwszym głupcem na planecie. Pocałowała go nie mogąc zgodzić się z nim bardziej. Również była najszczęśliwszym głupcem na planecie.

KONIEC
Obrazek na 1 stronie wykonanała nasza kochana Iza – Shonaliii. Chciałybyśmy serdecznie podziękować za doping wszystkim komentującym czytelnikom. Tłumaczenie dla Was to przyjemność.__