Balogh Mary - Kochanka 01 - Sekretna kochanka

Balogh Mary Kochanka 01 Sekretna kochanka Przekład Maria Wojtowicz Ewa Morycińska-Dzius

Za dnia jest wcieleniem cnót. Nocą, kiedy światem włada pożądanie, staje się sekretną kochanką... Świetność rodu Dudleyów nakazuje, by lady Angeline poślubiła utytułowanego dżentelmena. Ona jednak marzy o kimś zwykłym i skromnym. O mężczyźnie dobrym i kochającym, który nie będzie w niczym przypominał hulaków z jej rodziny. Kiedy więc Edward, od niedawna hrabia Heyward, wybawia ją od awansów bezwstydnego natręta, Angeline jest pewna, że znalazła miłość swego życia. Lecz Edward zaplanował już swoją przyszłość… i wybrał już żonę. Obdarzona temperamentem Angeline, która ze wszystkich kobiet na świecie wydaje się najmniej odpowiednia do tej roli, wprowadza zamęt w jego uporządkowane życie. A jeden skradziony przy księżycu pocałunek budzi w jego sercu płomień…

1 Lady Angeline Dudley stała przy oknie izby z szynkwasem w oberży Pod Różą w Koronie, nieco na wschód od Reading. Zeszła tam sama, co było skandalicznym odstępstwem od obowiązujących reguł, ale cóż miała począć? Przez okno swojego pokoju mogła najwyżej podziwiać wiejski krajobraz. Nawet dość malowniczy, ale nie o to jej przecież chodziło! Jedynie z tej właśnie izby Angeline mogła dostrzec to, na czym jej zależało, gdyż okno wychodziło na dziedziniec oberży, na który musiał wjechać każdy nowy przybysz. Angeline czekała, z trudem powstrzymując zniecierpliwienie, na przyjazd swojego brata i zarazem opiekuna, Jocelyna Dudleya, księcia Treshama. Obiecał przybyć tu jeszcze przed nią, kiedy jednak zjawiła się w oberży - co prawda półtorej godziny przed terminem - nie było ani śladu Treshama. Piekielnie irytujące! Liczne guwernantki (z panną Pratt na czele), które opiekowały się Angie przez te wszystkie lata, zdołały wbić jej do głowy, że prawdziwa dama nigdy nie okazuje uczuć - ale jak tu się nie irytować?! Jedzie do stolicy, żeby po raz pierwszy wziąć udział w londyńskim sezonie, i wprost nie może się doczekać, kiedy wreszcie się zacznie to dorosłe życie... a tu rodzony brat najwyraźniej zapomina o jej istnieniu i każe jej czekać bez końca w przydrożnym zajeździe, oddalonym zaledwie o dzień drogi od Londynu! To prawda, że przybyła tu o wiele za wcześnie, ale wszak sam Tresh zadbał, aby dotarła do Reading pod opieką wielebnego Isaiaha Coombesa, w towarzystwie jego żony i dwojga dzieci. Zanim

owa czcigodna rodzina opuści oberżę, by udać się do domu krewnych pani pastorowej na jakąś rodzinną uroczystość, Angeline miała znaleźć się pod opieką brata, który obiecał przyjechać po nią z Londynu. Pastorostwo zrywali się co rano z pierwszym brzaskiem (albo i wcześniej) i ruszali w drogę mimo protestów swoich zaspanych pociech. Skutek był taki, że przebywali odcinek drogi wyznaczony na dany dzień, zanim inni, bardziej normalni ludzie, na dobre rozpoczynali podróż. Wielebny Coombes i jego małżonka zatrzymali się w oberży Pod Różą w Koronie i byli gotowi tkwić tam z cierpliwością wczesnochrześcijańskich męczenników aż do chwili, gdy powierzoną ich pieczy dzieweczkę osobiście przekażą jaśnie oświeconemu księciu. Jednakowoż Angeline zdołała ich przekonać, by niezwłocznie udali się w dalszą drogę. Bo i cóż mogło się jej stać Pod Różą w Koronie? Była to przecież bardzo przyzwoita oberża, wszak wybrał ją sam książę Tresham, czyż nie? A poza tym - przekonywała Angie - nie zostanie tu przecież sama! Będzie z nią Betty, jej pokojówka, oraz dwaj potężnie zbudowani stajenni i dwaj równie muskularni lokaje z Acton Park, wiejskiej siedziby Tresha-ma w Hampshire. A jej brat z pewnością zjawi się lada chwila. Wielebny Coombes dał się przekonać - wbrew temu, co podszeptywał mu zdrowy rozsądek - częściowo dzięki sile argumentów Angeline, częściowo pod wpływem obaw swej małżonki, że nie dotrą do celu przed zapadnięciem nocy, a wreszcie z powodu nieustannego biadolenia jedenastoletniej panny Chastity Coombes i dziewięcioletniego panicza Esau Coombesa, że jeśli będą tak podróżowali bez końca, nie zdążą się pobawić z kuzynami! Prawdę mówiąc, cierpliwość Angeline została wystawiona na ciężką próbę przez tę dwójkę dziatek, z którymi przyszło jej podróżować. Po odjeździe Coombesów Angeline udała się do wynajętego dla niej pokoju w oberży, żeby się przebrać i poprawić fryzurę. Betty wyszczotkowała i upięła na nowo jej włosy. Angie poleciła padającej już ze zmęczenia służącej, by choć trochę odpoczęła, ta zaś spełniła polecenie bez zwłoki, opadając na składane łóżko ustawione w nogach łoża jej pani. Angeline tymczasem zdążyła

zauważyć, że z okna swego pokoju w żaden sposób nie będzie mogła dostrzec nadjeżdżającego brata. Wyszła więc na korytarz, by udać się na poszukiwanie okna, które by odpowiadało jej wymaganiom. Najpierw jednak odkryła, że czterech służących z Acton ustawiło się przed jej drzwiami, jakby zamierzali bronić swojej pani przed atakiem wrogiej armii. Przekonawszy ich, że nie zauważyła nigdzie w pobliżu rozbójników, złodziei ani żadnych innych złoczyńców - chyba i oni nigdzie ich nie dostrzegli? - odesłała całą czwórkę do pomieszczeń dla służby, żeby tam odpoczęli i czymś się pokrzepili. Potem - nareszcie sama - rozglądała się po oberży za oknem, które by jej odpowiadało. Dokładnie takie, jakiego potrzebowała, znalazła w ogólnej izbie z szynkwasem. Co prawda młodej damie nie wypadało przebywać w takim pomieszczeniu, zwłaszcza bez przyzwoitki, ale w izbie nie było nikogo prócz niej, nikt więc się nie dowie o tym niewielkim wykroczeniu. Jeżeli ktoś się zjawi, zanim Tresham wjedzie na dziedziniec oberży, Angie pobiegnie do swego pokoju i pozostanie tam, dopóki intruz się nie wyniesie. A gdy zobaczy przybywającego brata, także wróci co tchu na górę, żeby za chwilę godnie zejść ze schodów z Bet ty u boku, jakby zamierzała właśnie o niego spytać. Jakże trudno było jej nie okazywać niecierpliwości i ekscytacji! Skończyła już dziewiętnaście lat, a nigdy dotąd (no, prawie nigdy) nie oddaliła się na więcej niż dziesięć mil od Acton Park. Wiodła życie pod kloszem, mając surowego, nadopiekuńczego ojca, starszego brata, który, choć najczęściej przebywał poza domem, również przesadnie jej strzegł, i matkę, która nigdy nie zabrała jej ze sobą do Londynu, Bath, Brighton ani do żadnej innej miejscowości, jakie sama często odwiedzała. Już w wieku lat siedemnastu Angeline pragnęła zadebiutować w wielkim świecie, zanim jednak zdołała zebrać wszelkie przemawiające za tym argumenty i przedstawić je w należyty sposób osobom, które decydowały o jej życiu, nieoczekiwanie zmarła jej matka i nastąpił cały rok żałoby, podczas której nie wypadało opuszczać Acton Park. A w następnym roku, gdy wszystko było już przygotowane do jej debiutu towarzyskiego w niewątpliwie

najodpowiedniejszym wieku osiemnastu lat, Angeline złamała nogę. Nieznośny Tresham zabronił siostrze nawet myśleć o prezentacji na dworze czy o debiucie w eleganckim świecie, dopóki porusza się o szczudłach. Zestarzała się przez ten czas i była już prawdziwym wykopaliskiem... ale mimo wszystko nie straciła nadziei na sukces i niecierpliwie oczekiwała wszystkich londyńskich cudów. Wydało jej się, że słyszy tętent kopyt. Oparła dłonie na parapecie i nadstawiła uszu. Turkot kół! Z pewnością słuch jej nie myli! I rzeczywiście nie mylił. Powóz zaprzężony w dwa konie minął bramę i wjechał na wybrukowany kocimi łbami dziedziniec. Ledwie jednak Angie go ujrzała, natychmiast zdała sobie sprawę, że nie jest to powóz Treshama. Był zbyt stary i zniszczony. A dżentelmen, który z niego wyskoczył, jeszcze zanim woźnica zatrzymał konie przed oberżą, w niczym nie przypominał jej brata. Nie zdążyła przyjrzeć mu się na tyle, by zdecydować, czy wart jest dokładniejszych oględzin, rozległy się bowiem ogłuszające dźwięki trąbki i przed samym wejściem do izby z szynkwasem zatrzymał się kolejny powóz. Ten również nie mógł należeć do Treshama, gdyż był to dyliżans pocztowy. Angeline nie czuła aż tak wielkiego rozczarowania, jak można by się spodziewać. Cały ten ruch i zgiełk wydał się jej niezmiernie podniecający. Przyglądała się, jak pocztylion otwiera drzwi i opuszcza schodki, a jedni pasażerowie wyskakują z powozu na dziedziniec, inni zaś schodzą po drabince z dachu, na którym podróżowali. Zaabsorbowana, zbyt późno uświadomiła sobie, że wszyscy ci ludzie są na pewno głodni i spragnieni, więc skierują się do izby z szynkwasem... a jej przecież nie powinno tu być! Ledwie to pomyślała, drzwi się otworzyły. Rozległ się gwar kilkunastu głosów, który wyprzedził zaledwie o sekundę czy dwie pojawienie się w izbie podróżnych. Angeline, uznawszy, że jeśli teraz spróbuje wyjść, od razu zwróci na siebie uwagę, postanowiła zostać. Poza tym ogromnie

zaciekawiła ją scena rozgrywająca się przed jej oczyma. Aby uspokoić sumienie, tłumaczyła sobie, że gdyby wróciła teraz na górę i tam czekała na odjazd dyliżansu, mogłaby przegapić chwilę przyjazdu brata, a bardzo jej zależało, by go powitać, skoro się tylko zjawi! Ostatnio widzieli się przed dwoma laty, na pogrzebie matki. Stała więc tyłem do wnętrza izby, nadal wyglądając przez okno. Podróżni zaczęli się domagać - niektórzy grzecznie, inni zgoła nieuprzejmie - piwa i pasztecików. Ktoś ostrym tonem kazał oberżyście bardziej się pospieszyć, ten zaś odpowiedział, że ma tylko jedną parę rąk i to nie jego wina, że dyliżans spóźnił się o godzinę i pasażerowie mają na pokrzepienie się tylko dziesięć minut, zamiast półgodzinnego postoju. Gdy dziesięć minut później zaczęto wzywać ich do wsiadania, jeśli nie chcą, by dyliżans odjechał bez nich, wszyscy pospieszyli do wyjścia; niektórzy użalali się głośno, że muszą pozostawić niedopite piwo. Niebawem w izbie z szynkwasem znów było pusto i cicho. Szczęśliwie żaden z podróżnych nie miał czasu przyglądać się Angie, za co była szczerze wdzięczna losowi. Panna Pratt nawet teraz, cały rok po objęciu innej posady, dostałaby waporów na widok swej dawnej wychowanki stojącej - bez żadnej opieki! - przy oknie zatłoczonej izby z szynkwasem. A Tresham zareagowałby znacznie gwałtowniej. Nieważne. Nikt się o tym nie dowie, uspokajała się w duchu. Była jednak coraz bardziej zniecierpliwiona. Czy ten Tresh nigdy nie przyjedzie? Westchnęła głęboko, gdy pocztylion podniósł do ust srebrzystą trąbkę, by ostrzec wszelkie żywe istoty - ludzi, psy i kury, które niebacznie wyszły na drogę - że grozi im nieuchronna zguba, jeśli natychmiast się stamtąd nie wyniosą. Dyliżans z turkotem wytoczył się za bramę, skręcił i wkrótce zniknął z pola widzenia. Podniszczony powóz nadal stał po drugiej stronie dziedzińca, ale zaprzęgnięto już do niego świeże konie. Właściciel pojazdu musiał zatem być jeszcze w oberży. Zapewne jadł posiłek w osobnej jadalni, by pokrzepić się przed dalszą drogą.

Angeline wygodniej oparła się na rękach złożonych na parapecie i zatonęła w marzeniach o wszelkich rozkoszach, jakie roztoczy przed nią londyński sezon. Wyglądało jednak na to, że zanim ich zazna, powinna się przygotować na długie oczekiwanie. Dlaczego Treshama wciąż nie ma? Czyżby jeszcze nie wyjechał z Londynu? Dżentelmen, którego gotowy już do drogi powóz czekał po przeciwnej stronie dziedzińca, nie pożywiał się w osobnej jadalni. Był w tej samej izbie co Angeline. Stał, opierając się łokciem o szynkwas. Nie zauważyła go, gdyż nie siorbał hałaśliwie piwa ani nie rozmawiał głośno sam ze sobą. Edward Ailsbury, hrabia Heyward, czuł się nieco skrępowany, że postawiono go w tak kłopotliwym położeniu. Młoda niewiasta, bez wątpienia dobrze wychowana, znalazła się z nim sam na sam w izbie z szynkwasem. Powinni jej towarzyszyć rodzice, mąż lub przynajmniej panna służąca. Tymczasem w izbie najwyraźniej nie było nikogo oprócz ich dwojga. Początkowo Edward myślał, że młoda dama jest pasażerką dyliżansu. Kiedy jednak nie wyszła, gdy trąbka wezwała do odjazdu, zauważył, że nie ma na sobie sukni podróżnej ani wierzchniego okrycia. Musiała zatem być gościem oberży. Nie powinna jednak wchodzić do tej izby, która nie była odpowiednim dla niej miejscem, i tym samym stawiać w niezręcznej sytuacji Bogu ducha winnych, godnych szacunku podróżnych, którzy chcą wypić w spokoju kufelek piwa, zanim ruszą w dalszą drogę do Londynu. Sytuację pogarszała jeszcze - i to poważnie - poza owej damy. Nieznajoma pochylała się, opierając biust na rękach spoczywających na okiennym parapecie, skutkiem czego plecy jej wygięte były w łuk, a siedzenie wręcz prowokacyjnie wypięte. Edward uświadomił sobie, że popija piwo nie po to, aby zaspokoić pragnienie, lecz by nieco obniżyć temperaturę swego rozgorączkowanego nagle ciała. Był to bowiem wyjątkowo zgrabny damski tyłeczek!

Jeszcze bardziej krępujący - o ile to w ogóle możliwe - był fakt, iż muślinowa suknia młodej damy przylegała do jej postaci w miejscach, w których w żadnym wypadku nie powinna przylegać, przez wzgląd na wrażliwych a niewinnych mężczyzn. Co gorsza, materiał ów był intensywnie różowy i połyskliwy. Podobnego odcienia różu Edward nigdy dotąd nie spotkał, ani wśród kobiecych fatałaszków, ani w przyrodzie. Kolor ten sprawiał, że wspomnianą damę można było bez trudu dostrzec gołym okiem z odległości pięciu mil. On zaś znajdował się znacznie bliżej. Najbardziej zaś irytowało go, że - nie da się ukryć - pożerał oczyma ową niewiastę, czy raczej pewną część jej anatomii. A gdy tak wlepiał w nią pożądliwy wzrok, w jego głowie kłębił się rój lubieżnych myśli. Edward potępiał zarówno te niezaprzeczalne fakty, jak i nieskromną młodą damę. Szczycił się tym, że zawsze odnosi się do niewiast z najwyższym respektem. Eunice Goddard podczas jednej z ich niekończących się dysput zwróciła mu uwagę (chociaż sam doszedłby z pewnością do identycznego wniosku), iż każda kobieta - bez względu na to, jak niska jest jej pozycja w społeczeństwie, i bez względu na wszelkie argumenty wysuwane w imię Kościoła lub obowiązującego prawa - jest istotą ludzką, a nie przedmiotem służącym do zaspokajania najniższych męskich popędów. Edward liczył się ze zdaniem Eunice. Miała nader bystry i szlachetny umysł, który ciągle doskonaliła dzięki wartościowej lekturze oraz wnikliwej obserwacji życia. Pragnął ją poślubić, choć zdawał sobie sprawę, iż taka partia byłaby dla jego rodziny sporym rozczarowaniem. Zwłaszcza teraz, gdy nie był już zwykłym Edwardem Ailsbury, lecz hrabią Heywardemem. Jego powóz - żenująco wiekowa landara, którą transportował do Londynu na prośbę matki (nie czuła się wygodnie w żadnym z bardziej nowoczesnych pojazdów) - był już gotowy do podróży. Edward mógł się o tym przekonać, spoglądając przez okno nad głową różowej damy. Zamierzał wprawdzie coś przekąsić, nim ruszy w dalszą drogę, ale ta kobieta pokrzyżowała mu plany: damie nie wypadało przebywać w izbie sam na sam z obcym mężczyzną, aczkolwiek nie z jego winy znalazła się w tak kłopotliwym

położeniu. Nie było również jego winą to, że piwo ani trochę nie ostudziło żaru w jego krwi. Chociaż Eunice mogłaby być innego zdania, jeśli chodzi o jego winę czy jej brak. Wszak ta młoda niewiasta nie uczyniła nic, by wywołać taką reakcję jego ciała... Nic prócz tego, że znalazła się tu ze swoim kształtnym, spowitym w różowy muślin tyłeczkiem wycelowanym prosto w niego. A on... No cóż, mógł skorzystać z osobnej jadalni, tyle że wówczas czułby się zobligowany do zamówienia całego posiłku. Odstawił na szynkwas kufel z resztką piwa najciszej, jak mógł, i wyprostował się. Wyniesie się stąd czym prędzej i zabierze ze sobą urazę, jaką czuł do tej damy. Nie widział nawet jej twarzy... Kto wie, może jest brzydka jak grzech śmiertelny? Niegodna, pełna jadu myśl. Edward pokręcił głową, zły na siebie. Zanim jednak zdążył podejść do drzwi prowadzących na dziedziniec i uwolnić się od pokusy i jej ewentualnych złych skutków, te otworzyły się od zewnątrz i do izby wszedł młody mężczyzna. Edward rozpoznał go bez trudu, on jednak najwyraźniej nie poznał Edwarda. Nie było w tym nic dziwnego, gdyż powierzchowność Heywarda nie odznaczała się niczym szczególnym, a dodający mu blasku hrabiowski tytuł nosił zaledwie rok - od śmierci starszego brata Maurice'a, który był znacznie silniejszą i bardziej pociągającą indywidualnością. Nie dziwota, że do tej pory każdy, słysząc „hrabia Heyward", myślał o Maurisie. W dodatku nowy hrabia cały okres żałoby spędził w Wimsbury Abbey w Shropshire. Chciał się zapoznać ze swoimi nowymi obowiązkami i oswoić z koniecznością przeprowadzki na stałe do Londynu, gdzie miał zająć należne mu miejsce w Izbie Lordów. A także rozejrzeć się za żoną, co wszystkie niewiasty z jego rodziny uznały za niezbędne, mimo że hrabia miał dopiero dwadzieścia cztery lata. Maurice przed śmiercią zdążył spłodzić jedynie córkę, należało się więc zatroszczyć o spadkobierców tytułu. Edward miał wprawdzie dwie siostry, lecz nie miał już brata. Nowym przybyszem był lord Windrow, należący do licznego grona przyjaciół Maurice'a i równie rozpustny jak oni wszyscy. Wy-

soki, przystojny (Edward nie mógł się poszczycić tymi zaletami), poruszał się z niedbałym wdziękiem znamionującym pewność siebie i spoglądał na świat cynicznym wzrokiem spod półprzymknię-tych powiek. Ubrany był, jak zawsze, według najnowszej mody. Edward najchętniej skinąłby mu uprzejmie głową i czym prędzej opuścił oberżę. Zawahał się jednak, gdy pomyślał o różowej damie, która nadal stała w tej samej pozie. Skoro nawet on pożerał ją wzrokiem, jak się zachowa Windrow? To doprawdy nie moja sprawa, co zrobi, uznał hrabia. Wszak nie do mnie należy opieka nad ową damą. Niech sama ponosi konsekwencje własnej lekkomyślności. Albo niech się zatroszczy o nią rodzina. Poza wszystkim, w ogólnej izbie przyzwoitej oberży damie z pewnością nie grozi nic złego. W duchu przynaglał samego siebie do wyjścia. Niech licho porwie to przesadne poczucie obowiązku! Niewielka pociecha, że Eunice zapewne pochwaliłaby decyzję pozostania tu nieco dłużej. Oberżysta pojawił się za szynkwasem i podawszy nowo przybyłemu kufel piwa, zniknął ponownie. Windrow odwrócił się i powiódł wzrokiem po izbie. Jego oczy rozbłysły na widok różowej damy. Jakżeby zresztą mogło być inaczej? Nie był przecież ślepy. Wsparł się plecami o szynkwas i oparł na nim ręce aż po łokcie. W jednej z nich trzymał kufel. Wargi same złożyły mu się do bezgłośnego gwizdnięcia. Edwarda wzburzyła lubieżna mina Windrowa, tym bardziej że - jak podejrzewał - kilka minut temu jego własna twarz wyglądała kropka w kropkę tak samo. - Serduszko! - szepnął uwodzicielsko lord. Najwyraźniej uznał Edwarda za osobnika bez znaczenia. A może go w ogóle nie zauważył? Dasz się namówić na wspólne piwko z pasztecikiem, co? O, widzę tam przy kominku wygodne krzesło. Jedno jedyne w tym podłym przybytku. Ale możemy się i nim podzielić: siądziesz mi na kolanach! Edward zmarszczył brwi. Czy on nie widzi, że to dama?! Można to przecież poznać od razu - choćby po delikatnym, mimo że trochę zbyt jaskrawym materiale, z którego uszyto jej suknię, i po

kunsztownie ułożonych ciemnych lokach. Spojrzał na młodą niewiastę, spodziewając się ujrzeć na jej twarzy przerażenie. Ona jednak nadal wyglądała przez okno. Albo sądziła, że bezceremonialne zaproszenie zostało skierowane do kogoś innego, albo też - czy to możliwe? - słowa lorda Windrowa po prostu do niej nie dotarły. Idę stąd, postanowił Edward w duchu. Natychmiast! Ale zamiast tego odezwał się: - Wątpię, mój panie, byś znał tę damę. A jeśli nie znasz, nazywanie jej serduszkiem jest niedopuszczalną impertynencją. Maurice często nazywał młodszego brata (przeważnie zresztą z czułym uśmiechem) „starym zrzędą". Edward niemal się spodziewał, że i tym razem brat ofuknie go zza grobu. Ale co się rzekło, to się rzekło. Nie cofnąłby zresztą wypowiedzianych słów, choćby nawet mógł to zrobić. Ktoś musiał przecież zabrać głos w obronie uciśnionej niewinności! (O ile owa dama była rzeczywiście tak niewinna). Windrow odwrócił głowę bez pośpiechu i zmierzył Edwarda od stóp do głów leniwym spojrzeniem. Oględziny te najwyraźniej nie wprawiły go w popłoch. - Do mnie pan mówisz? - upewnił się. - Jako żywo - odparł hrabia. - Nie widzę tu nikogo prócz nas dwóch i damy, a nie mam zwyczaju rozmawiać głośno z samym sobą. Na twarzy Windrowa pojawił się wyraz rozbawienia. - Damy? Założę się, że nie przybyłeś tu pan wraz z nią. Jest zatem sama. Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby to naprawdę była dama: od razu by się zrobiło mniej nudno w londyńskich salonach i na balach! Lepiej wróć pan do swego piwa. I nie wtykaj nosa w cudze sprawy. Odwrócił z powrotem głowę, by dalej napawać się widokiem różowego tyłeczka. Nieznajoma zmieniła nieco pozycję. Opierała teraz łokcie o parapet i osłoniła twarz dłońmi. W wyniku przegrupowania pewnych elementów jej anatomii biust uwydatnił się z jednej strony, a pupa jeszcze bardziej z drugiej. Gdyby mogła teraz stanąć z boku i przyjrzeć się samej sobie, pomyślał Edward, wybiegłaby stąd z krzykiem, żeby nigdy już tu nie powrócić, nawet pod opieką tuzina przyzwoitek!

- Może ta dama nie ma nic przeciwko temu, by posiedzieć na moich kolanach, nim oberżysta przyniesie pasztecik i piwo, którym się z nią podzielę? - odezwał się Windrow z jawną bezczelnością. - Masz na to ochotę, serduszko? Edward westchnął w duchu i zdecydował się na kolejny krok wiodący ku nieuchronnej konfrontacji. Było już za późno, żeby się wycofać. - Muszę, niestety, obstawać przy swoim: żądam, by tej damie okazano szacunek, którego nie odmówi żadnej kobiecie nikt zasługujący na miano dżentelmena. Zabrzmiało to pompatycznie. Nic dziwnego. Zawsze przecież był pompatycznym osłem, nieprawdaż? Windrow spojrzał na hrabiego. Tym razem nie skrywał rozbawienia. - Szukasz pan guza? - spytał. Do damy najwyraźniej wreszcie dotarło, że jest przedmiotem toczącej się za jej plecami rozmowy, wyprostowała się bowiem i odwróciła do nich. W jej szczupłej, ślicznej twarzy płonęły wielkie, ciemne oczy. Była wysoka i bardzo zgrabna. Wielki Boże! - westchnął w duchu Edward. Reszta jej postaci spełniła z nadwyżką nadzieje, jakie można było żywić, podziwiając jej tyłeczek. Była niezwykle piękna. Tym razem jednak Edward nie pozwolił sobie nawet na chwilę roztargnienia. Zadano mu przecież pytanie wielkiej wagi. - Nigdy nie odczuwałem palącej potrzeby udowodnienia za pomocą pięści mego szlachectwa czy prawa do tytułu dżentelmena - odparł tonem życzliwym i uprzejmym. - Moim zdaniem taka reakcja świadczyłaby raczej o tym, że nim nie jestem. - Widzę - odparł Windrow - że mam do czynienia ze śmierdzącym tchórzem. A w dodatku nadętym nudziarzem. Wszystko w jednym niedużym opakowaniu. Każde z wypowiedzianych przez niego słów było zniewagą. Edward pomyślał jednak: prędzej mnie diabli wezmą, niż dam się sprowokować temu zabijace i zachowam się tak, jak on by to zrobił, byle tylko udowodnić, licho wie komu, że jest prawdziwym mężczyzną!

- A zatem każdy, kto broni honoru damy i oczekuje od dżentelmena, że zachowa się przyzwoicie, jest tchórzem? - spyta! niemal przyjaźnie. Byl świadom, że spojrzenie nieznajomej, wędrujące dotąd od jednego z nich do drugiego, zatrzymało się teraz na jego twarzy. Ręce przycisnęła do piersi, jakby utkwił w niej grot miłości. Wydawała się jednak zdumiewająco spokojna. - Wydaje mi się - odrzekł Windrow - że ktoś tu powątpiewa, czy jestem dżentelmenem. Gdybym miał przy sobie rękawicę, rzuciłbym nią w pańską bezczelną gębę i pięknie bym poprosił, żebyś się pan ze mną pofatygował na świeże powietrze. Ale z rękawicą czy bez, nie można nikomu pozwolić, żeby był równocześnie śmierdzącym tchórzem i nadętym nudziarzem! Może nie? Wyzywam pana na pięści, tak jak tu stoję! Wskazał kciukiem w stronę dziedzińca i uśmiechnął się bardzo nieprzyjemnie. Raz jeszcze Edward westchnął w duchu. - A zwycięzca w pojedynku na pięści udowodni niezbicie, że godny jest miana dżentelmena, nieprawdaż? - powiedział. - Proszę wybaczyć, ale nie zgodzę się z panem. I nie przyjmę jego wielkodusznej propozycji. Zupełnie mi wystarczy, jeśli przeprosi pan tę damę. Znów spojrzał na nieznajomą. Nadal wpatrywała się w niego. Edward wiedział doskonale, że dał się zagonić w kozi róg i żadnym sposobem nie wydostanie się zeń bez bólu. Stoczy w końcu tę walkę z Windrowem i albo rozkwasi mu nos i podbije oboje oczu, żeby zabrał ze sobą tę pamiątkę do Londynu, albo zniesie mężnie, gdy przeciwnik jego tak urządzi. A może obaj wyświadczą sobie nawzajem tę przysługę? Jakie to nudne i obrzydliwe: nic, tylko czcze przechwałki albo pięści. Do tego właśnie sprowadzają się obowiązki dżentelmena, zdaniem wielu pretendujących do tego miana! Maurice, niestety, był jednym z nich. - Mam przeprosić tę damę? - Windrow zaśmiał się cicho, z nieukrywaną wrogością.

I w tym momencie rzeczona dama ruszyła do boju, nie wypowiedziawszy ani słowa. Wydawało się, że urosła co najmniej o trzy cale. Przybrała iście królewską pozę, pełną godności i zarazem wzgardy. Jej oczy spoczęły na lordzie Windrow. Zmierzyła go spojrzeniem od stóp do głów, bez pośpiechu, i najwyraźniej uznała, że to, co ma przed sobą, godne jest najwyższej pogardy. Było to posunięcie godne mistrza. A może raczej mistrzyni? Jej milczące potępienie wywarło pożądany skutek, Windrow bowiem obdarzył ją wprawdzie szerokim uśmiechem, było jednak w tym uśmiechu trochę żalu. - Nie doceniłem pani - przyznał. - Pewnie dlatego, że byłaś tu sama, oparta wyzywająco o parapet i wystrojona jak kokota. Nie namówiłbym pani na pasztecik i piwko, prawda? I nie siadłabyś mi, pani, na kolanach. Szkoda! Wygląda też na to, że nie zmuszę tego śmierdzącego tchórza, żeby bronił pięściami honoru, pani czy swojego, wszystko jedno. Co za parszywy dzień! A wiązałem z nim tyle nadziei zaraz po przebudzeniu... Widzę, że nie ma innej rady: trzeba znów ruszać w tę diabelnie nudną drogę, ufając, że jutro będzie lepiej! Odstawił swój pusty kufel na szynkwas, odsunął się od niego i zamierzał wyjść dumnym krokiem, nie wypowiedziawszy już ani słowa i nie obejrzawszy się ani razu. Coś jednak stanęło mu na przeszkodzie. Nim dotarł do drzwi, Edward znalazł się tam przed nim i zagrodził mu drogę. - Zapomniał pan o czymś - powiedział. - Jest pan winien tej damie przeprosiny. Windrow uniósł brwi. Na jego twarzy znów odmalowało się rozbawienie. Ponownie odwrócił się twarzą do wnętrza izby i złożył różowej damie głęboki, niemal teatralny ukłon. - O piękna! - wydeklamował. - Boleję nad tym, że zaniepokoiłem cię gwałtownością mego afektu. Przyjmij, pani, me uniżone przeprosiny! Nie przyjęła ich ani nie odrzuciła. Spojrzała na niego zimno, nie wychodząc z roli dumnej monarchini. Windrow puścił do niej oko.

- Będę z utęsknieniem oczekiwał chwili, gdy oficjalnie zawrzemy znajomość - oświadczył. - Mam szczerą nadzieję, że wkrótce to nastąpi! Powiedziawszy to, zwrócił się do Edwarda, który nie zagradzał mu już drogi do drzwi. - Podobnie rzecz ma się z panem - rzekł. - Będzie to dla mnie duża frajda. Edward odpowiedział nieznacznym skinieniem głowy, a Windrow wyszedł z oberży i zamknął za sobą drzwi. Tym sposobem dama znów znalazła się sam na sam z Edwardem. Teraz jednak niewątpliwie zdawała sobie sprawę z jego obecności, więc ta nieobyczajność nie mogła zostać zignorowana czy pokryta gniewnym milczeniem. Edwarda ponownie ogarnęła złość na nieznajomą i na siebie samego, że dał się wplątać w tak gorszącą historię. Różowa dama wciąż wpatrywała się w niego. Jej królewska poza znikła, raz jeszcze skromnie przycisnęła ręce do piersi. Edward skinął jej lekko głową i wyszedł na dwór. Był prawie pewny, że Windrow zaczaił się na niego na dziedzińcu, i poczuł niemal rozczarowanie, kiedy go tam nie ujrzał. Nie upłynęło nawet pięć minut i hrabia siedział znów w powozie, zmierzając do Londynu. Dziesięć minut później wyminął go ktoś w znacznie okazalszym pojeździe (nic dziwnego, trudno byłoby znaleźć mniej okazały), pędzącym z niebezpieczną szybkością w przeciwnym kierunku. Edward dostrzegł w przelocie herb na drzwiczkach i rozpoznał go: była to kareta Treshama. Odetchnął z ulgą. Przynajmniej ominęło go spotkanie z księciem Pod Różą w Koronie, na dokładkę po zwadzie z Windrowem. Byłaby to przysłowiowa kropla, która przepełnia czarę! Nie darzył Treshama nadmierną sympatią. I, prawdę mówiąc, Tresham też za nim nie przepadał. Książę należał do najbliższych przyjaciół jego brata. To właśnie z nim ścigał się Maurice w chwili, gdy jego powóz wywrócił się, on zaś zginął na miejscu. A Tresham miał jeszcze czelność zjawić się na pogrzebie! Edward dał mu wówczas wyraźnie do zrozumienia, co o nim sądzi.

Znów pożałował, że nie może pozostać na stałe w Wimsbury Abbey. Obowiązki wzywały go jednak do Londynu. Pewną pociechę stanowiło to, że Eunice także jest w stolicy; zatrzymała się u swojej ciotki, lady Sanford. Będzie mógł ją zobaczyć! Uprzytomnił sobie nagle, że Tresham jechał nie do Londynu, lecz w odwrotnym kierunku. Być może do Acton Park. Czyżby zamierzał spędzić tam wiosnę? Oby tak było! Kim, do stu diabłów, była owa dama z oberży? Ktoś powinien zatroszczyć się o nią i wytłumaczyć jej, co wolno, a czego nie wypada. Ale, u licha, jakaż z niej ślicznotka... Edward zmarszczył brwi i poprawił się na siedzeniu. Wszystko na nic. W dalszym ciągu było mu niewygodnie. Piękność nie może być usprawiedliwieniem niestosownego zachowania! Wręcz przeciwnie: ktoś wyróżniający się urodą powinien się odznaczać jeszcze większym taktem. Edward nadal myślał z niechęcią o różowej damie - kimkolwiek była. W odróżnieniu od Windrowa, nie tęsknił do chwili, gdy zostanie jej oficjalnie przedstawiony. Stokroć lepiej byłoby nie spotykać się z nią już nigdy w życiu! Pocieszał się myślą, że -być może - nie jechała wcale do Londynu, tylko uciekała stamtąd w inne strony. Najlepiej w szkockie góry. 2 Angeline stała pośrodku izby z szynkwasem, z oczyma utkwionymi w drzwiach i rękami przyciśniętymi do piersi. Nie wiedziała nawet, jak mu na imię. Zniknął, nim zdobyła się na odwagę, by do niego przemówić. On też się do niej nie odezwał. Nic dziwnego, był przecież ideałem dżentelmena. Gdyby się do niej zwrócił, byłoby to bardzo niewłaściwe: nie zostali sobie przecież oficjalnie przedstawieni. Nie powinni znajdować się w tej samej izbie. A ona w ogóle nie powinna była tu wchodzić.

Nie miała pojęcia, kim był jej wybawca. Nie wiedziała nawet, czy jechał do Londynu, czy w przeciwną stronę. Całkiem możliwe, że już nigdy go nie zobaczy. W chwili gdy spostrzegła, iż jakiś mężczyzna wchodzi do izby z szynkwasem, było już za późno na ucieczkę do pokoju na piętrze. Została więc tam, gdzie była, mając nadzieję, że przybysz nie zwróci na nią uwagi. Wszak żaden z pasażerów dyliżansu jej nie dostrzegł, a poza tym była odwrócona tyłem do wejścia i wyraźnie zajęta własnymi sprawami. Kiedy zaczepił ją tamten impertynent, serce aż jej podskoczyło ze strachu i oburzenia, ale udawała, że go nie słyszy, łudząc się, że sprzykrzy mu się to i odejdzie. I wtedy rozległ się inny głos, a ona zorientowała się, że w izbie znajduje się nie jeden, ale dwóch mężczyzn. I że ten, który odezwał się później, musiał tu być jeszcze przed przybyciem owego aroganta. Jakież to upokarzające! Ale jego słowa... „Wątpię, mój panie, byś znał tę damę. A jeśli nie znasz, nazywanie jej serduszkiem jest niedopuszczalną impertynencją". Powiedział to tak spokojnie i grzecznie, ani na chwilę nie podnosząc głosu. Stanął w jej obronie! Angeline objęła twarz rękoma, usiłując ją zasłonić przed tymi dwoma dżentelmenami, i wpatrywała się z natężeniem w łuk bramy wjazdowej, mając nadzieję, że Tresham nie pojawi się w tej właśnie chwili. Pewnie by powybijał obu wszystkie zęby, co byłoby w stosunku do pierwszego z nich lekką przesadą, a w przypadku drugiego - krzyczącą niesprawiedliwością. Ją zaś zachłostałby na śmierć swym jadowitym językiem. Wiedziała, jaka to mordercza broń, kiedy Tresham zabierze się do karcenia. Potem ten nowo przybyły stał się jeszcze bardziej impertynencki, a tamten drugi ponownie wystąpił w jej obronie. Wówczas natręt - z typowo męską logiką - chciał zmusić jej obrońcę, żeby się z nim bił. Angeline nie była w stanie uciec ani zapaść się pod ziemię. Nie mogła dłużej udawać, że to, co się dzieje za jej plecami, nie ma

z nią nic wspólnego. Poza tym nie zamierzała dłużej tego ignorować! Oburzenie zatriumfowało nad strachem, który w pierwszej chwili ją ogarnął; Angie bowiem nie należała do osób, które można łatwo zastraszyć. I wreszcie - chciała się przyjrzeć obu mężczyznom. Odwróciła się więc do nich. Było ich rzeczywiście tylko dwóch. Stali przy szynkwasie, każdy z innego końca, niczym dwie podpórki na książki. Jakże różne podpórki! Zanim któryś wypowiedział choć jedno słowo, zidentyfikowała ich obu. Nie było to wcale trudne. Jeden z niedbałą elegancją opierał się o szynkwas. Nogi w butach do konnej jazdy od niechcenia skrzyżował w kostkach. To był ten impertynent. Każdy rys i gest tego wysokiego, wysportowanego osobnika, każdy szczegół jego garderoby, świadczyły niezbicie, że to mężczyzna pewny siebie, arogancki, nieustraszony, pełen wzgardy dla każdego, kto jest mniej wart niż on. Rzecz jasna, zaliczał do tej grupy wszystkie kobiety. Jego twarz, otoczona grzywą ciemnorudych włosów, była całkiem przystojna, jeśli pominąć irytującą afektację, z jaką przesłaniał oczy powiekami, by podkreślić, jak bardzo jest znużony życiem. Doskonale znała ten typ mężczyzn. Jej ojciec zaliczał się do nich. Tresham również, a także Ferdinand, jej młodszy brat. Tacy byli też wszyscy ich przyjaciele, których znała. Mimo swej głupoty bywali całkiem sympatyczni i w gruncie rzeczy nieszkodliwi. Angeline nigdy nie traktowała takich mężczyzn serio. Była zupełnie niewrażliwa na ich urok. Nigdy w życiu nie poślubiłaby żadnego z nich. Drugi z mężczyzn był zupełnie inny, choć niemal dorównywał pierwszemu wzrostem i atletyczną budową. Ubrany był porządnie, acz skromnie. Stosował się do wymogów mody, ale nie było w nim ani śladu efekciarstwa; nie pozował na dandysa. Krótkie ciemnoblond włosy miał starannie przystrzyżone. Twarz ani brzydką, ani piękną. Choć opierał się łokciem o szynkwas, nie przybierał przy tym malowniczych póz. Był... taki zwyczajny. W tym określeniu jednak nie taiła się zniewaga ani lekceważenie dla kogoś, kogo się nawet nie dostrzega.

Angeline dostrzegła go, jak najbardziej! I dałaby głowę, że to on jest jej obrońcą, a tamten drugi - prześladowcą. Jej domysły wkrótce zostały potwierdzone. - Nigdy nie odczuwałem palącej potrzeby udowodnienia za pomocą pięści mego szlachectwa czy prawa do tytułu dżentelmena - powiedział ten skromny. - Moim zdaniem taka reakcja świadczyłaby raczej o tym, że nim nie jestem. Z pewnością nie był tchórzem, choć tamten drugi oskarżał go o to. Bez wątpienia stanąłby do walki, gdyby to było niezbędne. Jego postępowanie pod koniec całego zajścia wyraźnie o tym świadczyło. Zamiast zadowolić się połowicznym zwycięstwem, które urodziwy rudzielec podawał mu na talerzu, zastąpił impertynentowi drogę i spokojnie, uprzejmie, acz stanowczo zażądał przeproszenia damy. Z pewnością walczyłby dzielnie, chociaż zdrowy rozsądek podpowiadał, że w krótkim czasie musiałby ulec jako mniej doświadczony w walce, a może i słabszy. Mimo to Angeline nie postawiłaby bez namysłu na jego przeciwnika. Wręcz odwrotnie! Jak można nie zakochać się w kimś takim jak on od pierwszego wejrzenia? - zadawała sobie pytanie, wpatrując się w drzwi, kiedy obaj mężczyźni już wyszli. W ciągu kilku krótkich minut udowodnił, że jest w każdym razie dla niej - ideałem mężczyzny. I dżentelmena. Miało się wrażenie, że ta zwyczajność całkiem mu wystarcza i bardzo mu z nią wygodnie. Ze nie odczuwa potrzeby imponowania innym i nie musi udowadniać swej męskości przy każdej okazji, najchętniej za pomocą pięści, a tak właśnie postępowała większość mężczyzn. (Angeline wiedziała o tym z własnego, chociaż niezbyt bogatego, doświadczenia). Był to więc niewątpliwie człowiek nieprzeciętny... a raczej nieprzeciętnie przeciętny i nadzwyczajnie zwyczajny. Ona zaś zakochała się w nim po uszy. Co więcej, zamierzała go poślubić, choć wszystko wskazywało na to, że nigdy więcej go nie zobaczy. Miłość znajdzie jakieś wyjście z tej sytuacji! Po tym - wyjątkowo zagmatwanym - wywodzie logicznym Angie wróciła do rzeczywistości i wyraźnie rysującego się przed nią

prawdopodobieństwa, iż pozostając dłużej w tej izbie, może być narażona na kolejne zaczepki innych podróżnych, bez wątpienia mężczyzn. To pomieszczenie nie było tak ustronne i spokojne, jak się jej z początku wydawało. A jeśli Tresham przyłapie ją w takim miejscu... No cóż, zamiast sprawdzać, co by się wówczas stało, lepiej wrócić do swego pokoju i już nie wyglądać, tylko nadsłuchiwać, czy brat nie nadjeżdża. O ile w ogóle przyjedzie. ...On miał takie niebieskie oczy, przypomniało się Angie podczas wspinaczki po schodach na górę. Była tego pewna, choć nie przypatrywała się tym oczom z bliska. Nie jakieś tam szarawe, bliżej nieokreślone, które często przez grzeczność nazywa się niebieskimi. Jego oczy były nieskalanie błękitne, jak letnie niebo. Stanowiły jego największą ozdobę. Tak bardzo bym chciała zobaczyć go znowu... Jak zresztą będą mogli się pobrać, jeśli się znów nie spotkają? Niemal natychmiast po przyjeździe do Londynu Edward został osaczony przez wszystkie niewiasty z jego rodziny. Ubóstwiały go, miały na sercu wyłącznie jego dobro i przyszłe szczęście i musiały, po prostu musiały przyłożyć rękę do zapewnienia mu owego szczęścia! Krótko mówiąc, były gorsze od wszystkich plag egipskich razem wziętych. Matka Edwarda przebywała ostatnio w dobrach swoich rodziców, markiza i markizy Beckinghamów. Spędziła tam kilka miesięcy, dochodząc do siebie - o ile to było możliwe - po tragicznej śmierci starszego syna. Dziadkowie przybyli niedawno do Londynu, a matka, która przyjechała razem z nimi (w nowym powozie, według niej straszliwie niewygodnym), od razu przeniosła się do Ailsbury House przy Portland Place, by zamieszkać z Edwardem, niegdyś swym młodszym, teraz zaś jedynym synem. Lorraine, wdowa po Maurisie, która po śmierci męża schroniła się w wiejskiej rezydencji swojego ojca, teraz wróciła do Londynu ze swą córeczką Susan i również zamieszkała w Ailsbury House, do czego miała oczywiście pełne prawo. Nadal przysługiwał jej

tytuł hrabiny Heyward, jako że Edward nie miał jeszcze żony. Poza tym był bardzo przywiązany do Lorraine i szczerze jej współczuł z powodu nieudanego małżeństwa z jego bratem. Był więc bardziej niż rad, mogąc zaoferować bratowej i małej bratanicy schronienie pod swoim dachem na tak długo, jak będą potrzebowały. Obie siostry Edwarda przyjechały do stolicy na londyński sezon. Starsza z nich, Alma, przybyła wraz ze swym małżonkiem Augustine'em Lyndem, wybitnym członkiem rządu, i z małą córeczką Melissą. Ich dwaj synkowie przebywali w szkole z internatem. Młodsza Juliana także przyjechała z mężem, Christopherem Gilbertem, wicehrabią Overmyer. Oni również mieli trójkę pociech, wszystkie poniżej dziesięciu lat. Edward jednak często powtarzał, że Juliana musi dbać o czworo dzieci, jako że Christopher wiecznie niedomagał. Dokuczało mu raz to, raz tamto, a żadna pielęgniarka nie potrafiła tak się o niego zatroszczyć i przywrócić go do zdrowia (przeważnie zresztą na bardzo krótko), jak własna żona. Wszystkie te damy - babka, matka, dwie siostry i bratowa -wzięły na swe barki arcyważne zadanie, które postanowiły doprowadzić do szczęśliwego zakończenia podczas tegorocznego sezonu. Wkładały całe serce i całą energię w znalezienie żony dla Edwarda. Zona była dlań bez wątpienia niezbędna. Gdyby zmarł, nie pozostawiwszy syna, tytuł hrabiowski, rodowe dobra i cały rodzinny majątek dostałyby się kuzynowi Alfiemu (Edward nigdy nie słyszał, by ktokolwiek nazwał go Alfredem), który mieszkał wraz ze swą matką na dalekiej północy i miał jak wszyscy zgodnie twierdzili - kompletnego fioła. W tym stanie rzeczy nie było sensu nawet wspominać o Eunice Goddard. Co prawda była ona córką dżentelmena, profesora z Cambridge, którego Edward ogromnie podziwiał w okresie studiów, i siostrzenicy lady Sanford, która - w siedemnastej wiośnie życia - spotkała bogatego barona i zdołała przyciągnąć jego uwagę. Eunice mogła być uważana za odpowiednią żonę dla Edwarda Ailsbury'ego, młodszego brata hrabiego Heywarda (zwłaszcza gdyby Maurice i Lorraine postarali się o syna, a najlepiej o dwóch), jednakże przekonanie wszystkich krewniaczek, że

stanowi właściwą partię dla hrabiego Edwarda, zapowiadało się na niezmiernie trudne. Mimo wszystko Edward wierzył, że w końcu uda mu się dopiąć swego. Nie palił się specjalnie do żeniaczki w tak młodym wieku, ale już dawno postanowił, że kiedy wreszcie zdecyduje się na ten krok, jego żoną zostanie Eunice, z którą mógł rozmawiać na każdy temat i w której towarzystwie zawsze czuł się dobrze i swobodnie. Zaproponował jej nawet (on miał wtedy dwadzieścia lat, a ona dziewiętnaście), aby - gdy przyjdzie czas na założenie rodziny - zastanowili się, czy nie założyć jej wspólnie. Eunice odpowiedziała mu wówczas, że wzdryga się na samą myśl o małżeństwie, będzie więc z tym zwlekać, jak długo się da. Musi jednak w końcu wyjść za mąż, jako że ojcowie nie żyją wiecznie, a za żadne skarby nie chce być ciężarem dla brata. Sugestia Edwarda przypadła jej do gustu i w zasadzie wyraziła na nią zgodę. Nawet uścisnęli sobie ręce na znak zawartego porozumienia. Było oczywiste, że ich przyjaźń nie przypomina namiętnego romansu. Prawdę mówiąc, nie było w niej nic z romansu. A jednak, dumał Edward po przyjeździe do Londynu, kocham Eunice. Kocham ją najbardziej ze wszystkich znanych mi kobiet... i równie serdecznie, jak każdą z moich utrapionych krewniaczek! -stwierdził z charakterystyczną dla niego bezwzględną szczerością. Niech to licho, nie był romantyczny z natury. Ale na cóż mu to potrzebne? Eunice była jedną z osób najbliższych jego sercu. Jakież małżeństwo mogło być bardziej udane niż związek dwojga przyjaciół? W gruncie rzeczy Edward wcale nie chciał się żenić... a przynajmniej jeszcze nie teraz. Kiedyś jednak będzie musiał to zrobić, było to po prostu jego obowiązkiem. A skoro już musi się ożenić, to woli związać się z Eunice niż z kimkolwiek innym. Z całą pewnością! Nie spieszył się jednak z wymienianiem jej nazwiska na forum rodzinnym. Jego krewni wiedzieli o istnieniu panny Goddard i o tym, jak bardzo Edward zaprzyjaźnił się z nią i z jej ojcem podczas swego pobytu w Cambridge. Wiedzieli również, że Eunice

bawi obecnie w Londynie, Edward zaś pospieszył do niej z wizytą już na drugi dzień po przyjeździe do stolicy. Powitała go serdecznie, gdy wszedł do saloniku jej ciotki, a lady Sanford (zawsze skora do działania, ilekroć błysnęła jej nadzieja, że siostrzenica zrobi jeszcze lepszą partię niż ona) niemal od razu znalazła sobie jakąś wymówkę i opuściła pokój, najmocniej przepraszając gościa i przykazując siostrzenicy, by jak najlepiej zabawiała pana hrabiego pod jej nieobecność. Kiedy tylko zostali sami, Edward ujął w dłonie obie ręce Eunice i ucałował jedną po drugiej. Był to, jak na niego, niezwykle czuły gest, ale minął już rok, odkąd widzieli się po raz ostatni. - Wygląda pani kwitnąco, panno Goddard - rzekł. - Pan również, panie hrabio - odparła, wyraźnie akcentując ostatni wyraz. - Ale czy musimy rozmawiać aż tak oficjalnie, nawet jeśli został pan hrabią? I prawić sobie komplementy? Uśmiechnął się do niej i puścił jej ręce, uścisnąwszy je przedtem serdecznie. - Tak się cieszę, że znów cię widzę, Eunice! - zapewnił. -W trakcie roku spędzonego w Wimsbury Abbey jedyną niedogodnością była dla mnie niemożność ujrzenia ciebie i porozmawiania z tobą. - Mam nadzieję - zauważyła Eunice - że twoje obowiązki związane z tytułem hrabiowskim nie są zbyt ciężkie. Wierzę, że będziesz je wypełniał bardzo sumiennie. - Muszę zająć miejsce w Izbie Lordów - odparł. - Z przyjemnością będę przysłuchiwał się obradom i postaram się brać w nich udział. Jedyne, co mnie wcale nie cieszy, raczej trwoży, to konieczność wygłoszenia niebawem pierwszej mowy na tym czcigodnym forum. - Z pewnością będzie to wspaniałe przemówienie - pocieszyła go, siadając z powrotem na krześle, żeby i on mógł spocząć. -Masz nieprzeciętny umysł i nadal go doskonalisz, starannie dobierając sobie lektury. Czy zdecydowałeś już, co będzie tematem twego wystąpienia? - Jeszcze nie - odparł z westchnieniem - ale niebawem to zrobię. Tak bym chciał powiedzieć coś godnego zapamiętania!

- Na pewno ci się to uda - zapewniła go. - Mam nadzieję, że twoja matka dobrze się czuje. Śmierć syna musi być najtrudniejszym do zniesienia ciosem dla kobiety... Dla mężczyzny zresztą także. - Przez kilka miesięcy była bliska załamania - rzekł. -1 nadal bardzo cierpi. Znalazła sobie jednak nowy cel w życiu: poświęciła się bez reszty szukaniu dla mnie odpowiedniej żony. Uśmiechnął się do Eunice. Nie odpowiedziała mu uśmiechem. - To doprawdy zadanie godne zachodu - powiedziała. - Powinieneś znaleźć sobie żonę jak najszybciej. To twój obowiązek. Zarówno wyraz twarzy Eunice, jak całe jej zachowanie były dlań w tej chwili kompletną zagadką. Wydawała się spokojna, odprężona. Leżące na podołku ręce ani się nie zaciskały, ani nie trzepotały nerwowo. - Ależ ja dokonałem już wyboru! - oświadczył. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w niego. - Jeśli to aluzja do mojej osoby - odezwała się w końcu - i zgoła nieoficjalnego porozumienia, jakie zawarliśmy cztery lata temu, kiedy żadne z nas nie osiągnęło jeszcze dojrzałości, to nie powinieneś uważać tego, Edwardzie, za wiążące zobowiązanie. Nie byłabym odpowiednią żoną dla hrabiego. - A to czemu? - spytał. - Być może użyłam niewłaściwego określenia - odparła po namyśle. Nie można mnie nazwać nieodpowiednią. Jestem damą, więc nadaję się na żonę dla każdego dżentelmena, bez względu na jego pozycję i majątek. Chyba lepiej bym się wyraziła, mówiąc, że nie jestem pożądaną kandydatką na żonę ani doskonałą partią. - Wcale mi nie zależy na takich doskonałościach! - zapewnił. - Wiem, że nie - przyznała. - Nigdy nie pociągały cię świetne pozory. Teraz jednak masz obowiązki nie tylko względem siebie. Musisz się ożenić, i to dobrze. Nie wystarczy, że znajdziesz sobie byle jaką żonę. Potrzebna ci hrabina! Twoja matka i siostry z pewnością wiedzą, kto jest najlepszą partią w tym sezonie. - A moja babka i bratowa?

- O Boże! - westchnęła ze szczerym współczuciem. - One także? Biedaku, to niemal cała armia! Ale gdy wszystkie połączą swe siły, niewątpliwie znajdą najodpowiedniejszą żonę dla ciebie. - Dla mnie? - spytał. - Czy dla hrabiego Heywarda? Popatrzyła nań z powagą. - Kiedy zginął twój brat - powiedziała - a ty odziedziczyłeś tytuł hrabiowski, straciłeś prawo do myślenia wyłącznie o sobie i własnej wygodzie. To ty jesteś teraz Heywardem! Wiem, że mówię ci to, z czego sam w pełni zdajesz sobie sprawę. I co w pełni aprobujesz. Nie należysz do tych, którzy zaniedbują swoje obowiązki. To jedna z zalet, które zawsze w tobie podziwiałam. Nie musisz bynajmniej czuć się zobligowany do dotrzymania umowy, którą zawarliśmy dawno temu, zanim w twoim życiu nastąpiła wielka zmiana. - A ty? - spytał. - Jak przedstawiają się twoje uczucia w obecnej sytuacji? - O ile pamiętam - odparła - powiedziałam ci cztery lata temu, że nie mam zamiaru wychodzić za mąż, dopóki nie dojdę do wniosku, że moje staropanieństwo staje się ciężarem zarówno dla mnie, jak i dla mego brata. Ta chwila jeszcze nie nadeszła. Mam dopiero dwadzieścia trzy lata. Zwolnijmy raz na zawsze, ja ciebie, a ty mnie, od wszelkich zobowiązań, jakimi mogłoby nas obciążyć tamto porozumienie. Nawet gdyby obarczyło nas jedynie poczuciem winy i obawą, że zraniliśmy się nawzajem. - Czy naprawdę tego właśnie pragniesz? Całkowitej wolności? drążył. - Chcesz się uwolnić ode mnie? - Zycie - odparła - nie zawsze obdarza nas tym, czego pragniemy, Edwardzie. Czyni to bardzo rzadko. Znacznie częściej nakłania nas do wypełnienia obowiązku, dokonania tego, co słuszne, wzięcia pod uwagę dobra innych. Westchnął ciężko. Zręcznie wywinęła się od odpowiedzi na moje pytanie, pomyślał. A może nie? Może to dawne porozumienie ją krępowało? Może była rada z byle pretekstu pozwalającego zerwać dawną umowę? Albo też kierowały nią całkiem inne pobudki. Może jest po prostu wielkoduszna? Albo zwyczajnie rozsądna?

A jak było z nim? Co poczuł, dostrzegając jej chęć uwolnienia siebie i jego od wszelkich zobowiązań? Rozczarowanie? Czy może ulgę? Nawet tego nie był pewny. Może trochę jednego i szczyptę drugiego? - Jesteś więc wolna - oznajmił. - Ja również, jeśli ci na tym zależy. Ale nie wyrzeknę się twojej przyjaźni, Eunice. Ani nadziei, że może kiedyś... No, dość tego! Nie będę cię obciążał moimi troskami. - Twoje myśli i opinie, którymi zechcesz się ze mną podzielić, nigdy nie będą dla mnie ciężarem - zapewniła go. - I zawsze pozostaniesz dla mnie drogim przyjacielem. To musiało mu wystarczyć. Czuł się jednak nieco przygnębiony, żegnając się z nią. Tak, przygnębienie zdecydowanie górowało nad uczuciem ulgi. Pogodził się już z koniecznością rychłego ożenku, ale teraz, gdy musiał wyrzec się krzepiącej myśli, iż jego żoną będzie Eunice, miejsce miłej pewności zajęła irytująca pustka. Jeśli nie Eunice, to kto? Czyjego przeznaczeniem ma być jakaś całkiem mu obca kobieta, z którą trzeba się będzie zapoznać, a potem umizgać się do niej i płodzić z nią dzieci? Było to, rzecz jasna, pytanie retoryczne. Dokładnie tak będzie musiał postąpić. To był jeden z dwóch powodów, dla których opuścił bezpieczne zacisze Wimsbury Abbey i udał się do Londynu. Londyn wiosną to jedno wielkie targowisko matrymonialne, a on przyjechał tu na zakupy. Chyba że udałoby mu się skłonić Eunice do zmiany zdania... Odpowiedziała wymijająco na jego pytanie, co czuje zwolniona z dawnego przyrzeczenia. Może w duchu żywiła nadzieję, że on zdecydowanie odrzuci ofiarowaną mu wolność? Niewiele czasu zajęło niewieściej radzie familijnej sporządzenie przerażająco długiej listy ewentualnych kandydatek na żonę dla Edwarda. Jeszcze krócej trwał proces eliminacji większości z nich. W końcu pozostało tylko nazwisko zdecydowanej faworytki, zaakceptowanej jednogłośnie. Lady Angeline Dudley. Była pod każdym względem najbardziej odpowiednia. Wkraczała dopiero na londyńskie salony. Bal na jej cześć -jej pierwszy bal - miał się odbyć za niespełna tydzień. Dokładnie

mówiąc, tego samego dnia, gdy Edward wygłosi swą pierwszą mowę w Izbie Lordów, zaledwie kilka godzin później. Lady Angeline była córką księcia i siostrą księcia. Jej majątek oceniano na astronomiczną sumę. Została wychowana w wiejskim zaciszu, pod kierunkiem całego zastępu guwernantek, najlepszych, jakie można znaleźć, bez liczenia się z groszem. Zajmowała czołowe miejsce na listach panien, o które warto się starać, sporządzanych przez ambitnych złotych młodzieńców. Z pewnością zostanie zdobyta szturmem i zwabiona do ołtarza w ciągu kilku tygodni (a może nawet dni) od swego debiutu na małżeńskim targowisku. Zdaniem Edwarda dama ta miała tylko jedną, ale za to poważną wadę: była siostrą Treshama. Oczywiście, przyznawał w duchu hrabia, nie sposób winić tej damy za wybryki i rozpustę jej brata. Ani za identyczne wady jej nieboszczyka ojca. Nie godzi się również wytykać skandalicznej opinii, jaką cieszyła się jej matka, nim przedwczesna śmierć nie zabrała jej przed dwoma laty. Prawdę mówiąc, należało raczej współczuć tej biednej dziewczynie. Tak czy owak, Edward został zmuszony do wykonania manewru wstępnego, który miał dać początek jego błyskawicznej zwycięskiej kampanii miłosnej, na co liczyła cała jego rodzina. Otóż Lorraine zdecydowała się odbyć poważną rozmowę z lady Palmer, którą szczęśliwym trafem - dość dobrze znała. Lady Palmer była kuzynką lady Angeline Dudley i zgodziła się grać rolę jej przyzwoitki podczas pierwszego, jakże ważnego dla młodej damy, sezonu. W wyniku tego spotkania Edward miał zarezerwowane u lady Angeline dwa pierwsze tańce (następujące zaraz po sobie i stanowiące jedną całość) podczas jej pierwszego balu. Kto wie, czy nie będą to dwa najważniejsze tańce w jej życiu? Inicjatywa Lorraine spotkała się z najszczerszym uznaniem całej rady familijnej. Przebąkiwano już nawet (Edward słyszał to na własne uszy, ale udawał, iż nic do niego nie dociera), że jedynie kościół św. Jerzego na Hanover Square może zapewnić należytą oprawę ceremonii ślubnej o tak wielkim znaczeniu dla wyższych sfer. Tę głęboką uwagę rzuciła jego babka; Edward poznał ją po głosie.

Sam fakt, że pozwolono mu otworzyć bal na cześć lady Angeline wraz z bohaterką tego wieczoru, stanowił prawdziwy zaszczyt dla Edwarda. Z drugiej jednak strony to, iż zostanie porwana do pierwszego tańca na swym debiutanckim balu przez kogoś takiego jak hrabia Heyward, było wielkim komplementem również dla niej. Edward wiedział, że jest w tym sezonie jednym z najbardziej poszukiwanych kawalerów na matrymonialnym targowisku. Nie wątpił również, że cały elegancki świat dobrze wie, iż hrabia Heyward szuka żony. Wszystko to było diabelnie irytujące. Zaledwie przed rokiem Edward mógł swobodnie zjawić się na dowolnym balu i nikt potem nie pamiętał, czy był wówczas obecny, czy nie. Jako młodszy syn z dobrej rodziny był prawie niewidzialny - i wolny jak ptak. Ciekawe, jak wygląda ta lady Angeline Dudley? I jaka naprawdę jest? Wszystko wskazywało na to, że Edward - chcąc nie chcąc - niebawem dowie się tego. Zmuszono go do wzięcia udziału w upokarzającej farsie: musiał zwrócić się osobiście do Treshama z prośbą o wyrażenie zgody na owe dwa - jakże doniosłe -tańce. (Książę wrócił już do Londynu, niestety). Oczywiście zgoda została wyrażona, Edward musiał jednak znieść długie, nieprzeniknione spojrzenie czarnych oczu księcia, nim ten oświadczył, że jeśli lady Palmer uznała hrabiego Heywarda za odpowiedniego partnera dla lady Angeline, jakżeby on, Tresham, mógł się temu sprzeciwić? Ciekawe, jak bym to wytrzymał, zastanawiał się mimo woli Edward, gdybym musiał prosić o rękę jego siostry? Lepiej nie myśleć o czymś podobnym... Choć za pierwszym podejściem spisałem się niezgorzej! Istotnie, zrewanżował się księciu, mierząc go równie bazyliszkowym wzrokiem. Wszystkie niewiasty z rodziny Edwarda aż piały z zachwytu, kiedy jego prośba o pierwsze dwa tańce została oficjalnie przyjęta. Nie tylko zresztą niewiasty! Jego szwagier, Augustine Lynd, zaczął żartobliwie napomykać o tych, którzy dają się zaobrączkować - i sam rżał najgłośniej ze swoich, pożal się Boże, dowcipów. Overmyer zaś wyraził nadzieję, iż podagra (która była w jego

przypadku li tylko chorobliwym urojeniem, jak twierdził Edward, co prawda niezbyt mu życzliwy i niezbyt biegły w medycynie) pozwoli mu udać się na bal w Dudley House i być świadkiem pierwszego, niezwykle doniosłego spotkania kochanego szwagra z jego przyszłą hrabiną. Z prawdziwą ulgą Edward odkrył (podczas przypadkowego spotkania na Oxford Street), że lady Sanford i jej siostrzenica postanowiły również wziąć udział w tym balu, choć Eunice raczej gardziła tak błahymi rozrywkami jak spotkania towarzyskie. Zgodziła się pójść na ten bal tylko dlatego, że jej ciotce bardzo na tym zależało. Może zgodzi się także zatańczyć ze mną? - pomyślał z nadzieją Edward, chociaż nie znosił tańca. Prawdę mówiąc, należałoby powiedzieć raczej: chociaż nie umiał tańczyć. Mogłoby się wydawać, że ma, jak wszyscy, prawą i lewą nogę, w rzeczywistości jednak miał tylko dwie lewe. W każdym razie tak to wyglądało, ilekroć usiłował wykonać skomplikowane pas jakiegoś nowomodnego tańca. Być może Eunice zgodzi się, żeby porozmawiali ze sobą, zamiast tańczyć, albo przeszli się po ogrodzie, jeśli wieczór będzie pogodny. Nie powinna zbytnio żałować wątpliwej przyjemności skomplikowanego przebierania nogami przez pół godziny! W tym samym mniej więcej czasie Edward zatrudnił sekretarza, żeby pomógł mu uporać się z nawałem zajęć, niełatwo bowiem, przebywając w Londynie, zarządzać dobrami w Shropshire! Przerzuciwszy związane z tym obowiązki na sekretarza, Edward skoncentrował całą swą energię na pierwszej mowie, którą miał wygłosić w Izbie Lordów - i to tak, by wszyscy zgromadzeni zaniemówili z wrażenia. Zaczął cierpieć na bezsenność. Ni stąd, ni zowąd oblewały go zimne poty. Albo potniały mu dłonie.

3 Ilekroć dawniej, jeszcze przed przyjazdem do Londynu, Angeline wyobrażała sobie prezentację u dworu, była pewna, że wykona swój ceremonialny dyg przed królową zaraz po przybyciu do miasta. No, może nie od razu, ale tego samego dnia, najpóźniej następnego. I zaraz potem wpadnie w oszałamiający wir najrozmaitszych rozrywek, jakimi wielki świat wypełnia sobie wszystkie dni i noce w trakcie londyńskiego sezonu. Ma się rozumieć, myliła się całkowicie. Po pierwsze, przybyła do Londynu trochę za wcześnie; nie wydawano jeszcze wielu przyjęć, a połowa londyńskiej śmietanki towarzyskiej nadal przebywała na wsi i dopiero zaczynała pakować kufry przed powrotem do swych miejskich rezydencji. Po drugie, młoda dama potrzebowała czasu - i to dużo! - by przygotować się należycie na spotkanie z królową, a także na wszystkie bale, przyjęcia, koncerty oraz inne spotkania towarzyskie, które miały nastąpić po prezentacji. Tresham wytłumaczył to Angie jeszcze w karecie, gdy jechali do Londynu. Jego ton nie pozostawiał wątpliwości, że opieka nad siostrą, którą trzeba wprowadzić w świat, męczy go i nuży. Rozpierał się w niedbałej pozie na wyściełanym siedzeniu, opierając nogę w wysokim bucie o przeciwległą ławeczkę. Zupełnie jakby przyzwoite zachowanie w obecności siostry było wysiłkiem w ogóle niewartym podjęcia! Jednakże nawet w takiej chwili Tresh wyglądał fantastycznie: wysoki, przystojny, olśniewający mroczną, drapieżną urodą. Angeline, chociaż nieco dotknięta zachowaniem brata, wpatrywała się w niego z niekłamanym zachwytem. Bracia nie mają zielonego pojęcia, jak powinni traktować siostry, przemknęło jej przez myśl. - Kuzynka Rosalie oszlifuje cię, jak należy - oznajmił Tresham. Powie ci, co masz na siebie włożyć, co robić, dokąd pójść, z kim rozmawiać, a kogo unikać, jak dygnąć przed królową. -Przerwał na chwilę i ziewnął. - Ja natomiast będę musiał wziąć na swe barki wydanie w Dudley House balu na twoją cześć. Nigdy

jeszcze czegoś takiego nie robiłem i nigdy więcej nie zrobię, mam więc nadzieję, że jesteś mi wdzięczna. A potem będę musiał rozmawiać ze wszystkimi twoimi konkurentami, którzy zaczną się dobijać do naszych drzwi, kiedy tylko usłyszą, że jesteś do wzięcia. Spojrzał na siostrę z odrobiną czułości. Tak rzadko mu się to zdarzało, że gdyby Angie nie obserwowała go jastrzębim wzrokiem, pewnie nie zauważyłaby tych oznak braterskiej miłości. Kuzynka Rosalie, czyli lady Palmer, była cioteczną siostrą jej ojca. Zgodziła się łaskawie objąć pieczę nad debiutem Angeline i towarzyszyć jej jako przyzwoitka przez cały sezon. - Podejmę się tego z ochotą - zapewniła Treshama. - Tym bardziej że Palmer udał się do Wiednia z dłuższą misją dyplomatyczną i teraz domaga się wielkim głosem, bym przyjechała do niego! Lady Palmer, która nie znosiła Wiednia ani innych miast zagranicznych, rada była z każdej wymówki pozwalającej jej pozostać w Londynie. Następnego ranka po przyjeździe Angeline kuzynka Rosalie zjawiła się w Dudley House. - Wielkie nieba, aleś ty urosła! - zauważyła na wstępie. - Wiem - zgodziła się potulnie Angie, przygotowana na dłuższe wyliczanie niedostatków jej urody. Jednakże Rosalie skinęła głową z wyraźną aprobatą i oznajmiła: - Twoja krawcowa będzie zachwycona, zdobywszy klientkę z taką figurą. Pewnie nie przywiozłaś żadnych eleganckich strojów? Spędziłaś przecież całe życie na wsi. Twoja matka ani razu nie zabrała cię ze sobą do Londynu. Ale nie martw się tym. Lepiej nie mieć nic, niż przywieźć całe stosy sukien uszytych przez Bóg wie kogo, według mody z czasów króla Ćwieczka. Tresham dał nam carte blanche, jeśli idzie o wydatki, więc możemy nie liczyć się z groszem! Szczerze mówiąc, byłam niemal pewna, że okaże się hojny. - Chciałabym sama decydować o fasonach moich sukien i o materiałach, z których zostaną uszyte - powiedziała Angeline. - Ależ oczywiście! - zgodziła się Rosalie. - Lubię żywe kolory - uprzedziła ją Angie.

- Widzę. - Lady Palmer zmierzyła wzrokiem jej suknię w kolorze słonecznika, ozdobioną na dole paskami zieleni i błękitu. Po jej twarzy przebiegł ledwie dostrzegalny skurcz. - Pamiętaj jednak, że fason, a nawet barwa dworskiej toalety muszą być zgodne z oczekiwaniami królowej w stosunku do dam, które zostaną jej przedstawione. Będzie to zapewne strój staroświecki i bardzo niewygodny, ale mamy niewiele do powiedzenia w tej materii, lepiej bowiem nie irytować Jej Królewskiej Mości. Jeśli zaś chodzi o suknie balowe, to muszą być białe, co do jednej! Młode niezamężne damy nie mogą w żadnym razie nosić innych. - Białe?! - wykrzyknęła Angeline z przerażeniem. Najbardziej ze wszystkich kolorów nie znosiła bieli (jeżeli to okropne coś w ogóle było kolorem!), zwłaszcza gdy chodziło o jej własne stroje. Rosalie uniosła rękę w uspokajającym geście. - Wszelkie inne suknie i dodatki do nich mogą być różnobarwne i jaskrawe - oznajmiła. - Ubieraj się we wszystkie kolory tęczy, jeśli wola. Mogę być innego zdania i z pewnością nie zrezygnuję z wyrażania swojej opinii, ale jeżeli w twoich żyłach naprawdę płynie krew Dudleyów, w co nie wątpię, nie przeszkodzi ci to postawić na swoim. - Zawsze uważnie słucham tego, co inni mają mi do powiedzenia zapewniła Angeline i poweselała. Czuła, że polubi tę kuzynkę, choć nie widziały się od czasów, gdy Rosalie wychodziła za mąż, Angie zaś miała osiem lat czy coś koło tego. - Opieka nad tobą będzie dla mnie wielką radością, Angeline powiedziała lady Palmer. - Byłam w siódmym niebie, gdy urodziłam Vincenta. Nie posiadałam się z radości, kiedy na świat przyszedł Emmett, to ogromna wygoda mieć nie tylko spadkobiercę, ale i drugiego syna na wszelki wypadek! Wiedziałam zresztą, że pan Palmer życzy sobie drugiego chłopca. Trochę się rozczarowałam, gdy urodził się Colin... i omal nie wpadłam w ciężką melancholię po urodzeniu Geoffreya. Ci moi chłopcy byli naprawdę rozkoszni, wszyscy, co do jednego, ale tak bardzo chciałam mieć dziewczynkę! A teraz mam ciebie i wprowadzę cię w świat. Jestem naprawdę wdzięczna Treshamowi, że mnie o to poprosił.

- Mam nadzieję, kuzynko - odparła Angeline - że nie okażę się dla ciebie gorzkim rozczarowaniem. - O tym w ogóle nie ma mowy - odpowiedziała Rosalie z przekonaniem. - I wiesz co? Ogromnie się cieszę, że nie jesteś drobniutką, delikatną, sepleniącą blondyneczką z niebieskimi oczkami, jak twoja ma... - rozkasłała się nagle. Jak twoja matka? Czyżby to właśnie zamierzała powiedzieć Rosalie? zastanawiała się Angie. Niemożliwe. Mama nigdy nie sepleniła. I była uosobieniem kobiecego wdzięku. Doskonałością w każdym calu. Wszystkim, czym ona nie była i nie mogła być! - O Boże - zachrypiała Rosalie, klepiąc się po piersi, by stłumić uporczywy kaszel. - Najwyższy czas, żeby trochę popadało! Powietrze jest takie suche... O czym to ja chciałam powiedzieć? A, prawda, że jutro skoro świt wybierzemy się na zakupy. Pojutrze także. I popojutrze również. Zobaczysz, co to będzie za uciecha! I rzeczywiście - ku zdumieniu Angeline - zakupy sprawiły jej ogromną radość. Były to pierwsze zakupy w jej życiu i okazały się najwspanialszą rozrywką na świecie. W każdym razie tak sądziła teraz, nim zdążyła poznać inne, jeszcze bardziej ekscytujące rozrywki. Termin jej prezentacji na królewskim dworze został już ustalony. A jej pierwszy bal miał się odbyć wieczorem tego samego dnia w Dudley House. Tresham wydał wszelkie niezbędne zarządzenia, a Ferdinand kochany Ferdie, który czekał na nią w dniu jej przybycia do Londynu i na podjeździe, tuż przed frontowymi drzwiami, chwycił ją mocno w pasie i okręcił dwa razy wokół siebie, aż wrzeszczała wniebogłosy z przestrachu i zachwytu - przyrzekł, iż zadba, by nie zbrakło jej kawalerów do tańca przez cały wieczór. - I tak by ci ich nie brakowało nawet bez mojej pomocy - zapewnił. Pewnie się ustawią do ciebie w długiej kolejce i Tresh będzie musiał świętować twój debiut przez dobre trzy dni, byś mogła zatańczyć z każdym z nich. Porobią ci się takie pęcherze na stopach, że nie będziesz mogła ruszyć nogą do końca sezonu. -Roześmiał się tubalnie i poprosił: Opowiedz mi o swojej podróży do Londynu. Nudno było jak diabli, co?

W ciągu kolejnych dni, które mijały błyskawicznie jeden za drugim, Angeline wzbogaciła się o tyle nowych sukien, bucików, pantofelków, wachlarzy, torebek i innych drobiazgów, że zdumiewało ją, iż Betty potrafi znaleźć dla nich miejsce. Wreszcie, zanim się obejrzała, nadszedł wielki dzień - dzień prezentacji na dworze i jej pierwszego balu. Ferdinand mógł nie mieć słuszności co do liczby kawalerów chętnych do zatańczenia z nią, ale jednego tancerza miała już zapewnionego. Wdowa po poprzednim hrabi Heywardzie zwróciła się do kuzynki Rosalie, Rosalie do Treshama, a potem nowy hrabia Heyward, szwagier hrabiny, osobiście rozmawiał z Treshem i wszystko zostało ustalone - hrabia zatańczy z Angeline pierwsze dwa tańce. Taki będzie początek jej pierwszego balu w wielkim świecie. Miała nadzieję, że hrabia jest wysoki, ciemnowłosy i przystojny... a przynajmniej spełnia większość tych warunków. Kiedy spytała o niego brata, nieznośny Tresham burknął tylko, że Heyward to stary nudziarz. Rosalie zaprzeczyła temu, zapewniając, że hrabia jest młody, choć, szczerze mówiąc, chyba nigdy go nie widziała. Znaczyło to, rzecz jasna, że może być szpetny i nudny. Dwa tańce to wprawdzie nic wielkiego, te jednak miały szczególne znaczenie - wszak czekała na nie całe życie! Wstała tego ranka o nieprzyzwoicie wczesnej porze. Gdy zegar wybił siódmą, już tkwiła w otwartym oknie sypialni - w koszuli nocnej, boso, oparta na rękach, z plecami wygiętymi w łuk - i wpatrywała się w szarawą mżawkę. Nie pozwoliła jednak, by okropna pogoda zmąciła jej radość. Westchnęła z ukontentowaniem. Już dziś, za kilka godzin, zacznie się jej prawdziwe, dorosłe życie. Zostanie przedstawiona u dworu. Na samą myśl o tym poczuła lekki dreszcz - ni to podniecenia, ni strachu. A potem będzie już wolna! Będzie mogła cieszyć się tysiącem atrakcji, jakie miał do zaoferowania londyński sezon. I rozejrzeć się za ukochanym z jej marzeń. Westchnęła ponownie, tym razem tęsknie. Już go spotkała Pod Różą w Koronie, jednak od tamtego czasu nie widzieli się i być może nigdy więcej nie zobaczą. Bardzo

romantycznie byłoby tęsknić za nim przez resztę życia! Tylko że to takie... niepraktyczne. Zwiędnie w staropanieństwie jako bezpłatna niańka dla wszystkich dzieci, które spłodzi Tresham, kiedy się wreszcie wyszumi i znajdzie sobie żonę. W końcu, pomarszczona jak suszona śliwka, będzie już tylko ciężarem dla wszystkich swoich bratanków i bratanic, a potem dla ich dzieci i dzieci ich dzieci... Będzie tak żyła, snując coraz bledsze wspomnienia o jedynym spotkaniu z miłością swego życia, kiedy miała zaledwie dziewiętnaście lat. Wszystko to brzmiało nader żałośnie... ale i śmiesznie, po prostu śmiesznie! Musi wyrzucić go z pamięci. I zrobi to już dziś. Wieczorem pozna innych dżentelmenów, całe tłumy, jeśli wierzyć Ferdinandowi, i postara zakochać się na nowo! Rozmyślania Angeline przerwał jakiś zgiełk na Grosvenor Square, pod samym jej oknem. Wychyliła się jeszcze bardziej i spojrzała w dół. Marsh, główny stajenny Treshama, trzymał za uzdę konia, który rżał niespokojnie i gryzł wędzidło, nie mogąc się doczekać porannego galopu. A Tresh - czarny, długonogi, w eleganckim stroju do konnej jazdy - już zbiegał po schodach, wciągając po drodze skórzane rękawice. Na oczach siostry, wpatrzonej w niego jak w tęczę, dosiadł konia, okiełznał go w mgnieniu oka i niezwłocznie odjechał. Angeline zalała fala zazdrości. Tresh z pewnością wybrał się na poranną przejażdżkę po Hyde Parku, a ona tak bardzo by chciała mu towarzyszyć. Było zimno, wietrznie, w dodatku mokro. Każde delikatne ko-bieciątko wzdrygnęłoby się z niesmakiem i poprzysięgło sobie, że nie opuści domu, zanim słońce nie raczy się pojawić. Tyle że Angie nie była delikatnym kobieciątkiem. Kuzynka Rosalie nie określiła dokładnie, kiedy się zjawi. Miała dopilnować, żeby Betty ubrała Angeline w dworską toaletę, ale nie powinna przyjść przed dziesiątą. Do tego czasu zostały jeszcze trzy godziny. Angie mogła przesiedzieć je bezczynnie, trzęsąc się z niepokoju, albo... Włosy mi zmokną.

Nie zmokną, jeśli włożę mój najstarszy - i najukochańszy - kapelusz do konnej jazdy. A zresztą nawet gdyby zmokły, to wkrótce wyschną. Skóra mi poczerwienieje. No to przynajmniej będę tryskała zdrowiem, jedna jedyna wśród tych wszystkich zwiędłych lilijek debiutujących wraz ze mną w wielkim świecie. Nie zaszkodzi, jeśli będę się czymś wyróżniać z tłumu. A zresztą nos i policzki z pewnością zbledną, zanim trzeba będzie znów wyjechać z domu. Marsh nie zgodzi się osiodłać dla mnie konia bez zgody Treshama. Właśnie że się zgodzi! Powinnam się tylko zachowywać tak, jakby ta przejażdżka była zaplanowana od wczoraj. Jak to? Jego Książęca Mość nie powiadomił Marsha, by osiodłał konia dla jego siostry? Zdumiewające! Jak to się mogło stać? Nie wydarzy się przecież nic złego. Czym zresztą miałabym się zająć, pozostawiona samej sobie na całe trzy godziny... albo i więcej? Mogłabym się tylko coraz bardziej denerwować, myśląc o dworskim dygu i o tym okropnym wycofywaniu się rakiem na zakończenie, żeby się tylko nie potknąć o tren... (Oczywiście Angeline nie przyszło to do głowy dopiero w tej chwili, wiedziała o tym znacznie wcześniej. Teraz jednak myśl ta zaprzątnęła ją bez reszty i była gotowa całkiem stargać sobie nerwy, jeśli nie znajdzie jakiegoś zajęcia w wolnym czasie przed audiencją u królowej). Cóż może być lepszego od konnej przejażdżki, gdy trzeba się czymś zająć i uspokoić nerwy? Zabiorę ze sobą stajennego. Nie jestem aż tak wyzuta z wszelkiej przyzwoitości, aby uganiać się za Treshamem po parku bez żadnej opieki! Zresztą Marsh nigdy by mi nie pozwolił wyjechać ze stajni w pojedynkę, bez kogoś godnego zaufania. Tresh z pewnością się nie pogniewa, jeśli przyłączę się do niego na Rotten Row. No cóż, może się i pogniewa, ale w końcu nie jest moim ojcem, tylko opiekunem. Jak dotąd specjalnie się nie wysilał, żeby zaopiekować się mną jak należy. Tyle tylko, że odkąd w wieku lat siedemnastu został księciem, ciągle przysyłał mi guwernantki

i mnóstwo służby. No i urządził prawdziwe piekło w oberży Pod Różą w Koronie, gdy stwierdził, że wielebny Coombes zostawił mnie samą, a w dodatku z czterech stajennych i lokajów z Acton Park żadnego nie było na posterunku, gdy wybiegłam mu na spotkanie, bo i Betty jeszcze spała w moim pokoju. A teraz w dodatku narzucił mi towarzystwo Rosalie. No, może lekko przesadzam -towarzystwo kuzynki wcale mi nie ciąży. Jednak dzisiaj na pewno nie będzie się na mnie złościł. W każdym razie nie przy ludziach - ale i w cztery oczy także nie. Nie dziś! To przecież wyjątkowy dzień, może najważniejszy w całym życiu... Tresh nie mógłby mi go zepsuć. Jeśli nadal będziesz tu stała, wiodąc ze sobą niekończące się dysputy ofuknęła się w myśli, prostując się i zamykając okno -zrobi się zbyt późno na wyjście z domu. Teraz, kiedy już wpadła na wspaniały pomysł porannej przejażdżki dla uspokojenia nerwów, nie mogła z niego zrezygnować. Zresztą kto wie, może by mogła... ale nie miała najmniejszego zamiaru. Tak, konna przejażdżka to znakomity pomysł, uznała ostatecznie i dziarskim krokiem ruszyła do gotowalni. A więc to dziś, pomyślał Edward zaraz po przebudzeniu i pożałował, że nie może znów opaść na poduszki i zasnąć na nowo. Dziś wygłosi swą pierwszą mowę w Izbie Lordów. Pisał ją, zmieniał, przerabiał... i tak bez końca. A potem ćwiczył i doskonalił jej wygłaszanie. Mimo to ubiegłej nocy, podobnie jak każdej nocy w ciągu ostatnich dwu tygodni, owładnęło nim straszliwe przeczucie, że wszystko, co napisał, to stek bredni, a on zostanie wyśmiany i wypędzony z Izby Lordów. Kto wie, może nawet pozbawiony szlachectwa? Zazwyczaj nie miał skłonności do tak wyrazistych, a zarazem groteskowych rojeń. Obawom dotyczącym pierwszej mowy w Izbie Lordów towarzyszyły niespokojne myśli o wieczornym balu w Dudley House, na którym będzie musiał tańczyć z lady Angeline. Dwa tańce to

w końcu nic wielkiego, usiłował przekonać samego siebie. Były to jednak tańce na uroczyste rozpoczęcie balu, toteż oczy wszystkich, dosłownie wszystkich, będą zwrócone na nich. Jedyną pociechę, co prawda mizerną, stanowił fakt, że większość tych ciekawskich oczu spocznie na jego partnerce. Była wszak najlepszą partią w tym sezonie, a poza tym większość zebranych ujrzy ją dziś po raz pierwszy. Lepiej odłożyć na później rozmyślania o balu i o własnych popisach tanecznych, uznał Edward. Postanowił udać się na poranną przejażdżkę po parku, mimo że pogoda nie dopisała - było pochmurnie i zimno, a drobny, lecz uparty kapuśniaczek sprawiał, że wszystko wokół, nie wyłączając ludzi, stało się nieznośnie wilgotne. Gdyby jednak ktoś chciał czekać w Anglii na idealną pogodę, odbywałby konne przejażdżki dwa, najwyżej trzy razy w miesiącu, a i to przy dużym szczęściu. Zresztą Edward umówił się w parku z dwoma przyjaciółmi, najstarszymi i najserdeczniejszymi, i nie chciał zrobić im zawodu, gdyby dzielnie stawili czoła mżawce i zimnicy. Obaj zjawili się o wyznaczonej porze. Edward nie czuł się najlepiej, zmęczony po nocy, którą częściowo spędził bezsennie, częściowo zaś na zgoła absurdalnych koszmarach. We wszystkich tych majakach przewijał się ten sam ponury motyw nieudanej przemowy w Izbie Lordów. Raz zaczynał ze swadą swoje wystąpienie, by nagle je przerwać, uprzytom-niwszy sobie, że przed wyjściem z domu zapomniał się ubrać. To znów podnosił się z miejsca i już otwierał usta, rad z zainteresowania i uwagi czcigodnego audytorium, gdy nagle uświadamiał sobie, że wszystkie notatki pozostawił w domu, a pamięć całkiem go zawiodła. - A niech to wszyscy diabli! - burknął sir George Headley, gdy jechali razem przez park. - Miałem nadzieję, że na Rotten Row będzie dziś pusto. Przydałby się dobry galop, żeby całkiem rozjaśniło mi się w głowie! Wczoraj wieczorem wypiłem trochę za dużo, bo świętowaliśmy dwudzieste pierwsze urodziny mojego brata. Na szczęście człowiek tylko raz w życiu dochodzi do pełnoletności!

Na Rotten Row istotnie było zdumiewająco tłoczno. Jedni jechali stępa, inni nieco szybszym kłusem, kilku pozwalało sobie na ryzykowny galop - tym bardziej niebezpieczny, że nietrudno poślizgnąć się na mokrej trawie, a nagie placki ziemi pokrywała gruba warstwa błota. - No cóż, jakoś się przeciśniemy - odrzekł jadący po drugiej stronie Ambrose Paulson. Gdy zbliżali się do Rotten Row, uśmiechnął się szeroko i zauważył: - Ed blado dziś wygląda. Jemu najbardziej się przyda świeże powietrze i trochę ruchu. Wprawdzie to ty, George, zdrowo wczoraj popiłeś, ale on, biedaczysko, musi dziś wystąpić z przemówieniem. Szkoda, że nie możemy go posłuchać! - Nie warto! - zapewnił przyjaciół Edward. - Założę się, że cała Izba zapadnie w drzemkę, zanim dojdę do drugiego akapitu. - Zobaczysz, że będą ci szczerze wdzięczni za tę chwilę wypoczynku pocieszył go George i wszyscy trzej wybuchli śmiechem. Edward chłonął świeże powietrze pełną piersią, nie zważając na to, że twarz ma mokrą od deszczu. Nieco się już odprężył. Jechali tak w kojącej ciszy dobrych kilka minut, a on recytował w duchu całą swą mowę, po raz nie wiedzieć który. W końcu George przerwał milczenie. - Dobry Boże! - zawołał nagle, zmuszając swego wierzchowca do zwolnienia biegu, a przyjaciół do poskramiania wierzchowców, które zaczęły stawać dęba. - Cóż to takiego, u diabła? Tym czymś, jak zauważył Edward, powiódłszy wzrokiem za spojrzeniem przyjaciela, była jadąca po Rotten Row kobieta. Kłusowała prosto na grupkę młodych mężczyzn, cała w uśmiechach, a za nią, zachowując należyty dystans, jechał stajenny. To z pewnością kurtyzana, pomyślał. Jakaż inna kobieta uganiałaby się samopas po parku o tej porze i w taką pogodę? Odpowiedź na to niewypowiedziane pytanie nasunęła się Edwardowi w ułamku sekundy. Dama tego samego pokroju co ta, która stała samotnie w izbie z szynkwasem, w wyzywającej pozie, odziana w przylegający do ciała, jaskraworóżowy muślin, i wyglądała przez okno nieświadoma wrażenia, jakie wywiera na obu stojących za nią mężczyznach. Nie, nie tego samego pokroju.

