Banks Anna - # 2.5 Girls Day Out

MoreThanBooks

ou1

MoreThanBooks

Anna Banks

2

MoreThanBooks Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym,łamie prawo.

Tytuł oryginału: Girls Day Out

Copyright © 2014 by Anna Banks

Wydanie I

Nieoficjalne tłumaczenie

3

1

Moja pierwsza próba zrobienia sushi dla Galena jest nieudana. W niektórych miejscach ryż nie trzyma się wodorostów, co wygląda jak łyse placki. Kształt wydaje się raz masywny, raz chudy, ponieważ nie pocięłam ogórka wystarczająco cienko, a awokado jest zbyt papkowate, by utrzymać się na miejscu. Więc mój „California Roll”1 przypomina zrzucającego skórę węża, który połknął pociąg zabawkę. I teraz muszę pociąć go w dające się rozpoznać kawałki i mieć nadzieję, że Galen uwierzy, że są takie same jak te, które przygotowywała mu Rachel. Unoszę nóż, gotowa zmasakrować moje dzieło sztuki, kiedy słyszę, jak otwierają się za mną szklane drzwi w salonie. To może być ktokolwiek oprócz Galena. Chłopak ma sobotnią kozę za bicie się w szkole. Na jego obronę trzeba uznać fakt, że próbował się nie awanturować. Naprawdę próbował. Wpadł na drugiego chłopaka przez przypadek, ale gość wziął to wszystko do siebie. Byłam dumna z tego jak Galen wykazywał się cierpliwością przez cały czas. Nawet nie zadał pierwszego ciosu. Ale koleś 1

California Roll — makizushi, rodzaj sushi, zawierający ogórek, mięso kraba i awokado.

4

był nastawiony na walkę. I chociaż Galen nie zaczął całej sprawy, właściwie ją zakończył. Dodam, że z finezją. Dlatego ma spędzić w kozie nie jedną sobotę, ale dwie. Więc do w pół do piątej popołudniu muszę zająć się sobą. Rayna przyciąga stołek barowy do miejsca, gdzie stoję przy blacie. Syrena jest owinięta w ręcznik plażowy i ocieka słoną wodą na szafkę, na której sięga po pozostałe mięso kraba. Patrzy na mój twór z rezerwą. — Ładnie pachnie — mówi syrena. — Ale wygląda zabawnie. — Ale wciąż byś to zjadła? Wącha. — Czy to oszukane mięso kraba? — Ty mi powiedz — mówię jej. Wkłada kawałek do ust i powoli przeżuwa. — Oszukane — stwierdza. — Nieprawda. Jest prawdziwe. — W takim razie coś jest z nim nie tak. Nie jest świeże. Przez świeże syrena rozumie, że go nie złapałam, zamordowałam i okaleczałam przez ostatnie pół godziny. Odkładam nóż, zbyt niespokojna, żeby pociąć zawijane danie na kawałki. — Krab jest świeży. Mam go ze sklepu. — Galen lubi świeżego kraba. Naprawdę świeżego — mówi syrena. 5

— Galen to zje, obiecuję ci. — Istnieje sztuczka, której nauczyłam się podczas zajmowania się młodszym bratem Chloe. Kiedy nie chciał brać swoich lekarstw, wkładałam je łyżeczką do jego buzi, a potem dmuchałam mu w twarz, co powoduje, że człowiek natychmiast przełyka. Jestem pewna, że ta szczególna taktyka działa również na książęta Trytona. Syrena z powątpiewaniem unosi brew. — Tak w ogóle, co tutaj robisz? Gdzie jest Toraf? – pytam. Księżniczka wzrusza ramionami. — Kłócimy się. I muszę skorzystać z twojego komputera. Kiwam głową na kanapę, gdzie mój laptop jest zakopany w zarzuconym na mebel kocu. Robiłam zakupy przez Internet. Moją nową ulubioną czynnością jest ubieranie Galena. A on nawet zbytnio z tym faktem nie walczy. — Do czego go potrzebujesz? — pytam Raynę. Rayna rozsiada się i otwiera laptopa, podczas gdy ja zawijam jedzenie w folię. Później to potnę. Nie chcę tego robić w obecności wszystko wiedzącej Rayny, a teraz i tak straciłam pewność siebie by to zrobić. Może kiedy znów otworzę folię, stanie się cudownie nienagannym przykładem tego, czym California Roll powinno być. Wkładam całość do lodówki i podchodzę do kanapy, opadając obok niej. — Co robisz? — pytam ją. Syrena jest całkowicie skupiona. 6

— Szukam dat kursowania statków wycieczkowych. To takie oczywiste. Bo rybie księżniczki kochają wybierać się na wycieczkę statkiem. — W takim razie oki-doki. Rayna odwraca się do mnie. — Nigdy nie wiesz, co ci głupi ludzie wyrzucą za burtę — stwierdza syrena. — Zgaduję, że głównie śmieci. — Czasami. Ale czasami to prawdziwe skarby. Rzeczy, w które byś nie uwierzyła. Dla Rayny plastikowy grzebień może być skarbem. — Zaskocz mnie — mówię do niej. Mogę stwierdzić, że księżniczka robi się podekscytowana. To jedyne momenty, kiedy Rayna wygląda na prawdziwie niewinną — kiedy mówi o swoich ludzkich skarbach. — Zazwyczaj wrzucają te złote dolary. Rachel powiedziała mi, że robią to na szczęście. Idioci. Mam ich z milion czy coś. — Syrena uderza w klawiaturę jednym palcem, pochylając się, by sprawdzić ekran. — Pewnego razu ktoś wyrzucił za burtę pierścionek, pierścionek z prawdziwym diamentem. Pokazałam go Rachel, a ona po prostu nie mogła uwierzyć, że ktoś zrobił coś takiego. Myślała, że może ktoś nie miał takiego zamiaru, ale powiedziałam jej, że widziałam jak to zrobili. To byli 7

mężczyzna i kobieta i zdjęli go z jej palca, wrzucili do oceanu i śmiali się, kiedy uderzył w wodę. — Prawdopodobnie świętowali rozwód — przypuszczam. Rayna odwraca się do mnie. — Co? — Rozwód. Zachodzi wtedy, kiedy ludzie, którzy są małżeństwem, już nie chcą nim być. — Rozwiązanie więzi — stwierdza syrena. — Coś w tym stylu. Kiwa głową, odwracając się z powrotem do ekranu komputera. — Więc ten mężczyzna musiał być jej nowym partnerem. Jak myślisz? O, jeden statek wypłynął wczoraj z Charleston zmierzając w kierunku Bahamów. Powinnyśmy uderzyć właśnie w niego. — My? Zapraszasz mnie? Syrena ignoruje moje pytanie i wskazuje na ekran, który teraz pokazuje mapę Oceanu Atlantyckiego. — Zgodnie z jego trasą, powinni być w pobliżu. Możemy się tam dostać w ciągu kilku godzin, jeśli złapiemy odpowiedni prąd. Już piszę esemesa do Galena, mówiąc mu, że wrócę późno do domu. Odpisuje: Powinienem się martwić?

