B.B. Reid - #1 Fear Me

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

1

ą

2

3

DEDYKACJA PROLOG ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 NOTKA OD TŁUMACZA

5 6 12 20 31 43 53 70 83 100 119 141 156 179 211 218 221 239 253 268 279 290 306 329 348 363 381 391 402 412 421 444 448 467 481 489 4

Dedykacja Ta książka jest dedykowana dla każdego autora romansów, który spełnił moje romantyczne serce i fantazje.

5

Prolog Prychnęłam ocierając pot z brwi po raz setny w ciągu ostatnich pięciu minut. Różowy lakier na moich paznokciach u stóp, które pomagała mi malować dzisiejszego ranka ciotka Carissa, błyszczał w słońcu. Nie bawiłam się za dobrze. - Chcesz zagrać w klasy? Mam kredę. Różową też, jeśli bardzo chcesz. Moja mama mówi, że dziewczęce-dziewycznki, lubią różowy. Twoja kokardka jest różowa, więc zdecydowanie jesteś dziewczęcą-dziewczynką. Podoba mi się twoja kokardka. Wyglądasz, jak baletnica. Jesteś baletnicą? Pokażesz mi swoje ruchy? Miękki głos nade mną wypowiadał słowa, zanim uniosłam do góry głowę. Gdy to zrobiłam napotkałam błyszczące zielone oczy wraz z pulchną twarzą. Przypomniała mi ona posągi mojej mamy, które często nazywała cherubinkami1. - Willow – oznajmiła. Nadal na nią patrzyłam. Jej dzika grzywa kręconych rudych włosów, które wyglądały bardziej jak miedziane, sterczała na wszystkie strony, jakby nigdy nie spotkała szczotki. Piegi wydawały się pokrywać całą jej twarz oprawiając duże, okrągłe oczy. Jej jasno zielony kombinezon miał nadrukowane żółte stokrotki i łączył się z fioletowymi trampkami. Zdecydowanie wyglądała na uroczego dzieciaka. 1

To są te małe figurki aniołków.

6

- Cześć - odpowiedziałam w końcu, kiedy cisza zrobiła się niezręczna. Widziałam, jak niektóre z pokładów zaufania znikają, gdy nadal się w nią wpatrywałam. - Jak masz na imię? - Poruszyła się nerwowo. Nie byłam pewna, czy powinnam jej odpowiadać. Wyglądała, jak kłopoty i długi dzień. Nie dostałam szansy, aby odpowiedzieć. Kobieta z równie rudymi włosami, lecz starannie zaczesanymi do tyłu przerwała nam zanim mogłam odpowiedzieć. - Willow - zawołała kobieta surowym głosem. - Co się stało z twoimi włosami? Och, nieważne. Gdzie jest twój brat? Czas wracać do domu. - Mamoooo - jęknęła. - Skąd mam wiedzieć? Buddy ma pięć lat! Jest praktycznie dorosły! Jestem prawie pewna, że to nieprawda. - Willow Olivia Waters - zaczęła jej matka, robiąc się czerwona. Oooo. - Lake - powiedziałam nagle. Gdy obie zwróciły się w moją stronę, jej matka była zdezorientowana, podczas gdy Willow wyszczerzyła się triumfalnie. Zgaduję, że poznanie mojego imienia, było dla niej czymś w rodzaju zwycięstwa. Dziwne. Podałam swoje imię tylko dla rozproszenia, ponieważ z jakiegoś powodu nie chciałam by ta druga dziewczynka wpadła w kłopoty, ale teraz nie wiem, co mam robić, gdy tak obie się na mnie gapią. - Mamo, razem z Lake znajdę Buddy'ego i spotkamy się w samochodzie - powiedziała dziewczyna, podczas gdy podbiegła do mnie i chwyciła mnie za rękę, by następnie pociągnąć przez plac zabaw. Szybko minęłyśmy huśtawki, karuzele i małpi gaj, lecz nie 7

zdążyłam nawet dobrze przyjrzeć się żadnemu z nich, gdy ciągnęła mnie przez park na najwyższych obrotach. W końcu dobiegłyśmy w pobliże zestawu jasnoniebieskich drabinek. Wyglądały naprawdę strasznie dla ośmiolatka, więc mogłam sobie tylko wyobrazić co czuł mały, ubrany w ogrodniczki chłopiec, zalany łzami na samej ich górze.. Zastanawiałam się, jak i po co tam wszedł. Drabinki były dla dzieci trzy razy większych od niego. - Buddy! - zawołała obok mnie Willow. - Willow, pomóż mi. Nie mogę zejść na dół! Z miejsca, gdzie stałam, mogłam zobaczyć jak się trząsł i zrobiło mi się szkoda tego małego kolesia. Odwróciłam się do jego siostry, by zobaczyć co zrobi, lecz ona już nie wygadała, na taką żywą dziewczynę, którą spotkałam chwilę wcześniej. Wyglądała na przerażoną. Szturchnęłam ją, wyrywając z transu. - Cóż? - Nie mogę tam wejść - wyszeptała cicho. Jej różowe policzki zbladły, gdy zwróciła się do mnie z szeroko otwartymi oczami. Świetnie, boi się wysokości. Rozejrzałam się dookoła za ich rodzicami i zauważyłam, że byliśmy otoczeni drzewami po drugiej stronie parku, z dala od jakiejkolwiek pomocy dorosłych. Przez chwilę pomyślałam, aby pójść po pomoc, lecz mały chłopczyk był już bliski histerii, a Willow nadal nerwowo rozglądała się wokół. Co to była w ogóle za wielka sprawa? Drabinki nie były aż tak wysoko. Westchnęłam, wiedząc, że będę tą, która będzie wspinała się na drabinki i namawiała jej małego braciszka, aby zeszedł. Wiedziałam, że podanie jej mojego imienia skończy się naprawdę długim dniem. Ruszyłam do przodu i chwyciłam pierwszą drabinkę gotowa do wspinania, kiedy go usłyszałam. - Zatrzymaj się. 8

Zamarłam i natychmiast spojrzałam w kierunku nieznanego głosu. Patrzyłam w oczy nieznajomego, po raz drugi dzisiejszego dnia. Te oczy nie błyszczały. Nie... były ciemne i przypominały mi o burzy z piorunami, której bardzo nienawidziłam. Były przerażające i podłe. Wszystko w tym momencie wydało się inne. Nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego zaskakujących, szarych oczu. One ze mnie drwiły, wyzywały bym odwróciła wzrok i zaryzykowała konsekwencjami. Nie zrobiłam tego, czy może lepiej, nie mogłam odwrócić wzroku i nie wiedziałam, czy chcę. Obserwowałam go, podczas gdy on robił dokładnie to samo i nagle chciałam wiedzieć, co o mnie myśli. Potrzebowałam wiedzieć, co zobaczył kiedy tak na mnie patrzył. Nie byłam do końca pewna, co ja widzę, lecz wiedziałam, że reakcja którą odczuwamy między sobą, nie jest normalna. To było zbyt sile. Stał oparty o drabinki, po drugiej stronie od miejsca, gdzie miałam zacząć się wspinać, ale jego intensywne spojrzenie mówiło, że to spotkanie, było zwyczajnie niezobowiązujące. Mogłam powiedzieć, że był w moim wieku lub starszy. Jego ciemne, potargane włosy opadały do przodu, częściowo zasłaniając oczy, gdyż przy grzywce miał je dłuższe. Małe kropelki potu pokrywały jego twarz i ostre kości policzkowe, które były jeszcze bardziej zaokrąglone za młodu. Piłka do koszykówki leżała u jego stóp, więc zgaduję, że po prostu skończył grać. - Chcę iść do domu - usłyszałam pociągnięcie nosem powyżej, wyrywające mnie z transu, w którym się znalazłam. Zauważyłam kilka innych dzieci stojących dookoła drabinek, patrzących jak Buddy przylgnął do szczebelek, lecz nikt się nie ruszył, by pomóc. Był tam mały chłopiec stojący niedaleko niego, który go faworyzował. Patrzył na nas, obserwując naszą cichą wymianę. Bez podania odpowiedzi, czy kolejnego spojrzenia, kontynuowałam. Wcześniejsza chwila przepadła, lecz świadomość 9

nadal pozostała. Jednak, nie zdążyłam postawić stopy na kolejnym szczeblu, zanim znów mnie powstrzymał, tym razem kładąc rękę na mojej prawej nodze. Z bliska jego oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze. To sprawiło, że się zatrzymałam. Jak on się tu dostał tak szybko? - Nie - powiedział tym razem. To brzmiało prawie, jak warknięcie, lecz to nie mogło być możliwe. Ludzie nie warczą. Ale najwidoczniej, on potrafił, ponieważ ciągną dalej tym samym stanowczym tonem. - Dostał się tam sam, więc może też sam zejść. Co? On był tylko małym dzieckiem, pomyślałam ze złością, ale my również nimi byliśmy. - Słuchaj, nie wiem kim jesteś ani o co ci chodzi, ale on potrzebuje pomocy i dostanie ją ode mnie. Zrozumiano? odpowiedziałam odnajdując w sobie odwagę. Prawda była taka, że strasznie mnie przerażał. Od razu zrozumiałam, że popełniłam błąd. Ale nie, to nie dźwięk zdziwienia wydany przez resztę dzieciaków stojących wokół, uświadomił mi mój błąd. To była jego zaciskająca się dłoń i rosnąca złość w jego oczach, która zmieniła je w czarne. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam Willow w tym samym miejscu, w którym ją opuściłam. Żuła swoją wargę, ze zmartwionym wyrazem twarzy. Sądziłam, że to przez jej brata, który przestał płakać i zamiast tego obserwował nas szeroko otwartymi oczami. Mimo to, szarpnęłam się uwalniając nogę i kontynuowałam wspinanie, szybko osiągając szczyt drabinek. Zaczęłam się zbliżać do młodszego chłopca, czekającego na pomoc. Nie patrz w dół. Powinnam była spojrzeć w dół. W ułamek sekundy wyciągnęłam rękę do Buddy'ego, kiedy 10

jego oczy rozszerzyły się ze strachu, ponieważ w przeciwieństwie do mnie, śledził to, co działo się poniżej. Ja nie byłam przygotowana na to, co się stało. Coś mnie pociągnęło, a następnie spadłam. Ból, jakiego nigdy wcześniej nie zaznałam, przedarł się przeze mnie, prawie mnie oślepiając, po tym jak uderzyłam lewą stroną o beton. Udało mi się przewrócić na plecy i spojrzeć w górę. Ponownie spotkałam jego oczy, gdy obserwował moje wypływające łzy. Nie wydawał się tak samo piękny dla mnie, jak na początku. Tym razem wyglądał, jak potwór, którego nigdy nie znałam i którego musiałam się bać. - Mówiłam ci, że nie mogę tam wejść. - To była Willow, tłumacząca gdzieś z oddali. - Keiran'owi by się to nie spodobało.

11

Rozdział 1 Dziesięć lat później... - Lake! - Otrząsnęłam się ze snu na jawie, gdy dzwoni ostatni dzwonek tego dnia oznajmiający koniec szkoły i, co za tym idzie, koniec ostatniej klasy. Przetrwałam. Wiem dlaczego, chociaż nie ośmieliłam się powiedzieć tego głośno wierząc głupio, że powód tego nagle zniknie jak ciemna chmura. Bądź poważna, Lake. Spoglądałam na swoją najlepszą przyjaciółkę, która patrzyła na mnie pytająco. Nie odezwałam się. Zebrałam swoje książki i stanęłam przy drzwiach. Willow kończyła właśnie zbierać niezliczoną ilość swoich kolorowych długopisów, których używała do robienia notatek na zajęciach. To właśnie cała ona. Jest ekstrawagancka, we wszystkim co robi i nie ma w tym żadnego wyjątku. Reszta klasy i nauczyciel wyszli już z sali. Wszyscy byli równie spragnieni rozpoczęcia wakacji. Willow wstała podchodząc do drzwi z tym samym figlarnym wzrokiem, jaki miała w dniu, w którym po raz pierwszy się spotkałyśmy. Na krótko zamknęłam oczy. Nie myśl o tamtym. W ciszy szłyśmy w kierunku jej fioletowej Elipsy, stojącej na parkingu. Oczywiście musiała być fioletowa, gdyż inaczej nie należałaby do Willow. Zmrużyłam oczy patrząc na nią w oczekiwaniu aż powie, co też siedzi w tej jej głowie. Wiedziałam, że nie będę musiała długo czekać. Willow była gadułą. 12

- Zatem słyszałaś? - zapytała zaraz, jak tylko zatrzymała się przy drzwiach kierowcy. Czekałam cierpliwie, ale ona wahała się, czy otworzyć drzwi, tak jakby nie chciała wpuścić mnie do środka. Nie, błagałam w ciszy. Była jedna rzecz, a w zasadzie jedna osoba, w związki z którą była wobec mnie ostrożna. Nie wspominaj o nim. Nie wspominaj o nim. Kontynuowała, kompletnie ignorując zmianę w języku mojego ciała. Można byłoby pomyśleć, że po dziesięciu latach potrafiłyśmy rozumieć się lepiej albo może byłyśmy po prostu zbyt wygodne, aby w ogóle się tym interesować. - Nie, co? - Powoli zaczynałam mieć problemy z oddychaniem. Czasami myślę, że lubię ból, zarówno fizyczny jak i psychiczny. Chore, prawda? - Ciemny Władca Bainbridge High wraca w przyszłym roku. Napotkałam jej zmartwione spojrzenie. Sądzę, że nie była tak nieświadoma jak myślałam. Ostrzegała mnie. Oddychaj. Nauczyłam się kontrolować oddech, żeby odzyskać równowagę i wewnętrzny spokój za każdy razem, gdy ktoś o nim wspominał. Jak na ironię nawyk rozwinął się we mnie po tym, jak wyjechał w zeszłym roku. Po latach kontrolowania przez niego mojego strachu, pomyślelibyście, iż będę podskakiwać z radości, że wyjechał. Gdy w końcu udaje mi się opanować oddech i spojrzeć w górę, odnajduję obok siebie Willow, pocierającą uspokajająco moje plecy. - Jest dobrze. Co więcej, mam całe lato, aby się przygotować oraz twoje nieco nielegalne wygłupy, żeby mnie rozproszyły – przekonywałam usiłując poprawić sobie humor. Willow rozejrzała się dookoła przeżuwając wargę. Okej... Moje serce biło teraz szybko, zbyt szybko. Oddech ponownie stawał się nie do okiełznania, gdy czekałam, aż ponownie powróci mi zdrowy rozsądek. 13

- Moi rodzice wysyłają mnie tego lata... a on już tutaj jest. Umarłam.

*** Nie. Nie umarłam, ale byłam tego bliska. Obudziłam się, znajdując nad sobą szkolną pielęgniarkę, przyciskającą chłodną szmatkę do mojego czoła. Jakiś uczeń wraz z nauczycielem wychowania fizycznego siedzieli w rogu z płaczącą Willow, próbując ją uspokoić. - To wszystko moja wina – powtarzała w kółko, podczas gdy dyrektor Lawrence przytulała ją do siebie. Nagle wszyscy popatrzyli na mnie, a Willow podbiegła jak najszybciej. Przepraszam, Lake! Nie powinnam była nic mówić! Posłałam jej niepewny uśmiech, lecz nie zareagowałam na jej słowa. Dyrektorka przeszkodziła nam informując, że moja ciocia była już w drodze. Ona będzie zadawała pytania. Wstałam szybko, myśląc, że nadszedł najwyższy czas, aby się stąd ulotnić. Będzie chciała odpowiedzi, a ja jeszcze nie byłam w stanie i myślę, że nigdy nie będę jej ich udzielić. Mogłabym uciec, gdyby pielęgniarka nie patrzyła na mnie w tak surowy sposób. - Jest mi lepiej. Willow może zawiezć mnie do domu. Posłałam jej coś na wzór zdrowego uśmiechu. Przynajmniej taką miałam nadzieję. - Panno Monroe, nasz regulamin wymaga od nas, abyśmy powiadamiali rodziców, bądź opiekunów, gdy tego rodzaju incydenty mają miejsce. Zdecydowaliśmy nie wzywać karetki, gdyż miałaś silny puls i szybko się stabilizował... a potem zaczęłaś mówić. Mówiłam? Och, nie! Co powiedziałam? Coś złego? 14

Dyrektor Lawrence mówiła dalej, ale ja wyłączyłam się, zastanawiając, co takiego mogłam powiedzieć. Wyobraziłam sobie wiele scenariuszy. - Słuchasz mnie zniecierpliwieniem.

panienko

Monroe?

-

zapytała

ze

- Przepraszam, co pani mówiła? - Fuknęła tak, jakbym traciła jej cenny czas. Uśmiech zadowolenia wywołał we mnie jej niewielki napad złości. Kadra w naszej szkole jest beznadziejna, więc nikt z nich kompletnie mnie nie obchodził, ale głównie było to spowodowane tym, że przymrużali oko na mojego dręczyciela i jego rządy jakie prowadził w tej szkole. To zbyt popieprzone, abym mogła wyrazić to słowami. - Powiedziałam, że myślimy nad tym, żebyś porozmawiała z panią Glimore. Natychmiast zerknęłam w stronę Willow, zastanawiając się, czy powiedziała im coś, że chcą angażować w to aż samego szkolnego psychologa. Momentalnie pokręciła głową dobrze wiedząc, o co chciałam ją zapytać. Zatem, było źle. Byłam bezpieczna i uratowana przed udzieleniem odpowiedzi, aczkolwiek nie przed wpadającą do gabinetu pielęgniarki ciocią wraz z podążającą za nią sekretarką. Ciotka była osobą wiecznie zamartwiającą się. - Lake! - Krzyczała biegnąc szybko i chwytając mnie w objęcia. - Co się stało, dlaczego zemdlałaś? Wszystko w porządku? Pozwól, że na ciebie spojrzę. Nie ruszaj się! Była daleka od racjonalnego myślenia w tym momencie, chociaż nie ruszyłam się nawet o cal. Byłaby niesamowitą matką, lecz nigdy nie miała dzieci ani mężczyzny w swoim życiu, mimo to, że była niezwykle piękna pod każdym względem. Wyglądała podobnie do mojej mamy – blondynka z niebieskimi oczami, długimi nogami, wspaniałym ciałem i osobowością. Była również jedną z tych maniaków Star Treck i wszystkiego, co miało związek z science-fiction. Myślę, że właśnie 15

z tego powodu jest najlepiej sprzedającym się autorem tego gatunku. Byłam z niej dumna. Zbliżyłyśmy się do siebie po tym, jak moi rodzice zniknęli dziesięć lat temu... cóż, stało się to tamtego lata. Nie wiem, czy obydwoje nie żyli, czy po prostu mnie porzucili. Ciocia uparcie twierdzi, że nigdy by czegoś takiego nie zrobili. Mimo to i tak mnie to bolało. Zniknęli. Odkryłam to miesiąc po zdarzeniu, jakie miało miejsce na placu zabaw. To były moje urodziny i właśnie wyszliśmy od lekarza po rentgenie mojej ręki. Byłam nieprzytomna przez dwa dni, cierpiąc z powodu złamanej ręki, po tym, jak on zepchnął mnie z drabinek. To był naprawdę nieprzyjemny okres dla ośmiolatki. Nigdy nie powiedziałam na ten temat słowa, a tym bardziej nic z tym nie zrobiłam. Dorośli przypuszczali, że upadłam próbując pomóc Buddy'emu. Nawet teraz zastanawiałam się, skąd miał w sobie tyle siły w dziecięcym wieku, lecz po drodze nauczyłam się po tych wyczystkach latach tortur, że nie było w nim nic delikatnego ani dziecięcego. Skup się. - Kochanie, oni chcą, abyś porozmawiała ze szkolnym psychologiem – mówiła ciocia, co było bardziej pytaniem, niż stwierdzeniem. Pomimo naszej bliskości nigdy nie powiedziałam jej, co działo się ze mną na tych korytarzach, poza nimi, w moich koszmarach i w snach. Znając ją wyprowadziłybyśmy się, a do tego nie chciałam dopuścić. Kochała Six Forks. Mówi, że ją inspiruje. Cokolwiek to oznacza. Wiedziałam po prostu, że nie mogłam tego zrobić. Tak więc, tolerowałam to. Dziesięć długich lat cierpienia skończyło się i mogłam wreszcie oddychać i żyć bez strachu, kontroli, pragnienia mroku i bycia niedostępnej. Pani Glimore przyjechała niemalże od razu przedstawiając się mojej cioci i mnie. Wiedziałam kim była, ale jakoś dotychczas nasze ścieżki jeszcze się nie skrzyżowały. Tak, jak wspominałam – tolerowałam to. 16

- Może przejdziemy do mojego gabinetu, abyśmy mogły porozmawiać na osobności? Nie byłam na to gotowa, ale co mogłam zrobić? Musiałam dowiedzieć się, co takiego powiedziałam, gdy byłam nieprzytomna. - Willow, a może pójdziesz już do domu? Dziękuję, że z nią zostałaś, ale myślę, że twoi rodzice mogli zacząć się już martwić – zasugerowała ciocia. Zapomniałam w ogóle, że Willow z nami była. Pokiwała głową uśmiechając się do mnie nerwowo. Odwzajemniłam uśmiech, ale nie miałam jej nic do powiedzenia, przynajmniej nie teraz, gdy byłam wkręcona w całą tę imprezkę. Szkolny psycholog wskazała drogę do siebie, więc szłyśmy za nią w milczeniu. Możesz to zrobić. Gdy weszłyśmy do środka rozejrzałam się wokół. Biuro było przytulne, aczkolwiek trochę zabałaganione walającymi się wszędzie papierami i dokumentami. Siadłyśmy wszystkie patrząc jedna na drugą, nie wiedząc jak przejść do rzeczy. Ciocia odezwała się pierwsza, po chwili niezręcznej ciszy. - Dyrektor Lawrence powiedziała, podczas gdy odzyskiwała przytomność?

że powiedziała coś,

- Racja! Ludzie czasami robią to odzyskując przytomność, ale w tym przypadku chodzi bardziej o istotę tego, co zostało powiedziane. - Robiłam wszystko, co mogłam, żeby nie zacząć krzyczeć, żeby powiedziała w końcu, co to było, gdy ponownie ucichła. - Powiedziałaś... - im bardziej jej policzki zmieniają kolor, tym bardziej strach budował się w moim brzuchu. Przełknęłam mocno, czekając. - Tak więc, powiedziałaś – kontynuowała „Władca nie może wrócić.” Cisza. Kompletna i całkowita cisza wypełniła pokój ponownie i tylko ja słyszałam ogłuszający krzyk umartwienia, po czym poczułam jak wszystko wokół mnie wiruje. Gdy dorastasz w ciszy, możesz usłyszeć nawet spadającą szpilkę... na korytarzu. To się nie może dziać. Musiałam powtarzać to miliony razy w swojej głowie i kilka razy głośno.

17

Ale to się działo. Wiedziałam, że tak było. Zwinęłam się w kulkę, tak ciasno, iż myślałam, że się rozpadnę. Nie, jeśli pierwsze zrobi to mój umysł. Wzrok cioci był skupiony na psycholożce. Wiem, że nie było to to, czego oczekiwała usłyszeć. Nawet ja. Pani Glimore położyła rękę na ustach tak, jakby sama nie wierzyła, że coś takiego z nich wyszło. Witaj w klubie. - Czy jest pani... czy jest pani pewna, że to jest to, co powiedziała? - zapytała ciocia. - Pani Anderson, rozumiem pani wątpliwości z racji tego, że sytuacja jest nieco niepokojąca – odpowiedziała. Taak, bez jaj. Ale trener Lyons był całkowicie pewien, że usłyszał właśnie to, co powiedziała. Tener Lyons był trenerem męskiej drużyny koszykówki i jednym ze szkolnych nauczycieli wychowania fizycznego. Był również fanem mojego dręczyciela, który, o dziwo, był również kapitanem drużyny aż do zeszłego roku. Nigdy nie miałam styczności z tym mężczyzną, ale on nigdy nie troszczył się o nic innego oprócz upewnienia się, że jego gwiazdeczka była szczęśliwa. - Muszę zapytać... czy są jakieś problemy w domu? Ciocia wyprostowała się momentalnie pod wpływem pytania oraz aluzji psycholożki. Sądzę, że nie wiedziała, iż moja ciocia miała charakterek, kiedy się wkurzyła, którego nie okazywała często, jednak, gdy została sprowokowana, nawet ja jej unikałam. - Przepraszam? Czy insynuuje pani, że mogłabym krzywdzić swoją siostrzenicę? Jest pani szalona? - krzyczała. - Chodźmy stąd, Lake, bo moja prawa ręka aż drga. - Wstała, żeby wyjść, ale pani Glimore szybko starała się złagodzić zaistniałą sytuację. - Pani Anderson, proszę. To tylko rutynowe pytanie, które musimy zadawać. Nie ma w sobie żadnych osobistych powiązań do pani umiejętności, jako opiekuna. Proszę usiąść – usprawiedliwiała się. Ciocia Carissa nadal patrzyła na kobietę, tak jakby chciała zaraz na nią wskoczyć, więc zdecydowałam się zabrać głos: - Pani Glimore, moja ciocia jest najlepszym opiekunem o jakiego 18

kiedykolwiek mogłam prosić. Nie ma niczego, czego nie zrobiłaby dla mnie. Jestem z nią całkowicie bezpieczna. - Wyraz twarzy mojej cioci złagodniał po moim zapewnieniu. Sytuacja złagodzona i bezpieczna. - Ja również tak nie uważałam – zareagowała psycholog posyłając cioci przepraszający uśmiech i już obracałyśmy się do wyjścia, ale jej kolejne pytanie zatrzymało mnie. - Jeszcze jedna rzecz... Odwróciłam się, aby ponownie spojrzeć w jej twarz. - Tak? - Czy to wszystko ma coś wspólnego z Keiran'em Mastersem wracającym w przyszłym roku?

19

Rozdział 2 - Przysięgam, że nic nie powiedziałam - zapewniła mnie po raz setny. Nie byłam w domu zbyt długo, zanim Willow przyszła dowiedzieć się szczegółów. Nie byłam chętna do przeżywania po raz kolejny upokorzenia, ale moja dociekliwa przyjaciółka, nie pozwoliłaby mi umrzeć w spokoju. Zbyt dramatycznie? Wróciłam myślami do momentu, w którym zapytała mnie o niego i mentalnie poklepałam się po plecach za słabą wymówkę, jaką wcisnęłam pani Gilmore po tym, jak zrzuciła w swoim biurze na mnie tę bombę. - Nie mam pojęcia, co ma pani na myśli, pani Gilmore. Nigdy nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. Ledwie go znam. Musiałam się przegrzać i zemdleć. To była całkowita nieprawda. Czuję gorąco mojego ciała, nawet teraz, gdy o nim myślę. Czasem to było zbyt wiele. - Wierzę ci, Willow, nie musisz mi o tym przypominać. Zaśmiałam się. Usiadła na moim łóżku i patrzyła na mnie przez chwilę, przygryzając ponownie swoją wargę. To oznaczało, że myślała, a myślenie Willow, nie było dobrą rzeczą. - Więc, co zamierzasz zrobić? - zaczęła. - To znaczy, nie możesz siedzieć w domu przez całe wakacje, i trzeba za trzy miesiące wrócić do szkoły. - Nie wiem - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie byłam głupia, by sądzić, że tylko dlatego, iż nie było go przez cały rok, to jego wpływ nie będzie taki sam. Może nie będzie interesował się już męczeniem mnie. Mogę mieć nadzieję. 20

Willow nie została za długo i wyszła, gdy upewniła się, że ze mną wszystko w porządku. Ucieszyłam się z szansy zostania samej i przygotowałam się, by wziąć wieczorny prysznic. Moja ciotka poszła już spać. Zgaduję, że nie wiedziała, jak poradzić sobie z tą sytuacją. Rozumiałam ją. Nie zadawała zbyt wielu pytań, za co byłam wdzięczna. Zabrałam do spania swoje ulubione różowe szorty w tańczące misie i dopasowaną do nich koszulkę, po czym udałam się do łazienki. Pomimo sukcesu mojej ciotki, żyłyśmy skromnie w trzypokojowym domu, z dwoma łazienkami. Były to dwa piętra z ładnym ogródkiem za domem i basenem. Na moje szesnaste urodziny, ciotka kupiła mi samochód, ale razem z Willow postanowiłyśmy, że będziemy się zmieniać co drugi dzień. Byłyśmy nierozłączne, odkąd poznałyśmy się i pomimo tego, co zaszło tamtego dnia, myślałam, że w pewnym sensie czuła się winna. Przyglądałam się sobie w lustrze, jakby powód ostatnich dziesięciu lat był w szkle. Byłam wysoka i miałam za długie nogi, które sprawiały, że czułam się niezręcznie, szczególnie wśród innych dziewczyn, które były niższe, jak Willow. Moje blond włosy opadały do połowy pleców i utrzymałam prostą grzywkę, z powodu mojej mamy. Zawsze uwielbiała moją grzywkę. Moje oczy były niebieskie, lecz w świetle wydawały się prawie zielone. Ciotka powtarzała, że były turkusowe. Dzięki jodze byłam chuda i zaokrąglona w odpowiednich miejscach. Nie byłam typem osoby spędzającej dużo czasu na zewnątrz, dlatego też byłam blada, co w ogóle mi nie przeszkadzało. Willow uwielbiała żartować, że wyglądam, jak Barbie balerina i byłam taką dziewczyną w tamtym czasie. Nie wiedziałam, kim innym mogłabym być. Jestem sobą. Nie byłam nawet bliska ideałowi. W młodym wieku zdiagnozowano u mnie dysleksję, gdy okazało się, że mam problem z nauczeniem się tekstu. Aby wyrwać się z mojego wizerunku "dobrej dziewczynki", kilka miesięcy temu zrobiłam sobie kolczyk w pępku. Po kilku tygodniach jęczenia przekonałam do niego ciotkę Carissę. W końcu się zgodziła i nie chcąc, bym zrobiła to za jej plecami poszła tam ze mną. Srebrny talizman w postaci pierścionka, który obecnie nosiłam był moim ulubionym. Szybko skończyłam przyglądać się sobie i wskoczyłam pod 21

prysznic, chętna by zakończyć ten dzień pełen dramatu. Kto wie... może nawet na niego nie wpadnę.

*** Ktoś śmiał się moim kosztem. Nie dosłownie, lecz nawet jeśli by tak było, byłam do tego przyzwyczajona. - Cholera koleś, jestem wyprany z gumek. - Usłyszałam, jak głos oznajmił. Znałam ten głos. To nie był głos, ale znałam go i wiedziałam, kto zwykle za nim występował. Wstrzymałam oddech, czekając, mając nadzieję i modląc się, że nie zostanę złapana, że to nie byłoby przejściowe. Byłam w lokalnej aptece, kupując mój ulubiony szampon i po to, żeby szybko się rozejrzeć. Skoncentrowałam się na rzeczy i szybko pośpieszyłam by złapać to, po co przyszłam, lecz czas i okoliczności nie były po mojej stronie. Butelki szamponu i odżywki poleciały w dół, gdy uderzyłam dłonią w półkę. To było jak efekt domina, kiedy patrzyłam, jak spadają, niektóre pękają otwierając się i rozpryskując na moje nogi i sandały. Poważnie, kto postawił obok siebie prezerwatywy i szampony? Przez chwilę, zastanawiałam się nad zostawieniem tego i ucieczką, lecz niezręczność całej zaistniałej sytuacji wywołanej bałaganem w postaci śliskich plam na kafelkach tak samo jak wysokiego cienia, który ukazał się w rogu wchodząc między rzędy półek powstrzymał mnie. Niechętnie podniosłam wzrok na młodszego, bardziej różniącego się Mastersa, zatrzymującego przede mną. Keenan. Był prawie dokładną kopią mojego dręczyciela, tyle że jego twarz nie miała już tych samych twardych linii, nadając mu bardziej chłopięcy, młodzieńczy wygląd, których jego kuzynowi brakowało. Czasem nie mogłam uwierzyć, że byli kuzynami, a nie braćmi. Był wspaniały, jeśli nie bardziej niż jego starszy kuzyn. Keenan trzymał swoje ciemne włosy zawsze postawione, 22

stylowo potargane, jakby stale przejeżdżał przez nie dłonią. Lub jakaś dziewczyna, pomyślałam kwaśno. Nie było tajemnicą, że Keenan był szkolną dziwką, nawet jeśli był z najgorętszą i najpopularniejszą dziewczyną z Brainbridge. Była ona również cheerleaderką. Byli typową parą nastolatków - gorącą, popularną i płytką. Jego oczy skoncentrowały się na mnie i zatrzymały, aby ocenić moją sytuację. Prawdopodobnie pomyślał o najlepszej gadce dla dziewczyny w opałach, ale kiedy mnie rozpoznał, złośliwy uśmieszek powoli rozprzestrzenił się na jego twarzy. Kurwa. - Koleś, chodź tutaj... to umili twój pieprzony dzień - zawołał, nie odwracając się ode mnie. Poruszyłam się by odejść, lecz Keenan zdecydował szydzić ze mnie dalej. - Och nie, kochanie, nie ma potrzeby się ruszać... jesteś już w pozycji, by przywitać prawidłowo mojego kuzyna. Jego głos był zimny i ociekający jadem. Poczułam, jak moja twarz płonie ze wstydu. Byłam aktualnie na czworaka i szybko spojrzałam w dół, by wykorzystać swoje włosy, jako tarczę. Biegnij Lake, po prostu biegnij, błagałam siebie, ale bałam się za bardzo, by się choćby poruszyć, złapana jak bezradna ofiara, czekająca aż drapieżnik zatopi w niej swoje zęby. Byłam częściowo zaskoczona, słowami Keenan'a. Choć nigdy nie wyszedł na przeciw, by być dla mnie miłym, to zazwyczaj mnie ignorował. Wielbił swojego kuzyna, więc choć mięsko Keiran'a należało do niego, to jego reakcja na mnie była teraz nowa. Super. Kolejny fan. Inny kształt, tym razem wyższy, wyszedł nagle zza rogu i duża para czarnych tenisówek, bezpośrednio zatrzymała się przede mną. Powoli podniosłam głowę. Jakaś nieprzewidziana siła przejęła kontrolę nad moją wolą i zdrowy rozsądek uciekł. Mój wzrok spoczął na długich nogach, o których mogłam powiedzieć, że były muskularne, nawet przez czarne jeansy, które 23

nisko wisiały na jego biodrach. Był większy, niż zapamiętałam, wyższy i bardziej umięśniony. Jego ciało wyglądało na twarde i szczupłe pod czarną koszulką Five Finger Death Punch2, która obejmowała jego klatkę i bicepsy. Wszelka nadzieja, że nasza rozłąka zmniejszyła efekt, jaki na mnie wywierał znikła, gdy w końcu napotkałam jego chłodne, szare oczy. Wyglądał tak samo, jak rok temu, z wyjątkiem roztrzepanych czarnych włosów, które teraz miał krótko przycięte. Jego szczęka także była silniejsza, a twarz bardziej kanciasta. Nasze pierwsze spotkanie powiedziało mi wszystko, co chciałam wiedzieć i to, że nadal mnie nienawidził. Te piękne oczy nigdy mnie nie okłamały. Nawet jeśli jego usta mówiły w przeszłości, że byłam nikim, bardzo dobrze poznałam jego oczy. Nie mogłam tego zrobić. To było za wcześnie. Może, jeśli zniknęłabym szybko, mogłabym uciec z nienaruszonymi uczuciami. Z nowym planem w głowie, skoczyłam na równe nogi, lecz zapominając o całym bałaganie pod sobą, upadłam ponownie. Tym razem, uderzyłam w jego twarde ciało. Moje upokorzenie jeszcze się nie kończyło. - O popatrz Keiran, upadła na ciebie. Czy to miłość od pierwszego wejrzenia? - Usłyszałam gdzieś z boku złośliwy głos Keenan'a. Zamknęłam oczy marząc, by ziemia otworzyła się pode mną pochłaniając mnie, lecz potem poczułam chwytające mnie silne ręce. Były duże i ciężkie naprzeciw mojego ciała i mogę się założyć, że gdybym spojrzała w dół, zobaczyłabym, jak owinięte są wokół mojej talii. Zassałam oddech, będąc przygotowana na to, że odepchnie mnie z obrzydzeniem i gniewem, ale to nigdy nie nadeszło. Zmieszana, zaryzykowałam spojrzenie na jego twarz. Był co najmniej sześć cali3 wyższy, a czubek mojej głowy sięgał zaledwie pod jego podbródek. 2 3

amerykańska grupa grająca heavy metal. 15 cm

24

Moje dłonie spoczywały beztrosko na jego piersi, gdy odważyłam się na niego spojrzeć. Utrzymujące się w jego oczach gorąco, które groziło wykipieniem, sprawiło, że myślałam, iż poczuł dokładnie to samo, co ja. Ale to nie mogła byś prawda. Nie, kiedy gardził samym faktem, że nawet oddycham. Wiem to, ponieważ powtarzał mi to codziennie przez dziesięć ostatnich lat. W jego oczach była złość, ale również było tam... zmieszanie? Mogłam zrozumieć swoje, ponieważ nigdy nie byliśmy tak blisko siebie, nigdy wcześniej się tak nie dotykaliśmy. Mogłam poczuć jego obezwładniający mnie zapach; silny, męski... zmysłowy. Był jak afrodyzjak. Jego oczy przymknęły się, co może być pomylone z pożądaniem, lecz ja wiedziałam lepiej. To był początek ataku werbalnego, rozpoznawałam te znaki przez lata. Pochylił się bliżej, a jego ręce zacisnęły się wokół mnie, gdy zaciągnął się głęboko. - Kurwa - warknął, odzywając się po raz pierwszy odkąd wszedł do apteki i wrócił do mojego życia. Jego głos, jak zwykle wywoływał we mnie dreszcze. Czy może trzęsłam się ze strachu? Nie mogłam tego odróżnić. Keiran zwrócił swoją głowę na kuzyna, nadal mnie trzymając. - Wyjdź. - Skierował się do niego. Keenan powoli wyprostował się, odsuwając od półki, o którą się opierał i wyszedł z uśmieszkiem. Obserwował, jak jego kuzyn idzie korytarzem, dopóki nie skręcił za rogiem i dopiero wtedy zwrócił swój wzrok z powrotem na mnie, pozwalając sobie na przesunięcie nim po moim ciele. Wyglądał, jakby był głodny, a ja byłam jego ucztą. Zdecydowanie na to nie gotowa. Rozejrzał się wokół szybko, lecz nikogo nie było w pobliżu. Jedyny pracownik w aptece był prawdopodobnie na zewnątrz, na papierosie, pomyślałam ponuro. Nagle obrócił mnie gwałtownie, aż byłam przyciśnięta do półki. Zamarłam, ale wtedy opamiętałam się próbując go odepchnąć, lecz okazał się szybszy. Złapał moje dłonie w swoją jedną większą i podniósł je do góry nad moją głowę. Poczułam, jak jego klatka piersiowa przyciska się do moich pleców, gdy pochylił się blisko mojego ucha.

25

- Miałem dużo czasu by pomyśleć, co ci zrobię, kiedy dorwę cię samą. Ponownie próbowałam się uwolnić, a złość rosła we mnie na to, że trzymał mnie wbrew mojej woli... ze wszystkich możliwych miejsc w aptece Pozwalałam Keiran'owi na dręczenie przez lata, ale obiecałam sobie, że nigdy więcej nie pozwolę mu mnie dotknąć, czy też ponownie skrzywdzić psychicznie. Jego ramie owinęło się wokół mojej talii, gdy nadal próbowałam wyładować na nim frustrację, która budowała się we mnie, gdy przycisnął moje ciało do swojego. W końcu znalazłam odwagę, by się odezwać. - Puść mnie, albo zacznę krzyczeć zagroziłam. Zaśmiał się, ale miałam wrażenie, że nie znalazł w tej sytuacji nic zabawnego. - Tak? - zaszydził. - Krzycz, a obiecuję ci, że zamienię twoje życie w piekło, a gówno, które robiłem ci wcześniej, było tylko dziecięcą zabawą. Mogę dać ci coś o wiele gorszego i rozbić twój idealny, porcelanowy świat i wtedy zaznasz prawdziwego bólu. Krzycz. Siła jego groźby wstrząsnęła moim ciałem, jego złośliwe słowa i wtedy poczułam, jak jego uściska się wzmacnia. Miałam nadzieję, że rano nie znajdę siniaków. - Czego chcesz? - zapytałam, choć byłam całkiem pewna, czego chciał. To nie było codzienne zastraszanie. Chciał czegoś. Więc czekałam, spodziewając się jego odpowiedzi. Poczułam, jak jego ciało się napięło, tuż przed tym, jak obrócił mnie znów twarzą do siebie. Nasze ciała były teraz zwrócone do siebie przodem, gdy przyciskał mnie dalej mocno. - Obserwowałem cię... - Pochylił się bliżej, a nasze usta dotknęły się lekko, niemal w pocałunku. Poczułam ciepłą dłoń, zsuwającą się pod moją sukienkę i zatrzymującą się tuż przed udem. Stłumiłam jęk, zaskoczona szybką reakcją mojego zdradzieckiego ciała. - Obserwowałem cię i uczyłem się ciebie – zaczął ponownie, oddychając przy tym głęboko. - Analizowałem cię. Wiem, co cię rani... wiem, co sprawia, że jesteś smutna... wiem, co sprawia, że płaczesz. Ale poznam również wszystkie twoje najgłębsze obawy. Wezmę twoje mocne strony i uczynię je twoją słabością. 26

Jeśli Keiran straszył mnie wcześniej, to teraz mnie przerażał, przyznałam ze spływającą gorącą łzą, w dół mojej twarzy. - Mam cały rok z tobą - powiedział, w końcu mnie puszczając. Powoli zjechałam na podłogę, gdyż moje nogi były zbyt słabe by mnie utrzymać. - Zamierzam cię złamać. Ale co najważniejsze, mam zamiar sprawić, że za to zapłacisz.

***

10 lat wcześniej. - Nienawidzę cię - wyszeptał. Zostałam pociągnięta na ziemię za ładny kok baleriny, który moja ciocia pomogła mi zrobić dzisiejszego ranka. Włosy opadły na moje ramiona i zapłakałam z bólu, kiedy nadepnął na moją dłoń. Aaale dlaczego? - Ledwie mogłam mówić przez szloch i drżenie, które wstrząsało moim ciałem. - Zamknij się i przestań płakać. Wpędzisz mnie w kłopoty, jeśli ktoś usłyszy... nie chcesz, żebym cię skrzywdził, prawda? Potrząsnęłam głową i spojrzałam na niego ze strachem. Nie był za wysoki, ale dla mnie wyglądał, jak gigant. Może to dlatego, że siedziałam przez niego na podłodze. Właśnie wyszłam z klasy językowej i byłam rozproszona przez błędy, które narobiłam w eseju na temat, Co Mnie Uszczęśliwia. Zgaduję, że pani Peterson nie była zadowolona z tego, że nie byłam szczęśliwa... już nie. Nie, odkąd moi rodzice zniknęli. Każdego dnia mam nadzieję, że będzie to ten dzień, w którym wrócą by mnie uratować. Może się zgubili, pomyślałam. Mama powiedziała kiedy odchodziła, że "zobaczy mnie wkrótce", więc musi wrócić. Mamusie powinny dochowywać obietnic, zawsze. Nie długo po tym, jak moi rodzice się nie pojawili, ciocia Carissa zdecydowała zapisać mnie do miejscowej szkoły. Dzisiaj był mój pierwszy dzień i przez cały czas myślałam o nieznośnym chłopcu, który zepchnął mnie z drabinek. Wcześniej, zobaczyłam go ponownie, po raz pierwszy 27

podczas przerwy. Nasze oczy spotkały się z dwóch stron placu zabaw i wiedziałam, że mnie rozpoznał. Jego puste spojrzenie wypełniła nienawiść, gdy mnie zobaczył. Jak tylko ruszył do przodu, zadzwonił dzwonek, a ja praktycznie pobiegłam za bezpieczeństwem. Nie spodziewałam się zobaczyć go ponownie za szybko, lecz mnie znalazł. Nie spodziewałam się, że stanie się to naszym rytuałem. - Dlaczego wciąż tu jesteś - zapytał szyderczo. - Moi... moi rodzice jeszcze nie przyjechali mnie odebrać. poczułam świeży zestaw tworzących się łez, kiedy pomyślałam o nich, o tym, jak bardzo mi ich brakowało. Jego oczy zmrużyły się, przyciągając moją uwagę i spychając na bok myśli o moich rodzicach. - Dlaczego? - Nie wiem. Mo... może się zgubili? - Nie wiem, dlaczego go o to spytałam, lecz mały znak nadziei byłby lepszy, by pomóc mi poczuć się lepiej. - Może oni nie żyją - Zachichotał. - Nie mów tak! - krzyknęłam i zacisnęłam wolną pięść. Patrzył drwiąco, jak moje pięści zaciskają się mocniej. - Założę się, że nie żyją - szydził dalej. - Nie - jęknęłam. - Albo cię zostawili za sobą... - Moja koszulka barwiła się teraz moimi łzami, gdy uwolniły się niekontrolowane. - Jezu, jesteś taka jak ona - powiedział poirytowanym tonem. Wykrzywił twarz z obrzydzeniem i kopnął stopą w moją rękę. - Jestem, jak kto? Zignorował moje pytanie, a jego brwi zmarszczyły się, sprawiając, że wyglądał złośliwie. - Zamierzam zrobić to pewnego dnia, wiesz - sprowokował z nienawistnym tonem. - Zrobić, co? - spytałam niepewnie. Zacisnął pięść spoglądając na mnie z gniewem w oczach. Nagle poczułam, że muszę uciec, więc zaczęłam się wycofywać, z dala od niego. Krzyknęłam na 28

podłodze, gdy podszedł do mnie. - Zamierzam cię zabić. Tak, jak zabiłem ją. To jedyny sposób.

*** Przez lata Keiran przypominał mi o swojej obietnicy. Rozpoczął swoje subtelne groźby, aby mnie straszyć i to zawsze działo. Keiran zawsze mógł dostać się do mojej głowy z niewielkim wysiłkiem. Willow nazywała to pieprzeniem umysłu. Ja natomiast torturą. Skręciłam na swój podjazd będąc jak na autopilocie. Mój umysł wciąż nie mógł przyswoić tego, co wydarzyło się w aptece. On mnie dotknął. Miałam głupią nadzieję, że ostatni rok sprawi, że ruszy on dalej... albo nie wróci wcale. Moje serce szarpnęło się na myśl, by nie widzieć go nigdy więcej, nawet jeśli wiedziałam, że to niemożliwe. Nadal musiał dokończyć ostatni rok, który także myśli, że mu ukradłam. Byłam zniesmaczona i obrzydzona samą sobą za uczucia, które miałam do osoby, nienawidzącej mnie niemal gwałtowanie. Za bardzo się bałam, by zapytać go, co planował, lecz nie miałam ku temu potrzeby. Keiran był dość niebezpieczny, a sprowokowany... Pokręciłam głową na tę myśl i przez chwilę rozważając, czy powiedzieć ciotce o Keiran'ie. Nie byłam pewna, czy mogłam sobie z nim poradzić, ale nie wiedziałam też, jak daleko posunie się jego nienawiść, zatem wykluczało wtajemniczenie jej. Poczułam się całkowicie i prawdziwie samotna. Weszłam do domu i zawołałam ciocię. Nie usłyszałam odpowiedzi i od razu wiedziałam, jaka była godzina. Znalazłam ją w salonie, oglądającą powtórki Synów Anarchii4. Myślę, że ma 4

amerykański serial sensacyjny nadawany przez stację FX. Zadebiutował na antenie 3 września 2008 roku.

29

słabość do Charlie'go Hunnam'a. Razem z Willow ślinią się na jego widok, ilekroć pojawi się on na ekranie. Musiałam przyznać, że jego silna budowa i zarozumiałość, było seksowne. Przypominał mi kogoś z ciemnymi włosami, bezwzględnego i gorętszego. Opadłam na sofę, obok niej i spojrzałam na zegar. Było tuż po południu w sobotę i nie planowałam nic ekscytującego. Willow wyjechała w zeszłym tygodniu na ośmiotygodniowy program studencki. - Lake, wiesz, że możesz porozmawiać ze mną o wszystkim, prawda? - powiedziała, nie odwracając wzroku z ekranu. Wiedziałam, że to nadchodzi. - Tak, wiem ciociu Carissa. Nadal nie omówiłyśmy tego, co wydarzyło się w szkole. Byłam wdzięczna, że na mnie nie patrzyła. Jeśli spotkałabym jej oczy, cały ból i cierpienie z ostatnich dziesięciu lat wylałyby się na zewnątrz. - Chcesz o nim porozmawiać? - Poderwałam głowę we jej stronę, niezdolna ukryć reakcji. - Nim? - spytałam drżącym głosem. - Keiran Masters. Psycholog szkolny o nim wspomniała. Spojrzenie, jakie mi posłała mówiło, że nie kupiła mojej historii o przegrzaniu, ale nie mogłam również powiedzieć jej prawdy. Moja ciotka nie była gotowa, by usłyszeć o tym, co Keiran robił mi przez te wszystkie lata. To była nadal ciężka pigułka do przełknięcia, za każdym razem, gdy sobie o tym przypominałam. - Lake, ufam ci kontynuowała, kiedy nie odpowiedziałam, a cisza gęstniała od napięcia. - Chciałabym tylko, żebyś ty mogła zaufać mi. Wstała i odeszła, a ja od razu poczułam się, jak gówno. Myślała, że jej nie ufam, lecz nie mogło być to bardziej dalekie od prawdy. Nie chciałam tego. Nie chciałam jej zranić, ale musiałam ją chronić. Kto ochroni mnie?

30

Rozdział 3 Lato przeleciało bez żadnych nieporozumień z Keiran'em. Six Forks było miasteczkiem dość dużych rozmiarów, ale muszę przyznać, że częściowo stało się to za sprawą tego, iż ukrywałam się w domu przez ostatnie dwa miesiące. Willow się myliła. Mogłam się ukryć, więc tak zrobiłam. Teraz jednak był pierwszy dzień szkoły i nie miałam już takiej możliwości. Ostatni rok nauki, pomyślałam radośnie. To oznaczało ostatni krok do bycia bliżej, aby ruszyć dalej i uciec od strachu z którym żyłam każdego dnia. Nie przyszedł, żeby mnie szukać, ale przypuszczałam, że to był jakiś rodzaj taktyki, którą stosował, żeby mnie przestraszyć. Mimo wszystko... obiecał, że mnie teraz zabije. Mój telefon zabrzęczał sygnalizując, że nadeszła wiadomość. Zerknęłam dostrzegając, iż była ona od Willow. Nie wychodź na zewnątrz! Zdezorientowana wpatrywałam się w telefon. To, że Willow bywała dziwna było czymś normalnym, ale dlaczego nie chciała, żebym wyszła na zewnątrz? Podeszłam do okna, aby sprawdzić, co mogło być tego powodem i wyglądając przez nie prawie zemdlałam. Moje bijące serce spowodowało to, że upuściłam telefon. Nie spodziewałam się tego, co zobaczyłam poniżej. Opierał się o swój masywny czarny samochód wyglądając, jak typowy zły chłopak w swoich bojówkach i ciemno szarej koszulce zapiętej na guziki, która prawdopodobnie pasowała do jego oczu. Skąd wiedział gdzie mieszkam?

31

Jestem pewna, że zdybcie tej informacji nie było trudne, ale dlaczego tutaj przyjechał? To było zbyt blisko domu. To nie była zamierzona gra słów. Willow również stała obok swojego samochodu przyglądając się nieufnie Keiran’owi. Mój wzrok skupiony był na nim i zastanawiałam się, co powinnam zrobić, gdyby niespodziewanie odwrócił głowę i spojrzałam w górę prosto w moje okno. Starałam się uspokoić bijące serce i salta, które wykonywał mój żołądek. Rozważałam wszystkie możliwości, a ukrycie się było najbardziej przeze mnie pożądaną, lecz wiedziałam, że nie mogłam zostawić Willow z nim samej. Nigdy jej nie terroryzował, czy kogokolwiek innego oprócz mnie, ale jak mógłby postąpić i co zrobić, gdybym nie wyszła na zewnątrz? Wiedziałam, że nie odpuści tak po prostu i nie odjedzie. Oczywistym było, że przyjechał tutaj po coś. Podjęłam decyzję i chwyciłam swój plecak, kierując się na dół. Sprawił, że stałam się więźniem we własnym domu, ale nie mogłam ukrywać się w nim już dłużej i on dobrze o tym wiedział. Wyszłam na zewnątrz, czując się jakbym oczekiwała wyroku śmierci, a to był mój ostatni spacer. Opornie posuwałam się w jego kierunku, ale tylko po to, by znaleźć się dość blisko, aby z nim porozmawiać tak, żeby Willow nie mogła nas usłyszeć. Gdy byłam już blisko musiałam przyznać, że było w nim coś niezwykle niebezpiecznego. To sprawiało, iż niemal chciałam uciec. Gdybym tylko mogła zrozumieć dlaczego... - Dlaczego tutaj jesteś? - zapytałam, zanim zaczęłam tracić odwagę. Jego oczy leniwie przesunęły się po mnie w taki sposób, że poczułam się zarówno nieistotna jak i naga. Miałam na sobie białe dżinsy i czerwony przylegający do piersi top, który sięgał do bioder. Top sprawiał, że czułam się kobieco i seksownie. Zastanawiałam się nad nim trochę, zanim zdecydowałam się go ubrać. Nagle nie byłam pewna, co chciałam powiedzieć. Użył dwóch rąk, żeby odepchnąć się od samochodu i popędził zbyt szybko w moją stronę przyciskając swoją pierś do mojej. Wstrzymałam oddech, czując jak moje ciało przeszywa dreszcz tak samo jak w aptece, kiedy po raz pierwszy mnie dotknął. 32

- Pozbądź się dziewczyny - powiedział dość głośno tak, by Willow mogła go usłyszeć. Chwilę zajęło mi przyswojenie tego, co powiedział, gdyż zarówno ciało jak i umysł zamknęły się przed podporządkowaniem się jemu. - Ale ona podrzuca mnie do szkoły – odpowiedziałam. - Pozbądź się jej – powtórzył. Wyraz jego twarzy przekonał mnie, bym się nie kłóciła. Niechętnie odwróciłam się do Willow, która bez jakichkolwiek oporów patrzyła gniewnie na Keiran’a. Nigdy nie przyznałam się jej do sytuacji, jaka miała miejsce w aptece. Wróciła tydzień temu i miałyśmy między sobą niewypowiedzianą umowę, że Keiran był tematem tabu. Poza tym, Willow wydawała się inna, odkąd wróciła. W dalszym ciągu była moją Willow, ale wiem, że coś musiało się zdarzyć podczas wakacji. Lubiłam patrzeć ludziom w oczy. Mówiły one więcej niż słowa – wyrażały przede wszystkim prawdę. Oczy Willow zmieniły się. Dźwigały coś, czego nie potrafiłam rozpoznać, ale również coś, co rozpoznawałam – ból. - Will, zamierzam jechać dzisiaj do szkoły. Przepraszam, że przyjechałaś całą tę drogę niepotrzebnie. - Posłałam jej niewielki uśmiech, mając nadzieję, że ją uspokoi. - Lake, mieszkamy mniej niż milę od siebie, a twój dom i tak jest po drodze, jak jadę do szkoły. Co się dzieje? - Usłyszałam nieufność w jej głosie. - Nic. Mam po prostu do zrobienia rzeczy, którymi muszę zająć się natychmiast po szkole. Zobaczymy się w klasie, dobrze? - Nie złapała spojrzenia jakie jej posłałam, więc obrażona wsiadła do samochodu, wcześniej rzucając w stronę Keiran’a kolejne gniewne spojrzenie. Czekałam aż zniknie na końcu ulicy, zanim odwróciłam się do niego. - Proszę nie rób tego. – błagałam z miejsca. - Właź do samochodu – rozkazał. Mrugnęłam kilkukrotnie, aby przetworzyć wizję mnie i jego w samochodzie... samą... z nim. - Dzięki, ale sama mogę pojechać do szkoły.

33

Nie było takiej opcji, bym weszła do tego samochodu w dodatku z nim. Bylibyśmy zbyt blisko, oddychając tym samym powietrzem. I tak byłam już boleśnie świadoma jego obecności, nawet będąc w dużej odległości od niego. Nie potrzebowałam torturować się bardziej. Potraktowałam go lekceważąco, gdy odwróciłam się kierując do swojego samochodu. Zgaduję, że właśnie dlatego chwilę później skończyłam na jego ramieniu, aby potem zostać wrzucona do jego samochodu. Gdy sięgałam do klamki, usłyszałam: - Nie mam cierpliwości, Monroe. - Wyrzucił z siebie szorstko, na co szybko odrzuciłam swój plan ucieczki. Och, Boże, on zamierza mnie zabić - zabić i rzucić ciało do rzeki. Na serio oglądałam za dużo Prawa i Porządku5. Już teraz widziałam słowa wyryte na moim nagrobku... Wiodła żałosne życie pełne strachu i porzuconych spraw. Może to dobrze, że nie żyje. Po tym wszystkim, jest to jedyne, co mogliśmy jej ofiarować. - Posłuchaj, wiem, co wydarzyło się rok temu i wiem, jak to mogło wyglądać, ale nie mam nic wspólnego z twoim aresztowaniem! – krzyczałam obojętna na to, że właśnie podniosłam głos na Keiran’a pieprzonego Masters’a. Mój los i tak został już przypieczętowany. Nie zareagował, ale zauważyłam jak mięsień jego szczęki drgnął, gdy wyjeżdżał z podjazdu, sprawiając tym, że moje zdenerwowanie zwiększyło się dziesięciokrotnie. Six Forks posiada wiele zacisznych terenów leśnych, zatem nikt nie usłyszałby moich wrzasków. Jechaliśmy już około dziesięciu minut, a ja cały czas wstrzymywałam oddech. Prawie spanikowałam, gdy skręcił z dala od drogi prowadzącej do szkoły. Och, Boże. Och, nie... cholera! - Wypuść mnie. - Wyraźnie się teraz trzęsłam. - Wypuść 5

Prawo i porządek, znany także pod nazwą W obronie prawa oraz Prawo i bezprawie – amerykański serial kryminalny autorstwa Dicka Wolfa.

34

mnie... wypuść mnie z tego pieprzonego samochodu! krzyczałam, gdy jechaliśmy długa drogą prowadzącą do niczego innego poza większą ilością drzew. Zaparkował, gdy znaleźliśmy się poza zasięgiem wzroku, po czym zgasił auto. Zignorował moją histerię, wychodząc z samochodu i skierował się na moją stronę. Zrozpaczona wyciągnęłam telefon z torebki, żeby zadzwonić po pomoc, podczas gdy przeklinałam samą siebie za to, że w ogóle weszłam do jego samochodu. Z rozmachem otworzył drzwi, chwytając obie moje ręce i wyciągając ze środka, cisną mną o bok samochodu. - Mam zamiar zrobić to szybko i powiedzieć to tylko raz, gdyż coś mi mówi, że twoja mała przyjaciółeczka nie zawaha się, by zadzwonić po policję, jeśli nie będziesz pokazywała się zbyt długo, więc słuchaj uważnie. - Gapiłam się po prostu na niego zastanawiając się, czy to naprawdę się dzieje. - Wrobiłaś mnie... - Przysięgam, że to nie była ja... Szybko owinął dłoń wokół mojego gardła w ostrzeżeniu. Skończyłaś mówić. - Uśmiechnął się szyderczo. To było bardziej, jak stwierdzenie niż pytanie. Odwróciłam wzrok, gdyż intensywność jego spojrzenia paliła mnie. - Oczy na mnie. – Nie pozwolił mi sprawić, by było to dla mnie łatwiejsze. - Mam rachunki do wyrównania i dotyczą one bezpośrednio ciebie i tylko ciebie. Poczułam, jak kciukiem delikatnie pociera moją szyję, ale upuścił rękę tak szybko, że zastanawiałam się, czy w ogóle to czułam. - Nie wykonasz żadnego ruchu bez mojej wiedzy. Za każdym razem, kiedy będziesz jadła, piła, czy oddychała, będę o tym wiedział. - Patrzyłam na niego, jakby urosły mu dwie głowy. Każda chwila jest moja; twoje myśli, nadzieje, marzenia są wszystkie moje. Zawsze będę wiedział, gdzie jesteś i co robisz. Jesteś moja... przynajmniej przez następny rok. - Uśmiechnął się ironicznie. - Kim ty myślisz, że jesteś? - zapytałam, a strach przerodził się w złość. Z wszystkiego, co mógłby mi zrobić nigdy nie spodziewałam się właśnie tego. To brzmiało, jak niewolnictwo. W 35

dalszym ciągu nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego do tej pory mnie nie zabił, żeby mieć to z głowy. Od lat pogrywał ze mną w kotka i myszkę. - Jestem facetem, któremu ukradłaś wolność. - Ton jego głosu szarpał moimi nerwami. Po tym, jak mięsień na jego szczęce drgał mogłam powiedzieć, że tracił kontrolę. - Przez cały rok moja wolna wola została mi odebrana, więc teraz ty poczujesz to, co ja czułem. Dalej nie rozumiałam, o co mnie prosił i jaki miał cel w tym, aby odebrać mi moją własną wolność. Oczywistym był fakt, że chciał kontroli, ale pragnął również czegoś innego. Widziałam to po sposobie w jaki jego oczy płonęły. - Czego chcesz? - Przełknęłam ze strachu, ignorując lęk wiercący się w moim brzuchu. - Obydwoje wiemy, czego chcę. Pokręciłam głową w zaprzeczeniu, aczkolwiek zaczynałam łapać, o co mu chodziło. Nie miałam niczego, czego mógłby ode mnie chcieć, ale spojrzenie jego oczu mówiło samo za siebie. Podszedł bliżej opierając ręce na dachu samochodu, po obu stronach mojej głowy. Byłam przyciśnięta plecami do drzwi, czując się zatrzaśnięta w klatce jego twardego ciała i obezwładniona zapachem jego żelu do kąpieli. Wysokie ciało zakrywało przed moim wzrokiem wszystko to, co znajdowało się za nim, więc widziałam tylko jego szeroką pierś. - Pragnę jedynej rzeczy, która utrzymuje cię tak kurewsko niewinną. Chciałem tego od dłuższego czasu, Monroe, i ty mi to dasz. - A co jeśli odmówię? - Popatrzyłam w jego czarne od pożądania oczy. On naprawdę nie oczekiwał, że... oczekiwał? Uśmiechnął się złowieszczo, kompletnie bez humoru. Serce przyspieszyło mi w piersi, a żołądek wykonał fikołka. - Podporządkuj się mi... albo twoja ciotka zniknie dokładnie tak samo, jak twoi rodzice. 36

*** Zrobiłby to. Wiem, że tak. Nie wiem skąd, ale wiedziałam. Przeszył mnie dreszcz, gdy w amoku weszłam do szkoły. Myślałam o Kieran’ie, jako despocie – niczym więcej, niczym mniej. Od teraz wiedziałam również, że skrywał pod swoją powierzchnią coś bardziej mrocznego, coś co tylko czekało, żeby się z niego wydostać. A ja byłam tylko głupim śmieciem, który miał to uwolnić. Właściwie nigdy nie powiedział, że by ją zabił, lecz co innego miałby na myśli? Zabiłby ciocię, gdybym nie dała mu tego, czego chciał. Wróciłam myślami do rozmowy, jaką przeprowadziliśmy w drodze do szkoły. - Dlaczego to robisz? - Zdobyłam się na pytanie. Czy na serio chciałam wiedzieć? - Co powstrzyma cię przed ponownym wrobieniem mnie, tym razem umieszczeniem mnie w więzieniu na resztę życia? Nienawidzę cię, ale o tym już wiesz i nie ufam tobie, więc muszę mieć na ciebie oko. - Zamknęłam oczy z powodu wyznania, że mnie nienawidził. Tak, wiedziałam o tym, ale usłyszenie tego było dużo bardziej bolesne. - Mógłbyś zasugerowałam.

po

prostu

zostawić

mnie

w

spokoju

–

Wyglądał na rozbawionego, gdy powiedział. - Tak się nie stanie. W dalszym ciągu masz coś, czego chcę. Szłam korytarzem w ciszy, niepewna tego, co w ogóle mam zrobić. Keiran był poza moją ligą i zbyt wielkim wrogiem, żeby z nim walczyć i wygrać. Wróciłam myślami do „niej”. Ona była tą, którą zabił. Była powodem, przez którego teraz się boję. Ale kim była? Czy umarła dlatego, że mu się opierała? Było wiele pytań w ciągu tych dziesięciu lat, które przelatywały przez moją głowę. Były powodem tego, że ochoczo żyłam w cieniu jego nienawiści. - Daj mi swój telefon. - Prawie wyskoczyłam ze skóry na niespodziewany dźwięk jego głosu za sobą. Tak zatraciłam się w swoim myślach, że kompletnie zapomniałam, iż za mną szedł. 37

Keiran nie był osobą, o której łatwo się zapominało i jeśli mam być szczera potrafił sobie ze mną poradzić. Zaczęłam szukać telefonu. Kiedy na niego spojrzałam, złapałam go na tym, że przyglądał się, jak moja ręka zniknęła w tylnej kieszeni. Odchrząknęłam, ale on w tym czasie przesuwał wzrokiem po moim tyłku, gdy wyciągałam telefon. W końcu spojrzał na mnie nieprzepraszająco, gdy zabrał ode mnie telefon. Jego oczy płonęły i zauważyłam ewidentne pożądanie, na co sama poczułam jak się cała czerwienię. Nic w dzisiejszym dniu nie było normalnego. Czy to było w ogóle możliwe, żeby czuć pożądanie do kogoś, kogo się nienawidziło? - Dlaczego twój telefon nie jest zabezpieczony hasłem? - Och, ja... nie mam za dużo aktywności na telefonie – odezwałam się z zakłopotaniem. Miałam w kontaktach tylko Willowi i ciocię Carrise... nie było nikogo innego i dobrze o tym wiedział. Przyglądał mi się przez chwilę, zanim ponownie spojrzał na telefon. Przeglądał go. Czego tam szukał? Po kilku minutach usłyszałam wibrację, po czym wyciągnął swój, aby go wyciszyć. - Dlaczego w dalszym ciągu masz w kontaktach Peter'a Simpson’a? Żadnego kontaktu, czy związku. - Uśmiechnął się szyderczo. - Musisz dzisiaj z nim skończyć. Mówię ci po raz ostatni, żebyś to zrobiła. - Nawet nie rozmawiałam z nim od roku, w którym ty... Przestałam mówić w momencie, w którym zdałam sobie sprawę, że mnie ignoruje. Były jeszcze również inne kontakty w moim telefonie od kolesi, które zachowałam z grzeczności, ale nigdy nie użyłam. Aż do wyjazdu Keiran’a żaden z chłopaków nie okazał mi swojego zainteresowania, a nawet, jeśli to było to całkowicie dyskretne. Kiedy rozeszło się, że wraca, wszelakie oferty i zainteresowanie mną się skończyło. Nawet kilku facetów poprosiło mnie, abym wykasowała ich numer na kilka dni przed końcem szkoły. Nie rozumiałam dlaczego, ale teraz myślę, że spowodowane było to tym, iż obawiali się Keiran’a. Ale dlaczego w ogóle obchodzili go faceci, którzy chcieli się ze mną umówić? 38

- Jaką masz pierwszą lekcję? - zapytał oddając mi telefon. - Angielski z panią Connors. - Chodźmy. Jesteśmy spóźnieni. - Skierował się w stronę korytarza dla najstarszych uczniów szkoły. - Nie pierdol, Sherlock’u – wymamrotałam. Lekko odwrócił swoją głowę jakby usłyszał, ale nie odezwał się nawet słowem. Doszłam do klasy dwadzieścia minut po rozpoczęciu lekcji. Nauczycielka posłała mi poirytowane spojrzenie, zanim wskazała, bym zajęła miejsce. Wydawało mi się, że inni uczniowie byli zbyt mocno skupieni na mnie i zastanawiałam się, co przykuło ich uwagę. Zlekceważyłam to i usiadłam na pierwszym wolnym krześle przy stoliku obok kolesia, który jak mi się wydawało miał na imię Josh. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że Keiran siedział zaraz za mną. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że moglibyśmy mieć te same zajęcia, zważywszy, iż opuścił swój ostatni rok nauki. Zatem to było tym, co przykuło uwagę dzieciaków? Keiran i ja właściwie weszliśmy do sali razem. Nerwowo rozejrzałam się w około dostrzegając, że kilku z nich w błyskawicznym tempie pisało, podczas gdy inni gapili się i wiedziałam, że pod koniec lekcji w całej szkole będzie o tym głośno. Wystarczył jeden dzień i już krążyły o mnie plotki. Wspaniale. Wyciągałam zeszyt, gdy poczułam jego rękę, która złapała mnie za szyję i pociągnęła. Nie było to ani dyskretne, ani zbyt delikatne. Następnie złapał za mój plecak i poprowadził mnie na tył klasy, gdzie znajdywały się dwa puste krzesła. Oczywiście nauczycielka była nieświadoma jego brutalnego obchodzenia się ze mną, głowę ponieważ odwrócona była w stronę tablicy. Średniej wielkości stoliki były dwuosobowe i wydawały się intymne, gdy wiedziałam, że będą one należały do nas. Nigdy nawet nie wyobrażałam sobie nas dzielących się czymkolwiek. - Do czasu kiedy pan Masters i pani Monroe uczą się w tej klasie, proszę usiąść przodem i starać się skupić swoją uwagę. 39

Fuknęła, gdy odwróciła się dostrzegając, że oczy i uwaga wszystkich skierowana była na nas, a nie na jej lekcję. Cała klasa posyłała w naszą stronę ukradkowe spojrzenia nim Keiran pochylił się ze swojej rozwalonej pozycji na krześle, żeby rozprostować przedramiona i posłać wszystkim ostrzegawcze spojrzenie. Momentalnie wszyscy jak jeden mąż odwrócili się na swoich miejscach. To była jedyna chwila, w której byłam wdzięczna za jego władzę w szkole. Nie chciałam niczyjej uwagi, szczególnie gdy wiąże się ona z Keiran’em. Poczułam, że mój telefon wibruje i odczytałam wiadomość od Willow. Powiedz mi, że plotki nie są prawdziwe! Co się dzieje??? Ty i Keiran?! Statut społeczny Willow w szkole nie był dużo lepszy niż mój, aczkolwiek ona nie miała wroga takiego jak Keiran, lecz jeśli doszły już do niej plotki oznaczało to, że cała szkoła wiedziała. Spojrzałam na zegarek – pięć minut. To musi być rekord. Zaczęłam odpisywać na wiadomość, kiedy Keiran zwinnie wyrwał mi telefon z dłoni sprawdzając co pisałam, zanim schował go do kieszeni. Rozdziawiłam usta. Właśnie zabrał mój telefon! - Pani Monroe proszę się skupić. Jeśli nie potrafisz będę musiała wyprosić cię z klasy – oznajmiła nauczycielka. Usłyszałam w klasie chichot, szczególnie od kilku najpopularniejszych dziewczyn siedzących przed nami. Moje zakłopotanie podwoiło się, gdy Keiran rzucił nauczycielce spojrzenie, które spowodowało, że wszystkie kolory z jej twarzy nagle zniknęły. Zaczęła czegoś szukać, po czym ponownie wróciła do kontynuowania zajęć. Łooo, nauczyciele również się go boją? To nie dawało mi za dużej nadziei , aby uzyskać pomoc. Zastanawiałam się, kto jeszcze się go obawiał? Reszta lekcji minęła bez jakiś szczególnie ekscytujących wydarzeń i byłam zdziwiona odkrywając, że Keiran był pełen zapału. Robił notatki, aczkolwiek nie angażował się w żadną dyskusję podczas lekcji. Ja również, lecz tak właściwie to nigdy tego nie robiłam. 40

*** Na końcu angielskiego byłam chętna na kolejną lekcję, którą było wychowanie fizyczne. Byłam całkiem pewna, że nie będę miała z nim zajęć, gdyż od sportowców nie wymagano, by brali oni udział w zajęciach tak długo, jak byli aktywni w drużynie. Zatrzymał mnie zanim udało mi się wejść na kolejne zajęcia mówiąc: - Pokaż mi swój plan. - Podałam mu kartkę, a on skanował ją wzrokiem zanim oddał mi ją z powrotem. Następnie złapał za mój podbródek, unosząc moją głowę do jego, żeby spojrzeć w moje oczy. - Nikomu o tym nie powiesz, nawet twojej przyjaciółce. - Bezczelnie się od niego odwróciłam, ale on tylko ścisnął moją twarz mocniej. - Nie prowokuj i nie sprawdzaj mnie, Monroe, bo nie chcesz zobaczyć konsekwencji. Pokiwałam głową, pytając: - Czy mogę odzyskać telefon? Popatrzył na mnie tak, jakby oczekiwał odmowy, lecz następnie wyciągnął telefon ze swojej kieszeni i podał mi go. Szedł ze mną całą drogę do sali gimnastycznej, gdzie miałam siatkówkę. Cieszyłam się nią z dwóch powodów. Willow i ja uwielbiamy grę, więc zdecydowałyśmy się wspólnie wziąć w tych zajęciach udział, a Keiran'a tutaj nie będzie. Jedynym minusem było to, że na zajęciach były tylko dziewczyny i każda z nich była w nim zakochana. Skierowałam się do szatni, żeby się przebrać. Chowając telefon do pustej szafki zauważyłam wiadomość. Zachowuj się. Skrzywiłam się z powodu dziwnej wiadomości nim zobaczyłam kto był jej nadawcą, albo raczej, czyje inicjały się pod nią znajdowały, „K”. Musiał wziąć mój numer, gdy wcześniej szperał w telefonie. Przez chwilę zastanawiałam się, co mam mu odpisać, ale ostatecznie zrezygnowałam z jakiejkolwiek wiadomości i dlatego też wrzuciłam telefon do szafki. Przebrałam się w strój do ćwiczeń, przeklinając jednocześnie trudne położenie w jakim się znalazłam. - W porządku zatem, wykrzesaj z siebie coś dobrego i żadnych machlojek, rozumiesz? - Nie potrafiłam powstrzymać się 41

od śmiechu z powodu kiepskiego ucieleśnienia gangstera, po czym odwróciłam się, by zobaczyć swoją najlepszą przyjaciółkę... która właściwie trzymała zabawkowy pistolet. Jej błazeństwa nigdy się nie kończą. - Hej, kto tutaj trzyma pistolet? Nie śmiej się! Powstrzymywałam śmiech, czekając aż będzie mówiła dalej.

-

- Teraz małe ptaszki mówią mi, że ty i władca ciemności pokazaliście się tego ranka w klasie obściskując się niewinnie na jej tyle. Powiedz mi, że moje informacje nie są błędne. Nie chcę wyrównywać żadnych gór, jeśli wiesz co mam na myśli, ale muszę chronić własne interesy. Jesteś jednym z moich najlepszych, Don Lake. Ktoś kto nie znałby Willow pomyślałby, że robi z siebie ciągle klauna, lecz słyszałam dość wyraźnie i przejrzyście wiadomość. Jest przestraszona z mojego powodu i chce, bym pamiętała o tym, iż jestem jej najlepszą przyjaciółką i jest tutaj dla mnie, gdy tylko będę tego potrzebowała. Chciałam jej wszystko powiedzieć, ale wiedziałam, że Keiran’a groźby nie były skierowane wyłącznie do cioci... wykorzystałby wszystkich, których kochałam, żeby tylko się do mnie dostać. Nie mogłam do tego dopuścić, więc jedynie przytuliłam ją do siebie. Byłyśmy jak siostry, które mogły na siebie liczyć i odczuwały swój wzajemny ból. Gdy trzymałam ją w objęciach pozwoliłam, aby łza spłynęła w dół. - Lake, nie możesz ukrywać nic przede mną, musisz być szczera! Powiedz mi, co się z tobą dzieje – wyszlochała, wypuszczając mnie z frustracją z objęć. - Ty pierwsza...

42

Rozdział 4 Skończyłam grę ze zbyt agresywnym uderzeniem, co sprawiło, że niektóre z dziewczyn uniosły brwi, ale "co z tego?'. Wygrałyśmy mecz. Większość mojego gniewu wynikała z faktu, że Willow się do mnie nie odzywała. Wybrała nawet drużynę przeciwną, co było czymś istotnym. Wszystko robiłyśmy razem i teraz czułam się tak, jakby między nami powstała przepaść. Nie mogłam stracić mojej najlepszej przyjaciółki, ale też nie mogłam uwierzyć, że ukrywała coś przede mną, sama oczekując, że obnażę przed nią swoje demony. Potrząsnęłam głową z frustracją. Co się do cholery z nią stało w te wakacje? Teraz miałam już potwierdzenie tego, że coś było nie tak. Nie chciała rozmawiać po tym, gdy zrobiłam aluzję, że skrywa przede mną tajemnice. Willow była, jak otwarta księga, wolny duch. Wiedziała, kim była i nie bała się pokazywać tego światu, w przeciwieństwie do mnie. Ja się ukrywałam. Po prysznicu, popędziłam by złapać Willow, która skończyła przede mną wychodząc bez słowa. W tym roku miałyśmy razem przerwę obiadową, lecz nie wiedziałam, czy się pojawi, gdyż zwykle unikała tego miejsca. Kiedy skręciłam za róg, opadła mi szczęka i zamrugałam tylko po to, by się upewnić, czy nie miałam halucynacji. Usta Willow atakowały usta wysokiego muskularnego faceta, silną ręką obejmował jej talie, podczas gdy drugą przytrzymywał tył jej głowy, pożerając jej usta, jak wygłodzony. Byli nieświadomi mojej obecności i kontynuowali wspólne rozkoszowanie się sobą, więc cofnęłam się za róg, by dać im trochę prywatności. Kiedy usłyszałam niski męski jęk spojrzałam na nich ponownie. Zsunął ręką by chwycić jej tyłek i przycisnąć do swojej pachwiny. Jęknęła, co wydawało się jeszcze bardziej go podniecić. Willow miała ciało syreny, które mogło rzucić faceta na kolana - cała 43

zmysłowa i kobieta, lecz zawsze narzekała, że musi schudnąć. Gdyby tylko dostrzegła te częste pożądliwe spojrzenia jakie jej rzucano, szczególnie, gdy ubierała swoje niespotykane, dziwaczne stroje, wcale by się tak nie czuła. Powalała swoim wyglądem. - Czekaj - zaprotestowała cicho Willow, na co on tylko przyciągnął ją mocniej do siebie, nie pozwalając odejść. Wyglądała na taką małą w jego ramionach. - Nie! - Oderwała usta, walcząc o oddech. - Mówiłam ci, że nie mogę dłużej tego robić. To był błąd. Kiedy się od niego odsunęła, moje usta opadły wraz z sercem, które aktualnie leżało na dnie mojego brzucha. Schowałam głowę z powrotem za róg, by dojść do siebie i zapobiec załamaniu nerwowemu. To nie mógł być on. Nie zrobiłaby... - Błąd? - zapytał rozbawionym tonem. - Czym był? Tym, że pieprzyłem ciebie, czy że ty pieprzyłaś mnie? - Proszę, nie - błagała, powodując, że ponownie wyjrzałam zza rogu. - Dlaczego, nie? To, co dzieliliśmy ze sobą, było prawdziwe, całe nasze wakacje takie były. - Nie będę twoją zabawką. To wszystko, czego chcesz. Warknął z frustracją, wykonując groźny krok w przód i przyciskając ją do szafki. - Jak do kurwy możesz wiedzieć, czego chcę? Nawet mnie nie znasz. - Masz rację. Nie znam cię - powiedziała stanowczo. - I ci nie ufam. - Nie obchodzi mnie to - warknął. - Dostaję to, czego chcę. – Ostrzeżenie zawisło w powietrzu, gdy odszedł. Co za dupek. Chciałam pocieszyć szlochającą Willow pomimo tego, że sama czułam się źle byłam na nią wściekła. Nie mogłam mówić jej z kim ma się umawiać, lecz nigdy też nie pomyślałam, że będzie to robiła z wrogiem. Niezależnie od tego, wiedziałam, że muszę być tam dla niej. Mogłyśmy porozmawiać później o tym, czego byłam 44

świadkiem, zrobiłam krok w przód, gotowa by pocieszyć przyjaciółkę, lecz niespodziewanie zostałam pociągnięta za ramię do tyłu, które jak stal owinęło się wokół mojej talii. Plecami uderzyłam o twardą pierś, zostając do niej przygwożdżona, niczym zakładnik. - Co robisz? - odezwał się szorstkim głosem Keiran przy mojej szyi. Nie widziałam, ani nie słyszałam, jak podchodził, więc zakładałam, że wyszedł z innego korytarza. - Ja tylko... - przerwałam, gdy poczułam, jak jego drugie ramie owija się wokół mnie. Twarz nadal chował w mojej szyi, przytulając mnie do siebie tak, jakby robił to kochanek. Pomimo szoku z powodu tego, jak naturalnie czułam się w jego ramionach, zamknęłam oczy, rozkoszując się chwilą i zapominając o tym, kim byliśmy i co to było. To nie była rzeczywistość, to była fantazja. To było zbyt dobre, by mogło być prawdziwe. Wszystko co wystarczyło, to jeden zły ruch aby fantazja szybko zmieniła się w mój najgorszy koszmar. Ustami musnął moją szyję, jednocześnie wsuwając kciuk pod koszulkę, aby pogładzić brzuch wywołując tym wybuch motyli. - Jeśli spróbujesz czegokolwiek, to pożałujesz - wyszeptał. Złośliwość w jego glosie była, jak wiadro lodu rzuconego mi prosto w twarz i nagle uczucie jego rąk i ust na mnie odczułam, jak pocałunek śmierci. - Puść mnie - zażądałam. Byłam zła, lecz nie byłam do końca pewna tego, o co tak dokładnie. Odepchnął mnie i kiedy prawie upadłam, spojrzałam na niego, ale był już odwrócony plecami, idąc przed siebie, tak cicho, jak tylko potrafił. Podążyłam za nim wolnym korkiem, abym mogła dojść do siebie po wydarzeniach z ostatnich pięciu minut. Ja pierdole.

*** Stołówka tętniła życiem wypełniona uczniami ostatnich klas kłębiącymi się w różnych paczkach. Zwykle unikałam stołówki, jedząc w bibliotece lub gdziekolwiek, gdzie nie było Keiran'a. Jego 45

zwykłą rutyną stało się torturowanie mnie z samego rana lub na końcu dnia, a ignorując w środkowej części. W dalszym ciągu uważałam, iż bezpieczniejszym było pozostać niewidoczną podczas tego czasu, na wypadek, gdyby chciał wyskoczyć z czymś ekstra. Rozglądając się za Willow, starałam się znaleźć odpowiedzi na to, dlaczego nie powiedziała mi o wakacjach. Nie dostrzegając jej od razu, wiedziałam, że będę zmuszona zaryzykować i wejść dalej. Z niepoczytalnym Keiran'em, byłam bardziej niż na skraju nerwowym. Cały ranek zastanawiałam się, czy był poważny, mówiąc o zabraniu mojego dziewictwa w zemście. Przynajmniej... to było to, co myślałam, że powiedział. Pomysł, że Keiran pożądał mnie seksualnie, gdy jednocześnie nienawidził mnie tak mocno, był nie do uwierzenia. Musiał używać seksu, jako sposobu, by mnie upokorzyć. Nie było w tym nic z pożądania. Nie mogło. Okrążyłam całą stołówkę, rozglądając się za Willow, gdy zdałam sobie sprawę do którego stolika nieświadomie się zbliżyłam, lecz zanim mogłam tego uniknąć, nasze spojrzenia już się spotkały i nagle odniosłam wrażenie, że obserwował mnie przez cały ten czas. Szybko odwróciłam się w przeciwnym kierunku. - Stój. - Zamarłam w miejscu. Dźwięk tego polecenia przeniósł mnie dziesięć lat wstecz, na plac zabaw, kiedy po raz pierwszy na niego spojrzałam. Powoli odwróciłam się twarzą do niego i miejsca w którym siedział wraz z grupką swoich tępych naśladowców. - Siadaj - nakazał, odsuwając swoją długa nogą krzesło naprzeciw siebie. - Ty na poważnie nie myślisz, że ona tutaj? Ale my jej nienawidzimy. - Dziewczyna obecnie siedząca na kolanach Keiran'a i rzucająca we mnie sztylety, nazywała się Anya Risdell kapitan cheerleaderek i ogólnie rzecz biorąc suka. Przepraszam, co to miało znaczyć? - Tak, mam na myśli właśnie tutaj. Jeśli masz z tym problem, możesz iść i usiąść przy innym stole - odpowiedział chłodno, nie odrywając ode mnie oczu.

46

Wciąż stałam kilka kroków dalej, rozważając sposoby na ucieczkę z dala od jaskini lwa. Gdy przesunął oczami ze mnie na krzesło i z powrotem, usiadłam pokazując swoje niezadowolenie. Spojrzał na sekundę gdzieś indziej, aby nie wywołać sceny, a ja od razu dość dobrze przypominam sobie ten czas, gdy ostatni raz wywołał podobną w stołówce. Nie idź tam. Czułam liczne spojrzenia zaciekawieniem uczniów.

patrzących

na

nas

z

Przy stole siedział Keenan wraz z innym ich przyjacielem Quentin'em, którego nazywali Q. Był on bardzo podobny do Keirana: cichy i złowieszczy. Tak naprawdę nie miał on nigdy wiele do powiedzenia. Nikt nigdy nie widział go z dziewczyną przy boku, więc po szkole chodziła cicha plotka, że był gejem. Ludzie to idioci. Kilku innych chłopaków i dziewczyn także siedziało przy stole, lecz byli to sami luzacy i cheerleaderki. Daj mi spokój. Siedziała tam również dziewczyna Keenan'a, Sheldon Chambers. Wydawała się być jedyną osobą nie posyłającą mi wrogiego spojrzenia. Zamiast tego patrzyła na mnie zaciekawiona, z krzesła obok Keenana. - Kogo szukasz? - pytanie Keiran'a wyrwało mnie z moich wewnętrznych rozmyślań. - Nikogo. Stał się dziwnie milczący, gdy obserwował mnie spod wpół przymkniętych powiek; jego twarz wyglądała, jakby została wyrzeźbioną z kamienia, gdy zacisnął mięśnie szczęki. - Czy to kłamstwo? - Nie - skłamałam ponownie. Nie byłam mu winna wyjaśnień, za nic co robiłam. - Zobaczymy - odpowiedział gładko, lecz wyraźnie słyszałam groźbę w jego słowach i zobaczyłam obietnicę w oczach. Wiedziałam, że popełniłam wielki błąd kłamiąc, ale było już za późno, by cokolwiek z tym zrobić. Mój umysł był zajęty Willow i tym, co usłyszałam zaledwie kilka minut wcześniej.

47

Czasami zastanawiałam się, czy puste groźby Keiran'a właśnie takie były - puste. Lecz spojrzenie w jego oczach, zawsze ostrzegało mnie, że nie były. Więc, co go powstrzymuje? Znosiłam jego sztuczki i męki przez dziesięć lat. To nie było coś, z czym nie mogłam sobie poradzić przez kolejny rok, a wtedy moja wolność byłaby już tuż za rogiem. Miałam zamiar to zrobić. - Więc, Lake. Jak ci się podoba fakt, że Keiran wrócił? Jestem pewna, że ma z tobą dużo do nadrobienia. Nie mogę się doczekać. - Zachichotała Anya, a jej przyjaciele poszli mechanicznie w jej ślady. - Nie sądzę, że będzie miał wystarczająco czasu, by zrobić cokolwiek, skoro jest taki zajęty wykorzystywaniem ciebie. Słyszałam, że to jego ulubione hobby. Pojawiło się kilka stłumionych śmiechów i parsknięć wokół stołu od chłopaków, a Anya oblała się głębokim odcieniem czerwieni. Normalnie, po prostu bym ją zignorowała, ale frustracja z radzeniem sobie z Willow i Keiranem tego ranka, sprawiła, że zrobiłam się nieco drażliwa. Zdecydowałam się ją i tak zignorować, a następnie dyskretnie napisać trzecią już wiadomość do Willow. Musiałam wymyślić jakiś sposób na wydostanie się stąd i usunięcie się z daleka od linii strzałów. Gdy zwróciłam swoją uwagę z powrotem na ludzi przy stole, zauważyłam, że Anya nadal się na mnie patrzy. Spojrzałam jej w oczy i uniosłam brwi w udawanym wyzwaniu. Uśmiechnęła się, gdy pochyliła do mnie i powiedziała słowa, które zdecydowanie chciałam wcisnąć jej z powrotem do gardła. - Czy między tobą i Jesse'm Fitzgerald'em do czegoś doszło w zeszłym roku? Mam na myśli, wy dwoje byliście całkiem przytulaśni przez jakiś czas, ale kto mógł cię winić. Był niezłym ciachem. Więc, co się z tym stało? W końcu zdobyłaś chłopaka i nie mogłaś go utrzymać? Przy stole nastąpiła grobowa cisza, zaraz po pytaniu Anya. Kilka chłopaków wierciło się nerwowo na krzesłach, spoglądając na Keiran'a, co było dziwne, ponieważ byłam jedyną na którą patrzył, jakby chciał zabić. Unikałam jego wzroku i spojrzałam w 48

dół na puste miejsce przy stole. Jesse był kolejną osobą, którą kiedykolwiek mogłam nazwać przyjacielem. Był synem wojskowych, który przeniósł się tutaj z rodziną, po tym, jak Keiran wyjechał. Po miesiącu szkoły, czy coś koło tego, nasze ścieżki skrzyżowały się, kiedy ugrzęzłam w błocie po ciężkiej burzy, która przetoczyła się przez Six Forks. Miałam zły zasięg i nie mogłam zadzwonić do ciotki po pomoc, ani po lawetę, a do tego w pobliżu nie było nikogo. Stałam tam może przez piętnaście minut, starając się złapać sygnał, kiedy usłyszałam hamulce od roweru, zatrzymujące się obok mnie. Pamiętam, że patrzyłam w drugie najpiękniejsze oczy, jakie widziałam do tej pory. Nie dawało mi to tego znanego wstrząsu, który czułam przy Keiran'ie. Od razu rozpoznałam go, jako nowego dzieciaka, lecz był też kimś więcej niż to. Jesse bardzo szybko wstąpił w szeregi Bainbridge i miał nieograniczoną liczbę dziewczyn ciągnących się za nim, więc kiedy zaprzyjaźnił się ze mną, wywołało to w szkole niemalże burze. Ludzie nieustanie starali się go ostrzec, w tym mnie, lecz nigdy nie zwracał na to uwagi. Dość szybko rozeszła się plotka, że byliśmy razem, lecz nie mogło być to dalsze od prawdy. Często razem wychodziliśmy i byliśmy ze sobą blisko, ale gdy jego ojciec nagle został powołany, matka postanowiła, że lepiej będzie się czuła bliżej rodziny, więc przeprowadzili się w połowie drugiego roku z powrotem na północ. Miałam go przez sześć miesięcy, a następnie już go nie było. - Hej, Keiran, słuchaj stary, mieliśmy zamiar ci powiedzieć... - zaczął jeden z facetów. Zanim mógł skończyć, pomiędzy dwoma kolesiami rozpętała się walka, po drugiej stronie stołówki. Krzesła i stoły zostały odwrócone w popłochu, by lepiej się przyjrzeć, szybko zamieniając stołówkę w stadion. Właśnie wtedy, Willow weszła przez drzwi z rozszerzonymi ze zdziwienia oczami, rozglądając się dookoła. Gdy zobaczyła mnie, jej oczy zrobiły się jeszcze większe i zaczęła kierować się w moją stronę. - Rany, Lake. Jestem zła na ciebie pięć sekund, a ty już próbujesz popełnić samobójstwo. - Grupa przy stole rzuciła okiem na jej ciemno zielony kombinezon, wykonała gest sugerując robienie loda, po czym wybuchła śmiechem, lecz ona nie zaszczyciła nikogo z nich nawet jednym spojrzeniem. - Chodźmy stąd - powiedziała, łapiąc mnie za rękę. Nie traciłam czasu na kłótnię i zerwałam się z krzesła, zanim Keiran mógł mnie ponownie zatrzymać. 49

*** - Zatem, co wydarzyło się dzisiejszego ranka, kiedy rozmawiałaś z Keiran’em. To było przerażające. - Usiadłyśmy na naszych miejscach, czekając na francuski, wcześniej chowając się przez resztę przerwy obiadowej. Spoglądałam cały czas przez ramię, odkąd Anya zrzuciła tę bombę, uciekając od niego. - Willow mówiłam ci, że musiałam pojechać do szkoły. - Zapomniałaś, że ludzie gadają? Szczególnie, gdy to obejmuje Keirana, więc spróbuj jeszcze raz. Wzięłam głęboki oddech, zastanawiając się, co powiedzieć. Willow była wkurzona, że właśnie ją okłamałam, ale co mogłam innego zrobić? Nie mogłam powiedzieć jej prawdy. - Och, no wiesz... on po prostu chciał zacząć rok szkolny bez tradycji. Przepraszam, Willow. Po prostu nie chciałam cię martwić. - Przynajmniej to było prawdą. Popatrzyła na mnie, zanim potrząsnęła głową, wyciągając swój zwykły zestaw, kolorowych długopisów. Musiałam zmienić temat i to szybko. - Przepraszam również za oskarżanie cię o utrzymywanie tajemnic. Cokolwiek złego się dzieje, możesz do mnie przyjść, kiedy będziesz na to gotowa. Nie będę cię naciskała. Najlepsze przyjaciółki? - Tak naprawdę nie przepraszałam za chęć dowiedzenia się, co się dzieje z moją przyjaciółka, lecz nie chciałam jej tym zranić. Spojrzała na mnie z ulgą na twarzy i poczułam się, jak dupek. - Najlepsze przyjaciółki. - Ustąpiła. - Ja też przepraszam, Lake. Byłam dupkiem. Hej, chcesz porobić coś później? Wieczorem muszę pracować, ale jutro wieczorem możemy obejrzeć film. - Brzmi wspaniale. Jak Pepe przeżył przez ciebie całe lato? Pepe była fretką Willow, którą nazwała po fretce z kreskówki Pepe

50

le Pew6. - Nadal nie mogę go zmusić do zabawy ze mną. Ta mała cholera na pewno żywi urazę. Daje mi tylko to śmierdzące spojrzenie, które przypomina mi o tej wiedźmie, Anya. Zaśmiałam się. Nigdy nie wierzyłam w to, żeby zwierzęta, a zwłaszcza fretki miały osobowości, lecz Pepe z pewnością jakąś miała. - Więc... ty i Keiran na prawdę się spotykacie? Zawahałam się, czując się nagle, jakbym była punktem pod mikroskopem. Willow znała całą prawdę o zachowaniu Keiran'a, za które go obwiniałam. Nadal nie powiedziałam jej o aptece, a tym bardziej nie mogłam jej powiedzieć o groźbach. - Jakby Keiran mógł naprawdę się z tobą spotykać. Nie do wiary. Razem z Willow spojrzałyśmy w górę, dostrzegając Anya wraz ze swoją paczką stojących nad nami. - O nie, to latawica liceum Bainbrindge - odparowała Willow. Stłumiłam śmiech. - Czy jest coś w czym możemy ci pomóc, Anya? - Tak, trzymaj się z dala od mojego chłopaka. - Przesunęła swoje biodra cmokając z niezadowolenia swoimi błyszczącymi ustami. - Keiran cię nie chce i to żałosne patrzeć, jak uganiasz się za nim cały dzień. Nie potrzebuje pieska. - Chłopaka? Czy Keiran o tym wie? - zapytała słodko Willow. - Nie rozmawiam z tobą, dziwadło. Mówię do tej ofiary. Keiran chce cię tylko wykorzystać, ponieważ wszyscy słyszeli, jak łatwo dajesz, ale on jest mój. - Przepraszam, nigdy o tobie nie wspominał, ale będę miała to na uwadze. - Odwróciłam się do Willow, która powstrzymywała śmiech. Gdy Anya nadal tam stała, odwróciłam się do niej ponownie. - Czy jest coś jeszcze? Przewróciła oczami na mnie, zanim odeszła ze swoją armią, 6

czarno-biały, romantyczny skunks, który pojawił się po raz pierwszy w kreskówce z serii Zwariowane Melodie pt. Kociak i jego odorator (ang. Odor-able Kitty) w 1945 roku[1]. Okropnie śmierdzący skunks Pepé Le Swąd podkochuje się w czarno-białych kotkach, które myli ze skunksami płci żeńskiej

51

depczącą jej po palcach. - Dasz wiarę tej lasce? Można by pomyśleć, że penis Keirana jest ze złota, po sposobie w jaki reagują te dziewczyny - zadrwiła Willow. Spojrzałam na nią w szoku. Tak, na pewno coś z nią było.

52

Rozdział 5 Zaczynałam myśleć, że szkoła nigdy się nie skończy. Prawie zesrałam się ze strachu - wybaczcie za język - gdy Keiran wszedł na piątą lekcję razem ze swoją najbliższą kohortą. Przez godzinę za plecami czułam dreszcze i napięcie, cały czas modląc się, by lekcja jak najszybciej dobiegła końca. Willow właśnie podrzuciła mnie pod dom, gdzie od razu zauważyłam zaparkowany na podjeździe samochód cioci. Wydałam z siebie niski jęk będąc przekonaną, iż czekają mnie pytania dotyczące tego, jak minął mój dzień. Poza Willow, ciocia była kolejną osobą, której nie lubiłam okłamywać, więc miałam nadzieję na uniknięcie całej tej rozmowy. - Lake, jak minął ci pierwszy dzień? Stresująco. - Było dobrze, poza kilkoma poważnymi lekcjami, takimi jak angielski i francuski. - Tak dobrze, trzymaj się tego. Z odrobiną szczęścia, mogłam dalej wciskać jej kity. - Cóż, to wspaniale. Zatem... nic się nie wydarzyło? Cholera. Węszyła i wiedziałam dokładnie, na co polowała. Odkąd zemdlałam na parkingu, miała w oczach obawę za każdym razem, gdy wyjeżdżałam do szkoły. Dużo pracy w ciągu tych dziesięciu lat zajęło mi, aby utrzymać szkolne życie jak najdalej od domu, a teraz wydawać by się mogło, że wszystko miało wyjść na jaw. - Nie. Było całkowicie spokojnie. Jacyś chłopacy wdali się dzisiaj w bójkę. 53

- To nie było z twojego powodu, co? - Żartobliwy uśmiech pojawił się na jej ustach, gdy mi się przyglądała. - Nie. Nic z tych rzeczy. - Pewnego dnia. Jesteś zbyt niesamowita, żeby się to tobie nie przytrafiło. - Ciociu Carriso nie mam pojęcia, po co ktoś miałby o mnie walczy tak, jakbym była jakimś kuszącym kąskiem. - To właśnie czyni z ciebie tak silną dziewczynę. - Pocałowała mnie w czoło, po czym wróciła do przygotowywania obiadu, tak jakby słowa, które wypowiedziała nie dały mi do myślenia. Nie byłam silna. Nic z tych rzeczy. Pozwoliłam jednemu facetowi na izolowanie się przez całe swoje życie, a teraz ścigał mnie w najgorszy sposób, gdy ja byłam zbyt przerażona, aby go powstrzymać. Po wydarzeniach na placu zabaw obrał sobie za misję sprawienie, bym się go bała. Jego grożby zawsze trzymane były w sekrecie, zaskakiwały mnie, czyniąc całkowicie bezbronną na to, co nadchodziło. Dotknęłam szyi, z roztargnieniem przypominając sobie o najbardziej przerażający momencie, kiedy mi groził.

*** - Ale ja nie chcę iść tam z tobą. Proszę nie zmuszaj mnie. Szłam pustym korytarzem kierując się w stronę łazienki. Wszyscy mieli zajęcia włączając w to mnie, więc nie spodziewałam się wpaść na Keiran'a. Dosłownie. W tym samym momencie oboje wyszliśmy zza rogu, wpadając na siebie. W wyniku zderzenia poleciałam do tyłu, gdy tymczasem on patrzył na mnie swoimi zimnymi oczami z góry. - Zamknij się. Mam już dość twojego jęczenia. Jeszcze ci nic nie zrobiłem - wycharczał głębokim głosem. Nie tak dawno jego głos stał się szorstki sprawiając tym samym, że był nawet bardziej przerażający. Wywoływał we mnie również dziwne uczucie, ale nie potrafiłam wytłumaczyć jakie dokładnie. Ciocia mówiła mi, że nasze ciała zaczną się zmieniać po okresie dojrzewania płciowego, 54

może to było właśnie to. W końcu skończył już piętnaście lat. O rety! Miałam nadzieję, że mój głos nie przeobrazi się w coś takiego, gdy za sześć miesięcy skończę również tyle. Chłopcy i tak już mnie nie lubili. Popchnął mnie na drzwi woźnego, następnie chwycił biodra i szarpnął mną do środka, po czym zatrzasnął drzwi zamykając nas w ciemności. Zaczęłam odczuwać panikę, a mój oddech stał się nierówny z powodu świadomości bycia zamkniętą z nim w jednym pomieszczeniu. - Czego chcesz? - Chciałam, by mój głoś brzmiał twardo, ale trząsł się razem z całym ciałem. Słychać było jedynie dźwięk jego nierównego oddechu, więc zmrużyłam oczy, aby zobaczyć, co robił. - Rozepnij koszulę - nakazał. Instynktownie skrzyżowałam ramiona na piersi cofając się do tyłu, lecz półki za mną dały mi do zrozumienia, że nie miałam gdzie się od niego odsunąć. - Co? Dla... dlaczego? - Dlaczego, co? - Dlaczego chcesz, żebym rozpięła koszulę? Zobaczysz moje... - Niczego nie zobaczę, głupia. Jest cholernie ciemno. - Więc dlaczego... - Po prostu to zrób - powiedział zniecierpliwiony. Jako czternastolatka byłam już świadoma swojego ciała, szczególnie wiedząc, co zakrywała moja koszulka. Zaczęłam dojrzewać późno, dlatego moje piersi były dla mnie czymś nowym i nie czułam się z nimi komfortowo. Opuściłam ręce na guziki koszulki. Po odpięciu pierwszego dalsze rozpinanie stawało się dla mnie coraz trudniejsze, ale udało mi się jakoś tego dokonać. - Ja... ja skończyłam - wyszeptałam słysząc jak zasysa oddech, zaraz po tym czując coś ostrego przy szyi, gdy przesunął tym czymś w dół do mojej piersi i brzucha, a potem ponownie w górę. Nóż? Czy on naprawdę miał nóż? - Czujesz to? - Mogłam poczuć jego oddech na swojej skórze, 55

wiedząc, że był blisko. Twardy szpic drażnił właśnie jeden z twardych punktów na mojej piersi wywołując we mnie mimowolny dreszcz. - Tak. - Co to jest? - zapytał. - Nóż. - Gdy odpowiedziałam mój głos brzmiał bardzo słabo. - Nie - powiedział łagodnie. Poczułam ostre nacięcie i w ciszy drgnęłam z bólu. - To twoje życie, które tak bliskie jest końca.

*** Pamiętam, że tamtego dnia wracałam do domu późno znajdując na koszulce i skórze zaschniętą krew jednocześnie zdając sobie sprawę, że musiał mnie kaleczyć. Często zastanawiałam się, czy zrobił to przez przypadek, czy też celowo. Po tym wszystkim już nie chodziłam do łazienki sama. - Zatem, jesteś pewna, że będzie w porządku jak zostaniesz sama na sześć tygodni? - Kolejne pytanie cioci wyrwało mnie z zamyślenia. - Jestem pewna. To coś wielkiego ciociu. Nie powinnaś tego zmarnować. - Czuję się okropnie z myślą, że opuszczę twoje urodziny. - Nie masz się o co martwić. Wiesz, jak podchodzę do tej sprawy. - Och, skarbie... - Na serio, w porządku. - Przestępowałam z nogi na nogę, mając nadzieję, że nie poruszy tego tematu. - Dalej jesteś zła na Susan? - Susan była agentem i przyjaciółką cioci. Ich relacje były raz dobre raz złe, jak tylko zaczęła swoją karierę. - Nie. Użyła jakiś swoich znajomości, dopasowując Europę do planu wycieczki, więc wszystko zostało już wybaczone. 56

- To rewelacyjnie! - Przełknęłam ból w gardle, próbując ukryć niepokój. Nie wierzyłam, że wyjeżdżała. Co, jeśli nigdy nie wróci tak jak oni? Odrzuciłam tę wątpliwość kierując się na schody i myśląc, że muszę przysiąść nad zadanymi pracami domowymi. Bainbridge dawało nam sylabus z zadaniami i lekturami przygotowującymi nas do college'u. Odkąd nie miałam własnego życia towarzyskiego stały się one moją rutyną. Gdy znalazłam się na półpiętrze skierowałam się prosto pod prysznic decydując się na to, aby pierwsze co zrobię, to zmyć z siebie cały miniony dzień. Po prysznicu otuliłam się ręcznikiem i skierowałam do swojego pokoju, zapalając po drodze światło. Od razu go zauważyłam, wygodnie siedzącego na łóżku, na co moje serce chciało wyskoczyć z piersi. Na szczęście nie krzyknęłam, gdyż to od razu zaalarmowałoby ciocię. - Zamknij drzwi - odezwał się. Spięłam się pod wpływem groźnego i drapieżnego tonu jego głosu. Zamykając drzwi nie potrafiłam powstrzymać myśli, iż zamykam się w pokoju z samym diabłem. - Zamknij na klucz. - Dźwięk kliknięcia, gdy przekręcałam klucz był ogłuszający. Zawahałam się. Nie mogłam podejść tak blisko do Keiran'a mając jako jedyną ochronę przed nim, mój ręcznik. Ogarnęłam wzrokiem pokój szukając sposobu, aby się z niego wydostać. Miałam nadzieję, że przebolał to, co było w stołówce. Zdecydowanie nie spodziewałam się spotkać go w swoim pokoju. - Ze mną nie ma drugich szans, Monroe. Obydwoje wiemy, co się stanie, jeśli będę musiał do ciebie podejść. Podczas gdy mój umysł krzyczał, z wielkim oporem ruszyłam w jego stronę. Możesz to zrobić. Może on tylko chce porozmawiać... taak, a niedźwiedzie srają w lesie, co jeszcze? Zatrzymałam się przy krawędzi łóżka starając się nie myśleć o tym, co wywoływał jego widok na moim łóżku. Jego ciemne włosy i skóra kontrastowały z moimi blado żółtymi kocami. Sprawiał również, że łóżko królewskiej wielkości, nagle okazywało się niewiarygodnie małe. Powoli usiadł prosto kładąc swoje buty na dywanie. Spojrzenie jakie mi następnie posłał mogło wyglądać mylnie jak uwodzicielskie, ale wiedziałam lepiej.

57

- Bliżej – wyszeptał, gestem wskazując miejsce pomiędzy swoimi nogami. Oddychanie stało się teraz niemalże niemożliwe, gdy poruszałam się dalej, mocno zaciskając wokół siebie ręcznik. On sam wyglądał na zrelaksowanego, lecz wiedziałam, iż był zdolny, aby rzucić się na mnie w każdej chwili. - Ja... jak się tutaj dostałeś? - jąkałam się zadając pytanie, gdy poruszył nogami narzucając tym, żebym przesunęła się bliżej pomiędzy jego nogi. - Masz sześćdziesiąt sekund, żeby powiedzieć mi wszystko o Jesse'm Fizgerald'zie i co kurwa z nim robiłaś. Całkowicie tym zaskoczona wydukałam: - Nie jestem pewna, co masz na myśli... - Byłam zadowolona, że mój związek z Jesse'm był czymś, czego Keiran nie mógł mi odebrać, czy zniszczyć, gdyż jego już tutaj nie było. Nie miał on również prawa, aby mnie o niego pytać, nawet jeśli brzmiał jakby był... zazdrosny. - Był przyjacielem. - Pieprzyłaś go? - A jeśli tak? - Zabiłbym jego... i ciebie. Pokój wypełniła cisza, a ja szukałam jakichś słów, reakcji, czy czegokolwiek. Wszystkiego się po nim spodziewałam, ale nie tego. Ta groźna zaborczość w jego głosie była nieoczekiwana tak samo, jak dreszcze, które czułam nisko w moim brzuchu. Nie tylko to, gdyż Keiran właśnie ponowie groził mojemu życiu. Czy tak bardzo mnie nienawidził, że aż chciałby mnie zabić? - Nigdy nic nie zrobiliśmy. Byliśmy przyjaciółmi. Mam prawo ich mieć. - Tylko tak długo, jak ci na to pozwolę. Myślę, że zaczęłaś zapominać kim jest ten, kto cię kontroluje. Mogę to naprawić. - Jak dokładnie masz zamiar to naprawić? Nie możesz kogoś kontrolować. - blefowałam wiedząc o tym. On miał nade mną kontrolę. Miał ją przez dziesięć lat, ale nie miałam zamiaru pokazać mu, że i tak już wygrał. 58

- Zwyczajnie. - Wzruszył ramionami. - Przestaniesz przyjaźnić się z Willow. - Całkowita i kompletna rozpacz rozpostarła się po moim ciele niczym dziki ogień. Temperatura, zdawać by się mogło ponownie zaczęła wzrastać. Kontynuowałam cofanie się do tyłu nim moje plecy zostały przyciśnięte do ściany, dosłownie i w przenośni. Podniósł się z łóżka, idąc za mną jak predator, który śledził swoją ofiarę. - Ale ona jest moją najlepszą przyjaciółką. Jest wszystkim, co mam. - No właśnie. - Dlaczego to robisz? - wyszeptałam niczego nie pojmując. Myślałam, że chciałeś... - Och, chcę i dostanę... - Bawił się krawędzią mojego ręcznika, aż drżenie mojego ciała wzrosło tak, iż wyraźnie zaczęłam się trząść. - To tylko początek. Powiedziałem ci, że sprawię, iż zapłacisz, ale to będzie powolne. Chcę to zrobić w swoim tempie. Nim udało mi się wykrzesać z siebie słowo przerwał nam odgłos pukania do drzwi. Głowa Kieran'a skierowała się prosto na drzwi, zanim ponownie, tym razem wolniej odwróciła się w moją, posyłając mi zimne spojrzenie. - Keiran nie, proszę nie - wyszeptałam Skrzywdziłby ciocię, gdyby nam przeszkodziła.

przerażona.

