Bester Tamsyn Beneath Your Beautiful PL

1

BENEATH YOUR BEAUTIFUL BESTER TAMSYN

Tłumaczenie : a_kasha beta: Ana_fifty

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

Prolog Huntley Wiem z pierwszej ręki jak życie może być ciężkie. Nie będę udawać, że wszystko to zawsze motyle i róże. Kiedy przeprowadziłam się do Breckinridge w Alabamie, to po , by móc zacząć wszystko od nowa i choć na chwilę zapomnieć o swojej przeszłości. Miałam to wszystko zaplanowane. Chciałam pójść na studia, skończyć je i zacząć pracować jako psycholog dziecięcy. Zasadniczo to było proste i niezawodne. Dopóki nie pojawił się w moim życiu Grayson Carter. Zderzył się z nim z ogromną prędkością i musiałam zmierzyć się z uzależnieniem od uczuć, które we mnie wzbudzał. Powiadają, że kiedy umierasz, to całe życie przelatuje Ci przed oczami, ale skoro ja ulegam ciemności i bólowi, dostaję tylko mignięcie tego, co mogłoby być moje. Czuję malutką rączkę wciśniętą w moją i patrzę w dół po to, by spotkać zielone oczy tak pasujące do oczu Graysona. Chłopczyk o brązowych oczach patrzy na mnie i uśmiecha się, zanim śmiejąc się ucieka. Patrzę zahipnotyzowana, ponieważ Grayson pojawia się goniąc małego chłopca. – Nie tato - Piszczy. Biegnie do mnie, a ja otwieram ramiona, by mógł skoczyć. – Mamo! - Piszczy ponownie. Całuję go w czoło. – Mama jest tutaj – Grucham. Grayson tuli nas w ramionach, a ja czuję spokój w tym momencie, nieświadoma co jest prawdą, a co nie. Jedyne co wiem, to że jestem szczęśliwa, bezpieczna i w domu.

3

Rozdział 1 Huntley – Jesteś gotowa, kochanie? - obracam się na dźwięk głosu mojej ciotki. Stoi w drzwiach do mojej dawnej sypialni, trzymając pudło pod pachą. – Za chwilę zejdę - odpowiadam i po raz ostatni rozglądam się po sypialni mojego dzieciństwa, zapamiętując gdzie wszystko kiedyś stało. Niemożliwe będzie zapomnieć o tym miejscu, ale ja nie chcę nigdy przypominać sobie tych niewielu dobrych wspomnień związanych z nim. Wszystkie były skażone, obdarte z niewinności i wyrzucone. Myślenie o mojej matce było trudne, szczególnie, gdy dom wciąż nią pachniał. Minęły dopiero cztery miesiące i jej waniliowe perfumy unosiły się wszędzie, owijając mnie jak koc. Za każdym razem, gdy patrzyłam w lustro, było tak , jakby ona stała tuż obok mnie. Miałam jej długie blond włosy, krystalicznie niebieskie oczy, twarz w kształcie serca i nos jak guzik. Na tym nasze podobieństwo się kończyło. Kiedy ona była niska i szczupła, ja odziedziczyłam po moim ojcu nieco inną budowę ciała. Byłam wyższa i nieco mocniej zbudowana. Myślenie o moich rodzicach przywołało smętny uśmiech na mojej twarzy, wręcz melancholijny w tym momencie. Szybko wytarłam łzę, spływającą po moim policzku i zabrałam resztę skromnego dobytku. To było to. Odchodziłam po siedemnastu latach wspomnień i patrzenia wstecz. Byłam na to gotowa? Nie miałam pojęcia. Jedyne, co wiedziałam, to że potrzebowałam nowego początku, szansy, by zacząć wszystko od nowa i spróbowania ruszyć z kawałkami życia, które mi pozostały. Tak bardzo jak chcę zapomnieć o wydarzeniach, które doprowadziły mnie do tego punktu, to nie jestem w stanie. Mają taki charakter, że pamięć o nich utrzymuje mnie żywą i bezpieczną. Muszę pamiętać, jak zmarła moja matka, bo to jest stałe przypomnienie jak

4

daleko zaszłam popełniając jej błędy. Zabrało mi miesiące budowanie wystarczająco silnej konstrukcji, której ściany chronią kawałki mojego wątłego serca. Przeprowadzka do Breckinridge w Alabamie mogła nie być bezpieczna, wiedziałam o tym, ale była to najbliższa rzecz, przypominająca dom jaki kiedykolwiek mogłam mieć. Spędzałam tam niezliczoną ilość razy wakacje, kiedy odwiedzałam wujka Alexa i ciocię Emmę, i po tym jak wszystko wokół mnie się rozpadło, ich dom był najlogiczniejszym miejscem, do którego mogłabym się udać. Potrzebowałam rodziny i od kiedy nie miałam rodziców, ciotka i wuj stali się nią. Dosłownie. – OK, ruszajmy w drogę - krzyczy wujek Alex z przedniego siedzenia ciężarówki. Moja ciocia spotyka mnie na schodach i wciąga mnie do jednorękiego uścisku przed odprowadzaniem mnie do mojego Jeepa. Kiedy odjeżdżamy od krawężnika, rzucam ostatnie spojrzenie żałując, że moich rodziców ze mną nie ma. Znajomy ból, który dopadł mnie w domu nie tak dawno temu wrócił, i tak szybko, jak dwie małe sypialnie w zniszczonym domu znikały z mojego pola widzenia, obiecuję sobie, że choćby nie wiem co, nikt nie zbliży się do mnie na tyle blisko by mnie ponownie złamać.