8

Prawdopodobnie, ale przyznanie tego znacznie skomplikowałoby sprawy, więc tylko wyjaśniam: Wypływam z Rayną na polowanie na statek wycieczkowy. Galen nie jest zadowolony: Toraf płynie z wami, prawda? Ja: Yyyyy… Galen: Jakie jest prawdopodobieństwo. To najkrótszy sposób, którego używamy, aby zakończyć potencjalną kłótnię. Galen po prostu pyta, jaka jest szansa, że mogę zostać przekonana, by nie robić tego, o czym rozmawiamy, a jeśli podaję mu za wysoką liczbę, zazwyczaj odpuszcza. Próbuję nie być zbyt bezczelna, ale nie widzę zagrożenia w tym wypadzie. Mam na myśli, płynę tam dla zabawy? I wszyscy wiedzą, że Galen jest po prostu odrobinę nadopiekuńczy, co jest prawdopodobnie powodem jego niezadowolenia w tym wypadku. On tak właściwie nie chce, bym nie płynęła, ale wolałby, żebym zrobiła to wraz z nim. Co nie jest żadną opcją, ponieważ w tym tygodniu wybrał rozbicie wargi jakiemuś chłopakowi w szkole. Ja: Naprawdę chcę popłynąć. Właśnie wtedy, kiedy myślę, że na serio możemy się posprzeczać, Galen odpisuje do mnie: Baw się dobrze, anielska rybko. Bądź ostrożna. Uroczo.

9

— Co powinnam zabrać? — pytam, starając się podnieść z pożerających tyłki poduszek do siedzenia. Od jakiegoś czasu potrzebujemy nowej kanapy. — Zabieram poszewkę z poduszki — odpowiada Rayna. — Wezmę jedną ze wspólnej sypialni. — Mamie się to nie spodoba, ale odłożę ją na miejsce. Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli.

10

2

Rayna podpływa do mnie, wyglądając jak żołnierz Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych z płetwą. Serio, jedynymi rzeczami, jakich jej brakuje, są termolokacyjne granaty i kamuflujące barwy wojenne. Ma przewieszoną przez ramię linę pełną różności. Pierwszą rzeczą,

jaką

zabezpieczone

dostrzegam, węzłem,

są

dwie

ręcznie

który wygląda

wykonane

na dość

włócznie

skomplikowany.

Zastanawiam się, czy zanurzyła groty w jadzie skrzydlicy jak pokazała jej moja mama — jeśli tak, jak może oczekiwać, że podrzuci mnie z tymi wszystkimi śmiercionośnymi broniami kołyszącymi się wszędzie wokół mnie? Yyy, nie. I po kiego grzyba są nam potrzebne? W dodatku wzięła ze sobą sprzęt do nurkowania. Dwa zestawy, całe z maskami, rurkami i płetwami powiązane ze sobą przebiegającą przez nie liną. Syrena. Z zestawem do nurkowania. Na końcu jest jeszcze martwa ryba uderzająca ją w plecy, przywiązana za ogon, patrząca na mnie zastygła w strachu i szoku, z otwartym otworem gębowym, niemrugającymi oczami i luźno kołyszącym się ciałem. Z pewnością przekąska, ale tak na serio? 11

Martwa ryba będzie uderzać mnie po rękach, co pięć sekund naszej wyprawy? To miejsce, gdzie wyznaczam granicę. — Zjedz rybę teraz albo ją odwiąż — mówię Raynie. — To ja tutaj płynę za dwie. Co jeśli zrobię się głodna? — Zakładam, że do tego służą włócznie. Syrena kręci głową. — A jeśli spotkamy rekiny? Łodzie zawsze wyrzucają za burtę swoje resztki. To przyciąga wiele rodzajów drapieżników. — Cześć, jestem Emma. Posiadam dar Posejdona. Pewnie o nim słyszałaś? Rayna krzyżuje ręce na piersi. — Jasne, mogłabyś kazać rekinom odpłynąć. Ale nie wolałabyś jakiegoś nadziać na włócznię? — Nie. — A jeśli ja zechcę to zrobić? — Miej nadzieję, że potrafisz ustrzelić poruszający się cel, bo upewnię się, aby odpłynęły. Szybko. Cała twarz Rayny wyraża nadąsanie. — To obietnica pieprzenia sprawy. Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby Rayna użyła słowa „spieprzyć”. Zastanawiam się, czy testuje go na mnie. Jednak nie zamierzam uczyć 12

rybiej dziewczyny poprawności gramatycznej w ludzkim slangu. Zwłaszcza w tym przypadku. Jej pomyłki będą zabawne, jeśli dalej będzie je robić właściwie. Czekam aż Rayna usunie włócznie i wbije je w piasek. Potem syrena wrzuca martwe ryby do morza, by mogły zostać przekąską kogoś innego. Syrenia księżniczka patrzy w kierunku sprzętu do nurkowania. Ja zaś kręcę na to głową. — Po co to? — pytam. — Jako przykrywka. Że niby nurkujemy, a nie szukamy skarbów. — Jesteśmy w strojach kąpielowych. Pływając wokół. I poza tym szukanie skarbów nie jest nielegalne. — To mógł być zabawny dzień — burczy pod nosem Rayna, zdejmując linę. — Ale nieeeee. Księżniczka Posejdona jest uczulona na zabawę. — A księżniczka Trytona jest uczulona na podróżowanie bez niepotrzebnego obciążenia. — Okej, to było głupie, ale musiałam coś powiedzieć. — Powiedziałaś mi, że potrzebujemy tylko poszewki na poduszkę. Syrena odwraca się ode mnie i pokazuje mi plecy. Wiem, że chce, abym złapała ją za ramiona, byśmy mogły wyruszyć, ale sposób, w jaki się ode mnie odwróciła, ma w sobie coś z obelgi. Jakby unikanie czy coś. Łapię jej umięśnione ramiona i ściskam je, mając nadzieję przynajmniej wywołać u niej jakąś reakcję. Ale moje ręce są za słabe, jej skóra za gruba, a jej upór jest zbyt silny, żeby doprosić się o jakikolwiek odzew. 13