- Lake, wszystko w porządku? Wydawało mi się, że coś usłyszałam. - Spojrzałam na Keiran'a błagalnym wzrokiem. - Pozbądź się jej - rozkazał, ale nie poruszyłam się z miejsca. - Yyy, tak ciociu Carriso - krzyknęłam zachęcając ją, aby odeszła od drzwi. - Ja... Nic mi nie jest. Okno zrobiło przeciąg zamykając drzwi. - Zerknęłam na szczelnie zamknięte okno. Białe zasłony wyglądały na nienaruszone, co nasunęło mi pytanie, w jaki sposób udało mu się dostać do domu. - Jesteś pewna, że nic ci nie jest, skarbie? - Tak, wszystko dobrze. Nadal się ubieram. 59

- Cóż, dobrze, ja w każdym razie wyruszam wcześnie rano, więc idę prosto do łóżka. Jesteś nadal pewna, że to nie problem, jak zostaniesz sama na sześć tygodni? Ze wszystkim co się działo, najbezpieczniejsze miejsce dla niej znajdowało się jak najdalej od Six Forks, gdzie Keiran nie mógłby jej dotknąć. - Oczywiście ciociu Carriso, jest jak najbardziej okej. Mam Willow, gdy tylko będzie mi doskwierać samotność. Wykrztuszałam z siebie słowa nie zdając sobie sprawy z tego, jak prawdziwe były. Nienawiść Keiran'a do mnie sięgała głębiej niż myślałam, bez nadziei na jakiekolwiek wyjaśnienie. - Skoro tak uważasz. Dobranoc, Lake. - Gdy usłyszałam jej oddalające się kroki z ulgą osunęłam się na ścianę. Kiedy zamknęła drzwi swojej sypialni zaryzykowałam, posyłając w jego stronę spojrzenie. Przyglądał mi się tak, jakby coś kalkulował. - Gdzie twoja ciocia jedzie na sześć tygodni? - Zarezerwowana podróż daleko od ciebie. - Chciałam, żeby wiedział, iż od teraz ciocia była nie do ruszenia, ale on zamiast okazać jakąkolwiek złość, czy oznakę przegranej, uśmiechnął się tylko przysuwając się bliżej. Oparł ręce po obu stronach mojej głowy, po czym pochylił się szepcząc do ucha: - Myślisz, że to sprawi, iż będzie bezpieczna? - Na tę chwilę. - Nie było sposobu, aby mógł się do niej dostać, gdy była poza krajem. - Rozumiem. Opuścił w dół prawa rękę i pomyślałam, że chciał się odsunąć, gdy nagle poczułam jego palce chwytające moje udo, po czym jednym płynnym ruchem unoszące je tak, aby oplotło jego biodro. Trzymałam kurczowo swój ręcznik, żeby powstrzymać go przed upadkiem podczas, gdy w ciszy błagałam go, żeby nie robił nic, cokolwiek teraz chciałby zrobić. Cała pewność siebie, którą miałam chwilę temu, uleciała. - Mogę wyczuć przez ręcznik ciepło z twojej płonącej cipki. Przestał mówić przesuwając rękę wyżej. - Założę się, że gdybym 60

zdarł z ciebie to gówno i dotknął ją, byłabyś mokra. Powinniśmy sprawdzić? Zaskomlałam, gdy moje ciało zareagowało na jego groźbę. Wywołało to ten znany ból, który czułam głęboko w środku za każdym razem, gdy znajdował się w pobliżu, lecz tym razem był on silniejszy. Jego oczy ciemniały, gdy przyciskał się do mnie mocniej. - Ta sprawa między nami zaczyna przybierać niebezpieczny tor i nie mam zamiaru tego zatrzymywać. Mam zamiar czerpać przyjemność z zabierania ci tego, o co troszczysz się najbardziej i sprawiać, że w trakcie tego będziesz to kochała tak, jak ja. Ledwo kontrolował swój głos i zwierzęce pożądanie, gdy jego ręka sunęła wyżej na sam szczyt moich ud. - Jeśli masz jakiekolwiek, choćby najmniejsze wyobrażenie o tych wszystkich rzeczach, które będę ci kurwa robił, lepiej uciekaj i to uciekaj szybko. - Z trudem potrząsnęłam głową wysuwając ją do przodu, oblizując usta i spotykając jego oczy, aby pozwolić mu na zobaczenie potrzeby, którą we mnie stworzył. - Ale wtedy... nie pozwolę ci uciec daleko. Nagle odsunął się od ściany i przesunął w dół ręką po swojej twarzy, przywracając tym samym maskę obojętności na swoje miejsce tak, jakby ostatnie sześćdziesiąt sekund nie miało miejsca. Bez słowa ruszył do okna. Zatem wszedł przez okno. Patrząc jak odchodził nasunęła mi się myśl, że pożądanie i strach były dokładnie takie same. Czy to było popieprzone, czy jak? Uniósł okno zatrzymując się i wpatrując w noc. - Nie ma dla ciebie gorszego niebezpieczeństwa, niż ja. Naprężył ramiona na co wstrzymałam oddech, czekając aż będzie mówił dalej. - Rób to, co ci mówię - powiedział przez zaciśnięte zęby, znikając w noc.

*** Ranek nadszedł zbyt szybko. Dzisiaj były moje urodziny. Miałam teraz żałosne osiemnaście. Zapomniałam o zbliżających 61

się urodzinach do czasu, aż ciocia Carrisa nie przypominała mi o nich zeszłego wieczoru. Od czasu apteki mój umysł utkwił w jednym miejscu. Keiran. Nienawidziłam swoich urodzin. Właśnie tego dnia odkryłam, że moi rodzice nigdy nie wrócą. Przestałam myśleć o nich, jako o swoich urodzinach, zastępując je rocznicą, w której stali się dla mnie martwi. Odeszli. Zeszłam na dół oczekując, że cioci już nie będzie, ale zamiast tego znalazłam ją czekającą na mnie z moim ulubionym deserem. Miałam słabość do ciasta lodowego. Przywiązała balony do barowych stołków i wszędzie rozsypała serpentynę, zaśmiałam się w chwili, gdy dmuchania w urodzinową trąbkę, która wydawała dźwięk, jak słoń w czasie przeziębienia. - Wszystkiego najlepszego, Lake! - Skakała w górę i w dół bardziej jak duże dziecko, co było tak jakby żenujące, ale uwielbiałam to. - Dziękuję ciociu Carrisa. To jest wspaniałe. - Och, skarbie, Willow miała tutaj być, ale się spózni. Wspominała coś o Peepee chowającym jej klucze. - Pepe. - Zaśmiałam się poprawiając ją. - W dalszym ciągu się na nią złości, że opuściła go na całe wakacje. - Był podstępnym małym gagatkiem, lecz słodkim jak cukierek... jak na szczura. - Szkoda. Poradzi sobie z tym. Nikt nie może zbyt długo złościć się na Willow. - To było prawdą. Willow miała dar zjednywania sobie ludzi oprócz tych, którzy odbierali ją za dziwaka. Chodziło tutaj bardziej o sposób w jaki się ubierała, niż o nią samą. - Robię twoje ulubione jagodowe naleśniki, więc mam nadzieję, że jesteś głodna. - Byłam głodna, aczkolwiek nigdy rano za wiele nie jadłam. Mój apetyt zwykle pojawiał się później, lecz dzisiejszy dzień był inny biorąc pod uwagę fakt, że ominęłam kolację po tym jak Keiran wyszedł. Poszłam prosto do łóżka, wypruta emocjonalnie.

62

- Umieram z głodu. - Powinnaś. - Po tym jak nalała ciasto na patelnie, odwróciła się do mnie posyłając mi surowe spojrzenie. - Nie zjadłaś kolacji, którą wczoraj przygotowałam. - Znałam ciocię dość dobrze, by wiedzieć, kiedy zadawała pytanie właściwie bez specjalnego pytania. - Yyy, taak. Byłam zbyt zmęczona po prysznicu i zdecydowałam, że w ogóle nie byłam głodna i po prostu padłam. Pokiwała głową, ale nadal przyglądała mi się, aż w końcu odwróciła, aby przerzucić naleśnik. - Myślałam, że wyjeżdżasz wcześnie? - zapytałam próbując odsunąć jej uwagę od siebie. - Nie, mówiłam tylko, że muszę wstać wcześnie. Przynajmniej chciałam być tego ranka tutaj, żeby zrobić ci naleśniki, dlatego też wybrałam późniejszy lot. Tara zawiezie mnie na lotnisko w czasie swojej przerwy na lunch. Dzwonek do drzwi powstrzymał mnie przed zadaniem pytania, więc poskoczyłam na stołku i poszłam je otworzyć. Willow zwykle po prostu wchodziła do środka, dlatego też zastanawiałam się, kto mógłby być tak wcześnie. Otworzyłam drzwi i z miejsca je zatrzasnęłam. Och, Boże. Och, nie. Och, Boże, och, nie. - Lake, kto to był? - Ciociu, nie chcesz chyba spalić naleśników? - Naleśniki gotowe. Kto to był? - zapytała bardziej stanowczo. - Gazeciarz? - Uniosłam ramiona, zdając sobie sprawę, że na twarzy wyraźnie wypisane miałam kłamstwo. Przewróciła oczami popychając mnie na bok, żeby otworzyć drzwi. Jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, zanim wyszeptała: Och, mój Boże. - Odwróciła się do mnie z oskarżycielskim wzrokiem i szerokim uśmiechem. - A ty, kim jesteś? - zapytała, gdy odmówiłam wyjaśnienia, dlaczego Keiran znajdował się na naszym progu. - Keiran Masters. – Jego głęboki głos przeszył mnie, wywołując gęsią skórkę na ciele. - Jadę do szkoły z twoją 63

siostrzenicą. Ciocia dość dobrze ukryła swoje zdziwienie, ale wiedziałam, że przypomina sobie jego imię. - Cóż, nie jesteś przyjacielem. Widziałabym cię wcześniej - oznajmiła bez ogródek, na co ja niespodziewanie zapragnęłam ukryć ją przed nim. Nie widziała niebezpieczeństwa w samym przebywaniu tak blisko. - Nie, madam, nie jestem jej przyjacielem – odpowiedział zgodnie z prawdą. Mogłam poczuć, jak świdrował mnie wzrokiem nawet jeśli unikałam kontaktu wzrokowego. - Szkoda. Jesteś atrakcyjny... wystarczająco. - Prawie parsknęłam. Był zachwycający i dobrze o tym wiedział. Moja ciocia go prowokowała. - Jestem zadowolony, że się z tym zgadasz. – Zareagował bez zająknięcia. - Nie zupełnie, ale wejdź, żebym mogła zobaczyć więcej. Odchodzi, kierując się do kuchni i zostawiając nas samych w przedpokoju. - Dlaczego tutaj jesteś? - gwałtownie wyszeptałam. Nie chciałam go dopuścić w pobliże cioci. Jedynie uśmiechnął się złośliwie, zanim przeszedł obok mnie. - Nie słyszałaś? Twoja ciocia chce zobaczyć więcej - rzucił przez ramię przed tym, jak zniknął w kuchni. Przeczesałąm ręką włosy, zanim zatrzasnęłam drzwi podążając do kuchni. Keiran już usadowił się na krześle, tak jakby należał do tego miejsca. Wydałam z siebie dźwięk frustracji, gdy zauważyłam, że ciocia nakłada moje naleśniki na talerz Keiran'a. Spojrzała na mnie pytająco, podczas gdy on przybrał zadowoloną minę. - Lake, czy ty właśnie warknęłaś na Keiran'a? - Nie, właściwie warczałam na ciebie. - Usiąć i przestań być niegrzeczna. To są twoje urodziny. Keiran wiedziałeś, że dzisiaj są jej urodziny? - Pewnie – wymamrotał z buzią pełną moich naleśników. 64

- Cóż, zatem wy dwoje możecie świętować później. Źle się czuje z powodu tego, iż muszę dzisiaj wyjechać. Dotrzymasz jej dla mnie towarzystwa, dobrze? - Mrugnęła do niego, na co wywróciłam oczami. - Będę miał na nią oko – zgodził się. Ciocia uśmiechnęła się całkowicie nieświadoma oszustwa w jego słowach. Złapał ze mną kontakt wzrokowy, utrzymując go, aż sama go przerwałam. - Och, muszę skończyć pakowanie i pędzić na swój lot. Miło było cię poznać Keiran. Nie zawiedź mnie. - Po tym zniknęła na schodach zostawiając mnie ponownie samą z Keiran'em. - Chodźmy - rozkazał. Idąc za nim do drzwi chwyciłam plecak i wysyłałam Willow wiadomość, dając znać, że wychodziłam i, że wytłumaczę jej to później. Willow wiedziała, kiedy nie naciskać. Czasami. - Dlaczego tutaj przyszedłeś? Mogłeś zadzwonić uprzedzając mnie, że będziesz. - Ignorował mnie do momentu, gdy usiedliśmy w jego samochodzie, po czym wzruszył ramionami. - Chciałem poznać kobietę, której życie trzymasz w swoich rękach. - Na prawdę wierzysz, że twój plan zadziała? - zapytałam szyderczo. Może jeśli będzie myślał, że się go nie boję, to zostawi mnie w spokoju. To było ryzykowną próbą, ale było tego warte. Zacisnął szczękę, zanim przeniósł mnie nad przekładnią biegów prosto na swoje kolana, obejmując ręką mój kucyk. Zrobię wszystko, co tylko w mojej mocy, żeby to zadziałało. Zobaczysz, nie mam nic do stracenia... ale ty tak. - Może i masz, ale po prostu ci nie zależy – przekonywałam. - Zatem to sprawia, że jestem bardzo niebezpiecznym facetem.

*** Nie było łatwo unikać Keiran'a, gdy stanowił on większą 65

część mojego dnia – siłą, czy też przez przypadek. W dalszym ciągu byłam wkurzona za to, co zrobił dzisiejszego ranka. Większość dnia miałam już za sobą. Lunch, francuski minęły szybko i szłam właśnie na zajęcia ze sztuki. Zajmowałam swoje miejsce, gdy Keenan wszedł z Trevor'em Reynoldds'em. Poczułam zimny chłód przebiegający mi w dół kręgosłupa, gdy złapałam z Trevorem kontakt wzrokowy. Zdenerwowałam się pokazując mu środkowy palce, gdy kontynuował patrzenie na mnie z zadowoleniem. Co za bezmózgowiec. Nie kojarzyłam go z wczorajszych zajęć, więc musiał pewnie zmienić plan chociaż nie brałam ani jego, ani Keenan'a za osobę interesującą się sztuką. Gdy Keenan zniknął w pomieszczeniu z zaopatrzeniem, Trevor wykorzystał chwilę, żeby do mnie podejść. - Jak leci, Lake? - zapytał radośnie. - Spierdalaj. - Nawet nie wysiliłam się, żeby na niego spojrzeć. - Powinnaś trochę bardziej uważać z tym, jak się do mnie zwracasz – wyszeptał pochylając się do mojego ucha. - W przeciwieństwie do Keiran'a, ja nie wzdycham do ciebie. Zniszczę cię. Gdy spoglądęłam na niego w górę, napotkałam jego wzrok. - Nie wiem, o co ci chodzi. Keiran nie wzdychałby do mnie, chyba, że miałabym od tego spłonąć żywcem. - Ogromny szeroki uśmiech pojawił się na jego ustach, gdy skierował się w stronę swojego miejsca. Keenan opuścił schowek wraz z podążającą za nim, chichoczącą brunetką. Potrząsnęłam głowa na myśl, co tam robili. On naprawdę nie miał wstydu. Parsknęłam i odwróciłam się do plakatu znajdującego się przede mną, myśląc o niepotrzebnej groźbie Trevora. Keiran i tak nigdy by mnie nie posłuchał. To wyglądało na zbyt oczywiste, z mojej winy. Dzień, w którym Keiran po raz pierwszy odszedł z mojego życia, był dniem, którego nigdy nie zapomnę....

Rok temu 66

- Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Zupełnie możemy wydostać się z tej fatalnej sytuacji, jeśli chcesz. - Uśmiecham się do Willow, która naprawdę była niesamowitą przyjaciółką. Dzień wcześniej Keiran upokorzył mnie przed wszystkimi na stołówce, kiedy zapytałam go, czy mogę z nim porozmawiać. - Dzięki Willow, ale nie wykorzystasz mnie do tego, aby opuścić swój test z biologii. - Grr. Nie przypominaj mi. Pani Thompson jest taką suką. Przysięgam, że celowo mnie uwaliła. - Willow, dostałaś A- pewnego razu z przydzielonego ci zadania, opuszczając tylko jedno pytanie. - Cokolwiek, ale ona dalej jest wiedźmą. Hej, udało ci się już zaleźć swoją komórkę? - Nie, ale jestem przekonana, że się znajdzie. - Mój telefon zniknął wczoraj po całej tej scenie na stołówce. - Może ktoś go ukradł. To było możliwe. Pamiętam, że wysyłałam Willow wiadomość w trakcie trzeciej lekcji, zanim poszłam skorzystać z łazienki. Myślałam, że zostawiłam go na ławce i nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zniknął, aż do czwartej lekcji, kiedy to Willow zapytała mnie, dlaczego nie odpisałam na jej wiadomość. Po przeszukaniu plecaka ponownie udałam się do łazienki, z której wcześniej korzystałam, pytając nawet w biurze rzeczy znalezionych, ale nigdy tam nie wrócił. - Może. Poszukam ponownie i popytam tu i tam, zanim zgłoszę, że zaginął. Kiedy podjechałyśmy na szkolny parking od razu zauważyłam oślepiające światła. Znajdowała się tam grupa samochodów wraz z bandą uczniów zgromadzonych w około i patrzących na szkołę z niepokojem. - Łooo, czy ktoś umarł?- zapytała Willow. Szybko minęłyśmy dość spory tłum, żeby sprawdzić, co się działo. Nie byłam przygotowana na to, co tam zobaczyłam. Jak 67

tylko przecisnęłam się przez mur uczniów dostrzegłam Keiran'a, którego kajdankami przykuwano przy policyjnym wozie. Inny policjant przechodził z małymi torebeczkami, bądź czymś, co wyglądało jak marihuana w małych, plastikowych foliach. - To gówno prawda! - Usłyszałam i zobaczyłam wściekłego Keenan'a opuszczającego budynek, za którym podążał równie wkurzony Dash. Obydwoje wyglądali na gotowych kogoś zabić. Nigdy nie wiedziałam u żadnego z nich takiej furii na twarzy. - Synu, może uspokoisz się i odsuniesz zanim aresztujemy także ciebie – oznajmił policjant. - Spierdalaj, wypuść mojego kuzyna. To gówno zostało mu podrzucone. – Robicie cholernie duży błąd. Nim dzień się skończy będę miał wasze odznaki. - To wyszło od Dash'a , który stał w pobliżu, wyglądał na zwodniczo spokojnego. - Panie Chambers, my tylko wykonujemy naszą pracę. - Po tym umieścili Keiran'a na tyle samochodu. Później tego samego dnia, gdy robiłam zadanie, zadzwonił dzwonek do drzwi. Przed swoimi drzwiami z surowymi minami znalazłam Keenan'a i Dash'a. Moje zaskoczenie było czymś zrozumiałym. - Um... cześć. - Już chciałam zapytać, po co tutaj przyszli, gdy przerwał mi Dash. - Skończ, to nie jest spotkanie towarzyskie. - Wiemy, że wysłałaś to gówniane ostrzeżenie do władz wrabiając go w narkotyki, suko. - Tym razem słowa padły od Keenan'a, wyglądającego jakby był o jeden ruch, czy słowo od uduszenia mnie. Z nerwów przestępowałam z nogi na nogę, żałując, że cioci nie było w domu. - Dajemy ci jedną szansę, abyś poszła na komisariat i powiedziała im, że to ty podrzuciłaś narkotyki. - Nie mam pojęcia, o czym mówicie. Nie zrobiłam nic takiego. Próbowałam zamknąć drzwi, lecz Dash szybko zablokował je 68

nogą. - Pieniądze mają siłę przekonywania, dlatego doniesiono nam, że to z twojego telefonu dzwoniono na komisariat... i podpisałaś się. Nie za mądrze – zakpił Dash. - Powiedziałam już, że nie miałam z tym nic wspólnego. Wyjdźcie, zanim zadzwonię na policję. - Nie musisz się bać mała owieczko – uciszył głos Keenan'a. Keiran mówi, że osobiście to z tobą załatwi.

69

Rozdział 6 Później, tego samego dnia, udałam się na piątą lekcję z ciągnącym się za mną Keiran'em. Stał przed drzwiami, rozmawiając z Quentin'em, gdy podeszłam. Kiedy weszłam do klasy, bez słowa podążył za mną. Dyskretnie obejrzałam się za Willow, siadając na naszych wczorajszych miejscach. Musiałam z nią porozmawiać i upewnić się, że wszystko było w porządku. Nie była na siatkówce, francuskim ani lunchu, a do tego wszystkiego nie odpowiadała na moje wiadomości. Nie wiedziałam nawet, czy w ogóle dotarła do szkoły. Usiadłam na swoim wczorajszym miejscu i ponownie napisałam do Willow. Czy Keiran mógłby jej coś zrobić? - Monroe, chodź usiąść tutaj. - Dobrze mi właśnie tutaj. - Cisza, która nastała była bardziej przytłaczająca, niż gdyby zaczął krzyczeć, wiedziałam że nie był to odpowiedni czas i miejsce, by go wkurzać. Nie interesowaliby go inni ludzie w pomieszczeniu, a on wykorzystałby po prostu kolejną okazję do poniżenia mnie. Westchnęłam i zebrałam swoje książki, by przenieść się na miejsce obok niego. Keenan i Sheldon weszli chwilę później w pogniecionych ubraniach i z tajemniczymi uśmiechami na twarzach, gdy pokonywali swoją drogę na tyły, lecz siadając w rzędzie przed nami. - Panie Masters i Pani Chambers wypada, aby następnym razem zdążyć do klasy na czas. Spóźnianie się nie będzie tolerowane. - Pewnie, Pani Lawson, ale myślę że ludzie nie mówią już "wypada" - zażartował Keenan. Klasa wybuchła śmiechem, powodując, że Pani Lawson zrobiła się czerwona. 70

- Keenan, zamknij się - skarciła go Sheldon. - Dobrze, kochanie. Obserwowałam, jak para zajmowała swoje miejsce. Keenan łaskotał ją i szturchał, wywołując u niej chichot. Zawsze znajdował powód, by ją dotknąć i zwróciłam uwagę na sposób, w jaki na nią patrzył. Wydawał się naprawdę ją wielbić, pomimo jego własnej niewierności, której nie rozumiałam. Sheldon była piękna i poczułam, jak mi jej żal. - Cześć, jestem Sheldon. Lake Monroe, tak? - Uśmiechnęła się do mnie, gdy usiadła ze swoją torebką. Jej oczy były koloru jasnego bursztynu, tak samo jasnego, jak blond włosy. Zawsze uważałam, iż wygląda egzotycznie i podziwiałam jej atletyczną budowę ciała, którą miała od cheerleadingu. - Uh... tak. Cześć - odpowiedziałam, lecz nie odwzajemniłam uśmiechu. Nadal obawiałam się Sheldon, gdyż mimo wszystko była osobą popularną, wspaniałą i miała niesamowite zderzaki. Cholera, teraz brzmię, jak Keenan. Często łapałam Keiran'a na tym jak oficjalnie przy wszystkich wpatrywał się w jej piersi. Wydawała się dość miła, lecz wyglądało na to, że nie wystarczająco mądra, jeśli o chłopaków chodziło. Keenan był dziwką i nie ukrywał tego, a ona mimo to, nadal z nim była. Nie rozumiałam tego rodzaju oddania, choć nigdy nie miałam chłopaka, dzięki Keiranowi. - Ostatni rok. Jesteś podekscytowana? - zapytała. Nawet nie miałaś pojęcia. Kiwnęłam grzecznie głową, nie odpowiadając nic więcej. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego ze mną rozmawiała, a co dopiero, że usiadła obok. - Więc ty i Keiran, co? Między wami jest coś na rzeczy? - Poruszyła sugestywnie brwiami. Keiran rozmawiał z Quentin'em, ale wiedziałam, że usłyszał jej pytanie, gdy ich rozmowa się przerwała, a jego uwaga przesunęła się na mnie. Nie mogłam mu odmówić, ale również nie mogłam powiedzieć jej prawdy. Jego uśmieszek dał mi do zrozumienia, że uwielbiał władzę jaką nade mną posiadał. Willow uchroniła mnie od odpowiedzi, wchodząc do klasy. Gdy zauważyła, gdzie usiadłam posłała mi pytające spojrzenie. 71

Zmusiłam się do uśmiechu, lecz wciągnęłam oddech, gdy ta do mnie podeszła. - Wszystkiego najlepszego, Lake - powiedziała wesoło, gdy schyliła się całującw policzek. Jak tylko miałam odpowiedzieć, Keiran chwycił mój podbródek i zwrócił moją twarz do niego. - Jeśli chcesz być spoko, to nie możesz z nią więcej rozmawiać. Rozmawialiśmy o tym. Musisz zrzucić swój nadbagaż. Mój świat rozwalił się na podwójne znaczenie w jego słowach. Cisza pojawiła się między nami, gdy patrzyłam na niego z nienawiścią w oczach. - Lake? - Głos Willow zadrżał i wiedziałam, że go usłyszała. Wiedziała, że to o nią chodziło. Chciałam się odwrócić i ją uspokoić. Nie mogłam pozwolić mu na to. Nie mogłam pozwolić odebrać mu tylko dwóch osób, które miałam do kochania. Czy rezygnacja z jednego naprawdę oznaczała, uratowanie innego? Pomimo swoich wątpliwości wiedziałam, że nie mogłam ryzykować. Wygrał. Wiedział, w którym momencie ostatecznie mu się podporządkowałam, gdyż pozwolił mi się odwrócić Mój wzrok padł na zeszyt przede mną, ale nie widziałam go. Nic nie widziałam. Wszystko, co czułam to ciężar spojrzenia mojej najlepszej przyjaciółki i ból, jaki właśnie w niej wywołałam. Bez słowa odeszła do naszych poprzednich miejsc i usiadła. Dopiero wtedy pozwoliłam sobie podnieść spojrzenie i od razu wylądowało ono na jej opadłych ramionach. Ktokolwiek wspomniał o wyborze pomiędzy dobrym i złem, był cholernym kłamcą.

*** Zrzuć swój nadbagaż. Odtwarzałam słowa w kółko w swojej głowie, stojąc przed lustrem w łazience. Nie podobało mi się to, kogo widziałam patrząc na siebie. Byłam upokorzona. Zraniłam Willow. 72

Nigdy nie zraniłam Willow, a ona nigdy nie zraniła mnie. Gdy zajęcia się skończyły, praktycznie wybiegła z klasy, a ja nie mogłam jej zatrzymać. Skończyłam sprzątać i wyrzuciłam chusteczki, których używałam, by wytrzeć z twarz swój ból. Budząc się tego ranko nigdy nie przypuszczałabym, że cokolwiek z tego się wydarzy. Mówił, że mi ją zabierze, ale nie wierzyłam mu. Było wiele rzeczy, w które nie chciałam wierzyć. Podobnie, jak fakt, że Keiran użyje seksu i kontroli, by mnie zniszczyć, a ja miałabym mu na to pozwolić. Wiedziałam, że Keiran wyniszczy mnie, jeśli pozwolę mu mnie mieć. Nie byłabym w stanie przetrwać tego, co zamierza, bez doświadczenia. W końcu opuściłam łazienkę, by znaleźć Keirana opierającego się o ścianę naprzeciw wejścia. Jedna z jego stóp opierała się o ściągnę, podczas gdy jego dłonie wciśnięte miał w kieszenie. Odwzajemnił moje spojrzenie. Gdy wskazał palcem, bym podeszła do niego, uległam pokusie. Wyprostował się, łapiąc za moją koszulkę i przyciągając do swojej piersi. - Jakiekolwiek bzdury próbujesz sobie wmówić, by uciec od tego, co wydarzy się między nami, pozbądź się ich. Już ci powiedziałem, jak to będzie. Chcesz tego tak bardzo, jak ja i... będę... ciebie... miał. Koniec dyskusji. Bezpiecznie było przyznać, że znalazłam się w głębokim gównie.

*** Próbowałam ponownie skontaktować się z Willow, jak tylko dotarłam do domu. Pomyślałam, że nie było opcji, żeby się dowiedział, że z nią rozmawiałam, lecz kiedy nie dostałam odpowiedzi po piątym i szóstym razie, jęknęłam sfrustrowana. Pozwoliłam Keiran'owi nas rozdzielić, bez podniesienia nawet palca. - Pieprzyć to. - Złapałam kluczyki i zeszłam na dół, ignorując ostrzeżenia Keiran'a o niewychodzeniu. Podrzucił mnie po szkole, 73

szybko odjeżdżając. Ciotka Carissa była w trasie, więc dom był niesamowicie pusty bez niej Wyszłam na zewnątrz i zamknęłam za sobą drzwi, lecz ogarnęło mnie przedziwne uczucie i rozglądnęłam się dookoła nerwowo. Instynktownie wyszukiwałam konkretnego czarnego samochodu, lecz nie dostrzegając go nigdzie, pozbierałam się szybko i wskoczyłam do swojego samochodu. Willow mieszkała tuż za rogiem, w sąsiednim zaułku. Znalazłam się pod jej domem kilka minut później, zauważając tam tylko jej samochód, więc za pewniak wzięłam to, że rodzice byli jeszcze w pracy, a ona była sama. Buddy'ego pewnie nie było w domu, jak zwykle. Był dopiero w pierwszej liceum, lecz już zdążył wyróżnić się w szeregach Bainbridge i zdobył tytuł najgorętszego, nawet wśród starszych dziewcząt, które się za nim uganiały. Przez dziesięć lat dorastaliśmy razem i był dla mnie, jak młodszy brat, którego nigdy nie miałam. Przełknęłam niechcianą gorycz i nacisnęłam dzwonek. Minęło kilka minut, lecz nikt nie otwierał. Nie zgadzając się na to, aby moja jedyna przyjaźń się rozpadła, przekręciłam klamkę. O dziwo drzwi otworzyły się, więc weszłam, sprawdzając salon i kuchnie, zanim skierowałam się na schody. - Willow? - zawołałam, gdy sięgnęłam poręczy. Usłyszałam niskie dźwięki wydobywającego się z jej pokoju, gdy ruszałam naprzód. Gdy nie odpowiedziała, przestraszyłam się że mogło stać się jej coś złego, więc otworzyłam drzwi. - Willow? Weszłam i od razu pożałowałam, że to zrobiłam. Ledwo dostrzegłam Willow na łóżku, zasłoniętą dużym męskim ciałem. Jej nogi owinięte były wokół jego bioder. Głowę miała odrzuconą do tyłu, a oczy zamknięte. Ściskała w dłoniach umięśnione męskie pośladki faceta, który dociskał ją do łóżka, podczas gdy jej piersi kołysały się w rytmie wraz z całym łóżkiem. Jej namiętne jęki mieszały się z jego pożądliwymi warknięciami, gdy wbijał się w nią mocno. Zastanawiałam się, dlaczego nie dosłyszałam tego wcześniej. Nagle odwrócił głowę w stronę drzwi natychmiast mnie dostrzegając, gdy stałam przyglądając się im w osłupieniu.

74

Dash Chambers. Najlepszy przyjaciel Keiran'a. Jego imię smakowało gorzko na moim języku. Kontynuował swoje zawrotne tempo, nigdy nie opuszczając pchnięcia, z uśmiechem obserwując jak na nich patrzę. Willow jeszcze mnie nie zauważyła, więc gdy kontynuował sprawianie jej przyjemności, postąpiłam szybko krok w tył, cicho zamykając za sobą drzwi. Zbiegłam w dół po schodach i zamknęłam drzwi wejściowe. Nie mogłam uwierzyć, że przyłapałam ich w takiej sytuacji. Więc to była prawda... spała z wrogiem.

*** - Cześć, Charlie - przywitałam się, gdy wchodziłam przez drzwi. - Dzięki za ponowne objęcie zmiany. Wiem, że to twoje urodziny. - Nie ma problemu. Przepraszam, że nie mogłam dotrzeć szybciej. - Proszę powiedz mi, że to w końcu stało się tak za sprawą chłopaka? - Nie do końca... - Cóż kochanie, to nie brzmi jak nie! Gratulacje! - Zaczął podskakiwać i klaskać, ściągając na nas niepotrzebną uwagę. - Czy możemy, proszę, nie robić tego ponownie? - Wybacz mi, że martwię się o twoje życie miłosne, podczas gdy ty sama tego nie robisz. W tym tempie, wszystko co widzę w twojej przyszłości to koty i problemy z jelitami. Możesz sobie wyobrazić, co to robi z człowiekiem? Słuchałam tyrady Charlie, podczas gdy udał się on za mną za ladę do pokoju pracowników. Musiałam grozić mu uszkodzeniem ciała, gdy starał się wejść ze mną do łazienki. W 75

końcu odszedł, mrucząc coś o nie mających o niczym pojęcia nastolatkach, a ja szybko zmieniłam swoją koszulkę na uniform. Podjęłam tę pracę na siłowni w ubiegłym roku, po tym, jak Keiran'a nie było już od około dwóch miesięcy. Pamiętałam to uczucie, jakbym straciła istotny kawałek swojego życia, więc na początku znalazłam sobie kilka zainteresowań, lecz nie byłam w stanie się ich utrzymać. Kilka tygodni później, w drodze do pobliskiej knajpy z burgerami, na szybie siłowni zobaczyłam ogłoszenie. Charliemu wystarczyło jedno spojrzenie na mnie, aby zacząć narzekać nad moim miłosnym życiem. Domyślił się, że albo nie doceniam uwagi mężczyzn albo też, zawiesiłam się na kimś, kto mnie nie zauważał. Gdyby tylko wiedział. Starałam się wyjaśnić, że miałam dopiero szesnaście lat i całe życie przed sobą, by znaleźć miłość, lecz to prawie doprowadzało go do łez. Biedactwo. Jest gorzej niż myślałem. Jesteś zatrudniona. Muszę ci pomóc. To mój jedyny prawdziwy życiowy cel. Od tamtej pory pracowałam tutaj. To było przyjemne rozproszenie i dawało mi możliwość zaoszczędzenia trochę pieniędzy na studia. Nie miałam pojęcia, gdzie chciałabym pójść, ale tak długo, jak było to jak najdalej od niego, wiedziałam że przeżyję. Zaczepiłam słuchawki, które kazali nam nosić przy jeansach i udałam się na swoją rundę. Nie ma to, jak spędzić kilka godzin wdychając zapach potu i obserwując samotne kury domowe pożądające pół nagich mężczyzn. Siłownia na pewno miała swoje zalety. Charlie wrócił z powrotem na piętro, udając się do nadzorowania rzeczy, gdzie dyskretnie sprawdzał mężczyzn, jak ćwiczą. Był pełnoprawnym homoseksualistą i był z tego dumny. Miał także największe serce i był przyzwoitym instruktorem dla wszystkich mężczyzn, choć sam siebie nazywał niepowodzeniem, ze względu na status singla. Później na mojej zmianie, byłam głęboko zakopana w rachunkach członkowskich, przesiewaniem kont, które były po terminie i odznaczając je na później, gdy poczułam cytryny. Uśmiech zadowolenia zagościł na mojej twarzy, gdy spojrzałam w górę na odpowiedzialną za to kobietę. Pani Fletcher uczęszczała na siłownie pomimo swoich sześćdziesięciu ośmiu lat, choć 76

najczęściej chodziła tylko na bieżnię i automatyczne schody. Czasami przynosiła mi swoje cytrynowe ciasteczka. - Dzień dobry, kochanie. Przyniosłam ci trochę smakołyków. - Postawiła na kontuarze papierową torbę, a ja szybko ją do siebie przyciągnęłam ją do siebie. - Jak się pani ma, pani Fletcher? - zapytałam, gdy farsz rozpływał się w moich ustach, marząc o zimnym mleku. - Zwolnij, nim się udusisz. Jest ich więcej w torbie - skarciła. - Och, wiem. Chcę tylko zjeść, jak najwięcej, zanim Charlie się do nich dostanie. Ostatnim razem zjadł prawie cały mój zapas. - Gdzie jest Charles? Potrzebuję go, by skonfigurował dla mnie ślepą pułapkę. - No cześć - odezwał się głęboki, jedwabiście gładki głos. Obie odwróciłyśmy się do atrakcyjnego, mężczyzny w średnim wieku, który właśnie wszedł. On również był częstym klientem, choć nigdy nie widziałam go, by rzeczywiście ćwiczył. Może był tutaj po to, by podglądać innych facetów. Przez chwilę zastanawiałam się, czy Charlie przekonałby się do starszych mężczyzn. Właśnie przekroczył trzydziestkę, a ten facet wyglądał na połowę czterdziestki. - Och, cześć panie Martin. Co pana dzisiaj sprowadza? - Ćwiczenia powinny być odpowiedział z lekkim uśmiechem.

prawidłową

odpowiedzią

-

Uśmiechnęłam się przepraszająco przyglądając się jego zwykłemu wyglądowi, dobrze utrzymanym ciemnym, falowanym włosom. Był wysoki, o umięśnionych ramionach, które nie były przesadnie masywne i co więcej zawsze starał się być uprzejmy i czarujący. Zawsze zastanawiałam się, czy był żonaty, lecz nigdy nie zapytałam. Jeśli nie był gejem, to mogłabym rozważyć umówienie go z moją ciotką. Ale jeśli nie był fanem Star Trek'a, to mogłam o tym zapomnieć. Odwrócił się uśmiechając pobłażliwie do Pani Fletcher, która wpatrywała się w niego. - Dzień dobry, pani Fletcher. Jak mija dzień? 77

- W porządku, dziękuję. - Jej ton rozjaśnił się z powodu uwagi jaką jej poświęcił, wiec obserwowałam tę dwójkę, oceniając ich znajomość. Nie byłam pewna, czy się znali. - Zawsze miło się widzieć. - Jesteś zbyt miły. - Zarumieniła się, odchodząc niechętnie, kiedy Charlie skończył konfigurację bieżni i pomachał przywołując ją. Jego uwaga była teraz skierowana na mnie, a ja czułam nacisk jego spojrzenia. - Jak się masz, panienko? Co nowego? - Dobrze, dziękuję. Niewiele - odpowiedziałam z udawaną swobodą. Nadal patrzył tak, jakby czegoś oczekiwał. Poruszyłam się niespokojnie, czując znajomą potrzebę ukrycia się. Przez cały ubiegły rok, przychodził na siłownię, robiąc głównie to samo pytał o mnie i o szkołę. Raz nawet zapytał się, czy się z kimś spotykam. Pamiętam panikę, jaką poczułam, kiedy pomyślałam, że chce do mnie uderzyć i musiało być to po mnie widać, ponieważ przeprosił nagle wychodząc z siłowni. W końcu podał mi swoją kartę członkowską do przybicia, po kilku chwilach. - Wiesz, nadal mamy promocję, jeśli przyprowadzisz znajomego na siłownię, możesz dostać następny miesiąc za połowę ceny. Możesz nawet przyprowadzić żonę albo dziecko... Przerwałam nagle, gdy zobaczyłam, jak gniew zamigotał w jego oczach na wspomnienie żony i dziecka. Nie mogłam tego opisać, lecz nie było to ciepłe i rozmyte, jak u ludzi, którzy zwykle tak reagują. - Nie będę nikogo przyprowadzał - odpowiedział opryskliwym tonem. To było dalekie od charyzmy, którą zwykle pokazywał. - Przepraszam, jeśli cię uraziłam, ja... - Bzdura. - Jego uśmiech był wymuszony i nie sięgał oczu. To ja jestem tym, który powinien przeprosić. Moja żona umarła kilka lat temu. Nie pogodziłem się jeszcze z jej śmiercią. Od razu poczułam się, jak dupek, nie tylko wywlekając przykre wspomnienia, lecz przez rzeczy, które o nim myślałam. 78

Więc niech pan przyjmie moje przeprosiny, Panie Martin. Zaoferowałam uśmiech i oddałam mu jego kartę. - Mogę powiedzieć, że jesteś bardzo wyjątkową dziewczyną, Lake. Co za wstyd... - powiedział, a następnie odszedł. Mój uśmiech automatycznie opadł, gdy patrzyłam, jak zniknął w szatni.

*** Trzydzieści minut później, czyściłam okna podskakując w rytm muzyki, gdy poczułam wiatr wlatujący do wewnątrz, kiedy ktoś wszedł. - Witam z powrotem. Obecnie posiadamy specjalną promocję. Jeśli przyprowadzisz znajomego, dostaniesz miesiąc za połowę ceny. - Doskonale. Jestem pewien, że Keiran będzie bardzo zainteresowany faktem, że pewna osoba tu pracuje. - Usłyszałam szorstki głos węża, od którego zamrowiła mnie skóra. Szybko się odwróciłam w przeciwnym kierunku, by uciec, gdy jego ręka zacisnęła się na moim ramieniu. - Nie tak szybko, myszko zaszydził, jednocześnie ciągnąc mnie z powrotem w kierunku recepcji. Uwolnił moją rękę i uśmiechnął się do mnie. - Chciałbym ubiegać się o członkostwo. Trevor wyciągnął swój dowód z zadowolonym z siebie spojrzeniem, a ja niechętnie go przyjęłam, wypełniając jego danymi kartę informacyjną. Czułam jego oczy na sobie. Gdy skończyłam, wręczyłam mu z powrotem dowód i obserwowałam czujnie, jak chował go do kieszeni. - Więc? - Uniósł brwi. - Więc, co? - Czy on wie, że tutaj pracujesz? - Co to ma do ciebie? - Po prostu chronię swoje interesy. - Masz na myśli swoją dupę? Ponieważ, jeśli się dowie... 79

- Nie dowie, a ty będziesz trzymała swoje usta zamknięte ostrzegł. - Co cię to w ogóle obchodzi? On już cię nienawidzi. - Ponieważ to o wiele bardziej niż osobiste teraz i rzeczywiście ma powód, by mnie nienawidzić. Już mi groził, przez ciebie - wyszeptałam chrapliwie. Przeciął ręką powietrze. - Nie obchodzi mnie to. Trzymaj swoje usta zamknięte, albo ja też będę ci groził. Odszedł, kierując się do ciężarów i nie mogłam nic poradzić na to, że poczułam nadzieję, iż spadną one i po prostu rozkwaszą mu mózg. To mogłoby wybudzić mnie z koszmarów, lecz na pewno nie sprawiło by, żebym się roześmiała. Kto jest teraz sadystą? Nie kusiłam losu, ponieważ nie chciałam żyć ze świadomością czegoś takiego. To sprawiło, że po raz kolejny przypomniałam sobie ten pamiętny dzień, w którym wszystko obróciło się w gówno.

***

16 miesięcy wcześniej - Keiran Masters kapitanem drużyny. `

przejął

zespół!

Jest

teraz

oficjalnie

- Słyszałam, że Trevor jest wkurzony. Jak myślisz, co zrobi?

- Co może zrobić? Keiran jest zbyt dobrym skurczybykiem dla Trevor'a , żeby wyzwał go do walki. - Cóż, cieszę się, że Keiran jest kapitanem. Jest trochę straszny, ale o wiele bardziej gorący i może rzeczywiście będziemy mieli szansę na mistrzostwa w tym roku. Słuchałam chichoczącym dziewczyn, skupiony obok mnie wokół szafki. Nie mogłam nic zrobić, jak słuchać rozważań nad sytuacją. Musiałam zachować czujność, gdybym musiała szybko rzucić się do ucieczki. Westchnęłam, kiedy zdałam sobie sprawę, że to kolejna fanka Keiran'a Mastersa. Ich niekończące się wywody, gdy chwalą jego wygląd i popularność, wywoływały we mnie mdłości, więc odwróciłam się do nich tyłem, kończąc wkładać 80

książki do szafki Kiedy już skończyłam, zastanawiałam się, czy powinnam ryzykować dzisiaj lunch. Po tym jak jakieś koleżanki Keiran'a rzucały we mnie oszczerstwami, obelgami i chichotały ze mnie, unikałam stołówki nawet jeśli miało to oznaczać, że będę umierała z głodu. - O Boże, idzie w tą stronę. - Członkini fanklubu zachichotała. Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy zamknęłam w pośpiechu szafkę, by odejść. - Cześć, Trevor. - Kokolejna zachichotała. Odetchnęłam i zrelaksowałam się trochę, gdy zdałam sobie sprawę, że to Trevor. Moje ulga nie trwała długo, ponieważ Trevor minął trio nic nie odpowiadając i skierował się do mnie. Nigdy mi nic nie zrobił, lecz nadal był popularnym sportowcem, gdy ja byłam na samym dole łańcucha pokarmowego, by myśleć, że mogła być to przyjemna rozmowa. Byłam pełna obaw, lecz zaskakująco mnie nie przestraszył. Tylko jedna osoba to robiła i na szczęście nie było jej w pobliżu, więc stałam w miejscu, czekając na to, co ma nadejść. Zatrzymał się i zeskanował dokładnie moją twarz. Prawdopodobnie nie znał nawet mojego imienia, pomyślałam i prawie przewróciłam oczami. - Lake, prawda? - Czekaj, powiedziałam to na głos? Nadal wpatrywałam się w niego bez słowa Może powinnam mu powiedzieć, że stał przed niewłaściwą osobą, skoro nie wyglądał na zbyt pewnego siebie. Spojrzał na trójkę dziewczyn, które stały blisko i patrzyły na mnie, gdy milczałam. - Lake Monroe? - spróbował ponownie. - To ona - powiedziała jedna z dziewczyn. Kontynuował ignorowanie jej, gdy chwycił mój plecak i pociągając za sobą mnie w dół korytarzem. - Słuchaj, muszę porozmawiać z tobą na osobności. Mam dla ciebie propozycję - powiedział, gdy wciągał mnie do biblioteki. Minęliśmy stoły i komputery, a następnie regały z książkami, w końcu dostając się do niszy. Nareszcie odnalazłam swój głos, gdy zatrzymał się i miałam pewność, że nie potknę się i nie uderzę 81

twarzą w podłogę. - Słuchaj, nie obchodzi mnie, co on powiedział, nie wykonuję aktów seksualnych za pieniądze, więc jeśli to jest twoja propozycja, to tracisz swój czas. Jestem pewna, że jest wiele dziewczyn chcących zrobić to za darmo, więc daj mi odejść fuknęłam z furią. Ciągle znajdywałam pieniądze i sprośne uwagi w swojej szafce, pytające o usługi seksualne, po tym, jak Keiran rozpowiedział w zeszłym roku jakieś brednie, że widział mnie obciągającą Peter'owi Simpson'owi za pieniądze na korytarzu po szkole, a następnie, że ponoć to samo oferowałam jemu za dwadzieścia dolców. - Ja nie po to. - Och, tak? Więc po co? - Mamy wspólnego wroga i wiem, jak się go pozbyć.

82

Rozdział 7 - Tak ciociu, wszystko w porządku. Jak tam Kanada? Rozmawiałam z nią wchodząc do domu prosto z pracy. Cokolwiek powiedziała nie udało mi się usłyszeć. Telefon wyrwano mi z ręki i zostałam rzucona na kanapę, skąd dostrzegłam, jak telefon ląduje na ścianie. Na szczęście wyglądało na to, że się nie rozbił. Co do...? - Wydaje mi się, że masz problemy ze słuchem. Spojrzałam na stojącego nade mną Keiran'a spodziewając się po nim wybuchu złości, lecz zamiast tego mówił ze spokojem, jakby właśnie dyskutował o pogodzie. Prawda była taka, że jeszcze bardziej mnie to przeraziło. - Miałam... - Zamknij się. Dlaczego poszłaś zobaczyć się z Willow? Zatem, obserwował mnie. Uniosłam podbródek mierząc się z jego spojrzeniem. - Ponieważ jest moją najlepszą przyjaciółką i dzięki tobie jedyną, ale mimo to jest moja i nie możesz mi tego odebrać. Poza moją ciocią, Willow zaliczała się do najważniejszych osób w moim życiu. Kochałam również rodziców lub pamięć jaka mi po nich została, ale jak tylko doszła do mnie prawda o ich zniknięciu, zaczęły mną targać mieszane uczucia. Rodzice cały czas wyrzekając się swoich dzieci. Gdy do mnie podszedł szybko poderwałam się na równe nogi, jednak on okazał się dużo szybszy, łapiąc mnie kopiącą i krzyczącą, rzucając na koniec kanapy. Usiadł, pociągając mnie na swoje kolana, aby następnie 83

opleść moje nogi wokół swoich bioder. Wzdrygnęłam się, gdy objął mnie ręką w talii, a drugą zacisnął włosy, szarpiąc głowę do tyłu. Rozszerzył ze złości nozdrza, aż zadrżałam od patrzenia w jego lodowate oczy. To tak, jakbym nagle poczuła wszystko to, co on. - Myślisz, że tym dla niej jesteś? Jej przyjaciółką? Nawet nie powiedziała ci o Dash'u. Co jeszcze przed tobą ukrywa, hm? Nie jesteś jej przyjaciółką... ona nawet ci nie ufa. Jęk żalu i bólu opuścił moje gardło. Willow mi nie ufała? Nie mogłam w to uwierzyć, ale dlaczego w takim razie nie powiedziała mi o Dash'u? Nic z tego nie miało sensu, ponieważ zawsze zwierzałyśmy się sobie ze wszystkiego... albo przynajmniej myślałam, że tak właśnie było. - To nie prawda. - Potrząsnęłam głowa w zaprzeczeniu, ale ziarno zła, które właśnie zasadził w mojej głowie zdążyło już zapuścić swe korzenie i zbierało plony. - Nie? Dostrzegam wątpliwości w twoich oczach. Czy wiesz, że on tego lata odebrał jej dziewictwo? - zapytał z diabelskim uśmiechem na twarzy. - Ponieważ ja to wiem. Wiem nawet kiedy i jak to zrobił. Wiem, ile razy to robił. Wiesz dlaczego o tym wiem? Potrząsnęłam głową na tyle, ile byłam w stanie z jego wplątaną dłonią. - Ponieważ to ja powiedziałem mu, żeby to zrobił. Co? Nie, nie nie. To się nie dzieje. Nie tylko Keiran mógł okazać się tak okrutny, prawda? Ostatecznie poluzował uścisk na moich włosach przesuwając na nierówny puls bijący w moim gardle. - Dlaczego? - Mój głos stał się bardziej chropowaty, gdy w jego oczach starałam się odnaleźć jakiś znak, że kłamie bądź może żartuje. Utrzymywał kontakt wzrokowy przysuwając twarz coraz bliżej. Następnie ustami dotknął mojej szyi, badając ją, jednocześnie skubiąc skórę. - Ponieważ to by cię zraniło - mówił pomiędzy ukoszeniami, podczas gdy ja zassałam powietrze. - Zamierza ją wykorzystać i sprawić, że się w nim zakocha... na końcu łamiąc jej serce. On jest diabłem. - Dlaczego mi to mówisz?

84

- Ponieważ nie możesz zatrzymać czegoś, co już się stało. On tylko czeka na moje przyzwolenie, aby ostatecznie zakończyć całe to udawanie. Oczywiście... to się nie musi stać..., lecz wszystko to zależy od ciebie. Przełknęłam gulę, która urosła w moim gardle. - Nie musisz tego robić. Możesz mnie mieć... - I będę. - Zatem, dlaczego jeszcze nie miałeś? Przechylił głowę przyglądając mi się z zaciekawieniem, po czym obnażył zęby. - Czy to wyzwanie? - zawarczał, przyciskając mnie do siebie. - Nie mogę popełnić błędu, a nie ma nic, czego pragnąłbym bardziej niż przełożyć cię przez to krzesło i przedstawić mojemu fiutowi we właściwy sposób. Jednak, najpierw interesy, a potem będziemy się pieprzyć. Nie wiem, co wkurzyło mnie bardziej: to, co powiedział, czy to w jaki sposób moje ciało reagowało na niego. - Widzę to spojrzenie w twoich oczach, Monroe. Możesz utrzymywać innych w świadomości, że jesteś dobrą dziewczynką, ale oboje wiemy, co odkryłbym, gdybym dotknął twojej cipki właśnie teraz. - Jedną rzeczą jaką teraz czuję do ciebie jest pogarda..., Pochyliłam się do przodu, aż swoim nosem dotknęłam jego. …nie myl się, co do tego. Zostałam przerzucona na plecy, nim udało mi się zamrugać, po czym moje jeansy zaczęły być zdzierane z bioder. Przeszyła mnie panika i łapałam pas Keiran'a, lecz on bezproblemowo wydostał się z mojego uścisku odwracać sytuację na swoją korzyść przyciskając moje biodra do poduszek. Chwilę później przesunął ręką w dół do moich majtek dostarczając mojej cipce niespodziewany dreszcz, zanim jego palce wolno wsunęły się we mnie. Natychmiast je wycofał i użył teraz swoich ociekających palców, aby poruszyć strunami mojej kobiecości. Gdy ponownie, tym razem gwałtownie wsunął we mnie palec, spowodował, że moje ciało wygięło się w łuk. Wzmocnił uścisk, aby powstrzymać mnie od ucieczki przed przyjemnością, którą na mnie wymuszał i 85

zaledwie po kilku wtargnięciach jego palców gwałtowny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. - Jak to jest, że jedyne co do mnie czujesz to pogarda, skoro wszystko, co czuję to to, jak dochodzisz na mojej ręce? Ledwo cię dotknąłem... - Nie. - Pokręciłam głową zaprzeczając jego słowom. Obserwował mnie w ciszy, aż moje dreszcze osłabły. Cokolwiek teraz się stało sprawiło, że czułam się słaba. Gdy popchnął mnie, abym usiadła prosto szybko wsunęłam na siebie dżinsy czując zalewające mnie upokorzenie. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy, ale wiedziałam, że on przyglądał się mi z drugiego końca kanapy. - Teraz... wracając do interesów. - Jego pozbawiona wyrazu twarz i nieczuły stosunek do przeżytego przeze mnie pierwszego seksualnego doświadczenia sprawił, że zaklinowałam wciąż obecne łzy. Przewrócił oczami wyciągając telefon. - Tak jak mówiłem, kiedy tutaj przyszedłem... masz ostatnimi czasy problem ze słuchaniem mnie. - Zaczął wybierać numer telefonu, po czym ukazało się połączenie wideo ukazujące na ekranie starszego mężczyznę w długich blond włosach związanych w kucyk. - Masz ją? - Tak na celowniku, tak jak umówiliśmy. - Dobrze. Ktoś chce zobaczyć. - Palcem wskazał w moją stronę, abym podeszła, po czym poklepał swoje kolana z satysfakcją na twarzy. Wysunęłam się opornie, lecz gdy odmówiłam wspięcia się na niego, sam mnie na nie wciągnął. Mocowałam się z nim, aż obezwładnił mnie obejmując ręką szyję i szepcząc cicho: - Rusz się ponownie, a dam ci klapsa. - Masz tam zadziorny kawałek, czyż nie? - skomentował pożądliwie facet. Na twarzy Keiran'a pojawiło się gniewne spojrzenie, gdy odwrócił się z powrotem w stronę kamerki. Facet od razu zrobił się nerwowy i odchrząknął jednocześnie przepraszając. Ekran zaświecił się niespodziewanie i patrzyłam na lśniący w tle bar. Mogłam zobaczyć nazwę znanego, jednego z sieci pięciu gwiazdkowych hoteli pokrywającą ścianę, a potem coś, a raczej kogoś, kto przykuł moją uwagę. Moją ciocię. Siedzącą przy barze ze swoją agentką. Od razu wiedziała, co Keiran starał się mi pokazać - co mi 86

przez to chciał powiedzieć. Bez słowa zakończył rozmowę i połączenie wideo zniknęło. - Jeden telefon, a ona zniknie. Jest wiele miejsc, gdzie ktoś może zniknąć. Powinienem wiedzieć. I wiem. - Co uważasz, że powinnam zrobić? - Zapłakałam ze złości, moim głosem zawładnęły emocje. Krzyczałam na niego do momentu aż padło ostatnie słowo. Strach o ciocię położył cień nad moją samoobroną. - Nie wiem. Muszę powiedzieć, że zaskakujesz mnie za każdym razem, gdyż nie sądziłem, że masz to w sobie, by ze mną walczyć. Umieszczając narkotyki w mojej szafce? Wspaniale. Aczkolwiek przeprowadzenie tego niedbałe jak cholera, ale nie ma się o co martwić... pokażę ci jak należy właściwie odegrać się na kimś. Zatem tutaj jest to, co powinnaś zrobić

*** Szłam do szkoły z pochyloną głową, patrząc na mijaną podłogę i swoje stopy, które szybko zaprowadziły mnie na angielski. Mój telefon dzwonił n-ty raz odkąd wyszłam rano z domu i zamknęłam oczy, by stłumić ból. Nie odbieraj, Lake. Po prostu ignoruj. Możesz to zrobić. Szybko włożyłam swoje dodatkowe książki do szafki i pospieszyłam na angielski. Nie mogłam się spóźnić. Bycie spóźnionym oznaczało coś jeszcze, co mogło być mi zabrane i pomyślałam, że nie powinnam już więcej ryzykować. Dokładnie wiedział, kiedy uderzyć. Zawsze to robił. Doszłam do klasy w mniej niż minutę w zapasie, będąc ostrożną, by nie nawiązać kontaktu wzrokowego ze swoim prześladowcą. Siedział na swoim zwykłym miejscu, a ja skierowałam się do jednego wyznaczonego dla mnie. Tego, na którym kazał mi usiąść. Pochyliłam głowę patrząc na stół i ignorując ciszę. Klasa była całkowicie pusta, a szkoła nie miała zacząć się jeszcze przez kolejne pół godziny. - Rozpuść włosy - rozkazał z kilku rzędów za mną. Powoli poluzowałam włosy z kucyka, który miałam zrobiony na czubku głowy pozwalając im opaść na plecy. - Co stało się dzisiejszego 87

ranka? Starałam się powstrzymać łzy, które z miejsca groziły wylaniem. - Powiedziałam jej. - Co jej powiedziałaś? - Żeby trzymała się ode mnie z daleka. - I? - Nie kontaktowała się ze mną. - A czy próbowała? - Proszę, ona nie rozumie... - Czy... ona... dzwoniła... do ciebie? Pokiwałam głową, niezdolna by mówić. Patrzyłam na cierpienie i zmieszanie, które pojawiło się na jej twarzy tego ranka złamałam zarówno jej serce, jak i swoje. - Dlaczego Willow? Nie musisz tego robić. - Nie muszę? Ona była jedyną rzeczą, która stała pomiędzy nami. - A teraz już odeszła? Co teraz? - Zacznie się zabawa. - Przez moje ciało przetoczył się lęk z powodu ukrytej groźby w jego słowach. - Co... - Koniec pytań. Nie ma już nic, co możesz powiedzieć, czy też zrobić, co by mnie odstraszyło. - Jak długo zamierzasz to robić? - Aż będę miał dość i ani sekundę dłużej. - Czy mogę cię o coś zapytać? - Tak przypuszczam. 88

- Zakładałeś, że zajmie ci to jedynie sześć miesięcy. Dlaczego wyjechałeś na rok? Nie odzywał się przez chwilę i już pomyślałam, że tego nie zrobi, gdy przemówił. - Rodzice Dash'a i mój wujek wykorzystali swoje znajomości i dostałem krótszy wyrok, ale będąc w środku wdałem się w kilka regularnych walk. Sądzę, że możesz powiedzieć, iż miałem tam mnóstwo napięcia w sobie, do pozbycia. Zakończyło się to tym, że dołożono mi siedem miesięcy do wyroku, który zebrał się w trakcie. Dlaczego to jest twoja sprawa? - Myślę, że to wszystko ma ze mną coś wspólnego. Nie sądzisz? - Mój głos ociekał sarkazmem i było mi niemalże przykro, że nie mógł go zobaczyć na mojej twarzy. - Nie mamy teraz czasu na bycie odważną, Monroe. Jesteśmy tutaj sami przez kolejne piętnaście minut i nic teraz nie powstrzyma mnie przed tobą, oprócz mojej dobrej woli. - Przepraszam. - Na prawdę nie chciałam. - Niech ci nie będzie przykro. Bądź ostrożna. Chcę, żebyś zrobiła coś dla mnie. - Co? - Ściągnij swoje majtki. - Zbladłam nieświadomie zaciskając uda. Nie mógł być poważny, prawda? - Czas nie działa na twoją korzyść, Monroe. Im szybciej zrobisz to, co mówię, tym lepiej dla ciebie. Moje ręce znalazły się na majtkach, zsuwając je w dół pod sukienką, zanim nawet skończył mówić. Nauczyłam się traktować jego groźby na poważnie. Materiał znalazł się już na moich stopach, więc złapałam go szybko, jednocześnie rozglądając się nerwowo. Nauczyciele i personel zwykle byli w szkole przed uczniami, a pani Connors mogła wejść w każdej chwili. - Przynieś mi je. - Uniosłam się na siedzeniu i odwróciłam, by iść w jego stronę. - Na kolanach. - Zachwiałam się, spoglądając na niego przez salę. - Przepraszam? 89

- Na kolana i przynieś mi je, a żebyś zamknęła buzię, zaknebluj ją najpierw wkładając je do ust. Jego obserwujące spojrzenie było zimne. Nie trzeba dodawać, lecz zastosowałam się do jego polecenia, wsuwając majtki do ust, a następnie opadając na kolana cały czas na niego patrząc. - Dobra dziewczynka. A teraz czołgaj się do mnie. Powoli. Rękami dotknęłam podłogi i byłam już na czworaka, gdy zaczęłam kierować się w jego stronę. Siedział leniwie rozwalony na krześle z jedną nogą zgiętą, a drugą wyprostowaną, wyglądając zdecydowanie zbyt komfortowo. Mam nadzieję, że nie karze mi zrobić czegoś szalonego, jak lizanie jego butów. Cholera, nie. Napięcie w pokoju wzrosło, tak samo jak niecierpliwe oczekiwanie tego, co zrobi, gdy już się przy nim znajdę. Starałam się odciąć swój umysł od obecnej sytuacji, myśląc o miłych chwilach, ale to nie działało. Nie miałam takich. Nigdy mi na takie nie pozwolił. Zatrzymałam się przy stole w oczekiwaniu na jego rozkazy. Przyglądał mi się ze swojego wygodnego miejsca na krześle tak, jak Król patrzący z góry na swoich poddanych. - Wstań - przemówił. Podniosłam się, o dziwo wdzięczna i zobaczyłam jego krótkotrwałe pożądanie w oczach, zanim je ukrył. - Ściągnij buty. - Zsunęłam swoje złote przyglądając mu się z zaciekawieniem. W co on grał?

sandałki,

- Na stół i twarzą do mnie. - Siedział blisko stołu, nie odsuwając się, więc gdy wsunęłam się na blat moje stopy skończyły opierając się o jego nogi. - Rozszerz nogi, opierając stopy na krawędzi stołu i zanim będziesz próbowała za dużo myśleć, pozwól, że ci przypomnę, iż mamy teraz maksymalnie dziesięć minut, zanim ktoś wejdzie przez te drzwi. Moje ciało w tym samym momencie przeszył niepokój i porządnie, mogłam poczuć znane mi dreszcze od stóp aż po samą górę. Majtki nadal znajdowały się w mojej buzi, więc oboje wiedzieliśmy, co zobaczy, gdy się przed nim otworzę. Zamknęłam przelotnie oczy, aby potem ponowne je otworzyć. Umieściłam najpierw pierwszą, potem drugą nogę na stole, trzymając nogi tak 90

blisko siebie, jak to tylko możliwe. - Nie wkurwiaj mnie - warknął. Rozsunęłam nogi szerzej, ponownie zamykając oczy, gdy poczułam jego wzrok na sobie. Cisza w sali, jak i w całej szkole niepokoiła mnie, sprawiając, że robiłam się nerwowa. Syk, który z siebie wydał przerwał ciszę, a następnie poczułam jego dłonie na kolanach, powoli zaczął sunąć w górę moich ud. W górę i dół, pocierał moją skórę. Moje ciało było sztywne na stole, ale im dłużej mnie dotykał, tym bardziej sztywność znikała i moje ciało wyrażało zgodę na jego dotyk, podczas gdy umysł przeklinał go jak cholera. - W mojej głowie została jeszcze jedna myśl, od kiedy zostawiłem cię zeszłej nocy i myślę, że wiesz, co to takiego. Muszę sprawić, żebyś poczuła to ponownie. Potrzebuję... - Zatrzymał się, żeby zaczerpnąć powietrza. - Muszę to zobaczyć. Ja również. Wyciągnął majtki z moich ust i schował do jednej z wielu jego kieszeni. - Połóż ręce płasko na stole za twoimi plecami i nie ruszaj nimi, nie ważne, co ja będę ci robił. Rozumiesz mnie? - Tak - odpowiedziałam niepewnym głosem, starając się ukryć jęk, który wydostał się z moich ust, ale uśmiech na jego twarzy powiedział mi, że słyszał go wyraźnie. Obserwowałam, jak mój przesięcioletni prześladowca wpatrywał się intensywnie w moje nagie uda z pożądaniem i zamiarem, które wyrażało jego spojrzenie. - Chcę, żebyś mówiła mi, co czujesz. Chcę wiedzieć wszystko i nie powstrzymuj tego. Będę wiedział, gdy tak zrobisz. To nie skończy się wcześniej, nim dojdziesz. Rozumiemy się? Pokiwałam głową, zamiast coś powiedzieć. Nie ufałam swojemu głosowi, gdy mnie dotykał. - Dobrze. Teraz poproś mnie, aby sprawił, że dojdziesz. Pomimo swojego wahania, nie potrafiłam zaprzeczyć, że byłam podekscytowana oczekiwaniem, które czułam. Nie wspominając już nerwowych dreszczy emocji z bycia dotykaną i 91

obnażoną na środku sali. - Proszę... spraw, żebym doszła... Uśmiechnął się, pochylając głowę. - Twoja prośba jest dla mnie rozkazem. Jego głowa zniknęła pomiędzy moimi nogami i pierwsze liźnięcie gorącego języka na mojej obolałej cipce sprawiło, że zassałam całe dostępne powietrze. Co on mi robi? To było znacznie więcej, niż potrafiłam znieść i w dalszym ciągu nie było to wystarczające. W pierwszej chwili chciałam go złapać, ale przypomniałam sobie jego polecenie, więc wbiłam paznokcie w drewniany stół, gdy kontynuował lizanie mnie. Nieznane mi uczucie jego języka we mnie było jak gorący, wilgotny masaż, który nie chciałam, by kiedykolwiek się skończył. - Nie słyszę cię - powiedział, a w momencie, gdy to zrobił, przeklęłam, bo oderwał ode mnie swoje usta. Jednak, zaraz po tym, jak włożył ponownie język w moje ścianki wydobył się ze mnie krzyk. - Co... ty... robisz? - jęczałam łamiącym się głosem. - Czuję, jak ty... liżesz... ssiesz... dotykasz mnie. Pracował bez przerwy językiem i wkrótce zaczęłam poruszać biodrami, przyciskając je do niego po więcej. Gdy kciukiem zaczął dotykać moją łechtaczkę odchyliłam się do tyłu, używając ramion do podtrzymania swojego ciężaru. Dźwięk przyjemności, który opuścił moje usta wraz z połączeniem tego, który wydawał podczas pożerania mnie oraz kołysanie stołu, gdy poruszałam się na nim dziko, wypełniły pomieszczenie. - Ty...musisz... przestać. Nie mogę... Wydobył się z niego groźny warkot, gdy błagałam go, aby przestał oszczędzając mnie przed tym, co robił mojemu cia/u. Jego utalentowane usta sprawiły, że zapomniałam o wszystkim, gdy dossał się do mojej łechtaczki. Już dłużej nie byłam sobą. To zdecydowanie było oczywiste. Ktoś inny znajdował się teraz na szczycie stołu, pozwalając mu, by brał to, czego pragnął, czerpiąc z tego przyjemność. Z otwartymi ustami całował miejsce między moimi wargami, po czym ponownie wsunął we mnie język, 92

wywołując drżenie mojego ciała. - Właśnie tam - jęczałam. Nie myślałam o połamanych paznokciach, które będę miała, gdy to wszystko się skończy i zamiast tego przyjmowałam szaleństwo, które tworzył we mnie walcząc, żeby go nie dotknąć. W głębokich i przytomnych zakamarkach mojego umysłu czułam upokorzenie wywołane tym, jak szybko się rozpadłam. Pozwoliłam mu wygrać. Ale najgorsze z tego wszystkiego było to, że podobało mi się i on doskonale o tym wiedział. Mam zamiar czerpać przyjemność z odbierania ci tego, o co troszczysz się najbardziej i sprawić, że to pokochasz, gdy będę to robił. Słyszałam jego słowa z ostatniej nocy w swojej głowie. Dotrzymał słowa, tak jakby wiedział. I kochałam to. - Tak kurewsko gorąca - jęczał. Już byłam bliska odpowiedzi, gdy usłyszałam dźwięk podjeżdżających samochodów i kroki na korytarzu. - Och, nie. Keiran... - Nie wypowiadaj mojego imienia - odezwał się opryskliwie. - Ale oni idą. Musisz przestać - jęczałam. - Proszę, zostaniemy przyłapani. - Zaprotestowałam ponownie, podczas gdy on wciskał głębiej swój język. - Wiesz czego chcę. Daj mi to - rozkazał. Jego ręce masowały teraz mój tyłek, a ja spojrzałam do tyłu zauważając przez małe okienko kilka przechodzących postaci. Tępo jego języka przyspieszyło i poczułam, jak ścianki zaciskały się wokół niego. - Jak? - krzyczałam w frustracji, aż tempo i rytm zwijających się z bólu bioder wzrósł. - Błagaj mnie. Wahałam się, pomimo tego, że moje ciało krzyczało, żebym po prostu się poddała. Czy naprawdę powinnam błagać, o coś, o co w ogóle nie powinnam prosić? - Spraw, abym doszła, spraw... 93

Siła orgazmu zdławiła słowa, gdy doszłam w cichym krzyku, który obezwładnił moje ciało wysyłając zdrowy rozsądek przez okno. Nie oderwał ode mnie ust podczas jego trwania, a następnie przycisnął je ponownie utrzymując pocałunek na rozgrzanej skórze. Zaraz po tym, jak rozbrzmiał pierwszy dzwonek na lekcję uniósł głowę, patrząc na mnie ciemnymi oczami. - Smakujesz lepiej, niż można byłoby przypuszczać.

*** Kilka godzin później wybiegłam szybko z francuskiego, aby uniknąć Willow i poczekać na Keiran'a. Część naszej umowy zeszłego wieczoru mówiła, że najlepiej będzie, jeśli będzie on miał na mnie oko przez cały czas. Przypuszczam, że właśnie z tego powodu Keenan pojawił się znikąd, mówiąc: - Jesteś ze mną. Keiran jest zajęty. - Och, to spoko... mogę iść sama - zaoferowałam. - Nie ma opcji - odpowiedział krótko, zanim ruszył przodem zakładając, że za nim podążę. Tak też zrobiłam. W drodze do klasy wpadliśmy na Sheldon i obserwowałam jak rzuca się na Keenan'a, który nie tracąc czasu wziął ją w objęcia. - Hej przystojniaku. Stęskniłam się - Zachichotała. Keenan pocałował ją entuzjastycznie jednocześnie chwytając jej pośladek. Publiczne okazywanie uczuć było dla tej dwójki czymś normalnym. - Tęskniłem bardziej, piękna. Dzisiejszy wieczór nadal aktualny? - Taak, nie mogę się doczekać. - Popatrzyła w górę, a gdy mnie zauważyła szeroki uśmiech zagościł na jej twarzy. - Cześć, Lake, jak leci? - Świetnie, dziękuję. - W dalszym ciągu zastanawiałam się, dlaczego była dla mnie taka miła, skoro była częścią paczki Keiran'a. 94

- Och, prawie bym zapomniała. Spóźnionego, ale wszystkiego najlepszego. - Zauważyła moje zmieszane spojrzenie, mówiąc: Usłyszałam, jak Keiran mówił o tym Keenano'wi. Co ty...? - Ok, kochanie, na prośbę Keirana idę zaprowadzić Lake do klasy - wtrącił szybko, odchodząc nagle i zostawiając Sheldon z tyłu, która wydawała się teraz wyglądać na zdezorientowaną. - Dlaczego to Keiran nie może zaprowadzić mnie do klasy? odwrócił głowę w moją stronę unosząc brew. - A co cię to obchodzi? - Po prostu myślę, że to trochę za wiele. Sama potrafię trafić do klasy. - Taak, widzieliśmy jak podstępna jesteś i jak daleko jesteś zdolna się posunąć. Wrobiłaś mojego kuzyna, księżniczko. Sama sobie to zafundowałaś. Doszliśmy do klasy, gdzie gestem wskazał, abym do niej weszła, lecz zawahałam się. - Keenan posłuchaj. Nie miałam z tym nic wspólnego. Straciłam komórkę albo została mi ona ukradziona - nie wiem, ale nie wrobiłam go. Musisz mi uwierzyć. - Nie wiem dlaczego usprawiedliwiałam się Keenan'owi, ale po wydarzeniach dzisiejszego ranka byłam zdesperowana. Sposób w jaki mu się poddałam i zareagowałam na Keiran'a przeraził mnie. Nie spodziewałam się, że to, co mi zrobił tak bardzo mi się spodoba. Keenan nie olał mnie od razu, co było obiecujące. Zamiast tego spojrzał w moje oczy, zanim westchnął potrząsając głową. - Nie moja sprawa, kochanie - oznajmił przed tym, jak wszedł do klasy wzruszając ramionami.

*** Pod koniec sztuki modliłam się, żeby ostatnie osiemdziesiąt minut szybko przeleciało. Widok Keiran'a po raz pierwszy od rana spowodował, że moja skóra w dalszym ciągu płonęła, a nieustający rumieniec nigdy nie ustępował. Przyglądał mi się 95

przez dłuższy czas, gdy wchodził do klasy, w której już siedziałam. Keenan raz jeszcze towarzyszył mi w drodze do klasy, dlatego też nie spodziewałam się zobaczyć Keiran'a ponownie dzisiejszego dnia. Dźwięk moich własnych jęków, gdy wymuszał przyjemność w moim ciele ciągle odbijał się echem w mojej głowie. I następne co pamiętam, to uczucie jego ust na mnie... Willow weszła właśnie na naszą piątą lekcję wyglądając na udręczoną, gdy za nią kroczył Dash i domyśliłam się dlaczego. To wyglądało tak, jakby przetrzymywał ją, jak zakładnika. Powiedziała coś do niego, a następnie wyciągnęła rękę, ale pokręcił głową kierując się w naszym kierunku z jej plecakiem. Dash usiadł po mojej prawej, zostawiając wolne miejsce pomiędzy nami i rzucając plecak na krzesło. Usiadł zrelaksowany na swoim miejscu przyglądając się jej. Stała w wejściu wyglądając tak, jakby chciała się rozpłakać. Dlaczego z nią zadzierał? Otworzyłam usta, żeby przekląć Dasha, gdy poczułam jak Keiran chwycił mnie z tyłu za szyję szepcząc do ucha: - Nie twoja sprawa. - Cholera, wcale tak nie jest! Zignorowałam go, próbując ponownie pomóc Willow, lecz gdy ścisnął moją szyję mocniej, zaczęłam widzieć plamki. - Co... ja... powiedziałem? - mówił powoli i spokojnie. Efekt okazał się jeszcze bardziej przerażający niż gdyby wykrzyczał do mnie te słowa. Oparłam się o siedzenie relaksując i jednocześnie kiwając głową. - Dobra dziewczynka. Puścił mój kark i zaczął pocierać szyję opuszkami kciuków. Byłam poirytowana faktem, że uległam jego presji, ale musiałam również przyznać, że masaż okazał się dobry. Willow była moją przyjaciółką, ale nie mogłam jej pomóc, jeśli ona sama mnie do siebie nie dopuści. Aczkolwiek mogło mięć to coś wspólnego z faktem, że sypiała z najlepszym przyjacielem mojego prześladowcy. Willow zacisnęła zęby siadając z nami i mamrocząc coś o "praktycznym porwaniu". - Straciłaś zapał, aniele - strofował ją Dash. Anioł? Miałam ochotę odebrać jej swoją obietnicę7 i zażądać 7

Chodzi o to, że obiecała Willow, iż nie będzie się wtrącać, a ta przyjdzie kiedy będzie chciała jej o wszystkim powiedzieć.

96

odpowiedzi na temat tego, co między nimi się działo. Złapałam jego wzrok i zauważyłam, że bawił się kosmykami jej włosów, oplatając je wokół palca. Posłał mi pewne siebie spojrzenie, zanim odwrócił twarz do przodu klasy. Sheldon odwróciła się ponownie do nas i uśmiechnęła do Willow. - Czy wy z Dash'em się spotykacie? - Ona na serio nie traci czasu. Całkiem podobnie zapytała mnie o to samo wczoraj. - Nie. - Jesteśmy przyjaciółmi - dodał Dash. - Nie w tym życiu. Sheldon popatrzyła na Dash'a, swojego brata bliźniaka w oczekiwaniu na odpowiedź, najwidoczniej nie wierząc Willow. Spędzamy razem czas - skwitował Dash. Następnie Sheldon zaczęła się jej bliżej przyglądać. - Wow, wyglądasz gorąco - powiedziała bezwstydnie podziwiając ciało Willow. - Podobają mi się twoje krzywizny. Willow miała na sobie czerwono czarną szkocką spódniczkę z ciemno fioletową koszulką na guziki oraz glany. Było to nieciekawe połączenie w porównaniu z tym, co zwykle ubierała. Mogłam dostrzec pożądanie w oczach Dash'a nawet teraz, kiedy na nią patrzył. - Ślicznotko, czujesz do niej pociąg? - Zaśmiał się Keenan. - Całkowicie. Och, spoko... moje pierwsze lesbijskie zauroczenie. - Mrugnęła do Willow wywołując u niej śmiech. Napięcie pomiędzy nami stało się nawet gęstsze niż wcześniej na francuskim, gdy próbowała ze mną porozmawiać, a ja odesłałam ją z kwitkiem. Nie dam głowy za to, czy Keiran nie kazał komuś nas obserwować. Władał w szkole niewiarygodną siłą i nie bał się jej użyć. Piąta lekcja nie skończyła się tak szybko, jak miałam nadzieję i kiedy wyszłam z klasy z Keirane'm wydałam z siebie

97

mimowolne warknięcie. Anya czekała na korytarzu i niespodziewanie sunęła w stronę Keiran'a, przyciskając swoje piersi do jego ramienia. - Keiran, gdzie się podziewałeś? Nie widziałam cię cały dzień - zajęczała. - W okolicy - odpowiedział krótko nie zaszczycając jej nawet jednym spojrzeniem. Jego wzrok skupiony był na mnie i gdy to zauważyła, posłała mi gniewne spojrzenie. - Wiedziałeś, że Lake opowiada, że wy dwoje się spotykacie? Jakie żałosne. Nie kłopotałam się z zaprzeczeniem temu kłamstwu, zamiast tego pokręciłam głową na to, jak łatwo potrafiła je z siebie wypluć. Posłał mi uśmiech, zanim oznajmił: - Powinna wiedzieć lepiej... wie, że nie spotykam się z nikim. Do zobaczenia później, Amber. - Anya zadyszała z oburzenia, podczas gdy inne dzieciaki podśmiewały się z tego, że pomylił jej imię. Pozbył się jej, zanim spojrzał na mnie i odszedł. Podążyłam za nim, czując się jak piesek, dokładnie tak jak twierdziła Anya. - Ja nie, wiesz o tym - oznajmiłam, gdy się oddaliliśmy. - Co, ty nie? - Nie powiedziałam, że się spotykamy. Willow zapytała któregoś razu, ale zanim udało mi się odpowiedzieć, Anya podsłuchała i przeszkodziła nam - tłumaczyłam się. - Nieważne. Na tę chwilę jesteś moja. To wszystko, co inni muszą wiedzieć. - Co to znaczy? Jestem twoja? Nie należę do nikogo. - Fakt, że teraz jesteś ze mną, mówi coś innego. - Siłą. Na chwilę spojrzał na mnie z góry. - Czy tak? - zapytał z zadowolonym z siebie spojrzeniem. Chciałam zetrzeć to samozadowolenie z jego twarzy stanowczą odpowiedzią, ale kontynuował dalej zanim udało mi się zareagować. - Siłą, czy 98

wolną wolą, należysz do mnie, aż z tobą nie skończę. - A potem co? - Nie potrafiłam się powstrzymać przez zapytaniem. - Hej, stary. - Przerwał nam Keenan pojawiając się znikąd. Nie zdawałam sobie sprawy, że szli za nami. - Musimy wkrótce zacząć treningi zanim rozpocznie się sezon. Musimy wesprzeć twoją grę - powiedział podekscytowany. - Moja gra jest nadal wystarczająco dobra, ponieważ ty nadal nie potrafisz mnie pokonać - odciął Keiran. Keenan zatrzymał się i zaczął strzelać stawami. - Więc, jak masz zamiar to zrobić? - Piętnaście minut. Pierwsza do dziesięciu8 - Och, taak - wyszczerzył się Keenan. - Och, nie - warknęła Sheldon.

8

Jeden na jednego, grają do 10 pkt

99

Rozdział 8 - Cholera, to faul! - Patrzyłam z przerażeniem, jak Keenan dostał w nos z łokcia od Keirana. Wymieniali się ciosami już od pierwszej połowy. Niedawno Keiran dostał z kolana w brzuch od Kennana, po tym jak tamten przewrócił go, zabierając mu piłkę. To była koszykówka? To, co myślałam, że będzie przyjaznym meczem między kuzynami okazało się intensywną i gwałtowną grą... i tak się zdarzało, że przy okazji była w to zaangażowana także piłka. Byliśmy na podwórku, które było na tyle przestronne by uchodzić za przyzwoitej wielkości boisko. Od początku trwania gry zdobyli już osiem punktów, a im bliżej końca, tym stawała się ona bardziej agresywna. Skrzywiłam się, gdy szczęka Keirana przywitała silny prawy sierpowy, lecz nadal utrzymywał on przy sobie piłkę. Jego następny ruch był zbyt szybki; w jednym momencie remisowali, a w następnym Keiran zdobywał punkt, wygrywając mecz. - Nadal jesteś za wolny - triumfował Keiran. - Pieprz się. - Roześmiał się Keenan. Podali sobie ręce, zanim kulejąc zeszli z boiska, cali w siniakach i zadrapaniach. Keiran'a oczy zatrzymały się na moich, a on nadal był uśmiechnięty, na co moje serce stanęło. Nigdy wcześniej nie widziałam szczęśliwego Keirana. Nie sądzę, bym kiedykolwiek widziała, jak się uśmiecha... przynajmniej nie prawdziwym uśmiechem. Keenan zniknął wewnątrz domu krzycząc na Sheldon, pozostawiając mnie i Keirana samych. 100

- Wiesz, że nie musiałaś oglądać. Mogłaś zostać w domu z Shaldon - zaczął Keiran. - Och, um. Nie byłam pewna... - Jezu, Monroe przywiozłem cię tutaj, prawda? - Pokręcił głową, zanim wskazał na dom. - Chodź - nakazał. - Po co, żebyś mógł mnie przykuć w piwnicy? Odwrócił się twarzą do mnie, przechylając głowę na bok. Nie podsuwaj mi pomysłów, Monroe albo nigdy nie będziesz miała możliwości stąd wyjść. Jedyny powód, dlaczego nie zamknę cię w mojej piwnicy jest taki, że była byś zaginiona. - Jego uśmiech był złośliwy, gdy na mnie patrzył. - Mogę zgadywać, jak bardzo twoja ciotka cię kocha - dodał z pogardą. - I wiem, jak bardzo musisz kochać ją... dlatego też będziesz robiła, co mówię i co tylko chcę. Więc zacznij od tego i zaprowadź swój tyłek do mojego domu. Cofnął się i obserwował mnie, dopóki nie przeszłam przez drzwi. Weszliśmy do domu tylnymi drzwiami i ruszyliśmy wzdłuż długiego korytarza, dopóki nie doszliśmy do schodów. Złapał mnie za rękę i pociągnął na górę. - Czekaj. Uch, gdzie jest twój wujek? - zapytałam nerwowo. - Nie ma go... i ci nie pomoże. - Uśmiechnął się, zanim wepchnął mnie do swojej sypialni zatrzaskując za nami drzwi. Rozejrzałam się po pokoju Keirana, chłonąc wszystko, lecz potrafiłam skupić się jedynie na olbrzymim łóżku, które dominowało w pokoju. - Usiądź. - Nakierował. - Myślę, że postoję. - Teraz. Wciąż stałam, kiedy przeciągnął koszulkę przez głowę, pozwalając mi po raz pierwszy spojrzeć na niego bez niej. Widok przede mną wywołał mój podziw i nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy usiadłam, gdy ugięły się pode mną kolana. Na jego klatce piersiowej błyszczał pot i mogłam zobaczyć pojedyncze kropelki ześlizgujące się powoli w dół po jego abs'ie, znikając na koniec w spodenkach. Nieświadomie oblizałam usta, chcąc złapać je własnym językiem. Miał ciało o jakim marzyła każda nastolatka. 101

Nagle poczułam, że jest mi goręcej niż w piekle i zaczęłam się wiercić. - Patrzenie na mnie w ten sposób tylko sprawi, że będziesz wypieprzona, Monroe. - Zakończyłam swoje studiowanie i spojrzałam na niego, nawet jeśli czułam, że moje policzki płoną ze wstydu, ponieważ zostałam przyłapana na obczajaniu. - Myślisz, że zasługujesz na moje łóżko? - Zapytał, podnosząc brew. Przepuszczałam, że mówi o seksie i już byłam bliska napomknięcia, że nigdy o niego nie prosiłam, kiedy skinął głową na miejsce w którym siedziałam na jego łóżku. - Wstawaj nakazał, zanim mogłam podskoczyć. Nie chciałam być na jego łóżku bardziej, niż on mnie tam chciał. Wskazał na krzesło przy biurku i tam też usiadłam. - Zostań tutaj. Wyszedł z pokoju, więc rozluźniłam się, rozglądając po otoczeniu. Jego pokój był w kolorystyce niebieskiej, czarnej i szarej z zabudowanym po lewej stronie regałem. Znajdowały się na nim różne trofea i fotografie przedstawiające jego, Keenan'a i Dash'a. Nie potrafiłam znaleźć zarówno zdjęć jego wujka jak i rodziców. To sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się, gdzie są jego rodzice i jak znalazł się pod opieką wujka. Wczoraj wspomniał, jak zniknął i zdałam sobie sprawę, że nie miałam pojęcia o co mu chodziło, lecz wiedziałam, że nie mogło być nic dobrego. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam obręcz do koszykówki zawieszony na drzwiach. Całkowicie czarna piłka spoczywała na podłodze obok. Na ścianie wisiał duży telewizor z płaskim ekranem i różne płyty gier i płyta leżąca niebezpiecznie na podłodze. Podeszłam do dużej czarnej komody, by obejrzeć różne bibeloty leżące na górze. W oko jednak wpadł mi leżący tam jego telefon z wiadomością od "Blake", która wyświetlała się na ekranie: Szybki numerek. Kiedy skończyła się szkoła, zabrał mój telefon, więc nie było takiej opcji, abym mogła zadzwonić po pomoc, w razie gdybym jej potrzebowała. Nie wiem, dlaczego podniosłam telefon po wielokrotnym przeczytaniu tej wiadomości, ale natychmiast tego pożałowałam, gdy drzwi się otworzyły. 102

Podskoczyłam upuszczając telefon na podłogę. Keiran wrócił. Patrzył na mnie, dopóki jego wzrok nie przesunął się na podłogę i wtedy jego szczęka zacisnęła się, gdy zauważył swój telefon. - Co robisz? - Zamknął powoli za sobą drzwi, na co wzięłam głęboki wdech. - Nic. Ja... - Do kogo próbujesz zadzwonić? - Podszedł do mnie powoli. Chciałam zrobić krok w tył, zapominając o komodzie za sobą, która zablokowała mi ucieczkę. - Och, um... - Załamałam się, nie miałam pojęcia, jak mam wydostać się z gówna, w które sama wpadłam. Wypuścił zmęczony oddech i pokręcił głową. - Usiądź tam na podłodze. - Wskazał na miejsce, koło stolika nocnego. - Mogę wyjaśnić... - Nie jestem zainteresowany twoimi wyjaśnieniami. Zrobiłam tak, jak spodziewał się, że zrobię, o ile ten uśmieszek samozadowolenia mógł coś mówić, usiadłam w wyznaczonym miejscu. Kiedy pochylił się nad szafką nocną, zaciągnęłam się jego zapachem. Podziwiałam jego ciemne loki i pełne usta i zanim udało mi się powstrzymać od patrzenia, dźwięk metalu przykuł mój wzrok do tego, co trzymał w ręku. Jestem pewna, że moje oczy były bliskie wyskoczenia z orbit, gdy gapiłam się na rzecz, którą trzymał. Kajdanki. Pieprzone kajdanki. - Co z nimi robisz? - Skuję cię. - Nie, chodzi mi o to, dlaczego masz je w tym miejscu? - Zachowałem je na czarną godzinę. Tak właściwie, są nowe. To, jest coś na zasadzie "myślę o tobie" prezent, ponieważ myślałem o tobie, gdy je kupowałem.

103

Szybko przykuł moje dłonie do długiej, cienkiej rączki szuflady szafki nocnej, dlatego też moje ciało było wygięte w niezręcznej pozycji, lecz przynajmniej odwrócona byłam twarzą do szafki nocnej, z plecami w stronę drzwi. - Nie jestem zwierzęciem argumentowałam, lecz wtedy usłyszałam zamykające się drzwi i zdałam sobie sprawę, że już go nie było.

*** Kilka minut później usłyszałam ciche pukanie do drzwi, a następnie otwieranie. Delikatne kroki skierowały się w moim kierunku, po czym usłyszałam cichy głos Sheldon. - Wszystko w porządku? - Tak, w porządku - powiedziałam sarkastycznie. Skierowałam wzrok w dół na ciemne drewno, lecz poczułam jej delikatne palce unoszące moją brodę, zmuszając mnie tym bym na nią spojrzała, gdy usiadła na podłodze obok mnie. - Skrzywdził cię? - Zaskoczyła mnie troska w jej głosie i w wyrazie jej oczu. - Tak - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Ale nie w sposób o jakim myślisz. Keiran zawsze posiadał moc, by mnie skrzywdzić bez unoszenia nawet palca i w dni, które czuł się szczególnie sadystyczny zabierał ode mnie nieustannie wszystko, aż nie miałam już co dać. Przez lata uczyłam się znaków i gdy wiedziałam, że nie ma już dla mnie przed nim ucieczki, byłam w stanie pozbierać się szybciej. - Lake, co ty z nim tutaj robisz? Pozwalam mu się karać. - Co? - zapytałam zamiast tego. - Ponieważ wy dwoje nie macie za ciekawej historii. Mam na myśli, dlaczego on cię tak nienawidzi? Wypuściłam suchy śmiech. - Chciałabym wiedzieć. - Keenan nie powiedział mi za dużo. Jedyne co udało mi się 104

dowiedzieć, że rozpoczęło się dawno temu, lecz tego już się wcześniej domyśliłam. Byłam czasem przy tym, jak ci dokuczał. To było okropne. Wzruszyłam ramionami. - Przetrwałam to. - Czasami przetrwanie nie wystarcza. - Myliła się. Było wystarczające. Musiało być. Patrzyłam na jej nieskazitelną twarz, jasne oczy i wiedziałam, że ona nigdy nie doświadczyła trudnego dnia w swoim życiu. Miała oboje rodziców, chłopaka, nie wspominając także o nieskończonej ilości przyjaciół, pieniędzy i statusie. Chociaż nie żałowałam jej szczęścia, to nie miałyśmy o czym rozmawiać. - Naprawdę doceniam, że sprawdziłaś, co u mnie, ale myślę, że nie powinnam z tobą rozmawiać - Napięła się i zdałam sobie sprawę ze swojego błędu. Sheldon była ostrzejsza niż myślałam. - Czy on ci groził? - Tak. - Nie. - Spojrzała na mnie sceptycznie. - Okłamujesz mnie? - Tak. - Nie. - Czy jesteś tutaj z własnej woli? - Nie. - Nie. - Kurwa. - Rozumiem. - Kiedy wstała w pośpiechu, spanikowałam. - Czekaj! Miałam na myśli 'tak, zgodziłam się tu przyjść'. - Dlaczego go kryjesz? Jesteś w oczywistych kłopotach syknęła, gdy wskazała na kajdanki. - Proszę, Sheldon. Nie rozumiesz. Zostaw to. - Spraw, żebym zrozumiała - zażądała. - Nie wiem, jak! Poza tym, co cię to obchodzi? Jesteś jego 105

przyjaciółką i dziewczyną Keenan'a. - Poradzę sobie z Keenan'em - spierała się. - Ale czy poradzisz sobie z Keiran'em? - Keenan nie pozwoli, by cokolwiek mi zrobił. Nie byłabym tego taka pewna. Keiran powiedział, że mnie obserwował, ale ja robiłam to samo w stosunku do niego. Jego obecność wpływała na wszystko wokół. Czy go chcą, czy podziwiają, zawsze wszyscy się go boją. Był niestabilny, jako dziecko i czasami gwałtowny, często się bił oraz atakował, sprowokowany. Po jego walkach z innymi chłopcami od razu wyszukiwał mnie i rozszarpywał ze złością werbalnie bądź kawałami. To trwało dopóki nie skończyliśmy trzynaście lat i jego walki całkowicie ustały. Do tego czasu wszyscy go unikali albo pokonywali swoją drogę, by się z nim zaprzyjaźnić. Teraz bardziej się kontrolował i był mniej agresywny. Zawsze zimny, zawsze milczący. Rzadko kiedy rozmawiał, chyba że byłam w pobliżu, lecz kiedy już to robił, wszyscy słuchali, w tym ja. Jedyną osobą, która wydawała się nie bać Keirana, był Dash. Może było to spowodowane faktem, że byli najlepszymi przyjaciółmi. Nie miałam wątpliwości, że Keenan mógł posiadać swoich własnych, lecz był także zaślepiony miłością do Keirana. Jedyny czas, kiedy Keiran zachowywał się, jak normalny nastolatek był wtedy, gdy otaczali go Keenan i Dash. Uzupełniali siebie nawzajem. Dash był poskramiaczem, Keenan buntownikiem, a Keiran... on był po prostu zły. Jaka osoba faktycznie chce stworzyć jakąkolwiek więź z kimś takim, jak Keiran? Zastanawiałam się wcześniej nad tym, ostatecznie decydując, że nie chcę nawet wiedzieć. Niektóre sprawy lepiej pozostawić nieznane. - Keenan nie powstrzyma Keirana i dobrze o tym wiesz. Nienawidzi mnie tak bardzo, jak Keiran, ponieważ myśli, że go wrobiłam. - A zrobiłaś to? Spotkałam jej wzrok przed odpowiedzią. - Nie. 106

- Dobrze - przytaknęła i wstała, aby wyjść. Patrzyłam na nią z niedowierzaniem. - Wierzysz mi? - Jeśli mówisz, że tego nie zrobiłaś, to ci wierzę, chyba, że dasz mi powód, abym tego nie robiła. To i tak się nigdy nie zgadzało. Chłopcy byli źli z niezrozumiałego powodu. - Otworzyła drzwi, lecz szybko się do mnie odwróciła. - Nie wrobiłaś Keirana, ale mam przeczucie, że wiesz kto to zrobił... Zassałam oddech, przed kiwnięciem głową. - Tak. - Więc, jeśli nie wrobiłaś Keirana... kto to zrobił? Zawahałam się i zastanowiłam, czy naprawdę mi uwierzy, jeśli jej powiem. - Nie mogę ci powiedzieć. - Dlaczego? - Nie ufam ci - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - I tak nie możesz mi pomóc. Nikt nie może. Nie wydawała się zdenerwowana moją odpowiedzią. Zamiast tego, zamyśliła się. - Lake, pamiętasz, jak w szóstej klasie Keiran złamał Benn'emu Wheeler'owi nos? Roześmiałam się, bez humoru. - Jak mogłabym zapomnieć? To był ten sam dzień, kiedy Benny popchnął mnie i ukradł mój odtwarzacz mp3, ponieważ powiedziałam Pani Jensen, że ściągał z mojego testu. - Dokładnie. - Mrugnęła wychodząc szybko w swoim zwykłym pełnym energii stylu. Usłyszałam głosy w korytarzu i domyśliłam się, że Keenan przyszedł jej szukać. Wróciłam myślami do dnia, kiedy Keiran uderzył Benna, lecz wszystko co mogłam sobie przypomnieć, to to jaka zdenerwowana byłam wracając do domu bez odtwarzacza, który znalazłam później leżący na swoich schodach. Nigdy nie dowiedziałam się, kto go tam położył.

*** 107

- Blake powiedział, że nasze dostawy są gotowe do odbioru. - Dobrze. Puściłeś parę z ust? - Tak, razem z Dash’em w tym jesteśmy. Choć nie może wystartować do tego z nami. Jego ojciec ma dla niego, jakąś robotę. Więc, co zamierzasz z nią zrobić? - starałam się nie panikować na możliwe znaczenie, tego pytania, gdy podsłuchiwałam. Sheldon musiała nie zamknąć drzwi, gdy wychodziła, ponieważ mogłam usłyszeć wszystko co mówią. - Przyszła z nami. Nie mogę ryzykować, spuszczając ją z mojego wzroku, przynajmniej nie teraz. - Co zamierzasz i tak z nią zrobić? - Odzyskać swój rok. - Powiedziała mi coś dzisiaj. - Och? - Tak, kiedy odgrywałem rolę strażnika - powiedział z sarkazmem w głosie. - Powiedziała, że zgubiła telefon w dzień, kiedy połączenie zostało wykonane. Poprosiła mnie, żebym jej uwierzył. - Uwierzyłeś? - Keiran brzmiał na niezainteresowanego, ale mogłam usłyszeć gorycz w jego głosie. - Nie, to po prostu... ona brzmiała dość przekonywająco i wyglądała na przerażoną, jak diabli. Czy ty jej coś zrobiłeś? Powiedziałeś coś? Tamtego ranka byłeś sam, ale pokazałeś si ę z nią w szkole spóźniony. - Skąd wiesz, że się spóźniłem się? - zapytał, ignorując jego pytania. - Daj spokój, człowieku. Kiedy pokazujesz się w szkole z osobą, której wszyscy wiedzą, że nienawidzisz, ludzie zaczynają gadać. Nie wspominając, że jest najgorętszym kawałkiem dupy w Bainbridge. 108

- Uważaj - warknął. - Widzisz, co mam na myśli? To! Co to jest? Rościsz sobie do niej teraz prawa? - Frustracja Kennan'a zwiększała się, dopóki jego głos nie zrobił się donośny. Byłam ciekawa, dlaczego Keiran zareagował tak silnie. - Nie chcesz, by Sheldon usłyszała, jak mówisz tego typu gówna. Już jesteś na krótkiej smyczy. - Tak, zostaw mi martwienie się o Sheldon. Jest piękna; nie ma wątpliwości, ale Lake może nie dorasta jej do pięt. - Nie ma znaczenia. Mam na oku jej mściwy tyłek, nic więcej. - Skoro tak mówisz. Spójrz, odbierzmy dostawę. Zabierz swoją dziewczynę. Musimy podrzucić Sheldon do domu. Nie chcę jej w to mieszać. Jej tatko mnie poturbuje. - Może po prostu sam sobie to zrobić. - Zaśmiał się Keiran i tak, jak jego uśmiech, chciałam zobaczyć i usłyszeć o tym więcej. To sprawiało, że wyglądał, jak człowiek. Usłyszałam kroki i szybko starałam się zrobić wszystko, by nie wyglądało to tak, jakbym podsłuchiwała. Drzwi się otworzyły i usłyszałam, jak wchodzi do środka. Odwróciłam się, zauważając ręcznik owinięty wokół jego bioder, gdy stał przy swojej toaletce. Gdy jego dłoń powędrowała do rogu ręcznika, szybko spojrzałam w drugą stronę. Dźwięk materiału uderzającego o podłogę wywołał obrazy jego nagiego ciała w mojej głowie. Rozpaczliwie walczyłam z pragnieniem i pokusą obejrzenia się. Tylko wtedy, gdy byłam cicho, a szum zakładanych przez niego ubrań ucichł, mogłam otworzyć oczy. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że je zamknęłam. Odwróciłam się, by zobaczyć, że założył dżinsy i ciemną bluzę. Mogłam dostrzec małe kropelki wody po prysznicu na jego lśniących, ciemnych pasmach włosów. Zakładał buty, gdy obserwowałam, jak jego mięśnie na szerokich plecach pracują wraz z jego ruchami. - Zabierzesz mnie teraz do domu? - zapytałam niepewnie i pomimo tego, co właśnie usłyszałam. Gdy buty były już na jego stopach, wstał i w końcu na mnie spojrzał. 109

- Mam gówno do zrobienia, co znaczy, że jesteś jego częścią. - Nie mogę nigdzie z tobą iść. Moja ciotka chciała, żebym była w domu. - Twoja ciotka jest tysiące mil stąd promując książkę i nie wróci przez sześć tygodni. Poza tym... ufa twojemu osądowi. Gapiłam się na jego zadowolony wyraz twarzy. - Skąd wiesz, czy mi ufa? - Sprawdziłem twoje wiadomości tekstowe - odpowiedział tak, jakby to było całkowicie w porządku, by ingerować w czyjąś prywatność. Zastanawiałam się, jak wiele z nich przejrzał i czy widział wiadomości pomiędzy mną i Willow. Willow sprawdzała mnie często w ciągu dnia, aby upewnić się, że Keiran się do mnie nie dostał. Była to nieudolna próba, ponieważ zawsze mnie znalazł, nieważne gdzie byłam, lecz była ona najlepszym rodzajem przyjaciółki. - Nie czuję się komfortowo gdziekolwiek z tobą idąc. - A za to ja, jestem tym, który ma to w dupie - odpowiedział. Podszedł do miejsca, gdzie siedziałam i uwolnił mnie z kajdanek. Chodź. - Skierował się do drzwi, uwalniając mnie. Złość i frustracja, jakich nigdy nie czułam wcześniej, przetoczyły się przeze mnie. Chciałam się kłócić. Musiałam walczyć. - Nie - wyrzuciłam z siebie i usiadłam na jego łóżku, krzyżując ramiona. Nie dostałam szansy przemyślenia niebezpieczeństwa tego ruchu, w którym się znalazłam, ale on tak. Zamarł z ręką na klamce. Moje serce przeskoczyło, a następnie zwolniło, gdy powoli się do mnie odwrócił z groźnym wyrazem, na swojej pięknej twarzy. - Mówiłem ci, że nie zasługujesz na moje łóżko, lecz jeśli wydajesz się teraz tego chcieć, mogę się dostosować. - Strach i zmieszanie przetoczyło się przeze mnie, kiedy do mnie podszedł, sięgając po bluzę i ściągając ją przez głowę. Gdy dotarł do krawędzi łóżka, spanikowałam i zaczęłam uciekać do zagłówka, pokonując tylko połowę drogi, zanim złapał mnie za kostkę i 110

przyciągnął z powrotem do siebie, kopiącą i krzyczącą. Ulżyło mi, kiedy mnie puścił, lecz jego następne słowa sprawiły, że panika gwałtowanie wróciła z powrotem. - Zdejmij sukienkę. Możesz dostać pieprzenie na podłodze - warknął. Jego spojrzenie było burzliwe, gdy patrzył na mnie z góry. Obserwowałam, jak jego nozdrza rozciągają się, gdy nie wykonałam żadnego ruchu. - Dlaczego miałabym to zrobić? - Walczyłam, by wziąć się w garść, gdy wszystko co chciałam zrobić to uciec i się schować. - Ponieważ tak powiedziałem. - Po prostu zabierz mnie do domu! - Narastała we mnie frustracja, a mój ton ją odzwierciedlał. - Zdejmij ją. Masz trzy sekundy. - Ale... - Jeden... - Ja naprawdę nie... - Dwa. Nie zmuszaj mnie do dojścia do trzech. - Albo co? - Wyzwałam w ostateczności. - Robię to dla ciebie. - Jego dłonie chwyciły sukienkę, a dźwięk rozrywanego materiału sprawił, że złapałam je, zatrzymując go. - Dobra! - krzyknęłam w geście poddania i wstałam. Nasze ciała były od siebie tylko o oddech i mogłam poczuć gotujące się ciepło z jego gniewu, a jego ciało przenikało moje zmysły. Drżącymi dłońmi rozwiązałam powoli paski sukienki, dopóki nie opadła ona na podłogę. Nie podnosiłam oczu, choć czułam ciężar jego spojrzenia na swojej skórze. Zauważyłam, że jego dłonie zaciskają się w pięści i trzyma je w tej pozycji. Chciałabym odważyć się i zapytać, o czym myślał. - Nie rozśmieszaj mnie. Nie masz nic, czego nie widziałem, czułem, ani smakowałem. Znów... - Moje kolana zatrzęsły się, a ramiona zadrżały na ostrość jego słów. - ... i znów... 111

- Przestań - błagałam. - ...i znów - kontynuował. Spojrzał na mnie w górę i w dół, zanim powiedział. - Widziałem lepsze. Nie masz nic szczególnego. - Następnie podniósł moją sukienkę i rzucił nią we mnie, przez co ponownie spadła na podłogę u moich stóp. Dźwięk rozpaczy opuścił moje gardło, gdy schyliłam się i podniosłam sukienkę ukrywając nią swoją nagą klatkę piersiową. Z wyrazem obrzydzenia wybiegł z pokoju, wprawiając w wibracje trzaśnięcie drzwi, które echem rozeszło się po całym pokoju.

*** - Skręć tutaj. Powiedział, że będzie na kładzie. - Pokierował Keenan. Jechaliśmy od trzydziestu minut do lokalnego college'u. Zastanawiałam się, co to była za dostawa, po którą przyjechaliśmy. Keiran zaparkował samochód, ale miał cały czas silnik na chodzie. Obserwował mnie w lusterku wstecznym i przytrzymał mój wzrok. Po tym, jak zniszczył mnie emocjonalnie w swojej sypialni, milczałam, chcąc w spokoju lizać swoje rany. - Tam jest - wykrzyknął podniecony Keenan. Potarł dłonie razem, zanim wyskoczył z samochodu. Keiran nadal mnie obserwował, nawet po tym, jak wysiadł Keenan. Kiedy moje zdenerwowanie zaczęło przejawiać się wierceniem, uśmiechnął się. - Zostań tutaj - rozkazał, a następnie wyszedł zrywając połączenie, jakim mnie przygniatał. Patrzyłam przez tylne okno samochodu, jak trzej mężczyźni uderzali się w ręce i walili po plecach w normalnym męskim przywitaniu. Facet, który jak przypuszczałam był Blak'iem niósł małą, czarną wełnianą torbę. Przekazał ją, wyglądając zwyczajnie, podczas gdy ja obserwowałam czarny wełniany pakunek, cicho wariując nad możliwościami jej zawartości. Gdy odwrócili się do samochodu, Keiran położył worek na tylnej podłodze za siedzeniem. Mogłam usłyszeć stłumione ruchy, co brzmiało, jak przewracające się szkło. Pokusa, by otworzyć 112

worek była silna i po jego spojrzeniu zorientowałam się, że musiał on o tym wiedzieć. - Nie dotykaj tego - ostrzegł i zdałam sobie sprawę, że Keiran obserwował mnie, tak samo, jak Keenan i Blake. - Nie zamierzałam - skłamałam, ale zamiast zostawić to tak, jak myślałam, usiadł na tylnym siedzeniu. Przestrzeń nagle stała się mniejsza, a powietrza nie było wystarczająco dużo by zaczerpnąć oddech. Dlaczego zawsze potrzebowałam nabrać powietrze, gdy byłam blisko niego? Przesunął się nad fotelem, dopóki nie siedział tuż obok mnie i zamknął drzwi z głośnym hukiem. Następnie sięgnął za mnie, by zablokować te po mojej stronie Dźwięk był cichy, ale w moich uszach zadzwonił głośno. Przycisnęłam plecy do drzwi po mojej stronie, a mój oddech uwalniał się w szybkim i równomiernym tempie. Złapał dłonią tył mojej głowy, a jego palce zacisnęły się lekko na moim kucyku. - Powiedz to jeszcze raz - zażądał. Jego głos był spokojny, lecz oczy nie były już takie cierpliwe, gdy czekał abym powtórzyła. Niechętnie zakaszlałam, podtrzymując kłamstwo. - To jest to, co myślałem, że powiedziałaś - wyszeptał, zaraz przed tym, jak ostry ból przetoczył się przez moją głowę. Moja głowa była odchylona do tyłu na tyle, by zablokować mi widok. Okłam mnie raz jeszcze, a cię skrzywdzę, Monroe. Obiecuję, że ciebie skrzywdzę. Istnieje znacznie gorszy ból niż psychiczny i nie zawaham się, byś go poczuła. Czy się zrozumieliśmy? Przytaknęłam, najlepiej jak mogłam z jego uchwytem na włosach. Tak szybko, jak się to zaczęło, było już po wszystkim. Ponownie był poza samochodem, idąc do Blake'a, który przyglądał mi się z zaciekawienie,. Keiran musiał mu coś powiedzieć, ponieważ nagle zwrócił głowę z powrotem na niego. Kampus nadal był okupowany przez kilku studentów, którzy prawdopodobnie kończyli późne zajęcia, bądź uczyli się w bibliotece. Uwagę Keirana i Keenana przykuła grupka dziewczyn, która pojawiła się znikąd, co nie umknęło mojej uwadze. Kilka z nich zatrzymała się nawet by porozmawiać i podać małe karteczki, które jak zauważyłam, zawierały numery. 113

Stłumiłam obrzydzenie, które poczułam zmuszając się, aby nie czuć nic zbliżonego do zazdrości. To nie było możliwe. Zamiast tego skoncentrowałam się na krajobrazach i oczywistych znakach, że zbliżała się jesień. Kochałam, gdy liście zmieniały kolor. Poszczególne brązy, złoto i czerwienie pomalowane na piękne, kolorowe płótna świata, osłaniając rzeczywistość, która była tak ciemna, jak mój piękny dręczyciel. Przynajmniej było to tym, czego miał zamiar mnie nauczyć. Po kilku minutach ignorowania mdłości, grupa paradujących w krótkich spódniczkach i kusych bluzkach dziewczyn zniknęła i w końcu ruszyli do samochodu. Dziewczyny są głupie. Udawałam sprawdzanie paznokci, nawet po tym, jak weszli do auta i wyjechaliśmy z kampusu. Gdy wjechaliśmy na autostradę, nadal nie spojrzałam do góry i przez cały czas skubałam lakier. Pełna złości, rzucałam wszystkie wióry na podłogę samochodu. Mogłaś nazwać to niedojrzałym. Ja nazywałam to zemstą. To był mój własny sposób na powiedzenie 'spierdalaj'. Nie zdawałam sobie sprawy, że roześmiałam się na głos, dopóki Keenan nie odwrócił głowy w moją stronę i spojrzał na mnie rozbawiony. Szybko odwróciłam wzrok i patrzyłam przez okno, jak dzień zamienia się w noc.

