Barnett Jill (1) Czary

Tytuł oryginału BEWITCHING Copyright © 1993 by Jill Barnett Stadler Koncepcja serii Marzena Wasilewska

Pewnego razu...

Redaktor Zofia Skorupińska Ilustracja na okładce Robert Pawlicki Projekt okładki FELBERG Skład i łamanie

FOTOTYPE MILANÓWEK

For the Polish translation Copyright © 1995 by Bożena Stokłosa For the Polish edition Copyright © 1995 by Wydawnictwo Da Capo Wydanie I ISBN 83-866ll-60-X Printed in Germany by ELSNERDRUCK - BERLIN

Lubię rozgardiasz... Bardziej zniewala mnie niż sztuka, Co w pedanterii piękna szuka. R. Herrick Rozkosz w rozgardiaszu tłum. S. Barańczak

Dla wtajemniczonych działy się czary, ale dla zwykłych śmiertelników to była tylko burza, choć gwałtowna i groźna. Nocne niebo rozdzierały błyskawice, a wśród grzmotów i pioru­ nów skłębiona szara woda Sound of Mull u wybrzeża Szkocji z piekielnym hukiem uderzała w potężne granitowe skały, obryzgując pianą urwisko, na którym wznosił się zamek Duart. Stał tu od sześciuset lat, a przez pięć wieków stanowił twierdzę rodu MacLeanów oraz miejsce gościnne dla ich krewnych z rodu MacQuarriech. Bitwa na Culloden Moor przed sześćdziesięciu siedmiu laty zmieniła wszystko. Opór Szkotów na posępnym, podmokłym wrzosowisku przyprawił MacLeanów o wielkie straty, a zamek przeszedł w ręce angielskiego rodu, który najwyraźniej nie potrafił docenić potęgi twierdzy, ponieważ stała pusta. Było tak przynajmniej na pozór. W tej chwili rozbrzmiewał tu huk piorunów i fal. Dla zwykłych śmiertelników oznaczał wyłącznie walkę rozszalałych żywiołów, podczas gdy wtajemniczeni wyznawcy starożytnych wierzeń wiedzieli, że dzieje się coś więcej. To był czas czuwania czarownic. One naprawdę tu żyły, choć

7

JlLL BARNETT

CZARY

różniły się między sobą, tak jak ród MacQuarriech różnił się od rodu MacLeanów. Historia MacQuarriech jest bolesna, a zaczęła się setki lat przed dzisiejszą burzliwą nocą, gdy protoplasta rodu przybył do miejsca, które leży na południu Anglii, na święto wiosennego zrównania dnia z nocą. Na rozległej równinie wznosiła się tam masywna kamienna świątynia, gdzie spotykali się czarownicy i czarownice, żeby demonstrować sobie nawzajem swoje moce. Zgodnie z wyrokami wróżb przodkowi rodu MacQuarriech przypadł wówczas upragniony przez wszystkich zaszczyt wy­ czarowania kwitnących róż - najbardziej cenionych wiosennych kwiatów. Ale najpierw pozostali czarownicy i czarownice zgro­ madzili się pośrodku świątyni i za pomocą swej magii przywrócili zimową ziemię do życia. Widok, jaki się ukazał, był godny zobaczenia, ponieważ podmokła ziemia momentalnie pokryła się trawą i rozzłociła kwiatami laku wonnego, jaskrami oraz mlecza­ mi, a gałęzie brzóz utonęły w srebrzystym listowiu i zazieleniły się korony smukłych olch. W chwili nie dłuższej niż wymaga wypowiedzenie zaklęcia czy wykonanie magicznego gestu po­ wróciły do życia dęby, jesiony i wiązy. Rześkie poranne powietrze nasyciło się zapachem jaśminu, pierwiosnków i lawendy. Krążyły w nim roje ptaków i owadów. Po wielu ponurych miesiącach martwej ciszy słychać było śpiew skowronków, bzyczenie pszczół, gruchanie gołębi. Nagle nastała wiosna. Teraz przyszła pora na występ MacQuarrie'a. Tłum rozstąpił się, gdy czarownik zmierzał ku środkowi świątyni. Zrobiło się cicho jak makiem zasiał, ponieważ każdy w podnieceniu oczeki­ wał na ten szczególny moment. Najpierw MacQuarrie koncent­ rował się przez długą chwilę w milczeniu, po czym skierował dłonie ku ciężkiemu kamiennemu sklepieniu i pstrykając palcami wykonał gest zaklęcia. Nie rozkwitła żadna róża, lecz świątynią wstrząsnęła straszliwa eksplozja, tak że mury i dach wyleciały w powietrze. Kiedy kurz opadł, a zebrani zerwali się z posadzki, świątyni już nie było. Pozostały po niej zaledwie szczątki łukowatych bram. Zwykłych śmiertelników ruiny te, które nazywają Stonehenge, napawają

lękiem, lecz czarownice całego świata na wspomnienie tej nazwy i tego dnia potrząsają zawiedzione głowami i mamroczą o hańbie ciążącej na rodzie MacQuarriech. Roku pańskiego tysiąc osiemset trzynastego w Szkocji były zaledwie dwie czarownice - jedna z rodu MacLeanow, a druga z... MacQuarriech. W tę burzliwą noc, kiedy morskie fale z hukiem uderzały o brzeg wyspy Muli, a nad ruinami zamku, który stanowił niegdyś przedmiot dumy, górując na stromym skalnym cyplu, szalała ulewa, i gdy zwykli mieszkańcy tej maleńkiej wyspy kulili się przy ogniu, wsłuchując w odgłosy nieba, obie czarownice uprawiały czary.

8

9

Joyous Fiona MacQuarrie pochyliła się, żeby zebrać z podłogi komnaty w wieży porozrzucane księgi. Przeguby jej dłoni zdobiły złote bransolety, które pobrzękiwały niczym dzwoneczki, za­ głuszając pełną napięcia ciszę. Joy cieszyła się z powodu tego hałasu, ponieważ dawał jej upragnioną chwilę wytchnienia od stale ją strofującej, gniewnej ciotki MacLean. Nie patrząc w jej stronę, chwyciła pod pachę kolejną księgę. - Poszło zaledwie o sylabę - mruknęła, podnosząc następny tom i pobrzękując bransoletami. Gdy tylko spoczęły na moment spokojnie na nadgarstkach, do uszu Joy dotarło wyraźne, energiczne stąpanie. Rozpoznała chód ciotki i zerknęła na trzymane pod pachą księgi; skrzywiła się, udręczona, ciotka zaś skrzyżowała ręce i potrząsając złotymi włosami spoglądała na nią z oburzeniem. Najgorsze było to, że z wyrazu ust starszej pani wynikało, iż znowu zaczęła odliczać. Serce Joy zamarło. Po raz kolejny nie udało się jej dobrze wykonać zaklęcia. Westchnęła w poczuciu porażki i odłożyła księgi na wiekowe dębowe półki. Przysunęła do stołu na kozłach, stojącego pośrodku komnaty, rozchwiany drewniany zydel i ciężko usiadła. Podparła dłonią podbródek, czekając aż ciotka odliczy do stu. Miała nadzieję, że skończy się na tej liczbie. Zwinny kot o futrze tak białym jak świeży śnieg w Highlandzie wskoczył jednym susem na blat i zaczął spacerować wokół trzech

JlLL BARNETT

CZARY

spatynowanych przez czas mosiężnych lichtarzy. Przyćmione światło świec otulało wysłużony dębowy stół złotym blaskiem, a ogon kota rzucał na porysowany blat zagadkowe cienie. Joy, zaintrygowana ich kształtami, próbowała przełożyć je na wymyś­ lone na poczekaniu symbole, popuszczając wodze fantazji, co zdarzało się jej często. Wyprawy w świat wyobraźni stanowiły jej problem jako czarownicy, ponieważ utrudniały koncentrację. Ten kot, imieniem Gabriel, był towarzyszem ciotki, wcielonym w zwierzę duchem, powołanym, by służyć czarownicy i bronić jej w razie potrzeby. Joy zerknęła na swojego towarzysza, gronostaja Beelzebuba, który również miał śnieżnobiałe, zimowe futro, upstrzone czar­ nymi plamkami tylko na ogonie i łapach. Jednak pokaźny brzuch upodabniał go raczej do ociężałego królika, nie pozwalając dostrzec w nim równie zwinnego jak kot kuzyna łasicy. Wszystko wskazywało na to, że jak zwykle, śpi. Joy westchnęła. Beezle był jedynym zwierzęciem, które chciało zostać jej towarzyszem, ponieważ koty takie jak Gabriel zachowywały się wobec czarow­ nic nie panujących w pełni nad magią wyniośle i nieprzyjemnie, wcale nie pragnąc się z nimi wiązać. Również sowy były zbyt mądre, by się sprzymierzać z kimś tak nie na miejscu jak Joy. Ropuchy zaś po jednym spojrzeniu odskakiwały od niej z re­ chotem. Stary, niezdarny Beezle sapał przez sen, ale spoglądając na jego podkurczone łapy, Joy przypominała sobie, że ma kogoś bliskiego, nawet jeśli jest to tylko gronostaj. Może wyczuwając jej myśli, otworzył leniwie oko i patrzył na nią, jakby ze stoickim spokojem oczekiwał na kolejne nieszczęście. Wyciągnęła rękę, żeby go podrapać po miękkim brzuchu i natychmiast wywróciła filiżankę z ostygłą herbatą z owoców dzikiej róży. Gabriel syknął i błyskawicznie odskoczył od rozlewającego się po blacie płynu, lecz Beezle nie potrafił się poruszać tak szybko, a w ogóle rzadko się poruszał, więc zaraz znalazł się w kałuży herbaty. Zamrugał oczami i widząc, że płyn moczy jego białe futro, posłał Joy spojrzenie równie nieprzyjemne jak spojrzenie ciotki. Otrząsnął się, rozpryskując herbatę po

całym blacie, niezdarnie przedostał się na suche miejsce i opadł ciężko na stół, po czym przekoziołkował, wystawił łapki, tłuściutki biało-różowy brzuch, i zagapił się w sufit. Joy, bębniąc palcami po blacie, zastanawiała się, czy zwierzęta potrafią odliczać, ponieważ Beezle otworzył pyszczek, najpierw głośno sapiąc, a potem chrapiąc. Ostatecznie doszła do wniosku, że odliczają podczas snu. - I co ja mam z tobą począć? - przemówiła nareszcie ciotka, gdy dwukrotnie odliczyła do stu. Traktowała Joy surowo, jednak w jej głosie brzmiała troska, której źródło stanowiła niemal macierzyńska miłość. Ale to tylko pogarszało samopoczucie dziewczyny, gdyż naprawdę zależało jej, by po mistrzowsku władać magią, zarówno ze względu na nieustające wysiłki ciotki, jak i z powodu własnych ambicji. Była zrozpaczona, że wciąż jej się nie udaje. W milczeniu przejechała palcem po zakurzonym stole i podniosła wzrok na swoją opiekun­ kę i mentorkę. - Czy rzeczywiście jedno słowo może zaprzepaścić wszystko? - próbowała się bronić. - Każde pojedyncze słowo jest niezwykle ważne. Zaklęcie należy wypowiadać dokładnie, ponieważ część mocy pochodzi z głosu. - Ciotka odetchnęła głęboko i założyła ręce do tyłu. - Reszta to już sprawa doświadczenia. I koncentracji! - Zaczęła krążyć wokół okrągłej komnaty, a jej silny głos odbijał się od murów wieży niczym muzyka dud w Highlandzie. Nagle za­ trzymała się, spojrzała na Joy i wydała jej polecenie: - Skup się i patrz na mnie. Stanęła po lewej stronie siedzącej przy stole dziewczyny i uniosła w górę smukłe ręce. Złote nici, którymi została wyhaftowana jej jedwabna suknia, zamigotały w świetle świec jak wyczarowane przez zaklęcie iskierki. Joy wstrzymała oddech. Na tle nocnego nieba, widocznego przez okno w wieży, wysoka i spowita złotym blaskiem ciotka wyglądała jak bogini. Jej proste włosy, które opadały na fałdzistą suknię, sięgając aż do kolan, również miały barwę złota, a skóra o nieskazitelnej jasnej karnacji wydawała się w przytłumionym świetle świec wiecznie

10

11

JlLL BARNETT

CZARY

młoda. Suknia ciotki była biała, ale ta biel nie miała nic wspólnego z barwą bawełny czy owczego runa. Połyskiwała jak gwiazdy i słońce, jak błyskawice i diamenty. W komnacie świstał zimny szkocki wiatr. Płomyki świec migotały, a ostra woń rozgrzanego łoju mieszała się z zapachem nocnej ulewy i słonych morskich fal. Na granitowych murach cienie kołysały się w tanecznym korowodzie. Docierały tu odgłosy wzburzonego morza, rozbijającego się o ostre przybrzeżne skały, i zawodzenie mew, które schroniły się przed burzą pod okapami wieży. Lecz nagle, w ułamku sekundy, wszystko ucichło. - Przyjdź tutaj! - zawołała głębokim głosem ciotka. Magia zaczęła działać niczym jakaś pobudzona nagle do życia siła, potężna, a zarazem poddana kontroli. Operowała teraz przy dębowych półkach, gdzie stały stare i ciężkie, oprawione w skórę tomy. Wielka brązowa księga, popękana i wystrzępiona, powoli wysunęła się z półki, odwróciła w powietrzu i poleciała w kierunku ciotki, unosząc się w pobliżu, dopóki czarownica nie opuściła ramienia i nie wskazała stołu. Wtedy liczący sobie trzy tysiące stron tom pofrunął tam jak piórko i spoczął na blacie. - Gdy ty to robisz, wszystko wydaje się takie łatwe - powie­ działa Joy, podpierając dłonią podbródek. - Bo to jest łatwe. Po prostu trzeba się skupić - odparła ciotka, odkładając księgę na półkę. - Teraz ty spróbuj. W ciemnozielonych oczach dziewczyny malował się praw­ dziwie szkocki upór. Wstała, odetchnęła głęboko i przymknęła powieki, po czym z przejęciem godnym czarownicy, która ma zaledwie dwadzieścia jeden lat, wyrzuciła w górę dłonie, tak że bransolety poszybowały w powietrze jak stadko mew. Na dźwięk uderzającego w mury metalu skrzywiła się boleśnie i otworzyła oczy. - Zapomnij o bransoletach! Skoncentruj się... Skoncentruj. Skupiała się, jak potrafiła, ale nic się nie wydarzyło. Jeszcze mocniej zacisnęła powieki. - Joyous, wyobraź sobie lecącą księgę. Wykorzystaj wewnęt­ rzne widzenie. Pamiętała, w jaki sposób ciotka wykonała gest zaklęcia, więc

jeszcze raz energicznie wyrzuciła w górę ramiona i z determinacją uniosła twarz. Jej gęste rozwichrzone włosy o barwie futra norki rozfalowały się wokół ud. Otworzyła oczy i wyciągnęła dłonie wyżej, a następnie wzięła głęboki oczyszczający oddech. - Przyjdź do mnie! - rozkazała. Księga drgnęła, ale przesunęła się tylko o kilka centymetrów. - Skup się! - Przyjdź do mnie! - Rozstawiła szeroko palce i zagryzła wargi. Zaczęła powoli opuszczać ręce. Znowu zamknęła oczy, wyobrażając sobie lecącą w jej stronę i krążącą wokół niej księgę. Gdy uniosła powieki, stwierdziła, że gruby tom zsuwa się z półki. Ponowiła rozkaz bardzo głębokim głosem. Zdecydowana za wszelką cenę zmusić księgę do ruchu, pstryknęła palcami, chcąc nadać mu szybsze tempo. Uszczęśliwiona spostrzegła, że tom błyskawicznie zmierza w jej kierunku. Pochyliła głowę, by uniknąć nagłego zderzenia, i krzyknęła: - O mój Boże! Tom przeleciał obok Joy, jakby go unosiła trąba powietrzna, a zaraz po nim zaczęły koło niej przemykać inne księgi, porywane z półek z siłą morskiego odpływu. Wkrótce same półki oderwały się ze straszliwym hukiem od ścian i zaczęły coraz szybciej fruwać po komnacie, wirując i zataczając kręgi. Z lewej strony Joy przemknął powyginany cynowy ceber, który zaraz uderzył o podłogę, a z prawej przeleciała miotła. Trzy zydle pląsały przez chwilę w powietrzu, po czym spadły na szklany dzban, rozbijając go w drobny mak. Inne meble najeżdżały z trzaskiem na mury, rozsypując się w drzazgi, płonące świece zaś unosiły się coraz wyżej. W komnacie jęczał i zawodził porywisty wiatr. Joy w geście obrony ukryła twarz w dłoniach i pochyliła się do przodu. Właśnie przeleciała tuż obok niej filiżanka, a do jej uszu dotarło przeraźliwe miauknięcie kota i tupot wielu zwierzęcych łap. Kątem oka spostrzegła wirujące w powietrzu bryły węgla, które wydostały się z kubła. Usłyszała królewski pomruk ciotki. - Szczury! - Na widok setki szarych gryzoni, wspinających się po murach, wyskakujących z roztrzaskanych mebli i biegają­ cych jak oszalałe, zasłoniła dłonią usta. Nagle wicher zaczął się uspokajać, aż ucichł zupełnie. Słychać

12

13

JlLL BARNETT

CZARY

było tylko chrobot szczurów i tłumione pokasływanie ciotki. Joy wyprostowała się i odwróciła w jej stronę. Pani MacLean podnosiła się spod dwustuletniego tronu, odpędzając pył węglowy, który zdążył pokryć jej twarz. Rzuciła w stronę rozbieganych po zrujnowanym wnętrzu gryzoni złowrogie spojrzenie i pstryknęła smukłymi palcami, strząsając z nich przy okazji czarny pył. Szczury zniknęły. Gabriel znowu miauknął przeraźliwie i niczym czarna kula pomknął do swej pani, kryjąc się pod jej suknią i strząsając z niej pył węglowy na deski podłogi. Przez chwilę słychać było tylko sapanie Beezle'a, który leżał spokojnie na stole i spał. Wyglądało na to, że przespał całe zajście. Pod wpływem pełnego napięcia, ale i desperacji, spojrzenia ciotki Joy poczuła się tak, jakby dźwigała na ramionach jakieś nieznośne brzemię.

ścianie. Księgi spoczywały na półkach tak równo jak ustawieni w szyku angielscy żołnierze. Biało-złote barwy ciotki, jej ciało, włosy i suknia wyglądały nieskazitelnie. Jasno dała do zrozumie­ nia, że Joy potrzebuje kogoś, kto naprawiałby szkody, jakie wyrządza jej nieudolna magia. Dziewczyna mieszkała z ciotką od piętnastu lat i chciała skorzystać z nadarzającej się okazji życia na własną odpowiedzialność. Gdyby była sama, może nauczyłaby się panować na swoją mocą. Może nie czułaby takiego napięcia, ponieważ nie byłoby koło niej nikogo, komu mogłaby sprawić zawód. Bardzo boleśnie przeżywała swoją osobliwą zdolność rozczarowywania tych, na których jej najbardziej zależało. Stała teraz przed ciotką, rozpaczając z powodu porażki i zadręczając się poczuciem winy, wyzuta z wiary w spełnienie nadziei.

- Tak mi przykro - szepnęła. W jej wpatrzonych w ciotkę zielonych oczach malowało się poczucie winy. - Joyous, nie mogę cię zostawić bez opieki. Nie mogę. - Znowu strząsnęła z dłoni pył węglowy i ogarnęła spojrzeniem zniszczone wnętrze. - Nie miałabym czystego sumienia, gdybym pozwoliła ci mieszkać samej w Anglii przez dwa lata. - Przez chwilę w zamyśleniu dotykała pobrudzonym palcem ust. - Oczy­ wiście, Anglicy zasłużyli sobie na to po bitwie na Culloden Moor... - Nie dokończyła, rozglądając się z oburzeniem po komnacie i potrząsając głową. - Jednak nie. Już są obarczeni obłąkanym królem oraz regentem, który wolałby bawić się niż rządzić. - Ale... - Nie. - Ciotka uciszyła Joy gestem dłoni. - Wiem, że masz jak najlepsze intencje, ale one nie zapewnią ci panowania nad tym wszystkim. - Pomachała ręką, wskazując bałagan w pokoju, potrząsnęła głową i oznajmiła: - Ktoś musi nad tobą czuwać, moja droga. Uniosła w górę okopcone sadzą dłonie i pstryknęła palcami. Komnata powróciła do normalnego wyglądu. Wszystkie krzesła i zydle oraz stół znalazły się na swoich miejscach, dzban znowu był cały, a miotła i ceber stały, jak zwykle, przy północnej

Wraz z wyborem ciotki do rady czarownic i czarowników oraz jej spodziewanym wyjazdem do Ameryki Joy mogła być w końcu sama, na co oczekiwała z entuzjazmem. Zamek Duart został wydzierżawiony grupie lekarzy z Glasgow, którzy zamierzali opiekować się tu kalekimi i umysłowo chorymi uczestnikami wojny z napoleońską Francją. Dwuletni okres nieobecności ciotki w kraju Joy chciała spędzić w Surrey, w domu babki ze strony matki. Była pewna, że w tym czasie nauczy się panować nad magią. Potrzebowała tylko przekonać o tym ciotkę, która ponadto nigdy nie dowiedziałaby się o ewentualnych pomyłkach wycho­ wanki. - Jeśli potrzebuję czyjejś ochrony, to dlaczego nie powierzyć jej duchowi opiekuńczemu? - wytoczyła ostatni argument. - Po tych słowach rozległ się koci pisk i Gabriel czmychnął spod sukni ciotki, kuląc się pod kufrem, tak że w mrocznej komnacie tylko para czujnych niebieskich oczu zdradzała jego kryjówkę. Widząc to Joy dodała, spoglądając na Beezle'a, który właśnie się przekręcił i parsknął przez sen: - Oczywiście mojemu duchowi opiekuń­ czemu. Czy nie jest powołany do sprawowania pieczy nad czarownicą? - Joyous, jedyną rzeczą, jakiej potrafi pilnować ten leniwy gronostaj, jest sen. Ty chyba naprawdę nie umiesz się skoncent­ rować...

14

15

JlLL

BARNETT

- Poczekaj! - Przerwała jej nagle pełna nadziei dziewczyna. - Mam pewien pomysł! - Popędziła do pogruchotanego sekretarzyka i przetrząsała jego zawartość. W końcu okręciła się na pięcie, trzymając w dłoniach papier, pióro, czarną szkatułkę ze stalówkami oraz pękaty słoiczek tuszu. - Zapiszę sobie magiczne słowa, żebym mogła je widzieć czarno na białym. Przekonasz się, że po tym potrafię się skoncentrować. Jestem tego pewna. Proszę... Daj mi jeszcze jedną szansę. Ciotka spoglądała na swoją podopieczną przez długą, pełną napięcia chwilę. - Proszę - powtórzyła błagalnym szeptem Joy, patrząc w pod­ łogę i wstrzymując oddech. W myślach powtarzała słowa: Daj mi ostatnią szansę. Proszę... Proszę... Proszę. - Dam ci jeszcze trochę czasu - zgodziła się w końcu ciotka, unosząc twarz ku górze. Promienny uśmiech rozjaśnił pobladłą twarz wychowanicy, a w jej zielonych oczach zapłonął entuzjazm. Podbiegła do stołu, usiadła na zydlu i zanurzając pióro w tuszu spojrzała na ciotkę. Joyous Fiona MacQuarrie wciąż była gotowa uczyć się magii, lecz Anglia wcale nie była gotowa na jej przyjęcie.

Szpetność upięknia, piękność szpeci; Nuże przez mgły i par zamieci W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski

Londyn, grudzień, rok 1813 W ytworny czarny powóz turkotał po mokrym bruku. Miasto spowijała gęsta mgła. Stangret najwyraźniej nie zwracał na nią uwagi, ponieważ mknął zatłoczonymi ulicami, jakby w ogóle nie obawiał się złej pogody, kolejno mijając wóz gałganiarza przy Green Park, stróża trzymającego żelazną pięścią pijaną ulicznicę, ciężkie lektyki i rozklekotane dorożki. Skręcił w St. James, gdzie latarnik zapalał pochodnią ostatnią z żelaznych latarni, i w mgnie­ niu oka tam się zatrzymał. Lokaj w zielonej liberii otworzył zwieńczone herbowymi barwami - złotem i zielenią - drzwi, zanim jeszcze czwórka zgrzanych koni stanęła całkiem spokojnie. Alec Castlemaine, diuk Belmore, przyjechał do klubu. W chwili gdy jego wypole­ rowane do połysku, długie buty dotknęły chodnika, zegar w po­ bliskim sklepie wybił piątą. Była środa, a w każdy poniedziałek, środę i piątek diuk Belmore, jeśli tylko bawił w Londynie, zjawiał się przed White punktualnie o piątej. Wszyscy wiedzieli, że pielęgnuje ten zwyczaj, określający jego styl życia. Całkiem niedawno lord Alvaney 17

JlLL BARNETT

CZARY

żartował, że jego zegarek z pewnością by stanął z wrażenia, gdyby Belmore wszedł do klubu o trzeciej. Gdy tylko usłyszano turkot czarnego powozu, odwracano szyld i zamykano piekarnię Hastona, a do księgi zakładów Boodle'a wpisano wiele zakładów dotyczą­ cych harmonogramu zajęć diuka podczas jego pobytu w Londynie. Były do przewidzenia jak pora picia herbaty w Anglii. Dziś towarzyszyli mu Richard Lennox - hrabia Downe, oraz Neil Herndon - wicehrabia Seymour. Lennox, wysoki przystojny blondyn o piwnych oczach, miał cięty dowcip, a ostatnio stał się szczególnie zgryźliwy. Herndon był niższy, szczuplejszy i rudo­ włosy. Lennox powiedział o nim kiedyś, że swoją egzaltacją mógłby wyprowadzić z równowagi nawet nieboszczyka. Obaj liczyli sobie, tak jak Castlemaine, po dwadzieścia osiem lat i byli jego towarzyszami zabaw od lat dwudziestu, a jednak nie wiedzieli, dlaczego jest taki punktualny. Ta sprawa należała do nielicznych, o które się nie spierali. Znali natomiast niepospolitą siłę Aleca i zręczność, z jaką potrafił ujarzmić każdego konia. Uważali, że jeśli czegoś pragnie, osiąga to z łatwością. Wydawało się, że potrzebował tylko pstryknąć palcami, by świat znalazł się u jego stóp. Wiele kobiet próbowało bez powodzenia podbić serce diuka Belmore. Jedyne, co osiągały, to jego rozdrażnienie. Richard i Neil byli jego najbliższymi przyjaciółmi, ale nawet wobec nich zachowywał dystans. Wkrótce po tym, jak wszyscy trzej poznali się w szkole w Eton, hrabia Downe prowokował reakcje emocjonalne u Aleca i gorliwie starał się przez wszystkie następne lata pozbawić jego twarz chłodnego wyrazu, lecz również dzisiejszy wieczór niczego pod tym względem nie zmienił. Gdy stanęli na chodniku, diuk zaczął wydawać polecenia stangretowi. Kiedy się odwrócił, wyrosła przed nim jak spod ziemi przygarbiona staruszka w zniszczonym słomkowym kape­ luszu. Ogromnym, a do tego czerwonym. Kobiecina miała na sobie wystrzępioną szarą suknię z aksamitu i niebieski szal wokół szczupłych ramion. W jednej sękatej dłoni trzymała kosz pełen świeżych kwiatów, a w drugiej rozkoszny bukiecik przybranych bluszczem fiołków.

- Niech wasza lordowska mość kupi ten śliczny bukiecik dla swojej damy. - Wasza Miłość - poprawił kwiaciarkę swym słynnym lodo­ watym tonem, który zbijał ludzi z tropu. Nie poruszyła się, wciąż unosząc ku górze pomarszczoną twarz i wpatrując się w niego szarymi oczami. Już zrobił krok, chcąc ją ominąć, ale zniewolił go słodki zapach fiołków. Zatrzymał się i w milczeniu wziął z rąk kwiaciarki bukiecik, rzucając jej pieniążek. Postanowił wręczyć kwiaty Juliet na dzisiejszym balu. Ruszył do drzwi, ale poczuł na ramieniu kościstą dłoń kobiety. - Wasza Miłość. Za jeszcze jednego szylinga przepowiem przyszłość. Alec uważał wróżby za głupstwa niegodne jego zainteresowa­ nia, więc strząsnął z ramienia rękę kwiaciarki, zamierzając odejść, lecz powstrzymał go wicehrabia Seymour, który miał opinię najbardziej przesądnego człowieka w Anglii. - Belmore, jeśli ją tak odprawisz, ściągniesz na siebie nie­ szczęście - ostrzegł. Na te słowa wchodzący do klubu hrabia Downe odwrócił się i niedbale oparł o drzwi, kładąc zdrową rękę na zwichniętej, spoczywającej na temblaku. - Rzeczywiście, będzie lepiej, jeśli jej wysłuchasz - poradził z ironicznym uśmiechem widząc, że Alec rzucił wiedźmie pół korony. - Chyba nie chcesz ściągnąć nieszczęścia na szanowany ród Belmore'ów? Diuk spojrzał na niego wyniośle i założył ręce, jakby idiotyzmy, wygadywane przez kwiaciarkę niewarte były najnędzniejszego pensa. Ale nawet i on z trudem udawał brak zainteresowania, kiedy kobieta zaczęła paplać na temat jego spraw miłosnych. Downe nieudolnie skrywał rozbawienie, podczas gdy Seymour zdawał się chłonąć każde jej słowo. - Wasza Miłość nie ożeni się z kobietą, którą wybrał. Po tych słowach Alec uznał wróżkę za obłąkaną. Wiadomość o swoim ślubie traktował jako sensację jutrzejszych gazet. Lady Juliet Elizabeth Spencer, córka hrabiego i hrabiny Worth, miała zostać żoną Aleca Geralda Castlemaine'a, diuka Belmore. Przyjęła

18

19

JlLL BARNETT

CZARY

jego oświadczyny i dyskutowano tylko drobiazgi dotyczące ich małżeństwa. Wkrótce starania Aleca o jej rękę powinny zostać uwieńczone ślubem. - A z kim się ożeni? - spytał Neil, spoglądając z przejęciem to na Aleca, to na staruszkę. - Z kobietą, którą dopiero pozna - odparła, a jej oczy dziwnie rozbłysły. Uniosła palec i oznajmiła: - Ona ma dla Waszej Miłości pewne niespodzianki. - Nie zamierzam już dłużej tego słuchać - oświadczył Alec i przeciskając się obok śmiejącego się Richarda szarpnął drzwi. - Od chwili jej poznania Wasza Miłość nigdy nie będzie się nudził! Nigdy więcej! - dobiegły do jego uszu słowa kwiaciarki, zanim zdążył zniknąć w klubie. Wszedł do hallu z takim impetem, że aż jego buty za­ skrzypiały na parkiecie. Zerwał z dłoni rękawiczki z cielęcej skóry, które Burkę, majordomus klubu, natychmiast od niego odebrał wraz z kapeluszem, wręczając je jednemu z dziesięciu lokajów czekających, by odnieść wierzchnie ubrania swoich panów do garderoby, gdzie miały być wysuszone i oczysz­ czone. - Dobry wieczór, Wasza Miłość - przywitał Aleca Burkę, pomagając mu zdjąć palto i przekazując je lokajowi. - Jak Wasza Miłość się miewa? - Jest poirytowany - rzucił złośliwie hrabia Downe, odchylając połę płaszcza, skrywającą rękę na temblaku, i w ten sposób ułatwiając majordomusowi zadanie. - Rozumiem - odparł ten tonem, z którego wynikało, że nie ma o niczym pojęcia. Ostatecznie jego praca wymagała dyskrecji i uniżoności. Właśnie okazywał ją innym członkom arysto­ kratycznego klubu. - A jednak nie sądzę, żebyś był zły z powodu tej wróżby - rzekł ze spokojem hrabia, próbując bez skutku nadążyć za diukiem, pokonującym bez najlżejszego wysiłku wysokie schody z różowego florenckiego marmuru, prowadzące do głównego salonu klubu. - Jak myślisz, co on zamierza zrobić z lady Juliet? - spytał

szeptem Richarda wicehrabia Seymour, wpatrzony w barczyste ramiona Aleca. - O czym ty, u diabła, mówisz? - Hrabia zatrzymał się, spoglądając na Neila, jakby ten postradał nagle rozum. - O ogłoszeniu ślubu diuka Belmore z lady Spencer. Obaj dobrze wiemy, jak jest czuły na punkcie właściwego zachowania. Co zrobi, jeśli nie dojdzie do tego ślubu, zwłaszcza po zamiesz­ czeniu jego zapowiedzi we wszystkich gazetach? - Neil, nie rób z siebie większego osła niż jesteś. - Przecież słyszałeś, co zawyrokowała staruszka. Alec nie ożeni się z Juliet. Od wczoraj, kiedy to powiedział nam o przygotowaniach do swego ślubu, dręczą mnie złe przeczucia. Coś jest nie w porządku. Jestem pewien - powiedział ze szczerym przekonaniem wicehrabia Seymour, bijąc się w piersi. - Na litość boską, przestań bredzić. Neil zaczął sarkać z powodu sceptycyzmu Richarda. - Nie obchodzi mnie, czy wierzysz w to, czy nie, bo i tak później przyznasz mi rację. Ilekroć mam takie przeczucia, dzieje się coś dziwnego - oznajmił, gdy dotarli do kolumnady z różo­ wego marmuru u szczytu schodów. - Żadna kobieta, a zwłaszcza tak inteligentna, jak Juliet Spencer, nie pozwoli, by wymknął się jej z rąk diuk Belmore. Neil, ta staruszka naprawdę jest obłąkana - perswadował mu Richard, gdy wchodzili do salonu. Alec siedział już przy tym, co zwykle, stoliku, kosztując wino jakiegoś dobrego rocznika. Właśnie dyskretnie skinął z aprobatą głową i gospodarz klubu zniknął. Diuk Belmore uosabiał angielskiego arystokratę. Jego szary surdut miał nieskazitelny krój i w sposób naturalny eksponował barczyste ramiona, a sposób zawiązania białego krawata zdradzał rękę jednego z najlepszych lokajów. Obcisłe spodnie ukazywały sprężyste uda mistrza jazdy konnej i długie nogi mężczyzny, którego wygląd odpowiada dobremu urodzeniu. Jak zwykle, kwadratowy podbródek nawet nie drgnął, zaświadczając o angiel­ skim uporze. Diuk był przystojny. Wystające kości policzkowe zdradzały normańskich przodków, orli nos i zmysłowe, choć

20

21

JlLL BARNETT

CZARY

ściągnięte usta znamionowały twardy charakter. Jego serce było niewzruszone. W sposób typowy dla męskiej linii rodu Castlemaine'ów czarne włosy Aleca rozjaśniały pasemka przedwczesnej siwizny. Od siedmiu wieków każdy diuk Belmore zaczynał siwieć przed trzydziestka., a ponadto, zgodnie.z tradycją, żenił się, ukończywszy dwadzieścia osiem lat, płodząc najpierw syna, dziedzica majątku i tytułu. Wszyscy uważali, że los sprzyja diukom Belmore, i Alec zdawał się nie stanowić pod tym względem wyjątku. Gdy dosiedli się do niego hrabia Downe i wicehrabia Seymour, ten ostatni zaczął się niecierpliwić z powodu pustego kielicha i postukiwać butem w nogę od stołu, mamrocząc pod nosem o przeznaczeniu i Alecu. - Jeśli zaczniesz pić wino, to przynajmniej skończysz z tym piekielnym marudzeniem - odezwał się rozdrażniony Castlemaine i przywołał służącego, żeby napełnił Neilowi kielich. - Co cię dręczy, Belmore? - spytał Richard. Wpatrywał się niewinnie w swój kielich, lecz po chwili uniósł wzrok. Na jego poważnej twarzy malowało się ledwo uchwytne rozbawienie. - Czyżbyś się niepokoił o przyszłość? Alec wolno sączył wino. - Powinien się niepokoić - odezwał się Neil. - W każdym razie ja się niepokoję. - Twojego niepokoju starczyłoby za nas trzech - odparł nonszalancko Alec. - Ani trochę nie lękam się o przyszłość, ponieważ nie ma powodu. Nasi prawnicy spotkali się dziś rano, żeby uzgodnić warunki ślubnego kontraktu, a jutro w gazetach ukaże się zawiadomienie o ślubie. Za miesiąc będę dźwigał małżeńskie jarzmo. - A więc wszystko toczy się całkiem gładko. Przygotowujesz ten ślub w sposób tobie właściwy, czyli bez niedomówień i dokładnie. - Richard odstawił kielich i z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Jak tobie się to wszystko udaje? Lady Juliet Spencer jest bez wątpienia najlepszą kandydatką na duchessę Belmore. Wpadłeś do Londynu, zjawiłeś się na jednym balu i w mgnieniu oka ją znalazłeś. Miałeś wielkie szczęście, choć, powiedziałbym, że w ogóle szczęście ci dopisuje.

- Szczęście nie ma z tym nic wspólnego - odparł Alec wzruszając ramionami. - Co to zatem było? - Hrabia Downe roześmiał się sarkastycz­ nie. - Działanie boskiej opatrzności? Belmore, czyżby Bóg przemawiał do ciebie tak jak do Seymoura? - Nigdy nie mówiłem, że Bóg do mnie przemawia - zaprotes­ tował Neil. - A więc miałem rację. Popadasz w obłęd. - Wynająłem kogoś - wyznał Alec, kładąc zręcznie kres kolejnej sprzeczce przyjaciół. Hrabia Downe pociągnął łyk wina. - A do czego wynająłeś? - Do wyszukania odpowiedniej kobiety. Richard i Neil patrzyli na niego z niedowierzaniem, a on odstawił kielich i oparł się w wytwornym fotelu. - Zleciłem to firmie, która prowadzi większość moich interesów w Londynie. Rozejrzeli się i polecili mi Juliet. Absolutnie trafnie. Po tym wyznaniu przy stoliku zapadła na długi moment cisza. - A ja nie mogłem wyjść z podziwu, że tak szybko znalazłeś kandydatkę na duchessę Belmore. Byłem przekonany, że po prostu, jak zwykle, dopisało ci szczęście. Teraz już wszystko rozumiem. Zapłaciłeś komuś, żeby znalazł ci żonę - przerwał milczenie Richard. Przez chwilę wpatrywał się w kielich, a na­ stępnie skomentował postępek przyjaciela czerwony ze złości: - To niewątpliwie skuteczny sposób, ale nie ma nic wspólnego z uczuciami. Tak nie powinno się szukać panny młodej. - W życiu trzeba się kierować rozumem, a nie namiętnościami. - Alec spokojnie pociągnął łyk wina. - Bez względu na „to, co ten sposób ma wspólnego z uczuciami, nie mógłbym się mniej natrudzić. Chcę się ożenić, i to była najprostsza droga znalezienia odpowiedniej kandydatki. Całkiem trafna. - Dobrze przynajmniej, że Juliet się zgodziła - odezwał się Neil. - Mogło się przecież skończyć na Letitii Hornsby. Downe zrobił zbolałą minę, jakby sam dźwięk nazwiska tej dzierlatki mógł ją magicznie przenieść do klubu. - Ją pozostawiam Richardowi.

22

23

JlLL BARNETT

CZARY

Mówiąc to Alec zrewanżował się hrabiemu za złośliwe uwagi na temat wróżby kwiaciarki. Letitia Hornsby była bowiem tak desperacko zakochana w Richardzie, że podążała za nim jak cień. Na dźwięk jej nazwiska Richard dostawał mdłości. - Całkiem słusznie - poparł Aleca Neil, uśmiechając się szeroko. - Downe, gdziekolwiek jesteś, ten berbeć zawsze czai się w pobliżu. - Nie użyłbym słowa „czai się" - nachmurzył się hrabia, pocierając wymownie obolałą rękę. Seymour wybuchnął śmiechem, a i w oczach Belmore'a pojawiło się rozbawienie, ponieważ wszyscy trzej byli na świątecz­ nym balu u Seftonów, podczas którego Letitia Hornsby śledziła hrabiego w ogrodzie i spadła z drzewa na niego oraz na jego przyjaciółkę, lady Caroline Wentworth, gdy trwali pod drzewem w miłosnych objęciach. Z tego właśnie powodu Downe miał zwichniętą rękę. - A przecież Letitia Hornsby wcale nie jest koścista - stwierdził wciąż roześmiany Neil. - Tylko w zderzeniu z twoim ciałem, Downe, okazuje się twarda. Po chwili hrabiemu udało się wrócić do tematu lady Juliet Spencer i zaczął wychwalać jej urodę. - Uroda stanowiła tylko jeden z warunków na mojej liście - oznajmił Alec odstawiając kielich. - A jakie były inne? - zainteresował się Downe. - Właściwe pochodzenie, dobre zdrowie, subtelność, ale i odwaga, czyli cechy, jakich zwykle mężczyzna poszukuje w kandydatce na żonę. - Brzmi to tak, jakbyś kupował konia - skomentował Downe, napełniając sobie kielich. - Zaloty w stylu angielskim zawsze kojarzyły mi się z kupo­ waniem konia, tyle że trwają dłużej i są bardziej nudne - odparł Alec, mając w pamięci te wszystkie konne przejażdżki po parku, te bale i rauty, w których musiał uczestniczyć, zalecając się do Juliet. Nie lubił ich, ponieważ uważał, że są to tylko sposoby podkreślania wagi czyichś osobistych planów na użytek ciekaws­ kich ludzi. - Czy przedstawianie jakiejś dzierlatki na balu tak

bardzo różni się od prezentacji konia na aukcji? Co roku nowa grupa kobiet paraduje przed potencjalnymi kupcami, którzy biorą pod uwagę ich pochodzenie, sposób poruszania się, karnację skóry i barwę włosów. Oceniają też odwagę, żeby się później nie zanudzić z powodu nadmiernej uległości. Postępują tak samo, jakby kupowali konia, a kiedy już dokonają wyboru, płacą i używają. Słuchając tego wywodu, Seymour śmiał się do rozpuku, a Downe chichotał, popijając wino. - Czy skontrolowałeś zęby Juliet? - spytał ten drugi. - Oczywiście, tak samo jak kłąb i pęciny - odparł ze śmiertelną powagą Alec, biorąc ze stołu talię kart. Richard i Neil wciąż chichotali, a on z niewzruszoną powagą rozdawał karty. Po godzinie otrzymał list. Lokaj podał mu welinowy papier na srebrnej tacy. Alec wziął go obojętnym gestem. W woskowej pieczęci były odciśnięte inicjały Juliet. Rozłożył papier i zaczął czytać.

24

25

Drogi Alecu, Sądziłam, że mogę to zrobić, ale okazało się, że nie potrafię. Myślałam, że nauczę się żyć bez miłości, bo taki zacny z ciebie człowiek. Uważałam, że jestem w stanie zrezygnować z radości w zamian za tytuł, i podejść do naszego małżeństwa pragmatycz­ nie, przedkładając fortuną nad szczęście. Nie potrafię. Doszłam do wniosku, że nie zniosłabym nudnego życia duchessy Belmore. Choć, jak nadmieniłam, zacny z ciebie człowiek, gotowy dać z siebie wszystko, nie ma w tobie życia, Alecu. Wiadomo, czego się po tobie spodziewać, ponieważ zawsze zachowujesz sią tak, jak powinien zachowywać się diuk Belmore. Ten szacowny tytuł jest dla ciebie najważniejszy, a ja pragną czegoś więcej. Pragnę miłości. Właśnie ją znalazłam. Mój wybranek jest drugim synem i zaledwie wojskowym, ale mnie kocha. Kiedy będziesz czytał ten list, ja będę brała ślub z mężczyzną, który ofiarował mi siebie. Z wyrazami żalu, Juliet

JlLL BARNETT

CZARY

Alec powoli i metodycznie podarł list na drobne kawałeczki. Położył je na srebrnej tacy i przez chwilę patrzył na przyjaciół, machinalnie wodząc dłonią po kieszeni. Przestał tak samo nagle, jak zaczął, gdy dotarło do jego świadomości, co robi. Przez chwilę przesuwał dłonią po nóżce kielicha. Oznajmił lokajowi, że nie będzie odpowiedzi. Spokojnie wysączył wino, jakby wiadomość, którą otrzymał od Juliet, nie miała żadnego znaczenia. Wziął karty i utkwił w nich wzrok. Jego niebieskie oczy nieco pociemniały i były lekko zmrużone, a twarz stała się odrobinę napięta. Grali w grobowym milczeniu. Kiedy kolejne rozdanie przypadło Seymourowi, Belmore poprosił lokaja o papier i pióro. Szybko coś napisał i zapieczętował, odciskając w wosku swój pierścień. Spokojnie wyprawił lokaja z wiadomością do redakcji gazety. Richard i Neil spoglądali na niego zaskoczeni, a on oparł się na krześle i przez chwilę siedział zamyślony, dotykając dłonią podbródka. - Wygląda na to, że dzierlatka ma więcej odwagi, niż myślałem. Porzuciła mnie. Nie jestem już zaręczony - poinfor­ mował w końcu przyjaciół. - Wiedziałem, że nic z tego nie będzie! - krzyknął Neil, trzaskając pięścią w stół. - Wiedziałem. Kwiaciarka miała rację. - Ale dlaczego zerwała? - dopytywał się zaskoczony Richard. Na jego twarzy nie było ani śladu ironii. - To nic ważnego. Takie tam babskie fanaberie - odparł zdawkowo Alec, choć przyjaciele wpatrywali się w niego wy­ czekująco. - Downe, rozdaj karty. Przez następną godzinę grał tak nieugięcie, że wygrał wszystkie kolejne rozdania, zachowując spokój i zdecydowanie godne diuka Belmore. - Mam już dość - oświadczył wreszcie Downe, rzucając swoje liche karty na stół, co natychmiast zrobił również Seymour, spoglądając z zazdrością na piętrzące się przed Belmore'em stosy żetonów. - Dokąd teraz? Neil wstał i ściskając krawędź stołu pochylił się w stronę Aleca. - Czy pamiętasz, co powiedziała ci staruszka? Że ożenisz się z kobietą, którą teraz spotkasz - przypomniał ostrzegawczo.

- W rzeczy samej. Belmore, dlaczego miałbyś nie odwiedzić Letitii Hornsby? Oszczędziłoby mi to dalszych poważnych uszkodzeń ciała - zakpił sobie Downe. - Nie ma powodu do żartów - zaprotestował oburzony Seymour. - Jasne, że nie. On jest diukiem Belmore i nigdy z niczego nie żartuje. - Wyjeżdżam - oświadczył Alec, podnosząc się pospiesznie od stołu. - Jedziecie ze mną? - A dokąd? - zapytali równocześnie i ruszyli za nim po schodach. - Do mojego domku myśliwskiego - odparł, zakładając rękawiczki. - Muszę coś ustrzelić. - Nie rozumiem, dlaczego on chce jechać do Glossop. W pro­ mieniu stu kilometrów nie ma tam żadnej kobiety - rzekł Richard do Neila, gdy podążali przez foyer za idącym spiesznym krokiem diukiem. - Nie pamiętasz, co przepowiedziała mu ta starowina? - uparcie przypominał wicehrabia. - Idę o zakład, że jedzie tam dlatego, bo wie, że w promieniu stu mil nie ma żadnej kobiety. Ale czy naprawdę nie rozumie, że nie uniknie przeznaczenia?

26

27

O mój Boże. Beezle, spójrz, co narobiłam! Joy zawzięcie deptała płonący papier, chcąc stłumić ogień. Gdy podniosła nadpaloną kartkę, która wciąż się tliła, okazało się, że prawy dolny róg jest zupełnie zwęglony. - O mój Boże... Głos jej się załamał. Beezle uniósł głowę i spoglądał raz na nadpaloną kartkę, a raz na posmutniałą twarz Joy, która położyła papier na stole i westchnąwszy z rezygnacją, ciężko opadła na rozchwiany zydel. - Znowu mi się to przydarzyło - rzekła potrząsając głową, rozgoryczona własną nieudolnością. Beezle również westchnął z rezygnacją. Wstał i przez chwilę niezdarnie chodził po blacie, po czym wpełzł na ramię Joy

JlLL BARNETT

CZARY

i owinął się wokół jej szyi. Łaskotał łapkami brązowe loki, które wymknęły się z upiętych włosów, okalając delikatny podbródek. - I co ja teraz zrobię? - spytała wpatrzona w spoczywający na jej ramieniu pyszczek gronostaja, jakby spodziewała się od zwierzątka rady, ale ono tylko sapnęło. - A więc ty też nie wiesz - stwierdziła, słysząc taką reakcję. Drapała Beezle'a w szyję, spoglądając na nadpaloną kartkę. Na szczęście kilka godzin przedtem ciotka zniknęła. Nie zajęło Joy zbyt wiele czasu nakłonienie jej do przyjęcia propozycji, która nadeszła z Ameryki. Pani MacLean naprawdę na tym zależało. Joy nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby tak wytrawna czarownica musiała wyrzec się wyjazdu i nadal być jej niańką. Skończyła dwadzieścia lat i chciała żyć na własny rachunek. A ponadto, ciotka miała rację mówiąc, że brak koncentracji stanowi przyczynę niepowodzeń Joy w czarach. Jeśli dziewczyna dobrze się skupiła, pomagając sobie zapisanymi na kartkach zaklęciami, umiała skutecznie uprawiać magię. Przed wyjazdem ciotka podyktowała siostrzenicy czarodziejskie słowa, mające ją przenieść do domu babki. Ostrzegła, że zaklęcia umożliwiające podróżowanie wymagają szczególnej koncentracji. Gdy Joy wyczarowywała dla siebie stroje podróżne, wpatrując się w przywiezione przez ciotkę z Paryża ryciny najmodniejszych kreacji, ta podała jej wykaz technik, które powinna wykorzystać przy lataniu. Wyczarowywanie strojów Joy uznała za ostatni sprawdzian swoich magicznych umiejętności. Powiodło się jej prawdopodobnie dlatego, że w skupieniu wpatrywała się w barwne rysunki. Wystarczyło dwukrotne pstryknięcie palcami i już miała na sobie śliczny kostium podróżny barwy liści brzozy, pelisę z norek i czarne wysokie buciki z cielęcej skóry. W jej dłoni zjawił się jedwabny kapelusz w kolorze kostiumu, z jasnozielonymi wstąż­ kami z aksamitu i z fioletowymi strusimi piórami. Widząc, że magiczna sztuczka się udała, ciotka uśmiechnęła się z aprobatą, pocałowała Joy na pożegnanie i odleciała w smudze złocistego dymu. Ale właśnie wtedy zaczęły się problemy jej siostrzenicy.

Chcąc dokładnie odczytać podróżne zaklęcie, przysunęła kartkę zbyt blisko świecy. Papier natychmiast się zapalił i zanim go ugasiła, część zaklęcia potrzebnego, żeby dostać się do Surrey, strawiły płomienie. — Chyba da się odczytać to, co zostało - pocieszała się, rozprostowując papier na blacie i mozolnie wpatrując się w po­ kryte sadzą litery. - Zimowego chłodu... Polecieć. Z szybkością ptaka... Wysłuchaj. Stąd... Hmm. Potrafię odcyfrować wszystko z wyjątkiem ostatniego wersu. Wydaje mi się, że występowały w nim kuranty... albo dzwony? Będę musiała jakoś to roz­ strzygnąć. Włożyła kapelusz i zawiązała wstążki, choć Beezle, okręcony wokół jej szyi, trochę w tym przeszkadzał. Pogłaskała go pospiesznie, wzięła ze stołu kartkę i rzuciwszy ostatnie spojrzenie na komnatę w wieży, w której mieszkała od piętnastu lat, zaczęła czytać zaklęcie.

28

O wspaniała nocy, która pochłaniasz dzień, Wysłuchaj mojego błagania. Żadna czarownica nie pije naparu z oczu traszki, Tylko wkłada strój podróżny. Ja wkładam go nie z powodu zimowego chłodu, Lecz dlatego, że muszę dokądś polecieć. Do Surrey, z szybkością ptaka. Proszę, wysłuchaj mojego błagania, wysłuchaj. Kiedy usłyszę bicie zegara i kościelny dzwon, Wypraw mnie stąd. Niech rozdzwoni się dzwon, Niech nada wspaniały rytm tej podróży. O nocy.

CZARY

w chwilę po tym, jak Alec ruszył z leśnej gęstwiny w kierunku drogi, przy której stał powóz, coś powaliło go na plecy. Wytężał wzrok, chcąc przeniknąć gęstą mgłę, ponieważ ktoś przytłaczał mu tors. Kiedy próbował zrzucić z siebie tego kogoś, kto na dodatek pojękiwał, okazało się, że to kobieta. Alec gorąco pragnął, żeby to nie była Letitia Hornsby. Nagle odskoczyła od niego jak piłka, już całkiem pozbawiając go tchu, i usiadła. Gdy również usiadł, wśliznęła mu się na kolana i chwyciła go za ramiona. - O mój Boże! - krzyknęła. Castlemaine wciągnął do płuc zimne wilgotne powietrze i spojrzał na nią. Z ulgą stwierdził, że to nie Letitia Hornsby, lecz zawadiacka drobna brunetka o wielkich zielonych oczach i czar­ nych ostro zarysowanych brwiach. Miała lekko wysunięty pod­ bródek, zaróżowione policzki i pełne usta, a nad górną wargą maleńki pieprzyk. Tak intrygującej kobiety nie spotkał od lat. Na podstawie wyrazu jej twarzy mógł przypuszczać, że zrzucił ją spłoszony koń. - Gdzie jestem?

- Na kolanach diuka Belmore. - Belmore? Niech rozdzwoni się dzwon! O mój... - przerwała, podnosząc gwałtownie dłoń do ust i rozglądając się dookoła. Po chwili wymamrotała: - A więc to były kuranty. - Proszę? - Uff... To nic takiego. Lekko się przesunął. - O mój Boże! Zacisnęła dłonie na jego ramionach i przyglądała mu się. Jej twarz znajdowała się bardzo blisko twarzy Aleca. Oboje zastygli w bezruchu. Czas mijał, a ich oddechy zamieniały się w zimnym powietrzu w obłoczki pary. Belmore poczuł, że kobieta pachnie wiosną: kwiatami, których nie potrafił nazwać. Obejmował ją w talii. Była tak smukła, że jego dłonie stykały się, a kciuki znajdowały bardzo blisko kształtnych piersi. Uniósł głowę i napot­ kał spojrzenie nieznajomej. W ciemnozielonych oczach nie dostrzegł żadnego doświadczenia życiowego i żadnej kobiecej kokieterii, a jedynie niewinność, której próżno by szukać u an­ gielskiej dziewczyny powyżej dwunastego roku życia. Nagle spuściła wzrok. Spojrzała na swoje zaciśnięte na ramionach diuka dłonie i cofnęła je zaczerwieniona. - Przepraszam, Wasza Miłość. - Obawiam się, że miłość nie ma nic wspólnego z naszą sytuacją. - O mój... - Boże - dokończył za nią. Zaczęła mu się przyglądać z nowym zainteresowaniem, lekko przekrzywiając głowę. Poczuł się dziwnie. Był pewny, że zna ten szczególny wyraz twarzy, lecz nie potrafił sobie przypomnieć skąd. Wprawiło go to w zakłopotanie. - Ziemia jest mokra - stwierdził z obojętną miną, nagle czując chłód, przywracający mu poczucie rzeczywistości. - O mój... - Boże - uzupełnił bezgłośnie. Kobieta niezdarnie zsunęła się z jego kolan i usiadła obok. Podniósł się i podał jej rękę, pomagając wstać. Gdy tylko stanęła

30

31

JlLL BARNETT

CZARY

na ziemi, krzyknęła z bólu, przekrzywiając nogę w kostce. Podtrzymał ją w talii, chroniąc przed upadkiem. - Coś pani dolega? Spojrzała ze złością na swoją stopę i skinęła głową, znowu wpatrując się w Aleca. Ale nie szacunek dla jego arystokratycz­ nego tytułu malował się na twarzy nieznajomej. - Gdzie zatrzymał się pani powóz? - Jaki powóz? - Nie przyjechała tu pani powozem? Potrząsnęła głową i rozejrzała się dookoła jak ktoś, kto coś pomylił. Głaskała nerwowo gronostajowy kołnierz pelisy. - Czy pani jest sama? Potwierdziła skinieniem głowy. - Jak pani się tu znalazła? - Nie mam co do tego pewności. Gdzie jestem? - W North Road. - Czy to blisko Surrey? - Niestety, nie. Surrey leży ponad sto pięćdziesiąt kilometrów stąd na południe. - O mój Boże! - Zgubiła się pani. - Wszystko na to wskazuje. - Jak pani się tu znalazła? - ponowił pytanie. Milczała, patrząc na niego w oszołomieniu. Ból w kostce z pewnością powiększał jej bezradność. Alec postanowił zająć się nieznajomą. - Nieważne. Powie mi pani później - rzekł biorąc ją na ręce i ruszając do powozu. Zaskoczona, westchnęła głośno, lecz po chwili zarzuciła mu ramiona na szyję i oparła głowę na torsie. Poczuł na skórze ciepło jej oddechu. Spojrzał na nią zimno, ale zamknęła oczy. Korzys­ tając z okazji, przyjrzał się jej uważnie. Miała długie ciemno­ brązowe rzęsy i delikatną perłową cerę. Uosabiała prawdziwą niewinność. Przystanął w pół kroku zastanawiając się, jakie licho podsunęło mu tę myśl. Otrząsnął się jak ktoś nagle wyrwany ze snu. Wciągnął do płuc zimne powietrze i ruszył dalej. Uznał, że

silne wrażenie, jakie wywarła na nim nieznajoma, to skutek nadmiaru mocnego wina we krwi i braku snu. Las przerzedził się. Alec szedł teraz wśród mokrych paproci. We mgle majaczył powóz, a w jego drzwiach sylwetka Downe'a. Popijał brandy ze srebrnej piersiówki. Seymoura nie było obok. Na widok Aleca niosącego nieznajomą dziewczynę jeden z loka­ jów pospieszył z pomocą. Diuk potrząsnął głową i wskazał powóz. - Otwórz drzwi, Henson. Ta dama zwichnęła nogę w kostce. - Niech sczeznę, jeśli to nie ona! - krzyknął Seymour, który nagle wynurzył się z mgły. Downe zakrztusił się brandy. Alec posadził dziewczynę w powozie i odwrócił się do wybałuszającego oczy Neila, dając mu do zrozumienia, że powinien milczeć. Usiadł obok nieznajomej, a Richard na­ przeciwko niej. Diuk zerknął na niego. Hrabia przez chwilę szacował dziewczynę wzrokiem, po czym posłał jej swój najbar­ dziej uwodzicielski uśmiech, co znaczyło, że bardzo mu się podoba. Teraz Alec zerknął na Neila. Wicehrabia wpatrywał się w nieznajomą, jakby objawił mu się sam archanioł Gabriel. - Jedź do najbliższej gospody - Alec wydał polecenie stoją­ cemu na stopniach lokajowi. Kiedy powóz ruszył, diuk przekręcił znajdującą się nad nieznajomą lampę. Ponownie zaczął się przyglądać tej tajemniczej osóbce. Poruszyła ustami, lecz nic nie powiedziała. - To ona - szepnął Seymour. - Uwierz mi. Czuję to w koś­ ciach. - Przez chwilę w podnieceniu przesuwał wzrok z twarzy diuka na twarz nieznajomej, aż w końcu oznajmił: - To pani jest tą kobietą. Spojrzała na niego, potem na Richarda i Aleca, coraz bardziej wystraszona. Usiadła sztywno i w milczeniu wpatrywała się w swoje dłonie. Diukowi przemknęło przez myśl, że ona być może się modli. To uświadomiło mu, że dziewczyna wzbudza w nim jakąś niezrozumiałą dla niego troskę. - Proszę się niczym nie martwić - zaczął ją uspokajać, uważając jej strach za całkiem bezpodstawny. - Moja droga, my...

32

33

JlLL BARNETT

CZARY

Przerwał widząc, że dziewczyna zaciska powieki i mruczy coś pod nosem. Pstryknęła palcami. Rozległ się niesamowity krzyk. Powóz zatrzymał się tak gwałtownie, że dla zachowania równowagi Alec musiał oprzeć nogę na siedzeniu po przeciwnej stronie. Chwycił dziewczynę, bo inaczej upadłaby na Downe'a. Otworzyła oczy. Były zdziwione i przestraszone. Ze zdenerwowania zagryzała wargi. Zwolnił uścisk w obawie, że trzyma ją zbyt mocno. - Czy nic się pani nie stało? - Nie - odparła nienaturalnie niskim głosem i znowu zaczęła wpatrywać się w swoje dłonie. Jej twarz wciąż zdradzała panikę. Po chwili zamknęła oczy i zaczęła szeptać jakieś słowa. Alec był już teraz pewny, że biedaczka się modli. Zerknął na przyjaciół, ciekaw ich reakcji. Ponownie pstryknęła palcami. Usłyszeli straszny huk, a po nim ten sam co wcześniej niesamowity krzyk i przenikliwe odgłosy, jakby wszechświat runął na ziemię. - Co tam się dzieje? - spytał Alec stangreta, szarpiąc drzwi powozu. Henson podbiegł do niego z osłupiałą miną. - Wasza Miłość, mnóstwo drzew zatarasowało drogę. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem... Padają na ziemię jak ranni żołnierze. - Podrapał się w głowę. - A nie ma żadnego wiatru... - Rozejrzyj się, czy nie czają się tu gdzieś rozbójnicy - nakazał mu Alec, sięgając do schowka i wyciągając zeń pistolet. - Wasza Miłość, wokół nie ma żywej duszy. Foryś od razu zaczął sprawdzać - wyjaśnił lokaj, wskazując ręką las. Belmore wręczył pistolety Downe'mu i Seymourowi, nakazując im strzec dziewczyny, a sam wysiadł z powozu. Przeszedł się po otaczającym drogę lesie, lecz w gęstej mgle nie spostrzegł niczego oprócz powalonych na błotnistą ziemię drzew. Stał przez chwilę nasłuchując. Wokół panowała martwa cisza, podszedł więc do stangreta i forysia, którzy szacowali rozmiary przeszkody i uspokajali przestraszone konie. Co najmniej piętnaście olch zagradzało drogę niczym powalone kolumny, ale z pobliskiego lasu nie docierał żaden podejrzany dźwięk czy ruch.

- O mój Boże! Alec nie znosił już tego wyrażenia. - O nie! Miało być słowo "ołtarz" a nie "olcha"! Dziewczyna wychylała się z powozu i zatrwożona spoglądała na przeszkodę. Zerknęła na Aleca tak, jakby coś ściskało ją za gardło i w mgnieniu oka odsunęła się od drzwi. Za to w drzwiach pojawili się Richard i Neil. - Upadło ich piętnaście - odezwał się wicehrabia. - Nieustannie podziwiam w tobie nadzwyczajną zdolność zwracania uwagi na rzeczy oczywiste - dociął mu hrabia. - A czy widziałeś kiedyś tyle powalonych na drogę drzew? Na takie rzeczy człowiek nie natyka się codziennie - bronił się Neil. Podszedł do najbliższego pnia i dodał: - Stało się to bez najlżejszego podmuchu wiatru. - Rzeczywiście nikt ich nie ściął, a jednak zostały powalone - powiedział ugodowo Richard, dołączając do przyjaciela i uważ­ nie oglądając dół pnia. - Miałem przeczucie, że coś takiego się zdarzy - wyznał wicehrabia, lustrując obie strony drogi, jakby spodziewał się, że zaraz cały las runie na ziemię. - A ty w kółko o tym samym - napomniał go hrabia, stawiając ze zniecierpliwieniem stopę na roztrzaskanym drzewie. - Teraz Seymour wygłosi nam smętną mowę o przeznaczeniu. O kim opowiesz nam tym razem? O wróżkach, trolach, duchach czy czarownicach? Po tych słowach usłyszeli pełne lęku westchnienie. Z powozu obserwowała ich pobladła nagle nieznajoma. - Widzisz, co narobiłeś, Downe? Cholernie nastraszyłeś przy­ szłą żonę Belmore'a! - odgryzł się Neil i pospieszył do dziew­ czyny. - Czy naprawdę nazwał tak tę dzierlatkę, czy się prze­ słyszałem? - spytał Alec Richarda, utkwiwszy wzrok w plecach Neila. - Nie przesłyszałeś się. On wierzy w te wszystkie brednie. Napij się specjału Małego Cesarza. Rozgrzewa i czyni Seymoura możliwym do zniesienia. - Trzymał w wyciągniętej dłoni

34

35

JlLL BARNETT

CZARY

piersiówkę z brandy. - Jeśli człowiek się dobrze napije, wtedy to, co mówi Neil, zaczyna nawet nabierać sensu. - O ile mi wiadomo, Seymourowie nigdy nie słynęli ze zdolności chodzenia po ziemi. Richard roześmiał się ironicznie i wcisnął piersiówkę w dłonie Aleca. Ten popatrzył na nią z rozwagą, po czym znowu podniósł wzrok na otwierającego drzwi powozu Seymoura. Błyskawicznie znalazł się przy nim i zaszedł mu drogę. - Ja się nią zajmę - oświadczył stanowczym tonem. Neil zerknął na niego i na dziewczynę, uśmiechając się znacząco. Alec posłał mu w odpowiedzi pogardliwe spojrzenie. Seymour odsunął się od drzwi. Castlemaine zajrzał do powozu. Dziewczyna była bardzo blada. Przypuszczał, że to z powodu bólu w kostce albo ze strachu - niedoświadczona dzierlatka mogła tak zareagować na żart Downe'a o wróżkach, trolach, duchach i czarownicach. - Czy boli? Zerknęła na niego trochę nieprzytomnie. - Kostka... - Och... Tak - odparła, oglądając stłuczoną stopę. Alec uznał to za potwierdzenie swoich domysłów, choć wydawało mu się, że dziewczyna jest pochłonięta zupełnie czymś innym. Wyjął ze schowka mały kieliszek. Napełnił go brandy i podał nieznajomej. - Panienko... - zaczął, lecz po chwili wahania spytał: - A może pani jest mężatką? - Panna. - Jaka panna? - No chyba ja? - Jak się pani nazywa? - spytał z westchnieniem. - Joyous Fiona MacQuarrie - przedstawiła się, unikając jego wzroku. Wygładziła spódnicę, a potem oparła się na siedzeniu. - A więc jest pani Szkotką. To tłumaczy wszystko - powiedział zagadkowo i wręczył jej kieliszek. - Proszę to wypić, bo inaczej zmarznie pani, zanim my uprzątniemy drogę. Zajmie nam to trochę czasu.

Spojrzała na brandy z niechęcią. - Niechże pani wypije - nalegał. Z wahaniem sięgnęła po kieliszek. Pociągnęła łyk i natychmiast grymas wykrzywił jej twarz. Otrząsnęła się. - Proszę mi zaufać. Naprawdę poczuje się pani od tego lepiej. Odetchnęła głęboko i mężnie pociągnęła drugi łyk. Znowu się skrzywiła i zakrztusiła tak, jakby znosiła jakąś straszliwą torturę. Po chwili uniosła głowę, napotykając wzrok Aleca. Jej udręczone z powodu brandy oczy natychmiast zasnuła dziwna mgiełka. Znał skądś takie spojrzenie, choć nie przypominał sobie skąd. Był za to pewny, że poczuł się cholernie nieswojo. Zamknął powóz i wraz z Neilem, który nie odstępował go tak jak pies myśliwski nie odstępuje upolowanej zwierzyny, wrócił do miejsca, gdzie leżały powalone drzewa. - Z pewnością to jest ona. Los tak chce. Wiem o tym - oświadczył z ożywieniem natrętny Seymour. - Czy ty naprawdę uważasz, że mógłbym się ożenić z zupełnie nie znaną mi kobietą, czyniąc ją duchessą Belmore? - Alec próbował przemówić Neilowi do rozsądku, zatrzymując się i spoglądając na niego ze zniecierpliwieniem. - Neil! Oczywiście, że nie mógłby - zawtórował Alecowi Richard, dołączając do przyjaciół. - Przede wszystkim nie zna drzewa genealogicznego tej dziewczyny. Jest możliwe, że ona nie stanowi właściwego materiału na duchessę. I czy widziałeś kiedy, żeby Belmore robił coś bez szczegółowego planu? - A ta wyprawa na polowanie? - spytał triumfalnie Seymour. - Czy już powiedzieliście sobie wszystko? Bo jest pilniejsza sprawa do załatwienia niż rozstrzygnięcie waszej sprzeczki i wciąganie w nią mnie. - To się jeszcze nigdy nie udało - mruknął Neil. Alec spojrzał na nich z prawdziwą wyniosłością diuka. Ten jego wyraz twarzy sprawiał, że wszyscy natychmiast milkli, a służący wpadali w popłoch. Po chwili zerknął dyskretnie na piersiówkę. Miał ochotę się napić, co po przeżyciach dzisiejszego dnia było bardzo ludzką reakcją. Niestety, diuk Belmore szczycił się tym, że nie okazuje ludzkich reakcji. Oddał hrabiemu butelkę

36

37

JlLL BARNETT

CZARY

i odwrócił się do służących. Dwaj lokaje, stangret i foryś z poświęceniem usiłowali ruszyć z miejsca pierwszy pień. Wymagało to sporego wysiłku, bo wyrwane z korzeniami całe drzewa były mokre i ciężkie. Diuk rzucił płaszcz na pień i zabrał się do pracy. Wicehrabia poszedł w jego ślady. Hrabia był bezużyteczny z powodu zwichniętego ramienia. Stał więc obok i wygłaszał kpiące uwagi na temat losu, przeznaczenia i przewidywalności zachowania diuka. Po upływie pół godziny Seymour miał już dość tych złośliwości i zagroził, że wraz z Belmore'em zaraz wepchną do przeklętych ust hrabiego powalony pień. Alec nie zareagował, gdyż jego uwagę pochłaniał list od Juliet. Zawierał bowiem tę samą niepochlebną dla diuka opinię o prze­ widywalności jego zachowania, choć Downe o tym nie wiedział. Belmore był zaskoczony, ponieważ uważał swoje zachowanie za absolutnie właściwe, stosowne do jego pozycji społecznej. Przed arystokracją angielską stawiano wielkie wymagania. Im wyższy miało się tytuł, tym większą ponosiło się odpowiedzialność. W każdym razie Alecowi wpojono taką wiarę, wraz z wy­ chowaniem, toteż obowiązki związane z posiadaniem tytułu diuka stawiał na pierwszym miejscu. Najbardziej liczyła się dla niego troska o utrzymanie ciągłości rodowej tradycji i zachowanie szacunku, jakim zawsze darzono Belmore'ów. W żadnym wypad­ ku nie zamierzał im uchybić. Egzekwował przypadającą mu władzę bez porywczych reakcji. Już w dzieciństwie dowiedział się, że członek jego rodu nie okazuje emocji i nie mówi podniesionym głosem, bo w przypadku diuka nie jest to ani konieczne, ani właściwe. W zachowaniu Aleca nie było miejsca na spontaniczność. Zawsze decydował o tym chłodny namysł, miejsce zajmowane w hierarchii społecznej i zwyczaje przekazane przez tradycję. Takie zasady wyznawali przodkowie i postępowa­ nie w zgodzie z nimi stanowiło przedmiot najwyższej dumy Belmore'a. Ale opinia, że jego zachowanie łatwo przewidzieć i że skazuje się na monotonię życia, dotknęła go w równym stopniu, co upokorzenie doznane z powodu odrzucenia przez Juliet.

Zerknął na leżący na pniu płaszcz. W kieszeni spoczywało zezwolenie na zawarcie ślubu na specjalnych warunkach, załat­ wione przez londyńskiego prawnika. Brano w nim pod uwagę reputację diuka Belmore. Alecowi nie chodziło jednak tylko o zaspokojenie kaprysu arystokraty. Jego ślub miał się odbyć bez rozgłosu, wyłącznie z udziałem dwóch świadków, ponieważ uważał zawieranie związku małżeńskiego za sprawę osobistą i podchodził do niej pragmatycznie. Huczne wesele traktował jako przejaw niedopuszczalnej w jego oczach frywolności. Teraz zezwolenie przypominało mu, że został odrzucony. Znowu poczuł się straszliwie dotknięty. Wciąż nie potrafił pojąć, co takiego miał do zaoferowania Juliet jakiś wojskowy, w porównaniu z diukiem Belmore. Napisała w liście, że pragnie miłości. Miłość... Alec doskonale wiedział, do czego ona prowadzi. Z jej powodu mężczyźni posyłali siebie nawzajem na tamten świat, a normalni, rozumni ludzie zachowywali się tak, jakby postradali zmysły. Diuk Belmore uważał miłość za zwodnicze uczucie, za mrzonkę i szaleństwo. Jednak nie zawsze tak było. Kiedyś, dawno temu, myślał, że miłość potrafi roztaczać swój czarodziejski urok. Wciąż pamiętał siebie jako pięciolatka, który stoi przed wysokim, wyniosłym ojcem i pokonując ogromny opór, unosi głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. W oczy takie same jak jego, gdyż był bardzo podobny do ojca. Z powodu napięcia spociły mu się ręce i spontanicznie chciał je wytrzeć w ojcowskie spodnie, ale powstrzymał się, wiedząc, że markiz i przyszły diuk nie robi takich rzeczy. Chcąc ojcu powiedzieć coś bardzo ważnego, musiał głęboko odetchnąć, żeby słowa przeszły przez zaciśnięte gardło. W końcu wyznał mu, że go kocha. Z całą dziecięcą naiwnością wierzył, że są to magiczne słowa, które sprawią ojcu radość, lecz wywołały tylko jego niezadowolenie. Miłość... Alec miał do niej taki stosunek, jak niewierzący do figury Ukrzyżowanego. Uważał, że słowo „miłość" znaczy coś tylko dla szaleńców, garnących się do tego uczucia jak ćmy do światła. Złość i gorycz dodały mu siły, więc bez trudu ruszył z miejsca ciężki pień. Mgła zgęstniała i stała się jeszcze bardziej wilgotna.

38

39

JlLL BARNETT

CZARY

Skraplała się na szpakowatych włosach Aleca, leniwymi strumycz­ kami spływając po skroniach. Opadała z liści niczym dziecięce łzy, zraszając ziemię oraz mężczyzn usuwających z drogi powa­ lone drzewa. Z powodu ponurych myśli i urażonej dumy diuk pracował jak automat i przybrał bardziej sztywną pozę, a w jego niebieskich oczach malowała się pogarda. Odnosiła się ona do zwodniczego uczucia nazywanego miłością, o której jeszcze nic nie wiedział.

w sobie coś tajemniczego, a zarazem intrygującego. To przycią­ gało Joy do diuka. Nawet dla czarownicy działy się doprawdy niepojęte rzeczy. Z żalem westchnęła na myśl, że musi dotrzeć do Surrey i otrząsnęła się z zadumy, przemawiając sobie do rozsądku. Postanowiła skupić się na zaklęciach, zamiast zastanawiać się nad tym, jaki wpływ wywiera na nią urodziwy diuk i co by poczuła, gdyby trzymał ją w objęciach i dotknął ustami jej ust... Beezle sapał przez sen, okręcony wokół szyi Joy, jak zwykle nieskory do pomocy przy wykonywaniu zaklęć. Skoncentruj się, Joyous. Dość już fantazjowania! -napomniała się. Ale fantazjowa­ nie to świetny wybieg, jeśli się nie wie, co robić, i całkiem bezpieczny, skoro w rzeczywistości sprowadza się na siebie i innych katastrofę. Joy nie zabrała kartki ze słowami zaklęcia umożliwiającego podróżowanie, choć oczywiście z powodu spalenia rogu papieru jej sytuacja nie byłaby teraz o wiele lepsza niż w zamkowej wieży, nawet gdyby miała kartkę. Polegając na zawodnej pamięci, wykonała w powozie zaklęcie, zastępując słowo „dzwony" słowem „kuranty", i efekt był taki, że drogę zatarasowa­ ło piętnaście powalonych drzew. Tymczasem biała magia wymaga współdziałania z naturą, a nie zadawania jej niszczycielskiego ciosu. Joy przełknęła pospiesznie łyk mocnego trunku.

J o y siedziała w powozie, wyobrażając sobie pięknego orlonósego diuka o szpakowatych włosach, a nie dom babki w Surrey. Westchnęła. Niewiarygodne! Spotkała prawdziwego diuka, bo to był najwyższy tytuł przysługujący arystokratom nie pochodzącym z królewskiego rodu, niższy tylko od książęcego. Dotychczas mężczyzn takich jak on znała tylko z baśni i dziewczęcych marzeń. Na samą myśl o nim Joy wstrząsał dziwny dreszcz. Tak samo reagowała na dotyk diuka. Przydarzyła się jej najdziwniejsza rzecz, gdyż czuła się jak zaczarowana. Było tak, jakby fantazje przybrały rzeczywisty kształt. Diuk niósł ją do powozu niczym średniowieczny rycerz. Zagryzła wargi, żeby się nie roześmiać z radości na wspomnienie tamtej cudownej chwili. Nie pomogło. Z jej piersi wyrwał się tłumiony chichot. Na plecach wciąż czuła dziwne mrowienie, wywołane przez obejmujące ją ramię diuka. Jego ubranie leciutko pachniało tytoniem, a oddech winem. Dobrze pamiętała ten gorący oddech, bo ich usta niemal się zetknęły. A oczy diuka miały taki wyraz, jakby jego serce błagało o odrobinę magii. Od bardzo dawna żaden mężczyzna nie niósł Joy w ramionach. Kiedy zdarzyło się to po raz ostatni, miała kilka lat i trzymał ją na rękach ojciec. Oboje rodzice nie żyli od wielu lat i to było jedno z nielicznych wspomnień, jakie zachowała z dzieciństwa. Teraz chodziło o coś całkiem innego. Gdy znalazła się w ramio­ nach diuka, jej brzuch przeszył dziwny dreszcz, a zapach ciała tego mężczyzny przyprawił ją o zawrót głowy. Czuła się lekka i swobodna jak motyl. Nie znana jej dotychczas twarz miała

- A ludzie posądzają czarownice o przyrządzanie jakichś ohydnych wywarów - mruknęła przekonana, że mikstura ze skrzydeł nietoperza i oka traszki smakowałaby tak samo jak ta trucizna. Pociągnęła następny łyk brandy, myśląc sobie, że być może jest to coś, do czego każdy musi przywyknąć. Wciąż jednak czuła wstręt i wcale nie pozbyła się uczucia, że i tym razem narobiła strasznego zamieszania. Nie wiedziała, jak wywikłać się z zaist­ niałej sytuacji, lecz gdy pomyślała o diuku, wcale nie była pewna, czy chce się wywikłać. - Beezle! - huknęła, trącając gronostaja łokciem. - Zbudź się, ty leniu. Zrobiła to w przypływie nadziei, że jakimś cudem jej duch opiekuńczy nagle zacznie zasługiwać na tę nazwę, i ponownie

40

41

JlLL BARNETT

CZARY

trąciła gronostaja łokciem. Ale on tylko sapnął, zmarszczył nos i kładąc łapki na jej ramieniu, znowu zapadł w sen. - Bezużyteczny. Absolutnie bezużyteczny - westchnęła, od­ ruchowo drapiąc go po łepku wtulonym w kołnierz pelisy. Zerknęła ze wstrętem na kieliszek brandy i zbliżyła się do drzwi powozu, uważając na bolącą nogę. Mężczyźni byli zajęci usuwaniem drzew z drogi, więc szybko wylała alkohol na ziemię. Już zamierzała zamknąć z powrotem drzwi, ale zwyciężyła pokusa spojrzenia na nich raz jeszcze, a zwłaszcza na diuka. Nie potrafiła oderwać od niego oczu, bo jego widok sprawiał jej dziwną przyjemność. Belmore stał bez płaszcza na jednym z powalonych drzew, kierując pracą służących, więc mogła teraz lepiej zobaczyć jego sylwetkę. Miał barczyste ramiona jak prawdziwy szlachcic z Highlandu, wąskie biodra i długie umięś­ nione nogi. Był władczy i pewny siebie, jakby zawsze wiedział, co i jak należy robić, a pod jego komendą ludzie pracowali bardzo sprawnie. Zdołali już usunąć połowę drzew. Widać było, że to tęgi umysł, zdolny panować nad sytuacją. Joy szczerze zazdrościła Belmore'owi tego ostatniego, boleśnie świadoma swej nieumiejętności koncentracji.

Zabębniła palcami po oparciu siedzenia, zastanawiając się, co począć dalej. Skoro jestem czarownicą, ułożę własne zaklęcie - zdecydowała. Zmarszczyła czoło z wysiłku i po kilku minutach miała gotowy tekst. Błagam o wysłuchanie, Bo mam wielki kłopot. Nie pomylę już zaklęć, Więc wysłuchaj mnie I lotem błyskawicy Przenieś do Surrey!

„Wszystko wymyka ci się z rąk, bo nie potrafisz się skupić, Joyous!" - przypomniała sobie słowa ciotki. Był to dla niej sygnał, że powinna czym prędzej zająć się czarami, zamiast ekscytować się bohaterem ze świata baśni. Po raz ostatni obrzuciła diuka tęsknym spojrzeniem i usiadła w powozie. Z wielkim wysiłkiem usiłowała sobie przypomnieć zaklęcie umożliwiające podróżowanie. - "Z szybkością ptaka"... "Wysłuchaj", "Stąd"? A może "Z domu"? Nie. "Z wieży"? Nie. "Z komnaty"? "Z zamku"?... "hop!" - wymruczała pod nosem i zakryła usta dłonią, bo teraz zyskała pewność, że w zaklęciu nie ma ostatniego z wymienionych słów. - A słowo "niech"? Tak, wymówiła je! „Niech rozdzwoni się dzwon". - Niestety, słowo "dzwon" źle dobrała po nadpaleniu kartki i z tego powodu trafiła do North Road, posiadłości diuka Belmore, zamiast do rozkosznego domku w Surrey. - Co za kłopot...

Odetchnęła głęboko i zaintonowała słowa ułożonej na po­ czekaniu prośby. Zaraz potem do jej uszu dotarł straszny huk oraz krzyki mężczyzn, a następnie, jeden po drugim, trzy podobne do siebie dźwięki. Zakryła oczy dłońmi, pełna najgorszych obaw, i wolno ruszyła do drzwi. Przed powozem leżały trzy świeżo powalone drzewa, a wszyscy mężczyźni, zatem i nieskazitelnie ubrany diuk, stali obryzgani błotem i zdenerwowani, nawet wysoki blondyn, który miał zwichnięte ramię. Jego i diuka kompan spoglądał w niebo, jakby oczekiwał, że lada moment cały wszechświat runie na ziemię. Spojrzenie Joy powędrowało do Belmore'a. Już kierował usuwaniem pni z drogi, w pełni panując nad sytuacją. Miał silny, głęboki głos i władczy ton, więc z pewnością byłby wspaniałym magiem. Joy przez dłuższą chwilę wyobrażała go sobie w tej absurdalnej dla niego roli, po czym z westchnieniem zamknęła drzwi powozu i wśliznęła się na swoje miejsce w ciepłym kąciku, opierając obolałą stopę na siedzeniu po przeciwnej stronie. Usadowiona wygodnie na miękkim pluszu, zaczęła się rozglądać po wnętrzu pojazdu. Obszerne wygodne fotele miały szmaragdowe obicia, połyskujące w świetle lamp. Dotknęła pluszu, rozkoszując się jego gładkością. Również z niego uszyto zasłony. Były przewiązane złotymi wstęgami, z których zwieszały się ozdobne kutasy. Drzwi powozu wyłożono idealnie gładkim fornirem. Wnętrze oświetlały mosiężne lampy ze stożkowatymi kloszami

42

43

JlLL BARNETT

i kryształowymi uchwytami, skrzące się niczym gwiazdy. Klosze zdobił delikatny rysunek sokołów - herb diuka. Joy otworzyła drzwi i z podziwem spoglądała na taki sam wizerunek ptaków na zewnętrznych ścianach pojazdu. To był naprawdę wytworny rodowy powóz. Zauroczona, usiadła z powrotem na swoim miejscu i zatopiła się w marzeniach, wyobrażając sobie, że żyje w takim luksusie. Zupełnie przestała przejmować się celem swej podróży, zaklęciami i problemami z koncentracją, skoro przynajmniej w myślach mogła się położyć na miękkim pluszu i zapomnieć o całym świecie. - Czy Wasza Miłość ma jakieś życzenie? - spytałby ją lokaj. Ona uniosłaby dłoń ozdobioną szmaragdowymi pierścieniami, podarowanymi przez kochającego męża, ponieważ pasowały do barwy jej oczu. - Nie, Henson, niczego mi nie brakuje. Będę wypoczywać. Zawiadom mnie, gdy dojedziemy do Brighton. Książę nas oczekuje. Wiesz, że mówi, iż bez diuka i duchessy Belmore każdy bal jest nieudany - odpowiedziałaby lokajowi. Henson zamknąłby drzwi, a jej piękny, dostojny i władczy mąż wychyliłby się ze swojego siedzenia i czule pogładziłby ją po policzku. Potem przysuwałby Joy coraz bliżej, aż wreszcie poczułaby nikły zapach tytoniu i wina. Później diuk dotknąłby szorstkimi ustami jej ust... Tak się pogrążyła w świecie fantazji, że przez chwilę nie miała pojęcia, iż przyciska wargi do zimnej, twardej szyby. Gdy otworzyła oczy, wciąż trwała w tej osobliwej pozie. Na zewnątrz powozu spostrzegła szczerze zdziwioną twarz Belmore'a i jego przyjaciół.

Jak myślicie, co ona robi? - spytał Downe. - Nie mam pojęcia - odezwał się Alec. Stanął obok, przerzucając płaszcz przez ramię. Zerknął najpierw na Richarda, który aż zmarszczył czoło, próbując dociec, co dzieje się z tajemniczą dziewczyną. Z kolei diuk spojrzał z zaskoczeniem na Neila, bo, o dziwo, wicehrabia milczał. Wreszcie popatrzył na nią. Miała zamknięte oczy i zachłannie wpijała się ustami w szybę. Nagle uniosła powieki i zobaczyła Aleca. Szmaragdowa zieleń tylko mu mignęła, gdyż zaraz dziewczyna cofnęła głowę i ukryła się za zasłoną. Poinformował przyjaciół, że to Szkotka. Na tę wieść hrabia znacząco pokiwał głową. Alec włożył płaszcz, gestem dłoni odprawiając Hensona, który chciał mu pomóc, i poszedł do drzwi po drugiej stronie powozu. Gdy znalazł się w środku, dziewczyna spojrzała na niego tak, lakby bała się, że natychmiast ją połknie. Jej policzki płonęły, lecz szybko odwróciła głowę do okna. - Czy dobrze się pani czuje? - Nie. Jestem pewna, że zaraz skręcę się z bólu i umrę 45

JlLL BARNETT

CZARY

- wymamrotała po długiej, pełnej napięcia chwili, wciąż wpat­ rzona w zasłonę. - Bardzo wątpię, żeby pani umarła z powodu zwichnięcia nogi w kostce. Alec nie potrafił wyzbyć się ironicznego tonu. Podczas licznych pobytów w Londynie w porach ożywionego życia towarzyskiego był świadkiem dramatów, jakie potrafią stwarzać tylko kobiety. Z drugiej strony nie chciał, żeby ta dziewczyna o oryginalnej urodzie i jeszcze bardziej oryginalnym zachowaniu okazała się tak sarno pusta, jak inne dzierlatki. Przeciwnie, pragnął, żeby różniła się od nich. Tak go to zdumiało, że uznał się za szaleńca. A ona siedziała w milczeniu, zasłaniając oczy drobną dłonią. Wyglądało na to, że cierpi. - Czy boli panią noga w kostce? - przerwał uciążliwą ciszę. - Słowo „ból" nie jest w stanie oddać tego, co czuję - odparła, nie odrywając ręki od czoła. - A więc jest aż tak źle? - Gorzej niż Wasza Miłość mógłby przypuszczać. Diuk miał już dość wpatrywania się w tył głowy dziewczyny, więc delikatnie odsunął jej dłoń od oczu. Poza tym spodziewał się, że wyczyta z tej oryginalnej twarzy, czy nieznajoma naprawdę cierpi wielki ból. - Czy jeszcze coś pani dolega? - spytał na widok ceglastych rumieńców. - Wydaje mi... To znaczy... Chyba trawi mnie gorączka - plątała się bardzo stropiona, dotykając policzka. - Tak, to z pewnością gorączka! - Rzeczywiście, ma pani wypieki - stwierdził Alec, przy­ glądając się jej uważnie. - Ja? Mam? - zaczęła nieprzytomnie i pogładziła twarz, jakby chcąc się przekonać, czy istotnie jest gorąca, zapominając, że dłoń jest w rękawiczce. - Szyba jest chłodna i... uff... chłodziła mi twarz. - Uśmiechnęła się do Aleca tak promiennie jak ktoś zupełnie zdrowy. - Rozumiem. Pomysłowo pani to wyjaśniła. - Oczywiście. I nie miałam na to zbyt dużo czasu.

Najwyraźniej zupełnie się nie rozumieli. - A nie pomyślała pani o otwarciu drzwi? Powietrze jest zimne - zaczął z innej beczki, pokrywając zakłopotanie logiczną argumentacją. - Nie, choć to wydaje się o wiele sensowniejsze - odparła, spoglądając na mgłę za plecami Aleca. - Z pewnością dlatego, że pan jest diukiem, a ja cza... - przerwała w samą porę, gwałtownie zasłaniając usta dłonią i wpatrując się w Belmore'a z przestrachem. Po chwili odsunęła rękę dodając: - A ja kobietą. - Wasza Miłość, mgła opada - poinformował Henson. - Sprawdziliście, czy gdzieś dalej kolejne drzewa nie tarasują drogi? - Alec odwrócił się do lokaja. - Nie znaleźliśmy żadnego powalonego. Wszystkie stoją niczym London Tower. Możemy jechać, Wasza Miłość. - Znakomicie, a więc zawiadom wszystkich, że wyruszamy. Spojrzał na dziewczynę, ale znowu zobaczył tylko pęk strusich piór na kapeluszu. Z niedowierzaniem pokręcił głową. Kiedy zauważył, że tajemnicza Szkotka nerwowo zaciska dłonie, nasu­ nęło mu się skojarzenie z bezradnym króliczkiem, który wpadł w groźną pułapkę na lisy. Ta bezradność oraz zdumiewająca niewinność wyzwalały w nim troskę o dziewczynę. Naprawdę zapragnął, żeby poczuła się bezpieczniej, choć nigdy dotąd nie doświadczył takiego uczucia. - Panno MacQuarrie. Drgnęła gwałtownie. - Zabierzemy panią do gospody i wezwiemy lekarza, żeby zbadał stopę. I głowę - dodał w myślach. A całkiem możliwe, że moją także stwierdził po chwili, gdy uświadomił sobie, iż wpatruje się w usta panny MacQuarrie. Odwrócił wzrok i usiadł obok niej, z'anim Downe i Seymour zdążyli wejść do powozu. Niebawem zaprzęg ruszył. Mgła snuła się jeszcze tylko przy ziemi. Alec obserwował dziewczynę, zastanawiając się, co jest w niej takiego, co czyni go nieobojętnym. Spoglądała na niego ukrad­ kowo, a w jej oczach malowało się zdumienie. Diuk był

46

47

JlLL BARNETT

CZARY

przyzwyczajony do kobiecych spojrzeń. Z powodu jego bogactwa i tytułu kobiety lgnęły do niego jak pszczoły do miodu. Ale ta Szkotka okazała się zupełnie inna. Miała niezwykłą twarz i zagadkową zdolność poruszania w Alecu uczuć samym tylko spojrzeniem. To było objawienie. Ostatkiem woli oderwał od niej wzrok i zapatrzył się w oszronioną szybę. Przez długą chwilę słychać było tylko turkot powozu. Downe wyciągnął piersiówkę. Ostatnio przeobraził się w cy­ nicznego uwodziciela i gdy sobie podpił, stawał się bardzo zgryźliwy. Zdarzało się to, niestety, coraz częściej. Alec już zamierzał nakazać mu schowanie butelki, ale Neil jakby nagle stracił oddech. Z otwartymi ustami wpatrywał się w dzie­ wczynę. Również Richard utkwił w niej oczy, zapominając o brandy. Diuk zerknął na nieznajomą, lecz nie spostrzegł niczego osobliwego, więc z powrotem skierował wzrok na przyjaciół. - Czy to widziałeś? - spytał Neil Richarda. Hrabia pociągnął potężny łyk i zmrużywszy oczy przyglądał się dziewczynie. Alec ponownie spojrzał na nią, lecz i tym razem nie zauważył niczego nadzwyczajnego. - Ja też się napiję - oznajmił Neil i wziął z rąk Richarda butelkę. - Brandy ci nie pomoże. Zobaczyłem to po raz drugi - prze­ strzegł hrabia. - Odstawcie ten trunek. Jesteśmy w towarzystwie damy - napomniał Alec wpatrzonych w Szkotkę przyjaciół. - Jej kołnierz się porusza - poinformował go szeptem Neil. Teraz już wszyscy trzej patrzyli na szyję Szkotki. Belmore zerknął również na twarz. Odniósł wrażenie, że myślami dziew­ czyna znajduje się gdzie indziej, najpewniej w Szkocji. Po chwili, gdy futrzany kołnierz zdążył się przekręcić, panna MacQuarrie zorientowała się, że jest obiektem szczególnego zainteresowania. - Czy coś jest nie w porządku? - zaniepokoiła się. - Pani kołnierz się porusza - oświadczył Seymour. Roześmiała się, gładząc futerko. - Och, to Beelzebub. Zdrobniale nazywam go Beezle - wy-

jaśniła lakonicznie, wcale nie zaspokajając ciekawości męż­ czyzn. Biała łapka, naznaczona na końcu plamką czerni, poruszyła się ślamazarnie na ramieniu dziewczyny, a tuż przy jej szyi rozległ się dziwny szmer, trochę przypominający odgłos balo­ nów z gorącym powietrzem, które latem krążyły nad Hyde Parkiem. - Uwielbia spać - dodała. - Naprawdę jest żywy? - spytał z niedowierzaniem Alec. Skinęła głową, a Beezle parsknął i sapnął. - Beezle... Co to za zwierzę? - ciągnął Alec. - Łasica. - Zupełnie tak samo jak Downe, tyle że on nie robi takiego piekielnego hałasu - zażartował Neil i roześmiał się z zadowole­ niem, bo nie za często udawało mu się bawić kosztem hrabiego. Richard spojrzał zdziwiony na przyjaciela. - A więc ma pani łasicę, która okręca się wokół pani szyi - podsumował Alec. - To gronostaj, kuzyn łasicy. Lubi spać w takiej pozycji. - Ja też bym to lubił - rzekł Richard, wpatrując się lubieżnie w dekolt dziewczyny. - Bardzo żałuję, że nie wpakowaliśmy ci pnia do ust, tak jak obiecywaliśmy - uciszał go rozgniewany Neil, ale hrabia tylko się uśmiechnął. Alec wyciągnął się na siedzeniu i spojrzał groźnie na przyja­ ciela, przestrzegając go przed takimi uwagami. - Ci dwaj dżentelmeni są zupełnie nieszkodliwi. Jak już pani mówiłem, jestem diukiem Belmore, a ten mężczyzna o płomien­ nych oczach i swawolnym języku to hrabia Downe. - Nigdy nie przemknęłoby mi przez myśl, żeby sprawić pani przykrość. - Richard uśmiechnął się do Joy, pożerając ją wzrokiem. - A ten drugi to wicehrabia Seymour - zakończył prezentację Alec. - Rzeczywiście jest nieszkodliwy, a poza tym absolutnie tępy - zrewanżował się Neilowi Richard.

48

49

JlLL BARNETT

CZARY

Tak oto po raz kolejny przyjaciele wymienili pomiędzy sobą złośliwości. Alec spojrzał na dziewczynę. Z zakłopotaniem wodziła wzrokiem po ich twarzach, a po chwili odwróciła się do niego, mocniej przytulając gronostaja. Była przestraszona. W diu­ ku znowu doszła do głosu uśpiona troska. Nagle panna MacQuarrie wymruczała coś pod nosem i rozległ się przenikliwy krzyk. Konie ruszyły galopem. Każdy z pasażerów przytrzymywał się czego mógł, byle nie zderzyć się z kimś drugim. Do wnętrza docierały wrzaski i przekleństwa stangreta, a piekielny hałas atakował ze wszystkich stron. Alec chwycił dziewczynę w ramiona i mocno obejmował, żeby uchronić ją przed upadkiem, ponieważ powóz podskakiwał na wyboistej drodze. Właśnie koła uderzyły w coś z taką siłą, że diuk wpadł na Joy i przycisnął ją do siedzenia. Poczuł jej miękkie kobiece kształty. Zacisnęła dłonie na jego płaszczu, bezskutecznie usiłując się odepchnąć. Jej gorący zdyszany oddech drażnił ucho Aleca. Belmore z zaskoczeniem uświado­ mił sobie, że jego zmysły nie są obojętne wobec ciała tej kobiety. Uniósł głowę. W oczach panny MacQuarrie zdziwienie mieszało się z zaciekawieniem i przenikliwością. Trwali tak w milczeniu, wpatrzeni w siebie, gdyż Alec nie potrafił zapanować nad pragnieniem, które zniewalało ich oboje. W końcu zdobył się na trzeźwą ocenę sytuacji i spojrzał na Joy zimno. Nie patrz tak głęboko w moje oczy, Szkotko, bo niczego w nich nie znajdziesz dla siebie - powiedział do niej w myś­ lach. Zarumieniła się, jakby intuicyjnie odgadła to bezgłośne ostrzeżenie, lecz, o dziwo, nie tylko jej oczy w jednej chwili przepełnił smutek. Spuściła powieki i odwróciła głowę. Powóz wpadł w następną dziurę, więc Alec uchwycił się mocniej siedzenia. Nagle do ich uszu dotarły pomruki i przekleństwa Richarda, ponieważ powóz zwolnił, a po chwili się zatrzymał. Diuk usiadł, lecz wciąż obejmował tajemniczą Szkotkę. - Seymour, zejdź ze mnie i przestań wbijać mi w plecy te swoje cholerne kościste kolana! - grzmiał z podłogi stłumionym głosem hrabia.

Leżał rozciągnięty pomiędzy siedzeniami. Głowę miał wciśniętą w kąt powozu, a stopy opierał o drzwi. Na jego plecach klęczał Neil, zaciskając dłonie na krawędzi fotela. Najwidoczniej chronił w ten sposób siedzącego mu na kołnierzu płaszcza gronostaja przed upadkiem na obcasy butów hrabiego w czasie szaleńczej jazdy. - Twój wrzask w niczym nie pomoże, bo nie mam na czym oprzeć kolan. Richard usiłował zrzucić Neila, lecz tylko bezsilnie jęknął. - Uważaj na moje ramię. Boli mnie jak diabli. - Jestem niepocieszony. Wytrzymaj jeszcze przez chwilę, dopóki nie zdejmę z szyi zwierzątka. - Beezle, chodź tutaj. - Joy wyciągnęła dłonie i gronostaj niezdarnie wskoczył na jej ramię. Dopiero teraz Alec uświadomił sobie, że wciąż ją obejmuje, i szybko cofnął rękę. Neilowi właśnie udało się pozbierać z podłogi. Usiadł i zaczął otrząsać z siebie kurz. Kiedy diuk podawał dłoń Richardowi, otworzyły się drzwi i zobaczyli pobladłego Hensona. - Przepraszam, Wasza Miłość, ale uprząż się zerwała. - Potraficie ją naprawić? - Już to robimy. - Czy nic się pani nie stało? Zaprzeczyła ruchem głowy, nie podnosząc oczu. Kurczowo przyciskała do piersi gronostaja. Miała pobrudzony policzek i przekrzywiony kapelusz, a fiołkowe pióra były połamane. Skojarzyła się Alecowi z bezbronnym pisklęciem, które wypadło z gniazda. Szczerze zapragnął pomóc jej odnaleźć z powrotem rodzinę. Czuł, że nie powinien pozostawiać tej rozpaczliwie bezradnej kobiety samej sobie. Odwrócił wzrok, bo wyraz jej twarzy zbijał go z tropu. Wysiadł z powozu i podszedł do służących, którzy reperowali uprząż. - Kto zaprzęgał konie? - spytał złowieszczym tonem. - Ja, Wasza Miłość - wyznał Jem, stangret, i zaczął pospiesznie wyjaśniać: - Uprząż była nowa i mocna. Jeszcze nigdy nie

50

51

J/LL BARNETT

CZARY

widziałem tak grubej skóry, a została przedarta jak papier. O, proszę... Alec obejrzał kawałek rzemienia. Skóra nie wyglądała na pękniętą pod wpływem gwałtownego szarpnięcia, bo miała wystrzępione brzegi, jakby ktoś ją rozerwał dłońmi. - Jak długo potrwa naprawa? - Już kończymy, Wasza Miłość. Odczepiliśmy ten postronek od dyszla. - W porządku. - Belmore wsiadł do powozu. - Zaraz ruszamy. - To był znak - szepnął Seymour, wybałuszając na niego oczy. Neil sprawiał wrażenie, jakby się spodziewał, że powóz zaraz rozbłyśnie czarodziejskim blaskiem. Richard zarechotał po usły­ szeniu tej rewelacji, nie odejmując od ust piersiówki. Po chwili schował ją do kieszeni i poprawił temblak. Alec, zdumiony, oglądał swój płaszcz. W miejscach, które ściskała panna MacQuarrie, materiał był silnie wygnieciony. Zerknął na nią, czując na sobie jej spojrzenie. Było znajome, lecz trudne do określenia. Miał wrażenie, że ona stara się zapamiętać jego twarz. Całkowicie zburzyło to jego spokój. Marzył tylko o tym, żeby jak najszybciej dotrzeć do gospody. Posłał Szkotce zimne spojrzenie, ale chłód momentalnie zniknął, gdy napotkał jej oczy. Poczuł się jakoś dziwnie i utkwił wzrok w zwichniętą rękę Downe'a. Gdy ponownie zerknął na dziewczynę, stwierdził, że ona też spogląda na rękę hrabiego. Henson zamknął drzwi i z turkotem ruszyli wyboistą drogą. Diuk zatopił się w myślach. Po chwili z przerażeniem przypomniał sobie, u kogo już widział owo spojrzenie, jakim przed chwilą obdarzyła go panna MacQuarrie. Ta osobliwa Szkotka patrzyła na niego z takim samym uwielbieniem jak Letitia Hornsby na Richarda. Alec jęknął w duchu. To spojrzenie zdradzało gorące uczucie. Zanim zdążył oswoić się z tym odkryciem, rozległ się kolejny krzyk.

może się komuś stać krzywda. Z rezygnacją podparła dłonią podbródek. Najlepsze, co mogła zrobić, będąc tak rozkojarzoną, to powstrzymać się na jakiś czas od czarów. Po przerwie na ogół wykonywała zaklęcia z pozytywnym skutkiem, jeśli tylko potrafiła się skoncentrować. Tak czy inaczej, nie chciała, żeby pasażerom powozu, a zwłaszcza diukowi, przydarzyło się coś złego. Połączyło ją z Belmore'em coś więcej niż przyspieszone bicia serc i przeciągłe spojrzenia. Zbliżała ich do siebie jakaś tajemnicza siła. Joy czuła, że diuk jej po­ trzebuje, a pod maską obojętności ukrywa gorycz i rozcza­ rowanie. Wicehrabia Seymour, najbardziej nerwowy spośród trzech mężczyzn, pochylił się do przodu i przyglądał się jej tak, jakby była tajemniczą zjawą. - Pani jest nią, prawda? Panna MacQuarrie z przerażeniem pomyślała, że rozpoznał w niej czarownicę. Nie miała pojęcia, co mu odpowiedzieć. - Zostaw dziewczynę w spokoju, Neil - uciszył go Richard sonem, z którego wynikało, że poruszony przez wicehrabiego temat budzi w nim niesmak. Hrabia spojrzał na Aleca. Jeśli nawet to jest ona, Belmore nie kiwnie palcem, iopóki jego człowiek nie sprawdzi różnych rzeczy. Drzewa genealogicznego itd. Joy zerknęła na Aleca. Poruszał nerwowo ręką w kieszeni płaszcza. Spostrzegła kawałek pogniecionego papieru i zastana­ wiała się, co to może być. Diuk kazał przyjaciołom zamilknąć, a Downe'a przeszył lodowatym spojrzeniem. Hrabia nie pozostał mu dłużny, więc wyglądali jak dwa szykujące się do ataku psy. Tylko Seymour miał łagodną minę, choć najwyraźniej był zażenowany zachowaniem Downe'a. Hrabia i diuk wciąż trwali w wojowniczych pozach, lecz Joy nie miała wątpliwości, kto tu zwycięży. Poznała już siłę wzroku diuka. Po długiej, pełnej napięcia chwili, hrabia spuścił oczy i sięgnął po piersiówkę.

G d y od powozu odpadło koło, Joy dała za wygraną. Jeśli nie przestanie powtarzać zaklęcia umożliwiającego podróżowanie,

Belmore odwrócił się do Joy, jakby wyczuwając, że ona tego pragnie. Dech jej zaparło, bo w jego oczach odkryła sekretne uczucia, które ją zadziwiły. To były prawdziwe skarby, oczekujące

52

53

JlLL BARNETT

CZARY

w ukryciu na kogoś dostatecznie cierpliwego, żeby potrafił je odnaleźć. Wpatrywał się w Joy, jakby chciał się o czymś upewnić. Czego ty ode mnie oczekujesz? Czego pragniesz? - pytała bezgłośnie, ale w jednej chwili na jego twarzy pojawiła się znowu dobrze znana wyniosłość. W powozie na długi czas zapadła cisza. Wszyscy siedzieli pogrążeni w zadumie. Jednak Joy spodziewała się, że rychło mężczyźni zaczną ją pytać o jej życie i usiłowała wymyślić jakąś historyjkę na ten temat. Od dziecka wiedziała, że nie należy się przyznawać zwykłym śmiertelnikom, iż jest się czarownicą. Po prostu nie przyjmowali do wiadomości, że magia nie musi mieć nic wspólnego z ciemnymi, diabelskimi mocami. Trzeba było znać kogoś bardzo dobrze, żeby się zwierzyć z magicznych umiejętności, a większość zwykłych śmiertelników miała o cza­ rach niewłaściwe wyobrażenie. Świadczyła o tym historia. Ciotka MacLean ufała niewielu ludziom. Zawsze powtarzała, że zwykli śmiertelnicy na ogół sądzą, iż czarownice to stare, szkaradne wiedźmy o błędnym spojrzeniu, z siwymi kudłami na głowach i brodawkami na twarzach, które krążą po świecie na miotłach.

Postanowiła opowiedzieć o sobie pasażerom powozu, przemil­ czając najważniejsze. Jeśli ubarwi i lekko udramatyzuje opowieść, chcąc wzbudzić zainteresowanie, to może uda się jej tak oczaro­ wać słuchaczy, że nie zwrócą uwagi na nielogiczność i niewiary­ godność przedstawianych zdarzeń. Poczuła na sobie wzrok diuka. Jego spojrzenie było przenik-

liwe. Świadczyło o tym, że Belmore zna ją już całkiem nieźle i niewiele ujdzie jego uwagi. A więc zaczęło się - pomyślała stropiona. - Gdzie mieszka pani rodzina? - Wszyscy umarli - skłamała. Chciała spuścić głowę, ale nie potrafiła oderwać od niego oczu. - Wspomniała pani Surrey. Czy właśnie tam chce pani dotrzeć? Skinęła głową. - Z jakiego powodu? - Bo tam jest dom babki. - O ile mnie słuch nie myli, powiedziała pani, że cała jej rodzina umarła. - Wszyscy z wyjątkiem ciotki, ale ona wyjechała do... Nie będzie jej w kraju przez dwa lata. - I pozostawiła panią bez opieki? - Jestem dorosła - odparła unosząc lekko podbródek. - Mam dwadzieścia jeden lat. - Rozumiem - oznajmił takim tonem, jakby ani trochę nie wierzył w jej dorosłość. Przez długą chwilę w powozie panowała cisza. - W jaki sposób pani podróżuje? - Pieszo - pisnęła, bo brzmiało to okropnie nieprzekonywająco, a w myślach dodała: - Ty skończona kretynko. Diuk zerknął wymownie na jej nowe buciki. Nie miały najmniejszej rysy, a obcasy i zelówki w ogóle nie były zdarte. Dół pelisy i sukni nie nosił śladu zabrudzenia. Nic w wyglądzie panny MacQuarrie nie wskazywało, że przemierza błotniste drogi. Po tych oględzinach Belmore spojrzał na nią tak karcąco, że omal nie wypaplała prawdy. - I tak pani idzie ze Szkocji? - O mój Boże, skądże znowu! - Położyła dłoń na sercu w sposób, który miał sugerować prawdomówność i bezgraniczne zaskoczenie tym pytaniem. Z uśmiechem oświadczyła: - Taka wyprawa jest nie do wyobrażenia. Alec patrzył na nią wyczekująco i w powozie po raz kolejny

54

55

Dziadek Joy ze strony ojca, również mag, ożenił się ze zwykłą śmiertelniczką, córką angielskiego para. Ta jednak była zupełnie wyjątkowa, więc została zaakceptowana przez MacQuarriech i MacLeanów. Ciotka jednak narzekała twierdząc, że małżeństwo dziaclka Joy stanowi źródło problemów wnuczki z nauką magii, ponieważ jego żona skaziła krew płynącą od pokoleń w żyłach obu rodów. Panna MacCjuarrie pocieszała się jednak tym, że mogła urodzić się całkowicie pozbawiona magicznej mocy, a tymczasem została czarownicą, jakkolwiek wciąż okazywała się nieudolna.

JlLL BARNETT

CZARY

zapanowało milczenie. Panna MacQuarrie wymyśliła mnóstwo historyjek wyjaśniających jej nagłe zjawienie się w lesie, ale nie zdecydowała się na przedstawienie którejkolwiek. - To z pewnością brednie Seymoura na temat przeznaczenia sprawiły, że się tu znalazła - przerwał przedłużającą się ciszę hrabia. Niemal leżał na siedzeniu, gapiąc się w okno, a na jego stale wilgotnych od brandy ustach wykwitł głupawy uśmieszek. - Obyś się udławił! - wrzasnął czerwony ze złości Neil. - Co ci się nie podoba, Seymour? Czyżby chwilowo opuś­ ciły cię twoje przeczucia? I to w takiej chwili? - Hrabia chwycił się za serce. - Już nie wierzysz w stare wiedźmy, anioły i trole? - Zerknął na Joy. - Och, zapomniałem, że ona jest Szkotką. Powinienem dorzucić jeszcze krasnale i strzygi. Nie mam racji? - Downe, jesteś wstawiony. - Alec spojrzał na niego groźnie. - Radziłbym ci odstawić butelkę, jeśli nie chcesz iść pieszo. - Czy mogłoby się zdarzyć, żeby któryś z przyjaciół Belmore'a zataczał się samotnie na drodze? Co pomyśleliby ludzie? - Po pijanemu zachowujesz się jak osioł - orzekł Neil i zwrócił się do Joy. - Przepraszam za niego, panno MacQuarrie, ale kiedy ma w czubie, staje się strasznie jadowity. - To po co pan pije? - spytała Downe'a, który wydawał się jej uroczym mężczyzną, o ile potrafił powstrzymać się od szyderstw. Zapadła martwa cisza. Joy dostrzegła w oczach hrabiego wielką wrażliwość, ale niemal w tej samej chwili znowu zagościł w nich cynizm. - Bo sprawia mi to przyjemność. Uczyniłem z chlania sztukę. Zajęło mi to tyle samo czasu, ile Belmore'owi stłamszenie wszelkich impulsów. Tak jak on słynie z żelaznej konsekwencji, ja słynę z jej braku. Lubię w życiu niespodzianki. - Spojrzał na diuka wyzywająco i wycedził: - Mówi się, że trunek to lekarstwo na nudę. - Przekonawszy się, że te słowa nie wywarły na przyjacielu najmniejszego wrażenia, odwrócił się do okna. Panna MacQuarrie poczuła na sobie wzrok Seymoura, więc zerknęła na niego.