Więc płyniemy w ciszy, przecinając wodę, zostając blisko powierzchni. Mijamy kutry rybackie i transatlantyki, ale jak dotąd nie napotkałyśmy naszego statku wycieczkowego o nazwie „Urok” (Rayna przysięga, że rozpoznaje różnice między dnem statku wycieczkowego a frachtowcem, zwłaszcza w tym konkretnym korowodzie statków). Nie to, że spodziewamy się go teraz. Rayna mówi, że pokonałyśmy więcej niż połowę dystansu, i żadne inne wycieczkowce nie powinny być w pobliżu. Więc powinnyśmy go łatwo dostrzec i podążać za nim. To pierwszy raz, kiedy zdaję sobie sprawę, że poszukiwanie skarbów może być nudne. Chodzi o to, że nie szukamy zakopanej skrzyni ze złotem czy przeszukujemy podwodne archeologiczne grobowce. Jedyne, co robimy, to płyniemy za Urokiem — rodzajem statku wycieczkowego będącego pływającym kasynem/ośrodkiem wypoczynkowym — mając nadzieję, że ktoś upuści za burtę coś bardziej znaczącego niż zużytego papierosa. I powiedziałam Galenowi, że przez to będę później w domu? Tracę czas z Galenem na coś takiego? Co pozwoliło mi myśleć, że to będzie zabawne? Fantastycznie. — Jest — mówi Rayna po chwili. Mrużę

oczy,

patrząc

na

odległy

zarys

czarnego

przecinającego fale na powierzchni. — Jest za mały — mówię. Mogę praktycznie usłyszeć jak Rayna przewraca oczami. 14

obiektu

— Wciąż jest daleko od nas. Ale to on. Widzisz, jak staje się coraz większy, kiedy zmniejszamy dystans? Większy jest niedopowiedzeniem. Urok jest ogromny. Specyfikacja w Internecie mówiła, że może pomieścić ponad trzy tysiące pasażerów. Z pewnością jeden z nich zechce wyrzucić coś za burtę w ciągu kilku kolejnych godzin. Próbuję odsunąć od siebie wir podniecenia w brzuchu, mówiąc sobie, że to najprawdopodobniej będzie dwudziestopięciocentówka, jeden cent czy coś. Pasażerowie użyją Oceanu Atlantyckiego jak ogromnej studni życzeń. — Czy kiedykolwiek rzuciłaś coś z powrotem? — pytam syrenę. Rayna zatrzymuje się i mój podbródek uderza w jej łopatki. — Co masz przez to na myśl? — Chodzi mi o to, kiedy wyrzucają coś za burtę, czy pomyślałaś kiedykolwiek by wrzucić to z powrotem na pokład, żeby ich przestraszyć? To wywołuje u niej nikczemny uśmiech. — Nie wierzę, że nigdy o tym nie pomyślałam. Widać, że na coś się jednak przydasz. Rayna jest królową ukrytych komplementów. Okrążamy dół statku, często zmieniając strony. — Teraz zwalnia — stwierdza Rayna. — Prawdopodobnie zbliżamy się do portu. — Port? Bahamy? 15

Od jak dawna nas nie ma? Czy płynięcie z prądem naprawdę nadaje tak wiele szybkości? Oczywiście jestem przyzwyczajona do szybkiego podróżowania z Galenem — czasami jego prędkość zmusza mnie do zamknięcia oczu przeciwko impetowi — ale najwidoczniej Rayna również nie jest żółwiem. Syrena mi nie odpowiada, ale zwalnia. Lądujemy nieco za statkiem. — Czasami ludzie wyrzucają coś przez rufę… — I wtedy coś uderza w powierzchnię wody. Wpierw wiruje w miejscu, odrzucone przez kilwater2. Potem unosi się jasne i powolne. Kiedy przyjmuje w siebie coraz więcej otaczającego oceanu, kiedy zaczyna tonąć, wtedy rozpoznaję tę rzecz. Szmaciana

lalka.

Kiedy

do

niej

podpływamy,

odkrywamy

płomiennorude włóczkowe włosy, ogromne brązowe haftowane oczy i żółtą sukienkę w kwiaty wykończoną małym zmierzwionym białym fartuszkiem. — Wow — mówi Rayna z zapartym tchem. — Nikt jeszcze czegoś takiego nie wyrzucił. — Chwyta lalkę, powstrzymując przed upadkiem na dno. Obraca ją w rękach, jakby nigdy wcześniej nie widziała lalki. Jakby jej łóżko w domu Galena nie było zasłane rzędem lalek takich jak ta. Chociaż znacznie ładniejszymi. — Mogę ją zobaczyć? — pytam, zabierając lalkę z rąk syreny. Mogę stwierdzić, że Rayna chce ją zatrzymać. Ale nie możemy. — Nie była

2

Kilwater – ślad zostawiany przez płynącą na wodzie łódź.

16

celowo wyrzucona za burtę — mówię jej. — Założę się, że spadła przez przypadek. Syrena wzrusza ramionami, zabierając ją z powrotem. — Znalezione niekradzione. Wyrywam jej lalkę i szybko unoszę jej sukienkę. Znajduje się tam wyszyty napis. — Widzisz? — pytam. — Jest napisane „Dla Caroline od mamusi”. — Mamusi? — W ten sposób niektóre ludzkie dzieci nazywają swoje matki. Rayna jest poirytowana. — Więc matka jej to dała? I ona ją zgubiła? — Jeśli nosi ze sobą taką lalkę, prawdopodobnie jest bardzo mała. Prawdopodobnie

nie

wiedziała

lepiej,

że

tak

może

się

stać.

Prawdopodobnie pokazywała swojej lalce morze czy coś. — Lalki nie żyją — stwierdza syrena. — Jestem pewna, że tylko udawała, wiesz? — pytam. Widzę, że dziewczyna nie wie. Rayna rozumie, co jest prawdziwe i namacalne, nie co wyobrażone czy będące kaprysem chwili. Nawet nie bawi się swoimi lalkami. Po prostu widzi je jak rzeczy do kolekcjonowania. Nigdy nie dorastała słuchając bajek — była uczona praw i sposobów życia syren, i jakiekolwiek inne historie jej opowiedziano, były prawdą, przekazywaną przez niezawodną pamięć Archiwum. Ponadto jest 17

członkiem rodziny królewskiej, wyobraźnia nie jest między nimi czymś zwyczajnym. — Jestem pewna, że dziewczynka udawała, iż lalka potrafi widzieć i upuściła ją za burtę. Przez przypadek. Rayna

wygląda

teraz

na

bardzo

zniesmaczoną

Caroline.

Przynajmniej na to wygląda, dopóki mówi: — Musimy oddać jej lalkę. — Umm. Co? Że co? Syrena kiwa głową. — Musimy ją odnaleźć i oddać lalkę. Nie powinno się gubić rzeczy, które otrzymało się od matki. Co jeśli jej matka… jeśli nie ma już matki? Musimy ją oddać. Zrozumienie gra na moich uczuciach. Matka Rayny zmarła, kiedy dziewczyna była młodsza. Galen powiedział, że Rayna pływała do Jaskini Pamięci, gdzie jej matka jest pochowana, każdego dnia długo po jej śmierci. Syren mówił, że czasami wciąż z tego powodu płacze, kiedy są sami. Przełykam gulę w przełyku. — Jak chcesz to zrobić? — Poczekamy, aż wpłyną do portu i zakradniemy się do środka. — Musisz mieć bilet, żeby wejść na statek. — Co? Słyszałaś mnie? Powiedziałam, że się zakradniemy. 18

Super. Zgadzam się z Rayną. To obietnica spieprzenia sprawy. Ale jak mam powiedzieć nie?