*** Minęły wieki, nim dojechaliśmy do Breckinridge. To mała urocza miejscowość, gdzie każdy każdego zna i większosć ludzi, którzy się tutaj urodzili, tutaj też umarło. Moje wyczerpanie odchodzi w mgnieniu oka, kiedy parkujemy przed budynkiem, w którym będę mieszkać w trakcie nauki na Uniwesytecie Whitley'a. Posprzeczałam się z moim stryjostwem o posiadanie mojego własnego miejsca i choć mieszkali 20 minut od głównego kampusu, ustąpili. Chciałam by zrozumieli, że nie chodziło o to, czy jestem u nich mile widziana ,ale o to, że potrzebowałam swojego własnego kąta i szansy na życie studenckie, w taki sposób w jaki powinno się to zdarzyć. Potrzebowałam normalności. Która, przyznać trzeba, nie będzie łatwa. Moje mieszkanie znajduje się na 5-tym pietrze i jest jedyne, w którym znajdują się 5

dwie wolne, niezamieszkane sypialnie. Nie zdecydowałam jeszcze, czy chcę mieć współlokatora, ale liczę na to, że będę mogła w międzyczasie wykorzystać dodatkowy pokój jako gościnny. Pomysł posiadania obcej osoby mieszkającej ze mną , sprawia, że czuję się niekomfortowo, a moja wyobraźnia podsyła mi obrazy przyszłego współlokatora, począwszy od seryjnego mordercy, a kończąc na cichym zboczeńcu. Gdy otwieram drzwi i wchodzę nie ma szans na powstrzymanie dreszczy, że posiadam miejsce, które mogę nazywać swoim własnym. Niewielki przedpokój otwiera się na przestronną przestrzeń mieszkalną, kuchnię, balkon i kolejny korytarz prowadzi w lewo do głównej sypialni, gościnnej sypialni i łazienki dla gości. Parkiety z twardego drewna rozciągają się na całą przestrzeń, podkreślając kolory ziemi, pojawiające się na ścianach. To natychmiast sprawia, że czuje się jak w domu. Mój mały dom. Ku mojemu zdziwieniu już został urządzony - wygodne skórzane kanapy, duży brązowy dywan z puszystym włosiem i całym sprzętem elektronicznym jaki można sobie wymarzyć. Myśl o tym, jak bardzo moja ciotka była zajęta urządzając to miejsce , doprowadza mnie do śmiechu. Ona zawsze wychodzi z siebie i za to jeszcze bardziej ją kocham. Wchodząc do sypialni moją uwagę przykuwa olbrzymie łóżko stojące pośrodku pokoju. Pokrowce są w kolorze kości słoniowej z miękkimi pasującymi poduszkami.Muszę podziękować jej za zakup tego wszystkiego. Wiem, że może sobie na to pozwolić, ale nie cierpię myśleć, że wydaje na mnie pieniądze. Zdecydowanie jest to krok dalej, niż pojedyncze łóżko, w którym dotychczas spałam.W zasadzie wszystko wokół mnie jest luksusem, do którego nie jestem przyzwyczajona. Dotyk białego pluszowego dywanu rozciągniętego na drewnianej podłodze pod moimi stopami jest wspaniały. Następną rzeczą, która przykuwa moją uwagę jest garderoba wypełniona nowymi ubraniami, butami i dodatkami. O cholera... te rzeczy musiały kosztować majątek....Wzdycham na widok cudownych ciuchów, które jak przypuszczam są teraz moje. Buty są po prostu piękne. Chichoczę, gdy moje oczy dostrzegają nie jedną, ale trzy pary kowbojskich butów, każde w innym kolorze.Byłby to grzech nie posiadać ich , mieszkając w takim miejscu. To miasto było tak bardzo „południowe”1 1 Południowe w rozumieniu amerykańskim, czyli należące do południa USA, kowboje, rancza itp. - Alabama ;)

6

– To twój rozmiar prawda kochanie? - podskakuję słysząc głos mojej cioci. – Ciociu Em to jest za dużo! Nie mogę przyjąć tego wszystkiego! To naprawdę za dużo! – Nonsens! Może faktycznie przesadziłam, ale to jest to na co zasługujesz. Twój wujek i ja chcemy, byś czuła się jak w domu, ponieważ od teraz to zawsze będzie twój dom. Poza tym nie chciałam, byś zaczynała swój pierwszy dzień jutro w klasie wyglądając jak lalka Barbie na Rodeo. Uśmiecha się i otwiera ramiona w geście tak bardzo mi znajomym, pragnąc mnie uścisnąć.Gdy mnie obejmuje, mała łza spływa po moim policzku i wycieram ją zanim jest w stanie ją zauważyć. Tyle emocji zaprząta mój umysł, że nie wiem, czy mam płakać czy skakać z radosnego podniecenia. – Hej, nie będziemy już więcej o tym mówić, słyszysz? - kładzie ręce na moich ramionach - Wiem, że ostatnie miesiące były dla ciebie cieżkie, kotku, ale masz tu rodzinę, która cię kocha. Nie chcę być twoją mamą, ale jestem tu dla Ciebie i wiem, że wujek Alex czuje podobnie. Wiem też, że dziewczyny również cieszą się, że jesteś tutaj! Hannah i Finley mówiły wszystkim przyjaciołom o swojej starszej kuzynce, która przyjeżdża tu zamieszkać. Chcemy byś była szczęśliwa, bo tutaj właśnie należysz - stwierdza rzeczowo. Uśmiecham się, słysząc jej południowy akcent, to był taki ciepły, kojący dźwięk dla moich uszu. – Nie wiem jak mam podziękować tobie i wujkowi za wszystko co dla mnie robicie. To więcej niż mogłabym sobie wymarzyć. Nie wiem czy będę zdolna się wam odwdzięczyć

-

wyksztusiłam.