- Gdzie dokładnie mieszka pani babka? - spytał z życzliwym uśmiechem. - Niedaleko East Clandon. Posiadłość nazywa się Locksley Cottage. - Locksley? To nazwisko hrabiego Craven, Henry'ego? - zdzi­ wił się Neil. - To panieńskie nazwisko mojej babki - poinformowała Joy. - Locksleyowie są naszymi dalekimi krewnymi. Hrabia wy­ rzekł się córki, gdy uciekła z domu i poślubiła pewnego Szkota, oryginała, a także... - Neil przerwał i spojrzał na Joy. - Pani jest Szkotką. - Ta kobieta to moja babka - wyznała Joy, obserwując reakcję Seymoura. - Słyszałeś? Słyszałeś, co powiedziała? - zwrócił się do diuka. - Powtarzałem ci, że o wszystkim decyduje przeznaczenie. Nie zmienisz go. - Wicehrabia pobladł z przejęcia, wskazując drżącą dłonią Joy. - O tak, Belmore. I nie musisz już zatrudniać tego człowieka. Wszystko za ciebie zrobiono, o ile oczywiście nie zechcesz sprawdzać, w jakim stanie są jej zęby - oznajmił z drwiną Richard i wybuchnął śmiechem. Rechotał tak, jakby fakt, że Joy jest prawnuczką hrabiego Craven, stanowił najzabawniejszą rzecz pod słońcem. Do tej pory sądziła, iż to, że jej babka nie zajmowała się magią, upodabnia wnuczkę choć trochę do zwykłych śmiertelników. Teraz uznała, że tak nie jest, ponieważ ona, Joyous Fiona MacQuarrie, nie potrafiła tak szydzić z ludzi. Uprawiając magię, wcale nie zatraciła wrażliwości. Poczuła się boleśnie dotknięta kpinami Downe'a. Spoglądał na nią, wciąż zanosząc się od śmiechu, więc pochyliła głowę, usiłując sobie jakoś poradzić z zakłopotaniem. Na jej kolanach leżał Beezle. Sądziła, że gronostaj śpi od czasu szaleńczej jazdy. Jednak, o dziwo, spojrzał uważnie na Joy, a potem odwrócił głowę w stronę hrabiego. Po chwili już pełzł po torsie Downe'a, który momentalnie przestał się śmiać.

56

57

JlLL BARNETT

CZARY

- Czego on chce? - spytał zaskoczony. Beezle podnosił łapkę do ściągniętych ust Richarda. - Może zamierza sprawdzić, w jakim stanie są twoje zęby? - odezwał się z nonszalancją Alec. I rzeczywiście gronostaj odchylił dolną wargę i zaczął zaglądać do ust Richarda. - Zabierzcie... to... ode mnie. Joy sięgnęła po zwierzątko, lecz diuk przytrzymał ją za ramię i potrząsnął głową. Patrzył tak władczo, że ustąpiła, z przestrachem obserwując zachowanie Beezle'a. Przez długą chwilę gronostaj zaglądał hrabiemu do ust, w różnych miejscach odchylając łapką wargi. Gdy w końcu nie mógł już znieść cuchnącego brandy oddechu Richarda, odsunął pyszczek i zaczął sapać. Następnie niezdarnie owinął się wokół szyi Downe'a, jak zwykł to robić w przypadku Joy, z tą różnicą, że spuścił łepek i zaczął obwąchiwać tors hrabiego. - Seymour, przestań rechotać i zdejmij to ze mnie. - Richard usiłował strząsnąć niezdarne zwierzątko, ale najwidoczniej zabo­ lało go zwichnięte ramię, bo na jego twarzy pojawił się grymas. - Miałby zniszczyć niespodziankę, jaką przyniosło życie? - spytał diuk z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. - Nigdy do tego nie dopuścimy. - Brawo, Alec. Co za dzień! - Neil zachichotał. Joy z zaskoczeniem obserwowała, jak Belmore i Downe znakomicie porozumiewają się bez słów. Atmosfera była tak napięta, jakby dwa wojujące z sobą rody stanęły nagle naprzeciw siebie. Beezle siedział na kolanach Downe'a i dopóty przeszukiwał hrabiowski płaszcz, dopóki nie znalazł w kieszeni butelki z brandy. Wbijał ostre pazury tylnych łapek w udo Richarda. Ten wstrzymał oddech i sięgnął po gronostaja, próbując go zrzucić. Zwierzątko tylko syknęło, obnażając ostre zęby. Hrabia cofnął rękę. Był naprawdę przestraszony, a Beezle spoglądał na niego wyjątkowo czujnie i groźnie. Joy zdumiewało zachowanie jej ducha opiekuń­ czego. Przytrzymywał opartą na kolanach Downe'a piersiówkę przednimi łapkami i obwąchiwał korek, mrugając oczami na

widok swojego odbicia w połyskliwym srebrze. Po chwili chwycił butelkę zębami i tak ją rozkołysał, że z kolan hrabiego trafiła na kolana diuka. Joy zerknęła na Belmore'a, ciekawa reakcji, ale nie znalazła na jego twarzy śladu emocji. Patrzył na butelkę z właś­ ciwym mu chłodnym dystansem. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo Beezle absolutnie nie był łasy na pochwały. Poza tym tylko wykorzystał nogi diuka do chwilowego przechowania piersiówki. Właśnie przeskoczył na wolne miejsce obok tego powszechnie szanowanego para i nawet na niego nie spojrzawszy zsunął z jego kolan butelkę, po czym położył się na niej i zasnął, a przynajmniej zamknął oczy.

58

CZARY

J oy postanowiła wreszcie wyjaśnić, jak trafiła do lasu, ale nie była zdolna patrzeć diukowi w oczy. Snując opowieść, spoglądała na złożone na kolanach swoje dłonie lub na twarz wicehrabiego. Wydawało się jej, że on jest bardziej wrażliwy od hrabiego i diuka. Kiedy doszła do dramatycznych zdarzeń, Seymour z przejęciem potakiwał głową i słuchał z prawdziwym zaintere­ sowaniem. Oznajmiła, że jej powóz wpadł do rowu, ona zaś weszła na chwilę w leśną gęstwinę, a gdy wróciła, pojazd zniknął. Uprowa­ dził go nikczemny woźnica, którego nieostrożnie wynajęła. Na tym zakończyła i popatrzyła uważnie na mężczyzn, ciekawa, jakie wrażenie wywarła na nich jej opowieść. - Panno MacQuarrie, nie ma znaczenia, w jaki sposób pani-się tu znalazła. Nie ma pani na nic wpływu, bo o wszystkim decyduje przeznaczenie. Nie można go zmienić - oświadczył Neil. Skrzyżował ręce na piersi i dodał: - To, że pani jest Szkotką, ja wicehrabią, a Downe hrabią, jeśli nawet w jego przypadku zaistniała pomyłka, zawdzięczamy przeznaczeniu. Śmiertelny człowiek nie kieruje swoim losem. 60

- Za życiową pomyłkę uznaję jedynie to, że ja i Belmore napatoczyliśmy się kiedyś na ciebie - odparował Richard. - A jeśli rzeczywiście śmiertelny człowiek nie kieruje swoim losem, to Alec z pewnością stanowi wyjątek. Czy ty w ogóle jesteś śmiertelny, Belmore? Tylko Joy spostrzegła, że diuk stał się bardziej sztywny, tak nieznaczna była to zmiana. Ale panna MacQuarrie siedziała obok niego, więc poczuła lekkie drgnięcie fotela. - Diuk Belmore - ciągnął nieustępliwie Richard - nigdy by nie dopuścił, żeby coś tak ludzkiego, jak przeznaczenie, decydo­ wało o jego życiu. Zachowaniem Aleca rządzi tradycja i wynika­ jące z niej powinności dla człowieka o takiej... pozycji, a także jego własne plany czy zamiary. - Downe zwracał się do Joy, lecz spoglądał na diuka. - Można być spokojnym, że postąpi tak, jak postępowali jego antenaci. Umilkł i odwrócił twarz do okna, a panna MacQuarrie znowu zerknęła na Aleca. Spoglądał na Richarda tak lodowato, że przeszył ją dreszcz. Z pewnością Belmore nosi w sobie jakiś uraz, który stara się ukryć - pomyślała. Zaczęła się zastanawiać, o co tu chodzi, gdy Alec spojrzał na nią. Taksował ją wzrokiem, jakby ważył coś w myślach. Była ciekawa czy uwierzył w jej opowieść i jak się zachowa, jeśli nie uwierzył. Bardzo jej zależało na opinii tego mężczyzny, choć nie wiedziała do końca dlaczego. Był bardzo poważny. Mimo olśniewającej prezencji wydawał się samotny albo zbyt silnie zdystansowany do ludzi. Jednak intuicja podpowiadała jej, że Alec troszczy się o innych, wbrew temu, co stara się zasugerować. Nie wierzyła, że w ogóle można być kimś tak niewrażliwym. Z pewnością on pragnie uczucia, bo już zdradził się z tym przed Joy, i kryje się w nim o wiele więcej, niż chce ujawnić. Spojrzała na jego zacięte usta i uśmiechnęła się do niego, ciekawa, czy odwzajemni uśmiech, zwłaszcza że wyglądał na kogoś, kto łaknie takiego objawu sympatii. Twarz diuka przestała wyrażać obojętność, ale pozostała poważna. Joy zastanawiała się, czy on w ogóle potrafi się uśmiechać, i przez chwilę bezskutecznie próbowała sobie wyobrazić jego uśmiechniętą twarz. W końcu 61

JlLL BARNETT

poddała się i odwróciła do okna. Wkrótce znowu jednak patrzyła na Belmore'a, jakby wywarł na nią jakąś zagadkową presję. Miała wrażenie, że prześwietla ją wzrokiem. Nie poddała się myśli, że w ten sposób przemawia jego niechęć do niej, przeświadczona, że chodzi o jakieś głębiej skrywane uczucie. Zarumieniła się pod wpływem tego badawczego wzroku i od­ wróciła głowę. Poczuła pot na dłoniach i suchość w ustach. Wydawało się jej, że topnieje niczym bryłka lodu. Chcąc ukryć wzruszenie, uniosła dłoń i zaczęła skracać knot lampy. Pocieszała się, że w półmroku diuk nie potrafi dociec, co dzieje się w jej duszy, bo okaże się bardziej odporna na jego spojrzenie. Ze zdenerwowania pociągnęła pokrętło knota zbyt mocno, i wyciągnęła je. Spoglądała na nie zakłopotana i zaczęła nieudolnie wsuwać je z powrotem. Poczuła na nadgarstku silną męską dłoń. - Ja to zrobię. Belmore sięgał ręką do lampy i Joy przesłonił cień jego sylwetki. Cień wydał się jej tajemniczy i zimny jak sam diuk. Wszakże jej zmysły zareagowały na ciepło i zapach ciała Aleca. Poczucie jego fizycznej bliskości było tak dojmujące, że panna MacQuarrie miała wrażenie, iż porywa ją wzburzone morze. Diuk poprawił knot, przekręcił lampę i już się odwracał, gdy nagle zastygł w bezruchu, patrząc na Joy z tak bliska, że poczuła jego oddech. Gdyby przysunęła się odrobinę, doszłoby do zetknięcia ich ust. To spojrzenie zmroziło Joy i boleśnie ukłuło, lecz spostrzegła, że nie tylko jej serce przeżywa udrękę. Czuła się jak zahipnotyzowana. Nie potrafiła i nie chciała się odsunąć. Wcale sobie tego nie wypominała, ponieważ z mrocznej duszy Belmore'a dotarł do niej nikły promyk światła. Napięta twarz tego mężczyzny posyłała Joy do wszystkich diabłów, ale blask w oczach temu zaprzeczał. Alec ani na chwilę nie uwolnił jej nadgarstka. Jednak teraz trzymał go w tak władczy sposób, że z pewnością wyczuwał pod kciukiem przyspieszony puls. Może też słyszał łomot serca Joy, bo jej ten dźwięk zagłuszał wszystko. Może spostrzegł, że ona nie potrafi poruszyć dłonią. Była zdumiona, że zimne szafirowe oczy Aleca zapłonęły nagle takim 62

CZARY

blaskiem, aż jej ciało zrosił pot. Czuła go na piersiach, ramionach i udach. Diuk odwrócił wzrok, choć wciąż trzymał ją za rękę. Joy pomyślała, że magia jego spojrzenia działa silniej niż czarodziej­ skie zaklęcia. Ale on patrzył na jej dłoń tak, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że ją trzyma. Dotknęła jego palców, dając w ten sposób do zrozumienia, że nie stało się nic złego. W tym momencie uwolnił jej nadgarstek. Zrobił to tak szybko, że nie była całkiem pewna, czy rzeczywiście najpierw pieszczotliwie pogładził jej dłoń. Usiadł obok niej, jak poprzednio, i niewidzącym wzrokiem spoglądał w okno. Wciągnęła do płuc powietrze i w tym momencie do jej świadomości dotarło, że w powozie jest nie tylko Belmore. Uderzyła ją panująca tu, pełna napięcia cisza. Słyszała jedynie stłumiony stukot końskich kopyt i pobrzękiwanie uprzęży, a nie­ kiedy skrzypienie resorów. Wraz z powrotem do rzeczywistości wyostrzył się także zmysł powonienia panny MacQuarrie. Poczuła odór wilgotnej skóry butów, tytoniu oraz brandy. Przesycone męskim zapachem powietrze było ciężkie, wprost trudne do zniesienia. Odruchowo sięgnęła po Beezle'a i zaczęła głaskać zwierzątko. Potrzebowała tego gładkiego, miękkiego i bliskiego sercu futerka po wyczerpującej konfrontacji z Belmore'em. Rozległ się śmiech. Wzdrygnęła się, przestraszona. To znowu rechotał cyniczny hrabia. Spojrzała na niego, przygotowana na jakiś zgryźliwy komentarz. Ale tylko patrzył na nią, jakby spekulował na jej temat. Poczuła niepokój, choć nie miał on nic wspólnego z tym, jaki wzbudzał w niej diuk. Nie żywiła do Downe'a sympatii. Nosił w sobie jakąś nie zaleczoną ranę, która wyzwalała w nim jątrzącą i zdolną ugodzić w najczulszy punkt agresję. Perwersyjnie rozkoszował się swoją bezczelnością i upo­ dobaniem do drwiny. Poza tym jego uśmiech był aż nadto wystudiowany, a sposób, w jaki człowiek się uśmiecha, wiele o nim mówi. Zupełnie inny był uśmiech wicehrabiego. Nerwowy Seymour zerkał w okno i mruczał coś pod nosem, ale uśmiechał się do Joy serdecznie. Spojrzała na diuka, ponownie usiłując sobie wyobrazić jego uśmiechniętą twarz, lecz, niestety, bez 63

ML BARNETT

rezultatu. Nawet jej zdolność wewnętrznego widzenia była bezsilna wobec napiętej i surowej twarzy Aleca. Poddała się i, tak jak pozostali, zaczęła gapić się w okno. Wkrótce powóz zatrzymał się przed starą gospodą z drew­ nianych bali. Ciepłe żółte światło, sączące się przez romby szyb okiennych, tworzyło trochę niesamowitą aurę. Dotarli do Shovel and Boot. Taki szyld widniał z boku pokrytego rdzą daszku, umocowanego nad ciężkimi dębowymi drzwiami. Wokół wieko­ wego omszałego muru z szarego kamienia wciąż snuła się mgła. Przez okno powozu Joy spostrzegła, że foryś już zsiadł z konia i rozmawia z chłopcem usługującym w gospodzie. Ktoś otworzył skrzypiące drzwi. Złote światło rozświetliło brukowany dziedzi­ niec. Zaraz przesłonił je cień karczmarza. Lokaj otworzył powóz. Diuk stanął przy wejściu, odprawił służącego i wyciągnął rękę do Joy. Podniosła Beezle'a, okręcając go wokół szyi, i zerknęła na zwichniętą stopę, niepewna, czy potrafi stanąć na podłodze o własnych siłach. W tym momencie Belmore wziął ją na ręce i zaniósł do gospody, przytulając mocno do siebie. Spoglądał tak władczo, że wszyscy natychmiast usunęli mu się z drogi, a Joy wcale nie czuła chłodu wilgotnego angielskiego powietrza. Ogrzewał ją nie tylko wspaniały tors, lecz także mężczyzna, jakim był diuk pod powłoką chłodu. Westchnęła i oparła głowę na silnym ramieniu. Nawet przez grubą warstwę ubrania czuła, jak jest muskularne. Przeszył ją dreszczyk podniecenia. Zastanawiała się, czy ma on coś wspólnego z emocjami, jakich doświadczają czarownice, które rzeczywiście potrafią latać. W białej magii latanie należy do największych i najwspanial­ szych umiejętności. Panna MacQuarrie nie umiała jednak robić tego dobrze, więc riie znała prawdziwych uczuć, towarzyszących lataniu. Oczywiście, usiłowała się tej sztuki nauczyć, jednak ciotka zakazała jej wszelkich prób po tym, jak pokaleczyła się, uderzając w okno katolickiej kaplicy w Craignure i roztrzaskując zabytkowy witraż. Pani MacLean wyratowała siostrzenicę z opresji i przeprosiła biskupa. Traf chciał, że ten gorliwy sługa boży właśnie klęczał pod oknem, w które Joy uderzyła. 64

CZARY

Teraz nie potrafiła sobie przypomnieć, co naprawdę przeżywała podczas tej jedynej nieudanej próby latania przed wyprawą do Surrey. Pozostały jej po wypadku dwie blizny, jedna na lewej dłoni, a druga na karku. Ciotka powtarzała, że powinny stanowić dla niej ostrzeżenie przed lataniem. Ale Joy wciąż dręczyło coś znacznie bardziej poważnego, a mianowicie przeświadczenie, iż jest nieudolną czarownicą. Z drugiej strony niezachwiana wiara, że pokona trudności, pozwoliła jej przetrwać okres niepowodzeń, kiedy niemal każde zaklęcie wykonywała źle. Nadzieja zawsze stanowiła ostoję panny MacQuarrie, źródło jej spokoju, marzeń i pewności, że los przyniesie spełnienie jej oczekiwań. Pogrążona w myślach, dopiero teraz spostrzegła, że Belmore przygląda się jej jak jakiejś osobliwości. Prawdopodobnie jestem pierwszą czarownicą, jaką widzi, choć o tym nie wie - pomyślała i uśmiechnęła się do niego w nadziei, że on odwzajemni uśmiech. Ale i tym razem tak się nie stało. Czujność Aleca nie została uśpiona, więc jego spojrzenie było lodowate. Ta kobieta wcale mnie nie obchodzi. Nie okażę jej żadnych uczuć - podpowiadał mu zapewne jakiś wewnętrzny głos. Diuk naprawdę utracił radość życia, lecz Joy niezachwianie wierzyła, że on pragnie, by ktoś pomógł mu ją odzyskać. Sam tego nie potrafił, ponieważ wyzbył się nadziei. Za to Joyous Fiona MacQuarrie miała jej pod dostatkiem. Stale potrzebowała wiary, chcąc opanować tajniki białej magii, tak jak Belmore potrzebował wiary, żeby móc zachowywać się zgodnie ze swoją prawdziwą naturą. Czyżby właśnie to łączyło ich z sobą? Intuicja podszeptywała Joy, że tak właśnie jest. Ten mężczyzna rozpaczliwie łaknął odrobiny czarów w życiu.

Alec usiadł na ławie za długim stołem gospody i wodził wzrokiem po zapisanym kawałku papieru. Niniejszym arcybiskup Canterbury udziela Alecowi Geraldowi Davidowi Johnowi Jamesowi Markowi Castlemaine, diukowi Belmore, markizowi Deerhurst, hrabiemu Fife, specjalnego ze65

JlLL BARNETT

zwolenia na zawarcie związku małżeńskiego bez zapowiedzi ślubnych oraz w dogodnym dla zainteresowanego miejscu i czasie. Ochrypły okrzyk oderwał jego uwagę od treści zezwolenia. Spojrzał na przyjaciół, pochłoniętych grą w strzałki. Grali o wysokie stawki, więc zachowywali się hałaśliwie. Ta mała gospoda nie dysponowała, niestety, żadnym salonem, tylko jednym wspólnym wnętrzem o pobielanych ścianach, na których krzyżo­ wały się ciemne belki. Powietrze było tu gęste od dymu i przesycone zapachem piwa, tłustej baraniny oraz świeżo upieczonego chleba. Zażywny oberżysta miał na sobie różowy kaftan, wielokrotnie poszerzany w szwach czerwonymi łatami, niemiłosiernie poplamiony i łachmaniarski. Otaczał go tłumek miejscowych chłopów, w poczerniałych od znoju ubraniach. Jeden z nich urągał londyńskim panom, a reszta sekundowała mu głośnym aplauzem, tupaniem i prześmiewczym rechotem. Nad tłumkiem pojawiła się głowa wysokiego Downe'a. Alec zwrócił uwagę, że Richard już po raz piąty podnosi do ust stary gliniany kufel w kształcie owczego rogu, a pieniste ale to mocne piwo. Nie ulegało wątpliwości, że hrabia podejmie kolejną pijacką próbę pokazania przyjaciołom, jaki z niego obrzydliwy hulaka, mający w pogardzie wszystkich i wszystko. Trzeźwego Downe'a można było przyłożyć do rany, a pijany chciał z każdego uczynić nieszczęśnika, jakim stał się sam. Niestety, ostatnio pił niemal na umór. Teraz uwagę Aleca przyciągnęło coś innego. Żona oberżysty wprowadzała do pokoju wypoczynkowego dla dam miejscowego medyka, wezwanego do Szkotki. Zerknął na piwo, lecz nie podniósł kufla do ust. Trunek nie był dobrym lekarstwem na spowodowane gwarem huczenie w głowie i piekące od gryzącego dymu oczy. Czuł zmęczenie. Oparł głowę o ścianę i przymknął powieki, z trudem opanowując ziewanie. Do jego uszu dotarły jakieś nowe głosy. Przez chwilę je ignorował, ale w końcu przemógł się i otworzył oczy, w samą porę, by zobaczyć w drzwiach gospody lady Agnes Voorhees, najbardziej wścibską osobę w wyższych sferach Anglii. Zmęczenie 66

CZARY

przeszło mu jak ręką odjął i postanowił wynieść się stąd do diabła, zanim ten ptasi móżdżek go spostrzeże. Podniósł się gwałtownie z ławy i oparł o ścianę w nadziei, że uda mu się przekraść do kuchni. - Wasza Miłość! Alec jęknął. - Eugenio, to wprost niezwykłe! Mamy szczęście spotkać diuka Belmore! Jaki świat jest mały! - Lady Agnes mknęła do Aleca szybciej niż strzałka do tarczy, a za nią jej towarzystwo. Został złowiony. - Czy to nie dziwne? Właśnie rozmawiałyśmy o Waszej Miłości. - Już stała naprzeciw diuka. - Henry, najdroższy - zwróciła się do swojego wymoczkowatego męża. - Proszę, wynajmij salon. - Rozejrzała się gniewnie po wnętrzu, powiewając wokół haczykowatego nosa koronkową chusteczką. - Jaki tu fetor. - Popatrzyła znowu na Belmore'a i zaczęła od nowa tę samą paplaninę. - Wciąż nie potrafię uwierzyć, że mam tak wyjątkowe szczęście spotkać tutaj diuka Belmore. Eugenia... Oczywiście Wasza Miłość zna lady Eugenię Wentworth i panią Timmons... Alec powitał skinieniem głowy te największe po lady Voorhees plotkarki Londynu. Wszystkie trzy stanowiły dorodną kolekcję ptasich móżdżków. - Eugenia powiedziała mi, że słyszała od pani Dunning-Whyte, której przekazała tę wiadomość Sally Jersey, że lady Juliet Spencer, pańska lady Juliet, uciekła z ukochanym! Oznajmiłam, że to brednia, ponieważ Wasza Miłość nie zrobiłby czegoś niestosownego, nigdy by sobie nie pozwolił na jakieś uchybienie! Ale pomyślałam, że widocznie diuk Belmore jeszcze się nie oświadczył, choć wszyscy byliśmy pewni, że uczyni to lada dzień, że to tylko kwestia czasu. Proszę więc sobie wyobrazić moje osłupienie, gdy Eugenia oświadczyła, że to nie Wasza Miłość jest panem młodym. Zaczęłam się śmiać. - Przyjaciółki lady Voorhees zachichotały, a ona ciągnęła swój monolog: Uważam, że żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie porzuciłaby diuka Belmore dla zwyczajnego kapitana, bez względu na rodzinne koligacje tego ostatniego. - Pani Timmons i lady 67

JlLL BARNETT

Eugenia równocześnie skinęły głowami. - A poza tym wszyscy wiedzieli, że Wasza Miłość zakochał się w Juliet od pierwszego wejrzenia. To zastanawiające, że pamiętam ten wieczór tak dobrze, jakby miał miejsce zaledwie wczoraj... Na pierwszy rzut oka wygląd diuka Belmore wcale się nie zmienił, ale uważny obserwator spostrzegłby, że mocniej zaciska szczęki i stoi bardziej sztywno. Jak zwykle patrzył zimno i oddychał spokojnie, jakby w ten sposób starał się opanować wzburzenie spowodowane paplaniną lady Voorhees. - Gospoda nie dysponuje oddzielnymi salonami. - Jej mąż powrócił z rekonesansu. Spojrzał na Aleca. - Z pewnością dlatego Jego Miłość przebywa we wspólnej sali. Czy nie mam racji, Belmore? - Nie dysponuje oddzielnymi pokojami? - powtórzyła zdu­ miona lady Agnes, rozglądając się z obrzydzeniem po wnętrzu i nie dopuszczając diuka do głosu. Och, słabo mi. - Opadła na ławę niczym przekłuty balon i ciężko dysząc podparła dłonią czoło.

- Moja droga. - Lord Henry wyjął chusteczkę z ręki żony i zaczął wachlować jej twarz. - Mają tu tylko pokój wypoczyn­ kowy dla dam. Ożywiona tą wiadomością, wyprostowała się. - Niestety, jest chwilowo zajęty. Gospodarz prosi, żebyś zechciała chwilę poczekać. - Ale dlaczego my musimy czekać? - domagała się od­ powiedzi, na powrót przybierając histeryczną pozę. - Jakiejś młodej damie coś dolega i właśnie bada ją lekarz. Po tak sensacyjnej informacji matrona usiadła jak ktoś absolut­ nie zdrowy i zaczęła z szybkością karabinu zasypywać męża pytaniami. - Co to za kobieta? Jak się nazywa? Kto jej towarzyszy? Czy ją znamy? Dlaczego się nie dowiedziałeś? Lady Voorhees była niepocieszona brakiem mężowskiej dociek­ liwości. Po chwili zalała się łzami. - Och, Henry, przecież wiesz, jak bardzo pragnę być ludziom pomocna. Może ta biedna dziewczyna, 68 nieważne kim jest, mnie

CZARY

potrzebuje. Znasz poświęcenie, z jakim traktuję miłość bliźniego i radość czerpaną z bycia użyteczną. Jęknęła rozpaczliwie, zamykając oczy, i dramatycznym gestem położyła rękę na stole, dokładnie w miejscu, gdzie leżało zezwolenie na ślub diuka bez zapowiedzi. Alec zamarł w napięciu, bo lady Agnes, słysząc szelest papieru, gwałtownie uniosła powieki i spojrzała w dół bez śladu cierpienia na twarzy. Zacisnęła dłoń na kartce, jakby szczęśliwym zbiegiem okoliczno­ ści zdobyła przepustkę do raju, i jednym rzutem oka zapoznała się z treścią dokumentu. Teraz jej twarz była tak samo zawzięta, jak pyski psów myśliwskich Aleca, gdy poczuły zająca. Chwyciła papier w obie dłonie i uniosła w górę. Mrugając powiekami, jeszcze raz zapoznała się z treścią, po czym utkwiła wzrok w diuku. Zaczęła się wachlować dokumentem, zarazem posyłając Belmore'owi swój najbardziej przymilny uśmiech. - Ależ! Jaki z Waszej Miłości chytry lis! - oznajmiła, wymachując Belmore'owi przed nosem rozprostowaną kartką. Z pokoju wypoczynkowego dla dam wyłoniła się żona właś­ ciciela gospody, prosząc diuka do środka. Bez słowa wziął z rąk lady Agnes dokument i pospiesznie opuszczał wspólną salę. Już otwierał drzwi do pokoju, gdy usłyszał szept tej plotkarki, ale był to szept tak teatralny, że pewnie potrafiłby dotrzeć nawet do uszu zbzikowanego króla, zamkniętego w pałacu Westminster. - Eugenio, z pewnością jest to zezwolenie na ślub z lady Juliet. Oni się pobiorą. Mówiłam ci, że ta historia z kapitanem po prostu nie mogła się zdarzyć. Alec odetchnął głęboko i spojrzał na swoją dłoń spoczywającą na klamce drzwi. Dłoń była tak zaciśnięta, że aż pobielała. Jeszcze raz odetchnął i wszedł do środka. Joy przestała słyszeć, co mówi lekarz, ponieważ wyczuła, że to Belmore jest w pokoju. Siedziała na krześle, a medyk pochylał się nad nią, uniosła więc głowę, próbując zobaczyć coś przez jego ramię. Ale on z trzaskiem zamknął walizkę i wyprostował się, już całkiem zasłaniając pannie MacQuarrie widok. 69

JlLL BARNETT

- Wasza Miłość, to tylko niegroźne zwichnięcie. Odpowiednio skrępowałem stopę, więc panienka może stać na tej nodze i chodzić bez wysiłku. - Odwrócił się do Joy. - Moja droga, niech pani pokaże Jego Miłości, że porusza się bez trudu. Pomógł jej wstać i o własnych siłach podeszła do wielkiego kominka, przy którym spał Beezle, zwinięty w kłębek na­ przeciwko spalających się z trzaskiem drew. Rozkoszowała się przyjemnym ciepłem, wysuszającym wilgotne angielskie powietrze. Zerknęła na diuka. Zamarła w bezruchu, gdy spostrzegła, że on patrzy nie na jej stopę, lecz na twarz. - Moja droga, proszę pokazać Jego Miłości, jak wspaniale porusza pani nogą w kostce - zachęcał lekarz. Ten człowiek był absolutnie nieświadomy magicznego wpływu, jaki wywierał na nią Belmore. Czasami diuk wpatrywał się w nią tak intensywnie, jakby prześwietlał ją wzrokiem. Uniosła odrobinę spódnicę, odsłaniając stopę, i znowu zerknęła na Aleca. Z waha­ niem spuściła oczy. Zaczęła poruszać nogą, chcąc mu pokazać, że istotnie zwichnięcie nie jest groźne. - A więc stopa już nie boli? - upewnił się Belmore. - Nie. Ani trochę. Wszystko w porządku - potwierdziła, uśmiechając się do niego. - Dziękuję. - Przez dzień lub dwa powinna oszczędzać tę nogę, ale potem może, jeśli zechce, wyruszyć pieszo do Szkocji. Lekarz roześmiał się, a Joy się zaczerwieniła, przypominając sobie rozmowę na ten temat w powozie. Nie zmienił się tylko wyraz twarzy diuka. Wciąż spoglądał zimno i posępnie. Zapłacił lekarzowi i zamknął za nim drzwi. Panna MacQuarrie odwróciła się w stronę kominka, gdzie na oparciu wysokiego, obitego brązowym adamaszkiem krzesła żona oberżysty, pani Hobson, rozwiesiła jej pelisę i rękawiczki, gdyż zanadto nasiąkły mgłą. Joy pochyliła się i zaczęła z dołu płaszcza strząsać krople wody, byle tylko uniknąć wzroku Belmore'a. - Czy ma pani, panno MacQuarrie, jakiś kontakt z obecnym hrabią Craven?

70

CZARY

To pytanie tak zaskoczyło Joy, że odwróciła się gwałtownie i spojrzała diukowi w oczy. - Nie mam, ale dlaczego Wasza Miłość pyta? - Można pomyśleć, że skoro pani rodzice nie żyją, on roztoczy nad panią opiekę. - Gdybym nawiązała kontakt z Locksleyami, matka mojego ojca wstałaby chyba z grobu. Oni nie żywią żadnych pozytywnych uczuć w stosunku do mojej rodziny. - Przez chwilę rozmyślała o tym, co mówił ojciec na temat okropnego potraktowania przez Locksleyów jego angielskiej matki. Joy nie wierzyła, że wraz ze śmiercią pradziadka Locksleyowie mogliby zmienić stosunek do rodziny MacQuarrie, bo wszyscy zachowali się okrutnie wobec babki. W oczach dziewczyny zagościła szkocka duma i upór. Oznajmiła z naciskiem: - Nawet gdybym przymierała głodem i była bliska śmierci, nie poprosiłabym Locksleyów o pomoc. - Rozumiem. To było wszystko, co powiedział, ale wyglądał tak, jakby ważył każde jej słowo. Nagle zaczął się zbliżać, a ona nie wiedziała, czy chce tu zostać, czy też stąd uciec, o ile pozwolą na to drżące nogi. Wstrzymała oddech. Diuk stanął przy kominku i spoglądał zamyślony na płonące drwa, opierając rękę na gzymsie, a nogę na mosiężnym wilku. Płomień przydał blasku szpakowatym włosom, tworząc wokół głowy świetlistą aurę. Joy znowu podziwiała piękny orli nos i prawdziwie męskie rysy twarzy; wystające kości policzkowe oraz mocno zarysowaną szczękę, którą ocieniał jednodniowy zarost. Wpatrywała się w ten zarost jak urzeczona, wyobrażając sobie, że w dotyku jest szorstki i naprawdę męski. Z trudem powstrzymywała chęć pogładzenia opuszkami palców podbródka diuka, ale nieświadomie dotknęła tylko własnego. Zrobiło się jej gorąco i miała wrażenie, że pokój się zmniejszył. Pot zrosił jej skronie, nos i piersi, a skóra zaczęła mrowić. Panna MacQuarrie stanęła po drugiej stronie krzesła, żeby być dalej od ognia. - W którym roku pani się urodziła? - usłyszała burkliwy głos. - W tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym drugim - odpowie­ działa zaskoczona i przestraszona. 71

JlLL BARNETT

- A dokładniej? - Dwudziestego siódmego czerwca. Belmore milczał. - Dlaczego Wasza Miłość pyta? Nie odpowiedział. - Wasza Miłość? - Myślę o czymś. - O tym, ile mam lat? - Niezupełnie. - A więc o czym? Spojrzał na Joy i zaczął się do niej zbliżać. W jego oczach malował się jakiś żal. - Myślę o konsekwencjach tego, co zamierzam uczynić. - Och. - Joy zrobiła krok do tyłu. - A co Wasza Miłość zamierza? Alec w milczeniu zrobił krok do przodu, a Joy znowu krok do tyłu. Tym razem zachwiała się, wpadając na krzesło. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. - O mój Boże! Objął ją, unosząc jej podbródek. Przysuwał wolno usta do ust Joy, a ona, zahipnotyzowana jego spojrzeniem, patrzyła jak szorstkie wargi zbliżają się coraz bardziej. Zmrużyła powieki, czując na ustach jego oddech. Pragnęła pocałunku Aleca i wyda­ wało się jej, że upłynęło wiele czasu, zanim zaczął ją całować. Muskał wargami jej wargi w taki sposób, jakby chciał się o czymś upewnić, a ona tylko błagała los, żeby nie był to sen. Nigdy by się nie spodziewała, że mężczyzna o twarzy bez uśmiechu potrafi całować tak czule i delikatnie, a zarazem zmysłowo. Nie chciała, żeby ten pocałunek szybko się skończył, i pragnęła bardziej namiętnego dotyku ust diuka. Gdy przesunął je do kącika ust Joy, poruszyła głową. Wargi diuka znowu spoczęły na jej wargach. Jakby w reakcji na ten ruch, lekko pochylił jej głowę do przodu. Dotyk ust stał się mocniejszy. Poczuła na piersiach silny męski tors. Diuk przytrzymywał dłonią jej szyję, tak że nie mogła się cofnąć, ale wcale tego nie chciała. Rozkoszowała się pocałunkami, po raz pierwszy w życiu doświadczając ich słodyczy i żaru.

72

CZARY

Rzeczywistość okazała się wspanialsza od marzeń, jakby Belmore rozbił zimną, niebezpieczną szybę, którą odgradzał się od ludzi. Jedną dłonią gładził biodra Joy i przyciskał jej brzuch do swojego, a drugą pieścił skórę szyi. Ruchy jego rąk były coraz szybsze, a usta natarczywe. Rozchylił wargi Joy i zaczął wodzić językiem po ich wnętrzu. Westchnęła, a on wsunął język głębiej. Gdy zaczął nim drażnić jej język, zadrżała. Przyszło jej do głowy, że doznania, jakich dostarcza taki pocałunek, są z pewnością podobne do tych związanych z lataniem, tyle że pierwsze dają ponadto niewyobrażalną rozkosz. Pocałunek Aleca był tak zmysłowy, że skojarzył się jej ze smakiem tego, co najbardziej lubiła jeść i pić - z imbirowym piernikiem, z napojem z soku cytrynowego i miodu, z maślanymi bułeczkami, z plackiem z truskawkami, ze starym dobrym winem i ze świeżym, jeszcze gorącym chlebem. Czuła lekkość ciała i pulsowanie krwi w żyłach. Słyszała bicie własnego serca. Przeszywały ją dreszcze i ogarniały fale gorąca. Wszystko, co poruszało zmysły, było dla niej nowe, a ruch języka Belmore'a w jej ustach stanowił doznanie najbardziej intymne. Miała wrażenie, że w ten sposób znajduje fizyczny wyraz gra spojrzeń, jaką dotychczas prowadzili. Przysunęła się bliżej, żeby sprawdzić, czy męskie serce bije tak samo mocno jak jej. Jedną ręką zaczęła gładzić klatkę piersiową Aleca, a drugą objęła go za szyję. Poczuła słabość nóg i przywarła do niego, nie chcąc upaść. Natychmiast przesunął ręce na biodra Joy i uniósł ją do góry. W porywie namiętności zacisnęła dłoń na jego płaszczu. Objęła diuka jeszcze mocniej. Pieścił jej szyję, opadające na twarz kosmyki włosów i ucho. Potem gładził ramię, a w końcu zaczął wodzić dłonią po skórze okrywającej żebra, w rytm coraz bardziej zachłannego pocałunku. Joy doznawała takiej rozkoszy, że jęknęła z żalem, gdy odsunął usta od jej ust. Wolno uniosła powieki i spojrzała w jego lazurowe oczy. Dostrzegła w nich trudne do poskromienia zmysłowe pragnienia. To był jeden z tych skarbów, które ukrywał pod maską chłodu. Właśnie zdążył ją już założyć i znowu dzielił go od całego świata okrutny dystans.

73

JlLL BARNETT

- Zrobisz to - stwierdził zagadkowo. - Słucham? - spytała trochę nieprzytomnie, usiłując wytropić w oczach Aleca namiętność i wciąż rozkoszując się pierwszym w życiu pocałunkiem. - Co zrobię? - Nie miała pojęcia, że jej oczy zdradzają wszystko, co czuje serce. - Mniejsza o to - odparł, jakby czekał na bardziej stosowny moment, i popatrzył na drzwi. Przestraszyła się na myśl, że może ktoś wszedł do pokoju, a ona w ogóle tego nie zauważyła. Zacisnęła dłonie na ramionach Aleca i w ślad za nim zerknęła na drzwi. Na szczęście nikt ich nie otworzył. W pokoju wciąż byli tylko we dwoje. Belmore postawił ją na podłodze, ale przesuwał dłońmi po jej ramionach. Przez długą chwilę przyglądał się Joy w milczeniu, a jego spojrzenie złagodniało. Nagle uniósł jej podbródek, patrząc prosto w oczy. - Wyjdziesz za mnie. X rzez długi czas panna MacQuarrie patrzyła na Belmore'a w osłupieniu. Czuła pustkę w głowie i nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Wydawało się jej, że opuszcza ją rozum, bo uważała, że diuk po prostu nie mógł tego powiedzieć. - Wyjdziesz za mnie - powtórzył. - O mój Boże! Zasłoniła dłońmi usta i zrobiła krok do tyłu. Naprawdę to powiedział. A więc umarła i trafiła do nieba dla czarownic. Znowu uniósł jej podbródek. Długo muskał ustami jej usta. - Wyjdziesz za mnie - szepnął tuż nad jej wargami. - Wy­ jdziesz. - Nie mogę - odparła, ale dotknęła ustami ust Belmore'a. - Oczywiście, że możesz. Jesteś dorosła - szepnął znowu, uwodzicielsko muskając jej wargi. - Nie mogę, to znaczy mogę, ale nie mogę... Belmore zakrył jej usta swoimi. Całował ją długo i namiętnie, aż w końcu miała znowu pustkę w głowie. - Zostaniesz duchessą - kusił. - Nie...

75

JlLL BARNETT

Przerwał jej następnym pocałunkiem i mocno ją objął. - Nie mogę... - Wyjdziesz za mnie, Joyous MacQuarrie - usłyszała głos Aleca. Zadrżała, czując na uchu jego język. - Ale ja ciebie w ogóle nie znam. - Usiłowała się odepchnąć, żeby móc spojrzeć na jego twarz. - Z pewnością małżeństwo rozwiąże ten problem. Zaufaj mi. - Belmore całował teraz jej szyję. - A co z miłością? - Czy jesteś w kimś zakochana? - Przerwał na chwilę pieszczotę. - Nie. - Zatem nie ma tego rodzaju przeszkody. - Ale dopiero się poznaliśmy, na dodatek przypadkowo. - Stale kojarzy się w pary małżeńskie osoby, które poznają się na krótko przed ślubem. - Ale ty jesteś diukiem Belmore. - Mam tego świadomość i nie zapominam, że jesteś Szkotką - szepnął jej namiętnie do ucha. - Ale... Ale... - Czyżbyś nie chciała zostać duchessą? - spytał aksamitnym głosem. Joy pogrążyła się na chwilę w marzeniach, które wyzwoliły to pytanie. - Moją duchessą? - dodał z naciskiem. Nie potrafiła nic powiedzieć, rozkoszując się jego pocałunkami. Były delikatne jak muśnięcia skrzydeł motyla. - A zatem? Nie chciałabyś? - ponaglał, wodząc ustami po jej skroniach. - Nie jestem pewna czy... To znaczy tak... Och, nie. - Czyli nie masz żadnego argumentu przeciw naszemu mał­ żeństwu - stwierdził i znowu ją pocałował. Westchnęła. - Wyjdziesz za mnie, Szkotko. - Jestem czarownicą. - Zdarza się to w różnych momentach większości kobiet. 76

CZARY

- Och, ty nic nie rozumiesz. Jestem prawdziwą czarownicą. - A ja potrafię się zachować jak prawdziwy sukinsyn. Będzie z nas dobrana para. Nie obchodzi mnie, za kogo się uważasz. Pragnę, byś została moją żoną. - Nie możemy się pobrać. - Możemy. Teraz, zaraz. - Teraz? - Tak. - Nie możesz przecież tak po prostu wyjść stąd i ożenić się ze mną. - Mogę. Jestem diukiem Belmore. Czynię to, co sam uznam za stosowne - oświadczył z przekonaniem, które Joy zdumiało. W jego twarzy nie było śladu napięcia, a w oczach malowała się niezachwiana pewność. - Nikt nie podważy naszego małżeństwa właśnie dlatego, że jestem diukiem Belmore. Nie mogła dyskutować z tym argumentem. Diuk robi to, co sam uzna za stosowne. - Zamieszkasz w Belmore Park - kusił dalej, głaszcząc jej podbródek. - Ale... - Będziesz miała wszystko, czego zapragniesz. - Ale... - Nie odpowiada ci to? - Odpowiada, ale wszystko dzieje się zbyt szybko. - Wyjdziesz za mnie, Szkotko - powtórzył swoje, znowu muskając ustami jej usta. Przymknęła powieki, bo mogła tego słuchać bez końca. Długi i czuły pocałunek odroczył na chwilę konieczność udzielenia diukowi ostatecznej odpowiedzi. - Jak powiedziałem, nie masz żadnych argumentów przeciwko naszemu małżeństwu. - Ale decyzję o małżeństwie zawsze podejmuje się z rozwagą. - Nie w tym przypadku - oznajmił z determinacją. Zesztywniał na moment, jakby to, co powiedziała, rozzłościło go, po czym zaczął ją całować niemal brutalnie. Pomyślała, że Belmore chce uśmierzyć tym pocałunkiem płonący w nim gniew, a zarazem przyprawić ją o utratę rozsądku, co mu się udało. Jego

77

JlLL BARNETT

CZARY

zmysły rozpaliła namiętność. Dla Joy stanowiło to nowe do­ świadczenie, a diuk wcale nie krył pożądania, wyzwalając je zarazem w niej. Szorstko podtrzymywał jej głowę i zaborczo pochłaniał usta. Jakże różnił się ten pocałunek od wcześniejszych, czułych i delikatnych. Był uwodzicielski, podniecający i władczy, jakby diuk pragnął nim w czymś się utwierdzić. I istotnie utwierdził się w tym, że potrafi sprawić, iż Joyous Fiona MacQuarrie zapomni słowo „nie".

kobiety. Wydawało się, że nic poza wzajemną fascynacją nie liczy się ani dla panny MacQuarrie, ani dla Belmore'a. Nie miało znaczenia, że dopiero się poznali oraz to, że dzieliły ich głębokie różnice. Wszak on, choć diuk, był zwykłym śmiertelnikiem, a ona czarownicą. Żadne z nich nie troszczyło się o to, jak ułoży się ich przyszłość. Joy przestała się martwić nawet o swoje umiejętności magiczne. Intuicja podpowiadała jej, że zgodnie z przeznaczeniem musi zostać żoną diuka Belmore. Poza tym bardzo tego pragnęła. Czuła się tak, jakby otrzymała od losu dar wymyślenia szczęśliwego zakończenia baśni. Konkretną treścią miały je wypełnić uskrzydlające uczucia i nagle spełnione marzenia. Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł diuk. Joy zerknęła na jego nachmurzoną twarz i ogarnął ją lęk. Ze smutkiem kogoś przywykłego do zawiedzionych nadziei oczekiwała na najgorsze. Cała ta historia była zbyt piękna, żeby mogła okazać się prawdziwa. Jeszcze nigdy nie przydarzyło się Joy coś naprawdę cudownego, więc z pewnością nie przydarzy się i teraz. Z wyrazu twarzy Aleca wnioskowała, że ślub już nie wchodzi w rachubę. - Musimy sobie poradzić z pewnym problemem. Pod panną MacQuarrie ugięły się nogi. Przytrzymywała się oparcia krzesła, z trudem hamując łzy. - Rozumiem - powiedziała cicho. - W gospodzie siedzą trzy największe plotkarki Londynu. Nie daj się im zbić z tropu i nie odpowiadaj na żadne pytania. Zostaw to mnie. Cokolwiek powiem, ty tylko przytaknij. - Nie czekając na reakcję Joy, podał jej płaszcz, rękawiczki i kapelusz. Bez wątpienia był przyzwyczajony do tego, że inni wypełniają jego polecenia. - Jeśli wścibskość tych kobiet okaże się nie do zniesienia, postaramy się wyjść z gospody jak najszybciej. Lepiej poczekać na pastora w kaplicy. Odetchnęła z ulgą. Czyli ślub się odbędzie. Uśmiechnęła się do Aleca swoim najbardziej promiennym uśmiechem, którego nie potrafiła już dłużej powstrzymać. W tym momencie diuk zaczął się w nią wpatrywać, jakby w wyrazie jej twarzy dostrzegł coś, czego nie pojmował.

Usiadła przed lustrem. Okręciła wokół palca niesforny lok i przypięła go szpilką. Zaczęła się przyglądać swojemu odbiciu. Miała poczucie, że śni na jawie, choć wiedziała, iż wcale nie przebywa w świecie fantazji. Przesunęła palcami po nabrzmiałych ustach. Belmore naprawdę je całował. Dotknęła lekko zaczer­ wienionej od jego szorstkiego zarostu skóry na podbródku i policzkach. Jakże ten zarost był podniecający. Znowu dotknęła warg, jakby chciała się upewnić, że jej odbicie w lustrze nie zniknie niczym ulotny smak słodyczy. Wciągnęła usta. O tak, diuk z pewnością je całował. Uśmiechnęła się i radośnie za­ chichotała. Odetchnęła głęboko. Zamknęła oczy, pieczołowicie odtwarzając w pamięci pocałunki. Po długiej chwili z west­ chnieniem wstała i podeszła do krzesła, na którym suszyła się pelisa. Belmore wyszedł z pokoju natychmiast po tym, jak zgodziła się za niego wyjść. Oznajmił, że musi poczynić przygotowania do ślubu i że w ciągu godziny ona zostanie jego żoną. Żoną diuka! Zastanawiała się, jaki tryb życia prowadzi duchessa i czy ona, Joyous Fiona MacQuarrie, będzie lepsza w tej roli niż w roli czarownicy. Trochę się niepokoiła, ale teraz nie to było dla niej najważniejsze. Najważniejszy był sam diuk. Wciąż me mogła pojąć, jak mężczyzna, który się nigdy nie uśmiecha, mógł doprowadzić ją do takiego uniesienia uczuciowego. Miał jej serce na dłoni. Ale od chwili, w której Joy ujrzała Aleca, wiedziała, że nie jest mu obojętna, że on potrzebuje jej wiary i czarodziejskiej mocy. Jak każdy mężczyzna łaknął uśmiechów i pocałunków

78

79

JlLL BARNETT

Zapanowała pełna napięcia cisza, więc Joy przestała się uśmiechać i odwróciła wzrok, spoglądając na śpiącego przy kominku Beezle'a. Wzięła go na ręce. Przestał pochrapywać. Leniwie otworzył jedno oko, układając głowę na ramieniu Joy tak, żeby móc widzieć diuka. Zerkał na niego niczym przebiegły złodziejaszek na wypchany portfel. Alec zrobił niezadowoloną minę i spojrzał na gronostaja równie przebiegle. Zwierzątko swoim zwyczajem okręciło się wokół szyi Joy. Wcale jednak nie zasnęło, lecz błyskawicznie wyciągnęło szpilki z jej upiętych włosów. - Beezle! Co ty robisz! - Usiłowała mu przeszkodzić, ale było już za późno. Na jej plecy opadła kaskada włosów sięgających aż po uda. Usłyszała przyspieszony oddech Belmore'a. Pomyślała, że to pewnie ze złości, iż tracą czas. Zdjęła gronostaja z ramion i posadziła na krześle. Pozbierała szpilki. Okręciła pierwsze pasmo wokół dłoni. - Zdarza mu się to niekiedy. Beezle lubi bawić się włosami, plątać je i dotykać języczkiem. Zaraz się z nimi uporam. Usiadła przed lustrem toaletki, okręcając wokół dłoni kolejne pasma i upinając je nad szyją w loki. Pochyliła się, próbując uchwycić środkowe pasmo, gdy zorientowała się, że Belmore stoi tuż za nią. Zerknęła do lustra i zobaczyła, że urzeczony obserwuje to, co ona robi. - Moje włosy są tak długie, że zabierają mi dużo czasu. Ja... - Są piękne - wszedł jej w słowo i zaczął gładzić jeden z pukli z takim zachwytem, jakby nagle odkrył jedwabistość kobiecych włosów. - Czy mogę prosić o podanie mi środkowego pasma? Wyciągnęła rękę, ale diuk stał nieporuszony, jakby nie usłyszał prośby. Obejrzała się, próbując rozszyfrować wyraz jego twarzy. Wciąż gładził pukle jej włosów. W pokoju było słychać tylko trzask płonących w kominku drew, a powietrze przesycały zapachy perfum kobiet, które przebywały tu przed Joy. Teraz zmieszały się z zapachem ciała Aleca. Po chwili spojrzał w lustro i napotkał jej oczy. Był bardzo skrępowany. - Proszę. - Podał jej pasmo i podszedł do drzwi.

80

CZARY

Wpięła we włosy ostatnią szpilkę, wstała i włożyła kapelusz. Zawiązując wstążki stanęła z prawej strony lustra, żeby móc zobaczyć odbicie Aleca. Niestety, był poza zasięgiem wzroku. Zawiązała wstążki w luźną kokardę i lekko spłaszczyła denko kapelusza. Z niezadowoleniem oglądała złamane strusie pióro. Kapelusz stracił świeżość, lecz chronił włosy przed niesfornymi łapkami Beezle'a. Wzięła zwierzątko na ręce, okręcając je wokół szyi, i podeszła do diuka. Stał odwrócony do drzwi, z dłońmi założonymi do tyłu, przestępując z nogi na nogę. - Jestem gotowa do wyjścia. Odwrócił się, ale nie patrzył na nią, tylko przytrzymał ją za łokieć i otworzył drzwi. Znajdująca się tuż za nimi rudowłosa kobieta omal się nie przewróciła. Stojące tuż za nią dwie jej towarzyszki zdążyły ją w porę chwycić za suknię pistacjowego koloru. Po chwilowej przepychance rzuciły się w głąb gospody niczym stadko jaskrawo upierzonych gęsi. - Och, Wasza Miłość! - Rudowłosa kobieta z wielkim po­ święceniem wygładzała brokatową suknię, nie śmiąc spojrzeć diukowi w oczy. - W tej gospodzie panuje taki zaduch, że poczułam się słabo i musiałam oprzeć się o drzwi. Znalazłam się tam tylko z tego powodu, a Wasza Miłość tak mnie zaskoczył. - Wasza Miłość zaskoczył was na podsłuchiwaniu - powiedział cicho Belmore. Joy zerknęła na niego, z trudem powstrzymując uśmiech. Skoro potrafił żartować, spodziewała się, że dostrzeże na jego twarzy rozbawienie. Niestety, tylko obrzucił rudowłosą kobietę wyniosłym spojrzeniem, choć ona chyba tego nie zauważyła ani nie usłyszała komentarza, ponieważ wpatrywała się w Joy jak sroka w kość. Po chwili stanęła w bardziej dogodnym miejscu i zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów. Joy od razu wiedziała, że wścibskie oczy zdolne są błyskawicznie oszacować jej wagę, wzrost i rozmiar butów. - Jak to? Wasza Miłość, nie mogę uwierzyć, że to pańska... - Narzeczona - oznajmił Alec. Zupełnie nie zwracając uwagi, że rudowłosa kobieta straciła oddech, zaczął prezentację: - To lady Agnes Voorhees, lady Eugenia Wentworth i pani Claire Timmons, a to panna Joyous MacQuarrie. 81

JlLL BARNETT

- Szkotka! - wysapała lady Agnes i chwyciła się za gardło tak histerycznie, jakby była pewna, że Joy zaraz wyrośnie druga głowa. Tylko ze względu na Belmore'a panna MacQuarrie powstrzy­ mała się przed wyczarowaniem dla tej matrony drugiej głowy. Wszystkie trzy odsunęły się o krok do tyłu i spoglądały na Joy z nie ukrywaną odrazą. Ciekawe, jak by zareagowały, gdyby się dowiedziały, że na dodatek jestem czarownicą - pomyślała. Popatrzyła na haczykowaty nos rudowłosej i postanowiła wy­ czarować na nim brodawkę. Zanim jednak zdążyła sobie wyob­ razić ten widok, diuk wsunął jej dłoń pod swoje ramię. - Proszę wybaczyć, droga pani, ale spieszymy się na ślub - poinformował lady Agnes i ruszył z Joy w stronę drzwi, zatrzymując się na moment przed towarzyszkami rudowłosej. Rozstąpiły się tak gwałtownie, jakby obawiały się dżumy. Alec wyprężył się, rozprostował ramiona i powiedział do Joy: - To nic takiego, moja droga, że twoi dziadkowie, hrabia i hrabina, nie mogli przyjechać. Usłyszała za plecami zdyszany oddech lady Voorhees. Znowu z trudem powstrzymała uśmiech. Nie zdążyła nawet zerknąć na matronę, ponieważ Belmore ruszył energicznie do wyjścia. Na jego twarzy malowało się nie ukrywane zadowolenie. Nie zareagował jednak na spojrzenie Joy. Z wyniosłą miną patrzył przed siebie. Jednak wolna ręka diuka od dobrej chwili spoczywała na wsuniętej pod jego ramię dłoni Joy, jakby w ten sposób zapewniał pannę MacQuarrie, że ma w nim protektora i obrońcę. Odniosła wrażenie, że jej przystojny Alec jest jeszcze wyższy, niż sądziła.

Ka mienny kościółek ze strzelistą białą wieżyczką wznosił się na krańcu wioski Cropsey, nie opodal krętego strumyka, który płynął przez malowniczy zagajnik, pośród bezlistnych zimowych wierzb i buków. Do drzwi o łukowym sklepieniu prowadziła droga otoczona kamiennym murem. Porastał go oszroniony teraz bluszcz. Oszronione były również drzewa, trawa i dach kościółka. Przed chwilą weszła do środka para narzeczonych, która nawet nie poczuła chłodnego powietrza, tak się oboje spieszyli, żeby wziąć nagle postanowiony ślub. A we wnętrzu, odgrodzonym od świata ołowianymi ramkami witraży, wyposażonym w ławki z orzechowego drzewa, pozłacane lichtarze oraz chrzcielnicę z białego marmuru i mosiądzu, stojącą przy mahoniowej kazalnicy, chłód zagościł tylko w oczach pana młodego, gdy spostrzegł wchodzących do kościółka nieproszonych gości. Trzaskając dziobami niczym sroki, zjawili się w momencie rozpoczęcia ślubnej ceremonii i zasiedli w pierwszej ławce. Pastor zaczął mówić głośniej, żeby zagłuszyć powtarzane teatral­ nym szeptem słowa zdumienia lady Agnes. Po chwili jednak i ona umilkła, a Joy i Alec powtarzali za duchownym małżeńską 83

JlLL BARNETT

przysięgę. Diuk włożył na palec panny MacQuarrie swój rodowy sygnet i trzymał ją mocno za rękę, żeby pierścień się nie zsunął. Zerknęła na jego twarz, lecz nie znalazła na niej śladu uczuć. Kątem oka zauważyła, że mocno podchmielony Downe znowu spogląda na nią tak, jakby snuł na jej temat jakieś domysły. Patrzył w ten sposób od chwili, w której Alec oznajmił mu oraz Seymourowi, że żeni się z panną MacQuarrie i prosi ich obu na świadków. - Co Bóg złączył, tego człowiek niechaj nie rozłącza! Za ich plecami rozległ się szloch, który z powodzeniem mógłby rywalizować z łkaniem Sarah Siddons w roli lady Makbet. Diuk zesztywniał, a Joy obejrzała się dyskretnie, nie mogąc powstrzymać ciekawości. To oczywiście lady Agnes roniła krokodyle łzy na koronkową chusteczkę. Zakłopotany lord Henry bezskutecznie próbował ją uspokoić, głaszcząc po tłustym ramieniu. Po drugiej stronie zapłakanej matrony siedziały dwie jej przyjaciółki, pani Timmons, o cerze różowej jak skóra prosiaka, i lady Eugenia o świdrujących oczkach, która miała pewnie nie więcej niż sto czterdzieści centymetrów wzrostu. Wszystkie trzy gapiły się na Joy, jakby chciały zapamiętać jej wygląd z drobiazgową dokładnością. Poczuła się jak osobliwy motyl, przyszpilony przez gorliwego kolekcjonera do tablicy. Nie było jednak czasu na zaprzątanie sobie głowy wścibstwem trzech matron, zwłaszcza że Belmore ścisnął ją za rękę. Toteż szybko sobie przypomniała, z jakiego powodu znajduje się w kościółku. Odwróciła głowę w momencie, gdy pastor życzył diukowi szczęścia na nowej drodze życia. - Wszystkiego najlepszego, Wasza Miłość. Joy czekała, aż jej mąż złoży podziękowania. Z powodu przedłużającego się milczenia zerknęła na niego. Skinął głową pastorowi, który patrzył na Joy wyczekująco, i objął ją, pochylając się do jej ucha. - Szkotko? - szepnął tak czule, że poczuła dziwną błogość. - On zwraca się do ciebie. Jesteś duchessą. - Dziękuję - wymamrotała zarumieniona, spoglądając na pastora.

84

CZARY

- Och! Cóż to za wyjątkowy dzień! - Lady Agnes wcisnęła się pomiędzy Joy i Seymoura, stając niemal na odległość swojego haczykowatego nosa od dziewczyny. - Jaka szkoda, że nie ma tu twoich krewnych. - Wymachiwała mokrą od łez chusteczką i jeszcze bardziej zbliżając twarz do twarzy Joy, spytała: - Kim oni są, moje dziecko? - Wasza Miłość - poprawił ją lodowatym tonem Alec i objął żonę jeszcze mocniej. Joy była pewna, że ktoś inny, słysząc ten ton, w popłochu wyniósłby się z kościoła. Ale lady Agnes zrobiła tylko krok do tyłu. Miała przecież niezwykły tupet. - Jak to? Oczywiście. Proszę wybaczyć, Wasza Miłość. Wiem, jak ślub potrafi onieśmielić. Czyż nie, drogi Henry? W końcu wydałam za mąż trzy córki. - Powiedziałbym raczej, że kupiła im mężów - szepnął Downe do Seymoura. - A i ja tak niedawno brałam ślub - trajkotała dalej lady Agnes, zapewne nie słysząc z powodu tego trajkotania złośliwości hrabiego. - O ile wiem, minęło od tego czasu ponad czterdzieści lat - nie dawał za wygraną Richard. - Oczywiście cała moja rodzina była na ślubie, a matka... - To jakiś potwór - mruknął Downe. - Matka dodawała mi otuchy, jednak matki Waszej Miłości tu nie ma. Dlaczego? - przypierała Joy do muru. Lord Henry z pewnością dostrzegł morderczy błysk w oczach Belmore'a, ponieważ pociągnął żonę za ramię. Jej przyjaciółki zaś gwałtownie się cofnęły. - To jest prywatna uroczystość. Proszę opuścić kościół - nie wytrzymał diuk i skinął głową w stronę wyjścia. - Nigdy nie... - Czas na nas, moja droga. Lord Henry zasłonił żonie usta dłonią i poprowadził ją do drzwi. Ale nawet nie mogąc mówić swobodnie, bełkotała słowa oburzenia. Kiedy tylko nieproszona czwórka wyszła z kościoła, Alec popatrzył na Joy. Jego oczy nieco złagodniały. 85

JlLL BARNETT

CZARY

Duchowny wręczył diukowi pióro, żeby podpisał się pod tekstem. Kiedy przyszła kolej na Joy, strasznie trzęsła się jej prawa ręka. Mało brakowało, a podtrzymałaby ją lewą, byle tylko złożyć czytelny podpis. Teraz Alec poprosił o potwierdzenie wpisu przez świadków. Zaczął od Seymoura, który zaraz po-

spieszył z gratulacjami dla przyjaciela i z szarmanckimi życze­ niami dla jego żony. Joy już zdążyła polubić wicehrabiego. Może i był w gorącej wodzie kąpany, ale dobrze patrzyło mu z oczu i uśmiechał się serdecznie. - Wasza Miłość, proszę zwracać się do mnie po imieniu. Jestem pewny, że szybko się zaprzyjaźnimy. - Cieszę się, milordzie, ale również do mnie proszę mówić po imieniu. - Bez wątpienia to imię wybrali dla ciebie sami bogowie. Jest wyjątkowo trafne - odparł z uśmiechem Neil i pocałował Joy w rękę. Teraz przed księgą parafialną stanął Downe. - Seymour, potrzymaj mi to cholerne pióro! Wydawało się to niewiarygodne, ale hrabia był jeszcze bardziej pijany niż w gospodzie. Zataczał się tak, że Neil chwycił go pod ramię, chroniąc przed upadkiem. Downe oparł zwichniętą rękę na pulpicie podpierającym księgę i nabazgrał koślawy podpis na pół strony, po czym wyprostował się i spojrzał lubieżnie na Joy. - Jestem Richard. Mam ochotę pocałować nie tylko twoją dłoń. Duchessą Belmore poczuła, jak napina się ramię jej męża. Zerknęła na jego dłoń. Była zaciśnięta w pięść i pobielała. Ale twarz Aleca nawet nie drgnęła. Spoglądał na Downe'a obojętnie. Teraz jednak Joy już wiedziała, że jej mąż potrafi znakomicie zwodzić wyrazem twarzy. Richard odwrócił wzrok i zatoczył się tak, że wpadł na kolumnę. Szybka reakcja Neila i tym razem uchroniła go przed upadkiem. - Najlepiej będzie, jeśli zaprowadzę go do pokoju wypoczyn­ kowego dla dam w gospodzie, zanim całkiem straci świadomość. Byłoby nierozsądne, pozwolić mu na to w kościele - orzekł wicehrabia, przytrzymując Richarda za zdrowe ramię. - Muszę się napić - oznajmił Downe i zaczął bezładnie przetrząsać kieszenie płaszcza. - Gdzie jest moja brandy? - Wyparowała. - Neil już prowadził go do drzwi.

86

87

- Przyrzekam, że kiedy tylko złożymy podpisy w księdze parafialnej, natychmiast wyjedziemy z Cropsey. - Wasza Miłość? - Ałec. - Alec - powtórzyła, czując jak na dźwięk tego imienia coś gra w jej duszy. - Wręczyła mu sygnet. - Boję się, że go zgubię. Spojrzał na jej dłonie. Były takie szczupłe. Z powrotem nasunął pierścień na swój palec. - Tak szybko, jak to będzie możliwe, otrzymasz własny sygnet. - Nie chciałabym sprawiać... - Jesteś duchessą Belmore. Powinnaś nosić stosowny pierścień. Ujął ją za łokieć i poprowadził po stopniach ołtarza, bo na nim spoczywała księga parafialna. Oczywiście, że świeżo poślubiona żona Belmore'a chciała dostać od niego taki pierścień. Byłby to przecież materialny znak, że wszystko dzieje się nie w jej marzeniach, lecz na jawie. Mogłaby go dotykać i trzymać na dłoni, a poza tym świadczyłby o tym, że Joy i Alec są małżeństwem. Po prawej stronie ołtarza już stał pastor, trzymając w ręku pióro. Coś napisał w pergaminowej księdze, a następnie odwrócił ją w stronę nowożeńców. Joy przeczytała tekst. Jego Miłość, Alec Gerald David John James Mark Castlemaine, diuk Belmore, z parafii Belmore, i Joyous Fiona MacQuarrie, z parafii Dervaig w Szkocji, protestantka, wstąpili w związek małżeński w kościele w Cropsey trzydziestego grudnia tysiąc osiemset trzynastego roku, na podstawie specjalnego zezwolenia arcybiskupa Canterbury, co podpisem zaświadcza pastor Jonathan Potsworth. Potwierdzamy, że zawarliśmy związek małżeński.

JUL BARNETT

- Zaczekaj. - Richard zahaczył obcasami o dywan przed ołtarzem. - Belmore nie powinien nas tak zostawiać. Wyrwał się Seymourowi i popatrzył na diuka prowokacyjnie. Bo co pomyśleliby ludzie? - Wynajął od Hobsona konie, którymi wrócimy rano do Londynu - poinformował go Neil i spojrzał na Joy. - Życzę Waszej Miłości wspaniałej podróży poślubnej. Wszystko wyda­ rzyło się zgodnie z przeznaczeniem. Ty miałaś zostać żoną Belmore'a i zostałaś, nawet jeśli on wciąż nie chce wierzyć w nieuchronność losu. - Do cholery, muszę się napić! - Opamiętaj się, Downe. Na litość boską, jesteś przecież w kościele - strofował go Seymour. - Nic sobie z Boga nie robię. Jedyna dobra rzecz, jaką stworzył, to brandy! - wrzasnął hrabia, strząsając z ramienia rękę przyjaciela. Ten jednak okazał się stanowczy i wyprowadził Richarda na dwór. - Czy on zawsze tak się zachowuje? - spytała Joy Aleca. - Od niedawna. Przedtem nigdy taki nie był, ale ludzie się zmieniają. - Wziął ją pod ramię. - Wsiądźmy do powozu. - Och, zaczekaj. Gdzie jest Beezle? - Zaczęła się niespokojnie rozglądać. - Zaopiekował się nim Henson. - To znaczy twój lokaj? - Nasz lokaj. Na ich widok Henson natychmiast otworzył drzwi powozu. Beezle siedział mu na plecach. Uszczęśliwiony, miętosił w pysz­ czku lokajski warkocz. - Wasza Miłość - powitał Joy głębokim ukłonem Henson, jakby było dla niego czymś normalnym dźwiganie na barkach wczepiającego się pazurkami w ubranie gronostaja. - Dziękuję, Henson, że się o niego zatroszczyłeś. - Joy wzięła Beezle'a na ręce. - Oczywiście, Wasza Miłość. Warkocz lokaja był częściowo rozpleciony i pozbawiony kokardy. Joy zerknęła na swojego ducha opiekuńczego. Spał

88

CZARY

w jej ramionach z miną niewiniątka albo udawał, że śpi. Puściła mu psotę płazem, ponieważ dobrze wiedziała, jak bardzo lubił się bawić włosami. Henson pomógł jej wsiąść do środka, a Belmore warkliwym tonem wydał mu kilka poleceń, zanim usadowił ją i Beezle'a na siedzeniu. Po chwili wyruszyli w drogę.

Po czterech godzinach jazdy, która upłynęła niemal w ciszy, powóz zwolnił i wtoczył się przez strzeżoną bramę na długą aleję, wysadzaną po obu stronach starymi majestatycznymi wiązami, choć rosły tu także inne, pieczołowicie pielęgnowane drzewa. Joy spoglądała na nie w niemym podziwie. Od godziny nie odważyła się spytać męża, czy już dojeżdżają do rezydencji, ponieważ wydawało się jej, że gdy zagadnęła o to po raz szósty, odrobinę się zdenerwował. W milczeniu zastanawiała się, jak daleko jeszcze do Belmore Park, ale niespodziewanie Alec sam jej to powiedział. Mijali malowniczą wieś, gdy oznajmił, że tuż za nią zaczyna się ogród otaczający rodową rezydencję Castlemaine'ów. Joy przyciskała nos do zimnej szyby, żeby wypatrzyć w zapa­ dającym zmroku chłopskie chaty o stromych strzechach, a w pew­ nej chwili mignął jej przed oczami wijący się wśród krzewów leszczyny potok. Zaraz potem przekłusowali obok smukłego białego kościoła, przy którym rósł rozłożysty głóg, i minęli kuźnię. Buchały z niej kłęby czarnego dymu, a obok oczekiwał na naprawę stary ciężki wóz. Ich przejazdowi przez wieś towarzyszyło ujadanie psów, a gdy mijali błonia, gromadka dzieciaków przerwała zabawę w ciuciu­ babkę i z nabożnym lękiem wpatrywała się w powóz diuka. Czas zaczął się dłużyć Joy, tak była ciekawa, jak wygląda jej nowy dom. Za potężnymi drzewami alei zamigotała szklista tafla wody. Duchessa przysunęła głowę do szyby, żeby zorientować się, co to jest, gdy widok zasłonił niski mur, a po chwili powóz minął drugą żelazną bramę, nieco mniejszą od poprzedniej i ozdobioną herbem. Zdumionej Joy ukazał się widok potężnej rezydencji. Powóz zatrzymał się przed smukłą kolumnadą portyku. Wiodły 89

JlLL BARNETT

CZARY

nań białe schody, otoczone po obu stronach rzeźbioną balust­ radą, która rozchylała się na zewnątrz niczym czyjeś otwarte ramiona. W świetle lamp zamocowanych po bokach połysk­ liwych drzwi z orzechowego drzewa mignęła jakaś sylwetka, po czym drzwi się otworzyły i na schody wybiegli lokaje w zielono-złotej liberii. Witają diuka z taką pompą, z jaką wita się monarchów powracających ze zwycięskiej wojny - pomyślała Joy widząc, że lokaje ustawili się po obu stronach schodów niczym gwardziści. Brakowało im tylko trąb, by zagrać na

- Zbudował go sir John Thynne po pożarze dawnego. Czy zwróciłaś uwagę na attykę? Spojrzała na bogato zdobioną balustradę wzdłuż krawędzi płaskiego dachu. - Na kopulaste pawiloniki i kominy? Zapatrzyła się na osobliwe „pieprzniczki", fantazyjne kominy oraz heraldyczne bestie. Tworzyły z balustrady urzekający balet odlanych w żelazie form. Tylko od strony fasady naliczyła czternaście kominów, udekorowanych wymyślnymi wieżyczkami oraz kwiatonami w kształcie mitologicznych stworów. - Te kopulaste pawiloniki to w rzeczywistości salki ban­ kietowe. Świetnie nadają się na przyjęcia. - Na dachu? - zdziwiła się Joy. - Czemu nie? Roztacza się stamtąd całkiem ładny widok. Spojrzała na Aleca z niedowierzaniem. Przyszło jej do głowy, że z dachu z pewnością widać Szkocję. Mąż wprowadził ją po schodach do hallu. Przeszli przez szpaler zastygłych w sztywnych pozach lokajów. Oniemiała na widok marmurowej, ułożonej w szachownicę posadzki i klatki schodowej oraz malowniczej galerii, której balustradę wieńczyła misternie rzeźbiona, odlana w mosiądzu poręcz. Ściany zdobiły stiukowe pilastry, prowadzące oczy do malowidła na suficie. Malowidło otaczał stiukowy fryz, biegnący nad wysokimi oknami. - Została namalowana. - Hm? - Ta kopuła na suficie. Wygląda jakby została namalowana farbą olejną. - Ach, to... To fresk autorstwa Louisa Laguerre'a. Przedstawia sceny z życia Juliusza Cezara. - Ach, to... - powtórzyła za nim. - Brzmi to tak, jakbyś mówił o czymś naprawdę starym. - Służba na nas czeka. Joy obejrzała się. Pośrodku ogromnego hallu zebrało się około stu osób, żeby uhonorować ślub ich chlebodawcy. Jego świeżo poślubiona żona trochę się przestraszyła tego tłumu. Nie potrafiła dobrze zapamiętać nawet zaklęcia, jak więc zapamięta nazwiska

wiwat. Otworzono drzwi powozu. Alec, dziedzic tych włości, zszedł pierwszy na ziemię, odwrócił się i podał rękę Joy. Zawahała się na moment, zanim wysiadła, tak dalece działał na nią dotyk dłoni świeżo poślubionego diuka. - Oto nasz dom, Belmore Park - oznajmił z dumą. Duma była pierwszym uczuciem, którego nie krył przed Joy, a ona nie potrafiła ukryć przed nim onieśmielenia widokiem tego olśniewającego pałacu. Uniosła głowę, chłonąc wzrokiem piękno jej nowego domu. Zbudowano go w całości z białego kamienia i miał dwa wysokie piętra oraz blisko sto smukłych okien na fasadzie, ozdobionych pilastrami i wypełnionych szybkami w ołowianych ramkach. W zamku Duart też były takie szybki, ale daleko mniej finezyjne, a poza tym tamte okna raczej nie różniły się wielkością od otworów strzelniczych w komnatach wieży, gdzie Joy mieszkała z ciotką. Stare jak sam zamek, grube i toporne w kształcie szybki okienek pokrywała warstewka soli, którą przesycone było nad­ morskie powietrze. Te w Belmore Park miały krystaliczną przejrzystość, więc na tle białego kamienia połyskiwały niczym diamenty. Joy próbowała wyobrazić je sobie w wiosennym słońcu. Ten widok musiał być bliski obrazowi, jaki mogło wyczarować tylko magiczne zaklęcie, ukazujące gwiazdy skrzące się w dziennym świetle. - Pałac jest niezwykły - powiedziała z zachwytem, wpatrując się w narożne wykusze, które na całej wysokości fasady z czterech stron flankowały budowlę, przydając jej głębi. 90

91

JlLL BARNETT

stu służących? Chyba napytała sobie strasznej biedy, i to wcale nie przez magię. - O mój Boże - szepnęła. - Coś jest nie w porządku? - Alec zatrzymał się i spojrzał na nią zdziwiony. - Jak ja zapamiętam ich nazwiska? - Ich nazwiska? - Prześliznął się wzrokiem po zgromadzonych. - To są służący, których tu zatrudniam. Nie musisz znać ich nazwisk. - Oczywiście, że muszę. - Dlaczego? - Bo są ludźmi. - To prawda, ale przede wszystkim są służącymi. - Rozumiem - odparła, choć nadal nie rozumiała takiego podejścia. Prawdę powiedziawszy uważała, że trzeba być kimś bez serca, żeby tak myśleć. Postanowiła zacząć od innej strony licząc, że dzięki temu lepiej wytłumaczy Alecowi swój punkt widzenia, i spytała: - Czy oni urodzili się jako potomkowie służących? - Niektórzy tak, a poza tym służba u diuka Belmore uchodzi za zaszczyt. Są dobrze opłacani i poważani za to, że zatrudnia ich się w Belmore Park. - A więc jak mam się do nich zwracać? „Słuchaj?", „Ty?", „Sługo?" - spytała normalnym głosem i szeptem dodała: - „Nie­ wolniku?" - Nie bądź śmieszna - warknął Alec. - Po prostu spytasz o nazwisko i wydasz polecenie. Joy wzięła głęboki wdech i zagryzła wargi. A więc posunęła się za daleko. Rozzłościła diuka. Westchnęła, ruszając ze swym wyniosłym mężem do służących. Po chwili chwyciła go za ramię. - Alec? - Słucham? - Czy do moich obowiązków jako duchessy... To znaczy, czy będę musiała prowadzić dom? - Jest ochmistrzyni, pani Watley. Ona i majordomus Townsend są tu zarządcami. 92

CZARY

Joy westchnęła z nie ukrywaną ulgą. - Idziemy. Najpierw przedstawię ci właśnie ich. Stoją pośrodku pierwszego rzędu. Jej ulga trwała krótko. Podczas tego spotkania obowiązywał sztywny protokół, z pewnością przestrzegany przez kolejne pokolenia Belmore'ów. - Moja żona, Jej Miłość, duchessa Belmore. A to pani Watley. Ochmistrzyni wyglądała tak, jakby nie dawały jej spać kłopoty z trawieniem. Stała sztywno niczym żołnierz na musztrze. Ściągnęła usta, co w jej wypadku stanowiło nie lada wyczyn, zważywszy jak były wąskie. Miała chyba metr dziewięćdziesiąt wzrostu, więc niejako z konieczności spoglądała na nową duchessę z góry. Z miny pani Watley wynikało wszakże, że żona diuka pozostawia wiele do życzenia. - Townsend. Majordomus prezentował się jak par: hrabia albo markiz. Zwracały uwagę jego mlecznobiałe włosy i szlachetne rysy twarzy. Miał na sobie ciemne ubranie i białą koszulę, tak nieskazitelną, jakby wkładał ją, korzystając z pomocy innego wytrawnego lokaja. Skinął głową i tylko na moment spojrzał Joy w oczy, po czym utkwił je w czymś, co znajdowało się ponad jej prawym ramieniem. W towarzystwie Townsenda i pani Watley wolno przesuwali się z Belmore'em wzdłuż kolejnych szeregów służących. Major­ domus albo ochmistrzyni przedstawiali pozostałym nową duchessę Belmore, która usiłowała wyśledzić u każdego służącego jakąś cechę charakterystyczną, żeby było jej łatwiej zapamiętać na­ zwiska. Niestety, okazało się to możliwe tylko w przypadku małej czarnowłosej dziewczyny, ponieważ na jej twarzy gościł cudowny, serdeczny uśmiech. Miała na imię Polly. Oprócz niej uśmiechała się tylko kucharka. - Teraz pani Watley odprowadzi cię do twoich komnat, żebyś wypoczęła przed kolacją - wydał polecenie Belmore i odwrócił się, chcąc wyjść z hallu. - Alec? - Słucham? - Zatrzymał się i spojrzał na Joy. 93

JlLL BARNETT

- Dokąd idziesz? Miał taką minę, jakby zażądała od niego jakiejś niewyobrażalnej ofiary. - Muszę się spotkać z rządcą. Dwa ostatnie miesiące spędziłem w Londynie i nie doglądałem majątku - odpowiedział jej po chwili. - Och - westchnęła przestraszona, patrząc w ślad za od­ chodzącym mężem, który zostawiał ją pod dozorem surowej pani Watley. - Zaprowadzę Waszą Miłość do jej apartamentu - ochmistrzyni odezwała się takim samym jak Alec tonem, wyrażającym ocze­ kiwanie posłuszeństwa. Joy wzruszyła ramionami i podążyła po schodach w ślad za panią Watley, spoglądając na jej wyprostowane plecy. Ochmist­ rzyni miała na sobie czarną suknię z krepy, mocno związaną w talii szerokim czarnym paskiem, za który zatknęła białą koronkową chusteczkę. Znak rozpoznawczy jej funkcji w tym pełnym przepychu nowym domu Joy, czyli kilka pęków kluczy u pasa, pobrzękiwał, a dźwięk rozbrzmiewał echem po klatce schodowej. U duchessy Belmore wywołał odległe wspomnienie muzyki dzwoneczków u sań i dzwonów kościelnych oraz melodii wyczarowywanych przez zaklęcia. Uniosła lekko suknię i nastawiając ucha na niecodzienne pobrzękiwanie kluczy, budzące tak miłe skojarzenia, podążała za panią Watley, równocześnie chłonąc wzrokiem każdy wyszukany detal w wystroju klatki schodowej. Zwróciły jej uwagę łukowate nisze w ścianach. W tej po lewej stała starożytna chińska waza z brązu, a w tej po prawej zielono-złota porcelanowa urna, dorównująca wysokością wzros­ towi lady Eugenii. Po chwili minęły galerię, która wydawała się nie mieć końca. Jej ściany zdobiły niezliczone i bezcenne portrety olejne członków rodu Castlemaine'ów. Następnie trzy razy skręciły w prawo, przeszły przez dwa korytarze i znowu skręciły co najmniej pięć razy, żeby wreszcie trafić do przestron­ nego hallu, gdzie znajdowało się kilkoro bogato złoconych drzwi. Joy uniosła głowę, podziwiając stiukową płaskorzeźbę sufitu.

94

CZARY

W pierwszej chwili pomyślała, że ujrzy kolejny fresk. Do tej dekoracji był idealnie dopasowany wzór na dywanie, a wszędzie widniał herb diuka, jakby Belmore pieczętował w ten sposób swoją własność. Pani Watley zatrzymała się tak nagle, że jej sztywna suknia głośno zaszeleściła. Odczepiła od pasa jeden z pięciu pęków kluczy, wybrała z niego ten właściwy i otworzyła pierwsze drzwi. - Oto pokoje Waszej Miłości. Joy weszła do masywnej komnaty i oniemiała na widok ścian, podzielonych na obramowane złotem panneaux, które wypełniała cyzelowana w drewnie lub intarsjowana dekoracja. Aby ukryć przed klucznicą podziw, rozwiązała wstążki od kapelusza i zdjęła go z głowy. Wydawało się jej, że śni, lecz oczywiście nie mogła poprosić pani Watley o uszczypnięcie. Nie opodal kominka, przy którym stało kilka foteli, dostrzegła piękny sekretarzyk i krzesło z palisandru. Sam kominek był ogromny i zdobiły go rzeźby bóstw z rzymskiej mitologii, wykonane z różowego marmuru. W tym wnętrzu kolorystyka najmniejszego detalu utrzymana była w różowo-złotej tonacji. Łoże osłaniał więc wysoki baldachim z brokatu w tychże barwach. Od frontu materiał został przewią­ zany dwiema ciężkimi szarfami z jedwabiu. Spojrzenie Joy powędrowało na sufit. Zdobiło go wielkie malowidło. - A tu jest ubieralnia. Pani Watley nacisnęła niewielkie wgłębienie w ścianie i rozwar­ ły się na oścież drzwi do pokoju wypełnionego narożnymi lustrami. - Za ubieralnia znajduje się łazienka. Joy rzuciła kapelusz na obite piękną tkaniną krzesełko i ruszyła za klucznicą, zdejmując po drodze rękawiczki. Zerkała na lustra, nawet nie zauważywszy, że rękawiczki upadły na posadzkę. W ubieralni i łazience ściany i podłogi wyłożono bladoróżowym marmurem. Z niego wykonano również umywalki i wannę, która na wzór rzymski wgłębiała się w posadzkę. Ścianę biegnącą wzdłuż tego wdzięcznego baseniku w całości wypełniało lustro, ujęte w ramę z różowego jedwabiu, ręcznie pomalowanego w złote róże. Ochmistrzyni trzasnęła obcasami i otworzyła następne drzwi. 95

JlLL BARNETT

CZARY

Gestem kogoś, komu kazano potrzymać zdechłego szczura wskazała na muszlę klozetową. - Ustęp jest na wodę. To Bramah - oznajmiła z twarzą ściągniętą jak maska i natychmiast zamknęła drzwi. Joy nawet nie zdążyła zajrzeć do środka. Klucznica rozpoczęła odwrót do sypialni, więc duchessa

- Proszę wejść - powiedziała łamiącym się głosem. Jakże była tym brzmieniem zaskoczona, bo zamierzała odezwać się pewnie i władczo niczym monarchini. W drzwiach stanął Henson z Beezle'em na plecach. - Przyniosłem ulubieńca Waszej Miłości. Joy podeszła energicznie do drzwi i uwolniła lokaja od jej ducha opiekuńczego. Warkocz Hensona znowu był rozczochrany, ale tym razem gronostaj posunął się jeszcze dalej, gdyż podarł złotą kokardę. Spojrzała na niego. Z zadowoleniem miętosił w pyszczku strzęp materiału. - Dziękuję, Henson. Zajęła się wyjmowaniem z pyszczka Beezle'a złotych nitek. Gdy pociągnęła za mocno, obnażył ostre kiełki. Przy okazji zauważyła, że głęboko ukrywa jeszcze zwitek materiału. Po chwilowej wojnie dała za wygraną i posadziła Beezle'a na miękkim dywanie, ale on natychmiast wspiął się na szezlong o różowym aksamitnym obiciu i żuł strzęp lokaj skiej kokardy dopóty, dopóki nie był w stanie go przełknąć. Wtedy położył pyszczek na przednich łapach. Przez chwilę męczyła go czkaw­ ka, lecz gdy tylko przeszła, jego oczy zrobiły się senne i natychmiast je zamknął. Zaraz zacznie posapywać - skon­ statowała Joy. - Oto pokojówka Waszej Miłości. Henson wprowadził do apartamentu zdenerwowaną Polly. Starała się dygnąć, a przy tym nie uśmiechnąć, dźwigając naręcze bielizny dla Joy. Nie mogła podołać temu wszystkiemu naraz, więc upuściła rzeczy na podłogę. Wtedy na jej zaróżowionej, bardzo angielskiej twarzy pojawił się uśmiech, ale stojący w drzwiach lokaj syknął. - Pani Watley zarządziła, że będę pokojówką Waszej Miłości, dopóki Wasza Miłość nie wybierze sobie kogoś bardziej do­ świadczonego i odpowiedniego. Polly podniosła z podłogi rzeczy. Położyła wszystko na szezlongu i odwróciła się do Joy, pochylając głowę. Splecione na brzuchu ręce małej Angielki drżały z lęku. - Czy byłaś już pokojówką damy?

podążyła za nią. - Zaraz przyślę tu kogoś z rzeczami dla Waszej Miłości. Pokojówka przygotuje kąpiel. - Pani Watley zerknęła na zegarek w kształcie broszy, przypięty na piersiach do sukni. - Kolacja jest zawsze podawana o dziewiątej. Wasza Miłość ma dużo czasu, żeby się przygotować i odpocząć. Joy zamrugała oczami. Skończyła dwadzieścia jeden lat i została duchessa. Miała być do śmierci „Waszą Miłością", a tymczasem służąca kazała jej się zdrzemnąć. - Czy Wasza Miłość ma jeszcze jakieś życzenie? Potrząsnęła głową. - Wspaniale. - Klucznica zatrzymała się w drzwiach. - Jego Miłość rozpoczyna kolację punktualnie o dziewiątej, zgodnie z tradycją rodu Belmore'ów. Po tym niby-poleceniu i ostrzeżeniu opuściła apartament, a Joy zaczęła się kręcić po sypialni niczym bąk, z podziwem i niena­ syconą ciekawością oglądając każdy detal. W końcu dostała zawrotu głowy. Z impetem opadła na łoże. Zaczęła gładzić brokatową narzutę, a po chwili ostrożnie usiadła na brzeżku, opuszczając stopy na aksamitny podnóżek. Zaraz potem znowu opadła na łoże, sprawdzając jego miękkość. - O mój Boże - szepnęła w zachwycie, chichocząc jak rozradowany dzieciak. Przejechała dłonią po złoconym zagłówku i jego różowej wyściółce z aksamitu, drugą rękę zanurzając w leżącej poniżej poduszce, miękkiej i delikatnej niczym obłok. Rozległo się pukanie do drzwi. Błyskawicznie znalazła się na podłodze, wygładzając dół sukni i stając sztywno. Wyprostowała szczupłe ramiona i uniosła podbródek, przybierając we własnym 96 mniemaniu pozę duchessy.

97

JlLL BARNETT

Dziewczyna wyprostowała się. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Najwyraźniej usiłowała wyglądać tak poważnie jak pani Watley. - Wasza Miłość, usługiwałam damom goszczącym w Belmore Park, a moja ciotka była pokojówką matki Jego Miłości. - Chciałabym cię o coś prosić, Polly. - Słucham, Wasza Miłość? - spytała w napięciu. - Czy mogłabyś się powstrzymać od tytułowania mnie przynaj­ mniej wtedy, kiedy jesteśmy same? - Tak, psze pani - potwierdziła skwapliwie Polly, znowu radośnie uśmiechnięta. - Cieszę się. - Joy uśmiechnęła się do niej równie radośnie. - I nie potrzebuję pokojówki z większym doświadczeniem. Z pewnością masz go więcej ode mnie. Nigdy dotąd nie miałam pokojówki. - Nigdy? - Niebieskie oczy Polly były okrągłe ze zdziwienia. - Jest pani przecież duchessą! - Nie mam pojęcia, jak powinna się zachowywać duchessą - odparła ze śmiechem Joy. - Dotychczas nie poznałam żadnej. - Kilku rzeczy potrafię panią nauczyć - ofiarowała się skwapliwie pokojówka, stając odrobinę sztywniej. - Duchessą zawsze trzyma się prosto. - Dotknęła podbródka. - I unosi wysoko głowę, a zarazem spogląda w dół tylko na długość swojego arystokratycznego nosa. - Polly usiłowała to zademons­ trować, okropnie zezując. Joy znowu się roześmiała. Pokojówka spojrzała na nią z uśmie­ chem od ucha do ucha, lecz niemal w tym samym momencie usiłowała przywrócić swojej twarzy powagę. - Nie rób tego - perswadowała jej duchessą. - Czego, psze pani? - Nie pozbywaj się uśmiechu. - Och, dziękuję. - Polly odetchnęła z ulgą. - Pani Watley stale mnie strofuje z tego powodu. Mówi, że uśmiechnięta lub roześmiana wyglądam jak wiejski głupek. Joy zachichotała. 98

CZARY

- Bez przerwy mi powtarza, że od wieków służba Belmore'ów jest dostojna i pełna godności. - Pokojówka powiedziała to apodyktycznym tonem i uniosła wysoko podbródek, parodiując klucznicę. - Pani Watley uważa, że powinnam brać przykład z ciotki. - A twoja ciotka była dostojna i pełna godności? - Nie. - Ale chyba się nie uśmiechała, skoro tak przypadła do gustu ochmistrzyni? - Nie uśmiechała się tylko dlatego, że w wieku dwunastu lat straciła przednie zęby. Od tamtej pory zawsze była poważna. - Polly znowu uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Nie potępiam jej za to. A ty? - Ja też nie - odparła z chichotem Polly, lecz nagle stała się zatroskana, jakby przypomniała sobie, z kim tak swobodnie gawędzi. - Przygotuję kąpiel, a potem zabiorę ubranie do odświeżenia po podróży. Jego Miłość powiedział ochmistrzyni, że bagaż Waszej Miłości został skradziony. To straszne. Czy to sprawka rozbójników? - Nie - zaprzeczyła zarumieniona Joy. - Och, jak to dobrze. Aż strach pomyśleć, jakby się człowiek czuł, gdyby na niego napadli. Czytałam książkę o tym, jak obrabowali ze wszystkiego jedną lady i uprowadzili ją dla okupu. To nie do wyobrażenia, co próbowali z nią zrobić, pszę pani! Ale na szczęście zjawił się ich herszt na wspaniałym czarnym ogierze i wybawił ją. Zakochali się w sobie, zostali małżeństwem, a on okazał się hrabią fałszywie oskarżonym o zamordowanie jej ojca. Ten kawałek był taki romantyczny. - Co to za książka? - Pożyczyła mi ją kucharka. - Ta historia wygląda na interesującą. - Naprawdę jest. - Polly miała rozbiegane oczy i sprawiała wrażenie bardzo przejętej. W końcu pochyliła się niemal do ucha Joy. - To powieść romantyczna - szepnęła, z naciskiem wymawia­ jąc określenie „romantyczna". 99

ML BARNETT

- Rozumiem. - Po chwili wahania Joy spytała: - Czy lektura powieści romantycznych jest zakazana? - Ale skądże! Tyle że niektórzy uważają je za bzdury. Według mnie sądzą tak tylko ci, którzy nie przeczytali żadnej. Wolę powieści romantyczne od... - Pokojówka zastanawiała się przez chwilę, a w końcu wyznała z uśmiechem. - Od świeżych truskawek z kwaśną śmietaną. - Bardzo chciałabym przeczytać tę książkę. Czy kucharka wciąż ją ma? - Chyba tak. Spróbuję ją dla pani zdobyć, a jeśli mi się nie uda, to mam jeszcze trzy inne. A kucharka czyta teraz powieść o diuku. - Tę też chciałabym przeczytać. Duchessa Belmore i jej pokojówka roześmiały się zgodnym chórem. - Jutro krawcowa weźmie miarę, ale na razie ochmistrzyni kazała mi to przynieść - oznajmiła Polly, podnosząc z szezlonga szlafrok i nocną koszulę. - Szuka dla pani sukni stosownej na kolację. Joy potrafiła wyczarować dla siebie strój. To był mocny punkt w jej magii. Jak jednak wyjaśniłaby pochodzenie stroju? Spojrzała na swoją dwuczęściową suknię. - Gdybyś odświeżyła tę, którą mam na sobie, mogłabym ją włożyć na kolację. - Och nie, psze pani. W Belmore Park przy posiłkach zawsze przestrzega się przyjętych zasad. W pałacowych szafach jest dość rzeczy, by ubrać wszystkich mieszkańców hrabstwa Wiltshire. A poza tym czeka panią noc poślubna... Polly zaczerwieniła się i spojrzała zawstydzona na Joy, po czym zniknęła w ubieralni. Jej pani ruszyła za nią. Po drodze rozpinała suknię i zastanawiała się nad słowami pokojówki. Zupełnie zapomniała o nocy poślubnej, zbyt pochłonięta nową dla niej rolą duchessy i podziwianiem wspaniałego pałacu. Na myśl o spędzeniu tylu godzin sam na sam z Belmore'em dostała gęsiej skórki. Przeszył ją zimny dreszcz. Mimo to jakoś umknęło jej uwagi, co wydarza się podczas nocy poślubnej, więc roz100

CZARY

promieniła się po chwili sądząc, że Alec po prostu znowu ją pocałuje. Ze wszystkich olśnień dzisiejszego dnia najlepiej pamiętała, oprócz niezwykłych okien pałacu, właśnie pierwszy pocałunek Belmore'a. Zachichotała i przymykając powieki, zaczęła sobie z łatwością przypominać, jak Alec trzymał ją w ramionach, muskał ustami jej skórę i szeptał do ucha: „Wyjdziesz za mnie, Szkotko... Wyjdziesz". Ale teraz byli już małżeństwem, mężem i żoną oraz diukiem i duchessa, lordem i lady... Otworzyła oczy, bo nagle uświadomiła sobie, że małżon­ kowie nie tylko się całują, zgodnie z tym, co powiedziała jej, jako dwunastoletniej panience, ciotka. Joy zapłonęły policzki. A więc Alec będzie się z nią kochał. Cóż to za osobliwe określenie: „kochać się z kimś". Czy uprawianie miłości w przypadku Aleca może mieć coś wspólnego z uczuciami? - zastanawiała się, nie tracąc w to wiary. Wierzyła, że uczucia się rozwiną, jeśli ona będzie je pobudzała i pielęgnowała. Chciała, by Alec kochał ją tak, jak ona kochała jego. Chciała, by tak samo jak ona pragnął ich pocałunków, by okazywał jej, że jest dla niego ważna, nie kryjąc oczarowania i miłości oraz nie powstrzymując uśmiechu. - Przygotowałam kąpiel, psze pani. - Wspaniale. - Teraz odniosę ubrania do pralni i wrócę z suknią. Czy ma pani jakieś życzenie? - Nie, niczego nie potrzebuję. Joy już miała zdjąć szlafrok, gdy mimowolnie spojrzała na odbite w lustrze drzwi do toalety. Co to jest Bramah? - za­ stanawiała się nad słowem użytym przez klucznicę. Weszła do tego miejsca odosobnienia zauważając, że i tu, nawet na klamkach, widnieje herb Belmore'ów. Spojrzała na porcelanową muszlę, która na pierwszy rzut oka niczym nie różniła się od tej w zamku Duart, tyle że była pięknie pomalowana w purpurowe irysy, różowe róże i rozmaite ptaki. Gdy jednak Joy zajrzała do środka, ze zdumieniem stwierdziła, że jest tam trochę wody, a nie czarna czeluść. Ponad jej głową znajdował się porcelanowy pojemnik, 101

Jiu

BARNETT

pomalowany tak samo jak muszla. Miał mosiężną, zwróconą w dół rączkę, na której, o dziwo, nie było herbu, za to wręcz zachęcała, żeby za nią pociągnąć. Joy zrobiła to, a wówczas przez mosiężną rurkę, łączącą pojemnik z muszlą, gwałtownie popłynęła woda, z szumem napełniając sedes i znikając w otworze na dnie niczym płaczliwa zjawa. - O mój Boże! Joy w pierwszej chwili trochę się wystraszyła, ale zaraz roześmiała się i jeszcze raz pociągnęła za spłuczkę, podziwiając wynalazek pana Bramaha. W końcu nasyciła ciekawość. Rzuciła szlafrok na marmurową posadzkę i weszła do wanny. W gorącej ożywczej kąpieli poczuła się jak w siódmym niebie. Do ściany, naprzeciwko której siedziała, były przymocowane dwa duże mosiężne krany w kształcie delfinów. Gdy odkręciła kurek z lewej, z paszczy delfina popłynęła zimna woda, a gdy ten z prawej, poczuła na dłoni ciepło. Wyjęła z włosów szpilki i odchylając głowę do tyłu, zamoczyła bujne kędziory. Nawet w najśmielszych marzeniach nigdy dotąd nie była w tak błogim nastroju. Przez jakiś czas pluskała się niczym dziecko, a potem zastygła w bezruchu, opierając plecy o brzeg baseniku i zamykając oczy. Krople wody spływały po jej skroniach i podbródku, a ona wyobrażała sobie, że to pocałunki Aleca. Ten leniwy odpoczynek nie trwał długo, bo do Joy dotarło, że ma przed sobą bardzo trudne chwile. Natychmiast otworzyła oczy i usiadła. Dzisiejsza noc miała zdecydować o jej być albo nie być z Belmore'em. Duchessa musiała go przekonać, że naprawdę jest czarownicą, a zarazem nie dopuścić do ich rozstania. Obawiała się tego bardziej niż przekleństwa, choć uważała, że noc poślubną należy zacząć od wyjawienia tajemnicy, której Alec nie chciał wcześniej przyjąć do wiadomości. Nie mogła dopuścić do tego, by zaczęli się kochać, zanim on pozna prawdę, choć przecież dla większości kobiet pierwszy intymny kontakt z mężem był najważniejszym i najwspanialszym przeżyciem nocy poślubnej. Sądziła, że powinna dać Alecowi możliwość wyboru, ale zarazem mocno wierzyła, że jej nie odprawi. Wyszła za niego, ponieważ naprawdę 102

CZARY

chciała zostać jego ukochaną żoną. Pragnęła wypełnić rujnującą pustkę uczuciową w życiu diuka Belmore'a i była przekonana, że on rozpaczliwie potrzebuje właśnie jej, Joy, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. Była mu winna uczciwość. Naprawdę nie mogła rozpoczynać tego małżeństwa od zatajenia prawdy. Zamoczyła dłoń i sięgnęła po delikatne, pachnące mydło, na którym również widniał herb Belmore'ów. Namydliła się i pocie­ rała ciało z takim zapałem, jakby chciała pozbyć się w ten sposób dotychczasowej siebie, by już nigdy nie musiała niczego wy­ znawać i narażać się na ryzyko porażki.

