Barnett Jill - 1 - Cuda -

Nie chowaj tej książki przed żoną! I tak kupi sobie n

JILL BARNETT

Tytuł oryginału WOHDBRFUL Copyright © 1997 by JHł Bnrnett Stadler Ilustracja na okładce Robert Pawlicki Opracowanie graficzne okładki Sławomir Skryśkiewicz

ZAPOMNIANA LEGENDA PIEŚŃ HARFISTY Całuję ją Otwartymi ustami I jestem pijany Bez piwa

Skład i łamanie

[FlortlglSlSUBll MILANÓWEK

Z „Księgi króla Inyotefa". władcy starożytnego Egiptu

For the Polish translation Copyrighi © 1998 by Wydawnictwo Da Capo For the Polish edition Copyright © 1998 by Wydawnictwo Da Capo Wydanie! ISBN 83-7157-213-1 Printed in Germany by ELSNERDRUCK-Berlin

Dawno, dawno temu, zanim jeszcze nastali rycerze i herol­ dowie, zanim królowie pobudowali pałace, a na dziedzińcach zaczęto organizować turnieje, zanim krzyżowcy udali się na wyprawy, był sobie pewien napój - specjalne piwo o dziwnych i potężnych właściwościach. Nazywano je piwem wrzosowym. Twórcami owego piwa byli pogańscy wojownicy, którzy mieszkali w górach Szkocji i malowali swe ciała na niebiesko. Piktowie - albowiem Piktami ich zwano - wypijali wrzosowe piwo, nim ruszyli do bitwy, i stawali się dzięki niemu tak waleczni, że nawet Juliusz Cezar nie mógł ich pokonać. Przepisu na piwo strzeżono jak oka w głowie, krążyły najrozmaitsze pogłoski o jego składnikach. Niektórzy twier­ dzili, iż w skład tajemniczego napoju wchodzą zioła, kwiaty księżycowe, magiczne kryształy i, oczywiście, pewien gatunek krwistego wrzosu. 5

Inni sądzili, ze nie tyle sam napój był zaczarowany, lecz ci, którzy go warzyli - karły zamieszkujące owe dzikie wzgórza. Zwolennicy tej teorii wiązali zatem moc napoju raczej z umysłem, myślami i nadziejami tego, kto go tworzy. Nikt wszak nie wiedział, dlaczego piwo nabiera mocy. Niemniej jednak taką moc posiadało. Tajemniczy przepis umarł wraz ze starożytnymi Piktami, ale przez wiele lat próbowano go odtworzyć. Jedni robili podkopy pod wzgórzami w poszukiwaniu tajemniczych skrzyń, należących niegdyś do wytatuowanych karłów. Inni warzyli dziwne zielone rośliny w dużych czarnych garnkach, śpiewając przy tym pieśni, których nikt nie rozumiał. Karczmarki wrzucały do saganów kawałki kryształów i wlewały do nich najprzeróżniejsze eliksiry, po czym utrzy­ mywały, że jest to właśnie ów legendarny napój. Sceptycy z kolei uważali, iż cała ta historia jest wyssana z palca. Według nich, piwo nigdy nie istniało. Wielu wierzyło jednak w piwo Piktów. Niektórzy twierdzili nawet że mieli okazję go próbować - ciemną nocą, podczas pełni, wówczas gdy pojawiały się skrzaty i elfy, a nawet upiory i duchy. W takie noce kwaśny jabłecznik zamieniał się w wino, słoma w złoto, a miłość była wyjątkowo cudowna.

1

Zamek Camrose, 1269 r.

O jciec lady Clio twierdził, że jasne, niemal srebrzyste

włosy stanowią jej największy atut. Może zresztą sam zamie­ rzał go wykorzystać, zważywszy, iż to właśnie na nim spoczywał obowiązek wydania córki za mąż za jakiegoś biednego, naiwnego głupca. Patrząc na lady Clio można było odnieść wrażenie, że ta łagodna istota stanowi uosobienie wszystkiego, co rycerz, król, wieśniak i kupiec pragnie znaleźć w żonie, by poczuć się odważniejsżym i silniejszym. W żonie na tyle potulnej, by pozwoliła mężowi na niepodzielne rządy w jego własnym domu. W żonie, nad którą zawsze górowałby intelektem. Wedle Kościoła, kolor kobiecych włosów zdradzał jej

7

JILL BARNETT

CUDA

prawdziwą naturę. Teoria ta opierała się na założeniu, że włosy wyrastają bezpośrednio z mózgu. Ogniste loki ostrzegały przed diabelskim usposobieniem właścicielki. Pospolite sploty koloru kory drzew świadczyły o braku wyobraźni. Włosy czarne jak noc, uważane po­ wszechnie za typowe dla czarownic, ozdabiały głowy niewiast odznaczających się nadmiernym rozumem i dziwnymi skłon­ nościami. Hierarchowie Kościoła przypominali nawet, ze Ewa miała włosy czarne niczym kobiecy grzech. Jasnowłose niewiasty uznano za ideał. Niestety, propagatorzy tej teorii nie znali Clio. Prawdziwa natura dziewczyny kryła się bowiem pod srebrzystymi puklami równie skutecznie, jak kolczasty jeż na polu jaskrów. Clio odznaczała się uporem i stanowczością — cechami podziwianymi u mężczyzn, lecz budzącymi niechęć u kobiet. Ojciec dziewczyny przysięgał, że objawiła te cechy już w chwili narodzin. Przed wydaniem na świat Clio matka dziewczynki straciła pięcioro dzieci. Przy szóstym bóle porodowe nadeszły jak zwykle przed terminem, toteż maleńka urodziła się o dwa miesiące za wcześnie. Kiedy zaś ksiądz chciał udzielić ostatniego namaszczenia słabowitemu, sinemu stworzonku, dziecina kopnęła go w rękę i - wedle relacji jej ojca - otworzyła buzię, po czym wydała okrzyk, od którego zamek zatrząsł się w posadach. Ku ogromnemu zdziwieniu całej rodziny i bliskich, Clio przeżyła. Już od pierwszej chwili walczyła z czymś, z czym wygrać nie można. Z własnym przeznaczeniem. Oczywiście, ona nie uważała się wcale za osobę upartą. Była po prostu wytrwała. Bo co by jej groziło, gdyby zrezygnowała z trudu narodzin?

Śmierć. Cóż by innego? Zatem Clio wierzyła w stanowczość i determinację. Nie mogła dopuścić do tego, by ktokolwiek kontrolował jej życie, jako że tylko ona miała nad nim władzę. Wierzyła, że wytrwałość przynosi sukcesy. Gdyby któryś z jej cudownych planów nie przyniósł pożądanego efektu, zawsze miała w zanadrzu następny. Była niepozorną osóbką o sercu giganta. Jej umysł pracował czasami zdecydowanie zbyt szybko. Jeśli już raz wbiła sobie do głowy jakiś niecny pomysł, rzadko brała pod uwagę jego konsekwencje, choć zwykle ich nie brakowało. Natomiast zarzut, że nie uczy się na błędach, z pewnością bardzo by ją skrzywdził. Lady Clio nie należała do gąsek i nigdy nie popełniała po raz dragi podobnej pomyłki, tylko zawsze inną. W ten sposób panowała jednak nad przyszłością, gdyż nawet jeśli na drodze, którą obrała, czaiły się pozostałości klęsk - były to jej własne kieski. Clio nigdy nie dopuściłaby do sytuacji, w której, brak wprawy zniechęciłby ją do działania. Wierzyła bowiem święcie, iż doskonałość przychodzi wraz z praktyką. Rzecz jasna, nie opierała swej wiary na żadnych racjonalnych przesłankach. Przeciwnie, historia, logika i doświadczenie nakazywałyby inne podejście do zagadnienia. Niemniej jednak Clio kochała wyzwania. Znajdowała roz­ kosz w przezwyciężaniu trudności. Złośliwi nazywali jej uporczywe wysiłki upartą realizacją bezowocnych dążeń. Ale Clio nigdy się nie poddawała. Co najwyżej opracowywała kolejny plan lub nowy pomysł. Zawsze zresztą wysoko je ceniła. Wtajemniczeni w jej fiaska nieomylnie rozpoznawali symptomy ostrzegawcze. Nagły spokój i bezruch. Cienka zmarszczka na czole. Przy-

8

9

JILL BARNETT

gryzanie dolnej wargi lub obracanie pierścionka na palcu. Gołębie spojrzenie. Ilekroć jednak lady Clio zastygała jak słup soli, lub co gorsza - stwierdzała głośno, że przyszedł jej do głowy wspaniały pomysł, wszyscy wokół dostawali białej gorączki, I nie bez powodu. Gdy ukończyła dziesięć lat, ojciec zapłacił pokaźną sumę gregoriańskim mnichom za coś, co określił jako psalmodia za pomoc Kilka miesięcy później oświadczył, że warto było jeść co wieczór tanią, żylastą wołowinę, ponieważ już w Dzień Świętego Tomasza trzeba było wyciągać z fosy nową katapulte. Chociaż gdy dwa lata wcześniej taki sam los spotkał wóz druciarza, kosztowało go to dwukrotnie drożej. Jako dwunastolatka Clio wzięła igłę oraz nitkę, by zszyć ranę biskupa, który właśnie odwiedził zamek. Po tym wyda­ rzeniu ojciec dziewczynki wydał całe złoto, by nabyć dla niej odpust za grzechy. Najwyraźniej nie wiedział, że ów rozpustny biskup ścigał Clio przez cały tydzień, by w końcu dopaść ją na schodach, gdzie skradł dziewczynce całusa i ściskał jej maleńką pierś. Tak więc, gdy nadszedł czas, by opatrzeć mu skaleczenie, Clio uśmiechnęła się tylko słodko i zszyła ranę, nadając jej kształt trzech szóstek — symbolu diabła. W wieku lat piętnastu młodą pannę wyrzucono z dworu królowej po zaledwie dwóch dniach, a jej ojciec w nadziei na modlitwę za zbawienie swej jedynej córki musiał podarować papieżowi kielich wysadzany perłami. Modły najpewniej odniosły skutek, gdyż tydzień później rycerz krzyżowy, Merrick Beaucourt - dbający o interesy króla i Kościoła pod pretekstem zwalczania pogan - poprosił ojca Clio o rękę dziewczyny. 10

CUDA

Ona zapytała tylko, jakim człowiekiem jest sir Merrick, na co ojciec odparł, że to wielki rycerz. Niedokładnie takiej odpowiedzi oczekiwała. Chciała raczej wiedzieć, czy jest wysoki, miły i czy ma ładną twarz. A także i to, czy potrafi grać na lutni i śpiewać pieśni miłosne. Czy poda jej serce na srebrnej tacy? Ojciec roześmiał się tylko i powiedział, że sir Merrick zapewni jej opiekę, więc to zupełnie nieważne, czy się jej podoba, czy nie, bo i tak małżeństwo dojdzie do skutku. Jego zawarcie nakazał im bowiem sam król Henryk we własnej osobie. De Beaucourt postanowił jednakże spędzić na wyprawach krzyżowych kolejne cztery lata, a ojciec Clio pewnego zimowego popołudnia bardzo się przeziębił i kilka dni później umarł. Lady Clio została podopieczną króla. Królowa Eleanora nadal zakazywała młodej damie wstępu na dwór - jedna wizyta wystarczyła jej bowiem w zupełności - i zapropono­ wała, by Henryk scedował obowiązek opieki nad Clio na jednego ze swych wrogów, na przykład na księcia Walii. Król odmówił. Nie miał ochoty wszczynać wojny. W tej sytuacji lady Clio musiała spędzić kolejne cztery lata w zakonie, gdzie jej życie wyglądało podobnie jak na zamku i było pasmem „cudownych pomysłów".

CUDA

2

Anglia, 1275 r.

Merrick de Beaucourt patrzył na swą ojczyznę mądrzej i dojrzalej niż w młodości. Wszystko tutaj żyło i jaśniało od barw, choć gęste drzewa w Puszczy Arundelyjskiej blokowały dopływ promieni słonecznych: Nad mokrą ziemią - niczym dym z wygasającego ogniska - unosiła się niebieskawa mgła. Merrickowi nie przeszkadzała wilgoć na ciele i ubraniu, gdyż nie był to pot, ale chłodna rosa tak typowa dla Anglii. Zniknęły kilometry piasku. Nie wiały suche, gorące wiatry. Nie Świeciło okrutne, wszechobecne słońce, wypalające ludzi równie łatwo, jak ziemię. W powietrzu pachniało porostami i zielenią. Było mokro, chłodno i obco.

12

Daleko za nim rozległ się nagle tętent kopyt i szczek zbroi. Merrick zerknął przez ramię na łąkę rozciągającą się u stóp wzgórza, na którym stał. Spiąwszy konia ostrogami, ruszył galopem na dół, nisko pochylony nad grzbietem wierzchowca. Wiatr rozwiewał mu kruczoczarne włosy, peleryna wydęła się niczym balon. Wciągnął w płuca zapach żyznej ziemi. Czuł się tak, jakby odnalazł oazę na pustyni. Właśnie tych najprostszych, najzwyklejszych rzeczy brakowało mu najbardziej na ob­ czyźnie. Merrick lubił szybką jazdę, odgłos podków na ziemi i przyspieszone bicie własnego serca. Słyszał coraz głośniejszy tętent. Pościg. Nadstawił ucha — to był tylko jeden koń. Dźgnięty lekko ostrogą rumak Merricka ruszył z kopyta. Jeździec i jego wierzchowiec przeskoczyli przez niski kamien­ ny mur, po czym skręcili ostro w lewo, pędząc trawiastym zboczem w stronę doliny. Rozpryskując wokół wodę pokonali strumyk, kilkoma susami przeprawili się przez most i pogalopowali w dół kolejnego wzgórza, jakby ścigały ich wichry pustyni Gnając w kierunku pobliskiego zagajnika, Beaucourt wy­ czuwał swego prześladowcę. Skręcił gwałtownie w prawo i objechał drzewa. Zerknął w lewo, wypatrzył prześwit, znów gwałtownie skręcił i znalazł się na polanie. Jednym zwinnym ruchem wyciągnął miecz, zeskoczył z konia i przyjął pozycje bojową. Był gotów. Zza drzew nie dochodziły jednak żadne dźwięki. Odniósł wrażenie, że jeździec zaniechał pościgu. Merrick pozostał na miejscu, nieruchomy, wyczulony na

13

JILL BARNETT

dźwięk, smak i zapach. Nawet na kapanie rosy z liści, na zapach wilgotnego powietrza. Aromat damskiego pachnidła. Z tylu dotarł do niego cichy, przyspieszony oddech. Merrick wyprostował się i odwrócił Pokaż się, Roger. Nadal czuć od ciebie olejek Elizabeth de Clare. — Wbił miecz w ziemie i oparł się o głownię, a potem skrzyżował niedbale stopy. Szczęknęły ostrogi, a Merrick położył rękę na biodrze. Czekał. Roger FitzAlan wysunął się zza ogromnego wiązu, - Piękna Elizabeth nie tylko zapach ma słodki, Merrick wyprostował się i schował miecz do pochwy. - Ja nie spotkałem jeszcze kobiety, o której bym myślał w ten sposób. - Tylko dlatego, że nie poświęcasz niewiastom zbyt wiele czasu. - Tylko dlatego, że kiedy ty z nimi kończysz, już nic dla mnie nie zostaje. - Mogę się z tobą podzielić. - Roger strzasnął z peleryny niewidzialny pyłek. - Ponadto uważam, że damy są bardziej zajmujące niż wojna. - Pole bitwy to nie miejsce dla kobiety. - Za długo cię znam, Merricku. Wolisz toczyć bitwy na polach, ja w łóżko. Nie zwracając na przyjaciela uwagi, Merrick odwrócił głowę i gwizdnął przeciągle. Wspaniały koń rasy arabskiej natychmiast podbiegł do swego pana. Roger wyciągnął rękę i poklepał wierzchowca po pysku. - Aż trudno uwierzyć, że na tej przeklętej ziemi uchował się taki wspaniały rumak. Merrick doskonale wiedział, że to wyjątkowe zwierzę. Takie samo wrażenie odniósł zresztą i wtedy, gdy po raz

14

CUDA

pierwszy zobaczył Ariesa, ogiera rasy nieco mniejszej niż arabska, którego otrzymał w prezencie od wodza Maronitów. Merrick bardzo szanował swoje konie i cenił je ponad miarę. Zerknął na słońce i wskoczył na siodło. — Spóźniłeś się — powiedział. — Elizabeth bardzo się ucieszyła na mój widok. - Roger podszedł do swego wierzchowca i powiódł go na polanę. - Nie sądziłem, że się spieszysz. — Muszę wypełnić swoje zobowiązania matrymonialne, a zamek w Marches czeka na nowego pana. — Wielki Czerwony Lew zamierza się osiedlić i zostać opasłym lordem, tresującym służących. Dlaczego nie mogę w to uwierzyć? — Chodź, ruszamy - rzucił Merrick. — Prawda. - Roger pokiwał ze zrozumieniem głową. - Na­ rzeczona czeka. Merrick nie zwrócił uwagi na te prowokacje. I czeka. I czeka... — kpił dalej jego towarzysz. — Dosiądź konia, Roger. Roger patrzył z miną człowieka, który właśnie powiedział świetny dowcip. Merrick czekał spokojnie, aż przyjaciel przestanie z niego kpić. Kiedy jednak dostrzegł, że uśmiech nie schodzi mu z twarzy, dźgnął konia ostrogami i ruszył. Roger dogonił go po chwili, gdy już się zbliżał do końca polany. — Taki jest los kobiety — powiedział Merrick po chwili milczenia. - Czekać na mężczyznę. Roger prychnął, po czym wybuchnął długo hamowanym śmiechem. — Wasze pierwsze spotkanie będzie z pewnością szalenie interesujące. Nie zrezygnowałbym z tej zabawy nawet dla słodkiej Elizabeth. 15

JILL BARNETT

Merrick kochał Rogera jak brata, ale czasem miał ochotę - oczywiście po bratersku - zetrzeć mu ten jego uśmieszek z twarzy. Nadeszła właśnie jedna z takich chwil. Na szczęście dla pięknego, szlachetnego nosa Rogera, Merrick usłyszał, że ze wzgórza schodzą jego wojownicy — szczękała uprząż, skrzypiała skóra, rozbrzmiewały śmiechy. Lord wynurzył się wiec zza drzew i unosząc dłoń wskazał swemu oddziałowi, że ma się udać na zachód

CUDA

Jadąc obok siebie Roger i Merrick gawędzili beztrosko o koniach i minionych bitwach. Jeden drugiemu wielokrotnie uratował życie i mimo różnic w usposobieniu pozostawali w najbliższej przyjaźni, Roger miał minę człowieka zadowolonego z życia i z siebie. Ten stan niewątpliwie zawdzięczał lady Elizabeth. Czasami Merrick naprawdę mu zazdrościł. Roger dostoso­ wywał się bez kłopotów do nowych sytuacji. Bardzo łatwo nawiązywał znajomości, Merrick natomiast miewał z tym problemy. Zawsze musiał brać na siebie odpowiedzialność za rozwój wydarzeń. Był typem przywódcy i wojownika. Zatem wszędzie tam, gdzie się pojawiali, Roger wymieniał uprzej­ mości, a Merrick rozpoczynał ostrą wymianę zdań i przej­ mował dowodzenie. Jechali przez chwilę w milczeniu. - Mam już dość wypraw krzyżowych, pustyń i Wschodu. Edward chce zabezpieczyć nasze granice, ja pragnę spokoju - odezwał się Merrick. Roger oparł dłoń na siodle i uśmiechnął się w charakterys­ tyczny dla niego, irytujący sposób. - 1 aby go osiągnąć, bierzesz ślub i zamierzasz strzec zamku na granicy z Walią? Merrick wybełkotał coś w odpowiedzi. Roger popatrzył na niego cierpko.

- Nie sadzę, by ci się to udało. - Lady Clio okaże się najpewniej potulna i łagodna jak baranek. Do małżeńskiego łoża zaciągnę ją prawdopodobnie prosto od różańca. Ostatnie sześć lat spędziła w klasztorze, - Tak, dwa lata dłużej, niż było umówione. Przez chwilę jechali w milczeniu. - Co o niej słyszałeś?- spytał w końca Roger. - Jest ładna? - Nic mnie nie obchodzi jej wygląd. - Merrick czuł na sobie spojrzenie przyjaciela. - Ale zacznie, jeśli ta kobieta jest podobna do konia albo pasuje do twojej zbroi. - Roger poprawił się w siodle. - A może potrzebuje brzytwy? - To nauczę się ją golić. Roger roześmiał się głośno. - Poważnie, co o niej słyszałeś? To blondynka czy brunetka? Merrick nie miał jednak pojęcia, jak wygląda jego narze­ czona. Wiedział jedynie tyle, że opiekę nad dziewczyną sprawuje Henryk, ojciec Edwarda. - Nigdy o to nie pytałem. Pochodzi z Camrose i jest córką szlachcica. Niczego innego nie potrzebuję wiedzieć. Roger zagwizdał przez zęby. Kątem oka Merrick dostrzegł, jak przyjaciel kręci głową. - Elizabeth ma czarne włosy - powiedział w końcu Roger. - Czarne jak bezgwiezdna noc. Jak najgłębszy ocean. Jak... - Przestań! Mam dość tej twojej romantycznej paplaniny. Roger znowu się roześmiał, co doprowadzało Merricka do szału. Tak jak teraz. - Sam będziesz zdziwiony, jak się przekonasz, czego oczekujesz od małżeństwa. - Wiem, czego oczekuję. Spokoju ducha i bezkonfliktowego życia. - Merrick zerknął na wzgórza porośnięte wrzosem. - A lady Clio może mieć nawet fioletowe włosy.

16

17

JILL BARNETT

- Ciekawe. Fioletowe włosy. Co by na to powiedział Kościół? - Kościół interesuje się włosami mojej pani? Nawiązywałem do ostatniej proklamacji papieskiej. Pod­ czas pobytu w Rzymie nie słyszałem rozmów na żaden inny temat. Nic dziwnego, skoro cały czas spędzałeś w towarzystwie kobiet. - Tylko noce. - A potem przez parę dni odpierałeś ataki mężów owych dam. - Parę dni? - Roger popatrzył na niego kpiąco. - Chyba nie zapomniałeś, jak długo mnie nie było. - Nie zapomniałem. Panował taki spokój... Nikt me za­ dręczał mnie pytaniami o przyszłą żonę. - Ach, więc za mną tęskniłeś? - Mów lepiej o tej proklamacji - Kościół sformułował nowe stanowisko w sprawie kobie­ cych włosów. Merrick poczuł, że ogarnia go niesmak. Nie rozumiał, dlaczego Kościół pragnie przejąć kontrole nad życiem wszyst­ kich śmiertelników. Wydawało mu się natomiast, że słudzy boży powinni się raczej modlić za zbłąkane dusze niż starać się je kontrolować. - Nie mają nic lepszego do roboty? Roger wzruszył ramionami. - Pewnie nie. - Więc co? Jakaż to boską mądrość posiedli ci światli ludzie? Co nam, biednym grzesznikom, należy wytłumaczyć? - Jasne włosy są znacznie bardziej doceniane w Italii niż na Wschodzie. Damy chętnie spędzają całe dnie na słońcu, byle tylko je wybielić. Niektóre noszą kapelusze bez denek, 18

CUDA

a we włosy wcierają sok z cytryny i mocz. Kościół wydał proklamację, wedle której tego rodzaju praktyki uszkadzają niewieście mózgi i stanowią zagrożenie dla ich duszy. Merrick zauważył, że Roger z trudem powstrzymuje wybuch śmiechu. — Lady Clio o nieznanym kolorze włosów może mieć również zagrożoną duszę lub, co gorsza, uszkodzony mózg, jeśli zanurzała głowę w latrynie. Nawet Merrick musiał się roześmiać, wyobraziwszy sobie ten widok. — Naprawdę nie jesteś ciekaw, kogo zamierzasz poślubić, przyjacielu? - spytał Roger, gdy wjechali na polanę. — Żenię się z kobietą. Zakładam, że będzie się zachowywała jak niewiasta. Ale Roger nie słuchał. Patrzył przed siebie, pogrążony w myślach. — Clio - wymamrotał cicho i umilkł, jakby smakował to imię. Merrick popatrzył na horyzont Uważał, iż przyjaciel myśli stanowczo zbyt intensywnie o jego narzeczonej; — Wydaje mi się, że to imię pasuje do blondynki. Merrick powstrzymał się od komentarza. — Nic nie powiesz? — Kolor włosów naprawdę mnie nie interesuje. — To się może zmienić. Niewykluczone, że Clio przypomina Egipcjankę o włosach czarnych jak grzech. Albo... - Roger urwał, krztusząc się od śmiechu - ...może mieć brodę w tym samym kolorze. Nocami będziecie się wzajemnie golić. Jeszcze jeden żart, i pokażę ci inny sposób wykorzystania brzytwy. — Daj spokój, przyjacielu. Tak się cieszę, że wróciłem, Dlatego jestem w żartobliwym nastroju.

19

JILL BARNETT

Twój nastrój nigdy się nie zmienia. - I bardzo się z tego cieszę. W innym wypadku odesłano ty nas do domu w chwili, gdy zacząłbyś rozkazywać wszyst­ kim napotkanym osobom. Niektórzy są po prostu urodzonymi przywódcami. Roger roześmiał się głośno i serdecznie. - A inni - ciągnął dobitnie Merrick - przyszli na świat po to, by denerwować mężczyzn i uwodzić wszystkie kobiety, jakie napotkają po drodze. - Nie wszystkie, przyjacielu. Tylko te, które mają zęby. - Co wyklucza niemowlęta oraz ich babki, - Prababki - sprostował Roger. Merrick parsknął śmiechem. Przepadał za tym żartownisiem. Zrobiło mu się lżej na duszy. Poprowadził wierzchowca naprzód, w dół stromej ścieżki porośniętej paprociami, janow­ cem i powykrzywianymi dębami. Zatrzymał się na szczycie wzgórza ponad dolina tak zieloną, że jej intensywna barwa raziła go w oczy. Patrzył długo na rozciągającą się przed nim krainę, aż wzrok zaszedł mu mgłą, a przed oczyma pojawiły się dawno zapomniane obrazy. Czuł się zupełnie inaczej niż wówczas, gdy wrócił do domu przed laty, jako młody chłopiec. Wtedy nie zdawał sobie zresztą sprawy ze swego niedojrzałego wieku. Teraz, gdy patrzył na to z perspektywy czasu, rozumiał, jakim wówczas był młokosem. Przez te lata dowiedział się jednak, kiedy kończy się młodość. Mija wraz z marzeniami o tym, by wreszcie dorosnąć. Wówczas jednak Merrick miał znacznie mniej lat oraz doświadczenia. Waśnie nastała zima - ten czas, gdy drzewa łysieją, a wieczorne zorze zabarwiają horyzont na fioletowo. Na oblodzonej ziemi leżały kolczaste gałęzie. Pod pierw20

CUDA

szym topniejącym śniegiem gniły liście, a wszystko wokół wydawało się nagie i szare. Merrick powracał wówczas do domu z Francji, gdzie _ wygrywając turniej po turnieju - zarobił dość złota i koni, by zapłacić swoim ludziom. Właśnie tam jego życie przybrało nieoczekiwany obrót - zaznajomił się bowiem Z księciem Edwardem, a ich przyjaźń przetrwała zdradę i turnieje, polityczną burzę oraz wyprawy krzyżowe. Przyjaźń, która wywiodła go tak daleko od domu. Król Henryk, ojciec Edwarda, potępiał zażyłość łączącą syna z potomkiem rodu okrytego niesławą. Z uczuć łączących niegdyś Plantagenetów z de Beaucourtami nie pozostało nic, gdyż przed wieloma laty pradziad Beaucourt niefrasobliwie poparł nieodpowiednią stronę konfliktu. Nawet jednak niechęć króla nie miała wpływu na przyjaźń między Edwardem i Markiem - był to równy związek dwóch silnych, niezależnych mężczyzn, darzących się wzajemnie szacunkiem i zaufaniem. Ta właśnie znajomość zmieniła jego życie. I choć tak długo pozostawał poza domem, nie miał przynajmniej kłopotów z wypłatą żołdu swym oddziałom. Jechał teraz na wspaniałym wierzchowcu, z mieczem u boku; wkrótce miał zawrzeć związek małżeński i - podobnie jak Roger oraz jego żołnierze - wreszcie znalazł się w domu. Na razie musiało mu to wystarczyć. Nie wiedział, co przyniesie przyszłość, ale i tak nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Miał rumaki, miecz, ziemię i tytuł oraz najcenniejszą z nagród - twierdzę Camrose, a także wszystko, co się z tym łączyło: spokojną przyszłość oraz świadomość, że czeka na niego narzeczona.

CUDA

3

WRZOSOWE PIWO Choć nastało piękne lato, I czerwienią zakwitł wrzos. To sekretów piwowarstwa Nie mógł wydać żaden glos W grobach małych - jak dla dzieci Tam, gdzie rosa roni łzy Krasnoludki z wrzosowiska Śniły swoje wieczne sny Robert Louis Stevenson przełożyła Maja Kittel

Zakon Matki Boskiej Źródlanej Somerset,

Anglia,

Clio pełzła na czworakach między grządkami w zakonnym ogrodzie, wdychając zapach aromatycznych kwiatów i jagód, a jej jasne włosy pozostawiały falujący ślad na ziemi. Tłusty rudy kot z jednym okiem przemknął przez dziedziniec i wskoczył na drewniany chodak Clio. Ziewnął i wyciągnął łapy, pokazując długie, zakrzywione pazury, a potem polizał różową poduszeczkę, po czym znów zwinął się w kłębek. Po chwili leniwie odwrócił skośne oko od zamglonego słońca i przeniósł wzrok na szarobrązowego jastrzębia, który przysiadł na rączce wiklinowego koszyka. 22

Ptak i kot zamarli w bezruchu. - Jest! - Clio ułamała energicznie gałązkę jednej z roślin 1 i przysiadła na gołych piętach. - Tego właśnie szukałam . — Popatrzyła na roślinę pod światło. Wilgotna od rosy ziemia pozostawiła natychmiast mokre plamy na tkanej ręcznie sukni. Clio patrzyła jeszcze przez chwilę na zieloną łodyżkę. Przymrużyła oczy. - Może to jednak nie to. Zmarszczyła czoło. Powinna była słuchać uważniej, kiedy siostra Arnice opowiadała o swoim odkryciu. Liście tego ziela nie miały kształtu serca, wnętrze łodygi nie było wcale zielone, lecz bladożółte. Przygryzając wargę i wyginając bezmyślnie gałązkę, Clio popatrzyła na inne roślinki rosnące w ogrodzie. Nie wiedziała zupełnie, co robić. Żadna z nich nie miała bowiem liści, które były jej niezbędne do sporządzenia piwa. Po kilku sekundach obejrzała ponownie ziele, wrzuciła je do koszyka i uklękła, obracając na palcu pierścionek odziedziczony po matce. Myślała inten­ sywnie przez dłuższą chwilę. Przełożona Clio, siostra Arnice, nie miała najmniejszych wątpliwości co do tego, że jeśli grecki nawigator Pytheas pisał o piwie wrzosowym już w 250 roku przed Chrystusem, to ów tajemniczy napój naprawdę istniał. Niestety, zacna zakonnica oddała duszę Bogu, zanim zdążyła wypróbować przepis. Clio natomiast postanowiła sporządzić piwo. Szczęściarz, który by tego dokonał, wzbogaciłby się wszakże w mgnieniu oka. Odkrycie przepisu na wrzosowe piwo było najnowszym cudownym pomysłem Clio. A także jej szansą na niezależność. Kobiety mogły bowiem warzyć i sprzedawać piwo bez uszczerbku dla swojej reputacji, W istocie, niewiasty - głównie zakonnice - słynęły ze swych 23

JILL BARNETT

talentów piwowarskich. Klucz do niezależności Clio tkwił w notatkach siostry Amice. Toteż dziewczyna posuwała się na kolanach wzdłuż grządek, zrywała roślinki i co chwila wkładała je do kosza. Odwróciła głowę w chwili, gdy jastrząb zakołysał koszem. Ptak patrzył na nią przez chwilę, a gdy dziewczyna rzuciła mu gałązkę, dał nurka w dół, chwycił ją w dziób i wrócił na swoją prowizoryczną żerdź. Clio zaśmiała się głośno i po­ trząsnęła głową. - Groszek, co zamierzasz zrobić z tym zielskiem? Zaskrzeczał coś w odpowiedzi, zatrzepotał skrzydłami, zeskoczył z kosza z gałązką w dziobie jak z ofiarą i przeszedł obok kota, wypinając pierś do przodu raczej jak kaczka, a nie waleczny drapieżnik. Zresztą Groszek w ogóle zdecydowanie bardziej przypomi­ nał kaczkę niż sokoła. Nie polował. Podobno nigdy nie wzbijał się wysoko w powietrze, trzepotał jedynie skrzydłami i podskakiwał, co doprowadzało do szału jednookiego kota, Cyklopa. Sokół przybył do zakonu na ramieniu pewnego akrobaty, który twierdził, że nabył bezcennego ptaka na targu w Not­ tingham. Tak się jednak złożyło, że Clio słyszała, jak jego właściciel negocjował wcześniej cenę z miejscowym sprzedaw­ cą pasztecików. - Przerób go na pasztet Nie jest wart ani grosza - twierdził akrobata. W ten właśnie sposób sokół otrzymał imię Groszek. - Lady Clio! Lady Clio! - Chłopak o rudych włosach sterczących jak badyle biegł przez podwórko i krzyczał tak, jakby za rogiem stał sam Pan Bóg we własnej osobie. Przeskakując przez stawek z rybami potknął się jednak

24

CUDA

i wpadł do fontanny w kształcie kielicha. Z fontanny trysnęła woda, chlapnęła na ziemię i znów wystrzeliła w powietrze. Clio — cała w błocie — przetarła oczy, wstała i spod uniesionych brwi łypnęła na młodzieńca. Nieszczęśnik miał na imię Bęc. Nikt nie pytał jednak chłopca, dlaczego go tak nazwano, gdyż już po kilku minutach znajomości odpowiedź Stawała się oczywista.

Uniósł głowę i popatrzył na Clio. Na tle ubrudzonej czarną mazią twarzy oczy błyszczały mu niczym dwa księżyce w pełni. Młodzieniec splunął sążniście i kichnął. — Nic ci się nie stało? - spytała Clio, pochylając się nad Bęcem. Chłopak potrząsnął energicznie głową, a z jego włosów spadło kilka grudek błota. Clio cofnęła się, wytarła ubranie i dźgnęła Cyklopa bosym palcem u nogi. — Wstawaj, leniuchu. Kot nie ruszał się z miejsca. — Złaź z moich butów. Kocisko otworzyło skośne oko i popatrzyło na dziewczynę omdlewającym wzrokiem. Wepchnąwszy nogę pod opasłe cielsko, Clio z trudem włożyła but Kot wstał z leniwą łatwością, prężąc grzbiet i zadzierając ogon nad głową. Odwróciwszy się do dziewczyny, popatrzył na nią z irytacją i podszedł do kosza. Bęc wytarł do końca błoto, a potem wstał i zaczął nerwowo przestepować z nogi na nogę. Osadziła go na miejscu przeszywającym wzrokiem. - Stój spokojnie. Chłopiec na chwilę zamarł. - Czym się tak emocjonujesz? — spytała Clio. - Nadeszła wiadomość. - Znów zaczął się nerwowo kręcić. - Do zakonu jadą goście. 25

JILL BARNETT

CUDA

Clio wsunęła drugi chodak i zerknęła przez ramię na Bęca. - Jeśli to nie jest król we własnej osobie, nie widzę powodu do takiego podniecenia. - Ale on wreszcie przyjedzie! Specjalny wysłannik przy­ wiózł właśnie wiadomość! Siedział na koniu ze złotymi dzwonkami przy uprzęży! Clio wyprostowała się jak struna. Wiedziała bowiem do­ skonale, że tylko królowie i najbogatsi szlachcice mają posłańców ze złotymi dzwonkami. - Król tu jedzie? - spytała. Bęc zmarszczył czoło. - Król? - zdziwił się. - On też? Nikt mi o tym nie wspominał. - A ten. którego posłaniec miał złote dzwonki? - A więc to był posłaniec króla? Nie wiedziałem. Clio zamilkła i zaczęła się zastanawiać, ile jeszcze czasu może jej zająć ustalenie faktów. Pac, brat Bęca, zmierzał wolnym krokiem w ich stronę. Jeśli Bęc gdzieś się pojawiał. Pac zwykle nadchodził później — w swoim ślimaczym tempie. W przeciwieństwie do brata nigdy się nie spieszył. - Był tu posłaniec królewski? Gdzie? — spytał. Bęc wzruszył ramionami. - Nie wiem. Lady Clio twierdzi, że nadjeżdża król. - A ja tego nie widziałem, — Pac westchnął. - Umknęli mi dwaj posłańcy tego samego dnia. Clio przenosiła wzrok z jednego brata na drugiego. - Wszystko mi się pomieszało. - Mnie też - odparł poważnie Bęc. - Nic nie wiedzieliśmy o wizycie króla. Clio policzyła cierpliwie do dziesięciu, później do piętnastu. - Opowiedz mi o tym posłańcu - poprosiła, gdy doszła do pięćdziesięciu.

- Nie widziałem żadnego królewskiego posłańca - powie­ dział Bęc, strząsając błoto z pleców. Dała mu chwilę odpoczynku. - W takim razie kto tu nadjeżdża? - Król. Dowiedziałem się tego od ciebie, pani. - Popatrzył na błoto na swoich dłoniach, wzruszył ramionami i wytarł je o tunikę. - Bęcu... Zerknął na Clio, przekrzywiając głowę. - Masz zdziwioną minę, pani. - Bo jestem zdziwiona. - Zbyt wielu posłańców - wymamrotał. Zaczerpnęła głęboko powietrza i wsunęła dłoń pod kościste ramię chłopca. - Co ty właściwie chciałeś mi powiedzieć? - O posłańcu. - Co z tym posłańcem? - Jego koń miał złote dzwonki na uprzęży. - Już mówiłeś. Coś jeszcze? - A tak. Godło Czerwonego Lwa. - Czerwonego Lwa? - Clio wstrzymała oddech z wrażenia. - Tak. Godło Merricka Beaucourta, Czerwonego Lwa. Narzeczonego Clio. Po tak długim czasie już niemal zapomniała o jego istnieniu. I była przekonana, że on również o niej zapomniał. Miał przebywać poza Anglią przez cztery lata. Z czterech zrobiło się sześć. W tym czasie de Beaucourt przesłał tylko jedną wiadomość, i to w dodatku skierowaną do matki przełożonej, a nie do Clio, jego przyszłej małżonki. - Co mówił ten kurier? - spytała z trudem. - Aby się szykować na przyjazd Merricka de Beaucourta. On i jego oddział są tylko o kilka dni drogi stąd.

26

27

JILL BARNETT

Clio nic nie odpowiedziała. Nie mogła. Doznawała wielu sprzecznych uczuć - złości, strachu, gniewu i podniecenia Bęc i jego brat przyjrzeli się jej uważnie, po czym wymienili zdziwione spojrzenia. Pac pociągnął dziewczynę za suknię. - Sądziliśmy, że się ucieszysz, pani - rzekł z miną zbyt poważną jak na dziesięcioletniego chłopca. - Nie masz nic do powiedzenia? - Owszem. - Obróciła głowę w kierunku wschodu i obser­ wowała krajobraz. Wspominała w milczeniu, jak przez ostatnie sześć lat umierały powoli jej marzenia. - Mam coś do powiedzenia. — Stała sztywno, jak ktoś, kto oczekuje ciosu. Popatrzyła przed siebie spod przymrużonych powiek wzrokiem nie wróżącym nic dobrego ani jej narzeczonemu, ani ich małżeństwu. - Najwyższy czas - stwierdziła krótko.

Spokojny, mały klasztor o kredowobiałych murach leżał w jednym z załamań pofałdowanego angielskiego krajobrazu. Wzniesiono go przed stu laty na chwałę Matki Boskiej Źródlanej, a na kamieniu węgielnym wyryto słowa: Benedictus locus czyli „błogosławione miejsce". Tego dnia klasztor potrzebował błogosławieństw bardziej niż kiedykolwiek. - Madame. - Merrick de Beaucourt oparł dłonie na sekretarzyku przeoryszy i nie starał się nawet ukryć gniewu. - Musiała zajść jakaś pomyłka. Lady Clio nie mogła tak po prostu wyjechać. - Opuściła klasztor następnego dnia po przybyciu posłańca. Merrick zrobił kilka kroków, wbijając wzrok w podłogę. Wyjechała - powtórzył, po czym znowu stanął na­ przeciwko przeoryszy. - Wyjechała? Przecież jest kobietą. A kobieta nie może samowolnie wyjechać. 28

CUDA

- Nie znasz lady Clio, panie. - Owszem, nie znam. Ale wiem, że miała być tutaj pod opieką króla do czasu mojego powrotu- I była. Tyle że król był zajęty królem Francji, a znaj­ dujemy się dosyć daleko od Londynu. - Niech to diabli! - Merrick walnął pięścią w stół. - Proszę tutaj nie przeklinać, panie. Wyprostował plecy. - Przecież to tylko kobieta. Kątem oka dostrzegł uśmieszek Rogera. Przeorysza zadarła długi nos i poparzyła na Merricka z miną królowej. - Tylko kobieta? Taka sama jak ja. Taka jak Najświętsza Panienka i nasza królowa, a także pańska matka - powiedziała chłodno. Merrick przeczesał palcami włosy. Próbując za wszelką cenę zachować spokój, zaczerpnął głęboko powietrza. - Powróćmy lepiej do tematu i pomówmy o lady Clio, która przebywała tutaj pod twoją opieką, pani, a teraz wyjechała Bóg wie gdzie. - Nie mówiłam, że nie znam celu jej podróży, Stwierdziłam tylko, że wyjechała. Ta niewiasta powinna była zostać królową - pomyślał Merrick patrząc na wyniosłą minę zakonnicy. Pod jego spojrzeniem nawet dzielnych rycerzy opuszczała odwaga. Wrogowie błagali o litość. A matka przeorysza traktowała go po prostu jak natręta. - Gdzie ona jest? - spytał cicho i wolno. - Zamierzasz ją zbić? - Nigdy w życiu nie uderzyłem białogłowy. - Urwał i łypnął na przeoryszę. - Czasem jednak muszę ze sobą walczyć, by przezwyciężyć tę chęć. 29

JILL BARNETT

Roger jęknął głośno i klepnął się dłonią w czoło. Mogę być zaledwie kobietą, ale jestem kobietą w służbie Pana, i to taką, która posiada władzę. Toczę swoje bitwy poprzez modlitwę, do mnie należy zakon i cały ten teren. - Jak już powiedziałem, nigdy nie uderzyłem niewiasty i nie zamierzam tego uczynić. - Położył ręce na sekretarzyku. - Czy powiesz mi wreszcie, pani, gdzie ona jest? - Nie pobijesz jej? - upewniła się przełożona. Westchnęła i postukała palcem o zaciśnięte usta. - Sądzę, że to by się na nic nie zdało. Merrick i Roger wymienili przerażone spojrzenia. - Lady Clio pojechała do twierdzy Camrose. - Wreszcie - wycedził Merrick i odwrócił się na pięcie. - Zaczekaj! - Przeorysza wstała z miejsca. Zatrzymał się z ręką na klamce. - Naprawdę usiłowałam ją odwieść od tego pomysłu. - Ale jak widać niespecjalnie się starałaś, pani. Przeorysza roześmiała się gorzko. - Lady Clio robi zwykle to, co sama uważa za najlepsze. - To się zmieni - odparł krótko i odszedł.

4

Twierdza Camrose Pogranicze angielsko-walijskie Stara Gladdys przysięgała każdemu, kto miał ochotę jej słuchać, że jest druidką. Czyniła to konsekwentnie, choć kult druidów wygasł przed wiekami. Stara Walijka twierdziła ponadto, iż posiada dar jasnowidzenia. Gdy dwa kruki uwiły gniazda na wiązie rosnącym obok domu bednarza, Gladdys przepowiedziała bezdzietnej wdowie po zacnym rzemieślniku narodziny bliźniąt. Nikt, oczywiście, nie dał temu wiary, póki wdowa nie pojechała na odpust do Michaelmas i nie wyszła za mąż za kowala z Brecon. Po trzecich kolejnych żniwach miała już czterech zdrowych synów, których wydawała na świat po dwóch za jednym razem. 31

JILL BARNETT Przez wiele kolejnych tygodni kobiety z wioski udawały się do Gladdys po przepowiednie w sprawach dzieci i miłości. Wieśniacy okazali się jednak niestali w uczuciach i zapo­ mnieli wkrótce o Walijce oraz jej przepowiedniach. Gdyby jednak ktoś ich zapytał, które dziewczę uważają za najbrzydsze w całej dolinie, bez wahania wskazaliby nieszczęsną gęsiarkę, łudząco podobną do swoich podopiecznych. Nikt jednak nie wiedział o tym, że gęsiareczka podczas pewnej pełni księżyca odwiedziła starą Gladdys. Od tego czasu wstawała wcześnie rano i obmywała twarz rosą zebraną z kępki mniszka wyrastającej na skale nieopodal rzeki Wye, a potem jadła na śniadanie zupę z rzepy. Dwa tygodnie później pewien bardzo przystojny trubadur wędrujący przez wioskę Clawdd zakochał się namiętnie w Gerdie i przysiągł, iż poświęci całe życie na wyśpiewywanie jej piękna. Ostatni raz widziano tę parę po ślubie, kiedy to zakochany trubadur i uśmiechnięta Gerdie odjechali w siną dal wraz ze stadkiem gęgających gęsi upchniętych z tyłu wozu. Po tym pamiętnym wydarzeniu już nikt nie ignorował przepowiedni Gladdys. Jeśli stara wskazała na sześć czar­ nych łabędzi, mówiąc, że to omen, pytano jedynie, czy należy się cieszyć, czy też martwić. Ilekroć zmieniał się wiatr, kobiety przestępowały próg swych domów tyłem. A gdy wschodził pomarańczowy księżyc, kładły pod podusz­ ki wróble pióra, by odpędzić złe sny, które mogły się sprawdzić. Brat Dismas - mnich z Zamku Camrose - uważał natomiast Gladdys za heretyczkę i wariatkę. Za każdym razem, kiedy ktoś wspominał o niezwykłym darze Walijki, brat Dismas żegnał się kilkakrotnie, odmawiał „Ojcze nasz" i przynajmniej godzinną litanię. Wypraszał dla nieszczęsnej przebaczenie boskie, ponieważ -jak zawsze wielkoduszny i wspaniałomyśl32

CUDA

ny - kierował się współczuciem dla chorej na umyśle. Czynił to również na polecenie Pana. Pan Bóg rozmawiał bowiem z bratem Dismasem. I to dzień w dzień. Tamtej nocy, gdy ktoś zadzwonił o północy do bram zamku, stara Gladdys usiadła gwałtownie na sienniku. - Nieszczęście! - zakrzyknęła. - Cztery dzwonki wróżą nieszczęście. Nikt nie kwapił się otworzyć. Nikt, z wyjątkiem brata Dismasa. Donośny głos stwórcy kazał mu bowiem pospieszyć do wrót. Dzwonek dzwonił i dzwonił, jakby ktoś uderzał weń młotem. Brat Dismas wziął z jednego ze swych ołtarzyków łojowy ogarek i zapalił go od gromnicy. Przemykając się przez dziedziniec, usiłował dociec, dlaczego Pan Bóg nie pozwolił mu tej nocy spać. Ziewając, przestąpił przez kilka pogrążonych we śnie psów i rozejrzał się, szukając wzrokiem strażnika. Usłyszał jednak jedynie głośne chrapanie. Zamiast pilnować wejścia, wartownik leżał na kamiennej ławie, trzymając pusty kubek w bezwładnej ręce. Dzwonek odezwał się znowu, tak głośno i przenikliwie, że mnicha rozbolały zęby. Podniósł świecę na wysokość wizjera i ze szczękiem odsunął klapkę. Wyjrzał na zewnątrz, zamrugał, po czym popatrzył raz jeszcze. Po chwili przeżegnał się i wzniósł oczy do nieba. — Dobry Boże! — wykrzyknął. - Chyba zapomniałeś mi coś powiedzieć. Clio stała naprzeciw kolumny z wyrzeźbioną podobizną Wilhelma Zdobywcy. Walijczycy, którzy do niedawna okupo­ wali zamek, wbijali w nią noże. Clio już pierwszego dnia po 33

JILL BARNETT

przyjeździe wyciągnęła z kolumny kilka groźnych sztyletów o dwóch ostrzach. Cofnęła się o krok i popatrzyła na rzeźbę. Wilhelm Zdobywca dostał pryszczy. Odwróciła się i przez chwilę spacerowała w kółko. W uszach dźwięczały jej ostrzeżenia Gladdys. - Zapal świece - mówiła Walijka. - O świcie nad wieżą przeleciały trzy jastrzębie, wiatr wiał od wschodu, a kucharka znalazła w drożdżach robaki, Clio zapytała, oczywiście, jak. należy interpretować te znaki, ale wróżbitka odparła tylko, że nie powie tego, co wie, a Clio musi się sama domyślić. Pochlebstwa i umizgi nie pomogły. Stara Gladdys udała się na pobliskie wzgórze, rozpaliła ognisko i tańczyła wokół strzelających w powietrze płomieni, wyśpiewując głośno psalmy. Zdenerwowała tym brata Dismasa do tego stopnia, że mnich pobiegł natychmiast do kaplicy, aby się pomodlić. Spędził tam cały dzień na kolanach, odmawiając zdrowaśki. Przy kolacji Clio zrezygnowała z chleba, mając przez cały czas w pamięci robaczywe drożdże. Zjadła tylko maleńki kawałek sera, a także odrobinę gotowanego groszku. Teraz czuła pustkę w żołądku i nie mogła zasnąć, choć wypiła pełną szklanicę mleka z miodem. Przechadzała się zatem po komnacie - znudzona i nie­ spokojna. Gdy mijała energicznie stojak ze świecami, płomie­ nie zakołysały się lekko i rzuciły dziwne cienie na kamienne mury. Clio zerknęła w milczeniu na ścianę, po czym chwyciła fałdy spódnicy i okręciła się na pięcie. Cień dygotał, podskakiwał i przypominał do złudzenia brzuch brata Dismasa, który trząsł się jak galareta, ilekroć poczciwy mnich wybuchał śmiechem. Clio puściła fałdy sukni i obróciła się z rękami nad głowa. 34

CUDA

Cień przybrał kształt sokoła - wolnego i swobodnego. Dziew­ czyna pamiętała, że podczas pobytu w zakonie obserwowała ptaki z okna swej niewielkiej celi, marząc o tym, by zostać sokołem, jastrzębiem lub choćby skowronkiem i odlecieć do nieba. Niewiasta szlachetnego urodzenia nie mogła liczyć na wolność. Urodziła się po to, by spełniać życzenia mężczyzn. Po raz setny zaczęła się zastanawiać, jak wyglądałoby jej życie, gdyby nie urodziła się kobietą. Podeszła do okienka strzelniczego i z trudem otworzyła drewniane okiennice. Patrząc na ciemne nocne niebo zaczęła się zastanawiać, jak to jest być wolną. Jak to jest walczyć na wyprawach krzyżowych, leżeć pod gwiazdami na drugim końca świata, oglądać nieznane lądy, poznawać innych ludzi. Bardzo chciała wiedzieć, co robił jej narzeczony przez te wszystkie lata, i usiłowała sobie wyobrazić, jak on wygląda. Może miał podbródek jak topór, ręce jak patelnie i blizny na całym ciele? Niewykluczone, że zwano go Czerwonym Lwem z powodu ognistego koloru czupryny? Miała nadzieję, że nie. Kowal zatrudniony na zamku był rudy, włosy wyrastały mu z głowy niczym rzadkie kępki trawy, a co gorsza - sterczały również z nosa i uszu. Tyle pytań bombardowało jej umysł, że nie mogła zasnąć, choć bardzo się starała. Leżała po prostu w łożu, tak jak co noc, odkąd przybyła do zamku, który niegdyś był jej domem. Ale Camrose nie był już tym samym zamkiem, jaki zapamiętała z dzieciństwa. Po śmierci ojca Clio przejęli go Walijczycy, a dziewczyna sądziła, że posiadłość jest stracona na zawsze. Rok temu jej narzeczony przesłał jednak do klasztoru wiadomość, z której wynikało, że król Edward już kilka miesięcy po koronacji odzyskał zamek. Teraz na mocy rozkazu 35

JILL BARNETT

króla zarówno Clio, jak i jej ziemie należały do Merricka Beaucourta. Jednak dziewczyna nie czuła się już w zamku jak w domu. Camrose wydawał się jej dziwny, zimny i ciemny nawet w świetle dnia. Mury podwyższono i pogrubiono, przez co Clio odnosiła wrażenie, że jest zamknięta w wieży. W miejscu wypolerowanych krat oraz cienko wyprawionej skóry, wyszywanej we wzór przedstawiający sokoła oplecio­ nego bluszczem, pojawiły się toporne drewniane okiennice. A niania Clio opowiadała wszak kiedyś dziewczynce, że jej babka we własnej osobie wyszywała te zasłony, łącząc herb rodowy męża ze swoim. Clio bardzo lubiła tę skórę i kratki, gdyż przez nie zawsze prześwitywało słońce. Teraz jednak w komnatach nawet rano panował mrok, śmierdziało dymem i stęchlizną. Nie pozostało nic, co niegdyś należało do jej rodziny. Zniknęły gobeliny oraz futrzaki, komody z piękną pościelą i poduszki wypchane gęsim puchem. Stelaż łóżka był twardy, siatka siermiężna, wykonana z grubego sznura. Z materaca wystawała słoma. Szorstka wełniana kołdra drażniła skórę i powodowała swędzenie, choć Clio usunęła z niej pchły. Wróble i gołębie uwiły gniazda na parapetach i — sądząc po paskudnie zanieczyszczonej podłodze — latały swobodnie po całym zamku. Uprzątniecie komnat zajęło Clio i służącym. którzy przybyli wraz z nią do Camrose, niemal tydzień. Kobiety nie miały zbyt wielu powodów do dumy. Mogły się szczycić swymi dziećmi, mężem i czasem jeszcze domem. Aby ratować dobre imię niewiast zamieszkujących Camrose przed jej przybyciem, Clio postanowiła doprowadzić zamek do poprzedniego stanu. Pragnęła, by był piękny, Ale to okazało się niemożliwe, więc dziewczyna starała się przebywać w komnatach znanych jej jeszcze z dzieciństwa i - czekając 36

CUDA

na przybycie narzeczonego - zajmowała się raczej własnymi sprawami. Jednocześnie usiłowała walczyć ze strachem, jaki ogarniał ją na myśl o spotkaniu z człowiekiem zwanym Czerwonym Lwem. To imię nie budziło w Clio przyjemnych skojarzeń. Niestety, choć bardzo się starała, nie zdołała zabić w sobie lęku. Ta dziwna bojaźń tkwiła w jej duszy, wyraźna i realna niczym zły sen, który pragnie się zapomnieć tak szybko, jak to możliwe. A Clio nie mogła zapomnieć o strachu ani też o tym, iż jej życie oraz przyszłość znalazły się w rękach obcego człowieka. Z tej właśnie przyczyny postanowiła zawrzeć tę znajomość w odpowiednich warunkach. Pragnęła wyjść oblubieńcowi na powitanie wdzięcznym krokiem podpatrzonym u dworek królowej, bez strachu, z ufnością, puma nakazała jej pokazać temu mężczyźnie to, co on tak bezdusznie ignorował. Postukała palcem o wargi, przymknęła oczy i pomyślała o wszystkich eleganckich damach. Próbowała przywołać ich obraz, przypomnieć sobie dokładnie, jak wyglądały. Po chwili zrobiła dwa kroki do przodu, a następnie kolejna dwa. Głęboki oddech, uniesienie podbródka, przekrzywienie głowy, stopy ślizgające się po marmurze niczym łabędź sunący wdzięcznie po gładkiej tafli jeziora. Wykrzywiła wargi. Podeszwy jej pantofli ocierały się o kamienną podłogę, co brzmiało jak zgrzytanie stali o kamień. Pokonując ból zębów, ujęła haftowana szatę i skłoniła głowę. - Witaj, panie - szepnęła. Ugięła nogę w ukłonie, ale zrezygnowała. - Nie, nie, inaczej - mruknęła, marszcząc czoło. Znów cofnęła się lekko, wyprostowała ramiona, wyciągnęła dłoń po to, by ją po chwili opuścić w bezwładnym geście, odpowiednim dla kruchej kobiety, i postąpiła krok naprzód. 37

JILL BARNBTT

- Sir Merricka, Cudownie jest poznać tak znakomitego - Skłoniła się nisko i wyprostowała z zadziwiającym wdziękiem. - Musisz mi powiedzieć, panie, co cię zatrzymy­ wało przez tyle długich lat. Ścinanie głów? - Powiodła dłonią po szyi i wystawiła język. - A może smażenie ludzi w gorącym - Podniosła dzban stojący blisko okna i wylała wodę na zewnątrz, chichocząc jak potępieniec. — Czy też... - od­ wróciła się, uniosła dłonie wysoko nad głowę, udając, że trzyma w nich wyimaginowaną broń, zamachnęła się szeroko i skrzywiła — ...czy też po prostu najzwyklejsze rozłupywanie nieszczęsnych innowierców toporem? Przybrała wdzięczną pozę, stanęła naprzeciwko kolumny i uśmiechnęła się słodko. - Ach, rozumiem. Nie toporem, tylko maczugą. Z kolcami. No cóż, nigdy czegoś podobnego nie widziałam. - Zatrzepotała rzęsami. - O co pytałeś, panie? - Złożyła ręce jak do modlitwy — Ależ oczywiście, że widzę twoje wspaniałe muskuły. — Urwała i otworzyła szeroko oczy. — Czy chciałabym ich dotknąć? Z przyjemnością, ale musiałbyś uklęknąć, bo nie mogę cię dosięgnąć. Jestem maleńką, słabą kobietką, która nadaje się przecież jedynie do małżeństwa. - Wydawszy stłumiony okrzyk, przyłożyła ręce do serca. - Czekanie na mężczyznę to taka udręka. Powiedz, panie rycerzu, kiedy zdecydowałeś się wrócić i pojąć mnie za żonę? Popatrzyła pytająco na kolumnę. - Może się bałeś, że jeśli jeszcze poczekasz, to się zestarzeję i nie będę mogła dać ci dzieci? - Pokiwała głową, podniosła palec i odwróciła się na pięcie. - No, oczywiście. Przecież mężczyzna musi mieć dziedzica. Oczywiście, płci męskiej. Co wiec zamierzasz uczynić, jeśli łaska, z dziewczynkami, jeśli takowe przyjdą na świat? Machnęła beztrosko ręką, jakby odpędzała natrętną muchę. 38

CUDA

- Zapewne wrzucisz je do bagna w oczekiwaniu na następcę równie niewrażliwego i gburowatego jak ojciec. Z udanym zafrasowaniem dotknęła lekko policzka. - Mój Boże! Byłabym zapomniała. Jaka ja jestem głupia! Przecież ty oddasz tych chłopców na wychowanie jakiemuś innemu nieokrzesanemu tumanowi, wyłącznie po to, by nie zaznali matczynej miłości. Bo przecież takie uczucie mogłoby uczynić z nich tchórzy, a nie prawdziwych męż­ czyzn. Ujęła fałdy wełnianej sukni w obie dłonie. - My, kobiety, płoche, do niczego niezdatne istoty, po­ trafimy tylko wydawać na świat dzieci i uprawiać damski sport. - Stając na paluszkach, okręciła się wokół własnej osi i złożyła głęboki ukłon. W tej samej chwili usłyszała gromkie brawa. Wyprostowała się i odwróciła tak szybko, że zgasiła niechcący rękawem sukni jedną z palących się Świec. Druga rzucała ponury cień na komnatę. Przy drzwiach stali dwaj rycerze. Jeden z nich opierał się o framugę i rechotał radośnie. Drugi wyglądał tak, jakby nigdy się nie śmiał. Nogi zaczęły ciążyć jej jak ołów. Przenosiła wzrok z jednego mężczyzny na drugiego, po czym zdecydowała się utkwić spojrzenie w przystojnym rudzielcu, który - nie przestając chichotać - zmierzał właśnie w jej stronę. Ujął jej dłoń i skłonił się nisko. - Roger FitzAlan Wells do usług, pani - Wyprostował się i popatrzył na nią spod złośliwie przymrużonych powiek. - Oraz mój towarzysz - pochylił głowę - lord Glamorgan. Później, gdy wspominała tę chwilę, wydawało jej się, że słysząc tytuł „lord", zrobiła niewielki dyg. ale nie była tego całkowicie pewna, gdyż najchętniej zapomniałaby na zawsze 39

JILL BARNETT o tej żenującej chwili. Dlatego też wbiła wzrok w rudowłosego rycerza. - Nie będzie jej potrzebna twoja brzytwa - powiedział mężczyzna z uśmiechem, odwracając głowę do swego kompana. Tamten nie miał jednak szczególnie ubawionej miny. Clio za wszelką cenę próbowała ukryć lęk. Nie wiedziała, kim są jej goście ani też z jakiego powodu przybyli do zamku. Niezdolna, by oderwać od nich wzrok, wpatrywała się jak urzeczona w surową twarz i lodowato niebieskie oczy czarnowłosego. - Jesteś lordem Glamorgan, panie? - spytała lekko załamu­ jącym się głosem. Omal się nie skrzywiła. Pomyślała, że z jej tonu przebija lęk, więc uniosła dumnie podbródek, by nadać sobie królewski, nieustraszony wygląd. — Otrzymałem ten tytuł w ubiegłym roku. Mówił głębokim, metalicznym głosem, równie lodowatym, jak jego oczy. Gdy podchodził do niej wolnym krokiem, z każdym przebytym metrem wydawał się jej większy. Clio nie ruszyła się z miejsca, choć instynkt nakazywał jej ucieczkę. Mężczyzna zatrzymał się zaledwie o krok od dziewczyny. Wszystko i wszyscy odpłynęli gdzieś w przestrzeń, w pokoju zaś zrobiło się tak duszno, jakby pozamykano okiennice, a całe powietrze wypuszczono na zewnątrz. Po chwili przy drzwiach rozległ się hałas. Lord odwrócił się| tak szybko, że Clio omal nie zemdlała. Glamorgan ścisnął głownię miecza, a drugą ręką dobył sztylet Do pokoju — w pełni swej niezdarnej chwały - wtoczył się Bęc odziany w wełnianą koszulę nocną, spod której wyglądały chude łydki, kościste kolana i stopy ogromne jak bochenki chleba. Chłopiec zatrzymał się, wypinając kościstą pierś niczym chudy kurczak, i pomachał pochodnią jak mieczem. 40

CUDA

— Obronię cię, pani. Sir Roger uniósł dłoń. — Nie musisz wzniecać pożaru, chłopcze. Nikomu nie stanie się krzywda. Clio odniosła wrażenie, że lord wymamrotał coś pod nosem, i podniosła na niego wzrok. Glamorgan nadał wpatrywał się w Bęca, ale przynajmniej schował sztylet. Chłopiec popatrzył sceptycznie na obu mężczyzn. — Dlaczego miałbym wam wierzyć? — Bo lord Glamorgan nigdy nic kłamie. r Lord? - Do tej pory Bęc miał okazję poznać tylko rycerzy, więc popatrzył na de Beaucourta z taką sama czcią, z jaką pielgrzym spoglądałby zapewne na relikwie, — Tak - odparł sir Roger. - Ale to jest zupełnie nowy tytuł, chłopcze. Bęc nadal nie spuszczał z niego oka. — Otrzymałeś go za męstwo, panie? Roger wyciągnął rękę i zburzył chłopcu włosy. — Tak.. Król rzadko obdarza tytułami tchórzy. Lord tym razem nic nie powiedział, tylko popatrzył na Bęca nieprzeniknionym wzrokiem. Ta chwila ciągnęła się całą wieczność. Clio pomyślała, że jeśli brunet uderzy chłopca, to ona natychmiast go kopnie i schowa się za tego sympatycznego rudzielca, sir Rogera. Zresztą lord i tak by ich przecież nie zabił — miał tu najwyraźniej jakąś sprawę do załatwienia i sprawiał wrażenie człowieka, który zawsze dostaje to, czego chce. Intuicja podpowiadała dziewczynie, że ten wysoki ciemno­ włosy rycerz zasłużył na wiele zaszczytów. Gdy na niego patrzyła, miała ochotę zniknąć. Mogła sobie doskonałe wyob­ razić, jak bardzo bali się ci, którzy musieli stawić mu czoło, gdy siedział na swoim wierzchowcu z mieczem w ręku. 41

JILL BARNETT

Złożyła lordowi głęboki ukłon, pochylając głowę niemal do samej ziemi. - Co cię sprowadza do Camrose, panie? — spytała, po­ wracając do normalnej pozycji. — Szukasz schronienia? Skinął stanowczo głową. - Rozumiem. — Urwała, ale on nadal milczał. - Potrzebujesz zapasów? Jeszcze jedno kiwnięcie głową. Nie wiedziała, czy pragnie, aby się odezwał, czy też raczej, żeby wyszedł. — Jestem w Camrose dopiero parę dni, panie. Nie wiem dokładnie, co mamy w spiżarniach. - Zrobiła krok do odejścia, ale Glamorgan wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię. — Nie ma pośpiechu. Zostaniemy tutaj przez jakiś czas. Zerknęła na dłoń na swoim ramieniu i popatrzyła na niego spod przymrużonych powiek. — Na jakiej podstawie sądzisz, panie, że jesteś tu mile widziany? Puścił ją. krzyżując ręce na piersiach. — Ten zamek należy do mnie - odparł, przenosząc wzrok z Clio na Rogera. — Zamek należy do lorda Camrose i mojego narzeczonego w jednej osobie. Ufam, że ani sir Merrick, ani król nie wpuściliby cię do zamku. W jego oczach pojawił się dziwny błysk, którego nie potrafiła rozszyfrować. Wcale by się jednak nie zdziwiła, gdyby mężczyzna dobył miecza i rozpłatał jej głowę. — Nazywam się Merrick de Beaucourt. Bęc aż rozszerzył oczy ze zdziwienia. - Czerwony Lew? We własnej osobie? 42

CUDA

- Tak. - Mężczyzna odwrócił się od Bęca i przygwoździł Clio wzrokiem. — Czerwony Lew czyli nieokrzesany tuman. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Merrick postąpił krok naprzód. Instynkt kazał się jej cofnąć. De Beacourt postępował uparcie w ślad za nią. Po kolejnym kroku w tył, dotknęła plecami zimnej ściany obok okna. Oparła ręce o marmur i zebrała się na odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Uniósł dłoń na wysokość jej twarzy. - Nie bij mnie. Usłyszała, że sir Roger tłumi śmiech, i przeniosła na niego wzrok. Rudzielec, wyglądający niczym uosobienie łagodności, potrząsnął głową, jakby chciał jej dać w ten sposób do zrozumienia, że nie ma się czego obawiać. A sir Merrick nadal wpatrywał się w nią w milczeniu z uniesioną dłonią. - Nie biję bezbronnych kobiet. Zamiast się uspokoić, Clio wpadła w gniew. Poczuła się słaba, głupia i niezdolna, by zrobić cokolwiek bez jego pomocy. Przez ułamek sekundy nawet żałowała, że Merrick jej nie uderzył. Policzek wydawał się mniej upokarzający niż wypowiedziane przez niego słowa. Uniósł jej podbródek, wiec musiała mu patrzeć prosto w twarz. Nie był pięknym mężczyzną. Raczej wojownikiem: Człowiekiem, którego życie wiązało się z bitwą, zbroją i mieczem. Wystarczyło na niego popatrzeć, by dojść do wniosku, że męskość osiągnął na polu bitwy. Nos miał długi i prosty, włosy czarne jak skrzydła proro­ czych kruków Gladdys. Brwi rysowały się gniewnie na szerokim, ogorzałym czole, a podbródek i kości policzkowe wyglądały tak, jakby wyciosano je w kamieniu. Na ogorzałej 43

JILL BARNETT

cerze, spalonej przez słońce Dalekiego Wschodu, jaśniała cienka blizna. Było w nim coś mrocznego - od ciemnych włosów począwszy na pochmurnej minie skończywszy. Pomijając oczy. Niebieskie oczy. Nie tak błękitne jak letnie niebo ani jak morze o zmierzchu, ale jasnoniebieskie i wyraziste niczym sople zwisające z dachu stajni w chłodny zimowy poranek. Jako mała dziewczynka, Clio patrzyła czasem przez takie sople zwisające z gontów spiżarni i widziała wykrzywiony obraz tego, co znajdowało się za nimi. Do jakiego rodzaju ludzi należał mężczyzna, w którego ręce przyszło jej oddać życie i majątek? Widywała już wprawdzie wojowników, ale Merricka nie znała. A on wyglądał i zachowywał się tak, jakby był tylko wojownikiem - zimnym i ostrym jak topór, wyzutym z uczuć. Clio nie wiedziała, czy tkwi w nim serce mężczyzny, czy też raczej zamazany obraz tego, czym powinien być człowiek. Położył jej olbrzymie dłonie na ramionach i uwięził tak, że nie mogła się oderwać od ściany. Stała więc nieruchomo, poszukując gorączkowo słów. - Tu jest okno, kobieto. Rozum odmówił jej nagle posłuszeństwa. - Odsuń się stąd. - Popatrzył na Clio ze smutnym uśmie­ chem i powiódł zgrubiałym palcem po jej policzku - Jeszcze mi się nie znudziło wrzucanie do bagien takich bezużytecznych stworzeń.