Super...

głupie

łzy

uwielbiają

wyskakiwac

nieproszone... – Kochanie, jesteś tak samo moją córką, jak moje smarkule i dam Ci tyle ile mogę. Ale oczywiście możesz nam się odwdzięczyć, dołączając do nas na niedzielny obiad każdego tygodnia i wpadając do biura wujka od czasu do czasu - droczy się mrugając.

7

Zanim mogę odpowiedzieć ona rozpoczyna od nowa. O Boziu, ta kobieta może mówić bez końca, jeśli tylko da się jej ku temu okazję.... – Teraz - jej oczy poważnieją - Masz minutę lub dwie by się ulokować, gdy ja rozpakuję część twoich rzeczy. Kiedy już pojedziemy możesz wziąć sobie długą ciepłą kąpiel! Mam nadzieję, że spodoba Ci się Twoja dobrze zaopatrzona łazienka zachichotała. Potem całuje mnie w czoło i odchodzi. Stojąc samotnie w swoim pokoju, zdałam sobie sprawę jak bardzo jestem kochana. Ostatni raz czułam się tak, kiedy byłam dzieckiem. Myśli o mojej matce pojawiły się w mojej głowie, a ja ponownie za nią zatęskniłam. Jej pogrzeb odbył się w miesiąc po jej śmierci. Zdecydowaliśmy pochować ją tutaj w Beckinridge, obok grobu mojego ojca. Ona na pewno by tego chciała, było to tylko kilka kilometrów stąd, a ja mogłam odwiedzać jej grób kiedy tylko będę tego chciała. Wujek Alex i ciocia Emma byli bardzo dobrze znani tutaj w Breckinridge. Wujek Alex był trenerem drużyny piłkarskiej na Uniwersytecie Whitleya, który dał mu status „gwiazdy”. Ciotka Emma posiada największą piekarnię w mieście i jest również zaangażowana w każdy rodzaj działalności charytatywnej i pozyskiwania funduszy na wszelkiego rodzaju imprezy, które odbywają się przez cały rok. Ale praca, którą najbardziej kocha to „bycie mamą” dla moich dwóch młodszych kuzynek. Hannah ma 4 lata, a Finley 6. One są najsłodszymi małymi dziećmi w mieście i nie jest tajemnicą, że uwielbiam je obie. Pukanie do drzwi wyrwało mnie z zadumy i odwracam się z mojego miejsca przy oknie. Wujek Alex stoi w drzwiach i zajmuje prawie całe przejście tym swoim wielkim ciałem. Na zewnątrz wygląda na poważnego i surowego, ale wewnątrz jest jak wielki pluszowy miś. Wiem to z doświadczenia, ale i po tym, jak ceni swoją żonę i dwie córki. Zanim zdecydowałam się tu przyjechać, powiedział mi, że czuje to samo w stosunku do mnie i cieszy się, że mogę być częścią jego małej rodziny. Oczywiście popłakałam się, gdy mi to powiedział.

8

– Mogę wejść kochanie? - pyta. Uśmiechnęłam się na dźwięk zdrobnienia, które on i moja ciotka używali w stosunku do mnie. Mój tata był jedyną osobą, która zwracała się do mnie „kochanie” i usłyszenie tego raz jeszcze sprawiło, że kawałki mojego serca połączyły się ponownie. – Oczywiście - podchodzę do łóżka i siadam. Zauważam, że ma futerał na gitarę w ręce. Wiem jak grać na gitarze, dzięki bardzo stanowczej matce, która posyłała mnie na lekcje nawet wtedy, kiedy nie całkiem mogła sobie na nie pozwolić. Mawiała, że mój ojciec grał i chciała bym ja też się nauczyła, więc cieszę się, że ta jego część zostanie ze mną. - Mam nadzieję, że podoba ci się twój pokój. Ciocia Em trochę zaszalała, ale chciała upewnić się, że masz wszystko czego możesz potrzebować. - mówi, rozglądając się nerwowo. – Kocham to i dziękuję wujku Alex'ie. Patrzy na mnie, nim odzywa się ponownie ze smutną ekspresją na jego przystojnej twarzy: – Ta gitara należała do Twojego tatusia. Dał mi ją krótko przed śmiercią i prosił, bym przetrzymał ją dopóki będę mógł Ci ją dać. W jakiś sposób wiedział, że nie będzie długo z nami. Dotykam palcami czarnego pudła leżącego na łóżku, zatrzymując się na inicjałach moich rodziców. Wiedza że mam coś co należało do niego sprawia, że jest mniej tajemniczy. Staję na paluszkach i całuję wujka w policzek. On rumieni się i przyciąga mnie do siebie i całuje w czubek głowy. Bez słowa wychodzi, a ja znowu zostaję sama mając za towarzystwo gitarę mojego ojca. Swędzi mnie by ją otworzyć. Upłynęły miesiące, od kiedy ostatni raz grałam. Muzyka była moim sposobem na wyrażanie emocji, tego co czułam i zdecydowałam się wrócić do tego, kiedy tylko będę miała taką możliwość. Kiedy w końcu rozgościłam się i odprowadziłam wujostwo, wczołgałam się na moje duże, przytulne łóżko, zapadając się głębiej w materac i uwalniając napięcie z ostatnich kilku godzin.