Spustoszenie

Błąd twój pociąga z prawa śmierć za sobą. W. Szekspir Romeo i Julia tłum. J. Paszkowski

J o y się spóźniała. Gdy przemierzała w pośpiechu kolejny nie kończący się korytarz, usłyszała bicie zegara. Było piętnaś­ cie po dziewiątej. Gdziekolwiek skręciła, wszędzie napotykała złocone drzwi i wytwornie udekorowane korytarze. Polly powie­ działa jej, że jadalnia jest na parterze. Duchessa wyszła z apartamentu w przekonaniu, że ma wystarczająco dużo czasu, by zjawić się tam punktualnie. Pokojówka objaśniła drogę mówiąc, że aby dojść do klatki schodowej, należy skręcić trzy razy w prawo, potem w lewo, i jeszcze raz w prawo. Joy najwyraźniej źle skręciła, ponieważ bez przerwy natykała się na nowe korytarze i galerie. Usiłowała nawet zawrócić, żeby zacząć od początku, lecz nie mogła trafić do swojego apar­ tamentu. - Zatrudnia się tu niemal stu służących, a nie mogę się natknąć na żadnego - powiedziała do wielkiego portretu jakiegoś zgorzkniałego Castlemaine'a. - Gdzie oni się podziewają? Był tak samo rozmowny jak jej mąż, więc szybko stamtąd odeszła i zatrzymała się na końcu korytarza, spoglądając w na107

JlLL BARNETT

stępny. Znowu usłyszała okrutne bicie zegara. Jej spóźnienie wzrosło do pół godziny. Wpadła w panikę. Lekko uniosła ciężki dół starej, lecz olśniewająco pięknej sukni z różowozłocistego jedwabiu i popędziła korytarzem niczym diabeł ścigany przez anioła, rozglądając się na obie strony. Niestety, miała do wyboru tylko podobne do siebie, choć rozmaicie udekorowane korytarze. „Jego Miłość rozpoczyna kolację zawsze o tej samej porze, czyli punktualnie o dziewiątej, zgodnie z tradycją rodu" - przy­ pomniała sobie słowa pani Watley. - O mój Boże! - Zacisnęła dłonie na sukni. - Nie pojmuję, jak można chcieć mieszkać w tak wielkim domu. Wyobraziła sobie twarz Aleca po wysłuchaniu tej uwagi, a następnie klucznicę, która stoi z dłońmi skrzyżowanymi na piersiach i niecierpliwie postukuje obcasami, piorunując ją spojrzeniem, jakby to spóźnienie znaczyło tyle samo co kradzież rodowych sreber Belmore'ów. Jednak przyznawała w duchu, że nie postępuje rozsądnie, rozpoczynając małżeństwo od spóźnienia, zwłaszcza jeśli chce odpowiednio przygotować Aleca do swojej spowiedzi. Najpierw należało go przecież jakoś obłaskawić. Zerknęła na zegar. Niestety, na smarowanie Belmore'a miodem było już stanowczo za późno. Zagryzła wargi. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. A gdyby tak cofnąć wskazówki pałacowych zegarów? Zamknęła na chwilę oczy, żeby lepiej się skupić, wzięła głęboki wdech, wyciągnęła rękę w kierunku zegara i zaczęła szeptać zaklęcie. - Proszę, wysłuchaj mojej prośby i cofnij wskazówki zegarów w tym domu. Zaczęła wolno przesuwać dłoń okrężnym ruchem, w prawo od dołu. Wskazówki zegara przemieszczały się wraz z tym ruchem, zatrzymując się, tak jak chciała, za dwie dziewiąta. Uśmiechnęła się. Zaklęcie poskutkowało! Była dumna jak paw, ale kiedy spojrzała na dwa korytarze, które miała do wyboru, znowu poczuła przypływ paniki. Uniosła ręce wysoko do góry, usiłując sobie wyobrazić jadalnię. 08

CZARY

Oczywiście bez rezultatu, więc skoncentrowała się na jedzeniu, spoglądając w myślach na pieczone kaczki i kurczaki, befsztyki wołowe, świeży chleb, owoce i galaretki. Wyobraziła sobie półmiski z takimi przysmakami, że aż zaburczało jej w brzuchu. - Och, magio, zadziałaj, żebym mogła znaleźć się w tym miejscu w pałacu, gdzie jest mnóstwo jedzenia! Gdy otworzyła oczy spostrzegła, że nad jej głową wiszą na hakach u sufitu zasolone zwierzęce tusze i oskubany drób. Przeszył ją lodowaty chłód. Dotknęła palcami pokrytej workowym płótnem ściany i natychmiast je comęła z powodu zimna. Zamrugała z niedowierzaniem oczami, gdy zorientowała się, że ta ściana to w rzeczywistości potężna warstwa lodu. A więc trafiła do chłodni! Przez dobrą chwilę zastanawiała się, jak dojść do wielkich drzwi z desek, nie narażając na szwank fryzury i sukni. Wreszcie ruszyła, lecz natychmiast coś dotknęło jej włosów. To była głowa wiszącego na haku kurczaka. Ze wstrętem odsunęła ją dłonią i pospiesznie opuściła chłodnię. Trafiła do następnej mrocznej i zimnej spiżarni. Od razu potknęła się o worek z cebulą i upadła na pryzmę kartofli. Chcąc podnieść się z klęczek, przytrzymała się wiązki szpara­ gów, które połamały się z trzaskiem. Teraz spostrzegła przed sobą kolejną przeszkodę: stos wielkich głów rzepy. Za nim, na półkach przy ścianie, stały słoje wypełnione pomarańczowymi kumkwatami, brzoskwiniami i marmoladą oraz galaretką z bo­ rówek, a także ciemnymi dżemami. Słoi i innego rodzaju pojemników z nazwami zakonserwowanych produktów było tu tyle, że można by nimi nakarmić znacznie więcej osób niż liczyła obsługa pałacu. Powietrze spiżarni przesycał zapach warzyw i surowej ryby. Joy pocieszała się tylko tym, że przynajmniej trafiła na parter. Przez uchylone drzwi dobiegał tu z kuchni hałas gorączkowej krzątaniny: skwierczenie tłuszczu, brzęk różnorodnych naczyń i głosy wielu służących. Teraz zrozumiała, dlaczego nie udało się jej nikogo spotkać w pałacowych korytarzach. Wyglądało na to, że niemal wszyscy byli w jakiś sposób włączeni w przygotowanie 109

JlLL BARNETT

kolacji dla diuka i duchessy. Z wysiłkiem stanęła na nogi i otrzepała dłonie z kurzu. Przynajmniej miała teraz kogo zapytać o drogę do jadalni. Przecisnęła się pomiędzy workami do drzwi. Weszła do kuchni. Poczuła wspaniały zapach wołowiny i jag­ nięciny, pieczonych na rożnie z dodatkiem czosnku i mięty, a także woń cynamonu i gałki muszkatołowej. Znowu zaczął jej dokuczać głód. Przez nikogo nie zauważona, obserwowała przygotowywanie kolacji, o jakiej nigdy nie śniła, z produktów wyglądających w spiżarni tak nieapetycznie. Całkiem niedaleko kobieta odwrócona do niej plecami zagniatała przy wielkim stole ciasto. - Przepraszam - zaczęła Joy. Kucharka zerknęła przez ramię i zamarła w tej pozie. Spog­ lądała na duchessę Belmore oczami okrągłymi jak spodki. Po chwili odwróciła się i nie bacząc na przylepione do rąk ciasto, wykonała głęboki ukłon. - Wasza Miłość! Natychmiast ustały rozmowy, a zdziwione oczy skierowały się na Joy. - Troszeczkę pobłądziłam i... Trzask otwartych z impetem wielkich wahadłowych drzwi nie pozwolił jej dokończyć. Zwykle opanowany Henson wpadł do kuchni jak bomba. - Zrobiło się istne piekło, bo gdzieś przepadła nowa duchessa! Jego spojrzenie powędrowało tam, gdzie spoglądali wszyscy. Joy nieśmiało skinęła na niego. - Wasza Miłość! - Lokaj ukłonił się. - Obawiam się, że zgubiłam drogę do jadalni. Henson, czy mógłbyś mnie tam zaprowadzić? - Oczywiście. Proszę pójść za mną, Wasza Miłość - odparł już opanowanym głosem. Stanął sztywno, prostując ramiona i unosząc podbródek jak ideał angielskiego lokaja. Joy ruszyła za nim przez pogrążoną w ciszy kuchnię, czując na sobie wzrok oniemiałych służących. Gdy minęli długi korytarz, Henson otworzył przed nią kolejne wielkie drzwi wahadłowe. 110

CZARY

- Jej Miłość, duchessa Belmore. Joy wzięła głęboki wdech, uniosła podbródek tak wysoko jak klucznica i weszła do jadalni. Majordomus Townsend i inni lokaje w zielono-złotej liberii oraz pani Watley właśnie roz­ mawiali z diukiem, ale na widok duchessy natychmiast umilkli. Twarze wszystkich wyrażały dezaprobatę, choć rozstąpili się przed Joy niczym Morze Czerwone przed Żydami uciekającymi z Egiptu. Alec, ubrany od stóp do głów na czarno, jeśli nie liczyć białego sztywnego krawata, prezentował się jeszcze wspanialej, a zarazem bardziej władczo niż wcześniej. Joy w zachwycie pochłaniała wzrokiem męską sylwetkę, lecz gdy spojrzała na surową twarz męża, wyrażającą najwyższe potępienie, poczuła się tak, jakby przytłoczyło ją brzemię nie do udźwignięcia. W tym momencie rozległo się bicie zegara. Dzięki skutecznemu zaklęciu było dopiero piętnaście po dziewiątej. Jednak Alec zmarszczył brwi, spoglądając na kominkowy zegar w kopercie z pozłacanego brązu. - Jest zepsuty. Proszę go oddać do naprawy. - Tak, Wasza Miłość. Ochmistrzyni zdjęła zegar z gzymsu kominka, włożyła go pod ramię i ruszyła do drzwi. - Spóźniłaś się - stwierdził Alec, niezmiennie spoglądając na Joy z naganą. - Zgubiłam się w pałacu. Przechodząca obok klucznica wciąż wymownie kręciła głową i mamrotała pod nosem o braku szacunku dla tradycji rodu Belmore'ów. Alec podszedł do Joy i sztywno podał jej ramię, podczas gdy ona tak bardzo pragnęła dostrzec na jego poważnej twarzy choćby cień uspokajającego nerwy uśmiechu. - Jutro Henson pokaże ci drogę. Nie miała odwagi spojrzeć mężowi w oczy. Zagryzła wargi. - Ten pałac, Szkotko, rzeczywiście przypomina labirynt - dodał miękko po chwili pełnej napięcia ciszy, gdy już prześwietlił Joy wzrokiem. 111

JlLL BARNETT

A jednak uznał jej wytłumaczenie i wybaczył. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do niego, co po raz kolejny przyjął z zakłopotaniem, jakby nie wiedział, jak się zachować. Jego twarz stała się na powrót surowa i odwrócił głowę. Popatrz na mnie, a spróbuję skruszyć tę lodową powłokę - powiedziała w myślach. - Nauczysz się poruszać tu bez błądzenia i nie będziesz się spóźniać. Spodziewam się, że nastąpi to bardzo szybko - oznajmił, prowadząc ją do stołu. To było kolejne polecenie, które ze skruchą mogła tylko zaaprobować skinieniem głowy. Poczuła się tak, jakby zmarno­ wała sposobność zademonstrowania od razu swych talentów pojętnej uczennicy. Alec odsunął dla niej krzesło na końcu monstrualnie długiego stołu, za którym mogliby wygodnie spocząć wszyscy pałacowi służący. Usiadła i spoglądała przed siebie w przekonaniu, że on usiądzie koło niej. Nie potrafiła ukryć zdumienia, gdy zajął miejsce po przeciwnej stronie. Taka odległość po­ między mężem a żoną podczas spożywania posiłku idealnie odzwierciedlała to, co Szkoci nazywają demonstracyjnym dy­ stansem. Skinął dłonią, o ile oczywiście jego żona potrafiła bez użycia teleskopu prawidłowo zidentyfikować ten gest, i armia lokajów ruszyła do wielkiego bufetu, żeby podać pierwsze danie. Potrawy serwowano na srebrnej, bardzo wymyślnie udekorowanej zastawie stołowej, jakiej Joy jeszcze nigdy nie widziała. Kolacja ciągnęła się bez końca, a każde następne danie było bardziej wyrafinowane od poprzedniego. Najpierw podano pieczoną kaczkę na półmisku o uchwytach w kształcie dzikich kaczek w locie, potem udziec jagnięcy w naczyniu o formie baraniej głowy i rączkach na­ śladujących rogi, a następnie szparagi w cytrynowym sosie i kasztanach w misie udekorowanej na brzegach fryzem z wy­ grawerowanych w srebrze jarzyn. Joy miała do dyspozycji siedem widelców, trzy noże oraz cztery łyżki i łyżeczki. Na wszystkich widniał złoty herb Belmore'ów, a jedna z łyżeczek, położona poprzecznie u góry 112

CZARY

białego talerza z chińskiej porcelany, miała uchwyt w kształcie herbu, czyli pary sokołów. Nowa duchessa nie wiedziała, od jakich sztućców zacząć, więc przez chwilę siedziała nieporuszona, aż Henson wręczył jej dyskretnie pierwszy z lewej widelec. - Dziękuję - szepnęła. Przy ledwie zauważalnej aprobacie lokaja zmieniała sztućce wraz ze zmianą dań, sięgając po kolejny od lewej do prawej. W jadalni panowała taka cisza, że przełykając kawałek polęd­ wicy w portwajnowym sosie, Joy miała wrażenie, iż słyszą to wszyscy. W pewnym momencie rozejrzała się po jasno oświet­ lonym wnętrzu, nie potrafiąc już z powodu zdenerwowania rozkoszować się smakiem kolejnej potrawy. Czuła się skrępowana i bardzo samotna, mimo że znajdował się tu Alec i piętnastu lokajów, z mąjordomusem na czele. W tej jadalni wszystko było wytworne, ale obce, zimne i sztywne, ponieważ brakowało w niej radosnej atmosfery ucztowania, śmiechu i muzyki. Ciszę przerywał tylko przypadkowy dźwięk bezcennych sreber, porcelany i krysz­ tałów. Jednak w końcu wzięła górę wyjątkowa wyobraźnia Joy, jej wrażliwość na piękno oraz zainteresowanie tym co nowe i niepospolite. Pośrodku stołu stał ogromny srebrny kandelabr na dwadzieścia cztery świece. Ich płomienie nadawały niezwykły blask zastawie stołowej. Mnóstwo świec paliło się także w przyściennych świecznikach i kandelabrach umieszczonych w różnych miejscach jadalni. Wszystkie te migotliwe światełka odbijały się wraz ze stołem w dwu lustrzanych ścianach, co wzmacniało efekt jasności pomieszczenia i pozwalało zapomnieć, że na dworze panuje mrok oraz że jadalnia pozbawiona jest okien. Joy przyszło do głowy, że gdyby przesunęła znajdujący się na stole kandelabr trochę w prawo, widziałaby Aleca. Zerknęła na lokajów. Stali przy bufecie niczym posągi i spoglądali przed siebie niewidzącym wzrokiem. Wzięła ze stołu serwetkę, ale nie wytarła nią ust, lecz położyła na dłoni i błyskawicznie strzeliła palcami. Kandelabr przesunął się na prawą stronę stołu. Ukryła uśmiech pod wytworną serwetką i spojrzała na Aleca. Właśnie 113

JlLL BARNETT

podnosił do ust widelec, lecz nagle jego wzrok powędrował do niej. Ich oczy się spotkały. Joy poczuła się tak, jakby na nią samą podziałało magiczne zaklęcie, rozpalając w niej płomień namiętności. Była tym trochę przestraszona, zwłaszcza że doznanie narastało i okazało się potężniejsze od jej czarów. Ale prawdę powiedziawszy, wcale nie chciała ich użyć, żeby bronić się przed zadziwiającą magią spojrzenia Belmore'a. Alec przełknął kęs, lecz nie oderwał wzroku od Joy. Mogłaby przysiąc, że wpatrywał się w nią jak urzeczony, zapominając o rozkoszach podniebienia. Poczuła jego wzrok na ustach. Wzięła do ręki kielich z wodą, pragnąc odrobiny chłodu. Piła, nie odrywając oczu od męża. Wpatrywała się w usta, które niedawno całowały ją tak płomiennie jak usta kochanka. Była pewna, że nigdy tego nie zapomni. Sprawił, że oddychała szybciej i mocniej zabiło jej serce. Alec odłożył widelec i zaczął sączyć wino z kielicha w taki sposób, jakby w wyobraźni upajał się smakiem ust Joy. A ona potrafiła myśleć tylko o jego magicznym pocałunku. Wszystko trwało dopóty, dopóki Townsend nie zorientował się, że kandelabr jest przesunięty i nie postawił go na dawnym miejscu. Nastąpił przykry dla Joy powrót do rzeczywistości. Majordomus podszedł do niej i nałożył jej na talerz kolejne danie. Nie dała jednak za wygraną, bo gdy tylko znalazł się przy Alecu, zakręciła młynka palcami i kandelabr ponownie trafił na prawą stronę stołu. Uśmiechnęła się szeroko, bo jej zaklęcia były wyjątkowo skuteczne od czasu cofnięcia wskazówek pałacowych zegarów. Tymczasem Townsend odszedł od Aleca, okrążając stół w nienagannej lokajskiej pozie, gdy nieoczekiwanie jego wzrok przyciągnął przesunięty ponownie kandelabr. Prawie niezauważal­ nie zmarszczył brwi i potrząsnął głową, konsekwentnie stawiając przedmiot na dawnym miejscu. Joy już zamierzała zakręcić palcami, ale powstrzymała się na widok czterech lokajów, którzy ruszyli do stołu, żeby zmienić zastawę. Czekała na ich odejście w przeświadczeniu, że cierpliwość jest cnotą, choć usiłowała spojrzeć na męża, przesuwając się na krześle odrobinę w lewo niczym niesforny dzieciak. Gdyby wyciągnęła głowę, z pewnością 114

CZARY

zobaczyłaby przynajmniej jego dłoń podtrzymującą piękny kie­ lich... - Syllabub? Mało brakowało, a podskoczyłaby na krześle na dźwięk głosu Hensona. Wytrącona z równowagi, spoglądała w talerz, czekając aż lokaj wręczy jej właściwy sztuciec. - Syllabub? - Niech Bóg ci błogosławi - szepnęła. Lokaj odchrząknął. - Syllabub, Wasza Miłość? - powtórzył z naciskiem, usiłując ją nakłonić, żeby spojrzała na kryształowy puchar z różnymi rodzajami puddingu, ułożonymi w warstwy i przybranymi owo­ cami oraz kremem. - Och, oczywiście, proszę. Henson postawił przed nią na małym talerzyku puchar z dese­ rem i podał jej łyżeczkę z uchwytem w kształcie herbu. - Dziękuję - szepnęła. Zaledwie skosztowała puddingu, gdy spostrzegła, że nic już nie zasłania widoku kandelabru. Na pozór trzymała nóżkę pucharu, ale faktycznie wykonywała magiczny gest. Świecznik przesunął się na skraj stołu. Jednak majordomus niemal na­ tychmiast to zauważył i zrobił, co do niego należało. Zanim ruszył do bufetu, po raz kolejny pstryknęła palcami. Townsend pokręcił głową i uparcie przestawił kandelabr na swoje miejsce. Teraz poczekała z wykonaniem zaklęcia, dopóki lokaj nie zaczął się oddalać. Ale gdy tylko świecznik zmienił miejsce, odwrócił się na pięcie, jakby wiódł go instynkt, i przywrócił dawny porządek. Pociągnął lekko obrus, najwidoczniej w prze­ konaniu, że w rzeczywistości ze stołu zsuwa się właśnie obrus, a wraz z nim kandelabr. Joy postanowiła przechytrzyć lokaja i poczekać na bardziej stosowny moment. Townsend już był przy bufecie, gdzie nadzorował wynoszenie z jadalni zastawy, lecz co chwila podejrzliwie zerkał przez ramię na stół. Kandelabr wciąż stał we właściwym miejscu, więc w końcu lokaja całkowicie pochłonęły obowiązki. Joy zakręciła młynka palcami, powstrzymując się na razie od triumfalnego 115

JlLL BARNETT

uśmiechu. Tym razem jednak przedmiot ruszył z zawrotną szybkością i runął ze stołu. - O mój Boże! Duchessę zaskoczyło to, że dywan błyskawicznie się zapalił i ogromną jadalnię wypełniły kłęby dymu. Ale równie szybka była reakcja piętnastu lokajów, którzy natychmiast zaczęli polewać podłogę wodą. Duchessę zdumiał także mąż, ponieważ znalazł się przy niej, zanim zdążyła wstać z krzesła, i od razu odprowadził do drzwi. Szczęśliwie pożar został ugaszony w ciągu kilku minut, choć wokół stołu wciąż unosił się dym. Joy dręczyły straszne wyrzuty sumienia na widok dziur wypalonych w grubym czerwonym dywanie. Najpierw zle­ kceważyła rodzinną tradycję Belmore'ów, spóźniając się na kolację, a teraz spaliła cenny rodowy dywan. Była ciekawa, co czuje Alec. Spojrzała na niego. Z jego obojętnej twarzy mogła wnosić, że on całkowicie panuje nad swoimi uczuciami. Mimo to przeprosiła go w myślach zapewniając, że wcale nie chciała urazić jego ambicji ani zniszczyć czegokolwiek w pałacu. - Najlepiej będzie, jeśli wrócisz do apartamentu. Henson cię odprowadzi. Przyjdę do ciebie za chwilę - przerwał mil­ czenie. Spojrzała mu w oczy, chcąc znaleźć w nich coś, o czym mogłaby marzyć. Odkryła namiętność. Zastanawiała się nad tym, gdy Alec przesunął palcem po jej ustach. Odebrała tę przelotną pieszczotę jako wyraz zmysłowego pragnienia. Poczuła suchość warg oraz kropelki potu na dłoniach i piersiach. Potwierdził spojrzeniem, czego od niej dziś oczekuje. Odwróciła się po­ spiesznie i ruszyła za Hensonem, zastanawiając się nad możliwą reakcją Belmore'a na wiadomość, z kim naprawdę się ożenił. Osobisty lokaj, Roberts, kończył golić Aleca. Diuk siedział w specjalnym fotelu w swojej łazience, a służący usuwał mu z twarzy mydło. Zegar w sypialni wybił właśnie jedenastą. Po kilku minutach rozległo się bicie zegara w salonie. Liczba 116

CZARY

uderzeń oznaczała, że jest wpół do dwunastej. Zaraz potem zegar w ubieralni oznajmiał jedenastą piętnaście. Alec wyjął zegarek kieszonkowy. Ten wskazywał za kwadrans dwunastą. - Która jest, do cholery, godzina? - Za dwadzieścia dwunasta, Wasza Miłość - oznajmił lokaj, zerkając na swój własny zegarek. - Ktoś poprzestawiał zegary. Roberts skinął głową, podając diukowi długi do ziemi szlafrok z zielonego aksamitu, wykończony złotą lamówką, a na kieszeni na klatce piersiowej ozdobiony herbem wyhaftowanym złotą nicią. Alec przewiązał się w pasie. Przez ubieralnię przeszedł do salonu, gdzie na ciemno­ zielonym marmurowym gzymsie kominka leżała na tacy fajka i palisandrowa szkatułka z tytoniem. Nabił fajkę, zapalił i stojąc spoglądał w płomienie. Czuł takie napięcie, że podszedł do szafki z drzewa orzechowego, służącej za barek, i nalał sobie brandy. Usiadł przy kominku. Bez przerwy słyszał hałaśliwą pracę urządzenia pana Bramaha w łazience żony. W końcu spojrzał na ścianę łączącą oba apartamenty. Zmarszczył brwi, przypominając sobie, że ile razy podczas kolacji zerknął na żonę, tyle razy miała przy ustach kielich z wodą. Usta Joy widział w wyobraźni o wiele częściej, niż chciał, natomiast obraz jej twarzy odbierał mu apetyt. Bez przerwy miał tę twarz przed oczami, co nie zdarzyło mu się dotąd w przypadku żadnej kobiety. W ogóle nie potrafił się skupić. Ze spotkania z rządcą majątku wyniósł przekonanie, że ten uznał, iż z jego pryncypałem dzieje się coś niedobrego. Sam Alec miał takie poczucie, ponieważ nigdy dotychczas nie zachowywał się brawu­ rowo. Pociągnął solidny łyk brandy. Gorliwe zapewnienia Sey­ moura o przeznaczeniu uważał za wierutne brednie, a mimo to musiał przyznać, że wydarzenia dzisiejszego dnia z kretesem zburzyły logikę dotychczasowego postępowania diuka Belmore'a. Oczywiście tłumaczył sobie, że poślubienie kobiety po kilku godzinach znajomości stanowi najłatwiejszy i najmniej nużący sposób zdobycia żony. W końcu wiele miesięcy spędził w nie117

JlLL BARNETT

znośnym towarzystwie różnych osób z jego sfery i zalecał się do Juliet, żeby móc ją poślubić, a tymczasem ona uciekła z jakimś kapitanem. Z drugiej strony Szkotka nawet nie miała czasu, żeby pomyśleć, czy nie byłoby rozsądniej dać drapaka. Zacisnął dłoń na kieliszku, uświadomiwszy sobie, że przy największym wysiłku z trudem przywołuje w pamięci obraz Juliet, podczas gdy ani przez chwilę nie potrafi zapomnieć, jak w gospodzie wyglądała Szkotka z rozpuszczonymi włosami. Były bujne, a gdy siedziała przed lustrem, niemal sięgały podłogi. Spotykał różne, choć oczywiście odpowiednie dla kogoś z jego sfery, kochanki, ale żadna z nich nie miała takich włosów, którymi mogłaby okryć nagie ciało. Pociągnął łyk brandy i spojrzał w płomienie, które nieoczekiwanie uformowały się w obraz niepokornej, choć delikatnej twarzy o szmaragdowych oczach, perłowej cerze, zmysłowych ustach... - Czy Wasza Miłość ma jakieś życzenie? - I pieprzyku - mruknął Alec. - Proszę? - Hm? - Wasza Miłość? - Nie. Możesz odejść. Popatrzył na Robertsa takim wzrokiem, jakby z jego racjonal­ nego umysłu nie zostało wiele. Lokaj wyszedł, a w łazience żony znowu dał o sobie znać hałaśliwy wynalazek pana Bramaha. Alec uznał, że Joy tak często pociąga za spłuczkę z powodu napięcia, jakie odczuwa przed nocą poślubną, oraz dlatego, że jest półkrwi Szkotka. Ale w jej żyłach płynęła także najlepsza angielska krew. Locksleyowie, podobnie jak Spencerowie, należeli do najstarszych i najbardziej szanowanych w Anglii rodów. Tak samo jak Castlemaine'owie mieli tytuł szlachecki od dwunastego wieku. Odłożył fajkę i zaczął rozmyślać o angielskich krewnych Joy. Doszedł do wniosku, że dokonał właściwego wyboru. Opróżnił kieliszek i przywołał w pamięci obraz żony z rozpuszczonymi 118

CZARY

włosami. Uznał swój wybór za znakomity. Wstał i przez chwilę wyobrażał sobie jej usta. Ruszył do sąsiedniej sypialni, nie chcąc już tracić czasu na myślenie.

Jestem czarownicą. Nie, tak nie było dobrze. Joy założyła ręce do tyłu i krążyła wokół dywaniku przed kominkiem uważając, by nie nadepnąć na śpiącego Beezłe'a. Po chwili zadumy zatrzymała się. - Muszę ci wyznać mały sekret - powiedziała wyciągając dłoń, jakby chwytała linę rzuconą jej przez Roberta Burnsa. Skrzywiła się i potrząsnęła głową. Tak też było źle. Bez wątpienia dla Aleca przyznanie się przez nią do tego, że jest czarownicą, będzie oznaczało wyjawienie wielkiego sekretu. Bębniąc palcami po gzymsie kominka, spojrzała w wiszące nad nim lustro, jakby oczekiwała pomocy od własnego odbicia. Po chwili mocniej przewiązała bladoróżowy jedwabny szlafrok i cofnęła się, opierając dłonie na udach. - Alec, jest coś, co musisz o mnie wiedzieć - powiedziała do lustra, lekko przekrzywiając głowę. Zmarszczyła nos. Taki wstęp nie wróżył nic dobrego. Odwróciła się i znowu zaczęła krążyć wokół dywanu, skręcając tak gwał­ townie, jakby grała jakąś dramatyczną rolę. Zatrzymała się przed fotelem przekonana, że powinna być bardziej bezpośrednia. - Alec, czy wiesz, że pewnego dnia mogę zamienić cię w ropuchę? Z ciężkim westchnieniem opadła na fotel. Takie ostrzeżenie stanowiłoby dobry wstęp do zwierzeń tylko wtedy, gdyby Belmore miał poczucie humoru. Podparła dłonią podbródek i przewieszona przez ramię fotela spoglądała na Beezle'a. Sapnął akurat w momencie, gdy kominkowy zegar wybił drugą. Zerknęła na ten wykwintny zegar w mosiężnej kopercie, bo mogła być najwyżej dwunasta. Nagle wskazówki zaczęły się kręcić jak oszalałe. - Och, zatrzymajcie się! - krzyknęła zniecierpliwiona. 119

JlLL BARNETT

Usłyszała trzask sprężyny. Wskazówki przesuwały się teraz w nieregularnych odstępach. Płomienie ognia w kominku z sykiem wystrzeliły w górę. Za plecami Joy rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciła się. Do pokoju wszedł Alec. Miał napiętą twarz. Duchessie zaczęło łomotać serce. Ciszę zagłuszało tylko posapywanie gronostaja i tykanie uszkodzonego zegara. - Co, u licha, stało się im wszystkim? - odezwał się Alec i z niezadowoloną miną podszedł do kominka. - Właśnie o tym chciałabym z tobą porozmawiać - oznajmiła Joy, stając za fotelem i kurczowo zaciskając dłonie na oparciu. - O zepsutych zegarach? Nie po to tu przyszedłem - zbył ją zdziwiony i podszedł do niej. - Skoro poruszyłeś ten temat, pomyślałam, że... - Zapomnij o zegarach. Mamy przed sobą noc poślubną. - Tak, ale jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. - Rozpuść włosy - szepnął. - Ja... - Powiedziałem przecież, żebyś rozpuściła włosy. - Jeśli naprawdę chcesz... - Szkotko... Na dźwięk tego pieszczotliwego określenia, wypowiedzianego zniewalającym, głębokim głosem maga, natychmiast wyjęła z włosów szpilki. Alec patrzył na nią z nie ukrywanym podziwem. Przyszło jej do głowy, że jeśli dostosuje się do życzeń męża, to może on okaże się bardziej skłonny wysłuchać spowiedzi o cza­ rach. Wierzyła, że w końcu zbierze się na odwagę i wyzna mu wszystko. Włosy opadły na plecy. Były tak bujne i długie, że zwykle przeczesywała je palcami, w obawie, iż się popłaczą. Właśnie unosiła ręce, gdy stojący za nią Alec uścisnął je. - Pozwól. Poczuła na włosach jego oddech, a potem delikatny dotyk dłoni. Przysunął ją do siebie i oparł jej głowę na ramieniu. Spoglądał teraz na twarz Joy z bardzo bliska. Po chwili zaczął ją całować, jedną dłonią przesuwając po włosach, a drugą głaszcząc delikatnie szyję i podbródek. Szorstko pieścił językiem jej usta. 120

CZARY

Gdy je rozchyliła, wsunął język do środka. Ciało Joy przeniknęło zmysłowe podniecenie i rozkosz. Alec wyzwalał je w niej z taką samą siłą jak płomienną miłość. Jednak rozsądek wciąż nakazywał wyznać prawdę o sobie. Właśnie zamierzała to zrobić, gdy mąż odwrócił ją twarzą do siebie, ani na moment nie odrywając warg od jej ust. Zarzuciła mu ręce na szyję, zapominając o po­ stanowieniu. - Boże, Szkotko, jak ja ciebie pragnę - szepnął, delikatnie całując jej policzki, podbródek i uszy. - Muszę ci o czymś powiedzieć - zdążyła szepnąć pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem. - Powiedz mi, o czym tylko chcesz, ale pozwól się dotykać - oświadczył, namiętnie pieszcząc jej pierś. - Jestem czarownicą.

CZARY

Dopóki jesteśmy w sypialni, możesz być, kimkolwiek ze­ chcesz - odparł i zakrył jej usta pocałunkiem. Położył ją na łóżku, przyklękając na narzucie. Nie wyjął dłoni spod bioder Joy, więc leżała lekko wygięta. - Alec, proszę cię... Wysłuchaj mnie - błagała, usiłując go od siebie odsunąć. Głuchy na prośby, zaczął całować jej pierś, okrytą tylko cienkim jedwabnym szlafrokiem. Westchnęła, bezskutecznie odpychając jego głowę. Przesuwał dłonią po jej ciele, od pasa w dół, podciągając szlafrok i czule gładząc wewnętrzną stronę uda. Joy zaczęła szybciej oddychać, lecz siłą woli odsunęła dłoń męża. Zaskoczony, uniósł głowę. Wyśliznęła się z jego objęć i ciężko dysząc uklękła na poduszce. - Ja naprawdę jestem czarownicą. Alec zmrużył oczy. Zarówno ich wyraz, jak przyspieszony oddech zdradzały wielką namiętność i gniew. - Żono, to nie pora na żarty - oznajmił wciąż pochylony, ani na chwilę nie odrywając od niej wzroku i przyciskając dłonie do materaca. 122

- Wcale nie chodzi o żarty. Jestem szkocką czarownicą, która potrafi skutecznie wykonywać zaklęcia - wyznała zduszonym głosem. - Nie wątpię w to, że szkocka część twojej krwi pozwala ci tak uważać. - Alec, jestem przy zdrowych zmysłach! Mówię prawdę! Jego spojrzenie świadczyło o tym, że wciąż nie wierzy, więc zaczęła się rozglądać po sypialni, usiłując znaleźć jakiś sposób przekonania go. Oczy natrafiły na zepsuty zegar. - Zegarze, zwolnij ruch sprężyny i cofnij wskazówki na właściwe miejsce - powiedziała, wyciągając dłoń w kierunku gzymsu kominka. Zegar wydał jakiś odgłos, ale nic się nie wydarzyło. Alec potrząsnął głową i zsunął się z łóżka. Stał przez chwilę w mil­ czeniu, pocierając dłonią czoło, aż w końcu spojrzał na Joy bardziej wyrozumiale. - Może nie powinniśmy tego robić zbyt pospiesznie. Jesteś taka młoda i niewinna. Wszystko rozumiem. - Zaczął chodzić trochę nerwowo wokół łóżka. - Boisz się, ale... - Wcale się nie boję, tylko jestem czarownicą! - Zerwała się z posłania i stanęła bliżej zegara, buńczucznie unosząc podbródek. Wyciągnęła obie dłonie i powiedziała mocnym głosem: - Proszę, wysłuchaj mojej prośby! Napraw zegar! - Popatrzyła z nadzieją w stronę kominka. Niebawem w jej oczach zagościło zaskoczenie i duma. - Proszę. A widzisz? Znowu pokręcił głową i spojrzał na nią tak, jakby mówił, że ten jeden jedyny raz potraktuje z humorem jej dziecinne kaprysy. Zerknął jednak na zegar i od razu odwrócił się w jej stronę, ale niemal natychmiast gwałtownie okręcił się na pięcie. Joy dostała zawrotu głowy od samego patrzenia na ten ruch. Belmore potrząsał głową, spoglądając podejrzliwie na zegar, a po chwili podszedł do kominka. Wyciągnął rękę, lecz zawahał się, jakby przedmiot mógł go ugryźć. W końcu ostrożnie dotknął oszklonej tarczy. - Naprawdę był zepsuty - upewniał się, spoglądając na żonę z wielkim zaskoczeniem. 123

JlLL BARNETT

- Czy teraz mi wierzysz? - Założyła ręce, idealnie naśladując klucznicę. - Jak tego dokonałaś? - Dzięki czarom. - Czary to czysty wymysł - odparł z lekką irytacją. - Ciotka MacLean stale powtarzała, że Anglicy są przyziemni - mruknęła, znowu rozglądając się po sypialni w poszukiwaniu kolejnego dowodu, że Alec jest w błędzie. - Proszę, odsuń się od kominka. Zacisnął dłonie na oparciu fotela i patrzył na nią zdezorien­ towany, gdy wyciągnęła dłonie i podkurczyła palce, stojąc przez chwilę w takiej pozie. - Panuje opinia, że Szkoci są stuknięci - powiedział pod nosem. - Wiem o tym - odparła, spoglądając w palenisko. - Ogniu, zapłoń z większą mocą, buchnij płomieniami, zamigotaj wielkim blaskiem i spalaj się z trzaskiem! Po tych słowach ogień, który ledwie się tlił, zaczął buzować jak wielkie ognisko, a od kominka ruszyła fala gorącego powietrza. Gdy dosięgła Aleca, unosząc do góry jego włosy, cofnął się o krok i wpatrywał w płomienie z zaczerwienioną, nachmurzoną twarzą. Chciałeś dowodu, to go otrzymałeś - powiedziała w myślach Joy. - Ogniu, który zapłonąłeś z taką mocą, przepadnij! - Pstryknęła palcami i ogień zgasł. Belmore stał nieporuszony, niemal wstrzymał oddech. - Jestem czarownicą. - To nie są żadne czary, ponieważ nie ma czarownic - stwier­ dził zbity z tropu, jakby usiłując przekonać o tym nie tyle ją, ile siebie. - Stoi przed tobą we własnej osobie. - Na litość boską, jestem diukiem - przypomniał jej ostrzegaw­ czym tonem. - Nie zniosę tego, że uważasz mnie za głupca. Chodzi przecież o sztuczkę, o popis iluzjonisty, co nie bawi mnie ani trochę. A poza tym jesteś duchessą Belmore. - Wyniosłym krokiem ruszył do swojego apartamentu, gwałtownie otwierając 124

CZARY

drzwi i spoglądając na Joy z gniewem. - Wrócę za kilka minut. Oczekuję, że wytłumaczysz mi swoje zachowanie. Bezwładnie opadła na łóżko w poczuciu kompletnej porażki. Jej włosy rozsypały się na wszystkie strony. Przerzuciła przez ramię grube pasmo i zamyśliła się nad słowami Aleca. Widok jego rozgniewanych oczu był straszliwie przytłaczający. Wcześniej zupełnie nie potrafiła ich sobie wyobrazić. Ale to właśnie z powodu sceptycyzmu zwykłych śmiertelników czarownice się nie ujawniały. W sąsiednim apartamencie trzasnęły jakieś drzwi. Joy zbladła. Usłyszała brzęk szkła. Zatem Alec poszedł do siebie, żeby nalać sobie wina. Gdy za ścianą na powrót zapadła cisza, duchessą położyła głowę na poduszkach. Piekły ją oczy, więc przetarła powieki i przymknęła je, oczekując na męża. Usiadła na dźwięk otwieranych drzwi. Zdumiał ją kieliszek z bursztynowym płynem w dłoniach Aleca. Mimo to uśmiechnęła się nieśmiało, ale w zamian otrzymała tylko zimne spojrzenie. Mąż opadł na fotel, skrzyżował nogi i podniósł kieliszek do ust. - A teraz powiedz mi, żono, w jaki sposób mnie oszukałaś - przerwał ciszę, popukując niecierpliwie w szkło. - To nie był żaden trik. - Kłamiesz. - Znowu zmrużył oczy. Westchnęła w poczuciu bezsilności i wstała z łóżka, boso podchodząc do męża. Przesunęła wzrok z jego rozgniewanej twarzy na stojący obok fotel. Wyciągnęła dłoń i zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że mebel unosi się w powietrzu. - W górę! - krzyknęła, pstrykając palcami. - Do jasnej cholery! Otworzyła oczy. Fotel, na którym siedział Belmore, znajdował się ponad półtora metra nad podłogą. - O mój Boże! - To nie wydarzyło się naprawdę. - Wydarzyło się. - Nie, bo to, psiakrew, niemożliwe! - Czerwony od gniewu mąż piorunował ją wzrokiem. - Możliwe. 125

ML BARNETT

- Ja śnię - bronił się z uporem. - Obudź mnie. - Alec, jestem czarownicą i nie mogę przestać nią być na twój rozkaz. - Jesteś - poddał się pobladły. Skinęła głową. - A więc ożeniłem się z czarownicą - skonstatował bezbarw­ nym głosem i rozejrzał się wokoło, jakby spodziewał się, że zobaczy samego diabła. - Z czarownicą? - Zmarszczył brwi i pocierał skroń, bez wątpienia uznając to za ironię losu. Po chwili zerknął na podłogę, a następnie na Joy i potwierdził: - Tak, z czarownicą. Joy ponownie skinęła głową. - Jesteś czarownicą - powiedział, jakby oznajmiał to znaj­ dującym się w pokoju przedmiotom, i wypił brandy jednym haustem. - Tak. - Joy nie pozostawiała mu żadnych złudzeń. Popatrzył na pusty kieliszek, a potem na podłogę. Poruszył stopami, najwyraźniej chcąc się ostatecznie upewnić, że wiszą w powietrzu. Na chwilę utkwił wzrok w podłodze, jakby jeszcze raz oceniając odległość, na jaką wzniósł się fotel, po czym spojrzał na Joy. Następnie znowu na podłogę i na Joy. - Czy teraz mi wierzysz? - Do jasnej cholery, ściągnij mnie natychmiast na dół! Wolnym ruchem opuściła dłonie. Fotel całym ciężarem grzmot­ nął o podłogę. Kieliszek wypadł diukowi z rąk, tocząc się po dywanie. - Och, Alec! Tak mi przykro! - krzyknęła podbiegając do niego. Został gwałtownie wyrzucony z fotela i teraz leżał rozciągnięty na dywanie w pozie, w jakiej diukowi leżeć nie przystoi. Joy podała mu rękę, lecz Belmore wzdrygnął się i błyskawicznie odsunął. - Alec... Pozbierał się z podłogi, przez cały czas bacznie przyglądając się żonie. - Proszę... - Podeszła do niego, znowu wyciągając rękę.

CZARY

- Nie zbliżaj się do mnie! - Wiem, że to była dla ciebie... niespodzianka, ale... - Niespodzianka? - powtórzył za nią przez zaciśnięte zęby, nie tyle już przerażony, co srodze rozgniewany. Joy zagryzła wargi. - Niespodzianka? - powiedział znowu. Miał purpurową szyję i zaciśnięte dłonie. Spoglądał na żonę z taką odrazą, że spuściła oczy, nie potrafiąc tego znieść. Świadomość, że Belmore uważa ją teraz za niepodobne do człowieka monstrum, była zbyt bolesna. Joy poczuła ucisk w gardle. - O niespodziance można mówić wtedy, gdy natrafia się w kieszeni na zapomnianego miedziaka. - Podszedł do kominka i wskazał trzęsącą się z gniewu dłonią na zegar. - Sytuacja wygląda całkiem inaczej, kiedy człowiek dowiaduje się, że jego żona jest... jest... - Wymachiwał ręką, jakby mogło mu to pomóc wydusić z siebie słowo budzące w nim najwyższe obrzydzenie. - Czarownicą - szepnęła Joy. Mimo zaciśniętych powiek łzy płynęły jej po policzkach. Przez długą chwilę Belmore dyszał gniewem, a Joy czuła się jak na torturach. - Boże Wszechmogący! Zerknęła na niego. Wyraz jego twarzy świadczył o desperacji. - Wciąż nie mogę w to uwierzyć... Nie potrafię. - Patrzył na Joy jak na powietrze. - Wziąłem z tobą ślub przy świadkach, w kościele. - Ruszył do swojego apartamentu. Wyglądał jak ktoś pogrążony w transie. Gdy przechodził obok niej, z wahaniem podeszła bliżej, ale ominął ją szerokim łukiem, nawet na nią nie spojrzawszy. Z trudem hamowała płacz, lecz Alec tylko mruknął pod nosem: - Tymczasem okazało się, że nowa duchessa Belmore to po prostu wiedźma. Joy zasłoniła dłonią usta, jakby mogło to uchronić ją od szlochu. Alec zniknął w swojej sypialni, trzaskając drzwiami. Oddech uwiązł duchessie w gardle, a jej ciałem wstrząsnęły dreszcze. Przez chwilę spoglądała zapłakanymi oczami na ścianę dzielącą oba apartamenty. 127

JlLL BARNETT

Powlokła się do części sypialnej pokoju. Czuła się jak własny cień, jak widmo człowieka, któremu zadano śmiertelny cios. Usiadła pośrodku wielkiego łoża i przymknęła powieki, ale nie potrafiła się uwolnić od obrazu twarzy Aleca: pałającej gniewem, bezgranicznie zdumionej i wyrażającej najwyższe obrzydzenie. Był wprawdzie pierwszym człowiekiem, któremu powiedziała, że jest czarownicą, jednak nie spodziewała się tak miażdżącego odrzucenia. Tymczasem on, jej mąż, poczuł do niej odrazę i uznał ją za monstrum. Jak więc mógł ją pokochać? Poczuła mdłości z powodu doznanego upokorzenia. Podciągnęła kolana pod brodę i kurczowo zacisnęła dłonie na narzucie, jakby w niczym i nikim nie miała już oparcia. Teraz nie potrafiła zapanować nad swoimi uczuciami. Zakwiliła żałośnie niczym ptak ugodzony śmiertelnym strzałem podczas radosnego lotu i wybuchnęła głośnym płaczem. Za­ wtórował jej deszcz, który nagle się rozpadał, bębniąc niemiłosier­ nie w szyby i zagłuszając nieco szloch. Chcąc stłumić go jeszcze bardziej, ukryła głowę w poduszkach, wciąż rozpaczliwie zacis­ kając dłonie na narzucie.

Obudź się. Musimy porozmawiać.

Natychmiast usiadła na dźwięk chrapliwego głosu męża. Podciągnęła spadającą z łóżka narzutę i odgarnęła z twarzy splątane włosy. Spojrzała na niego. Wyglądał strasznie. Włosy miał w nieładzie, jakby bez przerwy przeczesywał je palcami. Pod jego oczami widniały sińce i spoglądał trochę nieprzytomnie, jak ktoś długo pogrążony w ponurej zadumie. Z pewnością nie zmrużył oka po wyjściu z apartamentu Joy. Zresztą wciąż miał na sobie zielony szlafrok, tyle że ta wytworna aksamitna szata prezentowała się teraz żałośnie. Skręcony pasek został tak niedbale zawiązany, że jedna poła szlafroka była krótsza. Poza tym Alec cuchnął brandy. Joy zaczęła się wpatrywać w wielkie okno przy kominku. Wschodziło zimowe słońce. Powietrze w sypialni mroziło chło­ dem, ponieważ kominek dawno już zgasł, podobnie jak jej 128

CZARY

nadzieje na szczęśliwe życie z diukiem Belmore. Bez wątpienia przyszedł zakomunikować, że ich małżeństwo zostanie unieważ­ nione, co zresztą uważała teraz za jedyne możliwe wyjście z ich skomplikowanej sytuacji. Alec zaczął chodzić po pokoju. Poruszał się wolno, wpatrzony w podłogę i zamyślony. - Przede wszystkim przepraszam za to, że tak krzyczałem. Zdarzyło mi się to po raz pierwszy w życiu. Ale biorąc pod uwagę okoliczności spodziewam się, że to rozumiesz. Skinęła głową. Unosząc się półtora metra nad podłogą Alec nie wyglądał na bardziej zadowolonego od niej, gdy podczas nieudanej próby lotu uderzyła głową w okno kościoła. Jednak nie spodzie­ wała się żadnych przeprosin, choć w tysiąc osiemset trzynastym roku nie groziło jej już za uprawianie magii utopienie, ukamie­ nowanie czy spalenie na stosie. Wręcz nie potrafiła sobie wyobrazić przeprosin ze strony kogoś, kogo poddała czarom, a zwłaszcza ze strony diuka Belmore. Intuicja podpowiadała jej, że dotychczas jeszcze nikogo nie przepraszał. - Chciałbym, żebyś mi odpowiedziała na kilka pytań. Ponownie skinęła głową, zagryzając wargi. - Czy ty... - Przerwał wymachując jak wcześniej ręką, co znaczyło, że słowo, które musi powiedzieć, nie chce mu przejść przez gardło. - Czy czarownice... Czy śmierć... Czy ty jesteś śmiertelna? - Chcesz po prostu wiedzieć, czy czarownice żyją dłużej niż zwykli śmiertelnicy? - Właśnie. - Otóż nie. Czarownice i czarownicy chorują tak samo jak normalni ludzie i ostatecznie umierają. - Ostatecznie? - Jak normalni ludzie. - Rozumiem. - Alec znowu się zamyślił, jakby oswajał się z tą wiadomością. - A jeśli chodzi o mnie, to jestem tylko na wpół czarownicą, ponieważ moja babka ze strony ojca nie uprawiała magii. - W głosie Joy odezwała się nadzieja. - A więc mówiłaś prawdę o angielskiej linii twojej rodziny? 129

JlLL BARNETT

- Tak. I rzeczywiście podążałam do Surrey. Locksleyowie są moimi krewnymi. Zachowali się wobec babki bardzo okrutnie. - Zawahała się. - Wymyśliłam tylko powóz. - Rozumiem. Wprawdzie nie jestem całkiem pewien, czy chcę znać prawdę, ale mimo to powiedz, jak znalazłaś się w lesie. - Popełniając niewielki błąd podczas wykonywania zaklęcia. - Niewielki błąd? Jeśli ma on coś wspólnego z niespodzianką, jaką mnie uraczyłaś, to zapewne postąpię roztropnie, jeśli usiądę. - Podszedł do fotela, odwrócił go w stronę Joy i opadł na siedzenie z wyczekującą miną. - To całkiem prawdopodobne, że punkt widzenia zależy od tego, kim się jest. - Wyobraź sobie, że jesteś mną. - Zaklęcia umożliwiające podróżowanie są bardzo trudne - odparła z ciężkim westchnieniem. - Ale jeśli potrafi się wykonać je prawidłowo, lotem błyskawicy przenoszą z jednego miejsca do drugiego. - I w taki właśnie sposób znalazłaś się w lesie? Skinęła głową. - Gdybyś sobie życzył, mogłabym to zademonstrować, prze­ nosząc się na niewielką odległość. - Nie. Nie pozwalam. Sprawiłaś mi dzisiaj aż nadto różnych niespodzianek. Wyciągnął rękę i stanowczo potrząsnął głową, ale nie krzyczał. Ton jego głosu stał się sarkastyczny, co ostatecznie dało się znieść, w przeciwieństwie do wcześniejszych reakcji. Teraz popadł w zadumę. Oparł łokcie na poręczach fotela i zasłonił usta pięknymi dłońmi. - Powiedziałaś, że jedna z twoich babek była zwykłą śmiertelniczką. A co się stało z twoimi rodzicami? - Zmarli podczas epidemii cholery, gdy miałam sześć lat. Wychowywała mnie ciotka, siostra mojej matki. - Czy ona jest... taka sama jak ty? - Naturalnie! - Twarz Joy promieniała. - To czarownica z rodu MacLeanów, obecnie najpotężniejsza na świecie wśród magów obu płci. - Gdybyś tylko mógł zobaczyć, jak ona Uft

CZARY

wykonuje zaklęcie. To czarownica doskonała, a poza tym jest niezwykle piękna i pełna majestatu. - Joy uniosła z dumą głowę, pokazując dołeczek w podbródku. - Ma wielki autorytet. - Gdzie teraz przebywa to wcielenie wszelkich cnót wśród czarownic? - Poleciała na dwa lata do Ameryki, zaproszona do pracy w radzie. - W radzie? Joy potaknęła i już zamierzała wyjaśnić, gdy Alec nagle stracił zainteresowanie. - Nie kłopocz się odpowiedzią. Tego też chyba nie chcę wiedzieć. Brytyjczycy prowadzą teraz wojnę z Amerykanami. Zerknął na kominek, wstał z fotela i podszedł do stojącego na gzymsie zegara. Zaległa taka cisza, że Joy słyszała bicie własnego serca. Założył ręce do tyłu i na moment utkwił wzrok w malowidle na suficie, a potem spojrzał na nią. - Podjąłem decyzję. Wstrzymała oddech i zacisnęła kurczowo dłonie. Serce podeszło jej do gardła. - Pozostaniemy mężem i żoną. - Pozostaniemy? - Joy była bliska omdlenia z powodu tej nieoczekiwanie pomyślnej odpowiedzi. - Tak. Wśród diuków Belmore nie zdarzyło się jeszcze takie nieszczęście, jak unieważnienie małżeństwa czy rozwód. Nie chcę być tym, który okryje ów tytuł hańbą. Poza tym pragnę mieć żonę i potomków. - Zawahał się. - Nie masz przecież w swojej rodzinie wyłącznie czarownic i czarowników. - Nie, ale... - Więc nie widzę przeszkody. Pozostaniesz moją żoną. Ślub został wpisany do księgi parafialnej i odbył się w obecności świadków. Jest ważny. Pozostaje tylko skonsumować nasze małżeństwo, a są powody, by uważać, że nie będziemy mieli z tym żadnych problemów. Jesteś i pozostaniesz moją żoną, czyli duchessą Belmore, tylko nie wolno ci już wykonać żadnego... hokus-pokus. - Alec znowu machał ręką, wkładając wiele wysiłku w to, żeby wymówić dwa ostatnie słowa. 131

JILL BARNETT

- To znaczy, nie wolno mi uprawiać magii'.' - Tak. Zabraniam ci. - Diuk mówił stanowczym tonem i spoglądał na Joy surowo. - Nie życzę sobie, by dom Belmore'ów splamił jakiś skandal, a uprawianie magii przez żonę Aleca Castlemaine'a to byłby skandal nad skandale. Czy to rozumiesz? Skinęła głową. Dręczyły ją wyrzuty sumienia, że przed ślubem nie przekonała Belmore'a o tym, iż jest czarownicą. Cóż, tak bardzo pragnęła zostać jego żoną... Przepełnił ją teraz jej zwykły optymizm. Gdyby się postarała, Alec mógłby ją pokochać. To zaś, że w jej żyłach nie płynęła wyłącznie krew szkockich czarownic i czarowników, sprzyjało wzorowemu spełnianiu obowiązków duchessy. Z drugiej strony jej magiczne umiejętności zdołały przełamać chłód Belmore'a. Zapewne pomogłyby mu, gdyby tylko oswoił się z nimi. Wtedy potrafiłby je zaakceptować czy przynajmniej tolerować. Teraz jednak Joy musiała mu powiedzieć jeszcze o jednej sprawie, zwłaszcza że sprawę tę już wywołał. - Powinieneś wiedzieć, że jeśli będziemy mieli dzieci, to... - Kiedy. - Kiedy co? - Kiedy będziemy mieli dzieci. - Tego nie można zaplanować. Dzieci są darem niebios. - Ty wierzysz w Boga? - Oczywiście. Jestem czarownicą, a nie bezbożną zabobonną poganką. - Spojrzała na Aleca z oburzeniem. - To dlaczego mówi się o kulcie szatana wśród magów? - Powtarzasz fałszywy i krzywdzący pogląd. - W białej magii nie wykonuje się zaklęć po to, żeby niszczyć i sprawiać ból. - A w każdym razie nie robi się tego celowo - dodała w myślach, zerkając na Aleca. - Czy coś mówiłeś? - Nic ważnego. - A skoro już rozmawiamy o Bogu... Mnie nauczono wierzyć, że on żyje we wszystkim, w całej przyrodzie, a także w naszych sercach. Czy ty wierzysz w Boga? - Ja również nie zostałem wychowany na bezbożnego zabobon­ nego poganina.

1

CZARY

- A co do dzieci... Uff... - Nerwowym ruchem okręciła pasmo włosów wokół palca. Alec uciszył ją gestem dłoni. - Belmore'ów nigdy nie nękała bezpłodność - oznajmił, wpatrując się w Joy. Po chwili podszedł do łóżka. - Zapewniam cię, Szkotko, że będziesz miała ze mną dzieci. - Stanął przy niej i pogłaskał ją po policzku. Zaraz potem zaczął pieścić jej włosy. A więc nie czuł do niej odrazy, co napawało nadzieją. - Zadbam o to. Przyklęknął na łóżku. Silne męskie ramiona zacisnęły się na biodrach Joy. W oczach Aleca znowu zapłonęła namiętność. - Nasze dzieci mogą być takie... jak ja. Belmore zamarł w pół drogi do jej ust. - Rozumiem - odparł zimnym tonem i przeniósł wzrok na kominkowy zegar. Wyraz jego twarzy dowodził, że nie potrafi się pogodzić z tym, iż ich dzieci mogą chcieć uprawiać magię. Westchnął ciężko i zsunął się z łóżka. - Rano muszę ponownie spotkać się z rządcą. Porozmawiamy wieczorem. Przed wyjściem do swojego apartamentu ani razu nie spojrzał na Joy, więc nie spostrzegł łez w jej oczach i smutku na twarzy.

CZARY

wieczorem nie doszło do żadnej rozmowy, ponieważ już po południu Alec opuścił Belmore Park, pilnie wezwany w jakiejś sprawie. Wcale zresztą nie wyglądał z tego powodu na niezado­ wolonego, co oczywiście nie poprawiło samopoczucia Joy. Mijał piąty dzień od jego wyjazdu. Niemal cały pierwszy duchessa spędziła w towarzystwie krawcowej, poddana nie­ zliczonym torturom przymierzania upinanych na ciele szpilkami materiałów. Czuła się po tych zabiegach jak bezwolne medium, zmuszane do posłusznego wykonywania bardzo nieprzyjemnych zaklęć. Przez następne dni głównie spacerowała, tak jak teraz, po ogromnej posiadłości Belmore'ów. Było wczesne zimowe popołudnie, a ona szła do ogrodu, okrążającą go brukowaną aleją. Słońce skryło się za szarymi chmurami i wiał silny wiatr, okręcając dół płaszcza Joy wokół nóg i rzucając pod jej stopy brunatne liście, opadłe jesienią z żywopłotu. Niedaleko bramy ogrodu, do której przyciągał oko wspaniały okaz cisu, silne podmuchy roztrząsały po alei czerwone jagody ostrokrzewów, wyglądające niczym drobiny krwawnika. W ciągu ostatnich czterech dni przemierzała tę trasę wiele 134

razy, usiłując zadomowić się w Belmore Park, gdzie wszyscy, z wyjątkiem Polly i Hensona, traktowali ją jak nieproszonego gościa. Pogrążona w posępnej zadumie, przekroczyła bramę ogrodu, kierując się w stronę kamiennej ławki, na której zdążyła już spędzić dużo czasu. Tu znajdował się jej ulubiony, zaciszny zakątek ogrodu z dwiema fontannami. Plusk wody opadającej do sadzawki działał tak samo kojąco, jak szmer morza w Sound of Muli, i przynajmniej na jakiś czas łagodził napięcie Joy spowodowane nagłym znalezieniem się w obcym otoczeniu i przeświadczeniem, że ona nie pasuje do tego miejsca. Główne źródło jej niepokoju stanowiły nękające ją nieustannie wątpliwości, czy słusznie postąpiła wychodząc za Aleca. Nagle zobaczyła w wyobraźni wyraz jego twarzy, po tym jak zyskał pewność, że ma do czynienia z czarownicą. Spoglądał na nią z takim przerażeniem i odrazą, jakby zobaczył samego diabła. Zaraz jednak z pamięci wyłonił się obraz mężczyzny, który jej pragnie i chce z nią dzielić życie, tak samo jak ona z nim. Od początku podpowiadała jej to intuicja. Tylko przez moment Joy była pełna obaw, że dała się zwieść myśleniu życzeniowemu. W dniu, w którym spotkała Aleca, czuła instynktownie, że on jej potrzebuje tak samo desperacko, jak ona pragnie, by ją pokochał. A najbardziej liczyło się to, że wciąż tak czuła. Gdyby było inaczej, nie potrafiłaby zostać w Belmore Park po dramatycznej nocy poślubnej. Z drugiej strony wcale nie chciała przesłonić Alecowi całego świata. Gdyby obdarzył ją bodaj najwątlejszym uczuciem, już byłaby szczęśliwa. W tym cichym i malowniczym zakątku ogrodu przynajmniej przez chwilę mogła w spokoju żyć pragnieniami i marzeniami oraz nadzieją, że zostaną spełnione. W Belmore Park wyłącznie przyrodę uważała za przyjazną. Zresztą wszędzie czuła się najlepiej pod gołym niebem, w otoczeniu wszelakiej roślinności. Joy nauczono żyć w harmonii z naturą i czerpać z niej siłę. Kochała przyrodę i podziwiała jej magię, dzięki której zieleniła się trawa, rozkwitały kwiaty, a drzewa pięły się wysoko w górę. 135

JlLL BARNETT

CZARY

Poza tym w tej części ogrodu było coś, co zawsze pragnęła zobaczyć, a mianowicie krzewy i drzewa przypominające dzięki pieczołowitemu strzyżeniu rozmaite zwierzęta. Również z tego powodu przychodziła tu rozmyślać, po tym jak doszła do przekonania, że służba uważa ją w Belmore Park za intruza. Smutna i samotna rozejrzała się po najbliższym otoczeniu w nadziei, że z fantazją zaprojektowany zakątek ogrodu uwolni ją na jakiś czas od posępnych myśli. Najbardziej lubiła żyrafę o niebotycznej szyi, uformowaną z dorodnej jodły. Najchętniej zaś widziałaby ją pod ogromnym jaworem, gdyż wtedy zwierzę sprawiałoby wrażenie, że wyciąga głowę po liście, i wyglądałoby

nigdy od czasu śmierci rodziców nie czuła się tak samotna i bezradna. Podeszła do drzewa i unosząc głowę, spoglądała na jego rozrośniętą koronę, a po chwili objęła pień, przysuwając policzek do szorstkiej kory. Przymknęła oczy, przepełniona wiarą, że bliski kontakt z drzewem działa podobnie uspokajająco, jak czuły dotyk matczynej dłoni czy przytulanie głowy do piersi bliskiej osoby. Z westchnieniem odeszła od wiązu, ale na jej twarzy pojawił się pełen zadumy uśmiech, jakby drzewo podzieliło się z nią swoją życiową mocą. Może sprawy nie przedstawiają się tak beznadziejnie, jak dotychczas myślała? Pospacerowała alejką, popychając nogą mały kamyk, aż w końcu uderzył o kamienną ławkę. Usiadła. Jej uwagę przyciągnęły fantastyczne bestie na attyce otaczającej dach pałacu. Wczoraj dowiedziała się, że zdobią rezydencję ze wszystkich stron, a nie tylko od frontu. Natychmiast wyobraziła sobie te figury w tanecznych pozach, na balu pod gołym niebem. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Stąd widziała najlepiej przycup­ niętego w rogu wilkołaka i „pieprzniczkę" najbliższego pawilonu. Niczego jednak nie można było zobaczyć dokładnie. Alec powiedział, że kopulaste budyneczki mieściły salki bankietowe. Postanowiła zaraz je obejrzeć i na samą myśl o tym roześmiała się radośnie. Nagle odpłynął dręczący ją dotąd smutek, choć już wcześniej zelżał nieco pod wpływem dotykania starego wiązu. Serce Joy zabiło mocniej, gdy owładnęła nią niczym szkocka whisky myśl, żeby zaraz dostać się na dach. Alec powiedział, że roztacza się stamtąd wspaniały widok. Bardzo jej tego brakowało, a poza tym dach był jedynym miejscem, którego jeszcze nie zwiedziła. Z pewnością Henson wskaże jej drogę.

bardziej naturalnie. O tej porze roku nie można było nacieszyć oczu barwnymi kwiatami, więc jeśli nie liczyć drzew i krzewów przystrzyżonych w kształcie zwierząt, ogród z roślinnością pogrążoną w zimowym śnie i drzewami ogołoconymi z liści przedstawiał widok dosyć monotonny. Jedyny kolorowy akcent stanowiły czerwone jagody ostrokrzewów w prowadzącej do ogrodu alei. Joy położyła dłonie na kolanach i rozglądała się dookoła. Mróz był niewielki, więc widniejące w oddali ogromne jezioro i sadzawka nie zamarzły, ale szara woda nastrajała posępnie. Oczywiście przejażdżka łódką czy inne zabawy nie wchodziły w grę. Stawy rybne, z których o tej porze roku spuszczano wodę, z powodu zmarzniętej na dnie ziemi przypominały pełne tajem­ niczych miejsc skalne urwiska. Joy weszła do jednej z nisz, lecz szybko zniechęciła się do wędrówki, skoro nie było tam nikogo, kogo mogłaby próbować odnaleźć. Wydało się jej to tak absur­ dalne, jak zabawa w ciuciubabkę z samą sobą. Spojrzała na stary wiąz w głębi parku. Drzewo miało bardzo rozłożystą koronę, potężne, przypominające szpony gałęzie i grubą korę, spękaną od toczonej przez wieki, lecz wciąż zwycięskiej walki o przetrwanie z mrozem, deszczem, wiatrem i słońcem. Wszyscy wtajemniczeni w białą magię wierzyli, że energia życiowa przepływa przez pnie drzew niczym zdolny zdziałać cuda czarodziejski strumień. Uważali, że im drzewo starsze, tym jego energia potężniejsza. Joy spoglądała na wiąz w poczuciu, że 136

Zerwała się z ławki, lekko uniosła dół sukni i biegiem ruszyła do domu. Henson prowadził ją na dach jedną z dwunastu klatek schodo­ wych. Dwunastu! - powtarzała w myślach, nie mogąc w to uwierzyć. Teraz już się nie dziwiła, że pierwszego dnia pobłądziła w pałacu. Beezle znowu siedział Hensonowi na plecach, choć lokaj spełniał swe obowiązki z miną kogoś, kto uważa noszenie 137

JlLL BARNETT

gronostaja na plecach za całkiem naturalne. Zresztą, jak się wkrótce okazało, duch opiekuńczy Joy lubił to obecnie bardziej niż spanie. Ale też po raz pierwszy przywiązał się do kogoś oprócz niej, a w każdym razie miała nadzieję, że on czuje sympatię do Hensona, nie zaś wyłącznie do jego złotych kokard zdobiących warkocz, choć i tym razem miętosił w pyszczku kolejną z nich. Dała mu lekkiego klapsa, a on natychmiast skierował na nią okrągłe jak paciorki, brązowe ślepka i uśmie­ chnął się, zaciskając ostre kiełki na strzępach lokajskiej kokardy. - Jesteśmy na dachu, Wasza Miłość. Joy podeszła do otwartych przez lokaja drzwi i zdjęła z jego karku gronostaja. Zwierzątko syknęło, najwyraźniej niezadowo­ lone, lecz wcale na to nie zważała, próbując ratować, co się da, ze złotej wstążki. Bądź co bądź była to już ósma zniszczona przez Beezle'a w ciągu kilkudniowego pobytu w pałacu. - Tak mi przykro. - Nic nie szkodzi, Wasza Miłość. Ze stosownym ukłonem i uprzejmą twarzą wziął z rąk Joy wystrzępioną kokardę. W takiej pozie i nieskazitelnej liberii stanowiłby kwintesencję angielskiego służącego, gdyby nie kłaczki białego futerka na ramionach i plecach oraz zmie­ rzwione ciemne włosy. Duchessa spojrzała karcąco na Beezle'a. Była przekonana, że w niesfornym pyszczku znajdzie również je, a nie tylko złote nici. Posadziła zwierzątko na ramieniu i ruszyła na dach, przygotowując się na prawdziwą ucztę dla oczu. - Czy Wasza Miłość życzy sobie, żebym poczekał? - Słucham? Och, nie trzeba. Popatrzę sobie przez chwilę. Roztaczał się stąd rozległy widok na łagodne wzgórza, poroś­ nięte drzewami, wiejskie pastwiska i na jezioro oraz kotlinę, w której leniwie wiła się rzeka. Nagle Beezle zaczął się wiercić na ramieniu Joy i znowu syknął, odrywając jej uwagę od krajobrazu. - Rozumiem. Wrócę tu za chwilę, żeby się dowiedzieć, kiedy Wasza Miłość życzy sobie zejść. - Już się oddalał, lecz w końcu 138

CZARY

odwrócił się i dodał: - Byłoby najlepiej, gdyby Wasza Miłość nie schodziła sama. Joy uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Obawiasz się, że trafię do kredensu ze srebrami? - To całkiem możliwe. Albo do pokoju pani Watley, gdzie Wasza Miłość mogłaby zamarznąć na śmierć. Wybuchnęła śmiechem. - Czy nie sądzisz, że ona nieco przypomina śniętą rybę? - W zupełności - odparł bez uśmiechu, ale mrugnął okiem. - Och, Beezle, spójrz tylko! - wykrzyknęła w zachwycie, gdy lokaj odszedł, zamknąwszy drzwi, tak że bez skrępowania mogła podziwiać zarówno krajobraz, jak rzeźbiarską dekorację dachu. Jednak gronostaj tylko syknął, więc podniosła go na wysokość twarzy i spoglądając w jego chytre oczka spytała: - Chcesz, żebym cię wypuściła, bo pragniesz pobiec do Hensona? - Znowu syknął. - Pozwolę ci pójść do niego, ale musisz przestać zjadać jego włosy. Rozumiesz? Zerknął na Joy jak niewiniątko, mrugając ślepkami niczym wcielenie wszelkich cnót. Spojrzała na niego karcąco i położyła go na dachu. Nigdy dotąd nie widziała, żeby biegł tak szybko. Zmykał teraz tym swoim kaczkowatym krokiem jak strzała. Gdy znalazł się przy wyjściu, natychmiast stanął na tylnych, grubych łapkach i zaczął skrobać w drzwi pazurkami przednich. Otworzyła je z westchnieniem, a gronostaj czmychnął w jednej chwili. Potrząsnęła głową, myśląc z troską o warkoczu Hensona, i wróciła na dach. Z bliska okazało się, że wilkołak ma wzrost człowieka i został odlany w brązie. Po jego lewej stronie stał Pan z fletnią, a dwa anioły, jeden z trąbką, drugi z harfą, znajdowały się tuż obok drapieżnego gryfa. Odlana w żelazie figura wróżki stała w tanecz­ nej pozie naprzeciwko średniowiecznego rycerza w pełnej zbroi. Dosiadał wspaniałego rumaka i wyglądał tak, jakby się potykał w turnieju. Imponująco prezentował się również Wiking, wysoki, silny i władczy. Opierał dłoń na łbie jednego z wilków Odyna. Za nim widniały dwa swawolne jednorożce, centaur i boginka jezior, o przepojonej uczuciem, pięknej twarzy. Nieco dalej stał 139

JlLL BARNETT

drugi średniowieczny rycerz, wraz z damą swego serca. Trzy gorgony i mała rusałka flankowały najbliższy komin, a za nimi znajdował się Pegaz oraz trole, krasnale i inny bajkowy ludek. Nie zważając na świszczący na dachu wiatr, Joy dokładnie oglądała z bliska i dotykała każdą rzeźbę, skrzypiąc lekko obcasami czerwonych pantofli po twardej szarej blasze. W jej wyobraźni ożyli jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki bohaterowie baśni, ludowych podań, romansów i wszelkich wysnutych z fantazji opowieści, których wysłuchała siedząc na kolanach dziadków. Uszy Joy przepełniała czarodziejska muzyka, w rytmie której zaczęła wirować z zamkniętymi oczami, cał­ kowicie pochłonięta przez świat wyobraźni. Kręciła się jak baletnica na jednej nodze, a jej nowa suknia koloru morwy furkotała na wietrze. Otworzyła oczy. Ku własnemu zdumieniu znajdowała się pośrodku tanecznego kręgu ożywionych nagle dachowych rzeźb. Jeden anioł grał na trąbce, a drugi na harfie, Pan krążył wokół niej, zawodząc na fletni tęskną melodię niczym prawdziwy szkocki muzykant. Tuż obok wirował w tańcu rycerz ze swą damą. Tańczyły gorgony, jednorożce, a także cały bajkowy ludek, jaki zamieszkiwał dach. Wróżka poruszała się niczym motyl i nawet wilkołak oraz gryf kręcili się w rytmie czarodziejs­ kiej melodii. Joy upajała się tą magiczną zabawą bardziej niż dorastająca dziewczyna pierwszym balem. Zatrzymała się przed jednym z kopulastych pawiloników, zerkając w ciemne okna. Przypłynęła tu w takt muzyki. Tanecz­ nym krokiem podbiegła do podwójnych drzwi, balansując na jednej nodze. Nacisnęła klamkę, ale pomieszczenie było za­ mknięte, więc znowu zawirowała, uśmiechnięta, wyciągając ramiona i odchylając do tyłu głowę. Gdy otworzyła oczy, spostrzegła, że drugi z rycerzy zsiada z konia i podchodzi do niej. Złożył przed nią dworski ukłon, nie rozstając się z kopią, którą walczył podczas turnieju. Uśmiechnęła się do niego i podała mu rękę. Pocałował ją szarmancko, a potem z prawdziwą gracją średniowiecznego rycerza oprowadził Joy wokół następnej „pieprzniczki", by następnie zalecać się i zdobyć względy małej rusałki. 140

CZARY

Teraz obok Joy pojawił się Wiking w złotych naramiennikach, trzymając w ramionach boginkę jezior ubraną w białą zwiewną szatę. Stworzone przez ludzką fantazję postaci wirowały wokół pogrążonej w magicznym transie duchessy Belmore na dachu najbardziej szacownej w hrabstwie Wiltshire budowli. Duchessa nie tylko wyczarowała ten taneczny korowód, ale dała się uwieść jego czarowi, silniejszemu od najpotężniejszych zaklęć. Czuła w tym otoczeniu cudowny smak życia - po raz pierwszy od owej chwili, kiedy pocałował ją Alec. - Jasna cholera! Potknęła się i otworzyła oczy. Malowało się w nich poczucie winy, bo to Alec stał w drzwiach, zaciskając pobielałą dłoń na mosiężnej klamce, a bal trwał w najlepsze, ponieważ nie zostało wykonane kontrzaklęcie. Twarz diuka wyrażała zdumienie i gniew. Gdy zaś w pełni uprzytomnił sobie, że w tanecznym korowodzie poruszają się martwe przecież rzeźby, strasznie zbladł i przez moment rozglądał się z przestrachem, po czym utkwił wzrok w Joy i ruszył do niej. Zaledwie zdążył zrobić krok, gdy zaczął krążyć wokół niego Pan. Wygrywał na fletni tkliwą melodię, jakby drwił sobie z diuka Belmore i nie pozwalał mu zniszczyć zaczarowanego świata. Alec spojrzał na Joy, a ona stwierdziła, że po raz pierwszy w życiu widzi człowieka, któremu tak drgają nozdrza. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu, diuk zaś wyrwał się z magicznego kręgu i znowu ruszył do niej. Im był bliżej, tym lepiej widziała nerwowy tik jego policzka i zaczerwie­ nioną od gniewu szyję oraz falującą od głębokich wdechów klatkę piersiową. Pomyślała, że jak na człowieka, którego ambicją było panować nad nerwami, nie krzyczeć i nie kląć, zdążył się już w jej towarzystwie poważnie sprzeniewierzyć wyznawanym zasadom. Zatrzymał się metr od Joy i piorunował ją wzrokiem. Szczękę miał tak zaciśniętą, że duchessa zastanawiała się, czy będzie zdolny powiedzieć cokolwiek. - Co tu się dzieje? - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Uff... A więc... Sądzę, że mógłbyś... To znaczy... odbywa się bal. 141

JlLL BARNETT

CZARY

- Przecież kategorycznie zabroniłem ci tego hokus pokus! - krzyknął wymachując ręką w dobrze już znany Joy sposób. - To wszystko zdarzyło się przez przypadek. - Na litość boską, jakże można twierdzić, że coś takiego zdarza się przez przypadek! Nagle dzielącą ich przestrzeń przecięła używana w średnio­ wiecznych turniejach kopia. - Stary człowieku! Czy aby nie życzysz sobie, żebym ci obciął głowę? Oboje spojrzeli na szarmanckiego rycerza, który utkwił w Alecu pełne wściekłości spojrzenie. - Stary człowieku? - Alec zmrużył oczy, jakby podejmował

Pstryknęła palcami i wolno otworzyła oczy, pełna obaw, że nie udało się jej odczarować świata. Ale bal rzeczywiście się skończył. Rycerz dosiadł konia i wszystkie postaci stały się na powrót rzeźbami, tkwiącymi nieruchomo na dotychczas zajmowanych miejscach w attyce pałacu. Odetchnęła z ulgą. Alec trwał przez chwilę w bezruchu, a potem zamrugał powiekami i spojrzał na rycerza, który już siedział na rumaku. Joy była szczerze zdziwiona, że posąg nie rozpłynął się jak obłok pod wpływem wzroku jej męża. Teraz Alec spoglądał na nią, wciąż tak samo rozsierdzony. - Wcale nie jesteś stary - zaczęła, bezskutecznie usiłując go ułagodzić. - Może cię to zdziwi, ale czuję się tak, jakby w ciągu ostatnich kilku dni przybyło mi dziesięć lat - odpowiedział z ciężkim westchnieniem. - To naprawdę wydarzyło się przez przypadek - szepnęła. Jej oczy zrobiły się okrągłe jak guziki, bo nagle za plecami Aleca mignęła jej sylwetka Pana, spiczaste brązowe uszy i koźle rogi. Mitologiczny stwór ostrożnie wyglądał zza „pieprzniczki", chcąc bez zwracania na siebie uwagi podnieść leżącą pośrodku dachu fletnię. - Racz mi wyjaśnić, co to wszystko znaczy. Alec wyczekująco założył ręce. Tymczasem Pan był coraz bliżej fletni, a Joy obawiała się, że jeśli on podniesie instrument z dachu, to zaraz zacznie na nim grać. Uniosła dłoń, jakby chcąc zasłonić ziewnięcie, i wysunęła palec wskazujący, w wyobraźni koncentru­ jąc się na obrazie fletni, wciąż spoczywającej na dachu. Jednak wbrew zaklęciu instrument poszybował w górę i unosił się nad miejscem, w którym dotychczas leżał. Pan spojrzał na Joy z gniewem i zmarszczył brwi. Zaczął podskakiwać, żeby pochwy­ cić wirujący w powietrzu instrument. Duchessa zaczęła udawać atak kaszlu, chcąc zagłuszyć stukot kopytek o blaszany dach. - To ci nie pomoże. Wciąż domagam się wyjaśnienia - odezwał się ostrzegawczo Alec, absolutnie nieświadomy tego, co dzieje się za jego plecami. Stał w niezmiennej pozie, z zaciśniętą szczęką, i patrzył wyczekująco.

to niepojęte wyzwanie. - Twoje włosy są siwe - odparł rycerz, nie wzruszony morderczymi błyskami w oczach diuka. Odwrócił się do Joy i skłaniając przed nią głowę spytał: - Moja damo serca, czy chciałabyś widzieć głowę tego starego niegodziwca na srebrnej tarczy? - O mój Boże! Rycerz uniósł kopię i dotknął szyi Aleca, która stała się purpurowa. - Nie! Proszę! - Duchessa histerycznym gestem zasłoniła dłonią usta. - To zupełnie niepojęte. Co daje ci prawo, by rozmawiać w taki sposób z damą? Jesteś może jej ojcem? - Rycerz przeszył Aleca morderczym spojrzeniem. - Jestem... jej... mężem - odparł Alec przez zaciśnięte zęby. Po tym wyznaniu rycerz porzucił wojowniczą pozę. - I życzę sobie, żeby moja żona skończyła z tym absurdem. Chwycił ostrze kopii i odsunął je od szyi, a następnie popatrzył na Joy tak, jakby rozkazywał jej, żeby natychmiast odczarowała zdobiące dach rzeźby. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy, prosząc w myślach tajemne siły o pomoc. Gwałtownie uniosła ręce. - Rzeczy wcale nie są takie, na jakie teraz wyglądają. Koniec marzeń! 142

143

JlLL BARNETT

CZARY

- Daj mi chwilę czasu - poprosiła zduszonym głosem, ner­ wowo przesuwając dłoń po klatce piersiowej. Pan dał chyba za wygraną, bo przestał podskakiwać. Jednak radość Joy trwała krótko, ponieważ uśmiechnął się do niej jak szelma i ruszył do drzwi. Zanim zdążyła pstryknąć palcami, wszedł na schody i odwrócił się do niej z miną figlarza z piekła rodem. Pomachał jej wesoło, zamykając za sobą drzwi. Przeraziła ją myśl, że w tym ogromnym pałacu nigdy go nie odnajdzie i nie odczaruje. Nagle do jej uszu dobiegł tętent końskich kopyt i dźwięk trąbki. W pierwszej chwili pomyślała, że nie udało się jej odczarować także jednego z aniołów, ale patrząc w ślad za mężem na drogę dojazdową do pałacu, zobaczyła grupkę jeźdź­ ców, na której czele podążali dwaj trębacze w purpurowo-złotej

podwyższeniu, na wprost francuskich, czterometrowych drzwi. Ścianę obok wypełniały wysokie okna, wychodzące na ogród i jezioro. Zdenerwowana Joy złożyła dłonie na kolanach i za­ gryzła wargi, ale nie potrafiła opanować zaciekawienia wy­ glądem tego wnętrza. Jej wzrok powędrował ku płycinom z drzewa orzechowego, a następnie ku kracie szyb w drzwiach szaf bibliotecznych. Szafy biblioteczne wypełniały wszystkie ściany, z wyjątkiem tej, w której były okna. Joy zaczęła się wiercić, aż w końcu wstała, żeby poprawić suknię, pod­ ciągniętą z powodu gwałtownego siadania. - Nie ruszaj się! Natychmiast opadła z powrotem na sofę. - Ale... - Nic nie mów! Usiadła z naburmuszoną miną, zastanawiając się, czy przypad­ kiem Alec nie każe jej teraz płakać. Sytuację pogarszało to, że zupełnie nie miał poczucia humoru. Gdyby nawet zaczęła szczekać, nic by nie wskórała. Z trudem opanowała wybuch śmiechu, nie chcąc znaleźć się w jeszcze większych opałach. Rozległo się pukanie do drzwi, a wysoki zegar wybił siódmą. - Do pioruna! Joy zerknęła na męża ze zdumieniem, bo utkwił wściekłe spojrzenie w zegar. Ale jego gniew był uzasadniony, gdyż w rzeczywistości mijała dopiero trzecia. Teraz skierował oczy na Joy. Spoglądały tak groźnie, że wzdrygnęła się, a na jej twarzy pojawił się grymas bólu. Ktoś zapukał do drzwi bardziej natar­ czywie. - Proszę wejść - warknął Belmore. Stanął przy biurku. Na tle oszklonych drzwi i w blasku słońca, które nagle wyszło zza chmur i bez trudu docierało do biblioteki przez wysokie okna, wydał się Joy jeszcze wyższy i bardziej groźny. - Przybył posłaniec od Jego Królewskiej Wysokości, księcia George'a - poinformował Townsend. Alec skinął głową i majordomus otworzył drzwi szerzej, zapraszając do środka lokaja w królewskiej liberii. Ten podszedł

liberii. - A niech to szlag. - Alec spoglądał w dół z miną nieszczęś­ nika. - To są barwy służby królewskiej. - Potarł swój piękny orli nos. - Dzięki Bogu, że nie przybyli tu wcześniej i nie zobaczyli tego, co ja widziałem. - Z ciężkim westchnieniem chwycił Joy za rękę. - Schodzimy. Lepiej szybko wiedzieć, czego chcą. - Pociągnął ją do wyjścia i spojrzał najpierw na dach, a potem na nią. - A więc, żono, wytłumaczysz mi później swoje zachowanie. Niemal musiała biec, chcąc dotrzymać mu kroku, tak szybko schodził po schodach, ale mimo to bacznie rozglądała się dookoła w poszukiwaniu spiczastych brązowych uszu i koźlich rogów oraz kopytek. Alec przyprowadził ją przez długi korytarz na parterze pałacu pod wielkie podwójne drzwi z drzewa orzechowego i wypuścił jej dłoń z ręki tylko po to, żeby je otworzyć. Gdy weszli do środka, natychmiast pociągnął ją w kierunku miękkiej skó­ rzanej sofy. - Siadaj tu! Osunęła się na sofę. Powietrze w pokoju pachniało tak samo jak jej mąż: tytoniem fajkowym, skórą i drzewem san­ dałowym. Alec podszedł do mahoniowego biurka, ozdobionego mosiężnymi okuciami i inkrustowanego hebanem. Stało na 144

145

JlLL BARNETT

do biurka, wykonał przed diukiem dworski ukłon i wręczył mu kremową kopertę. - Do rąk Jego Miłości, diuka Belmore - wypowiedział obowiązującą formułkę. - Townsend, wierni słudzy naszego księcia regenta z pewnością potrzebują się pokrzepić po podróży. Dopilnuj tego - oznajmił Alec, zerkając na królewską pieczęć, która oznaczała, że list jest oficjalny. - Dziękuję, Wasza Miłość. Zostałem zobowiązany do przeka­ zania odpowiedzi - poinformował lokaj regenta, kłaniając się ponownie. - Poczekaj na nią w kuchni wraz z pozostałą służbą królewską - odparł sucho Alec. - Tak, Wasza Miłość. Gdy wyszli, Alec patrzył przez chwilę na drzwi, po czym usiadł przy biurku i otworzył kopertę specjalnym nożykiem, który przez czas czytania listu trzymał niczym miecz nie zapewniający żadnego bezpieczeństwa. Na twarzy diuka malowało się przerażenie. Powtórnie przebiegł wzrokiem tekst i zaklął. Oparł się w fotelu, zamykając oczy z taką miną, jakby został skazany na śmierć. - Książę regent wzywa nas do Carlton House. - Nas? - spytała zaskoczona Joy. - Chce poznać nową duchessę Belmore. - Mnie? - Coraz bardziej zdziwiona wskazała na siebie palcem. - Tak, ciebie. Wszystko na to wskazuje, że będę miał nieco­ dzienny zaszczyt przedstawienia Jego Królewskiej Wysokości, księciu regentowi mojej żony czarownicy. - Potarł dłonią czoło i mruknął: - Która ożywia martwe rzeźby i tańczy z nimi na dachu pałacu. - Jaki jest książę regent? - Tłusty, a poza tym dostatecznie zdegenerowany, bezwzględny i zabobonny, żeby nie zadowolić się wyłącznie ścięciem nam głów, gdyby miał okazję być świadkiem czegoś podobnego do tego, co ja dziś widziałem. Znowu spojrzał na Joy karcąco, ale ona nawet tego nie 146

CZARY

zauważyła, zbyt przejęta czekającą ich wizytą u starego Prinny'ego. - O mój Boże. - Zerknęła na męża, skłonna przysiąc, że drży mu podbródek. - W jaki sposób dowiedział się tak szybko o naszym ślubie? - Bez wątpienia od tej wstrętnej czarownicy... Joy straciła oddech. Alec spojrzał na nią, wymachując ręką. - Od tej harpii, lady Agnes i jej przyjaciółek. - Kiedy wyjeżdżamy? - Jutro rano - odparł, bębniąc palcami po blacie i wpatrując się w nią. - Dlaczego tak szybko? Nie odpowiedział na to pytanie, ale podszedł do niej. Miał bardzo poważną twarz. - Musisz mi przyrzec, że nie będziesz już zajmować się czarami. Spoglądał tak zimno, że stwierdziła z żalem, iż wbrew temu, co on sam uważa, jest mu potrzebna jej magiczna moc. Nagle położył dłonie na jej ramionach i zmusił ją do patrzenia mu w oczy. - Możesz mi to obiecać? Twarz Aleca była tak zatroskana i skupiona, że w tej chwili Joy mogła mu przyrzec wszystko. Pragnęła dotyku ciała męża, więc położyła rękę w miejscu, gdzie biło jego serce - źródło uczuć, na które wciąż oczekiwała. - Obiecuję. - Nie będziesz więcej cofała wskazówek zegarów? - Nie będę. - Nie będziesz już... latała? - Zanim wymówił ostatnie słowo, pomachał ręką. - Nie będę. - Nie będziesz zmuszała ludzi i przedmiotów do unoszenia się w powietrzu? - Nie będę. - Nie będzie tańczących rzeźb? 147

JlLL BARNETT

CZARY

Przypomniała sobie szelmowski uśmiech Pana. Pocieszała się jednak tym, że Alec nie spostrzegł, iż mitologiczny stwór nie został odczarowany i zbiegł po schodach do pałacu. Przynajmniej z tego powodu mąż nie będzie się niepokoił. - Nie będzie tańczących rzeźb. Nigdy nie będzie przyrzekła

- Nie wiemy, Wasza Miłość. Rozległ się ten przerażający ryk i gdy zjawiłem się w hallu, zastałem panią Watley nieprzytomną - poinformował majordomus. Ochmistrzyni uniosła powieki. Na widok Polly podtykającej jej pod nos sole trzeźwiące zamrugała oczami i bełkocąc, odsunęła dłoń pokojówki. Miała szarą twarz. - Co się stało? - spytał ją Alec. Wskazała roztrzęsioną dłonią na niszę w pobliżu frontowych drzwi, w której stała marmurowa rzeźba. - Tam zobaczyłam rogi. Och... - wyjąkała. Nagle wywróciła oczami i ponownie straciła przytomność. Wszyscy spojrzeli na niszę, ale stał tam jak zwykle tylko posąg Dawida. Joy zagryzła wargi. Poczuła na sobie wzrok Aleca i nieopatrznie zerknęła na niego. Zmrużył oczy i przyglądał się jej podejrzliwie. Wzięła głęboki wdech i wzruszyła ramionami. Miała nadzieję, że jej oczy nie zdradzają dręczącego ją poczucia winy. W duchu modliła się, żeby Pan nie wychylił się już zza posągu w niszy. - Niech ktoś uda się do wioski po lekarza i natychmiast go tu przyprowadzi. Zanieście panią Watley do jej pokoju - wydał dyspozycje Alec, odrywając wzrok od Joy. Odwrócił się do dwu służących: - Wy czuwajcie przy ochmistrzyni. - Gdy kilku lokajów dźwignęło klucznicę z posadzki, odezwał się do Hensona: - Rano wyjeżdżamy do Londynu. Zajmij się wszystkim. - Na­ stępnie zwrócił się do Polly: - Spakuj rzeczy Jej Miłości i swoje. Pojedziesz wozem, razem z Hensonem i Robertsem. Wyruszamy o ósmej. Wszystko jasne? - Tak, Wasza Miłość. - Polly dygnęła i zaczerwieniona wycofała się z hallu. - Co widziała pani Watley? - spytał Alec Joy, gdy zostali sami. Przestraszona, podniosła dłoń do ust i zaczęła ściskać w zębach paznokieć kciuka. - Odpowiedz mi! - ostrzegł złowrogim szeptem. - Pana. - Pana? - powtórzył przez zaciśnięte zęby.

z mocą. Teraz Alec delikatnie gładził ramiona Joy i wpatrywał się w jej usta. Jego oczy zdradzały zmysłowe pragnienie, takie samo jak zawsze, gdy chciał żonę pocałować, a nie zrobił tego od chwili, w której upewnił się, że ona jest czarownicą. Joy bardzo pragnęła, żeby pocałował ją właśnie teraz, bo stanowiłoby to dowód, że nie uważa jej za monstrum i nie zamierza przedłużać bolesnego dystansu. Lekko uniosła dłoń spoczywającą dotychczas na torsie męża, chcąc dotknąć jego ust. W tej samej chwili on uniósł swoją, lecz nagle się zawahał. Dłoń Joy też pozostała na jego torsie. Alec sprawiał wrażenie, że głęboko coś rozważa i toczy z sobą jakąś walkę. Oddychał głębiej, gładząc podbródek Joy i wciąż wpatrując się w jej usta. Pocałuj mnie... Pocałuj... - powtarzała w myślach. Był tak blisko. Gdyby tylko przysunęła się jeszcze odrobinę... Ale nie zrobiła tego. Alec też nie wykazał inicjatywy. Do ich uszu dotarł mrożący krew w żyłach, osobliwy krzyk. Gwałtownie odsunęli się od siebie i spojrzeli na drzwi. Wzajemne oczarowanie rozpłynęło się jak mgła. - A cóż to jest, na miłość boską? - zdumiewał się Belmore, podążając wraz z żoną do wyjścia. W hallu, przy reprezentacyjnej klatce schodowej, panowało straszne zamieszanie. Na marmurowej posadzce leżała zemdlona pani Watley. W nieruchomej pozie wydawała się jeszcze wyższa. Przy jej głowie klęczał Townsend, w otoczeniu niemal całej służby. Z jednego korytarza wybiegł Henson ze szklanką wody w dłoni i gronostajem na plecach, a z drugiego postukująca obcasami Polly, z solami trzeźwiącymi. - Co się stało? Słysząc głos diuka, służący natychmiast się rozstąpili, przepusz­ czając go do miejsca, gdzie leżała klucznica. 148

149

JlLL BARNETT

Potwierdziła ruchem głowy. - Ożywionego przez twoje czary? - Tak - powiedziała cicho widząc, że twarz męża staje się purpurowa. - Odszukaj go przed naszym wyjazdem! Zrozumiałaś'? Skinęła głową, a on odwrócił się gwałtownie jak żołnierz na musztrze. - Alec? Spojrzał na nią z miną, jakby pytał, co jeszcze zbroiła, o czym on nie wie. - Czy musimy wyruszyć tak wcześnie? - Musimy zjawić się w Londynie jak najszybciej. Książę nie lubi czekać, a poza tym jest niewiele czasu na przygotowanie ciebie do wizyty. Jeśli wyjedziemy rano, to wieczorem dotrzemy do Reading i podróż zajmie nam nie trzy, lecz dwa dni - wyjaśnił i odprawił ją zimnym spojrzeniem. - Dokąd idziesz? - spytała nieustępliwie. - Będę wraz z rządcą sprawdzał przez całą noc księgi rachunkowe. W dodatku okazało się, że wróciłem do domu tylko po to, by zaraz wyjechać. - Po chwili dodał z napiętą twarzą: - Odszukaj tę... tę rzecz! Skinęła głową. - Trafisz do swojego apartamentu? - spytał na koniec, jakby sobie nagle przypomniał, że poruszanie się po pałacu nastręczało jej trudności. - Tak - powiedziała do jego pleców. - Drugiego dnia pobytu w pałacu nauczyłam się tej drogi. - Znakomicie. Ruszył korytarzem niczym kwintesencja wyniosłego i po­ wściągliwego angielskiego diuka. Spoglądała za nim, dopóki nie zniknął za zakrętem, a potem słuchała stukotu obcasów jego butów po marmurowej posadzce. Gdy i ten dźwięk zanikł, westchnęła, odwracając się w kierunku głównej klatki schodowej. Ogarnęła ją apatia. Oglądała przez chwilę fresk na suficie i rzuciła okiem na marmurowe kolumny oraz schody, na odlane w żelazie i wymyślne złocone balustrady, na antyczne wazy 150

CZARY

i meble tak wypolerowane, że można się było w nich przejrzeć. Teraz to urządzone z takim przepychem wnętrze wydało się jej nieprzystępne i zimne jak Fingal Cave. To był jej dom, lecz ona czuła się tu obco. Zamknęła na chwilę oczy. Ponownie stanęła w pustym korytarzu, w którym zniknął Alec. Uniosła dumnie podbródek i wyprostowała ramiona. Pokrzepiając się wiarą w sukces, postanowiła podjąć walkę o to, by zostać najwspanialszą duchessą Belmore. Nie chciała uznać swojej porażki. Z powodu tej determinacji rozbłysły jej oczy. Ostatecznie w jej żyłach też płynie krew angielskiej arystokracji. Jeśli nauczy się spełniać nieskazitelnie obowiązki duchessy, Alec będzie z niej dumny, może tak samo dumny, jak ze swojego tytułu. Wprawdzie walka okazałaby się wygrana tylko w połowie, ale z pewnością pociągnęłaby za sobą miłość męża. Gdy wyobraziła sobie moment, w którym Alec spojrzy na nią z dumą, uśmiech rozjaśnił jej twarz. Szła po schodach zatopiona w myślach, nucąc miłosną balladę i kołysząc się w takt melodii. Tak dotarła na pierwsze piętro. Idąc na drugie, spoglądała tęsknie i wyobrażała sobie dumną twarz Aleca, pochylającego się do najwspanialszego na świecie pocałun­ ku. Ale raptem za balustradą mignęła jej głowa kogoś całkiem innego. Ta głowa miała koźle rogi, bajkową twarz i uśmiechała się do Joy łobuzersko. - Ty diabelskie nasienie! - syknęła. Już wyciągnęła rękę, żeby pstryknąć palcami i magicznie przenieść Pana z powrotem na dach, ale zdążył się jej wymknąć. Uniosła więc lekko suknię i popędziła po schodach, jakby to nie ona usiłowała pochwycić w swoją czarodziejską sieć jedno „diabelskie nasienie", lecz ją ścigał legion diabłów.

CZARY

Do pioruna! Śnieg zaczyna padać. Alec błysnął oczami na Joy. Powóz posuwał się po oblodzonej drodze z wielkim trudem, diuk zaś był przekonany, że dzieje się tak za sprawą magicznych sztuczek jego żony. Ona uniosła wyzywająco podbródek i otuliła się szczelniej kocem. - Nie mam z tym nic wspólnego, tak samo jak ze złamaniem osi koła wozu. Wszystko dzieje się w sposób naturalny. - Widząc powątpiewanie w oczach męża, dodała: - Moja magia jest bezsilna wobec pogody. - Wobec tego musisz jak najszybciej sporządzić dla mnie listę rzeczy, których czarownica może dokonać, a także listę tych, których nie potrafi. - Utkwił wściekłe spojrzenie w padający za oknem śnieg. - Psiakrew, jest naprawdę zimno. - Czy mamy tylko jeden koc? Obracając się ku niej, potwierdził ruchem głowy. - Mogłabym temu zaradzić. - Nie. - Nie rozumiem, dlaczego masz marznąć, skoro w mgnieniu oka potrafię wyczarować drugi koc, a nawet kołdrę? 152

- Powiedziałem, że nie będzie żadnej magii. - Ale czy sytuacja nie jest wyjątkowa? - Nie. - Taka straszna pogoda nie jest wyjątkowa? - Nie. - A czy mogłabym użyć czarów, gdyby sytuacja zagrażała naszemu życiu? - Ta sytuacja nie zagraża naszemu życiu - wycedził, od­ wracając się do okna. - To tylko burza śnieżna. - Ale jest okropnie zimno. - Nie będę o tym rozmawiał. - Ty podjąłeś ten temat. Alec zaczął oddychać głośno i miarowo. - Chodzi tylko o jedno pstryknięcie... - Przerwała, widząc wyraz jego twarzy. - Och, głupstwo. Przez długą chwilę panowała pełna napięcia cisza. Joy wyjrzała przez okno. Na dworze było biało, choć źle widziała przez zaparowaną szybę. Usiłowała przetrzeć ją palcami, ale niemal natychmiast je cofnęła z powodu zimna, które czuła nawet przez skórzane rękawiczki. Tymczasem powóz zwolnił i zakołysał się. Rozległ się świst bata i konie ruszyły. Gdy powóz zakołysał się groźnie jeszcze trzy razy, irytację na twarzy Aleca zastąpiła troska. Wstał i zastukał w dach pojazdu, a następnie otworzył okienko w ściance oddzielającej wnętrze od kozła woźnicy. Akurat przy tej ściance siedziała Joy. - Jaka jest pogoda? - Chyba nawet cycki czarownicy nie są tak zimne, Wasza Miłość! - odparł stary rubaszny Jam. Dotknięta tym Joy zaniemówiła. Nawet Alec był skonster­ nowany. Znieruchomiał i stał w milczeniu, choć duchessie zdawało się, że mąż zamierza udzielić Jamowi reprymendy. Uniosła głowę, lecz starczyło jej odwagi tylko na tyle, żeby utkwić wzrok w widoczną pod płaszczem złocistą kamizelkę Aleca. - Przepraszam Jej Miłość, ale jest z nami od tak niedawna, że na śmierć o niej zapomniałem - zreflektował się w końcu stangret. 153

JlLL BARNETT

Diuk odchrząknął. - Jaka jest droga? - Leży na niej piętnaście centymetrów śniegu, a przynajmniej tak było, kiedy jeszcze cokolwiek widziałem. W takiej zamieci grzeszna dusza nie spostrzegłaby nawet wrót piekła. - Powóz znowu zwolnił, a do uszu Joy i Aleca dotarło rżenie prze­ straszonych koni. - Wasza Miłość, zwierzęta z trudem ciągną powóz. - Jak daleko jest do najbliższej gospody? - Może dwa kilometry, a może dwadzieścia. Przy tej sak­ ramenckiej pogodzie... - Powóz zakołysał się tak mocno, że Alec musiał oprzeć kolano na siedzeniu Joy, nie chcąc stracić równowagi. Z ust stangreta posypały się przekleństwa. - Prze­ praszam Jej Miłość, ale te cholerne szkapy ślizgają się na mokrej drodze. - Nie ma śladu Williego? - Nawet pchły nie widać, Wasza Miłość. - Gdy zjawi się Willie, zastukaj w dach. Jam skwapliwie przytaknął swoim szczekliwym głosem i Alec zatrzasnął okienko, odwracając się, żeby otworzyć takie samo w tylnej ściance. Za nią, pod daszkiem, znajdowało się siedzenie lokaja. - Wszystko w porządku? - Zimno i mokro, ale można wytrzymać, Wasza Miłość. - Tak. Diuk zamknął okienko i usiadł naprzeciwko Joy. W powozie było coraz zimniej, więc dostała gęsiej skórki, choć miała na sobie wełnianą suknię i pelisę, a nogi okryła ciepłym pledem. - Czy nie jest im zimno? - zatroskała się o służących. - To są służący diuka Belmore, a w związku z tym noszą najcieplejsze zimowe okrycia: baranie kożuchy z kapturami. Prawdopodobnie jest im cieplej niż nam. - Och. - Joy szczelniej otuliła nogi kocem. Wstrząsnął nią dreszcz. - Czy jest ci ciepło? 154

CZARY

Potwierdziła ruchem głowy, starając się ze wszystkich sił nie szczękać zębami. - Na pewno? - Tak - powiedziała, powstrzymując drżenie. Na jakiś czas w powozie zapanowała cisza. - Szkotko? Zerknęła na męża zaskoczona, że użył tego pieszczotliwego określenia, które przyprawiało ją o zmysłową rozkosz. - Usiądź przy mnie - zapraszał, wyciągając jedną rękę, a drugą wskazując na siedzenie. Zawahała się, spoglądając na niego z niedowierzaniem. - Żeby nam było cieplej. Odetchnęła głęboko i podała mu dłoń, a Belmore usadowił ją tak blisko siebie, obejmując ramieniem, że czuła dotyk jego ciała od torsu po nogi. - Kto to jest Willie? - przerwała milczenie, spoglądając na Aleca. - Foryś. Wysłałem go po pomoc, gdy w kole wozu z bagażami pękła oś, ale wtedy nie było jeszcze zamieci. - Spojrzał w okno. Za zaparowaną szybą majaczyła tylko biel padającego wciąż śniegu. - Naprawdę nie spowodowałam tego pęknięcia - szepnęła. Alec milczał, wpatrując się z kamienną twarzą w okno. - Wierzysz mi? - Nie narażałabyś chyba na szwank służby - poddał się po chwili. Z ulgą skinęła głową i również odwróciła twarz do okna. Powóz po raz kolejny zakołysał się i pośliznął, a do ich uszu dobiegły siarczyste przekleństwa stangreta oraz rżenie spłoszonych koni. - Czy myślisz, że oni są bezpieczni? - Kto? - Polly, Roberts, Henson i... Beezle. - Westchnęła, znowu odwracając twarz do okna. Miała nadzieję, że śnieżna burza nie zdążyła ich uwięzić w zepsutym powozie bagażowym. - Oś pękła zaledwie kilka minut po tym, jak minęliśmy drogę

155

JlLL BARNETT

prowadzącą do Swindon. Jakieś półtora kilometra od tego zakrętu jest gospoda. Bez wątpienia już tam dotarli i czekają w cieple na naprawę koła. Kazałem im podążać za nami do Reading sądząc, że tam dziś zanocujemy. - Jak stąd daleko do Reading? - Straciłem orientację. Znajdujemy się gdzieś na granicy Wyżyny Cotswold, ale trudno przy takiej pogodzie określić, ile przejechaliśmy kilometrów. Na tym odcinku drogi nie ma żadnych wsi. Coś wstrząsnęło powozem. Stangret wrzasnął i strzelił z bicza. Konie zarżały, a pojazd runął do przodu, po czym przechylił się na stronę drzwi. - A niech to szlag! - Alec chwycił Joy w ramiona i przy­ trzymywał ją, żeby nie spadła na podłogę, kiedy przesunęli się na siedzeniu, a powóz zatrzymał się z trzaskiem. - Czy nic ci się nie stało? - Nie. - Zostań tu. Muszę sprawdzić, co ze służącymi - oznajmił, gramoląc się do wyjścia. Do środka wtargnął tuman śniegu. Gdy diuk zamknął drzwi, duchessa zaczęła się wsłuchiwać w dochodzące z zewnątrz głosy. Do jej uszu dotarło kolejne przekleństwo stangreta. Z głosu jego i lokaja wnioskowała, że są cali i zdrowi. Oczywiście przez okno nie mogła nic zobaczyć. Szczelniej otuliła się kocem, bo po tym, jak Alec otworzył na chwilę drzwi, w powozie zrobiło się jeszcze zimniej. Wzdrygnęła się i za­ mknęła oczy. Poczuła senność. Niemal całą noc spędziła na poszukiwaniu łobuzerskiego Pana. Przeczesała wszystkie pałacowe korytarze, a nawet usiłowała zmusić stwora zaklęciami do zjawienia się w jej toalecie. Niestety, nigdzie nie napotkała żadnego śladu po nim. Zrozpaczona, weszła ponownie na dach, pytając o drogę lokaja, który akurat znosił w pośpiechu jej kufry podróżne. Zabrała stamtąd fletnię licząc, że dźwiękami instrumentu wywabi Pana z jego kryjówki. Przez dziesięć minut krążyła po korytarzach parteru, fałszując jakąś melodię i ukrywając fletnię za plecami, gdy napatoczył się 156

CZARY

ktoś ze służby. W końcu znalazła nieznośnego stwora w spiżarni. Gębę miał pobrudzoną galaretką z kumkwatu i zdążył już zjeść całą brytfannę świeżo upieczonych bułeczek z rodzynkami. Dwukrotnie wykonywała zaklęcie, chcąc przenieść małego diabła na jego miejsce na dachu. Za pierwszym razem oboje wylądowali w stajni, ponieważ Joy pomyliła się i powiedziała słowo „kopyta", zamiast słowa „dach". Polly obudziła ją zaledwie po godzinie snu, wnosząc śniadanie. Oczywiście brakowało słodkich bułeczek, bo, jak oznajmiła pokojówka, w tajemniczy sposób zniknęły w nocy ze spiżarni. To przypomniało Joy, że wóz bagażowy miał wypadek. Znowu zaczęła się martwić losami Polly, Beezle'a i dwóch lokajów. Nie traciła jednak nadziei, że zdążyli się schronić przed śnieżycą w ciepłej gospodzie. Powóz zakołysał się, jakby coś weń uderzyło. Konie zarżały i zastukała uprząż. Do uszu Joy doszły strzępy rozmowy. Po chwili Alec otworzył drzwi i do środka ponownie wtargnął tuman śniegu. Diuk miał kamienną twarz, ale duchessa była pewna, że zdarzyło się coś złego. Usiadł, rzucając obok jakieś ubrania. - Konie stały się narowiste i zepchnęły powóz do rowu. W przednim kole pękła oś, a śnieg pokrywa ziemię w za­ straszającym tempie. Jest straszna zamieć. - Objął Joy. - Stangret i lokaj pojechali konno po pomoc. Przypuszczają, że niedaleko znajduje się gospoda. - A my będziemy czekać w powozie? - Jesteś za lekko ubrana, żeby znieść takie zimno... - Mogłabym... - Nie. - Nic nie widzę - oznajmiła, przecierając dłonią szybę. - Pada bardzo obficie. - Alec zadrżał i przesunął się lekko na siedzeniu, jakby usiłował ukryć przed Joy, że jest mu zimno. - Proszę cię... - Nie. - Podniósł z siedzenia barani półkożuch. - Włóż to. - Wsunęła ręce do rękawów wielkiego męskiego okrycia, po czym Alec otulił ich oboje obszerną baranią peleryną. Przyciągnął 157

JlLL BARNETT

CZARY

Joy do siebie i oświadczył: - Będziemy tu, dopóki nie nadejdzie

Szkotko. Silniej objęła go za szyję i mocniej przytuliła głowę do jego torsu. - Jakie ciepłe - szepnęła, przysuwając nogi do nóg Aleca. - Szkotko, otwórz oczy - powiedział z westchnieniem. - Nie. Jest na to zbyt zimno - wymamrotała. - Właśnie dlatego, że jest zbyt zimno, nie wolno ci spać. - Miał napięte ręce, a widząc, że żona nie reaguje, potrząsnął ją za ramię. - Joy! Natychmiast otwórz oczy! Słysząc jego podniesiony głos, zrobiła to. - Musimy rozmawiać. - Chce mi się spać. - Ułożyła się wygodniej i przymknęła powieki.

- Nie wolno ci tego robić. - Alec uniósł jej podbródek i delikatnie wodził palcem po ustach. Zaskoczona, spojrzała na niego. - Z powodu zimna musimy czuwać. - Uniósł Joy, siadając i sadzając ją na kolanach. Otulił ich szczelnie peleryną i kurtą. - Jestem pewien, że pomoc wkrótce nadejdzie, ale nie powinniśmy zasypiać. - Dlaczego? Czy coś nam zagraża? Alec spoglądał na nią tak, jakby jakaś myśl nie dawała mu spokoju, lecz po chwili potrząsnął głową. Jednak na jego twarzy malowała się teraz troska, a w oczach zwątpienie. Joy zerknęła na pokryte śniegiem okno. - Wcale nie marzniesz mniej niż ja. - Jest mi ciepło - upierał się. A więc ciotka MacLean miała rację. Anglików naprawdę cechuje tępy upór - pomyślała Joy. - Z pewnością już spieszą nam z pomocą - zapewniał Alec. - To dlaczego nie mogę się zdrzemnąć? - Bo to nie jest rozsądny pomysł. - Dlaczego? - Właśnie dlatego, że zaraz zjawią się tu ludzie. - To znaczy kiedy? - Za chwilę. - Ale ja naprawdę jestem bardzo... niewyspana. Milczał. - Nie pozwoliłeś mi zasnąć, chcąc rozmawiać, a teraz nic nie mówisz. Dlaczego? Potarł nos. - Czy znaleźliśmy się w opałach? - nie ustępowała. Westchnął ciężko. - Czy nasze życie jest zagrożone? Usiadł sztywno, lecz wciąż milczał. - W porządku. Skoro nie odpowiadasz na moje pytania, postaram się natychmiast zasnąć. Oparła głowę na torsie męża i już miała zamknąć oczy, gdy chwycił ją za ramiona i potrząsnął nią. - Nie wolno ci zasnąć, bo możesz się już nie obudzić.

158

159

pomoc. Siedział sztywno, jakby wcale nie pragnął, żeby żona znajdowała się tak blisko, lecz ona oparła głowę na jego torsie, wykorzystując sposobność przytulenia się. Alec był taki ciepły. Odchrząknął i odsunął się. Wyciągnął się na siedzeniu. - Połóż się przy mnie. Przylgnęła do piersi męża. - Jak sądzisz, kiedy nadejdzie pomoc? - Niedługo - oświadczył z przekonaniem. Z jego głosu emanował spokój i opanowanie. Przestała nalegać, by pozwolił jej wykonać zaklęcie uwalniające ich z niebezpiecz­ nego położenia. Leżąc w objęciach Aleca, upajała się jego bliskością i ciepłem, nawet jeśli on nie pragnął takiej intymności. Czuła się w jego ramionach tak, jakby odnalazła swoją drugą połowę. Stanowili małżeństwo, więc chcąc nie chcąc Alec i tak należał do niej, a pewnego dnia będzie należał w pełnym znaczeniu tego słowa. Ta myśl ogrzała ją nawet bardziej niż ciało męża. Zamknęła rozmarzone oczy, żegnając się z zimnem i samotnością.

JlLL BARNETT

W pierwszej chwili wydawało się Joy, że Alec spogląda na nią ze złością, ale gdy przyjrzała mu się uważniej, spostrzegła w jego oczach głęboką troskę. - Alec, proszę, zgódź się, żebym wybawiła nas z tej sytuacji. - Nie życzę sobie żadnych czarów. - A więc wolisz umrzeć? Patrzył na nią nieustępliwie. - Czy nie tak? Nikt przecież oprócz ciebie nie wie, że jestem czarownicą. Przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem zerknął na białe okno. Bez wątpienia śnieg niemal już zasypał powóz. Joy zadygotała. - Proszę - nie dawała za wygraną. Z marsową miną spojrzał na białe okno przy drzwiach. - Za sprawą jednego krótkiego zaklęcia przeniosę nas do najbliższej gospody - prosiła, bo jego twarz wciąż wyrażała sceptycyzm. - Chyba rzeczywiście nie mamy wyboru - poddał się w koń­ cu z najwyższą niechęcią. - Ale pozwalam na to tylko ten jeden jedyny raz. - Wyprostował się i spoglądał na nią wyniośle. Skinęła skwapliwie głową, już powtarzając w myślach słowa zaklęcia. - Czy wiesz, jak wygląda najbliższa gospoda? - Nie. - Wobec tego spróbuję sobie wyobrazić jakąś gospodę - oświad­ czyła po namyśle. - Trzymaj mnie za ręce. Alec wyjął dłonie spod peleryny i rozprostował ramiona. Był strasznie napięty. Joy patrzyła na jego pobladłą, znieruchomiałą twarz. Wyglądało na to, że Belmore pragnie tej przygody tak samo, jak książę regent samotnego spotkania w Paryżu z Napo­ leonem i jego armią. - Zamknij oczy. Zanim to zrobił, posłał ją spojrzeniem do wszystkich diabłów. Joy uniosła podbródek i próbowała wyobrazić sobie jedną z wiejskich gospód, jakie minęli po drodze. Oczywiście bardzo 160

CZARY

pragnęła uwieńczyć zaklęcie sukcesem i wywrzeć wrażenie na mężu. Skoncentrowała się na obrazie drewnianego budynku z dużymi oknami, przez które sączy się ciepłe, złociste światło. Następnie wyobraziła sobie kamienny mur ogradzający podwórze gospody i rosnące za nim stare wiązy oraz skutą mrozem drogę, biegnącą zakolami przez łąkę do bramy. Na chwilę przerwała pracę wyobraźni, ponieważ uświadomiła sobie, że trzymając Aleca za ręce nie może pstryknąć palcami. Otworzyła oczy. Alec miał twarz nieruchomą jak posąg. Nawet nie drgnęły mu powieki. - Trzymaj mnie za przeguby dłoni, żebym mogła pstryknąć palcami. Nie otwierając oczu, wykonał jej polecenie. Joy wróciła w wyobraźni na krętą, skutą lodem drogę z kępą starych wiązów nie opodal. - Wokół nas jest tylko śnieg. Musimy się stąd wydostać. Przenieś nas lotem błyskawicy w miejsce, które teraz widzę! - Pstryknęła palcami. - A niech to szlag! Dłonie Aleca odłączyły się od jej dłoni.

Alec! - Histerycznie rozglądała się dookoła, stojąc na pokrytej śniegiem ziemi. - Jestem tu! - rozległ się złowrogi krzyk. Joy, ubrana w ciężki męski kożuch, odwróciła się niezdarnie w stronę, skąd dochodził głos. Rosły tam stare wiązy. Ich pnie tonęły w zaspach, a korony pokrywał szron. Z powodu palczastych, poruszanych przez wiatr gałęzi, skojarzyły się jej z upiorami usiłującymi pochwycić chmury. Spostrzegła pokrytą strząsanym z drzew szronem głowę Aleca. Z trudem torował sobie drogę do Joy wśród wysokich zasp. W pewnej chwili jego peleryna z baraniej skóry zaczepiła o wystającą ze śniegu gałąź i pośliznął się. Przytrzymał się innej gałęzi, lecz ta złamała się z trzaskiem. Ciszę przerwało siarczyste przekleństwo. 161

JlLL BARNETT

- O mój Boże! Zasłoniła usta drżącą dłonią patrząc, jak Alec przebywa resztę drogi na swoim arystokratycznym tyłku, wciąż trzymając w ręku odłamany patyk. Jego peleryna kołysała się na gałęzi. Przez chwilę siedział oniemiały i rozglądał się dookoła. - Gdzie... jest... gospoda? - Błysnął oczami na Joy widząc, że znajdują się na jakimś pustkowiu. Ona też się rozejrzała, ale w zasięgu jej wzroku były tylko wysokie zaspy, oszronione drzewa i skuta lodem ziemia. Zagryzła wargi i uniosła głowę w nadziei, że dostrzeże jakiś dach, komin i dym. Zobaczyła tylko szare śniegowe chmury. - Nie jestem tego pewna. - Co, u diabła, znaczy ta odpowiedź? Zamierzałaś nas przecież przenieść do najbliższej gospody? - Zamierzałam - odparła, szczękając zębami. - Więc gdzie jest ta cholerna gospoda? - Niekiedy zaklęcia trochę mi się mylą. - Co?! Na twarzy Joy pojawił się bolesny grymas. Wpatrywała się w męża, który strząsał z głowy śnieg i szron niczym wściekły pies. - Mylą ci się zaklęcia? Skinęła głową, a Alec zaczął oddychać równo, głęboko i głośno. Po chwili z obrzydzeniem wyrzucił trzymaną w dłoni gałąź. Spojrzał na Joy z takim samym wyrazem twarzy. - Wytłumacz mi to, żono. - Czasami zdarzają mi się pomyłki. - Pomyłki? - Alec wygramolił się ze śniegu. Potwierdziła ruchem głowy. - Dlaczego mówisz mi o tym dopiero w tej koszmarnej chwili? Zadrżał z zimna, rozglądając się po śnieżnym pustkowiu. - Naprawdę chciałam sprawić ci przyjemność. - Rozumiem - oznajmił, pocierając dłonią czoło. Joy miała wrażenie, że Alec liczy do stu, tak samo jak ciotka MacLean. Znowu zadrżał z zimna. - Chciałaś mi sprawić przyjemność, 162 przenosząc nas nie wiadomo dokąd?

CZARY

- Przepraszam - szepnęła, szczękając zębami. - Jestem pewna, że gospoda znajduje się niedaleko stąd. Bardzo dokładnie ją sobie wyobraziłam. - Wyobraziłaś sobie? - Tak... Uff... - Pocierała dłońmi ramiona, rozglądając się z przerażeniem po śnieżnym pustkowiu. - Wytłumacz mi to! - Patrzył tak groźnie, że natychmiast otworzyły się jej usta. - Przed wykonaniem zaklęcia umożliwiającego podróż trzeba sobie dokładnie wyobrazić miejsce, do którego chce się do­ trzeć... - Do pioruna! - przerwał jej, z wściekłością otrzepując się ze śniegu. - Spojrzał na nią i mruknął: - To z winy szkockiej mentalności znajdujemy się na tym pustkowiu. - Czuję się urażona. - Ja też czuję się urażony, że zostałem poddany temu... temu... - Pomachał ręką i podszedł do gałęzi, na której wciąż tkwiła peleryna. Otrzepał dół ze śniegu i wściekłym gestem zerwał ją z gałęzi, oświadczając z naciskiem: - Jestem diukiem Belmore! Belmore! - Chodzi tylko o popełniony przeze mnie błąd w zaklęciu, ale ratowałam nasze życie! - To dlaczego nie czuję, że je uratowałaś? - Zarzucił na plecy pelerynę i zrobił gwałtowny krok w jej kierunku. - Czy znaj­ dujemy się w przytulnej ciepłej gospodzie? Wcale nie... Nie wiadomo... - Rozległ się głośny trzask, ale tym razem nie był to dźwięk odłamanej gałęzi, lecz pękającej pod stopami Aleca lodowej tafli. - Jasna cholera! - Wpadł po uda do wody. Rozległ się następny trzask. Belmore w niemym osłupieniu patrzył, jak tafla zarysowuje się pod stopami Joy. Wyciągnął rękę. - Nie ruszaj się, Szkotko! Nie ruszaj pod żadnym pozorem! Z przerażeniem spoglądała na pękający pod jej stopami lód i ukazującą się pod nim wodę. Zdesperowana zamknęła oczy, starając się za wszelką cenę wyobrazić sobie męża na brzegu tego rozlewiska. - Nie używaj teraz magii! 163

ML BARNETT

Ostrzeżenie przyszło za późno, ponieważ zdążyła już pstryknąć palcami. Ten niewielki ruch, potrzebny do wykonania zaklęcia, wystarczył, żeby lód załamał się ostatecznie. Gdy otworzyła oczy, Alec jedną ręką trzymał się wystającego ze śniegu konara, a drugą wyciągał do niej. Wpadła do wody. Jej kożuch zaczepił o krę. Poczuła, jak z powodu niewyobrażalnego zimna drętwieje jej ciało. - Alec! Lodowata woda sięgała już jej podbródka. Resztkami sił wyciągnęła rękę do męża. Boże! -jęknęła w myślach. Zobaczyła jego przerażoną twarz i zniknęła pod wodą.