5

Nie wrzucił wprawdzie Clio do bagna, ale miał na to najwyraźniej wielką ochotę. Poinformował ją tylko aroganckim tonem, że następnego dnia zamierza obejrzeć zamek i liczy na jej towarzystwo. Nie dał jej szansy na odpowiedź. Zanim odzyskała głos i zrozumiała, że Merrick po prostu z niej zakpił, obaj mężczyźni wyszli z komnaty równie zwinnie i cicho, jak weszli. Dlatego też trudno było zrozumieć, dlaczego następnego ranka Clio idzie do westybulu tak tanecznym krokiem. Przy śniadaniu połknęła szybko trochę sera i - podśpiewując radośnie - spojrzała na zegar kupiony od kupca weneckiego na odpuście w Michaelmas. Czas mijał. 45

JILL BARNETT

Zamknęła drzwi do sypialni, poszła w stronę schodów i zbiegła po kręconych stopniach, wykonując układ taneczny własnego pomysłu. Trzy schodki w dół, jeden w górę. I znów trzy w dół, jeden w górę. Już na dole zanuciła fałszywie jakaś radosną melodyjkę i podrzuciła kilkakrotnie czerwone jabłko. Następnie chwyciła je i odgryzła pokaźny kęs. Mmm. Pyszne. Zerknęła na jedno z wysokich okien. Przez otwartą okiennicę do komnaty wlewał się strumień żółtego światła, w blasku którego kamienna podłoga wyglądała tak, jakby była ulana ze złota. Ten poranek należał do tych nielicznych poranków, kiedy wszystko wydawało się wspaniałe. Co za cudowny dzień. A to wszystko dlatego, że Clio spóźniła się o całe dwie godziny. Podczas bezsennej nocy dziewczyna wpadła bowiem na wspaniały pomysł, a raczej przystosowała do własnych potrzeb taktykę Fabiusza Kunktatora. Rolę Hannibala odgrywał tu narzeczony Clio, Lord Ponurak, który uznał za stosowne zostawić ją w klasztorze dwa lata dłużej, niż obiecał. Aby wyrównać rachunki i zyskać poczucie siły, Clio doszła do wniosku, że nie musi gnać na złamanie karku, by wypełniać jego rozkazy. Obliczyła bowiem, że gdyby nawet spóźniała się codziennie o dwie godziny, i tak nie zrekompensowałaby sobie krzywd, choć, oczywiście, postanowiła spróbować. Wchodząc do westybulu marzyła wyłącznie o tym, by zobaczyć jego twarz. Przeszła przez ciemny kamienny hall, oświetlony jedną tylko pochodnią, i minęła niszę, gdzie wisiał niegdyś flamandzki gobelin. Nie dostrzegła tam jednak niczego oprócz otynkowanej ściany i haka na kilimy. Ścianę szpeciły wyszczerbienia sugerujące, iż ci, którzy przywłaszczyli sobie Camrose, ćwiczyli tu rzuty toporem. 46

CUDA

Opłakała gobelin - przedmiot dumy jej babki. Nikt nie wiedział, co się z nim stało, ale Clio postanowiła solennie, że wszystkie piękne przedmioty tworzące atmosferę zamku, pielęgnowane przez mieszkanki Camrose, wrócą niebawem na swoje miejsce. A gdyby sir Merrick okazał się niewart złamanego centa, zawsze mogła czerpać zyski ze sprzedaży walijskiego piwa, Nie zamierzała błagać żadnego mężczyzny o cokolwiek. Poznając przepis na wrzosowe piwo, nie miałaby zresztą takiej potrzeby. Strząsnęła okruszki z szafranowożółtej tuniki. Wyglądała w niej tak blado, że kiedyś, gdy ją włożyła, przeorysza spytała, czy Clio przypadkiem nie jest chora. Wczesnym rankiem splotła przepaskę z wikliny i upięła loki na dworską modłę. Clio miała tyle włosów, że węzły ledwo mieściły się jej za uszami. Obciągnęła nieco za długie rękawy sukni, przez co wydawała się mniejsza i słabsza. Jak to bezbronna kobieta. Na koniec przywdziała minę obrażonej niewinności. Jak to? Ja? Spóźniona? Nonszalancko skręciła za róg i weszła do westybulu. Stanęła jak wryta. Westybul był pusty. Żadnych rycerzy. Żadnego posiłku na stole. Żadnych służących biegających tam i z powrotem jak spłoszone ptaki. Żadnego wina na obrusie, szczeku talerzy ani rozwścieczonego lorda. Położyła ręce na biodrach i rozejrzała się. Nawet pies nie chrapał przy kominku. Czyżby oni nie wiedzieli, co Clio zaplanowała? Hm! Po chwili była już na dziedzińcu, Gęsi i kurczęta skubały trawę, a kogut z czerwonym dziobem puszył się jak typowy 47

JILL BARNETT

mężczyzna obok ścieku pod murem. Kurczęta nie zwracały na niego uwagi. Obok walącej się szopy bednarza chował się Cyklop. Na jego kociej głowie -przypominającej z daleka paradny złocisty hełm - przycupnął Groszek. Clio zaczęła się zastanawiać, co sokół knuje. Od powrotu rzadko ich widywała. Na zamku nie brakowało myszy. Obaj wyraźnie utyli, a ich oczy nabrały charakterystycznego zado­ wolonego wyrazu. Na dziedzińcu nikogo nie było. Clio pomaszerowała dalej, za mury obronne; tam jednak panował podobny bezruch. Odnosiła wrażenie, że jest ostatnią pozostałą przy życiu osobą na całym Bożym świecie. Zza podniesionej kraty dochodził do niej hałas. Po rozciąg­ niętych nad fosą długich deskach wyszła na zewnątrz. Wszyscy mieszkańcy zamku, a także chłopi pańszczyźniani i całe hordy uzbrojonych wojowników sformowali pewien rodzaj szyku bojowego wzdłuż pól, gdzie - nieco dalej, z tyłu - ustawiono ogromny namiot Z czterech stron namiotu łopotały proporce ozdobione herbem Merricka wyobrażającym biały krzyż na czarnym polu oraz czerwonego lwa. Ilekroć powiał wiatr, flagi marsz­ czyły się i wyhaftowane na nich lwy ożywały. Wyglądały tak, jakby szykowały się do skoku. Próbując zrozumieć, co się właściwie dzieje, Clio wypatrzyła Merricka wychodzącego naprzód. De Beaucourt nie włożył hełmu ani zbroi, jedynie kolczugę i długą czarną tunikę ze srebrnym łańcuchem. Nie zapomniał jednak o mieczu. Lekki wietrzyk rozwiewał sięgające karku włosy pozłocone przez chwilę słonecznym blaskiem. Figlarny promień przesko­ czył jednak niżej i odbił się od srebrzystej klingi, rażąc dziewczynę w oczy. 48

CUDA

Z założonymi z tyłu rękami Merrick szedł naprzód. Co chwila przystawał, by zamienić choć parę słów z zebranymi. Służący wcale się go nie bali... na razie nie. Żaden z nich ani przed nim nie klęczał, ani się nie płaszczył. Idąc w kierunku namiotu, Clio czuła na sobie spojrzenia chłopów i ludzi Merricka. Nie zwracając na nich uwagi, szukała wzrokiem sir Rogera, ale rudzielca nigdzie w pobliżu nic było. Koniec marzeń o suchym lądzie w czasie powodzi - pomyślała. Zatrzymawszy się o kilka kroków od Merricka, oczekiwała jakiejś reakcji z jego strony. Burknięcia. Zimnego spojrzenia. Albo może ryku, który pasowałby bardziej do Czerwonego Lwa. Czekała. Nie przewidziała, że de Beaucourt postanowi ją zignorować. Jakaś przekorna, perwersyjna cząstka Clio nakazywała jej podejść i mocno go kopnąć, ale nic była przecież głupia. Zirytowała się po prostu tym, że jej wspaniały pomysł nie przyniósł pożądanych efektów. Stała tak przez dłuższy czas, aż w końcu zgromadzeni ludzie zaczęli spoglądać na nią ze współczuciem, przez co poczuła się jeszcze bardziej narażona na pośmiewisko i upokorzona. Jej oblubieniec rozmawiał właśnie z jednym z chłopów, Thomasem Plowmanem, który uprawiał najwięcej akrów i co rok zasiewał jęczmień, pszenicę, owies i żyto. Thomas opowiadał swemu panu o ziemi, wodzie, glebie i najlepszym zbożu. Clio czekała i czekała. Przestępując z nogi na nogę, uniosła podbródek, aby nikt nie mógł się domyślić, jak bardzo jest zażenowana. Lord Merrick zwróciłby większą uwagę choćby na muchę przelatującą mu koło nosa. Za wszelką cenę próbowała zwrócić myśli w innym kierun­ ku. Zaczęła więc robić obliczenia, tak jak uczono ją w zakonie, Do wzoru podstawiła jedynie nowe dane. 49

JILL

BARNETT

Gdyby miała dwie maczugi, cztery topory i młot, ile razy musiałaby nimi walnąć Merricka po głowie, by zwrócić jego uwagę? A jeśli dysponowałaby słojem pełnym żądnych krwi pcheł i dzbanem lepkiego miodu, co włożyłaby mu pod zbroję? Mając do wyboru trzy żaby lub widły, co... Lady Clio, panie. - Gdy Thomas Plowman wymówił jej imię, znowu poczuła na sobie spojrzenia wszystkich zebranych. Wszystkich, oprócz Merricka. Zauważyła, że zesztywniał, ale nadal zachowywał się tak, jakby nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Może naprawdę niczego nie zauważył. Albo ogłuchł podczas bitwy. Ewentual­ nie zgłupiał wskutek odniesionych obrażeń głowy. Chyba że... - A więc moja lady Clio zgłosiła roszczenia w stosunku do zasiewów? — Nie wszystkich. - Thomas przenosił niespokojnie wzrok z Clio na Merricka. O, do diaska! Merrick mógł się za chwilę dowiedzieć o jej browarze. Potrząsnęła ostrzegawczo głową, ale chłop już na nią nie patrzył. - Lady Clio zależy tylko na jęczmieniu - ciągnął Thomas, nawet się do niej nie odwracając. - Zamierza skupić od chłopów ich własną część zbiorów i warzyć piwo. - Piwo?-Merrick odwrócił głowę i spojrzał jej prosto w oczy. A więc od początku wiedział, że ona tam jest Tak, panie. - Lady Clio nauczyła się warzyć takie specjalne piwo podczas pobytu w klasztorze. Obiecała, że wystarczy go dla tych wszystkich z Camrose, którzy na razie piją tylko jabłecznik i miód. Niełatwo było zachować spokój pod tym przeszywającym spojrzeniem niebieskich oczu i wobec chłodnej rezerwy Merricka.

50

CUDA

— Nasza pani zamierza otworzyć browar - powiedział z dumą Thomas. — Ach, tak — przytaknął Merrick, patrząc na Clio z nie­ przeniknionym wyrazem oczu. - Tak, panie. Clio wiele by dała za to, by Thomas się nie wygadał. - Chodźmy, pani. - Merrick wyciągnął do niej rękę. Z jego tonu wynikało wyraźnie, że nie zostawia dziewczynie wyboru. Nogi Clio poruszały się niejako z własnej woli, bo w duszy wrzało. Gdzie twoja duma? Zignoruj go tak samo, jak on zignorował ciebie — odezwał się głos serca. Nie doprowadzaj Czerwonego Lwa do szału - podpowiadał rozum. Podała dłoń Merrickowi, bo właściwie nie miała innego wyjścia. Czuła zgrubienia i odciski na jego skórze, powstałe zapewne od głowni miecza, cugli rumaka, a także lancy, maczug oraz innych rodzajów broni. Podanie dłoni było prostym kurtuazyjnym gestem w stosun­ ku do dam szlachetnego rodu. Wielu mężczyzn ujmowało rękę Clio - jej ojciec, król, inni. Dotyk Merricka miał jednak inny - bardziej intymny, prywatny, niepokojący charakter. Jak gdyby czytając w jej myślach, de Beaucourt odwrócił się do tłumu. Ich ręce nadal były złączone, tak by wszyscy mogli je zobaczyć. Clio doznała wrażenia, że zaczynają stanowić jedność. Poczuła się tak, jakby zakuto ją w kajdany. Z głębokim przeświadczeniem o straszliwej przyszłości — tysiąckroć bardziej przerażającej niż ta zwiastowana przez najgorsze omeny starej Gladdys —dziewczyna zrozumiała nagle, że traci osobowość.

CUDA

6

M e r r i c k prowadził swoją oblubienicę w stronę zamku. Clio szła obok niego jak na szafot. W niczym nie przypominała tej efemerycznej, zwiewnej istoty tańczącej w westybulu pierwszego wieczoru. Srebrne sploty już nie zakrywały jej kolan. Ciemnozielona szata nie podkreślała głębokiej, leśnej barwy jej oczu. Z warg znikł uśmiech. Dziewczyna miała bladą, niemal szarą cerę i włożyła tunikę w okropnym, kloacznym kolorze. Włosy zaczesała do tyłu i upięła w węzły nad uszami, co nadawało jej twarzy kształt jajka z uchwytami. Jej diadem z powykręcanych gałązek jeżyny przypominał do złudzenia cierniową koronę. Jedwab zakrywający czubek głowy miał tak obrzydliwą szaroniebieską barwę, że od­ straszyłby nawet mole. 52

Przyszła mu nagłe do głowy absurdalna myśl, że Clio jest pewnie legendarna, ulotną istotą, która ożywa dopiero o północy. Słońce z pewnością nie dodawało jej witalności. Czekał, by wreszcie przemówiła, zadała mu jakieś pytanie. By powiedziała cokolwiek. Ale słyszał tylko odgłos ich kroków oraz dźwięki dochodzące od strony namiotu. Clio milczała jak głaz. Popatrzył przed siebie. - Opowiedz mi o tym piwie — poprosił w końcu. Podniosła głowę. - Nie ma wiele do opowiadania. - Mówiła szybko, jakby chciała wyrzucić z siebie wszystkie słowa na jednym wydechu. - Klasztor sprzedawał piwo - ciągnęła, patrząc przed siebie pustym wzrokiem. - Ja mieszkałam u zakonnic wyjątkowo długo, więc przeorysza kazała mi pomagać siostrze Arnice, której udało się zdobyć specjalny przepis. - Jaki przepis? - Ach, na taki mocniejszy gatunek. Wszyscy chętnie go kupowali. - Skoro znasz się na tych sprawach, powierzę ci obowiązek zatrudnienia piwowara. - Nie! Zamarł. Nie spodziewał się tak nagłego przypływu energii. - Sama chciałabym to robić. Skonstatował ze zdziwieniem, że położyła mu dłoń na łokciu. - Dlaczego chcesz zawracać sobie głowę piwem? - Zależy mi na tym. panie. Bardzo lubiłam swoje zajęcie. Przed śmiercią siostry Arnice pracowałyśmy nad pewnymi nowymi składnikami. - Jakimi składnikami? 53

JILL BARNETT

- Przyprawami oraz ziołami. Nic szczególnego. - Nie cofając dłoni z ramienia Merricka, popatrzyła mu prosto w oczy. - Będziesz tu miała całą masę obowiązków. - Wiem, ale obiecuje, że Camrose zasłynie z najlepszego piwa w okolicy. A tobie dam słowo, panie, że niczego nie zaniedbam. Z tonu Clio przebijała duma i de Beaucourt uświadomił sobie nagle, że zaczyna rozumieć ambicję dziewczyny. - Pozwalam ci warzyć piwo - powiedział zerknąwszy na małą rączkę na swoim ramieniu. Gdy pokornie skłoniła głowę, pomyślał, iż to zapewne wpływ klasztornego wychowania. - Dzięki, panie. - Tylko nie próbuj podawać moim ludziom wrzosowego piwa - dodał, żeby się z nią podroczyć. - Wrzosowego piwa? - Cofnęła gwałtownie rękę i popa­ trzyła na niego ze zdziwieniem. -Widzę, że nie słyszałaś tej opowieści. Ludzie powiadają, że piwo, jakie warzyli Piktowie, posiadało tajemną moc, dzięki której udało im się pokonać Juliusza Cezara. Oczywiście nic takiego nie istnieje, ale głupcy nadal próbują je produkować i skutek tych niezdarnych poczynań jest taki, że trują tylko piwoszy. Zrobiło się jej słabo. Z przylepionym uśmieszkiem popa­ trzyła na Merricka. - Daję ci słowo, panie, że nigdy nie otruję twoich ludzi. - Tylko żartowałem. Ponadto sądzę, moja droga Clio, że powinnaś mówić do mnie po imieniu. Nie odpowiedziała. Szli wprawdzie razem do zamku, który należał do nich oraz ich przyszłego potomstwa, ale w dalszym ciągu byli sobie obcy. 54

CUDA

Patrzył na dziewczynę, usiłując zgadnąć, o czym ona właściwie myśli. - Uczyniłaś niemądrze, opuszczając klasztor bez opieki - To niedaleko stąd. - Nie martwiła mnie odległość. - Ani też życie, jakie musiałam tam wieść w ciągu ostatnich dwóch lat — dodała i popatrzyła na niego z taką miną, jakby te słowa wyrwały się jej zupełnie niechcący. Najpierw długo milczał i przyglądał się Clio tak, jakby pragnął zajrzeć do wnętrza jej głowy. Ona również zamilkła, ale odwróciła wzrok. Najwyraźniej nie zamierzała pozwolić, by Merrick wniknął w jej myśli. - Jesteś zła, bo nie przyjechałem cię poślubić w umówio­ nym czasie. Nie odpowiedziała, szła tylko obok niego, jakby w ogóle się nie odezwał. - Milczysz? Nie masz nic do powiedzenia? - Powiedziałam już dość. - Nawet nie połowę tego, co chciałaś. - Było, minęło - stwierdziła krótko. - Co się stało, to się nie odstanie. Trudno. Nie potrafię zmienić przeszłości - Wiem. — Nie umiała ukryć irytacji i chyba się nawet szczególnie o to nie starała. W głębi serca pragnęła, by Merrick był świadom, jak wielką żywi do niego urazę. Z jej tonu przebijało zniecierpliwienie. Nie rozumiała. Nie chciała zrozumieć. - Jestem wojownikiem, Clio. Gdy wymówił jej imię, spojrzała mu prosto w oczy. - Przez piętnaście lat byłem rycerzem. Przedtem uczono mnie długo sztuki wojennej. Nic innego nie potrafię. Wypeł­ niam tylko rozkazy mego króla. Z nim liczyłem się najbardziej. 55

JILL BARNETT

To kwestia honoru. Ocaliłem mu życie. A gdyby nie on, gniłbym teraz na jakiejś pustyni, a ty byłabyś zaręczona z kościotrupem. Nie przepraszał. Nie próbował się tłumaczyć. Nie zamierzał jej również uspokajać. Mówił do niej tak samo, jak do swoich żołnierzy lub służących - rzeczowo, konkretnie, tonem wykluczającym wszelką dyskusje. Skinęła głową, jakby przyjęła te słowa do wiadomości, ale znów pogrążyła się w milczeniu. Patrzył na czubek jej głowy, na której tkwił ten brzydki diadem. - Mam natomiast dla ciebie również miłe nowiny. Edward dał mi zezwolenie na przebudowę zamku. Stanęła jak wryta i uniosła brwi ze zdziwienia. - Co znaczy, że mogę odrestaurować Camrose — dodał. - Zezwolenie pociąga za sobą pokaźne dotacje. - Król dał ci pieniądze na remont?

- Tak.

Zachowanie Clio zmieniło się tak błyskawicznie, że Merrick patrzył na nią z niedowierzaniem. Dziewczyna nie wlokła się już w stronę drewnianego mostu, jakby niosła na swych barkach wszystkie grzechy świata. Szła lekkim, żwawym krokiem, wyprostowała plecy. A już wyraz jej twarzy wywarł na Merricku takie wrażenie, że musiał na chwilę odwrócić wzrok. Z Clio emanowała bowiem radość, ulga i coś, co trudno mu było nazwać. Nigdy czegoś podobnego nie widział i nie mógł uwierzyć, że w ich stosunkach zaszła tak gwałtowna zmiana. Patrzył na nią nadal zaskoczony i oszołomiony, gdyż ledwo wierzył własnym oczom. Pomyśleć tylko, że w dziennym świetle Clio wydała mu się zwyczajna! 56

CUM

Doznał głębokiego wzruszenia na myśl, że to za jego sprawą dziewczyna tak się rozpromieniła. Po chwili ta niezwykła kobieta znów pogrążyła się w zamyś­ leniu. A gdy tylko z jej twarzy zniknęło radosne zdziwienie, Merrick pomyślał, że pragnie, by Clio znów obdarzyła go uśmiechem. Kiedy przechodzili przez drewniany most, zatrzymał się na chwilę, by obejrzeć deski. - To trzeba wymienić, widzisz? - Wskazał jej miejsce, gdzie drewno było zmurszałe i przegnite. - Most powinien być mocniejszy. Każę tu położyć bloki kamienne albo drew­ niany most zwodzony wzmocniony żelazem. - Dobrze. - Skinęła głową na znak zgody. Cud! - Mogę sobie wyobrazić, jak to będzie wyglądało. - Cofnęła się o krok i objęła wzrokiem zamek. Merrick pomyślał, że ze względów bezpieczeństwa najlepszy byłby most zwodzony, który w razie ataku natychmiast by się podnosiło. - Najładniej wyglądałby kamień. Pomyślał, że Clio ma rację. Kamienny most miał również swoje zalety. Przede wszystkim nie mógłby się spalić. Przechyliła się przez drewnianą poręcz i skrzywiła widząc fosę. - Jest obrzydliwa. Należałoby ją wysuszyć i uzupełnić wodą. - Wysuszymy fosę. - Clio okazała się gospodarna. Był dumny z niej, ale także i z siebie, ponieważ przed sześcioma laty wybrał tę kobietę na żonę. - A także dwukrotnie, może nawet trzykrotnie powiększyć. Przez chwilę usiłował sobie to wyobrazić. Byłaby wówczas bardzo głęboka, trudna do napełnienia. Żadnej armii nie udałoby się sforsować murów obronnych zamczyska. 57

JILL BARNETT

O wiele trudniej byłoby również spalić drewniany zwodzony most, na który nadal miał ochotę. Podobał mu się pomysł posiadania całkowitej kontroli nad wejściem. - Wtedy mogłyby po niej pływać łabędzie - powiedziała jego narzeczona. Łabędzie? Clio wysforowała się. Szedł za nią z uniesionymi brwiami, patrząc, jak skocznym krokiem wychodzi za bramę. Po jego fosie nie mogły pływać żadne łabędzie. Chyba że plułyby trucizną i pożerały ewen­ tualnych wrogów. Zatrzymała się pod barbakanem i z zdegustowaną miną; spojrzała w górę. - Okropne, prawda? - spytała. Poszedł za jej wzrokiem. - To są właśnie te zabójcze otwory ? - Tak. - Nie wierzył własnym oczom. W dachu były zaledwie dwie dziury, małe i bezużyteczne. I to w zamku na granicy z Walią, gdzie bez przerwy należało się spodziewać ataku. Dwie malutkie dziurki. - Zgadzam się. To głupie. Postanowił wznieść wyższą wieżę obronną i upstrzyć ją całym sitem dziur, z których można by było zrzucać na wrogów najrozmaitsze pociski i strzały. Żaden wróg nie dałby rady się tamtędy prześliznąć. Przez kolejną godzinę wędrowali po zamku. Clio koniecznie chciała pokazać Merrickowi, gdzie niegdyś wisiały gobeliny i w których komnatach leżały dywany. Opowiadała mu również, jak wspaniałe polerowano kraty w oknach. Znosił to cierpliwe, gdyż rozumiała co biedna dziewczyna musiała przeżyć, zastając swój ukochany rodzinny dom w tak opłakanym stanie. Poza tym jako kobieta widziała wszystko inaczej niż on i inne rzeczy były dla niej najważniejsze, 58

CUDA

Kiedy wiec napomknęła o szybach, podczas gdy Merrick marzył o szczelinach na strzały, zupełnie się nie zdziwił. A kiedy w odpowiedzi na sugestie pobudowania większej liczby kominów opowiedziała mu o ozdobnych paleniskach, jakie widziała u królowej, po prostu nie zwrócił na to uwagi. Jego dama nie znała się zupełnie na sztuce wojennej. Dlatego też musiał zaakceptować jej zainteresowanie meblami, wi­ trażami oraz ornamentowanymi kominkami. Merrick myślał głównie o rozwoju. Zamierzał podwoić rozmiary twierdzy i ułożyć na dachu płaty blachy. Clio była prawdziwie zachwycona jego pomysłem, dopóki nie zro­ zumiała, że lord chce po prostu ochronić zamczysko przed palącymi się strzałami, a nie słuchać bębnienia deszczu o metal. Gdy usiedli przy stole, de Beaucourt zaczął tracić powoli cierpliwość. Clio nie chciała nic jeść i bez przerwy przesuwała talerz z chlebem tak, te Merrick nie mógł do niego dosięgnąć. Przez cały czas paplała również o nic nie znaczących szcze­ gółach. - Już sobie wyobrażam tę fosę, Merricku. Czarne łabędzie, lilie wodne, może kaczeńce i łódka. - Co takiego? - Łódeczka. - Chcesz, by walijscy wojownicy płynęli naszą fosą za­ słuchani w skrzeczenie łabędzi, wdychając zapach kwiecia? Może najlepiej wydać dla nich ucztę i opuścić zwodzony most na sam dźwięk trąb wojennych? Łypnęła na niego z miną, w której trudno było doszukać się pokory. - Nie musisz robić ze mnie idiotki. Myślałam o pięknie tego miejsca, a nie ataku Walijczyków. - Twierdza służy do tego, by chronić tych, którzy w niej mieszkają. 59

JILL BARNETT - Ja tylko marzyłam. Przechylił się przez stół i sięgnął po pajdę chleba, zanim Clio zdążyła przestawić talerz. - Doskonale cię jednak rozumiem, panie. Marzyłaś - prychnął. - Głupi, typowo kobiecy sposób spędzania czasu. — Odgryzł spory kawał chleba i zaczął żuć z upodobaniem. Patrzyła, jak połyka pieczywo, i na jej twarzy pojawił się zwycięski wyraz. - Jeszcze chleba, panie? - spytała, unosząc talerz. - Nie. - Zupełnie mu się nie podobała nagła słodycz w jej głosie i fakt, że znowu zaczęła się do niego zwracać per „pan". Nieco wcześniej był Merrickiem. Czekała chwilę, jakby rozkoszowała się smakiem jakiejś pysznej potrawy, i odstawiła talerz. - A wiec twierdzisz, że mężczyźni nie marzą? - Mamy lepsze rzeczy do roboty. - Ach, tak? A ty, panie? Podniósł na nią wzrok. - Jak to ja? - Twierdzisz, że marzenia są kobiece i głupie? - Tak uważam. - Nieomal się roześmiał. — Mężczyźni nie ulegają takim słabościom. -Ha! - Cóż owo „ha" miało wyrazić? - Tylko tyle, że nie jesteś kobietą, a twój umysł również potrafi wędrować po krainie fantazji. - Bzdura! Wojownik, który marzy, to martwy wojownik. Położyła dłonie na stole i pochyliła się do Merricka. - W takim razie rozmawiam z duchem. - Wyjaśnij mi to, proszę. - Może opuścimy most zwodzony i zaprosimy Walijczyków 60

CUDA

na ucztę? - powtórzyła zniecierpliwionym tonem, takim samym, jakim Merrick odezwał się do niej. Wstał, niezadowolony z jej śmiałości, i skłonności do utarczek. W końcu była kobieta i powinna mu we wszystkim ulegać. Oparł ręce na stole i popatrzył na nią spod oka. - Widocznie fantazjowałeś, panie. - Nie sadzę, pani. - Czyżby? Ha! Powoli zaczynał nienawidzić tego słowa. - Nie mamy mostu zwodzonego - oznajmiła i okręciła się na pięcie, z wysoko zadartym nosem. Po chwili słychać było tylko echo jej gniewnych kroków na kamiennych stopniach. Merrick nadał stał oparty dłońmi o stół, czuł się, jakby otrzymał potężny cios, i zastanawiał się, co się właściwie stało. Wyprostowawszy się z trudnością, doznał wrażenia, że tonie. Potrząsnął głową i wychylił szklanicę wodnistego wina, Nic nie pomogło. Rozmasowując obolałe mięśnie karku, skrzywił się, bo robił to zbyt energicznie. A przecież to nie siebie zamierzał udusić. Nagie zrozumiał z całą jasnością, że musi zapomnieć o idealnym, spokojnym życiu, którego zawsze szukał, Miał bowiem przed sobą przyszłość z pewną matą kobietką, lady Clio Camrose, a był przekonany, że ta niewiasta przy­ sporzy mu więcej zgryzot niż wszyscy walijscy rebelianci razem wzięci.

CUDA

7

PIWO SPECJALNE Namocz jęczmień, dodaj cukru, zaczekaj, aż spęcznieje. Do brzeczki wlej miód, dosyp cynamon oraz imbir, goździki, pieprz, kwiaty wrzosu i ci borę... Średniowieczny walijski przepis na paro

Browar zamkowy wyglądał żałośnie. Na podłodze walały się błoto i brud, a w kątach popiskiwały szczury. Beczki były stare, zardzewiałe, pełne nieświeżego piwa i słodu, a wodę doprowadzono do kadzi stalowymi rurami, jednak nie z zamkowej studni, lecz z mulistej fosy. Clio, Bęc, Pac i stara Gladdys przez kilka długich dni pracowicie porządkowali zaniedbane pomieszczenie. Niemniej jednak już w południe na trzeci dzień w nozdrza przechodniów mijających otwarte okiennice browaru uderzał zapach ziół i suszonych kwiatów. Lady Clio przycupnęła na rozklekotanym drewnianym stołku, a Groszek chwycił w dziobek koniuszek jasnego warkocza dziewczyny. Rozłożył przy tym skrzydła jak do lotu i ilekroć stołek zaczynał się chybotać, ptak kiwał się tam i z powrotem niczym kołyska. Cyklop obserwował go uważnie

62

swoim jedynym okiem i od czasu do czasu zamierzał się na niego łapą. Podłogę zamieciono twarda miotłą, która brat Dismas podarował Gladdys w charakterze środka transportu, gdy stara zagroziła, że wyjedzie z Camrose do Fates. Ten zabieg okazał się jednak niewystarczający. W pierwszej próbce piwa Clio wyczuła wyraźnie piasek, musiała zatem zasłać deski specjal­ nym materiałem, by chronić wywar. Tak więc poprzedniego dnia wieczorem Clio i jej pomocnicy podwędzili kilka łupków wolnomularzom pracującym dla lorda. Przez cały miniony tydzień na drodze do zamku roiło się bowiem od murarzy, kowali, traczy i innych przedstawicieli cechu budowlanego. Kamieni zgromadzono tyle. że ich stosy były ogromne. Clio doszła do wniosku, że nikt nie zauważy braku kilku kamien­ nych płyt. Podobnie jak większość domków w górnej części twier­ dzy, pomieszczenie, w którym znajdował się browar, było długie i wąskie, a mury z plecionki narzuconej glinką wymagały remontu. Wnętrze nadawało się jednak do użyt­ ku. Suszone zioła i małe torebki z przyprawami, które Clio przywiozła z klasztoru, rzucono byle jak w kacie przy oknie. Na torbach zawierających korę wierzbową, liście jarzębiny. orzechy laskowe oraz żołędzie leżały zawiniątka ze szczawiem, rutą, lnem i hizopem. Z rozdziawionych gąb glinianych słoi wystawały naparst­ nice, trzciny błotne i bazie. W woreczkach z juty o wy­ strzępionych sznureczkach kryły się pokaźne gałki musz­ katołowe, kruche laseczki cynamonu, czarne koniczyny i ziarna kminku w jasnożółtym kolorze. Nie zabrakło również moź­ dzierzy i tłuczków z cętkowanego kamienia oraz pokrytych

63

JILL BARNETT

szkliwem garnków - maleńkich, z łatwością mieszczących się w garści, i takich, które ledwo można było udźwignąć. Całość zapasów uzupełniały trzy młynki z pieprzem oraz dwie skrzynki z brązu z zameczkami. W pojemniczkach znajdował się cenny, jasny cukier, a także granulki czystej białej soli, Clio zerknęła na pergamin, na którym siostra Arnice spisała listę niezbędnych składników. - Hm. Co teraz? - mruknęła i przejechała palcem po spisie. - Krzyżownica? Nie... to już mam. Sproszkowany koper? Nie, też trochę dodałam. No, wreszcie. Potrzebuję trzech ćwierci kwarty ekstraktu wierzbowego. Wrzuciła korę oraz liście wierzbowe do kamiennej misy, po czym zaczęła je ucierać. Stara Gladdys natomiast bardzo długo ustawiała zioła, olejki oraz nalewki zgodnie z położeniem księżyca oraz gwiazd w czasie zrównania dnia z nocą. Brat Dismas zajrzał do nich tylko raz, chowając się za krucyfiks owinięty w suszony ostrokrzew. Sam Pan Bóg mu to podpowiedział, gdyż - j a k wiadomo - czarownice boją się ostrokrzewu i nawet starej druidce nie udałoby się pokonać takiego zabezpieczenia. A stara Gladdys wyglądała naprawdę jak czarownica. Miała kędzierzawe siwe włosy, które sterczały jej z głowy niczym owcza wełna. Thomas Plowman stwierdził kiedyś, że gdyby zapodział gdzieś kosę, mógłby ścinać żyto długim, ostro zakończonym nosem Gladdys. Oczy druidki o przenikliwym ostrym spojrzeniu były ciemne, niemal czarne, a wydawały się jeszcze ciemniejsze, gdyż stara zwykle ubierała się na czarno. Kiedy brat Dismas spojrzał na nią niespokojnie zza unie­ sionego krzyża, odwróciła się na pięcie, wysunęła szczękę i przymknęła diabelskie oko. Ni z tego, ni z owego zaczęta wywijać chudymi ramionami i wskazując mnicha zaśpiewała.

64

CUDA

Ene due rike fake Torbe borbe ósme smake Eus deus kosmateus I morele... Idź, idź! Z krągłej twarzy mnicha odpłynęła cała krew. Brat Dismas spojrzał niespokojnie na Clio. _ Co ona mówi? To jakieś zaklęcie? Wspominała coś na temat brodawek? Obudzę się rano z kurzajkami na nosie? Stara Gladdys zgięła się wpół i przekrzywiła pomarszczoną szyję jak stary kruk. - Wypowiedziałam starożytne słowa, znane od wieków. Pokiwała na niego kościstym palcem. - Wszyscy druidzi używali tych słów... - zrobiła krótką przerwę... - gdy wybierali ofiarę. Brat Dismas przestał na chwilę oddychać. Gladdys otaksowała go wzrokiem. Mnich uniósł krucyfiks na wysokość twarzy, tak że niemal przyciskał do niego nos, i zaczął się powoli wycofywać z pokoju. - Lady Clio! - zakrzyknął już w progu. - Lord Merrick cię szukał - Po chwili już uciekał, mamrocząc pod nosem słowa modlitwy. Clio pokręciła głową. - Wstydziłabyś się, Gladdys. - Masz rację — powiedziała stara, a w jej oczach błysnęło coś, co podejrzanie przypominało rozbawienie. - Biedak nie pokaże się tutaj aż do wieczornej mszy. - Dziewczyna westchnęła. - Tak. - Gladdys podeszła do ogromnego czarnego garnka z zacierem piwnym; minę miała taką samą, jaką zwykle robił Cyklop, gdy z pyska wystawały mu pióra.

65

JILL BARNETT

CODA

Co do lorda Merricka... Clio nie zainteresowała się zupełnie informacją przekazaną jej przez brata Dismasa. Narzeczony mógł jej szukać do woli. Z każdym obrotem mieszadła wyobrażała sobie dokładnie, jak Merrick traci czas, zaglądając do wszystkich komnat. Dobrze mu tak! Clio zmarnowała wiele lat, czekając na jego powrót Zachichotała trochę złośliwie. Ojciec zawsze jej powtarzał, że nie potrafi godnie zwyciężać. Była naprawdę zadowolona ze swojej zemsty. Doszła bowiem do wniosku, iż lord musi nauczyć się czekać. Czekanie miało wypełnić mu życie. Roześmiała się głośno i pochwyciła pytające spojrzenie Gladdys. - Nic, nic — odparła, machając bagatelizująco ręką. Cyklop pacnął wreszcie Groszka, po czym zaczął okrążać stołek, ocierając się o nogi swej opiekunki. Clio spojrzała na niego z góry. Kot już dawno nie był tak ożywiony Nadal tulił się jej do nóg. Opuściła dłoń i podrapała go za uszami. Tłusty diabeł spróbował ją ugryźć. Cofnęła rękę i łypnęła na niego spod oka. - Coś go dręczy. - Gladdys skinęła ze zrozumieniem głową. - Niespokojny kot to niechybny znak nadchodzącej burzy. Clio wyjrzała przez małe okienko. Niebo było niebieskie, bezchmurne, słońce rzucało bursztynowy cień na podłogę. Nic nie wskazywało na burzę. Pokręciła głową i wróciła do pracy. Bęc poszedł do bednarza po nowe beczki, ale Pac został w browarze i gmerał właśnie przy zbiorniku z wodą. - pac! - zawołała z roztargnieniem Clio, pochylając się nad ogromnym czarnym garnkiem pełnym piwa. - Potrzebuję twojej pomocy! - Tak, pani? - Chłopiec natychmiast odwrócił głowę.

- Chciałabym, żebyś mi coś przyniósł - rzekła, podnosząc na niego wzrok. Dokładnie w tym samym momencie Pac zrobił krok do przodu i nastąpił na leżącą na podłodze łopatę. Trzonek wystrzelił do góry i trafił chłopca prosto w głowę. W pomieszczeniu rozległ się głuchy huk, a młodzieniec zachwiał się lekko, potarł czoło i uniósł brwi. Clio ześliznęła się ze stołka i pospieszyła mu z pomocą. Groszek nadal wczepiał się dziobem w koniuszek jej war­ kocza. Popatrzyła w przymrużone oczy Paca. - Wszystko w porządku? - spytała. Zamrugał, jakby dwoiło mu się przed oczami. - Nie wiem. Dopiero co zaczęliśmy z tym piwem. - Pytałam o twoje czoło. - Mam piwo na czole? - Przecież sam powiedziałeś, że jeszcze go nie uwarzyliśmy. - To dobrze. Myślałem, że coś przegapiłem, kiedy na­ stąpiłem na łopatę i walnąłem się w łepetynę. Clio przyjrzała się uważnie jego oczom. Były szkliste. A przynajmniej bardziej szkliste niż zwykle. - A łepetyna w porządku? - Tak, ale boli mnie czoło. Zapragnęła nagle schować głowę w ramiona i zacząć liczyć. Zdążyła już jednak poznać Bęca i Paca, więc wiedziała, że nawet święty straciłby przy nich cierpliwość, choć chłopcy wcale nie odznaczali się złym czy złośliwym charakterem. Przeciwnie, obaj byli prostoduszni i pełni dobroci. Przywieziono ich do zakonu, gdy mieli sześć lat Wędrowny śpiewak znalazł ich w puszczy, gdzie żyli jak dzikie zwierzęta. Zacne siostry zabrały malców do klasztoru, wykapały ich, nakarmiły i nauczyły żyć wśród ludzi. Na chrzcie świętym

66

67

JILL BARNETT

otrzymali imiona: Piotr i Paweł, ale reagowali tylko na przezwiska, jakie sami dla siebie wymyślili. Bęc tak bardzo chciał zasłużyć na pochwały, że zawsze się spieszył. Biegał szybko niczym leśne zwierzątko, ale, niestety, potykał się zwykle o swoje ogromne stopy. Po prostu zapomi­ nał o ich istnieniu. Dlatego zawsze robił „bęc". Pac stanowił jego całkowite przeciwieństwo. Nigdy się nie spieszył. Był wolny, metodyczny, i to właśnie nastręczało mu wielu problemów. Potrafił się koncentrować na tylko jednej rzeczy naraz- Dlatego też czasem nie patrzył, dokąd zmierza, i „pac!" — wpadał na pierwszą napotkaną przeszkodę. Łatwo się peszył. Gdy wymagano od niego wykonania dwóch czynności w tym samym czasie, tracił głowę i po­ trzebował wielu godzin, by przyjść do siebie. Pewnego razu siostra Margaret - odpowiedzialna za wyrób świec — poprosiła Paca, aby przyniósł jej wiadro wody, w którym mogłaby je ostudzić. Gdy chłopiec szedł do studni, siostra Anna kazała mu poszukać zgubionej książeczki do nabożeństwa. Następnego dnia odnalazła modlitewnik w wia­ drze z wodą, a gdy przeorysza otworzyła pomieszczenie ze świecami, omal nie utonęła. Clio nauczyła malców czytać. Obaj podążali za nią wszędzie, jak aniołowie stróżowie, gotowi spełnić każde jej życzenie. Bęc i Pac byli dobrzy, roili i szczerzy. Po prostu myśleli i działali nieco inaczej niż pozostali przedstawiciele ludzkiego gatunku. Clio odsunęła sprężysty, ciemny lok z czerwonego spuch­ niętego czoła. - Chciałbyś mi pomóc przy najnowszym przepisie? - Tak. — Pokiwał gorliwie głową. - To dobrze. W takim razie przynieś mi najpierw plaster miodu z tamtego stołu.

68

CUDA

Młodzieniec zakołysał się na pietach i podrapał po głowie, jakby się zastanawiał, o który stół chodzi. Clio pomyślała jednak, że problem nie jest trudny do rozwiązania, jako że w pokoju znajdowały się tylko dwa meble o takiej nazwie. - Na którym stole pracujesz, pani? - spytał Pac, marszcząc czoło. - Na tym. - Ach, tak. - Misa z miodem jest na tamtym drugim stole. - Skupiła się na liczeniu laseczek cynamonu. Nie podniosła głowy, machnęła tylko ręką we właściwym kierunku. Zapadła cisza. - Coś nie tak? — spytała Clio, nabierając podejrzeń. - Nie rozumiem. Powiedziałaś, pani: „na tamtym drugim stole". Gdzie jest drugi stół? - Tam. - To nie jest drugi stół, tylko tamten stół, a ty pani stoisz przy tym stole, a nie tamtym stole. - Pac — powiedziała cicho i spokojnie. -Tak? - Ile stołów jest w tym pomieszczeniu? Wskazał stół, przy którym stała Clio, uniósł kciuk i wymam­ rotał: Jeden". Patrząc na drugi stół, szepnął: „dwa". - Dwa - powiedział głośno, zerkając na swoją dłoń. - No widzisz. Skoro zatem ja pracuję przy tym stole - Clio uderzyła dłonią o blat - i potrzebuję plastra miodu, to jak sądzisz, gdzie on może być? Myślał chwilę, w końcu rozjaśnił się z zadowolenia. - W ulu? - Chodziło mi o plaster z misy. Pomyśl jeszcze raz. Pac zmarszczył czoło i podniósł palec. - W kuchni?

69

CUDA JlLL BARNETT

Potrząsnęła głową. Stara Gladdys nachyliła się nad chłopcem i mruknęła mu coś do ucha. Pac popatrzył na nią z niedowierzaniem, wzruszając ramionami, a następnie przeniósł spojrzenie ze stolo na Clio. Przygryzł nerwowo wargę. - Na tamtym stole? - Owszem. Na tamtym stole. - Clio uśmiechnęła się z ulgą i wróciła do sortowania ziół oraz przypraw. Chłopiec stal obok niej nieruchomo przez dłuższą chwilę, bo poczuła jego rękę na ramieniu dużo, dużo później. - Pani? -Tak? - Dlaczego kazałaś mi szukać miodu na drugim stole, a nie na tamtym stole? Clio popatrzyła na oba stoły i westchnęła. - Nie zaprzątaj sobie tym głowy, Pac. To moja wina. Wszystko mi się pomyliło. - Właśnie, pani. Podszedł do stołu w ślimaczym tempie, a potem przez dłuższą chwilę gmerał w garnkach, dzbankach i innych pojemnikach. Każde z naczyń zaprzątało jego uwagę przez kilka minut. W końcu odnalazł misę, patrzył na nią długo i powlókł się z powrotem do Clio. Wręczył jej misę. W środku tkwił bursztynowy plaster miodu. - Sądzisz, pani, że ktoś ukradł drugi stół? Clio potrząsnęła głową. - W takim razie pewnie sir Merrick zastąpił drugi stół tamtym stołem. Wkrótce zapomniał o stołach. Clio tymczasem musiała wrócić do swego zajęcia. Zmieszała proszek wierzbowy z tymiankiem, potem zmełła kwiaty wrzosu i dodała je do 70

zacieru gotującego się w jednym z dużych czarnych garnków stojących przy ścianie. Pod wiszącym kociołkiem płonął ogień, a dym wydostawał się na zewnątrz poprzez dziury w dachu z sitowia. W końcu piwo zawrzało i zaczęło parować. W pokoju zrobiło się ciepło i wilgotno. Wywar wypełnił powietrze zapachem ziół i słodu. Clio zanurzyła w kadzi drewnianą łyżkę. Poczekała, aż ciecz nieco przestygnie, po czym umoczyła w niej kciuk i oceniła konsystencję wywaru. Piwo było gotowe. Upiła łyk z warząchwi i przełknęła napój. Z jej ust - niczym banieczka piwa - dobył się cichutki chichot. Zdziwiona, oblizała warg i zrozumiała, że jest szczęśliwa, bo właśnie udało jej się sporządzić pierwsze piwo Camrose. To z pewnością skłaniało do radosnego Śmiechu Z dumą upiła kolejny łyk i znów zachichotała. Naprawdę znakomite - pomyślała, uniosła łyżkę do ust i dopiła jej zawartość. Słysząc złośliwy rechot Gladdys, opuściła warząchew. - Mówiłam, że nadchodzi burza - oznajmiła starą i wypadła na zewnątrz, otoczona chmurą siwych włosów i czarnej zwiewnej tkaniny. Zasłoniwszy usta, by stłumić kolejny chichot, Clio odwróciła się w stronę wejścia. Ochota do śmiechu przeszła jej równie szybko, jak się Pojawiła. W progu stał bowiem Merrick z rniną bardziej ponurą niż najczarniejsza gradowa chmura.

CUDA

8

Studnia się zawaliła - rzucił de Beaucourt i wszedł do pomieszczenia. Po dwóch krokach zatrzymał się. Lady Clio, zwrócona do niego plecami, stała przed garnkiem z piwem i chichotała. Merrick popatrzył na nią ponuro, a to spojrzenie całkowicie odzwierciedlało jego nastrój. Odwróciła się na pięcie i stanęła na wprost narzeczonego. Z jej oczu natychmiast znikła radość, co niesłychanie go zirytowało. A fakt, że uśmiech Clio robił na nim takie wrażenie, również dostarczył mu powodów do niezadowolenia. Odwrócił się od jej wyrazistej twarzyczki i przeszedł przez zaparowane pomieszczenie w kierunku beczki z wodą i plątaniny żelaznych rur. Wzdłuż ściany, niedaleko odpływu, stały garnce z płynem

72

- niektóre gotowały się na paleniskach, w niektórych ciecz była chłodna. Lecz nawet w tych zimnych kadziach - niczym w wannie szejka - pływały jaskrawe płatki kwiatów, zielone liście i sproszkowane zioła w ziemistym kolorze. Odwrócił się i obejrzał zbiornik. Po chwili już wiedział, co się stało. Rury przelewowe były zdecydowanie zbyt szerokie. Wyciągały wodę ze studni z tak ogromną siłą. że jej ściany w końcu musiały się zapaść, pozbawiając zamek wody. Popatrzył Clio prosto w oczy. — Pozwoliłem ci warzyć piwo, a nie wyssać całą wodę ze studni. - Znowu popatrzył na rury i pokręcił głową. - Najchęt­ niej obdarłbym ze skóry głupca, który to montował. Gdy się odwrócił, ujrzał na twarzy dziewczyny ten sam uparty wyraz, który zaczynał go tak bardzo irytować. Odgarnęła włosy z czoła. — W studni było pełno wody. - Wyzwanie w jej głosie nie wpływało na niego uspokajająco. — Owszem. Dopóki ścianki się nie zawaliły. Po studni została jedynie dziura pełna mułu. Clio lekko przybladła. — W Camrose mieszkają setki ludzi - powiedział, robiąc krok w jej kierunku. - Służba, budowniczowie, rzemieślnicy i moje wojska. A studnia nie działa. Zerknęła na parujące sagany. — Dopóki nie wykopie się nowej, wszyscy mogą pić piwo. Uwarzyłam dość. — Wskazała dłonią garnki. — Widzisz? — Koniom, wołom, świniom i kurczakom też mam kazać wyciągnąć kufle? Chcesz, zęby krowy dawały mleko ze słodem? Wystarczyło popatrzeć na jej twarz, by wiedzieć, że nie pomyślała o zwierzętach. Skrzyżował ramiona na piersiach. 73

JILL BARNETT

- I co? Nie usłyszę żadnej szybkiej riposty? A jak zamierzasz rozwiązać problem mieszania wapna i piasku na cement? Zaproponujesz do rozcieńczenia swoje piwo? Oddasz je również kowalom do chłodzenia żelaza? Traczom do kos? Milczała, przygryzając wargę, i obracała na palcu pierścień. Nagle rozjaśniła się tak, jakby stanęła przed kominkiem. - Mogą skorzystać z wody z fosy - powiedziała, patrząc na niego z zadowoloną miną. - Użyto jej dzisiaj do nawodnienia pól. - Ach, tak. - Pochyliła głowę. To była pierwsza oznaka kobiecej pokory, jaką miał okazję a niej zaobserwować. Idąc za spojrzeniem Clio, przeniósł wzrok na podłogę, gdzie dostrzegł płaskie, cienkie płyty, których brak zgłosił rano majster. Między kamieniarzami i budowniczymi omal nie doszło do bójki z powodu brakującego materiału. Usłyszał czyjeś pochrząkiwanie i odwrócił głowę. Jeden z nierozgarniętych młodzieńców podążających jak psy za jego narzeczoną stał kilka metrów dalej i kołysał się na bosych, zakurzonych stopach. Wyglądał, jakby koniecznie chciał coś powiedzieć lub pójść do toalety. Już samo patrzenie na młokosa przyprawiało Merricka o zawrót głowy. - Mów, co masz do powiedzenia, chłopcze, albo siedź spokojnie. - Chce cię o coś zapytać, panie. Merrick skinął przyzwalająco głową. - Zabrałeś stąd stół? Usłyszał, że Clio mamrocze coś pod nosem, wiec przeniósł na nią wzrok. Dziewczyna kręciła głową i machała do chłopca. Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Brakuje jakiegoś stołu? - Nie jakiegoś stołu, tylko tamtego stołu. - Pac urwał i zmarszczył czoło. - A może drugiego stołu?

74

CUDA

Clio znalazła się nagle tuż przy nim i powiodła go do drzwi. - Daj już spokój z tym stołem. Idź do bednarza i sprawdź czy nie trzeba pomóc Bęcowi. Sekundę później w drzwiach śmignęła brązowa błyskawica i Merrick rzucił się w jej kierunku ze sztyletem w dłoni. Drugi chłopiec zatrzymał się chwiejnie naprzeciwko swojej pani; ta chwyciła go za ramiona, by uniknąć staranowania. - Pani! Pani! Mamy kłopoty! Musisz uciekać przed Czer­ wonym Lwem, bo on aż kipi z gniewu. Te rury, które włożyłaś do studni... - Chłopiec zauważył nagle Merricka i urwał tak szybko, że niemal rozległo się echo. De Beaucourt nie odezwał się ani słowem. Przenosił tylko wzrok z jednej bladej twarzy na drugą, a potem odwrócił się do okna, jakby czegoś za nim szukał. Cierpliwości. Rozumu. Pomocy Boskiej. Ale ujrzał tylko siwowłosą kędzierzawą głowę. Głowa wychynęła nagle nad parapet niczym ogromny mlecz, a w Mer­ ricka wpatrzyła się para czarnych przenikliwych oczu. Była to stara wiedźma, która bez przerwy paliła ogniska na wzgórzach. Niebo nad wzgórzami zaczynało powoli przypominać ciemne chmury nad Londynem, gdzie dym palonego węgla wysysał świeżość z powietrza i okrywał miasto siną mgłą. Gdy Merrick tak stał, ogarnęło go nagłe poczucie klęski - coś, do czego nie miał okazji się przyzwyczaić. Podszedł do saganów, w których gotowało się piwo, wziął do ręki kufel i napełnił go napojem. Bez słowa wyszedł z browaru. Przestępując próg, czuł na sobie zdziwione spojrzenia Clio i młokosów. Nie miał pojęcia, czego oni właściwie oczekiwali Może rzeczywiście sądzili, że Merrick obedrze Clio ze skóry. A tak naprawdę de Beaucourt marzył wyłącznie o tym, by rozpocząć ten dzień raz jeszcze. Najchętniej w ogóle urodziłby 75

JILL BARNETT

się na nowo. Nic, nieprawda. Sam siebie oszukiwał. Pragnął by Clio znów uśmiechnęła się do niego tak, jakby podarował jej cały świat. Przemierzając bez celu dziedziniec, przeczesał palcami włosy. Zupełnie się w rym wszystkim pogubił. Gdy dotarł do nowo wybudowanego fragmentu muru, zatrzymał się w cieniu. Minęła go cała karawana wyładowa­ nych wozów. Nadal zmieszany i bezradny, podniósł do ust kufel z piwem i pociągnął pokaźny łyk, po czym otarł usta wierzchem dłoni. Piwo było pyszne, co bardzo go zdziwiło. Miało specyficzny posmak, zupełnie mu nie znany, choć próbował tego napoju nawet na Wschodzie, gdzie dodawano do niego korzeni i egzotycznych zapachów. Oparł głowę o ścianę i pił, póki nie opróżnił kufla i nie ugasił pragnienia. Mimo że stał w cieniu, zrobiło mu się nagle duszno i gorąco, jakby dopadł go upał. Zaczerpnął głęboko powietrza, w którym unosił się kurz. Czuł się dziwnie. Pomyślał, iż być może trawi go gorączka. Sekundę później doznał wrażenia, że w żołądku zalęgły mu się ptaki, całe stado ptaków. Potrząsnął kilkakrotnie głową, by odpędzić dziwne roztarg­ nienie. Ten stan jednak szybko minął i Merrick pomaszerował pewnym krokiem w stronę mężczyzn kopiących studnie. Patrzył na nich przez dłuższą chwilę, a potem otworzył usta, by zacząć rozmowę. Dokładnie w tym momencie miało miejsce bardzo dziwne zdarzenie - Merrick de Beaucourt, pan na Camrose, słynny rycerz zwany Czerwonym Lwem, uczynił coś, co nie przyda­ rzyło mu się w całym żołnierskim życiu. Zachichotał.

9

W klasztorze biły dzwony. Dla chłopów i wieśniaków dzień rozpoczynał się pianiem koguta. A w Camrose każdy nowy poranek inaugurowało walenie młotów, szczęk dłut, a ostatnio - chichoty wojowników lorda Merricka. Clio usiadła na materacu, przeciągnęła się rozkosznie i ziewnęła. U jej boku chrapał głośno Cyklop. Groszek przycupnął na metalowym kandelabrze. Nóżkę miał zgiętą jak u dziecka przygotowującego się do skoku, głowę ulokowaną bezpiecznie pod lewym skrzydłem. Kot zachrapał kilka razy i przetoczył się na plecy, wysuwa­ jąc do góry pazurki. A gdy dziewczyna podrapała go po tłustym brzuszku, zaczął mruczeć donośnie. Kiedy zaś cofnęła rękę, otworzył oko i popatrzył na nią z pretensją, niczym człowiek przyzwyczajony do tego, że wszyscy spełniają jego życzenia.

77

JILL BARNETT

Odrzuciwszy wełnianą pościel, wstała, podreptała po chłod­ nych kamiennych płytach do okna i przysiadła na wysokim drewnianym stołku. Gołębie zagruchały do niej przyjaźnie i odleciały z furkotem skrzydeł, przecinając poranne niebo jak dwie białe strzały. Ptaki były do siebie świetnie dopasowane. Przypominały papużki nierozlaczki, jakie Clio widziała w złotej klatce na dworze królowej Eleanory. Podobno ofiarował je królowej [jakiś zagraniczny dyplomata. Dziewczyna wyobrażała sobie kiedyś, że jej małżeństwo nie będzie się niczym różnić od życia tych ptaków spędzających całe dnie na umizgach i zalotach.

CUDA

Duma nie pozwalała jej poruszyć tego tematu. Postanowiła zachowywać się tak, jakby zamążpójście nie miało dla niej znaczenia. Ale miało. Nadal odczuwała nie zaspokojoną potrzebę miłości. Pragnęła męża, który byłby dla niej dobry i na którego mogłaby liczyć. Pragnęła kogoś, komu chciałaby się zwierzyć z najgłębszych sekretów i marzeń bez obawy, że zostanie posądzona o pło­ chość lub głupotę. Pragnęła rodziny, tęskniła za tym szczegól­ nym rodzajem więzi. Śmierć rodziców i dziadków pogłębiła jedynie poczucie osamotnienia. Dwa lata po przybyciu do klasztoru straciła nawet nianię. Po tym nieszczęściu Clio została sama niczym kwiatek na polu owsa. Bęc i Pac byli jej wprawdzie szczerze oddani, ale

to nie było to samo. Potrzebowała silniejszej więzi, miłości, jaką każda kobieta pragnie dawać i brać. W głębi swego romantycznego serca marzyła o rycerzu, który nosiłby dla niej stokrotki, mąż szlachetnego rodu bowiem przypinający sobie do piersi odznakę wyobrażającą dwie stokrotki na jednej łodyżce, ogłaszał otwarcie światu, że kocha i jest kochany. Clio westchnęła smętnie, po czym skierowała uwagę na położony w dole zamek. Na dziedzińcu tętniło życie. Stonce wznosiło się wysoko ponad pagórki na wschodzie, gdzie drzewa wyglądały jak czarne zęby piły. a kłęby dymu z ogniska Gladdys nadal unosiły się wysoko ponad konarami. Dojrzała Bęca i Paca zmierzających w stronę stajni. Bęc, biegnący właśnie do wejścia, potknął się - o dziwo - tylko raz, otworzył na oścież bramę i zastygł w niespokojnym oczekiwaniu. Pac poruszał się w swoim zwyczajnym tempie, Za nim ciągnął się sznur węszących prosiąt. Clio uśmiechnęła się- do siebie. Świnie podążały za chłopcem jak wierne psy. Od strony drzwi wejściowych dobiegi ją hałas. Gdy od­ wróciła głowę, dostrzegła młodą służącą z dzbanem wody przeznaczonej do misy stojącej na małym stoliku w rogu. Dziewczyna nie odezwała się ani słowem, postawiła dzban na miejscu i już chciała wychodzić. - Dulcie? - odezwała się Clio. - Tak, pani? - Czy lord Merrick pytał o mnie? - Nie, pani. Clio zmarszczyła czoło. To było naprawdę dziwne. Przecież Merrick posyłał po nią każdego ranka, co stanowiło przyczynek do jej planu. Dzięki temu mogła się spóźniać. Podniosła wzrok i dostrzegła, że Dulcie nadal stoi przy drzwiach.