Po prostu ta sama. Edward wpatrywał się w nią, gdy beztrosko nacierała na grupę nieznanych mu młodzieńców, nie przestając przy tym głośno monologować. Początkowych jej słów nie dosłyszał, potem jednak głos nieustraszonej amazonki dotarł do niego całkiem wyraźnie. - Widać pojechał gdzie indziej, nieznośny człowiek. Już miałam zawrócić do domu, aż tu nagle widzę ciebie, Ferdie! Jeszcze nigdy w życiu tak się nie ucieszyłam. Ale musisz przysiąc, że nie piśniesz mu ani słowa! Wściekłby się na mnie, choć byłaby to krzycząca niesprawiedliwość. Skąd miałam wiedzieć, że on tu nie przyjedzie? Wszyscy właśnie tutaj jeżdżą konno. Skoro jednak go nie ma, pojeżdżę sobie z tobą i twoimi kolegami. Nie macie nic przeciwko temu, panowie? Uśmiechnęła się promiennie do całej grupy. Kiedy trzej przyjaciele przejeżdżali obok nich - przy czym Edward z odwróconą głową, by ta straszna niewiasta przypadkiem go nie poznała -młodzieńcy witali ją entuzjastycznymi okrzykami. Wszystko wskazywało na to, że nieprzystojne zachowanie Pod Różą w Koronie nie było w jej życiu czymś wyjątkowym. Ciekawe, jak dobrze znała tych młodych ludzi? Z całą pewnością nie przyjechała tu w towarzystwie któregoś z nich. Wyglądało jednak na to, iż był ktoś, kto miałby jej za złe, że przybyła tu sama. Nic dziwnego, że wściekłby się na nią, kimkolwiek był. Tym razem - postanowił twardo Edward - nie będę się wtrącał. Skoro ona nie wie, jak się zachować, a najwyraźniej nie ma o tym pojęcia, to z pewnością nie mój interes. Mimo że jest taka smukła i wiotka, a jeździ konno, jakby urodziła się w siodle. I uśmiecha się tak, że człowiek zapomina o deszczu i myśli: cóż to za piękny, słoneczny dzień! Zrobiło mu się gorąco i poczuł nagły niepokój. A jeśli ona go zobaczy? Może go pozna i coś do niego zawoła? Byłoby to wręcz upiorne naruszenie etykiety. - Już wiem - stwierdził Ambrose, który powstrzymywał się od odpowiedzi na pytanie George'a do chwili, gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu niesfornej gromadki. - To kapelusz do konnej jazdy. Tak mi się przynajmniej zdaje, bo ta dama nosi to coś na

głowie. A z pewnością nie jest to wronie gniazdo, bo wyglądałoby znacznie porządniej, nieprawdaż? Obaj, Ambrose i George, parsknęli śmiechem. - Kapelusz - powtórzył George. - Coś mi się zdaje, że masz rację, Ambie. Może gdy wyschnie, stanie się nieco mniej paskudny? Edward nie zwrócił większej uwagi na kapelusz ekscentrycznej damy, dane mu jednak było przyjrzeć mu się po raz drugi. Nagle z tyłu za nimi rozległ się donośny tętent i zanim zdążyli odsunąć się na bok lub podjąć inne środki ostrożności, pięciu jeźdźców minęło ich w pełnym galopie, rozpryskując wodę i błoto na wszystkie strony, tak że tylko sprawcy na tym nie ucierpieli. Jako szósty, wciąż zachowując należyty dystans, jechał stajenny. Na drugiej pozycji pędziła dama, która tego ranka tak mężnie stawiła czoło pogodzie. Pohukiwała teraz w radosnym zapamiętaniu i śmiała się tak głośno, jakby nigdy w życiu nie słyszała o niewieściej skromności. Może naprawdę o niej nie słyszała? Kapelusz owej damy, doprawdy imponujący dzięki niesłychanemu bogactwu różnobarwnych piór, podskakiwał przy każdym jej ruchu, lecz o dziwo - jakoś nie spadał. Chyba właśnie z powodu tego kapelusza, pomyślał Edward, grubo poniewczasie, wziąłem ją w pierwszej chwili za kurtyzanę. Spojrzał na swoje ochlapane błotem brązowe bryczesy i na równie ubłocone czarne buty. Jedno i drugie zostało zakupione przed tygodniem, a idealnie wyczyszczone dzisiejszego ranka. Palcem w rękawiczce przesunął po policzku, by odlepić grudkę błota, która do niego przylgnęła. - Kim jest ta kobieta? - spytał, choć nie był pewny, czy chce znać odpowiedź. Ale żaden z jego przyjaciół nigdy jej przedtem nie widział. Edward wolał nie ryzykować spotkania z nią, kimkolwiek była. - Na mnie już czas; muszę się przebrać przed wystąpieniem w Izbie oświadczył. Poczuł lekki niepokój w okolicy żołądka. Zawrócił konia i opuścił Rotten Row. Z tyłu za nim rozległ się żywiołowy śmiech i zaraz potem przemknęła galopem jakaś postać na koniu.

To pewnie ona tak się ugania w tę i z powrotem po Row, pomyślał Edward, ale nie obejrzał się, by sprawdzić, czy jego przypuszczenie było trafne. Sądząc z odgłosów, jechała teraz na czele grupy. Znów poczuł bryzgi błota na plecach. A potem wyczuł coś jeszcze - i był na tyle nieostrożny, że odwrócił głowę. Dama zatrzymała swego konia. Tak raptownie, że stanął dęba. Poskromiła go jednak z łatwością, która niezawodnie świadczyła o wieloletnim doświadczeniu. Jej towarzysze z tętentem kopyt zniknęli w oddali, z wyjątkiem stajennego, który najwyraźniej niepokoił się o swoją panią. Utkwiła w Edwardzie oczy, rozszerzone ze zdumienia. Poznała go. Jej wargi rozchyliły się w uśmiechu. Boże miłosierny! Jeszcze chwila i zacznie witać się z nim kordialnie, na cały głos. W pobliżu znajdował się co najmniej tuzin innych jeźdźców, między innymi jej towarzysze. Wszyscy z pewnością usłyszą to powitanie. Edward pochylił głowę w przelotnym ukłonie, dotknął końcem szpicruty ronda swego cylindra i odjechał. Nie zawołała za nim. A niech to diabli, więc jednak była w Londynie! Z pewnością znów się gdzieś na nią natknie. Może jeszcze tego wieczoru? Kto wie, czy nie będzie jej na tym piekielnym balu u Treshama. Edward zmarszczył brwi. Ten dzień nie był dlań pomyślny. Fatalnie się zaczął. 4 Prezentacja u dworu odbyła się bez żadnych niemiłych incydentów. Angeline nie potknęła się o tren swojej sukni. Zawarła znajomość i pogawędziła sobie miło z innymi młodymi damami, które

także debiutowały w tym sezonie. Miała nadzieję, że zaprzyjaźni się z kilkoma z nich. Nigdy dotąd nie miała bliskiej przyjaciółki. Wstydziła się do tego przyznać nawet przed sobą, bo nigdy nie użalała się, że ominęło ją coś lub pozbawiono ją czegoś, co mogłoby mieć dla niej znaczenie. Obaj bracia we wczesnym dzieciństwie byli towarzyszami jej zabaw i niedościgłymi ideałami. Potem, gdy trochę podrosła, znała wszystkich, którzy mieszkali w sąsiedztwie Acton Park, a więc także swoich rówieśników. Była z nimi w przyjaznych stosunkach, wszyscy jednak odnosili się do niej z wielkim respektem, jako do córki, a potem siostry księcia. Skutkiem tego Angie nigdy nie miała prawdziwej przyjaciółki, z którą mogłaby rozmawiać o wszystkim i zwierzać się jej z najgłębszych, najbardziej mrocznych sekretów swego młodziutkiego serca. Teraz, znalazłszy się wśród równych sobie, może wreszcie znajdzie prawdziwe przyjaciółki. I adoratorów. Wszyscy mężczyźni w okolicy Acton - od piętnastu do osiemdziesięciu lat - odnosili się do Angeline z ogromnym szacunkiem. Znali aż za dobrze skłonność Treshama do rękoczynów, wiedzieli więc, że jakakolwiek poufałość względem jego siostry grozi utratą co najmniej kilku zębów. Och, jakaż Angie była szczęśliwa, że jest nareszcie w Londynie, złożyła już ceremonialny dyg przed królową, a teraz stroi się na swój pierwszy bal! Z najwyższym trudem ukrywała podniecenie. Prawdę mówiąc, była już całkiem gotowa, tylko Betty jeszcze coś poprawiała przy jej wymyślnej koafiurze. Angeline nie miała dotąd pojęcia, że można ułożyć włosy w taką masę loków i loczków, i że wygląda to tak ładnie. A w dodatku mocno trzyma się na głowie! Potrząsnęła nią ostrożnie, żeby to sprawdzić - i fryzura się nie rozleciała. Rzecz jasna, loczki zostały poupinane całą masą szpilek. Angie wstała i przyjrzała się sobie krytycznie w wielkim ściennym lustrze. No cóż, wyglądała nawet lepiej, niż można się było spodziewać, zważywszy dwie niemiłe okoliczności, na które nie miała żadnego wpływu: po pierwsze, zmuszono ją do ubrania się

na biało, po drugie, była wysoka i chuda jak grochowa tyczka. Posturę odziedziczyła po ojcu, nie po matce, podobnie jak obaj jej bracia. Im to jednak ani trochę nie zaszkodziło, byli przecież mężczyznami. Dziś jednak nic nie mogło zepsuć jej humoru. Absolutnie nic. Wzięła wachlarz z kości słoniowej, który podała jej Betty. Rozłożyła go i zaczęła chłodzić rozpaloną twarz. - Ujdę w tłoku? - spytała. - Ślicznie panienka wygląda - zapewniła ją służąca. Betty nigdy jej się nie podlizywała. Powiedziałaby szczerze, gdyby strój Angeline nie przypadł jej do gustu. Często krytykowała ubiór swojej pani. Angie spojrzała we własne oczy odbite w lustrze. Kim on jest? Gdy spostrzegła go dzisiejszego ranka, galopując po Rotten Row, serce omal nie wyrwało się z jej piersi. Tak, to był on. Nareszcie! Doskonale trzymał się w siodle i wyglądał bardzo elegancko. Był tylko nieco ubłocony. Już miała do niego zawołać, ale on tylko w milczeniu skinął jej głową, tak samo, jak to zrobił w oberży. Dobre i to, przynajmniej dał znak, że ją poznał. A potem odjechał bez słowa. Zachował się, oczywiście, jak najbardziej poprawnie. Nie zostali przecież sobie oficjalnie przedstawieni. Uchronił ją tym samym od niewybaczalnego faux pas: odezwałaby się w publicznym miejscu do nieznajomego. Tresham głowę by jej urwał, gdyby się o tym dowiedział. Ferdinand też by się oburzył. Na szczęście był już wtedy ze swymi przyjaciółmi na drugim końcu Rotten Row. Żaden z nich nie znajdował się na tyle blisko, by odpowiedzieć Angie na pytanie, które wypaliło się w jej świadomości ognistymi zgłoskami: Kim on jest? Angeline zaczęła się wachlować jeszcze energiczniej, by ochłodzić rozpaloną twarz, po czym złożyła wachlarz. Czy jeszcze kiedyś go zobaczę?

A może będzie dziś na balu? Odwróciła się od lustra, gdy ktoś mocno zastukał do drzwi gotowalni. Betty otworzyła. Na progu stali Tresham i Ferdinand, obaj wysocy i imponujący w czarnych wieczorowych strojach i białych koszulach z usztywnionym gorsem. Ferdie uśmiechał się szeroko. - Sprzeczaliśmy się, który z nas powinien przyjść po ciebie, Angie oznajmił - i w końcu jesteśmy tu obaj. Wyglądasz jak spod igły! Omiótł ją spojrzeniem. Wydawało się, że szczerze podziwia siostrę. - Dziękuję za komplement, Ferdie - odpowiedziała. - Ty też znakomicie się prezentujesz. Ferdinand miał dwadzieścia jeden lat, przed rokiem wrócił z Oksfordu, a obecnie był na najlepszej drodze do zostania zapamiętałym hulaką i graczem, jak jego starszy brat. Tak przynajmniej głosiła plotka, w którą Angie nie miała powodu nie wierzyć. Nie wątpiła również, że Ferdie wydaje się zabójczo atrakcyjny każdej damie, która na niego spojrzy. I że doskonale o tym wie. Tresham, jak zwykle, był równie przystojny, jak znudzony. - Czy to naprawdę nasza siostra? - spytał młodszego brata. Było to niewątpliwie pytanie retoryczne. - Ta młoda, układna, dystyngowana dama, w dodatku nad wyraz urodziwa? Można było czekać całe lata, ba, dziesiątki lat na wyraz aprobaty ze strony Treshama i nie usłyszeć nic pochlebnego. Kiedy więc zdobył się na komplement, należało go docenić. Zamiast tego Angeline najeżyła się. - Układna? Dystyngowana? Czy to ma znaczyć, że zazwyczaj jestem dzika i źle wychowana? A cóż ty o mnie wiesz, Tresham? Zanim przyjechałam do Londynu, spotkaliśmy się zaledwie dwa razy od czasu, gdy ty miałeś szesnaście lat, a ja jedenaście. I trudno sobie wyobrazić, bym zachowała się niegrzecznie akurat na pogrzebie papy albo mamy, prawda? Całkiem o mnie zapomniałeś, odkąd tak nagle opuściłeś rodzinny dom. Wszelkie informacje na mój temat czerpałeś wyłącznie z raportów narzuconych mi

przez siebie guwernantek. Wszystkie, co do jednej, miały o mnie złe mniemanie, bo nie byłam potulną, zahukaną myszką. Czegóż się po mnie spodziewały? A ty? Jestem przecież jedną z Dudleyów, tak samo jak wy. Ale nie życzę sobie, żeby ktoś nazywał mnie dziką albo źle wychowaną! Tresham z całym spokojem wpatrywał się w nią czarnymi, nieodgadnionymi oczyma. - Lepiej, zdecydowanie lepiej - zawyrokował. - Nabrałaś trochę rumieńców, Angeline, więc nie jesteś już tak monotonnie biała, od stóp do głów. Zejdziemy na dół? A może wolisz mieć efektowne wejście, w końcu to bal na twoją cześć, i pojawić się dopiero wówczas, gdy wszyscy goście już się zbiorą? Ferdinand uśmiechnął się od ucha do ucha, mrugnął szelmowsko i podał siostrze ramię. Ubóstwiam moich obu braci, ale czasem są naprawdę nieznośni, myślała Angeline, gdy, wziąwszy każdego z nich pod ramię, schodziła na dół, by spełnić swoją najważniejszą funkcję tego wieczoru - uroczyście powitać gości. Z całego serca kochała braci, mimo iż nieustannie ją irytowali. Słyszała na ich temat bardzo wiele, lecz widywała rzadko przez ostatnich siedem lat. Trzeba jednak przyznać, że Ferdinand, będąc jeszcze w szkole, a potem w Oksfordzie, prawie zawsze wpadał do domu podczas wakacji, choćby tylko na kilka dni, wiedziała zatem o niebezpiecznych wyścigach, w których uczestniczyli, o walkach na pięści, nawet o kochankach i stoczonych pojedynkach (to ostatnie dotyczyło wyłącznie Treshama). Dotarła do niej wieść, że strzelał się dwukrotnie; w obu wypadkach przeciwnicy mieli prawo pierwszeństwa, ale chybiali, a Tresh z pogardliwą miną strzelał w powietrze. Za każdym razem przyczyną pojedynku był romans żony wyzywającego z Treshamem. Na szczęście Angie dowiedziała się o tym wszystkim już po fakcie, inaczej nieprzytomnie by się denerwowała. Powody pojedynków wywoływały u niej żywą dezaprobatę, lecz była dumna z tego, że jej brat strzelał w powietrze, zamiast ranić i tak już skrzywdzonego małżonka. Była przekonana, że wieści o wybrykach braci trwale naruszyły jej system nerwowy, przez co nigdy nie wróci do dawnej formy.

Kuzynka Rosalie czekała już w holu na dole. Uśmiechnęła się do Angie z aprobatą, starając się dodać dziewczynie odwagi. - Wyglądasz bardzo wytwornie, Angeline - zapewniła ją. - Inne debiutantki robią wrażenie przytłoczonych tym nadmiarem bieli, ale ty zdajesz się nad nią triumfować! A cóż to niby miało znaczyć? - pomyślała zawiedziona Angie. Natychmiast dotarło do niej, że Rosalie nie nazwała jej ładną ani śliczną; stwierdziła tylko, że wygląda wytwornie. Była ciekawa, jak matka określiłaby jej wygląd tego wieczoru. Czy uznałaby ją za urodziwą, jak to uczynili bracia? A może zgodziłaby się ze zdaniem Rosalie? Albo też - jak Betty - nazwałaby Angeline śliczną czy choćby ładną? Mogłaby również skrzywić się na widok córki - wysokiej panny o ciemnej karnacji, pozbawionej największej kobiecej ozdoby: alabastrowej skóry. A może potraktowałaby ją tak, jak to uczyniła, gdy Angie miała trzynaście lat. Odkryła wówczas, że córka nie potrafi unieść brwi w ten sposób, by tworzyły nad oczami eleganckie łuki. Było to podczas jednej z wizyt matki w Acton Park. Wizyt, które stawały się coraz rzadsze, choć papa już wówczas nie żył i nie musiała go unikać. Angeline nie rozstawała się z lusterkiem przez cały tydzień i usiłowała unosić brwi w taki sposób jak mama. Kiedy jednak zademonstrowała jej rezultat swych starań, matka stwierdziła, że Angie „wygląda jak spłoszony zając" i ostrzegła, że „nabawi się zmarszczek jeszcze przed trzydziestką, jeśli nie będzie uważać". Może teraz spodobałabym się mamie, bo jestem ubrana na biało, myślała Angeline. Sama prawie zawsze tak się ubierała. Nie, raczej nie. Teraz dostrzegłaby jeszcze wyraźniej, że córka, nawet wystrojona na biało, w niczym jej nie przypomina. Nie potrafiłaby też ukryć rozgoryczenia i przekonania, że to brzydkie kaczątko nigdy nie stanie się taką córką, o jakiej marzyła. Miała zresztą rację. Dorosła Angeline, choć już nie tak niezgrabna, jak w trzynastym roku życia, była jeszcze wyższa niż dawniej i w dalszym ciągu nie potrafiła unieść brwi jak należy. Nie będę ubolewać nad swym beznadziejnym wyglądem. Nie dziś, obiecała sobie. Uśmiechnęła się promiennie do Rosalie

i trzymając pod ręce obu braci, ruszyła wraz z nimi w stronę sali balowej. Ogromna prostokątna sala przypominała tego wieczoru oranżerię pełną bujnej roślinności. Zgromadzono w niej mnóstwo białych kwiatów: lilie, róże, margerytki, chryzantemy i wiele, wiele innych gatunków, a także moc soczystych zielonych liści i pierzastych paproci. Część tych roślin ustawiono na ławkach wokół sali, inne zwisały w olbrzymich pękach z umieszczonych na ścianach koszy, a wszystkie odbijały się w lustrach. Zmieszane ze sobą rozmaite kwietne wonie unosiły się w powietrzu. Trzy ogromne żyrandole przed kilkoma dniami ściągnięto na dół, by wyczyścić do połysku każdy srebrny ornament i każdy kryształ. Dziś po południu zamocowano w uchwytach całe tuziny woskowych świec, zapalono je, a następnie podciągnięto żyrandole pod sufit, złocony i pokryty barwnymi malowidłami przedstawiającymi sceny z mitologii greckiej. W kinkietach ściennych również wymieniono i zapalono świece. Drewniana posadzka lśniła. Francuskie okna, umieszczone rzędem wzdłuż jednej ze ścian, stały otworem, aby goście mogli wyjść na oświetlony lampionami taras. Członkowie orkiestry rozlokowali się już ze swymi instrumentami na podwyższeniu w jednym kącie sali balowej. W przeciwległym końcu otwarto drzwi do przyległego salonu, gdzie goście mogli skosztować rozmaitych trunków, innych napojów oraz przeróżnych smakołyków, które ustawiono na stołach nakrytych białymi wykrochmalonymi obrusami. Wszystko to robiło niezwykle imponujące wrażenie. Angeline uczestniczyła dotychczas jedynie w bezpretensjonalnych wieczorkach tanecznych w domach zamożniejszych sąsiadów Acton Park. Była też raz czy drugi na zabawie ludowej w wiejskiej gospodzie. Teraz weszła sama na salę balową i stała z rękoma przyciśniętymi do piersi, usiłując powstrzymać łzy. To było dokładnie to, o czym marzyła! Czekała na tę chwilę przez wszystkie samotne lata swego dzieciństwa i dorastania. I nagle poczuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. A równocześnie tak podniecona, że ledwie mogła oddychać.

Tresham podszedł do niej i znów wziął pod rękę. Drugą dłoń położył delikatnie na dłoni siostry, nie mówiąc ani słowa. Jeszcze nigdy nie kochała go aż tak bardzo. Pierwszej mowy Edwarda w Izbie Lordów nie nagrodzono co prawda burzliwymi oklaskami, ale też nikt go nie wyśmiał. Nie zauważył również, by ktoś drzemał w trakcie jego przemówienia. Pewien leciwy i trochę głuchy książę, który jak zwykle miał przy sobie trąbkę akustyczną, ale przez całe popołudnie ani razu z niej nie skorzystał, nazwał pierwszą mowę Edwarda „oracją jak się patrzy". Usłyszawszy tę pochlebną opinię, jeden z młodszych lordów klepnął seniora po ramieniu, mrugnął do Edwarda i zauważył, że Jego Książęca Mość już od pięćdziesięciu lat powtarza to samo po każdej pierwszej mowie wygłoszonej w Izbie. Edward przyłączył się do ogólnego śmiechu i była to dla niego, prawdę mówiąc, najprzyjemniejsza chwila w Izbie Lordów: poczuł, że naprawdę został przyjęty do ich grona. Odczuwał też ogromną ulgę na myśl, że wreszcie ma za sobą tę ciężką próbę. Jak przyjemnie byłoby wrócić teraz do domu i odpoczywać przez resztę dnia albo udać się do teatru, klubu White'a czy gdziekolwiek indziej i być już tylko biernym obserwatorem. Jego jednak, zamiast odpoczynku, czeka ten przeklęty bal u Treshama i - jakby tego było jeszcze mało - dwa pierwsze tańce z siostrą księcia! Na szczęście Eunice też tam będzie. Zarezerwuje sobie u niej parę tańców, a ona - miejmy nadzieję - zgodzi się spędzić ten czas na rozmowie. On zaś nareszcie poczuje się wygodnie i będzie mógł się odprężyć, wiedząc, że dzień, który budził w nim tyle obaw, zbliża się ku końcowi. Przybył do Dudley House w towarzystwie matki i bratowej, które zrzuciły już żałobę. Cieszył się, znajdując je w tak dobrym nastroju, w jakim nie widział ich od dawna. Jego matka odnowiła znajomość z kilkoma spośród licznych niegdyś przyjaciół należących do londyńskiej elity. Edward miał wrażenie, że postanowiła odłożyć na bok smutne wspomnienia o starszym synu i skupić całą uwagę na przyszłości młodszego. Lorraine przybrała nieco na

wadze, z czym było jej bardzo do twarzy. Rumieńce wróciły na jej policzki, włosy znów lśniły. Jakaż była chuda, bezkrwista, pozbawiona blasku rok temu, a nawet jeszcze dawniej, przed śmiercią Maurice'a. A miała wtedy zaledwie dwadzieścia dwa lata; o rok mniej niż Edward. Teraz znów stała się piękna i pełna życia jak dawniej. Edward z całego serca życzył jej szczęścia. Zawsze lubił bratową i wiedział, że ona też darzy go szczerą sympatią. Czasem, niezbyt często, jeszcze za życia Maurice'a, zwierzała mu się z cierpień, jakich przysparzał jej mąż. Edward kilka razy próbował przemówić bratu do sumienia, ale za swoje trudy został tylko nazwany „pompatycznym osłem". Szli wolno po schodach na górne piętro Dudley House; Edward prowadził obie swoje damy pod rękę. Miał to być pierwszy z najwspanialszych balów w tym sezonie. Prawdopodobnie większość zaproszonych już przybyła, na schodach bowiem było bardzo tłoczno. Goście niecierpliwie oczekiwali chwili, gdy książę wraz ze swą rodziną uroczyście ich powita. Jakie to dziwne uczucie, myślał Edward, gdy zbliżyli się do drzwi sali balowej i majordomus wymienił donośnym głosem ich nazwiska i tytuły. Ciągle nie potrafił przywyknąć do tego, że jest traktowany z takim respektem. Pan Edward Ailsbury mógł wślizgnąć się niepostrzeżenie albo wymknąć z każdego spotkania towarzyskiego, nie zwracając niczyjej uwagi. Ale hrabia Heyward był ważną personą, chociaż nie przestał być tym samym co dawniej, najzwyklejszym w świecie człowiekiem albo nawet pompatycznym osłem - w zależności od tego, kto o nim mówił. - Widzę lady Palmer - rzekła z uśmiechem Lorraine. - Powiadomiła mnie, że jej brat, lord Fenner, będzie tu dzisiaj. Ciekawam, czy już się pojawił? Edward spojrzał na bratową podejrzliwie. Czyżby w jej wzmiance o lordzie Fennerze kryło się coś szczególnego? Znał go; był to dość sympatyczny młody dżentelmen, nieco starszy od niego. - Może potrwać nawet godzinę czy dwie, nim wejdziemy do sali balowej - zauważył. - Wygląda na to, że będzie tu straszny tłok.

- I nic dziwnego - odparła Lorraine. - Któż mógłby odmówić, gdy zapraszają go do Dudley House? Zwłaszcza że książę Tresham nigdy nie urządza balów. Z wyjątkiem dzisiejszego wieczoru, kiedy wprowadza w świat swoją siostrę, pomyślał smętnie hrabia. A ja będę musiał ją obtańcowywać! Pożałował nagle, że nie nakłonił swej matki, gdy byli jeszcze w domu, aby zasiadła do fortepianu. Poćwiczyłby skomplikowane taneczne kroki z Lorraine lub jedną ze swoich sióstr. Z drugiej strony, wątpił, czy przyniosłoby to pożądany efekt. Wszak to nie brak praktyki był przyczyną jego kłopotów z tańcem. Miał po prostu dwie lewe nogi. Nic by mu nie pomogło, choćby ćwiczył taneczne pas od rana do nocy. Przedstawicieli rodziny Dudleyów, którzy witali wchodzących, było niewielu. Lady Palmer z lewej, obok niej Tresham. Młoda dama u jego boku to zapewne Angeline Dudley. Edward nie mógł jej się przyjrzeć, bo książę stał tak, że zasłaniał siostrę, a niemal wszystkie damy, które znajdowały się przed nim, przyozdobiły swe fryzury pękami długich, chwiejących się piór. Edward ukłonił się lady Palmer i wygłosił zwykłą w takich sytuacjach uwagę o pogodzie. Zauważył, że szczęście im dopisało, gdyż mimo pochmurnego, deszczowego poranka wieczór jest doprawdy piękny. Jego matka uśmiechnęła się i również skinąwszy głową, wymieniła kilka uprzejmych zdań z lady Palmer, a Lorraine pogratulowała gospodyni: nie ulegało wątpliwości, że bal okaże się wielkim sukcesem towarzyskim. Na sztywny ukłon hrabiego książę odpowiedział równie chłodnym skinieniem głowy, po czym zamienił kilka miłych słów z obiema damami. Edward odniósł wrażenie, że ani jego matka, ani bratowa nie żywią żadnych pretensji do człowieka, z którym Maurice ścigał się tuż przed śmiercią. I może miały słuszność. Tresham nie był bezpośrednim sprawcą tragicznego wypadku. Wyprzedził Maurice'a tuż przed ostrym zakrętem, pokonał ów zakręt i znajdował się dość daleko od niego, gdy wielka fura z sianem i sportowy powóz księcia zderzyły się ze sobą w najbardziej niebezpiecznym miejscu.

Tresham obrócił się w prawo, Edward i obie damy w lewo -i nic już nie zasłaniało mu widoku. - Oto moja siostra lady Angeline Dudley - powiedział książę. Dobry Boże! Edward spojrzał na nią, ona zaś na niego, zanim jeszcze Tresham dokonał prezentacji. Wyglądała tego wieczoru bez zarzutu. Ubrana była w prostą białą suknię, która uwydatniała wszystkie zalety jej zgrabnej postaci. Stała wyprostowana, w jak najbardziej stosownej pozie. Uśmiechnęła się uprzejmie - i nagle rumieniec na jej policzkach stał się jeszcze żywszy, a ciemne oczy rozbłysły. Wydawała mu się jeszcze piękniejsza niż poprzednio, choć nie odznaczała się wyjątkową delikatnością rysów, a cerę miała zdecydowanie za ciemną. Edward był wstrząśnięty. Ukłonił się jej, ona zaś powitała głębokim dygiem całą ich trójkę, ale patrzyła tylko na niego. - Czuję się zaszczycony, lady Angeline - wymamrotał. Nie mów nic, błagał ją w duchu. Najwyraźniej tym razem nie potrzebowała ostrzeżenia, chociaż o mały włos nie przemówiła do niego zarówno Pod Różą w Koronie, jak i w Hyde Parku. - Panie hrabio... - szepnęła tylko. Ależ oczywiście, przypomniał sobie Edward, minąłem się z Treshamem na drodze, dziesięć minut po wyjeździe z oberży. Podróżował karetą, co zapewne rzadko mu się zdarzało. I jechał od strony Londynu, choć wszyscy inni zdążali do stolicy. Bez wątpienia spieszył na spotkanie z siostrą w oberży Pod Różą w Koronie. Prawda od początku rzucała się w oczy, zwłaszcza że brat i siostra są do siebie tacy podobni. A ja nie potrafiłem złożyć tego wszystkiego w logiczną całość. W rezultacie był teraz skazany na taniec z damą, która nie potrafi się przyzwoicie zachować. Z nieodrodną latoroślą Dudleyów. Uśmiechała się do jego matki i gawędziła z nią uprzejmie. Tymczasem kolejka oczekujących wydłużała się, dołączali do niej bowiem kolejni goście. Najwyższy czas wejść do sali balowej.

- Z niecierpliwością oczekuję chwili, gdy poprowadzę panią do tańca, lady Angeline - rzekł Edward. Miała urzekający uśmiech. I bardzo piękne zęby. - Ja także, milordzie - zapewniła. - Szkoda, że wdała się raczej w ojca niż w matkę - powiedziała matka Edwarda, gdy znaleźli się wreszcie w sali balowej. - Tak jest chyba lepiej, mamo - orzekła Lorraine. - Im mniej ją przypomina, tym rzadziej ludzie będą ją kojarzyć ze zmarłą księżną Tresham. A to jej tylko wyjdzie na dobre, nawet jeśli księżna była niezwykle piękna. Córce zresztą też nie brak urody. A ty co o tym sądzisz, Edwardzie? - Sądzę, że to najpiękniejsza istota, jaką kiedykolwiek widziałem odparł bez namysłu i od razu pożałował swoich słów. Przecież nie czuł podziwu dla tej dziewczyny. Wręcz odwrotnie! Miała to być chłodna uwaga beznamiętnego obserwatora, a zabrzmiała jak wyznanie miłosne zauroczonego niedorostka. Obie kobiety spojrzały na niego z zainteresowaniem. - Rzeczywiście, jest efektowna - orzekła matka. -1 czarująca. A także pełna życia, czego brakuje wielu dzisiejszym debiutant-kom. No i w dodatku zrobiłeś na niej wrażenie, Edwardzie. Nie mogła oczu od ciebie oderwać! Jesteś dziś taki wytworny. Nieprawdaż, Lorraine? - Edward zawsze jest wytworny - odparła Lorraine, uśmiechając się ciepło do szwagra. Hrabia Heyward westchnął w duchu. Jeszcze tylko godzina! Za godzinę bal zostanie uroczyście otwarty, a ich występ taneczny dobiegnie końca. On zaś będzie mógł się nareszcie odprężyć. Czemu ta jedna godzina dłużyła mu się jak wieczność? Pół godziny, cudowne pół godziny, powtarzała w myślach Angeline, podczas gdy długa kolejka gości coraz bardziej rzedła, aż wreszcie dobiegła końca. Muzycy na podium już stroili instrumenty. Wkrótce orkiestra zagra i rozpocznie się najważniejsze pół godziny w jej życiu. Pół godziny, które stanie się końcem pierwszej jego części i początkiem drugiej, znacznie wspanialszej. Błogosławionym początkiem.

Kiedy Tresham odwrócił się bokiem, a obie damy poszły za jego przykładem, Angeline mogła wreszcie przyjrzeć się dżentelmenowi, który im towarzyszył. I wtedy... Żadne słowa nie zdołają opisać uczuć, jakie ją ogarnęły na jego widok. A potem dotarło do niej echo nazwisk i tytułów wymienionych przed chwilą przez majordomusa i zrozumiała, że właśnie on jest hrabią Heywardem, z którym miała otworzyć bal! O Boże... Nagle poczuła w głowie całkowitą pustkę, a z tej pustki wyłoniła się myśl tak straszliwa, że omal nie przyprawiła jej o atak serca. - Hrabina Heyward? - spytała brata, zanim zwrócił się do następnych gości. Było to właściwie nie pytanie, tylko pełen przerażenia pisk. - Mam otworzyć ten bal, tańcząc z żonatym mężczyzną?! Podejrzenie, że hrabia już ma żonę, zmroziło jej krew w żyłach. - Hrabina jest jego bratową - wyjaśnił Tresham. - A raczej wdową po jego bracie. To był dopiero fantastyczny facet! A prawda... Angeline słyszała coś o tym. Rosalie omawiała całą sprawę z owdowiałą hrabiną. Przypomniały jej się inne słowa brata. „Stary nudziarz", powiedział o Heywardzie. Chciała go o to zapytać, ale on witał już następnych gości i właśnie zamierzał im ją przedstawić. 0 Boże! Ileż nowych twarzy i obcych nazwisk, które należało z nimi bezbłędnie połączyć. Chyba nigdy tego nie spamięta. A więc jej wybawca to hrabia Heyward. I nie ma żony. A ona, tańcząc z nim, wkroczy w dorosłe życie, w swoją szczęśliwą przyszłość. Była pewna, że będą żyli razem długo i szczęśliwie, chociaż nigdy dotąd nie wierzyła w takie brednie... Następne pół godziny będzie należeć do niej, tylko do niej... Nie, do nich obojga. Ruszył w jej stronę, gdy tylko weszła do sali balowej, z Treshamem po prawej stronie, a Rosalie po lewej. Na jego twarzy

malowało się jakieś niezłomne postanowienie, jakby to była przełomowa chwila w jego życiu. Jakby ten taniec miał dla niego szczególne znaczenie. Dla niej bez wątpienia będzie szczególny, więc pewnie dla niego też. Angelina już miała przycisnąć ręce do piersi, ale w ostatniej chwili powstrzymała się. Chociaż jej myśli skupiały się na osobie hrabiego, dostrzegła, że wszyscy zebrani na sali wpatrują się w nią. Nic dziwnego, uznała i bynajmniej nie próżność kazała jej tak sądzić. Był to przecież bal na jej cześć i właśnie miała, wraz ze swym partnerem, rozpocząć tańce. A jako siostrę księcia uważano ją za najlepszą w tym roku partię w Londynie. Hrabia Heyward zatrzymał się przed nimi i skinąwszy głową Rosalie i Treshamowi, utkwił oczy w niej. Piękne, intensywnie niebieskie oczy. - To mój taniec, nieprawdaż, lady Angeline? - rzekł. I podał jej ramię, żeby się na nim wsparła. Angeline poczuła się, jakby właśnie przebiegła pięć mil pod wiatr. Uśmiechnęła się, ale nie rozłożyła wachlarza. Nie będzie nim trzepotać. Jej serce wystarczająco trzepotało. - Istotnie - odpowiedziała. - Dziękuję, milordzie. Oparła rękę na jego ramieniu - było takie ciepłe i pewne -i wyszli razem na środek ogromnej, jasno oświetlonej sali. Ich ciała zetknęły się po raz pierwszy. Przez tłum gości przebiegło ciche westchnienie. Orkiestra przestała stroić instrumenty. Angeline znowu poczuła, że brakuje jej tchu, a serce trzepocze jeszcze gwałtowniej. Czyżby zawodziły ją nerwy? A może to tylko rozkoszne podniecenie? Albo jedno i drugie równocześnie? Hrabia podprowadził ją bliżej orkiestry i stanął w odległości dwóch kroków. Na ten znak inne pary poszły za ich przykładem i powstały dwa szeregi tancerzy - panie po jednej stronie, panowie po drugiejAngeline spojrzała na hrabiego Heywarda, a on odwzajemnił jej spojrzenie.

Był ubrany modnie, ale bez ekstrawagancji w rodzaju spiczastych rogów kołnierzyka, którymi można sobie wykłuć oczy, gorsetów, które skrzypiały kompromitująco, ozdobnych łańcuszków i wisiorków czy przeładowanych haftami kamizelek. Jego starannie ułożone włosy nie przypominały żadnej spośród popularnych wśród londyńskich elegantów ekscentrycznych fryzur o dziwacznych nazwach, na przykład „a la Brutus". Twarz miał poważną, bez cienia uśmiechu. Najwyraźniej spotkanie z nią i wspólny taniec miały dla niego duże znaczenie. Z pewnością nie zaliczał się do lekkoduchów. Wydawało się, że jest całkowitym przeciwieństwem Treshama czy Ferdiego. A także jej ojca. Kochała ich wszystkich, i to bardzo, lecz za żadne skarby świata nie poślubiłaby kogoś takiego jak oni. Żaden mężczyzna, który choć trochę ich przypominał, zupełnie nie nadawał się na jej męża. Angeline nie miała wprawdzie życiowego doświadczenia, ale nie brakowało jej instynktu samozachowawczego. Wyjdę za kogoś podobnego do hrabiego Heywarda, postanowiła. O nie, poprawiła się w duchu. Nie za kogoś podobnego, tylko za niego. Może on jeszcze nie ma o tym pojęcia, ale tak właśnie będzie! Stali trochę za daleko jedno od drugiego, by swobodnie ze sobą rozmawiać. Angeline nie miała ochoty wykrzykiwać do niego jakichś banałów, choć niektóre pary w ten właśnie sposób konwersowały ze sobą. Hrabia także milczał. A potem orkiestra odezwała się głośnym akordem i wszystkie rozmowy ustały. Angie dygnęła, jako pierwsza w rzędzie dam, a jej partner skłonił się, dając znak reszcie panów. Muzyka znów zagrzmiała i rozpoczął się skoczny taniec z mnóstwem skomplikowanych figur. Angeline, raczej instynktownie niż świadomie, objęła prowadzenie - byli zresztą wiodącą parą - i zawirowała w tańcu. Jej serce wreszcie się uspokoiło i mogła swobodnie oddychać. Była taka szczęśliwa, że miała ochotę roześmiać się w głos. Wkrótce jednak powrócił niepokój, a wraz z nim odkrycie, które w pierwszej chwili zdumiało ją, a potem wzruszyło.

Lord Heyward wykonywał figury taneczne z wielką starannością, nie było w tym jednak lekkości ani wdzięku. Za grosz! Każdy jego ruch wydawał się odrobinę spóźniony, jakby czekał, aż inni go wykonają, by sam mógł po nich powtórzyć. A chwilami wyraźnie się wahał. Hrabia nie umiał tańczyć! A w każdym razie taniec nie był dla niego czymś naturalnym i nie sprawiał mu żadnej przyjemności. Jego twarz pozostawała maską bez wyrazu, lecz Angeline wyczuwała w nim wewnętrzne napięcie i domyślała się, że hrabia wytęża wszystkie siły, żeby się nie zbłaźnić. Mimo to odważył się tańczyć w pierwszej parze na oczach tłumu gości, którzy obserwowali ich spragnieni jakiejś sensacji, jakiegoś tematu do jutrzejszych plotek. Biedny hrabia. Ani trochę go to nie bawiło. Nie tak powinno się to rozpocząć, pomyślała Angeline. Ale co właściwie? - zastanawiała się. Ich znajomość? Zaloty? Miłość do grobowej deski? Wszystko jedno co, uznała. Nie powinno się tak zacząć! Pierwszy taniec dobiegł końca i nastąpiła króciutka przerwa. Po chwili zabrzmiała kolejna melodia, jeszcze szybsza. Angie z trudem stłumiła westchnienie, widząc reakcję hrabiego. Dotąd miał minę skazańca wstępującego na szafot, a teraz najwyraźniej dotarł do celu podróży ujrzał wisielczą pętlę i zapadnię. Nie ma innego wyjścia, pomyślała i niezwłocznie przystąpiła do działania. Wygięła stopę pod dziwacznym kątem i stąpnęła niezdarnie. 5 Angeline od dzieciństwa była impulsywna. Zawsze miała skłonności do działania bez namysłu, zazwyczaj z opłakanym skutkiem. Jej guwernantki wytrwale, acz bezowocnie usiłowały nauczyć

swoją podopieczną rozsądku i wdrożyć ją do zastanawiania się, zanim coś powie lub uczyni, cokolwiek by to było. Teraz znów popełniła ten sam błąd: przystąpiła do działania, nie myśląc o konsekwencjach swojego czynu. Nie zwichnęła sobie nogi w kostce. Trochę ją zabolało, lecz taki ból znika bez śladu po kilku minutach i nie ma się nad czym rozczulać. A jednak... To przecież jej pierwszy bal! Co gorsza, sam jego początek. Oczy wszystkich były skierowane na nią. Nawet innych tancerzy. I członków orkiestry. Lekko skręciła nogę w kostce, ale nie tę, którą złamała w zeszłym roku. Po prostu stąpnęła nieostrożnie, jęknęła z bólu i... I cały wielki świat zawtórował jej jękiem i zbiegł się ku niej z najdalszych zakątków. Muzyka nagle ucichła, tancerze i widzowie pędzili do Angeline. Każdy zapewne z nadzieją, że podtrzyma pechową debiutantkę, zanim ta runie na ziemię. Hrabia Heyward znalazł się przy niej pierwszy. Otoczył ją ramieniem w talii i podtrzymywał w pozycji stojącej, toteż nie mogłaby upaść, choćby nawet chciała. Była to sekunda pełna wrażeń - a może tylko ułamek sekundy? Hrabia okazał się uosobieniem silnej, atletycznej męskości i Angeline nie miałaby nic przeciwko temu, aby poddać się nieznanej dotąd rozkoszy zatonięcia w męskich ramionach. I to w nie byle jakich ramionach! A w dodatku ten absolutnie boski zapach jego wody kolońskiej... Ze wszystkich stron rozlegały się podniesione głosy, wyrażające przestrach, współczucie lub zdumienie. - Lady Angeline! - Zraniła się pani? - Zraniła się! - Połóżcie ją na podłodze. I nie przenoście z miejsca na miejsce! - Podprowadźcie ją do okna, trzeba jej powietrza! - Co się stało?! - Podaj mi sole trzeźwiące! - Poślijcie po lekarza!

- Czy ona zemdlała? - Orkiestra grała zbyt szybko! A nie mówiłem? - Strasznie śliska ta posadzka... - Czy skręciła pani nogę w kostce? - Co za nieszczęście! - Och, biedactwo... - Co się właściwie stało? - Potknęłaś się o własne nogi, co, Angie? - Te słowa wypowiedział, całkiem wesoło, Ferdinand. Oto drobna cząstka niekończących się wykrzykników i komentarzy, które docierały do uszu Angeline. Po przemyśleniu sprawy uznała, że nie był to najlepszy pomysł. - O Boże! - odezwała się, czując gorące rumieńce na policzkach. Ależ ze mnie niezdara! - Nic podobnego. Bardzo boli? - spytał Heyward z miłą jej sercu troską. - Prawie wcale - odparła, uśmiechając się lekko. Nie była to jednak właściwa odpowiedź, zwłaszcza w obliczu tak licznego audytorium, które teraz ucichło, chcąc usłyszeć, co poszkodowana ma do powiedzenia. Angie skrzywiła się więc, stawiając ostrożnie stopę na podłodze, a wszyscy obecni skrzywili się razem z nią. - No, może trochę... - poprawiła się. - Lepiej posiedźmy gdzieś, dopóki ten taniec się nie skończy, żebym później mogła tańczyć aż do końca balu. Bardzo mi przykro, że spowodowałam takie zamieszanie. Proszę nie zwracać na mnie uwagi. Uśmiechnęła się do zebranych wokół niej, chociaż zdecydowanie wolałaby, żeby ziemia się rozstąpiła i pochłonęła ją. - Dziękuję, Heyward - usłyszała znajomy głos. - Sam zabiorę Angeline do salonu, żeby trochę odpoczęła. A inni niech tańczą. To był Tresham, który jak zwykle zachował zimną krew i zamierzał przejąć kontrolę nad sytuacją. Ramię hrabiego nie obejmowało już Angie tak mocno w talii, nie puścił jej jednak. - Lady Angeline przyrzekła mi ten taniec - odezwał się równie chłodno i stanowczo jak Tresham. - Podprowadzę ją do kozet-

ki, o tam, i posiedzę przy niej, jeśli wyrazi na to zgodę. A potem sama zdecyduje, czy czuje się na tyle dobrze, by znowu tańczyć, czy też woli oddalić się na jakiś czas i odpocząć. Nie można uznać tej odpowiedzi za wyzwanie do walki, dumała Angeline, spoglądając z zainteresowaniem to na brata, to na Heywarda. A jednak... A jednak zaszło coś między nimi - niewielka utarczka dwóch silnych osobowości. Również tym razem, tak jak Pod Różą w Koronie, zwyciężył hrabia, dzięki swej uprzejmości i opanowaniu. Tresham mierzył go wzrokiem dłużej, niż to było konieczne, a potem uniósł brwi i odwrócił się, by skinieniem głowy ponaglić dyrygenta orkiestry. Całe zajście trwało nie dłużej niż dwie minuty. Hrabia nie podał lady Angeline ramienia, by się na nim wsparła, lecz sam ujął ją pod ramię, aby podtrzymać w razie potrzeby. Podziękowała skinieniem głowy i leciutko utykając, podeszła do wskazanej przez niego kozetki. Znajdowała się ona w pobliżu podwyższenia dla orkiestry, częściowo odgrodzona od reszty sali balowej. Orkiestra znów zagrała skoczną melodię i pary ruszyły do tańca. Angeline patrzyła na tańczących z odrobiną żalu. Hrabia, dostrzegłszy kryty brokatem podnóżek schowany za podium, przyniósł go swej towarzyszce, by mogła na nim oprzeć bolącą stopę. Umieściwszy ją na stołeczku, Angie westchnęła z ulgą. - O, tak jest znacznie lepiej - oświadczyła. - Dziękuję, milordzie. Hrabia skinął lekko głową i usiadł obok niej. Bardzo blisko, gdyż kozetka była niewielka. Zatroszczył się jednak o to, by zachować między nimi niewielki odstęp - minimum tego, co nakazuje przyzwoitość. - Uwielbiam tańczyć - wyznała Angeline, rozkładając wachlarz. Poruszała nim lekko, chłodząc rozpaloną twarz. - Przypuszczam, że pan również? Najmocniej przepraszam, że pozbawiłam pana tej przyjemności. Ominie pana prawie cały taniec. - Nic nie szkodzi - odparł. - Nie przepadam zresztą za tańcem.

Czuta ciepło jego ciała i rozkoszny zapach jego wody koloń-skiej. Wcale bym się nie obraziła, pomyślała z oburzającą szczerością, gdyby tak, niby niechcący, dotknął mego ramienia. Albo pocałował mnie w rękę. A choćby i w usta. Jeszcze nikt jej nie całował. Od pewnego czasu bardzo tego pragnęła. A któż lepiej... Nie odważyła się dokończyć tego zdania nawet w myślach. Poczuła, że w sali balowej zrobiło się nagle okropnie gorąco. - Pewnie tańczył pan tak zawzięcie - odezwała się pospiesznie do Heywarda, nie chcąc, by się domyślił, że odkryła jego wstydliwą tajemnicę - i od tylu lat, że całkiem się to panu sprzykrzyło. - Nic podobnego - zaprzeczył ponownie. - Nie mam za grosz zdolności do tańca. Udawało mi się jakoś wymigiwać od pląsów do ubiegłego roku. Nie byłem nikim znacznym w eleganckim świecie; ot, młodszy brat hrabiego, który niedawno się ożenił i już się stara o spadkobierców. Kiedy jednak przed rokiem brat zginął w wypadku, moje życie uległo całkowitej zmianie. Jakiż on prawdomówny, pomyślała Angeline z podziwem. Nie wstydził się przyznać, że jest marnym tancerzem. Niewielu by się znalazło na tym świecie równie chętnych do wyliczania swoich wad. - I teraz wszyscy oczekują, że będzie pan tańczył, z kim popadnie? spytała z uśmiechem. - Do tańca ze mną też pana zmusili, zgadłam? - Ależ nikt mnie nie zmuszał, lady Angeline - zapewnił, unosząc brwi. Zauważyła, że tworzą doskonałe łuki nad jego oczyma i nie marszczy przy tym czoła. - To była dla mnie prawdziwa przyjemność. Więc jednak nie zawsze bywa prawdomówny. Uśmiech Angeline stał się jeszcze szerszy. - Przez cały ubiegły rok był pan w żałobie, prawda? - zagadnęła go znowu. - Ja też niedawno byłam w żałobie, tylko nie w zeszłym, a w zaprzeszłym roku. Umarła wtedy moja matka. A w ubiegłym roku miałam zadebiutować w towarzystwie. Czy to nie dziwne? Gdyby tak się stało, nigdy bym pana nie spotkała w oberży na przedmieściu Reading ani w Hyde Parku dzisiejszego

ranka. I miałabym innego partnera do pierwszego tańca na moim pierwszym balu. Jakimi dziwnymi drogami prowadzi nas los... Być może hrabia wcale nie uważał ich przypadkowych spotkań za zrządzenie losu. A już z pewnością nie za uśmiech losu. W każdym razie nie zrobił do tego najmniejszej aluzji. Kiedy na niego spojrzała, zauważyła, że usta ma zaciśnięte. To naprawdę żywy taniec, pełen animuszu, myślała Angeline, spoglądając na salę ponad ramieniem swego towarzysza. Tresham tańczył z owdowiałą hrabiną Heyward, a Ferdinand z małą, jasnowłosą i bardzo urodziwą lady Marthą Hamelin, z którą tak przyjemnie jej się rozmawiało w St. James's Palace. Byłoby cudownie, gdyby Ferdie zdobył przychylność najładniejszej panny w sali. Angie miała szczerą nadzieję, że lady Martha zostanie jedną z jej przyjaciółek od serca, o których tak marzyła. - Powinnam była zadebiutować w zeszłym roku - odezwała się ponownie, chcąc doprowadzić swą opowieść do końca - ale złamałam nogę. Zerknęła na tę nogę. Spoczywała na podnóżku obitym brokatem. Lewa noga. A przed chwilą podczas tańca skręciła sobie prawą! O Boże... Było już za późno, żeby naprawić popełniony błąd. Hrabia z pewnością zauważył, że coś jest nie tak. A wraz z nim co najmniej połowa osób obecnych na sali. Ileż to par oczu było zwróconych w jej stronę! - Często się pani zdarzają takie przykre wypadki, lady Angeline? spytał uprzejmie hrabia Heyward. - Spadłam wtedy z drzewa - wyjaśniła. - Właśnie wracałam do domu i byłam już spóźniona, więc bardzo się spieszyłam i postanowiłam zaryzykować. Poszłam na skróty przez łąkę, na której pasł się byk. Rozejrzałam się uważnie na wszystkie strony, bo to żadna przyjemność wpaść na rozsierdzonego byka, ważącego chyba ze dwie tony, lecz nigdzie nie było go widać. Do dziś nie wiem, jak on to zrobił, ale nagle wyskoczył jak spod ziemi! Podejrzewam, że schował się z rozmysłem, czekając na taką właśnie okazję. Kiedy rzucił się za mną w pościg, wdrapałam się na drzewo jak małpka i siedziałam tam chyba godzinę. Tak mi się przynajmniej

zdawało, bo pewnie w rzeczywistości trwało to nie dłużej niż dziesięć minut. Byk cały czas krążył pod drzewem i namyślał się, jakby mnie dopaść. Na szczęście byki mają krótką pamięć i nie grzeszą inteligencją. Dzięki Bogu! Gdyby nie to, tkwiłabym na tym drzewie przez tydzień. Kiedy w końcu mu się znudziło i poszedł sobie, poczułam taką ulgę i tak mi było pilno znaleźć się jak najdalej od niego... A poza tym zaprosiłam gości i bałam się, że zjawią się przede mną, więc przy schodzeniu z drzewa nie zachowałam należytej ostrożności i spadłam. Wylądowałam na lewej nodze i wyraźnie słyszałam, jak się złamała. Byłam zła na siebie, ale pocieszałam się myślą, że mogło być jeszcze gorzej, gdybym spadła na głowę. Na szczęście byk nie wrócił, więc jakoś dokuśtykałam do ogrodzenia, a potem prześlizgnęłam się pod nim na tył... Nieważne, grunt, że się udało! - podsumowała Angeline i zaczęła się energicznie wachlować. Wpatrywał się w nią uparcie, a ona uświadomiła sobie, że zatonie ze szczętem w jego niebieskich oczach, jeśli będzie dłużej w nie patrzyła. Spuściła więc skromnie wzrok. - Mam nadzieję, lady Angeline - powiedział hrabia - że po tej niemiłej przygodzie nauczyła się pani punktualności i nie będzie się już pani zapuszczać na zakazany i niebezpieczny teren. Przechyliła głowę na bok i popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Opowiedziałam tę historię, by pana rozweselić - rzekła. - Inni mężczyźni klepią się po udach i ryczą ze śmiechu, słuchając tej anegdotki. A damy chichoczą za wachlarzami i również wyglądają na szczerze rozbawione. - Ciekaw jestem - zauważył - czy śmialiby się równie serdecznie, gdyby to Tresham opowiadał im o ostatniej przygodzie swojej nieboszczki siostry? - Czy nie brak panu przypadkiem poczucia humoru, panie hrabio? odparowała bez namysłu. I znów popełniła ten sam błąd! Palnęła bez zastanowienia. Było już jednak za późno, by cofnąć wypowiedziane słowa. Nozdrza hrabiego drgnęły. Poczuł się urażony. I słusznie. Tylko że ona wcale nie chciała go obrazić ani krytykować. Nieważne, czy miał poczucie humoru, czy nie. Zresztą i jej, gdyby

spojrzała na całą sprawę jego oczami, też by nie było do śmiechu. Aż dziw, że nikomu ze znajomych, których bawiła tą anegdotką, nie przyszło do głowy, jak łatwo jej zabawna przygoda mogła się zakończyć tragicznie! Może powinna była powiedzieć, że zbyt poważnie potraktował jej niemądrą historyjkę? To by mógł od biedy uznać za komplement... - Jeśli chodzi o ten rodzaj humoru, którego próbkę właśnie pani zaprezentowała, lady Angeline - odparł - to istotnie, kompletnie go nie pojmuję. Nie dostrzegam nic zabawnego w opowieściach o rozwścieczonych bykach ani pozbawionych opieki damach zaczepianych w oberży przez bezwstydnych lowelasów. Muszę jednak przyznać, że można podobne wydarzenia opisać w taki sposób, iż wydadzą się niesłychanie śmieszne. Angeline milczała, on też przez chwilę się nie odzywał. - Nie bawią mnie również - podjął wreszcie - opowieści o szalonych śmiałkach pędzących na łeb, na szyję w sportowych powozach po wąskiej drodze, z której korzystają również Bogu ducha winni, nieświadomi zagrożenia podróżni. Dobrze jednak wiem, że całe tłumy mężczyzn gromadzą się, żeby podziwiać takie wyścigi i wysławiają ryzykantów bezmyślnie narażających własne i cudze życie. Nie zamierzam kajać się za to, że brak mi poczucia humoru. Zycie jest sprawą zbyt poważną, aby patrzeć przez palce, jak znudzone nieroby, udając dla zabawy ladacznice czy straceńców, narażają na pewną zgubę siebie i innych. Angeline wpatrywała się w niego... i nagle coś sobie przypomniała. Czy brat hrabiego nie zginął przypadkiem w takim wyścigu? Czy nie był jednym z owych szalonych śmiałków? Czy hrabia wini ją za to, co się wydarzyło Pod Różą w Koronie, chociaż bronił jej w tak rycerski sposób? Czy uważał, że sama prosiła się o zaczepki, gdyż powinna była postarać się o eskortę albo nie pokazywać się w miejscu niestosownym dla damy? Niewątpliwie uważał, że to ona zawiniła, jeśli chodzi o przygodę z bykiem. Miał słuszność, bo przecież nie stałoby się nic złego, gdyby nie spóźniła się na spotkanie.

Angelina potrafiła zareagować bardzo impulsywnie, kiedy ktoś krytykował jej postępowanie. Nastroszyłaby się z całą pewnością, gdyby skarcił ją Tresham. Albo panna Pratt. Teraz jednak rozważała słowa hrabiego, wachlując się energicznie. Rzeczywiście, mogła stracić życie, gdyby akurat w pobliżu nie rosło drzewo albo gdyby spadła z niego na głowę. Albo też, gdyby byk zaatakował ją powtórnie. A tamten zuchwały rudzielec Pod Różą w Koronie mógłby wyrządzić jej krzywdę, gdyby nikt się za nią nie ujął. Gdyby zaś w końcu jej nie przeprosił, hrabia mógłby zostać ciężko pobity na dziedzińcu. Co prawda akurat to wydawało się mało prawdopodobne, ale jeśli jej obrońca miałby tylko podbite oko, byłaby to w dużej mierze jej wina. Nie powinna była schodzić do izby z szynkwasem. To nie było miejsce dla niej. Hrabia Heyward na pewno uważają za bezmyślną, źle wychowaną, płochą gadułę. Za rozwydrzoną pannicę. Czy oceniał ją niesprawiedliwie? Panna Pratt bez wątpienia zgodziłaby się z jego opinią. Być może hrabia ma słuszność, ale czy tylko to można było o niej powiedzieć? Z pewnością nie! Przywary, o których wspomniał, stanowiły jedynie cząstkę jej bogatego wnętrza. Pełnego wad i zalet tworzących obraz tak skomplikowany, że nie sposób go opisać. Angie sama nie bardzo się orientowała w tej gmatwaninie przeróżnych cech. Czasami wydawało jej się, że nic o sobie nie wie. Ale jedno wiedziała na pewno nie jest tylko bezmyślną, płochą dzikuską! Liczył się także, ma się rozumieć, wygląd zewnętrzny. Czy mogłaby, na przykład, rywalizować z prześliczną Marthą Hamelin? Nie ma mowy! Mogła być jedynie sobą. O Boże, nie była teraz w stanie myśleć o tym wszystkim! Poruszała wachlarzem tak zawzięcie, że czuła się jak podczas wichury. - Nie pochwala pan mego postępowania - powiedziała, celowo używając zbyt łagodnego określenia. Lecz nawet ono wprawiło ją w przygnębienie, była przecież zakochana w Heywardzie po uszy. I wtedy przypomniała sobie spojrzenie, jakim ją zmie-

rzył w Hyde Parku. - Ochlapałam pana błotem dziś rano w parku, prawda? Wybrałam się tam, bo po prostu musiałam pogalopować! Od kilku tygodni nic, tylko chodziłam na zakupy. Czułam, że energia wprost mnie rozsadza. A poza tym straszliwie się denerwowałam przed spotkaniem z królową. Nie opuszczała mnie obawa, że potknę się o własny tren. Nawet teraz zimno mi się robi na wspomnienie tej chwili, choć na szczęście wszystko poszło dobrze. Pojechałam więc do parku, bo myślałam, że spotkam tam Treshama, ale on akurat dziś wybrał się na poranną przejażdżkę gdzie indziej. Dobrze, że natknęłam się na Ferdinanda. Gdyby nie to, musiałabym wracać do domu jak niepyszna. Marsh domyśliłby się, że wcale nie byłam umówiona z Treshamem. Spojrzałby na mnie z wyrzutem, a ja czułabym się jak nieznośny brzdąc... Bardzo pana ochlapałam? - To bez znaczenia - odparł, co, rzecz jasna, znaczyło: „Tak, do diabła!", tyle że zostało powiedziane znacznie grzeczniej. -Kiedy błoto wyschnie, można je bez trudu usunąć. Jeżeli byłem nietaktowny i dałem do zrozumienia, że coś mnie razi w pani postępowaniu, najmocniej przepraszam. Nigdy bym się nie ośmielił krytykować damy. Opuściła wachlarz i uśmiechnęła się smutno. - Gdyby pan nie miał żadnych zastrzeżeń do mego postępowania, hrabio - powiedziała - zaprotestowałby pan od razu, zamiast zapewniać, że nie ośmieliłby się krytykować damy. Spróbuję jednak pana przekonać, że nie jestem taka zła, jak się panu zdaje. Może byłam kiedyś postrzeloną dzikuską, ale to już dawne dzieje. Dziś stałam się cząstką wielkiego świata, prawdziwą damą: wytworną, subtelną, dyskretną, opanowaną, taką, jaką dama powinna być. Przez resztę sezonu, ba, przez resztę życia! - będę damą w każdym calu. Poczynając od dzisiejszego wieczoru... No, powiedzmy, od tej chwili. Popatrzył na nią i kąciki jego ust lekko się uniosły, a w oczach błysnęło rozbawienie. Na prawym policzku pojawił się uroczy dołeczek. Był to absolutnie zniewalający uśmiech czy raczej „prawie uśmiech". Gdyby Angeline nie siedziała, nogi z pewnością ugięłyby się pod nią.

- Obawiam się, że byłam zbyt pochopna w swoich obietnicach dodała. - Ale przyrzekam, że stanę się niemal doskonała, i będzie pan musiał przyznać, że zbyt surowo mnie ocenił. - Mam nadzieję, lady Angeline - rzekł - że nie tylko nigdy nie ocenię pani zbyt surowo, ale w ogóle nie pozwolę sobie na osądzanie pani. - Jak to nieładnie z pana strony. To by przecież oznaczało, że nic a nic pana nie obchodzę. Prawie uśmiech zniknął bez śladu. Pozwoliłam sobie na odrobinę poufałości. Czemuż by miał życzyć sobie poufałości z kimś takim jak ja? Wyglądam jak grochowa tyka. Sterczałam samotnie w izbie z szynkwasem, jakbym prosiła się o zaczepkę. Ochlapałam go błotem, galopując po Rotten Row i wrzeszcząc wniebogłosy. Przed chwilą zrobiłam z siebie pośmiewisko, a potem jeszcze opowiedziałam mu o byku i o moim idiotycznym zachowaniu. W dodatku jestem czarna jak Cyganka i wysoka jak grochowa tyka. Aha, o tym już wspomniałam... Zatem na koniec jeszcze jedno: jest majętny i należy do najwyższych sfer towarzyskich - dobry Boże, przecież to hrabia - więc obrzydliwie bogata księżniczka może go obchodzić tyle co zeszłoroczny śnieg. Przez krótką chwilę najbliższe perspektywy zarysowały się jej w dość ponurych barwach. Sytuacja jest trudna, ale nie beznadziejna, pocieszyła się w duchu. Czuła się jednak zażenowana, bo potraktował milczeniem słowa, które jakże nieopatrznie wypowiedziała. Ale też nie odwrócił się od niej z lekceważeniem. Sytuację uratowało nieoczekiwane zamieszanie przy drzwiach sali balowej, tuż za szeregiem tańczących. Zjawili się nowi goście. Jak widać, zawsze znajdą się tacy, którzy przybywają na bal ze skandalicznym opóźnieniem. Oficjalne powitania zakończyły się dawno temu. Nowo przybyli trzej dżentelmeni byli młodzi i całkiem przystojni. O trzech partnerów do tańca więcej. Tym lepiej dla młodych dam, pomyślała Angeline. Nie uszło jej uwagi, że w sali

znajduje się znacznie więcej szlachetnie urodzonych panien niż młodzieńców. Zawsze tak bywa, wyjaśniła kuzynka Rosalie, gdy Angie jej o tym napomknęła. Dodała także, że z czasem sytuacja zapewne się poprawi. Chyba miała na myśli takich właśnie spóźnialskich. Nagle oczy Angeline rozszerzyły się, a trzymany w ręku wachlarz opadł na ramię Heywarda. Najwyższy i najprzystojniejszy z trójki dżentelmenów miał ciemnorude włosy, a jego oczy, choć z oddali nie widziała zbyt dokładnie, robiły wrażenie półprzymkniętych. - Proszę spojrzeć, panie hrabio - zwróciła się do Edwarda. -Co za bezczelny człowiek! Hrabia zwrócił wzrok w stronę drzwi. - Windrow? - powiedział. - Śmiem twierdzić, że nie ma pojęcia, kim pani jest, lady Angeline. Ja przed godziną także nie wiedziałem. Może będzie speszony, kiedy się dowie, aczkolwiek nie sądzę. - Windrow? - spytała. - Lord Windrow - uściślił. - Należy, zdaje się, do przyjaciół pani brata. - Którego? - Księcia - odparł, zwracając się twarzą do niej. - Ale przyjaciele winni traktować jego siostrę z należytym respektem. Jeśli więc chciałaby go pani ukarać, wystarczy, jak sądzę, szepnąć słówko Treshamowi. Podniosła rękę z wachlarzem i znów skupiła całą uwagę na swym rozmówcy. - Ukarać? - powtórzyła. - Sądzę, że został już ukarany, i to dotkliwie. Aż rwał się do bitki, choćby miał w niej przegrać. Co, moim zdaniem, jak najbardziej mu groziło, gdyż popełnił błąd, biorąc pana za słabeusza i tchórza. Ale wygrany czy przegrany, czułby się mężczyzną; pan jednak zakwestionował jego prawo do tytułu dżentelmena i zmusił go do przeprosin. Wyobrażam sobie, jak bardzo czuł się upokorzony, opuszczając oberżę, mimo zuchwałych słów, które nam rzucił na pożegnanie. I bezczelnego perskiego oka!

Taniec dobiegł końca. Kończyło się też cudowne pół godziny z hrabią Heywardemem. Angeline nie miała wątpliwości, że tego wieczoru nie poświęci jej on więcej czasu. Jaka szkoda! I jak to boli... Ale czeka mnie jeszcze cała reszta najbardziej ekscytującego wieczoru w moim życiu. Mam też przed sobą całą resztę życia. Dość czasu, by wzbudzić jego zainteresowanie, skłonić do zalotów, a wreszcie do oświadczyn. - Odprowadzę panią do lady Palmer - powiedział hrabia, wstając i wyciągając ramię, by się na nim wsparła. Nie próbował już podtrzymywać jej, objąwszy w talii. - Zapewne chce się pani znaleźć u jej boku jak najprędzej, nim zjawi się kolejny partner do tańca. Przypuszczam, że ma pani ochotę ponownie ruszyć w pląsy, tym razem z kimś, kto potrafi tańczyć. Może pani spokojnie postawić lewą stopę na podłodze. Sądzę, że już całkiem wypoczęła. Mam też nadzieję, że i prawa noga lepiej się miewa. A więc zauważył moją pomyłkę! Jakie to upokarzające... I wie, że zrobiłam to naumyślnie. Tylko czy właściwie zrozumiał moje intencje? Może sądzi, że upozorowałam wypadek, by nie tańczyć dłużej z nim? Chyba nie wypada pytać go o to? - Z pewnością przetańczę cały wieczór - odparła, podnosząc się i lekko opierając na jego ramieniu. - A nawet muszę tak postąpić, bo wielu dżentelmenów prosiło mnie już o taniec. I naprawdę ogromnie lubię tańczyć. Ale zapewniam, panie hrabio, że żaden taniec nie sprawi mi tyle przyjemności co ten, który przesiedziałam w pańskim towarzystwie. Ależ ze mnie bezczelna flirciara! - Jestem niezmiernie rad, że mogłem się pani na coś przydać, lady Angeline - rzekł z nutką ironii w głosie. Więc jednak źle zrozumiał moje intencje. I teraz też myśli, że kłamię. Ale jego ramię było takie ciepłe i silne... A zapach wody kolońskiej działał na jej zmysły. Ogólnie rzecz biorąc, zakochać się jest bardzo przyjemnie, dumała Angeline. Nawet jeśli doprowadzenie tej miłości do szczęśliwego zakończenia będzie największym wyzwaniem mojego życia!

Tylko czy w ogóle warto się starać o coś, co nie stanowi wyzwania? 6 Mam nadzieję, że lady Angeline nie skręciła sobie nogi w kostce westchnęła matka Edwarda, który powrócił do nich, gdy drugi taniec dobiegł końca. - Zachowała się bardzo dzielnie i godnie; tak się starała czym prędzej opuścić parkiet, żeby inni mogli znów tańczyć! Większość młodych dam, znalazłszy się w podobnej sytuacji, urządziłaby przedstawienie. Jęczałyby i mdlały, trzeba by je wynosić z sali na rękach. - I nie jest przy tym mrukliwa ani nudna, jak wiele panien w dzisiejszych czasach, prawda? - dorzuciła Alma. - Wyglądało na to, że prowadzicie ze sobą ożywioną konwersację. Chyba się nie mylę, Edwardzie? To ogromnie ważne, by żona wysoko postawionego dżentelmena potrafiła rozsądnie porozmawiać... Hrabia miał pewne wątpliwości, czy była to rozsądna konwersacja, ale nie podzielił się nimi z matką i bratową. - Jest taka smukła i wysoka - westchnęła Lorraine. - Ależ jej zazdroszczę figury! I jest znacznie ładniejsza, niż wydało mi się z początku. Uważam, że o kobiecym uroku decydują raczej miły wyraz twarzy i wdzięk niż regularne rysy. Lady Angeline po prostu skrzy się, promienieje. Z pewnością będzie oblegana przez wielbicieli, i to nie tylko dlatego, że jest siostrą księcia. - Edwardzie - odezwała się Julia, uderzając brata wachlarzem po ramieniu. - Zmierza ku nam pani Smith-Benn, wiesz, córka lorda Blacklocka, ze swoją pociechą. Zanim jeszcze minęła pierwsza godzina balu, Edward uświadomił sobie w pełni, jak dalece zmieniło się jego życie. Wbrew wcześniejszym oczekiwaniom bynajmniej nie poczuł się swobodniejszy i odprężony, gdy jego taniec z lady Angeline dobiegł końca. Wiedział, że jest teraz bardzo dobrą partią, a na matrymonialnym

targowisku podczas wiosennego sezonu panuje ożywiony ruch. Ostrzegano go wszak, że każdy, kto nie podejmie wystarczająco szybko właściwej decyzji, może się przekonać poniewczasie, że wszystkie najlepsze kąski sprzątnięto mu sprzed nosa. Dotyczyło to, rzecz jasna, obu płci, gdyż nie tylko panowie szukali żon, ale i damy mężów. Matka Edwarda, jego siostry i bratowa nie musiały się zajmować wybieraniem dla niego odpowiednich kandydatek. On również nie był zmuszony do rozglądania się za nimi i dokonywania wyboru osobiście, czego nawet trochę żałował, gdyż przy tej sposobności mógłby poszukać Eunice lub wymknąć się na chwilę do pokoju, gdzie grano w karty. Młode damy, najczęściej w asyście swoich matek, same przychodziły, by ubiegać się o jego względy. Zjawiały się pod pretekstem przywitania się i zamienienia kilku słów z damami spokrewnionymi z hrabią. Te z kolei dokonywały oficjalnej prezentacji, po czym Edward robił to, czego się po nim spodziewano: zapraszał młodą damę do tańca. Przetańczył jedną turę z panną Smith-Benn, jasnowłosą, błękitnooką, filigranową pięknością o delikatnej cerze. W następnej jego partnerką była panna Cartwright, przystojna brunetka o nieco wystających zębach, a w kolejnej lady Fiona Robson, która bez przerwy się uśmiechała i była nawet dość ładna, choć piegowata. Sam Edward poczynał sobie całkiem nieźle na parkiecie, a w każdym razie nie zrobił z siebie kompletnego durnia. Żadna z tych trzech panien nie była do tego stopnia źle wychowana, by udawać, że skręciła sobie nogę w kostce, byle tylko nie tańczyć z nim dłużej. Żadna również nie paplała jak najęta, racząc go anegdotkami o rozsierdzonych bykach. Ani jedna nie zarzuciła mu, że jest ponurakiem, tylko dlatego, że nie pękał ze śmiechu, słuchając opowieści o żałosnych skutkach karygodnej lekkomyślności i głupoty. On nie ma poczucia humoru? Też coś! Zarzucając mu brak poczucia humoru, lady Angeline pokazała, że jej samej brakuje dobrego wychowania... choćby nawet miała rację. Zwłaszcza że pozwoliła sobie na oszustwo z kostką i nawet nie zapamiętała, którą nogę rzekomo skręciła!

Dopiero gdy zbliżała się pora wybierania partnerki do ostatniego tańca przed kolacją, Edward zdołał znaleźć trochę czasu dla siebie i udał się na poszukiwanie Eunice. Odprowadziwszy lady Fionę pod opiekuńcze skrzydła matki, postanowił nie wracać od razu do swojej rodziny. Uznał, że już wystarczająco długo sumiennie wypełniał swe obowiązki i należy mu się chwila wypoczynku. Nikt nie będzie mógł mu niczego zarzucić, nie opuścił bowiem sali balowej i rozglądał się za kolejną partnerką do tańca. Eunice mignęła mu przedtem na parkiecie, lecz tylko raz. Większość wieczoru spędziła u boku swej ciotki, rozmawiając z grupą starszych dam - wystrojonych tak, że łuna od nich biła, z kitami strusich piór na głowach i obwieszonych biżuterią. Wszystkie zwróciły teraz pełne wdzięczności lica ku Edwardowi, który zmierzał w ich stronę. - Prawda, jaki to udany wieczór, panie hrabio? - zagadnęła go lady Sanford. - Prawdziwy triumf księcia Treshama, który do tej pory ani razu nie wyprawił balu w swej rezydencji, mimo iż tutejsza sala balowa aż się o to prosi. Cóż za marnotrawstwo! No i lady Angeline Dudley radzi sobie doprawdy znakomicie, choć jest stanowczo za wysoka, biedactwo. - A jej karnacji nie sposób określić inaczej niż jako... hm... egzotyczną - dorzuciła pani Cooper. - Wygląd tej młodej damy byłby niewątpliwie gorzkim rozczarowaniem dla jej świętej pamięci mamusi, która mogła się poszczycić wyjątkową urodą i nienaganną figurą. - Nie krytykujmy gustu lorda Heywarda - uśmiechnęła się figlarnie jakaś nieznana Edwardowi dama. - Poprowadził lady Angeline do pierwszego tańca i być może jest nią poważnie zainteresowany. - Uważam wspomnianą damę za niezwykle piękną - odparł hrabia. Jednakże nie jest to jedyna piękność w tej sali. Panno Goddard, czy uczyni mi pani zaszczyt i pozwoli się zaprosić do najbliższego tańca? Eunice wstała i wsparła się lekko na jego ramieniu. Ciotka spojrzała na nią z triumfem, a pozostałe damy z wyraźnym zainteresowaniem.

- Biedny Edwardzie! - powiedziała, gdy oddalili się nieco od towarzystwa. - Nie będę trzymać cię za słowo i wymagać, byś koniecznie ze mną zatańczył. Bardzo tu duszno, nieprawdaż? - Wyjdziesz ze mną na taras? - spytał z nadzieją w głosie. -Nie masz pojęcia, jaki byłbym ci wdzięczny! Zaśmiała się cicho. - Przyznaj się, czyś istotnie dawał przed chwilą do zrozumienia, że jestem jedną z obecnych w tej sali piękności? Widzę, że jako hrabia stałeś się wytrawnym pochlebcą. Miała na sobie jasnoniebieską suknię - ani modną, ani niemodną; ani starą, ani też nową; ani piękną, ani brzydką. Taką właśnie kupuje ktoś, kogo nie stać na tuzin sukien, myślał Edward. Wybiera jedną, na tyle nierzucającą się w oczy, że nikt jej nie rozpozna od razu, ujrzawszy po raz drugi czy trzeci, dokądkolwiek by się w niej udała. Nie była to bynajmniej suknia licha czy tandetna; ojciec Eunice, acz trudno by go nazwać bogaczem, miał trochę grosza. Panna Goddard nie nosiła biżuterii ani żadnych innych ozdób. Jej ciemnoblond włosy były upięte w wysoki kok z tyłu głowy. Kilka loczków, wijących się na skroniach i po obu stronach szyi, łagodziło surowość tej fryzury. Eunice była średniego wzrostu i miała smukłą, pełną wdzięku figurę. Jej ładną twarz rozświetlała para szarych oczu, spoglądających z żywą inteligencją. - Niczego nie dawałem do zrozumienia - odparł Edward. -Stwierdziłem niezbity fakt. - W takim razie dziękuję za komplement - powiedziała, gdy przez jedno z otwartych francuskich okien wyszli na taras. - A jeśli chodzi o lady Angeline, to masz całkowitą słuszność. Jest naprawdę piękna, choć przypuszczam, że można by wyliczyć kilka braków w jej urodzie, gdyby ktoś chciał rozpatrywać jej powierzchowność kawałek po kawałku. Podobnie zresztą osądzono by każdego z nas. Nie istnieje nic takiego jak piękność doskonała. A urok lady Angeline płynie raczej z jej temperamentu i wesołego usposobienia niż z regularności rysów. Patrzę na nią co prawda kobiecymi oczyma, ale wydaje mi się, że należy do kobiet, których atrakcyjność lepiej potrafią ocenić mężczyźni niż inne niewiasty. Mam rację?

Popatrzył uważnie na swą towarzyszkę. Gdyby te słowa wyrzekła jakaś inna dama, Edward podejrzewałby, że prowadzi podwójną grę: chwali inną kobietę, gdyż pragnie, by słuchacz zapewnił ją, że tamta jest zgoła nieatrakcyjna, natomiast ona sama nieodparcie go pociąga. Jednakże w przypadku Eunice był pewien, że nie kierowały nią żadne ukryte motywy. - Uważam, że jest bardzo ładna - odparł. - Ale jakże pusto ma w głowie! Wyobraź sobie, Eunice: udała, że skręciła sobie kostkę u nogi, żeby nie tańczyć z takim niezgrabiaszem jak ja! A potem, wystaw sobie, oparła na podnóżku, który jej podałem, nie tę nogę, którą rzekomo skręciła. Ciekaw jestem, ile osób to zauważyło? - O! - powiedziała tylko Eunice. Kiedy jednak odwróciła się i spojrzała na niego, dostrzegł w jej oczach błysk rozbawienia. - Ja nie zauważyłam. Ale to rzeczywiście brak ostrożności z jej strony. - A potem zaczęła mnie zabawiać - pożalił się Edward - opowieścią o tym, jak w zeszłym roku złamała sobie nogę, spadłszy z drzewa. Wdrapała się na nie, by uciec przed rozsierdzonym bykiem. Wiedziała, że pasł się na tej łące, ale biegła tamtędy, bo była spóźniona i bała się, że zaproszeni goście będą na nią czekać. I, wyobraź sobie, oczekiwała, że będę zaśmiewał się do rozpuku z tej historii! - Musisz przyznać - odrzekła Eunice - że jest to dość zabawna anegdotka. Edward nagle wyobraził sobie lady Angeline Dudley, jak pędzi przez łąkę i wdrapuje się na drzewo, a byk gna za nią. Chyba rzeczywiście byłoby to zabawne, gdyby zrobić z tego historyjkę obrazkową. I trzeba przyznać tej kobiecie jedno: potrafi śmiać się z samej siebie. Większość ludzi nie jest do tego zdolna. - Zapewne - przyznał - jeśli nie brać pod uwagę tego, że mogła zostać zabita przez byka albo skręcić sobie kark, spadając z drzewa. - W takim wypadku nie opowiedziałaby tej historyjki ani tobie, ani nikomu innemu - zauważyła bardzo rozsądnie Eunice. -Nie byłoby więc mowy o poczuciu humoru czy jego braku. - Masz słuszność - powiedział. - Ale to jeszcze nie wszystko. Dziś rano była w Hyde Parku, kiedy spotkałem się tam z Headleyem

i Paulsonem. Przyjechała tam sama, towarzyszył jej tylko stajenny, i przypadkiem natknęła się na swego brata. Nie Treshama, tylko tego młodszego, lorda Ferdinanda Dudleya. On wybrał się na przejażdżkę z kilkoma przyjaciółmi, a ona zaczęła galopować po Rotten Row razem z nimi, nie bacząc na błoto i głośno pokrzykując. I miała na głowie najbardziej jaskrawy kapelusz, jaki kiedykolwiek widziałem. Nie brakowało na nim ani jednej ze wszystkich barw świata, słowo daję! - Dobre i to, że wzięła ze sobą stajennego - stwierdziła Eunice, gdy przystanęli obok kamiennej balustrady, zapatrzeni w ogród oświetlony lampionami kołyszącymi się gdzieniegdzie na gałęziach drzew. Czyżby Eunice próbowała mnie przekonać, że naprawdę jestem wyzutym z poczucia humoru ponurakiem? - zastanawiał się Edward. Wszak wie równie dobrze jak ja, że młoda dama nie powinna robić z siebie widowiska w miejscu publicznym! Czy poza bratem lady Angeline znała choćby jednego z tych mężczyzn, z którymi tak się popisywała? A nawet gdyby znała, jej zachowanie było nie do przyjęcia. Lecz Eunice, jak zawsze, dostrzega w innych wyłącznie zalety. Zupełnie nie przypomina tych starych, złośliwych plotkarek, wśród których się obraca. Biedna Eunice! Nic dziwnego, że nie przepada za spotkaniami towarzyskimi. - Wiesz co, Edwardzie? - odezwała się, przerywając jego rozmyślania. - Uważam, że powinieneś ruszyć do niej w konkury! - Co takiego?! - jęknął, odwracając raptownie głowę, by zmierzyć swą przyjaciółkę zdumionym wzrokiem. - Lady Angeline zajmuje bardzo wysoką pozycję w świecie -tłumaczyła mu. - Wystarczy rozejrzeć się dokoła: wątpię, czy doliczyłbyś się wielu przedstawicieli londyńskiej elity, którzy nie stawili się tu dziś wieczorem. Przecież to Dudley House, rezydencja księcia Treshama, a bal wydano na cześć jego siostry, od dziś należącej do wielkiego świata, w którym chce sobie znaleźć męża. - Ależ Eunice... Nie pozwoliła mu dokończyć. - I w dodatku jest naprawdę śliczna, pełna życia i wesoła. Ma wszystkie przymioty, których brak odczuwasz w swoim życiu.

- Bez jej przymiotów doskonale mogę się obejść - stwierdził stanowczo, gdy tylko odzyskał głos. - Zrozum, Eunice, to jedna z Dudleyów! A Tresham to jej brat. Był jednym z najserdeczniejszych przyjaciół Maurice'a, pamiętasz? Równie nieokiełznany i nieodpowiedzialny jak oni wszyscy. To z Treshamem ścigał się Maurice, gdy zginął w wypadku. - Ale lady Angeline Dudley to nie książę Tresham, tak samo jak ty nie jesteś Maurice'em - zauważyła przytomnie Eunice. -I bądźże sprawiedliwy, Edwardzie! Książę jest w dalszym ciągu nieżonaty i nadal bardzo młody, chyba nie starszy od ciebie. Kto wie, jak będzie postępował, kiedy się wreszcie ożeni? Może się zmienić nie do poznania. Zdarza się to wielu mężczyznom, zwłaszcza gdy kochają swoje żony. Twój brat, niestety, nie nabrał rozumu po ślubie... lecz nie powinniśmy go osądzać, przecież każdy kroczy własną drogą. Ty zresztą masz znacznie większe prawo do krytykowania jego postępków niż ja. Ale musisz przyznać, że właśnie on wywarł wielki wpływ na twoje życie. Im bardziej Maurice stawał się nieodpowiedzialny, tym bardziej ty byłeś surowy dla samego siebie. Któż zresztą wie, czy było to dla ciebie najlepsze? Skrajności zwykle bywają szkodliwe. Wiem, że przysiągłeś sobie, iż nigdy nie będziesz takim mężem jak on, ale... Urwała w pół słowa. Czyżby sądziła, że obrał złą drogę? Ze powinien mniej dbać o swoje obowiązki, o zachowanie rozsądku, o zwykłą przyzwoitość? - Ale co? - ponaglił ją. - Nieważne - odparła. - Myślę, że powinieneś zastanowić się poważnie nad poślubieniem lady Angeline, Edwardzie. Pokręcił przecząco głową. - W dalszym ciągu chcę się ożenić z tobą - rzekł. I nagle poczuł, że tak właśnie jest, że bardzo tego pragnie. Ze chce się z nią ożenić bez zwłoki. Za specjalną licencją. A wówczas będzie wiódł bezpieczne i wygodne życie. Eunice westchnęła. - Kiedyś wydawało się to dobrym rozwiązaniem - powiedziała cicho. -1 być może nadal byłoby nam wygodnie mieć oparcie w takim porozumieniu. Człowiek bywa samotny, gdy jest całkowicie

wolny. Ale jestem przekonana, Edwardzie, że nic na świecie nie dzieje się bez powodu. Sam fakt, iż jesteś teraz hrabią, sprawił, że dzieli nas obecnie większa przepaść niż dawniej. A to pozbawiło nas dotychczasowego poczucia zadowolenia i bezpieczeństwa. Kto wie? Może tak właśnie miało być? - Myślisz, że uważam się teraz za zbyt ważną osobistość, by ożenić się z tobą? - Nic podobnego! - zaprzeczyła i uśmiechnęła się, zapatrzona w mroczny ogród. - Och, Edwardzie, wiem przecież, że nie jesteś niestały! Ale może to ja doszłam do wniosku, że jesteś dla mnie... zbyt ważny? Choć słowo „ważny" nie jest chyba najwłaściwsze. - Ja się nie zmieniłem! - upierał się. - Ależ tak - zapewniła go ze smutkiem. - Może nie uległ zmianie twój charakter, lecz zmieniła się twoja pozycja w świecie. Jesteś hrabią, mój drogi, i ten tytuł zmusza cię do pewnych zmian. Tak zresztą być powinno. Nigdy nie uchylaj się przed tym, co jest twoim obowiązkiem! Odwrócił się i patrzył teraz niewidzącym wzrokiem przez otwarte francuskie okno na wnętrze sali balowej, gdzie właśnie dobiegał końca kolejny taniec. Czuł się taki nieszczęśliwy... Jak ma przekonać Eunice, że tylko z nią pragnie się ożenić, że tylko związawszy się z nią, znajdzie w małżeństwie prawdziwy spokój, przyjaźń i wygodę? Spokój, przyjaźń i wygoda... Więc tylko to chciał znaleźć w małżeństwie? Nie liczył już na nic innego? I poczucie bezpieczeństwa. To określenie przemknęło mu przez myśl kilka minut temu. Poczucie bezpieczeństwa? Tak, małżeństwo powinno być gwarantem bezpieczeństwa, czyż nie? Tok myśli Edwarda urwał się nagle, a jego zamglony wzrok nabrał ostrości. - Niesłychane! - wykrztusił. - Co takiego? - spytała Eunice, która również się odwróciła, by zajrzeć do wnętrza sali balowej.

- Co za bezczelność! - odparł. - Windrow z nią tańczy! - Jaki Windrow? Z kim tańczy? I wtedy opowiedział jej o tym, co zdarzyło się w drodze do Londynu, pomijając kilka nieistotnych szczegółów. W jego wersji na przykład lady Angeline Dudley po prostu stała przy oknie. - Jakie to do ciebie podobne! - stwierdziła Eunice, gdy skończył. Ryzykować własne życie, by obronić damę, która zachowała się niewłaściwie, przed dżentelmenem, który postąpił znacznie gorzej. W dodatku nie miałeś pojęcia, kim ona jest. A ten impertynent jednak ją przeprosił. Widać pozostała w nim resztka przyzwoitości, chociaż to, oczywiście, nie umniejsza jego winy. Zachował się jak łajdak, nie dżentelmen. - A teraz z nią tańczy - dorzucił Edward. - I pożera ją wzrokiem. Przecież to oburzające, ale nikt prócz mnie o tym nie wie. Lady Angeline z pewnością nie jest zachwycona. A może jednak jest, pomyślał. Przecież się uśmiecha. - Dobrze to o niej świadczy - orzekła Eunice. - Jej opiekunką jest lady Palmer. To prawdziwa dama, ale nie wiedząc o incydencie w oberży, nie miała pojęcia, że należy odmówić lordowi Windrowowi, gdy przyszedł prosić lady Angeline do tańca. - A Tresham to jego przyjaciel - syknął hrabia przez zaciśnięte zęby. Ma całe mnóstwo równie zepsutych przyjaciół. - Bądź sprawiedliwy, Edwardzie - mitygowała go Eunice. -Tresham z pewnością nie byłby przyjaźnie nastawiony do Windrowa, gdyby wiedział o obrażaniu jego siostry w oberży. Nozdrza hrabiego rozdęły się. Nie mógł, rzecz jasna, wkroczyć na salę balową i zażądać, by Windrow odsunął się od lady Angeline i niezwłocznie opuścił Dudley House. Nie mógł też wpaść między nich na białym rumaku i wymachując nagim mieczem, pochwycić znieważoną damę, posadzić przed sobą na siodle i wywieźć w bezpieczne miejsce. To przecież w ogóle nie jego sprawa. Zresztą lady Angeline była tego wieczoru całkowicie bezpieczna, choć diabli wiedzą, co jej teraz wygaduje ten Windrow. W każdym razie coś do niej mówi. - Tura już się kończy - zauważył. - Ale to ostatni taniec przed kolacją, więc ten łajdak usiądzie obok niej.