W ydawało się, że żywioły sprzysięgły się przeciw diukowi i duchessie Belmore, jakby były w zmowie z samym diabłem. Zerwał się lodowaty, porywisty wiatr, unosząc tumany śniegu, które bezlitośnie smagały wysoką postać, brnącą przez bezkresne morze zasp. Diuk Belmore pochylał się do przodu, chroniąc się w ten sposób przed wściekłymi podmuchami, choć przede wszystkim troszczył się o duchessę - mokre, drżące zawiniątko w jego zgrabiałych dłoniach. - Szkotko, mów coś do mnie. Nie zasypiaj. - Poruszył ją i pośliznął się. Zaczął się chwiać i pośliznął się ponownie, instynktownie mocniej przyciskając zawiniątko do piersi. W końcu wysiłkiem woli odzyskał równowagę. - Szkotko! - Krzyczał tak od czasu, gdy wyciągnął ją z lodowatej rzeki. Dzięki Bogu, poruszyła się. Zatrzymał się, chcąc sprawdzić, jak wygląda jej twarz. Odchylił pelerynę, w którą zawinął przemoczoną Joy. Oczy żony wciąż były zamknięte. Mimo że osłonił jej twarz kapturem, nadal miała oszronione rzęsy, a usta Joy drżały tak samo jak całe ciało. Lekko ją przesunął i dotknął jej twarzy. Nie było żadnej reakcji. Na zmarzniętej skórze nawet nie roztopiły się 165

JlLL BARNETT

przylegające do niej od dawna płatki śniegu. - Obudź się! - Krzyk Aleca ginął wśród świszczącego wiatru, więc potrząsnął Joy za ramię. - Jaak ziiimno - odezwała się, dygocąc konwulsyjnie. Wciąż nie jesteśmy cholernymi nieboszczykami - powiedział do siebie w myślach Alec, ruszając przez zaspy. Gniew i wola życia działały na niego jak ostrogi, choć wiatr zawodził niczym tłum żałobników i przenikał przez mokre ubrania do gołej skóry, a oszronione drzewa uginały się z trzaskiem wśród wirującego śniegu. Joy znowu zadrżała. - Jak masz na imię?! - krzyknął, nie pozwalając jej zasnąć. - Słucham? - Jak masz na imię?! - Szkotka - szepnęła ledwie dosłyszalnym głosem. - Kim jesteś?! - Szkotką - odparła, nagle oddychając wolniej i bardziej miarowo, jakby zasnęła. - Obudź się natychmiast! - Potrząsał ją za ramię, ale nie reagowała. - A niech to diabli. Rozejrzał się po pustkowiu, lecz znowu nie dostrzegł nic oprócz bieli śniegu. Wydawało mu się, że natrafił na jakąś drogę, choć trudno było mieć co do tego pewność w takiej zamieci. Potknął się o bruzdę i wpadł w ogromną zaspę. Omal nie pogrzebała go razem z Joy, która pod wpływem uderzenia odzyskała świadomość i zaczęła się nieoczekiwanie upierać, że potrafi iść sama. Alec milczał. Posadził ją na chwilę i przykucnął, wpatrując się w śnieg, bo zdawało mu się, że odkrył ślady kół. Kiedy wstał i zerknął w stronę miejsca, gdzie zostawił żonę, okazało się, że jej tam nie ma. Dostrzegł ją kilkanaście metrów dalej, jak przedzierała się z trudem odkrytą przez niego drogą. Zaskoczyło go, że przemoczona pelisa ciągnie się za nią po śniegu, trzymając się tylko na jednym ramieniu i trzepocąc na wietrze. Joy była przecież przemarznięta do szpiku kości. Pobiegł za nią, przestraszony jej niezrozumiałą reakcją. Chwycił ją w ramiona. 166

CZARY

Niosąc teraz Joy, tulił ją do siebie jeszcze mocniej w nadziei, że choć trochę ogrzeje jej wstrząsane dreszczami ciało. Znowu zasnęła, więc skręcił w kępę drzew po prawej stronie drogi, żeby zatrzymać się na chwilę w bardziej zacisznym miejscu. Musiał ją obudzić. Postawił Joy, na powrót okrytą peleryną, na wprost siebie, podtrzymując ją, żeby się nie przewróciła. Natychmiast pochyliła się w jego stronę. Chwycił ją za ramiona i mocno potrząsnął. Głowa żony w jednej chwili opadła na piersi, ale usłyszał cichutki jęk. - Joy! Obudź się! - Ponownie nią potrząsnął. - Nie jestem Joy, lecz Szkotka. Szkotka Aleca - szepnęła. - Zgadza się. A kto to jest Alec? - Alec? - Otworzyła oczy. Jej spojrzenie było jasne i przytom­ ne, a szmaragdowa barwa tęczówek niczym nie zmącona, więc Belmore myślał przez moment, iż tylko to sobie wyobraża.- Jak możesz zadawać takie niemądre pytanie? - Patrzyła mu w oczy, kładąc dłoń na sercu. - Ty jesteś Alec. Mój Alec. Jej dłoń zesztywniała z zimna, podobnie jak rękawiczka ścięta mrozem. Zaskoczony tak nagłym oprzytomnieniem żony, spog­ lądał na nią w zamyśleniu. - Zgadza się. A kim ty jesteś? - Jestem duchessą Belmore - odparła, unosząc wysoko pod­ bródek. Alec zdumiał się jeszcze bardziej, gdy po tych słowach Joy stanęła o własnych siłach i skłoniła głowę w sposób, z którego mogłaby być dumna księżna Walii. Z ulgą oparł się o drzewo, ścierając śnieg z twarzy. Po chwili spojrzał na bezkresną drogę. Zaczerpnął do płuc powietrza, zbierając siły do dalszego marszu. Bardzo ich potrzebował, bo nie wiedział, gdzie się znajduje i czy w ogóle może na tym pustkowiu liczyć na jakąkolwiek pomoc. Coś uderzyło go w nogę. To był but Joy! Belmore gwałtownie się odwrócił. Żona stała w zaspie śnieżnej, w odległości ponad dwudziestu metrów. Właśnie zdjęła drugi but i wycelowała nim w Aleca, trafiając tym razem w ramię. - Co ty, do cholery, robisz?! - Ruszył w jej stronę, ale potknął 167

JlLL BARNETT

się i upadł. Nagle wyczuł stopą porzucony przez nią barani kożuch, a tuż przed swoim nosem zobaczył jedną z jej pończoch. Gdy podniósł się na kolana, nie opodal spostrzegł drugą. - Przestań! - Oniemiał widząc, że Joy zdejmuje suknię. Z trudem wygrzebywał się ze śniegu, żeby do niej podbiec. Po chwili krzyknął ostrzegawczo: - Czy postradałaś zmysły?!- Nie odniosło to żadnego skutku. Właśnie zrzuciła z siebie halkę. Rozległ się trzask rozrywanego jedwabiu i na śnieg pofrunęła bielizna. Przerażony Alec usiłował jak najszybciej znaleźć się przy żonie, lecz znowu się pośliznął w zmarzniętym i głębokim śniegu, więc tylko zaklął pod nosem. Nie mieściło mu się w głowie, żeby rozumna, przemarznięta do szpiku kości ludzka istota rozbierała się na mrozie. Tak mógł się zachować tylko ktoś, kto zajmował się czarami i kogo Alec nie potrafił uznać za rozumną ludzką istotę. Zaczął podejrzewać, że Joy odprawia jakiś tajemny rytuał, i przeklinał ją zdesperowany. Nagle wstał, jakby te ponure myśli dodały mu energii, i podbiegł do niej, krzycząc: - Nie ruszaj się! - Ale Joy tylko uśmiechnęła się do niego niewinnie jak roz­ bawione dziecko i zrobiła krok do tyłu. Była naga. W podnieceniu wymachiwała rozdartą halką. - Szkotko! Kategorycznie żądam, żebyś się opamiętała! - Po raz kolejny pośliznął się i upadł, ale teraz przynajmniej wiedział, że jego żona rozchorowała się i cierpi na halucynacje. - Jej Miłość wybiera się z wizytą do zdegenerowanego i despotycznego Prinny'ego. Niestety, jej mąż też jest despotyczny - oświadczyła i potwierdziła to ruchem głowy. - Belmore usiłował ją pochwycić, ale w śliskim śniegu nie było to łatwe, więc mu się wymknęła. - Co jeszcze powiedział Alec o księciu regencie? Aha! Cierpi na otyłość... A mój mąż jest smukły. Smukły i władczy... Zbyt władczy. Aha!... Czy ktokolwiek wie, że ten zabobonny stary książę regent wybrał się samotnie do Paryża? Ale uratowałam go z rąk Napoleona, więc nie zetnie nam głów. Alec nie może stracić swojej starej siwej głowy. Belmore wydostał się ze śniegu i znowu ruszył w jej stronę. - Chwytaj! - rzuciła w niego halką. Nie dał za wygraną. Przykucnął i błyskawicznie znalazł się 168

CZARY

przy Joy, obejmując ją za nogi. Osunęła się w śnieg, ale usiłowała się wyrywać z jego rąk. - Nie róbcie mi nic złego! Jestem zdolną czarownicą! - krzy­ czała, spoglądając na niego niewidzącym wzrokiem. Oddychała ciężko i chrapliwie, wijąc się w rękach męża, jakby coś sprawiało jej ból nie do zniesienia. - Psiakrew! Przestań! - powstrzymywał ją, gdy ugodziła go nogą w głowę. Zacisnął dłoń na jej stopie. - Nie przypiekajcie mojej skóry! Nie parzcie mnie! Zabierzcie ten ogień! Alec! Ratuj mnie! Oni mnie palą żywcem! - Wciąż się wiła, próbując odepchnąć męża drugą nogą. - Pomóż mi, pomóż. Nie pozwól, żeby mnie spalili - łkała w malignie. - Ty mała głuptasko! Zaraz zamarzniesz na śmierć! - Jak mogę zamarznąć, kiedy parzą mnie płomienie... - Uspokój się! - Przytłoczył ją swoim ciałem, lecz nie przestała się wić. - Nie parzą cię żadne płomienie! - Gdy to powiedział, poczuł, że nagle zesztywniała jak martwa. Po­ trząsnął nią. - Obudź się! - Jej bezwładne ciało osunęło się na śnieg. - Szkotko! Obudź się! - Potrząsnął nią ponownie. - To ja, twój Alec. - Nie poruszyła się, więc potrząsając nią powtórzył miękko: - Twój Alec. Przyłożył policzek do jej nagiej piersi. Była zimna jak lód. Wstrzymał oddech, nasłuchując bicia serca żony, ale nie mógł nic usłyszeć, ponieważ jego własne serce łomotało. Spróbował raz jeszcze, jednak w dalszym ciągu nic nie słyszał. Zamknął oczy, wytężając słuch. Bicie serca Joy było ledwie wyczuwalne, podobnie jak jej oddech, ale dawało jakąś nadzieję. Pełzał na kolanach w poszukiwaniu ubrania żony. Jedną zesztywniała z zimna ręką przyciskał do piersi jej bezwładne nagie ciało, a drugą przeszukiwał śnieg. Cisza białego pustkowia napawała go taką samą grozą, jak milczenie nieprzytomnej żony. Zastanawiał się, czy Joy tu umrze i czy jego czeka taki sam los, ale po chwili zakazał sobie o tym myśleć. Diuk tak po prostu nie zamarza na śmierć w cholernym śniegu, a przynajmniej nie może się to przydarzyć diukowi Belmore, podobnie jak jego żonie. Podniósł rozdartą od góry do dołu halkę i wściekłym ruchem 169

JlLL BARNETT

CZARY

twarzą żony. - Nie umieraj - błagał. - Nie wolno ci. Jesteś duchessą Belmore. Czy mnie słyszysz? Nie zginiesz w tym pustkowiu. Zmusił się, żeby wstać, a po chwili już szedł drogą, brnąc

przez śnieg, który z powodzeniem mógłby sparaliżować życie w Londynie. Na szczęście zamieć ustała, więc wspiął się na niewysokie wzgórze, zapadając się po pas w biały puch, żeby dokładniej rozejrzeć się po okolicy. Szczękał zębami i wstrząsały nim dreszcze. Jednak wysiłek, jakiego wymagało przekopanie się przez śnieg z nieprzytomną Joy w ramionach sprawił, że Alec poczuł na ciele pot. Toteż gdy zatrzymał się teraz na chwilę, zrobiło mu się jeszcze zimniej. Omal nie zaczął wzywać głośno pomocy, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał. Diuk nie okazuje przecież swoich uczuć, nie wolno mu tego robić, a poza tym wcale nie musi. Znowu zerwał się mroźny wiatr. Takiego zimna Belmore doświadczał po raz pierwszy w życiu, bo wiatr był bardziej przenikliwy od surowego głosu ojca. Alec nie słyszał u nikogo innego tak lodowatego tonu głosu. Przymknął powieki. „Jesteś moim potomkiem, następcą i dziedzicem! Właśnie ty zostaniesz pewnego dnia diukiem Belmore, a diuk Belmore nigdy nie krzyczy. Alec, natychmiast przestań! Nigdy nie musisz podnosić głosu. Rozumiesz to? Nigdy. Ponadto diuk Belmore nigdy się nie śmieje, bo śmieją się tylko idioci. Diuk nie potrzebuje nikogo i niczego. Rozumiesz to? Uczuciami karmią się słabeusze, a żaden Belmore do nich nie należy. Nie po­ trzebujesz nikogo i niczego, ponieważ jesteś z rodu diuków Belmore... Belmore..." Alec wyprostował się. Słyszał ten głos tak dokładnie, jakby niewzruszony ojciec wciąż spoglądał z góry na swojego potomka, następcę i dziedzica. Wciągnął do płuc ostre powietrze i otworzył oczy, niemal przekonany, że zobaczy twarz rodzica, ale dostrzegł tylko śnieg, który znowu się rozpadał. Brakowało mu tchu i czuł ból głowy. Nigdy jeszcze nie był tak wyczerpany. Nie mógł się jednak zatrzymać, żeby odpocząć czy zasnąć na chwilę, bo oznaczało to ryzyko zamarznięcia na śmierć. Już miał zejść ze szczytu wzgórza, gdy nagle upadł i zaczął na plecach osuwać się po zboczu, ściskając spoczywające na torsie nieruchome zawiniątko. W końcu zatrzymał się u stóp wzniesienia po przeciwnej stronie. Odetchnął głęboko i zamknął oczy, czując

170

171

otrzepał ją ze śniegu, z wysiłkiem wciągając na ramiona Joy i stykając brzegami połowy, powstałe wskutek pęknięcia. Teraz przyszła kolej na suknię. Przesunął ją przez głowę żony, z trudem wkładając sztywne ręce do rękawów. Wełna była nasączona wodą jak gąbka, a piękne włosy Joy przypominały krzepnącą bryłę lodu o barwie brązu. Skóra miała sinawy odcień, więc czym prędzej zawinął żonę w futrzaną pelerynę. Dygotał tak, że z trudem trzymał ją w ramionach i nie mógł wstać z klęczek. Zresztą drżał od chwili, w której Joy nagle znieruchomiała, niemal nie dając znaku życia, bo to rokowało jak najgorzej. Po chwili ruszył niezdarnie do miejsca, gdzie rzuciła pończochy. Trzęsącą się ręką podniósł je ze śniegu i naciągnął na sztywne nogi. Zaczął się rozglądać za butami, ale nigdzie ich nie było. Najwyraźniej ugrzęzły w śniegu. Podpełzł pod drzewo, pod którym stał, gdy żona celowała w niego tymi butami, przykucnął, trzymając ją na kolanach, i zaczął przeszukiwać biały puch. Kiedy udało mu się odkopać jeden z małych trzewiczków, usiłował drżącymi rękoma wsunąć go na znieruchomiałą stopę, przeklinając pod nosem swoją niezdamość przy wykonywaniu tak prostej, a zarazem nieodzownej dla ratowania życia Joy czynności. Uderzyło go, że choć ciało żony jest bezwładne, to mięśnie jej nóg są w niezrozumiały sposób napięte. Zaczął je masować, żeby się nieco rozluźniły, i po długiej chwili udało mu się wcisnąć stopę Joy do buta. Z desperacją przekopywał śnieg w poszukiwaniu drugiego trzewiczka, jakby jego odnalezienie miało wagę symbolu oznaczającego, że nie zginą w tym białym pustkowiu. Wiatr podrywał tumany śniegu, niwecząc trud Aleca, lecz on nie ustępował. Rzucił tylko głośne przekleństwo, nie wiedząc już, czy bluźni Bogu, czy też złorzeczy szatanowi. W końcu natrafił na zgubę i omal nie krzyknął z radości. Rozmasował małą sztywną stopę i naciągnął na nią zmarznięty but. Odsłonił pelerynę, pochylając się nad znieruchomiałą

JlLL BARNETT

CZARY

niemal śmiertelne znużenie. Leżał tak przez chwilę, trzymając lewy policzek w śniegu, gdy do jego uszu dotarł słaby dźwięk

potknął się i poleciał do przodu. Przewrócił się na kolana, wypuszczając z rąk Joy i upadając na nią. Słabiutko jęknęła, co tylko dodało mu sił do dalszej walki. - Znaleźliśmy gospodę. Obudź się, żono! Obudź, do diabła! - krzyknął niemal z urazą, ale przyklęknąwszy na jedno kolano, przytulał ją do siebie jak nikogo dotąd. Wysiłkiem woli wstał i choć brakowało mu sił i wciąż się potykał, jednak posuwał się naprzód i był coraz bliżej światła. Zdawało mu się, że ostatnie trzydzieści metrów przebrnął w jakiś niewytłumaczalny sposób, ponieważ miał odrętwiałe ciało i bra­ kowało mu tchu. Usiłował pchnąć ciężkie drzwi, lecz nie ustąpiły, za to usłyszał stłumiony dźwięk głosów, śmiechu i muzyki. To podziałało jak ostroga. Zebrał resztki sił i kopniakiem otworzył drzwi, chwiejnym krokiem wchodząc do środka. Na widok pokrytej śniegiem sztywnej postaci głosy nagle umilkły. - Potrzebujemy pomocy - zaczął, wpatrując się w solidny piec, w którym buzował ogień. - Przemarzliśmy... Musimy się ogrzać... Moja żona... - Podszedł do ognia. Pod wpływem fali ciepła osunął się na kolana, wciąż przytulając do siebie Joy. Zanim upadł, wydyszał: - Jesteś duchessa Belmore. Nie umrzesz. - Ostrożnie! Zajmę się wami - odezwał się tuż przy nim szorstki głos człowieka z ludu, a na ramionach poczuł uścisk krzepkich dłoni. - Nie! - zaprotestował czując, że ktoś usiłuje wyjąć z jego ramion Szkotkę. - Muszę ją ogrzać, a tu pali się ogień... - Zostaw. Ja się nimi zajmę - odezwał się ten sam głos i ktoś przestał odbierać Alecowi Joy. - Zanieś na górę więcej kocy i rozpal ogień w kominku. Diuk usłyszał czyjeś szybkie kroki, skrzypienie schodów, trzaśniecie drzwi w pokoju na górze i hałas towarzyszący rozpalaniu ognia. Czyjeś silne ręce zaczęły go podnosić z podłogi, usiłując posadzić. Poczuł na twarzy silniejszą niż wcześniej falę ciepła. Gorące powietrze niemal parzyło mu skórę i nie pozwalało oddychać, ale było potrzebne Joy, więc tylko przytulił ją mocniej. - Proszę usiąść i pozwolić mi ją zabrać. - Nie!

dzwonka. - To tu - szepnął, choć dla niego brzmiało to jak okrzyk. - Belmore... dotrwaliśmy. Z nadzieją pomyślał, że tam, skąd dochodził ten dźwięk, mogą liczyć na pomoc. Usiłował otworzyć oczy, lecz nie potrafił unieść powiek, tak były ciężkie i zmarznięte. Chciał przełknąć ślinę, ale miał zaschnięte gardło. Ponownie rozległo się dzwonienie. Teraz dołączył do niego ryk krowy. Do uszu Aleca dotarły też ludzkie głosy, śpiew i pogodny śmiech. Dźwięki były jednak tak nikłe, że obawiał się, iż są tworem jego wyobraźni. Usiłował podnieść głowę, która ciążyła mu tak samo jak powieki. Poza tym nie czuł szyi. Nie był w stanie wykonać najmniejszego ruchu. A więc umrze tu razem z żoną. Jego ramię spoczywało na tym sztywnym, wilgotnym zawiniątku. Diuk i duchessa Belmore zamarzną na śmierć w sercu jakiegoś nieznanego pustkowia. Jednak w świadomości Aleca zaczęło dochodzić do głosu również to, co wpoił mu surowy ojciec i co budziło wolę walki. Pomyślał, że jeśli się podda, zachowa się jak dzieciak, który w oczach rodzica nie zasługiwałby na tytuł diuka Belmore. Nadludzkim wysiłkiem przekręcił twarz i zaczerpnął do ust śniegu. To, że biały puch rozpuszczał się i zwilżał gardło, dawało mu poczucie, iż wciąż żyje. Nagły przypływ energii pozwolił mu unieść głowę i otworzyć oczy. Przez szparki powiek widział tylko padający śnieg. Znowu usłyszał krowi dzwonek. Wciągnął do płuc powietrze i potrząsnął głową, zrzucając z twarzy śnieg. Dopiero teraz spostrzegł w pobliżu złoty blask światła sączącego się przez wąskie okna starej wiejskiej gospody o ścianach z chrustu spojonego gliną. Jej wysoki, kryty strzechą dach dźwigał solidną czapę śniegu. - Boże Wszechmogący... Szkotko... Wybawienie było tak blisko. Przytrzymał Joy mocniej i chwiej­ nym krokiem ruszył w stronę światła, ale natychmiast runął do tyłu. Zaraz jednak wydostał się ze śniegu i zaczął pełzać raczej niż iść, zapadając się w śnieg i czując go w butach. Po chwili 172

173

JlLL BARNETT

- Proszę się opanować, Wasza Miłość - perswadował męż­ czyzna, okrywając ramiona Aleca grubym kocem. - Nie zajmuj się mną. To jej musi być ciepło. - Wasza Miłość musi się zgodzić, żebym ją zabrał. Trzeba natychmiast zdjąć z niej mokre ubranie. Alec uniósł głowę. Nagle zaczął widzieć wyraźnie. Stał przed nim potężny chłop o dużym kartoflanym nosie i żółtej strzesze sięgających do ramion włosów. Miał przenikliwe szare oczy. Belmore zaczął szczękać zębami i dostał dreszczy, bezskutecz­ nie usiłując zapanować nad sobą. - Ja... ja to zrobię - oświadczył. - Czy Wasza Miłość może ją zaraz rozebrać w pokoju na górze? - Gospodarz spoglądał sceptycznie. Alec skinął głową i wstał, lecz natychmiast się zachwiał, mając wciąż odrętwiałe z zimna nogi. - Pomogę. - Silne ramię podtrzymało diuka. Mężczyzna prowadził go po schodkach do pokoju na górze. - Proszę uważać na belkę. - Pochylił się, prowadząc Aleca do wąskich drzwi. - To tu. W niewielkim pokoju na kominku buzował ogień, więc wnętrze było bardzo nagrzane. W Aleca wstąpiła nadzieja, że szybko odzyska czucie w palcach i refleks. Zrzucił z ramion koc i położył na nim żonę tuż przy palenisku, niezdarnie zdejmując z jej zgrabiałych dłoni oblodzone rękawiczki. - Poślij po lekarza i niech tu przyjdzie służąca. - Nie ma tu ani służby, ani lekarza. - A niech to szlag! - Diuk zdejmował z Joy pokryty skorupą śniegu płaszcz. W dłoniach wciąż brakowało mu czucia. Po chwili milczenia dodał z irytacją: - Powinien ją zbadać lekarz. - Proszę rozebrać ją z tych mokrych łachów. Pomogę. - Nie! Sam to zrobię. - Na podłodze przy kominku spostrzegł tylko jeden cienki koc. Okrywając żonę tym grubszym, który zarzucono mu na plecy jeszcze na dole, spytał: - Czy nie macie ich więcej? W tym momencie otworzyły się skrzypiące drzwi i do pokoju wszedł siwowłosy karzeł z naręczem starych wełnianych kocy. 174

CZARY

Położył je na podłodze obok Joy, spoglądając na nią z prze­ strachem. Po chwili już go nie było w pokoju. Alec położył na nich żonę i podszedł do łóżka. Zrzucił pościel. - Proszę zdjąć z siebie mokre ubranie - odezwał się gospodarz, przyglądając mu się w zadumie. - Najważniejsza jest moja żona - oznajmił diuk, usiłując zdjąć z łóżka siennik. Niestety, ręce wciąż miał odrętwiałe, więc na nic się zdał jego wysiłek. Gospodarz, widząc tę bezradną szamotaninę, podszedł do łóżka i chwycił siennik za drugi koniec, narzekając półgębkiem na upór Anglików. Wspólnie przenieśli siennik w pobliże ko­ minka. Belmore położył na nim Joy i przyklęknąwszy, patrzył na jej trupiobladą twarz. Nagle poczuł, że wielki chłop okrywa mu plecy kocem. Nic na to nie powiedział, zabierając się do zdejmowania z żony mokrego ubrania. Gospodarz w milczeniu obserwował niezdarne ruchy zgrabiałych dłoni diuka. - Sam się nią zajmę. To moja żona - powtórzył ostrym tonem Belmore i spojrzał na chłopa tak wyniośle, jak tylko on potrafił. Gospodarz przez chwilę szacował Aleca wzrokiem, po czym ruszył w stronę drzwi. Poirytowany swoją niezdarnością diuk spoglądał na suknię żony, jakby podejmował jakąś decyzję. W końcu rozdarł mokry materiał na dwie części. - Nie wątpię, Wasza Miłość - mruknął chłop, otwierając drzwi. - Zaraz przyniosę kociołek. Będzie potrzebna gorąca woda. Alec skinął potakująco głową. Nie chciał otwarcie przyznać, że gospodarz właśnie mu to uświadomił. Po jego wyjściu czym prędzej zdjął z Joy suknię i halkę. Jej trzewiczki tak przywarły do stóp, że gdyby nie pończochy, trzeba by chyba rozcinać zmarzniętą skórę butów nożem. Ciało żony miało sinawy odcień, więc czym prędzej okrył je kocami. Patrząc na nią, miał poczucie zupełnej niedorzeczności sytuacji, w jakiej się znaleźli. Od chwili, w której ta czarownica tak nagle zjawiła się w jego życiu, wszystko wymykało mu się spod kontroli i nic nie działo się normalnie. A teraz leżała nieruchomo pod stertą pledów, zapewne bliska śmierci. Jednak na ten widok Belmore'em wstrząsały jakieś głęboko ukryte uczucia, które 175

JlLL BARNETT

burzyły jego dotychczasowe reakcje. Był zdezorientowany, a nagły przebłysk intuicji nieśmiało podpowiadał mu, że całkowicie odmieni się jego życie. To oczywiście nie przyniosło mu spokoju i nie osłabiło poczucia, że jego stosunek do Joy obnaża w nim jakieś czułe miejsce. Siedząc w zadumie przy nieprzytomnej żonie, odruchowo spojrzał na swoje buty. Zaczął je szarpać, usiłując zdjąć. W tym momencie do pokoju wszedł gospodarz. Przyniósł kociołek parującej wody. Alec zerknął na blondyna. Ich oczy spotkały się. Mężczyzna wyciągnął nóż zza pasa. Przez długą, pełną napięcia chwilę żaden z nich się nie poruszył. Diuka ogarnęły czarne myśli, bo nagle uświadomił sobie, jak jest bezbronny - sam z na wpół żywą żoną w odciętej od świata z powodu śnieżycy gospodzie. Byłoby ironią losu, gdyby zginęli teraz z rąk tego olbrzyma, w ciepłej i przytulnej gospodzie, uratowawszy się uprzednio przed zamarznięciem na śmierć. Szare bystre oczy wpatrywały się w Aleca, jakby ich właściciel szacował go i usiłował czytać w jego myślach. W końcu gospodarz uklęknął przy diuku i przeciął cholewy jego butów. Belmore poczuł nieopisaną ulgę. Do pokoju wszedł karzeł, niosąc na tacy dwie miski dymiącej zupy i chleb. Postawił tacę na podłodze przy kominku i bez słowa zniknął tak szybko, jak szybko się zjawił. Tylko skrzypiące zawiasy drzwi przerwały panującą we wnętrzu ciszę. - Tu jest drewno na opał. - Blondyn wskazał głęboką sosnową skrzynię. - Zostawiamy was w spokoju. - Ruszył do drzwi, stukając butami po drewnianej podłodze z siłą konia pociągowego. - Dziękuję. - Diuk Belmore wypowiedział cichym głosem słowo rzadko słyszane w jego ustach. - Czujemy się zaszczyceni, Wasza Miłość. Gdy gospodarz wyszedł, Alec przyłożył ucho do ust Joy. Wciąż oddychała słabo i płytko. Dopiero teraz zdjął z siebie mokre ubranie, okrywając się kocem. Uklęknął przy żonie, która okazała się czarownicą. Absolutnie nie mieściło mu się w głowie, że duchessa Belmore może uprawiać magię. Czuł się tak, jakby przeżywał na jawie senny koszmar, zwłaszcza po tym, co zobaczył 176

CZARY

na dachu pałacu, a Joy odbierał jak istotę nie z tego świata, jak kogoś, kto nie ma wiele wspólnego z ludźmi. Jednak postąpił tak jak zwykle, czyli stłumił reakcje emocjonalne i poddał wydarzenia chłodnemu osądowi rozumu. Zgodnie zaś z tym osądem diuk Belmore nie mógł unieważnić małżeństwa z Joy, poślubiwszy ją przy świadkach. Zresztą było to poza dyskusją nie tylko z tego powodu. Przyszła pora płodzenia potomków, dziedziców i spad­ kobierców, a żonie mógł przecież nakazać, jak wszystkim innym ludziom, by zachowywała się normalnie. Spodziewał się, że dzięki temu potrafi po jakimś czasie dostrzec w niej kobietę z krwi i kości. Spojrzał na bladą twarz Joy i dotknął jej policzka. Skóra wciąż była zmarznięta. Doprawdy, ta nieprzytomna osóbka nie miała w sobie nic z sennego widziadła i jeśli nawet uprawiała czary, to poślubił ją przed tygodniem. Nie mógł już tego cofnąć. Oddawał się w opiekę boskiej opatrzności. Coś w psychice Aleca Castlemaine'a nie pragnęło jednak żadnej zmiany. Niechętnie przyznawał się przed samym sobą, że ta kobieta rozbudza w nim namiętności, jakich nigdy nie doświadczał i jakim nie potrafił się oprzeć. Po tym, jak upewnił się, że ona jest czarownicą, zachowywał dystans, ponieważ sądził, iż zmysłowe pragnienia są skutkiem jej magii. Teraz musiał uznać swój sąd za fałszywy. Z Joy niemal uszło życie i nie było mowy o jej magicznej mocy. Mimo to nie potrafił się od niej odsunąć, oderwać oczu i powstrzymać dłoni. Ściskał w palcach wilgotne, splątane włosy Joy, oczami wyobraźni widząc gęste i sięgające do ud kędziory o barwie futra norki. Wodził palcami po twarzy i ustach żony. Nie była sennym widziadłem, ale kobietą z krwi i kości. Bez wątpienia ożenił się z czarownicą o twarzy anioła. Teraz nie reagowała na jego dotyk i spojrzenie. Okrył ją jeszcze jednym kocem i siedział przy niej, wpatrując się w jej twarz i wsłuchując się w słaby oddech, jakby w obawie, że jeśli odejdzie, to ona umrze. W przypadku angielskiego diuka racjonalisty było to zachowanie idiotyczne. Po długiej chwili zmusił się, żeby wstać i sprawdzić temperaturę wody w kociołku. Już nie był to wrzątek, więc zamoczył kawałek 177

JlLL BARNETT

ręcznika i zaczął przemywać twarz oraz szyję Joy. Robił to po raz pierwszy w życiu. Po tym delikatnym masażu jej policzki nareszcie się zaróżowiły. Zawinął w ciepły ręcznik jej włosy, a drugim rozcierał dłonie pamiętając, że są najbardziej narażone na odmrożenie. Przemywając palce, podziwiał zarazem ich smukłość i delikatność. Uderzyło go, że te kształtne ręce są tak drobne w porównaniu z jego dłońmi, a nigdy dotąd nie zwracał na takie rzeczy uwagi. Znowu zaskoczyła go własna reakcja, lecz ręce Joy naprawdę wyzwalały w nim poczucie męskości o wiele silniej niż ręce jakiejkolwiek innej kobiety. Tak samo działały na niego małe i zgrabne stopy żony. Spostrzegł nie tylko ich normalny ludzki kształt, ale i kobiecy zmysłowy powab. W końcu odkrył go w całym ciele żony czarownicy. Alec Castlemaine, diuk Belmore, był kompletnie wytrącony z rutyny dotychczaso­ wego życia.

Rozdział trzynasty został pominięty na prośbę wicehrabiego Seymoura, żeby nie zapeszyć. Wiadomo, trzynastka...

CZARY

Belmore zawahał się, w końcu zaszeleścił kocem i pochylił się nad nią, unosząc ją z siennika. Był tak blisko, że natych­ miast poczuła ciepło jego ciała i sprężyste muskuły. Nie miał na sobie koszuli, więc pogładziła go po szorstkim owłosionym torsie, ciekawa wrażenia. Urzeczona odkrywała jego męską siłę tak samo intensywnie, jak swoją kruchą kobiecość. Alec okrył ich oboje kocem. Objął Joy tak mocno i czule, że miała wrażenie, iż znajduje się w ochronnym kokonie. Teraz ona potrzebowała magicznej mocy męża. Gdy o tym pomyślała, ogarnęła ją fala ciepła. Powracała do życia, jakby Alec przeka­ zywał jej swoją energię. Ale to właśnie ciepło ciała męża kojarzyło się duchessie z życiodajnym słońcem, a zapach jego skóry z wonią sosnowego igliwia. Uniosła powieki i spojrzała w fiołkowe oczy... Naprawdę nie było jej już tak zimno, jak jeszcze przed chwilą.

W malignie Joy tkwiła albo w świecie zimna i bólu, albo w otchłani, gdzie wprawdzie już nic jej nie doskwierało, lecz nie świeciło tam słońce, nie pachniały sosny, nie kwitły kwiaty i nie było Aleca. - Szkotko? Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Czuła kojącą bliskość męża i jego gorący oddech na twarzy. Desperacko usiłowała poruszyć odrętwiałymi i wysuszonymi ustami. - Nic nie słyszę. - Alec... - powiedziała z nadludzkim wysiłkiem. - Jestem przy tobie. Chciała zwilżyć wargi językiem, jednak była na to zbyt słaba. - Poczekaj chwilę. Poczuła na wargach ciepły mokry ręcznik. - Tak mi zimno - szepnęła. - Wiem. Dotyk ręcznika wydawał się równie czuły, jak głos Aleca. - Przytul mnie. 180

- Czy czujesz się lepiej? - Alec gładził ją po twarzy. Chciała mu odpowiedzieć, lecz znowu nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Nie słyszę - szepnął, a ona poczuła na włosach jego oddech. - Pocałuj mnie - poprosiła ledwie dosłyszalnym głosem, kładąc lodowatą dłoń na sercu męża. Wpatrywał się w nią z wahaniem, ale po chwili uniósł jej podbródek i poczuła na wargach leciuteńkie muśnięcie. Jęknęła cicho, nie chcąc, by na tym poprzestał, a on odchylił głowę i spoglądał na nią pytająco. - Pocałuj mnie tak jak wcześniej. Ogrzej mnie w środku. Pogładziła go po torsie, a Belmore pocałował ją tak jak pragnęła. To był smak jej miłości.

J o y leżała pod kocami zatopiona w marzeniach. Przeżywała na jawie ekscytujące baśniowe opowieści, które zawsze kończyły się tańcem diuka i duchessy Belmore na dachu pałacu, przy dźwiękach harfy anioła i fletni Pana. Jej ciało przenikało błogie ciepło, a w sercu czuła żar. Rozgrzał ją tak nie tylko buzujący w kominku ogień, lecz również płomienny pocałunek Aleca. 181

ML BARNETT

CZARY

Zaraz potem zasnęła w ramionach męża i spała głęboko, bez­ pieczna w jego objęciach, a gdy się obudziła, wspomnienie pocałunku było bardzo żywe. Upajała się więc nim na równi ze słodkimi marzeniami, w których dochodziły do głosu jej życzenia

Joy zastanawiała się, nad czym on tak duma, choć nie tylko teraz stanowiło to dla niej problem. Twarz męża rzadko zdradzała jego myśli i uczucia, z wyjątkiem gniewu, który malował się na niej niemal stale. Z pamięci duchessy wyłonił się obraz Aleca wpadającego po uda do lodowatej rzeki i kategorycznie żądają­ cego odpowiedzi na pytanie, gdzie znajduje się gospoda. A po chwili zobaczyła jego przerażoną twarz po tym, jak zyskał pewność, że ożenił się z czarownicą. Nagle przyszło Joy do głowy, że również teraz Alec rozmyśla o tym, traktując jej magiczną moc jako nie lada problem. Poczuła zawód i za­ kłopotanie. Zaczęła błądzić wzrokiem po podłodze wokół zniszczonego siennika, z którego wystawały źdźbła siana i słomy. Podniosła leżący samotnie w zasięgu ręki żółty kawałek słomki. Miała wrażenie, że sama jest taką drobiną wyschłej trawy, która w idiotyczny sposób została wyrwana z zapewniającego poczucie bezpieczeństwa środowiska i przeniesiona w groźny, nieprzyjaz­ ny świat. Z westchnieniem wyrzuciła źdźbło, a ono wpadło do kominka i natychmiast zginęło w płomieniach. Wzdrygnęła się na myśl, że mogłoby zaistnieć podobieństwo pomiędzy jej losem i losem kawałka słomy. A przecież pragnęła tylko olśnić Aleca tym, że potrafi mocą magicznego zaklęcia przenieść ich do ciepłej przytulnej gospody. Wcale jednak nie wydawał się tym zachwycony, że mimo wszystko osiągnęła cel. Zresztą i jej doskwierały popełniane przy wykonywaniu zaklęć błędy, czasa­ mi tak poważne, że stawiały pod znakiem zapytania sens uprawiania przez nią czarów. A teraz z ich powodu nie mogła być z Belmore'em w pełni szczęśliwa. Bo czy wyłącznie jego negatywny stosunek do magii jako takiej stanowił źródło utrapień Joy? Smutno wzdychając, naciągnęła koce pod brodę. Jej ciało było tak obolałe, że nawet ten nieznaczny ruch sprawiał cierpienie.

i nadzieje. Pogrążona w półśnie, jednak wyczuwała obecność Aleca i otworzyła oczy. W pierwszej chwili nic nie widziała, gdyż w pokoju panował półmrok, ale gdy odwróciła głowę w stronę okna, spostrzegła tam męża. Na niebie jasno świecił księżyc, więc wysoka sylwetka w białej koszuli była całkiem wyraźna. Alec spoglądał w wąskie okno. Poły koszuli swobodnie opadały na jego jasne obcisłe spodnie. Nawet w półmroku Joy zauważyła, że na spodniach widnieją plamy brudu, a jedna nogawka jest rozdarta w miejscu zgięcia kolana. Wytworne buty Aleca zostały rozcięte po wewnętrznej stronie łydek i cholewy opadły na stopy. Ozdobne złote kutasy były teraz wystrzępione, jakby poszarpał je Beezle. Belmore wyciągnął rękę i oparł ją o górną ramę okna. W drugiej ręce trzymał kubek, z którego od czasu do czasu popijał jakiś płyn. Był pogrążony w głębokiej zadumie. Na ten widok w Joy obudziły się wspomnienia zachowania męża podczas ostatnich dramatycznych zdarzeń, bo wbrew temu, co mógł przypuszczać, pamiętała wiele. Wciąż czuła na twarzy, dłoniach i stopach silne męskie ręce Aleca, rozcierające ciepłymi wilgotnymi ręcznikami zziębniętą skórę. Pamiętała dotyk jego szorstkiej szczeciniastej brody na piersiach, gdy nasłuchiwał bicia jej serca. Słyszała jego głos, gdy mówił, że zamarznięcie na śmierć byłoby w przypadku duchessy Belmore idiotyzmem. Chciała mu wtedy powiedzieć, że nie umiera, że jest tylko bardzo słaba. Jednak z powodu wyczerpania nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, a po kilku późniejszych nieudanych próbach potrafiła myśleć wyłącznie o okropnym smaku słonego rosołu. Alec namoczył w nim rozkruszony chleb i karmił ją tą papką, nakazując swoim głębokim głosem bezwzględne posłuszeństwo. Doprawdy, trudno sobie wyobrazić diuka Belmore'a w roli niańki, a jednak spełniał tę rolę. 182

Przeniosła się myślami do zamku Duart, ponieważ poczuła się tak samo jak wtedy, gdy spadła ze schodów wieży, usiłując schwytać uciekającą miotłę, którą nierozważnie ożywiła czarami, chcąc w ten sposób pozamiatać podłogi komnat. Sprzątanie było 183

JlLL BARNETT

karą wymierzoną przez ciotkę za błąd popełniony przy wykony­ waniu jakiegoś zaklęcia. W tamtych czasach przydarzyło się Joy z powodu takich błędów tyle nieszczęśliwych wypadków, że pamiętała tylko te najbardziej osobliwe i bolesne. A po tym, jak spadła ze stromych i długich schodów wieży, przez wiele tygodni miała straszliwie posiniaczone ciało. Magia jest sztuką bardzo trudną, nawet dla kogoś uzdolnionego, a nauka skutecznego wykonywania zaklęć w czasach dzieciństwa i młodości na trwałe skojarzyła się Joy z obolałym ciałem. To skojarzenie nie opuszczało jej na progu dorosłego życia, kiedy zaczęła uprawiać magię samodzielnie. Znowu zerknęła na Aleca, lecz tym razem na jego widok smutne wspomnienia rozpłynęły się jak mgła pod wpływem promieni słońca. Pobrali się, ponieważ są dla siebie przeznaczeni. Joy miała co do tego absolutną pewność, więc wcale by się nie zdziwiła, gdyby ktoś postawił przed nią Belmore'a i powiedział, że związek z tym mężczyzną, któremu jest naprawdę potrzebna, stanowi ceł i sens jej życia. Zamknęła oczy, uśmiechając się i ponownie znikając w świecie marzeń, gdzie nie ma bólu, a zaklęcia spełniają się w jednej chwili. To był również świat, w którym piękny szpakowaty diuk uśmiechał się do niej i rozpraszał jej lęki. Aleca wciąż nie opuszczało przekonanie, że spełnia się jakiś koszmarny sen. Jasnowłosy osiłek i siwobrody karzeł zniknęli, jakby zapadli się pod ziemię. Diuk przywoływał ich i szukał, oczekując aż skądś powrócą, lecz żaden już się nie pojawił. A oglądając wnętrze gospody, odniósł nawet wrażenie, że ani przez chwilę nie przebywał tu nikt oprócz niego i Joy. Choć w kuchni stały naczynia, to w schowkach nie było żadnych ubrań, w całej gospodzie zaś nie natrafił na ślad rzeczy należących do konkretnych ludzi. A przecież dałby głowę, że widział obu mężczyzn i rozmawiał z olbrzymem. Poza tym ktoś naprawdę usiłował zabrać Joy z jego ramion. Jasna cholera. 184

CZARY

Wyjrzał na dwór przez zaparowane szyby pokoju na dole, ale dostrzegł tylko śnieg. Nikt w taką pogodę nie wystawia nosa z domu, a jednak olbrzym z karłem dokądś wyruszyli. Podszedł do pieca i rozejrzał się po jadalni. Stały tu stare, rozlatujące się stoły i krzesła, nie było natomiast beczek z piwem ani żadnych kubków czy kufli. A przecież Belmore mógłby przysiąc, że słyszał nie tylko porykiwanie krowy i brzęczenie dzwonka u jej szyi, lecz także śmiech i ludzkie głosy. Dzięki tym wszystkim dźwiękom wypatrzył w mroku gospodę. Podszedł z powrotem do okna i przetarł szybę, spodziewając się, że zobaczy oborę lub stajnię. Zauważył jakiś cień w oddali, ale padający śnieg rozmywał wszystkie kontury. Dopóki Joy spała, nie chciał wychodzić na dwór, żeby nie narażać jej na strach, gdyby się nagle obudziła. Ale też wcale nie miał ochoty znowu brodzić w głębokim śniegu. Odwrócił się od okna i przez otwarte drzwi wszedł do kuchni mieszczącej się za rozchwianymi schodami. Nad paleniskiem wisiał garnek z resztką zimnego rosołu, a obok na półce leżał niewielki kawałek chleba. W pobliżu pieca stał wielki ceber z wodą. W skromnej spiżarni znalazł rzepę, marchew, karpiele i ziemniaki oraz worek ciemnej, grubo mielonej mąki. Na półce obok jarzyn znajdował się garnek, wypełniony do połowy smalcem. To było wszystko, co znalazł do jedzenia, choć nie miał pojęcia, jak z tego przyrządzić potrawę. Nigdy w życiu niczego nie ugotował, a przez kuchnię w Belmore Park przemknął kilka razy jako dziecko. Toteż spoglądał z drżeniem na surowe, pobrudzone ziemią bulwy. Jednak po chwili wstąpiła weń otucha. W końcu był inteligentnym człowiekiem. Z pożytkiem zarządzał swoimi posiadłościami, a w Izbie Lordów wygłaszał błyskotliwe prawnicze repliki, jako jeden z najwybitniejszych parów. Parowie wszakże, w przeciwieństwie do przedstawicieli ludu oraz kobiet, nie zajmowali się gotowaniem. Przez jakiś czas Alec rozmyślał o tym, by ostatecznie dojść do wniosku, jaki może się nasunąć tylko mężczyźnie. Uznał bowiem, że skoro jest mężczyzną, a na dodatek diukiem, to z pewnością okaże się lepszy od innych również w gotowaniu. 185

JlLL BARNETT

CZARY

Obudź się, Szkotko, musisz coś zjeść. Joy jęknęła, ale gdy Alec ją unosił, przybliżając do niej tors, natychmiast poczuła błogie ciepło. Położyła dłoń na jego sercu i z powrotem opadła na siennik. - Nie wolno ci zasypiać. - Jestem taka zmęczona... - szepnęła z wysiłkiem. - Powinnaś coś zjeść. - Mąż potrząsnął ją lekko za ramię. Wzdychając, rozchyliła usta. Wykorzystała sposobność i objęła Aleca. - Wspaniale - pochwalił ją. O tak - powiedziała w myślach i z powrotem położyła dłoń na

wysokiej sylwetki męża. Za to przez pokryte mrozem szyby sączyło się do wnętrza dzienne światło. Usiadła, krzywiąc się z bólu. Stwierdziwszy, że męża nie ma w pokoju, otuliła się mocniej kocami. Nagle zaczęła jej doskwierać samotność. Poczuła się bezradna i skrępowana swoją nagością. Na skrzyni pod oknem leżało jej ubranie. Usiłowała podnieść się z siennika, lecz obolałe ciało natychmiast dało o sobie znać. Opadła z powrotem na łóżko w poczuciu jeszcze większej bezsilności. Zaczęła masować stopy, aż wreszcie potrafiła na nich stać. Okryta kocami dotarła, zataczając się, do skrzyni. Z zaskoczeniem spostrzegła, że halka jest rozdarta. - Jedwabna bielizno z błękitnymi tasiemkami, powróć do swojego pierwotnego stanu! Wykonała zaklęcie jedną ręką, ponieważ drugą przytrzymywała koce. Ze zdziwieniem stwierdziła, że w mgnieniu oka halka zniknęła, a na jej miejscu pojawił się maleńki kokon. Poruszał się w nim jedwabnik! - Nie o taki pierwotny stan chodziło - mruknęła i zamykając oczy wyobraziła sobie nową halkę. Po chwili wypowiedziała nieco inne zaklęcie: - Chcę, żeby bielizna była taka, jaką widzę! - Pstryknęła palcami. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła na skrzyni starą, rozdartą halkę. Westchnęła z rezygnacją, dochodząc do wniosku, że jest zbyt wyczerpana, by skutecznie wykonać zaklęcie, tym bardziej że jej magiczna moc nigdy nie była zbyt silna. Ostatecznie włożyła koszulę tyłem do przodu uznając, że lepiej mieć na sobie podartą bieliznę niż żadnej. Następnie z wielkim wysiłkiem naciągnęła na ramiona zieloną kaszmirową suknię, łącząc byle jak szpilkami do włosów dwie części przodu, powstałe na skutek rozdarcia. Gdy założyła białe niegdyś pończochy i bieliznę, spróbowała rozplatać włosy. Zaczęła je przeczesywać palcami, burząc kok na karku. Szybko się poddała, bo trud okazał się bolesny i daremny. Owinęła włosy, bez rozdzielania ich na pasma, wokół dłoni, na powrót przypinając je szpilkami.

jego sercu. - Przyniosłem ci zupę. Poczuła na wargach łyżkę i ciepły wywar wypełnił jej usta. Natychmiast je zamknęła i odwróciła się od Aleca. Krztusząc się przełknęła zupę, zaczerpnęła powietrza do płuc i spojrzała na męża z najwyższym zdumieniem, że jest tak okrutny i każe jej jeść niewiarygodne paskudztwo. A on siedział sztywno, spog­ lądając przez chwilę w talerz. - Musisz coś zjeść. - Nie. - Potrząsnęła głową. - Jesteś moją żoną, więc wykonaj moje polecenie. - Ale to smakuje jak błoto. Zesztywniał jeszcze bardziej. Joy była zbyt słaba, żeby prowa­ dzić słowną potyczkę, ale mimo presji wywieranej przez męża nie dała się nakłonić do zjedzenia obrzydliwego w smaku wywaru. Oznajmiła to powtórnie i zamknęła oczy. Nie widziała więc, z jak obrażoną miną Alec patrzył w talerz. Po chwili milczenia położył na sienniku kawałek chleba i wyniósł zupę z pokoju. Duchessę obudził zapach spalającego się drewna. Otworzyła oczy. W kominku strzelały w górę pomarańczowo-niebieskie płomienie. Ich żar docierał do siennika. Zerknęła w stronę okna spodziewając się, że zobaczy tam Aleca, ale nie dostrzegła 186

Otworzyła drzwi przekonana, że wychodzą na typowy dla 187

JlLL BARNETT

angielskiej gospody wąski korytarz, a tymczasem zobaczyła strome schodki. Z dołu dochodził przytłumiony głos Aleca. Przytrzymując się poręczy, posuwała się ostrożnie w dół na chwiejnych nogach. W połowie schodów zatrzymała się, słysząc już wyraźnie słowa męża. - Diuk Belmore utknął w jakimś tylko Bogu znanym pust­ kowiu, gdzie nie uświadczysz służącego. A cóż to za cholerna gospoda? Joy nie doczekała się odpowiedzi na pytanie męża ze strony jego interlokutora. Zastanawiała się, z kim Alec rozmawia ale wtórował mu jedynie łoskot metalu. Znowu ruszyła po schodkach, pochylając się na ostatnim, żeby nie uderzyć w wystającą z sufitu belkę. Wtedy zobaczyła przez otwarte drzwi kuchni barczyste ramiona męża, pochylonego nad pa­ leniskiem. Był sam. - Jeszcze trochę. - Pokręcił głową i mruknął coś na temat tajemniczego znikania karłów i olbrzymów. A więc diuk Belmore zaczął mówić do siebie! Joy usłyszała najpierw uderzanie metalu o metal, a następnie wyższy dźwięk pocieranych o siebie krzemieni. Nagle rozległ się głośny trzask. - A niech to szlag! W ceglanym piecu płomienie wystrzeliły w górę niczym ognie wielkanocne. Alec patrzył w nie, odwrócony tyłem do Joy. Była jednak pewna, że usiłował je poskromić gniewnym, wyniosłym spojrzeniem diuka Belmore'a. Drzwiczki piekarnika otworzyły się gwałtownie, z łoskotem uderzając o ceglany mur. Buchnęło gorące powietrze, a ogniste języki wciąż wystrzeliwały na wysokość piekarnika. Sposób, w jaki Alec skrzesał i rozpalił ogień, przypominał Joy jej najgorzej wykonane zaklęcia. Ale najbardziej zadziwił ją wygląd męża. Diuk był cały w mące - nawet uszy i włosy na piersi, nie mówiąc o brązowym skórzanym fartuchu. Ręce zaś miał po łokcie unurzane w gruzełkowatym cieście. Jego Miłość, klejnot Izby Lordów, upaćkał się jak niemowlę. Joy nie potrafiła powstrzymać śmiechu. Zaskoczony Alec popatrzył na nią tak czule, że zabrakło jej 188

CZARY

tchu, bo to było coś zupełnie nowego. Niestety, trwało to tylko przez ułamek sekundy, a i wrażenie, że jej widok sprawia mężowi radość, nie było takie pewne. Mimo to w Joy znowu obudziła się nadzieja. Kiedy jednak powtórnie po­ patrzyła mężowi w oczy, dostrzegła w nich typowy dla niego chłód. - A więc czujesz się lepiej. - Zrobił krok w jej kierunku. Skinęła głową i zeszła z ostatniego schodka. Odwzajemniła poważne spojrzenie Belmore'a, ale po chwili uśmiechnęła się do niego. Oczywiście, na twarzy Aleca były liczne ślady mąki i zakalcowatego ciasta. Nawet szczeciniasty zarost pokrywały białe plamy. Znajomy był tylko wyraz jego oczu: chmurny i pełen dystansu. - Co robisz? - Joy rozejrzała się po kuchni. Wyprostował ramiona w typowy dla diuka Belmore'a sposób. - Przygotowuję posiłek - odparł sztywno. Na stole w rogu kuchni leżał wielki jak dudy placek, który przy wyjątkowej wyobraźni mógł uchodzić za ciasto chlebowe. Spo­ czywał niczym obraz smutku i rozpaczy na solidnym podkładzie z grubo zmielonej pszennej mąki. - Rozumiem. Alec znieruchomiał jak celtycka rzeźba. - Pieczesz chleb? Odwrócił się i spoglądał na ciasto. W taki oto sposób po raz pierwszy udawał przed nią pewność siebie. Widać było, że czuje się niezręcznie i nie jest ani trochę przekonany do tego, co za jego sprawą powstało z góry mąki. Dumny mąż duchessy Belmore oczywiście nie miał najmniejszego pojęcia o tym, co robi. Joy zaoferowała pomoc w nadziei, że uda się jej zyskać zgodę Aleca na wyczarowanie posiłku. - Och, przecież ty możesz coś przyrządzić - powiedział z ulgą, choć wyraz jego twarzy pozostał niezmieniony. Ale Joyous Fiona MacQuarrie Castlemaine, duchessa Belmore, pół Szkotka, pół Angielka, w której żyłach płynęła zarówno krew wielkich magów, jak zwykłych śmiertelników, nie była aż tak prostoduszna, żeby na życzenie męża gotować. Ona chciała go 189

JlLL BARNETT

olśnić swoimi czarami i nie mogła przepuścić tak znakomitej ku temu okazji, jak przygotowywanie posiłku. Do tej pory okazji było raczej niewiele, a żadna równie dogodna. Joy miała tylko nadzieję, że wyraz jej twarzy nie zdradzi, iż ma w planie prawdziwy kulinarny fajerwerk. Nie potrafiła gotować, bo zwykle wyczarowywała wspaniałe dania. - W każdej chwili - oznajmiła skwapliwie. - Cieszę się. Joy wydawało się, że Alec nieco się ociąga ze zdjęciem fartucha. Prawdopodobnie od czasu, gdy doprowadziła do zapa­ lenia się dywanu w pałacowej jadalni, nie był pewny, czy można ją zostawić samą przy ogniu. Jednak Joy tylko to rozśmieszyło, choć udawała powagę. Z wyrazu twarzy Aleca mogła wywnios­ kować, że jej walka z uśmiechem jest nieudolna. Mąż stał sztywno i patrzył na nią wyniośle jak prawdziwy diuk, a w końcu rzucił fartuch na stół, nakrywając górę mąki. - Sprawdzę ogień - oznajmił. Spojrzała na buchające w piecu płomienie. - Ogień w jadalni - wyjaśnił, śledząc jej wzrok. Odwrócił się jak gwardzista podczas zmiany warty i wyszedł z kuchni. Po chwili usłyszała hałas rzucanych na palenisko drew. Z niepokojem oceniła szczupłe zapasy żywności. Wszystko wskazywało na to, że będą jedli wyłącznie zupę jarzynową, a przecież gdyby tylko użyła magii, skosztowaliby najrozmait­ szych potraw. Niestety, Alec raczej nie mógł się okazać tak nierozsądny, żeby ryzykować skutki jej nieudanych zaklęć. Podeszła do stołu, otrząsnęła fartuch z białego pyłu i zakładając go, zerknęła na warzywa. Stół, na którym miała je obierać, tonął w mące, podobnie jak podłoga. W rogu kuchni dostrzegła miotłę z wierzbiny, opartą o maślnicę. Zastanawiała się, czy może wykorzystać zaklęcie, by miotła posprzątała mąkę sama. Czując przypływ magicznej mocy, zdecydowała się w końcu wprawić miotłę w ruch. Poza tym w ciągu ostatniego roku opanowała tę sztuczkę do perfekcji. Zajrzała do jadalni, żeby sprawdzić, co robi Alec. Stał przy piecu, odwrócony do niej tyłem. - Przyjdź tu - szepnęła, mrużąc oczy i patrząc w ciemny kąt. 190

CZARY

- Miotła wykonała dwa chwiejne podskoki i zatrzymała się w pozycji pionowej. - Bliżej - szepnęła Joy, zerkając ukradkowo w stronę Aleca, a następnie powtarzając zawołanie głębszym głosem. Miotła pomknęła w kierunku stołu i zaczęła postukiwać o krawędź blatu. - Czy nic ci nie jest? Słysząc głos męża, duchessa spojrzała z przestrachem w stronę jadalni. Alec klęczał obok paleniska, ale wzrok utkwił we wnętrzu kuchni. - Upuściłam garnek. Belmore skinął głową i znowu zajął się paleniem w piecu, a Joy zerknęła na miotłę, uśmiechając się od ucha do ucha. - Widzisz tę mąkę? Zmieć ją ze stołu w jedno miejsce na podłodze, ale nie hałasuj i natychmiast się zatrzymaj, jeśli w drzwiach pojawi się Alec - powiedziała konspiracyjnym szeptem. Miotła zepchnęła mąkę ze stołu kilkoma zgrabnymi ruchami i teraz starannie czyściła z białego pyłu podłogę, zgarniając go w jeden kopczyk. Joy z uśmiechem położyła warzywa na zupę obok chlebowego ciasta. Patrząc na piekarnik, podniosła ciasto, ale natychmiast rozpadło się na dwie części. Jedna z nich przywarła do ramienia Joy. Położyła ją z powrotem na stole, łącząc z drugą częścią i kręcąc nad ciastem młynka palcami. Przesunęło się tylko w stronę krawędzi stołu. Joy uznała, że samo kręcenie młynka nie wystarczy, żeby tak ciężkie ciasto pofrunęło do piekarnika, więc podniosła rękę i wydała słowne polecenie. - A niech to piorun trzaśnie! - zaklął Alec. Przestraszona, zerknęła w stronę jadalni. Stał przy piecu, pochylony nad stertą drewna. - Nie chce się palić. Chyba jest za mokre. Odetchnęła z ulgą, zwłaszcza gdy spostrzegła, że ciasto wciąż krąży nad stołem. - Poleć do piekarnika i upiecz się! - powiedziała cicho, wskazując dłonią na piec. 191

JlLL BARNETT

Tym razem placek wykonał polecenie. Żelazne drzwiczki zamknęły się za nim z trzaskiem. Na drewnianej podłodze rozległy się kroki Aleca. Miotła zatrzymała się w pionowej pozycji pośrodku kuchni. Joy chwyciła ją w chwili, gdy zjawił się w drzwiach. - Wszystko w porządku? - rzucił, zmierzając w stronę schodów. Skinęła głową, uśmiechając się do niego najbardziej niewinnie, jak potrafiła. - Muszę przynieść z pokoju na górze trochę suchego drewna - poinformował, zatrzymując się nagle przy schodach i patrząc na nią podejrzliwie. - Czy coś jest nie tak? - Ależ skąd - zaprzeczyła skwapliwie, potrząsając głową i uśmiechając się do niego promiennie. - Po prostu zamiatam. Skinął głową, ruszając po schodach. Gdy tylko jego rozcięte nożem buty zniknęły Joy z oczu, z powrotem pochyliła się nad stołem. Usłyszała kroki Aleca w pokoju na górze. Musiała się spieszyć. - Zgiń, przepadnij! - Pstryknęła palcami, spoglądając na mąkę, na której dotychczas spoczywało ciasto. Z całej kuchni biały pył zniknął w mgnieniu oka. Duchessa uśmiechnęła się z dumą. Zacierając ręce, postanowiła spróbować swej magicznej mocy przy obieraniu warzyw. Właśnie obmyślała stosowne zaklęcie, gdy Alec znowu pojawił się na schodach. - Z pokoju na górze zniknęło drewno - oznajmił zaskoczony. Utkwił wzrok w Joy, pochylając się pod wystającą z sufitu belką i opierając się na poręczy. Zerknęła na niego zdenerwowana i zaczęła gapić się w sufit. - Czy widziałaś je tam, zanim zeszłaś na dół? - spytał po chwili, przyglądając się jej podejrzliwie. - Nie pamiętam - skłamała, mając przed oczyma stos drewna nie opodal kominka. - A czy ty widziałeś gdzieś nóż? Pod pretekstem szukania noża odwróciła się od męża, prze­ trząsając w pośpiechu szafki. - Nie widziałem - odparł po długiej, pełnej napięcia chwili. - A po co ci nóż? 192

CZARY

- Żeby obrać warzywa. - Przeszukiwała szufladę, nie pod­ nosząc oczu. - Obrać warzywa? - mruknął. - Kto by na to wpadł? Odważyła się teraz spojrzeć na niego. Wpatrywał się w leżące na stole bulwy z zastanawiającą niechęcią. Gdy napotkał jej wzrok, wyprostował ramiona i natychmiast ruszył do jadalni. - Muszę dołożyć drew do pieca. Joy jeszcze raz zerknęła w belkowany strop. Odetchnęła z ulgą, że wraz z mąką z gospody nie zniknęły oprócz sterty szczap drewniane schody. Nie ustając w poszukiwaniach, znalazła w końcu dwa noże. Z mniejszym podeszła do stołu. W prze­ świadczeniu, że Alec coś podejrzewa, postanowiła obrać warzywa ręcznie, a nie za pomocą zaklęcia. Umyła je w miedniczce i osuszyła w lnianej ścierce, na którą natknęła się podczas poszukiwania noża. Zdejmując twardą skórę rzepy, nuciła zapa­ miętaną z dzieciństwa piosenkę i wyobrażała sobie wspaniały obiad, który mogliby zjeść, gdyby tylko Alec pozwolił jej użyć magii. Potrafiłaby na przykład wyczarować pieczoną kaczkę z pomarańczami, duszoną marchew i ziemniaki, a także maślane placuszki. Poczuła głód. Pomyślała o maśle do chleba. Szkoda, że z powodu uporu męża nie mogło pojawić się tu za sprawą zaklęcia. Ale myśl o maśle przypomniała jej maślnicę, na której opierała się miotła. Przytknęła palec do podbródka i w zadumie spoglądała w kąt kuchni, a po chwili wyciągnęła z niego drewniany przedmiot. Wycierając dłonie o suknię, weszła do jadalni. - Chodź zobaczyć, co znalazłam. Przeszył ją wzrokiem z miną kogoś, kto spodziewa się tylko kolejnego absurdu, ale ponieważ uśmiechała się niezrażona, więc tylko potrząsnął głową i podniósł się ze sterty drewna. - To maślnica. - Sądzę, że masz rację - odparł obojętnie. - Możemy robić masło! - Z entuzjazmem zacierała ręce. - Nie zauważyłem śmietany. - Czy to nie jest gospoda? Powinna tu być obora i stajnia, jak w każdej gospodzie. 193

JlLL BARNETT

- Ta gospoda jest zupełnie inna. - Czy wyglądałeś przez okno? - Myślę, że teraz kolej na ciebie. Podeszła do okna i przetarła szybę. Zobaczyła tylko śnieg. Sięgał niemal do szyb. Z rezygnacją opuściła ramiona. - Po prostu przyszło mi do głowy, że zrobiony przez ciebie chleb smakowałby nam z masłem jeszcze bardziej. Czuła, że Alec na nią patrzy, więc odwróciła w jego stronę głowę. Westchnął głęboko i przejechał dłonią po włosach mrucząc, że wyjście na dwór ponownie naraża ich na ryzyko zamarznięcia na śmierć. Jednak zaraz opuścił jadalnię i wrócił z kożuchem. Zakładał go, zmierzając do drzwi. - Dokąd się wybierasz? - Za podjazdem dla powozów jest jakiś budynek, praw­ dopodobnie obora lub stajnia albo nawet obie. Poza tym, kiedy odkryłem to miejsce, słyszałem brzęczenie dzwonka. Może więc jest tam twoja wymarzona krowa. - Wspaniale! - Ruszyła za nim z entuzjazmem. - Gdzie jest mój płaszcz? - Ty nie pójdziesz - oświadczył, odwracając się wolno i spoglądając na długość swojego arystokratycznego nosa. - Dlaczego? - Ponieważ jest głęboki śnieg, a poza tym dopiero wstałaś z łóżka po przemarznięciu - argumentował, z trudem zachowując spokój. - Ale ja chcę jeść masło, więc powinnam z tobą pójść. - Nie. - To zaledwie kilka metrów. - Nie. - Ale... - Nie jestem przyzwyczajony do dyskusji nad moimi polece­ niami. Zniknął zatem mężczyzna, który nie potrafił skutecznie ukryć braku pewności siebie na widok ciasta chlebowego, własnoręcznie przygotowanego, a jego miejsce zajął władczy diuk. Już trzymał rękę na klamce. 194

CZARY

- A czy umiesz wydoić krowę? Zmieniła argumentację, wyciągając wnioski z reakcji Aleca na zagniecione przez niego ciasto. Zastygł w pół kroku, zaciskając dłoń na klamce. - Włóż palto - polecił po długiej chwili namysłu. Z uśmiechem wyjęła chleb z pieca i popędziła po płaszcz, żeby udało się jej wyjść na dwór, zanim Alec zreflektuje się i zapyta, czy ona umie wydoić krowę. Śnieg sięgał Joy do pasa, ale to nie było w stanie jej powstrzymać. Bez chwili wahania zrobiła krok do przodu. Alec chwycił ją za ramię. Zaczęła protestować, lecz on uniósł ją i wziął na ręce. Uwielbiała to, więc od razu serce zaczęło jej szybciej bić. Objęła męża za szyję i oparła mu głowę na piersi. Uśmiechała się, z trudem powstrzymując chęć za­ nucenia jakiejś ulubionej melodii. Och, w ramionach Aleca nigdy nie groziło jej zamarznięcie na śmierć. Obawiał się zupełnie niepotrzebnie. Po kilku minutach dotarli do obory. Belmore postawił roz­ marzoną żonę na ziemi. Otrzepywał śnieg z ubrania, a ona rozglądała się po nie oświetlonym wnętrzu. Uderzył ją zapach butwiejącego siana i krowiego łajna. Zatkała nos. Jej oczy przyzwyczaiły się do panującego tu półmroku. Usłyszała gda­ kanie kur. - Będziemy mieli jajka! Wzrok Aleca powędrował w ślad za wyciągniętą ręką żony. Na wypełnionym sianem zepsutym wozie gnieździło się kilka wy­ chudzonych brązowych kur. W ciemnym kącie obory spostrzegli także grubą białą krowę, która pobrzękiwała zawieszonym na szyi dzwonkiem. - Alec, spójrz! Uwielbiam wszelkie dzwony i dzwonki, a ty? Westchnęła i rozmarzyła się na myśl o dzwonach kościelnych, bijących nowożeńcom, i o rozkwitających na wiosnę szafirowych dzwonkach, a przede wszystkim o gorącym uścisku diuka Belmore'a. Krowa spoglądała na nich, wywracając ślepiami. Nagle zaryczała. Joy z westchnieniem pożegnała świat marzeń. Zerknęła na męża. Patrzył na nią zakłopotany. Żadne z nich nie 195

JlLL BARNETT

zrobiło kroku w kierunku krowy. Po chwili Alec zdjął kożuch i powiesił go na kołku przy drzwiach. - Co jest ci potrzebne do wydojenia krowy? - spytał zsuwając z jej ramion pelisę. - Rozejrzę się po oborze. Najbardziej była jej potrzebna wiedza o tym, jak doi się krowę. Zdenerwowana, ruszyła w stronę zwierzęcia i zaczęła je głaskać uważając, że najpierw powinna się z nim oswoić. - Jest mi potrzebny skopek - oznajmiła ze szkocką de­ terminacją. - Postaram się go znaleźć. - Alec zaczął przeszukiwać oborę. - Mogłabym użyć zaklęcia - szepnęła, pochylając się nad krową. Zwierzę przekrzywiło głowę i spoglądało na Joy wielkimi szarymi oczami. - Chciałabym olśnić mojego męża i byłoby bardzo miło z twojej strony, gdybyś mi w tym pomogła - ciągnęła, poklepując wielki biały zad. Krowa zastrzygła uszami. Rozległ się zgrzytliwy dźwięk upadającego na ziemię metalowego naczynia. - Znalazłem wiadro i taboret. - Taboret? O tak... Znakomicie - rzuciła duchessa w stronę męża i szepnęła do krowy: - Pomóż mi. Alec postawił przy Joy wiadro i taboret. Musiała przestać głaskać zwierzę i usiąść. Udawała pewność siebie, ale w charak­ terystyczny sposób zgięła palce. Zawsze tak robiła przed wyko­ naniem najtrudniejszych zaklęć. Po chwili postawiła wiadro pod krowim wymieniem. - Czy nie masz nic przeciwko temu, żebym się przyglądał? Joy drgnęła, słysząc głos męża tuż nad swoim ramieniem. - Nie mam. - Chwyciła w dłonie dwie dójki, przykładając policzek do jedwabistej sierści. Krowa zaryczała. Joy pełna lęku, pociągnęła za wymię. Mleko nie poleciało, więc ścisnęła dójki. Zwierzę machnęło ogonem. - Nic się nie dzieje - zauważył Alec. - Chodzi o to, że od dawna nie doiłam krowy - broniła się, wciąż bezskutecznie ściskając dójki. 196

CZARY

- Od jak dawna? - Głos męża był podejrzanie spokojny. - Od dwudziestu jeden lat - wymamrotała. Jej usta niemal dotykały skóry krowy. - Mleko w dalszym ciągu nie leci - stwierdził po chwili Alec. Pochylił się, oglądając krowie wymię. - Czy w waszej posiadłości w Szkocji hodujecie dużo krów? - Nie. - Ile ich macie? Joy milczała w przekonaniu, że Belmore już wie, iż w Szkocji z pewnością nie zajmowała się tym, czego usiłowała teraz dokonać. - A mówiłaś, że umiesz wydoić krowę - potwierdził jej domysły. - Niezupełnie. - Joy złożyła dłonie na kolanach, jakby w geście modlitwy, i utkwiła w nich wzrok. - Pytałam ciebie, czy potrafisz to robić. - Uznałem, że w tym pytaniu zawiera się odpowiedź, że ty to umiesz. - Myślałam, że krowę doi się łatwo - odparła wzruszając ramionami. - Mogłabym użyć czarów, gdybyś... - Nie! - Ale... - Nie! Powiedziałem już! - Błyskawicznie podszedł do Joy mrucząc gniewnie, że mleko zdąży się skwasić w wymieniu krowy, zanim ona ją wydoi, i przykucnął. - Całkiem możliwe, że wcale nie jest to trudne. - Zamyślił się na chwilę i spytał: - Czy ścisnęłaś dójki? - Tak. Spójrz, robię to od początku, a efektu wciąż nie ma. - Spróbuj jeszcze raz. Mleko nie poleciało. - Może dójki się zatkały. - Joy pochyliła się, niemal dotykając głowy męża, i uniosła jedną dójkę do góry, próbując dostrzec otworek. - Czy widzisz coś? - Nie. - Alec przysunął się jeszcze bliżej. - Ja też nic nie widzę. - Duchessa Belmore uniosła inną dójkę. - Może ta jest lepsza? - Pociągnęła lekko i trysnął biały 197

JUL BARNETT

płyn. Na ten widok krzyknęła radośnie: - Spójrz! Udało mi się! Udało! - Zerknęła na męża. Jego twarz była zalana mlekiem. - O mój Boże. - Zasłoniła usta dłonią, z przestrachem obser­ wując, jak biały płyn spływa po arystokratycznym nosie i arogan­ cko uniesionym podbródku. Szczęki diuka Belmore'a były tak zaciśnięte, że jego policzki lekko drgały, jakby dostał nerwowego tiku. Przecierał zalane mlekiem oczy. Joy nie potrafiła po­ wstrzymać chichotu. - Przepraszam. - Rozchichotała się jeszcze bardziej. - Naprawdę przepraszam... Nie chciałam... Wyglądasz tak... - Jak wyglądam? - Z powodu urażonej dumy znowu stał się sztywny jak manekin i piorunował Joy wzrokiem. - Śmiesznie - odparła wciąż chichocząc, bo nawet arogancja męża nie potrafiła zgasić jej rozbawienia. - Och, Alec! Widziałeś, że mleko trysnęło nieoczekiwanie i błyskawicznie zalało ci twarz. Jesteś taki poważny, a przecież nawet diuk nie wygląda poważnie, kiedy przydarza mu się coś takiego, więc po prostu... - Nagle przestała się śmiać i popatrzyła mu w oczy, głaszcząc go po ramieniu. - Podobasz mi się również z mlekiem na policzkach. Wyraz nieprzyjemnego zaskoczenia wywołanego całym zda­ rzeniem zniknął z twarzy Aleca. Nerwowy tik ustąpił, a gniew odpłynął. Oczywiście duma pozostała, lecz oczy diuka mówiły teraz o jego zmysłowych pragnieniach w taki sposób, że Joy zaparło dech w piersi. Ogarnęła ją radość i uśmiechnęła się do męża. Wiedziała, że namiętności, które w nim wyzwała, są niespodzianką dla niego samego. Zaczął gładzić ją po policzku i z powagą wpatrywał się w jej usta, a po chwili już wodził po nich palcami i pieszczotliwie dotykał pieprzyka nad górną wargą. Serce Joy mocniej zabiło, bo znała już to spojrzenie. Pocałuj mnie... Pocałuj... - powtarzała w myślach wiedząc, że Alec też tego pragnie. Atmosfera była coraz bardziej zmysłowa. Duchessa rozchyliła usta i przesunęła się lekko w stronę męża, a on objął ją i przybliżył wargi do jej warg. Jedną rękę zarzuciła mu na szyję, a drugą, jak zwykle, położyła na jego sercu. Alec podtrzymywał jej głowę. Niemal natychmiast zaczął całować Joy bardzo zmysłowo, głęboko wsuwając do jej ust język. Tak 198

CZARY

znakomicie wyczuwali wzajemne pragnienia, że robili wszystko w tym samym czasie i w zaskakująco zgodnym rytmie. Joy pomyślała z ulgą, że monstrum, za jakie uznał ją Belmore gdy upewnił się, że ona jest czarownicą, rozpłynęło się jak senne widziadło. Krowa przesunęła się i zabrzęczał dzwonek u jej szyi ale duchessa niemal nie zwróciła na to uwagi, ponieważ działo się to, czego pragnęła najbardziej.

Uwodzenie Do łóżka! do łóżka! kołatają do bramy, Pójdź, pójdź! pójdź! daj rękę! Co się stało, odstać się nie może. Do łóżka! do łóżka! do łóżka! W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski

Dźwięk krowiego dzwonka uprzytomnił Alecowi, że nie powinien całować żony w oborze. Gwałtownie odsunął się od Joy, zmuszając się do tego, by nie reagować na jej pełne zaskoczenia westchnienie. Wciąż miała zamknięte oczy, a usta rozchylone i wilgotne. Pociągała Belmore'a tak bardzo, jakby był przykuty do niej jakimś niewidzialnym łańcuchem. Odetchnął głęboko i spojrzał w otwarte już, szmaragdowe oczy żony. Malowała się w nich figlarność psotnego dziecka. Nie potrafił się oprzeć pragnieniu i delikatnie przesunął palcem po jej ustach, a potem dotknął pieprzyka nad górną wargą. Na twarzy Joy pojawił się uśmiech, który sprawiał, że w jednej chwili Alec wybaczał jej wszystkie przewinienia. - To nie jest właściwe miejsce - powiedział w końcu, z najwyższym wysiłkiem ignorując wyraz rozczarowania na jej twarzy. Ale prawda była taka, że również on czuł się zawiedziony, bo w tej chwili najbardziej pragnął uczynić wreszcie z Joy rzeczywistą żonę, tu, na tym sianie jako ich łożu małżeńskim. Z drugiej jednak strony diuk i duchessa Belmore nie mogli się kochać w przeklętej oborze. Alec odrzucił więc zmysłowe 203

JlLL BARNETT

CZARY

pragnienia z łatwością kogoś, kto przez wiele, może nazbyt wiele lat życia wypreparowanego z uczuć dopracował się żelaznej woli. - Przyszliśmy tu, żeby wydoić krowę. Skinął głową w stronę zwierzęcia, które wciąż stało obok nich, przeżuwając siano i wymachując ogonem. Ale Joy znowu się uśmiechnęła, patrząc na niego z uwielbieniem. W odpowiedzi błysnął oczami, bo wcale nie chciał być obiektem adoracji. Spuściła wzrok i zaczęła obracać w dłoni źdźbło siana. Zachowywał się wobec niej szorstko przede wszystkim dlatego, że budziła w nim namiętności, nad którymi nie umiał zapanować siłą woli i których nie był w stanie wyzbyć się raz na zawsze. Działo się tak, jakby Joy potrafiła jednym spojrzeniem zauroczyć go swoim osobliwym światem, którego nie rozumiał tak samo jak

o tym rozbłyskujące w półmroku oczy i trzepocące rzęsy. W końcu westchnęła, jakby dając za wygraną, i wymamrotała coś pod nosem, potrząsając przy tym dłońmi. Alec sądził, że zmysłowe podniecenie zacznie ustępować, ale nic takiego się nie stało. Joy wolno zbliżyła się do niego, wciąż wpatrzona w jego oczy. - Muszę cię jeszcze pocałować - oznajmiła z powagą. - Rób, co do ciebie należy - odparł, choć momentalnie zesztywniał, zupełnie nie wiedząc, co o tym myśleć. Zarzuciła mu ręce na szyję i stanęła na palcach. Jej usta i niesamowicie podniecający pieprzyk znalazły się na wysokości ust męża. Po chwili położyła mu dłonie na policzkach i przysunęła wargi do jego warg. Zaczął liczyć po łacinie, ale udawało mu się to tylko do momentu, w którym mały zwinny język Joy wziął w posiadanie jego wargi. Westchnął, a ona wsunęła mu język do ust. Jej pocałunek okazał się prawdziwą sztuką miłosnej magii. Belmore zmusił się do liczenia po grecku, a potem do koniugacji francuskich czasowników, bo gdyby tego nie robił, nie potrafiłby zwalczyć pokusy objęcia Joy i kochania się z nią tu i teraz. - Skończyłam - oznajmiła, odsuwając się od niego po długiej chwili i oddychając głęboko. - A więc zaklęcie już nie działa? - Nie - odparła, z trudem powstrzymując uśmiech. - Nie będzie już więcej zaklinania? - upewniał się czując, że podniecenie nie ustąpiło ani na jotę. - Nie będzie - potwierdziła, obdarzając go jednym z tych uśmiechów, które odbierały mu zdolność myślenia. - Nigdy więcej nie wolno ci rzucać na nikogo, a zwłaszcza na mnie, miłosnych zaklęć. Zapamiętałaś? - ostrzegł, stając sztywno. - Tak, Alec. - Potulnie opuściła ręce i pochyliła głowę. - Doskonale. Ja wydoję krowę... - Zawahał się sądząc, że Joy zaprotestuje. Milczała, więc dodał: - A ty pozbierasz jajka. - Cudownie! - krzyknęła, spoglądając na niego promiennie. Nigdy jeszcze tego nie robiłam, a ty? - Też nie. Zareagowała tak, jakby ofiarował jej jakiś wyjątkowy prezent. Wcale by się nie zdziwił, gdyby zaraz zaczęła klaskać. Zdumie-

własnego. To odkrycie podziałało jak uderzenie obuchem w głowę, bo nasunęło Belmore'owi podejrzenie, że padł ofiarą magicznej mocy Szkotki, i dlatego nie panuje nad namiętnościami, jakie ona w nim budzi. - Czy jestem w niewoli twojego zaklęcia? - spytał, wpatrując się w nią od dłuższej chwili i wciąż czując silne zmysłowe podniecenie. - Absolutnie nie - odparła z widocznym zaskoczeniem. - Więc dlaczego to wszystko ma miejsce? - Ale co? - Ile razy na ciebie patrzę, zawsze wyzwala się we mnie pragnienie... obcego mi zachowania. Jestem przekonany, że to skutek twojego miłosnego zaklęcia. Chciałbym, żebyś je ze mnie zdjęła. - Wstał i założył ręce, przyjmując wyczekującą pozę. - Natychmiast. - Miłosnego zaklęcia? - spytała rozpromieniona. - Tak. Cofnij je. - Ale... - Wykonaj polecenie. Joy również wstała i przez długą chwilę przyglądała mu się w milczeniu. Widać było, że jej umysł czarownicy, stanowiący dla Aleca zupełną zagadkę, pochłaniają jakieś myśli. Świadczyły

204

205

ML BARNETT

wało go, że Joy potrafi się cieszyć najmniejszym drobiazgiem. Nie pojmował, że można mieć taki stosunek do świata, więc zastanawiał się nad tym, z nachmurzoną twarzą siadając na taborecie i zabierając się do dojenia krowy. Po chwili w oborze słychać było tylko strzykanie mleka do cynkowanego wiadra. - Idzie ci to znakomicie. Alec zerknął na zastygłą w bezruchu żonę. Już miał jej przypomnieć, co powinna teraz robić, ale ona znowu uśmiechnęła się do niego promiennie. Głęboko ukryta wrażliwość powstrzy­ mała go przed zniszczeniem uczucia radości, malującego się na twarz Joy. - Czy na pewno cofnęłaś zaklęcie? - Słowo czarownicy - odparła z nagłą powagą i podniosła rękę do góry. Westchnął, już otwierając usta, żeby powiedzieć jej coś przykrego, ale nie potrafił. Musiałby się bardzo starać, żeby w ogóle przypomnieć sobie te obraźliwe, wypowiadane gniewnym tonem słowa, którymi z taką łatwością miotał w ludzi. Nie mogły mu przejść przez gardło, kiedy patrzył na tę drobną, choć wcale nie pozbawioną zuchwałego wyrazu twarz. Ale z powodu jego pytania z twarzy Joy zniknęła radość. Alec miał poczucie, że odtrąca ufne kocię. - Dlaczego pytasz? Czyżbyś wciąż to czuł? - Tak. - Prawdopodobnie po krótkim czasie wszystko ustąpi. - Byłoby najlepiej, gdyby przeszło natychmiast - mruknął szorstko. - Tak. - Pochyliła głowę, zdejmując z sukni źdźbła słomy. - O ile sobie przypominam, miałam pozbierać jajka? Alec nie potrafił się skupić na odpowiedzi, ponieważ całą jego uwagę pochłaniał obraz nagiej Joy z rozpuszczonymi włosami, nieoczekiwanie wywołany tym, co teraz robiła. W wyobraźni widział, jak te włosy falują wokół bioder, sięgając do połowy ud. Mleko płynęło do wiadra coraz szybciej. Diuk Belmore koncentrował się na czymś innym, ale doskonale panował nad tym, co robił, bo uczono go tego od dziecka. Jednak od 206

CZARY

chwili poślubienia Joy nader często dochodziły w nim do głosu zmysły i uczucia, niszczące tę umiejętność. Zdumiewało go, że martwi się cierpieniem kociątka i wpada w stan zmy­ słowego podniecenia na widok kobiecych włosów. Wziął głę­ boki wdech i zmusił się, żeby rozmyślać o swoich posia­ dłościach, o polach, które należy w tym roku ugorować, o kłopotach z dzierżawcami i kłusownikami, o ostatnim po­ sunięciu wigów w Izbie Lordów i o wszystkim innym, ale i tak do jego uszu docierał radosny głos żony nucącej jakąś melodię. - Och, Alec! Przyjdź tu! Coś znalazłam! - Jasna cholera - mruknął pod nosem, spoglądając na pełne już wiadro. - Szybciej! Poddał się. Zaledwie zdążył wstać, wycierając ręce o spo­ dnie, i obchodząc wkoło krowę, Joy już przy nim była. Chwyciła go za rękę i szybko zaprowadziła w mroczny kąt obory. - Spójrz! Wskazała na skrzynie z książkami i wielki, wystający spod słomy kufer. - Jak sądzisz, co w nim jest? - spytała z takim podnieceniem, jakby była pewna, że odnalazła ukryty skarb. - Bez wątpienia jakieś bezużyteczne rupiecie. - Czy ciebie w ogóle nie pociąga przygoda? Otwórz kufer. Na twarzy Joy malowało się takie oczarowanie, że nawet on nie potrafił być na to nieczuły. Odsunął skrzynie z książkami i otworzył mosiężny zatrzask. Gdy unosił wieko, stare zawiasy zaskrzypiały niemiłosiernie, a żona natychmiast pochyliła głowę, zasłaniając mu widok. - O mój Boże! Spójrz! Wyciągnęła ogromny aksamitny kapelusz w czerwonym kolo­ rze, ozdobiony niewiarygodną liczbą strusich piór. Alec musiał się nieco odsunąć, żeby go nie łaskotały po twarzy, gdy żona obracała w dłoniach kapelusz z tak zaaferowaną miną, z jaką tylko dziecko ogląda nową zabawkę. W końcu zawadiacko

207

JlLL BARNETT

włożyła kapelusz na głowę i uniosła podbródek, zawiązując wystrzępione wstążki. - Jak wyglądam? - spytała, przesuwając się do tyłu i przybie­ rając teatralną pozę. To był kapelusz przeznaczony do wysoko upiętych włosów a la Pompadour, taki fantazyjny naleśnik, więc oczywiście zasłonił Joy nos, a na dodatek pióra przy rondzie opadły na jej twarz. - Jest chyba trochę za duży - oznajmiła stłumionym głosem, odgarniając pióra. Alec roześmiał się szybciej, niż pomyślał, że w żadnym wypadku nie powinien był tego robić. Śmiech zamarł mu na ustach. Diuk Belmore stanął sztywno jak manekin. - Co to było? - spytała żona, przesuwając kapelusz na tył głowy. W jej szmaragdowych oczach malowało się niezwykłe zaskoczenie. - O co pytasz? - O ten dźwięk. - Nic nie słyszałem. - Ale ja słyszałam. Przypominał odgłosy wydawane przez foki. - Zdawało ci się - odparł odchrząkując i starając się zachować powagę. Joy zdjęła kapelusz, podeszła bliżej i wpatrywała się badawczo w twarz męża. - Alec... czy to twój śmiech? - Nie sądzę. - Twoje oczy są roześmiane. - Żaden diuk nie ma roześmianych oczu ani ust, ani całej twarzy. - Dlaczego? Odwrócił się. - Dlaczego się nie śmiejesz? - Tylko wiejski głupek ma przyklejony uśmiech do twarzy. Śmieją się ludzie niespełna rozumu. - W swoim głosie rozpoznał chłód głosu ojca i poczuł straszne napięcie. - A dla mnie śmiech jest niebiańskim darem. 208

CZARY

- Czy nie interesuje cię, co jeszcze znajduje się w kufrze? - Interesuje mnie twój śmiech - mruknęła. - A ja mam już dość tej dziecinady i chciałbym, żebyśmy wrócili do gospody. - Dziecinady? - spytała cicho, zbyt cicho. Zerknęła na kufer. Na jej twarzy nie było już śladu radości. Zagryzła wargi. Odwróciła się, pochyliła ramiona i spuściła głowę, jakby się zmieszała lub zawstydziła, co było jeszcze trudniejsze do znie­ sienia. Z westchnieniem powiedziała: - Rzucę okiem na książki, a ty zajrzyj do kufra. Alec popatrzył na poruszające się pod wpływem ciężkiego oddechu plecy Joy i utkwił wzrok w swoich butach. A jednak odtrącił kocię. Czuł się jak toporny prostak. A niech to szlag! Słyszał ciężki oddech żony, ale przez chwilę nie reagował. - Szkotko? - wymknęło mu się to cholerne określenie, kiedy tylko uniósł wzrok i znowu spojrzał na jej plecy. Odwróciła się. Jej wielkie zielone oczy były zgaszone. Niemal się do niej uśmiechnął. Niemal, bo przecież zdążył się powstrzymać. Co się z nim, u diabła, działo? Po długiej, pełnej napięcia chwili, gdy Joy pożerała go wzrokiem, oznajmił: - Zaniosę kufer do gospody, żebyś mogła w nim poszperać. - Naprawdę? - Znowu uśmiechnęła się promiennie. - Dzię­ kuję. Odetchnął z ulgą i uświadomił sobie, że zanim odpowiedziała, wstrzymywał oddech. - Czy jesteś pewna, że cofnęłaś zaklęcie? - Przysięgam, że w ogóle nie użyłam miłosnej magii. Jej oczy nie kłamały, co tylko zwiększyło niepokój Aleca. - Jak sądzisz, moglibyśmy pożyczyć również trochę książek? - Oczywiście. - Zdjął z kołka kożuch. - Ja wyniosę kufer, a ty w tym czasie wybierz te, które ci odpowiadają. - A co z balią? - Z jaką balią? - Odwrócił się, zapinając już guziki. - Tą. - Wskazała następny kąt. Stała tam stara cynkowana wanna, wypełniona sianem. Podniósł kufer i omal nie jęknął, bo cholerny grat ważył tonę. 209

JlLL BARNETT

CZARY

„Tajemniczy i groźny diuk Dryden przemierzał na swym niezwykłym ogierze zasnute mgłą moczary w poszukiwaniu cygańskiej dziewczyny. Nagle mignęła mu w oddali plama czerwieni. Wolnym ruchem skierował toczącego pianę z pyska ogiera w stronę majaczących we mgle skał. Na Boga żywego, musi ją odnaleźć! Musi mieć tę niewierną Cygankę! Posępna mgła pasowała do jego czarnego nastroju. Dziewczyna uraziła jego męską dumę, więc zemści się na niej i potraktuje ją jak ulicznicę, pohańbi ją..." - O mój Boże! - Joy zamknęła książkę i przeczytała tytuł... Nikczemny diuk. - Tę chyba też powinnam przeczytać. Położyła powieść na tych, które już wybrała, a niemal z każdą przeglądaną książką sterta rosła. Rzuciła okiem na niektóre wybrane tytuły: Tom Jones, Moll Flanders, Fanny HM, Robinson Crusoe. Te powieści miała w ręku po raz pierwszy w życiu. Zerknęła na książki odrzucone. To były przede wszystkim sztuki Szekspira. Ciotka MacLean zakazała Joy ich lektury, nazywając autora angielskim parweniuszem, który nie ma najmniejszego pojęcia o szkockich czarownicach. Duchessa wzruszyła ramiona-

mi. Podeszła do balii i przechyliła ją, wysypując siano. Przysunęła nieporęczny przedmiot bliżej książek. Wycierała z kurzu dłonie, kiedy wszedł Alec. Rzucił okiem na mniejszą stertę książek. - Widzę, że lubisz Szekspira. - Zaczął wkładać odrzucone przez żonę książki do balii. - Och, nie, nie chcę ich. Te, które wybrałam, leżą obok. Alec rzucił okiem na tytuły i na jego twarzy pojawił się wyraz niezadowolenia. - Tom Jones? Nie sądzę, że powinnaś to czytać. - Cisnął powieść w kąt. - Przejrzałam ją. To jest książka o nieszczęśliwym znajdzie. - Moll Flanders? - Powieść podzieliła los poprzedniej. - Jej matka została uwięziona za kradzież chleba, gdy nosiła pod sercem Moll. Biedne dziecko sprzedano Cyganom. To pierwsza rzecz, jaką Moll zapamiętała. - Fanny HM?! - Alec podniósł głos. - Wygląda na... bardzo interesującą - broniła się zaczer­ wieniona Joy. - Nikczemny diuk?! - Belmore był bliski szoku. Joy czuła się jak na egzekucji, ale wolała zachować milczenie. - Nie będziesz czytała tych powieści. - Zerknął na tytuł ostatniej z wybranych przez żonę. - Tę możesz. - Podał jej Robinsona Crusoe. - I sztuki Szekspira. Włożył zaakceptowane przez siebie książki do balii, mruknął, ze musi zabrać mleko, i podszedł do krowy. Joy wykorzystała moment, błyskawicznie podnosząc z siana Nikczemnego diuka. Wsunęła zakazaną powieść pod sztuki Szekspira, a na nich położyła dozwolonego Robinsona Crusoe, nakrywając go koszy­ kiem z jajami. Stanęła trochę dalej, zakładając ręce do tyłu i z niewinną miną nucąc pod nosem. - Czy to mleko nie będzie dla ciebie za ciężkie? - Alec postawił obok niej cynkowane wiadro. - Absolutnie nie - odparła, podnosząc je, żeby się upewnić. Podał jej pelisę i wziął balię w krzepkie dłonie. Po wyjściu z obory Joy natychmiast się zatrzymała, bo śnieg

210

211

Ruszył do drzwi, czując w każdym mięśniu ten ciężar. Nagle Joy położyła mu dłoń na ramieniu. Zatrzymał się, wciągając powietrze do płuc w nadziei, że pomoże mu to utrzymać kufer. - To też robisz wspaniale - oznajmiła, wpatrzona w niego. - To znaczy co? - Wspaniale dźwigasz ciężary - wyjaśniła z dumą. Pogłaskała go po ramieniu i wróciła do książek. Stał przez moment, niemal uginając się pod ciężarem kufra. Jeszcze raz odetchnął, usiłując wykrzesać z siebie nadludzką siłę, i nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, poczuł ją w sobie. Obejmował grata obiema rękami, ale ramiona i głowę trzymał prosto. Musiał przenieść tę ciężką, nieporęczną rzecz do gospody, choć związane z tym napięcie psychiczne ukrywał pod maską obojętności.

JlLL BARNETT

CZARY

przestał padać, a wicher ucichł. Na dworze panował taki spokój, jakby świat nagle znieruchomiał. Pokazało się słońce i było tak ciepło, że po błyszczących jak kryształy soplach lodu u dachu obory spływały kropelki wody, a śnieg przykrywający grubą warstwą stromą strzechę migotał. W połowie drogi pomiędzy gospodą a zamarzniętą i srebrzącą się teraz w słońcu rzeką rosły wysokie drzewa. Korony obciążone czapami śniegu wyglądały, jakby ktoś posypał je obficie cukrem pudrem. Zza zaspy wy­ skoczył dziki królik. Zatrzymał się na widok ludzi. Węszył przez chwilę wąsatym nosem sprawdzając, czy nie grozi mu niebez­ pieczeństwo, po czym zastrzygł uszami i dał susa w stronę drzew, rozpryskując głęboki śnieg. Ślad jego łapek był widomym znakiem, że wśród białego puchu i lodowych tafli wciąż toczy się

z karku. Spojrzał na nią tak, jakby była stuknięta. Szybko uformowała następną śnieżkę i z chichotem pacnęła nią w tę nachmurzoną twarz. - Do jasnej cholery! Co ty właściwie robisz? - Celuję w ciebie śnieżkami. - Właśnie posłała trzecią. - To wcale nie jest zabawne. - A ja uważam, że jest. - Przestań natychmiast. W odpowiedzi wycelowała czwartą. Miała nadzieję, że w końcu Alec się rozluźni i sam zacznie obrzucać ją śnieżnymi kulami. - Uspokój się. Wycierał śnieg z twarzy, ale Joy nie ustąpiła. Utkwiło jej w pamięci, z jaką wyższością ciskał w kąt wybrane przez nią książki. Już nie panowała nad sobą, więc ulepiła twardszą kulę i wycelowała w tors. Życzyła sobie tylko, żeby jej zaklęcia były równie skuteczne. - Powiedziałem, żebyś przestała! Właśnie przypomniała sobie, w jak arogancki sposób kazał jej cofnąć miłosne zaklęcie. Po raz kolejny schyliła się po śnieg. Nie znała żadnego miłosnego zaklęcia. Z całej siły zacisnęła dłonie na mokrym śniegu. Gdyby tylko mogła użyć takiego zaklęcia, / pewnością by go użyła, bo byłoby to znacznie prostsze niż uczenie tego mężczyzny miłości. Podniosła kulę. - Rozkazuję ci, uspokój się! - Alec uchylił się. - Czy nigdy nie bawiłeś się w śnieżną bitwę? - Przekładała kolejną kulę z ręki do ręki, zastanawiając się, w co go teraz uderzyć. - Diuk się nie bawi. - Chodzi mi o czasy twojego dzieciństwa. - Nigdy nie byłem dzieckiem, a jedynie potomkiem rodu diuków Belmore - odparł ostrym tonem i stanął sztywno. Spostrzegła jego napięcie. Nie potrafiła odnaleźć w Alecu dziecka, odkrywając raczej prawdę jego słów. Z nieustępliwej warzy z łatwością wyczytała, że nigdy nie wszedł ukradkiem do kuchni, żeby myszkować po półkach w poszukiwaniu łakoci, nigdy nie wrzucał kamyków do jeziora i nie bawił się w chowa-

życie. - Och... Czy nie jest piękny? - szepnęła nieśmiało Joy. - Co? - Alec przesunął w dłoniach balię i rozejrzał się wokoło. - Śnieg. - Nie mieściło się jej w głowie, że mąż w ogóle tego nie dostrzega. - To dar zimy. - Mnie kojarzy się raczej z trumną. O mało nie zamarzliśmy w nim na śmierć. - Ale mimo to jest piękny. Czy tego nie widzisz? Popatrz uważnie. - Postawiła wiadro na ziemi. - Czuję się trochę tak, jakbyśmy się znaleźli w cichej baśniowej krainie, w której jest tylko biel, srebro i blask. - Wzięła do ręki garść śniegu i uniosła do góry. - Jeśli trzymasz go w taki sposób i spoglądasz na niego w słońcu, błyszczy jak diamenty. Alec zrobił kwaśną minę. - Popatrz - nie ustępowała. - Widzę tylko wodę spływającą po twoim ramieniu - oświad­ czył i przeszedł obok Joy, nawet na nią nie spojrzawszy. - Przyziemny Anglik - mruknęła, wyrzucając topniejący w jej dłoni śnieg i spoglądając na plecy dźwigającego balię męża. - Uważa się za ofiarę mojej miłosnej magii. Poirytowana tym, że jest taki sztywny, wycelowała w jego twardą głowę śnieżką. Poczuła ulgę. Ale zatrzymał się, postawił balię na ziemi i wolno odwrócił się w stronę Joy, otrzepując śnieg 212

213

JlLL BARNETT

nego czy w ciuciubabkę. Wszystko nagle trochę posmutniało i trwało w jeszcze większym bezruchu. Zerknęła na upstrzony śniegiem kożuch Aleca i na topniejącą w jej dłoniach kulę. Rozpuszczała się tak łatwo, a diuk Belmore być może nigdy się nie rozluźni. Joy westchnęła, zawiedziona, i wyrzuciła śnieżkę. Na razie dała za wygraną, bo z miny Aleca wynikało, że potrafiłby tylko rozgniewać się jeszcze bardziej. Podniosła wiadro i ruszyła do gospody. - Jesteś duchessą Belmore, a nie dzieckiem - dotarł do jej uszu lodowaty ton, gdy mijała męża. - Niezupełnie - wyrwało się jej w odpowiedzi. Po wejściu do gospody Alec niemal rzucił balię na podłogę i podążył za Joy do kuchni. - Co ty, u diabła, sugerujesz? - Nie jestem w pełni twoją żoną - odparła, stawiając mleko i odwracając się do niego. Miała już dość jego zachowania, więc stanęła sztywno, z wyprostowanymi rękoma, i dodała prowokacyj­ nie: - Sądzę, że trochę się mnie obawiasz. Poskutkowało. Przez moment wyraz twarzy Aleca świadczył o tym, że uwaga żony uraziła jego męską ambicję. Objął Joy, wcale nie troszcząc się o delikatność, i patrzył na nią wciąż rozgniewany. - Czy jest jeszcze coś, co mogłabyś mi zrobić? Nie obawiam się ciebie ani trochę. - Alec, nie było żadnego miłosnego zaklęcia. Zbyt słabo panuję nad magią, by móc je rzucić. - Czy na dworze chciałaś, żebym wyszedł na głupca? Spojrzenie Belmore'a uprzytomniło Joy, że dochodzą w nim do głosu jakieś pierwotne instynkty. Potwierdził to gwałtowny, namiętny pocałunek. Najwidoczniej prowokacyjne stwierdzenia żony nie dawały Alecowi spokoju. Ale też z niepohamowaną siłą rosło jego zmysłowe podniecenie, ponieważ przerwał pocałunek tylko po to, żeby zanieść Joy do pokoju na górze, otwierając z trzaskiem drzwi nogą. - Alec - szepnęła, przytulając twarz do jego nie ogolonego policzka. 214

CZARY

W odpowiedzi zamknął drzwi wściekłym kopnięciem. - Alec - powtórzyła miękko, kładąc mu rękę na sercu i patrząc w jego gniewne oczy. - Wspaniale radziłeś sobie z tymi ciężarami - pochwaliła męża, głaszcząc go po ramieniu. Zamknął oczy i zamarł w bezruchu. Oddychał głęboko, najwyraźniej spodziewając się, że dzięki temu osiągnie spokój. Miał wyraz twarzy człowieka usiłującego poskromić w sobie jakąś demoniczną siłę. W napięciu zaciskał usta i dłonie. Nie walcz z tym, proszę - błagała go w myślach, czując pod palcami przyspieszone bicie jego serca. - Mój Alec - szepnęła, głaszcząc jego podbródek. Pod wpływem tych słów gniew męża rozpłynął się niczym śnieg w wiosennym deszczu. Zaczął muskać wargami jej usta w taki sposób, jakby smakował jakieś szlachetne wino. Była w tym pocałunku czułość, którą głęboko skrywał pod maską wyniosłej dumy. Delikatnie posadził Joy na sienniku. Znowu znalazła się w jego ramionach. Również w pocałunku przejawiała się l ego nieodłączna władczość i pewność siebie, od pierwszej chwili zniewalały ją tak samo, jak wyrafinowana zmysłowość Meca. Podniecające ruchy jego języka w ustach Joy budziły w niej głębsze zmysłowe pragnienia i potrzebę bycia z nim leszcze bliżej. Pod wpływem szorstkich dotyków języka męża, które czuła na swoim języku, zębach i podniebieniu, narastało w jej ciele mrowienie. Zniewalała ją coraz silniejsza na­ miętność. W ramionach Aleca przeżywała najcudowniejsze chwile życia. Po upajającym pocałunku przesunął rękę z szyi na plecy Joy, pieszcząc ciało, a zarazem muskając ustami jej ucho. Szorstki ilotyk nie ogolonego policzka męża przyprawiał ją o drżenie. Gdy ' powrotem zaczął gładzić szyję, otworzyła oczy i spojrzała na mego pytająco. - Masz upajająco delikatną skórę. Czy jesteś taka sama -V środku, Szkotko? - Alec... 215

JlLL BARNETT

CZARY

- Wciąż nie zostałaś moją żoną tylko pod jednym względem. - Przesunął językiem po jej uchu. - Chcę cię mieć teraz, Szkotko. Wymamrotała słowa zgody, a on zsunął z jej ramion suknię. Poczuła na piersiach chłodne powietrze. Wstrzymując oddech, usiłowała skryć się pod torsem męża. - Nie. Pozwól mi rozkoszować się ich widokiem. - Przesuwał wilgotne usta z szyi Joy na jej sutki. - Chcę poznać smak tych pereł. Usta Belmore'a wzięły w posiadanie pierś żony. Na przemian ssał nabrzmiałą brodawkę i drażnił ją błyskawicznymi ruchami języka, a potem rozchylił wargi i pochłaniał jedwabistą skórę z gwałtownością, która przyprawiła Joy o mrowienie w dole brzucha. To było nie znane jej dotychczas uczucie rozkoszy, jaką mogą ofiarować sobie nawzajem kobieta i mężczyzna. Otworzyła się na nią z cichym westchnieniem, spuszczając powieki i obe­ jmując Aleca za szyję. A on całował jej piersi tak długo i zapamiętale, aż była bliska utraty świadomości, poddana bez reszty impulsom ciała. Czuła jak nigdy dotąd zmysłowe upojenie i swoją kobiecość oraz inność mężczyzny. Alec miał mięśnie jak ze stali i skórę ciemniejszą oraz bardziej szorstką niż jej własna. Równocześnie jego włosy były miękkie. Czuła na ciele ich dotyk. Gładziła je pieszczotliwie dłońmi. Stare jak sama ludzkość różnice płci ekscytowały Joy i podniecały, a dotyk języka Aleca na sutkach przyprawiał ją o dreszcze. Zaczęła gwałtownie oddychać, kiedy wilgotne usta męża zaczęły pieścić skórę na brzuchu pod biustem, na żebrach i obojczyku, a potem na powrót przywarły do jej warg. Objęła Aleca mocniej i poruszała się pod nim niecierpliwie, choć nie potrafiła sprecyzować narastającego coraz silniej prag­ nienia bycia z tym mężczyzną w jeszcze bardziej intymnym związku. Jakby odgadując to pragnienie, zaczął muskać skórę nogi Joy delikatnie niczym zefirek, a po chwili włożył rękę pod suknię i pieścił wewnętrzną stronę ud, z każdym ruchem przesu­ wając dłoń coraz wyżej. Gdy spoczęła w najczulszym miejscu, Joy uświadomiła sobie, za czym tęskniła. Zakwiliła jak dziecko, odczuwając rozkoszną ulgę, a zarazem zakłopotanie.