*** Gdy dotarliśmy z powrotem do Six Forks, w pełni wyczekiwałam powrotu do domu. Zamiast tego ponownie znalazłam się pod domem Keiran'a. Modliłam się o cierpliwość, kiedy wysiadł z samochodu i otworzył tylne drzwi, pewnie z zamiarem zabrania worka. Zamiast tego, wyciągnął mnie z samochodu, a Keenan sięgnął i zabrał ze sobą worek. Z jego ręką na moim ramieniu, nie byłam wystarczająco dzielna, by walczyć z uściskiem, więc pozwoliłam mu zaciągnąć się do środka. Keenan podążył za nami wnosząc torbę, zanim z powrotem wyszedł na zewnątrz. Chwilę później mogłam usłyszeć dźwięk motoru na podjeździe. 114

Rzeczywistość uderzyła we mnie, gdy zdałam sobie sprawę, że zostałam sama z Keiran'em. Podążył w głąb domu, zostawiając mnie w przedpokoju. Spojrzałam na torbę leżącą obok drzwi, kuszącą, by podejść do niej, mimo jego ostrzeżenia. Co jeśli sprzedawał narkotyki i zabrał mnie na jedną ze swoich dostaw? Tak czy owak, zostałam wmieszana jako świadek albo współwinna. Zależy, jak policja na to spojrzy, jeśli zostaniemy złapani. - Co robisz? - zapytał zza mnie Keiran. Nie słyszałam, jak się zbliża i podskoczyłam, odwracając się do niego twarzą z winą wymalowaną na twarzy. - Co jest w torbie? Sprzedajesz narkotyki? - Odpowiedziałam sama zadając sobie pytanie. Kiedy jego szczęka zacisnęła się, pomyślałam, że zacznie wrzeszczeć, ale powiedział tylko - Zadzwoń do ciotki, ale szybko i niczego nie próbuj. - Byłam zaskoczona. To właśnie wtedy zauważyłam, że w dłoni trzymał mój telefon. - Dokładnie co mam próbować? Kocham moją ciotkę i zrobię wszystko, by ją ochronić. Tylko dlatego, że nie znasz znaczenia tego słowa, nie znaczy, że ono nie istnieje. Cisza. - Więc, zrobisz wszystko by ją chronić? - Jego ton był zbyt spokojny, gdy powoli wysunął się do przodu. - Czy to prawda? - To właśnie powiedziałam. - Zrób mi loda. - Poczułam, jak coś przyspiesza wewnątrz mnie i moje ciało rumieni się. - Co? - Słyszałaś mnie za pierwszym razem. - Moje oczy się rozszerzyły, gdy zaczął odpinać pasek. Znajome uczucie paniki zaczęło rosnąć, gdy się zbliżył. - Na kolana. Chcę poczuć te ładne, różowe usta na mnie. - Nie rób tego. 115

- Ja nie. Ty to zrobisz. Udowodnij sobie i uratuj cenną ciotkę. - Jego dłoń popchnęła mnie w dół, dopóki nie byłam na kolanach. Moje ciało stało się otępiałe, a zdolność do myślenia uciekła. Mogłam usłyszeć jego ostre słowa odtwarzane w kółko w mojej głowie. Czy on naprawdę oszczędzi moją ciotkę, jeśli to zrobię? Zdołam w ogóle przez to przebrnąć? - Zdecyduj się szybko. Moja oferta nie będzie trwała wiecznie. - Jego oferta? Czy to naprawdę tak to widzi? Bardziej, jak przymus i szantaż. - Ja... - To nie wymaga od ciebie mówienia. - Spuścił jeansy i bokserki, dopóki nie wisiały wokół jego ud. Jego penis wydostał się zza ubrań i dreszcz obawy przebiegł moje ciało, a oczy rozszerzyły się w szoku. Jego erekcja była długa i gruba z gniewnymi żyłami biegnącymi przez całą długość. Moją uwagę zwróciła pulsująca główką, która ze świecącą na czubku wilgocią. W moim brzuchu pojawiły się motyle, a usta i wargi nagle stały się suche. Polizałam je by trochę zwilżyć, a Keiran na tym właśnie ruchu skupił swój wzrok. Niski, gardłowy dźwięk wydostał się z jego ust, gdy mnie obserwował. Zaczął poruszać na nim dłonią w górę i w dół, podczas gdy mi się przyglądał, ośmielając mnie swoim wzrokiem. Gdy nadal się wahałam, chwycił za mój kark i zbliżył moje usta. Koniec jego penisa dotknął moich warg i zaczął powoli go o nie pocierać. Trzęsłam się niekontrolowanie z emocji i uczuć, których nie potrafiłam wyjaśnić. Lecz rozpoznałam w nich wstyd. Wstyd, że chciałam go spróbować, mimo, że chciał mnie tylko poniżyć. - Dobrze, zrobię to, ale proszę bądź deli... Moje słowa przepadły, gdy bez ostrzeżenia wsunął swojego penisa do moich ust. Kontynuował pchnięcia do przodu jęcząc przy tym i od razu poczułam uciskanie w tyle gardła, powodujące zakrztuszenie. Instynktownie zamknęłam swoje usta wokół długości w celu złagodzenia presji, lecz szybko zrozumiałam swój błąd. Moje ciało rozgrzało się w odpowiedzi na jego agresję i poczułam zarówno strach, jak i pożądanie walczące we mnie. 116

Niestety strach zwyciężył i z całą siłą odepchnęłam się od niego, naciskając na silne uda. - Nie mogę! - zapłakałam, kiedy moje usta w końcu się od niego uwolniły. Odepchnął mnie i upadłam na podłogę, lądując na plecach i wydając głośny dźwięk upadku. Zamiast wyzywania, on tylko się roześmiał. Lecz śmiech przepełniony był złością i obrzydzeniem, a gdy spojrzał na mnie w dół, rozszerzył nerwowo swoje nozdrza. Nie możesz, ponieważ nie chcesz. Nie jesteś lepsza, niż reszta. Nie obchodzi cię twoja ciotka. Wpadłam w panikę myśląc, że zaprzepaściłam szansę swojej ciotki. - To nie prawda. Przestraszyłeś mnie. Mogę to zrobić. Jestem... - Niczym więcej, jak fałszem. Nie ma nic w tobie niewinnego, prawda Monroe? - Jego wargi wypluły na mnie ostre słowa. - Proszę, Keiran. - Nie... wymawiaj... mojego... imienia. Nigdy. - Nie mogłam zrozumieć, dlaczego zabronił mi wypowiadać swojego imienia. Był po prostu tajemnicą, którą możliwe, ze nigdy nie rozwiążę. Zanim udało mi się coś powiedzieć, drzwi wejściowe otworzyły się a ja zamarłam. - Co do cholery? - Stary... - Kurwa. Rozpoznałam głosy Sheldon, Dash'a i Keenan’a za sobą, właśnie w tej kolejności. Nadal byliśmy w holu, kiedy zmusił mnie bym opadła na kolana, więc drzwi otworzyły się prosto na nas. Keiran cały czas się na mnie patrzył, gdy naciągał dżinsy i najwyraźniej niewzruszony ich najściem. Zakłopotanie rozlało się na moich policzkach i byłam przyklejona do miejsca. Choć Keiran był niewzruszony, oczywistym był fakt tego, co zaszło. Nie leżałam już na podłodze, gdy weszli, lecz nadal byłam na kolanach. Wszyscy stali w ciszy. Upokorzenie z powodu mojej sytuacji było przytłaczające, a potem znów płakałam. Zawsze płakałam. Kiedy zacznę walczyć? 117

- Wystarczy. Lake, wstań. – Sheldon pociągnęła mnie za ramię, aż stałam ale trzymałam wzrok opuszczony. Następnie odwróciła się do Keiran’a. – Co jest do diabła z tobą nie tak? Ona może się ciebie bać, ale ja nie. Jeśli złapię cię jeszcze raz, że robisz jej tego typu gówno, skopię ci dupę. Jeśli się dowiem, że było to brutalne zagranie, sama cię wydam. Rozumiesz? - Brutalne zagranie? Masz na myśli gwałt? – zapytał sarkastycznym tonem. – Ja nie gwałcę. Ale też, Monroe i ja wiemy, że nie musiałbym. Poddała się i nie zawahałem się wziąć to, co zaoferowała. Otuliłam się w talii, słuchając jego insynuacji, że go chciałam. Nie chciałam go. Był moim wrogiem… czy może to było tylko moje ciało, które pożądało go, gdy mój umysł się obawiał. Chciałabym się tylko dowiedzieć, co było w nim, co sprawiało, że moje ciało zdradzało w tak mylący sposób. Sheldon objęła mnie ramionami i odeszłyśmy od chłopaków, i przez chwilę poczułam do siebie wstręt. Nienawidziłam tego, że wyglądałam, jak ofiara. Nie byłam ofiarą. Prawda?

118

Rozdział 9 Sheldon zabrała mnie na górę zamykając nas w łazience, gdzie przepytywała bez ustanku. Nie mogłam zarówno powiedzieć jej prawdy, jak i ją okłamywać. Powiedziałam jej tylko, że jak zwykle Keiran po prostu ze mnie szydził. Przemywałam twarz morką ścierką, którą mi podała, gdy mocne pukanie do drzwi przerwało ciszę. Sheldon otworzyła drzwi znajdując po drugiej stronie Keiran'a i od razu zasłoniła mnie przed nim. - Czego chcesz? - Wyjdź - powiedział, ledwo zwracając na nią uwagę. Jego wzrok skupiony był na mnie, więc utrzymywałam spojrzenie. Chciałam odwrócić wzrok, ale nie potrafiłam. Nigdy wcześniej nie patrzył na mnie w taki sposób. Wspomnienia jego fiuta w moich ustach powróciły. Oblałam się rumieńcem, ostatecznie odwracając wzrok w inną stronę i przerywając tym samym kontakt wzrokowy. - Zabieram ją do domu. - Ulga, którą poczułam okazała się krótkotrwała w momencie, gdy na niego spojrzałam. Zimna kalkulacja w jego oczach dała do zrozumienia, że ona również mogłaby stać się kolejną ofiarą jego gniewu, gdybym nie odezwała się. Nie mogłam pozwolić jej na cierpienie, aby brała na siebie ciężar jego złości. Sama, latami uczyłam się jak to przetrwać. - Sheldon, w porządku. - Spojrzała na mnie z zaskoczeniem wyrytym na swojej twarzy, ale to ja chciałam jej pomóc. - Na serio, jest w porządku. - Miałam problem z utrzymaniem jej wzroku. - Sheldon, chodź tutaj. - głos Keenan'a niósł się gdzieś z korytarza. 119

Posłała mi ostatnie spojrzenie, zanim opuściła łazienkę z krótkim 'spoko'. Keiran nadmienił coś, żeby za nim poszła, więc rzuciłam szmatkę do zlewu ruszając za nim do jego sypialni. - Czy zabierzesz mnie wkrótce do domu? Zignorował mnie podnosząc mój telefon z ogromnej czarnej komody, po czym rzucił go w moją stronę. - Twoja ciotka dzwoniła. Oddzwoń do niej i daj do zrozumienia, że wszystko u ciebie w porządku. - Och... dobrze. - Wybrałam jej numer. - Daj na głośno mówiący - rozkazał. Zachowałam ostrożność nie ukazując swojej irytacji, aby tym nie doprowadzić go do złego humoru. Mógłby zmienić zdanie, a ciocia martwiłaby się, gdybym do niej nie oddzwoniła. Jej zaniepokojony głos rozbrzmiał w słuchawce po trzecim sygnale. Cześć ciociu Carriso. - Lake, dzięki Bogu! Jak tam? - Starała się brzmieć normalnie, ale słyszałam stres i zmęczenie w jej głosie, co było dość dziwne, gdyż zwykle dobrze bawiła się na swoich wyjazdach. - Tutaj wszystko świetnie. A co u ciebie? - Och, specjalnego.

wiesz.

Cały

dzień

podpisywałam

książki.

Nic

Jej odpowiedź jedynie zwiększyła mój niepokój. Ciocia zwykle była pełna zapału i wszystko, co związane było z jej książkami i czytelnikami było dla niej bardzoistotne. - Jesteś pewna? Brzmisz na zmęczoną. - Tak, jest w porządku. Posłuchaj, muszę już iść, ale jak tam w szkole? - Szkoła jak szkoła. Porozmawiamy później - powiedziałam wolno z ciężkim sercem, marszcząc przy tym czoło.

120

- Wspaniale. I, Lake? Kocham cię, słodziutka. - Połączenie zostało przerwane, zanim mogłam udzielić odpowiedzi. Zrobiło mi się niedobrze, pomimo jej zapewnienia i przypomniałam sobie ostatni raz, kiedy widziałam i rozmawiałam z rodzicami. Czy ciocia Carrisa również by mnie zostawiła? - Powinnam iść do domu. Możesz mnie tam teraz zabrać? - Mamy imprezę, więc powinnaś pozostać w pobliżu. Wyciągnął telefon z mojej ręki wkładając go do swojej kieszeni. Nie spodobał mi się wydźwięk tego zaproszenia. Brzmiał bardziej jak rozkaz i wiedziałam o tym. - Dzięki, ale nie, dziękuję – odpowiedziałam sarkastycznie. Naprawdę powinnam raczej iść do domu. - Nie pytałem. Czy mam ponownie to wytłumaczyć? Nie ufam ci i mam na ciebie oko. To chyba oczywiste. - To chyba nie do końca chodzi tak naprawdę o niespuszczanie mnie z oka, prawda? - Zesztywniał i mogłam śmiało powiedzieć, że nacisnęłam mu na odcisk. Zamiast przestraszyć, jedynie dodało mi to motywacji do dalszego naciskania na niego. - Co się dzieje? Nie dajesz za wygraną dopóki się nie wkurzysz? - Obeszłam go w taki sam sposób, jak on mnie około roku temu w stołówce, szydząc i drażniąc. Sprawdzając, jak daleko mogłam się posunąć. - Czy właśnie to ukrywasz? Jakieś chore, pokręcone fantazje? Powiedz mi... czy to specjalnie dla mnie, czy masz też tak ze wszystkimi kobietami? Mamusia nie kochała cię wystarczająco, więc... Wymierzająca karę ręka zacisnęła się wokół mojej szyi, powodujące, że nie wypowiadam reszty słów. Nie wiem, co w ogóle miałam powiedzieć. Oziębłość w jego oczach nie mogła być pomylona z niczym innym, jak z głęboką nienawiścią. - To tylko dla ciebie i nigdy nie miej co do tego żadnych wątpliwości. Nikt inny nie wzbudza we mnie takich uczuć. Nikt. To zawsze byłaś ty. I zawsze będziesz. Jego subtelna w słowach groźba wysłała zimny dreszcz przez całe moje ciało. Będąc tak blisko niego zauważyłam delikatny kilkudniowy zarost na szczęce dowodzący tego, że nie golił się tego 121

ranka i nic nie potrafiłam zrobić, ale pomyślałam, jak niezwykle seksownie i męsko w nim wyglądał. - To miało mnie przerazić? - Zabrzmiałam na twardszą niż w rzeczywistości się czułam, ale musiał o tym wiedzieć. - Już działa. - Czy to jest to, co chcesz usłyszeć? Że się ciebie boję? Że ciągle się ciebie boję? Tak, boję się, ale jednocześnie jest to wszystko, co kiedykolwiek do ciebie czułam. To jest potrzeba przetrwania. Poza tym, nie możesz mnie kontrolować. Wypuść mnie. - Nie mogę tego zrobić. - Dlaczego nie? Nic nie zrobiłam i niczego nie planowałam, czy wierzysz mi, czy też nie, ale to jest cholerna prawda. Szukałam jego oczu, aby dostrzec w nich jakiegokolwiek przebłysku wiary, lecz pozostały nieugięte. Moje plecy błagały od wysiłku bycia zgiętymi w pół, nie wspominając o efekcie bliskości jaki na mnie wywierał. - Ponieważ nadal cię nienawidzę, Monroe. Nigdy o tym nie zapominaj.

*** Sheldon i Keenan byli już na dole, gdy w końcu wyszliśmy z jego sypialni. Jego ostatnie słowa nadal odbijały się echem w mojej głowie. Pomimo tego, że dawno temu zaakceptowałam fakt, iż Keiran zawsze będzie mnie nienawidził, to usłyszenie tego za każdym razem nie było łatwiejsze. Znaleźliśmy ich w kuchni przygotowujących gry i imprezę, w której byłam zmuszona uczestniczyć. Kto by pomyślał, że moje pierwsze zaproszenie na imprezę będzie przez kogoś, kto trzymał mnie przed tym z daleka....nawet, jeśli mnie do tego zmuszał. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam wchodząc do kuchni był tajemniczy czarny worek marynarski, którego Keiran i Keenan dostali i który leżał teraz otwarty i wypełniony butelkami 122

alkoholu. Niech mnie diabli. Nie mogłam uwierzyć, że udało im się kupić alkohol w nielegalnej ulicznej sprzedaży. Przynajmniej, nie były to narkotyki. Ta myśl jednak nie spowodowała, że poczułam się lepiej. Chociaż, zastanawiałam się często, jak dzieciakom z liceum udaje się uzyskać dostęp do alkohol na imprezy. Przypuszczałam po prostu, że podbierali je swoim rodzicom, mimo tego, że trochę trudne było później tłumaczenie, jak zniknął. Pamiętam, jak w zeszłym roku rodzice Michael'a Hastings'a rozwiedli się, na krótko po wielkiej imprezie, jaką zorganizował. Podobno jego ojciec był alkoholikiem, przysięgał, że zaprzestanie picie, ale pewnego dnia jego matka znalazła kilka ukrytych, pustych nie wyrzuconych butelek w domu. Od razu obwiniła jego ojca wnosząc pozew o rozwód. W każdym razie, był on rodzajem samotnika. Poczucie winy musiało być czymś, z czym musiał sobie poradzić. - Stary, mówią, że to będzie dobry rok na śnieg tej zimy. Nie mogę się doczekać, kiedy uderzę na stok powiedział Keenan, gdy weszliśmy do kuchni. Prawie skakał z podniecenia. - Dlaczego? Nie jesteś jeszcze zmęczony wciąganiem mojego śniegu? - Jedyną rzeczą wciąganą tego wieczoru będzie mój fiut.... Aargh! Cholera dziewczyno! To boli! Wygląda na to, że nawet to się nie wydarzy - parsknął Keenan. Zginał się teraz na swoim miejscu, ochraniając swoje krocze. Wyglądał, jakby miał zemdleć. Sheldon mrugnęła do mnie, na co odpowiedziałam szerokim uśmiechem. - Poza tym, Lake to świetna zabawa. Robimy to każdej zimy podczas przerwy Bożonarodzeniowej. Stoki wznoszą się nad jeziorem Tahoe i wygląda to niesamowicie. Tak jak ty, prawda Keiran? - sprytnie wyszczerzyła się do niego w uśmiechu. Keiran burknął coś, ale nic nie odpowiedział. Złapał za szklankę nalewając do niej bursztynowego płynu, szybko wlewając go w siebie i sięgając po kolejny. - Jeździłaś kiedykolwiek na nartach? - zapytała Sheldon. 123

- Nie, ja hm... nie wiem, jak. - Spoko, nauczymy cię - zaoferowała się. Chłopcy nie odzywali się w ogóle, kiedy Sheldon wyskoczyła z zaproszeniem. Keiran przestał pić, a Keenan, przestał jęczeć z bólu, gdy zapadła niezręczna cisza. - Um... nie, jest spoko. Zwykle odwiedzam babcię w domu opieki w Red Rocks. Moja babcia ze strony mamy została dotknięta Alzheimerem pięć lat temu i nie była w stanie zostać z nami wbrew sprzeciwom mojej cioci. - To właśnie stamtąd pochodzisz? Pamiętam jak przeprowadziłaś się tutaj w drugiej klasie. - Dokładnie tak. To około dwie godziny na wschód. - Tęsknisz? - Nie, ledwo co pamiętam - skłamałam. Rozmowa o Red Rocks oznaczała rozmyślanie o rodzicach i oczywiście na pierwszym miejscu o tym, jak skończyłam tutaj. Już wtedy zdrowie mojej babci pogarszało się, a mama nigdy nie znała swojego ojca, dlatego też to ciocia Carissa mnie przygarnęła. Poczułam na sobie oczy i zauważyłam, że skupiam na sobie uwagę wszystkich. Keiran wywiercał we mnie dziurę i poczułam się obnażona, więc szybko odwróciłam wzrok. - Przysięgam, że jeśli ty zakuta pało sprawisz, że będzie płakać wykastruje was obu! Zachichotałam w głębi duszy wdzięczna jej za te słowa. Ledwo się znałyśmy, ale już mogłam powiedzieć, że stawała się moją przyjaciółką. Jej zawziętość, by stanąć w mojej obronie przekonywała mnie do niej Nie radziłam sobie natomiast z Keiran'em. Za bardzo się go bałam. Już wtedy na boisku tak naprawdę pokazał mi swoje prawdziwe oblicze i wiedziałam, że tamten chłopak nadal w nich tkwił - zakopany gdzieś głęboko, chcący wyjść.

124

*** Ogłuszające dudnienie z głośników, tak samo jak wzrok Keiran'a wydawał się znajdować mnie zawsze, nie ważne, gdzie się ukrywałam. Impreza trwała sobie już w najlepsze ponad godzinę. Przyglądałam się kołyszącym z boku na bok półnagim dziewczynom w krótkich spodenkach oraz rozwrzeszczanym, zataczającym się pijanym facetom wchodzących z pokoju do pokoju. Będąc nastolatką może nie widziałabym w tym nic złego, gdybym tylko miała tutaj teraz przy sobie chociaż jednego przyjaciela. Byłam odizolowana w kącie pokoju i bezpośrednio naprzeciwko siebie widziałam Keiran'a otoczonego innymi dzieciakami, chociaż on sam nie wydawał się zwracać na nich zbyt wielkiej uwagi. Zamiast tego, jego wzrok znajdował jakoś sposób, aby na mnie patrzeć. Jestem przekonana, że gdyby poświęcał swojej grupce trochę więcej uwagi zauważyłby gorącą brunetkę, która z pewnością była jedną z dziewczyn, którą widziałam wcześniej na kampusie. Rozejrzałam się w około w poszukiwaniu Sheldon, ale nigdzie nie widziałam po niej śladu. Anya wywlekła ją dokądś ku irytacji Sheldon, której nie próbowała ukryć. Nie rozumiałam, dlaczego tolerowała Anyę, skoro w oczywisty sposób wcale jej nie interesowała, ano ona, ani reszta cheerleaderek. One wszystkie wydawały się zbierać w grupkę i nie wpuszczać do niej nikogo z obcych. Och, cóż. To była jej sprawa, nie moja. Zaczęłam kombinować w jaki sposób mogłabym ulotnić się z imprezy i iść do domu tak, żeby Keiran tego nie zauważył. Wydawało mi się, że nie wypił nic poza dwoma drinkami wcześniej. Co więcej, nie wyglądał nawet na takiego, który dobrze się bawił, co wydawało się dziwne z racji tego, że sam zorganizował tę imprezę. Moje myśli musiały dojść do niego, gdy nieufne spojrzenie przesunęło się po jego twarzy, zanim skierował się w moją stronę. Próbowałam bardziej wtulić się w cieniu myśląc, że w ten sposób uda mi się pozostać niewidoczną. - Dlaczego nie imprezujesz? - zapytał szorstko. - Mówiłam ci, że nie byłam zainteresowana. Jesteś jedynym, 125

który mnie tutaj chciał. - Jesteś tutaj, bo powiedziałem ci, żebyś była. - Dlaczego jesteś taki zły z tego powodu? Nie chciałam tutaj zostać – zaakcentowałam ponownie. - Wstawaj i chodź za mną - rozkazał. - Tutaj jest mi dobrze. - Poklepałam siedzenie. - Wiesz, widok jest wspaniały. Mogę zobaczyć jak każdy robi z siebie głupka i rozwala chatę twojego wujka. Musi być taki dumny powiedziałam sarkastycznie. Spojrzałam na niego czując zadowolenie z samej siebie, gdy zauważyłam jak zaciska szczękę, a jego nozdrza rozszerzają się ze złości. Wkurzyłam go, co bardzo mi się podobało. Nie musiałam się zbytnio obawiać, gdyż wokół nas było wielu świadków. - Mogę pozbyć się stąd każdego w przeciągu trzech sekund. Ani przez chwilę nie myśl, że jesteś bezpieczna, Monroe. Nigdy przy mnie nie będziesz. Powoli uniosłam się ze swojego miejsca nie chcąc, aby zwrócono na mnie uwagę. Zadowolone z siebie spojrzenie na jego twarzy oznaczało, że tylko mnie sprowokował i to zadziałało. Poprowadził mnie do lady, która zawalona była alkoholem. Chwycił butelkę bursztynowego płynu, którą jak zauważyłam pił wcześniej i napełnij nią szklankę. Patrzyłam na szklankę, kiedy mi ją wręczył. - Nie piję. - Nie pytałem. Po krótkiej wymianie spojrzeń, szybkim ruchem ręki złapałam szklankę z jego ręki, rozlewając trochę. Uniósł brew, ale poza tym nic się nie odezwał. Powąchałam szybko drinka nienawidząc mocnego, odrażającego zapachu. Walczyłam, żeby nie zwymiotować, gdy przyłożyłam szklankę do ust i wzięłam nieśmiały łyk. Moja twarz zaczęła drżeć od silnego smaku i niechętnie wzięłam kolejny. 126

- To nie tak się pije do cholery. Wlej to jeszcze raz instruował mnie zniecierpliwiony. Posłałam mu miażdżące spojrzenie, po czym otworzyłam usta, aby szybko przełknąć płyn. Dreszcze wywołane wcześniej dynamicznie przemieniły się w płomienie, gdy moje oczy zaczęły łzawić, a policzki płonąć. Od razu poczułam również efekt tego płynu w mojej głowie. Wydawałam z siebie dźwięk rozpaczy, walcząc, by nie stracić równowagi. - Dobrze. Teraz kolejny. - Proszę, nie chcę. - Nie obchodzi mnie to. - Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. Wystarczająco złe było to, że kazał zrobić mi to już za pierwszym razem. Jak właściwie sprawiało ludziom przyjemność picie takich rzeczy? Miałam raz szampana na jednej z uroczystości cioci, ale nigdy nic tak mocnego i okropnego. - Masz coś łagodniejszego? - Tak, ale to jest to, co dostaniesz. - Nalał kolejnego, ale tym razem do drugiej szklanki. - Wypiję tego z tobą. Czy to miało spowodować, że poczuję się lepiej? Tym razem nie czekałam na jego zachętę. Wlałam w siebie płyn, kaszląc przy tym, gdy wypalał moje gardło. - Dobra dziewczynka - chwalił. Wcale nie czułam się dobrą. Sześć albo siedem drinków później byłam święcie przekonana, że moja zdolność widzenia stała się niewyraźna. Albo to, albo miałam halucynacje. Nie potrafiłam rozróżnić, co to mogło być, gdyż nigdy wcześniej nie piłam. Albo może po prostu byłam podchmielona? Patrzyłam na ladę próbując na niej skupić swój wzrok, czując jednocześnie przyglądającego mi się z boku Keiran'a. Chłopak, który nawet nie wiedziałam, czy chodził do naszej szkoły podszedł do mnie w trakcie mojego trzeciego drinka, gdy błagałam Keiran'a, żeby przestał mnie upijać. Przyglądał mi się ze zbyt dużym zainteresowaniem w swoich oczach. Tym razem nie siliłam się, aby błagać Keirana, żeby przestał, 127

ale ku mojemu zaskoczeniu przestał, po tym jak staliśmy w ciszy przez kilka minut. Dla mnie było to nieźle popieprzone, gdy zorientowałam się, że to ja byłam pijana, a on nie. - Hej, stary, jeśli chcesz, żeby z tobą poszła możesz wrzucić jej trochę tego. - Chłopak wyciągnął małą plastikową torebeczkę pełną tabletek machając je przede mną z szelmowskim, szerokim uśmiechem. Mój nasycony alkoholem mózg był zbyt wolny, żeby to ogarnąć, ale gdy dostrzegłam pożądanie w oczach tego podchmielonego bądź też napalonego kolesia, a Keiran wziął od niego torebeczkę przyglądałam się temu zdziwiona. Chyba nie myślał na poważnie o tym, żeby mnie naćpać,prawda? - Możesz iść? - zapytał Keiran. - Jeśli do twojego samochodu, to mogę nawet w podskokach, jeśli chcesz. Nie było do cholery takiej opcji, żebym pozwoliła mu, aby mnie naćpał. - Idź, położysz się w pokoju gościnnym i zamknij drzwi na klucz - Ale... - Teraz, Lake. - Nie miałam zamiaru więcej się z nim kłócić, więc skierowałam się w tamtą stronę, ale zaraz jak tylko znalazłam się przy schodach zostałam zatrzymana przez Trevor'a. - Cóż, cóż, cóż. Nigdy nie sądziłem, że spotkam mała Pannę Sztywniarę na imprezie, a tym bardziej imprezę Masters'a. - Nigdy nie trać nadziei. Próbuję znaleźć najbliższe wyjście z tego siedliska zła. - Dla mnie to wygląda jakbyś potajemnie udawała się na górę. - Nikt nigdy nie obwiniał cię o zły wzrok. Przepraszam. Próbowałam go obejść, ale objął mnie w pasie, pochylając się do 128

mnie. Wyczułam smród alkoholu w jego oddechu. - Troszczysz się o nasz mały sekrecik? Nie chciałabyś również ze mnie zrobić sobie wroga, czyż nie? - To nie mój sekret, Trevor. Należy do ciebie. Jedyną osobą, która powinna martwić się o wrogów jesteś teraz ty. - Czy chciałabyś, żebym przypomniała ci Lake, że to ty pomogłaś mi zniszczyć Keiran'a? Powinnaś być wdzięczna. Pozwoliłem ci nawet przyznać sobie uznanie za całą pracę. Uśmiechnął się szeroko, odsuwając się ode mnie, jak wąż, którym był. Tak bardzo, jak nienawidziłam Trevor'a zdrady, myślę, że byłam wciekła na samą siebie. Powinnam wiedzieć, że to nadejdzie. Powinnam być bardziej ostrożna....

*** - Wróg? Nie mam wrogów. Jestem nikim - oznajmiłam zaskoczona. Co lub kogo Trevor i ja mogliśmy mieć prawdopodobnie wspólnego? Nie dzieliliśmy ze sobą tego samego statusu społecznego i nasze kręgi , a raczej mój jeden krąg , były różne. Popatrzył na mnie zniecierpliwiony, gdy przyglądałam się mu zmieszana. Cholera, czy wszyscy w drużynie koszykówki byli tak dziwacznie wysocy? Przewyższał mnie pięć i osiem stopu z łatwością. Trevor był dobrze wyglądającym blondynem, ale Tiffany i jej przyjaciółeczki miały rację – Keiran wyglądał lepiej... z gorętszym ciałem. Trevor wyglądał zastraszająco ze swoimi napiętymi mięśniami poruszającymi się pod jego skórą, podczas gdy Keiran był chudy w atrakcyjny sposób z właściwą ilością mięśni, które sprawiały, że wyglądał na naturalnie silnego. - Keiran Masters – oznajmił. Cofnęłam się do tyłu z lękiem chcąc uciekać. To była moja zwykła reakcja, gdy słyszałam jego imię. Nie rozumiałam również, o co mnie prosił albo też, czego ode mnie chciał. Rozejrzałam się w 129

około myśląc, że to była pułapka, a Keiran tylko czekał, żeby wyskoczyć i zażartować ze mnie. Nie ominął żadnego dnia bez zrobienia mi jakiegoś kawału, rzucenia w moim kierunku protekcjonalnego spojrzenia, czy też uszczypliwej uwagi w ciągu tych dziesięciu lat. To tak, jakby moje cierpienie było uzależniające, a on musiał naprawić swój ból. Czasami myślałam, że sprawiało mu przyjemność, gdy mógł mnie znaleźć i zranić. tutaj.

- Co z nim? - Przełknęłam mocno chcąc być wszędzie byle nie

- Wiem, w jaki sposób możemy go powstrzymać, tak, by nigdy więcej nie był problemem dla żadnego z nas - oznajmił od tak, jakby właśnie mówił mi, która była godzina. - Dlaczego? Zmarszczył czoło patrząc na mnie z góry, jak myślę, nie oczekując takiej odpowiedzi Dlaczego co? - Dlaczego to robisz? - Dlaczego nie - zadrwił. - Keiran myśli, że jest nie do ruszenia. Rządzi tą szkołą, ale nie mną. Nie chcesz, żeby to prześladowanie się skończyło? - Tak. - To była prawa, chciałam tego, lecz jak daleko mogłam się posunąć, aby uzyskać ten spokój? - Dobrze. Znam najlepszy sposób, żeby dać mu nauczkę. - Jaki? - Wrobimy go.

*** Moje zderzenie z Trevor'em i wspomnienia dnia, w którym złożył mi tą propozycję, sprawiły, że lekko otrzeźwiałam, lecz w dalszym ciągu chwiałam się idąc na górę po schodach. Gdy doszłam do półpiętra zachciało mi się sikać, więc skierowałam się 130

dalej korytarzem do łazienki. Na szczęście od razu ją znalazłam i nikogo nie było w środku. Drugie piętro wydawało się zupełnie opustoszałe. Myślałam, że ludzie zwykle okupowali sypialnie dla... istoty sprawy. Po tym jak skorzystałam z łazienki, poszłam do jednej z sypialni i otworzyłam drzwi. Zanurzyłam twarz w miękkich kocach, które pachniały znajomo i szybko się poddałam. Gdybym nie była tak pijana zdałabym sobie sprawę z tego, co zrobiłam. Gdybym nie była tak pijana przewidziałabym to, co wydarzyło się później. Dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi poprzedzonych ciężkimi krokami po wykładzinie, chwilę później wyrwał mnie ze snu. Było ciemno i za dużo nie udało mi się zobaczyć, ale poczułam obserwujące mnie oczy podczas, gdy ja starałam się pozostać nieruchomo i nie spanikować. To był zapach prześcieradła na łóżku pode mną, który udzielił mi pierwszej podpowiedzi. Zapach był mi znajomy, a prześcieradła nie pachniały, jak moje. To nie jest mój pokój. - Wiem, że się obudziłaś. Keiran. Wypełniła mnie ulga, że nie okazał się jakimś głupkiem z imprezy i wypuściłam z siebie powietrze, które trzymałam.... Och, Boże. To był Keiran. Panika powróciła z pełną siłą i nawet silniejsza niż wcześniej, gdy przypomniałam sobie gdzie byłam i dokładnie dlaczego się tutaj znajdowałam. Wystrzeliłam z łóżka w górę i zawahałam się przy łóżku okrywając się kocami, by się ochronić. Skierował wzrok najpierw na koc, potem na mnie, a gdy napotkał moje spojrzenie, szyderczy szeroki uśmiech pojawił się na jego ustach.- Co to jest? - Trzymałam się kurczowo koców - jego koców i zamknęłam oczy, zaciskając je mocno. Moje kolana stukały o siebie pod kocem i modliłam się, żeby tego nie usłyszał. - To niby ma ochronić cię przede mną? - Słyszałam sarkazm w jego niskim głosie przez pokój, lecz nadal pozostałam cicho. Powinienem tam podejść i sprawić, żebyś zaczęła mówić?

131

- Jak się tutaj dostałeś? Zamknęłam drzwi na klucz tak, jak powiedziałeś. - Myślałam, że tak będę bezpieczniejsza od niego za zamkniętymi drzwiami... przynajmniej dzisiejszego wieczoru. - Mam klucz... a ty wcale ich nie zamknęłaś. Przełknęłam ciężko gulę, jaka urosła w moim gardle. Serce biło zbyt szybko, a oddychając łapałam powietrze. - Myślałaś, że uchronisz się przede mną? - Tak. - Czujesz się teraz bezpieczna? - Jego głos dobiegał już gdzieś z bliższej odległości i zdałam sobie sprawę, że musiał stać teraz obok mnie, więc ponownie otworzyłam oczy. - Nie. - Nie, co? - Zapytał zbytecznie. Wiedziałam, że chciał ze mnie zadrwić. Mogłam zobaczyć to w jego oczach i usłyszeć w głosie. - Nie, nie czuję się bezpieczna. - Tak, czy siak rozgościłaś swój tyłek a moim łóżku. - Nie myślałam,żeby tutaj przychodzić - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - Pochylił się nad szafką nocną i włączył lampkę, która rzuciła ciemną poświatę. - Nie wierzę ci – odezwał się niskim głosem. - Słuchaj, dlaczego po prostu nie pozwolisz mi wyjść? zaoferowałam, nawet jeśli jego wzrok mówił mi, że nie mam na co liczyć. - Rozbierz się - powiedział, potwierdzając moje obawy. Zacisęłam koc wokół piersi walcząc z pragnieniem, aby mu się podporządkować i odrzucić koc na bok. Nasuwało się pytanie „czy to ze strachu, czy pożądania?". Jego głęboki oddech wywołał we mnie wewnętrzny chaos i był jedynym ostrzeżeniem, zanim jego pięść owinęła się wokół mojego nadgarstka. Jednym szybkim ruchem wyszarpał rękę z 132

koca, aż była mocno przyciśnięta do sztywnego zagłówka łóżka. Krawędź koca, którą trzymałam osunęła się na moje biodra i poczułam ciepło jego oddechu oraz zapach alkoholu przy policzku, gdy się pochylił. Jest pijany. - Dałem ci szansę, żeby to ułatwić. Koniec zabawy. Pociągnął mnie za kostkę aż leżałam płasko na plecach, po czym zdarł ze mnie resztę koca. To była jedyna rzecz, która oddzielała nas od siebie. Stanął prosto, powoli unosząc swoją koszulkę, aż pozbył się jej rzucając ją na podłogę. - Chcę, żeby tej sukienki nie było Oddychanie stawało się coraz trudniejsze. Siła jego polecenia wprawiła w drżenie mój rdzeń, ale w jakiś sposób uporałam się z tym pragnieniem. Był jedyną osobą, która posiadała dość dużą kontrolę, żeby tak się nie stało. Nie mogłam powiedzieć nie. Nie chciałam. - Nie w taki sposób, proszę. - Dlaczego nie? - zapytał znudzonym tonem. - Ponieważ jesteś pijany - krzyknęłam. Mój głoś brzmiał na zdesperowany, nawet dla moich własnych uszu. - Mówisz nie? - Wiesz, że nie mogę tego zrobić. - Zatem w ogóle się tym nie przejmuję. Skończyłem z czekaniem. - Wyciągnął w moją stronę rękę powodując, że odskoczyłam od niego wywołując tym u niego jedynie śmiech. - Jesteś chodzącą sprzecznością, Monroe. Twoje oczy krzyczały 'pieprz mnie' na długo przed tym, zanim powiedziałem ci, że będę, ale opierasz się pokusie. - Tym właśnie to nazywasz? Pokusom? To szantaż! - Uniósł brew, przechylając głowę. - Co jedynie oznacza, że masz wybór, a wybrałaś mojego fiuta, ponieważ go chcesz. - To nie prawda. Po prostu mącisz mi w głowie - mówiłam, kontynuując odsuwanie się. - Nie bardziej niż ty mnie. Jedyna różnica polega na tym, że 133

jestem na tyle zły, żeby sprawić, abyś za to zapłaciła. - Wyraz jego oczu trzymał mnie jak niewolnika, gdy mu się przyglądałam. Myślę, że właśnie z tego powodu nie zauważyłam, kiedy dostał się na drugą stronę łóżka tak samo, jak ja. Nie dotknął mnie, zatrzymując się obok. - Proszę, przerażasz mnie. - Powinnaś być przerażona, gdyż kiedy z tobą skończę nie zostanie już nic, co będziesz mogła zachować. Zrobię wszystko, żeby się o tym upewnić. A teraz zdejmij... tę cholerną... sukienkę. - Nie ma innej możliwości? - Nie, Monroe, nie ma. Wzięłam głęboki oddech kiwając głową, po czym zsunęłam ramiączka z ramion. Gdy to robiłam zastanawiałam się, czy będzie delikatny, czy ostrożny, gdyż był to mój pierwszy raz. Podnosząc się na łóżku przed nim, żeby ściągnąć sukienkę moje oczy mimowolnie spoczęły na jego klatce piersiowej i po raz pierwszy zauważyłam coś, co wyglądało jak blizna zaraz pod jego sercem. Była słaba, co musiało oznaczać, że musiała być stara. Chciałam go o to zapytać, lecz głos w mojej głowie wysyłał mi sygnał, że nie był to dobry pomysł. Szybko spojrzałam w dół, zanim mógł zorientować się na czym skupiona była moja uwaga. Jego buty dotykały koniuszków moich palców u stóp i poczułam się mała w porównaniu do jego ogromnego ciała. Nigdy mnie nie pocałował. Ta myśl pojawiła się niespodziewanie i zastanawiałam się, czy sama chciałam, żeby mnie pocałował. Rzuciłam okiem na jego usta, które były idealne i zapraszały do pocałunku. Byłam tak zaabsorbowana fantazjowaniem o jego ustach na mnie, że nie zauważyłam, kiedy moja sukienka zsunęła się z ciała, lądując wokół moich stóp. Jego oczy studiowały moje ciało i tak samo, jak wtedy na dole nie było w nim żadnych emocji, czy reakcji. Ledwo zauważał, że byłam prawie naga, zanim się odezwał: - Na kolana. - Nie chcesz, żebym skończyła? - Rumieniec, który zakradł 134

się na moje policzki zaskoczył mnie, aczkolwiek nie wiem, czy bardziej zaskoczona byłam swoim pytaniem, czy faktem, że nie kazał mi kontynuować. Mogłam ponownie powiedzieć, że Keiran nigdy nie był uznawany za przewidywalnego. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że mój mózg był całkiem do niczego, gdy znajdowałam się w jego pobliżu. - Czy ci to powiedziałem? - Arogancja w jego głosie oraz chłodne zachowanie zwiększyły moją zdenerwowanie. - To...to jest mój pierwszy raz. - Więc? - Nie powinieneś mnie pocałować? - Cholera. Zaczerwieniłam się ze wstydu. - Kto powiedział, że to twój pierwszy raz? - Cóż, ty powiedziałeś... - Powiedziałem, że chcę cię na kolanach. - Tak, ale... - Zatem dlaczego nie jesteś na kolanach? - Może dlatego, że nie poprosiłeś mnie w miły sposób warknęłam. Musiałam przyznać, że denerwowały mnie jego granie na moich emocjach. - Miły, czy nie, rezultat będzie taki sam. - Po wyrazie jego oczu ostatecznie osunęłam się na podłogę i poczułam pluszowy dywan pod kolanami. - Jestem na kolanach, więc czego chcesz? - Chcę, żebyś skończyła to, co zaczęłaś. Wiedziałam, co miał na myśli nawet jeśli tego nie powiedział. Moje oczy natychmiast spoczęły na jego grubym skórzanym pasku ze srebrną czaszką, owiniętym wokół jego ciemnych dżinsów. Drażnił mnie sposób, w jaki jego spodnie na nim leżały. Wydawały 135

się zawsze wisieć wokół jego bioder zwracając uwagę na głębokie V schodzące do tali i znikające w jego spodniach. Jego erekcja napinała szorstki materiał czekając, aż ją uwolnię. Mogę to zrobić... powinnam to zrobić? - Za dużo myślisz... - zawarczał, przerywając moje osobiste myśli. - I nie ufam twoim myślom. Nie wiem, co mnie opętało, gdy zapytałam: - Dlaczego? Odwróciłam się tak, żeby popatrzeć mu prosto w oczy. - Obawiasz się mnie? - Przedrzeźniam go, chwytając się czegoś, co można byłoby nazwać małą walką, jaka toczyła się we mnie. Tak, czy siak zamierzał mnie zniszczyć. Dlaczego nie miałam dać mu ku temu powodu? Jego intensywne spojrzenie było jednak obezwładniające w swojej intensywności. Przebijało się przez moją nowo odkrytą determinację, zanim poddając się spuściłam wzrok. Wkrótce kopałam samą siebie w tyłek zdając sobie sprawę, że zaledwie przed chwilą zdominował mnie swoim spojrzeniem. Zauważyłam również, że jego intensywne spojrzenie było przejrzyste i wtedy uświadomiłam sobie coś, co wywołało bolesne przyspieszenie mojego serca. Nie jest pijany. Dokładnie wie, co robi. - Sekundy tykają w mojej głowie i jeśli dojdzie do jednego będziesz tego żałować - powiedział groźnie. Bez słowa zaczęłam szybko go rozbierać. Sięgnęłam do czarnego paska i zaczęłam go odpinać, lecz w pośpiechu a omyłkowo zdjęłam go całkiem, więc został mi rękach. Zerknęłam na niego do góry, aby się utwierdzić w przekonaniu lecz jedyne, co zauważyłam to, że jego kontrola właśnie go opuściła. Pasek szybkim ruchem ręki został wyrwany z moich rąk i zostałam pchnięta lądując twarzą do podłogi. Gruby dywan tłumił każdy dźwięk, jaki wydawałam. Mogłam zobaczyć jego buty umieszczone po obu mych stronach. Ręce umieszczone miałam za sobą i następnie coś zostało owinięte wokół moich nadgarstków. Pasek. Prowizoryczny materiał, którym byłam skrępowana był 136

ciasny i jęk strachu wydostał się z moich ust, zanim udało mi się go powstrzymać, lecz go nie powstrzymałam. Nie powiedziałam mu, nie. Zatrzymałby się, gdyby to zrobiła, ale ruszyłby w pogoń za moją ciocią. Zabiłby ją, ponieważ był okrutny i wiedział, że była wszystkim, co mi pozostało. Ponownie zobaczyłam moich rodziców i zapłakałam za nimi. Gdyby mnie nie zostawili nie byłoby mnie tutaj i nie nienawidziłabym ich za to. Nienawidziłam również demonów Keiran'a, które nieustannie mnie goniły. Uniósł mnie za ręce, aż ponownie znalazłam się na swoich kolanach przed nim. Przepraszam. - Płakałam, a słowa utknęły w moim gardle. Nie zdałam sobie sprawy, że wyszedł za drzwi do czasu, kiedy już wypowiedziałam te słowa bez zastanowienia. Wychodził? - Za co? - Chwilę później zatrzymał się pytając. Mogłam usłyszeć nieufność w jego głosie. - Że ktoś cię skrzywdził i sprawił, że taki właśnie jesteś. Natychmiast pożałowałam słów, gdy już je wypowiedziałam, ale było już za późno. Jego ciężkie kroki były głośne i mocne, kiedy kierował się z powrotem w moją stronę. Wiedziałam, że był zły zanim w ogóle się odezwał, ale nie wiedziałam wówczas jeszcze jak bardzo. - I tutaj właśnie popełniłaś błąd - powiedział przez zaciśnięte zęby, powoli zaczynając rozpinać swoje spodnie. Chwycił moje włosy w ręce przechylając nieznacznie do tyłu głowę tak, aby mógł spojrzeć w moje oczy. - To ja byłem jedynym, który sprawiał ból. Usta otworzyły mi się z własnej woli otaczając jego twardego kutasa i ponownie zdałam sobie sprawę, że chciało mi się zwymiotować, gdy złapał za tył mojej głowy wpychając go powoli do przodu i do tyłu w moje usta. Jego niechętny jęk był zwierzęcy, gdy zacisnął zęby przechylając własną głowę do tyłu. Wydawał się opanować w miarę szybko, gdyż spuścił ją i spojrzał na mnie. Starałam się wsunąć go do ust całego, gdy jego końcówka dotarła do mojego gardła. - Ani przez jedną cholerną chwilę niech ci się nie wydaje, że cokolwiek o mnie wiesz. - Pchnięcie. - Albo, co zrobiłem. Pchnięcie. - Albo, kim jestem. - Pchnięcie. - Jedyną rzeczą jaką musisz wiedzieć to to, że cię zniszczę.

137

Gdy wreszcie się wycofał wciągnęłam powietrze, którego tak bardzo potrzebowałam i jak tylko udało mi się złapać oddech, moje usta ponownie ochoczo owinęły się wokół jego fiuta. Przyglądałam się jego rozszerzającym się z zaskoczenia oczom, zanim ostatecznie je zmrużył. Nie przerwałam kontaktu wzrokowego, starając się dać z siebie wszystko, aż owinęłam usta wokół jego główki. Wpatrywałam się w niewiarygodną długość jego fiuta podczas, gdy ssałam jego końcówkę przesuwając językiem w górę i dół jego długości. Nie miałam pojęcia, co robiłam, ale jedyne, co wiedziałam to to, że w jakiś sposób musiałam go uspokoić. Ręce w dalszym ciągu trzymał w moich włosach, ale uchwyt nie był już tak mocny, jak chwilę wcześniej. Przez moment sądziłam, że odniosłam sukces, wygrałam. Warkot, który wydobył się z jego ust powinien mnie ostrzec, lecz byłam zbyt pochłonięta swoją własną przyjemnością. Podobało mi się wymuszanie tego od niego, tak jak ja jemu, gdy robił mi to przez dziesięć lat. To sprawiło, że poczułam się tak, jakbym to ja była tą, która miała kontrolę. Jednak ta urojona przeze mnie kontrola, okazała się krótkotrwała. - Jeśli masz zamiar mnie ssać, to ssij. Nie drażnij mojego fiuta, Monroe. Nie chcesz zobaczyć konsekwencji. To było niesamowite w jakiś sposób wzbudzał we mnie poczucie wstydu z powodu sytuacji, którą sam zainicjował. Zaczęłam odsuwać usta z jego fiuta by zaoszczędzić część swojej godności, gdy jeszcze mogłam to zrobić ale mocno chwycił za tył mojej głowy i przycisnął do przodu. Poczułam, jak końcówką ponownie dotyka tył mojego gardła, więc otworzyłam usta szerzej, lecz gdy zaczął wsuwać się w dół zaczęłam się krztusić i miałam ochotę zwymiotować. - Chcę, żebyś zapamiętałą tą chwilę - powiedział kontrolowanym przez siebie tonem, podczas gdy ja walczyłam o powietrze. - To kim teraz jestem, a kim ty. - Wyciągnął fiuta z moich ust i odepchnął. - Chcę, żebyś zapamiętała, że nie ma nic dobrego we mnie i nigdy nie będzie. Wierzyłam mu. Boże dopomóż, wierzyłam mu. - Naprawdę ci się to podobało, tak? - Podśmiewał się. 138

Myślałaś, że mnie zadowolisz? A nawet będziesz kontrolowała? Cały ten czas grał ze mną. - Dlaczego to robisz? - Mogłam usłyszeć gorycz w swoim własnym głosie. Zignorował moje pytanie i zaczął zapinać spodnie. Przełknęłam nerwowo i skosztowałam pozostałości po nim czując przez chwilę niesmak, mając oczy utkwione w podłodze. - Chciałeś tego, zatem dlaczego jesteś zły? zapytałam ponownie. - Nie jestem zły. To oznaczałoby, że się tym przejmowałem. Ruszył w stronę drzwi zamierzając najwidoczniej zostawić mnie związaną, ale zawrócił pytając: - Czy na serio myślałaś, że możesz mną manipulować? - Nie. - Nie? - To nie dlatego jesteś zły. - Spojrzałam do góry napotykając jego wzrok. - Jesteś zły, ponieważ to działało i sprawiłam ci przyjemność. - Cóż, zatem to byłoby głupie z twojej strony. - Dlaczego? - zapytałam z zaciekawieniem. - Bo wtedy będę zmuszony cię zatrzymać, a ty tego nie chcesz – odpowiedział złowieszczo. Głośny trzask, odgłos biegnących korków oraz krzyków przebił się przez drzwi, po czym męski głos słyszany był po drugiej ich stronie. - Keiran, stary, wychodź stamtąd. Dash i Keenan tłuką się z jakimiś kolesiami, którzy zepsuli nam imprezę. Poszedł szybko w stronę drzwi bez koszulki i wyszedł tak szybko, jak wszedł. Zostałam w pokoju w dalszym ciągu zwiąana jego paskiem i bezradna. Chwilę później głośne głosy i krzyki skończyły się, a w domu zrobiło się cicho, po czym ponownie usłyszałam dźwięk biegnących stóp poprzedzonych piskiem opon i odjeżdżających samochodów. 139

Podniosłam się, aż w końcu stanęłam na nogi. Miałam zdrętwiałe kończyny od leżenia w jednej pozycji. Oblizałam usta i od razu rozpoznałam jego smak ociekający z moich ust i z ciekawości oblizałam je ponownie, nim zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiłam. Jakiejś chorej części mnie spodobał się jego smak, pomimo bycia zmanipulowaną. Próbowałam sobie wytłumaczyć, że nie miałam wyboru i nie podobało mi się, iż byłam przez niego bezczeszczona. Lecz również nie walczyłam z nim. Gdybym walczyła z Keiran'em, przegrałabym tak, czy siak.

140

Rozdział 10 Myślałam o swoim dzienniku. Potrzebowałam swojego dziennika. To tam trzymałam cały swój ból, wszystkie swoje sekrety i mówiłam tylko o dwóch rzeczach - moich rodzicach i nim. Nie myślałam o dzienniku odkąd w zeszłym roku wyjechał dlatego że nie miałam już o czym pisać. Dziennik był stary i był czymś, co trzymałam, by radzić sobie z bólem po stracie rodziców. Zaczęłam rok po ich zniknięciu, gdy nękanie Keiran'a zrobiło się jeszcze gorsze. Pierwsza wzmianka o nim była w czwartej klasie po tym, jak namówił kilka dziewczyn, by przylepiły mi gumę do włosów. Z tego powodu wszyscy wołali do mnie w czasie przerwy na lunch, „opluta głowa”. Zamknęłam się w łazience i od razu wyciągnęłam swój dziennik, by o tym napisać. To był błąd, lecz szybko stało się to moim zbawieniem i w jakiś sposób sposobem na uporanie się z bólem. Gdy zaczęłam pisać pamięć o moich rodzicach wciąż była świeża, chciałam opisać to, jak czułam się w związku z nimi. To było coś, co zasugerowała mi moja ciocia bym robiła, kiedy nie potrafiła nakłonić mnie do rozmowy na ten temat. Powiedziała, że szybciej opiszę to na kartce, niż z kimkolwiek o tym porozmawiam. Myślę, że przemawiał przez nią pisarz. Keiran dał mi nowy ból, na którym mogłam się skupić. Więc, kiedy zaczęłam o nim pisać, dziennik stał się naczyniem, które trzymało moją każdą myśl i emocję, którą kiedykolwiek miała do niego w głębi siebie. Wyrażał on również zakłopotanie, jakie często czułam, z powodu przyciąganą do niego, kiedy staliśmy się starsi. W końcu, kilka dni przed tym, jak skończyłam szesnaście lat przyznałam w swoim dzienniku, że byłam nim zauroczona. 141

Rok szkolny dopiero się zaczął i zobaczyłam go po raz pierwszy od trzech miesięcy. Pojechał na obóz koszykówki, który był sponsorowany przez NBA i NCAA9, dla najlepszych talentów. Spojrzenie jakie mi posłał, gdy szedł dumnie korytarzem sprawiło, że zrobiło mi się gorąco. Pamiętam jego zielone oczy przesuwające się powoli w górę i w dół po moim ciele, gdy mijaliśmy się na końcu korytarza. Nasze spojrzenia spotkały się na chwilę i nie mogłam nic poradzić, lecz tylko podziwiać lekki zarost, który pojawił się wraz z jego dorastaniem. Sprawił on, że wyglądał na starszego i bardziej seksownego, jeśli to w ogóle było możliwe. Gdy tylko przechodziłam koło niego, myśląc, iż tym razem oszczędzi mi swojej dawki publicznego upokorzenia, uderzył w moje książki, wywalając je na podłogę wraz z kilkoma kartkami papieru leżącymi na górze. Nie zareagowałam. Nigdy tego nie robiłam. Podniosłam książki, kontynuując drogę na pierwsze zajęcia, z głową podniesioną wysoko i cierpieniem w sercu, głęboko zakopanym w tajemnicy. Prześladowanie Keiran'a stało się coraz częstsze i z roku na rok bardziej okrutne. Z jakiegoś powodu wydawał się mną jeszcze bardziej zainteresowany. Pamiętam, że zawsze byłam zdezorientowana dziwnymi spojrzeniami, jakie mi posyłał, poprzedzonymi bezwzględnym atakiem werbalny. Lecz teraz znajdowaliśmy się na całkowicie innym polu gry. Keiran był groźny, gdy został sprowokowany, a teraz właściwie posiadał prawdziwy powód, by mnie nienawidzić. Starałam się spojrzeć na to z jego punktu widzenia. Stracił rok swojego życia przez system. To był rok, którego nigdy nie odzyska, a aresztowanie za narkotyki groziło jego przyszłości, ponieważ nie zostanie to całkowicie zagrzebane. Dodając do tego upokorzenie z powodu publicznego aresztowania, co było w stanie wkurzyć nawet zakonnice, rozumiałam, dlaczego chciał zemsty, lecz grożenie życiu mojej cioci było niewybaczalne. Była w tym wszystkim niewinna. Gdy jego samochód zatrzymał się , wyrwało mnie to z myśli i zdałam sobie sprawę, że byliśmy na moim podjeździe. Nie wyłączył silnika,co sprawiło mi ulgę. Nie była już w stanie 9

Zawodowa koszykówka.

142

poradzić sobie dzisiaj z Keiran'em. Po tym, jak jego impreza przerodziła się we wrzaski, po czym gwałtownie została przerwana, wrócił na górę, by mnie uwolnić. Nakazał mi potem bym "wypieprzała" i pobiegłabym od razu do drzwi, lecz musiałam mu przypomnieć, iż mnie tu przywiózł i nie mogłam zadzwonić do Willow, gdyż sabotował naszą przyjaźń. Tak znaleźliśmy się tutaj. Dotknęłam klamki, by wysiąść, lecz zatrzymałam się i zamiast tego wyjrzałam przez szybę. Zaczerpnęłam głęboki wdech i podjęłam decyzję. - To było złe - zaczęłam. Zwrócił twarz w moją stronę, unosząc brwi. - Byłeś dobrze ustawiony. Właśnie zostałeś kapitanem drużyny koszykarskiej, plotka głosiła, że łowcy talentów już mieli cię na uwadze. To był koniec trzeciej klasy i miałeś skończyć szkołę w zeszłym roku. Powinieneś być w college'u, otoczony niekończącym się wianuszkiem gorących dziewczyn. Chciałeś przeszłości. Miałeś nadzieję na przyszłość. W końcu na niego spojrzałam, wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał, gdy pocierał palcem swoją dolną wargę. Nie mogłam się powstrzymać przed śledzeniem tego ruchu, obserwując go. Jego usta były pulchne i zapraszały do pocałunku, a ja nagle stałam się zazdrosna o jego palec. - Byłeś niewinny. Wiem to, lecz nie dlatego, że tak jak wierzysz, wrobiłam cię, ale dlatego, że gdybyś to zrobił, wówczas to... - Wskazałam między nas. - ...nie stałoby się. Zaakceptowałbyś konsekwencje, nawet jeśli ktoś doniósł na policję. Poczułam ciężar jego spojrzenia, gdy cisza wypełniła powietrze w samochodzie. Stało się to niemal nie do zniesienia, gdy po kilku minutach oczekiwania, by coś powiedział, on nadal tego nie zrobił. Tak, więc poddałam się i ponownie sięgnęłam po klamkę, mówiąc wcześniej to, co chciałam powiedzieć. - Co sprawia, że jesteś taka pewna? Odwróciłam się do niego zdezorientowana. - Pewna w sprawie czego? 143

Czy on starał się powiedzieć, że był winny? - Że nie doszłoby do nas. Jego pytanie od razu mnie wkurzyło. Wiedziałam, że była to kolejna z jego taktyk, aby dostać się do mojej głowy. - Sugerujesz inaczej, ponieważ ostatnie dziesięć lat mówiło co innego. - Nie jesteś tak ślepa, jak udajesz, Monroe, więc skończ z bzdurami. Bez wahania dochodzisz, gdy cię dotykam... naturalnie... jakby te dziesięć ostatnich lat mówiło inaczej. Podkreślił ostatnią część, a ja zarumieniłam się na wspomnienie o klasie i jego ustach pożerających mnie. - Dokładnie. Naturalnie. To czysta biologia. - Masz na myśli, że biologia sprawiła, iż lubisz, jak pieprzę twoje usta w ten sposób? - Nie, ale pragnienie nie ma nic wspólnego z nienawiścią. - Prawda? Zapominasz, że byłem tam tamtego dnia na korytarzu, gdy ten kutas cię pocałował. - Pamiętam ten dzień. Keiran bardzo skutecznie zniszczył mój pierwszy pocałunek, a także szansę na miłość. - Co to ma wspólnego z czymkolwiek? Skąd wiesz, że go nie pocałowałam? - Nie oddałaś pocałunku. Nic nie odpowiedziałam, ponieważ miał rację. Nienawidziłam tego. Nie oddałam pocałunku Peter'a. Zgodziłam się, lecz straciłam chęć, gdy jego usta znalazły się na moich. Pamiętam nawet liczenie sekund, dopóki się nie odsunął, a później uczucie wdzięczności, gdy pojawił się Keiran i go przegonił. - Więc? - Więc mogłaś poczuć pożądanie do niego. Pożądanie nie opiera się na biologii i myślę, że o tym wiesz. Zaczyna się tutaj... 144

Popukał w moją skroń, zanim zaczął sunąć powoli palcami w dół mojego ciała - ...zanim dotrze do twojego słodkiego punktu. Byłam pewna, że moje policzki były już ognistoczerwone. - Nie nienawidzę cię - wyszeptałam pocierając ból, czerwonych nadgarstków. Siniaki już się formowały i zastanawiałam się, jak ukryję je przed ciotką. - Nawet po tym, co zrobiłem ci dzisiejszej nocy? - Nie wiem, jak się czuję z tego powodu. - Ale się mnie boisz. - Więc myślisz, że mój strach wywołał mój popęd seksualny do ciebie? - Coś mi mówi, że doszłaś już do tego wniosku. Potrząsnęłam głową w zaprzeczeniu, nie chcąc przyznać, jak bardzo miał rację. - Monroe, nie pragniesz mnie, ponieważ się mnie boisz. Pragnęłaś mnie już dużo wcześniej, zanim dałem ci powód do obawiania się mnie. Pokręciłam znów gwałtownie głową. - Niemożliwe... Wypuścił oddech frustracji. - W jaki sposób? Pieprzyłaś mnie oczami, odkąd dojrzałaś. Zauważyłem cię, Monroe, między drwinami i plotkami, zauważyłem. Pragnęłaś mnie. Nadal tak jest. - To niemożliwe, ponieważ boję się ciebie, odkąd miałam siedem lat.

*** Było tuż po północy, gdy w końcu weszłam do domu. Myślałam o tym, co powiedziałam mu przed tym, jak się pożegnał, gwałtownie kończąc naszą rozmowę. Musiałam przyznać, że nie 145

spodziewałam się jego reakcji. Po prostu wkopał mnie ze swojego samochodu i odjechał, zanim jeszcze dotarłam do drzwi. To tyle, jeśli chodzi o niewinne pocałunki na progu domu. Nie, żebym chciała go pocałować, czy cokolwiek. Po gorącym prysznicu, owinęłam się kocami w łóżku, cały czas przeklinając Keiran'a, gdy usłyszałam hałas. Brzmiał jakby stłumiony i odległy, więc po cichu podeszłam do drzwi sypialni i zajrzałam za futrynę. Moje drzwi były najbliżej schodów, więc zobaczyłam światło, którego nie pamiętam, bym włączała. Zeszłam powoli po schodach, modląc się, by nie był to jakiś straszny włamywacz. Moja ciotka była zbyt wielką pacyfistką, by trzymać w domu broń i to nie tak, żebym wiedziała, jak jej użyć. Jak trudne mogłoby to być? Wystarczy wycelować, strzelić i mieć nadzieję, że niewłaściwy jej koniec, nie jest skierowany na ciebie. Byłam w połowie schodów, ostatecznie przekonując samą siebie, że to nie było nic takiego, gdy światło nagle zgasło. Jedyną rzeczą, którą dało się usłyszeć było dzikie bicie mojego serca, gdy spadło w dół żołądka. Uspokój się, Lake. Musiało wywalić korki. Spojrzałam w górę schodów, by zobaczyć, że światło w moim pokoju nadal się świeciło, na co moje ciało zrobiło się zimne. Ludzie mam tutaj na myśli arktyczne zimno. Wiedziałam, że muszę zadzwonić po pomoc, lecz byłam zbyt przerażona, by się poruszyć w obawie, że mogłabym zrobić mały hałas, ostrzegając tego, kto był w domu. Wiedziałam, że ciotka Carissa nie wróciłaby tak szybko do domu, bez poinformowania mnie najpierw, więc musiało to być włamanie. Starałam się odszukać w myślach, czy zamknęłam drzwi, ale nie potrafiłam przypomnieć sobie niczego, co miało miejsce przed zgaszeniem tego światła. Wreszcie nadszedł. Dźwięk potwierdzający, że ktoś znajdował się w domu razem ze mną. Brzmiał, jak odgłos kroków, twardych i ciężkich. Postąpiły tylko dwa, a następnie zatrzymały. Przedpokój? Kuchnia?

146

Były tylko dwa miejsca w domu poza łazienką, które pomogły wydawać tak głośny odgłos kroków. Powoli wycofałam się w górę schodów, tak by nie wydać żadnego dźwięku. Prawie mi się udało, lecz nagłe dźwięk mojego dzwoniącego telefonu rozbrzmiał z otwartych drzwi sypialni i przerwał cieszę. Keiran mi go oddał, gdy wykopał mnie ze swojego samochodu. Cholera. Rzuciłam się do biegu, nie dbając dłużej o utrzymanie ciszy. Pokonałam drogę do sypialni i zamknęłam drzwi, jak tylko dzwonek się uciszył. Podbiegłam do szafki nocnej i chwyciłam za telefon. Było tam nieodebrane połączenie od Willow. Uderzyłam w ikonkę telefonu, wybierając policję i sekundę później w drzwi mojej sypialni coś uderzyło. Nastąpiła seria kolejnych uderzeń, które stawały się bardziej zaciekłe. Ktoś próbował wyważyć drzwi. Operator w końcu pojawił się na linii. - Proszę, ktoś jest w moim domu - zapłakałam. Nagle odgłos uderzeń zatrzymał się i usłyszałam kroki. Podałam operatorowi swój adres i osunęłam się na podłogę z ulgą, gdy drzwi zabrzęczały i poczułam, że moje serce ponownie staje. - Odejdź, zadzwoniłam po policję! - Co zrobiłaś? Otwórz drzwi! - Usłyszałam znajomy, wściekły głos, który rozbrzmiał po drugiej stronie drzwi. Byłam zbyt przerażona by się poruszyć, więc siedziałam tam na swoich kolanach, ściskając w rękach telefon i modląc się, by policja się pośpieszyła. - Dlaczego to robisz? - zapytałam lamentując ze szlochem. - Robię co? Otwórz drzwi! - Nadal walił w drzwi, dopóki drewno nie pękło. Podskoczyłam i zaczęłam krzyczeć z całych sił. - Zostaw mnie w spokoju, proszę! - Keiran prawie wyłamał drzwi, gdy usłyszałam dodatkowe kroki wbiegające po schodach. - Policja! - Usłyszałam głosy po drugiej stronie drzwi, instruujące Keirana by podniósł ręce do góry. - Proszę Pani, tu oficer Reynolds i mój partner, oficer Burkes. Może pani już otworzyć drzwi. Mamy go zakutego. Siedziałam tam zdrętwiała przez chwilę, zanim w końcu 147

wstałam na stopy i otworzyłam drzwi. Policjant stał po drugiej stronie. Wyglądał znajomo, lecz nie mogłam sobie go przypomnieć. Drugi policjant stał dalej ze skutym Keiran’em, który milczał, gdy prowadził go w dół schodami. - Czy wszystko w porządku, skrzywdził cię? - zapytał Oficer Reynolds. Okazało się, że ciężko było mi przecisnąć coś przez gardło, więc tylko pokręciłam głową. - Musimy zejść na dół by spisać oświadczenie. Masz kogoś, do kogo możesz zadzwonić? - Moja ciocia jest poza miastem, ale mogę zadzwonić do przyjaciółki. Czy to może poczekać do rana, oficerze? Nie mogę zrobić tego teraz. Zawahał się przed pytaniem. - Ile masz lat? - Osiemnaście. - Skinął głową przed wyjściem. Usiadłam z powrotem na podłodze, gdy wyszli i płakałam dopóki nie miałam już czym.

*** Pepe zwinął się wygodnie na moich kolanach, gdy siedziałam w sypialni Willow i patrzyłam przez okno. Musiał wyczuć, że coś było nie tak, ponieważ odkąd przyszłam, nie zszedł nawet na chwilę z moich kolan. Zwykle znajdował miejsca do podbicia i elementy do kradzieży. Jestem całkiem pewna, że już uciekł z moimi kluczami, zanim wrócił się do mnie przytulić. Prawdopodobnie uważa, ze nie będę ich szukała, co zwykle było powodem jego niezwykłego przytulania. - Zamierzasz powiedzieć mi, co jest nie tak? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha, czy coś. Wzięłam głęboki oddech, zanim odpowiedziałam. 148

- Keiran włamał się do mojego domu i... - O mój Boże! Co? Byłaś tam? Wszystko w porządku? Powiedz coś! - Willow zeskoczyła ze swojego łóżka i podbiegła do mnie, potrząsając moimi ramionami. - Willow, ze mną w porządku, ale nie będzie, jeśli będziesz mnie tak potrząsać. Poskręcasz mi kręgi szyjne. - Spojrzała przepraszająco, zanim mnie uwolniła. - Przepraszam. Wiem, że coś się dzieje między waszą dwójką. To się nie łączy, a przy okazji nie kupiłam tych "nie chcę się z tobą przyjaźnić" bzdur, ale powiedz Keiran'owi, że mówię "niezła próba". - Willow, co do tego, przepraszam ja... - Nie martw się o to. Pomyślałam, że jedyny sposób w jaki mogłam pomóc, to granie w to, dopóki nie przyjdziesz ze mną porozmawiać. Więc, co się stało? - Opowiedziałam w skrócie historię z aresztowaniem przez policję, Keiran'a. - Czekaj... powiedziałaś, że byłaś na schodach, kiedy usłyszałaś, jak dzwoni telefon? - Skrzywiła się i pomyślałam, że była po prostu zdenerwowana. - Tak, co... - I już widziałaś, jak zgasło światło i usłyszałaś kroki na schodach, zanim zadzwonił telefon? - Tak. Willow... - Przerwała mi znowu, unosząc dłoń do góry. - Gdy dotarłaś do swojego pokoju i wzięłaś telefon, byłam połączeniem nieodebranym? - Tak. - Powoli zaczęłam rozumieć, że nie oczekiwała więcej niż to. - Jedno połączenie nieodebrane? - Skinęłam tym razem głową, nie kłopocząc się mówieniem czegokolwiek. - To nie mógł być on. - Posłałam jej zdziwione spojrzenie, na co wyjaśniła. - Lake, minęłam Keiran'a, gdy wracałam po pracy do 149

domu. Zostałam do późna, by pomóc w inwentaryzacji. - Tak, mówiłam ci, że podrzucił mnie późno po imprezie. Potrząsnęła głową, zanim stwierdziła. - Widziałam go, skręcającego w twoją ulicę i było to wtedy, gdy dzwoniłam. Zgadłam, że jedzie do twojego domu ze względu na wasz niedawny "związek". Chciałam wiedzieć, co robił przychodząc tak późno. - Poruszyła brwiami sugestywnie, lecz ja tylko patrzyłam na nią, gdy strach uderzył we mnie wywołując zawroty głowy w głowie. Pochyliłam się, ustawiając głowę między nogi i spychając z kolan Pepe. Zeskoczył i wybiegł z pokoju. - O Boże. O nie - zawołałam, kołysząc się w przód i w tył. - Lake, nie ma obaw. Musimy tylko iść na policję i go oczyścić. - Nie, ty nie rozumiesz. - Wyprostowałam się i spojrzałam na Willow ze łzami w oczach. - On ją zabije.

*** Nastał ranek i miałam mało snu. Rzucałam się i przekręcałam przez całą noc, utrzymując Willow tak samo obudzoną, odkąd dzieliłyśmy łóżko. Nie śpieszyłam się, by wyjaśnić sytuację, wiedząc, że uszkodzenia już zostały zrobione, lecz nie zwlekałam zbyt długo. Poszłam do domu wykąpać się i przebrać. A ponieważ nie wiedziałam, kim był intruz z wdzięcznością przyjęłam ofertę Willow i Buddy, by poszli ze mną. Trzydzieści minut później, pokonałam swoją drogę do komisariatu z Willow. Nadal była wystraszona po naszej rozmowie z zeszłej nocy. Żałowałam natychmiast swoich słów, lecz wiedziałam, że szkoda została już wyrządzona, gdy ona sama wariowała. Rozdmuchałam jej pytania i poszłam spać. Od tamtej pory raczyła mnie milczącym traktowaniem. Przyjechałyśmy i weszłyśmy na komisariat, słysząc podniesione głosy. Scena, która mnie przywitała od razu wywołała 150

we mnie ochotę na zawrócenie i ucieczkę. - Wy świnie po prostu nie macie dosyć. Gdzie on jest? Nie macie gów... - przerwał, gdy mnie zobaczył, a jego oczy zwęziły się, przytrzymując mnie w miejscu. Razem z Willow odruchowo się cofnęłyśmy. Dash potrząsnął głową, zanim przesunął dłonią po twarzy. - Nie musisz tego robić, Lake. On nigdy nie miał... - Nie musimy tłumaczyć tych bzdur! - ryknął Keenan, przerywając Dash'owi. - Młody człowieku, musisz się uspokoić, zanim wrzucę twój tyłek do celi razem z twoim kuzynem. Sheldon przedarła się przez drzwi, gdy policjant upominał Keenan’a. - Keenan, przestań być idiotom. Nie wiemy, co się stało - skarciła go. - Ma rację, synu. Uspokój się - stwierdził starszy pan. - Nie ujdzie jej to na sucho panie Chambers. Nie kolejny raz. - Człowieku, naprawdę musisz się wyluzować. Ona nie ugania się za twoim cennym kuzynem, więc uspokój się, żebyśmy mogli zrobić to, co do nas należy. Willow zaczęła właśnie rozkazywać i gdybyśmy tylko byli w innej sytuacji, uznałabym to za zabawne. Właśnie wtedy policjant wyszedł z Keiran'em, który wyglądał na zmęczonego w swoich pogniecionych ubraniach. Podszedł do biurka, by podpisać papiery i zabrać swoje rzeczy. Natychmiast złapaliśmy kontakt wzrokowy i wszystko, co stało się zeszłej nocy uderzyło z powrotem. Byłam taka pewna, że to on włamał się do mojego domu, by mnie nastraszyć. - Jest pan wolny, panie Masters. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc, dlaczego był już wolny. Rozumiałam to tak, że mogą kogoś przetrzymywać przez czterdzieści osiem godzin, bez wniesienia zarzutów. Keiran był 151

tutaj tylko przez osiem. Nie zrozumcie mnie źle. Chciałam jego uwolnienia, ale nie zdążyłam go jeszcze oczyścić. - Tak. Przepraszamy za nieporozumienie, panie Chambers. - Możesz w to uwierzyć? O ile wiem, Keiran włamał się do twojego domu, a oni go po prostu zwolnili, ponieważ ojciec Dash'a pociągnął za sznurki? Niewiarygodne - wyszeptała Willow. Pan Chambers wzrokiem.

odwrócił

się

do

mnie,

mierząc

mnie

- Pomyśl dokładnie, zanim coś zrobisz, Panno Monroe. Nie uda ci się to po raz drugi. - Z tym wyszli z komisariatu, a ja zaczęłam oddychać z łatwością. - Oficerze, chciałam złożyć zeznania, aby oczyścić Keiran'a Masters'a. On nie był tym, który włamał się do mojego domu. Przyprowadziłam świadka, który o tym poświadczy. Policjant posłał mi surowy spojrzenie, zanim pokierował nas byśmy wypełniły niezbędne dokumenty. Po ciężkich pytaniach byłyśmy w stanie opuścić komisariat. Willow przyglądała mi się podczas jazdy do szkoły i wiedziałam, że była zaniepokojona. - Lake, czy wszystko będzie z tobą w porządku? Taki obrót wydarzeń na pewno nie wyglądał dla mnie dobrze. Gdybym pomyślała, że Keenan'a reakcja była zła, wiedziałam wówczas, że reakcja Keirana będzie dziesięć razy gorsza. - Nie wiem.

*** Dotarłyśmy do szkoły na siatkówkę, więc skierowałyśmy się od razu na nią. Nie widziałam żadnych oznak Keiran'a, więc założyłam, że poszedł już do klasy. Nadal musiałam się z nim zmierzyć w porze lunchu, więc nie byłam jeszcze pokonana. Wykorzystałam fizyczne zaangażowanie w siatkówkę, by 152

odciągnąć się od psychicznego stresu. Zajęcia skończyły się zbyt szybko i zanim zauważyłam, byłam już ubrana i obgryzałam paznokcie. Spodziewałam się Keiran'a, pokazującego się w dowolnym momencie, aby mnie terroryzować i rzucić groźby, lecz on się nie pojawił. Lunch był już w połowie, gdy zrezygnowałam z czekania. Udałam się do stołówki w poszukiwaniu go, znajdując go tam siedzącego przy jego normalnym stole... z Anya na jego kolanach. Zazdrość jaką poczułam była nie na miejscu i przypomniałam sobie, że nie byłam jego dziewczyną, więc ruszyłam w kierunku jego stołu. - Hej. Ja yh... czekałam na ciebie na siatkówce. Anya spojrzała na mnie w górę i zachichotała, a następnie szepnęła coś za dłonią do Keiran'a. Uśmiechnął się po czym pocałował ją w szyję, przez co wypuściła z siebie jęk. Zignorował mnie całkowicie, więc rozejrzałam się wokoło. Keenan popatrzył na mnie gniewnie, a Sheldon spojrzała przepraszająco. - Słuchaj, co do ostatniej nocy i dzisiejszego poranka, ja... - Monroe wydaje się, iż myślisz, że mamy coś do przedyskutowania. Nie mamy. Wydaje się, że myślisz, iż jesteśmy w jakimś związku. Nie jesteśmy. - To było nieporozumienie, ale nie będziesz miał kłopotów. Oczyściłam ciebie. Spojrzał na mnie z tą swoją pustą maską, zanim stwierdził. - Jesteś wolna. - Pa, Lacy - stwierdziła złośliwie Anya. Wszyscy wokół stołu wybuchli śmiechem wywołanym jej celowym pomyleniem mojego imienia. Zignorowałam jej docinek i wyszłam ze stołówki. Wiedziałam, o co mu naprawdę chodziło w jego ostatniej wypowiedzi. Nie chce mieć już ze mną dłużej do czynienia, lecz co to oznaczało dla mojej ciotki? Wiedziałam, że powinnam się cieszyć, ale tak nie było. Poczułam pustkę, tak jakbym coś straciła. To było to samo uczucie, jakie miałam, gdy moi rodzice zniknęli. Potrząsnęłam głową na swoją głupotę. 153

Nie mogę stracić czegoś, czego nigdy nie miałam.

*** - Lake, zaczekaj! - Usłyszałam nawoływanie Sheldon, ale szłam dalej. Nie chciałam wchodzić w żadne interakcje z nikim powiązanym z Keiran'em. - Lake, stój. Przysięgam, że cię uderzę, jeśli nie przestaniesz przede mną uciekać! Zatrzymałam się i odwróciłam, gdy byłam po drugiej stronie szkoły, z dala od Keiran'a. - Sheldon, nie mogę tego robić. Nie teraz. - Dlaczego zawsze uciekasz? Nie możesz pozwolić mu wygrać, wiesz o tym. - Co mam niby zrobić? - krzyknęłam. Byłam sfrustrowana do granic możliwości. - Walczyć - zażartowała. - Dlaczego mi to mówisz? To twój przyjaciel. - Zmrużyłam oczy na nią, gdy skinęła głową. - Tak, jest nim. Oni wszyscy są moimi najlepszymi przyjaciółmi. I my także możemy być przyjaciółkami, jeśli mi pozwolisz. Nie jestem twoim wrogiem. - Nie, ale sypiasz z moim wrogiem. Poza tym, masz Anya i inne cheerleaderki. Wygląda to dla mnie, jakbyś miała dużo przyjaciół. Prychnęła. - Zawsze mogę wykorzystać to na swoją korzyść i mam przeczucie, że ty również chcesz mieć więcej przyjaciół. Wzruszyłam ramionami. - To Nie ma znaczenia. Keiran nie pozwoli, byśmy były 154

przyjaciółkami. - Keiran nie decyduje za mnie. To ja decyduję, z kim się przyjaźnię. - Keenan też mnie nienawidzi. - Nie, Keenan kocha swojego kuzyna. - Co to zmienia? - Jego więź z kuzynem każe mu walczyć u boku Keiran'a i chronić go, jeśli zajdzie taka potrzeba. Spojrzałam na nią podejrzliwie. To mogła być pułapka, którą ustawił Keiran by mnie zranić lub się odegrać. - Dlaczego jesteś dla mnie taka miła? - Nie wiem, Lake. Może dlatego, że cię lubię i nigdy nie zrobiłam niczego dla siebie? - Mimo to, twoja przyjaźń z nimi nie obróci się przeciwko mnie? To właśnie robią przyjaciele, prawda? Ochraniają siebie wzajemnie i walczą w swoich bitwach? - I tak zrobię, jeśli pomyślę, że jesteś zagrożeniem. - Rany, dzięki. - Bez obrazy, kochanie. Więc, co ty na to? Przyjaciele? Wyciągnęła swoją pieść do przybicia. Patrzyłam na jej piąstkę, zastanawiając się nad tym, zanim nie przybiłam jej swojej. - Przyjaciele. - Zobaczymy.

155

Rozdział 11 Czwartą lekcję przetrwałam głównie bez szwanku dzięki Willow i Sheldon. Usiadłam dwa rzędy przed Keiran'em, co w dalszym ciągu było stanowczo zbyt blisko, ale jednocześnie był to rząd na lewo pozwalający Willow i mnie siedzieć razem. Nie minęło nawet dziesięć minut od rozpoczęcia zajęć, gdy poczułam jak coś delikatnego uderza w moje ramię. W ogóle się tym nie przejęłam do chwili, gdy zdarzyło się to ponownie, ale tym razem w plecy. Spojrzałam w dół dostrzegając dwie papierowe kulki na podłodze, podczas gdy kolejna uderzyła moją głowę. Usłyszałam „naprawdę dojrzałe, chłopaki”, zanim zaskrzypiało krzesło i przyszła dosiąść się do nas Sheldon. Popatrzyłam do tyłu dostrzegając Keiran'a z uśmiechem zadowolenia na twarzy. Keenan wyglądał na wkurzonego, gniewnym wzrokiem patrząc na Sheldon. Pod nosem wymamrotał „Zdrajca”, po czym przewrócił oczami. Po szkole dziewczyny pojechały ze mną do domu. Wcześniej na parkingu Keenan dostał napadu złości. Byłam tym poirytowana, natomiast Sheldon tylko śmiała się z niego, gdy rzucał wulgaryzmami kopiąc swój samochód. Zdecydowałyśmy się na obejrzenie jakiegoś filmu, zamiast wyjść gdzieś coś obejrzeć. Siedziałyśmy w dużym pokoju odrabiając zadania i przeprowadzając babskie pogaduchy. Czułam się dobrze. Podobnie czułam się będąc z Willow, spędzając z nią w ten sposób czas, ale nie ukrywałam, iż miło było doświadczyć czegoś takiego również z kimś innym. Teraz miałam dwie przyjaciółki. O rany, Lake to musi być rekord. Zaśmiałam się głośno ze swojego własnego żartu. 156

- Co cię tak śmieszy? - zapytała Willow. Pokręciłam tylko głową i zamknęłam zeszyt. - Ja skończyłam - obwieściła Sheldon. - Zatem.... jasno fioletowe pasemka? Robiłaś sobie je sama? - Od dziesięciu minut, czy jakoś tak rozmawiały o włosach. Sheldon była pełna podziwu dla Willow z powodu jej swobody w wyrażaniu siebie. Zastanawiałam się co, lub kto sprawił, że utrzymywała w sekrecie to, kim naprawdę była. - Tak, robiłam. Właściwie mam zamiar dodać do nich ciemno niebieskie pasma. - Nieźle. Sama chciałabym spróbować, ale mama dostałaby ataku serca. - Próbowałam przekonać Lake na ciemniejszy, lecz się nie ugięła. - Nie wiem Willow, bo Lake ma te duże, niewinne niebieskookie spojrzenie. Faceci lubią jej.... oczywiście w tajemnicy. - Taak, nazywam ją Barbie Baleriną. - Dziewczyny, siedzę tutaj. - Taaa, ale się nie odzywałaś, myśląc o konkretnym złym chłopcu z ciemnym usposobieniem? - Sheldon w dalszym ciągu była przekonana, że ja i Keiran byliśmy czymś więcej niż wrogami. - To statek, który nigdy nie wypłynie, Sheldon - oznajmiła Willow. - Lake jest zbyt przyzwyczajona do wypierania się tego, czego chce - ze strachu... obowiązku... ochrony. - Czy ty naprawdę sądzisz, że ja i Keiran powinniśmy się spotykać? - Zapytałam z niedowierzaniem. - Od kiedy? - Ja nie, ale mówiłam o tym, że ty w ogóle się nie umawiasz. - Zapewniam cię, że to nie jest z wyboru. - Zatem, o co chodzi między tobą, a Keiran'em? - zapytała 157

Sheldon. - Przez te wszystkie lata wiedziałam, że cię lubił, ale również żywił do ciebie niechęć nawet przed tym, zanim trafił do poprawczaka. To było coś nad czym zastanawiałam się przez dziesięć lat. Dlaczego nienawidził mnie tak bardzo? Co zrobiłam? Jak mogłam to naprawić? Mój umysł nie potrafił właściwie pracować, za każdym razem gdy atmosfera pomiędzy nami robiła się zbyt gęsta. - Chciałabym wiedzieć - odpowiedziałam w końcu. Sheldon wzruszyła ramionami. - Szkoda. Jestem przekonana, że to zakończyłoby się świetną bajką do poduszki. - Przewróciła oczami, co wywołało we mnie śmiech. - Słyszałaś o jakimś przypadkowym kolesiu, który zepsuł Keiran'owi i Keenan'owi imprezę ostatniej nocy? - Tymi, z którymi Keenan i twój brat walczyli? - Nie, jakiś chłopak, który handlował na imprezie. Keiran musiał go złapać, ponieważ Dash powiedział, iż musiał go powstrzymać, bo zabiłby faceta. - Nie gadaj, co zrobił? - zapytała Willow ze zbyt dużym podekscytowaniem. - Wpakował jakieś tabletki i alkohol do jego gardła mówiąc mu, że może na początku chciałby poćwiczyć swój żołądek. - O kurde! Facet mógł umrzeć - wykrzyczała Willow. - Było tam kilku jego kumpli i zawieźli go do szpitala. Keiran nie był w więzieniu za morderstwo, więc myślę, że jest okej. To tylko trochę dziwne, gdyż nie jest to pierwszy raz, gdy Keiran złapał ludzi dilujących u niego w domu, ale jest to pierwszy, kiedy zareagował tak gwałtownie. Nie mogę uwierzyć, że to przegapiłaś, Lake. - Och, taak. Ja yy, poszłam na górę i tak jakby zasnęłam. Udawałam nonszalancję mówiąc o tym, ale tak naprawdę traciłam rozum. To musiał być ten facet, który oferował, by mnie naćpać. Koleś był narzędziem, ale to, co zrobił Keiran było niebezpieczne i 158

nielegalne. Chodzi o to, co by się stało, gdyby chłopak umarł? Impreza była pełna świadków, którzy mogliby go wskazać swoim palcem. - Jestem ciekawa, jak ty i Keenan rozpoczęliście swój związek? - Zaczęła Willowi wtedy zdałam sobie sprawę, że ominęła mnie jakaś część ich rozmowy. - On wydaje się taki... arogancki. - Gdy taki nie jest, wtedy zachowuje się jak dwu letni chłopiec, którego ulubiona zabawka została skradziona, ale na serio w głębi duszy jest słodziakiem. Jego matka zmarła w wypadku samochodowym, gdy miał siedem lat, a wtedy jego ojciec po prostu się wymeldował. Nie za dużo miłości dzielono wspólnie w domu Mastersów. - Zatem, gdzie są rodzice Keirana? Chodzi mi o to, jak to się stało, że wujek został jego opiekunem? - Willow zadawała wszystkie te pytania, ale byłabym skazana na wieczne potępienie, gdybym ich nie słuchała. - Keenan mówił, że jego ojciec odmawiał rozmowy o swoim bracie, ale najwyraźniej matka Keiran'a była drobną przygodą seksualną na jedną noc jednego z braci. Zostawiła Keiran'a na progu domu, kiedy miał osiem lat. - Zatem, dlaczego Keenan'a ojciec, a nie brat? - Sądzę, że nie potrafiła go znaleźć. Keenan powiedział również, że nigdy nie poznał swojego wujka, więc myślę, że to również tłumaczy, dlaczego John nie oddał go swojemu bratu. Pewnie on sam także nie potrafi go odnaleźć lub też nie próbował, jeśli ich relacje miałyby tylko się pogorszyć. - Jak nazywa się brat? - zapytałam. - Nie pamiętam, ale jestem całkiem pewna, że zaczynało się na M. rodzice mi mówili, że nikt z nich nie jest pierwotnie z Six Forks. John przyprowadził się tutaj dawno temu i mieszkał sam, aż pewnego dnia przyprowadził do domu kobietę z dzieckiem. Nigdy wcześniej nie był nawet widziany z żoną, czy dziewczyną, a potem siedem lat później wyskoczył Keiran. Przez chwilę siedziała nic nie mówiąc i myśląc. - Dość 159

szalone, ale Keenan opowiadał, że jego mama uciekła w tym samym czasie, gdy znaleziono Keiran'a. On nawet nie wiedział, że miał kuzyna i jego ojciec nigdy nie wspomniał wcześniej o bracie. Sądzę, że nie dogadywali się zbyt dobrze. Opowiedział mi o dniu, w którym John przyprowadził go do domu. Mówił, że wiedział, iż Keiran nie był normalny... prawdę mówiąc, sądzę, że Keenan się go bał. Nigdy tego nie powiedział, ale po sposobie, w jaki opisywał Keiran'a i spojrzeniu w jego oczach... - Wyglądała na zamyśloną, gdy jej słowa zamilkły. Mogłam zrozumieć. - A co z jej krewnymi? Może pojechała do domu – powiedziałam. Czoło Sheldon zmarszczyło się pod wpływem głębkiego niezadowolenia, a ja pochyliłam się w oczekiwaniu. - Myślę, że tam również nie pojechała.... albo tak. Lecz Keenan nigdy ich nie spotkał. - Wow... nigdy nie przypuszczałam, że poczuję współczucia wobec Keenan'a.... czy Keiran'a. - Willow wyglądała na smutną, kiedy to mówiła. - Uhuhu, zatem, co jest między tobą, a moim bratem? Ma na ciebie zły wpływ. - Sheldon zapytała Willow. - Nie ma o czym mówić. Dash jest uganiającym się za dziewczynami idiotą. Ma w sobie zbyt wiele z playboya. - Więc, mówisz, że chcesz czegoś poważnego z nim? - Willow rumieni się tak, jakby właśnie została przyłapana. Czy żywi wobec niego jakieś uczucia? - Nie, mam na myśli.... - Przerywa, jakby zastanawiała się nad słowami. - Nie chcę... po prostu nie mogę. - Znam swojego brata. Jest czarusiem, ale również manipulującym skurwysynem, gdy w grę wchodzi coś, czego chce. Odziedziczył to po naszym ojcu. Właściwie to jest pierwszy raz, gdy jestem świadkiem, gdy się za kimś ugania. Więc, jeśli nie chcesz być częścią czegoś z nim, sugeruję ci, żebyś była pewna tego, że jedną rzeczą jaką Dash potrafi zauważyć, to brednie. Po tym jak Willow oraz Sheldin wyszły zadzwoniłam do cioci, 160

rozmawiając z nią przez chwilę. Przypomniała mi o tym, że leciała na następną wycieczkę rano, zanim powiedziałyśmy sobie dobranoc. Szybko przygotowałam sobie coś do jedzenia przeszukując kanały telewizyjne, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zmarszczyłam czoło zastanawiając się, kto mógłby to być, gdy na stoliku dostrzegłam zeszyt od Willow. Pokręciłam głową chwytając za zeszyt. Willow zawsze była zapominalska zostawiając gdzieś swoje rzeczy. Uśmiechając się otworzyłam drzwi. - Coś tutaj należy do ciebie, Will... - Coś tutaj należy do mnie, ale obiecuję, że nie jest to zeszyt...

*** Biorąc pod uwagę dzisiejszy dzień i zeszłą noc, Keiran był ostatnią osobą, którą spodziewałam się zobaczyć w swoich drzwiach. - Co ty tutaj robisz? - Wiesz, dlaczego tutaj jestem. Próbowałam zamknąć drzwi, lecz przytrzymał je nogą, jednocześnie przeciskając się do przodu i powodując tym, że potknęłam się przy drzwiach. Złapał mnie, zanim upadłam przyciskając mocno do swojej piersi. - Powiedziałeś, że my nie... ty nie... - Zamiar w jego oczach, gdy mnie trzymał był zarówno prowokujący, jak i przerażający. - Powiedziałem, że nie mieliśmy o czym rozmawiać. Nie mamy. Powiedziałem, że nie byliśmy w związku. Nie jesteśmy. - Tak, ale... - Nigdy nie powiedziałem, że nie jesteś mi winna swojego ciała, gdyż do cholery dobrze o tym wiesz. Dlatego też jestem tutaj po to, żeby to odebrać.

161

- Niczego nie jestem ci winna - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Zderzył swoje usta z moimi i przez chwilę poddawałam się mu, pozwalając zwyciężyć swojemu pożądaniu, zanim szybko odsunęłam się od niego. - Cóż przekonamy się o tym rano. - Odwrócił mnie, popychając w kierunku schodów. Gdy znaleźliśmy się w mojej sypialni upuścił na ziemie swoją torbę, której wcześniej nie zauważyłam i zamknął drzwi. - Co się stało zeszłej nocy? - zapytał ściągając bluzę. - Powiedziałam ci, że to było nieporozumienie. Ktoś był tutaj. Włamał się do mnie, a ja uciekłam na górę do swojego pokoju zamykając się w nim. Przepraszam za to, że nie zobaczyłam kto to był, ale później pojawiłeś się ty i po prostu... - Skrzywdził cię? - Jego głos brzmiał neutralnie, lecz drganie jego szczęki wzbudziło moją ciekawość, pomimo tego, że samo pytanie bardzo mnie zirytowało. - Nie bardziej niż ty przez dziesięć lat. Uodporniłam się. Nie wiem, co sprawiło, że wyskoczyłam z czymś takim, ale wiedziałam, że była to zła odpowiedź, gdyż momentalnie jego ramiona napięły się, a ręce zacisnęły w pięść tak mocno, że uwidoczniły żyły na jego skórze. Nie przypuszczała, że napięcie w powietrzu może zrobić się jeszcze gęstsze. Ja i moje usta. - Czy to prawda? - Całe moje ciało wraz z systemem nerwowym było w stanie gotowości pod wpływem chłodnego sposobu w jaki zadał to pytanie. Ostrożnie zaczęłam wycofywać się w stronę drzwi czując pot na swojej twarzy nawet jeśli moje ciało pozostało zimne, a włoski wokół szyi stały. - Myślę, że jesteśmy po prostu w stanie zobaczyć, jak 162

gruboskórna robi się twoja skóra. Rzuciłam się do drzwi, lecz nie udało mi się nic więcej, jak tylko położyć na nich rękę, zanim złapana zostałam szybkim ruchem ręki i leciałam do tyłu. Wylądowałam prosto na miękkim posłaniu swojego łóżka, a on stanął na jego krawędzi obserwując mnie, jednocześnie ściągając koszulkę ze swojej piersi i rzucając ją na bok. - Poczekaj, nie jestem gotowa. - A to pech! Monroe. Miałaś rok, żeby się na to przygotować. Jak mogłam wiedzieć, że coś takiego będzie miało miejsce? Wiedziałam, że będzie zły, ale to.... - Możemy o tym porozmawiać? - Skończyłem rozmawiać. Czas na pieprzenie. Zaczęłam wycofywać się do tylu, czując zarówno przerażenie, jak i podniecenie wywołane jego okrutnym zachowaniem. Po raz ostatni odszukałam jego oczy, lecz nie odnalazłam w nich ani krzty litości. - Będę z tobą walczyć - ostrzegałam go. - Nie wygrasz, gdy ja także zacznę. - Nie rób tego. - Mam powód żeby to robić. Mam go od pierwszej chwili, gdy spojrzałaś na mnie z tą samą potrzebą, którą ja czułem każdego pieprzonego dnia. - O czym ty mówisz? Ja nigdy... - Czytałem twój dziennik. - Przerwał mi uśmiechając się złośliwie. Serce zamarło mi w piersi lub biło tak głośno, że nie udało mi się go już usłyszeć. Przeczytał mój dziennik.

163

To oznaczało, że znał każde pojedyncze uczucie, czy myśl jaką kiedykolwiek wobec niego żywiłam, czy też miałam. To oznaczało również, że wiedział o moich rodzicach. - Czy kiedykolwiek myślałaś, żeby zostać pisarką? Jesteś bardzo...szczegółowa. W szczególności spodobały mi się konkretne daty – siedemnasty sierpnia i dwudziestu drugi maja. Mówiąc ci coś te daty? - Uśmiechnął się do mnie szeroko, ale uśmiech nie sięgał jego oczu. Spuściłam głowę, wiedząc dokładnie do jakich dat się odwoływał. Tamtego dnia zdałam sobie sprawę, że go pożądam i dzień wcześniej zanim został aresztowany. Obie te daty miały miejsce w tym samym roku. - Jesteś potworem. - A ty jesteś kłamczuchą. - Zaczął rozpinać pasek swoich spodni. To były te same, które miał na sobie zeszłej nocy. Moje nadgarstki w dalszym ciągu nosiły ślady czaszek oraz były czerwone i opuchnięte. - Nie kłamałam. - Chodź tutaj. - Nie. Westchnął, jakby to było czymś więcej niż utrapieniem, po czym niespodziewanie znalazł się na łóżku, pociągając mnie na jego krawędź i przyciągając do siebie. - Rozbierz się - wyszeptał do mojego ucha. - Nie... - W ostrzeżeniu mocniej ścisnął moje biodra, a mój top szybko został rozpięty i rzucony na bok. Zimne powietrze uderzyło w moją pierś, sprawiając, że moje sutki stwardniały zaraz po tym, jak zniżył głowę i zaczął ssać je ustami. Moje plecy instynktownie wygięły się w łuk pod wpływem tego uczucia przysuwając piersi jeszcze bliżej w kierunku jego ust. Ostry ból wywołany kąsaniem sprawiał, że dyszałam i łapałam równowagę, gdy czułam, że cały mój świat poruszył się od tego pikantnego bólu. 164

W następnej chwili znalazłam się na plecach, a jego ręce odnalazły moje spodenki zsuwając je z bioder w dół nóg, aż zniknęły z łóżka. Ciemne spojrzenie determinacji na jego twarzy przeraziło mnie, mimo tego iż moje ciało przygotowywało się na jego przyjęcie. Nie potrafiłam zaprzeczyć, bądź ukryć dowodów mojego pożądania. Nie rozumiałam tego wszystkiego, co się działo lub tego, co było ze mną nie tak. Próbowałam przypomnieć sobie wszystkie te straszne rzeczy, które zrobił, czy też planował, ale nic z tego nie zadziałało. Gdy sięgnął moich majtek ostatecznie poddałam się temu uczuciu i chwyciłam go za głowę, lecz odsunął się ode mnie pozostawiając gołą i trzęsącą na łóżku. Powinnam krzyczeć, wrzeszczeć i przeklinać, ale nie robiłam tego. Zamiast tego obserwowałam go, jak pożerał moje ciało i mogłam dostrzec w jego oczach odrobinę uznania. Pociągnął mnie ponownie, nakazując, bym skończyła go rozbierać. Nerwowymi rękami sięgnęłam jego spodni i odpięłam je, zsuwając w dół zamek. Ściągnęłam je w dół przytrzymując rękami jego bioder, cały ten czas patrząc mu w oczy i pozwalając tym samym, aby dostrzegł w nich moją pogardę i modląc się, żeby ukryć swój własny głód. - Możesz z tym walczyć, Monroe, lecz mój fiut będzie głęboko w tobie zanim skończy się noc. Mamy całą noc. Nie ma tutaj nikogo, kto by cię ocalił. Nikogo, kto usłyszałby twój krzyk. Nikogo, kto zobaczyłby, jak dochodzisz. Wolnym, miarowy dreszcz, wywołany jego groźbą pojawił się pomiędzy moimi nogami. - Połóż się i rozszerz dla mnie nogi. Szybko przesunęłam się w stronę zagłówka łóżka, powoli kładąc plecy na materacu. Wpatrywałam się w sufit, gdy rozszerzałam dla niego swojego nogi. Wiedziałam, że mógł zobaczyć moje podniecenie. - Spójrz na mnie - zażądał. Wpatrywałam się w jego twarz, w której dostrzegłam głód. - Nie ukrywaj się przede mną - zawarczał.

165

- Powinieneś już być do tego przyzwyczajony. Ukrywałam się przed tobą całe swoje życie. Głęboka nienawiść jaka błysnęła w jego oczach, nawet większa niż kiedykolwiek wcześniej udało mi się w nich zobaczyć, była jedynym ostrzeżeniem. Zakrył moje ciało swoim, zmuszając bym rozszerzyła szerzej uda, aby się do niego dopasować. Poczułam, jak trzymał główkę swojego fiuta nad moim wejściem, gdy złapał garść moim włosów w dłoń pochylając się ustami do mojego ucha. - Zamierzam cię teraz pieprzyć i kiedy już to okaże się dla ciebie więcej niż możesz przyjąć, mam zamiar zrobić to ponownie i nie odpuszczę nie ważne, jak bardzo będziesz mnie błagała. Spojrzałam w jego oczy i nie dostrzegłam, w nich ani krzty skruchy, tylko niebezpieczne pożądanie. Ostanie dziesięć lat uderzyło we mnie naraz jak cios w brzuch. Jak kiedykolwiek mogłam myśleć, że go pożądam? Groził mojej cioci, próbował zabrać mi Willow. Nienawidziłam go. - Kiedy już będzie po wszystkim... - Mój głos ścisnął mi się w gardle, gdy zaczął we mnie wchodzić. Już poczułam się pełna. - ... i zdasz sobie sprawę z błędu, który robisz, to wtedy ja będę tą, która sprawi, że będziesz błagał i nie przestanę do momentu, kiedy to ja sprowadzę cię na cholerne kolana. Zatrzymał się i popatrzył na mnie. Jego oczy badały moje, zanim w końcu przemówił chłodnym głosem. - Dziękuję, Monroe. Sprawiłaś, że prawie stało się to dla mnie trudne. Poczułam tak, jakby głośny krzyk wydostał się prosto z mojej duszy, gdy się we mnie wsunął. Wstrząs i ból zawładnął moim ciałem, gdy odbierał mi dziewictwo. Trzymałam się kurczowo jego ramion, próbując odepchnąć go od siebie, lecz on chwycił moje biodra pieścami przyciskając je do materaca. - Kurwa - warknął. Na szczęście, nie ruszał się. Jego ciało nadal znajdowało się nade mną, gdy przyglądał mi się z bliska. Pokręciłam gorączkowo głową.

166

- Nie mogę... - Możesz i będziesz. Przyjmij mnie kochanie. Kontynuował zagłębianie się głębiej i głębiej we mnie, jednocześnie intensywnie wpatrując się w moje oczy i wiedziałam, że chciał, bym poczuła jego opętanie i tak było. Czułam go wszędzie. Gdy zaczął wykonywać powolne miarowe pchnięcia, wysłał moje zmysły w kosmos. Ból zaczął ustępować przeradzając się w rozkosz. Zwiększając tempo oplótł moje nogi wokół swoich bioder, przygryzając szyję. Małe ukąszenia bólu sprawiły, że wypełnił mnie cały i nagle wydawało mi się, że zaczął tracić kontrolę wbijając mnie w materac, doprowadzając nas tym oboje do szaleństwa. - Och, Boże! - jęczałam, gdy stawało się to nie do wytrzymania. - Czujesz to? - Zapytał rozbijając mnie głębokimi uderzeniami, zapierając dech w mojej piersi. - To ja posiadający twoją cipkę, kochanie. Ja. Nie Bóg -warczał. Uniósł się nade mną umieszczając swoje pięści nad moją głową, kontynuując długie, głębokie i silne uderzenia swoimi mocnymi biodrami, które przyciskały mnie do łóżka. Zagłówek uderzał w ścianę grożąc jej pęknięciem. Zaczęłam się zatracać odnosząc własną porażkę, walcząc nie tylko z nim, ale również z doznaniami, które we mnie budował. - To zbyt wiele - krzyczałam. - Nie. - Zaczął podnosić się ciągnąc mnie ze sobą, aż usiadł na swoim tyłku, umieszczając mnie na jego kolanach. - To nie wszystko - warknął przy mojej szyi. Nasza nowa pozycja sprawiła, że jego fiut zatopił się jeszcze głębiej w moje ścianki tak, że czułam, jakbym miała się zaraz udusić. Jego usta przejęły nade mną kontrolę w plątaninie języka, zębów i namiętności. 167

Zatraciłam się. Tak, zatraciłam w jego silnym pocałunku i nie byłam przygotowana, gdy złapał moje biodra, a następnie wbił we mnie kradnąc mój oddech i pozbawiając jakichkolwiek zahamowań. Krzyczałam. Krzyczałam tak długo, że to nie przypominało już nawet krzyku. Przerodził się on w ochrypły jęk, ledwie przypominający dźwięk. Pot i ciepło jego ciała złączyło się z moim i poczułam się jak pijana. - Proszę - wyszeptałam w końcu. Kontynuował pchnięcia zataczając koła wywołujące tarcie, którego nie miałam dość. - Powiedz mi, Monroe. Czego pragniesz? - Pragnę.... potrzebuję dojść. - Myślisz, że na to zasługujesz? - Pocałował wierzchołek moich piersi, zostawiając niewielkie ślady ukąszeń na twardych sutkach przyciśniętych mocno do niego. Ponownie odzyskał kontrolę, którą ja sama straciłam. Wiedziałam czego chciał. - Tylko wtedy, kiedy ty będziesz tego chciał. Głód i pożądanie szalało głęboko w jego oczach, jednocześnie przeraziło i podnieciło mnie. - Poproś jak należy - rozkazał i pogłębił swoje pchnięcia. - Proszę, spraw, żebym doszła. - Mam zamiar zrobić więcej niż to, Monroe. Oznaczę każdy słodki kawałek twojego cholernego ciała - w środku i na zewnątrz, a gdy już to zrobię będziesz wiedziała, że jesteś moją własnością. Ale zamiast pieprzyć mnie mocniej, tak jak moje ciało wydawało się potrzebować, zwolnił swoje biodra do miarowego tempa. - Wyobrażałem sobie ciebie w ten sposób od bardzo dawna, Monroe. Właśnie tak. Gorącą, mokrą i otwartą dla mnie. 168

Przyjmującą mojego fiuta, jak dobra dziewczynka. Jego ręka znalazła się między nami i zaczął pocierać nią moją łechtaczkę, jak tylko jego tempo zaczęło przyspieszać i ponownie zaczął pompować we mnie bezlitośnie. Moje krzyki aby wyzwolić swoje emocje były ogłuszające, gdy moje ciało poddało mu się w walce. Była w nim potrzeba uwolnienia się. - Dojdź dla mnie – rozkazał ostatecznie i po raz ostatni wbił się we mnie gwałtownie unosząc moje nogi z łóżka, gdy to robił. Moje krzyki przebiły powietrze i poczułam jak moje ścianki zaciskały się na nim pociągając go do jego własnego uwolnienia, gdy drżał nade mną chwytając mocniej moje biodra. - Jesteś teraz moja.... - ostrzegł.

*** - Obudź się. - Moje ciało zadrżało, gdy ciężka ręką wyrwała mnie z głębokiego snu. Nagle, nim w ogóle udało mi się otworzyć oczy, uderzył we mnie ewidentny ból mięśni spowodowany wczorajszym ostrym seksem. Po tym, jak się pieprzyliśmy, Keiran wydawał się prawie ludzki. Patrzył w moje oczy przez długi czas po tym, gdy w końcu udało nam się złapać oddech. Chwila zniknęła, gdy zamrugał i przeprosił. To wszystko popsuło się w momencie, kiedy zadzwonił mój telefon. Pierwsze połączenie było od Willow, szukającej swojego zeszytu. Kolejne należało do Jesse'a. Odebrałam telefon w momencie, gdy Keiran wrócił z łazienki. Trzymał w ręce ciepłą szmatkę, ale odrzucił ją na bok zabierając mój telefon z ręki i rozłączając mnie z nim. Wyciągnął rękę w moją stronę na co, ja niemądrze dałam się nabrać myśląc, że będzie tak jak wcześniej. Ale tak nie było. Był zimny, surowy i bezlitosny, gdy mnie złapał. Nie odpuścił tak, jak kilka godzin temu. Jeśli jakakolwiek dziewczyna kiedykolwiek wyobrażała sobie, jak będzie wyglądała jej pierwsza noc, jestem święcie przekonana, że nie w taki sposób. Częściowo winna byłam ja... nigdy nie powiedziałam mu nie. 169

W końcu otworzyłam oczy i zobaczyłam, że przyglądał mi się wyglądając na ponurego, grzesznego i niedostępnego ze swoimi potarganymi włosami. Albo nigdy nie poszedł spać. Zemdlałam od zmęczenia i nieznanego mi stresu w moim ciele zeszłej nocy, więc nie wiedziałam, jak dużo z tego co się stało później on ostatecznie złagodził. Na wpół śpiąca wywlekłam się z łóżka z trudem idąc do łazienki, owinięta prześcieradłem. Jednak, gdy zrzuciłam je z siebie i spojrzałam do lustra mój własny widok, który mnie w nim przywitał wywołał szok z miejsca mnie budząc. Na całej skórze znajdowały się czerwone ślady i ugryzienia. Czułam każdego z nich, ale nie było to to samo, co zobaczenie ich.. Dotknęłam jednego ze śladów i drgnęłam z ćmiącego bólu. - Co robisz? - Podskoczyłam na niespodziewany dźwięk jego głosu bezpośrednio za mną. - Dlaczego się do mnie zakradasz? - Pospiesz się. Spóźnimy się. - Nie sądzę, żebym mogła iść do szkoły. - Dlaczego nie? - Brzmiał na poirytowanego niezainteresowanego, ale mimo to udzieliłam mu odpowiedzi.

i

- Może dlatego, że to wygląda jakbym została pobita? - Nie miałam zamiaru ukrywać pogardy, którą czułam. - Doszłaś, prawda? Wiele razy, jak sobie przypominam. - Zdajesz sobie sprawę, że szantażowałeś mnie seksem, tak? - Tak sobie to tłumacz. - Uśmiechnął się złośliwie. - Powinieneś trzymać się z daleka wzrok.

- wyszeptałam zniżając

- Może, ale nie zrobiłem tego. To zawsze miało się zdarzyć, Monroe. Mówiłem ci..., a tak poza tym zrobiłem śniadanie. 170

Zmienił temat posyłając mi ostrzegawcze spojrzenie. Nie potrafiłam ukryć wyrazu zaskoczenia, który pojawił się na mojej twarzy. - Zrobiłeś? Patrzył na mnie obojętnie. - Byłem głodny. - Wzruszył ramionami. - W porządku. - Głuptas ze mnie, że pomyślałam, iż może mógłby zrobić coś miłego po nocy, którą spędziliśmy. Ale ty również czerpałaś z niej przyjemność. Otrząsnęłam się z niepożądanych myśli i odkręciłam prysznic. Weszłam do środka wiedząc, że on był tam nadal, nawet jeśli byłam odwrócona do niego plecami. - Planujesz przyglądać mi się pod prysznicem? - A jeśli tak? - Oparł się o drzwi, krzyżując ręce na piersi i obserwując mnie przez szklaną szybę. Nie zareagowałam, wiedząc, że mnie prowokował szukając wymówki, by uderzyć... nigdy nie potrzebował żadnej w przeszłości. - To nie jest pierwszy raz patrząc na ciebie pod prysznicem. - Co? - Odwróciłam się zaskoczona, zapominając o próbie ignorowania go. - To ja byłem tym, który ukradł twoje ubrania dwa lata temu. - To byłeś ty? Chodzi o to....wiedziałam, że miałeś z tym coś wspólnego, ale naprawdę wszedłeś do dziewczęcej szatni? Przewrócił oczami i wsunął ręce do kieszeni. - To nie był pierwszy raz, kiedy byłem w damskiej szatni, Monroe. - Z jakiego innego powodu.... och. - Moje policzki zrobiły się czerwone i poczułam ukłucie zazdrości poprzedzone złością, ale nie rozumiałam dlaczego. - Wyglądasz na zazdrosną.

171

Zazdrosną? Nie byłam, prawda? - Nie jestem. - Czy to kolejne kłamstwo? - Obniżył głos do poziomu, w którym brzmiał, jak „niebezpieczny”. Postanowiłam być cicho i kończyłam namydlać swoje ciało. Gdy jego telefon przerwał ciszę, ku mojej uldze w końcu opuścił łazienkę. Szybko wymyłam włosy nim wyszłam. Ubrałam się i użyłam jakiś kosmetyków cioci do zakrycia widocznych śladów, po czym skierowałam się na dół. Kiedy weszłam do kuchni zakończył swoją rozmowę telefoniczną, a następnie popchnął talerz pełen jedzenia w moją stronę. Nie potrafiłam zaprzeczyć, jak dobrze wyglądało i uśmiechnęłam się. - Potrafisz gotować? - burknął coś, kontynuując pisanie na klawiaturze i ignorując mnie. - Chcę porozmawiać z ciocią. Skąd mogę wiedzieć, że nic jej nie zrobiłeś? - Nie musisz. Rób to, co do cholery ci karzę i nie będziesz musiała się o nic martwić. - Gówno prawda! - krzyknęłam. Powoli przeniósł wzrok z telefonu na mnie zamykając tym moje usta. Kiedy podał mi swój telefon wzięłam go ostrożnie. Na wyświetlaczu było zdjęcie cioci na lotnisku. - To niczego nie udowadnia - oznajmiłam. - To wszystko, co dostaniesz. Chodźmy. - Ale jeszcze niczego nie zjadłam. - Weź ze sobą.