- Całkiem możliwe, że przeprosił ją dziś po raz drugi - powiedziała Eunice. - I to tak pokornie, że być może mu wybaczyła. Chociaż ja na jej miejscu z pewnością bym tego nie zrobiła. Przynajmniej nie od razu. Niechby trochę pocierpiał. Ale może jej sprawia przyjemność taniec z lordem Windrowem i perspektywa kolacji w jego towarzystwie. To całkiem możliwe, przyznał w duchu Edward. Lady Angeline to nie subtelna mimoza. Wręcz przeciwnie. W gruncie rzeczy jest równie zepsuta jak jej bracia. Pewnie się ucieszyła, że znów widzi Windrowa. Może jednak osądzają zbyt surowo. Wszak sprawiała wrażenie oburzonej, widząc go w drzwiach sali balowej. Po chwili muzyka umilkła i z sali balowej dobiegał tylko gwar głosów. Goście, jak jeden mąż, kierowali się do sali, w której podawano kolację. - Mogę się mylić - orzekła Eunice. - Zapewne lady Angeline nie okazuje Windrowowi niechęci, gdyż jest dobrze wychowana i nie chce wywoływać zamieszania. Nie powinniśmy pozostawić jej samej w jego towarzystwie. Chodźmy, Edwardzie. Spróbujemy usiąść z nimi przy jednym stole, o ile będzie to możliwe. Windrow nie odważy się na żadne zuchwalstwo w twojej obecności, będzie mu po prostu wstyd. O tak, Windrow bez wątpienia wpadnie w panikę na widok śmierdzącego tchórza z oberży Pod Różą w Koronie, pomyślał smętnie Edward. Teraz to już z całą pewnością nie jest moja sprawa. A tym bardziej Eunice. Powinna trzymać się jak najdalej od Windrowa. Ona jednak wzięła go pod rękę i poprowadziła do sali jadalnej. Angeline tańczyła z dwoma młodymi dżentelmenami i z jednym starszym, który okazał się markizem. Radowała się każdą chwilą, podobały się jej nawet staroświeckie komplementy, którymi obsypywał ją markiz, chociaż wkrótce zabrakło mu tchu, a jego gorset skrzypiał rozpaczliwie. Cieszyły ją także krótkie przerwy między tańcami, podczas których mogła rozmawiać z gośćmi. Spędziła kilka minut na ożywionej pogawędce z lady Marthą Ha-

melin i Marią Smith-Benn, w wyniku której umówiły się nazajutrz na spotkanie w bibliotece Hookhama. Byłoby wspaniale, gdyby obie zostały moimi przyjaciółkami, myślała z nadzieją. Miała też gorącą nadzieję, że hrabia Heyward zaprosi ją do ostatniego tańca przed kolacją. Wiedziała wprawdzie, że dżentelmen bardzo rzadko zaprasza jakąś damę po raz drugi do tańca na tym samym balu. Uprzedziła ją o tym kuzynka Rosalie. Wiedziała także, iż lord Heyward jest do niej nastawiony krytycznie. I czyż mogła go o to winić? Wszak powiedziała mu, że nie ma za grosz poczucia humoru, chociaż naprawdę nie chciała mu sprawić przykrości! Zapewne nie dostrzegł, ile ma dla niego sympatii... i pewnie tak było lepiej. Wiedział, że poślizgnęła się w tańcu umyślnie, i sądził, iż uczyniła to, nie chcąc tańczyć z kimś tak niezgrabnym jak on. Mimo wszystko Angie liczyła na ten ostatni taniec. Byłby ukoronowaniem najpiękniejszego dnia w jej życiu. Gdybyż mogła zatańczyć z hrabią - a jeszcze lepiej przejść się z nim po ogrodzie - potem zaś w jego towarzystwie usiąść do kolacji. Być może zdołałaby go przekonać, że nie jest taka okropna, jak mu się zdaje. Powinna zawczasu przygotować jakiś temat do rozmowy, najlepiej poważny. Czy ostatnio czytała jakieś ciekawe książki? Czy w ogóle znała wartościową literaturę? Mogłaby wspomnieć, że jutro wybiera się do biblioteki, taka jest spragniona dobrej lektury. Hrabia mógłby jej polecić coś, czego jeszcze nie czytała. Te pragnienia nie tylko się nie spełniły, ale spotkał ją podwójny cios. Kiedy zobaczyła, że hrabia odprowadził swoją ostatnią partnerkę do jej matki, a następnie, posuwając się po obwodzie sali, zmierza w jej stronę, serce zabiło jej szybciej. Zatrzymał się jednak w połowie drogi, by pogawędzić z grupką dam, a gdy po chwili ruszył dalej, jedna z nich najmłodsza - wspierała się na jego ramieniu. I to ją, a nie Angie, wyprowadził na taras. Angeline nie znała nazwiska tej damy, choć zwróciła na nią uwagę przy powitaniu gości. Spamiętanie wszystkich nazwisk i tytułów wywoływanych przez majordoma byłoby niepodobieństwem. Prawdę mówiąc, trudno jej było zapamiętać choćby kilka.

Pamiętała nazwiska Marii Smith-Benn i lady Marthy Hamelin, gdyż spotkała się z nimi wcześniej na królewskim dworze i polubiła obie panny. Pamiętała także imię, nazwisko i tytuł hrabiego Heywarda oraz jego matki i bratowej - dwóch owdowiałych hrabin, starej i młodej. A także lorda Fennera, czyli kuzyna Leonarda, ponieważ był bratem kuzynki Rosalie i poznała go przed laty na jej weselu. Zapamiętała również kilku przyjaciół Ferdiego, z którymi rano jeździła konno w Hyde Parku. I to już było wszystko. Na przyszłość musi się lepiej postarać. Powinna każdego dnia uczyć się na pamięć jednego nazwiska... nie, dziesięciu nazwisk. Właśnie zastanawiała się, czy sobie z tym poradzi, gdy spotkało ją drugie rozczarowanie. Chociaż rozczarowanie to zbyt słabe słowo. Była to raczej wołająca o pomstę do nieba bezczelność! Uosobienie owej bezczelności podeszło do niej w towarzystwie Treshama... i oto stanął przed nią lord Windrow, uśmiechając się ujmująco, jakby widział ją tego wieczoru po raz pierwszy w życiu i nigdy jej nie proponował, by usiadła mu na kolanach i dzieliła się z nim piwem i pasztecikami! Doskonale pamiętała jego imponującą postać i ciemnorude włosy, które teraz połyskiwały miedzią w blasku świec. A także przystojną twarz i zielone oczy częściowo przesłonięte powiekami. Pewnego razu ktoś posłużył się w obecności Angie sugestywnym określeniem: „spojrzał na nią łóżkowym wzrokiem". Teraz już rozumiała, co tamten ktoś (któż to mógł być?) miał na myśli. Rudowłosy lord Windrow patrzył na nią właśnie łóżkowym wzrokiem. Bez wątpienia sądził, że takie spojrzenie działa niezawodnie na kobiety. Mężczyźni bywają naprawdę strasznie głupi! - Rosalie, Angeline - odezwał się Tresham. - Czy mogę wam przedstawić lorda Windrowa, który marzy o tym, żeby was poznać? Moja kuzynka, lady Palmer. A to moja siostra, lady Angeline Dudley. Angie z najwyższym trudem panowała nad gniewem i oburzeniem, gdy patrzyła, jak Windrow przymilał się do Rosalie i całował ją w rękę. Potem przyszła kolej na nią: skłonił się bardzo wytwor-

nie i ponownie się uśmiechnął, tym razem z uszanowaniem, jakie dżentelmen winien okazywać młodszej siostrze swego wysoko postawionego przyjaciela. I nawet nie próbował ucałować jej dłoni. Zakończywszy formalne powitanie, zwrócił się do Rosalie i spytał: - Czy pozwoli pani, madame, żebym, o ile nikt mnie jeszcze nie uprzedził, zaprosił lady Angeline Dudley do następnego tańca? Byłby to dla mnie wielki zaszczyt. Tresham jest moim najserdeczniejszym przyjacielem. Ciągnie swój do swego, pomyślała Angeline. Bez trudu mogła sobie wyobrazić, jak jej starszy brat proponuje miejsce na swoich kolanach i wspólne piwo samotnej damie, na którą natknął się w jakiejś oberży. Miała ogromną ochotę odrzucić prośbę Windrowa o taniec, tyle że on wcale się nie zwracał z tą prośbą do niej. Co gorsza, zachowywał się, jakby ona nie miała w tej sprawie nic do powiedzenia! Rosalie od pewnego czasu była wyraźnie zniecierpliwiona. Lada chwila orkiestra znów zacznie grać, tymczasem Angeline uparcie odmawiała każdemu, kto prosił ją o ostatni taniec przed kolacją. Zapewne większość dżentelmenów była przeświadczona, że już wcześniej komuś ten taniec obiecała, groziło jej więc pietruszkowanie - i to na balu wydanym na jej cześć! Ostatni taniec przed kolacją był niezmiernie ważny również dlatego, że zgodnie ze zwyczajem po jego zakończeniu poszczególne pary razem zasiadały do stołu. A nie mogło być gorszej katastrofy dla młodej damy, niż zostać na czas kolacji bez partnera. Angie, ma się rozumieć, żywiła rozpaczliwą - i płonną, co do tego Rosalie nie miała cienia wątpliwości - nadzieję, że hrabia Heyward wybierze ją po raz drugi... - Jestem pewna, że lady Angeline będzie zachwycona -oświadczyła lordowi Windrowowi Rosalie, skinąwszy głową z aprobatą. Kamień spadł jej z serca. Tresham oddalił się, by również znaleźć sobie partnerkę. Jak dotąd tańczył bez wytchnienia, dając dowód, że poważnie traktuje obowiązki gospodarza. Omal go to nie zabiło, ale ileż radości sprawił wszystkim swoim wybrankom!

Angeline bynajmniej nie była zachwycona, wiedziała jednak, że odmowa równałaby się wywołaniu skandalu. Już i tak spowodowała niemałą sensację, kiedy skręciła nogę w kostce. Gdyby teraz wyrządziła afront lordowi Windrowowi - w domu swojego brata, na oczach tłumu gości - rozprawiano by o tym we wszystkich londyńskich salonach nie przez przysłowiowy tydzień, ale co najmniej przez dziesięć dni. Oparła więc dłoń na ramieniu Windrowa i, aby dać wyraz swej dezaprobacie, przybrała chłodną, pogardliwą minę i władczą postawę, podobną do tej, jaką zademonstrowała w oberży. - Ach, moja piękna! - szepnął Windrow, gdy znaleźli się już na parkiecie. Miał przy tym czelność pochylić się ku niej tak, że ich głowy znalazły się bardzo blisko. - Powiedziałem, że z radością odnowię naszą znajomość, lecz doprawdy nie przypuszczałem, jak ogromna to będzie radość. Pomyśleć tylko: siostra Tre-shama! - Złamałby panu nos, podbił oczy i powybijał wszystkie zęby, gdyby się dowiedział, co mi pan proponował w tamtej oberży -syknęła. - Uczyniłby to niezawodnie - zgodził się z nią Windrow - gdyby zdołał przedtem spętać mi nogi, skrępować ręce za plecami, a dla pewności przywiązać mnie jeszcze do słupa i zarzucić płachtę na głowę. Ach, ci mężczyźni ze swoimi dziecinnymi przechwałkami! - Naprawdę nie miałem pojęcia - zapewnił ją z pokorą. -Wziąłem cię za zwykłą śmiertelniczkę, moja bogini! Spojrzała na niego z lodowatą pogardą, a on zachichotał. - Chyba miałem bielmo na oczach - stwierdził. - Może i lepiej, że ten śmierdzący tchórz znalazł się tam, by uchronić mnie od popełnienia błędu. - Hrabia Heyward nie jest tchórzem - odparowała. - Nie miał obowiązku ani stawić panu czoła, ani bronić mojej osoby. Nie wiedział, kim jestem, tak samo jak pan. A kiedy pan miał już wyjść, nic go nie zmuszało do tego, by zastąpił panu drogę i w moim imieniu domagał się przeprosin. Windrow uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Może więc jest nie tylko śmierdzącym tchórzem, ale i durniem? Skrzywiła się, jakby skosztowała wyjątkowo cierpkich zielonych winogron, nie wyrzekła jednak ani słowa. Nie będzie się wdawać w sprzeczki z byle kim. Powiedziała mu, co miała do powiedzenia, i na tym poprzestanie. - Siedziała pani obok niego, gdy wszedłem na salę - podjął Windrow. Powiedziano mi, że lady Angeline Dudley skręciła sobie nogę w kostce podczas drugiego tańca, więc musiała usiąść i odpocząć. Jestem zachwycony, że nóżka wydobrzała tak szybko i tak gruntownie! A może ten wypadek z nogą był pani, że się tak wyrażę, na rękę? Zauważyłem, że ten Heyward tańczy, jakby miał obie nogi z drewna. - Przesiedziałam tamten taniec z hrabią Heywardem, bo tak mi się podobało - fuknęła. Mimo wcześniejszego postanowienia wdałaby się w sprzeczkę z impertynenckim lordem, ale orkiestra właśnie zaczęła grać do ostatniego tańca przed kolacją. Skomplikowane figury nie pozwalały im zbliżyć się do siebie, nie było więc okazji do dłuższej rozmowy, ilekroć zaś Windrow mógł szepnąć coś bez obawy, że ktoś ich podsłucha, zasypywał Angeline komplementami znacznie zabawniejszymi od staromodnych duserów markiza Exwicha. Wyraźnie starał się ją rozweselić. Do uśmiechu zmuszać jej nie musiał, gdyż uśmiechała się bez przerwy, od początku tańca. Nie chciała, by ktokolwiek zauważył, że coś jest nie w porządku. Plotkarze od razu wymyśliliby nieprawdopodobną historię na temat jej ponurej miny. Zauważywszy, że hrabia Heyward wciąż przebywa na tarasie, Angeline westchnęła w duchu. W dalszym ciągu towarzyszyła mu dama w jasnoniebieskiej sukni. Stali oparci o kamienną balustradę, rozprawiając o czymś z przejęciem. Miało się wrażenie, że ci dwoje znają się od urodzenia. Angeline zalała fala zazdrości. Tak bardzo by chciała znaleźć się na miejscu błękitnej damy... I w tym momencie przypomniała sobie, że to ostatni taniec przed kolacją. Będzie musiała siedzieć przy stole kolo lorda

Windrowa i być dla niego uprzejma. Rozmawiać z nim i uśmiechać się do niego. Życie bywa czasem niesłychanie trudne, pomyślała ze smutkiem. Przez chwilę była bliska płaczu, ale potem uświadomiła sobie, że mimo wszystko to był najbardziej ekscytujący dzień w jej życiu. Gdyby tak zapomnieć o bezczelności lorda Windrowa, musiałaby przyznać, że jest on na swój sposób całkiem zabawny. I znakomicie tańczy. Był bardzo podobny do Treshama. A także do Ferdinanda i większości jego przyjaciół, z którymi jeździła konno tego ranka. Wszyscy ci mężczyźni są pod pewnymi względami identyczni -beztroscy, niezdolni do głębszych uczuć, zabawni... i w gruncie rzeczy całkiem nieszkodliwi. Nie bała się lorda Windrowa. Wiedziała, że ani przez chwilę nie stanowił dla niej najmniejszego zagrożenia. Nie bawiły jej jego pochlebstwa i nadal była na niego zła, że miał czelność zaprosić ją do tańca, pewien poparcia kuzynki Rosalie i Treshama, ale prawdziwe obawy dręczące Angeline wyrażało pytanie, które powracało, ilekroć spojrzała na parę stojącą na tarasie. Kim jest ta dama w niebieskiej sukni?

7 Co za niedorzeczny pomysł, dumał Edward. Nic mnie nie obchodzi, z kim tańczy lady Angeline Dudley, zwłaszcza w obecności swego opiekuna i przyzwoitki. Nic złego nie może się jej stać. Wszak przez cały czas znajdują się na widoku publicznym, a na niej skupia się ogólna uwaga. Nie chciał, aby tego wieczoru raz jeszcze widziano go w pobliżu tej damy, obawiał się bowiem, że ktoś może wysnuć na tej podstawie mylne wnioski. A tego zdecydowanie sobie nie życzył. Jego matka wraz z całym żeńskim forum familijnym będzie musiała

opracować inną listę kandydatek na przyszłą hrabinę. A jeszcze lepiej, gdy odsunie się na bok i pozwoli, żeby sam wybrał sobie żonę. Eunice dopiero co przyznała, że czuje się trochę samotna, odkąd obustronnie zerwali niepisaną umowę sprzed czterech lat. Postąpiła szlachetnie, uwalniając go od zobowiązania - zrobiła to, co uważała za słuszne. Uznała, że powinien poślubić damę o odpowiedniej dla niego pozycji społecznej. Jej zdaniem właściwą osobą była lady Angeline Dudley. Ale przecież Eunice, mimo iż obdarzoną inteligencją i zdrowym rozsądkiem, może się czasem mylić. To właśnie ona najbardziej się nadaje na moją żonę, uznał. Jest damą z urodzenia i wychowania. A co ważniejsze, pasuje do mnie wprost idealnie. Jesteśmy do siebie podobni pod wieloma względami. Im dłużej Edward o tym myślał, tym bardziej był przekonany, że powinien ożenić się z Eunice. Musi ją tylko przekonać do swoich racji. Jego bliscy będą zapewne nieco rozczarowani, nie powinni jednak czynić większych trudności. Przecież go kochają i pragną jego szczęścia. Tymczasem w pokoju zastawionym do kolacji Windrow zaprowadził lady Angeline do małego stolika. Nie było to najszczęśliwsze posunięcie bal został wydany na jej cześć, powinna więc zasiąść przy wielkim centralnym stole. Z drugiej jednak strony, głównym celem debiutu towarzyskiego było znalezienie odpowiedniego kandydata na męża, a wszyscy wiedzieli, że Windrow pochodzi ze starej, szacownej rodziny i jest bogaty jak Krezus. Być może więc krewni debiutantki wstrzymywali teraz oddech w nadziei, że nikt nie przysiądzie się do tych dwojga i nie przeszkodzi w ich sam na sam. Eunice niepowstrzymanie ciągnęła Edwarda za sobą. Z trudem przeciskali się między stołami, wokół których siedziało coraz więcej gości. - Tutaj, Edwardzie - zdecydowała wreszcie. - Tu są dwa wolne miejsca. Czy możemy się przysiąść? Ostatnie słowa były zwrócone do Windrowa i lady Angeline.

Hrabia odniósł wrażenie, że Windrow nie był tym zachwycony, ale gdy po chwili przeniósł wzrok z Eunice na lorda, dostrzegł wesoły błysk w jego oczach. Najwyraźniej rozbawiło go pojawienie się Edwarda. Zerwał się na nogi i szarmancko podsunął krzesło Eunice. - Heyward, bądź tak dobry i przedstaw mnie swojej pięknej towarzyszce. - Lord Windrow - dokonał prezentacji Edward, gdy Eunice zajęła miejsce. - A to panna Goddard, siostrzenica lady Sanford. Lady Angeline uśmiechnęła się szeroko. - Nareszcie nie będę się już musiała wić z zażenowania, że nie pamiętam, jak się pani nazywa, panno Goddard - powiedziała. -Dziś wieczorem witałam się z takim tłumem gości, w większości całkiem mi nieznanych, że wszystkie nazwiska wlatywały mi jednym uchem i natychmiast wyfruwały drugim. Proszę nie sądzić, że było to z mojej strony zamierzone lekceważenie. Panna Pratt, jedna z moich guwernantek, a miałam ich sześć, wbiła mi do głowy, że prawdziwa dama nigdy nie zapomina żadnej twarzy ani związanego z nią nazwiska. I że odnosi się to również do służby. To ostatnie podkreślała z naciskiem, może dlatego, że sama pełniła funkcję służebną i dobrze wiedziała, że ludzie jej nie dostrzegają. Miała słuszność, bez wątpienia. Ale jestem przekonana, że panna Pratt nigdy nie brała udziału w tak wielkim balu i nie musiała zwracać się do każdego z gości właściwym nazwiskiem lub tytułem, choć przed chwilą po raz pierwszy go spotkała, podobnie jak wielu innych. Proszę mi więc wybaczyć, że w pierwszej chwili nie mogłam sobie przypomnieć pani nazwiska, panno Goddard. Teraz już zapamiętam je na zawsze. Ależ ta niewiasta lubi mówić, myślał Edward, siadając przy stole. Jej milczenie w oberży Pod Różą w Koronie zapewne nie wypływało z charakteru. - Rada pani guwernantki była rozsądna, lady Angeline - przyznała Eunice. - Naturalnie jest rzeczą niemożliwą zapamiętanie wszystkich jedynie po krótkiej prezentacji i nikt logicznie myślący nie może tego od pani wymagać. Trzeba po prostu uczynić wszyst-

ko, co w naszej mocy. Od nikogo nie można oczekiwać więcej na tym świecie. Podczas jej przemowy Windrow przenosił wzrok z twarzy Eunice na Edwarda i z powrotem. Rozbawienie w jego oczach stało się jeszcze bardziej wyraźne. - A w życiu przyszłym, panno Goddard? - spytał, gdy skończyła. - Słucham? - spojrzała na niego i uniosła brwi. - Czy w życiu przyszłym będziemy mogli sobie pofolgować i nie wysilać się, jak teraz, do ostatnich granic? - W życiu przyszłym, milordzie - odparła - jeśli ono istnieje, co do czego mam poważne wątpliwości, zostaniemy wynagrodzeni za nasze doczesne starania. - Albo za karę odejdziemy z kwitkiem - dorzucił. - Słucham? - powtórzyła. - Albo nie zostaniemy wynagrodzeni - uściślił - ponieważ nie zrobiliśmy tego, co było w naszej mocy. Odeślą nas w inne miejsce. - Do piekła? - spytała sceptycznym tonem. - Przyznam, że szczerze wątpię w jego istnienie. - Wątpliwości, choćby jak najbardziej uzasadnione, nie oznaczają wszak pewności, że go nie ma, nieprawdaż? - stwierdził Windrow. Dlatego uważam, lady Angeline, że powinna się pani na serio wziąć do pracy i w ciągu kilku następnych dni wykuć na pamięć tyle nazwisk, ile się da, żeby uniknąć smażenia się w piekle, gdyby się jednak okazało, że istnieje. Lady Angeline roześmiała się w głos. - Co za bzdury! - oświadczyła. - Dziękuję, panno Goddard, zapamiętam pani mądre słowa: najważniejsze jest, aby zawsze robić tyle, ile tylko można. Moje starania wydawały się zawsze niewystarczające pannie Pratt i pozostałym guwernantkom. A skutek był taki, że często z rozmysłem robiłam znacznie mniej, niżbym mogła. Jak widać, nie byłam wzorową uczennicą. - A im daleko było do idealnych guwernantek - odparła Eunice. Głównym celem każdego nauczyciela powinno być ośmielanie i zachęcanie ucznia do działania, a nie odbieranie mu odwagi

i chęci do pracy. A wymaganie od niego doskonałości jest niewątpliwym błędem pedagogicznym. - I dlatego potrzebujemy raju - wtrącił Windrow - by wynagrodzić tych, którzy się przynajmniej starają. - Właśnie - powiedziała Eunice, spoglądając bez lęku w jego kpiące oczy, przysłonięte ciężkimi powiekami. Widać było, że nie pozwoli się zawojować. - Nawet jeśli raj to tylko nasze pobożne życzenie. - Jeśli zdoła mi to pani udowodnić, panno Goddard - oświadczył nigdy już nie odczuję potrzeby wytężania wszystkich sił w zbożnym celu! W tym momencie podano półmiski z wszelkiego rodzaju smakołykami. Niektóre były pikantne, inne słodkie. Drugi służący nalewał gościom herbatę. Edward rozejrzał się dokoła i napotkał spojrzenie swojej siostry Almy. Skinęła mu głową z aprobatą. Przeniósł wzrok na lady Angeline. Odpowiedziała spojrzeniem na jego spojrzenie; jej oczy były pełne wesołości. - A jak jest z panem, panie hrabio? - spytała, biorąc z podsuwanego jej półmiska pasztecik z homara. - Czy i pan stara się zawsze uczynić wszystko, co w jego mocy? Zarzuciła mu wcześniej brak poczucia humoru. Czyżby potrzebowała dalszych dowodów na potwierdzenie swojej opinii? - To zależy - odparł - od tego, co miałbym uczynić. Jeżeli należałoby to do moich obowiązków, starałbym się, oczywiście, zrobić wszystko jak najlepiej. Jeśli jednak przekraczałoby to zakres moich umiejętności, nawet najusilniejsze starania mogłyby się okazać niewystarczające. Gdyby, na przykład, podczas jakiegoś spotkania towarzyskiego poproszono mnie, żebym coś zaśpiewał, mógłbym wyrazić zgodę i starać się, by wypadło to znośnie, ale i tak kaleczyłbym tylko uszy Bogu ducha winnych gości. W takim wypadku zdecydowanie lepiej byłoby nie próbować swoich sił. - O Boże! - westchnęła Angie. - Aż tak marny z pana śpiewak? - Słoń mi nadepnął na ucho, niestety - przyznał.

Roześmiała się. - Za to podczas swoich studiów w Cambridge lord Heyward dawał z siebie wszystko - wtrąciła Eunice. - Wiem o tym, bo mój ojciec był jego profesorem. A od zeszłego roku hrabia stara się wypełniać jak najsumienniej wszystkie obowiązki związane z jego tytułem. Obowiązek zawsze stawiał na pierwszym miejscu. Nigdy nie marnuje czasu i nie gustuje w hulankach czy rozpuście, które wielu wysoko urodzonych dżentelmenów uważa za przywilej, a zarazem powinność swojego stanu. O Boże, westchnął w duchu Edward. Ona usiłuje w moim imieniu podbić serce lady Angeline, a przy okazji utrzeć nosa Win-drowowi. Sięgnął po półmisek z ciastkami i podsunął wszystkim trojgu. - Hulanki i rozpusta - powtórzył Windrow, udając święte oburzenie. Czy doprawdy bywają aż tak zepsuci dżentelmeni? Proszę mi wskazać takiego zbereźnika, panno Goddard, a niezwłocznie wyzwę go na pojedynek. Pistolety o świcie. - Jak najbardziej, hulanki i rozpusta - odrzekła, wpatrując się weń uparcie. - A także bezmyślne chełpienie się brutalną siłą i wielbienie przemocy, podczas gdy znacznie bardziej przydałyby się takie zalety, jak uprzejmość, dobroć i poczucie obowiązku. - Panno Goddard - odezwała się lady Angeline - Wydaje mi się, że pani i ja mamy bardzo podobne poglądy. Mężczyźni bywają tacy niemądrzy, prawda? Może sobie nawzajem imponują, gdy nawet na pozór zniewagi odpowiadają natychmiastowym wyzwaniem, ale na nas z pewnością nie robi to większego wrażenia. Edward wymienił przez stół spojrzenie z Windrowem, ten zaś uniósł jedną brew. Hrabia czuł się okropnym nudziarzem, ponieważ nie zaliczał się ani do tych, którzy gustują w hulankach i rozpuście, ani do tych, którzy, dopatrując się we wszystkim zniewagi, gotowi są w każdej chwili do użycia siły. Jeśli zaś idzie o kobiety, Eunice i lady Angeline różnią się od siebie jak dzień i noc. Lady Angeline, we wspaniałej toalecie i kunsztownej fryzurze, z twarzą pełną życia, o wiecznie śmiejących się

ustach i sypiących iskry oczach, nieznużona terkotka, zbyt śmiała, niedyskretna, lubiąca jaskrawe kolory, lekkomyślna... I Eunice, gustownie, acz skromnie ubrana i uczesana dama o wytwornych, opanowanych ruchach i gestach, niedościgła w konwersacji na wyższym poziomie, poważna i rozsądna. A jednak, o dziwo, te dwie tak różne kobiety odkryły, że mają ze sobą wiele wspólnego! - Panno Goddard - odpowiedział na tę damską prowokację Windrow. Czuję się kompletnie załamany! Wzgardziła pani moją ofertą uwolnienia świata od przynajmniej jednego dżentelmena rozpustnika. A w dodatku pani niezwykła intuicja, pozwalająca bezbłędnie określić, czym przede wszystkim różnią się obie płcie, wasza i nasza, wprost powaliła mnie na kolana. Niechże mi pani da sposobność zrehabilitowania się w jej oczach. Musi pani ze mną zatańczyć! Eunice spojrzała na niego chłodno. - Doprawdy muszę? - spytała. Westchnął i przyłożył rękę do serca. - Ech, Heyward! Ileż jeszcze musimy się nauczyć, żeby należycie zrozumieć płeć piękną. Panno Goddard, czy uczyni mi pani ten zaszczyt i ofiaruje mi następny taniec? A może powinienem zwrócić się w tej sprawie do lady Sanford? - Jestem pełnoletnia, milordzie - odpowiedziała. -1 dziękuję. Miło mi będzie zatańczyć z panem. Czy mógłbyś mi podać kanapki, Edwardzie? Te z krewetkami są przepyszne. Biedna Eunice, pomyślał Edward. Przybyła tu w nadziei wyrwania lady Angeline ze szponów rozpustnika, a gotowa sama w nie wpaść! Ale mogła mu przecież odmówić. Bez wątpienia potrafi o siebie zadbać. - Zauważyłam, panie hrabio, że wyszliście państwo na taras podczas poprzedniego tańca - odezwała się lady Angeline. -Okropnie wam zazdrościłam. W sali balowej jest strasznie duszno, prawda? Tu, w jadalni, również. Pewnie dlatego, że zebrało się razem tak wiele osób. Przyjemnie było na świeżym powietrzu? Nie potrafię rozgryźć tej damy, głowił się Edward. Najpierw dała mi do zrozumienia, że mnie nie aprobuje, i posunęła się do

oszustwa, byle tylko ze mną nie tańczyć. Potem powiedziała, że jeszcze nigdy nie bawiła się tak dobrze jak ze mną. A teraz wyraźnie sugeruje, żebym... - Bardzo przyjemnie. Czy zgodzi się pani pospacerować chwilę po tarasie w moim towarzystwie, zanim pani następny partner nie upomni się o swój taniec? - Nie będzie żadnego następnego partnera - odparła. -A w każdym razie nie mam nikogo w zapasie. Choć przypuszczam, że ktoś się znajdzie, jeśli nadal będę wolna, kiedy po kolejnej przerwie, znów zaczną grać. - W takim razie - ośmielił się zaproponować - jeśli zechce mi pani poświęcić następne pół godziny, pospacerujemy po tarasie, zgoda? - To brzmi bosko - odparła. - Jaki pan miły... Muszę jednak najpierw uprzedzić kuzynkę Rosalie. Nie weźmie nam tego za złe, z pewnością będzie zachwycona. Widzi pan? Siedzi z lady Heyward, pańską bratową, i z kuzynem Leonardem, to znaczy lordem Fennerem. To brat Rosalie. Wszyscy spoglądają w naszą stronę i kiwają głowami, jakby byli bardzo zadowoleni. - Pozwoli pani, że to ja udam się do lady Palmer i poproszę ją o wyrażenie zgody - powiedział Edward, wstając, i spojrzał w stronę Eunice z pewną skruchą. Lady Palmer istotnie wyraziła radość, gdy zaoferował się wyprowadzić lady Angeline na taras, a Lorraine uśmiechnęła się z aprobatą. To nie w porządku, dumał Edward kilka minut później, gdy wychodzili z lady Angeline z jadalni. Razem z nią rozpoczął bal wydany na jej cześć. Siedział z nią przy tym samym niewielkim stoliku podczas kolacji. A teraz, na oczach mnóstwa świadków, wychodzi z nią na taras. Niebawem stanie się oczywiste dla wszystkich zainteresowanych - czyli dla każdego - że pozostaną tam razem przez najbliższe pół godziny. A zarówno jego bratowa, jak i przyzwoitka lady Angeline mają bardzo zadowolone miny, jakby wszystko przebiegało zgodnie z ich przewidywaniami.

Niebezpiecznie przypomina to wstęp do zalotów, pomyślał z niepokojem. Jakże łatwo mógłby się znaleźć w pułapce bez wyjścia! A więc dama w niebieskiej sukni nazywa się Eunice Goddard. Hrabia Heyward mówił jej po imieniu, ona także nazywała go Edwardem. Wydaje się bardzo rozsądną kobietą i jest całkiem ładna. Angeline sądziła, że znienawidzi ją z całego serca, ale jakoś nie znienawidziła. - Mam nadzieję, lady Angeline - powiedział hrabia Heyward, gdy przechodzili przez pustą salę balową, zmierzając do francuskiego okna że Windrow nie obraził pani? - Och, on jest po prostu niemądry - odparła. - Powinien był dziś wieczorem trzymać się z dala ode mnie, a potem zwrócić się do mnie na osobności i przeprosić jak należy. Co prawda takie przeprosiny nie byłyby wiele warte, bo z pewnością nie wyraziłby skruchy, gdybym nie była kim jestem, to znaczy siostrą Tre-shama. Gdybym była kimś innym, nie rwałby się do przeprosin. Chociaż zdobył się na coś w tym rodzaju, kiedy w oberży zagrodził mu pan drogę do drzwi... To był dowód wielkiej odwagi z pana strony! Ramię ma takie mocne i ciepłe... Przewyższa mnie wzrostem o kilka cali. I ma taki ładny profil. Prosty nos najlepiej prezentuje się z boku. Tak, niewątpliwie o... znów ten piżmowy zapach wody kolońskiej. Na tarasie panował rozkoszny chłodek, ale bynajmniej nie było zimno. On wcale nie chciał mnie tu przyprowadzić, rozważała Angie. Kto by pomyślał, że zdołam tak go omotać? Nie miałam w tym przecież żadnej wprawy. Nawet nie myślałam o takich rzeczach, a od panny Pratt z pewnością się tego nie nauczyłam. Namówiłam go jednak, żeby tu przyszedł ze mną. A kiedy się zdecydował wyjść na taras na jakieś pięć minut, udało mi się tak go skołować, że zgodził się na pół godziny... plus te pięć minut, nim się zacznie pierwszy taniec.

Poczuła wyrzuty sumienia. - Wcale pan nie chciał wyjść tu ze mną, prawda? - spytała bez ogródek, gdy zaczęli spacer wzdłuż tarasu. Odwrócił głowę i spojrzał na nią. Na tarasie było znacznie ciemniej niż w sali balowej. I o wiele romantyczniej. Nie było widać jej rumieńców. Ani lekkiej zmarszczki na jego czole. - Jakże mam odpowiedzieć na podobne pytanie? - Mógłby pan zapewnić gromko: „Oczywiście, że chciałem!" -odparła. - Tylko że to nie byłaby prawda. A ja wiedziałabym o tym. - W każdym razie jestem szczerze rad, że ocaliłem panią od Windrowa - zapewnił. - A może - odparła - sam los wyznaczył pana na mego obrońcę przed nim? Może kiedyś w przyszłości wyryją na pańskim nagrobku, prócz innych pochwał: „Wielokrotnie wyrwał lady Angeline Dudley ze szponów rozpustnika"? O, znów się uśmiechnął! Zerknął na nią z ukosa i na jego policzku pojawił się dołeczek... Właściwie raczej fałdka, znacznie bardziej męska niż jakiś tam dołeczek. A kącik ust powędrował do góry. Angeline roześmiała się. - Myślę, że przedstawianie lorda Windrowa jako wcielonego zła byłoby trochę niesprawiedliwe - stwierdziła. - Większość takich lowelasów jak on wcale nie jest najgorsza. To tylko przerośnięte dzieciaki, które nie potrafią naprawdę dorosnąć, ale wmawiają sobie, jacy to są męscy, i że żadna kobieta im się nie oprze. Głuptasy, ale nieszkodliwe, i człowiek mimo woli czuje do nich słabość. Ale to wcale nie znaczy, że mam słabość do Windrowa... Chociaż pewnie bym miała, gdyby był moim bratem lub kuzynem. Ubóstwiam moich braci, mimo iż nie mam żadnych złudzeń co do nich. Tresham najwięcej sobie pozwala, ale on jest najstarszy z nas. No i opuścił dom w szesnastym roku życia, po strasznej awanturze z papą, choć żaden z nich nie zdradził nam, o co im poszło. Tresh miał już dwa pojedynki, o ile wiem, i w obu wypalił w powietrze po niecelnym strzale przeciwnika. To było szlachetnie z jego strony, mimo iż jestem niemal pewna, że w całej sprawie, za pierwszym i za drugim razem, przede wszystkim on

zawinił. Na szczęście byłam daleko od niego, kiedy staczał te pojedynki, i dowiedziałam się o nich już po fakcie. Sama chybabym go zabiła, gdybym musiała czekać w napięciu na ostateczny rezultat! O Boże, myślała, wsłuchując się we własną paplaninę, jakby to trajkotał ktoś inny. Teraz też ponoszą mnie nerwy, tylko w inny, przyjemniejszy sposób... A miałam zamiar rozmawiać z nim o literaturze. W sali balowej muzycy znowu stroili instrumenty. Słychać było także gwar głosów - goście wracali z jadalni i panowie zgłaszali się po swoje partnerki do następnego tańca. Angeline potańczyłaby z przyjemnością, ale mając do wyboru taniec albo spacer, wolała zostać tam, gdzie jest. A przede wszystkim zostać z tym, z kim teraz była, nawet jeśli to wzmagało jej nerwowy niepokój. Chciała być z hrabią, choćby nawet milczał. Nie milczał bynajmniej, gdy był tu wcześniej z panną Goddard. Angeline gotowa się była założyć, że dyskutowali o jakichś głębokich intelektualnych problemach. Kłopot polegał na tym, że ona nic a nic się na nich nie znała, bez względu na to, czy były głębokie, czy nie. - Żeni się pan z panną Goddard? - palnęła niespodziewanie. - Żenię się? - spytał zdumiony. - Skąd to pani przyszło do głowy? - Mówi pan do niej „Eunice" - odparła - a ona do pana „Edwardzie". Ja się do pana nie zwracam po imieniu. Ani pan nie nazywa mnie „Angie". - Znamy się od lat - wyjaśnił. - Jej ojciec był moim profesorem w Cambridge, a potem został także moim przyjacielem. Spędziłem wiele godzin w ich domu. Eunice jest bardzo drogą memu sercu przyjaciółką. Bardzo drogą memu sercu przyjaciółką. Cóż to, u licha, miało znaczyć? Jak można być przyjaciółką od serca mężczyzny? I mówić mu po imieniu? Powinnam naprawdę znienawidzić tę Eunice Goddard, pomyślała Angie. Orkiestra zagrała i rozpoczął się kolejny taniec. Na taras wyszło kilka innych par.

- Tresham kazał ozdobić lampionami niektóre drzewa w ogrodzie odezwała się znowu Angeline. - Jest tam teraz naprawdę pięknie. Chciałby pan to obejrzeć z bliska? Zawahał się. - Chyba nie powinna pani zbytnio się oddalać od swojej przyzwoitki? Omal nie roześmiała się na cały głos. - Wszak wyprowadził mnie pan tutaj z jej błogosławieństwem przypomniała mu. - I jesteśmy przecież w moim domu. Zapewne uznał, że panna Goddard zgodziłaby się z taką argumentacją, bo nie zgłaszał już żadnych sprzeciwów. Zeszli po kamiennych stopniach do ogrodu i mogli podziwiać oświetlone lampionami trawniki, drzewa, kręte ścieżki, sadzawkę i fontannę. Nie był to duży ogród - rezydencja znajdowała się, było nie było, w centrum Londynu - ale starannie zaplanowany i dobrze utrzymany, stwarzał więc złudzenie rozległej przestrzeni i wiejskiej ciszy. Już wcześniej Angeline, opowiadając o śmierci matki i swoim wypadku w następnym roku, wspomniała mimochodem o niedawnej żałobie hrabiego. Zdawała sobie sprawę, że strata starszego brata na pewno wywarła ogromny wpływ na życie Edwarda, i to nie tylko taki, że musiał teraz bywać na balach i obtańcowy-wać damy. Ale jeśli chodzi o przyczyny śmierci poprzedniego hrabiego, wiedziała tylko, że stracił życie w tragicznym wypadku. - Jak zginął pański brat? - spytała po prostu. Edward milczał dłuższą chwilę. Może nie zechce o tym mówić, przemknęło jej przez myśl. W końcu jednak odpowiedział. - Maurice brał udział w wyścigu powozów. Tego rodzaju wyczyny sportowe zawsze są niebezpieczne, ale jeśli zostaną należycie przygotowane, można zastosować środki ostrożności. Maurice pokonywał w szaleńczym galopie ostry zakręt, nie zważając na nic, bo Tre... jego przeciwnik właśnie go wyprzedził, i chciał za wszelką cenę odzyskać prowadzenie. Tak mi się przynajmniej zdaje. Jak było naprawdę, nie wiem, bo zginął na miejscu i nie mogłem go o to zapytać. Wpadł na wielką furę z sianem nadjeżdżającą z przeciwnej strony. Całe szczęście, że woźnica, który

wiózł to siano, nie doznał obrażeń. Nie ponosił przecież żadnej winy za ten wypadek. Powóz Maurice'a wywrócił się, a on wyleciał z niego jak z procy i skręcił sobie kark. - Och... - westchnęła Angeline. Ferdie przechwalał się w zeszłym tygodniu, że wygrał w takim właśnie wyścigu, choć Tresham nazywał go najgorszym woźnicą pod słońcem. Angie omal nie dostała waporów, ale była bardzo dumna ze zwycięstwa brata. Nie miała wówczas pojęcia, jak niebezpieczne są takie wyścigi. -Tak mi przykro. - Mnie też - rzekł Heyward. - Maurice nie miał prawa tak ryzykować! Miał przecież obowiązki związane z jego pozycją. A co więcej, miał żonę i małą córeczkę. - Może po prostu uległ nagłej pokusie? - próbowała go tłumaczyć Angeline. - Zapragnął wrócić do szaleństw pierwszej młodości. Chyba nie zawsze był taki nieodpowiedzialny? - Zawsze - odparł Edward lakonicznie. Angeline milczała, gdy zmierzali ścieżką w stronę sadzawki. - Kochałem go - dodał hrabia po chwili. Pojęła, że jej towarzysza dręczy nieustanny ból. Wiedziała z własnego doświadczenia, że cierpienie jest jeszcze większe, gdy ten, kogo opłakujemy, nie w pełni zasługuje na taki żal. Chociaż od śmierci jej matki upłynęły już dwa lata, nadal czuła dojmujący ból, ilekroć o niej myślała. - I dlatego coś nakazuje panu - domyśliła się - dbać o wszystko bardziej niż on? Zapadło długie milczenie. Przystanęli koło sadzawki i spoglądali na ciemną powierzchnię wody, tylko częściowo oświetloną blaskiem lampionu wiszącego na pobliskim drzewie. Fontanna szumiała cicho, a dźwięki skocznej muzyki dobiegające z sali balowej były tu ledwo słyszalne. - To niezupełnie tak - odparł. - Zawsze o wiele poważniej podchodziłem do życia niż Maurice. Uważałem, że powinienem sumiennie wypełniać swe obowiązki i brać pod uwagę skutki mego zachowania, które mogłoby zaszkodzić innym. Zwłaszcza moim najbliższym. Byłem nudnym skrupulantem i jeszcze pogarszałem sytuację, krytykując Maurice'a, gdy zaniedbywał Wimsbury

Abbey i inne posiadłości. Wyrzucałem bratu jego bezmyślne, nieodpowiedzialne wybryki, zwłaszcza kiedy był już żonaty. Ale... - Ale co? - ponagliła go, kiedy zamilkł. - Ale wszyscy kochaliśmy Maurice'a mimo jego wad - dokończył Edward. - Prawdę mówiąc, ubóstwialiśmy go. - Hrabina Heyward również? - spytała cicho Angie. - Lorraine? - odpowiedział równie cicho. - Początkowo chyba tak. A potem... Bardzo cierpiała, wydając na świat Susan. Kiedy poród się zaczął, Maurice był w domu. Szybko jednak uciekł. Wrócił po trzech dniach, w tym samym brudnym ubraniu, nieogolony, z przekrwionymi oczami. Ciągle jeszcze pijany. Oświadczył, że oblewał z przyjaciółmi narodziny córki. - Może nie mógł znieść cierpień żony? Może jej ból go przerażał? - Może i tak... Ale Lorraine nie mogła uciec przed bólem, nawet jeśli była równie przerażona - odparł Edward. - Myślę, że jej miłość do Maurice'a zgasła w ciągu tych trzech dni. A może wcale nie stało się to nagle, może oczy stopniowo jej się otwierały, i przed, i po urodzeniu córeczki? Niełatwo być żoną hulaki i rozpustnika. - O tak! - potwierdziła Angeline z przekonaniem. Najprościej w takiej sytuacji odpłacić mężowi pięknym za nadobne, dodała w myślach. Tak postąpiła jej matka... O ile jakakolwiek kobieta może dorównać nieuleczalnemu lowelasowi. - Tuż za nami jest ławka - zwróciła się do hrabiego. - Może usiądziemy na chwilę? Edward obejrzał się i podprowadził swoją towarzyszkę do ławeczki. Ustawiono ją pod konarem, z którego zwisał lampion, kołyszący się na lekkim wietrze. Słabe światełko migotało nad ich głowami i odbijało się w wodzie. Pachnie wilgotną zielenią, pomyślała Angie. Ten zapach podobał jej się znacznie bardziej niż ciężka woń masy kwiatów, którymi ozdobiono salę balową. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Angeline czuła rosnące skrępowanie Edwarda. - Bardzo panią przepraszam - powiedział w końcu otwarcie. -Nie powinienem był mówić o tak osobistych sprawach.

Zapewne mrok i złudne poczucie odosobnienia na łonie natury rozwiązały mu język. Była zadowolona, że tak się stało. Czuła, że w tej krótkiej chwili niezamierzonej otwartości dowiedziała się o nim bardzo wiele. Nie chciała jednak, by wpadł w melancholijny nastrój. - W takim razie o czym porozmawiamy? - spytała wesoło. -O pogodzie? O zdrowiu? A może o damskich kapeluszach? Mogłabym o nich rozprawiać bez końca, byle tylko panu starczyło cierpliwości. Od przyjazdu do Londynu kupiłam ich trzynaście. Wyobraża pan sobie? Trzynaście kapeluszy! Za każdym razem, gdy kupuję nowy, wydaje mi się najpiękniejszym kapeluszem w świecie. A potem, kiedy znów wybiorę się na zakupy, dostrzegam jeszcze piękniejszy i co mam robić? Muszę także go kupić, oczywiście. Nieszlachetnie byłoby wzgardzić jego poprzednikiem, a bez tego następnego nie wyobrażam sobie życia. Kilka dni później odkrywam kolejne cudo i znowu muszę je mieć. Ależ jestem niepoprawna, prawda? Nie uśmiechnął się, wyczuła jednak, że nie jest już taki skrępowany. Może się zresztą uśmiecha? Nie widziała wyraźnie jego twarzy, więc nie mogła mieć pewności. Kto wie, czy nie przydałby mu się ktoś, z kim mógłby od czasu do czasu porozmawiać o kapeluszach, zamiast wiecznie o książkach. - Cóż mogę na to odpowiedzieć? - rzekł. - Podejrzewam, że trochę wyolbrzymia pani sprawę. - Nic a nic! - zapewniła. - Naprawdę mam ich trzynaście. Proszę spytać Rosalie... albo Treshama. Ostatnio często miewa zbolałą minę, biedaczysko, ilekroć przychodzi nowy rachunek. Ale sam mi dał carte blanche, jeśli chodzi o wydatki związane z moim debiutem, więc nie ma prawa narzekać, prawda? A wszystkie moje kapelusze są absolutnie czarujące! Jak się panu podobał ten, który miałam dziś rano w parku? - Pani kapelusz? - odparł z podejrzanym pośpiechem. - Nie zwróciłem na niego uwagi. - Kłamczuch! - roześmiała się. - Ferdinand powiedział, że to istne szkaradzieństwo. Ze było mu wstyd, że widziano go z damą w czymś tak okropnym na głowie. Ale moi bracia nigdy nie

przebierali w słowach. A kiedy jeszcze byliśmy dziećmi, robili mi paskudne psikusy. Czasem łaskawie pozwalali, żebym się z nimi bawiła, na przykład gdy potrzebowali damy, którą mogli wybawić z opresji albo dokonać dla niej jakiegoś bohaterskiego wyczynu. Ale gdy nie byłam im potrzebna, umawiali się ze mną w określonym miejscu o wyznaczonej porze, a potem wymykali się chyłkiem w całkiem inne miejsce. Zawsze mnie potem pytali z niewinnymi minami, czemu się nie stawiłam na umówione spotkanie. I rozprawiali o atrakcjach, jakie mnie ominęły. Uśmiechnęła się i pod wpływem nagłego impulsu położyła rękę na jego dłoni. O Boże! Znów coś zrobiła bez zastanowienia. Zorientowała się od razu, jak ogromny błąd popełniła. Po pierwsze, hrabia w jednej chwili zesztywniał, choć nie cofnął ręki. Po drugie, jej samej zrobiło się gorąco i zabrakło tchu. Nie była w stanie ani cofnąć ręki, ani - co byłoby jeszcze lepsze - poklepać go od niechcenia po dłoni i dopiero potem cofnąć swoją, jakby nic się nie stało. Zamiast tego znieruchomiała z ręką na jego dłoni i wpatrywała się w hrabiego rozszerzonymi oczami. Boże, zmiłuj się! Czuła tak wyraźnie, że ich ciała się stykają. Czuła to nie tylko w całej ręce, ale w piersiach i w gardle, w swoich zaczerwienionych policzkach i w ogóle wszędzie, nawet w palcach u nóg! Już wcześniej dotykała jego ręki - chociażby w chwili, gdy wsparła się na jego ramieniu, kiedy prowadził ją do tańca na początku balu. A potem jeszcze raz, kiedy opuszczali jadalnię po kolacji. Jednak, nie wiedzieć czemu, tym razem było to coś zupełnie innego! Edward odwrócił rękę tak, że wnętrza ich dłoni się zetknęły, i otoczył jej dłoń palcami. Angie poczuła kolejną falę gorąca. Przełknęła ślinę tak głośno, że chyba zagłuszyła wszelkie inne dźwięki w promieniu pół mili. - Lady Angeline - spytał hrabia - czy powiedziano pani, że mam być pierwszym jej konkurentem? Czy... poinstruowano panią, żeby przyjęła życzliwie moje zaloty? Angie zastygła.

On sądzi, że go kokietuję, pomyślała z przerażeniem. Przecież go nie kokietowałam. Kokieteria to coś okropnie pospolitego... - Nie - odparła stanowczo. - Nic podobnego. Powiedziano mi tylko, że pan hrabia prosił, bym zarezerwowała dla niego dwa pierwsze tańce. Nie mogłam odmówić, ale też nie miałam żadnego powodu do odmowy. Wtedy nawet jeszcze nie wiedziałam, kim jest hrabia Heyward. O żadnych zalotach nie było mowy. Prawdę mówiąc, Tresham... - W ostatniej chwili ugryzła się w język. Przecież nie mogła mu powiedzieć, że Tresh nazwał go starym nudziarzem! - Najmocniej przepraszam - usprawiedliwiał się. - Wprawiłem panią w zakłopotanie. - Ależ skąd - skłamała i zamknęła na chwilę oczy, żeby bardziej się skupić na tym niezwykłym uczuciu, które ją ogarniało, kiedy trzymał jej rękę w swojej dłoni. Chłodne powietrze nocy - i ciepła, silna, męska ręka. Najroz-koszniejszy kontrast na całym wielkim świecie! A potem poczuła, że Heyward podnosi jej rękę do ust. W dalszym ciągu nie otwierając oczu, pomyślała: Jak cudownie byłoby teraz umrzeć! Ze szczęścia. - Muszę już odprowadzić panią w sali balowej - rzekł. Naprawdę pan musi? - miała ochotę zapytać, powstrzymała się jednak. Na całe szczęście! I bez tego pozwoliła sobie tego wieczoru na zbyt wiele. Wstała, wysunęła rękę z jego dłoni i poprawiła spódnicę. - To był dzień naprawdę wart zapamiętania - powiedziała z ożywieniem, podnosząc wzrok na Edwarda. - Nigdy nie zapomnę ani jednej jego chwili. Czy był równie szczęśliwy dla pana, jak dla mnie? Nawet jeśli musiał pan tańczyć? - Tak, to był szczęśliwy dzień. Wypowiedział te słowa z wyjątkowym brakiem entuzjazmu. - Ale najlepsze w nim jest to, że się już prawie skończył? -spytała, siląc się na uśmiech. - Lubi pani wkładać w moje usta różne szokujące wypowiedzi odparł. - Nigdy nie byłbym aż tak niedelikatny, by powiedzieć coś podobnego, lady Angeline.

Nie zaprzeczył jednak otwarcie. - Mam nadzieję - zaczęła i własny głos wydał jej się dziwnie zdyszany - że z perspektywy czasu dzisiejszy dzień będzie się wydawał panu szczęśliwszy niż teraz. Naprawdę mam taką nadzieję. Odwróciła się i ruszyła ścieżką w stronę tarasu. Ręce zwisały jej po bokach, dłonie zacisnęła w pięści. Niemal słyszała za sobą głos panny Pratt, zaklinającej ją, by nie chodziła wielkimi krokami jak mężczyzna i nie zapominała, że jest damą. Nie chciała, żeby hrabia ją dogonił i podał jej ramię. Nie chciała, żeby jej dotykał. Nie w tej chwili. Chybaby się udusiła. Tresham i Ferdinand od dzieciństwa ciągle zarzucali jej, że w niczym nie zna umiaru. Gdy galopowała na swym kucyku, to omal go nie zajeździła. Kiedy nurkowała w jeziorze, to tam, gdzie była największa głębia, jakby zamierzała przebić się aż do Chin. Gdy chodziła po drzewach, to wspinała się na sam czubek najwyższego, jakby chciała dotknąć chmur... Zawsze jednak mówili o tym z nutką braterskiej dumy. Teraz z pewnością nie byliby z niej dumni. Zakochała się - i oczywiście na zabój. Była przypadkiem absolutnie beznadziejnym. Nie, nie beznadziejnym! Pewnego dnia on także ją pokocha. Na śmierć i życie! Przynajmniej w marzeniach nie musiała zachowywać umiaru. 8 Edward cieszył się, mając cały dzień względnej swobody. Rano wybrał się na przejażdżkę po Hyde Parku z przyjaciółmi (tym razem było ich pięciu) i nie spotkał nikogo, kogo nie miał ochoty widzieć. Ściślej mówiąc, nikogo z Dudleyów. Przed południem

spędził około godziny w gabinecie ze swoim sekretarzem. Przejrzał ważne papiery, podyktował kilka listów i zdecydował, które z licznych zaproszeń przyjmie, a które odrzuci (ma się rozumieć, z wyrazami żalu). Potem uczestniczył w obradach Izby Lordów, a nawet zabrał głos w debacie, która wzbudziła jego zainteresowanie. Wieczorem miał się spotkać z Headleyem i jeszcze jednym ze swych przyjaciół u White'a i zjeść tam z nimi obiad. Zamarudzą pewnie dość długo przy kieliszku wina czy porto, aż przyjdzie pora wracać do domu i ułożyć się do snu. Była to, oczywiście, tylko namiastka wolności, gdyż hrabia nie koncentrował się wyłącznie na sprawach dnia dzisiejszego. Musiał znaleźć chwilę i odwiedzić Eunice. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że pozostawił ją wczoraj wieczorem na łasce losu, odkąd Windrow poprosił ją do tańca. Powinien był zaprotestować, ukrócić bezczelność tego łajdaka. Co prawda, nie miał żadnych praw do Eunice i nie był z nią w żaden sposób związany... Niewątpliwie zresztą byłaby zła, gdyby zaczął się wtrącać w jej sprawy. I w dalszym ciągu upierała się, że powinien ożenić się z damą, która dorównuje mu pozycją... chociaż przyznała, że czuje się trochę niepewnie, pozbawiona oparcia, jakim - w pewnym sensie - było ich dawne porozumienie. Taniec z lordem Windrowem miał dodatni wpływ na powodzenie Eunice w drugiej części balu. Od tej pory nie brakło jej partnerów do każdego tańca. Prawda, że twierdziła zawsze, iż gardzi tańcami i innymi płytkimi rozrywkami wielkiego świata, ale - mimo wszystko pietruszkowanie na balu z pewnością nie sprawiało jej przyjemności. Tak czy owak, musi ją wkrótce odwiedzić. Jego poczucie swobody było ograniczone także z innego, znacznie istotniejszego powodu. Musiał się ożenić, i to niebawem. Tak, powinien szukać żony. Być może zostanie nią Eunice... W każdym razie z pewnością nie lady Angeline Dudley. A jednak nie mógł, po prostu nie mógł, o niej zapomnieć. Ni stąd, ni zowąd materializowała się przed nim w najrozmaitszych porach dnia.

Zazwyczaj widział ją w jak najgorszym świetle. Była bezczelna, gadatliwa, miała pstro w głowie. Boże święty, potrafiła paplać z najżywszym entuzjazmem o swoich trzynastu kapeluszach! Musiał jednak przyznać, acz niechętnie, że potrafiła być zabawna, zwłaszcza gdy opowiadała o własnych wadach i słabostkach. Żywił też podejrzenie, iż historyjkę o kapeluszach opowiedziała mu z rozmysłem - próbowała w ten sposób rozweselić go i skłonić do uśmiechu. Był to również najlepszy dowód, że lady Angeline widzi w nim tylko nudnego ponuraka, jak zwykł go nazywać Maurice. Dlaczego więc niemal zmusiła go do wyjścia z sali balowej, najpierw na taras, a potem do ogrodu? Zaprzeczyła stanowczo, gdy spytał, czyją poinstruowano, by ubiegała się o jego względy. Czemu zresztą Tresham miałby dawać jej podobne wskazówki albo namawiać lady Palmer, aby je przekazała swojej podopiecznej? Przecież książę nim gardził. Edward starał się nie myśleć o lady Angeline i cieszyć się iluzoryczną swobodą, którą mamił go dzisiejszy dzień. Ciągle jednak przypominała mu się chwila, gdy Angeline położyła rękę na jego ręce. Prawdę mówiąc, najlepiej pamiętał moment, który nastąpił zaraz potem. Ogarnęło go wówczas gwałtowne pożądanie. Nie było ono całkiem niespodziewane i nie powinno go dziwić. Doświadczył przecież czegoś bardzo podobnego już wcześniej, w oberży Pod Różą w Koronie. Za drugim razem nie zachował jednak zwykłej powściągliwości. Najpierw obrócił rękę tak, że wnętrza ich dłoni przylgnęły do siebie, a potem objął palcami jej dłoń i podniósł do ust. Dobrze, że Angeline, choć to kokietka, wciąż jest niewinną panienką. Gdyby lepiej znała się na rzeczy, jego stan nie uszedłby jej uwagi. Na szczęście jego umysł bardzo szybko zatriumfował nad ciałem. Nagle zadał sobie pytanie, dlaczego dziewczyna flirtuje właśnie z nim. Nie należał do mężczyzn kokietowanych przez kobiety. A już z pewnością nie przez takie damy, jak lady Angeline. Prawdę mówiąc, żadna kobieta nie próbowała go uwodzić. Nawet w zachowaniu Eunice nigdy nie było choćby odrobiny kokieterii.

Uznał więc, że tylko czyjeś usilne namowy mogły skłonić lady Angeline do takiego zachowania. Był przekonany, że wszystko działo się pod przymusem, mimo iż Angeline gwałtownie temu zaprzeczyła. Tłumaczył sobie, że zapewne uczyniła to, gdyż duma nie pozwalała jej wyznać prawdy. Ilekroć lady Angeline Dudley stawała mu przed oczami wyobraźni, co zdarzało się stanowczo zbyt często, dławił przemocą wszelką myśl o niej. Było to diabelnie uciążliwe, a ona... Tam, do kata! Gdyby próbował nakreślić portret kobiety, z którą w żadnym wypadku nie chciałby i nie powinien się żenić, lady Angeline pasowałaby do niego jak ulał. Żadna inna niewiasta nie mogłaby się z nią równać pod tym względem. Wiedział, że znajdzie sobie kogoś, gdyby Eunice go nie zechciała. Zauważył już kilka obiecujących kandydatek, jak choćby pannę Smith-Benn, lady Fionę Robson czy pannę Marvell. Postanowił cieszyć się swoim dniem swobody, a o obowiązkach, zwłaszcza matrymonialnych, pomyśleć kiedy indziej. Kiedy wrócił do domu późnym popołudniem, majordomus poinformował go, że „babka waszej hrabiowskiej mości pije herbatę w salonie". Hrabia udał się tam, by powitać starszą damę. Dotrzymywały jej towarzystwa matka Edwarda i Lorraine, z Susan na kolanach. Dziewczynka wyślizgnęła się jednak z matczynych objęć, gdy tylko drzwi się otworzyły, i podbiegła do wchodzącego Edwarda z wyciągniętymi ramionami i rozpromienioną na jego widok twarzyczką. - Stryjku Edziu! - zawołała czystym głosikiem trzylatki. Edward wziął ją na ręce, ona zaś objęła rączkami jego głowę i cmoknęła prosto w usta. - Mówiłeś, że pójdziemy na lody, jak będzie ładnie - przypomniała mu. Aha! Mała łakomczuszka, pomyślał z rozbawieniem i zarazem ogromną czułością, ogromnie bowiem kochał rezolutną bratanicę. - Istotnie, tak powiedziałem - przyznał i uśmiechnął się szeroko. - Dziś jest ładnie - stwierdziła mała. - Ojej! Twoje wąsy drapią, stryjku!

- Co więc mam zrobić? - spytał. - Zabrać cię na lody czy zawołać lokaja, żeby mnie ogolił? - Na lody! - zdecydowała Susan. - Zaczekaj chwilę - rzekł. - Pozwól mi się przywitać z twoją mamą, babcią i prababcią. Postawił dziewczynkę na podłodze i pochylił się, by ucałować babkę w policzek. - Z dnia na dzień robisz się przystojniejszy, Edwardzie - orzekła markiza. - Twój dziadek i ja zostaliśmy zaproszeni na wczorajszy bal u Treshama, wiedzieliśmy jednak, że to już nie dla nas. Zasnęlibyśmy ani chybi przed upływem godziny! Z radością jednak słyszę, że poprosiłeś do tańca lady Angeline Dudley aż dwa razy, na samym początku balu i po kolacji, choć podobno dużo się nie natańczyłeś. Ale wyszło ci to tylko na dobre. Miałeś więcej okazji do rozmowy z nią i mogliście się lepiej poznać. Adelaide powiada, że to urodziwa panna, a Lorraine zapewnia, że uznałeś ją za najpiękniejszą istotę, jaką kiedykolwiek widziałeś. Edward wzdrygnął się. Cytat był dokładny, co do joty. - Miło spędziłem ten wieczór, babciu - odparł. - Znalazłem sobie także inne partnerki do tańca. Markiza machnęła lekceważąco ręką. - Zaprosiłam już lady Palmer do nas na herbatę, jutro po południu oznajmiła. - I lorda Fennera, jej brata. Lorraine mi to podpowiedziała. Znałyśmy się kiedyś dobrze z ich babką ze strony matki, choć była ode mnie sporo starsza. Poprosiłam też lady Palmer, by wzięła ze sobą swoją podopieczną, lady Angeline Dudley. Edward wiedział już, co niechybnie za chwilę usłyszy. - Twoja matka i Lorraine również u nas będą - kontynuowała babka. I ty także musisz przyjść, Edwardzie. Zabierzesz potem lady Angeline na przejażdżkę po parku, jeśli pogoda dopisze. A tego jestem prawie pewna. Jak ruszać w konkury, to z kopyta! Zwłaszcza gdy wybranka jest taką dobrą partią. Edward już otwierał usta, by wyjaśnić, że nie ma mowy o żadnych konkurach, ale zrezygnował z tego. Jego matka uśmiechała się. Podobnie rzecz się miała z Lorraine. A Susan ciągnęła go za połę surduta.

- Chodźmy już, stryjku! - nalegała. - Susan... - zaczęła Lorraine z wyrzutem, ale powstrzymał ją ruchem ręki. - Wygląda na to, że natychmiastowe działanie jest tym, czego większość dam oczekuje od dżentelmena - stwierdził. - Idziemy, Susan. Kiedy tylko włożysz płaszczyk. Lorraine wstała, by ubrać córeczkę, która uczepiła się na dobre ręki hrabiego i podskakiwała z niecierpliwości. I nagle, po raz pierwszy w życiu, Edwardowi przyszła do głowy myśl, że posiadanie własnych dzieci może być ogromną radością. Równocześnie jednak opuściło go poczucie swobody. Nie wyprowadził babki z błędu, chociaż miał po temu sposobność, gdyż wydało mu się - nie wiedzieć czemu - że jest już na to za późno. No cóż, herbatka i wspólna przejażdżka po parku to jeszcze nie oświadczyny, prawda? Czuł jednak, że pętla się zaciska. Dzień, który nastąpił po pierwszym balu Angeline, był doprawdy ekscytujący, chociaż przyniósł jej też - w pewnym sensie -rozczarowanie. Ale, jak wyjaśniła kuzynka Rosalie, po balu zakończonym o nieprawdopodobnie późnej porze (albo wczesnej, zależy w którą stronę liczyć) debiutantce potrzebny jest nazajutrz całkowity spokój, by mogła odpocząć i ochłonąć po wszelkich emocjach minionego dnia. Dodała, że i jej, jako przyzwoitce, również się to przyda. Przysłali tyle tych bukietów, że można by nimi udekorować na nowo salę balową, myślała Angie. Nie było jednak wśród nich kwiatów od hrabiego Heywarda. Nie złożył jej także wizyty, jak markiz Exwich, który zjawił się po południu i prosił o jej rękę. Angeline czuła się ogromnie zażenowana, gdy brat kazał jej zejść na dół, do biblioteki. Tresham nalegał na to po półgodzinnej rozmowie w cztery oczy z markizem, podczas której Angeline siedziała na górze, niczego nie podejrzewając, pochłonięta lekturą jednej z książek dopiero co wypożyczonych z biblioteki. Wiedziała jednak, że musi wysłuchać oświadczyn markiza i osobiście na nie

odpowiedzieć. Tak wypada, orzekł Tresham, który kategorycznie odmówił wyręczania siostry pod tym względem. - Musisz się do tego przyzwyczaić - zapowiedział jej (i miał przy tym czelność robić znudzoną minę). - Będzie się to niewątpliwie często zdarzało, dopóki sama nie położysz temu kresu, przyjmując jednego ze swych adoratorów. A mnie prędzej diabli wezmą, niż podejmę się roli tyrana, który odmawia ręki swojej siostry najbardziej odpowiednim konkurentom! Angeline odparła, że położy temu kres, kiedy zjawi się ktoś naprawdę odpowiedni. Nie dodała jednak, że już wie, kto to taki. Tresh przeszyłby ją tylko swym bazyliszkowym wzrokiem i zrobiłby niesmaczną uwagę o starych nudziarzach. Kiedy kuzynka Rosalie z zadowoleniem podkreśliła pod koniec wczorajszego balu, że tylko hrabia Heyward dwukrotnie prosił o pozwolenie na dotrzymanie towarzystwa jej podopiecznej, i pozwolenie takie otrzymał, Tresham najpierw obrzucił ją złym spojrzeniem, potem zaś powiedział bez ogródek, co o tym myśli. - A niech to wszyscy diabli, Rosalie! Moja siostra zasługuje na kogoś znacznie ciekawszego niż Heyward. Czyżby miała przeziewać resztę życia? Już po tygodniu wywichnęłaby sobie szczękę albo dostała wścieklizny. Nie miał prawa tak mówić! Co on wiedział o Heywardzie? A zresztą, tu chodzi o jej życie, nieprawdaż? Nikt nie żąda od Treshama, żeby to on połączył się węzłem małżeńskim z hrabią! Ranek był doprawdy pełen wrażeń - pomijając nawet wszystkie te bukiety, którymi obsypali Angeline jej wielbiciele (a w każdym razie wielbiciele jej posagu) - udały się bowiem we trzy, z Marią i Marthą, do biblioteki Hookhama, zapisały się do niej, a następnie wybrały i wypożyczyły książki. Zajęło im to mnóstwo czasu, bo strasznie dużo przy tym paplały i śmiały się. A gdy pod koniec musiały obejść dookoła jedną z wysokich półek z książkami, wpadły na pannę Goddard, która też wybierała dla siebie książki, niewątpliwie o znacznie poważniejszej treści. Eunice uśmiechnęła się serdecznie do Angeline i chętnie zawarła znajomość z Marią i Marthą. Potem zaś, zgodnie z sugestią Angie, wszystkie cztery udały się do pobliskiej herbaciarni, gdzie

spędziły całą godzinę, rozmawiając z ożywieniem przy wybornej herbacie. Może nie powinnam była wybierać Marii i Marthy na przyjaciółki, zastanawiała się Angie ze smutkiem podczas tej godziny, ilekroć spojrzała na którąś z nich. Choć z twarzy nie były do siebie podobne, obie reprezentowały ten sam typ urody: filigranowe blondynki, delikatne i śliczne. Wyglądam przy nich jak cyganka, dumała Angeline. Wprawdzie nie mam nic przeciwko cyganom, ale... Przed kilkoma laty, będąc jeszcze dziewczynką, Angeline zastanawiała się poważnie, czy nie uciec z domu i nie przyłączyć się do cygańskiego taboru, który rozłożył się o milę czy dwie od Acton Park. Urzekły ją cygańskie wozy, pomalowane jaskrawą farbą, i cygańska muzyka, przy której nogi same rwały się do tańca. Wiedziała jednak, że papa od razu ruszyłby za nią w pościg, a chociaż nigdy w życiu nie podniósł na nią ręki, wolała go nie prowokować. Zresztą sam jego ostry język potrafił sprawić jej dotkliwy ból, tak samo jak teraz bolały ją sarkastyczne uwagi Treshama. Tak czy inaczej, Angeline doszła do wniosku, że bardzo polubiła swoje nowe przyjaciółki, mimo iż były stokroć od niej ładniejsze - a i one, zdaje się, polubiły ją. Jeszcze w bibliotece rozprawiały o swych wczorajszych triumfach, omawiając szczegółowo zalety i wady swoich partnerów do tańca. Maria była zdania, że hrabia Heyward jest trochę nudnawy, chociaż bez wątpienia ma doskonałe maniery. Angeline natomiast uważała, że pan Griddles byłby całkiem przystojny, gdyby nie to, że ma dwa razy więcej zębów niż przeciętny mężczyzna. Martha zaś mówiła wyłącznie o panu Griddlesie, a zęby uznała za największą zaletę tego młodzieńca. Angie musiała więc się zgodzić, że są one nieskazitelnie białe. Poinformowały się nawzajem, ile bukietów dostała każda z nich tego ranka. Angeline otrzymała ich najwięcej; przyznała jednak chętnie, a nawet sama zasugerowała, że stało się tak, gdyż bal został wydany na jej cześć. Później, w obecności panny Goddard, ich konwersacja stała się znacznie poważniejsza. Rozprawiały o książkach. Angeline i obie jej przyjaciółki najchętniej czytywały powieści, ale tylko

takie, które się dobrze kończą. Co do tego wszystkie cztery były zgodne. - Mogę płakać jak bóbr w trakcie czytania - wypowiedziała się w imieniu wszystkich Maria - ale nie cierpię płakać przy końcu książki. Chyba że z radości. Jaki sens mają te przygnębiające opowieści? W ogóle nie powinno się ich wydawać. Albo przynajmniej zamieścić ostrzeżenie na okładce i wtedy nikt by ich nie brał do ręki, żeby nie wpaść w melancholię. Panna Goddard również czytywała powieści, aczkolwiek niezbyt często. Kiedy już po nie sięgała, także wolała, by kończyły się szczęśliwie. Zakończenie powinno jednak być prawdopodobne, nie jakieś tam sklecone na prędce baju, baju. Nad powieści przedkładała lektury pouczające i dające do myślenia. Takie, które rozwijają umysł i zawierają ciekawe informacje o życiu i świecie. Powinnam uznać ją za nudziarę, myślała Angeline. Powinna wydawać mi się odpychająca, przede wszystkim dlatego, że jest przyjaciółką hrabiego Heywarda (i to bliską jego sercu!), a on zwraca się do niej po imieniu. Jej ojciec jest profesorem uniwersytetu, na litość boską! A ona sama mówi cicho i ma doskonałą dykcję. Nigdy nie chichocze, a kiedy się uśmiecha, to spokojnie i ciepło, nie olśniewająco. Angeline musiała przyznać z niejakim zdziwieniem, że Eunice przypadła jej do gustu nie mniej niż Maria i Martha. Chłonęła każde jej słowo, gdy panna Goddard mówiła o książkach, które czytała. Gotowa była przysiąc, że z hrabią Heywardemem również dyskutuje o książkach. Nic dziwnego, że tak ją lubił. A może więcej niż lubił? Nie byłoby w tym nic dziwnego. - Była pani bardzo uprzejma wczoraj wieczorem - powiedziała Angie rozmawiając z lordem Windrowem przy stole, a nawet wyrażając zgodę na taniec z nim. On jest taki niemądry! Z pewnością hrabia Heyward opowiedział pani o tym, co się wydarzyło kilka tygodni temu w drodze do Londynu. Hrabia wyświadczył mi wtedy ogromną przysługę. Nalegał na lorda Windrowa, by przynajmniej pod koniec postąpił, jak przystało na dżentelmena, gdyż wcześniej zachował się jak zuchwały rozpustnik.

Martha i Maria, które znały już tę historię, zachichotały. - Wczoraj wieczorem nie powodowały mną względy uprzejmości zapewniła panna Goddard. - Zorientowałam się od razu, kiedy tylko przysiedliśmy się do was, że poradzi pani sobie doskonale z lordem Windrowem i jego rodzajem galanterii. Jest rzeczywiście niemądry. To określenie znakomicie do niego pasuje. Ale potrafi być naprawdę zabawny. Muszę przyznać, że całkiem przyjemnie tańczyło mi się z nim i żartowało. Aż do wczoraj obserwowałam dżentelmenów tego pokroju wyłącznie z daleka. - Ja mam dwóch takich braci - wyznała Angie. - Są wyjątkowo irytujący! Ale kocham ich z całego serca. - Lord Ferdinand Dudley jest bardzo przystojny - wtrąciła Maria z ledwo ukrywanym westchnieniem. Panna Goddard uśmiechnęła się ciepło. - To była dla mnie naprawdę ogromna przyjemność - powiedziała. Dziękuję, że przyjęły mnie panie do swego grona, ale muszę już wracać do domu, bo w przeciwnym razie ciotka zacznie się o mnie niepokoić. I to był koniec ich spotkania. Gdy Eunice wyszła, uznały, że już czas przywołać pokojówki i również wracać do domu. - Ona jest sawantką, prawda? - spytała Maria, gdy panna Goddard nie mogła już jej usłyszeć. - Wcale bym się nie zdziwiła - odparła Angie. - Ale mimo to bardzo ją lubię. - Biedactwo - wtrąciła Martha. - Musi czytać te wszystkie okropnie nudne książki, zamiast powieści, które wydaje Minerva Press. Angeline przytaknęła, ale w duchu przyrzekła sobie, że gdy następnym razem uda się do biblioteki, wybierze jedną z tych mądrych książek. Wizyta w bibliotece i herbaciarni nie była jedynym ekscytującym wydarzeniem tego dnia. Późnym popołudniem, pół godziny po tym, jak dała kosza markizowi Exwichowi, przyniesiono jej liścik od kuzynki Rosalie z wiadomością, że obie zostały zaproszone na jutrzejszą popołudniową herbatę do markiza i markizy Beckinghamów. Byli to dziadkowie ze strony matki hrabiego Heywarda,

który - jak wyjaśniała w liście Rosalie - również przyjdzie na herbatę, a potem, jeśli pogoda dopisze, zawiezie Angeline do parku własnym powozem. Będzie to wyraźny krok naprzód w jego zalotach - pisała Rosalie - gdyż właśnie do Hyde Parku zjeżdżają się po południu wszyscy, którzy liczą się w towarzystwie, zwłaszcza kiedy chcą, aby ich zauważono. Ciekawe, czyj to pomysł, zastanawiała się Angeline. Samego Edwarda? A może jego babki? Mogłabym się założyć, że nie on to wymyślił! Ale czy ma to jakieś znaczenie? Ważne jest tylko to, że znów go zobaczę. Będziemy razem jeździć po parku i rozmawiać ze sobą. I wszyscy zobaczą nas razem. Nie mogła się już doczekać jutrzejszego popołudnia. Jakoś go skłonię, aby się we mnie zakochał, chociaż taka ze mnie grochowa tyczka, w dodatku czarna jak cyganka, dumała. Uda się, musi się udać. Oby tylko nie padało... Nie padało. I wcale nie zanosiło się na deszcz. Przez cały dzień niebo było prawie bezchmurne. Hrabia Heyward przybył na herbatę ostatni, ale Angeline wcale się tym nie martwiła. Najważniejsze, żeby w końcu się zjawił. A zjawi się niezawodnie, nawet gdyby nie miał ochoty na tę wizytę. Nie mógł wszak odrzucić zaproszenia dziadków. Markiza Beckingham była maleńką, drobniutką damą o władczym sposobie bycia. Miała białe jak mleko włosy i lorgnon na długiej rączce, którego używała raczej jako batuty niż przyrządu optycznego. Zanim zagłębiła się w rozmowie z kuzynką Rosalie i panią Lynd, jedną z sióstr hrabiego, zmierzyła Angeline wzrokiem od stóp do głów, po czym skinęła głową. - Nie jesteś ani trochę podobna do swojej matki - orzekła takim tonem, jakby to był komplement. - Widać z twarzy, że nie brak ci charakteru. Poza tym zawsze podziwiałam damy słusznego wzrostu, a odkąd zaczęłam się kurczyć ze starości, jeszcze bardziej im zazdroszczę. Nie nazwała Angeline ładną ani piękną, ale w jej słowach wyczuwało się aprobatę.

Markiz był wysoki, chudy i lekko przygarbiony. Włosy miał całkiem siwe, podobnie jak jego żona. Przywitawszy się z Angeline i Rosalie, wrócił do najwyraźniej pasjonującej go dyskusji o polityce z panem Lyndem, który, jak się okazało, był członkiem rządu. Lorraine, wdowa po poprzednim hrabi Heywardzie, siedziała nieco na uboczu w towarzystwie kuzyna Leonarda. Mniej więcej pięć lat temu, zaraz po jej debiucie towarzyskim, ci dwoje przez pewien czas stanowili nierozłączną parę. A potem na scenie pojawił się Maurice i dosłownie zawojował płochą debiutantkę. Od tamtej pory Leonard nawet nie spojrzał na inną kobietę, zaręczała jego siostra, która opowiedziała tę historię Angeline, kiedy jechały do Beckinghamów. A w każdym razie nie zamierzał się z nikim żenić, choć zbliżał się już do trzydziestki. Sama Rosalie od pięciu lat ani razu nie obdarzyła hrabiny Heyward życzliwym spojrzeniem. Wiedziała jednak, że Lorraine stała się ofiarą własnej niestałości. Postąpiła jak wiele niemądrych panien, które ulegają urokowi przystojnego rozpustnika, wychodzą za niego w przekonaniu, że zawrócą męża na drogę cnoty, a potem ubolewają nad swoją głupotą przez resztę życia. - Mam nadzieję, Angeline - powiedziała teraz lady Palmer do swej podopiecznej - że udowodnisz, iż nie brak ci rozumu, i nie pozwolisz, aby spotkał cię podobny los. Rada jestem, że obecny hrabia Heyward zainteresował się tobą. Naprawdę cieszy mnie to, mimo tych wszystkich głupstw, jakie wygaduje Tresham. Stara hrabina Heyward, matka Edwarda i Maurice'a, oraz lady Overmyer, druga siostra Edwarda, wciągnęły Angeline do rozmowy, gdy tylko oficjalne powitania dobiegły końca. W konwersacji brał udział także wicehrabia Overmyer, chociaż siedział w pewnej odległości od nich. Wyjaśnił, że jest trochę przeziębiony i nie chce zarazić lady Angeline ani swojej teściowej. Cała trójka żywo interesowała się wszystkim, co Angie miała im do powiedzenia. Nie mogli się też nachwalić, jakim sukcesem okazał się bal wydany na jej cześć. Wicehrabia wyraził zadowolenie, że kostka lady Angeline nie doznała trwałego urazu, doradził jednak, by

przez jakiś czas jej nie forsować i jak najczęściej korzystać z podnóżka, tak na wszelki wypadek. Angeline przypomniała sobie niedawne pytanie hrabiego, który był ciekaw, czy nie zmuszano jej do życzliwego przyjmowania jego zalotów. Czyżby trzy pokolenia jego rodziny wywierały nań nacisk, aby starał się o nią? Nie byłoby w tym nic dziwnego. Edward potrzebował żony, żeby, jak wyjaśniła Rosalie, zapewnić spadkobiercę tytułu. Poprzedni hrabia przed swą przedwczesną śmiercią spłodził jedynie córkę, ona zaś uchodziła w tym roku za najlepszą partię spośród młodych panien na wydaniu. Gdy Edward wreszcie się zjawił, Angie z trudem stłumiła okrzyk zachwytu. Wyglądał cudownie, dokładnie tak, jak powinien, w dopasowanym do figury surducie z ciemnozielonego sukna, brązowych spodniach i butach z cholewami. Jego krótko przystrzyżone włosy trochę się rozwichrzyły, gdy zdjął kapelusz. Angeline uśmiechnęła się do niego promiennie, kiedy składał ogólny ukłon, i czekała cierpliwie, gdy rozmawiał najpierw ze swą bratową i towarzyszącym jej kuzynem Leonardem, później z babką i kuzynką Rosalie, a wreszcie - trochę dłużej - ze swym dziadkiem i panem Lyndem. W końcu jednak podszedł do nich i usiadł obok siostry. - A ty, Christopherze, rozmawiasz na uboczu z własnymi myślami? spytał szwagra. - Usiłuję zachować me przeziębienie tylko dla siebie, Edwardzie wyjaśnił mu wicehrabia. - Słabe zdrowie to krzyż, który dźwigam przez całe życie, ale staram się nieść to brzemię cierpliwie i chronić moich bliźnich, przede wszystkim damy, przed infekcją. - To doprawdy szlachetnie z twojej strony - odparł Heyward dobrodusznie, po czym zwrócił się do wicehrabiny Overmyer, która nalała mu herbaty. - Dziękuję, Juliano. Nawet nie spojrzał w stronę Angeline przez następne pół godziny, mimo iż oboje brali udział w ogólnej rozmowie. Ale nawet to nie zepsuło jej humoru. Myślała z nadzieją o bliskiej już wspólnej przejażdżce. Na niebie wciąż nie było ani jednej chmurki.

W końcu hrabina Heyward wstała i natychmiast podniósł się również kuzyn Leonard. - Mamo - zwróciła się Lorraine do teściowej - lord Fenner przyjechał otwartym powozem i poprosił mnie, żebym przejechała się z nim po parku. Czy sprawi ci większą różnicę, jeśli wrócisz do domu sama w swoim powozie? - Chyba że zechce nam pani towarzyszyć, madame - zaproponował grzecznie kuzyn Leonard. - W otwartym powozie byłoby dla mnie zbyt wiele słońca -odparła starsza dama, uśmiechając się ciepło do obojga. - Zwłaszcza że nie wzięłam parasolki. Dziękuję, milordzie, ale wolę wrócić do domu moim własnym, wygodnym powozem. Edward był taki kochany i sprowadził go do Londynu z Wimsbury Abbey. Jedź i baw się dobrze, Lorraine. Jak na dany znak, odezwał się hrabia Heyward. - Lady Angeline - powiedział, wstając, i wreszcie spojrzał prosto na nią. - Co by pani powiedziała na przejażdżkę po parku? Przyjechałem własnym karyklem. Karyklem! Angeline jeszcze nigdy nie jeździła karyklem, gdyż rzadko spotykało się te sportowe powoziki na prowincji. Uważała, że są bardzo szykowne... nawet jeśli mogły stać się przyczyną śmierci niezgrabiasza lub ryzykanta, który rwał się do powożenia. Angie jednak mogłaby przysiąc, że Heyward nie był ani jednym, ani drugim. Uśmiechnęła się promiennie. - Co za wspaniały pomysł - odparła. - Dziękuję, panie hrabio, bardzo chętnie przejadę się pańskim karyklem. Mogę, kuzynko Rosalie? Rosalie skinieniem głowy udzieliła przyzwolenia. - Uważaj, Edwardzie, nie jedź zbyt szybko! - ostrzegł szwagra wicehrabia Overmyer. - Wprawdzie dzień wydaje się ciepły, trudno jednak uniknąć zimnego powiewu, gdy jedzie się z dużą szybkością. Nie chcesz chyba, żeby lady Angeline się przeziębiła? - Dziękuję za przestrogę, Christopherze - odparł hrabia. - Będę ją miał na uwadze, ilekroć przyjdzie mi ochota popędzić konie.

Angeline omal nie parsknęła śmiechem. Nie chciała jednak urazić Overmyera, który mówił całkiem poważnie i szczerze troszczył się o jej zdrowie. - Dziękuję, wicehrabio - zwróciła się do niego z uśmiechem. -Jestem pewna, że hrabia Heyward przez cały czas będzie miał na względzie moje dobro. - To jedna z największych zalet Edwarda - zapewniła wice-hrabina. Można mieć do niego całkowite zaufanie. - Lepiej ruszajmy - wtrącił hrabia - zanim moja rodzina zrobi ze mnie świętego. Pochylił się i ucałował babkę w policzek. 9 Czuję się, jakbym miał za chwilę podać do publicznej wiadomości komunikat niezmiernej wagi, myślał z zażenowaniem Edward. Podczas pierwszego balu lady Angeline aż dwukrotnie poprosił ją, by poświęciła mu pół godziny sam na sam, i towarzyszył jej podczas kolacji. A teraz, zaledwie dwa dni później, w piękne wiosenne popołudnie wiezie ją swoim nowym powozikiem do Hyde Parku - i to w porze, gdy wiadomo, że będzie tam cały Londyn! Co gorsza, owa młoda dama ma na głowie wielki szerokoskrzydły kapelusz utrzymany nie w pastelowych kolorach, ale bijący w oczy jaskrawą zielenią i oranżem, a ozdobiony sztucznymi kwiatami, owocami, wstążkami, kokardkami i Bóg raczy wiedzieć, czym jeszcze. Może dzwonkami i gwizdkami? Twarz pod tym kapeluszem rozjaśnia promienny uśmiech jakże skorych do paplania ust, a dziewczęca ręka macha przyjaźnie do każdego -od męża stanu po kundla. W rzeczy samej! Właśnie pozdrawiała serdecznie kudłatego kundelka podskakującego radośnie u boku swojej pani, która przybrała kikut jego przyciętego ogona niebieską kokardą.

Równie dobrze mógłbym poddać się losowi i zamieścić w jutrzejszej prasie ogłoszenie o moich zaręczynach, myślał Edward. Albo zadbać o wydrukowanie weselnych zaproszeń i rozesłać je wszystkim. Albo zamówić ceremonię ślubną w kościele św. Jerzego przy Hanover Square i zaplanować menu weselnego śniadania. A nawet od razu zabrać się do urządzania pokoju dziecinnego! - Czy to nie cudowne? - entuzjazmowała się lady Angeline Dudley, podczas gdy on przebijał się przez zatrzęsienie powozów i koni, zapełniających każdego popołudnia tak zwaną pętelkę, najbardziej uczęszczaną trasę w Hyde Parku. Ściślej mówiąc, Edward wcale się nie przebijał, tylko dawał się nieść fali. Nie było mowy o przyspieszeniu żółwiego tempa. Podczas popołudniowej przejażdżki po parku szybkie dotarcie do celu nie wchodziło w grę. Nikomu zresztą nie zależało na dotarciu dokądkolwiek, wobec czego jeździło się w kółko. Należało przy tym podtrzymywać więzi towarzyskie, czyli słuchać najnowszych ploteczek i podsuwać inne, jeszcze świeższe. (Najlepiej, jeśli szczęśliwym trafem wpadło się na coś naprawdę skandalicznego). Przyjeżdżało się też do parku, by podpatrzeć, kto pokazał się z kim albo też kto się z kimś nie pokazał. Niekiedy zaś przybywało się tu, by podać coś do publicznej wiadomości. Czasem oznajmiało się to coś, nie mając bynajmniej takiego zamiaru. A nawet wbrew własnej woli i chęci. Ba! Miało się przy tym ochotę posłać do wszystkich diabłów całą swoją kochającą rodzinę! - Czy to pani pierwsza przejażdżka po parku? - spytał. Angie galopowała już po Rotten Row, ale to się nie liczyło. - O tak! - odpowiedziała zatem. - Ani Tresham, ani lady Palmer nie pozwalali mi przyjeżdżać tu przed debiutem, a wczoraj kuzynka Rosalie nalegała, żebym odpoczęła w domu. Ale i tak wybrałam się do biblioteki Hookhama i spotkałam tam pannę Goddard. Potem poszłyśmy do herbaciarni i przegadałyśmy całą godzinę! A po południu złożył nam wizytę w Dudley House markiz Exwich. Oświadczył mi się, niemądry człowiek... Niech pan spojrzy, jest tu... jakże on się nazywa? Był moim trzecim partnerem do tańca na balu. O, już wiem, sir Timothy Bixby. A ta dama obok

niego tańczyła z Ferdinandem! Nie mogę sobie przy... - przerwała w pół słowa i zawołała do pary w mijającym ich powozie: - Jak się państwo mają? Zatrzymali się na chwilę, by wymienić uprzejmości z sir Timothym i panną Coleman. Exwich, myślał Edward. Musi już mieć co najmniej pięćdziesiątkę! Ileż to razy był żonaty? Dwa? Trzy? A dzieci ma całą gromadę. Sześcioro albo nawet siedmioro. I, zdaje się, same córki. - Przyjęła go pani? - spytał, gdy ruszyli w dalszą drogę. Spojrzała na niego, w pierwszej chwili nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Potem uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Exwicha? - upewniła się. - Ależ nie! On nosi gorset! Najwyraźniej był to dla niej wystarczający powód do odrzucenia propozycji małżeńskiej. Może zresztą miała rację. Więc lady Angeline piła herbatę w towarzystwie Eunice. A on jeszcze jej nie odwiedził. Przejażdżka po modnej pętelce zajęła im ponad godzinę, byli tu bowiem dosłownie wszyscy, podobnie jak na balu u księcia Treshama. Należało z każdym się przywitać, spytać o zdrowie i zauważyć, jaki piękny dzień mamy dzisiaj - na wypadek, gdyby sami tego nie dostrzegli. Wszyscy spoglądali ciekawie to na lady Angeline, to na Edwarda. Dwaj znajomi pozwolili sobie nawet mrugnąć do niego znacząco. - Pewnie spieszno już pani do domu - powiedział wreszcie. -Wkrótce... - Ależ nie! - zawołała i zwróciła ku niemu twarz, na której malowało się rozczarowanie. - Musimy już wracać? Dlaczego? Przecież jeszcze nie obejrzeliśmy całego parku. Czyżby nie wiedziała, że tego się nie robi? Hyde Park był rozległy, ale teren, który wypadało objechać, stosunkowo niewielki. - Chciałaby pani pojeździć po parku trochę dłużej? - spytał. - Och tak, bardzo proszę! - odparła. - A czy moglibyśmy pojechać w mniej zatłoczone miejsce? — - Ależ oczywiście - zapewnił ją i wyprowadziwszy karykiel z ciżby, skręcił w ustronną alejkę wiodącą nie do bramy parku, lecz w odwrotnym kierunku.