9

Pierwszy raz od czasu śmieci mojej matki, koszmary trzymały się z dala, tak jakby nic się nie zdarzyło. Gdyby to tylko była prawda. Modlę się do Boga, bo może większa moc jest w stanie zatroszczyć się o mnie, by moja przeszłość mnie nie znalazła.W głębi duszy, w samym środku mojego jestestwa wiem, że to w końcu wróci, że przyjdzie po mnie. Wyrzucam te myśli z powrotem w najciemniejsze zakamarki mojego umysłu. Jutrzejszy dzień będzie dla mnie nowym początkiem i nieważne, czy byłam na to gotowa czy nie, byłam tutaj. Stara Huntley Morgan umarła i odeszła...

10

Rozdział 2 Grayson

Zatrzymuję się przed piekarnią na głównej ulicy, tak jak robiłem to zawsze przez ostatnie soboty od czasu rozpoczęcia zajęć. W jakiś sposób stało się to rutyną zwłaszcza że żona naszego trenera, albo Pani Trenerowa jak lubiłem ją nazywać, jest jej właścicielką. Zazwyczaj wpadamy tutaj na śniadanie, a potem udajemy się nad jezioro Dixon na cały dzień, a dzisiejszy dzień nie jest wyjątkiem. Pomimo mojego intensywnego harmonogramu, będąc na ostatnim roku udało mi się utrzymać wysokie stopnie, uczestniczyć na wszystkich zajęciach i każdym treningu i jeszcze znaleźć czas na spotkania z przyjaciółmi. Przechodząc przez ruchliwą ulicę machałem do każdej mijającej mnie twarzy. To jedna z wad życia w takim małym mieście - każdy cię zna i wie czym się zajmujesz. Kiedy twój ojciec jest „jedynym prawnikiem w mieście” i twoja matka „przewodniczącą prawie każdej organizacji charytatywnej w mieście”, to na ciebie spada kontynuowanie tego dziedzictwa. To nie tak, że narzekam. Gdy ma się 21 lat życie jest cholernie genialne w mojej skórze. Albo przynajmniej chcę, aby ludzie tak o nim myśleli. – Hej Gray, co słychać stary?!! Zajmuję miejsce naprzeciwko mojego najlepszego przyjaciela Brody'ego przy naszym stoliku i stukam pięścią w jego pięść. – Hej brachu. Brody i ja spotkaliśmy się w drugiej klasie , kiedy uczeń czwartej klasy czepiał się mojej siostry. Brody skoczył mu na plecy i pobił go prawie na śmierć, mimo tego, że był dwa razy od niego mniejszy. Od tego czasu jesteśmy przyjaciółmi. Myślę o mojej siostrze tylko przez ułamek sekundy i odrzucam te myśli szybciej niż przyszły. Po dwóch latach powinno być łatwiej, ale od kilku dni myśli o niej nie opuszczają mnie ani na chwilę. – Wiec, jak wczorajsza noc? - patrzy na mnie unosząc brew wysoko, aż po krawędź 11

rozczochranych blond włosów. Wiem o co naprawdę pyta, ale jest zbyt wielkim tchórzem by powiedzieć to głośno. Zmusi mnie żebym to powiedział. Drań. – Było dobrze, ale nie byłem z Rebeccą jeśli o to pytasz- spojrzałem ostrzegawczo, by się w to nie zagłębiał, mogłoby to zrujnować mój nastrój – Co? Nie napadła na Ciebie wczoraj wieczorem, jak zawsze? - szepcze sarkastycznieTo ci szok! Jestem pewien, że ta dziewczyna zaplanowała już cały ślub.Przewracam oczami, zmęczony tą rozmową. On wie najlepiej, ze ja się nie zakochuję. Już nie. Gdy moje serce zostało zdeptane, zmiażdżone i wyplute przez pierwszą dziewczynę, którą kochałem, postanowiłem zamknąć moje serce na zawsze. Wolę już nic nie czuć niż zostać ponownie zranionym. Ale Rebecca i ja mamy układ, który nie obejmuje romantycznych uczuć. Przynajmniej z mojej strony. Wszystko, co było, to tylko kilka razy przygodny seks. Bez uczuć, bez emocji. Tylko seks. Ale, co jeśli on ma rację? Co jeśli ona myśli, że to między nami to coś więcej? Cholera. – To nie tak Brody. Wiesz, że ona jest tylko ciepłym ciałkiem, gdy potrzebuję rozrywki. Muszę zmienić temat i na szczęście mój ratownik przybywa do naszego stołu jako drobna ciemnowłosa kobieta, która jest dla mnie jak druga matka. Emma Morgan jest jedną z najmilszych kobiet, jakie kiedykolwiek poznałem, prawdziwa południowa piękność, ale kiedy nadepniesz jej na odcisk, ona zrobi z twojego życia piekło. Zawsze śmiejemy się z trenera Morgana, kiedy kłóci się ze swoją żoną. Wpada wtedy jak burza do szatni i mamrocze nieskładnie o poślubieniu kobiety takiej samej jak jego matka. Ale uwielbia swoją żonę i obydwie córki. Jest takim typem człowieka, którym ja chciałbym być. Może kiedyś. – Hej Pani Trenerowo – droczę się czule, wiedząc, że nienawidzi, gdy tak ją nazywamy. Klepie moje ramię wesoło ścierką do naczyń i chichocze. – Chłopcy, lepiej się tu zachowujcie! – Oczywiście, że tak, Pani Trenerowo , jesteśmy najbardziej grzecznymi chłopcami w