*** - Miałaś dzisiaj orgazm! Wyplułam właśnie picie, którego przed chwilą się napiłam 172

posyłając Charli'emu mordercze spojrzenie. - Teraz, teraz. Nie patrz tak na mnie w taki sposób tymi swoimi wspaniałymi niebiesko zielonymi oczami. Nie ma potrzeby, żeby być pruderyjnym w tej sprawie. Wszyscy mają orgazmy a ten, kto nie.... Boże, błogosław jego duszę. - Dlaczego tak powiedziałeś? - Bo masz to wypisane na twarzy. Kim on jest? Chcę szczegółów i nie zapomnij o tych sprośnych. Nie wiedziałam do końca, czy dobrym pomysłem byłoby dzielenie się z szefem moim kwitnącym seksualnym życiem i nie sadzę również, że byłoby to uczciwe, by go w to mieszać. Tak bardzo zależało mu na tym, żebym znalazła kogoś, kogo mogłabym kochać lub jak to sam przedstawił: naprawdę dobrego kija do ujeżdżania. Na szczęście zostałam uratowana o odpowiedzi przez pana Martina wchodzącego przez drzwi. - Wiesz, że myślę, że ten mężczyzna coś kombinuje wyszeptał Charlie jednocześnie przyglądając się starszemu panu. - Pokazuje się tylko wtedy, kiedy ty tutaj jesteś i właściwie nigdy nie widziałem, żeby ćwiczył. Myślę, że masz tajemniczego wielbiciela, Lake. - Co? Jesteś wystarczająco stary, żeby być moim ojcem i w połowie dziadkiem. - Więc jest materiałem na starszego sponsora. - Jeśli nawet. Może jest tutaj dla ciebie. - Skarbie, on nawet nigdy na mnie nie spojrzał. A tak poza tym, o czym on z tobą rozmawia? - O niczym specjalnym. Jest zawsze uprzejmy i po prostu pyta mnie o szkołę. - Nie chciałam opowiadać mu o czasie, w którym pytał mnie, czy się z kimś spotykam. To tylko zachęciłoby Charliego. 173

- Dobry wieczór, panie Martin. - Ach, Lake. Jak się dzisiaj masz? - Cóż, spędziłam noc na byciu pieprzoną do nieprzytomności po raz pierwszy, zatem ekstra. - Ekstra, a pan? - Och, zwyczajnie. Po prostu przeleciał. - Taak, dlaczego tak jest? - Żadnych nowości? - Uch, nie. Nic nowego - skłamałam. - Jest ktoś wyjątkowy? Ktoś z kim chodzisz do szkoły? - Nie... - Jego nieustępliwe pytania zaczynały mnie denerwować. Proszę, nie mówcie mi, że ten facet jest głupkiem. - Nie ma się czego wstydzić. Możesz mi powiedzieć. - Jego naciskanie na mnie, aby dowiedzieć się czegoś o moim miłosnym życiu sprawiało, że czułam się zawstydzona. - Miłych ćwiczeń, panie Martin. - Oddałam mu jego karnet, posyłając mu słaby uśmiech. - Tak przypuszczam. Do zobaczenia, Lake. - Skierował się w stronę szatni i wiedziałam, że nie zobaczę go ponownie do następnego razu. Wyciągnęłam z kieszeni spodni telefon, gdy zawibrował. K: Gdzie do kurwy jesteś? Lake: Pracuję. Dziewczyna musi jeść. K: Monroe... Lake: Tak? K: Gdzie. TY. JESTEŚ? Lake: Siłownia. Nie odpisał już po tym, więc wróciłam do pracy. Kończyłam właśnie rozmawiać z jednym ze stałych klientów, z którym Charlie 174

próbował mnie spiknąć przy wielu okazjach pomijając fakt, że dopiero dwa dni temu stałam się pełnoletnia. Był jednym z tych facetów, którego mięśnie miały mięśnie. To sprawiło, że doceniałam ciało Keiran'a nawet bardziej. Był szczupły, muskularny i naturalny. Nie, nie twój. - Czy jesteś chodź trochę bliżej, by zgodzić się wyjść gdzieś ze mną? Mogę pokazać ci, jak spędzić naprawdę dobrze czas, jeśli tylko mi na to pozwolisz. - Miałam wrażenie, że nie chodziło mu tylko o kolację i film. - Dzięki Chad, ale ja... - Zajęta - odpowiedział głos za mną. Bez odwracania się, wiedziałam do kogo należał. Zawsze miał talent w podkradaniu się do mnie. - Jakoś nie sądzę, że to jest to, co ta pani chciała powiedzieć. Zatem, może czmychniesz stąd mały chłopcze. - Mówię to za nią. Jest moja. Chcesz spróbować mi ją odebrać? - Zacisnął pięści stając w bezpośrednim starciu z Chad'em. Czy on na poważnie miał zamiar zacząć się bić? Rozejrzałam się w poszukiwaniu Charliego, który jak się wydawało zniknął. Nie było takiej możliwości, żebym potrafiła ich powstrzymać, gdyby zaczęli walczyć, więc musiałam załagodzić sytuację. - Ona nie wygląda jakby była twoja. W przeciwnym wypadku nie byłoby jej tutaj flirtującej z moim kutasem. - Słowa ledwo wyszły z ust Chad'a, zanim przekoziołkował przez ławeczkę dzięki ostremu prawemu sierpowemu Keiran'a. Byłam przekonana, że zobaczyłam kilka latających zębów. - Przestań! Co do cholery robisz? - Chwyciłam rękę Keiran'a, aby powstrzymać go od nagabywania Chada, który w dalszym ciągu nieruchomy leżał na podłodze. Wyrwał swoją rękę i spojrzał na mnie groźnie, a jego twarz przybrała maskę niekontrolowanej 175

furii. - Zabieraj swoje gówno i wychodzimy. - Co? Nie. - Monroe! - zawarczał na co prawie wyskoczyłam z własnej skóry. Jego skroń ponownie pulsowała i wyglądał jakby był gotowy mnie udusić. Charlie w końcu pojawił się próbując przywrócić Chada do życia. - Nie mogę zostawić tak swojej pracy. Oszalałeś? Jak tylko wypowiedziałam te słowa zostałam przerzucona przez jego ramię i zataszczona za drzwi. Siłownia pełna była ludzi, a mimo tego nikt nie zareagował, żeby zatrzymać niestabilnego nastolatka. Niewiarygodne. Jego samochód z włączonym silnikiem zajmował dwa miejsca parkingowe na zewnątrz. Coś mi mówiło, że miał to wszystko zaplanowane. Zajęło mi to trochę czasu, zważywszy na to, że zwykle terroryzował mnie z odległości. - Dlaczego tutaj przyszedłeś? Mówiłam ci, że pracowałam mówiłam, gdy wrzucał mnie na tylne siedzenie. Chwilę później usłyszałam jak zamyka drzwi i wraca na siłownię. Próbowałam otworzyć drzwi z obu stron, ale nie udało się. Czy ten szalony dzieciak zamknął mnie w środku? Pomyślałam, żeby w akcie zemsty uderzyć w okno, lecz wiedziałam , że nie zajęłoby wiele czasu, zanim by mnie złapał, dlatego też wspięłam się na przednie siedzenie. W momencie, gdy otwierałam drzwi wrócił z powrotem. Pospiesznie wróciłam do tyłu, ale było już za późno. Właśnie złapał mnie, gdy próbowałam się wydostać. - Od jak dawna tutaj pracujesz? - Rok. Co daje ci prawo, aby w taki sposób narażać na szwank moją pracę. Mogę zostać zwolniona. - Już się tym zająłem. - Co? 176

- Powiedziałem im, że ją rzucasz. Już tam nie wrócisz.

*** Powiedziałam cioci, że miałam dość poważny ból żołądka i nie mogłam z nią rozmawiać, kiedy zadzwoniła. Po części było to prawdą, chociaż bardziej powodem tego był Keiran. Obserwował mnie jak jastrząb, gdy z nią rozmawiałam, a nie chciałam ryzykować, żeby ciocia zaczęła coś podejrzewać, dlatego też skróciłam rozmowę do minimum. Wyszedł niespodziewanie w chwili, kiedy zakończyłam rozmowę mówiąc, że musi wyjechać za miasto, ale zabrał moje kluczyki od samochodu ostrzegając, żebym została do czasu, aż on wróci. Nie rozumiałam go. Dlaczego zadał sobie tyle trudu, żeby mnie znaleźć, jeśli nie miał zamiaru pozostać w pobliżu. Pomyślałam, że z pewnością będzie domagał się seksu, ale nie sądziłam, że moje ciało poradziłoby sobie z kolejną nocą, jak ta wczoraj. W dalszym ciągu odczuwałam ból między udami. Wpadłam na pomysł, żeby zadzwonić na siłownię z przeprosinami za to, co się stało i może nawet błagać, żebym mogła zatrzymać pracę, lecz upokorzenie nadal było zbyt świeże, odłożyłam więc to na jutro. Na obecną chwilę postanowiłam odrobić zadania. Musiałam iść naprzód, a nie cofać się do tyłu. Chciałabym, żeby moi rodzice mogli mnie teraz zobaczyć. Kiedy zdiagnozowano u mnie dysleksję byli strasznie zdruzgotani. To było jedno z moich najbardziej bolesnych wspomnień. Nauczyłam się tego, że to nie był koniec świata i zdałam sobie sprawę, że to zaburzenie do nauki tak naprawdę nie oznaczało niezdolności. Jedyną rzeczą, która pomogła mi sobie z tym poradzić było mojej docenianie nauki i edukacji. Dysleksja nie była czymś, z czego mogłam wyrosnąć, lecz czymś, co mogłam pokonać. Siedziałam w dużym pokoju szukając swojego ulubionego długopisu, który ciocia przywiozła mi z jednej ze swoich 177

wycieczek, kiedy kątem oka zauważyłam kawałek czegoś czarnego na spodzie kanapy. Schyliłam się, aby podnieść przedmiot uświadamiając sobie, że była to koperta zaadresowana do mnie. W środku była urodzinowa kartka, więc otworzyłam ją, ale to, co w niej zobaczyłam sprawiło, że moje serce stanęło i poczułam się, jakbym dostała w brzuch. Znajdowało się tam zdjęcie małej dziewczynki. Martwej. Miała blond włosy i wyglądała na nie więcej niż sześć, siedem lat. Rogi zdjęcia były postrzępione i podarte pod wpływem czasu lub kiepskiego wykonania, więc zdjęcie mogło mięć kilka lat. Krwawiąca dziura w jej głowie przeraziła mnie, wywołując we mnie odruch wymiotny. Dokonałam szczegółowego przeglądu kartki, lecz nie dostrzegłam żadnej wskazówki. Nie miałam również pojęcia od kogo mogłam ją otrzymać i jak się tutaj znalazła. Włamanie! To jedyna rzecz, jaka miała sens. Od tamtego czasu obmyślałam podwody dla których ktoś mógłby włamać się do zajmowanego przez kogoś domu. Ktoś przyszedł tutaj, żeby to zostawić. Natrafiłam na pustkę, gdy jeszcze raz przyglądałam się zdjęciu próbując znaleźć jakąś wskazówkę. Byłam przekonana, że nigdy wcześniej nie widziałam dziewczynki, więc dlaczego ktoś miałby zostawić mi zdjęcie jej zwłok? Gdy zdałam sobie sprawę z tego, co to mogło oznaczać koperta wypadła mi z ręki i poleciała na podłogę. Och, cholera! Podniosłam ją, zaczynając tym razem analizować jej tył i natrafiłam na słowa, które przypieczętowały mój los. To jest twoje jedyne ostrzeżenie.

178

Rozdział 12 Poczułam ciężar żalu na swoich barkach. - Nie powinnam przychodzić. Dlaczego pozwoliłam ci się do tego namówić? - Uspokój się, Lake. To tylko i tylko mecz footballowy. Jego prawdopodobnie nawet tutaj nie będzie, a jeśli będzie próbował cię zastraszyć, wyjdziemy, dobrze? Jak miałam jej powiedzieć, że to nie o zastraszanie się martwiłam? Chodziło o to, że Keiran używał teraz seksu i gróźb śmierci, by mnie dręczyć? Zgodziłam się na przyjście tutaj, ponieważ byłam winna to Willow i tęskniłam za nią. Poza tym Keiran powiedział, że wyjeżdża za miasto. Nie mówił, kiedy wróci, więc zakładałam że wyjechał na cały weekend, ponieważ nie słyszałam od niego wieści odkąd zostawił mnie w domu. Domu, który był zbyt cichy i powodował, że rosło we mnie poczucie winy nie wspominając o przerażającej kartce z życzeniami, która także spowodowała, że wyrwałam się ze swojej klatki. Dom, który dzieliłam z moją ciotką zwykle był bezpieczną przystanią, ale Keiranowi udało się to także obrócić przeciwko mnie. Nadal nie powiedziałam ciotce o włamaniu, po tym jak zadzwoniła, by mnie skontrolować. Zrobiłam to z powodu jej trasy, nie chciałam żeby się martwiła lub gorzej, odwołała ją, więc na razie odłożyłam to na bok. Poza tym, nadal wierzyłam, że jeśli jej nie ma to była bezpieczniejsza tam, gdzie Keiran nie mógł jej dostać. - W porządku - odpowiedziałam w końcu, gdy przechodziłyśmy przez bramkę. Nie było już odwrotu, pomyślałam wypuszczając oddech. - Ale czy ty nie unikasz Dash'a? 179

- Tak, lecz odmówiłam pozwolenia mu trzymania mnie z daleka od życia. - Willow oczywiście miała rację, ale dla mnie nie było to takie proste. Keiran obecnie kontrolował każdy aspekt mojego życia. Tak właściwie, zawsze to robił. Każdą decyzję, jaką podjęłam przez te dziesięć lat, zakończyła się tym, jak najlepiej było go unikać, nawet jeśli zawsze mnie znajdował. Wiedziałam, iż stanie się tak samo dzisiejszego wieczoru. Przyszłam, ponieważ byłam to winna Willow. Mimo jej zrozumienia, wiedziałam, że ją to skrzywdzi. Obszar wokół boiska był zapełniony, wydawałoby się całym miastem, jak i otaczającymi miasteczkami. Bainbridge jak zwykle mieli świetną frekwencję, ponieważ nasza szkoła atletyczna była najlepsza w kraju. Byłam w swoim życiu tylko na jednym meczu i miało to miejsce wtedy, gdy Keiran był w poprawczaku, a Willow poprosiła mnie, bym z nią poszła. - Widzisz ten tłum? Może nawet nie wpadniesz na niego, jeśli w ogóle tu jest. Ale co z setką innych ludzi, którzy w przeszłości donosili Keiran'owi, że byłam w okolicy? Jak uchylę się przed nimi wszystkimi? - Sheldon chce, żebyśmy się z nią spotkały przy barze z jedzeniem. Powiedziała, że to pilne - powiedziała Willow marszcząc brwi, gdy patrzyła na swój telefon. Trochę czasu zajęło nam przejście przez tych wszystkich ludzi, ale w końcu dotarłyśmy do baru, który również był oblegany przez ludzi. Gdy się zbliżałyśmy przywitał mnie zapach popcornu i hot dogów. Stała tam Sheldon w swoim zielono białym stroju cheerleaderki z butelką wody w ręce. - Hej, Sheldon. Spojrzała w górę i szybko do nas podeszła. - Keiran tu jest i co gorsza, on wie, że tutaj jesteś. Idzie po ciebie. Patrzyłam na nią bez słowa. Nie byłam zaskoczona. Wiedziałam, że tak się stanie. Nie rozumiałam tego, lecz nie byłam zaskoczona. 180

- Ale dopiero przyszłyśmy - zaczęła Willow, patrząc na mnie przepraszająco. - Wiesz, że Keiran ma swoich zbirów wszędzie. Prawdopodobnie cię dostrzegli i zadzwonili do niego w sekundzie, której postawiłaś swoją stopę na parkingu. - Powinnam iść - odpowiedziałam w końcu. - Po pierwsze w ogóle nie powinnaś tutaj przychodzić odezwał się głębokim głosem, gdzieś zza mnie. Willow i Sheldon podskoczyły z zaskoczenia, a ja powoli odwróciłam się twarzą do niego. Stał w cieniu, opierając plecy o stalowy filar, ubrany w czerwoną koszulę z długim rękawem oraz czarne jeansy. Wyglądał przystojnie. Podszedł do mnie dumnym krokiem i chwycił za łokieć, odciagając mnie bez słowa. Zajęło mi chwilę by zrozumieć, że nie ma już dla mnie ucieczki. Spojrzałam do tyłu bezradnie, by dostrzec, że znikąd pojawili się Keenan i Dash. Keenan wyglądał, jakby był wkurzony na Sheldon i wiedziałam, iż spowodowanego to było faktem, że mi pomagała. Dash i Willow stali przy ścianie z boku baru z jedzeniem. Byli schowani w cieniu, lecz dzięki lekkiemu przebłysku światła ze stadionu mogłam zobaczyć, że miał oparte ręce powyżej jej głowy i coś do niej mówił. Szybko zniknęli z pola widzenia, kiedy skręciliśmy za róg, więc skupiłam swoją uwagę z powrotem na Keiranie. Jego twarz była twardą maską, a ramiona i plecy miał napięte, gdy szedł. Dzięki meczowi, a także światkom, wydawały się daleko, gdy prowadził nas w niewielkiej odległości od trybun. Od razu zauważyłam jego samochód zaparkowany w pobliżu tylnej bramy, kiedy skierowaliśmy się w jego stronę. Więc, dlatego nie widziałam jego auta. Dotarliśmy do samochodu i poszedł na stronę kierowcy, wyciągając kluczyki. - Gdzie jedziemy? - Zabieram cię do domu. - Co? Dlaczego? 181

- Co ci powiedziałem, kiedy wychodziłem zeszłej nocy? zapytał zamiast tego. - Aby pozostać na miejscu. - I? - Dopóki nie wrócisz. - Wróciłem? - Nie. - Więc co myślisz, że powinnaś była zrobić? - Uciec, jak najdalej od ciebie. - Nie wiem, a co powinnam zrobić? - zapytałam, a mój głos ociekał gorzkim sarkazmem. Chwycił moje ramiona i przycisnął do maski. - Powinnaś kurwa posłuchać - wyszeptał naprzeciw moich ust. Jego niespodziewany pocałunek był zaskakująco miękki, mimo to zabrał cały mój oddech i siłę, jaką posiadałam, tak, jak zawsze. Lecz przyjemność, jaką poczułam z posiadania jego usta na swoich, nie była prawdziwa. To była kolejna gra umysłu. Jedyna rzecz, jaka miała wpływ na mój umysł i ciało. Walczyłam przed tym, zapominając o konsekwencjach opierania się mu. Szybkie ugryzienie mojej wargi i jego dłoń zaciskająca się na moim karku spowodowały, że zmiękłam na przeciw niemu z potrzebującym jękiem. Jego dotyk popychał mnie na krawędź, lecz to agresywność mnie napędzała. Lubiłam jego smak i pocałunki stanowczo za bardzo. Nie powinnam była w ogóle ich lubić, lecz to nie powstrzymało mnie przed podniesieniem się na palcach i sięgnięciem po więcej. Warknął i przyciągnął mnie bliżej, przyciskając swoją twardą erekcję do mojego brzucha. Zapomniałam, że był na mnie zły. Nie czuliśmy się teraz, jak wrogowie. Czuliśmy się, jak kochankowie. - Powinnaś posłuchać - powtórzył z roztargnieniem, przerywając nasze pocałunki właśnie wtedy, gdy byłam gotowa błagać o więcej. - Powinnaś zostać przek... - Jego głos brzmiał na 182

napięty, gdy usta całowały moją brodę do szyi, gryząc i ssąc. Moja głowa opadła do tyłu, odsłaniając więcej skóry w geście poddania, kiedy on nadal przygryzał mnie niżej, kierując się w dół. Gdy jego usta sięgnęły moich piersi, podniósł swoją głowę, a jego zimne spojrzenie zaskoczyło mnie. - Podaj mi jeden dobry powód, dlaczego nie powinienem pieprzyć cię właśnie tutaj - warknął. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, obrócił mnie i przycisnął do maski samochodu. - Ktoś zobaczy! - Wpadłam w panikę, mój głos był wrzaskiem w nocy. - Pozwól im. Chcę, żeby wiedzieli. - Dlaczego? - Odsunął mi włosy z twarzy i oparł dłoń na masce obok mnie. - Ponieważ będą wtedy wiedzieli, kto cię posiada - wyszeptał do mojego ucha, zaskakując mnie zaborczości w swoim głosie. Niemal poprosiłam go, by powtórzył, abym mogła być pewna. Był teraz cicho, lecz wiedziałam że mnie obserwował. - Dlaczego tu przyszłaś? - zapytał, kiedy jego dłoń przesuwała się po moich plecach. - Chciałam zobaczyć mecz. - Chciałaś zobaczyć mecz - powtórzył powoli. - Kto dzisiaj gra? - Jego dłoń dotknęła dolnej części moich pleców i mogłam poczuć, jak kciukiem pociera dołeczki nad tyłkiem. - Piney. - Źle. - Uh, Carver. - Próbuj dalej. - Nie wiem! - Dlaczego właśnie mnie okłamałaś? - Dlaczego nie mogę tutaj być? Nie ma tu nic, co mogłabym 183

ci zrobić. - Czy... ty... właśnie... mnie okłamałaś? - Ja... przyznałam.

Willow

chciała,

żebym

przyszła.

-

W

końcu

- Willow. - Tak, moja najlepsza przyjaciółka? Moja jedyna przyjaciółka. Pamiętasz ją? - Wiem, że byłam teraz trochę złośliwa, ale nie dbałam o to. - Tak, zaczynam sobie przypominać. - Lód w jego głosie był oczywisty. - Więc, nie posłuchałaś mnie, ponieważ prosiła cię Willow? O cholera. Właśnie sobie przypomniałam, że nie powinnam była już przyjaźnić się z Willow. - Nie, to nie to co miałam na myśli. My... Jego dłonie ścisnęły mój tyłek, rozszerzając moje uda, zanim wsunąć palec w moje majtki. Zaczęłam panikować, kiedy jego palec minął moją cipkę, znikając gdzie indziej. Nie ma mowy. Kiedy poczułam już pełen atak paniki, zabrał swój palec. - Więc wyjaśnij mi, dlaczego jesteś pochylona nad moim samochodem z tyłkiem w powietrzu, by być wypieprzona, jeśli nie jesteś mi posłuszna, ponieważ Willow cię poprosiła? - Ponieważ... - Jego palec był teraz przy moim wejściu, gdy wypowiadałam słowa, które zastąpił jęk. - Czekam. - Nie mogę rozmawiać z tobą... robiąc to. - Robiąc co? To? - Długi palec wszedł we mnie, a za nim podążał następny, dopóki nie torturował mnie powolnym wpychaniem jego grubych palców. - Proszę. - Usłyszałam desperację w swoim głosie, poruszając biodrami naprzeciw jemu. Oboje wiedzieliśmy, o co prosiłam. 184

- Chodź tutaj - powiedział, podnosząc mnie, dopóki moje plecy nie były przyciśnięte do jego twardej piersi, a ja wtopiłam się w nią. Dźwięki gry zostały zagłuszone przez to, co mi robił, sprawiając, że zapomniałam o tym, że jesteśmy w miejscu publicznym. Bądź też nie obchodziło mnie już to. - Pamiętasz, jak ci mówiłem co się stanie, gdy mnie okłamiesz albo nie posłuchasz, ponownie? - Złowieszcza groźba w jego głosie była, jak kubeł zimnej wody, który zgasił we mnie budujący się pożar. - Mówiłeś, że będę tego żałować - odpowiedziałam niechętnie. - Dokładnie. - Pocałował mój policzek, lecz w okrutny sposób. - I będziesz żałować.

*** Gra dobiegała końca z remisem obu zespołów. Keiran stał obok ławki graczy i rozmawiał z kilkoma facetami. Zauważyłam, że lubili patrzyć na niego prosząc o porady i wskazówki, mimo że nie grał w football. Lecz jednak... byłam jedyną, dla której był okrutny. Jasne, brał udział w wielu walkach, ale jaki koleś tego nie robił? Nadal, Keiran wyglądał jak pewnego rodzaju model do naśladowania i nie rozumiałam tego. Po tym, jak obiecał mnie ukarać, poszedł ze mną do stoisk i kazał się nie ruszać. Rozglądałam się wokół za Willow, lecz nie widziałam jej w najbliższej okolicy. Nie byłam w stanie do niej zadzwonić, odkąd Keiran ponownie zabrał mi telefon. Widziałam jednak Dash'a stojącego przy jednej z cheerleaderek z ręką na jej tyłku. Potrząsnęłam na niego głową w obrzydzeniu, Keiran’a, a przede wszystkim na samą siebie. Wiedziałam, jak wykorzystywali ją do zemsty przeciwko mnie, jednak nadal jej nie ostrzegłam. Naprawdę czułam się tak, jakbym nie miała wyboru. Modliłam sie tylko, że na koniec, Willow mi wybaczy. To był jedyny sposób by ochronić ich oboje. - Lake? Usłyszałam swoje imię i od razu rozpoznałam głos, poprzedzony poczuciem strachu. Ten dzień nie mógł się zrobić 185

jeszcze gorszy. Odwróciłam głowę na dzięki głosu i zobaczyłam chudego chłopaka z kręconymi brązowymi włosami, ubranego w koszulę w niebiesko zieloną kratę i wytarte dżinsy stojącego na końcu trybuny. Szeroki uśmiech rozpościera się na jego twarzy gdy moje oczy spotkały się z jego. - Nie mów mi, że już o mnie zapomniałaś - zażartował, gdy wpatrywałam się w niego. Wiedziałam, kim był lecz modliłam się po cichu, żeby to jednak nie był on. - Jesse? - zapytałam, niechętnie myśląc, że nie musiałam. - Masz rację, ale jestem zraniony. - Położył rękę na sercu i ruszył w górę trybun do mnie. - C... co ty tu robisz? - Wciskasz tylko głębiej nóż, kochanie. Może powinnaś go jeszcze przekręcić. Też tęskniłem - powiedział sarkastycznie. - Przepraszam, Jesse. Nie możesz tu być. To nie jest dobry czas. Rozejrzałam się wokół nerwowo, ale Keiran nadal był do mnie odwrócony plecami. Rozmawiał z jednym z trenerów. Nie widziałam nigdzie żadnego z jego znajomych, lecz nie mogłam ryzykować, nie po tym, jak zachował się w mojej pracy... a raczej w byłej pracy. - Przez niego? Gdzie on tak w ogóle jest? Chciałbym go poznać. - Nie możesz! - Jezu, Lake. Ty się kurwa trzęsiesz. Czy on cię skrzywdził? - Nie, Jesse. Tylko proszę, odejdź. Musisz zrozumieć. - Rozumiem dobrze. Co on ci zrobił? - Nie mogę na to odpowiedzieć. - Co to znaczy, że nie możesz odpowiedzieć? - Jego głos 186

unosił się, powodując, że kilka osób się odwróciło. Jeśli zrobi się jeszcze głośniejszy Keiran go w końcu usłyszy. - Ucisz się. Ze mną w porządku. Nie krzywdzi mnie. - Willow powiedziała, że ryzykiem było przywozić cię tutaj, ale nie spodziewałem się... nie myślałem, że znowu się nad tobą znęca. Jest coś jeszcze, prawda? - Nie odpowiedziałam, zamiast tego rzuciłam okiem na Keirana. - Mogę ci pomóc, Lake. Potrząsnęłam głową. - Nie, nie możesz. Mam to pod kontrolą, tylko proszę idź już. - Nie - stwierdził stanowczo. - Nie? Co masz na myśli przez nie? Idź! - Zdajesz sobie sprawę, że rymujesz? - Zachichotał. - Jesse! - Lake, nigdzie nie idę. W rzeczywistości, zamierzam z nim porozmawiać. - Ty, co? - wrzasnęłam. - Proszę, nie rób tego. - Kiedy masz zamiar mu się postawić, Lake? Nie możesz być taka słaba! - powiedział, a frustracja zabarwiła jego głos. - Słucham? - Co on może ci zrobić, prócz rozprzestrzeniania plotek? Skrzywdzić moją ciocię. Skrzywdzić Willow. Skrzywdzić mnie. - Nie znacz go. Ty nie... - Masz racje, nie znam. Ale się dowiem. - Po tych słowach poszedł w dół trybun w kierunku pola i zaczął przez nie przechodzić, podczas gdy trwała gra! - Jesse, stój! Nie byłam tak odważna albo szalona, jak on ale szybko 187

pobiegłam wokół boiska, by spróbować go przechwycić. Tłum rozstępował się i kilku zawodników miało szansę zamienić z Jesse kilka słów. Niektórzy z nich rozpoznawali go ze szkoły i witało, mimo, że praktycznie przerwał i zniszczył grę. To oczywiście przyciągnęło uwagę Keirana. Jeśli był zaskoczony, nie pokazał tego po sobie, gdy patrzył wprost na Jesse'go. Jego brwi uniosły się, a na twarzy zagościł uśmieszek. Cholera. On dokładnie wiedział już, kim był Jesse. - Masters - zawołał Jesse, podchodząc do niego. - Chcę z tobą porozmawiać. Cholera. Cholera. Cholera. Keiran posłał trenerowi spojrzenie i odszedł, co było poważnie niepoważne. - Więc, mów - odpowiedział, krzyżując ramiona. - Jesse, nie. Odpuść. - Zignorował mnie i podniósł brodę na Keirana. - Musisz zostawić ją w spokoju. - Dlaczego miał bym to robić? Atmosfera wokół nas zrobiła się napięta, a ludzie zaczynali dostrzegać napięcie budujące się między Jesse i Keiran'em, niemal zapominając o rozgrywanej grze. Nawet zawodnicy przestali grać. To było złe. Musiałam to zatrzymać... jakoś. - Chłopcy, wystarczy. Wywołujecie scenę - skarciłam, stwierdzając oczywiste. Prawdziwy geniusz, Lake. Jesse spojrzał na mnie, gdy Keiran przyglądał mi się w milczeniu bez jakichkolwiek emocji. To była największa oznaka tego, że planował coś złego, specjalnie dla mnie. - Zabieram ją do domu - oznajmił Jesse, odwracając się do Keiran'a. Spojrzenie Keirana przelotnie przeskoczyło na Jesse'go, a potem z powrotem na mnie. Wyglądał na znudzonego, kiedy 188

niedbale oparł się o metalowe trybuny. - Zrób tak - stwierdził, szokując nas oboje. Skinął głową w kierunku boiska i mogłam usłyszeć początek wznowienia gry, wraz z dużą ilością pomrukiwań i ściszonych głosów. Nie wiedziałam, co powiedzieć, gdy na niego patrzyłam. Jego uwaga została już skupiona na grze. Keiran nie był tym, który mówił co robić, więc wiedziałam, ze coś jest na rzeczy, ponieważ poruszał się w ciszy, nigdy nie podając ręki. Jesse myślał, że miał przewagę, lecz nie miał pojęcia, jak bardzo się mylił. Podszedł do mnie i chwycił moją dłoń. Zabawną rzeczą było to że nie chciałam jego dłoni na swojej. Nie chciałam, żeby w ogóle mnie dotykał. Nawet w ten przyjacielski sposób. Nie byłam zła na Jesse'go za pomaganie mi, lecz nie chciałam być dotykana przez nikogo innego. Odwrócił się ze mną i rzucił przez ramię. - Trzymaj się od niej z daleka. - Nie przeginaj, Fitzgerald. - Jesse zatrzymał się i ponownie odwrócił twarzą do Keirana. - Zabierz z niej swoją rękę. Jest moja. - Ona nie jest własnością, by należała do kogoś - sprzeczał się Jesse. Keiran zaśmiał się, wstając i wolnym krokiem zmierzając w naszą stronę. Jego oczy były skupione na moich przez całą drogę. - Cóż, zatem nigdy nie miałeś Monroe - powiedział z tupetem. Moja dłoń swędziała, by go spoliczkować. Znałam znaczenie jego słów i myślę, że Jesse także, kiedy popatrzył na mnie oskarżycielsko. - Wszystko w niej jest własnością. Ona sprawia, że chcesz być jej właścicielem, ponieważ lubi tego typu kontrolę. - Uśmiechnął się do mnie podstępnie. - Prawda, Monroe? Gdy wyciągnął rękę w moją stronę, chwycił za szyję i właśnie tam, przy wszystkich, pochylił się w dół by wyszeptał do ucha. Puść jego dłoń, a może pozwolę ci dojść dzisiejszej nocy, gdy będę cię pieprzył. - Natychmiast puściłam dłoń Jesse'go, przeklinając fakt, że go pragnęłam. - Grzeczna dziewczynka - pochwalił. - Nie 189

chciałbym wpieprzyć twojemu małemu przyjacielowi i mieć naprawdę dobry powód, by pójść siedzieć. Nikt cię nie dotyka. Rozumiesz? - Tak - wyszeptałam. Nienawidziłam zapału słyszalnego w moim głosie. - Do zobaczenia później - powiedział. Jego słowa były zarówno groźne, jak i zmysłowe odkąd dowiedziałam się, że oba była tym samym dla mnie i dla niego.

*** - Przepraszam, Lake. Myślałam, że on może nam pomóc! Westchnęłam i potrząsnęłam głową. - Jest w porządku, Willow, nie było przynajmniej rozlewu krwi - powiedziałam do telefonu. Minęła już godzina, odkąd Jesse przywiózł mnie do domu. Przeprosiłam go i sprawiłam, że szybko odszedł. Nie byłam na tyle głupia, by kołysać łodzią. Byłam tylko nieśmiałym incydentem przewiezionym do szalonego domu. Starałam się odrobić pracę domową, ale mój niepokój nie pozwolił mi się skoncentrować. Willow zadzwoniła do mnie, by się dowiedzieć jak poszło, a ja starałam się nie dać się ponieść frustracji na jej show. Starała się być po prostu przyjaciółką, lecz Keiran teraz myślał, że się go nie słuchałam i co gorsze... myślał, że go okłamałam w sprawie zerwania przyjaźni z Willow. Jak on mógł w ogóle myśleć, że dziesięcioletnią przyjaźń, taką jak nasza, można było tak po prostu przerwać? - Gdzie tak w ogóle zniknęłaś? - Po drugiej stronie linii zapanowała taka cisza, że musiałam sprawdzić, czy dalej jest połączenie. - Willow? - Och um, wiec Dash on... - Rozumiem. Willow, jesteś pewna, co do Dash'a? - Co masz na myśli? 190

- Chcę mieć tylko pewność, że jesteś ostrożna. - Cóż, używamy zabezpieczenia za każdym razem... - Jezu, Willow! Nie to miałam na myśli. - Och, przepraszam. - Zachichotała. - Willow, nie chcę, żebyś została powiedziałam po raz kolejny, poważnie.

skrzywdzona

-

- Lake, nie martw się. Nie zauroczyłam się Dash'em. Jesteśmy przyjaciółmi. - Pomimo jej zastrzeżeń, nie przegapiłam tęsknoty w jej głosie. W końcu dotarło do mnie, że bez względu na konsekwencje, nie mogłam pozwolić zranić Willow. Jestem pewna, ze moja cioka też by tego nie chciała. Będę musiała znaleźć inny sposób, by ochronić je obie. - Willow, muszę ci o czymś powiedzieć. To o Keiranie i Dash'u. Planują... - Planują, co zrobić? - Nagłe pojawienie się Keiran'a sprawiło, że telefon wypadł mi z dłoni. Odwróciłam się do niego, stojącego w drzwiach swojej sypialni. - Jak się tutaj dostałeś? - Odpowiedz mi - warknął. Wahałam się, przed odpowiedzią. - Zamierzałam jej powiedzieć. - Nie byłam chyba zbyt mądra mówiąc mu prawdę, ale chciałam, by zobaczył, że jestem silniejsza, niż myślał. - Czy to prawda? - Nie mogę tego zrobić. - W porządku. - Wszedł do pokoju. - Więc, ja jej powiem. Podniósł telefon, zanim mogłam przetworzyć, co zamierzał zrobić. Kiedy próbowałam mu go wyrwać, popchnął mnie na ścianę i używając silnej ręki, zakrył mi usta. Wszystko, co było słychać, to stłumione odgłosy moich protestów i Willow wołająca 191

przez telefon moje imię. - Willow. - Hipnotyzujący głos Keiran'a przemówił do telefonu. - Chciałbym powiedzieć ci coś o twojej drogiej przyjaciółce. Zaczęłam mocno potrząsać głową, aby uwolnić usta od jego ręki, bym mogła go powstrzymać. Nie w taki sposób chciałam, by się o tym dowiedziała i doskonale o tym wiedział. Nigdy nie wybaczy mi usłyszenie tego, od kogoś innego. - Używa cię do... Nie starałam się zatrzymać moich opadających na jego dłoń łez. To przykuło jego uwagę, gdy spuścił wzrok na swoją dłoń. - Wydaje się, że miała przemianę serca. - Rozłączył rozmowę bez pożegnania i podszedł bliżej mnie, przyciskając do ściany. Postawił stopy po obu zewnętrznych stronach moich i złapał za szyję, nadal utrzymując rękę na ustach. Wyciągnął telefon i wybrał numer, a po kilku sekundach, zaczął mówić. - Tak, nadal jesteś z nią? Gdzie jest teraz? Dobrze. Jej kochająca siostrzenica już nie jest dłużej zainteresowana naszą umową. Gdy dotarło do mnie, co robił, zaczęłam walczyć i krzyczeć przeciwko jego trzymającej ręki, lecz nie otrzymując tym nic. Ugryzłam go w dłoń i wbiłam paznokcie w twarz, lecz nawet się nie wzdrygnął. Gdy patrzył, jak walczę, zdeprawowany uśmiech przemknął przez jego twarz. - Tak, chcę, żebyś ją zabił. Poderżnął gardło, lecz zanim to zrobisz... niech wie, ze jej droga siostrzenica przesyła pozdrowienia. Kiedy powiedział to ostatnie, udało mi sie odsunąć jego dłoń z mojego gardła i tak szybko, jak tylko mogłam wydałam z siebie krzyk, wyrwany prosto z duszy dla mojej ciotki. Jej śmierć byłaby moim największym błędem i jeśli ona umrze, ja umrę razem z nią. - Proszę - wychrypiałam, gdy krzyczenie stało sie już niemożliwe. 192

- Dałem ci to, czego chciałaś. - Nie tego Przepraszam.

chciałam.

Proszę...

zadzwoń

do

niego.

- Za co przepraszasz? - Przepraszam za nieposłuszeństwo. To się więcej nie stanie. - Widzisz i tu się mylisz. To się znowu stanie, ponieważ myślisz, że ich ocalisz. Chcesz być bohaterem. - Nie. - Tak, chcesz - odparł leniwie. - Proszę, zadzwoń do niego. Zrobię wszystko. - Tak, zrobisz i nie muszę do niego dzwonić. - Co, dlaczego? - Ponieważ do niego nie dzwoniłem. Zwęziłam oczy, gdy uśmiechnął się w dół do mnie. - Jesteś dupkiem. - A ty masochistką. Może naprawdę spodobało ci się to, co ci zrobiłem zeszłej nocy. - Pokręciłam głowa, na co on tylko się uśmiechnął. - Co powiedziałem na temat kłamstwa, Monroe? Odwrócił mnie do siebie tyłem. - Jest kilka rzeczy, na które musisz odpowiedzieć i chciałbym zacząć tak szybko, jak to możliwe. - Co to znaczy? - Szybko stałam się kłębkiem nerwów na dźwięk obietnicy w jego głosie. - Wiesz, co to znaczy - powiedział, rozpinając moją sukienkę. - Nie pozwolę, by stała jej się krzywda, więc musi być inny sposób, byś mógł mnie karać. Tylko nie używaj do tego Willow. - I co to miało by być? Mam cię bić? Tak bardzo, jak lubię cię 193

wypieprzać, nie zrobię tego. Nie masz nic innego - zadrwił. - Zatem teraz jesteś, uosobieniem moralności i dobrej woli? - Nie. To znaczy, że są lepsze sposoby, by się skrzywdzić. - Co zamierzasz zrobić? - zapytałam, gdy zsunął sukienkę z moich ramion i odpiął mój stanik. - Cokolwiek tylko zechcę. - Zamierzasz mnie skrzywdzić? - Tak. - Kąciki jego ust uniosły się. - Ale to ci się spodoba. - Wątpię w to. - Gdy to powiedziałam zsuną w dół moich nóg majtki. Stał wyprostowany przez następną sekundę, po czym odwrócił mnie dookoła, jego głowa opadła by wciągnąć mój sutek. Były wrażliwe i zawsze sprawiały, że chciałam robić rzeczy, których wiedziałam, iż nie powinnam. Moje nogi zatrzęsły się i starałam się jej zacisnąć, by ukryć swoją reakcję, lecz jego ręka już tam była. - Twoje ciało nie kłamie. Idź stań z boku łóżka i pochyl się. Połóż dłonie na kostkach i nie ruszaj się. I Monroe... nie sprawiaj, bym musiał się powtarzać. - Zrobiłam to, co mi kazał i ruszyłam do łóżka. Odwróciłam się do niego twarzą i pochyliłam, gdy mnie zatrzymał - Nie. Obróć się. Poczułam, jak moje policzki rumienią się, gdy myślałam o tym, jak w tej pozycji będę wyeksponowana. Mimo to, zrobiłam to, co powiedział i obróciłam się. - Nie ważne, co usłyszysz albo poczujesz, trzymaj swoje oczy na ziemi i odzywaj się tylko wtedy, gdy ci powiem. Jego ton był całkowicie formalny. Mimo ostrzeżeń, chciałam się odwrócić, aby go zobaczyć. Bałam się tego, co mógł zrobić i chciałam by mnie uspokoił, że mnie nie skrzywdzi, ale wiedziałam, że nigdy by tego nie zrobił. Chciał, bym się go bała. Jego buty nagle pojawiły się między moimi nogami i kopnął 194

w moje stopy. Walczyłam, aby je rozsunąć bez zabierania dłoni z kostek. Dźwięk zdejmowanego paska, poruszył mój strach ustawiając go na wysokie obroty. - Zacznijmy od pierwszego przewinienia. Jakie było? - Poszłam na mecz. - Nie. Ostry ból rozprzestrzenił się po moim tyłku, gdy dzięki uderzenia w moją skórę odbijał się echem w powietrzu. Wypuściłam z siebie głośny ryk i omal nie przewróciłam się. Gdy mnie złapał, odwróciłam swoją głowę, lecz szybko przytrzymał mnie na kark w miejscu. - To był jeden. To zależy od ciebie, jak dużo ich dostaniesz. Jakie było twoje pierwsze przewinienie? - Nie wiem - zapłakałam. Mój tyłek nadal pulsował, kiedy wykonał drugie uderzenie. - Cóż, pozwól mi poinformować cię - powiedział, mówiąc mimo mojego płaczu. - Twoim pierwszym błędem było podjęcie pieprzonej pracy. Twoim pierwszym przewinieniem było pozwolenie, by ten klaun znalazł się w twoim pobliżu. - Ale on... - Poczułam uderzenie na tyłku po raz trzeci. - Naprawdę zamierzasz sprawić, bym się powtarzał? Pokręciłam głową szybko. Moje włosy opadły wokół twarzy, wypadając z koka. - Dobrze, więc nie potrzebujemy już tego. - Usłyszałam, jak pasek uderza o podłogę i poczułam przez chwilę ulgę dopóki nie usiadł na łóżku i nie przyciągnął mnie na swoje kolana. Zaczął masować mój tyłek, mówiąc. - Chcę, żebyś mi powiedziała wszystko, co złego zrobiłaś w dzisiejszym dniu. Jeśli skłamiesz albo coś pominiesz, ponownie sięgnę po pasek. Zaczynaj. - Rozmawiałam z Willow. - Uderzenie. - Opuściłam dom. - Uderzenie. 195

- Okłamałam cię. - Uderzenie, uderzenie. Starałam się zignorować palący ból, który lizał moją skórę ale mój głos na ostatnim się załamał, a ja zacisnęłam w pięści pościel. - Kontynuuj - nacisnął. - Rozmawiałam z Jesse, ale przysięgam nie wiedziałam, że tam będzie! Ja... - Uderzenie. - Nie pytałem o twoje wymówki. Kontynuuj. - Pozwoliłam mu się dotknąć - Uderzenie! - Ahhh! Mój krzyk przeciął powietrze. Ten był mocniejszy niż reszta. Mocno płakałam w jego spodnie i pościel, gdy starałam się mu uciec, lecz silne ramię wokół mojego ciała, trzymało mnie w miejscu. Siedział nieruchomo, gdy wypłakiwałam swój ból i nadal trzymał mnie w dole, dopóki się nie uspokoiłam. - Proszę. To boli. - Przez cały czas, jak się poruszałam mogłam poczuć jego erekcję przez dżinsy. Nie mogłam zaprzeczyć swojemu własnemu podnieceniu, ale nie mogłam go także wytłumaczyć. - Co jeszcze zrobiłaś? - wyszeptał. Jego palce od czasu do czasu drażniły moją skórę. - Zamierzałam powiedzieć o wszystkim Willow. Chciałam ciebie zatrzymać. - I to, Monroe jest twoim największym przewinieniem. Zaczął uderzać coraz mocniej i nieustępliwej w mój tyłek. Nie przestawał. Nie ważne, jak długo, ani głośno krzyczałam i prosiłam, nie zatrzymał się. Zrozumiałam, że te uderzenia z wcześniej były zapowiedzią tego, co nadejdzie. Gdy w końcu ze mną skończył, zepchnął mnie ze swoich kolan na podłogę. Mogłam zobaczyć łóżko poprzez załzawione oczy i pościel, która została ściągnięta z niego przeze mnie. Wstał z łóżka i podszedł do szafy, po czym wyciągnął moją torbę i zaczął do niej pakować ciuchy. - Co robisz? 196

- A na co ci to wygląda? - Jakbyś oszalał? - Jak się czuje twój tyłek, Monroe? - Ostrzeżenie, jakie mi posłał, mówiło mi by się zamknąć, jak najszybciej, więc tak też zrobiłam. To jest fajne. Mogę mówić gówno w swojej głowie. Podszedł do mojej komody i zaczął upychać torbę moją bielizną. - Jeśli jest coś, czego potrzebujesz, proponuję, byś wzięła to teraz. Nie wracasz już. - Gdzie mnie zabierasz? - Do siebie. - Co? Nie mogę z tobą zostać. Moja ciotka mnie zabije! - Twoja ciotka nie wróci, jeśli nic jej nie powiesz. Wydałam z siebie dźwięk frustracji i wbiegłam do łazienki zgarniając wszystkie niezbędne rzeczy. Gdy wróciłam do swojego pokoju czekał na mnie z plecakiem i workiem marynarskim w dłoni. - Chodźmy - rozkazał.

*** Gdy weszliśmy do jego domu od razu rozejrzałam się wokół w poszukiwaniu jego wujka, lecz po raz kolejny go nie zobaczyłam. Co trzyma go z dala przez cały czas? - Twojego wujka często nie ma? - Zatem. - Nie będzie zdenerwowany, kiedy wróci do domu i zobaczy, że się przeprowadziłam na weekend? - Jego nonszalancka postawa wobec wszystkiego, szczególnie nieobecności jego wujka 197

była w najlepszym przypadku nietypowa. - Wujek przychodzi tylko wtedy, gdy jeden z nas wpadnie w kłopoty. - Dlaczego? - Przestań zadawać pytanie, na które nie potrzebujesz znać odpowiedzi. - Zaprowadził mnie do kuchni, gdzie upuścił moją torbę na podłogę i otworzył lodówkę by zajrzeć do środka. - Dlaczego tutaj jestem? - zapytałam z największą irytacją. Radzenie sobie z Keiran'em przez dłuższy okres czasu, zawsze sprawiało, że byłam zmęczona, zdezorientowana i... napalona. - Co planujesz ze mną robić przez resztę weekendu? - Jesteś tu, ponieważ masz sumienie. To dla mnie niedogodność. Lecz dogodne dla ciebie, by obsłużyć mnie od razu - odpowiedział rzeczowo. Zatrzasnął drzwi lodówki i zanim zorientowałam się, co chciał zrobić przycisnął do niej moje plecy, a jego erekcja wbijała mi się w brzuch. - Chcę pieprzyć cię mocno i chcę to robić często. - Podniósł moją nogę, by owinąć ją sobie wokół biodra, przyciągając mnie bliżej do swojej erekcji. - Nie pytam, Monroe. Chcesz tego tak bardzo, jak ja. Mogę poczuć twoją potrzebę... jest mokra, gorąca i cała moja. Było coś irytującego, ale niezwykle gorącego w słuchaniu, jak oznacza jako swoją, moją cipkę, lecz udało mi się otrząsnąć z tego i zapytać dokładnie o to, co wygrażał zrobić, właśnie teraz i tutaj. - Dlaczego mówisz do mnie w taki sposób? - Zapytałam zamiast tego. - Jaki? - Jakbym była dziwką. - Ponieważ to cię denerwuje, a także sprawia, że jesteś napalona. Dziwka, czy nie. 198

- Ale nią nie jestem. Jesteś jedynym, z którym uprawiałam seks. Wypuścił niski, złowieszczy warkot ze swojego gardła. - Dobrze, ponieważ jakbyś zrobiła to z kimś innym, to bym go zabił... powoli... a potem ciebie. - Jego głos był bez wątpienia pobudzony i zaborczy. - Nie możesz tak po prostu grozić zabiciem ludzi! - To nie jest groźba. - Normalne nastolatki nie grożą, że zabiją ludzi. - Kto powiedział, że jestem normalny? Wiem, że nie jesteś. - Tylko chciałabym, żebyś był. Spojrzałam w jego zielone oczy i życzyłam sobie, bym miała odwagę i umiejętności, by mu zaprzeczyć. Ale nie potrafiłam. Zawsze dawałam mu to, czego chciał, czy były to moje łzy, strach, czy też ciało. - Dlaczego mnie testujesz? - zapytał. Nie spodziewałam się takiego pytania, lecz odpowiedź na nie była jeszcze bardziej zaskakująca. - Ponieważ to sprawia, że czuję, jakbym próbowała. - Próbowała, co? - Nie bać się. - Dlaczego, skoro masz tak wiele do stracenia, by się bać? Spojrzałam na niego ostrożnie. - Dlaczego chcesz bym się ciebie bała? Co możesz przez to zyskać? - Co sprawia, że sądzisz, że mogę coś zyskać? Może to po prostu dla mnie zabawa. - Wiesz, niektórzy ludzie uważają, że masz coś do mnie? 199

Obserwowałam uważnie jego reakcję lub znak, że mogłam mieć rację, lecz on jak zwykle był doskonale niewzruszony. - Niektórzy ludzie są głupi. Nie mam "rzeczy". - Strącił moją nogę ze swojego pasa i odszedł by usiąść na jednym z krzeseł w kuchni. - Więc dlaczego strach? Ludzie są prześladowani w szkole przez cały czas dla gówna i chichotów, ale ty nie chcesz się śmiać. - Nie wiesz, czego chcę. - Oświeć mnie zatem. - zażądałam z większą siłą, niż było to konieczne. - Nie. - Nie? - Nie zadawaj pytań, na które nie potrzebujesz odpowiedzi odpowiedział, powtarzając swoje wcześniejsze oświadczenie. Jego ton był znudzony, ale mięśnie ramion i pleców napięte. - Dlaczego ciągle to powtarzasz? - Moja frustracja rosła i kiedy się uśmiechnął, wiedziałam, że nie zostawi mnie nieszczęśliwą. - Ponieważ to najlepsze co dostaniesz, więc zostaw mnie kurwa w spokoju. To było ostrzeżenie, które powinnam wziąć pod uwagę, lecz nie byłam dobra w słuchaniu poleceń. - Kiedy powiedziałeś, że sprawisz, iż moja ciotka zniknie... Co miałeś na myśli? Zmierzasz ją zabić? - Dlaczego miałbym to zrobić? Wolałbym byś żyła w nieświadomości wiedząc, że jest gdzieś, cierpiąc. - Proszę, posłuchaj mnie. Nie wrobiłam cię, ale wiem, kto to zrobił. Jego oczy zwęziły się, gdy mnie obserwował. - Ostrożnie, 200

Monroe. Moja dobra wolna zanika. Szybko. - Nie. Musisz to usłyszeć. Wiem o tym tylko dlatego, że... Wstał z krzesła i otoczył mnie ramionami, przyciskając moje ciało do jego. Zawyłam, gdy ugryzł mnie w szyję. Krzyknęłam ponownie, lecz zignorował moje protesty i ugryzł niżej, mocniej. Pochylił mnie nad kuchennym stołem, odsuwając na bok moje majtki. - Ponieważ jesteś przebiegłą suką? - zapytał z niestłumioną pogardą. Usłyszałam dźwięk rozrywanego pakietu prezerwatywy, a wkrótce potem poczułam siłę wymierzanej przez niego kary, gdy wsunął się we mnie. Stół przesunął się o kilka cali, wiec chwyciłam go, by nie upaść. - Nie - zaprzeczyłam, wypychając w jego stronę biodra. Oboje jęknęliśmy pod wpływem tego doznania, gdy zatapiał się we mnie głębiej. Moja cipka zacisnęła się na jego kutasie w powitaniu. - Ty to zrobiłaś. Ty. - Każde słowo, które wypowiadał poprzedzone było jego twardym pchnięciem, aż odpuścił całkowicie i wbijał się we mnie z całą swoją frustracją i gniewem. Był w mojej głowie i moim ciele w tym samym czasie, z żadną możliwością ucieczki. Jego szorstkie ręce zacisnęły się mocno na moich biodrach, gdy pociągnął mnie do siebie. Gdy zatopił zęby w moim kręgosłupie, wypuściłam gardłowy jęk. - Jesteś taką gorącą dziwką, prawda? Mogę poczuć, jak moczysz całego mojego penisa. - Nie mów tak do mnie - zapiszczałam, kiedy wbił się we mnie jeszcze raz i zatrzymał głęboko, warcząc do mojego ucha. - Będę mówił do ciebie, jakkolwiek będę chciał - powiedział, chwytając za moją kitkę i dostarczając serię krótkich i twardych pchnięć. - O Boże... dlaczego to jest takie dobre? - Zawodziłam zaciskając się wokół niego mocno. Miał mnie przyciśniętą nieruchomo do stołu, wrażliwą na potrzeby jego penisa. - Dobre. - Pchnął we mnie głębiej, kradnąc mój oddech. Oznacza to, że czujesz mnie całego. Jesteś moja, Monroe. Zawsze będziesz i nie pozwolę ci odejść. Słyszysz? Nie pozwolę. 201

- Musisz... Dźwięk otwieranych drzwi frontowych i głos Keenan'a ledwo było słychać przez odgłosy naszego pieprzenia. Keiran kontynuował wbijanie się we mnie, więc nie byłam pewna, czy usłyszał wejście kuzyna, lecz wiedziałam, że Keenan był w stanie nas usłyszeć. Odgłos naszych ciał uderzających o siebie, jego jęki i moje krzyki odbijały się echem w kuchni, a kuchenne drzwi otwarte były szeroko. - Stój. Usłyszy nas - jęknęłam słabo. -Mogę świetnie zobaczyć, kochanie. Proszę nie zatrzymujcie się z mojego powodu. Wyglądasz, jakby sprawiało ci to przyjemność. - Spojrzałam na bok, aby dostrzec tam Keenan'a opierającego się o drzwi i przyglądającego nam się z uśmiechem. Natychmiast odwróciłam rękę i pchnęłam Keiran'a, ale złapał ją i przytrzymał przy moich plecach. - Puść mnie. On patrzy! - Palce Keiran'a wsunęły się do moich ust, by zagłuszyć moje protesty. Walczyłam z jego palcami, ale on tylko zaśmiał się i klepnął obolały już tyłek. Potrzeba by dojść była silna, abym mogła jej uniknąć. - Keiran, proszę błagałam. - Rozdrażniłaś mnie dzisiaj, Monroe. Myślisz, że zasługujesz, żeby dojść? - Jego pchnięcia zwolniły do dokuczającego rytmu. - Chcę tego... proszę. niekontrolowanie z potrzeby dojścia.

Moje

ciało

trzęsło

się

Chwycił mnie za kark i pochylił się do mojego ucha. - Więc, weź czego potrzebujesz. Pieprz mnie, Monroe. - Jego słowa ledwo wyszły, zanim przesunęłam biodrami do tyłu na niego znów i znów, rozpaczliwie szukając tego, co jedyne on mógł mi dać. - Cholera... wygląda, jak gorące pieprzenie - jęknął Keenan. Zapomniałam, że nas obserwował. - Kerian, proszę! - błagałam ponownie. Jego niskie jęki i grzeszne obietnice powiedziały mi, że nie był tak odporny na mnie, jak udawał, ale potrzebowałam go, więc chciał, żebym błagała. To nie było niczym więcej niż błaganiem. Nie kiedy, jego 202

kutas był głęboko zanurzony we mnie. Jego palce w końcu zsunęły się w dół, pocierając drażniąco kłębek nerwów i gdy mnie dotknął, przetoczył się przeze mnie potężny orgazm. Moje plecy wygięły się, blokując w miejscu, gdy przyjemność przechodziła przeze mnie. Keiran nadal poruszał się we mnie powoli, patrząc jak dochodzę. Mogłam poczuć jego oczy na sobie nawet teraz. - Masz dość? - zapytał. Wiedziałam, nawet bez odwracania się, że ten lekki uśmieszek nadal tam był. Nie. Moje ciało nie mogło przyjąć więcej jego agresywnego żądania i bolesnej przyjemności, której poddawał moje ciało. Skinęłam głową. - Wstań - rozkazał. - Nie mogę. - Moje nogi były za słabe, by mnie podnieść, nie mówiąc o ruszeniu się. - Albo wstań albo znów cię wypieprzę. Twój wybór. Nadal był we mnie, lekko się poruszając. Już mogłam poczuć początek budującego się we mnie kolejnego orgazmu. Wstałam na drżących nogach i oparłam się plecami o jego klatkę piersiową i zaskoczył mnie, gdy mnie podtrzymał Powoli wysunął się ze mnie i poczułam, że nadal jest twardy, co znaczyło, że nie doszedł. Dyskretnie poprawiłam sukienkę i majtki, kiedy zauważyłam, że Keenan nadal przyglądał nam się w milczeniu. - Idź na górę, oczyść się i poczekaj na mnie. Zrobiłam tak, jak kazał, bez kłótni. Wiedziałam, gdzie to zwykle prowadziło.

*** Weszłam do pokoju Keiran'a i nie mogłam zrobić nic innego jak tylko delektować się zapachem. On i wszystko co posiadał, zawsze pachniało świeżo i chłodno. Rozejrzałam się wokół z 203

zaciekawieniem, lecz nie wiedziałam, czego szukałam, ale jak u każdej innej osoby, sypialnia była jego terytorium. Było to najbardziej prawdopodobne miejsce, gdzie dana osoba będzie ukrywała swoje sekrety, aby utrzymać je w pobliżu; a przecież każdy miał tajemnice... więc, jakie były Keiran'a? Najpierw podeszłam do jego komody, zapominając o jego poleceniu, abym się oczyściła. Nie było nic szczególnego na jej wierzchu, tak samo jak wcześniej, więc szybko otworzyłam pierwszą szufladę, nasłuchując uważnie dźwięków kroków Keirana za drzwiami. Szybka inspekcja jego komody, niczego nie ujawniła. Czego szukasz, Lake? Zapewne gdybym sama to wiedziała, okazałoby się to pomocne. Otworzyłam drzwi do jego szafy i weszłam do środka. Szafa Keiran'a wyglądała tak, jak każdego nastoletniego chłopca, lecz Keiran nie był normalny. Cokolwiek miał, było tutaj. Ciemna odzież, różne adidasy i pełno innych pudełek butów, półek i poręczy. Delikatnie dotknęłam jego garderoby, uważając by niczego nie poprzestawiać. Najgorszą rzeczą jaka mogłaby się stać to ta, bym została złapaną. Po kilku minutach byłam już po trzecim pudełku na buty i prawie poddałam się w poszukiwaniach, gdy trafiłam w dziesiątkę. Nie spodziewałam się znaleźć tego, co znalazłam. Przełknęłam i podniosłam go z wahaniem, szacując wagę w dłoniach. Co Keiran robił z pistoletem? Przyglądałam mu się dalej, obracając w swoich rękach. Był tam przycisk z boku, w pobliżu uchwytu i spust, więc go nacisnęłam. Zgrabny środek wypadł z wnętrza i zobaczyłam, że jest załadowany. Wsunęłam z powrotem magazynek i pośpiesznie odłożyłam broń. Wtedy zauważyłam cienki złoty łańcuszek z perłami, owinięty wokół rękojeści. Był piękny i... znajomy. Przeszukałam pamięć, gdzie widziałam go wcześniej. Nie był nowy. To było... zdjęcie! Byłam prawie pewna, że martwa dziewczyna na zdjęciu miała taki sam naszyjnik, kiedy umarła. Musiałam tylko zobaczyć zdjęcie, aby potwierdzić. Ukryłam je w biurku i nie patrzyłam na nie, odkąd je znalazłam. Na pierwszy rzut oka nie zwracałam zbytniej uwagi na jej biżuterię, nie wiedziałam, że była to 204

wskazówka, biorąc pod uwagę, że nie spodziewałam się natknąć na ten łańcuszek w szafie Kerian'a. Ponieważ Keiran nie był tym, który włamał się do mojego domu, wykluczyłam możliwość, że zostawił zdjęcie by mnie nastraszyć. To nie było w jego stylu, by być niejasnym. Był bardziej bezpośredni przy swoich groźbach. Lecz jeśli miał ten naszyjnik, musiał wiedzieć, kim była dziewczyna. Więc, jak go zdobył i kim ona dla niego była? Ściany zaczęły się do mnie zbliżać i nagle poczułam się za mała na tak wiele pytań krążących w mojej głowie. Jednak, kiedy spojrzałam na broń w mojej dłoni, była tylko jedna myśl, która się wyróżniała i najbardziej niebezpieczna, by odpowiedzieć. Czy on ją zabił? Zapomniałam oddychać, gdy patrzyłam w dół na zimną, twardą stal mojej rzeczywistości. Musiałam się stąd wydostać. Musiałam od niego uciec, zanim zabierze ode mnie wszystko, co kochałam. Nie mogłam pozwolić mu, żeby skrzywdził moją ciotkę. Wiedziałam, jak to jest zostać skrzywdzoną przez Keiran'a. Było to zakopane głęboko i nigdy nie chciało odejść. Instynkt krzyczał na mnie, by wyjść i po raz pierwszy go posłuchałam. Szybko odłożyłam pistolet i starannie odstawiłam pudełko na górną półkę. W momencie, gdy siadałam na łóżku, wszedł Keiran. Natychmiast spojrzał na mnie podejrzliwie. Prawdopodobnie wyglądałam na tak zdenerwowaną, jak się czułam. - Co robisz? - zapytał spokojnie. - Nie.. nic. Czekałam na ciebie tak, jak powiedziałeś. - Nie zrobiłaś tego, co powiedziałem, żebyś zrobiła. Spojrzałam na niego zdezorientowana, czując formujący się na czole pot. - Mówiłem ci także, byś się umyła, więc co robiłaś? Myśl. Myśl. Myśl. - Ja... chciałam... nie było żadnych czystych ręczników do wytarcia. - Cholera! Co za głupie kłamstwo. - Tak? - Skinęłam głową w milczeniu i przełknęłam ślinę, która stała się zbyt ciężka dla mojego gardła. - Pokaż mi. 205

Pokój zaczął się kręcić i mogłam praktycznie poczułam, że mam przesrane. Wstałam i wyszłam na korytarz, kierując się ku temu, co miałam nadzieję, było łazienką. Byłam zbyt rozkojarzona by przypomnieć sobie, gdzie ostatnim razem poprowadziła mnie Sheldon. Szybko rozegrałam "ele mele dudki" z drzwiami i sięgnęłam po wybrane. - To pokój Keenan'a. Potarłam spoconą zdenerwowanie.

dłoń

o

sukienkę,

by

ukryć

swoje

- Przepraszam. Chodzi o to, że wszystkie drzwi wyglądają tak samo. - Tak, jak kłamstwa. - Nie kłamię. - Więc zaprowadź swój tyłek do łazienki, Monroe. Mój ulubiony zegar tyka. Stanął przed drzwiami na końcu korytarza z rękami skrzyżowanymi na piersi, a żarówka w mojej głowie zapaliła się. Podeszłam do drzwi i stanęłam przed nim, starając się zamaskować zdenerwowanie. - Tak? - Stoisz przed drzwiami - wyszeptałam. - Tak? Mam nadzieję. Spojrzałam na niego do góry, ale się nie odezwałam. Uśmiechnął się i otworzył drzwi, cały czas utrzymując na mnie wzrok. Spojrzałam niepewnie i wypuściłam oddech, który wstrzymywałam. - Gratulacje, kupiłaś sobie kilka sekund. - Wszedł do łazienki i oparł się o zlew, czekając na mnie. Weszłam do środka i rozejrzałam się po czystej, ale zwykłej łazience. Można powiedzieć, że tylko mężczyźni jej używali. Nie było żadnych pierdół i dekoracji, jakie lubiły kobiety. - Nie widzę, gdzie trzymasz tutaj ręczniki. 206

- Dlatego, że ich tu nie ma. - Więc, dlaczego... - Chciałem sprawdzić, czy wciąż mnie okłamujesz. Otworzyłam i zamknęłam usta, lecz żadne słowa nie wyszły. Patrzył na mnie przez kilka sekund dłużej, a następnie podszedł do prysznica i odkręcił wodę. Gdy odwrócił się do mnie, cofnęłam się o krok, ale złapał moją sukienkę z przodu i przyciągnął do siebie. Obrócił mnie tyłem do siebie i rozpiął jej tył, ściągając, a następnie popchnął w kierunku prysznica. Opuścił łazienkę i wrócił później z dwoma ubraniami i dwoma ręcznikami w ręku. Nadal mnie ignorował, gdy rozpinał i ściągał dżinsy, a następnie koszulkę. Kiedy wszedł pod prysznic przesunęłam się, by zrobić między nami przestrzeń. Chwycił mydło z mydelniczki i złapał moją szyję, przyciągając do siebie. - Umyj mnie - nakazał, wkładając w moją dłoń myjkę. - Nie zamierzasz mnie ukarać? - Chcesz, żebym cię ukarał? Załamałam się i nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na to pytanie. Nie, głupku! Psychicznie krzyczałam do siebie odpowiedź, lecz słowa nie mogły przejść mi przez usta. Uśmiechnął się i powiedział. - Znam cię lepiej, niż ty sama, Monroe. Nie zamierzam cię karać... dzisiaj. Jestem cholernie zmęczony. Kontroluj swoje trudzenie. - Powinno być mi ciebie żal? - Czy powiedziałam to na głos? Spojrzał na mnie i powiedział. - Uważaj... nie jestem aż tak zmęczony. - Spojrzałam w dół i dotknęłam myjki w ręku. Wypuścił ostry oddech i chwycił za mój nadgarstek przyciągając go do swojej piersi. - Możesz zacząć tutaj. Moja dłoń automatycznie zaczęła poruszać się zataczając kręgi na jego piersi. Miał imponującą budowę jak na osiemnastolatka, lecz nikt nie oskarżał nigdy Keiran'a o bycie 207

zwyczajnym. Obserwował mnie, jak go myłam i kilka razy myjka prawie mi spadła. Gdy sięgnęłam jego podbrzusza i twardej erekcji przed nim, zatrzymałam się. Powoli poprowadziłam szmatkę w dół i w górę, a moja nerwowość sprawiła, że uścisk był stanowczy i z nadzieją, że skrzywdzę go tak samo, jak on gdy mnie bierze. Ale ty lubisz ból... Jęk, który wybuchał z jego gardła brzmiał boleśnie przyjemnie, więc zacisnąłem uścisk i kontynuowałam ruchy w górę i w dół. Zapomniałam całkowicie o walącej na nas z góry wodzie, gdy koncentrowałam się na tym by sprawić mu ból. - Kurwa - ponownie jęknął. - Jeśli chcesz, żebym cię teraz pieprzył, sugeruję byś przestała bawić się z moim kutasem. Wiem, co starasz się zrobić. Bardziej efektowniejsze byłoby, gdybyś uderzyła mnie w jaja. Spuściłam wzrok w dół by ukryć poczucie winy i szybko skończyłam go myć. Kiedy już to zrobiłam, zabrał ode mnie myjkę i umył moje ciało z zaskakującą delikatnością, masującymi ruchami. Zanim się zorientowałam, zamknęłam oczy ciesząc się tym uczuciem. Kiedy skończył mnie myć, szorstko nakazał mi wynosić się, udało mi się powstrzymać od riposty na jego niegrzeczność. Wycierałam się powoli, mając nadzieję, że go tym wkurzę, a następnie czekałam w jego pokoju. Nadal mogłam usłyszeć włączony prysznic, gdy przebierałam rzeczy, które dla mnie zabrał. Po trzykrotnym przeszukaniu zdałam sobie sprawę, że zapomniał o spakowaniu dla mnie piżamy. Prychnęłam i usiadłam na brzegu łóżka. W końcu przyszedł chwilę później z ręcznikiem owiniętym wokół swoich bioder. To był już drugi raz, gdy widziałam go takiego i efekt jak wywierał był silniejszy niż ostatnio. - Nie mam piżamy. Rozwinął swój ręcznik i użył go by wytrzeć swoją pierś. Pragnienie posmakowania jego skóry było przytłaczające. Kiedy odrzucił ręcznik na podłogę i wyłączył światło pogrążając pokój w ciemności, mój gniew urósł. Zbliżył się do łóżka i opadł na materac. 208

- Śpię nago, wiec ty także możesz. - Naprawdę wolałabym nie, więc gdybyś mógł pożyczyć mi koszulkę... - Śpij nago albo śpij na podłodze. - Brzmiał tak, jakby był już w półśnie. Mogłam tylko zobaczyć jego cień wśród pościeli. - Jesteś teraz nierozsądny. - Przywitało mnie milczenie. Po kilku minutach wstałam i zrzuciłam ręcznik. Odsunęłam pościel jednocześnie przyglądając mu się uważnie, gdy wślizgiwałam się do środka, zakrywając swoje ciało. Jego oddech brzmiał tak, jakby zasnął. Przesunęłam się aż byłam daleko od niego, ale uważając, by nie spaść z łóżka. - Keiran? - Co? - Dlaczego uprawiałeś ze mną seks przy swoim kuzynie? Wstrzymałam oddech, gdy czekałam na odpowiedź. - Musiał zobaczyć, że jesteś tylko moja. Dlaczego zdezorientowana.

musiał

to

zobaczyć?

-

zapytałam

- Ponieważ chciał cię pieprzyć - powiedział to mimochodem, jakbyśmy rozmawiali o pogodzie, na co zmarszczyłam brwi. - Co sprawiło, że tak myślisz? - Mój kuzyn wypieprzyłby wszystko, co się rusza. - A jednak nie wypieprzył ciebie. - Monroe... - Przepraszam - stłumiłam śmiech, który budował się w mojej klatce, lecz szybko zamarł, kiedy niepokojące myśli pojawiły się w mojej głowie. - Pozwolisz mu mnie mieć? Jego ramiona w okamgnieniu owinęły się wokół mojej talii 209

przyciągając mnie do siebie.. Rzucił mnie na plecy, przekręcając się na bok i pochylając nade mną, aby mógł zajrzeć w moje oczy. - Nikt nigdy nie będzie cię miał, oprócz mnie. - Jak możesz być taki pewny? - zapytałam, udając złość, nawet jeśli moje serce zabiło mocniej. - Ponieważ najpierw cię zabiję. Jesteś moja, Monroe. To się nigdy nie zmieni.

210

Rozdział 13 - Pieprzyć poniedziałki - mamrotałam do siebie. Dzień minął już w połowie i zaczynałam myśleć o jego drugiej części i o tym, że mogłabym uciec z tego piekła, ale później przypomniałam sobie, że właściwie nigdy nie opuści się piekła, gdy sprzedało się duszę samemu diabłu. Odgrywałam rolę jego cienia cały dzień i było mi już od tego niedobrze. Keiran był wszędzie, cały czas w zasadzie nawet bez bycia w pobliżu. Utkwione we mnie spojrzenia i szepty, które otrzymywałam były wycieńczające. Nie zrozumcie mnie źle, byłam do nich przyzwyczajona, ale z innych powodów. Było wiele plotek krążących na temat tego, co robiłam z Keiran'em i żadna z nich nie była dobra. Co gorsza, Willow ledwo ze mną rozmawiała, czy patrzyła na mnie na dzisiejszej siatkówce. Musiałam znaleźć sposób, żeby porozmawiać z nią później bez wiedzy Keiran'a. Otworzyłam drzwi toalety i od razu napotkałam wzrok Anya strojącej się w lustrze. Nie miałam pojęcia, po co stroiła się w połowie lekcji. Stała w swoich charakterystycznych szpilkach i mini spódniczce. Złośliwie życzyłam jej, żeby się potknęła i przynajmniej upadła. Może wtedy załapałaby, że szpilki nie były przeznaczone do szkoły. - Otóż, czy to nie jest dziwka z Bainbridge High. Uśmiechnęła się szyderczo. - Zabawne. To samo miałam zamiar powiedzieć o tobie. - Ja nie kradnę ludziom chłopaków. - Nie. Ty po prostu rozkładasz przed nimi nogi. Czy ty w 211

ogóle zapraszasz ich na kolację najpierw? Zmrużyła oczy i dostrzegłam, że zaciska z boku ręce w pięści. - Kiedy Keiran z tobą skończy, sprawię, że będziesz żałować. - Za późno. Już żałuję. - Myślisz, że jesteś wyjątkowa, ale wcale tak nie jest. Nie jesteś nawet ładna. - O rany, dzięki. Może on chciał zmiany scenerii. Coś mniej płytkiego. Zmrużyła oczy, opierając rękę na biodrze. - Nazwałaś mnie grubą? - Naburmuszyła się. Zdusiłam w powierzchowna.

sobie

śmiech.

Wow,

ona

na

serio

jest

- Przepraszam. Co ja sobie myślałam? - Cokolwiek. Trzymaj się z daleka od Keiran'a. On jest mój. - To poniekąd trudne, gdy on sam nie wydaje się, żeby chciał trzymać się z daleka. Ale powiem ci coś... możesz go zatrzymać, a kiedy z nim skończę podrzucę ci go z powrotem. - Nigdy nie będziesz miała szansy. Trevor ma zaplanowanego dla ciebie, a Keiran znów będzie cały mój.

coś

Udało mi się utrzymać znudzony wyraz twarzy. Przyglądała mi się uważnie w oczekiwaniu na reakcję, lecz rzuciłam jej tylko: - Dasz mi znać, jak ci się to uda, tak? - Suka - warknęła. Popędziła w stronę drzwi po drodze potrącając mnie w ramię. Gdy wracałam do klasy dostałam wiadomość o Jesse'a, że chciałby ze mną porozmawiać. Zdecydowałam na nią nie odpowiadać. Musiałam się zdystansować od niego, żeby Keiran 212

nie mógł użyć nikogo innego do zranienia mnie. Poza tym, Jesse nie mógłby zrobić nic, by mi pomóc i w związku z tym, że byliśmy ze sobą bliżej nie czułabym się komfortowo dyskutując z nim na temat Keiran'a. Wreszcie, gdy zadzwonił ostatni dzwonek i wyszłam na zewnątrz spotkałam tam Keiran'a, Keenan'a, Dash'a i Quentina stojących wokół samochodu Keiran'a. Wcześniej zastanawiałam się jak dostanę się do domu, skoro Keiran nie pokazał się przez pięć lekcji. Była na nich również Willow, lecz po tym, co wydarzyło się w sobotnią noc i telefonie, czułam się zbyt winna, by spojrzeć w jej oczy, nie wspominając już o poproszeniu ją o podrzucenie do domu. Przez to Keiran mógłby prawdopodobnie dowiedzieć się, że kolejny raz byłam wobec niego nieposłuszna. To wszystko sprawiało, że nasuwało mi się pytanie, czy aby na pewno postępowałam właściwie. Co więcej, dodatkowo los zmarłej dziewczyny ze zdjęcia podpowiadał mi, że dobrze zrobiłam. Gdy podchodziłam do samochodu chłopaki wpatrywali się we mnie, lecz nie pozwoliłam swojemu zdenerwowaniu przejąć nade mną kontrolę. Uniosłam podbródek wyżej, kierując się w stronę Keiran'a. - Zabierz mnie do domu - rozkazałam. Chłopcy zachichotali, jakbym właśnie wyskoczyła z jakimś żartem, podczas gdy Keiran wpatrywał się we mnie nic nie mówiąc. Wzmocniłam uścisk na pasku od torebki napotykając jego wzrok, lecz chwilę później zaczęłam się wahać. Chciał, żebym łasiła się wokół niego i cholera, działało to. Zburzył tym mój mur obronny. - Twoja dziewczyna nie ma żadnych manier - skomentował Dash. Keiran potarł swój podbródek w miejscu, gdzie jego rosnący krótki zarost był grubszy i zamruczał. - Myślę, że robi to, żeby przyciągnąć uwagę - zażartował Keenan. - Ty wiesz wszystko na temat błagania o uwagę, prawda? Keenan był chodzącą reklamą dla dzieciaka, który miał 213

problemy ze swoim ojcem. Grał buntownika i dziwkarza, ale potrafiłam go przejrzeć. - Taak, ale nie błagam tak dobrze, jak ty - powiedział zadowolony z siebie Keenan. Moja twarz zrobiła się czerwona na wspomnienie Keiran'a i mnie w kuchni poprzedniego dnia. W dalszym ciągu nie mogłam uwierzyć w to, że Keiran pozwolił Keenan'owi nam się przyglądać, ale potem zdaję sobie sprawę, że Keiran nie miał wobec mnie ważnych i ciepłych uczuć. Byłam kolejną dziewczyną, która rozłożyła przed nim nogi. - Jesteś zboczonym... - Dość - rozkazał Keiran. - Wsiadaj do samochodu. Otworzył drzwi, przesuwając siedzenie tak, żebym mogła wejść do tyłu. Gdy już usiadłam, zamknął za mną drzwi. Z niecierpliwości stukałam stopami, kiedy on nadal rozmawiał z kumplami. Wyciągnęłam telefon, żeby napisać wiadomość do cioci. Moja obawa o nią sprawiała, że kontaktowałam się z nią częściej, niż to w ogóle było konieczne. Szkolny parking był już prawie pusty w czasie, gdy zdecydował się ruszyć. On i Keenan wskoczyli do samochodu i szybko go opuściliśmy. Patrzyłam przez okno na mijane przez nas miasto będąc zmęczona i nie słuchając ich rozmowy. Keenan ponownie rozmawiał o jakiejś gorącej lasce, która chciała go bzyknąć. Szczerze, nie wiedziałam, co takiego Sheldon w nim widziała. Był świnią. Moje ciało nie było przyzwyczajone do tego całego seksu, jakiego doznało w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, więc oparłam głowę o siedzenie zamykając oczy i nie minęła nawet chwila, kiedy zasnęłam. Gdzieś pomiędzy snem, a jawą poczułam, jak samochód zatrzymał się i usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Z oporem otworzyłam oczy i gdy zauważyłam, że mimo wszystko byłam już w domu usiadłam podekscytowana. Pomyślałam, że na pewno Keiran będzie chciał zamknąć mnie w swoim domu, gdzie 214

mogłabym usługiwać mu w każdej chwili. Keiran wysunął się z samochodu i podniósł swoje siedzenie. Z niecierpliwością wyszłam na zewnątrz kierując się w stronę drzwi od domu bez oglądania się za siebie, czy nawet powiedzenia do widzenia. Tak bardzo jak moje ciało czerpało przyjemność z tego, co mi zrobił, byłam wyczerpana. Otworzyłam drzwi i weszłam do środa, ale w momencie, gdy próbowałam je zamknąć, zatrzymał je blokując swoją ręką. Odwróciłam się zaskoczona, gdy zobaczyłam, że wchodzi do środka. - Myślałam, że wyjeżdżasz? - zapytałam nerwowo. - Zdejmij ubrania – rozkazał. Jego głos był chrapliwy i podniecony, gdy powoli zamykał drzwi i ściągał koszulkę.

*** Przygnębiające uderzenie zamykanych drzwi po jego odjeździe dudniło echem w moich uszach. Słuchałam jak odjeżdża leżąc na kanapie gdzie zostawił mnie nagą, wyczerpaną i obolałą. Dopiero wtedy, kiedy już nie słyszałam dźwięku jego silnika wstałam z kanapy. Zanim udałam się na górę, żeby wziąć długą kąpiel pozbierałam ubrania z korytarza, gdzie zostały ze mnie zrzucone. Czułam wiele emocji, ale jednym z dominujących było odrzucenie. Wziął mnie mocno, po czym zostawił bez słowa. Odbyło się to w całkiem podobny sposób, jak zawsze mnie traktował, po tym jak już mnie miał. Pieprzył mnie, a następnie ignorował. Może i byłam dziewicą, gdy uprawialiśmy seks, ale nie byłam aż tak naiwna, aby myśleć iż to było normalne. Moje niedoświadczenie w tych sprawach częściowo było spowodowane Keiran'em, którego misją stało się odstraszanie każdego chłopaka, który okazał mi swoje zainteresowanie... nawet ten niepopularny. Mój pierwszy pocałunek z jego powodu zakończył się katastrofą. Zdecydowałam się przyłączyć do matematycznego klubu, gdyż dobrze radziłam sobie z liczbami i 215

miałam nadzieję, że tam poznam przyjaciół. Willow była miłością mojego życia, tak samo jak najlepszą przyjaciółką, ale nie mogłam jej tłamsić. Po dwóch tygodniach spotkań w klubie zostałam zaproszona przez Peter'a i od razu przyjęłam propozycję. Był miły i całkiem słodki. Nie był również popularny, więc rozumieliśmy siebie nawzajem lub tak mi się przynajmniej wydawało. Pewnego popołudnia poprosił mnie o pocałunek, kiedy wracaliśmy ze spotkania i pozwoliłam mu na to, gdyż nigdy wcześniej nie byłam jeszcze całowana. To był prosty, powściągliwy pocałunek, który nie przerodził się w nic głębszego. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że on nas obserwował...

*** - Co do kurwy myślisz, że robisz? - Usłyszałam opryskliwy, ujadający głos. Brzmiał na bardziej przerażającego niż zwykle. Spojrzałam w górę napotykając wściekłego Keiran'a spoconego w swoich ubraniach do treningu. Byliśmy na zewnątrz zaraz obok drzwi od sali gimnastycznej i z powodu mojego podniecenia nie przewidziałam niebezpieczeństwa przebywania w tamtym miejscu zbyt długo. To, co najbardziej mnie odrzuciło, to to, że nawet na mnie nie spojrzał. Patrzył gniewnie na Peter'a, który wyglądał, jakby chciał zlać się ze ścianą i zniknąć. Gdyby wzrok mógł zabijać... - Odpierdol się od niej - warknął na Peter'a, powodując tym samym, że chłopak od razu uciekł. Zamrugałam nie mogąc uwierzyć, jak szybko zniknął, po czym odwróciłam się, żebym odejść, by nie igrać z diabłem. - Gdzie myślisz, że idziesz? Zatrzymałam się w miejscu, lecz nie odwróciłam się nawet, gdy usłyszałam, że pochodzi bliżej. - Ty.... - zaczął, lecz przerwał, po czym usłyszałam głośny trzask i podskoczyłam, zdając sobie sprawę, że jego uderzenie pięścią musiało trafić w szafkę. Och, Boże. 216

- Kurwa, spójrz na mnie - ryknął. Powoli odwróciłam się, przerażona tym, co mogłam zobaczyć. Kieran stał tam z zaciśniętymi pięściami i falującą piersią. Jego szczęka również była zaciśnięta i dostrzegłam, że żyła w pobliżu skroni pulsowała. Był wściekły. Przez lata zastraszania i dokuczania mi nie widziałam go tak złego, nawet wtedy, gdy zepchnął mnie z drabinek. Przyzwyczaiłam się do jego chłodnej obojętności... nawet nienawiści. Ale to... nie wiedziałam i nie była pewna, czy potrafiłam sobie z nim poradzić, kiedy taki był. - Pozwoliłaś mu się dotknąć. - wypowiedział słowo „dotknąć” z obrzydzeniem tak jakby to, że ktoś mógł mnie lubić, chcieć czy cokolwiek innego było trudne do wyobrażenia. Objęłam się, by dodać sobie otuchy zwalczając łzy. - Keiran, proszę... - Zamknij się - rozkazał. Pierwszą łzę poczułam, jak kwas, która paliła spływając w dół mojej twarzy. - Nie masz pozwolenia, żeby wypowiadać moje imię. Ani teraz... ani nigdy. - Popatrzył na mnie z pogardą. Wstrzymałam oddech, gdy zimna nienawiść wylewała się od niego falami... tonęłam w niej, a łzy spływały po policzkach. Odwrócił się gwałtownie, kierując w stronę wyjścia. Zastygłam w bezruchu na środku korytarza, gdy usłyszałam pisk opon i od razu wiedziałam, że Keiran odjechał. Na koniec upadłam na kolana szlochając i czując ból w sercu, którego nie potrafiłam opisać. Czułam się tak, jakbym w jakiś sposób go zdradziła. Następnego ranka dowiedziałam się od jakiejś przypadkowej dziewczyny, że nie byłam już członkiem klubu. Próbowałam iść na spotkanie tamtego popołudnia, lecz najwidoczniej miejsce spotkań zostało zmienione. Nie wiedziałam, o co w tym wszystkim chodziło, lecz zawsze miałam przeczucie, że stał za tym Keiran.

217

Rozdział 14 Po długiej gorącej kąpieli w wannie, by złagodzić ból i nadwyrężone mięśnie poddałam się i zadzwoniłam do Willow. Musiałam się przekonać, że u niej wszystko w porządku. Dzwoniłam przez chwilę i już chciałam się poddać, kiedy w końcu odebrała. - Taak? - Hej, Willow. - Starałam się brzmieć normalnie pomijają fakt, że byłam strasznie zdenerwowana. - Hej - odpowiedziała sucho. - Przykro mi z powodu piątkowej nocy. - Próbowałam znaleźć w głowie jakieś właściwe słowa, lecz prawda była taka, że nie wiedziałam, co więcej mogłam powiedzieć. - To tyle? - O co ci chodzi? - Przestań gadać bzdury, Lake. Byłaś gotowa powiedzieć mi coś o Dash'u. Co się dzieje? - Nie mogę... nie mogę ci powiedzieć. - Wiedziałam, że to było kiepskie, lecz nie mogłam zarówno powiedzieć jej prawdy, jak i okłamywać. - Nie możesz mi powiedzieć? - wysyczała. Mogłam wyobrazić sobie ją, jak stała z ręką opartą na biodrze i zmrużonymi oczami. - To skomplikowane, Willow. Wiesz jednak, że nigdy nie zrobiłabym nic, żeby cię zranić. 218

- Nie, lecz najwyraźniej chciałabyś mnie okłamać. - Willow... - Zapomnij. Rozłączyła się, a ja siedziałam przez chwilę z rękami opartymi o głowę. Zrobił to. Keiran'owi udało się rozbić naszą przyjaźń, właściwie nic takiego nie robiąc. Zastanawiałam się, czy nie iść do niej do domu, ale zdecydowałam, że najlepszą rzeczą będzie, jak pozwolę jej ochłonąć. Poza tym, co miałabym jej powiedzieć? Mój telefon zabrzęczał wiadomością od Jesse'a.

chwilę

później

z

ponowną

Jesse: Pozwól mi pomóc. Lake: Jak miałbyś to zrobić? Jesse: Moglibyśmy komuś powiedzieć... Lake: Nie mogę tego zrobić i proszę nic nikomu nie mów. Wyciszyłam telefon i rzuciłam na stolik. Jesse był dobrym chłopakiem, lecz Keiran był poza jego ligą. Keiran nie widziałby w nim zagrożenia, a raczej kolejny pionek, który mógłby użyć przeciwko mnie. Zajęłam się obowiązkami w domu i zadaniami ze szkoły, żeby zabić czas oraz pozbyć się zmartwień. Normalnie byłabym teraz w pracy, ale Keiran wszystko schrzanił. Dzień po tamtym incydencie zadzwoniłam do Charliego, który zapewniał mnie, że między nami wszystko dobrze, ale powiedział również, że nie może ponownie mnie zatrudnić. Miejscowy właściciel najwidoczniej dowiedział się o bójce i nie chciał mnie z powrotem. To była już kolejna rzecz, którą Keiran'owi udało się ode mnie zabrać.

*** Dwa tygodnie minęły szybko, ale nic nie zmieniło się na 219

lepsze. Właściwie, wszystko zmieniło się na gorsze. Willow ze mną nie rozmawiała, Trevor obserwował, a przypadkowe laski wywoływały ze mną kłótnie. Wczoraj na przykład zostałam popchnięta na szafki przez jedną z przyjaciółek Anya. Keiran również się zmienił... tak jakby. W szkole ignorował mnie całkowicie, lecz każdej nocy przychodził po mnie. Patrząc wstecz na to, jak to wyglądało, jego nocne wizyty były jedynym momentem, w którym nie czułam się samotna. Czułam się również, jak najgłupsza dziewczyna na świecie, gdyż nie ważne jak wywrócił mój świat do góry nogami, moje ciało zawsze go witało. Za każdym razem, gdy mnie dotykał, robił to bez dawania czegokolwiek od siebie. Czasami płakałam, po tym, jak się kochaliśmy, ale nie było to spowodowane fizycznym bólem. To było duszące uczucie rozpaczy. Keiran odniósł sukces ze zrobienia mnie swoim więźniem.

220

Rozdział 15 Kiedy Sheldon nie była zajęta swoim cheerleadingiem i Keenan'em, za misję obrała sobie wyrwanie mnie z depresji. Ciocia planowała wrócić w przeciągu trzech tygodni i nie mogłam się doczekać szansy, aby wreszcie ponownie poczuć się bezpiecznie we własnym domu i nie tylko z powodu ostatniego włamania. Zdecydowałam poczekać aż ciocia wróci, żeby jej o tym wszystkim powiedzieć. Nie chciałam jej martwić, czy też sprawić, że z tego powodu skróciłaby swoją podróż. Nie było możliwości, by wytłumaczyć jej urodzinową kartkę ze zdjęciem, skoro miało to jakikolwiek związek z Keiran'em. Na szczęście nie zostałam ponownie zaciągnięta do jego domu odkąd znalazłam broń i medalion w szafie, lecz oznaczało to również, że nie potrafiłam powiązać z nim tej dziewczyny. Zdecydowałam opuścić tę część, gdy będę z nią rozmawiała. Wiedziałam, że utrzymywanie tego wszystkiego w tajemnicy przed nią było niebezpieczne i nieodpowiedzialne, lecz musiałam utrzymać ją z dala od Six Forks tak długo, jak to tylko było możliwe. Byłam przekonana, że wkrótce Keiran się mną zmęczy. Nigdy nie widziałam go długo z jedną dziewczyną. Byłam w drodze, żeby spotkać się z Sheldon w miejscowej, taniej knajpie z hamburgerami. Chciałam zaprosić Willow, ale ona nadal ze mną nie rozmawiała. Czułam ból w sercu za każdym razem, gdy ją widziałam, czy też pomyślałam o niej. Kiedy już będzie po wszystkim, w jakiś sposób jej to wynagrodzę. Restauracja była zatłoczona i nie spodziewałam się wcale czegoś innego, ale Sheldon po prostu musiała wybrać to miejsce, spośród wszystkich innych, w których mogłyśmy iść. Weszłam do środka, przeszukując pomieszczenie, żeby ją odnaleźć. Knajpka 221

powiększyła się kilka lat temu, żeby pomieścić większą liczbę osób okupujących to miejsce w piątkowe wieczory. Zwykle trwa to do czasu, aż ktoś w końcu zdecyduje przenieść imprezę do domu. - Lake! - Spojrzałam do tyłu dostrzegając Sheldon przepychającą się przez tłum i wyglądającą niezwykle niekonwencjonalnie w długiej, kolorowej spódnicy do kostek oraz dwoma rozcięciami, które sprawiały, że jej nogi były widoczne, gdy szła. Miała na sobie ciemno zielony bezrękawnik i długi wisiorek z piórkiem. Jej włosy były splecione w dwa warkocze z cienką opaską do dekoracji. - Wyglądasz, jak Willow - oznajmiłam zaskoczona. - Dzięki! Rozmawiałyśmy niedawno o modzie i Willow zasugerowała mi ten wygląd, gdy powiedziałam jej, że chciałabym spróbować czegoś nowego. - Jak u niej? - zapytałam powstrzymując ukłucie zazdrości. - Tęskni za tobą. - Skąd to możesz wiedzieć? - Jest twoją najlepszą przyjaciółką. Dlaczego nie miałaby za tobą tęsknić? - Nie byłam za dobrą przyjaciółką. - Tajemnica prawdziwej przyjaźni polega na tym, że jest wytrzymała jak cholera. Już miałam odpowiedzieć, gdy zostałam potrącona przez kogoś przechodzącego przez tłum. - Na serio z tych wszystkich miejsc, dlaczego właśnie to? - Daj spokój, Lake. Nie bądź tak jak Debbie Downer10. 10

Debbie Downer – Jest postacią graną przez aktorkę Rachel Dratch. Jest osobą wiecznie w głębokiej depresji, najczęściej niszczy pozytywną atmosferę…

222

Zresztą, gdzie jeszcze mogłybyśmy pójść? Wiedziałam, że miała rację. Ja po prostu nie lubiłam prawdopodobieństwa tego, na kogo mogłam wpaść. - Są jakieś wolne stoliki? - Prawie musiałam krzyczeć, żeby zostać usłyszaną ponad muzyką i ludźmi. - Czy w ogóle musisz pytać? Zastanawiałam się, kiedy zamienią to w domówkę, na którą powinnyśmy iść. Pamiętam pierwszy i ostatni raz, kiedy poszłam na domówkę. Oczywiście Keiran tam był, więc skończyło się to źle. Brian Lassiter, uczeń ostatniej klasy liceum oraz rozgrywający rozpoczął ze mną rozmowę, ponieważ jego młodszy brat był fanem książek mojej cioci. Chciał się dowiedzieć, czy mógłby dostać kopię podpisu na jego urodziny, gdy Becky Daniels wyszła nie wiadomo skąd mówiąc wrzaskliwym głosem i krzycząc na temat tego, że flirtowałam z jej chłopakiem. Kiedy mnie spoliczkowała, zamachnęłam się uderzając ją w plecy i wtedy właśnie Keiran wrzasnął, że to ja zaczęłam bójkę. Dzieciaki do których należał dom wykopali mnie z niego i nigdy już nie zostałam zaproszona na domówkę. - Nie za dobry pomysł. - Dlaczego nie? Keiran nie ścigał cię przez ostatnich kilka tygodni, więc powinno być bezpiecznie, co nie? Oprócz tego, kiedy zakradł się do mojej sypialni w środku nocy. - Nie wiem. Ostatnio ledwo udało mi się wyjść z tego cało. Wywróciła oczami mówiąc: - Teraz kto dramatyzuje? - Nie chcę tego typu problemów ani żadnych innych. Czy

223

zauważyłaś, że ostatnio często spotykam się z wrogim nastawieniem wobec mojej osoby? Ostatnią rzeczą, jaką pragnę to, żeby moja ciocia dostała telefon z informacją, że wdałam się w bójkę, albo gorzej, że skończyłam w więzieniu. - Ale w jaki sposób lepiej pokazać dużemu, złemu wilkowi, że nie może powalić twojego domu nie ważne, jak bardzo będzie dyszał i sapał. Zaśmiałam się z jej porównania do Keirana. Czasami była taka dosadna. - I wiem, że obrzucasz mnie wyzwiskami w swojej główce powiedziała. Wyglądała na prawdziwie urażoną, co tylko wywołało we mnie większy śmiech do momentu, gdy sama również zaczęła się śmiać. - Co was tak śmieszy? - zapytał Trevor podchodząc do nas i obejmując ręką moją szyję. - Proszę podzielcie się. Mój nastrój właśnie popełnił samobójstwo. - Przepraszam, ale był to prywatny żart w prywatnej rozmowie pomiędzy przyjaciółkami... na osobności. - Ulepszyłaś te swoje mądre usteczka, ale z tego, co słyszałem Keiran już z tobą skończył, więc byłbym ostrożny w tym, kogo wkurzasz – groził Trevor. - Widzisz miałeś dobry pomysł z tym wkurzaniem ludzi. Powinieneś sam spróbować. Tak, jak teraz - odparowała Sheldon. Zaśmiałam się, co tylko wywołało w nim większą złość, aczkolwiek wcale nie zbiło mnie z tropu. Zły Keiran sprawiał, że jedyne o czym marzyłam, to, żeby uciec i ukryć się, lecz Trevor jedynie mnie irytował. - Nikt z tobą nie rozmawia. Może zainteresowałabyś się tym, kogo za twoimi plecami pieprzy twój chłopak? Sheldon rozszerzyła nozdrza ze złości i wiedziałam, że to, co powiedział strasznie ją wkurzyło. 224

- Sheldon... - Wciągnęłam powietrze nosem. - Czujesz to? Pachnie jak... dupek. Sheldon i ja wąchałyśmy powietrze do chwili, gdy obie spojrzałyśmy na Trevor’a. - Trevor myślę, że to dochodzi z twojej strony. Powinieneś wcześniej zwrócić na to uwagę, zanim wymknęło ci się to spod kontroli. Zaczęłyśmy odchodzić, gdy poczułam ostry ból przeszywający moją czaszkę. Trevor w napadzie szału chwycił mnie za kucyk i powalił na ziemię. Uderzyłam o podłogę oszołomiona siłą uderzenia. - Co powiedziałaś do mnie suko? - Naskoczył na mnie, unosząc stopę, by mnie kopnąć. Zwinęłam się w kulkę w celu uniknięcia uderzenia, lecz ono nigdy nie nastąpiło. - Och, mój Boże! - Usłyszałam krzyk Sheldon. Gdy spojrzałam w górę dostrzegłam Keiran'a duszącego Trevora, który drapał jego ręce próbując się wydostać. Był cały sini i wyglądał, jakby był blisko omdlenia. On miał zamiar go zabić! W końcu oderwano od niego Keiran'a dzięki pomocy Dash'a, Keenan'a i Quentin'a, którzy go przytrzymywali. Trevor walczył, by odzyskać oddech, gdy Sheldon pomagała mi wstać. Wszyscy w restauracji patrzyli na Keiran'a, jakby urosła mu druga głowa. - Jaki masz problem, stary? Atakujesz mnie z jej powodu? Z obrzydzeniem wypluł z siebie słowa tak, jakbym to ja była tą, która miała problem. Keiran w dalszym ciągu walczył, aby uwolnić się z uścisku Keenan'a.

225

- Skopałby ci tyłek za uderzenie jakiejkolwiek dziewczyny. Ja zrobiłbym to samo i połowa facetów tutaj - warknął Dash. - Lecz jest tylko jedna dziewczyna, za którą zabiłby cię, za to, że ją uderzyłeś - dodał złowieszczym tonem Keenan. - Dlaczego miałoby ci zależeć? Wrobiła cie! Keiran zesztywniał natychmiast, a jego ciało napięło się. Zauważyłam jak zaciskał szczękę oraz żyłę pulsującą w okolicy jego skroni. Keenan i Dash odwrócili się w stronę Sheldon posyłając jej pytające spojrzenie. Pokręciła przecząco głową i zastanawiałam się, co mogła oznaczać ich niema komunikacja. Zamiast tego odwrócili się z powrotem w stronę Trevora, z którego Keiran nigdy nie spuścił wzroku. - Powiedz stary, skąd wiedziałeś, kto wrobił Keiran'a? Jak mogłeś kiedykolwiek pomyśleć, że zrobiła to Lake? - zapytał Dash. - Ponownie... niewinna. Popatrzyli na mnie unosząc brwi i wtedy zdałam sobie sprawę, że musiałam powiedzieć to głośno. Upss. - Każdy wie, że przyczyniła się do tego - odpowiedział nerwowo Trevor. Jego oczy latały w różne strony, ale nie utrzymał z nikim kontaktu wzrokowego. Obserwowali go, jak się miota i skręca, po czym Keenan podskoczył na jedno z krzeseł. Nie musiał martwić się o to, czy zdobędzie czyjąś uwagę, gdyż cała restauracja patrzyła na nas. - Czy ktoś wie, o jakim gównie się tutaj mówi? - krzyknął. Wszyscy pokręcili głowami. - Jeśli chodzi o donosy, to nie są one przekazywane publicznie. - Dash uśmiechnął się szyderczo. 226

- Ojciec mi powiedział. Wy... wy chłopaki wiecie, że on jest gliną - jąkał się. Prawie zrobiło mi się przykro z jego powodu. Prawie. - Czy twój ojciec zwykle ujawnia poufne informacje? Jestem całkowicie przekonany, że jest to nielegalne. Zmrużył oczy patrząc na Sheldon, co tylko wywołało złość Keenan’a, który podszedł do niego groźnie. - Uważaj, gdzie wskazujesz tymi skurwysynami w ten sposób, zanim wyrwę ci je z głowy. Trevor natychmiast spuścił wzrok na podłogę. Nie rozumiałam dlaczego, gdyż był on większy niż cała reszta. Myślę jednak, że większy nie zawsze oznaczało silniejszy. - Daj spokój, bro. Wiesz, jak jest. Wynikają pewne korzyści z bycia synem policjanta. Znam wiele gówna. - Taki jak to, kiedy będą mieli w planach przeszukiwać nas na obecność narkotyków? - zapytał Dash. Trevor’a twarz zrobiła się blada, podczas gdy jego usta na przemian zamykały się i otwierały. Przypominał mi rybę. - Insynuujesz, że wrobiłem Keiran’a? Cała trójka pozostała w ciszy, gdy jego słowa odbiły się echem w powietrzu. To zostało odebrane, jak potwierdzenie. Spojrzałam na Keiran’a, który był niesamowicie cichy i spokojny. Trevor nadal nie spojrzał w jego stronę. - To bzdury człowieku. Dlaczego miałbym to zrobić? - Taak, dlaczego miałbyś? - zapytał Keenan w momencie, gdy dźwięk dzwonka od strony drzwi wejściowych odwrócił moją uwagę. Cisza w restauracji sprawiła, że zwykły dzwonek zabrzmiał jak megafon. Anya wysunęła się za drzwi. Zmarszczyłam brwi zastanawiając się, dlaczego tak szybko wyszła. Miała zamiar przegapić wszystkie te plotki, które sama później rozpowiadała?

227

- Dobrze ludzie, rozejść się. - Pojawili się policjanci, a wraz z nimi oficer Reynolds, który z tego, co wiedziałam był ojcem Trevora. Ludzie zaczęli się rozchodzić, ale ja stałam wrośnięta w ziemię. - Synu, co się tutaj dzieje? - zapytał Trevora jego ojciec, jednocześnie patrząc na Keiran’a. Chciałam wyrwać kartkę z zeszytu Keiran’a i wydłubać nią policjantowi oczy. Boże, Lake, czy mogłabyś być większą kretynką? Ten koleś jest twoim wrogiem. - Nie tato. Wygłupialiśmy się tylko i wymknęło się to trochę spod kontroli. - Dobry chłopak – zadrwił Keenan zwracając tym uwagę pana Reynoldsa. - Wy troje wyjdźcie teraz. Synu, a ty do domu. Nie chcę, żebyś więcej rozmawiał z tymi chłopakami. - Przepraszam? - zapytał Dash. - Posłuchaj chłopcze, nie obchodzi mnie to jaką twój tatuś rzekomo posiada władzę. - Popatrzył na niego z pogardą. - Nie boję się jakiegoś małego chłopca, który ledwo co puścił cycek mamusi. Powolny szeroki uśmiech zagościł na twarzy Dash’a. - Jeszcze się przekonamy - Tata, czy nie. Oficer już otwierał buzię, by się odezwać, gdy wreszcie przemówił Keiran. - Wychodzimy. Nie chcielibyśmy, żeby ktoś ucierpiał, czy tak oficerze? Miałam przeczucie, że Keiran nie mówił o sobie, czy swoim kuzynie Dash’u. zauważyłam strach, który pojawił się w oczach policjanta, zanim zmrużył oczy i powiedział: - To prawda. Keiran wraz z chłopakami wyszli bez słowa i ledwo zauważył 228

mnie w trakcie tej całej wymiany zdań. Razem z Sheldon opuściłyśmy restaurację zaraz po tym. Sheldon z racji tego, że zaparkowała bliżej niż ja odjechała szybciej, obiecując, że do mnie zadzwoni. Obeszłam budynek kierując się w stronę dodatkowych miejsc, gdzie zaparkowałam swój samochód, lecz gwałtownie się zatrzymałam. Keiran siedział na bagażniku z głową między rękami trzymając kurczowo włosy. Nigdy wcześniej nie widziałam go niespokojnego i nie pewnego siebie, lecz teraz wyglądał na zestresowanego. Nie podeszłam zbyt blisko niego, gdy uniósł głowę, tak jakby mnie wyczuwając. Jego twarz przybrała udręczony wyraz, podczas gdy moja pozostała neutralna. - Co robisz? - zapytałam, zamiast próbować pozostać obojętną. - Czekam na ciebie. Zeskoczył z gracją biorąc pod uwagę to, że jego nogi były dziwacznie długie i stanął przede mną. Dotknął lekko moich włosów, które były teraz rozpuszczone i założył za ucho, jednocześnie wpatrując się we mnie. - Zabierz mnie ze sobą do domu. Wzdrygnęłam się przed jego słowami, czując zmieszanie. - Dlaczego? Opuścił swoją rękę w tym samym czasie, gdy założył maskę ponownie, ukazując zimno i niedostępność. - Ponieważ tak powiedziałem.

*** - Zacznij mówić.

229

Ledwo przekroczyliśmy próg domu, gdy Keiran wydał rozkaz. Posadził mnie zaraz naprzeciw siebie wpatrując się intensywnie. Czułam się, jakbym zamiast w swoim salonie znajdowała się w pokoju przesłuchań. Nie ośmieliłam się nawet zabrać go do swojego pokoju. -To zależy. - Wierciłam się wpatrując w podłogę. - Od? - Tego, co chcesz usłyszeć. - Spojrzałam na niego w górę, na co warknął, lecz nic się nie odezwał. - Dobrze. - Ponownie spuściłam wzrok, próbując policzyć szwy w dywanie. - Zatem, dlaczego powinnam? Nie słuchałeś wcześniej - oznajmiłam zerkając na niego. Wiedziałam, że w ten sposób zachowywałam się jak trzy latka, ale się tym nie przejmowałam. Nie mogłam pozwolić mu zastraszyć się we własnym domu. W swojej bezpiecznej przystani. Zmarszczył brwi, a ja westchnęłam. - Dzień przed tym, jak cię aresztowali. Wkurzyłam się, że nie pamiętał, ponieważ ja pamiętałam to aż nazbyt dobrze. Dreszcz przebiegł w dół mojego kręgosłupa i chciałam uciec. Sytuacja zrobiła się niepokojąca i nie wiedziałam, jak zareagować. Wzięłam głęboki oddech wypuszczając z siebie pojedyncze słowo przypieczętowujące - Nie. Zmrużył oczy chwytając moje ramię i ściskając je mocno. Krzyknęłam z bólu, gdy przyciągnął swoją twarz do mojej. Odwróciłam się od niego z niechęcią. - Chcesz to ponownie przemyśleć? - zapytał groźnie. Pokręciłam energicznie głową.

230

- Posłuchaj mnie suko… - Przerwał, gdy moje kolano połączyło się z jego jajami, po czym szybko mnie wypuścił pozwalając uciec, zanim udało mu się dojść do siebie. Pobiegłam korytarzem szybko kierując się w stronę stołówki i nigdy nie przestając myśleć o decyzji, jaką podjęłam. Musiałam go ostrzec. Wkroczyłam na stołówkę skupiając na sobie uwagę innych, gdy kierowałam się do stolika, przy którym zawsze siedział Keiran. Gdy już tam się znalazłam oddychałam z trudem. Moje włosy były w nieładzie i czułam kosmyki na twarzy oraz liczne pasma wokół ramion, które wypadły z kucyka. Patrzyła na mnie obojętnie, jakby był znudzony. - Muszę z tobą porozmawiać - zwróciłam się do niego. Kilkoro dzieciaków siedzących przy stolikach zaśmiało się na moją prośbę, gdy patrzyłam na niego błagalnie. Był tam również jego kuzyn ze swoją dziewczyną Sheldon, siedzącą na jego kolanach oraz najlepszy kumpel Keiran'a i prawa ręka – Dash Champers, najbogatszy szkolny playboy. - Czy z tobą wsz... - Zaczął pytać Keenan, zanim Keiran uciszył go swoim spojrzeniem. Odwrócił się do mnie z nieobecnym wyrazem twarzy na mój niechlujny wygląd. - Idź... stąd - oznajmił tylko. Siedział rozwalony na krześle z rozłożonymi nogami i dwoma rękami rozpostartymi na pustych krzesłach po swoich stronach. Wyglądał jakby w ogóle nic go na świecie nie obchodziło, gdy przyglądał mi się spod swoich rzęs. - Proszę Keiran, to ważne. - Powiedziałem ci wcześniej. Nie masz prawa wypowiadać mojego imienia. Ostatnia szansa - wyjdź. Próbowałam ponownie, a serce waliło mi młotem. To nie 231

miało skończyć się dobrze. - Potrzebuję.... - Podskoczył z krzesła tak szybko, że aż poleciało do tyłu. Ułamek sekundy później odzyskał panowanie nad sobą swobodnie do mnie podchodząc, jak drapieżca sprawiając, że czułam się, jak na polowaniu. - Potrzebujesz mnie? - Chichotał złowieszczo okrążając mnie dokoła. Nie rób tego proszę. Spuściłam głowę, wiedząc, co nadchodziło. - Myślałem, że powiedziałem ci ostatnim razem, że nie chciałem twoich usług. Mogę dostać świeżą cipkę za darmo. Wciągnął powietrze, jakby potrafił wyczuć coś obrzydliwego. Następnie pochylił się do mojego ucha, ale oświadczył dość głośno, żeby wszyscy mogli usłyszeć: - Cuchniesz. W całej stołówce zrobiło się niesamowicie cicho i wszyscy patrzyli w oczekiwaniu tego, co miało się stać. Właśnie zadzwonił dzwonek sygnalizując koniec pory lunchu i początek kolejnej lekcji, lecz nikt się nie ruszył. Pokiwał głową w kierunku mojego lewego ramienia, gdzie Trevor łapiąc mnie zostawił po sobie siniak. - Lubisz brutalnie? Twój ostatni klient musiał ci dogodzić. Nie jestem dziwką. Nie jestem. - Myślę, że jednak nie wystarczająco dobrze, skoro przybiegłaś do mnie zaraz po tym. - Przestał okrążać mnie i zatrzymał się przede mną. - Musisz być szalona, Monroe. Nie dotknąłbym cię sztucznym na dziesięć stóp fiutem, ale może Peter mógłby ci pomóc. Wyglądało na to, jakby ostatnim razem podobały mu się twoje umiejętności. Mogłam usłyszeć śmiechy i zaskoczone spojrzenia, gdy ponownie poczułam łzy. Płacz był dla mnie na porządku dziennym, a czasem wręcz nawet go nie zauważałam. W tamtej chwili chciałam umrzeć myśląc, że to byłaby najlepsza możliwa ucieczka. - Lake! - Usłyszałam swoje imię, ale nie miałam dość siły, żeby unieść głowę. Lekkie kroki zbliżały się i poczułam obejmujące 232

mnie delikatne ramię prowadzące do wyjścia. - Lake, tak mi przykro. Dlaczego tutaj przyszłaś? W końcu rozpoznałam głos Willow i uniosłam głowę, aby odkryć łzy w jej oczach. - Musiałam spróbować - wyszeptałam.