19

3

Więc wylądowałyśmy na brzegu z lalką i idziemy na boso wzdłuż długiego nabrzeża, gdzie przybił Urok. Pasażerowie właśnie opuszczają statek, więc nasza pierwsza próba znalezienia Caroline przypomina zadźganie ciemności przysłowiowym widelcem. — Przepraszam, jesteś Caroline? — pytam, odciągając jakąś rodzinę na bok i pokazując im lalkę. Kręcą głowami i patrzą na mnie jak na wariatkę. Próbuję ignorować zatroskane spojrzenia przechodniów, gdy Rayna chwyta kogoś za ramię i pyta: — Jesteś Caroline? Uśmiecham się przepraszająco do obrażonych staruszków i odsuwam od nich Raynę. — Ludzie używają takich zwrotów jak „przepraszam”, „proszę” i „dziękuję”. I dlaczego nagabujesz starych ludzi? Pamiętaj, Caroline jest prawdopodobnie małą dziewczynką.

20

— Próbuję dotrzeć do tak wielu osób jak tylko mogę. — Po wyrazie twarzy Rayny widzę, że ona naprawdę próbuje pomóc. — Słuchaj, spróbuj znaleźć małe dziewczynki. Ale nie zachowuj się jak dziwaczka. Podejdź do dorosłych, nie do dziecka. Ludzie nie lubią jak obcy robią się gawędziarscy przy ich dzieciach. — Gawędziarscy? — Oczy syreny się rozjaśniają, co oznacza, że podoba jej się brzmienie tego zdania. Nie mamy jednak czasu by przećwiczyć nowych zwrotów. — Idzie rodzina z małą dziewczynką. Zobacz, czy to Caroline. Po godzinie nabrzeże się wyludnia i garstka osób, która jeszcze została, rzuca nam krzywe spojrzenia. W ich obronie można powiedzieć, że ubrane w stroje kąpielowe nosimy ze sobą ociekająca włóczkową lalkę, która pamiętała lepsze czasy, jak chociażby wczorajszy dzień. I jak dotąd nie znalazłyśmy Caroline. — Musimy dostać się na statek — mówi Rayna, jakby mówiła o jedzeniu kanapki czy spacerze po plaży. — Nie możemy tak po prostu wejść na statek. Jak już mówiłam, potrzebujemy biletów. — Myślałam o tym i mam plan. Poczekamy, aż wszyscy wrócą ze swoich wycieczek, a potem wmieszamy się w tłum. — Byłam już wcześniej na statku wycieczkowym. Ustawiają pasażerów w pojedynczą linię i sprawdzają bilety każdego, zanim możesz wrócić na statek. 21

— Będziemy szły w drugą stronę. Pomyślą, że wychodzimy. — Omójsłodkiboże. Czy ona mówi to na serio? Syrena śmieje się na widok mojej irytacji. — Tylko żartuję. Po prostu musimy się wspiąć po kotwicy. Jestem pewna, że moje oczy prawie wychodzą z orbit. — Bądź poważna. Dziewczyna łapie mnie za łokieć i obraca w kierunku statku. — Spójrz — szepcze. — Łańcuch kotwicy biegnie do połowy statku. Widzisz tę linę z latającym czymś? Użyjemy tego do pokonania pozostałej drogi na pokład. — Robiłaś to już kiedyś — stwierdzam. Jej brwi się ściągają. — Musimy iść jedna po drugiej. — Myślisz? — Pójdę pierwsza. Potem możesz iść za mną. — I po tych słowach ta wariatka zaczyna iść w stronę plaży. — Potrzebujemy odwrócenia uwagi — woła przez ramię. O. Mój. Boże. Galen wyciśnie życie z mojego ciała. — Ciszej — syczę, doganiając ją. 22

— Musisz użyć swojego Daru, by zrobić zamieszanie po drugiej stronie statku. W ten sposób wszyscy będą skupieni z dala od strony kotwicy. Opada mi szczęka. To naprawdę może się udać. Spokojnie przecinamy fale, beztrosko płynąc na głębsze wody. Musimy zanurkować, nim dotrzemy do kotwicy, ponieważ dwie łodzie patrolowe okrążają wte i wewte trzy duże statki wycieczkowe zacumowane w porcie. Jeśli dostrzegą nas zbyt blisko obcej jednostki, z całą pewnością zainterweniują. Gdy jesteśmy z jakieś czterdzieści stóp pod powierzchnią, Rayna ciągnie za kotwicę. Kiedy się nie porusza — czy ona naprawdę sądziła, że tak się stanie? — wyciąga dłoń po szmacianą lalkę w moich rękach. Podaję jej zabawkę. — Teraz płyń na drugą stronę i wezwij wszystkie ryby, jakie uda ci się znaleźć — mówi syrena. — Powiedz im, żeby zaczęły wyskakiwać z wody czy coś w tym stylu. Czy coś w tym stylu. Może mogłyby wykonać układ baletowy. Czy coś w ten deseń. Płynę na drugą stronę, świadoma faktu, że przepływam pod ogromnym pięciotonowym statkiem na płyciźnie. Mimo to zaczynam nawoływać ryby, jak mi powiedziano. — Przypłyńcie do mnie rybki — śpiewam. Nie to, że muszę śpiewać. Mogę po prostu mówić, ale to zawsze sprawia, że czuję się jak dziwadło. Więc wybieram śpiewać. — Rybki, płyńcie wszystkie do mnie.

23

Mała ławica drobnych ryb zmienia się w dużą ławicę średnich, potem zaś w dużą ławicę ryb każdego rodzaju. Po około pięciu minutach mam tyle uczestników, by móc zrobić przedstawienie rodem z Broadwayu. Wtedy daję sobie czas, aby docenić fakt, że jestem na Bahamach, a wokół mnie pływają ryby tworzące coś na pozór tęczy, czekające na moje dalsze instrukcje. Są w różnych kolorach, kształtach, rozmiarach, chociaż wydają się mieć taki sam mechaniczny wyraz: oczy otwarte, rozdziawione otwory gębowe. Zestawiając je z kojącym lazurem wody, tworzą imponujący widok. — Wszystkie zacznijcie wyskakiwać z wody — mówię. — Skaczcie, skaczcie, skaczcie. — Według sposobu, w jaki doktor Milligan, biolog morski, przyjaciel Galena, wyjaśnił działanie mojego Daru: Komunikacja z rybami właściwie nie opiera się na słowach, ale na wielowymiarowej częstotliwości mojego głosu pod wodą. Chodzi mi o to, że to nie tak, iż ryby mówią po angielsku. Ale rozumieją moje rozkazy poprzez modulację w moim głosie — przynajmniej tak brzmi teoria dr Milligana. I jak dotąd miał rację. Wcześniej mówiłam do ryb po francusku, zrozumiały i wykonały rozkaz. Mówiłam do nich jazgocząc, pokazując moje komendy i posłuchały. Magia ukryta jest w głosie. Dzikie, ale prawdziwe. Więc ryby ustawiają się i zaczynają skakać. Powoduje to małe zamieszanie tak, że nie ma spokojnego miejsca na tafli wody. Jest cała rozrywana na kawałki przez kolejne ryby skaczące po sobie. Ryby w paski, ryby nakrapiane, zielone i żółte rybki, żaglice, mieczniki, jaskrawo kolorowe węgorze. Ryby, które wyglądają jakby ozdobił je sam Vincent Van Gogh. 24