Alec przeczesywał palcami włosy jej łona, aż w końcu dotknął niewielkiego wilgotnego wzgórka. Ciało Joy przeniknęła taka rozkosz, że z jej piersi wyrwał się stłumiony krzyk, a oczy zasnuły się mgiełką. - Rozchyl dla mnie uda, Szkotko. Drażnił łechtaczkę okrężnymi ruchami dłoni, a potem wodził palcami po wargach sromowych. Tylko on miał prawo pieścić Joy tak intymnie, potrafiąc zarazem dać jej taką rozkosz, że miała poczucie, iż czas stoi w miejscu. Jedną rękę wsunął pod jej pośladki, a drugą wzmagał nacisk na najczulsze miejsce, dotykając go niczym wytrawny pianista klawiszy fortepianu. Intymność tego dotyku była dla Joy porażająca, ale nie zamieniłaby go na najwspanialszą magię. - Rozepnij mi koszulę - szepnął władczym głosem. Przesunął palec wskazujący niżej, muskając najczulsze miejsce przy każdym poruszeniu dłoni. - Alec. Joy zdjęła mu z ramion koszulę. Gdy owłosionym torsem dotknął jej podniecających piersi, z kolei on westchnął słodko t zaczął wkładać palec milimetr po milimetrze, wyjmując go tylko po to, żeby wsunąć głębiej. Joy zadrżały nogi, zaczęła szybciej oddychać. Instynktownie pocierała piersiami tors Aleca. - Wielki Boże - westchnął. Poczuła w ustach jego zaborczy język. Jedną ręką przyciskał do siebie Joy mocniej, a drugą szarpał guziki u spodni. W końcu zdjął z siebie ubranie, odsunął nogą buty i spodnie. - Wstań - szepnął niecierpliwie, rzucając ponad jej głową koszulę. - Nie potrafię. Nie utrzymam się na nogach. Zaklął i zaczął ją rozbierać. Kiedy nie miała już nic na sobie, uniósł jej stopy, opierając na swoim ciele, i włożył ręce pod pośladki. - Zarzuć mi nogi na plecy. Gdy wykonała to polecenie, jej ciało zaczęło się otwierać dla Aleca. On zaś usiadł na piętach, dotykając najczulszego miejsca Joy nabrzmiałym członkiem. Po chwili pieścił nim, tak samo jak

216

217

ML BARNETT

wcześniej palcami, srom i łechtaczkę. Przywarł wargami do warg obejmującej go za szyję Joy i wolnymi, długimi ruchami na przemian wkładał jej do ust i wyjmował język. Dłońmi unosił i opuszczał jej pośladki, przesuwając członek w górę i dół sromu w tym samym rytmie, w jakim manewrował językiem. Joy poczuła na ciele kropelki potu oraz przyspieszone bicie własnego serca i serca Aleca. Uniosła się lekko w biodrach pod wpływem narastającego pragnienia, żeby mąż był jeszcze bliżej. - Chodź - szepnęła. W odpowiedzi wymamrotał coś, czego nie dosłyszała, ale najsilniej reagowała teraz nie na dźwięki i obrazy, lecz na dotyk i smak. Nagle Alec przywarł do niej całym ciałem, nie przestając pieścić członkiem wilgotnego sromu. Gdy po chwili odsunął się, krzyknęła zawiedziona, ale on zrobił to tylko po to, by pozwolić jej poznać dotyk męskości w najczulszym miejscu. Poczuła, jak wieńczące członek zgrubienie zagłębia się w niej, żeby otworzyć ją jeszcze bardziej. - To boli - szepnęła, nagle wyprężona. - Nie ruszaj się - wydyszał. Zatrzymał się na moment, po czym zaczął wchodzić w nią coraz głębiej, dopóki coś go nie zatrzymało. Skrzywiła się z bólu, gdy ostrożnie usiłował pokonać przeszkodę. - Nic z tego. Nie jest dla mnie odpowiedni - orzekła w swojej świętej naiwności. - Szczerze żałuję, Szkotko. Lekko się cofnął i wszedł gwałtowniej. Joy zaczęła odpychać jego stalowe ramiona i jęknęła, ale natychmiast zagryzła wargi, żeby jęk się nie powtórzył. - Nie obawiaj się. Jeśli nie jesteś gotowa, nie posunę się dalej ani o milimetr. - To jest jeszcze jakieś „dalej"? - spytała głosem, w którym zdziwienie mieszało się z lękiem. Alec wziął głęboki wdech i zaklął cicho. - To boli - przypomniała. - Wiem. - Jeśli ty też czujesz ból, to dlaczego to robimy? 218

CZARY

Belmore wymamrotał coś pod nosem i cofnął się na tyle, żeby móc pieścić palcem czuły wzgórek. Joy wciąż czuła ból, więc szeptał jej do ucha uspokajające słowa, przez cały czas drażniąc łechtaczkę szybkimi okrężnymi ruchami. Po chwili duchessę ogarnęła fala takiej rozkoszy, że uniosła lekko biodra. Czując to Alec zaczął się cofać. Joy pomyślała, że to już koniec ich pierwszego miłosnego spotkania, a tymczasem on wolnymi ruchami na przemian wchodził w nią i wychodził, ani na chwilę nie przestając dotykać czułego wzgórka. Ból gdzieś się ulotnił, choć pozostało odczucie wzrastającego z każdym ruchem nacisku na coś, co stawiało opór. Ale też im silniej Alec napierał, tym Joy szerzej się dla niego otwierała, czując w środku jakiś narastający zmysłowy żar. Po chwili cofnął palec, a jego ruchy stopniowo stawały się coraz dłuższe. Joy zbliżała się coraz bardziej do tak niewypowiedzianej rozkoszy, że po prostu pragnęła jej dotknąć. Zacisnęła palce na ramionach męża, czując twarde i mokre od potu muskuły. Chciała na niego spojrzeć, lecz nie potrafiła otworzyć oczu, więc tylko bez końca szeptała jego imię. Poruszał się coraz szybciej, a ona w pewnym momencie miała wrażenie, że unosi się w powietrzu. Jej ciało prężyło się w ekstazie, a pochwa zaciskała na twardym sprężystym członku. Rozkosz przenikała jej duszę, jakby wyzwoliła się z więzów czasu i przestrzeni. Trwała wciąż, choć ciało już się uspokoiło. Serce Joy otworzyło się dla mężczyzny, którego kochała i który upajał ją takim szczęściem. To była jego miłosna magia. Teraz poruszał się w Joy jeszcze szybciej i wchodził w nią bardzo głęboko, jakby oczekiwał, że uda mu się dotknąć jej duszy. Duchessa miała pewność, że tak się stanie. Porwał ją nowy przypływ rozkoszy, jeszcze silniejszy niż poprzednio. Słyszała własne słowa wypowiadane stłumionym krzykiem. Nie docierał Jo niej ich sens, ale nie potrafiła się powstrzymać. Z każdym ruchem Aleca ekstaza narastała i Joy unosiła coraz silniejsza fala. Poczuła na skórze dotyk czegoś tak lekkiego jak piórko. W pierwszej chwili pomyślała, że to dłonie Aleca, ale zaraz dotarło do niej, że on wciąż podtrzymuje jej pośladki, szalonymi 219

JlLL BARNETT

CZARY

ruchami wzmagając ekstazę. Właśnie zaklął głośno, poruszył się spazmatycznie i znieruchomiał. Joy poczuła jak męskość Aleca zaczyna w niej pulsować, napełniając ją nasieniem życia. Przywar­ ła do męża. Trwali w miłosnym uścisku, a dla niej czas znowu się zatrzymał, jakby dotykała wieczności. Poczuła słodki zapach róż. Tym cudownym zapachem przesycona była jej skóra i powiet­ rze w sypialni. Ponownie uzmysłowiła sobie, że na jej ramionach i twarzy spoczywa coś tak lekkiego jak piórko. Otworzyła oczy. Mnóstwo różowych płatków spadało na ich nagie ciała. Była zaskoczona, ale nie powiedziała słowa, przeniknięta błogością, jaką dawał jej Alec, będąc w niej tak głęboko. Zdmuchnęła kilka płatków z twarzy, wsłuchując się w przyspieszone bicie serc i urywane oddechy. W ciszy pokoju wydawały się takie głośne. Wciągnęła do płuc powietrze przesycone delikatnym zapachem róż i ostrą wonią pobudzonych zmysłowo, spoconych ciał. To było najbardziej magiczne powietrze, jakim kiedykolwiek od­ dychała. Czuła na swoim brzuchu brzuch znieruchomiałego Aleca, wciąż penetrującego najintymniejsze zakamarki jej ciała, a tuż przy twarzy jego twarz. Już oddychał spokojnie. Zdjęła mu z pleców kilka różowych płatków, głaszcząc go leniwie.

Roześmiał się, nie mogąc już dłużej zapanować nawet nad tym. - Ty się śmiejesz. Och, Alec, potrafisz się śmiać! Tak się cieszę. - Po chwili błogosławionej ciszy oznajmiła: - Nie wiem, co cię tak rozbawiło, ale mniejsza o to. Ważne, że się roześmiałeś. - Mówiąc to sama się do niego uśmiechnęła. Belmore potrząsnął głową, zastanawiając się, jak to Joy wytłumaczyć. Jednak na myśl o tym, co powiedziałaby, gdyby jej wyjaśnił fizjologię stosunku, znowu się roześmiał. Spoglądała na niego, usiłując cokolwiek zrozumieć z tej reakcji, ale w końcu dała za wygraną. Westchnęła, jakby była senna, i wtuliła twarz w jego szyję. Miała prawo poczuć się zmęczona. Przez ostatnie kilka minut mówiła bez przerwy. Po pierwszym orgazmie nawet wykrzykiwała mu do ucha słowo „dziękuję", a później wspominała o lataniu. On też powinien jej podziękować za to, co przeżył z nią przed chwilą. Na myśl o tym zamknął oczy. Namiętność, z jaką się kochali, i siła zmysłowych doznań sprawiły, że poczuł się jak nastolatek, który dopiero rozpoczyna życie seksualne. Patrząc na i ej twarz, przeżywał wszystko tak głęboko, że aż nie potrafił uwierzyć, że dzieje się to naprawdę. Ilekroć uśmiechnęła się do liego tym swoim wolnym od przesądów uśmiechem, budziło się v nim coś, czego istnienia nawet nie podejrzewał. Czuł się tak urzeczony tym uśmiechem, że niemal chciał go dotknąć i na zawsze zatrzymać przy sobie. Ale ta szalona myśl przeraziła go. Usiłował zapanować nad swoimi odczuciami. Zaczął oddychać głęboko. Boże... W środku zimy Joy pachniała różami. Już wcześniej poczuł ten zapach, ale teraz wydał mu się silniejszy. Zastanawiał się czy to perfumy, których woń na skórze żony wzmogła się pod wpływem miłosnych wyczynów. Dotknął ustami szyi Joy. Coś delikatnego pokrywało jej skórę. Otworzył oczy. To były płatki róż. Uniósł głowę i spojrzał przez ramię. Różowe płatki leżały na jego nagim ciele. Zerknął na żonę. Wpatrywała się w niego tak, jakby dał jej gwiazdkę z nieba. To było dziwne, ale pod wpływem tego spojrzenia poczuł

- Teraz rozumiem - szepnęła tuż przy jego uchu. - Co rozumiesz? - jęknął. - Dlaczego to robiliśmy.

Poruszyła udami. - Teraz jest odpowiedni - oznajmiła radośnie. - Szkotko, nie jestem pewny czy to komplement - odparł Alec po chwili konsternacji. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie musisz przerywać, bo teraz jest absolutnie odpowiedni. Belmore'owi przyszły do głowy różne komentarze, w tym oczywiście cyniczne, ale nie powiedział słowa. - To było wspaniałe. - Joy pogładziła go po ramieniu. - Co? - Że go nieco skurczyłeś, abym nie czuła bólu.

220

221

JlLL BARNETT

i

CZARY

•i

nagły przypływ męskiej dumy, choć powinien mieć w sobie zdolność ignorowania takich reakcji Joy. Na moment odwrócił od niej głowę. Siennik też był przykryty warstwą aksamitnego różu. - Wszędzie leżą płatki róż - rzekł patrząc na żonę. - Wiem. Czy nie pachną cudownie? - Dlaczego? - Dlaczego pachną? Niezbyt dobrze się w tym orientuję, ale sądzę... - Skąd się tu wzięły? - Nie wiem - odparła podejrzanie cicho i spuściła oczy, jakby czuła się winna. - Nie jestem głupcem. Róże nie kwitną w środku zimy. Czy chciałaś zrobić na mnie wrażenie, wyczarowując je? - Nie! Nie zrobiłam tego świadomie. Po prostu zjawiły się w pewnym momencie znikąd. - Odwróciła głowę i westchnęła głęboko. - Nie w pełni panuję nad magią. To przekleństwo, które ciąży nad rodem MacQuarriech. - Zawstydzona, przeprosiła Aleca. Teraz zrozumiał, że również ona toczy bezgłośną walkę z własnym demonem, i odkrył coś, co łączyło ich oprócz ślepej namiętności. Zanim zdążył pomyśleć, zaczął głaskać ją po włosach, robiąc coś takiego po raz pierwszy w życiu. Pozbierał z nich płatki i wyciągnął szpilki. Włosy były tak splątane, że nie dały się rozpuścić, więc cierpliwie rozczesywał je palcami, aż zaczęły swobodnie opadać na siennik. Joy spoglądała oczarowana. - Jakie długie. Nigdy jeszcze nie widziałem takich włosów, Szkotko. - Są w takim nieładzie. Gładził je i ważył w dłoniach, a potem spojrzał w tę szczególną twarz i zielone oczy, które odbierały rzeczywistość zupełnie inaczej niż on. Joy dostrzegała diamenty, tam gdzie Ałec widział tylko śnieg. Podziwiała baśniowy krajobraz, a jej mąż traktował ten krajobraz jak śmiertelne zagrożenie. Kochała życie. On życiem gardził. Zamknął na chwilę oczy, starając się oddalić te posępne myśli. Gdy znowu uniósł powieki, zauważył, że delikatna skóra Joy jest trochę zaczerwieniona na twarzy i piersiach od jego szorst-

222

kiego zarostu. To były widome znaki, że ciało żony należało przed chwilą do niego. Już nigdy nie mogła mu powiedzieć, że nie jest w pełni jego żoną. Całował te znaki, czując jak krew zaczyna szybciej krążyć w jego żyłach. Znowu odezwała się w nim męska duma, ale nie miała nic wspólnego z zaborczym posiadaniem, lecz wynikała z tego, że potrafił dać Joy szczęście. W tej chwili jej cholerne czary nie miały żadnego znaczenia. Liczyło się tylko to, że znowu jej pragnął. Czuł to w nabrzmiałym nagle, twardym członku. Obejmując Joy, przeturlał się na ich różanym posłaniu na plecy, tak że ona znalazła się teraz na nim. Westchnęła gwałtow­ nie, zaskoczona tak nagłą zmianą. Wyraz jej twarzy odzwierciedlał tę świętą naiwność, która tak ją wyróżniała spośród innych kobiet. Alec zaczął całować żonę, gładząc jej usiane płatkami róż włosy, które teraz okrywały ich nagie ciała. Im bardziej namiętny stawał się jego pocałunek, tym silniej reagowała, a on czuł coraz większe podniecenie. Jedwabiste włosy żony muskały jego uda, a gdy się poruszyła, poczuł je na jądrach. Wsunął język głębiej do jej ust, a ona poruszyła się i bardziej rozchyliła wargi. Uczyła się szybko. Objął dłońmi jej biodra, gładząc jedwabistą skórę, do której przylgnęły różowe płatki. Przeżywał najbardziej zmysłowe w swoim życiu doświadczenie. Joy znowu się poruszyła. Poczuł na swojej „ostrodze" dotyk włosów ło­ nowych i wsunął ją głębiej. W reakcji na to żona uniosła głowę i spojrzała na niego z niepokojem. Chciał ją znowu pocałować, ale odchyliła się do tyłu. - Alec... - Czy coś jest nie w porządku? - Czy mógłbyś go troszkę skurczyć? Zbliżył usta do jej ucha, żeby ukryć uśmiech. - Nie bój się, Szkotko. Przekonam cię, że jest odpowiedni. I przekonał.

CZARY

Przez następne dwa dni Joy nie mogła wyjść z podziwu, że „ostroga" Aleca kurczy się i rozkurcza jak na zawołanie. Była przekonana, że mąż panuje nad swoim ciałem tak samo jak nad wszystkim, co robi. Powiedziała mu o tym, ale on znowu się roześmiał. Przechowywała w pamięci ten głęboki, nieco chrapliwy i drogi jej sercu dźwięk niczym owoc spełnionego dzięki czarom życzenia. Dużo rozmawiali, bo Joy wciąż zasypywała Aleca pytaniami. Z tego, co mówił o Londynie, wynikało, że jest to straszne miasto. Nie udało mu się jednak przekonać żony do takiej opinii, ponieważ nie zapomniała, że on nie potrafi dostrzec piękna śniegu. Powtarzał jej w kółko, czego oczekuje się od duchessy Belmore, i zawsze z tego wynikało, że nie powinna robić nic, co choćby w najmniejszym stopniu kojarzyło się z magią. Z drugiej strony stać go było na to, żeby przyznać, iż zachował się niewłaściwie, kiedy Joy chciała w oborze spenetrować zawartość kufra. Powie­ dział to, szczotkując jej schnące po kąpieli w balii włosy. Owe kąpiele zwykle kończyły się tym, że więcej wody było na podłodze niż w wannie, w której spoczywały ciała dwojga kochanków. 224

Joy ogarniało zdumienie, że diuk Belmore pielęgnuje jej włosy niczym pokojówka, ale z łatwością spostrzegła, że po prostu sprawia mu to przyjemność. Gdy wolnymi ruchami przesuwał szczotkę po jedwabistej gęstwie, na jego twarzy malował się zachwyt. Ale też czesanie jej włosów stało się rychło wstępnym etapem gry miłosnej, która kończyła się wzajemnym zmysłowym upojeniem. Po jakimś czasie Alec przyznał, że to prawdziwe szczęście mieć w tym odciętym od świata miejscu szczotkę do włosów, brzytwę i warcaby. Nigdy przedtem w nie nie grał, podczas gdy Joy je uwielbiała. Wyczarowała warcaby, brzytwę, szczotkę i inne potrzebne rzeczy, jak zwykle myląc się przy tym. Belmore musiał bowiem uznać fakt, że worek stęchłej kaszy, ostrze noża i zdekompletowana talia kart są tak samo bezużyteczne, jak inne przechowywane w kufrze przedmioty. Joy wyczarowywała po­ trzebne im rzeczy, kiedy Aleca nie było w pobliżu, wychodząc z założenia, że to, czego on nie widzi, nie może zranić jego uczuć. Nadeszła pora przygotowania kolacji. W tym przypadku duchessa musiała, niestety, robić wszystko jak zwykła śmiertelniczka, ponieważ mąż nie przełknąłby niczego, co stanowiłoby owoc jej magii. Z drugiej strony uważała, że przynosi jej to ujmę jako czarownicy. Skrzywiła się boleśnie, bo miała do czynienia z problemem nie do rozstrzygnięcia. A jednak... Zerknęła na drzwi, usiłując oszacować, jak długo Aleca nie będzie w gospodzie. Wyszedł, żeby przynieść drwa na opał i nakarmić krowę. Uśmiechnęła się na myśl o czymś tak trudnym do wyobrażenia, jak właśnie karmienie przez diuka Belmore'a krowy. Ale stopniowo rozpuszczał się twardy pancerz Aleca, świadomość zaś, że jest potomkiem sławnego rodu, nie wywierała już tak wielkiej presji na jego zachowanie. Nawet ton jego głosu był już mniej władczy i nie słyszało się w nim dotychczasowego napięcia. Alec zachowywał się tak, jakby w końcu uznał, że poślubienie czarownicy nie jest wcale takie złe, jak wcześniej sądził. Oczywiście, Joy akceptowała go właśnie takiego. Nieśmiało dochodziły w nim do głosu głęboko ukryte cechy jego osobowości, pragnienie wypełnienia pustki uczuciowej oraz związku z kocha225

J1LL OARNETT

CZARY

jącą i kochaną kobietą, z Joy Fioną MacQuarrie, nawet jeśli wciąż nie zdawał sobie z tego sprawy. Zawsze uświadamiała to sobie, kiedy Alec trzymał ją w ramionach i kochał się z nią. W ten sposób potwierdzały się przeczucia Joy, nie dające jej spokoju od chwili, kiedy po raz pierwszy spojrzała temu męż­ czyźnie w oczy. Wierzyła, że potrafi pomóc Alecowi zrozumieć samego siebie, a skoro ofiarowała mu serce i ciało, nie zamierzała się poddać, choć nadal miała do czynienia z pozbawionym fantazji angielskim diukiem. Westchnęła ciężko. Gdy przełknęła ślinę, poczuła ból gardła. Po chwili poczuła go także w uszach. Wcale się jednak tym nie przejęła. Doszła do wniosku, że jeśli czymś zajmie umysł, nie będą jej też dokuczać duszności. Rzuciła okiem na gotującą się zupę, a następnie na leżące na stole bulwy rzepy. Musiała je obrać. Obok stała misa ze śmietaną, z której należało zrobić masło. Joy zaswędzi! zakatarzony nos, więc wytarła go rękawem, po czym przelała śmietanę do maślnicy. Zaczęła ubijać tłokiem gęsty płyn, przerywając tylko po to, żeby wytrzeć nos. Niestety, entuzjazmu dla nowego zajęcia starczyło jej zaledwie na kilka minut, dopóki nie poczuła bólu w ramionach, a na skroniach potu. Nie potrafiła się skupić na tych mechanicznych ruchach, jednak postanowiła nadal ubijać śmietanę w przekonaniu, że masło robi się szybko. Zagryzła wargi i z zawziętością poruszała tłokiem przez następne kilka minut. Kiedy w końcu zajrzała do naczynia, nie było w nim śladu masła. Mimo to pracowała dalej, czując spływający po twarzy pot. Robienie masła okazało się najcięższym i nąjnudniejszym zajęciem w całym jej dotychczasowym życiu. Ponownie zerknęła do maślnicy. Śmietana nawet nie zgęstniała. Joy uniosła obolałe ramiona, a następnie zacisnęła dłonie, opierając je na udach, i z nachmurzoną twarzą zaczęła się wpatrywać w biały płyn. Mogłaby przyspieszyć ubijanie dzięki magii, zamiast wykony­ wać to ogłupiające zajęcie. Alec by tego nie pochwalił, ale Joy też nie przepadała za jego podejściem do pracy. Masując obolałe ramiona, myślała o tym, że potrafi pogodzić oba podejścia. Wyjrzała przez okno. Nigdzie ani śladu męża. Rozbłysły jej oczy

i uśmiechnęła się na myśl o tym, co zaraz zrobi, bo dlaczego miałaby wykonywać jakieś zajęcie wyłącznie w normalny sposób? Dzięki zaklęciu użyczyła tłokowi magicznej mocy. Poruszał się teraz sam, ale przecież w dalszym ciągu masło robiło się tak jak dotychczas. Przez chwilę obserwowała hałaśliwą pracę tłoka, a następnie zakołysała głową i podeszła do chleba, żeby sprawdzić, czy wystygł. Był jeszcze gorący, ale wyglądał apetycznie. Zanuciła celtycką pieśń i tanecznym krokiem przeszła przez kuchnię, żeby wykonać inną trywialną pracę domową. Była z siebie zadowolona zgodnie z tym, że -jak mówi stare szkockie porzekadło - odrobina przebiegłości w zachowaniu człowieka zawsze przynosi radość. Nagle dotknęła suknią czegoś leżącego na podłodze w pobliżu pieca. Zatrzymała się. To książki przyniesione z obory. Dotąd nie miała chwili na ich czytanie, spędzając cały czas z mężem. Uśmiechnęła się na wspomnienie cudownych chwil spędzonych w ramionach Aleca. Zaakceptował czarodziejskie zjawianie się różanych płatków i ich cudownego zapachu jako czegoś, co nieodłącznie towarzyszy ich miłości. Kichnęła. Wycierając nos i odchrząkując chrypkę myślała o innych, czekających ją jeszcze okropnych zajęciach. Skrzywiła się z niechęcią. Nagle, jakby za sprawą magii, przypomniała sobie powieść Nikczemny diuk W pierwszej chwili odwróciła się od sterty książek, postanawiając najpierw dokończyć przygotowywania kolacji. Ale Joy nie miała silnej woli, więc w końcu sięgnęła po powieść, ciekawa, co przydarzyło się młodej Cygance. Zagłębiła się w lekturę: "Piękność o kruczoczarnych warkoczach kuliła się przerażona na skraju ogromnego, osłoniętego baldachimem łoża. Jej zielone oczy rzucały ognie niczym najwspanialsze klejnoty. Diuk bez chwili wahania podszedł do niej bliżej. Przystanął, przytrzymując ją w niewoli spojrzenia ponurych, demonicznych oczu i złowrogo postukując harapem o czarny wysoki but. Ze strachu przed tym mężczyzną dziewczyna odchodziła od zmysłów. Bez trudu spostrzegł, że ona marzy tylko o tym, by uciec stąd na złamanie karku. Ale przecież pragnął widzieć ją właśnie taką!" - O mój Boże.

226

227

JILL

LZARY

Joy głośno westchnęła i rozejrzała się po kuchni. Zupa bulgotała w garnku. Z pewnością należało ją zamieszać. Leżące na pokiereszowanym stole rzepy wciąż czekały na obranie. Ale duchessa już nie potrafiła oderwać się od lektury. Uniosła rękę i zakręciła młynka palcami. Łyżka wskoczyła do garnka, a po kilku dodatkowych ruchach dłoni Joy, zaczęła mieszać zupę z gracją tancerki na parkiecie sali balowej. - Och, najprawdziwszy nożu, obierz te rzepy na kolację! Skrzywiła się, bo nie było to najpiękniejsze zaklęcie. Okazało się jednak skuteczne. Jedna z bulw zaczęła unosić się nad stołem, a w ślad za nią podążył mały nóż, w powietrzu zdejmując z niej czerwono-białą skórę, której pasmo wiło się jak lok. Joy usiadła na taborecie, porządnie wydmuchała nos i zaczęła czytać dalej. „Diuk Dryden ruszył dumnym krokiem w stronę kulącej się na jego łożu dziewczyny, ale znowu się zatrzymał. Im był bliżej, tym większe przerażenie malowało się w jej oczach i tym silniej drżała. Tamburyn pojękiwał w jej roztrzęsionych dłoniach, a Dryden uśmiechał się jak bezwzględny zdobywca, jak sam diabeł, bo przecież miał to, czego pragnął: strach i uległość. Ale Cyganka uniosła buntowniczo podbródek i usta karminowe jak kwiat róży". Z głośnym westchnieniem Joy odwróciła stronę. Wciągnęła głęboko powietrze, kichnęła do chusteczki i czytała dalej. „Wyciągnął rękę nieświadomy, że wciąż trzyma w niej bicz, tak był zahipnotyzowany hardym spojrzeniem oczu o barwie grynszpanu, buntowniczością dzierlatki! A Cyganka, widząc harap, westchnęła przerażona. Diuk myślał tylko o tym, że jej pragnie i że będzie ją miał! Zamierzał zaraz uwieść dziewczynę, więc wypuścił z rąk bicz i pochylił się, chwytając ją za ramiona. Tamburyn upadł na łóżko, a Dryden uniósł Cygankę i przycisnął ją tak mocno do potężnego torsu, że na jej słodkich, różanych ustach zamarł oddech..." - Do jasnej cholery! Joy gwałtownie zamknęła książkę i wstała, spoglądając na męża. Jego szyja była purpurowa.

228

Co ty, u diabła, robisz? Zaczął rozglądać się po kuchni. Cholerna maślnica sama ubijała śmietanę, cholerna warząchew sama mieszała zupę, a w powietrzu unosiły się cholerne rzepy, ścigane przez nóż. Potrząsnął głową i na chwilę zamknął oczy. Gdy je otworzył, spojrzał na żonę. Na jej twarzy malowało się poczucie winy. Błyskawicznie podszedł do Joy i chwycił ją za ramiona. - Przyrzekłaś, że nie będzie więcej... - Zaczął machać ręką, jakby w gniewie to cholerne słowo wyleciało mu z pamięci. - Czarów - dokończyła za niego szeptem. - Otóż to! Psiakrew, kobieto, nie możesz tego robić, a zwłasz­ cza w Londynie. - Potrząsnął nią lekko, o wiele za słabo, niż chciał. Spojrzał jej w oczy. - Czy nie rozumiesz? Nie rozumiesz? - Przepraszam. - W oczach Joy dostrzegł nie tylko poczucie winy, lecz również strach. Alec także się bał. Przez chwilę oddychał głęboko, żeby się uspokoić, po czym odwrócił się od żony i zaczął chodzić po kuchni, przeczesując włosy palcami. Usiłował pozbierać myśli. Przede wszystkim powinien przekonać Joy, że ona nie może tego robić. Muszą ppjechać do Londynu mimo zasypanych dróg i bez względu na to, że on jest diukiem, a ona czarownicą. Książę regent będzie miał to, czego żąda. Belmore odwrócił się do Joy i zamarł w bezruchu, bo czerwono-biała skóra rzepy przesłoniła mu widok żony. Zrobił krok do tyłu, gdyż bulwa wirowała tuż koło jego nosa. Znowu zaczął oddychać głęboko, bezskutecznie usiłując za wszelką cenę zachować spokój. Pochylił głowę, uchylając się przed cholernym nożem. Stracił resztki cierpliwości. - Boże Wszechmogący! Joy, popatrz tylko - wskazał na maślnicę i warząchew. - To się nie mieści w głowie Anglika! Znalazłem się w przeklętym... przeklętym... - Spoglądał w okno, jakby szukając właściwego słowa. - Świecie z bajki! Żona powiedziała coś, ale nie dosłyszał. - Słucham? - Okręcił się na pięcie i rzucił jej wściekłe spojrzenie. - Nic. 229

JlLL BARNETT

- Chcę wiedzieć, co powiedziałaś. Westchnęła tylko. Miał ochotę skręcić jej kark, ale postanowił jakoś nad sobą zapanować. Wyprostował się i skrzyżował ręce. - Czekam - ponaglił ją z groźną miną. Milczała, zrobił więc krok w jej stronę. - Powiedziałam, że to nie jest świat z bajki. Świat z bajki kryje się pod zroszoną trawą. Alec, lepiej będzie, jeśli usiądziesz. Jesteś strasznie czerwony. Podniósł rękę. To był dla Joy nieomylny znak, że nie powinna go teraz dotykać. Oddychał głęboko i liczył. - Przepraszam - szepnęła, wpatrując się w buty. Trwała przez chwilę w milczeniu, po czym uniosła głowę, spoglądając na Aleca w taki sposób, jakby potrafiła czytać w jego myślach. - Liczysz? - Liczę, do pioruna! - Tak przypuszczałam - mruknęła. Z westchnieniem usiadła na taborecie, zakładając obcasiki za szczebel i podpierając dłonią podbródek. - Gdy doliczysz do stu, powiedz mi. - Uspokój... te... rzepy - wymamrotał widząc, że nadlatuje w jego kierunku następna bulwa. - I ten nóż, i tę łyżkę, i tę... tę... - Maślnicę - dokończyła, ruszając do kąta kuchni przy drzwiach. Zaczęła coś mamrotać i machać rękami, ale nagle przerwała, wycierając nos. - Żono! - krzyknął Alec, gdy rzepa uderzyła go dwukrotnie w głowę. - Och, przepraszam. Ścisnęła chusteczkę, zamknęła oczy i pstryknęła palcami. W mgnieniu oka wszystko powróciło do normy, o ile oczywiście życie Aleca w ogóle było jeszcze normalne. Potarł dłonią głowę. - Czy cię boli? - Przesunęła się bliżej w stronę schodów. - Nie! - Och! - Nerwowo przesuwała palcami po filarku przy pierwszym stopniu. Po chwili dodała z nadzieją: - Wszystko ma swoją dobrą stronę. - To nie ma - odparł tonem, który świadczył, że słowa żony ani trochę nie złagodziły jego gniewu. 230

I.ZARY

- A właśnie, że ma. - Umieram z ciekawości, żeby dowiedzieć się czegoś na temat szkockiego Oświecenia. - Mogło być gorzej. - To niemożliwe. - Mógł uderzyć cię nóż. W osłupieniu spoglądał na jej uniesioną twarz. A więc poślubił kobietę niespełna rozumu. Zamknął oczy, zdolny myśleć tylko o straszliwych dla ich życia konsekwencji czarów, jeśli żona go nie posłucha. Tymczasem ona wymamrotała pod nosem, że żarty nie odnoszą skutku, jeśli ktoś nie ma poczucia humoru. - To wcale nie jest zabawne. - Podszedł bliżej do Joy, zły i sfrustrowany, że ona nie potrafi zrozumieć powagi sytuacji. Ani na moment nie cofnęła spojrzenia. Nagle jej pełna wyrazu twarz drgnęła i podbródek gwałtownie się uniósł. Alec był zdezorien­ towany, w końcu nie po raz pierwszy od czasu ich małżeństwa. Joy spoglądała na niego wyzywająco. - Co, u diabła, znaczy ten wyraz oczu? Uniosła podbródek jeszcze wyżej. Pociągając nosem, wymam­ rotała jakiś nonsens o Cygance i kichnęła. - Do pioruna! Trzymał w ręku harap. To było niewiarygodne. Oniemiały, spoglądał na przemian na swoją dłoń i na twarz żony. - O mój Boże. - Wytłumacz mi to. - Wolnym ruchem uniósł rękę i rozpros­ tował dłoń, na której spoczywał harap. Na twarzy Joy malowało się zaskoczenie. Skrzywiła się boleśnie i znowu pociągnęła nosem. Alec odetchnął głęboko i drugą dłonią przetarł czoło. Gdy znowu spojrzał na żonę, był przekonany, że zobaczy w jej oczach łzy. Ale jej oczy zasnuła mgiełka nie z powodu płaczu. I nie dlatego pociągała nosem. Zanim zdążyła ukryć go w chusteczce, głośno kichnęła. W tym momencie pojawił się za nią ogromny wazon z krwistoczerwonymi różami. - Róże - wydusił z siebie Alec i wskazał na nie harapem. - Och, nie, tylko nie to! - Joy odwróciła się na pięcie i przyciskała dłonie do policzków. 231

JlLL BARNETT

~ Tylko nie co?! Wolno podszedł do wazonu. Zastanawiał się, dlaczego jej pełen przerażenia okrzyk sprawił, że poczuł się tak, jakby nagle zachorował na malarię. Zatrzymał się i odwrócił. Karminowe róże były w całej gospodzie. Na stołach, krzesłach i na szynkwasie. Wyrastały nawet z cholernych kinkietów, a przy piecu jarzył się krwistą czerwienią wielki różany krzew. Diuk Belmore popatrzył na żonę z niechęcią większą niż na kogokolwiek ze swojej sfery podczas kolejnego sezonu życia towarzyskiego w Londynie. Ale chciał poznać wyjaśnienie, ponieważ za sprawą tej kobiety znalazł się w nieznanym świecie, nad którym nie miał żadnej władzy. - Myślę, że już wiem, co się stało - powiedziała niewyraźnie przez nos, wciąż ukryty w chusteczce. Słysząc to, Alec znowu osłupiał. Nie był w stanie się poruszyć i wydobyć z siebie słowa. Jeszcze potrafił tylko oddychać. - Ap... - Ściskała nos chusteczką. - Ap... Wszystko tylko nie... Ap... kichanie! - Kichnęła, zatrzymała powietrze w płucach, i kichnęła ponownie. Diuk Belmore dźwigał naręcze róż i tamburyn. Po raz pierwszy w życiu wpadł w panikę. Rzucił kwiaty na podłogę, jakby go parzyły. Również instrument podzielił ich los, uderzając o deski z cichym jękiem, który, być może, symbolizował koniec uporząd­ kowanego świata, w jakim Alec żył dotychczas. - Czy za każdym razem, kiedy kichasz z powodu przeziębienia, pojawiają się wokół ciebie róże? - spytał po długiej chwili, kompletnie już zbity z tropu, i znowu spojrzał na żonę. Zaprzeczyła ruchem głowy. - Co to dokładnie znaczy? Wszędzie są róże i pojawiają się wraz z twoim kolejnym kichnięciem! - Gdy kicham, materializuje się to, o czym akurat myślę. - Boże Wszechmogący... Wciąż ściskała nos chusteczką, widział więc tylko jej bezradne, pełne niepokoju oczy. Jego wyobraźnię zaczęły dręczyć od­ mienione za sprawą magii obrazy z najrzeczywistszej londyńskiej rzeczywistości: wieża zamku Windsor z zegarem, którego wska-

232

CZARY

zówki obracają się szybciej niż koło ruletki, greckie i rzymskie posągi w Hyde Parku, rozpoczynające taniec na głównej prome­ nadzie punktualnie o piątej, lewicujący książę regent oraz znaj­ dujące się obok szubienic statuy orędowniczek Almacka, asys­ tujących przy jego powieszeniu, z naręczami róż niewiadomego pochodzenia. Każda z tych rzeczy mogła się zdarzyć naprawdę, skoro materializowało się wszystko, o czym myślała duchessa Belmore podczas kichania. Diuk Belmore ruszył bez słowa do drzwi, jakby uciekał przed tym, co wywróciło jego świat do góry nogami. - Alec? Nie odwrócił się. - Przepraszam. Nie zatrzymał się. - Proszę... Otworzył drzwi i ogarnął wzrokiem wnętrze gospody. Róże były wszędzie. Zona spoglądała na niego z niedowierzaniem, ale on widział tylko chaos i nie potrafił znosić go dłużej. Odwrócił głowę i spoglądał na śnieg. To było dziwne, ale nie czuł teraz przejmującego zimna, które omal nie spowodowało ich śmierci. Doznawał tylko ulgi oraz spokoju i znajdował możliwość ucieczki. Wyszedł z gospody. Zamknął drzwi, nawet nie spojrzawszy za siebie, gotowy na spotkanie wszystkiego z wyjątkiem zamieszania, jakie zostawiał za sobą.

Błąd

O potężna Miłości! Być światem i drugi Świat mieć na każde skinienie. G. Herbert Człowiek tłum. S. Barańczak

Cisza, tak głucha i przygnębiająca jak ta, która panuje na zasnutych mgłą moczarach Szkocji, czyniła atmosferę w sali jadalnej gospody trudną do zniesienia. Joy wciąż pociągała nosem, ale od godziny nie kichnęła. Po raz kolejny wytarła go i zaczęła sprzątać ze stołu prawie nie tknięte jedzenie. Wystygły wywar z jarzyn zgęstniał jak gulasz, a masło, za którym tak tęskniła, nie było teraz niczym więcej niż grudą żółtego tłuszczu, zdolną przyprawić o mdłości. Chleb zrobił się twardy jak bazaltowe skały na wyspie Staffa, tak wysuszył go bijący od pieca żar. Joy czuła suchość w gardle i miała spieczone usta. Od kataru łzawiły jej oczy. Wyłącznie od kataru, a nie z powodu złamanego serca - powtarzała w myślach. Ze smutkiem zerknęła na Aleca, który nie odezwał się do niej ani razu podczas kolacji. Teraz przyszło jej do głowy, że łzy w oczach są, być może, również skutkiem miłosnego zawodu. Zagryzła wargi i pociągnęła nosem, postanawiając nie płakać. Postawiła na kuchennym stole prawie nie opróżnione talerze i odwróciła się od nich, przełykając łzy. Stała tak przez chwilę

237

JILL

DAKNŁU

K* Ć.A.K.1

z magicznego nastroju. Zagryzła wargi i wolno odwróciła się od męża, bo patrząc na niego dłużej, nie potrafiłaby opanować łez. Znowu krzątała się w kuchni, rozpaczliwie czepiając się tej odrobiny nadziei, jaka jeszcze w niej pozostała. Po upływie pół godziny naczynia były pozmywane, kuchnia posprzątana, a w piecu paliły się świeżo dołożone drwa. Joy wzięła do rąk książkę, pieczołowicie wygładzając pozaginane rogi stron i pomarszczony papier. Zamknęła powieść, dotykając na okładce wypukłych złoconych liter, które tworzyły słowo „diuk".

czując, jak aromatyczna woń jedzenia zamienia się w ostry, nieprzyjemny zapach. Martwą ciszę przerywał tylko od czasu do czasu trzask spalającego się drewna. Joy nie potrafiła się jednak powstrzymać od spoglądania w stronę siedzącego w jada­ lni Aleca. Mąż opierał ręce na kolanach i wpatrywał się w płomienie. Opromieniały jego twarz złocistym blaskiem, ale nie było na niej śladu ciepła. Powiedział niewiele od czasu, gdy wrócił z dworu, lecz z jego sztywnej pozy Joy dowiedziała się wszystkiego, co chciała wiedzieć. Alec stał się na powrót twardym i zimnym angielskim diukiem. Spędzili dwa ostatnie dni w sielankowej atmosferze. On stał się łagodniejszy i bardziej spontaniczny, a Joy często odnajdywała w nim mężczyznę, którego szukała. Teraz jednak zaczęła tracić nadzieję, że Alec zmieni się kiedykolwiek. Wyczuł jej spojrzenie, bo zerknął na nią, a ona natychmiast wyciągnęła rękę i zrobiła krok w stronę jadalni, szepcąc błagalne słowa. Jednak mąż bez słowa odwrócił głowę. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Joy potrafiła znieść jego gniew, ale nie milczenie, bo odbierała je jak krzykliwy znak swojej porażki. Zaczęła oddychać głęboko w nadziei, że to uspokoi nieco jej nerwy. Nie odczuła jednak żadnej ulgi. Krzątała się po kuchni, którą traktowała teraz jak azyl, starając się nie patrzeć na męża. W jej ruchach nie było śladu dotych­ czasowej energii, nie kołysała z wdziękiem głową i nie nuciła szkockich ballad. Nagle przemieniła się w drobną, śmiertelnie poważną postać, która w poczuciu klęski dźwiga na przygar­ bionych plecach jakieś nieznośne brzemię. Gdyby Alec spojrzał na nią, natychmiast by spostrzegł, jak świadoma jest jego reakcji, wbrew temu, co z całą pewnością sądził. Ale oczywiście nie spojrzał. Zerknęła na niego w nadziei, że może coś się zmieniło. Wciąż nieporuszony, wpatrywał się w płomienie, jakby działały na niego z osobliwą, hipnotyczną siłą. Nie gaś tej iskierki wzajem­ nego oczarowania, którego doświadczyliśmy - błagała w myślach. Ale w panującej w gospodzie ciszy nie zostało już niemal nic

Przyciskając książkę do piersi, wyszła na palcach z kuchni i zaczęła wspinać się po schodkach, nie mogąc już dłużej znieść widoku milczącego, pogrążonego w myślach męża. - Joy. Zatrzymała się, jedną dłoń zaciskając na poręczy, a drugą na książce. Ze strachu zamknęła oczy, bo nie nazwał jej pieszczot­ liwie Szkotką, lecz zwrócił się do niej po imieniu. - Słucham? - Przyjdź tu. Wciąż mając zamknięte oczy, wypowiedziała w myślach życzenie. Chciała, by Alec oznajmił, że wszystko jest w porządku, i nie niszczył magicznego czaru ich związku tylko z powodu jej drobnej niekonsekwencji. Wciągnęła do płuc powietrze i ruszyła w dół po schodkach. Utkwiła wzrok w butach, usiłując wykrzesać z siebie dość odwagi, żeby spojrzeć mężowi w twarz. Nie zauważyła, że od ściskania chropowatej skórzanej oprawy książki zbielały jej palce. Zatrzymała się w wyczekującej pozie w pewnej odległości od męża i uniosła głowę. Szpakowate włosy zasłaniały mu czoło, ponieważ Alec był pochylony i pogrążony w myślach. Jak poprzednio opierał łokcie na udach, splatając palce obu dłoni i niecierpliwie poruszając jednym z kciuków. - Siadaj. Nie patrząc na Joy, szorstkim ruchem głowy wskazał stojące w pobliżu małe krzesło. Bez słowa wykonała jego polecenie,

238

239

JILL HARNETT

l^ZARY

siadając sztywno i kładąc książkę na kolanach. Splecione dłonie spoczęły na wypukłych literach tytułu. Czekała, aż Alec znowu przemówi. W pokoju panowała taka cisza, że gdyby był tu zegar, Joy z pewnością słyszałaby jego nieustanne tykanie, tak jak słyszała pulsowanie krwi w skroniach. Płonąca kłoda z głuchym dźwiękiem zsunęła się z rusztu na podłogę, miotając iskry i sycząc. Joy drgnęła, zastanawiając się, czy ten obraz dobrze oddaje gniew jej męża. Właśnie po­ grzebaczem wsuwał z powrotem kłodę do pieca, poszturchując ją o wiele bardziej gwałtownie, niż wymagała tego sytuacja. Duchessa miała odpowiedź na swoje pytanie. - Wciąż się na mnie gniewasz. Milczał, ale obrzucił ją tak zimnym spojrzeniem, od którego natychmiast zamarzłaby woda w rzece Tweed. - Liczenie nie może ci już chyba pomóc? Znowu nie pofatygował się, żeby cokolwiek powiedzieć. On naprawdę nie ma poczucia humoru - orzekła w myślach i utkwiła wzrok w splecionych dłoniach. Nagle przyszło jej do głowy, że może jednak Alec rzeczywiście liczy. Zerknęła ukradkiem na jego usta, żeby stwierdzić, czy przypadkiem się nie poruszają. Poruszały się. Zagryzła wargi, zabierając się do liczenia linii na zgiętych przegubach dłoni. Poczuła suchość w gardle i swędzenie nosa. Wytarła go, a po chwili zaczęła cicho wzdychać. Miała już dość czekania na to, żeby Alec się odezwał, i było dla niej nie do zniesienia, że fizycznie są tak blisko, a psychicznie oddalili się od siebie jak zupełnie obcy ludzie. Powoli traciła cierpliwość, szczerze żałując, że mąż po prostu nie wyrzuci z siebie swoich pretensji do niej. Kichnęła. Ściskając nos chusteczką, spojrzała na Aleca. Miał taki wyraz twarzy, jakby właśnie uderzyła go w głowę bulwa rzepy. Joy wpadła w panikę zastanawiając się, o czym myślała kichając. Aha, o tym, że on nie mówi, co leży mu na sercu. Potrząsnął głową i gwałtownie wstał z krzesła. Joy jęknęła w duchu. Zaczęło się... Założył ręce do tyłu. Krążąc po pokoju, zaczął mówić.

- Ty nie rozumiesz powagi sytuacji. Zostaliśmy wezwani do stawienia się w Londynie, ponieważ książę regent, sprawujący obecnie królewską władzę, chce poznać duchessę Belmore, a nie szkocką czarownicę! - Ty krzyczysz. - Twarz Joy drgnęła z bólu. - Zdaję sobie z tego sprawę. Poprawia to moje samopoczucie. - Spojrzał na nią karcąco. - Angielska arystokracja liczy jakieś dwa tysiące osób, a większość z nich uwielbia plotki i cudze nieszczęścia. Tak jak lady Agnes Voorhees. Tylko czyhają na jakiś smakowity kąsek. Miej to na uwadze. I nie zapominaj o tym, czego ja doświadczyłem w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Postaw się w moim położeniu. Jak sądzisz, co może się stać, jeśli ktoś z towarzystwa zorientuje się, że ty uprawiasz... czary? - Przeszył ją wzrokiem. Już zamierzała wyrazić swoją opinię, ale uciszył ją gestem dłoni. - Ja ci powiem. Mogą ściąć nam głowy szybciej niż ten pompatyczny rycerz. Zagryzła wargi. Dobrze pamiętała, z jakim gniewem spog­ lądał na magicznie ożywiony przez nią posąg na dachu Belmore Park. Gdy uniosła głowę, stwierdziła, że tak samo patrzy teraz na nią. - Tak... - zaczęła. - Albo mogą nas powiesić. Diuk i duchessa Belmore na szubienicy! Oczywiście, najpierw odbędzie się proces w atmo­ sferze skandalu, który po przeżuciu arystokracja wypluje, żeby resztkami nakarmił się również gmin! - Ale... - Od siedmiu wieków! - Okręcił się na pięcie i zaczął patrzeć w sufit. - Od siedmiu wieków jesteśmy uważani za jeden z najwspanialszych angielskich rodów, a nasz tytuł jest taki stary! - Znowu skierował wzrok na Joy. - Czy zdajesz sobie sprawę, od jak dawna istnieje godność diuka Belmore? - Tak, ale ród MacQuarriech... - Musisz wiedzieć, że jesteśmy rdzennie angielskim rodem

240

241

J1LL

DAKNŁ11

w przeciwieństwie do królewskiej dynastii hanowerskiej, w której jest tylu szaleńców. I przez te wszystkie wieki byliśmy po­ wszechnie znani z... z... - Z arogancji - mruknęła Joy na tyle cicho, żeby nie dosłyszał. - Z szacunku, jakim nas otaczano! - Wyciągnął palec. - Właś­ nie o to słowo mi chodziło. Pierwszy diuk Belmore był... Taki sam jak ty - stwierdziła w myślach Joy, obserwując go, gdy recytował z pamięci historię rodu. Potrząsnęła głową zastanawiając się, co by powiedzieli przyjaciele Aleca, gdyby było im dane wysłuchać tego, co najbardziej leży mu na sercu. Poruszał się z takim ożywieniem i mówił z takim ferworem, które całkowicie zaprzeczały jego wyniosłości, pełnej dystansu i pogardy dla otoczenia. Joy wiedziała już, że faktycznie wstrząsają tym człowiekiem wielkie namiętności. Zawsze dawa­ ły o sobie znać, gdy kochał się z nią i gdy wpadał w gniew. Świadczyły o tym również błyski w jego oczach. Chcąc dostrzec jego temperament, trzeba było jednak przebić się przez pancerz dumy i arogancji. Z drugiej strony Joy zdawała sobie sprawę, że nieposkromiona arogancja Aleca wypływa z jego niebywałej dumy, ponieważ ta ostatnia stanowi źródło pewności siebie i władczego stosunku do ludzi. Taki był Alec, jej Alec. Ale jego przyziemność i zarozumialstwo, za którymi kryła się ignorancja, odnosiły się do tak niewielu rzeczy, że były w nim najmniej istotne. Właśnie w podnieceniu opowiadał o trzecim diuku Belmore, który brał udział w wyprawie do Ziemi Świętej w poszukiwaniu świętego Graala. Och, zwykli śmiertelnicy, jacy wy jesteście naiwni - pomyślała w związku z tym Joy. Dla każdego członka bractwa białej magii było aż nadto oczywiste, że Bóg nie mógł pozwolić, żeby kielich, z którego pił Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy, tak po prostu pozostał w Ziemi Świętej. Potrząsnęła głową. Alec mówił tyle, że już nie potrafiła go słuchać w skupieniu, obserwowała więc jego ruchy. Ciągle chodził po pokoju, robiąc gwałtowne zwroty. W końcu zaczęło się jej kręcić w głowie od tego widoku, dlatego skoncentrowała się na twarzy męża.

242

CZARY

Malowały się na niej tak silne emocje, o jakich Joy nawet się nie śniło. Oczywiście, najbardziej pragnęła wyczytać z tej twarzy, że Alec ją kocha. W tej chwili zadowalało ją wszakże już to, że jest zdolny do wielkich uczuć. Jego opowieść brzmiała niczym deklamacja, choć Joy nie sądziła, żeby sam użył tego określenia. Z pewnością diuk Belmore nigdy by niczego nie deklamował. Z trudem powstrzymała uśmiech. - A piąty diuk Belmore... W zamyśleniu poklepywała podbródek, usiłując sobie przypo­ mnieć, którym diukiem Belmore jest Alec. Dwunastym? Raczej nie. Trzynastym? Też nie, bo trzynastka to liczba pechowa, a poślubienie tego mężczyzny Joy uważała za najszczęśliwsze wydarzenie w swoim życiu. Więc z pewnością był czternastym... Postanowiła się upewnić. Zauważyła, że przy każdym zakręcie mąż bierze głęboki wdech. Pociągnęła nosem czekając, aż Alec się odwróci. - Którym diukiem Belmore jesteś ty? - wystrzeliła jak z pistoletu. - Piętnastym - odparł nieobecny myślami i kontynuował historię swojego rodu. Przez dziesięć minut Joy spełniała powinność żony i duchessy, słuchając gorliwie opowieści Aleca, ale wkrótce poczuła się znużona jego chodem. Niemal żałowała, że nie może kichnąć i wreszcie go uciszyć. Ciążyły jej powieki i drapało ją w gard­ le. Pociągnęła nosem, spodziewając się kichnięcia. Niestety, nic się nie zdarzyło, zamrugała więc oczami, zmuszając się do słuchania. - To wszystko wydarzyło się z powodu mojej szalonej dumy. - Przeciągnął dłonią po czole. - Pospieszyłem się tak okropnie ze ślubem z jakąś dziwną Szkotką. A dlaczego? - Wyrzucił ręce w powietrze. - Dlatego, że jest piękna! Piękna? Joy gwałtownie uniosła głowę. Jej oczy momentalnie przestały być senne. - Nigdy wcześniej nie zachowałem się tak brawurowo. I co się okazało? - Okręcił się na pięcie i uniósł rękę. - Że ona jest czarownicą. Cholerną czarownicą!

JILL

DAKTiŁl

I

S^ĆAKI

- Uważasz, że jestem piękna? - Tak - warknął. - Naprawdę? - Uśmiechnęła się promiennie. - Ale nie o tym rozmawiamy. To nie jest ważne. - Dla mnie jest - mruknęła, wciąż się uśmiechając. - Na kilometr od ciebie każdy zegar zaczyna źle chodzić, mnie zaś zmuszasz do lewitacji. A ja nie jestem balonem, tylko twoim mężem. - Nigdy przedtem nikt mi nie powiedział, że jestem piękna. - Joy westchnęła. - Mało brakowało, a przez ciebie zamarzlibyśmy na śmierć. - To jest cudowne. - Rzepy unoszą się w powietrzu i nie wiadomo skąd pojawiają się róże - ciągnął Alec, zupełnie nie słuchając Joy. - Znowu okręcił się na pięcie. - Boże Wszechmogący... - Szukał przez chwilę właściwych słów. - Kobieto, kiedy kichasz, materializuje się każda myśl, jaką masz w tym momencie w swojej cholernej głowie! - Przeczesał palcami szpakowate włosy i znowu zaczął chodzić. - Owszem, to prawda. - I tańczysz z posągami. Z posągami! Zwróć na to uwagę. W dodatku na dachu mojego pałacu, gdzie każdy mógł cię zobaczyć, włącznie z królewskim posłańcem! - Nie zapominaj o płatkach róż - dodała niemal machinalnie, wciąż powtarzając bezgłośnie, że jest piękna. - Powiedziałbym, że mi się podobają - oznajmił, zatrzymując się. Twarz miał teraz mniej napiętą, jakby przypominał sobie sytuacje, w jakich pojawiały się te płatki. - Podobają ci się? - Tak - mruknął, ale zaraz dodał: - W tej chwili jednak nie wiem czy skręcić ci kark, czy też kochać się z tobą dopóty, dopóki nie będziesz zbyt zmęczona, żeby rzucać zaklęcia. - Och, Alec! - Do jasnej cholery! - Kochaj się ze mną - powiedziała cicho. - Nie, nie mogę - odparł stanowczym tonem.

- A tak niedawno mówiłeś, że tego pragniesz. - Nie mogę wpaść ponownie w tę pułapkę. - Jaką pułapkę? - Kochania się z tobą. To mąci mój umysł, a ja muszę odzyskać nad wszystkim kontrolę. Chcę od teraz wieść uporząd­ kowane życie. - Rozumiem - powiedziała cicho. Myślała przez chwilę o tym, jak mogłaby pozostać jego żoną i nie kochać się z nim. Tylko wtedy, gdy była w jego ramionach, otwierał się naprawdę. Powinna się zastanowić, jak złamać jego postanowienie. Spojrzała na niego. Znowu wpatrywał się w płomienie. Był wyraźnie zbity z tropu. - Nie rozumiem tego, co się dzieje. Nic nie przebiega tak, jak powinno. Jestem, psiakrew, zdezorientowany, a nigdy wcześniej mi się to nie przydarzyło. - Nigdy? - Wiem, że moje życie już nie będzie takie, jak do tej pory - stwierdził, wreszcie siadając. - Kochasz mnie? - szepnęła czując, że serce podchodzi jej do gardła, i spoglądając na męża z nadzieją. - Nie wiem, co to jest miłość. - Wciąż patrzył w płomienie. - Potrafiłabym cię nauczyć - powiedziała cicho i wytarła swędzący nos. - Nie próbuj. - Czy sądzisz, że mógłbyś... - Przerwała, pociągając nosem. Czuła, że zbliża się kichnięcie, i usiłowała je powstrzymać, dopóki Alec nie obnaży przed nią serca. - Co mógłbym? Znowu pociągnęła nosem. Perfidne kichnięcie wydawało się nieuchronne. Ścisnęła nos chusteczką, usiłując dokończyć zdanie. - Co mógłbym? - Zmarszczył brwi. Spróbowała ponownie. - Nie rozumiem, co mówisz. Przestała ściskać nos i mocno kichnęła. Wstała.

244

245

JILL BARNETT.

- Dziewięćdziesiąt trzy, dziewięćdziesiąt cztery... - Alec kręcił głową i odliczał po cichu. Po chwili spojrzał na nią. - O ile pamiętam, kazałem ci usiąść. Znowu stał nad nią arogancki diuk. Była zdezorientowana, dopóki sobie nie uświadomiła, że on nic nie pamięta z tego, co zdarzyło się przed chwilą. Powiedział o wszystkim, co go dręczy, ale nagle o tym zapomniał. Joy nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. Wciąż stała. - Czy w niczym nie będziesz mi posłuszna? - Patrzył na nią wilkiem. - Ostatni tydzień wiele między nami zmienił, ale wciąż jesteś moją żoną i musisz wypełniać moją wolę. Powinnaś zrozumieć, jak poważną sprawą jest nasz wyjazd do Londynu. To naprawdę żadna igraszka. Tam nie możesz być czarownicą. - Aleja nią jestem. - Jesteś także duchessą Belmore i moją żoną. Nakazuję ci wziąć to pod uwagę - oznajmił tonem wykluczającym jakikolwiek sprzeciw. Joy myślała teraz o czymś zupełnie innym niż jego ton i wydane polecenie, bo uświadomiła sobie, jak on wychodzi ze skóry, żeby się nie zmienić. A to znaczyło, że zaczął się zmieniać, w związku z tym mogła mieć nadzieję na jego miłość. Nadzieja zawsze pomagała jej osiągać cele. Już czuła przedsmak zwycięstwa, była więc w stanie podporządkować się wymaganiom Aleca. Z całych sił postara się sprostać jego oczekiwaniom dotyczącym zachowania duchessy Belmore. Jeśli ich nie zawie­ dzie, może otrzymać dar dla niej o wiele cenniejszy niż mistrzos­ two w czarach, czyli właśnie miłość męża. Nie potrafiła po­ wstrzymać uśmiechu, który bardzo zaskoczył Aleca. Poklepała męża po ramieniu, wciąż przyciskając do piersi książkę. - Tak, najdroższy. - Ruszyła na górę, zatrzymując się w po­ łowie schodów, żeby na niego spojrzeć. Na twarzy Aleca wciąż malowało się zaskoczenie, a także podejrzliwość. Idąc już po stopniach, dodała ze znaczącym uśmiechem: - Zostawiam cię samego, ponieważ jestem pewna, że chcesz przemyśleć różne sprawy.

Posępne myśli diuka i marzenia jego żony zostały przerwane nazajutrz rano na skutek nieoczekiwanego zjawienia się w gos­ podzie Jema, Robertsa, Hensona, Polly i pozostałych służących. Przyjazd powozu diuka oraz służby z bagażami zaanonsował pisk Beezle'a. Oba pojazdy zatrzymały się w topniejącym z powodu odwilży śniegu i w mgnieniu oka cała piątka, wraz z duchem opiekuńczym Joy, znalazła się w sali jadalnej gospody. Alec właśnie zdążył wymóc na żonie czarownicy kolejną obietnicę nienagannego zachowania w Londynie. Mimo że Joy spoglądała na niego z powagą, intuicja mówiła mu, że w dalszym ciągu nie zazna spokoju. Patrzył na służących z mieszanymi uczuciami, bo ich przyjazd oznaczał, że życie wraca do normy. Z drugiej strony perspektywa spotkania w Londynie z księciem regentem i z rozplotkowanymi zna­ jomymi wcale nie była zachęcająca. Ale Belmore nie miał wyboru. Drogi nie tonęły już w zaspach. Musiał stawić czoło temu, co zgotowało mu okrutne przeznaczenie. Jęknął w myślach, bo to nie były właściwe słowa. Przesunął dłonią po czole, które już mu ciążyło od posępnych myśli. Boże Wszechmogący! Zaczął mówić tym samym językiem co Sey­ mour. Ciężkie stąpanie oblepionych mokrym śniegiem butów Jema przywróciło Belmore'a do rzeczywistości. Obok stangreta stali dwaj lokaje. - Mieliśmy się spotkać w Reading. Jakim cudem nas odnaleź­ liście? - W pięć osób przedzieraliśmy się konno przez śnieżycę - odezwał się stary woźnica, który nigdy, w przeciwieństwie do Hensona i Robertsa, nie czuł się onieśmielony w towarzystwie diuka. - Cztery godziny zajęło nam odnalezienie powozu, tak głęboko ugrzązł w śniegu. - Zawahał się na moment, po czym spojrzał Alecowi w oczy i oznajmił: - Byliśmy pewni, że Wasza Miłość został tam pogrzebany wraz z Jej Miłością. W pokoju zaległa na chwilę cisza. - Olbrzym z niemym karłem zjawili się w gospodzie w Swin-

246

247

JILL

OAKNbll

LZARY

don, powiadamiając nas, że Wasza Miłość znalazł tutaj wraz z Jej Miłością schronienie i że nic wam nie zagraża. Objaśnili nam drogę - poinformował Henson. Alec z ulgą skinął głową, ponieważ zaczynał już wątpić w istnienie karła i olbrzyma. - Zaraz wyruszamy. Jem wyszedł, a Henson wyprostował się jak wzorowy lokaj. Polly w nerwowym podnieceniu mówiła coś do Joy. Foryś Willie wnosił do pokoju wielki kufer, a lokaj po­ dróżujący z tyłu powozu zmieniał pod kierunkiem Robertsa kuchnię gospody w prowizoryczną ubieralnię. Alec znowu odetchnął z ulgą. Wszystko wracało do normy. Właśnie w mo­ mencie, w którym tak pomyślał, Henson odwrócił się. Wokół sztywnego kołnierza surduta lokaja okręcał się śnieżnobiały gronostaj. - Beezle! Diuk obserwował, jak żona odrywa zwierzątko od pleców Hensona i wyciąga mu coś z pyszczka. Mógłby przysiąc, że przed chwilą słyszał pochrapywanie zwierzaka. Joy, nie przerywając swojej czynności, zerknęła na lokaja. Wyraz jej oczu i twarzy świadczył o tym, że coś jest nie w porządku. - Tak mi przykro - powiedziała cicho. Alec śledził jej wzrok, więc natychmiast spostrzegł, że warkocz Hensona, zniknął, a za uszami lokaja widnieją łyse placki. Zatem tłusty szkodnik, którego Joy karciła teraz spojrzeniem, zjadł włosy Hensona. To pachniało piekłem, ale służący wykazał godne pochwały opanowanie. Bez względu na spustoszenie, jakiego dokonał na jego głowie gronostaj, spoglądał na duchessę z należnym respektem. Alec patrzył, jak żona idzie po schodach, niosąc swego pupila, którego imienia nie chciał nawet pamiętać. Za nią podążała wciąż rozgadana pokojówka, dźwigając naręcze ubrań. - Oczekuję was za pół godziny - oświadczył, gdy Joy zatrzymała się na ostatnim stopniu. Skinęła głową i weszła do sypialni. Belmore odwrócił się, żeby wydać kolejne polecenie, ale Henson już je przewidział, bo

Siedem godzin później duchessa przyciskała do zimnej szyby zaróżowiony policzek i wyglądała przez okno z takim zaintere­ sowaniem, z jakim kociątko patrzy na świeżą śmietankę w spodku. Ten nie słabnący w jej oczach entuzjazm dla oglądanych widoków powinien Aleca rozzłościć, lecz tak się nie stało. Diuk nie zastanawiał się jednak nad swoją nietypową reakcją, ale również spojrzał w okno w nadziei, że dzięki temu rozproszą się prześladujące go obrazy róż, a także szafotów i zaciskających się na szyjach pętli. - Przeczytałam kiedyś, że Londyn to kwiat miast. - Popatrzyła na męża z takim wyrazem twarzy, jakby była oczarowana trafnością tego porównania. - Nie czuję zapachu kwiatów. - Alec rozluźnił krawat. - Natomiast woń rozkładających się odpadków i rynsztoków z całą pewnością tak. A londyńczycy to straszni głupcy i lojaliści. Uśmiech zgasł na jej twarzy i odwróciła się do okna. - Tak nazwał Londyn pewien Szkot.

248

249

z godnością zmierzał do drzwi. Patrząc na łyse placki za uszami swego wspaniałego lokaja, Alec nagle poczuł się z nim solidarny. Po raz pierwszy w życiu przyszło mu do głowy, że coś łączy go ze służącym. Energicznie przeczesał wciąż gęste szpakowate włosy i dotknął ich za uszami, postanawiając znacznie podwyższyć Hensonowi pensję. Powóz i bagażowy wóz turkotały po mokrej, śliskiej drodze. W powozie panowała pełna napięcia cisza, jaką może wywołać tylko dwoje walczących z sobą ludzi. Alec chciał zmniejszyć wpływ wywierany na niego przez Joy, a ona pragnęła ten wpływ umocnić. Samotna, osobliwa gospoda, która służyła im za schronienie, powoli zapadała się w nicość. Magia przestawała działać, w miarę jak pojazdy coraz bardziej oddalały się od tego miejsca i niknęły na wschodzie.

JILL DARNETT

CZARY

Diuk mruknął coś pod nosem, bo nie chciał nawet pośrednio urazić jej uczuć swoją opinią na temat Szkotów. Poza tym tak zachwycała się widokiem rogatek Londynu i samym Londynem. Przyciskał palcem garb nosa, odpędzając myśl o tym, co może się zdarzyć, jeśli ludzie z jego sfery odkryją, że Joy jest czarownicą. Niewątpliwie siedem wieków posiadania przez pierworodnych męskich potomków rodu Castlemaine'ów dzie­ dzicznego tytułu diuka i przynależności do najwyższej kasty angielskiej arystokracji ulotni się jak wyczarowany za sprawą magii dym. Joy znowu zwróciła w jego stronę swoją drobną, niepokorną twarz, więc oderwał się na chwilę od ponurych przewidywań. Dotychczasową radość w jej oczach zastąpiła troska. Pochyliła głowę i położyła dłoń na ręce męża. - Naprawdę tego nie spostrzegasz? - To znaczy czego? - Tego wszystkiego za oknem. - Poklepała dłonią szybę. - Spójrz tylko. - Ja to już znam. - A więc powiedz mi, co widzisz. - Nie ustąpiła, zaciskając z uporem usta. - Londyn. - Pytam o to, co widzisz w tej chwili. Wyjrzyj przez okno i powiedz mi - ponowiła próbę, wzdychając przy tym tak ciężko, że Alec żałował, iż to nie jemu przydarzyło się to westchnienie. - Ale dlaczego? - A co innego możemy robić? - Modlić się, żebyś nie kichnęła. - Nie przydarzyło mi się to od ponad trzech godzin. - Ale z powodu tamtego kichnięcia powozownia w Pilldowne Crossing na zawsze przestała być taka jak przedtem. - Nikt niczego nie zauważył - powiedziała cicho. - To był tylko mały obłoczek dymu. Sam słyszałeś, jak wszyscy mówili, że chyba zatkał się komin. Pełną napięcia ciszę zagłuszał tylko stukot końskich kopyt o bruk.

- Czy mogłabyś zaspokoić moją ciekawość i odpowiedzieć mi na pewne pytanie? Skinęła głową. - O czym wtedy myślałaś? Zaczerwieniła się z powodu wyrzutów sumienia i mamrocząc coś pod nosem odwróciła się do okna. - Nic nie słyszę. Spojrzała na niego i znowu ciężko westchnęła. - Myślałam o tym, że kłęby dymu z komina duszą biednych chłopców stajennych i konie. Sam to widziałeś i słyszałeś kaszel. Tam nie ma czym oddychać. Ale nie powstrzymałam dymu celowo. - Czy mogłabyś mi wyświadczyć uprzejmość i nie myśleć o niczym, gdy spostrzegasz, że zbliża się kichnięcie? - Alec niemal czuł, jak zaciska się pętla na jego szyi. Powóz szarpnął, wjeżdżając w ulicę wybrukowaną kocimi łbami. Słońce już zachodziło i gdy Joy odwracała się od okna, Alec spostrzegł, że jej twarz opromienia zorza. Spoglądała na niego tak, jakby z najwyższym trudem powstrzymywała się od powiedzenia czegoś. - Wyrzuć to z siebie, Szkotko. Na jej twarzy pojawił się uśmiech tak świeży, radosny i pełen życia, że zaćmiewał widok zachodzącego słońca, a Aleca przy­ prawił o ucisk w piersiach. - Czy nie jest cudowny? - Co? - Londyn, z jego widokami i dźwiękami. Posłuchaj tylko. Diuk zmarszczył brwi, bo do jego uszu docierał wyłącznie dokuczliwy dźwięk bijących dzwonów, blaszanych trąbek gaze­ ciarzy i wrzaski przekupniów zachwalających swoje tanie towary. Właśnie rozległ się irytujący klekot mijającej ich dorożki oraz dźwięk kopyt ciągnącej ją szkapy i pisk dziecka. Konie niemiło­ siernie stukały o bruk. To nie było nic nadzwyczajnego, lecz normalny miejski zgiełk. - Czy słyszałeś? Na rogach ulic sprzedają imbirowy piernik. To niezwykłe... - Spoglądała na Aleca w zadumie. - Uwielbiam imbirowy piernik z rodzynkami.

250

251

JlLL BARNETT

LZARY

Mąż znowu wymamrotał coś pod nosem. - Ilekroć go jem, myślę o wigilii Wszystkich Świętych. - Pochyliła się w stronę Aleca i dodała szeptem: - Czarownice i czarownicy zawsze spożywają wtedy imbirowy piernik. Diuk nie znał smaku tego ciasta, ale fakt, że miało jakiś związek z magią, absolutnie nie zachęcał go, żeby spróbować. Prawdopodobnie każą mu to jeść tuż przed powieszeniem. Żona zaczęła nucić radosną, skoczną melodię, a tymczasem on miał w uszach tylko ponure tony pieśni pogrzebowych. Po chwili jednak uznał, że lepiej jest, gdy duchessa Belmore nuci zamiast kichać. Joy przetarła szybę i kołysała głową w rytm melodii, spoglądając na niego z uśmiechem. - Czy nie słyszysz bicia dzwonów? Uwielbiam te dźwięki. Przypominają mi o Bożym Narodzeniu, o saniach i... - Znieru­ chomiała na moment, jakby nie chciała się z czymś zdradzać, ale w końcu dodała: - O wszystkim, co kocham. Znał już dobrze to spojrzenie. Czuł wtedy, że przeznaczenie obdarowało go miłością Joy. Diuk Belmore nie chciał jednak nic czuć, bo tak było bezpieczniej. Zerknął na żonę w nadziei, że natrafi na coś, co pomoże mu zwiększyć rezerwę. Wpatrywał się więc w tę drobną, niepokorną twarz, która świadczyła o tym, że jego żona potrafi czerpać radość z najmniejszych drobiazgów i najzwyklejszych rzeczy. Ale miała przecież na imię Joyous. Właśnie odwróciła twarz od okna i popatrzyła na niego w taki sposób, jakby czytała w jego myślach. - Nigdy nie jechałam saniami. A ty? - Jeździłem. - Alec nagle zesztywniał. Irytowały go jej pytania i to, o czym myślała, choć nie wiedział dlaczego. - Czy czułeś się cudownie? - Nie pamiętam, zapewne było zimno. - Nawet próbował sobie przypomnieć, ale czuł tylko straszne napięcie. - Och. - Joy spoglądała na splecione na kolanach dłonie. - Na wyspie Muli nie można jeździć saniami. Kiedy tam mieszkałam, tylko raz spadł śnieg, na dodatek niewielki. Chcąc ją uciszyć, zaczął wyglądać przez okno. Patrzył jednak niewidzącym wzrokiem, ponieważ zastanawiał się, jak sprawić,

by w ciągu najbliższych tygodni trzymali się z daleka od rozplotkowanej arystokracji, która mogłaby odkryć, że duchessa Belmore jest czarownicą. Nie widział innego wyjścia niż ukrywa­ nie jej przed ciekawskimi oczami, z wyjątkiem tych sytuacji, w których bezwzględnie należało pokazać się z nią publicznie. Mógł z dobrym skutkiem rozpuścić wiadomość, że żona jest chora, i utrzymywać wszystkich w tym przekonaniu aż do chwili spotkania z księciem regentem, a po tym spotkaniu wyjechać czym prędzej z Londynu. Wstał i zastukał w okienko w ściance oddzielającej wnętrze powozu od siedzenia stangreta. - Jem, dojedź do Belmore House nadrzecznymi ulicami i zatrzymaj się przed tylnym wejściem. Powóz zatrząsł się, gdy stangret ostro skręcił w prawo. Alec przytrzymał się oparcia fotela i mocniej zsunął nogi, żeby nie stracić równowagi. Joy poleciała do przodu. Zacisnęła dłonie na jego lewym udzie. Jej twarz znalazła się na wysokości guzików spodni Aleca. On zaś zerknął w dół i wstrzymał oddech, ponieważ natychmiast wyobraził sobie wyrafinowaną scenę erotyczną. Joy wyprostowała się i spoglądając na niego z autentycznie niewinną miną, przeprosiła, a on na długą chwilę zamknął oczy, usiłując zapanować nad pobudzonymi zmysłami. W końcu oparł się mocno na siedzeniu i spojrzał na nią. Właśnie odwracała się do okna. Myślał o jej magicznej mocy, wobec której czuł się całkowicie bezsilny. Był diukiem, lecz nie potrafił zmienić biegu przeszłych zdarzeń czy wpływać na pogodę. Nie mógł ofiarować żonie tęczy, gwiazd, diamencików śniegu czy innych tego rodzaju naiwnych darów. Tyle wysiłku kosztowało go, żeby nie oddać Joy ani odrobiny siebie i nie pozwolić jej zdobyć swojego serca tymi uśmiechami i wes­ tchnieniami. A niech to szlag! Teraz dopiero odkrył, że w ogóle ma serce. Patrzył na żonę i opanowało go nagłe pragnienie trzymania jej w ramionach. Było tak silne, że zaczął oddychać głęboko. Rozum mówił mu, że kochanie się z Joy może stać się przyczyną jego

252

253

JlLL UARNETT

IsZARY

zguby. Diuk Belmore uczepił się więc myśli, że po prostu nadmiernie dochodzi w nim do głosu zmysłowe pożądanie. Już tego doświadczył jako osiemnastolatek. Ale teraz był o dziesięć lat starszy, bardziej odporny i silniejszy, więc nie obawiał się seksualnej żądzy, bo potrafił ją ujarzmić. Nie stanowiła w jego życiu czegoś nowego. Joy była niezmiennie oczarowana widokiem Londynu, podczas gdy jej mąż siedział z kamienną twarzą. Wierciła się na siedzeniu i co chwila ukradkiem zerkała na niego, jakby z najwyższym trudem powstrzymując się od powiedzenia czegoś. - Co widzisz za oknem? - Mgłę i brudny śnieg. - Tylko tyle? - Tylko tyle można tam zobaczyć. - Mgła przypomina parę unoszącą się z naczyń postawionych na domowym ogniu. - W głosie Joy zadźwięczał smutek, co sprawiło, że Alec chciał odwrócić wzrok, żeby ukryć przed nią wyraz oczu. - Szkoci uważają, że otulająca świat gęsta mgła to odrobina nieba na ziemi. - Przez długą chwilę wyglądała przez okno, ale w końcu spojrzała na męża i spytała: - Czy sądzisz, że jest dość śniegu, byśmy mogli przejechać się saniami? - Może w parku. Sądził, że ta odpowiedź usatysfakcjonuje Joy, a zarazem zamknie jej usta. Miał już dość słuchania opowieści o dzwonach, imbirowym pierniku i o wszystkim innym, co było mu obce. Ale ona wciąż spoglądała na niego wyczekująco. Jego uwagę przyciągnęły piękne gniade konie w zaprzęgu. Rzucił w ich stronę pożądliwe spojrzenie. - Widok czego sprawił ci taką przyjemność? - Koni - odparł zaskoczony, że Joy potrafi czytać w jego twarzy. - Och. W tym westchnieniu nawet on usłyszał zawód, ale nie było czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Po kilku ostrych zakrętach i przekleństwach Jema powóz zatrzymał się przed tylnym wejściem wytwornej i smukłej miejskiej rezydencji diuka Belmore'a.

- O mój Boże! - Joy zasłoniła usta dłońmi. - Boże Wszechmogący... Joy, nie kichaj! - Nie mam takiego zamiaru - odparła, przyciskając nos i dłonie do szyby. Pochyliła głowę, wpatrując się w tylną fasadę pałacu. - To Belmore House - oznajmił, wysiadając z powozu i odwracając się w stronę żony. Spojrzała na niego przejęta w najwyższym stopniu. Jakże więc, na Boga, mógł jej pozwolić na swobodne kontakty z ludźmi ze swojej sfery? Już nie wiedział, komu potrzebna jest większa ochrona, jej czy im. Potrząsnął z rezygnacją głową i wziął Joy za rękę. - Chodź, Szkotko. Musisz poznać nowych służących.

254

I^ZARY

Co to, u licha, znaczy, że nie ma żadnych służących? Joy pobladła, słysząc dochodzący z sąsiedniego pokoju lodowaty głos męża. Od kilku minut siedziała sama w salonie, przekrzywia­ jąc głowę, żeby obejrzeć scenę widniejącą na wysokim suficie. Malowidło przedstawiało mężczyznę z lirą, wokół którego stały w zalotnych pozach wiotkie dziewice, otoczone przez leśne nimfy. Były tam też stworzenia podobne do Pana, co natychmiast przypomniało Joy widok zemdlonej pani Watley, doprawdy impo­ nująco wyciągniętej na podłodze na długość prawie dwóch metrów. - Wasza Miłość, większość służących rozjechała się na czas świątecznej przerwy do rodzinnych wiosek i jeszcze nie powróciła z powodu obfitych śniegów. - Ale trzeba zatrudnić więcej osób. Jak za sprawą magicznego ruchu dłoni Joy przestała myśleć o koźlich rogach i złośliwej twarzy oraz o kobiecie męskiego wzrostu, która na ich widok upadła zemdlona na posadzkę. Słuchała, jak zdenerwowany lokaj odchrząkuje. - Chcieliśmy to zrobić, Wasza Miłość, ale nie znaleźliśmy nikogo.

- Carstairs, to jest przecież Londyn. Tu muszą się znajdować wolni służący. Skontaktuj się ze wszystkimi agencjami. - Wasza Miłość, już to zrobiłem, ale nie mają nikogo. Zbyt wiele osób utknęło w mieście z powodu złej pogody. Starałem się, ale... - Ilu służących nam brakuje? Joy wydawało się, że z powodu ostrego tonu głosu męża drgnął ruszt w kominku. Podeszła do drzwi słuchając, jak Carstairs wymienia rodzaje potrzebnych służących. Alec zaklął, a ona znowu pobladła. Naprawdę będzie potrzebował boskiego przeba­ czenia za to ciągłe przeklinanie. Na parkiecie zaskrzypiały nogi odsuwanego krzesła i usłyszała głuchy dźwięk stóp Aleca krążącego po sąsiednim pokoju. - A więc nie mamy mąjordomusa, kucharza, siedmiu... ośmiu lokajów i chyba pięciu pokojówek. Joy z łatwością wyobraziła sobie, jak mąż teraz wygląda. Zapewne patrzy surowo, pochyla pogrążoną w myślach głowę i ma ręce założone do tyłu, a jego długie kroki pożerają podłogę. Gdy skręca, zawsze zaczyna nowe zdanie. - A także stajennego - uzupełnił Carstairs. - Tę funkcję może pełnić Jem. Z pewnością Alec właśnie skręcił - pomyślała Joy. - Henson i pozostali lokaje będą usługiwać w pałacu, ale jak rozwiążemy problem kucharza... - Dwie pokojówki potrafią przyrządzać proste potrawy, a poza tym jutro odbędzie się targ wolnych jeszcze służących. Unikam wynajmowania ich w taki sposób, lecz w tej sytuacji nie ma chyba wyboru. Joy uśmiechnęła się promiennie. Nigdy jeszcze nie była na targu, ale sądziła, że wizyta tam to pyszna zabawa. - W porządku. Rób to, co musisz, ale chciałbym, żeby jutro służba została skompletowana. - Tak, Wasza Miłość. Za moment gwałtownie otworzyły się rozsuwane mahoniowe drzwi salonu i Alec wkroczył do środka. Bez słowa przeszedł obok Joy. Usłyszała dźwięk kryształu. Gdy mąż nalewał sobie

256

257

JILL BARNETT

brandy, ona oglądała przez otwarte drzwi wnętrze przyległego salonu. Utrzymany w bordowej oraz zielonej, myśliwskiej tonacji, był większy od tego, w którym się znajdowali. Dochodził stamtąd zapach tytoniu, zmieszany z wonią drzewa sandałowego, zapach Aleca. Spostrzegła na suficie malowidło przedstawiające scenę z polowania, a pod nim rzeźbiony stół do gry w karty i ciężkie, obite skórą krzesła. - Co to za pokój? - Męski salon. Usiłowała zobaczyć, czy cały sufit pokrywa fresk, ale ściana zasłaniała jej widok tego z całą pewnością również wysokiego na dwa piętra wnętrza. - Nie potrafiłam powstrzymać się od słuchania twojej rozmowy z lokajem - przerwała pełną napięcia ciszę, którą mącił tylko dźwięk nalewanego do kieliszka alkoholu. - Niech szlag trafi taką pogodę! - Alec spojrzał na żonę wciąż rozgniewany. Wyciągnął się na złoconym szezlongu, zerknął na trzymany w dłoni kieliszek, a potem na nią. - Czy masz ochotę się napić? Na przykład wina? Potrząsnęła głową. Po tym, jak w lesie kazał jej wypić bursztynowy płyn, nie chciała znać alkoholu. Przez chwilę w zamyśleniu przesuwała palcami po figurynce z bladoniebieskiego szkła, która stała na marmurowym gzymsie kominka. - Alec? - Tak? - Z kim rozmawiałeś? - Postawiła bibelot na swoim miejscu i usiadła na krześle z twardym oparciem, wodząc palcami po rzeźbionym brzegu. - Z moim sekretarzem. - Och. - Joy podeszła do sofy, wzięła do rąk ozdobną poduszkę i bawiąc się złotymi frędzlami usiadła. - Jak spędzasz czas w Londynie? - Belmore'owie zawsze mieli udział w sprawowaniu władzy. Jestem członkiem Izby Lordów - odparł zaskoczony tym py­ taniem. - A co robisz poza tym?

258

<^AAKY

- To co każdy angielski par. Bywam na balach, odwiedzam mój klub i jeżdżę konno po parku. - Zerknął na nią i chyba z wyrazu jej twarzy odczytał myśli, ponieważ dodał. - Szkotko, to może wyglądać na beztroskie oddawanie się przyjemnościom, ale w Anglii decyzje dotyczące większości ustaw zapadają nie w parlamencie, lecz podczas spotkań towarzyskich. - Podniósł kieliszek do ust. - Interesuje cię, dlaczego tak się dzieje? - Właśnie się nad tym zastanawiałam. - Bawiła się przez chwilę poduszką, zanim spytała o budzącą lęk sprawę. - Kiedy spotkam księcia regenta? - To czekało na nasze przybycie - odparł, odstawiając kieliszek i wyjmując z kieszeni surduta kopertę. - Co to jest? - Zaproszenie na bal wydawany przez księcia regenta. Zdaje się, że postanowił uczcić w ten sposób wyjątkowo ważną sprawę, prawdopodobnie narodziny nowego miotu ogarów. Alec położył kopertę na stole stojącym przy szezlongu i sofie. Joy podniosła się i wzięła do rąk zaproszenie. Bal miał się odbyć za dwa tygodnie. Uśmiechnęła się leciutko. Bal wydawany przez księcia regenta. - Wyglądasz na zdenerwowanego. Nie lubisz bywać na balach? - Nie planowałem tak długiego pobytu w Londynie. - Zerknął na nią. - Och. - Przez chwilę wpatrywała się w trzymane w dłoniach zaproszenie. - Jak podczas pobytu w Londynie spędza czas duchessa Belmore? - Nie wykonuje żadnych zaklęć. - Z naciskiem powtarzasz, że oczekujesz ode mnie zachowania właściwego dla duchessy Belmore. Jak mam temu podołać, skoro nie wiem, o co konkretnie chodzi? - spytała marszcząc brwi i odkładając zaproszenie. Alec westchnął, jakby nie spodziewał się na tym polu żadnego sukcesu. - Będę musiał nauczyć cię twoich obowiązków. - Pociągnął łyk brandy i wymamrotał coś na temat zamarzania na śmierć i instruowania czarownic. 259

JILL

DAKNŁ11

- Jestem pewna, że znajdzie się ktoś, kto powie mi to, co powinnam wiedzieć - odparła wyniosłym tonem. - Powiedziałem, że ja to zrobię. - Jakie są moje obowiązki? - Z powodu urażonej dumy usiadła sztywno i uniosła wysoko podbródek. - Organizowanie balów, przyjęć i w ogóle życia towarzyskiego. Przede wszystkim musisz być panią domu. - Czy właśnie tym trudnią się duchessy? - Tak, a niektóre damy zajmują się ponadto wynajmem służby i sprawują nad nią pieczę. A zatem pobyt w Londynie stwarzał nie tylko szansę bycia na balu, ale i okazję zobaczenia targu. Joy rozpromieniła się. Nie może zaprzepaścić tej okazji... - Żony Belmore'ów zawsze zajmowały się jednym i drugim - ciągnął Alec. - O ile wiem, moja babka uchodziła nawet za zbyt gorliwą w spełnianiu swych obowiązków. - A kto w tym pałacu sprawuje nad wszystkim pieczę? - Mąjordomus... To znaczy, będzie sprawował, gdy, psiakrew, wróci ze świąt. - Czy chciałbyś, żebym zajmowała się służbą? - A jak mogłabyś to robić? Nie masz żadnego doświadczenia. - Zmrużył oczy. Uśmiechnęła się do niego blado i pstryknęła palcami. - Boże Wszechmogący, żadnej magii! - Podniósł kieliszek do ust. - I więcej już nie kichaj. Była przygotowana na taką reakcję męża odnośnie czarów, ale ciekawiło ją, co powie na temat jej zwykłych zajęć. - Skoro nie mogę korzystać z mojej magicznej mocy, to co z targiem? - spytała słysząc, że mruknął coś pod nosem, gdy wspomniała o magii. - O co ci konkretnie chodzi? - Gwałtownie uniósł głowę i spojrzał na żonę podejrzliwie. - Czy mogę pójść? - Nie. - Aleja chciałabym zajmować się wynajmowaniem służących. Ten obowiązek spoczywa przecież na duchessie. 260

- Nie. - Przed chwilą powiedziałeś, że tak. - Powiedziałem. Spoczywa i nie spoczywa. Nie pójdziesz na targ. - Powiedziałeś, że powinnam spełniać swoje obowiązki. - Jeszcze nie teraz. - Ale... - Nie. - Po prostu nie wierzysz, że im podołam. - Nie. - Tylko powtarzasz słowo „nie". Potwierdził gestem dłoni. - Nawet mnie nie słuchasz. - Po chwili zadumy spytała: - Jak mam się wdrażać do moich obowiązków, skoro nie pozwalasz mi nic robić? - Nie. - Och, to nie jest właściwa odpowiedź, bo nie zadałam pytania, na które należało odpowiedzieć „tak" lub „nie"! - R2eczywiście, nie zadałaś takiego pytania, ale bez względu na to, o co spytasz, odpowiedź wciąż będzie negatywna. - Myślałam, że jesteś sprawiedliwy, a ty nawet nie podałeś mi powodu odmowy. - Są takie powody. - Ale chciałabym zobaczyć targ. - To nie jest taki targ, o jakim myślisz. - To dlaczego nazywają go targiem? - Innym razem zabiorę cię na targ. - Zmrużył oczy, zmęczony uporem Joy. Wstał z szezlonga i napełnił kieliszek. - Ale ja chcę zobaczyć jutrzejszy. - Będę przez cały dzień zajęty, a ty jeszcze nie potrafisz poruszać się po Londynie samodzielnie. - Mogłabym pojechać z Hensonem. - Nie. - I z Polly. - Nie. - I z Carstairsem. 261

JUL BARNETT

CZARY

Alec rzucił jej wściekłe spojrzenie. Westchnęła ciężko. Ang­ lików rzeczywiście cechuje tępy upór. Bębniąc palcami po oparciu sofy, zaczęła się rozglądać po salonie. Kiedy panujące tu milczenie było już nie do zniesienia, zerknęła na męża. W zadumie spoglądał na kieliszek. Spróbowała ponownie skłonić go do podania powodów odmowy, chcąc by się otworzył, ponieważ od kiedy zobaczył w gospodzie maślnicę samodzielnie robiącą masło oraz ocean róż opancerzył się jak nigdy dotąd. Joy wcale się jednak nie poddała, przeciwnie, zamierzała skruszyć powłokę, w której tkwił Alec, nawet za pomocą magii. Wytrwałość zawsze stanowiła jej mocną stronę. Poza tym on potrzebował jej, Joyous Fiony MacQuarrie, choć nie uświadamiał sobie tego z powodu swej angielskiej przyziemności. I nie wiedział, że oświadczając, iż nie będzie się więcej z nią kochał, rozpętał między nimi wojnę. Duchessa postanowiła znaleźć sposób na przełamanie oporu męża, ponieważ tylko wtedy, gdy się kochali, porzucał pancerz. Musiała obmyślić skuteczny plan. - Idę do swojego pokoju - oznajmiła wstając z sofy. - Sypialnie nie są jeszcze gotowe. Polly i Roberts wiedzą, że tu czekamy. - Zerknął na Joy. - Może jesteś głodna? Potrząsnęła głową i usiadła. W gospodzie przy powozowni. w której zatrzymała dym z komina, zjedli obfity posiłek. Podparła twarz dłonią i w myślach rozgrzeszała się ze swojego uczynku, bo dymu było tam rzeczywiście dużo. Z niedowierzaniem pokręciła głową. - Nie mamy kucharza i majordomusa, więc to chyba dobrze, że nie chce ci się jeść. - Ty mógłbyś gotować - oznajmiła z uśmiechem. Spojrzał na nią ze złością. Wciąż ani śladu poczucia humoru - pomyślała Joy. Bawiła się frędzlami poduszki i rozglądała po salonie utrzyma­ nym w zielonej i złotej tonacji. Sofa i krzesła o jasnozielonych obiciach tworzyły krąg na ciemnozielonym dywanie, który pasował do innego, o barwie malachitu, a także do obramowania i dekoracji kominka. Ozdobny parkiet był wykonany z ciemnego drewna. Salon w Belmore House miał charakter jeszcze bardziej

oficjalny niż ten w Belmore Park. Sofa była twarda niczym granitowa skała. Joy zerknęła ukradkiem na męża. Nie wyglądało na to, żeby czuł się choć odrobinę lepiej od niej. Nie wiedziała tylko czy to z powodu twardego szezlonga, czy też krępującej ciszy, jaka niemal bez przerwy panowała w tym przygnębiającym pokoju. Wyciągnęła szyję i zaczęła oglądać malowidło na suficie. - Apollo i nimfy - powiedział natychmiast Alec. - Słucham? - W tej scenie na plafonie - wyjaśnił, również unosząc głowę. - Przypomnij mi, żebym już więcej nie patrzył. - Słucham? Nie patrzył na co? - Nieważne. - Wspomniałeś swoją babkę. Jaka była? - spytała Joy, przery­ wając krępującą ciszę, która znowu zapadła po dziwnym stwier­ dzeniu męża. - Nie znałem jej. Umarła przed moim urodzeniem. - A twoja matka? - Co chcesz o niej wiedzieć? - Jaka była? Alec wyglądał na zaskoczonego tym pytaniem. Na chwilę utkwił wzrok w kieliszku. - Jak monarchini, bardzo skuteczna w działaniu i piękna. Była doskonałą duchessa. W przeciwieństwie do mnie - pomyślała Joy, zagryzając wargi i usiłując okazać, że takie stwierdzenie uraża jej dumę. Znowu zerknęła na Aleca. Patrzył na nią znad kieliszka. Przypomniała sobie ich pierwszą wspólną kolację w Belmore Park, bo tak samo jak wtedy wpatrywał się w jej usta. Spojrzenie Aleca zdradzało zmysłową udrękę. Zaraz odwrócił wzrok. Dla Joy nie ulegało wątpliwości, że chce ją pocałować. Zamknęła oczy, dziękując w myślach losowi, ponieważ to oznaczało, że wciąż pociąga Aleca. Czuła to i dostrzegła w wyrazie jego oczu. Uznała, że ruch należy do niej, stwarzając szansę przełamania oporów męża. Wstała i wolno podeszła do niego. - Czy nalać ci jeszcze brandy?

262

263

JlLL BARNETT

Uniósł twarz, zdradzającą wielkie napięcie, ale milczał. - Twój kieliszek jest pusty. Napełnię go. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, wzięła kieliszek z jego ręki i niespiesznie podążyła do barku. Nalała brandy i równie wolnym krokiem wróciła do stołu. Podała mu kieliszek. Alec, popatrz na mnie - powiedziała w myślach, ale nie podniósł głowy. Skoro był tak uparty, sięgnęła po bardziej radykalny środek. Błyskawicznie wyciągnęła z włosów szpilki. - O mój Boże! Włosy opadły na plecy. Usłyszała gwałtowny oddech męża. Spojrzała na niego. Zastygł w bezruchu, zatrzymując kieliszek w pół drogi do ust. - Wysunęły mi się z włosów szpilki. Czy nie widzisz ich gdzieś na podłodze? - Nie. - Pociągnął solidny łyk brandy. - Muszą tu leżeć - stwierdziła potrząsając głową, więc włosy falowały wokół jej ciała. Alec wpatrywał się w ścianę, oddychając wolno i głęboko. Na ten widok Joy z trudem powstrzymała triumfalny uśmieszek. Uklękła na podłodze przy nogach męża i rozglądała się wokoło, starając się, żeby włosy muskały jego kolana. - Nie mogły przecież zniknąć. Usiadła na piętach i odrzuciła włosy do tyłu. Dłonie Aleca były białe od kurczowego zaciskania. Zaczęła gładzić swoje włosy, a on śledził wzrokiem jej ruchy. Jednak wziął kieliszek i podniósł go do ust. Nie walcz z tym, najdroższy - błagała w myślach, obserwując zmagania jego niezwykłej woli z wielką namiętnością. Zamknął oczy. Joy wstrzymała oddech w przekonaniu, że Alec znowu jej się wymknął. Odstawił jednak kieliszek. - A może szpilki spadły na twój szezlong? Wyciągnęła rękę i potrząsnęła głową. Włosy dotknęły dłoni męża. Chwycił wyciągniętą rękę Joy za nadgarstek. Uśmiechnęła się. Alec zachował powagę. Ich namiętności były tak intensywne, że Joy życzyła sobie, by taką moc miała jej magia. Niemal fizycznie czuła tak wielką siłę ich wzajemnego związku, że nagle 264

przyszło jej do głowy, iż, być może, pomiędzy nią a mężem zaczyna się coś, wobec czego słabną nawet najpotężniejsze zaklęcia. Wstał, przez cały czas trzymając jej rękę. Klęcząca przed nim Joy uniosła głowę i spojrzała na niego. Zaczął przesuwać dłonią po jej twarzy, od skroni do podbródka. Poczuła się tak, jakby Alec prześwietlał ją wzrokiem, dostrzegając nie tylko łomocące, spragnione uczuć serce, ale także miłość i strach, że on nigdy tej miłości nie odwzajemni. Drżały jej kolana. Alec przesunął dłoń z podbródka na pieprzyk nad górną wargą, a następnie na usta. Rozchyliła je. Natychmiast włożył do nich palec i dotknął języka. Pociemniały mu oczy od przypływu namiętności, gdy w ten sposób jego szorstki, męski palec penetrował miękkie i wilgotne usta kobiety. Stał jakieś pół metra od klęczącej żony, lecz oboje zaczęli szybciej oddychać. Teraz liczyła się tylko magia ich wzajemnego, zmysłowego oczarowania. Joy poczuła na ciele kropelki potu. Serce biło jej zgodnie z jakimś własnym pod­ niecającym rytmem. Przepełniała ją błogość. Palec Aleca miał słony smak, jak powietrze nad wzburzonym szkockim morzem. To był smak jej domu. Belmore wyjął palec z ust żony, zanurzył go w brandy i położył na jej rozchylonych wargach. Spływały po nich kropelki alkoholu. - Jesteś czarownicą. Podniósł Joy z klęczek. Wodził językiem po jej wargach, jakby sprawdzał, jak smakują zwilżone brandy. Po chwili westchnął z rezygnacją i wsunął język do jej ust. Namiętnie pieścił ich wnętrze. Duchessa zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego, spragniona jego ciała. Brandy miała gorzki smak, lecz Alec, jej Alec, był słodki. Wdychała jego zapach, a on pieścił palcami jej pierś. Gdy z ust męża wymknęło się poruszające zmysły westchnienie rozkoszy, poczuła je w samym sercu swojej kobiecości. Szepnął coś tuż przy ustach Joy i błyskawicznie rozpiął guziki jej sukni. Wsunął rękę do stanika. Zaczął pieścić brodawkę okrężnymi ruchami ciepłych, szorstkich palców. Na­ brzmiała i zrobiła się twarda. Joy gładziła włosy Aleca, pieściła 265

jego ucho i kark. Był zroszony potem. Czuła znajomy dotyk zarostu, mocno zarysowanej szczęki i gorącej skóry, co upewniało ją, że ma do czynienia z mężczyzną z krwi i kości, a nie z postacią stworzoną w wyobraźni. Położyła mu dłoń na sercu, zatracając się w namiętnym pocałunku. Alec zsunął dłonie na jej pośladki i uniósł ją lekko do góry, przyciskając do siebie i wolno kołysząc biodrami. - Teraz. Skinęła głową, wciąż wtulona w jego szyję. Przyprowadził ją pod zamknięte drzwi i przycisnął do nich. Przytrzymał ją z tyłu za uda i zaplótł jej nogi wokół swoich bioder. Włożył ręce pod jej suknię. Słodko westchnęła, kiedy przesunął je z pończoch na gołe ciało ud. Suknia podniosła się wraz z tymi czułymi pieszczotami gorących dłoni Aleca. Poruszył biodrami i Joy osunęła się na drzwi. Powtórzył wcześniejszą czynność, tak że znowu kolana żony znalazły się na wysokości jego bioder. - Zaciśnij wokół mnie nogi. Zaczął pieścić niczym czarodziej najintymniejsze zakamarki jej ciała. Wodził dłonią po sromie i dotykał palcami czułego miejsca, dopóki nie stało się wilgotne i się nie otworzyło. Wtedy cofnął dłoń. Joy poczuła, jak wchodzi w nią, potężny, silny, prawdziwie męski, i porusza się w niej tak płynnie, jakby byli idealnie dobrani, stworzeni dla siebie. Krzyknęła łamiącym się głosem. - Sza - uspokajał ją Alec, pochylając głowę i dysząc ciężko. Zamknęła oczy, czerpiąc rozkosz z tego zespolenia, które uważała za akt najwyższego wzajemnego obdarowania kobiety i mężczyzny. Czuła na twarzy wilgotne gorące usta Aleca. Wolno poruszał biodrami do przodu i tyłu. - Za wolno - szepnęła tuż przy jego ustach. - Szkotko, nigdy nie jest za wolno. Przekonasz się - wymruczał jej do ucha, pieszcząc je językiem. Wciągnął powietrze do płuc. Jego oddech łaskotał szyję, piersi i ramiona Joy. Szarpnęła guziki jego koszuli, chcąc dotknąć nagiego torsu. W tym momencie Alec wszedł w nią głębiej, nie zwiększając tempa. Mocniej ścisnęła kolanami jego biodra. Gdy

- Cholera... Lubię ten zapach - wymamrotał Alec i uniósł wyżej jej kolana. Od tej chwili ogarniały ją kolejne fale rozkoszy, które w końcu zlały się w jedno długie doznanie najwyższej ekstazy. Gdy otworzyła oczy, spostrzegła, że setki delikatnych płatków spada na nią i męża. Czując ich dotyk, wydyszał przy jej ustach: - Znowu pojawiły się róże. - Przyspieszył ruch bioder. Płatki spadały na jego pochyloną głowę i zroszoną potem szyję. Dotykały muskułów na plecach, silnych i napiętych z wysiłku. Jeszcze przez chwilę poruszał się w Joy, po czym cofnął się niemal całkowicie i wszedł ponownie. Wydał triumfalny okrzyk, napełniając ją zarodkami nowego życia.

266

267

powtórzył ten ruch, dręczący zmysły po kres wytrzymałości, przywarła piersiami do jego owłosionego torsu. Westchnął słodko i zaczął ściskać dłońmi jej nagie pośladki, wodząc palcem po linii prowadzącej od miejsca, w którym byli złączeni, po odbyt. Za każdym razem, gdy wchodził w Joy, powtarzał ten ruch. Jej podniecenie sięgnęło zenitu. Spazmatycznie przyciskała piersi do torsu Aleca, a on drażnił je i łaskotał gęstymi skręconymi włosami. Nagle silniej zacisnął dłonie na pośladkach Joy i zaczął napierać mocniej, wykonując biodrami małe okrężne ruchy i przywierając do jej sromu. Westchnął tuż przy jej ustach, wymamrotał jakieś przekleństwo i zastygł w bezruchu. - Nie! Proszę... Nie dosłyszała, co powiedział, bo poczuła przypływ rozkoszy. Alec cofnął się na moment i wszedł w nią jeszcze głębiej, powtarzając ten ruch coraz szybciej, o co tak prosiła wcześniej. Wraz z tym ekstaza Joy narastała coraz silniej, ale drzwi zaczęły dudnić. Głuche odgłosy drewna mieszały się ze skrzypieniem zawiasów i hałas stale narastał wraz z przyspieszonym tempem ruchów bioder Aleca. Nie zwolnił ani na moment, a Joy porwała nowa fala rozkoszy, nasilająca się z każdym ruchem. Alec wszedł jeszcze głębiej. Poczuła jego nabrzmiałą męskość bardzo wysoko. Hałas drzwi ustał, a jej ekstaza sięgnęła szczytu. Krzyknęła spazmatycznie, dotykając wargami warg Aleca. Jej wnętrze zaczęło się zaciskać na „ostrodze" męża. Z każdym skurczem Joy ocierała się niemal o granicę bólu. Po chwili pachniała różami.

Czas zatrzymał się na długie minuty. Duchessa rozluźniła uścisk palców na mokrych od potu ramionach męża. Obser­ wowała, jak spadające z ich ciał, połamane pod wpływem gwałtownych ruchów płatki dołączają do warstwy tych po­ krywających podłogę. Wciąż czuła przyspieszone bicie serca i miała urywany oddech. Zapach róż mieszał się jak zwykle z zapachem piżma. Joy oparła głowę o drzwi i wdychała tę woń. Alec wreszcie się poruszył. Przesunął dłonie z jej pośladków na uda i kolana, delikatnie zdejmując je ze swoich bioder. Położył Joy na podłodze. Teraz jej policzek znalazł się na torsie męża, na wysokości serca. Wciąż biło z siłą podobną do tej, jaka połączyła ich w miłosnym uścisku. Joy mogła wreszcie zobaczyć w pełni twarz męża. Jego mina zdradzała desperackie, a zarazem pochodzące z wyboru zamknięcie się w sobie. Porzuć ten stan, najdroższy - prosiła go w myślach. Przez chwilę Alec leżał spokojnie. Nagle spojrzał na nią i zaczął ją całować. Jego oczy mówiły, że znowu rozpala się w nim namiętność. Rozchylił wargi Joy i wsunął jej do ust język. Po pocałunku szeptał jej do ucha, co czuł, gdy był w niej, i oświad­ czył, że pragnie przeżyć to ponownie. Uśmiechnęła się do niego, choć nie mógł tego widzieć, ponieważ wtuliła twarz w gorącą, zroszoną potem szyję Aleca. Znowu pochylił się do jej ust. Rozległo się głośnie pukanie do drzwi, ale Belmore nie zważał na to i nie przerwał pocałunku. Po chwili pukanie stało się donośniejsze. - Z pewnością nasze sypialnie są już gotowe - szepnął. Poprawił ubranie i odsunął się od żony, pomagając jej zapiąć suknię i zdejmując z nich obojga płatki róż. - Jak ja znajdę szpilki? - Joy wskazała na warstwę płatków przykrywających dywan. Alec nie podążył wzrokiem za wyciągniętą ręką żony, tylko spojrzał płomiennie na jej twarz i ujął w dłonie pukiel włosów, strząsając z nich samotny płatek. W pokoju zapanowała cisza. Joy uświadomiła sobie, że skoro mąż poddał się w końcu namiętności, to znaczy, że nie obchodziło go teraz nic poza nią i nim. To był początek jego uczucia. 268

Pukanie do drzwi rozległo się po raz trzeci. - Tak! Zaraz! - Wypuścił z ręki włosy żony. - Nie przejmuj się szpilkami i płatkami. Będziemy się kochać na górze. - Wziął Joy za rękę i otworzył drzwi. Pociągnął żonę do przodu. Dziwnie czerwony Henson głośno odchrząknął. - Wasza Miłość, przybył hrabia Downe wraz z wicehrabią Seymourem. Joy wpadła na męża, gdy ten zatrzymał się nagle pod wpływem słów lokaja, przeklinając pod nosem. W osłupieniu patrzyła na niego, a potem na zakłopotaną twarz Neila. Jej z pewnością była tak samo zaczerwieniona. - Witamy w Londynie - powiedział drwiącym tonem Richard. Stał oparty o ścianę długiego hallu. Bez ogródek dawał do zrozumienia, że wie, co działo się przed chwilą w salonie. Upokorzona Joy spojrzała błagalnie na Aleca. Trzymał się prosto jak sosna w Highlandzie. - Jak długo tu jesteście? Richard odwrócił się do Neila. Skrępowanie wicehrabiego powiedziało duchessie, od jak dawna czekają obaj w hallu. - Od dziesięciu minut. Dostatecznie długo - oznajmił hrabia, zerkając na kieszonkowy zegarek. Twarz Aleca nie zdradzała ani odrobiny zakłopotania, tylko niezadowolenie i zwykłą u niego arogancję. - Idź na górę - polecił Joy, zasłaniając przyjaciołom jej widok. - Ale dokąd? - spytała szeptem, nie wiedząc gdzie znajdują się ich sypialnie. Niemal pragnęła pobłądzić w tym pałacu, jak kiedyś w Belmore Park, byle tylko zniknąć wszystkim z oczu. - Piąte drzwi na prawo. Dołączę do ciebie za jakiś czas. Usłyszeli komentarz Richarda do słowa „dołączyć". Alec odruchowo tak zacisnął dłoń na dłoni Joy, że westchnęła głośno. Natychmiast zwolnił uścisk i ponaglił ją do odejścia. Popędziła po schodach. - Seymour, jesteś mi winien pięćdziesiąt funtów. Bez wątpienia to drzwi tak łomotały - usłyszała drwiący głos Downe'a, gdy doszła do pierwszego piętra.

U z i e ń był mroźny. Zrobiło się ślisko, a w Londynie zaczęła się epidemia odry. Z tych powodów lekarz przybył do Belmore House dopiero koło południa. Wyszedł po godzinie, nakazując Carstairsowi i dwóm pokojówkom, które potrafiły gotować, leżenie w łóżku, dopóki wysypka nie zniknie. Tuż przed nim opuścił pałac diuk. Najwidoczniej los tak zrządził, by duchessa mogła zacząć spełniać swoje obowiązki. Na podwyższeniu, pośrodku odrapanego ceglanego baraku, wciśniętego pomiędzy skład rybny i zabudowania nabrzeża, stali rzędem wybrakowani kandydaci na służących. Każdy trzymał w ręku tabliczkę z nazwą wykonywanego zajęcia. Wśród potencjalnych pracodawców znajdowała się duchessa Belmore. Wyprostowała ramiona i uniosła podbródek, wskazując dłonią w zielonej rękawiczce na ciemnoskórego mężczyznę na końcu szeregu. Henson, po raz pierwszy w peruce, pochylił się w jej stronę. - Bardzo przepraszam, Wasza Miłość, ale nie sądzę, żeby... ten... - Zerknął jeszcze raz na czarnego mężczyznę i marszcząc brwi dokończył: - Przypadł do gustu Jego Miłości.

- Tak uważasz? Joy spojrzała na olbrzyma, przy którym pozostali, pożałowania godni kandydaci wyglądali jak karły. W zamyśleniu postukiwała palcem w usta. Wszyscy, wyjąwszy jego, prezentowali się jak najgorzej, a większość budziła wręcz strach. Mężczyźni byli nieokrzesani i brudni. Wpatrywali się w Joy z morderczymi błyskami w oczach. Zaledwie dwie kandydatki na służące również wyglądały niechlujnie. Gapiły się na Hensona jak Beezle na jego włosy. Polly delikatnie pociągnęła Joy za suknię. W oczach pokojówki malowało się przerażenie. - Och, psze pani, nie można wynajmować tego człowieka! To jest... jest... - Z informacji na tabliczce wynika, że to kucharz - przerwała jej duchessa, usiłując dokładniej oszacować wzrost ciemnoskórego mężczyzny. Miał krótki czarny zarost wokół szerokich ust, lecz wyglądał schludnie i było w nim coś takiego, co kazało sądzić, że nie skrzywdziłby muchy. Z tego powodu jego potężna budowa nie wydawała się groźna. - To jest pirat, wielki czarny pirat - szepnęła jej do ucha Polly. - Czytałam książkę o piratach. Są okrutni. Piją rum i każą jeńcom, nawet kobietom, schodzić z okrętu do morza po desce, z zawiązanymi oczami. Porywają sieroty. Naprawdę. Joy przyznawała w duchu, że sam strój, na który składała się szeroka biała koszula, czarne spodnie i czarne długie buty, nadawały wielkoludowi groźny wygląd, ale intuicja mówiła jej, że to dobry człowiek. - Polly, w Anglii od dawna nie ma piratów. To tylko ten wielki złoty kolczyk nadaje mu taki wygląd. - Ale, psze pani, jakie on ma włosy... - Oryginalne, nieprawdaż? - Joy znowu uniosła palec do ust i przyglądała się badawczo ciemnoskóremu olbrzymowi. - Jeszcze nigdy nie widziałam mężczyzny, który miałby taki długi warkocz. - Jednak jego głowa jest łysa. - Całkiem możliwe, że miał do czynienia z pupilem Jej

270

271

J1LL OAKISŁ11

Miłości - wtrącił Henson. Zerknął na błyszczącą ciemną czaszkę i dotknął swojej białej peruki. - Tak mi przykro z powodu twoich włosów - sumitowała się Joy. - Wszystko w porządku, proszę pani. Nigdy nie miałem nic przeciwko peruce, bo nadaje liberii bardziej dystyngowany wygląd. Duchessa chciała za pomocą magii przysporzyć Hensonowi włosów, ale mąż kategorycznie jej tego zabronił. - Czy nie powiedziałaś mi, że w Belmore Park służba użala się, iż kucharz nie dosięga do najwyższych półek? - zwróciła się do pokojówki. - Ów mężczyzna nie będzie miał z tym najmniej­ szej trudności. Poza tym jest tu jedynym kucharzem, więc i tak nie mamy wyboru. Henson, czy któryś z pozostałych kandydatów deklaruje, że potrafi gotować? - Muszę przyznać, Wasza Miłość, że nie. - Lokaj prostował nerwowym gestem skręcony warkocz peruki. - Spójrzcie! - Joy wskazała palcem na olbrzyma. - Czy widzicie, że ma ze sobą kurczaka? Czy żywego? Z piersi pokojówki wyrwał się zduszony jęk. - Polly, czy to nie są kurze pióra? - Tak wyglądają^, psze pani, ale widzę tylko je, a nie ptaka. - Zatem porozmawiajmy z nim, zanim ktoś sprzątnie nam go sprzed nosa. - Jakoś w to wątpię - wyznał Henson. Joy, nie zważając na sceptycyzm lokaja, ruszyła do kucharza. Służącym nie pozostało nic innego, jak podążyć w jej ślady. Gdy znaleźli się przy podwyższeniu, odwróciła się do nich. Polly akurat uklękła, mamrocząc pod nosem modlitwę i żegnając się. - Nie wiedziałam, że jesteś katoliczką - odezwała się duchessa do stojącej już pokojówki. - Ależ nie, nie jestem, lecz w przypadku kogoś takiego nawet pacierz to chyba za mało. - Przysunęła się do Joy i spytała szeptem: - Co on robi z tymi piórami? Duchessa wzruszyła ramionami i przyglądała się kucharzowi z bliska. Nie miał zmarszczek na twarzy, więc z pewnością nie

272

był stary. Wyglądał na sprawnego fizycznie, wyższy i szerszy w barkach nawet od Aleca. Niemal na metr długi warkocz, zapleciony na czubku wygolonej czarnej głowy, kręcił się jak ogon. Do pirackiego wyglądu mężczyzny przyczyniał się jeszcze szeroki i gruby pas, solidnie nabity ćwiekami. Był do niego przytroczony wisior z niewielkich tykw, pukiel włosów i im­ ponujący pęk piór. Gdyby Joy nie wiedziała, że ostatni na świecie dżin spoczywał szczelnie zakorkowany w butelce, gdzieś w Ame­ ryce, pomyślałaby, że to właśnie on. - Jej Miłość, duchessa Belmore, życzy sobie rozmowy z nim - poinformował Henson stojącego przy podwyższeniu agenta i skinął głową na czarnego olbrzyma. Joy rozprostowała dół sukni i uniosła podbródek, chcąc wyglądać jak duchessa. Usiłowała ułożyć usta tak, żeby wyglądać wyniośle, ale wcale nie było łatwo je ściągnąć przy mocno wygiętej do tyłu szyi. I zupełnie nie czuła się jak duchessa, ale jak pstrąg, który wyskakuje z wody, polując na owada. Pośrednik wyczytał numer kucharza, który skinął głową i ruszył do przodu, pobrzękując tykwami. Duchessa uniosła wysoko głowę, chcąc spojrzeć mu w twarz. Udawana wyniosłość ustąpiła miejsca szczeremu zaskoczeniu posturą ciemnoskórego mężczyzny. Joy musiała odetchnąć głęboko, żeby odzyskać zdolność mówienia. - Na tabliczce jest napisane, że umiesz gotować. - Przez pięć lat byłem kucharzem na statku „Czarna magia" - oświadczył z powagą, głosem donośnym jak dźwięk werbla, silnie akcentując sylaby. Dobrze patrzyło mu z oczu. - Skąd pochodzisz? - Z Karaibów. - Musisz mówić do duchessy „Wasza Miłość" - wtrącił Henson. Pirat zwrócił na lokaja szare oczy, a potem spojrzał z uśmie­ chem na Joy, pokazując zdrowe białe zęby. - Z Karaibów, Wy Miłość - powtórzył uwzględniając po­ lecenie. Zobaczywszy ten szczery uśmiech, Joy wiedziała, że zatrudni ciemnoskórego kucharza.