Wykonał ten manewr na oczach całej śmietanki towarzyskiej. Było to równoznaczne z gromkim oświadczeniem poprzedzonym fanfarami. Równie dobrze mógłby rozesłać zaproszenia na chrzciny pierwszego dziecka. Angeline rozłożyła nad głową parasolkę morelowej barwy, dobraną kolorem do muślinowej sukni. Czemu miałaby służyć ta parasolka, zważywszy rozmiary jej kapelusza, Edward nie miał pojęcia. - Panie hrabio - spytała Angie - czy zmuszono pana, żeby zalecał się do mnie? Obrócił się twarzą do niej i uniósł brwi. - Zmuszono? - powtórzył. - Użyłam niewłaściwego określenia - poprawiła się. - Nikt przecież nie może zmusić pana do czegoś, na co nie ma pan ochoty. Ale czy namawiano pana do tego? Przekonywano, żeby się pan o mnie starał? Dwa dni temu zadał jej identyczne pytanie, a ona zaprzeczyła. Teraz już rozumiał dlaczego. Dobry Boże, to nie było pytanie, na które ma się ochotę odpowiedzieć! - Ma pani na myśli moją babkę, matkę i siostry? Zachowują się jak wszystkie kochające krewniaczki. Pragną, żebym się szczęśliwie ożenił. Zależy im też na kontynuacji rodu. Rwą się więc do wynajdywania dla mnie najodpowiedniejszych partii, przekonane, że sam nie potrafię się do tego zabrać. - A ja stanowię odpowiednią partię? - chciała wiedzieć. - Oczywiście - zapewnił. - Bodaj najlepszą w Londynie. Po rozległym trawniku ciągnącym się wzdłuż alejki, którą jechali, biegało za piłką dwóch kilkuletnich chłopców. W pewnej odległości od malców siedziała jakaś dama. Oprócz ich trojga w zasięgu wzroku nie było nikogo. - A gdyby pan mógł wybierać, nie myśląc o zadowoleniu krewnych drążyła Angie - czy wybrałby pan osobę nieodpowiednią? Albo nie całkiem odpowiednią? O Boże. - Sądzę, lady Angeline - stwierdził sucho - że to nie jest odpowiedni temat do konwersacji.

Zakręciła energicznie parasolką i roześmiała się. - Nigdy by pan nie wybrał osoby nieodpowiedniej - zawyrokowała. Za bardzo zważa pan na to, co właściwe i stosowne. Zawsze wypełnia pan swoje obowiązki. Nigdy nie poszedłby pan za głosem serca, wbrew rozsądkowi. Nigdy nie zrobiłby pan niczego pod wpływem nagłego impulsu. Nigdy nie wylądowałby pan na drzewie, w które wali rogami rozsierdzony byk. - Wiem, wiem. Jestem skończonym nudziarzem - odparł i z konsternacją usłyszał w swoim głosie rozdrażnienie. - Już najwyższy czas, bym odwiózł panią do domu! - Cóż w tym nudnego - zaprotestowała - że ktoś jest przyzwoity, obowiązkowy i podejmuje decyzje po głębszym zastanowieniu? Cóż w tym nudnego, że ktoś jest dżentelmenem? Czy naprawdę musimy już wracać do domu? Wszystko tutaj jest takie śliczne, a ja po raz pierwszy jadę karyklem i jestem taka zachwycona. Jak się panu podoba mój kapelusz? Opuściła parasolkę, a Edward odwrócił się, żeby przyjrzeć się jej kapeluszowi. - Czy to jeden z trzynastu? - spytał. - To numer ósmy - odparła. - Prawdę mówiąc, jest ich czternaście. Przeliczyłam je wczoraj jeszcze raz i okazało się, że mam 0 jeden więcej, niż mi się zdawało. - Myślałem - zauważył - że kupowała pani każdy następny kapelusz dlatego, że był jeszcze doskonalszy od poprzedniego. Czemu więc ma pani na głowie numer ósmy zamiast czternastego? Uśmiechnęła się szeroko. - Powiedziałam to ot tak, byle coś powiedzieć - wyznała. -Często mi się to zdarza. Kocham wszystkie moje kapelusze, z wyjątkiem różowego. Kupiłam go, bo podobał mi się odcień różu. 1 nadal mi się podoba. Ale kapelusz nie ma żadnych ozdób. To nudne. Muszę coś z nim zrobić, jeśli mam go w ogóle nosić. A byłoby to marnowanie pieniędzy, gdybym go ani razu nie włożyła, prawda? Ale nie odpowiedział pan na moje pytanie. Przypuszczam, że jest pan zbyt dobrze wychowany, by mi powiedzieć wyraźnie, że to paskudztwo. Moi bracia nie mają tyle taktu.

- Czyżby zamierzała się pani liczyć z moim zdaniem? Zastanowiła się. - Nie - odparła szczerze. - Zawsze miałam okropny gust, jeśli chodzi o stroje. A najbardziej interesują mnie kapelusze. Czasem korzystam z czyjejś rady w kwestii sukni, czasem zaś nie. Ale kapelusze wybieram zawsze sama. - Któż to zawyrokował, że ma pani zły gust? - Oprócz moich braci? O, wszyscy! Moje guwernantki, co do jednej! Przez chwilę wydawało się, że Angie uniesie parasolkę, żeby zasłonić nią twarz, ale rozmyśliła się i położyła ją sobie na kolanach. -1 moja matka. W chwili nagłego olśnienia Edward uświadomił sobie coś, o czym wcale nie chciał wiedzieć. Gdzieś głęboko, pod warstwą radosnej, skrzącej się beztroski kryła się jej prawdziwa natura -wielka wrażliwość i całkowita bezbronność. Słowa „moja matka" wypowiedziała ledwie słyszalnym szeptem. Czyżby to matka wmówiła Angeline, że ma zły gust? Jej własna matka, olśniewająco piękna i zawsze ubrana z niezrównanym smakiem? Edward pamiętał ją doskonale. Jakże mógłby zapomnieć zmarłą hrabinę ktoś, kto choć raz ją ujrzał? - Pani kapelusze są jedyne w swoim rodzaju - powiedział. -Od razu przyciągają ogólną uwagę. Jak choćby ten, albo tamten, który miała pani na głowie, galopując po Rotten Row. A propos, czy to był jeden z czternastu? - Tamten? - zdumiała się. - Ależ skąd! To stary grat. Nałożyłam go, bo chciałam osłonić włosy, żeby nie zmokły przed spotkaniem z królową. Chociaż dawno temu bardzo lubiłam ten kapelusz. - Nawet teraz wywołał mnóstwo komentarzy - zapewnił ją Edward. A i o tym ludzie z pewnością będą plotkować po dzisiejszej przejażdżce. Nie wątpię, że podobnie będzie z pozostałymi trzynastoma, nawet z różowym, zwłaszcza że przypomina kolorem suknię, którą miała pani na sobie w drodze do Londynu.

- To niemal identyczny odcień - przyznała i roześmiała się. -Wszyscy będą mówili, że mam okropny gust, jeśli idzie o kapelusze. Ale kto by się tym przejmował? Mnie się podobają. Edward skręcił w alejkę biegnącą równolegle do Serpentine*. - I to w gruncie rzeczy jest najważniejsze, pani się te kapelusze podobają! A z upływem czasu, o czym się pani niezawodnie przekona, zajdą pewne zmiany. Stopniowo pani kapelusze staną się czymś w rodzaju znaku firmowego i ludzie będą oczekiwać z ciekawością, co też pani jeszcze wymyśli. Niektórzy zaczną te kapelusze podziwiać, spoglądać na nie z zazdrością albo je niewolniczo kopiować. A dlaczego? Bo uwierzą, że to one dodają pani promiennego blasku, który aż od pani bije. Popełnią oczywisty błąd: żaden kapelusz nie wzbogaci ich osobowości. Ale pani nie wolno ukrywać swojego „ja" za tym, co inni uważają za modne czy gustowne, jeśli pani odpowiada coś całkiem odmiennego. Lepiej wprowadzać własną modę, niż ślepo naśladować cudzą. Dobry Boże, czyżbym sam w to wierzył? Czy to naprawdę ja daję jej tak niezwykłe rady? - Nawet jeśli nikt nie pójdzie za moim przykładem? - spytała, spoglądając na niego pełnymi blasku, uśmiechniętymi oczami. - Nawet wtedy - potwierdził. - W karnawale ludzie gapią się na korowód przebierańców. Gdy ten zniknie za rogiem, gdzie znajdą tyle kolorów? Tylko u pani. I wszyscy znów będą mieli co podziwiać. Wszyscy kochają karnawał. Jej uśmiech nagle zbladł. Pospiesznie zwróciła twarz na wprost. Ruch stawał się coraz większy. Edward musiał uważać na konie i drogę, nie patrzył więc na Angeline, ale miał nieodparte wrażenie, że blask jej oczu nie jest objawem wesołości. I rzeczywiście, nie usłyszał jej w głosie swojej towarzyszki, gdy znów się odezwała. - Zapamiętam do końca życia to, co mi pan powiedział - zapewniła go. - I będę wprowadzała własną modę, choćby nikt nie poszedł za moim przykładem. * Podłuże sztuczne jezioro w Hyde Parku (przyp. tłum.).

- Naśladowcy zawsze się znajdą - odrzekł, wiedząc, że ma rację. Do tego przecież sprowadza się istota przywództwa. Oboje w tym samym momencie odwrócili głowy i ich spojrzenia się spotkały. Angeline miała w oczach łzy. Nie spływały co prawda po policzkach, ale były tam, bez wątpienia. Później zaś, gdy już miał się odwrócić i patrzeć na drogę, dostrzegł iskierkę przekory, która rozświetliła wilgotne oczy Angeline. - Panie hrabio, wciąż nie odpowiedział pan na moje pytanie. Podoba się panu mój kapelusz czy nie? - To najokropniejszy kapelusz, jaki w życiu widziałem. No, może z wyjątkiem tego do konnej jazdy, w którym paradowała pani tamtego ranka. Zaniosła się tak radosnym śmiechem, że ludzie odwracali głowy. Edward też musiał się uśmiechnąć. Dobry Boże! Czyżby zaczynał ją lubić? Była dlań uosobieniem totalnej katastrofy. Kobietą, z którą stary nudziarz, hrabia Heyward, w żadnym wypadku nie powinien się wiązać. Jego myśli pomknęły ku Eunice. Jak zwykle miała rację, odpowiadało mu poczucie humoru lady Angeline. Musiał to przyznać. A w jego życiu niewiele było wesołości. Nigdy jakoś nie starczało dla niej miejsca. Skierował karykiel w stronę Grosvenor Square i Dudley House. Owładnęło nim niepokojące przeczucie, że pakuje się w coś, z czego bardzo trudno będzie mu się wyplątać. Może nawet nie będzie wyjścia? I czy naprawdę dopiero się w to pakuje? Może raczej tkwi już w tym po uszy? - Miejmy nadzieję - westchnęła kuzynka Rosalie - że życie nauczyło ją rozumu. Jestem pewna, że jej małżeństwo nie było szczęśliwe. - A ja wierzę - odparła Angeline - że ona naprawdę coś do niego czuje. Dziś po południu u markizy Beckingham siedziała razem z nim, w pewnej odległości od innych, a potem promieniała radością, gdy jechali razem do parku.

Rozmawiały o Lorraine, hrabinie Heyward, która pięć lat temu złamała serce kuzynowi Leonardowi, wychodząc za Maurice'a, a teraz miała okazję naprawienia wyrządzonej krzywdy. Tak przynajmniej utrzymywała kuzynka Rosalie. - Boję się pomyśleć - mówiła - co by się z nim stało, gdyby go powtórnie zawiodła! Kuzyn Leonard był niemal całkiem łysy. Miał też niezmiernie długi nos. A jednak, mimo pewnych niedostatków urody, był sympatycznym dżentelmenem o ujmującej powierzchowności, toteż Angeline uznała, że piękna hrabina Heyward powinna być zadowolona z takiego konkurenta. Oby tylko nie pokrzyżowało im planów nieprzychylne nastawienie którejś z rodzin. - Jestem pewna, że tego nie zrobi - uspokajała kuzynkę Angie. Siedziały w powozie, wracając z teatru. Kuzyn Leonard zaprosił je do swojej loży. Był to nader udany wieczór, zwłaszcza dla Angeline, która po raz pierwszy miała do czynienia ze sztuką wystawioną na scenie. Do tej pory czytywała je tylko, mocno znudzona, pod okiem guwernantki, która upierała się, że to najlepszy sposób, by w pełni docenić utwór dramatyczny. W teatrze było mnóstwo ludzi i Angie mogła nacieszyć oczy do syta, podziwiając wszystko i pozwalając podziwiać siebie. Wielu znajomych odwiedziło ich lożę podczas antraktu, by obsypać komplementami obie damy. Lord Windrow uniósł swą wyjątkowo ruchliwą brew, zlustrował Angeline wzrokiem z przeciwległego końca teatru i skłonił głowę w ukłonie pełnym uznania (może nieco przesadnego). Hrabia Heyward nie przyszedł do teatru. Zjawiła się natomiast Martha Hamelin, pomachały więc do siebie z daleka wachlarzami i wymieniły uśmiechy. Propozycja, z jaką wystąpił kuzyn Leonard tuż przed wyjściem z teatru, wprawiła Angeline w wielką radość. Oświadczył mianowicie, że chciałby zorganizować wyprawę do Vauxhall Gardens, i miał nadzieję, że one również zechcą wziąć w niej udział, oczywiście jako jego goście. Pomysł takiej wyprawy przyszedł mu do głowy podczas popołudniowej przejażdżki po parku, kiedy lady Heyward wspomniała, że minęły już trzy lata, odkąd była w Vaux-hall po raz ostatni i z chęcią wybrałaby się tam znowu.

Vauxhall Gardens! Na samą myśl o takiej wyprawie Angeline nie posiadała się ze szczęścia. Był to przecież najsłynniejszy w świecie park rozrywki. Może nie w całym świecie, ale z pewnością w Wielkiej Brytanii. Znajdował się tam słynny pawilon i prywatne loże, w których podawano pyszne potrawy. Grała muzyka i można było potańczyć, a także obejrzeć pokaz sztucznych ogni. Były w Vauxhall szerokie aleje i ustronne boczne ścieżki. Były wreszcie rozwieszone na drzewach lampiony i łodzie, którymi można się było przeprawić na drugi brzeg rzeki. Ale okazało się, że zwiedzanie Vauxhall Gardens to jeszcze nie wszystko. Wieczorna wyprawa miała być zorganizowana specjalnie dla lady Heyward. Najprawdopodobniej jednak dopadły ją skrupuły - obawiała się, że rodzina jej zmarłego męża oskarży ją o niewdzięczność i brak serca, jeśli wybierze się tam z lordem Fen-nerem. Leonard postanowił więc przekształcić ich prywatną wycieczkę do Vauxhall w imprezę rodzinną, a ściślej mówiąc -w przyjęcie dla obu rodzin na terenie Vauxhall Gardens. Miał nadzieję, że Tresham i Ferdinand także wezmą w nim udział. Hrabia Heyward z pewnością będzie tam również, dumała Angeline, z rozmarzeniem wpatrując się w mrok za oknami powozu, którym wracały do domu. Hrabia i Vauxhall - dwie wspaniałe atrakcje jednego wieczoru! - Mam nadzieję - odezwała się siedząca obok niej Rosalie, zupełnie jakby czytała w myślach swej podopiecznej - że hrabia Heyward przyjmie zaproszenie Leonarda na tę wspólną wyprawę do Vauxhall Gardens. Prawda, że go lubisz, Angeline? Czy przejażdżka z nim po parku sprawiła ci przyjemność? Udzielił mi pozwolenia na noszenie takich kapeluszy, jakie zechcę, miała ochotę zawołać Angie. Nie potrzebowała wprawdzie niczyjego pozwolenia, żeby je nosić, ale dzięki jego słowom poczuła, że ma słuszność, ubierając się w to, co jej odpowiada. Ślepe uleganie opinii publicznej było błędem.

Powiedział jej coś jeszcze. Angeline zastanawiała się przez chwilę, próbując przypomnieć sobie dokładnie jego słowa i brzmienie jego głosu. „Niektórzy zaczną je podziwiać, spoglądać na nie z zazdrością albo je niewolniczo kopiować, bo uwierzą, że to one dodają pani promiennego blasku, który aż od pani bije". Nikt wcześniej nie powiedział jej nic równie pięknego. I poradził jej, żeby raczej lansowała własną modę, niż naśladowała cudzą, choćby nawet nikt nie poszedł w jej ślady. Ale najcudowniejsza z całego popołudnia była chwila, gdy z nią żartował. Tak, to były prawdziwe, miłe żarty, a nie złośliwości czy obelgi, jakie słyszała od braci, choć mówili niby podobne rzeczy. „To najokropniejszy kapelusz, jaki w życiu widziałem. No, może z wyjątkiem tego do konnej jazdy, w którym paradowała pani tamtego ranka". A potem, kiedy się śmiała, szczerze ubawiona, zwłaszcza że jego słowa tak ją zaskoczyły, on też się uśmiechnął. Naprawdę! To był uśmiech z całego serca, od którego zaiskrzyły się jego niebieskie oczy, błysnęły zęby, a na prawym policzku pojawiła się cudowna zmarszczka. - O tak, bardzo! - odpowiedziała na pytanie Rosalie. - To najpiękniejsze miejsce na ziemi, zwłaszcza w słoneczne popołudnie. Chociaż pewnie wieczorową porą Vauxhall okaże się jeszcze piękniejsze. Zerknęła na latarnię uliczną, która przez chwilę rozświetlała mrok przed nimi. - I masz słuszność, kuzynko - dodała. - Naprawdę lubię hrabiego Heywarda. - Miło mi to słyszeć - odparła żywo Rosalie. - Choć nie brak innych dżentelmenów godnych twej uwagi, gdyby się okazało przy bliższym poznaniu, że nie lubisz go aż tak, żeby... Nie należę do przyzwoitek, którym zależy tylko na tym, by ich podopieczna wyszła za pierwszego dżentelmena, którego jej podsuną! - Wiem - odparła Angie. - Szczęście mi dopisało, że właśnie ty się mną opiekujesz, kuzynko Rosalie. Jestem naprawdę bardzo szczęśliwa!

Czy bardziej niż wówczas, gdyby rodzona matka wprowadzała ją w świat i szukała dla niej męża? Angeline nie próbowała nawet odpowiedzieć na to pytanie, całkiem pozbawione sensu. Mama przecież nie żyła. Kuzynka Rosalie poklepała ją po dłoni. „To najokropniejszy kapelusz, jaki w życiu widziałem. No, może z wyjątkiem tego do konnej jazdy, w którym paradowała pani tamtego ranka". Angeline uśmiechała się skrycie, wpatrzona w mrok. A niech to wszyscy diabli, zaklął w duchu Edward, otrzymawszy zaproszenie, o którego nadejściu uprzedziła go Lorraine. Vauxhall Gardens. Ów „park rozrywki" zyskał sławę dzięki swej tandetnej pozłocie, wulgarności i sztuczności. Edward nigdy nie odwiedził Vauxhall i nigdy go nie kusiło, żeby się tam wybrać. Teraz też nie miał na to ochoty. Nie wyobrażał sobie miejsca, które by miało dlań mniej uroku niż Vauxhall. A jednak musi tam się udać. Lorraine była bliska łez, gdy wczoraj wieczorem w salonie, tuż przed obiadem, powiedziała o zaplanowanej wyprawie do Vauxhall. Zarówno Edward, jak jego matka zostali zaproszeni, Alma i Augustine także. - Minął zaledwie rok od śmierci Maurice'a - mówiła Lorraine. - Nie chciałabym sprawić przykrości nikomu z was ani wydać się istotą pozbawioną serca albo zbyt wcześnie spragnioną spotkań towarzyskich. Nie chciałabym, abyście myśleli, że już mam... adoratora. Czy zgodzicie się pojechać z nami do Vauxhall i skłonić do tego także Julianę i Christophera, tak żeby to było naprawdę rodzinne spotkanie? - Szczerze wątpię, czy Christopher zechce się narazić na zabójcze działanie nocnego powietrza lub zanieczyszczających płuca dymów przy odpalaniu ogni sztucznych - odezwał się Augustine z wesołym błyskiem w oku. - Chyba że Juliana przekona go, iż niczym mu to nie grozi albo że wyprawa do Vauxhall jest nie-

zbędna dla jej zdrowia. To powinno przesądzić sprawę: Christopher ma kompletnego bzika na punkcie swojej żony! Matka Edwarda wstała i uściskała synową. - Lorraine - powiedziała - nikt nie mógłby być lepszą od ciebie żoną dla mego syna i matką dla mojej wnuczki. Ale Maurice umarł, a ty żyjesz. Nie pozwól, by powodowało tobą bezsensowne poczucie winy bądź obawa, że uznamy cię za niewierną jego pamięci. Zapewniam cię, że wcale tak nie jest i nigdy nie będzie. Ale Vauxhall... Moja kochana, to dobre dla młodych! Ja z pewnością nie wybiorę się tam z wami. Jednakże Alma i Augustine na pewno pojadą, a przypuszczam, że Juliana i Christopher również. No i Edward, oczywiście. Oczywiście... Oczywiście, że to uczyni. Oczywiście, musi tak postąpić. I to nie dlatego, że rodzona matka nie zostawiła mu innego wyjścia, tylko dlatego, że jest bardzo przywiązany do bratowej i widzi, że Lorraine wyraźnie lgnie do Fennera, a on do niej. A Fenner ma dobry charakter. Jest stały w uczuciach. Nie to, co Maurice. Znów zatem wzywa go obowiązek. I miłość rodzinna. Poczucie obowiązku nie wyklucza miłości. Prawdę mówiąc, jedno inspiruje drugie i skłania do poświęceń. Pojedzie więc do Vauxhall, najmniej atrakcyjnego (w jego mniemaniu) miejsca na świecie. Uda się tam, mając niemal pewność, że wśród gości znajdzie się również lady Angeline Dudley. Jeśli Fenner zamierza zaprosić całą rodzinę Lorraine, należy przypuszczać, że zaprosi także całą swoją rodzinę. A w jej skład -niech to piekło pochłonie! wchodzą również książę Tresham i jego siostra. - Proszę wysłać podziękowanie i zapewnienie, że stawię się niechybnie - zapowiedział swemu sekretarzowi. I machnął mu przed nosem zaproszeniem, zanim odłożył je ponownie na biurko. Vauxhall niewątpliwie całkiem ją oczaruje. Będzie wprost kipiała entuzjazmem! Bez trudu mógł to sobie wyobrazić. Miał, oczywiście, na myśli Angeline, nie Lorraine. Radość Lorraine byłaby bardziej powściągliwa, w lepszym guście.

10 Angeline siedziała wyprostowana w niewielkiej łódce płynącej po Tamizie. Marzyła o tym, by jej zmysły stały się zdolne do zarejestrowania wszelkich doznań - wzrokowych, słuchowych, zapachowych, dotykowych - i do utrwalenia ich na zawsze w pamięci. Chociaż i bez tego z pewnością zapamięta każdy szczegół! Był wieczór, zapadł już zmrok. A jednak świat - jej świat - nie był pozbawiony blasku. Ciemność nocy tylko podkreślała wspaniałość dziesiątków różnobarwnych świateł parku rozrywki, usytuowanego na przeciwległym brzegu rzeki. Wydłużone refleksy tych świateł drżały na powierzchni wody. Fale z chlupotem uderzały o burty łodzi, zgodnie z rytmem narzuconym przez wioślarzy. Słychać było szmer wody i głosy dolatujące z oddali. A ona -nareszcie! - była w drodze do Vauxhall. Jakże jej się dłużyła każda godzina tego dnia. Czuła na ramionach chłód nocnego powietrza. Przebiegały ją lekkie dreszcze, ale raczej z podniecenia niż z zimna. Obiema rękami przytrzymywała szal narzucony na ramiona. Tresham nalegał, by przeprawili się przez rzekę łodzią, mimo iż w pobliżu znajdował się most, po którym można było całkiem wygodnie przejechać powozem. Angeline bardzo się ucieszyła, że brat obstawał przy łodzi. A jeszcze bardziej była zdumiona faktem, że Tresh w końcu przyjął zaproszenie kuzyna Leonarda. Początkowo zamierzał je odrzucić, zmienił jednak zdanie, kiedy dowiedział się, że Belinda, lady Eagan (kuzynka Leonarda i Rosalie ze strony matki), która przybyła niespodzianie do Londynu w zeszłym tygodniu, także weźmie udział w wyprawie do Vauxhall. Mąż lady Eagan mniej więcej przed rokiem uciekł do Ameryki z pokojówką swojej żony. Angeline nie mogła się doczekać chwili, kiedy ją pozna. Miała nadzieję, że opuszczona przez męża dama nie będzie wymizerowana ani pogrążona w nieutulonym żalu. To byłoby takie przygnębiające! Tresham spoczywał w niedbałej pozie obok siostry. Jego ręka o długich palcach znaczyła ślad na wodzie, równoległy do burty. Spoglądał na Angeline, zamiast na coraz bliższe światła Vauxhall.

- Nie zachowujesz się jak światowa dama, moja droga - zauważył. - Po prostu tryskasz entuzjazmem! Nie słyszałaś, że modne jest obecnie ennui? Po prostu wypada być znudzonym i mieć dość wszystkiego, jakby się już przeżyło co najmniej sto lat i zdążyło zobaczyć wszystko i doświadczyć wszystkiego, co warte obejrzenia i spróbowania. Rzecz jasna, Angeline słyszała o tym i wiedziała, jak to się robi. Wiele osób - zarówno mężczyzn, jak i kobiet - zdawało się wierzyć, że omdlewające pozy i grymasy znudzenia świadczą o ich dojrzałości i niezwykłej mądrości, chociaż według niej wyglądali po prostu śmiesznie. Tresham też hołdował tej modzie, ale przed śmiesznością chroniła go mroczna aura drapieżnika, z którym lepiej nie zadzierać. - Nie zamierzam hołdować żadnej modzie - oświadczyła stanowczo. Wolę wprowadzić własną! - Nawet gdyby nikt nie poszedł w twoje ślady? - spytał brat. - Nawet wówczas - odparła. - Mądra dziewuszka - stwierdził z nutką aprobaty w głosie, co rzadko mu się zdarzało. - Nikt z Dudleyów nie biegnie za tłumem, Angeline. Niech raczej tłum biegnie za nami, jeśli zechce. A jeśli nie, mała strata. Niesłychane, pomyślała. Tresham i hrabia Heyward są tego samego zdania. Tresh wyzionąłby ducha ze zgrozy, gdybym mu o tym powiedziała! - Sądzę, że wiesz, czemu zostaliśmy zaproszeni na ten wieczór? zagadnął książę. - Ponieważ Leonard jest naszym kuzynem? - odpowiedziała mu pytaniem na pytanie, nie odrywając wzroku od świateł, które z każdą chwilą nabierały coraz większego, wręcz nieziemskiego uroku. - Ponieważ lady Heyward i jej rodzina uznały ciebie za najlepsza partię w Londynie i wobec tego za odpowiednią żonę dla Heywarda odparł. - A Rosalie z jakiejś, zgoła dla mnie niepojęte przyczyny popiera ten związek. Zawsze mi się wydawało, że rozsądna z niej kobieta, ale widać mania swatania ma fatalny wpływ na władze umysłowe niewiast i uniemożliwia im należytą ocenę

sytuacji. Lepiej uważaj na każdy swój krok, Angeline, bo hrabia gotów zjawić się w Dudley House z prośbą o twoją rękę! A sama najlepiej wiesz, że nie przepadasz za wysłuchiwaniem i odrzucaniem nieproszonych konkurentów. Po Exwichu Angie odmówiła swej ręki jeszcze dwóm adoratorom. W przypadku ostatniego z nich najbardziej żenujące było to, że gdy Tresh wszedł do salonu z wiadomością, iż sir Dun-stan Lang czeka w bibliotece i pragnie się jej oświadczyć, ani rusz nie mogła sobie przypomnieć, kto to jest i jak wygląda. Kiedy zaś w końcu zeszła na dół i zobaczyła młodego dżentelmena stojącego w bibliotece z taką miną, jakby fular wokół jego szyi zacisnęła ręka bezlitosnego sadysty, przemknęło jej przez myśl, że chyba tańczyła wczoraj z tym młodzieńcem. Znowu jednak całkiem zapomniała, jak się ten biedak nazywa! „Zażenowana" było stanowczo zbyt słabym określeniem stanu jej ducha. - Będę bardzo ostrożna - przyrzekła teraz bratu. - Cóż by to były za nudy mieć takiego szwagra - jęknął książę. - A co dopiero męża! Nie, nie mogę sobie tego wyobrazić, i nie zamierzam próbować. - Czemu czujesz do niego taką antypatię? - Antypatię? - zdziwił się. - Nie ma w nim nic godnego sympatii czy antypatii. Potworny nudziarz i tyle. Szkoda, że nie znałaś jego brata, Angeline. To był dopiero kawał chłopa! Choć, prawdę mówiąc, lepiej, żeś go nie znała. Zwłaszcza wtedy, gdy nie miał jeszcze żony. Prawda, że równy z niego był gość, ale nie z tych, których chętnie bym przedstawił rodzonej siostrze. Zdumiewające, myślała Angeline. Mój brat nie życzy sobie, żebym wyszła za kogoś takiego jak on, a równocześnie miałby mi za złe, gdybym wybrała kogoś, kto jest o całe niebo lepszy... na przykład hrabiego Heywarda. Ciekawe, czy i ja będę czuła coś podobnego, kiedy Treshowi przyjdzie ochota do żeniaczki? Może wówczas żadna dama nie będzie w moich oczach godna takiego męża? A może będę każdą chętną ostrzegać przed nim? Czy on się kiedyś naprawdę zakocha? Jakoś trudno mi w to uwierzyć.

Ta myśl zasmuciła ją. A w ten cudowny wieczór Angie nie życzyła sobie żadnych zmartwień. Zresztą łódź przybijała właśnie do brzegu. Tresham wyskoczył z niej, zanim się na dobre zatrzymała, i podał rękę siostrze. Znów ogarnęło ją podniecenie, i to tak silne, że omal nie zemdlała. I oto wkroczyli do Vauxhall Gardens - istnej krainy czarów. Szli szeroką aleją, mocno już zatłoczoną. Wszystkim bywalcom tego parku rozrywki dopisywał humor. Nie było tu miejsca na żadne ennui. Zewsząd dobiegały ożywione rozmowy i śmiech. Po obu stronach głównej alei rosły długie szeregi drzew, których gałęzie ozdobiono mnóstwem kolorowych lampionów. A chociaż wiał dość chłodny wiatr, Angie to odpowiadało, gdyż na wietrze kolorowe światełka kołysały się wśród gałęzi i rzucały różnobarwne refleksy pod nogi spacerowiczów. A wysoko w górze - zwłaszcza gdy odchyliło się głowę do tyłu - widać było wyraźnie czarne niebo usiane gwiazdami. Do Angeline docierał zapach liści i wonie potraw, które tu serwowano. Gdzieś w oddali grała orkiestra. Zbliżyli się do pawilonu z kilkoma kondygnacjami otwartych lóż i zobaczyli inne loże, ustawione półkolem wokół wolnej przestrzeni, niewątpliwie przeznaczonej dla amatorów tańca. Z jednej z lóż machała do nich Rosalie, a kuzyn Leopold wstał, żeby ich powitać i wskazać przeznaczone dla nich miejsca. Wszyscy pozostali goście już się zjawili. Angeline i Tresham przybyli, ma się rozumieć, jako ostatni (bal wydany na cześć siostry był bodaj jedyną imprezą towarzyską, na którą książę się nie spóźnił). Była już więc hrabina Heyward i państwo Lynd, wicehrabia Overmyer z żoną, Ferdinand oraz kuzynka Belinda (choć, prawdę mówiąc, nie była wcale ich krewniaczką). I hrabia Heyward. Podniecenie, które towarzyszyło Angeline przez cały dzień, uczucie uniesienia i radości, jakie zawładnęło nią podczas przeprawy przez rzekę, oraz zachwyt na widok Vauxhall nałożyły się i skupiły na jednej osobie. Na mężczyźnie najmniej rozmownym i najskromniej ubranym, który powitał ich uprzejmym ukłonem, nie mówiąc ani słowa. Wszystko to jednak nie miało dla Angie znaczenia. Nie potrafiła spojrzeć na niego obiektywnie. Może nigdy

nie zobaczy go takim, jaki był naprawdę. Spoglądała nań oczyma swego serca, które śpiewało ze szczęścia. Był to jednak tylko chwilowy przypływ uniesienia. Angeline nie chciała się skompromitować, obnosząc serce na dłoni. Postanowiła, że będzie po prostu uczestniczką zabawy, i uśmiechnęła się promiennie do wszystkich zgromadzonych. Lady Eagan, czyli kuzynki Belindy, nie widziała od wielu lat, zdaje się, że od wesela Rosalie. Porzucona mężatka była blondynką przy kości (choć zapewne właściwszym określeniem byłoby „jasnowłosa piękność o kuszących kształtach"), prawdziwą pięknością z gatunku sennych hurys z pełnymi ustami i oczyma przysłoniętymi przez ciężkie powieki, kropka w kropkę jak u Windro-wa. Spoglądała tak samo jak on, łóżkowym wzrokiem. Jeżeli czuła się upokorzona czy zasmucona ucieczką małżonka, to znakomicie ukrywała te uczucia. Z jakiego właściwie powodu lord Eagan uciekł od żony z jej pokojówką? - zastanawiała się Angie, która, przyjrzawszy się bliżej kuzynce Belindzie, doszła do wniosku, że mniej by ją zdumiała wieść, iż to właśnie ona uciekła z lokajem. Chociaż... pozory mogły mylić. Jakkolwiek sprawy się miały, wszystko to było wyjątkowo szokujące - i skutkiem tego niesłychanie intrygujące! Angeline bez trudu dotarła do przeznaczonego dla niej miejsca, między panem Lyndem i hrabią Heywardemem. I nagle wieczorne powietrze wyraźnie się ociepliło. Prawdę mówiąc, zrobiło się nie tylko gorące, ale i naładowane energią elektryczną. Angie czuła wyraźnie skaczące iskierki, zwłaszcza z prawej strony, gdzie przypadkiem siedział hrabia. Nie starała się wcale rozmawiać wyłącznie z nim. Konwersacja była ogólna i toczyła się wartko. Poruszano wszelkie tematy, łącznie z polityką (zarówno krajową, jak i zagraniczną). Zajmowano się także muzyką, sztuką i ploteczkami. Ani przez chwilę nie przypominało to mdłej, prowincjonalnej gadaniny. Angeline rozkoszowała się tą rozmową. Ileż można się było z niej dowiedzieć! Stokroć więcej niż z lekcji z guwernantką. - Mam wrażenie - zauważyła - że w ciągu miesiąca spędzonego w Londynie nauczyłam się znacznie więcej niż przez te wszystkie lata, które spędziłam pod opieką guwernantek.

- Tak zwane nauczanie książkowe często wydaje się bezsensownym marnowaniem młodości - odparł pan Lynd. - Zapewnia jednak zdobycie podstawowych wiadomości i uczy nas, jak sobie radzić z problemami dalszego życia, gdy zostawimy już owo nauczanie za sobą. - Jeżeli zostawimy je za sobą - wtrącił Ferdinand. - Możemy wprawdzie nauczyć się bardzo wiele w życiu codziennym, dzięki wymianie myśli i poglądów z innymi, ale nie ma pewniejszego sposobu zdobywania i poszerzania wiedzy i mądrości życiowej niż czytanie książek. Ferdinand, uprzytomniła sobie nagle Angeline, całkiem dobrze sobie radził zarówno w szkole, jak i w Oksfordzie. Niemal już o tym zapomniała i wydawało się jej, że jej młodszy brat zawsze był bardzo przystojnym, ale raczej pustogłowym hulaką, takim jak teraz. Jakże fałszywie i niesprawiedliwie osądzałam rodzonego brata, dumała, wpatrując się w Ferdiego. W gruncie rzeczy prawie go nie znam... Jesteśmy rodzeństwem, ale każde z nas wiodło całkiem odmienne życie. Jakie to smutne! - Nauka szkolna często wydaje się nudna, a wiedza książkowa nieprzydatna - odezwał się hrabia Heyward. - Jednakże to, czego się nauczyliśmy, stanowi podstawę umożliwiającą nam pełniejsze korzystanie z wartości życia, gdy już dorośniemy. Masz co do tego całkowitą rację, Augustinie. Jak moglibyśmy, na przykład, należycie ocenić utwór poetycki czy dramatyczny, gdyby nas nie poinstruowano, czego należy szukać w literaturze? Może wiersz czy spektakl i bez tego zdołałby nas zabawić, ale nasze umysły i dusze zostałyby zubożone, pozbawione głębi przeżyć. - Ojej - jęknęła Angeline - to znaczy, że te okropnie nudne lekcje, podczas których panna Pratt siekała wiersz czy sztukę na kawałki i wbijała mi do głowy, co autor chciał powiedzieć, nawet teraz mają mi pomagać w zrozumieniu poezji czy sztuki? A ta szczera radość, prosto z serca, którą odczuwam, czytając wiersz czy oglądając przedstawienie, wcale się nie liczy? - Brawo, lady Angeline! - poparła ją wicehrabina Overmyer. -Po cóż mielibyśmy czytać poezje czy oglądać spektakle teatralne, jeśli nie dla własnej przyjemności? I cóż ty na to, Edwardzie?

- Mam wrażenie - odpowiedział - że pouczenia, jakich musiała pani wysłuchiwać, lady Angeline, były istotnie nudne i omal nie zniszczyły pani zainteresowania literaturą. Bywają jednak metody nauczania, które kształcą i jednocześnie bawią ucznia, zachęcają go do wysiłku umysłowego, a zarazem budzą w nim pasję czytania lub pogłębiania wiedzy. Miałem szczęście poznać kilku nauczycieli stosujących takie metody. - A ja miałam taką guwernantkę - oznajmiła kuzynka Rosalie. - Ale to prawdziwa rzadkość. Teraz to sobie uświadamiam. - Za moich czasów uczenie się było prawdziwą męczarnią -powiedziała kuzynka Belinda, wachlując się energicznie. - Czy musimy o tym mówić? Wszyscy się roześmiali i rozmowa zeszła na inne tory. Wkrótce potem podano im kolację, złożoną z mnóstwa rozmaitych smakołyków, łącznie z pokrojoną w cienkie jak bibułka plasterki szynką, z której słynęło Vauxhall, i - oczywiście - truskawkami ze śmietaną. - Dlaczego jedzenie na świeżym powietrzu zawsze lepiej smakuje? chciała wiedzieć Angeline. Pytanie to wywołało żywą dyskusję. - Wiem tylko tyle - podsumowała ją pani Lynd - że ma pani całkowitą słuszność, lady Angeline. I zapewne z tego właśnie powodu większość posiłków spożywamy w domu. Gdyby nie to, zanim byśmy się obejrzeli, każde z nas ważyłoby tonę! Wszyscy wybuchli śmiechem. Wyglądało na to, że całe towarzystwo bawi się wyśmienicie. Angeline rozejrzała się dookoła, zerkając przy tym na hrabiego. Uśmiechał się do swojej siostry. To najwspanialszy wieczór w moim życiu, pomyślała Angie. A potem orkiestra, która przygrywała dyskretnie przez cały wieczór, zagrała głośniej i na żywszą nutę. Było to sygnałem do rozpoczęcia tańców. Rozległy się tony walca i Angeline z pewną zazdrością przyglądała się, jak Tresham prowadzi na parkiet kuzynkę Belindę. Wnet ruszył za nimi kuzyn Leonard z hrabiną Heyward, pan Lynd z Rosalie i Ferdinand z lady Overmyer. Angie udzielono już

w Almack's oficjalnego zezwolenia na tańczenie walca, wobec tego mogła popisywać się wszędzie tym modnym tańcem. Walc był doprawdy najwspanialszym tańcem na świecie! A tańczenie go pod gołym niebem byłoby dla niej niebiańską rozkoszą... - No, Edwardzie - odezwała się pani Lynd. - Taniec z własną siostrą byłby zdecydowanie poniżej twej godności. Poproś więc lady Angeline, a ja zmuszę Christophera, by zatańczył ze mną. Trochę ruchu dobrze nam zrobi, zwłaszcza na łonie natury. Zawsze mi to powtarzano! Nabieramy wówczas do płuc czystego, zdrowego powietrza, zamiast jakichś tam szkodliwych oparów. A to, że się ruszymy, zamiast siedzieć jak przymurowani, wpłynie zbawiennie na trawienie. Mrugnęła do brata, tymczasem Cwermyer posłusznie wstał z miejsca. - Właśnie miałem cię prosić do tańca, Almo - zapewnił panią Lynd. Wyglądasz dziś niezwykle uroczo. - Dziękuję ci, mój drogi - odparła, gdy prowadził ją na parkiet. Dzięki takim pochlebstwom zawsze znajdziesz sobie partnerkę do tańca! Lord Heyward również wstał i przez chwilę Angeline zmagała się z przemożną pokusą. Trwało to jednak tylko chwilę. - Ma pan, hrabio, minę topielca, który po raz trzeci i ostatni znika pod wodą! - zażartowała. - Daruję panu życie: nie mam ochoty na walca. Usiadł z powrotem. - Znam kroki - zapewnił ją solennie. - A ja znam wszystkie klawisze fortepianu i każdą nutę na papierze odparła. - Tylko moja głowa jakoś nie potrafi przekazać tej wiedzy moim dziesięciu palcom! Byłam gorzkim rozczarowaniem dla moich guwernantek, wszystko bowiem wskazuje na to, że nigdy nie będę prawdziwą damą ani nie nauczę się zręcznie przebierać palcami po klawiaturze. - Pani jest naprawdę dobra - stwierdził. - A pan nigdy nie zostanie prawdziwym dżentelmenem - zakończyła swój wywód - bo podczas tańca nogi zmieniają się panu w drewniane kołki.

- Czy to aż tak rzuca się w oczy? - spytał. - Zapewne tak, skoro wolała pani skręcić nogę w kostce, niż tańczyć ze mną na swoim pierwszy balu. - Skręciłam nogę - odparła - żeby oszczędzić panu przykrości, jaką sprawiał panu taniec ze mną. Ale potem tańczył pan z innymi i całe moje poświęcenie poszło na marne. Może pan sobie wyobrazić coś bardziej romantycznego od walca? Zwłaszcza walca pod gwiazdami, wśród barwnych lampionów? Kuzyn Leonard i hrabina Heyward cały czas patrzą sobie w oczy, zauważyła Angeline. Pewnie nie dostrzegają nikogo i niczego wokół siebie, nawet gwiazd i lampionów. „Tańcząca walca para zawsze powinna zachowywać przyzwoity dystans, nawet jeśli ich ręce muszą się stykać, a prawidła tańca nakazują, by dżentelmen lekko dotykał talii swej partnerki, dama zaś trzymała rękę na ramieniu swego partnera. Oczywiście tych rąk - w pasie i na ramieniu nie wolno przesuwać podczas tańca nawet o pół cala". Angie niemal słyszała te rygorystyczne przestrogi, wypowiadane surowym głosem panny Pratt, która nauczyła ją tańczyć walca, chociaż wyrażała zdecydowaną dezaprobatę wobec tej jakże nieskromnej czynności. Mimo istnienia żelaznych reguł dotyczących walca, kiedy tańczyli ze sobą Tresham i lady Eagan, nie można było wetknąć między nich nawet palca, nie wspominając już o „zachowaniu przyzwoitego dystansu". W dodatku Tresham, zamiast „lekko dotykać talii swej partnerki", obejmował ją ramieniem w pasie, przyciągając do siebie. A Belinda, zamiast oprzeć dłoń na jego ramieniu, obejmowała go za szyję. Ich twarze prawie się ze sobą stykały. Angeline westchnęła w duchu i ochłodziła wachlarzem rozpaloną twarz. Czy to możliwe, by Tresham przyjął zaproszenie wyłącznie ze względu na obecność kuzynki Belindy? Czy to możliwe, że spotykał się z nią - i to często - od wesela Rosalie? - Walc miałby być romantyczny? - odpowiedział wreszcie hrabia na pytanie Angie. - Przecież to tylko taniec, nic więcej. Spojrzała na niego z ukosa. - Nie wierzy pan w nic romantycznego. Prawda, milordzie?

Zawahał się. - Wierzę w miłość - odparł. - I w dane sobie nawzajem przyrzeczenie. W małżeńską wierność i przywiązanie oraz płynące z nich zadowolenie. Wierzę, że istnieją szczęśliwe małżeństwa. Sam znam kilka takich, choć nie tyle, ile bym chciał. Ale romantyczna miłość? To określenie przyprawia mnie o zawrót głowy. To coś niebezpiecznego, co każe ludziom zakochiwać się bez pamięci i postępować nierozumnie. Nieraz prowadzi do tragedii, do zawarcia bezsensownego związku, gdy romantyczna miłość okazuje się tylko żałosnym złudzeniem. Znam również kilka takich par. O Boże... Angeline znów się powachlowała. - A może zdarza się być zakochanym i szczęśliwym, panie hrabio? powiedziała cicho. - Może romantyczne zadurzenie potrafi przerodzić się w głęboką miłość, zaowocować wiernością i przywiązaniem oraz, jak pan to ujął, płynącym z nich zadowoleniem? Nie sądzi pan, że mogłoby się wydarzyć coś takiego? - Nie przemawiają za tym żadne dowody - odparł. - Przypuszczam jednak, że wiara w coś podobnego leży w naturze ludzkiej. Podobnie jak nadzieja, że takie oczekiwania się spełnią. Ale zawsze bezpiecznej jest myśleć, mówić i działać w oparciu o rozwagę i zdrowy rozsądek. - Przecież nasze tęsknoty, nadzieje i marzenia dodają nam sił i odwagi - obstawała przy swoim. - Nie wyobrażam sobie życia bez marzeń! Patrzył teraz prosto na nią. Spostrzegła to, odrywając wzrok od Treshama i Belindy, chwilę po przyłapaniu ich na kolejnym pogwałceniu reguł tańca: przez moment żaden odstęp nie dzielił ich twarzy. - Marzenia wiodą nas tylko na manowce i doprowadzają do skrajnej rozpaczy - ciągnął Edward. - Ale pani jest taka młoda... Dopiero co weszła pani w świat, szczęśliwa przyszłość otwiera przed panią tysiące możliwości. Nie chcę rozwiewać pani złudzeń. Proszę jednak zachować ostrożność. Jeden nieopatrzny krok, a marzenia rozwieją się w pył.

A ty jakie miałeś marzenia? - pytała go w myślach, patrząc mu prosto w oczy. Co sprawiło, że poszły wniwecz? Mówisz tak, jakbyś sam nie był młody. A jednak wierzył w miłość. Miała na to dowód, wszak kochał swoją rodzinę. Nie wierzył tylko w miłość romantyczną. Głuptas! Obdarzyła go ciepłym uśmiechem. - Nie zmuszę pana do walca, milordzie - oznajmiła - ale zaraz zacznę żałośnie wzdychać i zrobię smutną minę, jeśli nie zaproponuje mi pan przynajmniej spaceru po parku. Jesteśmy w najcudowniejszym miejscu na świecie, a ja dotąd nie poznałam jego uroków. Wstał i podał jej ramię. - Podobnie jak ja - odparł. - Jestem tu również po raz pierwszy. - Wobec tego obejrzymy wszystko razem - powiedziała, wstając. Oparła się na jego ramieniu i zerknęła w stronę Rosalie. Kuzynka dostrzegła jej spojrzenie ponad ramieniem pana Lynda i skinieniem głowy wyraziła swą zgodę. Pani Lynd także uśmiechnęła się do nich. Tresham szeptał coś do ucha kuzynki Belindy. W każdym razie Angie zakładała, że jej brat szepcze. Nie musiał mówić pełnym głosem, gdyż jego usta były oddalone od ucha partnerki zaledwie o cal. To, co się stało potem, to wyłącznie moja wina, wyznał później Edward w rozmowie z samym sobą. Zareagował niezwykle impulsywnie, co było zupełnie do niego niepodobne, i musiał teraz ponieść konsekwencje swojego postępku. Przechadzali się bez pośpiechu po głównej alei parku, wraz z dziesiątkami innych uczestników zabawy. Vauxhall Gardens nie było aż tak okropne, jak się obawiał. Być może w blasku dnia jego powaby wydałyby się pospolite czy nawet tandetne, nocą jednak miało swój urok, musiał to przyznać. Podobały mu się różnobarwne lampiony, a prosta, szeroka aleja biegnąca między dwoma rzędami drzew była imponująca i doskonale utrzymana. Wszyscy byli tu bardzo weseli, ale nie dostrzegało się rażącego prostactwa. Nie

widać też było pijanych. Za to dyskretna muzyka stanowiła urocze tło do konwersacji. Wydawało się, że miejsce to jest wręcz stworzone dla niewinnej rozrywki i nie było w tym niczego złego. Czasem warto po prostu cieszyć się życiem. Edward ze zdziwieniem poczuł, że właśnie się nim cieszy. Zdumiało go to do tego stopnia, że aż musiał przemyśleć tę sprawę. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że to prawda. Lady Angeline Dudley trajkotała bez końca o wszystkim, co znajdowało się w zasięgu jej wzroku. Edward przekonał się, że wcale mu to nie przeszkadza. Sprawiało mu nawet przyjemność słuchanie jej entuzjastycznych komentarzy. Szczera, niewinna spontaniczność stanowiła niesłychanie rzadkie zjawisko. Jego znajomi byli w większości zmanierowanymi pozerami. Może ktoś inny mógłby powiedzieć to samo i o nim. Jakże przyjemne musiało być oddawanie się bezgranicznej, niepohamowanej radości i uznawanie wszystkiego, co nas otacza, za źródło niekończącego się i niczym niezmąconego szczęścia. Edward niemal zapragnął stać się podobny do tej dziewczyny. Byłoby to niezwykle - jak by to określić? - kojące. Doprawdy, samo przebywanie w pobliżu lady Angeline było kojące. Jej niepowstrzymany zapał, żywiołowość, radość istnienia miały dobroczynny wpływ na niego, niepoprawnego nudziarza. Edward od kilku dni był przygnębiony. Zaniepokoił nawet swoich bliskich, nie uczestnicząc w balu, na którym, zdaniem wszystkich, koniecznie powinien był się zjawić. Pocieszali się jednak myślą, że dzisiejszego wieczoru z całą pewnością spotka się z lady Angeline Dudley w najbardziej romantycznej scenerii, jaką Londyn miał do zaoferowania. On jednak wcześniej odwiedził Eunice i wybrał się z nią na spacer. I wówczas, po wyliczeniu wszystkich argumentów - a zebrał ich doprawdy niemało - przemawiających za tym, że ich małżeństwo mogłoby im przynieść same korzyści, oświadczył się jej z całą powagą. Odpowiedziała mu „nie". Wysunęła własne argumenty na poparcie swego stanowiska. Żaden z nich nie wydał mu się równie przekonujący jak te, które

sam przytoczył. Poczuł się bardzo przygnębiony nie tylko tym, że mu odmówiła, ale też jej kategorycznym żądaniem, by nie ubiegał się już nigdy o jej rękę, lecz zapomniał o niej i zrobił to, co powinien - znalazł sobie kogoś bardziej odpowiedniego. Kogoś takiego jak lady Angeline Dudley, którą Eunice szczerze polubiła, mimo iż trudno było ją zaliczyć do intelektualistek. - To taka dobra dziewczyna, Edwardzie - przekonywała hrabiego. - I z całą pewnością nie brak jej inteligencji. W dodatku posiada dar... jakże to określić? Dar promienności, czy może radosnej spontaniczności, w każdym razie coś w tym rodzaju. Bez względu na to, jak to nazwiemy, to doprawdy urzekająca zaleta! Dzięki niej każdy uśmiecha się mimo woli. Ona potrafi to sprawić, rozumiesz? Eunice rzadko brakowało słów. I raczej nie szafowała takimi określeniami, jak „urzekająca zaleta" czy „dar promienności". Edward postanowił zatem wziąć się na serio do szukania odpowiedniej żony. Niestety, nie mogła nią być Eunice. Nie będzie nią też lady Angeline Dudley. To przynajmniej nie ulegało wątpliwości. Na litość boską, ta dziewczyna uważała, że nawet walc jest romantyczny! Zgasiłby ten jej wewnętrzny blask w ciągu tygodnia, gdyby się z nią ożenił. Po upływie pierwszych kilku minut Angeline to trajkotała jak najęta, to znów milczała, idąc obok niego. Było to milczenie pełne zachwytu z jej strony, a zarazem zdumiewająco przyjazne ze strony Edwarda. Ani razu nie poczuł potrzeby zapełnienia ciszy potokiem słów. Angeline rozglądała się dokoła szeroko otwartymi oczami i lekko rozchylając usta, chłonęła wszystkie widoki i dźwięki. Nagle zwrócił uwagę na trzech mężczyzn, widocznych w znacznej odległości, ale niewątpliwie zmierzających w ich stronę. I chociaż byli jeszcze daleko, zorientował się, że wypili więcej, niż mogło im wyjść na zdrowie. Nawet z tej odległości widać było, że gapią się natrętnie na przechodzące w pobliżu damy i robią na ich temat uwagi, wyraźnie irytujące towarzyszących im dżentelmenów. Nie ulegało wątpliwości: szukali zaczepki. Jednym z tej trójki był Windrow.

Edward zastanawiał się, czy nie rozsądniej będzie zawrócić, zanim spostrzeże ich lady Angeline. A może lepiej przeć nieustępliwie naprzód i stawić dzielnie czoło kłopotom, o ile do nich dojdzie? To jednak mogłoby, zgoła niepotrzebnie, zwrócić na nich ogólną uwagę, gdyż wiedział z całą pewnością, że nie ścierpi, by któryś z tej trójki gapił się na Angeline lub odezwał się do niej bez należytego szacunku. Osobiście Edward nie miał nic przeciwko temu, by dać im szkołę, wolałby jednak, żeby do tego nie doszło, ze względu na damę, której towarzyszył. W końcu nie zdecydował się na żadne z tych rozwiązań. Wybrał trzecie wyjście i uczynił coś, czego wcale nie zamierzał robić. - Może wolałaby pani - zaproponował - żebyśmy na chwilę oddalili się od tych tłumów i pospacerowali po którejś z bocznych alejek, wśród drzew? Dostrzegł właśnie z lewej strony jedną z takich ścieżek i skręcił w nią, zanim jeszcze Angeline odwróciła głowę i uśmiechnęła się do niego. Nie miał pojęcia, dokąd prowadzą te drożyny. Nigdy dotąd nie był przecież w Vauxhall. Zorientował się od razu, że popełnił błąd. Ścieżka była wąska i mroczna. Na gałęziach drzew nie świeciły lampiony. Jedynie od strony głównej alei docierało tu nieco światła, a tam, gdzie splątane gałęzie nie tworzyły dachu nad ich głowami, padał na nich z góry blask księżyca. Poza tym ścieżka była kręta i całkiem pusta. - O, co za wspaniały pomysł, milordzie - westchnęła z zachwytem lady Angeline. - Cudownie tu, prawda? Wygodniej szłoby się im gęsiego, ale wyglądałoby to raczej dziwacznie. Szli więc nadal obok siebie. Angie wzięła Edwarda pod rękę i przysunęła się do jego boku, a on musiał to jakoś znieść. Otarli się o siebie kilkakrotnie - to zetknęły się ich ramiona, to znów biodra czy uda, a raz czy drugi nawet wszystko naraz. Nic nie można było na to poradzić. Dźwięki muzyki docierały do nich coraz słabiej, a gwar głosów i śmiechy wydawały się niezmiernie dalekie. Czyżby chłodne nocne powietrze stało się nagle cieplejsze?

- Najmocniej przepraszam - powiedział Edward. - Ta ścieżka jest znacznie węższa, niż się zdawało. I tak tu ciemno. Powinniśmy chyba cofnąć się i wrócić na główną aleję, lady Angeline. Windrow i jego towarzysze z pewnością zdążyli się już oddalić. - Ale tak tu pięknie! - zaprotestowała. - Słyszy pan szum wiatru w gałęziach drzew? I ptaki? Przystanął i nadstawił ucha. Miała lepszy słuch od niego. On słyszał tylko - z rosnącym niepokojem - coraz cichszy gwar głosów i dźwięki muzyki. Otaczała ich sama natura, jej dźwięki i zapachy. Rzeczywiście, było to całkiem miłe. I ten księżyc, prawie już w pełni. A na niebie lśniły chyba miliony gwiazd. Wystarczyło odchylić głowę do tyłu, by dostrzec ich niezliczone mrowie. Były równie piękne jak lampiony. Nie, znacznie ładniejsze. Poczuł, że opuszcza go całe dotychczasowe napięcie. Wciągnął w płuca potężny haust wonnego powietrza. - Ile gwiazd... Widzi pan? - powiedziała szeptem. W jej głosie brzmiał bezbrzeżny podziw. Edward po chwili zorientował się, że stoją na maleńkiej polance, skąd mieli idealny widok na niebo. Odwrócił głowę i ujrzał twarz Angeline, skąpaną w księżycowej poświacie. Jej pełne zachwytu oczy błyszczały jak gwiazdy. Zwróciła się twarzą ku niemu, pragnąc dzielić z nim wszystkie te cuda. Uśmiechała się, ale nie był to jej zwykły, wesoły uśmiech. Tym razem wydawał się bardziej marzycielski, bardziej... intymny. Jakby łączył ich jakiś wspólny sekret, niezmiernie ważny. - Widzę - szepnął. Nie wpatrywał się już w gwiazdy, tylko w jej oczy. I dlaczego właściwie mówił szeptem? Wargi Angeline rozchyliły się, lśniło na nich światło księżyca. Widać zwilżyła je językiem. Pocałował ją. I natychmiast podniósł głowę. Miał wrażenie, że prosto z nieba spadła błyskawica i ugodziła go w samo serce. Angeline się nie poruszyła. Blask tej błyskawicy - a może księżyca? - sprawiał, że jego umysł nie funkcjonował normalnie.

Pocałował ją raz jeszcze, jedną ręką przyciągając do siebie, drugą zaś obejmując w talii. Otworzył usta, rozchylając szerzej jej wargi, i wsunął język do środka, jak najgłębiej. Poczuł wilgoć i żar, dotykał miękkiego, gładkiego wnętrza jej ust. Usłyszał namiętny jęk - nie wyrwał się on z jego gardła - i poczuł, jak Angie obejmuje go za szyję, a drugą ręką otacza w pasie. Odwzajemniła jego pocałunek z płomiennym entuzjazmem. Jeśli dotąd w głowie Edwarda kołatała się jeszcze jakaś resztka zdrowego rozsądku, to w tym właśnie momencie zniknęła bez śladu. Zsunął dłoń po plecach dziewczyny i rozpostarł szeroko palce, obejmując wyjątkowo kształtną pupę, która nie dawała mu spokoju już miesiąc temu, w drodze do Londynu. Wciąż wodził końcem języka po jej podniebieniu, a drugą rękę przesunął do przodu, by objąć jej pierś. Była ciepła, miękka i pełna. Niepohamowana żądza ogarnęła jego ciało i umysł. Skoro drzwiczki kominka otwarte były na oścież, a ruszt na palenisku rozgrzewał się do białości, został mu tylko jeden sposób na ugaszenie buzującego ognia. Wzmógł nacisk na cudownie jędrne pośladki i coraz mocniej przyciskał ją do siebie. Nagle, gdy całe jego ciało zmieniło się w bolesne pragnienie posiadania kobiety, którą trzymał w ramionach, pod zaciśniętymi powiekami Edwarda pojawił się niezwykle wyraźny obraz. Była to lady Angeline Dudley. Jego otumaniony umysł zdobył się tylko na dwa, za to wyraźne i dobitne słowa. Rany boskie! Ostrzeżenie przyszło jednak za późno. O wiele za późno. Bezmyślność i żądza, oto przyczyny jego upadku. Oderwał się od jej ust i przesunął obie ręce na jej ramiona. Zrobił krok do tyłu. Bardzo zdecydowany krok. Półprzymknięte powieki, wilgotne wargi - jej szczera i bezbronna twarz była piękna aż do bólu w bladym świetle księżyca. Była to jednak twarz lady Angeline Dudley. - Błagam o wybaczenie - powiedział głosem nadspodziewanie spokojnym i naturalnym.

Rzecz jasna, to tylko puste słowa. O wybaczeniu nie mogło być mowy. - Za co? - spytała. Patrzył prosto w jej ogromne, ciemne oczy. - Nie miałem prawa zwabić pani tutaj - odparł. - Zrobiłem to, przed czym winienem panią chronić. - Jeszcze nikt mnie nie całował - powiedziała. Poczuł się po trzykroć gorszym łajdakiem, jeśli to w ogóle możliwe. - To było cudowne - dodała z rozmarzeniem. Była doprawdy niebezpieczna w swej niewinności. Jeden pocałunek a stała się podatna jak glina w rękach bezmyślnego zuchwalca. W rękach pozbawionego skrupułów uwodziciela, który omal nie doprowadził jej do zguby. Co by się stało, gdyby nie wrócił mu rozum? Czy byłaby w stanie go powstrzymać? Bardzo w to wątpił. - Naraziłem panią na szwank w sposób wyjątkowo haniebny - wyznał. Uśmiechnęła się i wyglądała już prawie tak, jak dawniej. - Ależ skąd! - zaprotestowała. - Cóż może być bardziej naturalnego niż mężczyzna i kobieta całujący się w blasku księżyca? Zasadniczo miał na ten temat identyczne zdanie. - Odprowadzę panią z powrotem do loży, do pani opiekunki i braci powiedział. Jej bracia. Dobry Boże! Tresham nie był wzorem nieposzlakowanego opiekuna. Zachowywał się skandalicznie na parkiecie, tańcząc ze swą kochanką, a raczej jedną ze swych kochanek. Było tajemnicą poliszynela, że młody książę romansował z lady Eagan, zanim jeszcze porzucił ją mąż. Może nawet Eagan odszedł z powodu Tresha? Było to zapewne rozwiązanie mniej honorowe, za to znacznie bezpieczniejsze niż wyzwanie Treshama na pojedynek. Jednak jej brat, mimo swej zaszarganej reputacji, nigdy nie uzna za rzecz najbardziej naturalną pod słońcem, że jakiś mężczyzna - wszystko jedno kto - pocałował jego siostrę, spacerując z nią przy świetle księżyca. Tresham rozszarpie go za to na strzępy.

- Chodźmy więc, jeśli to konieczne - zgodziła się z westchnieniem lady Angeline. - Proszę się nie martwić, lordzie Heyward. Oboje zawiniliśmy jednakowo: ja pocałowałam pana tak samo, jak pan mnie. I nikt nas nie widział. Nikt nigdy się o tym nie dowie. Z wyjątkiem ich dwojga, pomyślał. To o dwie osoby za dużo. Wzięła go pod rękę i przytuliła się do jego boku, gdy znów pokonywali najwęższy odcinek ścieżki. - Niech mi pan powie, że nie żałuje tego, co się stało - poprosiła. Chciałabym zapamiętać ten wieczór jako jeden z najpiękniejszych w moim życiu, może nawet najpiękniejszy ze wszystkich, ale będzie to niemożliwe, jeśli pan naprawdę żałuje tego pocałunku. Westchnął z irytacją, a zarazem z ulgą, gdy znaleźli się znów w głównej alei. Nie było tam ani śladu Windrowa. - To był cudowny wieczór - skłamał. - I czekają nas jeszcze fajerwerki - dodała radośnie. Czekały, a jakże. 11 Angeline obudziła się uśmiechnięta. Spojrzała w górę na starannie ułożone fałdy baldachimu nad łóżkiem i przeciągnęła się, aż jej zatrzeszczały palce u nóg. Objęła rękoma zagłówek, po czym splotła je na karku. Zorientowała się, że pada deszcz, choć kotary były zaciągnięte. Słyszała, jak krople dudnią o szyby. Czuła się jednak tak, jakby świeciło nad nią słońce. Czy życie może być jeszcze bardziej promienne? Vauxhall Gardens to z całą pewnością najcudowniejsze, najbardziej czarujące miejsce na ziemi. Wszystko tam jest doskonałe. I zbiera się tam najlepsze towarzystwo. Rozmowy zawsze toczą się żywo, tematy są rozmaite, lecz zawsze interesujące. Tańczył z nią pan Lynd, wicehrabia Overmyer i kuzyn Leonard. Muzyka była boska, jedzenie przepyszne.

A fajerwerki po prostu niezrównane. Zapierały dech w piersiach. Żadne słowa nie mogą tego opisać. Jedynym rozczarowaniem było to, że pokaz ogni sztucznych trwał zbyt krótko. Tak samo jak cała wyprawa do Vauxhall. Był to jednak zdecydowanie najwspanialszy wieczór w jej życiu. Bez dwóch zdań. Angeline ugięła nogi w kolanach i postawiła stopy na materacu. Kołdra zmieniła się teraz w coś w rodzaju namiotu. Jej myśli krążyły wokół najwspanialszej chwili. Odkąd się obudziła, pozwoliła tłumnie napływać wspomnieniom, ale to najlepsze zachowała na ostatek, by bez reszty poświęcić mu całą uwagę. I nawet teraz będzie je rozpamiętywać kawałek po kawałeczku, tak by szczyt cudowności przypadł na sam koniec. Hrabia Heyward... Nawet nazwisko miał prześliczne. O wiele ładniejsze od innych, które znała. Biedna Martha zadurzyła się w panu Griddlesie. Nazwisko znośne, ale w połączeniu z imieniem... Jak to możliwe, że rodzice dali biedakowi na chrzcie Gregory, skoro nazywał się Griddles? Imię i nazwisko wypowiadane razem przypominało warczenie psa z kością w zębach. Jak rodzice mogli tak unieszczęśliwić własne dziecko? A jednak to zrobili. Hrabia Heyward miał na imię Edward. Edward Ailsbury. To, co mówił, było takie rozsądne. Wypowiadał się na każdy temat, a chociaż nie próbował narzucać innym swojego zdania, nie bał się również wygłaszać opinii sprzecznych ze zdaniem przedmówcy. Zawsze też uprzejmie słuchał tego, co mieli do powiedzenia inni. Od razu było widać, że kocha swoją rodzinę. Zabrał Lorraine, swoją bratową, na przechadzkę, kiedy ona, Angie, tańczyła z kuzynem Leonardem. I miał trochę zażenowaną minę, gdy pani Lynd, wspominając o swoich dzieciach, stwierdziła, że jej najmłodsza pociecha, tak samo jak córeczka hrabiny Heyward i cała trójka małych Overmyerów, potwornie się utuczy, zanim nadejdzie lato, bo Edward ciągle zabiera całą piątkę do Guntera na lody. - Ależ Almo - odparł hrabia. - Stryjowie istnieją właśnie po to, by rozpieszczać siostrzeńców czy bratanice, nim oddadzą te biedactwa w ręce srogich rodziców.

- Obiecałeś im, że zabierzesz ich do Tower w przyszłym tygodniu wtrąciła swoje trzy grosze lady Overmyer. - Czy nie była to zbyt pochopna decyzja? - Być może - przyznał. - Ale wiem, jak ich skłonić do przyzwoitego zachowania. Zagrożę, że w drodze powrotnej nie będzie lodów. Wszyscy się roześmiali, a Angeline zachowała głęboko w sercu obraz hrabiego Heywarda w roli kochającego stryjka. Teraz nie mogła już dłużej powstrzymywać swojego najcudowniejszego wspomnienia. Jej pamięć dosłownie pękała od nadmiaru niepowtarzalnych wrażeń. Poruszyła palcami stóp i przymknęła oczy. Pocałował ją! A ona pocałowała jego. To był jej pierwszy pocałunek. Namówił ją, żeby oddalili się od głównej alei, po której chodzą wszyscy, i znalazł cichą, prześliczną polankę zalaną blaskiem księżyca. Było tam stokroć bardziej romantycznie niż wśród tych wszystkich lampionów. Wtedy pocałował ją raz, a potem chwycił w ramiona i pocałował po raz drugi. Było to zupełnie niepodobne do jej dawnych oczekiwań i marzeń o pocałunku. Zawsze się zastanawiała, jak to będzie z jej i jego wargami. Jakie będą w dotyku? Głowiła się też, czy będzie mogła wtedy oddychać. Teraz w ogóle nie pamiętała, czy oddychała podczas swego pierwszego pocałunku, ale chyba tak, inaczej by się przecież udusiła. Nie pamiętała też wyraźnie dotyku jego warg. Wiedziała już jednak, że pocałunek to znacznie więcej niż dotknięcie warg. Bierze w tym udział całe ciało, cała istota. A kiedy się całowali po raz drugi, rozchylił jej wargi językiem i wsunął go do środka! Brzmi szokująco, jeśli chcieć to opisywać słowami, ale nie słowa, lecz doznania składały się na jej wspomnienia. Wszystko w niej tam, w środku, zmieniło się w galaretę. Bolącą galaretę. Nogi ugięły się pod nią i czuła dziwne pulsowanie w miejscu, którego nie umiała nazwać. Ich ciała przylgnęły do siebie. Był taki muskularny, potężny, męski, taki... zupełnie obcy.

Znała tylko zapach jego wody kolońskiej. A potem przytuliła go mocno, pragnąc, żeby był jeszcze bliżej - ale do tego musieliby się pozbyć kilku warstw ubrania. Na myśl o tym przypomniała sobie, jak gorąco zrobiło się na polance w ciągu tych kilku minut, gdy trzymali się w objęciach. Jakby ktoś rozpalił wielkie ognisko, wrzucił do niego cały las i dodał jeszcze trochę węgla. Jedna z jego dłoni rozpostarła się - o Boże! - na jej siedzeniu. A druga podkradła się do piersi i zamknęła wokół niej. Był to doprawdy zaskakujący pierwszy pocałunek... najwspanialszy ze wszystkich pocałunków w świecie! Szczerze mówiąc, wszystkie inne pocałunki, prócz tego jednego, nie obchodziły jej ani trochę. To było najwspanialsze doświadczenie w całym jej życiu. Nie wyobrażała sobie, żeby cokolwiek mogło je zaćmić. Nigdy! Może tylko wolałaby, żeby to wszystko trwało wiecznie i nigdy się nie kończyło... Bo pocałunek się skończył, oczywiście. A ten najmilszy, najukochańszy jeszcze ją potem przepraszał! Zupełnie jakby ją niecnie wykorzystał, skompromitował, naraził na szwank. Nawet użył tego określenia. A przecież nie można skompromitować damy, jeśli nie było przy tym żadnego świadka, prawda? Oczywiście, że można! - odezwał się w jej głowie głos panny Pratt, i to najsurowszym tonem. - Dama zawsze musi zachowywać się nienagannie, nawet w samotności swego buduaru! Była to, doprawdy, najbardziej idiotyczna z mnóstwa głupich wypowiedzi panny Pratt. A potem przyznałam mu się, że to był mój pierwszy pocałunek. I powiedziałam, że był cudowny. Może nie powinnam była tego mówić? Pewnie wydałam mu się głupią gąską. Ale właściwie, czemu nie? Po co udawać doświadczoną i znużoną życiem, skoro wcale taka nie jestem? I błagałam go, aby powiedział, że wcale nie żałuje tego, co zrobił. A on przyznał, że to był uroczy wieczór. „Uroczy" było stanowczo zbyt słabym określeniem. Tego właśnie wieczora Angie dokonała najwspanialszego odkrycia - hrabia Heyward to bardzo przyzwoity, poważnie myślący mężczyzna, dla którego uprzejmość, logika i zdrowy rozsądek są ważniejsze od

pozowania na dandysa i hołdowania brutalnej przemocy. Niestety, o takim człowieku zawsze można powiedzieć, że jest nudnawy. Tresham bez ogródek nazywał go starym nudziarzem. A przecież wcale tak nie jest! Angie wiedziała teraz z własnego doświadczenia, że taki mężczyzna może być również namiętny, zwłaszcza gdy jest sam na sam z kobietą, którą kocha. I to jaki namiętny! Z kobietą, którą kocha... Angeline nadal miała zamknięte oczy. Poruszyła kilkakrotnie palcami stóp i wreszcie uniosła powieki. Czy właśnie tym byłam dla niego? Kobietą, którą kocha? Musiało tak być! Nie mógłby przecież tak mnie całować, gdyby było inaczej. Dziś wieczorem zobaczę go znowu, w każdym razie mam taką nadzieję, na balu u lady Hick, który podobno zapowiada się na sensację sezonu. Tak, z pewnością się tam pojawi! Angie odrzuciła kołdrę i spuściła nogi na podłogę. Zamierzała tego ranka udać się na spacer po parku w towarzystwie Marthy i Marii. Miała im tyle do opowiadania! Wciąż jednak padało, chyba więc trzeba będzie zrezygnować z tych planów. Na szczęście istnieją sklepy i zawsze można robić w nich zakupy. Są też herbaciarnie, w których można przyjemnie pogawędzić z przyjaciółkami. Zanadto rozpierała ją energia, aby mogła usiedzieć w domu, czekając, aż nadejdzie wieczór! Kiedy późnym popołudniem hrabia Heyward zjawił się w Dudley House, zaprowadzono go do biblioteki na parterze, a majordomus poszedł sprawdzić, czy książę pan jest w domu. Edward nie mógł sobie nawet pozwolić na nadzieję, że nie zastanie go w domu. Był absolutnie pewny, że Tresham znajduje się w swojej rezydencji. Zauważył przedtem księcia w Izbie Lordów. Z pewnością wrócił do domu, skąd wybierze się gdzieś wieczorem. Powiódł wzrokiem po półkach pełnych książek, zajmujących całe ściany biblioteki, zastanawiając się, czy Tresham otworzył kiedyś choćby jedno z tych dzieł. Blat wielkiego dębowego biurka był pusty, z wyjątkiem kałamarza i kilku gęsich piór leżących na

bibule. Kryte skórą fotele z wysokimi oparciami - na oko bardzo wygodne - stały po obu stronach kominka. Szezlong ustawiono pod przeciwległą ścianą. Trudno było sobie wyobrazić, aby Tresham spędzał tutaj dużo czasu. Edward ruszył w stronę kominka z tego tylko powodu, że nie miał ochoty czekać przy drzwiach, zdradzając wyrazem twarzy, jak bardzo jest zdenerwowany. Ale że przy kominku staje się zazwyczaj we własnym domu, nie w cudzym, zmienił kierunek marszu i podszedł do okna. Stojąc przy nim, wyglądał na zewnątrz. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak przygnębiony. Ani równie zażenowany. Wolałby być gdziekolwiek, byle nie tutaj. Po przeciwnej stronie Grosvenor Square zobaczył służącą, która czyściła leżącą przed wejściem wycieraczkę do butów, i pozazdrościł dziewczynie jej spokojnej, nieskomplikowanej egzystencji. Była to jawna bzdura. Niczyje życie nie jest spokojne i pozbawione komplikacji. Może się nam co najwyżej wydawać od czasu do czasu, że życie kogoś innego albo - jak w jego wypadku - wszystkich innych ludzi jest stokroć lżejsze od naszego. Pech sprawił, że gdy wychodził z domu, jego matka i Lorraine wróciły właśnie z wizyty; ściągnęły w dodatku ze sobą babkę i Julianę i wszystkie naraz, rzecz jasna, zapragnęły się dowiedzieć, dokąd to Edward się wybiera taki wyelegantowany i świeżo ogolony. - Chcę się trochę przejść - powiedział wymijająco, całując w policzek matkę i babkę. - Możesz mi wierzyć, Adelaide - ozwała się babka. - Za tym na pewno kryje się jakaś dama! Coś mi się zdaje, że lady Angeline Dudley. - Była razem z nami w Vauxhall wczoraj wieczorem - oznajmiła Juliana z uśmiechem, jakby matka albo babka o tym nie wiedziały. - Mam nadzieję, że nie zamierzasz zabrać jej na przejażdżkę po parku, Edwardzie - odezwała się matka, wyglądająca właśnie przez okno holu. W tej chwili nie pada, ale lunie lada chwila. Nie podobają mi się te chmury, ani trochę! Cóż za ponury dzień! - Bardzo być może - orzekła babka, wymachując lorgnonem w stronę wnuka, i to z taką energią, jakby dyrygowała orkie-

strą symfoniczną - że twój syn, Adelaide, wybiera się do Dudley House, by się jej oświadczyć. Czy tańczył z nią w Vauxhall, Lorraine? A może skradł jej całusa? Vauxhall to najodpowiedniejsze miejsce w Londynie na takie sprawki. Do dziś to pamiętam... Ach, nie ma to jak wspomnienia młodości! Wszyscy wybuchli śmiechem, a twarz Lorraine podejrzanie się zaróżowiła. Całkiem zapomniały zażądać od niego odpowiedzi na pytanie babki. A może to wcale nie było pytanie? Edward postanowił ratować się ucieczką, zanim któraś z nich przypomni sobie o tym i ponowi owo kłopotliwe pytanie. I tak się niebawem dowiedzą. Drżał na myśl, że drzwi za jego plecami zaraz się otworzą. Byłby jeszcze bardziej zły, gdyby zamiast Treshama wkroczył majordomus z wieścią, że Jego Książęcej Mości niestety nie ma w domu. Ale przecież nie wprowadzono by go tutaj, gdyby tak się sprawy miały! Czy ten Tresham zawsze każe tak długo na siebie czekać? Chociaż... od jak dawna właściwie czekał? Miał wrażenie, że od godziny, ale pewnie nie trwało to dłużej niż pięć, najwyżej dziesięć minut. Wreszcie drzwi się otworzyły. Heyward się odwrócił. Oczy Treshama wydawały się smoliście czarne. Dlaczego właśnie te oczy od razu przyciągały uwagę? Brwi miał uniesione. W długich palcach trzymał rączkę lorgnonu. Jeśli będzie miał czelność podnieść to szkiełko do oczu... Nie podniósł. - A, to ty, Heyward - powiedział z ledwie dosłyszalnym westchnieniem. - Na chwilę pamięć mnie zawiodła i przeniosłem się w przeszłość, gdy majordomus doręczył mi twój bilet. Teraz jednak przypomniałem sobie, że tamtego Heywarda niestety nie ma już wśród nas. Czemu zawdzięczam przyjemność?... Mam nadzieję, że przeczucie mnie myli. Nie myliło go, ma się rozumieć. I nie mógłby być bardziej bezczelny, choćby nawet chciał. - Przyszedłem prosić o rękę lady Angeline Dudley - wyjaśnił Edward.

Tym razem westchnienie księcia było wyraźne. I bardzo wymowne. A słowa nie nastąpiły po nim od razu. - Doprawdy? - powiedział wreszcie. - Rozumiem, że chciałbyś ją poślubić. Zaiste, niezbyt oryginalny pomysł. Dostaniesz od niej kosza, możesz być tego pewny. - Być może - odparł sztywno Edward. - Pozwolisz, Tresham, że zaczekam na jej decyzję. Taką czy inną, jak los zdarzy. Proszę tylko o pozwolenie zwrócenia się do niej w tej sprawie. Sądzę, że moja pozycja jest ogólnie znana, ale gotów jestem podać wszystkie szczegóły, jeśli zechcesz mnie wysłuchać. Tresham w milczeniu przyglądał się gościowi przez kilka chwil, po czym przeszedł przez cały pokój, by zasiąść za biurkiem. - Nalegam, oczywiście, aby w przypadkach takich jak ten lady Angeline sama podejmowała decyzje - oznajmił. - Nie mam ochoty zyskać opinii brata tyrana. Zrozumiałe, prawda? A, zapomniałem, że nie masz doświadczenia pod tym względem. Obie twoje siostry wyszły za mąż, zanim odziedziczyłeś tytuł. Więc nie jestem pierwszym, który się o nią stara, pomyślał Edward. Prawda, sama wspominała mi o oświadczynach Exwicha. Wielka szkoda, że nie przyjęła jednego z poprzednich konkurentów... chociaż takiego jak Exwich z pewnością bym jej nie życzył! Cóż, w zaistniałej sytuacji podobne rozważania nie miały sensu. - Siadaj, proszę - Tresham niedbałym gestem wskazał hrabiemu krzesło po przeciwnej stronie biurka. - Będziesz musiał mnie przekonać, że jesteś odpowiednią partią dla lady Angeline, zanim pozwolę ci na rozmowę z nią. Miał do tego, rzecz jasna, pełne prawo. Jednakowoż niemal każdy ojciec czy brat - z wyjątkiem Treshama - pozostawiłby szczegóły umowy małżeńskiej na później, kiedy dama wyrazi już zgodę. Ale niech będzie! Warunki umowy małżeńskiej można rozpatrywać pod kątem interesów obu stron. Panna musi wnieść pokaźny posag. Podyskutujemy i o tym. Edward usiadł, zdecydowany, że nie okaże się pokornym suplikantem.

Spojrzał Treshamowi prosto w oczy i, podobnie jak on, uniósł brwi. Angeline czytała w kółko tę samą stronę tej samej książki i ciągle nie mogła zrozumieć ani słowa. Raj utracony pana Miltona wymagał pełnej koncentracji. Było to dzieło literackie, które zapewne wysoko ceniła panna Goddard. Angie nie spotkała jej od czasu swojej pierwszej wizyty w bibliotece. Jeśli będzie miała okazję porozmawiać z hrabią Heywardemem tego wieczoru - oby! - wspomni o tym także jemu. Przeczytała już sześć z dwunastu ksiąg, które składały się na to dzieło, i ogromnie jej się spodobały. Panna Pratt nie pozwalała swojej wychowance czytać Raju utraconego, gdyż ktoś stwierdził kiedyś w obecności tej zacnej damy, że pan Milton przedstawił szatana w taki sposób, iż wydaje się znacznie bardziej interesujący niż Bóg. Angeline odczuła wówczas ulgę, że nie będzie miała do czynienia z tym bardzo długim poematem, nigdy bowiem nie przepadała za czytaniem poezji. Teraz jednak okazało się, że jest to znakomite i bardzo zajmujące dzieło. Mimo to dziś zupełnie nie potrafiła skupić się na jego lekturze. Jej myśli nieustannie powracały do nadchodzącego wieczoru, którego nie mogła się doczekać. Może Edward zechce znowu mnie pocałować, dumała z nadzieją. A ja postaram się jakoś mu to ułatwić. Drzwi salonu otworzyły się. Angie podniosła głowę i zobaczyła stojącego w progu brata. Uśmiechnęła się do niego, ale nie odpowiedział jej uśmiechem. Wyglądał na straszliwie znudzonego. Coraz lepiej znała ten wyraz jego twarzy. Znowu, westchnęła w duchu. Kto to może być tym razem? - Lepiej zejdź do biblioteki, Angeline - rzekł Tresham. - Kolejny konkurent oczekuje twojej odpowiedzi. Zamknęła książkę, nie zapominając o zakładce. - Naprawdę muszę tam iść? - Co za bezsensowne pytanie. Oczywiście, że musiała. - Któż to taki? Tresh niemal się uśmiechnął. W każdym razie wyglądał na rozbawionego. - Stary nudziarz - odparł.

- Hrabia Heyward? - Glos Angeline zabrzmiał prawie jak pisk. - A któż by inny? - Tym razem książę wyraźnie się uśmiechnął. Powstrzymaj burzę uczuć, która tobą targa, i zejdź do niego, Angeline. Słyszałem, że Heyward rozpaczliwie poszukuje żony. Mógłby jednak wykazać więcej realizmu w swych aspiracjach! Omal sam mu nie odmówiłem w twoim imieniu, ale nie chcę cię pozbawiać tej przyjemności. Angie zerwała się na równe nogi, zanim jeszcze uświadomiła to sobie. Wpatrywała się w brata, nie mogąc wykrztusić słowa. Hrabia Heyward oświadczył się ojej rękę? Już? W popłochu zaczęła zastanawiać się nad swoim wyglądem. Po powrocie z zakupów (była na nich z przyjaciółkami) zmieniła suknię na domową i nie poleciła Betty, by poprawiła jej fryzurę. Bo i po co? Przecież wieczorem pokojówka i tak będzie musiała ją uczesać, a do tego czasu Angie nie zamierzała opuszczać domu i nie spodziewała się niczyjej wizyty. Włosy wyglądały chyba nie najgorzej; nie przypłaszczyły się zbytnio pod kapeluszem i sama trochę poprawiła je ręką. A suknia? Choć niezbyt nowa, należała do jej ulubionych - była w kolorze słońca, ozdobiona na dole spódnicy różnobarwnymi paskami. W sam raz odpowiednia na tak ponury dzień, pomyślała Angeline. Czy prezentowała się wystarczająco dobrze, by przyjąć oświadczyny hrabiego Heywarda? Nawet jeśli nie, gdyby powiedziała bratu, że przed zejściem do biblioteki musi przebrać się i uczesać, spojrzałby na nią takim wzrokiem, jakby jej wyrosła druga głowa! - Już schodzę - obiecała i sama się zdziwiła, że głos jej nie zadrżał przy tych słowach. Była prawie pewna, że oszalałe serce za chwilę wyskoczy jej z piersi. - Nie ma powodu robić takiej tragicznej miny - stwierdził Tresham, otwierając przed nią drzwi. - Za pięć minut będzie po wszystkim. A jutro zjawi się następny kandydat. Schodziła po schodach niepewna, czy nogi nie odmówią jej posłuszeństwa, ale szczęśliwie dotarła na dół. Jak w jednym cie-

le, nawet tak wybujałym jak grochowa tyka, da się pomieścić tyle szczęścia? Majordomus czekał na korytarzu przed biblioteką, żeby otworzyć drzwi lady Angeline. Zamknął je, gdy tylko weszła do środka. Heyward stał na wprost biurka, dyskretnie elegancki w ciemnozielonym sukiennym surducie, białej koszuli, brązowych spodniach i lśniących jak lustro butach z cholewami. Od razu poznała, że jest świeżo ogolony. Na pewno użył tej cudownie pachnącej wody kolońskiej, pomyślała, choć z tej odległości nie czuła jej zapachu. Miał nad nią wyraźną przewagę: wiedział, że się oświadczy, toteż ubrał się starannie i uczesał, jak należy. Kochała go tak bardzo, że aż zapierało jej dech w piersiach. Nie uśmiechał się. Nic dziwnego, przecież to była bardzo poważna sprawa! Podczas ceremonii ślubnej też się nie będzie uśmiechał. Gotowa była się o to założyć... mimo iż wiecznie wbijano jej do głowy, że damy nigdy się nie zakładają ani nie biorą udziału w grach hazardowych (patrzono jednak przez palce, kiedy wygrywały drobne sumy w karty). Uśmiechnęła się do niego, chociaż była pewna, że nie odpowie jej uśmiechem. Nagle stanął jej przed oczami wczorajszy wieczór i ich pocałunek. Czy to możliwe, że to ten sam mężczyzna? Czy chwila namiętności, krótkie sam na sam, może tak przeistoczyć człowieka? - Dzień dobry, panie hrabio... Pospieszył do niej z drugiego końca pokoju, pełen powagi i uszanowania. - Dzień dobry, lady Angeline - odwzajemnił powitanie, sięgając po jej rękę i obejmując ją serdecznie, gdy spoczęła w jego dłoni. A potem... Och, potem! Przyklęknął przed nią na jedno kolano w odruchu całkiem niepotrzebnej galanterii, który zupełnie do niego nie pasował, ale był taki romantyczny! Wpatrywała się w niego z rozchylonymi ustami i błyszczącymi oczyma.

- Lady Angeline - przemówił uroczyście. - Czy wyświadczy mi pani ten zaszczyt i zgodzi się zostać moją żoną? Tak, tak, tak! Całym sercem TAK! Zanim wypowiedziała sakramentalne „tak" - na sekundę, może ułamek sekundy wcześniej - coś się wydarzyło. Było to coś, co później bardzo długo i z niesłychanym trudem starała się ubrać w słowa; teraz jednak w ułamku sekundy wtargnęło do jej świadomości i uniemożliwiło przyjęcie oświadczyn. Edward nawet nie wspomniał o swojej miłości ani o tym, że to ona uczyni go najszczęśliwszym z ludzi. Miała wrażenie, że klęknął przed nią tylko dlatego, że powiedziano mu, iż prosząc damę o rękę, właśnie tak należy się zachować. Nigdy nie mówił o miłości... a w każdym razie nie o tym, że ją kocha. Ba! Powiedział coś wręcz przeciwnego. Wczoraj wieczorem stwierdził, że wierzy w małżeńską wierność, ale nie w to, że można się romantycznie zakochać. Kiedy wyznała mu - po tym, jak się pocałowali - że był to najcudowniejszy wieczór w jej życiu, odparł, że wieczór istotnie był uroczy... ale przecież wcześniej ostrzegła go, że zniszczy ich piękne wspomnienia, jeśli przyzna, że żałuje tego pocałunku. Była to doprawdy nader chłodna odpowiedź po iście wulkanicznym wybuchu wzajemnej namiętności. Wulkaniczne wybuchy namiętności nie muszą być przejawem miłości, uświadomiła sobie Angeline. A w każdym razie nie u mężczyzn. Oni przecież często biorą sobie kochanki i na pewno nie tylko po to, by siedzieć obok nich na kanapie, trzymać je za rękę, od czasu do czasu całować w policzek i przyjemnie się czuć w ich towarzystwie. Namiętność może wiązać się z miłością, ale równie dobrze może oznaczać grzeszną żądzę. Hrabia Heyward nie mógł jej kochać. Od pierwszego spotkania stale wprawiała go w zakłopotanie i na pewno budziła w nim niesmak. Bez wątpienia nie była kobietą, z którą pragnąłby spędzić resztę życia. Jeśli taka kobieta istnieje, to z pewnością jest nią panna Goddard. Poważna, dystyngowana, inteligentna, ładna... a w dodatku byli bliskimi przyjaciółmi i mówili sobie po imieniu.

Hrabia powinien być w tej chwili u lady Sanford i prosić o rękę panny Goddard. W Dudley House pojawił się tylko dlatego, że kodeks honorowy nakazywał dżentelmenowi poślubić damę, którą skompromitował. Poza tym rodzina Edwarda zapewne nie życzyłaby sobie jego małżeństwa z panną Goddard, nie była ona bowiem odpowiednią partią dla hrabiego. Angeline była bardzo dobrą partią, nie znaczyło to jednak, że byłaby odpowiednią żoną dla Edwarda. Panna Goddard pasowała do niego idealnie, ona zaś, jako przeciwieństwo tamtej, nie pasowała ani trochę! Była wysoka jak tyczka, śniada i raczej brzydka. Nie potrafiła nawet unieść brwi jak należy - strasznie marszczyła przy tym czoło i wyglądała jak spłoszony zając. Była wulgarna, głupia, pozbawiona rozsądku. Trajkotała o samych głupstwach i miała trociny zamiast mózgu. Ubierała się też bez gustu, wystarczy spojrzeć na jej okropne kapelusze. Albo na tę suknię. A czytała tylko ckliwe powieścidła, jeśli nie liczyć tych sześciu - i pół -ksiąg Raju utraconego. I nawet tego nie potrafiła przeczytać ze zrozumieniem. Szatana uznała za imponującą postać, a Boga za nudziarza. W dodatku nie potrafiła należycie skupić się na lekturze. Wystarczyło, że pomyślała o następnym balu, i już się rozpraszała. Była beznadziejna pod każdym względem. Kogoś takiego jak ona mężczyzna, który ma chociaż trochę oleju w głowie, nie może pokochać. A ich rozkwitający romans istniał wyłącznie w jej głupiej wyobraźni. - Panie hrabio - spytała, patrząc mu w oczy, jakby chciała z nich wyczytać, że wszystkie stawiane jej tak często zarzuty to kłamstwo (choć dobrze wiedziała, że były słuszne, co do jednego!), a nawet gdyby były prawdą, on i tak nie dba o to ani trochę, gdyż kochają do szaleństwa - czy oświadcza mi się pan dlatego, że pocałował mnie wczoraj wieczorem? Najgorsze było to, że on także wbił w nią wzrok, zamiast od razu zaprzeczyć. - Skompromitowałem panią - odpowiedział po chwili. -I przybyłem tu, by to naprawić.