Jest nawet kilka czających się rekinów rafowych i czekających w kolejce na swój skok — albo czekających na ich kolej na posiłek, kiedy ten mini festiwal się skończy. — Skaczcie. Zaraz wracam — instruuję je. Ale istnieją szanse, że nie wrócę. Ta cała misja ma wpisaną w siebie katastrofę. Zostawiam podwodny cyrk i płynę z powrotem ku kotwicy, gdzie czeka na mnie Rayna. — Wespnę się, a potem podążysz w moje ślady — mówi do mnie syrenia księżniczka. — Rób to, co ja. Rayna ma klasyczną budowę syren — szczupłą i muskularną. Ta dziewczyna ma sześciopak na litość boską. Będąc na diecie bogatej w pochodzące z ryb i innych rzeczy białko i fizyczną aktywnością, na którą składa się codzienne pływanie, nie oczekiwałabym inaczej. A ja? Jadam rzeczy jak sernik i bekon. Jeżdżę samochodem, by dostać się do celu. Jestem wiotka. Miękka. Galen nazywa mnie krągłą. Tak czy inaczej, jestem pewna, że moje miękkie krągłe ramiona przejdą przez ciężkie czasy podciągając to miękkie krągłe ciało w górę po ogromnym łańcuchu. Zamierzam wyjaśnić to Raynie, ale tak szybko jak chcę otworzyć usta, syrena znika na łańcuchu jak jakaś małpa, a lalka jest bezpiecznie unieruchomiona w jej ustach. Omójsłodkiboże. No i… cholera. Zrywam się, by podążyć za nią. Ku mojemu zdziwieniu — i uldze — łańcuch jest bardziej pewniejszy niż lina, po której musimy się wspinać na sali gimnastycznej. Jest gruba jak moja noga i porusza się z trudnością pod 25

wpływem mojej wagi. Mogę z łatwością ustawiać stopy na każdym połączeniu i używać rąk, żeby podciągnąć się na kolejne. Utrzymując wzrok utkwiony na Raynie nade mną, czynię postępy we wspinaczce, w duchu będąc z siebie dumną. Wtedy przypominam sobie o linie, którą będziemy musiały przekroczyć w poprzek, by dostać się do dostępnego pokładu na statku, i jakoś, kiedy to szaleństwo się skończy, bezpiecznie wrócić do oceanu. I wtedy patrzę w dół. Jak idiotka. Przestaję się wspinać i chwytam się łańcucha, jakbyśmy kołysali się nad rozżarzoną lawą. Nade mną Rayna naburmusza się. — Toraf opowiadał, że wyskoczyłaś z helikraptera ze znacznie większej wysokości — mówi z lekceważeniem. To prawda. Ale to było wtedy, kiedy nie czułam, jakbym miała jakikolwiek wybór, a na szali było coś więcej niż szmaciana lalka Caroline. A teraz celem nie jest upadek, co z jakiegoś powodu jest bardziej skomplikowane niż impulsywne rzucenie się z zamkniętymi oczami z unoszącego helikoptera, między ogromne stado rekinów, mając nadzieję na powodzenie skoku. To wymaga większego przemyślenia, więcej koncentracji, więcej czasu na rozważania, jak będzie bolało przybicie sobie piątki z wodą własną twarzą. Z kruchą determinacją znów zaczynam się wspinać. W końcu uderzenie w wodę czołem powinno być najmniejszym z moich zmartwień. 26

Bo jeśli nas złapią, pójdziemy do więzienia. I jestem przekonana, że nie serwują tam sernika czy bekonu. Kiedy docieram na górę, ściskam łańcuch udami i sięgam jedną ręką, a potem obiema chwytam linę. Ona także jest solidna i na tyle związana, by w moich rękach przypominać stalowy drut. Biorąc głęboki oddech, rozluźniam nogi wokół łańcucha i odpycham się od niego. Naprawdę muszę popracować nad siłą w górnej części ciała. Rzucam okiem na Raynę, która już siedzi okrakiem na poręczy pokładu. Kręci na mnie głową. Mimo to jest na tyle przyzwoita, by na mnie poczekać, gdy pokonuję linę cal po calu, moje dłonie przechodzą skurcze i pachy są rozciągnięte do granic swoich możliwości. Rayna wychyla się w dół i łapie jedną z moich rąk i przez jedną przerażającą chwilę, myślę o wszystkich niemiłych rzeczach, jakie jej powiedziałam — i że całowałam się z jej partnerem — i że może namówiła mnie, abym tu weszła tylko po to, by mogła mnie zrzucić. Ale nie robi tego. — Pośpiesz się — syczy. — Jesteś wolniejsza niż jeż morski. Bez ceremonii przeciąga mnie przez barierkę i tak szybko, jak moje nogi lądują na pokładzie, zaczyna schodzić z pokładu. Z całą pewnością syrena już to kiedyś robiła. Udajemy się do wnętrza Uroku, przez kasyno, obok wind i przechodzimy przez jedną z restauracji. Wślizgujemy się przez drzwi po drugiej stronie, przeciskamy się między ludźmi przechylającymi się przez 27

barierki, obserwującymi wodę pod nimi. Wydaje się, że wszyscy są wystarczająco oczarowani przez dzieło moich rąk: ochy i achy rozbrzmiewają w szeregu pasażerów, zbiegając się z ostrym dźwiękiem wrzawy poniżej. Rayna od razu bierze się do roboty, łapiąc za ramię pierwszą dziewczynkę, jaką widzi i zmuszając ją do cofnięcia się. — Hej, jesteś Caroline? — Mała dziewczynka kręci głową, oczy ma rozszerzone, a jej matka otula ją ochronnym ramieniem. — Znalazłyśmy tę lalkę — mówię do niej szybko. — Szukamy tego, kto ją zgubił. Matka dziewczynki się uśmiecha. — Och. Cóż, przykro nam, nie możemy pomóc. Rayna marszczy się. — Ludzie są dla mnie wredni. — Nie nazywaj ich ludźmi — szepczę. — I przestań ich dotykać. — To głupie. Tracimy czas. — Potem Rayna uderza otwartą dłonią w ścianę obok siebie, strasząc kilku ludzi nieopodal. — Uwaga — krzyczy. — Powiedziałam, uważajcie! Ty, w tym obrzydliwym kapeluszu. Przestań mnie zagłuszać. Szukamy Caroline. Ktoś ją zna? Kiedy spotykamy się z pustymi spojrzeniami i oburzonymi spojrzeniami, syrena przewraca oczami.

28

— Bezużyteczni — mówi pod nosem dziewczyna. — Chodźmy. — Potem obraca się na pięcie i cofa się w kierunku drzwi. Te królewny. — To wszystko? — pytam, próbując utrzymać jej tempo. — Po to dostałyśmy się na pokład? — Mają baseny do użytku dla małych ludzi. Przynajmniej na innych statkach mieli. Duże rury, które obracają cię w dół. — Zjeżdżalnie? Kiwa głową. — Widziałam kilka na dziobie. I ma rację. Na pokładzie są dwie kręte, przyprawiające o krzyk radości zjeżdżalnie na dziobie Uroku. — Masz, trzymaj — mówi Rayna, podając mi lalkę. — Zobaczę, czy Caroline jest na górze, w kolejce na zieloną zjeżdżalnię. Niemożliwe. Namierzam wzrokiem ścieżkę, gdzie wirująca zieleń kończy się w jednym z basenów poniżej i czekam na jej końcu. Syrena ma czelność pomachać do mnie, zanim wdrapuje się najpierw do drabinki. Krzycząc przez całą drogę w dół, przyciska do siebie kolana i skacze na bombę do basenu przede mną. Ja zaś fantazjuję nad sposobami, jakimi mogłabym ją zabić.