*** Jego twarz ukazała nagłą zmianę, podkurczając nogi w oczekiwaniu, aż coś powie.

więc

usiadłam

- Powiedziałaś, że musisz ze mną porozmawiać – przemówił. - Tak. Wywrócił oczami. - Co chciałaś mi powiedzieć? - Wiedziałam, że będziesz wrobiony. Zacisnął szczękę zaczynając szybciej oddychać i zaczęłam zastanawiać się, czy w ogóle był tego świadom. Bycie blisko niego przez te kilka dni pozwoliło mi wiele zauważyć. Więcej, niż mógł się spodziewać. - Czy to spowiedź? - Nie. Bardziej zacisnął szczękę. - To szansa. - Dość tych gierek - zawarczał nagle zeskakując na nogi chodząc niespokojnie. - Szansa na co? - Szansa na opowiedzenie swojej wersji zdarzeń! Próbowałam ci powiedzieć – Boże, próbowałam ostrzec. To nigdy nie miało by 233

miejsca, gdybyś nie był... takim... dupkiem! Jego oczy błysnęły, zanim wsunął z powrotem swoją maskę. - Zatem to moja wina? Nie prosiłem, żeby mnie wrobiono. - To nie twoja wina, lecz ty również bierzesz jakąś odpowiedzialność za to, co się stało. - Nie mam zamiaru przepraszać za to, co zrobiłem tobie. Nic z tego. Poczułam, jakby moje serce miało pęknąć i zrobić ze mnie pośmiewisko. Wiedząc, że nie było mu przykro za cały ten ból, sprawił jedynie, że cierpiałam jeszcze bardziej niż w przeciągu wszystkich tych lat, lecz powstrzymałam się od płaczu. Nienawidziłam go. - Zatem, nie mamy sobie nic do powiedzenia. - Och? - zabrzmiał niebezpiecznie nisko. - Ty chcesz wyjaśnień, a ja przeprosin. - Nie doczekanie - warknął. - Zgadzam się... pa. - Lekceważąco pchnęłam ręką drzwi, lecz myślę, że to okazało się błędem, gdyż zostałam przyparta do poduszek, a jego ciało trzymało mnie jak więźnia. Zanim udało mi się zamrugać, rękę zacisnął niebezpiecznie wokół mojego gardła. - Będziesz do cholery mówić i nie wypuszczę cię dopóki tego nie zrobisz.

*** Był poważny. O tym, co wydarzyło się później powinnam była wiedzieć, zważywszy na to kim był, lecz nie brałam pod uwagę tego do momentu, gdy Keenan i Dash zaopatrzyli go w worek marynarski, gdzie jak przypuszczałam znajdowały się jego 234

ubrania. Zaczęli grać w grę, która przypominała operacje wojskową i ignorowali mnie. Chłopcy byli u mnie w domu. Trzej, jeśli miałam być dokładna. Ciocia mnie zabije. Po czym ponownie wzięłam pod uwagę jej niepokój z powodu mojego braku miłosnego życia i przekonania seksualnego, więc myślę, że mogłaby być podekscytowana, ale jestem przekonana, że trzech to już lekka przesada. - Wyjdźcie. Teraz - zażądałam po raz setny. Jakieś dwadzieścia minut wcześniej zaczęłam odczuwać wzbierającą we mnie frustrację, gdy Keenan zapytał mnie, co było na obiad. Poszłam po nóż, gdy Keiran poinformował mnie, że już wcześniej wszystkie schował. Kiedy usiadłam Keenan i Dash patrzyli na mnie jakbym oszalała. Nigdy wcześniej nie wyciągnęłam w czyjąś stronę noża, jednak sytuacja wymagała podjęcia nadzwyczajnych środków. Byłam pewna, że zrozumieliby rzeczy na mój sposób, gdybym postraszyła, że poćwiartuję lub oddzielę niektóre kończyny od ich ciał. Po godzinie bycia ignorowaną prawie poddałam się, aby ich wykopać z domu i skierowałam się na górę, by odrobić lekcje. Nie mogłam zadzwonić po pomoc. Po ostatniej jego groźbie, że weźmie w posiadanie mój dom, ponownie odebrał mój telefon. Co za idiota. Po odrobieniu lekcji zakradłam się na dół w nadziei, że wyszli. - Nadal uważasz, że to zrobiła? - Usłyszałam pytanie Dash'a. Wiedziałam, że rozmawiali o mnie, więc podsłuchując 235

zatrzymałam się za rogiem. - Ciężko powiedzieć. W ogóle nie zainteresowana oczyszczeniem się z winy.

wydaje

się

być

- Dlaczego? - zapytał Keenan. - Chce, żebym to ja ją przeprosił – oznajmił. Dash i Keenan prychnęli. - Taak, to się nie wydarzy - stwierdził Keenan. - Cóż przynajmniej wiemy, że pomagała, nawet jeśli tego nie zrobiła - dodał Dash. - Lub okazała się pomocna. Ten skurwysyn Trevor to rozegrał, kurwa - wysyczał Keenan. - Powiedziała, iż wiedziała, że będę wrobiony i próbowała mnie ostrzec na dzień przed tym, kiedy zostałem aresztowany. - Kiedy powiedziałeś przy całej stołówce, że cuchnie? zapytał Keenan. - Stary, jak w ogóle możesz o tym pamiętać, skoro ja nie? - Gdyż to był pierwszy raz, kiedy Sheldon odmówiła mi swojej cipki. Nawet wcześniej, gdy po raz pierwszy przyłapała mnie na zdradzie, nie zrobiła tego. - Pewnego dnia moja siostra cię zostawi. - Zaśmiał się Dash. - Nie ma szans, żeby tak powiedziała. Przecież jesteśmy razem. To zawsze będziemy. - Nie rozumiem jej. Dlaczego Sheldon stoi po stronie Lake? zapytał Dash. - Wierzy, że jest niewinna, no i wiesz, chce nowych przyjaciół. Relacje z Rosalyn i Anya są skomplikowane. Kim jest Rosalyn? 236

- Taak, Anya wydaje się myśleć, że do niej należę. Jest w porządku do pieprzenia, ale tak naprawdę jest czymś co robię, gdy rżnięcie Monroe mnie nudzi. - Czy kiedykolwiek? - zapytał Dash. Przez dłuższą chwilę panowała cisza i już zaczynałam myśleć, że nie odpowie. - Kiedy mnie ignoruje. Zaszokowała mnie jego odpowiedź. Dlaczego w ogóle się tym przejmuje? - Mówiąc o ignorowaniu, co jest między tobą i rudą - zapytał Keenan. - A co ma być? - zapytał Dash. - Uganiasz się za nią troszkę bardziej niż to konieczne. Stłumił śmiech, zanim odpowiedział. - Jest zabawna, a ja dobrze się bawię. Wyobraziłam sobie wzruszenie jego szerokich ramion, które prawdopodobnie wykonał i wpadłam w furię. Chciałam zejść na dół i stanąć z nimi twarzą w twarz, lecz wiedziałam, że to nie będzie najmądrzejszą rzeczą. Willow w dalszym ciągu nie będzie chciała ze mną rozmawiać. - Założę się. Jej tyłek wygląda niesamowicie. Usłyszałam odgłos uderzenia w skórę poprzedzony Keenan'a krzykiem bólu. Cholera, jeśli zaczną walczyć i rozwalą coś w domu, ciocia tym bardziej mnie zabije. - Jest moja. - Cholera, stary! Z pewnością uderzasz mocniej niż dla zabawy. Właściwie to ty zwykle dzielisz się zabawą. 237

Zaakcentował słowo „zabawa”, podczas gdy moja krew nadal się we mnie gotowała. - Nie tym razem. To dotyczy również ciebie, Keiran. - Nie chcę jej - odpowiedział nonszalancko Keiran. Sposób w jaki o niej rozmawiali, tak jakby była kawałkiem mięsa strasznie mnie wkurzył. - Znasz Keiran'a. On preferuje spanie z wrogiem. Pod tym względem jest dziwaczny. Wszyscy zaśmiali się z żartu Keenan'a. Mocnym gardłowym śmiechem. Dla mnie nie było w tym nic śmiesznego. - Zatem jaki jest plan, stary? Wiem, że musisz się dowiedzieć, czy jest winna, czy nie i nie tylko po to, żeby się odpłacić. - Czekam dłuższy czas, żeby pękła. Mam trzy tygodnie. - Ciocia. Jest gorąca? - Widzę już po kim odziedziczyła urodę - oznajmił Keiran nie bezpośrednio odpowiadając na pytanie. - Zatem kurewsko gorąca. Dźwięk uderzenia rozbrzmiał w powietrzu, po czym Keenan ponownie zawył z bólu. Nie było mi przykro z jego powodu. Nie zrobiło mi się nawet miło, gdy przyznał, że jestem gorąca. - Co zamierzasz zrobić, jeśli jest niewinna? - zapytał Dash. Wstrzymałam oddech czekając na jego odpowiedz do czasu, gdy byłam już całkiem pewna, że zaraz zemdleję. - Nie ma znaczenia, czy jest, czy nie - oznajmił pozbawiony zainteresowania. - To niczego nie zmieni.

238

Rozdział 16 Dałam sobie spokój z podsłuchiwaniem i poszłam na górę wziąć prysznic. W tym momencie nie było nic innego, czego potrzebowałabym bardziej niż swojego łóżka. Dom był cichy, gdy skończyłam się kąpać i wychodząc z łazienki założyłam, że w końcu wyszli. Zgaduję, że moja broń okazała się bardziej nieustępliwa, niż sam Keiran. Prawdopodobnie znudził się i wyszedł. Byłam w błędzie, gdy popchnęłam drzwi od swojej sypialni. Otwierając je znalazłam go wylegującego się na łóżku. - Gotowa już do rozmowy? - zapytał, a jego gładki głos przesączył się przez pokój. W ręku trzymał mój otwarty dziennik. - Co robisz? - wrzasnęłam. - Czytam swoją ulubioną historię przed snem. Są tutaj nowe wpisy - powiedział, spoglądając na mnie. Znajome uczucie lęku powróciło, gdy patrzyłam, jak go czyta. Zaczęłam ponownie pisać dwa tygodnie temu, kiedy pierwszy raz poczułam początki zakorzeniającej się depresji i samotności. Nie było nikogo innego, komu mogłabym o tym powiedzieć, więc zapisywałam to w dzienniku. Zazwyczaj trzymałam się krótkich wpisów, ale teraz był on już prawie pełny. Czułam się, jakby mój czas także dobiegał już końca. - Mój pamiętnik warknęłam.

jest

prywatny.

Nie

masz prawda

-

Rozejrzałam się po pokoju za czymś, czym mogłabym w niego rzucić albo lepiej, oderwać jego oczy od czytania. - Mam pełne prawo, biorąc pod uwagę, że większość tego jest o mnie. 239

Wyglądał zbyt komfortowo, leżąc na moich poduszkach i czytając wszystkie moje sekretne myśli i uczucia. One były moje. - Dlaczego to robisz? - Nie chciałaś mówić, więc postanowiłem znaleźć inny sposób, by dowiedzieć się tego, czego potrzebowałem. - I znalazłeś coś? - spytałam sarkastycznie. - Znalazłem mnóstwo. - Zamknął pamiętnik, lecz nadal trzymał go w dłoni, prawdopodobnie po to, by doprowadzić mnie do szału. Tak bardzo chciałam, zabrać go z jego rąk. Nie mogłam wymazać już tego, co się dowiedział, lecz może zabrało by to trochę upokarzającego bólu, który odczuwałam. - Dobrze, zatem możesz odejść - namawiałam. - Nigdzie się nie wybieram. - Wynoś się. Nie chcę cię tutaj - powiedziałam stanowczo. - Myślę, że chcesz mnie znacznie bardziej, niż jesteś skłonna przyznać na głos - zażartował machając pamiętnikiem i rzucając go na łóżku. W końcu. - Chodź tutaj. - Skinął. - Nie. - Naprężyłam nogi, by przygotować je na moc i czar, jaki miał nade mną. Ten, który sprawiał, że byłam posłuszna. - Chcesz, żebym tam po ciebie przyszedł? - Jeśli musisz - powiedziałam i mocniej zacisnęłam wokół siebie ręcznik. - Monroe? - zawołał cicho. Jego głos był miękki ale spojrzenie, jakie mi posyłał było intensywne, gdy oczami skanował moje ciało palącym pożądaniem. - Tak? 240

- Jesteś obolała? - Nie - odpowiedziałam, czując zaciskającą się cipkę. - Kiedy położę na tobie swoje dłonie - powiedział, wstając z łóżka. - Zamierzam pieprzyć cię mocno i sprawić, że dojdziesz jeszcze mocniej. Ściągnął swoją koszulkę, gdy podchodził do mnie. - Jesteś na mnie gotowa? - Jeśli mnie tak bardzo nienawidzisz, to dlatego mnie chcesz? - wypaliłam. Jeśli nie byłabym tak skupiona na nim, ominęłabym przerwę i niepewność, która pojawiła się na chwilę w jego oczach, zanim z powrotem zniknęła. - Mógłbym zapytać cię o to samo. Poza tym myślę, że jest już trochę za późno na pytanie o to teraz - odparł sarkastycznie. Uniosłam brodę i cofnęłam się o krok. - Nie sądzę, że mnie chcesz. Myślę, że robisz to, by jeszcze bardziej mnie dręczyć. - Wówczas torturuję nas oboje - powiedział, zanim złapał moje usta swoimi i popchnął do tyłu na ścianę. Kiedy się dla niego otworzyłam, zassał mój język i odwinął ręcznik z mojego ciała. Usłyszałam, jak materiał upada na podłogę u naszych stóp, tuż zanim przycisnął się mocniej do mojego nagiego ciała. Miał nieco ponad sześć cali wzrostu i zawsze sprawiał, że w porównaniu z nim czułam się mała. Jego naga klatka piersiowa była gorąca naprzeciw mojej skóry, a jego twardość drażniła mój brzuch przez jeansy. Nie mogłam nas rozdzielić, by rozpiąć jego jeansy, zepchnąć je w dół z jego bioder i szybko chwycić penisa swoją małą dłonią. Sięgnął do swoich spodni i wyłowił prezerwatywę. Wepchnął ją w moją dłoń i nakazał, żebym ją mu założyła. Jego wzrok był zadowolony z siebie, gdy obserwował, jak moje dłonie zajmują się jego penisem. Przez chwilę grzebałam się z prezerwatywą, zanim w końcu zorientowałam się, jak ją nałożyć i tak zrobiłam. 241

- Podnieś nogę - nakazał, dotykając mojego uda. Owinęłam nogę wokół jego talii. Ruch ten otworzył mnie dla niego i poczułam, jak jego wzwód ocierał się o moje wejście. - Włóż mnie do środka swojej cipki, kochanie. Muszę cię teraz poczuć. Moje serce zatrzepotało, słysząc, jak nazwał mnie "kochaniem", lecz wiedziałam, że musiało przemawiać przez niego pożądanie w noc, kiedy wydało się, że stracił kontrolę, kiedy nasze ciała złączyły się razem. Z jedną ręką na jego penisie, użyłam drugiej, by zacisnąć ją na jego tyłku, naprowadzając go na moje czekające wejście. - Trzymaj się mnie - mruknął. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, kiedy przycisnął swoją pierś do mojej i wsparł o ścianę. Nie byłam przygotowana na to, kiedy odchylił się do tyłu i uderzył we mnie. Wypuściłam wstrząśnięty okrzyk rozkoszy i spojrzałam na niego. Jego oczy były zaszklone, gdy patrzył w dół na miejsce, gdzie byliśmy połączeni. - Jesteś tak głęboko - powiedziałam drżącym głosem. Skrzywił się, odsunął i ponownie we mnie wbił. - Nie wystarczająco głęboko - jęknął. Oboje wydawaliśmy się stracić kontrolę w tym samym czasie, kiedy jego twarde ciało wbijało się we mnie raz po raz, wyrzucając ze mnie namiętne gardłowe okrzyki. Jego uderzenia były brutalne i nieustępliwe. Jego głowa pochyliła się i ustami złapał moją brodawkę, gryząc ją i ssąc. Odrzuciłam głowę do tyłu i przyciągnęłam się do niego mocniej. Złapał moją drugą nogę i ją także owinął wokół swoich bioder, jednocześnie zachowując przy tym rytm i kontrolę nad moim ciałem. - Mogę poczuć, jak twoja cipka zaciska się wokół mojego fiuta, Monroe. Podoba ci się to, co ci robię? - Tak. - Powiedz to - warknął i wbił się we mnie mocniej. - Podoba mi się to. Proszę, nie przestawaj. 242

- Nie przestanę. Nigdy nie przestanę. - Zaniósł mnie do łóżka, gdzie usiadł na jego skraju. Owinęłam nogi ciaśniej wokół jego talii, gdy wchodził we mnie powoli. - Twoja cipka jest tak gorąca i mokra. - Poruszał swoimi biodrami we mnie i poczułam, budujące się ciśnienie w dole brzucha. - Tak, właśnie tam. Pieprz mnie tam - zachęciłam dziko. Moje zahamowania zawsze uciekały, kiedy jego kutas był głęboko we mnie zakopany. - Tak... kurwa... ciasna - wydyszał, waląc we mnie od dołu mocniej. - Proszę... muszę dojść. - Mmmm, ale myślę, że chciałbym, abyś jeszcze trochę poprosiła - zażartował. - Nie - jęknęłam. - Teraz. - Chwyciłam go za ramiona i nabiłam się w dół na niego. W noc, kiedy odebrał mi dziewictwo, nauczył mnie, jak go ujeżdżać i przyszło to teraz, kiedy robiłam to zręcznie i wściekle, przejmując tempo i rytm. Pieprzyłam się na jego penisie, kiedy obserwował mnie z zadowolonym wyrazem twarzy. Teraz ja pieprzyłam, ale wiedziałam, że to on sprawował całą kontrolę. Jak tylko poczułam wzrastający orgazm, znalazłam się twarzą w dół na materacu. - Będziesz musiała za to zapłacić - powiedział, uderzając mnie w tyłek. Czułam, jak jego dłonie pieściły moją pupę, a następnie był na mnie, wsuwając się do środka. Jego dłoń powędrowała na moją cipkę, gdzie dołączył, przyciągając do siebie moje biodra. Jego druga ręka owinęła się wokół mojej szyi. - Teraz coś sobie wyjaśnijmy między sobą - powiedział do mojego ucha, kiedy wbił się we mnie po raz pierwszy, powodując, że krzyknęłam. - Nie wygrywasz. - Podniósł swoją pierś z moich pleców i owinął moje włosy wokół swojej dłoni. - Mówiłem ci wcześniej, Monroe. Ty podporządkowujesz się mnie, a nie na odwrót - użył swojego kutasa by mnie ukarać, gdy taranował mnie wielokrotnie. Moje ogłuszające krzyki mieszały się z jego rykami, które wydawały się zatrząść domem, gdy doszliśmy. 243

*** To była tradycja w Bainbridge, by w każdy sobotni poranek przed rozpoczęciem sezonu rozgrywać mecze koszykówki. Był to także sposób, by poszukać nowych graczy, zanim dostaną się do college'u i zachować ich w dobrej formie. Frekwencja zawsze była ogromna, ponieważ wszyscy w Six Forks masowo przychodzili na siłownie. Willow zaciągnęła mnie na tego typu rzeczy raz czy dwa w przeszłości, lecz zawsze byłam zbyt na krawędzi, by cieszyć się grą, kiedy wiedziałam, że Keiran tam był. Teraz, byłam tutaj z Keiran'em i nadal byłam zbyt na krawędzi, kiedy siadałam w sekcji zespołu. Keiran zniknął w szatni z innymi graczami, po tym jak posadził mnie na trybunie i nakazał zostać. - Cześć gnoju, dzwoniłam do ciebie. - Spojrzałam w górę, by znaleźć Sheldon, patrzącą na mnie w dół zanim wybuchła śmiechem i opadła na moje kolana. Całe powietrze uleciało ze mnie, gdy jej waga wbiła mnie w siedzenie. Spojrzała na mnie w dół złośliwie, jakby wiedziała, co robi. - Sheldon, przygniatasz mnie - sapnęłam. Westchnęła z oburzeniem, zanim odpowiedziała. - Nazywasz mnie grubą? - Sheldon! - Mam dla ciebie niespodziankę - powiedziała śpiewnym głosem. Zanim mogłam zapytać jaką, albo ją zrzucić, wrócił Keiran. - Gdzie jest Monroe? - Usłyszałam, jak pyta głębokim głosem. Podniosłam rękę, aby zasygnalizować, że byłam tutaj, tylko Sheldon na mnie siedziała. Wybuchł ochrypły śmiech, zanim jej waga została podniesiona ze mnie, a ja zaczynałam widzieć kropki pod oczami. - Możesz usiąść na kolanach tatusia, jeśli potrzebujesz 244

miejsca, by usiąść - rzucił Keenan. Przewróciła oczami, zanim odepchnęła go, by usiąść obok mnie. - Więc? Gdzie byłaś i dlaczego nie odpowiadasz na moje telefony? - Przesłuchiwała mnie Sheldon, rażąco ignorując Keenana, który zaczynał się irytować. Szukałam dla niej rozsądnej wymówki, ale wychodziło mi to marnie. Nie powiem jej, że Keiran trzymał mnie jak więźnia we własnym domu, izolując od wszystkich, którzy mogliby pomóc, kiedy pieprzył mnie do nieprzytomności dla zabicia czasu? Spojrzałam na Keiran’a, który był zajęty sznurowanie swoich butów, ale wiedziałam, że słucha. - Och, um... zasnęłam. To była długa noc i spałam aż do dzisiejszego ranka. - Spojrzała na mnie z powątpiewaniem i wiedziałam, że zdawała sobie sprawę, iż było to kłamstwo. - Mhmm, więc dlaczego tu jesteś? Mówiłaś, że nie lubisz tych rzeczy, kiedy cię zapraszałam. Spojrzałam w górę, kiedy poczułam na sobie wzrok Keiran'a. Posłał mi ostrzegające spojrzenie, zanim wszedł na boisko. Tłum wybuchł, rozpływając się w kakofonii i pojawiły się gwizdy, gdy wszyscy witali drużynę. Keiran był z powrotem na boisku. Pierwszy ciąg graczy ścisnęło sobie dłonie. Keiran, Dash i Keenan byli w tej samej drużynie i byłam zaskoczona, gdy zobaczyłam, że jest z nimi również Buddy. Nie wiedziałam, że mógłby grać w koszykówkę tak samo, jak dołączyć do drużyny. Trevor był w przeciwnej drużynie z czterema innymi chłopakami, których kojarzyłam ze szkoły. Moim założeniem było, iż był on kapitanem drużyny. Wysunął się naprzód, by uścisnąć dłoń Keirana, lecz on zamiast ręki wysunął do niego piłkę i tak rozpoczęli grę. - Nie mogę uwierzyć, że pozwolił Trevor'owi przejąć piłkę. Zaczęła zdezorientowana Sheldon. 245

Nie byłam znawcą koszykówki, ale nawet ja wiedziałam, że nie tak zaczynała się gra. Keiran'a mina sugerowała, że nic go to nie obchodziło. Patrzył na Trevor'a, prowokując go do protestu. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam zdezorientowanie wśród ludzi. Sędzia wzruszył ramionami i odszedł dmuchając w gwizdek, sygnalizując tym rozpoczęcie gry. Trevor odbijał piłkę, lecz zanim zdążył ją przekazać, zabrał mu ją Keiran, mijając go i rzucając do Dasha, który szybko zdobył pierwszy punkt. To wszystko działo się tak szybko, by ktokolwiek w ogóle zauważył, powodując opóźnienie w reakcji, lecz wkrótce w sali rozbrzmiał ogłuszający krzyk. Sheldon była najgorsza. Omal się na mnie nie przewróciła od swoich krzyków i podskoków. Trevor był wściekły. Keiran w zasadzie, upokorzył go na oczach wszystkich. Gdy Dash obrócił się i mrugnął, Willow zarumieniła się i odwróciła głowę. Ta dwójka nadal się ukrywała, a Willow wciąż nie chciała mi się zwierzyć. Gra zrobiła się intensywna, gdy Keiran zdominował punkty i zachwycił publiczność. To było nie do pomyślenia, kiedy Trevor zaczął dawać wygrać własnej frustracji, wyładowując ją na swoim zespole. Keiran był, jak generał, dominujący i chłodny. Z łatwością odczytywał obronę drużyny przeciwnej i wykorzystywał ich taktykę. Dowiedziałam się od Sheldon, że był podającym, kiedy Dash zdobywał punkty, a Keenan był obrońcą. Dash był pewnym siebie graczem, zdobywając punkt za punktem i skutecznie posługując się piłką. Nie miał problemu z pokazywaniem swoich umiejętności. Keenan był najbardziej agresywnym zawodnikiem. Zwykle stał pod koszem zbierając piłki i pełniąc asystę, gdy inny gracz wykonywał słabą pracę w pokrywaniu go. Głównie dopingowałam Buddy'ego, który grał skrzydłowego. Dash dużo na niego spoglądał, zachęcając by przejął piłkę, kiedy Keiran będzie przygotowywał celny rzut. Drużyna przeciwna była zbyt zajęta przygotowując zasadzkę na Keirana, zwłaszcza Trevor, lecz z łatwością się nimi zajmował. Wynik był teraz żenujący 34-17. Drużyna Trevora zdobyła połowę 246

punktów Keiran'a. Jako, że zbliżał się koniec pierwszej połowy, agresywności Trevora wobec zespołu Keiran'a wzrosła, nawet kiedy już się odsunęli. Wydawali się ignorować zachowanie Trevora, jeśli można było cokolwiek wyczytać z ich twarzy. Keiran miał piłkę, przygotowując się do strzału, lecz został zablokowany przez Trevor'a, który wyglądał na bliskiego napaści, gdy nie mógł przejąć piłki. Twarz Keiran'a pozostała obojętna, nie dając nic po sobie poznać, dopóki jego brew nie spotkała się z Trevor'a nosem, sprawiając, że ten upadł. Sędzia dmuchnął w gwizdek, sygnalizując faul i oddał piłkę Trevor'owi. Trener wyglądał tak, jakby chciał ściągnąć Keiran'a z boiska, tyle, że nie mógł. Mimo wszystko, została mniej niż minuta. Już i tak wygrali mecz. Zwycięstwo przyszło drużynie Keiran'a i wszyscy zawodnicy zebrali się na środku boiska, by uścisnąć sobie ręce. Siedziałam tam, przygotowana w oczekiwaniu na Keirana i musiałam przyznać, że po raz pierwszy dobrze bawiłam się oglądając jego grę. Był naprawdę dobry i zastanawiałam się, czy planował grać zawodowo. Zobaczyłam zbliżającą się Anya z kilkoma jej sługusami ze szkoły i kolejną nieznaną dziewczyną, na co wewnętrznie jęknęłam. - Sheldon, dlaczego nie usiadłaś z nami? Keiran i Dash powiedzieli nam, byśmy usiadły po drugiej stronie - jęknęła Anya. Zauważyła, że siedziałam obok i zadarła brodę do góry. Naprawdę Sheldon, trzeba było do nas napisać, nie musiałabyś wtedy siedzieć z frajerką - zadrwiła. - Wydaje mi się, że ona siedzi po stronie, która wygrała. Pękła Willow. Nie zauważyłam nawet jej nadejścia. Zaśmiałam się, ponieważ ona nigdy nie potrafiła siedzieć cicho. Dziewczyna, która wyglądała, jak jedna z tych wysoko postawionych debiutantek, zmrużyła oczy na Willow, gdy z obrzydzeniem na twarzy oceniała jej włosy i ubrania. Chciałam swoim butem zetrzeć jej to spojrzenie z twarzy.

247

- A kim ty jesteś? - zapytała przemądrzale. - Nie jedyną. - Willow obróciła głowę, posyłając dziewczynie spojrzenie mówiące "Nie zadzieraj ze mną". - Cóż, ja jestem Rosalyn Cordell. Narzeczona Dasha i wierzę, że siedzisz na moim miejscu. Że co? Szybko spojrzałam na Willow, której twarz była pozbawiona kolorów. Usłyszałam, jak Sheldon bełkocze - O, cholera. - Następnie Willow powoli wstała i odeszła pozostawiając Rosalyn i Anya z uśmieszkami na twarzach. Ich kumpelki podśmiewały się, podczas gdy moje serce łamało się dla Willow. - Powinnaś raczej iść z nią, frajerko. Keiran cię nie chce i siedzisz na moim miejscu - stwierdziła Anya. Nie wahałam się poruszyć, nie z powodu Anya, a dlatego, że musiałam sprawdzić co z moją najlepszą przyjaciółką. Nim przeszłam przez drzwi usłyszałam, jak Sheldon się z nimi kłóciła. Sprawdziłam szatnię dla dziewczyn i natychmiast usłyszałam miękki szloch pochodzący z jednej z kabin. - Willow? - zawołałam cicho. - Jest w porządku, Lake. Nie płaczę. - Rozkleiła się na ostatnim słowie i zapłakała mocniej, skręcając tym moje serce. Czułam jej ból i chciałam go z nią dzielić, jeśli tylko to zabierze go trochę od niej. - Willow, proszę. Proszę otwórz drzwi, żebym mogła cię trzymać. To jedyny sposób, ponieważ nie wiem, co powiedzieć. Nie wiem, jak to naprawić. Mów do mnie. Zaczęła kaszleć, a z bolesnym odruchem, usłyszałam także, jak wymiotuje gwałtownie. Usłyszałam jej skomlenie, a następnie drzwi otworzyły się i Willow przeleciała obok mnie, uciekając z szatni. - Willow! - krzyknęłam na marne. 248

Zauważyłam, że coś kolorowego leży koło spłuczki i podeszłam do przodu, aby to sprawdzić. Była to platynowa bransoletka z kamieniami amnestu. Jedynymi zawieszkami jakie na niej były to skrzydła i literki D i W. Prawe ramie litery W było owinięte przez D, jak kochankowie. Była piękna. Mogłam powiedzieć, że była droga i było to coś, na co rodzice Willow nie mogliby sobie pozwolić. Nigdy wcześniej nie widziałam Willow z tą bransoletką i wglądała na zbyt nową, by była odziedziczona. Dash. Musiała pochodzić od niego. Litery D i W wówczas miały by sens, razem z anielskimi skrzydłami. Nazwał ją kiedyś aniołem. Złapałam bransoletkę, by oddać jej ją z powrotem, kiedy zderzyłam się z twardym ciałem, które zablokowało mi wyjście. - Gdzie się tak śpieszysz? - zapytał mnie znajomy głos. Została wepchnięta z powrotem do kabiny, gdy Trevor postąpił krok do przodu, zamykając za sobą drzwi. Natychmiast zawołałam o pomoc, ale on przycisnął do moich ust spoconą dłoń, tłumiąc mój krzyk. - Nie sądzę, kochanie. Mamy rzeczy do omówienia i nie wyjdziesz stąd póki tego nie zrobimy. - Przycisnął mnie do ściany, obezwładniając. - Wiesz, twoja koleżanka jest głupią suką. Nigdy nie miała prawdziwych szans u Dash'a, och tak, wiem - stwierdził, zauważając mój szok. - Jego rodzina może być bogata, ale to banda śmieci. Biorą to co chcą, nie zważając na innych lub prawo. Zastanawiam się, jak to jest być właścicielem takich możliwości? Może pewnego dnia się dowiem. Starałam się nie przewrócić oczami na niego i nie wkurzyć go bardziej. Spojrzenie w jego oczach powiedziało mi, że balansuje na cienkiej linie niestabilności. - Więc, powiedz mi. Dajesz Keiran'owi? - Zmrużyłam na niego oczy w obrzydzeniu na co tylko wzruszył ramionami. - Oczywiście, że to robisz. Albo to, albo sam sobie bierze. Nie 249

jest kolesiem, za którego go wszyscy uważają, wiesz. Lecz nawet on nie mógł powstrzymać oskarżenia o narkotyki od zniszczenia swojego wizerunku. I pomyśleć o całej ciężkiej pracy, jaką włożyłem we wrobienie go. Próbowałam coś powiedzieć, ale wyszło ze mnie tylko coś stłumionego, więc podniósł swoją dłoń. - Co jest kochanie? - Natychmiast znienawidziłam te słowo. - Mówiłam, że jesteś zazdrosnym, żałosnym dupkiem. Uśmiechnął się. - Oczywiście, że jestem zazdrosny. Facet ukradł wszystkie laski i sławę. Pomyślałem, że jeśli pozbędę się go, Keenan i Dash nie będą większym zagrożeniem i mógłbym rządzić szkołą. - Więc wrobiłeś go dla statusu? - To musiała być najgłupsza kupa gówna, którą kiedykolwiek usłyszałam. Koleś ma problemy. - Wtykał nos także tam, gdzie nie powinien. Moja mama zostawiła mojego ojca przez niego. - Dlaczego Keiran miałby mieć coś wspólnego z twoją mamą opuszczającą ojca? - Ponieważ przekonał ją do rozwodu i zostawienia rodziny. Słyszałam plotki jakiś czas temu, zanim Keiran został aresztowany, że rodzice Trevor'a brali rozwód, ale jak Keiran mógł być w to zaangażowany? - Więc, dlaczego wrobiłeś mnie? - Potrzebowałem kozła ofiarnego. Zawsze byś nim była, nawet gdybyś mi pomogła. Muszę ci powiedzieć, kochanie i liczyłem, że mi odmówisz. To również sprawiło, że było to dużo łatwiejsze. To znaczy, kto by pomyślał, że zakochasz się w kolesiu, który zrobił ci to wszystko. - Nie jestem w nim zakochana. - Och tak, jesteś. Po tym, jak powiedziałaś nie, mogłaś po 250

prostu odejść ale nie, starałaś się nawet ostrzec kolesia, a on zmiażdżył twoje biedne serce w tej stołówce. Tsk. Tsk. - To nic nie znaczy. - Cała szkoła wie, że Keiran chce ciebie. Cholernie cię pragnie. Wszyscy z wyjątkiem ciebie to wiedzą. Lecz zamiast tylko cię mieć, on się z tobą pieprzy. Zamienia twoje życie w piekło. To musi być najbardziej popieprzona gra wstępna o jakiej kiedykolwiek słyszałem. - Nie wiesz, o czym mówisz. - Nadal zaprzeczałam. Prawdę mówiąc, byłam oszołomiona tym, co ujawniał Trevor i część mnie wiedziała, że to prawda. - Daj spokój. Nawet Anya wie, że Keiran chce ciebie. Myśli, że jesteś zagrożeniem i muszę powiedzieć, że jesteś o wiele gorętsza niż ona. To właśnie dlatego mi pomogła. - Anya ci pomogła? Ale ona jest Keiran'a dziewczyną. - Tak, w jej głowie jest. - Więc, co? Jej też chciałeś? Wzruszył ramionami. - Powiedziałem jej, że odsyłając Keiran'a na jakiś czas będzie małą ceną do zapłaty, by odciągnąć go od ciebie. Ukradła twój telefon i zadzwoniła, podając się za ciebie. Proste. Mój ojciec i ja zajęliśmy się resztą. - Uśmiechnął się. - Masz popieprzone w głowie, wiesz o tym? - Chciałam uciec z tego miejsca i od jego szaleństwa. Keiran powinien mnie już szukać. - Ostrożnie. Nie chcesz tego dla siebie pogorszyć. - Zimny strach zaatakował moje ciało na wyraz jego oczu. - Co pogorszyć? - zapytałam na chwiejnym oddechu. - Keiran upokorzył mnie dzisiaj na boisku przed całym miastem, szkołą i moim ojcem - powiedział przez zaciśnięte zęby. 251

Nie ma lepszego sposobu, aby zapłacił za to, niż wziąć to, co chce najbardziej? Naprawdę powinienem zrobić to, zamiast go wrabiać. Bez ostrzeżenia jego usta zderzyły się z moimi, zatykając je, gdy walczyłam w jego uścisku. - Nie! - Krzyknęłam, gdy poczułam, jak jego ręka ześlizguje się pod moją spódniczkę. Druga szorstko chwyciła moją pierś. Starałam się podnieść kolano, by uderzyć go w krocze, lecz jego nogi unieruchamiały moje. Jak tylko zaczęłam panikować i desperacko walczyć o to, co było moim życiem, było po wszystkim. Zostałam bez tchu, gdy Trevor został ode mnie odciągnięty, a ja delikatnie wyciągnięta z kabiny. Spojrzałam w samą porę, by zobaczyć, jak Keiran wykręcał ramię Trevor'owi w połowie i rozszedł się obrzydliwy dźwięk łamania kości i mięśni. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszałam był pełen krwi krzyk bólu.

252

Rozdział 17 Męski głos słychać było gdzieś blisko, gdy zaczynałam budzić się w pomieszczeniu, które pachniało czymś jak środek odkażający i świeża farba. - Nie wydaje się, żeby doznała jakiś urazów, więc gdy się obudzi może iść do domu. Czy jej rodzice zostali poinformowani? - Jej ciocia jest jej prawnym opiekunem i aktualnie jest poza miastem, ale została poinformowana i czekamy aż wróci jutro rano. Otworzyłam gwałtownie oczy na wzmiankę o cioci wracającej do domu - dlaczego miałaby to zrobić? To nie mogło się dziać. - Lake kochanie, obudziłaś się? - Głos wydawał się należeć do mamy Willow. - Pani Waters? - Mój głos brzmiał słabo, a gardło było suche. Popatrzyłam na prawo i zobaczyłam ją stojącą razem z lekarzem. Nie byłam zaskoczona jej obecnością. Ciocia umieściła ją w wykazie osób w razie nieszczęśliwego wypadku, gdyż często jej nie było. - To ja. Jak się czujesz? - W porządku. C... co się stało? - Byłam zdezorientowana tym, jak to się stało, że znalazłam się w szpitalu po raz drugi w swoim życiu... Keiran. - Keiran, czy on...? 253

- Och, ten diabelsko przystojny młody człowiek w poczekalni? Uratował cię przed tym facetem, który cię zaatakował. Nie pamiętasz? Wszystkie wspomnienia, zaczynały do złapałam się na tym, że przytakiwałam głową.

mnie

wracać

i

Willow. Trevor. Szatnia. Zrobiło mi się niedobrze i chciałabym nie pamiętać o tym wszystkim, gdy przypomniałam sobie, jak jego ręce obmacywały mnie i przytrzymywały. Czułam się również winna, że z góry przyjęłam, iż Keiran miał coś do mnie. Chwila. Jest tutaj? - Cześć, Lake. Jestem doktor Landing. Przeszłaś dość traumatyczną sytuację. Czujesz jakiś ból? Dokrot Landing, mężczyzna w średnim wieku ze szpakowatymi włosami zbadał mnie i zadał kilka rutynowych pytań. Następnie poinformował policjantów czekających na zewnątrz, że mogą zadać mi pytania dotyczące ataku i wpuści ich do środka, jeśli tylko będę gotowa. Nie chciałam z nikim rozmawiać, lecz wiedziałam, że lepiej mieć to już za sobą. Weszli do środka i zadawali pytania, na które odpowiadałam i powtórzyłam wyznanie Trevora, którym podzielił się ze mną, zanim mnie zaatakował. Po tym jak wyszli, lekarz poinformował mnie, że byłam wolna i mogłam wyjść. Od razu po tym jak opuścili pomieszczenie, drzwi mojego pokoju otworzyły się i pojawił się w nich Keiran. Zwróciłam uwagę na jego wygląd, od razu zauważając poplamioną krwią rozerwaną skórę na jego kłykciach. Wyglądał na tak rozbitego jak ja. - Hej. - Przywitał mnie ponurym tonem. Przyglądał mi się surowym wzrokiem ze swojego miejsca przy drzwiach. - Cześć - wyszeptałam. W dalszym ciągu wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu. 254

- Wysłałem wszystkich do domu. Willow i jej mama w dalszym ciągu czekają. Chcę zabrać cię do domu. Pozwolisz mi? - Nie sądzę... - Proszę. - Przerwał mi. Jego błaganie było niezwykle zaskakujące. Keiran był typem osoby „biorę wszystko i pieprzę wszystkich”. Brał wszystko, czego chciał bez zgody, czy jakichkolwiek obaw. Może zżerało go poczucie winy, że zmienił swoje nastawienie... przynajmniej na tę chwilę, więc zdecydowałam, że dam mu coś, czego nigdy nie otrzymałam od niego. Litość. Skinęłam głową wyrażając zgodę i razem wyszliśmy do poczekalni. Tak, jak Keiran powiedział była tam Willow. Różne emocje pojawiły się na jej twarzy, gdy mnie zobaczyła i wiedziałam, że była na granicy załamania. Pobiegła mnie objąć ze łzami spływającymi po jej twarzy. - Przepraszam, nie powinnam była cię zostawiać. - Jej drobne ciało trzęsło się pod wpływem płaczu i nienawidziłam uczucia, że się za to obwinia. Sama była w środku swojego własnego emocjonalnego chaosu. Nie potrzebowała, żebym obciążała ją swoimi problemami. - Nie rób tego. Nikt nie może się obwiniać, poza Trevor'em i jego własnym popierdoleniem. Nie ty, nie ja. - Pocałowałam ją w czoło, zanim wypuściłam, by porozmawiać z jej mamą. - Pani Waters doceniam to, że pani tutaj przyszła, ale pojadę do domu z nim, jeśli się pani z tym zgodzi. - Och, um... jesteś pewna? To naprawdę żaden problem. - Jestem pewna. - Popatrzyła na mnie tak, jakby chciała zaprotestować, lecz Willow chwyciła ją za rękę odciągając, zanim posłała Keiran'owi ostrzegawcze spojrzenie. - Zadzwoń do mnie, jak będziesz w domu i jak twoja ciocia przyleci jutro rano. - W końcu wyszła, zostawiając mnie z Keiran'em w poczekalni. Stał bezpośrednio za mną, więc mogłam poczuć promieniujące od niego ciepło. 255

To nie czas, Lake. Spojrzałam na niego przez ramię dostrzegając, że przygląda mi się intensywnie. - Jestem gotowa - oznajmiłam.

*** Poniedziałkowy poranek ostatecznie nadszedł i byłam szczęśliwa z powodu rozproszenia uwagi przez szkołę. Ciocia Carissa przyjechała w niedzielę rano i od tamtej chwili byłam pod bacznym nadzorem jej czujnych oczu. Jak tylko dowiedziała się, że zostałam przypadkowo zaatakowana w szatni, chciała, bym uczyła się w domu przez resztę roku i prawie jej na to pozwoliłam, lecz pomyślałam, że nie chciałabym się więcej ukrywać. Po wielu kłótniach ostatecznie zgodziła się na kontynuacje podróży i postanowiła wylecieć jutro, lecz wymusiła na mnie obietnicę, bym pozwoliła pani Waters mieć na mnie oko. To oznaczało regularne meldowanie się. Wyszłam do szkoły wcześnie tego ranka, nie chcąc wpaść na Keiran'a. Po tym, jak opuściliśmy szpital podrzucił mnie do domu, lecz zaraz jak tylko wjechaliśmy na podjazd dostał telefon. Kłócił się z kimś, zanim rozłączył się wściekły. Odwrócił się do mnie ze smutkiem w oczach mówiąc mi, że musi iść. Od tamtej pory nie widziałam go, i nic o nim nic nie słyszałam. Odebrałam Willow w drodze do szkoły tego ranka. Zeszłej nocy byłyśmy blisko schrzanienia wszystkiego, mimo tego, że nawet nie powiedziałam jej o Dash'u, który używał jej, aby zastawić na mnie pułapkę. Nie sądziłam, że teraz był odpowiedni czas, by dodatkowo dołożyć jej do pieca, biorąc pod uwagę, że właśnie dowiedziała się, że ma narzeczoną. Gdy tylko przyjechałyśmy, schowałyśmy się w bibliotece w oczekiwaniu na rozpoczęcie pierwszej lekcji. Miałam wrażenie, że tak samo jak ja potrzebowała się ukryć. - Och, Willow, prawie bym zapomniała - powiedziałam 256

sięgając do plecaka. - Zostawiłaś to w szatni. Wyciągnęłam lawendowo platynową bransoletkę, którą znalazłam w niedziele i podałam jej. Przez chwilę z tęsknotą wpatrywała się w nią, zanim wyraz obrzydzenia pojawił się na jej twarzy. Potrząsnęła głową mówiąc. - Nie chcę tego. Jest bez znaczenia. - Nie pozwól mi więcej słyszeć tego gówna, aniele. Obie zaskoczone spojrzałyśmy w górę dostrzegając Dash'a i Keiran'a stojących przed naszym stolikiem z surowymi wyrazami na twarzach. Nie potrafiłam zrozumieć, jak udało im się nas znaleźć tak szybko. Bardziej jednak zaskoczyło mnie to, że oboje w ogóle się tym kłopotali. - Odejdźcie, a ty Dash możesz zabrać tę rzecz ze sobą. Jestem przekonana, że twoja narzeczona to doceni. Lecz jej imię nie zaczyna się na W, prawda? Willow spuściła wzrok na zeszyt, więc nie zauważyła spojrzenia jego oczu, zanim szarpnął ją w górę i szybko zniknął za regałami książek. Mogłam usłyszeć, jak przedstawiała mu swoje racje kilkoma z najlepszego gatunku słowami. Brzmiało to tak, jakby miała wszystko pod kontrolą, więc odwróciłam się do swoich własnych zeszytów. Byłam przygotowana do zignorowania Keiran'a, lecz wyglądało na to, że on sam miał inne plan, gdyż podniósł mnie z miejsca i posadził na swoich kolanach. Szarpałam się, lecz objął mnie ramionami i zatopił twarz w moich włosach. - Kurwa, tęskniłem za tym - mamrotał, całkowicie mnie tym zaskakując, zanim zdałam sobie sprawę, że powiedział „tym” a nie „mną”. Wszystko, czego ode mnie chciał to moje ciało i mój ból. Byłam zdenerwowana na samą siebie za to, jak szybko potrafiłam zapomnieć. - Nie... - Dźwięk książek spadających z półek i jednostajne uderzenia przerwały to, co miałam zamiar powiedzieć. Błyskawicznie osunęłam się z jego kolan mając zamiar upewnić się, że z Willow było wszystko w porządku, kiedy poczułam rękę 257

Keiran'a zaciskającą się wokół moich bioder, tym samym zatrzymującą mnie. - Nie robiłbym tego po raz kolejny - udzielił mi pouczenia. - Co ty...och. - Od razu zaświtało mi w głowie, co miał na myśli i momentalnie zapłonęły mi policzki. - On by nie... - Keiran uniósł brew. - Ona by nie... Przerwano mi coś, co zabrzmiało, jak kobiecy jęk dochodzący z ich strony. Nie potrafiłam uwierzyć w to, że uprawiali seks w szkolnej bibliotece! Nie znajdowaliśmy się dalej niż kilka metrów od nich. Już nie miałam pojęcia, kim była moja najlepsza przyjaciółka i na tę myśl zrobiło mi się niedobrze. - Nie wyglądasz za dobrze. Usiądź - rozkazał, przyciągając mnie z powrotem na kolana. W dalszym ciągu słyszałam przytłumione dźwięki seksu i rozpaczliwie próbowałam je ignorować. - Musisz utrzymać Dash'a z dala od Willow. On ją demoralizuje. - Zmrużyłam na niego oczy próbując wzbudzić litość, by go onieśmielić. Kącik jego ust uniósł się na wpół szerokim uśmiechu. - Ona tego chce. - Nie znasz jej. Nie wiesz, czego chce. - Najwyraźniej ty również, a jej jęki mówią coś innego powiedział rzeczowo. Nie brzmiał na pewnego siebie w związku z tym, ale w dalszym ciągu mnie wkurzał, gdyż wiedziałam, że miał rację. Pomijając prośbę Willow, żeby trzymał się z daleka, zawsze wydawała się mu ulegać. Sama miałam słabość, jeśli chodziło o Keiran'a i musiałam przyznać, że w jakiś sposób potrafiłam zrozumieć, jak to jest mieć taki mętlik w głowie. - Jest zdezorientowana. - Nie wiedziałam, czy starałam się przekonać siebie, czy jego. Popatrzył na mnie, tak, jakbym była tępa, zanim jego oczy złagodniały i wpatrywał się we mnie 258

intensywnie. - Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to on jest po prostu tak samo zdezorientowany, jak ona i może odrobinę uzależniony.

Coś podpowiedziało mi, że mówiąc to nie miał na myśl tylko Dash'a i Willow, jeśli w ogóle. - Dlaczego miałby być uzależniony? - Ponieważ ona jest cholernie piękna. Pod każdym względem. - Wciągnęłam powietrze pod wpływem naturalnego wzruszenia słyszalnego w jego tonie. Nie mówił o nich, tylko o nas. - Dlaczego uciekałaś przede mną dzisiejszego ranka? - Nie uciekałam - skłamałam. - Nie okłamuj mnie. Nigdy tego nie rób. - Jego szare oczy stwardniały do stalowych. - Ty uciekłeś w sobotę. Odebrałeś telefon i po prostu pojechałeś bez słowa. Wypuścił z siebie powietrze, zanim udzielił odpowiedzi. - Nie uciekłem. Mój wujek dowiedział się o tym, co się stało, więc musiałem mu o wszystkim powiedzieć i pojechałem do domu. W dalszym ciągu wzdrygałam się na myśl o Trevorze i o tym, co próbował zrobić. - Jak udało ci się mnie znaleźć tamtego dnia? Keiran był nadal na boisku, gdy wyszłam w pogoni za Willow, dlatego też nie sądzę, że widział mnie, kiedy to robiłam. - Zobaczyłem zbliżającą się do ciebie Anya i Rosalyn szukające kłopotów, kiedy nagle Willow uciekła, a ty pobiegłaś zaraz za nią. Następnie poszedłem na salę gimnastyczną poprosić 259

Sheldon, żeby cię stamtąd wyciągnęła. To musiało być wtedy, kiedy Trevor wślizgnął się niepostrzeżenie - powiedział przez zaciśnięte zęby. Mogłam zauważyć w jego oczach, że czuł się winny i ponownie poczułam potrzebę, by go pocieszyć, ale się powstrzymałam. - Sheldon weszła do środka i zaraz wróciła po pomoc. - Dalej uważasz, że cię wrobiłam? Pokręcił głową. - Nie, Shledon słyszała usłyszałem wystarczająco.

większość

rozmowy.

Ja sam

- Zatem, co będzie teraz? Co zrobimy? - Byłam zdezorientowana, dlaczego nadal mnie szukał, skoro znał prawdę. - Dalej jesteśmy wrogami... prawda? - Ja... nie wiem. - Zdezorientowany zmarszczył brwi. Yy? Nie oczekiwałam takiej odpowiedzi. - Trevor miał racje. - Przełknął ciężko, zanim kontynuował. Zeszłej nocy myślałem o tobie i o tej rzeczy między nami, która utrzymywała nas przy sobie przez dziesięć lat. To było popieprzone, ale to był jednocześnie jedyny sposób, gdyż nienawidziłem cię. Ta część była prawdziwa. - Zatem, co? Myślisz, że możemy tak po prostu zacząć od nowa tam, gdzie skończyliśmy? Chcesz kontynuować zastraszanie i upokarzanie mnie, ponieważ to sprawia, że zaliczasz? Podniosłam się, żeby wyjść wkurzona. - Pieprzę cię. Zdenerwowana pokazałam mu środkowy palec i odwróciłam się, żeby wyjść. Oczywiście, nie pozwolił mi na to. Znalazłam się płasko przyciśnięta do stołu i przykryta jego twardym ciałem, zanim w ogóle mogłam zrobić krok. Rozejrzałam się wokół za pomocą, ale nadal było za wcześnie, by inni uczniowie kręcili się w pobliżu, 260

natomiast bibliotekarka nie odpuszczała partyjki pasjansa. - Szsz. - Próbował mnie uciszyć. - Nie mogę powiedzieć, że nigdy więcej cię nie zranię lub, że w ogóle nie będę chciał. - Nie? I nie skrzywdzisz również mojej cioci, tak? Zamknął oczy, tak jakby z bólu i wziął głęboki oddech. - Myślałem, że mnie wrobiłaś. To nigdy nie chodziło o to, że poszedłem do więzienia. Zrobiłem dużo więcej gówna, żeby zasłużyć na ten wyrok i nie mówię tutaj o tobie. Poza tym, myślałem, że będziesz się bronić. Myślałem, że nie będziesz się mnie już bała. Musiałem sprawić, że ponownie będziesz się mnie bała, gdyż nie mogłem stracić tej kontroli. Potrzebowałem jej. - Więc, mam przyjąć, że ci wybaczę? - Staram się być z tobą szczery. Nie mam właściwych słów, żeby sprawić, by było to właściwe. Po prostu wiem, że zrobiłem wszystko, żeby cię kontrolować. Nadal mógłbym. był.

Czy on jest poważny? Spojrzenie jego oczu powiedziało mi, że

- Co by się stało, gdyby ktoś próbował skrzywdzić twojego wujka? Nic. Żadnego mrugnięcia, emocji, czy smutku. Jego ciało i twarz były nieruchome. - Nie obchodzi cię twój wujek? - Spróbowałam ponownie. - Nie. - Jego ton był niski i nieprzepraszający. Cóż, cholera. Patrzyłam w górę na niego zaskoczona nie wiedząc, co powiedzieć. - Jak? Chodzi o to... dlaczego nie? Wzruszył ramionami i zeszedł ze stołu pociągając mnie ze sobą do pozycji siedzącej, po czym stanął pomiędzy moimi nogami. 261

- Zatem, co z moją ciocią? Dalej masz zamiar ją ścigać? - Nie - powiedział patrząc na mnie w dół. Rękami zaczął pocierać moje uda przez dżinsy. Chciałam ściągnąć kaptur z jego głosy, by móc zobaczyć jego rysy twarzy i może nawet przeczesać ręką włosy. Zaczęłam się odprężać, kiedy potwierdził, że ciocia była bezpieczna. - Próbujesz mnie rozproszyć? Kącik jego ust uniósł się w pół uśmiechu, którego zaczynałam kochać. To sprawiało, że wyglądał chłopięco i nie tak przerażająco. - Czy to działa? - zapytał. - Nie. - Skłamałam, ale nie musiał o tym wiedzieć. Posłał mi sceptyczne spojrzenie, zanim odsunął ręce i włożył do swoich kieszeni. Chciałam szybko je złapać i musiał o tym wiedzieć, po pewnym siebie wyrazie na jego twarzy. - Spójrz. - Wzięłam głęboki oddech, próbując dodać sobie trochę odwagi przed tym, co chciałam powiedzieć. - Nie mogę sprawić, że przestaniesz mnie nienawidzić, więc nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia. - Nie, mamy więcej niż tylko słowa, które jesteśmy sobie winni. Skończyłem już krzywdzić cię za coś, co nie jest twoją winą. - Ale ty nienawidziłeś mnie nawet wcześniej. - Nie mam na myśli wrobienia mnie. - Jego niesamowite oczy wpatrywały się w moje, chcąc, bym zrozumiała. Nie rozumiałam. - Nie rozumiem i nie obchodzi mnie to. Jesteśmy tutaj z powodu tego. - Zatem, pozwól, żebym mógł ci to wyjaśnić. - Jego oczy zrobiły się zimne z powodu mojej krytyki i zaprzeczały wszystkiemu, co przed chwilą powiedział. - Schrzaniłaś, kiedy pozwoliłaś mi się do siebie zbliżać. 262

Schrzaniłaś, gdy pozwoliłaś mi się dotykać, lecz spierdoliłaś wszystko, gdy tylko pozwoliłaś mi siebie mieć. - Nie miałam wyboru! - Jego ręka wystrzeliła w górę, chwytając mnie za szyję, żeby przytrzymać lekko. Jego kciuk przesunął się po moich wargach na co nieświadomie je oblizałam, kosztując jego skóry. W tym momencie jego oczy zrobiły się ciemne na co jednocześnie zadrżałam, chcąc uciec i być bliżej. - Zdecydowałem za pierwszym razem, gdy wpuściłaś mnie pomiędzy swoje słodkie uda, że winna, czy nie, byłaś moja. Skończyłem wypierać się tego, czego chcę. Ty chcesz mnie tak samo bardzo. - Wiadomość z ostatniej chwili, miałam cię - odparowałam. I skończyłam z tobą. Skrzyżowałam ręce na piersi i wpatrywałam się w niego bezczelnie. - Te suki są na serio popieprzone! - powiedział przez zaciśnięte zęby Dash, wyskakując spomiędzy regałów i przerywając to, cokolwiek Keiran chciał powiedzieć. Byłam tak skupiona na Keiran'ie, że całkowicie zapomniałam o Willow i Dash'u. Rozszerzyły mi się oczy z powodu jego wyglądu. Włosy miał potargane, pot kapał z jego skóry, a pasek spodni nadal był rozpięty. Nie było wątpliwości co do tego, co robili. - Co zrobiłeś Willow? - Zeskoczyłam ze stolika, by stanąć z nim twarzą w twarz, lecz skończyłam uwięziona pomiędzy Keiran'em, a stolikiem, kiedy odmówił, bym się ruszyła. Spojrzałam do góry na niego, a on na mnie. - Jeszcze nic - oznajmił złowieszczo Dash i popatrzyła na Keiran'a. - Jesteś gotowy, stary? Keiran go zignorował i chwycił lekko mój kucyk. - Idź i zajmij się swoją przyjaciółką. - Pocałował czubek mojego nosa na co poczułam, jak topnieję. - Ale pamiętaj, co powiedziałem - ostrzegł. 263

Musiał odejść i to zrujnować. *** W końcu wyszli, więc ruszyłam w poszukiwaniu Willow pomiędzy regałami. Znalazłam ją płaczącą i od razu wzięłam w ramiona. -Willow, spójrz na mnie. Pokręciła przecząco głową, trzymając ją na moim ramieniu. - Co się stało? Proszę, pozwól mi sobie pomóc. - Los musi mieć chore poczucie humoru. Byliśmy jedynymi z dwójki ludzi z naszej szkoły podczas letniego programu, więc wpadliśmy na siebie. Był zawsze taki słodki. I czarujący. Przez połowę czasu wiedziałam, że był pełen gówna, lecz to nie miało znaczenia, gdyż był również zabawny i twardo stąpał po ziemi. Zawsze myślałam, że był po prostu zwykłym rozpuszczonym, zadzierającym nosa, bogatym dzieciakiem. Ale nie był. Nie był fałszywy, czy też podrobiony. Był prawdziwy - cały czas we wszystkim. Albo tak myślałam. - Złamał ci serce - stwierdziłam. Kusiło mnie, żeby za nim pobiec i kopnąć go w jaja. - To na serio śmieszne i to tylko moja wina. Nigdy niczego mi nie obiecywał. Sprawiał, że przez cały ten czas czułam się wyjątkowa. I po raz pierwszy chciałam być wyjątkowa dla kogoś innego niż siebie. Chciałam być wyjątkowa dla niego. Obchodziło mnie to, co myślał. Starałam się ukryć swoje zaskoczenie, ale wiedziałam, że moja twarz mówiła wszystko. Dla niej to było coś wielkiego. Willow była rodzajem dziewczyny - bierz mnie lub zostaw w spokoju. - Pewnego dnia starałam się nawet być normalna. Ubierałam się tak, jak on się ubierał, by mu zaimponować, wywrzeć wrażenie, sama nie wiem. Zamierzaliśmy się spotkać i pokazał się, ubrany, tak, jak ja bym się ubrała. - Zaśmiała się lekko, a jej płacz powoli ustępował. - Wyglądał absurdalnie pięknie wtedy. 264

Był ze mnie dumny i kochałam go za to. To było w dzień, w którym mu się oddałam. - To dlaczego płakałaś teraz? - Pogroziłam mu, że załatwię sądowy zakaz zbliżania się do mnie, jeśli nie będzie trzymał się z daleka. - Z zaskoczenia uniosłam brew. - Zasmucił się. Naprawdę zasmucił. Powiedział, że to nie było uczciwe, bym próbowała i zmuszała go do trzymania się z daleka, gdyż ja sama po prostu nie potrafiłam. - Rozumiem, że przypuszczalnie jest zaręczony z Rosalyn, lecz dlaczego pokłóciłaś się z nim, zanim w ogóle upewniłaś się o tym? - Wiesz, że Charles jest moim adopcyjnym ojcem, a Buddy'ego prawdziwym? Pokiwałam głową. - Moja mama nie lubi rozmawiać o tym, lecz mój biologiczny ojciec jest jakimś bogatym kolesiem, w którym się zakochała. Cóż, mieli zamiar się pobrać, lecz ostatecznie jego rodzina tego nie pochwalała. Najwyraźniej był już zaręczony z kimś innym. Mama nie mówiła o niej za wiele, oprócz tego, że również pochodziła z bogatej rodziny. - To brzmi znajomo - oznajmiłam oschle. - Taak, to właśnie z tego powodu zwariowałam w sobotę i po raz pierwszy musiałam przyznać, że moja mama miała rację i to bolało jak cholera, gdy usłyszałam, że tylko się mną bawił. Poczucie winy zżerało mnie bardziej im dłużej jej słuchałam, gdyż wiedziałam o planie Keiran'a i Dash'a i po części brałam w tym udział nic jej nie mówiąc. Wtedy myślałam, że to było najlepsze, co mogłam zrobić, lecz teraz... Wzięłam głęboki oddech i przygotowałam samą siebie na to, co musiałam zrobić. - Willow, Keiran postawił na ciebie zasadzkę w postaci Dash'a tak, żeby mógł użyć ciebie do szantażowania mnie. 265

Wiedziałam o ty, ale nie mogłam ci powiedzieć, gdyż gdybym to zrobiła on powiedziałby Dash'owi, żeby złamał ci serce. Słowa opuściły moje usta, zanim w ogóle byłam w stanie pomyśleć. Pokręciła głową i wydała z siebie pozbawiony rozbawienia śmiech. - Odniósł sukces. Moje serce jest złamane. - Tak mi przykro, Willow. Powinnam była powiedzieć ci wcześniej. Proszę wybacz mi. - Tak, powinnaś - potwierdziła. - Lecz nie winię cię za to. Przytuliłam odwzajemniła to.

ją

do

siebie

i

ku

mojemu

zaskoczeniu

- To dlaczego związałaś się z nim. - Właściwie nie wiedziałam do czasu, gdy zrobiłam to ponownie. Przyszedł z powrotem do mojego domu na drugi dzień. Powiedział, że za mną tęsknił i to dziwne, że nie może mnie spotykać, więc wpuściłam go. Przedstawiłam go swojej mamie, a ona momentalnie zrobiła się wobec niego zimna. To była niezręczna sytuacja, dlatego przeprosiłam go i poprosiłam, żeby wyszedł. Miałyśmy z mamą wielką kłótnię, gdy zabroniła mi się z nim spotykać. Zażądałam od niej podania powodu i wtedy właśnie powiedziała mi o ojcu. Czułam się tak źle z jej powodu, więc uległam zważywszy na to, że wydawało mi się, że jest to dla niej bardzo istotne. To była najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek musiałam zrobić. Zaraz po tym, jak coś już zaczynało się z Dash'em, musiałam odpuścić i to bolało. Po jakimś czasie Dash zaczynał przypominać mi, kim naprawdę był. Był popularnym playboyem. Jest teraz inny, to już nie mój Dash. Ale w końcu...on nigdy nie był mój. Nie potrafił zrozumieć dlaczego muszę pozwolić mu odejść i dlaczego on musiał pozwolić mi. - Jej głos załamał się na samym końcu. - Zatem, co zamierzasz zrobić teraz? - zapytałam z ciężkim sercem. Wyglądało na to, że to wszystko od samego początku skazane było na niepowodzenie. 266

- Mam zamiar trzymać się z daleka. Nawet, jeśli to mnie zabija. Widok jej rozbitej i zagubionej wypełnił mnie palącą złością i w końcu poczułam to, co Keiran musiał odczuwać w ciągu ostatnich kilku tygodni. - Willow? - Tak? - Pociągnęła nosem i spojrzała na mnie ze świeżymi łzami w oczach, co tylko umocniło moją decyzję. - Chcę, żeby za to zapłacili.

267

Rozdział 18 Odprowadziłam Willow do jej klasy z wystarczająco dużą ilością czasu, by zdążyć na swój angielski. Spodziewałam się zobaczyć w klasie Keiran’a, lecz nie było go tam. Założyłam, że się spóźni, lecz w ogóle się nie pokazał. Nie było go na lunchu ani na piątej lekcji. Kusiło mnie, by zapytać Dash’a czy nawet Keenan’a, gdzie był, ale tak właściwie nie byliśmy przyjaciółmi. Nie powinnam i tak o to dbać. Sprawy się teraz odwróciły i to ja byłam tą, która chciała zemsty. Dla niego obraźliwe było myśleć, że po tym wszystkim, co mi zrobił i próbował odebrać, moglibyśmy zacząć od nowa i zostać przyjaciółmi. Pieprzyć to. Byłam głodna krwi. Byłam zaskoczona tym, jak szybko Willow się zgodziła. Nie miałam jeszcze planu, ale to było wszystko, co chodziło mi po głowie. Musiał wiele się nauczyć, a ja zamierzałam go tego nauczyć. Po szkole razem z Willow poszłyśmy prosto do domu. Zanim do niego doszłyśmy, wiedziałam dokładnie, co powinnam zrobić, gdy przypomniałam sobie o dziewczynce ze zdjęcia. Lecz by mój plan się powiódł, musiałam o wszystkim powiedzieć Willow. Zaczynając od zdarzenia w aptece. Do czasu, gdy skończyłam, Willow pragnęła wyrządzić Keiran’owi każdą możliwą szkodę. Nie trzeba dodawać, że nasza przyjaźń była całkowicie po tym przywrócona. Zaczęła obwiniać samą siebie, że nie zauważyła tego wcześniej, ale powiedziałam jej, że był to stek bzdur. Keiran był mistrzem manipulacji. Nikt inny nie powinien być winny, prócz niego. - Więc, co zrobimy? Wyciągnęłam zdjęcie i podałam jej. 268

- Dowiemy się, kim ona jest i skąd Keiran ją zna. - W porządku, ale dlaczego? Wahałam się, przed udzieleniem odpowiedzi. - Myślę, że zabił tę dziewczynkę. - Co? - krzyknęła. - Willow, uspokój się. - Nie mogę się uspokoić. Dlaczego myślisz, że zabił tę małą dziewczynkę? - Znalazłam medalion u niego w szafie medalion wraz z pistoletem. To medalion, który ma na sobie dziewczynka. - O mój Boże. - Musimy po prostu… - Lake, jesteś poważna myśląc o ponownym zadzieraniu z nim, kiedy wiesz, że zamordował kogoś? - Tak - odpowiedziałam bez wahania. - Nie mam wyboru. Groził mojej ciotce i starał się zrujnować naszą przyjaźń. Nie wymiga się od tego. - Lake… - Dash też cię skrzywdził. Nie chcesz tego zamknąć? - Jak Dash wpasowuje się w to wszystko? - Jest jego najlepszym przyjacielem. Z tego co wiemy, mógł mieć coś z tym wspólnego, bądź wiedzieć o tym. Sama wiesz, co mówią; ludzie tego samego pokroju i tak dalej. Jeśli nie, wtedy znajdziemy inną drogę. Tak czy inaczej, zapłacą za to, co zrobili. Oparła głowę na dłoniach i mruknęła. - To jest szalone. 269

- Nie zrobimy nic złego ani nielegalnego. Jeśli Keiran nie zabił tej dziewczynki, wtedy nie będziemy się miały o co martwić. - Lake, naprawdę myślę, że to twoja złość przez ciebie przemawia. To nie jesteś ty. Kiedy powiedziałaś, żeby zapłacili, myślałam, że miałaś na myśli, żeby przebić im opony, czy coś. - Willow, nigdy nie zmusiłabym cię do zrobienia czegoś, czego nie chcesz. Przyjaciele tak nie robią. - Przyjaciele także nie pozwalają, by inni przyjaciele wpadli w niebezpieczeństwo. Co jeśli on ją zabił? On już wcześniej odkrył twoje tak zwane powiązanie z tamtą sprawą. Co sprawia, że myślisz, iż ponownie tego nie zrobi? Tym razem byłoby prawdziwe. - Jestem tego świadoma. Słuchaj, powiedział mi, że chce byśmy zostali przyjaciółmi. Stwierdziłam, że jeśli zagram jego przyjaciółkę, wtedy mogę się dowiedzieć czegoś o dziewczynie ze zdjęcia. Niewinna dziewczynka nie żyje i łatwo następną ofiarą może stać się moja ciotka. Ona jest wszystkim co mam, prócz ciebie. - A ty jesteś wszystkim, co ja mam, Lake. Mam swoją rodziną, ale ty jesteś moją jedyną przyjaciółką. Co jeśli cię skrzywdzi? - Krzywdził mnie przez dziesięć lat, Willow. Myślę, że mogę sobie z tym poradzić. - Nie rób tego - błagała. Potrząsnęłam desperację.

głową

i

poczułam

oblewającą

mnie

- Muszę.

*** Byłam podenerwowana, kiedy następnego dnia weszłam do szkoły. Nie słyszałam nic od Keiran’a od wczorajszego spotkania 270

w bibliotece i mimo, że moim planem było zaprzyjaźnienie się, tak jak tego chciał, nie wiedziałam jak się do tego zabrać, skoro w zasadzie powiedziałam mu, żeby spieprzał. Pomyślałam, że pozwolę mu przejąć pałeczkę. Moja szansa nadarzyła się, kiedy na angielskim Pani Connors, poprosiła mnie bym przeczytała fragment tekstu. Na szczęście siedzenie obok Keiran’a od pierwszego dnia, stało się moim stałym miejscem, więc miałam możliwość usiąść obok niego. Nie powiedział do mnie ani słowa. Nawet na mnie nie spojrzał. Pisałam z Willow, która przez cały czas błagała mnie bym odpuściła, kiedy usłyszałam nauczycielkę wołającą moje imię. Spojrzałam w górę, by znaleźć panią Connors patrzącą na mnie i wiedziałam już, że zostałam złapana na wysyłaniu wiadomości. Powiedziała coś, czego nie usłyszałam. - Co, proszę? - Chciałbym, żebyś przeczytała fragment tekstu. Cholera. Nie miałam pojęcia, gdzie byliśmy. Lękałam się czytania przed całą klasą, ze względu na moją dysleksję. Zwykle otrzymywałam tekst z wyprzedzeniem, aby zapamiętać fragment. Dzięki temu mogłam normalnie uczestniczyć w zajęciach. Miałam to pod kontrolą, ale nadal czułam się lekko skrępowana. Byłam przetrzymana w pierwszej klasie, ponieważ błędnie zdiagnozowali mój problem z czytaniem i pomyśleli, że byłoby mi łatwiej, gdybym powtórzyła klasę. Nazwałam to zrządzeniem losu. Nie mogłam wyobrazić sobie zajęć z Keiran’em przez ostatnie dziesięć lat. Moje wahanie stawało się boleśnie oczywiste dla reszty klasy. Podjęłam ryzyko, by mieć trochę normalności. Nie chciałam także dawać więcej amunicji Keiran’owi. - Wybierz kogoś innego. Moja głowa była opuszczona w dół, ale wiedziałam, kto wypowiedział te słowa. Spojrzałam w górę, by zauważyć, że patrzył na mnie dopóki jego zimne oczy nie przeniosły się na 271

nauczycielkę. - Panie Masters, nie będzie pan okazywał mi brak szacunku w mojej klasie. - Dobrze. Ona nie czyta. Wybierz… kogoś… innego. - Ona będzie czytała albo wyjdzie z mojej klasy. Czy ona mnie wykopuje? Zanim zdążyłam zaprotestować, Keiran złapał moją dłoń i wyprowadził mnie z klasy na korytarz, po czym szybko do niej wrócił. Stałam, zdezorientowana na pustym korytarzu, zanim wrócił do mnie z naszymi plecakami. - Co ty robisz? - Wychodzimy. - Nie możemy! Jesteś szalony? Złapał moją dłoń, ignorując mnie dopóki nie staliśmy na parkingu obok jego samochodu. - Wsiadaj - zażądał. - Nie. - Skrzyżowałam ramiona na piersi, stojąc w miejscu. - Nie pieprz się ze mną teraz - zagroził. - Pocałuj mnie w dupę. Zostałam pochylona nad maską samochodu zanim zdążyłam nawet mrugnąć, z nim przyciskającym się do moich pleców i oddychającym do ucha. - Jestem bardziej niż skłonny do dania ci teraz klapsa, jeśli się kurwa nie zamkniesz. Walczyłam naprzeciw jego uścisku, co było błędem, gdyż poczułam, jak jego erekcja urosła przy mojej pupie. - Nie dotykaj mnie. - Dlaczego? Ponieważ tak bardzo to lubisz? Widziałem twoje 272

skręcanie się w ubiegłem tygodniu za każdym razem, kiedy tylko znalazłem się w pobliżu ciebie. Pragniesz tego, prawda? - Chciałbyś. - Chciałbym. Każdej pieprzonej nocy marzę i śnię. Najwięcej myślę o tej akcji w klasie. Pamiętasz? - zaszydził. - Jasne, że pamiętasz. Podnosi swoją pierś z moich pleców i przesuwał dłonią po ich długość, powoduje tym, że wygięłam je w łuk. Jego dłoń sięgnęła do mojego tyłka, zsuwając się w dół na cipkę. - Chciałabyś, żebym zrobił to ponownie? Mógłbym jeść twoją cipkę właśnie tutaj, na masce mojego samochodu. To będzie dla mnie przyjemność… i dla ciebie. Przycisnął swój wzwód do mnie i zaczął nim pocierać, na co jęknęłam. - Proszę. Ktoś zobaczy. - Zawrzyjmy umowę. Ty wsadzisz swój tyłek do auta albo dam ci to, czego oboje wiemy, że chcesz, właśnie tutaj. Wsiadałam do samochodu. Skończyliśmy w Pies, Shakes & Things, by złapać kilka burgerów po opuszczeniu szkoły. Cóż, jeden dla mnie i trzy na Keiran’a. Potrząsnęłam głową na jego apetyty. Mężczyźni. Nie mogłam uwierzyć, że uciekliśmy. To było coś, czego nigdy wcześniej nie robiłam i zastanawiałam się, jak wiele razy ciotka chciałaby mnie zabić, gdyby się dowiedziała. Ona pisze powieści sci-fi, więc zna się na rzeczy. - Możemy już wrócić? - zapytałam w końcu po tym, jak skończyliśmy jeść. - Jesz tak po prostu moje jedzenie i mnie porzucasz, co? Bez serca. - O ile pamiętam, porwałeś mnie ze szkoły.

273

Wzruszył ramionami. - Mógłbym jeść ciebie zamiast burgera. Zarumieniłam się, kiedy starałam się nie rozpuścić na siedzeniu. - Znowu się skręcasz. - Zauważył z uśmieszkiem. - Możesz przestać? - Byłam zirytowana, że wykorzystywał to przeciwko mnie. - Jestem złym towarzystwem? - Jesteś niechcianym towarzystwem. - Nie bądź taką suką. - Mam wszelkie prawo nią być! Czy może zapomniałeś? - Nie obchodziło mnie, że zabrzmiałam jak jędza. Jak śmiał nazywać mnie suką, po tym piekle, które kazał mi przechodzić? - Nie zapomniałem. Przypominasz mi o tym, jak tylko masz okazję. Czy nie możesz dać temu spokój? - Nie. Nie ufam ci. - Chcę byśmy byli przyjaciółmi. Zaśmiałam się. - Tak się nie stanie. Ale tak będzie. To była moja szansa. Już miał odpowiedzieć, gdy nad drzwiami rozbrzmiał gong, a do środka weszła kosztownie ubrana kobieta, z krótkimi brązowymi włosami. Rozejrzała się po restauracji, jakby kogoś szukała. - Kurwa. Chodźmy - powiedział, rzucając pieniądze na stół. - Keiran? - Podeszła do naszego stolika w momencie, gdy go opuszczaliśmy. - Tak myślałam, że to twój samochód zobaczyłam 274

na zewnątrz. Jak się masz kochanie? - Podeszła by go przytulić, lecz on ją ominął i łapiąc mnie pociągnął do wyjścia. - Dbaj o siebie, Joan - powiedział, nie odpowiadając nawet na jej pytanie. - Powiedz wujkowi, żeby do mnie zadzwonił! - zawołała. Tak bardzo chciałam wiedzieć, kim była i dlaczego Keiran był taki dla niej niegrzeczny. Znowu, Keiran był niegrzeczny dla wszystkich.

*** Kiedy jechaliśmy obserwowałam, jak jego palce zaciskają się i rozluźniają na kierownicy. Jego nastrój zmienił się z wesołego na ponury i nie wiedziałam, czy było to przez moją odmowę by mieć cokolwiek z nim wspólnego, czy może przyczyniła się do tego Joan’a. Byłam zaciekawiona, jakiego rodzaju relację miała z jego wujkiem, którego nadal nie miałam okazji spotkać. - Czy twój wujek ma pracę, która trzyma go z dala? Nigdy nie widziałam go w pobliżu. - Zdecydowałam, że rozpocznę ze skromnymi pytaniami. - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - Pomyśl o tym, jak o wywiadzie. - Wywiadzie? Po co? - Oderwał na chwilę oczy od drogi i spojrzał na mnie, mrużąc je. - Powiedziałeś, że chcesz byśmy byli przyjaciółmi. Mruknął. - Jesteś kimś innym, wiesz o tym? Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami, pełnymi niewinności.

275

- Co masz na myśli? Potrząsnął głową i oblizał te soczyste wargi i od razu przypomniałam sobie sposób w jaki smakowały. Jak mięta i grzech. - Wiesz co, zagramy za odpowiedź. - Zagramy? - Spojrzałam na niego nieufnie. - W koszykówkę. Jeden na jednego. - Ale pokonasz mnie. To nie będzie uczciwa rozgrywka. - Ułatwię ci. Jeśli zdobędziesz dwa punkty, zanim ja zdobędę dziesięć, wtedy odpowiem na twoje pytanie. - To tylko odpowiedzi.

proste

pytanie,

które

potrzebuje

prostej

- Osłodzę ofertę. Odpowiem na każde pytanie, ilekroć zdobędziesz punkt. Dwa pierwsze strzały, dadzą ci pierwszą odpowiedź. Każdy następny da ci dodatkową odpowiedź na każde pytanie, które zadasz. To może zadziałać. - Każde pytanie? Skinął głową i czekał na moją odpowiedź. - Co z tego wyniesiesz? - Musiał być jakiś haczyk, pomyślałam, gdy wjechaliśmy na jego podjazd. - Jeśli wygram to dasz nam szansę. Nie zawahał się odpowiadając i właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że zostało to ustawione. Moje serce waliło w oczekiwaniu, lecz nie na grę. - Na bycie przyjaciółmi? - Upewniłam się. Spojrzał w moje oczy i wiedziałam, że odsłaniały one moje najgłębsze pragnienia i pokazywały mu dokładnie, jak bardzo go 276

pragnęłam. Zakazane zawsze było najciężej zdobyć. Miałam tylko nadzieję, że nie uda mu się zobaczyć również, jak bardzo go nienawidzę. - Wiesz, że będzie to czymś więcej niż to, ale jeśli potrzebujesz tak to nazywać to w porządku. Przyjaciele. Zadrwił, przedrzeźniając mnie. - Mogę powiedzieć nie - stwierdziłam. - Ale tego nie zrobisz. - Jego szczęka zacisnęła się i mogłam powiedzieć, że był na krawędzi. Miał rację. Nie mogłam powiedzieć nie. Chciałam odpowiedzi. - Zróbmy to.

*** Robiłam się sfrustrowana, ale odmówiłam dania za wygraną. Danie za wygraną oznaczało tylko, że to on wygra, a ja nie byłam gotowa by przekazać mu swoją poczytalność. Do tej pory udało mi się zdobyć jeden punkt, lecz Keiran miał ich już siedem. W takim tempie z pewnością wygra, lecz ja jeszcze się nie poddałam. Nie było mowy. Pomyślałam, że jak tylko przestałbym na chwilę patrzeć na jego bicepsy, to mogłam zdobyć jeszcze jakieś punkty. Przed meczem przebrał się w koszulkę bez rękawów i od tamtej pory cały czas się śliniłam. Po obejrzeniu jego ostrej rozgrywki z Keenan'em i tego wykwalifikowanego sposóbu w jaki grał, wiedziałam, że dawał mi fory, lecz nadal nie byłam w stanie wygrać. - Faul! - zawołałam po tym, jak klepnął mnie w tyłek i zdobył punkt. Osiem. Uśmiechnął się i zaczął dryblować piłką między swoimi nogami, patrząc na mnie. - Czy to znaczy, że dostanę darmowy rzut? - Nie. To znaczy tylko, że masz piłkę. - Podał ją do mnie i szybko rzuciłam do kosza, zanim miał szansę mi ją zabrać. Piłka odbiła się od poręczy i już był tam, by ją złapać, odbijając piłką i 277

zdobywając dziewiąty punkt. Tyle z dawania fory. - Dlaczego się ze mną bawisz? - Usłyszałam jęk w swoim głosie i przeklęłam. Brzmiałam jak te liczne lalunie w szkole. Zawsze myślałam, że takie się urodziły, lecz może to przez potrzebę uwagi zachowywały się w ten sposób. - Nie bawię. Ty się poddajesz. - A ty oszukujesz. - Walczę o to, czego chcę. A ty? - Uniósł brew i otarł pot z czoła koszulką. Dostałam wgląd na jego lśniącego abs'a i poczułam trzepotanie we własnym. Dotknęłam swój brzuch, czując miękką skórę. On był twardy, gdzie ja byłam miękka. Wyrzeźbiony, kiedy ja gładka. Pragnęłam potrzeć się o niego, by porównać różnicę. - Mogę zawsze pokazać ci więcej. Powiedz tylko słowo. Cholera. Złapał mnie na gapieniu się. Opuściłam rękę i wróciłam myślami do gry. Dryblowałam piłką walcząc, by ją utrzymać, gdy próbował mi ją zabrać. Byliśmy blisko siebie. Naprawdę blisko. Nasze oddechy mieszały się, a ciała dotykały. Zrobiłam się gorętsza od innego rodzaju ciepła, kiedy moje biodra dotknęły jego. - Wiesz, co myślę? Myślę, że to, co naprawdę chcesz to poddać się, lecz chcesz też, by była to twoja decyzja, byś nie czuła się winna. Załamałam się i straciłam piłkę, kiedy wykonał wrzut bez wysiłku. Usłyszałam zdradziecki świst sygnalizujący, że wygrał właśnie mecz. Świat wydawał się zatrzymać, kiedy patrzyliśmy na siebie. Oceniał moją reakcję i wiedziałam, że widział moją potrzebę, gdy jego oczy pociemniały z pożądania. - Wygrałem. - Zatriumfował. Jedyny dźwięk, jaki można było usłyszeć to piłka odbijająca się w tle, dopóki się nie zatrzymała. 278

Rozdział 19 Przywiózł mnie do domu, bym mogła wziąć prysznic i przebrać się, obiecując, że wrócimy do szkoły na trzecią lekcję. Byłam w złym humorze z powodu tego, że już opuściłam siatkówkę. Willow pisała do mnie zastanawiając się, gdzie byłam, więc wysłałam jej tylko skróconą wersję tego, co wydarzyło się na angielskim. Zostawiłam Keiran'a na dole. Ściągnęłam z siebie ubrania, w międzyczasie sprawdzając temperaturę wody, zanim weszłam pod prysznic. Nasz wspólny mecz utkwił mi w głowie wraz ze wszystkim, co powiedział. Czy chciałam, żeby to on podjął decyzję? W dalszym ciągu nie zaakceptowałam tego, że przegrałam ten zakład i tego, co to oznaczało. Zamknęłam oczy, odchylając głowę w tył tak, by woda spływała po moich włosach, gdy usłyszałam odsuwanie zasłony od prysznica. Otworzyłam oczy dostrzegając Keiran'a obok siebie pod prysznicem. - Ja.. co... ty... - Straciłam zdolność mówienia, gdy zauważyłam, że był nagi. Prysznic nagle wydawał się skurczyć, gdy zapełnił moją przestrzeń i się przysuną. Plecy miałam teraz przyciśnięte do ściany z jego erekcją naciskającą na mój brzuch. - Jest coś, co chcesz powiedzieć? - Prowokował mnie, bym zaprotestowała chociaż dobrze wiedział, że nie grał fair. Pokręciłam głową mimo tego, że na poważnie pomyślałam o uderzeniu go w krocze. - Dobra dziewczynka. 279

Sięgnął za moją głowę chwytają szampon i nalewając trochę na swoje ręce, zanim rozprowadził go na moich włosach. Starałam się utrzymać z dala od jego erekcji, która poruszała się razem z nim, zaraz przy mojej skórze. Jego palce w niebywały sposób masowały moją głowę. Opornie zamknęłam oczy rozkoszując się tym uczuciem. Kołysałam się przy nim czując, jak w siódmym niebie opacznie łapiąc go za biodra. Od razu wycofałam rękę, lecz złapał ją i naprowadził z powrotem. - Możesz dotykać mnie gdzie tylko chcesz. - Miał na wpół przymknięte oczy, gdy wyszeptał te słowa. Jego penis był gruby, spuchnięty i gotowy. Nawet jeśli w wielu przypadkach był gotowy, nie było to ani mniej onieśmielające. Nerwowo przeżuwałam swoją wargę, gdy wyciągnęłam rękę, żeby go dotknąć. Jego palce zatrzymały się w moich włosach na chwilę, zanim powrócił do masowania mojej skóry na czubku głowy relaksując mnie w tym samym czasie. Kropelka czystej cieczy wyciekła z jego końcówki spływając w dół po długości na co przełknęłam rumieniąc się, gdy zdałam sobie sprawę, gdzie moje myśli chciały mnie zabrać. Pragnęłam być na kolanach biorąc go w swoje usta. - Czy to boli? - Spojrzałam na niego obejmując jego długość i ściskając lekko patrząc, czy więcej wydostanie się na zewnątrz. - Tak - odpowiedział, a jego głoś był głęboki i niski. - Pokaż mi, jak mogę zrobić to lepiej. Przyglądał mi się uważnie, gdy położył swoją rękę na mojej zakrywając ją całkowicie. Wspólnie masowaliśmy jego długość oddychając przy tym ciężej, patrząc sobie w oczy i zatracając się w chwili. Nasze tempo zwiększyło się i wkrótce jego ciało szarpnęło się, a niskie jęki zamieniły w głębokie warczenie. Stałam na palcach chcąc przybliżyć do siebie nasze usta, aby się ze sobą złączyły. Jego zapach doprowadzał mnie do szaleństwa, gdy wdychamy siebie nawzajem. - Kochanie... kurwa. 280

Poczułam jego gorące uwolnienie na swoim brzuchu, gdy chwyta mnie przyciągając bliżej swojego ciała. Stoimy tak w ciszy ze spływającą po naszych ciałach wodą. Kiedy oddechy są już pod kontrolą szybko myjemy się, przebieramy, zanim ruszamy z powrotem do szkoły.

*** Panikowałam. Całą drogę do szkoły i przez cały dzień bezustannie myślałam o tym, co właściwie mogło oznaczać dla Keiran'a i dla mnie bycie przyjaciółmi. Jasna cholera. - Koleś, gapisz się na nią z gwiazdami w oczach lub innego typu gównem. Była dobra? - Usłyszałam żałosny powód do szeptu Keenan'a i zaczęłam warczeć pod nosem. Byliśmy teraz na piątej lekcji. Nadal siedziałam z Willow i Sheldon, aczkolwiek teraz w rzędzie zaraz przed chłopakami. To jedyna możliwość, żeby Keiran w ogóle pozwolił mi usiąść gdzie indziej. Właśnie jego zaborczość wymykała mu się spod kontroli. Nie sądzę jednak, że owa zaborczość była właściwym słowem poprawnie go opisującym. Raczej szalony lub chory psychicznie. Wcześniej dzisiejszego dnia jakiś chłopak popełnił błąd mówiąc mi, że mój tyłek nieźle wyglądał w dżinsach. Na szczęście Dash był razem z nami i odciągnął od niego Keiran'a, zanim ten wyrządziłby jakąś poważną szkodę. Nie wiedziałam, jak poradzić sobie z wyrazem jego oczu, gdy odprowadził mnie do klasy, zanim skierował się do własnej. Uratowanie mnie przed napaścią Trevor'a przez Keiran'a było jedną rzeczą, lecz ten Keiran sprzed kilku godzin był całkowicie innym zwierzęciem. Miałam nadzieje, że nie popełniłam błędu przystając na naszą przyjaźń, nawet jeśli było to w celu zemsty. Zaczynałam myśleć, że Willow mogła mieć rację, iż to wszystko nie było warte ryzyka. - Zamknij się, Keenan - zawarczał. - Lake, hej, Lake - wołał Keenan wyraźnie ignorując ostrzeżenia w jego głosie. 281

Ostrożnie odwróciłam się w jego stronę. - Tak? - Co zrobiłaś mojemu kuzynowi? Wygląda, jakby został zaatakowany przez miłość, dziewczyno. - Um, nie wiem, ale świetnie nakłada szampon. - Mrugnęłam do Keiran'a, po czym się odwróciłam. Dash i Keenan ku mojemu zachwytowi dokuczali Keiran'owi bez końca. Mój telefon zawibrował kilka minut później. K: Zapłacisz za to. Lake: Ja? Co zrobiłam? K: Nie mogę się doczekać, aż ponownie sprawię, byś miała ORGAZM. Lake: Nigdy nie zgodzimy się na nic takiego. K: Za późno. To kiedykolwiek miałem.

był

najgorętszy

prysznic,

jaki

Zacisnęłam uda, by ugasić potrzebę. K: Ponownie się wiercisz... Lake: Może to ja sprawię, że to ty poczekasz. K: Może ja sprawię, że będziesz o to błagać... Lake: Och, taak? K: Taak. Zrobiłam wielki pokaz wrzucając telefon do plecaka i usłyszałam go chichoczącego zaraz za mną. Willow i Sheldon popatrzyły na mnie z zainteresowaniem. W zamyśleniu wzruszyłam ramionami i skupiłam się na robieniu notatek. Gdy lekcja dobiegła końca razem z Willow i Sheldon udałam się w stronę drzwi, gotowa, by jechać do domu. Jak tylko wyszłam 282

na zewnątrz, poczułam pociągnięcie plecaka. Keiran obrócił mnie i umieścił głęboki pocałunek na moich ustach wzbudzając u wszystkich osłupienie. Gdy w końcu oderwał się ode mnie łapiąc powietrze popatrzył na mnie mówiąc: - Gdzie idziesz? - Jadę z Willow. - Zatem? - Zatem... jadę z nią do domu. - Pytasz, czy mówisz mi? - Mówię. - Wyraz jego twarzy wcześniej mnie przerażał, lecz teraz mnie to nie ruszyło. Jego szczęka zacisnęła się, ale zaraz potem mnie puścił. - Wpadnę później. - Po tym wyszedł zostawiając mnie stojącą z Willow, której dolna warga prawie opadła na ziemię. - Lake, co do cholery właśnie się stało? - zapiszczała. Rozejrzałam się w około dostrzegając wiele ciekawskich oczu nadal skupionych na mnie. - Nie tutaj. - Złapałam jej rękę i pociągnęłam za sobą w stronę wyjścia, chcąc znaleźć się jak najdalej od wścibskich spojrzeń. Zobaczyłam Keiran'a na parkingu obok jego samochodu otoczonego chmarą ludzi. Dostrzegł mnie, jak tylko przeszłyśmy przez drzwi i obserwował dalej, gdy kierowałyśmy się do samochodu Willow. Jak tylko otworzyłam drzwi powiedział bezgłośnie „zachowuj się”, po czym odwrócił.

*** Willow posyłała mi oskarżycielskie spojrzenia całą drogę i kontynuowała, jak tylko znaleźliśmy się w jej domu. Czułam się, 283

jak niedobre dziecko, które zostało złapane za kradzież ciasteczek ze słoiczka. - Zatem, czy mogę powiedzieć swoją część, czy masz zamiar kontynuować oskarżanie mnie? - Nic nie powiedziałam. - Zrobiła kwaśną minę. Wywróciłam oczami i zaczęłam sprzątać jej pokój, kiedy zmęczyła mnie już ta cała walka na spojrzenia. Podniosłam parę dżinsów znajdując pod nimi śpiącego Pepe. - Willow, dlaczego Pepe jest poza swoim domkiem? Nazywaliśmy go domem, ponieważ upierała się, że Pepe nienawidzi słowa klatka. Taak, cała Willow. - Nie wiem... wydostał się? - Willow, twoja matka wpadłaby w szał wiedząc, że wyszedł. - On ma duszę! Nie ma swojego miejsca w klatce! - No to ruszamy. Wyłączyłam się od tego, co mówiła chcąc uniknąć kolejnej mowy na temat zwierzęcych racji. - Mam dzisiaj wieczorem randkę z Derek'iem Ryan'em powiedziała bez zastanowienia. - Dash nadal z tobą nie rozmawia? - Nie, kogo to zresztą obchodzi? - Willow... - Niee. Nie brnijmy w to. On ma narzeczoną, pamiętasz? - Czy ty w ogóle wiesz, czy to prawda? Znasz te laski. Są wyrachowane. Uważają, że świat należy do nich. - Ale on się nawet nie wyparł. - Pytałaś go? Kiedy? - Zakradł się do mnie w niedzielę wieczorem, gdy moi rodzice poszli spać. 284

- Co powiedział? - Co kolesie jak on zawsze mówią? Powiedział mi, że jego związek z Rosalyn nie ma nic wspólnego z naszą sprawą. Wypuściła z siebie sarkastyczny śmiech. - Zapytałam go, czy miałam być rzekomo jego kochanką, czy coś, na co on tylko wzruszył ramionami mówiąc, że byliśmy przyjaciółmi, którzy się pieprzyli i nie ma tu o czym mówić. - Och, Willow. - Usiadłam na łóżku obok, obejmując ją. - Wiesz, co jest najgorszą częścią tego całego ruchania? - Co? - Że pozwoliłam Dash'owi wyrzucić ulubiony wibrator! Był wyjątkowy. Zaśmiałam się z jej głupoty. Byłam szczęsliwa, że nie pozwoliła, by Dash ją złamał, ponieważ jej dusza była niesamowita. - Więc, nadal planujesz ruszyć w pogoń za Keiran'em i Dash'em, co? Sposób w jaki zadała pytanie od razu spowodował, że odwróciłam się w jej stronę. - Nie będę ścigała Dash'a, jeśli nie chcesz, bym to robiła... Wzruszyłam ramionami patrząc w podłogę. - Willow? - Nie chcę, żebyś ścigała żadnego z nich. - Zrozum, ja nawet nie wiem, co powinnam zrobić. Po prostu wiem, że muszę dowiedzieć się kto zabił tę dziewczynkę. - Dlaczego? - W końcu ponownie napotyka mój wzrok, ale tym razem wygląda na naprawdę wkurzoną. - Nawet nie wiesz, kim ona jest. - Ale była niewinną małą dziewczynką. 285

- Skąd możesz to wiedzieć? Na serio, Lake. Jak? Wszystko co masz to zdjęcie. Więc znalazłaś medalion w jego szafie wyglądający jak jej. To nie oznacza, że on to zrobił. - Willow... - Wiem, jak to brzmi, cholera jasna! Nie chcę po prostu, żeby coś ci się stało. - Obiecuję, że będę ostrożna - zapewniałam ją. - Taak, cóż... obietnice są po to, by je łamać. Sheldon przyszła jakąś godzinę później z informacją, że Anya dała nagrodę za moją głowę. Najwidoczniej wieści o mnie i Keiran'ie jako parze rozniosły się i uważa, że ukradłam jej faceta. - Nie martwiłabym się o Anya, ona cały czas wiele mówi, a mało robi. Poza tym, Keiran nie pozwoli nikomu cię tknąć. - Nie martwię się o nią. Keiran i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Pewnie, kochanie. - Lake, muszę się zgodzić. - Poparła ją Willow. - Ten wcześniejszy pocałunek nie wyglądał na przyjacielski. Był gorący. - Po prostu zawarliśmy porozumienie. Coś w rodzaju zawieszenia broni. - Gadka o rozejmie była w połowie kłamstwem, ale dała mi to, czego potrzebowałam. W ten sposób Keiran'owi nie uda się od tego uciec. - Uhuhu, i czego dotyczyło to porozumienie? - zapytała Sheldon. - Graliśmy w kosza. - Posłały mi dziwne spojrzenia, więc opowiedziałam im o wszystkim, co wydarzyło się zaczynając od lekcji angielskiego. Aczkolwiek nie powiedziałam im o naszym zorganizowanym na poczekaniu prysznicu. - On totalnie cię oszukał, Lake.

286

- Co masz na myśli? To była uczciwa gra. - Daj spokój. Widziałaś jak gra Keiran. Wykorzystał twoją ciekawość, robiąc tę różnicę, żeby brzmiało na tyle dobrze, abyś się nie mogła oprzeć. - Więc zagrałaś - dodała Willow. - I jeśli znam Keiran'a, jest on za czymś więcej niż tylko przyjaźnią. - Wiem. W oczywisty sposób oznajmił, że chce seksu. - Jesteś pewna, że wiesz, dokąd poddanie się Keiran'owi cię zaprowadzi? - zapytała Sheldon. - Do orgazmu? - Zaśmiałam się. - Lake, Keiran gra na poważnie. - On pieprzył prawie każdą dziewczynę w Bainbridge i inne. Czy zatrzymał je wszystkie? - Oczywiście, że nie. I nie jest tak wielką męską dziwką, jak myślisz. Jest zbyt wyrachowany. Większość z tego co robi, ma jakiś cel. - Jak jego nagłe zainteresowanie mną? - Słuchałaś? To zawsze tam było. Nie rozumiałam dlaczego wszyscy byli tak przekonani, że Keiran zawsze mnie chciał. Robił wszystko co w jego mocy, by przekonać wszystkich, że byłam niepożądaną ciamajdą. Z jego powodu ani razu nie byłam na randce. Nie chodziłam na imprezy. Nie wychodziłam. Aż do teraz nie miałam przyjaciół. Nie ważne jak bardzo ukrywałam się w przeszłości, znajdował mnie. Uciekałam, a on mnie gonił. Nie potrafiłam od niego uciec. To było tak, jakby mój ból go ekscytował. Ten rok miał być rokiem przetrwania i poradzenia sobie z tym, że już go nigdy więcej nie zobaczę.

287

Teraz mówiono mi, że przeszłość była kłamstwem. Czułam to bardzo wyraźnie, ponieważ nadal dźwigałam piętno. Po jego ostatniej grze na moim zdrowiu psychicznym, blizny weszły głębiej niż wcześniej. Myślę, że nadal miałam wszystko wypisane na twarzy, każdą emocję, gdyż Sheldon szybko zmieniła temat. - Willow, co ty robisz mojemu bratu? Buczy i warczy na wszystkich. Ojciec prawie go udusił, gdy warknął na mamę. To było niesamowite. - Posłuchałam twojej rady. Pokazałam mu, że byłam poważna. - Nigdy w to nie wątpiłam. Chociaż zastanawiam się, czy jesteś pewna. - Co masz na myśli? - Chcesz go, więc w czym problem? - Jest zaręczony? - Och, to. - Wzruszyła ramionami i odpowiedziała. - Nie jest zaręczony. - Sheldon, nie okłamuj mnie. - Nie jest. Między naszymi ojcami doszło do rozmowy o małżeństwie Dash'a i Rosalyn, lecz to było bardziej jak jakieś gówniane swatanie. Przynajmniej dla mojego taty. Odwołał ten pomysł, kiedy Dash powiedział mu, że nie był zainteresowany. Aczkolwiek ojciec Rosalyn upiera się, że zawarli umowę. Wszyscy wiemy, że chodzi mu tylko o kasę. Jego finanse są w kiepskim stanie, a nasza rodzina jest bogatsza, więc chcą się wżenić. - Mówisz o zaaranżowanym małżeństwie? Kto tak robi? Przerwałam. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. - Nasze rodziny wzbogaciły się przez dziedziczenie rodzinnych fortun, więc oni podążają za starymi zwyczajami i tradycjami. Mój tata jest bardziej realistyczny i wierzy w małżeństwo z miłości. Poza tym, nigdy nie zmusiłby nas do zrobienia czegoś, czego nie chcielibyśmy; do pewnego momentu. 288

- Jakiego momentu? - zapytała Willow. - Dash i tata pokłócili się w niedzielny wieczór o to do jakiej szkoły Dash chciałby uczęszczać. Chciałby, żeby Dash poszedł do bardziej prestiżowej, by mógł przejąć rodzinny interes. - Dash nie chce go przejąć? - Chce. On po prostu pragnie to zrobić po swojemu. W każdym razie kłótnia nasiliła się i zniknął na kilka godzin. - Przeszedł tutaj w niedziele wieczorem koło dziewiętnastej, ale był tylko kilka minut. Zapytałam go o Rosalyn i wyszedł. Willow powtórzyła rozmowę Sheldon, która wcale nie była zaskoczona. - Nie miał tego na myśli, Willow. Był już wkurzony i szukał kogoś, żeby się wyładować. Dash szaleje na twoim punkcie. Powiedział mi, że nie ma nikogo takiego, jak ty. - Wspaniale. zaszczycona.

Jestem

jego

ulubioną

zabawką.

Jestem

Sheldon zirytowana pokręciła głową. - Wy dwie wpadłyście w najgorszy możliwy sposób. Nie mów, że cię nie ostrzegałam. Dash może i jest teraz wściekły, lecz nie pozwoli ci odejść, a Keiran nie pozwoli uciec tobie, Lake. - Skąd możesz być taka pewna? - zapytałam. - Ponieważ ich wpuściłyście.

289

Rozdział 20 Plotki rozprzestrzeniły się mocno i szybko. Dla wszystkich w szkole, byłam dziewczyną Keiran'a i byliśmy na językach wszystkich. To, co naprawdę wytrąciło mnie z równowagi, to pierwszoroczniaczka imieniem Angela, bo to właśnie ona powiedziała, że Keiran był tym, który zapoczątkował te plotki. Któregoś dnia Willow zatrzymała ją na korytarzu, by zapytać skąd wzięły się te plotki. Dokładne słowa Angeli, brzmiały. - Jak może to być plotka, skoro pochodzą z wiarygodnego źródła. - Wiedziała wówczas, że musiał nim być Keiran, ponieważ to nie ja byłam tą, która rozpowiadała tego typu gówna. Gdy skonfrontowałam się z Keiran'em, wzruszył tylko ramionami i powiedział: - Jesteś moja. Teraz o tym wiedzą. By uczynić to jeszcze gorszym, Anya robiła wszystko co w jej mocy, by zniszczyć moją reputację, co było naprawdę żałosną próbą, szczególnie po tych wszystkich latach zastraszania Keiran'a. Uodporniłam się na każdego. Zbliżał się sezon koszykówki, więc nie widywałam Keiran'a za dużo poza szkołą. Aczkolwiek on wciąż wykorzystywał każdą okazję, by mnie obmacać i zmuszać do stosunku w szkole. Zaznajamiałam się z miejscami, do wykonywania niewłaściwych uczynków. Zaborczość Keiran'a nie była jedynym czynnikiem przyczyniającym się do mojej rosnącej frustracji. Czas tykał. Moja ciotka planowała wrócić w ciągu kilku tygodni, a ja nie byłam nawet blisko znalezienia odpowiedzi na temat dziewczyny ze zdjęcia. Kilka razy prawie zapytania o to Keiran'a, lecz 290

wiedziałam, że było by to niebezpieczne i głupie. Może byliśmy teraz "przyjaciółmi", ale szybko mógł ponownie stać się moim wrogiem, jeśli nie zachowałabym ostrożności. Po wielu nieudanych próbach znalezienia na niego czegokolwiek, ustąpiłam i zawołałam Jesse'go. Był przestępczym komputerowym mózgiem, który potrafił znaleźć wszystko, co nawet nie było możliwe do znalezienia. Zastanawiałam się nawet, czy nie poprosić go, by znalazł moich rodziców, ale stwierdziłam, że tak naprawdę nie chcę wiedzieć. To byłoby zbyt bolesne dowiadując się, że mnie opuścili. Może pewnego dnia, będę miała odwagę by odkryć prawdę. Zadzwonił dzwonek do drzwi i rzuciłam się, by je otworzyć. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu, zanim trening Keiran'a się skończy i nie mogłam ryzykować, że znalazłby tutaj Jesse'go, czy nawet gorzej, dowiedział się, co robiliśmy. Otworzyłam drzwi, rozdrażnionego Jesse'go.

aby

znaleźć

po

drugiej

stronie

- Powiedz mi o co chodzi i lepiej, żeby to było dobre. Jechałem całą drogę tutaj dziewięćdziesiąt na godzinę. - Cóż, powiedziałeś, że chcesz mi pomóc. To jest to. Pomóż mi. - Więc, jak i dlaczego dotyczy to również mojego komputera, to mój komputer? - zapytał, kiedy położył laptopa w kuchni. - Chcę, żebyś znalazł wszystko, co możesz na temat Keiran'a, szczególnie kim byli i gdzie są jego rodzice. - W porządku... dlaczego? - Nie mogę ci tego wytłumaczyć... nie teraz. - No to ruszamy. Dlaczego nie, Lake? - Jesse, nie mamy dużo czasu. Zamierzasz mi pomóc, czy nie? - Dobra - wymamrotał coś o apodyktycznych dziewczynach i 291

uruchomił komputer, kiedy nacisnął włącznik. Pocałowałam jego policzek w podziękowaniu, ale mnie odgonił. - Kiedy zrobiłeś się taki zrzędliwy? - dokuczałam mu. - Tuż po tym, jak zaczęłaś mieć tajemnice. - Cokolwiek, zamierzam zrobić zadania domowe. - Super, moje też możesz zrobić - powiedział dobrodusznie, jakby właśnie zaproponował mi, że sam odrobi moje. - Co? - Przyniosłem matematykę i chemię - powiedział, nie odrywając swoich oczu od komputera. - Nie mówisz tego poważnie... - Nie żartuję na temat wymigania się od pracy domowej. Wyciągnął swoje książki i popchnął je na drugą stronę stołu. - To mi zajmie całą noc! - Dzięki, kochanie. - Uśmiechnął się do mnie bezczelnie. - Rany, potrafisz być taką suką. - Skrzyżowałam ramiona i popatrzyłam na niego przez stół. - No, no. Kiedy wyrosły ci pazury? - Przepraszam, Jesse. Jestem po prostu zestresowana. - Worki pod twoimi oczami mówią wszystko i, czy to jest malinka? Kiedy wróciłam do domu, przebrałam się w koszulkę na ramiączkach, co teraz zrozumiałam, było trochę jednoznaczne. Malinka, którą umieścił Keiran na szczycie moich piersi tego ranka częściowo wystawała spod koszulki. Rumieniec, którego nie mogłam ukryć ogrzał moją skórę i zerwałam się od stołu. - Zaraz wrócę, łamago. - Pobiegłam po schodach na górę po swoje zdania domowe. Gdy podniosłam książki z biurka, 292

zobaczyłam leżące pod nimi zdjęcie. Kim jesteś? Wróciłam do Jesse'go i usiadłam do długiej nocy, pełnej pracy domowej. Jesse miał założone słuchawki, więc wiedziałam, że był w swoim świecie. Po tym, co wydawało się trwać godzinami, w końcu skończyłam pracę domową Jesse'go, ponieważ on naprawdę na jej temat nie żartował. - Lake? - zawołał mnie, chociaż siedzieliśmy przy jednym stole. - Może chciałabyś to zobaczyć. - Zerwałam się z krzesła i praktycznie obiegłam wokół stół. - Znalazłeś coś? Spojrzałam w dół przez jego ramię na nagłówek, na którym się zatrzymał. Nowy dziedzic fortuny Masters? Rodzina Masters świętuje nowy dodatek, ale nie są to narodziny noworodka. Źródła podają, że John Masters, starszy syn Charles'a i Victorii Masters'ów, ma teraz pod opieką ośmioletniego chłopca, który nazywa się Keiran Master's. Lecz skąd on pochodzi? Kto jest ojcem tego tajemniczego chłopca? Czy Mitch Masters jest Ojcem? Źródła wskazują, że tajemniczy ośmioletni chłopiec jest prawdopodobnie synem, najmłodszego spadkobiercy Masters'ów Mitch'a Masters'a. Czy mały Keiran Masters jest skutkiem tajemniczego romansu? Artykuły zostały umieszczone miesiąc po sobie, co oznaczało, że musiało być ich więcej, ale skoro tak, to gdzie była reszta? Artykuły, które znalazł nie dawały za wiele informacji... może właśnie dlatego nie zostały usunięte razem z pozostałymi? - To wszystko, co znalazłem i musiałem naprawdę głęboko kopać. Ktoś zapłacił dużo pieniędzy, by zachować to w tajemnicy z minimalną ilością pytań - powiedział, wyrażając moje własne myśli. - Nie mogę nawet znaleźć żadnych dokumentów medycznych Keiran'a, nawet informacji o jego matce. 293

- A akt małżeństwa jego ojca? - Nic. Nigdy nie był żonaty. Mitch miał tylko dwadzieścia pięć lat, kiedy urodził się Keiran. - Wszystkie te publikacje i żadnego słowa o jego matce? - Pomyślałem o tym samym, więc przeszukałem akta sądowe w celu znalezienia jakoś dowodów, które wskazywałyby, że matka wystąpiła do sądu o potwierdzenie ojcostwa czy alimentów, ale nic tam nie było. Bez świadectwa urodzenia Keiran'a, jego matkę będzie dość ciężko namierzyć. - Co z zapisów szkolnych? Miał osiem lat, kiedy John wziął go pod opiekę, więc musiał być już w szkole. - Pusto, kochanie. - Więc po prostu pojawił się znikąd? - Jedyny sposób, by utrzymać kogoś w tajemnicy jest wtedy, gdy chcą utrzymać to w sekrecie, bądź osoby te już nie żyją. - Myślisz, że matka nie żyje? - Dlaczego nie? Dziesięć lat i żadnego jej śladu? - Zatem, powinien być protokół z jej śmierci. - Bez imienia i nazwiska, jak mamy ją znaleźć? - Ktoś musiał coś wiedzieć na temat tego z kim spotykał się Mitch. - Niekoniecznie... - Co masz na myśli? - Bogaci kolesie zmieniają swoje kobiety częściej niż bieliznę. Mogła być po prostu kolejnym jego podbojem - wykorzystanym i niewidzialnym. - Jedyną osobą, która by wiedziała jest John, ale nigdy nie widziałam faceta na oczy. Nigdy nie ma go w pobliżu. - Myślałam 294

długo i ciężko, zanim przyszło mi coś do głowy. - Skąd oni są? Jeśli byli z takiego miejsca, jak Six Forks, to nie byłoby problemu z rozszyfrowaniem tego. Ludzie plotkują. - Piękna i inteligentna. Mój bohater. - Zachichotał. - Są takie dni, w których nie czuję się taka mądra... - To dlatego, że pozwalasz swojej waginie by za ciebie przemawiała, kochanie. - Szybko bębnił w klawiaturę i dopiero po kilku minutach trafił na coś. - Jest z Camden. To tylko dwie godziny drogi. - Więc jest blisko. - Nie myślisz chyba poważnie o pojechaniu tam, prawda? - Dlaczego nie? - Może dlatego, że ta cała rodzina wydaje się popierdolona? Nie możesz ot tak pokazać się komuś przed drzwiami i zacząć zadawać pytania na temat tego, co najwyraźniej starali się głęboko ukryć. Pomyśl o tym, piękna... Keiran był dzieckiem, kiedy został znaleziony... nie ukrył tego wszystkiego sam. Myślałam o tym, co powiedział ale wiedziałam również, że nie miałam żadnego wyboru. To stawało się czymś więcej, niż tylko potrzebą zemsty. Chciałam odpowiedzi. Potrzebowałam odpowiedzi. - Co jeszcze mogę zrobić? Zamiast odpowiedzieć, wrócił do pisania na klawiaturze. - Wygląda na to, że miał gospodynię. - Skąd to wiesz? - Jej życiorys został wrzucony na stronę dla specjalistów, którzy używają go by nawiązać kontakt z kolejnym zleceniodawcą. - Przeglądał stronę, a następnie odwrócił się i spojrzał na mnie. Kiedy urodził się dokładnie Keiran?

295

- Luty, tak myślę. - Wzruszyłam nonszalancko, kiedy uśmiechał się do mnie zuchwale. - Myślisz? - Dobra, wiem. - Cóż, wygląda na to, że pani Jenkins została odwołana. - Kiedy? - Dziewięć miesięcy odpowiedział sucho.

wcześniej,

zanim

się

urodził

-

- Cholera! Cóż, może uda nam się dowiedzieć, gdzie zniknął jego ojciec? Nikt nie zostawia tak po prostu takiego bogactwa. - Najwyraźniej musieli. Ale muszę wracać. Moi rodzice mnie zabiją, jeśli zostanę dłużej - powiedział pakując swojego laptopa. - Dzięki, za wszystko, Jesse. Wiem, że chcesz zrobić więcej, ale nie mogę nikomu pozwolić, by walczył w mojej walce, nigdy więcej. - Obiecaj tylko, że będziesz ostrożna. - Nie jestem za dobra w obietnicach, Jesse. - Nie po tym, jak dwie najważniejsze osoby w moim życiu, złamały swoje... - W porządku. Złapię cię później. - Dał mi jeden ostatni uścisk i zniknął.