273

- Jak się nazywasz? - John Kallaloo. - Zatem, panie Kallaloo, co pan umie gotować? - Wy Miłość, proszę nazywać mnie Hunganem Johnem. Hungan John gotuje wszystko. - Wyprostował się, patrząc dumnie jak Alec. - Czy Wy Miłość lubi langusty... homary, kraby? Cocido de rinones? Skinęła głową pewna, że Alec i ludzie z jego sfery lubią kraby i homary. - A co to jest cocido de rinones? - Duszone cynadry. Polly odmawiała „Zdrowaś Mario", ale Joy ponownie skinęła głową wiedząc, że Anglicy lubią tę potrawę. - Hungan John Kallaloo będzie przyrządzał dla Wy Miłości najwspanialsze potrawy. Nikt na świecie nie gotuje lepiej. Przekona się Wy Miłość. - Wyprężył potężną klatkę piersiową. Joy uznała, że on świetnie pasuje do Belmore House. Miał tyle samo dumy i pewności siebie, co jej mąż. - Zamierzam cię zatrudnić. Czy chciałbyś gotować w Belmore House? W geście protestu Polly pisnęła słabym głosem, ale twarz Hensona nawet nie drgnęła. Jak zwykle zachowywał się poddańczo i nie okazywał żadnych uczuć. - Musisz wybaczyć mojej pokojówce - szepnęła, pochylając się nieco w stronę Hungana i zasłaniając dłonią usta. - Ona uważa, że wyglądasz jak pirat. Kucharz utkwił oczy w Polly i wolno pochylił się nad nią. Zesztywniała ze strachu. - A fe! - powiedział, zbliżając się do pokojówki na odległość kilkudziesięciu centymetrów. Polly pisnęła po raz drugi i wczepiła dłonie w ramię Hensona oraz w ramię swojej chlebodawczyni, a Hungan John wybuchnął śmiechem. To był wspaniały potężny śmiech, przypominający Joy dźwięk słynnych szkockich werbli. Kucharz odczepił od pasa naszyjnik z białych kurzych piór i z szerokim uśmiechem założył go na szyję Polly, wciąż kurczowo zaciskającej palce na ramieniu Joy.

274

- Dziecino, to jest amulet odstraszający piratów. - Odwrócił poważne, już szare oczy w stronę Joy i bardzo cicho powiedział: - Czuję magię. A więc wiedział. Duchessa zaniemówiła z wrażenia. W jakiś sposób ten człowiek rozpoznał, kim ona jest. Spojrzała na niego. - To dobra magia, Wy Miłość - oznajmił z uśmiechem. Wymienili znaczące spojrzenia, które świadczyły o wzajemnej akceptacji. - Pan Kallaloo będzie znakomitym kucharzem - powiedziała Joy do Hensona. - Za powozem Jej Miłości stoi wóz bagażowy. Zanieś tam swoje rzeczy. Zaraz odjeżdżamy - poinstruował lokaj nowego kucharza. - Czy Wy Miłość przypadkiem nie potrzebuje innych służą­ cych? - spytał po chwili wahania Hungan John. Joy skinęła głową. - Może majordomusa? - Tak - potwierdziła zaskoczona. - Czy masz kogoś? - Starego człowieka nazwiskiem Forbes. Był majordomusem przez pięćdziesiąt lat, ale jego pan zmarł i staruszek został na bruku. - Widzisz, Henson. Hungan John znalazł dla nas majordomusa. Lokaj poprawił perukę i spojrzał na podwyższenie. - Wasza Miłość, oni wszyscy wyglądają tak, jakby chcieli poderżnąć nam gardła. Który to jest, ten Forbes? Kucharz wskazał na siwowłosego człowieczka o bladoróżowych policzkach i wąskich ustach, który stał przy obszarpanej kotarze. Jego niebieski atłasowy surdut był brudny i łachmaniarski, a spodnie wyglądały tak, jakby liczyły sobie tyle samo lat, co ich właściciel. Z białych jedwabnych pończoch pozostały obskurne strzępy. Jedna marszczyła się wokół kostek niczym szara skóra słonia. Staruszek miał na stopach pantofle nie do pary, a do tego założył lewy na prawą nogę i prawy na lewą. Jeden był z czarnej satyny, ozdobiony zmatowiałą klamerką a drugi z brązowej skóry, na nieco wyższym obcasie. Człowieczek nosił druciane okulary o monstrualnie grubych szkłach, które wyolbrzymiały 275

jego wyblakłe niebieskie oczy. Był bezdomny. Tylko to się dla Joy liczyło, choć wyglądał równie wiekowo, jak Tower of London. Chyba bardziej potrzebował pomocy niż Belmore House majordomusa. Perfekcyjnie naśladując postawę duchessy, Joy wyprostowała ramiona, uniosła podbródek i zwróciła się do pośrednika: - Bierzemy także Forbesa - poinformowała tonem, co do którego miała nadzieję, że swą władczością przypomina ton Aleca. Diuk Belmore wszedł po frontowych schodach Belmore House i pchnął drzwi, ale okazało się, że są zamknięte. Zastukał. Nikt jednak nie podszedł, żeby otworzyć. Zastukał ponownie. Znowu bez rezultatu. Na jego twarzy malował się gniew. Odwrócił się, w stronę powozu, lecz ten zdążył już zniknąć za rogiem domu. - Jasna cholera - mruknął, chodząc w tę i z powrotem po schodach. - Z powodu tej piekielnej pogody nie ma służących, lokajów i majordomusa, a ja musiałem jeść wczoraj na kolację kapustę. Kapustę! Otrząsnął się na wspomnienie wstrętnego smaku. Zszedł ze schodów i patrzył na fasadę pałacu, bezskutecznie szukając w oknach jakiegoś znaku, że w środku toczy się życie. Okna były zamarznięte, a ostre powietrze przenikało nawet przez gruby, ciepły płaszcz. - A niech to diabli! Jest straszny ziąb. - Uderzył dłonią w drzwi. - Gdzie, do cholery, wszyscy się podziali?! Zaczął walić pięścią w solidne drewno. Rozległ się trzask zasuw i drzwi zostały uchylone. W szparze ukazały się wyblakłe niebieskie oczy jakiegoś starca, który spoglądał nieufnie zza grubych szkieł okularów. - Kim ty jesteś?! - wrzasnął na Aleca tak, jakby wznosił okrzyk wojenny. - Jestem... - Hę?! - Jestem... - Mów głośniej! Nie słyszę twojego mruczenia! 276

- Ja - krzyknął Belmore - to Jego Miłość... - Boli cię szyja? - Nie powiedziałem „szyja", idioto, lecz „Jego Miłość!" - Nie ma go w domu! Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Alec znowu miał przed nosem herb Belmore'ów. Zaczął liczyć do stu sądząc, że zaraz drzwi zostaną ponownie otwarte, ale ponieważ nic takiego się nie zdarzyło, trzasnął w nie pięścią. Staruszek uchylił je na kilka centymetrów. - Jestem... diukiem... Belmore... iii... - Diuk nie potrzebuje twoich koni! Zatrzasnął Alecowi drzwi przed nosem. Diuk przez chwilę wpatrywał się w wizerunek herbu, po czym z ogromną przyjem­ nością zaczął znowu walić pięścią w drzwi. Po piątym uderzeniu zasuwy zastukały i w szparze ukazała się siwa głowa. - Odejdź stąd, bo inaczej będziesz miał do czynienia z samym diukiem! - A niech to krew zaleje! Ja jestem tym diukiem! - wrzasnął Alec, zaciskając pięści i trzęsąc się ze złości. Do jego uszu dobiegł czyjś zdyszany oddech. Odwrócił się momentalnie i spostrzegł przerażone twarze mieszkających po sąsiedzku lorda i lady Hamersleyów. Odetchnął głęboko, usiłując zapanować nad sobą, i uchylił kapelusza. - Dobry wieczór, lady Jane. Witam, Hamersley. Skłonili głowy, szepcąc coś do siebie, i pospiesznie ruszyli przez skwer do domu, jakby uciekali przed bredzącym w szale wariatem. Rzeczywiście diuk Belmore kipiał gniewem, gdy znowu podszedł do zamkniętych drzwi swojego domu. W przy­ pływie złości widział wszystko jak przez mgłę. Okręcił się na pięcie, zszedł ze schodów i spoglądając na ślady kół powozu podążył do tylnego wejścia. Śnieg chrzęścił mu pod butami, gdy szedł wściekle szybkim krokiem. Szarpnął drzwi kuchenne i zastygł w bezruchu. W jego kuchni był czarnoskóry mężczyzna. Czarny, z czarnym zarostem! Diuk wycofał się i zaczął oddychać głęboko, chcąc się uspokoić. - Trzeba teraz dodać do mleczka kokosowego soku z limony. Obserwował czarnucha z ukrycia. Jego uwagę zwrócił długi

277

warkocz, kołyszący się na obie strony, gdy olbrzym śpiewał potężnym głębokim głosem. Osłupiałym wzrokiem patrzył na świecącą wygoloną czaszkę, złoty kolczyk i niebywale ruchliwe dłonie, żonglujące naczyniami. Czarnuch właśnie wycisnął do mleczka limonę i cytrynę. Alec łaknął brandy. Bez słowa ruszył na schody, chcąc najpierw spotkać się z osobą odpowiedzialną za to wszystko, czyli z własną żoną, przeklętą czarownicą.

- Nie! Straciłem rozum albo stanie się tak wkrótce! - Myślałam, że przydarzyło ci się coś strasznego. Spojrzał na nią zimno i wyniośle. - Przydarzyło. Małżeństwo z tobą. Joy zesztywniała. Zasłoniła dłonią usta. Z powodu tych okrutnych słów serce w niej zamarło. Przez moment patrzyła na niewzruszoną twarz męża. Nie potrafiła znieść jego chłodu, więc zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, było w nich tyle łez, że kształty przedmiotów rozpłynęły się i widziała tylko ciemną, rozmazaną sylwetkę Aleca. Zaczęła z trudem łapać powietrze. Czuła w piersiach martwe serce. Po raz pierwszy została tak strasznie upokorzona przez męża. Odwróciła się i wybiegła z ubieralni. Przez chwilę słychać było odgłosy jej drobnych stóp na zimnym marmurze posadzki hallu i schodów oraz zduszone łkanie. Za oknami Belmore House wirowały płatki śniegu.

Och, Alec! - Stojąca w hallu Joy gwałtownie odwróciła się na jego widok, po czym podbiegła i poklepała go po piersi i ramionach. W jej głosie słychać było ulgę. - Czy coś ci się stało? Forbes powiedział... - Forbes? - Nowy majordomus. Doniósł mi, że ktoś podszedł do drzwi, szukając jakichś idiotów. Potem oznajmił, że powiedziałeś, iż jesteś zakrwawiony. - Zaczęła szukać na ciele Aleca skaleczeń. - W jaki sposób zostałeś ranny? Odsunął jej ręce i zrzucił z siebie płaszcz. - Pójdź za mną - rozkazał lodowatym tonem i wszedł szybko do ubieralni. - Byłaś na targu. - Tak, ale... Zatrzasnął drzwi i błyskawicznie odwrócił się do niej. - Zabroniłem ci tego. - Carstairs zachorował, więc... - Mógłby nawet umrzeć nagle! I pewnie do tego dojdzie, kiedy się z nim rozprawię. - Ma odrę - szepnęła, obserwując chód męża. - Nie posłuchałaś mnie. - Potrzebujemy przecież służących. Ciebie nie było, więc uznałam, że powinnam, jako duchessa, wynająć jakichś. - Żeby więcej nie powtórzyło się twoje nieposłuszeństwo. - Przepraszam. - W dalszym ciągu szukała śladów krwi na ciele Aleca, ale czerwona ze złości była tylko jego twarz. - Czy dobrze się czujesz?

Ściskając w dłoni kieliszek z brandy, Alec wszedł do swojego apartamentu w momencie, gdy zegar wybijał pierwszą w nocy. Zerknął na kieszonkowy zegarek, który przezornie nosił od czasu ślubu. Na nim też była pierwsza. Kieliszek zatrzymał się w pół drogi do ust, bo uwagę diuka przyciągnął niewielki stół, nie opodal kominka w salonie łączącym obie sypialnie. Stół był nakryty. Alec starał się zignorować nieznośny ucisk w żołądku, podchodząc do stołu i spoglądając na kryształy, srebra, chińską porcelanę, na wazon w kształcie pączka, wypełniony różowymi różami, i na umieszczone po jego obu stronach srebrne świeczniki. Przy stoliku stały dwa krzesła. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Nagle, jakby wiedziony jakąś koniecznością, spojrzał na drzwi do sąsiedniego apartamentu. Stał tak przez chwilę, udręczony posępnymi myślami i nowym dla niego uczuciem, które nie było przyjemne. Diuk Belmore potrafił panować nad gniewem oraz ukrywać smutek, lęk czy zazdrość, bo uczono go tego od dziecka, ale nie zdołał zagłuszyć poczucia winy. Przez cały wieczór

278

279

r

CZARY

nadaremnie usiłował na nowo obudzić w sobie gniew, jego zdaniem całkiem usprawiedliwiony, jeśli wziąć pod uwagę wydarzenia z kilku ostatnich tygodni. Wciąż jednak miał przed oczami osłupiałą twarz żony po tym, gdy wypowiedział te okrutne słowa. Nie po raz pierwszy czynił pod czyimś adresem zjadliwą uwagę, ale nigdy dotąd nie miał z tego powodu wyrzutów sumienia, bo uważał, że obrażany człowiek zasługiwał na nią. Natomiast w przypadku Szkotki wiedział, że postąpił niewybaczalnie. Bez względu na to, co robiła, i czy była dostatecznie inteligentna, jej zachowanie nie zdradzało ukrytej, złośliwej intencji. Raczej zawsze działała w dobrej wierze. Z drugiej strony to, że była czarownicą, mogło zrujnować ją i Aleca oraz zniszczyć dobre imię Belmore'ów. Diuk usiadł ciężko na krześle i patrzył tępo na przeklęty stolik. Poczucie winy... Te słowa, bez przerwy dręczące jego umysł, tworzyły już długą litanię. Przeklinał siebie za zjadliwą uwagę, którą okrutnie zranił żonę, choć jego gniew był autentyczny. Teraz jednak nie wiedział, czy złościł się na nią za to, że zatrudniła takich służących, czy też dlatego, że wyszła z domu bez pozwolenia, sama, pozbawiona mężowskiego dozoru. Znowu poczuł bolesne i dotychczas nie znane wyrzuty sumienia. Zacisnął zęby. Zdawał sobie sprawę, jak mogłaby zareagować Joy, gdyby się dowiedziała, że ukrywa ją przed ludźmi. To okazałoby się trudniejsze do zniesienia niż słowa, którymi ją obraził. Diuk Belmore izolował żonę od przedstawicieli jego sfery! Była w tym ironia losu. Zatrudnił najlepszych londyńskich prawników, żeby wyszukali mu odpowiednią kandydatkę na żonę, a gdy ta uraziła jego dumę, ożenił się w pośpiechu z inną kobietą i nikomu nie przedstawiał duchessy Belmore. Jakie to „zacne"! Rozgniewał się na samego siebie. Powodowany nie do końca uświadamianym pragnieniem, zerknął znowu na stolik nakryty do kolacji we dwoje, a potem na drzwi do sąsiedniego apartamentu. Odstawił kieliszek i podszedł do nich. Już chwycił za klamkę, lecz nagle się zawahał. Bo co powie Joy? Przykro mi, że to powiedziałem, że jesteś czarownicą, że się z tobą ożeniłem, że cię ukrywam i że zachowuję się jak

280

osioł? Przeprosiny nie przychodziły diukowi Belmore łatwo, a teraz nawet nie wiedział, za co naprawdę powinien przeprosić żonę. Odwrócił się i jego wzrok znowu natrafił na stolik, więc odwrócił się ponownie. Usiadł na skórzanym krześle, zaplótł dłonie na karku, a obute stopy skrzyżował na otomanie, stanowiącej wraz z krzesłami komplet. Uniósł głowę i błyskał groźnie oczami na fresk wypeł­ niający złocone, kopulaste zwieńczenie saloniku. Bogactwo to właśnie piękne malowidła na sufitach, kosztowne miejskie pałacyki i sprowadzane z zagranicy jedwabne stroje, a także połyskliwe klejnoty, którymi można było kupić sobie przebacze­ nie. Szlachetne kamienie miały jednak w sobie coś z lodowatego chłodu okrutnych słów Aleca. Pieniędzmi, strojami i kosztownymi błyskotkami mógł ugłaskać każdą kobietę, z wyjątkiem Szkotki. Zerknął znowu na stół, rozmyślając o niej. Doskonale zapamię­ tał zdumioną i zawstydzoną twarz Joy, gdy niespodziewanie osunęła się na jego tors w zasnutym mgłą lesie. Nie zapomniał także widoku przemarzniętej i na wpół żywej żony oraz własnego bolesnego niepokoju, gdy spostrzegł na jej dziwnej, lecz pięknej twarzy lód, który krzepł niczym śmiertelny całun. Twarz Szkotki promieniowała aurą autentycznej i pociągającej Aleca kobiecej zmysłowości. To jedyna twarz, na której dostrzegał niczym nie skażoną miłość. Zamknął oczy i wyciągnął się na krześle. Znowu zaczęły go dręczyć wyrzuty sumienia. Miał poczucie, że atmosfera w pokoju robi się od nich coraz cięższa. Spojrzał na stojący na stoliku kieliszek. Gdy jednak ruszył po brandy, niewdzięczna wyobraźnia natychmiast podsunęła mu widok zapłakanych i najbardziej niewinnych na świecie zielonych oczu. Zerknął na alkohol i wyciągnął rękę, ale zamiast na kieliszku spoczęła na aksamitnych płatkach różowych róż.

J o y zbudziła się w nocy. Oczy piekły ją od wylanych wieczorem łez i zaschło jej w gardle z powodu długiego łkania. Słowa Aleca wciąż świdrowały jej w mózgu i w sercu. Czuła

281

JlLL BARNETT

L.ZARY

Świeży śnieg przysypał bruk londyńskich ulic i śliskie drogi. Przestał padać rankiem, zanim jeszcze Polly wpadła jak bomba do apartamentu Joy i oznajmiła, że na polecenie samego diuka musi jak najszybciej przygotować ją do wyjścia. Joy wciąż piekły oczy z powodu wylanych w nocy łez. Usiadła na miękkim łóżku, zbierając w sobie siły, żeby wstać. Słyszała, jak Polly pospiesznie przetrząsa kufry w ubieralni i mruczy coś pod nosem, szukając odpowiednich rzeczy. Ale nawet najładniejsza suknia nie poprawiłaby jej nastroju. Zastanawiała się czy przypadkiem pokojówka nie wypakowała dla niej jakiegoś worka pokutniczego i popiołu do posypania głowy. Gdy obudziła się w nocy po raz piąty, rozmyślała nad tym, co szykuje dla niej okrutny los. Była pewna, że Alec ją odprawi. Po upływie godziny od zjawienia się Polly schodziła po schodach, ubrana w grubą kremową pelisę, futrzany kapelusz i mufkę, przygotowana na najgorsze. W postukiwaniu swoich

wysokich bucików słyszała dźwięki pieśni żałobnej. Podeszła do frontowych drzwi, gdzie czekali Henson i Forbes. - Dzień dobry, Wasza Miłość - pozdrowił ją z ukłonem Henson. - Nic jej nie dolega w szyję! - wrzasnął Forbes na Hensona i szturchnął go kościstym łokciem. Ukłonił się Joy, wciąż patrząc na lokaja wilkiem. - Dzień dobry, Henson i Forbes. Gdzie jest Jego Miłość? - Jaka wstydliwość? - Staruszek poprawił okulary i spojrzał surowo na swoją liberię, obciągając złocistą kamizelkę, którą założył tyłem do przodu, i wpuścił za pasek aksamitnych spodni, sięgających do kolan. - To bardzo odpowiedni strój dla mnie. - Łypnął groźnie na lokaja. - Sam mi to powiedziałeś, Benson. - Czeka na Waszą Miłość na dworze - poinformował Henson. Joy ruszyła do frontowych drzwi. Lokaj odchrząknął. - Przy tylnym wyjściu. - Henson ruszył do wąskich drzwi przy schodach. - Co mam z tyłu? - Podążający za lokajem majordomus wykręcał głowę, usiłując obejrzeć swoje plecy. Henson otworzył drzwi, zręcznie unieruchamiając staruszka w rogu za futryną, gdzie jego wrzask był nieco przytłumiony. - Proszę za mną, Wasza Miłość. Wciąż zdenerwowana, Joy podążyła za lokajem, schodząc po schodach do kuchni, gdzie było tak gorąco, że niemal duszno. Hungan John krzątał się tu ze sprawnością kogoś, kto bez mała dosięga głową belek stropu. - Posiekaj te jabłka, dzieweczko. - Uśmiechnął się od ucha do ucha do malutkiej pomocnicy. - Przyrządzimy dla Ich Miłości najlepszy na świecie mus jabłkowy. Zaczął śpiewać żywą piosenkę o jabłkach w rajskim ogrodzie. Dziewczyna z uśmiechem zabrała się do pracy, a on podszedł do rożna, na którym wolno obracał się udziec jagnięcy. Kołysał warkoczem w rytm melodii. Joy schodziła już z ostatniego stopnia, gdy przemknęła obok niej biała futrzana kula, która po chwili wczepiła się zębami w warkocz Hungana Johna.

282

283

straszne mdłości i nie mogła spokojnie oddychać. A więc przegrała. Zaślepiająca nadzieja, tak dotychczas krzepiąca, prysła niczym bańka mydlana pod wpływem okrutnych słów męża. Powiedział, że przydarzyło mu się coś strasznego, czyli małżeń­ stwo z Joy. Żadne źle wykonane zaklęcie czy słaba magiczna moc, a nawet całkowita porażka w czarach, nie stanowiły takiego ciosu dla duszy, jak odrzucenie przez ukochanego człowieka. Joy doświadczyła dziś wieczorem cierpienia, wobec którego nawet magia okazywała się bezsilna. Miłość objawiła jej swoją ciemną stronę: ból unicestwiający wszystkie dziewczęce marzenia i prag­ nienia. Duchessa obróciła się na plecy, utkwiwszy wzrok w bal­ dachimie nad łożem. Przeżywała gorycz samotności. Z jej oczu znowu popłynęły łzy. Nie hamowała ich, wypłakując cierpienie z powodu rozwianych nadziei i marzeń. Bo żadne z życzeń, które powierzała rozmigotanym gwiazdom, nie mogło sprawić, by miłość męża rozgorzała, skoro w ogóle jej nie było. r

J1LL

HAKNŁU

- Beezle! Znieruchomiały Henson histerycznie przytrzymywał dłońmi perukę. Duchessa ruszyła w stronę kucharza, który zaczął się kręcić w kółko. Wraz z nim wirował jego warkocz i wiszący na nim gronostaj. Joy schwytała Beezle'a, gdy warkocz znalazł się w zasięgu jej dłoni. Leżąc na brzuchu, na ręce swej pani, gronostaj błyskał na nią brązowymi ślepkami i syczał. - Zostałeś zamknięty w moim apartamencie. Jak się stamtąd wydostałeś? Beezle spojrzał na nią niewinnie, ale zaraz zaczął pożerać wzrokiem warkocz Hungana Johna. Otworzył pyszczek i wysunął mały różowy język. - Co to za stworzenie? - Pupil Jej Miłości - oznajmił lokaj i zdjął ręce z peruki. - Pożarł Hensonowi włosy - ostrzegła duchessa. - To futro powinno się świetnie palić - stwierdził ciemnoskóry olbrzym, pochylając się nad Beezle'em i dotykając jego sierści. Zwierzę zaczęło głośno syczeć. Henson nie potrafił powstrzy­ mać uśmieszku. - Hungan John może zmienić menu dzisiejszej kolacji i podać ragout z gronostaja. - Poklepał się po brzuchu, łypnął na Joy i wybuchnął wspaniałym donośnym śmiechem, po czym odszedł do swoich obowiązków. Joy poleciła pomocnicy kucharza zanieść Beezle'a Polly, żeby ta zamknęła go w apartamencie. Gronostaj natychmiast wspiął się na ramię służącej i zaczął wyciągać szpilki z jej włosów. Gdy dwie upadły na kamienną posadzkę, spojrzał na Joy. Na jego łobuzerskim pyszczku malowało się poczucie winy. - Przestań - przestrzegła go, gdy znikał wraz ze służącą na schodach, bo podejrzanie poruszał pyszczkiem. Henson otworzył drzwi. Joy z wahaniem wyszła na dwór. Poczuła skurcz żołądka i ucisk w gardle. Zimne powietrze smagnęło jej policzki. Znowu miała łzy w oczach. Straciła wszystko. Dla uspokojenia odetchnęła głęboko i ruszyła przed siebie. W pierwszej chwili widziała tylko zamgloną biel. Siłą 284

woli powstrzymała płacz. Ostatecznie pozostało jej jeszcze nieco dumy. Uniosła podbródek i skoncentrowała się. Ziemię otulał świeży, czysty śnieg. Nagle przed stajnią spostrzegła czarne błyszczące sanie. Jem siedział na miejscu woźnicy, a obok stał Alec. Zamarła w bezruchu nieświadoma, że jej twarz promienieje. W oczach męża spostrzegła błysk radości, a spodziewała się gniewu. Następnie zaś pouczenia, reprymendy, oskarżenia i informacji o rozstaniu. Tymczasem wbrew wszelkim oczekiwaniom spełniało się jedno z jej naj­ cudowniejszych marzeń. Ale ważniejsza od sań i dzwonków na szyjach koni, a nawet od tego, że mąż nie brał pod uwagę rozstania, była widoczna na jego twarzy skrucha. - Czy zamierzasz tak stać przez całe rano, czy też chcesz wybrać się na przejażdżkę saniami? - Pociągnął za mosiężny uchwyt i otworzył drzwiczki. Zbiegła po schodach. Alec nie wyciągnął jak zwykle ręki, lecz uniósł Joy i postawił ją w saniach. Serce zabiło jej mocniej. Na chwilę wstrzymała oddech. Usiadła na miękkim, wyściełanym skórą siedzeniu, otulając nogi połami płaszcza. Alec usiadł bardzo blisko. Położył rękę z tyłu na oparciu. - Możemy ruszać? Spojrzała na męża, nie wiedząc, że jej twarz zdradza miłość, oczarowanie przejażdżką i ulgę. W zadumie wpatrywał się w Joy przez długą chwilę, jakby chciał powiedzieć coś ważnego. Lekko przechyliła głowę, bezskutecznie usiłując wyczytać to z wyrazu jego twarzy. - Dokąd jedziemy, Wasza Miłość? Jem spoglądał ze zniecierpliwieniem. - Do parku. - Alec otoczył Joy ramieniem. W powietrzu śmignął bat i sanie potoczyły się po ośnieżonej drodze.

Zmiana

Rozjaśnij czoło: Lęka się, kto się nie patrzy wesoło. W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski

Zwykle od rana w Londynie słyszało się donośne głosy ulicznych przekupniów, pasztetników, a także dźwięki piszczałek, katarynek oraz stukotanie o bruk żelaznych kół i końskich kopyt. Dziś miasto sprawiało wrażenie wyludnionego. Nawet Hyde Park, podobnie jak podczas ważnych świąt, świecił pustkami. Przynosiło ujmę angielskiej arystokracji, że z chwilą gdy rzadki w Londynie śnieg przykrył parkowe trawniki i dróżki, chowała nosy w kołnierze futer lub szukała schronienia w cieple. A widok był doprawdy urzekający. Korony dębów flankujących z obu stron parkową aleję, po której mknęły sanie, tworzyły nad nią postrzępiony biały baldachim. Śnieg tłumił odgłosy końskich kopyt. W mroźnym powietrzu rozbrzmiewał tylko jasny i czysty dźwięk dzwonków u sań. Mógł go zaćmić jedynie śmiech duchessy Belmore, wyrażający zachwyt i liryczny nastrój. - Alec! Tu nie ma nikogo oprócz nas! - Zauważyłem. Joy wierciła się na siedzeniu, oglądając krajobraz, który z powodu śniegu i nieobecności ludzi wyglądał jak dzikie pustkowie w sercu wielkiego miasta. 289

JlLL

- Czy nie zapiera ci tchu? - Co? To, że jesteśmy tu sami? - Mina Aleca świadczyła o tym, że raczej nic w tym miejscu nie zdołałoby tego dokonać - Nie. - Zatoczyła dłonią łuk. - To! - Spojrzała na męża Widząc, że wciąż nie wie, o co jej chodzi, dodała: - Rozejrzyj się wokoło i powiedz mi, co widzisz. - Śnieg. - Co jeszcze? - Więcej śniegu niż przed chwilą. - Co ponadto? - westchnęła poirytowana. - Park. W zamyśleniu spoglądała na mufkę, zastanawiając się, kim jest człowiek dostrzegający tylko naskórek rzeczy. Po chwili zaczęła obserwować Aleca, przechylając głowę w jego stronę. By! absolutnie poważny. Pocieszała się jednak tym, że pod powłoka wyniosłego chłodu kryje się zupełnie inny człowiek, który czasami daje o sobie znać. Czy nie tego, nie dopuszczanego przez męża do głosu człowieka dostrzegła w nim, gdy zobaczyła go po raz pierwszy? Teraz zrodziło się w niej podejrzenie, że Alec dlatego zachowuje się z taką rezerwą, bo nie posiadł sztuki życia i nie potrafi właściwie doń podchodzić. Położyła mu rękę na ramieniu w nadziei, że da o sobie znać ów ukryty człowiek, który był zdolny okazać przed chwila skruchę z powodu wypowiedzianych wcześniej okrutnych słów. - Spójrz na to długie jezioro i powiedz mi, z czym ci się ono kojarzy. - To znaczy Serpentine? - Tak się nazywa? - Tak. - Opisz je - nalegała, spoglądając na długiego srebrzystego węża lodu i uznając nazwę za bardzo trafną. - Widzę zamarzniętą wodę, po prostu jezioro. - Czy nie dostrzegasz w nim nic szczególnego? - Nie. - Jakiego jest koloru? - Szarego. 290

CZARY

- A co przychodzi ci na myśl, gdy na nie patrzysz? - W ogóle o nim nie myślę. - Wzruszył ramionami. - Spróbuj. - Widzę szary lód i nic ponadto. - Spojrzał na Joy. W jego oczach dostrzegła cynizm. - Muszę się jakoś odgryźć, więc zapytam, co twoje oczy zobaczyły w tym jeziorze, Szkotko? - To nie jest tylko kwestia wzroku, lecz także umysłu - odparła, patrząc na błyszczącą taflę. Na jej wargach zaigrał nieśmiały uśmiech. - Widzę wstęgę połyskującego srebra, jakby ktoś pieczołowicie ją wypolerował. Zmarszczył brwi i zaintrygowany zerknął na jezioro. - A teraz spójrz w górę. - Uniosła głowę. Alec podążył za nią wzrokiem. - Czy widzisz, że szarość nieba ma taki sam srebrzysty blask jak tafla lodu? Gdy słońce prześwieca przez ciemne i nieustannie zmieniające się chmury, pojawia się białe światło, które przypomina księżycową poświatę. - Skierowała wzrok na jezioro Serpentine. - Ja widzę zupełnie niezwykłe zjawisko: światło księżyca w dzień. - Zamgliły się jej oczy i na chwilę zatraciła się w podziwie dla piękna zimowego krajobrazu. Gdy z powrotem zeszła na ziemię, czując na sobie wzrok męża, uśmiechnęła się do niego i zaczęła się zastanawiać, jak przedstawić mu swoje wrażenia w sposób mniej górnolotny. W końcu oznajmiła: - Widziałam stół nakryty do kolacji. - Słucham? - Popatrzył na nią tak, jakby uznał ją za stukniętą. - Widziałam taflę lodu na jeziorze, odbijającą niebo i błyszczą­ cą jak wypolerowane stołowe srebra. A także oszronione drzewa, proste i nieruchome jak oczekujący na polecenia lokaje. I nieskazi­ telnie czysty, nie tknięty ludzką stopą śnieg. Mnie przypomina on adamaszkowy obrus. A gdybym wzięła trochę śniegu w dłonie i zobaczyła go w świetle, z pewnością rozbłysłby niczym kryszta­ łowe puchary w blasku świec podczas kolacji w Belmore Park. - Spojrzała na Aleca. - Czy teraz i ty dostrzegasz to samo co ja? Miał napiętą twarz. Westchnął, jakby chciał dać do zrozumienia, że wysłuchał idiotyzmów. - Widzę tylko to, co rzeczywiście tu jest: zwykłe szare jezioro i zimny śnieg. Krajobraz monotonny i nużący. 291

JILL BARNETT

CZARY

Pancerz Aleca nie podziałał na nią jak ostrzeżenie, lecz przeciwnie, jak ostroga. Przez chwilę spoglądała na niego spod zmrużonych powiek. Postanowiła jednak zmusić męża do zainte­ resowania się tym, co ona mówi i co sama widzi w parku. - Spójrz, co ukrywa się pod śniegiem! - Wskazała miejsce na lewo od sań. - Pomarańczowe i żółte liście dębów. A tam dalej możesz zobaczyć, jeśli zechcesz popatrzyć, czerwone jagody ostrokrzewów! Tuż obok nich, w żywopłocie, siedzi maleńki ptak. Widzisz go? - Gdzie? - Zerknął ukradkowo w tamtą stronę. - Przycupnął w środku krzewu, jakby chronił się przed zimnem. - Wskazała na niewielki prześwit w gałęziach głogu. - Widzisz tę plamkę błękitu? Ptak pofrunął, a Alec wymamrotał słowo „tak". - Właśnie takie rzeczy spostrzegam. Gdybyś patrzył uważniej, też byś je zobaczył, - Po co tracić czas na szukanie rzeczy, których nie ma? - Dla mnie one istnieją - oświadczyła z naciskiem. - A poza tym, jak można cokolwiek ocenić, skoro się na to nie patrzy? Jeśli potrafi się dostrzec w świetle słońca efekt księżycowej poświaty, to taki dzień staje się wyjątkowy, inny niż wczorajszy, a prawdopodobnie i jutrzejszy. Znaczy to też, że człowiek cieszy się owym dniem w szczególny sposób. - Zauważyła, że mąż potrząsa głową. Dotknęła jego ramienia. - Alec? Jak możesz mieć wspomnienia, jeśli ich nie tworzysz? Odniosła wrażenie, że mąż zastanawia się nad tym, co powiedziała. - Czy nigdy w dzieciństwie nie wyprawiałeś się w świat fantazji? Nie wyobrażałeś sobie siebie jako rycerza czy króla? Nie wierzyłeś, że jabłko ma magiczną moc, a patyk jest pałaszem lub koniem, pies zaś straszliwą bestią, od której tylko ty potrafisz uwolnić świat? Z wyrazu twarzy Aleca wyczytała, że wymknęło się jej coś niestosownego. W nim nie pozostało nic z dziecka, bo nigdy dzieckiem nie był. W swoim życiu ani przez moment nie robił tego, o co go pytała.

- Wyobrażałam sobie, że będzie... inaczej - oświadczyła, nie mogąc się powstrzymać od wyznania prawdy na widok roz­ gniewanego męża. - Ja również - mruknął. - Co? - spytała po kolejnej długiej chwili ciszy. - Nie rozumiem. - Co sobie wyobrażałeś? - Ze sprawi ci to przyjemność - powiedział tak cicho, jakby przyznawał się do jakiegoś strasznego przewinienia. Wpatrywał się w krajobraz i zaciskał dłoń na krawędzi sań. Joy zerknęła na tę zaciśniętą dłoń, na wyprostowane ramiona i dumnie

292

293

Jem przekrzywił głowę i spojrzał na swojego pana w dziwny sposób. Alec odwrócił się, niby to oglądając krajobraz. - Wszystko zależy od tego, jak podchodzi się do życia. Ja nie mam czasu na fantazjowanie ani na snucie opowieści o niczym. - A na co masz czas? - Na przykład na tę idiotyczną przejażdżkę saniami. - Przepraszam, Wasza Miłość, ale uderzyliśmy o kamień - zwrócił się woźnica do Aleca, gdy sanie ostro szarpnęły i pochyliły się do przodu. Wymamrotał też coś na temat głowy. - Jeśli uważasz tę przejażdżkę za idiotyczną, to dlaczego ją zaproponowałeś? - spytała cicho Joy, utkwiwszy oczy w mufkę. - Nie wiem, do cholery - odpowiedział po długiej chwili, jakby po raz kolejny walczył z sobą, żeby w ogóle coś z siebie wydusić, albo nie potrafił znaleźć właściwych słów. Nie patrzył na Joy. Na długo zapadło pełne napięcia milczenie. Tylko sanie pobrzękiwały dzwoneczkami, mknąc dębową aleją ku dolinie, a potem wjeżdżając na pagórek i zjeżdżając po nieskazitelnie białym śniegu. - Odwieź mnie do domu - poddała się w końcu. - Chciałaś się przejechać tymi cholernymi saniami, więc się przejeżdżaj - wycedził przez zaciśnięte zęby i obrzucił park tak wściekłym spojrzeniem, że Joy dziwiła się, iż śnieg jeszcze nie stopniał.

JlLl

CZARY

uniesioną głowę. Teraz wiedziała, ile kosztowało Aleca to wyznanie. Może więc mogła mieć jeszcze nadzieję na jego miłość? Tak czy inaczej, przynajmniej znowu rozmawiali. A poza tym te słowa brzmiały jak przeprosiny. Dotknęła ręki męża. Poczuła napinające się mięśnie. - Ja też miałam nadzieję, że sprawię ci przyjemność. - W jaki sposób? - Spojrzał na nią. - Zatrudniając Forbesa i Hungana Johna. - Jak rozumiem, Hungan John to kucharz. - Alec zmarszczył brwi i przeciągnął dłonią po czole. - Widziałeś go? - Trudno go nie zauważyć. - A Forbes jest majordomusem. - To powiedziałaś mi już wczoraj. Po raz kolejny zapadła cisza. Oboje myśleli o minionej nocy i czuli się żle. - Głuchym majordomusem - przerwał milczenie Alec. Jego lodowaty ton boleśnie dotknął Joy. - On tylko trochę nie dosłyszy. - Spojrzała na męża, chcąc się zorientować, czy wciąż się na nią gniewa za wynajęcie Forbesa. - A poza tym naprawdę potrzebowaliśmy majordomusa... Gdybyś go tylko zobaczył na targu. Biedny staruszek znalazł się na bruku po pięćdziesięciu latach sumiennej służby. Też nas potrzebował. - Wcale w to nie wątpię. W Londynie jest całe mnóstwo takich ludzi, ale nikt nie potrzebuje głuchego majordomusa, Szkotko. - Ale ja postąpiłam zgodnie z tym, co myślałam. - Znowu dotknęła ramienia męża. - On ma w sobie tyle dumy. Chyba ty potrafisz to najlepiej zrozumieć? - Czy to komplement? - Stał na podwyższeniu - ciągnęła, ignorując mężowskie pytanie - z podniesioną głową, choć miał na sobie podartą starą liberię. Czy nie możemy sprawić, żeby nie utracił swojej dumy? Proszę... - Spoglądała Alecowi w oczy, podczas gdy on toczył z sobą walkę. - Tylko trzymaj go z daleka ode mnie i od drzwi frontowych - oznajmił w końcu, gwałtownie odwracając wzrok. 294

Jego lordowska mość, hrabia... hę? Proszę powtórzyć pańską godność? Drzwi od salonu trzasnęły tylko po to, żeby natychmiast zostały otwarte. - Ich lordowskie moście, hrabia Moun i wicehrabia... Drzwi trzasnęły ponownie. Po chwili znowu je uchylono. - Czy wy uważacie mnie za umarlaka?! Dlaczego, na litość boską, nie oznajmiacie swoich godności?! Drugi mężczyzna coś powiedział. - Boli waszą lordowska mość szyja? Nie zauważyłem niczego takiego! Jeszcze nie możecie wejść! Odsuńcie się od drzwi! Hę? Benson! Ben-son! Och, jesteś! Ich lordowskie moście nie pamiętają swoich godności! Może je znasz? Drzwi do salonu zostały otwarte po cichu. - Ich lordowskie moście, hrabia Downe i wicehrabia Seymour zapowiedział gości Henson. - Muszę się natychmiast napić. - Richard przeszedł obok lokaja, zmierzając do stołu, na którym stała karafka z brandy. - Gdzie się zawieruszył Seymour? - spytał Alec. - Wciąż usiłuje się przedstawić tej trupiej czaszce. - Downe zaczął sączyć alkohol, ale zaraz dodał: - Neil nigdy nie wie, kiedy dać za wygraną. - Muszę wyznać, Alec, że według mnie zatrudniłeś dziwnego majordomusa - odezwał się od progu Seymour. - Staruszek jest głuchy jak pień. - Doprawdy, Neil? Jaki ty jesteś bystry. Z pewnością Belmore nie miał o tym pojęcia i tylko czekał, aż mu powiesz, że jego nowy majordomus nie słyszy... W tym przypadku używam określenia „majordomus" niezobowiązująco, bo człeczyna jest stary niczym biblijny Matuzalem. Alec stał przy kominku, przygotowany do odparcia typowych złośliwości Downe'a, który znowu nalał sobie brandy i ruszył do najbliższego krzesła. Jęknął, siadając nader ostrożnie. - Co ci dolega? Richard skrzywił się z bólu i obrzucił salon wściekłym spojrzeniem. 295

JlLL BARNETT

CZARY

- Nic, co powstrzymałoby mnie przed dokonaniem mordu. - Na kim? - Na Letitii Hornsby - oznajmił Neil z szerokim uśmiechem. - To jest trzpiotowate i pozbawione mózgu małe diablę - mruknął Downe. - Co zrobiła tym razem? - Alec spoglądał na przemian na posępną twarz Richarda i rozweseloną Neila. - Seymour, jeśli piśniesz słowo, wyzwę cię na pojedynek - zagroził hrabia. - Szkoda, że tego nie widziałeś, Belmore. To było lepsze niż skok Letitii z drzewa podczas świątecznego balu. Downe nie spostrzegł się w porę. - Już jesteś nieboszczykiem. - Będę, jeśli znajdę się zbyt blisko tej dzierlatki - prowokował ze śmiechem Neil. - I oczywiście jej psa. - Należy zastrzelić tego potwora razem z jego panią. - Jej pies ugryzł Richarda w tyłek. - Spotkamy się jutro o świcie, Seymour. - Otóż właśnie pojedynek stał się główną przyczyną tego ugryzienia. Gdybyś nie był pijany i nie wyzywał Hanforda na pojedynek, nigdy by do tego nie doszło. - Co za osioł powiedział jej o tym pojedynku? - Nie ja. Na balu u Maintlandów ukryła się za doniczkową palmą i podsłuchiwała. To przeznaczenie. - Nigdy nie wie, kiedy powinien się zamknąć. - Wraz z kolejną uwagą Neila twarz Richarda stała się jeszcze bardziej czerwona. - Chciałbyś, żebym milczał, bo nie możesz znieść, jak ktoś opowiada o twoich szaleństwach. Hanford strzela celnie, o czym wiesz równie dobrze jak ja. Tobie zaś tak trzęsła się ręka po nocnych, pijackich ekscesach, że chyba nie trafiłbyś w drzewo z odległości trzech kroków. W tej sytuacji wyzywanie kogoś na pojedynek było po prostu skutkiem twojej głupoty, Downe. - A ty chyba nie potrafisz trzymać języka za zębami dłużej niż przez pięć minut. - To Letitia uratowała jego nasączony brandy tyłek - zwrócił się Seymour do Belmore'a. - Jakkolwiek trzeba przyznać, że

psisko potężnie wpiło się w niego zębami i nawet się dziwię, że nie dostało czkawki. - Spotkamy się w Hudson Green, Seymour. - Czy jesteś pewny, że ogar Letitii wciąż tam tkwi? - O świcie. - Nie możesz mnie wyzywać na pojedynek, Downe, bo jestem jedynym człowiekiem, który zgadza się być twoim sekundantem. - Świetnie się spisałeś w tej roli podczas pojedynku z Hanfordem - powiedział z ironią Richard i zwrócił się do Aleca. Pełzał na czworakach w poszukiwaniu sakramenckiej czterolist­ nej koniczynki. - I znalazłem ją. - Neil pogładził pieszczotliwie króliczą łapkę przy kieszonce na zegarek. - Znalazłem ją tuż przed tym, jak pies Letitii wpadł na wzgórze. - Popatrzył na Richarda w zadumie. - Czy nie sądzisz, że to prorocze? - Z pewnością koniczynka znalazła się tam za sprawą czarów. Hrabia łapczywie osuszył kieliszek i zerknął nań z niezadowo­ loną miną. Alec w zamyśleniu obserwował rozdrażnionych sobą nawzajem przyjaciół. - Jeśli nie przestaniesz wlewać w siebie alkoholu, na nic się nie zda wiara Seymoura w czary. Ściągniesz na siebie nieszczęście gorsze niż pogryzienie przez psa - powiedział z powagą spoglądając znacząco na kieliszek hrabiego. - To moja zakichana sprawa, Belmore. Nic ci do tego, jak żyję - oznajmił Richard. W najwyższym stopniu potępiał diuka za tę uwagę. Alec i Neil wymienili spojrzenia, a ten drugi potrząsnął głową jakby mówił w ten sposób, że perswadowanie hrabiemu jego zachowania to rzucanie grochem o ścianę. Pełną napięcia ciszę przerwało wejście Joy. Energicznie otworzyła drzwi i szła szybko przez salon, tak że jej rozkloszowana suknia szeleściła i wirowała. Na twarzy duchessy malowała się tak entuzjastyczna radość, jakby przeżywała naj­ cudowniejsze chwile życia. Zawsze tak wygląda - pomyślał Alec, gdy spada na nas deszcz różanych płatków.

296

297

JILL

BAKNtll

CZARY

Była ubrana w jedwabną suknię o barwie rubinu, najpiękniejsza spośród wszystkich, które jej dotychczas sprawił. Jednak nie miał co do tego wątpliwości, że promieniałaby tak samo w łachmanie z nędznego barchanu. Bujne błyszczące włosy o barwie futra norki zaczesała do góry i przerzuciła przez ramię, tak że opadały na suknię niczym kaskada, dotykając zaróżowionego policzka oraz perłowej skóry dekoltu. Równocześnie odsłaniały pełna wyrazu twarz, tworząc wytworną i powściągliwą fryzurę W uszach, na szyi i na noskach pantofli Joy połyskiwały diamenty i rubiny, ale jej uśmiech zaćmiewał ich blask. Dla Aleca jego żona stanowiła esencję kobiecości. Była elfem z krainy czarów, który odnajduje smak przygody w wędrówce przez śnieg czy w przejażdżce saniami, istotą nie skażoną przez cynizm i umiejącą dostrzec sedno rzeczy w najwątlejszym liściu bądź śnieżynce. Joy była niezwykle piękna, a jej oczy potrafiły sprawić, że zapominał, iż jest diukiem. Obserwował, w jaki sposób witali się z Joy jego przyjaciele. Seymour robił to z autentyczną powagą, natomiast Downe odrobinę protekcjonalnie, a zarazem z lekką obawą. Joy spojrzała Alecowi w oczy i z najwyższą niechęcią odwróciła wzrok, gdy Seymour coś do niej powiedział. Downe, który stał od momentu jej wejścia do salonu, niemal dotykał Joy wzrokiem, mierząc od stóp do głów. Alec z trudem zwalczył pokusę wymierzenia mu kuksańca. Zacisnął dłoń na kieliszku. Wszedł Henson, zawiadamiając, że kolacja jest gotowa. Alec skinął sztywno głową, patrząc, jak Richard i Neil idą z Joy do wyjścia. Ożenił się dla świętego spokoju, a tymczasem żył w stanie ciągłego napięcia, bo nieopatrznie poślubił czarownicę. Omal się nie roześmiał z powodu takiej ironii losu. Pociągnął łyk brandy i spoglądał na miejsce, w którym przed chwilą stała Szkotka,. zastanawiając się, czy chciał ją ukryć przed światem tylko dlatego, żeby chronić dobre imię Belmore'ów. Odstawił kieliszek. ruszając nader energicznie do drzwi. Dołączył do żony i przyjaciół, wcale nie zadowolony z uczciwej odpowiedzi na pytanie, które roztrząsał w salonie.

W ciągu kilku najbliższych dni Joy uczyła się pod okiem sfrustrowanego męża manier obowiązujących wśród członków angielskiej arystokracji. Cały ranek zajęło jej ćwiczenie ukłonu, jaki miała złożyć przed księciem regentem. W końcu rozbolały ją kolana z powodu ich nienaturalnego, wręcz groteskowego zginania. Gdy jednak stwierdziła buntowniczo, że najwyraźniej Angielki mają niespotykane u innych kobiet stawy, Alec przy­ pomniał jej, iż w niej też płynie angielska krew. Wtedy oświad­ czyła, że jej kolana są szkockie. Tak czy owak uczył ją również zwrotów grzecznościowych i dopuszczanych przez etykietę odpowiedzi na pytania, a także przybliżył jej postaci ze swojej sfery. Przez cały czas tkwiła w pałacu, aż w końcu, z powodu braku kontaktu z naturą, stała się niecierpliwa jak dziecko przed gwiazdką. Na szczęście, w pewnej chwili Richard i Neil zaproponowali przejażdżkę. Cała czwórka właśnie wyruszyła powozem sprzed Belmore House. - Czy nie jest ci zimno? - Absolutnie nie - zapewniła Aleca. W milczeniu pocierał dłonią ramię. - A tobie? - zagadnęła w końcu, ponieważ spytał ją o to już po raz trzeci. - Nie - odparł pospiesznie, jakby uznał, że zainteresowała się sprawą zbyt osobistą, a poza tym uraziła jego poczucie męskości. Spojrzał w okno i oświadczył: - To z pewnością skutek tego wilgotnego powietrza. Po półgodzinnej jeździe końskie kopyta dudniły po London Bridge. W tym roku zamarzła Tamiza, po raz pierwszy od początku dziewiętnastego wieku. Na lodzie kręcił się tłum ludzi, którzy odwiedzali najdziwniejszy w świecie targ na zamarzniętej rzece. Jego teren, rozciągający się pomiędzy London Bridge a Blackfriars Bridge, nazywano Freezeland Street. Przedsiębiorczy przewoźnicy posypali tu lód popiołem, pobierając od straganiarzy dwa pensy myta. Kilka minut później Joy i Alec przekraczali, w ślad za Neilem i Richardem, drewnianą bramę. Na placu targowym powiewały

298

299

JILL

DAKPtŁLl

żółte, niebieskie i zielone proporczyki, czerwone i białe chorągie­ wki oraz wielobarwne flagi, kierując oczy na stragany i za­ chwalając krzykliwymi napisami największe atrakcje. W powiet­ rzu unosił się zapach gorących pasztecików, nadziewanych mięsem wołowym, i pieczonej na miejscu baraniny, a także sprzedawanego z beczek, pienistego piwa ale. - Nie pojmuję, jak dałem się im namówić na odwiedzenie tego miejsca - mruknął Alec, spoglądając ze złością na plecy przyjaciół. - Obiecałeś, że zabierzesz mnie na targ - przypomniała mu Joy, rozglądając się na wszystkie strony, żeby niczego nie przeoczyć - Odwiedziłaś już jeden, wbrew mojemu zakazowi, a skończyło się to tym, że mamy głuchego majordomusa, którego głos mógłby obudzić nieboszczyka, i kucharza z Karaibów, śpiewają­ cego przepisy. - Sam go pochwaliłeś. - Tak się składa, że lubię homary. - Podobnie jak twoi przyjaciele. Mruknął coś w odpowiedzi, skrzywił się i zapiął podbijany futrem płaszcz. - Alec, czy rzeczywiście nie jest ci zimno? - Nie. - Joy, potrzebuję twojej rady. - Neil machał w ich stronę sprzed straganu na końcu lodowej alejki. - Co powinienem wybrać? - Trzymał w dłoni fiolkę z błękitnym olejkiem i kościaną dewizkę do zegarka. - A co to jest? - Ten olejek ma funkcję ochronną. - Przed czym chroni? - spytał Richard. - Przed upiorami, zjawami, chochlikami... i czarownicami - poinformował sprzedawca. - Powinienem to kupić - oświadczył sucho Alec, a Joy spojrzała na niego krzywo. - Nie zaszkodzi zabezpieczyć się przed tym wszystkim, Belmore - zachęcał go z poważną miną Neil. - A to zostało zrobione z zęba wcielonego diabła.

300

I.ZARY

- A są tu może naszyjniki z ząbków czosnku? - Hrabia rozglądał się po straganie. - Tam leżą, wasza lordowska mość, obok tych szkaradnych kukieł czarownic i czarowników - poinformował mały żylasty sprzedawca, ukazując w szerokim uśmiechu resztki zębów. Odstraszają wypijające krew wampiry. - Znam kilku krwiopijców, ale żadnego wampira, choć nie wątpię, że Seymour zna jakiegoś. - Niestety, nie, ale dziś rano widziałem, jak odpierałeś atak wcielonego diabła. - Neil machał Richardowi przed nosem kościanym przedmiotem. - Nie przypominaj mi o tym. - Hrabia skrzywił się z bólu i dotknął biodra. - Śmiem przypuszczać, że Downe chciałby mieć skórę tego ogara, który go ugryzł - powiedział Seymour do Aleca i za­ chichotał. - A ty, Belmore, jak uważasz, czego on pragnie? - Sądzę... A niech to szlag! Mówiliście, że nie będzie tu nikogo z towarzystwa. Neil spojrzał w ślad za poirytowanym diukiem. - Och, tylko spójrzcie, kto tu jest! Eugenio! Claire! Czy to nie Jego Miłość?! - Lady Agnes biegła w ich stronę długimi krokami, przypominającymi susy wiewiórki, która spostrzegła garść orzeszków. - Jaki świat jest mały! - Stanowczo za mały! - orzekł hrabia na widok trzech plotkarek, bokiem przedzierających się przez tłum. Joy zacisnęła dłoń na ramieniu Aleca. Już miał położyć dłoń na jej dłoni, gdy nagle ludzie się przesunęli, otaczając z głośnym aplauzem graczy, którzy wygrali w rouge et noire. - Szybko! Belmore pomknął z żoną alejką wśród straganów, a za nimi Neil i Richard. Minęli po drodze dwóch muzykantów: grającego na kotle, roześmianego grubasa i podrygującego w rytm melodii skrzypka, po czym dali nurka za prowizoryczną scenę, na której Punch i Judy z teatrzyku marionetek odgrywali swoje role. - Umiesz szybko podejmować decyzje, Belmore, dzięki czemu

301

JILL BARNETT

CZARY

mogę spokojnie wypić piwo, nie widząc tej głupiej glisty i nie słysząc jej plotkarskiego gęgania - pochwalił Aleca Richard. Rzucił sprzedawcy pieniążek, a po chwili wahania zamówił także grzane wino i wręczył je Joy z szarmanckim ukłonem. Uśmiechnął się, widząc zdumienie na jej twarzy i nonszalancko oparł o stragan, sącząc pieniste ale z wielkiego kufla. - Downe, rzeczywiście świat jest mały, a nawet jeszcze mniejszy niż sądzisz - zagadnął nagle rozbawiony Seymour. - Popatrz na prawo, w stronę kręgielni. Czy to nie jest... - Diablę wcielone, czyli ta Hornsby - jęknął Richard. Joy nigdy nie przyszłoby do głowy, że uwodzicielski, cyniczny i nie stroniący od alkoholu hrabia Downe może w ogóle wpaść w panikę, ale tak się stało. Jego piękną i opanowaną zwykle twarz wykrzywił grymas strachu, który ujawniały również oczy, normalnie nie zdradzające żadnych uczuć. Pospiesznie wszedł pomiędzy stragany, usiłując ukryć się za flagami i za człowiekiem, który wprawiał w ruch marionetki. Joy spojrzała w ślad za Neilem w stronę kręgielni i zobaczyła okrytą złą sławą Letitię Hornsby. Ku jej zaskoczeniu dziewczyna wyglądała jak wcielenie niewinności. Była średniego wzrostu, miała typowo angielską, jasną cerę i poważną twarz. Pod rozpiętą błękitną pelisą można było zobaczyć jasnobłękitną kaszmirową suknię z szafirowymi falbankami, zapinaną na złociste guziki w kształcie kotwicy. Letitia Hornsby sprawiała wrażenie łagodnej jak baranek i zupełnie niezdolnej do popełnienia tych wszystkich uczynków, o które oskarżali ją Richard i Neil. Nagle odwróciła się, kogoś wypatrując. Uniosła gwałtownie dłoń i osłoniła oczy, tak że twarda torebka z metalowej złocistej siateczki śmignęła w powietrzu niczym dysk. Stojący obok dżentelmen zatrzymał wciąż rozkołysany przedmiot i spoglądał na Letitię z otwartymi ustami. Z jękiem dotykał przednich zębów, wykonując na posypanym popiołem lodzie osobliwy piruet w reakcji na ból. Biedna dziewczyna oprzytomniała i zaczęła przepraszać. Wy­ ciągnęła rękę, ale jej palce trafiły niczym strzały wprost w zdu­ mione oczy mężczyzny. Wrzasnął tak, że chyba usłyszano go aż

w Glasgow. Obawiając się jego gniewu, cofnęła się o krok, unosząc lekko połę płaszcza. A ponieważ mężczyzna przydeptywał jego dół, natychmiast stracił równowagę i przewrócił się na plecy. Kapelusz z szerokim rondem poleciał w tłum gapiów, a ofiara Letitii zaczęła pedałować nogami. Długie czarne buty śmigały w powietrzu z szybkością dostosowaną do tempa miota­ nych głośno przekleństw.

302

- O mój Boże - szepnęła Joy, starając się opanować chichot. - O mój Boże - zawtórował jej Neil, ściskając w dłoni swoje czarodziejskie nabytki i spoglądając ze zdumieniem na twarz mężczyzny. - O co chodzi? - spytali równocześnie Neil i Richard. - To Brummell!

CZARY

Xo dwóch godzinach cała czwórka wróciła do Belmore House. Joy wbiegła do foyer w ośnieżonej pelisie, roześmiana z powodu ciągłego przekomarzania się Richarda i Neila. Tylko Alec był nachmurzony. - Belmore - zaczął Neil, oddając Hensonowi płaszcz. - Od rana miotasz gniewne spojrzenia, zupełnie się nie bawiąc. - To z powodu tego cholernego zimna. - Alec odprawił Hensona machnięciem ręki i przeszedł do salonu w palcie, gdzie stał przez długą chwilę przy kominku, zanim zdjął rę­ kawiczki. - Henson, rozpal większy ogień i zamknij drzwi, bo tu jest mróz. - Mnie nie jest zimno. - Neil obrócił się do Richarda. - A tobie? - Też nie. - Przez cały czas zachowujesz się dziwnie, Belmore. Alec popatrzył z gniewem na wicehrabiego i przysunął się bliżej ognia. - Wcale nie zamierzamy wychodzić, bo zabawa dopiero się zaczęła - oznajmił niezrażony Neil.

- O ile nie jest się w skórze Brummella. - Richard zagłębił się w fotelu i rozprostował długie nogi. O dziwo, nie nalał sobie brandy. - Czy nie była to najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałeś? Beau, który nagle traci głos? Najpierw wrzeszczał na dzierlatkę, a po chwili powiedział coś chrapliwie i umilkł - stwierdził Neil. - Nawet ja współczuję teimi' diablęciu - wyznał Richard. • Brummell siecze językiem jak rapierem. - Myślę, że powinnam zostawić was samych... - Nie wychodź. Zimny i ostry jak mroźne powietrze głos Aleca uniemożliwił jej ucieczkę. Zatrzymała się i spojrzała na męża. Wciąż stał przy kominku. Płomienie oświetlały jego sylwetkę, ale wyraz twarzy nie był dobrze widoczny. Jednak sztywna poza i pochylenie głowy powiedziały Joy wszystko o nastroju Aleca. - Muszę z tobą porozmawiać. Na osobności. Nie odważyła się poruszyć. Było jasne jak słońce, że wiedział, co zrobiła. Usiłowała przybrać niewinny wyraz twarzy, otwierając szeroko oczy w nadziei, że dobrze udaje zdziwienie. - Ze mną? - Z tobą. - O co, u licha, chodzi? - spytała tonem, który miał sugerować czyste sumienie. Odpowiedź była zawarta w spojrzeniu męża. - Gdzie mam na ciebie poczekać? - spytała zaskoczona, że nagle głos jej się załamał. - J o y - odezwał się Neil, nieświadomy napięcia, jakie towarzyszy jej rozmowie z mężem. - Zanim wyjdziesz, przy­ rzeknij mi, że zatańczysz ze mną na balu wydawanym przez Prinny'ego. - Zatańczę? - spytała z zainteresowaniem kogoś, kto rozpacz­ liwie chce się wydostać z kłopotliwej sytuacji. - Jakiś taniec narodowy albo menueta. Prinny wciąż upiera się, żeby rozpoczynać i kończyć bale menuetem. Jeśli się postaram, zakręcę się w tańcu aż miło.

304

305

JlLL BARNETT

CZARY

- Bardziej prawdopodobne jest, że skręcisz nogę w kostce - wtrącił Richard ze sztucznym uśmiechem. - Obawiam się, że nie znam tych tańców - powiedziała cicho Joy, świadoma tego, jak dalece jest nie dostosowana do nowego otoczenia. - Jasna cholera - zaklął Alec. - Na litość boską, Joy, jak możesz pójść na bal, skoro nie umiesz tańczyć? Belmore, co zamierzasz zrobić? - spytał Neil. Diuk milczał. - Możemy ją zaraz nauczyć - odezwał się Richard. - Zerknął na kieszonkowy zegarek. - Do wizyty w klubie mamy jeszcze kilka godzin. - Świetna myśl, Downe. Będziemy jej nauczycielami tańca - oświadczył Seymour. Joy z zaskoczeniem spoglądała na hrabiego. Mogła się spo­ dziewać takiej uprzejmości po Neilu, ale nie po zgorzkniałym Richardzie. A tymczasem niespodziewanie uchronił ją przed gniewną mężowską tyradą. Mimo że raczej za nim nie przepadała, za coś takiego mogłaby nawet cmoknąć go w policzek. Nie ulegało dla niej wątpliwości, że hrabia jest cyniczny, a nawet podejrzewała go o okrucieństwo, lecz dziś pokazał się od zupełnie innej strony. Nie pił i zachowywał się szarmancko, co było absolutnie nietypowe. Uskarżał się na Letitię Hornsby, ale gorliwie pospieszył jej z pomocą i zabrał od Brummella, który strasznie ją obrażał. Biedna dziewczyna miała łzy w oczach. Nawet się zaczer­ wieniła zawstydzona, że nie potrafi powstrzymać płaczu, ale w końcu zapanowała nad sobą. Wtedy Joy zakręciła młynka palcami, pozbawiając okrutnego Brummella głosu. Miała nadzieję, że Alec tego nie zauważył. Jakże się myliła. - Spodziewam się, że w ogóle umiesz tańczyć - odezwał się mąż, zbyt sztywno, by mogła odzyskać spokój. - Mówisz, Belmore, żebyśmy przeszli do pokoju muzycznego? - upewnił się Neil. Alec ruszył przez pokój do Joy. Jedno spojrzenie na twarz męża wystarczyło jej, by straciła nadzieję, iż zapomniał o in-

cydencie, który zdarzył się na targu. Chciała się odsunąć, ale położył dłoń na jej ramieniu. Nie miało to nic wspólnego z mężowskim afektem. Alecowi chodziło tylko o to, żeby mu się nie wymknęła. Najwyraźniej potrafił czytać w jej myślach. - Zaraz tam przyjdziemy - poinformował przyjaciół. Gdy Neil i Richard wyszli z salonu, Joy chciała pospiesznie ruszyć w ich ślady, lecz Alec zacisnął dłoń na jej ramieniu. Mogła więc tylko przy nim dreptać. - A teraz powiedz mi, żono, co twoim zdaniem stało się z głosem Brummella? - Może stracił go z powodu zimna. Kiedyś słyszałam, że... - Zakazałem ci zaklinania - szepnął przez zaciśnięte zęby, mocniej przytrzymując ją za ramię. - Poniżył tę biedną dziewczynę. - To nie twoja sprawa. - Alec, nie potrafiłam bezczynnie słuchać jego okrutnych słów. - Londyn karmi się okrucieństwem. - Ta dziewczyna nie zasłużyła sobie na takie potraktowanie, a Brummell powinien być zadowolony. - W głosie Joy pojawiła się zawziętość. - Mogło być o wiele gorzej. - Nie potrafię sobie tego wyobrazić. - Mógł zacząć rechotać jak ropucha. Alec stanął teraz na wprost żony. Chwycił ją za ramiona. Na jego twarzy złość mieszała się z lękiem. - Jeśli kiedykolwiek zrobisz komuś coś takiego, to... to... - On zachowywał się zbyt okrutnie. Belmore spoglądał na żonę z gniewem, jakby nie mieściło mu się w głowie, że z nim dyskutuje, i jakby nikt przed nią tego nie robił. - Niekiedy słowa potrafią sprawić więcej bólu niż fizyczne razy - powiedziała z powagą. Zacisnął usta. Oboje pamiętali okrutne słowa, którymi niedawno tak ją zranił. Spodziewała się, że na jego twarzy pojawi się niezadowolenie, iż chcąc nie chcąc napomknęła o tamtym zdarzeniu. Pomyliła się. Alec zmrużył oczy, lecz nie z powodu

306

307

JILL

DAKNt.ll

gniewu, i patrzył niewidzącym wzrokiem. Joy odniosła wrażenie że on rozmyśla o zdarzeniach znacznie bardziej odległych w czasie niż to sprzed kilku dni. Wyraz twarzy Aleca zdradzał jakiś jego czuły punkt. Nie spodziewała się, że mąż kiedykolwiek to przed nią ujawni. Gdy powrócił do rzeczywistości, zaczął wpatrywać się w Joy, jakby szukał na jej twarzy oznak uczucia tak ulotnego, że wydawało mu się niemożliwe do odnalezienia w życiu. Spoglądał, jak ktoś, kto doznał na tym polu porażki. Joy to rozumiała, ponieważ od razu odkryła w Alecu stłumione pragnienie miłości. To był właśnie czuły punkt człowieka, w którym dostrzegano wyłącznie wyniosłego arystokratę. Uważała, że łączy ją z Alekiem właśnie poczucie porażki, choć dotyczyło czegoś innego i inaczej do niego podchodzili. Ona godziła się z przekleństwem ciążącym na rodzie MacQuarriech, co się tyczy niezdolności panowania nad magią, ale usiłowała wyrównać niepowodzenia na tym polu bogatym życiem emocjonalnym, Alec zaś zwalczał swoje potrzeby uczuciowe z siłą, która uformowała jego osobowość. Joy żałowała, że nie może go uwolnić od jego demonów za pomocą magii, lecz przecież nie potrafiła sobie poradzić nawet z własnymi. Alec miał jej serce i cząstkę duszy, ona jego nazwisko i opiekę. Ale oddałaby je, wraz ze swoją, jakkolwiek słabą magiczną mocą, za uśmiech tego mężczyzny, wyrażający miłość. Miłość do niej.

l^ZAKY

- Belmore, zapomnieliśmy, gdzie jest ten przeklęty pokój muzyczny. - Czwarte drzwi na prawo. W milczeniu prowadził ją po schodach na pierwsze piętro. Dwie godziny później wirowała w skocznym tańcu szkockim. Alec grał na fortepianie, jej partnerami zaś byli kolejno Neil i Richard. Z gracją wykonała ostatni obrót i śmiejąc się radośnie opadła na obitą brokatem sofę. - Wyssałeś ze mnie wszystkie siły, mój panie. - Cała przyjemność po mojej stronie, Wasza Miłość. - Hrabia pochylił się, przytrzymując jej dłoń w swojej nieco dłużej, niż wymagała tego sytuacja.

- Nauczyliśmy ją wszystkich ważnych tańców - „szkockiego", menueta i kontredansa. Sądzę, że wystarczy - stwierdził Neil. - Ale nie nauczyliśmy jej walca - oponował Richard. - Czy to konieczne? Na ostatnim balu Prinny nie zezwolił tańczyć walca. - Prinny jest bardzo zmienny. Aha, wszyscy mówią, że bal u Cathcartów był wyjątkowo udany, ponieważ lady Jane odważyła się grać walce przez całą noc. Spodziewam się, że książę regent pozwoli na jeden lub dwa walce, więc z najwyższą przyjemnością nauczę Joy tego tańca. - Wybij to sobie z głowy, Downe. Ty ostatni z nią tańczyłeś. Teraz moja kolej. - Uspokójcie się! - Klawisze fortepianu wydały głośne, zgrzytliwe dźwięki. Alec podniósł się z krzesła jak rozdrażniona bestia. - Ja ją nauczę. - Zwrócił się do wyraźnie z siebie zadowolonego Richarda: - Ty graj. Rozbawiony tym wybuchem hrabia podszedł wolno do in­ strumentu. Joy spojrzała na męża. Stał przed nią taki wysoki i sztywny. Położyła dłoń na jego wyciągniętej dłoni, która była dziwnie ciepła. Dziwne było również milczenie Aleca, przerwane po dwóch godzinach nagłym wybuchem, choć Joy tłumaczyła je (ym, że wciąż się na nią gniewa. Sądziła, iż nie tańczy z nią właśnie z tego powodu, zarazem zrażony jej brakiem towarzys­ kiego obycia. - Połóż dłoń na moim ramieniu. - Objął ją w talii. - Przysuń się bliżej. - Przyciągnął ją do siebie chyba zbyt blisko. - Walca tańczy się w tempie na trzy czwarte. Skinęła głową. Hrabia zaczął wspaniale grać wyjątkowo piękną melodię. Tak ją to zaskoczyło, że spojrzała na niego. Jego interpretację przepełniało prawdziwe uczucie. - Gra cudownie. - O tak. To jedna z niewielu rzeczy, które wciąż traktuje poważnie. - W oczach Aleca malował się szczery żal. Joy była pewna, że gdyby Richard to spostrzegł, natychmiast by się upił. Mąż ścisnął ją w talii. - Możemy zaczynać? Potwierdziła ruchem głowy. Do jej uszu sączyła się muzyka

308

309

JlLL BARNETT

CZARY

tak urzekająca jak ta, którą słyszała podczas balu ożywionych magicznie rzeźb na dachu pałacu. Zaczęła wirować po marmurowej posadzce w silnych ramionach ukochanego mężczyzny - Nauczyłaś się w jednej chwili! - krzyknął zachwycony Neil. W pokoju muzycznym rozbrzmiewała słodka łagodna melodia, a Joy zdawało się, że nuty układają się w miękkie atłasowe wstążki. Spojrzała na męża, szukając aprobaty, ale miał kamienna twarz. Błyski w jego oczach powiedziały Joy, że on znowu toczy przegraną walkę z emocjami. Gdyby widziała go takim w marze­ niach, patrzyłaby na niego z nadzieją, że walczy ze swoim sercem. Skoro jednak działo się to naprawdę, była pewna, iż Alec usiłuje zapanować nad gniewem, a może nawet nad wstydem, że się z nią ożenił. - Przykro mi - powiedziała cicho. Z wyrazu twarzy męża wyczytała, że on nie rozumie, o co jej chodzi. - To musi być dla ciebie upokarzające. - Dlaczego tak uważasz? - Dlatego, że musisz mnie uczyć, jak mam się zachowywać wśród twoich przyjaciół. - Ludzie z mojej sfery nie są moimi przyjaciółmi, Szkotko. - Och - powiedziała bez przekonania. Ku jej zaskoczeniu przysunął ją jeszcze bliżej. Przy każdym obrocie piersi Joy dotykały jego torsu. Niemal niezauważalnie zniżał podtrzymującą ją w talii dłoń, dopóki nie znalazła się skandalicznie nisko. Druga dłoń Aleca zacisnęła się na dłoni Joy, a jej czoło zaczął muskać jego gorący oddech. Spoglądała na spinki przy kołnierzyku jego koszuli. Pragnęła unieść głowę, lecz nie miała odwagi. Silny zapach jego ciała, ciepło dłoni, dotyk oddechu na włosach oraz muzyka pobudziły zmysły Joy. Wszystko w pokoju oprócz nich dwojga przestało dla niej istnieć. Gdy w końcu spojrzała na męża. dostrzegła w jego oczach taką namiętność, że zaparło jej dech w piersi. W płomieniach świec jego szpakowate włosy nabrały księżycowego blasku, a ślad ogolonego zarostu obudził wspomnie­ nie szorstkiego, zmysłowego dotyku na delikatnej skórze. Alec przesuwał dłoń wokół talii Joy niezwykle delikatnie, a jej

zdawało się, że przebywa w krainie marzeń, gdzie samo powietrze nabiera życia, muzyka zaś tworzy idealną atmosferę do miłości. Zamknęła oczy, na nowo przeżywając w wyobraźni chwile największej intymności z Alekiem. Przypominała sobie, jak pochylał głowę, całując zaborczo piersi, i jak drażnił językiem jej język, jak trzymał ją w ramionach, lśniący od potu, i kochał się z nią z gwałtownością burzy. Myślała o tym, co czuła, gdy wchodził w nią tak głęboko, że nie wiedziała już, gdzie jest kres najintymniej szych zakamarków jej ciała, a gdzie początek „ost­ rogi" Aleca. To były te magiczne momenty w ich życiu, kiedy nie liczyło się nic oprócz tego, że byli z sobą. Przysunął ją jeszcze bliżej, wykonując taneczny obrót. Pochylił głowę. Zaskoczona, otworzyła oczy. Wpatrywał się w jej usta. Odwzajemniła spojrzenie męża, zniewolona wspomnieniem smaku jego warg i języka. Pocałuj mnie i zakończ tę udrękę - powtarzała w myślach. Pragnienie zaczęło się spełniać, bo Alec pochylił się do jej ust, zachęcając spojrzeniem, by zamknęła oczy. Jednak zaledwie musnął jej wargi. Rozchyliła je, zaskoczona powściąg­ liwością męża, ponieważ wyraz jego oczu pozwalał oczekiwać bardzo namiętnego pocałunku. A tymczasem Alec patrzył na nią pytająco, jakby starał się upewnić, czy ona pragnie właśnie tego. W odpowiedzi zacisnęła palce na jego ramieniu. Poczuła na wargach jego palące, choć wilgotne usta. Przyciągnął ją do siebie, ale ani na moment nie pomylił kroku i nie zgubił taktu. Zatracili się w walcu oraz w miłosnych uniesieniach, wirując coraz szybciej i całując się z każdą chwilą namiętniej. Idealnie wyczuwali nawzajem swoje kolejne ruchy. Rosło muzyczne tempo i siła dźwięku. Przy każdym obrocie Alec drażnił językiem usta Joy i zagłębiał go w nich, wypełniając je w końcu w taki sposób, jakby naśladował seksualne zbliżenie. Siła dźwięku na chwilę osłabła, ale tylko po to, żeby melodia zaczęła rozbrzmiewać z coraz większym natężeniem, a crescendo osiągnęło kulminację. Dla Joy i Aleca to był pocałunek życia, lecz, niestety, skończył się niemal w tej samej chwili co utwór. - Szkotko - szepnął Belmore dziwnie udręczonym głosem. Gdy otworzyła oczy, stracił przytomność.

310

311

JILL

BARNtTT

CZARY

Co? Odra? To niemożliwe! - Alec buńczucznie uniósł się na poduszkach. - Nie mam żadnej odry. Joy siedziała przy jego łóżku na wyściełanym krześle. Czuła ogromną ulgę, że to tylko odra, podczas gdy rozgniewana twarz męża i jego ostry ton świadczyły o tym, że ani trochę nie jest zadowolony z diagnozy lekarza. - Odsuń, medyku, tę cholerną świecę od moich oczu. Chyba chcesz mnie oślepić. - Światło razi Waszą Miłość? - A dlaczego o to pytasz? - Diuk zmrużył zaczerwienione oczy, patrząc podejrzliwie na lekarza. - Ta wysypka to właśnie odra - oznajmił medyk i wskazał na tors Aleca, biorąc do ręki świecę. - Gdy plamy rozprzestrzenia się na całym ciele, gorączka opadnie. - Postawił świecznik na nocnym stoliku i sięgnął po walizeczkę. - Nigdy nie chorowałem - powiedział Alec, jakby dzięki takiemu stwierdzeniu choroba mogła się cofnąć. - Gdyby Wasza Miłość przeszedł odrę w dzieciństwie, nie miałby jej teraz - poinformował nieskończenie cierpliwy lekarz - A wysoka gorączka i rozległa wysypka u Waszej Miłości świadczą o tym, że chodzi o poważny raczej przypadek odry - Zatrzasnął walizeczkę. - Proszę się wygrzewać i nie wstawać z łóżka, dopóki kaszel nie minie. - W ogóle nie kaszlę - oświadczył Alec tak zapalczywym tonem, że Joy zrobiło się przykro. - Ale Wasza Miłość będzie. Łzawienie oczu i katar szybko ustąpią, a poprawa nastąpi po upływie doby lub dwóch. - Medyk zwrócił się do Joy: - Wasza Miłość, proszę dopilnować, by Jego Miłości było ciepło. - Dopilnuję. Będziemy się o niego troszczyć. Dziękuję. - Wstała z krzesła. Zignorowała zupełnie niearystokratyczne prychnięcie Aleca i wyszła z lekarzem do salonu. - Czy jest jeszcze coś, o czym powinnam wiedzieć? - Nie. Jak powiedziałem, musi się wygrzać. - Spojrzał na Joy z lekkim ubolewaniem i oświadczył: - Sądzę, że to nie będzie zbyt posłuszny pacjent.

- Zadbam o to, żeby mu było ciepło - zapewniła lekarza, uśmiechając się do niego serdecznie. Chciała w ten sposób choć Irochę wynagrodzić mu opryskliwe zachowanie męża. Podzięko­ wała mu ponownie i przekazała go Hensonowi. Wróciła do sypialni Aleca. Nie sądziła, że to możliwe, by chory człowiek wyglądał tak arogancko. A tymczasem mąż siedział wśród poduszek z monogramem jak na tronie. Uniósł wysoko podbródek i założył ręce, jakby chciał w ten sposób oznajmić światu, że jest diukiem, więc nie może chorować. A jego mina, mówiąc najdelikatniej, wcale nie była przyjemna. - Tak mi przykro, że nie czujesz się dobrze - zaczęła Joy, siadając na skraju łóżka. Alec błysnął na nią oczami. - Bardzo się przestraszyłam - ciągnęła niezrażona. - Zemdlałeś tak nagle. Zapanowała cisza. - Podejrzewam, że to z powodu gorączki. Mąż pogrążył się w zadumie. - Musisz wypocząć. - Nie jestem zmęczony. Z westchnieniem sięgnęła po sznurek dzwonka. - Może przywołać lokaja, żeby podał ci wodę? Albo zupę? Jesteś głodny? Usiłował stłumić kaszel. - Alec, ty naprawdę masz odrę. - Psiakrew, wiem! - odparł, gdy wytarł nos. - Czy jest ci ciepło? - Nie. Na stercie okrywających go pledów rozłożyła jeszcze jeden. - Czy jest ci cieplej? Mruknął coś pod nosem. Joy raczej się domyśliła słowa „tak". Stała przez chwilę, a w końcu pokręciła głową, dając za wygraną. - Skoro nie jestem ci potrzebna... - Nie wychodź. Zatrzymała się i spojrzała na niego zaskoczona. - Poczytaj mi. - Wskazał leżącą na stole książkę.

312

313

JlLL BARNETT

CZARY

Miała dziwny tytuł: Hodowla koni najlepszej krwi. Poradnik dla dżentelmenów - To? - Tak. Od zaznaczonej strony. - Oparł się na poduszkach i przybrał wyczekującą pozę. Po upływie pół godziny Joy dowiedziała się, że konie mogą mieć nogi podobne do krowich, kabłąkowate oraz szpotawe, że spadzisty zad oznacza brak siły w tylnych partiach konia, podczas gdy zad płaski świadczy o mniejszej niż normalnie sile skoku Poznała też takie końskie przypadłości, jak narośle na pęcinach. ścieranie kopyt czy łogawizna. Skojarzyły się jej ze skutkami czarnej magii. - Myślę... - Alec przerwał jej lekturę. - Dochodzę do wniosku. że za mało elastycznie podchodziłem dotychczas do twojego problemu. - Do mojego problemu? - Tak. Przyszło jej do głowy, że mąż zamierza powrócić do incydentu z Brummellem. Jeśli tak się stanie - pomyślała - to nie ja, lecz ktoś inny będzie musiał okryć go dodatkowymi pledami, które przyniósł Roberts. - Zdaję sobie sprawę, że nie możesz się zmienić, tak jak ja nie mogę zmienić siebie. Skinęła głową, czekając na ciąg dalszy. - Skoro twoja magia potrafi przynosić pożytek, możesz ją uprawiać, kiedy tylko zechcesz. Zamknęła otwarte ze zdziwienia usta. - Oczywiście nie publicznie, lecz prywatnie, za zamkniętymi drzwiami, w mojej obecności. - Spojrzał na Joy z nadzieją. - Tak jak teraz. - Nie rozumiem. - Pozwalam ci za pomocą zaklęcia uwolnić mnie od odry. Gdy zyskała pewność, że się nie przesłyszała, wybuchnęła śmiechem. - Och, Alec! - Wciąż rozchichotana, opadła na krzesło. - Potrafisz być takim zarozumiałym hipokrytą.

- Ja? - Ty - odparła, powstrzymując uśmiech. Spojrzał na nią, robiąc zbolałą minę. - Czekam. - Nie mogę. - Jak mam to rozumieć? - Po prostu nie mogę za pomocą czarów cofnąć choroby. - Dlaczego, do cholery, nie możesz? •- Nie mam takiej mocy. - A niech to szlag - mruknął, kładąc się na poduszkach. Tak, mężu, nie miałeś normalnego dzieciństwa, ale dziś zachowujesz się jak dziecko - powiedziała w myślach Joy, opanowując kolejny wybuch śmiechu. - Czy mam czytać dalej? - Tak - warknął zamykając oczy. Gdy doszła do połowy następnego rozdziału, Alec zasnął. Przerzucała strony pierwszego interesującego i coś jej wyjaśniają­ cego rozdziału: Na co należy zwracać uwagę w hodowli ogierów.

W gorączkowym śnie diuk bez przerwy widział twarz żony. Niemal czuł jej dłoń na włosach. Roznamiętniona przeczesywała je i pociągała palcami. Te palce pieściły również jego ucho, delikatnie niczym piórko, a usta muskały skórę za uchem dotykiem i gorącym oddechem. - Szkotko - westchnął i odwrócił się do niej. Sapnęła, a on zamarł w bezruchu. Otworzył zaczerwienione oczy. Wpatrywały się w niego paciorkowate brązowe ślepia gronostaja. - Boże Wszechmogący... moje włosy! Natychmiast usiadł i chwycił się za głowę, przypominając sobie różowe łyse placki za uszami Hensona. Wyskoczył z łóżka jak szaleniec, pędząc na oślep do ubieralni, żeby przejrzeć się w lustrze. Drżącymi palcami sięgnął po krzesiwo, chcąc oświetlić ciemne wnętrze. W końcu udało mu się skrzesać ogień i zapalić lampę. Stanął przed lustrem, kręcąc

314

315

JILL BARNETT

L.ZAKY

głową na wszystkie strony. Włosy były wprawdzie rozczochrane z powodu niespokojnego snu, lecz nie zauważył żadnych ubytków. Żadnych łysych placków. Wziął ręczne lusterko i odwrócił się, oglądając tył głowy. Po chwili z ulgą oparł się o szafkę. Czuł, że jest bardziej zły niż chory. Wrócił do sypialni i zdjął z poduszki posapującego gryzonia. Przez salon przeszedł do sypialni żony, trzymając na rękach utuczone małe zwierzątko, które przesunęło łobuzerskie ślepka z twarzy na włosy diuka i jakby czytając w jego myślach, oblizało pyszczek. - Nawet nie próbuj sobie tego wyobrazić - ostrzegł Alec. Gronostaj sapnął i ułożył pyszczek w kształt przypominający uśmiech. Diuk z trudem opanował chęć rzucenia przeklętego Beezle'a na podłogę. Włożył go do koszyka. Już skierował się do wyjścia, gdy nagle zatrzymał go widok tonącej w półmroku sypialni żony. Zasłony w oknach zostały zsunięte, ale draperie osłaniające łóżko wciąż były podwieszone na rzeźbionych słupkach baldachimu. Na nocnym stoliku mrugał płomyk okapującej woskiem świecy. Alec podszedł bliżej. Joy spała, leżąc w pościeli, której blask świecy nadawał niemal złocisty odcień. Kaskada ciemnobrązowych włosów spadała po krawędzi łóżka na podłogę. Te włosy były jak jedwabista sieć, zniewalająca go od chwili, gdy zobaczył je po raz pierwszy. Zastanawiało Aleca, że u Joy dostrzegł to wszystko, na co nigdy dotychczas nie zwracał uwagi u innych kobiet. Według niego kobiety dzieliły się na piękne i brzydkie, ale nie zauważał barwy ich oczu, kształtu nosów, uszu, wyrazu ust, sposobu unoszenia podbródków czy linii brwi. Ze Szkotką było inaczej - pamiętał nawet jej gesty, ba, układ linii na dłoniach, które nie tylko rozcierał w obawie, iż zostały odmrożone, ale dokładnie oglądał i trzymał w swoich. Poczuł się nieco zde­ prymowany tym odkryciem, ponieważ w przypadku Juliet Spencer ledwie pamiętał kolor jej oczu. Przymknął powieki i niespodziewanie nawiedziła go tęsknota za czasami, kiedy w jego życiu nie było jeszcze Joy. Zastanawiał się, gdzie podział się ówczesny diuk Belmore. Zaledwie przed

kilkoma tygodniami wszystko wydawało mu się łatwe, uporząd­ kowane i przewidywalne. Nie zdarzały się żadne niespodzianki ani komplikacje. Spoglądając znowu na śpiącą żonę wiedział, że już nigdy nic nie będzie proste. Nie miał pewności, czy tego chce, więc zaczął się zastanawiać, czego właściwie pragnie. Ale odpowiedź znał od dawna. Pragnął Szkotki, pragnął tak bardzo, że wiele razy odwracał się od niej tylko dlatego, by sobie udowodnić, iż potrafi z tym walczyć. Jednak pociągała go z taką siłą jakby połączyła ich razem za pomocą zaklęcia. Nie chciał tego zauważać, ale fakt pozostawał faktem. To było coś więcej niż zmysłowe pożądanie, choć wolałby, żeby na tym kończyło się jego przywiązanie do Joy, bo nad zmysłami umiał panować. Chodziło o coś tak ulotnego, czego nawet nie potrafił nazwać, a więc tym samym sprawować nad tym kontroli.

W dniu, w którym odbywał się bal wydawany przez księcia regenta, wiał mroźny wiatr. Wiotkie gałęzie brzóz uderzały we wschodnią ścianę Belmore House, a po zmroku padał na nie z okien złoty blask ognia w kominkach i świec.

316

317

Żona oddychała równo i spokojnie, jak ktoś pogrążony w głębo­ kim śnie, a wraz z każdym oddechem unosiła się i opadała spoczywająca na jej piersiach książka. Alec podniósł powieść, zerkając na tytuł: Nikczemny diuk. Powinien rozgniewać się o to na Joy, ale nie był w stanie. Potrząsnął głową w obliczu takiej niemocy kogoś, kto szczycił się umiejętnością panowania nad wszystkim. Już miał z powrotem położyć książkę na piersiach Joy i wyjść, ale dziwnie zmiękł, więc zdjął z włosów żony małą srebrną zakładkę i wsunął pomiędzy kartki. Romans spoczął na nocnym stoliku. Alec poczuł ból głowy, rozpalonej gorączką z powodu odry, która śmiała go zaatakować. Zdmuchnął świecę i wrócił do swojej sypialni, gdzie było mu łatwiej pragnąć mniej skom­ plikowanego życia niż to, jakie wiódł od kilku tygodni i gdzie chciał odzyskać siły potrzebne do panowania nad tym małżeńst­ wem oraz do walki z osobliwymi pragnieniami, wyzwalanymi przez drobną szkocką czarownicę.

JILL DARNETT

l^ZARY

Joy była w ubieralni. Jej głowa właśnie utknęła w krynolinie z usztywnionego woskiem płótna, upiętego na fiszbinowej obręczy - Polly! - Przepraszam, psze pani. Jeszcze jedno szarpnięcie... O, już. Obręcz została przepchnięta przez stanik i stuknęła o podłogę Joy z trudem oddychała, gdy Polly zawiązywała krynolinę w talii Po chwili spojrzała w dół. Po bokach fiszbin niemal dotykał nóg najwidoczniej dlatego, żeby osoba towarzysząca mogła iść ramię przy ramieniu, podczas gdy z przodu i z tyłu zupełnie nic krępował ruchów. - Spódnica ciągnie się po podłodze. - Są do niej pantofle o odpowiednio wysokich obcasach, psze pani. Polly trzymała w dłoniach śliczne złote pantofelki na szerokich i raczej niskich słupkach, które, podobnie jak noski, pokryte był) diamentami i szmaragdami. Wsunęła pantofle na stopy Joy cofając się, żeby ocenić efekt. - Obcasy są właściwe. - Pokojówka wskazała na lustro w ozdobnych ramach. - Nie chcę widzieć swojego odbicia, dopóki nie będę ubrana do końca. - Wasza Miłość pragnie, żeby wszystko pasowało jak ulał - Polly uśmiechnęła się z zadowoleniem. - "Wasza Miłość" nie zmieniła się, więc przestań mnie tytułować. - Nie potrafię, psze pani, ponieważ ten wieczór jest wyjątkowy Proszę spojrzeć na tę bajeczną galową suknię. Ktoś, kto ją włoży, musi być Jej Miłością. - Ta krynolina, którą już mam na sobie, jest absurdalna. - Joy z niezadowoloną miną stuknęła w fiszbin, który poruszył się jak resor w powozie. - Co wkładam teraz? - Szmaragdową suknię z atłasu. - Polly zdjęła z wieszaka długą i szeroką szatę. - Och, czy widziała pani piękniejszą rzecz? Dół sukni zdobiły haftowane złotą nicią sokoły ze szmarag­ dowymi oczami. Polly z wysiłkiem przeciągnęła ją przez stanik swej pani, podobnie jak następną, uszytą z ciemnozielonego tiulu

i wykończoną złotą falbaną. Na nią nałożyła trzecią, krótszą, ze złotego połyskliwego tiulu. Uformowała dół stroju tak, że sokoły z herbu Belmore'ów stały się widoczne na fałdach. - Trudno się dziwić, że Angielki nazywane są spódniczkami mruknęła Joy, obciągając kolejne warstwy galowej kobiecej szaty. Pokojówka podniosła kitę ze szmaragdowych piór, do której doczepione były ozdobione szmaragdami grzebienie, złote listki i kutasy. Te ostatnie skojarzyły się Joy z dyndającym na warkoczu kucharza Beezle'em. Polly wsunęła grzebienie w wysoko upięte, ciemnobrązowe włosy swej pani. - Nie jestem pewna, czy potrafię w tym ustać, a co dopiero zatańczyć - oświadczyła duchessa, przytrzymując się oparcia krzesła. Obawiała się, że jej głowa musi spoczywać na obojczyku. - A gdyby pani uniosła wyżej podbródek? - Chyba nawet ochmistrzyni Watley nie byłaby do tego zdolna, mając coś takiego we włosach. Joy dźwignęła podbródek dłonią. Natychmiast poczuła napięcie mięśni szyi. Próba utrzymania głowy wysoko zakończyła się śmiesznym skrzywieniem twarzy. Polly zachichotała, a przygar­ biona Joy zrobiła chwiejny krok do przodu. - Mogę mieć pewność, że jeśli będę się poruszała z czymś takim we włosach, to nikt nie nazwie mnie „Waszą Miłością", bo nikt nie jest ślepy. - Poczuła smak zawiedzionej nadziei, więc zmusiła się do stania prosto. Ruszyła z miejsca, lecz po dwóch krokach zawróciła, znowu przytrzymując się krzesła. Próbowała jeszcze trzy razy przejść przez ubieralnię na oczach zdener­ wowanej Polly, aż w końcu odprawiła ją poleceniem: - Zostaw mnie samą na kilka minut i popilnuj Beezle'a. - Tak, psze pani. Po wyjściu pokojówki opadła na krzesło. Obręcz najpierw zaczepiła się o nogi krzesła, a potem podskoczyła do góry. Atłasy i tiule uniosły się na wysokość twarzy Joy. Poczuła dotyk zimnego fiszbinu na cienkich jedwabnych pończochach. Bez­ skutecznie usiłowała ściągnąć go wraz z materiałem w dół zastanawiając się, jak damy potrafią siedzieć w takiej konstrukcji i ile z nich wyznało, co naprawdę czują. Po trzeciej próbie dała

318

319

JlLL BARNETT

CZARY

tak blisko i wciąż przytrzymywał jej podbródek. Patrzyła w twarz męża, usiłując odgadnąć, co on myśli. Czuła wzrok Aleca na swoich ustach. Omal nie wyrwało jej się z piersi westchnienie. Wstrzymała oddech, odbierając spojrzenie męża prawie jak dotyk jego dłoni na zarumienionych policzkach. Skrępowana, cofnęła się, przytrzymując suknię. Wzrok męża wolno przesuwał się od nakrycia głowy w dół, aż do pantofli, a Joy wydawało się, że te oględziny trwają nieskończenie długo. Po raz pierwszy w życiu czuła się baśniowo piękna. Pamiętaj - napominała się - że on też uważa ciebie za piękność. Krew popłynęła w jej żyłach szybciej z powodu podniecenia tym pierwszym balem i spojrzeniem Aleca. Porwał ją taki przypływ energii, że była bliska zawrotu głowy. Miała poczucie, że znajduje się w zaczarowanym świecie i że mogliby z Alekiem spacerować wśród gwiazd. Uśmiechnęła się do niego.

diuka i rywalizowały z królewskimi klejnotami. O ile wiem, Henryk VIII usiłował je odkupić od dziesiątego diuka. Ale, naturalnie, oprawa jest unikatowa, a te kamienie stanowią o tożsamości Belmore'ów tak samo jak herb. Wciąż ani śladu poczucia humoru, za to dumy starczyłoby dla wszystkich Anglików - pomyślała Joy. Choć w duchu śmiała się z Aleca, to jednak na jej twarzy zagościł uśmiech nikły i za­ prawiony goryczą. - Odwróć się do lustra. Obserwowała, jak Alec zakłada jej ciężki naszyjnik. Poczuła na skórze chłód i twardość złota. Mąż wręczył jej wisiory. Przypięła je do uszu i ze zdziwieniem spoglądała na kobietę, którą widziała teraz w lustrze. Zasłoniła dłonią usta i zrobiła coś, czego duchessą nigdy nie powinna robić. Zachichotała. - Szkotko. Przybrała stosownie poważną minę, usiłując wyglądać wręcz arogancko. Napotkała w lustrze spojrzenie Aleca. - Odwróć się. Sądziła, że Alec chce nałożyć jej bransolety, ale on objął ją rozchylił wargi swoimi i wsunął jej do ust język. Znowu rozpaliła go nieokiełznana namiętność, którą tak znakomicie ukrywał przed ludźmi i nad którą tak chciał zapanować... Joy rozpierała radość, że potrafi go doprowadzić do takiego stanu. - Och! - dobiegł z oddali głos pokojówki. Alec przerwał pocałunek, wzdychając ciężko. Ich oczy spotkały się. Obopólne pragnienie pocałunku było tak silne, że Belmore znowu pochylił się do ust żony, jednak wysiłkiem woli po­ wstrzymał się i zerknął w stronę drzwi. Polly wciąż tam stała. - Przepraszam, Wasza Miłość. - Dygnęła, wycofując się z ubieralni. - Zostań! - Alec wręczył jej szkatułkę. - Załóż swojej pani klejnoty. - Błyskawicznie znalazł się przy drzwiach, rzucając od progu: - Powóz zaraz podjedzie. Będę czekał na dole. Wyszedł, nawet na Joy nie spojrzawszy.

- A więc pochwalasz mój wygląd? - Nie. Uśmiech zamarł na jej ustach. Zamknęła oczy, czując gorzki smak zawodu. - Brakuje ci tego. Z wysiłkiem uniosła powieki. Zamglonymi oczami obrzuciła trzymaną przez męża aksamitną szkatułkę z herbem Belmore'ów. Łzy natychmiast obeschły, pochyliła więc głowę i wpatrywała się w zielony przedmiot z wizerunkiem złotych sokołów. Alec zdjął wieczko, a jej oczom ukazały się szmaragdy o barwie tak głębokiej, czystej i intensywnej, jakby zostały stworzone przez czarownicę o wyjątkowej mocy. - To rodowe szmaragdy Belmore'ów. Joy wciąż nie mogła uwierzyć, że są prawdziwe. Każdy kamień oprawiony był w złoto uformowane w kształt herbu. Nawet zapinki powielały wizerunek sokoła. Szkatułka zawierała wisiory do uszu, złożone z trzech kwadratowych kamieni, broszę w kształcie herbu, trzy bransolety, naszyjnik i kilka grzebieni. - Teraz każdy od razu będzie wiedział, że jestem duchessą Belmore. - Oczywiście. Szmaragdy zostały zamówione przez piątego

322

CZARY

duchessa Belmore! Władczy głos królewskiego służącego rozbrzmiewał w hallu pałacu jak bitewny okrzyk w Highlandzie. Joy, trzymana przez męża pod ramię, podążała za lokajem jedną z odnóg podwójnych schodów w Carl ton House. Niemal nie słyszała dochodzących z góry dźwięków rozmów i muzyki, tak była pochłonięta widokiem hallu i klatki schodowej. Roztańczone płomyki setek świec w ciężkich kryształowych żyrandolach u niebotycznego sufitu zalewały wnętrze złotym światłem, które odbijało się w lustrzanych ścianach klatki schodowej i połyskiwało w nich niczym księżycowa poświata w morskiej toni o zmroku. Wszystko w tym pomieszczeniu było albo pozłacane, albo błyszczące. Joy miała wrażenie, że znalazła się w mitycznym pałacu króla Midasa. Jej zwielokrotnione odbicie w lustrach również połys­ kiwało. Nie mogła uwolnić wzroku od kobiety spowitej w tiul i atłas, przystrojonej klejnotami od włosów po stopy. Ale najwspanialsze było to, że trzymał ją pod ramię Alec, jej Alec. Dłoń Joy spoczywała na ręce męża. Czuła napięcie jego

mięśni. Napięcie dostrzegła także w uniesionym podbródku i w oczach Aleca. - Postaram się zachowywać tak, żebyś był ze mnie dumny - oznajmiła ze szkocką determinacją. Wyglądał na zaskoczonego tą deklaracją, a z wyrazu jego twarzy wyczytała jakiś żal. Jej mąż nie okazywał tego rodzaju uczuć, o ile nie wchodziło w grę ich małżeństwo, więc poczuła ucisk w gardle. Gdy jednak przyjrzała się Alecowi lepiej, stwierdziła, że jego mina nie sugeruje ani żalu, ani zażenowania, tylko tę jego nieodłączną dumę. Z zakamarków duszy przywołała więc odrobinę wiary w siebie. Mijali ostatnie półpiętro, mając przed sobą widok ogromnego hallu, wypełnionego tłumem wytwornie wyglądających ludzi, którzy z zaciekawieniem odwracali głowy w stronę schodów. Z pewnością Joy nie była dzisiaj szkocką czarownicą, lecz duchessa Belmore, prowadzoną pod ramię przez dumnego diuka. Właśnie poczuła jego ciepłą dłoń na swojej. - Jesteś piękna, Szkotko. Powiedział to tak, jakby wiedział, co pragnęła usłyszeć. Jej twarz rozpromienił wreszcie szeroki uśmiech i teraz uwierzyła w siebie naprawdę. - Pamiętam, że mi to powiedziałeś. - Kiedy? - Uff, przed chwilą. - Znieruchomiała na moment, zła na siebie, że nie potrafi utrzymać języka za zębami. Spojrzał na nią, marszcząc czoło, ale dał za wygraną. Potrząsnął głową i poprowadził Joy przez ogromny hall. Uniosła podbródek jeszcze wyżej i wyprostowała ramiona. Wraz z każdym krokiem suknia falowała wokół nóg. Ani na chwilę nie opuszczała Joy świadomość, gdzie się znajduje, była więc podenerwowana. Wydawało się jej, że droga do sali balowej jest niewyobrażalnie długa. Spoglądała ponad głowami ludzi w stronę otwartych drzwi, skąd dochodziło jasne światło. Coraz lepiej słyszała rozbrzmiewającą tam upajającą muzykę i tylko przypuszczenie, że duchessy nie robią takich rzeczy, uchroniło ją od typowego dla niej kołysania głową w rytm melodii. Im byli

324

325

Diuk i

JILL BARNETT

bliżej sali balowej, tym bardziej tłum gęstniał, co tylko uświado­ miło Joy, ilu gości byłoby świadkami jej ewentualnej porażki, a tym samym porażki Aleca. W mgnieniu oka zrozumiała jego obawy. Stały tu setki osób. - Co robisz? - Mąż zerknął na nią. - Liczę. - Co? - Czterdzieści siedem... Leżące na dywanie klejnoty. Widzisz, jak błyszczą? - Odpadają od butów i strojów kobiet. Tak dzieje się na wszystkich balach, a zwłaszcza na królewskich. Sprzątający potem służący biorą w ten sposób sowitą zapłatę za pracę. - Przytrzymał ją za łokieć, przeprowadzając przez zbity tłum. - A czy nie liczysz tych kamieni z jakiegoś szczególnego powodu? - Robiąc to, nie muszę patrzeć w gapiące się na mnie twarze. - W jej szepcie słychać było lęk. - Lepiej będzie, jeśli od razu przyzwyczaisz się do tego. Jesteś duchessą Belmore i zawsze będziesz przyciągała uwagę. - Pięćdziesiąt cztery... Kiedy zostanę przedstawiona księciu regentowi? - Za chwilę zostaniemy poproszeni. To nie jest oficjalna prezentacja. - Spojrzał na nią. - Szkotko? - Sześćdziesiąt... Tak? - Żadnego hokus-pokus. - Straciłam rachubę. - Skonsternowana wpatrywała się w podłogę. - Żadnej zmiany tematu, żadnego lewitowania, tańczących posągów, przyspieszających zegarów, a zwłaszcza ropuszych rechotów. Żadnej magii. Te oczy, które wprawiają cię w takie zdenerwowanie, będą przez cały czas czujne, czyhające na twoje najmniejsze potknięcie, na wszystko, co może posłużyć do mówienia o skandalu. Będą cię obserwować, dlatego przyrzeknij mi, że nie wykonasz żadnego zaklęcia. - Dzisiaj jestem duchessą Belmore, twoją żoną, nikim innym - oświadczyła stanowczym tonem, już zmęczona ciągłym przy­ pominaniem sobie, że nie wolno jej uprawiać czarów. 326

CZARY

- Świetnie. Będę przez cały czas w pobliżu. Spojrzała na Aleca, niepewna, czy mówiąc to chciał jej dodać otuchy, czy też ją ostrzec. Byli coraz bliżej sali balowej, wciąż w otoczeniu przyglądających się im ludzi. Joy zauważyła, że wiele kobiet wymienia szeptem uwagi, zasłaniając twarze wach­ larzami. Zerkała przez otwarte drzwi do wnętrz mijanych komnat, bo przynajmniej tam nie było ciekawskich oczu. Nawet nie mogła oddychać głęboko. Wnętrze sali balowej przedstawiało widok, którego nie wyob­ rażała sobie nawet w najśmielszych marzeniach. Kity z piór we wszelkich możliwych kolorach - zwłaszcza w różnych odcieniach czerwieni, błękitu i żółci - górowały nad tłumem najlepszego towarzystwa. Nakrycia głowy arystokratek były tak wysokie i tak obwieszone klejnotami, że Joy zdumiewała się nad siłą mięśni szyj Angielek. Kobiety z wyższych angielskich sfer przedstawiały niezapomniany widok płci pięknej tak sowicie przyozdobionej biżuterią, że błyszczała jak diamenciki śniegu w słońcu. - Diuk i duchessą Belmore! Joy serce zamarło. Znaleźli się z Alekiem w oceanie rozfalowanego tłumu i niezliczonych par oczu, które z zaciekawie­ niem zwróciły się w ich stronę. - Oddychaj głęboko, bo inaczej zemdlejesz. Alec swobodnie objął Joy w talii i trzymał tak przez cały czas pod pretekstem, że prowadzi ją przez zatłoczone wnętrze. Zaczerpnęła powietrza do płuc, dostosowując się do szybkiego kroku męża i spoglądając na ludzi niewidzącym wzrokiem. - Halo! To był głos wicehrabiego. Joy spojrzała na tę pierwszą spośród dotychczas spotkanych w Carlton House przyjazną twarz i wresz­ cie odetchnęła głęboko i z ulgą. Neilowi towarzyszył Richard. Ludzie się rozstąpili i wkrótce hrabia stał przed Joy. - Witam Waszą Miłość. - Złożył przed nią ukłon i spog­ lądając na Aleca oświadczył: - Belmore, to najpiękniejsza na balu kobieta. - Śmiem twierdzić, że Downe ma rację - poparł go wicehrabia, skłaniając głowę przed duchessą.

327

JlLL BARNETT

Nagle w oddali rozległ się znajomy, skrzeczący głos lady Agnes Voorhees. - Och! Spójrzcie tylko, kto przyszedł! Eugenio! Claire! Joy mogłaby przysiąc, że Alec zazgrzytał zębami. - Henry! - Lady Agnes trącała męża łokciem między żebra. - Hej! Pospiesz się, nie marudź, bo znowu stracimy ich z oczu! - Jasna cholera - mruknął Alec, patrząc na przepychającą się do nich przez tłum plotkarkę. - Na sam widok tej kobiety robi mi się słabo. - O ile wiem, pewne choroby... wieku dziecięcego... powodują u ciebie ten sam efekt - stwierdził hrabia z prowokacyjnym uśmieszkiem. Belmore zgromił go wzrokiem. - Choć może sprawił to niewinny dziewczęcy pocałunek - ciągnął Richard, skłaniając prześmiewczo głowę przed Joy i wpatrując się w jej usta. Z trudem powstrzymała się przed wykonaniem zaklęcia, dzięki któremu na oczach hrabiego pojawiłyby się końskie okulary. - Downe ma rację. Na śmierć o tym zapomniałem. Jakby nigdy nic wpijałeś się w usta żony... Przepraszam Joy, ale wszystko działo się przy nas... I w jednej chwili wyrżnąłeś o podłogę. - Neil zawahał się, jakby przyszła mu do głowy pewna myśl. - Czy nie sądzisz, że to stało się z powodu walca? To wyglądało naprawdę niebezpiecznie, no i w końcu napędziłeś nam nie lada stracha, mdlejąc. Czy wysypka już ci przeszła? - Seymour, sądząc z wściekłego spojrzenia naszego przyjaciela, poruszyłeś drażliwy temat. - To ty zacząłeś, Downe. Ja spytałem tylko o jego zdrowie, skoro ostatnim razem, kiedy go widziałem, był chory. - Henry, szybciej! O co chodzi? Czy lord Seymour nie powiedział, że ktoś był chory? Kto? - naciskała lady Agnes, niemal pozbawiona tchu z powodu pospiesznego przepychania się przez tłum. Przyciągnęła do siebie męża, a lady Eugenia oraz Claire Timmons wyskoczyły zza niej niczym wyczarowane przez złośliwe zaklęcie jej służki i zaczęły się gapić na Neila, oczekując odpowiedzi. 328

t^ZARY

- Co dostanę za milczenie? - spytał szeptem Richard, uśmie­ chając się do Aleca od ucha do ucha. - Masz moje słowo, że nie rozwalę ci łba. - Nawet nie chcę słyszeć, że to żona Waszej Miłości była chora. - Lady Agnes trzasnęła dłonią w obwieszone biżuterią piersi. - To tłumaczy, dlaczego nie widywaliśmy ciebie w towa­ rzystwie. Co ci dolega, moja droga? - Wasza Miłość - poprawił ją Alec, przeszywając lodowatym spojrzeniem. - Och, jak to? Oczywiście. Proszę wybaczyć, Wasza Miłość, ale nie pamiętałam. - Proszę już nigdy o tym nie zapominać - zmroził ją diuk. Nagle wokół zapadło milczenie. Sytuacja była napięta i nad wyraz krępująca. Oczy towarzyszek lady Agnes stały się okrągłe ze strachu. Obie skuliły się pod wpływem gniewnych oczu Aleca. Wydały się Joy bardziej ostrożne niż ich przywódczyni, która tylko na chwilę straciła rezon. - Nie umiem wyrazić słowami tego, jak czułam się za­ szczycona, będąc jedyną osobą rozpowszechniającą dobrą wiado­ mość o pańskim nagłym ślubie. Mówiło się o tym w towarzystwie przez wiele dni - lady Agnes wypuściła kolejną torpedę, akcen­ tując słowo „nagły". Joy poczuła napięcie mięśni ręki męża. - Czy mogę jej zafundować brodawkę? - szepnęła mu do ucha w nadziei, że rozładuje tym nieco jego złość. Widząc przerażenie na jego twarzy, oznajmiła pospiesznie: - To był żart. - Alec odprężył się odrobinę, więc dodała, nie mogąc się oprzeć pokusie: - Chodzi tylko o maleńką brodawkę na nosie lady Agnes. - To nie jest zabawne - rzucił przez zaciśnięte zęby. - A ja uważam, że jest. - Odwróciła wzrok od spoglądającego na nią męża i zaczęła się wpatrywać w nos starej damy w sposób, jak mniemała, znaczący. - Nawet o tym nie myśl - zazgrzytał jej do ucha Alec. W czasie trwania tej dyskretnej małżeńskiej rozmowy lady Agnes podjęła nowy temat opowiadając, kto jest na balu i z kim, a kogo nie ma i dlaczego. 329

u

- Przyszła nawet lady Juliet - oznajmiła z chytrym wyrazem twarzy, czego Joy nie rozumiała. Eugenia i Claire chichotały, lecz był to jedyny dźwięk słyszalny w promieniu dwóch metrów. Z lodowatego spojrzenia, jakim Alec przeszył lady Agnes, Joy wywnioskowała, że gdyby był czarownikiem, stara dama miałaby teraz twarz pokrytą brodaw­ kami niczym ropucha. Ale plotkarka wcale nie wyglądała na stropioną, przeciwnie, spoglądała na Joy ze słodkim uśmieszkiem. - Czy Wasza Miłość poznała lady Juliet? - Nie miałam tej przyjemności. Kto to... - przerwała, bo Alec tak ścisnął jej ramię, że omal nie jęknęła. - Belmore, właśnie miałem ci powiedzieć, że rozgląda się za tobą Addersley w sprawie konia, którego chcesz od niego kupić - zagadnął zręcznie Neil. Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, Richard podszedł do Joy bliżej. - Belmore, Jej Miłość przyrzekła mi taniec. Duchessa zerknęła na męża, zbita z tropu nagłą zmianą tematu i przestraszona pierwszym swoim tańcem w miejscu publicznym. Oczywiście wolałaby zatańczyć z Alekiem. Czuła na sobie tyle par oczu, które ją taksowały i czegoś od niej oczekiwały, że cierpła jej skóra. - Zatańcz z Richardem, bo ja muszę zaraz spotkać się z Addersleyem. - Położył jej dłoń na dłoni hrabiego i ostrzegł szeptem: - Żadnej magii. Skinęła głową, co przynajmniej na pozór go uspokoiło, bo odszedł. Zerknął za siebie zaledwie raz, chcąc się, być może, upewnić, że nikt za jego plecami nie lewituje. Hrabia poprowadził Joy na taneczny parkiet. Delikatnie zwrócił jej uwagę, jaką melodię gra orkiestra. Po chwili już kręciła się w pierwszym z tańczonych publicznie tańców narodowych. Teraz po raz drugi zetknęła się z innym Richardem, którego dotychczas nie znała. Pamiętała, co Alec mówił na ten temat. - Nie jestem pewny, czy lubię akurat ten wyraz twojej twarzy. Nadmiar czego dostrzegasz we mnie tym razem? - spytał, prowadząc ją w tańcu niemieckim.