Tresham miał całkowitą rację, pomyślała Angeline. Hrabia to stary nudziarz, nieznośny skrupulant, pompatyczny osioł! Ma jednak dobre powody, by nie kwapić się do małżeństwa ze mną. Żaden mężczyzna nie mógłby mnie pokochać. Pchają się tu z oświadczynami tylko dlatego, że jestem siostrą księcia i mam nieprzyzwoicie wysoki posag. - Nie kocha mnie pan? Czemu wypowiedziałam te słowa szeptem? Pewnie w ogóle nie należało ich wypowiadać. Nie mogłoby to zabrzmieć bardziej rozpaczliwie, choćbym się nie wiem, jak starała. Hrabia podniósł się z klęczek, ale nadal trzymał ją za rękę. - Bardzo panią lubię - zapewnił - i nie wątpię, że z czasem powstanie między nami obopólne przywiązanie. Mam nadzieję, iż nie sądzi pani, że przyszedłem tu jedynie z powodu wczorajszego pocałunku. Ja... - urwał. Widać zabrakło mu słów. - Jestem najlepszą partią wśród tegorocznych panien na wydaniu powiedziała. - Pan potrzebuje żony, a ja męża. I jest pan najbardziej poszukiwanym ze wszystkich kawalerów. Wygląda na to, że sama opatrzność postanowiła nas połączyć, nieprawdaż? Zmarszczył brwi. - To nie całkiem tak - odparł. - Ja naprawdę chcę się z panią ożenić. Tam do licha, lady Angeline, oświadczam się po raz pierwszy w życiu. I miałem nadzieję, że po raz ostatni. Tymczasem wszystko zepsułem. Niech mi pani wybaczy! Jak mógłbym to naprawić? Nie było już nic do naprawienia. Spytała go przecież, czy ją kocha, a on odpowiedział: „Bardzo panią lubię i nie wątpię, że z czasem powstanie między nami obopólne przywiązanie". Mniej by ją zabolało, gdyby odparł stanowczo, że nie kocha jej ani trochę. Że jej nienawidzi! W nienawiści była przynajmniej jakaś namiętność. A w sympatii i przywiązaniu nie było jej ani krztyny. Angeline uwolniła rękę z jego uścisku i popatrzyła mu w oczy. - Pańska propozycja, milordzie, ogromnie mi pochlebiła. I bardzo dziękuję za pańskie starania, by wynagrodzić mi to, co

stało się wczoraj wieczorem. Nie musi się pan tym trapić. Nikt o tym nie wie i zapewniam, że nikt nigdy się nie dowie... chyba żeby pan sam komuś o tym powiedział. Pozwoliłam się pocałować i sama pana pocałowałam, ponieważ pragnęłam tego. Nikt mnie przedtem nie całował, a mam już dziewiętnaście lat. Wydawało mi się śmieszne i żałosne, że jeszcze nie wiem, co to pocałunek. Teraz się dowiedziałam i jestem panu wdzięczna za to doświadczenie. Było naprawdę bardzo przyjemne i następnym razem będę już wiedziała, czego się spodziewać i jak się zachować. Ale nie będę oczekiwała, że każdy, komu pozwolę się pocałować, przybiegnie tu nazajutrz, by mi zaproponować małżeństwo. Nie znaczy to, oczywiście, że pozwolę wszystkim, czy nawet wielu, aby mnie całowali! Pewnie zgodzę się na to może raz czy drugi. Pan, hrabio, jest dżentelmenem, a prawdziwych dżentelmenów spotyka się rzadko, mimo iż z racji swego pochodzenia i wychowania bardzo wielu mężczyzn się za nich uważa. Jestem pewna, że nie nabierze pan zwyczaju chowania się po krzakach z każdą panną, której nikt jeszcze nie całował, tylko po to, by jej pokazać, jak się to robi. To nie byłoby zgodne z honorem, a pan zawsze postępuje honorowo. Poza tym musiałby pan za każdym razem oświadczać się następnego dnia... Któraś z nich mogłaby przyjąć pańskie oświadczyny i byłby pan nieszczęśliwy do końca życia. Chyba że pokochałby pan taką dziewczynę... Ale... Plotę bzdury, uświadomiła sobie. Zamilkła, spuściła wzrok i obróciwszy rękę wnętrzem dłoni do góry, zaczęła się w nią wpatrywać. Przez dłuższą chwilę on także się nie odzywał. - Przepraszam - powiedział wreszcie, przerywając krępującą ciszę. I to było wszystko. Znów zapadło milczenie, tym razem jeszcze dłuższe, po czym hrabia skłonił się i wyszedł, nie wyrzekłszy już ani słowa. Angeline usłyszała, jak otwiera, a potem cicho zamyka za sobą drzwi. Nawet w jego odejściu nie było ani śladu jakichkolwiek emocji. Angeline nie przestawała wpatrywać się w swoją dłoń. Ta długa linia, przecinająca jej wnętrze od podstawy palca wskazującego

aż do przegubu, to linia życia, myślała. Wygląda na to, że będę żyła co najmniej sto lat. Zostało mi więc jeszcze osiemdziesiąt jeden. Osiemdziesiąt jeden lat ze złamanym sercem! A może po jakichś siedemdziesięciu, siedemdziesięciu pięciu ból zelżeje? Drzwi otworzyły się znowu, tym razem bardziej gwałtownie. - No i co? - spytał Tresham, wchodząc do biblioteki. - Ach, to ty... - Angeline podniosła głowę. - Powiedziałam mu „nie" i poszedł swoją drogą. - Mądra dziewczyna! - stwierdził z zadowoleniem książę. -Mam cię eskortować na bal u Hicksów czy Rosalie przyjedzie po ciebie? A co mnie obchodzi bal?! - miała ochotę krzyknąć. Obawiała się jednak, że jeśli wypowie choćby jedno słowo, straci panowanie nad sobą i zrobi z siebie skończoną idiotkę. Szarpnęła za klamkę i wypadła na korytarz, a potem pobiegła po schodach na górę. Nie zamknęła nawet za sobą drzwi. Książę Tresham spoglądał w ślad za nią. Brwi niemal zbiegły mu się nad nosem. - Co, u diabła? - rzucił w pustkę pokoju. - Spytałem tylko, czy odwieźć ją na ten cholerny bal! Podrapał się po brodzie i zamyślił głęboko.

12 Edward zamierzał przemknąć obok salonu i udać się prosto do swego pokoju. Nietrudno byłoby tego dokonać, bo drzwi salonu były zamknięte. Wiedział jednak, że one tam są, wszystkie, co do jednej! Spytał majordoma. Babka zwlekała z powrotem do domu - akurat dziś! Juliana również. Przystanął pod drzwiami, westchnął ciężko i wszedł do środka. Nie ma sensu odkładać tego, co nieuniknione, pomyślał. - Edwardzie, dobrze cię widzieć! Matka uśmiechnęła się do niego.

- Zaraz naleję ci herbaty - zaoferowała się bratowa. - Choć pewnie już wystygła... Zadzwonię, żeby podano świeżą. - Nie fatyguj się - rzekł. - Nie chce mi się pić. Prawdę mówiąc, chętnie by się napił, ale nie herbaty. - To żadna fatyga - zapewniła go Lorraine. - No i co? - Babka wzięła do ręki swój lorgnon, ale nie podniosła go do oczu. Miała zresztą wyjątkowo dobry wzrok jak na tak leciwą damę. Oświadczyłeś się, Edwardzie? I cóż ci odpowiedziała? - Owszem - odparł. - Oświadczyłem się. A ona odpowiedziała mi „nie". I tak obecnie sprawy stoją. - Lady Angeline Dudley? - odezwała się matka hrabiego. Zarówno wyraz jej twarzy, jak i ton głosu świadczyły o tym, że jest zdumiona. Oświadczyłeś się jej, a ona ci odmówiła? - Ale dlaczego? - zastanawiała się Lorraine, pociągając za sznur od dzwonka. - Widząc, jak spoglądała na ciebie wczoraj wieczorem, byłam pewna, że jest tobą poważnie zajęta! - Ja też jestem o tym przekonana - dodała Juliana. - A Christopher zgadza się ze mną w tej kwestii. - Najwyraźniej myliliście się wszyscy - stwierdził Edward, zaciskając założone do tyłu ręce i zmuszając się do uśmiechu. - Dziewczyna się droczy - orzekła babka, celując ze swego lorgnonu, niczym ze strzelby, w okolice jego serca. - Nie znajdzie lepszego męża od ciebie, i dobrze o tym wie. Z pewnością zamierza cię złapać, Edwardzie, zapamiętaj moje słowa! Ale chce, żebyś ją błagał na klęczkach. Panny miewają takie zachcianki; zwłaszcza te, które mogą wybierać i przebierać w konkurentach. Nie chcą być tylko pokupnym towarem na małżeńskim targu, i trudno mieć im to za złe. Każda panna na wydaniu pragnie, by zabiegano o jej względy. Ja też tego pragnęłam , i dopięłam swego. Z twojego dziadka był kiedyś lepszy numer, wierz mi, drogi chłopcze! Mogłabym opowiedzieć ci o nim takie rzeczy, że włosy stanęłyby ci dęba! - Edwardzie - spytała Juliana po krótkiej przerwie, podczas której wniesiono świeżą herbatę - czyś jej powiedział, że ją kochasz?

Do licha! Nie powiedział tego. Pewnie należało to zrobić. Nie ulegało wątpliwości, że lady Angeline właśnie to chciała usłyszeć. Spytała przecież otwarcie, czyją kocha, a on nawet wtedy nie połapał się, co powinien uczynić! I zamiast wyznać jej miłość, starał się odpowiedzieć zgodnie z prawdą. - Czy to ma aż takie znaczenie? - zapytał, siadając do herbaty, gdy stało się jasne, że musi ją wypić, czy chce, czy nie. - Mam szczery zamiar troszczyć się o damę, którą poślubię, utrzymywać z nią jak najlepsze stosunki, darzyć szczerym przywiązaniem, osłaniać ją i bronić w razie potrzeby, poświęcać jej tyle czasu i uwagi, ile tylko będę mógł, i pozostać wierny przysiędze małżeńskiej. Czyż nie na tym polega miłość? - Och, Edwardzie - westchnęła matka. - Z pewnością będziesz najlepszym z mężów! - Ale każda z nas chce wiedzieć, czy jest kochana, kiedy mężczyzna prosi ją o rękę - dodała Lorraine, podając mu filiżankę gorącej herbaty. Pragnie czuć się tą wybraną, najdroższą, jedyną! Czyżby Maurice zapewniał cię o tym? - przemknęło mu przez myśl. Na szczęście powstrzymał się w ostatniej chwili od zadania bratowej tego pytania. Nie miał zresztą wątpliwości, że Maurice kłamał jej, ile wlezie. To było zgodne z jego charakterem. No i dobrze wiedział, czego kobiety pragną i na co czekają. On sam postępował zgodnie ze starym porzekadłem, że świadczą o nas czyny, nie słowa. Tylko że dla kobiety, gdy się ją prosi o rękę, słowa miały najwyraźniej ogromne znaczenie. - Oczekują od nas powtarzania wytartych frazesów, wygodnych półprawd, bezczelnych łgarstw - sarknął. -1 na tym się opiera nasze społeczeństwo. Uważam, że od czasu do czasu powinno się ludziom mówić prawdę, zwłaszcza w sprawach najbardziej istotnych. Czemu miałbym udawać romantycznego kochanka, jeśli nim nie jestem? Czy to uczciwe w stosunku do damy, wobec której gram rolę zakochanego? Już miała odpowiedzieć mi „tak", myślał. Oczy jej błyszczały, wargi miała rozchylone, pochylała się nade mną, gdy klęczałem, czując się jak ostatni błazen. Wyglądała tak samo jak wczoraj wie-

czorem, kiedy ją całowałem, albo zaraz potem, gdy powiedziała, że to najcudowniejszy wieczór w jej życiu. Dobry Boże, zachowywała się tak, jakby była we mnie zakochana. Ale czy mogłaby pokochać kogoś takiego jak ja? I to romantyczną miłością? Edward niemal słyszał, jak Maurice prycha z niedowierzaniem. To absolutnie niemożliwe, by lady Angeline zadurzyła się we mnie. Pewnie chce po prostu jak najlepiej wyjść za mąż. A hrabia Heyward-jak sama zauważyła-jest jednym z najbardziej obleganych kawalerów w tym sezonie. Kiedy więc zdecydowała się wyjść za niego, wmówiła sobie, że go kocha. Jakie to typowe dla kobiet! Wmawiają sobie ciągle jakieś górnolotne uczucia! Gdyby przyjęła jego oświadczyny, odkryłaby niebawem, że poślubiła zwykłego nudziarza. Z zadumy wyrwał go głos matki. - Czemu udajesz, że nie jesteś zdolny do miłości, Edwardzie? spytała, wyraźnie zdziwiona tym, co przed chwilą powiedział. Doprawdy nie znam człowieka tak pełnego miłości jak ty! Zawsze stawiałeś dobro innych przed własnym. Zrozum, że masz prawo sięgnąć także po osobiste szczęście. Wolno ci kochać całym sercem, poddać się własnym uczuciom. Możesz kochać całym sobą. Nie masz obowiązku dawać nam z siebie wszystkiego, nie pozostawiając nic na własny użytek. Edward wpatrywał się w matkę jak zaczarowany. Ręka, w której trzymał filiżankę herbaty, znieruchomiała mu w połowie drogi do ust. Jeszcze nigdy nie słyszał, by matka mówiła w ten sposób. Głos jej drżał. „Nie znam człowieka tak pełnego miłości jak ty", powiedziała. A przecież uwielbiała ojca, który darzył ją niedbałym przywiązaniem, nieznającym wdzięczności ani wierności. I ubóstwiała Maurice^. „Masz prawo sięgnąć także po osobiste szczęście". Przecież jestem szczęśliwy. No, w każdym razie będę, kiedy wrócę na lato do Wimsburg Abbey. A gdy skończą się wreszcie te wszystkie problemy z wyborem małżonki i zapewnieniem ciągłości rodu, jakoś przywyknę do roli męża i ojca rodziny.

Z pewnością byłbym szczęśliwy, gdybym miał za żonę Eunice. Może właśnie teraz należałoby o niej wspomnieć? Podjąć stanowczą decyzję i sięgnąć po osobiste szczęście? Jednak trzy dni temu Eunice odrzuciła jego oświadczyny -zdecydowanie i nieodwołalnie. Powiedziała mu stanowczo, żeby już nigdy więcej nie prosił jej o rękę. Dwukrotne oświadczyny - i dwukrotna odmowa w ciągu trzech dni. W dodatku okłamał lady Angeline. Gdy prosił ją o rękę, nie były to jego pierwsze oświadczyny, choć po raz pierwszy oświadczał się tak oficjalnie i uroczyście. Edward nie był niewinny. Wprawdzie nigdy nie miał utrzymanki, ale poznał niemało kobiet. Przygody miłosne sprawiały mu radość i dawały poczucie satysfakcji. Uważał je za nieodzowny element życia, chociaż od śmierci Maurice'a nie miał kobiety. Jeszcze nigdy żadnej nie pragnął tak bardzo jak wczorajszej nocy lady Angeline. Co więcej, był pewien, że nie chodziło tu tylko o zwykłą żądzę cielesną. Dawniej miewał wiele pięknych kobiet. Spotkał ich kilka również w ostatnim roku. Niektóre były wyjątkowo ponętne. Patrzył na nie ze szczerym podziwem, ale nie budziły w nim przemożnej chęci zaspokojenia pożądania. Aż tak bardzo pociągała go tylko lady Angeline. Kobieta, której nawet nie lubił! Chociaż właściwie nie było to całkiem ścisłe. Odpowiadało mu jej poczucie humoru. Zwłaszcza to, że nie śmiała się z innych, tylko z samej siebie. Podobała mu się jej zaraźliwa wesołość i nieposkromiona radość życia. Podejrzewał także, iż w tej dziewczynie jest znacznie więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Kilka razy wyczuł w niej jakby brak pewności siebie. Zdumiało go to. Czemu właśnie ona miałaby czuć się niepewnie? Była piękna i miała wszystko, czego tylko może zapragnąć młoda dama debiutująca w wielkim świecie. Otrzymała już kilka propozycji małżeńskich, jeśli wierzyć Treshamowi, który wszak nie miał żadnego powodu kłamać w tej sprawie. Edwarda nigdy nie brała chętka, aby obcować cieleśnie z Eunice. Owszem, chciał się z nią ożenić - w bliżej nieokreślonej przy‘

szłości. Nadal tego pragnął. Eunice odpowiadała mu pod każdym względem do tego stopnia, że był gotów choćby w tej chwili wybiec z domu, popędzić do lady Sanford i błagać Eunice - na kolanach! - żeby go wybawiła z niedoli i zaręczyła się z nim. Niezbyt to dla niej pochlebne być taką deską ratunku... Jakoś nie mógł sobie wyobrazić pożycia małżeńskiego z Eunice. Wydawało mu się to dziwnie niestosowne, wręcz żenujące. Za to z lady Angeline Dudley... Ona również odmówiła mu swej ręki. Obie dały mu kosza i nie ma sensu dłużej tego rozpamiętywać! - Jestem szczęśliwy, mamo - zapewnił ze śmiechem, który jednak zabrzmiał jakoś fałszywie. - Nie róbmy tragedii z byle kosza! Jeśli dobrze pamiętam, na waszej liście figuruje znacznie więcej panien prócz lady Angeline Dudley. A i ja nie jestem całkiem nieporadny w tej sprawie. Potrafię sam znaleźć sobie żonę. Dziś mamy bal u lady Hicks, prawda? Ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę tego wieczoru, było pójście na ten bal, a zwłaszcza udział w tańcach. Ale poczucie obowiązku znów odezwało się z całą mocą. Nie ma sensu chować głowy w piasek ani kulić się pod kołdrą i z zaciśniętymi powiekami zaklinać zły świat, żeby zniknął i zostawił go w spokoju. Tak może zachowywać się pięciolatek, a nie dorosły mężczyzna. - Bal u Hicksów - powtórzyła jego matka i westchnęła. - Och, Edwardzie, tak bym chciała, żebyś był szczęśliwy! Odstawił filiżankę i wstał. - Babciu - zagadnął - nie chciałabyś już wrócić do domu? Każę, by powóz zajechał, i odwiozę cię, jeśli się zgodzisz. Ciebie także, Juliano. - To bardzo uprzejmie z twojej strony, Edwardzie - odparła babka. Twój dziadek miał nas odwieźć, wracając z klubu, ale pewnie wdał się w dysputę o polityce i całkiem zapomniał o bożym świecie. A my tu z Julianą daremnie nadstawiamy ucha, czy nie nadjeżdża. Edward wyszedł z salonu, rad, że ma coś do roboty. „Czy wyświadczy mi pani ten zaszczyt, lady Angeline, i zgodzi się zostać moją żoną?"

Dobry Boże, cóż za przedstawienie! I jeszcze klęknął przed nią. Jakie to żałosne i banalne. Cały był jednym wyświechtanym banałem! „Panie hrabio, czy oświadczył mi się pan dlatego, że pocałował mnie wczoraj wieczorem?" „Skompromitowałem panią. I przybyłem tu, by to naprawić". Do wszystkich diabłów, czy naprawdę powiedział coś takiego? Czy nie mógł zaprzeczyć albo powiedzieć jej, że wczorajszy pocałunek przekonał go, że nie chce już czekać ani chwili dłużej, więc prosi ją, by została jego żoną. W takiej sytuacji jedno małe kłamstewko jest nie tylko wybaczalne, ale wręcz wskazane. Przecież ona potrzebowała takiego zapewnienia, na litość boską! „Nie kocha mnie pan?" Spytała go o to szeptem, jakby z góry znała odpowiedź. Do stu diabłów! To był najlepszy dowód, jak bardzo czuła się niepewna. Przecież naprawdę chciał opiekować się nią przez resztę życia, zupełnie jakby ją kochał. Co więcej, po pewnym czasie pokochałby ją... Jak mógłby nie kochać własnej żony? A on, zamiast zapewnić ją o swej miłości, odpowiedział w najgorszy możliwy sposób, głupio i bezdusznie. Powiedział szczerą prawdę - ale tak, że zabrzmiała w jego ustach sucho i obojętnie. „Bardzo panią lubię i nie wątpię, że z czasem pojawi się między nami obopólne przywiązanie". A potem, stanowczo za późno, dodał: „Mam nadzieję, że nie sądzi pani, iż przyszedłem tu jedynie z powodu wczorajszego pocałunku". Zaproponował lady Angeline małżeństwo, bo ją skompromitował, choćby nawet nikt oprócz nich o tym nie wiedział. A na koniec po prostują obraził. Może nawet sprawił jej ból? Był po prostu podły. Matka całkiem mylnie go oceniła. Czy naprawdę sprawił Angeline ból? Jeśli tak, może zdoła to jakoś naprawić? Nie, o tym nie było mowy. Powiedziała „nie" i trzeba uszanować jej decyzję. Chyba że... Mimo całej jej paplaniny o zdobywaniu doświadczenia w całowaniu (bez wątpienia chciała w ten sposób dać mu do zrozumie-

nia, że nie przykłada większej wagi do ich pocałunku) był prawie pewny, że poczuła się głęboko dotknięta. A tym paplaniem starała się zamaskować brak pewności siebie. Jeżeli odgadł trafnie, było to doprawdy niepokojące odkrycie. Bo lady Angeline Dudley paplała niemal bez przerwy. A niech to wszyscy diabli! Pospieszył wydać polecenia, by powóz czym prędzej zajechał, i w holu niemal się zderzył z dziadkiem. - Witaj, mój chłopcze! - huknął markiz, klepiąc Edwarda po ramieniu swą potężną dłonią. - Cieszę się, że jeszcze cię tu zastałem. Już się obawiałem, że odwiozłeś babcię do domu. Wypominałaby mi to spóźnienie bez końca. Ach, te kobiety! Trudno z nimi wytrzymać, ale nie da się bez nich żyć! Mrugnął do wnuka i uśmiechnął się szeroko, jakby powiedział coś niezwykle oryginalnego. Na balu u lady Hicks Angeline bawiła się jak szalona. Jeszcze nigdy aż tak nie tryskała humorem. Zanim rozpoczęły się tańce, przechadzała się po sali balowej z Marthą i Marią. Szła pomiędzy nimi, ma się rozumieć, ponieważ była o wiele wyższa od obu przyjaciółek, a poza tym znacznie od nich ciemniejsza i mocniej zbudowana. Maria i Martha musiały przy niej wyglądać jak dwie pastelowe wstążeczki zawiązane na grochowej tyce! Obeszły całą salę, gawędząc wesoło. Nawet zachichotały kilka razy. Potem Angie przetańczyła sześć tańców pod rząd, uśmiechając się olśniewająco do swych partnerów i szczebiocząc wesoło, ilekroć pozwalały na to skomplikowane figury. Uśmiechała się także do innych par, gdy ją mijały: zarówno do dam, jak i do dżentelmenów. Nie zauważała tylko hrabiego Heywarda, a kiedy tańczył w odległości kilku stóp od niej, tylko jego nie obdarzyła uśmiechem. W tym właśnie momencie omal nie potknęła się o własny pantofelek. Na szczęście nie zauważył tego nikt prócz Ferdiego, który uśmiechnął się od ucha do ucha. W przerwach między tańcami Angie rozmawiała z każdym, kto się pojawił. Kręciło się koło niej mnóstwo dżentelmenów:

jedni prosili ją o taniec, inni prawili komplementy. Było wśród nich kilku osławionych łowców posagów (ostrzegła ją przed nimi kuzynka Rosalie), którzy sami byli biedni, musieli więc szukać sobie bogatych żon. Angeline, niepomna na prawdziwe zamiary tych utracjuszy, uśmiechała się do nich tak samo promiennie jak do innych. Kiedy otaczający ją tłum chwilowo się przerzedził, Ferdinand podszedł do siostry i pogratulował jej, że odpaliła kolejnego kandydata do swojej ręki. - Ależ z nich komiczne figury, Angie! A Heywarda pod tym względem chyba nikt nie prześcignie. Najlepsze, co można powiedzieć o tym biedaku, to „ależ z niego poczciwina". Zacny, ale tańczyć nie umie za grosz! - Tresh nie mówi o nim inaczej niż „stary nudziarz" - odparła, uśmiechając się szeroko, choć miała wrażenie, że wargi popękają jej od tych uśmiechów. Ferdinand roześmiał się. - Nader trafne określenie - stwierdził. - Warto zapamiętać. Angie powachlowała energicznie swoją uparcie uśmiechniętą twarz i zwróciła się do następnego tancerza. Dopiero podczas tego tańca zauważyła, że wśród gości jest także panna Goddard. Ukryła się w ciemnym kącie wśród starszych dam i miała na sobie tę samą niebieską suknię, którą nosiła na jej pierwszym balu. Wyglądało na to, że do tej pory nie zatańczyła ani razu; gdyby było inaczej, Angie z pewnością dostrzegłaby ją wcześniej. Czy któraś z tych starych dam jest jej przyzwoitką? Jeżeli tak, to dlaczego nie zatroszczyła się o partnerów dla swojej podopiecznej? Od dnia, gdy spotkały się w bibliotece, lady Angeline wszędzie rozglądała się za panną Goddard, ale jakoś nigdzie nie mogła jej spotkać. Kiedy taniec dobiegł końca i partner Angie - nie pamiętała nawet jego nazwiska, co było poważnym niedopatrzeniem z jej strony - odprowadził ją do kuzynki Rosalie, powiedziała pospiesznie, zanim tłum znów zebrał się wokół niej: - Muszę zamienić słówko z panną Goddard. Siedzi... o, tam!

- Z jaką panną? - spytała kuzynka, ale Angeline była już daleko. Wachlowała się energicznie i uśmiechała promiennie przez całą drogę. Panna Goddard, spostrzegłszy nadchodzącą, odwzajemniła uśmiech. - Jak się pani miewa, lady Angeline? - zagadnęła swoim cichym, poważnym głosem. - Pożyczyłam z biblioteki Raj utracony - pochwaliła się Angie. Przeczytałam już sześć ksiąg i zaczęłam siódmą. Ogromnie mi się podoba. Taka jestem ciekawa, jak to się skończy! - O! - Panna Goddard była nieco zaskoczona. - Brawo! Czytałam ten poemat, będąc jeszcze podlotkiem. Zawsze sobie obiecywałam, że przeczytam również Raj odzyskany, ale jakoś nigdy nie mogłam się do tego zabrać. - Hrabia Heyward był u nas dziś po południu - wypaliła Angeline. Oświadczył mi się, ale go nie przyjęłam. Nastąpiła chwila ciszy. Panna Goddard wpatrywała się w An-gie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Jestem zaskoczona - powiedziała w końcu. - I zasmucona. Szkoda, że odmówiła pani hrabiemu. - On mnie nie kocha - wyjaśniła Angie. - Spytałam go o to i odpowiedział, że nie. Oczywiście nie powiedział tego wprost. To byłoby nieuprzejme, a lord Heyward zawsze zachowuje się jak dżentelmen. Mówił coś o lubieniu i obopólnym przywiązaniu, ale nie powiedział, że mnie kocha. - Rozumiem - odparła panna Goddard. - To nie byłoby w jego stylu. Powinien był zapewnić panią o swej miłości, bo niewątpliwie byłby pani szczerze oddany do końca życia. Nie mógłby pozostać obojętny, to nie leży w jego naturze... Nie jest zdolny do kłamstwa, nawet jeśli byłoby całkiem niewinne i dobroczynne w skutkach. - Kiedyś powiedział mi, że mój kapelusz do konnej jazdy to największe okropieństwo, jakie kiedykolwiek widział! - oznajmiła Angeline. Zaskoczona panna Goddard roześmiała się. - Niemożliwe! Edward powiedział coś takiego?

- Ale uśmiechał się, kiedy to mówił - wyjaśniła Angie - więc i ja się roześmiałam. Ma cudowny uśmiech! - Tak? - Coś na chwilę odwróciło uwagę panny Goddard, ale zaraz się opamiętała. - O, przepraszam, ależ jestem nieuprzejma. Chyba jeszcze nie zna pani mojej ciotki, lady Sanford? Ciociu Charlotte, to lady Angeline Dudley. Angie usiadła na wolnym krześle naprzeciw obu pań, tyłem do parkietu, i gawędziły przez chwilę. Spostrzegłszy, że panna Goddard wpatruje się w coś (a może kogoś) za jej plecami, odwróciła się w tamtym kierunku. Zmierzał ku nim lord Windrow, uśmiechając się leniwie. Wprost ociekał męskim urokiem, zaprawionym szczyptą ironii. Angeline poderwała się z krzesła. Na jej twarzy znów zajaśniał promienny uśmiech. Uniosła rękę z wachlarzem i zaczęła nim trzepotać. Windrow był dokładnie tym, czego potrzebowała dzisiejszego wieczoru. Zjawił się dopiero teraz, jak zwykle spóźniony. Nie widziała go wcześniej, a z pewnością już by go zauważyła. Udał zaskoczenie na ich widok. - Moja bogini - powitał Angie wytwornym ukłonem i zwrócił się do Eunice. -1 czarująca panna Goddard, z którą tak wspaniale się konwersowało. Szukałem okazji do następnej, jakże inspirującej rozmowy, ale niestety, nie udało mi się spotkać pani od czasu tamtego pamiętnego wieczoru. Angeline dotknęła jego rękawa złożonym wachlarzem. Następnym tańcem miał być walc i był to ostatni taniec przed kolacją. Znakomicie! W gruncie rzeczy lubiła Windrowa, prawie tak jak swoich braci. Był hulaką i łotrzykiem, ale całkiem interesującym. I zabawnym. Czuła się też przy nim zupełnie bezpieczna, będąc absolutnie nieczuła na jego rzekomo nieodparty urok. Będzie mogła się odprężyć i bez najmniejszej obawy cieszyć jego towarzystwem. Prawda, że czynił jej bardzo niestosowne propozycje Pod Różą w Koronie i nigdy nie pokajał się, jak należy. Ale który dżentelmen nie próbowałby szczęścia w podobnych okolicznościach? Hrabia Heyward nigdy by tego nie uczynił! - odezwał się w jej głowie, i to bardzo wyraźnie, surowy głos panny Pratt. Angeline zignorowała go.

- Teraz będzie walc - oznajmiła. - Na szczęście mam już prawo go tańczyć. Tylko nie mam jeszcze partnera. Uśmiechnęła się do Windrowa z rozmyślną kokieterią. - Serce by mi pękło, gdyby nie mogła pani zatańczyć walca albo była już zajęta - oświadczył. Powieki jak zwykle opadały mu na oczy, co jednakowoż nie wpływało na bystrość jego wzroku. A poza tym te oczy wyraźnie się śmiały. - Musiałbym wyzwać wszystkie patronki londyńskiego sezonu na pojedynek, gdyby odmówiły pani prawa do walca. Tak, o wschodzie słońca. Tylko nie na pistolety, to by nie było fair. Może... na wachlarze? Słyszałem, że można tym narzędziem uszkodzić męski nadgarstek, jeśli się porządnie trzaśnie. Wspomniane damy miałyby więc nade mną ogromną przewagę: nigdy jeszcze nie pojedynkowałem się z wachlarzem w ręce! Szczęśliwie w obecnej sytuacji nie muszę ryzykować życia ani nadgarstka. Zatańczy pani ze mną walca, lady Angeline? - Oczywiście! - odparła. - To mój najulubieńszy taniec. - A czy panią, panno Goddard, mogę prosić - dodał, podając ramię Angeline, ale spoglądając na Eunice - żeby zarezerwowała dla mnie pierwszy taniec po kolacji? Będę niepocieszony, jeśli przyjdzie mi wrócić do domu, nie zatańczywszy z dwiema najpiękniejszymi damami w tej sali. Angeline odwróciła głowę i uśmiechnęła się wesoło do panny Goddard. Czy przyjmie zaproszenie? Angie miała taką nadzieję, choć Windrow był doprawdy niemądry! To okropna niesprawiedliwość losu, że panna Goddard siedzi tu przez cały wieczór i brak jej partnerów do tańca. Czy mężczyźni nie mają oczu? Chociaż... ta jej niebieska suknia znacznie bardziej wpadałaby w oko, gdyby była choć odrobinę jaskrawsza. - Dziękuję, milordzie - odpowiedziała Eunice. - Z przyjemnością z panem zatańczę. Wypowiedziała te słowa z chłodną uprzejmością. Nie sposób było zorientować się, czy jest naprawdę zadowolona, czy nie. Może woli obserwować zabawę z boku, niż brać w niej czynny udział, zastanawiała się Angeline. Chociaż trudno sobie coś takiego wyobrazić.

Tak bardzo bym chciała porozmawiać z panną Goddard, myślała Angie, gdy Windrow prowadził ją na parkiet. Naprawdę chciałabym otworzyć przed nią serce. Chciałabym, żeby została moją przyjaciółką... chociaż doprawdy nie wiem, jak mogłoby się to ziścić: jesteśmy takie do siebie niepodobne, jak dzień i noc. Panna Goddard pewnie uważa, że mam pstro w głowie. Tak bym chciała jej udowodnić, że wcale tak nie jest. Chciałabym uczyć się od niej. Chciałabym... Szczerze mówiąc, najbardziej by chciała znaleźć jakiś ciemny, ustronny kącik i płakać, ile wlezie! Byłoby to jednak czyste szaleństwo oczy zrobiłyby się czerwone i zapuchnięte, a ona wyglądałaby jeszcze gorzej niż zwykle. Ani śladu hrabiego Heywarda... Nie, jednak jest: siedzi na kozetce w pobliżu drzwi do jadalni, zatopiony w rozmowie z lady Winifred Wragge, która ma najjaskrawsze na świecie rude włosy, zielone, lekko skośne oczy i cerę jak krew z mlekiem. Jest również - oczywiście! - filigranowa i śliczna. Hrabia skupiał na niej całą uwagę (zawsze się tak zachowywał wobec swej partnerki), a ona odwzajemniała mu się tym samym. No i dobrze! Angeline skierowała siłę rażenia swego promiennego uśmiechu na lorda Windrowa, który w odpowiedzi posłał jej leniwe spojrzenie; wydawał się jeszcze bardziej rozbawiony niż zwykle. - Czy ten wieczór nie jest absolutnie cudowny? - spytała. - Z całą pewnością, moja piękna - odparł. - Brak mi słowa, które wyraziłoby, że ten cudowny wieczór jest jeszcze bardziej cudowny niż sama cudowność! Roześmiała się. - Rzeczywiście, trochę przesadziłam - przyznała. - A ja nie - zapewnił i rzucił jej zabójcze spojrzenie. No, może nie całkiem zabójcze. W jego oczach nadal było sporo rozbawienia. Roześmiała się znowu. Tańczył walca po prostu bosko! I tym razem nie było w tym żadnej przesady. Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa, powiedziała sobie twardo Angie.

13 Betty zjawiła się następnego ranka w gotowalni Angeline z załzawionymi oczyma i zaczerwienionym nosem. Mówiła barytonem, którego doprawdy mógłby jej pozazdrościć niejeden dżentelmen, gdyby nie towarzyszyła mu nieznośna chrypka. Wzięta w krzyżowy ogień pytań, przyznała, że w głowie jej huczy i czuje się okropnie, co i tak łatwo było odgadnąć. Angeline natychmiast odesłała ją z powrotem do łóżka z wyraźnym poleceniem, by pozostała w nim przez cały dzień i nie wstawała nazajutrz, chyba że będzie się czuła całkiem dobrze. Następnie przekazała odpowiednie dyspozycje do kuchni, każąc zapewnić Betty odpowiednie dla chorej lekkie posiłki oraz wszelkie domowe leki na przeziębienie. Wreszcie musiała stawić czoło - i to samodzielnie - niełatwemu problemowi, gdyż Rosalie miała się zjawić dopiero po południu, Angie zaś chciała wybrać się rano do miasta. Mogła wprawdzie wziąć ze sobą którąś ze służących, ale gdyby wystąpiła z podobną sugestią, gospodyni niewątpliwie zrobiłaby minę męczennicy i oznajmiła, że wszystkie są niezbędne w domu. Nie miała też zamiaru prosić Treshama, by jej towarzyszył, a na Ferdinanda musiałaby czekać stanowczo zbyt długo, bo nie zwykł wstawać przed południem. Postanowiła więc pójść sama. Nic złego jej się nie stanie. Nie wybierała się daleko, więc raczej nie groziło jej spotkanie kogoś znajomego, kto mógłby ją zauważyć i donieść Treshamowi, że biega sama po Londynie. Kiedy dotarła do domu lady Sanford, okazało się, ku jej wielkiej radości, że pani domu jest co prawda nieobecna, ale panna Goddard chętnie ją przyjmie. Przecież właśnie z nią chciała się zobaczyć. Pomysł, by się z nią spotkać, przyszedł Angeline do głowy podczas bezsennej nocy i zdecydowanie podniósł ją na duchu. - Co za miła niespodzianka - powitała ją panna Goddard, wstając z miejsca, gdy tylko wprowadzono Angie do niewielkiego salonu.

- Mam nadzieję, że mówi pani szczerze i nie uznaje mej wizyty za bezczelne narzucanie się - westchnęła Angeline, siadając na krześle wskazanym jej przez pannę Goddard i zdejmując rękawiczki. Pozwoliłam sobie przyjść, bo dopiero wczoraj wieczorem, widząc panią schowaną w ciemnym kącie sali balowej, uświadomiłam sobie, że już od naszego pierwszego spotkania miałam nadzieję zaprzyjaźnić się z panią. Wiem, że to absurdalne, pani jest taka inteligentna, wykształcona, oczytana, a ja... - urwała nagle. - A pani? - Panna Goddard uniosła pytająco brwi. - Ja ciągle trajkoczę - wyznała Angeline. - Bez końca! I to o niczym. Nic na to nie mogę poradzić. Wszystkie moje guwernantki, bez wyjątku, mówiły mi, że mam siano w głowie, co ujawnia się ponoć, gdy tylko otworzę usta. Nigdy nie przykładałam się zbytnio do nauki. Czasem próbowałam, ale nie potrafiłam się skupić dłużej niż na kilka minut. Nie znosiłam zwłaszcza poezji i dramatu. Panna Pratt czytała wiersz albo sztukę na głos, wymawiając z naciskiem każde słowo, i co kilka wersów robiła pauzy, żeby wyliczyć zawarte w nich wartości artystyczne i moralne. Zanim dotarła do końca, nie pamiętałam już, co było na początku. W dodatku omal nie wyłam z nudów! - Nic dziwnego - stwierdziła panna Goddard. - Cóż za okropna metoda nauczania. Nie sądzę, bym mogła polubić tę pannę Pratt, choć była to zapewne bardzo zacna osoba. W jej oczach pojawiły się iskierki wesołości. - Ależ oczywiście - przytaknęła Angeline. - Była zupełnie pozbawiona wad. A to, rzecz jasna, jeszcze bardziej zachęcało mnie do płatania jej różnych figli. Raz wsadziłam jej do łóżka ogromnego pająka. Wrzaski panny Pratt obudziły chyba całą wieś, odległą o milę od Acton. Potem zrobiło mi się wstyd, bo dowiedziałam się, że panicznie bała się pająków. - Nie było to zapewne godne pochwały zachowanie - przyznała panna Goddard. - Ale wydaje mi się, że została pani do tego wyraźnie sprowokowana. Nauka powinna być radością, podobnie jak lektura. A doprawdy trudno się nimi radować, kiedy przerywa się co kilka linijek, by wtłoczyć uczniowi do głowy cudzą inter-

pretację tekstu. Zwłaszcza jeśli chodzi o dzieło naprawdę wartościowe. Angeline roześmiała się, panna Goddard poszła w jej ślady. Powiedziała na temat nauczania niemal to samo, co mówił hrabia Heyward w Vauxhall. Czyżby uczenie się mogło być naprawdę interesujące? - Chciałaby pani podyskutować na temat Raju utraconego? Minęło już sporo czasu, odkąd czytałam to dzieło, ale wywarło na mnie duże i nieprzemijające wrażenie. Z przyjemnością podzielę się z panią moimi spostrzeżeniami. Sprawiłoby mi to ogromną przyjemność, pomyślała Angeline. Cudownie byłoby mieć przyjaciółkę, z którą można porozmawiać rozsądnie i na poważne tematy. Ale przecież nie po to tu przyszłam. Dziś mam jej co innego do powiedzenia. I będzie to naprawdę dobry uczynek. Zrobię wreszcie coś dla innych, udowodnię, że nie jestem samolubna, i od razu poczuję się lepiej. Tak bardzo mi tego potrzeba! Przez tyle godzin, zamiast spać, wmawiałam sobie, jak wspaniale się bawiłam na balu u lady Hicks. Znacznie lepiej niż wtedy, gdy głowa i serce dosłownie pękały mi od nadmiaru radości. Po tej wizycie będę się wreszcie czuła naprawdę szczęśliwa. - Szczerze mówiąc, przyszłam tu porozmawiać o lordzie Heywardzie wyznała, pochylając się ku swej rozmówczyni. - Doprawdy? - Panna Goddard również się pochyliła. - Czyżby pani żałowała, że mu odmówiła? - Nic podobnego! - zapewniła ją z ciężkim sercem Angeline. -Chciałabym zadać pani jedno pytanie. Nie musi pani odpowiadać, bo w gruncie rzeczy jest to z mojej strony bezczelne wtrącanie się w cudze sprawy, które nie powinny mnie obchodzić. Ale nie mogę milczeć, bo całe to zawracanie głowy związane ze stosownymi małżeństwami jest tak okropnie zagmatwane. Każda ludzka istota chce dobrze wyjść za mąż czy się ożenić, a to znaczy, że trzeba zapolować na kogoś odpowiedniego. Nie chodzi mi tylko o łapanie męża, bo to działa w obie strony, o czym zresztą nie miałam pojęcia, zanim nie przyjechałam do Londynu na swój debiut. Zawsze myślałam, że to tylko my, kobiety, mamy nadzieję znaleźć

idealnego męża. Okazało się, że to zwykły brak wyobraźni z mojej strony. Przecież mężczyźni, z różnych powodów, też muszą się żenić, chcą więc znaleźć jak najlepszą kandydatkę na żonę. Ale najlepszą partią, zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet, nie zawsze bywa osoba, która się im najbardziej podoba. Często jest to ktoś, kto przypadł do gustu ich rodzinie, ma odpowiednią pozycję albo pochodzenie. Czasem chodzi o pieniądze, byle nie z handlu i rzemiosła, bo to nie wypada, choć prawdę mówiąc, niczym się one nie różnią od innych. Nikt nie myśli o miłości ani o tym, że dwoje ludzi będzie musiało jakoś ułożyć sobie wspólne życie, przy czym często okazuje się, że ślub nie przyniósł im oczekiwanych korzyści, chociaż cała reszta świata aprobuje ich związek. Ludzie bywają okropnie głupi, prawda? - Istotnie, zdarza się to stanowczo zbyt często - przyznała panna Goddard. - Ale o co właściwie chciała mnie pani spytać, lady Angeline? - No cóż, chciałam zadać bardzo niedyskretne pytanie - wyznała Angie. - Ale muszę je zadać, bo to jest główny cel mojej wizyty. Czy pani kocha hrabiego Heywarda, panno Goddard? To znaczy, czy naprawdę kocha go pani aż tak, że boli panią, o, tutaj! - stuknęła się zaciśniętą pięścią w okolicę serca - na samą myśl, że może nigdy nie będzie go pani miała dla siebie? Panna Goddard jeszcze bardziej zagłębiła się w fotelu i oparła ręce na poręczach. Wydawała się całkowicie rozluźniona. Tylko dwa palce, wskazujący i środkowy, wystukiwały na poręczy jakiś rytm. - Dlaczego mnie pani o to pyta? Jesteśmy z Edwardem w przyjaźni, i to od lat. - Ale czy wyszłaby pani za niego, gdyby się pani oświadczył? -dopytywała się Angeline. Panna Goddard już otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale zamknęła je z powrotem. Zaczęła mówić dopiero po dłuższej chwili milczenia. - Kiedyś umówiliśmy się, tak nieobowiązująco, rozumie pani - rzekła że pobierzemy się w bliżej nieokreślonej przyszłości, jeśli w międzyczasie nie zmienimy zdania. Żadne z nas nie myśla-

ło wtedy o rychłym małżeństwie, chociaż oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że małżeństwo może się okazać lepszym rozwiązaniem niż pozostawanie w stanie wolnym. A niekiedy może się okazać wręcz konieczne. Jednak byliśmy wówczas namiętnymi poszukiwaczami wiedzy, ot, dwoje młodych ludzi, których nie pociągał realny świat. Woleliśmy ten, który można było odnaleźć na kartach książek, lub ten, który czekał na nas w szacownych murach uniwersytetu w Cambridge, czy wreszcie ten, za którym tęskniły nasze spragnione podniecających badań umysły. Zaszło jednak coś, co zmusiło nas do zmiany planów. Zmarł brat Edwarda, a on sam został hrabią. Bardzo wiele to zmieniło, sama pani rozumie. Edward nie przestał być sobą, ale stał się ważną osobistością w realnym świecie. - Ale dlaczego miałoby to coś zmienić? - spytała Angeline. -Hrabia Heyward nie musi przecież żenić się dla pieniędzy! Gdyby tak się rzeczy miały, Tresham nigdy by mu nie pozwolił prosić o moją rękę. Nie musi też wzmacniać własnej pozycji pozycją żony. Jedyną rzeczą, jakiej wielki świat ma prawo od niego wymagać, jest stosowne małżeństwo. Pani, panno Goddard, jest jak najbardziej stosowną dla niego żoną, prawdziwą damą: wytworną, rozsądną, błyskotliwą. A w dodatku przyjaźnicie się ze sobą. Panna Goddard uśmiechnęła się. - Ależ lady Angeline! Wczoraj dała pani Edwardowi kosza, a dziś chce go swatać? Angie wbiła wzrok we własne dłonie. Tak, właśnie to próbowała robić... z tym że pragnęła wyswatać nie tyle jego, ile swoją nową przyjaciółkę, którą ogromnie polubiła. Dla Marthy i Marii miała wiele serca i żywiła nadzieję, że pozostanie z nimi w serdecznej przyjaźni przez resztę życia. Ale panna Goddard to co innego! Była taką przyjaciółką, o jakiej Angie zawsze marzyła. Sama nie bardzo wiedziała, czemu tak jest, ale tak właśnie było. I dlatego bolało ją serce, kiedy widziała, jak Eunice podpiera ścianę podczas balu, niedostrzegana i niedoceniana przez nikogo, choć górowała nad większością dam. A zwłaszcza nad nią. - Po prostu przyszło mi na myśl - odparła szczerze - że kochacie się wzajemnie, a on mimo to był zmuszony oświadczyć się

o moją rękę. Nie tak dosłownie zmuszony, ale zdecydowanie namawiany i popychany do małżeństwa, jakiego oczekuje wielki świat i jego rodzina... To naprawdę bardzo mili ludzie. Mam wrażenie, że szczerze mnie polubili, i wierzę, że byłabym dla niego odpowiednią żoną. Ale to z panią powinien się ożenić! To panią musi poślubić! Kiedy przechadzaliście się razem po sali balowej (po tym, jak tańczyła pani z lordem Windrowem), wyglądaliście na idealnie dobraną parę. Jakbyście byli stworzeni dla siebie! - A jemu się wydawało, że jest pani w świetnym humorze -zauważyła panna Goddard. - I słusznie - przytaknęła Angeline. - Byłam w siódmym niebie. Jeszcze nigdy nie bawiłam się tak wyśmienicie! Znowu opuściła wzrok na swoje ręce. Panna Goddard milczała, zamiast podjąć na nowo konwersację. Milczenie przeciągało się. Dopiero po upływie strasznie długiej minuty Angeline podniosła głowę. - Po prostu chciałabym zostać pani przyjaciółką, jeśli nie uważa pani tego za kompletną bzdurę. Mogłybyśmy od czasu do czasu pójść razem do parku albo do biblioteki. Albo spędzić trochę czasu ze sobą, gdybyśmy się spotkały na jakimś przyjęciu. Ale chciałabym również, by pani wiedziała, że nie wprawi mnie to w zakłopotanie, jeśli zechce pani zachęcić hrabiego Heywarda do starania się o panią. Nie uznam tego za zerwanie przyjaźni... o ile zgodzi się pani zaprzyjaźnić ze mną. Naprawdę będę się cieszyć waszym szczęściem i... O Boże, nie mam prawa mówić pani tego wszystkiego. Pewnie tylko mnie przyszło do głupiej głowy, że mogłybyśmy się zaprzyjaźnić. - Lady Angeline. - Panna Goddard pochyliła się w stronę Angie i wyciągnęła do niej rękę. - Wychowałam się w Cambridge, razem z moim bratem, pod opieką ojca. Moja matka zmarła, gdy miałam sześć lat. Wyrosłam w świecie mężczyzn. Pod wieloma względami było to wspaniałe wychowanie. Mogłam czytać wszystko, co mi wpadło w ręce, przysłuchiwać się rozmowom niezwykle pobudzającym umysł i chłonąć wiedzę, ile dusza zapragnie. Nie znałam jednak żadnych dziewcząt w moim wieku. Nigdy nie chodziłam do szkoły. Teraz mieszkam u mojej ciotki. Jestem już zbyt

stara, bym mogła czuć się swobodnie wśród pani rówieśniczek, ale jeszcze za młoda, by dołączyć do grona pozbawionych wszelkiej nadziei starych panien. Nie jestem całkiem bez grosza ani nie pochodzę z pospólstwa, nie przyjmowano by mnie jednak w wielkim świecie, gdybym nie była siostrzenicą lady Sanford. Nigdy nie miałam oficjalnego debiutu. Nie jestem pełną życia, błyskotliwą osobowością, którą od razu by dostrzeżono w eleganckim towarzystwie. Proszę nie myśleć, że rozczulam się nad sobą. Zawsze byłam zadowolona z tego, czym mnie los obdarzył. Pod wieloma względami był dla mnie łaskawy. Chociaż nie miałam guwernantki ani nie chodziłam do szkoły, otrzymałam znakomite wykształcenie. Zdobywanie wiedzy zawsze było dla mnie ekscytującą przygodą. Ale zawsze też marzyłam o tym, żeby mieć przyjaciółkę, lady Angeline. - Nawet taką, która ma siano w głowie? - spytała Angeline. - Pani guwernantki zasłużyły na to, by smażyć się w piekle przez całą wieczność! - zawyrokowała panna Goddard. Obie wybuchły śmiechem. - Ogromnie panią polubiłam - stwierdziła panna Goddard. -A jeśli mi przyjdzie ochota poobcować przez jakiś czas z geniuszami najwyższego lotu, zawsze mogę wrócić do mego ojca i dyskutować z uczonymi. Ale naprawdę chciałabym mieć przyjaciółkę... nawet jeśli musiałabym omawiać z nią wszelkie zalety Raju utraconego1. Obie znów się roześmiały. I w tym właśnie momencie drzwi salonu otworzyły się i wszedł hrabia Heyward, wprowadzony przez służącą, która zapomniała się upewnić, czy pani przyjmuje. Hrabia stanął w drzwiach jak wryty. Serce podskoczyło Angeline do gardła, po czym znów opadło do stóp. Było to doprawdy bardzo denerwujące. Angie wstała, podobnie jak panna Goddard, która podeszła do gościa, wyciągając ku niemu ręce. - To ty, Edwardzie? - ucieszyła się. - Mam przyjemność gościć u siebie lady Angeline Dudley, jak widzisz. Zgodziłyśmy się właśnie, że wczorajszy bal u lady Hicks był wspaniały. Co więcej, lady Angeline twierdzi, że nigdy jeszcze nie bawiła się tak znakomicie.

Angie uśmiechnęła się promiennie. - Był to istotnie udany wieczór - przyznał z pewnym przymusem hrabia, nie odrywając oczu od panny Goddard. - Bardzo przepraszam, Eunice. Gdybym wiedział, że masz gościa, z pewnością bym ci nie przeszkadzał. Już uciekam, wpadnę innym razem. - Nie, nie! - zaprotestowała Angeline. - Właśnie miałam wyjść. Niechże pan siada, milordzie. Co prawda nie powinnam rządzić się w domu panny Goddard, to znaczy lady Sanford... ale jej nie ma teraz w domu, więc to panna Goddard ma prawo decydować, czy gość ma usiąść i gdzie usiąść. Nie musi pan rezygnować z wizyty, hrabio, ze względu na moją obecność. I tak zabawiłam tu już zbyt długo i jestem pewna, że panna Goddard marzy, bym wreszcie sobie poszła. Już mnie nie ma. - Lady Angeline przyszła tu sama - wtrąciła Eunice, spoglądając na Edwarda. - Jej pokojówka zaniemogła, wróci więc do domu w towarzystwie mojej służącej. - Ależ ja... - zaczęła Angie. Hrabia utkwił w niej spojrzenie swoich niebieskich oczu. Nie było zbyt przyjazne. - Lady Angeline - oznajmił - z przyjemnością odprowadzę panią do domu. Jestem zdumiony, że książę Tresham i lady Palmer pozwolili pani opuścić Dudley House bez eskorty. - Och, oni nie mają o tym pojęcia! - wyjaśniła pospiesznie. -Wolałam nie informować ich o tym. Burczeliby na mnie co najmniej przez tydzień. Potrafię wrócić do domu sama, słowo daję! Jakoś nie zauważyłam po drodze rzezimieszków czających się za każdym rogiem. A pan? Spojrzenie hrabiego stało się lodowate. - Odprowadzę panią, lady Angeline - oświadczył stanowczo. Nie miał prawa wtrącać się w jej sprawy. Najmniejszego prawa! Nie był jej ojcem, bratem, mężem... ani nawet narzeczonym! W ogóle nikim dla niej nie był. A w dodatku nie zaproponował jej tego grzecznie, tylko po prostu stwierdził, że ją odprowadzi. I nawet okiem nie mrugnął, gdy zmierzyła go swoim najbardziej wyniosłym spojrzeniem.

- To bardzo uprzejmie z twojej strony, Edwardzie - pochwaliła hrabiego panna Goddard. Pokonana Angeline spuściła wzrok pod pełnym wyrzutu spojrzeniem nowej przyjaciółki, która mogła przecież wykorzystać wizytę hrabiego na zacieśnienie serdecznych więzi z nim i ocalić ją samą od nieproszonej opieki urodzonego despoty! - Niech i tak będzie, panie hrabio - powiedziała, mierząc go wzrokiem. Nie podziękuje mu. Co to, to nie! Szlag by ją chyba trafił! Poczuła się odrobinę lepiej, gdy zaklęła, chociaż tylko w duchu. Panna Goddard uśmiechnęła się do niej pojednawczo. Zdrajczyni, pomyślała Angeline. Judasz w spódnicy! Edward miał fatalny humor. Nie był zbyt radosny już wówczas, gdy zjawił się u lady Sanford, ale wtedy miał jeszcze nadzieję na spokojną, rozsądną rozmowę z Eunice. Wierzył, że będzie to balsam dla jego duszy. Może Eunice zgodzi się na krótki spacer? Dzień był słoneczny, ciepły, ale nie parny. Zamiast tego szedł teraz ulicą z lady Angeline Dudley, która poprzedniego dnia odrzuciła jego oświadczyny! Nie chciała nawet oprzeć się na jego ramieniu, skutkiem czego szło się im nad wyraz niewygodnie. I miała jeszcze czelność mierzyć go tym samym władczym i pogardliwym spojrzeniem, jakim obrzuciła Windrowa w trakcie niesławnego incydentu w Reading. Jakby to on zachował się teraz w sposób nieobyczajny - i to z rozmysłem! A przecież żadna dobrze wychowana panna nie wychodzi z domu bez przy-zwoitki czy godnej zaufania służącej. „Jakoś nie zauważyłam po drodze rzezimieszków czających się za każdym rogiem. A pan?" Zupełnie jakby każdy rzezimieszek reklamował swoją działalność na wielkiej, zawieszonej na szyi tablicy. I jakby tylko złodzieje stanowili zagrożenie dla samotnej damy. Czyżby przykre doświadczenie Pod Różą w Koronie niczego jej nie nauczyło? Edward czuł się głęboko urażony i - diabli wiedzą czemu -winny, jakby powinien był za coś ją przeprosić. Nie powiedział, że

ją kocha. Czyżby te słowa miały jakieś znaczenie? Dlaczego miałby się czuć winny tylko z tego powodu, że powiedział jej prawdę? Świat stanął chyba na głowie! Znacznie prościej było na nim żyć, gdy obecny hrabia Heyward był zwykłym Edwardem Ailsburym. - Czy w Dudley House nie ma innej służby prócz pani osobistej pokojówki? - odezwał się, przerywając ciszę, jaka zaległa między nimi. -1 czy to ta sama pokojówka, której zabrakło przy pani Pod Różą w Koronie? Czyżby była taka chorowita? W głosie Edwarda słychać było rozdrażnienie. - Jeśli mają to być aluzje do mego niewłaściwego zachowania, milordzie - odparowała Angeline - to zwracam panu uwagę, że to wyłącznie moja sprawa! A nie życzę sobie, by wtykał pan nos w moje sprawy... - Dzięki Bogu, że nie muszę! - ...bo one pana nie dotyczą, Bogu dzięki! Ostatnie kwestie wypowiedzieli równocześnie. - Przynajmniej w jednej kwestii jesteśmy zgodni - podsumował. - Rzeczywiście - potwierdziła. Przechodzili właśnie przez główną ulicę. Hrabia rzucił grosik małemu zamiataczowi ulic, który odgarnął im sprzed nóg dymiącą kupę końskiego nawozu. - Bardzo się cieszę - rzucił nieco kąśliwie - że spędziła pani wczorajszy wieczór tak przyjemnie. Było to widoczne na pierwszy rzut oka, Eunice nie musiała mi tego obwieszczać. - Cóż to znowu ma znaczyć? - nastroszyła się. - Nic - odparł. - Staram się po prostu prowadzić uprzejmą rozmowę. - Zabrzmiało to raczej złośliwie - zauważyła. - Naprawdę cudownie spędziłam tam czas. I w cudownym towarzystwie. - Między innymi w towarzystwie lorda Windrowa, jak mniemam zauważył. - Wyglądało na to, że była pani nim zachwycona. - Bo też byłam zachwycona - odparła. - Ogromnie! Jest uroczy i zajmujący. - Jeśli mnie pamięć nie myli - rzekł - zaledwie dwa dni temu w Vauxhall mówiła pani, że to najcudowniejszy wieczór w jej życiu.

Czy każdy następny wieczór w pani życiu jest lepszy od poprzedniego? Czy aby wkrótce nie zabraknie pani superlatywów? A może określenie „cudowny" wystarcza pani na wszystkie okazje? - Wtedy w Vauxhall starałam się po prostu być uprzejma odpowiedziała. - Myślałam, że mógłby się pan poczuć urażony, a nawet zraniony, gdybym nie zapewniła, że to, co się tam wydarzyło, sprawiło mi wielką przyjemność. Boże drogi, pomyślał, sprzeczamy się o każde słowo, jak para nieznośnych dzieciaków. Dlaczego? Oświadczył się jej wczoraj, ponieważ uznał, że ją skompromitował w Vauxhall. I dlatego, że wszyscy go przekonywali, iż właśnie ona najbardziej się nadaje do roli przyszłej hrabiny. Odmówiła mu. Sprawa zakończona. Ku jego wielkiej radości. Nie była kobietą, która by mu odpowiadała. Nie miała pojęcia, jak się należy zachować. Co ją podkusiło, żeby odwiedzić Eunice? I w dodatku wybrać się do niej bez eskorty. Biedna Eunice! - Podoba się panu mój kapelusz? - spytała ni stąd, ni zowąd Angeline. Był w paski - czerwone i pomarańczowe. Choć nieco zbyt jaskrawy, wydawał się całkiem ładny. Miał niewielkie sztywne rondko i wysoką główkę. Jak widać, lady Angeline nie próbowała odjąć sobie wzrostu. - Czy zawsze zmusza pani ludzi do tego, by wybierali między kłamstwem a brutalną prawdą? - spytał, czując, że znów ogarnia go rozdrażnienie (czy raczej wzrasta, bo od dobrych paru minut nie opuszczało go nawet na chwilę). Zdawał sobie sprawę, że zabrzmiało to raczej jak zarzut, zdziwił się więc, gdy zobaczył, że Angeline się uśmiecha. - Kiedyś powiedział mi pan prawdę - przypomniała mu. - Ja się wtedy roześmiałam, a pan uśmiechnął. Mile wspominam tę chwilę. - A zatem i tym razem powiem prawdę - rzekł. - Kapelusz jest zbyt jaskrawy, a kolory gryzą się nie tylko ze sobą, lecz także

z suknią. Mimo to doskonale pasuje do pani. Jest odbiciem pani charakteru. Jej uśmiech stał się szerszy, ale oczy wbiła w chodnik przed sobą. - Przez całą noc będę leżała bezsennie - oznajmiła - próbując odgadnąć, czy miał to być komplement, czy zniewaga. - Jedno i drugie po trosze - odparł krótko. I pomyślał, że on także spędzi tę noc bezsennie, zastanawiając się, dlaczego w towarzystwie lady Angeline Dudley tak często zapomina o dobrych manierach. Do licha! Ta kobieta wyprowadziłaby z równowagi nawet świętego! Roześmiała się. Trudno było nie lubić jej śmiechu. Nie był to ani dyskretny chichot dobrze wychowanej damy, ani prostackie rżenie nieobytej prowincjuszki. Śmiech Angeline wydawał mu się zawsze kwintesencją wesołości. I był ogromnie zaraźliwy, choć tym razem Edward nie śmiał się razem z nią. Zbliżali się już do Dudley House. Na szczęście! Resztę drogi odbyli w milczeniu. Hrabia zatrzymał się u podnóża frontowych schodów, by zobaczyć, jak jego podopieczna znika - cała i zdrowa - we wnętrzu domu. Ona jednak, zanim weszła po stopniach, również przystanęła i odwróciła się w jego stronę. - Nie podziękuję panu za odprowadzenie do domu - oświadczyła. - Nie czuję ani odrobiny wdzięczności. - Nie zależy mi na pani wdzięczności - odparł. - Odprowadziłem panią nie po to, by zaskarbić sobie jej wdzięczność, tylko dlatego, że ktoś powinien był to zrobić. Dobry Boże, pomyślał. Zaledwie dwa dni temu całowałem te usta, tuliłem ją do siebie... Niemal płonąłem żądzą, którą we mnie wzbudziła. Czyżbym był szalony? I wtedy Angie znowu się uśmiechnęła, a on poczuł diablo irytujące trzepotanie w pobliżu serca. - To właśnie najbardziej mi się w panu spodobało, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy - wyznała. - Ale zaczyna być trochę męczące. - Gdyby pani potrafiła zachowywać się rozważnie - odparł sztywno nie miałaby pani okazji do zastanawiania się nad tym,

czy jestem męczący, czy nie, lady Angeline. I z pewnością oboje bylibyśmy z tego radzi. Uśmiech nie zniknął z jej twarzy. Przechyliła głowę na bok, choć ten ruch, pełen przekory, wydał się w tej chwili dziwnie żałosny. - Tak - potwierdziła. - Z pewnością. Miłego dnia, hrabio! Odwróciła się, niemal pędem pokonała frontowe schody i wpadła w drzwi, które lokaj właśnie otworzył. Zatrzasnęły się za nią. No i cały ranek mam zmarnowany, przemknęło Edwardowi przez myśl. Ranek istotnie zakończył się nie lepiej, niż zaczął. Edward wrócił do domu lady Sanford i wprowadzono go do saloniku, w którym tym razem zastał Eunice samą. - O, to ty - powiedziała. - Zastanawiałam się, czy wrócisz. Wyglądasz jak chmura gradowa. Czyżby lady Angeline aż tak cię rozdrażniła? - Ona nie ma pojęcia, jak się zachować - odparł. - Wczoraj zaproponowałem jej małżeństwo, pewnie już o tym wiesz. Wieczorem nie wspomniałem ci o tym, ale właśnie tak się sprawy miały. Odmówiła mi. Jeszcze nigdy w życiu nie czułem takiej ulgi! Przyszła tu, aby ci o tym powiedzieć? Pochwalić się swoim triumfem? - Czemu miałaby to robić? - spytała Eunice, wskazując Edwardowi to samo krzesło, na którym wcześniej siedziała lady Angeline. - Nie sądzę, żeby była zdolna do czegoś takiego. Musiałaby mieć wyjątkowo paskudny charakter. W głębi duszy zgadzał się z tą opinią. To jego uwaga była odrażająca. Lady Angeline Dudley nie budziła w nim, jak widać, najszlachetniejszych uczuć. - Przyszła tu - ciągnęła Eunice - prosić mnie, bym została jej przyjaciółką. I zapewnić, że nie poczuje się w najmniejszym stopniu urażona, jeśli wyjdę za ciebie, ponieważ, według niej, to oczywiste, że ty i ja kochamy się nad życie. - Co takiego?! - zdumiał się Edward. - Jest w niej jakiś głęboko skrywany smutek - mówiła dalej Eunice. Chociaż „smutek" to niewłaściwe słowo. „Tęsknota" pasuje znacznie bardziej. Poza tym, ma się rozumieć, Angeline myli

się, jeśli chodzi o nasze uczucia. Co prawda kochamy się szczerze. Ale ona sądzi, że jesteśmy w sobie romantycznie zakochani. Edward zmarszczył brwi. - Chciałbym, żebyś zmieniła zdanie i zgodziła się wyjść za mnie, Eunice - powiedział. - Zycie stałoby się takie spokojne. - I nudne - dodała cicho. - Więc i dla ciebie jestem tylko starym nudziarzem? - Skądże znowu! Wcale nim nie jesteś, Edwardzie, chociaż często zachowujesz się tak, jakbyś nim był. I chyba sam uwierzyłeś, że nim jesteś. Ale to nieprawda. Ty po prostu jeszcze nie odkryłeś, kim naprawdę jesteś. Tym razem brwi Edwarda się uniosły. - W wieku dwudziestu czterech lat miałbym nie wiedzieć, kim jestem? Uważam, że znam siebie lepiej niż większość mężczyzn. - I jesteś w błędzie! - stwierdziła stanowczo. - Ale nie będę rozwijać tego tematu. Ona cię kocha bez pamięci, wiesz? - Lady Angeline Dudley?! - wykrzyknął. - To absurd! Ta dziewczyna sama nie wie, co się jej kotłuje w głowie. - Zgadzam się, że w jej głowie panuje zamęt - odparła Eunice. - Ale trudno się dziwić. Chroniono ją przed życiem, najwyraźniej przesadnie. I nie okazywano jej miłości. A teraz puszczono ją na głębokie wody wielkiego świata. Musi uporać się z problemami swojego pierwszego sezonu i z istną plagą wielbicieli, którzy ustawicznie proszą ją o rękę. Podniecają to, ale równocześnie budzi w niej niesmak. Jest całkiem zagubiona. Poznała jednak kogoś, kogo uważa za uosobienie stałości, za nieugiętą opokę na wzburzonym morzu i pragnie tej ostoi namiętnie, do szaleństwa! - I to mam być ja? - zdumiał się. - Czyżbyś już zapomniała, Eunice, że wczoraj odmówiła mi swej ręki? - Nie zapewniłeś jej, że ją kochasz - odrzekła. - Pewnie ci o tym powiedziała - warknął. Nie czuł już zdumienia, tylko gniew. - Uważasz, że powinienem był ją okłamać? - Ależ skąd! - zaprzeczyła Eunice. - Miałeś całkowitą rację, mówiąc jej to, coś powiedział, jeśli to rzeczywiście prawda. Ona zaś miała słuszność, odmawiając ci swojej ręki, choć, jak przypuszczam, serce jej krwawiło.

- Wczoraj wieczorem bawiła się jak szalona - przekonywał. - Och, Edwardzie, nic nie rozumiesz... - westchnęła. - Przecież musiało tak być! Pod niektórymi względami Eunice niewiele się różni od innych kobiet, pomyślał. Też ma zwyczaj mówić zagadkami. - Najlepiej będzie, Edwardzie - poradziła mu - jeśli potraktujesz wczorajszy dzień nie jako ostateczny koniec twych starań o rękę lady Angeline, lecz jako zakończenie ich pierwszego aktu. Reszta dramatu nie została jeszcze napisana. A nie ma nic bardziej irytującego niż nieukończony dramat! Z przyjemnością odpowiedziałby na to stekiem przekleństw. Nie mógł jednak tego uczynić, rzecz jasna. Musi się wstrzymać, przynajmniej do chwili, gdy zostanie sam. - Zakładam, że powinienem ostatecznie pożegnać się z nadzieją na pozyskanie twych względów, Eunice? - Powinieneś - przytaknęła łagodnie. - Nie pasowalibyśmy do siebie, Edwardzie, możesz mi wierzyć. Mam nadzieję, że pewnego dnia będziesz tego pewien tak samo jak ja. Jesteśmy stworzeni na przyjaciół, nie na kochanków. - W takim razie nie będę ci dłużej zabierał czasu - powiedział, wstając. - Poczułeś się dotknięty - zauważyła. - Miewaliśmy już dawniej sprzeczki i zawsze zapewniałeś mnie, że działają na ciebie raczej pobudzająco niż irytująco. Nie złość się więc i teraz. I pracuj dalej nad swoim dramatem. Do diabła z dramatem, pomyślał, ukłonił się i opuścił salon. Ostatni promyk nadziei zgasł. Kilka minut później, idąc ulicą, mamrotał pod nosem przekleństwa, a znał ich niemało. Najpierw jednak upewnił się, czy nie ma nikogo w pobliżu. Gdy skończył, jakoś nie miał wrażenia, że mu naprawdę ulżyło.

14 Przez dwa tygodnie po swych podwójnych pechowych oświadczynach, gdy dostał kosza zarówno od Eunice, jak i od lady Angeline Dudley, Edward był tak załamany, że mało brakowało, a wróciłby do Wimsbury Abbey i pozostał tam aż do następnej wiosny. Bo czy naprawdę musiał aż tak spieszyć się z małżeństwem? Ma dopiero dwadzieścia cztery lata, jest zdrowy jak koń i nie zwykł ani uczestniczyć w szaleńczych wyścigach powozów, ani pojedynkować się o byle co. Prawdę mówiąc, nie miał żadnych upodobań, które mogłyby się przyczynić do jego przedwczesnej śmierci. A zatem, pomijając możliwość jakiegoś nieprzewidzianego wypadku, mógł spokojnie zaczekać co najmniej rok, zanim się ustatkuje. Co prawda żadnego nieszczęśliwego wypadku nie da się przewidzieć, dumał. Właściwie to zwlekanie z ożenkiem nie miało sensu. Wcześniej czy później musi to uczynić, czemu więc nie od razu, żeby mieć ten krok za sobą i zacząć już korzystać z uroków życia rodzinnego i ojcostwa? Pod koniec tych feralnych dwu tygodni wydarzyło się coś, co oderwało Edwarda od posępnych myśli. Pewnego dnia późnym popołudniem zjawił się Fenner, ale zamiast spytać od razu o Lorraine i zabrać ją na przejażdżkę po parku, poprosił Edwarda o chwilę rozmowy w cztery oczy. Zdumiewające, pomyślał hrabia. Nie był przecież ojcem Lorraine ani jej bratem. Co więcej, nie łączyły ich żadne więzy krwi, jedynie powinowactwo. - Ojciec hrabiny Heyward przebywa poza miastem - wyjaśnił Fenner, gdy zasiedli w salonie na parterze. - Napiszę do niego, oczywiście. Ale hrabina wyraźnie sobie życzyła, żebym pomówił z tobą, Heyward. Czuje się odpowiedzialna wobec rodziny swego męża, tym bardziej że niewiele czasu upłynęło od jego śmierci. A poza tym jest do was ogromnie przywiązana. Twierdzi, że od samego początku małżeństwa zaznała z waszej strony wyłącznie dobroci i serdeczności. Jesteście dla niej jedynie krewnymi jej córki,

ale traktuje was jak własną rodzinę. Wraz z nią sprawujecie opiekę nad małą Susan, dlatego hrabina za żadne skarby nie chciałaby was urazić ani sprawić wam bólu. Nie ulegało wątpliwości, że uczucia łączące Lorraine i Fennera są bardzo poważnej natury. Edward nie uświadamiał sobie dotąd, że sprawy zaszły już tak daleko. Z drugiej strony, nie było w tym nic dziwnego. Oboje dojrzali, choć wciąż młodzi i wolni, stanowili idealnie dobraną parę. Rozum podpowiadał Edwardowi, że powinien się cieszyć wraz z nimi. Maurice nie był dla Lorraine dobrym mężem. Ale serce mówiło inaczej. Maurice był jego bratem. Nagle poczuł się tak, jakby uczestniczył w jego drugim pogrzebie. Matka zapewne będzie miała podobne wrażenie. Tak samo Alma i Juliana. Cóż, to Maurice'a, a nie Lorraine łączyły z nimi więzy krwi. Na tym polegała różnica. Jednak wszyscy pokochali Lorraine, gdy tylko weszła do ich rodziny. Edward uważał ją raczej za siostrę niż bratową. - Bardzo nam zależy na tym, aby Lorraine była szczęśliwa -powiedział. W obecnej sytuacji miało to o wiele większe znaczenie niż ich rodzinna żałoba, która była sprawą prywatną i przemijającą. - Pragnę ożenić się z hrabiną Heyward - oświadczył Fenner. -Pokochałem ją przed pięcioma laty i nie przestałem kochać do dziś. Ona również chce wyjść za mnie. Jestem pewien, że mnie kocha. Jednak żadne z nas nie chce uczynić nic, co mogłoby zmącić spokój waszej rodziny. Jeżeli uznacie, że snujemy nasze plany z nadmiernym, niestosownym pośpiechem, gotowi jesteśmy zaczekać ze ślubem jeszcze rok. Mam nadzieję, że to wystarczy, ale jeśli będzie to konieczne, zaczekamy nawet dłużej. Przerwał i spojrzał pytająco na Edwarda. Miłość, zadumał się hrabia. Czymże ona jest, do diaska? Najwidoczniej łączy w sobie romantyczne uniesienie i wielką moc pożądania. Na czym polega istota miłości? I na ile trwałe jest to uczucie? Wydawało się, że to, co łączyło Lorraine i Fennera, było naprawdę trwałe. Może dlatego, że przed pięcioma laty popełnili błąd - właściwie uczyniła to Lorraine - a teraz nadarza się okazja jego naprawienia. Rzadko kto otrzymuje od losu drugą szansę.

Gdyby nie ten wariacki zakład, gdyby powóz Maurice'a nie zderzył się na zakręcie z furą siana, gdyby jedno z tysiąca drobnych, pozornie nic nieznaczących wydarzeń uległo niewielkiej zmianie, ich życie potoczyłoby się zupełnie innym torem. Jednak podobne rozmyślania nie miały sensu. Lorraine i Fenner otrzymali swoją drugą szansę i nie zamierzali jej zaprzepaścić. I słusznie. Maurice nie żył, a życie toczyło się dalej. - Nie mogę się wypowiadać w imieniu mojej matki i sióstr -powiedział Edward - aczkolwiek mam nadzieję, że zgodzą się ze mną. Lorraine była idealną żoną dla mojego brata i jest wspaniałą matką mojej bratanicy. Zależy mi na jej szczęściu tak bardzo, jakby była moją rodzoną siostrą. Jeśli będzie z tobą szczęśliwa, a wierzę, że tak się właśnie stanie, nie widzę powodu, abyście mieli zwlekać ze ślubem, czy to rok, czy choćby jeden dzień dłużej, niż sami będziecie chcieli. Okres żałoby dobiegł końca. Zycie musi toczyć się zwykłym trybem. Życzę wam wszystkiego, co najlepsze. Wyciągnął rękę do Fennera, a ten uścisnął ją gorąco. - Dziękuję - rzekł. - Jesteś bardzo dobry. Edward poczuł się jeszcze bardziej załamany. Czy dlatego, że Maurice'a już nie było, a Lorraine zaczynała nowe życie? A może dlatego, że inni wierzyli w miłość i czasami pozwalało im to zaznać szczęścia? Zresztą kto wie, może z całkiem innego powodu? Szybko dotarło do niego, że Fenner jest bratem lady Palmer i kuzynem Treshama (co prawda drugiego stopnia, ale zawsze). Równie blisko był spokrewniony z lady Angeline Dudley, a lady Palmer była jej przyzwoitką, roztoczyła nad nią opiekę podczas jej pierwszego sezonu. Zaręczyny Lorraine i Fennera z pewnością zbliżą do siebie obie rodziny, choćby tylko na czas wesela. Edward byłby bezgranicznie szczęśliwy, gdyby już nigdy nie miał spotkać żadnego z Dudleyów. Niestety, Fennera wiązało z tą rodziną kuzynostwo drugiego stopnia. Obawy Edwarda okazały się w pełni uzasadnione. Przekonał się o tym, zanim minął następny tydzień, wkrótce po ukazaniu się w porannej gazecie oficjalnego zawiadomienia o zaręczynach. Sytuacja była nawet gorsza, niż hrabia przewidywał, gdyż wpływ na wzajemne zbliżenie się rodzin miało nie tylko rychłe wesele.

Lady Palmer postanowiła z okazji zaręczyn swego brata zaprosić gości do Hallings w hrabstwie Sussex, wiejskiej rezydencji swojego męża, który nadał przebywał w Wiedniu. Ma się rozumieć, Edward i jego rodzina także zostali zaproszeni. Nie ulegało wątpliwości, że zjawią się tam również najbliżsi krewni Fennera. Wiejskie przyjęcie w Hallings miało trwać aż pięć dni. Nic nie mogłoby bardziej pogorszyć nastroju Edwarda. Pięć dni spędzonych na unikaniu lady Angeline Dudley, i to w wiejskiej scenerii, która wszak sprzyja nawiązywaniu i rozwijaniu zażyłych stosunków. Gdyby wiedział, co go czeka, kiedy przed zaledwie dwoma miesiącami opuszczał Wimsbury Abbey, nigdy by stamtąd nie wyjechał. Nie zważałby nawet na swoje obowiązki w Izbie Lordów. A żony szukałby w kręgach okolicznego ziemiaństwa. Teraz jednak było już za późno. „Reszta dramatu nie została jeszcze napisana", powiedziała mu Eunice. Wtedy uznał jej słowa za kompletną bzdurę. Nie było już nic więcej do napisania. Zdumiewające, że Eunice mogła się aż tak pomylić. Nie widział się z nią od tamtego ranka, gdy mu to powiedziała. Brakowało mu jej. Przez trzy tygodnie po odrzuceniu oświadczyn hrabiego Heywarda Angeline była nienaturalnie ożywiona i wesoła. Niemal każdego ranka odbywała konną przejażdżkę z Ferdinandem i jego przyjaciółmi albo szła na spacer po parku z Marią, Marthą lub obiema naraz. Wypuszczały się też razem na zakupy na Oxford Street i Bond Street. Angie kupiła sobie trzy nowe kapelusze oraz mnóstwo piór, wstążek, wachlarzy i torebek. Żadnego z tych drobiazgów nie potrzebowała, ale nie mogła się oprzeć ich powabom. Dwukrotnie odwiedziła bibliotekę, za każdym razem wypożyczając książki, mimo iż w gruncie rzeczy było to pozbawione sensu, nie miała bowiem ani chwili czasu na czytanie - zbyt wiele było rozrywek i mnóstwo rzeczy do zrobienia. Odwiedziła również pannę Goddard (teraz już Eunice), na każdą z obu tych wizyt zabierając ze sobą całkiem już zdrową Betty. Oba poranki były zimne i deszczowe, przyjaciółki nie mogły więc wyjść na spacer, ale

bardzo miło spędziły czas, gawędząc w saloniku panny Goddard. Angie nie pamiętała później, o czym rozmawiały. Wiedziała tylko, że nie o kapeluszach, wielbicielach ani o hrabi Heywardzie. Obie panny miały sobie mnóstwo do powiedzenia i - całkiem dosłownie - buzie im się nie zamykały ani na chwilę. Popołudniami Angeline składała wizyty razem z kuzynką Rosalie, a także brała udział w zabawach ogrodowych i piknikach albo jeździła po Hyde Parku w powoziku któregoś ze swych licznych wielbicieli. Ani jednego popołudnia nie spędziła w domu. Miała również bogaty wybór wieczornych rozrywek: bale, wieczorki muzyczne i literackie, koncerty, przedstawienia w teatrze i operze, proszone obiady... Niekiedy tego samego wieczoru była zarówno na przyjęciu, jak i w teatrze. Gdziekolwiek się pojawiła, spotykała tych samych ludzi -i stopniowo coraz więcej twarzy i postaci potrafiła połączyć z nazwiskiem i tytułem. Oprócz znanych już osób niemal codziennie poznawała nowe. Większość dam zachowywała się wobec niej bardzo przyjaźnie. Z młodszymi mogła pospacerować po sali balowej czy salonie, starsze pamiętały i chętnie wspominały jej mamę czy papę, a najstarsze znały niegdyś dziadków Angie. Najwięcej czasu spędzała ze swoimi przyjaciółkami, Marthą i Marią, które także zostały dobrze przyjęte w wielkim świecie i żyły w nieustannym podnieceniu, szczebiocząc o swoich stałych wielbicielach i o nawiązujących się dopiero flirtach. Na jednym z koncertów spotkała Eunice. Siedziały obok siebie i w milczeniu rozkoszowały się muzyką. Nie brakowało jej też męskiego towarzystwa. Starsi dżentelmeni, zwykle bardzo uprzejmi, czasem nawet obdarzali ją komplementami lub przez chwilę rozmawiali z debiutantką. Przyjaciele Treshama, zwłaszcza sir Conan Brougham i bardzo przystojny, jasnowłosy wicehrabia Kimble, traktowali Angeline z pobłażliwością dobrotliwych wujaszków, choć byli od niej niewiele starsi. Z kolei przyjaciele Ferdinanda uważali ją za bratnią duszę, co było zupełnie zrozumiałe, gdyż z większością z nich spotykała się na przejażdżkach konnych. Oprócz tego kręciły się wokół niej całe zastępy młodszych, a niekiedy i starszych dżentelmenów, którzy

obstępowali ją, gdziekolwiek się pojawiła, zalecali się, flirtowali, tańczyli z nią, prawili jej komplementy, spacerowali lub obwozili po parku w swoich powozach, a od czasu do czasu proponowali jej małżeństwo. Lord Windrow, ilekroć go spotkała na balu, robił znudzone miny, spoglądał na nią spod półprzymkniętych powiek to uwodzicielsko, to wesoło, ale przeważnie trzymał się od niej z daleka. Uważała, że jest interesujący i zabawny, i nawet, o zgrozo, chętnie by z nim poflirtowała, gdyby tylko dał jej szansę. Odpowiadał jej, ponieważ znał reguły gry i niczego nie traktował poważnie. Widywała też, rzecz jasna, hrabiego Heywarda. Pojawiał się na wielu imprezach, w których i ona brała udział. Wielki świat okazał się za mały, nie sposób było uniknąć spotkania. Prawie każdego zapraszano wszędzie i prawie każdy przyjmował zaproszenie. Jednak Angeline nabrała już wprawy w unikaniu hrabiego i zawsze dzieliło ją od niego przynajmniej pół pokoju. Nigdy nie spoglądała w jego stronę i nie zdarzyło się, by ich oczy się spotkały. Nie było to zbyt trudne, gdyż hrabia równie metodycznie schodził jej z drogi. Za każdym razem był zajęty coraz to inną młodą damą, zwykle filigranową i śliczną jak obrazek. Z pewnością wkrótce stałby się jej zupełnie obojętny, a nawet całkiem by o nim zapomniała, gdyby nie głębokie przekonanie, że panna Goddard i Heyward kochają się z całego serca i niewątpliwie by się pobrali, gdyby nie narzucone przez wielki świat idiotyczne reguły zawierania małżeństw. Angeline pragnęła doprowadzić do połączenia tych dwojga. Taki bezinteresowny i szlachetny postępek z pewnością ukoiłby jej zbolałe serce. Odczułaby ogromną radość, gdyby im się udało, a potem mogłaby spokojnie zakochać się w kimś innym, wyjść za niego i żyć dalej, długo i szczęśliwie. Tyle że w realnym świecie takie bajkowe zakończenia się nie zdarzają, a choćby nawet, to jej wcale na tym nie zależało. Wiecznie szczęśliwe życie byłoby strasznie nudne. Znacznie ciekawiej byłoby kłócić się z mężem i godzić, tak na przemian. Czasem wspominała z łezką w oku zabawną niby to sprzeczkę z hrabią, gdy ją odprowadzał do domu po wizycie u Eunice. Szybko jednak odpędzała od siebie to wspomnienie. Od tej

pory będzie w stosunku do niego wyłącznie szlachetna i bezinteresowna. Zresztą była zbyt zajęta, aby myśleć o jakichś tam sprzeczkach, czy nawet niby-sprzeczkach. Musiała się bezustannie uśmiechać, śmiać, szczebiotać, tańczyć - jednym słowem, robić wszystko to, co robią niebotycznie szczęśliwi ludzie! I używać życia w całej pełni. A potem nadszedł dzień, gdy zrozumiała, że nie będzie mogła unikać kontaktów z hrabią Heywardemem. Kuzyn Leonard oświadczył się Lorraine i został przyjęty. Angeline była uradowana nie mniej niż kuzynka Rosalie. Ta jednak postanowiła uczcić zaręczyny brata, zapraszając narzeczonych na wieś, do Hallings, i wydając tam przyjęcie, które miało trwać kilka dni. Wybierała się na nie cała rodzina Leonarda, a także wszyscy bliscy hrabiny Heyward. Lorraine nie miała żadnych bliskich krewnych poza ojcem - wyjątkowym odludkiem, jak wyjaśniła Rosalie - ale pokochała rodzinę swojego pierwszego męża jak własną. Byli dla niej tacy dobrzy i życzliwi. Rosalie poprosiła Angie, żeby podsunęła jej nazwiska kilku osób, które warto by zaprosić, gdyż nie miało to być wyłącznie spotkanie rodzinne. Ona sama również zamierzała zaprosić kilkoro sąsiadów. Początkowo Angeline czuła tylko lęk i podniecenie (była to nieprzyjemna mieszanina emocji) na myśl, że będzie musiała spędzić pięć dni pod tym samym dachem co hrabia Heyward, w towarzystwie niezbyt wielkiej grupy osób. Było to jednak nieuchronne. W żaden sposób nie mogła się od tego wymówić. Obaj jej bracia również zostali zaproszeni, a panią domu była oczywiście kuzynka Rosalie. I wtedy wpadła na pewien pomysł. Nie zrodził się w jednej chwili i trwało jakiś czas, nim dojrzał, ale gdy już obmyśliła wszelkie szczegóły, uznała, że jej plan jest bez zarzutu. Była akurat z kuzynką Rosalie we wspaniałej rezydencji lorda Loveralla w Richmond. Lady Loverall urządziła garden party w ogrodzie znajdującym się na terenie posiadłości. Ogród ten, sięgający aż do Tamizy, Angeline uznała za najpiękniejsze miejsce na

ziemi. Wydawał się wręcz idealny na przyjęcie na świeżym powietrzu, zwłaszcza w letnie popołudnie. Wszystko tam było jak na zamówienie; nawet chmury, które od czasu do czasu przesłaniały słońce, stanowiły pożądane urozmaicenie upalnego dnia. Kiedy Angie rozglądała się dookoła w poszukiwaniu znajomych, do których mogłaby się przyłączyć, dostrzegła na tarasie, nieopodal stołów z najrozmaitszymi napojami, pannę Goddard, stojącą - jak zwykle - wraz ze swoją ciotką w gronie starszych dam. Angeline rozpromieniła się na jej widok, Eunice bowiem była osobą, z którą najbardziej chciała się spotkać. Prawdę mówiąc, zamierzała nazajutrz ją odwiedzić. - Eunice! - zawołała, podchodząc do przyjaciółki. - Jakże się cieszę, że cię widzę! Może przejdziemy się po ogrodzie, aż do rzeki? Czyż tu nie jest cudownie? Warto byłoby poświęcić wszystko, aby tu zamieszkać, prawda? - No, może nie wszystko - roześmiała się panna Goddard. -Ale jest to istotnie nader urocza siedziba. Chętnie przejdę się nad rzekę. Może po drodze zatrzymamy się przy rabatach i obejrzymy kwiaty? To prawdziwa radość dla oczu, nieprawdaż? A mam wrażenie, że dla nosa także. Angeline wzięła przyjaciółkę pod rękę i odciągnęła od starszych dam, wymieniwszy z nimi przedtem, ma się rozumieć, słowa powitania i kilka grzecznościowych frazesów. - Czy otrzymałaś już zaproszenie do Hallings? - spytała, gdy ruszyły ku rzece. - Pojedziesz tam, prawda? Byłabym gorzko rozczarowana, gdyby zabrakło cię wśród nas. - Zaproszenie otrzymałam - odparła Eunice. - I byłam nim w równym stopniu zaskoczona, jak uradowana. Czemu lady Palmer postanowiła zaprosić mnie do swej posiadłości w Sussex, i to aż na pięć dni? Wszak prawie się nie znamy. - Ale ja znam ją doskonale - wyjaśniła Angeline. - Jest moją opiekunką i przyzwoitką. Spytała mnie, czy chciałabym zaprosić do Hallings kogoś z przyjaciół. Zapewne uznała, że obecność niektórych gości... szczególnie jednej osoby, mogłaby wprawić mnie w zakłopotanie.