29

Rayna wynurza się, jej twarz promienieje — nieadekwatny wyraz twarzy do tego, który oczekiwałoby się po pasażerce na gapę bez paszportu czy ludzkiego DNA. — Znalazłaś Caroline? — pytam, obserwując jak wychodzi z basenu i staje obok mnie, robiąc mokry okrąg wokół swoich stóp. — Nie. Pójdę jej poszukać w żółtej rurze. — I z tym rybia księżniczka ode mnie ucieczka. Ściskam szyję lalki Caroline i udaję, że jest ona Rayną. Potem maszeruję do kolejnego basenu i czekam na jego brzegu. Żółta zjeżdżalnia ma na końcu stromy spad i znam dokładny moment, kiedy Rayna do niego dociera, ponieważ jej krzyk pogłębia się w nieskończoność. Tym razem, kiedy się wynurza, jestem gotowa ją zablokować, zanim znów mi ucieknie. — Caroline nie było również tam — mówi radośnie dziewczyna. Wspinając po drabince, wskazuje głową na niezliczoną ilość krzesełek za nami. — Możesz mi podać ręcznik? I odwrócić się od niej, żeby znów mogła zniknąć? Ni chu chu. Przełykam warczenie. — Te ręczniki nie należą do nas – mówię. — To wyposażenie statku. Wydają darmowe ręczniki. Każdy może go dostać. — Płacący pasażerowie mogą taki dostać. — Czyli tacy ja my. — Znacząco rozgląda się wokół. 30

— Jesteś rybą, nie potrzebujesz ręcznika. — Lubię sposób, w jaki dotykają skórę. Takie samo uczucie jak różowa szata Rachel. Ta rozmowa może potrwać wiecznie, jeśli na to pozwolę. — Powinnyśmy szukać Caroline. Możemy zanieść ją do biura rzeczy znalezionych. — Ale wtedy bardziej to analizuję. Lalka spadła do oceanu. Jej rodzice prawdopodobnie nawet nie pomyślą by szukać jej w tym biurze. — Młodzi lubią lody — stwierdza Rayna. — Powinnyśmy pójść do lodziarni i jakieś zamówić. I tak jest to za darmo. Rozległa się głośna syrena, strasząc niemal wszystkich obecnych na pokładzie. Dziecko zaczyna płakać. — Już nie mamy czasu na poszukiwania — mówię do Rayny. — Wypływamy z portu. Syrena kręci głową. — Mamy wiele czasu. To tylko pierwsze ostrzeżenie dla ludzi, którzy są na brzegu, aby zaczęli wracać z powrotem na statek. — Czy Toraf wie, że to robisz? — Robię co? — Dziewczyna przeciska się obok mnie i idzie do windy, naciskając przycisk zanim mogę ją dogonić. — Czy Galen wie? — ciągnę temat. Rayna zaciska usta. 31

— Naprawdę ciężko spędzić dobrze czas, kiedy jesteś w pobliżu. — Miałyśmy szukać Caroline. — Być może w końcu ją znajdziemy. — W końcu? Musimy opuścić statek zanim wypłynie z portu. Rayna odwraca się do mnie, kiedy drzwi windy się zamykają. — Właściwie powinnyśmy poczekać dopóki nie wypłyniemy na głębokie wody, zanim wyskoczymy. Teraz czas na lody — mówi. Drzwi znów się otwierają i więcej ludzi się do nas dosiada, więc nasza rozmowa zostaje przerwana. Przechodzimy przez Urok w poszukiwaniu lodów i Caroline. Można syrenę pochwalić, bo Rayna zaczepiała każdą małą dziewczynkę spotkaną po drodze. Żadna z nich nie okazała się Caroline. Niektórzy rodzice wydawali się wystraszeni szorstką bezczelnością Rayny. W swojej głowie wymyślam różne rzeczy, które mogę powiedzieć Galenowi w ramach wyjaśnienia, co tutaj robiłyśmy. No wiecie, kiedy zadzwonię do niego z więzienia. Kiedy zamawiamy nasze rożki i siadamy obok poręczy, Rayna się rozciąga. — Naprawdę powinnaś iść na zjeżdżalnie. Są zabawne. Po to się tutaj wybrałyśmy, pamiętasz? By się zabawić? Po prostu zostałyśmy odciągnięte od celu przez tę lalkę. Kiedy Rayna stawia sprawę w ten sposób, muszę się zgodzić. Nie, nigdy nie zamierzałyśmy — albo przynajmniej ja nigdy nie zamierzałam 32

— wejść na statek, ale tak się stało. Postawiłyśmy sobie zadanie znalezienia Caroline. Nie musimy tego robić, to miła rzecz, jaką robimy. I w międzyczasie, zapomniałam o tym, by dobrze się bawić. Biorę kęs mojego miętowo czekoladowego kawałka. — Pójdę na zjeżdżalnie – mówię. – Co jeszcze chcesz robić? — Hej! — Wysoki krzyk rozlega się po lewej stronie i nasze głowy obracają się w tym kierunku, żeby zobaczyć młodą rudowłosą dziewczynkę w stroju w kropki kilka stóp od nas, posyłającą nam złowrogie spojrzenie. Jej wzrok przesuwa się z Rayny ku lalce w jej rękach. — Ukradłaś moją Lily! Ach. Caroline. Rayna wstaje, przewracając krzesło za sobą. — Nie ukradłyśmy jej, ty mała wredna istoto. Próbujemy ci ją zwrócić. Kobieta, którą podejrzewam jest matką Caroline, materializuje się za nią, kładąc w obronnym geście ręce na ramionach córki. — Nie wydaje się byście dogłębnie szukały. — Wskazuje głową na nasze pusty pojemniki po lodach leżące na stole. — Zrobiłyśmy sobie przerwę — mówię. Jejku. No to ruszamy. Mogę stwierdzić, że Rayna jest o kilka sekund od wybuchu. Ma to spojrzenie w oczach, to pełne dzikości, w którym wyczuwam powód do ucieczki jak prąd odpływowy. Na szczęście tym razem nie ma w rękach harpuna.