78

79

Tymczasem Merrick nawet nie wspomniał o ślubie. Nie mieszkał w zamku, tylko w obozowisku za murami i nad­ zorował remont Camrose. Clio doszła zatem do wniosku, że jej oblubieniec przedkłada zamek nad małżeństwo. I to sprawiało jej ból, choć po tysiąckroć wolałaby zachować obojętność wobec jego postawy.

JILL BARNETT

- Nie było go jeszcze w twierdzy - odparła służąca. - Ach, tak... - Mam kazać go poszukać? - Nie - rzuciła Clio. - To znaczy... nie, już niczego mi nie trzeba. Możesz iść. Clio umyła się szybko i ubrała w szarą suknię, na której tle Jej twarz wyglądała równie szaro. Upięła włosy w gigantyczne węzły nad uszami i przykryła je woalką w czerwono-srebrny wzór. Tak wiec - wyglądając wyjątkowo okropnie i niecieka­ wie - ruszyła w dół po schodach. Idąc przez westybul, usłyszała śmiechy i przystanęła. Rycerze lorda Merricka siedzieli nieopodal przy stole, jedli śniadanie i chichotali jak trzpiotowate dziewczynki. Clio doszła do wniosku, że widocznie wypili zbyt dużo. Zresztą niewiele im było trzeba. Nie zwracając na nich uwagi pospieszyła do kuchni. Nad jej drzwiami babka Clio kazała wyrzeźbić róże. Tak mało zostało z zamku, jaki dziewczyna pamiętała z dzieciństwa. Jej życie diametralnie się zmieniło. Dopóki nie odkryła tych pięknych kwiatowych ornamentów, nie czuła, że jest w domu. Wychodząc z kuchni, była już weselsza. W dłoniach trzymała liść kapusty wypełniony po brzegi czerwonymi soczystymi poziomkami, które zawsze plamiły jej usta. Gdy szła przez dziedziniec, zajadając słodkie owoce, wokół jej nóg plątały się gęsi. Niedaleko zaturkotał wóz garncarza zmierzający do kuchni. Tam bowiem kucharki dopóty osaczały biedaka i dopóty się z nim targowały, dopóki nie odstąpił im swoich błyszczących naczyń za cenę tępego noża. Nagle Clio usłyszała kwik i odwróciła się na pięcie. W wiklinowych klatkach z tyłu wozu siedziały dwa prosiaczki. Coś było nie w porządku. Przecież ani Bęc, ani Pac nie 80

CUDA

oddaliby tych świnek za żadne skarby świata, gdyby byli na miejscu. Ruszyła natychmiast do stajni. Minęła krowy, a następnie konie Merricka zajadające siano oraz owies z drewnianych koryt przybitych gwoździami do drzwi każdego z boksów. Poszła dalej i skręciła. W kole starszych chłopców stał Bęc z garnkiem - niczym hełmem - na głowic. Uchwyt sterczał mu jednak nad lewym uchem i kociołek spadał na oczy przy każdym ruchu chłopca. Przypięte do piersi brytfanny imitowały tarczę. Bęc ściskał w ręku kij, którym opędzał się od miecza giermka dwukrotnie przerastającego go wzrostem. Giermek uderzył mieczem o blachę tak mocno, że Clio aż zmrużyła oczy i potrząsnęła głową, by rozjaśnić myśli. Nie ona jedna. Na ziemi leżał Pac, a wokół niego blachy i wgnieciony garnek, podobny do tego, jaki miał na głowie jego brat. Chłopiec mrugał i pocierał dłonią ucho. Giermkowie wrzeszczeli i dokuczali chłopcom tak głośno, że nikt nie słyszał nawet ich nieśmiałych okrzyków protestu. Clio utorowała sobie drogę miedzy wyrostkami, chwyciła garnek i rzuciła nim prosto w dręczyciela Bęca. Ten jednak uchylił się zręcznie i saganek poszybował obok, Działo się to wszystko w wyjątkowo niefortunnym momen­ cie, gdyż właśnie wtedy zza rogu stajni wyszedł Merrick. Gar trafił go prosto w sam środek czoła.

CUDA

10

Dotarło do niego wołanie. - Merrick? Ach, to jego narzeczona. Przyzywała go jednak z oddali. Czyżby naprawdę zamknął ją w wieży? - Panie? Jego giermek, Tobin. - Dominus vobiscum. Któż to? Ksiądz? Łacina? Ostatnie namaszczenie? Kto umarł? Merrick otworzył oczy. Padało. Zamrugał i rozjaśniło mu się przed oczami. Brat Dismas polewał go święconą wodą i modlił się za jego czarną duszę.

82

- Do jasnej cholery! - Jęknął z bólu. Na twarz nadal kapała mu woda. Otworzył jedno oko. - Jeżeli jeszcze raz mnie popsikasz... - Ta woda oczyści ci serce i uzdrowi duszę. Merrick wydał głuchy pomruk i już chciał go dostać w swoje ręce, gdy ktoś odciągnął uparciucha na bok. Wtedy ujrzał Clio. Dziewczyna była bardzo blada. Opuścił ręce i wyczuł pod nimi ziemię. - Co się stało? - spytał. - Uderzyłam cię w głowę garnkiem. Nie był zaskoczony. Słyszał stroskane szepty swych gierm­ ków. Wojownicy obstąpili go kołem. Lady Clio wpatrywała się w niego uważnie, przygryzając wargę. Odwzajemnił spojrzenie. - Dobrze się spisałem? Zmarszczyła czoło, wyraźnie zaskoczona. - Nie rozumiem. - Czy udało mi się to, za co rzuciłaś we mnie garnkiem? Mężczyźni zaczęli rechotać. Clio jednak wcale się nie śmiała. Rzuciła w niego garnkiem, ale nie przejawiała żalu. Zachowywała się tak samo, jak zawsze. Żadnych oznak strachu, wyrzutów sumienia. Tylko ta wyniosła poza królowej - wyprostowane plecy, dumnie wysunięty podbródek, zaciśnięte usta Patrzył długo na jej wargi - jedyny kolorowy punkt na bladej twarzy. Były ubrudzone sokiem, wyglądały słodko i zachęcająco, jakby Clio specjalnie je umalowała, by skazać go na męki. Nadszedł czas. Wyciągnął rękę i przyciągnął ją do siebie tak szybko, że 83

JILL BARNETT

CUDA

upadla mu na piersi. Rozchylonymi ustami wpił się w usta dziewczyny, otaczając ją mocno ramionami. Walczyła dzielnie. Próbując wywinąć mu się z objęć, wydawała śmieszne pomruki stłumione pocałunkiem. Przeto­ czył się na nią i przygniótł do ziemi. W powietrze wystrzeliła lawa pełnych aprobaty gwizdów i pohukiwali, a gdy Clio otworzyła usta, by krzyknąć, wsunął jej język do środka. Przestała się na chwilę wyrywać i zamarła. Otworzył oczy i zaczął pieścić językiem wnętrze jej ust Znów spojrzała na niego ze zdziwieniem. W jej oczach dostrzegł pożądanie i namiętność. A po chwili Clio go ugryzła. Kiedy zaczęła walić go pięściami po ramionach, odsunął się na bok, tłumiąc przekleństwo. Słyszała chichot giermków. Wstała i łypnęła na niego spod oka. - Nie miałeś prawa tego robić. Odniosła wrażenie, że Merrick zaczyna rosnąć. Po chwili stał przed nią - wysoki, przerażający i naprawdę zły. Dzielił ich zaledwie metr. - Nie miałem prawa? - spytał śmiertelnie cicho. - Nie miałeś. - Krótka, stanowcza odpowiedź miała mu dokuczyć. - Jesteś moja, Clio. — Mówił wyważonym, nie znoszącym sprzeciwu tonem. — Chyba o tym zapomniałaś. - O niczym nie zapomniałam, panie. To raczej ty utraciłeś pamięć. - Urwała na chwilę. - I to na całe sześć lat Przez chwilę panowała cisza. Słowa Clio zawisły w powie­ trzu, by go smagać. Mężczyźni zaczęli się cofać, mamrocząc coś pod nosem. Ktoś powiedział coś bojaźliwie o reputacji Czerwonego Lwa. Drugi nazwał ją głupią. Ale Clio nie zamierzała się wycofać. Już i tak zbyt wiele straciła. Dom, dumę, a teraz godność.

Ludzie Merricka rozproszyli się po stajni. - Tobin! - krzyknął de Beaucourt, nie odrywając wzroku od Clio. - Chcę z tobą pomówić. Giermek, który walczył z Bęcem, zatrzymał się w kącie. już nie miał tak wyzywającej miny. Bęc i Pac uciekli natychmiast po tym, jak Merrick odzyskał przytomność. Lord oderwał wzrok od Clio i ruszył w stronę giermka, - Zaczekaj tutaj - rzucił krótko przez ramię. - Najwyraźniej lubisz, żeby na ciebie czekać, panie. Zamarł, jakby wrósł w ziemię. Natychmiast zapragnęła cofnąć te słowa. Odwrócił się i popatrzył na nią spod przymrużonych powiek. - Nie sądziłem, że ta chwila zwłoki tak cię zdenerwuje. Nie miała innego wyboru, jak brnąć dalej i walczyć. - Mam już dosyć czekania na ciebie, Nienawidzę tego. Patrzył na nią twardo. Wdzierał się wzrokiem nawet w te miejsca, które tak bezskutecznie pragnęła ukryć, - Dlaczego odnoszę wrażenie, że lada chwila tupniesz nogą? Poczuła, że rumieni się ze wstydu. Pamiętała, że podobnie przemawiał do niej ojciec, kiedy jeszcze była małą dziewczynką. Musiała uznać racje Merricka, Zachowywała się głupio. Ale tak trudno zapomnieć o dumie, a szczególnie o tak mocno urażonej dumie. Ostatnie dwa lata ciągnęły się jak wieczność. Codziennie Czuła na sobie spojrzenia tych, którzy wiedzieli, że Clio dostała zlekceważona lub nawet porzucona. Litość w ich oczach raniła bardziej niż jakiekolwiek kpiny. Powoli traciła nadzieję, iż ziszczą się jej marzenia o miłości i małżeństwie, a każdy dzień oczekiwań na Merricka rozciągał się przed nią jak nieskończona droga donikąd. - To nieważne. - Machnęła bagatelizująco ręką. - Zajmij

84

85

JILL BARNETT

się swoimi sprawami, parne. Zaczekam. - Urwała. - Już mi to nawet nieźle wychodzi. W mgnieniu oka znalazł się przy niej. - Zapomnij, co powiedziałem - wycedził przez zaciśnięte zęby. Chwycił ją za ramię tak mocno, że jęknęła. - Zmieniłam zdanie. Proszę, byś dotrzymała mi towarzys­ twa, pani. Obrócił nią i szybko ruszyli do zamku. Musiała przyspieszyć kroku, by za nim nadążyć. Jedwabne nakrycie głowy i przepaska zsunęły się na bok. Mrucząc pod nosem, przytrzymała je ręką i niemal zaczęła biec u boku narzeczonego.

11

Merrick absolutnie sobie nic życzył, by ktokolwiek mu przypominał o jego winach, a już tym bardziej nie chciał, aby tą osobą była Clio, która powinna dostrzegać w nim mężczyz­ nę. Oczywiście nie przejawiał w stosunku do tej kobiety instynktów morderczych, choć ona robiła wszystko, by do­ prowadzić go do szału. Nie wiedział, czego Clio tak naprawdę od niego chce. Zawsze uważał, że niewiasty to dziwne istoty, rozumujące zupełnie inaczej niż mężczyźni. Merricka nauczono otwartości, gdyż u mężczyzn ceni się szczerość. Kobiety natomiast mówią jedno, a pragną czego innego. Zupełnie nie potrafił ich zrozumieć. Nie wiedział, czy powinien wysnuwać wnioski z ich działań, czy też raczej słuchać tego, co mówią.

87

JILL BARNETT

CUDA

Zdenerwowany ciągnął ją teraz za sobą, jakby naprawdę był brutalem, za jakiego go uważała. Rozparł się wygodnie na wysokim fotelu przeznaczonym dla pana tego zamku i wskazał Clio mniejsze krzesło po swojej prawej ręce. - Siadaj — nakazał. Nie ruszyła się z miejsca, uczynił to natomiast jego giermek, który przycupnął na ławie poniżej. - Nie ty! — wrzasnął Merrick, a nieszczęsny młodzieniec zerwał się natychmiast na równe nogi. Tobin de Clare - wysoki, muskularny szesnastolatek — był siostrzeńcem lorda Chester, jednego z najpotężniejszych możnowładców Anglii. Clio nadal nie ruszała się z miejsca. Narzeczony popatrzył na nią tak ostro, że aż zaczęła mu pulsować żyłka na czole. Dziewczyna zajęła wreszcie wskazane miejsce i usiadła wzdychając z irytacją. Przez chwilę Merrick rozumiał mężczyzn zamykających swoje żony w wieży. Zapewne czynili to nie po to, by chronić owe niewiasty przed wrogami, lecz raczej przed mężowskim gniewem. Obrzucił Tobina takim spojrzeniem, że młokos omal nie zapadł się pod ziemię. Cisza przeciągała się w nieskończoność. - Doniesiono mi o twojej walce z tymi cherlaczkami i dlatego właśnie zmierzałem na miejsce zdarzenia, gdy obecna tutaj dama postanowiła roztrzaskać mi głowę. - Blaszany garnek nie wystarczy, by rozbić skałę, która nazywasz głową - mruknęła Clio. Łypnął na nią spod oka. - Co to niby miało znaczyć? - Nic - odparła pogodnie. - Modliłam się tylko.

- Niezły pomysł, szczególnie jeśli naprawdę powiedziałaś to co mi się wydawało - rzekł groźnie. Doświadczenie podpowiadało mu jednak, że to absolutnie nie zrobi na niej wrażenia. - Przez te wszystkie lata w klasztorze nie miałam nic Innego do roboty. Modliłam się bez przerwy. Policzył do dziesięciu i zignorował tę uwagę. - Nie masz nic do powiedzenia? - spytał giermka. Clio wstała z krzesła i oparła ręce na stole. - Nie powie nic, co mogłoby usprawiedliwić jego czyny. Bił tych chłopców dla rozrywki. - Nieprawda. - Tobin popatrzył Merrickowi prosto w oczy, po czym odwrócił się do Clio, skłoniwszy lekko głowę. - Proszę wybaczyć, pani, ale oni chcieli walczyć. To był ich pomysł. - Rozumiem - powiedział Merrick, opierając łokieć na stole i rozcierając podbródek. - Dwaj osieroceni chłopcy, bez kondycji i doświadczenia, z narzędziami kuchennymi zamiast broni, rozumni ledwo na tyle, by w deszcz skryć się pod dachem, wyzywają ciebie, wyszkolonego szermierza, na pojedynek, a ty z dobrego serca ulegasz ich zachciankom? Tobin zbladł. Merrick skinął na strażnika; ten natychmiast opuścił swoje stanowisko przy drzwiach i podbiegł do swego pana. - Przyprowadź do mniej tych dwóch... - szukał w pamięci... - Bucha i Pucha. - Bęca i Paca - sprostowała Clio z wyniosła miną. - Sprowadź ich tutaj. Natychmiast. Wartownik wybiegł z westybulu. Kiedy zatrzasnęły się za nim drzwi, znów zapanował spokój. Merrick postanowił wykorzystać tę ciszę. Przestał się odzywać, siedział po prostu w milczeniu, a Tobin czekał, przygryzając wargi.

88

89

]ILL BARNETT

Pan nie kazał mu usiąść. Chciał, by giermek stał przed nim wyprostowany jak struna i zamartwiał się na śmierć. Clio zaczęła się lekko kręcić. Kątem oka dostrzegł, że dziewczyna na niego patrzy. Miała ochotę się odezwać; Merrick nie miał co do tego wątpliwości. Boże. ależ był z niej uparciuch. - Co zamierzasz z nimi zrobić? - spytała w końcu. Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Powinnaś się martwić o co innego. - Na przykład o co? . - O swoją niewyparzoną buzię. - Moja buzia bardzo ci się podobała, kiedy wkładałeś do niej język. Tobin zaczaj krztusić się ze śmiechu, a Merrick natychmiast odwrócił głowę w jego kierunku. Giermek błyskawicznie założył ręce za plecy i zaczął z uwagą przyglądać się łukowemu sklepieniu. Skrzypnęły drzwi i strażnik wprowadził do środka dwóch chłopców. Trzymając ich za kołnierze tunik, stanął na baczność przed Merrickiem. Clio podniosła się z miejsca. - Puść ich natychmiast. Strażnik nie spuszczał oczu ze swego pana, zupełnie jakby jej nie słyszał. Merrick dobrze wyszkolił swoich ludzi. Wszyscy byli mu niezwykle oddani i lojalni. Teraz położył rękę na dłoni Clio. - Usiądź. Ja się tym zajmę. Spróbowała wyrwać rękę, ale trzymał ją zbyt mocno. Przez chwilę najwyraźniej zamierzała wszcząć dyskusję ale nagle zrezygnowała i przycupnęła na krześle. - Powiedzcie mi, chłopcy, dlaczego wyzwaliście tych giermków do bójki. 90

CUDA

Bęc wyprostował plecy i wypiął kościstą pierś. - Chcemy być rycerzami, panie. Chcemy się bić dla wprawy. - Ja już nie - odezwał się Pac. - Boli mnie głowa. Merrick natychmiast zaczął mu współczuć. Sam miał podobne kłopoty. Bęc szturchnął Paca łokciem. - Obaj chcemy zostać rycerzami. Dlatego walczymy z pa­ ziami i giermkami. Tobin zaczął się śmiać, jakby nigdy w życiu nie słyszał nic bardziej zabawnego. - Ci dwaj? - zawył. - Rycerzami? Clio zacisnęła palce, a Merrick zaczekał spokojnie, aż giermek przestanie rechotać. - Uważasz, że to zabawne? - Pewnie. - Tobin, arogancki głupiec, nadal szczerzył zęby w ironicznym uśmiechu. Merrick myślał przez dłuższą chwilę, po czyni znów przeniósł wzrok na chłopców. Bęc miał rozwichrzone włosy i piegowaty nos. Nos Paca natomiast był zadarty, oczy ciemne, a usta szerokie. Na twarzach obu młodzieńców widniały siniaki i zadrapania. Obaj przedstawiali sobą żałosny widok, ale sprawiali tak sympatyczne wrażenie, że Merrick musiał się dobrze za­ stanowić, jak w tej sytuacji postąpić. - Moim ludziom nie wolno walczyć między sobą. Wszyscy jesteście tego świadomi. Na twarzach całej trójki pojawił się strach. - Jeśli was nie ukarzę, inni również zaczną łamać prawo. - Merrick wstał. - Pójdźmy, pani - odezwał się do Clio, wyciągając do niej rękę.

91

JILL BARNETT Popatrzyła na dłoń Merricka, jakby to był zwinięty wąż Nie śmiałbym cię znów prosić, żebyś na mnie czekała dodał sucho. - A wy udacie się za nami - powiedział odwracając głowę do młodzieńców. Opuścili westybul. Clio szła u boku narzeczonego. Już na dziedzińcu poczuł na sobie jej wzrok. - Co im zrobisz? . - Zobaczysz. Nie chcę, by spotkała ich jakaś krzywda. Nie pozwolę ci ich zbić... - Ja nie biję dzieci. - Urwał. - Biję tylko kobiety, które nie potrafią utrzymać języka za zębami. - Wcale się ciebie nie boję, Merricku. Zwróciła się do niego po imieniu. Wreszcie. Zatrzymał się przy jednej z wież i wydał instrukcje wartownikowi. Tobin i młodsi chłopcy usiłowali robić dobrą minę do kiepskiej gry. Merrick wyraźnie wyczuwał ich strach - chciał, żeby się bali. Strach stanowił integralną część kary. Wartownik wrócił z wozem i łopatami. Popatrzył groźnie na chłopców i wskazał drewniane drzwi zapadowe nieopodal wieży. - Wyczyścicie tę latrynę. Chłopcy popatrzyli po sobie z przerażeniem. Tę i wszystkie inne. W twierdzy i przy bramach. Ależ, panie... -jąkał Tobin -przecież tu jest dziesięć latryn. Merrick skrzyżował ręce na piersiach. - Doskonale o tym wiem. Młodzieńcy pozielenieli. Ich pan z trudnością powstrzymy­ wał się od śmiechu. - Zacznijcie od razu. Jeśli będziecie pracować wydajnie i zgodnie, to za parę dni powinniście skończyć. Odwrócił się do Clio.

92

CI/DA

-Pójdźmy, pani. Kiedy szli przez dziedziniec, Clio zerknęła parę razy przez ramię. - Bęc i Pac zupełnie sobie nie zasłużyli na coś podobnego -powiedziała. - Złamali zakaz. Muszą być ukarani. - Ale to ten twój giermek z nimi walczył. Jest starszy, mądrzejszy i bardziej doświadczony. Te dzieci mogły odnieść poważne obrażenia. - Jak na przykład guzy na głowie od uderzenia garnkiem? Nie wyczuła, że należy zakończyć dyskusje. - To są tylko młodzi chłopcy. Wyjątkowi chłopcy. Wiesz, gdzie ich znaleziono? - Pod skałą w czasie pełni? - To wcale nie jest zabawna historia, panie. Porzucono ich w puszczy. Na początku znali zaledwie po kilka słów. Jedli surowe mięso i chodzili na czworakach z nosem przy ziemi. - Nie potrafię zmienić ich przeszłości. - Ale możesz odnosić się do nich łagodniej. Potrzebują dobroci. - Czy wiesz, co się stanie, jeśli zawsze będzie się ich| traktować jak dzieci? Sądzisz, że to im pomoże? - Merrick roześmiał się sardonicznie. - Twoje niańczenie wcale im dobrze nie robi. - A twoje kary? - Będę postępował w sposób, jaki uznam za słuszny. - Wyciągnął do niej rękę. - Chodź już. Nie ruszyła się z miejsca. Nadal patrzyła na niego badawczo. Odwrócił wzrok. Pomyślał, że być może będzie musiał zamówić nowy, mocny zamek do zachodniej wieży. Policzył do dziesięciu. Kiedy znów na nią spojrzał, stała odwrócona do niego plecami. Wściekły, wypuścił głośno powietrze. 93

JILL BARNETT Odwróć się, Clio. Nie zamalowała. Odniósł wrażenie, że w ogóle nie oddycha. Położył jej ręce na ramionach i odwrócił do siebie. Spoglądała na niego z dumą. Przesunął wzrok z jej oczu na surowo zaciśnięte usta. mówiące wyraźnie: „Nie uda ci się mnie złamać". Merrick wyczerpał już limit cierpliwości na ten dzień. Przyciągnął Clio do piersi. - Zbyt śmiało sobie poczynasz. Nie dopuszczę do tego, by jakakolwiek kobieta traktowała umie w ten sposób. Kie pozwole na taki brak szacunku. - Ujął jej podbródek i zmusił, by zwróciła na niego oczy. - Nie! — Walczyła dziko w jego uścisku. Poprzysiągł sobie, że już nigdy nie wymusi na niej pocałunku. Marzył, by Clio przyszła do niego z własnej woli. Puścił dziewczynę i odsunął się tak szybko, że o mało nie upadła. Gdy jednak ją podtrzymał, wbiła karcący wzrok w jego rękę. - Nie dotykaj mnie. Tym razem nie posłuchał. Stał jak skamieniały, ściskając jej ramię. Mierząc się wzrokiem, posapywali ze złości. Patrzyła na niego tak, jakby oczekiwała jakiejś reakcji. - Nie zamierzam cię zgwałcić. Rzuciwszy mu przeciągłe spojrzenie, uniosła dumnie podbródek. - Dlaczego nie? Oniemiał ze zdziwienia. Nie, to niemożliwe, Clio nie mogłaby zadać takiego pytania. - Mogłabyś powtórzyć? - Pytałam, dlaczego byś mnie nie zgwałcił. - Oparła ręce na biodrach. - Nie podobam ci się, panie? Przeczesał palcami włosy i poprosił Pana Boga o cierpliwość 94

CUDA

do tej kobiety, co miało równe szanse powodzenia, jak błaganie o odnalezienie Świętego Graala. Clio stała naprzeciwko z buńczucznie wysuniętym pod­ bródkiem. Najwyraźniej zapomniała, że jest dwa razy od niego mniejsza. - W takich razach można przecież unieważnić zaręczyny - ciągnęła, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy ze swojej sytuacji - W końcu to może nawet lepiej, że moje wdzięki nie znajdują u ciebie aprobaty. Mówiła tonem tak obojętnym, jakby rozważała jakieś mato istotne problemy związane z życiem codziennym, na przykład pchły, drewno do paleniska czy menu na kolację, a nie święte węzły małżeńskie. - Nie wypowiadałem się ani na temat twoich wdzięków, ani też na temat swoich odczuć. - Wiem. Z pewnością nie żenisz się ze mną dla ronie samej, ale dla Camrose i na życzenie króla. -Nie powinna cię interesować moja motywacja. Roześmiała się smutno. - Nie martw się natomiast o skonsumowanie małżeństwa, pani - ciągnął. - Obiecuję, że będziemy konsumować nasz związek tak często, że służba nie nadąży ze zmianą pościeli. -Ha! To małe niewinne słówko doprowadziło krew Merricka do stanu wrzenia. Poczuł, że złość ściska go za gardło. Wbił ponury wzrok w jej bezczelną twarz. - Jeszcze jedno słówko, mademoiselle, i skonsumuję noszę małżeństwo natychmiast. Tutaj, na tym murze.

CUDA

12

wydawali rozkazy czeladnikom, straż wpuszczała na dziedzi­ niec wozy z materiałami. Dźwięczenie młotów kowalskich przypominało szczęk orę­ ża. Skrzypiały dźwigi transportujące zaprawę na blanki, gdzie świeżo ściosane kamienie podtrzymywane metalowymi filara­ mi wzmacniały mury obronne Camrose Wozy wyładowane budulcem przetaczały się z turkotem po drewnianym moście rozciągniętym nad świeżo opróżnioną fosą.

Roger podszedł bliżej do przyjaciela ł klepnął go po ramieniu. - Teraz tylko Walijczyków ci brakuje do szczęścia. FitzAlan bywał czasem nieprzyjemny; taki moment właśnie nadszedł. Odwrócił się do Clio, ujął jej dłoń i zaczaj wysławiać różany rumieniec na cudownych policzkach. Wbijając w dziew­ czynę płonący wzrok, uniósł jej paluszki do ust, ucałował je lekko, po czym musnął wargami grzbiet delikatnej dłoni. Cieszę się bardzo, przyjacielu, że znajduję cię w tak pogodnym nastroju. Na dźwięk rozbawionego głosu Rogera FitzAlana Merrick oderwał wzrok od Clio. Roger stał pod łukiem, opierając ramię o mur wieży, a stopę o parapet Wyszedłszy z cienia, z cynicznym błyskiem w oku i uśmiechem przebijającym przez rudą brodę popatrzył na przyjaciela. Ten zerknął na Clio. Dziewczyna stała tuż obok, łypiąc na niego wrogo. Dla postronnego obserwatora musieli wyglądać jak dwa wściekłe byki gotowe do walki. Merrick był do tęgo stopnia wytrącony z równowagi, że nie zwracał uwagi na nic, co się wokół niego działo. A przecież zewsząd rozlegały się odgłosy prac budowlanych. Majstrowie 96

Zachowywał się w ten sposób, ilekroć zamierzał uwieść kolejną ofiarę. Merrick doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział również, że przyjaciel chce wzbudzić w nim zazdrość, i czynił to dość skutecznie. Odczuł nagle nieposkromioną chęć, by oprzeć but na okrytym skórą siedzeniu Rogera i nacisnąć. Mocno. Clio uśmiechnęła się promiennie. Przy nim nigdy się tak nie uśmiechała. Najwyraźniej bardzo się jej podobały romantyczne zaloty, co nie wpływało pozytywnie na nastrój Merricka. Już po chwili dziewczyna zaproponowała Rogerowi, by został w zamku na wieczornej mszy, a następnie dotrzymał im towarzystwa przy kolacji. FitzAlan spojrzał na przyjaciela ponad jasną głową Clio i uśmiechnął się promiennie. A Merrick ani razu nie zasiadł jeszcze do posiłku w towa97

JILL BARNETT

rzystwie Clio, która nigdy nie schodziła do jadalni, nawet gdy wyraźnie ją o to prosił. Łypnął na nią spod oka. W odpowiedzi dziewczyna mruk. nęła tylko, że zostawi swego pana z jego studnią, i odbiegła w stronę twierdzy. Roger popatrzył na przyjaciela pytająco. - Co się dzieje z twoją studnią? Nic, z czym nie potrafiłbym sobie poradzić. - Jesteś pewien? Mogę ci pomóc. Chętnie się w to włączę. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - mruknął gderliwie Merrick. — Zawsze lubiłeś wsadzać nos w nie swoje sprawy. — Ale nie we wszystkie. — Roger zaśmiał się. — Interesują mnie wyłącznie sytuacje, z których ty nie potrafisz skorzystać. Merrick słuchał jednak przyjaciela tylko jednym uchem, bo tak naprawdę interesowała go wyłącznie Clio sunąca szybkim krokiem w stronę zamku. Dziewczyna mijała po drodze dwukrotnie od niej większe konie, gęsi, które chwytały ją za kostki, i ujadające wściekle psy. Przechodziła teraz obok furmanki z młyńskimi kamieniami i metalowymi prętami przeznaczonymi na kraty. Przy tym żelastwie Clio wydawała się niemal mikroskopijna, daleka jak coś. co znajduje się całkowicie poza jego zasięgiem. A potem stracił dziewczynę z oczu, choć zachował w pa­ mięci jej obraz. Nadal również pozostawał pod wpływem tej maleńkiej istotki. Oczyma duszy widział jej szczupłe, proste plecy, dumnie uniesioną głowę i długi warkocz obijający się o smukłe ciało przy każdym kroku. Cofnął się myślami do pierwszego wieczoru w Camrose kiedy to on i Roger natknęli się na Clio w komnacie przy wejściu. Wówczas dziewczyna dawała swe zagadkowe przed­ stawienie w blasku świec. 98

CUDA

Gdy po raz pierwszy ujrzał lady Clio, doznał wstrząsu. Los podarował mu istotę tak zwiewną, tak pełną życia, iż Merrick zaniemówił zupełnie z wrażenia j obserwował tylko jej wspaniały występ. Nie kłamał, mówiąc Rogerowi, że nigdy nie myślał o wy­ glądzie przyszłej żony. Jednak w chwili, gdy ujrzał ją po raz pierwszy, wszystko się zmieniło. Clio była maleńka; czubkiem głowy nie sięgała mu nawet do ramienia. A mimo wszystko jej obecność w pokoju działała na Merricka w zupełnie niepojęty sposób. Czuł się wówczas tak, jakby do komnaty wchodził jakiś gigant, a ściany zaczynały się kurczyć. Zupełnie nie mógł wytłumaczyć swych doznań. Najpierw zwrócił uwagę na jej opadające aż do kolan włosy w srebrzystym kolorze, który przedtem widział tylko raz - leżąc pod fioletowym niebem na pustyni w oczekiwaniu na bitwę o świcie. Tamtej nocy spadały bowiem z nieba setki gwiazd. Żaden z wojowników nigdy się przedtem nie zetknął z podobnym zjawiskiem. Niektórzy padli nawet na kolana i wyznawali grzechy w obawie, że świat się kończy. Inni wypili zbyt dużo winą i później nie pamiętali, co się działo. Alę Merrick przeleżał wówczas większość nocy na łóżku wystawionym przed namiot i obserwował lśniące gwiezdne szlaki. Podobnie jak teraz, gdy oczyma duszy oglądał zagubiony obraz pewnej kobiety.

CUDA

Camrose. Obaj panowie, uśmiali się do rozpuku z pomysłu

13

Wieczorem przy kolacji Clio siedząca miedzy Merriekiem i sir Rogerem walczyła ze sobą, by nie zasnąć. Podano królika w przyprawach, dzikie trufle oraz płonące przepiórki Żaden z mężczyzn nie zwrócił jednak na to najmniejszej uwagi. Obliczanie, ile kamienia potrzeba wycio­ sać, by załatać dziurę w murze obronnym, absorbowało całkowicie ich uwagę. Wraz z duszonymi warzywami w komnacie zjawili się heroldowie, a sir Merrick i sir Roger radzili na temat optymalnych wymiarów okienek strzelniczych. Wreszcie doszli do wniosku, że dla wygody łuczników należy je poszerzyć i podwyższyć. Według Merricka kilka delikatnych kratek okiennych ze starego szlifowanego rogu nie miało znaczenia dla umacniania

100

Clio. Wszak każdy rozsądny człowiek wiedział, że takie kratki

- trafione pociskiem przeciwnika - natychmiast ulęgają zniszczeniu. Złapała się na tym, ze zaczyna marzyć o tatach pociskach, Oparła podbródek na dłoni i zaczęła sobie wyobrażać, jak wyglądałby Merrick z duszonymi porami na czole. Gdy giermek sir Rogera zawitał do westybulu, by pograć na lutni, służący wnieśli wspaniały migdałowy krem i gruszki w sosie cynamonowym. Towarzysze Clio nawet ich nie zauważyli. Przystąpili natomiast do omawiania problemu amunicji do katapult, najnowszych technik podkopów, oraz najkorzystniej­ szych parametrów drzew na tarany. Clio popatrzyła na łyżeczkę z rączką w kształcie jastrzębia. Gdyby posłużyła się nią jak dźwignią, krem wystrzeliłby w powietrze... - Może lady Clio nam zaśpiewa powiedział nagle sir Roger, przenosząc wzrok na Clio. Upuściła łyżeczkę na kolana. - Ja? Mam śpiewać? - Podniosła łyżkę i wytarła krem 2 sukni. Zerknęła na brata Dismasa, który natychmiast ruszył do wyjścia z wyrazem cierpienia na pobladłej twarzy. Okazało się nagle, że musi pozapalać świece i odmówić modlitwy. Bęc pobiegł nakarmić świnie, a Pac zaczaj poruszać się z szybkością, o jaką Clio nigdy by go nie posądziła, Służący wymykali się dyskretnie z westybulu. Wszyscy pamiętali aż za dobrze jej głos. Śpiewanie nie należało do mocnych stron Clio. Ojciec zabronił jej śpiewać, a nawet nucić w swojej obecności.

101

JILL BARNETT

Nie znam żadnych ballad wojennych - powiedziała patrząc Merrickowi prosto w oczy. Bardzo prosimy, pani - nalegał z uśmiechem sir Roger. -- Nie odmówisz nam przecież pieśni. Jakiejkolwiek pieśni Merrick patrzył na nią tak badawczo, jakby zupeł­ nie nie pamiętał, że zignorował ją całkowicie podczas kola­ cji. Clio już miała zamiar definitywnie odmówić, gdy przypo­ mniała sobie ostatnie dwie godziny spędzone przy posiłku. Zasłużyli sobie na koncert! Powiodła wzrokiem po pokoju i dostrzegła dwóch postawnych giermków, którzy nie spusz­ czali z niej wzroku. Właściwie wszyscy mężczyźni wbijali w nią zarozumiałe spojrzenia, jakby wyrażali w ten sposób samcze zadowolenie z faktu, że pani na Camrose dostarczy im rozrywki. Poczuła, jak zalewa ją fala złośliwej satysfakcji. Wstała wolno, z godnością. - Chętnie was zabawię, waleczni rycerze. Podeszła do ławy, na której siedział lutnista, wydobywając ze swego instrumentu cichą melodię. Clio pochyliła się nad muzykiem i szepnęła, którą pieśń zamierza wykonać. I zaczęła: Trzej żeglarze! Ktoście tacy? My trzej mędrcy t portu w Gotham Dokąd w dzbanie tym junacy Księżycowi pędzić kota. Mężczyźni siedzieli jak skamieniali, otworzyli szeroko usta niczym przygłupy. Dziewczyna słyszała własny głos — wrzas­ kliwy, przypominający szczek metalu o metal. Każde słowo odbijało się donośnym echem o łukowe sklepienie westybulu102

CUDA

Wyciągając górną nutę, dostrzegła dziwny grymas na twarzy lutnisty. Księżyc zalśnił, dzban popłynął A nasz balast - stare wino. Balast wasz to stare wino Sir Roger miał najwyraźniej ochotę przycisnąć dłonie do uszu. ale gdy Clio podeszła bliżej, zdobył się jednak na słaby uśmiech: Ptaki na dziedzińcu wzbiły się do lotu. Świnie pochowały głowy w sianie, kichając, prychając i pojękując. Krowy porykiwały żałośnie, a konie uderzały głowami o bramki, jakby chciały umknąć przed hałasem. A w westybulu Clio - stojąc za krzesłem narzeczonego - wyciągała górne C. Ku jej ogromnemu zdziwieniu, Merrick nawet nie mrugnął okiem. Skrzeczenie najwyraźniej nie wystarczyło, by się przebić przez jego twardą głowę. Dziewczyna nie miała jednak najmniejszego zamiaru rezygnować. Dotarła do piątej zwrotki. W końcu nie bez powodu wybrała najdłuższą pieśń. Przy dziesiątej strofie, gdy kilku mężczyzn zaczęło już pojękiwać, a jeden z od ważniejszych młodzieńców położył głowę na stole, Clio stanęła na środku westybulu i dała z siebie wszystko. Nie! Bo dzban zaczarowany, Jakie mu zaklęcie służy? Nigdy wodą nie zalany. Księżyc zalśnił, dzban popłynął A nasz balast - stare wino Balst wasz to stare wino 103

JILL BARNETT Gdy śpiewała ostatnią linijkę, lutnista już od dawna nie grał. Clio uśmiechnęła się niewinnie do Merricka i Rogera, po czym złożyła im głęboki ukłon. Teraz, gdy już uprzyjemniłam wam czas, pójdę do siebie. Odwróciła się na pięcie i z dumnie uniesioną głową, wyszła z komnaty. W westybulu zaległa nabrzmiała cisza. Słychać było jedynie kroki lady Clio na kamiennych stopniach, trzaskanie polan w kominku oraz głuche dzwonienie w uszach obu wojow­ ników. Na twarzach mężczyzn malował się wyraz całkowitego oszołomienia i bólu. Przy wejściu do hallu coś zabrzęczało i drzwi otworzyły się nagle z głuchym łomotem, który - w porównaniu ze śpiewem Clio — wydał się wszystkim bardzo przyjemny dla ucha. Do środka wpadło trzech strażników pełniących wartę na bar­ bakanie. Najwyższy stanął na wprost Merricka . - Mamy problem — Wystękał z trudem. - Co się dzieje? - Zamek w niebezpieczeństwie. Roger nachylił się do przyjaciela. - Może głos twojej pani strzaskał barbakan. - Wcale bym nie był zaskoczony. — Merrick, który nadal kiepsko słyszał, skrzywił się. - Ja, na przykład, mam strzaskane uszy. - O co chodzi? - O wilki, panie. - Wilki? Tak. — Na twarzy strażnika malował się wyraz przeraże­ nia. - Wokół twierdzy krążą wilki. Merrick i Roger zamilkli na chwilę, a potem FitzAlan roześmiał się głośno. Na wargi jego przyjaciela również wypełzło coś na kształt uśmiechu.

104

CUDA

- Całe sfory wilków, panie. Roger śmiał się tak serdecznie, że aż walił pięścią w stół, - Wyją zupełnie jak podczas pełni - dodał strażnik z gro­ bowo poważną miną. Następnego dnia Clio wyglądała przez okno sypialni i patrzyła na namiot. Dziwiła się przy tym bardzo, że z tkaniny nie sterczą zaostrzone pale, dzięki którym Merrick mógłby być pewny swego bezpieczeństwa. Rozmawiał wprawdzie z Jamesem St. George, architektem i budowniczym w jednej osobie, ale kazał po nią posiać. Mężczyźni zastanawiali się zapewne, jak przystosować zwykle wieszaki ubraniowe do eksponowania walijskich głów. Oparła ręce o parapet i objęła wzrokiem niebo. Nie zauważyła nawet śladu chmurki. Cyklop spał smacznie w kącie. Groszek przycupnął na czubku kociej głowy. Westchnąwszy głęboko, Clio zaczęła wyobrażać sobie namiot w strugach wody. Co za szkoda, że już od rana świeciło słońce. Deszcz sprawiłby jej o wiele większą przy­ jemność. Usiadłszy ciężko na grubym materacu, przez chwile od­ mawiała różaniec. Znudzona, odłożyła go na bok i zaczęła krążyć po pokoju powtarzając na głos grecki alfabet. Następnie przyszła pora na koniugacje czasowników fran­ cuskich, odtańczenie capriole i wersety z Ewangelii według Świętego Jana. Dwie godziny po przybyciu posłańca Clio udała się do namiotu.

CUDA

14

Sir Merrick wyjechał, pani. Clio patrzyła z niedowierzaniem na Isambarda, starszego, barczystego mężczyznę o długich, kręconych włosach, szero­ kim nosie i żółtych, wilczych oczach. Na jego twarzy malował się zawsze taki sam poważny wyraz. Isambard kontrolował wojowników jej narzeczonego i choć ustępował wzrostem zarówno FitzAlanowi, jak również Merrickowi, miał budowę byka - wyglądał tak, jakby mógł pokonać w pojedynkę całą armię. Wyjechał? - Clio stanęła na palcach, by wyjrzeć Isambardowi przez ramię. Namiot, wraz z ludźmi i końmi, zniknął z polany, - Dokąd? Nie powiedział, pani. - Krzepki wojownik trwał przed bramą twierdzy wyprostowany i mocny jak stare drzewo. Jego wyciągnięty miecz zagradzał dziewczynie drogę. 106

- Gdzie jest sir James? - spytała. - Na murach, pani. - Dobrze, w takim razie spotkam się z nim sama. - Ujęła fałdy spódnicy i zrobiła krok do przodu z zamiarem obejścia miecza. Isambard najwyraźniej jednak nie zamierzał ustąpić. Popatrzyła na niego z miną, jakiej nauczyła się od królowej Eleanory i przeoryszy. - Odsuń się natychmiast - Lord zakazał wypuszczać cię z zamku, pani. - Co takiego? - Powiedział, ze masz zostać w twierdzy. - Wykluczone. - Schyliła się i spróbowała prześliznąć się pod mieczem, ale rycerz Isambard opuścił go niżej. - Zabierz mi z drogi tę broń — powiedziała, machając ręką, jakby się opędzała od natrętnej muchy. - Przykro mi, pani. Nie mogę. Muszę wykonywać rozkazy. - Właśnie wydałam ci rozkaz. - Zrobiła krok w stronę bramy. Przesunął miecz, - Nie wolno mi wykonywać twoich rozkazów, pani. Clio podniosła na niego wzrok. Czuła się tak, jakby rozmawiała z kamiennym murem. Odczekała chwilę, ale nie wpadła na żaden pomysł. Odwróciła się więc na pięcie i odeszła, W głowie jej wirowało. Z założonymi z tylu rękami zwolniła kroku, przystanęła i odwróciła się do Isambarda. - Lubisz piwo, panie rycerzu? - A jakże - odparł z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - To dobrze. - Uśmiechnęła się. - Moja pokojówka przyniesie ci kufelek. - Będę wdzięczny, pani. Aha - pomyślała i z trudnością powstrzymała się od 107

JILL BARNETT

uśmiechu. Z mężczyznami tak łatwo sobie poradzić. Wystarczy znad ich słabostki. - Wypiję zaraz po warcie — dodał Isambard. Clio jęknęła w duchu, ale nie dała za wygraną. - Nie jesteś spragniony, panie? - Jestem. - Dobrze, zaraz... - Ale nie będę pił piwa. Nie na warcie. Zatrzymała się w pół kroku. Ten człowiek miał zasady. Zadziwiające. Z uczuciem zawodu cofnęła się o krok. Pani? Obejrzała się przez ramię. - Z przyjemnością napiłbym się wody. - Wody — powtórzyła martwym głosem. - Tak. Wody ze studni mego pana. Przytaknęła. Wody - myślała. Ze studni pana. Zawróciła w stronę twierdzy i posłała służącą po wodę dla Ismabarda. Po paru minutach była już w westybulu i szła schodami do komnat na górze. Przystanęła i popatrzyła na bramę, Stary wojownik nadal pełnił wartę - sztywny i wyprostowany -jak krata zabezpieczająca twierdzę A więc lord zakazał jej opuszczać zamczysko. Wyjrzała przez okienko strzelnicze. Była więźniem. Niezbyt zachęcająca perspektywa. Clio bardzo się nie podobał ten despotyczny sposób traktowania. Dlaczego nie miałaby wychodzić poza twierdzę? Przecież wielokrotnie opuszczała zamczysko, by zbierać zioła i korzonki w lesie. Czego on się właściwie spodziewał? Zgrai innowierców, czyhających tuż za bramą, by ją porwać? Nie byli na Wschodzie. Widocznie Merrick spędził zbyt wiele czasu na słońcu i na wojnie. Czyżby wszędzie węszy1 wroga? 108

CUDA

Wzdychając z irytacją, oparła podbródek na rękach i popa­ trzyła na strażnika. Wiedziała, że Isambard nie wypuści jej za bramę. Zirytowana, postukała paznokciem w kamienny występ. - Ciekawe, co by się stało, gdybym zrzuciła na Isambarda wiadro świeżych węgorzy? Albo kubeł tygodniowych rybich ogonów? - mruczała pod nosem. Jak się jednak okazało, Clio nie musiała się wcale uciekać do takich metod, by odzyskać wolność. Wpadła bowiem na inny pomysł. Owinęła włosy ciężką tkaniną, drapując z niej turban. Na rękach i twarzy rozsmarowała sok ze skorup orzechów przechowywanych w spiżarni. Gdy kończyła swoje dzieło, wyglądała już jak Turek. Prawie jak Turek. Ostatnim akcentem była długa szata w paski, którą znalazła w zamkowej pralni. Postanowiła bowiem przejechać przez bramy zamku na ulubionym wierzchowcu Merricka - koniu rasy arabskiej z biała grzywą i w czarnych „skarpetkach". Nikt niczego nie podejrzewał. Właśnie sobie gratulowała wspaniałego planu, kiedy nagle zerknęła przez ramię. Na końskim ogonie kiwał się Groszek. - Groszek! - syknęła Clio. - Złaź! Ale ptaszysko wczepiło się w końskie włosie dziobem oraz szponami i kiwało na ogonie tak samo jak na warkoczu Clio. Popatrzyła przed siebie. Ostatnia brama do pokonania znajdowała się zaledwie o parę metrów. Szczęście jej sprzyjało - jak do tej pory nikt nie zauważył Groszka. Towarzystwo ptaka mogło ją zdemaskować, ponieważ pupile Clio stanowili nieustanny temat żartów służby i wartow­ ników. 109

JILL BARNETT

Ześliznęła się z konia, udając, że sprawdza podkowę, po czym wyprostowała plecy i stanęła tuż za ogonem swego wierzchowca. Rozsunąwszy fałdy sukni, pochwyciła sokoła i wsunęła go za pazuchę. Następnie dosiadła ponownie rumaka i przejechała z łat­ wością przez bramę. Pomyślała, że to wszystko okazało się zbyt łatwe. Kiedy już na dobre zniknęła wartownikom z oczu, zeskoczyła z konia, rozchyliła suknię, wyjęła Groszka. posadziła go sobie na ramieniu i ruszyła przed siebie zieloną, trawiastą doliną. Groszek przeniósł się z jej ramienia Da głowę Araba i był tam wyraźnie szczęśliwy. Clio roześmiała się serdecznie. Ptak podobnie jak i ona — rozkoszował się smakiem swobody. Po jakimś czasie podwinęła spódnicę i pobiegła na przełaj przez zalaną słońcem łąkę. Na gąbczastej trawie nadal leżała rosa, która chłodziła jej stopy- Clio roześmiała się głośno i zaczęła wirować w zwa­ riowanym tańcu. Jej niczym nie skrępowany śmiech ulatywał w powietrze niczym puszki mlecza podrzucane przez wiatr. Spojrzała w niebo, przymknęła oczy i cieszyła się wolnością. W ten spokojny, cichy dzień na lazurowym niebie pojawiło się zaledwie kilka postrzępionych, pierzastych chmurek. W ciszy pobrzmiewał jedynie owczy dzwoneczek. Z oddali dobiegał Clio krzyk siewki i łopot łabędzich skrzydeł. Gdy wspinała się na kolejny pagórek, koń szedł za nią jak prosiaczki za Bęcem. Tu, bliżej lasu, trawa była gęściejsza i słodko pachniała, a gdzieniegdzie rosły dzwonki. Na brzegu wielkiej puszczy nad przysadzistymi dębami krążyły turkawki, a jaskółki i skowronki przeskakiwały z gałęzi na gałąź. Z głębi lasu dobiegało bzyczenie owadów, które

110

CUDA

- niczym tajemnicze syreny - wyśpiewywały swoją kuszącą pieśń. Clio przywiązała rumaka do gałęzi ogromnego kasztanowca i wyciągnęła rękę do Groszka, ale sokół całkowicie ją zignorował. Najwyraźniej wolał siedzieć na końskim łbie - Dobrze, mój pierzasty przyjacielu. Możesz tutaj zostać. Pogłaskała ptaka po głowie, Araba po pysku i ruszyła do lasu, nucąc fałszywie wesołą piosnkę o kobiecej przebiegłości. W lesie było chłodno i wilgotno. Mchy i porosty pachniały tak, jakby mogły nadać piwu magiczny charakter. Pod pniem ogromnego drzewa Clio znalazła kilka roślin leczniczych i parę ziół o cierpkim smaku; włożyła je od razu do skórzanego woreczka zwisającego z delikatnego łańcuszka u pasa. Ruszyła naprzód, dalej w puszczę. Tutaj drzewa rosły tak gęsto, że blokowały dostęp słońca. W ciemnych, wilgotnych zakamarkach lasu pod dębami, bukami i rozłożystymi konarami wiązów rosły grzyby. Panował tu mrok jak w nocy, choć była dopiero szósta. Przystanęła za zagajnikiem, gdzie na polanie rosła biała rezeda i lwie paszcze. Pochyliwszy się, zerwała kilka żółtych kwiatków, wspominając swoje marzenia o Merricku. Wyob­ rażała go sobie kiedyś jako sławnego i odważnego rycerza, który wyrwie ją z niewoli. Naprawdę miała nadzieję, że narzeczony okaże się mężczyzną romantycznym i czułym, takim, który odda Clio swoje serce. Gdyby wtedy wiedziała, jak bardzo się myli... Merrick wypowiedział do niej jak dotąd niewiele słów poza Pytaniami i rozkazami. Nie był wprawdzie okrutny, ale nie odznaczał się również czułością i miłym sposobem bycia. Zamknął przed nią serce. Nie wiedziała, kim on właściwie jest. Dostrzegła jedynie, jak bardzo się od niej różni. Nie była nawet pewna, czy ten człowiek w ogóle potrafi kochać.

111

CUDA

JILL BARNETT

Westchnęła głęboko na myśl o brutalnym zderzeniu marzeń z rzeczywistością. Przyszłość z Merrickiem wydawała się jej równie mroczna, jak puszcza. Przerwawszy te ponure rozważania, poszła naprzód. Jaśniało. Z każdym krokiem robiło się coraz cieplej i bardziej rześko. Na majaczącą w oddali ścieżkę padały jasne promienie słońca. Nad dróżką stały wrzecionowate wierzby, splecione z krzewa­ mi dzikich róż. Pomiędzy warkoczami drzew przewiązanymi na dole czarodziejskimi kokardkami spadającego kwiecia prześwitywały złociste promienie słońca. Ten cudowny widok sprawiał niemal mistyczne wrażenie. Wydeptana ścieżka prowadziła na szeroką łąkę przeciętą na pół strumieniem spływającym z widocznych w oddali gór, nadal przystrojonych czapami śniegu. Clio usiadła w cieniu rozłożystego głogu w pobliżu kępki pierwiosnków i słuchała bulgotania wody na skałach. Podciągnąwszy kolana pod brodę, zanurzyła bose stopy w soczystą zieloną trawę. Po chwili dostrzegła małego brązowego szczura wodnego, który wyszedł właśnie na brzeg i skrył się w bujnych paprociach. Szum strumienia działał na nią równie kojąco, jak kubek źródlanej wody w upalny dzień. Słońce przebijające się przez liście ogrzewało ramiona. Spojrzała w górę i przypomniała sobie sok z orzecha. Śmiejąc się do siebie, zadowolona z sukcesu, rozpuściła włosy i przyklękła na brzegu. Różowy, piegowaty pstrąg wyskoczył wysoko w powietrze. Przemknęło jej przez myśl, że ma apetyt na świeżą rybę. Z rozkoszą obmyła twarz w zimnym, czystym potoku. Zacisnąwszy powieki, poszukała po omacku szmatki, by wytrzeć zabrudzoną, lodowatą wodę z twarzy. 112

Podczołgała się na czworakach w strono miejsca, gdzie rzuciła chusteczkę. Chwyciwszy ja pospiesznie, znów pochyliła się nad strumieniem, a włosy opadły jej na twarz. Nucąc fałszywie balladę o bajkowym księciu, który zdobył serce ukochanej, osuszyła energicznie policzki, odrzuciła chusteczkę i oparła dłonie o ziemię. Zbliżyła twarz do tafli i przyjrzała się uważniej swemu odbicia. Włosy zasłaniały jej pole widzenia, więc odgarnęła je za uszy i znów popatrzyła na wodę. Za jej prawym ramieniem ukazała się naglę twarz męż­ czyzny. Clio nabrała powietrza w płuca i zaczęła wrzeszczeć jak opętana.

CUDA

15

Zza krzewów i drzew - niczym duchy wyłaniające się nagle z niebytu — wypadli krępi, barczyści Walijczycy. Nie nosili hełmów, włosy ześlizgiwały im się po kołczanach aż do połowy pleców. Na ramionach wojowników pyszniły się potężne łuki. Zbroję zastępowały im zniszczone i brudne kurtki ze skóry w ochronnych, brązowo-zielonych barwach lasu. Nie dosiadali rumaków - wzorem dzikusów z ballad wyśpiewywanych przez trubadurów, byli bosi i wodzili wokół siebie martwym, pustym wzrokiem. Patrząc na Clio, śmiali się okrutnie, co niechybnie zapowia­ dało problemy. Dziewczyna znowu zaczęła krzyczeć. Ale to nie wygląd dzikusów tak ją przerażał, tylko sposób, w jaki się poruszali — niczym wilki osaczające ofiarę. Mężczyzna, którego twarz ujrzała w strumieniu, chwycił ją 114

nagle za ramię. Drugi zbliżał się do niej z zakrzywionym walijskim nożem o podwójnym ostrzu. Wbijając wzrok w śmiercionośne narzędzie, poczuła, że drętwieje. Zamarła ze strachu. Napastnik stojący za nią zaśmiał się zwycięsko. Odwróciła się raptownie, co bardzo go zaskoczyło. Wykorzystując ten moment nieuwagi, Clio kopnęła mocno Walijczyka i zaczęła uciekać. Przebiegła jak wicher między dwoma prześladowcami. - Rhys! Łap ją! - krzyknął któryś. Nie odwróciła głowy. Wypadła z lasu, ściskając w dłoniach fałdy sukni. Ody tak pędziła, siedzące na gałęziach krzewów ptaki wzbijały się do lotu. wskazując w ten sposób Walij­ czykom kierunek, w którym biegła. Słyszała głośne bicie własnego serca. Oddychała ciężko, urywanie. Za plecami słyszała ich kroki. Dyszeli jak dzikie zwierzęta, usiłując ją dogonić. I byli tak blisko Jak blisko? Jeden z mężczyzn krzyknął. Odniosła wrażenie, że jej wróg biegnie tuż obok. - Nie zgubcie jej! - wrzeszczał. - Owen! Na zachód! Na zachód! Boże! — Nie pozwólcie jej uciec! Czuła palenie w płucach. — Zabijcie ją! — krzyknął Owen. Chcieli ją zabić? Strach dodawał jej sił, biegła coraz dłuższymi krokami. Szybciej i szybciej. Tuż obok jej ramienia gwizdnęła strzała, która na szczęście trafiła w drzewo. 115

CUDA JILL BARNETT

Schyliwszy się jak najniżej, pognała przez polanę, skręcając gwałtownie na lewo, gdyż tam dostrzegła rzekę, a dalej otwartą przestrzeń. Koło ucha śmignęła jej kolejna strzała, trzecia musnęła stopy. Zerknęła przez ramie. Błąd. Potknęła się i wyprostowała, by odzyskać równowagę. Strzała wbiła się Clio w plecy. Dziewczyna poczuła nagle ostre pieczenie. Krzyknęła i spojrzała na drzewiec sterczący z jej barku. Nadal dokuczał jej ból, ale doznawała dziwnego wrażenia, że to wszystko dotyczy kogo innego, a ona jest tylko postronnym obserwatorem dramatycznych wydarzeń. Pędziła przed siebie wiedziona czymś więcej niż tylko instynktem. Nie mogła się zatrzymać w obawie przed poj­ maniem. Groziła jej śmierć. Zerknęła na strzałę. Rana również była groźna. Jej nogi zaczęły samowolnie zwalniać, jakby nagle odebrano im siły. Próbowała zmusić się do biegu, ale ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Serce biło szaleńczo, głośno niczym bębny śmierci. Została jej tylko siła ducha. Ciało nie zwracało na nią uwagi. Miała tylko jedno wyjście — stawić czoło mężczyznom. Postanowiła spojrzeć na nich z potępieniem, a następnie zejść z tego świata. Zatrzymała się zatem i odwróciła z dumnie podniesiona głową. W tej samej chwili rozległ się dźwięk tak głośny i przera­ żający, że Clio zamarła w bezruchu. Był to bowiem okrzyk wojenny, ludzki, autentyczny, bardziej donośny niż trąbka herolda. Okrzyk powtórzył się, sięgając niemal koron drzew, jakby wydarł się z gardeł tysięcy mężczyzn. Ale tak naprawdę krzyczał tylko jeden wojownik. Rozpo­ znała ten głos tak, jak rozpoznałaby wołanie zwiastujące 116

ratunek, stojąc na szczycie skały, otoczona jedynie wiatrem i morzem, bez nadziei na ocalenie. Tętent kopyt omal nie skruszył ziemi. - Er cof am Gwent! - zakrzyknął nagle mężczyzna; i zamilkł, posławszy do diabła stare walijskie królestwo, Clio stała nadal w miejscu, jak zaczarowana, Na skraju zagajnika zatrzymał się olbrzymi rumak, machając kopytami w powietrzu. Jeźdźcem był rycerz w pełnej zbroi. Wydając kolejny okrzyk, wojownik dobył miecza, w którym odbijało się słońce. Groźny mąt i jego ogier wyglądali niczym uosobienie gniewu Bożego. Clio rozpoznała natychmiast czerwonego lwa na uprzęży konia. To był Merrick. Po chwili ruszył z mordem w oczach na Walijczyków. Jego miecz zalśnił ponownie w blasku słońca, a następnie zaczął rąbać bezlitośnie przeciwników Clio, Jeden z dzikusów wrzasnął głośno i osunął się na trawę, po nim następny. Strzały obijały się o zbroję Merricka i spadały na ziemię, gdzie kruszyły się natychmiast pod kopytami rumaka. Clio obserwowała tę scenę z podziwem podszytym grozą. Merrick zabił wszystkich Walijczyków, 2 wyjątkiem tych, którzy uciekli do puszczy, ratując życie. Zaraz potem odwrócił rumaka w jej stronę i wyprysnął naprzód. Clio zdała sobie nagle boleśnie sprawę z braku jakichkol­ wiek ludzkich odgłosów. Mężczyzna, który ocalił jej życie, milczał jak zaklęty. Odniosła wrażenie, że jest lekka jak piórko. Traciła powoli zdolność myślenia. Świat odpływał, więc przymknęła oczy. Skupiła się na dźwiękach, jakie nadal do niej dochodziły - skrzypieniu siodła, pobrzękiwaniu zbroi oraz ostróg i sapaniu rumaka. 117

JILL BARNETT

Wiedziała, że Merrick się do niej zbliża. Tępy, donośny tętent końskich kopyt przypominał bicie jej serca. W końcu dała za wygraną i otworzyła oczy: Koń stał zaledwie o metr dalej. Merrick ściągnął cugle, ale się nie ruszył. Patrzył tylko na Clio przez ciemne otwory w przyłbicy. Z dziurek wentylacyjnych przy każdym jego oddechu wydostawała się para. Nadal trzymał miecz w garści. Krew skapywała z ostrza na siatkowe palce metalowych rękawic. Clio rozumiała, co Merrick zamierza w ten sposób osiągnąć. Chciał zademonstrować jej dokładnie miecz, a do­ piero później schować go do pochwy. Widocznie pragnął uczynić z niego symbol czegoś strasznego, co powinno na zawsze pozostać w jej pamięci. Jego taktyka odniosła skutek. Merrick nawet nie miał pojęcia, jak ogromne wrażenie udało mu się na niej wywrzeć. Clio nie mogła odwrócić wzroku od miecza, choć był to najbardziej ponury widok, jaki miała w życiu okazję oglądać. Wrosła w ziemię jak stare drzewo, które widzi wyłącznie to, co przechodzi obok, drzewo niezdolne, by się poruszyć lub odwrócić wzrok. Merrick uratował jej życie, a opowieści wojenne, jakie znała, były na ogół wyśpiewywane w melodyjnych balladach o bohaterstwie i rycerskości wojowników, którzy nigdy nikogo nie zabili. Jednakże to, co się właśnie wydarzyło na oczach dziew­ czyny, nie miało w sobie absolutnie nic romantycznego. Żołądek podjechał jej do gardła i został tam na dobre. Merrick uniósł przyłbicę i patrzył na nią wzrokiem absolut­ nie nie wróżącym nic dobrego. Na dnie tego zimnego spojrzenia niebieskich oczu czaił się gniew.

118

CUDA

Rycerz oparł leniwie wolne ramię o siodło, ale Clio widziała wyraźnie, jak bardzo jest spięty. — Nie ma mnie zaledwie dwie godziny, a ty już prawie pozwalasz się zabić. - Mówił zgrzytliwym, nieprzyjemnym tonem. Szukała słów, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Stała tylko jak skamieniała, patrząc na krwawy krajobraz po bitwie. Przymknąwszy oczy, czuła, jak ogarnia ją odrętwienie. Po chwili opadła na kolana. Długie włosy zasłoniły przed Merriekiem rozpaloną twarz dziewczyny. Dopiero wtedy ujrzał strzałę sterczącą z jej pleców. Usłyszała soczyste przekleństwo, ale nie wiedziała, co je sprowokowało. Klęczała tylko słaba i drżąca, schowana za kaskadą srebrzystych pukli. I wtedy uczyniła jedyną rzecz, do jakiej była zdolna. Zapłakała.