- Wprawić w zakłopotanie? - zdziwiła się Eunice. - Kuzyn Leonard - paplała dalej Angie - to znaczy lord Fenner, brat Rosalie, właśnie zaręczył się z wdową po poprzednim hrabi Heywardzie. Może zauważyłaś ogłoszenie w prasie? Jesteśmy z tych zaręczyn bardzo zadowoleni. Kilka lat temu, podczas swego pierwszego sezonu, Lorraine złamała Leonardowi serce, gdy oczarował ją hrabia Heyward, poprzedni, ma się rozumieć, i wyszła za niego. Teraz jednak pokochała Leonarda tak mocno, jak on ją zawsze kochał. Każdy może zobaczyć na własne oczy, jak się kochają! No i... wszystko dobre, co się dobrze kończy, prawda? To cytat z pana Szekspira, a właściwie tytuł jednej z jego sztuk, chyba się nie mylę? W każdym razie Rosalie zaprosiła tylu gości do Hallings z okazji ich zaręczyn. Będzie tam cała rodzina hrabiny Heyward, a właściwie rodzina jej zmarłego męża, bo Lorraine nie ma w Londynie nikogo z prawdziwych krewnych. Jej powinowaci byli dla mnie bardzo, bardzo mili przez ten krótki czas, kiedy wszyscy ubzdurali sobie, że hrabia Heyward i ja możemy się pobrać. Doprawdy, musieli mieć w głowach pomieszanie z poplątaniem, aby liczyć na coś podobnego! Tak czy owak, wszyscy będą w Hallings i hrabia Heyward oczywiście też. Rosalie obawiała się pewnie, że będę się czuła zakłopotana, bo przecież on mnie prosił o rękę, a ja mu odmówiłam... Wobec tego postanowiła zaprosić kilkoro moich przyjaciół. Podałam twoje nazwisko, bo ogromnie bym chciała spędzić tych kilka dni w twoim towarzystwie! Była to szczera prawda, tyle że nie cała. Angie uznała bowiem, że wiejska sceneria będzie idealnym tłem do zalotów hrabiego Heywarda, uwieńczonych, rzecz jasna, jego zaręczynami i ślubem z Eunice. Dodatkowy plus stanowiła obecność w Hallings matki i sióstr Edwarda, które będą mogły przekonać się naocznie, że jego wybranka jest damą w każdym calu i że oboje kochają się nawzajem bez pamięci. Wtedy zrozumieją, że panna Goddard - choć córka profesora uniwersytetu - jest wprost stworzona na hrabinę. Niewiele dam ma tyle wrodzonej dystynkcji co ona. - Proszę cię, przyjedź do Hallings! - błagała Angeline, ściskając dłoń przyjaciółki.

- Jeszcze nigdy nie uczestniczyłam w przyjęciu na tak wielką skalę. - Ani ja - wyznała Angie. - Zawsze jednak miałam na to ochotę. To z pewnością będzie coś wspaniałego! Przyjedziesz? - Z przyjemnością - odparła Eunice. Pochyliła się, by powąchać jedną z bladoróżowych różyczek, które obie właśnie podziwiały, chociaż Angie, prawdę mówiąc, nie poświęcała im zbyt wiele uwagi. Była pochłonięta dyskretnym obserwowaniem hrabiego Heywarda, także obecnego na garden party. Jego ramienia znów uczepiła się ta rudowłosa, pomyślała z niechęcią Angeline, która jakoś nie mogła zapamiętać nazwiska owej damy. Starała się nie spoglądać w stronę tej pary i miała nadzieję, że Eunice ich nie zauważyła. Jeszcze gotowa by się zamartwiać, widząc ukochanego z kimś innym. Dotarły nad brzeg rzeki i przyglądały się gościom, którzy pływali po Tamizie w czterech niewielkich łódkach, po dwie osoby w każdej. Łódki wydawały się Angie małe i niepewne. Nie broniłaby się jednak zbyt stanowczo przed wejściem do którejś z nich, choćby łódka miała się wywrócić. Woda była wprawdzie zimna, ale po pierwszym zetknięciu przyzwyczaiłaby się, a nawet byłoby jej całkiem przyjemnie, dopóki nie musiałaby się wynurzyć. Tego dnia włożyła po raz pierwszy nową suknię z wzorzystego muślinu, która ogromnie się jej podobała, mimo iż była utrzymana w pastelowych kolorach. Ale zmoczona wyglądałaby pewnie jak mokra ścierka. Co gorsza, nowy kapelusz Angie upodobniłby się do zdechłej kaczki, a raczej prezentowałby się jeszcze gorzej, gdyż nikt nie spowija zdechłej kaczki w różnokolorowe sztuczne kwiaty i ociekające wodą wstążki. - Jak cudownie musi być na wodzie - westchnęła Eunice. Zanim Angeline zdążyła odpowiedzieć, usłyszały znajomy głos. - Byłoby jeszcze cudowniej - zawołał ów głos - gdyby zachwycająca panna Goddard przyłączyła się do nas! Obie panny odwróciły się zaskoczone - i ujrzały lorda Windrowa, który stanowczym gestem rozdzielił trzymające się pod rękę młode damy i każdej z nich podsunął ramię, aby się na nim wsparła.

- Niechże się pani zgodzi popłynąć łódką - poprosił Widrow pannę Goddard, po czym zwrócił się do Angeline: - Ty, moja piękna, także musisz się do nas przyłączyć, ale nie popłyniecie w tej samej łodzi. To łódki dwuosobowe. Gdyby do którejś z nich weszły trzy osoby, poszłaby na dno jak kamień. Zostałyby tylko bańki na wodzie i zbiorowy lament stojących na brzegu widzów. - Zakładając - wtrąciła panna Godard - że nikt z owej trójki nie umiałby pływać. - Albo że potrafiłoby pływać tylko jedno z nich - dodał Windrow. Osoba ta stanęłaby w obliczu nierozstrzygalnego dylematu: którego ze swych towarzyszy ocalić, a którego skazać na zagładę? Kogokolwiek by wybrała, byłoby źle! - Tylko wtedy - stwierdziła rzeczowo panna Goddard - gdyby ów pływak był mężczyzną. Gdyby to była jedna z dam, bez wahania ocaliłaby drugą. Jeśli bowiem ocaliłaby mężczyznę, ten czułby się upokorzony i do końca życia byłby pośmiewiskiem. Jego życie stałoby się istną udręką. Znacznie lepiej byłoby dla niego, gdyby pozostawił po sobie tylko bańki na wodzie. - Biada mi! - jęknął Windrow, chwytając się za serce. - Zostawiłaby mnie pani na niechybną śmierć w głębinie, panno Goddard? - Dałabym głowę, że umie pan pływać - odparła. - Mam słuszność? - W całej pełni! Angeline, kręcąc parasolką, zaśmiewała się z ich szermierki słownej, tak była absurdalna. Kiedy po chwili jedna z łodzi podpłynęła do brzegu, Windrow od razu ją zagarnął, mimo iż dwie inne pary również miały na nią ochotę. Z przesadną troskliwością pomógł pannie Goddard wsiąść do łódki, po czym skłonił się Angie. - Powiadają - rzekł teatralnym szeptem - że mędrzec zostawia sobie najlepszy kąsek na sam koniec. Angeline znowu się roześmiała. - Niestety - zawołał, wskoczywszy do łodzi i odbijając od pomostu nikt dotąd nie nazwał mnie mędrcem! A to łotr! Zakręciła raz jeszcze parasolką - i w tym momencie na scenie pojawił się hrabia Heyward, bez swej dotychczasowej

towarzyszki, za to z twarzą jak gradowa chmura. Jedynym rudzielcem w zasięgu wzroku był lord Windrow, który zresztą miał włosy raczej miedziane niż rude. - Czy Windrow znów panią niepokoił, lady Angeline? - spytał hrabia. Jego spojrzenie padło na łódź, która odpłynęła już dość daleko. Eunice siedziała wygodnie tyłem do nich, z jedną ręką zanurzoną w wodzie. Lord Windrow uśmiechał się leniwie i coś do niej mówił, jednocześnie wiosłując. - Windrow nie jest takim nikczemnikiem, za jakiego pan go bierze odparła Angeline, której nagle zabrakło tchu. - Wtedy w oberży zachował się po prostu głupio. Jest niemądry z natury, i tyle. Może oceniała go niesprawiedliwie? Windrow lubił się wygłupiać, ale potrafił być naprawdę zabawny i bardzo miły. Miała też wrażenie, że ją lubił. I nic więcej. Jego umizgi były tak błazeńskie, że po prostu nie mogła uważać ich za zagrożenie. - Czuję się w jego towarzystwie całkiem bezpieczna - dodała. - Poza tym panna Goddard zawsze zjawia się w porę, by mnie od niego wybawić. Odwróciła się do Edwarda i aż podskoczyła, zorientowawszy się, jak blisko podszedł. Od trzech tygodni oboje robili wszystko, by być jak najdalej od siebie. Od tamtego ranka, gdy uparł się odprowadzić ją do domu, ani razu nie spojrzała mu w oczy. Teraz, choć niezliczone kwiaty i kwitnące drzewa rozsiewały dookoła swe cudowne wonie (nie wspominając o woniach dolatujących od rzeki), Angeline wyraźnie poczuła zapach kolońskiej wody hrabiego, mile drażniący jej zmysły. A jego oczy były bardziej niebieskie niż woda Tamizy. - A kto wybawi Eunice? - spytał, mrużąc te intensywnie niebieskie oczy wpatrzone w łódź płynącą po rzece. Angeline już miała rzucić cierpką uwagę, że mała łódeczka, płynąca po wielkiej rzece i widoczna ze wszystkich stron, nie jest najlepszym miejscem na niecne uwodzicielskie zakusy... ale nie powiedziała nic, bo dech całkiem jej zaparło, a półotwarte usta znieruchomiały. Przestała nawet kręcić parasolką.

Przyszedł jej do głowy kolejny pomysł. Jeszcze lepszy od poprzedniego! Namówi Rosalie, aby zaprosiła do Hallings także lorda Windrowa. Kuzynka z pewnością nie będzie miała nic przeciw temu. Wręcz przeciwnie, gdyż już zaczynała się martwić, że Angeline nie wyróżnia żadnego ze swych adoratorów. Lord Windrow był przystojny, czarujący i elegancki, uchodził też za dobrą partię, aczkolwiek nigdy nie okazywał najmniejszej skłonności do żeniaczki. Należał do przyjaciół Treshama, co wprawdzie samo przez się nie stanowiło najlepszej rekomendacji, ale w końcu książę nie przyjaźnił się z byle kim! Krótko mówiąc, Rosalie na pewno będzie zachwycona. Kiedy wszyscy zjadą się do Hallings, Angie już się postara, żeby Eunice i Windrow znaleźli się w podobnej sytuacji jak dziś. To doprowadzi Heywarda do szaleństwa - i z obawy o bezpieczeństwo Eunice, i z zazdrości, gdyż lord Windrow był nie tylko przystojny i czarujący, ale lubił się przekomarzać z panną Goddard, równie dowcipną jak on. Hrabia uświadomi sobie, że nie może żyć bez Eunice, a do niej wreszcie dotrze, że nie potrafi żyć bez niego - i ich wielka wzajemna miłość stanie się oczywista dla wszystkich, łącznie z rodziną hrabiego. Jego krewni pokochają także ją, dadzą im swoje błogosławieństwo i tych dwoje zaręczy się jeszcze podczas pobytu w Hallings. Pobiorą się w kościele Św. Jerzego przy Hanover Square - i będą żyli długo i szczęśliwie. A ona, Angeline, przyczyni się do ich szczęścia. Pomoże prawdziwej miłości zatriumfować nad przeciwnościami losu. Będzie to doprawdy szlachetny postępek. Znów zaczęła kręcić parasolką, a kwiaty na jej kapeluszu zatrzepotały, jak w nagłym porywie wichru. Hrabia Heyward odwrócił wzrok od łodzi i spojrzał prosto na nią. Przez kilka sekund oboje milczeli. - Bardzo przepraszam - powiedział wreszcie hrabia, przerywając krępującą ciszę. - Pani bezpieczeństwo to nie mój interes. Uważa pani pewnie, że znowu wtrącam się w nie swoje sprawy. - Ale może bezpieczeństwo panny Goddard to pański interes? odparła. - Jest pan przecież jej przyjacielem.

- Tak - potwierdził i nagle sposępniał. Podziałało! Oczywiście, że podziałało! Czemu więc miała wrażenie, że serce jej pęka, i upadła na duchu tak bardzo, jakby ów duch czołgał się po dnie rzeki? - Pewnie zechce pan zaczekać na powrót łodzi, by uwolnić pannę Goddard ze szponów rozpustnika - powiedziała, siląc się na swobodny ton. - Widzę, że zmierza tu Maria Smith-Benn w towarzystwie pana Stebbinsa i sir Anthony'ego Folke'a. Maria to moja serdeczna przyjaciółka. Przyłączę się do nich. Uśmiechnęła się promiennie i pomachała do nadchodzących. Sir Anthony, z niesfornymi jasnymi kędziorami, które stale wymykały się spod ronda kapelusza, był naprawdę przystojny na swój chłopięcy sposób. A pan Stebbins od tygodnia czy dwóch asystował Marii, ku jej wyraźnemu zadowoleniu. W ułamku sekundy Angeline stała się znów beztroska i szczęśliwa. Nie mogła się doczekać chwili, gdy porozmawia z kuzynką Rosalie i zaproponuje jej, by zaprosiła do Hallings jeszcze jednego gościa. Pomysł był znakomity i wszystko z pewnością się uda! 15 Hallings było przykładem architektury solidnej, acz pozbawionej wszelkich ozdób. Duży dom z szarego kamienia, w kształcie niemal regularnego sześcianu, stał na końcu długiego, krętego podjazdu, który wiódł przez starannie zaplanowany i znakomicie utrzymany park. Od frontu witał gości nieco staroświecki ogród ze strzyżonymi szpalerami bukszpanu, żwirowanymi ścieżkami i kamiennymi posągami. Było to miejsce, gdzie można miło spędzić kilka dni, jeśli pogoda dopisze. Stanowiło przyjemną odmianę po londyńskim zgiełku i tłoku. W każdym razie taka była opinia gości, którzy przybyli do Hallings wraz z Edwardem w jego powozie. A ściślej mówiąc, w powozie pożyczonym przez hrabiego

od dziadka, bo tę starą landarę, którą sprowadził z Winsbury dla matki, wszyscy poza nią samą uważali za wyjątkowo niewygodne paskudztwo. Edward oddałby wszystko, aby znaleźć się gdzie indziej. Nieważne gdzie, byle nie tutaj! Wystarczająco okropne było już to, że będzie musiał spędzić kilka dni w towarzystwie Treshama i jego siostry. Co gorsza, jego rodzinne forum orzekło wczoraj, że poszukiwania kandydatki na żonę nie posuwają się naprzód, chociaż Edward zalecał się w ciągu ostatniego miesiąca (wprawdzie bez większego przekonania) aż do sześciu młodych dam i wszystkie odniosły się do jego starań raczej przychylnie, aczkolwiek bez przesadnych zachwytów. W tej sytuacji rada familijna doszła do niepokojącej konkluzji, że powinien skierować swą uwagę na lady Angeline Dudley. Nie było sensu przypominać im, że już raz zalecał się do niej, oświadczył i dostał kosza. Nie miało to najmniejszego znaczenia dla jego babki, która machnęła tylko pogardliwie swoim lorgnonem i oznajmiła stanowczo, że jej zdaniem żadna szanująca się panienka nie przyjmuje oświadczyn konkurenta za pierwszym razem! - Zwłaszcza gdy nie zapewnił jej o swojej miłości - dodała Juliana znaczącym tonem. - Spędzisz pięć dni w jej towarzystwie, Edwardzie - orzekła Alma - i będziesz miał idealną okazję do podjęcia kolejnej próby. A zatem próbuj raz jeszcze, oby z lepszym skutkiem. - Bardzo mi się podoba ta dziewczyna - wtrąciła swoje trzy grosze Lorraine. - Ma charakter. - Podobają mi się nawet jej kapelusze - oznajmiła babka. -Żałuję, że sama nie mam odwagi włożyć czegoś takiego. Przynajmniej ludzie patrzyliby na mój kapelusz, a nie na moje zmarszczki. - Co więcej, nie wydaje się zbyt szczęśliwa, odkąd ci odmówiła oświadczyła matka. Co takiego? Czyżby matka miała na myśli tę samą osobę? Gdy widział tę damę po raz ostatni, a raczej gdy po raz ostatni usiłował jej nie dostrzegać, lady Angeline flirtowała, z kim popadnie, dosłownie

z każdym napotkanym mężczyzną, oni zaś odwzajemniali się jej tym samym. I to z jakim entuzjazmem! Z jej wielbicieli dałoby się uformować cały pułk. A ona wprost promieniowała zadowoleniem. Jej uśmiechem można by rozświetlić największą salę balową, co dałoby niebagatelną oszczędność na świecach. Czy tak zachowuje się nieszczęśliwa kobieta? - Przez kilka ostatnich tygodni ty również nie tryskałeś radością dorzuciła matka. Edward zmarszczył brwi. On miałby być nieszczęśliwy? Czyżby matka nie widziała, że nieustannie umizgał się do tej czy innej damy, a niekiedy nawet z nimi tańczył? Czy nie zauważyła, że brał udział w proszonych obiadach, wyprawach do teatru, zabawach ogrodowych i licho wie, w czym jeszcze? I to dzień w dzień! Zaraz po przyjeździe do Hallings Edwardowi, podobnie jak innym gościom, wskazano pokój, ale nie mógł przecież ukrywać się w nim przez całe pięć dni, chociaż najchętniej właśnie tak by zrobił. Przebrał się więc i ogolił, po czym odprawił lokaja i zszedł na dół do salonu na herbatę. Szczęśliwym trafem w Hallings bawiło kilka osób spoza rodziny. Była też lady Eagan, która w pewnym sensie do niej należała jako daleka kuzynka Fennera. Znalazło się jednak paru gości z nikim niespokrewnionych. Na przykład wysoki, zasuszony dżentelmen o poczciwej twarzy, z krzaczastymi siwymi brwiami i przerzedzoną, lecz niepokorną siwą czupryną, której nie były w stanie poskromić grzebień, szczotka ani woda - włosy uparcie sterczały na wszystkie strony. Lady Palmer przedstawiła nowo przybyłym tego jegomościa. Okazało się, że to wielebny Joseph Martin, emerytowany proboszcz, który od lat przyjaźnił się z lordem Parkerem. Lady Parker przedstawiła również swego sąsiada, pana Bridena, który miał zabawić w jej domu całe pięć dni, oraz dwie jego córki: starszą pannę Briden i jej młodszą siostrę pannę Mariannę. Był też obecny przyjaciel Fennera, sir Webster Jordan. W Hallings znalazło się jeszcze dwoje gości, których przybycie zaskoczyło Edwarda. Gdy dostrzegł Eunice Goddard, doprawdy nie mógł pojąć, dlaczego została zaproszona. Czyżby z powodu

osobliwej przyjaźni, jaka nawiązała się między nią i lady Angeline? Niezależnie od przyczyny, był zachwycony, ujrzawszy swą przyjaciółkę. Nie miał okazji do rozmowy z nią od owego garden party, podczas którego pływała łódką w towarzystwie lorda Windrowa, później jednak, po odejściu Windrowa, spędzili razem miłe pół godziny. Jeszcze bardziej zdumiało i znacznie mniej uradowało hrabiego, kiedy zauważył, że Windrow także znalazł się wśród zaproszonych do Hallings. Lady Parker wyjaśniła mu jednak, że jest on jej sąsiadem - jego wiejska posiadłość znajdowała się w odległości zaledwie dziesięciu mil od Hallings. Wizyta w wiejskiej rezydencji Palmerów zaczęła się od herbaty i wesołej konwersacji. Następnie był obiad, po którym grano w karty w salonie, później zaś muzykowano. Obie panny Briden grały na fortepianie, a lord Ferdinand Dudley, przy akompaniamencie lady Eagan, odśpiewał kilka ludowych pieśni zaskakująco miłym tenorem. Edward odetchnął z ulgą, gdy się przekonał, że lady Palmer jest znacznie bardziej taktowna niż jego krewni. A może nie chciała go zachęcać do ponownych zalotów do jej podopiecznej. Tak czy inaczej, podczas obiadu ulokowała go w bezpiecznej odległości od lady Angeline, potem zaś znalazła dla każdego z nich miejsce przy innym karcianym stoliku. Kładąc się tego wieczoru do łóżka, pozwolił sobie na ostrożny optymizm. Przy obiedzie toczył bardzo miłą konwersację z wielebnym Martinem i z panną Briden, a podczas gry w karty z prawdziwą satysfakcją partnerował lady Palmer. Zachowanie bezpiecznego dystansu między nim a lady Angeline nie było trudniejsze niż w salach balowych i w londyńskich salonach, które regularnie odwiedzał w zeszłym miesiącu. Zanim zasnął, przyszło mu jednak do głowy, że jego niechęć do bliższych kontaktów z lady Angeline w gruncie rzeczy zakrawa na dziwactwo. W końcu oboje byli dorośli i należeli do wielkiego świata. Okres ich zalotów, o ile można to tak nazwać, był krótki i zakończył się bez rozgłosu - on się oświadczył, ona odmówiła. Czemu

więc mieliby czuć się w swoim towarzystwie zażenowani czy skrępowani? Spotkali się przecież - co prawda tylko na chwilę - na brzegu Tamizy, gdy on, niepotrzebnie zresztą, pospieszył Angeline na ratunek, ujrzawszy, jak Windrow podchodzi do niej i do Eunice i podaje obu damom ramię. Dlaczego uznał, że powinien jej bronić, chociaż nie należało to do jego obowiązków? Czuł się potem jak najgorszy głupiec, zwłaszcza że Windrow zabrał do łodzi Eunice, a nie lady Angeline. Popełnił błąd, patrząc jej wtedy prosto w oczy, uświadomił sobie bowiem, że w tych ogromnych, ciemnych oczach stokroć łatwiej zatonąć niż w nurtach rzeki. Zdecydowanie bezpieczniej będzie zachować należyty dystans. Bezpieczniej? Zgasił świecę i zamknął oczy, zdecydowany nie myśleć ani chwili dłużej ani o oczach lady Angeline, ani w ogóle o niej. Próbował zasnąć, ale upłynęły dwie, może nawet trzy godziny, nim mu się to udało. Następnego ranka Angeline doszła do wniosku, że potrzebuje wspólnika, jeśli chce urzeczywistnić swój plan. Cóż z tego, że uda jej się doprowadzić do spotkania Eunice i Windrowa w miejscu, gdzie będą doskonale widoczni dla hrabiego Heywarda, skoro niewtajemniczona panna Goddard w każdej chwili może stamtąd odejść albo poprosić kogoś, by się do nich przyłączył? Poprzedniego wieczoru dwa razy doszło do podobnej sytuacji. Angeline dołożyła wszelkich starań, aby skłonić tych dwoje do wypicia razem z nią herbaty, po czym szybko oddaliła się pod pozorem, że ktoś ją woła. Niestety, Eunice nie zrobiła nic, by zniechęcić wielebnego Martina, gdy chciał się do nich przysiąść. Co gorsza, tak pokierowała rozmową, że duchowny grał w niej pierwsze skrzypce, a ona zwracała się niemal wyłącznie do niego, nie dając Win-drowowi żadnej okazji do uczynienia jakiegokolwiek gestu, który mógłby zaniepokoić Heywarda i sprawić, że przybędzie na ratunek ukochanej. Z kolei po kartach, kiedy Angie niemal stanęła na

głowie, by namówić Eunice i Windrowa na przechadzkę po tarasie, ona obrała sobie za towarzyszkę nieśmiałą pannę Mariannę Briden, on natomiast postanowił spacerować w towarzystwie lady Overmyer i pani Lynd. Udało mu się rozbawić obie damy tak, że niemal płakały ze śmiechu. Angeline była ogromnie rozczarowana. Skoro robi co może, by wyswatać przyjaciółkę, chyba ma prawo oczekiwać od niej współpracy? Niestety, Eunice nie mogła jej pomóc, nie miała bowiem pojęcia, co Angie planuje. Jedynym sposobem rozwiązania tego problemu było dopuszczenie panny Goddard do sekretu. Obie wstały bardzo wcześnie, na długo przed śniadaniem. Angeline umówiła się poprzedniego wieczoru ze swoimi braćmi, kuzynem Leonardem i sir Websterem Jordanem na konną przejażdżkę o świcie, a Eunice po prostu zawsze wcześnie wstawała. Po powrocie z przejażdżki Angie namówiła ją na poranny spacer. Przechadzały się ramię w ramię w ogrodzie od frontu. - Jestem ci bardzo wdzięczna, że nakłoniłaś lady Palmer, aby mnie tu zaprosiła - powiedziała Eunice. - Bawię się znakomicie, a to zaledwie początek wizyty. Zebrało się bardzo interesujące towarzystwo. Czy wiesz, że wielebny Martin podróżował po Ziemi Świętej? - Nie miałam o tym pojęcia - odparła Angie. Co prawda podróż sympatycznego proboszcza zainteresowała ją, ale nie dała się odwieść od głównego tematu. - Chciałam, żebyś przyjechała do Hallings przede wszystkim z jednego, bardzo ważnego powodu, chociaż oczywiście i bez tego pomyślałabym o zaproszeniu dla ciebie. Dobrze wiesz, jak sobie cenię naszą przyjaźń. Panna Goddard spojrzała na nią pytająco. - Cóż to za ważny powód? - Pomyślałam, że już najwyższy czas - obwieściła Angeline -żebyście oboje, ty i hrabia Heyward, spędzili kilka dni pod jednym dachem, i to w obecności jego rodziny. - Jaki miałoby to cel? - spytała zdumiona Eunice. - Serce mi podpowiada - wyjaśniła Angie - że jesteście parą kochanków rozdzielonych przez okrutny los. Zupełnie jak Romeo i Julia, choć oni byli stanowczo za młodzi, a ich rodziny okropnie

się ze sobą kłóciły. Pewnie dlatego, że to było we Włoszech, a oni tam dziwnie się zachowują. Chociaż mam wrażenie, że i w innych krajach rodziny potrafią być straszne. Zresztą nie wierzę, żeby wszyscy Włosi bez przerwy ze sobą wojowali, bo wtedy chyba nie można by było tam wytrzymać. Romeo i Julia byli całkiem inni niż ty i hrabia Heyward, ale ich także rozdzielił zły los. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że ty kochasz jego, a on kocha ciebie i że byłaby z was idealna para. Oczywiście mam na myśli małżeństwo. Angeline zauważyła z niejakim zakłopotaniem, że Eunice w milczeniu skoncentrowała wzrok na jej nosie. - To wierutna bzdura - mówiła dalej - że nie możecie się pobrać, bo on jest hrabią, a ty córką profesora. Pewnie jego rodzina zakłada, że jesteś od nich gorsza czy mniej dystyngowana. Ale w ciągu kilku najbliższych dni przekonają się, jak bardzo się pomylili. Zobaczą, jak bardzo się kochacie, a ponieważ wszyscy kochają Edwarda, dadzą wam swoje błogosławieństwo. Zanim zaczęły spacerować, Angie mogłaby przysiąc, że ogród jest położony na płaskim terenie. Teraz jednak wspinały się na jakieś strome zbocze, w dodatku o wiele szybciej, niż przedtem sądziła. Nie mogła zaczerpnąć tchu. I skąd się wziął ten wiatr, który spowodował łzawienie oczu? Wcale nie czuła podmuchów wiatru... - Angeline - powiedziała Eunice łagodnie - Edward i ja jesteśmy przyjaciółmi. - Oczywiście, że tak - odparła Angie, trzepocząc powiekami, by powstrzymać łzy. Zorientowała się, że przystanęły obok małego kamiennego amorka, którego niewidzące oczy zdawały się patrzeć w niebo. -1 właśnie dlatego to jest takie wspaniałe. Kiedy przez krótki czas zalecał się do mnie, zresztą tylko dlatego, że jego rodzina uznała mnie za dobrą partię, pocałował mnie tylko raz i wcale nie trwało to długo. Byliśmy wtedy w Vauxhall i szliśmy ustronną ścieżką, a księżyc był prawie w pełni. W takiej sytuacji zapamiętuje się mnóstwo szczegółów bez znaczenia. No więc... o czym to ja mówiłam? Nie powinna była wspominać Eunice, że się całowali.

- O tym, jak Edward przez krótki czas zalecał się do ciebie -podpowiedziała jej panna Goddard, gładząc kamienne loczki amorka. - No właśnie - podjęła wątek Angeline. - My nie byliśmy przyjaciółmi. Powiedział, że mnie lubi, ale to właściwie nic nie znaczy, prawda? A kiedy go spytałam, czy mnie kocha, nie mógł bezceremonialnie odpowiedzieć „nie". To znaczy mógł, ale on nigdy by tego nie zrobił, żeby nie zranić moich uczuć. Gdybym przyjęła jego oświadczyny i wyszła za niego, pewnie lubiłby mnie przez resztę życia, bo tak nakazywałoby mu poczucie obowiązku. Nigdy jednak nie zostalibyśmy przyjaciółmi. A uważam, że mąż i żona powinni być przyjaciółmi. - Ja też tak myślę - odparła Eunice i ruszyły w dalszą drogę. - Wczoraj wieczorem on grał w karty z kuzynką Rosalie -ciągnęła Angeline - a ty z sir Websterem Jordanem. W ten sposób może nam przepaść całe pięć dni. Mam pewien plan, ale muszę cię wtajemniczyć we wszystko, żebyś mogła odegrać swoją rolę, jak należy. To nic złego, kiedy chce się trochę pomóc losowi. Nie ma też nic złego w tym, że chcesz wyjść za hrabiego Heywarda. To przecież nie jego wina, że odziedziczył tytuł hrabiowski. - Co to za plan? - spytała Eunice po chwili milczenia. - Cały mój plan kręci się wokół lorda Windrowa - oznajmiła Angie. - Windrowa? Znowu przystanęły, lecz tym razem nie przyglądały się żadnym rzeźbom. Patrzyły tylko jedna na drugą. Eunice Goddard uniosła brwi, ale wcale nie przypominała spłoszonego zająca. Wyglądała raczej na kogoś, kto nie rozumie, co się do niego mówi. - Podczas garden party u Loverallów - wyjaśniła Angie - hrabia Heyward zjawił się zaraz po tym, jak lord Windrow zabrał cię do łodzi. Spytał, czy Windrow mi się narzucał, ale z pewnością obawiał się o ciebie, nie o mnie. Kiedy mu powiedziałam, że czuję się zupełnie bezpieczna i że ty zawsze się zjawiasz, aby mnie ocalić, spytał, kto ocali ciebie. I ciągle patrzył w waszą stronę. - Czekał na brzegu, kiedy wróciliśmy - przyznała Eunice. -Byłam trochę zła na niego, bo nie życzę sobie, żeby Edward, czy

ktokolwiek inny, biegi mi na ratunek, ilekroć ktoś mi okaże trochę więcej uwagi, co zresztą nieczęsto się zdarza. Ale zabrał mnie na taras, żebym się czymś pokrzepiła, a potem spędziliśmy ze sobą pół godziny. - Widziałam - odparła Angeline. - A gdy wracałyśmy do domu, poprosiłam kuzynkę Rosalie, aby zaprosiła lorda Windrowa do Hallings, żebyśmy mogli powtórzyć tę scenę. Raz czy drugi, jeśli to będzie konieczne. Zwabimy go, żeby był w pobliżu ciebie. Wtedy hrabia Heyward zacznie się o ciebie niepokoić. Oczywiście nie będzie ci groziło nic złego, bo przecież zawsze będziemy w pobliżu, a poza tym nie wierzę, żeby lord Windrow był naprawdę taki zły! Bardzo lubi się przekomarzać i flirtuje, ile wlezie, lecz w głębi duszy jest prawdziwym dżentelmenem. Nie tak doskonałym, jak lord Heyward, bo Windrow za bardzo lubi rozstrzygać spory pięścią! Tak się jednak wychowuje mężczyzn, więc nie można mieć do nich o to pretensji. Moi bracia są tacy sami, kropka w kropkę! No więc jak? Zgodzisz się mi pomóc? Zrobisz to? - Miałabym zwabić lorda Windrowa w pułapkę i flirtować z nim? spytała Eunice. - Wcale nie musisz flirtować - uspokoiła ją Angeline. - Powinnaś tylko wyglądać w jego towarzystwie na zaniepokojoną. Nie strasznie przerażoną, tylko troszkę niespokojną. Wówczas hrabia Heyward przybiegnie ci na ratunek, jak to zrobił nad Tamizą, i wreszcie dotrze do niego, o ile już nie dotarło, że jeśli chce, abyś zawsze była bezpieczna, musi się z tobą ożenić. A jego rodzina przekona się, jak bardzo mu na tobie zależy, i... sama wiesz! Panna Goddard przez chwilę spoglądała na przyjaciółkę z powagą i skupieniem, a potem w jej oczach pojawił się uśmiech. Nie rozjaśnił całej twarzy Eunice, lecz z całą pewnością był w jej spojrzeniu. - Angeline - powiedziała miękko i przechyliła głowę na bok. -Och, Angeline! I nagle Angie zebrało się na płacz. Zupełnie bez powodu! Na szczęście nie uległa tej słabości.

- Zgadzasz się? - spytała. - Zrobisz to? Eunice z namysłem skinęła głową. - Zrobię - przyrzekła. Równoczesne doznawanie kilku sprzecznych ze sobą uczuć nie było dla Angeline niczym nowym. Po każdym wariackim wyczynie swoich braci była dumna i cieszyła się ich zwycięstwem, a równocześnie czuła, jak każdy nerw w jej ciele wibruje z przerażenia na myśl o tym, co mogło się wydarzyć. I była na nich wściekła, że tak głupio narażali się na niebezpieczeństwo. Ale to było nic w porównaniu z tym, co czuła w tej chwili. Radosne uniesienie - tak, oczywiście! I rozpacz tak przemożną, że przygryzła sobie górną wargę aż do krwi. Edward zasnął późno i obudził się wcześnie. Nie była to najlepsza kombinacja, bo wstał niemal równie zmęczony, jak się położył. Wykorzystał jednak te ranne godziny czuwania na gruntowne przemyślenie paru spraw i podjęcie kilku decyzji, toteż powitał nowy dzień w lepszym nastroju niż ten, jaki towarzyszył mu poprzedniego dnia. Przede wszystkim postanowił pozbyć się uprzedzenia do lorda Windrowa. Wtedy w oberży Windrow zachował się paskudnie i Edward nie żałował swej - jakże pomyślnej - interwencji. Gdyby podobna sytuacja powtórzyła się, postąpiłby tak samo. Jednakże Windrow nie był żadnym diabłem z piekła rodem, tylko niepoprawnym flirciarzem. W oberży Pod Różą w Koronie pomylił się co do lady Angeline. Nie wziął jej za pokojówkę, nie wyglądała bowiem na służącą, ale za damę, która tak mało dba o przyzwoitość, że mogła mieć równie niewiele skrupułów, jeśli idzie o cnotę. Jaskrawy kolor jej sukni spotęgował zapewne to wrażenie. Gdyby zgodziła się dzielić z nim posiłek i usiadła mu na kolanach, bez wątpienia pozwoliłby sobie na znacznie więcej i pobaraszko-wałby z nią w jakimś pokoiku na górze, zanim ruszyłby w dalszą drogę. Ale tylko gdyby sama była chętna. Z pewnością do niczego by jej nie zmuszał. Rozpustnik niekoniecznie jest zarazem gwałcicielem! Nie ma takiej potrzeby: istnieje wszak dość kobiet, gotowych

oddać się mężczyźnie dla miłego grosza albo też bez zapłaty, jedynie dla własnej przyjemności. Kiedy Windrow zdał sobie sprawę ze swej pomyłki, wyniósł się czym prędzej, rzuciwszy beztrosko kilka słów przeprosin i coś w rodzaju zawoalowanej groźby pod adresem Edwarda, po to tylko, żeby zachować twarz. Wszystko to raczej go bawiło. Z pewnością chętnie użyłby pięści, gdyby jego wyzwanie zostało przyjęte. Bez wątpienia również dobrze by się bawił, obściskując Angie w pokoiku na piętrze. Ponieważ jednak nie doszło ani do jednego, ani do drugiego, po przejechaniu kilku mil pewnie całkiem zapomniał o tej przygodzie i biorących w niej udział dwóch osobach -aż do chwili, kiedy znów się z nimi zetknął na balu u Treshama. Wtedy zaś, uświadomiwszy sobie, jak wielki popełnił błąd, uznał za stosowne jawnie okazać swe rozbawienie. Zaprosił wówczas do tańca zarówno lady Angeline, jak i Eunice Goddard. Tak samo postąpił na balu u lady Hicks. Podczas garden party u Loverallów zabrał Eunice na przejażdżkę łodzią po rzece i zapewne przewiózłby tak samo Angeline, gdyby on, Edward, znów mu nie wszedł w paradę. Zachowanie Windrowa nie było godne pochwały, ale nie popełnił żadnego niewybaczalnego grzechu. Wszystko odbywało się na oczach innych ludzi i było w gruncie rzeczy całkiem niewinne. A teraz Windrow przybył jako gość do Hallings, by bawić się tu razem z rodziną lady Angeline, do której należał jego przyjaciel Gresham. Pani domu zaś była przyzwoitką Angeline. Wszyscy goście sprawiali wrażenie zadowolonych i szczęśliwych; znalazł się wśród nich nawet duchowny. Windrowa zaproszono, gdyż był sąsiadem lady Palmer i wydawał się równie godny szacunku, jak reszta zgromadzonych. To prawda, że chętnie flirtował z lady Angeline, ale któż tego nie robił? Mężczyźni pchali się do niej jak ćmy do ognia. Prawdą było także, że Eunice za bardzo wzięła sobie do serca to, co jej powiedział na temat Windrowa, i - niech ją Bóg błogosławi! - robiła wszystko, by odwrócić jego uwagę od Angeline. Zresztą Windrow nie przejawiał względem Eunice żadnych zdrożnych zamiarów.

Była zbyt inteligentna, zanadto rozsądna jak na jego gust. A chociaż musiała się nudzić w jego towarzystwie, niewątpliwie potrafiłaby uwolnić się od niego w każdej chwili. Tak czy owak, Edward był rad, że Eunice została zaproszona do Hallings. Kilka razy w trakcie tego sezonu przychodziło mu na myśl, że jej życie nie jest zbyt interesujące. Nuda nie dokuczała jej w spokojnym, poświęconym jedynie zdobywaniu wiedzy Cambridge, w Londynie jednak było z tym gorzej. Lady Sanford nie zabierała swojej podopiecznej na wiele spotkań towarzyskich, a jeśli już wybrały się gdzieś razem, nawet nie próbowała zapewnić siostrzenicy towarzystwa w jej wieku. I choć wydawała się szczerze przywiązana do Eunice, traktowała ją raczej jak pannę do towarzystwa niż młodą krewną, która powinna korzystać przynajmniej z niektórych atrakcji sezonu. Podczas tych rannych godzin, leżąc bezsennie w łóżku z rękami pod głową, Edward podjął jeszcze jedną ważną decyzję. Uznał, że musi się odprężyć i pozwolić, by podczas tych kilku dni spędzonych na wsi jego życie toczyło się spokojnie własnym torem. Nie powinien traktować Windrowa jako ustawicznego zagrożenia dla lady Angeline Dudley. Nie powinien również unikać z rozmysłem tej damy. Przez cały miesiąc doprowadzało go do szału, że poświęca jej więcej uwagi niż owym sześciu damom, do których się zalecał, zresztą bez przekonania. Irytowało go zwłaszcza to, że chociaż czuł niechęć do lady Angeline i zdecydowanie nie pochwalał jej zachowania, nie mógł przestać o niej myśleć. Jego uczucia wobec innych kobiet nie bywały ambiwalentne. Ale w jej przypadku - jak najbardziej. Musi uporządkować to wszystko w głowie, jeżeli chce odzyskać równowagę umysłu i spokój ducha. Jego rodzina życzyła sobie, by ponownie ruszył w zaloty do lady Angeline. Eunice również mu to doradzała. Powiedziała mu przed miesiącem - następnego dnia po tym, jak dostał kosza od lady Angeline że powinien traktować jej odmowę nie jako definitywny koniec swoich zalotów, lecz jako zakończenie ich pierwszego aktu. I pracować nad dalszą częścią tego dramatu, która jeszcze nie została napisana.

Niech więc będzie po waszemu, postanowił. Nie ruszy do niej w konkury - co to, to nie! - ale nie będzie jej dłużej unikał. Nie będzie też usiłował wpłynąć na bieg wydarzeń. Jeżeli szczęście mu dopisze, wypadki potoczą się tak, że nie będą musieli stykać się ze sobą. Tyle że to nie pomoże mu się uporać z własnymi uczuciami... O Boże, westchnął, zanim wstał z łóżka, by zmierzyć się z nowym dniem. Zarówno Eunice, jak i cała niewieścia rada familijna z całą pewnością są w błędzie. On i lady Angeline Dudley pasują do siebie jak dzień do nocy! Nie, to złe porównanie, uświadomił sobie. Wszak noc i dzień to dwie strony tej samej monety. Jedna nie może istnieć bez drugiej. Choć zupełnie różne, idealnie się uzupełniają i są gwarantem doskonałej harmonii w naturze. Noc i dzień są nierozłączne, nie da się ukryć. A niech to wszyscy diabli! 16 Jeszcze tego samego dnia po południu nadarzyła się okazja, o jakiej Angeline marzyła. Znaczna część gości udała się na spacer, gdyż słońce świeciło na bezchmurnym niebie i wszyscy zgodnie uznali, że tak wspaniałej pogody nie wolno marnować. Nie była to zaplanowana z góry wyprawa. Poprzedniego dnia Rosalie wyjaśniła swoim gościom, że z rozmysłem pozostawia im całkowitą swobodę - mogą dysponować czasem, jak tylko zechcą. Uznała, iż większość z nich pragnie przede wszystkim odpocząć od londyńskiego zgiełku i ciągłego pośpiechu, powinni więc w Hallings spędzać czas w taki sposób, jaki im najbardziej odpowiada - choćby miało to oznaczać ograniczenie się do lektury i konwersacji lub drzemki w salonie czy oranżerii. Początkowo wszyscy trzymali się razem, wkrótce jednak mniejsze grupki zaczęły się odłączać od towarzystwa. Matka

Edwarda wyznała, że w zupełności wystarczy jej przechadzka po ogrodzie; bardziej wyczerpujące wędrówki pozostawia młodszym. Pan Briden, pochwaliwszy zdrowy rozsądek hrabiny, spytał, czy mógłby jej towarzyszyć, ona zaś chętnie się na to zgodziła. Tresham i kuzynka Belinda, dostrzegłszy z tarasu liczniejszą grupę, która skierowała się na zachód, udali się w przeciwną stronę. Kuzyn Leonard i Lorraine, pogrążeni w poufnej rozmowie, przeszli przez szeroki trawnik, po czym udali się w bliżej nieokreślonym kierunku - utrzymując iście ślimacze tempo. Państwo Lynd w towarzystwie wielebnego Martina pomaszerowali w stronę dużego jeziora u podnóża porośniętego bujną trawą zbocza. Wicehrabia Overmyer z żoną wyruszyli do pobliskiej wsi, by podziwiać witraże w tamtejszym kościele, warte ponoć obejrzenia. Obie panny Briden spacerowały z Ferdinandem, sir Websterem Jordanem, hrabią Heywardemem i lordem Windrowem. Angeline i Eunice przyłączyły się do tej wesołej i hałaśliwej gromadki, również zmierzającej nad jezioro. Tak się przynajmniej wydawało, nikt bowiem wyraźnie nie określił celu ich wędrówki, nikt też specjalnie się nie spieszył. Angeline cieszyłaby się niezmiernie każdą chwilą tej wyprawy, gdyby nie fakt, że całkowicie pochłaniał ją plan, który pragnęła zrealizować. Właśnie nadarzyła się znakomita okazja, by tego dokonać, ona jednak nie bardzo wiedziała, jak osiągnąć pożądany skutek. Jednego tylko była pewna: musi to nastąpić jeszcze dziś. Minęła już połowa pierwszego z pięciu dni, które mieli spędzić w Hallings. Wzięła Eunice pod rękę i ruszyły szybkim krokiem. Wkrótce znalazły się na czele grupy, przedtem jednak Angie rzuciła Windrowowi przelotne spojrzenie i uśmiech. Czy nie były przypadkiem zbyt kokieteryjne? A może przeciwnie - za mało zalotne? Czy Windrow je zauważył? A hrabia Heyward? O Boże! Nigdy jeszcze nie knuła tak skomplikowanej intrygi. Co pocznie, jeśli wszystkie jej wysiłki spełzną na niczym? Wyglądało na to, że resztę drogi odbędą tylko we dwie, gdyż wesołe głosy reszty grupy z każdą chwilą stawały się bardziej odległe.

Na szczęście ich samotność nie trwała długo. Po minucie czy dwóch tuż za nimi rozległ się wyczekiwany głos. - Ach, okrutne piękności! - rzekł lord Windrow z emfazą. -Pozostawiłyście daleko za sobą czterech zrozpaczonych dżentelmenów, którzy muszą się zadowolić towarzystwem zaledwie dwóch dam. Fatalna proporcja, oczywiście dla nas, nieszczęsnych mężczyzn. Co gorsza, zostaliśmy pozbawieni obecności dwóch zdecydowanie najpiękniejszych dam na świecie. Pewnie zarzucicie mi przesadę. Ale klnę się na wszystkie świętości: jeżeli istnieją jakieś damy piękniejsze od was, ja nigdy ich nie spotkałem. - Teraz jednak, jak widzę - odezwała się panna Goddard, gdy Windrow wsunął się pomiędzy nie i zaproponował każdej, by wsparła się na jego ramieniu - udało się panu przerzucić na nas tę fatalną proporcję, milordzie: dwie na jednego. - Czyżby poprzednia sytuacja: dwie damy pędzące naprzód w morderczym tempie, bez żadnej eskorty, bardziej paniom odpowiadała? Teraz macie przynajmniej jednego niewolnika. Ugodziła mnie pani w samo serce, panno Goddard. Doprawdy obawiam się, że uszkodziła mi pani ten organ nieodwracalnie. - Tam, do licha! - zawołała Angeline. - Kamyk wpadł mi do buta. Muszę się zatrzymać i go usunąć. - Pozwoli pani, że jej pomogę zaofiarował się lord Windrow, wyraźnie chętny do usług. Ona jednak zbyła go machnięciem ręki. - Nie ma mowy - oświadczyła. - Krępowałabym się tylko. Idźcie oboje dalej. Za chwilę was dogonię. Windrow już otworzył usta, by zaprotestować, lecz panna Goddard odezwała się pierwsza. Bogu dzięki, że zrozumiała, o co chodzi i zgodziła się pomóc, pomyślała Angie. - Za żadne skarby nie chcielibyśmy wprawić cię w zażenowanie, Angeline - powiedziała Eunice. - Doskonale rozumiem, jak się czujesz. Chodźmy, milordzie. I poszli. Angie obejrzała się na pozostałych. Zobaczyła, że hrabia Heyward przyspieszył kroku i ruszył w jej kierunku - dokładnie tak, jak sobie zaplanowała.

- Nie ma się czym przejmować - powiedziała do niego, gdy był już blisko. - Lord Windrow znowu błaznował, i tyle. Panna Goddard była tak dobra i poszła przodem razem z nim. Nic jej nie grozi, daję słowo, chociaż z pewnością podniesie ją na duchu, jeśli pospieszy jej pan z pomocą. Byłoby to bardzo ładnie z pańskiej strony. - Lady Angeline - rzekł, gdy reszta wesołej gromadki wyminęła ich. Uniosła pani prawą stopę i zatrzymała się. Czyżby się pani skaleczyła? - Ależ skąd! - zapewniła. - Wpadł mi kamyk do buta i to wszystko. Zaraz go wytrząsnę i dogonię pozostałych. Proszę się pospieszyć i ratować pannę Goddard! - Jak sama pani zauważyła, całkiem zresztą słusznie, pannie Goddard nie grozi żadne niebezpieczeństwo. Eunice nie toleruje obok siebie głupców. Z pewnością będzie na nas czekać razem ze wszystkimi, gdy się jej znudzi konwersacja z Windrowem. Pani pozwoli. Przyklęknął na jedno kolano - dokładnie tak, jak wtedy, gdy się jej oświadczał - i wyciągnął rękę, chcąc podtrzymać jej stopę. O Boże... Która to była noga? Chyba prawa? Tak, sam to przed chwilą powiedział. Podniosła ją, a Heyward ściągnął jej bucik. Obawiając się, że straci równowagę, wsparła się na jego ramieniu. Jakież było silne i ciepłe, wprost stworzone na podporę! Hrabia odwrócił bucik i potrząsnął nim. Zanim znów postawił go na ziemi, powiódł ręką po podeszwie jej okrytej tylko pończochą stopy. - Nie widzę żadnego kamyka - zauważył - ani nie mogę go wyczuć. - Czasami - odparła - bywają kamyki tak małe, że ich prawie nie widać, ale okropnie uwierają! Pewnie go pan wytrząsnął i nawet tego nie zauważył. Wsunął jej bucik z powrotem na nogę i klepnął w podeszwę. Angie poruszyła palcami i postawiła stopę na ziemi. - Już go nie ma - oznajmiła. - Bardzo panu dziękuję.

Wstał i popatrzył jej w oczy. - Panna Goddard... - zaczęła. - Eunice z pewnością mi nie podziękuje, jeśli będę za nią biegał jak nadgorliwa przyzwoitka - wszedł jej w słowo. - Idziemy dalej? - spytał i podał jej ramię. Wpatrywała się w niego przez chwilę. Inaczej to sobie zaplanowała! Lord Windrow zachował się dokładnie tak, jak powinien. Dlaczego z hrabią nie było podobnie? Eunice będzie strasznie rozczarowana! Ale cóż mogła począć? Na razie nic się nie da zrobić. Potem muszą spróbować jeszcze raz. Wsparła się na ramieniu Heywarda i westchnęła w duchu. Czemu jego ramię wydawało jej się pewniejsze, bardziej godne zaufania niż ramiona innych mężczyzn? W końcu ramię to ramię, i tyle! Bez trudu mogliby dogonić grupę, lecz hrabia nawet nie próbował tego robić. Niespodziewanie skręcił w inną stronę, a Angeline - chcąc nie chcąc - poszła za nim. - Ciekaw jestem, czy znajdziemy za tymi drzewami ścieżkę wiodącą na szczyt wzgórza - odezwał się. - Jestem pewien, że musi tam być, gdyż na szczycie stoi jakaś budowla. Coś w rodzaju zrujnowanej wieży. Widzi pani? Spojrzała w kierunku, który wskazywał. I natychmiast zapomniała zarówno o planie, którego nie zdołała zrealizować, jak i o wesołej gromadce zmierzającej w stronę jeziora. - Oczywiście, że widzę - odparła. - Myśli pan, że zdołamy tam dotrzeć? Musi być stamtąd wspaniały widok. - Jeśli wspinaczka nie będzie dla pani zbyt męcząca... - Nie jestem więdnącą lilijką - zapewniła go. - Nigdy nie podejrzewałem pani o coś podobnego - oświadczył. Jeszcze nie widziałem więdnącej lilijki pędzącej na przełaj przez pola i łażącej po drzewach. Zerknęła na niego podejrzliwie. Czyżby hrabia Heyward żartował? I to na temat jej zachowania, które przedtem tak ostro skrytykował? - Co prawda - zastrzegł - nie widziałem też, jak pani to robi. Więc jednak żartował!

- To fatalnie się składa - odparła - bo nie mam najmniejszego zamiaru powtarzać tego wyczynu wyłącznie dla pańskiej przyjemności. Na jego policzku znów pojawiła się ta urocza fałdka. Widząc to, Angeline rozpromieniła się i roześmiała na cały głos. Przecież już go nie kocham, pomyślała. I to od dawna. Teraz jesteśmy po prostu dwojgiem młodych ludzi spacerujących po parku w letnie popołudnie. Czemu nie mielibyśmy pożar-tować i pośmiać się razem? To przecież bez znaczenia. Bez trudu znaleźli ścieżkę wiodącą na szczyt. Minęli kępę drzew u stóp wzgórza i zaczęli się wspinać, nie tracąc sił i czasu na rozmowy. Zbocze było strome, a ścieżka porośnięta wysoką trawą. Widać jednak było, że dawniej często z niej korzystano -może zanim chłopcy Rosalie wyjechali do szkoły albo zanim lord Palmer udał się z misją dyplomatyczną do Wiednia? Kiedy wreszcie dotarli na szczyt, Angie całkiem nie mogła złapać tchu i była pewna, że jest czerwona jak piwonia. Ale hrabia Heyward też się zasapał. - Przed podjęciem tej wspinaczki powinienem był zadać sobie pytanie, czy mężczyzna w moim wieku może się porywać na takie wyczyny odezwał się, gdy nieco ochłonął. Uśmiechnęła się do niego. Jeszcze jeden żart! - Na szczęście z powrotem będzie przez cały czas z górki -odpowiedziała. Było gorąco, więc rozwiązała wstążki kapelusza i pozwoliła im trzepotać na wietrze. Od razu poczuła miły chłodek na brodzie i szyi. Rozejrzała się dookoła i znów zaparło jej dech w piersiach, ale tym razem nie ze zmęczenia, lecz z zachwytu. Widok był po prostu cudowny. - Niech pan spojrzy! - zawołała całkiem bez potrzeby, gdyż hrabia, rzecz jasna, też to wszystko oglądał. Cóż innego można było tu robić, jeśli nie stać i podziwiać widoki? - Założę się - powiedział, wskazując wieżę - że stamtąd widok jest jeszcze wspanialszy.

- Kto by przyjął zakład, wiedząc, że na pewno go przegra? -odparła ze śmiechem. - Zresztą damy o nic się nie zakładają. A ja jestem damą w każdym calu, od kiedy zadebiutowałam w wielkim świecie. Zapomniał pan? Znowu spojrzeli sobie w oczy i Angeline zrozumiała, że nie zapomniał. To było na samym początku jej pierwszego balu. Powiedziała mu, że od tej chwili będzie damą w każdym calu i już nigdy nie zdarzy się jej nic takiego, jak przesiadywanie samotnie w izbie z szynkwasem, galopowanie z wrzaskiem po Rotten Row czy bieganie na przełaj po łące, na której pasł się byk. Właśnie wtedy po raz pierwszy prawie się do niej uśmiechnął. - Ścigamy się na sam szczyt! - wykrzyknęła, podkasała spódnicę i pomknęła w stronę wieży. Z bliska wieża wydawała się jeszcze większa i bardziej imponująca. Angeline pchnęła nabijane ćwiekami drzwi i weszła do środka. I całkiem zapomniała o ściganiu się na blanki muru. Ściany i podłoga wewnątrz były pokryte barwną, połyskliwą mozaiką o skomplikowanym wzorze. Przez wąskie okna - czy raczej otwory strzelnicze - światło wpadało przez cały dzień, gdyż wykuto je z różnych stron i pod różnym kątem. Wszędzie wzdłuż ścian stały drewniane ławy przykryte czerwonymi skórzanymi poduszkami, które pokrywała gruba warstwa kurzu. Pośrodku znajdowały się drewniane, przypominające drabinę schody. Wiodły one niemal pionowo w górę, do klapy w suficie. - Cóż za wspaniała kryjówka! - wykrzyknęła Angie. - Gdybym mieszkała w Hallings, przychodziłabym tu każdego dnia. Przeniosłabym tu swoje książki i sztalugi i przesiadywałabym w wieży całymi godzinami, czytając, malując i tonąc w marzeniach. W ciągu minionych lat spędzonych w Acton często bywała samotna. Zaprzyjaźniła się z tamtejszymi wzgórzami i lasami, gdzie jako dziecko bawiła się z braćmi. Chciała urządzić sobie kryjówkę w Dove Cottage, domku zbudowanym w parku, nieopodal jeziorka najbardziej odległego od samego dworu, ale jej ojciec akurat tam umieścił jedną z wielu swoich kochanek. Na to wspomnienie Angie do dziś odczuwała ból.

Hrabia wspiął się po schodach i tak długo mocował się z klapą, aż ustąpiła z trzaskiem. Angie wdrapała się zaraz po nim i uchwyciwszy się jego wyciągniętej ręki, wyszła na blanki wieży. Heyward zamknął za nimi klapę. - Jakiej nagrody oczekiwała pani, gdyby pierwsza dotarła na sam szczyt? - spytał. Odwróciła się do niego z uśmiechem. - Nie przyjął pan zakładu - przypomniała mu. - Tak samo jak ja, gdy pan powiedział, że widok z wieży będzie jeszcze wspanialszy. Miał pan słuszność. Widać dosłownie wszystko w promieniu wielu mil. Warto było się tu wdrapać, prawda? Wieża była blankowana, a mur z jednej strony trochę się ukruszył. Ale chociaż przypominała średniowieczną, zbudowano ją znacznie później i od razu z tym niby-defektem, żeby wyglądała na zabytek. Angeline oparła ręce na występie muru i uniosła twarz ku niebu. - Trochę za mocno tu wieje - stwierdził Heyward, przytrzymując dłonią swój kapelusz. - Lepiej niech pani... Ostrzeżenie przyszło za późno. Ledwie Angie podniosła ręce, by chwycić wstążki kapelusza i związać je pod brodą, wyślizgnęły się jej z dłoni. Kapelusz uniósł się nad jej głową i poszybował nad zboczem w stronę znajdującego się w dole jeziora. Od utonięcia ocaliło go drzewo rosnące u stóp wzgórza, nieco wyższe od pozostałych. Wstążki zaplątały się w jego górne gałęzie i kapelusz utkwił wśród nich. Wyglądał teraz jak niezwykły egzotyczny kwiat. Ojej! Angeline odruchowo położyła dłoń na ustach, a drugą ręką wskazała kapelusz. Dłoń Heywarda niczym imadło zacisnęła się na jej ramieniu i tylko dzięki temu Angie nie pofrunęła w ślad za swym nakryciem głowy. Obserwowali jego lot w milczeniu. A potem Angeline wybuchła niepohamowanym śmiechem. Heyward po chwili jej zawtórował, choć prawdę mówiąc, nie było z czego się śmiać. - Mój biedny kapelusz! - wykrztusiła między jednym a drugim atakiem wesołości.

Kolejny silny podmuch wiatru zaatakował jej fryzurę i zdecydowanie wygrał tę bitwę. Angie odwróciła się i po ścianie osunęła na podłogę. Siedziała oparta plecami o mur, obejmując rękami złączone kolana. Lord Heyward usiadł obok, wyciągnął nogi przed siebie i zdjął kapelusz. Nie przestawali się śmiać. - Wi... wi... widzi go pan? - spytała, złapawszy nieco tchu. -My... my... myślałam, że poleci aż do Ameryki! - A ja myślałem, że na jego widok wszystkie ptaki w parku padną na atak serca - odparł. - Bo wyglądał jak oszalała papuga, zresztą nadal tak wygląda. Była to straszliwa zniewaga dla jej kapelusza. Angie roześmiała się znowu. On też. - Niech pan spojrzy! - zawołała, chwytając kosmyk włosów i próbując jakoś go wetknąć w smętne resztki kunsztownej fryzury, która i tak była już nie do ocalenia. - Niech pan tylko spojrzy! Odwrócił głowę i popatrzył na nią. Nie wiedzieć czemu, nagle przestali się śmiać. Siedzieli ramię przy ramieniu, zwróceni ku sobie twarzami. Angeline przygryzła wargę. Czy to ten sam lord Heyward, który przed chwilą śmiał się tak serdecznie? - Okropnie pani potargana i rumiana jak dojrzałe jabłuszko. - Muszę się zastanowić - odparła - czy pan mnie aby nie obraża. - Na pewno nie - zapewnił ją szeptem. Na jego czole, tam, gdzie było rondo kapelusza, pojawiły się krople potu. - Bardzo pan uprzejmy - powiedziała - ale dobrze wiem, że nie ma na co patrzeć, nawet kiedy nie jestem rozczochrana. Niesforny lok, który tak bardzo starała się ujarzmić, opadł jej na ucho, kiedy tylko cofnęła rękę. - Czemu pani mówi takie rzeczy? - No cóż - odparła, spuszczając wzrok. - Wystarczy porównać mnie z moją matką.

- Znałem ją - rzekł. - Nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni, ale widziałem ją kilka razy. Była niezwykle piękna. Pani nie jest do niej podobna. - Zauważył pan? - zaśmiała się cicho. - A chciałaby pani być do niej podobna? - spytał. Zabawne, nigdy nie zadawała sobie tego pytania. Ubolewała nad tym, że nie jest równie piękna jak matka, ale czy rzeczywiście chciałaby wyglądać jak ona? To by przecież zmieniło wszystko, nieprawdaż? - Pierwszy raz ujrzałem panią - podjął hrabia - gdy odwróciła się pani od okna w oberży Pod Różą w Koronie. Pomyślałem wtedy, że jest pani najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem. To samo pomyślałem, widząc panią w Dudley House. Roześmiała się. - Jestem za wysoka - powiedziała. - Istna grochowa tyczka. - Może i tak było, gdy miała pani trzynaście lat - odparł - ale z pewnością nie teraz. - I smagła jak cyganka. - Śniadolica i egzotyczna - poprawił. - I nawet nie potrafię unieść brwi jak trzeba. - Co takiego? - zapytał, zbity z tropu. - Kiedy usiłuję to zrobić - wyjaśniła - wyglądam jak spłoszony zając. - Niech no spojrzę! Posłusznie zwróciła się twarzą do niego i pokazała, jak unosi brwi. W jego oczy znów pojawiły się wesołe ogniki. - Na Jowisza! - rzekł z szerokim uśmiechem. - Ma pani rację! Spłoszony zajączek. Kto pierwszy pani o tym powiedział? - Moja matka - odparła. Jego uśmiech znikł. - Byłam dla niej ogromnym rozczarowaniem - powiedziała Angeline. - Kochała Ferdiego. Często zabierała go do Londynu, a mnie nigdy. Pewnie miała nadzieję, że mój wygląd z czasem się poprawi, zanim będzie musiała mnie pokazać komukolwiek poza sąsiadami z okolicy. Miewała kochanków, wie pan o tym? Na pew-

no pan wie, wszyscy wiedzieli. Ale to nic wielkiego, skoro urodziła już mężowi dziedzica, drugiego w zapasie i jeszcze córkę na dodatek. Zresztą czemu miałaby postępować inaczej, skoro papa miał tyle kochanek? Jedną nawet ulokował w domku na skraju naszej posiadłości, niby jako ubogą krewną. Ale ona nie była żadną krewną. Zawsze to wiedziałam, zanim jeszcze zrozumiałam, kim naprawdę jest kochanka. Wcale nie wyglądała na ubogą i ani razu nie zjawiła się we dworze. Z pewnością raz czy drugi zaproszono by ją na obiad, gdyby była prawdziwą krewną, prawda? Oczywiście Tresham też ma kochanki, czasem nawet mężatki. Słyszałam, że stoczył już dwa pojedynki. Może było ich więcej, tego nie wiem. Pewnie i Ferdie ma kochanki, chociaż dopiero co skończył dwadzieścia jeden lat. Przysięgłam sobie, że nigdy nie wyjdę za rozpustnika, wolę już poślubić jakiegoś nudziarza. Lepiej już nudzić się z mężem, niż cierpieć przez niego i szukać pociechy w ramionach kochanków. Moja matka była nieszczęśliwa. Gdyby żyła dłużej, może wreszcie doszłaby do wniosku, że nie jestem już taka szkaradna, i mogłaby mnie wprowadzić w świat i pomóc mi w znalezieniu męża. Zaprzyjaźniłybyśmy się ze sobą, a ona mogłaby być szczęśliwa i dumna. Mocniej objęła rękami kolana i zacisnęła powieki. - Wygaduję straszliwe głupstwa... - powiedziała z wyraźnym zażenowaniem. Jak mogła zdobyć się na takie zwierzenia? Co za wstyd... - Tresham, mając szesnaście lat, opuścił dom i już nigdy do niego nie wrócił - dodała. - A Ferdinand wyjechał do szkół i czasem nawet nie przyjeżdżał na wakacje, tylko odwiedzał kolegów. Papa zmarł rok po odejściu Treshama. Mama większość czasu spędzała w Londynie. Jeździła tam jeszcze częściej niż przedtem, a ze mną zostawały tylko guwernantki. Nie znosiły mnie i nie mam im tego za złe. Nawet się nie starałam, żeby mnie polubiły. Mnie nie można lubić. Dość tego. Wystarczy. Szkoda, że nie skoczyła z blanków wieży za swoim kapeluszem! Oparła czoło o kolana i po chwili poczuła, że ręka Heywarda spoczywa na jej obnażonym karku. Gładził ją leciutko, wodząc dłonią w tę i z powrotem.

- Była pani jedynie bezgrzesznym świadkiem rodzinnych dramatów tłumaczył jej. - Nie ma pani nic wspólnego z rozpadem małżeństwa rodziców. Mieli własne życie i przeżyli je tak, jak sami uznali za stosowne. Także to, co skłoniło pani starszego brata do opuszczenia rodzinnego domu, nie było pani winą. Gdyby pani naprawdę w czymś zawiniła, wiedziałaby pani o tym. A młodszy brat... No cóż, był po prostu jak ptak próbujący skrzydeł. Szukał towarzystwa rówieśników i z pewnością nie zdawał sobie sprawy, że jego siostra czuje się samotna i tęskni za nim. Co się zaś tyczy guwernantek, to kobiety tej profesji mają doprawdy ciężkie życie. Często są to zubożałe panny z dobrych domów, które z tego czy innego powodu nie mogły wyjść za mąż, więc nie mają własnego domu ani rodziny. Wyładowują swoje pretensje do świata, zatruwając życie podopiecznym, zwłaszcza tym, które mają buntowniczą naturę. Natomiast z całą pewnością nie należy pani do osób, których nie można pokochać. Delikatny dotyk jego ręki wywierał na Angie hipnotyczny wpływ. Była zażenowana, bliska łez. Jeśli naprawdę można ją pokochać, to czemu on jej nie chce? - Gdyby pani matka żyła - mówił dalej - być może przekonałaby się pani, że wcale nie potrzebowała czasu, by pokochać panią dopiero jako osobę dorosłą. Może zawsze panią kochała? Ja nigdy nie wątpiłem, że jestem kochany, ale zawsze czułem, że muszę sobie zasłużyć na miłość, zapracować na nią, ponieważ mego brata było znacznie łatwiej pokochać niż mnie. Zawsze był z niego czarujący łotrzyk. Wszyscy za nim przepadali mimo jego licznych wad, a czasem właśnie z ich powodu. Tak to przynajmniej wyglądało. Maurice był egoistą, w gruncie rzeczy nie obchodziło go, że rani czyjeś uczucia. A nawet jeśli sprawiało mu to przykrość, zaspokajanie własnych zachcianek zawsze było dla niego najważniejsze. Mnie zaś wydawało się niesprawiedliwe, że jestem mniej kochany, chociaż tak bardzo się starałem. Ale po śmierci Maurice^ odkryłem dwie rzeczy. - Jakie? - spytała, z głową nadal wtuloną w kolana. - Jedną było to, że naprawdę jestem kochany - odparł - i to znacznie bardziej, niż sądziłem. Prawdę mówiąc, nigdy nie kocha-

no mnie mniej niż mojego brata, tylko inaczej. Odkryłem też, że starałem się być dobry dla rodziny i przyjaciół, a także dla obcych, ponieważ tak chciałem. Nie krzywdziłem zaś ludzi tylko dlatego, że wcale by mi to nie sprawiło przyjemności. Byłem takim samym egoistą, jak Maurice, bo nawet gdybym mógł wybierać, nigdy nie obrałbym jego sposobu życia. Angeline z trudem przełknęła ślinę. - Usiłowałem wybić mu z głowy ten szalony wyścig - ciągnął hrabia. Błagałem, żeby miał wzgląd na Lorraine. Susan była wtedy chora, miała gorączkę. Lorraine bardzo się o nią niepokoiła. Potrzebowała wsparcia, męża, który byłby przy niej. Maurice nazwał mnie pompatycznym osłem. A ja powiedziałem wtedy coś, co do dziś nie daje mi spokoju. Angeline podniosła głowę i popatrzyła na niego. Edward wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w szczyt wieży. Jego dłoń zsunęła się z szyi Angie. - Powiedziałem mu: „No to jazda!" - wyznał Heyward. -„Skręć sobie kark, jeśli tak ci na tym zależy. Ja najwyżej na tym skorzystam, bo zostanę hrabią". Angie wyciągnęła rękę i poklepała go po udzie. - Wygadywał pan takie rzeczy, bo brat pana sprowokował -pocieszała go. - Całe to gadanie nie miało przecież wpływu na to, co się stało. Czy chciał pan jego śmierci? - Nie! - zapewnił gwałtownie. - Kochał go pan? - pytała dalej. - Kochałem - potwierdził. - Był moim bratem. - Chciał pan zostać hrabią Heywardem? Przymknął oczy i oparł głowę o ścianę. - Chciałem - odpowiedział. - Zawsze czułem, że lepiej bym się uporał z tym zadaniem niż Maurice. Pragnąłem tytułu i związanej z nim pozycji. Aż do chwili, gdy je zdobyłem, a straciłem brata. A teraz muszę patrzeć, jak jego żona wychodzi za innego. I wiem, że ktoś obcy będzie wychowywał dziecko Maurice'a. W dodatku zdaję sobie sprawę, że dla Lorraine to najlepsze rozwiązanie. Będę się, oczywiście, cieszył jej szczęściem, bo jestem do niej bardzo przywiązany i wiem, że jej życie z Maurice'em było piekłem. Ale to był mój brat!

Ściskała z całej siły jego nogę, ale nie odezwała się. Cóż było do powiedzenia? Chyba tylko to, że cierpienie nikogo nie omija, że jest nieodłączną częścią ludzkiego życia. Ale to by nie było nic oryginalnego, prawda? - Tak samo Tresham i Ferdinand są moimi braćmi - powiedziała. Może nigdy się nie ożenią. A może kiedyś tak... Ale zawsze będę ich kochała, choćby nie wiem co! Otworzył oczy i spojrzał na nią. - To z pani bratem ścigał się Maurice tamtego dnia - powiedział cicho. Zmarszczyła brwi, serce zabiło jej mocniej. - Z Treshamem? - Zawsze go winiłem o to nieszczęście - mówił dalej. - Nawet rzuciłem mu to w twarz na pogrzebie Maurice'a. Chyba zawsze, gdy wydarzy się coś strasznego, szukamy kozła ofiarnego, na którego można zrzucić całą winę. Ale w gruncie rzeczy Tresham nie zawinił bardziej niż ja. Nawet jeśli to on zaproponował, żeby się ścigać (a równie dobrze mógł to zrobić Maurice), mój brat nie musiał się zgadzać. I nawet jeśli Tresham minął go tuż przed zakrętem, nikt nie zmuszał Maurice'a do szaleńczego pościgu z szaleńczą prędkością. Podobno Tresham zawrócił, gdy tylko dostrzegł tę furę z sianem, przeczuwając nieszczęście, i nawet starał się jakoś mu zapobiec. Musiało tak być, bo inaczej nie miałby pojęcia o tym, co się wydarzyło, byłby już o milę dalej. A przecież był świadkiem wypadku. Byłem niesprawiedliwy w stosunku do pani brata, lady Angeline. - Równie niesprawiedliwie ocenia pan samego siebie - odparła. Tak niewiele brakowało, by właśnie Tresham zginął w wypadku! Jak by to zniosła? Czy przypisywałaby winę Maurice'owi, hrabiemu Heywardowi? Pewnie tak... - Miłość boli - westchnął. -1 cóż pani powie na ten banał? Angie również westchnęła. - Obawiam się, że mój biedny kapelusz jest dla mnie na wieki stracony - rzekła, zmieniając temat. - A tak mi się podobał, kiedy go kupowałam przed tygodniem. Jego barwy: błękitna i żółta,

kojarzyły mi się z letnim niebem. A różowa... Zawsze miałam słabość do różowego! - Przed tygodniem - powtórzył. - A więc to numer piętnasty? - Prawdę mówiąc, siedemnasty - uściśliła. - A dziś włożyłam go po raz pierwszy. No cóż... Może chociaż ptaki będą go podziwiały, nim spłowieje i rozpadnie się na strzępy. - Chodźmy tam i przekonajmy się, jak przedstawia się sytuacja zaproponował hrabia, zrywając się na równe nogi. Wyciągnął rękę, by pomóc Angie wstać. Ostrożnie zeszli po przypominających drabinę schodach i opuściwszy wieżę, wrócili na ścieżkę. Kawałek dalej zeszli z niej i popatrzyli w dół. Zbocze, pokryte wysoką trawą, która falowała na wietrze, ciągnęło się bez końca i wydawało się bardziej strome niż stok, po którym wspięli się na szczyt. Kapelusz Angie majaczył gdzieś w oddali. Odzyskanie go wydawało się niemożliwością -aczkolwiek dla Dudleyów nie istniało nic niemożliwego! - Jestem pewien, że dotrę do tego drzewa, jeśli będę ostrożny stwierdził hrabia. - Ostrożny? - roześmiała się Angeline. - Po takim zboczu nie da się schodzić ostrożnie, milordzie! Chwyciła go za rękę i zaczęli schodzić wielkimi krokami, z coraz większą, wariacką szybkością. Angie pokrzykiwała radośnie i siała dookoła szpilkami do włosów. Oboje znowu się śmiali, zbiegając tak szybko, jak tylko nogi im pozwalały, a potem - niestety -jeszcze szybciej. Angeline pierwsza straciła grunt pod nogami, chwilę później przewrócił się Edward - i oto oboje toczyli się po zboczu, aż wreszcie zatrzymali się w wysokiej trawie na brzegu jeziora. Prawdziwy cud, że nie wpadli po drodze na żadne drzewo! Leżeli przez chwilę bez ruchu, roześmiani i zasapani, jedno obok drugiego, trzymając się za ręce. A potem Heyward uniósł się na łokciu i spojrzał na swą towarzyszkę. Ich śmiech ucichł gwałtownie, gdy ich oczy się spotkały. Ręce Angeline same owinęły się wokół jego szyi, on zaś w tej samej chwili nakrył ją sobą - i już całowali się jak szaleni w wysokiej trawie, aż przylgnęli do siebie tak, że nie było pomiędzy nimi najmniejszej szparki. Zupełnie jakby się stali jedną osobą,

całkowitą jednością, by już nigdy więcej nie doświadczyć samotności, braku miłości czy niedoli. Kiedy Edward uniósł wreszcie głowę i spojrzał Angeline głęboko w oczy, odpowiedziała takim samym spojrzeniem. Wiedziała tylko jedno: nie myliła się! Nie popełniła błędu, zakochując się w nim, a potem nie przestając go kochać i pragnąc nade wszystko spędzić z nim resztę życia. I była pewna, że wcale nie jest starym nudziarzem, tylko mężczyzną zdolnym do niezwykle głębokich uczuć. Wiedziała, że będzie ją kochał niezmienną miłością, która czasem zdaje się tylko wymysłem autorów tanich powieścideł, ale przecież istnieje naprawdę. Tak, miała słuszność. Kochała jego, a on kochał ją i wszystko było w jak najlepszym porządku. Oczy ma bardziej niebieskie niż samo niebo, pomyślała. I w tym momencie coś jej się przypomniało. Nie pojmowała, jak mogła o tym zapomnieć! Przecież przysięgła sobie, że będzie wielkoduszna i gotowa wszystko poświęcić dla innych. Eunice także kocha Edwarda, a on w głębi serca kocha właśnie ją. Tak doskonale do siebie pasują! Są po prostu stworzeni dla siebie. Ona zaś nie tylko obiecała sobie, że ich połączy, ale wtajemniczyła Eunice w swój plan i zapewniła sobie jej pomoc! A potem - cóż uczyniła?... Kiedy hrabia otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, położyła mu palec na wargach - i zaraz cofnęła go pospiesznie. - Tym razem - powiedziała z olśniewającym uśmiechem - nie musi pan proponować mi małżeństwa. Nie wolno panu! Odmówiłabym z całą pewnością. Usiłował coś wyczytać z jej oczu, a potem odsunął się bez słowa i usiadł obok niej. Przez chwilę milczał. Ona także. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak podle. Nie tylko miała złamane serce, ale - co gorsza - zdradziła przyjaciółkę. Będzie musiała podwoić starania. Hrabia spojrzał w stronę drzewa, na którym uwiązł jej kapelusz. Było wyjątkowo wysokie, a kapelusz tkwił prawie na samym wierzchołku.

- Niech tam zostanie - zdecydowała Angie. - Mam szesnaście innych, nie licząc starych. - I tych wszystkich, które wpadną pani w oko, zanim wyjedzie pani z Londynu - dodał Edward. - Ale ten jest doprawdy wyjątkowo efektowny. Wstał i zanim Angeline podniosła się do pozycji siedzącej, już wspinał się z dziką determinacją na drzewo. Wydawało się, że nie znajdzie dostatecznego oparcia dla rąk i nóg, lecz jakoś sobie radził. Serce uwięzło jej w gardle na długo przed tym, nim dotarł dość wysoko, by odczepić kapelusz od gałęzi i zrzucić go na dół. Fenomen z sercem w gardle był tym bardziej zdumiewający, że równocześnie czuła to serce w podeszwach stóp! Było całkiem zdeptane. Jak mogło się znajdować w dwóch miejscach naraz? - Uważaj! - zawołała, gdy hrabia zaczął schodzić, i rozpostarła ramiona, jakby mogła go schwycić i uchronić przed upadkiem. Ale on wcale nie spadł. Po kilku minutach stał obok niej na pewnym gruncie i patrzył, jak Angie zawiązuje pod brodą wstążki kapelusza i upycha pod rondkiem niesforne loki. - Bardzo panu dziękuję - powiedziała. - Bardzo przepraszam - odezwał się w tej samej chwili. - Nie ma za co... - odparła. - Przepraszać, ma się rozumieć. Nie ponosi pan przecież odpowiedzialności za każdego, z kim ma do czynienia. - Nawet wtedy, gdy tego kogoś pocałuję? - spytał. - Nawet wtedy! - rzuciła stanowczo i odwróciła się, żeby dojść brzegiem jeziora do starannie utrzymanego trawnika na stoku wznoszącym się aż do dworu. Gdy wynurzyła się spomiędzy drzew, dostrzegła na przeciwległym brzegu państwa Lynd i wielebnego Martina. Rozmawiali z Ferdinandem i starszą z panien Briden. Nigdzie nie było ani śladu Eunice i Windrowa oraz pozostałych gości. Lord Heyward dogonił Angeline i szedł obok. Nie zaoferował jej swego ramienia, by się na nim wsparła, ona zaś nie zrobiła tego z własnej inicjatywy. Szli w milczeniu. Jak ja mogłam, wyrzucała sobie w myślach Angie, znowu się w nim zakochać, skoro przysięgłam sobie, że doprowadzę do jego

małżeństwa z Eunice, moją serdeczną przyjaciółką? Nie, nie zakochałam się w nim znowu, pomyślała gorzko. Nigdy nie przestałam go kochać... Czy nigdy nie nauczę się rozumu? - Bardzo przepraszam - usprawiedliwiał się hrabia, gdy wspinali się po porośniętym trawą zboczu - jeśli panią obraziłem. - Wcale mnie pan nie obraził - odpowiedziała z irytacją, odwracając się do niego. - Skąd ta nagła obawa, że czymś pan zawinił wobec mnie? A może to ja zawiniłam wobec pana? Gdybym nie rozwiązała wstążek kapelusza, kiedy się zgrzałam, wchodząc pod górę, wiatr by go nie porwał i nie pofrunąłby w dół zbocza, a pan nie musiałby narażać życia, aby go dla mnie odzyskać. Nie zaczęlibyśmy się całować, panu nie przyszłoby do głowy, że powinien się ponownie oświadczyć, a ja nie musiałabym panu tłumaczyć, że to zupełnie niepotrzebne, bo i tak panu odmówię. I zwracam panu uwagę, że powiedziałam „zaczęliśmy się całować", a nie, że pan pocałował mnie. Do całowania trzeba dwojga, chyba że ktoś to robi przemocą! A nie było mowy o żadnej przemocy, ani w Vauxhall, ani tutaj. I dlatego nie musimy się z tego powodu pobierać. Nigdy za pana nie wyjdę, więc niechże pan wreszcie zapomni o tym, jak się powinien zachowywać dżentelmen! Czasami wolałabym, żeby pan nie był takim dżentelmenem... chociaż właśnie dlatego tak pana polubiłam, od pierwszej chwili! Zbocze zrobiło się bardzo strome. Angie z trudem chwytała powietrze. Wziął ją za rękę i skłonił, by jednak wsparła się na jego ramieniu. Gdy to uczyniła, pochylił się ku niej i spojrzał prosto w twarz. - Niech pani nie płacze - powiedział miękko. - Tak bardzo mi przykro. Jeśli cokolwiek, co powiedziałem lub zrobiłem, uraziło panią, najmocniej przepraszam. I proszę mi nie mówić, że to niepotrzebne. Nie mam zwyczaju ranić ludzi, a potem nawet ich za to nie przeprosić. Taki już jestem, lady Angeline. Niechże mi pani wybaczy, że proszę o wybaczenie! Uśmiechnął się do niej. Tak naprawdę. Ale to był bardzo smutny uśmiech... Nie rozpłaczę się... Już płakałam? Niemożliwe!

I co ja teraz zrobię? Nie było to jednak prawdziwe pytanie, bo Angie doskonale znała odpowiedź. Jedną jedyną. 17 Lord Windrow dogonił Eunice. Przez chwilę szli obok siebie w milczeniu, potem obejrzał się przez ramię. - Dokładnie tak, jak przewidywałem. Lady Angeline Dudley nie będzie musiała sama wytrząsać kamyka z pantofelka. Heyward przybył jej na ratunek i właśnie klęczy przed nią na jednym kolanie. Co za wzruszająca scena! Byłaby doprawdy romantyczna, gdyby nie ten nudziarz w roli Romea. - Edward wcale nie jest nudziarzem - ujęła się za przyjacielem Eunice. - I nic w tym dziwnego, że odgadł pan, co się stanie. Każdy mógł to z góry przewidzieć; z wyjątkiem samej Angeline. - A więc było to... hm... ukartowane? - Kamyk w bucie? Ależ tak, kamyk albo coś w tym rodzaju. Jednakże ostateczny rezultat będzie zgoła odmienny od tego, co sobie zaplanowała Angeline. Muszę panu o tym opowiedzieć, bo to całkiem szalony pomysł, a przy tym wzruszający... Poza tym postąpiłyśmy trochę niewłaściwie, jeśli idzie o pana. - Droga panno Goddard - rzekł lord Windrow, przesuwając koniuszkami palców po jej ręce spoczywającej na jego ramieniu i pochylając się tak, że ich głowy znalazły się blisko siebie; zboczył przy tym wraz ze swoją towarzyszką z drogi wiodącej nad jezioro i skierował się w stronę pobliskiego gaju. - Jestem doprawdy zaintrygowany. Zamieniam się w słuch! - Znamy się z Edwardem od wielu lat - zaczęła Eunice. - Jesteśmy serdecznymi przyjaciółmi. Kilka lat temu myśleliśmy nawet o małżeństwie, ale jako o czymś bardzo odległym w czasie. Nigdy nie uważaliśmy się za parę narzeczonych. Edward był wtedy

niesłychanie poważnie myślącym studentem, a ja... no cóż... poważnie myślącą dziewczyną. Jeśli kiedykolwiek zetknęliśmy się z czymś takim jak płomienny romans czy namiętna miłość, to chyba tylko w literaturze. - Ach tak - szepnął i znów leciutko dotknął jej ręki koniuszkami palców. - Była pani wówczas ledwie pączkiem, zapowiedzią dzisiejszego kwiatu, nieprawdaż? Żałuję, że nie znałem pani wtedy... Studia teoretyczne zawsze warto wzbogacić ćwiczeniami praktycznymi, nie uważa pani? Zerknęła nań z ukosa, gdy przeszli między starym dębem a bukiem i zagłębili się w cienistym zagajniku. - A czy pan, milordzie, będąc studentem, starał się wzbogacić swoje niewątpliwie częste ćwiczenia praktyczne studiami teoretycznymi? - Trafiła pani w sedno - przyznał. - Punkt dla pani. Uwaga była złośliwa... ale trafna. - Po tym, jak Angeline odmówiła Edwardowi swojej ręki... -zaczęła znów Eunice. - Odmówiła mu? - powtórzył, wyraźnie ubawiony. - Zdumiewa mnie pani! - Nie zapewnił jej, że ją kocha - wyjaśniła. - Kolejne słowo, które Heyward znał jedynie z literatury, co? -zakpił Windrow. - Ale że też nie miał dość zdrowego rozsądku, by skłamać! - Otóż po tym wydarzeniu - kontynuowała Eunice, nie zważając na niego - Angeline zaprzyjaźniła się ze mną i uroiła sobie, że Edward i ja kochamy się namiętnie, lecz nie możemy się pobrać na skutek jego nadmiernego poczucia obowiązku oraz wygórowanych oczekiwań rodziny, że zawrze świetne małżeństwo. Angeline wyobraziła sobie (i trwa w tym przekonaniu do dziś), że jesteśmy parą kochanków, których prześladuje zły los i którym powinna przyjść z pomocą. Lord Windrow wpatrywał się w nią półprzymkniętymi oczyma, w których czaiły się wesołe ogniki. - Zamierza odstąpić mężczyznę, do którego sama wzdycha, swojej przyjaciółce? - zdumiał się. - Bo pewien jestem, że do nie-

go wzdycha! Jej słabość do Heywarda, aczkolwiek niepojęta, jest równie widoczna, jak nosek na pani twarzy. Nawiasem mówiąc, wyjątkowo udany egzemplarz, jeśli chodzi o nosy, o ile pozwoli mi pani to zauważyć... Eunice rzuciła mu wiele mówiące spojrzenie. - Lady Angeline jest naprawdę słodka - powiedziała. - Niezwykle dobra, a w tej chwili zupełnie zagubiona, biedactwo. Ogromnie ją lubię. Jeśli więc zamierza pan z niej kpić w mojej obecności, lepiej niech się pan zastanowi! - Ja miałbym kpić z damy? - oburzył się, przykładając rękę do serca. Krzywdzi mnie pani takim podejrzeniem, panno Goddard. Zraniła mnie pani w samo serce! - Dała mi zatem swoje błogosławieństwo - kontynuowała Eunice. Sądzi jednak, że niepomyślne okoliczności sprzysięgły się przeciw nam i los chce nas rozdzielić; Edwarda i mnie, oczywiście. Uznała więc, że sama musi się przyczynić do szczęśliwego zakończenia całej sprawy. Postarała się, aby zaproszono mnie do Hallings. - Muszę jej za to podziękować z całego serca - stwierdził Windrow. - Zadbała również o to, by i pan został tu zaproszony. Im bardziej zanurzali się w gęstwinę drzew, tym wolniejsze stawały się ich kroki. Zatrzymali się wreszcie na dobre, ale Windrow nie puszczał ramienia swej towarzyszki, by móc w każdej chwili spojrzeć jej w twarz. Obserwował ją spod przymkniętych powiek oczyma, w których wciąż pojawiały się wesołe błyski. - A więc to tak? - mruknął. - Ależ ze mnie tępak! Stanowczo powinienem był poświęcić więcej czasu studiom teoretycznym, kiedy był na to czas, panno Goddard! Oboje zawdzięczamy lady Angeline Dudley to, że znaleźliśmy się tu we dwoje... Prawdę mówiąc, ani przez chwilę nie wierzyłem w tę bajeczkę o kamyku w bucie. Wylądowaliśmy zatem w tym uroczym i, ośmielę się stwierdzić, romantycznym zakątku, a jednak lady Angeline zamierza wydać panią za Heywarda? Eunice skinęła głową. - Edward aż się wzdraga na samo wspomnienie pańskiego nazwiska powiedziała. - Jest pan dla niego uosobieniem wszelkich

wad naszej znudzonej życiem arystokracji. Uważa pana za nieuleczalnego rozpustnika. Musi pan zresztą przyznać, że zarzuty pod pańskim adresem nie są całkiem nieuzasadnione. Wiem, co się wydarzyło w Reading, i nie świadczy to o panu najlepiej. - Niestety - westchnął Windrow, a jego ręka znów spoczęła na sercu. Popełniłem wtedy niewybaczalny błąd, panno Goddard. Nie był to mój najchwalebniejszy wyczyn. Lady Angeline Dudley była zupełnie sama w izbie z szynkwasem. Stała tyłem do mnie, a ubrana była... no cóż, dość jaskrawo. Wziąłem ją za... kogoś, kim z całą pewnością nie jest, i zareagowałem tak, jakby zareagował każdy dziarski młodzian niezwiązany małżeńską przysięgą ani niczym podobnym. - Edward by tak nie zareagował - stwierdziła Eunice. Spojrzał na nią kpiąco. - Nie każdy z nas może być święty, panno Goddard - odparł. -Zdarzają się i grzesznicy. Smutne to, ale prawdziwe. Jednak nawet grzesznik dostępuje czasem odpuszczenia win. Niechże mi pani okaże miłosierdzie! Pokręciła tylko głową i uśmiechnęła się. - Oto, co miało się wydarzyć - podjęła po chwili - a przynajmniej czego oczekiwała lady Angeline: Edward popędzi mi na ratunek, gdy tylko ujrzy nas sam na sam, wydrze mnie z pańskich szponów i zaprowadzi... może właśnie tutaj, a może w jakieś inne miejsce. Odludne i romantyczne. - A pani brała udział w tym spisku? - spytał. - Od dzisiejszego ranka - przyznała. - Angeline obawiała się, że bez mojej pomocy jej starannie przemyślany plan nigdy nie zostanie urzeczywistniony. Ze nic z tego nie wyjdzie, dopóki na dany przez nią znak nie zwabię pana w ustronne miejsce, by Edward mógł się tam zjawić i mnie uratować. - Tymczasem hrabia, zamiast ratować panią, skoczył na ratunek jej podsumował Windrow. - Ciekawe, czy ten człowiek byłby w stanie wykorzystać szansę, choćby mu się dobijała do drzwi? - Edward nie jest pozbawionym wyobraźni głupcem, za jakiego pan go bierze - odparowała. - Wyrósł w cieniu starszego brata, łotra obdarzonego niezwykłym urokiem osobistym, i poświęcił ca-

łe życie na wyrównywanie krzywd spowodowanych przez Maurice'a, który nie szczędził ciosów nawet swoim najbliższym. Edward bardzo poważnie traktuje swoje obowiązki. Zawsze jednak przeczuwałam, że jest zdolny do głębokich uczuć i wielkich namiętności. A teraz zakochał się... i jest całkiem zagubiony, zwłaszcza że obiekt jego uczuć w niczym nie przypomina damy, jaką zamierzał sobie wybrać na żonę. Jeszcze nie rozumie, że właśnie dzięki temu Angeline jest dla niego idealną żoną. - Ależ z pani prawdziwa skarbnica zalet, panno Goddard -stwierdził Windrow. - Nie tylko odznacza się pani błyskotliwą inteligencją, ale posługuje iście kobiecą logiką! - Bo jestem kobietą - odparła rzeczowo. Omiótł ją spojrzeniem - od ciemnego słomianego kapelusza okrywającego gładko uczesane ciemnoblond loki, przez smukłą postać w prostej i praktycznej sukni z seledynowego muślinu, aż po stopy w brązowych bucikach na płaskich obcasach. - Owszem - powiedział, zanim jeszcze podniósł wzrok i spojrzał jej w oczy. - Zauważyłem to. - No cóż - odparła Eunice, przełknąwszy ślinę. - Dobre i to! - A zatem Heyward powinien dojść do przekonania, że zwabiłem panią do lasu w jak najgorszych zamiarach? - spytał. - Powinien - potwierdziła z uśmiechem. - Ale nie jest głupi i wierzy w mój zdrowy rozsądek. - Doprawdy? - Nie odrywał oczu od jej twarzy. - Czyżby wierzył także mnie? - Ufa, że potrafię utrzymać pana w cuglach. Zrobił krok do przodu, ona zaś pół kroku do tyłu. Oparła się plecami o pień drzewa. - To brzmi fascynująco - oświadczył. - Jak by się pani do tego zabrała, panno Goddard? - Ponieważ nie mam w tych sprawach większego doświadczenia, nie potrafię panu od razu odpowiedzieć, milordzie. Powiem tylko, że... jak by to sformułować? Ze wszystko zależy od roztropnego działania. - Ach, tak? - Znów postąpił o krok. Całe jego ciało, od ramion aż po uda, zetknęło się na moment z jej ciałem. - W takim razie

niechże się pani nie spieszy, panno Goddard. Nie musi mi pani od razu udzielać wyczerpującej odpowiedzi. I niechże pani bez skrępowania bierze mnie w cugle, ile dusza zapragnie! - Dziękuję - odparła. - Tak właśnie uczynię. I wtedy przywarł rozchylonymi ustami do jej ust. - A teraz - odezwał się po długiej chwili, kiedy ich wargi jeszcze ocierały się lekko o siebie - nie musi już pani odpowiadać na moje pytanie. Niekiedy czyny przemawiają dobitniej niż słowa. I niechże ta perełka mądrości wystarczy na dziś jako lekcja dla pani! Heyward byłby zaszokowany, widząc, jak się pomylił, pokładając w pani tyle zaufania. Musnął wargami jej szyję. - Chociaż... nie pomylił się co do jednego: zdołałaby pani mnie pobudzić do nie byle jakich wyczynów, z cuglami czy bez nich! - Doprawdy? - odparła obojętnie. - Biedna Angeline! Uważa bez wątpienia, że mnie zawiodła. Z pewnością będzie chciała spróbować jeszcze raz. - W pełni to popieram - oświadczył, odsuwając się nieco, i popatrzył z wyraźnym zadowoleniem na jej zarumienioną twarz i mocno różowe, solidnie wycałowane usta. - Może ją pani namówić, by podjęła kolejną próbę jeszcze dziś wieczorem? Uśmiechnął się szeroko. - Nie zrobię nic podobnego - odparła. - Dziś po południu też bym się na to nie zgodziła, gdybym nie uznała, że należy popchnąć Angeline w kierunku Edwarda. Wiedziałam, że hrabia nie przybędzie mi na ratunek, miałam jednak nadzieję, że spędzi trochę czasu z nią i może jakoś dojdą do porozumienia. Nie wiem, czy się im powiodło, ale nie nadaję się do intryg. Oświadczę jej wyraźnie, że ani ja nie jestem zakochana w Edwardzie, ani on we mnie. I że musi zrezygnować ze swoich planów. Mam nadzieję, że sprawi jej to ulgę, ponieważ go kocha i z pewnością musi być nieszczęśliwa, żyjąc w przekonaniu, że jego serce należy do mnie. To naprawdę wyjątkowo słodka dziewczyna... i pierwsza kobieta, z którą się zaprzyjaźniłam. Cenię sobie jej przyjaźń i nie zamierzam wystawiać jej na szwank. - Przykro mi to słyszeć - odparł Windrow. - Ja, w przeciwieństwie do pani, jestem stworzony do intryg i uważam, że byłoby

wspaniale pokonać lady Angeline jej własną bronią, popychając ją przy tym w ramiona jej nudnego amanta, który według pani nie jest wcale nudny. Zostałem niecnie wykorzystany, panno Goddard, i czuję osobistą urazę. Mam chyba prawo do jakiegoś rewanżu? Eunice spojrzała na niego z wyraźnym zainteresowaniem. - Co pan ma na myśli? Uśmiechnął się leniwie. Obiad tego wieczoru, wydany na cześć narzeczonych - Lorraine i Fennera, składał się z dwunastu dań. Po nich przyszedł czas na przemówienia i toasty, a wreszcie na tańce w salonie, do których przygrywało trzech muzykantów z pobliskiej wioski: pianista, skrzypek i flecista. Wieczór okazał się nader udany, z czego Edward był szczerze rad. Świętowanie zaręczyn Lorraine mogłoby jego krewnych raczej zasmucić - wszak to wdowa po Maurisie zaczynała nowe życie z kimś innym. Jednakże wszyscy od pierwszej chwili szczerze pokochali Lorraine i teraz wraz z nią cieszyli się jej szczęściem, aczkolwiek Edward zauważył, że matka ukradkiem ociera łzy, sądząc, iż nikt jej nie widzi. On sam nieustannie wracał myślami do wydarzeń minionego popołudnia, które nie tylko nim wstrząsnęły, ale także uświadomiły mu, że jest zakochany, co gorsza, nie całkiem szczęśliwie. O dziwo, nie było to wcale niemądre, płytkie, egzaltowane uczucie, za jakie dotąd uważał romantyczną miłość. Był zakochany w lady Angeline Dudley. Pełen podziwu dla niej, pobudzony dzięki niej. I to nie tylko w sensie erotycznym, aczkolwiek zmysły odgrywały w tej sprawie niebagatelną rolę. Jednak uczucie to było przede wszystkim czymś w rodzaju tęsknoty... Za czym, tego nie potrafił określić, nie znajdował bowiem odpowiednich słów na opisanie uczucia, którym dotąd pogardzał i nie wierzył w jego potęgę. Pragnął jej. Pragnął, żeby stała się częścią jego samego. Nie, żadne słowa nie mogą tego wyrazić! A już z pewnością nie cukierkowe frazesy. Jakże wydawały mu się płaskie. Jakże banalne. A przecież to, co czuł, było głębokie i wyjątkowe.