33

— Jakie odpowiednie podziękowania za to, że ją przyniosłyśmy… powtórz, jak brzmi jej śmieszne imię, Lily? Uch… za przyniesienie Lily z powrotem do Ciebie. To ty pozwoliłaś, by wypadła za burtę. Matka Caroline uśmiecha się szyderczo. — Co? I oczekujesz, że uwierzymy, że wyskoczyłyście za burtę, żeby ratować lalkę? Jasne, że ją zabrałyście. — Po co miałybyśmy ją zabierać? — pytam dyplomatycznie, kierując rozmowę z dala od kogokolwiek wyskakującego za burtę. — Jesteśmy trochę za stare na bawienie się lalkami. Matka roku wzrusza ramionami. — Kto wie? Z taką historią wydaje się, że chciałyście pokazać się, jako bohaterki. Rayna przytula Lily do piersi, kręcąc głową. — Nie dostaniesz jej z powrotem. Nie zasługujesz na nią. — Daj, daj, daj! — Czerwone pukle włosów Caroline podskakują z furią. Nawet jej piegi wyglądają na wściekłe. — Nie oddałabym ci jej nawet, gdyby kazał mi to zrobić sam Tryton. — W tonie Rayny brzmi stanowczość. Więc nie powinnam być zdziwiona, kiedy ta wariatka wyrzuca lalkę za burtę. Ale jestem zaskoczona. W rzeczywistości łapię gwałtownie powietrze wraz z matką i córką, gdy patrzę jak ręce i nogi Lily młócą krótko powietrze, zanim lalka znika z widoku. Fantastycznie. 34

Matka robi pierwszy krok. — Ochrona! — Jej głos jest przenikliwy, jakby czyjaś kończyna została odrąbana siekierą czy coś. — Złodziejka! — To przykuwa wiele uwagi. Kilkoro pracowników statku wraz z kilkoma pasażerami zbiera się wokół nas, tworząc ścisły krąg. Znikąd Rayna używa łokcia, by nadziać na niego nos jakiegoś faceta. Potem mija go biegiem, podskakuje, siada okrakiem na poręczy i posyła mi sarkastyczne spojrzenie. — Idziesz? — A potem skacze. Jasna. Cholera. Przez ułamek sekundy, mierzę liczebność grupy przybliżającej się i chcącej mnie otoczyć. Nie wierzę, że myślę o uderzeniu dwóch starszych pań, aby dostać się na drugą stronę statku, ale nie mam wyboru. Więc rzucam się sprintem do przodu, i tak jak w grze Red Rover 3, przepycham się między dwiema słusznie starszymi kobietami, które przyszły pożerać wzrokiem sytuację. — Och! — mówi jedna z nich, gdy spada jej kapelusz przeciwsłoneczny. Muszę przeskoczyć dwa krzesła by dostać się do barierki — to nie jest byle jaki wyczyn jak na niezdarę taką jak ja. Moja stopa zahacza o ostatnie z nich i upadam na pokład.

Red Rover – Gra między dwiema drużynami, których zawodnicy tworzą łańcuch. Polega na tym, że na odpowiednią komendę osoba z jednej drużyny stara się rozerwać połączenie między zawodnikami drugiej. Od tego, czy się to uda czy nie, zależy, z której grupy zawodnicy przejdą do swoich przeciwników, powiększając ich przewagę. Do gry potrzeba co najmniej 10 zawodników. 3

35

Ktoś jest na tyle blisko by złapać mnie za ramię i wszystko, o czym mogę myśleć to więzienie, więzienie, więzienie, ale wyswabadzam się i podciągam na barierkę. Nie patrzę za siebie. I nie patrzę także w dół. Po prostu skaczę. Woda jest na tyle płytka, że moja prędkość zabiera mnie przez całą drogę przez dno portu. Nawet kiedy mój tyłek szura o piasek, nie czuję się na tyle bezpieczna, by się zatrzymać. Bez wynurzania się, płynę w kierunku rufy Uroku. Moje ruchu wydają się nieskoordynowane, jak u ośmiornicy próbującej tańczyć break dance'a. Gdzieś na granicy wzroku dostrzegam, że moje ryby wciąż wykonują swój pokaz. — Przestańcie, rozproszcie się — wołam do nich. Wszystkie naraz odpływają i zastanawiam się, co myśli sobie publika na statku. Ale bardziej niż to, interesuje mnie, gdzie się podziała Rayna. — Rayna! — Mogę ją wyczuć. Jest tuż przede mną. Potem ją widzę. W swoich dłoniach trzyma Lily. Jestem tak wściekła, że prawie zapominam, że nie mogę oddychać pod wodą jak ona. Zamiast tego połykam z połowę oceanu, kiedy próbuję na nią krzyczeć. Kaszląc słoną wodą, płynę w kierunku Rayny. Syrena nie kłopocze się ze zmniejszeniem dystansu między nami, ale zamiast tego łaskawie czeka, aż ją dogonię. To, czego nie mogę wyrazić słowami w tej chwili, próbuję przekazać oburzonym spojrzeniem. Syrena patrzy na lalkę, potem na mnie. Machając na mnie ręką, mówi: 36

— Równie dobrze możemy przywieść coś, z tej podróży. Potem łapie moją rękę i ciągnie w stronę morza.

37

4

Minęło jakieś dwie godziny, odkąd zostawiłyśmy za sobą Urok i tyle samo, odkąd się do siebie odezwałyśmy. Mimo to Rayna jest moją jedyną szansą na powrót na brzeg. Znaczy się, w odpowiednim czasie. Jestem pewna, że Galen i Toraf w końcu zaczęliby mnie szukać, ale po dzisiejszej gehennie jestem wykończona i chcę po prostu wziąć prysznic i pójść spać. Podpływamy do dna kutra rybackiego, co oznacza, że jesteśmy coraz bliżej brzegu. Rayna zatrzymuje się i obraca twarz w moim kierunku. — Wciąż możemy uratować ten dzień za pomocą tamtej łodzi. — Co masz na myśli? – pytam. Mam świadomość, że nasza definicja „ratowania” jest zupełnie odmienna. Wraz z naszymi spojrzeniami na życie w ogóle. — Pokażę ci – mówi Rayna. Te słowa przerażają mnie, jeśli wypowiada je Rayna. – Ale najpierw wolałabyś chyba pomóc swoim przyjaciołom, o tam.

38

Pod łodzią wiruje duża ławica seriol4, która ma ochotę zapolować na kawał mięsa kołyszącego się na nie całkiem niewidzialnej żyłce. — Odpłyńcie — wołam do nich. — Niebezpieczeństwo! Odpłyńcie. Ryby rozpraszają się we wszystkich kierunkach i kilka z nich podpływa do mnie i Rayny. Jedna z trzech wpada na moje ramię. — Nie jestem jedzeniem — mówię do niej. — Odejdź. Ale to Rayna odpływa pierwsza w kierunku statku. Muska dno oceanu, przesiewając ręką piasek, wzburzając w górę wszystkie rodzaje zanieczyszczeń. — Co robisz? — pytam, kiedy ją doganiam. — Pomóż mi znaleźć kij czy coś. — Potem jej oczy zatrzymują się na zatopionej połaci wodorostów kilka stóp od nas. — Właściwie to się nada. — Syren wykopuje je, bierze ich naręcze i płynie w kierunku kutra. Drobiazgowo owija wodorosty wokół żyłki wędkarskiej, całkowicie zasłaniając haczyk. — Musisz być ostrożna, by nie pociągnąć żyłki — tłumaczy mi Rayna. — Zbyt szybko je wyjmą i nici z zabawy. Kiwam głową no, bo co innego mam robić? Kiedy syrena zużywa wszystkie wodorosty, sprawdza koniec żyłki, gdzie haczyk miał być widoczny. Delikatnie ściska wodorosty w kłębek i znajduje szukany punkt. — Wodorosty są po to, by pomóc ci się chwycić — instruuje Rayna. — Nie chcesz chyba, żeby haczyk zaczepił się o twoją rękę. Jest drugi 4

Seriola olbrzymia – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej.