330

\~/ARY

- Nie dostrzegam nadmiaru niczego. Po prostu pomyślałam, że wolę ciebie o wiele bardziej, gdy jesteś trzeźwy - wyznała szczerze. - To dziwne, bo ja wolę siebie o wiele bardziej, gdy jestem pijany - odpalił. - Dlaczego? - Piję dla kurażu. Kiedy mam w czubie, naprawdę gwiżdżę na wszystko. - Spoglądał na Joy tak, jakby toczył ze sobą cichą walkę. Długo zastanawiała się nad odpowiedzią, aż w końcu ucichła muzyka. - Nie żałuj mnie, Joy. Wolę siebie takiego, jakim się stałem. Tak jest łatwiej - przerwał jej milczenie, jakby miała myśli wypisane na twarzy. Uśmiechnął się tym swoim sztucznie ironicznym uśmiechem i poprowadził ją przez tłum do cichego kąta, gdzie czekał na nich Neil. Dyskutował przez chwilę z wicehrabią o tym, co Joy wypada pić i który z nich powinien pójść po trunki. Wygrawszy tę rundę, już się odwracał, gdy Neil chwycił go za ramię. - Downe, pamiętaj. Przynieś tylko lemoniadę, nic więcej. Richard uśmiechnął się szeroko i poklepał po kieszeni na znak, że niczego tam nie ukrywa. Puścił oko do Joy i ruszył w stronę bufetu. - Alec powinien zaraz wrócić - zagadnął Neil, otwierając wysadzane diamentami puzderko. Wziął w dwa palce szczyptę znajdującego się w środku proszku, podsunął go pod nos, powąchał i kichnął do koronkowej chusteczki. - Co to jest? - spytała Joy, marszcząc brwi. - Tabaka. - Do czego służy? - Widzisz ją po raz pierwszy? To sproszkowany tytoń. Pozwala kichnąć. Przetyka nos i odświeża umysł. Lubię moją tabakierkę. Chcesz do niej zajrzeć? Seymour podsunął jej pod nos pudełeczko, w chwili gdy otworzono drzwi do ogrodu. Zrobił się przeciąg i na twarz duchessy posypał się najlepszy gatunek tabaki. Błyskawicznie 331

JILL BARNETT

zasłoniła dłonią twarz. Desperacko usiłowała nie dopuścić do kichnięcia wiedząc, czym to grozi. - Przepraszam. - Neil zamknął tabakierkę. - Powinnaś kichnąć, pozbywając się w ten sposób tabaki. Poczujesz się lepiej. - Musiał dostrzec strach w jej oczach, bo pogładził ją po ręce. - Nie przejmuj się formami towarzyskimi. Teraz każdy zażywa tabakę. To ostatni krzyk mody. Nie ociągaj się. Kichnij. Potrząsnęła głową i ścisnęła swędzący nos. Powstrzymaj myśli! - powtarzała bezgłośnie. - Joy, wraz z kichnięciem pozbędziesz się tabaki. - Nie cierpię kichania - oznajmiła stłumionym głosem. Za­ łzawionymi oczami spojrzała na hrabiego, który właśnie powrócił. - Oto lemoniada. - Wyciągnął rękę, ale Joy nie odebrała od niego szklanki w obawie, że odrywając dłoń od nosa kichnie. - O co chodzi? - spytał w końcu. - Wpadło jej do nosa nieco mojej tabaki. - Neil wyciągnął tabakierkę. - Trudno się dziwić, że ma łzy w oczach. Tabaka jest obrzydliwa. - Richard ponownie podał Joy szklankę. - Napij się. Lemoniada powinna usunąć pieczenie. Joy wstrzymała oddech i sięgnęła po napój. Natychmiast kichnęła. Zaczęła się rozglądać po sali balowej, usiłując sobie przypomnieć, o czym myślała kichając. Neil i Richard patrzyli na nią niczym troskliwi bracia, tak samo jak wcześniej. Na parkiecie tańczyły uśmiechnięte pary, a muzyka brzmiała słodko i czysto. Zgromadzony we wnętrzu tłum przedstawiał normalny widok. Zerknęła w górę. Na ścianach i suficie też wszystko było w porządku. Kandelabry rozbłyskiwały wciąż tym samym miłym dla oka światłem. W sali balowej nie było żadnych róż, harapów i tamburynów. Joy odetchnęła z ulgą i zaczęła popijać lemoniadę. - Spójrzcie tam. Skąd, jak się wam wydaje, Prinny wytrzasnął w lutym cytrynowe drzewka? - zagadnął Neil. - Bez wątpienia z cieplarni - stwierdziła pospiesznie Joy, wpatrując się w długi rząd doniczkowych cytryn. - Nie postawiono ich w dobrym miejscu, bo blokują drzwi na

332

CZARY

taras. Popatrzcie, kto za nimi stoi. Czy to nie Belmore z Addersleyem? - ciągnął wicehrabia. Alec właśnie zszedł z tarasu w towarzystwie tego mężczyzny. Rozstali się przy drzwiach. Diuk odwrócił się, stając przed murem cytrynowych drzewek. Obejrzał się na drzwi prowadzące na taras, a następnie na salę balową, jakby usiłował zrozumieć, co się stało. Zamyślony, zmarszczył nagle brwi i wolno skierował mordercze spojrzenie na żonę, która obserwowała go od chwili, gdy zszedł z tarasu. Starała się wyglądać niewinnie, ale najwyraźniej nic z tego nie wyszło, ponieważ twarz Aleca płonęła gniewem. Rozsunął dwie doniczki i ruszył w stronę Joy, ani na moment nie odrywając od niej oczu. Ten wzrok wpędziłby w panikę najbar­ dziej pewną siebie osobę, a duchessa Belmore z pewnością nie była teraz kimś takim. Zerknęła na Neila i zakręciła młynka palcami. - Poczułem nagłą chęć zatańczenia z Waszą Miłością. - Wice­ hrabia patrzył na nią tak, jakby był nieco oszołomiony. Podał jej ramię i wkrótce wykonywali skomplikowane figury kolejnego narodowego tańca. Joy skupiła niemal całą uwagę na prawidłowym wykonywaniu kroków, ale mimo to co chwila zerkała na męża, który stał tuż przy parkiecie. Na szczęście Neil poprowadził ją w rytm szybkiej muzyki z dala od tego miejsca. Po chwili umilkła orkiestra, ale Joy znajdowała się na drugim końcu parkietu, w bezpiecznej odległości od rozgniewanego Aleca. Zanim zdążył do niej podejść, już tańczyła następny, bardzo skoczny taniec. Neil wyraził obawę, że rytm może się okazać dla niej zbyt męczący, ale zapewniła go, że niczego tak nie pragnie, jak zatańczyć szybki taniec. Przez kolejne dwadzieścia minut duchessa i diuk Belmore bawili się w kotka i myszkę. Ilekroć udało mu się podejść do niej blisko, tyle razy spoglądała na niego z zaskoczeniem i odpływała wraz z Neilem w odległe miejsce na parkiecie. Wyraz twarzy męża zdradzał przygnębienie i nie pozostawiał wątpliwości, że Joy dostanie się również za te uniki. Ale ona udawała, że niczego

333

JILL OARNETT

CZARY

nie zauważa, i uśmiechała się do Neila, gdy tylko znaleźli się blisko Aleca. Po dwóch tańcach straciła go z oczu, a nieco wcześniej spostrzegła, że zaczął rozmawiać z grupką mężczyzn. Chwilowo dał więc za wygraną. Oczywiście była pewna, że później udzieli jej reprymendy, ale teraz mogła czuć się bezpiecznie. Gdy skończył się ostatni przed przerwą taniec i Neil po­ dziękował Joy ukłonem, odwróciła się. Jej wzrok znalazł się na wysokości białego krawata, ozdobionego złotą szpilką ze szmarag­ dem w kształcie herbu Belmore'ów. - Och, najdroższy - wymamrotała, czując na ramieniu uścisk dłoni męża. - Zlikwiduj te drzewka - syknął, gdy zaprowadził ją w miejsce, gdzie mogli rozmawiać bez skrępowania. - Ale z pewnością wszyscy już je zauważyli. Zerknął na grupkę osób wskazujących żółty dojrzały owoc na cytrynowym drzewku. Zakipiał z gniewu. - Co za licho skusiło cię, żeby to zrobić? Wymyśliłaś w lutym cytryny? - Jego głos z trudem wydobywał się przez zaciśnięte zęby. - To przez przypadek, a poza tym istnieją cieplarnie. - Psiakrew, żono... - Kichnęłam z powodu tabaki. Proszę, nie gniewaj się. - Położyła dłoń na jego ramieniu. - Tabaki Seymoura? - oświeciła go nagła myśl. - W przeciągu posypała się na moją twarz. Przykro mi - wyjaśniła zmieszana. Alecowi przeszła złość, ale zmarszczył brwi i potarł nos. - A niech to szlag. Wyleciało mi z głowy, że Seymour lubi wąchać tabakę. - Popatrzył na Joy. - Wyświadcz mi pewną przysługę, Szkotko. Z zaskoczeniem wpatrywała się w jego oczy, w których nie było gniewu. Raczej dostrzegła w nich wybaczenie. Skinęła głową. - Trzymaj się z daleka od każdego, u kogo zobaczysz tabakierkę. Odwrócił się i rozglądając się po sali balowej, pochwycił spojrzenie lokaja w królewskiej liberii.

- Jego Królewska Wysokość czeka. Alec skinął głową i dał Joy do zrozumienia, że ruszają w ślad za lokajem. Ogarnął ją strach. Zatrzymała się po dwóch krokach. - O co chodzi? - Boję się. - Wszystko będzie dobrze - oznajmił, jakby w przeciwieństwie do niej był tego pewny. - To tylko kolejny Anglik, którego masz poznać. Anglik, tak samo jak ja. Spróbuj tak o nim myśleć. - Ale moje kolana są szkockie - wymamrotała. Napięcie zniknęło z jego twarzy. Gdyby nie znała Aleca dobrze, skłonna byłaby sądzić, że rozbawiła go ta uwaga. - Chodzi tylko o ukłon. Przez cały czas będziesz się opierała na moim ramieniu. Tylko nie patrz na niego i nie stawaj prosto, dopóki nie skończy mówić. - Będę o tym pamiętała. - Niewidzący wzrok utkwiła w plecy lokaja. - I nie zapominaj o oddychaniu. Skinęła głową i wzięła głęboki wdech. - Jesteś duchessą Belmore. - Prowadził Joy przez wąski hall, trzymając ciepłą dłoń na jej dłoni. -1 wyglądasz ślicznie, Szkotko. Uśmiechnęła się. Ten komplement wzmocnił jej wiarę w siebie. Gdy zatrzymali się przed podwójnymi drzwiami, spojrzała na męża, ale nie było już czasu na rozmowę. - Diuk i duchessą Belmore! - Lokaj otworzył przed nimi drzwi. Z wnętrza uderzyła w nich fala gorącego powietrza. Joy poczuła pot na ciele. W komnacie stała grupa osób w galowych strojach. Oczy wszystkich były zwrócone na duchessę Belmore. - Oddychaj - szepnął Alec, ściskając jej dłoń. Zatrzymali się przed szacownym gronem. Mąż zaczął ją przedstawiać, a ona stanęła w przepisowej pozie. Pochyliła głowę, wyprostowała ramiona i przytrzymywała dłońmi suknię. Ugięte kolana drżały jej jak liście osiki. Zapadła cisza. Jeśli król nie przemówi szybko, upadnę i skompromituję Aleca - pomyślała Joy. Pamiętając radę męża, odetchnęła głęboko. Obezwładniło ją poczucie, że nie jest już zdolna do niczego więcej. - Och, moja lady duchesso.

334

335

JILL

BARNETT

Słowa księcia regenta przyniosły jej nieopisaną ulgę. Wolno wyprostowała się i uśmiechnęła do niego. Gdy jednak usłyszała trzask stawów w kolanach, jej uśmiech zbladł. Alec też musiał usłyszeć ten odgłos - kątem oka zauważyła lekki grymas na jego twarzy. - Śliczna kobieta, Belmore. Jesteśmy oczarowani. Zawsze miałeś dobre oko. Książę regent oglądał ją bez najmniejszego skrępowania. Joy stała przed nim, z uśmiechem przyklejonym do ust. Czuła łomot serca i ból w kolanach. Zdumiała się, że ten mężczyzna jest przyszłym królem. Miał wielki brzuch, ale dobrze dopasowany frak maskował zwały tłuszczu. Prinny wyglądał jak odęty. Miał złotorude włosy, które odsłaniały wysokie czoło, ponieważ były zaczesane w falę przypominającą koguci grzebień. Ta fryzura oraz cienkie, kabłąkowate nogi upodobniały go do koguta. Również fałdy na tłustej czerwonej szyi, tworzące się powyżej białego krawata, przywodziły na myśl kogucie korale. Joy kichnęła. Prinny otworzył usta i zapiał. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę, ale on nadal rozmawiał z duchessą Belmore, jakby nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Niestety, Alec usłyszał to kichnięcie, lecz trzymał fason i nie przerywał spokojnej rozmowy, choć mocniej ścisnął Joy za rękę. Wydawało się jej, że mąż zamierza w bezwzględny sposób powstrzymać ją przed następnym kichnięciem. Rozmawiał spokoj­ nie wszakże tylko do chwili, w której regent oświadczył, że diuk i duchessą Belmore zjedzą z nim kolację przy wspólnym stole. Wtedy umilkł, jakby stracił mowę. - Belmore, życzymy sobie poznać lepiej twoją lady duchessę. Po tych słowach Joy i Alec zostali odprawieni, a Prinny odwrócił się i ruszył przez komnatę, wydając dziwne, skrzypiące dźwięki. - Skąd ten hałas? - spytała szeptem męża. - Regent nosi gorset. - Gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości od zebranych w komnacie osób, Alec spytał: - O czym, u diabła, myślałaś kichając? Nie chciała mu tego wyznawać, ale tak mocno zacisnął dłoń na jej dłoni, że skapitulowała. 336

L,ZARY

- Myślałam, że Prinny jest podobny do koguta. Gdy znaleźli się w hallu, podał jej chusteczkę. - Wycieraj nos tak długo, aż wydmuchasz całą tabakę. - Zasłonił ją swoim ciałem przed ciekawskimi spojrzeniami. - Skończyłaś? - spytał widząc, że Joy podnosi na niego oczy. - Tak. - Jesteś pewna? Potwierdziła gestem głowy. - Chyba nikt nie zauważył, że Prinny zapiał - zagadnęła. - Czasami zachowuje się równie ekscentrycznie, jak jego obłąkany ojciec. Uważam, że powinniśmy być wdzięczni losowi, iż ludzie nie wykazują skłonności do kwestionowania reakcji monarchy. Joy skinęła głową, zagryzła wargi i spytała przezornie: - Gniewasz się na mnie? Przyglądał się jej przez chwilę, po czym potrząsnął głową. - Nie. Muszę przyznać, że on rzeczywiście przypomina koguta. Roześmiał się po raz pierwszy od czasu ich pobytu w gospodzie. Joy nareszcie potrafiła oddychać spokojnie. Na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Alec wpatrywał się w nią przez długą chwilę. Wyglądał dziwnie nieswojo. Spuściła wzrok. Magiczny nastrój prysnął. Wrócili bez słowa do sali balowej. - Mimo wszystko sądzę, że mamy przed sobą długą noc - stwierdził zagadkowo Belmore, gdy dołączyli do tłumu. Jego twarz wciąż była napięta, ale już nie ściskał tak mocno dłoni Joy. Zanim zdążyła się zastanowić, co on ma na myśli, przez salę balową popłynęły dźwięki walca. Natychmiast rozległy się okrzyki oburzenia i salwy śmiechu. Taneczny parkiet opróżnił się. Nikt nie miał odwagi zacząć walca. Tłum zgęstniał, a zza wachlarzy dobiegały sekretne szepty. Ludzie wciąż się wahali. - Na co oni czekają? - spytała Joy Aleca, nie rozumiejąc tego, co się dzieje. - Wygląda na to, że nikt nie chce pierwszy wyjść na parkiet. Wiele osób nadal uważa, że walc jest nieprzyzwoity. - I będą tak stali? - Dopóki ktoś nie zignoruje tej opinii, parkiet pozostanie pusty.

337

JILL

BAKNŁ11

- Przypuszczam, że dla każdego jest oczywiste, iż diuk i duchessa Belmore nie ośmieliliby się zatańczyć pierwsi. - Czy to wyzwanie, Szkotko? Wzruszyła ramionami, dając w ten sposób do zrozumienia, że Alec może myśleć o jej uwadze, co tylko zechce. - To będzie dla mnie wielki zaszczyt, Wasza Miłość. - Stał przed nimi Richard. - Downe, ja zatańczę z moją żoną. Ty poszukaj sobie kogoś innego. - Alec zacisnął dłoń na dłoni Joy. Hrabia uśmiechnął się znacząco, poprosił inną damę i zawirował z nią w walcu. Miał taką minę, jakby gwizdał na to, co ktokolwiek w tym towarzystwie pomyśli sobie na jego temat. Alec był wyraźnie pochłonięty widokiem tańczącej pary. Joy dostrzegła w jego spojrzeniu nawet tęskną zadumę. Zakiełkowała w niej nadzieja, że być może, po chwili mąż porwie ją do tańca, nie dbając o opinię. Zresztą teraz nie miało to już znaczenia, bo w ślad za pierwszą parą ruszyły następne. W końcu i Belmore skinął głową przed żoną, objął ją w talii i poddali się rytmowi słodkiej muzyki, która potężniała tak jak wtedy, gdy tańczyli w Belmore House. A był to ten sam wiedeński walc, którego grał wówczas Richard. Zastanawiający zbieg okoliczności, bo również teraz tańczyli jak wtedy, jakby stanowili jedno ciało. Posuwali się po parkiecie tak lekko i płynnie, że Joy nie czuła ziemi pod stopami. Światło setek świec sączyło się z sufitu niczym złoty deszcz, więc wszystko w sali balowej tonęło w migotliwym blasku płomyków ognia jak w gwiezdnym pyle. Duchessa uniosła głowę, żeby upewnić się, czy widok od­ powiada temu, co ona czuje, i napotkała wzrok męża. Od tej chwili była w niewoli jego spojrzenia. Nie potrafiła już oderwać oczu od oczu Aleca, które natychmiast ożywiły wspomnienie tamtego walca, porywu namiętności i pocałunku. Z pewnością również Alec myślał o tamtym popołudniu, ponieważ połączyły ich te same, co wtedy, dziwne fluidy, jakby oboje sycili się dzień po dniu cudownym wspomnieniem. To zdumiewające, że wystar­ czyło spojrzenie, dotyk dłoni i muśnięcie oddechu ukochanego

mężczyzny, by otaczający świat rozpłynął się jak mgła. Joy i Aleca połączyła jakaś tajemnicza magia, albo nawet coś więcej niż magia. Dla duchessy wspaniała muzyka mieniła się wszystkimi ba­ rwami girland na placach zabaw ludowych w dniu pierwszego maja. A wraz z potężniejącymi dźwiękami rozpalała się na­ miętność łącząca ją z Alekiem z mocą większą od magicznej. Joy zdawało się, że tylko ona i jej mąż, jako jedyni na świecie, potrafią wzniecać w sobie taki żar. Była pewna, że nie doświadczyłaby tego cudownego przeżycia z żadnym innym mężczyzną. Belmore coraz mocniej obejmował ją w talii, a ona milimetr po milimetrze przysuwała się do niego. Z każdym krokiem i obrotem byli bliżej siebie. Jej lekka jak obłok suknia muskała go po nogach, wirując i szeleszcząc. Wpatrzeni w siebie, tańczyli jak mistrzowska para, która zarazem uwodzi się nawzajem. Szmaragdowa bransoleta Joy błyszczała na białej rękawiczce niezwykłym blaskiem, ale przyćmiewał go blask oczu Aleca, które odsłaniały teraz najgłębsze pragnienia i uczucia. Zacisnął palce na talii i dłoni żony, a ich ciała w skandaliczny sposób ocierały się o siebie. Joy była pewna, że Alec przeżywa ich bliskość w tym walcu równie głęboko, jak ona. Z drugiej strony bronił się przed tą magnetyczną siłą, która przyciągała ich do siebie, jak ocean broni się przed przyciąganiem księżyca. Pocałuj mnie - powtarzała w myślach Joy, tak samo jak wcześniej w Belmore House. Alec utkwił wzrok w jej usta, lecz było pewne, że tu nie posunie się dalej i nie powie, iż nic sobie nie robi z towarzystwa oraz z obowiązujących zasad. Muzyka ucichła. Teraz dopiero dotarło do ich świadomości, że przez cały czas byli bacznie obserwowani przez setki par ciekawskich oczu. Alec natychmiast stał się sztywny. Nie zdążyli jednak nawet zejść z parkietu i zamienić słowa, gdy rozległ się dźwięk królewskich szklanych dzwonków, obwieszczający, iż nadszedł czas kolacji. Posuwali się w gwarnym tłumie, lecz sami milczeli, niezdolni od razu zapanować nad pobudzonymi w tańcu pragnieniami.

338

339

J1LL DAKnŁl 1

i,£AKr

Alec patrzył, jak lokaj po raz drugi napełnia winem kielich żony. Był przeświadczony, że czeka go nieuchronna zguba. Joy siedziała przy Prinnym, rozmawiając z nim i żywo gestykulując, a on zdawał się słuchać jej z ogromnym zainteresowaniem. Regent nalegał, by diuk i duchessa Bełmore wybrali się jutro wraz z jego świtą do teatru. Na myśl o tym Alec jęknął w duchu, bo niweczyło to nadzieję na wyjazd rankiem do Belmore Park, gdzie mógł ukryć żonę przed ludźmi ze swojej sfery. Usłyszał jej radosny śmiech. Spojrzał na nią. Dobrze wypadła w oczach regenta. Powinien zatem poczuć dumę, mimo że wciąż nie potrafił wyzbyć się niepokoju. Dumę i zadowolenie, że udało im się to spotkanie, wbrew jego obawom. Dlaczego więc był w nastroju nie odpowiadającym tej sytuacji? W istocie czuł się tu dziwnie samotnie i nie na miejscu. Oczywiście, takie samopo­ czucie nie było przyjemne, wręcz martwiło go. Zawsze szukał odosobnienia, przedkładając je ponad szumne życie angielskiej arystokracji, teraz zaś przebywanie w tym towarzystwie naprawdę mu doskwierało. Ale dlaczego tak pragnął czegoś innego? Pociągnął łyk wina zastanawiając się, za czym właściwie tęskni. Odczuł nagłą potrzebę popatrzenia na żonę, jakby to stanowiło odpowiedź na jego pytanie. W tej samej chwili Joy spojrzała na niego. Jej oczy zdradzały pragnienie bycia w jego ramionach. Zdumiony wstrzymał oddech, bo jego oczy mówiły, że chce ją trzymać w ramionach. O ile jednak pragnienie Joy podsycało czyste uczucie, o tyle Alekiem targało zmysłowe pożądanie. Chciał poczuć fizycznie, jak w głębi tej kobiety płonie ogień namiętności. Tylko tej kobiety. Żadnej innej. Był tak oszołomiony siłą seksualnego podniecenia, jakie wyzwalała w nim Joy, że tracił pewność, czy potrafi z tym żyć, a zarazem zachować jasność umysłu. Zaśmiał się na tę myśl, bo przecież jego dzisiejsze zachowanie w czasie tańca, walka, jaką z sobą toczył na oczach ludzi z najwyższych sfer Anglii, żeby zapanować nad porywem zmysłów, wymownie świadczyły o utracie zdolności racjonalnego myślenia od chwili, w której poślubił Joy. Za­ stanawiał się, czy przyczyną umysłowej aberracji nie jest w jakimś stopniu jego dotychczasowy stosunek do kobiet.

Rozejrzał się po sali jadalnej. Znajdowała się tu również Juliet. Już wcześniej mignęły Alecowi jej jasne włosy. Zaskoczyło go, że niemal nie budziła w nim gniewu. Był zmuszony rozmawiać z nią w miejscach publicznych, by uciszyć plotki na temat ich nieoczekiwanego rozstania. Nie robił tego dla jej dobra, bo wcale się o nią nie troszczył. Wrażenie, że nie mają do siebie nawzajem pretensji, mogło natomiast powstrzymać spekulacje na temat przypadkowego ślubu Aleca ze Szkotką i uczynić jej sytuację znośniejszą. Oczywiście, liczyła się również jego własna reputacja. Gdy w godzinę później Joy tańczyła z Richardem, Alec mijał cholerne drzewka cytrynowe, podążając na taras, na którym właśnie zniknęła Juliet. Obserwował w milczeniu spoglądającą na zimowy ogród byłą narzeczoną. Opierała się o kamienną balustradę i powiewała wachlarzem, mimo że na dworze było zimno. - Alec. - Odwróciła się do niego, jak gdyby on coś do niej powiedział. - Juliet. - Skinął sztywno głową. W jej oczach gościł zaskakujący smutek. - Dlaczego nie ma w tobie radości? To doprawdy zastanawia­ jące w przypadku kobiety, która tak niedawno wyszła za mąż. A ja sądziłem, moja droga, że miłość promieniuje z twojej ślicznej twarzy - oświadczył z drwiną. - Uważam, że zasłużyłam na większą złośliwość za sposób, w jaki potraktowałam naszą znajomość. Ale nie mam do ciebie żalu o to, że mnie nienawidzisz. Niemniej zrobiłam to, co uważałam za najlepsze dla nas obojga. - Nie czuję do ciebie nienawiści. Juliet roześmiała się raczej cynicznie. - Aby mnie znienawidzić, musiałbyś mnie najpierw kochać, a tak nie było. - Nie było. - Dziękuję za szczerość. - Juliet, nigdy cię nie okłamałem. Sądziłem, że się rozumieliś­ my, i tu się myliłem. - On mnie kocha - szepnęła.

340

341

- Nigdy bym nie odgadł, że pod twoją zimną i nieskazitelną powłoką ukrywa się taka romantyczna istota. Wzruszył ramionami i stanął przy niej obok balustrady. Łączyło ich poczucie jakiegoś krępującego pokrewieństwa. Alec zerknął na nią, po raz pierwszy zauważając, że ma niebieskie oczy. Zwyczajnie niebieskie, a nie figlarnie roziskrzone szmaragdy. Pochylił się nad balustradą i patrzył na lodowe sople, po których spływały krople wody. Po chwili przybrał wyniosłą pozę i spojrzał na Juliet. - Może to, co się stało, jest najwłaściwsze. - Ożeniłeś się - powiedziała takim tonem, jakby czuła się zdradzona. Wpatrywała się w Aleca. - Ożeniłem. - Widziałam ją - oznajmiła ze smutnym uśmiechem. - To znaczy widziałam, jak tańczyliście walca. - Podejrzewam, że wszyscy widzieli. - Ona cię kocha. - To nie ma dla mnie znaczenia. - Opierał się obojętnie o balustradę, choć wcale nie odczuwał obojętności. - A ja uważam, że ma. Poczuł się tak, jakby Juliet zobaczyła go obnażonego. Był skrępowany. Spoglądał na nią w milczeniu, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć. - Wiem, co to znaczy kogoś kochać - przerwała milczenie. - Ach, znowu mówisz o tym ekscytującym kapitanie. - Nie. - Z uśmiechem potrząsnęła głową. - Napisałam ci w liście, że on mnie kocha, a nie ja jego. Ja kochałam ciebie. Skoro jednak nigdy nie potrafiłbyś mnie pokochać, nie byłabym w stanie spędzić z tobą życia w małżeństwie, w którym jest tylko połowa miłości. Chciałam ci dopiec tym listem. - Roześmiała się, ale nie było w tym śmiechu złośliwości. Dźwięczał za to smutek i autoironia. - Ty naprawdę jesteś napuszony, lecz mówiąc uczciwie, rozgniewało mnie to, że nie potrafisz mnie pokochać. Słysząc te słowa, Alec stanął sztywno. - Czym wobec tego różni się twoje małżeństwo z kapitanem od naszego niedoszłego? Skoro nadal kocha tylko jedna osoba,

W pewnej chwili Joy zorientowała się, że Aleca nie ma w sali balowej. Rozejrzała się po tanecznym parkiecie, pokręciła wśród gości, a potem przystanęła na skraju tłumu, spoglądając na tańczące pary i połyskujące na nich klejnoty. Kołysała głową w rytm upajającej melodii. Bal przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Poznała księcia regenta, zjadła w jego towarzystwie kolację i z wyjątkiem dwukrotnego kichnięcia wszystko przebiegało gładko. Uznała za swój sukces to, że Prinny zaprosił ich do teatru. Przepełniała ją nadzieja, że Alec jest z niej dumny. Bal był cudowny, choć chwilami, kiedy nie stał obok niej mąż, atmosfera wydawała się mniej ekscytująca. Przed wyjściem Joy chciała jeszcze zatańczyć z Alekiem. Pragnęła uścisku jego dłoni i spojrzenia zapewniającego, że gra

342

343

czy nie stanowicie pary, którą łączy... Jak ty to powiedziałaś? Aha, połowa miłości? - Masz rację. Wyraz jej twarzy potwierdzał prawdziwość wyznania. Alec był jednak zdumiony, że w ogóle nie czuje złości, upokorzenia i żalu. Miał natomiast poczucie jakiegoś koleżeństwa z Juliet, biorącego się stąd, że poznawali się teraz od zupełnie innej strony. - Oboje zatem zawarliśmy związki małżeńskie, w których tylko jedna osoba kocha. - Nie zgadzam się z tobą - oznajmiła Juliet z przyjaznym uśmiechem. Widziałam cię w towarzystwie żony. - Położyła dłoń na jego ramieniu. - Chodź. Odprowadź mnie do sali balowej. Rzućmy tym długim językom jakiś kąsek. - Ruszyli do drzwi, ale zanim weszli do środka, Juliet zatrzymała się dodając: - Alec, jesteś przyziemny, napuszony, arogancki i nieziemsko przystojny, ale w twoim małżeństwie ma miejsce pełna miłość. Patrzył na nią w niemym zdziwieniu. - Zastanawiam się tylko, ile czasu minie, zanim do tego dojdziesz - rzuciła na pożegnanie.

L.ZARY

miłosna, jaką rozpoczęli w tańcu, rozwinie się w pełni, gdy wrócą do domu. Na myśl o tym uśmiechnęła się radośnie. - Jak to, moja droga! - dobiegł do jej uszu nieprzyjemny głos lady Agnes, choć nie spostrzegła osoby. Odwróciła głowę w stronę, z której dochodził głos. Najwyraź­ niej ta kobieta wciąż nip uznawała prawa Joy do tytułu duchessy. Szkotka znowu żałowała, że nie stoi przy niej mąż. Za to pojawiła się uprzykrzona matrona, a tuż za nią jej dwie nie­ odłączne towarzyszki. - Wyglądasz na zagubioną. Stoisz tu taka samotna, a gdzie podziewa się twój diuk? - Lady Agnes rozejrzała się dookoła. - Widzicie go gdzieś, moje miłe? - Jak na komendę lady Eugenia i pani Timmons zaprzeczyły ruchem głowy. Lady Agnes poklepała Joy po ramieniu. - Wydaje mi się, że widziałam go, jak wychodził na taras. Sprawdzimy? Pociągnęła duchessę w stronę drzwi. Jacyś mężczyźni rozstąpili się przed nimi i po chwili nic już nie zasłaniało widoku. Do sali balowej weszła z tarasu śliczna blondynka, ubrana jak wyniosła księżna. Jej szyderczy śmiech dochodził aż tutaj. - O, tam jest. Widzisz, moja droga? - Lady Agnes wskazywała ruchem głowy drzwi prowadzące na taras. - Z lady Juliet. Jakie to intrygujące. Gdy spostrzegła Aleca, zaczęła świdrować Joy oczami. Ale na widok męża duchessa Belmore uśmiechnęła się radośnie. - Lady Juliet jest śliczna - oznajmiła, zerkając na towarzyszącą mu kobietę. Odwróciła głowę w stronę lady Agnes. - Czy to ktoś szczególny? Towarzyszki plotkarki miały teraz oczy okrągłe jak guziki i zaczęły chichotać, ona zaś histerycznym gestem przycisnęła dłoń do piersi. - Jak to, moja droga, o niczym nie wiedziałaś? - spytała głosem, który nagle przepełniła nieznośna słodycz. - Lady Juliet i Jego Miłość mieli się pobrać. Joy natychmiast odwróciła głowę w ich stronę, nagle do­ strzegając w nich parę małżeńską. Pasowali do siebie idealnie. Nawet złociste włosy Juliet odpowiadały posrebrzonym siwizną

344

włosom Aleca, nie mówiąc o arystokratycznym pochodzeniu i wychowaniu czy o wrodzonej skłonności do noszenia podbród­ ków wysoko w górze oraz o władczym wyglądzie. Na ten widok Joy poczuła ucisk w żołądku, boleśnie świadoma swoich marzeń i pragnień. - Ona zerwała zaręczyny i poślubiła kogoś innego... w przed­ dzień twojego ślubu - dokończyła lady Agnes. Joy miała teraz przed oczami absolutnie rzeczywistą i wy­ stawioną na widok publiczny scenę, która stanowiła zakończenie jej baśni o miłości Aleca. Wszystko wokół niej zasnuła szara mgła. Nareszcie dotarła do niej gorzka i bolesna prawda o jej małżeństwie, prawda której nawet ona, przepełniona nadzieją Joyous Fiona MacQuarrie Castlemaine, nie mogła odrzucić. Magia była tu też całkiem bezużyteczna. Nigdy nie zdobędzie serca Aleca, bo zdobyła je już inna kobieta. Umierały jej nadzieje na miłość tego mężczyzny. Jakby w odpowiedzi na jej nastrój zerwał się ostry wiatr, uderzając w oszklone drzwi tarasu i uginając widoczne przez nie drzewa. Wiatr świstał jak oszalały, a po chwili rozpadał się deszcz.

Zranione serca

Jeden, wyłącznie jeden tylko bodziec Podżega we mnie tę pokusę, to jest Ambicja... W. Szekspir Makbet ttum. J. Paszkowski

Joy siedziała przy oknie salonu położonego na tyłach pałacu. Patrzyła, jak krople deszczu rozpryskują się w ciemnych kałużach na wybrukowanym dziedzińcu, tworząc niezliczone kręgi. Padało od wczoraj w nocy, tej nocy, która zaczynała się dla duchessy zdenerwowaniem i zdumieniem, a kończyła doznaniem pustki. To było wszystko, na czym potrafiła się skupić, nie chcąc znowu łkać z powodu prawdy o swoim małżeństwie. Tylko duma uchroniła ją przed upadkiem we łzach na podłogę sali balowej w obecności członków najwyższych sfer Anglii. Alec wydał się jej równie zamyślony i melancholijny. Samo jego imię potrafiło teraz pogrążyć Joy w czarnej rozpaczy. Należał do Juliet. Myśl o tym była niczym wbity w serce miecz. Joy wzięła kolejny głęboki wdech, bo pokój zawirował jej przed oczami. Mąż od chwili rozstania z tą kobietą zachowywał się tak, jakby dręczył go jakiś problem. Duchessa była pewna, iż nie daje mu spokoju to, że jego żoną nie jest Juliet, lecz ona, szkocka czarownica, zdolna zamienić cudze życie w chaos. Obecny 349

JlLL BARNETT

nastrój Aleca tylko utwierdzał ją w bolesnym przeświadczeniu, że on kocha Juliet. Uświadomiła sobie, że nie ma już szans na mężowską miłość. Jego serce nie było nieczułe, tylko po prostu należało do innej kobiety. Ta zaś nie pragnęła go ani trochę bardziej niż Alec serca Joy. Szkotka dała się zwieść swoim pobożnym życzeniom, myśląc naiwnie, że on kiedyś obdarzy ją uczuciem. A tymczasem nawet nie powinna była się w nim zakochać... Po raz kolejny otarła z oczu łzy, zastanawiając się, czy istnieje jakieś wyjście z tej sytuacji, i wzywając na pomoc szkocką dumę. Płacz nie mógł niczego zmienić. Z drżeniem wciągnęła powietrze do płuc. Spojrzała na drzewa w pałaco­ wym ogrodzie. Wiatr potraktował gałęzie brzóz tak samo jak ostatnie wydarzenia poczucie jej godności. Ale nagle ucichł. Przestał też padać deszcz, choć niebo wciąż było szare. Deszcz przyniósł ocieplenie, a wraz z nim zapowiedź wiosny. W czasie gdy niebiosa płakały wraz z Joy, stopniał śnieg i lód. W odległym rogu ogrodu, gdzie przycupnął krzew głogu, a bluszcz i kapryfolium oplatały kamienny mur, rósł dumny angielski wiąz. Joy przycisnęła do szyby mokry od łez policzek, spoglądając najpierw w niebo, na którym nie było już ciężkich deszczowych chmur, a następnie na to dorodne drzewo. Czuła się tak, jakby przywoływało ją do siebie po imieniu. A ona potrze­ bowała teraz kontaktu z naturą, której żywotne siły mogły jej pomóc ukoić ból. Błyskawicznie narzuciła na ramiona barwny szal. Przez oszklone drzwi wyszła z pałacu. Omijając kałuże, dotarła po chwili do wspaniałego drzewa. Pomarszczona kora pnia starego wiązu była niczym świadectwo dźwiganej przez niego życiowej wiedzy i mądrości całych wieków. Ale siwa barwa kory przypomniała Joy srebrzyste pasma we włosach męża. - Mam na imię Joyous. Proszę, pomóż mi i użycz swojej życiowej siły, bo własna mnie opuściła - wyszeptała, dotykając drzewa. Wolnym ruchem objęła gruby pień, przyciskając doń piersi 350

K.ZAKY

i policzek. Kora była szorstka, lecz Joy rozpaczliwie potrzebowała ukoić ból. Zamknęła oczy, poddając się dobroczynnemu działaniu natury. Alec siedział w gabinecie przy biurku i patrzył na nożyk do otwierania listów, którym właśnie rozciął kopertę zawierającą przypomnienie księcia regenta o dzisiejszej wizycie w teatrze. A przecież nie potrafiłby zapomnieć, że został zobligowany do spędzenia jeszcze jednego wieczoru pod badawczym okiem ludzi z jego sfery. Mimo to postanowił wyjechać jutro do Belmore Park bez względu na życzenia Prinny'ego. Służba poczyniła już przygotowania do podróży. Dzisiejszy wieczór był czasem ostatniej próby. Cóż za trafne określenie, jeśli pamiętać o próbach, którym poddawano podczas procesów czarownice, do czego Alec starał się nie dopuścić. Obracał nożyk w dłoni, świadom hipnotycznego działania bły­ szczącego w świetle ostrza. Ożenił się z czarownicą, a nikt o tym nie wiedział. Zastanawiał się, czy Juliet przestałaby uważać jego małżeństwo za romantyczny związek zakochanych, gdyby znała całą prawdę. W pierwszej chwili uznał, iż takie przekonanie Juliet wynikało po prostu z tego, że to kobieta, a kobieta zawsze kieruje się tylko własnymi odczuciami. W końcu musiał jednak przyznać, że sposób, w jaki on reaguje na Joy, zadaje kłam takiemu wyjaśnieniu opinii Juliet. Dlatego ta opinia wciąż budziła w nim niepokój. Jego niedoszła żona orzekła, iż ożenił się z Joy z miłości, podczas gdy on wątpił, by którykolwiek jego przodek tak postąpił. A z pewnością nie zrobił tego ojciec Aleca. Dał to jasno do zrozumienia w chwili, gdy oświadczył, że ród Belmore'ów potrafi się wznieść ponad absurd miłości, i że żaden z synów, a już zwłaszcza spadkobierca tytułu, nie może skazić swojego życia takim szaleństwem. Polecił guwernerowi Aleca, by na każdej lekcji historii uczulał przyszłego diuka na straszliwe konsekwencje postępków zakochanych władców. Toteż chłopiec dowiadywał się, że głupota miłości prowadziła do upadku 351

JILL BARNETT

CZARY

monarchii, przegranych wojen i samobójczej polityki. Z tych lekcji historii Alec wyniósł przekonanie, że uleganie porywom serca prowadzi wyłącznie do destrukcji. Równocześnie przekonał się, że aprobatę ojca może zyskać tylko wtedy, gdy będzie myślał i postępował tak jak on. Wychowanie bardzo szybko zaowocowało upodobnieniem się do rodzica. Zastanawiało wszakże Aleca, że dopiero teraz dowiedział się, iż jego duma też może prowadzić do straszliwych konsekwencji. Zrobił coś, przed czym z takim poczuciem wyższości prze­ strzegał Richarda, a mianowicie, dopuścił do tego, by o jego życiowej decyzji zadecydowały emocje. Bo małżeństwo z Joy było bezpośrednim rezultatem urażonej dumy diuka Belmore. Pospieszył się tak bardzo z ożenkiem tylko ze strachu przed tym, co pomyślą o nim ludzie, skoro porzuciła go dotychczasowa narzeczona. Uznanie tej prawdy oznaczało dla Aleca przyznanie się do słabości, która zaowocowała koniecznością ukrywania żony przed światem. Obrócił nożyk w dłoni. Oceniał swój postępek, a zarazem chciał ulżyć dręczącemu go poczuciu winy wobec Joy. Była czarownicą, kimś z kim nie miał nic wspólnego. Za­ stanawiał się, czy przypadkiem nie stanowi to kary od Boga za to, że wykorzystał tę kobietę do swoich celów. Od chwili, w której spojrzała na niego z uwielbieniem, wiedział, że ofiarowała mu serce i że może postąpić z nią wedle własnego upodobania. W tej sytuacji zdecydował się zaproponować jej małżeństwo dla ratowania własnego honoru, bo wiedział, że mu nie odmówi. Kierujące nim motywy uważał wszakże za swoją tajemnicę, którą pragnął zabrać do grobu. Nie chciał, żeby Joy wiedziała, iż uległ takiej słabości, jak urażona ambicja. A poza tym jakaś cząstka jego osobowości reagowała pozytywnie na uwielbienie ze strony żony. Pozwalała Alecowi czuć się dumnym, iż spełnia marzenia Szkotki o wspaniałym mężczyźnie. Nie życzył sobie jej pogardy, lecz szacunku. Może nawet bardziej pragnął go od niej niż od ludzi ze swojej sfery. Po raz pierwszy w życiu jego nazwisko, tytuł i pozycja

nie ważyły na stosunku innej osoby do niego. Dla Joy był po prostu ,jej Alekiem", nie zaś jej diukiem czy jej mężem. To nie jego miejsce w hierarchii społecznej było spoiwem ich związku. Bogactwo czy błękitna krew też nie miały nic do rzeczy, tak samo jak pochodzenie i magiczna moc Joy. Spoiwo stanowiła jakaś głęboko ukryta i nie poddająca się kontroli siła, całkiem realna, choć trudna do określenia i przerażająca.

Brzuch do brzucha, plecy do pleców, tak oto przyrządzam małe co nieco... Joy przystanęła w drzwiach kuchni obserwując, jak Hungan John nadziewa na szpikulec rożna bok jagnięcia. Gdy skończył i obrócił rożen, podszedł z powrotem do blatu, przez cały czas śpiewając swoim głębokim głosem nonsensowną rymowankę i potrząsając warkoczem. Dwie jego pomocnice podchwyciły melodię. Jedna wybijała takt rymowanki krojąc cebulę, a druga zagniatając ciasto. Hungan Johnn umilkł na chwilę, pociągając sążnisty łyk ze stojącej na szafce butelki. - Idzie mi świetnie, bo sączę rum, dum dum dum! - Znowu podniósł butelkę, ale nie dotarła do ust, ponieważ nagle spostrzegł Joy. - Wy Miłość. - Ukłonił się szarmancko, ukazując w szerokim uśmiechu zęby błyszczące jak złoty kolczyk w uchu. - Nie przerywaj pracy. - Uniosła dłoń. - Jestem tylko troszkę głodna. - Nic dziwnego. Wy Miłość nic jeszcze dziś nie jadła. - Patrzył na nią przenikliwie i odsunął krzesło od stojącego w rogu stołu. - Proszę spocząć. Hungan John przygotuje co należy. Usiadła, a kucharz podszedł do blatu i podniósł butelkę z rumem. Opróżnił ją z resztki trunku, zakorkował i przyczepił do łańcuszka u szerokiego skórzanego pasa. Zauważywszy spojrzenie Joy, zamrugał oczami i pogłaskał butelkę. - Najwspanialsza na świecie, a korek jest bardzo mocny.

352

353

JlLL BARNETT

Po tym stwierdzeniu wybuchnął śmiechem, jakby powiedział świetny dowcip. Krzątając się po kuchni, śpiewał polecenia dla pomocy kuchennych, a one wykonywały je w rytm melodii. Po chwili na stole było dość jedzenia, żeby nakarmić wszystkich mieszkańców Belmore House. - Wystarczy tylko kawałek chleba z masłem. - Wy Miłość je jak ptaszek i wkrótce będzie wyglądać jak ptaszek. Zrezygnowała ze śniadania, potem z herbaty, a kolację zje dziś późno. - Postawił przy talerzu szklankę białego płynu. - Proszę to wypić. - To nie jest mleko - oznajmiła zaskoczona. - To być mleczko kokosowe z sokiem ananasowym i rumem. Napój magiczny. - Znowu zamrugał oczami. Mikstura miała wspaniały smak. Joy wypiła trzy szklanki do posiłku. Po godzinie poczuła taką lekkość, że niemal frunęła po schodach, nucąc chwytliwą melodię i sącząc czwartą szklankę magicznego napoju z dodatkiem rumu. Nie wiedziała, czy jej nastrój polepszył się dzięki dawce energii życiowej od starego wiązu, czy też na skutek pokrzepienia się posiłkiem, ale było faktem, że nagle problemy związane z Alekiem nie przedstawiały się tak czarno jak dotychczas. Polly pomogła jej włożyć piękną szafirową suknię z jedwabiu, wyszywaną perełkami i szklanymi paciorkami. Joy wsunęła stopy w niebieskie pantofle na szklanych obcasach. Dzisiaj nie musiała mieć na sobie krynoliny, jak w stroju oficjalnym. Czuła się swobodnie i beztrosko, wirując w walcu przed oczami za­ chwyconej pokojówki. Już włożyła białe rękawiczki, gdy zapukał lokaj informując, że Jego Miłość czeka przy powozie. Polly szybko przystroiła ją w biżuterię z pereł i szafirów, przysłaną wcześniej przez Aleca. Kiedy pokojówka wyszła po torebkę, Joy popatrzyła w lustro, dostrzegając w odbiciu, podobnie jak wczoraj, pra­ wdziwą duchessę. Opróżniła z mleczka kokosowego czwartą szklankę. Z łatwością wypiłaby kolejną, ale nie było już na to czasu. Ponownie spojrzała w lustro, dotykając zimnego naszyjnika.

354

CZARY

Przekazanie przez Aleca biżuterii było zapewne równoznaczne z poleceniem założenia jej. Coś w Joy buntowało się przeciwko temu i gdyby nie spotkanie z księciem regentem zrezygnowałaby z klejnotów. Mąż nie tylko nie zjawił się, żeby osobiście założyć jej naszyjnik, a potem namiętnie pocałować, jak to zdarzyło się przed balem, ale nawet nie dołączył do przesyłki liściku. Odwróciła się od lustra. Pokój zatańczył jej przed oczami. Przytrzymała się oparcia krzesła i zaczęła głęboko oddychać. Zaraz wszystko wróciło do normy, ale była zaskoczona tym nagłym zawrotem głowy. W pierwszej chwili pomyślała, że być może zbyt długo obejmowała pień, otrzymując nadmiar energii, lecz potem doszła do wniosku, iż jest to skutek wstrząsu wywołanego myślą o Alecu. Znowu spojrzała w lustro. Miała posępną twarz. Nie chciała tak wyglądać, więc wykrzesała z siebie szkocką dumę i uniosła wysoko podbródek. Tak było o wiele lepiej. Od wczoraj roz­ myślała o swojej sytuacji. Teraz przechodziła do działania. Słodka czarownica zniknie bezpowrotnie, ponieważ słodycz przyniosła jej tylko zawód miłosny. Alec sam poprosił ją o rękę. W żaden sposób go do tego nie nakłaniała. Przeciwnie, opierała się, lecz on wywarł na nią presję. Bez wątpienia chciał się z nią ożenić. Ale dlaczego? O tym właśnie rozmyślała. Dziś wieczorem zamierzała poznać powód jego decyzji. Juliet miała serce Aleca, ale to Joy była jego żoną, kobietą którą wykorzystał do swoich celów. Ta prawda była okrutna i spro­ wadziła na nią łzy, cierpienie i wstyd, choć teraz czuła tylko złość na Aleca za to, iż wyrządził jej taką krzywdę. Miała ochotę obrzucić go gradem śniegowych kul. Ludzka krzywda była jedną z niewielu rzeczy, które potrafiły wzbudzić w Joy gniew. Na przykład zmuszanie chłopców pracujących w powozowni do wdychania dymu i pozostawienie starego Forbesa bez środków do życia po latach wiernej służby czy lżenie na targu niezdarnej Letitii Hornsby przez tego wstrętnego mężczyznę. A teraz Joy znalazła się w takim samym jak oni położeniu. Po raz pierwszy od wielu lat rozgniewała się na kogoś z powodu własnej osoby. 355

CZARY

JlLL

Powóz Belmore'ów wolno podjeżdżał przed Royal Opera House przy Covent Garden. Alec patrzył w zamyśleniu na Joy. Zachowywała się wyjątkowo powściągliwie. Wczoraj wieczorem powiedziała mu, że jeszcze nigdy nie była w teatrze. Z radością przyjęła zaproszenie księcia regenta. Belmore spodziewał się więc, że będzie przyciskała nos do szyby, wypatrując latarni oświetlających królewskie ogrody, niecierpliwiąc się i nieustannie pytając go, czy już dojechali. A tymczasem siedziała sztywno, niemal nie wykonując żadnego gestu. Była wyniosła jak naj­ wspanialsza duchessa, lecz nie miała w sobie nic z jego Szkotki. - Czy źle się czujesz? Zerknęła na niego, skinęła głową, odetchnęła głęboko i od­ wróciła głowę. Mimo nadobnych rumieńców jej twarz była zgaszona. Gdy ją o coś zapytał, ucinała rozmowę, odpowiadając „tak" lub „nie". Takim zachowaniem przypominała Alecowi Angielki, co wcale mu nie odpowiadało. Powóz się zatrzymał i lokaj otworzył drzwi. Belmore wysiadł, i obrócił się, żeby pomóc żonie. Nie patrząc na niego, podała mu rękę, lecz gdy tylko znalazła się na bruku, cofnęła ją tak gwałtownie, że zachwiała się i o mało nie upadła. Długo wygładzała suknię, nie spojrzawszy na Aleca ani razu. W naj­ wyższym stopniu zaskoczony, chwycił ją za łokieć i poprowadził do wejścia. Przed chwilą spostrzegł w jej oczach gniew. Wcześniej widział go tylko raz, wtedy gdy pytał ją, co zrobiła z głosem Beau Brummella. Skręcił w stronę szerokich schodów, które prowadziły do prywatnych lóż. Na widok Belmore'ów jeden z pięciu królews­ kich lokajów odczepił sznur zagradzający schody. Wręczył Alecowi program i poprowadził ich na górę. Tylko błyskawiczna reakcja Aleca uchroniła Joy przed dwukrotnym upadkiem. Gdy spojrzał na nią pytająco, uniosła podbródek niczym królowa, idąc dalej, jakby nic się nie stało. Na ostatnim półpiętrze zatrzymał się, pokazując jej pomnik Szekspira, autorstwa Rossiego, usta­ wiony na postumencie z rzadkiego żółtego marmuru. Ledwie nań rzuciła okiem i ruszyła dalej. Po chwili już witali się z księciem regentem. 356

Przypadły im zaszczytne miejsca po prawej ręce Prinny'ego. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. - Jaką sztukę grają? - Joy raczyła spojrzeć na męża. Wcześniej nie przyszło mu do głowy, żeby to sprawdzić, więc zerknął do programu. Z niedowierzaniem wpatrywał się w tytuł czując, jak krew odpływa mu z twarzy. Makbet. Nie jęknął jednak z przerażenia i powstrzymał myśli, jakie ten tytuł budził. - Grają Szekspira - poinformował nieprecyzyjnie. Żona z wyniosłą miną odwróciła się w stronę sceny. - Moja lady duchesso. - Prinny wychylił się z fotela. - Tobie jako Szkotce z pewnością spodoba się to przed­ stawienie. Za naszą namową Sarah Siddons zgodziła się jeszcze raz zagrać w nim swą najbardziej oklaskiwaną rolę lady Makbet. Kurtyna uniosła się w górę wśród gwizdów, śmiechów i krzy­ ków niesfornej publiczności. - Rzecz dzieje się w Szkocji, w otwartym polu - wykrzyknął rozpoczynający spektakl aktor. Prinny uśmiechnął się i skinął głową w stronę Joy. Alec spoglądał na nią uważnie, wypatrując śladu reakcji. Rozległ się sztuczny grzmot i wśród błyskawic weszły na scenę czarownice. Tym razem Belmore nie powstrzymał jęku, bo przypomniał sobie, jak wiedźmo wato wyglądały w każdym przedstawieniu tej sztuki. - Spójrzcie tylko! Oto szkockie czarownice. Prawda, że szkaradne jak upiory? - odezwał się książę regent z właściwym sobie brakiem wyczucia. Wszyscy z wyjątkiem Joy skinęli głowami. Odwróciła się od Prinny'ego w stronę sceny i przez długą chwilę spoglądała na twarze pokryte brodawkami, na rzadkie siwe kudły i czarne koszmarne suknie. Trzy czarownice były odrażająco brzydkie. - Nie zapominaj, kim jesteś i w czyim towarzystwie przeby­ wasz - szepnął jej do ucha Alec, widząc utkwione w siebie zielone oczy, w których płonął gniew. - Przepraszająco skinął głową w stronę regenta. 357

JlLL BARNETT

CZARY

Joy oglądała kolejne akty, a Alec nie spuszczał z niej oka. Odniósł wrażenie, że zaakceptowała sztukę, i poczuł się nieco odprężony. Zesztywniała tylko na moment, gdy czarownice znowu wygramoliły się na scenę, żeby wygłosić swoje straszliwe przepowiednie. Zachowywała się spokojnie aż do jednej z koń­ cowych scen. Grzmot, jaki się wtedy rozległ, Alec powinien uznać za ostrzeżenie. Czarownice krążyły wokół bulgocącego kotła. - „Dalej! żwawo! hasa! hej! Buchaj, ogniu! Kotle, wrzej!"zaklinały. Nagle kocioł zaczął sunąć po scenie. Aktorki z mieszadłami w dłoniach patrzyły nań w osłupieniu. Belmore musiał się upewnić, czy mu się to nie przywidziało. A one spojrzały po sobie stropione i ruszyły za kotłem, wykrzykując nazwy wrzuca­ nych doń ingrediencji i udając, że to robią. - „Łuska smocza!" Z kotła wystrzelił słup ognia, więc aktorki z piskiem uciekły. Ogień zgasł, lecz zawartość garnka bulgotała, pryskała i parowała. - „I ząb wilka!" - wykrzyknęła najpotężniejsza z czarownic, zaglądając do wnętrza kotła z odległości metra, zanim zaczęła udawać, że wrzuca ten składnik. Rozległo się wycie wilka, głośniejsze od wcześniejszych grzmotów. Alec błyskawicznie zerknął na Joy, ale nie dostrzegł w jej zachowaniu nic podejrzanego. Złożyła dłonie na kolanach i spod przymrużonych powiek oglądała spektakl. Belmore też zwrócił wzrok w kierunku sceny. Pojawił się na niej Makbet. - „Nuże, pokątne, stare prorokinie..." Zacząwszy swoją kwestię, aktor zdążył zrobić dwa kroki i upadł twarzą na podłogę, jakby zabrakło mu powietrza. Na widowni rozległ się szmer zaskoczenia. - Przestań! - Belmore zacisnął dłoń na dłoni żony. - Co mam przestać? - spytała ze sztucznym uśmiechem. - Dobrze wiesz, co. - „Choćbyście miały rozpętać orkany i zwrócić wściekłość rozhukanych wichrów..." - kontynuował Makbet, pozbierawszy się z podłogi.

Joy zakaszlała. Na scenie zerwał się taki wiatr, że aktorzy dla zachowania równowagi uczepili się uchwytów kotła. Podmuch powietrza zerwał im peruki, przykleił kostiumy do ciał i rozrzucił po podłodze rekwizyty. - Powiedziałem, przestań! - syknął Alec przez zaciśnięte zęby. Wiatr ucichł w jednej chwili. - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Makbet energicznie wygładził kostium. Wcisnął włosy w pe­ rukę, wyprostował się i wyciągnął ramiona. - „Zamki powalić..." - zaczął, a za jego plecami runęły dekoracje, wzniecając tuman kurzu. Aktor dokończył swoją kwestię szeptem, z niepokojem roz­ glądając się na wszystkie strony. Belmore przełożył rękę przez oparcie fotela i mocno przytrzymywał żonę. - „Krwi maciory..." - krzyknęła czarownica. Joy zachichotała. Alec spojrzał na scenę. Wtoczyły się na nią trzy świnie, dołączając do aktorskiej hałastry. Z chrząkaniem tarzały się po podłodze, wywróciły kocioł, a w końcu zaczęły pokwikiwać na Makbeta. - Z pewnością o to ci chodziło. - Duchessa śmiała się, opierając głowę na torsie męża. - Cholera jasna, kobieto - szepnął w napięciu, jeszcze mocniej zaciskając wokół niej rękę. Odwrócił się do regenta: - Wasza Królewska Wysokość, moja żona źle się czuje. Prinny, zachwycony tym, co się dzieje na scenie, śmiał się donośnie, zerkając na nich przelotnie. - Tak, Belmore, rozumiem. - Odprawił ich machnięciem ręki. Alec błyskawicznie skierował się do wyjścia, ciągnąc za sobą Joy. Miał ochotę udusić ją gołymi rękami. Przy pomniku Szekspira postawił żonę naprzeciwko siebie i potrząsnął za ramiona. - Co ty, u diabła, wyprawiasz? - Pokazałam im, co potrafią szkockie czarownice - odparła z uśmiechem. Nagle czknęła. Natychmiast zasłoniła usta. Spojrzała na Aleca. W jej oczach nie było cienia skruchy, tylko złośliwość psotnicy.

358

359

JII.L BARNETT

W dodatku te oczy podejrzanie błyszczały. Joy znowu czknęła. Belmore powąchał jej oddech. - Ty piłaś? - Mleczko kokosowe. Smakuje najlepiej z odrobiną rumu. - Uniosła dwa palce, pokazując o jaką „odrobinę" chodzi. A więc ma nieźle w czubie - skonstatował. Jakby na potwier­ dzenie tego czknęła po raz trzeci i zatrzepotała rzęsami. - Mam wrażenie, że podobają im się moje czary - orzekła, wymachując dłonią w stronę widowni, skąd dochodziły salwy śmiechu. Rozwścieczony Alec chwycił ją na ręce i jak burza popędził do wyjścia, chcąc jak najszybciej opuścić to miejsce. - Panie Szekspir! - krzyknęła przez ramię męża. - Dalej! żwawo! hasa! hej! - Milcz - rozkazał. Zmierzał w stronę schodów. Nie mógł więc zauważyć, że na wyrzeźbionej twarzy dramaturga pojawiły się brodawki. Drzwi do sypialni Joy otworzyły się z trzaskiem. Drzemiąca przy kominku Polly pisnęła przeraźliwie. Joy pomachała jej dłonią, nie zważając na swój stan i na to, że Alec wciąż trzyma ją na rękach. - Zostaw nas samych. Musimy porozmawiać na osobności - polecił Belmore pokojówce, błyskając oczami. - Wybacz Jego Miłości, ale jest nieco zdenerwowany - zwró­ ciła się Joy do wystraszonej Polly, po czym spytała męża, uśmiechając się do niego od ucha do ucha: - Czyż nie mam racji? - Wyjdź! - wrzasnął Alec na pokojówkę, obrzucając ją wściekłym spojrzeniem. Jego szyja była purpurowa. - Wyjdź, przeklęta! Powtarzam, wyjdź! - sparodiowała go Joy, wymachując ręką. - Milcz - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Wciąż nie odkryłam w tobie śladu poczucia humoru. - Zaczęła potrząsać głową, ale gdy zobaczyła nie jeden, lecz dwa 360

CZARY

znamionujące arogancję, arystokratyczne nosy Belmore'a, natych­ miast przestała. - W tym, co dziś zrobiłaś, nie ma nic śmiesznego. - A publiczność była innego zdania. Z całą pewnością słysza­ łam śmiech. Numer ze świniami absolutnie wszystkich poruszył. Nie sądzisz, że moja magia okazała się dosyć skuteczna? Może to z powodu rumu. Rzucił ją na łóżko. Z chichotem odbiła się od sprężystej powierzchni, znowu uśmiechając się od ucha do ucha figlarnym uśmiechem psotnicy. - Powtórzmy to, bo jest bardzo zabawne. Ja założę ręce na twoją purpurową szyję, a ty mnie rzucisz na łóżko. Zaczniemy liczyć, ile razy się odbiję. Nie, może lepiej, jeśli ty będziesz liczył, skoro masz tak bogatą praktykę. Wściekłość Aleca osiągnęła apogeum. Trzęsły mu się ręce i kipiało w nim, ale swoim zwyczajem milczał wyniośle. Nagle okręcił się na pięcie i wyszedł do salonu. Po chwili wrócił z kieliszkiem brandy, miotając na Joy błyskawice. Posłała mu landrynkowaty uśmiech. Wymamrotał przekleństwo, co tylko podziałało na nią jak ostroga, żeby mu dokuczyć. - Skup się i słuchaj, bo Alec zaczął wydawać pomruki - zażartowała prowokacyjnie. Znieruchomiał. Za moment poruszył głową i zmierzył żonę swym wyniosłym spojrzeniem diuka. Udawała, że tego nie spostrzega. Podszedł sztywno do łóżka, postawił kieliszek na nocnym stoliku i pochylił się nad nią bardzo nisko, opierając zaciśnięte dłonie na materacu. Śmiało odrzuciła głowę do tyłu. Postanowiła nie dać się zastraszyć. - Czy znowu stałem się ofiarą twojego zaklęcia? - spytał niemal z pogardą. - Jeśli do tego kiedyś dojdzie, z pewnością ci powiem - odparła patrząc mu w oczy. - Co się z tobą, u diabła, dzieje? - Jestem wytrącona z równowagi. - Dlaczego? - To ty mi powiesz. Dlaczego się ze mną ożeniłeś? 361

ULLL

U/IIU1C.I

I

t/M«r

- Czy tylko o to chodzi? Zrobiłaś to groźne zamieszanie w publicznym miejscu, w obecności regenta, bo chciałaś, żebym ci powiedział, dlaczego się z tobą ożeniłem? - Bo wiem, z jakiego powodu to zrobiłeś. Przymrużył na moment oczy. Gwałtownie przyciągnął Joy do siebie. - A może dlatego? Pocałował ją tak namiętnie, że cała jej zadziorność gdzieś się ulotniła. Taka reakcja Aleca była zgubna wobec postanowienia, że wydobędzie z niego prawdę. Spod jej przymkniętych powiek popłynęły łzy. Ze wszystkich sił próbowała nad sobą zapanować. Ale gniew jej przeszedł. Odpłynął również z twarzy męża. - Szkotko, co znaczą te łzy? - spytał zdumiony, wpatrując się przez chwilę w jej zapłakane oczy. - Z pewnością bardzo cię zraniła. - Joy patrzyła na niego przez łzy. Musiała głęboko odetchnąć, żeby wydobyć słowa przez zaciśnięte gardło. - O kim ty mówisz? - O lady Juliet. Zaklął i na moment zmrużył powieki. Dotknął jej ramienia. Odwróciła się sądząc, że w ten sposób Alec wyraża ubolewanie z powodu jej sytuacji. - Co ci powiedziano? - Że miałeś się z nią ożenić, ale wyszła za kogoś innego w przeddzień naszego ślubu. - To prawda. - Czy nadal kochasz ją tak bardzo jak przedtem? - Nie. - Proszę, nie okłamuj mnie. - Mówię prawdę. Nigdy nie kochałem Juliet. - Odwrócił twarz Joy, zmuszając ją do spojrzenia mu w oczy. - Dlaczego cię to interesuje? Nie jestem mężem Juliet, lecz twoim. - To prawda, ale mnie też nie kochasz. - Nigdy nie powiedziałem, że jest inaczej. - To dlaczego się ze mną ożeniłeś? - spytała szorstko w obliczu takiego wyznania.

- To nie ma znaczenia. Już jesteśmy małżeństwem. - Alec stał się sztywny i napięty. - Dla mnie ma. - A czy powinno? Masz dom, bogactwa, pozycję, jaką daje tytuł Belmore'ów, czyli to, co się liczy. Czego więcej ci potrzeba? - Ja pragnę miłości. - Ona się nie pojawi. To jest prawdziwe małżeństwo, a nie sztuka teatralna. Nigdy nie obiecywałem ci miłości i nie zrobię tego teraz. - Odwrócił się do Joy plecami, jakby patrzenie na nią było zbyt trudne. - Chcę mieć odrobinę twojego uczucia - powiedziała ledwie dosłyszalnym głosem. - Czy wy wszystkie, niemądre kobiety, musicie myśleć o miło­ ści? - Wymawiał słowo „miłość", jakby to było przekleństwo. - Mówicie o małżeństwach, w których jest tylko połowa miłości, o odrobinie uczuć. Czy stąd czerpiecie te idee? - Wziął z nocnego stolika Nikczemnego diuka. - Z takich książek? - Wymachiwał jej powieścią przed nosem. Nagle, jakby w reakcji na przedłużające się milczenie żony, wrzucił romans do kominka. Głos uwiązł jej w gardle. Płomień wystrzelił do góry i w mgnieniu oka z trzaskiem strawił książkę. W pokoju zapanowała pełna napięcia cisza. Joy wpatrywała się jak martwa w niebiesko-żółte języki ognia. Alec przyglądał się swoim rękom, jakby nie mógł uwierzyć, że zrobił coś takiego. - Boże Wszechmogący. - Nerwowo przeciągnął dłońmi po włosach, patrząc na kominek. Jego twarz zdradzała frustrację i zakłopotanie. - Czy ja jestem szalony, czy ty? - Czy ja jestem? - Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek, wolno unosząc podbródek. - Tak. Szalona i uczciwa. - Gwałtownie wyciągnęła rękę. - Alec, do góry! - Jasna cholera! - krzyknął, błyskawicznie wystrzelony pod sufit. Joy przestała poruszać dłonią. Belmore lewitował na wysokości złoconych stiuków. Pobladł z powodu doznanego szoku.

362

363

JILL

£>AKI\£J I

- A widzisz? Użyłam wobec ciebie mojej magicznej mocy i nie masz co do tego żadnej wątpliwości - oznajmiła głosem rzeczywiście rozgniewanej czarownicy. Spoglądał na nią tak, jakby wciąż nie wierzył, że to zrobiła. Jego twarz powoli ciemniała, aż w końcu stała się purpurowa. - Ściągnij mnie na dół! - Nie. - Powiedziałem! Założyła ręce i potrząsnęła głową. - Jestem twoim mężem. Musisz mi być posłuszna. Natych­ miast. Miała już dość tych aroganckich rozkazów, więc pomachała ręką i Alec przekręcił się na bok. - A niech to szlag! Obniżyła go o jakieś dwa metry. - Muszę się napić - mruknął. Uśmiechnęła się do niego złośliwie i posłała w górę kieliszek z brandy. Zaczął krążyć kilkanaście centymetrów od głowy Aleca. - W pobliżu ciebie jest twój alkohol - oświadczyła z niewinną miną. Zerknął podejrzliwie na kieliszek. - Musisz sam sobie poradzić - stwierdziła widząc, że wyciąga rękę. Zakręciła młynka palcami i trunek znalazł się poza zasięgiem dłoni męża. - Żono, to wcale nie jest zabawne. Ściągnij mnie na dół. - Myślałam, że chcesz się napić. - Ostrzegam cię... - Kogo? Żonę czy czarownicę? Zmrużył oczy. - To od żony... - Wolno przysunęła kieliszek do twarzy Aleca, a potem stopniowo unosiła w górę, aż znalazł się nad jego głową. Prztyknęła palcami i alkohol zalał Alecowi włosy. - Czy... - Ty czarownico! - syknął. Brandy spływała po jego czer­ wonych policzkach. - Jestem nią i dostałeś swój trunek inaczej niż normalnie.

- Zagięła palce prawej dłoni. - A teraz co wolisz: ropuszy rechot czy kilka brodawek? Spojrzał na nią tak, jakby mówił, że nie ośmieliłaby się tego zrobić. - Powiedz mi, dlaczego się ze mną ożeniłeś? - spytała, posyłając mu swój najsłodszy uśmiech. - Sam, do licha, chciałbym to wiedzieć! - Dobrze wiesz, tylko ta twoja angielska duma nie pozwoli ci wyznać prawdy. - Ściągnij mnie na dół. Potrząsnęła głową. - Natychmiast. - Powiedz mi, Alec. Po prostu powiedz! - Ściągnij mnie na dół. Pytała Belmore'a o to, dlaczego się z nią ożenił, ale tak naprawdę chciała usłyszeć, że go obchodzi. Znowu zapiekły ją łzy i ogarnęła uczuciowa pustka. Westchnęła w poczuciu porażki i wolno opuszczała rękę, dopóki Alec nie stanął na podłodze, zaledwie metr od łóżka. - Do diabła z tobą, kobieto! Jestem diukiem Belmore... - Tylko ja tego nie wiem. Każdy, kto cię zna, doskonale orientuje się, kim lub czym jesteś. - Co, psiakrew, znaczy to stwierdzenie? - Wszyscy wiedzą, że jesteś diukiem Belmore. Tak ciężko na to pracujesz. Odwrócił się, ruszając do wyjścia. - Tchórz - szepnęła. Zatrzymał się w jednej chwili. Jego twarz znowu płonęła gniewem. - Chcesz wiedzieć, dlaczego się z tobą ożeniłem? Dobrze, powiem ci. Dlatego, że przeklęta Juliet odwołała nasz ślub! Zakpiła ze mnie! A ja sobie nie życzę, żeby ktokolwiek robił ze mnie głupca. - Ruszył do swojej sypialni, lecz zatrzymał się w drzwiach i dodał, patrząc na Joy przenikliwie: - Ożeniłem się z tobą, bo chciałem się ożenić, a ty się zjawiłaś, chętna i odpowiednia.

364

365

JILL BARNETT

- Alec! Odwrócił się w drzwiach. Jego twarz była tak samo kamienna jak serce. - Nie chcesz, żeby ktokolwiek robił z ciebie głupca, ale mnie potraktowałeś jak kogoś głupiego. Z rozmysłem posłużyłeś się mną do swoich celów. Czy nie tak? Jego oczy zdradzały poczucie winy. Miała odpowiedź na swoje pytanie.

Joy spacerowała po dachu pałacu w Belmore Park. Wietrzyk podrywał jej suknię, a obcasy postukiwały o blachę. Dni mijały, jeden podobny do drugiego, w ciszy i samotności. Od wizyty w teatrze upłynął zaledwie tydzień, a Joy zdawało się, że to już miesiąc. Następnego dnia po spektaklu świeciło piękne lutowe słońce. Polly obudziła ją ze snu, stanowiącego ucieczkę od przygnębia­ jących myśli, wnosząc do sypialni tacę ze śniadaniem. Dostarczyła również proszek od bólu głowy i podała Joy gazetę informując, że Jego Miłość polecił jej coś przeczytać. Duchessa zerknęła na artykuł, obwiedziony przez Aleca zamaszystą kreską. Dziennikarz pisał o niezwykłych efektach scenicznych w wy­ stawianym wczoraj Makbecie. Nikt nie chciał się przyznać do ich autorstwa, dopóki regent nie obwieścił, że spektakl bardzo mu się podobał i chciałby nagrodzić pomysłodawcę. Na razie po nagrodę zgłosiło się piętnaście osób. Bez słowa odłożyła gazetę, połknęła proszek i apatycznie poddała się Polly przygotowującej ją do podróży. Po godzinie wyruszyli do Belmore Park. Joy jechała powozem, 367

JILL

DAKNŁ11

z pokojówką i Beezle'em, ponieważ Alec wybrał grzbiet okaza­ łego ogiera, którego kupił od lorda Addersleya. Ciężko posuwał się za nimi wóz bagażowy. Podróżowało nim dwóch nowych służących. Jeszcze przed balem Belmore przystał na sugestię żony, żeby zabrać Hungana Johna i Forbesa do Belmore Park. Było tam pod dostatkiem rozmaitych zajęć, więc nawet ten ostatni mógł liczyć na pracę, którą wykonywałby z większym pożytkiem niż funkcję majordomusa. Próba przełamania przez duchessę sztywnego zachowania męża miała niszczące skutki. Teraz Alec odzywał się tylko wtedy, gdy było to konieczne, zwykle po to, żeby wydać polecenie, które nie wymagało odpowiedzi. Zresztą wcale jej nie oczekiwał. Po powrocie do domu niemal się nie spotykali, na ogół widując się tylko podczas kolacji, spożywanej w milczeniu po przeciwnych stronach stołu długiego na dwadzieścia metrów. Trzeciego dnia Alec wyjechał do swojego domku myśliwskiego, gdzie umówił się z Neilem i Richardem. Joy oparła się o balustradę. Patrząc na otoczenie pałacu wspominała, jak pani Watley przyjęła niekonwencjonalnych służących. Z pewnością nie powitała ich radośnie, ale też i powrót Joy do Belmore Park przyjęła bez entuzjazmu. Skoro jednak diuk oświadczył, że Hungan John i Forbes są nowymi służącymi, klucznica otwarcie nie okazywała im antypatii. Natomiast wobec Joy zachowywała się lekceważąco. Do uszu duchessy dotarł głęboki głos nowego kucharza. Stał na małym wzniesieniu w pobliżu wejścia do kuchni, tam gdzie żwirowa alejka zamieniała się w szeroką drogę, prowadzącą do stajni. Pod jego kierunkiem inni służący powiększali warzywnik, wysiewając i sadząc rozmaite odmiany warzyw. Joy zauważyła również siwą głowę wiekowego Forbesa. Uśmiechnęła się widząc, że jedna z kucharek pomaga mu przełożyć płaszcz z lewej na prawą stronę. Służący poruszali się w rytm kapryśnej karaibskiej melodii. Dwie kucharki posuwały się skocznym krokiem wzdłuż świeżo usypanej grządki, unosząc lekko osłonięte fartuchami suknie, podczas gdy inni w rytm melodii okopywali rośliny motykami.

Nagle z trzaskiem otworzyły się drzwi do kuchni. Joy usłyszała przekleństwo i spostrzegła kulkę białego futra. To Beezle mknął wprost na Hungana Johna, chcąc upolować najbardziej upragnioną zdobycz, czyli długi czarny warkocz kucharza. Jednak Hungan John jakoś wyczuł obecność zwierzaka, bo przestał śpiewać i wygłosił mowę na temat gulaszu z gronostaja. Rozległ się śmiech, a Beezle natychmiast skręcił, ruszając w pogoń za jednym z żyjących w stajniach kotów. Kucharz zaczął nową piosenkę. Służący spulchniali ziemię, nieustannie o czymś roz­ mawiając, śmiejąc się i ciesząc słonecznym dniem, który zapo­ wiadał wiosnę. Joy spoglądała na nich z zazdrością. Nigdy dotąd nie doświad­ czyła takiej samotności. Zacisnęła dłonie na balustradzie. Czuła się niczym dziecko, które ogląda przez szybę, jak inni spędzają święta Bożego Narodzenia. Było czymś osobliwym i przy­ gnębiającym, że częściej stykała się ze służbą niż z własnym mężem. Oparła łokcie na balustradzie i ciężko westchnęła zastanawiając się, ile czasu upłynie, zanim odkocha się w tym mężczyźnie. Zanosiło się na to, że o wiele więcej niż potrzebowała na zakochanie. Teraz miała tylko jeden cel. Chcąc pozostać przy zdrowych zmysłach, postanowiła zabić niemądrą miłość do Aleca, skoro nie udało się zdobyć jego serca. Żałowała, że jej wątła magiczna moc nie potrafi uleczyć chorej duszy. Pstryknięciem palców nie mogła sprawić, by Alec przestał ją obchodzić. Wczoraj wymyś­ liła i wypowiedziała odpowiednie zaklęcie, choć dobrze wiedzia­ ła, że przy jej możliwościach nie powinna przystępować nawet do tego pierwszego, nie mówiąc już o podejmowaniu próby odkochania się. Magia okazywała się bezsilna wobec potęgi miłości. Jedynym efektem wczorajszego zaklęcia była wielka dziura w marmurowej rzeźbie Amora, która stała w pokoju muzycznym. Joy zbladła na ten widok. Wciąż nie wymyśliła sposobu zlikwidowania szkody. Mogła się tylko cieszyć, że udało się jej unicestwić setki zbroczonych krwią serc, krążących po pokoju muzycznym.

368

369

Dziś, tak samo jak w poprzednie dni, schroniła się na dachu

pałacu. Wciąż słyszała, że z powodu rangi tytułu niewiele osób zasługuje na względy Belmore'ów. A ona, mimo że miała ten tytuł, pozostawała w cieniu, ukryta przed światem w miejscu, które formalnie było jej domem. Coś tu się nie zgadzało. Z westchnieniem podparła dłonią podbródek i trwała tak, dopóki do jej uszu nie dotarł oryginalny, głęboki głos Hungana Johna. Kołysała głową i uderzała palcami o balustradę w rytm śpiewanej przez niego piosenki. Marcowe słońce i ożywczy śmiech służących pobudziły ją do przemyślenia swojej sytuacji i podjęcia określonych decyzji. Od tej chwili już nie będzie się starała wcielać w rolę duchessy Belmore. Nie podobała się jej osoba, w jaką zaczynała się przeistaczać. Postanowiła pozostać sobą, po prostu Joyous. Zerknęła na roześmianych służących. Dla wzmocnienia zaczerp­ nęła do płuc świeżego powietrza. Po kilku minutach klęczała na spulchnionej ziemi i ubrudzona po łokcie wysiewała pasternak. Po raz pierwszy od wielu dni śmiała się radośnie. Po dwóch godzinach wstała, żeby obejrzeć ogród. Na sporym kawałku ziemi paliki znaczyły równe ciemne grządki, z których już niedługo będzie można zebrać świeżą marchew, karpiele, rzepę, sałatę i inne jarzyny. Uśmiechnęła się. Pomiędzy magią i naturą istniało szczególne pokrewieństwo, bo obie miały cudowną moc przemiany rzeczy. Użyźniona torfem ziemia wydzielała niezwykły zapach, a słońce swym ciepłem pobudzało w niej rośliny do życia. Ciężka praca polepsza samopoczucie - uznała Joy, odgarniając zabłąkany kosmyk włosów ze spoconego policzka. Wkrótce ten wysiłek zaowocuje zbiorem świeżych warzyw. A gdyby roślinki okazały się wątłe, duchessa skłonna była użyć magii, żeby zyskać pewność, iż bujnie wyrosną. Wytarła ręce o pobrudzoną, zmiętą suknię i ruszyła w kierunku alejki. Gdy okrążała grządki tanecznym krokiem, kołysząc głową w rytm nuconej melodii, usłyszała skrzypienie rozklekotanego wozu. Ciągnęły go dwa wychudzone woły, a powoził starzec o nieprzystępnej twarzy, ubrany w strój rybaka. - To Belmore Park? - Zatrzymał się, spostrzegając Joy.

Skinęła głową, znowu odgarniając z twarzy brudną ręką niesforny kosmyk. - Wiozę coś dla diuka Belmore. - Wskazał na tył wozu. - Dostawy są odbierane w drzwiach na tyłach pałacu - poin­ formowała z uśmiechem. - Ale nie ta. Ta jest bezpośrednio do niego. - Diuk wyjechał, ale ja jestem duchessa. - A ja Jego Królewską Mością, królem Jerzym - odparł zaczepnie, spoglądając na nią z ukosa. Joy zerknęła na poplamioną suknię i ubrudzone buty, na splątane i pobrudzone torfem włosy, które w nieładzie opadały na ramiona. Przy takim wyglądzie rzeczywiście nie mogła sobie rościć prawa do tytułu. Roześmiała się. - Nie mówiłam, że wyglądam jak duchessa. Pracowałam w ogrodzie. Proszę za mną. Woźnica szedł za nią po schodach, wciąż powątpiewając w jej tytuł duchessy. - Wasza Miłość. - Henson powitał ją ukłonem, otwierając drzwi. Zaskoczony staruszek prychnął i mamrotał coś pod nosem o dziwactwach szlachty, idąc za Joy do salonu, ale natychmiast jego czapka znalazła się w sękatych palcach. Joy jeszcze raz wytarła dłonie o suknię i usiadła. - Co przywiozłeś mojemu mężowi? Mężczyzna z otwartymi ustami rozglądał się po urządzonym z przepychem wnętrzu. Jego wzrok wędrował od złotej wazy do rombów szyb w wielkich oknach, a następnie do majestatycz­ nego portretu nad kominkiem i malowidła na suficie. A więc nie ja jedyna - pomyślała Joy i odchrząknęła. Staruszek zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza. W końcu podał jej zmiętą kopertę. - Tu jest napisane, że pan Rodney Kentham prosi, żeby po jego śmierci mój mąż zaopiekował się kimś, kto ma na imię Stephen - oświadczyła, nieco zaskoczona treścią listu. - Przed dwoma dniami zginął w wypadku. - Mąż wyjechał, ale mogę po niego posłać. Kto teraz zajmuje

370

371

się Stephenem? - spytała po chwili. Była zaintrygowana, ale nie bardzo wiedziała, co robić. - On siedzi w wozie. Joy zerwała się z krzesła, przestraszona, że zostawili dziecko samo wśród połamanych mebli i innych rupieci. - Jak mogliśmy zostawić dziecko samo? - wypowiedziała swoje obawy i w pośpiechu podążyła do wozu. Poczuła ulgę na widok pomocnika rybaka. Wcześniej nie zwróciła uwagi na tego garbusa, który wyglądał na dwadzieścia kilka lat. Miał na głowie ceratowy kapelusz z wielkim rondem, a na piersiach rybacki fartuch. Pachniał morzem. Siedział pochylony na kulawym krześle, tuż przy dwóch zsuniętych skrzyniach, na których leżał połamany biegun od kołyski lub konia. Jego obecność znaczyła, że dziecko nie zostało samo. Joy wspięła się na palce i lustrowała zawartość wozu, przekonana, że chłopczyna jest nieprzytomny ze strachu. - Gdzie jest Stephen? Pomocnik rybaka milczał. Przekrzywił swoją dużą głowę i wpatrywał się w Joy wzrokiem tych wszystkich nieszczęśników, których umysł szwankował od urodzenia. Gdy napotkał jej spojrzenie, w jego oczach pojawił się strach dziecka. - Gdzie jest Stephen? - powtórzyła wolniej i spokojniej. Znowu nie odpowiedział. - Ten chłopczyna? - spytała raz jeszcze. - Wasza Miłość. - Rybak podszedł bliżej i wskazał dłonią na młodego mężczyznę. - To jest Stephen. Alec zjeżdżał ze zbocza, zastanawiając się po raz nie wiadomo który, jaka nie cierpiąca zwłoki sprawa czeka go w Belmore Park. Zmusił konia do galopu. Żona posłała po niego i był to wystarczający powód, żeby przyspieszyć tempo jazdy. Nie wiedział tylko, czy powinien pędzić na złamanie karku do domu, czy raczej się od niego oddalić. Napięcie diuka sięgało granicy wytrzymałości, bo wyobraźnia podsuwała mu obrazy wszelkich możliwych spustoszeń, jakich mogła dokonać magia Joy. Bez przerwy miał przed oczami

tańczące posągi, lewicujące przedmioty, przestawione zegary, harapy i tamburyny. Jasna cholera, a jeśli kichnęła myśląc o czymś, co trudno sobie nawet wyobrazić? A jeśli przyprawiła kogoś o ropuszy rechot? A jeśli... Pot spływał mu po czole. Koń pędził co sił w nogach. Belmore przeklinał teraz tę chwilę słabości, która sprawiła, że po wydarzeniach ostatniej nocy w Londynie wymknął się na polowanie. W końcu nikomu nie uda się uciec od odpowiedzial­ ności za własne czyny. Szybko zdał sobie sprawę z faktu, że - jako mąż czarownicy - nie jest w stanie zmienić swego losu, ponieważ nie potrafi przeciwdziałać magicznej mocy, dzięki której Joy może nad nim panować. Może na przykład znowu się na niego rozgniewać, jak podczas ostatniej nocy w Londynie, i jednym ruchem ręki kazać mu krążyć pod sufitem w jakimś cholernym pokoju. On, diuk Belmore, nie miał nad nią żadnej kontroli. Najchętniej skręciłby jej kark. Pragnął, żeby czas się cofnął, albo żeby Joy podporządkowała się jego woli i stała się kimś, kim być powinna. Ale kim ona była?... Szkocką czarownicą, a więc kimś, kogo raczej nie można zmienić. Jednak mógł ją przynajmniej nauczyć panowania nad sobą. On wiedział na ten temat wszystko. Kim by się stał, gdyby nie posiadł sztuki samokontroli? Człowiekiem szczęśliwym - podszepnął mu we­ wnętrzny głos, ale natychmiast go zagłuszył. Rozmyślając o Joy, już niemal całkowicie zwątpił w to, że ona potrafiłaby sprostać jego wymaganiom. Właściwie nawet nie był pewny swych wobec niej oczekiwań. Metamorfoza Joy wydawała się bowiem równie mało prawdopodobna, jak zmiana tego, co sam czuł do żony. I to naprawdę go niepokoiło. On, człowiek, który nauczył się tłumić w sobie wszelkie uczucia i który był z tego dumny, żywił wobec niej silne i żywe uczucie. Nagle ujrzał Szkotkę w wyobraźni -jej zielone oczy wpatrujące się w niego z takim uwielbieniem, jakby ofiarował jej gwiazdkę z nieba. Przez chwilę słyszał stłumiony głos Joy, gdy szeptała: „Alec, mój Alec". Poczuł się tak, jakby dotykała jego serca. A przecież był człowiekiem bez serca. Jasna cholera. Tylko do tej pory.

372

373

Przestraszyłem się. - Stephen siedział obok Joy na kamiennej ławce w ogrodzie. - Czego? - Spojrzała na jego pochyloną głowę. - Tego miejsca. Chcę wrócić do domu. - Nie podniósł wzroku, tylko poruszał nerwowo dużymi, spracowanymi dłońmi. - Tu jest teraz twój dom. - Nie. - Energicznie potrząsał głową. - Ja tu nie mieszkam. Mieszkam nad morzem. Z Roddym. - On już nie może się tobą opiekować. - Wiem. Umarł. Miałem kiedyś psa. Był moim przyjacielem. Lizał mnie po twarzy. Wcale nie uważał, że jestem brzydki. Też umarł. - Jak miał na imię? - Pies. - Ja mam gronostaja - powiedziała z uśmiechem. - Naprawdę? - Spojrzał na nią. - Ma na imię Beelzebub. - To głupie imię - oświadczył ze śmiechem Stephen. - Mówię do niego „Beezle". - To też głupie. Dlaczego nie nazywasz go po prostu grono­ stajem? - Nie wiem. Chyba nigdy o tym nie pomyślałam. - A ja tak. - Milczał przez dobrą chwilę, po czym spytał z nadzieją: - Czy świadczy to o mojej bystrości? Chcę być bystry, bo wtedy ludzie mnie polubią. - Z pewnością jesteś bystry, ponieważ ciebie lubię - odparła, usiłując zobaczyć jego twarz, ukrytą pod szerokim rondem kapelusza, który zawsze wkładał wychodząc na dwór. - Ja też cię lubię. - Nie zaciskał już dłoni, lecz pocierał je o spodnie. - Nie odwracasz się na mój widok, nie przezywasz mnie i nie krzyczysz. - Uniósł głowę, lecz spoglądał przed siebie niewidzącym wzrokiem. - A niektórzy ludzie tak robią, bo jestem szkaradny i tępy. Roddy nigdy się ode mnie nie odwracał. - Ja też tego nie zrobię. Bardzo powoli odwrócił w jej stronę swą zawstydzoną twarz. Zmusiła się, żeby nie okazać kłębiących się w niej emocji. Nie

chciała wzbudzić w nim niepokoju. Zastanawiała się, jak zareaguje na jego widok Alec. Naprawdę nie wiedziała, którego z nich chce chronić bardziej - biednego, prostodusznego Stephena, który tyle wycierpiał, czy męża, który miał to przed sobą. A Stephen przekrzywił głowę i przyglądał się Joy. Znowu obdarzyła go serdecznym, przyjacielskim uśmiechem. - Czy według ciebie jestem brzydki? - spytał cicho. - Nie. A ja? Czy jestem brzydka? - Nie - odparł ze śmiechem. - Jesteś bardzo ładna i miła. Nie odwracasz się na mój widok, nie jesteś mną przestraszona i nie krzyczysz na mnie. - Czy ktoś tu na ciebie krzyczał? Utkwił wzrok w dłoniach, które znowu nerwowo zaciskał. Zanim Joy zdążyła cokolwiek powiedzieć spostrzegła, że lokaj odprowadza do stajni ogiera Aleca. O Boże - westchnęła w myślach. Odetchnęła głęboko i wstała z ławki. - Właśnie wrócił mój mąż, Alec. Porozmawiam z nim przed waszym spotkaniem. Poczekasz tu? - Lubię to miejsce. Jest spokojne i nikt na mnie nie krzyczy. Czy Alec to zrobi? - Wszystko będzie dobrze. - Poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się. Nie miała pojęcia, co się zdarzy, ale wiedziała, że musi przygotować męża na to spotkanie. A jeśli on podniesie głos na tego nieszczęśnika, zrobi mu to samo, co zrobiła Brummellowi. Idąc przez ogród obejrzała się i pomachała Stephenowi. Też jej pomachał, więc poczuła się nieco spokojniej. - Zanieś Stephenowi Beezle'a - poleciła Hensonowi. - Ja idę porozmawiać z Jego Miłością. Henson? - Tak, Wasza Miłość. - On jest przestraszony i czuje się tu obco. - Rozumiem. - Dziękuję. Skierowała się do biblioteki. Alec wyglądał przez okno. Poczuła ucisk w gardle. Natychmiast odwrócił się do niej. Szafirowe oczy spoglądały podejrzliwie.

374

375

CZARY

- Co zrobiłaś tym razem? - spytał surowym tonem. - Nic nie zrobiłam - odparła spokojnie, siląc się na cierpliwość. - Więc jaka to pilna sprawa zmusiła cię, żeby po mnie posłać? - Proszę. - Wyjęła z kieszeni kopertę. - O jakie dziecko chodzi? Nigdy nie słyszałem o Rodneyu Kenthamie - odezwał się, opadając na krzesło po przeczytaniu listu. - Podopieczny nie jest dzieckiem. - Co chcesz przez to powiedzieć? W liście napisano, że gdyby coś stało się temu Kenthamowi, diuk Belmore powinien wziąć na siebie odpowiedzialność za Stephena. Nie mogę odpowiadać za dorosłego człowieka. Podeszła do oszklonych drzwi biblioteki, przez które zgarbiony na ławce Stephen był dobrze widoczny. - Podejdź tu. Zobaczysz go. - Boże... - Alec spojrzał na siedzącego na ławce mężczyznę. - Jest przestraszony i zmieszany. Potrzebuje twojego zro­ zumienia. - Zrozumienia? Ja nawet nie wiem, kim on jest. - Może to jakiś twój krewny? - Mój ojciec i dziad byli jedynakami. Matka też miała małą rodzinę. Wszyscy umarli. - Może powinieneś poznać Stephena i potem coś postanowić? Wyszła z biblioteki. Alec podążył za nią po kamiennych schodach. Garbaty Stephen wyglądał niezdarnie i bezbronnie. W unie­ sionej dłoni trzymał zawieszony na łańcuszku, błyszczący przed­ miot i poruszał nim na wysokości pyszczka Beezle'a, który siedział na tylnych łapkach, a przednimi usiłował pochwycić świecidełko. Henson obserwował tę scenkę. Alec skinął na niego. Lokaj ukłonił się pospiesznie i zniknął, nie zauważony przez Stephena. - Stephen? - odezwała się Joy. Uniósł głowę. Na widok Aleca w jego oczach pojawił się strach. Duchessa usłyszała ciężki oddech męża. Dodała w po­ płochu: 376

- To jest mój mąż, Alec, diuk Belmore. Napięcie było niemal namacalne. Na twarzach obu mężczyzn malowało się zdumienie i obaj milczeli. Stephen z powodu strachu, a także być może dlatego, że dostrzegł w twarzy drugiego mężczyzny coś znajomego. Alec, ponieważ rozpoznał, z kim ma do czynienia, i był bardzo zdenerwowany. Joy wiedziała, że pod jego czaszką kłębią się teraz sprzeczne myśli i uczucia. Beezle, reagując instynktownie na nieznośne napięcie, wdrapał się na ramię Stephena i zrzucił mu z głowy kapelusz. Stephen miał szpakowate włosy. Alec zesztywniał i wymamrotał prze­ kleństwo. Twarz diuka odzwierciedlała to, co działo się w jego mózgu. Joy mogła to sobie tylko wyobrazić, ale przecież patrzył na własną zdeformowaną twarz. Widział swoje szafirowe oczy, tyle że przepełnione smutkiem i uciekające przed cudzym spojrzeniem. Chyba nikt nie zaprzeczyłby naznaczonemu tragedią pokrewieństwu tej dwójki. Stephen był członkiem rodu Castlemaine'ów.

Jak było naprawdę Przeładowałem się okropnościami: Spoufalone ze zgrozą zmysły moje Stępiały na wpływ wrażeń. W. Szekspir Makbet ttum. i. Paszkowski

Tak, wiem kim jest Stephen. To pański brat. Wasz ojciec kazał mi go wywieźć z Belmore Park. - Stary Jem patrzył Alecowi prosto w oczy. - Kiedy to się stało? - Jak na człowieka znajdującego się na krawędzi wybuchu diuk mówił głosem nadspodziewanie wy­ pranym z emocji. - Gdy skończył pan trzy lata - odpowiedział stangret po chwili zastanowienia. - Ojciec już kupił panu pierwszego kucyka. Młodszy brat miał kilka miesięcy. Pańska matka nie mogła na niego patrzeć. Na polecenie ojca został umieszczony w rodzinie jednego z zagrodników. Aż do czasu, gdy ojciec pozbył się go całkowicie. Po cichu. - Tyle lat minęło, a ja nic nie wiedziałem. Dlaczego nikt nigdy nie wspomniał mi o nim? - Castlemaine postukiwał nożykiem do otwierania listów o krawędź skórzanej wyściółki biurka. - Został wywieziony w nocy. Prawie wszyscy uwierzyli w opowieść pańskiego ojca, że jego młodszy syn zmarł. 381

JlLL BARNETT

CZARY

Alec spojrzał na portret rodzica, wiszący na ścianie na wprost biurka. Czternasty diuk Belmore stał wśród sfory ogarów. Z jego aroganckiej pozy biła duma. Tak dalece panował nad swoimi uczuciami, że potrafił pozbyć się syna. Hołubiony przez Aleca mit o nieskazitelnym rodzie diuków Belmore rozsypał się w drobny mak. Piętnasty diuk przymknął powieki i odetchnął głęboko. Niewiele to pomogło. - To wszystko, Jem. Osiodłaj nowego ogiera. Stangret odmruknął odpowiedź i ruszył do drzwi. Idąc pochylał głowę i garbił ramiona. Doskonale było po nim widać, ile ma lat. Teraz Alec czuł się tak samo stary i zmęczony. - Jem? Koścista dłoń służącego zatrzymała się na klamce. Odwrócił głowę. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? Obaj patrzyli na siebie wyzywająco i przenikliwie. - Już od wielu lat jest pan diukiem Belmore. Nawet gdybym nie przyrzekł pańskiemu ojcu dochowania tajemnicy, też bym nie powiedział. To byłoby nie na miejscu - odparł hardy stangret. Ostatnie zdanie wyjaśniało wszystko. Demaskowało angielski system społeczny. Od dziecka wpajano Alecowi szacunek do tego systemu, a teraz czuł jak nigdy dotąd brzemię tytułu diuka. Nagle dostrzegł absurdalność przekonania, że ludzie dzielą się na lepszych i gorszych w zależności od pochodzenia, absurdalność przekonania, że tytuł - stara zdobycz uzyskana dzięki zachciance króla - i urodzenie decydują o społecznym szacunku. Świadczyło ono o tym, że system jest chory, zwła­ szcza że zdemoralizowany świat tak łatwo je akceptował. A największą ironią losu było to, że ojciec Aleca, szanowany diuk Belmore, człowiek wyniosły, nieugięty, kierujący się rozumem i opanowany do tego stopnia, że nie odczuwał współczucia, okazał się kłamcą, który pozbył się jednego z synów, bo uważał, że tylko drugi zasługuje na dziedziczenie otoczonego respektem nazwiska Castlemaine'ów. Nic innego

się dla niego nie liczyło. Dopuszczalna była największa podłość. Alec pomyślał o Stephenie. Największa... Czuł wstyd, roz­ czarowanie i gniew. Podszedł do okna. Zobaczył żonę i brata. Ta kobieta była czarownicą, ale tylko on o tym wiedział. Z kolei tego mężczyznę każdy uważał, wbrew logice, za potwora. Belmore potrząsnął zaciśniętymi dłońmi na myśl, że żyje w świecie pozorów. Nic nie było takie, jakim się wydawało. Czuł przyspieszone pulsowanie krwi i nieznośne napięcie mięśni. Ogarnęła go furia niszczenia. Miał ochotę roznieść wszystko w drzazgi, bo w jednej chwili rozpadł się cały jego świat. Za oknem mignęła plama czerni. Czekał na niego niecierpliwy ogier, który nie potrafił ani chwili ustać spokojnie. Chcąc sobie odrobinę ulżyć, Alec trzasnął z całej siły drzwiami. Zbiegł po schodach i po chwili rozległ się huk kopyt czarnej bestii. Koń i jeździec przeskoczyli przez żywopłot i przez strumień, rozbryz­ gując wodę i wzniecając kurz. Przemknęli obok jeziora i po­ frunęli na wzgórze, zrośnięci z sobą, upojeni wiatrem i pędem. Castlemaine cwałował tak, jakby chciał czym prędzej pozo­ stawić za sobą moralną nędzę świata, w którym dotychczas tkwił.

To jest moje krzesło - oznajmił Stephen, przysiadając na moment na starym biegunie. - Wskazał stos połamanych mebli. - A to są inne moje rzeczy. Cenne rzeczy. Joy uśmiechnęła się widząc, z jaką radością i dumą młodszy Castlemaine traktuje swój nędzny dobytek. Uparł się, żeby wniesiono te rzeczy do jego komnaty, urządzonej z takim samym przepychem jak wszystkie inne w Belmore Park. Wnętrze było utrzymane w ciemnobłękitnej tonacji. Całości dopełniały złocenia, marmury i kryształy. Stephen zupełnie nie przywiązywał do tego wagi. Jego oczy promieniały radością nie z powodu wielkiego łoża na podwyższeniu czy kryształowych guzów, zdobiących nocne lampki, albo grubego dywanu oraz rzeźbiarskiego fryzu

382

383

JlLL

BARNETT

CZARY

zamiatam. A jeśli zawsze będę dobrze pracował, ludzie mnie polubią. Nie zostawią mnie samego. Joy nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, z trudem hamując płacz. Od drzwi rozległ się ściszony gniewny pomruk. Odwróciła się. Alec ściskał pobielałą dłonią framugę. Z przerażeniem wpatrywał się w trzymaną przez Stephena miotłę. Joy zanosiła modły, żeby dla dobra ich obu mąż nie wybuchnął, bo gniew aż w nim kipiał. Na szczęście Alec zaczął oddychać głęboko. W końcu rozprostował zaciśniętą w pięść dłoń. Jego oczy napotkały oczy Joy. Zerknęła na Stephena. Przeszukiwał jeden z kufrów. Chciała coś powiedzieć do męża, ale potrząsnął głową, spojrzał na brata w sposób, którego nie potrafiła rozszyfrować, i wyszedł z pokoju. Przez następne dni spędzała większość czasu ze Stephenem, pomagając mu zadomowić się w nowym otoczeniu i zarazem martwiąc się o jego brata. Nie potrafiła złagodzić przeżywanego przez Aleca wstrząsu. Zachowywał się tak, jakby chciał zajeź­ dzić na śmierć własne konie. Do uszu Joy docierały uwagi służących na temat zachowania diuka i widziała, jak wracał do pałacu na toczącym pianę z pyska czarnym ogierze tylko po to, żeby zamienić go na innego konia i natychmiast odjechać. Czasami obserwował ją ukradkowo, gdy spacerowała ze Step­ henem po ogrodzie lub w pokoju muzycznym grała na for­ tepianie wciąż tę samą szkocką piosenkę, usiłując nauczyć szwagra melodii. Alec nie pojawiał się ani w jadalni i salonie, ani w sypialni Joy. Przez dwie kolejne noce nasłuchiwała aż do świtu odgłosów z jego apartamentu, ale panowała tam martwa cisza. Duchessa zastanawiała się, gdzie on sypia i ukrywa się przed światem. Przez Hensona przekazała, że pilnie chce z nim rozmawiać, lecz lokaj po powrocie z tej misji tylko ze smutkiem potrząsnął głową. Alec odsunął wszystkich od świata swoich myśli i przeżyć.

wokół sufitu, ale z powodu kulawego, szarego ze starości stołu, skrzypiącego bieguna i wszystkich innych nędznych rzeczy, które tylko jego dziecięca wrażliwość pozwoliła traktować jak skarby. Dla każdej znalazł specjalne miejsce i każdą oglądał z podziwem. Joy omal nie zatkało na widok miny Stephena, bo ta mina wyrażała dumę, którą znała zbyt dobrze z twarzy Aleca, choć dziś, po raz pierwszy, nie dostrzegła jej u męża. - To jest moja książka. - Trzymał w dłoni postrzępioną Biblię. - Ma tytuł. Tak jak Alec. On jest diukiem. Ta książka to jest Bib... bulla. - Umiesz czytać. - Joy starała się ukryć zaskoczenie. Jego twarz znowu rozjaśniła duma Belmore'ów. Energicznie skinął głową. - Chcę być bystry. Ciężko pracowałem, żeby poznać alfabet. Ludzie, którzy potrafią czytać, są bystrzy. Roddy był bystry. Nauczył mnie. - W oczach Stephena pojawił się żal, obudzony przez wspomnienie człowieka, który go wychował. Po policzkach popłynęły łzy. Ale smutek przeszedł mu tak szybko, jak tylko potrafi przejść dziecku. Wziął do ręki starą miotłę z wierzbiny i oświadczył: - To moja miotła. - Uniósł ją do góry, kręcąc powyginanym sękatym kijem. - Dobrze wykonuję swoją pracę. Roddy mi powiedział. Czasami inni zatrudnieni w dokach mężczyźni zabierali mnie ze sobą po pracy. Zawsze wtedy, gdy bardzo dobrze się spisałem, ponieważ mówili: „Stephen, weź ze sobą miotłę". A więc lubili mnie, bo zabierali jak przyjaciela do gospody „Pusta sieć". Wszyscy rybacy chodzili tam po fajrancie. Ciągle powtarzali: „Pokaż wszystkim, jak zamiatasz doki". Z ochotą brałem miotłę i zamiatałem gospodę, a oni śmiali się i klepali po kolanach. Mówili, że Stephen to prawdziwy Joe Miller. Serce podeszło Joy do gardła, bo Joe Miller to nazwa kawału z brodą. - Nie wiem, kim on jest, ale myślę, że dobrze pracuje. Dlatego chcę być Joe Millerem. Mówiłem im o tym, a oni się znowu śmiali. Śmiałem się razem z nimi, bo byłem dumny, że dobrze

Stał na wzgórzu, z którego roztaczał się rozległy widok na jego włości, a puszczony swobodnie koń szczypał trawę i pił

384

385

JlLL DARNETT

CZARY

wodę z przepływającego tu strumyka. Po chwili diuk usiadł na skalistej części zbocza. Świeciło ciepłe wiosenne słońce, ale on wciąż był pogrążony w mrocznych myślach. Nie dawało mu spokoju, że człowiek może w jednej chwili odrzucić wszystkie swoje dotychczasowe przekonania i pewniki. Jest diukiem Belmore, ale cóż to właściwie znaczy? Związa­ ne z tym obowiązki. Sprowadził do nich całe swoje dotych­ czasowe życie, a tymczasem powinny wypełniać zaledwie jego część. Wszystko podporządkował spełnianiu społecznej roli diuka. Teraz był tym zaskoczony, że postrzegał ludzi tylko przez pryzmat pełnionych przez nich ról w społeczeństwie. Nauczono go cenić wyłącznie swój tytuł i czerpać dumę z wypełniania przypisanej diukowi roli społecznej. Teraz Alecowi otworzyły się oczy na to, że rolę tę narzuciła mu zdemoralizowana elita oraz wielowiekowa, wypełniona martwymi rytuałami tradycja, a także wypaczony światopogląd ojca. Czternasty diuk Belmore wpoił go temu z synów, którego uznał za godnego następcę rodu. Nauczył Aleca cenić tylko i chronić za wszelką cenę dobre imię diuków Belmore. Piętnasty spadkobierca tytułu gorzko się roześmiał, a jego donośny głos niósł się echem po wzgórzu. Boże... Jakąż dumę można czerpać z faktu, że się jest potomkiem rodu, w którym reputację stawia się ponad ludzkie życie, a ambicję ceni wyżej od więzów krwi? Alec powrócił myślami do czasów dzieciństwa. Jako kilkulatek został tak szczelnie odgrodzony od otoczenia i spędzał tyle godzin w samotności, że zaczął „rozmawiać" ze ścianami i meblami. Kiedyś ojciec przyłapał go na tym i wpadł w straszny gniew. Od tamtej pory syn nigdy nie odzywał się w jego obecności, jeśli nie został do tego zmuszony. Żył w ciągłym strachu. Milczał jak głuchy lub niedorozwinięty umysłowo. W szkole w Eton poczuł się jak w błogosławionym azylu. Nawet jego sztywność, która maskowała lęk przed innymi uczniami, rezerwa i milczenie, nie zniechęciły do niego dwóch

chłopców. Richard i Neil wciąż przy nim trwali, mimo jego napuszonego zachowania. Szkotka uznała go za zadufanego hipokrytę. Jakże była spostrzegawcza. Zachowywał się jak nieodrodny syn swego ojca. Dopuścił, by hołubione przez niego sztywne zasady wtargnęły w jego życie osobiste. Bez przerwy przypominał Joy, że jest duchessą Belmore, jego żoną, i powinna zachowywać się stosownie do tego. A przecież znowu chodziło tylko o spełnianie narzuconych przez spo­ łeczeństwo ról. Teraz przestał w Joy dostrzegać wyłącznie duchessę, żonę, czarownicę i monstrum. Zobaczył kobietę, przy której mógł zapomnieć o latach smutku. Niewinne zielone oczy Szkotki bez przerwy mówiły mu, że ona go kocha. Boże, jak bardzo pragnął teraz jej miłości. Jak bardzo pragnął Joy. Oparł łokcie na kolanach i patrzył w dół, rozmyślając o wydarzeniach ostatnich dni. Widując ją w towarzystwie Stephena, nie potrafił się oprzeć wrażeniu, że oboje cieszą się swoim towarzystwem. Spacerowali po ogrodzie i śmiali się, a ona pokazywała mu takie drobiazgi, jak ptaki czy kwiaty. Może Stephenowi było łatwiej niż jemu dostrzec w śniegu i krysztale błyszczące diamenty. Alec czuł się jak głupiec, nawet tylko rozmawiając o takich rzeczach. Chełpił się tym, że nikomu nie uda się zrobić z niego głupca, a tymczasem z powodzeniem dokonał tego jego własny ojciec. Podeptana duma Aleca była jednak niczym w porównaniu z cierpieniami, jakich doznawał Stephen przez dwadzieścia pięć lat swojego życia. Gdyby tylko Alec dostał tych rybaków w swoje ręce. Z powodu ich okrucieństwa wstydził się, że jest człowiekiem. Znowu zapłonął w nim gniew. Poczuł ucisk w żołądku. Zaczął oddychać głęboko, żeby się uspokoić i móc usunąć na chwilę z pamięci obraz brata. Stephen był tak samo jak on wysokim, postawnym mężczyzną, a musiał iść przez życie z pochyloną głową garbiąc się i kuląc ramiona, jakby się siebie wstydził. Miał. mimo deformacji, rysy Castlemaine'ów. Ale w jego oczach

386

387

JlLL BARNETT

nie było okrutnej kalkulacji, lodowatego chłodu i gniewu. Przepełniał je smutek i uciekały przed ludzkimi spojrzeniami. Mówiły o tym, jak nędzne i upokarzające było jego dotychczasowe życie. Alec popatrzył w niebo. Miał ochotę walczyć z samym Bogiem za to, że stworzył jego, Stephena i ich ojca. Oczywiście, zdawał sobie sprawę, że jest to myśl absurdalna. Poza tym to, co się stało, było nieodwracalne. Przyrzekł sobie jednak, że dopóki będzie żył, nie dopuści, by ktokolwiek traktował Stephena jak głupca.