12

drużynie - żartuje Brody. Kłamie. Obydwaj wiemy, jak dużo gówna jesteśmy w stanie sami zrobić, szczególnie gdy współpracujemy. Jesteśmy partnerami zbrodni na wieczność. – Podać wam to co zawsze? Bekon, jajka, frytki i kawa? – Tak proszę pani - Brody i ja odpowiadamy zgodnie, po czym wybuchamy śmiechem. Ona uśmiecha się do nas z czułością, a następnie oddala się, by zająć się naszym zamówieniem. Kątem oka widzę, jak wyraz twarzy Brody'ego twardnieje i pogodne usposobienie mija w jednej chwili. – O wilku mowa, czy to nie wilczyca we własnej osobie?- wyszczekuje. Odwracam się , by zobaczyć o kim on mówi i natychmiast żałuję swojej decyzji, kiedy Rebecca wchodzi przez drzwi. Jej ognistoczerwone włosy unoszą się nad ramionami, gdy kroczy dumnie w kierunku naszego stolika. Jej biodra kołyszą się, a firmowy, pogardliwy uśmiech mocno trzyma się krawędzi rubinowo czerwonych warg. Jest olśniewająca, ale problem w tym, że ona to wie. Obnosi się z tym i używa tego, by manipulować ludźmi wokół niej. Używa swojego ciała i tak bardzo jak tego nienawidzę przyznaję, że Rebeca jest prawdziwą kocicą w łóżku. Nasz „związek” był wyłącznie fizyczny i aż do dziś nie byłem z nikim, na kogo bym reagował w taki sposób jak na nią. Zauważam swoją normalną, fizyczną reakcję, gdy na nią patrzę. Tak, to czas, by ruszyć dalej. Rozkochaj je i zostaw - jak zawsze powtarzam. Zatrzymuje się przy naszym stoliku i patrzy na Brodiego. – Ha, to było prawie dobre Brody, sam na to wpadłeś? - warczy. Kieruje swoją uwagę na mnie i sztywnieję. – Hej kochanie! -mówi przeciągając samogłoski. – Dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie wczoraj w nocy? Tęskniłam za tobą. Jej głos przechodzi ze zjadliwego do słodkiego jak cukierek w czasie krótszym, niż 13

bicie serca. Nigdy wcześniej tego nie zauważyłem, i jeśli mam być szczery, nienawidzę tego. Gryzie swoją wargę i wymownie wędruje swoimi długimi paznokciami w górę mojego ramienia. Czekam, aż mój fiut stanie na znak tego, że jej zalotne małe ruchy mnie podniecają. Ale nie ma nic. Nawet drgnięcia. – Byłem zajęty, Rebecco. Mój głos jest zimny i bezbarwny i wiem, że jestem dupkiem, ale nadszedł czas by to zakończyć. Nie pisałem się na dziewczynę i do tego tak zaborczą, o czym Rebecca wiedziała od samego początku. Powinienem był wiedzieć, że się przywiąże, one zawsze tak robią. Słyszę jak coś mówi, ale to do mnie nie dociera, gdy moje oczy zatrzymują się na kimś innym. Łapię oddech w gardle i to jest tak jakby czas stanął w miejscu, zatrzymując tę chwilę nim przeleci zbyt szybko. Nic innego nie istnieje. 2 Jej blond włosy są upięte w niechlujny kok z kilkoma kosmykami luźno zwisającymi przy jej twarzy. Ubrana jest w białą, letnią sukienkę na ramiączkach podkreślającą jej opaleniznę i czerwone kowbojki, które sprawiają, że jej nogi są nieskończenie długie. Boże....zlituj się.... Te nogi.... Już widzę ubraną ją tylko w te czerwone buty i nic poza tym Cholera.... Gdy nie sadzę, by Blondi mogłaby być bardziej gorąca, ona nagle udowadnia mi, że jestem w błędzie, kiedy się śmieje, lekki dźwięk roznosi się echem przez każdą kość w moim ciele i osiada w głębi mojego brzucha. Jestem całkowicie sparaliżowany, moje oczy obserwują każdy jej ruch dopóki nie znika za drzwiami kuchni. – Halo Grayson? Czy ty mnie słuchasz?- wrzask Rebecki jest jak zimny prysznic. Moje serce zwalnia i wraca do normalnego rytmu, a wszystko wokół mnie powraca w jednym momencie. – Tak Rebecco, słyszał cię! Ale był zbyt zajęty ocenianiem Huntley Morgan niż słuchaniem tego gówna, które wychodzi z twoich ust – warczy Brody. 2 Trafiła go strzała amora, to ten moment o którym wszyscy śnią.... ;-)