CUDA

16

W Merricku wzbierał gniew. Bezsilny, paraliżujący gniew. Wbił wzrok w drzewiec strzały i pomyślał, że nawet gdyby diabli zabrali go do piekła, to i tak nie byłaby to wystarczająca kara. Zawiódł Clio. Ściągnąwszy cugle, zmusił konia do przyklęknięcia i niezręcznie ześliznął się z siodła. Zbroja ograniczała mu ruchy. Nie udało mu się uchronić narzeczonej. Nie udało. A był to przecież jego obowiązek. Widywał umierających mężczyzn. Widywał krwawe rany. Sam odniósł wiele poważnych obrażeń, a jednak patrząc na strzałę sterczącą z pleców dziewczyny, czuł, że pęka mu serce. Podszedł do niej tak szybko, jak tylko mógł. W uszach dzwonił mu szczek i chrobot zbroi - dźwięk z pewnością

120

niemiły, ale mimo wszystko mniej przerażający niż ciche łkanie. Przez chwilę pragnął zedrzeć z siebie zbroję, by stać się tak samo bezbronnym jak Clio. Przyklęknął na jednym kolanie i objął ją delikatnie w talii. Nawet przez rękawice czuł drżenie filigranowego ciała. - Spokojnie, Clio. Jestem z tobą. - Merrick — wyszlochała i ukryła mu twarz na ramieniu. Musiał przymknąć oczy, by zwalczyć to dziwne i obce uczucie, które nagle zaczęło go palić w sercu i pod powiekami. Trzymał ją tak przez chwilę. Bo i też nie mógł zrobić nic innego. Był wojownikiem, a jednak czuł się jak słaby tchórz, który jednocześnie odczuwa gniew. Powstał z Clio w ramionach. Objęła go jedną ręką za szyję, a dragą - zakrwawioną - zwiesiła bezwładnie wzdłuż ciała. Merrick ruszył sztywno w stronę rumaka. Gdy niechcący musnął drzewiec strzały, ranna jęknęła cichutko. Koń przyklęknął natychmiast, gdy pan wydał mu komendę. Merrick posadził dziewczynę przed sobą i spojrzał na jej twarz — przestała płakać, ale oddychała z trudem. - Zaczerpnij powietrza szepnął chrapliwym, nieswoim głosem, po czym spojrzał na długą strzałę wystającą z jej pleców i złamał drzewiec. Jęknęła. Poczuł się tak, jakby ktoś krajał mu wnętrzności. Jej oddech stał się krótki, urywany, a potem dziewczyna zaczęła kwilić, co o mało go nie zabiło. Ułożył sobie głowę Clio na piersiach. - Zabiorę cię do domu - powiedział. - Jesteś bezpieczna. - Urwał. - Nic ci nie będzie - dodał ochrypłym głosem. - Przysięgam.

121

CUDA JILL BARNETT

Wymamrotała coś, czego nie zrozumiał, a po chwili poczuł, jak opiera się bezwładnie o jego tors. Wyjechali z ciemnego lasu na słoneczną polanę, kierując się w stronę Camrose, który już lśnił na horyzoncie. Patrząc na dumny, potężny zamek, można było pomyśleć, że nic złego się tam nie wydarzy. Merrick omal nie zaczął wygrażać twierdzy pięściami. Wzbierała w nim ochota do krzyku i przekleństw. Lata praktyki nauczyły go strategii. Wystarczył mu jeden rzut oka na pole bitwy, by wiedzieć, skąd zaatakować. Miał tak wyostrzone zmysły, że z łatwością wyczuwał wroga, zanim go jeszcze zobaczył. Niezawodnie rozpoznawał pułapki i prognozo­ wał z łatwością, czy mężczyzna, którego widzi po raz pierwszy w życiu, ma szansę stać się dobrym wojownikiem. Tam na polanie był jednak zupełnie bezradny. Doznawał takiego wrażenia, jakby w Środku bitwy utracił nagle rumaka i miecz. Teraz, gdy już siedział na koniu, próbował opanować strach. Clio nie dawała znaku życia. Merrick nie wyczuwał nawet ciepła jej ciała, ale pocieszał się tym, że dzieli ich zbroja. Ledwo zdążył o tym pomyśleć, dziewczyna zaczęła dygotać niczym strzała wbita w cel. Spojrzał w dół. Po jej policzkach, ustach i szyi skapywały łzy. Znowu płakała. Cichutko. Gdy objął ją gestem posiadacza, przytuliła się do niego mocniej. Poczuł ucisk w piersiach. Aries zaczął się wspinać na pagórek pokryty świeżo skoszoną trawą. Głowa opadła dziewczynie na ramię. Sekundę później po zbroi Merricka potoczyły się łzy, które zaczęły powoli torować sobie drogę do jego serca. Lord podniósł wolno głowę, popatrzył gdzieś w przestrzeń zacisnął szczęki, jak to zwykle czynił wówczas, gdy oczekiwał na cios.

122

Przez chwilę patrzył w próżnię. Wydawało mu się, że mijają wieki. Zbroja Merricka wspaniale odpierała ataki strzał i mieczy. Uchroniła go przed śmiercią niezliczoną ilość razy. Tak, nigdy nie sprawiła mu zawodu. Aż do dziś. Bowiem w pewnej chwili, która była zaledwie mgnieniem losu, nauczył się czegoś, co miało zmienić całe jego dotych­ czasowe życie. Żadna zbroja, żadna misterna kolczuga, żaden oddział wojowników ani żadna broń nie mogły go ocalić przed tą kobietą.

Clio siedziała na wybrzuszonym słomianym materaca w sypialni, do której zaniósł ją Merrick. Pamiętała niewiele z drogi do zamku, jedynie kojący dotyk ramienia mężczyzny i zażenowanie własnymi łzami. Zanim przejechali przez zamkowe bramy, Merrick zaczął wykrzykiwać rozkazy. Nie była pewna, co było głośniejsze - jego krzyk czy też szczęk zbroi podczas wspinaczki schodami. Lord potknął się parę razy, a przeklął nieskończoną liczbę razy, zanim kopnął drzwi sypialni i położył ją na łóżku. - Nie ruszaj się - nakazał, po czym przyjrzał się Clio uważnie, jakby podejrzewał, że go nie posłucha, Odpowiedziała uśmiechem na jego ponury wzrok - A pomyśleć, że zamierzałam zbiec po tych schodach na dół przynajmniej sto razy. Ten żart wcale go nie rozbawił. - Wcale bym się nie zdziwił - odparł, kręcąc głową. - Sam Pan Bóg wie, co następnym razem wymyślisz. - Wybiorę się do Londynu. - Starała się mówić ożywionym tonem, ale zdawała sobie sprawę z tego, że jej słowa brzmią

123

JILL BARNETT

martwo. Opadła bezwładnie na materac, a gdy dotknęła niechcący kikuta strzały, skrzywiła się z bólu. Przed oczyma zawirowały jej gwiazdy. Zacisnęła szczeki tak mocno, że omal nie połamała sobie zębów. - Uważaj - powiedział bardzo delikatnie. - Spróbuj na boku. - Pomógł jej ułożyć się inaczej. — Odpocznij spokojnie. - Odwrócił się i pobiegł z tupotem do wyjścia. - De Clare! - wrzasnął. Przez kolejnych parę minut Clio słyszała tylko, jak Merrick wzywa swego giermka i wykrzykuje rozkazy. Potrafiła sobie łatwo wyobrazić krzątaninę na dole, służą­ cych biegających tam i powrotem niczym spłoszone gołębie, ludzi Merricka starających się wypełnić jego polecenia. Ty! Stój! - Donośny, ochrypły głos odbił się echem od kamiennej ściany. Krzywiąc się lekko, Clio zerknęła w stronę korytarza, gdzie stał biedny, uroczy Pac. Chłopiec zamarł w pół kroku i spojrzał spłoszonym wzro­ kiem w kierunku, z którego dochodził głos. - Tak, panie? - Chodź tu. Puk. Młodzieniec zniknął jej na chwilę z pola widzenia. - Słucham, panie? - Przynieś dużo gorącej wody i ręczniki. Ale już! De Clare! Tobin! Gdzie on się podział, u licha? - grzmiał Merrick głosem jak dzwon katedralny. - Niech ktoś wreszcie przyniesie tę przeklętą wodę i czystą bieliznę. - Ach! - Pac cofnął się o kilka kroków. Zajrzał do pokoju i krew uciekła mu z twarzy. - Przyniosę wodę, panie. Zaraz przyniosę. W takim razie ruszaj się, chłopcze, i nie marudź. - Tak, panie. Możesz mi zaufać. 124

CUDA

- Gdzie ty, u diabła, byłeś, de Clare? Zdejmij ze mnie to żelastwo! - Już, panie. - Clio usłyszała zdyszany głos Tobina. Zza drzwi dobiegło do niej kolejne stłumione przekleństwo, część zbroi spadła na kamienną posadzkę i potoczyła się do kąta, gdzie Cyklop spał jak kamień. Kocisko otworzyło jedyne oko, zerknęło na zbroję, przeciąg' nęło się leniwie, wstało i podczołgało bliżej, jak zawsze wtedy, gdy na coś polowało. W końcu miauknęło donośnie. Przez kilka kolejnych minut Cyklop osaczał kawałek metalu, jakby się spodziewał, że zbroja mu ucieknie. Żelastwo nie ruszyło się jednak z miejsca, więc zwierzak odwrócił się, miauknął, ziewnął, pacnął je łapą i poszedł spać. Merrick nadal dawał głośny wyraz swojemu zdenerwowaniu, - Czy możesz się na chwilę zatrzymać, panie? - spytał Tobin z wymuszoną cierpliwością. - Przestań chodzić. Już prawie... - Na miłość boską, de Clare! Dlaczego się tak grzebiesz? Lady Clio może się wykrwawić na śmierć, zanim ty zdążysz cokolwiek zrobić. Przez hall przeleciała rękawica. Lady Clio mole się wykrwawić na śmierć. Gdyby nie była tak zrównoważona, z pewnością dostałaby ataku histerii. Zwinęła dłoń w trąbkę wokół ust. - Świetnie się czuje, panie! - zawołała. Merrick poczłapał do drzwi i wsadził głowę do środka, marszcząc gniewnie czoło. Zdjął hełm, a włosy sterczały mu tak, jakby celowo je zmierzwił. Powiódł wzrokiem po jej ramieniu. - Świetnie - powtórzyła. - Naprawdę. 125

JILL BARNETT Od razu poznała po jego minie, że jej nie wierzy. Mruknął coś, czego nie zrozumiała, i znowu zniknął. - Panie, proszę... - jęknął Tobin. - Stań na chwilę bez ruchu. - Na miłość boską, człowieku! Pospiesz się! Coś trzasnęło, a Merrick znów zaklął donośnie. Na kamienną podłogę spadła kolczuga. - Dzięki Bogu - mruknął giermek. - Gdzie, do diabła ciężkiego, jest ta woda? - wrzasnął jego pan tak głośno, że słychać go było w samym Londynie, i znów zaczął się przechadzać przed drzwiami rannej. Chodził tam i z powrotem, posapując i wyrzekając. Dziewczyna patrzyła na swego oblubieńca z rosnącym zainteresowaniem. Miał na sobie tylko przepaskę na biodra. Clio widywała już nagich mężczyzn. Kilkakrotnie pomagała w kąpieli ojcu, raz - przyjezdnemu dyplomacie. Niemniej ani jeden, ani drugi, ani też żaden wieśniak czy parobek zażywają­ cy kąpieli w strumieniu nie wyglądał tak jak lord de Beaucourt Ten miał silnie rozwinięte mięśnie i ciemną skórę. Pod czarnymi włosami widać było wspaniałe muskuły biegnące w dół brzucha aż do brzegu przepaski. Pod cienkim kawałkiem skóry męskość lorda wyglądała jak ogromna, zwinięta pieść. Gdy odwrócił się do niej plecami, dostrzegła białoróżowe blizny na jego barkach. Odniosła wrażenie, że pośladki mężczyzny są bardziej sprężyste niż jej. Oda miał solidne, silne i Clio przestała się dziwić łatwości, z jaką kierował konia we właściwym kierunku za pomocą lekkiego jedynie ruchu nóg. Przesiała go słuchać, bo głównie przeklinał i narzekał. Wolała patrzeć. 126

CUDA

Wkrótce zakręciło się jej w głowie. Próbowała nią potrząs­ nąć, ale to nic nic pomogło. Pokój wirował, jakby wypiła za dużo wina. Zaczerpnęła więcej powietrza, ale rana rozbolała ją tak bardzo, że aż zmrużyła oczy z bólu. Co za niesprawiedliwość! Wolałaby patrzeć, skoro miała przed sobą taki widok. Słabość jednak nie mijała, więc Clio położyła tylko rękę na policzku i próbowała nie przymykać powiek, które ciążyły jej coraz bardziej i w końcu całkiem opadły. To była ostatnia rzecz, jaką udało się jej zapamiętać.

CUDA

17

B ę c i Pac krążyli po sypialni Clio jak czarne kruki. Tobin i Isambard stali blisko drzwi wraz z trzema służącymi -dwiema starymi i jedną młoda, pulchną zapłakaną dziewoją zwaną Dulcie. Brat Dismas stał przy łożu, modlił się po łacinie i co chwila rysował olejkiem znak krzyża na czole chorej. Nagle zaczął mówić w innym języku. - Mój Boże! Ocal tę biedną Ewę! - zakrzyknął i spryskał święconą wodą Clio, Merricka oraz wszystko inne w promieniu półtora metra. - Okaż swą wielką łaskę, panie, i pozwól jej gościć tutaj, gdzie jest tak bardzo potrzebna... - Urwał, rozglądając się po komnacie. Zerknął z obawą na Merricka, który mocno zaciskał szczęki. — Tym zagubionym duszom, złaknionym twej boskiej pomocy.

128

W tej samej chwili do sypialni weszła Gladdys. Zerknąwszy tylko raz na mnicha, przygarbiła plecy i uniosła kościste ramiona niczym typowa wiedźma, rzucająca czar. Nucąc druidzką pieśń, zatańczyła po pokoju, a jej czarna suknia załopotała w powietrzu jak skrzydła nietoperza. Mnich zamknął usta i zasłonił się krzyżem. - Wynocha! - wrzasnął Merrick. Nawet dla dobra Clio nie był w stanie znosić czegoś podobnego. Wskazał zebranym drzwi. - Wynocha! Wszyscy! Sekundę później całe towarzystwo przepychało się na progu. Został jedynie brat Dismas, który usiłował przywiązać do krzyża wysuszony czosnek, a także wiedźma mrugająca do mnicha, jakby coś wpadło jej do oka. - Powiedziałem: wynocha! - ryknął Merrick, patrząc groź­ nie na księdza. - Ja? - Brat Dismas miał wyraźnie zaskoczoną minę. Podniósł wyżej krzyż. - Ale skoro jestem sługą bożym, chyba powinienem tu być. Niech ta poganka się wynosi, zanim rzuci na nas urok! Lady Clio potrzebuje modlitwy. - Raczej spokoju. Wyjdź- - Merrick zrobił krok w jego kierunku. Poczciwy ksiądz zarzucił sobie na głowę różaniec, włożył pod pachę kropidło z brązu i podkasał sutannę. Stał lak przez chwilę, czekając najwyraźniej, aż Gladdys niszy się z miejsca. - Bóg mówi, że powinieneś przesunąć jej łóżko. - Co takiego? - Merrick łypnął na niego z niedowierzaniem. - Przesunąć łóżko? Dlaczego? - Tak każe Pan. Musisz przesunąć łóżko pod ścianę. - Wskazał przeciwległy kraniec pokoju. - Tam! Merrick patrzył tępym wzrokiem przed siebie. - Lady Clio musi leżeć z głową zwróconą w stronę Golgoty, aby ocalić życie.

129

JILL BARNETT Ten człowiek oszalał. Merrick nie spuszczał z niego oczu. - To w Kalwarii - wyjaśnił zacny mnich. - Właśnie tam, na tym wzgórzu Chrystus... - Cholernie dobrze wiem, gdzie jest Golgota, idioto. Byłem tam! A teraz wynoś się z pokoju, bo cię ukrzyżuję. Mnich przełknął ślinę i wypadł na korytarz. Tupot jego kroków na kamiennych schodach odbijał się głośnym echem. - Ty też, stara. Wyjdź. - Merrick stanął przed Gladdys. Zerknęła na Merricka i powiodła wzrokiem po pokoju. Gdy tylko dostrzegła, że są sami, wbiła w niego mądry, przytomny wzrok, po czym wyjęła z woreczka przyszytego do biodra maleńki garnuszek i go wręczyła. - Posmaruj tą maścią ranę - mruknęła i wyszła wypros­ towana jak młoda topola. Merrick potrząsnął z niedowierzaniem głową, po czym zdjął pokrywkę z garnuszka. W środku był balsam o inten­ sywnie zielonej barwie, który wyglądał i pachniał tak, że sprawiał bardziej obiecujące wrażenie niż propozycja prze­ stawienia łóżka. Zamknął i zaryglował drzwi do sypialni, a następnie rozkazał strażnikowi, by nikogo nie wpuszczał. Odwróciwszy głowę, oparł się o framugę i zamarł w bezruchu. Clio straciła przytomność. Najwyraźniej była znacznie słabsza, niż twierdziła. Jej cera przybrała blady, szarawy odcień, co nie miało nic wspólnego z doborem ubrania. Ranni wojownicy, jakich wielokrotnie widywał, wygadali zwykle podobnie. Clio być może sądziła, że nic jej nie dolega, ale prawda była inna. Merrick zwilżył szmatkę w letniej wodzie, wyżął ją dokładnie, po czym ponownie przemył głęboką ranę. Przeciął suknię Clio od szyi do talii i powiódł wzrokiem po jej ciele, niezdolny, by przez dłuższy czas wpatrywać się 130

CUDA

w krwawiące ramię. Dotknąwszy delikatnego ciała tuż pod mostkiem, wyczuł grot. Zdarzało mu się już wielokrotnie usuwać strzały. Ale mężczyznom, nie kobietom. A przede wszystkim nie tej kobiecie. Istniały dwa sposoby wydobywania strzał. Pierwszy polegał na usuwania drzewca tą samą drogą, jaką grot wbił się w ciało. Jeśli jednak ów grot był najeżony małymi ząbkami, ranny mógł po takim zabiegu wykrwawić się na śmierć. Merrick zastosował drugi sposób i naciął ramię Clio nożem. Chora jęknęła i poruszyła się niespokojnie. Z rany trysnęła świeża krew, a potem szkarłatne banieczki. Na szczęście dziewczyna nie ocknęła się z omdlenia, więc tak szybko, jak to było możliwe, z pomocą wąskich szczypiec wyciągnął strzałę. Gdy Clio zaczęła się rzucać i jęknęła boleśnie, poczuł dziwne ukłucie w piersiach. Dziewczyną zapłakała. - Wziąłbym na siebie twój ból, gdybym tylko mógł - szepnął. Po chwili, która trwała całą wieczność, Clio ucichła. Popatrzył na strzałę. Ostrze było zębate. Z rany znów trysnęła krew koloru maków. Merrick zanurzył szmatkę w drewnianej miseczce z wodą i octem, Następnie wyżął ją dokładnie i przycisnął do rany. To musiało boleć. Niemniej jednak Clio nawet nie drgnęła, Wydała tylko jęk, a Merrick odniósł wrażenie, że dziewczyna coraz bardziej się od niego oddalą. Nic nie pomagało - rana nadal krwawiła. W Merricku narastały furia i żal. Pocieszał się jednak myślą, że niemal wszyscy Walijczycy - z wyjątkiem kilku - już zapłacili życiem za krzywdę wyrządzoną jego narzeczonej. 131

JILL BARNETT

Znów zaczął sobie wyobrażać, jak ta dzika zgraja goni Clio po łące, i znów ogarnęła go nienawiść. Poczuł na sobie pusty wzrok rannej i pogłaskał delikatnie kciukiem jej palec Na przegubach i dłoniach dziewczyny widniała zakrzepła krew. Obmył ja tak najdelikatniej, jak tylko potrafił, a gdy skończył i wyżął szmatkę, woda w misce nabrała ciemnoszkarłatnego koloru, jak niegdyś ziemia na Cyprze, w której spoczęło zbyt wielu wojowników. Merrick sądził, że zdążył się już uodpornić na widok krwi, ale najwyraźniej było inaczej. Kiedy patrzył na tę maleńką zakrwawioną rączkę, ogarniały go mdłości. Do tej pory doświadczył tego uczucia tylko raz - podczas pierwszej bitwy - i już dawno o tym zapomniał. Rana jednak nadal krwawiła i Merrick wiedział, że musi się uciec do drastycznych posunięć, gdyż w przeciwnym wypadku dziewczyna umrze. Wiedział, co powinien uczynić, ale to tylko utrudniało mu zadanie. Nie myśl, nie myśl. Wtedy nie będziesz czuł. Popatrzył na toporny dębowy stół stojący przy łóżku. Obok świecy palącej się jasnym, migoczącym płomieniem leżał na nim sztylet Merricka z ostrzem w kształcie krzyża. Ujął nóż i podniósł jego ostrze do płomienia, patrząc niemal tępym wzrokiem na rozgrzewający się metal. Rana nadal krwawiła, a Merrickowi zaczęło się wydawać, że życie uchodzi z Clio rwącym czerwonym strumieniem. Odetchnął głęboko i zaczaj zbliżać sztylet do rany. Jego ręka stanęła jednak w pół drogi. Nie potrafił tego zrobić. Po prostu nie potrafił. Czekał, modlił się, w końcu zamknął oczyZnów włożył ostrze do ognia i patrzył, jak zmienia kolor. Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, przyłożył nóż do rozoranego ciała.

132

CUDA Dziewczyna otworzyła oczy i wydała głośny, przeciągły okrzyk, który zdawał się trwać w nieskończoność. Potem zemdlała. Jej skowyt długo dzwonił mu w uszach, głowie i sercu. Upuścił nóż, jakby sam dotknął gorącej klingi. Sztylet potoczył się ze szczękiem po podłodze. Merrick odetchnął głęboko, ale to nic nie pomogło. Powalony cierpieniem, opadł na kolana obok łóżka. Wydał stłumiony bolesny jęk, który brzmiał tak, jakby dochodził z ust kogo innego - jakiejś dzikiej lub rannej bestii - a potem ukrył głowę w ramionach. I zapłakał.

CUDA

18

Clio spała niespokojnie, jakby na granicy dwóch światów -prawdziwego, przypominającego jednak sen, gdyż był jedynie koszmarem pełnym bólu. I świata jej marzeń - bezpiecznego, prawdziwego, realnego, gdzie niebo rozjaśniały korce gwiazd. Niektóre z tych gwiazd były jednak daleko, jakby bliżej nieba. Inne - zaledwie kilka - znajdowały się z kolei na tyle blisko, że mogła ich dotknąć. Nigdy przedtem nie widziała takich gwiazd. Niektóre wystrzeliwały na wschód, inne na zachód, podczas gdy spora ich grupka pozostawała pośrodku i błyszczała niczym szafiry królowej Eleanory. W tym dziwnym śnie Clio stała na skraju gigantycznej przepaści - tak głębokiej, że niemal bezdennej. Była to po prostu ogromna czarna dziura, budząca przerażenie.

134

Po drugiej stronie jaru - na wojennym rumaku, który grzebał kopytami w powietrzu i najwyraźniej miał ochotę skoczyć - siedział Merrick. Za nim, na wzór uzbrojonych wojowników oczekujących bitwy, ustawił się rząd sztandarów z białymi krzyżami i czerwonymi lwami na czarnym polu. Lwy nagle ożyły. Z proporców dały susa na ziemie, po czym przeskoczyły przez rozpadlinę, jakby miały skrzydła. Wylądowały po drugiej stronie, obok Clio, i w chwili gdy ich łapy dotknęły ziemi, natychmiast przybrały kształt ludzkich stóp. Z dzikim rykiem zwróciły się w stronę dziewczyny. Dostrzegłszy w ich oczach żądzę krwi, Clio rzuciła się do ucieczki. Zwierzęcy ryk przeszedł w ludzkie okrzyki. Łapać ją, zabić, zatrzymać! Zerknęła szybko przez ramię i dojrzała sforę lwów zmie­ niających się w walijskich bandytów w skórzanych strojach, z łukami w rękach, bardziej przerażających niż dzikie bestie. Er cof am Gwent! — krzyczeli. Kiedy próbowała uciec, zaczęli strzelać do niej z łuków. Strzały trafiały jednak w drzewa, a konary krwawiły. Z oddali dobiegał do niej głos Merricka. Narzeczony raz po raz wykrzykiwał jej imię, ale ani on, ani Clio nie mogli przeskoczyć przez jar. A im dalej biegła, tym rozstęp wydawał się szerszy. W końcu, gdy nogi odmówiły jej posłuszeństwa, rozpadlina zmieniła się w wielką czarną dziurę, która wyskoczyła do góry niczym wielki czarny potwór i ją połknęła. Clio obudziła się z przerażeniem. Popatrzyła na drewniany sufit sypialni i nieprzytomnie zamrugała. Oparła się na łokciu, ale kiedy chciała wstać, poczuła ostry ból w prawym ramieniu i boku.

135

JILL BARNETT

Jęknęła tak głośno, że zabrzmiało to jak warkot dochodzący gdzieś z głębi gardła, i opadła bezwładnie na łóżko. Po jakimś czasie uniosła powieki. Pole widzenia ograniczały jej jednak płynące z oczu łzy. Wkrótce ból przeszedł w pulsowanie, polem w możliwe do zniesienia palenie. Przymrużyła powieki i nagle poczuła na gorącej od płaczu twarzy chłodny powiew muskają cienkie włoski na jej skroniach. Uniosła lekko podbródek, by spojrzeć na otwarte okiennice. Za oknem była noc Widziała jedynie ciemne niebo. Żadnych oznak zmierz­ chania. Żadnych oznak świtu. Jedynie noc - głęboka, ciemna i prawie tak czarna jak otchłań z jej snów. Obok łóżka było palenisko i kosz z węglem. Nieco dalej — mały stoliczek na krzywych nogach. Na nim drewniana miska ze szmatkami oraz gliniany garnuszek, jak te, w których Gladdys przechowywała swoje mikstury miłosne. Clio przesunęła się bliżej skraju łóżka, tak by poczuć na twarzy ciepłe powietrze. Odprężyła się nieco i rozejrzała po ciemnym pokoju. Płomień świecy rzucał jasne światło na krzesło, na którym ułożył się Merrick. Głowa opadła mu na ramie, łokcie zwisały bezwładnie z poręczy. Nogi wyciągnął przed siebie. Spał. opierając dłonie o bogato haftowaną niebieską szatę. Jakaś cząstka Clio doznała rozczarowania. Wolała skórzaną przepaskę. Mogła mu się teraz przyglądać bez obawy, że podniesie na nią wzrok. Czasem w obecności Merricka czuła się bowiem tak, jakby jej oczy były oknami - jasnymi i otwartymi, przez które można dojrzeć wszystko, co się dzieje w głowie. Przerażająca koncepcja. Wszak tak naprawdę kobieta posiadała na własność wyłącz­ nie swoje myśli. Dzięki nim snuła plany, oddawała się marzeniom i kontemplacji. To za ich sprawą otaczający ją 136

CUDA

świat mógł choć na chwile przestać istnieć. Nad myślami i marzeniami panowała całkowicie i żaden mężczyzna nie miał na nie wpływu. Leżała i patrzyła na śpiącego Merricka. Oczyma wyobraźni oglądała nadal obrazy ze swego fantastycznego snu. Niektórzy - ot, choćby stara Gladdys - uważali, że sny wiążą się ściśle z prawdziwym życiem. Stanowią klucz do przyszłości lub drzwi otwarte na przeszłość Wedle zwolenników takiej teorii, we śnie ogląda się wszystko z innej perspektywy, bez strachu i wątpliwości. Problem pojawia się w nich w czystej postaci. Clio pomyślała, że to prawda - przecież ona i Merrick byli dwojgiem ludzi stojących nad ogromną rozpadliną. Znajdowali się po przeciwnych stronach życia. Nie łączyło ich nic oprócz tego wąwozu. Zaczęła się zastanawiać, czy wszyscy mężczyźni i kobiety tak bardzo się od siebie różnią. Czyżby wojownicy naprawdę patrzyli na Świat w kategoriach obrony i bezpieczeństwa? Czy też może różnice zaczynają ich dzielić już w chwili poczęcia? Może to zupełnie naturalne, że postrzegają życie z zupełnie innych punktów widzenia? Odpowiedzi na te pytania musiały znajdować się w siebie lub w rekach Boga. Zapewne wysoko, za bramami raju, istnieje jakaś złota szkatułka lub kufer ze srebrnym zamkiem, gdzie przechowuje się rozwiązania dotyczące zagadnień zwiazanych z życiem i śmiercią oraz różnicami miedzy przed­ stawicielami obu płci. Westchnęła ciężko. Wiedziała, że nigdy nie rozwiąże tych kwestii. powędrowała wzrokiem za okno, gdzie księżyc zsuwał się z nieba i poprzez okienko strzelnicze wpadał do pokoju, rzucając swe blade światło na Merricka. 137

JILL BARNETT

Poświata srebrzyła jego czarne włosy, a c z a r n e długie rzęsy były teraz - gdy mężczyzna miał zamknięte oczy - doskonale widoczne nawet z tej odległości. Clio nie mogła zrozumieć, dlaczego nie zauważyła ich wcześniej. Zapewne dlatego, że Merrick zwykle na nią łypał. A nie można dobrze łypnąć z zamkniętymi oczyma. We śnie rysy jego twarzy wydawały się łagodniejsze. Narzeczony wyglądał młodziej i Clio zaczęła się zastanawiać. jak wyglądało jego dzieciństwo. Dopiero teraz, kiedy spał, mogła go sobie wyobrazić jako małego chłopca, co absolutnie by się jej nie udało, gdyby Merrick czuwał. W objęciach Morfeusza wojownik był po prostu mniej napięty, choć nadal biła od niego siła. Na mocno zarysowanym, kanciastym podbródku i szczekach widniał cień zarostu. Nos — prosty, szlachetny i długi - przy­ pominał sokoli dziób. Merrick miał opalone, owłosione przedramiona i silne dłonie zakończone czystymi, starannie przyciętymi paznokciami. Pamiętała te dłonie ze sceny z polany - okrywały je wówczas zakrwawione rękawice. Oczyma duszy ujrzała ponow­ nie tę scenę. Przemoc, beznamiętne okrucieństwo. I swój strach. Dopóki nie ujrzała go wówczas z tym mieczem, nie miała pojęcia o jego dotychczasowym życiu. Przypomniała sobie, że sama kiedyś pragnęła być rycerzem, podróżować i robić to, co jej się tylko zamarzy. Pragnienia młodości, czasu, gdy się widzi świat oczyma fantasty. Złudzenia, które się później wyśmiewa. Clio zerknęła na swoje bolące ramię, teraz już wolne od strzały i zaban­ dażowane. Jakaś jej cząstka nie miała jednak w ogóle ochoty na nie patrzeć, gdyż ten widok przywoływał straszne wspo­ mnienia. 138

CUDA Wbiła zatem wzrok w gruby wełniany koc Jeżący na łóżku i zaczęła go skubać. Już po chwili jej oczy - zupełnie jakby miały swoją własna wolę — znów zaczęły patrzeć na Merricka. Tego dnia Clio posmakowała goryczy jego życia. I to ją zmieniło. Więc jak on musiał się zmienić przez te wszystkie lata? Każdy toki incydent działał na niego na zasadzie barana, który dopóty szarżuje na bramę, dopóki jej nie połamie. Przemoc, której był świadkiem i której doświadczył, życie ze świadomością, że można umrzeć w każdej chwili, obojęt­ ność na jedno i drugie uczyniły z Merricka mężczyznę, jakiego Clio poznała. Dziewczyna bardzo się dziwiła, że jedna chwila może aż tyle zmienić. Czuła się tak. jakby w ciągu paru godzin przybyło jej kilka lat. Teraz zaczęła wszystko rozumieć lepiej, bo sama się przekonała, jaki wpływ wywiera na ludzi wojna. Pojęła także, dlaczego Merrick myśli o wszystkim w kate­ goriach obrony lub ataku, dlaczego wciąż brak mu poczucia bezpieczeństwa. A odpowiedź była prosta - nie znał innego życia. C l i o spędziła w sypialni, tyle czasu, że miała ochotę wyskoczyć przez okno i latać. Zamiast tego upomniała się o kąpiel. Patrząc na twarze służących, można było sądzić, że poprosiła o tron Anglii. Gdy wreszcie ucichł jazgot, wszyscy zgodnie doszli do wniosku, że „muszą najpierw spytać lorda o pozwolenia". Lord Rozkazywacz pozostawił na stałe w sypialni narze­ czonej tylko jedną pokojówkę. Po pierwszych dwóch dniach Clio zaczęła się czuć jak więzień. Pod koniec tygodnia była już przekonana, że tylko największy okrutnik mógł ja zamknąć jak najgorszego przestępcę. 139

JILL BARNETT Ramię nie sprawiało kłopotów. No może raz... kiedy zemdlała, bo próbowała zbyt wcześnie zejść do westybulu. No i jeszcze potem, kiedy to rana znowu zaczynała krwawić. Taki drobiazg jak rana w ramieniu nie mógł jej powstrzymać przed doglądaniem produkcji piwa. Służący bez przerwy plotkowali, a Clio nie mogła temu zaradzić. Dzięki swej przemyślności zdołała jednak dopatrzyć kopania ogródka, siedząc w oknie i pokrzykując na Bęca i Paca. Aż w końcu zobaczył ją Merrick. I właśnie w tym tkwił jej problem. Merrick. Od tej pamiętnej nocy, gdy Clio odzyskała przytomność, bez przerwy straszył, że przywiąże ją do łóżka. Z jakiegoś dziwnego powodu, nad którym nie miała ochoty się zastanawiać, poczuła się nagle bardzo samotna. Ale teraz było południe, a Dulcie stała za kwadratową drewnianą wanną z poobijanym brzegiem i zardzewiałym kolankiem. Clio siedziała w wodzie z kolanami podciągniętymi pod brodę i ciepłą wodą sięgającą do pach. Na dworze świeciło słońce, z oddali dolatywał śpiew skowronka, - Proszę odwrócić głowę, pani. — Dulcie szorowała włosy Clio mydłem z mięty i soczewicy. Jego zapach był niemal tak kojący jak dotyk namydlonych palców Dulcie. Po tylu dniach snu i wymuszonego odpoczynku Clio wreszcie poczuła się dobrze. - Cóż tam nowego wymyślił dziś mój pan? - spytała Clio obojętnie, wyobrażając sobie Merricka spacerującego po podłodze w skórzanej przepasce. Z kneblem w ustach. - Ma spotkanie z majstrem. - Ach, tak. Musi dodać jeszcze trochę morderczych dziur. - Tak, pani. No i jeszcze poszukać konia. Clio skrzywiła się lekko. Czuła się winna z powodu konia. Piękne zwierzę zniknęło razem z Walijczykami. Gdyby go nie dosiadła... cóż... Zamilkła, bo przyszła jej nagle do głowy pewna myśl. 140

CUDA

Zerknęła na zydel stojący obok łóżka. Był pusty. Cyklop spał w rogu, ale Groszek zniknął. - Gdzie się podział Groszek? Był ze mną, kiedy wyjechałam. - Nikt nie widział tego ptaka. Clio siedziała nieruchomo przez dłuższą chwilę. - Może wreszcie nauczył się latać - zasugerowała służąca. - Może - mruknęła Clio. Jej ptak zniknął, podobnie jak ukochany koń Merricka. Doszła do wniosku, że jest w tym jakaś sprawiedliwość. Widocznie została ukarana za gwałtow­ ne, nieprzemyślane działania. Miała jedynie nadzieje, że zarówno rumak, jak i sokół czują się dobrze. - Sadzę, że pan jest teraz, zajęty - odezwała się Dulcie - bo cały czas przesiadywał tutaj z panią. - Wiem - odparła wesoło Clio. - Pewnej nocy, kiedy się obudziłam, zobaczyłam go przy łóżku. - Ale on stale z tobą siedział, pani, W dodatku nikogo nie wpuszczał. Aż do czasu, gdy wreszcie się przekonał, że wyzdrowiejesz. Sam nawet wyjął strzałę z ramienia. Lord pielęgnował cię osobiście. To zamknęło Clio usta. Wstała, zamyślona, a Dulcie ją wytarła i pomogła wyjść z wanny. Clio pamiętała mgliście, że Merrick przemawiał do niej czule, delikatnie. Podczas koszmarów sennych przytulały ją mocno jego ramiona. Usta całowały czoła.. Czy to naprawdę się wydarzyło? Może tylko pamięć płatała jej figle? Popatrzyła na pływające w pianie mydło i zalała ją fala wstydu. - Widzę, że naprawdę wyzdrowiałaś, Clio. Odwróciła gwałtownie głowę w stronę, z której dochodził głęboki głos mężczyzny. Mokre pasma włosów ochlapały jej twarz, ciało, a także służącą, która z wrażenia upuściła ręcznik

141

JILL BARNETT

- Przepraszam - szepnęła Dulcie z taką miną, jakby poczuła sic równie naga, jak jej pani. Clio wyrwała służącej ręcznik i natychmiast się nim zasłoniła. Ponieważ jednak ręcznik nie był zbyt duży, zupełnie nie wiedziała, co zakryć najpierw. - Skóra ci poróżowiała - powiedział Merrick z udaną powagą, choć oczy wyraźnie mu się śmiały. Otaksował ją wzrokiem od czubka głowy aż do palców u nóg. Clio doznała nagle dziwnego uczucia. Z trudem powstrzy­ mała chęć położenia ręki na brzuchu. Ze śmiałością graniczącą - jak sądziła — z szaleństwem wstała nagle, prostując plecy. Odwzajemniła spojrzenie Mer­ ricka i odrzuciła ręcznik.

19

Teraz ty poróżowiałeś, panie. Skrzat stał przed nim śmiało, w pełni swej nagiej, niewinnej chwały i wyraźnie z niego kpił. Merrick miał ochotę złożyć dziewczynie gratulacje. Zamiast tego rozkoszował się jej widokiem. Clio miała rumieńce, a jej mokre włosy lśniły jak gładkie główki fok pływających niedaleko Cardiff. Merrick myślał kiedyś, że jego narzeczona to maleńka, filigranowa kobietka. Ta cudowna istota miała jednak pełne piersi, szerokie biodra i wciętą talię. Był bardzo ciekaw, co powiedzieliby kościelni eksperci na temat koloru jej włosów łonowych. Mógł się natomiast założyć, że Roger ułożyłby odę na ich temat, dodając krztynę romantyzmu do tego przyziemnego tematu. 143

JILL BARNETT

Ale Merrick nie miał ochoty na piękne stówka. Zżerały go emocje. Rosło w nim pożądanie, wrzała krew. Ręce wyciągały mu się do pieszczot, usta do pocałunków. Ale to nic namiętność nie pozwalała mu oderwać wzroku od Clio. Było to coś znacznie silniejszego, jakaś więź, która mówiła rycerzowi wyraźnie, ze mógłby tak patrzeć do końca życia. Służąca Clio — pulchna, wiejska dziewoja z rozwianym włosem w kolorze świeżo skoszonego zboża - zasłoniła nagle swoja panią własnym ciałem. - Panie... — wysapała. - Pani... Tak nie wypada. Nie jesteście jeszcze po ślubie. Ja... ja... - zaczęła się jąkać. - Lady Clio. — Merrick złożył dziewczynie wspaniały ukłon, za który należał mu się kolejny tytuł lordowski. - Gdy skończysz, chciałbym z tobą porozmawiać — dodał, wyprostowawszy plecy. Odwrócił się do odejścia, ale za­ trzymał się przy drzwiach z ręką na klamce. — Mam po ciebie przyjść? - Nie — odparła Clio wyniosłym tonem, zupełnie nie speszona. - Jestem pewna, że znajdę cię bez trudności. Skinął jej głową i zamknął za sobą drzwi. Gdy wyszedł na zewnątrz i ruszył w kierunku stajni, pogwizdywał radośnie. Clio miała poważne trudności z odnalezieniem Merricka. Nie było go ani na dziedzińcu, ani w westybulu. Piekarz widział go u kowala, ale kowal rozstał się ze swoim panem w południe. Wtedy bowiem lord udał się na rozmowę z budowniczym. Majstra nie zastała - pojechał po budulec - za to strażnik widział lorda w towarzystwie Thomasa Plowmana, Johna Weila i Williama Coopera. Pan na Camrose 144

CUDA

opuścił ich jednak na wezwanie brata Dismasa, który przyłapał wojowników na grze w kości w nawie kościoła. Grzesznicy mogli ściągnąć w ten sposób na twierdzę gniew Boty. Brat Dismas rozstał się z Merrickiem wczesnym popołu­ dniem. Wówczas bowiem odwołał go Isambard, po którym, niestety, wszelki ślad zaginał. W końcu Clio udało się odnaleźć rycerza nieopodal stajni, gdzie Pac, Bęc i Tobin wyrzucali właśnie gnój z boksów. - Panie Isambard? Mężczyzna odwrócił się natychmiast. Na jego twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu. - Tak, pani? - Co oni robią? - Sprzątają stajnię. - Widzę. Dlaczego? - To kara za niewykonanie rozkazu sir Merricka. - Nadal są karani? - Tak, tym razem za ogródek z ziołami. Clio zaczęła dowodzić, że to raczej ona zasłużyła na naganę, ale młodzieńcy podeszli do niej dzierżąc dumnie łopaty, jakby to były miecze. - Lord powiedział... - zaczął Bęc, unosząc wysoko głowę - że skoro zamierzamy zostać rycerzami, to musimy się nauczyć wypełniać jego rozkazy. - Urwał. W oczach chłopca pojawiła się prośba o wyrozumiałość. - Nawet wbrew tobie, pani Pac przytaknął skwapliwie. - Ale kiedyś zostaniemy rycerzami i oddamy za ciebie życie. Tobin prychnął pogardliwie. 145

JILL BARNETT

Isambard popatrzył karcąco na giermka. - Lord Merrick wyznaczył ci .specjalne zadanie, de Clare. - Ja juz długo służę mojemu panu - powiedział pompatycz­ nie Tobin. - Lord Merrick zostawia ważne zadania dla tych, z których jest zadowolony. Puszył się tak bardzo, że Clio miała ochotę przyłożyć mu łopata. - Owszem. Moj pan nagradza wszystkich według zasług - zgodził się z powagą Isambard. - Na czym polega to zadanie? - Tobin zwrócił twarz w stronę starego rycerza. Chcąc wzbudzić zazdrość w Bęcu i Pacu, pragnął, by Isambard przekazał mu pomyślną wiado­ mość w ich obecności. Isambard potarł z namysłem podbródek. - Kiedy skończysz ze stajnią, będziesz odpowiedzialny za szkolenie. - Szkolenie? - Tobin zmarszczył z namysłem czoło. - Tak. - Rycerz opad ręce na biodrach. - Szkolenie Paca i Bęca. - Na kogo mam ich wyszkolić? - Na nowych paziów lorda. Bęc i Pac zaczęli tak głośno wiwatować, że zagłuszyli przekleństwa Tobina. Gdyby Merrick był wówczas w pobliżu, Clio zarzuciłaby mu ręce na szyję i robiła wszystko, na co miałby ochotę. No, przynajmniej przez kilka minut. Nigdy przedtem nie widziała, by ci dwaj chłopcy byli do tego stopnia szczęśliwi Omal nie popłakała się z radości. Isambard klepnął Tobina po ramieniu mocniej, nit to było konieczne. Giermek miał taką minę, jakby zjadł nieświeżą flądrę. - Rycerzu! - zwróciła się w końcu do staruszka, który nadal się nie uśmiechał. - Widziałeś może lorda? 146

CUDA

- Tak, pani. Jest tam, na blankach. - Wskazał ręką północ. Clio podziękowała mu serdecznie, zebrała fałdy sukni i pobiegła w stronę kamiennych schodów. Zanim dotarła do najwyżej położonej bramy, zabrakło jej tchu, więc zatrzymała się nagle z ręką na piersiach i oparła o ścianę. - Czy zawsze będę musiał na ciebie czekać? - Merrick część twarzy miał w cieniu, lecz na tej części, na którą padały promienie słońca, nie było złości, lecz rozbawienie. Odetchnęła głęboko i uniosła podbródek. - Być może — odparła z nonszalancją. - Dopóki nie wyrównasz tych dwóch łat? Przejrzał jej zamiary. - Pewnie dłużej. — Podeszła do niego lekkim krokiem, jakby wcale jej nie zmęczył długi bieg. Razem zaczęli się przechadzać po blankach, gdzie na kamieniach widniały plamy starej krwi. Clio pomyślała, że przed incydentem z Walijczykami w ogóle nie zwróciłaby na nie uwagi. Ta część murów znajdowała się wysoko nad zamkiem, gdzie wiały silne wiatry i odczuwało się wyraźny chłód. Merrick milczał, więc popatrzyła mu w oczy, by odgadnąć jego myśli. Opierał się o kamienną wieżę z rękami skrzyżo­ wanymi na piersiach. Jedno kolano miał zgięte, nogę postawił na stosie kamieni leżących pod murem. Wzrok utkwił w linii horyzontu, gdzie zielone wzgórza i kępy drzew stykały się z niebieskim bezchmurnym niebem. Clio zaczęła się zastanawiać, jak potoczy się jej życie z mężczyzna, który przemawia i wygląda jak brutal, a mimo wszystko ma tę drugą, łagodną naturę. - Kiedy wydaję rozkaz, oczekuję posłuchu. Koniec marzeń o subtelności Merricka - pomyślała. 147

JILL BARNETT

- A już szczególne wymagania stawiam tym, których muszę chronić. Mówił jak jej ojciec. Przygryzła wargę i słuchała. - Me ograniczam twojej swobody dlatego, że jestem okrutny czy samolubny, ani też po to, żeby ci dokuczyć, Clio. Czynie tak dla bezpieczeństwa i przez wzgląd na dobro tej ziemi, którą powierzono mej opiece. Milczała. - Nie będzie ci trudno ze mną żyć - ciągnął. - Niemniej jednak oczekuje bezwzględnego wypełniania poleceń. I to zarówno od wojowników i służących, jak i od żony. - Jeszcze nie jestem twoją żoną - powiedziała bezmyślnie. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to nie wykrzyknąć na cały głos. te chce cofnąć te słowa. Ale Merrick nawet się nie odezwał. Nie zareagował również w żaden inny sposób. Niefortunne zdanie nadal dźwięczało jej w uszach. Poczuła się jak dziecko. Nie zachowywała się nigdy jak rozżalony mazgaj, wiec tym bardziej żałowała swego feralnego wybuchu. Fakt, że straciła panowanie nad sobą w obecności Merricka, jeszcze pogarsza! sytuację. Z jakiegoś dziwnego, zupełnie dla niej niezrozumiałego powodu zależało jej bardzo na opinii tego mężczyzny. Zerknęła na swoje ręce. - Nie powinnam była tego mówić, panie. - Może użyłaś zbyt wyzywającego tonu, ale już się za­ czynam powoli do tego przyzwyczajać. Podniosła głowę. Po minie narzeczonego poznała, że z niej kpi. 1 sama o mało się nie uśmiechnęła. - Chciałbym, żebyś rozmawiała ze mną szczerze. — Urwał, a na jego twarzy pojawił się wyraz napięcia, świadczący

148

CUDA

o tym, że pytanie, jakie zamierza jej zadać, wcale nie najeży do łatwych. - Powiedz mi prawdę, kobieto. Ty wcale nie pragniesz mnie poślubić, prawda? - Niczego podobnego nie mówiłam. - Czy podczas mojej wieloletniej nieobecności oddałaś serce komu innemu? - Nie, nie. - Potrząsnęła głową. - Nikogo takiego nie ma. - W takim razie zgadzasz się na ślub? Popatrzyła na Merricka i pomyślała, ze może mu odmówię z równą łatwością, z jaką rozpostarłaby skrzydła i zaczęła fruwać wokół wieży.

- Zgadzam się. Twarz Merricka nie zdradzała żadnych emocji, ale Clio czuła, że przeskoczyła między nimi jakaś dziwna iskra. - Chcę, abyś została moją żoną bez przymusu. Czy aby na pewno mówisz szczerze? - Szczerze, panie. Oczywiście, że cię poślubię. - Z własnej, nieprzymuszonej woli? Przytaknęła i zaczęła się powoli odwracać do odejścia. - Spójrz mi w oczy i powiedz to. - To. Przez chwilę miała nadzieję, że ten poważny zagadkowy człowiek, waleczny rycerz i przyjaciel króla, mężczyzna, który tak wspaniale się nią opiekował i chciał zostać jej mężem, wreszcie się do niej uśmiechnie. Jednak spojrzenie, jakie jej posłał, znaczyło więcej n/ż stówa. Westchnęła i pomyślała, że bardzo by chciała, żeby jej przyszły mąż miał większe poczucie humoru. - Z własnej, nieprzymuszonej woli - wypowiedziała formułke, na którą czekał. - Poślubię cię, lordzie Merricku, bo takie podjęłam postanowienie - dodała od siebie. - Świetnie.

149

JILL BARNETT

Znowu chciała odejść, ale położył jej rękę na zdrowym ramieniu. Skierowała na niego wzrok. - Zwyczaj każe przypieczętować taką obietnicę poca­ łunkiem. Przeniosła spojrzenie na jego usta - szerokie, nadal zaciś­ nięte. Otaczał je zarost widoczny również na szczękach i policzkach. Mięśnie na szyi Merricka były napięte jak postronki - jedynie naprawdę silni mężczyźni wytrzymywali ciężar kolczugi. Clio usiłowała kiedyś podnieść zbroję ojca. Wbiła sobie wówczas do głowy, że zostanie giermkiem i pojedzie na turniej do Normandii. Ale wszystko się wydało już pierwszego wieczoru, kiedy to musiała się posłużyć obiema rękami, aby zdjąć kaptur. Ojciec uśmiał się szczerze i stwierdził, że kobiety nie nadają się na giermków. Clio - gdy wreszcie udało się jej pozbyć hełmu - odparła tylko, iż właśnie zrozumiała, dlaczego mężczyźni mają takie twarde głowy. Teraz, gdy patrzyła na twarz mężczyzny, którego właśnie zgodziła się poślubić, dostrzegła, że pod czarnymi łuko­ watymi brwiami jego oczy mają wciąż taki sam zimny niebieski kolor. Tym razem jednak nie zauważyła w nich gniewu ani tym bardziej ściany lodu, lecz błękitny ogień, podobny do tego, jaki w nich zapłonął, gdy Merrick zaczął ją całować przy wojownikach, oraz wówczas, kiedy upuściła ręcznik. Sięgała rycerzowi zaledwie do piersi, więc pokazała mu dłonią, by się pochylił. - Twój policzek, lordzie. Ale Merrick udał, że nie rozumie, o co chodzi, a sekundę później podniósł dziewczynę i pocałował prosto w usta 150

CUDA

podtrzymując ogromnymi dłońmi jedynie talie Clio, odwrócił się i przycisnął ją do muru własnym ciałem, a rękę wsunął pod głowę dziewczyny tak. by nie musiała się opierać o chropowate kamienie. Oddech miał świeży, jakby dopiero co wymył zęby gałąz­ kami leszczyny. Bił od niego ciepły zapach wiosennego słońca. Przysunął usta do ucha Clio. - Otwórz usta. Tym razem nie chciał brać, ale dostawać. Podobnie jak wówczas, gdy prosił Clio o wyrażenie zgody na ślub, teraz również stwarzał jej szansę przejęcia kontroli nad przebiegiem wydarzeń i oboje wiedzieli dokładnie, o co mu chodzi. Nie mogłaby się nigdy skarżyć na to, że Merrick ją do czegokolwiek zmusza. Dotknął językiem języka dziewczyny, a gdy wsunął go głębiej. Clio znalazła się nagle w miejscu, gdzie nie istnieją, myśli, a krew zaczęła jej wrzeć tak, jakby wlewano ją w żyły z garnka z gotującą się oliwą. Merrick miał smak wszystkiego, co tak bardzo lubiła - miodowych fig, słodkich sycylijskich pomarańczy i dzikich jagód, kremu z rodzynkami, kobiecych marzeń... Powiodła ręką po jego torsie i przywarła mocno do narzeczonego, trochę desperacko, bo sama nie bardzo wiedziała, czego chce. Było jej raz zimno, raz gorąco, zupełnie jakby dostała jakiejś dziwnej gorączki od księżyca i słońca. Jęknął i spróbował się od niej odsunąć. Gdy krzyknęła cichutko, wyraźnie zawiedziona, Merrick Przycisnął ją do muru i znowu zaczął całować, tym razem głębiej i mocniej - już nie jak delikatny kochanek, bardziej jak wojownik. Jej wojownik. 151

JILL BARNETT

Nagle oderwał się gwałtownie od ust dziewczyny, ujął ją w tulił i posadził na kamieniach. Odwróciła wzrok, zażenowana tym, co między nimi zaszło. Czuła się jak lubieżnica, jak rumiana dójka od krów, która usiłowała uwodzić parobków, przyciskając obfity biust do ich torsów. Ta słaba, amoralna istota była jej obca. Zaczynała się siebie bać. Ręce schowała w fałdach tuniki, by ukryć ich drżenie. - Lękasz się na mnie popatrzeć? - Nie. - Nie uniosła głowy. Zaprzeczyła tylko dokładnie temu, co naprawdę czuła. Tak bardzo się bała ujrzeć wyraz jego twarzy. Na dobitek poczuła pieczenie pod powiekami. Och nie, tylko nie to. Nie płacz. Przygryzła wargę, ale to nic nie pomogło. Po policzkach Clio zaczęły spływać łzy. Merrick położył jej ręce na ramionach i przyciągnął do piersi. - Clio. Nic odpowiadała, bohatersko próbując się uspokoić. - Płuczesz? Odwróciła wzrok. - Sprawiłem ci ból? - Nie. - Powiedz, dlaczego płaczesz. - Nie wiem. Po prostu mam na to ochotę. - Próbowała się od niego odsunąć, ale nadaremnie. Merrick znów pochylił głowę, by położyć wargi na jej ustach. Ten pocałunek. Dobry Boże! Jak bardzo pragnęła tego pocałunku! Nagle rozległ się okrzyk. Puścił dziewczynę i oboje spojrzeli 152

CUDA

w dół. Na czele długiej kolumny wozów jechało kilku jeźdźców. Proporce z czerwonymi Iwami powiewały dumnie na wietrze. Gdy Merrick ponownie przeniósł oczy na Clio, błyszczało w nich rozbawienie z dodatkiem niepokojącej arogancji. - Chodź - powiedział, unosząc dłoń. Zawahała się i popatrzyła ponownie na procesje w dole. - O co chodzi, panie? - O co chodzi? - powtórzył, a potem ujął dłoń Clio i nie patrząc dziewczynie w oczy pociągnął ją za sobą schodami w górę. - O twój prezent ślubny.

CUDA

20

Clio nie widziała nigdy przedtem mechanicznego ptaszka. Nawet nie przypuszczała, że coś podobnego istnieje, więc nie myślała o takim zakupie. A Merrick twierdził, że akurat ten egzemplarz stanowił niegdyś własność Aleksandra Macedoń­ skiego. Patrząc na ptaka z brązu, pomyślała o Groszku i zaczęła się modlić, by nic złego go nie spotkało. Być może sokół zwisał teraz głową na dół z gałązki wierzby lub też siedział na grzbiecie lisa czy borsuka i wyjadał mu pchły, oddając się bez reszty swemu ulubionemu zajęciu. Mechaniczny ptak, którego trzymała w dłoniach, wyglądał dosyć dziwnie. Clio żałowała tylko, że zabawka nie potrafi mówić, bo miałaby z pewnością wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia. 154

Zerknęła na Cyklopa, który od chwili zniknięcia Groszka zachowywał się bardzo niespokojnie, po czym włożyła kluczyk do małej dziurki w plecach ptaszka i przekręciła go kilkakrotnie tak, jak nauczył ją Merrick. ptaszek wydawał dziwne piszczące dźwięki. Wraz z każdym piśnięciem unosił skrzydła, aż w końcu rozłożył je szeroko jak orzeł. Cyklop wygiął grzbiet w kabłąk, potem usiadł i machając ogonem zaczął wpatrywać się w zabawkę swoim jednym okiem. Poprzedniego dnia stara Gladdys zasłoniła miejsce, w którym powinno znajdować się drugie oko, czarną przepaską, co nadało zwierzęciu pogański wygląd i doprowadziło brata Dismasa do ataku nerwowego. Tymczasem- mechaniczny ptak z bogatą przeszłością zaczął kręcić szalonego młynka po podłodze. Cyklop skoczył. Jego tłusty brzuszek wylądował prosto na ptaku; ten wydał osobliwy, skrzeczący dźwięk przypominający odgłos tłuczonego dzwonu. Ptaszysko wysunęło spod kociego futra skrzydło z brązu, a Cyklop objął wirującą zabawkę łapami i przysunął ją bliżej. Clio usłyszała głośny świst, a później coś bzyknęło. Kot miauknął i wypadł na korytarz. Gdyby nie znikający ogon, dziewczyna pomyślałaby z pewnością, że jej podopiecz­ ny rozpłynął się w powietrzu. Znowu przeniosła wzrok na zabawkę. Ptak leżał na boku pod dziwnym kątem, a z boku wystawał mu drut. Clio wstała ze stołka przy łóżku, pozbierała żałosne szczątki i umieściła je na szafce, gdzie stały już małe szkatułki z klejnotami, złote filiżanki, talerze i najróżniejsze relikwiarze. Gdy odwróciła głowę, zamarła ze zdziwienia. Na kamiennych podłogach zjawiły się dywany haftowane

155

JILL BARNETT w słowiki, zimowe róże i białe konie. Wzdłuż ścian ustawiono pozwijane wystawne gobeliny, a obok skrzynie z materiałami w kolorach drogich kamieni — niektóre błyszczały tak mocno, jakby naprawdę utkano je z klejnotów — szafirów, rubinów, szmaragdów i bursztynów. Inne poprzetykano bogato miedzianą lub złota, nicią. W skrzyni znajdowały się również lśniące jak księżyc wstążki. Nad bogato zdobioną ramą baldachimu osłaniającego łoże z różanego drewna leżała pluszowa poducha wypełniona wełna i pierzem. Poszwy z pięknie tkanego lnu były tak białe i czyste, że niemal bił od nich zapach słońca. Na łożu porozrzucano jaśki z wełnianego kaszmiru. Drewniane koło do tkania wełny pochodziło ze Wschodu, gdzie mieszkały mangusty i łasice. Umieszczono je tuż obok harfy o złotych strunach i trzech piszczałek wydających dźwięki tak głębokie i aksamitnie jak wołanie samotnej leśnej sowy. Sekretarzyk, którego podstawę rzeźbiono w leopardy, stał obok stołka z podobnym motywem. Merrick kazał go ulokować blisko okna, tak by słonce padało prosto na wypolerowany blat. A teraz Clio odnosiła wrażenie; że drewno przybrało kolor ciepłego zachodu słońca. Podobnie jak jego ofiarodawca, cudowny mebel krył w sobie zadziwiające sekrety, niedostępne dla oka przypadkowych osób. Kiedy Clio uniosła pokrywę sekretarzyka, zobaczyła wnękę z pergaminem tak cienkim jak skórka cebuli. Obok papieru umieszczono drewniane wypolerowane pudełeczko z przyborami do pisania i kałamarzem zawierającym cenny atrament indygo - dar od sułtana pozostającego pod głębokim wrażeniem zdolności jeździeckich Merricka. Tych rzeczy było znacznie więcej — w każdym kacie, każdym zakamarka znajdowało się coś wyjątkowego i wspaniałego. Patrząc na to całe bogactwo, Clio czuła się przy156

CUDA

tłoczona i przejęta grozą. Pragnęła przywrócić swemu rodzinnemu domowi elegancję. Ale to wszystko już się nie mieściło w pojęciu elegancji. Za wiele — przemknęło jej przez myśl. Czyż jednak może Istnieć zbyt wielkie bogactwo i dostojeństwo? Pochłonięta myślami odwróciła się i przystanęła, gdy nagle dojrzała swe własne odbicie w kawałku wypolerowanego brązu zawieszonego obok nowej srebrnej misy i pasującego do niej dzbanka z rączką w kształcie lwa czającego się do skoku. Przez cały czas Clio doskonale pamiętała, że otrzymała te bogactwa od Czerwonego Lwa. De Beaucourt oddał jej wszystko z własnej woli. Aż do tej chwili Clio myślała ze wzgardą o takim wykupowaniu narzeczonych. Ten zwyczaj kojarzył jej się raczej z zapłatą za niewolnika, przechodzącego w ręce pana. który ofiarował za niego najwyższą stawkę. Dzięki Merrickowi poczuła się jednak tak, jakby wszystkie te dary wybrano specjalnie dla niej. Były to bowiem wyjątkowe prezenty; nie takie, które miały ją kupić, tylko zapewnić wygodę i sprawić przyjemność. Zdawała sobie sprawę, że jej przemyślenia są dosyć naiwne, ale takie właśnie odnosiła wrażenie. Popatrzyła na wypolerowany brąz. Czyżby to ta sama Clio odwzajemniła jej spojrzenie? Przekrzywiła lekko głowę. Wyglądała zupełnie inaczej tuż zwykle. Uniosła rękę i dotknęła swego czepka obszytego niebieskimi perłami w kolorze oczu Merricka. Miała tak silne wypieki, jakby spacerowała bardzo długo po gorącym słońcu, a jej zielone oczy błyszczały. Koniuszkami palców lekko dotknęła nabrzmiałych ust Merrick ją pocałował. Nie był to pocałunek skradziony przez biskupa w ciemnym 157

JILL BARNETT

kącie schodów ani też cmoknięcie w policzek w wykonaniu parobka, ale pocałunek mężczyzny. Prawdziwy pocałunek. Clio nie zdawała sobie nawet sprawy, że coś takiego może istnieć. Westchnęła z rozmarzeniem. Sułtan ze Wschodu podziwiał zapewne umiejętności jeź­ dzieckie Merricka, ale na Clio wywarły największe wrażenie pocałunki oblubieńca. Uśmiechnęła się przekornie, a krew popłynęła jej szybciej w żyłach. Przyrzekła poślubić Merricka. Dała mu na to słowo; Nie wiedziała, co ją bardziej zdziwiło - fakt, że Merrick poprosił ja o rękę, czy też to, że ona tak od razu wyraziła zgodę. Czy on pogodziłby się z odmową? Jakaś przekorna cząstka Clio miała ochotę się o rym przekonać, ale ta droga - rozsądniejsza - wiedziała, że nie należy tego czynić. Choć starała się mu nie ulec - poniosła klęskę. Merrick zdobył ją tak, jakby stanowiła nagrodę w turnieju rycerskim. Dokonał tego bez uciekania się do przemocy. I wcale jej nie przekupił. Nawet pocałunki, podczas których odchodziła od zmysłów, a serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, nie wpłynęły znacząco na jej decyzję. Największe wrażenie zrobiła bowiem na Clio delikatność narzeczonego. Ofiarował jej jednak coś znacznie ważniejszego i znaczącego. Tym właśnie zawojował dziewczynę całkowicie. Przyznał jej bowiem prawo do odmowy.

CUDA

dziwne, koliste smugi światła. Tak bardzo się ich przestraszyła, że natychmiast uciekła z płaczem do matki Ale matka Clio zaniosła dziewczynkę z powrotem do puszczy, tuląc ją mocno, żeby nie płakała, i pokazała córeczce, czym naprawdę są owe tajemnicze błyski. Powiedziała, że według dawnych wierzeń chruściki - bo tak je nazywała - przynoszą szczęście i przyjaźnią się z aniołami. A sam Pan Bóg mocno ukochał te stworzonka, więc pozwolił im kręcić w powietrzu taneczne młynki.