Może ze wszystkiego, czego dowiedział się o własnych uczuciach i pragnieniach tego popołudnia, najważniejsze było uświadomienie sobie, że zawsze chciał mieć po prostu trochę radości, bawić się i śmiać. Śmiać się razem z kimś bliskim, cieszyć się we dwoje. Ciągle wspominał chwile, gdy wraz z Angeline zbiegali po zboczu, zbyt stromym, aby można było po nim zejść bezpiecznie. Było to prawdziwe szaleństwo, a on nigdy dotąd nie pozwalał sobie na jakiekolwiek szaleństwa. Jakież to wspaniałe zrobić coś spontanicznie, pod wpływem nagłego impulsu. Jak cudowny był cały ten szaleńczy bieg, upadek i turlanie się ze śmiechem po stoku. I pocałunki. Gdy wracał pamięcią do tamtych chwil, wydawało mu się, że znów wdycha zapach świeżej trawy i widzi nad głową błękitne niebo i korony drzew. I zaczepiony na gałęzi żółto-niebiesko-różowy kapelusz ze wstążkami trzepoczącymi na wietrze. Czuł się wtedy taki młody i beztroski. Jednakże, przypomniał sobie, nie całe popołudnie było beztroskie. Na szczycie wieży Angeline odsłoniła przed nim duszę. W każdym razie Edward miał wrażenie, jakby zgłębił całą samotność jej dzieciństwa i dorastania i jej niepojęte poczucie własnej niedoskonałości, wszczepione przez próżną, egoistyczną matkę i ograniczone, wyprane z wszelkich uczuć guwernantki. Angeline nie była wcale taka, jaka się wydawała na pierwszy rzut oka. No, w pewnym sensie była - śmiała aż do przesady, pełna energii i radości życia. Ale te cechy stanowiły zaledwie jeden z aspektów jej osobowości. A ileż było innych! Nawet jej upodobanie do krzykliwych kolorów i ekstrawaganckich kapeluszy stało się teraz w pełni zrozumiałe: Angie w żaden sposób nie potrafiła podporządkować się kanonom obowiązującej mody, postanowiła więc z rozmysłem robić wszystko na opak. On również otworzył przed nią serce. Zaczął mówić o własnych kłopotach, aby nie czuła się zażenowana swoimi wyznaniami. Jednakże dzięki temu na powierzchnię wydobył się ból, który go naprawdę dręczył, a ona to zrozumiała i potrafiła go pocieszyć. Pomogła mu uwierzyć w to, o czym w gruncie rzeczy zawsze wiedział: że nie ponosi żadnej winy za tragiczny wypadek i śmierć brata. Mimo to...

Mimo to po ich pocałunku oświadczyła, że nie chce za niego wyjść. I że jeśli się jej oświadczy, ponownie dostanie kosza. Powiedziała mu to jasno i wyraźnie. A potem była taka przygnębiona. I zagniewana. I płakała. Dlaczego? Przyznała, że pocałowała go z własnej woli, tak jak on ją. Co jeszcze mówiła? „Czasami wolałabym, żeby nie był pan takim dżentelmenem... chociaż właśnie dlatego tak pana polubiłam, od pierwszej chwili". Cóż to miało znaczyć, u licha?! Nie chciała, żeby był dżentelmenem? Ale przecież ją pocałował, prawda? Nie tak powinien się zachować dżentelmen wobec damy, z którą nie był nawet zaręczony. Ona jednak najwyraźniej uważała, że jeśli znowu się jej oświadczy, uczyni to jedynie z poczucia obowiązku. Tak samo, jak postąpił poprzednim razem. Czyjej odmowa oznaczała, że Angeline go nie kocha? A może kocha go zbyt mocno, by przyjąć propozycję wynikającą tylko z poczucia obowiązku? Kocha go? Nie kocha? Nie miał żadnego doświadczenia w takich sprawach i sam nadal nie bardzo pojmował, jak to możliwe, że był w stanie się w kimś zakochać. A zwłaszcza w lady Angeline Dudley! Wrócił myślami do ich dwóch pierwszych spotkań, w oberży Pod Różą w Koronie i na Rotten Row. A potem spojrzał w jej stronę. Siedziała przy stole między sir Websterem Jordanem a Chri-stopherem, pogrążona w rozmowie z tym pierwszym. Właśnie mówiła coś z wyraźnym ożywieniem, a Webster słuchał jej z pełnym zachwytu uśmiechem. Jest młodą dziewczyną o gorącym sercu, pełną marzeń i nadziei i absolutnie nieświadomą własnej uderzającej piękności. Gdyby jej matka żyła, pomyślał Edward, z pewnością nadal byłaby niechętnie do niej nastawiona. Urodziwa, pełna uroku córka stanowiłaby dla mocno przywiędłej piękności zbyt groźną konkurencję.

Lady Angeline podniosła wzrok i napotkała jego spojrzenie. Przez chwilę - tak krótką, że mogło to być tylko jego złudzenie -wpatrywała się w niego jakby z tęsknotą. Zaraz jednak uśmiechnęła się wesoło i odwróciła z powrotem do Webstera. Nie zastosuję się do jej zakazu, postanowił Edward. Nie zrezygnuję z zamiaru poślubienia jej. Do tej pory poświęcał niewiele czasu na zgłębianie zawiłości kobiecej duszy, jednego jednak był pewien: kobiety nie zawsze mówią to, co naprawdę myślą, i nie myślą dokładnie tego, co mówią. Postępowanie z kobietami bez wątpienia nie jest łatwe, ale podobnie jak wszystkie umiejętności godne zdobycia - tę także można zdobyć dzięki usilnym staraniom. Gdy goście przeszli do salonu na tańce, Edwardowi przemknęło przez myśl, że postanowił rozpocząć wytrwałe zaloty w nie najlepszym momencie. Ale może nie był to moment najgorszy? Nie znajdowali się wszak na wielkim londyńskim balu, a wiejscy muzykanci nie byli mistrzami o światowej sławie. Hrabia zatańczył skoczny taniec ludowy z panną Mariannę Bri-den i nieco spokojniejszy ze swoją siostrą Almą. Potem wszyscy przyglądali się, jak Lorraine i Fenner tańczą walca, tylko we dwoje. Następnie lady Palmer poprosiła muzykantów, aby odegrali całą wiązankę walców, co spotkało się z żywą aprobatą gości. Edward wziął głęboki oddech. Raz kozie śmierć, pomyślał. Podszedł do Angie, która rozmawiała z Eunice i wielebnym Martinem. - Lady Angeline - powiedział uroczyście - czy zechce pani zatańczyć ze mną walca? Jej wargi złożyły się w pełne zdumienia „O!", spojrzała na Eunice i nawet uczyniła ręką taki gest, jakby ją wskazywała hrabiemu. Zaraz jednak się uśmiechnęła. - Bardzo chętnie, milordzie - odparła. Podał jej ramię i prowadził na parkiet, utworzony w bardzo prosty sposób: zrolowano leżący na podłodze perski dywan. Dostrzegł kątem oka, jak jego babka uśmiecha się radośnie. Stojąca obok niej Alma także się uśmiechała i kiwała głową z aprobatą. Matka spoglądała ku nim z nadzieją w oczach. Podob-

nie rzecz się miała z lady Palmer. A on po raz pierwszy poczuł się podniesiony na duchu reakcją rodziny, sprzyjającej jego małżeńskim planom. Gdyby tylko nie musiał tańczyć tego walca! - Może wolałby pan posiedzieć i porozmawiać, panie hrabio? - spytała niespodziewanie lady Angeline. - Albo przejść się po ogrodzie? Francuskie okna były otwarte, a na tarasie - nikogusieńko. - Może pójdziemy na kompromis - zaproponował - i zatańczymy pod gwiazdami? - Doskonały pomysł! Dziwię się tylko, że nie poprosił pan do walca panny Goddard. To przecież pańska przyjaciółka, z pewnością nie chce pan, żeby podpierała ścianę. Pana matka i siostry niewątpliwie zrozumieją, jeśli zatańczy pan z nią. - Eunice miałaby podpierać ścianę? - odparł, wyprowadzając Angie na taras, oświetlony tylko odblaskiem świec płonących w salonie. - Na razie nie brak jej partnerów. Zapraszano ją do każdego tańca, a teraz będzie walcować z Windrowem. - Nie podoba mi się to - orzekła Angeline. - Panu też nie powinno. Lepiej nie ufać temu człowiekowi! - Nawet w salonie pełnym gości? - spytał z uśmiechem. - A gdyby znaleźli się poza zasięgiem naszego wzroku? - obstawała przy swoim. - Sądzę, że nie powinien pan lekceważyć tej sprawy. Zarówno wczoraj, jak i dziś miał wrażenie, że Windrow jest naprawdę zainteresowany Eunice - może dlatego, że nie uległa od razu jego urokowi. Nic z tego, rzecz jasna, nie będzie. Eunice jest zbyt rozsądna, by go zachęcać, nawet jeśli w tej chwili najwyraźniej dobrze się bawi w jego towarzystwie. Właśnie śmiała się z czegoś, co jej mówił. Powinna częściej się śmiać, pomyślał Edward. Wygląda wtedy młodziej i ładniej niż zazwyczaj. Zagrała muzyka i Edward całkiem zapomniał o Eunice i Windrowie. Objął smukłą talię Angeline i ujął jej prawą rękę. Lewą położyła na jego ramieniu. Jej oczy, ogromne w ciemności, spoglądały prosto na niego. Zapomniał, że nie umie tańczyć, a raczej, że tańczy tak niezgrabnie. Wiejscy muzykanci też nie byli wirtuozami.

Mylił się, sądząc, że oświetlenie będzie bardzo słabe. Niebo nad ich głowami było jasne, bez chmur. Księżycowi niewiele brakowało do pełni i migotało chyba milion mniejszych i większych gwiazd. Powietrze było rześkie, ale nie zimne. Zaczęli wirować w rytmie walca. Po raz pierwszy w życiu taniec sprawiał Edwardowi przyjemność. Może dlatego, że nawet nie uświadamiał sobie, że tańczy. Poruszali się jak jedna istota - to w blasku świec z salonu, to znów krążąc pod gwiazdami, aż w końcu wydawało się, że to ich dusze tańczą pośród świetlnych smug, podczas gdy dwoje ludzi gdzieś tam, w dole, zastygło w bezruchu. Ciało Angeline było ciepłe i smukłe, jej dłoń, spleciona z dłonią Edwarda, drobna i miękka. Otaczał ją delikatny zapach - może to były perfumy, może pachnące mydełko, a może subtelna woń jej ciała. Zapach ten otulał ich niczym zwiewny szal, chroniąc przed nocnym chłodem. Nie rozmawiali ze sobą. Nawet nie przyszło mu do głowy, że mogliby rozmawiać. Nie zdawali sobie zresztą sprawy z tego, że milczą. Cisza była wystarczająco wymowna na tle odległych rozmów i śmiechu. Gdy taniec dobiegł końca, znieruchomieli oddaleni od siebie zaledwie o stopę, wpatrzeni jedno w drugie. - Lady Angeline... - odezwał się cicho. - Dziękuję panu! - odparła żywo, przerywając mu, uśmiechnęła się olśniewająco. - To było doprawdy urocze, milordzie. Trochę tu chłodno, nieprawdaż? Z przyjemnością wrócę do salonu. I czar prysł. Czy to możliwe, żeby to uczucie było jednostronne? Żeby tylko on go doznawał? A ona? Czy przez cały czas było jej zimno i tylko czekała, aż muzyka zamilknie, by czym prędzej wrócić do środka? Nie mógł w to uwierzyć. Wydawała mu się dziwnie niespokojna. Może nie ma do niego zaufania? Cóż, zapewne na nie nie zasługiwał - nudny, niezgrabny adorator, który potrafił tylko powtarzać utarte frazesy i banały, nawet wówczas, gdy miesiąc temu prosił ją o rękę. Jakiż był nietaktowny, przyznając, że czul się zobligowany do oświadczyn

dzień wcześniej ją pocałował, odebrał jej dobre imię, więc nie miał innego wyjścia. Jakim ja byłem osłem, myślał. Skończonym durniem! Nic dziwnego, że mi nie ufa. Czy jest już za późno, aby wszystko naprawić? Czyjego chłód zabił miłość, jaką do niego żywiła? O ile rzeczywiście go kochała, ma się rozumieć. Jednak tamtego popołudnia naprawdę go kochała. Edward nie miał w tym względzie doświadczenia i nigdy się nie zastanawiał nad kobiecymi uczuciami, ale w takich sprawach doświadczenie nie jest potrzebne. Jeszcze czuł smak jej pocałunku i obejmujące go ramiona. Wpatrywał się w jej oczy. - Tak, oczywiście - odparł i podał jej ramię. Pięć minut później Angeline tańczyła z Windrowem i dosłownie promieniała. Uśmiechała się do swego partnera, a Edward miał ochotę zabić tego człowieka. Tańczył jednak z Eunice, więc z niejakim trudem starał się na niej skupiać całą swą uwagę. - Dobrze się bawisz w Hallings? - spytał. - Jak nigdy! - odparła, co wydało mu się dziewczęcą przesadą, która niezbyt do niej pasowała. - Jeszcze nigdy nie zaproszono mnie do wiejskiej rezydencji, i to na tak długo. A mam już przecież dwadzieścia trzy lata. Widzę, że motyl zaczyna wydostawać się z kokonu, pomyślał Edward z czułym uśmiechem. Poważna dziewczyna, wiecznie z nosem w książkach, nagle zdaje sobie sprawę z tego, że życie trzeba przeżyć, a nie przestudiować, i to już, bo czas ucieka. Miał tylko nadzieję, że jego przyjaciółka nie wiąże swoich nadziei z Windrowem. Nie mogła być aż tak nierozsądna. Nie zamierzał jednak udzielać jej rad. Eunice była dorosła i wystarczająco rozumna, by pokierować własnym życiem. - A ty, Edwardzie? - zapytała. - Też się dobrze bawisz? - Tak - odrzekł i uśmiechnął się. - A widzisz - powiedziała miękko. - Miałam rację, prawda? Nie był całkiem pewny, co Eunice ma na myśli, odparł jednak: - Tak. Miałaś rację. Obdarzyła go serdecznym uśmiechem.

18 Następnego dnia po południu Angeline była w rozpaczy, i to aż z dwóch powodów. Pierwszym, zdecydowanie mniej ważnym, było to, że stanowczo nie doceniła siły uczucia, jakie wciąż żywiła do hrabiego Heywarda po odrzuceniu jego oświadczyn. Była wtedy na niego zła i straszliwie rozczarowana, wmówiła więc sobie, że już go nie kocha i wprost przepada za nieustannymi rozrywkami, jakie niósł ze sobą londyński sezon, a także za zalotami wielu innych dżentelmenów. Niemal uwierzyła, że jest bliska zakochania się w dwóch czy trzech najbardziej zagorzałych wielbicielach. Była to oczywista bzdura. Pokochała hrabiego Heywarda od pierwszego wejrzenia i wcale jej nie przeszło. Zapewne przejdzie, ale dopiero za jakiś czas. Zresztą wydarzenia wczorajszego dnia bynajmniej nie były pomocne w tym względzie. Czemu hrabia, wbrew jej przewidywaniom, nie wyruszył od razu na ratunek Eunice, tylko uparł się pomagać właśnie jej w usuwaniu z buta nieistniejącego kamyka? Dlaczego odłączyli się potem od grupy? Po kiego licha ją całował? A ona - dlaczego mu na to pozwoliła? I wreszcie, czemu wczoraj wieczorem tańczyli walca na tarasie zamiast w salonie? Już sam taniec był wystarczająco niebezpieczny, a przebywanie pod gołym niebem mogło mieć wręcz katastrofalne skutki. Jeszcze nigdy nie była tak niewypowiedzianie szczęśliwa, jak podczas tego tańca. I nigdy nie wpadła w tak bezdenną otchłań rozpaczy, gdy chwilę potem wrócił jej rozum. Wszystko przez to, że on później tańczył z panną Goddard. W dodatku, na prośbę wszystkich, to znowu był walc, a oni przez cały czas rozmawiali, wpatrzeni w siebie. Eunice promieniała szczęściem, a oczy Edwarda śmiały się do niej, choć poza tym jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. O tak, byli stworzeni dla siebie! Angeline nie miała co do tego najmniejszej wątpliwości. Z pewnością nie wątpiły w to również jego matka, siostry i babka. A ona sama nawet nie mogła nad tym

ubolewać, bo bardzo, ale to bardzo lubiła Eunice i szczerze życzyła jej szczęścia. Dlaczego wszystkie guwernantki uczyły ją literatury i robótek ręcznych, zamiast nauczyć jej tego, co najważniejsze? Czemu nie wbiły jej do głowy, że kiedy wreszcie wyrwie się ze szkolnej ławki, życie wcale nie stanie się łatwiejsze? Był jeszcze drugi, znacznie poważniejszy powód do rozpaczy. Przysięgła sobie przecież, że doprowadzi do ostatecznego połączenia Eunice i hrabiego Heywarda. Posunęła się nawet tak daleko, że wtajemniczyła pannę Goddard w swój plan, żeby zapewnić przyjaciółce szczęście, korzystając w pewnym stopniu z jej pomocy. Eunice zaaprobowała ten plan, czyż nie? A to znaczyło, że zależy jej na Edwardzie, że go kocha. Angeline tak się cieszyła na myśl o przyszłym szczęściu przyjaciółki, że teraz pogrążyła się w jeszcze głębszej rozpaczy. Postanowiła podwoić wysiłki w słusznej sprawie. Jak dotąd nie były one tak skuteczne, jak miała nadzieję. Szczerze mówiąc, okazały się daremne. Boże święty! Chociaż zdołała doprowadzić do zaproszenia Eunice i lorda Windrowa do Hallings, okazało się, że jego zaloty ani trochę nie zaniepokoiły hrabiego Heywarda, mimo iż chodziło o kobietę, którą ubóstwiał. Po czymś takim można się naprawdę załamać. Angeline wybrała się rano na konną przejażdżkę z grupą innych gości. Eunice do nich nie należała, nie było więc nadziei na jakieś owocne działanie. Przez pewien czas Angie jechała pomiędzy Windrowem a Treshamem, którzy ciągle rozprawiali o tym, że po śniadaniu wybierają się większą grupą na ryby. Lord Windrow wspomniał także, że właśnie dziś wypadają urodziny jego matki, więc późnym popołudniem pojedzie do swojej posiadłości, by złożyć jej życzenia. Zapewne spędzi cały wieczór i noc w Norton Park, by wrócić do Hallings dopiero nazajutrz. - Czy pańska matka nie mogłaby przyjechać tutaj? - spytała Angie. Jestem pewna, że kuzynka Rosalie ucieszyłaby się z jej wizyty. Moglibyśmy urządzić dla niej wspaniałe przyjęcie urodzinowe.

Zapraszanie nieznajomych do posiadłości Rosalie i obiecywanie im przyjęcia urodzinowego bez porozumienia się w tej sprawie z panią domu nie było zgodne z zasadami dobrego wychowania. Angeline wierzyła jednak, że kuzynka nie weźmie jej tego za złe. - Niestety - odparł lord Windrow - moja matka nie cieszy się dobrym zdrowiem i jest z usposobienia samotniczką. Jeśli chcę ją zobaczyć w dniu jej urodzin, muszę udać się do niej. - Wyjeżdżając stąd, zakłócisz proporcję między paniami i panami zwrócił mu uwagę Tresham. - Rosalie gotowa wpaść w przerażenie. Takie głupstwa mają dla kobiet ogromne znaczenie. - Nie śmiałbym postąpić tak nikczemnie - zapewnił Windrow, uśmiechając się do Angeline. - Wymyślę jakieś rozwiązanie. Proszę mi powiedzieć, lady Angeline, czy istnieje jakiś kolor, którego nie uwzględniono, tworząc pani doprawdy wspaniały kapelusz do konnej jazdy? Nieszczęsny, zapomniany kolor. Samiuteńki na palecie. Wzgardzony i niepocieszony! Tresham ryczał ze śmiechu. - Jeśli istotnie jest taki kolor - odparła Angeline, także się śmiejąc - to proszę przysłać go do mnie, w postaci piórka czy kokardki, a dodam go z ochotą do całej reszty. - Ach! - westchnął Windrow - czyż można ulepszyć coś, co już jest arcydziełem? Angie jak zwykle cieszyła się konną jazdą. W drodze powrotnej jechała obok Ferdinanda, który opowiadał jej z najdrobniejszymi detalami o meczu bokserskim na gołe pięści, na który wybrał się przed tygodniem z grupą przyjaciół. Przebyli dwadzieścia mil, żeby obejrzeć te zmagania. Mecz trwał piętnaście rund, zanim czempion znokautował wreszcie swego rywala. Obaj mieli do tej pory twarze porozbijane na miazgę, tak że przypominały surowe mięso. Była to zdecydowanie najlepsza i najbardziej emocjonująca walka, jaką Ferdie widział od Bóg wie jak dawna. Angeline zrugała brata, że wybrał się oglądać coś takiego, ale zarazem domagała się, aby nie pominął żadnego szczegółu w swej opowieści. - Tylko proszę cię, sam nigdy nie stawaj do takiej walki. Miej wzgląd na moje nerwy.

Mimo przyjemnej przejażdżki Angeline uznała ten ranek za stracony, gdyż większość mężczyzn, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, wybrała się po śniadaniu na ryby, by wrócić dopiero na bardzo spóźniony lunch. Tak więc połowa drugiego dnia pobytu w Hallings minęła bezowocnie, a lord Windrow wybierał się po południu do Norton Park na urodziny matki, o czym ponownie wspomniał przy stole podczas lunchu. Będę musiała prowadzić swoją kampanię bez jego udziału, zdecydowała Angie. Przynajmniej do jutra. Zresztą nawet obecność Windrowa nie gwarantowała sukcesu. Kojarzenie małżeństw najwyraźniej nie było takie łatwe, jak jej się zdawało. Jednakże po lunchu wydarzyło się coś, co w znacznym stopniu poprawiło jej humor. Eunice wzięła ją pod rękę, jakby miała zamiar udać się wraz z przyjaciółką do salonu, w którym panny Briden już przygotowywały się do występu, a znaczna część gości schodziła się, by ich posłuchać. Ale panna Goddard, zamiast do salonu, zaprowadziła Angeline do oranżerii, gdzie zasiadły na ławeczce z kutego żelaza, stojącej wśród roślin. - Trzeba mocno potrząsnąć Edwardem, aby go wyrwać z błogiego samozadowolenia - oświadczyła Eunice. - Nasz wczorajszy plan spalił na panewce. A przecież Edward widział, że po południu spacerowaliśmy tylko we dwoje z lordem Windrowem, wieczorem zaś tańczyłam z nim w salonie. W obu przypadkach nie groziło to żadnym niebezpieczeństwem, gdyż w zasięgu wzroku i słuchu cały czas byli inni ludzie. Zresztą lord Windrow jest gościem w Hallings, a w domu gospodarzy nie wypada mu zachowywać się w sposób niestosowny. Mimo licznych przywar jest dżentelmenem. - W takim razie nasze plany są z góry skazane na niepowodzenie orzekła Angeline i westchnęła. - Przynajmniej tutaj, w Hallings. A taka byłam pewna, że wszystko pójdzie jak po maśle, gdy tylko was tu sprowadzę, abyście mogli być w ciągłym kontakcie. Co się dzieje z Edwardem? Wiem przecież, że cię kocha, a ty kochasz jego. Biło to po prostu w oczy, gdy tańczyliście razem wczoraj wieczorem. Czemu ci się po prostu nie oświadczy?

- Rzeczywiście jest zakochany - przytaknęła Eunice. - Sądzę, że wystarczy lekko go popchnąć we właściwym kierunku, a cała sprawa skończy się dobrze. Wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Angeline poczuła się jak ktoś, komu wlano roztopiony ołów do bucików albo prosto do serca. Heyward musiał wczoraj powiedzieć Eunice coś bardzo ważnego, skoro dziś jest taka pewna siebie. Było to widać po jej minie i uśmiechu. Może wszystko jakoś się samo ułoży? Panna Goddard spacerowała dziś rano po ogrodzie z markizą Beckingham, starszą hrabiną Heyward i z lady Cwermyer. Panie miały bardzo zadowolone miny, gdy wróciły ze spaceru. A jednak Eunice uznała, że hrabiego należy popchnąć we właściwym kierunku! - W takim razie musimy chyba zaczekać, aż wrócimy do Londynu powiedziała Angie. - Lord Windrow nie będzie już wtedy gościem w domu przyjaciół. - Ale przecież nie będzie go w Hallings już dziś wieczorem -przypomniała jej Eunice. - Wróci dopiero jutro koło południa. Już zresztą zdążył mi zaproponować, abym pojechała wraz z nim do Norton Park. - Na spotkanie z jego matką? - Angie zrobiła wielkie oczy. - Cóż, tylko od niego wiemy, że jego matka przebywa w Norton Park zauważyła Eunice. -1 że dzisiaj są jej urodziny. A dziesięć mil drogi to nie bagatela. Jestem pewna, że muszą być po drodze jakieś zajazdy dla podróżnych. Natomiast wcale nie jestem pewna, czy powinnam się zgodzić na tę przejażdżkę. Wyjaśnił, że proponuje mi ją tylko ze względu na prośbę lady Palmer, która pragnie, żeby liczba dam odpowiadała liczbie dżentelmenów. - Ojej! - Angie przycisnęła ręce do piersi. - On naprawdę ma w stosunku do ciebie niecne zamiary! Jeśli z nim pojedziesz, hrabia Heyward niezwłocznie popędzi za tobą. Ale nie możesz jechać z Windrowem całkiem sama. Pojadę z wami. - Powiedziałam mu wyraźnie, że nigdzie z nim nie pojadę, jeśli ty nie będziesz mi towarzyszyć - oświadczyła Eunice. - Oczywiście znów wyskoczył z tą nierówną liczbą kobiet i mężczyzn. Nie ma jednak racji, bo Edward z pewnością pojedzie za nami.

Znakomite rozwiązanie, pomyślała Angie, starając się nie zwracać uwagi na to, jak bardzo ciąży jej serce. Wprost idealne. Z jednym wyjątkiem. - Wybuchnie straszny skandal, kiedy wszyscy się dowiedzą, że tam pojechałyśmy - wyraziła głośno swoje obawy... - Tresham mnie zamorduje! Chociaż do tej pory nigdy nie tknął mnie nawet palcem. - Niekoniecznie - odparła Eunice. - Nie powinien zrobić awantury, jeśli mu wyjaśnimy, że zostałyśmy zaproszone do Norton Park, by zawrzeć znajomość z lady Windrow, i że będziemy sobie nawzajem dotrzymywały towarzystwa, nie wspominając już o mojej pokojówce, która też pojedzie z nami. Ciocia Charlotte nalegała, abym koniecznie wzięła ją ze sobą. Uznała, że byłoby niewłaściwe, gdybym wybrała się z wizytą bez własnej służącej. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że w naszym wyjeździe jest coś niestosownego. - W takim razie dlaczego miałoby to zaniepokoić hrabiego Heywarda? - spytała Angeline. - Jaką możemy mieć pewność, że pojedzie za tobą? - No cóż... - Eunice zawiesiła głos. - Edward zna pewne wady lorda Windrowa, o których inni nie mają pojęcia. Z całą pewnością będzie zaniepokojony, a jego niepokój zmieni się w panikę, jeśli zostawisz krótki liścik, w którym przyznasz, że masz pewne obawy. Angeline zastanowiła się. Tak, uznała po namyśle. Mogę to zrobić. - I w gruncie rzeczy nie będzie to wcale kłamstwo - dodała panna Goddard. - Naprawdę się denerwuję na myśl o tej wyprawie. Dlaczego lord Windrow dopiero wczoraj po południu nagle sobie przypomniał o urodzinach matki? Czy nie byłoby znacznie rozsądniej z jego strony, gdyby, wiedząc o nich, odrzucił zaproszenie do Hallings? - Chcesz powiedzieć - zaniepokoiła się Angie, a jej oczy znów się zrobiły ogromne - że on naprawdę zamierza cię uprowadzić? - Nie sądzę, aby się zniżył do czegoś podobnego - odparła Eunice odczuwam jednak pewien niepokój. Może dlatego, że wiem,

jak lord Windrow zachował się w stosunku do ciebie w Reading. Chociaż muszę przyznać, że, pomijając flirt, nigdy nie dał mi powodu do obaw. - Dobrze, pojedziemy! - zdecydowała Angie. - A ja od razu napiszę ten liścik i poproszę majordoma albo lokaja kuzynki Rosalie o wręczenie go hrabiemu Heywardowi pół godziny po naszym wyjeździe. Poderwała się z ławki. - Wystarczy, jeśli oddasz liścik mnie - zapewniła ją Eunice -a ja zatroszczę się o resztę. Jutro o tej samej porze, myślała Angeline, spiesząc do swego pokoju, hrabia Heyward oświadczy się Eunice, ona go przyjmie, a ja przestanę się wreszcie zamartwiać. Wkrótce znów będę cieszyć się życiem, nie czując bólu po nieodwzajemnionej miłości. Bo chociaż hrabia całował mnie wczoraj i bez wątpienia był gotów się potem oświadczyć, a wieczorem tańczył ze mną walca w świetle księżyca, nie kocha mnie. Przyznał się do tego przed miesiącem, a od tamtej pory nic się przecież nie zmieniło. Jakżeby mogło? Człowiek nie odkochuje się tak nagle, a hrabia Heyward kocha Eunice. Angie westchnęła i zamknęła się w swoim pokoju. Edward nie wziął udziału w porannej przejażdżce, mimo iż poważnie się nad tym zastanawiał, gdyż miał świadomość, że lady Angeline z pewnością się na nią wybierze. Miałby wówczas okazję podjechać do niej i zacząć z nią rozmowę. Mógłby nawet zaproponować, żeby się pościgali. Nie, tylko nie to! Nigdy nie powinien zachęcać Angeline do podejmowania niepotrzebnego ryzyka. Była do tego skłonna nawet bez zachęty. Aż dwa razy w ciągu nocy zrywał się z łóżka zlany zimnym potem, wyobrażając sobie, co mogło się przytrafić Angeline, gdy po wariacku zbiegali ze wzgórza. Mogła sobie złamać nogę, uderzyć głową w drzewo, a nawet skręcić kark. Tak czy owak, nie wybrał się na konie. Zamiast tego siedział w oranżerii z Almą, która była rannym ptaszkiem. Poprosił ją o radę w niepokojącej go sprawie.

- Czy byłoby w bardzo złym guście - spytał - gdybym ośmielił się odwrócić ogólną uwagę od Lorraine i Fennera w czasie pobytu w Hallings? Nie miała pojęcia, o czym mówi Edward, ale nie popatrzyła na niego ze zdumieniem - choć tak właśnie zareagowałaby na jego słowa większość osób. Alma była jednak jego siostrą. - Z lady Angeline Dudley? - upewniła się. Skinął głową, wpatrzony w różowe geranium, które rozkwitło wcześniej niż jego bliscy krewni z tej samej doniczki. - Chociaż może nie powinienem oświadczać jej się tak wcześnie zastanawiał się. - Ostrzegała mnie, żebym tego nie robił. Z drugiej strony, wydaje mi się, że to chwila w sam raz na oświadczyny, zwłaszcza że obie nasze rodziny są tutaj. - Ostrzegała cię, żebyś nie prosił jej ponownie o rękę? - spytała Alma, otulając szczelniej ramiona szalem, by ustrzec się od porannego chłodu. Kiedy? - Wczoraj - wyjaśnił, skonstatowawszy, że pozostałe krzaczki geranium mają czerwone pączki, tylko to jedno różowe jest w pełnym rozkwicie. Różowy - ulubiony kolor Angeline, nie licząc pięćdziesięciu innych barw. Alma położyła rękę na ramieniu brata. - Tak bez powodu oświadczyła ci, żebyś nie prosił o jej rękę? Potrzebuję więcej informacji, Edwardzie. Czy to było wczoraj wieczorem, gdy tańczyłeś z nią walca na tarasie? - Wczoraj po południu - odparł. - Wspięliśmy się na wzgórze za jeziorem, to z wieżą na szczycie. Kiedy tam byliśmy, wiatr zerwał jej kapelusz z głowy. Kapelusz wylądował ostatecznie na drzewie, w dole pod nami. Schodziliśmy na dół, żeby go odzyskać, ale straciliśmy równowagę i przeturlaliśmy się po zboczu aż do podnóża. A ja... hm... pocałowałem ją. Ona zresztą oddała mi pocałunek. A potem zapowiedziała, żebym tym razem nie prosił jej o rękę. Uprzedziła, że odmówi, jeśli to zrobię. - Ależ Edwardzie - rzekła Alma, ściskając go za ramię. - To przecież oczywiste, że musiała to powiedzieć. I niewątpliwie odrzuci oświadczyny.

No i masz! Znów kobieca logika. Szczerze mówiąc, nic z tego nie rozumiał. - W takim razie lepiej, żebym zaczekał? - spytał ostrożnie. -A może w ogóle dać temu spokój? - Oczywiście, że nie! - zaprzeczyła stanowczo. - Ale musisz powiedzieć jej bardzo wyraźnie, że prosisz ją o rękę, bo nie wyobrażasz sobie bez niej życia. Kochasz ją, prawda? - Naturalnie, że ją kocham, ale to nie ma sensu. Ona jest z tych, co... jedną ręką zataczał kręgi w powietrzu. - Widzisz, ona jest właśnie taka. Nie pozwoliła mi zejść na dół po łagodnym stoku, aby potem okrążyć wzgórze i dotrzeć do drzewa, na którym zawisł jej kapelusz, ani nawet zejść ostrożnie po stromiźnie, podczas gdy ona zostałaby bezpiecznie na szczycie. Nie, chwyciła mnie za rękę i pobiegliśmy w dół na złamanie karku. Mogło się to bardzo źle skończyć. - A potem któreś z was się potknęło, sturlaliście się i w końcu dotarliście na dół całkiem bezpiecznie? No i całowaliście się -uzupełniła. - Powiedz, czy śmialiście się podczas tego biegu i spadania? - Trudno było się nie śmiać - odpowiedział. - Przecież to było naprawdę bardzo zabawne. - Zycie rzadko bywa śmieszne - zauważyła filozoficznie Alma. Jednak czasem się to zdarza. A jeśli sami się o to postaramy, to można boki zrywać. Edwardzie, lady Angeline Dudley to wymarzona towarzyszka życia dla ciebie. Wiedzieliśmy o tym wszyscy od samego początku. A teraz i ty wreszcie to dostrzegłeś, chociaż nadal trudno ci w to uwierzyć. Zawsze się obawiałeś, że stracisz kontrolę nad sobą i swoim losem, jeśli przestaniesz traktować wszystko ze śmiertelną powagą i zaczniesz cieszyć się życiem. - Nie jestem aż taki zły - bronił się. - A może i jestem... Nachyliła się i pocałowała go w policzek. - Nie ma w tobie ani odrobiny zła - powiedziała. - I właśnie z tym niekiedy bywa kłopot. - Wolałabyś, żebym był taki jak Maurice? - spytał, marszcząc brwi.

- Wolałabym, żebyś był sobą. Człowiekiem żyjącym pełną piersią, który nie tylko kocha innych, ale potrafi zakochać się w urokach życia i w kobiecie jakby specjalnie dla niego stworzonej. - Hm... - mruknął Edward. Czuł lekkie zażenowanie. Alma była jego rozsądną, praktyczną starszą siostrą. Nie spodziewał się po niej takich lirycznych wynurzeń. - Jeśli zależy ci, żeby przyjęła twoje powtórne oświadczyny -prawiła dalej Alma - musisz ją przekonać, że prośba o rękę płynie prosto z serca. Musisz uczynić coś, co rozwieje wszelkie jej wątpliwości. Westchnął i spojrzał jej w oczy. - Pytałem tylko, czy według ciebie popełniłbym faux pas, obwieszczając coś podczas przyjęcia na cześć Lorraine i Fennera. Alma roześmiała się, a Edward też pokazał wszystkie zęby w szerokim uśmiechu. - Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta: „nie". To nie byłoby faux pas. Jestem pewna, że Lorraine nie posiadałaby się z radości. Jak wiesz, jest do ciebie ogromnie przywiązana. Zawsze byłeś dobry dla niej i dla Susan. „Musisz uczynić coś, co rozwieje wszelkie jej wątpliwości". W porządku. Tylko co? Po śniadaniu poszedł wraz z innymi na ryby. Była to jedna z jego ulubionych wiejskich rozrywek. Wędkując, zastanawiał się, jak namówi lady Angeline na spacer po południu. Będą rozmawiali, śmiali się i całowali. I wtedy powie jej, że ją kocha. Może będzie wyglądał przy tym jak skończony dureń - nawet na pewno! - ale i tak to zrobi. Takie rzeczy mają ogromne znaczenie dla kobiet, a zresztą nie będzie jej przecież okłamywać. Naprawdę ją kocha. Boże, zlituj się! Podczas lunchu okazało się, że popołudniowy spacer trzeba będzie odłożyć na później. Eunice wyciągnęła Angeline do oranżerii na rozmowę w cztery oczy. Później zaś nie mógł ich znaleźć, chociaż krążył po domu jeszcze długo po tym, jak wszystkim, łącznie z wykonawczyniami, sprzykrzyło się już muzykowanie i jedni

przeszli do pokoju bilardowego, inni wyszli na dwór, a jeszcze inni udali się do swoich pokojów, by chwilę odpocząć. Windrow wybierał się do swojej posiadłości Norton Park, odległej od Hallings zaledwie o dziesięć mil. Był to dzień urodzin jego matki. Jeszcze wczoraj rano Edward byłby zachwycony jego wyjazdem. Co więcej, żywiłby nadzieję, że Windrow już tu nie wróci. Teraz jednak postanowił zapomnieć o dawnej niechęci do tego bawidamka, oczywiście pod warunkiem że Windrow w żaden sposób nie będzie zagrażał bezpieczeństwu lady Angeline ani spokojowi jej ducha. Późnym popołudniem wydarzyło się właśnie to, czego Edward najbardziej się obawiał. Majordomus zatrzymał go na korytarzu i wręczył mu liścik, złożony i opieczętowany. - Proszono mnie, żebym doręczył to panu hrabiemu do rąk własnych o czwartej po południu - wyjaśnił z ukłonem. Edward spojrzał na liścik. Jego nazwisko zostało wypisane starannym, kobiecym charakterem pisma. Od Eunice. Uniósł brwi. Pisała do niego, zamiast z nim porozmawiać osobiście? Podziękował majordomowi i udał się na górę do swego pokoju, by spokojnie przeczytać list na osobności. Lord Windrow zaprosił lady Angeline Dudley i mnie do Norton Park - pisała Eunice. - Ma to być specjalna urodzinowa niespodzianka dla jego matki. Zdaję sobie sprawę, iż zostałam zaproszona tylko dlatego, że lady Angeline nigdy by nie pozwolono pojechać z nim samej. Być może moje obawy są nieuzasadnione. Wiesz jednak, że nie jestem skłonna do niczym nieusprawiedliwionych lęków, a mimo to czuję się nieswojo. Skąd mam mieć pewność, że nie zostanę w jakiś sposób usunięta w trakcie tej podróży, a lord Windrow i lady Angeline nie zostaną sam na sam ? Z pewnością nie ma powodu do obaw. Wyrządzam lordowi Windrowowi krzywdę swymi podejrzeniami. Jest w końcu dżentelmenem, mimo tego, czego sam byłeś świadkiem w drodze do Londynu. Ale, Edwardzie, on wspomniał o zajeździe po drodze do Norton, w którym, jak powiada, zatrzymamy się, by zmienić konie i pokrzepić się czymś

w trakcie podróży. A przecież mamy przebyć zaledwie dziesięć mil, po cóż zatem ten postój? Wybacz mi ten list. Jest taki nie w moim stylu, prawda? Jednakże boję się o lady Angeline. Lord Windrow to zapamiętały flirciarz, a może i gorzej. Zignoruj te moje bezładne wynurzenia albo przyjedź tu w ślad za nami! Wspomniałam lady Palmer, kiedy Windrow nie słyszał, że być może również pojedziesz, nieco później, do Norton. Wydawała się z tego zadowolona. Najwyraźniej w dalszym ciągu żywi nadzieję, że poślubisz lady Angeline. Muszę już kończyć, bo pora jechać. Przyjedź, bardzo cię proszę! Twoja zawsze szczerze oddana przyjaciółka Eunice. Edwarda przeszedł zimny dreszcz. To takie niepodobne do Eunice, myślał. Ona nigdy nie wpada w panikę. Zawsze była wyjątkowo rozsądna. Jeżeli więc odczuwa niepokój, musi mieć ku temu jakiś konkretny powód. A ten łajdak Windrow... Edward zacisnął pięści. Aż go świerzbiły, taką miał ochotę poczęstować tego łajdaka ciosem prosto w szczękę. Tym razem Windrow nie zawiedzie się, rzucając mu wyzwanie. Już on się postara, aby temu draniowi niewiele brakowało do spotkania ze świętym Piotrem, zanim dzień dobiegnie końca! Lady Palmer siedziała w salonie razem z babką i matką Edwarda, wielebnym Martinem i panem Bridenem. Hrabia zmusił się do uśmiechu, powitał wszystkich zebranych i czekał, aż skończą omawiać zalety przebywania na wsi przez okrągły rok i korzyści płynące z wyjazdów do Londynu czy do wód. Gdy dysputa wreszcie dobiegła końca, zwrócił się, na pozór całkiem spokojnie, do lady Palmer: - Chciałbym, madame, wybrać się do Norton Park, jeśli ucieczka jeszcze jednego gościa nie będzie zbyt wielkim nietaktem, a zarazem kłopotem dla pani. Nie skorzystałem z powozu Windrowa, i tak już wystarczająco zatłoczonego, ale wspomniałem, że być może wyruszę w ślad za nimi. - Słyszałam już o tym, panie hrabio - odparła Rosalie - i bardzo się cieszę, ilekroć wy, młodzi, macie okazję do dobrej zabawy.

Prawdę mówiąc, jestem ogromnie rada, że pan także zdecydował się na wyjazd do Norton Park, bo dzięki temu liczba dam i dżentelmenów się wyrówna i wyznaczenie im miejsc przy stole będzie znacznie prostsze. Roześmiała się i wszyscy w salonie zawtórowali jej. Edward zauważył, że babka wymachuje w jego stronę swoim lorgnonem, a nawet mruga do niego porozumiewawczo. - Lady Windrow z pewnością będzie zadowolona, że ma towarzystwo - orzekła lady Palmer. - Jest raczej słabego zdrowia i rzadko opuszcza Norton. Lubi jednak, aby ją odwiedzano. Ale nie będę pana dłużej zatrzymywała, milordzie. Czeka pana dość długa podróż. A zatem matka Windrowa rzeczywiście przebywa w Norton, pomyślał Edward, spiesząc na górę, żeby się przebrać w strój do konnej jazdy. Być może obawy Eunice okażą się całkiem nieuzasadnione. Pozostawał wszakże problem niezrozumiałego postoju w zajeździe, a Edward miał już próbkę zachowania Windrowa w oberży. Niech no się tylko ten bawidamek odważy na jakieś sztuczki, pokażę mu, gdzie raki zimują, obiecał sobie. Jego przekonanie, że dżentelmen nie musi posuwać się do rękoczynów, by uzasadnić swój punkt widzenia, było słuszne w wielu wypadkach, pewnie nawet w większości z nich. Ale tym razem nie był to zwykły wypadek. Chodziło o lady Angeline, kobietę, którą kochał. Bez której... jak to ujęła Alma?... nie wyobrażał sobie życia. Co ona jeszcze mówiła? „Musisz uczynić coś, co rozwieje wszelkie jej wątpliwości". Miała całkowitą słuszność! Tak właśnie postąpi. Dziesięć minut później, osiodławszy swego konia, wyprowadził go ze stajni i popędził w stronę Norton Park.

19 Panna Goddard i lord Windrow zajęci byli ożywioną dyskusją na temat słynnego dzieła pana Richardsona Pamela. Angeline nie czytała tej powieści, wydawała jej się bowiem zdecydowanie zbyt obszerna, a podtytuł - czyli cnota nagrodzona - zupełnie jej nie nęcił. Eunice była zdania, że główny bohater Pameli jest najpodlej-szym łotrem w całej światowej literaturze, nie wyłączając Jagona z Szekspirowskiego Otella. Windrow z kolei dowodził, że nawrócony rozpustnik zmienia się na resztę życia w najwierniejszego z kochanków. Lord Windrow, obdarzony naturalnym urokiem i dowcipem, przetykał wygłaszane z przejęciem opinie Eunice nader uciesznymi i zarazem ironicznymi uwagami, ich dysputa była więc naprawdę ciekawa. Angeline przysłuchiwałaby się jej z niemałą przyjemnością, a może nawet przedstawiła własne zdanie, mimo iż nie czytała tej książki. Co jak co, ale na temat rozpustników i możliwości ich nawrócenia mogłaby to i owo powiedzieć. Była jednak zbyt rozkojarzona i niespokojna, by skupić się na uważnym słuchaniu jakiejkolwiek rozmowy, nie mówiąc już o uczestniczeniu w niej. Tkwili w zajeździe Pod Pawiem znacznie dłużej, niż wymagała zmiana koni i wypicie herbaty w prywatnym saloniku. Wypili już po dwie filiżanki i zjedli wszystkie ciasteczka, podane im na ozdobnym talerzu. A hrabiego ciągle nie było. List do Edwarda - który rozrastał się w miarę pisania i w końcu okazał się znacznie dłuższy nawet od sążnistego przypisu w jakimś dziele naukowym - Angie wręczyła pannie Goddard, ta zaś przekazała go majordomowi z wyraźną instrukcją, że ma trafić do rąk hrabiego Heywarda o czwartej po południu. Ukończywszy to arcydzieło, Angie doszła do wniosku, że mogłaby z powodzeniem pisać powieści sensacyjne. Miała prawdziwy talent zarówno do wymyślania, jak i opisywania potworności zagrażających bohaterom. Po przeczytaniu tego listu - a niewątpliwie już

to uczynił - hrabiego musiał dręczyć straszliwy niepokój o Eunice! Mimo to wciąż się nie pojawiał. Angeline wspomniała o planowanym postoju w zajeździe, chociaż pisząc list, jeszcze nie znała nazwy tego przybytku. Ale Heyward nie mógł przejechać obok i nie zauważyć go. Był to niewielki budynek na równie małym dziedzińcu z otwartą na oścież bramą. Choćby hrabia nie wiedział, że podróżni mieli się zatrzymać właśnie tutaj, z pewnością zauważyłby powóz lorda Windrowa stojący na dziedzińcu. Angie miała nadzieję, że kiedy hrabia przyjedzie - o ile przyjedzie Eunice nie będzie się akurat śmiała. Ona sama zaś, jeśli jakiś szósty zmysł powiadomi ją w porę o zbliżaniu się Heywarda, wyślizgnie się dyskretnie za potrzebą, żeby Edward zastał Eunice i lorda Windrowa sam na sam (pokojówka panny Goddard posilała się wraz ze służbą w kuchni). Czy on nigdy nie przyjedzie? - zastanawiała się. To samo pytanie zadawała sobie, czekając na brata w oberży Pod Różą w Koronie. Ale wtedy była radośnie podniecona i pełna nadziei. Marzyła o swym debiucie towarzyskim, o licznych atrakcjach londyńskiego sezonu, o wielbicielach, wyjściu za mąż i szczęśliwym życiu rodzinnym. Teraz była nieszczęśliwa i przygnębiona. Jeżeli bowiem hrabia przybędzie, przygna go tutaj miłość do Eunice, a kiedy już okaże swe uczucia w tak spektakularny sposób, po prostu będą musieli się pobrać, i to jak najszybciej! Czyż nie tego pragnęła, obmyślając swój plan? Nic nie mogłoby jej bardziej ucieszyć. Czemu więc czuła się, jakby całe jej ciało, nie wyłączając powiek, było z ołowiu? Tańce pod gwiazdami powinny być prawnie zabronione! I zbieganie z górki na pazurki! W ogóle wszystko powinno być zabronione! - A co ty sądzisz, moja piękna? - zwrócił się do niej lord Windrow. Powinnaś się ująć za oczernianymi rozpustnikami. Wystąpić w mojej obronie, dokładniej mówiąc. Wszak jestem kochającym synem, który spieszy do swojej matki w dniu jej urodzin.

Czy nikczemnik bez serca zawracałby sobie głowę czymś takim? Angie roześmiała się mimo woli. Mój Boże, przecież właśnie w ten sposób - jako nikczemnika pozbawionego serca - przedstawiła Windrowa w liście do hrabiego, chociaż tak naprawdę polubiła tego lekkoducha. Ogarnęło ją poczucie winy, gdy uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy niecnie go wykorzystała. Oczerniła go tylko dlatego, by wzbudzić zazdrość w Edwardzie. Tymczasem lord Windrow zawsze zachowywał się odpowiednio w stosunku do Eunice. A wobec niej pozwolił sobie na niestosowne zachowanie jeden jedyny raz, w dodatku w sytuacji, do której sama doprowadziła własnym nierozważnym postępkiem. Tego tylko brakowało, żeby do wszystkich jej utrapień doszły wyrzuty sumienia! Teraz miała nadzieję, że hrabia Heyward nie przyjedzie. Może majordomus kuzynki Rosalie zapomniał oddać mu list? A może hrabia go nie przeczytał? Albo przeczytał, ale tylko się roześmiał, uznawszy całą tę pisaninę za bredzenie egzaltowanej pannicy, która naczytała się za dużo sensacyjnych powieści? - Sądzę, że słowo „rozpustnik" może być rozumiane bardzo różnie odparła. - Warto by przynajmniej ustalić, kim rozpustnik nie jest. Z tego, co państwo mówicie, wnioskuję, że główny bohater powieści pana Richardsona zasługuje na całkiem inne miano. Usiłował, o ile się nie mylę, pozbawić Pamelę cnoty przemocą i całkowicie wbrew jej woli. Ktoś taki to skończony podlec, a określenie „rozpustnik" jest dla niego komplementem, na jaki z pewnością nie zasługuje! Rozpustnik jest zdolny do wielu niemoralnych, głupich postępków, ale nadal pozostaje dżentelmenem. Dżentelmen zaś nigdy, ale to nigdy nie odbiera kobiecie (nie mówię tylko o damach!) cnoty wbrew jej woli. - Brawo! - pochwalił lord Windrow. - Znakomicie to ujęłaś - dodała Eunice. - Rozpustnik może się nawrócić, zmienić swe obyczaje - mówiła dalej Angeline. - Jednakże zdarza się to bardzo rzadko, gdyż większość rozpustników uważa swoje zachowanie za ogromnie męskie, czyli właściwe, i wobec tego sądzą, że mają święte prawo

właśnie tak postępować. Ale to jeszcze nie czyni ich nikczemnikami bez sumienia! A gdyby nawet upadli tak nisko, zdają sobie sprawę, że złamali coś w rodzaju kodeksu honorowego rozpustników. Lord Windrow i Eunice uśmiechnęli się do Angeline i w tym momencie drzwi ich prywatnego saloniku otworzyły się nagle, uderzając w ścianę, po czym - równie energicznie - zamknęły. Pomiędzy jednym a drugim nader imponującym efektem akustycznym do pokoju wszedł hrabia Heyward. Angie przycisnęła ręce do piersi. Eunice rozpostarła dłonie na blacie stołu. Lord Windrow, który siedział tyłem do drzwi, wstał i odwrócił się. - A, to ty, Heyward - powiedział. - Zapraszamy do towarzystwa! Hrabia walnął go w szczękę. Głowa Windrowa odskoczyła do tyłu, a on sam pewnie przewróciłby się na plecy, gdyby nie stojący tuż za nim stół. Potrącił dzbanek z herbatą, którego wieczko potoczyło się po blacie i z brzękiem upadło na podłogę. Sam dzbanek zachwiał się, przechylił i jego zawartość chlusnęła na obrus. - Edwardzie! Ręce Eunice zacisnęły się kurczowo na obrusie. - Panie hrabio! - Angeline uniosła splecione dłonie do ust i wbiła zęby w kostkę jednego z palców. - Ty bydlaku! - Lord Heyward z rozpłomienionymi gniewem oczyma chwycił Windrowa za klapy surduta i przywrócił do pozycji pionowej. Wynocha stąd! I to już! - Czułem, że w końcu do tego dojrzejesz - odparł lord Windrow, ostrożnie obmacując szczękę. - Czasem pięści przemawiają dobitniej niż słowa, prawda? - Panie hrabio! - zawołała Angeline, zrywając się na równe nogi. - Ja... ja się myliłam! Och, wiem, że popsuję szyki Eunice, myślała gorączkowo. To ona wpadła na ten pomysł. Ale muszę wyznać mu wszystko. Nie mogę dopuścić, żeby wywiązała się bijatyka. - Przestań, Edwardzie! - Eunice także poderwała się z krzesła. - Och, lordzie Windrow... nie miałam pojęcia, że do tego doj-

dzie... nie przewidziałam tego! Edwardzie, nie stało się nic złego, sam przecież widzisz: towarzyszę lady Angeline jako przyzwoitka, a moja pokojówka także z nami jedzie. Zostałyśmy zaproszone do Norton Park na obiad, żeby zawrzeć znajomość z lady Windrow. Doprawdy nie powinnam była pisać tego listu. Teraz już wiem, jak groźne bywa niemądre kłamstwo. Tak mi przykro! Więc i ona napisała jakiś list? - zastanawiała się zdumiona Angeline. Lord Windrow ostrożnie poruszył szczęką; hrabia Heyward nadal szarpał go za klapy surduta, lecz z nieco mniejszą zawziętością. - Bardzo chętnie spotkam się z tobą, Heyward, kiedy i gdzie tylko zechcesz - oświadczył Windrow. - Wolałbym jednak, żeby to nie było akurat dziś, jeśli nie sprawi ci to większej różnicy. I tak już będę musiał tłumaczyć się z tego siniaka mojej matce, której zdrowie pozostawia wiele do życzenia. Obawiam się, że dostanie waporów, jeśli stanę przed nią z nosem jak bania, przekrwionymi, a zapewne i podbitymi oczyma i z paroma wybitymi zębami. Poza tym miejmy wzgląd na obecność dam! - Poprzednim razem akurat to wcale ci nie przeszkadzało -wycedził hrabia przez zaciśnięte zęby. Puścił jednak klapy Win-drowa. Zabraniam ci zbliżać się do lady Angeline Dudley, teraz czy kiedykolwiek! Nawet jeśli jest w towarzystwie przyzwoitki. Zrozumiano?! Lord Windrow wygładził klapy surduta. - Przypuszczam - odparł - że nie odsuniesz się nawet o krok, dopóki tego nie obiecam, prawda, Heyward? A wyjątkowo głupio się czuję, gdy nasze nosy niemal się stykają. Niech więc będzie. Tak, zrozumiałem cię doskonale. Hrabia cofnął się o krok i odwrócił głowę, by rzucić gniewne spojrzenie Angeline, która wciąż zupełnie nie rozumiała, o co mu chodzi. Dlaczego Edward się domaga, żeby lord Windrow nie zbliżał się do mnie? Czyżby zapomniał o Eunice?... - Najlepiej całkiem się usunę sprzed oczu tej damy - oświadczył Windrow. - Panna Goddard bez wątpienia zechce mnie

podtrzymać, gdyby nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Wesprze mnie pani, panno Goddard? - spytał i odwrócił się do Eunice, by podać jej ramię. Spojrzała na niego wymownie, jakby miała mu bardzo dużo do powiedzenia, ostatecznie jednak spuściła oczy, lekko pokręciła głową i ująwszy go pod ramię, pozwoliła, by wyprowadził ją z pokoju. Angie z trudem przełknęła ślinę. - Muszę się do czegoś przyznać - wykrztusiła. - Ani jedno słowo mojego listu nie było prawdą... - Jakiego listu? - zapytał hrabia. Teraz on był zdumiony. - Tego, który zostawiłam dla pana - wyjaśniła. - Majordomus kuzynki Rosalie miał go panu wręczyć o czwartej. - Wygląda na to, że ostatnio pisanie listów weszło w modę -stwierdził. - Kto przekazał pani list majordomowi? - Panna Goddard - odparła. - Aha! Coś mi się zdaje, że nie wiem właściwie nic o Eunice. - Ale ją pan kocha - powiedziała Angie. - A ona kocha pana. To był jej pomysł, chociaż muszę przyznać, że pierwsza doszłam do wniosku, że trzeba wam obojgu pomóc, abyście zdali sobie sprawę z uczuć, jakie was łączą, i aby pan zrozumiał, że nie może bez niej żyć. A kiedy najłatwiej coś takiego zrozumieć, jeśli nie wtedy, gdy ukochana dama znajdzie się w szponach uwodziciela? Uznałam, że nikt lepiej nie nadaje się do tej roli niż lord Windrow. Namówiłam więc Rosalie, aby zaprosiła jego i Eunice do Hallings, bo tu mogłam coś zaaranżować, a przy okazji przekonać pańską rodzinę, że pannie Goddard wcale nie brakuje dystynkcji, choć nie należy do wyższych sfer. Szybko jednak przekonałam się, że nie zdołam dokonać tego w pojedynkę, toteż wtajemniczyłam Eunice w moje plany. Okazała się chętna do pomocy w realizacji mojego planu. Niestety za pierwszym razem nie udało się. Zamiast bronić Eunice przed lordem Windrowem, kiedy byliśmy na spacerze, pan, milordzie, uparł się uwolnić mnie od kamyka w bucie. Kamyka, którego wcale nie było! To miał być tylko pretekst. Potem Eunice uznała, że sprawa wymaga bardziej drastycz-

nych środków, i poradziła, abym napisała taki właśnie list i zostawiła go dla pana. No i uczyniłam to, chociaż teraz widzę, że nie należało tego robić. W tym liście były same kłamstwa. I postąpiłam bardzo brzydko w stosunku do lorda Windrowa, który nigdy nie odnosił się, ani do Eunice, ani do mnie, bez szacunku, nie licząc tego wybryku Pod Różą w Koronie. Ale nawet wtedy nie wynikło z tego nic złego, prawda? Kiedy tylko uświadomił sobie, że popełnił błąd, przeprosił, co prawda zmuszony przez pana i poszedł sobie. A teraz z mojej winy tyle wycierpiał! Uderzył go pan bardzo mocno. I to wszystko przeze mnie! Nic nie ułożyło się tak, jak powinno. Choćby teraz: rozmawiam z panem, zamiast odesłać pana do niej. Och, dlaczego nic z tego nie wyszło?! Jak to się stało, że podczas jej nieskładnego monologu hrabia przysunął się tak blisko? Jeszcze bliżej niż przedtem do Windrowa. - Może dlatego - odpowiedział cicho - że wszystko ci się poplątało, Angeline. Czy dobrze usłyszała? Naprawdę zwrócił się do niej po imieniu? Uniosła głowę i spojrzała w jego oczy, niebieskie jak pogodne niebo... Za chwilę w nich zatonie... Nie mogła jednak spojrzeć nigdzie indziej, chyba że cofnęłaby się... Ale wtedy wpadłaby na krzesło. - Naprawdę? - spytała zduszonym szeptem. - Naprawdę - zapewnił. - Ja wcale nie kocham Eunice. - Nie? Nie ośmieliła się mieć nadziei. Zabrakło jej odwagi. Może chciał tylko powiedzieć, że nikogo nie kocha?... Może ani trochę się nie zmienił?... I pewnie nigdy się nie zmieni. Spuściła wzrok i przygryzła dolną wargę. - Przecież to ciebie kocham - powiedział miękko. Mnie? Mnie?! I w tym momencie oboje usłyszeli donośny tętent kopyt i turkot powozu opuszczającego brukowany kocimi łbami dziedziniec

zajazdu. Odgłosy te oddalały się coraz bardziej, wreszcie całkiem ucichły. - Nie jestem pewna - mówiła Eunice do lorda Windrowa, gdy oboje siedzieli już w powozie - czy postąpiliśmy słusznie. Obawiam się, że zachowaliśmy się okropnie. Nie zauważyłam na dziedzińcu drugiego powozu, a pan? Edward musiał przyjechać wierzchem. Nie przewidziałam takiej ewentualności. Windrow, rozparty wygodnie, z nogą na przeciwległym siedzeniu i rękoma skrzyżowanymi na piersiach, patrzył na nią spod półprzymkniętych powiek. Był wyraźnie rozbawiony. - Droga panno Goddard - rzekł. - Czy mężczyzna, który rusza w pościg za ukochaną, prawdopodobnie porwaną przez skończonego łajdaka, będzie pamiętał o zabraniu powozu? - Więc domyślał się pan, co się święci, kiedy my układałyśmy nasz plan - stwierdziła z westchnieniem. - Ale co oni teraz poczną? - Wrócą we dwoje na jednym koniu - odparł. - Wyjątkowo romantyczne w teorii, diablo niewygodne w praktyce. Albo wynajmą powóz. Przypuszczam, że Pod Pawiem znajdzie się jakaś wiekowa landara. Taka jazda byłaby jednak niewygodna, zarówno w teorii, jak i w praktyce, jak jeden koń na dwie osoby. Mogą też zostać Pod Pawiem i zaczekać, aż po nich przyjedziemy, co byłoby chyba najrozsądniejsze. Tak czy inaczej, mają trzy różne sposoby rozwiązania tej kwestii, jak pani widzi. - Wrócimy po nich? - spytała Eunice. - Kiedy? - Jutro rano - odpowiedział. - Jak tylko zjemy w Norton Park śniadanie i pożegnamy się z moją matką. - A jeśli nie zdołają wynająć powozu? - dopytywała się, marszcząc brwi. - Pozostaną im tylko dwie możliwości - rzucił beztrosko. -Tym samym wybór będzie łatwiejszy. Zmierzyła go srogim spojrzeniem. - Nie sądzi pan chyba, że mogliby spędzić noc w zajeździe? Oczywiście Edward zachowałby się, jak przystało na dżentelmena, a Pod Pawiem nie brak pewnie wolnych pokoi, żeby każde

z nich miało osobny, ale nawet to nie uratowałoby reputacji Angeline. Byłaby skompromitowana. Przecież nie zostawiliśmy im nawet mojej pokojówki! Windrow uśmiechnął się leniwie. - Mam pewne nadzieje, jeśli idzie o Heywarda - rzekł. - Ten cios w szczękę... i to w obecności dam. Bolało jak diabli! Nadal zresztą pobolewa. Coś mi się zdaje, że dzisiejszego wieczoru Heyward może nie okazać się tak nieskazitelnym dżentelmenem, jakim był dotychczas. Wolałbym się o to nie zakładać, bo nigdy do tej pory nie przekroczył nawet o cal ustalonych granic. Dzisiaj jednak już raz sobie na to pozwolił. Albo więc dojdzie do wniosku, że ma dość podobnych wyskoków na następne tysiąclecie, albo też odkryje, że coś go kusi do rebelii! No cóż... można jedynie mieć nadzieję. Jak zwykł mawiać mój ulubiony stajenny, który wygłaszał sentencje pełne mądrości, acz niezbyt oryginalne, „można zaciągnąć konia do wodopoju, ale nie można go zmusić, żeby się napił". Co się zaś tyczy pani pokojówki, to jak mogłaby się pani bez niej obejść? Moja matka ani chybi zemdlałaby ze zgrozy, gdyby zjawiła się pani w Norton bez takiej choćby przyzwoitki. A po odzyskaniu przytomności maman łajałaby mnie co najmniej przez miesiąc. Co więcej, być może nie zauważyła pani, panno Goddard, że pani pokojówka z przyjemnością zasiada na koźle obok mego stangreta, który również wygląda na zachwyconego jej towarzystwem. Zostawienie biednego dziewczęcia Pod Pawiem byłoby okrucieństwem wobec tych dwojga! Eunice westchnęła. - W żadnym wypadku nie powinnam była zgodzić się na ten szalony plan - stwierdziła. - Reputacja lady Angeline legnie w gruzach, bez względu na to, czy dotrze jeszcze dziś do Norton bez przyzwoitki, czy wróci do Hallings po nocy, nie mając przy sobie żadnej kobiety, czy wreszcie, Boże uchowaj! - pozostanie w zajeździe do jutra rana. A ja będę sobie robić wyrzuty do końca życia. O czym myślałam, wyrażając zgodę na coś takiego? Lord Windrow ujął ją za rękę. - Myślała pani o tym, jak połączyć dwoje swoich przyjaciół, aby mogło powstać szczęśliwe małżeństwo - odparł - ponieważ

oni sami nie mieli dość rozumu, żeby wpaść na ten pomysł. A ja myślałem o tym, jak znaleźć się z panią sam na sam, choćby na chwilę. Eunice przez kilka sekund wpatrywała się w ich złączone ręce, po czym objęła palcami dłoń Windrowa i ponownie westchnęła. - Nie powinnam pana ośmielać - rzekła. - Dobrze wiem, jaką opinią się pan cieszy. - Przecież sama lady Angeline przyznała, że nawet rozpustnicy wracają niekiedy na drogę cnoty. Może i ja znajdę się w ich liczbie. To raczej mało prawdopodobne, wszak lady Angeline uważa, że nie warto się łudzić, jednakże nie całkiem wykluczone. - Jestem córką profesora z Cambridge - powiedziała Eunice pozornie bez związku. - Zapewne jest diablo inteligentny i piekielnie oczytany - domyślił się Windrow. - W istocie - przyznała. - I obie te zalety przekazał pani - dokończył myśl. - Owszem - zgodziła się. - Tylko darujmy sobie „diablo" i „piekielnie". Podniósł jej rękę do ust. - A czy inteligentne, oczytane damy także mogą ulec pewnej przemianie? - spytał. Eunice zastanowiła się. - To chyba możliwe - orzekła - chociaż zdecydowanie mało prawdopodobne. - A w jakich okolicznościach mogłoby się to ziścić? - zainteresował się. - Odkryłam niedawno, że mam ochotę... - urwała w pół zdania. - Na co? - ponaglił ją, gdy zamilkła. - Mam ochotę cieszyć się życiem. - A nie mogłaby pani cieszyć się nim, pozostając inteligentną i oczytaną? - Cenię sobie jedno i drugie - zapewniła - i nie zamierzam z niczego rezygnować. Chcę po prostu zaznać trochę radości. - Ach, tak. - Umieścił ich splecione ręce na siedzeniu pomiędzy nimi. Podoba mi się ten pomysł.

- Edward i ja cztery lata temu doszliśmy do wniosku, że doskonale pasujemy do siebie - powiedziała. - Byliśmy i nadal jesteśmy podobni do siebie pod wieloma względami. Kiedy jednak tej wiosny znowu ujrzałam go w Londynie, po rocznej rozłące, od razu pojęłam, że nie ma mowy, abyśmy się pobrali. I to nie tylko dlatego, że został hrabią i spodziewano się po nim czegoś więcej niż małżeństwa z kimś takim jak ja. Zrozumiałam, że on potrzebuje kogoś, kto rozjaśniłby jego życie i pomógł mu nieść brzemię odpowiedzialności, które dźwigał bez słowa skargi od śmierci brata. Ja nie potrafiłabym tego dokonać. Nie jestem z natury pogodna, raczej potrzebuję kogoś, kto budziłby we mnie radość. Nie mam też żadnego doświadczenia we wspieraniu innych. Na balu u księcia Treshama, kiedy tańczył pan z lady Angeline, a Edward i ja przysiedliśmy się do waszego stolika podczas kolacji, od razu spostrzegłam, że Angeline jest pełna podziwu dla hrabiego, a on, nie wiedzieć czemu, troszczy się ojej bezpieczeństwo, chociaż wydawało się, że ta dama działa mu na nerwy. Wtedy uzmysłowiłam sobie, że to ona będzie idealną żoną dla Edwarda. A gdy poznałam ją bliżej, zorientowałam się, że i on nadaje się w sam raz na jej męża. Angeline potrzebowała oparcia, on zaś radości. Zrobiło mi się ciężko na sercu, gdyż właśnie ulatywało to, co przez cztery lata uważałam za spełnienie moich pragnień. W gruncie rzeczy jednak nie chciałam powrotu do młodzieńczych marzeń ani do Edwarda, mimo iż nadal jest mi bardzo drogi. Pojęłam, że ja również pragnę zaznać szczęścia... a przynajmniej mieć chwilę radości. - Zaznałaś trochę radości ze mną, Eunice? - spytał miękko. Spojrzała na niego surowo, ale nie skarciła za to, że zwrócił się do niej po imieniu. - Owszem - przyznała. - Jesteś wspaniałym kompanem, milordzie, inteligentnym, dowcipnym, nieco sarkastycznym, nie-uznającym autorytetów... - Brzmi to niezbyt ciekawie! - No cóż... jesteś też przystojny, pociągający i... potrafisz całować. Wprawdzie nie mam z czym porównywać twego pocałunku, lecz wcale bym się nie zdziwiła, gdyby najbardziej doświadczone

kurtyzany byty o nim równie dobrego mniemania jak ja. No, dość tego! Zaspokoiłam twą próżność, milordzie? Uśmiechnął się leniwie i bardzo szeroko. - Dotarliśmy na miejsce - oznajmił. - Chodź, przedstawię cię mojej matce. Przy okazji uprzedzimy ją, że może zjawić się tu jeszcze dwójka gości, których jakieś kłopoty z powozem zatrzymały Pod Pawiem. Niewykluczone, że zdecydują się jednak na powrót do Hallings, gdy pojazd znów będzie się nadawał do drogi. - Jeszcze jedno kłamstwo - westchnęła Eunice. - W ciągu ostatnich kilku dni powiedziałam ich więcej niż przez wszystkie minione lata. Od jutra koniec z tym. Wprowadził ją do przestronnego holu wspaniałej rezydencji i stamtąd po krętych schodach do salonu na piętro, gdzie już na nich czekała lady Windrow z serdecznym uśmiechem na wymize-rowanej twarzy. - Och, synku! - skarciła go czule, gdy zamknął ją w ramionach, pocałował w policzek i życzył wszelkiej pomyślności. - Mówiłam ci przecież, kiedy wyjeżdżałeś do Hallings, żebyś nawet nie myślał o powrocie do domu w dniu moich urodzin. Dziesięć mil to kawał drogi. - Jakżebym mógł nie zjawić się w takim dniu, mamo? - bronił się. Czy choć raz zapomniałem o twoich urodzinach? Odwrócił się, nadal obejmując matkę. Spojrzenie lady Windrow spoczęło na Eunice, która ukłoniła się z szacunkiem starszej damie. - Poza tym - dodał Windrow - miałem jeszcze jeden powód, by pospieszyć do ciebie, mamo. Spodziewam się, że to, co powiem, sprawi ci przyjemność, bo od lat wiercisz mi o to dziurę w brzuchu. Chciałbym, żebyś poznała pannę Goddard, którą niebawem zamierzam spytać, w odpowiednio malowniczej scenerii i podniosłym nastroju, czy zgodzi się zostać moją żoną. Nadeszła widać pora, bym zdecydował się na to, co przeraża większość młodych mężczyzn, choć w rzeczy samej nie jest takie straszne, a wręcz ze wszech miar upragnione. Najwyższy czas się ustatkować.

Uśmiechnął się do Eunice, która oblała się rumieńcem. Uniosła brwi i odpowiedziawszy mu pełnym wyrzutu spojrzeniem, zwróciła się do jego matki, życząc jej wiele szczęścia w dniu urodzin. 20 Co to było? - spytała po chwili Angeline. Edward uznał jej pytanie za retoryczne, gdyż tylko głupiec nie połapałby się, co to za odgłosy. Ona jednak z rozszerzonymi oczyma i pobladłą twarzą czekała na odpowiedź. - Powóz odjechał z dziedzińca - wyjaśnił wreszcie Edward. -Powóz Windrowa, bez wątpienia. Zabrał Eunice, zapewne wraz z pokojówką, do Norton Park, na kolację z lady Windrow. - Nie zaczekali na nas?! Jej ciemne oczy zrobiły się jeszcze większe, o ile było to w ogóle możliwe. - Przypuszczam - odparł - że chcieli tam dotrzeć przed północą i bali się opóźnienia. Uznali też zapewne, że ty i ja mamy kilka spraw do omówienia w cztery oczy. Poza tym Windrow bez wątpienia nie miał ochoty podróżować w moim towarzystwie po tym, jak dałem mu po gębie. To, że mi od razu nie oddał ani nie przyjął propozycji, by rozstrzygnąć sprawę na dworze, dowodzi niezawodnie, iż maczał palce w machinacjach Eunice, a może nawet sam obmyślił tę intrygę. Ona zaś, spostrzegłszy, że jej plan się powiódł, mimo przerażenia moją gwałtowną reakcją uznała, lub została przekonana, że najlepiej będzie zostawić nas samych, abyśmy sobie wszystko wyjaśnili. - Eunice poradziła mi - odezwała się Angie - napisać do ciebie list i poprosić w nim, żebyś pospieszył jej na ratunek, gdyż znalazła się w szponach Windrowa. A ty pozwoliłeś, aby odjechał razem z nią. - Chętnie bym się zapoznał z treścią tego listu - odparł. Podejrzewam, że to prawdziwe arcydzieło literatury grozy. Jednakże

przed przyjazdem tutaj otrzymałem list nie od ciebie, lecz od Eunice. Powściągliwy w tonie, ale zręcznie napisany. Wywarł oczekiwany skutek, jak widzisz, jestem tu. Znowu ogarnęła go irytacja, ale to było nic w porównaniu z furią sprzed kilku minut. Miał nieprzyjemne wrażenie, że stał się marionetką i musi tańczyć tak, jak mu zagrają. Przede wszystkim Eunice i ten piekielny Windrow. Wysiłki Angeline nie były tak efektywne. - Co ty właściwie powiedziałeś? - spytała, marszcząc brwi. - Kiedy? - Tuż przed odjazdem powozu. - Ze kocham tylko ciebie - powtórzył, patrząc jej w oczy. To właśnie tobą powinienem był potrząsnąć, pomyślał, ale nie wypowiedział głośno tych słów. Były wyrazem sprzecznych emocji, jakie Angeline w nim budziła. Fascynowała go i jednocześnie doprowadzała do furii. Ubóstwiał ją a zarazem miał ochotę ją udusić, rzecz jasna, w przenośni. Ich małżeństwo bez wątpienia nie będzie sielanką. Nie czekało ich niczym niezmącone, pogodne życie. Ale jedno nie ulegało wątpliwości - kiedy był z nią, czuł, że żyje, chociaż nie do końca pojmował, co to oznacza. Cokolwiek oznaczało, wiedział, że jest dla niego najważniejsze na świecie. - Kocham cię! - powtórzył, bo Angeline nadal milczała, co było do niej zupełnie niepodobne. Jej oczy były tak wielkie, że przesłaniały wszystko inne. I pełne powstrzymywanych łez. - Nieprawda. - W jej głosie zabrzmiała oskarżycielska nuta. -Przecież ty nie wierzysz w miłość. - Jeśli kiedyś powiedziałem coś równie głupiego - rzekł - kłamałem, aczkolwiek nieświadomie. Kocham moją matkę, siostrę, babkę, moje siostrzenice, bratanicę i siostrzeńców. Kocham nawet dziadka. Ale ciebie kocham zupełnie inaczej. I zamierzam ponownie poprosić cię o rękę. Zrobię to, kiedy wrócimy do Hallings i przyjdzie odpowiednia pora. Tym razem nie będę przed tobą klękał. Tego, kto wymyślił ten groteskowy ceremoniał, warto by porządnie przećwiczyć batem, tyle że pewnie już od dawna nie żyje.

Uśmiechnęła się przez łzy. - Nie wymagam, żebyś klękał. Ale skąd pewność, że powiem ci „tak"? - Żadnych sztuczek więcej! - ostrzegł. - Dość ich już było, Angeline. Wystarczy nam do końca życia. Poproszę cię o rękę, ponieważ cię kocham i bez ciebie nigdy nie będę szczęśliwy. A ty wyjdziesz za mnie, bo także mnie kochasz. Zalała go fala niepewności, ale zdołał się otrząsnąć. Najwyższy czas zająć stanowisko i twardo się go trzymać. Miał przeczucie, że właśnie to będzie czynił przez resztę życia - z wyjątkiem chwil, gdy Angie zbije go z nóg jakimś nowym szaleństwem albo on sam zechce spełnić jej zachcianki, zwłaszcza że wcale mu się nie podobało nieugięte trwanie na jakimś stanowisku. Do diaska, czeka go doprawdy niełatwe życie! Nigdy nie będzie miał pewności, czy stoi na nogach, czy na głowie. - Jesteś bardzo pewny siebie - zauważyła. - Jestem. Założył ręce do tyłu i oparł się niemądrej pokusie skrzyżowania palców od uroku. W prywatnym saloniku, a prawdę mówiąc w całym zajeździe, zrobiło się nagle bardzo cicho. Tylko zegar tykał gdzieś w oddali. - Pojedźmy twoim powozem za Eunice i Windrowem - powiedziała Angie. - Może zdołamy ich dogonić, zanim dotrą do Norton. Wtedy nasza wspólna podróż będzie znacznie mniej niestosowna. - Nie przyjechałem tu powozem, lecz wierzchem - wyjaśnił. - Ojej! - Przygryzła wargę. - Co w takim razie zrobimy? Edward wiedział, co zrobią, od chwili, gdy usłyszał odjeżdżający powóz Windrowa. Był absolutnie pewien, że tak właśnie się stanie. I że nazajutrz rano Windrow zajedzie tu po nich. Bez wątpienia nie chciał wracać do Hallings z samą Eunice, nawet jeśli była z nimi pokojówka. Mógłby się wówczas czuć zobowiązany do oświadczyn - a to byłoby dla niego katastrofą, nie mówiąc już o Eunice. - Zatrzymamy się tutaj - orzekł. Znów zrobiła wielkie oczy.

- Tresham mnie zabije - powiedziała z wyraźnym niepokojem. Ferdie tak samo. Myślisz, że znajdą się tu dwa wolne pokoje? Edward był pewien, że wszystkie pokoje w zajeździe są wolne, ale i tak nie miało to najmniejszego znaczenia. - Nie wątpię, że znajdzie się dla nas jeden pokój - odparł. -Wynajmiemy go jako państwo Ailsbury. Posiedź tu sobie, a ja się tym zajmę. Oblała się rumieńcem, a jej usta przybrały kształt litery „O", nie wydobył się z nich jednak żaden dźwięk. Edward pochylił się ku niej i spojrzał jej w oczy. - Żadnych sztuczek więcej, Angeline - powtórzył. - Nie potrzebujemy kolejnych nieporozumień. Nastał czas miłości. Ale chyba nie zaraz, nie w ten sposób? Coś podobnego jeszcze wczoraj byłoby dla niego nie do pomyślenia. Ba! Jeszcze przed godziną! Co też mu się roi? Nie miał jednak specjalnej ochoty na analizy. Całe dotychczasowe życie spędził na kalkulowaniu, rozważaniu, zastanawianiu się, co jest słuszne i odpowiednie. Na obmyślaniu takich sposobów postępowania, żeby nie zranić tych, których kochał i którymi się opiekował. Szczerze kochał swoich krewnych i przyjaciół. Ale jeszcze nigdy nie był zakochany. Tak, niekiedy myślenie bywa zbędne. Niektóre sprawy funkcjonują poza myśleniem, a w każdym razie poza logicznym rozumowaniem. Miłość zawsze kojarzyła mu się z powinnością, choćby była najszczersza. Miłość nigdy nie była dlań... wolnością. Miał skorzystać z tej wolności, by złamać życie niewinnej młodej damy? Był wolny i miał prawo ją kochać. - Powiedz, że mnie kochasz! - Kocham cię - odparła. - Powiedz, że zostaniesz tu ze mną. Powiedz, że tego chcesz! Albo powiedz wyraźnie, że nie chcesz, a wtedy coś wymyślę. Na pewno znajdzie się tu jakiś powóz albo chociaż dwukółka. Wynajmę, co się da, i odwiozę cię do Norton.

Do diabła ze zdecydowaną, władczą postawą i nieugiętym stanowiskiem. - Zostanę tu - powiedziała. - Albo pojadę z tobą na koniec świata, jeśli mnie o to poprosisz. Zrobię wszystko, co zechcesz. -Uśmiechnęła się i przygryzła wargę. - Nie masz ochoty na moją kolejną przemowę, prawda? - Jesteś całkiem pewna? - spytał cicho. Spojrzała mu głęboko w oczy i skinęła głową. Obyło się bez słów. Pokój okazał się zaskakująco duży jak na tak niepozorny zajazd. Był obszerny, czysty, pełen powietrza i światła. Nad głowami mieli drewniane belki, niektóre biegnące ukośnie, zgodnie z konstrukcją dachu, na przykład nad wezgłowiem łóżka pozbawionego baldachimu. Z okna roztaczał się widok na pola i łąki, a ramę tego wiejskiego pejzażu stanowiły zasłonki w kwiaty na białym tle. Łóżko było nakryte kapą dobraną kolorem do zasłon. Po obu jego stronach stały proste drewniane krzesła. Umeblowanie uzupełniała umywalka z miednicą i dzbankiem oraz masywna komoda z kwadratowym lustrem. Angeline przyglądała się swemu odbiciu w lustrze, chociaż stała dość daleko od niego. Widziała swój słomkowy kapelusz z szerokim rondem, przyozdobiony istną łąką kwiecia wszelkiego gatunku i koloru. Był to bez wątpienia jej ulubiony kapelusz. No, jeden z ulubionych. Pociągnęła za końce jaskrawozielonych jedwabnych wstążek zawiązanych pod brodą, zdjęła go i zawiesiła na oparciu jednego z krzeseł. Nagle poczuła się naga. Cóż za niemiłe wrażenie. Hrabia Heyward przeszedł przez pokój, otworzył szeroko okno i zaciągnął kwieciste zasłony, które lekko trzepotały na wietrze. Nie wzbraniały dostępu słonecznej poświacie, nadawały jej tylko delikatny różowy odcień. Powietrze pachniało sielsko koniczyną i końmi. Jeden z nich zarżał gdzieś w pobliżu. Z oddali dobiegło szczekanie psa. Całości dopełniały popisy chóru ptaków. Angeline czuła w uszach bicie własnego serca. Edward spoglądał na nią ze swego miejsca przy oknie.

- Chciałabyś najpierw zjeść obiad? - spytał. Najpierw? - Dopiero co piłam herbatę - odparła. No tak, ale on nie pił. Może jest głodny? Tak, na pewno jest głodny. Podszedł do niej, szerokim łukiem omijając łóżko. Zatrzymał się przed nią, ujął w dłonie jej twarz, zanurzył palce we włosach i pocałował ją. Objęła go pod surdutem, opierając ręce na jego biodrach. To, co powiedziała mu na dole, zabrzmiało niemądrze, ale mówiła szczerze. Poszłaby z nim na koniec świata, gdyby ją o to poprosił. Kochał ją. Ją, a nie Eunice! Naprawdę ją kochał. Bez niej nigdy nie będzie szczęśliwy. Teraz patrzył jej w oczy, a jego palce wyciągały szpilki z jej włosów. Wsunęła ręce pod jego jedwabną kamizelkę i powiodła rozpostartymi dłońmi po okrytych koszulą plecach. Był taki ciepły! Włosy jej się rozsypały, opadły na jego ręce i na jej ramiona. - Edwardzie... - szepnęła. - Tak?... Nigdy przedtem nie zwróciła się do niego po imieniu, nawet w myślach. To imię jakoś nie pasowało do hrabiego Heywarda, za to idealnie nadawało się dla jej kochanka. Dla jej prawie kochanka! Z trudem przełknęła ślinę. Edward pochylił głowę i całował ją poniżej ucha. Jego język znalazł wrażliwe miejsce, o którym Angie nie miała pojęcia, i nagły dreszcz, niemal bolesny, przebiegł jej wzdłuż pleców, po wewnętrznej stronie ud, aż do kolan, które ugięły się pod nią. Edward już pracował nad zapięciem z tyłu sukni, odpinając guzik po guziku. Angeline wysunęła ręce z rękawów. Jego usta przesunęły się po jej podbródku, a gdy potem powędrowały na szyję, zabrała się do rozpinania jego kamizelki. Położyła mu na piersi rozpostarte dłonie, a tymczasem suknia była już rozpięta i ręce Edwarda wkradły się do środka. Przyciągnął Angie do siebie, uniósł głowę i pocałował ją w usta. Jego wargi były wilgotne i natarczywe, język ruchliwy i zarazem delikatny. Powróciły, z jeszcze większą siłą, owe niemal bolesne dreszcze. Ręce Angeline uwięzły między ich przywartymi do siebie ciałami.