Spójrz, co zrobiłeś, ty niezdarny głupcze! Zgrzytliwy głos pani Watley niósł się echem po głównym hallu i klatce schodowej. Stephen cofał się przed klucznicą, z zawstydze­ niem pochylając głowę i miażdżąc butami odłamki porcelany. - Przepraszam. Nie chciałem tego rozbić. - Ta waza miała ponad dwieście lat i była bardzo cenna. Bagatela! - parsknęła. - Ale głupcy nie znają wartości rzeczy. Stephen patrzył z przerażeniem na rozrzucone po marmurowej posadzce skorupy, w końcu przykucnął i zaczął je zbierać. - Spróbuję... je... posklejać - wyjąkał. - Ty niewyobrażalny głupcze! Tego się nie da zrobić! - Ale proszę spojrzeć. - Połączył dwa kawałki, które przylegały do siebie jak puzle, i przysunął się do niej na kolanach. - Pasują. - Wynoś się stąd! - Cofnęła się jak przed monstrum. Zupełnie nie zważała na pozostałych służących, którzy otoczyli ją szpale­ rem, spoglądając na nią z przerażeniem i blokując Joy dostęp do niej. - Jesteś po prostu zwierzęciem! Potworem! Powinieneś być w przytułku! Popatrz tylko na siebie! Nie pasujesz do tego miejsca! 180

JlLL BARNETT

CZARY

- Nie chciałem... Nie chciałem... Posklejam - łkał Stephen, ściskając w dłoniach kawałki porcelany. Oburzona Joy już wyciągnęła ręce, chcąc posłać klucznicę prosto do piekła, ale nie wykonała zaklęcia, bo nagle do jej uszu dotarł gniewny głos męża. - To pani nie pasuje do tego miejsca. Ochmistrzyni momentalnie zwróciła oczy na diuka. Jej twarz wciąż była rozzłoszczona i arogancka, ale w oczach już zagościł strach pod wpływem lodowatego spojrzenia chlebodawcy. - Wasza Miłość. - Proszę się stąd wynosić. - Alec stał w drzwiach, uderzając o dłoń rękawiczką, niczym mściciel, którego nic nie powstrzyma przed odwetem. - Daję pani godzinę, a jeśli do tego czasu nie opuści pani pałacu, to, do cholery, sam panią wyrzucę za drzwi. I niech pani czuje się szczęśliwa, że nie robię nic więcej. - Jestem rada. Klucznica spojrzała na Stephena z najwyższą odrazą, uniosła podbródek i ruszyła po schodach, ignorując pozostałych służących. Półgłosem wygłaszali uwagi, stojąc teraz swobodnie. Joy natych­ miast przecisnęła się do Stephena, przykucając przy nim i obe­ jmując go. Klęczał zgarbiony i trząsł się ze strachu. - Wszystko w porządku. Wstań, pójdziemy do ogrodu. Chcę ci coś pokazać - uspokajała go. Niezdarnie podniósł się z klęczek i szedł z nią, powłócząc nogami. Skierowała się do salonu, by przez taras zejść do ogrodu. Znowu rozległ się głos męża. - To samo czeka każdego z was. On jest moim bratem. Wszyscy tu zatrudnieni mają się do niego odnosić z respektem. Zrozumiano? Joy odetchnęła z ulgą. W milczeniu prowadziła Stephena przez ogród do kamiennej ławki przy starym wiązie. Młodszy Castlemaine wciąż ściskał w dłoni kawałki porcelany. - Stephen? Był pogrążony w myślach i miała wrażenie, że jej nie słyszy. Poklepała go po udzie. - Co? - Nie patrzył na nią.

- Daj mi to. - Dotknęła jego dłoni. - Skleiłbym je. - Popatrzył na skorupy leżące na rozpros­ towanej dłoni. Wyraz jego twarzy odzwierciedlał zakłopotanie, wstyd i przygnębienie. - Czy wcześniej pani Watley też na ciebie krzyczała? - Joy zabrała odłamki. - Zawsze, kiedy mnie spotkała, mówiła, że jestem głupi. Ma rację. Jestem głupi. Rozbiłem tę wazę. - Utkwił wzrok w kamien­ nych płytkach pod stopami. - Ja też stłukłam wiele rzeczy. To wcale nie znaczy, że jestem głupia. Rozbicie wazy w ogóle się nie liczy. - Dla mnie tak. Milczała przez chwilę, szukając myśli, która potrafiłaby go pokrzepić. Nic nie przyszło jej do głowy, więc zaczęła wprost mówić o cierpieniu i o tym, jak można sobie pomóc. Po kilku minutach stali przy starym wiązie, spoglądając na jego koronę. - Jest taki wysoki. - Stephen patrzył trochę nieufnie. - Bo to stare drzewo. - Uśmiechnęła się. - Ale to dobrze, ponieważ im starsze, tym ma większą moc magiczną. Przyłóż policzek do kory, obejmij mocno pień, a potem zamknij oczy i oddychaj głęboko. - Tu są mrówki. - Och, przykro mi, przejdź na drugą stronę. - Rozłożyła jego ręce wokół pnia i wróciła do miejsca, w którym były mrówki. Zerknęła na Stephena. - Czy zamknąłeś już oczy? - Bardzo mocno. - To dobrze. Rozejrzała się i uśmiechnęła złośliwie. Poruszyła dłonią, posyłając mrówki wprost na bagaże pani Watley, załadowane na wóz przy powozowni. Spojrzała na pień. Owady zniknęły. Uśmiechnęła się z satysfakcją i zatarła dłonie. - Joy? - Jestem tu. - Objęła drzewo. - Ściskaj je mocno i rozluźnij się. Poczujesz się lepiej. Po chwili trzask obcasów na kamiennych płytkach przerwał jej

390

i

JlLL BARNETT

koncentrację. Uniosła powieki. Tuż obok stał Alec. Patrzył na nią tak, jakby nie dowierzał własnym oczom. - Co wy robicie? - Obejmujemy drzewo - odpowiedzieli równocześnie. - Właśnie widzę. - Nie doczekawszy się żadnego wyjaśnienia, spytał po chwili: - A mogę wiedzieć, po co to robicie? - Ja mam powiedzieć czy ty wolisz? - Joy wychyliła się zza pnia w stronę Stephena. - Chyba nie potrafię tego wytłumaczyć - odparł po długim zastanowieniu, wzruszając ramionami. - A więc to ja... - Niechże któreś wreszcie powie - zniecierpliwił się Alec. - Chodzi o odmłodzenie. - O jakie, u licha, odmłodzenie? Joy z westchnieniem odwróciła się do Aleca, odrywając dłonie od pnia. Ledwie dosłyszalnie wyszeptała słowo „czarownice". - Wierzą - kontynuowała głośno - że przyrodę ożywia cudowna energia, która gromadzi się z dużą siłą w drzewach, zwłaszcza w tak starych jak to. Powiedziałam Stephenowi, że to jest magiczna moc natury. Jeśli kogoś coś trapi, powinien objąć drzewo, a ono udzieli mu swojej cudownej energii, co poprawi samopoczucie. - Widząc sceptycyzm na twarzy męża, spytała Stephena: - Czy czujesz się już lepiej? Otworzył oczy i po zastanowieniu uśmiechnął się szeroko, energicznie potakując głową. Alec przez chwilę obserwował go w milczeniu, a potem spojrzał z zadowoleniem na Joy. Uniósł jej podbródek. - Dziękuję, Szkotko. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się. - Teraz ty spróbuj. - Stephen wskazał drzewo i poklepał brata po ramieniu. Alec stłumił kaszel. - Och, Stephen, jaki to wspaniały pomysł. Co za wstyd, że nie rośnie tu eukaliptus. Jest znakomity na kaszel - prowokowała Joy. Alec popatrzył na nią wilkiem i odchrząknął. - Nie mam ochoty obejmować drzewa. 392

%~ZAKY

- Jego twarz absolutnie nie jest brzydka, w przeciwieństwie do mojej, ale widać po tym grymasie złe samopoczucie. - Stephen przyglądał się bratu uważnie. - Zauważyłaś to, Joy? On potrzebuje kontaktu z drzewem. Chodź, Alec. Obejmij wiąz z tej samej strony, z której ja go ściskałem. Joy obserwowała na twarzy męża walkę sprzecznych uczuć. Przez chwilę patrzył na brata i jego rysy złagodniały. - Co mam zrobić? - spytał miękko Stephena, choć na żonę zerknął z kwaśną miną. - Podejdź tu. - Brat skinął na niego i pomógł mu rozprostować ręce na pniu drzewa. Robił to tak samo jak wcześniej w jego przypadku Joy. - Czy zamknąłeś już oczy? - Dokładnie powtarzał jej słowa. - Ściskaj drzewo mocno i rozluźnij się. Poczujesz się lepiej. Nie potrafiła zapanować nad śmiechem. - Czy robię to źle? - Stephen miał zmartwioną twarz. - Robisz to wspaniale. Młodszy Castlemaine rozpromienił się, za to Alec otworzył jedno oko, przeszywając ją spojrzeniem. Jeszcze nie widziała, żeby ktoś patrzył tak groźnie tylko jednym okiem, więc roz­ chichotała się naprawdę. - Masz otwarte oczy - napomniał Stephen brata i poczłapał do ławki, siadając obok Joy. - Szkoda, że wcześniej nie wiedziałem o tej magii drzew. - Dlaczego? - Bo będąc dzieckiem tyle razy czułem się źle. Tak samo źle jak wtedy, gdy wrzeszczała na mnie pani Watley. Prosiłem dzieci, żeby pozwoliły mi bawić się z nimi w chowanego. Czasami się zgadzały, ale to zawsze ja musiałem ich szukać i nigdy nie mogłem znaleźć. Nieraz trwało to bardzo długo. - Uniósł głowę, patrząc w zamyśleniu. Na jego twarzy malowało się zawstydzenie i zmieszanie. - Kiedy było mi już zimno, a na dworze robiło się ciemno, wracałem do domu. Następnego dnia dzieci nazywały mnie głupcem. Czasami wrzeszczały na mój widok: „Stephen, nawet Bóg ma już ciebie dość". Czułem się źle, bo nie wiedziałem, że Bóg może gniewać się na mnie za to, że 393

J1LL £>AKJ\CJ 1

K.ZARY

nie mogłem ich znaleźć. Nie wiedziałem, że gniewa się z powodu dziecinnych zabaw. Roddy mówił mi, że nie zrobiłem nic złego, ale ja wciąż się martwiłem. Stephen pochylał głowę, jakby wierzył w swoją nikczemność. Joy zerknęła na męża. Twarz Aleca mówiła, że wziął na swoje barki brzemię doznanych przez brata upokorzeń. Duchessa żałowała, że magia nie potrafi cofnąć krzywd, cierpień i roz­ czarowań będących udziałem obu tych mężczyzn. Wszyscy troje trwali w milczeniu, pogrążeni w myślach. - Nie chciałem, żeby Bóg wpadł w furię, bo czytałem, czym to grozi. Zsyła wtedy na ludzi powodzie, kule ogniste, plagi i straszne... straszne mrówki. - Po długiej chwili Stephen przerwał ciszę. Spojrzał na Joy, jakby łamał sobie nad czymś głowę. - Gdzie są te straszne mrówki? - Jakie mrówki? - Alec zesztywniał. Natychmiast odsunął się od drzewa i z marsową miną sprawdzał rękawy. - Tutaj były. - Stephen podszedł do drzewa i niemal przycis­ kając nos do kory spytał Joy: - Co się z nimi stało? Wpatrywała się w buty. Miała ochotę zanucić jakąś melodię, udając w ten sposób niewinność. - Joy, prawda, że po tej stronie drzewa szło mnóstwo mrówek? - Słucham? - Gdzie one się podziały? - No właśnie. Powiedz nam - zainteresował się Alec. Stephen podrapał się w głowę i wolnym krokiem zaczął okrążać pień. Gdy znalazł się po niewidocznej stronie, Alec pochylił się nad Joy. Z jego miny wynikało, że jest pewny, iż żona wykonała zaklęcie. - Szkotko, znam ten wyraz twoich oczu. Co zrobiłaś z mró­ wkami? - Przeniosłam je na bagaże pani Watley, a kilka na jej plecy. Wyczarowałam też czarne pająki, karaluchy i komary - odparła szeptem, z dumą unosząc podbródek. Alec obejrzał się na wóz wiozący klucznicę i jej dobytek. Oboje z Joy w milczeniu odprowadzali wzrokiem wyładowany pojazd, dopóki nie zniknął za wzgórzem. Bagaż strasznej pani

Watley roił się od robactwa, a ona bez przerwy waliła się po plecach. Belmore się roześmiał. Twarz jego brata rozjaśniła się, jakby był mile zaskoczony tym niespodziewanym dźwiękiem. - Słyszałem foki! - Rozglądał się wokoło. - Naprawdę. Joy zasłoniła roześmianą twarz. Ale gdy zerknęła na męża, który nagle zasznurował usta, już nie ukrywała rozbawienia. - Słyszałeś śmiech Aleca. To dźwięk rzadszy niż pomruki fok w Cotswolds. Bracia spoglądali na siebie. Starszy zaciskał usta. Pod maską oburzenia na żonę starał się ukryć zakłopotanie. Ale Stephen przysunął się do niego i uważnie oglądał jego twarz z bardzo bliska, jakby szukał na niej śladu ukrytych fok. Na widok twarzy brata Alec znowu się roześmiał. - To był twój głos! - Stephen ze zdziwieniem patrzył to na niego, to na Joy. - Musisz być wyrozumiały. Trochę zaniedbał śmiech, ale jak poćwiczy, wszystko będzie dobrze. - Poklepała szwagra po ramieniu. - Co wam się nie podoba w moim śmiechu? - Alec przybrał władczą pozę diuka Belmore. Joy i Stephen wymienili spojrzenia. On spuścił oczy, a ona hamowała uśmiech. - Wszystko nam się podoba - oznajmiła z miną niewiniątka. - Alec, znowu jesteś strasznie skrzywiony. Potrzebujesz kon­ taktu z drzewem. - Brat zachęcał go gestem dłoni. - Prawie zawsze tak wygląda - roześmiała się Joy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Alec zesztywniał. - To, że zawsze masz nachmurzoną minę i nigdy się nie uśmiechasz. - Kpisz sobie ze mnie. - Nie, mówię prawdę. Zamierzał replikować, ale nie dopuściła go do słowa. - Gdy byliśmy w zasypanej śniegiem gospodzie, nie chciałeś się uśmiechnąć, a kiedy cię o to poprosiłam, potraktowałeś mnie jak kogoś głupiego.

394

395

JILLBARNŁll

Spojrzał dziwnie na Stephena, a po chwili odsłonił zęby. - Czy teraz jesteś zadowolona? - Z czego? - Z tego, że się uśmiecham. - Naprawdę? - Joy podeszła do niego bliżej. - Naprawdę - odparł w napięciu. Żona wpatrywała się w jego twarz, lecz nie dostrzegła na niej śladu radości. A skrzywienie warg wcale nie przy­ pominało uśmiechu. Alec skojarzył się jej z obnażającym kły wilkiem z Highlandu. Wolnym ruchem uniosła kąciki ust męża. - Co ty robisz? - spytał przez zaciśnięte zęby. - Eksperymentuję. Przyglądała mu się, przekrzywiając głowę. Prawdopodobnie tylko z powodu zdumienia nie przerwał tego, co robiła. Przyczłapał do nich zaciekawiony Stephen. Joy nie potrafiła oprzeć się pokusie, by dalej eksperymentować. Opuściła kąciki ust Aleca, lecz młodszy Castlemaine potrząsnął z dezaprobatą głową. Uniosła je z powrotem, z trudem powstrzymując uśmiech. - Co o tym myślisz? - zwróciła się do Stephena, ignorując karcące spojrzenie męża. W zamyśleniu przyglądał się twarzy brata. - Nie mam tak urodziwej twarzy jak on, ale ładniej się uśmiecham - zawyrokował po długiej chwili. Łagodny śmiech Stephena i delikatny chichot Szkotki zmieszały się z chrapliwym pomrukiem „fok". Do Belmore Park zawitała radość.

\~ZARY

Alec! - Joy potknęła się i straciła równowagę. - Trzymam cię. - Alec obejmował ją mocno w talii. Odetchnęła z ulgą. Korzystając ze sposobności, że stał tak blisko, położyła dłonie na jego piersi i przesunęła je na ramiona. - Jeśli chcesz, żebym miała zawiązane oczy, to albo zwolnijmy, albo musisz mnie nieść. - W takim razie... - powiedział ze śmiechem.

Trzymał ją na rękach. Jak zwykle westchnęła i przytuliła głowę do szyi Aleca, wdychając zapach jego ciała. - O mój Boże, jak ty mnie wspaniale niesiesz. - Już mi to mówiłaś. - Dokąd idziemy? - To niespodzianka. - Już mi to mówiłeś. - To przestań mnie zadręczać. - Nie chcę, żebyś się nudził. - Uwierz, Szkotko, że odkąd cię znam, nie nudziłem się ani przez chwilę. - Znowu to zrobiłeś. - Co? - Zmieniłeś temat. Milczał. - Ale mnie zadręcza ciekawość. - Tak samo było z Pandorą. - Wątpię, czy zasłużyłam sobie na takie porównanie. - Chciała oznajmić to z oburzeniem, ale w jej głosie dźwięczała radość. Oboje z Alekiem lubili się przekomarzać. To była nowa jakość w ich stosunkach i rodzaj wstępnej gry miłosnej. Po chwili milczenia Joy uśmiechnęła się i oświadczyła: - Mogłabym wydobyć z ciebie prawdę za pomocą zaklęcia. - A ja mógłbym zrzucić cię ze schodów. - Nie zrobiłbyś tego. - Jesteś taka pewna? Nie wątpiła w to ani przez moment. Wstąpiła w nią nowa nadzieja na miłość Aleca, silniejsza niż ta, jaką żyła poprzednio. Wiedziała, że już zakiełkowało w nim uczucie. W niej zaś rozkwitało. - Gdybyś mnie zrzucił, magicznie przeniosłabym się w bez­ pieczne miejsce. - Proszę, nie używaj tego określenia. - Jakiego określenia? - „Przenieść magicznie". - Dlaczego?

396

397

JILL

DARNETT

- Bo zaczynam tchórzyć. - Alec! Ty zażartowałeś! Wymamrotał coś pod nosem. - A jeśli już rozmawiamy o twojej magii... Jeśli jeszcze kiedykolwiek zmusisz mnie do lewitowania... - Och, czyżbym nie przeprosiła cię za tę ostatnią noc w Lon­ dynie? Zatrzymał się na moment, po czym wolno przeszedł przez otwarte drzwi. Poczuła na skórze powiew chłodnego wieczornego powietrza. - Nie przeprosiłaś, ale ja też tego nie zrobiłem... To znaczy, do tej chwili. Postawił ją na nogi i zdjął jej z oczu swój krawat. Głos uwiązł jej w gardle. - O mój Boże! Połyskliwe płomyki setek świec w kandelabrach rozjaśniały mrok na dachu pałacu w Belmore Park niczym złocisty pył, a rozmigotane światło pochodni otaczało bursztynowym blaskiem anioła, jednorożca i szarmanckiego rycerza. Rzeźby wyglądały na tle ciemnego nieba niczym skrzący się złotem gwardziści. Drogę do pokrytej kopułą jadalni, której podwójne drzwi były teraz gościnnie otwarte, znaczyły smukłe wazony z niezliczonymi kwiatami z pałacowej cieplarni. A na ciemnym niebie okrągły księżyc lśnił perłowym blaskiem. Temu widokowi nie potrafiły dorównać żadne marzenia i życzenia Joy. - Och, Alec... - Wzruszenie nie pozwoliło jej mówić. Miała ściśnięte gardło. Dławiły ją łzy z powodu szczęścia i bezgranicznej miłości do tego mężczyzny. Zamknęła na moment oczy, żeby w skupieniu oswoić się z bajkowym widokiem. Gdy je otworzyła, ze zdziwieniem spostrzegła, że Alec wpatruje się w nią z niepo­ kojem, jakby nie był pewny jej reakcji. Dotknęła jego dłoni. Natychmiast wyprostował się, jak przystało na dumnego diuka Belmore. Uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję. - Chodźmy. 399

^ZAKY

JILL

Wziął ją za rękę i ruszyli do jadalni, skąpani w ciepłym blasku płomyków świec i upojeni zapachem lewkonii, hiacyntów i malw. Zerknęła na rękę Aleca. Trzymał jej dłoń tak swobodnie, a zarazem tak zaborczo. Pojawiło się w ich związku coś nowego, głębszego i trwalszego niż jego namiętność i uczucie Joy. To budziło w niej lęk, ale silniejsze od niego było pragnienie szczęścia, nadzieja na miłość Aleca i oczekiwanie na uścisk jego ramion. Idąc u boku męża do zalanej światłem jadalni, czuła się jak w krainie ucieleśnionej fantazji, bardziej porywającej niż gwiezdny krajobraz czy magiczne piękno zimy. Gdy stanęli w drzwiach, olśnił ją widok przeszklonej kopuły, błyszczącej jak najczystszy kryształ. Alec położył dłoń na jej biodrach i wprowadził ją do środka. Zerknęła w srebrzącą się w mroku tarczę księżyca i mrugające gwiazdy. Lękliwym szeptem wymówiła imię męża. Wziął ją delikatnie za ramiona i odwrócił w stronę wnętrza. Zobaczyła stół z dwoma nakryciami. Błyszczały na nim niczym diamenty kryształy Belmore'ów, złocona chińska porcelana i srebra, a pośrodku stała waza wypełniona różowymi różami. Bolesne wspomnienie niedoszłej kolacji we dwoje w Belmore House, tego wieczora, gdy zatrudniła Hungana Johna i Forbesa, rozpłynęło się jak lód w promieniach słońca. Joy poczuła taki przypływ miłości do Aleca, że znowu miała ściśnięte gardło. Odwróciła się do męża, zarzuciła mu ręce na szyję i oparła głowę na jego ramieniu. - To najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam. Uśmiechnęła się marzycielsko. Alec uniósł jej podbródek. Spojrzeli sobie w oczy. - To niewiele w porównaniu z tym, co zrobiłaś dla Stephena. 1 dla mnie. Dziękuję, Szkotko. Pochylił się do jej ust i westchnął w upojeniu. Przeszył ją dreszcz rozkoszy. Zanurzył dłonie w jej włosach. Językiem drażnił jej wargi. Gdy tylko je rozchyliła, język wśliznął się do ust. Cały świat Joy był teraz w ramionach Aleca. Delikatnie ocierała się o tors męża, a on przesunął dłonie na jej biodra i mocno ją do siebie przycisnął. Westchnęła. Pragnęła go tak

400

mocno, że wszystko wokół niej przestało istnieć. Czuła tylko złote światło na przymkniętych powiekach. Alec zaczął pieścić ustami jej ucho. Swoim głębokim głosem maga szepnął jej imię, na wpół przepraszająco, na wpół modlitewnie. Wzajemnie roz­ koszowali się dotykiem swoich ciał, pieszczotami dłoni i języków. Nagle uniósł głowę. Joy otworzyła oczy i spojrzała w ukochaną twarz. Alec skinął głową w stronę pomocniczego stołu pod ścianą, który uginał się od półmisków z potrawami i srebrnych podgrzewaczy. - Kolacja wystygnie. Joy niezdarnie wyjmowała zapinki z jego koszuli. - Może poczekać. - Upuściła zapinki na podłogę. - Pocałuj mnie. Nie pragnę niczego więcej. - Położyła dłonie na jego piersi. - Moment. - Zamknął drzwi, zatrzaskując rygiel. W mgnieniu oka znowu był przy niej. Powiedział władczym tonem: - Odwróć się. Pieścił jej szyję czułymi dłońmi kochanka, a potem rozpiął guziki sukni i całował plecy. Gdy wargi natrafiły na biały jedwab koszuli, przesunął je na szyję i obojczyk. Pieszczotliwy dotyk tych wilgotnych, gorących ust podniecał Joy niemal do bólu. Po chwili błyskawicznym ruchem Alec zsunął jej suknię z ramion. Zwoje materiału opadły na podłogę. Odwrócił Joy do siebie i przyklęknął. Muskał dłońmi nogi w cienkich pończochach i przez jedwab koszuli całował uda, pozwalając jej poznać, czym może być dotyk. Spoglądając w dół, mocno obejmowała jego głowę. Gdy wargi męża spoczęły w sercu jej kobiecości, słodko westchnęła. Uniósł głowę. W jego oczach płonęła namiętność. Również wyraz twarzy Joy zdradzał jej najbardziej intymne pragnienia, ale wcale nie czuła się tym zawstydzona. Tęsknota za ciałem Aleca pokonała skromność i lęk. Wstał i wyjął szpilki z jej włosów. Brązowe kędziory okryły uda. Wstrzymał oddech i stał przez chwilę nieruchomo, jakby musiał się oswoić z tym niezwykłym widokiem. Potrafił wyzwolić w Joy dumę z powodu jej urody, czego nie doświadczyła nigdy wcześniej. Pozwolił żonie poznać zniewalającą siłę jej kobiecości, o co dotychczas nawet siebie nie podejrzewała. 401

J1LL BARNETT

L-ZARY

Spragniona jego dotyku, zsunęła ramiączka koszuli. Gładki jedwab opadł na podłogę, muskając skórę jak czułe dłonie Aleca. Stała przed nim naga. - Chodź - szepnęła niskim, matowym głosem. Podniecony tym zmysłowym dźwiękiem, zerwał z siebie koszulę i zaniósł Joy na tapczan. Słysząc, jak jego buty spadają na podłogę, uniosła powieki. Jej oczom ukazał się księżyc za oknem. Alec zaczął całować jej nogi, sunąc ustami do góry - z łydek na wewnętrzną stronę ud. Po chwili zaczął drażnić językiem jej waginę. Oparł kolana Joy na swoich szerokich ramionach i pod­ łożył dłonie pod jej pośladki. Szepnął czułą pieszczotę, muskając gorącym oddechem serce jej kobiecości. Zaczął całować je tak namiętnie, że Joy była bliska utraty zmysłów. Wykrzyknęła jego imię. Spazmatycznie ściskała narzutę i pojękując przesuwała głowę po tapczanie. Czuła tylko płomienny dotyk wilgotnego języka. Jego ruch posłał Joy na krawędź ekstazy. Nagle Alec uniósł głowę. - Chodź, Szkotko, jeszcze bliżej. Chcę poczuć rozkosz, jaką ci daję. Namiętność wycisnęła z jej oczu łzy. Ale Joy nie wstydziła się ich. Liczył się tylko ten moment, zmysłowe pragnienie i dotyk ust męża. Doznawała takiego upojenia jego pieszczotami, że gdyby je przerwał, chybaby tego nie przeżyła. W chwili gdy język Aleca wśliznął się głęboko do jej wnętrza, zadrżała z rozkoszy. Poszybowała do gwiazd. Mąż pojękiwał gardłowym głosem, a na ich ciała spadł deszcz różanych płatków. Okryły aksamitnym kobiercem jego głowę i plecy oraz piersi i brzuch Joy. Gdy rozkosz zaczęła stopniowo słabnąć, zapachowa mieszan­ ka piżma i olejku różanego ulotniła się. Pocałunki Aleca były teraz lekkie jak muśnięcia skrzydeł motyla. W końcu wysunął dłonie spod pośladków Joy i delikatnie zdjął ze swoich ramion jej nogi. Kiedy uniosła powieki, zobaczyła, że mąż znowu pochyla głowę i rozdmuchując płatki, przesuwa język ku jej piersiom. Gorące usta wzięły w posiadanie sutek. W oczach męża płonęła

namiętność. Joy poczuła na brzuchu jego szorstki tors. Wygięła się i zanurzając dłonie w bujnych szpakowatych włosach, przybliżyła wargi do jego warg. Wziął garść płatków i potarł nimi najpierw jej usta, a potem swoje. Zaczął ją całować. Znowu oszołomiła ją zapachowa mieszanka piżma i róż. Poczuła napór nabrzmiałej męskości Aleca. Spragniona, rozchyliła uda. Wszedł w nią. Westchnęła. Cofnął się i wszedł głębiej. Westchnęła ponownie. - Boże, jak twój głos mnie podnieca. - Umilkł, rozkoszując się ich intymnym kontaktem. - Co czujesz? - spytał po chwili. - Tylko ciebie... Alec... Mój Alec. Te słowa kruszyły go jak słońce lód i działały niczym afrodyzjak. Przytrzymując ją szorstko, przekręcił się na plecy. Rozsunął uda Joy tak, że kolanami dotykała jego bioder. Poruszał się w niej, unosząc pośladki rytmicznie w górę. Jedną dłonią pieścił jej waginę, a drugą obejmował za szyję. Drażnił językiem wnętrze ust. Po chwili podciągnął biodra wyżej i sięgnął szczytu pochwy. Zwolnił tempo, poruszając się miarowo. Gdy równo­ cześnie zaczęli przeżywać ekstazę, Joy czuła każdym milimetrem ciała jego potężną „ostrogę". Długa słodka miłość była jak przedsmak wieczności, a ich serca biły zgodnym rytmem. Wkrótce Alec dopasował do tego rytmu tempo ruchów. W Joy perlił się życiodajny płyn. Przepełniała ją błogość. Poczuła nowy przypływ rozkoszy, narastającej w rytm coraz szybszych ruchów Aleca. Wciąż powtarzali swoje imiona. Ciało Joy należało do niego.

402

- Jak dobrze, Szkotko. Jak dobrze - wydyszał do jej ucha. Ekstaza narastała. Joy wstrzymała oddech. Uniosła ją fala rozkoszy. - Alec uścisnął jej głowę. - Jak dobrze. Spazmatycznym ruchem przywarła do męża. Na ich ciała zaczęły spadać nowe płatki róż. Alec był w niej głęboko, czuły na przenikające ją pulsowanie. Krzyknęła jego imię. Ekstaza sięgnęła zenitu. Joy straciła poczucie rzeczywistości.

Znowu jestem głodna. Alec patrzył, jak żona ześlizguje się z tapczanu i zanurzając stopy po kostki w kobiercu z płatków róż, podchodzi do stołu

403

JlLL BARNETT

L.ZARY

z potrawami. Miała na sobie jego koszulę, którą zakrywały sięgające po uda włosy. Podparł dłońmi głowę. Obserwował jak włosy Joy, upstrzone różanymi płatkami, falują w rytm nuconej przez nią melodii. Nakładając na talerz wszystkiego po trochu, raczyła się imbirowym piernikiem. Jadła już po raz drugi. Po chwili wróciła na tapczan, trzymając w dłoniach wyładowany talerz. Koszula sięgała jej do kolan, ale niewiele zakrywała, bo w różanym kobiercu znalazła tylko jedną zapinkę. Z każdym jej krokiem Alec widział uda, które zaciskały się na jego biodrach przez większą część nocy, talię i piersi. Z chwil miłosnych uniesień najbardziej wrył się w jego pamięć obraz twarzy żony. Odczuwał męską dumę, widząc w jej oczach radość, a zarazem czystą miłość. Joy wdrapała się na tapczan i odgryzła kęs z udka kurczaka. Jadła z takim apetytem, wywracając komicznie oczami, jakby to był ulubiony przysmak bogów. Alec potrząsnął głową na widok tego krotochwilnego biesiadowania. Nawet w tej chwili nie potrafił oderwać oczu od ust żony, od ust, które rozpalały w nim zmysły. Delikatne westchnienia, jakie się z nich wymykały, syciły jego męską dumę, a zdobiący je uśmiech uczył go bycia szczęśliwym. - Ugryź. - Podsunęła mu udko pod nos. - Wolę pierś. - Zerknął wymownie pod rozchełstaną koszulę. - Och, Alec, ty naprawdę masz poczucie humoru. - Z rados­ nym westchnieniem odłożyła talerz, ale usiłowała okryć się szczelniej. - Nie pojmuję, gdzie są te zapinki. - Rozglądała się wokół tapczanu. Zerknął na nią z uśmiechem. - To dziwne, że znalazłam tylko jedną. Ile ich było? - Osiem. - Usiadł, objął ją w talii i posadził na kolanach, całując w pierś. - Wcale nie jest zimna. Joy znowu westchnęła, na wpół urażona, na wpół rozbawiona. - A więc pamiętasz. - Pocałował drugą pierś. - O tak. - Uścisnęła jego ramiona. - I pamiętam, że po tym jak Jem powiedział o zimnych cyckach czarownicy, miałeś ochotę to skomentować. Przemknęło mu przez głowę mnóstwo myśli, ale milczał. Po prostu ją pocałował.

- Czy przypadkiem nie chciałeś czegoś powiedzieć? - spytała dociekliwie. - Znacznie bardziej wolę sprawdzać teorie w praktyce. Roześmiała się i objęła go za szyję. Po chwili przesunął rękę na krawędź tapczanu i upuścił na podłogę siedem zapinek.

Alec właśnie zajechał przed stajnie po porannej przejażdżce. Pochwalił i pogłaskał czarnego ogiera, rzucając cugle chłopcu stajennemu. Już ruszył do ogrodu, gdy nagle o czymś sobie przypomniał. Zatrzymał się.

404

405

Niemal niepostrzeżenie w mieszkańców Belmore Park wstąpiło nowe życie, jakby za pomocą przywracającej radość białej magii zostało z nich zdjęte ponure zaklęcie. Teraz zawsze rozbrzmiewała tu jakaś melodia, karaibska lub szkocka. Służący wystukiwali rytm butami, głowy kołysały się, a spódnice wirowały. Nawet głuchy Forbes nucił, choć, oczywiście, niemiłosiernie fałszował, doglądając czyszczenia gromadzonych przez siedemset lat sreber Belmore'ów. Opieka nad tą kolekcją stanowiła jego nowy obowiązek. Futerko Beezle'a coraz szybciej przybierało czer­ wonawy, wiosenno-letni odcień. Hensonowi odrosły włosy. Za to warkocz Hungana Johna zrobił się cieńszy, a trzy podwórzowe koty straciły dużo sierści. Ale najważniejszym symptomem zmian było zachowanie Jego Miłości, które wprawiło wszystkich w zdumienie. Kiedyś rano pogwizdywał, idąc przez hall. Zatrzymał się na widok służącego i spytał go o nazwisko, po czym skinął głową, jakby usiłując je zapamiętać. Było to tak niezwykłe u dotychczas zimnego i sztyw­ nego chlebodawcy, że służący strzępili sobie języki przez kilka dni. Niektórzy domniemywali, że podczas owego tygodnia, kiedy to przemierzał konno Belmore Park, spadł z konia i uderzył się w głowę. Ale jeszcze bardziej osobliwe i niewytłumaczalne było to, że z jego butów, a czasami z bardziej intymnych części garderoby, wypadały płatki róż. Ostatecznie służący zgodzili się, że z powodu tej całej błękitnej krwi arystokracja jest lekko zbzikowana.

JlLL BARNETT

%~/.AKY

- Jak się nazywasz? Chłopczyna zmartwiał ze strachu. Na jego piegowatej twarzy malowało się przerażenie. - Nie bój się, nie zrobiłeś nic złego. - Ned Hoskins, Wasza Miłość. - Ned - powiedział do siebie Alec. - Łatwo zapamiętam, bo to pierwszy Ned, jakiego znam. - Zmarszczył brwi. - Ale te wszystkie kobiety imieniem Mary... Ich liczba zupełnie za­ mroczyła mój umysł. Nigdy nie dam tak na imię córce. - Zerknął na stajennego. - To wszystko. Wracaj do swoich zajęć. Podążał alejką do ogrodu, dodając Neda Hoskinsa do gwałtow­ nie rosnącej liczby nazwisk służących. Zwolnił na schodach prowadzących do labiryntu za drzewami przyciętymi w kształty zwierząt. Wczoraj z tego miejsca usłyszał ważną rozmowę Szkotki i Stephena. Oczekiwali na niego w pobliżu. W labiryncie bawili się we trójkę w chowanego. Alec i Joy przekonali Stephena, że jeśli on kryje, to zawsze potrafi ich odnaleźć. Młodszy Castlemaine zmieniał się bardzo szybko. Z łatwością oswoił się z tym, kim jest naprawdę, najwidoczniej bardzo spragniony rodziny. Tak samo jak Alec. Joy urzekła ich obu, przełamując niepokój jednego oraz lęk drugiego. Gdy Stephen postawił kłopotliwe pytanie o motywy decyzji rodziców w jego sprawie, starszy brat zatrząsł się z oburzenia na ich głupotę i okrucieństwo. Ale dzięki delikatności, wyrozumiałości i serdeczności Szkotki Stephen odzyskał ufność i dobre samopoczucie. Joy stworzyła Alecowi rodzinę. A jeszcze do niedawna nie miał pewności, czy stworzy ją dla niej.

Och, Alec! Dobrze, że jesteś! Coś ci pokażę. Joy klęczała wśród ziół obok Stephena, spoglądając na długie nogi zbliżającego się do nich Aleca. Miał na sobie spodnie i buty do jazdy konnej. Jego widok pozbawił ją tchu w piersiach, zupełnie tak samo jak wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. W każdym calu prezentował się jak diuk, z jego dumą i nie­ odłączną odrobiną arogancji oraz władczości. Teraz jednak wyglądał tak, jakby poznał przyjemny smak życia. A gdy stanął przy Joy, spostrzegła na jego twarzy to wszystko, co dzięki swojej przenikliwości odkryła w chwili, w której go poznała. Nawet uśpione dotychczas pragnienie kontaktu z innymi ludźmi. W zapomnienie odeszły chłód i powściągliwość, które miały odstraszać bliźnich. To był prawdziwy Alec, jej Alec. Uśmiechnęła się do niego, nie zdając sobie sprawy, jaką radość i miłość wyrażają jej oczy.

Wątpliwości Belmore'a dotyczące miejsca Szkotki w jego życiu rozwiały się ostatecznie, gdy wczoraj zobaczył ją wraz z garbatym bratem pod drzewem przyciętym w kształt wielbłąda. Czytała Stephenowi fragment książki przyniesionej z pałacowej biblioteki, w którym było napisane, że Bóg obdarzył to garbate zwierzę nadzwyczajnymi cechami: siłą, wytrzymałością i god­ nością. Na wspomnienie tego zdarzenia Alec potrząsnął z niedo­ wierzaniem głową. Tylko Szkotka mogła coś takiego wymyślić.

- Stephen próbował zgadnąć, co to jest. A czy ty wiesz? - Nigdy nie interesowałem się zanadto ogrodem. - Ale to twój ogród. Czy nie wiesz nic na temat rosnących tu roślin? - Są zielone. - Alec rozejrzał się dookoła. Stephen się roześmiał, a starszy brat skrzywił. - Powąchaj. - Podsunęła Alecowi pod nos gałązkę. Wciągnął zapach. Spytała niecierpliwie: - Czy nie czujesz znajomej woni? - Przypomina mi zapach pieczonej jagnięciny. - Bo używa się tego zioła jako przyprawy do jagnięciny - odparła ze śmiechem. - To rozmaryn. Wspomaga pamięć... O mój Boże! Spójrzcie tam. Wcześniej tego nie zauważyłam. Obaj odwrócili głowy w ślad za wyciągniętą dłonią Joy. Wskazywała na niewielką kępę niebieskich i białych kwiatków. - Zakwitł barwinek! Podejdźmy. - Uniosła do góry niebieski kwiatek. - Barwinek umacnia nowe przyjaźnie. - To dla moich przyjaciół. - Stephen rozdzielił bukiecik na dwoje, część kwiatków podał Joy, a część Alecowi. Szkotka cmoknęła go w szorstki policzek. - Sentymentalne bzdury - mruknął Stephen, wstydliwie zwie­ szając głowę.

406

407

JlLL BARNETT

Zerwała bukiecik białych kwiatków. - Utrwalają przyjemne wspomnienia. Wręczyła kilka Stephenowi, a następnie Alecowi. Mąż spojrzał na nią wymownie. - Jedyne kwiaty, które budzą we mnie przyjemne wspomnienia, to różowe róże - szepnął jej do ucha. Zaczerwieniła się. - Joy, czy masz gorączkę? - spytał z niepokojem Stephen. - O tak - oświadczył Alec, zanim Joy zdążyła pozbierać myśli. Objął ją i dodał: - Od nocy jest strasznie rozgorączkowana. Czy nie mam racji, Szkotko? Dała mu sójkę w bok. Rzeczywiście miał poczucie humoru, ale jego żarty stale obracały się wokół ich życia intymnego. Malująca się na twarzy męża pewność siebie mówiła, że ma pozwolenie Joy, by ją pocałować, ilekroć tego zapragnie. - Gdy po raz pierwszy miała gorączkę, przyciskała wargi do okna powozu. Zaniemówiła ze zdziwienia. Zaczerwieniona jeszcze mocniej, spoglądała na niego. Wpatrywał się w jej usta. - Szkotko, mam dla ciebie coś bardziej odświeżającego niż zimna szyba. - Zaczął ją całować. - Sentymentalne bzdury! - mruknął zdegustowany znajomy głos.

W pogodnym wiosennym powietrzu na wiejskich błoniach rozbrzmiewały dźwięki piszczałek. Dziewczynki o długich, przystrojonych pierwiosnkami włosach, i chłopcy w papierowych kapeluszach, niesieni przez rodziców, śmiali się wesoło, oglądając świąteczny pochód. Mieszkańcy wioski, przebrani za dziewice, rozbójników, konie i smoki, tańczyli w rytm muzyki granej na kotle, skrzypcach i piszczałce, poprzedzając zaprzęg ośmiu, udekorowanych barwnymi girlandami wołów, ciągnących na błonia pobielony wapnem, świąteczny słup. Został wykonany z najwyższej i najprostszej brzozy, której obcięto gałęzie. - Jest długi. - Neil przystawił do oczu lornion, zawieszony na tym samym łańcuszku, do którego przymocował talizman odstraszający zarazki malarii, a także fetysz z piór, otrzymany od Hungana Johna. Richard odburknął coś złośliwie i wyciągnął się na skórzanym siedzeniu w landzie Belmore'ów. - Naprawdę nie chcesz lornionu? - Neil uśmiechał się od ucha do ucha. - Z pewnością nie najlepiej widzi się tylko jednym okiem. Downe spiorunował go zarówno zdrowym, jak i podbitym okiem. - Powiem Joy i Alecowi, w jaki sposób to diablę tak cię urządziło. 409

JlLL BARNETT

CZARY

- A wtedy ja w taki sam sposób rozkwaszę twoje oko, tyle że nie będzie to żaden przypadek. - Hrabia zastygł w gniewnej pozie. Na jego twarzy malowało się zakłopotanie. - Wszyscy mówią, że dziewczę umieściło w twoim oczodole piłkę do krykieta. Twarz Richarda stała się napięta. Joy była pewna, że jeszcze mocniej zacisnął zęby. Trochę żałowała hrabiego. Podobnie jak Alec należał do ludzi bardzo dumnych, ale nie separował się od innych okazywaniem lodowatego chłodu, lecz bronił się gniewem i cynizmem. Od kiedy mąż powiedział Joy, że Richard i Neil garnęli się do niego w Eton, pomimo jego niechęci, stała się wobec hrabiego bardziej tolerancyjna, wręcz go polubiła. Ten przypływ sympatii dla Richarda i Neila był skutkiem stosunku ich obojga do Stephena. Od pierwszej chwili zaakceptowali go, byli dla niego mili i o nic nie pytali. Dzięki temu sprawdzili się w oczach Joy jako przyjaciele. Toteż powstrzymała się od uśmiechu. Również Alec nie zareagował żadnym komentarzem na słowa wicehrabiego. Ale Stephen nie potrafił być równie taktowny. - Hrabia wygląda jak borsuk - powiedział prostodusznie. - Stephen, jestem absolutnie przekonany o trafności tego porównania. - Neil zachichotał i zaczął z upodobaniem oglądać twarz Richarda przez lornion. - Seymour, zaraz będziesz potrzebował tych swoich czarodziej­ skich fetyszy i talizmanów. - Hrabia zmierzył go wzrokiem. - Spójrzcie! - Joy wskazała na błonia. - Wkopują słup. Wszyscy odwrócili głowy. Muzykanci znowu zaczęli grać. Po chwili z wierzchołka pala, zwieńczonego bogatą koroną z różo­ wych i niebieskich kwiatów rododendronu, opadły czerwone, niebieskie, zielone i żółte serpentyny. Każdą zdobił srebrzysty księżyc w pełni i złote gwiazdy. Sam pal oplatały girlandy z ciemnozielonego bluszczu, z białego i zielonego kapryfolium, z fiołków i żółtych pierwiosnków. - Niebawem zaczną się wyścigi. Najlepiej będzie, jeśli tam pójdziemy. - Alec wysiadł z powozu i podał rękę Joy. Wzięła go pod ramię i ruszyli wiejską drogą. - Widzę, że w Anglii lud świętuje dzień pierwszego maja

niemal tak samo uroczyście jak w Szkocji, chociaż nigdy nie brałam udziału w zabawach przy ogniskach. - Zdaje się, że dziś w nocy zaznaliśmy dość żaru - powiedział cicho Alec. Szturchnęła go łokciem między żebra. Znowu robił żartobliwe aluzje do ich namiętnej miłości. - Jakiego żaru? - zainteresował się Stephen. Odwrócił się i idąc przed nimi tyłem, patrzył wyczekująco na Joy. - Mieliśmy kłopot z kominkiem w naszym saloniku. Nic poważnego - skłamała. Kątem oka spostrzegła, że mąż lekko się uśmiecha. - Śliczne są te dekoracje nad drzwiami. Alec się roześmiał, obrzucając dekoracje dziwnym spojrzeniem, a Stephen zaczął uprzejmie wyjaśniać, że w pobliżu nie ma żadnych fok, nawet jeśli komuś zdawało się, iż je usłyszał. - Seymour, wyjaśnij Szkotce, czemu służą te dekoracje. - Odstraszaniu czarownic - rzucił przez ramię Neil. - Może powinienem był je umieścić tamtego dnia w North Road - szepnął Alec do ucha Joy. - Co wolisz: ropuszy rechot czy brodawki? - odgryzła się. Znowu się roześmiał i objął ją. - Nie skorzystam z żadnej z tych propozycji. Najbardziej odpowiadałoby mi świętowanie dnia pierwszego maja z tobą w lesie. - Już tam dziś z tobą byłam. Wystarczy. - Wciągnęła powietrze przez nos. - Rzeczywiście. Niemal już zapomniałem o tej cudownej rosie. - Czy ktoś wspomniał o rosie? - upewniał się Neil. - Moja babka i matka zawsze obmywały twarze pierwszomajową rosą. To pomagało im zachować urodę. - A widzisz? Wcale nie jestem stuknięta - wypominała Joy Alecowi. - To naprawdę tak działa. A poza tym nie byłam jedyną kobietą w lesie. Pierwszomajową rosą obmywa się niemal każda kobieta przed pięćdziesiątką. Zatrzymał się i pieszczotliwie przesunął dłoń na podbródek Joy, unosząc go w górę. Popatrzyła mu w oczy. - Szkotko, już chyba nic nie może sprawić, żebyś była

410

411

JILL BARNETT

CZARY

bardziej urodziwa. - Przesunął palcem po jej ustach. - Nie widziałem piękniejszej od ciebie kobiety. Wstrzymała oddech. Wzruszenie niemal wycisnęło jej łzy z oczu. Niezdolna do powiedzenia czegokolwiek, położyła dłoń na sercu Aleca i uśmiechnęła się. Nagły dźwięk bębna unicestwił magiczny moment. Spojrzała w stronę, z której dobiegał hałas. - Zaczynają się wyścigi. Poproszono mnie o wytypowanie zwycięzcy - oznajmił Alec. - Oczywiście. Idź. Będziemy się świetnie bawili. Nie spuszczała oczu z jego wysokiej sylwetki, dopóki nie zniknął w tłumie. Zaczęła się rozglądać wśród świątecznego tłumu na błoniach. Zauważyła wielu służących z Belmore Park. Ludzie oblegali stragany, w których sprzedawano wszystko - od medykamentów, poprzez majowe lalki, do mioteł z wierzbiny. Stała ze Stephenem na skraju tłumu, obserwując pląsające wokół słupa dzieci. Gdy dorośli zaczęli tańczyć „skakanego", namówiła szwagra na jedno okrążenie. Powłóczył nogami, ale ilekroć mijał się z nią, widziała na jego twarzy zachwyt. Przez chwilę przyglądali się tanecznemu korowodowi, popijając lemoniadę, a potem Stephen poszedł wraz z Neilem i Richardem oglądać wyścigi konne. Ona wolała pospacerować po wiosce.

nasyconego apetytu, znowu robiąc aluzje do ich życia intymnego i przyprawiając ją o rumieniec. - Gdzie jest Stephen? - Dał w końcu za wygraną, nie znajdując w niej wdzięcznej partnerki do takich żartów, i rozejrzał się dookoła. - Z Neilem i Richardem. Poszli oglądać wyścigi konne. - Właśnie się skończyły, a za chwilę rozpoczną się wyścigi wozów. Poszukajmy ich. Przeciskali się przez odświętnie wystrojony tłum mieszkańców wioski. Byli tu także przebierańcy. Robin Hood i jego wesoła kompania kręcili się wśród ludzi, dla zabawy wyciągając co się dało z kieszeni. Później, na udawanej wyprzedaży, mieli oddać zagrabione łupy ich prawowitym właścicielom za symboliczne pensy. Z wianków na głowach wieśniaczek powiewały barwne wstążki, przypominające serpentyny ze słupa. Mężczyzn zdobiły wieńce lub naszyjniki z bluszczu, a niektórzy mieli wysokie atłasowe kapelusze. Na powitanie wiosny okna i drzwi wszystkich chat udekorowano girlandami uplecionymi z gałązek głogu, kwitnących drzew owocowych oraz fiołków i bluszczu. W za­ improwizowanej z rosnących blisko siebie drzew świątyńce maja wesoło przygrywali muzykanci. Joy nuciła i kołysała głową w rytm melodii, wypatrując wśród tłumu zielonego surduta i kapelusza z szerokim rondem Stephena.

Wszędzie królowały wiosenne kwiaty. Dziewczęta miały we włosach wianki z pierwiosnków, orlika i róż. Silny zapach kwiatów mieszał się z wonią porastającej skraj błoni macierzanki. Dziewczynki przytulały do piersi majowe lalki, ozdobione barwny­ mi wstążkami i fiołkami. Lalki można było wygrać na loterii w jednym z kramów. Na słomianych dachach pobielonych wapnem chałup gnieździło się różne ptactwo, zwłaszcza wróble i gołębie. To był dla nich istny raj. Zewsząd dobiegały do uszu Joy dźwięki muzyki i odgłosy życia natury, mieszając się z salwami śmiechu. Uważała to za prawdziwie magiczne powitanie maja. Gdy w jakieś pół godziny od chwili rozstania ze Stephenem, Neilem i Richardem pałaszowała ciasto przekładane musem gruszkowym, Alec objął ją w talii. Nie mogąc mówić, podsunęła mu ciasto do ust, żeby spróbował. Ku zdumieniu Joy pożarł natychmiast cały kawałek i zaczął żartować na temat nie 412

W grupie mężczyzn otaczających beczkę z piwem rozległa się salwa śmiechu. Joy, podążając za Alekiem, wspięła się na palce, chcąc zobaczyć widowisko. Poczuła, że mąż zesztywniał. Spoj­ rzała na niego. Miał taki sam wyraz twarzy jak wtedy, gdy wyrzucał z posady panią Watley. - Dobrze wykonuję swoją pracę. Jestem prawdziwym Joe Millerem. Czując ucisk w żołądku, przedarła się przez tłum. Stephen z dumą zamiatał kamienne płytki placyku. Śmiech stopniowo zamierał. Wszyscy mężczyźni odwrócili głowy w stronę diuka Belmore. Wyglądał jak zastygła bryła lodu. Nikt nie miał wątpliwości, że pod tą powłoką płonie straszny gniew. Richard położył Alecowi rękę na ramieniu. - Usiłowaliśmy to wyperswadować Stephenowi, ale w kółko 413

JlLL

BARNETT

CZARY

powtarzał, że chce pozyskać w tych ludziach przyjaciół. Nie pozwolił sobie zabrać miotły. Próbowałem. Alec stał w milczeniu, a tłum wokół nich powoli się przerzedzał. Joy podeszła do szwagra. Dotknęła jego ramienia. - Stephen, musimy stąd iść. - Ale to są moi przyjaciele. Pokazywałem im, jak dobrze potrafię pracować. - Rozumiem, lecz nie pora na to. Zawiedziony, pochylił głowę, pozwalając jej zaprowadzić się do głównej drogi, gdzie miały się odbyć wyścigi wozów. Alec, Richard i Neil stali opodal z grupą wieśniaków. Joy zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Jej oczy napotkały wzrok męża. Alec był sztywny i wciąż rozgniewany. Hrabia coś do niego mówił. - Może jesteś głodny? - spytała Stephena. Potrząsnął głową. Przykucnął na widok brązowego kundelka i zaczął się z nim bawić. Joy znowu spojrzała na Aleca. Ruszył w jej stronę. Miał dobrze jej znaną, choć od dawna nie oglądaną kamienną twarz. Odniosła wrażenie, że decyzja, by podejść do niej i brata kosztowała go bardzo dużo. Położyła dłoń na ramieniu męża. Wyczuła momentalne napięcie mięśni. - Alec. - Gdzie jest Stephen? - Za mną. - Odwróciła się, ale szwagier zniknął. - Przed chwilą bawił się z psem. - Nie ma go - stwierdził zimno Alec. Ponownie zaczęli przeszukiwać tłum, rozglądając się za zielo­ nym surdutem i kapeluszem z szerokim rondem. W oddali rozległ się strzał obwieszczający, że rozpoczął się wyścig. Ziemia zadudniła pod kopytami. Jakaś kobieta krzyknęła przeraźliwie. Natychmiast dołączyły do niej inne głosy. Ludzie byli czymś przerażeni. Alec i Joy odwrócili się w stronę drogi. Samym środkiem beztrosko spacerowała czteroletnia może dziewczynka. Właśnie pochyliła się, żeby podnieść niebieską wstążkę z przy­ czepionym do niej srebrzystym krążkiem. Znowu rozległ się ten sam kobiecy krzyk. Towarzyszył mu narastający huk końskich kopyt i kół wozu. Joy i Alec dostrzegli Stephena wśród ludzi

stojących przy samej drodze. Patrzył na dziewczynkę. Kobieta krzyknęła rozdzierającym, mrożącym krew w żyłach głosem, jakby ktoś wyrywał jej serce. Wszyscy na placu zamarli. Matka zawołała dziewczynkę po imieniu. Mała spojrzała na nią. W tym momencie nadjechał pierwszy wóz. Na drodze mignęła plama zieleni. Krzyk rozległ się po raz kolejny. Towarzyszył mu płacz dziecka oraz jęk kogoś tratowanego końskimi kopytami i miaż­ dżonego kołami wozu. Dziewczynka łkała spazmatycznie, roz­ ciągnięta na skraju drogi. To były łzy strachu, ponieważ nic się jej nie stało. Zaciskała piąstki na szerokim rondzie kapelusza. Za przejeżdżającym wozem unosił się niby żałobny kir tuman kurzu. Po chwili opadł na poskręcane konwulsyjnie ciało Stephena Castlemaine'a.

414

415

Czy jest coś, co moglibyśmy dla was zrobić? - spytał Richard. - Nie - odparła Joy, potrząsając głową. - Jak tylko zjawił się lekarz, Stephen znowu zemdlał. - Spojrzała na hrabiego. Jego twarz mówiła, że dla człowieka tak poturbowanego, jak młodszy Castlemaine, brak przytomności jest zapewne błogosławionym stanem. - Dziękuję za szybkie sprowadzenie doktora. Skinął głową. Wyglądał równie bezradnie, jak Joy. Wszyscy zebrali się w gabinecie Belmore'a. Joy podeszła do okna, ale widziała tylko zamazany obraz. W pobliżu Richard i Neil cicho rozmawiali. Po chwili przestały do niej docierać ich głosy. Pamiętała tylko przeraźliwe jęki Stephena i jego świszczący głos, gdy pytał, czy dziewczynce nic się nie stało. Wydawało się, że wiadomość, iż mała jest cała i zdrowa, polepszyła odrobinę jego samopoczucie. Powietrze przeszył jego rozdzierający krzyk. Joy błyskawicznie odwróciła się od okna. Zasłoniła dłońmi usta, żeby nie powtarzać w kółko imienia szwagra. Głos dochodził z pokoju nad gabinetem. Utkwiła oczy w sufit. To samo zrobili Neil i Richard, gwałtownie podrywając się z krzeseł. Stephen jęknął przeraźliwie. Joy poczuła ucisk w gardle i piekące łzy pod powiekami. Popłynęły po policzkach. Otarła je i zaczęła głęboko oddychać. Odwróciła się do okna.

JlLL BARNETT

CZARY

- Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza - oznajmiła. Richard skinął głową a Neil patrzył na nią zatroskanym wzrokiem. - Zaczekaj. - Zacisnął jej dłoń na swoich czarodziejskich specyfikach. Zaskoczona, spojrzała na nie, a potem na jego twarz. Mężczyz­ na, który zawsze miał tyle do powiedzenia, milczał. Skinął tylko głową i odwrócił się, dołączając do Richarda. Przez podwójne oszklone drzwi Joy zeszła po schodkach wprost do ciemnego ogrodu. Po kilku minutach już obejmowała stary wiąz tak samo mocno, jak mające zapewnić powodzenie fetysze Neila. Oddychała głęboko. Gdy otworzyła oczy, auto­ matycznie spojrzała na pałac. W oknie słabo oświetlonego pokoju spostrzegła wysoką znieruchomiałą postać. Niemal w tej samej chwili owa osoba poruszyła się i zniknęła za opuszczoną zasłoną. Joy objęła pień jeszcze mocniej, aż w końcu omdlały jej ręce. Wolno ruszyła w stronę pałacu. Nie czuła nic. Po cichu weszła do gabinetu męża. Neil i Richard nadal siedzieli w milczeniu. - Czy już coś wiadomo? - Nie - odparł hrabia. Usłyszeli trzask drzwi do pokoju Stephena. Zwrócili oczy na sufit. Do ich uszu dotarły jakieś głosy. Szczęknęły drzwi frontowe. Coraz wyraźniej słyszeli czyjeś kroki. Do gabinetu wszedł pobladły Alec. Stanął w milczeniu, nie patrząc na nikogo. - Stephen? - Joy zbliżyła się do niego. - Żyje. Wszyscy odetchnęli z ulgą. - Ale nie można mu pomóc. Zdaniem lekarza prawdopodobnie umrze do rana. - Co moglibyśmy dla ciebie zrobić? - spytał Richard, przery­ wając ciszę, która zapadła po tej informacji. Alec potrząsnął głową. - Chodź ze mną - zwrócił się do Joy. Bez chwili wahania ruszyła za nim do sypialni Stephena. Szli w milczeniu. W pokoju panował półmrok. Paliło się tu zaledwie kilka świec,

a draperie w oknach były zsunięte. Po raz pierwszy w życiu doświadczała grozy śmierci. Przebiegł ją dreszcz. - Zostaw nas samych - zwrócił się Alec do czuwającej przy bracie pokojówki. Dziewczyna zniknęła w mgnieniu oka. Podszedł do łóżka. Miał udręczoną twarz. - Byłem zakłopotany - rzekł. Joy spojrzała na męża zaskoczona. - Podczas święta majowego. Kiedy zobaczyłem, jak zamiata i mówi, że jest prawdziwym Joe Millerem, czułem zawstydzenie - wyjaśnił, podnosząc wzrok. - A teraz... Popatrz na niego. Boże... Stephen z trudem łapał powietrze. Miał straszliwie poranioną twarz i sine, spuchnięte usta oraz szew na jednym uchu. Rzęził i jęczał, przekręcając się nieustannie. Joy nie potrafiła wydobyć z siebie głosu i wykonać najmniejszego gestu. Czuła się bezradna, pozbawiona jakiegokolwiek punktu oparcia, zła i winna. Mogła sobie tylko wyobrazić, co przeżywa Alec. Jego twarz wyrażała straszliwe napięcie. Podeszła do niego. - Spraw, żeby poczuł się lepiej - odezwał się. - Słucham? - Pomóż mu. Użyj swojej magicznej mocy. - To niemożliwe. - Musisz to zrobić. - Szczerze żałuję, że nie potrafię. - Zrób coś - nalegał z desperacją. - Już ci kiedyś mówiłam. Moja magiczna moc jest za słaba... - Na litość boską przecież on umiera! Stephen jęknął, przekręcił się i znowu jęknął. Zaczął się rzucać. Chwycili go i przemawiali uspokajająco. Po chwili zastygł w bezruchu, ale bez przerwy krzyczał żałośnie. Joy spojrzała na Aleca. Wyglądał tak, jakby czuł się przez nią oszukany. - Jak boli - jęknął Stephen. - Jak strasznie boli... Pomóżcie mi. Stracił przytomność. Joy drżały ręce i łzy płynęły po policzkach. Alec opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach. Gdy je cofnął, zobaczyła, że

416

417

JlLL BARNETT

CZARY

rysy męża zniekształca grymas cierpienia i żalu. Kurczowo zacisnął dłonie na poręczach krzesła. Kciuki były białe. - Więc skróć jego męki. Zamarła w bezruchu, porażona grozą tego, o co on prosi z powodu współczucia dla Stephena. - Nie zrobię tego - szepnęła. Belmore popatrzył na brata, bezwładnie opuszczając ręce z poręczy krzesła. Roześmiał się ponuro. - Byłem na tyle nierozsądny, że uwierzyłem w te twoje czary. Jaki z nich pożytek? Podeszła do niego i położyła dłoń na jego ramieniu. - Wyjdź. - Zamknął oczy. - Alec... - Powiedziałem, żebyś wyszła. - Pozwól mi tu zostać z tobą. - Idź już. - W milczeniu wpatrywał się w Stephena. Zastanawiała się, co powiedzieć, żeby zburzyć tę ścianę lodu, którą się odgrodził. Nagle spojrzał na nią z furią. - Do cholery, ty niemądra kobieto! Czy nie widzisz, że chcę być sam? Więc... wynoś się. Zostaw mnie i brata. Nie jesteś mi potrzebna. Wokół Joy zamknęła się zimna, ciemna czeluść, odbierając jej powietrze. Duchessa powoli cofała się do wyjścia, aż w końcu uderzyła o drzwi. Po raz ostatni objęła wzrokiem męża. Siedział sztywno jak marmurowy posąg. Joy okręciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Nie zdając sobie z tego sprawy pędziła po schodach ile sił w nogach, do drzwi frontowych. Ktoś wołał ją po imieniu, ale głos dochodził z oddali, a poza tym nie potrafiła się zatrzymać, tak jak nie mogła opanować płaczu. W hallu uderzyła w coś ramieniem. Rozległ się huk, jakby jakiś przedmiot roztrzaskał się na kawałki, lecz nic ją to nie obchodziło. Otworzyła frontowe drzwi. W tej samej chwili na dworze rozpętała się burza. Joy mknęła przez mokrą trawę i zielone pagórki, wzdłuż żwirowanej alei. Czarne niebo rozdzierały błyskawice i pioruny. Pod wpływem wichury rozwarła się brama. Łomot, jaki uczyniła, rozbrzmiewał echem po okolicy. Duchessa wybiegła na drogę. Tu podmuchy wiatru były jeszcze silniejsze, a deszcz zacinał mocniej.

Przemokła do nitki. Z włosów wypadły jej szpilki. Nasiąknięte wodą kędziory ciężko opadły na plecy, utrudniając bieg; nogi grzęzły w błocie. Ale Joy pędziła dalej, czerpiąc siłę z przeżywa­ nego wstrząsu uczuciowego. Nic nie było w stanie jej zatrzymać. Znowu odniosła wrażenie, że ktoś woła japo imieniu. Odwróci­ ła głowę. Potknęła się i upadła. Leżała tak, łkając, z głową ukrytą w ramionach, a wiatr i deszcz smagały ją po plecach. Nagle w jej uchu zadźwięczało głośne sapnięcie. Spojrzała przez ramię. To przemoczony do nitki Beezle siedział przy niej, spoglądając ze współczuciem swymi mądrymi brązowymi ślepkami. - Och, Beezle. - Usiadła i przycisnęła go do piersi, a on wtulił mokry pyszczek w jej szyję. Była załamana i straszliwie samotna. Pod wpływem jakiegoś przymusu spojrzała na pałac. - Nie potrafię pomóc Stephenowi... Alec ma rację. Cóż warta jest moja magia, skoro jestem bezsilna wobec cierpień ich obu? - Popatrzyła w ciemne niebo i zawołała rozpaczliwym głosem: - Dlaczego? Dlaczego nie potrafię im pomóc? - Objęła gronostaja jeszcze mocniej. - Proszę... Oddałabym wszystko... Proszę... W jednej chwili przestał padać deszcz i ustał wiatr. Na ciemnym niebie pojawił się złocisty obłok. Zygzakiem posuwał się ku ziemi. Przez chwilę krążył nad Joy, a potem zatrzymał się jakiś metr od niej. - To ciotka MacLean - szepnęła duchessa. W blasku złocistej aury ukazała się postać majestatycznej, pięknej i wysokiej kobiety. Gdy spojrzała na wychowankę, w jej mądrych, łagodnych oczach pojawiło się współczucie. Uklękła i otworzyła ramiona. - Joyous. - Nie potrafię pomóc Stephenowi - łkała w jej objęciach Joy. - Wiem, moja mała. - Ciotka wpatrywała się w nią przenik­ liwymi szarymi oczami. - Myślałam, że Alec mnie potrzebuje. - To prawda. Jeśli kiedykolwiek ktoś pragnął odrobiny magii w życiu, to z pewnością Alec Castlemaine. - Ale jaki z niej pożytek, skoro nie potrafię uratować życia Stephenowi? - Oparła głowę na ramieniu ciotki. - Znowu zawiodłam.

418

419

JILL BARNETT

CZARY

- Nie ty zawiodłaś, lecz Alec. - Ciotka głaskała japo ramieniu. - On dopiero zaczyna cokolwiek rozumieć. To wymaga czasu. - Joy patrzyła swojej opiekunce w oczy. Ciotka potrząsnęła głową. - Ale to Stephen przeżywa udręki. Cierpi ponad ludzką miarę, a ja nie potrafię mu pomóc - ciągnęła duchessa. - Uchronię go od śmierci. - Och, dziękuję! - Joy uścisnęła ciotkę. Jej twarz promieniała. - Ale ty musisz zniknąć. - Słucham? - Wychowanka odsunęła się. Miała marsową minę. - Musisz opuścić to miejsce. - Nie... - Spoglądała w ciemność. - Nie odejdę stąd. - Chwy­ ciła ciotkę za ramiona. - Nie. Proszę, nie każ mi... - Nie możesz z nimi zostać. - Ale ja go kocham... Kocham ich obu. Opiekunka milczała. - Dlaczego? - Joy patrzyła ciotce w oczy. - Dlaczego muszę stąd odejść? - Bo Alec nic nie rozumie. Nie nauczył się szanować miłości. - Proszę... Nie teraz, kiedy został tak boleśnie zraniony. To zbyt okrutne. Ja go kocham. - On nie pojmuje uczucia - obstawała przy swoim ciotka. - Spojrzała na pałac i potrząsnęła głową. - Nie mogę mu ciebie oddać. Joy poczuła, jak serce przestaje jej bić. - Musisz dokonać wyboru. Obejmując mocno Beezle'a, duchessa patrzyła na pałac. Niebo rozjaśniła błyskawica, ukazując na moment rzeźby stworów w attyce dachu. W kilku oknach zamigotały płomyki świec. Wyglądały jak gwiazdy na niebie. Wydawały się tak samo odległe i nieosiągalne. Oczyma wyobraźni duchessa zobaczyła niewinnego, prostodusznego Stephena, który właśnie umierał... I Aleca, twardego jak skała, nieprzejednanego. Chwile, w których potrafił wykrzesać z siebie nieco życia, minęły bezpowrotnie. Odeszły na zawsze. Przyciskając gronostaja do piersi, klęczała na błotnistej drodze. Z oczu płynęły jej potoki łez. Gdy je zamknęła,

czuła pod powiekami ogień. Zagryzła wargi. Z drżeniem ode­ tchnęła. Spojrzała na pałac. - Uratuj życie Stephenowi. Wyniosła budowla pogrążyła się w mroku. W oddali majaczyły tylko niewyraźne kontury. Znowu zerwał się wicher i rozpętała się ulewa gwałtowniejsza niż poprzednio. - Alec - szepnęła Joy. - Mój Alec. Po chwili zniknęła w złocistym obłoku.

420

Oczarowanie

O nieszczęsna ludzka naturo Tak podatna na cierpienie i smutek, Tak niezdolna do radości... |

G. Du Maurier

J a k i ś odległy dźwięk zakłócił ciszę zalegającą w pokoju Stephena. Alec nie zareagował. Gdy dźwięk rozległ się ponownie diuk uniósł głowę, wodząc niewidzącymi oczyma. - Belmore! Otwieraj! - usłyszał stłumiony krzyk, a po nim nastąpiło głośne pukanie. Szarpnął za klamkę, trwając w milczeniu. W drzwiach stał Downe. Miał rozwiane włosy i przemoczone ubranie. - Twoja żona wybiegła na dwór w czasie tej burzy. Chciałem ją dogonić, ale w pewnym momencie zniknęła mi z oczu. Co się tu, u diabła, wydarzyło? Alec potrząsnął głową i spojrzał na łóżko. Stephen leżał spokojnie. Poczucie winy wobec Joy było tak silne, że odebrało diukowi zdolność myślenia. - Belmore, do cholery! Chcesz stracić ich oboje? Alec się nie poruszył. Downe szarpnął go za surdut. - Belmore! Słyszał krzyk Richarda i czuł szarpnięcie, ale mimo to nic do niego nie docierało. 425

K,LARY

Teraz Downe mocno nim potrząsnął, lecz znowu nie nastąpiła żadna reakcja. - Psiakrew... - Trzasnął Aleca pięścią w szczękę. Ból był dojmujący. Promieniował na zęby i szyję. Alec zatoczył się, trzymając za brodę. Potrząsnął głową i spojrzał na Richarda z zaskoczeniem, ale przytomnie. - Ty sakramencki głupcze! Żona od ciebie odeszła! - Odeszła? - Właśnie. - Cholera. - Pociągnął za sznurek od dzwonka. Niemal natychmiast do pokoju wszedł Henson. - Niech ktoś osiodła trzy konie. Gdy wrócisz, czuwaj przy moim bracie. - Czasami potrafisz się zachować jak tępy osioł. - Spojrzenie Richarda świadczyło o tym, że on wie, co zrobił Alec. - Wypę­ dziłeś ją z pokoju. Belmore milczał, ale w poczuciu winy i żalu musiał przyznać przed samym sobą, że dokładnie tak postąpił. Wrócił Henson, uwalniając go od konieczności odpowiedzenia hrabiemu. Popędzili po schodach i przez hall, po odłamkach stłuczonej wazy, do drzwi frontowych. Tu dołączył do nich Seymour. Strugi deszczu utrudniały widoczność. Alec, zdezorientowany, zatrzymał się na schodach, lecz zaraz spostrzegł konie. Dosiadł czarnego ogiera i spojrzał w ciemne niebo. Ilekroć Szkotka płakała, zawsze padał deszcz. Odetchnął głęboko i ścisnął konia kolanami. Wśród zawodzącego wiatru ruszył za Richardem, a za nim Neil. - Zniknęła mi z oczu za tym wzniesieniem! - Hrabia wskazał widniejące przed nimi wzgórze. Tu się rozdzielili, przeszukując teren w trzech kierunkach. - Szkotko! - krzyknął Alec, osłaniając usta dłońmi. Nasłuchiwał jej głosu, ale odpowiedziało mu tylko wycie wiatru. Przetarł zalewane deszczem oczy i rozglądał się, posuwając się wzdłuż drogi i bez przerwy nawołując Joy. - Tutaj! - krzyknął Seymour. Belmore pogalopował na następne wzniesienie, dołączając do przyjaciół. Nie wypuszczając cugli, zsiadł z konia i brnął przez błoto do przykucniętego Neila. Ale Szkotki tu nie było. Nie było

Gdy zegar wybił czwartą w nocy, Alec postanowił przerwać czuwanie przy bracie. Od trzech godzin Stephen nie jęknął i nie obudził się. Diuk chciał przez chwilę pobyć sam. Pociągnął za sznurek od dzwonka. Wszedł Henson. - Przez jakiś czas będę w swojej sypialni, a potem w gabinecie. Gdyby coś się działo, zawiadom mnie. Jak Downe wróci z poszukiwań, pójdę ja. Huk, z jakim zamknął drzwi do sypialni, zabrzmiał w ciszy niczym wystrzał z karabinu. Alec rozejrzał się po apartamencie. Nic się tu nie zmieniło, ale wszystko było dziwnie odległe, jakby spoglądał z zewnątrz i nie dostrzegał tego, czego naprawdę szukał. Podszedł do okna. Na pagórkach błyskały światła latarni. Podzieleni na grupy służący poszukiwali Szkotki. Poczuł ucisk w żołądku. Wypatrywał jej przez wiele godzin, ale w końcu pod wpływem Neila i Richarda wrócił do pałacu, żeby czuwać przy bracie. Z ciężkim sercem obserwował przesuwające się przez wzgórza i doliny płomyki ognia. Poszukiwania nie przyniosły rezultatu. W jakiś sposób wiedział, że Szkotki tu nie ma. Zaczerpnął głęboko powietrza, powracając do odsuwanego przez ostatnie godziny pytania, gdzie jest Joy. Jeśli przeniosła się dokądś za pomocą zaklęcia, to tylko jeden Bóg wiedział, dokąd. Alecowi przyszły na myśl ciemne zaułki Londynu, mordercze

426

427

niczego. Odwrócił się na pięcie, lecz Seymour wyciągnął dłoń, w której spoczywały: królicza łapka, ząb słonia i talizman z piór. Były brudne i mokre. - Wołałeś mnie z powodu tych cholernych fetyszy? - Wyrzucał Neilowi Alec - Dał je Joy, zanim odeszła. - Downe przytrzymał Belmore'a za ramiona. - Więc musi tu gdzieś być - odezwał się diuk po długiej chwili wpairywania się w magiczne przedmioty. - Szkotko! - Znowu odpowiedziało mu wycie wiatru. - Szkotkoo! - Usłyszał tylko plusk deszczu. - Szkotkooo! - nie było żadnego odzewu.

JILL BARNETT

\^/AKY

zaspy śniegu i lodowate rzeki. Boże, mogła znajdować się gdziekolwiek, a jemu nie wolno było nikomu wyznać prawdy. Potarł czoło. Straszliwie niepokoił się o Szkotkę i nic nie było w stanie go uspokoić. Bolał nad tym, co się stało. Zamknął oczy. Co, u diabła, uczynił? - Szkotko - szepnął, utkwiwszy przed siebie niewidzące oczy. Z trudem przełknął ślinę przez zaciśnięte gardło. - Przepraszam.

- Gdzie jest Joy? Ze wzruszenia serce zamarło jej w piersi. Popatrzyła kolejno na twarze: Richarda, Neila, Hensona i Aleca. Mąż nie przybrał sztywnej pozy, ani się nie rozgniewał. - Nie wiem - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Lubię Joy. Ona uważa, że jestem bystry. - Zamyślił się na moment i spytał cicho: - Czyżby nie martwiła się o mnie wraz z innymi? Przytrzymała się oparcia starego krzesła w obawie, że zrobi jej się słabo. - Bardzo się martwiła - zapewnił go brat. - Wcale nie chciała odstąpić od twojego łóżka, ale rozzłościłem się i odezwałem się do niej w okrutny sposób. - To było głupie. - Masz rację. - Alec patrzył Stephenowi prosto w oczy. - Ale odnajdę ją. Przyrzekam. Nigdy mnie nie odnajdzie - pomyślała Joy. Poczuła taki ból, że upadła na kolana i załkała, ukrywając twarz w dłoniach. Gdy je odsunęła, obraz już zniknął. Spojrzała na ciotkę z wyrzutem. - Proszę cię. Ja go kocham, a on mnie potrzebuje - powiedziała z udręką w głosie. Ciotka przyglądała się jej przez chwilę, potem zerknęła na pustą szybę i potrząsając głową wyszła z komnaty.

Proszę, pozwól mi ich zobaczyć przez chwilę. Proszę. Ciotka MacLean stała po drugiej stronie komnaty. U jej stóp siedział Gabriel, wpatrując się w nią swymi jasnoniebieskimi oczami. - Proszę - szepnęła Joy. Po raz kolejny pogłaskała Beezle'a po łepku i zdjęła go z kolan. - Ale tylko ten jeden raz. Ciotka MacLean rozprostowała dotychczas uparcie skrzyżowane na piersiach ramiona. Gabriel syknął i wyprężył grzbiet. Okno rozpłynęło się w złotym świetle. Joy obserwowała, jak jasna plama jarzy się i powiększa, przeistaczając się w obraz pokoju Stephena. Obok łóżka chorego stał lekarz i z niedowierzaniem potrząsał głową. - Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Mógłbym przysiąc, że miał pęknięte płuca. - Ponownie pochylił się nad Stephenem. - Proszę się rozluźnić. - To, co pan mówi, oznacza, że choroba ustąpiła. - Stephen zmarszczył brwi, kwitując w ten sposób zdziwienie lekarza, i odchylił się do tyłu. Joy uśmiechnęła się z powodu tej reakcji szwagra. Z dumą i zadowoleniem obserwowała, z jaką delikatnością Alec dodaje bratu otuchy. - Wygląda na to, że nic mu nie dolega, z wyjątkiem skaleczeń skóry - oświadczył po dłuższej chwili medyk, odchodząc od łóżka. - Przecież mówiłem - burknął Stephen. Rozejrzał się po sypialni. - Dlaczego wszyscy tu są? - Niepokoili się o ciebie - odparł Alec. 428

Dni dłużyły się, pozbawione magii, puste i upływające w milczeniu. Stephen wyzdrowiał. Większość czasu spędzał w ogrodzie, obserwując rośliny, o których opowiadała mu Joy. Ze swoją naiwną, niezachwianą pewnością wierzył, że żona brata wkrótce tu wróci, skoro ten przyrzekł ją odnaleźć. Za to Alec coraz bardziej tracił nadzieję. Zjeździł każdą piędź ziemi w Belmore Park, a teraz bez końca przesiadywał w swojej sypialni. Karząc się za swój czyn, rozmyślnie otoczył się przedmiotami, które przypominały mu Joy. Jadał wyłącznie pieczone kurze udka, rzepę i imbirowy piernik. Na każdym stole i obramowaniu kominka stały wazy z różowymi różami. Pewnego dnia wrócił 429

J1LL iSARNETT

l^ZAKY

z Londynu wóz wyładowany ciężkimi skrzyniami. Aż trzech lokajów wnosiło do apartamentu duchessy stosy romantycznych powieści. Teraz stały przy ścianie, jakby czekując na jej powrót. Alec zapamiętał już nazwiska wszystkich swoich służących, ale dopiero wtedy kompletnie zbił ich z tropu, gdy kazał im poprzestawiać wskazówki pałacowych zegarów na różne godziny. Spacerował po ogrodzie, wypatrując ptaków i kwiatów, a nocami wchodził na dach, spoglądał w gwiazdy i zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy je w oczach Joy. Marzył o śniegu. Zerwał gałązkę rozmarynu i wspominał, a nocami, gdy był sam, płakał. Patrzył w dal i... rozpamiętywał przeszłość. Joy niczym wstążka na pierwszomajowym słupie splotła na chwilę swoje życie z życiem Aleca. Diuk roześmiał się gorzko na myśl, że zanim pojawiła się Szkotka, nie miał właściwie życia, tylko swoją dumę i tytuł, do czego teraz nie przywiązywał już wagi. Wydawało mu się, że lodowata powłoka, w której tkwił, rozpuściła się bardzo dawno temu. Miał ukochanego brata, a mimo to dom wciąż był pusty, pozbawiony ciepła i osamotniony. Bez Joy Alec nie potrafił zaznać spokoju. Czuł się jak okaleczony i wierzył, że jeśli ona nie wróci, on nigdy się nie uleczy. Łaknął jej czarów. Ale tak naprawdę potrzebował jak powietrza nie tej wątłej i niekiedy zgubnej magicznej mocy, lecz samej Szkotki. To ona działała na niego jak najpotężniejsza magia. Chmury nad ogrodem rozproszyły się nieco, ale rzadkie krople deszczu rozpryskiwały się na kamiennych płytkach. Alec za­ stanawiał się, czy Joy teraz płacze. Zacisnął mocno powieki i poddał się działaniu siły życiowej starego wiązu.

Spojrzał na drzwi zamykające się za królewskim posłańcem i odwrócił się w stronę biurka. Utkwił wzrok w zaproszeniu regenta na uroczystości organizowane ku czci Jego Miłości, diuka Wellingtona. Rzucił list na blat. - Guzik mnie obchodzi, kogo książę zaszczyca swoimi wzglę­ dami. Nie jadę do Londynu. Nie ruszę się stąd, dopóki jej nie znajdę.

- Jak rozumiem, nie udało ci się zdobyć żadnych informacji na jej temat. - Downe siedział, kręcąc laską, po drugiej stronie gabinetu. - Żadnych. - Alec potrząsał głową. - Od dwóch miesięcy. Niedawno nadeszła wiadomość z Surrey. Nie ma jej tam. Locksleyowie też nic nie wiedzą. Wynająłem tylu ludzi, ilu zdołałem, żeby przetrząsnęli całą Anglię i wszyscy mówią to samo. Joy gdzieś przepadła. Nie mam jeszcze wiadomości tylko od Jamesa i Fitzwatera. Przeczesują wyspę Mull. Seymour pogrzebał wśród magicznych przedmiotów, których coraz więcej wisiało na łańcuszku kamizelki, i spojrzał na Belmore'a. - Tydzień temu w Londynie wydawało mi się, że ją widzia­ łem. Napędziłem takiego stracha lady Billingham, że jej mąż omal nie wyzwał mnie na pojedynek. Z tyłu ona wygląda zupełnie jak Joy. - Zastanów się, może jest jakiś trop - Downe zwrócił się do Aleca, marszcząc w zamyśleniu brwi. Diuk pochylił się, potrząsając głową w poczuciu porażki. - Ona ode mnie odeszła. Wątpię czy kiedykolwiek ją odnajdę. - Spojrzał na przyjaciół. - Gdzie jeszcze mam jej szukać? A jeśli pojawił się jakiś trop, to go przeoczyłem. - Czy powrócili ci dwaj służący? Jak oni się nazywali? - spytał Richard. - Hungan John i Forbes. - Czy przypuszczasz, że ich zniknięcie ma coś wspólnego z odejściem Joy? - Hrabia spoglądał na Aleca z niepokojem. Belmore pokręcił głową. Rzeczywiście tak myślał, ale nie mógł wyjaśnić Richardowi dlaczego. Skłamał więc mówiąc, że ich odprawił. Nie pozostawało mu nic innego jak czekać i żyć nadzieją. Założył dłonie z tyłu głowy. Patrzył w sufit za­ stanawiając się, dokąd, u diabła, mogła udać się czarownica. Po raz nie wiadomo który sporządzał listę możliwości. W gabinecie zapanowała cisza jak makiem zasiał, co wzbudziło podejrzenia Aleca. Popatrzył na przyjaciół. Richard wydawał się kompletnie zaskoczony, a Neil aż otworzył usta.

430

431

JILL BARNETT

- Belmore, wydaje mi się trochę niestosowne nazywać Joy czarownicą - odezwał się wicehrabia, siedząc sztywno na krześle. Teraz dotarło do Aleca, że wypowiadał swoje myśli na głos. A więc tracił rozum. Był na granicy szaleństwa. - Joy nie jest żadną czarownicą - ciągnął Neil. - Każdy wie, że czarownica wygląda jak ta stara wiedźma, która przepowie­ działa, iż poznasz Joy. Alec zamrugał oczami i spojrzał na Seymoura. Po chwili trzasnął dłońmi o biurko i zerwał się na równe nogi. - Jasna cholera! To jest to! Ta staruszka. Zapomniałem o niej, ale o nią chodzi! - W mgnieniu oka był przy drzwiach. Trzymając dłoń na klamce, odwrócił się do przyjaciół, którzy też podnosili się z krzeseł. - Przeszukam każdy zaułek, dopóki jej nie znajdę. - Strzelił drzwiami i wrzasnął: - Henson! Spakuj rzeczy. Wyjeżdżamy do Londynu. Jego głęboki głos rozbrzmiewał echem wśród marmurowych kolumn hallu. Trzy pokojówki z przestrachem patrzyły na pędzącego do nich diuka. - Ty jesteś Mary White. - Wskazał na pierwszą z brzegu. Służąca skinęła głową przyciskając do białego fartucha mioteł­ kę z piór do ścierania kurzu. - Ty nazywasz się Mary Jones. - Zerknął na drugą. Kiwnęła głową i nie zapomniała o ukłonie, w przeciwieństwie do poprzedniczki. - A to Mary Brown. Trzecia kłaniała się w pas, zanim jeszcze diuk zdążył wymienić jej nazwisko. Teraz ostrożnie uniosła głowę i potwierdziła skinieniem. - Zatem pierwsza, druga i trzecia Mary nie stójcie tak, tylko pobiegnijcie do Stephena i powiedzcie mu, że wyjeżdżamy do Londynu - diuk Belmore uśmiechnął się do nich, wydając polecenie.

W miesiąc później sezon życia towarzyskiego w Londynie trwał w pełni. Bale i przyjęcia wypełniały próżniacze życie wyższych sfer, dostarczając codziennej porcji plotek i skandali. Ostatniego tygodnia z kontynentu nadeszła wieść, iż w Paryżu widziano pewną hrabinę, jak szła pod rękę z bratem aktualnej kochanki męża. Ta najświeższa on-dit niezwykle pobudziła spekulacje na temat osobliwego zachowania diuka Belmore'a. Na rozkosznych kameralnych herbatkach i partyjkach wista szeptano w trakcie kolejnych rozdań, że pomieszało mu się w głowie z powodu zniknięcia jego duchessy. Gruchnęła wieść, że zaczepia londyńskie uliczne kwiaciarki. Diuk Belmore! W tym tygodniu plotkarskie towarzystwo miało nową pożywkę - fetę, którą dziś wieczorem urządzał książę regent. To było największe wydarzenie tego ożywionego sezonu. Od wczesnego rana damy w podnieceniu przemykały po komnatach, przymie­ rzając klejnoty, jedwabie, kity z piór i wachlarze, żeby popisać się bogactwem i gustem przed tymi, którzy się liczą. Dżentelmeni ćwiczyli przed lustrem pełne zadumy spojrzenia, chcąc zyskać 433

JILL HARNETT

CZARY

wygląd uduchowionego romantycznego poety. Doskonalili sposób zażywania tabaki i stawiania umięśnionych męskich nóg. W Carlton House królewscy muzycy stroili skrzypce, wiolon­ czele i flety. Najwspanialsi kwiaciarze Londynu dostarczyli setki sprowadzonych z zagranicy doniczkowych drzewek cytrynowych. To był ostatni krzyk mody. Tak jak poprzednio przeznaczono je do ozdobienia sali balowej. Mówiło się, że kosztowały tysiące funtów, ale regent nie zawracał sobie tym głowy, skoro dziś wieczorem elita miała powitać na angielskiej ziemi nowego para Anglii i bohatera narodowego, diuka Wellingtona. Powóz Belmore'a był jednym z wielu zmierzających do Carlton House. Od Pall Mail do górnego krańca St. James Street pojazdy stały w trzech rzędach. Ich pasażerowie mieli wysiąść na rogu, gdzie przed bramą pałacu czuwali konni gwardziści. Zgromadziła się tu cała śmietanka towarzyska Anglii. W świetle nowych lamp gazowych widać było wytworne stroje gości oczekujących, by złożyć hołd swojemu bohaterowi i księciu regentowi. - A niech to diabli! Co za tłok! - Seymour otworzył okno powozu i wystawił na dwór miedzianą czuprynę. - Uważaj na moją nogę. - Hrabia trącił go laską. - Och, przepraszam. Na śmierć o tym zapomniałem - kajał się Neil, zerkając na stopę Richarda. - Przeklęta kobieta - mruknął Downe i odsunął nogę na bezpieczną odległość od podnieconego przyjaciela. - Jaka przeklęta kobieta? - spytał prostodusznie Stephen. Alec błysnął oczami na Richarda, który wyjąkał odpowiedź określoną przez Neila jako kulawy wykręt. Gdy wicehrabia wyjaśnił Stephenowi swoją aluzję, ten roześmiał się po długim namyśle. Kiedyś rano w parku obaj bracia Castlemaine natknęli się na księcia regenta, który zapałał szczególną sympatią do młodszego. Stephen wykazał się tak rozległą wiedzą botaniczną, że Prinny zażądał następnego spotkania. Znajomość świata roślin była droga sercu regenta. Akurat urządzał prywatny ogród. Gdy arcybiskup Canterbury łagodnym tonem stwierdził, że brat diuka jest nieco powolny, Prinny ze złością odparł, że to samo można

powiedzieć o Mojżeszu, co zamknęło usta członkom królewskiej świty. Stephen Castlemaine stał się w ciągu jednego dnia faworytem Prinny'ego. Alec wciąż chronił brata przed ludźmi i wolał trzymać go z daleka od kapryśnej elity, lecz dziś uczynił wyjątek. - Samo dotarcie do bramy może nam zająć następną godzinę - odezwał się Neil, spoglądając ze złością na Richarda, który wyjął z kieszeni srebrną piersiówkę z brandy. - To nie dla mnie - oświadczył hrabia, podając butelkę Alecowi. - Belmore... Alec wyglądał przez okno, lecz myślami był na dachu pałacu w Belmore Park i wchłaniał zapach róż. - Belmore? - powtórzył Downe. - Alec! - Stephen trącił go w ramię. - O co chodzi? - Diuk potrząsnął głową i spojrzał na brata. - Wyglądasz jak ktoś, kto mógłby się tego napić - oznajmił Stephen, wskazując na hrabiego, który wciąż wyciągał dłoń z piersiówką. Belmore potrząsnął głową i znowu odwrócił się w stronę okna, w samą porę by spostrzec poruszający się w tłumie zniszczony czerwony kapelusz. - Jasna cholera! - Wysiadł z powozu tak gwałtownie, że dla utrzymania równowagi przytrzymywał się otwartego okna. - To jest ta kwiaciarka! To ona! Skoczył w stronę jezdni, przedzierając się wśród masy powozów na chodnik, gdzie zaczął biec tak szybko, jak było to możliwe w tłoku. Stracił z oczu czerwony kapelusz, lecz przepychał się dalej, nic sobie nie robiąc z pisków kobiet i przekleństw mężczyzn. Nie mógł zgubić kwiaciarki. Wdrapał się na kabriolet Harbingera i lustrował wzrokiem tłum. Jakieś kilkaset metrów stąd zobaczył czerwony kapelusz. Wskazując na kobietę, krzyknął: - Zatrzymajcie ją! Tę staruszkę! Kapelusz wciąż się jednak oddalał, a ludzie spoglądali na niego jak na szaleńca, którym w istocie się czuł. - Belmore! Ignorował sarkający tłum. Odwrócił się w stronę, z której

434

435

JlLL BARNETT

i^ZARY

dochodził głos. Neil, Stephen i Henson biegli do niego, a z tyłu kuśtykał Richard. Podpierał się laską i klął jak szewc. - Tutaj! - krzyknął Alec wskazując ręką, dokąd zmierzała kwiaciarka. Zeskoczył z kabrioletu, wypatrując przesmyków między powo­ zami. Biegł w tempie, na jakie pozwalały mu wolno posuwające się do przodu konie i pojazdy. To była ona. Wiedział o tym. Stanowiła jego jedyną nadzieję, ostatnią szansę. Ciężko dyszał, ale przyspieszył, klucząc meandrami i wrzeszcząc, żeby kwiaciar­ ka przystanęła. Nie obchodziło go, kto lub co znajduje się na jego drodze. Jakiś powóz zatarasował Alecowi przejście. Konie zaczęły się narowić i wstrząsnęły pojazdem. Nie można było się przecis­ nąć. Belmore'a ogarnęła panika i straszliwa desperacja. Ta kobieta była jego jedyną nadzieją, ostatnią szansą. - Psiakrew! - Przesunął się w prawo, potem w lewo, aż w końcu rzucił się w wąskie przejście pomiędzy powozami. Znowu znajdował się w tłumie, ale stracił z oczu kwiaciarkę. Bezskutecznie wyciągał szyję. Zdesperowany przecisnął się w stronę metalowego płotu okalającego królewską rezydencję. Podciągnął się i zawisł w górze, trzymając się poprzecznego pręta. - Diuk Belmore przeznacza tysiąc funtów nagrody dla osoby, która zatrzyma starą kwiaciarkę w czerwonym słomkowym kapeluszu! Przez tłum przebiegł szmer. Alec wykrzyczał ponownie swoją obietnicę i nie zwracając uwagi na gapiów ruszył na poszukiwania. - Tu jest! Pobiegł w kierunku, z którego dochodził głos, torując sobie drogę wzdłuż bramy pałacu. Zobaczył kwiaciarkę. Otaczało ją około trzydziestu młodych dandysów, w większości znanych z tego, że nie mieli pieniędzy. Blokowali dostęp do staruszki, bo każdy chciał się do niej docisnąć. Na widok diuka Belmore'a rozstąpili się wszakże niczym Morze Czerwone przed uciekają­ cymi z Egiptu Żydami. Alec podszedł do niej w chwili, gdy odwrócona plecami uniosła do góry bukiet. - Śliczne kwiaty dla pańskiej damy! Chwycił ją za ramiona i odwrócił do siebie.

- Gdzie ona jest? Gdzie jest moja żona? Wpatrywały się w niego bystre, znajome już szare oczy. - Kto? - Wiesz kto! Moja żona! - wydyszał. - Kim pan jest? - Psiakrew, dobrze wiesz, kim jestem. Diukiem Belmore! Kobieta długo przyglądała mu się w milczeniu, a w końcu go zbyła. - Nie wiem, o czym pan mówi. - Odwróciła się w stronę tłumu, wyciągając bukiet. - Śliczne kwiaty dla pańskiej damy! Alec wciąż oddychał gwałtownie, zawiedziony i bezradny. Ktoś dotknął jego ramienia. Odwrócił się i zobaczył Richarda, Neila i Stephena. - Nie chce mi nic powiedzieć. - Bezsilnie przejechał dłonią po włosach. Downe wyciągnął sakiewkę. Przykuśtykał do staruszki i włożył pieniądze do koszyka. - Powiedz mu, gdzie ona jest. Kobieta odwróciła się bardzo powoli. Spojrzała na hrabiego i na diuka, a potem na sakiewkę. - Czy wasza lordowska mość życzy sobie cały kosz kwiatów? - Powiedz Belmore'owi, gdzie jest jego żona. Przepowiedziałaś mu przyszłość. Oświadczyłaś, że spotka tę kobietę. To było przed kilkoma miesiącami... Na stopniach White. Staruszko, gdzie ona się teraz znajduje? - Wasza lordowska mość, ja tylko sprzedaję kwiaty. - Wtedy sprzedałaś coś więcej. Alec, Neil i Stephen przysunęli się do Richarda. Wicehrabia też wrzucił do koszyka sakiewkę. Zebrał wszystkie swoje magicz­ ne przedmioty, łańcuszek od zegarka oraz specjalnie dla niego wykonany amulet i włożył je do koszyka. - Zwróć ją - poprosił lakonicznie. - Alec potrzebuje Joy. Spójrz na niego - odezwał się Stephen. Kwiaciarka milczała. - Cholera, kobieto! - wybuchnął diuk. - Powiedz mi, gdzie ona jest! Co mam zrobić? Przekopałem cały Londyn w po-

436

437

J1LL JSARNETT

K,LAK1

szukiwaniu starej kwiaciarki w czerwonym kapeluszu. W końcu cię znalazłem, a ty nie mówisz słowa. Co mam zrobić? Wciąż milczała, ale przyglądała mu się uważnie. - Ściskałem każde drzewo po drodze z Wiltshire do Londynu. - Podszedł w stronę rosnącego w pobliżu klonu i objął go. - Kobieto, gdzie ulotniła się twoja magiczna moc? Gdzie? Ludzie zaczęli chichotać, lecz Alec nic sobie z tego nie robił. - Jem imbirowy piernik, choć go nie cierpię! Interesują mnie baśnie. Wypowiadam swoje życzenia, spoglądając w gwiazdy. Sypiam otoczony różowymi różami. Budzę się po nocach z jej imieniem na ustach. Co muszę zrobić? Powiedz mi! Proszę... - Głos mu się załamał. - Ja ją kocham. Zapadła absolutna cisza. Przez najdłuższą dla Aleca chwilę w życiu mądre szare oczy wpatrywały się w niego, jakby kwiaciarka chciała przeniknąć zakamarki jego duszy. W końcu odwróciła się i zaczęła oddalać. - Śliczne kwiaty dla twojej damy! Alec patrzył w ślad za nią. Wraz z tą staruszką odchodziła jego nadzieja. Oparł bezwładne ciało o pień i utkwił wzrok w ziemi. Otaczający go tłum zastygł w bezruchu, myśląc Bóg jeden wie co. Czuł na sobie spojrzenia, ale guzik go to obchodziło. Po kilku minutach ludzie zaczęli szemrać. Richard pokuśtykał do Aleca. - Belmore, wsiądź do powozu. Diuk odetchnął głęboko i bez słowa ruszył za przyjaciółmi. W Carlton House rozmyślnie okrążył miejsce, gdzie witano gości. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać. Gdy szedł przez salę balową, ktoś dotknął jego ramienia. Odwrócił się z nadzieją. Była to, niestety, lady Agnes Voorhees w towarzystwie dwu pozostałych plotkarek. Wyglądała tak, jakby zamierzała miotać piórami z kity. Alec spojrzał na wszystkie trzy obojętnie. - Jak to, Wasza Miłość! Jeszcze czegoś takiego nie widziałam! Biedny z pana człowiek. Powiedziałam Henry'emu, że ucieczka to wypisz wymaluj szkocki obyczaj. Szkoci nie potrafią niczemu stawić czoła. Są słabeuszami. To mi przypomina... Właśnie poznałam Stephena. Stoi po drugiej stronie... Z Jego Królewską

Mością? Pański brat jest rozkoszny, jak na człowieka... - Przysu­ nęła się bliżej i dokończyła szeptem: - który ma hyzia. Ach, lecz to wcale nie usprawiedliwia tej dziewczyny, że porzuciła Waszą Miłość. - Powinienem był pozwolić jej to zrobić - oznajmił Alec, patrząc na Agnes Voorhees jak na angielską, ze szczytów społecznych, wersję wiedźmy z Makbeta. - Co zrobić, Wasza Miłość? - Zarówno brodawki, jak ropuszy rechot - odparł mrużąc oczy. Odwrócił się na pięcie i odszedł nie spostrzegłszy, że na haczykowatym nosie lady Agnes właśnie pojawiła się niewielka narośl. Po dwóch dniach miały pokryć ją dorodne ciemne włosy, podobnie jak drugą, usadowioną na podbródku... Na zawsze. Diuk ruszył na taras niczym automat.. Łaknął powietrza, wolnej przestrzeni i odosobnienia. Usiadł na kamiennej ławce pod drzewem, w mrocznej części ogrodu, opierając głowę o pień i spoglądając w gwiazdy, którymi Szkotka tak się zachwycała. Joy wierzyła w ich magiczną moc, odwołując się do niej w swoich pragnieniach i marzeniach. Bez Joy Alec nie miał nic, w co mógłby wierzyć. Nie miał nic. Orkiestra zagrała walca, tego samego co poprzednio. Uśmiechnął się, na wpół gorzko, na wpół słodko. Siedział ze zwieszoną głową, opierając łokcie na kolanach i zasłaniając dłońmi oczy. Wspominał. Co kiedyś powiedziała Szkotka? Że trzeba umieć tworzyć wspomnienia. On miał tylko wspomnienia. - Kocham ją - powiedział patrząc w ziemię. Chciał ponownie usłyszeć, jak wypowiada te słowa. - Nagle wydało mu się, że rozległ się jakiś głos. Uniósł głowę,, ale nie dostrzegł nikogo. Dopowiedział: - Moją Szkotkę. - Alec. - Jakby szepnął powiew wietrzyka, powodując leciusieńki szum drzew. Diuk spojrzał przed siebie. Wciąż otaczała go pustka, lecz mógłby przysiąc, że słyszał głos Joy. - Alec. Zmarszczył brwi, wpatrując się w mrok. Wciąż kołatała się w nim odrobina nadziei, ale znowu nikogo nie zauważył.

438

439

JILL BARNETT

- Alec. Belmore uznał, że zwariował i że już zawsze będzie cierpiał na omamy słuchowe, nie mogąc uwolnić się od głosu żony. - Mój Alec... Słysząc to wstał i odwrócił się do tyłu. To była Szkotka! Miała uśmiech na tej cudownej twarzy. Wystarczyły trzy szaleńcze kroki, by znalazła się w jego ramionach. Rzeczywista, żywa. Objął ją mocno, aż do utraty tchu. - Kocham cię. - Wtulił twarz w jej delikatną szyję. - O Boże, Szkotko... jak ja cię kocham. - Mój Alec - szepnęła, ująwszy w dłonie jego głowę. Gdy ich usta się spotkały, wiedział już na pewno, że wszystko dzieje się naprawdę. Rozkoszował się przecież tym, co kochał, całym swoim światem i życiem. Miłością na wieczność. Po długim pocałunku wpatrywał się w Joy, dotykał jej i obejmował, jakby w obawie, żeby znowu nie zniknęła. - Teraz już zawsze będziemy razem - szepnęła z uśmiechem, wyczuwając jego lęk. Wciąż rozbrzmiewały dźwięki walca. Alec popatrzył w stronę jaśniejącej złocistym blaskiem sali balowej, a potem na Szkotkę. Ruszył na taras, pociągając ją ze sobą. - Alec! Dokąd idziemy? Milczał, ale z hukiem otworzył drzwi i szedł jak burza, dopóki nie znaleźli się w samym środku tanecznego kręgu. Jak na komendę wszystkie pary stanęły w miejscu, a diuk objął żonę za szyję i dokończył przerwany w ogrodzie pocałunek. Rozległ się szmer zaskoczenia. Na oczach całej elity powstawał nowy skandal. Orkiestra umilkła. Dało się słyszeć podniecone szepty i chichoty. Wachlarze pofrunęły do góry, żeby zasłonić usta, lecz nie ciekawskie oczy. Niektóre damy mdlały, inne uśmiechały się, a większość zazdrościła. Alec nie zwracał na nic uwagi i niczym się nie przejmował. Kiedy usłyszał słaby aplauz, przerwał pocałunek, spoglądając na trzech mężczyzn, którzy stali w pobliżu. Tu, w tej sali, liczyła się dla diuka tylko ich i Szkotki reakcja. Stephen ze spuszczoną głową mamrotał coś o "sentymentalnych bzdurach", Neil śmiał 440

KATARY

się od ucha do ucha, trzymając w górze złożone dłonie, a Richard, wsparty na lasce, niezdarnie klaskał. Wzrok Szkotki również powędrował w stronę przyjaciół. Alec zauważył, że gdy utkwiła spojrzenie w lasce hrabiego, w jej oczach zagościła wesołość. - To sprawka Letitii Hornsby - rozległ się głos duchessy Belmore. Alec przerwał jej śmiech następnym pocałunkiem, obejmując żonę mocno i nic sobie nie robiąc z uwag na temat obrazy moralności. Porwał Szkotkę w ramiona, a ona uśmiechała się do niego, gdy niósł ją do wyjścia na oczach zdumionego tłumu. - Alec? - Z westchnieniem oparła głowę na jego ramieniu. - Hmm? - Wspaniale mnie niesiesz. - Położyła mu rękę na sercu.

Żyli długo i szczęśliwie... Połączcie radość wszystkich ludzi, A przekonacie się, Że moja jest większa... Juyentius

Epilog J a k szczęśliwie? No więc... W Belmore Park wigilia Wszystkich Świętych stanowiła dzień szczególny. Gdyby ktoś zajrzał przez okno do wielkiego salonu, w którym najczęściej zbierała się rodzina i gdzie było jak w ulu, przekonałby się, że działa tu magiczna moc. O jej obecności świadczyły lewicujące przedmioty: stół, książki i krzesła, włącznie z tym, na którym siedział teraz diuk Belmore. - Marianno... - Słucham, tatusiu? - Bądź tak dobra i ściągnij mnie z powrotem na podłogę. - Marianno... - Koło jego głowy przemknęła książka. - Przepraszam... - Usłyszał, jak córka mruczy pod nosem: - Muszę się skupić. Powstrzymał jęk i przechylił się przez boczne oparcie krzesła, żeby móc lepiej widzieć stojącą trzy metry pod nim ośmioletnią Mariannę. Była ubrana w odświętną sukienkę z zielonej tafty i koronki. Czarne włosy miała dziś przewiązane jasnozielonymi wstążkami, które pasowały do figlarnych zielonych oczu, kontra445

JILL BARNETT

\*,£AK1

stujących z niewinną buzią. Ona też spoglądała na Aleca, gdy tak krążył nad nią, i zagryzała wargi. - Tatusiu. - Pomachała do niego. - Masz trudności? Potaknęła. - Ależ, kochanie, wiem że potrafisz to zrobić. - Z przekona­ niem skinął głową, choć wcale nie był taki pewny możliwości córki. Uśmiechnęła się do niego tak promiennie, jakby dał jej gwiazdkę z nieba. Uniosła podbródek, zacisnęła powieki, krzywiąc buzię z wysiłku, i rozprostowała ręce. Powoli ściągnęła ojca na podłogę. Krzesło trzasnęło o parkiet. Jednak szum w uszach zaraz Alecowi przeszedł. Diuk nie musiał już ściskać poręczy krzesła. Ileż to razy w ciągu minionych lat był w ten sposób uwalniany od niezamierzonej lewitacji. Marianna otworzyła oczy i spojrzała na niego wzrokiem kogoś przygotowanego na kolejną porażkę, ale niemal w tej samej chwili jej twarz rozjaśniła radość. Podbiegła do Aleca, wpadając w jego otwarte ramiona. - Och, tatusiu! Udało mi się, udało! - Oczywiście, córeczko. - Ściskał ją mocno. W drzwiach stanęła uśmiechnięta Szkotka. Miłość do Aleca była wypisana na jej twarzy. Joy, choć urodziła sześcioro dzieci, wciąż była tak samo młoda i promienna, jak podczas ich pierwszego spotkania w lesie. Niemal się nie zmieniła, za to zmieniła jego. Nauczyła go sztuki życia i z trzynastu już wspólnie przeżytych lat mieli mnóstwo wspomnień. Na widok sielankowej sceny powiedziała ze wzruszeniem „dziękuję" i odchrząknęła. - Wszyscy czekają. Alec skinął głową. Wstał i pochylił się, żeby Marianna mogła wspiąć się na jego plecy. Dziewczynka rozchichotała się, a gdy "zanurkował" pod belką futryny, poklepała go z uznaniem po głowie. - Tatuś robi to wspaniale - powiedziała do mamy. W kilka godzin później, po śpiewach, tańcach, zabawach i paleniu ogniska, cała rodzina powróciła do wielkiego salonu.

Zegar ścienny wybił jedenastą, kominkowy czwartą, a szafkowy północ. Diuk Belmore zerknął na zegarek kieszonkowy. Była dziewiąta. Potrząsając głową, oparł się na krześle, szczęśliwie stojącym na podłodze, i patrzył na swoje dzieci. Niektóre okazały się zwy­ kłymi śmiertelnikami, inne zostały obdarowane magiczną mocą, a wszystkie stanowiły wielką miłość i radość rodziców. To była krew Aleca, sens jego życia i przedmiot dumy. W żadnym wypadku nie ukrywał tego przed nimi. Dziesięcioletni Jonathan, najstarszy syn i spadkobierca tytułu, zerknął na obramowanie kominka i niedbałym machnięciem ręki maga nastawił zegary na właściwą godzinę. Wszyscy uważali, że jego magiczna moc jest silniejsza i bardziej skuteczna nawet od tej, jaką dysponowała wielka ciotka MacLean. Mary MacLean. Jej imię było obecne w imionach wszystkich córek diuka. Siedziała teraz po drugiej stronie pokoju, oglądając świeżo powstały, łysy placek w sierści Gabriela. W ciągu minionych lat Alec poznał tę kobietę, której zawdzięczał Szkotkę, i nauczył się ignorować jej oraz Gabriela upodobanie do wcielania się w wiedźmowate stare kwiaciarki, karczmarzy-gigantów, karłów, karaibskich kucharzy i głuchych majordomusów. Jego spojrzenie powędrowało do cichego rogu pokoju, w którym przesiadywała najstarsza, dwunastoletnia Marion. Po siedmiu wiekach płodzenia przez diuków Belmore synów jako pierworod­ nych potomków, przyjście na świat Marion przerwało tę tradycję. Dziewczynka machinalnie nawijała na palec pasemko włosów o barwie futra norki, czytając baśń o rycerzach, ich damach i smokach. Od czasu do czasu podnosiła znad książki rozmarzone szafirowe oczy. Marianna grała teraz w warcaby z siedmioletnim Jamesem Chłopiec był zwykłym śmiertelnikiem, ale miał bystry umysi i niekiedy udawało mu się dzięki pomocy gronostaja Beezle'a wyprowadzić w pole rodzeństwo obdarzone magiczną mocą. Sześcioletnia Marietta siedziała na kolanach wuja Stephena który wolno czytał jej o symbolicznych znaczeniach roślin ogrodowych. Małej kleiły się oczy i wkrótce zasnęła. Alec

446

447

J1LL tSARNETT

uśmiechnął się widząc, że brat wciąż głośno czyta. Dziś po południu Marietta oświadczyła z dumą, że zafundowała brodawki wszystkim ropuchom w jeziorze. Diuk wstał, strzepując z ubrania okruchy imbirowego piernika. Gdy szedł w stronę drzwi, akurat czteroletnia Rosemary cwałowała przez pokój na miotle z brzeziny. W przelocie dała mu buziaka. Kiedy potrząsając głową ruszył na schody, słyszał, jak wielka ciotka odchrząkuje i strofuje małą. - Rosemary, nie pędź tak. Czarownica musi być bardziej subtelna. Roześmiał się. Witał po nazwisku wszystkich napotkanych służących. W końcu dotarł do drzwi prowadzących na dach, gdzie już na niego czekała jego Szkotka. Tu, w otoczeniu fantastycznych stworów, pod rozgwieżdżonym niebem i w deszczu różanych płatków diuk i duchessa Belmore celebrowali magię miłości.

L