Clio nie mogła zmrużyć oka, wyszła więc na blanki i przycisnęła plecy do zimnego, wilgotnego kamienia. Pod­ niosła wzrok na niebo usiane gwiazdami podobnymi do leśnych świetlików. Kiedyś, gdy była mała, wybrała się do puszczy i zobaczyła

Clio nigdy nie zapomniała tego dnia. Rozmowa w lesie należała do tych nielicznych scen żyjących w jej pamięci, w których pojawiała się twarz matki. Stała więc teraz na barbakanie i z lekkim sercem patrzyła w niebo. Wierzyła, że gwiazdy błyszczące jak świetliki przyniosą jej szczęście. Wróciła myślami do cudownych pocałunków i stała bez ruchu, dopóki nie nadszedł świt i gwiazdy nie rozpłynęły się po niebie. W szarym świetle poranka dostrzegła Merricka na murach wewnętrznych i wiedziona jakimś wewnętrznym nakazem śledziła go wzrokiem. Szedł w typowy dla siebie sposób,. twardo, pewnie, z dłonią opartą na mieczu. Ramiona trzymał prosto, głowę wysoko. Czarne włosy lśniły niemal srebrzystym blaskiem i podwijały się lekko do dołu. Lord miał na sobie tunikę w kolorze włosów i ciem­ noczerwone spodnie przylegające do wspaniale umięśnio­ nych nóg. Skórzane buty sięgały mu niemal do kolan, a z ostróg leciały skry. Gdy przeszedł przez dziedziniec i zatrzymał się na chwilę, by porozmawiać z budowniczym, ostrogi za­ dźwięczały donośnie. Clio odniosła wrażenie, iż Merrick zawsze dokładnie wie, co się wokół niego dzieje. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu ukryta się w cieniu

158

159

JILL BARNETT

poczuła płomień na twarzy. Merrick wprawdzie nie widział Clio, ale zdawał sobie sprawę z jej obecności. Ona wyczuwała natomiast z łatwością te dziwną niewidzialną więź, która łączyła ich niejako w jedną myśl. Poczuła, że na czoło występuje jej pot, i stała jak skamie­ niała, wstrzymując oddech, dopóki nie poczuła ciężaru na piersiach. Wolno, ostrożnie wyjrzała za róg, wyrzucając sobie w duchu, że zachowuje się jak złodziej. Merrick znowu odwrócił się do majstrów i po chwili wszyscy zniknęli za najnowszym zabezpieczeniem zamku - czyli za kratą zamontowaną dodatkowo tydzień wcześniej. Stała, czując się jakoś dziwnie i lekko; popatrzyła na wschodzące słońce. Być może gwiazdy były podobne do robaczków świętojańskich i przynosiły szczęście. W końcu wreszcie przyjrzała się uważnie Merrickowi. Natychmiast zganiła się w duchu za tak głupie myśli. Przecież gdyby los naprawdę jej sprzyjał, Merrick miałby na sobie tylko przepaskę. Kilka dni później, pochylony nad stołem, studiował uważnie rysunki budowniczego. - Widziałem jednego z tych walijskich diabłów na twoim koniu. Merrick podniósł wzrok. Sir Roger stał pod łukowym sklepieniem wejścia do westybulu. Pod pachą trzymał hełm. a kaptur zwisał mu na szyi jak jarzmo. We włosach miał pełno liści i lepkiego mchu, a na kolczudze - trawę i ziemię. Całą jego zbroję upstrzyło błoto i Roger wyglądał zupełnie tak, jakby się w nim wytarzał. Woda skapywała z jego zbroi niemal przy każdym ruchu. 160

CUDA

Merrick otaksował go wzrokiem. — Stary Langdon cię nie nauczył, że nie można pływać w kolczudze? Roger rzucił hełm i rękawice na ławę. Tuż obok jego przyjaciela wylądowała natomiast ociekająca wodą lilia wodna. Merrick wziął ją delikatnie w palce i zamachał Rogerowi przed nosem. — Zgubiłeś coś? — spytał. Przybysz wyrzucił z siebie stek ulubionych przekleństw Merricka. Lord już dawno nie widział go w takim stanie. Przyjaciel nigdy się niczym nie przejmował, co bywało nawet irytujące. — Nie jesteś sobą. Damy będą niepocieszone. Kiedy Roger usiadł na ławie, w westybulu rozległ się głośny plusk. Skrzywił się lekko, po czym spojrzał prosto w rozbawione oczy Merricka. — Próbowałem złapać tego przeklętego jeźdźca. Oczywiście dla ciebie. — Dla mnie — powtórzył ironicznie Merrick; Nie mógł słuchać spokojnie takich głupstw, więc tylko roześmiał się i gorzko. — Dla ciebie. To twój koń. — Dziwne. Sądziłem, że już od chwili, gdy ten rumak znalazł się w mojej stajni, chciałeś go ode mnie kupić, wygrać albo wycyganić. Roger kręcił z niedowierzaniem głową. — Myślałem, że będziesz szalał z rozpaczy. — Mam inne konie. - Może trawi cię gorączka? Owszem— pomyślał Merrick, ignorując zdziwione spojrzenie Rogera. W istocie trawiła go gorączka, ale nie spowodowana chorobą. Tego jednak tylko brakowało, by Roger się domyślił. 161

JUL BARNETT

że jego przyjaciel płonie z powoda kobiety. Nie zostawiłby na nim suchej nitki. Merrick wolał zatem nie odpowiadać, siedział w milczeniu, udając, że studiuje plany zamku. Roger również przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Wyciągał mnie giermek i dwóch wojowników. - Wbił sztylet w zieloną gruszkę, leżącą w misie na owoce, po czym zaczął żuć ją z trudem, jakby to była żylasta baranina. - Prawie utonąłem. - Widzę. Roger tylko mruknął coś pod nosem. Ze skupionym wyra­ zem twarzy dźgał nożem kolejną gruszkę. - Zamierzasz zjeść ten owoc, czy tez raczej go zabić"? - I jedno, i drugie. - Czy mogę zapytać, w jaki sposób taki świetny jeździec jak ty wylądował w rzece? - Nie. Chyba że znudziło ci się życie. Merrick roześmiał się serdecznie. Roger łypnął groźnie, co rozśmieszyło jego przyjaciela jeszcze bardziej. Przejechał ręką po ubłoconym policzku i zerknął na wnętrze dłoni. W miejsce oburzenia na jego twarzy pojawił się po chwili nieśmiały uśmiech. Myślę, że jako świadek takiej sceny świetnie bym się bawił. - Gdyby to mnie się przytrafiła taka przygoda, z pewnością wyłbyś ze śmiechu, dopóki bym ci nie przyłożył. - Jasne. Na pewno bym wył — zgodził się Roger. - Odniosłeś jakieś inne obrażenia oprócz zranionej dumy? - Owszem. - Co ci jest? -Merrick sam słyszał, jak w jego głosie pobrzmiewa napięcie. Rana Clio była zdecydowanie Zbyt żywa w jego pamięci. Kochał przyjaciela jak brata, którego nigdy nie miał.

162

CUDA

- Tyłek mnie boli. - Roger wyraźnie nie mógł się usadowić. - Dno rzeki było diabelnie kamieniste. Merrick rzucił mu aksamitną poduszkę, a on natychmiast na niej usiadł. Po jakimś czasie pogrążony w zamyśleniu Roger zaczął błądzić wzrokiem po suficie. - Szkoda, że nie widziałeś tego jeźdźca - szepnął z za­ chwytem podszytym grozą. Aby lepiej uwydatnić znaczenie każdego wypowiadanego słowa, potrząsał sztyletem z gruszką wbitą na koniec ostrza. - Naprawdę nie spotkałem lepszego. Można by pomyśleć, że ten dzikus dosiadał twojego konia całe życie. Kiedy popędzili na wzgórze Pwllycalch, wyglądali jak jakaś dzika bestia. - Pojechali na Pwllycalch? - Merrick bardzo się zdziwił. O dzikich wyboistych wzgórzach południowego Brecon krą­ żyły legendy. Mówiono, że tylko umarli mogą je pokonać, gdyż w świetle księżyca rozpościerają skrzydła sokołów i znikają nad wierzchołkami. - Owszem. Zanim zdołałem się wspiąć na pierwsze wznie­ sienie, byli już za skałami. Przy nich jeźdźcy z Damaszku wyglądali jak stare, niedołężne baby. Merrick nie myślał jednak o kobietach starych lub niedołęż­ nych. Przed oczyma miał cały czas obraz twarzy Clio, w ustach smak jej ciepłych ust, Roger natomiast dumał nadał o tajemniczym jeźdźcu i wspaniałym rumaku, którzy przelatywali nad dziką walijską doliną, jakby pili wiatr.

CUDA

21

Picie zaprzątało również głowę Clio, gdyż dziewczyną musiała przyrządzić piwo na ucztę weselną. Dostarczenie owego specjalnego napoju gościom tyło w zasadzie obowiązkiem matki panny młodej, a lady Camrose straciła wprawdzie matkę, ale została jej dama. Wpadła na absolutnie fantastyczny pomysł. Pragnęła uwa­ rzyć najlepsze na świecie piwo weselne, wierząc skrycie, iż odkryła wreszcie upragniony przepis. Czyż istniał jakikolwiek lepszy podarunek weselny dla małżonka i jego wojowników? Ci dzielni mężowie staliby się przecież niepokonani, podobnie jak Piktowie, od których uciekał Cezar. Leżała wiec na łóżku, machając niecierpliwie nogami w powietrzu, i przeglądała notatki siostry Arnice.

164

Gdyby zdradziła komukolwiek swoje plany, na pewno od razu by jej zarzucono dzielenie skóry na niedźwiedziu. - Już słyszała te komentarze. - Ach ta Clio! Głupia gąska warzyła piwo na ucztę weselną, nie znając daty ślubu. Merrick powiedział jednak, że pobiorą się w ciągu dwóch tygodni. Nie miała powodu, aby mu nie wierzyć. Nie okłamał jej przecież od powrotu. Poza tym — uspokajała się w duchu - przecież sam podał jej tę informację. Tamtego dnia do pokoju Clio wnoszono kolejne skrzynie. Dziewczyna nie wiedziała, co ma najpierw oglądać. W kufrze stojącym najbliżej znajdowały się cudowne tkaniny, jakich nigdy przedtem nic widziała. Przeglądając belę za belą, wczołgała się niemal do środka. - Jeszcze tylko jedna sprawa opóźnia termin naszego wesela - powiedział wtedy Merrick. Przypomniała sobie wyraźnie, że nie od razu pojęła sens jego słów. - Wesela? — Wysunęła głowę ze skrzyni. - Mówisz o naszym ślubie? Ale Merrick zniknął jej tymczasem z pola widzenia. Clio wstała i odgarnęła włosy z twarzy. - Merrick! Zaczekaj! - Zaczęła zbiegać za nim po schodach, - Co opóźnia nasz ślub? Ale nie otrzymała odpowiedzi. Przepadł na dobre, odwołany przez majstra. Teraz Clio leżała, myśląc o minionych dniach. Nie widziała narzeczonego od rana. Powoli zaczęła się zastanawiać - nie bez irytacji - czy aby nie powinna się zamienić w cegłę. Albo wiadro do nowej studni. Ewentualnie w projekt mostu przerzuconego przez szerszą fosę.

165

JILL BARNETT

Wtedy mogłaby z pewnością liczyć na większe zaintereso­ wanie ze strony Merricka. A przecież musiała jakoś zwrócić na siebie jego uwagę, jeśli chciała go sprowokować do tych cudownych pocałunków. Po chwili jednak jej rozdrażnienie minęło. Powinna być bardziej tolerancyjna, bardziej wyrozumiała. Jeśli już nie z żadnego innego powodu, to choćby po to, by zrewanżować mu się za dobroć, troskę i wielkoduszność. Wzdychając, spojrzała na leżące przed nią notatki. Po paru linijkach natrafiła na wzmiankę o trefriw i chalybeate, przetłumaczone przez zacną siostrę Arnice jako specjalne wody walijskie, którym przypisywano lecznicze właściwości. Wody o leczniczych właściwościach? Szybko przewróciła kolejne strony i odnalazła następny przepis. Wolno przestudiowała składniki. Gdy wreszcie skończy­ ła, uniosła głowę i postukała palcem w zagłębienie w podbródku. Po chwili na czole Clio pojawiła się zmarszczka. Dziew­ czyna przygryzła dolna wargę i nerwowo przekręciła na palcu pierścionek matki. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na jej twarz spłynął niemalże niebiański spokój. Uśmiechnęła się do siebie. No cóż - pomyślała. Jak to dobrze, że ten Merrick jest taki zajęty. Merrick jechał w towarzystwie swoich ludzi w stronę wybrzeża. Roger nie miał najmniejszych trudności z do­ trzymaniem kroku przyjacielowi siedzącemu na rumaku, którego zdołał najszybciej osiodłać. Przyzwyczajony do Ariesa i Araba Merrick nie mógł uznać tego nieszczęsnego zwierzęcia za wierzchowca. Na Arabie już dawno dogoniłby Clio. 166

CUDA

- Dlaczego dałeś jej wóz? - spytał Roger. - Nie wiem. - Wyzywał się w duchu od idiotów. A prawda była taka, że podarował jej ten pięknie rzeźbiony wóz w prezencie ślubnym. Białogłowy uwielbiały takie rzeczy, więc pragnął sprawić Clio przyjemność: Nic mógł zapomnieć jej mokrego od wody ciała i wyzywa­ jącego spojrzenia. I choć rzucił się w wir prac przy renowa­ cjach zamku, obraz ten wciąż pozostawał żywy w jego pamięci. Myślał nie głową, ale zupełnie inną częścią ciała. Nie wiedział, na kogo jest bardziej wściekły - na siebie czy na Clio. Kątem oka pochwycił spojrzenie Rogera. - Byłem na tyle głupi, by sądzić, że po tej przygodzie ze strzałą Clio nie odważy się wyjeżdżać sama z zamku. - Sama? Myślałem, że zabrała ze sobą tę walijską wiedźmę. - Zabrała, ale to niczego nie zmienia. Stara jest szalona. - Widziałem ją. Mrugała na mnie jednym czarnym ślepiem. Mówię ci, o mało nie umarłem ze strachu. Nie wiedziałem, czy chce mnie uwieść, czy też raczej rzucić na mnie urok. - Bredzisz jak ten głupi mnich. - Merrick pamiętał dosko­ nale, że podczas choroby Clio dostrzegł w oczach Gladdys błysk inteligencji- No i jeszcze ten garnuszek z maścią, dzięki której dziewczyna wróciła do zdrowia tak szybko, że przez cały tydzień dawała mu się solidnie we znaki. - Ona jest] chyba zupełnie nieszkodliwa - Nieszkodliwa? Przecież wystarczy, że mrugnie, a już wystraszy samego diabła. I dlatego lady Clio nic nie grozi. Merrick wolał się jednak o tym przekonać osobiście. Oczyma wyobraźni nadal widział, jak narzeczona ucieka przed walijskimi strzałami. W uszach pobrzmiewał mu wyraźlnic jej krzyk. To wspomnienie kazało mu spiąć konia ostrogami i pognać 167

JILL BARNETT go na wzgórze, a potem w szeroką dolinę łączącą się z zatoką. Jechał tak szybko, jak tylko potrafił, wyciskając z rumaka ostatnie poty. W mgnieniu oka znalazł się na drodze wijącej się niczym brązowa wstążka po nadbrzeżnych skałach. Gdy przed oczami mignęła mu nagłe czerwona plama, ściągnął gwałtownie cugle. Czerwony wóz przypominający swym wyglądem wielką kiełbasę toczył się niezdarnie ścieżką w dolinie. Woźnica był odziany w czarne szaty, a biała grzywa włosów podobna do owczej wełny fruwała mu wokół głowy. Do wozu przyczepiono coś, co z daleka przypominało beczki z wodą, które — uderzając o pusty wóz — wydawały dźwięk przypominający celtyckie bębny wojenne. Zapałał mściwą nadzieją, że dziewczynie głowa pęka od tego huku. Przyjrzał się wozowi uważniej i omal się nie roześmiał. Biedne muły ciągnęły tyle beczek, że zmieściłaby się w nich chyba cała zatoka Cardigan. Klnąc szpetnie, Roger zatrzymał rumaka tuż obok przyja­ ciela. - Zabijesz tego nieszczęsnego zwierzaka. - Nie — odparł Merrick przez zaciśnięte zęby. — Nie zamierzam zabić konia. — Dobywszy miecza, wskazał nim okno powozu, z którego wystawała jasnowłosa główka Clio. - Jeśli miałbym zabić kogokolwiek, wybrałbym bez wahania tę kobietę.

22

Clio nie musiała długo myśleć, by się zorientować, że znowu popadła w tarapaty. Zbliżyła się do okna i popatrzyła na wschód. Widok szarzy Merricka dał jej pewne wyobrażenie o tym, co przeżywają jego wrogowie. Nigdy nie chciałaby się znaleźć wśród potencjalnych ofiar de Beaucourta. Proporce z czerwonymi Iwami łopotały na wiejącym od morza wietrze niczym flagi ostrzegawcze. Merrick jechał tak szybko i zwinnie, że wyprzedzał swój oddział o pięć długości. Trudno było nie zauważyć krwistoczerwonego lwa na jego płaszczu. Fruwająca z tyłu peleryna przypominała skrzydła i Merrick wyglądał jak diabeł wyjeżdżający z cze­ luści piekielnych. Ziemia drżała od tętentu końskich kopyt, jeźdźcy wydawali barbarzyńskie okrzyki.

169

JILL BARNETT Clio wysunęła głowę, by zerknąć na kozioł. Nawet Gladdys, która miała bardziej ognisty temperament niż Eleanor, nie chciała wystawiać cierpliwości Merricka na kolejna próbę. Zanim Clio zdążyła cokolwiek powiedzieć, Walijka ściągnęła cugle zaprzęgu. Merrick podjechał bliżej. Zatrzymał swego rumaka przy końcu drogi, zeskoczył na ziemię i ruszył w stronę Clio z miną równie ponurą, jak kolor jego peleryny. Dziewczyna skryła się tymczasem za ogromną beczką, którą upychała w wozie przy pomocy Gladdys przynajmniej godzinę. Przez cały dzień zdołały napełnić wodą źródlaną dziesięć baryłek - co wystarczyłoby zapewne na uwarzenie piwa na wesele królowej. Przygryzając dolną wargę, wyjrzała zza baryłki. Merrick nie miał zbyt uszczęśliwionej miny. Otworzył misternie zdobione drzwiczki tak gwałtownie, że powóz zadrżał w posadach. Clio skurczyła się ze strachu, uderzyła niechcący w baryłkę, z której pod wpływem wstrząsu spadła nakrywka, a przez nie zabezpieczony otwór trysnęła woda. Merrick wyciągnął rękę i podtrzymał beczkę. Milczał jak grób, opierając dłoń o baryłkę, dopóki nie przestała się kiwać. Przez cały czas patrzył na Clio jak pies, który zagnał kota na drzewo. Jego potężne ciało zasłaniało wyjście. Oddychał ciężko, jakby odpoczywał po długim biegu. Był to widok nie lada. Podniosła wzrok na jego twarz. Dziwne, nawet nie zdawała sobie sprawy, że można tak mocno zacisnąć szczęki. Chyba bolały go zęby. - Wysiadaj. Przygryzła wargi, rozważając przez chwilę inne, niezbyt liczne możliwości.

170

CUDA

Uniosła podbródek i spojrzała narzeczonemu prosto w oczy. - Wolałabym nie — powiedziała. Oparła się wygodnie o skórzane obicie i poświeciła wiele czasu na usuniecie wyimaginowanych fałdek ze swojej sukni. W końcu chroniła ją beczka. Merrick wsadził głowę do powozu. - Mów, kobieto! - zakrzyknął. - Czy ty siedzisz w swojej komnacie i knujesz przeciwko mnie? Chcesz wypróbować moją cierpliwość? - O czym ty mówisz? - O tych.... tych głupstwach. - Merrick zatoczył ręką łuk, jakby uważał, że Clio sama powinna wiedzieć, co jej pan ma na myśli. - Niech to diabli wezmą! - przeklinasz mój drogi - powiedziała zimno, zadzierając nos. - Wiem. - Łypnął na nią i chwycił krawędź drzwi tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie. -I sprawia mi to ogromną przyjemność. Odwróciła się i wyjrzała przez drugie okno, próbując przewidzieć; co narzeczony zamierza. Po chwili usłyszała szepty jego ludzi, stukot końskich kopyt i przenikliwy gwizd sir Rogera. - Clio. - Wymówił jej imię, zupełnie inaczej niż wtedy, między jednym czułym pocałunkiem a drugim. Pamiętała, jaki potrafi być delikatny, więc wierzyła, że nie zrobi jej krzywdy. Wolno odwróciła głowę - ich spojrzenia spotkały się na chwilę. Serce zabiło jej mocniej, zaczęła szybciej oddychać. Dziwne, przecież ona również nie biegła. Patrząc na Merricka zdawała sobie jednak doskonale sprawę, że w rym mężczyźnie nie ma czułości. Odwrócił od niej gniewne spojrzenie i przeczesał niecierpliwie palcami włosy.

171

JILL BARNETT Zaczął się przed nią przechadzać, z rękoma splecionymi z tylu, jakby chciał je w ten sposób powstrzymać od zaciśnięcia się na jej szyi. Gniew Merricka zdawał się żyd. Jego szyja przybrała krwistoczerwona barwę. Clio przypomniała sobie, że dokładnie tak samo wyglądał jej ojciec, wygnany z dworu przez rozsierdzoną królową Eleanor. Merrick krążył wokół dziewczyny coraz szybciej — z każdym krokiem usztywniał coraz bardziej plecy. Jego podniecenie najwyraźniej rosło. Okręcił się na pięcie i zatrzymał w progu. - Nie rozumiesz, co uczyniłaś, kobieto? - zagrzmiał, a jego słowa odbiły się echem po ciasnym wnętrzu. - Nie musisz krzyczeć - odparła Clio tym samym arogan­ ckim tonem, jaki zbijał zawsze z pantałyku jej ojca. - Mam uszy i doskonale cię słyszę, panie. Naprawdę? Nie sądzę. Gdyby tak było, nie lekceważyła­ byś ustawicznie moich rozkazów. Clio spróbowała przybrać zamyślony, inteligentny wyraz twarzy. Mówiła cicho i spokojnie, by pokazać, że to ona panuje nad sytuacją. Nie pamiętam żadnych twoich poleceń dotyczących wód mineralnych. Patrzył na nią bez słowa. - Jak mogłam zlekceważyć polecenie, które nigdy nie zostało wydane? Merrick wyglądał tak, jakby w myślach przeklinał, Uczył i jednocześnie się modlił. Ruszał ustami, ale nie wydawał żadnych odgłosów. - Jesteś bardzo zagniewany. - Szyja Merricka poczer­ wieniała jeszcze bardziej. - Naprawdę mi zabroniłeś korzystać ze zdrojów? 172

CUDA

- Na miecz świętego Swithuna! Dlaczego miałbym się! domyślić, że poczujesz potrzebę, by się wybrać po te prze­ klęte wody? - Przecież były mi potrzebne do piwa. - Wybacz - rzekł z sarkastycznym uśmiechem, - Widocznie przeoczyłem ten problem, wydając ci zakaz opuszczania zamku. - Miałam eskortę w osobie Gladdys. Spojrzenie Merricka mówiło wyraźnie, że uważa staruszkę za równie przydatną w takiej sytuacji, jak jedwabne poduszki na polu bitwy. Tymczasem Gladdys łypała na niego spod oka i mamrotała coś po walijsku. Sir Roger podjechał bliżej. - Uważaj, co robisz, przyjacielu, bo zanim się obejrzysz, dostaniesz kurzajek na nosie - powiedział beztrosko. Clio uśmiechnęła się do rycerza. Ten potrząsnął tylko głową w odpowiedzi, jakby dawał jej tym samym do zrozumienia, iż nie powinna przywodzić narzeczonego do ostateczności. Stara Gladdys - nadal siedząca na koźle - najwyraźniej nie przejmowała się zupełnie niczym, co mówią. Całą jej uwagę pochłaniały starania o to, by wszyscy uwierzyli, że właśnie wypowiada druidzie zaklęcia. Znaczenie słów Gladdys dotarło nagle z całą mocą do Clio. Dziewczyna zrozumiała, że stara zsyła na Merricka kurzajki w miejscu zgoła innym niż czubek nosa. Zarumieniła się jak burak. Merrick zerknął podejrzliwie na Clio. - Co ona powiedziała? - spytał. - Nie wiem - skłamała, gdyż nie byłaby w stanie prze­ tłumaczyć słów Gladdys. Stara zaśmiała się mściwie i zanuciła druidzką pieśń. 173

JILL BARNETT Odwróciwszy się w teatralny sposób do Rogera, popatrzyła na niego wzrokiem Cyklopa widzącego tłustą, smaczną mysz. Merrick przenosił przez chwile wzrok, z Clio na Gladdys. - Mamy cztery nowe studnie w Camrose. Wystarczy w nich wody na twoje piwo. - Ale to co innego niż trefriw. Zachowywał się tak, jakby jej nie słyszał. Wiedziała, że nie zrozumiał, co powiedziała, wiec — by ukryć zmieszanie - oparł ręce na biodrach i popatrzył na nią z góry. - Widzę, że to próżna gadanina. Nie zostawiłaś mi wyboru. Zatrudnię piwowara. - Nie! - Nie potrafiła zapanować nad paniką ani też jej ukryć pod aroganckim tonem, jakim się zwykle posługiwała podczas dyskusji z tym mężczyzną. — Pragnę mieć coś do roboty, Merricka. Na dźwięk swego imienia natychmiast pojaśniał. - Muszę mieć cel. Jakiś cel. - Przecież masz. - Nie. - Potrząsnęła głową. - Wcale nie mam. - Zostaniesz moją żoną. - Chcę coś robić. - Czeka cie wiele obowiązków. - Nie rozumiesz! Zamierzam realizować własne cele. - Czyli doprowadzić mnie do szaleństwa. - Przeczesał palcami włosy i wbił wzrok w ziemię. — Zresztą może już oszalałem. - Znowu zaczynasz krzyczeć. - Nie zmieniaj tematu. - Wcale nie zmieniam. Przecież podniosłeś głos. - Wysiądź z powozu. I to natychmiast. Usiłowała szybko wymyślić jakiś temat, by skierować uwagę Merricka na inne tory. Ale opuścił ją rozum, a Merrick nie miał przyjaznej miny. 174

CUDA

- Chcesz, żebym wyciągnął cię stąd siłą? - Nie byłbyś taki okrutny. - Przysięgam, że wydobędę cię z tego powozu, przywiążę do siodła i każę iść na piechotę do zamku. - Urwał, zbliżył twarz do twarzy Clio, po czym zgrzytnął zębami. - A jak nie pójdziesz dobrowolnie, będę cię wlókł po ziemi, - Nie zrobiłbyś czegoś podobnego. - Oczywiście, że tak. Daję słowo. Wysiadaj, albo będziesz wracała do Camrose na piechotę. Westchnęła głośno, by mu pokazać, iż nadal zostało jej trochę sił. Osiągnęła pożądany efekt. Merrick znowu zrobił zagniewaną minę. - Nie mogę ruszyć tej beczki z wodą. - To się przez nią przeczołgaj. - Nie dam rady. Czekaj, postaram się ją przesunąć. - Nie dotykaj jej! - wrzasnął. Wyciągnął ręce w stronę kiwającej się beczki. Za późno. Zaklął szpetnie. Na dźwięk spadającej nakrywki Clio zasłoniła sobie oczy. Woda zaczęła wylewać się z beczki z głośnym gulgotem. A potem zaległa cisza. Długa cisza. Dziewczyna nie odrywała rąk od oczu. Nagle usłyszała, że Gladdys gdacze niczym kura. Gdakanie powtórzyło się i okazało zaraźliwe, gdyż kilku wojowników Merricka zachichotało radośnie. Głośny śmiech Rogera przypominał odgłos wydawany przez foki. Ta ogólna wesołość nie wróżyła najgorzej. Clio odjęła dłonie od oczu. Wspaniały Czerwony Lew leżał na plecach i wyglądał jak mokry kocur. 175

JILL BARNETT Roger oparł ramię o łęk i uśmiechnął się do przyjaciela, który usiadł właśnie w kałuży wody. Woda skapywała mu z nosa, zaciśniętej szczęki i mokrych włosów. - Czyżby Herford cię nie nauczył, że beczka wody to za mało. żeby w niej pływać? Merrick zaklął pod nosem. Nienawidził, gdy ktoś obracał jego własne słowa przeciwko niemu. Roger wskazał zatokę teatralnym gestem aktora grającego wiodącą rolę w przedstawieniu. - Tam można się kapać do woli! Merrick podniósł się z ziemi. Peleryna tak bardzo nasiąknęła wodą, ze zaczynała go dusić. Zerwał broszę ze srebrnym lwem, zdarł pelerynę i zaczął ją wściekłe wyżymać, rzucając znaczące spojrzenia na białą szyję Clio. Ona na szczęście okazała się jednak na tyle rozsądna, by zrobić szczerze zmartwioną minę. Merrick odwrócił się do dziewczyny. - Chodź tutaj. Pojedziesz ze mną. Ku jego ogromnemu zdziwieniu szybko obeszła beczkę. Wskoczył na konia, włożył nogę w strzemię i wyciągnął do niej dłoń. - Daj rękę. Patrzyła na niego z powątpiewaniem, - Nie martw się. Nie zamierzam jej odciąć. Kpina natychmiastowy poskutkowało. Clio uniosła pod­ bródek i podała Merrickowi rękę. Nie uśmiechnął się, choć miał wyraźnie na to ochotę. Być może jednak zapanowanie nad tą dziewczyną nie było całkowicie niemożliwe. - Wejdź mi na nogę, to cię podciągnę. Zrobiła, co kazał. Od chwili, gdy zobaczył ją po iraz pierwszy w klasztorze, nigdy nie, wydawała mu się równie potulna. 176

CODA Objął ją ramieniem i wciągnął na konia, Plecy dziewczyny przywarły ściśle do jego torsu. Na ramieniu czuł słodki ciężar jej miękkiej piersi. Słońce świeciło wysoko na niebie, lecz - mimo wiatru od morza — Merrickowi nie było zimno. Z ich ciał buchał powiem taki żar, że w powietrzu niemal unosiła się para. Gdy zerknął na jej twarz, dziewczyna odsunęła się lekko. - Siedź spokojnie, bo spadniesz - mruknął, przyciągając ją bliżej. Zerknął na Rogera, który nadal wymieniał żartobliwe uwagi z wojownikami. - Zabierzesz wóz do Camrose. Roger przestał się śmiać tak szybko, jakby glos uwiązł mu w gardle. Zerknął na starą Gladdys, a na jego twarzy pojawił się wyraz obrzydzenia. Walijka odgarnęła włosy z czoła uwodzicielskim gestem młodej kobiety. Wpatrując się w mężczyznę wzrokiem zakochanej dójki od krów, poklepała zachęcająco drewniany kozioł, Roger najwyraźniej miał ochotę odjechać. Popatrzył z niedowierzaniem na przyjaciela. - Chyba żartujesz. Merrick odwrócił się do swoich ludzi. - Trzy srebrniki temu, kto wie, co lubi sir Roger. - Mocne piwo i chętne kobiety! - zakrzyknęli chórem mężczyźni. Merrick zerknął znacząco na staruchę, która pożerała Rogera wzrokiem. - Ta chyba jest chętna - powiedział. Nie zwracając uwagi na przekleństwa przyjaciela, spiął konia ostrogami, przycisnął mocniej Clio i ruszył na złamanie karku do Camrose.

CUDA

23

Tej nocy, gdy wrócili do zamku, na niebie nie było księżyca. Przejechali przez bramy twierdzy w świetle pochodni, wsłuchani w długi, pusty dźwięk rogu wartownika. Merrick wypuścił Clio z objęć tylko na chwilę, gdy zsiadali z konia, po czym zaniósł ją na górę; wykrzykując po drodze do służących, by przynieśli jedzenie, suche ubranie i gorącą wodę. - Jestem za bardzo zmęczona na kąpiel — mruknęła Clio, opierając głowę na jego ramieniu. Popatrzył na nią wzrokiem, który mówił wyraźnie, kto tu wydaje rozkazy, po czym jednym celnym kopnięciem otworzył drzwi sypialni. Była zbyt obolała i zmęczona po długiej jeździe, zęby z nim dyskutować. Gdy położył ja niezbyt delikatnie na łóżku, J78

rozchyliła powieki i łypnęła na niego spod oka. Tymczasem Merrick nakazał Dulcie, by rozebrała Clio, a sam wyszedł z pokoju. Dziewczyna odczuwała tak ogromne znużenie, że nie dbała o to, czy pójdzie spać brudna, czy też nie. - Proszę cię, Dulcie... Zostaw mnie. Jestem strasznie zmęczona. - Słyszała, jak głos jej cichnie, jakby dolatywał z daleka i jakby to nie był jej głos. - Podnieś ramię, pani. - Dulcie już zaczęła rozpinać jej suknię. — Będę spała W ubraniu - zaprotestowała Clio. — Lord wydał mi rozkaz - powiedziała służąca. - Nie jestem głupia. W przeciwieństwie do niektórych wiem, że należy go słuchać — dodała pod nosem. Zanim Clio zdążyła wymyślić jakąś kąśliwą ripostę, już miała na sobie czystą bieliznę, a Dulcie wychodziła z pokoju z naręczem brudnej odzieży, Westchnąwszy ciężko, zamknęła oczy. Merrick nadal stał u szczytu schodów i wywrzaskiwał rozkazy. Clio czuła się zupełnie jak w wieży kościelnej. Uniosła się na łokciu, nie zwracając uwagi na ból ramie­ nia, pośladków i pleców. Przez otwarte drzwi widziała narzeczonego. Nadal rozstawiał wszystkich po kątach, jak zwykle. Clio opadła na łóżko. Bardzo lubiła swój nowy materac. Czuła się na nim jak na chmurze. Pod głowę i bolące ramię wepchnęła poduszkę. Usiłując zasnąć mimo ryków Merricka, poczuła ból w ra­ mieniu. Zranione miejsce dało o sobie znać po raz pierwszy, od czasu gdy wróciła do zdrowia. Było tkliwe i napięte jak sznurki krosien; Widocznie przeholowała. Beczki z wodą były bardzo

179

JILL BARNETT

ciężkie. Postanowiła, że następnym razem poprosi o pomoc kogoś silnego. W tym momencie na łóżko Clio wskoczył Cyklop. Moszcząc sobie posłanie, zaczął głośno mruczeć w sposób, jaki zawsze ją bawił. Kot pokręcił się jeszcze chwilkę, po czym opadł na poduszkę w pobliżu głowy dziewczyny, jakby chciał powie­ dzieć: „Teraz pójdziemy spać". Pogłaskała zwierzątko po łebku, na którym nadal tkwiła ta komiczna czarna przepaska. Wzdychając ze zmęczenia, ułożyła się wygodniej, naciąg­ nęła sobie kołdrę na plecy i wreszcie zasnęła. Co robisz? Merrick podniósł głowę na dźwięk głosu Clio. Siedziała na łóżku i patrzyła na niego zaspanymi oczyma. - Biorę kąpiel - powiedział obojętnie, ścierając brud z ramion i torsu. - Widzę. — Stłumiła ziewniecie — Nie jestem idiotką. - Moglibyśmy o tym podyskutować. — Pochylił się i wsadził głowę pod wodę, by nie słyszeć tego. co Clio ma do powiedzenia. Już i tak naraził swoją cierpliwość na wystar­ czająco ciężką próbę. Zanurkował pod wodę i przeczesał palcami włosy. - To moja komnata - przypomniała narzeczonemu. Przetarł szmatką twarz porośniętą dwudniowym zarostem. Musiał poprosić któregoś ze swoich ludzi o ogolenie. Położył myjkę na brzegu drewnianej wanny obok paleniska, by mogła się nagrzać. Popatrzył na Clio. - Nie ma mydła. Zrobiła zdziwioną minę. A Merrick był zadowolony, gdyż 180

CUDA

zrewanżował się jej w ten sposób za wszystkie repliki, które wprawiały go w osłupienie. - Myślę, kobieto, że powinnaś raczej dbać o potrzeby tego domostwa niż włóczyć się gdzieś nad morzem w poszukiwaniu źródeł. Może powinnaś produkować mydło zamiast piwa. Urwał, by te słowa zapadły jej w pamięć. - Żadna gospodyni z odrobiną dumy nie dopuściłaby nigdy do braku mydła. - Nie życzę sobie, by jakikolwiek mężczyzną mi mówił, czego mi potrzeba. - Kiedyś pożałujesz tych słów, jestem o tym przekonany. - Mam mydło. - Znowu zmieniła temat - W Camrose jest dużo mydła. - Odrzuciła kołdry i pomaszerowała po kamiennej podłodze, machając ramionami niczym wo­ jownik. Otworzywszy komódkę, wyjęła z niej żółte my­ dełko. Wyciągnęła je w stronę narzeczonego, zadzierając nos. Przez cienką tkaninę jej ciało było doskonale widoczne. Merrick napatrzył się do syta i przypomniał sobie, jak niegdyś powiedział Rogerowi, że nie obchodzi go wygląd przyszłej żony. Te słowa nie przestały go prześladować. Aparycja Clio miała dla niego ogromne znaczenie, bo patrzenie na tę kobietę sprawiało mu przyjemność, Pragnął jej. Jego ciało nie pozostawało wobec niej obojętne, ale nie było w tym nic dziwnego. Nawet teraz, siedząc w wannie, czuł, że jest twardy jak mury warowne. Ale rycerzy uczono, jak powściągać zmysły, więc Merrick umiał nad sobą zapanować. Nie działał głupio i bezmyślnie. Skierował na narzeczoną z powrotem wzrok dopiero wówczas, kiedy rzuciła mu mydło. Schwycił je w powietrzu tak szybko, że aż przymrużyła powieki. 181

JILL BARNETT Popatrzyła na niego z takim zdumieniem, że z trudem ukrył uśmiech i obejrzał mydło, po czym podniósł je pod nos i powąchał. - Ługowe - zauważył, krzywiąc się niemiłosiernie. Okręciła się na pięcie, co bardzo mu odpowiadało, bo zdążył przez ten czas zrobić zagniewaną minę. Clio otwierała i zamykała szufladki w szafce. - Tymiankowe — powiedziała z triumfem i rzuciła Merrickowi - a raczej w Merricka - kolejną kulkę. - Z olejkiem różanym! Rumiankowe! - wołała, ciskając mu następne. Chwycił je w obie dłonie. - Wrzosowe! Bzowe! Merrick za wszelka cenę próbował zachować powagę, gdy ziołowe pachnące mydełka śmigały w jego kierunku, niczym kule armatnie wystrzelone z katapulty. - O zapachu drzewa sandałowego, koniczynowe, z mirrą, lawendowe! Mydło goździkowe uderzyło w ścianę i potoczyło się po podłodze. Brzydki, jednooki kot chwycił kulkę w łapy i zaczął sic nią bawić. - Orientalne, z olejkiem paczulowym, miętowe, migdałowe, cytrynowe, miodowe, różane, kosaćcowe... Kilka minut później Merrick siedział już w wannie za­ rzucony mydłem i musiał przyznać, że tego artykułu naprawdę w Camrose nie brakuje. Jego oblubienica z kolei nie mogła narzekać na niedostatek temperamentu. Stała naprzeciwko komody z rękami prowokująco opartymi na biodrach. Jedna rzecz nie budziła wątpliwości. Zupełnie nie chciało się jej spać. Boże! Ależ była piękna! Odrzuciła głowę podobnie, jak 182

CUDA

robił to rumak Merricka, gdy ten zbyt gwałtownie ściągał cugle, a następnie zbliżyła się do wanny krokiem zwycięzcy,; kołysząc się dumnie w biodrach. Merrick zaczął się zastanawiać, czy Clio jest świadoma, jak bardzo eksponuje swe wdzięki. Natychmiast jednak przypo­ mniał sobie moment, gdy dziewczyna śmiało zrzuciła z siebie ręcznik, i doszedł do wniosku; że ta cudowna kobieta nie, wstydzi się i nie kryje własnego ciała. A to, czego jest świadoma, nie miało znaczenia. Liczył się tylko ten widok. Nie odwróciła głowy, on również tego nie uczynił, gdyż kaganek stojący na stoliku rzucał światło, w którym cudownie zarysowały się jej kształty. Równie dobrze Clio mogła w ogóle zdjąć ubranie. Nawet jeśli zdawała sobie sprawę ze swego wyglądu, nie dała niczego po sobie poznać. Łypała tylko na niego z wyzywająco. W jej oczach błyszczało jednak coś jeszcze, coś pierwotnego, coś. co budziło w Merricku nie znane mu dotąd pragnieniu. - Chodź tutaj. Ze słodkim ociąganiem, z diabelskim błyskiem w oku, podeszła w końcu do wanny i stanęła nad narzeczonym. Wyciągnął w kierunku dziewczyny pięć kulek mydlą, - Którego chcesz użyć? - Do jakiego celu? Żeby nim w ciebie rzucić? Nie odpowiadał. - W takim razie tego największego - zdecydowała. Pochylił się. - Umyj mi plecy. - Masz przecież służących. - Chciałabyś, żebym ich budził o tej porze po całym dniu ciężkiej pracy, chociaż ty to możesz zrobić? - Zapędził ją w kozi róg i doskonałe o tym wiedział, - Niegdyś kobiety 183

JILL BARNETT poczytywały sobie kapanie rycerza za zaszczyt - dodał prowokująco. Nie spuszczała z niego wzroku. Na jej twarzy malowały się mieszane uczucia — od paniki i złości, poprzez ciekawość aż po urażoną dume. Czas ciągnął się w nieskończoność jak to zwykle w sytuacjach, gdy dyplomaci zachowują ostrożność i przezornie milczą. Cisza nie znaczyła jednak, że partnerzy się nie rozumieją. Rozumieli się bowiem świetnie. Doprowadzasz mnie do ostateczności, panie. Sama mnie do tego zmuszasz, pani. Prychnąwszy z niesmakiem, Clio porwała myjkę z brzegu wanny i dopóty smarowała ją mydłem; dopóki biała piana nie zaczęła ściekać jej po ręku na podłogę. — Pochyl się! - Klepnęła Merricka myjką po plecach. Wyłącznie po to by dokuczyć Clio, opad niedbale łokcie o kolana i jęknął z rozkoszy. Zresztą naprawdę miał powody do zadowolenia. Po tych wariackich poszukiwaniach odnalazł wreszcie narzeczoną, zanim Walijczycy zdążyli ją okaleczyć, zgwałcić łub wręcz zamordować. Pocierała jego plecy coraz mocniej. Robiła to tak energicznie, że Merrick zerknął na nią przez ramię, by się przekonać, czy to czasem jemu nie grozi odarcie ze skóry. Zrobił to w sama porę, gdyż Clio chwyciła właśnie myjkę w obie ręce i przesuwała mu po plecach takim ruchem, jakby ciągnęła po podłodze ciężką komodę. Zagryzła z wysiłku dolną wargę, a na czoło wystąpiły jej żyły. Odliczył do dziesięciu i wsiał gwałtownie, mściwie ochla­ pując Clio wodą. Nabrała powietrza w płuca i tłamsząc przekleństwo, usiadła na podłodze. 184

CUDA

Odwróciwszy się twarzą do dziewczyny, stał tak nieco dłużej, niż to było konieczne. Clio siedziała tymczasem na podłodze, wbijając w niego wzrok. Oczy zrobiły się jej wielkie jak spodki, na policzki wystąpił rumieniec. Merrick przeciągnął się parę razy, zanim usiadł z powrotem w wannie. Nastała długa, wymowna cisza. Opierając ramiona na brzegu wanny, pomyślał, że to wszystko przyszło mu stanowczo zbyt łatwo. Odetchnął głęboko i przymknął oczy, Clio nie powiedziała nic. Otworzył oczy i popatrzył na nią pytająco. Po chwili rzucił jej kolejne mydło. - Teraz tors - zakomenderował.

CUDA

24

Ciekawe, czy król posłałby mnie na szafot za wyrzucenie jednego ze swych poddanych przez okno wieży? Clio przeniosła spojrzenie z Merricka na okienko strzelnicze i postukała się z namysłem w podbródek. Nie, to nie mogło się udać. Miał za dużą głowę. Co wykluczało również skuteczny cios. A kiedy tarła mu skórę aż do czerwoności, mruczał tylko z zadowolenia zupełnie jak Cyklop, kiedy gładziła go po brzuchu. Twarda skóra, twarda głowa. Otworzył jedno oko. - Czekam. Przez chwilę rozkoszowała się perspektywą rychłej zemsty, ślubie mogła przecież do końca życia wyrównywać rachunki. Wspaniała myśl.

186

Uklęknąwszy, uśmiechnęła się słodko, mydląc mu tors i patrząc, jak znów przymyka powieki. Mężczyźni — myślała - są naprawdę za łatwi.

Merrick stał z boku łóżka, patrząc na Clio zwiniętą w kłębek po drugiej stronie. - Co to znaczy: „posuń się" - spytała, marszcząc czoło. - Jestem zmęczony i chcę się położyć. - Mówiłam ci już, panie, że pozwoliłam ci się lulaj wy kąpać, ale to wszystko. - Naciągnęła na siebie kapę i odwróciła głowę. - Gonitwa za tobą od Brecon Beacons do Cardigan nie należała do łatwych zadań. - To jest moje łóżko i mój pokój. - Jut nie. Wyraźnie poruszona, nie dała niczego po sobie poznać. Jej brzydki kot spał na łóżku i chrapał lak, jakby miał ciężko chore płuca. Podniósł stwora i zrzucił go na podłogę, Kocisko zerknęło na Merricka jednym okiem, po czym przeniosło tęskne spojrzenie na posłanie, wyraźnie szykując się do skoku. - Nawet o tym nie myśl. Nie sypiam ze zwierzętami. - Ja również nie - oświadczyła Clio, łypiąc spod oka na narzeczonego. Dostrzegłszy jej wyzywające spojrzenie, pochylił się nad łóżkiem. - Jeśli nie chcesz się przekonać, jakie ze mnie zwierzę, lepiej mnie nie prowokuj. Teraz zamierzam ci coś powiedzieć, a ty przyjmiesz to do wiadomości. Nie będę już tracił czasu na ściganie cię po całej Walii, na odpędzanie walijskich strzał, na dźwiganie beczek z woda i rozwiązywanie wszelkiego rodzaju problemów, jakie mi sprawisz. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Merrick uniósł tylko rękę.

187

JILL BARNETT

- Będę wiedział, gdzie jesteś, Clio, o każdej porze dnia, i już szczególnie nocy. Zamierzam spać w tym łóżku. Zanim zdążyła otworzyć usta, wyrwał jej z ręki kołdrę. Oniemiała ze zdziwienia. Wczołgał się na posłanie i przykrył kapą. - Nie jestem w nastroju do dyskusji. Przetoczywszy się na drugi koniec materaca, usiadła na łóżku. Po chwili ściągnęła z Merricka kołdrę i zasłoniła się nią aż pod brodę. Zniknęła kobieta, która zrzuciła z siebie ręcznik. Gdyby nie był tak piekielnie zmęczony, wybuchnąłby śmiechem. - Nie możesz ze mną spać. Jestem panną. -To dobrze. Przynajmniej nie będę się musiał martwić, że urodzisz mi bękarta Zamilkła. Ucichła tak bardzo, że niemal słyszał, jak łamie sobie głowę. - Zamierzasz...? - Nie dokończyła. Uderzył kilka razy pięścią w poduszkę i znów się położył. Przymknął oczy. - Zamierzam spać. Nie zrobię ci krzywdy. Nadal się nie odzywała. Już zapadał w sen, gdy nagle... -W takim razie imałam rację wtedy na dziedzińcu, kiedy stwierdziłam, że ci się nie podobam - powiedziała zirytowa­ nym głosem. A niech ją... - Nie zaczynaj. - Co takiego? Powiedziałam tylko, że się nie myliłam. Odwrócił głowę i przyszpilił Clio spojrzeniem. - Proponuje, żebyś nie podawała w wątpliwość mojej męskości, kobieto, kiedy leżę z tobą w jednym łóżku. To nie jest najlepszy pomysł. 188

CUDA

Czy zawsze uciekasz się do gróźb, kiedy ci się nie udaje postawić na swoim? — Owszem. Tak samo, jak ty zmieniasz temat, gdy brak ci argumentów. — Niczego podobnego nie robię! - Urwała. - Na ogół wiem, o czym mówię. — Może ty tak, ale stanowisz wyjątek. - Ziewnął. - Myślę, że również wiesz, co robisz. Zapędził ją w kozi róg. Nie mogła nic powiedzieć, bo gdyby znów zmieniła temat, przyznałaby mu rację. Przymknął oczy, wiedząc, że wygrał bitwę. Szarpnęła za pościel. — Zabrałeś całą kołdrę. Uśmiechnął się do siebie. — Clio - powiedział. — Słucham - odparła opryskliwym tonem. — Zmieniłaś temat. Do pokoju wpadło jasne złote światło. Clio zaczekała, aż odzyska ostrość widzenia. Jęknęła, a jakaś jej cząstka j marzyła tylko o tym, by to była noc, a ona mogła spać dalej. Wzdychając, przymknęła powieki. Poczuła na szyi ciepły oddech. Otworzyła szeroko oczy i od razu sobie przypomniała, kto leży obok. Wielka włochata ręka obejmowała jej ciało; na plecach czuła dotyk ciepłego brzucha. Kolano Merricka wbijało się jej w siedzenie. Nadał rozgniewana, ujęła muskularne ramię i opuściła je sobie na biodro. Zanim jednak zdążyła się wygramolić z łóżka, męż­ czyzna przyszpilił ja ciężkim udem do materaca. Mogła tylko patrzeć na stopę wystającą z pościeli. Znudzona, 189

JILL BARNETT zaczęła się kręcić, aż w końcu jej maleńka stópka zawędrowała pod wielką męską stopę. Poruszyła nią kilkakrotnie. Miała krótkie stopy i dość krótkie palce u nóg, z których drugi był dłuższy od dużego. Na najmniejszym brakowało paznokcia. Pomyślała, że ma stopy tak brzydkie jak kosz z węgorzami. Do czego właściwie służą palce u nóg? Przecież Clio niczego nimi nie chwytała. Potrafiły to tylko małpy, jakie widziała na jarmarku w Michaelmas. Chodziła natomiast na pietach. Czyżby palce służyły do utrzymywania równowagi? Ptaki zawieszają się pazurkami na gałęziach lub rękawiczkach sokolników. A ludzie? Do czego wykorzystują swoje pałce? Popatrzyła na palce Merricka - o wiele dłuższe od jej palców. Przypominały strażników stojących w szeregu według wzrostu. Nie powinna się dziwić. Kto jak kto, ale Merrick musiał mieć idealne palce u nóg. Szpeciły je tylko czarne włosy. Paluszki Clio - choć gładkie - przywodziły na myśl rząd nierównych zębów albo miny z czasów rzymskich, widoczne gdzieniegdzie na horyzoncie. Te palce stanowiły również odzwierciedlenie jej życia — ze wszystkimi wzlotami i upad­ kami, zmarszczkami i zagłębieniami. Może z palców u nóg można wróżyć przyszłość? Stara Gladdys potrafiła ją przecież odczytać z piegów na nosie lub ułożenia włosów zwilżonych poranną rosą. Paznokcie mogą pomóc zrozumieć, w jakim kierunku potoczy się życie. W końcu przychodzi się z nimi na świat. Nie wyrastają później jak piersi czy włosy. Postanowiła, że przyjrzy się uważnie palcom swoich dzieci, kiedy już je urodzi. Dzieci. Jej własne dzieci. Odwróciła głowę i spojrzała na mężczyznę, który miał 190

CUDA

zostać ich ojcem. We śnie Merrick wcale nie wyglądał jak okrutny, bezwzględny rycerz. Nic w jego aparycji nie przypo­ minało Czerwonego Lwa, mężczyzny, którego Clio widziała na własne oczy z mieczem w dłoni. Spał bardzo spokojnie i na pewno nie miał pojęcia, że do pleców przytulił mu się Cyklop. Włosy sięgały mu do ramion, zapuścił parodniowy zarost, Niepodzielną uwagę Clio przykuły jednak jego rzęsy - grube i bardzo ciemne. W takim obramowaniu oczy Merricka robiły wrażenie jeszcze bardziej niebieskich. Oddychał równo i nie chrapał, w przeciwieństwie do ojca Clio, który całymi latami stawiał pa nogi wszystkich miesz­ kańców, wydając odgłosy przypominające do złudzenia pochrząkiwanie dzika. Tak bardzo brakowało jej ojca. Pan na Camrose był dobrym człowiekiem i wiernym poddanym króla. Nie zdradził go nawet wówczas, gdy inni baronowie podążyli za Montfortem i wystąpili przeciwko władcy, któremu oddali niegdyś hołd lenniczy. Ojciec Clio zawsze dotrzymywał złożonej przysięgi. Córkę zaś zmusił jedynie do tego, by mu Ślubowała, iż wyjdzie za mąż za mężczyznę wybranego dla niej przez króla. Oczywiście, wówczas nie przewidywała, że ów rycerz będzie ją traktował jak powietrze. Długie dni spędzone w klasztorze zraniły Clio do głębi, Niemniej jednak - podobnie jak jej ojciec - nie złamałaby nigdy przysięgi. Szczyciła się tym, że ceni sobie honor. Właśnie dlatego usiłowała sobie wmówić, iż wyraziła zgodę na ślub przez wzgląd na obietnicę złożoną ojcu. Podjęła taką decyzję nie dlatego, że Merrick przestał ją ignorować, a wręcz ocalił jej życie. Podobnie pozbawiony znaczenia był fakt, że przez jego pocałunki zapominała o dumie

191

JILL BARNETT honorze. Wciąż Ich pragnęła, więcej i więcej. Niemniej jednak przyjęcie oświadczyn nie łączyło się ze sposobem, w jaki zaczął się do niej odnosić. Odwróciła głowę, aby na niego popatrzeć. Całkowicie już rozbudzony, odwzajemnił spojrzenie, jakby potrafił odczytać najgłębsze, najskrytsze myśli dziewczyny. Z największym wysiłkiem pokonała lęk. Popatrzyła mu w oczy, a następnie przeniosła wzrok na usta. Pamiętała dobrze te cudowne pocałunki... - Jeśli zamierzasz nadal przyglądać mi się w ten sposób, juz niedługo będziesz panną. - Złaz ze mnie, ty ośle. - Popchnęła nogę Merricka, wściekła, że ten mężczyzna potrafi w niej czytać jak w otwartej księdze. Gdy pocałował ją mocno w usta, znieruchomiała na chwilę, Zarost wcale nie okazał się szorstki - raczej łaskotał ją w twarz. Merrick pachniał tymiankiem i snem. Już miała objąć go za szyję, gdy uniósł głowę i uśmiechnął się do niej. - Tego właśnie chciałaś? Odsunęła się szybko. Wybuchnął śmiechem. - Puść innie, masz wielkie łapska i kościste kolana. Nadal rycząc ze śmiechu, przetoczył się na bok i jednym szybkim ruchem odrzucił kołdrę. Niestety, nie zauważył Cyklopa. Kot wydał upiorny dźwięk, - Chryste Panie! - Merrick sięgnął po miecz, ale miał ma sobie tylko przepaskę. Oszołomiony spojrzał na podłogęCyklop tymczasem wylądował bezpiecznie pod łóżkiem. Merrick wymamrotał jakieś przekleństwo, wstał i poszedł w przeciwległy kąt pokoju. Widok narzeczonego w negliżu wywoływał w Clio sprzecz192

CODA

ne uczucia. Z niektórych była zadowolona, innych nienawi­ dziła. Z trudem zmusiła się do odwrócenia wzroku. To jednak nie pomogło i jej oczy - jakby kierowały się własną wola - znów powędrowały w stronę mężczyzny. Na ustach czuła nadal jego smak. I ten czysty, mydlany, zapach.,.. W rogu pokoju stała komódka, której z pewnością tu wcześniej nie widziała. Lord wyjął z niej koszulę i kurtkę, a następnie zawiązał w pasie miękkie skórzane spodnie. Wreszcie usiadł na krześle, wciągnął buty i stanął obok Clio. - Chcesz leżeć w tym łóżku przez cały dzień? - Sądziłam, że zamierzasz mnie do siebie przywiązać. Przyglądał jej się przez chwilę znacząco. - Może wrócę do łóżka i dokończymy to, co zaczęliśmy? Odrzuciła kołdrę i wyszła z łóżka. - Mam parę rzeczy do roboty. - Na przykład? - Muszę uwarzyć piwo z wody trefriw. - Urwała. - We­ selne piwo. - No, no, tylko jedna noc spędzona w łóżku, i już tak ochoczo przyspieszasz Ślub... Odwróciła się na pięcie. - Lepiej wyjdź i pozwól mi się ubrać. Marzę o prywatności. Zabierz te łapy, przestań się tak uśmiechać i wynocha! Ukłonił się kpiąco i poszedł do drzwi. - Jeśli ta twoja wielka głowa przejdzie przez futrynę. J - Clio musiała mieć zawsze ostatnie słowo. - De Clare! - ryknął Merrick. - De Clare! Kilka minut później na górę wbiegli Tobin i Bęc. - Tak, panie. - Tobin stanął przed Merrickiem, a Bęc zrobił dokładnie to samo. co giermek. Wypiął chudą pierś, w identyczny sposób ustawił stopy i uniósł podbródek, by wyglądać równie arogancko, jak de Clare. 193

JILL BARNETT

Merrick rozejrzał się nerwowo. - A gdzie jest Puc? - Kto? - spytali jednocześnie Tobin i Bęc. - No, ten drugi... - Jestem! Już idę, panie... Dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa. - Pac gramolił się wolno na górę. W końcu wszyscy trzej młodzieńcy ustawili się w rządku przed drzwiami komnaty. Merrick popatrzył na Clio, a następnie przeniósł wzrok na chłopców. - Waszym obowiązkiem jest strzec lady Clio. Nie wolno jej opuścić zamku, a wy macie obserwować każdy krok waszej pani. - Odwrócił się do niej. - Chcę, żebyś była bezpieczna wewnątrz twierdzy. Dziewczyna wstrzymała oddech i przymrużyła oczy, szuka­ jąc czegoś, czym mogłaby w niego rzucić. - Wcale nie zamierzałam opuszczać zaniku. Wybieram się do warzelni, gdzie nie ma żadnych kościstych kolan. Popatrzył na nią wzrokiem człowieka, który dokładnie wie, co robi, i wyszedł z komnaty. Clio stała nieruchomo; czuła jednocześnie ulgę, złość, a także pragnienie. Pragnienie, by palnąć Merricka po głowie. Usłyszała szybkie gwałtownie do drzwi - Proszę! — zawołała. Merrick wsadził głowę do środka. - Zapomniałem ci coś powiedzieć. Skrzyżowała ręce na piersiach. - Co takiego? - To wcale nie było kolano — wyjaśnił z uśmiechem, a potem zamknął za sobą drzwi akurat w chwili, gdy Clio kopnęła w nie nogą.

25

P I W O ŹRÓDLANE Zmieszaj słód jęczmienny, drożdże i wodę źródlaną Zaczekaj, aż sfermentuje. Dodaj trzy szczypty suszonej lebiodki i pierwiosnka. szkarłatnego wrzosu oraz słodkiej mięty. Zaczekaj dwa dni i uzupełnij koprem, jałowcem, jabłkami, gruszkami, figami oraz pączkami róż do smaku... Przepis na średniowieczne piwo weselni

Był to jeden z tych rzadkich, pięknych dni, kiedy powietrze pachnie koniczyną i błękitem nieba. Gruchały synogarlice, a gęsi gęgały donośnie, przelatując nad zam­ kiem w kluczach łudząco podobnych do wielkich czarnych strzał. Nadeszła pora, gdy do zamku schodzili się wieśniacy, by za swe Świeżo zebrane plony otrzymać narzędzia, materiały i ubranie - dobra, do jakich miał dostęp jedynie pan na Camrose. Na dziedzińcu kłębiły się kobiety, a dzieci czepiały się ich spódnic. Niewiasty miały przytroczone do bioder kosze pełne białej rzepy i słodkiej kapusty, ciemnoszmaragdowego szpi¬ naku oraz krwistych jabłek. Po moście zwodzonym przejeżdżały z turkotem fury wyładowane porąbanym drewnem i twardym węglem. Nie zabrakło 195

JILL BARNETT

też wozów z sianem oraz rybami, wokół których pachniało morzem. Rybacy szli obok kołyszących się wozów, niosąc kosze pełne węgorzy, piegowatych pstrągów i świeżych łososi. Myśliwi - z przewieszonymi na ramionach łukami - ponadziewali na piki wiewiórki i zające, a nawet koziołki oraz dziki. Stojąca obok pralni służąca wieszała bieliznę na sznurze. Prześcieradła i poszwy łopotały na wietrze. Na parapetach piekarni stygł świeży żytni chleb i pszenne bochny. Pulchne placuszki nadziewane mięsem porozkładano natomiast na blachach. Jak zwykle, zewsząd dochodziły odgłosy budowy - tłuczenie kamieni i kucie żelaza na bramy, rury, uzbrojenie oraz zawiasy, a także wszystkie wzmocnienia chroniące Camrose przed wrogiem. Na krótko przed sekstą przez bramy przejechał czerwony powóz Clio załadowany po brzegi wodą mineralną. A teraz dziewczyna siedziała na kiwającym się stołku niedaleko okna browaru i w oczekiwaniu, aż wywar zacznie się gotować, obserwowała całe to zamieszanie. Stara Gladdys ustawiła wszystkie swoje dzbanki i garnki obok ziół i porostów Clio. Dla tej partii piwa Walijka rozmieściła składniki zgodnie z położeniem gwiazd podczas letniego przesilenia. Tobin i Bęc kończyli rozładowywanie beczek, podczas gdy Pac pilnował Clio, co nie miało zbyt wielkiego sensu, zważywszy, że dziewczyna w każdej chwili mogła go prześcignać. Na dźwięk podniesionych głosów odwróciła głowę od okna. - Co się dzieje? - Zastanawiamy się, czy „czas" rymuje się z „raz". 196

CUDA

— Dlaczego? — Bawią się w to giermkowie i paziowie. - Bęc urwał na chwilę. - Wygrywa ten, kto zawsze rymem odpowie - dodał z zadowoleniem. - Cały dzień musimy mówić wierszem. - Urwał i zmarszczył czoło na dłuższą chwilę. Tobin nagle znalazł się przy nim. — Aż do jutra do pierwszej - dokończył Bęc z uśmiechem. — Tak — dodał Pac. — Bez trudności najmniejszej. — Lubię tę grę. — Bęc uśmiechnął się do brata. - Więc cieszę się. — Wydaje mi się, że to głupie - powiedziała Clio. — Nie, pani. - Tobin de Clare stanął przed nią, jak zwykle dumnie unosząc głowę. - To pierwsza umiejętność, jaką musi opanować paź. Kiedy sir Merrick uczył mnie rymowania, musiałem mówić wierszem dwa tygodnie. -Ci chłopcy mają taki obowiązek tylko co trzeci dzień w miesiącu. — Dlaczego?