*** Uderzenie pioruna oświetliło moją sypialnię. Otoczenie było tak banalne, jak jedna z tych scen z horrorów szczególnie, kiedy światło podświetliło wysoką postać stojącą po drugiej stronie mojego pokoju. Momentalnie się obudziłam i aż podskoczyłam, gdy zdałam sobie sprawę, że nie śnię i ktoś właśnie znajdował się w moim pokoju. Był odwrócony do mnie plecami i musiałam wydać jakiś dźwięk, ponieważ nagle odwrócił się do mnie twarzą. 296

To był Keiran. Stał tam, mokry i kapiący od deszczu. Jego koszulka była przyklejona do skóry obrysowując mięśnie klatki piersiowej i brzucha. Jego oddech był głęboki i nierówny. - Co ty tu robisz? - Czy to było tutaj? - Co? - Zapytałam, zdezorientowana. - Pieprzyłaś go na swoim łóżku? - warknął. Jego głos przeniknął moje zmysły, sprawiając, że ciało zatrzęsło się ze świadomości tego, co powiedział. - O czym ty do cholery mówisz, Keiran? Wynoś się z mojego domu! Poruszył się zbyt szybko. Zostałam uwięziona pomiędzy materacem, a jego twardym ciałem, na co moje ciało jeszcze mocniej zadrżało. - Dlaczego Jesse tu był i zastanów się dwa razy, zanim przez te piękne usta wyjdzie kłamstwo? Nie zależy mi w tej chwili na byciu miłym. - Patrzyliśmy na siebie, pozwalając, by sens jego słów zawisł wokół nas. Jedynym słyszalnym dźwiękiem, były nasze głębokie nieobliczalne oddechy. - Zapytam cię jeszcze raz, Monroe. Pieprzyłaś go? - Nic z nikim nie robiłam, a jeśli nawet to nie jest to twoja sprawa. Nie należę do ciebie. Ja. Nigdy. Nie należałam! Jego jasno szare oczy pociemniały, jakby burza w końcu przełamała się i zaczęła szaleć, jak jedna z tych na zewnątrz. - Nie. Ale będziesz. To było tylko ostrzeżenie, zanim jego usta zderzyły się z moimi. Dźwięk zaskoczenia sprawił, że rozchyliłam wargi, a jego język wsunął się do środka. Nie mogłam nic innego zrobić, jak powitać jego smak. Za każdym razem coraz bardziej go pragnęłam. Zanim przemyślałam to ponownie, owinęłam ramiona wokół 297

jego szyi i poddałam się pragnieniu. Moje ubrania zostały usunięte z drogi, pozostawiając mnie nagą pod jego ciemnym intensywnym spojrzeniem. Jego wzrok był skupiony na moim, gdy opuszczał głowę pomiędzy drżące uda. W końcu spojrzał na moje mokre, gorące wejście. Przesunęłam się, walcząc z pragnieniem, by błagać o jego usta na sobie, gdy uniósł usta w drapieżnym uśmiechu. Nagle, przypomniałam sobie o strachu, który trzymałam w sobie blisko przez te wszystkie lata i tak jakby to wróciło. Nie sądziłam, że mogę poradzić sobie z nim w taki sposób. - Nie patrz na mnie tak, kochanie. Nie zatrzymam się. Teraz powiedz, że tego chcesz. Proszę, nie zatrzymuj się, pomyślałam. - Pragnę cię - wydyszałam bez wahania. Od razu poczułam jego gorące usta i język na sobie. Jęknęłam i wiłam się, gdy mnie pochłaniał. Jednak, nagromadzone pożądanie było znacznie większe, niż przyjemność, którą czułam od jego języka. Potrzebowałam więcej. Chwyciłam jego włosy w rozpaczy, szukając tego czego mi brakowało, aż tonęłam we łzach. Nagle zostałam obrócona, a następnie ustawiona w pozycji pionowej. Spojrzałam w dół na Kerian'a, którego twarz znajdowała się pod moją cipką. - Ujeżdżaj moją twarz, kochanie. Weź to, co potrzebujesz. Tak też zrobiłam. Mocno i szybko. Czułam, jak jego dłonie chwytają mój tyłek, przysuwając mnie bardziej do jego języka. Pieścił mnie dopóki nie doszłam. Nadal drżałam, kiedy zostałam ponownie przerzucona na plecy. Otworzyłam oczy, by znaleźć Keiran'a klęczącego przede mną, obserwującego mnie intensywnym spojrzeniem. Sięgnął po swoją koszulkę i zaraz jej nie było. Wpatrywałam się w jego klatkę piersiową i podążałam wzrokiem za cienką linią włosów, które prowadziły od pępka i znikały pod spodenkami i aż oblizałam usta w oczekiwaniu. Opuścił powoli spodenki w dół i mój oddech uwiązł w gardle, kiedy jego erekcja w końcu wyskoczyła. Była na wprost mnie, prosząc o dotyk. Szybko nałożył 298

zabezpieczenie, cały czas patrząc na mnie z ciemnym spojrzeniem. Sięgnęłam po niego, ale jego spojrzenie zastygło na moim ruchu. - Opuść rękę - polecił, a następnie owinął dłoń wokół swojej długości. - Daj mi to, czego chcę, a wszystko to jest twoje. - Może tego nie chcę - dokuczyłam. - Może fakt, że właśnie doszłaś na całej mojej twarzy mówi coś innego. - Zawsze mogę zadzwonić po kogoś innego. Wcisnęłam twarz w pościel z tyłkiem w powietrzu, zanim nawet byłam w stanie mrugnąć. - Nie zadzieraj ze mną, kiedy mój fiut jest na zewnątrz, Monroe. Daj mi to, czego chcę. Poczułam, jak jego penis pulsował przy moim wejściu, drażniąc mnie lekkimi pchnięciami, aż wsunął swoją twardość do moich fałdek. - Nie wiem, czego chcesz! - zawyłam. - Wiesz - odpowiedział zwyczajnie, torturując moje zmysły. - Proszę... nie mogę. - Nawet w tej sprawie? - Chwycił mocniej moje biodra i wsunął główkę do środka. Moja cipka natychmiast go ścisnęła i zassała. - Chcę tego - jęknęłam, mając nadzieję na uspokojenie go. - Wiem, że tego chcesz - wyszeptał uwodzicielsko. - Ja też tego chcę... Chcę tego wszystkiego. - Wtedy właśnie, zrozumiałam o co mnie prosił. Moje całkowite poddanie. Musiałam być jego. Chciałam być jego. 299

- Jestem twoja - wyszeptałam, czując lekkość tak jakby cały ciężar został ze mnie zdjęty. Poczułam się kompletna, nawet jeśli wiedziałam, że to było kłamstwo. - Powiedz to jeszcze raz - warknął. Jego ciało było gotowe do przyjęcia mojego. - Jestem twoja. Tylko twoja. - Odwróciłam głowę, by spojrzeć głęboko w jego oczy. - Pieprz mnie - wyszeptałam rozpaczliwie, utrzymując jego spojrzenie. Siła jego pchnięć rozbiła moje zmysły, gdy uderzył we mnie bez ostrzeżenia, a mój krzyk przeciął powietrze. Jego głowa była zakopana w mojej szyi, wyciskając kojące pocałunki na skórze. Złączyłam nasze usta ze sobą, gdy przejął nas głód i wtedy pocałunki stawały się głębsze. - Kurwa, kochanie - jęknął, gdy moje ścianki zacisnęły się wokół jego wzwodu. Jego biodra się poruszyły i zaczął się powoli we mnie wsuwać. Mogłam powiedzieć, że z jakiegoś powodu się powstrzymywał. - Czy to dobre uczucie? - Tak - jęknęłam. - Więcej. - Wiedziałam, że brzmię jak suka w rui, ale byłam zbyt pijana nim, by o to dbać. - Więcej? - Powtórzył. - Jak, tak? - Jego biodra nabrały prędkości, aż uderzał we mnie mocno. Wydawało się, że zawsze wiedział, czego potrzebowałam, nawet jeśli sama tego nie miałam o tym pojęcia. - Lake... - Zareagowałam na dźwięk mojego imienia. - Tak. - Powiedz moje imię, Lake. Chcę go kurwa usłyszeć. - Keiran. - Jego imię wyrwało się w krzyku, gdy niemal uniósł moje kolana z łóżka w jednym, mocnym pchnięciu. - Jesteś moja - warknął. Poczułam zbliżający się orgazm oraz desperacka potrzeba uwolnienia oraz przyjemność jaka z tego wynikała. Keiran doprowadzał mnie do szaleństwa mając mnie w swoim posiadaniu. Jego jęki stały się głośniejsze i wiedziałam, że 300

był blisko końca, a ja zabiegałam o to. - Dojdź ze mną, kochanie. Jego palec odnalazł moją łechtaczkę pracując nad wiązką nerwów, aż poczułam, jak całe moje ciało napina się, a brzuch drży. Mój długi, gardłowy krzyk i jego ryk rozniósł się echem po całym pomieszczeniu, gdy potężny orgazm ogarnął naszą dwójkę. Keiran wbił się we mnie jeszcze raz, zanim opuścił sypialnię, pozostawiając mnie zmęczoną i zużytą na łóżku. Pomyślałam o miłości, którą właśnie uprawialiśmy i zadrżałam. To było ostre i brutalne, ale to byliśmy my. Kochałam to. Wrócił po kilku minutach, by mnie oczyścić, lecz nie przyłączył się już do mnie. Patrzyłam w ciszy, jak się ubierał, jednocześnie słuchając szalejącej na zewnątrz burzy, zagubiona we własnych myślach. Gdy mgła seksu w końcu opadła w moim umyśle, przypomniałam sobie, że ponowne spanie z nim, nie było częścią zamierzonego planu. Tak samo, jak prysznic. Byłam także wkurzona, że po raz kolejny odniósł sukces i uciekł. Czego się spodziewałaś Lake? Przytulanie pod pościelą? Rozmowy do poduszki? - Zamierzam cię o coś zapytać i zrobię to tylko raz powiedział, gdy przechodził przez pokój. Ton w jego głosie był ostry wiedziałam od razu, dlaczego, kiedy podniósł jedyną rzecz, która leżała na wierzchu mojego biurka. Moje serce zatrzymało się, gdy zapytał: - Skąd do kurwy to masz? - Mogę wyjaśnić - odpowiedziałam nieprzekonująco. Kopałam swój tyłek za zostawienie zdjęcia na biurku. Po tym, jak Jesse wyszedł, odpadłam z wyczerpania psychicznego. Grzebanie w przeszłości Keiran'a było bardziej skomplikowane, niż początkowo myślałam. - Liczę na to. - Nie wiem. - Lake - warknął. 301

- Jestem poważna! Nie wiem. Myślę, że ktokolwiek włamał się do mojego domu tamtej nocy, zostawił mi to zdjęcie. Było w kartce urodzinowej, która była zaadresowana do mnie. - Gówno prawda. To było miesiąc temu. Dlaczego nic nie powiedziałaś? - Ponieważ... ja... - Ponieważ chciałaś użyć tego przeciwko mnie - powiedział spokojnie. To sprawiło, że natychmiast zrobiłam się czujna. Gdzie podział się krzyk? Gdzie podział się gniew? - Teraz jesteś niepoważny. - Usiadłam i owinęłam wokół swojego nagiego ciała prześcieradło, nie czując się już dłużej tak komfortowo będąc nagą. Czułam się podatna na jego groźne spojrzenie patrzące na mnie z góry na dół. - Jestem? - zapytał. - Skąd mogłabym nawet wiedzieć, że zdjęcie wiązało się z tobą? Utrzymywałam jego spojrzenie, gdy wepchnął pięść w kieszeń swoich spodni i szybko ją wyciągnął. Pomyślałam, że to dość dziwne, gdy to zrobił, dopóki jej nie otworzył, wypuszczając między palcami złoty medalion. - To wygląda znajomo? - Zaczyna - powiedziałam rozdrażniona. Wiedziałam, że zostałam złapana i prawdę mówiąc, bałam się, ale nie pozwolę mu tego zobaczyć. - A co, jeśli założę ci go na szyję i wyciągnę z ciebie to gówno? Wyskoczyłam z łóżka, zapominając o swojej nagości i słowa wypłynęły z moich ust, zanim mogłam nawet pomyśleć, co zamierzałam powiedzieć. - Śmiało, zrób to! Groziłeś mi, że mnie zabijesz odkąd byliśmy dziećmi! Czasami marzę, byś usunął mnie z nieszczęścia, 302

które spowodowałeś! - Moja klatka piersiowa unosiła się ciężko w górę i dół, gdy patrzył na mnie w milczeniu. - Tak, chciałam dowiedzieć się, jaką historię skrywa to zdjęcie, historię za tobą i historię sprzed tych pieprzonych dziesięciu lat. Zamierzałam ją wykorzystać, byś zapłacił za wszystko, co mi zrobiłeś. Zmrużył oczy, a głos był pełen jadu. - Co tobie zrobiłem? - Ja nigdy niczego ci nie zrobiłam. Nie zasługiwałam na twoją nienawiść. - Może i tak - powiedział nonszalancko i wzruszył ramionami. - Ale to nie oznacza, że nie miałaś na to wpływu, ponieważ tak było. - Jakiego wpływu? - Uświadomiłaś mi, jak popieprzony byłem, czy... jestem. - Dlaczego jest to powodem, by mnie nienawidzić? Miałam siedem lat, Keiran. Nawet cię nie znałam! - To nie miało znaczenia. Winiłem cię za to, że zdałem sobie sprawę, iż ranienie ciebie sprawia, że akceptuję to kim byłem. Dziesięć lat temu byłem poważny, kiedy powiedziałem, że zamierzałem cię zabić, ale potem ranienie cię stało się nałogiem i nie mogłem przestać - Jeśli to strach był tym, czego chciałeś, to dlaczego tylko ja byłam celem? Jest tylu ludzi, którzy się ciebie boją. - Nikt tak, jak ty. - Keiran, jesteś chory. - Zamiast gniewu, byłam wypełniona współczuciem i empatią dla niego. Bycie taką osobą, nie mogło być łatwe. - Nie jestem chory, Lake. Robiłem po prostu to wszystko, ponieważ tylko to znałem. - Nadal nie mogłam wyobrazić sobie, co mogło zmienić tak niewinne dziecko, w kogoś tak bardzo mrocznego. - J... Jesse znalazł dzisiaj te artykuły. Wiem, że twoja matka 303

cię opuściła, gdy miałeś osiem lat. - Jak się tego dowiedział? To miało zniknąć... wszystko z tego. - Jest dobry w znajdywaniu rzeczy. - Rozumiem. - Więc, pomóż mi zrozumieć. Co ci się stało? - Co mówił artykuł? - Zmarszczyłam brwi na jego pytanie. Nie wyglądał na złego, czy smutnego z powodu tego, że dowiedziałam się o jego historii. Zamiast tego wyglądał na zaciekawionego. - Niewiele. Mówił o tym, że John zaopiekował się tobą i, że Mitch Masters był twoim ojcem. Nie mówił nic o twojej matce. Kim była? - Moja matka była prostytutką i narkomanką. Zostawiła mnie z moim wujkiem, by mogła odejść i umrzeć. - Starał się to ukryć, ale mogłam usłyszeć pogardę w jego głosie, kiedy o niej mówił, ale nadal nie pokazywał żadnych emocji. - A co z dziewczynką ze zdjęcia? - Jego oczy spochmurniały, gdy spojrzał ponownie na zdjęcie. - Ona jest nikim - odparł. Mogłam usłyszeć gorycz w jego głosie. - Była słaba. - Pogarda pobudziła moje następne pytanie. - Więc co się jej stało? - Musiał coś wiedzieć, biorąc pod uwagę medalion. Mógł tam być, gdy umarła? - Zabiłem ją. - Tak bardzo, jak miałam nadzieję na szczerość, nie spodziewałam się, że taki będzie. Właśnie przyznał się do zamordowania kogoś, zachowując się, jakby była to dla niego codzienność. - Dlaczego? - zapytałam niechętnie. Mój głos drżał, ale udało mi się większość z tego ukryć.

304

- Ponieważ nie mogłem jej uratować. - Jego oczy wypełniła jakaś bezimienna emocja, gdy się odezwał. To było spojrzenie, którego nigdy wcześniej nie widziałam na twarzy Keiran'a. To był żal. - Uratować ją przed czym? - Dźwięk jego dzwoniącego telefonu przerwał to, cokolwiek by powiedział, czy też nie. Gdy wyciągnął telefon, jego twarz zmieniła się ponownie w maskę, przyciągając teraz jego uwagę. - Co to jest? - Nie mogłam się powstrzymać. - Reynolds wyszedł za kaucją. - Kiedy? - Wczoraj.

305

Rozdział 21 Obudziło mnie światło słoneczne odbijające się na mojej skórze i przysięgam, że słyszałam ćwierknie ptaków na zewnątrz, czułam się, jakbym to ja sama śpiewała. Przeciągnęłam się czując ból właściwie w każdym właściwym miejscu i na samo wspomnienie o tym, uśmiechnęłam się do siebie. - Dzień dobry, kochanie. Byłam zaskoczona słysząc jego głos, chociaż wiedziałam, że został na noc. Po tym, jak dowiedzieliśmy się, że Trevor był na wolności; prawdopodobnie dzięki swojemu tatusiowi, bez słowa poszłam do łóżka, zamknęłam oczy i marzyłam, by jak najszybciej zasnąć. Wmawiałam sobie, że nie obchodziło mnie, co zrobił Keiran, czy też gdzie poszedł, lecz gdy wrócił do łóżka i wtulił się we mnie, moje serce zaczęło bić jak szalone. W końcu otworzyłam oczy i znalazłam go siedzącego na ziemi obok łóżka. Obejmował rękami kolana. Zastanawiałam się, o czym myślał, gdyż wyraz jego twarzy był poważny. - Dlaczego jesteś na podłodze? - Kopałaś mnie. Prawie spadłem z łóżka.. i chrapałaś. - Wcale nie! - Rzuciłam w niego poduszką, po czym zdałam sobie sprawę, że nie było żadnej możliwości, bym ukryła zarumienione policzki. Zaśmiał się, gdy złapał poduszkę. - Jesteś dość dzika. - Cóż, właśnie się obudziłam. - Poklepałam łóżko spojrzałam na niego wzrokiem, który modliłam się, by był 306

i

uwodzicielski. Uśmiechnął się zakłopotany i pokręcił głową. - Stworzyłem potwora. Nie mamy czasu na łóżko. - Wstał i skierował się w stronę drzwi, a ja wydęłam wargi. - Ale jak podniesiesz swój słodki tyłek i pójdziesz ze mną pod prysznic, dam ci twój pierwszy, szybki numerek - rzucił przez ramię, zanim wyszedł. Nie tracąc czasu wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam za nim. Zdecydowałam, że dzięki temu jak wbijał się we mnie przy ścianie pod prysznicem i moim głośnym orgazmom, było to moje ulubione miejsce na seks. Niedługo po tym, byliśmy już na dole robiąc śniadanie, kiedy powiedział: - Chcę, żebyś przestała grzebać w mojej przeszłości. - Nie mogę tego zrobić - odpowiedziałam bez patrzenia na niego. Usłyszałam, jak uderza kubkiem w stół i poczułam, jak wypala mnie jego gromiący wzrok. - Dlaczego kurwa nie? - Ponieważ chcę odpowiedzi, których ty nie chcesz mi dać. - I z cholernie dobrego powodu. Cholera, Lake. To wykracza poza mnie i ciebie. Odkryjesz tylko jakieś gówna, których wolałabyś nie wiedzieć, lecz wtedy ja nie będę w stanie ciebie ocalić. - Zatem, co stanie się później? Mnie także zabijesz? Zamiast odpowiedzieć wyskoczył w górę ze swojego miejsca okrążając stół zanim mój mózg i zdrowy rozsądek zorientował się, co się działo. Ręką złapał moje włosy, odchylając do tyłu głowę, gdzie moje oczy napotkały jego intensywne spojrzenie. - Nie dojdzie do tego, ponieważ zrobisz to, co ci powiem. Nie chcę cię ponownie zranić. Nie popychaj mnie aż tak daleko. Rozumiemy się? 307

Patrzyłam badawczo w jego oczy i zobaczyłam coś, czego w ogóle nie spodziewałam się tam nigdy ujrzeć. To był strach. - Czego się obawiasz? Przesunął wzrokiem po mojej twarzy, po czym ponownie napotkał moje spojrzenie. - Niczego się nie obawiam - uciął Wypuścił moje włosy i wyszedł z kuchni, zanim udało mi się zareagować. - Każdy ma coś, czego się boi - wyszeptałam do pustego domu.

*** Nie pamiętałam jazdy do szkoły. Po śniadaniu, które zjadłam samotnie rozejrzałam się za Keiran'em, mimo, że wiedziałam iż wyszedł. Celowo przyjechałam do szkoły mając w zapasie tylko kilka minut. Chociaż Keiran nie terroryzował mnie więcej w obrębie tych ścian, to cała jego uwaga zamieniona została na gniewne spojrzenia innych, złośliwe komentarze jego byłych pochłaniaczy spermy - szczególnie Anyai. Byłam zdziwiona, że nadal chodziła nietknięta, roszcząc sobie prawo do Keiran'a nawet po wyznaniu Trevor'a, iż brała udział w zasadzce. Nie umknęła mi ironia całej sytuacji. Może naprawdę miał wobec niej jakieś uczucia.... Weszłam do klasy na zajęcia ze sztuki i dostrzegłam, że moje miejsce było zajęte. Nie odebrałam tego, jako wielką sprawę, zanim zorientowałam się, że jedyne wolne miejsce znajdowało się koło Keenan'a, a drugie obok jednej z gwardii pizdeczek Anyai. Keenan wydawał się nie nienawidzić mnie dłużej, lecz nie nazwałabym nas kumplami. Zirytowana ruszyłam w stronę jego stolika. Nadal dziwiło mnie to, jak bardzo byli do siebie podobni. Niechętnie usiadłam obok niego. 308

- Cześć, jak leci bratowo, dalej jesteś na mnie zła? Starałam się nie zareagować na to, jak mnie nazwał. Ludzie zaczęli orientować się, jeśli chodziło o mnie i Keirana, co od strony praktycznej wcale mi się nie podobało. - Nie jestem zła. Ostrożna. Zmarszczył czoło, zanim się odezwał. - Nie zrobiłem najlepszego wrażenia... To było bardziej, jak stwierdzenie, niż pytanie. Wzruszyłam ramionami, po czym wyszłam, żeby odszukać swój projekt. Wróciłam na miejsce i popatrzyłam na niego z zaciekawieniem. Wpatrywał się w swój własny plakat, tak, jakby go raził. Zerknęłam w jego stronę i zauważyłam, że rysował Sheldon w trakcie jednego z jej układów tanecznych na meczu. Byłam pod wrażeniem ukazanych przez niego detali. Jego dzieło wydawało się być żywe. - Jesteś całkiem dobry. Czy sztuka jest czymś, co chcesz robić? - Rozmawianie z nim było pewnego rodzaju zawieszeniem broni... tak jakby. Nie byłam Keenan'owi niczego winna, ale nie zamierzałam również być w stosunku do niego suką. - Huh? - Uniósł głowę i spojrzał na mnie. - Och...a może, hej, uch... możemy być przyjaciółmi? - Dlaczego? - Zdecydowanie zaskoczył mnie tym pytaniem i nie próbowałam tego ukryć, również nieufności. - Ponieważ byłem dla ciebie kutasem? Przepraszam za to, jak cię traktowałem. - Rozumiem. Chroniłeś go. - Nie rozumiałam tego, ale nie oznaczało to, że to ja miałam być teraz tym kutasem. - Keiran nie miał za dobrych doświadczeń w posiadaniu rodziny, więc starałem się być dla niego wsparciem.

309

- Wiem. Zeszłej nocy po tym, jak wyciągnęłam z niego kilka rzeczy odnośnie jego przeszłości, powiedział mi o swojej matce, która była uzależnioną od narkotyków prostytutką. Wyraz zdziwienia.

twarzy

Keenan'a

był

mieszanką

zaskoczenia

i

- Powiedział ci to? - zapytał marszcząc brwi. - Tak. - Przyglądałam się jego twarzy, po czym zapytałam. Nie mówił ci nic? - Uch, taak. Taak, powiedział mi. Jestem po prostu zaskoczony, że był tak... chętny do udzielenia informacji na ten temat tobie. - Taak, nie żartuję - powiedziałam z roztargnieniem. Jego wyraz twarzy wyrażał więcej, niż tylko zaskoczenie. - Poza tym, czy sądzisz, że zrobiłby to samo dla ciebie, gdyby nie wierzył w rodzinę. Zawahał się i mogłam powiedzieć, że zastanawiał się nad tym jakich słów użyć. - Zrobiłby dużo gorsze rzeczy. - Przyglądając się jego twarzy dostrzegłam coś dziwnego ukrytego w jego oczach. Rozpoznawałam to spojrzenie. - Boisz się go? - Nie. Boję się o niego. - Dlaczego? Ponownie się zawahał i mogłam przysiąc, że nie chciał odpowiedzieć na pytanie, lecz nie miałam zamiaru mu odpuścić. - Nie możemy być przyjaciółmi, jeśli nie mogę ci ufać. Wiedziałam, że użyłam tego w celu zmanipulowania jego osobą, ale ta dwójka robiła dużo gorsze rzeczy. Wyglądał na rozbawionego, zanim potrząsnął głową.

310

- Keiran będzie miał z tobą przesrane. - Zachichotał. - Nie bardziej, niż ja z nim. Powiedz mi. - Boję się o niego, gdyż każdego dnia musi zmagać się z tym, kim jest, by być osobą, którą chce być. - Co się stanie, jeśli przegra? - zapytałam, a włoski na moim karku zjeżyły się. - Ludzie będą cierpieć. Mojemu spojrzeniu nie umknął smutek, który pojawił się na jego twarzy, zanim ponownie skupił się na swoim plakacie i zaczął pracować nad rysunkiem. - Coś mi mówi, że nie zamierzasz wchodzić w szczegóły. Zdawałam sobie sprawę, że wiedział więcej, niż przyznał Sheldon, czy komukolwiek innemu. Nie potrafiłam wyobrazić sobie mieszkania z kimś takim jak Keiran i nie widzieć więcej niż inni. - Chyba, że masz coś innego do zaoferowania. - Poruszył sugestywnie brwiami w górę i w dół, co wywołało we mnie uśmiech. - Taak, ty, ja i Sheldon moglibyśmy się dobrze bawić zażartowałam sarkastycznie. Odwrócił się do mnie z szeroko otwartymi oczami, które błyszczały wyglądając na pełne nadziei. - Nie mów tak, jeśli naprawdę nie masz tego na myśli, bo jeśli Keiran coś zjebie, to ja dostanę prawo pierwszeństwa. Mrugnął i wrócił do pracy.

*** - Chcę, żebyś poszła ze mną na trening.

311

Było po piątej lekcji, kiedy Keiran wyskoczył z czymś takim. Wychodziliśmy z klasy i odwróciłam się, by pocałować go na do widzenia, gdyż inaczej nie dałby mi żyć i nie puściłby wcale. - Rezygnuję. - Zirytowana odwróciłam się, żeby wyjść, lecz nie chciałam tego pokazać. To by było na tyle, jeśli chodzi o etap miesiąca miodowego. Po raz kolejny nie wiedziałam, co było między nami. Wyraził się jasno, że nie ma zamiaru mnie zostawić, więc albo będziemy przyjaciółmi albo... nie wiem. Wybrałam przyjaźń, ale on brał z tego dużo więcej. - Ja nie proszę - powiedział przez zaciśnięte zęby pociągając mnie za rękę w przeciwnym kierunku. Popatrzyłam do tyłu szukając pomocy u Willow, lecz była rozproszona pod wpływem czujnego wzroku, jakim obdarzał ją Dash. Tak, nadal miał na nią zły wpływ. - Keiran, to jest śmieszne. Co niby mam robić na twoim treningu? Będę wyglądała, jak jedna z tych przylep i obciągających fanek. Nie dziękuję. Kontynuował popychanie mnie, zanim zmęczył się walką ze mną i ostatecznie przerzucił przez swoje ramię. Nie dałam rady walczyć, lecz przeklinałam go prawie przez całą drogę, zanim uderzył mnie ostro w tyłek, tak, że aż zobaczyłam gwiazdy. Pod salą gimnastyczną wreszcie mnie puścił. Zauważyłam Buddy'ego siedzącego na linii bocznej i wiążącego sznurówki. Willow wspominała mi o tym, że w tym roku dołączył do drużyny. Wszyscy byli pod wrażeniem jego umiejętności i formy podczas sobotniego meczu. Nieświadomie rozejrzałam się w poszukiwaniu Trevor'a. Nawet jeśli był na wolności, to był zawieszony aż do procesu. Gdy nie dostrzegłam żadnego śladu jego obecności, podeszłam do Buddy'ego, czując na plecach wzrok Keiran'a. Wywróciłam oczami wiedząc, że nie mógł tego zobaczyć i usiadłam obok Buddy'ego. - Stałeś się gorącym towarem w Bainbridge. Komu zawdzięczasz ten sukces? - Wyciągnęłam w jego kierunku rękę udając, że to mikrofon.

312

- Niekończącemu się zapasowi lasek, które zostały mi obiecane. - Masz to ziom. Kolejny sportowiec w stanie śmierci mózgowej. Kiedy zakończy się cały ten cykl? - Cześć, mamo! - powiedział do udawanej kamery. Śmiejąc się uderzyłam go w ramię. Był strasznie uroczy. - Mówiąc o gorących laseczkach to, kiedy przestaniesz łamać mi serce i uciekniesz razem ze mną? - Nigdy. Wciskaj te gówna komuś innemu i przestań uderzać do mojej dziewczyny. Spojrzeliśmy w górę na zastraszającego nas Keiran'a, który wyglądał na zdenerwowanego. - Oto mój sygnał, żeby iść. - Zanim odszedł przybił z Keiran'em żółwika. - W każdym razie mam nadzieję, że to mnie pierwszego chciała - krzyknął, gdy znalazł się już w bezpiecznej odległości. Histerycznie śmiałam się wyrazu twarzy Keiran'a wywołanego komentarzem Buddy'ego. Wyglądał na rozdartego pomiędzy chęcią, by się śmiać czy też by go zabić. Buddy podkochiwał się we mnie odkąd pamiętam, ale nigdy nie posunął się z niczym dalej. Nie zrozumcie mnie źle, Buddy jest niesamowicie gorący. Mógłby wycisnąć z Keiran'a ostatnie poty, mimo że był pierwszakiem i oczywistym było, że to on przejmie władzę, gdy Keiran odejdzie. Kiedy przestałam się śmiać, Keiran odwrócił do mnie swoje groźne spojrzenie i po raz pierwszy w życiu nie bałam się go. - Hej, nie patrz na mnie. To ty byłeś tym, który nalegał, bym tutaj przyszła. Teraz wszyscy twoi koledzy z drużyny pożerają mnie wzrokiem. - Taak? - Zanim udało mi się zareagować poszedł szybko w stronę szatni. Dwadzieścia minut później wszyscy z niej wyszli rozpoczynając rozgrzewkę. Wyciągnęłam książki, żeby czas szybciej mi zleciał. Od czasu do czasu zerkałam na chłopaków, a dokładniej na Keiran'a. Dochodziło do wielu głupich 313

nieporozumień pomiędzy chłopakami, gdy ćwiczyli i złapałam się na tym, że uśmiechnęłam się przelotnie raz, czy dwa z powodu głupot, które wydostawały się z ust Keiran'a. Nigdy nie widziałam go tak wyluzowanego. To prawie sprawiało, że objawiał ludzkie cechy. Po intensywnej rozgrzewce zrobili sobie przerwę na wodę, lecz Keiran pozostał na boisku, by upewnić się, że wszyscy wzięli. Słyszałam, jak mówił nowym zawodnikom, że jego najważniejszym zadaniem było dopilnowanie, aby wszyscy cały czas się nawadniali. Keenan chwycił swoją butelkę wody i podbiegł do mnie w chwili, gdy zamykałam książkę do literatury. - Powiedz, co jest naszemu chłopcu? - zapytał szczerząc zęby w uśmiechu. - O co ci chodzi? - Przyszedł do szatni i groził, że skopie jaja każdemu, kto spojrzy w twoją stroną w trakcie treningu. - Zaczął parskać śmiechem, gdy moja szczęka opadła w dół. - Powiedz, że żartujesz. - Nie ściemniam. Zapewne z tego powodu numer dziewięć nawet na mnie nie spojrzał, gdy podawałam mu piłkę, która przyturlała się w moim kierunku. Myślałam, że był nieśmiały. Keiran obserwował nas poważnym wyrazem twarzy, a jego szczęka zaciśnięta była ze złości i wyglądał przy tym na wkurzonego. Czy jest zazdrosny o rozmawiającego ze mną Keenan'a? Napotkałam jego spojrzenie i przywołałam go ruchem palca. Nie zawahał się nawet przez chwilę i skierował w naszą stronę z przeciwnej części sali gimnastycznej. Gdy doszedł do nas, chwycił mnie za rękę podciągając do góry, po czym usiadł na moim miejscu sadzając mnie na swoich kolanach. Wdychałam zapach jego potu i nie potrafiłam przypomnieć sobie nic innego, co kiedykolwiek pachniało lepiej. Intensywnie wpatrywał się w Keenan'a z zaborczym i pewnym siebie spojrzeniem. Keenan również wpatrywał się w 314

niego wyzywająco, zanim wywrócił oczami i uśmiechnął się szeroko. - Wyluzuj, stary. Mam swoją. Keiran burknął coś w odpowiedzi, zanim pocałował mnie w szyję wysyłając dreszcz w dół mojego kręgosłupa. Z mojego gardła wydobyło się coś na wzór jęku. - Jesteś dwie sekundy przed ostrym wypieprzeniem na tych ławeczkach, jeśli nie przestaniesz poruszać swoim tyłeczkiem po moim fiucie. - Jego głos był szorstki dla mojego ucha powodując, że moje oczy się rozszerzyły. Keenan nadal przyglądał się nam ze swojego miejsca, przygryzając przy tym wargę z ciekawskim spojrzeniem. - Spierdalaj - warknął Keiran, gdy zauważył gapiącego się Keenan'a. - Owinięty cipką skurwysyn - wymamrotał odchodząc. - To drugi chłopak, którego spławiasz w mniej niż godzinę. Nie będziesz miał przyjaciół, jeśli będziesz tak robił. Jaki masz w tym interes? - Ciebie. - Mnie? - Jesteś zbyt cholernie seksowna. - Jesteś szalonym głąbem. Nikt wcześniej nawet się mną nie interesował. - Z tych których znasz. Upewniłem się co do tego. - Czy mógłbyś, proszę, powtórzyć? - Popatrzyłam na niego, jakby wyrosły mu dwie głowy. Czasami naprawdę myślałam, że miał dwie głowy z dwoma całkowicie różniącymi rozumami. Jeden przy zdrowych zmysłach, a drugi nie. - Koniec przerwy. Zachowuj się - rozkazał, zanim odszedł. 315

Siedziałam oniemiała. Zawsze wiedziałam, że terroryzowanie Keiran'a było przyczyną mojego nie randkowania i życia bez chłopaka, lecz nie sądziłam, że bezpośrednio się do tego przyczynił. Musi mi wyjaśnić, dlaczego tak robił. Telefon zawibrował i otrzymałam wiadomość od Willow. Wysłała mi słodkie zdjęcie Pepe w stroju marynarza. Willow była świetna w projektowaniu i robieniu ubrań. Chciała otrzymać dobry stopień z włókiennictwa. Nie powiedziałam jej jeszcze o mojej nocy z Keiran'em. W dalszym ciągu myślałam, że obudzę się, a wszystko to, co miało miejsce, będzie tylko snem. Czy wysłanie Keiran'a do poprawczaka połączyło nas, czy opóźniło coś, co było nieuniknione? Jeszcze rok temu nikt, nawet płacąc mi za to, nie przekonałby mnie, że seks między nami mógłby być w ogóle możliwy. Drużyna zrobiła kolejną przerwę na wodę i tym razem podszedł Dash, siadając obok mnie. Przyglądał mi się przez chwilę, zanim wziął głęboki oddech. - Hej. - Brzmiał na smutnego. Uniosłam brew. - Cześć. Potarł tył swojej szyi, po czym przeczesał ręką ciemnoblond włosy. - Więc, ty i Keiran, co? - Jesteśmy przyjaciółmi. - Jezu, co było z nimi wszystkimi? Zastanawiałam się nad powodem jego rozmowy ze mną. Siedział tak przez kolejną minutę, patrząc gdzieś w przestrzeń i mogłam powiedzieć, że nad czymś myślał. - Jak tam Willow? - zapytał w końcu. I oto jest.

316

- Widzisz ją każdego dnia. Dlaczego sam jej nie zapytasz? - Nie będzie chciała ze mną rozmawiać. - Jego nozdrza rozszerzył się ze złości. - I to cię niepokoi? - Przechyliłam głowę i zaczęłam mu się przyglądać. Był gorącym playboyem i niezłym towarem, który mógł mieć każdą laskę, którą tylko chciał, a siedział tutaj wyglądając na prawie chorego z miłości do jednej... Moja dziewczynka jest dobra w tym, co robi. - Bardziej niż powinno. - Willow jest fenomenalna - oznajmiłam szorstko. - Wiem. - Mądra. - Wiem. - Czuła. - Pokiwał głową. - Szalona, jak cholera. - Zaśmiał się. - Piękna, z wystrzałowym ciałem. - Wiem - warknął, a jego oczy zaszkliły się z pożądania. - Jest zbyt dobra dla ciebie - oznajmiłam otwarcie. - Wiem. - Nie obchodzi cię to, tak? - Staram się, ale... Wolę ją mieć, niż robić to, co należy. - To egoistyczne. - Takie jest życie - odparował. - Ona ma względem ciebie uczucia. Wiedziałeś o tym? Przełknął, zanim wzruszyłam ramionami. - Wątpię, że ona sama zdaje sobie z tego sprawę... lub nie chce przyznać. 317

- Nie chcę jej zranić. - Zatem zastawienie pułapki na nią, żeby się zakochała w tobie, by odegrać się na mnie, nie zraniło jej? - To było pytanie retoryczne i wiedział o tym, gdyż nie odpowiedział. - Nie chcesz również dać jej tego, co potrzebuje. To ją rani, więc pozwól komuś innemu jej to dać. - Jest moja. - Uśmiechnęłam się do niego szeroko. Pokręcił głową zdając sobie sprawę, że zapędziłam go w kozi róg. Po prostu przyznał tym, że również coś do niej czuje. - Keiran będzie miał z tobą przestane - powiedział wstając. - Już to słyszałam. - Podał mi rękę. - Przyjaciele? Przyglądałam mu się przez chwilę, oceniając jego szczerość. - Do cholery, a czemu nie? - Potrząsnęłam jego ręką, a ona pociągnął mnie do niedźwiedziego uścisku obracając gwałtownie. Zapiszczałam z zaskoczenia zanim się zaśmiałam. - Lepiej ją puść, zanim Keiran tu wróci i zabije nas wszystkich. - Skarcił trener Lyons, kiedy przechodził. Wspaniale, trener również się go bał.

*** Gdy trening się skończył Keiran zawiózł nas do siebie, gdzie oznajmił mi, że zabiera mnie na randkę. Nie wiedziałam co powiedzieć i najwidoczniej on również, gdyż staliśmy tak, patrząc po prostu na siebie, zanim wzruszyłam ramionami i odpowiedziałam krótko. - Pewnie. Zatem dzisiejszego wieczoru była moja pierwsza randka... Keenan i Sheldon również zdecydowali się iść, więc myślę, że 318

można byłoby nazwać to również moją pierwszą podwójną randką. Dash miał się pojawić, a kiedy Keenan zasugerował mu, żeby zabrał ze sobą jaką dziewczynę, posłałam mu złowrogie spojrzenie. To mogło okazać się złym posunięciem i dobrze o tym wiedział. Każdy wiedział, że najlepszym sposobem dostania się do serca dziewczyny, wiedzie przez jej najlepszą przyjaciółkę. Byliśmy aktualnie w samochodzie Keiran'a w drodze do kina mając w planach iść później na kręgle. Czuliśmy się nieswojo, lecz trudno było mi powiedzieć, czy był tak samo nerwowy, jak ja. Przez całą drogę trzymał moją rękę, pocierając kciukiem środek dłoni. Keenan i Sheldon byli zbyt zajęci na tylnym siedzeniu wymieniając się swoim DNA, więc zostaliśmy pozostawieni w naszym własnych świecie. Dojechaliśmy do kina i chłopaki dali nam wolną rękę w wyborze filmu. Pierwszy film, który wybrałyśmy wywołał niezliczoną ilość jęków i narzekań na temat lasek i ich wyborów filmów, więc ostateczne zdecydowałyśmy się na komedię. Mieliśmy jeszcze dwadzieścia minut do rozpoczęcia, więc poszliśmy zagrać do będącej w pobliżu arkady. Keiran zaprowadził mnie na koszykówkę. Znajdowała się tam przegroda pomiędzy torami z piłkami na zewnątrz. Podniósł dwie podając mi jedną. - Chcesz zrobić zakład? Popatrzyłam na niego z boku, rzucając spojrzenie na jego podstępny szeroki uśmiech. - Nie? - Proszę? Będę się dobrze zachowywał. - Koszykówka jest twoim konikiem. Pokonasz mnie. Przewrócił oczami, zanim poprowadził mnie do stołu z wacka-mole11 - To jest lepsze, kochanie? 11

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e1/Whackamole.jpg/800pxWhackamole.jpg

319

Wzruszyłam ramionami i podniosłam zbijaka. - Zatem, o co zakład? - Co chciałabyś wygrać? - Odpowiedzi - rzuciłam bez wahania. Nie wyglądał na zaskoczonego aczkolwiek od razu miałam przeczucie, że wpadłam w pułapkę, gdy uśmiechnął się do mnie szeroko. - Czego ty chcesz? - zapytałam patrząc na niego ostrożnie. Spojrzenie drapieżcy na jego twarzy wzbudziło moją czujność. - Wypieprzę cię do nieprzytomności. Całą noc. Tak długo, jak będę chciał. - Podszedł bliżej schylając głowę i oddechem drażniąc moją szyję. - I nie będziesz mogła dojść, nie ważne, jak bardzo przyjemne będzie to uczucie. Zadrżałam zaczynając oddychać nierówno, gdy moje ciało poddało się ukrytej groźbie w jego głosie. - Co, jeśli będzie remis? - Wtedy ty dostaniesz swoje odpowiedzi, a ja ponownie będę miał cię pod sobą. Ponownie wzruszyłam ramionami w oczekiwaniu. Skup się, żeby wygrać, Lake. Nie stchórz teraz. - Umowa stoi. - Nie będzie to umową, dopóki nie przypieczętujesz jej pocałunkiem... Natychmiast zamknęłam pozostałą przestrzeń między nami i z wyzwaniem błyszczącym w moich oczach oplotłam nogę wokół jego biodra, jednocześnie przesuwając rękę w górę jego umięśnionej klatki piersiowej. Swoim językiem odrysowałam linię jego niezwykle seksownych ust, by następnie przygryźć jego dolną wargę i usłyszeć, jak wydaje z siebie niski gardłowy jęk. Mrugnęłam do niego, zanim pocałowałam i odsunęłam się. - Och, cholera, nie. - Chwycił mnie przyciągając do siebie i 320

pożerając, jak wygłodniały moje usta, które otworzyły się ochoczo. I oto pokonana zostałam pocałunkiem. Rozpuściłam się pozwalając przejąć mu kontrolę nad sobą. Ostatecznie wypuścił mnie dając klapsa w tyłek i odszedł, żeby ponownie zacząć grę. Rozejrzałam się dookoła i zarumieniłam dostrzegając na sobie wzrok innych, którzy przyglądali się naszemu pokazowi, włączając w to Keenan'a i Sheldon, którzy patrzyli na nas głupkowato. Pokręciłam głową. Dwa dni i owinął mnie sobie wokół palca. Zaczęliśmy grę i robiliśmy wszystko co w naszej mocy, żeby rozproszyć siebie nawzajem. Keenan i Sheldon podeszli, by nam dopingować, każdego z nas osobno i robić sobie z nas jaja. Keiran aktualnie wyprzedzał mnie o jeden punkt, a zostało nam już niewiele czasu. Gdy już poczułam desperację, wpadłam na pewien pomysł. - Sheldon, czy widziałaś faceta, który właśnie przyszedł? Szalenie gorący. Keiran odwrócił się do tyłu z grymasem niezadowolenia na swojej twarzy i szybko wykonałam ruch, kończąc grę na remis. Keiran zorientował się, co do mojego podstępu i uśmiechnął promiennie z dumą w oczach. - Nie jesteś zły? - zapytałam. - Nie. Nadal dostanę to, co chcę. - Oblizał swoje usta i złapał za moją rękę, prowadząc nas do sali kinowej. Jest dość pusta biorąc pod uwagę, że jest to dzień roboczy. Dwie pary siedziały zaraz z przodu, więc zajęliśmy ostatni rząd. Gdy Keiran i Keenan zajęli nam miejsca, zniknęli wychodząc na korytarz. - Ok, wyduś to z siebie suczko, zanim wrócą. - Co? - zapytałam niewinnie. Sheldon uśmiechnęła się z aprobatą i spojrzeniem w oku, mówiącym mi wystarczająco dużo. - Keiran patrzył na ciebie cały dzień, jakbyś trzymała klucz do ziemi obiecanej. Prychnęłam. - Wątpię w to. 321

Zadyszała dramatycznie, a jej oczy rozszerzyły się podekscytowania. - Całkowicie się temu poddałaś - krzyknęła.

z

- Szszsz. Sheldon, o matko! - Nie? - Cóż, przyszedł ostatniej nocy i jedna rzecz zaprowadziła nas do kolejnej... - Ach, nic dziwnego, że promieniejesz cały dzień. Jesteś oszołomiona kutasem. - Kutasem, jaka? - Przysięgam, że nie nadążałam za jej słownictwem. Każdego dnia wyskakiwała z nowym słowem, opisującym coś innego. Zwykle odnosiło się to do seksu. Uśmiechnęła się szeroko. - Nie martw się, to nie ma nic wspólnego z siła cipki. Musisz po prostu wiedzieć, jak jej używać. Więc wy już tak oficjalnie? - Nie. - To oznacza tak. Keiran nie chodzi na randki. Przewróciłam oczami. - To nie oznacza, że się umawiamy. - Och, oznacza. Zaufaj mi, Lake. Masz tutaj do czynienia ze specjalnym rodzajem męskim. Umawiacie się. - Moja ciotka mnie zabije. Chce, żebym chodziła na randki, ale wiem, że nie spodziewała się tego. - Czułam się taka winna, nie wspominając już o przerażeniu. - Ttraty dziewictwa? Pokiwałam głową. - Przynajmniej masz osiemnaście lat. Jesteś dorosła. Tak poza tym, rodzice nigdy nie są gotowi, gdy ich dzieci przekraczają tę granicę. Ja miałam szesnaście, gdy zrobiłam to po raz pierwszy. 322

- Z Keenan'em? - Taak - Westchnęła z marzycielskim spojrzeniem w oczach. - Byłaś przerażona? - Całkowicie. To było niespodziewane i miało miejsce po naszym pierwszym rozstaniu, gdy dowiedziałam się, że obściskiwał się z Jessicą na imprezie. Właściwie to Dash był tym, który mi o tym powiedział. Strasznie się pobili z tego powodu. - Zatem, jak to jest, że nadal są przyjaciółmi? - Cholera, gdybym to wiedziała. Mężczyźni nie żywią urazy względem siebie, jak kobiety, tak myślę. Dash przestał się wtrącać, po tym jak po raz trzeci przyjęłam Keenan'a z powrotem. - Zniżyła głos, brzmiąc na smutną, więc dałam jej chwilę dla siebie. Myślałam nad tym, co Keiran planował dla mnie na później, kiedy zostaniemy sami i od razu na tę myśl poczułam dreszcz. - Nadal jesteś przerażona? - Taak, ale nigdy nie mówię mu nie, gdyż wiem, że nigdy by mnie nie skrzywdził. Potrafi być zwierzęciem. - Uśmiechnęła się szeroko. - I myślę, że czasami ogarnia go potrzeba. Gdy nabiera ochoty... - Zamilkła i zatraciła się w swoich myślach. Nim udało mi się dowiedzieć czegoś więcej, chłopcy wrócili trzymając popcorn i napoje. Byłam ciekawa, co Sheldon miała na myśli i wiedziałam, że kryła się za tym jakaś historia. Keiran usiadł z mojej lewej, a Keenan od Sheldon z prawej, pozostawiając nas w środku. Światła zostały przygaszone i zaczęły się reklamy, więc usadowiłam się w swoim siedzeniu w oczekiwaniu na rozpoczęcie filmu. - Dodałem do popcornu masło. - Położył go na moich kolanach, zanim osunął się w swoim siedzeniu, rozkładając na boki nogi w seksownej, leniwej pozie. Oparł głowę o siedzenie i popatrzył na mnie z góry na dół. - Dziękuję. - Uśmiechnęłam się do niego, lecz nie odwzajemnił gestu, odwracając się w stronę ekranu i patrząc na 323

niego ponuro. Zmarszczyłam brwi, lecz zawahałam się tylko na chwilę, zanim zdecydowałam się odezwać. Oddałam mu swoje ciało; nie mogłam pozwolić sobie, bym nadal się go bała. - Coś nie tak? Ignorując mnie, kontynuował wpatrywanie się w ekran. Nie wyglądał na złego, podczas gdy język jego ciała krzyczał " niezainteresowany". Pochyliłam się do niego machając ręką przed jego twarzą. Nadal nic. Potem dwukrotnie pstryknęłam palcami, żeby zwrócić jego uwagę. - Hej! Mówię do ciebie, a to oznacza, że powinieneś odpowiedzieć. - Nieźle laska. - Usłyszałam, jak podśmiewuje się Sheldon. W końcu odwrócił się w moją stronę marszcząc przy tym brwi. - Co? - zapytał chłodno. Na moment wycofałam się zaskoczona, zanim ponownie odzyskałam nad sobą kontrolę. - Jeśli masz zamiar bez powodu zachowywać się jak dupek, to po prostu zawieś mnie do domu. Teraz. - Wszystko, co chcę zrobić to właśnie tam cię zabrać. - Zatem, dlaczego mnie tutaj przywiozłeś? - Poczułam piekące pod powiekami łzy, lecz wzbraniałam się przed ich wypłynięciem. Nie tym razem. Wypuścił z siebie oddech irytacji. - Cholera, gdybym tylko wiedział. -

Zatem,

tym

bardziej

zakończmy

tę

randkę.

324

Zaakcentowałam słowo randka czując, jak szyderczy uśmiech pojawia się na mojej twarzy. - Nie chciałabym, żebyś poczuł się zobowiązany. - Jesteś celowo tak głupia, czy na serio to utrudniasz? - Nie nazywaj mnie głupią. Nie jestem głupia. Albo może jestem, skoro siedzę tutaj teraz razem z tobą. - Wstałam, zanim udało mu się cokolwiek powiedzieć kierując się na korytarz i prawie potykając się o Sheldon i Keenan'a. Usłyszałam zanim jeszcze wyskoczyłam za drzwi, jak wyrzucił z siebie jakieś soczyste przekleństwo, na co Sheldon nazwała go "głupim ciulem". Jasne światła na korytarzu prawie mnie oślepiły lub wywołała to gorąca ciecz spływająca po moich policzkach. Kurwa. Powiedziałam, że tego nie zrobię. Rozmyślałam o tym, żeby iść do domu, zanim zdałam sobie sprawę, że skierowałam się do łazienki. Weszłam do środka, jednocześnie wyciągając telefon, by zadzwonić do Willow z prośbą o podwózkę. - Nie miałaś czasem właśnie teraz być na randce z Panem Wysokim, Ciemnym, Diabłem? - Jest dupkiem. Czy mogłabyś podjechać... - To było wszystko, co udało mi się powiedzieć, zanim telefon został wyrwany z moich rąk. Keiran zakończył rozmowę i schował go do swojej kieszeni. Wielkie mi zaskoczenie. - Co robisz w damskiej toalecie? - Próbowałam pospiesznie wytrzeć policzki, by nie zauważył, że płakałam. Odsunął moje ręce używając własnych i delikatnie wytarł nimi moją twarz. - Przyszedłem przeprosić, a to nie jest damska toaleta. Rozszerzyłam ze zdziwienia oczy rozglądając dostrzegając pisuary. Ze wstydu aż zamknęłam oczy.

się

i

Czy mogłabym już więcej nie być idiotką? - Odejdź. - Cofnęłam się do tyłu w potrzebie większej 325

przestrzeni pomiędzy nami, aż plecami dotknęłam ściany, lecz on podążył za mną. - Nie. - Nie jesteś teraz moim ulubieńcem. - Jak dla mnie spoko, gdyż mogę ci zagwarantować, że następnym razem, gdy wsadzę w ciebie mojego fiuta zmienisz zdanie. - Skoro tak twierdzisz - odpowiedziałam nonszalancko, jednocześnie wijąc się w miejscu i starając się złagodzić ból między nogami. - Chcesz przetestować teorię? - rzucił wyzwanie. Wzruszyłam ramionami traktując go chłodno i odwróciłam głowę. Delikatnie chwycił mój podbródek i uniósł moją twarz, bym na niego spojrzała. Moje usta instynktownie rozchyliły się na niego. Skupił na nich swój wzrok, po czym uśmiechnął się szeroko. - Mówię do ciebie, a to oznacza, że powinnaś odpowiedzieć. Rzucił we mnie moimi własnymi słowami, co nieźle mnie wkurzyło w wyniku czego uniosłam kolano, by uderzyć jego krocze. Złapał moją mogę tuż pod kolanem i oplótł ją wokół swoich bioder przyciskając mnie mocniej do ściany. - Starasz się, żeby pierwsza runda zaczęła się tutaj? - Jego oczy zdecydowanie płonęły zamiarem seksu i mimo reakcji mojego własnego ciała, pokręciłam głową. - Zatem, zachowuj się. - Dlaczego zawsze powtarzasz mi, żebym się zachowywała? - Ponieważ tego chcesz. - Wytłumacz... - oznajmiłam sarkastycznie i wywróciłam oczami. Ponownie złapał mój podbródek, tym razem mocniej w zdecydowanym uścisku. Dostrzegłam żar w jego oczach, co wywołało wstrząs w całym moim ciele. 326

- Nie muszę. Oboje wiemy, jak mokra jest twoja cipka za każdym razem, gdy wydaję polecenie. Kochasz to. Zaczęłam protestować, gdy przeniósł uścisk na moje gardło. - Pragniesz tego - warknął. Boże dopomóż, ale tak jest. - Nie dopuść do tego, żebym musiał udowodnić to tutaj, ale będziesz miała tego dowód... po dzisiejszym wieczorze. Wciągnęłam głęboko powietrze prawie błagając go, by spełnił swoją groźbę. - Nie wiem, co powiedzieć. To była głupia reakcja na gorące obietnice, lecz to było wszystko, co do cholery udało mi się z siebie wydusić. - Wszystko czego pragnę, to abyś mówiła tak, gdy cię pragnę. To wszystko. - Dlaczego powinnam powiedzieć tak? Ponownie byłeś nim. Nie podobało mi się to. Jego ręka opuściła moją szyję, a on sam zmarszczył czoło szukając moich oczu. To wszystko wyglądało tak, jakby wpadł w panikę. - Nim? - Taak...tym wcześniejszym Keiran'em. Mojej uwadze nie umknął wyraz ulgi na jego twarzy. - Nie będę ponownie przepraszał, skoro wychodzi na to, że nie słuchasz, więc zamiast tego wytłumaczę. Cieszę się, że spędzam ten czas z tobą. Po prostu chciałbym, byśmy byli sami. Nic nie poradzę, że chcę cię mieć cały czas tylko dla siebie. Straciłem dziesięć lat, gdyż nie potrafiłem obudzić się z koszmaru, który rozgrywał się bez ustanku. Ale będąc jeszcze większym egoistą wolałbym, żebyśmy byli teraz zamknięci w mojej sypialni 327

zamiast w tym śmierdzącym kinie. Zaufaj mi kochanie, zrobiłbym wszystko, żeby nie być nim ponownie. Obejmował mnie ramionami w czasie, gdy do mnie mówił i trzymał mnie ciasno, tak jakby trzymał mnie, bym nie uciekła. Jego zaborcze zachowanie podpowiedziało mi, że byłam precyzyjna. Szczerość widniała w jego spojrzeniu, lecz nie mogłam mu wybaczyć. - Wszystko? - zaakcentowałam. Jego ręce opadły na mój tyłek i uniosły w górę przyciągając do niego. - Tak. - Zatem, powinieneś wiedzieć, że to jest moja pierwsza randka. Nie zepsuj jej, dobrze? - Nawet, jeśli ma to oznaczać moje życie - zgodził się.

328

Rozdział 22 - Lake, jak dobrze zabawiasz się kulami? Agrrrr! Kule do kręgli, kochana! - Sheldon wcisnęła łokieć w brzuch Keenan'a. Zaśmiałam się z powodu jego bolesnego grymasu na twarzy. - Powiem Keiran'owi - stwierdziła Sheldon. - Kapuś - zripostował Keenan. - Dziwka. - To jest to. Wybieram Lake, jako mojego partnera. - Nie możesz wybrać Lake. - Dlaczego? - zapytał Keenan. - Może to ja ją chcę. - Szkoda. Mam do niej pierwszeństwo. - Nie możesz mieć pierwszeństwa. Ona przyjaciółką. Nawet cię nie lubi - odparła Sheldon.

jest

moją

Auć. - Lake, powiedz jej, że jesteśmy Pamiętasz? Przyjaciele na zawsze. Sztuka?

teraz

przyjaciółmi.

- Lake, czy to prawda? - zapytała Sheldon z wyrzutem, opierając ręce na biodrach. - Uch...

329

- Oczywiście, że nie - Sheldon prycha. - Oczywiście, że to mnie lubi bardziej i po prostu nie chce zranić twoich uczuć. Keiran zbliżył się do nas, podczas gdy oni kontynuowali kłótnie, w ogóle niczego nie zauważając. Posłałam mu spojrzenie, by mi pomógł ale on jedynie uśmiechnął się i usiadł, by zmienić buty. Patrzyłam, jak ściągał swój kaptur, odsłaniając szarą, prostą koszulkę, momentalnie wywołując u mnie ślinienie się. Nikt nie powinien być tak gorący. - Moje ciało jest gorętsze. I mam lepsze włosy. Twoje są jak strąki. - Strąki? Masz na myśli, jak twój fiut? - Nie mówiłaś tego zeszłej nocy, jak na okrągło na nim dochodziłaś. To był dla mnie moment, by odejść. Podeszłam do miejsca, gdzie znajdował się Keiran i usiadłam obok niego. - Czy oni zawsze się tak kłócą? - Oni się nie kłócą. Tacy po prostu są. Kiedy się kłócą, to zrywają. - Tak po prostu? Wzruszył ramionami. - To dla nich normalne. Kiedyś zerwali na godzinę, zanim wrócili z powrotem do siebie. - Niektórzy powiedzieliby, że to niezdrowe. - Prawdopodobnie. Lecz ich związek należy do nich, do nikogo innego. - To tak się czujesz jeśli chodzi o nas? 330

Co ty mówisz, Lake? To. Nie. Jest. Związek! - Tak - odpowiedział bez wahania i uśmiechnął się spotykając mój wzrok. - Żadna opinia na nasz temat nie będzie dla mnie nigdy nic znaczyła. Tylko twoja. - Odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć, dopóki nie skinęłam głową w zrozumieniu, po czym odszedł i rozpoczął grę. Spojrzałam na Keenan'a i Sheldon, którzy obściskiwali się teraz. Praktycznie położył ją w poprzek blatu, dobierając się do niej. Nigdy nie zrozumiem tej dwójki, ale po prostu nie muszę. Wstaliśmy, by rozpocząć pierwszą rundę, kiedy usłyszałam, jak ktoś mnie wołał. - Lake? - Odwróciłam się twarzą do znajomego głosu. - Cześć Willow. Co ty tu robisz? - Och, uh... - Wskazała na faceta w matowych, brązowych włosach i kwadratowych oprawkach okularów stojącego za nią. Był średniego wzrostu i miał na sobie spodenki w kolorze khaki z ciemnobrązową koszulą. Był niezły, ale zaskakująco zwykły i taki nie Willow'owy. - Cześć, jestem Thomas. - Wysunął się do przodu, by uścisnąć moją dłoń, lecz kiedy wyciągnęłam rękę, zostałam odsunięta. Keiran z grymasem na twarzy umieścił mnie za sobą, zanim w ogóle udało mi się uścisnąć jego dłoń. Patrzyłam na jego plecy, a potem wychyliłam się, by powiedzieć nieme "przepraszam" Willow i jej randce. - Kim jest ten pajac? - Usłyszałam, jak zapytał Keenan uwalniając Sheldon i ruszając do przodu. Zmierzył go z góry na dół z wyzywającym wyrazem twarzy. - Poważnie, Wills? Nie mogłaś wybrać lepiej? - Skierował uwagę na Willow. - To nie jest twoja sprawa, Keenan. - Masz rację. Jesteś sprawą Dash'a. Dam mu znać, żeby się tym zajął. - Skinął głową i cofnął się do pobliskiego stołu. Wszyscy zwrócili swoją uwagę z powrotem na Willow i Thomas'a, jednak ja 331

patrzyłam na Keenan'a wyciągającego swój telefon. Od razu stałam się podejrzliwa z powodu podstępnego wyrazu jego twarzy. - Cześć, Thomas. Jestem Sheldon. Czy ty... - Nie pozwól, żebym musiał cię ukarać, kochanie - ostrzegł Keenan, nie spuszczając ani na chwilę wzroku z telefonu. Jego palce poruszały się szybko po klawiaturze. Kiedy skończył, schował do kieszeni telefon i nawiązał kontakt wzrokowy z Keiran'em, potakując. Keiran w odpowiedzi skinął głową, kończąc ich cichą komunikację. Szykowali coś. Zrobiło się naprawdę niezręcznie, a powietrze wypełniło się napięciem od chwili, gdy chłopcy nie pozwolili nam rozmawiać z Thomas'em i nadal mu się przyglądali. W końcu go odciągnęła obiecując, że odezwie się do nas później. - Nie odchodź za daleko, Wills. Coś dla Ciebie już jest w drodze - zawołał Keenan. Zobaczyłam, jak plecy Willow sztywnieją, gdy odchodziła. W oczach Keenan'a i Keiran'a pojawił się błysk. Szturchnęłam Keiran'a w plecy i wreszcie wyciągnął mnie zza siebie. - Co to było? - spytałam, podczas posyłania Keenan'owi niezadowolonego spojrzenia. - Masz pierwszy rzut - odpowiedział wskazując na tor i ignorując moje pytanie. Byłam prawie pewna, że para wydobywała się z moich uszu, gdy kierowałam się na tor. Zanim podniosłam kulę po raz ostatni spojrzałam na Willow, która stała przy kasie biorąc buty z Thomas'em. Po dwóch rzutach , musiałam przyznać, że byłam beznadziejna w kręgle. Jednak nie miałam czasu się nad tym dąsać, ponieważ zauważyłam idącego dumnym krokiem, wkurzonego Dash'a. W tej chwili daleki był od wyluzowanego playboy'a, który potrafił zrzucić majtki z każdej dziewczyny, którą 332

wybierał. Skierował się prosto do Willow, znajdującej się dwa tory dalej, gdzie stałą wyglądając na znudzoną. Jeszcze go nie zauważyła, gdy podszedł do niej od tyłu. Odepchnął rękę Thomas'a, który obejmował jej ramiona i złapał za jej kark, zabierając jej torebkę i buty, a następnie prowadząc do drzwi. Gdy mijał nas wraz z Willow, która nie powiedziała nawet słowa, posłał krótkie skinienie Keiran'owi i Keenan'owi. Była albo w szoku albo była szczęśliwa z zakończenia swojej randki. Tak po prostu wyszedł z nią przed drzwi. Skończyło się to szybciej, niż zaczęło. Zwróciłam swoje oskarżycielskie spojrzenie na winowajców, którzy wzruszyli ramionami i rzucali niewinne spojrzenia. Nie kupowałam tego. Zadzwonili po niego. Spojrzałam przed dwa tory na Thomas'a, który zrobił się czerwony na twarzy i zmieszany. Biedny koleś. Wydawał się dość miły, lecz nieświadomie wszedł na pole bitwy, gdzie nie miał szans na wygraną. Nigdy. - Pozwolisz mi do niej zadzwonić? - Po co? - Podniósł kulę w swojej kolejce. - By mieć pewność, że wszystko w porządku? - Faceci potrafią być tacy tępi. - Wszystko z nią w porządku. - Nie wiesz tego. - Znam Dash'a. - A ja znam Willow. - Wyciągnęłam dłoń, pokazując w ten sposób, że chcę swój telefon. Przytrzymał mój wzrok i sięgnął do kieszeni. - Jesteś wrzodem na tyłku, wiesz o tym? - Tak o mnie mówią. - Odwróciłam się i natychmiast 333

zadzwoniłam do Willow. Musiałam wybrać numer dwa razy, zanim odebrała. - Czy ty nie jesteś na randce? – Usłyszałam spokojny głos Dash'a na linii. - Dlaczego odbierasz jej telefon? Daj ją. - Nie - To było wszystko co usłyszałam, zanim połączenie zostało przerwane. Spojrzałam na Keiran'a, który starał się, nie wyglądać na rozbawionego. - Zadowolona? - Zapytał z uśmieszkiem. Skrzywiłam się i schowałam do kieszeni telefon. - To bez znaczenia. Teraz moja kolej? Gdzie poszli Keenan i Sheldon? - Byłam bardziej niż zła i nie robiłam nic, by to ukryć. Wzruszył ramionami, podniósł kulę i mi ją podał. - Jesteś w tym do bani. - Dzięki. Nie zauważyłam - zażartowałam. Zignorował mój sarkazm i owinął ramie wokół mnie, idąc krok w krok za mną na tor. - Masz dobry rzut, ale musisz dostosować do niego swoje ustawienie. Twoje nogi są za bardzo rozstawione. Kopnął moją lewą nogę lekko do przodu i dostosował moją postawę. - Teraz, kiedy celujesz, celuj w prawo, skoro jesteś praworęczna. W sam środek, co spowoduje, że rozbijesz kule, kiedy w nie trafisz. To sprawia, że ciężej będzie zbić resztę. Chcę, żebyś wypuściła kulę przed sobą. Nie wymachuj tak bardzo, ponieważ jeśli zranisz się w te piękne, długie nogi i nie będę mógł owinąć ich wokół siebie i, wtedy będę naprawdę na ciebie zły. Obrót na kolanach, nie na plecach. Jedyne, co możesz zrobić to 334

pochylić swoje plecy. Uwierz mi, pokochasz to, właśnie w ten sposób, nie za bardzo. Skup uwagę na celu. Nie skupiaj się na kręglach, twój cel jest tam, gdzie chcesz by podążyła kula. Kręgle będą po prostu na drodze. Będę tu szczera. Nie byłam pewna, czy rozmawialiśmy o kręglach, czy o seksie. Może Sheldon miała rację i jestem oszołomiona jego fiutem. - Zobaczmy jak ci pójdzie. - Och, kręgle. Racja. Starałam się przypomnieć sobie, co mówił kiedy mnie puścił a jego zapach nie doprowadzał mnie już do szału. Trzymałam swoją postawę tak, jak mi powiedział, po czym skierowałam kulę i wypuściłam. Kula powoli toczyła się do przodu i uderzyła w kręgle. Wszystkie z wyjątkiem jednej upadły, lecz wydałam z siebie okrzyk zwycięstwa, co było prawdopodobnie bardziej, jak pisk. Odwróciłam się i skoczyłam na Kerian'a, owijając nogi wokół jego talii i całując go. Kiedy w końcu oderwałam się do jego ust, by zaczerpnąć powietrza, spojrzałam na niego w dół. - Dobra robota. Zobaczmy, czy uda nam się zbić wszystkie dziesięć kręgli w jednym rzucie. - Albo możesz zabrać mnie do domu i zrobić to, co obiecałeś...

*** Sheldon powiedziała rodzicom, że będzie spała u przyjaciółki, więc udaliśmy się prosto do domu Keiran'a i Keenan'a. Nie wiedziałam jeszcze, jak czułam się z myślą o spaniu w domu Keiran'a, lecz nie dał mi wyboru po tym, jak dałam mu zielone światło na zabranie mnie do siebie. Myśl o tym, jak Keiran wytropił Sheldon i Keenan'a w ciemnym rogu i praktycznie rzucił butami w biednego kasjera, zanim wyciągnął dupę z zaułka, przywołało na moją twarz uśmiech. 335

Weszliśmy do domu i zauważyłam, że ponownie nie było w nim ich wujka. Starałam się nie oceniać, myśląc o tym, jak często ciotka Carissa była w drodze, przez swoją karierę. Nie znałam ich historii, więc to nie była moja sprawa, by ich osądzać. Keiran wydawał się obojętny wobec braku wujka, ale zauważyłam, że Keenan dyskretnie się rozglądał, zanim rozczarowanie przysłoniło jego twarz. Nigdy nie pozwalał sobie na pokazywanie tego wystarczająco długo. Tak szybko, jak się pojawiało, ponownie znikało. Wiedziałam jakie to uczucie, kiedy zastanawiasz się, czy twoi rodzice cię kochali, czy nie. On przynajmniej wiedział, gdzie byli jego... albo nawet, czy żyli i czy go nie opuścili ...Wyrzuciłam z siebie te myśli i odwróciłam do Keirana, który przyglądał mi się uważnie. - O czym myślisz? - Dlaczego zawsze chcesz wiedzieć o czym myślę? - Bo nadal się ukrywasz. Czy to było to, co robiłam? Część mnie nadal wierzyła, że był to okrutny żart i nadal mnie nienawidził. Dziesięć lat strachu tak po prostu nie odejdzie, prawda? - Tak, jak ty. - To była jedyna rzecz, o której mogłam myśleć, by ściągnąć z siebie tę presję. - Może, ale nie dlatego, że tobie nie ufam. - Jego ton był oskarżycielski. - A dlatego, że chcę Cię ochronić. - Przed czym? - Przede mną. - Wyraz jego twarzy Zdecydowanie potrzebowałam odpowiedzi.

przysłonił

ból.

- Prosiłam cię, byś mnie chronił? - To jest w pakiecie. - Jego usta wykrzywiły się w grymasie i widziałam już, że był wkurzony.

336

- Cóż, radziłam sobie całkiem dobrze, kiedy to ty byłeś zagrożeniem. Może nadal jesteś... - Dowiesz się, czy dalej jestem zagrożeniem tak szybko, jak tylko twój tyłek będzie w moim łóżku. - Czy to jest wszystko, co cię obchodzi? - zapytałam, udając gniew. - Na tę chwilę. - Potrafisz być takim dupkiem - poszłam usiąść na sofie i ułożyłam się wygodnie. Chciałam pozostać w tym salonie tak długo, jak to tylko możliwe, aby utrzymać nas na równym terenie. Wiedziała, że gdy dostanie mnie w swojej sypialni, wiedziałam, że wszystkie zakłady będą nieważne. - Co ty, kurwa, ode mnie chcesz, Lake? Staram się. - Nigdy cię o to nie prosiłam! - krzyknęłam zanim mogłam znalezć słowa. Kiedy zaczęliśmy się kłócić? - A ja nigdy nie dałem ci wyboru! - ryknął z powrotem. Stał po drugiej stronie pokoju, ale mogłam poczuć jego gniew tak dobrze, jakby stał zaraz przede mną. - Ciągle z tym walczysz. Walczysz ze mną. Dlaczego? - Jego głos był gardłowy i zbolały. Nie chciałam już nic innego, jak tylko dać mu to, czego chciał, ale nie mogłam. Wciąż się trzymałam. - Ponieważ nie wierzę w żyli długo i szczęśliwie, Keiran. Zabrałeś mi to dawno temu. Jak mam ci wybaczyć, skoro nie wiem nawet, dlaczego? - Mój głos załamał się na ostatnich słowach. Podniosłam głowę i zobaczyłam go odwróconego do mnie plecami, jego twarz zwrócona była do ściany. Rękami ściskał wbudowany regał z książkami, a jego plecy były napięte. - Keiran, proszę... - Szedłem na boisko, pograć w kosza, tak jak każdego dnia. 337

Nie miałem nawet zamiaru polubić tej gry. Chciałem tylko mieć jedną rzecz, w której byłem dobry, prócz tego, co nauczono mnie robić. Powiedziałbym nawet, że wymykałem się w środku nocy, by grać, by nie spać. John w końcu przyłapał mnie którejś nocy, więc zamontował z tyłu domu kosza. To nie powstrzymywało mnie od wychodzenia, dlatego, że nie chciałem od niego niczego przyjmować. Nie chciałem mówić "dziękuję", ponieważ za co, do cholery, miałem być wdzięczny? W końcu koszmary odeszły i mogłem ponownie w nocy spać... dopóki nie pojawiłaś się ty. Chwycił okrycie, zanim podszedł do mnie. Jego oczy płonęły niemą, jasną furią. - Wyglądałaś tego dnia tak niewinnie. Tak słodko i naturalnie, jakbyś nigdy nie miała złego dnia, i nie zrobiła czegoś złego. Przypomniałaś mi o wszystkim, czym byłem i czym nie byłem. Tej nocy, po raz pierwszy od kilku tygodni ponownie miałem koszmar. Lecz ten raz był inny. Teraz to ty byłaś w koszmarze, nie ona ani ktokolwiek z nich. Mówiłem sobie, że żaden z nich nie był tym razem prawdziwy i że nie skrzywdzę ciebie, ani nikogo innego. Nie chciałem być złą osobą. - Wypuścił suchy śmiech i potarł kark. - Wiedziałem wtedy, ze się do mnie dostałaś. Desperacko chciałam zapytać o tajemniczą "ją". Czy była dziewczynką, czy kobietą? - Nie byłem przygotowany do zobaczenia ciebie ponownie. Myślałem... miałem nadzieję, że może jesteś tylko przejazdem, lecz wtedy zobaczyłem ciebie na placu zabaw. Miałaś zamiar uratować Buddy'ego, gdy nikt inny nie mógł. Nawet jego siostra nie próbowała. - Przełknął ciężko ślinę i wziął głęboki oddech, odwracając spojrzenie. - Nie ma na tym świecie niczego, czego bym bardziej nienawidził, niż bohatera... - jego wzrok ponownie skrzyżował się z moimi, gdy powiedział. - Nawet jeśli to byłaś ty. - To dlaczego mnie zepchnąłeś? - Kiedy starałem się ciebie zatrzymać, a ty nie słuchałaś, chciałem cię ukarać. Po tym, jak ciebie zepchnąłem, zrozumiałem, że mogłem cię skrzywdzić i że nigdy nie będę dobry i znienawidziłem cię za to. Nie spodziewałem się, że zostaniesz. Pomyślałem znów, że odejdziesz, lecz nigdy tego nie zrobiłaś i 338

utknąłem ze stałym przypomnieniem, kim tak naprawdę byłem. Nikt inny nie sprawiał, że się tak czułem, tylko ty, więc starałem się ciebie złamać. Zgaduję, że się to zmieniło, gdy dorastaliśmy i zacząłem chcieć od ciebie czegoś innego i nagle doprowadzanie ciebie do płaczu, nie było wystarczające. Wiedziałem, że nie mogłem ciebie mieć, ponieważ nie byłaś przeznaczona dla kogoś takiego, jak ja i to mnie wkurzało. Mój umysł wypełniony był prześcigającymi się pytaniami. Nie wiedziałam, czy chcę być na niego zła, czy smutna dla niego. Żadne dziecko nie powinno mieć tego rodzaju myśli o sobie, albo myśleć o sobie w ten sposób, szczególnie w tym wieku, gdy twoje dzieciństwo jest tak istotne dla przyszłości. - Powiedz coś - zażądał. - Kim ona była? - Co? - Jego spojrzenie uciekło, a twarz zbladła. - Powiedziałeś, że znów miałeś koszmary, ale ze mną, nie z nią. Kim ona była? Zaczerpnął głęboki wdech i przesunął dłonią po twarzy. - Była kimś, kto nie zasługiwał na to, co się z nią stało. - Była? - Nie żyje. - Dziewczyna ze zdjęcia - powiedziałam. Skinął głową, gdy wstałam i podeszłam do niego, lecz postąpił krok do tyłu, wycofując się ode mnie, aż uderzył plecami w regał. Wzięłam jego twarz w dłonie i pocałowałam delikatnie jego usta, zanim spojrzałam w oczy. Zobaczyłam ciepło i błysk emocji, a następnie jego ciało przysunęło się do mojego. Dokładnie tak, kochanie. Zostań ze mną. Chciałam zapytać go o jego koszmary, ale zdecydowałam odpuścić. Nie chciałam ryzykować. Jego nastroje zmieniały się tak szybko, jak wskazówka zegara i nikt nie wiedział, jaki będzie 339

następny. - Kiedy mnie zobaczyłeś po raz pierwszy? - Przy Pies, Shake and Things dwa dni przed placem zabaw. Jechałem na swoim rowerze i zobaczyłem ciebie po drugiej stronie ulicy, szłaś chodnikiem z ciotką. To twój głos przykuł moją uwagę. Śpiewałaś Sweetest Thing, zespołu U2. Siedziałem na rowerze i słuchałem ciebie, starającą się uderzać w każdą wysoką nutę. To był pierwszy raz, kiedy pamiętam, żebym się uśmiechał. Nie widziałem ciebie dłuższy czas, ponieważ weszłaś do sklepu. Chciałem iść za tobą. Prawie poszedłem. Pamiętam ten dzień dokładniej, niż jakikolwiek inny. Byłam smutna, ponieważ byłam oddzielona od rodziców po raz pierwszy, więc moja ciotka zabrała mnie na lody, by mnie rozweselić. Usłyszałam piosenkę lecącą w radiu, kiedy przyjechaliśmy. To była moja ulubiona, więc ciocia pogłośniła ją i wyskoczyłam z samochodu, tańcząc do niej. Byłem tak pochłonięta wspomnieniem smutku, że nie zdałam sobie sprawy z tego, że jestem obserwowana. - Jakie było jej imię? - zapytałam. Przełknął ciężko i pokręcił głową, wzmocniłam swój uścisk po bokach jego twarzy. - W porządku, Kieran. Powiedz mi. Proszę, muszę wiedzieć. - Dlaczego? - Jego głos był pochłonięty emocjami. - Ponieważ ona jest prawdziwym powodem, dlaczego mnie nienawidzisz, prawda? - Patrzył w moje oczy tak długo, że byłam pewna, że już nie odpowie. - Tak. - Nie musisz mi mówić, dlaczego, przynajmniej nie teraz. Powiedz mi tylko jej... - Lily - wypalił, zanim mogłam skończyć. - Lily - powtórzyłam, testując jej imię na swoich ustach. Poczułam dziwne połączenie z nią. Może dlatego, że wiązała mnie i Keirana ze sobą. 340

- Nie mogę o niej mówić, Lake. - Keiran błagał mnie swoimi oczami. Pocałowałam delikatnie jego usta, co wydawało się go zrelaksować i spróbowałam łatwiejszego pytania. - Wcześniej powiedziałeś, że upewnisz się, iż nie zostanę przez nikogo nigdzie zaproszona. Dlaczego? - Jego oczy pociemniały z obsesji, jego dłonie chwyciły moje biodra, przyciągając do niego. - Nie jestem dobrym człowiekiem, więc nie przeszkadza mi bycie egoistą. Jeśli ja nie mogę ciebie mieć, nikt nie będzie. - Masz na myśli, że w przyszłości? - Zawsze. - Nie możesz o tym za mnie decydować. - Wzruszył ramionami i spojrzał na mnie. - Chcesz się założyć? - Już to zrobiłem. To i tak nie chodzi o facetów. Nie chcę nikogo w twoim pobliżu. Czasami czułem, jakbym starał się ciebie chronić. Czy raczej tego, kim jesteś. Ironiczne, co? Starałem się chronić kogoś, kogo nienawidzę - powiedział z goryczą. - Mam Willow - kłóciłam się. - Ona nie była zagrożeniem. Szczerze to ona jest taka, jak ty tylko dziwna. - Willow nie jest dziwna. Jest wyjątkowa. - To to samo, co dziwna. - Nie prawda. - W porządku. - Uśmiechnął się złośliwie. - Skoro czujesz się taki zdecydowany względem mnie, co zrobisz kiedy szkoła się skończy? Wszyscy pójdziemy swoimi drogami po zakończeniu. Niektórzy ludzie nigdy się już nie zobaczą. - Naprawdę w to wierzysz? - Potrząsnął swoją głową i ciągnął 341

dalej, nie czekając na moją odpowiedź. - Nie sądzę, byś wyjechała daleko. - Dlaczego? - Nie pozwoliłbym ci. Wiem to teraz. - To nie ma sensu. - To nie musi mieć sens, Lake. Tak po prostu jest. - Zdajesz sobie sprawę, że to co mówisz nie jest normalne? - Tak się czuję. Cholernie normalnie. - Keiran, ty... - Koniec pytań. Chodź. - Bez ostrzeżenia, chwycił mnie za szyję i zaczął prowadzić mnie tyłem do schodów. - Nie skończyłam! - Nie obchodzi mnie to. Potrzebuję być teraz w tobie wyszeptał. Rozluźniłam się naprzeciw jego uścisku i pozwoliłam mu prowadzić się na górę. Dotarliśmy na piętro i mogłam przysiąc, że słyszałam jęki i charakterystyczny dźwięk dochodzący z pokoju Keenan'a po drugiej stronie korytarza. Jak tylko Keiran otworzył drzwi sypialni, rozniósł się krzyk Sheldon. - Zakończ grę Marco Polo z moją dupą, Krzysztofie Kolumbie. To nie są poszukiwania, więc nie wkładaj swojego kutasa w dziurę pączka! Zaczęłam się histerycznie śmiać, gdy Keiran zmusił mnie do wejścia do jego sypialni i zamknął drzwi.

*** Gdy Keiran w końcu mnie uwolnił, ruszyłam do łóżka, ale zatrzymałam się, gdyż nie podążył za mną. Pozostał przy 342

drzwiach, wyglądając nieswojo. Stałam tam w bezruchu, patrząc, jak mnie obserwował. Nie rzucił się na mnie tak, jak się spodziewałam. Jego postawa była inna od tej, którą zawsze przydzierał ilekroć uprawialiśmy seks. Złe pożądanie, które było normą w jego oczach, zniknęło. Podeszłam do niego, myśląc że grał w jedną z tych swoich gier umysłu i czekał aż zrobię pierwszy krok. W ciągu ostatnich kilku tygodni zrobił ze mnie swojego osobistego niewolnika seksualnego. Keiran często pieprzył w mojej głowie mocniej, niż pieprzył moje ciało. - Lake? - zapytał, zatrzymując moje kroki. - Tak, Keiran? - Chcę. - Przełknął ciężko, a w jego oczach pojawiła się niepewność i zdałam sobie sprawę, że tak wyglądał Keiran, kiedy był wrażliwy. - Nie mogę wyjaśnić, co chcę teraz z tobą zrobić, ale po prostu... pozwolisz mi? Nie odpowiedziałam od razu. W zaledwie kilku słowach udało mu się sprawić, że poczułam się znów jak dziewica, a nie jak potajemna dziewczyna, z którą pragnął uprawiać swój szorstki, twardy, gniewny seks i gry umysłowe. To mogła być równie dobrze jakaś inna gra umysłowa... w sumie, wiedziałam, że nią jest, ale nie wydawało się to mnie obchodzić. Nie zdawałam sobie również sprawy, że przytakuję głową, dopóki nie odepchnął się od drzwi i nie podszedł do mnie. Spojrzenie jego oczu zrobiło się miększe, lecz nadal czułam się bardzo podobnie do zdobyczy. Zawsze sprawiał, że się tak czułam. Gdy w końcu do mnie dotarł, owinął wokół mnie ramiona i przyciągnął do siebie. - Kurwa - jęknął niespodziewanie, zakładając ramie na moją szyję i szczypiąc w policzek i gardło. - Zamierzasz kazać mi się wytłumaczyć? - zapytał szorstko. Owinęłam ramiona wokół jego szyi i wspięłam się na czubki palców, by dotrzeć do jego warg. - Nie. Cokolwiek to jest ja... Ja chcę tego. - Nie powinnam 343

tego chcieć, ale chcę i jakimś cudem, wiedziałam, że jego zachowanie było przez to, co działo się przed chwilą na dole. Popchnęłam go za daleko? Powoli mnie rozebrał, a następnie położył na swoje łóżko, zanim sam się rozebrał. Przez cały czas patrzył mi ww oczy, zanim zaczął wzrokiem pożerać moje ciało. Kiedy był całkowicie nagi, stanął nade mną, gładząc swojego fiuta, przygotowując go na karę, którą musiał mi dać. - Nie wiem od czego zacząć - powiedział i przygryzł wargę. Jego powieki przymknęły się i nie mogłam nic poradzić, tylko podziwiać to, jak bardzo był seksowny. - Możesz zacząć od pocałowania mnie - wyszeptałam nerwowo. - Zawsze to kocham. - Z uśmiechem pochylił się, aby pocałować mnie w usta. Szybko zmieniło się to w całujący szał, gdy oboje pochłanialiśmy swoje wargi. Gdy potrzeba stała się zbyt silna, zaczęłam ocierać się o jego ciało. Musiałam poczuć jego twarde ciało wchodzące we mnie i jego ciężar na sobie. Było w tym coś bardzo erotycznego. - Jesteś tak cholernie słodka - jęknął. Wiedząc, że był tym, kim był, nie wiedziałam, czy uznać to za komplement, czy nie. Jego dłoń chwyciła moje udo, podnosząc je tam gdzie potrzebowałam go najbardziej. - Ale tutaj smakujesz najsłodziej - wyszeptał, powoli wślizgując we mnie dwa palce. Zakrzywił je i zwiększył tempo zachowując rytm, dopóki nie doszłam wokół jego grubych palców, mocząc pod sobą łóżko. - Odwróć się - zażądał, zanim mogłam złapać oddech. Byłam zaskoczona przez silną tonację w jego głosie i nie od razu posłuchałam. Przeszukałam jego oczy, które teraz paliły intensywnością i koniecznością poddania się jego pragnieniu. Nie było w nich tego zimnego dystansu, do którego byłam przyzwyczajona, więc odwróciłam się mimo swojego zdenerwowania i uklękłam na kolanach. Przygotowałam się na 344

mocny napór jego penisa, lecz nie nadszedł. Zamiast tego poczułam delikatne pocałunki na plecach i udach, a także jego dłonie pocierające mój guziczek z delikatnymi uderzeniami. Gdy byłam już na skraju żebrania, jego język prześlizgnął się między moimi wargami i wypuściłam cichy krzyk, gdy moja cipka powitała przyjemność jego ust. Gdy był zadowolony, doszłam dwa razy i byłam wijącym się bałaganem na jego łóżku. Łóżko obniżyło się pod jego wagą, gdy nadal łapałam powietrze. Odwrócił mnie i leżałam na boku, następnie ułożył się za mną, obejmując ramieniem wokół talii. - Keiran? - Odwróciłam głowę do niego, zastanawiając się, czy się rozmyślił. - Unieś dla mnie nogę. Bez namysłu zrobiłam to, o co mnie prosił. Spojrzenie w jego oczach powiedziało mi, że nadal mnie chciał. Przyciągnął mnie bliżej, dopóki każdy cal naszej skóry się nie dotykał. Nigdy wcześniej nie byliśmy ze sobą tak intymnie. Zwykle, gdy mnie brał, utrzymywał jakąś część siebie z daleka ode mnie, lecz teraz czułam się przez niego otoczona. Uniósł również swoją nogę pomiędzy moje i wszedł powoli we mnie. Uczucie spokoju mieszało się z potrzebą dojścia i kiedy zacisnął zęby wiedziałam, że czuł to samo. Czułam, jakby czas przestał mieć znaczenie, gdy w końcu był we mnie mocno osadzony. Oparł głowę na mojej i wziął głęboki, drżący oddech. - To mnie zabija - jęknął. Podniósł głowę i spojrzał mi w oczy. Był tak blisko, że mogłam zobaczyć pot zbierający się na jego brwiach. Przesunęłam się trochę, aby zobaczyć więcej jego twarzy, a kiedy jęknął ponownie, jego oczy zatrzepotały, a wzrok stracił ostrość. - Nie... ach, cholera, nie... - mruknął, gdy moje ścianki zacisnęły się i wciągnęły jego penisa. Uśmiechnęłam się do niego i udałam niewinność. - Nie robić, czego? - zapytałam słodko. Część mnie chciała, by stracił kontrolę i wziął mnie mocniej, niż robił to kiedykolwiek wcześniej. 345

Zmrużył na mnie swoje oczy, a następnie zakręcił biodrami, wprowadzając swojego kutasa we mnie mocno, naruszając szyjkę macicy. Wypuściłam okrzyk, piszcząc w jego usta. - To było twoje jedyne ostrzeżenie - ostrzegł, zanim pocałował mnie delikatnie. Pchnął we mnie ponownie, lecz tym razem był zaskakująco delikatny, gdy kontynuował kołysanie się naprzeciw mnie. Nowa pozycja pozwoliła mi poczuć go w miejscach, gdzie nigdy wcześniej go nie czułam, więc kiedy przewrócił mnie na plecy i ponownie we mnie wszedł szybko, prawie zaprotestowałam, lecz coś dziwnego w jego oczach, zatrzymało mnie. Surowe emocje w jego spojrzeniu, ogarniały moje własne. Złapałam go za włosy, czując ciemne jedwabiste nitki prześlizgujące się między palcami i przygryzłam wargę. Jego usta rozchyliły się i pogłębił uderzenia, przenosząc nas dalej na materacu. Odpuszczał. - Keiran? - Zadrżałam. - Tak, kochanie? - Uwielbiam sposób w jaki się ze mną kochasz... ale potrzebuję ten, w jaki mnie pieprzysz. - Jego ciało zesztywniało, a spojrzenie stwardniało, gdy powiedziałam "kochać", lecz nie miałam szansy, by to odwołać, czy zauważyć swój błąd. Wypluł surowe przekleństwo, usiadł na klęczkach i pociągnął za moje biodra, zawieszając je w powietrzu, kiedy wykonał krótkie, brutalne pchnięcie, które wyrwało ze mnie sapnięcie i szarpnęłam za pościel. - Keiran, czekaj - zapiszczałam. - Zamknij się. - Jego ręka zacisnęła się wokół mojej szyi, zaciskając i odcinając dopływ powietrza. Panika i uczucie poruszania się jego w środku, było niebezpiecznym połączeniem i po pięciu, czy sześciu pchnięciach jego fiuta, doszłam krzycząc. Patrzył na mnie dochodząc, zahipnotyzowany, zachowując przy tym twardy rytm wewnątrz mojego drżącego ciała. - Nie ma nic bardziej seksowniejszego, niż oglądanie jak 346

dochodzisz wokół mojego fiuta - warknął, a następnie odrzucił do tyłu głowę. Czułam, jak jego palce wbijają się w moje biodra i gdy zobaczyłam pulsujące żyły na jego szyi, wiedziałam, że dochodził. Leżeliśmy w milczeniu, starając się złapać oddech i pozbierać myśli. Chciałam uciec i się schować, lecz byłoby to przyznaniem moich uczuć do niego. - Powinienem zabrać cię do domu - powiedział roztargnieniem. Za późno głupia cioto... już to zrobiłeś.

z

347

Rozdział 23 Czy słyszeliście kiedykolwiek o spacerze wstydu? Dzieje się to wtedy, gdy po jedno nocnej przygodzie musisz wytrzymać zażenowanie po tym, jak zostałaś wypieprzona dosłownie i w przenośni. Poza tym, co ludzie mogliby pomyśleć? Szanowałam samą siebie. To, że ostatecznie zostałam, było naprawdę ironiczne, biorąc pod uwagę całą tę druzgocącą sytuację wraz z przeciąganiem walki dłużej niż to konieczne. Dlaczego zostałam? Ponieważ uprawiał ze mną seks w sposób, jaki to robił i potem nie wykopał. Więc się zmienił. Ja sama byłam jednak zbyt zajęta świętowaniem swojego zwycięstwa, gdy ostatecznie zdałam sobie sprawę, że może i wygrałam bitwę, lecz nie wojnę... cóż, wojną były wielokrotne orgazmy. Od momentu, gdy zostałam, Keiran nie opuścił mnie przez całą noc nawet na chwilę. Gdzieś w środku naszej kłótni przerzucił mnie przez swoje nagie kolana i kazał ujeżdżać do czasu, gdy byłam już wyczerpana. Nawet wtedy, gdy już nie miałam sił, nie przestawał mnie brać. Robił tak całą noc. Wiedziałam, że żałował naszego pierwszego przebłysku intymności, więc próbował go wymazać, będąc tym samym sukinsynem co zawsze. Rano ledwo zamienił ze mną dwa słowa oprócz tego, że zabierze mnie do domu, bym wzięła prysznic i się przebrała. - Czy mam ci zrobić śniadanie? - Usłyszałam, kiedy Keiran stanął za mną, gdy tylko weszliśmy do mojego domu. Odwróciłam się do niego z szeroko otwartymi oczami. 348

Chcesz mi zrobić śniadanie? Wzruszył ramionami, po czym zrzucił swoją czarną, skórzaną kurtkę. - Chociaż to mogę zrobić po ostatniej nocy. Zaniemówiłam z zaskoczenia. - Czy ty przepraszasz? - Nie. - Odwrócił się szybko, znikając z kuchni. Poszłam na górę, by wziąć prysznic i gdy spojrzałam w lustro od razu zauważyłam liczne ogromne czerwone malinki i ślady ugryzień na całej szyi, ciągnące się poniżej mojego dekoltu. Spanikowałam, zastanawiając się, jak uda mi się je ukryć W pośpiechu napisałam wiadomość do Sheldon i Willow i obie doradziły mi, bym użyła podkładu, zapewniając, że ślady zniknął po kilku dniach. Weszłam pod prysznic pokrywając swoje bolące mięśnie żelem w nadziei, że je ukoję. Stwierdzenie, że Keiran mnie skatował, było delikatnie powiedziane. Po prysznicu szybko wysuszyłam włosy, a następnie bezceremonialnie założyłam spodnie i pozwoliłam włosom opaść falami na plecy. Palcami przeczesałam troszkę przydługą grzywkę, którą miałam skrócić. Gdy schodziłam na dół przywitał mnie zapach jedzenia. On na serio zrobił mi śniadanie. Znalazłam Keiran'a w kuchni nakładającego nam jedzenie na talerze. Myślę, że mojemu żołądkowi podobało się to, co widział, ponieważ aż zaburczał... głośno. Oby tak dalej! Bardzo seksowanie. Uśmiechnął się do mnie szeroko i przesunął talerz w moją stronę. - Poczęstuj się - oznajmił pogłębiając tym moje zażenowanie. - Nie mam nic przeciwko - przyznałam niechętnie. Uniosłam widelec i zaczęłam kopać w smakowicie wyglądających jajkach, gdy zadzwonił jego telefon i wyszedł. Byłam odrobinę wdzięczna, że to zrobił, gdyż moje maniery przy stole są okropne, gdy jestem taka głodna. Skończyłam jeść swoje śniadanie, rozmyślałam przez chwile, ale on nie wrócił jeszcze, by zjeść. Chodziło o to, że byłoby to 349

prawdopodobnie do dupy, gdyby zjadła jego porcję. Odrzuciłam ten pomysł, jednak chwilę potem, jak przypomniałam sobie o tym, gdy próbował wykopać mnie ze swojego domu. Może nie. Spałaszowałam jego jedzenie, a gdy on nadal nie wracał, ciekawość wzięła nade mną górę, więc zeskoczyłam z kuchennego stołka, by go poszukać. Nie było go nigdzie na dole, więc skierowałam się na górę, gdzie usłyszałam jego niski głos dopływający z mojego pokoju. Na szczęście drzwi były uchylone, więc rzuciłam okiem. Stał przy biurku trzymając jedno z moich zdjęć, które zostało zrobione rok temu, kiedy był w poprawczaku. Willow i ciocia Carissa przekonały mnie do wzięcia udziału w niezwykle długiej wycieczce samochodem na plażę, kiedy zaczynałam odczuwać depresję z nie wiadomo jakiego powodu. Stoję na nim ze stopami zanurzonymi w wodzie i uśmiecham się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Przyglądał się temu obrazowi dość intensywnie trzymając mocno ramkę w tracie swojej rozmowy telefonicznej. - Nie, chcę, żebyś miał na nią oko. Dowiedz się, dlaczego kłamała. - Jego głos był groźny i zrobiło mi się szkoda osoby do której się zwracał. - I powiedz swojemu szefowi, że wkrótce dostanie nową przesyłkę i zrobi tak, jak on oczekuje. Rozłączył się, a ja spanikowałam myśląc, że zostanę przyłapana, jednak on nadal kontynuował intensywne przyglądanie się mojemu zdjęciu. Wzięłam głęboki oddech i skierowałam się z powrotem na dół tak cicho, jak tylko potrafiłam, zanim mogłabym zostać przyłapana. Miałam czas, żeby przemyśleć to wszystko co usłyszałam przed jego pojawieniem się w kuchni. Gdy przyszedł, rozejrzał się za swoim talerzem, zanim uniósł na mnie swoje brwi. Wzruszyłam tylko ramionami i włożyłam talerze do zlewu. Kiedy byłam odwrócona plecami do niego znalazłam w sobie odwagę, by zadać pytanie, które siedziało w mojej głowie od czasu gry.

350

- Keiran? - Taak? - Mogłam poczuć jego obserwujące mnie czujnie oczy, co zwiększyło tylko moją nerwowość. - Co masz zamiar zrobić w sprawie Trevor'a i Any'i teraz, gdy wiesz, że to oni cię wrobili? - Nie uzyskałam wystarczająco informacji podsłuchując przy drzwiach? Przyłapana. - Ja, uch... - Nie rób tego ponownie - ostrzegł bardzo niskim tonem. Odwróciłam się szybko, trzymając w ręce namydlone naczynie, czując pragnienie, by cisnąć nim w jego głowę - Dlaczego nie możesz mi powiedzieć, i z kim rozmawiałeś przez telefon? - Dlaczego musisz to wiedzieć? - zapytał znudzony. - Ponieważ próbował zgwałcić mnie w szatni? Albo mnie także wrabiał? Pozwolę ci wybrać. - Sarkazm aż kipiał w moim głosie i trudno byłoby go nie usłyszeć. Jego oczy zwęziły się groźnie, ale się nie wzdrygnęłam. Robię się w tym coraz lepsza. Zamiast tego przytrzymałam jego wzrok, zanim przewrócił oczami i odepchnął mnie z drogi, żeby umyć naczynia. - Keiran, muszę wiedzieć, ja... - Jestem bardzo świadomy tego, co ci zrobił i tego, co próbował zrobić - odpowiedział bez jakichkolwiek emocji, skrupulatnie myjąc talerz. Opłukał go i sięgnął po kolejny. - Nie obchodzi cię to, prawda? - Walczyłam z nieuzasadnionym bólem, który odczułam chwytając się blatu, by zebrać do kupy swoje emocje. Kontynuował mycie naczyń ze wzruszeniem ramion. 351

- Troska niczego nie zmienia. Sprawia jedynie, że ludzie się zabijają. - Może nie jesteś po prostu zdolny, by cokolwiek czuć. - Odczuwam wiele rzeczy: złość, nienawiść, pożądanie. Nie potrzebuję czuć niczego więcej.

ból,

- A co z miłością, współczuciem i radością? W końcu spojrzał na mnie uśmiechając się ironicznie tak, jakby moje pytanie go rozbawiło. - Nie wierzę w to. - Zatem, współczuję ci. - Przeżyję. Te uczucia, które okazujesz sprawiają jedynie, że jesteś słaba... ale ty również odczuwasz złość i nienawiść, czyś nie? - Kogo dokładnie miałabym nienawidzić? - Rodziców. Myślisz, że cię porzucili i zostawili tutaj, cierpiała i gdyby tylko nie wyjechali, to te dziesięć lat miałoby miejsca. Ciotce też nienawidzisz. Gdyby cię zatrzymała, nie kochała, wtedy nie byłoby ciebie tutaj. wierzysz w miłość, ale jesteś hipokrytką.

byś nie nie Nie

- Wynoś się - warknęłam. Oparł się o umywalkę, skrzyżował nogi i kontynuował obserwowanie mnie z wszechwiedzącym wzrokiem oraz wciąż obecnym ironicznym uśmieszkiem. Złość, jakiej nigdy wcześniej nie czułam, uderzyła we mnie. Chwyciłam skurwysyna za rogi i trzymałam. Nóż był w mojej dłoni, nie widziałam jak się tam znalazł. Podbiegłam szybko do niego, gotowa zranić go tak, jak on zranił mnie. Gdy znalazłam się dość blisko, uniosłam wyżej rękę. Błyskawicznie podciął mi nogi, sprawiając, że upadłam, a nóż wyleciał z moich rąk. Znalazł się na mnie, zanim w ogóle udało mi się ruszyć i rozszerzając moje nogi przycisnął nóż do mojego gardła. - Chcesz zrobić mi krzywdę? - zapytał, odpinając moje spodnie i zsuwając je w dół. - Nawet nie wiedziałabyś gdzie 352

zacząć, bo najpierw będę musiał cię wypieprzyć. - warknął i pchnął we mnie. Jego pięści w moich włosach ciągnęły moją głowę do tyłu, gdy wbijał się we mnie okrutnie. Moje krzyki były dzikie i niekontrolowane, gdy wypychałam biodra w jego stronę, by wziąć od niego więcej. Przyciskał nóż mocniej i głębiej do mojego gardła i pochylił się szepcząc do mojego ucha. - Powinienem zabić cię właśnie teraz, by uwolnić cię od pieprzonego cierpienia w którym twierdzisz, że żyjesz żadnego dnia, ale nie mogę cię puścić. Pieprz mnie, ale nie mogę pozwolić ci odejść. - Powtarzał z każdym mocnym pchnięciem, a potem doszedł rozlewając swoje nasienie w moim niezabezpieczonym ciele.

*** - Hej, dzisiaj wieczorem przyjeżdża wesołe miasteczko, idziesz? - powiedziała Sheldon, jak tylko pojawiła się przy szafkach podpierając o jedną z nich swoją nogę. Byłam nieobecna z powodu wielu myśli przelatujących na okrągło przez moją głowę - Uch, nie jestem pewna... - Daj spokój, Lake. To jest mój jedyny wieczór w tym tygodniu, kiedy mogę wyjść! - krzyczała Willow, włączając się do naszej rozmowy. Nigdy nie odmówiłaby sobie diabelskiego młyna. - Poza tym, jesteś mi winna nagrodę. - grymasiła. - Dobra, dobra. Nie zgub majtek - warknęłam. Willow spojrzała na mnie zszokowana, odzwierciedlając moje własne zdziwienie. Nigdy nie odzywałam się do niej w taki sposób. Wymamrotałam szybkie przepraszam i otworzyłam szafkę, by przechować książki na czas lunchu, lecz zostałam pociągnięta przez małą rękę z czerwonymi paznokciami. - Nie wiem, co powiedziałaś mojemu mężczyźnie, ale lepiej trzymaj się od niego z daleka albo pożałujesz. Keiran jest mój. 353

- Zabawne, ale już wcześniej to słyszałam. - W duchu poczułam odór czystego zła pochodzący od tej wiedźmy imieniem Anya. - Lepiej odsuń tą rękę - ostrzegłam. Nadal od rana byłam zła i po tej całej katastrofie, która miała miejsce później po kłótni. Stwierdzenie, że napędził mi cholernego stracha było zrozumiałe i nie było to spowodowane tym, że groził mi przyciśniętym do gardła nożem. - Albo co, frajerko? Musisz przestać się kurwić... Nie udało jej się skończyć zdanie, gdyż w tym momencie zaczęła już jeść metal. Obezwładniłam ją silną ręką trzymając jej głowę i przyciskając ją do szafki. Przysięgam, że mogłam usłyszeć jej zęby ocierające się o szafkę. Notatka do samej siebie: zdezynfekować ją później. Tłum szybko zgromadził się, by mieć szansę, być świadkiem walki. - Posłuchaj proszę uważnie. Nie chcę się powtarzać. Keiran... nie jest... twój. Nigdy nie był. Więc daj spokój. I byłabym bardzo ostrożna w najbliższej przyszłości. Nie będę taka pobłażliwa. Okej, skarbie? - Uśmiechnęłam się złośliwie do samej siebie Zdałam sobie sprawę, że było to dla mnie całkowicie nietypowe w tamtej chwili, ale nie obchodziło mnie to. Potrzebowałam jakiegoś ujścia własnych emocji, a Anya oddała się sama jako ofiara. Kiedy pokiwała głową zmniejszyłam uścisk z tyłu głowy i poklepałam ją jednocześnie. - Dobra dziewczynka. Teraz, odejdź. - Uciekła w swoich wysokich szpilkach. Na serio, o co chodziło z całymi tymi czółenkami w liceum? - Jest mi tak gorąco z twojego powodu teraz - powiedziała śmiertelnie poważnie Willow. - Raaawr! Kto wie, może nie siedział w niej tylko świętoszek? - Włączyła się Sheldon. - Co to kurwa było? - Usłyszałam warczący głos. Tłum prawie się podwoił, więc nie zdawałam sobie sprawy, że jednym z oglądających był Keiran. 354

- Nie wiem. Na co to wyglądało? - Pomyślałam, że w każdej chwili jego twarz mogłaby złamać się od nacisku szczęki. - Powiedz mi - zażądał. Westchnęłam ze złości i odwróciłam się do szafki. Wyciągnęłam jedną z mokrych chusteczek i wytarłam nią drzwiczki. - Lake - upomniał. - Utrzymywałam w ryzach twoją byłą obciągarę, od kiedy ty nie jesteś w stanie. - Oooch! Cholera! - Salwy gwizdów rozniosły się wśród tłumu. - Odejść! - rozkazał i gdy dzieciaki się rozbiegły skupił swoją uwagę na mnie. - Możesz wytłumaczyć mi, jakie jest twój problem? - Czy to jest poważne pytanie? - Może miało to coś wspólnego z tym, że mógł mnie zaciążyć, gdy groził, że podetnie mi gardło, ale mogłam się mylić. W każdym razie nie mogłam mu tego powiedzieć. Nie z przyglądającymi się nam Willow i Sheldon. Zawsze byliśmy ostrożni, ale musiałam przyznać, że byłam po prostu zła na siebie za ponowne poddanie się mu. - Zobaczymy się później - oznajmił od tak, lecz jednocześnie zabrzmiało to groźnie. Po tym odwrócił się i odszedł. Wiedziałam, że schrzaniłam, ale skoro on nie zrobił tego, co chciał, musiałam zrobić to ja. - Wyglądał na wkurzonego - oznajmiła Willow. - A tak poza tym, o co w ogóle z nimi chodzi? Są tacy obłudni i władczy. Zawsze tak samo „rób to, co mówię”, „teraz”, „nie”, „moja”, „Ja Tarzan, ty Jane”. „Teraz się nachyl”. - Nie zapomnij o chrząkaniu i warczeniu - dodała Sheldon. 355

- Spodziewałam się, że w końcu zaciągnie mnie do jaskini albo coś. Śmiałyśmy się wspólnie z żartów na temat chłopaków, lecz przerwało nam czyjeś chrząknięcie. Wszystkie odwróciłyśmy się w tym samym czasie, by dostrzec Dash'a i Keenan'a opierających sie o szafki, gdzie stali przyglądając się nam i wyglądając przy tym na zagniewanych. Myślę, że usłyszeli to, o czym rozmawiałyśmy. Upss. - Och, cholera, um... kocham cię kochanie? - Sheldon żartobliwie próbowała udobruchać uczucia Keenan'a. Przewrócił oczami i ruszył w tym samym kierunku, co wcześniej Keiran. Dash przypominał przegranego i mogłam dostrzec w jego oczach walkę z samym sobą, zanim wymamrotał. - Pieprzyć to. - Następnie oddając się za Keiran'em i Keenan'em. Willow, Sheldon i ja zostałyśmy same stoją w pustym korytarzu. Spojrzałyśmy na siebie i wzruszyłyśmy ramionami, po czym skierowałyśmy się na stołówkę. Lunch był jednym wielkim towarzyskim zbiorowiskiem ludzi, do którego w dalszym ciągu nie potrafiłam się przyzwyczaić, szczególnie po wielu latach unikania tego miejsca i ogólnie ludzi. Willw w dalszym ciągu odmawiała siedzenia przy stole Keiran'a z powodu jej własnej tragedii związanej z Dash'em, więc poszłyśmy w inną stronę do wolnego stolika. Gdy usiadłyśmy automatycznie rozejrzałam się za Keiran'em, ale go nie dostrzegłam. Byłam przekonana, że to właśnie w tym kierunku się udał, przypuszczając, że go tutaj znajdę. Ponownie rozejrzałam się w około, ale nie zauważyłam śladu żadnego z chłopków. - Dzień dobry Panie i Obiekcie. - Buddy usiadł okrakiem na krześle obok mnie wyszczerzając zęby w uśmiechu. - Spadaj, dzieciaku. - Obraziła się Willow. - Od kiedy robię to, co mi karzesz? - Odkąd wiem, gdzie trzymasz te sprośne gazety i ukryty 356

zapas pornosów. Powiem mamie i tacie. - Ha! Jak myślisz od kogo niby je mam? Tata musiał pozbyć się dowodów - powiedział w tajemnicy uśmiechając się jeszcze szerzej. - Ble. - Zaiste. - Naśladował lizusowski ton, po tym odwrócił się do mnie i Sheldon. - Hej kochaniutka. Hej Sheldon. - Hej, nie Sheldonuj mi tutaj. Następnym razem, jak będziesz korzystał z łazienki to zamknij za sobą sedes. Wpadłam do środka mocząc sobie cały tyłem wodą! - Rzuciłam w niego zielonym groszkiem, który złapał w usta. - Nie miej pretensji do mnie za to, gdzie wsadzasz swój tyłek. - Czekaj, kiedy byłeś w jego domu i dlaczego? przepytywała go Willow. - Call of Duty. Jaki masz problem? - Bratasz się z wrogiem? Mój własny brat! - Nikt nie powiedział ci, żebyś to olała. zaniepokojony wzrok, gdy sięgał po frytkę z tacy Willow.

Miał

- Nie wiem o czym mówisz, Buddy. Nie rozpuszczaj plotek. - Nie muszę. Już zostały rozpuszczone. Dash już kilka tygodni temu puścił w obieg ostrzeżenie, że jesteś poza zasięgiem. Biedny baran z ostatniej nocy był jedynym, który próbował, ale tylko dlatego, że był nowy. - Posłał Willow diabelski uśmiech aż zbladła, po czym zrobiła się cała czerwona. - Nie miał prawa... - Zatem powiedz to jemu siostrzyczko. Ja jestem tylko niewinnym świadkiem wydarzeń. 357

- Jako jego bliźniak mogę ci powiedzieć, że Dash coś knuje. Jest podstępny. Teraz może i jest cicho, lecz zapewniam cię, że coś knuje, więc mam nadzieję, że mu ulegniesz powiedziała Sheldon. - To się nie wydarzy - zadrwiła Willow, ale zabrzmiało to trochę, jakby się bała. - Willow, może porozmawiasz z nim, zamiast go ignorować. Tak będzie najlepiej. Powiedz mu, co czujesz. Zasugerowałam. Keiran mógł mieć rację. Byłam hipokrytką. - Mojego brata nie obchodzi to, jak czuje się Willow albo czego chce. Pokazuje teraz swoje własne uczucia i tym czego chce, jesteś ty. Właśnie szuka twoich słabych stron, by mógł uderzyć - dodała Sheldon. - To nie jest wojna, Sheldon. - Nie, to jest Chambers. Jesteś w tarapatach. - Dzięki - odpowiedziała oschle Willow. - Do usług, kochanie. - Właśnie dlatego ja zadowolony z siebie Buddy.

zostaję

singlem

-

oznajmił

- Bo jesteś brzydki? - zapytała Willow. - Właśnie wieczoru.

dlatego

zapraszam

Dash'a

dzisiejszego

- Lepiej żebyś tego nie robił. - Już za późno. - zadrwił wyciągając telefon i pisząc szybką wiadomość. - Spoko. Wyrzekam się ciebie. Buddy parsknął i przewrócił oczami, zanim skierował je na mnie. - Zatem Lake, co zrobiłaś swojemu chłopakowi?