Po chwili Edward znów podniósł głowę i spojrzał jej w oczy z takim natężeniem, jakiego jeszcze nigdy nie widziała. Wprost przytłaczało namiętnością. Ręce Angie same opadły wzdłuż ciała. Edward zsunął jej suknię z ramion, a potem niżej, aż opadła do stóp i Angeline została tylko w cieniutkiej bieliźnie, jedwabnych pończoszkach i pantofelkach. Wtedy odwrócił się do łóżka, ściągnął z niego kapę i odwinął kołdrę. - Usiądź na brzegu łóżka - polecił jej. Przycupnęła na krawędzi, zrzuciwszy przedtem pantofle. Klęknął przed nią na jednym kolanie, oparł jej nogę o swoje udo i ściągnął pończochę, a potem zrobił to samo z drugą. Nie spieszył się. Angie miała wrażenie, że Edward rozkoszuje się każdą chwilą. Jak on może tak umyślnie zwlekać? Czuła, że wewnątrz niej coś kipi. I rosło w niej wielkie pragnienie... To pewnie dlatego, że była już naga, on zaś wciąż ubrany. Była naga, w jednym pokoju z mężczyzną, w biały dzień. Cała dosłownie pulsowała tym czymś... cokolwiek to było. Ale rzeczywiście nie było powodu do pośpiechu. Nastał przecież czas miłości, jak powiedział Edward jeszcze na dole. A czas nie zawsze dzieli się na sekundy, minuty czy nawet godziny. To były miary wymyślone przez ludzi. Czas nie ma granic. I taki właśnie, nieskończony, jest czas miłości. - Połóż się - powiedział, ona jednak wstała i sięgnęła do jego surduta. Ręka Edwarda zagrodziła jej drogę. - Nie! - Tak! - odparła i Edward cof nął rękę. Angeline rozbierała go powoli, z absolutnym brakiem wprawy. Zaszyto go chyba w ten okropny surdut, taki był obcisły! Gdy wreszcie się z nim uporała, pomyślała, że teraz już wie, dlaczego lokaje są tak atletycznie zbudowani. Z kamizelką poszło jej jak z płatka: już rozpięta, ześlizgnęła się po koszuli i upadła na podłogę. Angeline wyciągnęła mu koszulę ze spodni, a gdy podniósł ręce, zdjęła mu ją przez głowę.

I wtedy doznała szoku, a on chyba też. Mimo że był od niej wyższy, musiała się pochylić, aby zsunąć mu koszulę z ramion. Nie opuścił ich ani nie podał do przodu, by ułatwić jej zadanie. Przylgnęła więc niechcący biustem do jego piersi. Cóż to był za szok - nagie ciało na nagim ciele! Angeline zacisnęła powieki, gwałtownie wciągnęła powietrze i po prostu skamieniała. Tkwili tak przez chwilę, oboje z rękoma w górze, a nad nimi powiewała koszula Edwarda, niczym mocno sfatygowana flaga. Ich oczy się spotkały, potem usta i w końcu koszula pofrunęła nad głową Angie, a ramiona Edwarda objęły ją. Omal nie zemdlała na widok jego atletycznej nagości i męskiej siły. Czuła zapach wody kolońskiej i jeszcze inny, jego własny. Może to był pot... Kto by pomyślał, że pot może pachnieć tak podniecająco? - Jesteś jeszcze do polowy ubrany - powiedziała z ustami na jego ustach. - Jestem - przytaknął. Ręce Angie powędrowały do jego pasa i mozoliły się z guzikami, dopóki wszystkich nie rozpięła. . A potem strach, zażenowanie, dziewicza skromność, niedające się ukryć podniecenie, wreszcie instynkt samozachowawczy -spadły na nią wszystkie razem i kompletnie unieruchomiły. Nie było mowy o kontynuowaniu rozpoczętego dzieła. Ostrożnie odsunęła się od Edwarda i padła na łóżko z głową wtuloną w jedną z poduszek. Nie okryła się niczym, choć wpadające przez okno powietrze wydało jej się nagle lodowate. Zadrżała, ale wcale nie z zimna. Uśmiechnęła się do Edwarda i patrzyła, jak zdejmuje kolejno buty, pończochy, spodnie i bieliznę. Gdy był już równie nagi jak ona, poczuła gorący pustynny wiatr, który zajął miejsce chłodu dolatującego od okna. O Boże! O dobry, wielki Boże... Widywała swoich braci nago, gdy byli jeszcze dziećmi. Wszyscy troje razem pływali i nurkowali, przeważnie tam, gdzie było głęboko i nie pozwalano im się kapać. Angie zawsze miała na sobie koszulkę, ale jej bracia nie uważali za konieczne nakładać spodenek i paradowali na golasa. Angeline sądziła więc, że wie, czego się spodziewać.

Ale chłopcy wyrastają na mężczyzn, a mężczyźni odczuwają namiętne pożądanie. No i... Boże święty! Czy będzie kiedyś w stanie, patrząc na Edwarda, widzieć w nim po prostu zwykłego, zdrowego mężczyznę? Był doskonale proporcjonalny, muskularny wszędzie tam, gdzie powinien mieć muskuły, a wszędzie indziej smukły i... Skromność nie pozwoliła jej dorzucić już nic więcej do tego myślowego przeglądu zalet Edwarda. Była świadoma, że jego oczy również błądzą po jej obnażonym ciele. - Jestem stanowczo za wysoka - powiedziała. - Wiem - odparł - że kiedyś przypominałaś grochową tyczkę i wytykano ci to. - A jakże! - potwierdziła. - Byłam ogromnym rozczarowaniem dla mojej matki. Już jako dwunastolatka byłam od niej wyższa. No i nie było mowy o jakichkolwiek kształtach. Figurę miałam jak patyk. - Wierz mi, Angeline - rzekł Edward dziwnie zmienionym głosem, głębszym i niższym niż zwykle i jakby zdławionym - teraz zupełnie nie przypominasz grochowej tyczki. Angie wiedziała o tym. Ale oczy ukochanego mówiły coś więcej. Ton jego głosu również. I nagle, w jednej cudownej chwili pojęła, że jest piękna, że wyrosła jak ciemny kwiat na strzelistej łodydze, że jest doskonała w każdym calu - i nadal taka będzie. I że jest bezgranicznie kochana przez Edwarda, hrabiego Hey-warda. Zamrugała kilka razy, przełknęła ślinę i wyciągnęła do niego ręce. - Nastał czas miłości - powiedziała, nie zdając sobie sprawy, że mówi to głośno. - Tak - odpowiedział Edward. Położył się obok niej i wsparty na łokciu pochylił się nad nią. Na sekundę znów ogarnął ją strach, ale zaraz znikł. Bo przecież czas nie ma granic. Nie musieli się spieszyć. A kochanie kogoś stało się teraz ważniejsze od tego, że ktoś kocha nas. Usta

Edwarda dotykały jej ust, a jego ręce pieściły ją całą... Była kochana bez pośpiechu, czule i tak płomiennie, że całkiem zapomniała o strachu; pozostało już tylko pożądanie i miłość. Nie wiedziała o miłości absolutnie nic. Matka nie nauczyła jej niczego. Panna Pratt także nie, zapewne dlatego, że sama nie miała o tym pojęcia. Kuzynka Rosalie również niczego jej nie wyjaśniła. Czemu zresztą miałaby to robić? Angeline odrzucała jedną propozycję małżeńską po drugiej, a czegoś takiego jak teraz Rosalie w żaden sposób nie mogła przewidzieć! A jednak wiedza czy doświadczenie w gruncie rzeczy nie mają znaczenia! Angie odkryła to w ciągu tych minut, godzin, a może wieczności, które upłynęły od chwili, gdy położyli się jedno obok drugiego. Jej ręce i usta także błądziły po całym jego ciele, a instynkt i namiętność prowadziły prosto do celu, czego dowodziły reakcje Edwarda - westchnienia i zdławione krzyki. Zażenowanie i dziewicza skromność umknęły wraz ze strachem i dotykała ukochanego wszędzie, nawet tam... Edwardowi zaparło dech, kiedy objęła jego męskość - wielką i twardą jak skała, mającą niebawem pogrążyć się w niej. Angie nie na darmo spędziła prawie całe życie na wsi. Zdołała się nauczyć tego i owego. Nie, jego męskość nie była twarda jak skała, tylko ciepła i pulsująca życiem! - Angeline - jęknął Edward, a jego ręka wślizgnęła się między jej uda, rozchyliła delikatne fałdki i zagłębiła się w najbardziej intymnym zakamarku jej ciała. Angie poczuła napływającą wilgoć, a jej zażenowanie znikło prawie natychmiast. Doznanie było tak cudowne, że musiało być czymś naturalnym i właściwym! Ręka Edwarda wydawała się niemal zimna w porównaniu z żarem jej ciała. - Tak! - wykrzyknęła instynktownie. - Tak! Edward otoczył ją ramieniem, przewrócił na plecy, a sam pochylił się nad nią. Poczuła na sobie ciężar jego ciała. Uniósł ją, przechylił, jego kolana znalazły się między jej udami i rozchyliły je szeroko. Poczuła go w sobie i ogarnęła ją panika. Zdławiła ją, a on parł naprzód, powoli i uparcie. Miała wrażenie, że rozciąga ją do ostatecznych granic - i znów ogarnął ją paniczny strach. Edward

znieruchomiał na chwilę, po czym nastąpiło pchnięcie - mocne i głębokie. W pierwszej chwili ból był tak ostry, że wprost nie do zniesienia, ale zanim zdążyła krzyknąć czy wyrwać się z objęć Edwarda, nagle zniknął. Pozostało jedynie leciutkie pobolewanie, niemal przyjemne, a kochanek wniknął w nią już głęboko, bardzo głęboko. Teraz należała do niego, a on do niej. Pragnęła go coraz goręcej. Jej ból stał się pragnieniem i to pragnienie wciąż rosło. Angeline otworzyła oczy. Edward unosił się nad nią, wsparty na łokciach, i patrzył na nią czule. - Tak mi przykro... - szepnął przepraszająco. - A mnie nie! - uśmiechnęła się przekornie. Nigdy nie odwracała oczu na widok parzących się zwierząt, czy to w zagrodzie, czy na łące - choć pewnie każda cnotliwa dama natychmiast spuściłaby wzrok i dostała palpitacji serca! Jednakże owe obserwacje ani trochę nie przygotowały jej na to, co stało się z nią samą. Obserwując zwierzęta, widziała wszystko z zewnątrz, nie uświadamiała sobie doznań zmysłowych związanych ze spółkowaniem. Teraz miała możność poznania tego niejako od środka - i jej doznania były tak zaskakujące, tak odmienne od wszystkiego, czego doświadczyła do tej pory, że mogła jedynie czuć i nawet nie próbowała wyrazić tych odczuć słowami. Nie było pośpiechu. Żadnego pośpiechu. Nie miała pojęcia, jak długo to trwało. Zdawało się jej jednak, że trwa bez końca. Edward wprawił ich oboje w stały, głęboki, mocny rytm, podkreślony jeszcze wilgotnością i rozkoszą, która pulsowała w niej i stopniowo potężniała w coś, co było czymś więcej niż rozkoszą, a równocześnie niemal bólem. Jednak ten ból również nie był cierpieniem... Aż do chwili, kiedy z ruchów Edwarda poznała, że i on go doświadcza. Czuła na sobie jego ciężar, a ich wspólny rytm stał się jeszcze bardziej naglący. I nagle Angeline uświadomiła sobie, że dłużej tego nie zniesie - i coś w niej pękło. W tej samej chwili Edward znieruchomiał, pogrążony w niej głęboko, i wydał dziwny, gardłowy jęk. Poczuła, jak gorący strumień spływa do jej wnętrza, a ukochany opada na nią. Na czas, którego nie sposób było określić, świat zniknął - a jednak istniał gdzieś mgliście, ponad jej

świadomością. Docierało do niej trzepotanie zasłon i śpiew ptaków. Ale nawet wieczność ma swój kres. Kochali się nawzajem. I czuli, że miłość spełniona może być równie słodka, jak samo spełnienie miłości. Bo wieczność ma swój kres, ale miłość nigdy.

21 Edward leżał na wznak z nogą ugiętą w kolanie, jedną ręką osłaniając oczy. Wsłuchiwał się w kojące głosy rozśpiewanych ptaków i w trzepot zasłonek w oknie. Czuł chłód powietrza na nagim ciele, choć nie tak dojmujący, aby chciał się czymś okryć. Ręka Angeline spoczywała w jego dłoni, ciepła i miękka. Był odprężony. Całkowicie zrelaksowany zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Teraz, gdy po uniesieniach namiętności do głosu doszedł rozsądek, Edward oczekiwał, że zaczną go nękać wyrzuty sumienia. To, co uczynił, było karygodne, niewybaczalne. Tymczasem on czuł się zaspokojony i szczęśliwy. Żadne z dotychczasowych życiowych doświadczeń nie wydawało mu się równie słuszne i naturalne. Mógł odpłynąć w sen, zamiast tego jednak tkwił jakby na progu świadomości, rozkoszując się naturalnością tego, co się stało, i własnym szczęściem. Angeline spała; mógł to poznać po jej spokojnym, równym oddechu. Wymamrotała coś półprzytomnie, gdy wysunął się z jej objęć i położył obok niej, ale potem westchnęła i spała dalej. Jej włosy opadały pachnącą burzą loków na jego ramię. Angeline Dudley. Kto by pomyślał? Dostrzegł różowawą plamę zaschniętej krwi na wewnętrznej stronie jej uda; nie wyglądało to bynajmniej przerażająco. Zmyłby krew od razu wodą z miednicy, nie chciał jednak wprawiać Angeline w zakłopotanie. I nagle dotarło do niego, że drobne intymne

aspekty małżeńskiego pożycia - niekoniecznie z podtekstem erotycznym - będą mu sprawiały dużo przyjemności. Uświadomił sobie, że w ogóle małżeństwo będzie dla niego ogromną radością. Dlaczego przed tygodniem, a nawet zaledwie dwa czy trzy dni temu był zgoła odmiennego zdania na ten temat? Nawet wtedy, gdy tak bardzo zależało mu na poślubieniu Eunice, nie uważał małżeństwa za źródło przyjemności czy rozkoszy. Wolał jednak teraz o niej nie myśleć. Miał nadzieję, że Eunice nie dozna rozczarowania na wieść o jego zaręczynach z Angeline. Żywił też nadzieję, że nie uległa urokowi Windrowa. Nie, z całą pewnością nie! Miała na to zbyt wiele rozsądku. Angeline odetchnęła głęboko, mrucząc przy tym z zadowoleniem. Edward spojrzał na nią i uśmiechnął się. Daj Boże, żeby nie dręczyło jej poczucie winy, kiedy się obudzi. W całej tej sprawie Angie mogła ucierpieć znacznie bardziej niż on. Co prawda ja mogę stracić życie, gdyby Tresham dowiedział się o wszystkim, pomyślał. Jednak nawet ta myśl nie zmąciła jego radości. Angeline nie budziła się stopniowo - chyba żeby uznać za stopnie jej wdechy i wydechy. Edward nie zdążył jeszcze całkiem odwrócić głowy, kiedy puściła jego dłoń i uklękła na łóżku. Pochyliła się nad nim, podpierając się jedną ręką, drugą zaś kładąc na piersi Edwarda - i utkwiła w nim roziskrzone oczy. Ciemne włosy otaczały ją rozwichrzoną chmurą. - Teraz jestem twoją kochanką! - obwieściła triumfalnie. Jakby to było najszczytniejszym osiągnięciem, do jakiego powinny dążyć wszystkie dobrze wychowane młode panny. Boże święty! Całe uczucie satysfakcji i odprężenia opuściło Edwarda i uleciało oknem. - Nic podobnego, do stu diabłów! - huknął. Czyżby źle go zrozumiała? Przecież wyraźnie mówił o małżeństwie. Zapowiedział, że ponownie się oświadczy. - Zostaniesz moją żoną - dodał już ciszej, acz stanowczo. - Jeśli mnie ładnie poprosisz, odpowiem ci „tak", kiedy wrócimy do Hallings, jutro albo pojutrze. Ale dziś jestem twoją kochanką. Twoją sekretną kochanką!

- Kochankom płaci się za ich usługi - obruszył się. - A my się pobierzemy, Angeline. Nie wyobrażaj sobie, że znowu dasz mi kosza. Przysięgam... - Kiedy już wstaniemy, żeby coś zjeść - przerwała mu i oparłszy obie ręce na jego piersi, pochyliła się nad nim - zapłacisz mi... Ile wypada zapłacić kochance? Zresztą nieważne. To będzie tylko symboliczna zapłata. Dasz mi suwerena i wtedy naprawdę zostanę twoją kochanką. To brzmi okropnie grzesznie... i cudownie! No, powiedz, że się zgadzasz! Całe oburzenie Edwarda wyparowało. Roześmiał się. - Edwardzie - powiedziała miękko. - Angie... - A to będzie nasz drugi sekret - oświadczyła. - Będę ci mówić po imieniu tylko wtedy, gdy zostaniemy sam na sam, jak teraz. - Żonaty mężczyzna i jego kochanka? - powiedział z niedowierzaniem. - Bogaty opiekun i utrzymanka? I zawsze mam ci dawać suwerena? Czy to aby nie wypadnie zbyt drogo? - Stać cię na to - odparła. - Stać cię na mnie. Zresztą musisz się na to zdobyć, bo nie mógłbyś być beze mnie naprawdę szczęśliwy. Sam to przyznałeś. Moja zapłata będzie wynosiła jednego suwerena... przez pierwsze osiem lat. Potem się potargujemy. - W takim razie - odparł - okażę się wspaniałomyślny i zamiast suwerena będę ci dawał za każdym razem gwineę. - A ja w obecności innych zawsze będę cię nazywała milordem albo hrabią - planowała radośnie Angeline. - Ale ilekroć znajdziemy się sam na sam, zawsze będziesz Edwardem, a ja twoją sekretną kochanką, przez całą resztę życia. I nikt się o tym nie dowie, nikt nawet nie będzie podejrzewał. Moi bracia nadal będą uważali cię za starego nudziarza i dziwili się, jak mogę wytrzymać z tak nieciekawym małżonkiem. - Tak mnie nazywają? - spytał. Chwycił Angie za łokcie i pociągnął w dół ku sobie, tak że przywarła piersiami do jego piersi, a ich twarze niemal się stykały. - Właśnie tak - odparła z uśmiechem. - Nie mają pojęcia, jaki naprawdę jesteś, i nigdy się nie dowiedzą! Oczy jej promieniały, pełne szczęścia i miłości.

Edward spoważniał. - Angeline - powiedział - przecież ja naprawdę jestem nudziarzem. Zrozum to! Nie potrafię się zmusić do dzikich wybryków, ekstrawagancji, hulanek i rozpusty. Nie znoszę hazardu i bezmyślnego ryzykowania życia. Tylko dziś, jeden jedyny raz, złamałem wszystkie swoje zasady. Ale nigdy się nie zmienię. Jestem przeciętniakiem, kurczowo trzymającym się nudnych reguł. Nie mogę ci obiecać, że nasze życie będzie podniecające, jeśli... kiedy zostaniesz moją żoną. Obawiam się, że nie masz innego wyjścia, nie miej jednak złudzeń co do mnie. Im później ta prawda do ciebie dotrze, tym bardziej będziesz mną rozczarowana. Uśmiech Angeline stał się bardzo czuły. Złożyła głowę na piersi Edwarda i obróciła się tak, że przylgnęła do niej policzkiem. - Nadal nic nie rozumiesz, prawda? - spytała miękko. - Ja wcale nie chcę, żebyś się zmienił. Zakochałam się w tobie od pierwszego wejrzenia właśnie dlatego, że jesteś, kim jesteś! Byłeś ze mną sam na sam w tamtej oberży, zanim się zjawił lord Windrow, nieprawdaż? I nie wyrwało ci się ani jedno niewłaściwe słowo. A kiedy on sobie na to pozwolił, dałeś mu reprymendę, zamiast zignorować jego zachowanie albo wyjść z pokoju. A gdy chciał się z tobą bić, udowodniłeś mu, jak bezsensowna byłaby w tych okolicznościach bijatyka... choć mogło do ciebie z tego powodu przylgnąć miano tchórza. Kiedy Windrow chciał wyjść, zastąpiłeś mu drogę, nalegając, żeby mnie przeprosił. A potem sam wyszedłeś bez słowa, bo nie byliśmy sobie oficjalnie przedstawieni i nie wypadało nam rozmawiać. Aż do tamtego dnia nie wiedziałam, że są na świecie tacy dżentelmeni jak ty. Znałam tylko takich jak mój ojciec, bracia i ich przyjaciele. Nie chciałam wyjść za kogoś takiego, bo nie byłby mi wierny; a bez wierności nie może istnieć małżeństwo i rodzina, wzajemne przywiązanie i szczęście rodzinne, i radosne wspólne starzenie się... Może moja matka byłaby inna, gdyby ojciec nie był taki? Może byłaby szczęśliwa i częściej przebywała w domu... i cieszyła się swoimi dziećmi, nawet mną? Od chwili, kiedy cię ujrzałam, pragnęłam za ciebie wyjść. Tak bardzo byłeś mi potrzebny! Właśnie ty, nie tylko ktoś podobny do ciebie. Wyjeżdżając z domu, marzyłam o takim mężczyźnie,

mimo iż nie wierzyłam, i nadal nie wierzę, że na świecie jest ich wielu. Ale od naszego pierwszego spotkania Pod Różą w Koronie pragnęłam właśnie ciebie i nadal cię pragnę, takiego, jaki jesteś. Chcę, żebyś nadal prowadził swoje nudne, uczciwe życie wypełnione obowiązkami i nie bał się odpowiedzialności. Chcę, żebyś był wzorowym i oddanym mężem. Chcę czuć, że troszczysz się o mnie, że nie jestem ci obojętna. Chcę, żebyś był ojcem, który spędza ze swoimi dziećmi więcej czasu, niż to jest ogólnie przyjęte. I pragnę, żebyś był Edwardem, moim cudownym sekretnym kochankiem! Poczuł wilgoć na piersi. Ale i bez tego wiedział, że Angeline płacze. W miarę jak mówiła, jej głos stawał się coraz bardziej drżący. Otoczył ją ramionami i pocałował w czubek głowy. - Prawdę mówiąc - powiedziała kilka minut później, kiedy jej głos znów brzmiał pewnie - to głupie z mojej strony życzyć sobie, żebyś się nie zmieniał. Przecież wszyscy się zmieniamy. Po prostu musimy, bo inaczej porobiłyby się z nas jakieś zasuszone mumie, a to nie byłoby dobrze. Myślelibyśmy wtedy, mówili i zachowywali się jak czternastolatki, mając trzydzieści, a nawet sześćdziesiąt lat. Jak najbardziej powinniśmy się zmieniać. W Vauxhall jeszcze mnie nie kochałeś. Miałeś tylko na mnie chrapkę... albo, jeśli to nie dość wytworne określenie, zawrócił ci w głowie urok polanki wśród drzew, księżycowego blasku i dalekiej muzyki. Kiedy następnego dnia zjawiłeś się w Dudley House, by zaproponować mi małżeństwo, nie wierzyłeś w miłość, to znaczy w miłość romantyczną, a teraz wierzysz. Bardzo mi odpowiada taka zmiana, choć podejrzewam, że w gruncie rzeczy nie bardzo się zmieniłeś, prawda? Zawsze byłeś pełen miłości, tylko twoje serce nie otwierało się na tę inną, romantyczną miłość. Ja zresztą się zmieniłam. Wiedziałam, że nie będę miała żadnego kłopotu ze znalezieniem męża zaraz po debiucie, ponieważ jestem lady Angeline Dudley i mnóstwo mężczyzn marzy o poślubieniu mnie. Choćbym była brzydka jak ropucha, a charakter miała jak hiena... chociaż w gruncie rzeczy niewiele wiem o tych zwierzętach. Może przy bliższym poznaniu są fascynujące, a ja strasznie je krzywdzę swoim porównaniem? Ale rozumiesz, co chciałam przez to powie-

dzieć, prawda? Miałam nadzieję, że znajdę mężczyznę godnego miłości, choć nie bardzo wierzyłam, że jestem tego warta. Zawsze uważałam siebie za głupią, nieładną, pozbawioną wdzięku i wielu innych zalet niezbędnych prawdziwej damie. Teraz jednak wiem, że jestem piękna, bystra i oryginalna... Czyja się aby nie przechwalam? Edward roześmiał się cicho, z ogromną czułością. Jeszcze słyszał w jej głosie echa dawnej niepewności. Przetoczył się po łóżku, pociągając Angeline za sobą. Ich pozycja była teraz odwrócona: ona leżała na wznak, a on pochylał się nad nią, całując jej oczy i usta. - Angie - prosił - nie przestawaj szczebiotać, moje złotko! Jesteś dla mnie źródłem nieustannej radości. A raczej, jeśli wolno mi coś poprawić na poczekaniu, od czasu do czasu przerywaj mówienie, żebym mógł się każdej nocy zdrzemnąć parę godzin, a resztę czasu poświęcić na pieszczoty z moją sekretną kochanką, no i żebyśmy mogli przerzucić poranną prasę i pocztę... Sama wiesz, co mam na myśli. Ale nigdy nie zmieniaj sposobu mówienia, tej rozkosznej paplaniny! I pozwól, że uprzedzę twoje pytanie: jestem zachwycony nowym kapeluszem. Zakładam, że jest ze słomki? Pod tym morzem kwiecia trudno rozpoznać. W każdym razie musisz być bardzo wytrzymała, jeśli potrafisz dźwigać to wszystko na swojej ślicznej główce! Tym razem oboje roześmiali się w głos, ocierając się o siebie pieszczotliwie nosami. - Kłamiesz jak z nut! - zarzuciła kochankowi Angeline. -Z pewnością uważasz, że mój kapelusz jest okropny. - Nic podobnego! - zaprotestował. - Tym razem mówię szczerą prawdę. Kiedy wcześniej zajrzałem do tego saloniku na dole, w pierwszej chwili myślałem, że pomyliłem drzwi i trafiłem do ogrodu. Bardzo pięknego ogrodu! Popatrzyła na niego ze smutkiem. - Uderzyłeś lorda Windrowa - powiedziała - bo myślałeś, że mnie uwodzi. - No właśnie - przyznał smętnie. - Jeszcze jeden przypadek nieuzasadnionego barbarzyństwa.

- Byłeś wspaniały! - zapewniła go. - A biedny lord Windrow oberwał niewinnie, bo świata nie widzi poza Eunice. Edward zmarszczył brwi. - Lepiej, żeby jej nie zranił ani nie skompromitował - rzucił ostrzegawczym tonem - bo oberwie jeszcze gorzej. Nie skończy się na jednym ciosie w szczękę! - Ale ona też go uwielbia - poinformowała Angie kochanka, zarzucając mu ręce na szyję. - Czy nie uważasz, Edwardzie, że oni idealnie do siebie pasują? Znów ta kobieca logika! - Windrow w gruncie rzeczy wcale nie jest nieuleczalnym rozpustnikiem - ciągnęła Angeline. - Zauważyłam to już jakiś czas temu. Po prostu czeka na kogoś, w kim mógłby się zakochać i ustatkować na resztę życia. A poza tym bardzo kocha swoją matkę. Jeszcze przez sekundę czy dwie Edward groźnie marszczył brwi, nieprzekonany jej argumentami. Potem jednak nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Może w życiu jest miejsce także na kobiecą logikę, a nie tylko na rozsądne rozumowanie, jak jego własne? Zaczął całować Angeline i trwało to bardzo długo - ale kto by tam liczył, ile minut - zanim odezwał się do niej z wyraźnym żalem w głosie. - Powinniśmy dać temu spokój, dopóki jest to jeszcze możliwe oświadczył. - Nie powinniśmy się posuwać zbyt daleko. Może lepiej wstrzymać się aż do jutra. Musisz być okropnie obolała! - Troszkę - przyznała. - Ale to bardzo miłe uczucie. - Z pewnością przestanie być miłe - ostrzegł - jeśli znów zacznę odgrywać kochanka wszech czasów. - Może i tak... - Jesteś głodna? - spytał. - Zjadłabym konia z kopytami! Edward odsunął się od ukochanej i zwiesił nogi z łóżka. Potem wstał i podszedł do umywalki. - Zostań tam, gdzie jesteś - polecił Angie. - Zamierzam cię umyć. - O! - zdumiała się.

Gdy znów podszedł do łóżka, z miednicą i wilgotnym ręcznikiem, spojrzenie Angeline przesunęło się po jego nagim ciele. Uśmiechnęła się. - Strasznie cię kocham, Edwardzie, wiesz? Żałuję, że brak mi słów, by to wyrazić. Może i lepiej, że tak było? Pewnie nigdy nie przestałaby mówić. - Gdyby istniały wystarczająco piękne słowa - odparł, przysiadając na skraju łóżka - to zebrałbym je wszystkie, by cię nimi obsypać. Eunice siedziała w powozie sztywno wyprostowana, prawie nie opierając się o poduszki. Stopy miała ustawione blisko siebie na podłodze. Splecione ręce spoczywały na podołku. Wpatrywała się w nie uparcie. Lord Windrow rozsiadł się wygodnie naprzeciw niej, z kapeluszem zsuniętym na półprzymknięte oczy. Ale spod ciężkich powiek bacznie obserwował swoją towarzyszkę. Właśnie pożegnali się z matką Windrowa i byli w drodze powrotnej do Hallings. Mieli zamiar zajrzeć do zajazdu Pod Pawiem, skąd lord Windrow chciał odebrać swoje konie, a przy okazji sprawdzić, czy Heyward i lady Angeline Dudley jeszcze tam są. Pokojówka panny Goddard zerknęła na niebo, zanim ruszyli z Norton, i skonstatowała z wyraźną ulgą, że chmury co prawda płyną nisko, ale na deszcz się nie zanosi, przynajmniej nie w najbliższym czasie. Wspięła się więc na kozioł, by odnowić znajomość ze stangretem, który z widoczną skwapliwością robił jej właśnie miejsce obok siebie. - Lady Windrow była dla mnie niezwykle miła i łaskawa -stwierdziła Eunice. - Nawet po tych głupstwach, których jej, milordzie, wczoraj nagadałeś. Nawiasem mówiąc, nie miał pan prawa tego robić! Z pewnością ogromnie zaniepokoił pan swoją matkę. - Powiedziałem tylko - przypomniał jej Windrow - że zamierzam w stosownej porze prosić panią o rękę. Mam pełne prawo informować o moich zamierzeniach każdego, kto zechce słuchać. Jeśli spodoba mi się powiedzieć pani, panno Goddard, że

zamierzam pofrunąć na księżyc, może pani nazwać mnie głupcem albo po prostu ziewnąć i zdrzemnąć się, żeby nie słuchać dalej. Nie może pani jednak kwestionować mojego prawa do oznajmiania o podobnych zamiarach. A jeżeli pamięć pani nie szwankuje, przypomni sobie pani z pewnością, iż nie twierdziłem, że się z panią ożenię, tylko że zamierzam zadać pani takie to a takie pytanie. Mam rację? Eunice dałaby wiele, by móc temu zaprzeczyć. Widział to wyraźnie. Jednak uczciwość i wrodzona szczerość nakazywały jej albo powiedzieć prawdę, albo też jakoś uniknąć jednoznacznej odpowiedzi. - Ale nie miał pan prawa wprawiać mnie w zakłopotanie ani niepokoić swojej matki - odparła wymijająco. Skrzyżował ręce na piersi i oparł jedną stopę na przeciwległej ławeczce. - Ma pani całkowitą słuszność. Takiego prawa w istocie nie miałem. Zacisnęła usta. - Lepiej to sobie wyjaśnijmy - zaproponował. - Wprawiam panią w zakłopotanie, tak? Wiem jednak, że również panią podniecam, Eunice, ale pozwalam sobie na takie bezeceństwa wyłącznie wtedy, gdy jesteśmy sami, bo pani czuje się wyraźnie zażenowana, kiedy inni ludzie widzą panią w moim towarzystwie. Zapewne dla takiej inteligentnej i oczytanej damy jest wielką ujmą, jeśli ktoś spostrzeże ją z bezmózgim bawidamkiem. - Nie miałam na myśli nic podobnego - zaprotestowała, piorunując go wzrokiem. - Doskonale pan o tym wie, milordzie! Oczy Windrowa wydawały się jeszcze bardziej senne, podczas gdy jej pałały gniewem. Pochylił głowę jeszcze niżej, tak że rondo kapelusza rzucało mu cień na prawie całą twarz. - W takim razie sytuacja musi się przedstawiać wręcz odwrotnie orzekł po namyśle. - Biedna mała sawantka, córka profesora z Cambridge jest ogromnie zażenowana, kiedy ją widzą w towarzystwie bogatego, utytułowanego dżentelmena z wyższych sfer. Czuje się, biedactwo, bardzo niepewnie na głębokich wodach wielkiego świata i obawia się, że zatonie!

Przez chwilę wpatrywała się w niego bez słowa, po czym prychnęła lekceważąco. - Co za brednie! Westchnął. - Brak mi już konceptu na dalsze domysły - oświadczył. -Poddaję się. Proszę mi wyjaśnić, czemu to, co powiedziałem mojej matce, wprawiło panią w zakłopotanie? - Czułam się zakłopotana, ponieważ... - urwała i pokręciła głową. Niechże pan spojrzy na mnie! Skromne, praktyczne obuwie. Prosta sukienka z podwyższonym stanem, zwykłe białe rękawiczki. Niczym nieprzybrany słomkowy kapelusz na gładko przyczesanych ciemnoblond włosach upiętych w zgrabny węzeł na karku. Inteligentna, niebrzydka twarz. Zgrabna figura, ani zbyt bujna, ani zbyt koścista. - Już wiem! - wykrzyknął Windrow. - Zapewne gdzieś pod tym odzieniem kryje się brodawka albo szpetne znamię, czyż nie? Niechże się pani przyzna, a ja każę od razu zawracać do Norton i oznajmię matce, że po głębszym zastanowieniu zrezygnowałem z zamiaru oświadczenia się pani. Spojrzała na niego gniewnie, a potem niespodziewanie wybuchła śmiechem. - Och, dajmy już temu spokój! Proszę przyznać, milordzie, że nie mówił pan poważnie. To przecież niemożliwe, by chciał się pan ze mną ożenić! - Ja miałbym okłamywać rodzoną matkę? - Windrow uniósł brwi. Jak może pani coś takiego sugerować? I to w dniu jej urodzin... Ale zastanówmy się, dlaczego mógłbym mieć ochotę na małżeństwo z panną Goddard? Może z racji jej urody i wdzięku, który mnie oczarował? Albo ciętego języka i poczucia humoru? Może dla zalet pani umysłu, które mnie pociągają i intrygują? Lub po prostu dlatego, że lubię panią, Eunice, że cieszy mnie pani towarzystwo, bawi rozmowa z panią? A może dlatego, że tak słodko jest panią całować... i że niczego nie pragnę goręcej, niżby posunąć się znacznie dalej? Albo dlatego, że zżera mnie ciekawość, jak się potoczy twoje dalsze życie, jak będziesz wyglądała, mając lat trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt... i tak dalej, dopóki śmierć

nas nie rozłączy. A może chciałbym się przekonać, jakich dzieci się dochowamy? Albo wreszcie dlatego, że nigdy, przenigdy nie dręczyły mnie podobne myśli w związku z żadną inną kobietą. Chyba się w tobie zakochałem, Eunice. Na zabój! Czy to odpowiednie wyrażenie? Windrow ofiarą miłości! To ja powinienem się czuć zażenowany, nie ty. - Pańska matka musi być zrozpaczona - zauważyła. - Jest pan jej jedynym synem, jedynym dzieckiem. Z pewnością życzyłaby sobie znacznie wspanialszego mariażu dla jedynaka. - Sądzisz zatem, że był to tylko pusty, grzecznościowy gest, gdy na odjezdnym uściskała cię i ucałowała? Albo fałszywa serdeczność, kiedy wczoraj wieczorem siedziała przy tobie na kozetce w salonie, chociaż i ja bardzo pragnąłem tam usiąść, i obejmowała cię ramieniem? Moja matka, Eunice, zanim poślubiła mego ojca, była niezwykle posażną jedynaczką bajecznie bogatego kupca. Wyszła za ojca z miłości, a on poślubił ją z tego samego powodu, aczkolwiek przed ożenkiem jego finanse przedstawiały się nie najlepiej. Ojciec zmarł cztery lata temu, po trzydziestu pięciu latach udanego małżeństwa, pozostawiając pogrążoną w rozpaczy wdowę. Matka wyznała mi jednak, że nie zamieniłaby tych trzydziestu pięciu lat i złamanego serca na znacznie dłuższe pożycie z innym mężem. Od jakiegoś czasu spodziewa się, że niebawem zakocham się i ożenię. Bardzo chce mieć synową i marzy o wnukach. Nade wszystko jednak pragnie mojego szczęścia. Chciałaby, żebym poznał taką miłość, jaka łączyła ją z moim ojcem. A ciebie, Eunice, pokochała od pierwszej chwili. Powiedziała mi, że jesteś zupełnie inna od tych kobiet, w których do tej pory gustowałem. Wyznała też, iż bardzo się obawiała, że mógłbym z jedną z nich związać się na dobre. A dzisiejszego ranka dręczyło ją tylko jedno: czy aby mi nie odmówisz. Matka wie, że przez te wszystkie lata od zakończenia studiów nie zawsze wiodłem cnotliwe życie. Eunice wpatrywała się w niego w milczeniu. Windrow zdjął kapelusz i rzucił go na przeciwległe siedzenie. - No i jak, odmówisz mi? - spytał. Z trudem przełknęła ślinę; zauważył to.

- Naprawdę mnie o to pytasz? Rozejrzał się po powozie i zerknął na mijany właśnie żywopłot i rozciągające się za nim pole. Do zajazdu Pod Pawiem była jeszcze mila, może dwie. - Mam wrażenie - zauważył - że nie istnieje nic takiego, jak idealnie romantyczna sceneria czy najwłaściwsza pora. Musi więc nam wystarczyć takie otoczenie i taka chwila, jakie nam los zgotował. Tak, właśnie teraz proszę cię, ukochana, żebyś za mnie wyszła. Ujął jej dłonie i lekko ścisnął. - Eunice Goddard - powiedział uroczyście, a jego oczy nie były już ani trochę senne - wyjdziesz za mnie? Nie przygotowałem żadnej kwiecistej przemowy, a gdybym nawet to zrobił, czułbym się jak skończony głupiec, wygłaszając ją. Pytam więc po prostu: czy zostaniesz moją żoną tylko dlatego, że cię kocham? Podejmiesz takie ryzyko? W pełni zdaję sobie z niego sprawę. Mogę ubiegać się o ciebie jedynie pod warunkiem, że przysięgnę kochać cię i opiekować się tobą najlepiej, jak zdołam, przez resztę naszego życia, a da Bóg, także po śmierci! Kto wie? Może to będzie zabawne grać na harfie przez całą wieczność, jeżeli obok mnie ty będziesz brzdąkać na swojej? A propos, czy na harfie można brzdąkać? spytał i uśmiechnął się szelmowsko. - Ja wolałabym huśtać się na jakiejś chmurce - odparła. - Albo przeskakiwać z jednej na drugą. To powinno być bardzo podniecające, a zarazem całkiem bezpieczne, bo któż z niebian mógłby się zabić? Będziemy przecież nieśmiertelni. Tak, wyjdę za ciebie, milordzie. Myślę, nie, jestem pewna! - że nic nie mogłoby mi sprawić większej radości! Przygryzła górną wargę i łzy napłynęły jej do oczu. Uniósł jej ręce do ust i ucałował obie, jedną po drugiej. - Mów mi po imieniu, Eunice. Powiedz: Zostanę twoją żoną, Charlesie. - Zostanę twoją żoną, Charlesie - powtórzyła cicho. - Przypuszczam - rzekł - że czeka mnie podróż do Cambridge, nieprawdaż? Będę prosił groźnego profesora o zgodę na poślubienie jego córki.

- Powinieneś to zrobić - przyznała. - Ojciec będzie pewnie trochę zdziwiony, że już dorosłam i można myśleć o moim małżeństwie... a potem zadowolony, że ktoś chce mnie poślubić, więc on nie będzie musiał szukać dla mnie męża. - Znakomicie! Myślisz, że mnie zaaprobuje? - Tak! - odparła bez wahania. - Mój papa profesor jest wprawdzie roztargniony, ale kocha mnie całym sercem i pragnie mego szczęścia. Raz jeszcze ucałował jej ręce i spojrzał na coś ponad ramieniem Eunice. - Oto i niesławny zajazd Pod Pawiem, siedlisko grzechu i występnych namiętności, miejmy nadzieję! Heyward może być tępy pod wieloma względami, ale zrobił na mnie potężne wrażenie, gdy wtargnął wczoraj do prywatnego salonu, i to nie otwierając ani nie zamykając za sobą drzwi. W każdym razie nie zauważyłem, żeby je otwierał albo zamykał, a ty? Słyszałem tylko jakieś huki i trzaski... W każdym razie Heyward wprost zionął ogniem. Istny wulkan! A ten cios! Podejrzewam, że wulkan nie wygasł od razu po naszym wyjściu. Ba! Gotów jestem się założyć, że nie. Nie jest chyba na tyle tępy, by nie widzieć, że Angeline Dudley ma do niego słabość. Naprawdę lubię tę dziewczynę! - Ja kocham ich oboje - wyznała Eunice. - Gorąco i szczerze. I nadal uważam, że postąpiliśmy wczoraj bardzo niewłaściwie, zostawiając ich tu samych. Charles pochylił się i pocałował narzeczoną w usta. Powóz akurat skręcał na dziedziniec zajazdu Pod Pawiem. 22 Gdy wrócili do rezydencji Parkerów, Angie zauważyła z niejakim zdumieniem, że w Hallings - w odróżnieniu od jej prywatnego świata, który stanął na głowie - nic nie uległo najmniejszej zmia-

nie. Wszystko toczyło się zwyczajnym trybem, nie wydarzyło się nic, co wstrząsnęłoby ziemią. Goście kuzynki Rosalie zamierzali rozegrać mecz krykieta i gdy czwórka podróżników powróciła wczesnym popołudniem, zostali entuzjastycznie powitani przez kapitanów i członków rywalizujących ze sobą drużyn, liczących na wzmocnienie szeregów. W grze uczestniczyli wszyscy panowie z wyjątkiem markiza i wicehrabiego Overmyera. Ten ostatni obudził się ostatniego ranka z uciskiem w piersi, który na szczęście zelżał po zaaplikowaniu choremu przez żonę odpowiedniego okładu. Mimo to Christopher spożył śniadanie w zaciszu swego pokoju i uznał, że nie powinien się narażać na trudy i stresy krykieta. Wicehrabina natomiast wzięła w meczu czynny udział, podobnie jak jej siostra pani Lynd, a także młodsza hrabina Heyward i panna Mariannę Briden. Wszyscy, którzy aktywnie nie uczestniczyli w imprezie sportowej, zebrali się wokół graczy, by podziwiać ich zmagania. I tak oto, zamiast przez całe popołudnie unosić się pośród różowych obłoków marzeń i nurzać w nieopisanej wspaniałości swojej wielkiej tajemnicy, Angeline przypomniała sobie czasy dzieciństwa, definitywnie zakończone wraz z wyfrunięciem braci z rodzinnego domu. Trafiła do drużyny przeciwnej niż Edward i lojalnie dopingowała dzikim wrzaskiem członków swojej ekipy, kiedy niecny wróg, czyli jej ukochany, wspaniałym długim rzutem omal nie zapewnił swej drużynie znaczącej przewagi. Stałoby się tak niezawodnie, gdyby Ferdinand, należący do tej samej drużyny co siostra, w ostatniej chwili nie przechwycił groźnej piłki. Za moment Angie ledwo się powstrzymała przed pokazaniem Edwardowi języka, bo cieszył się i głośno wiwatował, gdy przez nieuwagę upuściła piłkę, którą chwilę wcześniej złapała w pięknym stylu, po rzucie wielebnego Martina. Pani Lynd okazała się doskonałą zawodniczką zarówno w roli odbijającego, jak i napastnika. Podobnie wyróżnili się Tresham i sir Webster. Również wielebny Martin, który, jak się później przyznał, w zamierzchłych czasach swojej młodości był serwującym pierwszej drużyny Eton oraz Oksfordu, mimo wieku nie utracił

nic ze swych talentów, chociaż chwilami stawy niemal trzeszczały mu z wysiłku. Drużyna Angie przegrała z kretesem, ale gracze przyjęli porażkę z uśmiechem, co zjednało im sympatię widowni. Markiz zawyrokował nawet, że wygraliby niezawodnie, gdyby się tak nie pospieszyli z przegrywaniem. Z tego dowcipu najgłośniej śmiał się jego sędziwy autor, co skończyło się dlań atakiem astmatycznego kaszlu. Po meczu wszyscy zgodnie skierowali się w stronę domu, gdzie czekała już na nich herbata. Ściśle rzecz biorąc, prawie wszyscy, bo panna Goddard i lord Windrow udali się spacerkiem nad jezioro, a Tresham i Heyward zostali na boisku, rozprawiając o czymś żywo w pobliżu bramki. Po dłuższej chwili książę dogonił Angeline, kiedy już miała wejść do domu wraz z innymi. Chwycił siostrę za łokieć i pociągnął w stronę frontowego ogrodu. - Muszę cię uprzedzić, Angie - oznajmił, gdy oddalili się od pozostałych - że Heyward nie pogodził się z twoją odmową, mimo że początkowo sprawiał takie wrażenie. Zamierza oświadczyć się ponownie. Pewnie dlatego pogalopował wczoraj za wami, a dzisiaj wróciliście razem w powozie Windrowa. Chce się wkraść w twoje łaski, bądź więc na to przygotowana. - Dziękuję za ostrzeżenie - odpowiedziała. - Ale czy jesteś tego pewny? Myślałam, że pojechał za nami z powodu panny Goddard. Bardzo się lubią, wiesz? Przyjaźnią się ze sobą od lat. - Heyward wyrządziłby światu ogromną przysługę, gdyby się z nią ożenił - stwierdził Tresham. - Cóż, po drugim koszu od ciebie może się na to zdobędzie. Windrow jakoś dziwnie kręci się koło tej dziewczyny, ale ma chyba źle w głowie, jeśli wydaje mu się, że ona zechce z nim flirtować. Angeline nic się nie wydawało. Była pewna, że Eunice nie zadawałaby się z Windrowem, gdyby to mogło narazić na szwank jej reputację. Czy lord Windrow rzeczywiście zamierzał z nią tylko flirtować? Biedny Tresh. Może się poczuć zagubiony, jeśli jeden z jego przyjaciół padnie ofiarą miłości. Chociaż było to bardzo wątpliwe. Angie za nic nie mogła sobie wyobrazić brata zagubio-

nego albo zakochanego. Kiedy Tresham się ożeni - a w końcu będzie musiał - zrobi to wyłącznie dla zapewnienia sukcesora. Znajdzie sobie odpowiednią damę i spłodzi z nią dokładnie tyle dzieci, ile trzeba. Nadal jednak nie przestanie żyć po swojemu, a małżeństwo będzie co najwyżej pryszczem na powierzchni jego życia. Angie zastanawiała się czasem, dlaczego tak bardzo kocha swoich braci. Nie zasługiwali na jej miłość. Z drugiej strony, chyba nikt - łącznie z nią - nie zaznałby miłości, gdyby trzeba było na nią zasłużyć. - Wysłucham propozycji hrabiego - zapewniła Tresha. Ostatniej nocy kochali się z Edwardem jeszcze raz. Właściwie było to już wczesnym rankiem, gdy za oknem ich pokoju pojawiły się pierwsze promienie wschodzącego słońca, a jakiś samotny ptak usiłował wypełnić bezmiar niebios swoją pieśnią. Tym razem Edward pieścił Angie leniwie i delikatnie, gotowy w każdej chwili przestać, gdyby sprawił jej ból. Jednakże nic podobnego się nie wydarzyło i rozkosz okazała się o wiele silniejsza niż ledwie wyczuwalne pobolewanie. Kiedy tylko Edward zorientował się, że ukochana wcale nie chce, by ją oszczędzał, dali się ponieść namiętności i dopiero po dłuższym czasie wynurzyli się z jej oparów - zasapani, zlani potem, splątani ze sobą na stłamszonej pościeli. Angeline nie potrafiła się zdecydować, czy za drugim razem było lepiej i bardziej olśniewająco niż za pierwszym. Czuła, że jeśli raz pozwoli sobie na porównanie, będzie to powtarzać przez resztę życia, ilekroć oddadzą się miłosnym zmaganiom, a to przecież byłoby śmiechu warte. Uznała więc, że było równie wspaniale jak poprzednio. Gdyby Tresham wiedział... - Mądra dziewczyna - pochwalił ją teraz. - Ten wyjazd na wieś był wyjątkowo miłą odmianą, nieprawdaż? Ale przyjemnie będzie znów znaleźć się w Londynie. Kiedy tam wrócimy, nie będziesz się mogła opędzić od adoratorów i konkurentów. Musisz się wreszcie ulitować nade mną, Angeline. Zdecyduj się na któregoś z nich. Cóż by to był za koszmar, gdyby wszystko powtórzyło się

od nowa w przyszłym roku. Nie pozwolę ci, rzecz jasna, wyjść za byle kogo, pamiętaj! - Może ulituję się nad twą niedolą jeszcze dziś i przyjmę oświadczyny hrabiego Heywarda - powiedziała ze śmiechem. - Niech to diabli, Angeline! - obruszył się. - Miejże choć trochę względów dla brata. Wyobraź sobie, że miałbym Heywarda za szwagra przez resztę życia! - Wyobraź sobie, że ja miałabym przez resztę życia takiego męża odcięła się. I całkiem nieoczekiwanie poczuła dobrze jej znany rozkoszny ból w dole brzucha i po wewnętrznej stronie ud. Pomyśleć tylko: Edward będzie jej mężem! Gdy wracali żwirowaną ścieżką ku domowi, gdzie czekała na nich herbata, Tresham śmiał się beztrosko. Nic dziwnego, że pobyt w Hallings tak mu przypadł do gustu! Jak dotąd, dzień w dzień znikał gdzieś na godzinę czy dwie. I dokładnie o tej samej porze dematerializowała się także Belinda. Jeśli to nie są flirty i umizgi, to Angeline gotowa była zjeść jeden ze swoich kapeluszy, z całym przybraniem! Edward znalazł Lorraine i Fennera w oranżerii na pół godziny przed obiadem. Szczęśliwym trafem były tam z nimi matka i babka hrabiego, a także Alma, jej mąż i Juliana. - Jak ci się podobała lady Windrow, Edwardzie? - spytała matka. Zawsze uważałam ją za uroczą osobę, chociaż nigdy nie poznałyśmy się bliżej. Od śmierci męża zaczęła stronić od towarzystwa. Ponoć było to bardzo kochające się małżeństwo. - Lady Windrow miewa się dobrze, mamo - odparł Edward. Nie znosił kłamstw ani wykrętów, więc zanim matka zadała kolejne pytanie, które mogło go zmusić do ponownego minięcia się z prawdą, zwrócił się do Lorraine i Fennera. - Rozmawiałem już na ten temat z lady Parker - oznajmił, zmieniając temat - ale muszę i was spytać o zdanie. Cały pobyt w Hallings miał być jednym długim przyjęciem z okazji waszych zaręczyn. Obawiam się, że mógłbym zrobić coś, co odwróciłoby od was ogólną uwagę... o ile, oczywiście, lady Angeline Dudley odpo-

wie twierdząco na pytanie, które zamierzam jej zadać jeszcze dziś wieczorem. Chciałbym coś ogłosić, jeśli wspomniana dama wyrazi zgodę. Może jednak wolelibyście, żebyśmy się z tym wstrzymali? - Och, Edwardzie! - zawołała Lorraine i uśmiechnęła się do niego serdecznie. - Chcesz się jej ponownie oświadczyć! I tym razem z właściwego powodu, widzę to po twoich oczach. A ona, ma się rozumieć, odpowie ci „tak". Jakaż dama przy zdrowych zmysłach mogłaby ci odmówić? Cóż za wzruszający przykład rodzinnej lojalności - i to ze strony Lorraine, w gruncie rzeczy tylko powinowatej. Wszystkie pozostałe damy zaczęły mówić równocześnie. Matka Edwarda przycisnęła złożone ręce do piersi. Fenner zerwał się na równe nogi i uścisnął dłoń hrabiego. - Powodzenia, Heyward! - powiedział. - Z całą pewnością oboje, Lorraine i ja, będziemy uszczęśliwieni, jeśli podczas tego rodzinnego spotkania w domu mojej siostry z okazji naszych zaręczyn zostaną ogłoszone także i wasze! - Serdecznie wam dziękuję - odparł Edward i pochylił się, by uściskać babkę, która wyciągnęła do niego ramiona. - Ale ona jeszcze się nie zgodziła. Byłoby całkiem w stylu Angie, gdyby ponownie mu odmówiła z jakiegoś błahego powodu... Ależ byłby na nią wściekły! Przecież ona może już być w ciąży, pomyślał z niepokojem. Po obiedzie, zgodnie z życzeniem gości, znów miały być tańce w salonie. Czym prędzej sprowadzono tych samych muzykantów i zwinięto perski dywan, a francuskie okna otwarto na oścież. Tak jak poprzednio po kilku żywych tańcach ludowych na początek przyszła kolej na walca. I znowu Edward miał za partnerkę Angeline. Wyszedł z nią na taras i tam wirowali samotnie - to w blasku świec, to w mroku. Gdy hrabia tańczył na świeżym powietrzu, jego nogi jakimś cudem przestawały być drewnianymi kołkami, a umysł mniej był zaprzątnięty liczeniem kroków i uważaniem, by nie nadepnąć partnerce na stopę. Walc to doprawdy wspaniały taniec, pomyślał Edward i uśmiechnął się do Angie.

- To będzie nasz kolejny sekret - powiedziała szeptem, chociaż znajdowali się poza zasięgiem słuchu pozostałych. - Tańczysz walca najlepiej na świecie, po prostu bosko! I nikt nigdy się o tym nie dowie, bo nikomu tego nie zdradzę. Uśmiechnęła się, patrząc mu głęboko w oczy. Znów nią zakręcił i poczuł całkowitą pewność, że po prostu nie może pomylić kroków ani nadepnąć jej na nogę, choćby nawet chciał. Niewątpliwie był zaczarowany. Angeline odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. Edward miał wrażenie, że rzucił wyzwanie losowi, choć wiedział z doświadczenia, że nie należy z nim igrać. Przerwał taniec, gdy tylko znaleźli się poza zasięgiem blasku świecznika stojącego na kominku w salonie. - Popatrz na księżyc w pełni - powiedział. - W parku musi być jasno prawie jak w dzień. Podejdźmy bliżej i nacieszmy oczy tym widokiem. Angie wzięła go pod rękę i ruszyli przez park ku jezioru w dole. Park, wbrew oczekiwaniom Edwarda, był pogrążony w mroku, ale oświetlona srebrzystym blaskiem księżyca woda przyzywała ich niczym latarnia morska. Na rozgwieżdżonym niebie nad ich głowami nie było żadnych chmur, które mogłyby przyćmić ów blask. Słońce zaszło już przed kilkoma godzinami, ale nie czuło się jeszcze nocnego chłodu. Kiedy dotarli nad jezioro, Edward ujął dłoń ukochanej. Ich palce splotły się. Przyciągnął Angeline bliżej, tak że dotykała barkiem jego ramienia. Poprzednia noc wydawała mu się snem. Była jednak czymś rzeczywistym. Żaden sen nie mógłby być tak żywy i wyraźny. Edward wciąż nie mógł uwierzyć, że zdobył się na takie zuchwalstwo. I że w dalszym ciągu nie odczuwa wyrzutów sumienia. Woda była gładka jak lustro. Ani śladu wiatru. Po drugiej stronie jeziora wznosiło się wzgórze z wieżą na szczycie. Nawet teraz, w ciemności, zarys tej imponującej budowli był wyraźnie widoczny. Księżycowa poświata przecinała powierzchnię wody szerokim, roziskrzonym pasem. Dookoła słychać było brzęczenie owadów, krzątających się wokół własnych spraw. Gdzieś dalej, wśród

drzew, pohukiwała sowa, najwidoczniej pragnąca powiadomić świat o swym istnieniu. Wszystkie te odgłosy podkreślały pogodny spokój tej nocnej scenerii. - Angeline - odezwał się hrabia i jego palce zacisnęły się lekko na dłoni ukochanej. Oczy miał utkwione w srebrnej wodzie. -Wyjdziesz za mnie? - Tak, Edwardzie - odpowiedziała. Tylko dwa słowa i byli już zaręczeni, związani ze sobą na całe życie. To były najbardziej wzruszające zaręczyny w dziejach świata, pomyślał Edward. Przez chwilę stał nieruchomo, nadal wpatrzony w wodę. Potem odwrócił głowę, a Angie równocześnie zrobiła to samo i ich usta się zetknęły. Tylko one. Nie objęli się. Nie było żadnych porywów płomiennej namiętności. Tylko to, co oboje czuli, a czego się nie da wyrazić słowami. Wszechogarniający spokój. Przeświadczenie, że tak właśnie być powinno. Miłość. I świadomość, że słowa nie są im potrzebne. Edward jednak coś powiedział. - Kocham cię - szepnął. Uśmiechnęła się leciutko w świetle księżyca. - Wiem - odparła. I w tym jednym słowie zawarła więcej treści niż w najwymowniejszej oracji. 23 Angeline wybrała na swoją ślubną toaletę bladożółty muślin. Początkowo miała ochotę na złocisty niczym słońce, jak jej ulubiona domowa suknia. W końcu jednak posłuchała rad kuzynki Rosalie

i Eunice, które zdecydowanie poparły krawcową i były absolutnie zgodne co do koloru ślubnej sukni Angie. - Będziesz miała na sobie tę suknię w dniu ślubu - tłumaczyła przyjaciółce panna Goddard. - A w takim dniu uwaga wszystkich powinna skupiać się na tobie, a nie na tym, co na siebie włożysz. Daję ci słowo, Angeline, warta jesteś, żeby wszyscy widzieli tylko ciebie. - W dniu swojego ślubu z pewnością będziesz promieniała szczęściem - wtórowała jej kuzynka Rosalie. - Twoja promien-ność i jaskrawa suknia to już za wiele: dwa grzyby w barszcz! Eunice odwiedziła tego dnia krawcową w podwójnym charakterze: doradczyni oraz klientki. Udzieliwszy Angie cennych rad co do jej toalety, wybrała dla siebie jasnoniebieski materiał na suknię o bardzo prostym kroju. Zamierzała wyjść za lorda Windrowa w Cambridge, dwa tygodnie po ślubie Angeline i Edwarda. Kuzyn Leonard i dawna hrabina Heyward - obecnie już lady Fenner -pobrali się przed dwoma tygodniami w wiejskiej rezydencji pana młodego. Jak zawsze pod koniec sezonu, mnóstwo par szło do ołtarza. Właśnie ukazało się w prasie ogłoszenie o zaręczynach Mar-thy z panem Griddlesem. Maria zaś oczekiwała, że pan Stebbins oświadczy się jej lada dzień. Angeline oparła się pokusie uzupełnienia ślubnej toalety jakimś ekstrawaganckim kapeluszem, choć przyszło jej to z wielką trudnością. W końcu wesele to radosne święto, więc nakrycie głowy też powinno być radosne i świąteczne! Ostatecznie jednak, z nikim się nawet nie naradziwszy w tej materii, zdecydowała się na słomkowy kapelusik z niewielkim rondkiem, który kazała przybrać białą koronką, białą wstążką i stokrotkami. Kupiła również białe rękawiczki i takież pantofelki. Przyglądając się teraz swemu odbiciu w lustrze na ścianie gotowalni, musiała przyznać, że wygląda prawie ładnie. Co prawda te wyblakłe kolory jeszcze podkreślały czerń jej włosów i oczu oraz śniadość cery, a w jej rysach nie było krzty delikatności, ale na to nie mogła już nic poradzić. Zastanawiała się przez chwilę, co też pomyślałaby o niej matka, gdyby dożyła dzisiejszego dnia. Czy uznałaby jej strój za gu-

stowny? Stwierdziłaby, że córka jest jednak ładna? Cieszyłaby się jej szczęściem? - Mamo. Angeline wymówiła to słowo bezgłośnie, samymi wargami. Pewnie już zawsze będzie się w niej odzywać ta bolesna tęsknota, ilekroć wspomni o matce i o tym, że nigdy nie mogła sprostać jej wymaganiom. Postara się jednak wykorzystać te wspomnienia w dobrym celu. Kiedy sama będzie miała córki, otoczy je bezgraniczną miłością od chwili narodzin i nigdy im nie poskąpi ani czułości, ani aprobaty. Niezależnie od tego, jakie się okażą - trwożne czy zuchwałe, piękne czy brzydkie - nie będzie to dla niej miało znaczenia. Będą po prostu jej ukochanymi córeczkami, a synowie jej ukochanymi synkami. Miała nadzieję, że urodzi całe tuziny dzieci! I że już wkrótce przyjdą na świat. No, może nie całe tuziny, ale musi ich być dużo. Chciała być otoczona dziećmi. Nie, pragnęła, by otaczały i ją, i Edwarda. - Och, panienko... - Betty aż się popłakała. - Tak ślicznie panienka wygląda! Angie odwróciła się od lustra i uściskała pokojówkę tak mocno, że jej pochlipywanie zmieniło się w okrzyki przestrachu: lady Angeline gotowa sobie pognieść suknię albo, nie daj Boże, nadepnąć na nią! Zanim jednak doszło do takiego nieszczęścia, Betty podskoczyła, by otworzyć drzwi gotowalni, bo ktoś się do nich dobijał. - No, no, Angeline, zaskoczyłaś mnie - stwierdził Tresham, stając w progu i mierząc siostrę spojrzeniem od stóp do głów. -Wyglądasz cudownie! - Cóż cię tak zaskoczyło? - spytała, unosząc brwi. Cudownie? Tresh uważa, że wyglądam cudownie? - Już chciałem zasłonić sobie oczy przed przestąpieniem tego progu, żeby mnie nie poraziło - odparł. - Oczekiwałem... czegoś całkiem innego. - Powtórz to jeszcze raz! - zażądała. Teraz on pytająco uniósł brwi. - O tym, jak wyglądam - uściśliła. - Mam ci powtarzać, że wyglądasz cudownie?

Zamrugała pospiesznie. Zrobiłaby z siebie ostatnią idiotkę, gdyby się rozpłakała tylko dlatego, że brat jej powiedział komplement! Książę wszedł do pokoju i gestem odprawił Betty. - Angeline - zwrócił się do siostry, gdy pokojówka wyszła -dobrze wiesz, że moim zdaniem mogłabyś wyjść znacznie lepiej za mąż. Pozostawienie pana młodego przed ołtarzem, zwłaszcza w kościele Świętego Jerzego wypełnionym po brzegi śmietanką towarzyską, wywoła, rzecz jasna, niesamowity skandal. Ale jesteśmy Dudleyami, do diaska! Możemy sobie na to pozwolić. Jeśli czujesz, że zanadto się pospieszyłaś z wyborem męża, powiedz tylko słowo, a ja cię z tego wyciągnę, zanim będzie za późno! Angie wpatrywała się ze zdumieniem w ukochanego brata. On po prostu niczego nie rozumiał! Oczywiście, nigdy mu się nie zwierzyła i nawet teraz nie piśnie ani słówka. Wszelkie wyznania, choćby zwykłe „ja go kocham", były czymś zbyt osobistym. Zresztą jak mogła powiedzieć Treshowi: „Kocham go, bo jest taki niepodobny do ciebie"? Zwłaszcza że to tylko część prawdy. Może tak wyglądał początek jej miłości do Edwarda, ale to było nic w porównaniu z tym, co czuła do niego teraz. Ale że Tresham był gotów dla niej narazić się na skandal... To byłoby okropne, nawet dla księcia! Tresham mnie kocha, pomyślała. A łzy, przed którymi się tak broniła, napłynęły jej do oczu i w każdej chwili mogły popłynąć po policzkach. - Do diabła! - rzucił szorstko. - Od razu poślę kogoś do kościoła. Albo lepiej sam pojadę! Każ Betty pakować twoje rzeczy. Zabiorę cię do Acton jeszcze dziś po południu. Jak opacznie zrozumiał jej łzy! Kompletnie nie pojmował, czemu płakała. - Nie jedź do kościoła, Tresh - powiedziała. - Wychodzę za Heywarda, ponieważ tego chcę. Ponieważ wiem, że będę z nim szczęśliwa. Ni stąd, ni zowąd uderzyło ją nieprzyjemnie, że nigdy nie zwraca się do brata jego chrzestnym imieniem - Jocelyn. Zanim skończył siedemnaście lat, mówiła do niego „Eversleigh", bo był

hrabią Eversleigh. Dopiero po śmierci ojca został księciem Tresham i odtąd był dla niej Treshamem, w skrócie Treshem. Ciekawe, czy i jemu nie bywało czasem przykro, że siostra go tytułuje, zamiast zwracać się do niego po imieniu? Gdyby jednak nagle zaczęła mówić do niego Jocelyn, brzmiałoby to nienaturalnie nawet w uszach samej Angeline. Dla niej starszy brat na zawsze pozostanie Treshem. Przez chwilę przyglądał jej się uważnie swymi smoliście czarnymi oczyma. - W takim razie... - powiedział cicho. - Cóż, chyba tylko to się liczy. Podał siostrze ramię, na którym się wsparła. Zanim wyszli, powiodła wzrokiem po swojej gotowalni i sypialni. Już nigdy tutaj nie wróci. Tę noc spędzi w oberży Pod Różą w Koronie, a kilka następnych w Wimsbury Abbey w Shropshire. I będzie już wtedy mężatką. Hrabiną Heyward, żoną Edwarda. Na myśl o tym poczuła ucisk w sercu. Nie będę oglądać się za siebie, postanowiła. Noc, którą spędzili razem w zajeździe Pod Pawiem, nie miała żadnych niepożądanych skutków. Angeline zapewniła o tym Edwarda w miesiąc później, ku jego bezmiernej uldze, gdyż pospiesznie zawarte małżeństwo, bez zwyczajowych zapowiedzi, a osiem miesięcy potem narodziny „wcześniaka" na pewno wywołałyby złośliwe komentarze. Hrabia zaś nie życzył sobie plotek, chociaż nadal nie żałował tamtej nocy i często wracał do niej myślami. Miłość do Angie sprawiła, że po raz pierwszy w życiu zapomniał o tym, co należy, a czego nie wypada robić, i poszedł za głosem serca. Po latach rzetelnego wypełniania swoich obowiązków i troszczenia się wyłącznie o dobro innych uświadomił sobie, że tylko z ukochaną kobietą może być naprawdę szczęśliwy. Uśmiechnął się na wspomnienie ożywionej, rozradowanej twarzyczki Angie, gdy paplała o sobie jako o sekretnej kochance i przysięgała, że będzie mówiła mu po imieniu tylko wtedy, gdy znajdą się sam na sam. Od tej pory przy ludziach zawsze miał być dla niej Heywardem. Krótki okres ich narzeczeństwa odznaczał

się surową poprawnością i ścisłym przestrzeganiem form. W ciągu tych sześciu tygodni, które minęły od chwili, gdy się oświadczył i został przyjęty, bardzo rzadko zostawali sami. Ale tej nocy znów będą tylko we dwoje. To on zaproponował Angeline, żeby spędzili noc poślubną w oberży Pod Różą w Koronie. Uznała to za znakomity pomysł i zapewniła, że tym razem nawet na chwilę nie wymknie się z ich pokoju do izby z szynkwasem. Edward odpowiedział z całą powagą, że tak byłoby lepiej. Potem popatrzyli sobie w oczy i oboje wybuchli śmiechem. Teraz, stojąc przed ołtarzem, zdawał sobie sprawę, że wnętrze kościoła za jego plecami zapełnia się coraz większą liczbą gości. Nikt nie był aż tak źle wychowany, by odzywać się głośno w kościele, nie brakło jednak szelestów, pomruków i szeptów. Stojący obok Edwarda George Headley, jego drużba, pokasływał i usiłował rozluźnić węzeł krawata. Był jeszcze bardziej zdenerwowany niż sam pan młody. Od tygodnia - we śnie i na jawie - dręczyła go obawa, że zamiast podać obrączkę, upuści ją i będzie musiał ścigać toczące się po posadzce złote kółeczko od jednej ławki do drugiej. Edward był nie tyle zdenerwowany, ile podekscytowany. Spełniał swój obowiązek, sprawiając przy tym radość i rodzinie, i sobie samemu. Wszystko za jednym zamachem. Był doprawdy szczęściarzem! Chyba że Angeline nagle się rozmyśli, dosłownie w ostatniej chwili. Nie zdziwiłby się, gdyby Tresham próbował ją odwieść od tego małżeństwa, którego najwyraźniej nie pochwalał. Książę nie lubił Edwarda, do czego miał pełne prawo, zwłaszcza że i Edward za nim nie przepadał. Ani za lordem Ferdinandem Dudleyem, który wyróżnił się w tym sezonie wyjątkową lekkomyślnością i zuchwalstwem. Obaj jednak z pewnością zadbają o zachowanie pozorów uprzejmości, rozmyślał hrabia, o ile Angie rzeczywiście za mnie wyjdzie. Nie miał przy sobie kieszonkowego zegarka - zresztą i tak nie mógłby ciągle wyjmować go i wkładać z powrotem do kieszonki -zdawało mu się jednak, że panna młoda się spóźnia.

W końcu zaczął się poważnie niepokoić. Co będzie, jeśli Angeline się nie zjawi? Jak długo goście będą siedzieć spokojnie, zanim zaczną się niecierpliwić, a potem wymykać z kościoła, pojedynczo lub małymi grupkami? A on sam? Ile jeszcze będzie tu tkwił, czekając na narzeczoną? Od strony głównego wejścia doleciały go głośniejsze szelesty i szmery, a chwilę później przed ołtarzem pojawił się duchowny. Szepty wśród zebranych nieco się nasiliły, a wreszcie dźwięki organów zagłuszyły wszystko. Przyjechała! Jego oblubienica, która wkrótce zostanie jego żoną. Edward przyglądał się Angeline, która sunęła wzdłuż nawy wsparta na ramieniu Treshama. Wyglądała jak promień wiosennego słońca, który postanowił wzbogacić koniec lata swoim subtelnym urokiem. Spod kapelusza spływał welon osłaniający jej twarz delikatnym obłoczkiem. Za tą zwiewną zasłoną kryła się piękność Angie i ciepły uśmiech, przeznaczony tylko dla niego. Edward wpatrywał się w nią z czułością i zachwytem. Angeline. Najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widział. I oto już stała u jego boku, a Tresham kładł jej dłoń na dłoni Edwarda. - Umiłowani w Panu - zaczął pastor głosem, jakim obdarzeni są tylko duchowni, głosem, który wypełniał całą nawę, nie podnosząc się bynajmniej do krzyku. Imponująca budowla nie miała w tej chwili dla Edwarda najmniejszego znaczenia. Ani wypełniający świątynię tłum, mimo iż znajdowały się w nim osoby najbliższe młodej parze. Liczyło się tylko to, że była tu Angeline, z ręką w jego ręce, i że wypowiadali słowa, które wiązały ich ze sobą na całe życie. Na całą wieczność. A jednak jestem romantykiem, pomyślał. Cóż to za dziwne, uskrzydlające uczucie. Połowa obecnych w kościele przeżyłaby wstrząs, dowiedziawszy się, że naprawdę kocha kobietę, którą ma zaraz poślubić, ona zaś kocha jego. Taka uczuciowa ekstrawagancja przez wielu zostałaby uznana za przejaw złego smaku. Bawiła

go sugestia Angeline, by strzegli sekretu wzajemnej miłości jak oka w głowie, udając przed światem małżeństwo z rozsądku. I wtedy stało się. Od tej chwili byli małżeństwem. Pastor właśnie to ogłosił. Angeline zwróciła twarz do męża i uśmiechnęła się. Jej rozchylone usta wyrażały zdumienie i zachwyt, oczy błyszczały od powstrzymywanych łez. Edward odpowiedział jej takim samym spojrzeniem. Oto jego sekretna kochanka. Omal nie roześmiał się na cały głos z bezbrzeżnej radości, gdy przypomniały mu się jej słowa. Wolał jednak wstrzymać się z tym do nocy, gdy zamkną się za nimi drzwi pokoju Pod Różą w Koronie. Teraz trzeba było wysłuchać reszty modłów, a potem jakoś przetrwać uroczyste weselne śniadanie w Dudley House. To był dzień ich ślubu. Angeline była jego żoną!

Epilog Siedem lat później Przebiśniegi kwitły już od dwóch tygodni, a może nawet dłużej. Krokusy dopiero zaczynały się pokazywać. Nawet żonkile przystąpiły do pączkowania, zanim luty na dobre przeszedł w marzec. Ten dzień nie był jednak zbyt wiosenny. Prawdę rzekłszy - myślał Edward, stojąc przy jednym z francuskich okien w salonie swej wiejskiej posiadłości Wimsbury Abbey - wygląda raczej na zimowy. Szare, zachmurzone niebo, wiatr szarpiący nagie gałęzie drzew i unoszący smętne resztki zeszłorocznych liści, a na dodatek mżawka. Zimny, posępny dzień. Edward miał nadzieję, że nie zapowiada niczego złego. Ogień trzaskał na kominku za jego plecami. Siedziała przy nim matka Edwarda. To wyciągała ręce do ognia, to znów szczelnie otulała ramiona szalem. Edward nie czuł ani zimna, ani żaru płomieni. Był pełen niepokoju, zmartwiony, wręcz - co tu ukrywać -przerażony. Przyłapał się nawet w pewnej chwili na bzdurnej myśli, że z pewnością cierpi bardziej niż Angeline. Ona przynajmniej robiła coś konkretnego ze wszystkich sił starała się urodzić dziecko. On natomiast nie miał nic do roboty. Absolutnie nic. Mógł tylko zadręczać się myślami i własną bezradnością. No i żałować za swoje grzechy, bo przecież to przez niego Angie musi tak cierpieć. Na dodatek czuł się jeszcze dotknięty, gdyż do ich sypialni mogła wejść Alma, doktor wraz z wynajętą pielęgniarką, a nawet

Betty. Matkę również tam wpuszczano, ilekroć weszła na górę, czyli mniej więcej co godzinę. Pół świata miała prawo wstępu do jego sypialni, tylko nie on! Był mężem rodzącej i właścicielem całej posiadłości, ale jego tam nie wpuszczano. Zabroniono mu nawet kręcić się pod drzwiami. Angeline rzekomo wyczuwała jego obecność - też coś! - i ponoć mógł się jej udzielić jego niepokój. Nie można chyba mieć do niego pretensji, że czuje się rozdrażniony w takiej chwili. Tym bardziej, że ta „chwila" ciągnęła się w nieskończoność. Angeline obudziła go o pierwszej nad ranem, mówiąc, że czuje bóle. Niepodobne do niczego, co znała wcześniej, a zarazem tak regularne, że mogły to być jedynie bóle porodowe. Edward zerwał się w panice. Sam nie wiedział, jak znalazł się obok łóżka, do którego od tej chwili nie pozwolono mu się nawet zbliżyć. Teraz było wpół do piątej po południu. - Nalałam ci herbaty, Edwardzie - odezwała się matka. - Wypij, póki gorąca. A kucharka upiekła maślane bułeczki. Położyłam ci dwie na spodeczku. Zjedz choć tyle. Prawie nie tknąłeś śniadania ani lunchu. Jak mógłby jeść, gdy na górze jego żona rodzi Bóg wie od ilu godzin? A w ogóle to kiedy wniesiono tacę z herbatą? Nie słyszał, żeby ktoś wchodził. - Czy to normalne, mamo? - Odwrócił się od okna, ale nie zbliżył nawet o krok do herbaty. - Czy to może trwać aż tak długo? Tyle kobiet umierało w połogu. - Jeśli chodzi o rodzenie dzieci - odrzekła z westchnieniem matka - nic nie odbywa się według ustalonych norm. Kiedy dwa miesiące temu Lorraine rodziła Simona, trwało to zaledwie cztery godziny. Ale Susan, doskonale to pamiętam, rodziła się trzy razy dłużej. A Martin jeszcze dłużej. Trzy lata temu, gdy przyszła na świat Henrietta, nie było mnie przy tym, więc nie wiem, ile to trwało. Rodzina Ailsbury w dalszym ciągu uważała lady Fenner za swoją krewną. Lorraine nie miała żadnej własnej rodziny prócz ojca odludka. Susan, obecnie już dziesięciolatka, była oczywiście jedną z rodu Ailsburych.

Trzy razy dłużej, czyli dwanaście godzin. Ale Angie rodziła już od szesnastu, przy czym Edward liczył czas dopiero od chwili, gdy go o tym powiadomiła. - Może jednak powinienem tam zajrzeć - powiedział niepewnie. Wchodził już na piętro dwa razy, wbrew wszelkim zakazom, ale oczywiście nie wtargnął do sypialni. Po raz ostatni był tam półtorej godziny temu. Wytrzymał dwa ataki bolesnych jęków, po czym uciekł. - Jakże jesteśmy bezużyteczni, biedni mężowie! - poskarżył się. Matka uśmiechnęła się, wstała i podeszła do niego. Otoczyła syna ramionami i mocno przytuliła. - Od tak dawna czekaliście na to dziecko - powiedziała. - Wytrzymaj jeszcze godzinę albo dwie. Angie jest silna. Z wielką radością czekała na ten dzień. Była z tobą szczęśliwa od samego początku małżeństwa. Zawsze taka pogodna, uśmiechnięta, pełna życia. Ale pod tą beztroską kryła się odrobina smutku. Czułam ją wyraźnie, coraz wyraźniej, przez te wszystkie lata. Tak bardzo pragnęła dziecka! - Wiem. - Teraz z kolei Edward uścisnął matkę. - Zawsze powtarzała... oboje powtarzaliśmy: wystarczy nam to, że mamy siebie. I dla mnie była to najszczersza prawda. Nie dbam ani trochę o sukcesję. Zależy mi tylko na Angeline. Nie potrafiłbym już bez niej żyć. A jednak i w nim czaił się smutek, jeśli smutek był tu najwłaściwszym określeniem. Edward nigdy nie chciał mieć Angeline wyłącznie dla siebie. Nie miał nic przeciwko dzieciom. - Miejmy nadzieję - powiedziała matka - że nie będziesz musiał żyć bez niej, że czeka was jeszcze wiele wspólnie przeżytych lat. Wypij wreszcie tę herbatę, a ja naleję ci drugą filiżankę, gdy będziesz jadł bułeczki. Zanim jednak podeszli do ognia i tacy z herbatą, drzwi się otworzyły i wbiegła Alma, zaczerwieniona, potargana i nad wyraz szczęśliwa. - Edwardzie! - oznajmiła - Masz córkę! Nawet pulchniutka, choć taka z niej kruszynka w porównaniu z tym, jak ogromna stała się Angeline w błogosławionym stanie. Ale płuca ma jak

miechy! Wrzeszczy wniebogłosy, dając do zrozumienia, że wcale nie chce żyć na tym paskudnym świecie. Niewątpliwie odziedziczyła po Dudleyach diabelski charakterek. To słowa samej Angeline, spieszę dodać. Gratuluję, braciszku! Za jakieś dziesięć minut możesz przyjść na górę. Do tej pory umyjemy małą, otulimy i będziesz mógł wziąć ją na ręce. Alma zniknęła, zamykając drzwi za sobą. Słowa Angeline... A więc żyje! Poród odbył się szczęśliwie i Angie to przetrwała! A ja mam córkę. Przycisnął sobie rękę do ust, ale nie zdołał powstrzymać łez, bo popłynęły mu z oczu, nie spomiędzy warg. Miał córkę, a Angeline żyła. - Mamo! - Uściskał ją znowu. - Zostałem ojcem! Puszył się, jakby był jedynym mężczyzną na świecie, który dokonał tak niezwykłego wyczynu. - A moja córka odziedziczyła charakter po Dudleyach - dodał. - Boże, zlituj się! Ależ będę miał z nią urwanie głowy. Tak sobie to wziął do serca, że odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. - No to teraz - powiedziała matka - możesz się wreszcie odprężyć, Edwardzie. Wypijże w końcu tę herbatę i zjedz choć jedną bułeczkę, nim pójdziesz na górę! Edward usłuchał, by zrobić matce przyjemność, chociaż wcale nie miał ochoty na jedzenie i picie. Zanim upłynęło dziesięć minut, popędził na górę, pokonując po dwa stopnie naraz. Alma wyniosła dziecko na korytarz, by je obejrzał. Wyjaśniła bratu, że nie może jeszcze wejść do sypialni, bo łożysko jakoś się nie spieszy, a potem trzeba będzie Angeline wygodnie ułożyć, zanim się go wpuści do pokoju. Złożyła w jego ramionach zawiniątko tak lekkie, że prawie nic nie ważyło. Było jednak ciepłe i żywe. Było też najcenniejszym skarbem, jaki Edward kiedykolwiek posiadał. Na chwilę wstrzymał oddech, zdjęty strachem, że upuści maleństwo. Jego córka była starannie opatulona białym kocykiem. Widać było jedynie główkę, pokrytą ciemnym, wilgotnym puszkiem,

i czerwoną, skrzywioną buzię, niewiarygodnie piękną. Malutka zapewne krzyczała, ale przypominało to pomiaukiwanie rozsierdzonego kociątka. Edward przez chwilę tulił córkę w ramionach, dopóki Alma nie zniknęła w sypialni. Wówczas objął małe zawiniątko w ten sposób, że prawą rozpostartą dłonią osłaniał główkę, a lewą podtrzymywał od dołu całe ciałko. Ostrożnie podniósł córeczkę tak, że jej buzia znalazła się tuż przy jego twarzy. Jego córka! - No cóż, moja mała - powiedział. - Musisz wiedzieć, jak sprawy stoją. Możesz sobie krzyczeć i mieć humory, ile tylko zechcesz, ale to nie zrobi wrażenia na twoim tacie. Kocham cię, serduszko, i to się nigdy nie zmieni, jak długo będę żył. Przekonasz się, że twój tata jest gotów walczyć choćby z samym diabłem o tych, których kocha. Pogódź się więc od razu z tym, że należysz do naszej rodziny. Maleństwo przestało płakać. Powieki trochę się rozchyliły i córeczka, lekko zezując, łypnęła na Edwarda niebieskimi oczkami. Jej usteczka ściągnęły się na kształt litery „O". - No właśnie! - powiedział tata i uśmiechnął się do niej. Trwali tak w milczącej harmonii, gdy nagle rozległ się krzyk niemowlęcia - najpierw gniewny pisk, potem bardziej donośny protest. Edward z nieopisanym zdumieniem wpatrywał się w córeczkę, która spoglądała na niego... w milczeniu. Nagle z trzaskiem znów otworzyły się drzwi sypialni i wyjrzała zza nich Alma. - Och, Edwardzie! - oznajmiła z przejęciem. - Masz syna! To wcale nie było łożysko, tylko drugie dziecko. Teraz już wiemy, dlaczego Angeline była taka gruba. Zaczekaj pięć minut, a potem możesz tu wejść. Drzwi zamknęły się równie nagle, jak się otwarły. Edward spoglądał w osłupieniu na swoją córkę, która wcale nie wyglądała na zaskoczoną. - No cóż, malutka - powiedział po dłuższej chwili, a głos mu wyraźnie drżał. - Zdaje się, że masz brata, a ja syna. I dziedzica.

Wydawało się, że Angeline od wielu godzin znajduje się na skraju wyczerpania. Prawdę mówiąc, przekroczyłaby już tę granicę, gdyby nie to, że ból był silniejszy od zmęczenia, a instynkt nakazujący jej przeć za wszelką cenę tak potężny, że górował nad jednym i drugim. Wydawało się to Angie okropnie niesprawiedliwe. Przecież jej dziecko już się urodziło. Jak dawno temu? Całe wieki. I na tym wszystko powinno się skończyć. Nikt jej nie mówił o żadnym łożysku ani o tym, że wychodzi powoli i jest to równie bolesne, jak urodzenie dziecka. - Proszę przeć, milady, jeszcze tylko chwilę - powtórzył doktor po raz nie wiedzieć który. Równie dobrze mógłby nic nie mówić. Angie nie miała innego wyjścia, musiała przeć, choć za każdym razem była przekonana, że to już koniec. Nie zniesie tego dłużej! W najcięższych chwilach chciała nawet umrzeć, ale teraz już nie. Jej dziecko przyszło na świat. Mieli córeczkę, więc o żadnym umieraniu nie było mowy -bez względu na ból i wyczerpanie. Z całą pewnością nie umrze. Nie da się bólowi ani zmęczeniu. Zebrała resztę sił, choć przed chwilą sądziła, że nic już z nich nie zostało, i parła z całej mocy. Nagrodą za ten wysiłek było niespodziewane wrażenie ogromnej ulgi, którą poczuła w sekundę po tym, jak do jej uszu dotarły słowa zdumionego doktora: - O Boże... jeszcze jedno! A potem niemowlę zaczęło wrzeszczeć i Angie otworzyła oczy, by zobaczyć, co też się przydarzyło jej córeczce. Myślała, że Alma zaniosła ją Edwardowi. Ale w rękach doktora znajdowało się inne dziecko, zwisające główką w dół. Malutkie rączki trzepotały bezradnie, ciałko było śliskie - dopiero co wydostało się na świat. - Ma pani syna, milady - oznajmił medyk. - Nigdy dotąd nie odbierałem bliźniąt. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Mógłby przerazić Angeline swym wyznaniem, na szczęście nie wiedziała wcześniej, jaki był niedoświadczony. Angeline wyciągnęła obie ręce, doktor zaś położył dziecko na jej brzuchu, całe jeszcze pokryte śluzem. Angie podłożyła obie dłonie - jedną pod główkę, drugą pod pupę - i poczuła ciepło tego

maleńkiego człowieczka, zanim pielęgniarka zabrała synka, żeby go umyć i owinąć w powijaki. Po trudach narodzin niemowlę zamilkło. Wyglądało na to, że będzie blondynem. - Prawdziwy Ailsbury - uznała Angie. Serce jej było tak pełne miłości, że omal nie pękło. Zapragnęła znów wziąć na ręce swoją córkę. I zobaczyć Edwarda. Była teraz matką dwojga dzieci. A on ojcem. Po tak długim oczekiwaniu. Siedem lat! Z żalem opuściła ręce, gdy pielęgniarka odebrała jej synka. Leżała w półśnie, gdy doktor kończył swe zabiegi przy niej, a potem Betty umyła ją i prześcieliła łóżko. Alma ubrała ją w czystą nocną koszulę i wyszczotkowała jej włosy. Nieco później Angeline ocknęła się, jeszcze półprzytomna, gdy złożono jej w ramiona malutkie, ciche zawiniątko, w którym znajdował się jej syn. Alma otworzyła drzwi i wszedł Edward z identycznym zawiniątkiem w objęciach. Zbliżył się do łóżka i usiadł ostrożnie na jego brzegu, ani na chwilę nie odrywając oczu od żony. - Jak się czujesz? - zapytał. - Nigdy w życiu nie czułam się lepiej. Uśmiechnęła się do męża, po czym spojrzała na twarzyczkę ich córki, Edward zaś na synka. Potem złożył zawiniątko w ramionach żony, a sam wziął na ręce drugie dziecko. Podniósł je tak, że główka niemowlęcia znalazła się bardzo blisko jego twarzy, i w milczeniu przez dłuższą chwilę przyglądał się maleństwu. - Witaj, mój synu - powiedział w końcu cicho i uśmiechnął się z tak wielką czułością, że serce Angeline mocno zabiło ze szczęścia. Edward znów zwrócił oczy na żonę. - Gdyby ktoś mi powiedział przed godziną - rzekł - że można kochać dwoje dzieci jednocześnie, każde całym sercem, odparłbym, że to niemożliwe. Ale myliłbym się, prawda? - No pewnie - pokiwała głową. - Miłość jest niewyczerpana. Masz syna i dziedzica, Edwardzie.

- Istotnie. - Znowu spojrzał na swoje dzieci. - Ale, co ważniejsze, oboje mamy syna. I córkę. Niekoniecznie w tej kolejności. Podejrzewam, że nasza mała Madeline nigdy nie pozwoli swojemu bratu zapomnieć, że jest od niego starsza. - Będziemy mogli wykorzystać oba imiona, które wybraliśmy ucieszyła się Angie. Lady Madeline Mary Elizabeth i Matthew James Alexander, wicehrabia Leeson. Strasznie długie imiona dla dwóch maleńkich zawiniątek. - Angeline - powiedział Edward, pochylając się nad żoną. -Dziękuję ci z całego serca. Uśmiechnęła się, choć nawet ten drobny wysiłek wiele ją kosztował. - Bardzo cię kocham - szepnęła. Wolną ręką dotknął jej twarzy i pochyliwszy się jeszcze bardziej, pocałował ją lekko w usta. Nie musiał nic mówić, po siedmiu latach małżeństwa mąż i żona rozumieją się bez słów. Niektórzy twierdzili, że małżeństwo traci blask, nim minie pierwszy rok, a wszelkie więzi między małżonkami, prócz kajdan narzuconych przez prawo i Kościół, zanikają w ciągu siedmiu lat. Angie wcale nie uważała, że teraz kochają się z Edwardem bardziej niż przed siedmioma laty. Takie mniemanie byłoby obrazą dla uczucia, które ich łączyło, gdy się pobierali. Była jednak pewna, że kocha męża równie mocno. Być może zmienił się nieco charakter tej miłości. Była teraz znacznie głębsza niż dawniej. Angeline poznała Edwarda na wylot, pod każdym względem. No... pod prawie każdym! Nikt nie wie o kimś innym absolutnie wszystkiego. Byłoby to zresztą niepożądane, ponieważ tam, gdzie pozostaje jeszcze coś do odkrycia, zawsze jest też nadzieja na jakąś cudowną niespodziankę i nieoczekiwaną radość. Nawet nie przyszło jej do głowy, że Edward będzie miał łzy w oczach, kiedy będzie po raz pierwszy spoglądał to na swego synka, to na córeczkę, i jeszcze raz, i jeszcze... A przecież nikt nie znał go tak dobrze jak ona. Dla reszty świata był to mężczyzna obowiązkowy, spokojny, trochę nudnawy. Dla swoich krewnych był przede wszystkim kochającym synem, bra-

tem, wnukiem i pozbawionym egoizmu opiekunem. Ale tylko ona znała głębię jego namiętności, która dochodziła do głosu jedynie w chwilach, gdy był z nią bardzo blisko, najbliżej jak można. Ze swą sekretną kochanką. Angie pozostanie nią już na zawsze. Zona może się znudzić mężowi, a mąż żonie. Ale romantyczni kochankowie będą zafascynowani sobą bez końca. Tylko że w tej chwili była zbyt zmęczona, by myśleć o miłosnych igraszkach. Może nieco później... Ktoś wyjął jej z ramion maleńkie zawiniątko, które miało na imię Madeline. Gdy Angie otworzyła oczy, Edward trzymał córeczkę na ręku, a Matthew znajdował się w objęciach stojącej obok niego pielęgniarki. - Spij, Angie - powiedział Edward. - To rozkaz! Jakoś zdobyła się na jeszcze jeden wysiłek, by się uśmiechnąć. - Tak jest, milordzie - odparła i zasnęła, nim przebrzmiały jej słowa.