Tobie to może wydawać się bezsensowne, ale takie ćwiczenia uczą szybkiego myślenia. A sir Merrick twierdzi, że rycerz musi nie tylko szybko machać mieczem, ale również błyskawicznie myśleć. Sir Roger też szkoli w ten sposób swoich giermków — wyjaśnił i popatrzył ciekawie na stół Gladdys. — Czego sobie życzysz, chłopczyku? - mruknęła stara, — Mam już szesnaście lat - odparł, - Nie jestem chłop­ czykiem. Walijka potrząsnęła kudłatą głową i przeszyła Tobina bystrym spojrzeniem. — A mnie dawno stuknął szósty krzyżyk, więc na milę wyczuwam żółtodzioba. - Gdzie jest sir Roger? - spytał Tobin. Stara Gladdys myślała zaledwie przez chwilę, po czym otarła zreumatyzowane dłonie o pelerynę. 197

JILL BARNETT

- Nie wiem. - Przecież lord wysłał go w drogę razem z tobą, a nie wróciliście razem. Stara Gladdys wzruszyła ramionami. - Sir Roger ogarnął się za jakąś blond ladacznica, kiedy moje stare oczy widziały go po raz ostatni. - Zerknęła na Clio. - Czy brat Dismas jest w zamku? Tak — odparł radośnie Bęc, ale widząc spojrzenie Tobina natychmiast przygasł. - Widziałem go i wierzę, iż błogosławił rybę na dzisiejszą wieczerzę - poprawił się z ulgą i zerknął na Tobina. - Ciekaw jestem, czy ten tłusty mały mnich już zdążył się za mną stęsknić - mruknęła Gladdys ze złośliwym błyskiem w oku, po czym obdarzyła Clio szerokim uśmiechem i wyma¬ szerowała z komnaty. Dziewczyna zobaczyła, jak stara zmierza w kierunku wozów z rybami, i pokręciła głową z podziwu. Miała nadzieję, że w wieku Gladdys też będzie taka złośliwa. Bardzo byłoby miło się bawić kosztem mężczyzn. - To jest zupełnie niepodobne do sir Rogera - rzekł z namysłem Tobin. — On by nigdy nie zlekceważył rozkazu lorda. - Być może dama była wyjątkowa - powiedziała Clio, podchodząc do stołu. Ale Tobin pokręcił tylko głową. Po chwili z garnków zaczął wylewać się wywar. Leżała w łóżku łowiąc uchem brzmienie wieczornych dzwonów i rogu strażnika sygnalizującego zmianę warty. Mogła się uchwycić tylko tych odległych dźwięków, gdyż nie słyszała tego, co pragnęła słyszeć - kroków Merricka. 198

CUDA

A jego nigdzie w pobliżu nie było. Nie dał znaku życia od czasu, gdy wyszedł z jej sypialni Clio nie narzekała jednak na nudę czy brak zajęć. Bardzo wiele w tym czasie osiągnęła - właściwie dokończyła już warzenie weselnego piwa. Tyle piwa w ciągu jednego dnia! Potrząsnęła głową zdzi­ wiona. Zagnała do roboty Bęca, Paca i Tobina, gdyż chłopcy nie mieli nic innego do roboty, jak tylko jej pilnować. Cała trójka prześcigała się w wysiłkach. Nigdy przedtem Clio nie widziała, by ktokolwiek wykonał tak ogromną pracę w ciągu tak krótkiego czasu. Musiała jeszcze tylko uzupełnić wywar ziołami i kwiatami, a następnie napełnić dębowe pojemniki. Westchnęła, uderzyła kilka razy w poduszkę i ułożyła się wygodniej. Czas płynął w tak, "szalonym" tempie, w jakim poruszał się Pac. Przymknęła oczy, ale nie mogła zasnąć. Przez chwilę miotała się w łóżku i po raz kolejny poprawiała pościel. Drapała Cyklopa za uszami, wsłuchując się w jego głośne pomruki. W końcu, przeliczywszy wszystkie barany na łące, usiłowała sobie wyobrazić swój ślub, ale to też nie pomagało. Sen nie nadchodził. Wystarczyła jedna noc spędzona w łóżku z Merrickiem, by utracić spokój. Ot tak, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To wszystko jego wina - pomyślała gorzko, opadając na materac. Bolała ją głowa. Oczywiście przez niego, Z głębokim westchnieniem skrzyżowała ramiona na pier¬ siach. Powiedział, że nie zostawi jej samej. Dlaczego w Takim razie czuła się tak opuszczona? 199

JILL BARNETT Odrzuciła kołdrę, chwyciła miękki ciepły szlafrok i wkła­ dając go w biegu, ruszyła do wyjścia. Na podłodze nie było już zimnych kamieni. Leżał na niej puszysty dywan. Clio uchyliła drzwi i - wyobrażając sobie, że jest dworskim szpiegiem — wyjrzała na zewnątrz. - Tak, pani? - Isambard popatrzył jej prosto w twarz. Stał na straży z wyciągniętym mieczem. Nie spuszczał przy tym wzroku z Clio i przez chwilę dziewczynie zaczęło się wydawać, że ten groźny rycerz zaszczyci ja uśmiechem. Odwróciła się szybko i otworzyła drzwi, próbując przybrać królewską, dumną pozę, jakby - zwyczajem wiejskiej plotkary - wcale nie podpatrywała przez szparę, co też się dzieje na korytarzu. Nic, nic. Wydawało mi się, że coś słyszałam. Hałas mnie przestraszył - skłamała gładko. - Wszystko w porządku, pani. Lord zadbał o twoje bez­ pieczeństwo. Nieprawda. Zrobił ze mnie niewolnicę. Splótłszy dłonie za plecami, zakołysała się na piętach Niemożność działania doprowadzała ją do szału. - Cóż, w takim razie dobrej nocy, panie. - Dobranoc, pani. - Aaaa... zaraz.... nie widziałeś czasem lorda? - Widziałem. Czekała, Isambard jednak niczego już nie dodał. - Gdzie? — spytała, nawet nie próbując ukryć zdener­ wowania. - Mam kogoś po niego posłać? - Nie. To niekonieczne — dodała spokojniej. — Po prost*1 byłam ciekawa. Dobranoc. - Pani? 200

CUDA

- Tak? - Wychyliła się zza do połowy już zamkniętych drzwi. - Nawet gdyby lord Merrick wyjechał, zatroszczyłby się przedtem o twoje bezpieczeństwo. Już nie musisz się martwić, że zostaniesz sama. Clio skinęła głowa, zamknęła drzwi i z zagniewaną miną oparła się o framugę. - Bezpieczna - mruknęła. - Zerknęła na Cyklopa leżącego na poduszkach na jej łóżku. -Jesteśmy bezpieczni, Czy to nie cudowne? Bezpieczni i zamknięci w twierdzy w towarzystwie szpiegów i wartowników. Oderwawszy się od drzwi, podeszła do okienka strzel­ niczego. Usiadła na małym stołeczku i zaczęła się wpatrywać w ciemne niebo. Wydała potężne, znudzone westchnienie, po czym oparła głowę o zimny kamień. - Niech to diabli... Jestem więźniem we własnym zamku.

Byłpóźno i ciemno, gdy rozległo się walenie do bramy. Było Merrick nie zwrócił na to uwagi. Spacerował po murach, próbując zapomnieć, że musi się wczołgać do łoża, w którym leży Clio. Po dłuższym zastanowieniu doszedł wszakże do wniosku, że zaczeka, dopóki dziewczyna nie zaśnie. W ten sposób mógłby łatwiej zapomnieć o fakcie, iż dzieli ich odległość zaledwie jednego pocałunku: Chłodne nocne powietrze podziałało na niego orzeźwiająco. Pomogło zapanować nad zmysłami. Zmysłami, które na­ kazywały wojownikowi powrót do Clio. Merrick jednak wcale się im nie poddał i usiłował sobie wmówić, że nie rnysli o tej kobiecie. Ale myślał. Prześladował go jej obraz. 201

JILL BARNETT - Bum! Bum! Bum! - Walenie dochodziło teraz od strony żelaznych wrót stróżówki. Zerknął w kierunku wartownika. Mężczyzna spał smacznie z głową opartą o beczkę. Merrick znał go dobrze. Strażnik nazywał się Fenwick; w poprzednim tygodniu jego żona zmarła przy porodzie. Lord chwycił wiadro, napełnił je woda, i wylał mężczyźnie na głowę, Fenwick podskoczył, krztusząc się i przeklinając. Natych­ miast jednak dostrzegł, kto go obudził. - Panie, przepraszam, ja tylko... Merrick popatrzył na niego z pogardą. - Niech cię ktoś zmieni - nakazał surowo. - I nigdy więcej nie lekceważ obowiązków. Skoro nie potrafisz czuwać, poproś Isambarda, aby wyznaczył ci inne zajęcie. Nieszczęśnik kiwał tylko głową. - Następnym razem doprowadzi cię do przytomności ostrze mojego miecza. - Tak jest, panie. Tak jest. To się już nigdy nie powtórzy. Przysięgam. Brania znów zatrzęsła się w posadach. - Zobaczyć, kto chce wyważyć wrota. Strażnik uchylił pokrywkę judasza, zamarł, cofnął się o krok i popatrzył na Merricka. - To ktoś, kto twierdzi, że się nazywa Roger FitzAian, panie. - Przecież go znasz. Otwórz bramę. - Ale sir Roger zupełnie inaczej wygląda. Merrick podszedł do judasza i wyjrzał na zewnątrz. W ciemnościach stał mężczyzna odziany jedynie w przepas­ kę i patrzył na Merricka dziwnym wzrokiem. - Otwieraj tę przeklętą bramę, bo wytnę ci wątrobę i rzucę ją wilkom! — wrzasnął. 202

CUDA

- Jakim wilkom, Roger? Przecież lady Clio nie śpiewa! Jak mi Bóg miły, jeżeli natychmiast nie otworzysz... - Wpuść sir Rogera - nakazał Merrick wartownikowi, z trudem powstrzymując uśmiech. Roger przecisnął się trwożliwie przez szczelinę w bramie, zerkając za siebie takim wzrokiem, jakby spodziewał się ujrzeć tam diabła. Merrick podniósł latarkę. - Nie wiedziałem, co się z tobą stało. Słyszałem tylko, że wóz i stara wrócili do twierdzy bez szwanku. Z rudymi rozwianymi włosami, splątanymi niczym pędy dzikiej róży, i z nie ogolonym zarostem Roger wyglądał zupełnie jak szaleniec. Oślepiony pochodnią, zmrużył oczy, po czym - drżąc na całym ciele - stanął na wprost przyjaciela. Merrick nie wiedział jednak, czy dygocze ze strachu, czy też ze złości. Umieściwszy pochodnię w uchwycie na murze, odpiął swoją wełnianą pelerynę. - Trzymaj - powiedział, rzucając ją Rogerowi. - Może ci się przydać. Ten okrył się i wymamrotał coś na temat piekła, szalonych kobiet i wilczycy. Merrick ponownie wyjrzał na zewnątrz. - Nie widzę żadnych wilków. - Ale ona tam jest. Gdzieś jest To największy i najbardziej krwiożerczy potwór, na jakiego się kiedykolwiek 1 natknąłem. - Chodź. W środka jest ogień i strawa. - Merrick zrobił kilka kroków w stronę westybulu. - To wszystko przez ciebie. Ta druidzka wiedźma nasłała na mnie tę morderczynię. - Stara Gladdys? - Merrick otworzył drzwi i wszedł do 203

JILL BARNETT

środka, po czym popatrzył na przyjaciela w świetle pochodni. Wyglądał tak, jakby cały dystans miedzy Cardigan i Camrose pokonał biegiem. Do szlachetnego, wspaniałego rycerza Rogera FitzAlana wzdychały wszystkie damy w Anglii, Rzymie i na Wschodzie. A on rozkoszował się każdą chwilą, każdym romansem, każdym tajemnym spotkaniem. Przez te wszystkie lata. kiedy przyjaciele razem jeździli na turnieje, dwory lub do domów dyplomatów, kobiety chowały przed Merrickiem swoje córki. Wystarczyło im jednak zaledwie kilka minut w towarzystwie FitzAlana. by chciały mu oddać zarówno swe latorośle, jak i siebie. Merrick sądził, że nie istnieje kobieta, której Roger nie potrafiłby ujarzmić. A teraz ten sam wspaniały rycerz bał się starej Gladdys. Uwierzył we wszystkie brednie na temat zaklęć, złych uroków i czarnej magii. Roger stał przy ogniu i mamrotał coś pod nosem, przeżu­ wając kromkę białego chleba. Merrick nigdy przedtem nie widział przyjaciela w takim stanie. Nawet po bitwie zwykle wyglądał tak, jakby tańczył na weselu, a nie walczył mieczem. Żartowali zresztą na ten temat zawsze, ilekroć świętowali zwycięstwo. Merrick z trudnością powstrzymywał śmiech. - Co ty jej zrobiłeś? - Ja? Nic. Po prostu uciekłem. - To tylko niegroźna, pomylona staruszka. - Niegroźna? - Roger obrócił się na pięcie i popatrzył mu prosto w oczy. — Przecież ona próbowała mnie zgwałcić! - Zgwałcić? — Merrick omal nic ryknął ze śmiechu. Zaczerpnął jednak tylko głęboko powietrza i policzył po łacinie do dziesięciu. 204

CUDA

- A owszem. - Roger urwał na chwilę. -Zabrała mi ubranie, Merrick nie wytrzymał i zarechotał tak głośno, że zatrzęsły się ściany. Nigdy w życiu nie słyszał niczego równie niedo­ rzecznego. Przecież żadna niewiasta nie byłaby w stanie zgwałcić silnego młodego mężczyzny, a już szczególnie tak znakomitego rycerza jak Roger. - W jaki sposób, na Boga, udało się jej tego dokonać? - Po prostu je ze mnie zdarła. Merrick popatrzył na śmiertelnie poważną twarz przyjaciela, po czym zgiął się wpół i zaczął wyć. Śmiał się tak, że musiał usiąść. Nadal rechotał, masując jednocześnie obolałą szczękę. Gdy przeniósł wzrok na przyja­ ciela, doszedł do wniosku, że ten stracił swe słynne poczucie humoru.

CUDA

26

STARA PIOSENKA WALIJSKA Z zielonych wzgórz, zza błękitnych mórz Przybywajcie drodzy kompani Księżyc wschodzi, słońce zachodzi Noc całą będziemy pijani przełożyła Maja Kittel

M e r r i c k stał na środku sypialni i wpatrywał się w puste łóżko; dopalający się z wolna ogarek rzucał migające światło na pościel, odrzuconą niedbałe na bok. Odwrócił się i ogarnął wzrokiem pokój, wiedząc, iż nikomu nie udałoby się przemknąć obok Ismabarda — jednego z naj­ bardziej zaufanych ludzi. Najpierw zobaczył jej włosy - spływały z lekko przygarbio­ nych, szczupłych ramion aż na podłogę pod okienkiem strzelniczym. Kot Clio - bezużyteczne jednookie zwierzę chrapiące jak lew - zwinął się w kłębek obok małego stołeczka i oparł łepek na miękkich srebrzystych splotach swojej pani. Zazdroszcząc kotu, Merrick stał i patrzył. Wiedział, że jest sam. ale czuł się nieco skrępowany. Patrzył bowiem na dziewczynę z zupełnie błahego powodu. Po prostu sprawiało mu to przyjemność. 206

Clio wniosła w ciemność nieco własnego blasku, a Merrick pragnął się nim rozkoszować, dotykać go i czuć tak, by jego życie nie było już ciemne i puste, gdyż ta cudowna istota miała stać się jego częścią. Przeszedł cicho przez pokój i stanął nad dziewczyną, śpiącą w tak bardzo niewygodnej pozycji. Wełniany szlafrok zsunął się jej z ramion. Pod nim miała tylko nocną bieliznę. Nawet w złocistym migotaniu płomienia nagie ramię Clio wydawało się jasne, nieskazitelne. Nie mogła najwyraźniej zasnąć w łóżku, wiec podeszła do okna. Głowę miała wciśniętą w ramiona oparte o parapet. Zastanawiał się, o czym myślała, czego szukała, gdy przybrała taką pozycję. Gdzieś w głębi serca żywił nadzieję, że czekała właśnie na niego. Odsunął kota i wziął Clio na ręce. Jej włosy, te cudowne włosy, jaśniały niczym księżycowa poświata, łaskocząc delikat­ nie łydkę i udo mężczyzny. Była to jedna z najbardziej intymnych chwil w życiu Merricka. W płucach zabrakło mu powietrza, wszystkie jego zmysły wypełnił słoneczny zapach - aromat świeżych ziół i kwiatów, który zawsze bił od Clio niczym egzotyczny olejek. Poczuł lekki zawrót głowy, jakby trochę za dużo wypił albo spadł z konia. Za żadne skarby Świata nie mógłby się ruszyć - oddychał tylko ciężko i czuł się tak, jakby ta maleńka istotka wtapiała mu się w duszę. Dziewczyna westchnęła nagle i odwróciła się do niego, tak samo jak wtedy, gdy została ranna. Przycisnął wargi do jej czoła, przymykając oczy w obronie przed tą gwałtowną potrzeba rozrywającą mu ciało. Wolno, trzymając ją w objęciach, przeszedł do łóżka, położył dziew­ czynę delikatnie na materacu, zsunął jej szlafrok z ramion i zrzucił go na podłogę.

207

JILL BARNETT Zdmuchnął świecę i legł na drugim końcu loża. Czekał chwilę w nadziei, że Clio się obudzi, ale tak się nie stało wiec naciągnął na siebie nakrycie. Jęknęła cicho, odwróciła się do niego i położyła mu ręce na piersiach, taż przy jego bijącym sercu. Musnął delikatnie dłoń dziewczyny, gdyż potrzeba, by jej dotykać, była silniejsza niż konieczność oddychania. Merrick szybko przymknął oczy i zasnął mocno. Nareszcie odnalazł dom.

Ktoś na nią patrzył. Clio otworzyła oczy. Merrick spoglądał na nią - śpiąco, leniwie, a oprócz tego w sposób, którego nie potrafiła zinterpretować. Na dolnej szczęce mężczyzny, pod porannym zarostem, widniał fioletowy siniak. Wyciągnęła rękę i dotknęła opuchniętego podbródka. — Jesteś ranny. — Roger wrócił. — I to on cię uderzył? Merrick wolno pokręcił głową. - Żartowaliśmy tylko. Cały czas się śmiałem. Nic mi nie jest Z uniesionymi brwiami przyjrzała się dokładnie krwiakowi i maleńkiej rance. - Musi cię boleć. - To przecież tylko draśnięcie. - Urwał, pożerając ją wzrokiem. - Ale cieszę się, kobieto, że troszczysz się o moje zdrowie i wygląd. Chcąc nie chcąc, musiała się roześmiać. - Obawiałam się tylko o stan twojego rozumu; - Nigdy nie dajesz za wygraną, prawda? 208

CUDA

Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Popatrzył na nią czule, z lekkim przestrachem w oczach, dzięki czemu zapomniała zupełnie, że Merrick jest walecznym rycerzem. Pocałował ją ciepło i leniwie. Ich spieczone usta ledwo sio. dotknęły, a jednak Clio przymknęła oczy z rozkoszy i powiodła dłońmi po umięśnionych ramionach narzeczonego. Pogłębił pocałunek; poczuła się niemal jak ptak wyśpiewujący na dziedzińcu słodką piosenkę. Przywarli do siebie mocniej. Rozsunęła lekko nogi, gdyż coś w głębi jej ciała pragnęło czuć Merricka dokładnie miedzy nimi. Gdy otarł się o nią biodrami, doznała najbardziej intymnego wrażenia, jakie mogła sobie wyobrazić. Krew pulsowała jej w żyłach niczym teinie wino. Miała ochotę wykrzykiwać raz po raz imię oblubieńca. Nakrył dłonią jej pierś, pieścił językiem wnętrze ust, podczas gdy koniuszkami palców muskał sutki dziewczyny. Clio zrobiła się wilgotna w takich miejscach, że powinna się spalić ze wstydu, ale jej ciało płonęło z innych powodów. Gdy wsunęła dłonie pod cienki materiał na jego biodrach, Merrick wyszeptał jej imię, a jego jęk - ni to prośba, ni pragnienie - pochodził prosto z duszy. Uniosła powieki, pragnąc ujrzeć jego twarz - przekonać się, czy on na pewno czuje to samo. Gdy w jego otwartych oczach - tak niebieskich jak niebo nad Anglią - dojrzała dziką namiętność, dorównującą jej żądzy, zapragnęła Merricka jeszcze bardziej. Chciała, by pieścił ją w miejscach, o których nie wolno było nawet myśleć bez strachu przed mękami Piekielnymi. - Dotknij mnie - wyraziła głośno swe grzeszne marzenia, zanurzyła twarz w szyi Merricka i zsunęła jego rękę miedzy nogi, gdzie pragnęła czuć ucisk i twardość. 209

JIIL BARNETT

Już nie dbała o piekło czy tortury czyśćca. Rozchyliła uda, a pałce Merricka pocierały coraz mocniej ciepłą wilgotność, co właściwie powinno ją upokorzyć, lecz zachęciło do poruszania biodrami w rytm jego pieszczot - coraz szybciej i szybciej, aż do jakiegoś nieznanego miejsca, które musiało być niebem. Cudownym niebem. A jeśli nawet okazałoby się piekłem, i tak pragnęła w nim zostać. Wstrzymała powietrze i wbiła mu paznokcie w pośladki. - Umieram! - krzyknęła. — Umrę! — Miała wrażenie, że za chwile wybuchnie, eksploduje, ale nie mogła się powstrzymać. Pocierał ją coraz mocniej. - Chodź, moja słodka, chodź - szeptał ciepłym oddechem prosto do jej ucha. - Nie powstrzymuj tego... Intensywność przeżycia była tak wielko, że w pierwszej chwili Clio widziała tylko błyski gwiazd i czuła, ze krew wypełnia dolne partie jej ciała, jakby chciała się z niego wylać. Gorące, ciepłe uczucie trwało i trwało, a z pewnością było milsze niż umieranie. Popatrzył na nią tak czule, że musiała zamrugać, żeby się przekonać, czy aby czasem nie śni. - Jeszcze raz - wyszeptał, a gdy pokręciła głową i próbo­ wała się ruszyć, przytrzymał ją za ramiona, po czym powiódł ustami po cienkiej tkaninie koszuli nocnej. Ukrywszy twarz miedzy udami dziewczyny, zaczął całować miejsce, w którym koncentrowało się teraz jej życie. Niezdolna, by to znieść, wydała nieartykułowany okrzyk i zmieniła położenie bioder. Wargi mężczyzny natychmiast ją doścignęły, a jego język wsunął się tak głęboko, że omal nie zemdlała. Przez kolejne dwie godziny ten sam grzech powtórzył się tyle razy, że Clio całkiem osłabła. Merrick jednak nie stracił werwy - ubrał się i umył z animuszem, o jaki Clio nigdy by go nie posądziła. 210

CUDA

Oparłszy głowę na łokciu, przyglądała mu się w zadumie. Nie rozumiała tego delikatnego mężczyzny, który dotykał ją tak cudownie, jakby była jego całym światem. W głowie miała zamęt. Jakaś jej cząstka pragnęła umknąć przed chaosem. Ale przy akompaniamencie nucenia i pogwizdywania towarzyszącym ablucjom Merricka nie mogła zmrużyć oka. Wytarł twarz. - Dlaczego patrzysz na mnie w ten sposób? Zabrałeś mi wszystkie siły - powiedziała, skubiąc niecierpliwie pościel i wyrywając piórka z materaca. - Jeśli nie przestaniesz, będziemy musieli spać na słomie. Dmuchnęła. Piórka poleciały w powietrze i opadły miękko na podłogę. - To niesprawiedliwe. Życie ze mnie uciekło, nie mogę się nawet podnieść, a ty miotasz się po pokoju, jakby swędziały cię... - Co? - spytał z uśmiechem. - Twoje wielkie stopy. Roześmiał się głośno, serdecznie i odrzucił ręcznik. - Wiesz, co doświadczone kobiety mówią o dużych stopach? Nagle rozległo się głośne walenie do drzwi - Merrick! Merrick! - krzyczał Roger. Ignorując przyjaciela, Merrick włożył kurtkę i przypinając pas, podszedł do łóżka. Pochylił się i oparł ręce na materacu, niemal dotykając twarzy Clio. Pachniał tymiankiem, miętą i wrzosem. Poczuła przyspieszone bicie serca. - Roger nadal jest na mnie wściekły za to, że napuściłem na niego Gladdys. Zamierzasz przeleżeć cały dzieli w łóżku? Wstawaj, leniuchu! - Merrick musnął szybko czubek jej Słowy, choć pragnęła, by pocałował ją w usta. 211

CUDA JILL BARNETT

CLIO zacisnęła zęby ze złości. Ci dwaj mężczyźni stali sobie

Zanim zdążyła znów na niego popatrzeć, otworzył już drzwi do komnaty. - Czyżby mnie wzrok mylił? — zagrzmiał. — Wszak to sir Roger Zgwałcony! Nawet Isambard z trudem stłumił śmiech. Roger popatrzył mściwie na przyjaciela. - Wspaniały dowcip. A wtedy Merrick położył ma rękę na ramieniu i przeprosił. Merrick de Beaucourt, Czerwony Lew, powiedział, że jest mu przykro. Clio przeżyła szok. Nie mogła sobie wyobrazić, by narze­ czony kiedykolwiek przyznał się do błędu. A już tym bardziej tego, że prosi kogoś o wybaczenie. Czuła się dziwnie niezręcznie, zupełnie jakby wyszła zza rogu i zobaczyła króla w negliżu. Czy tak bardzo się w stosunku do niego myliła? Niesłusznie przypisywała mu twardość charakteru? A może to właśnie ona okazała się zbyt uparta, by zmienić zdanie. - Chodź - powiedział Merrick do Rogera tonem zupełnie innym niż ten, jakim wyrzekł to samo słowo parę godzin wcześniej. Sam widocznie zdał sobie z tego sprawę, gdyż odwrócił głowę i popatrzył znacząco na Clio. Przeskoczyła miedzy nimi jakaś iskra. Czuli się jak spis­ kowcy, a łączyły ich słodkie, grzeszne wspomnienia. Roger wyprostował plecy i popatrzył przez ramię. - Powiedz mi, proszę, że to nie ta niewinna panienka lady Clio leży w twoim łóżku. Dziewczyna nakryła się kołdrą i zwinęła ze wstydu w kłębek- To łoże należy teraz do niej - odparł Merrick. - Do czego zmierzasz? - ciągnął surowo Roger. - Nadal jest panną — wyjaśnił mu przyjaciel stanowczo zbyt chełpliwie.

w drzwiach, jak gdyby nigdy nic, i dyskutowali o jej dziewictwie, jakby komentowali pogodę. - Życzę ci miłego dnia, pani - powiedział Merrick i za­ mknął za sobą drzwi. O framugę uderzył jakiś twardy przedmiot. - Świecznik? - spytał Roger, - Raczej jej but — odparł Merrick i odwrócił się do Isambarda. - Niech jeden z twoich ludzi nie odstępuje dziś Jady Clio ani na krok. - Tak, panie. Merrick i Roger ruszyli schodami w dół. - Byłem pod drzwiami już wcześniej - powiedział Roger niemal zbyt zdawkowo. -Tak? - Żeby cię obudzić. - Poszedłem późno spać. - Słyszałem krzyki kobiety - dokończył Roger i zamilkł wymownie. Minęła pełna napięcia chwila. - Powiedz mi, przyjacielu, czy ona w kopcu umarła? - spytał Roger powstrzymując uśmiech. - Tak - odparł Merrick, nie mrugnąwszy nawet powieka - Ale to była naprawdę piękna śmierć.

212

CUDA

27

Srokaty wałach z Bęcem na grzbiecie pocwałował w stronę słupa. Chłopiec podskakiwał na siodle niczym marionetka na sznurkach. Głowa wyginała mu się na szyi, jakby była naderwana, włosy opadły na czoło. - Dobry Boże! - mruknął Merrick. - W jaki sposób on się jeszcze trzyma na tym siodle? Isambard potarł podbródek. - Dzięki uporowi. Chłopiec natarł na słup w pełnym - choć nieco pokracznym -biegu. Bęc wydał głuchy pomruk, a drewniany słup zawiro­ wał tak szybko, że Merrick przymknął oczy. Rozległ się głośny huk. Kiedy Merrick uniósł powieki, chłopiec leżał już na ziemi, dwa metry od konia. Lanca wypadła mu z ręki i poleciała do tyto. po czym wylądowała u stóp lorda.

214

Tobin i inni giermkowie wili się ze śmiechu. Bęc poprawił hełm i przyłbicę. Patrzył na Merricka oszoło­ mionym wzrokiem. Ten odwzajemnił spojrzenie i wskazał mu konia. Bęc zrozumiał natychmiast, podniósł się z trudem i powlókł niezdarnie w kierunku wałacha. Wsadził jedną nogę w strzemię i spróbował dosiąść wierzchowca. Po niewłaściwej stronie. Skonfundowany rumak zrobił kilka tanecznych kroków do tyłu, podczas gdy Bęc - skacząc bezradnie na jednej nodze - próbował wskoczyć na siodło. Giermkowie zaczęli się tarzać po ziemi ze śmiechu. - Zmień stronę, chłopcze! - krzyknął Isambard. Merrick jęknął i potrząsnął głową - Nie sądzisz, że on powinien się najpierw nauczyć jeździć, a dopiero potem ćwiczyć z kopią? - Owszem. Ale bardzo mnie prosił. Bęc zdołał w końcu dosiąść wałacha i pojechał niezdarnie na linię startu. Merrick wręczył mu kopię. - Trzymaj, chłopcze. Bęc wziął od niego bron: - Zaciśnij kolana i próbuj pracować ciałem zgodnie z ryt­ mem konia. Kopie trzymaj prosto pod pachą. Bęc przytaknął, wsłuchując się uważnie w słowa mistrza. - Celuj w tors - dodał Merrick, wskazując drewnianą kukłę do ćwiczeń. — Prosto w serce. Widzisz ten odłupany kawałek? - Tak. - Jak tylko trafisz do celu, połóż się tuż przy pysku konia i ściśnij go kolanami. On zrobi za ciebie resztę. Bęc przytaknął. Włożywszy kopię pod ramię, ruszył pod­ skakując na siodle jak piłka. 21S

JILL BARNETT

Znów natarł na kukłę - między jego siedzeniem a siodłem było więcej światła niż na niebie o poranku. Uderzył. Mocno. Kopia wypadła mu z reki, a chłopak rozpłaszczył się na koniu. W tej samej chwili manekin obrócił się i trafił go w ramię. Bęc mimo wszystko nie spadł, chwycił kukłę i zaczaj się wokół niej kręcić niczym wędrowny akrobata. Jego osierocony koń odszedł na bok i skupił całą uwagę na skubaniu trawki. Tym razem giermkowie o mało nie umarli ze śmiechu. - Trzymaj się, Buch! — krzyknął Merrick, sadząc, że odrobina zachęty nie może chłopcu zaszkodzić. - Bęc - mruknął Isambard. - On się nazywa Bęc. - Bęc - poprawił Merrick i popatrzył na rycerza. — A gdzie jest ten drugi? Jak mu tam było? Puc? Gdzie jest Puc? -Pac. - Racja - przytaknął Merrick. Buc, Bęc, Puc... - Świętemu nie starczyłoby cierpliwości - Ostatnio widziano Paca, jak wybierał sobie wierzchowca. - Kiedy to było? Stary rycerz wzruszył ramionami. - Godzinę przed noną. Merrick potrząsnął głową i mszył w stronę stajni.

Clio szła przez dziedziniec, a strażnicy dreptali za nią jak pisklęta za kurą. Ona jednak nie zwracała na nich uwagi. Usiłowała dyskretnie odszukać Lorda Ust. Cudownych Ust Ruszyła w stronę stajni. Znajomy zapach, świeżo skoszonego siana zmieszany z ostrą wonią łajna wypełniał ciepłe powietrze. Clio zatrzymała się na chwilę, po czym wsadziła głowę do środka, gdzie było ciemno i wilgotno. Minęła długa chwila, zanim jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Konie kręciły się niespokojnie w boksach. Jeden z nich 216

CUDA

zarżał i odrzucił łeb do tyłu. Był to wojenny rumak Merricka. Rozejrzała się po wnętrzu, ale narzeczonego nigdzie nie było, wyszła więc ze stajni. Z tyłu, na dziedzińcu, stało znacznie więcej koni. Budowano tam właśnie nowe zagrody, by w razie ataku wojownicy mogli szybko dosiodłać wierzchowca. Poszła w tamtym kierunku i zatrzymała się w pół drogi. Strażnicy również stanęli w miejscu, jakby byli przyczepieni sznurkami do jej pantofli. Poczuła się upokorzona. Zalała ją fala buntu przeciwko zaborczości Merricka. By dać jej wyraz, kopnęła wściekle kamień. Potem zaczęła trącać butem kolejne kamyki po prostu dla przyjemności kopania czegoś ciężkiego i twardego. Nie różniły się w końcu aż tak bardzo od męskiej głowy. Urwała i popatrzyła na zagrodę. Po chwili namysłu oparta ramię na belce najniższego płotu i skupiła całą uwagę na obserwacji koni. Ogiery bawiły się na podwórzu i przechadzały tam i z po­ wrotem jakby chciały powiedzieć; „Popatrzcie, jak pięknie tańczymy". Zamierzała właśnie zeskoczyć z płotu, ale zamarła w bez­ ruchu na dźwięk cichych, dochodzących z daleka rozmów, Uśmiechnęła się do siebie. W istocie to nie aroganckie konie przykuwały jej uwagę, ale całkiem inny - choć równie pyszałkowaty - samiec. Poznała ton głosu Merricka i serce podeszło jej do gardła. Nie ruszyła jednak w kierunku stajni. Wartownicy natych­ miast donieśliby Merrickowi, że jego narzeczona podsłuchuje. Poza tym z tej odległości docierało do niej niemal każde słowo. - Pamiętaj, chłopcze. Poruszaj się zgodnie z rytmem konia - mówił Merrick. - Niech on się martwi. Zanim zdążyła zobaczyć, kogo Merrick tak poucza, tylne podwoje stajni otworzyły się z hukiem. Strażnicy natychmiast

217

JILL BARNETT Otoczyli ją ciasnym kołem, unosząc broń, zupełnie tak, jakby wrota mogły ją zranić. Z ciemności wychynął jeździec, a Clio zamarła z wrażenia. Pac siedział na czarnym rumaku z falującą w pędzie grzywą. Młodzieniec — który z tego. co wiedziała, siedział do tej pory jedynie na grzbiecie muła — pochylił się nisko, a w dłoniach ściskał kurczowo cugle. Kolanami obejmował rumaka, podobnie jak czynił to Merrick podczas pościgu za Walijczykami. Pac, uroczy, prostoduszny Pac radził sobie z koniem tak doskonale, jakby się na nim urodził. Właśnie, chłopcze! — Merrick wyszedł ze stajni, śmiejąc się radośnie. Zrobił z dłoni trąbkę wokół ust. — Pochyl się i naprzód! - krzyknął. Clio zeskoczyła z płotu, rozsunęła łokciami strażników i pobiegła za Pacem przerażona, że chłopiec jedzie na pewną śmierć. Nie obchodziło jej zupełnie to, że strażnicy ruszyli za nią w pogoń. Bała się o Paca. Wzrok musiał ją mylić. Gdy już miała skręcić za zbrojownię, tuż obok przebiegła jakaś znajoma postać w brązowej skórzanej kurtce. Postać o długich, umięś­ nionych nogach. Zacisnąwszy mocno dłonie na fałdach spódnicy, przyspieszyła kroku, próbując nadążyć za susami mężczyzny. Oddychała z trudnością, odczuwała palenie w gardle. Na czoło wystąpił jej pot, na policzki rumieńce. Obiegając kamienny narożnik kuźni wpadła prosto w ra­ miona Merricka. Wziął ją na ręce. jakby była lekka niczym piórko. - Już myślałem, ze nigdy tu nie przyjdziesz. Popatrzyła na niego, niezdolna, by dobyć głos... ba. choćby odetchnąć. Uśmiechał się do niej. Nawet się nie zadyszał.

218

CUDA

Serce biło jej szaleńczo, wargi miała rozchylone, z trudem chwytała powietrze. Zanurzył dłoń w srebrzyste sploty dziewczyny i przyciągnął bliżej jej głowę. Pocałował ja. zanim zdążyła zareagować. Język Merricka wypełnił jej gorące usta. Całował Clio mocno i gorąco, jakby chciał na niej wywrzeć swoje piętno, jak rano, gdy doprowadził ją do szaleństwa ustami i rękami. Wtedy jednak poznała smak żądzy, a ten pocałunek skończył się zbyt szybko, zupełnie tak, jakby ktoś gwałtownie ich rozdzielił. - Później, kobieto - szepnął Merrick, odchylając głowę dziewczyny. Zamrugała nieprzytomnie, lecz zanim zdążyła pozbierać myśli, już ją niósł w kierunku dziedzińca, skąd dochodziły Śmiechy giermków i paziów. Miała ochotę przekląć narzeczonego za moc jego pocałunków i siebie za brak opanowania oraz nieposkromione pragnienia. - Będziesz chciała to zobaczyć. - Postawił ją na ziemi, chwycił za rękę i pociągnął w stronę pola. - Co zamierzasz, Merricku? Dlaczego Pac siedzi na koniu? - Próbowała się wyrwać, ale nadaremnie. - Puść! Kto nauczył go jeździć? Jak on to zrobił? - Jak na kogoś, kto jeszcze przed chwilą nie mógł złapać tchu, szybko odzyskałaś mowę. - Co ty knujesz? - Powtarzasz się, moja droga. - Bo nie raczyłeś mi odpowiedzieć, - Patrz. - Wskazał jej dziedziniec. Chciała mu poradzić, żeby zmoczył głowę zimną wodą Podniosła na niego wzrok. - Dobry Boże! Kobieto! Jaka ty jesteś uparta! - Chwycił. ją za ramiona i obrócił twarzą do dziedzińca. - Patrz, mówię!

219

JILL BARNATT

Pac podjechał do manekina, przy którym ćwiczyli już inni giermkowie. Młodzieńcy próbowali kolejno wyciągać sztylet z głowy kukły bez wychylania się z siodła. - On się zabije - mruknęła, choć Pac wyglądał naprawdę tak, jakby wiedział, co robi. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. W tej samej chwili Tobin de Clare ruszył w kierunku cennego trofeum. Pac nadjechał z przeciwnej strony. Ziemia zatrzęsła się od stukotu kopyt dwóch koni. Niebawem wszyscy giermkowie zwrócili uwagę na dwóch jeźdźców. Isambard podniósł pięść, jakby dla zachęty, a Bęc zaczaj zagrzewać brata do walki. Tobin dojrzał Paca i spiął konia ostrogami. Pac pochylił się w siodle. Tobin był bliżej. Wyciągnął rękę uśmiechając się pyszałkowato, gotowy, by zdobyć sztylet. Rumak Paca skoczył naprzód i chłopak pochwycił nóż na sekundę przedtem, nim zarozumiały Tobin zdołał go dosięgnąć. Clio patrzyła oszołomiona na tę scenę, zdając sobie sprawę ze swego przylepionego uśmiechu. Słodki, gapowaty Pac okazał się szybszy niż wiatr. Gdy objeżdżał ze sztyletem w dłoni pole treningowe, towarzyszyły mu wiwaty. Jedną ręką ściskał cugle, ale widać było wyraźnie, że dałby sobie radę bez nich. Wszyscy giermkowie krzyczeli radośnie. Wszyscy, z wyjąt­ kiem Tobina, który miał taką minę, jakby otrzymał silny cios w głowę. Merrick popatrzył na Clio z dumną, arogancką miną, ale nie mogła go o to winić, - Ty go nauczyłeś tak jeździć. Potrząsnął głową. - Takiej jazdy nie można nikogo nauczyć. Między chłopcem i koniem panuje nieme porozumienie. 220

CUDA

- Ale on nawet nie potrafił dosiąść wierzchowca. - Owszem. Pokazałem mu jednak, jak to się robi. Ta zabawa zajęła mi zresztą całą masę czasu - dodał, szczerząc radośnie zęby. Uśmiechnęła się do Merricka. Miała ogromną ochotę mu podziękować. Ale słowa nie wystarczały, by opisać to, co chciała powiedzieć... Okazał się zupełnie innym człowiekiem, niż sądziła, i zdawał sobie chyba sprawę z jej mieszanych uczuć. Popatrzył na Clio tak czule, jakby znów zamierzał ją porwać w ramiona i całować. Pac przegalopował obok nich jak burza. - Panie! — wołał, Merrick odwrócił się na pięcie. Chłopiec kierował się wyraźnie w stronę dziedzińca, a właś­ ciwie zataczał szerokie koło. Gdy zawrócił w kierunku Merricka i Clio, lord zasłonił, narzeczoną własnym ciałem. - Stój, chłopcze! - zagrzmiał. - Stój! - Nie mogę, panie! Zapomniałeś mnie tego nauczyć! - krzyknął Pac. Klnąc na czym świat stoi, Merrick podążył za nim.

CODA

28

Stary druidzki zwyczaj nakazywał, by do dziurki od klucza wkładać zioła. Na szczęście. Gdyby Clio posiadała dar jasnowidzenia, to owej pamiętnej nocy zatkałaby dziurkę całym krzaczkiem tymianku. A tak siedziała przy palenisku, jej głupie serce śpiewało z radości, a myśli były pełne pocałunków i pieszczot Merricka. Westchnęła. Łaskawy los sprawił, te miała zostać żoną tego cudownego człowieka. Była oblubienicą rycerza wraż­ liwego na los innych. Takiego, o jakim śpiewali trubadurzy. Dostrzegła łagodną stronę jego natury — czułego kochanka i ojcowskiego mentora, który zwrócił Pacowi jego dumę i honor. Tak, Merrick de Beaucourt, Czerwony Lew, od niedawna lord Glamorgan, był prawdziwym szlachetnym rycerzem.

222

Godzinę po wieczornej mszy otworzył drzwi do sypialni, jakimś cudem zdołała się powstrzymać przed podziękowania­ mi. Ukochany wreszcie do niej przyszedł. Nadal siedziała przy ogniu. Rozkoszowała się jasnymi płomieniami dębowych szczap, choć i tak w obecności Merricka zawsze odczuwała gorąco. Włosy miała mokre od mydła z suszonych stokrotek sporządzonego podczas ostatniej zimowej pełni, które -według zapewnień Gladdys - miało nadać włosom Clio połysk przyćmiewający księżycową poświatę i najjaśniejsze promienie słońca. Clio ostrożnie włożyła grzebień w pasma, po czym spróbo­ wała je rozczesać. Nadal jednak włosy były bardzo splątane, a dziewczyna - zirytowana czekaniem na Merricka - zwolniła Dulcie i teraz musiała sobie radzić sama. Próbowała nie zwracać uwagi na dochodzące do niej dźwięki, ale zupełnie się jej to nie udało. Słyszała, jak narzeczony zdejmuje ubranie. Cichy szelest tkaniny ocierającej się o skórę. Kroki na dywanie. Stukniecie o podłogę. Widziała, jak lord przemierza pokój i wiesza skórzaną kurtkę i koszulę. Widziała jego opalona, gładką skórę, Upuściła grabień i wymamrotała pod nosem przekleństwo. Merrick zrobił kilka posuwistych kroków w stronę dziewczyny. Pochyliwszy się, podniósł z podłogi upuszczony grzebień. Patrzyła na jego nagie plecy, szerokie, napięte miernie, błyszczącą skórę. Niemal straciła oddech. - Odwróć się. - Patrzył na nią pobłażliwie, co w innej sytuacji % pewnością doprowadziłoby ją do szału. Teraz Jednak marzyła wyłącznie o tym, by Merrick dotknął jej włosów. Pragnęła pieszczot. Obróciła twarz do paleniska i czekała, próbując ukryć zadowolenie.

223

JILL BARNETT

Miał delikatne ręce. Zagłębiał grzebień w jej włosy długimi, pewnymi pociągnięciami. Splątane końce rozczesywał tak bezboleśnie, że Dulcie mogłaby się tylko od niego uczyć. Milczał. Milczał przez cały czas, jakby wykonywał szcze­ gólnie ważne zadanie. Jedynym słyszalnym dźwiękiem w po­ koju Clio było chrapanie Cyklopa. I głośne hicie jej głupiego serca. Przymknęła oczy i odchyliła głowę. Merrick powiódł dłońmi po jej włosach, masując skronie i czaszkę dziewczyny. Jęknęła z rozkoszy. Zamarł w bezruchu z dłońmi zagłębionymi w srebrzystych pasmach Otworzyła oczy. Na twarzy Merricka malował się wyraz bólu. Usiłował najwyraźniej zapanować nad żądzą i odnosił na rym polu większy sukces niż Clio. Przyjrzała mu się uważniej. Rezultat tych oględzin okazał się bardzo zadowalający. Niegdyś uważała, iż Merrick ma zbyt ostre rysy, by go uznać za przystojnego mężczyznę, ale teraz na widok tej twarzy czuła dziwna miękkość w kolanach. Ciemne brwi, jasne wyraziste oczy... Szczęka, która tak łatwo zaciskała się w gniewie. Bruzdy od śmiechu na policz­ kach pokrytych ciemnym zarostem. Usta - szerokie, zaciśnięte - te same, które potrafiły być tak delikatne i doprowadzać Clio do zupełnie niewiarygodnego stanu. Odwrócił wzrok od dziewczyny, jakby zmusiła go do tego jakaś siła potężniejsza od nich obojga. Wręczywszy jej grzebień, podszedł bez wyjaśnienia do stojącego naprzeciwko krzesła i opadł na nie bezwładnie, jakby ogóle nie miał kościMilcząco wbił wzrok w ogień. - Coś się stało?

224

CUDA parsknął krótkim śmiechem, czego zupełnie się nie spo­ dziewała. - Stało? - Potrząsnął głową. - Nic, poza tym, że już nie mogę doczekać się jutra. - Jutra? - Tak. Jutra. - Wyjeżdżasz? - Nienawidziła słabości w swoim głosie. Pytanie zabrzmiało bowiem zupełnie tak, jakby prosiła Mer­ ricka, żeby został. Odwrócił się do niej wyraźnie zdziwiony. - Nie, nigdzie nie wyjeżdżam. Spodziewam się natomiast wizyty króla. - Odwiedzi nas król? - spytała zgrzytliwym, obcym tonem. -Tak. Straciła oddech. Merrick oczywiście oszalał. Nie istniało żadne inne wytłumaczenie. Król w Camrose? Jak on mógł trzymać takie wydarzenie w tajemnicy? Czekała na wyjaśnienia. Ale Merrick nadal milczał uparcie, patrząc w ogień. - Co masz na myśli mówiąc, że przybywa do nas król? - spytała w końcu, - Król Edward wybiera się z wizytą do Camrose. - Edward? - powtórzyła głupawo. - Musiałaś o nim słyszeć. To syn Henryka i Eleanory, człowiek, który nosi koronę i rządzi Anglią.- Wyprostował się i dodał kpiąco: - Jest mężem królowej. Popatrzyła na niego złowieszczo. - Nic mi o tym nie mówiłeś. - Naprawdę? - Nie. - Wstała i popatrzyła na niego z góry. - Naprawdę. - Byłem pewien, że tak. Oparła ręce na biodrach. - Nie wspomniałeś ani słowem o tej wizycie.

225

JILL BARNETT

- Przecież pamiętam wyraźnie, jak ci tłumaczyłem, że pozostała jeszcze tylko jedna przyczyna, dla której odwlekamy nasz ślub. Wtedy, kiedy staliśmy na murach obronnych. Naprawdę pamiętam. - Owszem, ale nie byłeś łaskaw nadmienić, że tą przyczyną jest król Anglii. - Ale teraz już wszystko wiesz - skwitował tak obojętnie, jakby mówi! o porze dnia lub kolorze nieba, a nie wizycie królewskiej pary. - Edward przyjeżdża jutro. Na nasz Ślub. -Ślub? - Owszem. - Przyglądał się jej uważnie. - Dlaczego się denerwujesz? - Przecież nie uprzedziłeś mnie również o ślubie, chociaż jestem panna młodą! - Nie, bo wcale nie pobierzemy się jutro, tylko dopiero ?a parę dni. - Nic nie wiedziałam. - Myślałem, że ci mówiłem. - Jakim sposobem? Potrząsnął głową, wyraźnie zmieszany. - Nie wiem, co powiedzieć - rzekła. - Nie rozumiem cię. Chciałeś mnie zawstydzić przed królem? - Ciebie nie można zawstydzić, bo nie masz wstydu. Poza tym nie tylko król tu przyjeżdża, ale jeszcze królowa. Dotrzyma ci towarzystwa, podobnie jak dworzanie i cała świta, która się tu zjawi wraz z nimi. Straciła mowę. Przecież Merrick nie mógł być tak głupi. A jeśli jednak? - Musimy mieć prawdziwe wesele — ciągnął, jakby ta ceremonia w ogóle jej nie dotyczyła. Jestem królewskim lennikiem, a ty jego podopieczną. Sam arcybiskup udzieli nam ślubu - dodał z dumą. 226

CUDA

-Dwór?Arcybiskup? - Tak. Ale niepotrzebnie się przejmujesz. To przecież

ludzie tacy jak my. - Oszalałeś? - Zaczęła przechadzać się po pokoju, machają w powietrzu rękami. Nie wierzyła własnym uszom. - Przecież mc dla nich nie przygotowałam. Gdzie będą spać? - Stanęła jak wryta. - Panie Boże w niebiosach! A co z jedzeniem? Skąd weźmiemy jedzenie dla tylu osób? - Jutro z samego rana jedziemy na polowanie. Nikt nie będzie głodny. - Ty tumanie! Naprawdę nic nie rozumiesz? Pochylił się na krześle z wyrazem napięcia na twarzy. - Rozumiem, że dziś rano nie mogłaś się mną nacieszyć. Spłonęła rumieńcem. - A jeśli znowu nazwiesz mnie tumanem - ciągnął - nie posiedzę długo na tym krześle. Nie udało się jej powstrzymać i wybuchnęła płaczem. - Płaczesz? - Patrzył na nią bezradnie, nie ruszając się z miejsca, jakby zupełnie nie wiedział, co robić. - Naprawdę płaczesz. Łkała rozpaczliwie. - Jak mogłeś mi to zrobić? - Co ja takiego zrobiłem? - wrzasnął, podnosząc się z krzesła. — Zupełnie cię nie rozumiem. Każda kobieta oddałaby pół życia za to, żeby mieć króla na weselu. Przecież to wielki zaszczyt - Wiem! - zawyła. - Ale najem się wstydu, Zamek nie jest przygotowany na taką wizytę. - Oczywiście, że jest. Wczoraj dokończyli most nad szerszą fosą. Mamy dwa barbakany i dwie kraty. Na mury posłałem swoich najlepszych ludzi, doskonale wyszkolonych łuczników. Podczas pobytu w Camrose królowi, królowej ani też ich 227

JIIL BARNETT

świcie włos z głowy nie spadnie. Powinnaś być dumna, kobieto. Przestań wreszcie zawodzić. Nie zawodzę - wymamrotała przez łzy. Jak mogłeś mi nie powiedzieć o królewskiej wizycie? - Myślałem- że wiesz! - huknął. - Wyjdź! - Wskazała dłonią drzwi. - Co powiedziałaś? - Kazałam ci wyjść. - A jeśli odmówię? Odrzuciwszy głowę do tyłu, pomaszerowała do drzwi. - Nawet nie próbuj - ostrzegł. Chwyciła za klamkę, nie spuszczając z niego wzroku. Nie ruszył się z miejsca. Wyglądał tak, jakby nie mógł uwierzyć, że Clio md się sprzeciwia. Niewrażliwy tuman bez serca! Odwróciła się szybko i obu­ rącz chwyciła jego pas, który ważył niemal tyle samo, co Clio. Popatrzył na nią z rozbawieniem. - Co zamierzasz z tym zrobić? Wyciąć moje czarne serce? - Teraz już jestem pewna, panie, że go nie masz. - Odłóż to, Clio. - Nie masz prawa mi rozkazywać. - Należysz do mnie, kobieto! - Jeszcze nie. Wcale nie. Zapominasz, że nie wzięliśmy ślubu. - Otworzyła z rozmachem drzwi. Merrick nie ruszał się z miejsca i patrzył na nią z rozbawieniem. Z trudem wyciągnęła miecz na zewnątrz. Gonił ją śmiech narzeczonego. - Co zamierzasz zrobić z tym mieczem, jak ci się już uda go podnieść? Ja mam plan! - ryknął za nią. - Możesz nim zabić króla, żeby nie zauważył, jak fatalnie prowadzisz gospodarstwo. Zatrzasnęła drzwi tak głośno, jak tylko mogła, wyjęła miecz 228

CUDA

z pochwy i wsunęła go miedzy uchwyty, blokując w ten sposób wyjście. Odczekała chwilę. Merrick szarpnął zagrodzone podwoje. - Co, do licha... Zapadła długa cisza. - Otwórz natychmiast! Z uśmiechem na ustach zdjęła pochodnię ze ściany. Nucąc wesoło, zaczęła raźno schodzić na dół. - Kobieto! Przystanęła. Mając głowę na poziomie progu, dostrzegła przez szparę w drzwiach wielkie stopy Merricka. - Tak, panie? - odezwała się słodko. - Otwieraj! - Mam za dużo pracy. W końcu spodziewamy się króla. - Odeszła z uśmiechem na ustach.

CUDA

29

stroje w brawach szlachetnych kamieni - szkarłatu, bursztynu, szmaragdów i szafiru - przystrojone drogimi klejnotami cieszącymi się ogromnym uznaniem na dworze Plantagenetów.

Następnego dnia przez bramy twierdzy Camrose przejechał król Edward wraz z żoną Eleanora. Z przetykanych złotem uździenic białych rumaków zwisały złote dzwonki. Cudowne wierzchowce byty niemal tak samo wystrojone jak król i królowa. Na murach już czekali heroldowie ze sztandarem króla Edwarda Plantageneta, a na widok króla Anglii i jego ukochanej małżonki natychmiast zadęli w rogi. Na proporcach kościelnych czerwone pole stanowiące tło dla krzyża symbolizowało krew Chrystusa. Arcybiskup nosił pelerynę z białym futrem, a jego strażnik złotą zbroje. Za nim podążali kardynałowie odziani w szkarłatne szaty, a dalej biskupi w srebrze i bieli. W następnej kolejności jechał orszak szlachetnie urodzonych mężów z małżonkami u boków. Wszyscy przywdziali kolorowe

Królewska świta ciągnęła się niczym wspaniała, kolorowa wstęga aż do linii horyzontu. Towarzyszyły jej powozy wyładowane po brzegi darami dla Camrose oraz jego gos­ podarza. Były to prezenty od króla dla szlachetnego męża, który zamierzał poślubić lady Clio - podopieczną monarchy. W tejże właśnie chwili ów szlachetny mąż stał obok swej oblubienicy promieniejącej złocistą urodą. Patrząc na nią, trudno by się było domyślić, co też się dzieje w tej ślicznej główce. Clio z trudem powstrzymywała się od ziewania, przez całą bowiem noc przygotowywała zamek do wizyty, Pomyślała, że król miałby rację, skazując ją na ścięcie za jakikolwiek przejaw braku zainteresowania dla tej pompy i gali. Z pewnością oczekiwano od niej zachwytów. Trudno jej jednak było okazać podziw, skoro najchętniej kopnęłaby Merricka w kostkę. A może by tak cofnąć lekko stopę i... - Nawet o tym nie myśl - ostrzegł ją narzeczony. Zesztywniała. Czy on naprawdę czytał w jej myślach? - Masz tę charakterystyczną minę. - Jaką minę? - Taką, która wróży kłopoty. Jest bardziej oczywista niż okrzyk wojenny. - Nie wiem, o czym mówisz, panie. - Jeśli nie będziesz szczerze olśniona tym, co tułaj widzisz, obrazisz naszego monarchę i mojego przyjaciela. Clio przylepiła sobie do twarzy słaby uśmieszek. Nie Merrick jednak ją do tego skłonił, lecz duma. Nie chciała

230

231

PANNA Z ZIELONEJ PUSZCZY Zabiera mnie do swego pałacu Zabierz do swojej królowej Wtedy dostaniesz takiego wina Jakiego żaden nie pił człowiek Z „Legendy o żonie króla Alafrica" - starej przypowieści walijskiej, wierszowanej przez Johna F.M. Dovastone'a

przełożyła Maja Kittel

JILL BARNETT bowiem, by ktokolwiek mógł się domyślić, co ona czuje. Nie zamierzała pokazywać, że jest jej przykro z powodu bezdusz­ nego zachowania narzeczonego. Przeżywała to jednak wszystko równie głęboko, jak jego dwuletnie spóźnienie i tym razem czuła się nawet, bardziej oszukana. Wyrobiła sobie o narzeczonym zupełnie inną opinię. Tymczasem musiała udawać, że wszystko jest w porządku. Popatrzyła na króla, który właśnie przejeżdżał przez bramy. Nigdy go przedtem nic widziała. Poznała jedynie Henryka, ojca Edwarda, i wzbudzającą strach, wpływową królowa, Eleanorę matkę. Wiedziała o Edwardzie jedynie tyle, że jest bardziej człowiekiem czynu niż marzycielem. Mawiano również, iż młody monarcha ustanawia sprawiedliwe prawa i odznacza się wybitną inteligencją. Taktyki i strategii wojennej nauczył się ponoć od Simona de Montfort, którego pokonał później jego własną bronią w czasie rokoszy przeciwko królowi Henrykowi. Władca podjeżdżał teraz na białym rumaku coraz bliżej do Clio, a ona zauważyła ze zdziwieniem, że Edward jest równie przystojny, jak Ryszard Lwie Serce i silny niczym angielski dąb. Zjawił się w Camrose w pełnej chwale i majestacie prawdziwego monarchy. Biła od niego energia i Clio nie wątpiła, iż - tak jak twierdził Merrick - człowiek ten potrafi zjednoczyć Anglię. Patrząc na niego, odzyskiwało się wian? w boskie pochodzenie królów. Na pelerynie Edwarda widniały trzy lamparty prężące się do skoku. Jego głowę okrywał metalowy hełm. Władca miał jasną brodę, pełne usta, a także zmarszczki wokół oczu i ust, świadczące o pogodnym usposobieniu. Ogorzała od słońca cera nadawała mu zdrowy wygląd człowieka, który może panować całymi latami.

232

Gdy monarcha wjechał na dziedziniec, Merrick ujął dłoń Clio, jakby się bal, że dziewczyna wpadnie na szalony pomysł i ucieknie. Idąc po schodach w dół, by powitać gości, Clio miała dumnie podniesioną głowę. Edward uniósł potężną dłoń i orszak stanął. Gdy zeskakiwał z siodła, słychać było tylko pobrzękiwanie złotych dzwonecz­ ków przytroczonych do siodła. Król uściskał Merricka niczym dawno nie widzianego brata. Obaj mężczyźni Śmiali się serdecznie i poklepywali -wzajemnie po plecach. Clio zupełnie ich nie rozumiała. Wyglądali jak młode dziki szarżujące na siebie w puszczy. Czyż ten radosny niedźwiadek ściskający Merricka był naprawdę królem Anglii? Okazał się zdecydowanie za bar­ dzo ludzki. Śmiał się i żartował z Merrickiem jak gdyby nigdy nic: Gdy zaś popatrzył na Clio rozweselonym spojrzeniem. dziewczyna natychmiast złożyła mu głęboki ukłon, Przez cały czas oddychała głęboko, by nie uczynić czegoś naprawdę upokarzającego i, na przykład nie zemdleć z wrażenia. - Ach, wiec to jest lady Clio - powiedział Edward miłym, wesołym głosem. - Moja droga matka musiała się jednak pomylić. Ty naprawdę zupełnie nie wyglądasz jak diabelski pomiot, pani. Clio zaczerwieniła się aż po sarną nasadę włosów. Nadal pobrzmiewały jej w uszach gniewne słowa królowej. - Dlaczego wlałaś atrament do jej butlelki z olejkiem? - spytal Edward z ciepłym uśmiechem. -Młodzieńcza fantazja, panie - odparła dziewczyna z westchnieniem. Nie dodała, ze królowa szukała wówczas jakiegoś skutecznego środka przeciwko siwiźnie. Mała Clio sądziła, że

233

JILL BARNETT olejek służy do wcierania we włosy, a tymczasem Eleanora używała go do powiek. - Ponad dwa miesiące matka wyglądała jak borsuk — po­ wiedział Edward ze śmiechem; - To miłe, że nadal lubisz hartować, kochanie - powiedział Merrick, kładąc jej czule rękę na ramieniu. - Choćby wczoraj wieczorem Clio zakpiła sobie ze mnie bezlitośnie - dodał, przenosząc wzrok na Edwarda. - Kochanie? - Popatrzyła na narzeczonego wzrokiem wróżącym rychłą zemstę. Zupełnie niespodziewanie dał Clio pstryczka w nos i popatrzył na nią z przesadnie niewinną miną. Oboje wiedzieli, że dziewczyna nie może mu się zrewanżować. Po chwili witali już królową i pozostałych dworzan. Clio uśmiechała się tylko do gości, podczas gdy Merrick prowadził z nimi ożywioną konwersację. Był to najdłuższy poranek w jej życiu. Narzeczony klepał ją po głowie jak wiernego psa i dawał pstryczka w nos niezliczoną ilość razy. Szczypał również jej policzki i pośladki. Była przekonana, że nie usiądzie co najmniej przez tydzień. A to wszystko czynił w imię najwyższej czułości. Kiedy w końcu podążyli za gośćmi do zamku, Clio położyła Merrickowi rękę na ramieniu. - Jeżeli jeszcze raz poklepiesz mnie po głowie, zacznę warczeć — ostrzegła. - Nawet przy królu. Merrick roześmiał się tylko i poklepał ją po policzku. - Nie zezłoszczę się, panie - obiecała z dumnie podniesioną głową, idąc zdecydowanym krokiem obok lorda. — Ja tylko wyrównam rachunki. Żadne z nich nie miało jednak pojęcia, że zemsta Clio to tylko kwestia godzin.

234

CUDA

T e g o dnia stoły w Camrose uginały się od półmisków ze złotobrązową sarniną i pieczonym królikiem. Na cynowych tacach pyszniły się dziki nadziemne jabłkami, a takie szynki garnirowane siekanym szpinakiem oraz gotowanymi porami w sosie miodowym. Podano również flądre z nadzieniem rozmarynowym, łososia z koprem i marynowanego węgorza ozdobionego czerwonymi krabami. Kucharze spędzili całą noc na wypieka­ niu placków z mięsem, chlebów z szafranem oraz pasztetów drobiowych. Ciastka z kremem przyozdobiono owocami, figami i cen­ nymi rodzynkami, a przed królewska parą ustawiono srebrną misę pełną czerwonych sycylijskich pomarańczy i lśniących dojrzałych nektarynek. Obok puddingu bekonowego i polewki wiśniowej ustawiono pojemniczki z solą oraz pieprzeni. Serwowano płonące, krwiste kapłony z jajkami gotowanymi w brązowych całkowanych skorupkach. Pieczone pawie nadziewane figami w miodzie i musem jabłkowym umieszczono w pobliżu arcybiskupów oraz innych hierarchów Kościoła. Merrick popatrzył uważnie na stół i doszedł do wniosku, że Clio oszalałą. Tą uczta przerosła jego najśmielsze oczekiwanią. Ogarnęła go duma. Popatrzył na narzeczoną, która siedziała u szczytu stołu sztywno jakby kij połknęła. - Przyjęcie okazało się godne Camrose - szepnął Merrick | w nadziei, że jakoś ją udobrucha. - Nie ma się czego wstydzić, Niepotrzebnie się martwiłaś kobieto. Nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem. - Ale te zapasy na długo nie wystarczą. Już dziś zabrakło mąki - syknęła wściekle. - Jutro znów pojedziemy na polwanie. Mężczyźni będą

235

JILL BARNETT mich ochotę na mięso. — Merrick machnął tylko ręką. - Biała mąka nie jest wcale taka ważna. Popatrzyła na niego przeciągle. - Dla mnie jest - odparła cicho. - Dlaczego? - spytał, z trudem tając lekceważenie. Nie starczy mąki na tort weselny - powiedziała cicho pochylając głowę, jakby zamierzała się rozpłakać. Merrick nie rozumiał kobiet. Te dziwne istoty wyolbrzy­ miały każdy najmniejszy problem. Odwrócił się i skinął ręką na ochmistrza, który z kolei klasnął tylko w dłonie, a już pięciu żylastych mężczyzn wtoczyło do komnaty beczki z piwem Clio. Merrick doszedł bowiem do wniosku, że musi dostarczyć zebranym rozrywki- Obserwowanie nieszczęśliwej miny na­ rzeczonej wpływało nie najlepiej na jego nastrój. A przecież przyjechał król i należało się z tego cieszyć. Piwo mogło poprawić wszystkim humory. Kiedy służący pootwierali beczki i nalali trunek do dzbanów, wszyscy zebrani ujrzeli cudownie klarowny napój o barwie letniego miodu. Edward patrzył na piwo z dużym uznaniem, a gdy się dowiedział, że to dzieło lady Clio, obdarował ją złotym pierścieniem ze szmaragdem. Toast na cześć panny młodej! - krzyknął ktoś siedzący w głębi westybulu. -Tak! Służący przeciskali się przez tłum, napełniają dzbany oraz czary piwem. Edward wstał i uniósł kielich. - Za lady Clio z twierdzy Camrose! - Upił sążnisty łyk i jego oczy przybrały głęboko niebieski kolor. Gdy popatrzy! na trzymane w ręku naczynie, wszyscy 236

CUDA

wstrzymali oddech. Ale Edward uniósł tylko głowę, uśmiechnął się i upił kolejny łyk. - Za lady Clio z Camrose! - zakrzyknęli zebrani, unosząc puchary i pijąc równic łapczywie, jak sam król. - Tak, za lady Clio - powtórzył Edward. - Której piwo wszyscy piją! - Dopił chciwie napój. Królowa Eleanora mrugnęła dwa razy i zerknęła na małżon­ ka takim wzrokiem, jakby wyrosły mu dwie głowy. Zmarszczywszy czoło, wypiła mały łyczek trunku, nie spuszczając wzroku z Edwarda. Clio i jej narzeczony wymienili zdumione spojrzenia. Merrick wzruszył ramionami i pociągnął sążnisty łyk piwa - najlepszego, jakie miał kiedykolwiek okazję pić. Pochylił się w stronę Clio. - To piwo jest wspaniałe - mruknął. - Wprost doskonałe - dodał skwapliwie i wysączył puchar do dna. W tej samej chwili w jego lędźwie spłynęło dziwne gorąco. Dał znak służącemu, by ten uzupełnił puchar, po czym ujął pełne naczynie i postawił je przed sobą. Powstał nagle z czarą w ręku. - Za narzeczoną, co nosa zadziera! -Wypił duszkiem. Arcybiskup dopijał właśnie trzeci puchar. - Cóż to za magierą - powiedział do rymu król, Goście wybuchnęli śmiechem. Podobała im się gra zainicjowana przez króla. Wszyscy prześcigali się w dowcipach. I tak to trwało aż do końca uczty. Wysławiano jej uśmiech uroczy i srebrne warkocze, łani figurę i wdzięczną posturę, ą także zgrabne nóżki i śliczne paluszki. - Piję za jej nos doskonały - krzyknął Merrick i urwał, gdyż zauważył z satysfakcją rumieniec dziewczyny. Pociągnął kolejny łyk, po czym powiódłi wzrokiem po zebranych. - I tyłeczek mały - zakończył toast.