14

Przeklinam się w duchu, nie za to, że się gapiłem, ale że robiłem to tak bezwstydnie. Ale nie mogłem się powstrzymać. Moje oczy przylgnęły do niej jak magnes, i nie byłem zdolny oderwać od niej wzroku nawet gdybym tego chciał. W końcu jestem facetem w gorącej wodzie kąpanym, a kiedy Bóg tworzy coś tak doskonałego, właściwe wydaje się okazać wdzięczność dla Jego ciężkiej pracy. Czekaj, czy Brody powiedział, że ona nazywa się Huntley Morgan? Skąd on do diabła wie kim ona jest? Rebecca obraża się i rozwścieczona odchodzi do stolika, przy którym siedzą jej przyjaciele, a Brody chichocze. On uważa tę sytuację za komiczną. – Dzięki Brachu - warczę rozdrażniony- Teraz, już nigdy nie usłyszę reszty – nie, żeby mi zależało. – Nieważne, czas by ktoś pokazał tej diablicy, gdzie jest jej cholerne miejsce. Ona nie jest twoim właścicielem. Sam powiedziałeś, że nie jest niczym więcej niż ciepłym ciałkiem i ostatnim razem jak sprawdzałem, to nie jest równoznaczne ze statusem dziewczyny. Nie mogę się z tym kłócić. Ma rację. – Jakim cudem znasz jej imię? - pytam, brzmiąc trochę zbyt chętnie, nawet dla moich własnych uszu. Moja ciekawość jest silniejsza. Samo jej imię wzbudziło moje zainteresowanie. Brody w kilka sekund uświadamia sobie o kim mówię i patrzy mi prosto w oczy, kiedy formułuje odpowiedź. Jego usta zatrzymują się w półuśmiechu. Jestem złapany. To pierwszy raz od dwóch lat, kiedy naprawdę interesuję się dziewczyną. Jednak powstrzymuję się przed myśleniem o tym. Nie idź tam Gray.... Musisz ruszyć naprzód.... – Pani Trenerowa przedstawiła nas sobie, kiedy tu byłem. Jest jej bratanicą. Trener ostrzegł nas, byśmy trzymali się od niej z daleka – widzę ostrzeżenie w jego oczach – Więc bądź miły Gray, ale nie uderzaj do niej od razu ze swoim „południowym”

15

urokiem. Ona nie jest kolejną studentką pierwszego roku, z którą możesz się zabawić. Uśmiecham się szeroko. Żadna dziewczyna nie jest w stanie oprzeć się mojemu „południowemu” urokowi. Drzwi kuchni otwierają się i Huntley idzie prosto do naszego stolika. Obserwuję, jak jej sukienka płynie zgodnie z ruchem jej nóg, obijając się o nie nad kolanami. Im bliżej podchodzi, tym wyżej wędruje mój wzrok, kończąc wędrówkę na jej twarzy, gdy zatrzymuje się przed nami. – Proszę, dwie kawy - mówi i stawia kawy na stole - Wasze jedzenie będzie za minutę uśmiecha się do mnie i Brody chrząka. Gapię się jak idiota. Kiedy Brody kopie mnie pod stołem, otrząsam się z odrętwienia i delikatnie uśmiecham się do niej: – Dzięki - to wszystko, co udało mi się powiedzieć, od kiedy mój głos chowa się we mnie jak Houdini. Bardzo praktycznie. – Huntley to jest Grayson- mówi Brody machając ręką w moim kierunku - Nasza gwiazda rozgrywająca i mój-wrzód-na-dupie-najlepszy przyjaciel. – Miło cię poznać. Jestem Huntley - wyciąga rękę i ujmuję ją. Moja ręka wygląda na wielką w porównaniu z jej i otaczam ją z łatwością – Więc jesteś bratanicą trenera, o której on mówi cały czas - dokuczam jej ciesząc się, że wróciła moja pewność siebie. Delikatny rumieniec na jej policzkach jest ledwie zauważalny, ale do diabła, to jest urocze. – Obiecaj mi, że nie uwierzysz we wszystko co wam powie – szepcze - Nie jestem przyczyną nawet połowy kłopotów, których chciałby, bym była - Ona jest zabawna. – Przekonamy się o tym, kochanie - robię wszystko to, co Brody mi zakazał, i uwalniam mój „południowy” urok, podkreślając moje przeciąganie samogłosek trochę bardziej. Jej policzki zaróżowiły się bardziej, a ona odwraca się do Brodiego.

16

– Wrócę za parę minut z waszym jedzeniem - odpowiada, a Brody uśmiecha się do niej i obaj patrzymy, jak odchodzi. – No proszę, ostatni raz widziałem cię tak oniemiałym i bez tchu z powodu dziewczyny, kiedy poznałeś Haley. Wspomnienie o mojej byłej dziewczynie sprawia, że moje ciało sztywnieje. Nie rozmawiałem z nią i nie widziałem jej, od kiedy podczas naszego wspólnego roku zdradziła mnie i uciekła z miasta. To było 2 lata temu. To nie wszystko co zrobiła, przypominam sobie. Patrzę gniewnie na niego. – Brody, nie... Wzrusza ramionami. – Po prostu mówię, co widzę. Zanim możemy kontynuować rozmowę, Huntley wychodzi z kuchni i zaczyna podążać w naszym kierunku. Dzięki Bogu nasze jedzenie jest gotowe, umieram z głodu i mam nadzieję, że Brody zamknie się kiedy będziemy jeść. Nienawidzę tego, że samo wspomnienie imienia Haley sprawia, że bardzo szybko mam podły nastrój. Oczywiście nie jestem ponad to,jak dotąd myślałem. Może gdyby jej zdrada była wszystkim co zrobiła, już bym się z tym pogodził. Ale tak nie było i to, co nastąpiło później było serią przypadkowych przelotnych znajomości, mających uśmierzyć ból. Zostawiła mnie, kiedy najbardziej jej potrzebowałem. To był najcięższy okres w moim życiu. Odciągam sam siebie od tych gwałtownych myśli i zamiast patrzeć na Huntley, odnajduję gniewne spojrzenie Rebecki. Rzuca sztyletami w Huntley, ale kiedy widzi jak patrzyłem na nią, jej mina zmienia się w coś bardziej złowieszczego, złego. Co to jest do cholery, o co chodzi? Brody nie kłamał kiedy mówił, że ona jest diablicą wcieloną. Miała okropnie zazdrosny wyraz twarzy i niezauważalnego okrucieństwa wobec niej. Powinienem był wiedzieć, co się za chwilę wydarzy. Powinienem się tego spodziewać. Rebecca wystawia nieznacznie swoją nogę i zahacza nogę Huntley. Taca wylatuje w powietrze i zanim zdążę pomyśleć co robię, moje stopy zaczynają ruszać się w kierunku:

17

wypadek-w-toku. Talerze i filiżanki dołączają do tacy i spadają w dół z ogłuszającym łoskotem. Chwytam Huntley w talii i łapię ją, zanim dotyka podłogi. Rzuca głową do góry i patrzy na mnie jak łania przed reflektorami samochodu. Zauważyłem wtedy, że jej oczy mają najbardziej niesamowity odcień indygo. Ale ich głębia i przejrzystość zaskoczyły mnie, jakby były zdolne przejrzeć mnie na wskroś, gdybym tylko dał im tę szansę. Weź się do cholery w garść Grayson. – O mój Boże, jesteś opóźniona czy tylko niezdarna z natury? - warczy Rebecca. Jest zimny ton w jej głosie i wiedziałem, że używa go tylko, gdy poczuje się przez kogoś zagrożona. Huntley wyrywa swoją głowę w stronę Rebeki, ale nic nie mówi. – O, sądzę, że jesteś po prostu niezdarna - szydzi z niej tak, jak kot czasami bawi się swoim jedzeniem nim je zje. Boże, ale z niej suka. Huntley wyrywa się z mojego uścisku i gramoli się, by posprzątać bałagan na podłodze. Dziewczyny przy stoliku Rebecki nic nie mówią, siedzą jedynie i się śmieją, jakby ich Królowa nie miała nic wspólnego z tym co się właśnie stało. Pani Trenerowa zbliża się do Huntley i szepcze jej coś na ucho. Zauważam jej zapłakane oczy i to zbyt wiele. – Rebecco, dlaczego musisz być taką suką? Widziałem, jak podłożyłaś jej celowo nogę – warczę. A ona ma czelność wyglądać na zakłopotaną, ale tylko dlatego, że została przyłapana. – O czym ty mówisz Grayson? Nic nie zrobiłam. Kłamstwo tak łatwo pada z jej ust i psychicznie ganię się, że kiedykolwiek miałem do czynienia z tak okrutną osobą. – Jesteś takim kłamcą!- krzyczę sprawiając, że się wzdryga. Powinieniem czuć się źle za bycie wściekłym na nią, ale nie jestem pewien nawet dlaczego. Może to z powodu mojej wcześniejszej rozmowy z Brodym o Haley. Tak, to jest to. Jedna wzmianka o niej i jestem gotów ostro się wpierdolić. To nie jest wina Rebeki, ale do diabła nie miała prawa poniżać Huntley w ten sposób. I za co? Znam 18

odpowiedź, a uświadomienie sobie odpowiedzi tylko zwiększyło mój nieuzasadniony gniew. Rebeka widziała mnie rozmawiającego z Huntley. Zanim miała szanse odpowiedzieć, Brody łapie mnie za ramię i odciąga powoli od tego zgiełku. – Puść mnie - warczę próbując poluzować jego zacisk na moim bicepsie. Muszę zobaczyć, czy z Huntley jest wszystko w porządku. Nie cierpię Rebeki za to, że doprowadziła ją do łez. Jakby wyczuwając moje intencje Brody potrząsa głową. – Zostaw to Gray, nie mieszaj się. Rebecca to Rebecca. Chce zobaczyć cię wkurzonego. – To moja wina - mówię czując się nieco spokojniej. Brody ma na mnie wpływ. Wie, kiedy mam zamiar wyrzuć to swoje gówno. - Rebeka widziała mnie rozmawiającego z Huntley - wina aklimatyzuje się w mojej piersi. – Brachu, nie widziałem byś reagował w ten sposób od lat, nie mówiąc już o bronieniu dziewczyny, którą dopiero co poznałeś - widzę jego badawczy wzrok i sam zastanawiam się nad tą samą rzeczą. Dlaczego czuję potrzebę by bronić Huntley, ochraniać ją? Teraz bałagan jest posprzątany, a ludzie wydaje się, zapomnieli o tym i wznawiają rozmowy, jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Wiem, że Rebeka na mnie patrzy, ale nie obchodzi mnie to. Skończyłem z nią. – Myślę że powinniśmy stąd wyjść. Chłopaki są właśnie w drodze nad jezioro - mówi Brody, obniżając głos. Ma zamiar wyjść, kiedy widzę Huntley wychodzącą z łazienki. Jej oczy są opuchnięte, a twarz jest czerwona. Odkrywam ,że chciałbym objąć jej drobne ciało ramionami i pocieszyć ją. Te myśli sprawiają, że jestem całkowicie zaskoczony i zbity z tropu. Zakłopotany. Odwracam się do Brodiego, a on kiwa głową i wychodzi. – Wszystko w porządku?- pytam Huntley, spotykając się z nią na środku piekarni. Patrzy troszkę zaskoczona, ale nie winię jej.