39

punkt, o tutaj w środku, na który musisz uważać. — Kciukiem delikatnie pociera miejsce, gdzie wydaje jej się, że on jest. — Jeśli pociągniesz za mocno, sama złapiesz się na haczyk. Już tak kiedyś zrobiłam. Myślałam, że Toraf zemdleje. I dalej nic nie rozumiem. Owijając rękę wokół haka jak o klamkę, Rayna ostro ją ciągnie. Linka daje jej kilka stóp luzu. Chociaż prawie natychmiast holownik reaguje i lina zaczyna przyciągać ją bliżej łodzi. Syrena chichocze. — Patrz — mówi zachwycona. Następnie zaczyna płynąć w przeciwnym kierunku, ciągnąc hak za sobą, jakby chciała przyciągnąć do siebie statek. Właściwie robi jakieś postępy, zanim następuje zabawa w przeciąganie liny. — Możesz sobie wyobrazić, co oni sobie myślą? Wow. Nagle zostaje odrzucona w tył i przyciągana do łodzi. — Puść! — krzyczę do niej. — Dlaczego? Chcesz spróbować? Słowo „irytacja” zostało wymyślone właśnie na takie sytuacje. — Rayna, przestań się naigrywać. Co jeśli cię złapią? Nawet na odległość widzę, jak Rayna przewraca oczami. — Co ty i Galen robicie dla zabawy? Nie, nie mów mi. Usnę. — Z tym stopuje postępy rybaka i zaczyna przepływać pod łodzią. — Zobaczmy, co teraz pomyśli. 40

Po kilku minutach rybak z pewnością przechodzi na drugą stronę kutra, gdzie Rayna szaleńczo płynie w kierunku Europy. Nie mogę się powstrzymać przed szczerzeniem się na ten widok. Syrena wygląda na tak młodą i niewinną, rzucając się w wodzie, szarpiąc hak w tę i z powrotem. Zastanawiam się, czy syreny często grają w tę grę. Wątpię. Mają restrykcyjne prawa dotyczące kontaktów z ludźmi. Prawa, które Rayna mogłaby użyć jako papieru toaletowego. Podpływam bliżej łodzi i nasłuchuję. Na górze jest spore zamieszanie. Głównie krzyki i wściekła rozmowa. Dno łodzi kołysze się z intensywnością wstrząsów, które Rayna wywołała na pokładzie. Podejrzewam, że to najintensywniejsze wydarzenie w ciągu całego dnia tych rybaków. — Straszysz ich — mówię jej. Syrena się śmieje. — Poczekaj aż zobaczą to. Potem bierze biedną Lily i nadziewa ją na hak, nadając żyłce ostatni, brutalny zryw. Bezzwłocznie zabawka zostaje wciągnięta na pokład. Próbuję sobie wyobrazić twarze rybaków, gdy wyciągną lalkę należącą do małej dziewczynki imieniem Caroline. To będzie prawdopodobnie najbardziej patologiczna rzecz, jaką kiedykolwiek uczynili. Naraz łódź uspokaja się na wodzie. A Rayna i ja wybuchamy śmiechem.

41

5

Syrena i ja sadowimy się na kanapie i wciskamy miskę z popcornem między nas. Rayna wciąż ma łzy w oczach po ostatnim obejrzanym przez nas babskim filmie. Przychodzi mi na myśl słowo „sprzeczność”. Po naszej prawej stronie, otwierają się przesuwne szklane drzwi i Toraf wkłada głowę do środka. — Rayna, wciąż się kłócimy? – Kiedy syren przygląda się jej bliżej, otwiera drzwi na całą szerokość i, siadając obok niej, otacza ramieniem w ciągu kilku sekund. Tuląc jej twarz w swoich dłoniach, Toraf wyciera łzy z jej policzków i mówi: — Księżniczko, co się dzieje? Proszę nie płacz. Och, zaraz zwymiotuję, myślę, patrząc jak Rayna rzuca się w jego ramiona. — Już się nie kłócimy, Torafie. Zabierz mnie do domu – mówi. — Co jej zrobiłaś? – pyta Toraf, marszcząc brwi. 42

— Ten ton ci nie pasuje, płotko – mówi Galen od strony tylnych drzwi. Zamyka je za sobą. Syren ma na sobie tylko kąpielówki i jego włosy są mokre. Galen musiał pływać po swojej karze. Krzyżując swoje muskularne ramiona, mruga do mnie. I mój brzuch wykonuje to śmieszne trzepotanie. Odrywam oczy od nagiego torsu Galena i zwracam moją uwagę na Torafa i jego podchwytliwe pytanie. — Masz na myśli, co Rayna zrobiła mnie? – pytam. — To brzmi bardziej właściwie — stwierdza Galen. Próbuję się zbytnio nie ekscytować, kiedy mój syreni książę podchodzi do kanapy od tyłu i składa pocałunek na moim karku. Rayna rzuca głową dookoła i posyła mi spojrzenie pełne ostrożności. Syrena jest teraz na mojej łasce. Jest tyle rzeczy, które mogłabym opowiedzieć Torafowi. Mogłabym zdradzić jej sekret na jednym wydechu. I dokładnie na tym samym wydechu naraziłabym się Galenowi. — Co masz na myśli? – pyta już spokojny Toraf. — Żartuję – mówię, wkładając porcję popcornu do ust. – Po prostu oglądałyśmy smutny film, to wszystko. – I tak moja szansa, by pognębić Raynę przepada. Ale czuję się z tym w porządku. Bo prawdę mówiąc, kiedyś chciałabym przeżyć kolejny dzień tylko dla dziewczyn.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution

Korekta: Thebesciaczuczek 43

MoreThanBooks

Przeczytaj również pierwszą część serii

Anna Banks – „Dziedzictwo Posejdona” Galen jest księciem syren, wysłanym na ląd, aby znaleźć dziewczynę, o której słyszał, że porozumiewa się z rybami. Emma jest na wakacjach na plaży. Kiedy wpada na Galena – dosłownie, auć! – między obojgiem nastolatków zaczyna tworzyć się pewnego rodzaju połączenie. Ale zajmie to kilka spotkań, włączając jedno ze śmiertelnie niebezpiecznym rekinem, kiedy to Galen przekonuje się o zdolnościach Emmy. Ale gdyby tylko mógł przekonać Emmę, że posiada ona klucz do jego królestwa… 43

MoreThanBooks

Opowiedziana zarówno z perspektywy Emmy, jak i Galena, historia świeżo wyjęta z wody jak ryba, mieniąca się intrygą, humorem i falami romansu.

JUŻ WKRÓTCE TRZECIA CZĘŚĆ SERII, „DZIEDZICTWO NEPTUNA”!

45

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks

MoreThanBooks