237

JILL BARNETT Nie pij za dużo piwa Gdyż będziesz plótł nonsensy Papirus Anastazji IV

Co ci przyszło do głowy, żeby wznosić toast za tyłeczek narzeczonej? Bo tylko o nim wtedy myślałem - mruknął Merrick. Roger znowu wybuchnął śmiechem. - Cicho! - wrzasnął jego przyjaciel. Siedział na murach obronnych, trzymając się za głowę. Sam nie wiedział, co w niego wstąpiło. — Po prostu utnij mi język i skończmy z tym raz na zawsze. - Sądzę, że lady Clio chętnie by to uczyniła, przyjacielu. - Król Edward klepnął Merricka po ramieniu i przysiadł obok. - To wszystko twoja wina: Nie znałem tej głupiej gry. Król potarł z namysłem policzek. - Tak jakoś samo wyszło. Niczego nie planowałem. Ale przyznaję, że kiedy ułożyłem pierwszy rym, zaczęto mi się to podobać. A jednym z królewskich przywilejów jest to, że można robić, co się chce, i nikt się niczemu nie dziwi. - W takim razie Merrick powinien zasiąść na tronie - powiedział Roger. - Ostatnio zrobił więcej głupstw niż my obaj przez całe życie. - Moglibyście przestać mówić o mnie tak, jakby mnie tu nie było. - A jesteś? Sądziliśmy, że poszedłeś marzyć o tyłeczku swojej oblubienicy. - Niech cię diabli wezmą, Roger. - Wezmą. Jestem tego pewien. I mam nadzieję, że na drodze do czyśćca stoją nagie, lubieżne kobiety. I wszystko mi jedno, jakie mają tyłeczki. Merrick popatrzył na przyjaciela. 238

CUM

- A ja myślę, że na tej drodze stoją ich mężowie. - Przestańcie. - Edward podniósł się z miejsca i zaczaj spacerować tuż przed nosem Merricka. Temu zakręciło się w głowie, wiec również wstał z miejsca. Przez was rozbolała mnie głowa. - Musimy pomyśleć - rzekł król, nie zwalniając nawet kroku. - Powinieneś jakoś ułagodzić lady Clio, - Wystarczy, jeśli nadzieję się na miecz? Roger i król wybuchnęli śmiechem. Ale Merrickowi wcale nie było wesoło. Wiedział, że nie mógł już bardziej upokorzyć narzeczonej. Clio nie odezwała się ani słowem. Siedziała tylko nierucho­ mo, podczas gdy wszyscy goście pokładali się ze śmiechu. Merrick rozumiał doskonale, jak bardzo ucierpiała jej duma. I potwornie się wstydził. Clio miała rację. Był osłem. Zwykłym osłem. Zaczerpnął głęboko powietrza i wbił wzrok w niebo, usiłując wymyślić jakiś sposób, by okazać jej szacunek i zrekompen­ sować niefortunne słowa. Przypomniał sobie wszystkie ich rozmowy i zamarł w bezruchu. - Wrócę - mruknął tylko do przyjaciół i odszedł, nie udzielając im żadnych wyjaśnień.

CUDA

30

Dwa dni później, kiedy mężczyźni znowu polowali, lady Clio posadziła swój mały tyłeczek na stosie słomy w alkowie bez okna. Przeciągała igłę przez tamborek, nie zwracając uwagi na wielkość czy kształt ściegu. W tej chwili pragnęła jedynie samotności i błogosławionej chwili spokoju. Jak każda dobra gospodyni oddala sypialnię królewskiej parze, a teraz gnieździła się wraz z dwórkami w małej i dusznej izdebce, gdzie zwykłe nocowali pielgrzymi oraz zakonnice. Problem polegał na tym, że dnie również musiała spędzać w towarzystwie tych kobiet, a zupełnie ich nie znała. Nie pasowały do siebie. W ich towarzystwie czuła się zupełnie niczym poganin wśród chrześcijan. - Do diaska! Ależ mi się nudzi! - Lady Sophia, młoda 240

kuzyneczka królowej, dziewczynka zaledwie dwunastoletnia, opuściła igłę i opadła na stos wełnianych pledów, krzyżując buntowniczo na piersiach kościste ramiona. - Nie przeklinaj, dziecko - zganiła ją królowa. - Wiesz, że Edward nie zaakceptowałby na pewno takich wyrażeń. - Dlaczego? - spytała Sophia poirytowanym głosem, - To właśnie on nauczył mnie pluć, udawać chojraka i kląć. - Ale Edward jest mężczyzną. Wielcy mężczyźni mają do tego prawo. - Żałuje, że nie jestem mężczyzną - powiedziała Sophia. - Im wolno polować, kąpać się nago i godzinami wygrzewać na słońcu. Chciałabym mieć opaloną skórę, - Uszczypnęła swoje mlecznobiałe ramiona. - Wyglądam jak trap. Ruda kobieta o jasnej cerze podniosła na nią wzrok. - Wczoraj wieczorem Sir Roger FitzAlan, z którym space­ rowałam po blankach, powiedział mi, że Kościół nigdy nie wyrazi zgody na to, by kobiety przebywały na słońcu. - Tak- mruknęła niewiasta o włosach czarnych jak skrzydła kruka. - Podobno papież uważa, te słońce wybiela włosy, a skoro one wyrastają z mózgu, możemy stracić rozum. Sir Roger wspomniał mi o tym podczas przejażdżki. - Głupota! - Sophia skrzywiła się. - Z pewnością nie wierzysz w te głupstwa. Gdyby włosy naprawdę wyrastały z mózgu, wszyscy mężczyźni byliby łysi. Pozostałe damy - rozbawione tą młodzieńczą, szczerą paplaniną - zachichotały wesoło. - Jak pupcia niemowlęcia - szepnęła królowa ze słodkim Uśmiechem, który świadczył o wybitnym poczuciu humoru, którego jej poprzedniczka, zapalczywą matka Edwarda, była całkowicie pozbawiona. - Chciałabym być królem - powiedziała tęsknie Clio, wpatrując się w migające płomienie świecy. 241

JILL BARNETT

- Ja też. - Sophia westchnęła. - Wtedy mogłabym robić, co by mi tylko przyszło do głowy. - Gdybyś była królem, musiałabyś baczyć na żądania innych. - Eleanora zaśmiała się. - Ale ja bym ich nie słuchała - odparła dziewczynka unosząc dumnie podbródek. - Rozumiem. Czyli nic by się właściwie nie zmieniło: Wszystkie kobiety wybuchnęły śmiechem. Wiedziały, że samowola Sophii doprowadza Edwarda do szaleństwa. Dziewczynka z trudem powstrzymała chichot Clio zrozumiała, że obecna królowa nie wyrzuciłaby trzpiotowatej kuzyneczki z dworu. Jej własna wizyta na zamku królewskim wydała się nagle bardzo odległa. Czas wlókł się niemiłosiernie, choć Clio nie wiedziała, co się właściwie z nim dzieje. Odnosiła wrażenie, że już od dawna na coś czeka. Ucichła i znów zaczęła bezmyślnie wbijać igłę w tamborck. Gdyby nie to zajęcie, czułaby się zapełnię jak przydrożny kamień w komnacie pełnej klejnotów. Królowa zerknęła i kilka razy szybko poruszyła igłą. Inne niewiasty gawędziły swobodnie o mężczyznach, wolności, bogactwach i ślubie, a także ostatnich skandalach. Eleanora tymczasem wstała i podeszła do Clio. Dziewczyna podniosła na nią wzrok. - Zostawcie nas! — rozkazała królowa, klaszcząc w ręce. -Idźcie plotkować gdzie indziej. Chcę porozmawiać spokojnie z panna młodą. Kobiety wyszły. Została jedynie Sophia, która patrzyła na królową i Clio oczyma stanowczo zbyt rozpłomienionymi na dwunastoletnia panienkę. - Mogę zostać? - Nie - odrzekła ostro królowa. 242

CUDA

- Dlaczego? - Bo muszę porozmawiać z lady Clio o małżeństwie. - Dlaczego? - To cię nie powinno obchodzić. - Och, rozumiem- Będziecie mówić o sypialni. - Sophia wstała i popatrzyła na nie ze złośliwym uśmiechem. - Wyjdź! - Eleanora wskazała małej drzwi. - Nie rozumiem, dlaczego się z tego robi taką tajemnice. - Dziewczynka pomaszerowała do wyjścia. - Wiem na ten temat wszystko od Johna i Henry'ego, - Powinnam natrzeć uszu synom - mruknęła Eleanora. - Zdecydowałam się na habit Wolę poślubić Boga i miesz­ kać w klasztorze aniżeli pozwolić mężczyźnie na takie rzeczy. - Edward wyda cię jednak za mąż za kogoś innego niż Bóg. - Eleanora zaśmiała się. - Choć czasem odnoszę wrażenie, że chciałby spłatać Wszechmogącemu takiego figla. Tak czy inaczej, zapomnij o klasztorze. - Zakon wcale by ci się nie podobał - wtrąciła Clio. - Spędziłam w klasztorze wiele czasu, I było to o wiele nudniejsze niż haftowanie w westybulu, - Nic nie może być nudniejsze od haftowania. - Sophia ruszyła do wyjścia. - A jeśli już kuzyn Edward musi mi wybrać męża, niech się dobrze postara. Nie wyjdę za byle kogo. Mój małżonek musi być odważny, rycerski i elegancki. I kochać mnie do szaleństwa. - Zniknęła za rogiem, lecz po chwili znów wetknęła głowę do komnaty. - I nawet mąż wybrany przez króla Anglii nie będzie mi nigdzie wtykał swojego członka. - Sophio! Dziewczynka uciekła. Eleanora pokręciła tylko głową.

243

JILL BARNETT

CUDA

Clio śmiała się do rozpuku. Nic nie mogła na to poradzić. Sama kiedyś myślała w ten sam sposób. Królowa usiadła tuż obok. - Jest młoda i uparta. Edward twierdzi, ze ta dziewczyna doprowadzi go do szaleństwa swoimi romantycznymi pomys­ łami i samowolą. Ja też taka byłam - przyznała Clio. - Wierzyłam w honor, rycerskość i inne tego typu rzeczy. - Teraz oczekiwała od męża miłości i szacunku. - Jesteś nieszczęśliwa. - Eleanora przyjrzała się jej uważnie. Clio wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, co powiedzieć: Czuła się nieszczęśliwa. Ponadto samotna i przestraszona. - Nie podoba ci się lord? Łady Camrose znowu wzruszyła ramionami. - Zapomnij, że jestem królowa. Powiedz mi prawdę. Proszę. To ważne. Clio próbowała wymyślić coś pozytywnego. - Jest dzielny, bogaty, czasem nawet sympatyczny. Jeśli, oczywiście, nie zaczyna rozstawiać wszystkich po kątach. - Rozumiem. - Eleanora miała taką minę, jakby chciała się uśmiechnąć, ale nie uległa tej pokusie. - Co jeszcze? - Dobrze jeździ konno. - Ach, tak. - Wyrwał mnie z rąk Walijczyków, a później pielęgnował czule w chorobie. Eleanor skinęła głową. - Mogłabyś go pokochać? - Dobrze całuje - przyznała Clio, czerwieniąc się na sama myśl o ustach Merricka. - A co ci sic w nim nie podoba? - Jest uparty, arogancki. To gbur wyzuty z uczuć. - Wiec nie chcesz za niego wyjść?

- Nie - zgodziła się Clio. - Zaraz... Kłamię. Pragnę poślubić jego usta. Eleanora roześmiała się serdecznie. - Chyba rozumiem - powiedziała. - Naprawdę? Przytaknęła. - Edward i ja zawarliśmy małżeństwo, kiedy ja miałam dziesięć, a on piętnaście lat. Nigdy się przedtem nie widzieliś¬ my. Szczegóły uzgodnił Henry z moim bratem Alfonso. - Też nie miałaś w tej sprawie pic do powiedzenia? - Mój brat bardzo mnie kocha. To wykształcony mężczyz­ na, prawdziwy myśliciel W naszym domu było pełno arabskich rysunków gwiazd. Alfonso wspierał zawsze muzyków i leka­ rzy. Miał wszystkie najnowsze wynalazki, zegary słoneczne, wodne, rtęciowe, astrolabia... Wieje ciekawych rzeczy. Tak czy inaczej, powiedział Henry'emu. że nie zgodzi się na mój ślub, póki nie wybada Edwarda. - Wybada? Księcia? - Clio zachichotała radośnie. Eleanora przysunęła się konfidencjonalnie do dziewczyny. - Tak naprawdę to pragnął, żebym to ja go poznała i poślubiła z własnej woli. Nie chciał, bym została żoną człowieka, którego on by nie mógł szanować. Rodzina mego męża... - Urwała, szukając słów, - Rozumiem. John był złym królem i okropnym czło­ wiekiem. - Tak. A ojciec Edwarda, Henry, nie potrafił dotrzymy­ wać słowa. Dla Eleanory Prowansalskiej zerwał przymierze I z moją matką. A Alfonso miał na względzie wyłącznie moje szczęście. - Zgodziłaś się poślubić księcia? - Tak, Wydawało mi się, że to najprzystojniejszy mężczyz­ na, jakiego w życiu widziałam. Przyjechał do Burgos na

244

245

JILL BARNETT

hiszpańskim rumaku. Był taki wysoki, długonogi, z tymi swoimi włosami sięgającymi za uszy, jasnoniebieskimi oczy­ ma... Świetnie trzymał się w siodle. Nosił długie buty z najlepszej skóry. Mówił z takim płomiennym uczuciem. - Westchnęła. - Zgodziłam się. Bardzo szybko się zgodziłam. I nigdy nie żałowałam swojej decyzji. - Wszyscy wiedzą, że król cię uwielbia. - Ale wcale nie zawsze tak było. - Przyjrzała się dziew­ czynie uważniej. - Masz bardzo zdziwioną minę. - Bo sądziłam, że pobraliście się z wielkiej miłości. Eleanora potrząsnęła głową. - A co dziesięcioletnia dziewczynka może wiedzieć o uczuciach? Piętnastoletni książę też zresztą niewiele o nich wie. Czekając, aż dorosnę, Edward był awanturniczym przywódcą nieżonatych rycerzy. Zanim się we mnie zakochał, urodziłam mu dwoje dzieci. Miałam już wtedy dwadzieścia lat i wiem dokładnie, kiedy to się stało. Przybyłam do Denver i kiedy tylko wyszłam na brzeg, dojrzałam tę miłość w jego twarzy. Umilkła, rozkoszując się swoim wspomnieniem. Clio też się nie odzywała, czekając na dalszy ciąg fascynującej historii. - To właśnie zamierzałam ci powiedzieć. Prawdziwe uczu­ cie rzadko pojawia się w chwili, kiedy kogoś spotykasz. Zycie ma niewiele wspólnego z naszymi marzeniami o rycerzach i dworskiej miłości. Miłość jest czymś o wiele poważniejszym. - Nie rozumiem - powiedziała Clio. -Miłość wyrasta z czego innego. Trudno mi to wy­ tłumaczyć, ale wiem, ze ona jest tutaj. - Położyła rękę na sercu. — Mężczyźnie niełatwo kochać kobietę. My mamy t tym mniej trudności, gdyż. nie musimy rozumieć naszego wybranka. Potrafimy akceptować go takiego, jakim jest, choć nie zawsze się nam to podoba. Kobiety kochają mimo wad. 246

CUDA

- A mężczyźni nie? - spytała Clio. - Oni są inni. Kiedyś zrozumiesz. - Wstała. - Ale dość już powiedziałam. Do tej pory Sophia zdążyła się już zwierzyć całemu światu ze swoich planów. Lepiej jej poszukam, Clio wstała i wyciągnęła rękę do królowej, po czym złożyła jej głęboko ukłon. Dzięki. Eleanora popatrzyła na ich złączone dłonie i skinęła głową. - Chciałabym mieć przyjaciółkę, lady Clio - powiedziała. - Nawet na dworze pełnym kobiet niewiele jest takich, z którymi mogłabym swobodnie rozmawiać. A jeszcze mniej takich, którym ufam. Clio uśmiechnęła się szeroko i w tej samej chwili zrodziła się przyjaźń na całe życie.

CUDA

Clio stała przed wypolerowanym kawałkiem brązu - niewielką, lecz jakże cenną częścią daru Merricka. Dziw­ nie się czuła, widząc swoje odbicie w czymś, co wisi na ścianie. Zwykle przeglądała się po prostu w przejrzystym strumyku. Tego ranka Dulcie umyła jej głowę rosą zebraną przed wchodem słońca. Później, gdy włosy Clio nadal były mokre, służąca wtarła w nie słodki olejek migdałowy, twierdząc, iż, według starej Gladdys, będą dzięki niemu lśniły jak letnie niebo i zawojują serce Merricka. Pokojówka stawała się coraz bardziej romantyczna, gdyż pewien rudowłosy młodzieniec z głosem jak słowik przybył do Camrose, by uświetnić swym śpiewem wesele lorda. Ostatniego wieczoru Clio widziała; jak Dulcie i ów

trubadur znikają za rogiem spiżarni. Słyszała również chichot służącej. Odwróciła wzrok od rozmarzonych oczu pokojówki i spójrżała na swoje odbicie. Czyżby tak samo postrzegali ją inni? Na przykład Merrick? Nie bardzo wiedziała, co sądzić o młodej, poważnej twarzy, która patrzyła na nią z kawałka brązu. Clio nie sądziła, że tak właśnie wygląda, Miała wspaniałe włosy - nawet ona nie mogła tentu zaprzeczyć. Zawsze sądziła, że są zwyczajne, o barwie lnu. Ale one były niemal tak jasne jak mąką potrzebna Clio na weselny tort. Przyjrzała się uważnie swemu maleńkiemu, cienkiemu noskowi i głębokiemu dołkowi w brodzie. Czyżby ktoś ją w tym miejscu uderzył, gdy była jeszcze dzieckiem? Jej ojciec również miał takie wgłębienie w podbródku. Przypomniała sobie, że jako mała dziewczynka spytała go kiedyś o ten dołeczek. A ojciec zaśmiał się tylko i powiedział, że w tym miejscu wiking ugodził go kiedyś mieczem. Kiedy jednak zaczęła płakać, tulił ją długo w ramionach i uspokajał. Cóż za dziwna twarz! Podbródek ojca, nos matki. Włosy i oczy babki. A upór odziedziczyła po dziadku. Naraz przypomniały się jej wszystkie te żartobliwe komentarze czynione jeszcze za życia rodziców. Przez jedną krótką chwilko poczuła się nagle bardzo samotna, a jej słabsza, bezbronna cząstka zatęskniła nagle za ojcem równie rozpaczliwie, jak poprzedniego dnia płakała za matką. - Tak? - spytała z przestrachem, słysząc gwałtowne pukanie do drzwi. Do komnaty weszła Dulcie. Zerknąwszy na panią, która

248

249

31

PANNA Z ZIELONEJ PUSZCZY Zanim się stanę twoją żona Wiele obietnic musisz składać T nic nie może ciebie skłonić Byś obietnice te miał złamać Z „Legendy o małżonce króla Alafrica", spisanej wierszem przez Johna F. M. Dovastone'a w 1825 roku

CUDA JILL BARNETT

nadal siedziała nie uczesana z lekko wilgotnymi włosami, służąca przeszła szybko przez komnatę mrucząc coś pod nosem. Natychmiast chwyciła grzebień z kości słoniowej i przeciągnęła nim po włosach swej pani z taką siłą, jakby chciała z jego pomocą przeprowadzić egzorcyzmy. - Dulcie! Miej litość nade mną. Merrick ucieknie od łysej panny młodej! - Ale zostało bardzo mało czasu, pani! Powinnaś już dosiadać rumaka! Słyszałam, że lord od dawna czeka w ka­ plicy. - Nie denerwuj się tak. On na pewno wie, że nie zjawię się tam punktualnie. - Clio ziewnęła i rozprostowała kości. - Gdybym to ja wychodziła za niego za mąż, na pewno bym się nie spóźniła. - Gdybyś to ty wychodziła za mąż za lorda, ja byłabym wyspana. - Nie mogłaś zmrużyć oka? Clio wzruszyła tylko ramionami. - Boisz się, pani? Odczuwała dziwne drżenie i pustkę w głowie. Tak, niewąt­ pliwie coś się z nią działo. - Potrzebujesz rady, pani? - Rady? — Clio uniosła brwi. - W sprawie dzisiejszej nocy. - Dulcie nie patrzyła jej w oczy. - Chodzi mi o łóżko. Clio popatrzyła na jej poważną, zarumienioną twarz i wybuchneła śmiechem. Dulcie czesała jej włosy z taką werwą, jakby była to najważniejsza sprawa na ziemi. - Dulcie! — krzyknęła, chwytając ją za rękę. Gdy służąca podniosła na nią wzrok, Clio spróbowała przybrać zaszokowa­ ną surową minę siostry Agnes. - Jesteś niezamężna! Może jest coś co powinnaś mi wyznać? 250

Dulcie zaczerwieniła się tak mocno, że jej twarz zaczęła przypominać lśniące, dojrzałe jabłuszko. - Czasem słyszę takie rzeczy, jakich ludzie nigdy nie powiedzieliby damie takiej jak ty, pani. _ Co na przykład? - Bardzo dużo. Byłabyś przerażona. - Rozumiem. - Clio urwała, zaciekawiona, ale niezbyt pewna. Czyżby Dulcie wiedziała o tych sprawach więcej od niej. - Spałaś z mężczyzną? Pokojówka zrobiła przerażoną minę i przeżegnała się trwożliwie. - Uchowaj Boże. Przysięgam, że jestem dziewicą. Cóż; mogła jedna dziewica powiedzieć drugiej? Przypomi­ nało to wypytywanie anioła o grzechy. Clio postanowiła ją sprawdzić. - Słyszałaś, że mężczyźni całują z języczkami? Pokojówka poczerwieniała i wpatrzyła się w czubki butów. - Tak. David Sheepwasher włożył mi język do buzi podczas ostatniego majowego odpustu. - A trubadur? Dulcie uniosła głowę i uśmiechnęła się lekko. - On też. Na chwilę zapanowała miedzy nimi pełna napięcia cisza. Clio pociągnęła kilka wystających nitek koszuli. - Wiesz, że mężczyźni całują czasem w ten sposób inne miejsca? - Jakie? - Pokojówka uniosła brwi. - Na przykład piersi. Dulcie gwałtownie potrząsnęła głowa, - Cycki są dobre dla dzieci, pani, nie dla męża. Ktoś ci naopowiadał bajek. Clio powstrzymała uśmiech i postanowiła, że nie poda 251

JILL BARNETT

Dulcie innych przykładów. Dziewczyna nigdy by w to nie uwierzyła. Zresztą Clio na jej miejscu też odniosłaby się sceptycznie do tego rodzaju informacji. Doznała miłego wrażenia - takiego, kiedy człowiek nagle sobie uświadamia, że boi się o wiele mniej, niż sądził. Poczuła się lepiej, dziwne drżenie minęło. W dodatku przypomniała sobie, że po ślubie będzie im się wolno całować, ilekroć tego zapragną. Uśmiechnęła się tajemniczo, gdy Dulcie sczesała jej włosy na boki, a potem przytrzymała je z tyłu głowy srebrną wstążką. Wtedy podniosła się z miejsca, a służącą wciągnęła jej przez głowę brokatową szatę trymowaną srebrną nicią i szarym gronostajowym futrem. Następnie rozpuściła znowu bujne sploty swej pani. Rozległo się pukanie i do środka weszła królowa Eleanora. - Widzę, że przybywam w samą porę. - Wyciągnęła wspaniały, srebrny pas misternej roboty z perłową zapinką. - To podarunek od Edwarda. - Cudowny — powiedziała Clio z zachwytem, gdyż pięk­ niejszego cacka nigdy przedtem nie widziała. - A to ode mnie. - Królowa przypięła do pasa maleńki srebrny sztylet wetknięty do filigranowej pochwy. Clio dojrzała błysk w oczach przyjaciółki. - Jak rozkosznie bezwstydny? — powiedziała i razem wybuchnęły śmiechem. Dulcie włożyła pannie młodej na głowę diadem wysadzany perełkami przypominającymi łzy wróżki. Z tyłu diademu zwisały srebrne wstążki, wplątujące się we włosy. - Tak pięknie wyglądasz, pani. - Ona ma rację, Clio. — Eleanora uśmiechnęła się. - Wszyscy mężczyźni, którzy przyjdą na wasz ślub, będą dziś zazdrościć Merrickowi. 252

CUDA - Tylko dziś? - zażartowała dziewczyna, onieśmielona nieco pochwałami. - A kiedy indziej nie? - Nie to miałam na myśli, i dobrze o tym wiesz. - Tak. Tak sobie tylko dowcipkuję. Bo ja czuję się zupełnie tak samo jak zawsze. Piękny strój, sztylety wysadzane kamie­ niami i wielkie perły nie mogą mnie zmienić. Eleanora skinęła głową. - Jesteś panną młodą. A każda kobieta marzy o dniu ślubu, - W takim razie czyż nie powinnam być bardziej szczęś­ liwa? Dlaczego nic obwieszczam całemu światu tej radosnej nowiny? - Bo pewnie odznaczasz się większym... większą siłą woli niż inna niewiasty - dokończyła zgrabnie królowa. - Znane mi domy oddałyby pół życia za to, by lord raczył na nie spojrzeć. Co tu dopiero mówić o ślubie? Clio zaczęła się zastanawiać, co by czuła, gdyby Merrick miał pojąć za żonę inną kobietę. Zwinęła dłonie w pieści i zmarszczyła czoło. Coś podobnego nigdy jej dotąd nie przyszło do głowy. Myślała o Merricku jak o swojej wyłącznej własności. - To ci zapewne pomoże go docenić. - Eleanora zaśmiała się. - Masz mord w oczach. - Naprawdę? - Przecież wiesz, że tak. Jak dobrze było żartować. Jak dobrze było mieć tę kobietę za przyjaciółkę. - Clio? -Tak? - Będziesz szczęśliwa. Jestem o tym przekonana. Ale Clio mogła jej tylko pozazdrościć tej pewności - Ty byś po prostu chciała uwierzyć, ze będzie ci wolno postępować zgodnie z własną wolą. Myśl o związku z takim 253

JILL BARNETT

człowiekiem jak Merrick musi być dla ciebie trudna do przyjęcia. To silny mężczyzna, który na ogół stawia na swoim. - Owszem. Ale ja też taka jestem. - Niczego podobnego nie sugerowałam. - Niewinny uśmiechEleanory mówił sam za siebie. - Że jestem uparta? - O tym również nie wspomniałam nawet słowem. - Ale taką opinię ma o mnie Merrick. I wcale mu się to nie podoba. - Chodź.- Królowa objęła Clio ramieniem i podprowadziła ją do drzwi. — Zaufaj mi. Teraz mu się spodobasz.

Heroldowie królewscy zadęli w trąby. Nastąpiła cisza, wypełniająca ciepłe powietrze oczekiwaniem. Merrick stal przy drzwiach kaplicy. Odczuwał wyraźnie spektakularność całej uroczystości, rytuał sakramentu małżeń­ stwa, cała jego wagę i po raz pierwszy nie miał ochoty być w centrum uwagi tłumów. Nabrał nawet jeszcze większego podziwu dla Edwarda, który przetrwał tak godnie swoją koronację. Chciał się odprężyć, ale nie potrafił. Nie pomogło kilka głębokich, dyskretnych oddechów. Pot ściekał mu po szyi i włosach. Dama kazała jednak walczyć] o spokój. Ta bezbronność - reakcja na ten dzień i na tę kobietę - po prostu go przerażała: Stracił kontrolę nad swoją słabością i doznawał takiego wrażenia, jakby szedł do bitwy bez zbroi. Wszak był rycerzem. Rycerzem królewskim. Lordem, na miłość boską. A marzył tylko o tym, żeby uciec jak ostatni tchórz. 254

CUDA

Ponownie zaczerpnął głęboko powietrza, ale najchętniej odrzuciłby głowę do tyłu i wydał najgłośniejszy okrzyk bojowy. Uczyniłby zresztą cokolwiek, byleby tylko przerwać nie kończącą się ciszę. I wtedy - o wiele szybciej, niż się spodziewał - usłyszał ten dźwięk, na jaki podświadomie czekał. Dźwięk dzwonów weselnych. Tłum jęknął z zachwytu, a Merrick stracił oddech, jakby otrzymał mocny cios w piersi. Jechała do niego na śnieżnobiałym rumaku - podarunku od króla, stanowiącym symbol czystości. Pomyślał, że jest właściwie jeszcze dziewicą. Niemal uśmiechnął się do siebie. Na widok Clio ogarnął go spokój. Nie był już wreszcie taki samotny. W grzywę i ogon rumaka wpleciono srebrne wstążeczki. Siodło przybrane srebrną tkaniną miało kolor chmur. Tłum - ten sam, który stał jeszcze przed chwilą na dziedzińcu - rozstąpił się nagle, tworząc szpaler kończący się na stopniach kaplicy pod łukiem. Srebrne dzwoneczki wprowadzały radosny nastrój - taki jak ptaki nawołujące do wstawania o poranku, gdy wszędzie panuje spokój i cisza. Rozległa się pieśń: Miłować ją, a sen odchodzi Miłować ją, noc darmo schodzi Miłować ją, a ból się rodzi Nie masz lichszego człeka północny wietrze, dmij! A nieś mi miłą moją! Północny wietrze, dmij! Dmij, dmij! Dmij!

255

JILL BARNETT

Po raz pierwszy wsłuchał się uważnie w słowa tej pieśni, choć bywał już na weselach i sam nieraz ją śpiewał. Zwykle jednak nie różniło się to w żaden sposób od odmawiania pokutnych zdrowasiek. Merrick powtarzał przy tych okazjach tyle stów, ze po niedługim czasie przestawał je rozumieć. A treść weselnych strof nic dla niego nie znaczyła. Aż do dziś. Stał lekko ogłupiały i zmieszany, doznając wrażeń, na jakie wcale nie miał ochoty. Dzwony dzwoniły coraz głośniej, bardziej słodko. Widział dokładnie jej twarz. Jakaż była piękna! Pomyślał z humorem i egoistyczną ulgą. ze Clio boi się jeszcze bardziej niż on. Włosy sczesała do tyłu i przystroiła je diademem, który zamówił dla niej w Rzymie. Maleńkie perełki podkreślały kolor jej oczu, tych ogromnych, śmiejących się oczu, które nawiedzały go w dzień i w nocy. Brokatowa tkanina sukni miała barwę chmur unoszących się nad wzgórzami Breacon. Poprzetykana gdzieniegdzie srebrną nicią wyglądała tak, jakby przybrały ją smugi spada­ jących gwiazd. Merrick wrócił pamięcią do owej nocy na pustyni, kiedy to on i jego wojownicy obserwowali gwiezdną feerię. Ta noc - cudowna noc - pozostała w jego pamięci, jakby miała miejsce zaledwie wczoraj. Lekki wietrzyk rozwiał włosy Clio tak, że srebrne sploty zasłoniły piersi. Gdy zrobił krok naprzód i objął ją dłońmi w talii, wyraz twarzy dziewczyny natychmiast złagodniał. Na ten widok Merrick uśmiechnął się do siebie, gdyż świado­ mość, ze jego obecność dodaje Clio otuchy, wprawiła go w dumę. 256

CUDA

Gdy zdejmował ją z konia, położyła mu ręce na ramionach. Na chwilę ich oczy się spotkały, a uczucie - ta ogromna głębia czegoś nie nazwanego - przeskoczyła między nimi niczym ostre ukłucie, bolesne w swej intensywności. Ukłucie tak silne i realne, że trafiało w miejsce, o którego istnieniu Merrick nie miał nawet pojęcia. Nadal chwiejąc się lekko, skupił się na tyle, by postawić narzeczoną na stopniach kaplicy. Czekał, zaczerpnąwszy powietrza, a potem spojrzał na nią i wyciągnął rękę. Razem podeszli do drzwi świątyni, gdzie czekał już arcybiskupi by udzielić im sakramentu małżeństwa. Pałace słońce odebrało Merrickowi na chwilę zdolność widzenia, ale to nie miało znaczenia, gdyż w jego głowie był i tak tylko obraz panny młodej. Wiedział, że będzie pamiętał tę chwilę nawet jako siwy, sędziwy staruszek, który dochował się dorosłych wnuków. Sam Pan Bóg we własnej osobie wyrył mu w pamięci ten doniosły moment Wyraz jej oczu, uśmiech na ustach, tajemnicza więź, jaka ich połączyła... Dzięki temu wszystkiemu Merrick zrozumiał, czym właściwie obdarował Pan Bóg stworzonego przez siebie mężczyznę. Wszechmogący ofiarował bowiem Adamowi coś cenniejszego niż złoto, bogactwo czy moc - coś najpiękniej­ szego na świecie. Dał mu kobietę.

CUDA

32

Tego dnia Clio przekonała się, jak to jest być panną młodą. Całowali, karmili, prawili komplementy i prosili ją do tańca wszyscy. Wszyscy z wyjątkiem jej męża. Dowiedziała się jednak czegoś jeszcze. Okazało się bo­ wiem, ze na dwa dni przed ślubem Merrick wyruszył na poszukiwanie mąki. Patrzył na swą oblubienicę szczególnym wzrokiem, gdy służący wtoczyli do westybulu ogromny tort - tort ze słodkiej białej mąki i świeżych poziomek. Górną warstwę tortu przyozdobiono złoconą ptasią klatką z białymi gołębiami - symbolem romantycznej miłości. Merrick obserwował uważnie jej twarz, podczas gdy goście - na widok wspaniałego deseru - wydawali okrzyki zachwytu. Patrząc w jego oczy, Clio zrozumiała, że zrobił to wyłącznie dla niej, i ten niezwykłe romantyczny gest bardzo ją zaskoczył 2SS

i wprawił w niepokój, Z drugiej strony zapragnęła znaleźć się jak najbliżej Merricka i serdecznie mu podziękować. Wiedziała, że niewielu mężczyzn dba o dumę i honor swoich żon. Zebrało się jej na płacz. Na szczęście w tej samej chwili dwunastu akrobatów utworzyło wieżę w kształcie pawiego ogona, co odwróciło od panny młodej uwagę zebranych. Wymknąwszy się przez tylne drzwi, zeszła szybkim krokiem wąską kręconą drogą w kierunku kuchni, Po chwili znalazła się już na świeżym powietrzu. W oddali księżyc wyglądał jak bursztyn. Wydawał się tak ogromny i bliski, że Clio zapragnęła nagle go dotknąć. Nadal docierały do niej odgłosy biesiady, okrzyki i wiwaty. Miała dosyć tańców, śmiechów i przerzucania z jednych ramion do drugich. Coś miękkiego dotknęło jej policzka. Dotarł do niej słodki aromat róży. - Mmmm. Uwielbiam ten zapach, Merrieku. Nic nie odrzekł, ale wiedziała, że się uśmiechnął. Uśmiechał się bowiem zawszę, ilekroć wypowiadała jego imię. - Dostałam od ciebie tort. - Tak - szepnął. - I bardzo ci smakował. - Owszem - odparła. - Dzięki. Był to najmilszy i najcen­ niejszy prezent ślubny. Zachichotał. - Jesteś jedyną kobietą, która uznałaby ciasto z białej mąki za cenny podarunek. Uśmiechnęła się tylko. Nie zamierzała mu zdradzić, że najbardziej ją ucieszyła troskliwość małżonka, a nie tort jako taki. Musnął różą jej usta, podbródek, powieki... Delikatny dotyk. Pieszczota kochanka. - Nie przestawaj - szepnęła. Zastąpił pączek wargami.

259

JILL BARNETT

Kochała jego usta, ich smak... Pocałunek Merricka był równie delikatny, jak dotyk róży. Czuła na języku słodki smak jabłecznika. Juz w chwili gdy jej świeżo poślubiony mąż usiadł przy stole, dla wszystkich stało się jasne, że nie zamierza pić. Wesele czy nie wesele. Clio przypuszczała, że ma to jakiś związek z wieczorem, gdy ułożył o niej ten wulgarny wierszyk. - Żadna kobieta na świecie nie dorównuje ci urodą - szepnął ochryple. W tym głosie pobrzmiewał zachwyt i ziemskie pragnienie, które go powoli zabijało. Nadal nie otwierała oczu, pozwalała jedynie, by jego delikatne usta muskały ją czule jak skrzydła motyla. Tak bardzo pragnęła go dotknąć i otworzyć usta, a jedno­ cześnie chciała przedłużyć tę chwilę czułości, rozkoszując się nią jak słodkim wspomnieniem dnia ich ślubu. Wyjęczał imię żony, oderwał ją od ściany i zamknął na jej wargach gorące usta. Objąwszy Merricka za szyję, powiodła palcami po jego włosach, pieszcząc językiem wnętrze ust męża. Podłożył dłonie pod pośladki Clio, uniósł ją i oparł o ścianę. Gdy zaczaj lizać jej ucho, jęknęła z rozkoszy. Koniuszkami palców musnął nabrzmiałe sutki, a potem wsunął rękę pod suknię i zaczął pieścić jej udo. W końcu, gdy dłoń znalazła się między udami, Clio pomyślała, że rozleci się za chwilę na drobne kawałeczki. Merrick szarpnął wiązanie spodni i nagle zaklął pod nosem, opierając czoło o mur. - Do diaska... Nie mogę cię tak po prostu wziąć przy tej ścianie. - Nie obchodzi mnie to - szepnęła. Pragnienie okazało się silniejsze od dumy. Nie mogła czekać dłużej. — Zrób to. Zaraz. - Clio - jęknął ochryple. - Zrób to...

260

CUDA

- Clio... Chwyciła go za włosy. - A niech cię... weź mnie... Potem poczuła tylko, jak Merrick odrywa ją od muru i przerzuca sobie przez plecy jak worek kartofli. Z trudem powstrzymała się od krzyku. - Postaw mnie. - Cicho. - Merricku! Kopnął drzwi od stajni i wspiął się na krótką drabinę! prowadzącą na stryszek. - Co ty robisz? Dokąd mnie zabierasz? Rzucił ją na pachnące siano i zaczął zdzierać z siebie ubranie. - Zamierzam się z tobą kochać na sianie. Wybuchnęła śmiechem. Zrzuciwszy buty, biedziła się przez i chwilę z zapięciem pasa, ale Merrick poradził sobie z nim tak szybko, że Clio nie zdążyła nawet mrugnąć okiem. Zdjął jej suknię przez głowę i uklęknął. Był już nagi i gotowy. - Dotknij mnie - szepnął. Wyciągnęła rękę i pomyślała, że to jest za duże. Ody jednak zupełnie bezwiednie wypowiedziała swoje obawy na głos, Merrick wybuchnął śmiechem. - O takich słowach marzy każdy mężczyzna, - Nie widzę w tym nic śmiesznego. Pozwól mi się temu przyjrzeć; - Przyjrzeć? - Zaśmiał się jeszcze głośniej. Uniosła dumnie podbródek. - Mam prawo. Jestem twoją żoną. Przygryzając wargi, przetoczył się na plecy i zademonstrował Clio pełnię swych męskich wdzięków. Obejrzawszy dokładnie jego członek, pokręciła głową. - Rączej nie - szepnęła i zaczęła się cofać.

CUDA

33

Nigdzie nie pójdziesz. - Merrick chwycił ją za kostki. - Zmieniłam zdanie. - Popatrzyła mu poważnie prosto w oczy. Ta absurdalna duma jeszcze bardziej go rozśmieszyła. - Nie wolno ci zmienić zdania. - Zabiorę welon - powiedziała bezsensownie. - Clio - zaczął poważnie — przecież jesteśmy po ślubie. - Możemy anulować małżeństwo. W pierwszej chwili miał ochotę wrzasnąć, że nikt - nawet papież - z pewnością się nie ośmieli anulować ślubu zawartego przez de Beaucourta. Zrozumiał jednak, że Clio wcale sic i nim nie przekomarza, tylko naprawdę się boi. Odczekał chwilę i doszedł do wniosku, że spróbuje zagrać na jej ambicji.

262

- Czy to ta sama osoba błagała mnie przed chwilą, żebym ją wziął przy ścianie? - O nic nigdy nie błagam. - Dziś błagałaś. - Nic podobnego. - Kręciła głową tam i powrotem. Zaprzeczała, jakby próbowała wmówić to kłamstwo samej sobie. A on wiedział, że musi postępować łagodnie, by odzyskać jej zaufanie. - Obiecuję, że będę delikatny - przyrzekł. Popatrzyła na niego z wyraźnym powątpiewaniem. - Daję ci słowo. Nie uwierzyła, choć odniósł wrażenie, że chciałaby mu ufać. - Zawrzemy pakt - zaproponował. - Jakiego rodzaju? - Jeśli zrobię coś, co się nie spodoba, powiesz, ze mam przestać, a ja natychmiast posłucham. Myślała chwilę, - Na pewno? - Tak. - Słowo rycerza? - Przysięgam na wszystko. Nie odsunęła się, więc pocałował ją delikatnie w usta. - Słowo - powtórzył. - Tak bym chciała ci zaufać. - Obiecuje... obiecuję. - Zwilżył językiem jej wargi. Jęknęła i zaczęła go żarliwie całować. Merrick nigdy nie pożądał równie gorąco żadnej kobiety, a Clio odwzajemniała z żarem jego namiętność. Ody położyła mu się na piersiach, podciągnął ją wyżej i zaczaj pieścić językiem jej sutkę. Z jękiem rozkoszy odrzuciła głowę do tyłu. Jasne cu263

JILL BARNETT downe włosy muskały żebra Merricka niczym srebrne wstawki. Doprowadzało go to do szaleństwa. Przewrócił Clio na plecy i zaczął całować jej brzuch, by po chwili znów wrócić do piersi. Wreszcie dotknął wargami łona i długo smakował wilgotna kobiecość. - Nie przestawaj -jęknęła, chwytając go za włosy. Nogi jej zesztywniały i zadrżała z rozkoszy, wykrzykując raz po raz imię męża. Merrick poczuł, że ma łzy w oczach. Clio była naprawdę jego żoną - delikatną, czułą, niewinną, uosobieniem marzeń. Ukrył twarz w jej szyi i doznał zupełnie niezwykłego uczucia. Łączyło ich coś znacznie głębszego nit poślednia żądza, większego niż zwyczajna miłość. - Spójrz na mnie - szepnął. Otworzyła oczy. Dojrzał w nich zdziwienie i strach. Nie rozumiał, co się dzieje, dopóki nie dotknęła palcem łzy spływającej mu po policzku. Odetchnął głęboko. - Mam przestać? Pokręciła głową. Wszedł głębiej wolno i równo, ale zatrzymał się natychmiast, gdy wyczuł opór, - To będzie bolało. Tak słyszałam — wymamrotała ochrypłym głosem. - Powiesz mi, kiedy będę mógł się ruszyć. Nie zrobię nic bez twojej zgody. Podjęcie decyzji zajęło Clio całą wieczność. Bał się, że umrze, czekając na odpowiedź. Byłaby to jednak wyjątkowo słodka śmierć. Przyjrzała mu się uważnie, jakby w twarzy małżonka 264

CUDA szukała pomocy. Dotykając czubkami palców mokrych plamek na policzkach Merricka, uśmiechnęła się promiennie, - Ufam ci - szepnęła. Odetchnąwszy głęboko, przymknęła oczy i jednym szybkim ruchem uniosła energicznie biodra. Twardy członek przebił natychmiast cienką błonkę. Merrick oniemiał ze zdziwienia. Clio nie wydała żadnego dźwięku, zaczęła jedynie ciężko oddychać. Nie ruszył się. Nie mógł, Była tak gorąca, miękka i lepka, że z trudem powstrzymał wybuch. Oddała mu się całkowicie i odważnie. Docenił, jak wielkie spotyka go szczęście. Nie sądził, że można kogokolwiek tak kochać. Już niczego więcej od życia nie oczekiwał. - Kocham cię, żono. I kocham, jak mnie tak ciasno obejmujesz. To mój najpiękniejszy sen. Uśmiechnęła się tęsknie i pocałowała Merricka z prawdziwie gorącym uczuciem. - Nie dotrzymałeś słowa - szepnęła po dłuższej chwili, patrząc na mego oczami, w których nie było bólu. - Co takiego? - Zamarł. Boże! W jaki sposób złamał słowo? Łypnęła na niego szelmowsko, a potem poruszyła prowo­ kując biodrami. - Nie prosiłam, żebyś przestał - wyjaśniła z wyzywającym, bezwstydnym uśmiechem.

CUDA

Następnego ranka, tuż po tercji, Clio stała na stopniach twierdzy, podczas gdy jej świeżo poślubiony maż rozmawiał cicho z Rogerem i królem Edwardem, który wybierał się właśnie w drogę powrotną do Londynu. Co chwila Clio rzucała ukradkowe spojrzenia na Merricka. Odnosiła wrażenie, że mrugnie, i to wszystko okaże się tylko snem. Tym razem jednak małżonek pochwycił jej wzrok i się uśmiechnął. Na ten widok Clio poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Pochyliła głowę. Od chwili, gdy poprzedniej nocy wróciła z nim do westybulu, wszyscy z nich żartowali. Najwięcej komentarzy wzbudziło siano wystające z szat Merricka i jego włosów.

Na szczęście w tej samej chwili otworzyły się drzwi i wyszła przez nie królowa, dyrygując pokojówkami i damami dworu. Kiedy skończyła wydawanie poleceń, podniosła Clio z ukłonu i uśmiechnęła się serdecznie. Wyglądała majes­ tatycznie i pięknie w czerwonej aksamitnej sukni i płaszczu przybranym popielicami, Czarne, hiszpańskie oczy obejrzały dokładnie głowę Clio. - Widze, że wyczesałaś już siano - szepnęła Eleanora. Obie roześmiały się serdecznie. Clio szczerze polubiła królową, która nie okazała się ani wyniosła, ani okrutna. Ta urodzona na obczyźnie monarchini została jej pierwszą przy­ jaciółką. Dziewczyna zdała sobie sprawę również z czegoś, co było bardzo drogie jej sercu. Poślubiła ukochanego mężczyznę, a on obdarował ją bezcennymi skarbami - miłością, rozkoszą i swoim towarzystwem. Miała szczęście. Dużo szczęścia. W osobie Eleanory od­ nalazła wszak prawdziwą przyjaciółkę - doprawdy cenny skarb. - Będę za tobą tęsknić - szepnęła królowa, wyrażając na głos myśli Clio. Padły sobie w objęcia. - Obiecaj, że przyjedziesz do Canterbury. Chcę, żebyś zobaczyła Leeds, nasz prawdziwy dom. Nie tak wprawdzie wielki i przestronny jak pałac w Londynie, ale równie cudowny. - Zniżyła głos. - Edward nic o tym nie wie, ale chcę tam urządzić ogród podobny do tego w Kastylii. - Nell? - krzyknął Edward swoim głębokim głosem. - Widzę, że szepczesz coś do naszej nowej hrabiny. Mogę wiedzieć, na jaki temat? Królowa popatrzyła na męża wzrokiem obrażonej niewin­ ności.

266

267

34

JILL BARNETT

CUM

Wreszcie znalazł się ktoś, kto dałby sobie radę z królową-matką. Stara uśmiechnęła się lubieżnie i zaczęła mrugać do Rogera. - Co jej się stało w oko? - spytał król. Merrick popatrzył na Clio z rozbawieniem. - Nic. Tylłko wpadł jej tam Roger. Edward odwrócił głowę, by spojrzeć na jednego ze swoich najdzielniejszych rycerzy. Ale ten już zdążył się ulotnić jak kamfora.

- Ja? Nic szczególnego nie mówiłam. Po minie króla widać było wyraźnie, że jej nie uwierzył, wiec Eleanora szepnęła coś tylko po kastylijsku. Edward wybuchnął śmiechem, po czym - wraz z towarzyszącym mu przyjacielem - podszedł do kobiet Merrick objął Clio gestem posiadacza. Bała się niemal spojrzeć mu w twarz, nie będąc pewna, co w niej dostrzeże. Mimo wszystko odważyła się na niego popatrzeć. Oczy męża mówiły, że jej pragnie. Kochała to spojrzenie. - Posłuchaj, pani — zaczął król surowym, władczym tonem. Jeśli nie będziesz się opiekowała moim drużbą, lordem Merrickiem poproszę matkę, by ci udzieliła instrukcji na temat obowiązków małżeńskich. Świeci na niebie! Co za okropna perspektywa! Clio zrobiło się słabo ze strachu. - Edwardzie — upomniała małżonka Eleanora. - Spójrz na Clio. Już na samą wzmiankę o twojej matce zbladła jak śmierć. - Tak— zgodził się król. — Mama działa w ten sposób na wielu ludzi. - Clio jest świeżo upieczoną żoną i nie powinna się niczym przejmować. Nawet nie żartuj w ten sposób. — Juz dobrze. Nie przyślę jej tutaj. — Edward objął małżon­ kę. — Raczej zaproszę ją do nas do Leeds. Eleanora zaklęła cicho po hiszpańsku, a król roześmiał się głośno. - Czy naprawdę nikt nie marzy o towarzystwie mojej drogiej rodzicielki? Zapadła cisza, mówiąca więcej niż słowa. W tej samej chwili z twierdzy wyszła stara Gladdys. Stojąc na stopniach, rypała na zebranych i marszczyła długi, haczykowaiy nos.

Merrick stanął obok żony i popatrzył za orszakiem królew­ skim znikającym za wzgórzami - Chodź - powiedział, chwytając Clio za ramię. - Mamy duże zaległości. Zrobiła zdziwioną, a potem nieco zawiedzioną minę. Pomyślała, że przyjemności zapewne już minęły, a pozostały wyłącznie obowiązki. - Spotykasz się z majstrem? - spytała urywanym głosem. idąc schodami w górę. Pochylił się do jej ucha. - Boże, już myślałem, że nigdy nie pojadą. Odwróciła się do niego tak szybko, że omal nie dostał zawrotu głowy. Uśmiechnął się i pociągnął ją szybko po schodach na górę, Roześmiała się serdecznie, usiłując dotrzymać mu kroku. -Nie powinieneś tak mówić o władcy Brytanii. - Wszystko w swoim czasie. Teraz nie mam ochoty na gości. Nawet tak znakomitych. - Uwielbiam królową. - To miła kobieta i Edward świata za nią nie widzi. Ale ja się cieszę, że już pojechali.

2ó8

269

JILL BARNETT

Gdy doszli do podestu, stanęli jak wryci. Drogę blokował im labirynt podarunków ślubnych. - Boże - szepnął Merrick. - Popatrz tylko. Wśród prezentów były kufry z ubraniami, klejnotami oraz futrami, a także gobeliny, jedwabie, wschodnie tkaniny, i piękne obrusy i pościel. - T y l e tego — powiedziała Clio z lekkim przestrachem w głosie. Wszystkie dary pochodziły od króla, który ponadto ofiarował Clio ogromne ilości złota i srebra. Merrick niemal roześmiał się głośno. Przed laty musiał walczyć na turniejach, by zdobyć pieniądze na opłacenie armii. Kiedyś zabrakło mu nawet na żołd, ale jego ludzie i tak z nim zostali. Teraz stał się jednym z najbogatszych ludzi w królestwie. Cała ironia losu polegała na tym, że wcale mu już nie zależało na skarbach i podarunkach. Nic dbał nawet o Camrose, który był pierwszą cenną nagrodą, jaką otrzymał za wierną służbę. Wiedział bowiem z cała pewnością, że walczyłby o Clio z każdym, nawet gdyby jego oblubienica chodziła w worku i z popiołem na głowie. Otrząsnąwszy się z zamyślenia, porwał ją w ramiona i zaniósł do sypialni. Pulchna Dulcie obróciła się na pięcie i na ich. widok otworzyła szeroko usta. - Zostaw nas - nakazał, wskazując jej głową drzwi, - N o już! - Merricku! - zawołała Clio z udaną naganą w głosie. - Zaczekaj! - Popatrzył na żonę. - Czyżbym mylnie zrozumiał twoje intencje, kochanie? Życzysz sobie może, żeby ona patrzyła? Albo może wolałabyś tercet?

270

CUDA Zapadła martwa cisza, a sekundę później trzasnęły drzwi Merrick roześmiał się głośno. - Twoja pokojówka porusza się znacznie szybciej od Rogera. Clio pacnęła męża po ramieniu, - Jesteś okropny. - Tak, ale ona chyba juz nam nigdy nie przeszkodzi, Myśli, że lubię trójki. - We troje? Chyba żartujesz. Naprawdę uważasz, że jestem taka naiwna? - Chyba nie - odparł, próbując przybrać poważny wyraz twarzy. - Przecież to nie ma sensu. Ta trzecia osoba nie miałaby nic do roboty. Położył ja na materacu, zdecydowany, by zakończyć roz­ mowę, gdyż nie miała sensu. Clio stanowiła uosobienie wszystkich jego marzeń. Opuścił głowę i pocałował ją tak, jak pragnął tego cały ranek — namiętnie, leniwie, z całym uczuciem, jakie- miał w sercu. Tak długo sądził, że kobieta nie może być dla niego ważna. W jego życiu liczyła się tylko duma, wojna i walka. Brakowało w nim delikatności i miejsca dla niewiasty. Nawet matka, z którą rozdzielono go na zawsze, gdy miał zaledwie sześć lat, była tylko mglistym wspomnieniem, kobietą o czarnych włosach i łagodnym glosie. Nikim więcej. Później, gdy kochał się z żoną, poczuł, że pragnie dotknąć jej duszy, by złączyć się z nią na zawsze. Zaczął żyć dopiero od chwili, gdy los podarował mu Clio.

CODA

35

OPOWIEŚĆ O PIWOWARCE Żonka piwo warzyła Zwykły jęczmień i słód W dziwny napój zmieniła Co niezwykła, miał moc Wypiliśmy je do dna Ale nikt z nas nie spostrzegł Żadnych niezwykłych oznak Iż cudowny to wywar XlII-wiecznu pieśń walijska przełożyła Maja Kittel

Czas mijał bardzo szybko. Szkarłatne maki przekwitły,. a w ich miejsce pojawiły się stokrotki z żółtymi środkami. Poprzedniego dnia Clio dostrzegła z żalem, że liście starej wiśni rosnącej przy wschodniej drodze zbrązowiały na koń­ cach. Ostatniego dnia jarmarku mieszkańcy wioski ujrzeli nad głowami stado dzikich łabędzi. Znów zmieniała się pora roku, a wraz z nią życie w Camrose. Ukończono fosę i most Miedzy twierdzą i fosą stanęły dwa grube mury z okienkami strzelniczymi oraz opuszczanymi kratami. Merrick nie posiadał się z zadowolenia. Wzmocniono blanki, jak również naprawiono parapety, by lepiej chroniły łuczników i żołnierzy pełniących wartę. Większość planowanych prac miała się ku końcowi. Cieśle

272

rozpoczęli powiększanie twierdzy, do której zamierzali dodać skrzydło po wschodniej stronie. Zaplanowano w nim sypialnie z kominami oraz inne wygodne pokoje dla rodziny i gości, jacy często odwiedzali Camrose. \ Na granicy było spokojnie, choć chodziły słuchy o kłopotach na północy, w okolicach Rhuddlan, i o kilku pojedynczych incydentach na południu. Merrick umieścił straż nad barbakanem i wyjechał na wybrzeże, by dopatrzyć rozładunku ważnych materiałów budowlanych - zaprawy, kamienia, żelaza i desek dębowych, które nadeszły właśnie do Cardiff. Zdarzało się nieraz, że Clio podczas spaceru po twierdzy nie mogła uwierzyć, że to właśnie miejsce tak długo okupowali Walijczycy. Za rządów Merricka Camrose wróciło do dawnej świetności. Na świeżo otynkowanych Ścianach pyszniły się wspaniałe gobeliny, a podłogę ogrzewały tureckie dywany. Stare meble - łóżka, stoły i ławy - rozdano służbie i wieśniakom Kuchenne stoły uginały się od miedzianych garnków, wstawiono tu również nowiutkie piekarniki i rożen z siedmioma szpikulcami. Brat Dismas powrócił z pielgrzymki do Rzymu w aureoli męczennika, z głową pełną najnowszych papieskich przykazań. Odmówił jedzenia jakichkolwiek potraw zawierających orzechy, ponieważ pod leszczynami zbierały się wiedźmy i duchy. Ubierał się zaś na niebiesko, gdyż czarownice nie lubiły koloru symbolizującego niebo. W czasie pobytu Dismasa w Rzymie stara Gladdys obrała sobie sir Rogera za obiekt żartów i kpin. Nie minął nawet tydzień, a już po zamku zaczęła krążyć wieść o tym, jakie to zaloty i żarty musi on znosić. Pewnego wieczoru na przykład, na dzień przed planowanym

273

JILL BARNETT

wyjazdem na wybrzeże Roger przyszedł do westybulu wy­ strojony w bogatą królewską, niebieską szatę. Zaraz za nim pojawiła się stara Gladdys w błękitnej sukni i - mrugając - usiadła obok rycerza. Tego dnia Clio obudziły promienie słońca wpadające do sypialni przed nowe okno od zachodniej strony. Usiadła na łóżku, odrzuciła włosy do tyłu i uniosła brwi. Któraż to była godzina? Zerknęła na rtęciowy zegar - podarunek od Eleanory? - a potem usiadła przy maleńkim stoliczku % blatem wysadza­ nym onyksem. Bursztynowe światło nadal raziło ją w oczy, wiec przymrużyła powieki. Było późno. Z pewnością minęło co najmniej pół dnia. Co się ze mną dzieje? Przez ostatnie dwa tygodnie Clio spała coraz dłużej, nawet jeśli położyła się do łóżka przed wieczorem. Chciała wstać, ale pokój zawirował jej przed oczami. Usiadła więc z powrotem, kręcąc głową, a po chwili opadła z powrotem na posłanie. Drzwi komnaty otworzyły się na chwilę i ponownie zamknę­ ły, ale Clio nie podniosła wzroku - leżała po prostu na łóżku, przesłaniając oczy ramieniem. Usłyszała odgłos lekkich kobiecych kroków. To pewnie Dulcie - pomyślała. W tej samej chwili rozległ się plusk nalewanej wody. Clio odjęła rękę od oczu i rozejrzała się po komnacie. Służąca patrzyła na nią ze zmarszczonym czołem, jakby spanie do późna było grzechem śmiertelnym. Nie zwracając na nią uwagi, Clio przeciągnęła się rozkosznie. Nie wiem, dlaczego przespałaś całą noc i większość dnia. pani - Powiedziała uszczypliwie pokojówka. Zapewne tęskniła za trubadurem, który śpiewał na weselu.

274

CUDA

- Też nie wiem - odparła z westchn może to dlatego, że Merrick wyjec - Raczej mniej - zauważyła Dulcie Miała rację. Każdej nocy kochali s Clio wieżyła w głębi serca, że oto nadzieje i marzenie o potomstwie s jednak pragnąć maleństwa za bard rozczarowania. - Sądzisz, że jestem brzemienna? Tak bardzo chciała dać Merrickowi dziecko, stanowiące część ich obojga, symbol miłości. Przez ostatnie pół roku, od dnia ślubu, Clio codziennie się. o nie modliła, lecz przy każdej pełni księżyca przeżywała gorzki zawód. - Nie możesz być brzemienna, pani Dopiero co minął twój kobiecy czas. - Tak. - W takim razie nie wiedziała, czemu przypisać swój stan, to dziwne uczucie rozleniwienia i apatii. Z kolej­ nym tęsknym westchnieniem wstała, umyła się, ubrała i postanowiła zrobić cokolwiek, byle tylko przestać myśleć o troskach.

Do zachodu słońca Clio dokończyła warzyć świeżą beczkę piwa. Tym razem praca trwała znacznie dłużej, gdyż pomagała jej tylko Gladdys. Już od wczesnej wiosny Bęc. Pac spędza większość czasu na pobieraniu nauk u starszych giermkó Clio nadal próbowała odkryć sekret Piktów, ale bez szcze gólnego powodzenia. Raz, gdy po spożyciu jej napoju w zaczęli kichać, myślała, że jest bliska sukcesu. Niestety, okazało się,że kuchcik rozsypał niechcący pieprz i przyprawa dostała się do beczek. 275

CUDA

JIll BARNETT

- Masz tkliwe piersi? Dziewczyna przytaknęła. - I cały czas chcę ci się spać? - Tak. - Napluj mi w rękę. - Po co? - Zrób, co mówię. Clio posłuchała. Stara zatarła dłonie, po czym osuszyła je o szmatkę, którą wyjęła ze skórzanego woreczka zwisającego z pasa jej sukni Podeszła do stygnących garnków z piwem i pomachała szmatką nad węgielkami, nucąc pod nosem jakaś walijska

Przed kolejną próbą stara Gladdys ustawiła w kole dzbany z wodą. a potem ułożyła zioła oraz inne rośliny według ich przeznaczenia, oddzielając gatunki kwitnące według faz księ­ życa od roślin związanych z cyklem słońca. Zadzwoniły dzwony na kolację i Clio szybko podniosła głowo. Z uniesionymi brwiami powiodła wzrokiem po pokoju. Gladdys siedziała na krześle i plotła kosz z wikliny. - Jak długo spałam? Walijka wzruszyła ramionami. - Tyle, ile musiałaś. Clio zdrzemnęła się tak niespodziewanie już po raz trzeci tego dnia. - Chciałabym wiedzieć, co się ze mną dzieje. - A nie wiesz? - Stara Gladdys odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się głośno. - Masz takiego ogiera za męża i naprawdę się nie domyślasz? - Potrząsnęła siwą, kudłatą głową. - Niemądra. - Dopiero co skończył się mój czas. Nie mogę być brzemienna. - Niektóre kobiety krwawią co miesiąc aż do narodzin dziecka. - Naprawdę? Stara przytaknęła. - W takim razie jak mogę poznać, czy noszę w łonie dzieciątko? Gladdys przyglądała się dziewczynie przez dłuższą chwilę. - Wstań - powiedziała. Clio posłusznie podniosła się z miejsca. Druidka obeszła ja trzykrotnie w kolko, pocierając podbródek i nie spuszczają wzroku z jej brzucha. Wyciągnęła kościsty palec i dźgnęła nim Clio w pierś. - Aułu! - jęknęła dziewczyna. - Dlaczego to zrobiłaś?