358

- I kto niby ma to być? - Słodki chłopak - odpowiedział od razu. - Wiesz kto. - Co cię to obchodzi? odpowiedziałam na jego pytanie.

zapytałam

bardziej,

niż

- Ponieważ warczy i pokazuje zęby na każdego, kto go mija. Ma jakąś poważną Lake-gorączkę. - Co? - Taak. Przysięgam, że wy jesteście lepsi niż moje seriale. Kręcę głową na Buddy'ego. On na serio regularnie oglądał telewizję. - Poradzę sobie z Keiran'em. - Potrafisz? - Jego ton był pełen powagi, kiedy świdrował mnie wzrokiem. Było to coś kompletnie przeciwnego do jego zwykłej wesołej osobowości. - Tak, kłamczuchą.

Buddy.

Obiecuję.

-

I

najwyraźniej

jestem

*** - Idę dzisiaj do wesołego miasteczka z Willow i Sheldon. - Och? - Tak. - Cisza. - Więc? - Więc, co? - Nie. - Więcej ciszy. - Jesteś na mnie zły? - Powinienem? - Nie. - Zatem myślę, że nie jestem. 359

Zrobiło mi się niedobrze od jego krótkich odpowiedzi. Keiran ignorował mnie od całej tej sytuacji pod szafką z Anya. Nie sądziłam, że to miałoby być powodem dla którego chodził, jakby ktoś wsadził mu kij w dupsko. Od tamtego czasu nie zamieniliśmy ze sobą słowa. Teraz byliśmy już po szkole, leżąc w łóżku po kilku rundkach seksu. Podstępem zaciągnął mnie do mojego samochodu, mówiąc, że chciałby zabrać mnie do domu, ale zamiast tam, skończyłam tutaj. - Aczkolwiek ja uważam, że jesteś. - Znowu cisza. - Nie chciałeś ze mną rozmawiać. - Próbuję ponownie. Wypuszcza z siebie oddech. - Wkurwiasz mnie. - Vice versa. - Chcę, żebyś trzymała się z daleka od Any'i - rozkazał. Bingo! Mamy komunikację. - Uwierz mi, nie podchodzę do niej ochoczo. Poza tym, to ona zaczęła. Popatrzył na mnie z góry i aż wzdrygnęłam się na swoim miejscu. - Spoko. - Obraziłam się. - O której idziesz do wesołego miasteczka? - O szóstej. - Nie rób nic głupiego wieczorem. - Tak, tato. - Lake... - Oświeć mnie. Nie możesz mnie kontrolować Keiran, więc przestań próbować. - Mogę i będę - odpowiedział. Zresztą sama nawet nie wiem, dlaczego siliłam się, żeby 360

mu o tym powiedzieć. Keiran zawsze robił to, co chciał, ale nie był Bogiem, nie ważne jak bardzo twierdził, że jest. - Nie pozwolę ci. - Nie powstrzymasz mnie. Czy kiedykolwiek naprawdę chciałaś lub próbowałaś zachować twarz? - Ja... ja nie wiem. - To było prawdą. Naprawdę nie wiedziałam. - Posłuchaj. Trevor może tam być. Nie podchodź do niego i nie prowokuj. Gdy zbliży się do ciebie, wtedy do mnie zadzwoń. Od razu. Rozumiesz? - Keiran, on nie może zbliżać się do mnie na sto metrów. Nic mi nie będzie. - Chcesz, żebym się powtórzył? - Po wyrazie jego oczu zrozumiałam, że musiałam odpuścić. Jego ciało napięło się na samą wzmiankę o Trevo'rze, co było dziwne, zwłaszcza dla kogoś, kto twierdził, że nie troszczy się o nic. - Czy my kiedykolwiek o tym porozmawiamy? Popatrzyłam na niego z mojego miejsca przy jego piersi, lecz miał zamknięte oczy. Głęboka zmarszczka zniekształciła jego rysy twarzy. - Nie ma o czym rozmawiać. Jak możesz tak mówić? niedowierzaniem. - Co jeśli jestem w ciąży?

oznajmiłam

z

Bycie w ciąży w moim wieku okazałoby się największym zagrożeniem dla mojej przyszłości, lecz bycie w ciąży z dzieckiem Keiran'a byłoby największym zagrożeniem dla mojego zdrowia psychicznego. - Koniec pytań. Ubierz się - powiedział wstając z łóżka i ukazując bezwstydnie swoją nagość. Robiłam, co mogłam, żeby nie ślinić się na widok jego napiętych pośladków, gdy wkładał spodnie. 361

- Dlaczego nie idziesz do wesołego miasteczka? - Nie moja bajka. - Och... cóż... - Co? Jak masz powiedzieć facetowi, który był twoim wrogiem, że chciałabyś zrobić wszystkie te ckliwe rzeczy, które zwykle robią pary. Coś takiego, jak wygrywanie nagród dla siebie, jazda na diabelskim młynie, trzymanie się za ręce. Nie powinnam była chcieć robić z nim tego typu rzeczy. Byliśmy dwójką nienawidzących się ludzi, którzy zatracili się w swoich własnych ciałach. Powiedział, że już mnie więcej nie nienawidził, ale wiedziałam, że to nie było prawdą. Nadal w oczach dźwigał nienawiść w stosunku do mnie, lecz była ona pokryta pożądaniem. - Nic - odpowiedziałam ponuro.

362

Rozdział 24 Odgłos śmiechu dzieci i zapach smażonego jedzenia dotarł do nas, gdy weszłyśmy do wesołego miasteczka. To była dość ciepła, jasna noc. Skończyło się na tym, że przyjechałyśmy godzinę później, ponieważ Pepe zdecydował się schować Willow klucze, by powstrzymać ją przed wyjściem. Znalezienie ich zajęło nam trochę czasu i ostatecznie, wzięłyśmy go ze sobą, choć nie byłam pewna, czy zwierzęta były tu akceptowane. - Najważniejsze rzeczy na początek. Potrzebuję wędzoną nogę z indyka i faworki w tej właśnie kolejności, a wy suki lepiej weźcie sobie własne, bo się nie dzielę - ogłosiła Sheldon. Dziewczyna naprawdę miała spust. Udaliśmy się do najbliższego stoiska z jedzeniem, pokonując drogę przez gęsty tłum. - Więc Lake, twoja ciotka wie o Keiran'ie? - zapytała Willow. Nie oczekiwałam, że zapyta mnie o to, biorąc pod uwagę, że sama wzbraniała się przed pytaniami dotyczącymi naszych „związków”. - Uch, niewiele. Pewnego razu przyszedł i ją poznał, ale ona o niczym nie wie. Właściwie czuję się winna. Ufa mi, że zachowam zdrowy rozsądek , ale ja to przed nią ukrywam. - Tak i dokładnie tak samo ma każdy inny żyjący nastolatek. Ona zdaje sobie sprawę, jak to jest być osiemnastolatką. - Tak, ale... - Porozmawiaj z nią, gdy wróci do domu. Wyłóż wszystko na 363

stół. Ona nadal nie ma pojęcia, że do domu było włamanie? zapytała Sheldon. - Nie. Nie chciałam zrujnować jej trasy niepotrzebnym stresem, przez zamartwienie się. Martwię się, że może mi już więcej nie zaufać. - Rozczarowani rodzice są częścią życia. Mogłabyś zrobić o wiele gorzej, gdybyś tylko mnie zapytała. - To po prostu nowe terytorium. Z seksem w tym wszystkim, nie jestem pewna zasad i granic. Prawo mówi, że jestem pełnoletnia, ale okoliczności sprawiają, że tak się nie czuję. - I czy nie jest to ironią, że osoba, która utrzymywała twoje życie intymne nieistniejącym, teraz sama z tego korzysta? - Willow wypuściła krzywy chichot przed zakupem nogi z indyka i sody. Porwałyśmy nasze jedzenie i szybko znalazłyśmy miejsce, by usiąść i zjeść. - Czy Keenan rozmawiał już z tobą? - zapytałam Sheldon. - Nie. O dziwo nie słyszałam od niego nic tego popołudnia. Myślę, że wspomniał coś o tym, że jego ojciec wraca wcześnie dzisiejszego ranka. - Co robi jego ojciec, że jest ciągle daleko? - Jego firma zajmuje się pracami budowlanymi i przyjmuje zlecenia w całym kraju za odpowiednią cenę, ale myślę, że ma to więcej do czynienia z tym, że on sam chce być z dala. Jestem z Keenan'em od ponad dwóch lat i widziałam go tylko kilka razy. Pilnuje, by Keiran i Keenan sobie radzili, ale zwykle przebywa daleko. Wiem, że to rani Keenan'a, ale on to ignoruje. W sumie słyszałam, że John był kiedyś bardzo otwartym człowiekiem, ale po tym, jak matka Keenan'a uciekła, zamknął się w sobie. - Ale musi być tego więcej. Keiran nie dba o swojego wujka i nie sądzę, że to tylko dlatego, iż jest nieobecnym rodzicem. - Możesz mieć rację, lecz żaden z nich nie jest skory do rozmowy. Keenan i tak wydaje się nie wiedzieć za dużo. 364

- Ale Keiran tak. Wiesz, że tak. - I jego rodzice nie żyją, prawda? - Wzruszyła ramionami i odgryzła nieco swojego indyka. - Nie sądzisz? - Nigdy nie było żadnego dowodu. Oboje po prostu zniknęli. - Ulotnili się? - zapytała Willow. Pomyślałam o artykułach, które Jesse znalazł kilka dni temu. Nadal szukał jakiś śladów jego ojca, ale ciągle bez powodzenia. - Tak. Keenan powiedział mi kiedyś, że rodzina wyparła się ojca Keiran'a i uciekł kilka lat temu. Prawdopodobnie nigdy nie poznał Keiran'a, skoro jego matka była jedno nocną przygodą. Był ze swoim wujkiem przez lata z żadnym odzewem ze strony jego ojca. Niepokojąca myśl wpadła mi do głowy, gdy powiedziała tą ostatnią część. - Czekaj, więc on przeprowadził się tutaj, gdy przyjechałam do Six Forks? - Tak, jakieś trzy miesiące wcześniej, tak myślę. - Rozmawiaj o życiu. - Żałuję, że nie mogę namówić Keiran'a, by opowiedział mi o swojej przeszłości. Czuję, że to ma wiele wspólnego z tym, dlaczego teraz taki jest. - Pomyślałaś kiedykolwiek, że może dominującą osobowość? - zapytała Sheldon.

po

prostu

ma

- Masz na myśli, że jest dupkiem? - dodała Willow. - Rodzice dzieci rozdzielają się cały czas. Twoi rodzice odeszli, a z tobą jest wszystko w porządku. Zignorowałam ból, który poczułam na przypomnienie, że moi rodzice zniknęli i nie miałam pojęcia, dlaczego. Poza tym... czy naprawdę było ze mną w porządku?

365

- Ludzie, powiedział mi że jest złym człowiekiem, ponieważ robił złe rzeczy. Że ludzie zmuszali go do robienia złych rzeczy. Ani razu nie wspomniał o swojej matce, ale powiedział mi, że była prostytutką i narkomanką. - Co masz na myśli? - zapytała Willow. - Nie wiem na pewno, ale co jeśli... co, jeśli nie był z matką? - Gdzie indziej miałby być? - zapytała Sheldon. - Może jej rodzina zajęła się nim, dopóki już nie mogli? Ludzie są w liczbie mnogiej. Gdziekolwiek był przez osiem lat, jego matka nie była jedyną osobą w jego pobliżu i jakiekolwiek złe rzeczy kazali mu robić, wystarczyły one by podążyć za nim. Nadal go prześladują i nie wiem, co robić. Nie wiem, jak mu pomóc. - Masz na myśli, naprawić go? - zapytała Sheldon. - Myślę, że to co robisz, działa. Wydaje się o wiele mniej... zamyślony... te dni. Może to wystarczy. - Podsunęła Willow. - Poza tym, może nie spodobać mu się pomysł ciebie, próbującej go naprawić. Może zrozumieć to w niewłaściwy sposób. - Ludzie, powiedział mi, że wywołuję u niego koszmary! Co mam niby zrobić? - Sheldon zakaszlała i wypluła sodę na mój wybuch. - Wow - stwierdziła wciąż kaszląc. - To romantyczne - zakończyła sarkastycznie Willow. - Jakie koszmary? - Sheldon ponownie zapytała, a jej kaszel wydawał się skończyć. Przebiegłam przez wszystko, co powiedział mi zeszłej nocy i gdy skończyłam, patrzyły na mnie bardziej niż trochę zaniepokojone, a nie była to nawet cała historia. - Myślisz, że Dash i Keenan wiedzą? - Dash, może. Keenan, nie - odpowiedziała Sheldon. - Dlaczego Dash, a Keenan nie? 366

- Ponieważ ma plecy Dash'a, ale chroni Keenan'a. Keenan go podziwia. Troszczy się bardziej, niż sobie na to pozwala, więc nie chce tego splamić. - Wiem, co sobie myślisz, Lake, ale Dash nie powie słowa. Jest lojalny, aż do przesady. - Stwierdziła Willow. - Myślę, że ktoś troszczy się bardziej niż oni sobie na to pozwalają. Powinnaś dać mojemu bratu szansę. - Sheldon uśmiechnęła się do Willow, która zadrwiła i odwróciła wzrok. - Słuchaj, przyszłam na przejażdżki i po nagrody. Chodźmy Pepe. Mamy gówno do zrobienia. - Chwyciła Pepe i odeszła z nim. - Dlaczego musiałaś to powiedzieć? - zbeształam Sheldon. - Co? Wiesz, że to prawda. Umierają dla siebie i jestem chora przez jego ciągnący się po domu tyłek, jakby gacie mu się w niego wrzynały. - Daj im to rozwiązać. - To nie ja, ty też musisz to powiedzieć. Mówię ci, Dash nie będzie czekał wiecznie. - Więc ruszy dalej. - Nie, wywrze na niej presję. Mężczyźni w mojej rodzinie nie grają fair. Uważaj to za ostrzeżenie. Teraz, chodźmy do niej. Nie mogę dopuścić, by moja przyszła bratowa była na mnie zła.

*** - Nie mogę już jeść waty cukrowej. Będę rzygać. - Jęknęła Sheldon. Byłyśmy na diabelskim młynie, tuż po wciągnięciu obszernej ilości waty cukrowej. Sheldon oczywiście chciała nas wszystkich prześcignąć i zamieniło się to w konkurs. - Blee. Rzygaj w tamtą stronę. - Willow ją zbeształa głosem wypełnionym obrzydzeniem.

367

- Przestań mnie pchać. - Odsuń swoje usta. - Ugh, powiedz jej, by przestała mnie popychać, Lake. - Uspokójcie się dzieci... Hej, możesz się przesunąć? Jestem zgnieciona. - Zamierzam cię zabić. - Willow zagroziła Sheldon, ignorując mnie. - Nie, jeśli zwymiotuję na twoją pięść. - Co ty, trzylatka? - Ranisz moje uczucia. - Wyrzuć watę, już. - Jesteśmy na górze koła! - Może jakieś dziecko ją złapie. - Mmmm - Sheldon jęknęła biorąc kolejny kęs. - Dobra wata cukrowa... Och Boże. - Uderzyła dłonią w usta. - Już nie. - Sheldon! - Willow krzyknęła. Starałam się nie słuchać kłótni moich dwóch przyjaciółek, a nawet starać się mocniej nie myśleć o tym, by obie zepchnąć. To było złe, prawda? - Szybko, poliż mnie! - krzyknęła Willow. - Na twojej twarzy jest wata cukrowa! Może nie. Jazda zaczęła się ponownie i kiedy zatrzymała się dla nas, byśmy wysiadły, byłam gotowa upaść na kolana i całować ziemię. Willow schowała Pepe do torby, więc nie mógł pójść z nami na przejażdżkę i szybko go wyciągnęła. Przewrócił na nią oczami, zanim usadowił się na jej ramionach, rozglądając się wokół. 368

- Hej, patrz. Na jedenastej. Spojrzała na scenę dla akrobatów i zobaczyłam Trevor'a... z Anya. Całujących się. Zobaczenie ich dwoje razem nieprzejmujących się światem sprawiło, że zrobiło mi się niedobrze i nagle zaciekle zachciałam, by był tu Keiran. - Musimy się ruszyć. Nie chcę, by mnie zobaczył. - Za późno. Już na ciebie patrzy. Rzeczywiście Trevor i Anya patrzyli już na nas z nienawistnym wzrokiem. Miałam szczerą nadzieję, że Trevor nie był na tyle głupi, by próbować czegokolwiek. Złapałam Sheldon i Willow za ręce i szybko ruszyłam w przeciwnym kierunku. - Hej, Lake! - Usłyszałam, jak szorstki głos zawołał moje imię. - Cóż, nikt nigdy nie oskarżył go, że jest mądry. - Głos Willow ociekał sarkazmem. - Nie zatrzymuj się - namawiałam, spiesząc do wyjścia. - Ma jaja - stwierdziła Sheldon. Puściła moją dłoń, ale nadal szła, gdy kierowałam się do samochodu. Chwilę później rozmawiała z kimś przez telefon, że tutaj był. Miałam dobre przeczucie, kto to mógł być. Właśnie przekroczyłyśmy wejście do wesołego miasteczka, gdy Trevor złapał mnie za ramię, odciągając z dala od Willow i Sheldon. - Nie tak szybko, kochanie. Nie tęskniłaś za mną? - Zabieraj ze mnie swoje łapy. - Dlaczego? - warknęła Anya. - Myślisz, że jak masz Kerian'a, to nikt inny nie jest dla ciebie wystarczająco dobry? Nie mogłaś wcześniej nawet zdobyć chłopaka. - Anya, proszę zapanuj nad sobą. Keiran nigdy cię nie chciał. 369

Rzuciłaś się na niego. Prawie wyrwałam już swoje ramię z jego uścisku, gdy zacisnął go i ruszył, ciągnąc mnie za sobą. - Idziesz ze mną. Jest ktoś, kto chce cię poznać. Zanim mogłam odpowiedzieć, czy krzyknąć o pomoc, upadłam na ziemię. Willow wskoczyła na plecy Trevor'a i zaczęła rzucać obelgami i ciągnąć go za włosy, kiedy Sheldon uderzała i kopała go pod każdym kątem. Na szczęście ze złamanym ramieniem Trevor nie mógł uzyskać przewagi, a przynajmniej tak mi się wydawało. - Zejdź ze mnie ty szalona suko! - ryknął zaraz przed tym, jak Willow poleciała w powietrze, a Sheldon uderzyła o ziemię. Widziałam na czerwono, gdy zobaczyłam, jak maltretował moje przyjaciółki i zanim mogłam to przemyśleć, dostarczyłam mu szybkie dwa uderzenia w twarz i jedno kopnięcie w pachwinę, które osunęło go na kolana. Odwróciłam się, by pomóc Sheldon i Willow, która nie ruszała się z ziemi. Pepe obwąchiwał jej twarz, wydając przy tym drobne dźwięki do jego matki. - Lake, uważaj! Odwróciłam się w porę, by zobaczyć, jak Trevor leci na mnie z morderczym wyrazem twarzy, ale zanim zdążył mnie złapać, został wyrzucony w górę o kilka stóp przez Dash'a i pochwycony przez Keenan'a, który władował w jego twarz potężne ciosy. Ruszyli w parze i wybijali z niego gówno. Skrzywiłam się na ciosy, jakie przyjmował. To, co zaskoczyło mnie najbardziej to nieobecność Keiran'a i to, że dotarli tutaj tak szybko. Sheldon krzyczała, by przestali i tak bardzo, jak nienawidziłam Trevor'a, musiałam się z nią zgodzić. Szybko przesunęliby się od ataku do usiłowania zabójstwa, gdyby kontynuowali. Po kilku ciosach, Keenan chwycił Trevor'a za ramię i pociągnął go do Dash'a, czekającego przy samochodzie, wrzucając go do środka, podczas gdy Dash podbiegł do Willow. Podniósł ją w swoich ramionach i zgarnął przestraszonego Pepe. 370

- Gdzie jest jej samochód? - Jego głos był szorstki i chrapliwy, a twarz była maską nieograniczonej wściekłości. Jego całe ciało się trzęsło z ledwie kontrolowaną furią. - T... tam. - Wskazałam na jej purpurowy samochód kilka rzędów dalej, drżącą dłonią. Willow wydawała się trochę oszołomiona po upadku, ale była świadoma i nie wydawała się mieć żadnych obrażeń. Położył ją na siedzeniu pasażera wraz z Pepe i odwrócił się do mnie. - Jedź do jej domu i zostań tam. Keiran po ciebie przyjedzie Pobiegł z powrotem do swojego samochodu. Razem z Keenan'em wskoczyli do niego i odjechali... z nieprzytomnym Trevor'em. Rozejrzałam się wokół po pustym parkingu i westchnęłam z ulgą, że nie było tu nikogo, kto mógłby zobaczyć, jak Trevor zostaje napadnięty i zasadniczo porwany. Potem znów, to mogła być zła rzecz. Jeśli Sheldon nie zadzwoniłaby do swojego brata, kto wie, co Trevor by zrobił lub, co ode mnie zabrał? Co miał na myśli, że ktoś chciał mnie poznać? Ponownie rozejrzałam się wokół i zauważyłam, że Anya zaniknęła. - Gdzie poszła Anya? Uciekła? - Niestety, nie. Keenan ją także złapał. - Co! - Tak. - Dlaczego? - Nie sądzę, że chcę wiedzieć. - Nie możemy tak po prostu zignorować tego, co się właśnie wydarzyło, Sheldon. - Naprawdę chcesz wyjść naprzeciw tej trójce? - Ale Kerian'a tu nie było. Spojrzała na mnie, jakbym była tępa.

371

- Gdzie myślisz, że ich zabrali? Słuchaj, weźmy Willow do domu i martwmy się o to później. Niechętnie wsiadłam do samochodu i podrzuciłam Sheldon do siebie, zanim skierowałam się z Willow do niej. Willow milczała przez całą drogę do jej domu, więc ciągle ją sprawdzałam, by upewnić się, że cały czas jest przytomna. Nie wyglądało to tak, jakby uderzyła o coś głową, w trakcie upadku. - Wszystko w porządku? - Tak - wychrypiała. - Nie brzmi, jakby tak było. - Czuję się dobrze. - Co ci powiedział Dash? - Co sprawia, że myślisz, iż coś powiedział? - zapytała. Rzuciłam jej niecierpliwe spojrzenie, ale nie powiedziałam nic więcej. Znam Willow czasem lepiej, niż samą siebie i vice versa. Wypuściła zdenerwowany oddech, przed poddaniem się. - Powiedział, że policzy się z moją głupotą później. - Nie ułatwia ci tego, prawda? Prychnęła. - Nic w Dash'u nie jest łatwe. Zawsze jest zdeterminowany, by wyszło na jego. On tak naprawdę nawet mnie nie chce. Po prostu myśli, że świat się na nim mści. Willow brzmiała na smutną i załamaną, przeklęłam mój brak doświadczenia z chłopakami, ponieważ nie miałam żadnego pojęcia, co jej powiedzieć. - Więc co zamierzasz zrobić? - Zaczekać na rozpoczęcie studiów i uciec? 372

- Czy razem z Dash'em nie jesteście zainteresowani tą samą szkołą? - Nie. On tylko chciał wkurzyć swojego ojca. Skończy tą samą szkołę z Ligii Bluszczowych. Jeśli szczęście będzie po mojej stronie, będzie to po drugiej stronie kraju. - Nie wiem, Willow... - Czego nie wiesz? - Nie wiem, czy będzie to wystarczające. - Musi być. - Nie znam go zbyt dobrze, ale rozpoznam męską dziwkę, gdy ją zobaczę. Wydaje się z tobą inny. Patrzy na ciebie inaczej. - Ponieważ mam mięso na swojej skórze? Zaśmiałam się na jej komentarz. Willow ma krągłości, ale nie jest gruba. - Nie, prostaku. Ponieważ jesteś piękna w sposób, którego nigdy wcześniej nie poznał i nie pozna. Faceci tacy jak on mają tylko raz taką możliwość i jest on wystarczająco bystry, by ją wykorzystać. - Mogę cię o coś zapytać? - zapytała. - Jasne. - Jak mogłaś wybaczyć Keiran'owi tak łatwo? - Myślisz, że mu wybaczyłam? - Wzruszyła ramionami, a ja westchnęłam. - Nie wiem, co z nim robię. Byłam przez niego raniona, Willow. Byłam zraniona zbyt wiele razy i nadal coś do niego czuję i to mnie niepokoi. - Nadal się go boisz - stwierdziła. Przytakuję głową i czuję poczucie winy, dopuszczając to do 373

siebie. W sumie, byłam jego workiem treningowym. Przelewał na mnie frustrację ze swojej przeszłości i bałam się, że lada chwila mógłby wrócić taki z powrotem, ponieważ nikt nie wiedział, jak bardzo zakopana była jego przeszłość, prócz niego samego. Wiedziałam, że nie mogłabym przeżyć tego jeszcze raz, po poznaniu go tak intymnie. Między nami było coś więcej niż przyciąganie, lecz nie byłam na tyle odważna, by powiedzieć o tym głośno. - Masz rację, Lake. Coś go dręczy. To jest tam, w jego oczach. Wina. Wstyd. Gniew. Wszystkie tam są. Nie chcę, żeby stała ci się krzywda. - Nie wiem, co innego zrobić, Willow. - Przeżyjesz, Lake. To wszystko, co możesz zrobić. Jeśli cię kocha, zrobi wszystko, czego potrzeba, aby upewnić cię o tym.

*** Jeśli cię kocha... powiedziała miłość. Jestem pewna, że to zrobiła. Zdrętwiałam w ciszy i nie wypowiedziałam ani słowa, od ostatniego stwierdzenia Willow. Wzięła moje milczenie, jako możliwość wycofania się z powrotem do swoich własnych myśli. Razem z Keiran'em nigdy nie omawialiśmy miłości. Byłam jeszcze w trakcie godzenia się z faktem, że uprawialiśmy ze sobą seks. Nie było miejsca na miłość, prawda? Nasz związek był na niepewnym gruncie już bez dodawania miłości do równania. Nie mogłam nic poradzić na zastanawianie się, jakby to było mieć tak grzeszną i niebezpieczną osobę, jak Keiran, która by cię kochała. Potężne uczucie, które przetoczyło się przez moje ciało sprawiło, że zadrżałam z rozkoszy. O Boże. Otrząsnęłam się z tego uczucia i sprawdziłam godzinę. Było po dziesiątej i robiło się coraz później. Rodzice Willow pojechali na wycieczkę na ich miesiąc miodowy. Willow mówiła, że odłożenie na niego zajęło im wieki. Wiedziałam, że nie mieliby nic przeciwko, jeśli przyszłabym tak późno, ponieważ spałam tam już 374

wiele razy. Buddy'ego nie można było nigdzie znaleźć, jak zwykle w piątek wieczorem, więc byłyśmy same. Byłam strasznie zmęczona, lecz wiedziałam na co czekam. Dash powiedział, że Keiran po mnie przyjedzie. Minęły dwie godziny, a jego dalej nie było. Krótko zastanawiałam się, co zrobili z Trevor'em i Anya. Trevor był niebezpieczny, ale Anya była tylko prostą suką. Nie miała zdolności umysłowych, by być kimś więcej. Może było to trochę trudne. Ułożyłam się wygodnie na kanapie, przygotowana na sen. Willow odwrócona była do filmu, lecz jej uwaga skierowana była na sufit, gdy patrzyła na gładką śnieżną powierzchnię. Naprawdę marzyłam, bym mogła jej pomóc przezwyciężyć ten miłośny trójkąt pomiędzy nią, Dash'em i przeszłością jej mamy. Sprawdziłam swój telefon jeszcze raz, zanim poddałam się i zasnęłam. Dzwonek do drzwi obudził mnie jakiś czas później, szybko sprawdziłam zegarek, by zobaczyć, że było tuż po północy. Miałam dobre przeczucie, kto może znajdować się po drugiej stronie drzwi. Willow zaczęła się wiercić po swojej stronie kanapy i nakrzekać. Nienawidziłam być w pobliżu Willow, kiedy po raz pierwszy się przebudza. Ta dziewczyna potrafi być straszną zrzędą, kiedy jest śpiąca. - Kto to? - zapytała z wciąż zamkniętymi oczami. - Nie wiem. To twoje drzwi. - Dzwonek do drzwi rozbrzmiał jeszcze raz i w tym samym czasie zadzwonił telefon Willow. Odebrała i odezwała się, bez patrzenia, kto dzwonił. - Cholera... Co ty tu robisz? Nie odpowiadam za drzwi. Nie obchodzi mnie to. Nie! Wiesz, jak jest późno? Idź sobie! Willow była teraz w pełni rozbudzona i żywo przemierzała podłogę, gdy kłóciła się z osobą po drugiej stronie linii. Wstałam, aby wyglądnąć przez okno i zobaczyłam Dash'a i Keiran'a, stojących na ganku. Keiran stał oparty o filar, ubrany w czarną, bluzkę z długim 375

rękawem i czarne jeansy, które nisko wisiały na jego biodrach. Jego ramiona były wybrzuszone, ponieważ opierał je skrzyżowane na piersi. Jego postawa była swobodna, lecz twarz pozostała surowa. Jego głowa powoli się odwróciła do okna i nasze oczy spotkały ze sobą, przytrzymał mój wzrok. - Otwórz drzwi. - Poruszył ustami. Przygryzłam wargę i odsunęłam się od okna, nie wiedząc co robić. Wiedziałam, że Keiran będzie zły o to, co stało się w wesołym miasteczku, ale to nie sprawiło, że rzeczywistość zrobiła się mniej zastraszająca. - Willow musimy otworzyć drzwi - wyszeptałam do niej przez pokój. - Nie, nie musimy. Będą musieli odejść. - A gdy złapią nas później? Spojrzałyśmy w dół, a Dash zaczął pukać do drzwi. W każdej chwili sąsiedzi się pobudzą i mogą zadzwonić na policję. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebowałam było, żeby Keiran myślał, że zadzwoniłam przez niego na policję... znowu. - Kurwa! Dobra. Podeszła by odblokować drzwi i tak szybko, jak to zrobiła otworzyły się, wpuszczając rozwścieczonego Dash'a. Willow cofnęła się, zanim odwróciła i pobiegła po schodach na górę z Dash'em podążającym za nią. Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami, a następnie pisk i kolejne zatrzaśnięcie drzwi. Natychmiast pożałowałam nakłaniania jej do otworzenia ich i ruszyłam jej na pomoc. - Nie martwiłbym się o to, co on zamierza jej zrobić. Martwiłbym się o to, co ja zamierzam zrobić tobie. Zatrzymałam się tyłem do niego, słuchając wściekłego bicia mojego serca. Był taki spokojny i cichy za mną, że sprawiło to tylko wzrost mojego podenerwowania. - Chodź tutaj. 376

- Keiran - zawyłam, nadal odwrócona do niego tyłem. - Nie! - krzyknął. - Nie rób kurwa tego. Chodź tutaj rozkazał powoli. - Nie każ mi przyjść po ciebie. Powoli się odwróciłam, mój umysł ścigał się z myślami, jak go udobruchać. Moje serce zamarło na widok Keiran'a bez oddzielających nas drzwi. - Dlaczego tu jesteś? - zapytałam, chcąc zyskać na czasie. - Czas minął - powiedział, podchodząc do mnie. Zanim mogłam zareagować, podniósł mnie przerzucając sobie przez ramię i skierował się za drzwi. Patrzyłam, jak jego tyłek napina się przez całą drogę do samochodu Dash'a, który niestety był w bardzo bliskiej odległości. Odjechał, by zaparkować na moim podjeździe kilka minut później. Obszedł go, by otworzyć mi drzwi i wyciągnął do mnie dłoń. Gest ten powiedział więcej, niż mogło zobaczyć oko. Mógł z łatwością wyciągnąć mnie z samochodu, bez względu na to, co mój sprzeciw mógł zrobić, by go zatrzymać ale zamiast tego, prosił mnie o moją zgodę. Aby zaakceptować to, co miało się wydarzyć. Zrobiłam to, co zrobiłaby każda dziewczyna w obliczu poważnie gorącego mężczyzny, którego chciała. Przyjęłam jego dłoń. Poprowadził mnie do drzwi, wziął moje klucze i otworzył je. Teraz wyjdzie wszystko. - Powiedz mi, co się stało, zanim Keenan i Dash tam przyszli. Siedzieliśmy w kuchni, podczas gdy on sprawdzał moje ciało. Nie spodziewałam się tego, gdy przechodziliśmy przez drzwi. Udało mi się zrelaksować, ale nie za bardzo. - Niewiele. Spotkaliśmy Trevor'a i Anya razem na zewnątrz. Przerwałam i spojrzałam na jego reakcję, ale nie było tam nawet migotania, więc ciągnęłam dalej. - Zauważył nas i opuściłam to miejsce, nawet samo wesołe miasteczko, ale on poszedł za nami na parking i chwycił mnie. 377

Pojawiło się. Zareagował na moje ostatnie słowa. Gniew błysnął w jego oczach i zacisnął pięści. Udawałam, że tego nie zauważyłam i opowiedziałam mu resztę tego, co się stało. Jego twarz wyrażała chęć mordu, zanim nawet skończyłam. - Co sądzisz, że miał na myśli, że ktoś chciał się ze mną spotkać? - Nadal nie mogłam uwierzyć, że Trevor posunął się do porwania. - Nie ma znaczenia. To się nigdy nie stanie. Czekaj. Co? - Wiesz o kim mówił? Kto mógłby sprawić, że Trevor i ja mamy ze sobą coś wspólnego? - To nie jest ktoś, kogo macie wspólnego. To ktoś, kogo ja mam wspólnego. - Nie rozumiem... - Nie musisz. Zajmę się tym. - Cholera, że nie muszę. Zamierzał mnie porwać, Keiran nie łapiesz tego? - Poziom mojego głosu wzrósł razem z frustracją. - Zostaw to w spokoju. - Nie. - Zdecydowałam, krzyżując ramiona. - Nie? - Jego oczy pociemniały robiąc się prawie czarne i to doprowadziło do pulsowania jego żyły w pobliżu skroni. - Zamierzam dowiedzieć się, co ukrywasz Keiran. Zasługuję, by wiedzieć. Twoja przeszłość jest powodem, dla którego spieprzyłeś moją i chcę wiedzieć, dlaczego. Chcę wiedzieć wszystko. Nie tylko tę połowiczną prawdę, którą mi dajesz. - Czy pytałem cię o twoich rodziców, Lake? - krzyknął. Wibracja w jego głosie zagrzmiała przez kuchnie.

zszokowała

mnie,

ponieważ

378

- To twoi rodzice? - zapytałam zdziwiona. Mogłam zobaczyć ten moment, w którym zrozumienie do niego dotarło. Zaklął i wybiegł z kuchni. Jego kroki uderzały o podłogę, dopóki przednie drzwi nie trzasnęły. Zeskoczyłam z blatu i pobiegłam do drzwi. Nie byłam pewna, czy chciałam go zatrzymać, czy też upewnić się, że odszedł. Otworzyłam drzwi w momencie, gdy samochód Dash'a leciał nierozważnie w dół ulicy. Patrzyłam na tylne światła, dopóki nie zniknął za rogiem. Brawo, Lake. Wkurzyłaś go i nadal nie masz żadnych odpowiedzi. Gdy jego samochód zniknął, zauważyłam ciemny samochód z wyłączonymi światłami po drugiej stronie ulicy. Pojechał w kierunku, w którym zniknął Keiran na co zmarszczyłam brwi. Zamknęłam drzwi przed zimnym powietrzem i zadbałam, aby je zablokować przed tym, jak popędziłam do mojego telefonu komórkowego, który zostawiłam w kurtce. Próbowałam dodzwonić się do Keiran'a kilka razy przed poddaniem się i skierowaniem do swojego samochodu. Nie miałam pojęcia, gdzie mógł się udać oprócz domu, więc skierowałam się w tamtą stronę. Nadal próbowałam się do niego dodzwonić i zaklęłam, gdy zdałam sobie sprawę, że nie mam numeru Keenan'a, więc spróbowałam do Sheldon. - Cześć - wymamrotała sennie po trzecim sygnale. - Hej, jest z tobą Keenan? To ważne. - Pewnie. Trzymaj. - Usłyszałam przesuwanie i stłumione głosy, zanim na linii pojawił się głos Keenan'a. - Wspaniale. Teraz ona wie o naszym małym sekretnym romansie, Lake. Dobra robota. - Usłyszałam uderzenie klapsa na linii. - Keiran uciekł po naszej sprzeczce. Jadę już do waszego domu. Jeśli go tam nie będzie, muszę wiedzieć, gdzie pójdzie. Cisza wypełniła linię i mogłam wyczuć jego wahanie. Szansa była taka, że Keiran wrócił do domu, a także, że mógł być w 379

niebezpieczeństwie. - Keenan, proszę. Wypuścił odpowiedział.

głośny

wydech

do

telefonu

przed

tym,

jak

- Sąd. Miał tam iść - powiedział, zanim się rozłączył. Zatrzymałam się przy rozwidleniu dróg. Lewa prowadziła do domu Keiran'a, podczas gdy prawa zabrałaby mnie na plac zabaw. Nie byłam na tym placu zabaw od dziesięciu lat. To przeszłość i tego nikt nie zmieni, ale to tam wszystko się zaczęło. Podjęłam decyzję i popędziłam resztę drogi w tamtym kierunku.

380

Rozdział 25 Weszłam na trawnik rozglądając się w około w poszukiwaniu śladu samochodu Dash'a. Dostrzegłam przebłysk srebrnego samochodu i szybko skierowałam się w tamtą stronę. Nie zauważyłam również pojazdu Keiran'a i nie miałam pojęcia, gdzie mógł być. Usłyszałam odgłos uderzającej o beton piłki chwilę przed tym, jak wpadła do kosza. Przedarłam się pomiędzy drzewami i zobaczyłam Keiran'a poruszającego się szybko po boisku. Nawet stąd mogłam zobaczyć, że jego ciało pokrywał pot, a koszulka przylegała do piersi i ramion. Grał, jakby był w transie i wtedy zdałam sobie sprawę, że to właśnie było jego sposobem chowania się i radzenia sobie z teraźniejszością i przeszłością. Używał gry w koszykówkę, jako mechanizmu obronnego, by uciec przed samym sobą. Lecz kim był prawdziwy Keiran? - Keiran, zatrzymaj się! - Mimo tego, że znalazłam się na tyle blisko, że mógł mnie usłyszeć, nie przestawał grać. Jego ruchy były agresywne i zachowywał się, tak, jakby miał przed sobą przeciwnika. Mógł wyrządzić sobie krzywdę takim zachowaniem. Pobiegłam na boisko i wyszarpałam mu z rąk piłkę w chwili, gdy chciał wykonać rzut. Swoimi zdesperowanymi rękami objął mnie w pasie, zanim jego usta spoczęły na moich. Wdychałam jego męski zapach potu, który odurzył moje zmysły. Piłka automatycznie wypadła z moich rąk sięgając wyrzeźbionego brzucha, który falował pod wpływem mojego dotyku. 381

Rękami objął mój tyłek unosząc i owijając moje nogi wokół swoich bioder i niosąc mnie... dokądś. Jego usta nie opuściły moich, a powietrze do oddychania stało się nieistotne. Liczyło się to, co ze mną robił. Moje plecy oparte zostały o twardą powierzchnie, ponieważ tylko dzięki temu mogłam stać o własnych siłach. Po tym, jak przystąpił do działania, zerwał ze mnie ubrania poczułam się nieswojo. Zaczęłam się odpychać od jego ramion. Wcale mu to nie przeszkadzało i dalej kontynuował całowanie mnie z pasją. Umieścił moje ręce nad głową przyciskając je do ściany za mną. - Keiran. - Zdołałam wykrzesać przy poruszającym się we mnie języku. - Keiran, poczekaj. - Tak bardzo, jak go pragnęłam, musiałam go powstrzymać. Nadal ignorował moje protesty, mocniej przyciskając swoje ciało do mojego. - Keiran, przestań! - Przygryzałam jego wargę, zanim odsunęłam usta. Odsunął się ode mnie i spojrzał mrużąc oczy. - Czy ty do cholery mi odmawiasz? Pokiwałam głową przyglądając mu się nieufnie. Wyglądał tak, jakby w każdej chwili miał się na mnie rzucić. - Nie mogę pozwolić, byś chował się za seksem. - Pozwolić mi? - Prychnął. - Myślisz, że musisz mi pozwalać? - To byłoby trochę trudne bez mojej zgody, nie sądzisz? - Nie ukrywam się - powiedział, ignorując moje pytanie. Pozbierał swoje rzeczy, po czym usiadł na najbliższej ławeczce z pochyloną głową. - Po co tutaj przyszłaś? - Zapytał obojętnie. - Chciałam się upewnić, że z tobą wszystko w porządku. Byłeś nieźle wkurzony, gdy odjechałeś. Wzruszył ramionami i popatrzył w dal. - To nie byłby pierwszy raz. Potrafię się o siebie zatroszczyć. 382

- Ja również - odpaliłam. Odwrócił się do mnie i zaczął przyglądać się mojej twarzy. - Nie, nie możesz. Jesteś za bardzo chroniona. Nie masz wyboru, dziewczyno. - A ty? - Bardziej niż byś pomyślała. Jestem potworem, przed którym ukrywałaś się, kiedy byłaś dzieckiem. - Przecież ty też byłeś dzieckiem. - Nigdy nie byłem dzieckiem. Nie miałem dzieciństwa. Nie miałem rodziców, czy rodziny. Moje ciało było używane dla egoistycznych korzyści, które raniły ludzi. - A co z twoją mamą? - zapytałam maszcząc brwi. - Nie była za bardzo mamą. Ledwo ją znałem. - A teraz? Kim jesteś? - Jestem beznadziejnie popieprzony kolesiem, który ma obsesję na punkcie dziewczyny, którą nadal chce krzywdzić. Nie zareagowałam na jego wyznanie. Prawda była taka, że nie wiedziałam, co miałam powiedzieć, czy zrobić. Jak daleko się z tym posunie? Zadrżałam z powodu zimnego wiatru, którego wydawałoby się, że on sam nie odczuł. - Zabierzmy cię do domu - oznajmił ponuro.

*** Obudziłam się następnego ranka i odkryłam, że Keiran'a już nie było. Jego strona łóżka była ciepła, co oznaczało, że wyszedł niedawno. Zrezygnowana z powodu wczesnej godziny, opuściłam stopy na pluszowy dywan i skierowałam się do łazienki, 383

decydując, że gorąca kąpiel zrobi dobrze moim zmęczonym mięśniom. Podczas gdy wanna napełniała się gorącą wodą, sięgnęłam po sól do kąpieli i olejek kokosowy i wlałam wszystko pod strumień. Wiedząc, że wypełniane wanny wodą zajmie trochę czasu wyszłam z łazienki, by zadzwonić do Willow.Ta ,która budziła się pierwsza, była zwykle tą, która dzwoniła. Uwielbiałyśmy się w ten sposób torturować. - Chcę odwiedzić dzisiaj babcię. Wchodzisz w to? Willow czasami jeździła ze mną do Red Rocks, by odwiedzić babcię. Pomyślałam, że może dzisiaj będzie potrzebowała odskoczni po spotkaniu z Dash'em zeszłej nocy. Porozmawiać o... - Tak! Kiedy ruszamy? - Jej głos brzmiał na zdesperowany i skrzywiłam się do telefonu. - Wszystko z tobą w porządku? - Opowiem ci po drodze. Zatem... o której? - Och, uch. Za godzinę albo coś? - Nie można szybciej? - Willow... - Spoko. Zatem, za godzinę. Ale rusz się. - Zakończyła połączenie, zanim udało mi się odezwać. Pomyślałam, że może Buddy był w domu i doprowadzał ją do szału, ale gdy odebrała jej głos brzmiał tak, jakby dopiero co wstała. Poszłam z powrotem do łazienki i spojrzałam na prysznic. Rozważałam zrezygnowanie z kąpieli, by zaoszczędzić czas, lecz moje naciągnięte mięśnie zaprotestowały, gdy ściągałam koszulkę przez głowę. Weszłam do parującej wody i oparłam się pokusie, by z niej nie wyskoczyć, gdy gorąco zapiekło moją skórę. Gęsia skórka pokryła moją skórę, gdy zanurzyłam się w wodzie. Szybko zwinęłam włosy w wysoki koczek i zrelaksowałam się. Nie minęło wiele czasu i zamknęłam oczy zapominając o ograniczającym mnie czasie. 384

Minuty później zdałam sobie sprawę, że zapadłam w drzemkę, kiedy obudził mnie hałas. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Keiran'a siedzącego na rogu wanny i obserwującego mnie. Był w pełni ubrany w czyste ubrania, wyglądajał na wypoczętego. - Obolała? - Jego głos brzmiał jak topiący mnie ciekły aksamit. To było lepsze niż ciepła woda i kojące sole. - Jak się tutaj dostałeś? - zapytałam. - Zwędziłem twój klucz, kiedy spałaś i nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Pokiwałam głową w odpowiedzi, podczas gdy jego oczy przesuwały się po moim nagim ciele. - To nie za dobrze - wymamrotał. - Dlaczego wróciłeś? Wzruszył ramionami, ręką przeczesując swoje ciemne włosy. - Chciałem być z tobą. - Więc dlaczego wyszedłeś? Bałeś się, że będę wyciągała od ciebie informacje? - A zamierzasz? - Utrzymywał moje spojrzenie, zanim je przerwałam. Powoli wypuściłam powietrze opierając głowę o tył wanny. - Nie w tym momencie - oznajmiłam chwytając za gąbkę. Muszę się wykąpać... - Zatem, pozwól mi. - Osunął się na kolana obok wanny i wziął gąbkę z moich rąk. Siedziałam tam niepewnie, gdy powoli namydlał gąbkę. Obserwowałam jego duże ręce chwytające ją, wydawała się bezradna, tak jak ja zwykle się czułam pod wpływem jego siły.

385

Sięgnął w moim kierunku i zassałam oddech, gdy zaczął mnie myć rozpoczynając od szyi i metodycznie poruszając się po moim ciele ledwo muskając moje piersi, które zaczęły mrowić w oczekiwaniu na dotyk, podczas gdy on je zaniedbywał. Czułam przeszywający ból w sutkach. Jego ręka zjechała w dół po moim płaskim, napiętym brzuchu, po czym powoli przesunęła się na niższe partie pleców, aby zaraz przesunąć się w górę i mnie podnieść. W tym momencie, gdy pocierał koła na moich plecach, zjeżdżając niżej pod wodę i ponownie w górę do dolnej części brzucha, wygięłam się w łuk na jego piersi. Jęczałam i ściskałam boki wanny, gdy jego palec delikatnie drażnił mój pępek. - Spokojnie - łagodnie rozkazał. Potem moja prawa noga została podniesiona do góry z wody i zaczepiona o brzeg wanny, a stopa oparta o jego pierś zostawiając mnie w ten sposób otwartą i odsłoniętą. Woda od razu przesiąkła przez jego ciemnoniebieską koszulkę, gdy przesuwał gąbką po mojej nodze, zaczynając od stopy i kierując się w stronę uda. Niespodziewanie drugą ręką połaskotał tył mojego kolana odwracając moją uwagę od ręki z gąbką, gdy w końcu sięgnęła ona mojego drżącego centrum, wywołując przyjemność rozlewającą się na długości całego mojego ciała, zostawiając mnie trzęsąca i rozbudzoną. Zauważyłam, że spuścił lekko głowę, a później jego język przekornie przesunął się po szczytach moich piersi, zanim na jednym z nich zamknął swoje usta i zaczął ssać. Rękami desperacjo chwyciłam jego głowę chcąc w ten sposób, jak najdłużej go tam przytrzymać. Usłyszałam niski dźwięk lamentu, który wyszedł gdzieś z głębi mojego gardła i nagle jego ręka znalazła się tam, gdzie potrzebowałam go najbardziej. Na chwilę musnął nią o moją łechtaczkę, zanim wsunął dwa palce do oczekujących ścianek. Moja ręka podążyła za nim w dół, kierując jego ruchami tam, gdzie tego potrzebowałam i wspólnie pracowaliśmy nad tym, by 386

pieprzyć mnie jego palcami, podczas gdy swoim gorącym językiem zamykał się wokół mojego sutka. Orgazm był natychmiastowy i tak szybki, jak nadszedł. W tle usłyszałam dźwięk mojego dzwoniącego telefonu. Cholera. Willow. Szybko wyskoczyłam z wanny sprawiając, że Keiran stracił równowagę i upadł na tyłek. Posłał mi zdziwione spojrzenie i gdybym nie to, że się spieszyłam odebrałabym to za coś zabawnego. - Wybacz. Muszę iść. Willow na mnie czeka. - Ruszyłam pośpiesznie z łazienki kierując się do sypialni, by się przebrać. - Gdzie idziesz? - Słyszałam jego głęboki głos po drugiej stronie pokoju, a odwracając się znalazłam go stojącego w drzwiach mojej sypialni z irytacją pokrywającą całą jego twarz. - Wybieram się w odwiedziny do babci w Red Rocks. - Nie zareagował, więc kontynuowałam ubieranie się, po czym uczesałam włosy, zanim pozwoliłam im opaść długimi falami na plecy. Gdy byłam już gotowa ruszyłam przechodząc koło niego, by wyjść, ale złapał mnie za ramię. - Jadę z tobą. - Co? Nie, nie jedziesz. Po co? Zamiast odpowiedzieć na moje pytanie zaprowadził mnie do wejściowych drzwi i użył klucza, by je otworzyć. Zadrżałam z powodu witającego mnie porannego powietrza i nagle zatęskniłam za jego gorącym ciałem. Zauważyłam, że odpalił samochód, a następnie otworzył swój i wrzucił mnie do środka. Obserwowałam go przez przednią szybę, jak przechodził na stronę kierowcy, po czym usiadł. Byłam wdzięczna, gdy włączył podmuch ciepłego powietrza. Nienawidziłam tego, jak zimno potrafiło być na Północy, ale Keiran'owi wydawało się to nie przeszkadzać, gdyż nieraz zapominał nawet wziąć płaszcz. To sprawiało, że zastanawiałam się, gdzie dorastał, skoro pogoda nie robiła na nim wrażenia. Kilka minut później zajechaliśmy na podjazd Willow, gdzie wyskoczyłam z auta ledwo pozwalając mu zatrzymać samochód i 387

ruszyłam do drzwi. Zadzwoniłam dzwonkiem i czekałam. Po jakiejś chwili usłyszałam odgłos kroków zmierzając w stronę drzwi. Zostałam przywitana przez pół nagiego, męskiego osobnika. Usta otwierały mi się i zamykały jednocześnie i nie potrafiłam znaleźć słów. Byłam przekonana, że przypominałam martwą rybę. Nie miał na sobie koszulki, a jego jeansy były rozpięte ukazując opaloną skórę i silny napięty brzuch. Spojrzałam w górę na jego zadowoloną z siebie twarz, dostrzegając zmierzwione po spaniu włosy. Mój szok zmienił się w złość i patrzyłam w niego, lecz on tylko uśmiechnął się ironicznie przesuwając na bok, bym mogła wejść. Pobiegłam szybko po schodach w górę kierując się do sypialni Willow, gdzie znalazłam ją owiniętą w prześcieradła na środku pokoju, zatrzymując wzrok na jej niechlujnym wyglądzie. Jej szerokie, zmysłowe usta były opuchnięte od pocałunków, a także można było zobaczyć namiętne ślady na jej szyi i na szczycie pokaźnych rozmiarów piersi i byłam pewna, że pod prześcieradłami znajdowało się ich wiele więcej. Wyglądała na sfrustrowaną i bliską łez, więc natychmiast ją objęłam. - Jestem porażką w oczach kobiet całego świata. - Krzyczała. Nawet w jej zestresowanym stanie Willow nadal starała się znaleźć coś zabawnego w całej tej sytuacji. - Dlaczego nie powiedziałaś mi, że tutaj był? Przyjechałabym szybciej. - Zignorowałam poczucie winy, które mnie naszło. - A co by to zmieniło? Szkody już zostały wyrządzone. Twój telefon mnie obudził i gdy zobaczyłam go leżącego obok mnie wspomnienia zeszłej nocy powróciły, a potem on obudził mnie i my... my... och, Boże! - jęczała. To tłumaczyło dlaczego nie była jeszcze ubrana. - Co ja robię, Lake? Teraz już nigdy nie pozwoli mi odejść. - Czy to jest naprawdę to, czego chcesz? - To czego ja chcę nie ma znaczenia. Nie możemy tego robić. Jesteśmy z dwóch różnych światów. - To wcale nie wydaje się mu przeszkadzać. 388

- Ale on mnie wykorzystuje. Co się stanie, kiedy się mną zmęczy? - Wtedy będzie głupcem. - Poproszę Buddy'go, żeby skopał mu tyłek, ale według mnie ma lekkiego bzika na jego punkcie. Są teraz najlepszymi kumplami. Przewróciłam oczami wywołując mój śmiech. Wiedziałyśmy, że Buddy nigdy nie pozwoliłby, aby ktoś na poważnie skrzywdził jego siostrę. Pomimo tego, że lubił nieźle ją wkurzać, uwielbiał ją. Może i był młodszy, ale był również bardzo opiekuńczy. - A tak w ogóle, to gdzie on jest? Wzruszyła ramionami. - Szczerze, to nie mam pojęcia. Rzadko jest w pobliżu. Moja mała fasoleczka Buddy dorasta - oznajmiła używając na niego przezwiska, którego nienawidził. - Cóż, ubierzmy cię. Babcia czeka. - Taak, nie chcemy sprawić, żeby ta petarda za długo musiała czekać. Wyklnie nas obie. - Uch, nawet więcej niż tylko nas. Keiran też jedzie. Zaciekawiona uniosła brew. - Och, wow. Babcia Lane pożre go żywcem. Nie mogę się doczekać. Wyszła z pokoju i chwilę później usłyszałam odgłos prysznica. Spojrzałam na Pepe, który spał zwinięty na poduszce. Miałam nadzieję, że ten mały gagatek spał pomimo tego, co działo się w tym pokoju. Pamiętam głębie jej krzyków, kiedy weszłam do niej kilka tygodni temu. Biedny, pewnie miał traumę. Opuściłam pokój kierując się na dół, gdzie usłyszałam dwa niskie męskie głosy rozmawiające ze sobą. Minęłam drzwi do salonu, gdzie siedzieli, a zobaczywszy mnie od razu przerwali swoją rozmowę i spojrzeli w moją stronę. 389

Posłałam Dash'owi miażdżące spojrzenie, zanim usiadłam na krześle. Czułam na sobie ich spojrzenia, lecz nikt się nie odezwał. - Czy wy właśnie przeprowadziłyście anty męską rozmowę? zażartował Dash. Parsknęłam i wyciągnęłam telefon, żeby napisać do cioci. Wolałam to, niż odpowiadanie na jego pytanie. Aczkolwiek, kiedy wstał i skierował skierowałam uwagę z powrotem na niego.

się

na

schody

- Gdzie idziesz? - zapytałam z wrogością aż kipiącą w moim głosie. - Stary, powiedz swojej kobiecie, by nie wtrącała się w moje sprawy. - Zaśmiał się. Zignorowałam jego insynuację tego, że Keiran mógł mnie kontrolować mimo tego, że wiedzieliśmy, że to robił. - Zostaw ją w spokoju. - Nigdy jej nie zostawię. Ty ze wszystkich ludzi powinnaś o tym wiedzieć. - Jego oczy wymownie przesunęły się od Keiran'a do mnie. - Ona cię nie chce, Dash. - Ale jeszcze nie powiedziała mi nie. - Uśmiechnął się szeroko. Boże, nienawidziłam jego pewności siebie. - Możesz być mężczyzną, którym twierdzisz, że jesteś i dać jej to, czego chce. W mgnieniu oka jego postawa i zachowanie uległo zmianie. Zauważyłam jak jego oczy twardnieją, a szczęka zaciska się. - Nie interesuje mnie to, co ona myśli. Wiem jednak, co potrzebuje i ja będę tym, który jej to da. Reszta nie ma znaczenia.

390

Rozdział 26 - Nadal nie rozumiem dlaczego musiałeś jechać - stękała Willow do Dash'a z tylnego siedzenia. Byłyśmy w końcu w drodze, kierując się do Red Rocks z dodatkowym bagażem. - Ponieważ to tak bardzo cię zasmuca. Wiesz... byliśmy przez krótką chwilę przyjaciółmi, ale odkąd stałaś się taka jędzowata? - Dokładnie od chwili, gdy okazałeś się kutasem...i nie mam na myśli tego pomiędzy twoimi nogami. - Ssss, ałć. Rozpalasz mnie, kochanie. Jeśli nadal kontynuowaliby sprzeczanie się, to przed nami była naprawdę długa droga. Keiran nie odezwał się do mnie nadal słowem, odkąd wyszliśmy z mojego domu. Mogłam powiedzieć, że był wkurzony, lecz nie miałam pojęcia o co i wmawiałam sobie, że wcale mnie to nie interesuje. Rzucałam na niego okiem z miejsca kierowcy, ale jego twarz pozostawała nieodgadniona. Przed nami było jeszcze przynajmniej półtorej godziny jazdy z kłócącą się parką oraz ponurym kochankiem do towarzystwa. Wyciągnęłam iPoda i włączyłam pierwszą piosenkę w kolejności. Moją ulubioną, The Sweetest Things płynącą przez moje maleńkie słuchawki. Miło.

*** Godzinę później jechaliśmy do ukwieconej posiadłości „Szepczących Sosen” i od razu wyciągnęłam z uszu słuchawki. Czasami zazdrościłam babci spokojnego schronienia, pomijając 391

zapach maści przeciwbólowej i antyseptyków. W czasie wizyt upewniałam się, by wyglądać jak najbardziej podobnie do zdjęć, jakie babcia trzymała w pokoju. Byłam bardzo młoda, kiedy zdiagnozowano u niej Alzheimera, więc nadal kojarzyła mnie z tamtym wyobrażeniem, młodej dziewczynki. Na każdą wizytę przynosiłam jej swoje nowe zdjęcie, by jej to znacznie ułatwić. Trzymała również zdjęcia Willow z racji tego, że często ze mną przyjeżdżała. - Chcę, żeby wasza dwójka przez chwilę została tutaj. Nie zna was, a nie chcę jej niepokoić. Lubi chodzić na spacery, więc zabiorę ją na zewnątrz, by mogła poczuć się swobodniej na powietrzu. - Jasna sprawa. Nie mogę się doczekać, żeby poznać ciebie w wieku sześćdziesięciu lat. Założę się, że jest gorąca. - Uśmiechnął się szeroko Dash. - Chyba nie mówisz poważnie, że chcesz flirtować z siedemdziesięcioletnią kobietą? Głos Willow ociekał obrzydzeniem i szczyptą zazdrości. - To zależy od tego, czy ty na poważnie masz zamiar być zazdrosna o siedemdziesięciolatkę - kontynuował. I ponownie zaczyna się sprzeczka. Popatrzyłam na Keiran'a który pokiwał swoją głową, kierując się w stronę szachowego stołu, aktualnie okupowanego przez starszego pana z gęstą grzywą śnieżno białych włosów. Chwyciłam Willow i pociągnęłam w stronę wejścia, by uniknąć kolejnej budzącej obrzydzenie sesji gry wstępnej na słowa. - Ugh, on mnie tak bardzo męczy - wyjęczała Willow. Podczas gdy ja podpisałam się przy wejściu i skierowałam do pokoju babci. - On cię nie męczy, Willow. On ma na ciebie wpływ. - Jest różnica, kiedy krzyczę przy orgazmie? - Jego oddziaływanie na ciebie jest możliwe tylko dlatego, że 392

masz wobec niego jakieś uczucia. - Popchnęłam drzwi w monecie, gdy ona bełkotała obrażona. Babcia siedziała przy oknie wpatrując się w trawnik przed budyniem i zastanawiałam się, czy widziała, że przyjechałam i co ważniejsze, z kim. - Kim są ci mocno zbudowani młodzi mężczyźni, z którymi wy kobietki przyjechałyście? - Zapytała nie odrywając wzroku od okna. Nie miałam wątpliwości kim była tak oczarowana. - Mocno zbudowani? Kobietki? Babciu Lane, starzejesz się za każdym razem, kiedy cię widzimy - zażartowała Willow. - Ha! Może i jestem stara, ale nadal jara i nie zapominajcie o tym. Gdybym była tylko kilka lat młodsza... - Sugestywnie przeczesała ręką włosy i dłużej już nie potrafiłam stłumić śmiechu. Jeszcze nie zdążyłam dobrze wejść do środka, a ona już wywołała we mnie śmiech. - Tylko kilka, co? - Wejdźcie dziewczynki i pozwólcie, że się wam przyjrzę. - W końcu odwróciła się od okna w naszą stronę, posyłając nam surowe spojrzenie. Podeszłyśmy bliżej do wnęki okna, gdzie siedziała i każda z nas przytuliła ją do siebie, zanim zajęła miejsca. - Zatem, dlaczego są tam na tym zimnym powietrzu, a nie tutaj z wami? - Nie chciałam cię niepokoić, ponieważ... - Tak, najbardziej nieprzyjemne byłoby nie pamiętanie tak nieźle wyglądających mężczyzn. Nigdy nie pomyślałam, że dożyję dnia, kiedy wy dwie poddacie się temu i przyprowadzicie mężczyznę. Myślałam...stare panny na pewno.

393

- Tak jest. - Zaśmiałam się głęboko. - Musisz wiedzieć... - Willow, nie możesz liczyć na Pepe jak na męskiego osobnika. Aczkolwiek przystojny, chodzi mi bardziej o kogoś w twoim własnym gatunku. - Posłała jej ostrzegawcze spojrzenie, które ją uciszyło. Ona i babcia Lane razem były udręką. - Tak, madam. - Trzymała głowę nisko, a ja starałam się nie zaśmiać. - Teraz. Opowiedzcie mi o waszych wszystkich najnowszych ploteczkach, jak najszybciej. Chcę poznać tę dwójkę. Spędziliśmy kolejne dwadzieścia minut, czy jakoś tak, opowiadając jej o szkole i planach związanych z colleg'em. Wiecie... bezpieczne tematy, które ludzie zawsze wciskają, jeśli chodziło o pogaduszki z członkami rodziny. Po tym, Willow przeprosiła i poszła po chłopaków na zewnątrz, zostawiając mnie na jakiś czas samą z babcią. - Więc, jak się ma moja córka? - Dobrze. Powinna wrócić z podróży w poniedziałek i ma w planach odwiedzić ciebie pod koniec tygodnia. - Dobrze, dobrze. Muszę skontaktować się z tą moją dziwaczną córką. Zostawiła siedemnastolatkę na tak długo. - Mam się dobrze. Ciocia Carissa mi ufa. - Cóż, zatem nie powinna. Jesteś niezłą młodą kobietką, Lake. Jesteś niesamowicie piękna i mądra. Może i nie pamiętam za dobrze tamtego okresu w swoim życiu, ale pamiętam, jak to było być siedemnastką, więc wiem, dlaczego powinna. Popatrzyła na mnie z wyrozumiałością mieszaniną braku aprobaty i empatii.

połączoną

z

Zastanawiałam się jak dużo udało jej się ze mnie wyczytać.

394

- Widzę to w twoich oczach, skarbie. Kiedy tutaj weszłaś nie byłaś już tą samą Lake. Przypuszczam, że z jego powodu? Pokiwała głową w stronę chłopaków, którzy w dalszym ciągu siedzieli przy szachowym stole, pochłonięci grą ze starszym panem. - Który? Posłała mi zniecierpliwione spojrzenie za udawanie głupiej. - Pan Wysoki, Mroczny i Ponury. - Tak, ale nie w sposób w jaki myślisz. - I jaki to sposób? - My... nie byliśmy zawsze przyjaciółmi. Nawet teraz... - Nie wiedziałam, jak wytłumaczyć babci, że był przyzwyczajony nienawidzić mnie tak bardzo, jak nienawidził samego siebie ani, że z nim sypiałam. - Rozumiem. - Westchnęła. - Dlaczego miłość zawsze jest jak pole bitwy? Mrugnęłam dwa razy, by oczyścić myśli i powtórzyłam to, co właśnie powiedziała. - Babciu, czy ty właśnie zacytowałaś Jordin'a Sparksa? Popatrzyła na mnie z oburzeniem. - Co? Jestem na wypasie. - Nikt już takiego słowa nie używa. - Jest spoko. Ja jestem spoko. - Wyrzuciła w powietrze znak pokoju na palcach i przepadłam. Poczułam się, jakby mój żołądek się załamał i wydawało się, że niemogłam wpuścić powietrza do płuc. Pochyliłam się skręcona u stóp mojej babci, trzymając się kurczowo za brzuch i tak właśnie znaleźli mnie, gdy cała trójka weszła do środka. - Proszę, żeby ktoś zabrał moją durną wnuczkę z podłogi. 395

Dash podszedł w moją stronę, lecz zatrzymał się pod spojrzeniem Keiran'a. To on podniósł mnie i umieścił na moim miejscu. - Och, mój... - Babcia wyszeptała łagodnie. Przyglądała się Dash'owi i Keiran'owi z bliska. Nie było wątpliwości, że zaskoczona została zaborczością, jaką przed chwilą okazał wobec mnie Keiran. Jej ręka łagodnie uniosła się na szyję, zanim dyskretnie przeczesała włosy. - Faktycznie, nieźli młodzi mężczyźni. Chwilę zastanawiałam się, czy mogła być pumą w swoim poprzednim wcieleniu. - Ile masz lat, młody człowieku? - Skierowała pytanie do Keiran'a. Taa. Zdecydowanie puma. - Osiemnaście - odpowiedział, zanim uklęknął na jedno kolano biorąc jej kruchą dłoń w swoje dużo większe ręce. - Miło mi cię poznać. - To był płynny pełen wdzięku ruch wywołujący w nas zaskoczenie, a jednocześnie irytujący mnie. Miałam zamiar się jej wyrzec, gdyby tylko dała się na to nabrać. - Mnie również. - Jej uśmiech był nieśmiały i rozświetlił jej twarz, wyrażnie cieszyła się jego uwagą. - Dajcie mi święty spokój - wymamrotała Willow. - Ucisz się, a może czegoś się nauczysz - skrytykowała ją babcia. - Powiedz mi, jakie są twoje intencje wobec mojej wnuczki. Wiesz, ona nigdy nie miała chłopaka. - Tak, madam. Jestem tego świadomy. - I czy ty miałeś coś z tym wspólnego? Kącik jego ust uniósł się w lekkim uśmiechu. - Mogłem mieć. 396

- Dlaczego? - Ponieważ ona jest moja. W każdym momencie teraz ziemia mogła zniknąć spod moich stóp i mogłam wydostać się z tego koszmaru. - Tak jest? - Obserwowała go z zaciekawieniem, zanim postanowiła coś powiedzieć. - Mówią, że jest cienka granica pomiędzy miłością, a nienawiścią. Wiesz, co to oznacza? - Nie. - To oznacza, że dwoje ludzi jest zbyt głupich i zbyt ślepych, by znać różnicę. Przechylił na bok głowę. - Zatem, co powinniśmy zrobić? - Pozbieraj swoje gówno do kupy, człowieku i zatroszcz się o moją Lake albo zostaw ją w spokoju. Cóż, będę skazana na wieczne potępienie. Mimo wszystko nie dała się oczarować. Odwróciła się na dźwięk chichoczącego Dash'a i uniosła brew. - To samo dotyczy ciebie, młody człowieku. Widzę w jaki sposób patrzysz na Willow, a ona stara się ciebie unikać. Jestem przekonana, że twoja matka przynajmniej raz powiedziała ci, że pewnego dnia poznasz tę szczególną kobietę, która nie da się omamić twoim głupim gadaniem. - Uch, jestem, pewien, że miało to miejsce raz, czy dwa. - Mądra kobieta. Czy twoi rodzice nadal są razem? - Tak, proszę pani, aczkolwiek często mama straszy go rozwodem. - Domyślam się. Pochodzisz z bogatej rodziny, tak? Czuję to od ciebie.

397

- Mój tata sobie dobrze radzi. - Dash wzruszył ramionami, lecz zauważyłam, że pytanie go wkurzyło. - Ale nie ty? - To jego imperium. Ja jestem po prostu pasożytem do czasu, gdy będę mógł zarabiać na moje utrzymanie. - Zatem jest w tobie coś innego, niż na to wygląda. - Chciałbym tak myśleć. - Taak, ale ona nadal nie chce dać ci szansy... - wyszeptała świadomie. Dash odwrócił wzrok od Willow, a jego szczęka zacisnęła się ze złości. - Nie. Nie chce - oznajmił, podczas gdy wzrokiem ponownie odnalazł Willow. - Zatem, masz zamiar ją zmusić, tak? - Jej szczere pytanie zaskoczyło nas wszystkich. Oczy Dash'a skierowały się na babcię Lane, podczas gdy Willow wierciła się niepewnie. Napotkał jej wzrok, lecz pozostał cicho. - Powinnam mieć nadzieję, że, jeżeli spotkamy się ponownie, będę miała o was lepsze mniemanie. Nie zawiedźcie mnie. Dostrzegłam u niej zmęczenie i pomyślałam, że to czas, by zakończyć wizytę, żeby mogła odpocząć. - Ludziska, spotkamy się przy samochodzie. Chcę się jeszcze z nią pożegnać. Cała trójka opuściła pokój po wcześniejszym pożegnaniu sięz babcią , a ja zaprowadziłam ją do łóżka. Musiała być naprawdę zmęczona, gdyż bywało nie awanturowała się jak zwykle, że jej pomagałam. - Dziękuję, skarbie. Nie ma to jak starość dla mięśni. - To sprawia również, że robisz się zadziorna.

398

- Teraz nie pozwól dać się zdenerwować. Ci chłopcy potrzebowaliby, żeby ktoś doprowadził ich do porządku. Gdyby tylko twój ojciec tutaj był i mógł poznać twojego mężczyznę. - Dlaczego niby? - Ponieważ ta dwójka nie mogłaby być większym przeciwieństwem. Twój tata był spokojnym duchem. Zarówno on, jak i twoja matka. Prawdopodobnie zemdleliby, gdyby wiedzieli, że ich dziewczynka była zakochana w chłopaku takim, jak on. - My nigdy nie mówiliśmy... - To, że o tym nie rozmawialiście, nie oznacza, że tego nie czujecie. - Nie rozumiem za wiele z tego, co czuję, czy myślę ostatnio. - Kochanie... to tylko twoje serce trzyma to, czego twój umysł mu mówi, że nie może mieć. - Zatem, którego powinnam słuchać? - Obojętne który ma rację. Nie musisz tego rozumieć. Zaufaj sobie. To wszystko, co możesz zrobić. - Zamknęła oczy, a ja położyłam zdjęcie, które wzięłam ze sobą na jej nocną szafkę. Zauważyłam na niej zdjęcie mojej mamy, którego wcześniej tam nie było, odpoczywającej na drewnianym tarasie. Miała na sobie śliczną letnią sukienkę, a jej blond włosy powiewały wokół jej ramion. Stała przed pięknym domem z cegły, którego kiedyś nazywałam domem... trzymając dziecko, którym byłam ja. Jej uśmiech ożywiał całe zdjęcie, gdy patrzyła na mnie. Do ósmego roku życia miałam kilka wspomnień rodziców i w żadnym z nich nigdy nie czułam się nie kochana. Pamiętam jak płakałam w dniu, gdy odeszli. Mój ojciec prawie odwołał cała wycieczkę. - Czy moi zastanowienia.

rodzice

mnie

zostawili?

-

zapytałam

bez

399

- Nigdy by cię nie zostawili, Lake. - W jej głosie obecny był ból. Pomimo tego, że nigdy nie rozmawiała o mojej mamie, to wiedziałam, że za nią tęskniła. Nigdy nie pomyślałam, jak ciężko musiało jej być, tracąc dziecko i nie wiedząc dlaczego. - Zatem, gdzie oni są? - Wszyscy byli tak pewni, że rodzice nie porzucili mnie, lecz nigdy nie było żadnego znaku przestępstwa. Jak mogli tak po prostu zniknąć? - Chciałabym wiedzieć.

*** Gdy tylko znaleźliśmy się przy drzwiach mojego domu po powrocie z "Szepczących Sosen" odwróciłam się do Keiran'a, który zatrzymał się przy drzwiach, patrząc na mnie z zaciekawieniem. - Trzymaj się od niej z daleka - powiedziałam bez ogródek. Całą powrotną drogę walczyłam z uczuciem smutku i żalem, jaki mnie ogarnął. Przedstawiłam mu własną babcię. Teraz miał jeszcze jedną osobę, którą mógł wybrać i wykorzystać przeciwko mnie. Teraz już wiedział, kim była, gdzie mógł ją znaleźć, a co gorsza ona nie pamiętała kim on był. Przybrał obojętny wyraz twarzy zamykając za sobą drzwi. - Masz zamiar podać mi powód, dlaczego miałbym tak zrobić? Nie spodziewałam się po nim braku zapewnienia. Sprawiło to tylko, że mój spokój umysłu ponownie na tym ucierpiał. - Keiran, to moja babcia. Jest stara i bezbronna. Jak możesz w ogóle pomyśleć... - Nie pomyślałem, ale to wcale nie oznacza, że nie mógłbym, 400

więc, skądinąd, nie zapewnię cię. - Ale jaki mógłbyś mieć powód, by próbować jej coś zrobić? Spośród dwójki osób w tym pokoju, Keiran był tym niebezpiecznym, mimo, że to ode mnie kipiała cała złość i wrogość. Jego nonszalancja wobec ludzkiego życia mroziła krew w żyłach. - Chcę, żebyś trzymała się z daleka od mojej przeszłości. Wiem, że nadal grzebiesz, ale skończ z tym. - Skąd to pochodzi? - Prosiłem cię wcześniej i mówię teraz. - Powiedz mi, cokolwiek to jest i nie chcesz żebym odkryła. Krzyknęłam tracąc cierpliwość, lecz zniknął zanim udało mi się dokończyć, a odgłos zamykanych drzwi był jedyną odpowiedzią. Z bezradności osunęłam się na podłogę, gdy zdałam sobie sprawę, że Keiran nigdy się przede mną nie otworzy.

401

Rozdział 27 Słuchałam narzekań Sheldon, gdy szłyśmy korytarzem. Była to przerwa na lunch i właśnie skończyłam siatkówkę, która bez Willow nie była taka fajna. Napisała dzisiejszego ranka informując, mnie, że jest chora i nie przyjdzie do szkoły. - Przepraszam, miałam po prostu dużo na głowie i potrzebowałam czasu, aby to przemyśleć. - A to pech. Chciałam, żebyś poszła ze mną na przesłuchanie. Felix szuka twarzy do swojej nowej linii odzieżowej. - Bardzo mi przykro, Sheldon. Jak ci poszło? - zapytałam, czując się jak gówno, ponieważ zapomniałam o jej przesłuchaniu. - Odwołałam. Byłam zbyt zdenerwowana. Dash zaoferował, że pójdzie ze mną, ale także zniknął. - Jesteś pewna, że modeling jest tym, co chcesz robić? - To było moje marzenie, odkąd pierwszy raz zobaczyłam pokaz. Tata powiedział, że najpierw muszę iść na studia, a potem będę spełniać marzenia. - Przystajesz na to? - Chyba tak. Pójście na studia nie jest takie złe. Potrząsnęłam głową i zaczęłam układać torbę w swojej szafce. - Sheldon musisz pomyśleć… - Czy to ślad ugryzienia? - zapytała, przerywając to, co chciałam powiedzieć. 402

Cholera. Byłam już tak przyzwyczajona, że Keiran zostawiał na mnie ślady ugryzień, że przestałam zwracać na nie uwagę. Spojrzałam w dół, aby zobaczyć, że mój za duży sweter zsunął się z jednego ramienia, ukazując podrażnioną skórę i ugryzienie w miejscu, gdzie szyja włączyła się z ramieniem. Szybko podciągnęłam materiał z powrotem na ramię i skończyłam umieszczać książki w szafce. Unikałam jej wzroku i usłyszałam, jak się śmieje. - Perwersyjnie. Lubię to. - Zachichotała. - Dash powiedział mi, że byliście odwiedzić twoją babcię. Jestem zszokowana. - Dlaczego jesteś zszokowana? - Z powodu Keiran’a przypominającego rodzica.

oczywistej pogardy

do

każdego

- Dlaczego? - Nie wiem. Może dlatego, że nie znał swojego ojca, a matka podrzuciła go na próg nieznajomego? Ale źli rodzice nie powodują, że ktoś staje się tak zaniepokojony, bez zdarzenia się czegoś znacznie gorszego. Było tam tak wiele dziur, które tylko on mógł wypełnić. - Chciałabym móc zmusić go do rozmowy ze mną. - Jeśli ktokolwiek mógłby sprawić, że się otworzy, to tylko ty. - Dlaczego tak mówisz? - Jesteś jedyną osobą, która w jakikolwiek sposób wpływa na Keiran’a. Będzie mówił… dla ciebie. Musisz tylko wiedzieć, jakich słów użyć. - Co tam, piękne panie? - Podszedł Keenan i zarzucił swoje ramiona na nasze barki, ze słodkim uśmiechem na twarzy. Wiecie, że stojąc tutaj razem, już stajecie się jedną z moich spełnionych fantazji? Teraz tylko muszę dowiedzieć się, jak dostać was dwie nagie… ze mną w środku. - Przed, czy po tym, jak razem z Keiran’em cię zabijemy? 403

zażartowała Sheldon. - Można byłoby się o to kłócić. O czym sobie szepczecie? Rzucił podejrzliwe spojrzenie między nami i starał się wyglądać zastraszająco. Jestem pewna, że potrafiłby, gdyby nie był taki głupi. - O naszym okresach - odpowiedziała radośnie Sheldon. - Ble, kochanie. - Pytałeś. - Ale nie musiałaś mi tego mówić! No i znów się kłócili. Słuchałam, jak sprzeczają się w tę i z powrotem. Czasami myślę, że kłócili się celowo. Sheldon mówiła mi, że seks na wkurzeniu był nie z tego świata, ale przeżyłam już seks z rozwścieczonym Keiran’em, więc nie sądzę, aby było to mądre, by z nim walczyć. - Ludzie, jestem głodna - powiedziałam, przerywając ich kłótnię. - Czy ktoś wie, gdzie jest Keiran? - Jest z trenerem. Powiedział mi, bym zabrał cię na lunch, jeśli się spóźni. - Więc zgaduję, że nadal jesteś moim ochroniarzem? zapytałam, lekko zirytowana. Czy on mi nadal nie ufał? - W pewnym sensie. - Uśmiechnął się złośliwie. - Ponieważ nie można mi ufać. Łapię. - Tak naprawdę, to nie. - Nie, ponieważ Keiran nie ufa nikomu. Szczególnie z tobą. - Co się stało jego rodzicom? - wypaliłam. Nie zamierzałam zadać tego pytania na zatłoczonym korytarzu szkoły w samym środku dnia, ale hej… gówna się zdarzają. Miałam dość podchodów, jeśli o to chodziło.

404

Keenan zamarł, a następnie spojrzał na Sheldon, która faktycznie wyglądała na skruszoną. - Co sprawia, że tak myślisz? - Keenan… - Nie wiem, dobrze? Nie mówi o tym. Prawdopodobnie nawet nie pamięta. – Odwrócił wzrok i mogłam powiedzieć, że kłamał albo coś ukrywał. Właśnie wtedy Dash podszedł do nas z grymasem na twarzy. - Gdzie twoja dziewczyna? - Ty mi powiedz… byłaś z nią, jako ostatnia. - Uniósł swoją brodę i spojrzał na mnie, zanim przewrócił oczami i wyłowił z kieszeni telefon. Wybrał kilka liczb, mamrocząc. Po wybraniu numeru trzy razy, mruknął. - To jest bzdura. - Następnie odszedł. - Willow nadal z nim nie rozmawia? - zapytała Sheldon. - Naprawdę? - Chciałabym odciąć mu kutasa i powiesić go na moim płaszczu, jako przywieszka. Keenan posłał Sheldon rozszalałe spojrzenie. - Więc chciałabyś dotknąć kutasa swojego brata? - Oczywiście, że nie. Chciałabym, żebyś ty to zrobił, dynio wycisnęła na jego policzku głośnego całusa. - O nie. Nie zrobię tego jeszcze raz. - Jeszcze raz? - spytałyśmy obie w tym samym czasie. Keenan podrapał się po karku. - Ja uhh… przegrałem zakład w zeszłym roku i musiałem trzymać jego fiuta przez dwie minuty. Moje usta opadły, otwierając się, a Sheldon zaczęła się śmiać. 405

- Och kochanie, jesteś taką cipką. - Zachichotała. - Hej, miał spodnie! - powiedział defensywnie Keenan. Spojrzał na mnie błagalnie i dodał. - Nie mów Keiran’owi, dobrze? - Dlaczego? - Ponieważ wtedy sprawi, że będę musiał trzymać także jego fiuta. Wybuchłyśmy śmiechem i upadłam na kolana trzymając się za brzuch. Twarz Keenan’a była idealna do uchwycenia na zdjęcie. - Co jest takie zabawne? - Nagle zza nas doszedł głos Keiran’a. Nadal byłam na podłodze, śmiejąc się, gdy podszedł. Dlaczego ona jest na podłodze? - zapytał, napadając na Keenan’a. - Nieważne, jesteście obciachowe - mruknął odchodząc. Sheldon podążyła za nim, nadal się śmiejąc.

Keenan,

- Lake, podnieś się z podłogi, kochanie. - Och, to teraz jestem ponownie „kochanie”? Przewróciłam oczami i zignorowałam motyle, które wybuchały w moim brzuchu za każdym razem, gdy tak do mnie mówił. To zawsze brzmiało tak seksowanie, zmysłowo i intymnie. Teraz, używał mojego nazwiska tylko wtedy, gdy był kutasem, lub gdy zostawałam ukarana. Podciągnął mnie do góry, kiedy zajmowało mi to zbyt długo, trzymał swoje dłonie na moich biodrach, przyciągając mnie do siebie. - Jak było na siatkówce? zapytał, składając na moich ustach szybki pocałunek. Patrzyłam na niego zaskoczona, zastanawiając się, co stało się ostatnim razem, gdy rozmawialiśmy. Nadążanie za jego zmiennymi nastrojami, stawało się coraz trudniejsze. A może byłam jedyną osobą, która zajmowała się urazami przez cały weekend. - Och, no wiesz… ktoś uderzył piłkę przez siatkę, więc odbiłam ją z powrotem. To trochę, jak gra gorącym pomidorem, tylko że z piłką, która nie jest gorąca. - Zignorował mój sarkazm i wykorzystał okazję, by mnie poczuć zamiast tego. Na szczęście, wszyscy poszli już na obiad albo do klas, więc nikt prócz nas nie został na korytarzu. - W jakiej sprawie musiałeś zobaczyć się z trenerem? - Nie było to dla mnie ważne, ale potrzebowałam rozproszenia od 406

uczucia jego dłoni na mnie. - Chciał porozmawiać ze mną o naszym następnym zwycięstwie. - Uśmiechnęłam się na jego założenie, że wygrają swój pierwszy mecz. - Za bardzo zarozumiały? - Posłał mi krzywy uśmiech, który sprawił, że wyglądał uroczo i zaczął całować moją szyję. Próbujesz przejść na zawodowstwo? - Taki jest plan - wymamrotał naprzeciw mojego karku. - Zwiadowcy nadal rozważają ciebie na członka drużyny uniwersyteckiej? - Trener powiedział, że są chętni aby zobaczyć, jak sobie radzę w tym roku.- Odsunął się od mojej szyi i spojrzał na mnie z powagą. - Właściwie, chciałem o tym z tobą porozmawiać. - W porządku. - Muszę umocnić swoją grę jeszcze bardziej, biorąc pod uwagę rok, który straciłem i jego okoliczności. Nie winię cię, więc nie rób takiej miny - dodał, kiedy posłałam mu miażdżące spojrzenie. - Ten rok był usprawiedliwieniem za gówno, jakie zrobiłem. Jak zamordowanie małej dziewczynki? Zamaskowałam mdłości, które poczułam, ale uświadomiłam sobie, że straciłam część z tego, co powiedział. - …będę dużo ćwiczył i nie będę miał wiele wolnego czasu. Zadzwonił dzwonek w momencie, gdy zrozumiałam, co mi mówił. - Rozumiem. - Naprawdę? - Nie spotykamy się, Keiran. Nie ma obaw. - Zmrużył swoje oczy, zanim wziął moje usta w swój zaborczy pocałunek, który mówił inaczej. Skończyło się na tym, że spędziliśmy tak naszą przerwę na lunch przy szafkach i na szczęście, nie zostaliśmy złapani. Musiałam przerwać, gdy starał się wcisnąć swoją dłoń do moich spodni. Nie spierał się zbytnio, chociaż jego twarz 407

wyrażała, że bardzo tego chciał, lecz zadzwonił dzwonek. Bez słowa zaprowadził mnie do klasy i kiedy do niej dotarliśmy, poklepał mnie po tyłku i odszedł. Obserwowałam, jak szedł korytarzem i nie mogłam zrobić nic innego, jak przyzna, że bardzo kochałam jego chód… i każda inna dziewczyna w pobliżu też. Niektóre nawet zatrzymywały się, by popatrzeć czy nawet sięgały, by go dotknąć. Napalone dziwki. Chciałam krzyczeć, że był mój, mimo iż nigdy nie będzie. Nadal patrzyłam ze złą przyjemnością, jak je ignorował i odpychał, a zanim skręcił za róg, spojrzał w tył, jakby wyczuwając, że nadal tu stałam. Mrugnął do mnie i zniknął za rogiem.

*** Nie minęło nawet pięć minut lekcji, gdy do klasy weszło kilku mundurowych z błyszczącymi odznakami. Z jakiegoś powodu, moje serce opadło do żołądka. Nie wiedziałam dlaczego, dopóki się nie rozejrzałam i nie zobaczyłam, że jedno miejsce było puste. Krzesło Anya. Wesołe miasteczko i wszystko, co się na nim wydarzyło wróciło z powrotem. Dash i Keenan odjechali z nimi, a sam Keiran nie musiał nic mówić, ale wiedziałam, że zawieźli ich do niego. Cokolwiek spodziewałam się, że zrobią w odwecie, nie mogło skończyć się czymś takim, to znaczy Any'ą nie pokazującą się w szkole. Może jest chora. Pozostali uczniowie zaczęli się denerwować, gdy dwójka policjantów rozmawiała z nauczycielką. - Klasa, proszę się uspokoić. Policja poszukuje Anya Risdell i Trevor’a Reynolds’a i proszą o naszą pełną współpracę. Każdy uczeń będzie miał zaplanowaną, indywidualną rozmowę z 408

waszymi rodzicami w ciągu najbliższych kilku dni. Pytają, czy macie jakieś informacje o ich zniknięciu, prosząc byście przyszli z nimi, jak najszybciej. Właśnie wtedy, spojrzenie jednego z policjantów skrzyżowało się z moim i rozpoznałam go, jako partnera taty Trevor’a, a także tego, który zakuł Keiran’a w noc włamania. Cholera. Świdrował mnie wzrokiem, przez co zaczęłam kręcić się nerwowo na krześle. Mój telefon zawibrował w kieszeni, więc go wyciągnęłam, wdzięczna za odwrócenie uwagi od oficera. K: Wszystko w porządku? Lake: Nie… K: Zajmę się tym. Lake: Jak zająłeś się nimi? K: Jezu, Lake. Nie pisz tego gówna przez telefon. Lake: Przepraszam. Nie wiem, co robić. K: Będę tam za chwilę. Bez względu na to, jak bardzo się starałam, nie mogłam pozbyć się nerwowego uczucia i żółci, która stopniowo rosła. Keiran pojawił się w drzwiach i wszedł do klasy. Zignorował policjantów, którzy rozmawiali z klasą i moją nauczycielką, która wyglądała na całkiem wkurzoną, ale nic nie powiedziała. Podszedł do mojej ławki, złapał moją dłoń i pociągnął do góry. Szybko złapałam za torbę na wszelki wpadek, jakbym miała już nie wrócić. - Szybko umieszczasz mnie na gównianej liście każdego nauczyciela. - Przynajmniej będziemy razem. - Uśmiechnął się złośliwie. - Keiran, co zrobiłeś? - zapytałam, kiedy byliśmy poza zasięgiem słuchu. Cofnął mnie do szafek i oparł przedramię nad moją głową. 409

- Byłem opiekuńczy - odpowiedział z sarkazmem. - Im mniej wiesz, tym lepiej. To moje gówno. - Ktoś mógł zobaczyć, jak ich zabierali. - Pozwól mi się o to martwić. Ty nic nie wiesz. To właśnie powiesz im, gdy cię zapytają. - Ale ja coś wiem! - Zmrużył swoje oczy i poczułam znajomy chłód, który błędnie sądziłam, że już dawno odszedł. - Więc, co zamierzasz im powiedzieć? - Nie rób tego. Nie patrz na mnie tak, jakbym już cię zdradziła. Nie jestem ci nic winna. Zamiast odpowiedzieć, wziął moje usta w jego, otwierając mnie dla swojego języka, który przyjęłam łapczywie. Stres i strach przed naszą obecną sytuacją sprawił, że byłam w potrzebie i starałam się wspiąć na jego ciało, właśnie tam, na środku korytarza. - Chcesz się stąd wydostać? - zapytał, odsuwając swoje wargi od moich. - Bardzo bym chciała to zrobić, ale nie mogę. Mam test i projekt ze sztuki po następnej przerwie. Wychodzisz? Potrząsnął swoją głową. - Nie zostawię cię tutaj samej. - Mój bohater - wyszeptałam, uśmiechając się do niego złośliwie. Kiedy drgnął, a jego wzrok stał się morderczy, przypomniałam sobie jego uczucia względem bohaterów. Jego reakcja sprawiła, że było to coś więcej niż tylko opinia. Policjanci wyszli z klasy i obrzucili nas twardymi spojrzeniami. Spojrzałam na nich nerwowo. Prawdopodobnie wszystko było widać na mojej twarzy. Keiran zwrócony był do nich plecami, więc nie widział, że wyszli. Zostałam rozproszona przed 410

nimi, kiedy Keiran zaczął rysować małe kółeczka na moim podbrzuszu, właśnie wtedy, gdy miałam go ostrzec. - Powinnam wracać - wyszeptałam. - Powinnaś. Perwersi patrzą - powiedział wskazując na policjantów, na drugim końcu korytarza. Spojrzałam na policjantów i zauważyłam, że mówiąc coś do siebie, ale byli za daleko nas, bym mogła usłyszeć. - Jesteś zbyt spokojny, co do tego. - Zauważyłam. To sprawiło, że byłam bardziej nerwowa, zamiast się uspokoić. Policjanci za bardzo nas obserwowali i stali, jakby na coś czekali. Wzruszył ramionami, zabierając rękę i odsuwając się ode mnie. Tęskniłam za bezpieczeństwem, które wywoływała jego bliskość. Czułam się, jakby był moim osobistym schronieniem przed światem. Zabawne, że jeszcze nie tak dawno był jedyną osobą, przed którą musiałam się ukrywać. Może nadal był, pomyślałam, myśląc o Anya, Trevo’rze, i o tym, co powiedział o mojej babci. Popchnął mnie do drzwi, ale tym razem poczekał dopóki nie weszłam do środka, a następnie ruszył w kierunku funkcjonariuszy. Nie mogłam oprzeć się pokusie i wystawiłam głowę za drzwi, w pełni świadoma, że uwaga całej klasy i nauczycielki, była skupiona na mnie. Gdy Keiran znalazł się w ich zasięgu słuchu, funkcjonariusze powiedzieli coś do niego i wytężyłam słuch, choć i tak nie byłam w stanie nic usłyszeć. Keiran nie zaczął z nimi rozmawiać. Jedynym tego potwierdzeniem było to, że odwrócili się, gdy ich mijał. Patrzyłam, jak wspinał się po schodach, biorąc po dwa stopnie na raz, dopóki nie zniknął. - Panno Monroe, jeśli z tobą wszystko w porządku, proszę zajmij swoje miejsce, bym mogła wznowić lekcję - warknęła pani Bisette. Zdecydowanie jestem na jej gównianej liście.

411

Rozdział 28 Oparłam głowę o ścianę i zamknęłam oczy, izolując się od dźwięków treningu Keiran’a. W głowie czułam, jakby wszystko się kręciło i jedyne czego pragnęłam, to by wrócić do domu i zakopać się pod kołdrą. W pełni oczekiwałam, że pójdę do domu po szkole, ale jak zwykle, Keiran miał inne plany i jak zwykle, podążyłam za nim. - Czy już jest piątek? - narzekała Sheldon z siedzenia obok mnie. - Nie. - Kurwa. Nie sądzę, że dam radę pójść dzisiaj na trening. Jestem zbyt zestresowana. - Możesz pominąć to teraz? Po zaginięciu Anya, nie jesteś teraz kapitanem? - O mój Boże. Co jeśli ludzie myślą, że to zrobiłam? - Czemu mieliby tak myśleć? - Bym mogła zająć jej miejsce, jako kapitan? - Oglądasz zbyt dużo telewizji. - Trevor zrobił to Keiran’owi. - Zauważyła. - Przyjęłam. - Ugh jak myślisz, co zamierzają zrobić z dochodzeniem? zapytała. 412

- Co sprawia, że myślisz, że zamierzają zrobić cokolwiek? spytałam, nadal z zamkniętymi oczami. - Ponieważ są zbyt spokojni i cisi, w związku z tym. - Co sądzisz, że z nimi zrobili? Znasz ich lepiej, niż ja. Co mogli zrobić? Przerwała zawiązywanie sznurówek w tenisówkach i zawahała się przed odpowiedzią. - Jeśli Keiran w tym jest, to nie sądzę, że chcę wiedzieć. Dash powiedział, że ma on kontakty, których pieniądze nie kupią. Obserwowałam ją ostrożnie, by dostrzec jakikolwiek sygnał, że coś ukrywa, ale jej odpowiedź brzmiała prawdziwie. Przypomniałam sobie rozmowę, którą słyszałam jak odbył w zeszły piątek, ale nic z tego nie zbliżyło mnie do odkrycia, co mogło stać się Trevor’owi i Anya. Keiran ostrzegł mnie, bym zostawiła w spokoju jego przeszłość, ale nie wydaje się ona być przeszłością w ogóle. - I tak nie mówią za wiele przy mnie - kontynuowała Sheldon, przerywając moje myśli. - Keiran powiedział, że jestem za dużą paplą. Możesz w to uwierzyć? - krzyknęła, ściągając na siebie uwagę kilku zawodników i cheerleaderek. Uniosłam brwi i zacisnęłam wargi. - Nie… nie mogę sobie tego wyobrazić - powiedziałam z sarkazmem. Posłała mi oburzone spojrzenie i powróciła do sznurowania butów. - Macie dzisiaj trening? Skinęła głową. - Na zewnątrz pada. Nie zauważyłaś? - Wskazała na podwójne drzwi prowadzące na zewnątrz. Odeszła z szybkim „Do zobaczenia później” i skierowała się do drugiej części sali gimnastycznej. Nasza sala była unikalna w tym sensie, że miała wiele sekcji, więc można było prowadzić w niej trening koszykówki i inne wydarzenia. Spojrzałam na boisko w czasie, gdy Keiran wykonywał rzut z 413

linii środkowej. Keenan zaczął się chełpić, jakby właśnie zdobył kosza, na co pokręciłam głową. Spojrzenie moje i Keiran’a spotkało się i zawołał, by zrobić przerwę. - Co się stało? - zapytał, zbliżając się do mnie. - Poza moim rozszalałym bólem głowy i zbliżającą się odsiadką? - Jasne - odpowiedział, przewracając oczami. - To nic. Myślę, że mam zamiar wrócić do domu. - Wspięłam się na palce i cmoknęłam jego wargi. Zrobił grymas i wyglądał tak, jakby miał zamiar zaprotestować, gdy podniosłam torbę. - Jedź do mnie. - Nic mi nie będzie w domu. - Co powiedziałem? - Nie jesteś moim ojcem, Keiran. - Złapał mocniej mój podbródek i spojrzał na mnie, bez jakiegokolwiek słowa. - Jak mam niby do niego wejść? - Przewróciłam na niego oczami. Pochylił się do swojej torby treningowej i wyciągnął klucze. Odpiął jeden z trzech i podał mi go. - Prosto tam. - Cóż, jestem trochę głodna, więc pomyślałam, że wstąpię po drodze po jakiegoś burgera - powiedziałam, by go wkurzyć. - Monroe zakończona.

–

ostrzegł

przez

ramię,

odchodząc.

Misja

*** Wjechałam na miejsce Keiran’a i zauważyłam dużą czarną ciężarówkę zaparkowaną na podjeździe. Keiran nie wspomniał nic o tym, że ktoś będzie w jego domu i rozważałam zadzwonienie do niego, zanim weszłam do środka, ale wiedziałam, że dopóki trening się nie skończy, nie odbierze mojego telefonu. 414

Wysiadłam zabierając ze sobą torbę… i mojego burgera, po czym weszłam z jego kluczem, który mi dał. Gdy wkroczyłam do środka, nie słyszałam nikogo. Krocząc powoli, weszłam w głąb domu. Jak tylko dotarłam do krawędzi schodów, tylne drzwi w korytarzu otworzyły się i ukazał się w nich wysoki, imponujący mężczyzna. Oboje zamarliśmy, gdy patrzyliśmy na siebie ze zdziwieniem. Po kilku minutach wpatrywania się w siebie nawzajem, zamknął za sobą drzwi i podszedł bliżej. Chwyciłam za poręcz i walczyłam między zostaniem, a ucieczką. - Kim jesteś? - zapytał w końcu. Jego głos był gładki i chrapliwy, a gdy przyjrzałam się mu z bliska, stwierdziłam, że był dość przystojny, w swoich wyblakłych jeansach i białej koszuli z kołnierzykiem. Wyglądał tak samo niesamowicie, jak mój zagadkowy chłopak i jego lotny kuzyn. Nagle zdałam sobie sprawę, że to musiał być ich wujek. John Masters. Kontynuowałam gapienie się na niego, podczas gdy jego pytanie zawisło między nami. - Musisz być tu dla Keenan’a. Zakładam, że znowu zdradza. - Zabrzmiał na bardziej zrezygnowanego, niż złego. - Właściwie, jestem przyjaciółką Keiran’a - odezwałam się, znajdując w sobie odwagę. Złapałam jego zaskoczenie, gdy uniósł brwi. - Tak? - Skinęłam głową i nadal się w niego wpatrywałam. Gdzie jest Keiran? - Na treningu. - Ach, tak. Koszykówka. Więc, dlaczego tu jesteś? - Powiedział, że mamy się tutaj spotkać. - Jak masz na imię, dziewczyno? - Lake Mo… Monroe. Potarł brodę i nadal patrzył na mnie w dół. 415

- Dlaczego nigdy wcześniej o tobie nie słyszałem? Może dlatego, że nigdy cię nie ma w pobliżu? - Nigdy nie widziałem, żeby Keiran przyprowadzał dziewczyny do domu. Tym bardziej, powierzał im klucz. - Ja… ja powinnam iść. - Ale wtedy Keiran’owi się to nie spodoba, prawda? - Stopami wrosłam w podłogę, psychicznie starając się otrząsnąć z zdenerwowania w miejscy. - Nie martw się, dziewczyno. Nie zamierzam cię skrzywdzić. Nie ma mnie nigdy w domu, a mój siostrzeniec ledwie rzuca na mnie okiem. Spojrzał na mnie z ciekawością, zanim zapytał. - Ile masz lat? - Osiemnaście - odpowiedziałam, zastanawiając się, dlaczego mój wiek miał znaczenie. - Nie sądzę, żebym znam twoich rodziców - powiedział, ale było to raczej bardziej jak pytanie. Nie znasz. Ja także ich nie znam. Myślałam, że ich znam. - Carissa Anderson jest moją ciocią i opiekunem. Spojrzenie litości przecięło jego twarz i nienawidziłam go. Nienawidziłam, gdy komuś żal było mnie albo moich rodziców. Nie zasługiwali na to… ja też nie, ponieważ czasami ich nie cierpiałam. - Widzę. Cóż, to coś co ty i Keiran macie wspólnego. Odszedł do kuchni, zostawiając mnie zdezorientowaną. Spotkanie było dziwne i sprawiło, że poczułam się nerwowo i niezręcznie. Praktycznie uciekłam na górę i szybko zamknęłam się w sypialni Keiran’a. Wyciągnęłam telefon i wysłałam do niego szybką wiadomość, dając mu znać, że jego wujek tutaj był. Mój ból głowy pogorszy się, odkąd opuściłam salę gimnastyczną, więc wsunęłam się pod pościel Keiran’a i pozwoliłam, by pochłonął mnie sen. Później będę się martwiła o resztę.

416

*** Usłyszałam głuchy łomot, a po nim podążający drugi i automatycznie poruszyłam teraz już wolnymi stopami, nadal owiniętymi skarpetkami. Moje oczy odmówiły otwarcia, kiedy się obudziłam, ale kiedy poczułam znajomy zapach, który zaczęłam kochać, moje oczy w końcu się otworzyły. Keiran stał nade mną, nadal ubrany w strój do ćwiczeń. Zwykle brał prysznic, zanim wychodził z treningu, więc zgaduję, że się tutaj śpieszył. Najprawdopodobniej, aby zobaczyć, czy go posłuchałam i pojechałam do jego domu. - Co on ci powiedział? - Zamrugałam kilka razy, zanim w pełni zrozumiałam, o co mnie pytał. John był tu wcześniej, a nasza rozmowa wróciła z powrotem do mnie. - Cóż, był o wiele bardziej uprzejmy niż ty byłeś, gdy się spotkaliśmy po raz pierwszy. - Lake… - Nie, Keiran. Nie zrobił tego. Rozmawialiśmy przez chwilę, ale to było wszystko. - Co powiedział? - Naciskał. - Niewiele. Chciał tylko wiedzieć, kim była dziwna dziewczyna, która wchodzi do jego domu z kluczem. Dlaczego nie powiedziałeś mi, że tutaj był? Przebiegł dłonią po głowie. - Nie wiedziałem. Widocznie zadzwonili do niego, by zaplanować przesłuchanie, Keenan nadal ma siedemnaście lat. - Och. Racja. - Czasami zapominałam, że byłam kilka miesięcy starsza od Keenan’a. Usiadłam na jego łóżku i przesunęłam skrępowana dłonią przez włosy. Nie miałam takich, jak Keiran seksowych włosów, po wstaniu. Byłam wdzięczna, że mój głos nie był tak chrapliwy, jak zwykle, gdy się budziłam. Nadal tu jest? Przytaknął i otworzył szufladę. Był odwrócony do mnie 417

tyłem, więc nie widziałam jego twarzy, gdy zapytałam, ale zauważyłam, że jego plecy się napięły. - Rozmawia teraz z Keenan’em o szkole i o wszystkich tych ojcowskich bzdurach, które mnie nie interesują. - Nie uciekła mi gorycz w jego głosie. - Dlaczego nie jesteście z John’em blisko? - Dlaczego mielibyśmy być? - Jest twoim wujkiem. Wzruszył ramionami i podniósł z szuflady świeżą koszulę. - Nie mój problem. - Nie sądzę, by to było dobre dla ciebie, aby być tak zdystansowanym. - Dlaczego się tym przejmujesz? - Ponieważ zależy mi na tobie. - Mój głos był teraz wyraźniejszy, przez frustrację, którą odczuwałam. Wypuścił rozdrażniony oddech. - Nie powinno. Dlaczego miało być? - Musisz pozwolić, by ludziom na tobie zależało. Nie możesz po prostu trzymać swoich emocji zabutelkowanych i ich ignorować. Prędzej czy później wyjdą. - Mówiłem ci, że czuję emocje. Czuję złość i czuję nienawiść. Czy to nie wystarczy? - Nie. Musisz przestać się karać. Potrząsnął głową. - Nie mówiłabyś tak, gdybyś wiedziała, dlaczego się karzę, jak to ujęłaś. - Spróbuj - wyzwałam go. Sheldon uważa, że mogę się do 418

niego dostać. Chcę przetestować tę teorię. - Zrezygnuję. - Podniósł mojego zapomnianego burgera i poszedł do drzwi. Byłam całkowicie przyłapana, pomyślałam, gdy patrzyłam, jak się cofał. - Keiran? - Zatrzymał się przed drzwiami, ale nadal się nie odwrócił, jego głowa odwróciła się lekko na bok. - Jak ktokolwiek ma cię kochać, kiedy sam nawet nie możesz pokochać siebie? Jego szczęka się zacisnęła, a dłoń zacisnęła wokół klamki, zanim odpowiedział. - Nie chcę, by ktokolwiek to robił - powiedział ozięble. Wyszedł i zatrzasnął drzwi sypialni, a ja poczułam, jakby po prostu właśnie uderzył też moje serce. Po raz pierwszy jego słowa nie wywołały moich łez, ale to nie znaczyło, że mnie nie wkurzył. Dąsałam się na jego łóżku ze skrzyżowanymi na piersi ramionami i kiwającą się nogą na materacu. Tak właśnie mnie znalazł, gdy wrócił po wzięciu prysznica, ubrany jedynie w ręcznik. Widziałam jego wybrzuszenie, naciskającego na materiał. O Boże, pozostań skupiona. - Co masz na myśli, że nie chcesz, by ktokolwiek cię kochał? - zapytałam tak szybko, jak tylko otworzyły się drzwi. - A ty? - zapytał sucho. - Ja… co? - Planujesz się we mnie zakochać? - Jego głos był ostry, gdy spojrzał na mnie przez pokój. - Nie jestem pewna, czy odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

to

dla

nas

jest

możliwe

- Więc o czym my mówimy? - zapytał i odwrócił się, dając mi znać, że nie był zainteresowany odpowiedzią. Niemniej jednak, zmagałam się, co powiedzieć i co najważniejsze, dlaczego tak bardzo przejmowałam się tym, że nie wierzy w miłość. Keiran nie był wieczną osobą i tak samo ja, ponieważ żadne z nas nie 419

wierzyło w długo i szczęśliwie. Gdy upuścił swój ręcznik, moja uwaga przesunął się do jego silnego ciała, wciąż wilgotnego od prysznica i wystawionego na pokaz. Nagle, chciałam go w najgorszy sposób, pomimo niebezpieczeństwa tego wszystkiego. Musiał poczuć to samo, ponieważ kiedy odwrócił się twarzą do mnie, jego erekcja była naprężona, a jego spojrzenie ciemne i obiecujące. - Możemy nie mieć miłości, ale mamy to. To jest wszystko, czym kiedykolwiek będzie - powiedział, gdy mnie rozbierał. - Nie mam nic do powiedzenia? - zapytałam z ciężką goryczą w umyśle, pokonującą drogę w dół do mojego serca. Wkrótce będzie mogło z łatwością przejąć moją duszę, a wtedy będzie już za późno. - Nie, kochanie. Już się stało - odpowiedział, gdy układał swoje ciało na moim i wszedł powoli. Na krótko zamkną oczy, zanim ponownie je otworzył. - Jestem od ciebie uzależniony.

420

Rozdział 29 Nie zdawałam sobie sprawy, że zasnęłam, dopók nie obudziłam się ponownie w ciemnym pokoju, lecz tym razem nie towarzyszyło mi poczucie strachu. Niechętnie przewróciłam się na plecy wydając niski jęk. Pomyślałam o pracy domowej, którą musiałam zrobić. Keiran rozpraszał mnie za bardzo. Musiałam skupić umysł na pracy domowej, by mieć dobre oceny. Potarłam miejsce obok mnie, gdzie leżał wcześnij i znalazłam zimno. Jak długo spałam? Szybko opuściłam jego pokój i usłyszałam grający na dole telewizor, więc podążyłam za dźwiękiem. Gdy dotarłam do salonu, zobaczylam jego wujka siedzącego na skórzanej kanapie. Spojrzał na mnie w górę, pozornie wyczuwając moją obecność. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy, po tym co razem z Keiran'em robiliśmy na górze. Zapomniałam, że był w domu. Popęd seksualny po raz kolejny zaćmil mój osąd i modliłam się, że nas nie usłyszał. - Są w piwnicy - odezwał się. Mogłabym powiedzieć dzięki, ale już się odwrócił z powrotem do telewizora, więc odeszłam. Kiedy otworzyłam drzwi, mogłam usłyszeć dźwięk bzyczenia dryfujący z dołu schodów i niskie dudnienie głosu Keiran'a. Zeszłam na dół i znalazłam Keiran'a siedzącego na krześle z butelką alkocholu w ręce, a także Keenan'a siedzącego za nim, trzymającego w dłoni pistolet z igłą. Spojrzeli do góry i zauważyli mnie, gdy podeszłam nieco bliżej. - Co robicie chłopaki? - W końcu pozwolił mi na sobie pracować. - Uśmiechnął się Keenan i zanurzył igłę w atramencie, przenosząc ją na jego plecy. Odruchowo wyciągnęłam szyję, aby zobaczyć, ale nie mogłam z tej 421

odlagłości. - Keiran? - Wybaczam sobie - powiedział z sarkazmem, przytrzymując mój wzrok i unosząc butelkę do ust ponownie. Nie wiedziałam, że Keiran dużo pił, ale znów, nie wiedziałam o nim za wiele. - Poprzez tatuaż? - Przez wyznanie swoich grzechów w jednyny sposób, jak mogę. To mnie zaskoczyło. - Och. - Chodź tutaj. - Poklepał się po kolanach, a Keenan skrzywił się przy jego plecach. - Nie ruszaj się, człowieku. - Keenan spojrzał na mnie w górę z chytrym uśmiechem. - Cześć, Lake, co z tymi wszystkimi śladami pazurów? Zniszczyłaś moje płótno. - Zignorowałam ofertę Keiran'a i komentarz Keenan'a, przyciągnęłam krzesło naprzeciw niego. Chciałam zobaczyć co tatuował, zignorowałam jednak pokusę i położyłam dłonie na kolanach. - Nie potrzebujesz licencji, żeby to robić? - Obaj prychnęli, a Keenan kontynuował pracę. - To przez to, co powiedziałam? Ciągnęłam dalej, zmieniając pytanie. - Nie - odpowiedział bez wahania. - Och. - Znów zastanawiałam się, jakie grzechy mógł popełnić ośmiolatek i znów, pomyśląłam o dziewczynie ze zdjęcia. Nie wiedziałam, czy było to mądre, by to wyciągać. Otworzyłoby to na pewno puszkę Pandory i nadal mogłam nie uzyskać żadnych odpowiedzi. - Jak bardzo to boli?