Gdy szmatka zajęła się ogniem, Gladdys obróciła się na pięcie i odrzuciła ją za siebie. - Szybko! - krzyknęła do Clio. - Nastąp na żar lewą stopą. Clio natychmiast wygasiła ogień. Gladdys patrzyła przez dłuższą chwilę w popiół, po czym przeniosła wzrok na Clio. - Potknij drugiej piersi. Dziewczyna potulnie wykonała polecenie i skrzywiła się z bólu, - Ta też cię boli? - Tak. Gladdys wyprostowała plecy. - W brzuchu nosisz dziecko, które urodzi się najprawdopodobnjej gdzieś koło Wielkanocy. Clio zaczęła prosić Boga, by to nie był sen. - Naprawdę? - Pewnie. Dlaczego myślałaś, że nie jesteś brzemienna? Clio przyjrzała się uważnie pomarszczonej twarzy kobiety. - Może dlatego, że nie wygaszałam ognia lewą stopą?

276

277

pieśń.

JILL BARNETT

Stara zaniosła się skrzekliwym śmiechem. - Nie jesteś aż taka naiwna. — Proszę cię, powiedz mi prawdę. Gladdys popatrzyła jej szczerze prosto w oczy. — Nosisz w łonie dziecko. -Dulcie twierdzi, że to niemożliwe - wymamrotała Clio. Naprawdę? No to pewnie ma rację, jak i wówczas, gdy twierdzi, że jeśli pozwolisz się pocałować w czasie pełni księżyca, jak nic odpadną ci uszy. Nawet Clio musiała się roześmiać. Dulcie spędzała stanow­ czo za dużo czasu z bratem Dismasem. - Urodziłam siedmiu synów i trzy córki — powiedziała Gladdys z dumą. — A przypadłość kobieca pojawiała się jak zawsze o czasie. — Masz dzieci? Stara Gladdys uśmiechnęła się tylko złośliwie i przymniżyła oko. — Sir Roger nawet nie wie, co traci — oznajmiła i wybuchneła śmiechem. Merrick jechał stromą drogą przecinającą dolinę Taft. Zapadła ciemność, księżyc nie świecił. Rycerz był zmęczony i .zirytowany. Zamiast włóczyć się po tych wzgórzach, chciał być w łóżku z żoną, której od tak dawna już nie widział. Z tyłu podjechał do niego Roger. - Koło naprawione? Tak. Po prostu skrzynie się poprzesuwały. Merrick ściągnął lejce. - Kim jest ten cholerny głupiec, który miał dopilnować załadunku zaprawy? Skrócę go o głowę za takie niedbalstwo. Roger otaksował przyjaciela wzrokiem.

278

CUDA

- Cholerny głupiec, powiadasz? - Jasne - warknął Merrick. - Jedzie na swoim rumaku tuż obok ranie. - Co ty pleciesz? - Przecież ty się tym zajmowałeś. Jeśli sobie dobrze przypominam, powiedziałeś dokładnie tak: „Muszę tym durniorn patrzeć na ręce, bo niczego dobrze nie zrobią". Merrick nie odezwał się ani słowem. Nie mógł. Zbyt dobrze pamiętał tę chwilę. - Jestem zmęczony - wyznaj po dłuższym milczeniu. - Jutro znajdziesz się w domu. A pojutrze nie będziesz już warczał na wszystkich. Mam przynajmniej taka nadzieje. - Muszę wrócić do Camrose. - Wszyscy marzymy wyłącznie o tym, żebyś tam wrócił, - Roger jechał przez chwilę w milczeniu. Żaden z nich nawet się nie odezwał. Nie było o czym mówić. Musieli po prostu jechać, by jak najszybciej znaleźć się w domu, Nagle usłyszeli za sobą tętent kopyt Obaj ściągnęli cugle i odwrócili głowy. Isambard jechał szybko w ich kierunku i wyciągniętym mieczem, nawołując Merricka. Sekundę później śmiercionośna strzała przecięła powietrze i trafiła starego rycerza prosto w szyję, Isambard jęknął i spadł z konia, - Pierzchajcie! - krzyknął Merrick W tej samej chwili zza skał wychynęli Walijczycy. To była pułapka.

36

Następnego dnia po południu w dzbanach zabrakło piwa. Na rozkaz Clio przyniesiono z browaru świeży zapas i podano napój do wieczerzy. Teraz — gdy Merrick i jego ludzie wyjechali - posiłki przebiegały znacznie spokojniej niż wówczas, gdy w twierdzy roiło się od ludzi. Clio odnosiła wrażenie, ze jej obecność przy stole onieśmiela mężczyzn, toteż zdecydowała się jadać w swoim pokoju. Nakazywała podać wojakom najlepsze kaski i zostawiała ich samych, by mogli bez skrępowania pogawędzić o bitwach, polowaniu i tym „prawdziwym potworze, któremu udało się umknąć". Potworem czasem był jeleń, innym razem łosoś, a nierzadko śmiertelny wróg. Nadal odczuwała zmęczenie, straciła apetyt. Często miewała zawroty głowy.

280

CUDA

Tego

wieczoru, ledwo zaszło słońce, Clio położyła sic do

łóżka i patrzyła na swój płaski, brzuch, jakby żywiła nad spuchnie nagle niczym balon, dzięki czemu uwierzy w swój stan Usłyszawszy chrapanie Cyklopa, zajrzała pod łóżko. Kot otworzył swoje jedyne oko. - Merrick wyjechał. Jest bezpiecznie, Chodź. - Klepnęła dłonią w materac, a kocisko natychmiast wskoczyło na pościel i zwinęło się w kłębek obok ramienia swej pani. Ciche mruczenie podziałało na nią uspokajająco. Patrzyła długo na swój brzuch. Tak trudno było uwierzyć, ze wewnątrz jest nowe życie. Dziecko; Mała istotka - pół Merricka, pół Clio. Chłopiec czy dziewczynka? Z niebieskimi czy zielonymi oczyma? O złotych czy też czarnych jak noc włosach? - Jak wyglądasz? - spytała swego brzucha. - Witaj! Tu twoja mama. Zaczęła delikatnie masować sobie brzuch, myśląc, że już niedługo pogładzi w ten sposób plecki dziecka. — Będę rozmawiała z tobą co wieczór. Opowiem ci teraz o tatusiu. Tatuś jest... bardzo, bardzo przystojny, ma niebieskie oczy i cudowne usta. Przynajmniej wtedy, kiedy nie wywrzaskuje rozkazów. - Uśmiechnęła się. - Będziesz z niego bardzo dumny, dzieciaku, bo to najdzielniejszy rycerz w całym kraju, Król nadał mu tytuł lorda Glamorgan. Ale częściej mówi się o nim Czerwony Lew. Wszyscy bardzo się boją taty. Wszyscy, ż wyjątkiem mnie i może sir Rogera, a także króla Edwarda, Na pewno ich polubisz. Będą twoimi ojcami chrzestnymi Alę wracając do twego tatusia.. Znam go tak dobrze, jak ty go poznasz. To dobry, troskliwy człowiek, ale bardzo stanowczy i na pewno będzie chciał mieć z ciebie pociechę. Niełatwo z nim współżyć, ale - i to jest najważniejsze - na pewno obdaruje cię płomiennym uczuciem. Całą miłością, jąka się mieści w jego rycerskim sercu. 281

JILL BARNETT Zaczęte płakać - łzy stanęły jej w gardle, paliły w oczy. Położyła dłoń płasko na brzuchu w nadziei, że poczuje jakiś ruch, może uderzenie serca czy kopniecie, tak by mogła przekazać Meirickowi radosną nowinę. Wreszcie miała dla niego podarunek. No dobrze, dziecko - powiedziała. — Spij dobrze. Ach, byłabym zapomniała. Daję słowo, że nie zamierzam ci śpiewać kołysanek. To byłoby naprawdę okrutne z mojej strony, bo ty musiałbyś ich słuchać. Nie mógłbyś uciec, prawda? A śpiewam naprawdę fatalnie, więc zapewne zaczął­ byś się zastanawiać, czy warto przychodzić na świat pełen takiego hałasu. O święty Swithunie! Przyszła mi do głowy okropna myśl. — Stuknęła palcem w podbródek. — Mam nadzieję, że nie odziedziczysz po mnie głosu. Dobranoc, kochanie. Dobranoc. - Zamknęła oczy. — Pamiętaj, ze wszyscy cię kochamy.

Roger poszedł za jego spojrzeniem. - Dobry Boże! Sekundę później Merrick jechał na złamanie karku do twierdzy, dźgając bezlitośnie ostrogami swego umęczonego rumaka.

Merrick: przeczuwał coś złego już w chwili, gdy wjeżdżał na wzniesienie. Z daleka widział zarys Camrose, lecz nie dostrzegał świateł. A przecież nawet z takiej odległości powinien widzieć pochodnie wartowników. Przetarł oczy, które paliły go z braku snu. Ledwo żył ze zmęczenia po krwawej bitwie, jaką musieli stoczyć z Walijczykami Oprócz Isamborda na wozach było wielu innych rannych. Wiedział, że jego żołnierze są wyczerpani i potrzebują pomocy z Camrose. - Co się dzieje? - spytał Roger, podjeżdżając bliżej. - Popatrz tylko.

Zaczął walić pięściami w bramę, ale nikt mu nie otworzył. Jego krzyki również pozostały bez odpowiedzi, - W jaki sposób, do diabła, zamierzasz dostać się do środka? - spytał Roger. Merrick chodził tam i z powrotem jak dzikie zwierze uwięzione w klatce. Nie miał pojęcia, co się dzieje. Zatrzymał się i podniósł wzrok na barbakan, pocierając zarośnięty podbró­ dek, a potem kopnął we wrota tak mocno, jak tylko potrafił. Kiedy znowu nikt nie zareagował, odwrócił się do wojowników. - Zróbcie tyle hałasu, ile się da. Krzyczcie, wyjcie, szczękaj­ cie mieczami. - Popatrzył na Rogera. -Chodź pomożesz mi walić. Niedługo później klapka wizjera uchyliła się nieco, by ukazać płomyk świecy i jedno czarne oko. Oko starej Gladdys. - Otwieraj, kobieto. To ja. Lord Merrick. - Widzę - odparła. - Myślisz, że jestem głucha i ślepa? - Nie marudź. Mam tu rannych. - Sir Roger ucierpiał? - Nie - odparł Merrick, chwytając przyjaciela za ramię. - Odpowiedz tej wiedźmie, bo cię zwiążę i oddam jej pod opiekę. - To ja, sir Roger FitzAIan. W chwilę później szczęknęły łańcuchy, zaskrzypiały zasuwy i brama otworzyła się na oścież.

282

283

I zanim mężczyźni na dole dokończyli piwo, zasnęła smacznie snem sprawiedliwych.

JILL BARNETT

- Co się tu dzieje? - zakrzyknął gniewnie Merrick. - Gdzie są strażnicy? Wartownicy? Gdzie pochodnie? — Wyciągnął zgasłe łuczywo z metalowego uchwytu, zanurzył w naczyniu z oliwą i zapalił. - Roger. Zabierz ludzi do środka, rannych wnieście do westybulu. — Rozejrzał się dokładnie. Odnosił wrażenie, że wszyscy opuścili twierdzę. Tam jest jeden z twoich wartowników. — Gladdys wskazała Merrickowi skuloną postać. De Beaucourt oświetlił mężczyznę pochodnią. Siedział w kucki na ziemi parę kroków dalej. Wypatrując śladów krwi, Merrick przysunął się bliżej, przekonany, że mężczyzna nie żyje. On jednak po prostu chrapał w najlepsze. - Obudź się! - wrzasnął Merrick. Ale z równym powodzeniem mógłby się nie odzywać. - Wstawaj, ty! - ponowił rozkaz, trącając strażnika nogą. Ten jednak nadal spał jak zabity. Lord odwrócił się na pięcie i pobiegł do następnej bramy, przystając przy każdej budce wartowniczej. Wszyscy strażnicy chrapali głośno. Merrick otworzył drzwi prowadzące do westybulu tak energicznie, że ciężkie podwoje z hukiem rąbnęły o mur i o mało nie wypadły z zawiasów. Gdy zapalił ścienne pochodnie od smolnego łuczywa, które trzymał w ręku, światło zalało wnętrze zamku. Przy nakrytych do kolacji stołach spali wojownicy i służący. Niektórzy oparli głowy na ramionach, inni rozciągnęli się wygodnie na ławach. Czyżby ktoś ich otruł? - przemknęło mu przez myśl. Merrick pobiegł szybko schodami do sypialni. Bał się otworzyć drzwi. Bał się, że Clio została ranna, otruta lub porwana przez tych samych złoczyńców, którzy uśpili jego straże. 284

CUDA

Kiedy jednak wbiegł do komnaty, ujrzał małżonkę na łóżku. Spała - jak inni - ze słodkim, spokojnym uśmiechem na twarzy. Dotknął jej ramienia tylko po to, by się przekonać, czy żyje. Wszak ten uśmiech mógł się okazać mylący,.. Gdyby Walijczycy napadli na Camrose, nikt nie broniłby twierdzy. Wojownicy spali. Ktoś ich musiał uśpić. Zbiegł szybko po schodach na dziedziniec, wykrzykując rozkazy do zmęczonych żołnierzy. Żaden ze strażników nie otworzył oczu, toteż Merrick zastąpił ich utrudzonymi wojow­ nikami, a tymczasem on i Roger wyruszyli na obchód twierdzy, by ustalić, co zaszło.

CUDA

37

Gdy Clio usiadła na łóżku, przerażona czyimi kaszlem, wokół nadal panowały ciemności. Zamrugała i odzyskała zdolność wyraźnego widzenia. Popatrzyła na męża. Merrick siedział przygarbiony na oświetlonym od góry pochodnia krześle stojącym na wprost łóżka. Nogi wyciągnął przed siebie i skrzyżował w kostkach, palcami uderzał o zaciśnięte usta, oczy miał zimne, bez cienia serdeczności Taki wyraz twarzy Clio widziała u męża tylko raz — wów­ czas na polanie, gdy zaatakowali ich Walijczycy. - Merrick? - Odrzuciła kołdrę i wysunęła się z łóżka. Nie odezwał się ani słowem. Nawet się nie poruszył. Byt brudny, podrapany i wyglądał tak, jakby w drodze powrotnej nieustannie walczył z napstnikami. 286

- Jesteś ranny? Co się stało? Stanęła obok krzesła i popatrzyła na męża z góry. On jednak nie spuszczał wzroku z pustego łóżka. - Napadli na nas w okolicach Taft. - Opuścił ręce, odwrócił głowę do Clio i popatrzył na nią chłodno. Położyła mu rękę na ramieniu. - O co chodzi? Cisza i napięcie stały się nagle żywym, samodzielnym bytem podobnym do strachu, który nagle wypełnił pokój, budząc w Clio uczucie pustki i słabości. Objęła się ramionami, gdyż było jasne, ze Merrick tego nie uczyni. - Czego dodałaś do piwa? - Nawet się nie poruszył. Zmarszczyła czoło. - Tylko słodowanego jęczmienia, wody, drożdży, różnych ziół i zapachów. Niczego szkodliwego, - Czyżby? - Zaśmiał się gorzko, cynicznie. - Rzeczywiście, nikomu nie stała się krzywda. - Podniósł się z miejsca i stanął nad nią, przez co Clio poczuła się jeszcze mniejsza i mało znacząca. - Tylko że wartownicy, a także i służący spali tak długo i mocno, że wróciłem do nie oświetlonego, nie pil­ nowanego zaniku. Wyglądał naprawdę groźnie. Cofnęła się o krok. - Jesteś na mnie zły. - Tak bardzo, że chętnie bym z ciebie wytrzasnął te wszystkie pomysły. - Przyszpilił ją wściekłym spojrzeniem. - Wiesz, co się mogło stad? Najpierw myślałem, że Walijczycy otruli wszystkich mieszkańców Camrose. Każdy mógł bez problemu wspiąć się na mury i dostać do twierdzy. Nikt z was nie uszedłby z życiem. Rozumiesz? - Przykro mi. - Te słowa zabrzmiały płasko i pusto, choć naprawdę wyrażały jej uczucia. Niestety, nic nie znaczyły. Były tylko dźwiękami nie mogącymi wpłynąć na to, co się stało.

287

JILL BARNETT

Z dołu dobiegły ich krzyki. W oknach pojawiła się łuna. Clio odwróciła się na piecie. - Co to było? - Rozkazałem im spalić browar. - Co takiego? - Nie będziesz jut warzyć piwa. - Ależ, Merricku, proszę... Uniósł rękę. - Daj już spokój. Nie mogę zostać. - Mówił tak twardo, jakby nie pozostało nic, co mógłby jej ofiarować. - Mam rannych. Z Isambardem jest naprawdę bardzo źle. Stracił tak dużo krwi, że balansuje na granicy śmierci. Po jej policzkach spływały łzy. - Pozwól mi pomóc! — krzyknęła. - Chcę ci się na coś przydać. - Wyciągnęła rękę. Odwrócił się do niej plecami i skierował w stronę drzwi. - Uważam, że zrobiłaś już dość — powiedział i wyszedł. Stała na środku komnaty, niezdolna, by się ruszyć. Mogła tylko płakać. Stłumiony szloch targnął jej piersią. Dotknęła płaskiego brzucha. Po chwili leżała już na łóżku, z głową ukrytą w poduszce. Nie miała nawet okazji powiedzieć Merrickowi o dziecku.

Przez parę kolejnych dni Clio zajmowała się wyłącznie pielęgnowaniem rannych. Od chwili gdy mąż wyszedł z jej sypialni, już go nie widziała. Krążyły pogłoski, jakoby Walijczycy zaatakowali również Ruthin niedaleko Clwyd. Lord Chester zbroił ponoć swoje wojska przeciwko bandom atakującym na północy. Clio odgarnęła wilgotne włosy z twarzy, usiadła na brzegu łóżka i zmieniła bandaż na szyi Isambarda. Stary rycerz osłabł 288

CUDA

i pobladł, ale kryzys minął poprzedniej nocy i wszyscy uwierzyli, ze dzielny wojak będzie żył. Stara Gladdys pomagała Clio podając rannym specjalne zioła oraz napary przywracające siłę. Niektórzy żołnierze wracali powoli do swych obowiązków. Jedynie Isambard nie miał siły się ruszyć. Patrzył tylko na Clio bystrymi, lecz łagodnymi oczyma. — Masz delikatne dłonie, pani. Obdarzyła go słabym uśmiechem, gdyż na nic więcej nie Starczyło jej siły. — Nie potrafiłabym nikogo skrzywdzić. — Urwała na wspo­ mnienie gniewu Merricka. - Na pewno nie rozmyślnie. — Rył zły z powodu piwa? Przytaknęła. — Znam mego pana od lat, odkąd był młodym rycerzem podróżującym na turnieje do Francji Lord ma gwałtowny charakter, ale jest sprawiedliwy. Nie chowa długo urazy, a już na pewno nie będzie się długo gniewał na ciebie, pani. Doprowadził nas wszystkich do szału przy załadunku w Cardiff. Tak mu się spieszyło do domu... - Chciałabym w to wierzyć. - Uwierz. Przecież nie stęsknił się za twierdzą. Daj mu czas. Myślała chwile. - Ale czy zdołam kiedykolwiek odzyskać jego zaufanie? - Nie wierzę, że je straciłaś. potrząsnęła głowa. — Chyba masz racje. No, pij. - Przystawiła mu do warg napar z nasturcji. Przełknął go. mrużąc oczy, zupełnie jak mały chłopiec, a nie rycerz o gabarytach rzymskiej kolumny. - Na Świętego Piotra! Ten napój smakuje jak błoto. - Tak, nie dzięki niemu poczułeś się lepiej i wyzdrowiejesz. 289

JILL BARNETT

Teraz wypocznij. - Wstała i położyła rękę na jego plecach. Czuła się słaba i wyjałowiona. Ująwszy skraj szaty, przeszła przez wewnętrzną bramę. Wartownik otwierał właśnie kratę. Clio wyciągnęła szyję, by zobaczyć, kto tez nadjeżdża, a w sercu zapaliła się jej na chwilę iskierka nadziei. Ale były to tylko wozy z paszą. Clio westchnęła z roz[ czarowaniem i zaczęła się zastanawiać, kiedy wróci Merrick. Za kilka dni? Tygodni? Nikt nie wiedział. Odwróciła się i ruszyła w stronę spiżarni. Były tam zioła [ potrzebne na okład dla Isambarda. Przeraźliwy krzyk omal nie zwalił jej z nóg. Odwróciła się i gwałtownie. Jeden z wozów zapalił się, a konie poniosły. Na dziedzińcu zapanował chaos. Fury wywróciły się na boki, ludzie krzyczeli. Gorejące siano wystrzeliło w powietrze. Clio zakryła własnym ciałem pokojówkę, której szaty zajęły się ogniem. Kobiety potoczyły się po ziemi aż do rogu stajni. Z fur spadł deszcz płonących kłosów. Nagie na dziedzińcu zaroiło się od Walijczyków z wyciąg­ niętymi sztyletami, napiętymi łukami, strzelających i godzą­ cych nożami we wszystko, co się ruszało. Inni biegali po dziedzińcu, zaprószając ogień. Czarny dym przesłonił widoczność. Clio leżała na ziemi, przytrzymując krzyczącą kobietę.

Ukrył się między kruchymi gałązkami wiśni, obserwując pożar. Czekał, aż zapadnie zmrok. Jeszcze kilka minut wcześniej Bęc był w zamku, schowany w garderobie. Kiedy najeźdźcy zaczęli niszczyć twierdzę,

290

CUDA

chłopiec przemknął do świeżo wykopanej latryny i tam pozostał. Ze swego schronienia widział, jak Walijczycy zabierają kilku giermków i paziów. Wśród uprowadzonych był Pac - ze skutymi nogami i rękami z trudem posuwał się naprzód. Przy każdym potknięciu Walijczycy kopali go bezlitośnie. Bęc odczekał, aż odejdą, a potem wskoczył do fosy. Pozostał w wodzie, przy brzegu do czasu, gdy mógł bezpiecznie przeczołgać się po trawie w stronę kępy drzew. Po zapadnięciu zmroku, ześliznął się z wiśni i pobiegł na północny wschód.

CUDA

38

U stóp Czarnych Gór, tam gdzie Merrick rozbił obóz, panowały zaiste egipskie ciemności. Cała ta ostrożność okazała się jednak daremna. Poza kilkoma fałszywymi alarmami wojska Merricka nie natrafiły na ślad buntow­ ników. Wysłali patrole aż do Wye. Następnego dnia zamierzali ruszyć w stronę Camrose. Merrick sprawdził wartowników, po czym wszedł z po­ wrotem do namiotu. Tobin spał na pryczy, ściskając — niczym kołdrę - kolczugę swego pana. Merrick zdjął kurtkę, bluzę i usiadł na łóżku, by ściągnąć buty. Gdy przymknął oczy, ujrzał swą zapłakaną, proszącą żonę. Nigdy o nic nie błagam. 292

Przypomniał sobie te dumne słowa i sposób, w jaki wysunęła podbródek, gdy je wypowiadała. Nienawidził sam siebie za to, że zmusił ją do pokory. Choć miał prawo się zezłościć, potraktował cały ten incydent z piwem stanowczo zbyt surowo. Wiedział oczywiście, dlaczego. Pragnął wrócić do Clio równie szaleńczo, jak młokos uwięziony w szponach namiętności. a gniewał się na nią tak bardzo, gdyż bał się ojej bezpieczeństwo. Czasem zachowywał się jak głupiec. Głupiec zakochany we własnej żonie. Clio poruszała się niezwykle ostrożnie. Czołgając się wzdłuż blanków po wschodniej stronie pałacu, robiła, co mogła, by Walijczycy nie zdołali jej pojmać. Rebelianci związali lub skuli bowiem wszystkich mieszkań­ ców Camrose — nawet służących i budowniczych, kobiety i dzieci, a także rannych - po czym zamknęli ich w kaplicy. Gdy ujrzała, jak wloką po schodach Isambard a. całą siłą woli powstrzymała się od krzyku. Tak bardzo się bała, że stary rycerz znowu zacznie krwawić. W poszukiwaniu Clio Walijczycy rozbiegli się jak mrówki po całym zamku. Nie wiedzieli, że ona rozumie ich mowę. Przewodził im David Gruffydd - człowiek, który zawarł przymierze z Edwardem, po czym ostatnio wyparł się wszel­ kich umów i poprzysiągł wierność swemu bratu - Llewelynowi ap Gruffydowi, wnukowi Wielkiego Llewelyna. Walijczycy zamierzali przejąć najważniejsze punkty strate­ giczne na granicy. Ap Gruffydd oznajmił swoim ludziom, że chce dostać Clio żywą. Jako żona Merricka i hrabina, miała być zakładnikiem pomocnym w zastawieniu kolejnej pułapki na Czerwonego Lwa i jego oddziały. 293

CUDA JILL BARNETT

Gdy usłyszała, jak wódz Walijczyków przysięga, że nigdy nie opuści zamku, poczuła zimny dreszcz na plecach. Teraz, Skulona pod parapetem, wyciągnęła szyję i popatrzyła w dal. Wdziała ciemne pola otaczające Camrose i modliła się żarliwe o bezpieczeństwo Merricka. Prosiła Stwórcę również i o to, by pozwolił jej pozostać w ukryciu tak długo, by mogła jakoś zasygnalizować mężowi niebezpieczeństwo. Merrick był wszak dla niej całym życiem, całym światem i musiała mu to teraz udowodnić. Pragnęła również odzyskać jego zaufanie. Postanowiła uczynić wszystko, byle tylko jej małżonek oraz jego armia nie wpadli w pułapkę. Gdyby pozostała na miejscu, być może zdołałaby dać im jakiś znak i otworzyć bramy, nim pojmaliby ją Walijczycy. Camrose stało się bowiem prawdziwym bastionem i Merrick nie miałby szans, by dostać się do środka bez pomocy z wewnątrz. A walczyłby przecież do ostatniej kropli krwi. Kiedy więc powiał wiatr i na ziemię spadły pierwsze krople deszczu, Clio skryła się pod parapetem, wiedząc, że nie ma wyboru. Stała się bowiem jedyna szansą Merricka. Padało całą noc, a gdy zaczęli przygotowywać się do drogi, nadal mżyło. Zza zamglonych wzgórz na wschodzie wyglądało właśnie słońce, gdy Merrick usłyszał krzyk war­ townika. Natychmiast dobył miecza i wyszedł z namiotu. Na teren obozowiska wpadł rumak z chłopcem przytulonym mocno do jego szyi. Ktoś złapał puszczone luźno lejce i zatrzymał konia. Merrick pochwycił Bęca w ramiona, gdy ten spadał z grzbie­ tu strudzonego wierzchowca. Chłopiec był przemoczony do suchej nitki i cuchnął niczym kloaka. Ponadto oddychał z trudem i mrugał, jakby niezbyt dobrze widział. 294

- Lord Merrick? _ Tak. To ja, chłopcze. Co się stało? - Walijczycy zajęli Camrose. Merrick zaklął siarczyście. - Co z lady Clio? Nic jej się nie stało? - Nie wiem. Chyba pojmali wszystkich. Uciekłem, skradłem rumaka i przybyłem tutaj. - Niech ktoś się zajmie chłopcem. Natychmiast ruszamy. - Merrick popatrzył na południowy zachód, w stronę Camrose. I w stronę Clio. W głowie mu huczało, zacisnął pięści. Wciągnął głęboko powietrze i zawył jak wściekły wilk schwytany w pułapkę. Oburącz wetknął miecz w ziemię i ukląkł z pochyloną głową. Przysiągł na swoje życie, że ją ocali.

Clio poruszała się tak szybko, jak tylko mogła. Była już w pobliżu kaplicy i spiralnych schodów prowadzących z dolnej części twierdzy do siedziby kapłana zajmowanej przez brata Dismasa. Nie dostrzegła nikogo poza strażnikiem pilnującym wejścia do kaplicy. Szła po jednym schodku, tak by nikt jej: nie usłyszał. Już była na pierwszym zakręcie, gdy rozległ się krzyk. - Jest! Tutaj! Odwróciła się gwałtownie i ujrzała trzech Walijczyków pędzących jak wiatr w jej kierunku. Odwróciła się, zrobiła kilka szybkich kroków, pośliznęła na schodach i potoczyła w dół. Usłyszała straszny krzyk. Naprawdę przerażający. Jej własny! To była jej ostatnia myśl.

CUDA

39

Ponad tydzień próbowali zdobyć twierdzę. Bez skutku. Wielokrotne ataki nie przynosiły efektu. Zginęło wielu ludzi, nie mieli żadnej wiadomości z wewnątrz. Ani słowa. David ap Gruffydd nie zamierzał negocjować. Zaledwie dwa dni jechały Merrickowi na odsiecz pozostałe oddziały wojska; wysłano posłańców do króla oraz panów na sąsiadujących zamkach. Niejedna twierdza znalazła się pod walijskim oblężeniem. Merrick spędził dwie ostatnie godziny na opracowywaniu strategu, ale żadne z rozwiązań nie wyglądało obiecująco. Było późno, zmierzchało. Giermek przyniósł mu posiłek i - zgodnie z jego życzeniem - zostawił samego. Merrick odwrócił się i popatrzył na talerz. Obok wazy z gulaszem stał cynowy dzban. 296

Lorda przeszedł dreszcz. Dzban był pełen piwa. Żółć podeszła mu do gardła, dostał torsji. Wymiotował, dopóki nie opróżnił całkowicie żołądka. Otarł usta, wyprostował się i zamarł. Ręce opadły mu bezwładnie wzdłuż ciała. Wszak okazały się całkowicie bezużyteczne. Potrafił dzięki nim posługiwać się mieczem, siekierą i maczugą, ale nie mógł uwolnić żony. Czuł się tak, jakby wyssano z niego życie. Każdy oddech rozrywał mu płuca. Z sekundy na sekundę narastały w nim emocje, z trudem powstrzymywał krzyk. Obezwładniony rozpaczą wyszedł z namiotu, by zaczerpnąć powietrza. Skierował wzrok na Camrose - tę fortecę nie do zdobycia, którą sam zbudował. Patrzył tępo na przedmiot swojej dumy. I przyczynę największej tragedii. Ta ironia losu raniła boleśnie jego serce niczym ostrze miecza. Okrutna prawda była bowiem taka, że Merrick nie mógł się przebić przez własne fortyfikacje, by uratować żonę. Twierdza wzniesiona dla jej bezpieczeństwa stała się teraz barierą nie do przebycia. Dostrzegł błysk światła w odległej wieży i ruszył ku niemu jak ćma lecąca do płomienia. Przeszedł przez pole, obok śpiących rycerzy, tonąc po kostki w błocie, wymijając błyszczące czarne węgielki pozostałe po wypalonym ognisku. Jego głodne spojrze­ nie nie opuszczało owego światełka, które - mimo iż Merrick cały czas posuwał się naprzód - pozostawało tak samo odległe. Odniósł wrażenie, że mignął mu w oknie jakiś cień. Ciemna smuga na tle złocistej poświaty. Wyobraźnia? Nie był pewien. 297

CUDA J I L L BARNETT

Miał nadzieję, że to Clio przechadza się pod oknem i czeka na niego. Jeden znak. Potrzebował jakiegokolwiek znaku, by nabrać nadziei że jego ukochanej nic sie nie stało. Wątpliwości rozrywały mu duszę, niejasne poczucie straty i niepewność powodowały dotkliwy ból. Umysł płatał Merrickowi okrutne figle. Kazał marzyć o jej smaku, zapachu, dotyku, pozwalał słyszeć głos. A potem wracała smutna rzeczywistość. Clio była przecież tam - daleko - choć jednocześnie tak blisko. Merrick stał długo ze wzrokiem utkwionym w wieży, wspominając ostatnie gniewne słowa, jakie do niej wypowie­ dział. W końcu odległe światełko przygasło, a czarna budowla zmieniła się w wielki cień czegoś, co właściwie nie istniało. Merrick przymknął oczy i zwiesił bezradnie głowę, po czym -jako że nic innego już mu nie pozostało — zaczął się modlić do Boga, by dał mu jeszcze jedną szansę. Modlił się też za Clio - kobietę, która znaczyła dla niego więcej niż zbawienie duszy. Następnego wieczoru do namiotu Merricka przyprowadzono brata Dismasa. Mnich płakał i szlochał. Na widok lorda padł we łzach na kolana. Mamrotał, że pavid ap Gruffydd przesyła podarunek Czerwonemu Lwu. W dłoniach trzymał szatę przesiąknięta krwią. Merrick przyjrzał się jej dokładnie. Znał tę suknię - ten właśnie nieładny żółty strój miała na sobie Clio pierwszego dnia po przyjeździe Merricka do Camrose. Rycerz nie odrywał wzroku od sukni, doznając 298

wrażenia, że znalazł się nagle w szponach koszmaru, którego nie miał ochoty oglądać Szata jego żony przesiąknięta krwią. Jakaś jego cząstka - nadal pełna złudzeń - miała nadzieję, iż być może Clio podarowała tę suknię pokojówce... komukolwiek... - Ona nie żyje, panie - jęknął Brat Dismas. - Nie żyje.

- Kto? - Widziałem, jak spadała ze schodów. Toczyła się po stopniach jak szmaciana lalka. A potem leżała w kałuży krwi - Potrząsnął suknią. - Straciła dziecko. Tyle krwi... - Dziecko? - Merrick pochwycił go za kaptur sutanny i podniósł z ziemi. - O kim mówisz? Niech cię diabli! Kto nie żyje? - Potrząsał nim tak mocno, że mnich wreszcie przestał zawodzić. Popatrzył na Merricka niewidzącym wzrokiem. - Kto nie żyje? - powtórzył de Beaucourt - Przykro mi, panie, ale twoja żona umarła. Przysięgam na Święty Krzyż. Widziałem tam lady Clio.

CUDA

40

Stara Gladdys krzątała się po niewielkiej komnacie, gdzie przetrzymywano lady Camrose. Clio straciła dziecko. Jej umysł nie zarejestrował jednak dokładnie okoliczności tego nieszczęścia - pamiętała tylko, że krzyczała z bólu, jak na torturach, a wtedy nagle pojawiła się Gladdys, usiadła na niej okrakiem i zaczęła ugniatać jej brzuch. Stara próbowała w ten sposób nie dopuścić do tego, by Clio wykrwawiła się na śmierć. Walczyła jak lew o jej życie i te bitwę wygrała. Od tamtej pory dni mijały więźniarce albo zbyt szybko, gdy je przesypiała, albo zbyt wolno, gdy czuwała. Raz wstała z łóżka i wspięła się na ławę, by wyjrzeć przez okienko strzelnicze. Zobaczyła w oddali ogniska obozu Merricka; dostrzegła również cień namiotu. Wiedziała, do kogo ten namiot należy. 300

A więc jej mąż był tam - na połach. Tak blisko. I tak daleko zarazem. Zdobywszy się na choć odrobinę spokoju płynącego z tej świadomości, wróciła posłusznie na posłanie. - Zawiodłam go, prawda? - spytała, wbijając wzrok w Gladdys, - Mówisz o swoim mężu? Skinęła głową. - Nie zdołałam mu pomóc. Chciałam, ale... to mi się nie udało. I zawiodłam go również jako żona. — Patrząc na Gladdys, dotknęła dłonią brzucha i pomyślała, że nigdy nie zaśpiewa kołysanki wymarzonemu dzieciątku. Łzy napłynęły jej do oczu. - Już nie ma mojego maleństwa. - Wcale go nie rozczarowałaś. To się nie liczy. Lord nie kocha cię wcale dla tych dzieci, którymi mogłaś go obdarzyć. Clio przyklękła na materacu i nachyliła się do Gladdys. - Proszę cię. Powiedz. Dam mu potomstwo? - Zaczęła płakać. - Obiecaj, że urodzę jeszcze Merrickowi całą trzódkę. - To była dziewczynka - rzekła Gladdys i zanim odwróciła wzrok, Clio dostrzegła współczucie w jej oczach. Nie mogła znieść tego spojrzenia. - Dobry Boże... Proszę... Powiedz, że jeszcze dam mu córkę. Znaczące milczenie zawisło między nimi jak ofiara kata. Stara Walijka popatrzyła jej szczerze w oczy. - Nie mogę. Bardzo bym chciała, ale nie jestem w stanie... - Odwróciła się i zapukała do zaryglowanych drzwi. Strażnik natychmiast ją wypuścił. Sekundę później Clio usłyszała szczęk zamykanej zasuwy i została sama. Otoczywszy ramionami swe kruche ciało, zaczęła się kołysać tam i z powrotem, tak jakby próbowała utulić dziecko do snu. 301

CUDA JILL BARNETT

W piersiach uwiązł jej straszny, rozpaczliwy skowyt. Zacisnęła więc zęby i zatrzęsła się na całym ciele. Kołysała się coraz szybciej, bardziej szaleńczo, jakby potrafiła w ten sposób przepędzić całą tę koszmarną rzeczywistość. Udręka ciągnęła się godzinami, rozpacz wykluczała ja­ kiekolwiek myślenie. W końcu słabe, umęczone ciało opadło na łóżko. Clio zwinęła się w ciasną kulkę, przyciskając kolana do piersi, jakby chciała nadal chronić utracone dziecko. Ukryła twarz w poduszce i płakała żałośnie, dopóki błogo¬ sławiony sen nie utulił jej bólu.

świtało, gdy znaleźli go śpiącego w błocie.

- Merrick! Wstawaj! Jęknął i przewrócił się na plecy, zasłaniając oczy rękami. Zaklął wściekle. - A niech cię! Spójrz na mnie! - krzyknął Roger. - Nie możesz mnie zostawić w spokoju? - Żebyś znowu zaczął się nad sobą litować? Chyba nie. Wstawaj. Żona cię potrzebuje. - Moja żona nie żyje. - Jest zamknięta w wieży. Podniósł ramię i spojrzał przymrużonymi oczyma na Rogera. - Skąd wiesz? - Powiedziała mi o tym ta wstrętna czarownica. Właśnie uciekła i przybyła do obozowiska. Twierdzi, że Clio nie umarła. Sama ją pielęgnowała. - Uciekła i zostawiła moją żonę? - Nie dała rady jej wyciągnąć. Przy Clio czuwają straże. Merrick przewrócił się na drugi bok i wtulił głowę w ra­ miona. Zrobił kilka spazmatycznych wdechów.

302

Ona żyje! Dzięki ci. Boże. Żyje! - Merricka? Poczuł, że Roger dotyka jego ramienia, i zwrócił do przyjaciela załzawioną twarz. - Tak? - mruknął głosem zachrypniętym z emocji. - Chodź, przyjacielu. Wszystko będzie w porządku. Ona nie zginęła. Merrick skinął głową, przełykając ślinę i z trudem chwy­ tając oddech. Roger opadł na jedno kolano i otoczył go ramieniem. - Znaleźliśmy sposób, żeby się dostać do twierdzy.

Merrick przeciskał się bezszelestnie przez tunel. Mięśnie miał napięte jak cięciwy. Normalne oddychanie kosztowało go sporo wysiłku. Wiedział, że wystarczy jeden fałszywy krok, jeden szelest, aby wróg odkrył ich obecność. Kopanie pod zamkiem było niebezpieczne - szczególnie teraz, przy poszerzonej fosie. Budowla w każdej chwili mogła się zapaść, nawet w tym najlżejszym miejscu, gdzie nie dokończono budowy wschodniej ściany. Tą właśnie drogą przemknęła się do obozu stara druidka. Gdy ją zobaczył i usłyszał, że Clio żyje, naprawdę żyje, miał ochotę rzucić się wiedźmie na szyję. Teraz posuwał się wolno przez tunel. Docierały do niego krzyki żołnierzy, których zadaniem było odwrócić uwagę Walijczyków od twierdzy po to, by on i Roger mogli się wedrzeć do środka. Nie odzywali się do siebie, by nie czynić zbędnego hałasu. Belki podtrzymujące sklepienie były cienkie, stare i nie najmocniejsze, ale nie mieli czasu na zorganizowanie niczego lepszego.

303

CUDA J I L L BARNETT

Sytuacja wymagała szybkiego działania. Całymi latami walczyli ramię w ramię i to doświadczenie okazało się niezwykle użyteczne. Nic musieli nawet ze sobą rozmawiać. Postępowali jedynie zgodnie z planem i doszli do końca tunelu. Najbardziej ryzykowny był moment, gdy Merrick usuwał za pomocą oskarda ostatni zwał wysuszonej słońcom ziemi, która buchnęła mu w twarz niczym fala kurzu. Poczuł drapanie w gardle, ale musiał się jakoś powstrzymać od kaszlu, gdyż tuż obok słyszał rozmowy walijskich strażników - Uwolnij ludzi z kaplicy — szepnął do Rogera, gdy znaleźli się już w bezpiecznej odległości. — Ja zajmę się Clio. Dam ci znać, jak będzie bezpieczna. A potem spróbuj otworzyć bramy od wewnątrz. Roger skinął tylko głową i rozdzielili się. Omijając wartowników, Merrick dotarł do bocznych scho­ dów i przeszedł chyłkiem do nowo wybudowanego skrzydła twierdzy, a następnie do maleńkiego pokoiku używanego jako przechowalnia broni Pozbywszy się szybko strażników, otworzył drzwi. Stanął w progu i ujrzał Clio, która siedziała na łóżku, zaplatając włosy. Słysząc hałas, podniosła przerażony wzrok i dostrzegła męża. Łatwiej by mu było obciąć sobie prawe ramię niż oderwać od niej oczy. - Merrick — wyszeptała i z trudnością wstała z posłania. Nie wiedział, kto zaczął biec pierwszy, ale Clio wreszcie znalazła się w jego ramionach. Przytulił ją mocno, okręcił się na piecie i ruszył w dół schodami. Nigdy w życiu nie biegł szybciej. Popędzili przez dziedziniec i Merrick pociągnął ją za sobą do tunelu. - Skacz - szepnął i wszedł za nią do środka. 304

Sięgnąwszy w głąb korytarza po latarnię, dał nią znak Rogerowi - Możesz iść? Biec? - spytał Clio. Spojrzała mu w oczy i skinęła głową. Płakała bezgłośnie. Żadne z nich nie wspomniało o dziecku. Merrick złapał żonę za rękę i powędrowali razem przez tunel. Gdzieniegdzie musieli się czołgać. W pewnej chwili, gdy Clio wydała głośny okrzyk, ze sklepienia posypała się ziemia oraz kamienie. Z fosy chlap­ nęła woda. Przycisnął żonę mocno, nadal nie podnosząc się z kolan. - Już niedaleko. Patrz, tam - dodał, wskazując prześwit - Udało się — szepnęła i podniosła wzrok. Ziemia nad nimi zadrżała i zaczęła się osuwać. - Biegnij Clio, biegnij! - Merrick! - krzyknęła. Wyciągnął rękę i poprzez grubą warstwę błota wyczuł ciało dziewczyny, która usiłowała się właśnie do niego odwrócić. - Nie! - krzyknął, zanim woda i błoto wypełniły mu usta. Popchnął ją tak mocno, jak tylko potrafił w stronę końca tunelu. A potem ściana wody uderzyła go mocno i zapadł się w otchłań.

CUDA

41

Clio siedziała na drewnianym krześle przy łóżku Merricka, z głową opartą o łokieć i złożonymi rekami. Nie wiedziała, ile upłynęło czasu. Godzin? Dni? Wydawało się jej, że pamięta słońce dnia oraz chłód nocy, ale to było wszystko. Po prostu tam siedziała, modląc się i czekając, a czas stracił dla niej jakiekolwiek znaczenie. Ale Merrick się nie obudził. Leżał na posłaniu - ni to żywy, ni martwy. Na twarzy, w którą uderzyły go grudy spadającej ziemi, nadal miał siniaki. Podobno wyciąganie go na powierzchnię trwało zbyt długo. Pamiętała, jak ktoś powiedział, że Merrick właściwie jest trupem, bo umarł jego umysł. Nie zamierzała się poddać. Zagroziła, że wydrapie oczy każdemu, kto byłby innego zdania. Miał ranę na szczęce, ciemnoniebieskie plamy na głowie, ikrom oraz szyi i spuchniętą twarz. Jego usta przybrały 306

kredową barwę, jakby pokrywał je lód. Włosy zmatowiały od potu i krwi. Mimo wszystko nie gorączkował. Bo gdyby tak było, Clio natychmiast by wyczuła, że jej ukochany znajduje się mimo wszystko bliżej ziemi niż nieba. Zanurzyła szmatkę w wodzie, zmoczyła mu usta, po czym otarła krew i brud z twarzy, ust, ciała i rąk męża. Na końca obmyła mu stopy powędrowała myślami ku tej nocy, gdy Merrick spał z nią po raz pierwszy, twierdził, iż stał się jej właścicielem, przypomniała sobie, jak porównywała ich palce u stóp. Teraz również na nie spojrzała i poczuła przenikliwy ból w piersiach. Długo nie mogła zapanować nad drżeniem rąk, a potem znów obmyła ostrożnie twarz i szyję Merricka. Wyżęła szmatkę, odwróciła się i dotknęła delikatnie ustami jego ust Oddychał. Czuła smak jego oddechu. Pierś unosiła mu się i opadała miarowo, lecz nieznacznie - jakby było w niej niewiele powietrza. Odnosiła wrażenie, że Merrick zasnął głęboko i nie zamierza się już obudzić. Bała się oderwać od niego wzrok, bo myślała, że jeśli się na to odważy, mąż przestanie oddychać. Powoli uciekało z niego życie. Zaczęła pieścić powoli jego rękę, a potem splotła razem ich palce i przywarła do Merricka tak, jakby za wszelką cenę próbowała go zatrzymać. Myślała irracjonalnie, że dopóki się dotykają, mąż nadal jest przy niej i żyje. - Merricku - szepnęła, czując potrzebę, by wypowiedzieć głośno to imię. - Kocham cię, kocham cię. Nie opuszczaj mnie. Walcz, rycerza. Proszę. Nie poddawaj się w tej najważniejszej bitwie. Zrób to dla mnie. Dla nas. Proszę. 307

CUDA JILL BARNETT

Przycisnęła jego rękę do serca w rozpaczliwej nadzie, że doda mu w ten sposób sił. Im dłużej tak siedziała, tym bardziej, zaczynała wierzyć w to, co mówili inni - nie mogła go odzyskać. Uścisnęła jego rękę i popatrzyła mu w twarz. Nawet się nie poruszył. Zaczęła płakać. Łzy spływały jej po policzkach, z piersi dobywał się szloch. Tych łez nie potrafiła odnaleźć wcześniej. Ani wówczas, gdy Merrick utkwił w pułapce, ani też wtedy, gdy wszyscy kopali jak szaleni, byle tylko wydobyć go z błota. W tamtych strasznych chwilach zabrakło jej ł e z , gdyż bała się o niego stanowczo za bardzo, by płakać. Aż do teraz. Słyszę cię, kochanie. Jesteś tak daleko - panna zamknięta w wieży zrządzeniem okrutnego losu, a ja nie potrafię znaleźć sposobu, by cię uwolnić. Z jakiegoś nie znanego mi powodu nie mogę się ruszyć. Rycerz, który nie moim się ruszyć. Dlaczego? Przecież walczyłem w wielu bitwach. Ale jak mam teraz walczyć, skoro nie potrafię wstać z łóżka? Ciało nie słucha moich poleceń. Nie czuję rąk ani nóg. Nie wiem, gdzie są. Nie mówię. Mam wrażenie, ze moja głowa nie należy do reszty ciała. Został mi tylko umysł. Ale przecież to nieprawda. Nadal tu jestem. Clio, nie płacz. Nie odszedłem. Służący szeptali, że pani postradała rozum, ale Clio zupełnie o to nie dbała. Wszystko dlatego, że chciała umyć Merrickowi włosy. Spłukać z nich krew i ziemię, które przypominały o tym, co rycerz musiał przecierpieć. Nie zamierzała zostawić męża w takim stanie. Umieściwszy miseczkę z ciepłą wodą na stoliku, schyliła się po szmatkę. Rozległo się pukanie do drzwi. 308

- Proszę! - krzyknęła, odgarniając włosy z twarzy. Do środka wszedł Roger. - Czy coś się stało? - spytała. Uśmiechnął się do niej serdecznie i podszedł do łóżka. Patrzył długo na przyjaciela, ale jego twarz nie wyrażała żadnych myśli. - Ktoś wspominał, że chciałaś ma umyć głowę. - Wcale się z niej nie śmiał, - Tak. - Wlała wodę do drewnianej miski. - Pomyślałem, że będzie ci potrzebna pomoc. Podniosła na niego wzrok. - Dziękuję. Możesz go trochę unieść? O, tak... Gdy Roger podtrzymywał Merricka, Clio zmoczyła mężowi włosy i dopóty wcierała w nie mydło, dopóki nie zaczęły lśnić jak skrzydło kruka. Gdy skończyła, odstawiła miskę i ponownie spojrzała na Rogera. Wytarł przyjacielowi głowę. Dostrzegłszy spojrzenie Clio zarumienił się nagle, jakby ze wstydu, i wręczył jej ręcznik. - Proszę. Chyba ty powinnaś to zrobić. Uśmiechnęła się. - Dziękuje. Wzruszył ramionami, nadal nie odrywając wzroku od Merricka. - Nic nie zrobiłem. — Odwrócił się do odejścia. - Roger? - Nie dziękowałam ci z tego powodu. - Machnęła ręką nad mokrymi włosami męża. - Cieszę się, że tak się o niego troszczysz. Roger skinął głową i wyszedł bez słowa. Przymknęła powieki i położyła głowę na łóżku. Dopiero gdy się obudziła, zauważyła otwarte oczy Merricka.

CUDA

42

Natychmiast potem sprowadzono lekarzy z Londynu. Merrick już się przebudził. A przynajmniej tak wyglądał. Czasem nawet otwierał oczy. Gdy się go podnosiło, poruszał kończynami. Przełykał płyny takie jak zupa, woda czy wino. Załatwiał potrzeby fizjologiczne. Ale nie mówił. W jego oczach nie było życia. Clio stała przy łóżku i patrzyła na lekarzy. Chcieli przeprowadzić trepanację czaszki. Trepanacja. Wyjaśnili jej od niechcenia, że muszą wywier­ cić Merrickowi dziury w głowie, by uwolnić jego mózg. Nie wierzyła własnym uszom. - Oszaleliście? - Jesteś kobietą, pani, i już choćby z tego powodu nie 310

rozumiesz tak skomplikowanych zagadnień. - Doktor przy­ słany przez Edwarda okazał się, niestety, pompatycznym idiotą. - Czegóż to nie jestem w stanie zrozumieć? - Szkoda każdego słowa. - Medyk roześmiał się. - Król życzył sobie z pewnością, żebyś mi to wszystko wyjaśnił. Chyba się nie mylę, prawda? Lekarz zarumienił się po uszy. Najwyraźniej sobie nie życzył, by mu przypominano, kto go przysłał. Wydał głębokie westchnienie i Clio pomyślała, że chętnie zrobiłaby tę trepana­ cję właśnie jemu. - Lord ma uszkodzony mózg. - Jeden z pięciu asystentów medyka wyjął miarkę i wskazał ją Clio. - Co to jest? - Zmierzyłem jego włosy, pani. - Wiadomo przecież, że włosy wyrastają z mózgu - wyjaś­ nił drugi takim tonem, jakby Clio została chirurgicznie pozbawiona tego organu. Pierwszy nadal bawił się miarką. - Z moich pomiarów wynika, że lordowi prawie nie rosną włosy. A to świadczy o uszkodzeniu mózgu. Złożyła ręce na piersiach. - Przecież go ostrzygłam. W ten sposób łatwiej utrzymać czystość. Mężczyźni zbili się w ciasną kupkę i zaczęli coś szeptać. - Mówię wam, że trepanacja nie jest konieczna. Włosy rosną znakomicie. Lekarz i asystenci wymienili miedzy sobą znaczące spoj­ rzenia. Najwyraźniej jej nie wierzyli i myśleli, że nic nie rozumie. Na jedną, krótką chwilę ogarnęły ją wątpliwości A jeśli ci mężczyźni mają rację? Niech Pan Bóg się nad nią zlituje... 311

CUDA. JILL BARNETT

Popatrzyła twardo na tych szaleńców; którzy chcieli wiercić dziury w głowie jej męża. Nie! - krzyczał rozum. Nie! - Wyjdźcie — powiedziała krótko. - Ależ, pani. Przysłał nas tutaj król we własnej osobie. Pragnie, by lord Merrick miał jak najlepszą opiekę. - Nie sadze, by Edward chciał wiercić dziury w głowie; najlepszego przyjaciela. Prosiłam, żebyście wyszli. Tydzień później pojawił się kolejny lekarz. Medyk wydawał się Clio całkiem sympatyczny, dopóki nie weszła do komnaty i nie zastała Merricka oblepionego przez pijawki. Ruszyła w kierunku łóżka niczym wściekły byk i zerwała obrzydliwe stwory z ramienia Merricka. - Nie wolno wam go tknąć. — Cisnęła oślizłymi pierś­ cienicami w lekarza. - Nie będziecie mu wiercić dziur w głowie ani obkładać go robakami. Koniec! Rozumiesz? - Chciała potrząsnąć medykiem, ale ten zdążył się w porę uchylić. - Wynoście się stąd wszyscy! - krzyknęła. Czas nabył dziwne; cechy — zima zapanowała na stałe i zamarzła. Clio wykonywała codzienne czynności - kąpała Merricka co rano, karmiła go i ubierała. Spędzała z nim mnóstwo czasu, a w słoneczne dni - przy pomocy Rogera i Isambarda - wynosiła męża na powietrze. Raz posadziła go nawet na rumaku wojennym. Chciała zrobić wszystko, co tylko możliwe, by tylko Merrick do niej wrócił. Czuła się tak mocno z nim związana. Tak mocno.

312

Kiedy już nie mogła tego wytrzymać, pomyślała o codzien­ nych, przyziemnych sprawach — gobelinach, które należało wytrzepać, głodnych psach czekających na strawę i brudnych ubraniach do wyprania. Należało również zająć się ubojem i nasolić mięso. Clio skupiła się na codziennych obowiązkach. Wykonując te prozaiczne czynności nie musiała myśleć, więc nie musiała również czuć. Walczyła ze straszliwym cierpieniem na swój własny sposób. Walczyła codziennie, co godzinę, w każdej minucie. Gdyby bowiem choć na chwilę zaprzestała tych wysiłków, zwinęłaby się po prostu w kulkę i pozwoliła, by ją wchłonął cały ogrom udręki. Zaczęła sypiać z mężem w jednym łóżku. Pragnęła być blisko. Kładła mu głowę na piersiach, by wschłuchiwać się w bicie jego serca. Dzięki temu zyskiwała nadzieję i miała o co się oprzeć, choć cały świat wymknął się jej spod kontroli. Niejednokrotnie wspominała przeszłość, czasy, gdy nie znała Merricka - rycerza, który zapomniał o niej na tyle długich lat. Doznawała głębokiego uczucia wstydu i upokorzenia Wszak tyle razy martwiła się o przyszłość, ale czegoś podobnego nigdy nie przewidziała. Merrick był z nią tylko ciałem i oddechem, ale nie umysłem i duszą. - Twoje serce nadal bije, kochany - wyszeptała pewnej nocy. — Wiem to. I czuję. Jak zwykle czekała na odpowiedź, ale nadaremnie. - On przecież jest tutaj, jest tutaj - szepnęła, kładąc mu głowę na piersiach. - Ale dlaczego, na miłość boską, dlaczego nie zdaje sobie z niczego sprawy?

313

CUDA JILL BARNETT

Słyszę cię, słyszę. I wiem, te pewnego dnia w komnacie zapachniało różą, którą muskałaś mi usta i nos. Pamiętam, że Ja pieściłem cię tak samo w noc po naszym weselu. Czasem czuje twój dotyk - tak jak teraz, gdy położyłaś mi głowę na piersiach. Czuję twoje łzy. I twój ból. Nie znikłaś Z mego serca. I nie chcę cię opuścić. Pragnę zostać. I znowu cię kochać. Naprawdę tego pragnę, ale jakoś nie potrafię wrócić. Próbuję, ale nadal jesteś zbyt daleko. Proszę cię, Clio, nie poddawaj się. Spadł pierwszy śnieg. Ale życie na zamku toczyło się nadal swoim torem, gdyż ludzie Merricka bardzo dobrze go znali Wiedzieli, jakie zwykle wydawał im polecenia, toteż potrafili sami sobą pokierować. Nawet Tobin dojrzał. Traktował Bęca i Paca z szacunkiem i wymagał tego samego od innych giermków. I podobnie jak Merrick potrafił się zdobyć na wiele cierpliwości Tobin de Clare wyrósł, ale nie tylko fizycznie. Nabrał człowieczeństwa. Stracił młodzieńczą arogancje i stał się człowiekiem. Spędzał wiele czasu z Merrickiem - najpierw płakał przy jego łóżku, a potem przemawiał do niego cicho, tak jak czyniła to Clio- A ona w końcu polubiła Tobina i innych giermków, którzy gromadnie odwiedzali swego pana. Przyzwyczaiła się również do brata Dismasa, jego lekarstw, Świętych olejków, modlitw i mszy za lorda. Opowiadała mu o swojej matce i na podstawie własnych wyobrażeń usiłowała odtworzyć fragmenty z dzieciństwa Merricka. Ale nadal nic się nie działo. Mijał dzień za dniem, aż 314

skończyła się zima i nadeszła wiosna. W życiu Clio zmieniała się tylko pogoda. Pewnego jasnego wiosennego dnia świeciło słońce, a ptaki siedziały na parapetach. Cyklop zwinął się w kulkę obok Merricka i cały Świat wyglądał ślicznie. Ledwo Clio się obudziła, od razu wyczuła, że coś jest nie w porządku. Dokuczał jej tępy ból, warczała na służących i miała do wszystkich pretensję. Później ucichła, straciła apetyt i zamknęła się w pokoju z Merrickiem. Usiadłszy na łóżku, zaczęła rozczesywać włosy tak. jakby celowo zamierzała zadać sobie cierpienie, W końcu grzebień zaplątał się jej w srebrzyste pasma, więc wstała ze złością, wyszarpnęła go brutalnie i cisnęła o ścianę. Misternie rzeźbione cacko z kości słoniowej pękło na pół. Popatrzyła bezmyślnie na grzebień. A potem zaczęła wspo­ minać, jak kiedyś Merrick ją czesał. Tym samym grzebieniem. Poskładała pospiesznie kawałki, przycisnęła je do siebie i rozpłakała się żałośnie. Łkając rozdzierająco, usiadła na podłodze, kołysząc się tam i z powrotem. W oddali, tuż po zachodzie słońca, błysnęło światło. Wstała wiec i podeszła do okna, otworzyła je i wyjrzała na wschodnie wzgórza. To były ogniska. Wspaniałe ogniska. Wielkanoc. Przymknęła oczy. Wielkanoc. Ich dziecko miało się narodzić około Świąt Wielkanocnych. Córka, jakiej nigdy nie będzie miała. Zerknęła na pęknięty grzebień. Ów grzebień stał się bowiem symbolem jej życia, które również było złamane. Rodzice, dziecko, mąż. Utraciła wszystkich. Podeszła do łóżka. Merrick miał otwarte oczy i puste spojrzenie. 315

JILL BARNETT

- Obudź się! Nawet nie drgnął. - Niech cię cholera, zbudź się! Chwyciła go za ramiona i mocno potrząsnęła. - Wstawaj! Nie dam sobie rady sama! Nasze maleństwo! Straciliśmy córkę! Nie możesz mi tego zrobić! Nie pozwolę! Obudź się, słyszysz! Jesteś moim mężem. Chcę mieć z tobą dzieci. Jesteś mi to winien. Jedno z niebieskimi oczyma i temperamentem j Merrick! Płakała za córeczką, mężem, matką, ojcem i innymi którzy ją opuścili W końcu ochrypła od krzyków i szlochów. Wtedy zaczęła rzucać wszystkim, co nawinęło się jej pod rękę. Zdzierała gobeliny ze ścian, łamała meble, tłukła wazony. Wreszcie - nieco uspokojona — stanęła na środku pokoju z falująca piersią, drżącymi rękami. Nadal łkała i nie mogła się uspokoić. Popatrzyła na swe puste dłonie i rzuciła się na łóżko, obejmując Merricka ramionami. - Merricka, mój Merricku, tak bardzo cię potrzebuję - szeptała, aż w końcu zapadła w sen. - Co ten cholerny kot robi na moim łóżku? Clio leżała przez chwilę, nadal nie całkowicie obudzona. Czuła przy sobie ciepło piersi Merricka - tak samo jak zawsze. Westchnęła i przesunęła dłoń wyżej, by dotknąć jego serca. - Kobieto! Nie odwracaj uwagi od tematu. Zadałem ci pytanie. Boże! Miała omamy! Lord Zrzęda! Usłyszała koci pisk i głuchy łomot. - Cyklop, co się dzieje? 316

CUDA

Kot stał na podłodze z wygiętym grzbietem i wyciągniętymi pazurami. Syczał na coś ponad ramieniem dziewczyny. - Mówiłem ci, żebyś trzymała go z daleka od mojego łóżka. Ten piekielnik mnie ugryzł. - Merrick zerknął na swoje ramię, a potem podniósł wzrok na żonę i spojrzenie nieco mu złagodniało. Wyciągnął rękę, by dotknąć policzka Clio. -Płaczesz.. Skinęła głową, niezdolna, by się odezwać. - Chodź tutaj. - Przytulił ją mocno i poklepał po ramieniu. - Wróciłeś, Boże, wróciłeś... Popatrzył jej prosto w oczy. - Nigdy nie odszedłem. Nie mógłbym cię opuścić. Przecież sama mówiłaś, że mnie potrzebujesz. A potem ją pocałował. Całuję ją. Ma otwarte usta I jestem pijany Bez piwa Staroegipska Pieśń harfisiy.

CUDA

EPILOG

Na narodziny pierwszego dziecka czekali trzy lata — trzy długie lata, zważywszy niecierpliwą naturę Clio. Ale pewnego pięknego dnia, gdy zakwitły czerwone maki, przyszedł na świat Edward Arthur Julius de Beaucourt. Matka koniecznie chciała obejrzeć jego palce u nóg. Merrick nigdy przedtem o czymś podobnym nie słyszał. W końcu Clio uznała paluszki pierworodnego za idealne, jak u ojca, co tylko wprawiło lorda w jeszcze większe zdumienie, gdyż małżonka zawsze wynajdowała w nim wady. W następnym dziesięcioleciu rodzina powiększyła się o kolejnych pięciu chwatów z paluszkami "jak strażnicy". Roger John miał czarne włosy i zielone oczy, podobnie jak jego najstarszy brat. Obaj byli szybcy zwinni, odważni i bystrzy. Stali się najznakomitszymi rycerzami w historii Anglii. William August i Gerald Philip - blondyni o niebieskich 318

oczach - odziedziczyli po matce cięty język. Zdecydowanie bardziej interesowała ich nauka niż turnieje rycerskie. Najmłodszych - Thomasa Marka i Griffina Davida — prze­ zywano Utrapieniem z Camrose i Wielkim Utrapieniem. Choć chłopcy różnili się miedzy sobą jak dzień i noc. w ich głowach roiło się jednak od zadziwiająco podobnych pomysłów - głównie figli. Całe lata później, gdy Merriekowi osłabł wzrok i posiwiały włosy - o co winił najmłodszych synów - a wnuki biegały całymi dniami po korytarzach Camrose - nadal pamiętał dar. jaki otrzymał od Boga przed tyloma laty. Odwrócił się i spojrzał na żonę. W jej oczach dostrzegł to samo znajome spojrzenie, a na ustach uśmiech. Nadal łączyła ich tajemna więź, a ilekroć się całowali Merrick czuł, że jest pijany bez piwa. Był najszczęśliwszym z ludzi, ponieważ Fan Bóg ofiarował mu coś znacznie cenniejszego niż złoto, bogactwo i władza. Dał mu tę kobietę - najcudowniejszy z darów.