422

- Bywało gorzej. - Powinnam zrobić sobie jeden... - Nie - powiedział stanowczo. - Chcę twoje ciało takie, jakie jest. I nie ma kurwa mowy, żeby ktoś położył na tobie ręce. - Bądź poważny, Keiran. - Jestem. Powiedziałem, nie. - Shelly ma jeden - obwieścił Keenan, przerywając nasze milczące spojrzenia. - Gdzie? - zapytałam. Nie widziałam żadnego i ona także o żadnym nigdy nie wspominała. - Na tyłku. Kilka miesięcy temu wytatuowałem jej tam moje imię. - powiedział zuchwale. Sheldon nadal miała siedemnaście lat, więc byłam pewna, że jej rodzice na to nie pozwolili. - Niech zgadnę... jej rodzice nie wiedzą? - Nie. Jej ojciec by mnie zabił. - Więc, dlaczego to zrobiliście? - Piliśmy i... - Czekaj, tatuowałeś ją gdy byliście pijani? Wzruszył ramionami. - Wyszło całkiem dobrze. - Nie o to chodzi i dobrze o tym wiesz. - Ha, cała nasza czwórka pije odkąd mamy trzynaście lat. Możemy poradzić sobie z alkoholem. - Potrząsnęłam głową, ale nic nie odpowiedziałam. Wszyscy byli szaleni. - Obiecuję niewytatuować twojego tyłka, gdy będę pijany. - Nie będziesz nigdy w pobliżu jej tyłka - burknął Keiran. 423

Keenan parsknął i przerówcił oczami. - Facet ma swoją pierwszą dziewczynę i nagle myśli, że jest wszystkich szefem. - Keenan... - ostrzegł Keiran. Mimo, że się wykręcał, wiedziałam że miał dziewczynę, czy dwie, czy może sześć, więc zapytałam. - A co z Anya? - Ta walnięta szmata? Nie ma mowy! Ona nie jest nawet tak dobra na leżąco - powiedział Keenan, zanim Keiran mógł odpowiedzieć. - A skąd możesz to wiedzieć? Była dziewczyną Keiran'a. Ty już masz dziewczynę. - Nie była moją dziewczyną - odpowiedział w końcu Keiran, uciszając Keenan'a. - To nie jest to, co powiedziała. - Skrzyżowałam ramiona na piersi i oparłam się plecami o oparcie krzesła. - Czy my naprawdę będziemy to teraz robić? Pieprzyłem ją dwa razy. Drugi raz tylko dlatego, że byłem pijany, a ona wskoczyła na mojego kutasa nieproszona. - Cokolwiek. - Przewróciłam znów oczami. Wydawało się, że robiłam to przy nim bardzo często. Zmrużył na mnie swoje oczy i wypuścił powietrze przez nos, mogłam powiedzieć, że był wkurzony. - Dlaczego dziewczyny zawsze zadają pytania, na które nie chcą znać odpowiedzi? - zapytał Keenan. Keiran go zignorował i nadal się we mnie wpatrywał. - Mają to wbudowane w układ sterowania - powiedział Dash, pojawiając się na schodach z Sheldon tuż za nim. - Ugh, koleś, tatuujesz? Ja następny. - Nie skończyłem jeszcze twojego projektu. Dlaczego musisz być tak poza tym, taki skomplikowany?

424

- Jestem głębokim człowiekiem. Co mogę rzec? Ten jeden jest wyjątkowy. - Potem przeniósł spojrzenie na mnie. - Cześć, Lake. Rozmawiałaś już ze swoją dziewczyną? Cholera, Willow! Zapomniałam o niej, ponieważ byłam tak pochłonięta Keiran'em. Jestem taką gównianą przyjaciółką. - Nie, właściwie nie rozmawiałam. powiedziała, wstając i kierując się do schodów.

Przepraszam

-

- Hej, pójdę z tobą - powiedziała Sheldon. Wzruszyłam ramionami i pokonałam drogę w górę schodów. Gdy dotarłam do pokoju Keiran'a, wyciągnęłam telefon z torby i zobaczyłam nieodebrane połączenie od Willow. Odzwoniłam i czekałam, by odebrała. - Dzięki Bogu. Myślałam, że mnie opuściłaś. - Pociągnęła nosem. - Jesteś przeziębiona? - Nie. Moja mama jest w domu. - Willow i jej mama nie dogadują się zwykle zbyt dobrze. Nienawidziła tego, jak niezależna i wolna Willow była. To się tylko pogorszyło, gdy dowiedziała się o Dash'u. Teraz, wszystko co robiły to się spierały. Jej mama zawsze wyciągała swoją przeszłość i wytykała ją Willow. - Jesteś w domu? Chciałabym przyjść. - Jestem u Keiran'a, ale zaraz przyjadę. Wypuściła suchy śmiech. - Obie wiemy, że to się nie stanie. Kiedy ostatni raz spałaś w swoim własnym łóżku? - Jego wujek jest w domu. - O kurczę. Poznałaś go? Jaki jest? - Intensywny. - Może wszystko zostaje w rodzinie.

425

- Tak, może. Tak, czy owak nie sądzę, bym została na noc. To byłoby zbyt dziwne. - Rozmawiałyśmy przez kilka minut, zanim oddałam telefon Sheldon, która chciała z nią porozmawiać. Opuściłam sypialnię i poszłam z powrotem do piwnicy. Ich niskie głosy postawiły mnie w stan gotowości i zatrzymały na górze schodów. - Arizona, Kentucky i Wisconsin, walczą teraz o prawo. Są na szczycie mojej listy. Nie podjąłem jeszcze decyzji. - Ze względu na Lake, tak? Gdzie ona idzie? - Nie wiem. Nie powiedziała. - Więc ją zapytaj. - Zmierzam do tego, kretynie. Muszę się zająć tą pozostałą dwójką. - Co Mario z nimi zrobi? - Trzyma ich dla mnie w lodzie. - Jest przerażającym skurwysynem. Skąd znasz tego gościa? - Kiedyś był partnerem ludzi, którzy mnie posiadali. - Cholera. - Kurwa. Posiadali go? Ktoś go posiadał? Och, cholera nie. Musiałam z nim porozmawiać. - Kto cię posiadał? - zapytałam, pokonując resztę schodów w dół. - Lake... - Nie, Keiran. Właśnie powiedziałeś, że ktoś cię posiadał. - Odpuść - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Nie mogę tak poprostu tego odpuścić. Mam prawo wiedzieć. 426

Podszedł do mnie i popchnął mnie na ścianę przy schodach. - Nie masz prawa do gówna, ale do tego co ci powiem. Moja przeszłość, jest moja. - Ale powiedziałeś... - Wiem, co powiedziałem. To nie jest twoj interes. - Dlaczego Dash i Keenan wiedzą? - Do cholery jasnej, dziewczyno... - Um, ludzie? Bardzo nakręca mnie patrzanie na waszą sprzeczkę, ale musimy iść - powiedział z powagą Keenan. - Iść? Gdzie idziecie? - Idziemy zagrać w paintball laserowy - podkreślił Keiran. - Tak, to poniedziałkowy obłęd. Całe to jedzenie, ile tylko możesz zejść i mój chłopak Teddy dzisiaj pracuje, więc możemy dostać też alkohol. Ruszajmy! - Razem z Dash'em pobiegli na górę, popychając się wzajemnie na schodach, by być pierwszym. - Nigdy nie grałam w paintball laserowy. - Nie? Coż, w takim razie możesz być w mojej drużynie. Ja nie przegrywam. - Zatryumfował. Uderzyłam go w ramię, a jego oczy zatańczyły psotnie. - Mogę zobaczyć twój tatuaż? - Nie jest skończony. - Och... w takim razie później? - Kiedy spojrzał na mnie w dół mogłam zobaczyć zmieszanie w jego oczach. Odsunął się ode mnie i przejechał palcami przez włosy. Już żałował zrobienia tatuażu? - Musimy iść - powiedział, łapiąc mnie za dłoń i ciągnąc w górę schodów. Usłyszałam Keenan'a tworzącego zamieszanie tak szybko, jak dotarliśmy do drzwi. 427

- Co wy świnie tutaj robicie? To nie jest czas, kóry zaplanowaliśmy. - Pomyśleliśmy, że zadamy kilka pytań i może się rozejrzymy. Mamy nadzieję, że nie masz nic przeciwko - powiedział jeden z mundurowych, lecz jego ton sugerował, że i tak go to nie obchodziło. - Możecie zadać swoje pytania na progu, ponieważ nie postawicie stopy w środku tego domu, bez nakazu. - Potrzebujemy jakiegoś, panie Masters? - zapytał drugi policjant szorskim tonem. - Czy jest szansa, że twój ojciec jest w domu? Z nim także z chęcią porozmawiamy. - Nie macie jakichś pączków do wsunięcia, czy to po prostu mój kutas was tak przyciąga? - Keenan, wpuść tych policjantów i przestań być wrzodem na tyłku. - Nakazał jego ojciec, skądś w domu. Keenan zassał zęby, ale nie drgnął. Keiran podszedł prosto do drzwi, a ja podążyłam za nim. Nie wiem dlaczego, ale czułam potrzebę by stanąć między Keiran'em a kłopotami. Ktoś musiał być głosem rozsądku. - Nie jesteśmy zainteresowani tym co, do cholery myślicie, że wiecie - powiedział bez wstępów. - Wiesz, dlaczego tu jesteśmy synu. Chcemy zdać kilka pytań o panne Risdell i syna oficera Reynolds'a, którzy zniknęli. - Więc zapytaj ich. - Skrzyżował ramiona na piersi i stanął obok Keenan'a, który przybrał zarozumiały wyraz twarzy. - To ciężki sposób na przeprowadzenie przesłuchania. Policjant był wytrącony z równowagi i zły, a ja starałam się stłumić śmiech, ale musieli mnie usłyszeć, ponieważ ich spojrzenia wyladowały na mnie. - Ach, panna Monroe. Jak wygodnie. Planowaliśmy złożyć tobie jako następnej wizytę. Zaprosisz nas. 428

- Nie mój dom - powiedziałam, zbliżając się do Keiran'a i przyciskając do jego pleców. Mój dotyk wydawał się go zrelaksować, gdy poczułam że napięcie na jego plecach znikało. - Jak słodko. - Wyśmiał policjant, zauważając nasz uścisk. - Wrócimy jeszcze - ostrzegł jego partner, gdy wycofywali się do samochodu. - Koleś, zabrzmiałeś jak wybrakowany Terminator. - Kocham ten film - skomentował Keiran. Ha! Ciekawostka o Keiran'ie. Gdzieś się posuwałam. - Ja trójkę - zaszczebiotałam. Odwrócili się do mnie z uśmiechem. - Dzięki za odesłanie tych piszczących świń. - Uśmiechnął się Keenan. - Jeden za wszystkich... - Wszyscy za jednego. - Przybiłam z nim pięść i zrobił nią odrzut do góry. - Nienawidziłem tego filmu - dodał Keiran. - Tylko dlatego, że miał szczęśliwe zakończenie. - Ja też tak naprawdę nienawidzę tego filmu. - Wy dwoje zakochane ptaszki doprowadzacie do tego, że chce mi się rzygać. - Zazdrosny? Prychnął. - Nie. Spotykanie się z Sheldon to, jak spotykanie się z kolesiem i dziewczyną w tym samym czasie. To jest zajebiste. Chociaż czasami się zastanawiam... - Gdzie jest Sheldon? - zapytałam, rozglądając się. - Ona i Dash już poszli. Musiałem po was wrócić. Zajęło to wystarczająco długo. 429

- Zamknij się. - Keiran trzepnął Keenan'a w tył głowy. Właśnie wtedy ich wujek wyszedł z salonu. - Gdzie idziecie chłopcy? - Paintball laserowy - odpowiedział Keenan krótko. Keiran ledwie zaszczycił go spojrzeniem. - Dobrze, trzymajcie się z dala od kłopotów i zawieście tę dziewczynę później do domu, o przyzwoitej godzinie. Nie każcie mi iść was szukać - ostrzegł. - Jasna sprawa, tatko - zgodził się Keenan, bez przekonania. John chrząknął coś i wrócił z powrotem do salonu. Keiran pociągnął mnie za rękę i wyszliśmy z domu. - Och, czekaj. Mój telefon. - Odwróciłam się, by wrócić do środka, gdy Keenan mnie zatrzymał. - Shelly dałam mi go, żebym przekazał tobie. - Wyciągnął telefon w moją stronę. - Hej, myślisz, że Willow mogłaby przyjść? - Nie mam nic przeciwko, ale wiesz, że Dash tam będzie? - Wiem. Nie zaszkodzi, zapytać. - Gdy wsiedliśmy do samochodu Keiran'a, zadzowniłam do Willow, która odebrała po pierwszym sygnale. - Proszę powiedz mi, że jesteś w domu - szepnęła do telefonu. - Nie, ale mam coś lepszego. Chodź zagrać z nami z paintball'a laserowego. - Nami? - Tak. Keiran, Keenan, Sheldon i... - I Dash? - Domyśliła się. 430

- Tak, ale... - Przyjdę. - Przerwała mi. - Ale przyprowadzę Buddy'ego, jako wzmocnienie.

*** - Nie możesz ubrać jasnych kolorów na laserowy painball! Stary... - Keenan spojrzał na Dash'a. - ...Powiedz jej, że nie może ubrać jasnych kolorów na laserowy paintball. Willow właśnie spotkała się z nami na zewnątrz areny, przychodząc ubrana jak zwykle ekstrawagancko, mimimo jej wcześniejszego nastroju. Miała na sobie tylko jeansy i koszulkę, które uwydaczniały jej figurę, lecz jej spodnie były różowe, a koszulka fioletowa. - Starałem się jej powiedzieć - powiedział Buddy, podchodząc by przybić piątkę z chłopakami. - Ssijcie, kretyni. Będę nosiła, co chcę. - Jest w twojej drużynie - Keenan marudził do Dash'a. Dash go ignorował i nadal patrzył na Willow, kiedy ona patrzyła wszędzie, byle nie na niego. Po kilku chwilach napiętej ciszy, uśmiechnął się i podszedł do Keiran'a szapnąć mu coś na ucho. Wiedziałam, że coś knuli. - W porządku - powiedział Keiran. - Nie dobieramy się w pary. Wolne dla wszystkich. Willow spojrzała gwałtowanie na Keenan'a, który uśmiechnął się i posłał jej pocałunek. Sheldon to złapała i uderzyła go w ramię, warcząc "jest moja". Zaśmiałam się przy ich małej konkurencji, którą wydawali się do niej mieć. Czasami zastanawiałam sie, czy Sheldon naprawdę nie jest zauroczona w Willow. - Dziekuję, kurwa! Kocham cię siostro, ale mnie zabijesz. Buddy przybrał swoją wojenną twarz, jakby było to prawdziwe. 431

Chłopcy. - Jesteście chłopcy śmieszni. Dash wyjaśnił zasady i uruchomiliśmy czujniki. Tuż zanim zaczęliśmy, zauwazyłam, że Dash nachyla się do Willow i szepta jej do ucha z diabelskim wyrazem twarzy. Jej twarz zbladła, a oczy się rozszerzyły i nagle odeszła w ciemność areny. Zaśmiał się i poszedł za nią, ale nie wydawało się, by się śpieszył. Sheldon, Buddy i Keenan pobiegli na arenę i szybko mogłam usłyszeć dźwięki strzelania. - Stanie tutaj jest dobrym sposobem, by przegrać powiedział Keiran. - Jest w porządku. Zawsze zostawiam najlepsze na koniec. - Zniknął w środku areny, a ciemność go pochłonęła. Chwyciłam broń i powoli weszłam. Tak szybko, jak to zrobiłam mój czujnik zapiszczał i spojrzałam, by zobaczyć Keenan'a podskakującego w górę i w dół, świętującego zwycięstwo. Przy swoim drugim odbiciu w górę, został zestrzelony przez Keiran'a, który odwrócił się i mrugnął do mnie. Padła kolejna seria wystrzałów, więc zanurkowałam, by schować się za ścianą blisko wyjścia. Moje krew już pompowała w podnieceniu. Trzymając się nisko, poruszyłam się ostrożnie wokół areny, która wydawała się cicha, więc wiedziałam, że chłopcy polowali. Zastanawiałam się, jak Sheldon i Willow sobie radziły. - Ach kochanie, masz mnie! Jak mogłaś? - Usłyszałam, jak Keenan krzyczy gdzieś w oddali. Spojrzałam zza ściany i zobaczyłam błysk blond włosów kilka kroków przede mną. To był Buddy odwrócony do mnie plecami, jakby się koncentrował na czymś i wtedy zauważyłam Keiran'a. Buddy miał zamiar złapać go, nieświadomego. Wiedziałam, że technicznie nie byliśmy w tej samej drużynie, ale zacięta potrzeba by go chronić, nawet w głupiej grze, owładnęła mój zdrowy rozsądek. Strzeliłam do Buddy'ego od tyłu w tym samym czasie, gdy Keiran się odwrócił i strzelił do niego od przodu. Przez cały czas wiedział, że on tam był! Buddy odwrócił się i spojrzał na nas w szoku, przed 432

ucieczką, pozostawiając Keiran'a i mnie twarzą w twarz. Patrzył na mnie, a ja oddawałam jego spojrzenie, które wydawało się w tym samym czasie mnie chwalić i wyzywać. Szybko wystrzeliłam w jego kierunku, lecz chybiłam i gdy uciekłam, usłyszałam, jak mówił. - Jestem zraniony skarbie, lecz nadal musisz we mnie wycelować broń. Zarozumiały skinsyn. Gdy manewrowałam po całej arenie zdałam sobie sprawę, że zbudowana ona została jak labirynt, z kilkoma dobrymi miejscami do ukrycia, ale byłam teraz zbyt w grze, by się schować, kiedy szukałam swojego następnego celu. Szybko wypadłam zza rogu i wpadłam na twardą klatkę piersiową, która posłała mnie na tyłek. - Cóż, cóż, cóż. Spójrzcie, kogo tutaj mam. Powiem ci coś skarbie. Powiedz, że zostawisz mojego kuzyna dla mnie, a może pozwolę ci przeżyć. Przywróciłam wnikliwe spojrzenie na swoją twarz gdy patrzył w dół na mnie. - Nie ma szans - powiedziałam i wystrzeliłam dwa strzały w jego klatkę piersiową. Przeturlałam się w bok, jak robili to na filmach i schowałam za inną ścianą, uciekając od jego strzałów. Ruszyłam wokół areny, szukając kolejnej ofiary. Jezu, Lake zdecydowanie zbyt dużo masz z tego zabawy. - Pssst. - Rozejrzałam się za źródłem dźwięku, ale nikogo nie zobaczyłam. - Na górze, dziewczyno. - Spojrzałam w górę i zobaczyłam Sheldon siedzącą na ścianie. - Jak się tam dostałaś? - Bycie cheerleader'ką ma swoje zalety. - Zeszkoczyła i stanęła naprzeciw mnie z uśmiechem na twarzy. - Chcesz stworzyć tajne przymierze i położyć tych głupków? Nie musiałam nawet o tym myśleć. - Jasne. - Słodko. - Czekaj, gdzie jest Willow? 433

Wzruszyła ramionami i powiedziała. - Nie wiem... nie widziałam jej. - Dash prawdopodobnie położył na niej swoje łapy. - Gdzie jest twój brat? - Też nie wiem. - Uśmiechnęła się i wiedziałam, że myślała o tym co ja. - Musimy się ruszać. Wezmę prawą, ty weź lewą. Znów zniknęła, zanim mogłam odpowiedzieć. - Zadajemy się z wrogiem? - Odwróciłam się i znalazłam Keiran'a opierającego się o ścianę. - Śledzisz mnie? - Tak - odpowiedział bezczelnie. - Dlaczego? - To Paintball laserowy, kochanie. - Więc i tak przestań. - Nie odpowiedział, ale nadal mnie obserwował. - Zamierzasz mnie zastrzelić? - Tak jak ty próbowałaś zastrzelić mnie? - Dobrze, zrób to. Potrząsnął głową i się wyprostował. - Mówiłem ci, że najlepsze zostawiam na koniec. - Mogłabym ciebie zastrzelić. - Mogłabyś. Ale tego nie zrobisz. Wymierzyłam w niego pistolet. - Nie? - Och, cholera, zrobię to? Keiran obserwował mnie intensywnie, więc nie zauważył kropki na swojej piersi, zanim było za późno. Został oznaczony. - Punkt dla Drużyny Marzeń, taaak kochanie! Złapałam 434

wielkiego, złego Keiran'a! - zdmuchnęła wyimaginowany dym ze swojej lufy. Keiran patrzył na mnie z małym uśmiechem. - Zapłacisz za to później - obiecał mi, nawe jeśli to Sheldon była tą, która go oznaczyła. Przebiegł mnie dreszcz oczekiwania. - Nie składaj obietnic, których prowdopodobnie nie będziesz mógł dotrzymać. Jego uśmiech rozprzestrzenił się na moje wyzwanie. - Czy wasza dwójka może przestać się pieprzyć wzrokiem? Mamy wojne do skończenia! - Sheldon pociągnęła mnie i Keiran ponownie zniknął mi z pola widzenia, ale wiedziałam, że podążał za mną wokół areny. Potem, graliśmy bez przerwy. Buddy, Keenan i Sheldon zostali zabici, i tak skończył się nasz tajny sojusz. Zostałam ja i Keiran. Poza tym Dash i Willow - jeśli ktokolwiek mógł ich znaleźć. Arena była cicha, gdy się po niej poruszałam. Wydawało się, że razem z Keiran'em całkiem dobrze przed sobą chowamy... chyba, że już wiedział, gdzie byłam. Szybko spojrzałam za siebie, ale nie zauważyłam ani śladu Kieran'a. Polowałam na niego tak samo, jak on polował na mnie, ale to nie powstrzymywało mnie przed czuciem się, jak drapieżca. Zatrzymałam się przed jednym z wysokich murów i wyjęłam mapę, którą dała nam obsługa. Gdzie on do cholery był? - Nigdy nie będziesz dobra w ukrywaniu się przede mną. Usłyszałam go za sobą, obróciłam się, by zobaczyć, że poruszał się, jak cień. Próbowałam uciekać, ale był zbyt szybki, gdy strzelił mi dwa razy w pierś. Zginęłam. - Wygrałem.

*** Wyszliśmy z areny z moja dłoni, pochłoniętą przez jego wielką. Przegrałam, ale nie było to zaskakujące. Buddy, Sheldon i Keenan czekali w pobliżu, oddali już sprzęt. 435

- Gdzie są Dash i Willow? - Wszyscy wzruszyli ramionami i od razu spojrzałam na Keiran'a. Gdy szybko odwrócił wzrok, zmrużyłam oczy. - Buddy, czy możesz proszę pojść zobaczyć, gdzie jest twoja siostra? - Dłoń Keiran'a ścisnęła lekko moją ostrzegawczo, ale go zignorowałam. - Dlaczego? - zapytał, zostając na miejscu. - Pamiętasz to jak w piątek klasie... - Już idę. - Rzucił się do przodu i zniknął z powrotem w środku areny. - Co stało się w piątej klasie? - zapytał Keenan. - Damy nigdy nie powiedzą - odpowiedziała za mnie Sheldon. Spojrzał na nią, unosząc brwi. - Jesteś damą? - Uderzyła go w ramię, a on ukradł jej głęboki pocałunek. W krótkim czasie była już na jego kolanach i się obmacywali. Razem z Keiran'em oddawaliśmy nasz sprzęt, kiedy Buddy wyszedł ze środka ze skrępowanym wyrazem twarzy. - Buddy? - spytałam zanipokojona. - Widziałem tam po prostu takie rzeczy, których brat nigdy nie powinien widzieć. - Pokręcił swoją głową i przeszedł obok nas, kierując się do głównego holu. - Chodź. Chcę cię nakarmić - powiedział Keiran i złapał mnie za dłoń. - Ale musimy poczekać na Dash'a i Willow. - Zignorował mnie i nadal ciągnął do jadalni. Buddy już siedział przy dużym stole, więc wsuneliśmy się obok niego.

436

- Buddy, co zobaczyłeś? - Zamiast odpowiedzi, spojrzal na Keiran'a, a potem znów na mnie i potrząsnął głową. - Wolałbym raczej tego nie przeżywać, bardzo dziękuję. - Hej, zamówiliście już? - zapytał Dash, gdy siadał naprzeciwko nas, za nim podążała Willow. Patrzyłam na nią, chcąc by na mnie spojrzała, ale nadal unikała mojego wzroku, zamiast tego patrzyła na dłonie, więc kopnęłam ją pod stołem. - Oww! - W końcu na mnie spojrzała i posłałam jej znaczące spojrzenie, które zignorowała. - Koleś, co jest? - Buddy zapytał Dash'a. Uśmiechnął się do niego. - Podziękujesz mi później, młody. - Ale to moja siostra! Poza tym... tańczę już w tym, odkąd mam trzynaście lat. - Blee, Buddy! Rzucił jej spojrzenie. - Naprawdę chcesz tam iść, po tym, co dzisiaj zobaczyłem? Jej policzki się zarumieniły i znów spojrzała w dół. - Keiran wypuść mnie. Muszę siku. - burknęłam, kiedy nie drgnął. Gdy w końcu się poruszył, pobiegłam do łazienki. Nie wiedziałam, że się powstrzymywałam, ale kiedy podniecenie grą opadło, poczułam, że muszę się wysikać. Skorzystałam z toalety i spojrzałam w lustro. Z jakiegoś powodu, złapałam się na uwalnianiu włosów z gumki, pozwoliłam im opaść wokół moich ramion i w dół pleców. Do kurwy nędzy! Kiedy zaczęłam się przejmować tym, jak wyglądają moje włosy? Opuściłam łazienkę, zdenerwowana sobą. Będę nosiła pięcio calowe obcasy do szkoły. Ponownie pomyślałam o zniknięciu Anya i Trevor'a. Muszę zmusić Keiran'a do mówienia. 437

- Powinnaś być bardziej ostrożna ze znajomymi, których wybierasz. - Pan Martin? - Stał w pobliżu tylnego wyjścia. Co on tu robił? - Tak, kochana. - Przepraszam. Nie sądziłam, że będzie to miejsce w pana stylu. - Jest wiele rzeczy, których o mnie nie wiesz, młoda kobieto. Whoa. To brzmi przerażająco... - Cóż, miło było pana spotkać - odparłam czując się niezręcznie i nieswojo. Szybko podszedł do mnie i wyciągnął rękę, jakby chciał mnie złapać. - Zanim pójdziesz... - Chodź tutaj, Lake. - Dash pojawił się za mną, stojąc obok męskiej łazienki. Spojrzenie, jakie posłał panu Martinowi było chłodne. Podeszłam do niego, a on chwycił moją dłoń. Byłam potajemnie wdzięczna za jego nagłe pojawienie się. Nie podobały mi się wibracje, jakie dostawałam od pana Martina. - Tylko z nią rozmawiałem, młody człowieku. - Tak? Dobrze, rozmowa skończona. Twarde spojrzenie, które pojawiło się na twarzy pana Martina, przestraszyło mnie. Nigdy nie widziałam go innego, niż uroczego i miłego. Ale tak szybko, jak się ono pojawiło, tak zniknęło. Posłał nam uprzejmy uśmiech i przeprosił, wychodząc przez tylne drzwi. - Kim był ten facet? - zapytał mnie Dash, jednocześnie marszcząc brwi patrząc w stronę drzwi, za którymi zniknął pan Martin. 438

- Pan Martin. Przychodził do mojej pracy... wybacz mi... mojej byłej pracy, często. Czemu? - Nigdy wcześniej go nie widziałem. Wzruszyłam ramionami na jego podejrzenia. - Six Forks nie jest takie małe. - Powinnaś trzymać się od niego z daleka. - On jest nieszkodliwy, Dash. Charlie myślał, że się we mnie zakochał. W rzeczywistości jest bardzo uprzejmy i dżentelmeński stwierdziłam. - Wolałabyś usłyszeć to ode mnie, czy od Keiran'a? - Uniósł brew i spojrzał na mnie. - Słuszna uwaga - narzekałam, zmieniając zdanie. - Pomimo tego, co ty lub ktoś inny myślicie, Keiran nie jest moim ojcem. Miałam ojca i mnie zostawił. - Keiran chce cię kontrolować, ale także chce, byś była bezpieczna. Mogę zrozumieć tę potrzebę. - Wiesz... możesz mieć jeszcze szansę, jeśli przestaniesz nią manipulować. - Och, tak? Jak? - Uniósł brew i spojrzał na mnie sceptycznie. - Przez bycie facetem, w którym się zakochała.

*** Kilka godzin później, Keiran zaparkował samochód na moim podjeździe i w końcu przyznałam, że miałam udany wieczór. Moja ciocia będzie wkurzona, jeśli dowie się, że spędziłam na zewnatrz tak dużo czasu w poniedziałkowy wieczór. Pochyliłam się, by pocałować Keiran'a na dobranoc i nie mogłam zaprzeczyć, jakie to 439

wydawało się być naturalne, ale kiedy odsunął się ode mnie i wyłączył silnik, uczucie to zniknęło. - Kim jest pan Martin? - Nie musisz być zazdrosny, kochanie, ma z piędziesiąt lat. Uśmiechnęłam się do niego, ale tego nie odwzajemnił. Gdy nadal na mnie patrzył, westchnęlam i opadłam na siedzenie. - Nie wiem, naprawdę. Jest jakimś facetem, który przychodzi na siłownię. Poznałam go jakiś rok temu. Potrząsną głową i odwrócił ode mnie wzrok, kierując go na przednią szybę. - Nadal testujesz moją cierpliwość - wyszeptał i miałam wrażenie, że nie mówił tak naprawdę do mnie. - Jak ciebie testuję? - Trzymaj się od niego z daleka. - Jest nieszkodliwy. - Lake! - Nie podnoś na mnie głosu, Keiran. Słyszę cię bardzo dobrze. - Jesteś moim wrzodem na dupie - warknął. - Nawzajem. - Siedzieliśmy w ciszy przez chwilę, każde pogrążone w swoich myślach. - Co zrobiłeś z Anya i Trevor'em? - Dlaczego myślisz, iż coś im zrobiłem? - Może dlatego, że widziałam, jak Dash i Keenan ich zabierali i może dlatego, że podsłuchałam, jak mówiłeś im, że ma ich Mario. Powiedz mi prawdę. Siedział przez dłuższy czas, nie mówiąc nic i prawie się poddałam. - Odeślę ich do ludzi, którzy trzymali mnie przez siedem lat. 440

- Trzymali cię? Wyglądał, odpowiedział.

jakby

niechętnie

kontynuował,

zanim

- Tak. Zanim przybyłem tutaj, pracowałem dla złych ludzi w bardzo młodym wieku. - Ale myślałam, że byłeś ze swoją matką? - Przeszłość Keiran'a była zastanawiająca. Walczyłam, by poukładać razem jej kawałki z tych, które już miałam. Nic nie miało sensu. - Ona jest powodem, dlaczego musiałem pracować dla tych ludzi. - Nie wiesz, kim byli? - Nie. - Więc, skąd będziesz wiedział komu masz przekazać Trevor'a i Anya? - Mario się tym zajmie. Nie wiem, ponieważ nie chcę wiedzieć. Im mniej mnie z nimi łączy, tym mniejsze szanse, że zostanę złapany. - Więc co on z nimi zrobi? - Znikną. Nie będą zabici... tak długo, jak będą robili to, co im się powie. - Wyjaśnienie Keiran'a brzmiało strasznie. Tak bardzo, jak nienawidziłam Anya i Trevor'a za to, co zrobili i wszystko, co planowali zorbić, ale nie sądziłam, że mogłam żyć z tym na sumieniu. - Sprowadź ich z powrotem - powiedziałam, utrzymując mój głos stanowczy. Odwrócił głowę, jego wzrok mnie palił. - Co? - Chcę, żebyś ich sprowadził z powrotem.

441

- Nie. - Jego szczęka się zacisnęła i mogłam zobaczyć mięśnie w obrębi zaciśniętej kości policzkowej. - Nie możemy im tego zrobić. Zobacz, co zrobili tobie. Wzruszył ramionami. - Przeżyłem. - Tak? - Nie ważne. Nie wrócą. Nigdy. - W takim razie, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Trzymaj się ode mnie z daleka. - Otworzyłam drzwi od strony pasażera i zatrzasnęłam je z siłą. Keiran obszedł samochód i znalazł się przy moim boku zanim zdążyłam zrobić dwa kroki. Złapał mnie za ramiona i przycisnął do boku samochodu. - Jeśli miałabyś jakiekolwiek pojęcie o tym, co dla ciebie planują, nie wyrzucałabyś tych bzdur ze swoich ust. W dupie mam to, czy ci się podoba, jak cię chronię, ale będę to robił. To moje brzemię. - I moje! - krzyknęłam. Wypuścił szarpany oddech i spojrzał na mnie, jakby chciał mnie udusić. - Lake... - Jestem poważna. Sprowadź ich spowrotem albo trzymaj się ode mnie z daleka. Nie pozwolę, byś zrobił moją duszę tak brzydką, jak twoją. - Kiedy się wzdrygnął, moja dłoń poleciała do ust, tłumiąc przerażone sapnięcie. Zdałam sobie sprawę, co właśnie powiedziałam i w tym samym czasie moje serce roztrzaskało się u moich stóp. Wyraz jego twarzy, złamał mi serce. Ja to zrobiłam. Wiedziałam, że skrzywdziłam go gorzej, niż on kiedykolwiek skrzywdził mnie. - Keiran, ja... - przerwałam, kiedy odepchnął się ode mnie i spojrzał na mnie z najgłębszą nienawiścią, jaką kiedykolwiek wcześniej widziałam w jego oczach. Pojawiła się tak nagle, jak się zaczęła i wtedy odjechał. 442

Mogłam tylko przypuszczać, że teraz odejdzie z mojego życia.

443

Rozdział 30 Nigdy nie chciałam nazwać jego duszy brzydką. To było strasznie wredne. Wręcz okrutne. Niektórzy mogą powiedzieć, że było to uzasadnione lub prawdziwe, mimo wszystko, jego okrucieństwo i manipulacje były znacznie bardziej bolesne, niż cokolwiek, co mogłam mu powiedzieć. Więc dlaczego nadal czuję się tak cholernie winna? Myślałam, że chciałabym, by Anya i Trevor zapłacili za to, co zrobili, ale prawda była taka, że potrzebowałam tylko tgo, by ten cały koszmar się skończył. Potrzebowałam mieć znów siedem lat i moich rodziców. Po dziesięciu latach, nadal czułam z nimi silną więź, tą która bolała bardziej niż pomagała. Pokonałam drogę do drzwi z ciężkim sercem. Poniosłam porażkę. Myślałam teraz tylko o jednym, o sposobie by to naprawić, błagać o przebaczenie. Już się nie bałam. Byłam zmęczona. Gdy otworzyłam drzwi i weszłam do śroka, poczułam znajomą potrzebę ucieczki. To nie było to, co zobaczyłam albo usłyszałam. Chodziło o to, co poczułam. Rozejrzałam się po pustym domu. Wszędzie było cicho i nic nie wydawało się zniszczone, ale nie mogłam pozbyć się uczucia, że coś było nie tak. - Czekałem na ciebie. - Dziwaczny dźwięk głosu, który nie powinien być w moim domu, zaskoczył mnie. Krzyk, który mógłby rozerwać moje płuca, był cichy po nagłym przyciśnięciu zimnej stali do mojego policzka.

444

- Nie krzycz. Nie muszę cię krzywdzić, ale to zrobię. - Co ty tu robisz? - Pisk mojego głosu nie pokazywał przerażenia. - Próbowałem cię ostrzec. Próbowałem ci pomóc. - Ostrzec przed czym? - Myślałem, że jesteś inteligentna. Jesteś po prostu tak samo głupia, jak inne dziwki. - Jego wściekły i prawie psychopatyczny głos był ostatnią rzeczą, jaką usłyszałam, gdy poczułam kolbę pistoletu uderzającą w moją czaszkę.

*** Wróciła. Uśmiechała się w dół do mnie, ale jej uśmiech nie sięgał oczu. W jej oczach był strach. Wiedziałam to, ponieważ były jak moje, na tak wiele sposobów. Wyglądała także na smutną, ale mogłam powiedzieć, że jest szczęśliwa, widząc mnie. Po raz pierwszy odkąd zniknęli, byłam szczęśliwa, że także ją widzę. Nie czułam złości, ponieważ w końcu po mnie wrócili. Wracałam do domu. Silna ręka pojawiła się na jej ramieniu. To był on - mój ojciec. Lecz on się do mnie nie uśmiechał. Nawet na mnie nie patrzył. Patrzył na mamę. Coś do niej mówił. Pokręciła głową i sięgnęła do mnie, poczułam jak moja dłoń sięga po jej. Kropla spadła na jej ramię. Płakał, gdy w końcu na mnie spojrzał. Był taki przystojny i wysoki. Pamiętam chwile spędzone na jego ramionach, gdy się ze mną bawił. Teraz pamiętam. Kochał mnie i ja także go kochałam. Kochałam ich oboje. Brakowało mi ich. - Dlaczego? - Starałam się zapytać, ale żaden dźwięk nie wyszedł z jej ust. Spróbowałam jeszcze raz, ale przestałam, kiedy uświadomiłam sobie, że odciągał ją daleko. 445

- Nie! Nie idźcie! Nie zostawiajcie mnie. Nie ponownie. Krzyczałam i krzyczałam, ale nic się nie stało. Spojrzał na mnie jeszcze raz, gdy moja matka płakała i płakała, kiedy ją prowadził. - Nie możemy jej teraz pomóc - powiedział. Moja matka odwróciła się, niemal rozpaczliwie. Wskazywała. Wskazywała na coś za mną. Odwróciłam głowę i nagle byłam na placu Zobaczyłam małego chłopca kilka kroków ode mnie.

zabaw.

Keiran. Był taki, jakiego znałam go wcześniej. Miał ponownie osiem lat, stał w świecącym słońcu, ale tym razem świat wokół był cichy. Cichy, jakby martwy. To właśnie wtedy zobaczyłam, że w dłoni trzyma broń, a z palców zwisał mu medalion. Jego oczy były smutne, gdy patrzył na mnie, ale również były pełne gniewu. Spojrzał w dół na swoją dłoń i zauważyłam odbarwienie na łańcuszku. To była... krew. - Keiran? - Zabiłem ich - powiedział. - Kogo? Kogo zabiłeś? - Pokręcił głową, gdy brał głęboki, poszarpany oddech. - Musisz mi powiedzieć, kim oni są! krzyknęłam rozpaczliwie. Jego dłoń powoli się uniosła i wycelował we mnie pistolet. Potrząsnęłam głową, ale zamiast uciec, przeniosłam się bliżej. - Zabiłem - zawołał i pistolet wystrzelił.

*** Zostałam wyrawana ze swojego koszmaru. Byłam zlana potem, próbowałam złapać oddech. Miałam nadzieję, że mój koszmar się skończył, lecz pulsujący ból głowy powiedział oc 446

innego. Otworzyłam oczy i wyjrzałam za okno. Mogłam zobaczyć zaniedbany trawnik, ale nic poza tym. - Dobrze widzieć, że wstałaś. Zaczynałem myśleć, że mogłem uderzyć cię za mocno. Jak twoja głowa, tak poza tym? - Była w porządku - powiedziałam sakrastycznie. Uśmiechnął się szeroko i po raz pierwszy nie mogłam dojrzeć w tym nic uroczego. - Przepraszam, musiałem to zrobić, nie sądziłem, że pójdziesz ze mną z własnej woli. - Spojrzałam w zimne oczy pana Martina, który siedział w rogu pokoju. - Dlaczego to robisz? To ty się wcześniej włamałeś, prawda? - Dlaczego zwykle ktokolwiek coś robi? Dla pieniędzy, droga dziewczyno i tak, zostawiłem zdjęcie. Smutne, co stało się tej małej dziewczynce. - Ale mojej ciotki tu nie ma i nie jest bogata. - Roześmiał się, jakbym właśnie opowiedziała mu żart albo powiedziała coś dowcipnego. A może facet był po prostu walnięty. To ostatnie wyjaśnienie, lepiej pasuje. - Nie chcę pieniędzy od ciebie ani twojej ciotki. W rzeczywistości, to w ogóle nie ma nic z tobą wspólnego. - Co? Więc czemu... - Jesteś tylko przynętą, Lake. - Przynętą dla kogo? - Naprawdę jesteś taka ślepa, czy to z wyboru? - Przykro mi, panie Martin. To musiał być cios, który moja głowa niedawno otrzymała. Będziesz musiał mi pomóc. - Dobrze, na początek nie nazywam się Martin. Tylko Masters i jestem tu dla swojego syna.

447

Rozdział 31 Zajęło mi dwie i pół sekundy zrozumienie, co właśnie powiedział. Bez jaj – liczyłam w myślach. - Ale wszyscy myślą, że nie żyjesz. - Nie, jak najbardziej jestem żywy. - Założył nogę na nogę i zrobił się zbyt swobodny, jak na mój gust. - Jeśli przez cały ten czas żyłeś, to dlaczego dopiero teraz się pokazujesz? - Ponieważ mój syn wpakuje mi kulkę w łeb w momencie, gdy mnie zobaczy - odpowiedział, pełen pogardy. Zmarszczyłam brwi, ponieważ tak jak każdy, byłam przekonana, że Keiran nigdy nie spotkał swojego ojca. - Jeśli Keiran jest twoim synem... dlaczego miałby chcieć cię zabić? - Nie byłem najlepszym ojcem. - Wzruszył ramionami, wymijająco. - Mówiłem wiele kłamstw, panno Monroe i zrobiłem wiele brzydkich rzeczy. Rzeczy, które były konieczne, bym uyskał to, co prawnie mi się należało. - Czy ty w ogóle za to przeprosiłeś? Dlaczego powinnam ci teraz wierzyć? - Nie było ani krzty współczucia w sposobie, jaki mówił o swoim zrażonym synie i jego zmarłej matce. - Naprawdę nie obchodzi mnie to, czy mi wierzysz czy nie. Służysz jednemu celowi i jest to przyprowadzenie Keiran'a do mnie. Obserwowałem was oboje od jakiegoś czasu. Długo wcześniej, niż przedstawiłem się tobie. Muszę powiedzieć, że było 448

to intrygujące, zobaczyć, jak mój syn traktuje dziewczynę, którą kocha. - Co sprawia, że jesteś taki pewny, że jest we mnie zakochany? - Dla twojego dobra mam nadzieję, że jest. - Jestem pewna, że człowiek taki jak ty nie będzie chciał ryzykować, polegając tak bardzo na nadziei... to znaczy, jeśli naprawdę w to wierzysz. Jego brwi się uniosły, a usta zacisnęły. - Mój syn pozwala ci wyrywać się z takimi słowami? - Jego oczy pociemniały tak samo, jak bardzo często Keiran'a i byłam na tyle mądra, by wiedzieć, że byłam bez szans. - Jaka kwota pieniędzy jest tego warta? - Miliony. - Jego oczy zabłyszczały chciwością. - Miliony, które powinny być moje lata temu. - Co sprawia, że spodziewasz się, iż twój osiemnastoletni syn zapłaci ci taką ilość pieniędzy? - Ty i ja wiemy, że Keiran jest daleki od bycia bezsilnym i jest więcej niż pewne, że może zrobić wiele nielegalnych rzeczy. Och tak, wiem wszystko o Anya Risdell i Trevor'ze Rynolds'ie. Ja także mam znajomości - powiedział konspiracyjnym tonem. - Keiran jest dziedzicem części fortuny, którą dostanie gdy skończy dwadzieścia jeden lat. - Gdzieś słyszałam to wcześniej? - Zdaję sobie sprawę, że sytuacja jest niezwykle banalna, lecz jednak realna. - Mówiłeś część... - Tak, drugi chłopiec; Keenan. - Nie przegapiłam pogardy w jego głosie, gdy wymówił jego imię. - I mój brat również... jeśli kiedykolwiek się ożeni. 449

- Więc, ty nie dostaniesz części fortuny? - Niestety, już otrzymałem pierwszą część mojego spadku. Tę samą część, która jest przypisana Keiran'owi za trzy lata. - Nie rozumiem. - Nasza rodzina zawsze była zdeterminowana, by ciągnąć wiele pokoleń Masters'ów. Przez minione piędziesiąt, czy sześćdziesiąt lat tempo ożenków i rozmnażania spadła tak bardzo, że nie mamy już zagwarantowanego przetrwania nazwiska. Aby każdy z nas otrzymał swój pełny spadek, musimy zawrzeć małżeństwo i dochować się dzieci. Otrzymujemy naszą początkową, znacznie mniejszą część, gdy dochodzimy do określonego wieku i resztę, kiedy dotrzymamy obowiązków. Co do rozmowy o szantażu. Bogaci ludzie byli z klasy-A, stukniętych. - Więc masz pieniądze... - Miałem, panno Monroe. Mam drogie upodobania i wiele zawdzięczam długom, które mogłyby kosztować mnie życie, jeśli ich nie spłacę. Przez minione dziesięcć lat miałem szczęśliwą passę w hazardzie, która w końcu się wyczerpała. - Słyszałeś o możliwości kupienia czegoś taniej? Spojrzał na mnie zmrużonymi oczami, które odbijały jego syna. Jak mogłam nie zauwazyć tego wcześniej? - Proszę, nie staraj się testować mojej cierpliwości. Zapewniam cię, że nie zawaham się ciebie skrzywdzić; chociaż nie mogę cię zabić... przynajmniej jeszcze nie. Skinęłam głową i trzymałam język za zębami. - Przyjęłam. - Dobrze. - Rozprostował nogi i wstał, kierując się do komody, gdzie stała butelka z brązową cieczą, która wiedziałam, że jest alkoholem. Nalał do szklanki i szybko odsunął, zanim wlał do drugiej. - Gdzie byłem? 450

- Jesteś spłukany. - Posłał mi ostre spojrzenie, na które się skurczyłam i przycisnęłam plecy do wezgłowia. - Przepraszam... stare nawyki. Więc, jeśli Keiran ciebie nienawidzi i nie odziedziczy spadku przez kolejne trzy lata, dlaczego robisz to teraz? - Te długi, które wcześniej wymieniłem, nie są skłonne czekać trzy lata. - Ale naprawdę wątpię, by ci pomógł. - Nie... nie pomoże. - Więc, jak... - Zrozumienie olśniło mnie przez jego spojrzenie. - Nie! - krzyknęłam, zrywając się z łóżka. Stnęłam z nim twarzą w twarz. - Nie pozwolę ci go skrzywdzićar warknęłam. Jeśli Keiran umrze, to jego pieniądze niewątpliwie przypadną ojcu, jako najbliższemu krewnemu. Roześmiał się, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. - Wiesz, zdumiewa mnie to, że jesteś tak gotowa go chronić, nawet jeśli oznacza to cierpienie dla ciebie... - Jeśli to jest to, stanowczością w głosie.

co

konieczne.

-

Przerwałam

ze

- To naprawdę wyjątkowe panno Monroe. Mój syn nie robił nic, prócz krzywdzenia cię przez lata. - Musiał zauważyć moje zaskoczone spojrzenie, ponieważ powiedział. - Tak, wiem o tym. Chłopiec Reynolds'ów mnie wtajemniczył. Za bardzo chciał pozbyć się mojego syna. To wstyd, że Keiran dopadł go pierwszy, ponieważ ewentualnie zabiłbym go sam. Mogłem mieć te pieniądze już rok temu, gdyby nie on. Nie mogłam uwieżyć, ale miał rację. Jeśli Trevor nie wrobiłby Keiran'a... wówczas byłby martwy. - Ty byłeś tą osobą, o której mówił Trevor w noc przed Wesołym Miasteczkiem, która chciała mnie poznać. - Tak, to byłem ja, panno Monroe. - Jesteś szalony. 451

- Nazywaj to, jak chcesz. Wiedziałem wtedy, że byłaś po prostu pionkiem,, którego potrzebowałem, by ugiąć Keiran'a. Potrzebowałem mieć przewagę, aby się z nim zmierzyć. - Co sprawia, że jesteś taki pewny, że Keiran chce cię zabić? To trochę ekstremalne przez bycie nieobcenym ojcem. - Nie, byłem znacznie gorszy od tego. - Nie kupuję tego. - Keiran zabijał wcześniej. Wiele razy. Wierzysz w to? - Nie. - Skłamałam, ale mój głos zadrżał na wspomnienie dziewczynki ze zdjęcia. - Jesteś straszną kłamczuchą, panno Monroe. Jedno z moim synem mamy wspólne, to brak miłosierdzia, czy wyrzutów sumienia. Skrzywdziłby swoją własną matkę, gdyby mu to odpowiadało. Już to udowodnił. - Co masz na myśli? Co się stało jego matce? - Nieżyje - odpowiedział. Jego twarz i głos były pozbawione emocji. - Czy ona przedawkowała? Keiran powiedział, że była prostytutką i narkomanką. Przyglądał mi się niecierpliwym spojrzeniem, rozciągając usta. - Nic dziwnego, że mój syn tak łatwo tobą manipulował. Twoja skłonność do bycia łatwowierną jest zdumiewająca, czy to kutas mojego syna sprawił, że jesteś taka ufna? - Co się jej stało? - wyrzuciłam z siebie. Mitch traktował tę całą sytuację, jak puzzle, które chciał, żebym ułożyła z półprawd. - Została zamordowana. - Cała wilgoć w moich ustach natychmiast zniknęła. - Kto ją zamordował? - Udało mi się zadać pytanie, mimo 452

zdenerowania. Patrzył na mnie z rozbawieniem. - Mogę powiedzieć przez spojrzenie w twoich oczach, że już wiesz, kto. - Kłamiesz! rzyknełam. Moje emocje wyciekły, przytłaczając mnie. Nie chciałam wierzyć, że Keiran zamordowałby własną matkę z zimną krwią. - Tak, z całą pewnością to zrobił - powiedział, odpowiadając na moje milczące pytanie. - Skąd to wiesz? - Ponieważ byłem tam, gdy umieszczał kulkę w jej głowie. Mój syn jest zimnym dranim. Widzę, że pracował nad tobą bardzo dobrze. Zakochałaś się w nim, prawda? - Nie wiem, o czym mówisz. Dlaczego miałby zabijać własną matkę? - Ponieważ jest zimnokrwistym mordercą. Był do tego szkolony. Kiedy większość dzieci było tulonych w nocy i słuchało na noc bajek, mój syn spędzał czas z najbardziej zabójczymi przestępcami i wykonywał niewypowiedziane zlecenia. - Ale dlaczego miałaby pozwolić mu to robić? Powinna go chronić. - Nie miała prawie nic do powiedzenia w tej sprawie. Ja byłem za to odpowiedzialny. Jego matka była słaba. Mieliśmy pewne... nieporozumienia, więc zostawiła mnie tuż po tym, jaks się urodził, bez słowa czy śladu. - Jego głos się obniżył, a oczy pociemniały, gdy mówił. - Oczywiście, szukałem ich, ale dałem temu spokój na jakiś czas. Jej ojciec był jej jedyną rodziną, ale umarł, gdy była w szóstym miesiącu, więc ciężko było ją znaleźć. Prawie się poddałem, przed jego pierwszymi urodzinami. Lecz wtedy byłem wypełniony już niczym więcej, jak pogardą do tej suki i potrzebą zemsy, więc zabrałem mojego syna. -

Dlaczego

nie

było

żadnego

aktu

urodzenia,

czy 453

dokumentów o przyznaniu opiki rodzicielskiej? - Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, gdy uśmiech rozprzestrzenił się na jego twarzy. - Widzę, że trochę kopałaś. Miała poród domowy i nie był to przypadek, ponieważ nie pozwoliłbym, aby sędzia decydował, czy mój syn należał do mnie, czy też nie. - O mój Boże... porwałeś go. - Tak. - Patrzył uważnie na moją reakcję, gdy brał łyk trunku. - Więc byłby raport o zaginionej osobie... - Nie, jeśli matka by go nie zgłosiła. - Dlaczego nie zgłosiłaby zaginięcia własnego dziecka? - No właśnie, dlaczego? Myślę, że mogło to mieć coś wspólnego z faktem, że uciekała przede mną. Nigdy nawet go nie zarejestrowała po opuszczeniu mnie, więc nie było żadnych papierów, że się w ogóle urodził, kto by jej uwierzył? - Dlaczego miałaby się przed tobą ukrywać? - Ponieważ jest samolubną suką. Zaoferowałem jej szansę posiadania pieniędzy i statusu, ale to nie wystarczyło - wypluł ze złością. - Więc, co robiłeś z Keiran'em przez siedem lat i jak zachowałeś w tajemnicy, że masz syna? - Musiałam utrzymywać go mówiącego i w ten sposób zdobyć kilka odpowiedzi. - Miałem dług u człowieka, który prowadził lukratywną przestępczą organizację, była ona niekonwencjonalna.

bardzo nieco

- W jaki sposób? - Powiedzmy, że stowrzyli nowe znaczenie terminu "niewolnik dziecięcy", ponieważ te dzieci nie były wrzucane do słodkiego sklepu i nie pracowały za minimalną krajową. Te dzieciaki pracowały na swoje życie. 454

- Więc oddałeś go, im? - Poczułam, jak moje serce się zatrzymuje, gdy wyobraziłam sobie Keiran'a cierpiącego z Bóg wie, jak wieloma innymi, anonimowymi dziećmi. - Nie, sprzedałem go im. - Sapnięcie, które opuściło moją pierś było ciężkie i pełne bólu, a także smutku. Kiedyś był partnerem ludzi, którzy mnie posiadali. Przypomniałam sobie słowa Keiran'a z poprzedniego dnia. Moje serce złamało się dla niego, jeszcze raz. - Sprzedałeś swojego własnego syna? - Chciałam w coś uderzyć, a najlepiej w Mitch'a pieprzonego Masters'a. - Mój syn - zadrwił. - Został stworzony, by robić dla mnie pieniądze, po nic więcej. Gdyby nie mógł dostać dla mnie tego, tak jak planowałem, wtedy musiałbym poprawiać. - To twój syn! - Był środkiem do celu! - Ryknął Mitch. Jego twarz była teraz wykrzywiona w ledwo kontrolowanej wściekłości. Zamilkłam, gdy kawałki się połączyły na to, co mówił. Chwilę później był spokojnym, skromnym człowiekiem, na którego dałam się nabrać. - Zostawiłem go z rodziną, która pracowała dla organizacji, dopóki nie miał na tyle lat by pracować. Ciągle miałem na niego oko, ponieważ nadal był dla mnie cenny. - Jak się nazywała ta organizacja? - Dawaj - rzucił. - Zmierzasz do zabicia mnie. - Chciałabym. Nawet Keiran nie wie, kim tak naprawdę są. Czy to może być prawda? To byłoby wiarygodne, biorąc pod uwagę jego ówczesny wiek. - Więc, jak skończył ze swoim wujkiem? Czy nagle znalazło się w tobie sumienie? - spytałam z niedowierzaniem. - Tuż po tym, jak skończył osiem lat, moje pieniądze ponownie zmalały, więc zdałem sobie sprawę, że musze wznowić swój stary plan i orzenić się. Zmusiłem jego matkę, by się ze mną ożeniła, by uratować swojego syna. 455

- Ale jakbyś wytłumaczył swojego ośmioletniego syna? - Wyjaśnił bym swojej rodzinie, że była dawno utraconą miłością i zaszła w ciążę, zanim straciliśmy kontakt. Moja rodzina nigdy wcześniej mnie nie poznała, ani żadnego z moich przyjaciół. - Ale Keiran zrujnował twój plan, gdy ją zabił. - Nie do końca. - Właśnie wtedy jego telefon zadzwonił i posłał do mnie przepraszający uśmiech. - Przepraszam. Naprawdę muszę to odebrać. Gdy wyszedł z pokoju, podeszłam do drzwi, lecz nie usłyszałam żadnej kluczowej konwersacji. Próbowałam przekręcić klamkę, ale była zablokowana. Uderzyłam w nie wściekle, ale nie wrócił przez jakiś czas. Usiadłam, przetważając wszystko, co ujawnił. Czułam się, jakby minęły godziny, kiedy w końcu usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi gdzieś na zewnątrz. Mogłam usłyszeć ciężkie kroki i pomruki, które brzmiały nieco dziwnie, jakby ktoś był bity. Miałam nadzieję, że jakimś cudem Keiran lub ktoś inny mnie znajdzie, więc zaczęłam krzyczeć o pomoc. Niedługo potem w pokoju w którym byłam przetrzymywana, pojawił się Mitch. Zgrzyt klucza w zamku zaalarmował mnie o jego powrocie. - Chcę, żebyś się teraz zachowywała. Mamy towarzystwo. - Kogo? - W swoim czasie. Właśnie się dowiedziałem, że mój syn opuścił niespodziewanie Six Forks. To z pewnością opóźni moje plany, na co nie mogę sobie pozwolić. Potrzebuję przysługi. - Żartujesz, prawda? - Obawiam się, że nie. - Cóż, to szkoda, ponieważ jedyną rzecz jaką gotowa jestem dla ciebie zrobić, to pokazać ci, gdzie masz spierdalać. - Ciężkie uczucie jego ręki, uderzającej w moją twarz posłało mnie na 456

podłogę i pozostawiło piekący ból. - Teraz to było twoje pierwsze i jedyne ostrzeżenie. Wyciągnął telefon i podał mi go. Ostrożnie spojrzałam na niego z podłogi. - Zadzwoń do mojego syna. Pomimo jego ostrzeżenia, nie zamierzałam sprowadzić na Keiran'a niebezpieczeństwa. Tak, też tego nie rozumiałam. - Nie. - Słucham? - Powiedziałam, nie. Będziesz musiał po prostu mnie zabić. Temperatura w pokoju wydawała się opaść o kilkanaście stopni, które teraz mogłyby zamrozić piekło. Patrzył na mnie przez chwilę z niewątpliwą wściekłością gotującą się w jego oczach, zanim szybko się odwrócił i ruszył z powrotem przez drzwi. Wrócił, zanim mogłam zerwać się do drzwi ku wolności. Brzmiało to tak, jakby coś przeciągał, a raczej kogoś, jak się wkrótce okazało. W pierwszej chwili zauważyłam znajomą głowę, pełną postawionych, ciemnych włosów. - Może to nie z tobą zacznę... - ostrzegł. - Keenan! - Byłam przerażona na widok jego ciała krwawiącego z różnych miejsc. Od razu do niego podpelzłam, by zobaczyć, czy oddycha. Kiedy poczułam płytkie wciąganie i wydychanie jego oddechu, zmówiłam cichą modlitwę. Jak dostał się do Keenan'a i dlaczego? - Co mu zrobiłeś? - krzyknęłam. - Mój bratanek nie był zbyt skory do współpracy z ludźmi, których wynająłem. Musiało być ich trzech, by go sprowadzili na ziemię. Nieźle sobie z nim poradzil. - Wzruszył ramionami, jakby nie miało to dla niego znaczenia. - Dlaczego Keenan? - Zdecydowałem się pójść na całość. Jesteśmy zasadniczo ostatnimi z umierającego klanu, a mogłem dać możliwość kontykuowania tego dwóm gównom. Jeśli zabiję ich wszystkich, wszystkie pieniądze przypadną mi. 457

- Nie. - Osłoniłam Keenan'a swoim ciałem. Musiałam zrobić cokolwiek, by był bezpieczny. - Och, nie martw się. Nie zabiję go jeszcze. Jest dodatkową zachętą, by sprowadzić tutaj Keiran'a. - A co z jego ojcem, a twoim bratem? - Zostawię go na koniec. Chcę, żeby jego śmierć była powolna i bolesna. - Gdy mówił o swoim bracie, nie mogłam przegapić głębokiej nienawiści, która spowiła jego głos. - Odbierzesz także życie swojemu bratu? - Mój brat odebrał mi znacznie więcej. - Spojrzał na krótko w kierunku Keenan'a, zanim wzrokiem wrócił do mnie. - Teraz, wykonaj telefon. - Rzucił mi telefon na kolana, ale pozwoliłam mu tam leżeć, dopóki nie wyciągnął pistoletu i nie wycelował go w Keenan'a. - Dobra! - Wyciągnęłam dłonie w geście poddania, zanim podniosłam telefon. - Dobra dziewczynka. Kerian dobrze cię wyszkolił. Wybrałam numer Keiran'a i modliłam się, by nie odebrał. Ale kiedy w końcu to zrobił, zdałam sobie sprawdę, jak bardzo kochałam i tęskniłam za dźwiękiem jego głosu, choć teraz brzmiał na szorstki i pełen zniecierpliwienia. - Kto to do kurwy? - warknął. - Keiran... - Lake? Gdzie do cholery jesteś? - zapytał. Mogłam usłyszeć złość w jego głosie, ale była tam także desperacja. - Nie wiem. - Natychmiast zaszlochałam. Mitch wyrwał mi telefon z rąk. - Cześć, synu. Nie zapomniałeś o swoim ojcu przez te wszystkie lata, prawda? - Nie słyszałam reszty rozmowy. Mitch wyszedł, zamykając mine w pokoju z nieprzytomnym Keenan'em. 458

Bałam się o niego, nie znajdąc zakresu jego urazów. Nie wspominając już o braku możliwości wymyślenia, jak nas stąd bezpieczenie wydostać. Nie byłam na tyle głupia, by myśleć, że Mitch po tym wszystkim pozwoli mi odejść. Nie po tym wszystkim, co mi powiedział. - Keenan - wyszeptałam. - Jeśli mnie słyszysz, musisz się obudzić... proszę, obudź się. - Trąciłam go i zadziwiająco, zaczął się kręcić i jęczeć z bólu. Kiedy jego oczy w końcu się otworzyły, natychmiast je zamknał zaciskając mocno jeszcze raz. - Cholera - mruknął. - Jest gorzej, niż cholera. - W połowie zażartowałam. - Lake? - jęknął. - Tak, to ja. Możesz uściąść? - Odetchnął i powoli podniósł się aż siedział na podłodzę, obok mnie. - Jak bardzo cię skrzywdzili? - Oni? - zapytał ze zdezorientowaniem. - Nie pamiętasz? - Był cicho, ale po chwili przypomniał sobie, co się stało i jego wyraz twarzy zmienił się w złość. - Powiesz mi, co to byli za goście? - warknął. Zbladłam i spojrzałam na niego. Tym razem to ja byłam zdezorientowana. - To znaczy, nie wiesz? - Posłał mi niecierpliwe spojrzenie, a moje zmarszczone brwi się pogłębiły. - Nie, nie wiem. - On... on jest twoim wujkiem. - Między nami rozciągnęło się milczenie, ale to wyraz niedowierzania owinął całą jego twarz. - Mój wujek? Ja nie mam wujka. Jedyny wujek, jakiego mógłbym mieć, to ojciec Keiran'a, a on nie żyje. - Cóż w takim razie martwi wstają z grobów, ponieważ to on. 459

- Żartujesz sobie ze mnie? - Obawiam się, że nie. - Wypuścił oddech i pokręcił głową. Nie kołysz łodzią, czy coś, ale facet jest popieprzony. - Tak, dzieki, niezauważyłem - powiedział sarkastycznie. - Powiedział ci cokolwiek? Skrzywił się. - Tylko to, że nadszedł czas, bym zapłacił mu to, co jestem winien. Kto mówi takie gówna? - Jak dużo wiesz o swoim dziedzictwie? - Dziedzictwo? Mam fundusz na szkołę, który mój tata powiedział, że został dla mnie założony, ale to wszystko. - Cóż najwydoczniej jesteś wart miliony i on ich chce. - Nie ma mowy. - To prawda. - Skurwysyn - jęknął. - Musimy znaleźć sposób, by zadzownić do Keiran'a. - Już to zrobiłam. - Jak? - zapytał, unosząc brwi. - Zmusił mnie. Chce zabić was obu. - Kurwa...

*** Razem z Keenan'em wymyślaliśmy plan ucieczki, gdy Mitch wpadł do pokoju z dwoma innymi mężczyznami. Spojrzał pomiędzy mną a Keenan'em, a potem wskazał w naszym kierunku mężczyznom. Jednak jego obaj pomocnicy, podnieśli Keenan'a. 460

Udało mu się wbić łokiem w twarz łysemu kolesiowi, w zamian za co został powalony ciężko na podłogę uderzeniem z kolana w plecy, za sprawianie kłopotów. Gdy w końcu udało im się go wynieść z pomieszczenia, zostałam z Mitch'em. Patrzył na mnie z zadowoleniem. - Zamierzasz iść bardziej pokojowo, czy będę musiał zorganizować ci pomoc? - Myślę, że sobie poradzę. - Dobrze to słyszeć. Mój bratanek mógłby być nauczony kilku manier. Nadszedł czas, moja droga. - Dostanę jakieś ostatnie życzenie? - Co sprawia, że myślisz, iż cię zabiję? - Powiedziałeś mi za dużo... poza tym, twoje oczy oddają wszystko. Jesteś zły i pusty. Niezdolny do dobrej woli, czy wyrzutów sumienia. - Masz wspaniały umysł. To taka szkoda, że musi zostać usunięty. Możemy? Pokazał na drzwi i przeszłam przez nie, ale zatrzymałam się, gdy byłam w korytarzu. Dom z tego co mogłam zobaczyć, wyglądał na zwyczajny, ale duży. Zaprowadził nas na zewnątrz, gdzie stały dwa samochodu z przyciemnionymi szybami. Wsunęłam się do samochodu, który wskazał i czekałam, aż skończy rozmawiać ze swoim człowiekiem. Gdy wsiadł do środka, wyciągnął czarny skrawek materiału. - To na twoje oczy. Nie można być zbyt ostrożnym. - Rozłożył i zawiązał opaskę wokół mojej twarzy, następnie samochód odjechał. - Gdzie jest Keenan? - Nie martw się o to. Twoja rola jest wszystkim, co powinno mieć dla ciebie znaczenie. Kawałki się rozpadną, gdy im to powiem. 461

*** Wiedziałam, że nie byliśmy już na głównej drodze. To musiała być jakaś droga polna, w którą skręciliśmy, ponieważ była wyboista. W końcu zatrzymaliśmy się z piskiem opon, ponieważ kieroca gwałtownie zachamował i przeklął. - Zostaw to mojemu chłopcu, by wziął mnie z zaskoczenia. Usłyszałam jego rozbawiony śmiech pochodzący z prawej strony. - Szefie, co mamy robić? - Wysiadamy. Mitch związał moje dłonie kilka minut temu, więc kiedy usłyszałam otwieranie drzwi. Zostałam wyciagnięta z samochodu i rzucona na ziemię. - Ostrożnie z nią - powiedział Mitch, jego głos brzmiał na zirytowany. - Jest cenna i po wyrazie twarzy mojego syna, jest gotów nas wszystkich pozabijać. - To brzmi tak, jakbyś się bał swojego własnego syna zaszydziłam. - Lake - Usłyszałam znajomy głos z krótszego dystansu, niż się spodziewałam. Keiran. Nieświadomie zrobiłam krok w kierunku dźwięku jego głosu, ale zostałam pociągnięta szorstko w tył za włosy. Mój krzyk bólu przebił zimne, nocne powietrze i zostałam przyciśnięta plecami do piersi mężczyzny. - Stracisz to, gdy cię zabiję. - Usłyszałam Keiran'a. Śmierdzący oddech mężczyny uderzył w mój policzek, kiedy się zaśmiał i pociągnął mnie jeszcze raz za włosy. - Synu... - zaczął Mitch. - Nie jestem twoim synem. - Mogłam usłyszeć złość w głosie Keiran'a i żałowałam, że nie mogłam zobaczyć jego twarzy. - Keiran, oni mają Keenan'a! - Ach, tak. Przyprowadź bękarta - stwierdził chłodno Mitch. Usłyszałam kroki, a następnie odgłos otwieranych drzwi i zatrzaskiwanie. Keenan zaczął obsesyjnie wykrzykiwać 462

przekleństwa, jak tylko wydostał się z samochodu. Moja opaska nagle została zerwana i kiedy moja oczy przyzwyczaiły się do ciemności, mogłam zobaczyć Keiran'a stojącego około trzydziestu stóp dalej. Był ubrany cały na czarno i miał torbę na masce samochodu. - Dlaczego do kurwy tutaj jesteś? - zapytał Keiran. Nie wydawał się w ogóle zaskoczony, że jego ojciec był żywy, czy że miał się dobrze. - Myślałem, że będziesz szczęśliwy widząc mnie, odkąd mnie szukasz. - Nie ukrywałem tego. - Nie... nie ukrywałeś, prawda? Cóż, oto jestem. - A to wszystko? - Jedyny powód dlaczego nie zabiłeś mnie tak szybko, gdy przyjechałem. Keiran patrzył na niego, a następnie złapał za torbę i rzucił do stóp Mitcha. Wzrok Mitcha śmignął między czarnym workiem, a Keiran'em. - Co to jest? - Dwadzieścia patyków w gotówce. Odejdź. Mitch uśmiechnął się do Keiran'a. - Musi być wyjątkową dziewczyną. - Zauważył. - To romantyczne z twojej strony synu, ale obawiam się, że to nie wystarczy. Widzisz... ty i Keenan... - zadrwił wypowiadając jego imię. - ...jesteście warci o wiele więcej, niż to. - Bierz pieniądze, suko. - Keenan splunął na ziemię w pobliżu Mitcha. Jego wzrok był zimny, gdy przesunął się na Keenan'a. - Jesteś w każdym calu, jak twój ojciec. - Masz na myśli swojego brata, cipko? 463

- Keenan! - krzyknął Keiran, przyciągając uwagę Keenan'a. Kuzyni wydali się mieć między sobą cichą konwersację, zanim Keenan zacisnął zęby i spojrzał na Mitcha. - Dlaczego czekałeś dziesięć lat? - Gdy wszystkie głowy zwróciły się w moim kierunku, zdałam sobie sprawę, że zapytałam na głos. - Uwierz albo nie, panno Monroe, nie podszedłem tak łatwo do decyzji o zabiciu własnego dziecka i nadal była nadzieja, że się z kimś ożenię, kto będzie tak naiwny, jak była jego matka. Po tym wszystkim, byłem bardzo młody. I była ta inna mała czkawka, która mówiła, że powinienem być martwy. - Więc, jak zamierzasz uciec z tym? - To nie zbrodnia, powrócić z martwych. Szybki test DNA potwierdzi, że Keiran był rzeczywiście moim synem i zabiorę jego spadek. Po tym, jak zajmę się moim bratem nie będzie już nikogo do obalenia któregokolwiek z nich. - Nie dotkniesz mojego ojca! - warknął Keenan. - Synu, nie będzie cię w pobliżu by mnie powstrzymać. - Mitch, weź pieniądze i jedź. Dam ci nawet fory. To moja jedyna oferta. - Zaoferował Keiran. - Myślisz, że możesz tak poprostu sobie tam stać i się na mnie puszyć? Jestem twoim ojcem, ty gówniarzu! Nie będziesz mi rozkazywał. Zrobiłem cię - ryknął. - I zajebistą kurwa robotę wykonałeś. Zrobiłeś mnie, a później sprzedałeś. - Zawsze byłeś środkiem do celu, a tym celem były pieniądze. Miałem się ożenić i wyprodukować dziedzica. Twoja matka się wykręciła, gdy uciekła, by być dziwką mojego brata! - Co ty do cholery mówisz? - zapytał Keenan. Patrzył między Keiran'em, a Mitch'em, gdy ja stałam w szoku. - Czy to nie jest powód, dlaczego nienawidzisz tak bardzo 464

John'a, synu? Ponieważ mój brat... - zadrwaił. - ...zabronił Sophi'i zgłaszania policji twojego zaginięcia, by mogli ochronić kolejne dziecko. - Spojrzał na Keenan'a. - Bękarta, którego z nim miała. Wzrok Keiran'a pociemniał, gdy Keenan zamarł na skutek katastrofalnej bomby, którą Mitch zrzucił na wszystkie nasze tyłki. Byli braćmi. O kurwa. Musiał kłamać. Mówił wiele kłamst wcześniej, by dostać to czego chciał. - Zamknij się kurwa, Mitch - ostrzegł Keiran. - Kiedy Sophia mnie zostawiła, byłem w każdym szpitalu, szukając po niej jakichkolwiek śladów, więc kiedy Keenan się urodził, to zaprowadziło mnie prosto do niej. Jakież było moje zdziwienie, gdy znalazłem ją z moim bratem. Nie byłem nawet świadomu, że się znali, ale najwidoczniej, zaczął węszyć wokół i postanowił odegrać bohatera. - Trzymałeś ją, jak zakładnika. - Domyślałam się na głos, myśląc o gospodyni domowej, która zaginęła. To wszystko miało sens. - Nie chciała już z tobą być, prawda? Zostawiając cię, rujnowała wszystkie twoje plany. - Jesteś bystrzejsza, niż zakładałem - odpowiedział złośliwie Mitch. Odwrócił swój wzrok, w którym brakowało jakiegokolwiek ojcowskiego ciepła, z powrotem na Keiran'a. - Powiedz mu, Keiran. Powiedz mu, jak umarła Sophia, ponieważ chciała chronić ciebie i tego małego bękarta. Powiedz mu, jak zabiłeś jego matkę. Matkę, którą oboje dzieliliście. Keenan postąpił krok w kierunku Mitch'a, ale dwóch mężczyzn złapało go za ramiona. - Moja matka uciekła, gdy miałem siedem lat - powiedział przez zaciśnięte zęby. 465

- Bratanku, to niesamowite, jak pieniądze mogą wysnuć różne opowieści i nikt nawet nie mrugnie. Tak, jak mi się udało grać zmarłego przez ostatnie dziesięć lat. - Kłamiesz. - Wypluł i spojrzał na Keiran'a. - Keiran co do kurwy, stary? Powiedz mu, że kłamie! - To złamało mi serce, zobaczenie jak łza spływa w dół po twarzy Keenan'a, zanim otarł ją gniewnie wierzchem dłoni. Keiran stał tam, cicho i nieruchomo. - Zabiłeś ją? Zabiłeś moją mamę? - Keiran milczał, ale jego niezachwiane spojrzenie spotkało się z Keenan'a. - Odpowiedz mi! - ryknął. To był pierwszy i jedyny raz, kiedy widziałam Keenan'a, który zwykle żartował przez cały czas, takiego złego. Mroczny śmiech Mitch'a, przerwał krótką ciszę. - Nie może. Strzelił jej prosto w głowę, bez jakiegokolwiek mrugnięcia okiem. - ponownie się zaśmiał. Ułamek sekundy później, zanim ktokolwiek z nas mógł zareagować, Mitch był na ziemi, a Keenan walił pięścią w jego twarz, tworząc krwawą miazgę. Zostałam rzucona na ziemię, jak kurz i kule przecięły powietrze. Odgłos strzałów był ogłuszający, kiedy wszystkie moje zmysły przeszedły w stan gotowości, tuż przed strzelaniną. Nie mogłam dostrzec niczego, ani nikogo. Światła z pojazdów musiały być zestrzelone, ponieważ ciemność i kurz zmieszały się. Gdzie był Keiran? Nie zdawałam sobie sprawy, że krzyczę, dopóki ktoś nie pojawił się znikąd i przyłożył dłoń do moich ust. Kiedy się uspokoiłam, ręka została ściągnięta i usłyszałam odbiegające kroki. Gdy kurz opadł, mogłam zobaczyć dwa duże ciała leżące na ziemi, a pod nimi kałużę krwi.

466

Rozdział 32 Keiran zniknął. Nie wiedziałam go, ani nie rozmawiałam z nim od czterech dni. Często pojawiałam się w szpitalu w nadziei, że spotkam go tam w trakcie, gdy będzie odwiedzał Keenan'a. Po prawie śmiertelnym postrzale zabrano Keenan'a na operację, lecz wprowadzili go w śpiączkę z powodu ciężkich obrażeń. Po otrzymaniu sześciu strzałów w ciało, jednego w okolice serca, a drugiego wywołującego zapaść jednego z płuc nie byłam tym zaskoczona. W czasie, gdy dwóch mężczyzn wyładowywało się na Keenan'ie, Mitch uciekł. Keiran'owi udało się postrzelić obydwu, zabijając jednego, a drugiego raniąc. Całe miasto aż wrzało od plotek z powodu Keenan'a leżącego w śpiączce i martwego ciała znalezionego na środku pustkowia. Nic nie mogliśmy na to poradzić. Plotki o tym, co stało się w poniedziałek rozprzestrzeniały się szybko. Już w piątek byłam bardziej niż szczęśliwa , że mogłam odciąć się z dala od wszystkiego na dwa kolejne dni. Keiran zadzwonił po Quenin'a, który czuwał gdzieś w pobliżu, by zabrał mnie do domu, zanim przyjechała policja. W pierwszą noc robiłam wszystko, żeby pozostać sama w domu, lecz myśl o tym, że Mitch nadal gdzieś był, przerażała mnie. Moje zdenerwowanie przerodziło się w strach, a strach w paranoję. Każdy słyszany dźwięk był dla mnie skradającym się Mitch'em. Był w każdym rogu. Bałam się własnego cienia. Willow wiedziała o wszystkim, co się stało tamtej nocy i po tym, jak nie udało jej się nakłonić mnie, bym zadzwoniła na policję przekonała mnie, bym została z nią. Jak tylko weszłam po szkole do domu, by wziąć więcej ubrań, zadzwonił telefon. Stwierdziłam, że go zignoruję zważywszy 467

na to, że na pewno nie był to Keiran, ale, odkąd cioci Carrisy nie było w domu, na wszelki wypadek zdecydowałam się odebrać. - Hej, Lake - odezwała się Sheldon. - Brzmisz na nieszczęśliwą. - Od czasu, gdy dowiedziała się o tym, co się stało z Keenan'em była wrakiem człowieka. Odmówiła odwiedzin w szpitalu./ widywania go w szpitalu. - O rany, dzięki. - Idź go zobaczyć, Sheldon. To sprawi, że poczujesz się lepiej. - Nie mogę - odpowiedziała. Jej głos załamał się i słychać było, że była bliska łez. - Dlaczego nie? Jest twoim chłopakiem, Sheldon. Nie rozumiem. - Nie, nie rozumiesz, więc odpuść, okej? - Spoko. - zgodziłam się niechętnie. - Zatem, jak on się ma? - Jezu, przed chwilą powiedziałaś, żebym odpuściła! - Wiem, co powiedziałam. I.... - Przez kolejną chwilę słuchałam jej łkania po drugiej stronie słuchawki. - Sheldon, co się z tobą dzieje? - Pieprzył ją. - Nie zareagowałam od razu, gdyż wszyscy wiedzieliśmy, jak często potrafił błądzić Keenan, a mimo to Sheldon mu wybaczała. - Kogo? - Panią Felders. - Nową nauczycielkę chemii? - zapiszczałam. Prychnęła odpowiadając. 468

- Yhym. - Jak... kiedy? - Och... wiesz, w tradycyjny sposób - odpowiedziała z sarkazmem. - Nie wiem, kiedy się to zaczęło, ale mam pewne przypuszczenia. Wiedziałam, że pomiędzy nimi było coś podejrzanego, kiedy zaczęła poświęcać mu więcej uwagi. Pewnego dnia przyłapałam ją, jak trzymała rękę na jego piersi, kiedy poszłam zapytać o ocenę niedostateczną z projektu. - Co ci powiedzieli? Obróciła to w żart mówiąc, że wygładzała zgniecenie na jego koszulce. Czy wiesz, jak bliska byłam temu, żeby uderzyć ją głową i wyciągnąć z niej całe to gówno? Podziękowałam jej mówiąc, że od teraz to ja będę tą, która będzie wygładzać jego zgniecenia. - Kiedy się dowiedziałaś? Chodzi mi o to... skąd naprawdę wiesz, że uprawiał z nią seks? To trochę zbyt daleko idące podejrzenia, nawet jeśli chodzi o Keenan'a. - Najwyraźniej nie. Widziałam wiadomości między nimi z okresu około dwóch tygodni i skonfrontowałam je z nim, po tym jak opuściliśmy paintball laserowy. Pokłóciliśmy się i wykopałam go z domu. Zaraz po tym musiał zostać porwany. - Jej głos ostatecznie załamał się i wiedziałam, że musiała czuć się winna. - Sheldon, wiem, że myślisz, iż jest to twoja wina, ale tak nie jest. - Nic nie potrafię poradzić na to, ale myślę, że gdybym uwierzyła jeszcze jeden raz w jego brednie nie walczyłby w tym momencie o swoje życie. - Sheldon... - Zostawiłam go, Lake. Powiedziałam mu, że go nienawidzę i życzę, żeby umarł. Czy ty wiesz, jak paskudnie się z tym czuję? Poszłam go zobaczyć, wiesz. Zaskoczyło mnie to. 469

- Kiedy? - Następnego ranka. Nie rozmawiałam z Dash'em do tego czasu. Pobiegłam prosto tam, przysięgam, że tak zrobiłam, ale później zobaczyłam ją. Była tam, Lake. Przyszła zobaczyć mojego chłopaka. Możesz uwierzyć tej suce? - Zatem, co zrobiłaś? - zapytałam. Wiedziałam, że nadal go kochała, ale była zbyt zraniona, żeby to teraz zrozumieć. - Wyszłam. To był ostateczny gwoźdź do trumny i teraz już nigdy nie będziemy w stanie wybaczyć sobie.

*** Poniedziałkowy ranek nadszedł zbyt szybko i w dalszym ciągu nie miałam wieści od Keiran'a. Nie wiedziałam, czy w ogóle nadal żył... Czy Mitch znalazł go ponownie? Na tę chwilę Keiran mógł być nieżywy... Mój umysł wywoływał obraz załamanego i bez życia Keiran'a i prawie bym upadła, gdybym aktualnie nie siedziała. Nie myśl o tym. Nic nie potrafiłam poradzić na to, że się martwiłam. Jego nieobecność sprawiałam, że szalałam, a wszyscy wydawać by się mogło, byli zajęci swoimi własnymi sprawami, więc nie potrafiłam się rozproszyć. Jak mógł narazić na niebezpieczeństwo moje życie, a potem tak po prostu zniknąć? Mogłam stracić życie... mogłam stracić jego. Już się czułam, jakbym go straciła. Mitch nadal był na wolności i nikt nie wiedział, co planował ze swoim synem, co tylko niszczyło moje nerwy. Zatracona we własnych myślach wjechałam na szkolny parking zdecydowanie za szybko. Znajdowała się tam banda uczniów, mimo tego, że wkrótce miała zadzwonić dzwonek na pierwszą lekcję.

470

Gdy parkowałam samochód, zauważyłam tłum uczniów zgromadzonych w jednym miejscu. W chwili, gdy podeszłam bliżej, zdołałam zobaczyć przez niewielki otwór znany mi czarny, masywny samochód oraz opierającego się o niego Keiran'a. Quentin i Dash odgradzali go od tłumu. Nie byłam w stanie powiedzieć, co się działo, gdyż wszyscy mówili naraz. Podeszłam bliżej i udało mi się ledwo usłyszeć różne pytania - "wszystko z tobą okej?", "jak Keenan?" i " co się stało?". Moje serce aż podskoczyło na jego widok. Minął zaledwie tydzień, ale całe zamartwianie się i fakt, że za nim tęskniłam wydawał się znacznie dłuższy. Podeszłam do niego bliżej, żeby ponownie nie zniknął i jak tylko znalazłam się w kręgu ludzi, Chloe Newman, jedna z cheeleaderek rzuciła się w jego ramiona i co gorsza... objął ją. Stałam tam patrząc na nich. Ból ogarnął mnie od środka i czułam się tak, jakbym umierała. Jednak w momencie, gdy zobaczyłam, jak jego ręce obmacywały jej tyłek zapomniałam o całym bólu pozwalając, by zawładnęła mną wściekłość. Zanim się zorientowałam moje ręce znalazły się w jej włosach, a ona sama została powalona na ziemię. Tłum aż zawrzał, gdy znalazłam się na niej, unosząc w górę pięść, która nigdy nie złączyła się z jej twarzą. Zostałam złapana za rękę i pociągnięta do twardej piersi. - Co robisz, Lake? - zapytał Keiran neutralnym głosem brzmiąc na znudzonego. - Co ja robię? Co ty robisz? - krzyknęłam odsuwając się od niego i wcale nie przejmowałam się tym, że mogłam wyglądać i brzmieć jak zjawa zwiastująca śmierć. Co on mi robił? - Zniknąłeś na kilka dni i gdy pierwszy raz cię widzę to z rękami na najbliższej poczwarze? - A mówiąc o niej, uciekła właśnie z grupką swoich poczwar. - To nic tak wielkiego. - Do cholery nie, dupku. Znane mi palące spojrzenie w jego oczach i żyła na skroni ponownie zaczęła drżeć.

471

- Chodźmy. Odszedł, przypuszczając, że skieruję się za nim. Tak zrobiłam. Poszłam za nim do jednej z pustych sal, którą używano do przechowywania dodatkowych biurek. - Gdzie byłeś? - zapytałam, gdy spojrzał na mnie złowrogo. Od dawna go takiego nie widziałam i już prawie zapomniałam o całej jego surowości. - Słuchaj, przepraszam, że zniknąłem. Jak się masz? - Jestem wkurzona i nie wiem... może zraniona? Gdzie byłeś? - Musiałem rozwiązać pewne gówno. - Ale jak mogłeś tak po prostu zostawić Keenan'a samego? - Nie jest bezpieczny tak długo, jak mój ojciec jest nieobecny, a poza tym ma John'a. - Ale on także ciebie potrzebuje, jesteś jego bra... - Nie... - zasyczał. - Nie mów tak. - Ból w jego głosie był oczywisty. Mogłam sobie tylko wyobrazić, jak musiał czuć się Keenan dowiadując się o tym w ten sposób. Keiran, w ogóle nie wydawał się być zaskoczonym tamtej nocy. - Czy ty cały czas o tym wiedziałeś? - Tak. - Jak? - zapytałam z niedowierzaniem. - Zobaczyłem jej zdjęcie na szafce nocnej Keenan'a w dniu, w którym John przywiózł mnie do domu. Powiedział mi wtedy, że była jego matką. - Przełknął i wziął głęboki oddech, lecz nie skończył. - Co oni kazali ci robić? - Nie czułam potrzeby, by wchodzić w szczegóły. Była tylko jedna rzecz, która stała między nami. Przyglądał mi się dłuższą chwilę, ale nie miałam zamiaru się 472

wycofać. W każdym razie, myślę, że to i tak już bez znaczenia. Brzmiał na smutnego i zastanawiałam się, co miał przez to na myśli. - Zabiłem dla nich po raz pierwszy, gdy miałem sześć lat. - Jak? Byłeś taki młody. - To niesamowite, co jesteś w stanie zrobić, gdy umierasz z głodu i wiesz, że nie masz innej możliwości. Używali wszystkiego, by nas kontrolować. Wkrótce przestałem odczuwać głód, pragnienie, czy ból gojących się blizn, w ogóle zanim wiedziałem, że się tam znajdowały. W mojej głowie kłębiło się wiele pytań, ale nie chciałam mu przerywać. Był nieobecny wzrokiem, a całe jego ciało było nieruchome. - Zaczęli ze mną od małego. Na początku to były inne dzieciaki, które chcieli ukarać, zanim zacząłem swoją własną drogę w dorosłość. Po dwóch latach mordowania zostałem jednym z najlepszych. Byłem popieprzonym ośmiolatkiem. Przestałem myśleć i czuć. To utrzymywało mnie przy życiu. - To nie jest życie - sprzeczałam się. - Skąd możesz wiedzieć? - zapytał ze złością i zdałam sobie sprawę, że miał rację. Nie wiedziałam, tak sądziłam. To nie było tak, że miał wybór. - Przepraszam. Pokiwał głową i kontynuował. - Przyszła w środku nocy, jak pieprzony sen, czy coś. Spędziłem tygodnie ignorując ją, podczas gdy oni bili ją w nieskończoność. Była taka mała i niewinna. Myślałem, że była słaba, bo robiła to, co jej kazano. Sądzę, że pewnego dnia, gdy głód przesłonił jej strach, została złapana przez jednego z gońców, gdy grzebała w śmietniku w poszukiwaniu jedzenia. Pobił ją tak okrutnie, że ostatecznie zrobiłem coś, czego nie powinienem. 473

- Co zrobiłeś? - zapytałam walcząc ze łzami na wyobrażenie młodej, bezbronnej dziewczynki. - Powstrzymałem ją przed dziurawieniem jej głowy obcasem jego buta. Dwa lata pracy poszło na marne z powodu mojego jednego niewłaściwego ruchu. Nadal nie żałuję tego, co zrobiłem. Przynajmniej nie na początku. Po całej tej sytuacji uczepiła się mnie, patrząc tak, jakbym był jej obrońcą. Każdego dnia oboje zostawaliśmy pobici i często byłem zbyt słaby, by zabijać kogoś w ramach swojej pracy, dlatego też stali się wobec mnie okrutniejsi. Po czasie zacząłem jej nienawidzić. Obwiniałem ją za to, że ponownie stałem się słaby, kiedy ona jedyne czego ode mnie oczekiwała to tego, żebym się o nią troszczył. Nie chciałem tego, ale nie wiedziałem również dlaczego to robiłem. Po prostu robiłem. Przemieścił się, żeby usiąść na jednym z biurek i zacisnął przed sobą pięści. - Co się stało? - Pewnego dnia po moim bieganiu powiedzieli mi, że mam robotę do wykonania. To czego nie wiedzieli to to, że nie obchodziło mnie, czy będę żył, czy umrę, ale mimo to wziąłem to. Zabrali mnie do pomieszczenia, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Znajdowała się w nim Lily. Była naga i płacząca, a na jej ciele zauważyłem liczne sińce i rany. - Dlaczego była naga? - Obawiałam się tego, co mogłam usłyszeć, ale chciałam zrozumieć. Musiałam wiedzieć, jak daleko posunęło się ich okrucieństwo. - Chcieli, żebym... żebyśmy my... chcieli, żebym się z nią pieprzył dla jakiś chorych fantazji, za które stare chuje płacą dużo pieniędzy, by zobaczyć to przed kamerami. - Och, Boże, Keiran... - Wyglądała na tak załamaną, że mogłem powiedzieć, że nie miała już nic do stracenia. Nie mogłem tego zrobić. Ze wszystkich zadań, które wykonałem i ludzi, których skrzywdziłem to było coś, czego nie mogłem zrobić. Właśnie dlatego ulżyło mi, gdy to ona poprosiła mnie o to, bym to zrobił. 474

- Co? - Uratował ją. - Ale ty również byłeś w niebezpieczeństwie. Pokręcił głową i spojrzał na mnie. - Nie obchodziło mnie, co mi się stanie. - Jak miałeś ją ocalić? - Tylko to się liczyło - powiedział zagadkowo, lecz wiedziałam, o co mu chodziło. Poprosiła go, by ją zabił. - Zabrałem od niej ból oraz strach. Podszedłem do niej, położyłem się i zamknąłem oczy. W przeciągu tamtej chwili starałem się znaleźć inny sposób. - Byłeś tylko dzieckiem. - Nigdy nie byłem dzieckiem. Lake. Przez dziesięć lat moja decyzja mnie prześladowała. Gdy po raz pierwszy cię zobaczyłem pomyślałem, że byłaś nią, a następnie, że miałem halucynacyjne. Wyglądałaś tak jak ona. Lecz, gdy ostatecznie zdałem sobie sprawę, że to nie była ona, wiedziałem, iż zostałem ukarany. Jak bardzo mi ją przypominałaś. - W końcu spojrzał na mnie z bólem wypisanym na twarzy. - Jesteś tutaj po to, by mnie ukarać? - Nigdy nie chciałam cię ukarać, Keiran. - Co ja mówię? Pokręcił głową. - Myślę, że karałem samego siebie, szukałem kogoś, kogo mogłem obwiniać. - Kochałeś ją? - To szaleństwo, że czułam zazdrość z powodu ośmioletniej dziewczynki, lecz uczucia, którymi obdarzał Lily były silne. - Nie. - Ponieważ nie wierzysz w miłość?

475

- A ty mogłabyś wierzyć po tym wszystkim? - Jak twój ojciec odzyskał cię z powrotem? - zapytałam go, nie odpowiadając na jego pytanie. Nie wiedziałam już w co miałam wierzyć. - Nie zabiliby ciebie, gdybyś zrujnował ich plany? - Nie zginąłem za nieposłuszeństwo dzięki ich człowiekowi, Mario. Wygląda na to, że jedynym jego nałogiem była prostytucja i pornografia dziecięca. Krótko po tym uratował mnie przed zabiciem i zerwał swoje powiązania biznesowe ze swoim partnerem, ale zostawiając mi możliwości skontaktowania się z nim, jeśli kiedykolwiek potrzebowałbym pomocy albo, co ważniejsze, gdybym chciał dla niego pracować. Nie byłem na tyle głupi, żeby myśleć, iż faktycznie mogło mu na mnie zależeć. - A twój ojciec? - Kilka tygodni później Lily zmarła. Doniesiono mi z mieszkania jednego z gońców, którego mój ojciec miał w kieszeni. Byłem z Mitch'em przez tydzień, zanim pokazała się Sophia, chociaż nie miałem pojęcia, kim była – nie na początku. Powiedział mi później, kim był. Nie wiedziałem kim była do czasu, gdy zmarła. - Na prawdę ją zabiłeś? - Tak. - Miałam nadzieję, że w jakiś sposób Mitch kłamał, że Keiran zabił swoją matkę, lecz jeśli nie wiedział... - Dlaczego? - Dlaczego nie? - Ponieważ była niewinna? - Była? - Ale... - Nie ma czegoś takiego jak niewinność - warknął. - Jak myślisz, jak wiele matek pozwoliłoby swoim dzieciom oddałoby swoje dzieci nie próbując nawet ich odzyskać?

476

- Więc zabiłeś ją z tego powodu? - Nie wiedziałem, że była moją matką, gdy przyłożyłem pieprzony pocisk do jej cholernej czaszki - prychnął. - Jest ci w ogóle przykro z tego powodu? - Nie żałuję czegoś, czego nie mogę naprawić. Ona nie żyje nie przywrócisz tego. - Wstał pospiesznie i momentalnie odepchnął od siebie biurko na kilka metrów. Przeszedł obok mnie i sięgnął drzwi, zanim zdałam sobie sprawę z tego, co się stało. - Gdzie idziesz? - Skończyłem rozmawiać. - Ale co z Mitch'em? On wie, gdzie teraz jesteś. Wie, gdzie wszyscy jesteśmy. - Wiem - odpowiedział odwracając się twarzą do mnie jednocześnie trzymając ręką drzwi. - Zostałaś prawie zabita z mojego powodu. Żałuję tego, co oznacza, że to mogę naprawić. - Jak masz zamiar to naprawić? - zapytałam podejrzliwie. - Pozwalam ci odejść - powiedział i wyszedł za drzwi.

*** Zostałam sama, stojąc w zakurzonej sali. Pozwalam ci odejść. Prawdziwość tych słów nie trafiła jeszcze do mnie, zanim została sama z uczuciem pękającego serca. Przed Keiran'em nie sądziłam, że moje serce było zdolne, by być złamane tak wiele razy. Po tym wszystkim, co mi zrobił, czy pozwolę mu tak po prostu odjeść? Zanim udało mi się powstrzymać samą siebie, wybiegłam szybko na korytarz. - Więc, to już koniec? - Korytarz był pełen ludzi, kierujących się na pierwsze zajęcia, więc kiedy krzyknęłam wszyscy zatrzymali się i patrzyli na nas.

477

Odwrócił się w moją stronę. - To wszystko, co jestem w stanie ci dać. - Torturowałeś mnie przez dziesięć lat, pieprzyłeś do nieprzytomności przez ostatnie dwa miesiące i sprawiłeś, że się w tobie zakochałam. Zatem, jeśli to nie jest wystarczające to dodam, że prawie mnie zabiłeś z powodu swojego dupkowatego ojca, a teraz myślisz, że możesz tak po prostu odejść, gdyż sądzisz, że to jest najwłaściwsza rzecz, jaką możesz zrobić? - Nie obchodzi mnie, co jest właściwe. Ten sposób jest bezpieczniejszy. - Kto tak mówi? - Mój brat, który leży w szpitalu walcząc o życie z mojego powodu! - krzyczał. Korytarz wypełniły szepty i zszokowane dźwięki wywołane jego wybuchem. Nikt jeszcze nie wiedział, że byli braćmi. - Więc, od niego też masz zamiar odejść? - Jeśli tak trzeba. On nadal tam jest. - Ponieważ zdecydowałeś się ochronić życie swojego brata! Nie zareagował. Miałam rację, a on dobrze o tym wiedział. Nie widziałam za dużo tamtej nocy, lecz wiedziałam, że Keiran znalazł się dość blisko, by móc z łatwością zabić Mitch'a Zamiast tego skupił się na mężczyznach, którzy strzelali do Keenan'a dzięki czemu Mitch mógł uciec. - Kochasz swojego brata, Keiran... i kochasz mnie w innym przypadku nie troszczyłbyś się. Pokręcił głową, po czym się odwrócił. Mój oddech nasilił się, tak samo jak tętno. Pieprzyć to. Rozejrzałam się w około i 478

zauważyłam Quentin'a trzymającego piłkę do koszykówki i przyglądającego nam się ze smutkiem w oczach. Podeszłam do niego i wyrwałam piłkę, zanim udało mu się mnie zatrzymać. W następnej chwili leciała w powietrzu uderzając Keiran'a w plecy. Znalazłam się za nim, zanim w pełni udało mu się obrócić i popchnęłam go z całej siły. Byłam gotowa zrobić z siebie idiotkę przed nim. Byłam nią przez ostatnich kilka miesięcy. - Nie możesz tak po prostu odejść - krzyczałam uderzając go w pierś. - Nie możesz odejść. - Oślepiły mnie łzy i ku mojemu zaskoczeniu z każdym uderzeniem cofał się w tył. - Nie możesz... szeptałam zdyszanym głosem. Spuścił głowę, zanim jego usta znalazły się centralnie nad moimi. - Nie... chcę... ciebie - wycedził przez zęby, po czym odepchnął od siebie. Straciłam równowagę i upadłam na ziemię. Wokół rozbrzmiały dźwięki zdziwienia i śmiechu. Patrzyłam jak odchodził i nie zauważyłam nawet, jak ktoś podniósł mnie z podłogi. Nie wiedziałam nic, poza widokiem Kiran;a odchodzącego ode mnie. Potrzeba ucieczki i ukrycia się nadeszła w chwili, gdy straciłam go z oczu. Zmusiłam stopy, by zaprowadziły mnie korytarzem poza dwuskrzydłowe drwi, gdzie mogłam umrzeć w spokoju.

*** Nigdzie indziej nie czułam się bezpieczniej niż w ramionach babci, gdzie mogłam się wypłakać. Skierowałam się prosto do „Szepczących Sosen”. Nie pamiętam drogi. Nie pamiętam za wiele z tego, co wydarzyło się po tym, jak uciekłam ze szkoły. Jedyne, co czułam to ból. Zrobiło się zimniej od ostatniego razu, gdy tutaj byłam. Ruszyłam do lobby, nie zatrzymując się w rejestracji i kierując się prosto do jej pokoju. Gdy się do niego zbliżałam usłyszałam znane mi głosy dochodzące z uchylonych drzwi. - Och, mamo. Po prostu nie wiem co mam robić i mówić. Ciocia Carrisa? Kiedy wróciła? Nie miało jej być aż do środy. - Skarbie, nie ma prostej drogi, by temu zaradzić, ale ona musi to usłyszeć. To dziecko było zagubione przez te wszystkie 479

lata. Powiedz jej prawdę. - Mamo, jak mam tak po prostu powiedzieć jej, że jej rodzice się jej nie wyrzekli? Nie umarli. Oni zostali zamordowani.

480

Rozdział 33 Ktoś mi kiedyś powiedział, że ból nie trwa wiecznie. Pamiętam, że usłyszałam to po tym, jak odkryłam, że moi rodzice zaginęli. Z biegiem lat przekonałam się, że było to całkowitą bzdurą. Ból był wiecznością. To miłość była tym, co nie trwawiecznie. Wyglądałam telefonicznej.

przez

okno,

podczas

słuchania

rozmowy

- Lake, kiedy wrócisz do domu? Tęsknimy za tobą i wiesz, kto znów jest ponury - powiedziała Willow. Minął już tydzień od mojego zdarzenia z Keiran'em. Nigdy nie wróciłam z powrotem do domu, po usłyszeniu rozmowy mojej cioci z babcią, na temat rodziców. - Tak, koleś jest poważnie poza kontrolą, tym razem - dodała Sheldon, przywracając mnie do rozmowy. - Przyłapałam go wczoraj na tym, jak jeździł koło twojego domu. Po tym, jak potraktował mnie tak brutalnie przed całą szkołą, robiłam wszystko co mogłam, by o nim zapomnieć. - A Dash mówi, że jak nie wrócisz wkrótce do domu, zgromadzi grupę poszukiwawczą. - Ludzie, Keiran powinien się martwić o swojego brata. - Tak, ale nawet trener mówi o usunięciu go. To pierwszy mecz sezonu. Miasto będzie wkurzone. Dash powiedział, że będą tam łowcy talentów i może zaprzepaścić swoją szansę, jeśli nie weźmie się w garść. - Powinno być mi go żal? Myślę, że wyjaśnił mi dość jasno, że 481

nie chce mieć ze mną nic wspólnego. - Więc po prostu zamierzasz odpuścić? - zapytała Willow. - Czy my na prawdę przeprowadzamy teraz tę rozmowę? - W porządku. Będziesz musiała kiedyś wrócić do domu. - Nie... nie będę. Słuchajcie, nie chcę mówic nic zbyt szybko, ponieważ nie jestem pewna, czego chcę, ale myślę, że skończę resztę ostatniego roku tutaj. - Co? - Obie krzyknęły. - Lake, nie. - Willow brzmiała, jakby była na skraju płaczu. - O czym ty mówisz? - zapytała wrogo Sheldon. - Mówię o tym, że muszę odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Myślę, że to będzie dla mnie dobre, jeśli opuszczę Six Forks na jakiś czas i nie mogę opuścić szkoły. Ludzie... już zleciłam przeniesienie dokumentów. Na linii zapanowała cisza, chwilę przed tym, jak Sheldon warknęła. - Pieprzyć to. - Rozłączyła się. - Lake, jesteś pewna? - Tak, Willow. Jestem pewna. W ten sposób jest łatwiej przyznałam. Zgaduję, że nie miała po tym wiele do powiedzenia, ponieważ się rozłączyła. Oparłam głowę o oparcie kanapy i myślałam o tym, gdzie doprowadziły mnie ostatnie dwa miesiące. - Wiesz, uciekanie od problemów nigdy nie rozwiązuje żadnych. Łapią cię one tylko później. - Moja babacia i najlepsza przyjaciółka mojej cioci, Karen weszły do salonu, by uściąć obok mnie, po tym jak rozłączyłam się z Willow. - Przepraszam, że podsłuchiwałam, ale nie mogłam nic poradzić. To wygląda dla mnie tak, jakbyś miała ludzi, którzy o ciebie dbają i chcą, żebyś wróciła do domu. Jesteś pewna, że chcesz z tego zrezygnować? 482

- Nie sądzę, że z tego rezygnuję, ciociu Karen. Ja po prostu robię sobie przerwę. Po usłyszeniu wiadomości o moich rodzicach, po raz trzeci w swoim życiu obudziłam się w szpitalu. Najwidoczniej zemdlałam od zimna, szoku i odwodnienia. Nazwali to odwilżem psychicznym. Moja ciotka nie powiedziała nic więcej o tym, co usłyszałam, a ja nie pytałam. Nie byłam gotowa dowiedzieć się, co się stało. Po tym, jak doktor pozwolił mi wrócić do domu, zaczęłam mieć od początku napady paniki. Wszystko, o czym mogłam myśleć to to, że nie mogę wrócić do domu z ciocią, więc zdecydowałyśmy, że potrzebuję wakacji. Udało nam się namówić lekrza na kilku dniowe zwolnienie ze szkoły. Moja ciocia zadzowniła do Karen, która zgodziła się mnie przypilnować. To miało być tylko na kilka dni, ale za każdym razem, gdy myślałam o powrocie do domu, mój niepokój wzrastał. Keiran w końcu zrobił to, co myślę, że starał się zrobić przez cały czas. Sprawił, że uciekłam z domu i od wszystkich, których kochałam. Mógł mieć Six Forks i szkołę, ale nie mógł mieć mojego rozsądku. - Cóż, jeśli mnie pytasz, to sądzę, że ten chłopak zasługuje na to, żeby pocałować mnie w sam koniec dupy. - Ciociu Karen! - Co! Co się stało z tymi czasami, gdy chłopiec po prostu kupował dziewczynie kwiaty i jeśli była naprawdę wyjątkowa, to kupował jej także cukierka przed seksem? - Myślę, że umarli w latach siedemdziesiątych. - Zaśmiałam się. - Wstyd. Powiedziałam cioci Karen wszystko o mnie i Keiran'ie pierwszej nocy, którą tu spędziłam. Czułam sie winna, że zwierzałam się jej, a nie mojej cioci, ale to wszystko tak po prostu wyszło. Wiedziałam, że wcześniej czy pózniej będę musiała jej powiedzieć. To nie było fair względem niej, by nie wiedziała. 483

Przygarnęła mnie, kiedy nie miałam nikogo. Tak wiele jej zawdzięczam i chciałabym zacząć od podarowania jej mojej uczciwości. - Rozmawiałaś już z Clarissą? - Nie, jeszcze nie. Potrzebuję jeszcze trochę czasu. - Czas na nikogo nie czeka, Lake, pamiętaj o tym. Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy przez godziny, a zanim się zorientowałam zapadała już noc. Ciocia Karen poszła zrobić obiad, a ja oglądałam telewizję, kiedy otworzyły się drzwi i wszedł wujek Ben, mój ojciec chrzestny. - Cześć, Lake. Czy to nie czas na sen? Zaśmiałam się. - Nie, wujku Ben'ie. Nie mam już ośmiu lat, ale sądzę, że nadeszła twoja pora. - Roześmiał się i potargł moje włosy, zanim odszedł poszukać swojej żony. Gdy wszedł do kuchni, usłyszałam jej chichot, jak u zauroczonej uczennicy i niewątpliwie ciężki odgłos pocałunków. Zawsze sądziłam, że byli najbardziej romantyczną parką, jaką kiedykolwiek poznałam. Ich trójka była najlepszymi przyjaciółmi od studiów. To być miłość od pierwszego wejrzenia i zostali szczęśliwym małżeństwem na ostatnim roku. Ich jedyny zły czas był wtedy, gdy ciocia Karen dwa razy poroniła i zrezygnowali z próbowania. To, co złamało cioci Karen serce, to to, że nie mogła mieć dzieci, o których zawsze mówili. Wujek Ben mimo to, powiedział, że była wszystkim, czego kiedykolwiek pragnął. Minęło pieć lat od jej ostatniego poronienia i teraz rozmyślali nad adopcją. Zgaduję, że długo i szczęśliwie było przeznaczone tylko dla nielicznych.

*** Moje wakacje zostały wstrzymane następnego dnia, gdy dostałam telefon od mojej cioci która powiedziała, że szukali mnie 484

detektywi. Od razu wpadłam w panikę, myśląc o tym, że jakoś odkryli, że Mitch mnie porwał i o tym, jak wiele mogli powiedzieć mojej ciotce. Wyruszałm z powrotem do Six Forks i skierowałam się prosto na komisariat, recytując historię, którą podsunął mi Keiran tamtej nocy, gdyby ktoś pytał. Weszłam na komisariat ze ściśniętym żołądkiem z nerwów, który groził uwolnieniem ich w każdej chwili. - Panno Monroe, jak miło, że złożyłaś nam pani wizytę przemówił do mnie detektyw o nazwisku Danies. Wyglądał i zachowywał się, jak typowy dupkowaty policjant z przerzedzonymi włosami i krzaczastymi wąsami. Próbował również aż za bardzo, być zastraszający. Jeśli nie byłabym już taka zdenerwowana, roześmiałabym się. - Moja ciocia powiedziała, że mnie szukaliście? - Tak, przegapiłaś swoje szkolne przesłuchanie. - Cholera, Trevor i Anya! Z Mitchem powracającym zza grobu, zapomniałam o ich zniknięciu. - Przepraszam, nie powiedziałam... - Telefon został wykonany do twojej ciotki, która powiadomiła nas, że przebywasz poza miastem. Jakiś szczególny powód, dlaczego? - Zmieniam szkołę. - Widzę. - Zapisał coś, zanim spojrzał z powrotem na mnie. Opowiedz mi o swojej relacji z Trevor'em Reynolds'em i Anya Risdell. - Nie istniała. Nie byliśmy przyjaciółmi. - Dlaczego? - zapytał podejrzliwie. - Przyjaźniłeś się z każdą osobą chodzącą z tobą do szkoły? - Nie, ale musiał być jakiś powód, dlaczego jedna z nich rzekomo zaatakowała cię w łazienkce i została złamana jej za to ręka przez Keiran'a Masters'a. - To nie było rzekome, Trevor Reynolds zaatakował mnie. 485

Zamiast traktowania mnie, jak przestępcę, powinniście bardziej szukać jego. On musi zostać skierowany do zakładu. - Odwołaliśmy poszukiwania. - Nie starałam się ukryć swojego zaskoczenia, gdy patrzyłam na niego. - Widzę, że ta wiadomość cię zaskoczyła. - Dlaczego odwołaliście poszukiwania? - Ponieważ pojawił się nieoczekiwany obrót w sprawie. Trevor Reynolds i Anya Risdell zostali odnalezieni dzisiejszego ranka. - Więc, dlaczego tutaj jestem? - Wstałam do wyjścia, nie bardzo przejmując się odpowiedzią. Musiałam się stąd wynieść, jak najdalej. - Ponieważ oboje zostali spaleni żywcem na polu tuż za miastem. Oni nie żyją, panno Monroe i myślę, że wiesz kto to zrobił. Nie żyją? Nie przywiózł ich z powrotem? - Kto nie przywiózł ich z powrotem, panno Monroe? - zapytał detektyw i zrozumiałam, że musiałam powiedzieć to na głos. Powoli z powrotem usiadłam, gdy zmagałam się ze świadomością tego, co musiałam zrobić. On nie tylko ich zabił. Torturował ich. Mogłam praktycznie poczuć ich palone ciała, gdy wina osłabiła mój umysł. - Lake? W końcu spotkałam spojrzenie detektywa gdy ponownie wypowiedział moje imię. Wiedziałam, co muszę zrobić. - Muszę ci coś powiedzieć.

*** Wyszłam z komisariatu otępiała. To co zrobiłam, było jak ostateczna zdrada, ale wiedziałam również, że była to rzecz, którą trzeba było zrobić. Po prostu nie wiedziałam, że wybieranie właściwiego dobra było tak piekielnie trudne. Zabił ich.

486

Zabił tak wielu. Nie wolno mu się przed tym wywinąć. Prawda? Nie udałam się od razu do domu moich chrzestnych. Zamiast tego, poszłam do domu, ponieważ prawdę mówiąc, poczułam się stęskniona. Nie zdecydowałam się odejść, ponieważ tego chciałam. Czułam, że to konieczne, ponieważ nie było innego sposobu, abym mogłam pozostać z daleka od Keiran'a. Byłam tak uzależniona od niego, jak on był ode mnie. To dlatego go wydałaś? Wyrzuciłam z głowy myśli i wjechałam na swój podjazd. Samochód mojej cioci był zaparkowany na zewnątrz i byłam chętna, by ją zobaczyć i może wreszcie ją złapać. Nigdy nie dostałam szansy, aby zapytać o jej trasę, czy powiedzieć o włamaniu. Wyłączyłam samochód, by wysiąść, ale zatrzymał mnie dźwięk dzwoniącego telefonu. Spojrzałam na ekran i zobaczyłam imię Sheldon, więc szybko odebrałam. W ciągu kilku ostatnich tygodni, Sheldon nie była w najlepszej formie. - Cześć, Sheldon. - Lake, o Boże. On umrze! - Szlochała łamiącym się głosem do telefonu. - Sheldon, uspokój się. Kto ma umrzeć? - Płuco Keenan'a jest niewydolne. Lekarze mówią, że to nie rokuje dla niego dobrze i jeśli nie dostanie wkrótce płuca, umrze. Znalezienie dawcy narządów było, jak wygrana na loterii. To mogło zająć miesiące i wszystko musi się zgadzać prawie idealnie, a idealnymi kandydatai byli tylko jego rodzice. - Sheldon, Keenan nie umrze. Jest zbyt buntownikiem na to. Zrobili John'owi testy, czy pasuje?

dużym

- Tak i ściągnęli dokumentację medyczną jego matki z jego narodzin, by sprawdzić jakiekolwiek medyczne problemy rodzinne i wszystkie innego typu gówna, które robią lekarze. - Na linii 487

zapanowało milczenie, więc spojrzałam na telefon by zobaczyć, czy dalej byłyśmy połączone. - I? - John nie pasował. - Cholera. Musiał odziedziczyć grupę krwi po matce. Więc, jak dużo ma czasu, zanim sytuacja strasznie się krytyczna? - Lake, nie rozumiesz - powiedziała, jej szloch zrobił się cięższy. - Czego nie rozumiem? - Sheldon brzmiała teraz, jakby była blisko histerii. - John ma grupę krwi AB, a kiedy wyciągnęli dokumentację medyczną Sophii, odkyli, że ona miała A. Zmarszczyłam brwi, kiedy nie mogłam zrozumieć o co chodzi. - Nie byłam taka dobra z biologii, będziesz musiała mi tutaj pomóc. - Keenan ma grupę krwi 0. Rodzice z grupą krwi AB i A, mogli tylko wyprodukować dziecko z grupą krwi A, B albo AB. - Och cholera, więc masz na myśli... - John nie jest ojcem Keenan'a. - Ale to szaleństwo! Jeśli John nie jest jego ojcem, to kto w takim razie musi być to... o Boże... - Mitch. - Dokończyła Sheldon.

488

489