19

– Czuję się dobrze - szepcze, jej głos jest zachrypnięty – Dziękuję, że mnie złapałeś. Kiwam głową. – Przepraszam. Rebecca zrobiła to z mojego powodu. I porozmawiam z nią o tym, ale teraz to nie jest właściwy moment. Huntley wygląda na zdezorientowaną z powodu moich przeprosin, ale nic nie mówi. Po kilku sekundach niezręcznej ciszy płacę rachunek i wychodzę, ale nim to robię, odwracam się by spojrzeć po raz ostatni na zapłakaną twarz Huntley. W tym momencie zdaję sobie sprawę, że nazywanie jej gorącą jest obraźliwe. Jest piękna. Poruszająca ziemię w posadach, zmieniająca życie, oszałamiająco piękna. Mój umysł działa na najwyższych obrotach i moje zachowanie jest bezsensowne do tego stopnia, że wydaje się irracjonalne lub nawet nielogiczne. Huntley Morgan jest problemem. Takim, który ciężko będzie ignorować.

20

Rozdział 3 Huntley Rzucam moje klucze na stolik przy drzwiach i nadąsana wypuszczam powietrze. Co za dzień. Jestem tu od dwóch miesięcy i dzisiejszy dzień był zdecydowanie jednym z najgorszych. Zaczęłam go jak zwykle w sobotę - pracą w piekarni cioci Emmy.To coś co pokochałam robić. Do dzisiaj. Odgłos mojego dzwoniącego telefonu sprawia, że podskakuję i chwytam go z torby zanim przegapię rozmowę. Padam na kanapę i przesuwam palcem po ekranie, by odebrać. Oczywiście, że to moja przyjaciółka Demi3. Poznałyśmy się w naszej pierwszej klasie na zajęciach z psychologii i zaskoczyło. Czułam się z nią, o dziwo, swobodnie niemal natychmiast, wciąż nie mieści mi się to w głowie. Ciężko mi zaufać ludziom i Demi wydaje się być pierwszym wyjątkiem. Jednak wciąż jestem ostrożna. Po tym ,co zrobił mi mój ostatni najlepszy przyjaciel, mam się na baczności w stosunku do ludzi , którym pozwalam się do siebie zbliżyć. – Hej dziewczynko - śpiewny głos Demi rozbrzmiał w telefonie i uśmiechnęłam się. Lubię ją. – Hej Dem! Myślałam, że przyjdziesz później na lody i naprawdę złe komedie romantyczne? - pytam. W zeszłym tygodniu zaplanowałyśmy dziewczyńską noc w moim mieszkaniu, gdy Demi zdecydowała, że potrzebuje odetchnąć od swojego chłopaka Tommy'ego. – Dlatego dzwonię dziewczyno, tak mi przykro, ale muszę anulować zaproszenie. Tommy poszedł nad jezioro Dixon z resztą chłopaków i dzwonił do mnie kila minut temu, czy mogę po niego przyjechać, bo jest zbyt pijany. Ponownie. - wzdycha i słyszę irytację w jej głosie. Tak jest prawie co tydzień. 3 Ta pani jest bohaterką drugiej części, wraz z Brodym ;-)

21

Gdyby wujek Alex wiedział co jego chłopcy wyczyniali, dosłownie narobiłby się w gacie ze strachu. To pewnie dlatego robią to nad jeziorem Dixon, które znajduje się pół godziny drogi za miastem. – Chcesz bym z tobą pojechała? – A mogłabyś? Nienawidzę podwozić go bez niczyjej pomocy. - mówi- Ja także nienawidziłabym prowadzić sama. Zastanawiam się, czy Tommy byłby tak głupi, by się upić, gdyby wiedział, że będzie wracał sam do domu. – Będę się czuła lepiej wiedząc, że nie pojedziesz tam sama. Wpadnij po mnie o 20. Oddycha z ulgą i mówi: – Jesteś niesamowita!! Wynagrodzę Ci to. Poza tym musisz mi powiedzieć, co zdarzyło się dzisiaj w piekarni. Marszczę brwi. Skąd ona o tym wie? To zdarzyło się parę godzin temu. Przysięgam, nic nie umknie tej dziewczynie. – Masz na myśli to z Rebeccą? – Cóż, tak, ale chcę wiedzieć, co się do cholery wydarzyło między tobą i Graysonem! Ale możesz mi zdać relację w drodze nad jezioro. Widzimy się o 20 kochana kończy rozmowę, nim jestem w stanie odpowiedzieć. Co miała na myśli, mówiąc: co się stało z Graysonem? Nic się nie stało. On mnie tylko złapał, zanim upadłam na podłogę w piekarni. Czuję się dziwnie, przyznając się do tego, że jego uścisk trochę ciaśniejszy, niż bym się spodziewała od nieznajomego. Chociaż Grayson Carter nie jest naprawdę obcy. Wiem o nim wszystko i o jego mniej niż spektakularnej reputacji tutaj. Jedyne miejsce, gdzie wydaje się zachowywać ok, to na boisku, przynajmniej tak mi powiedziano. Przed dzisiejszym dniem był dla mnie tylko mitem. Zanim mogę połapać się w analizowaniu jego i dzisiejszego wydarzenia, mój telefon sygnalizuje, że dostałam sms.

22

Demi: Jestem na zewnątrz. Rusz swoje podwozie. Chichoczę na jej dawne, szkolne określenie słowa „tyłek” i pośpiesznie schodzę na dół do jej samochodu po zamknięciu drzwi. Widzę jej głowę pełną brązowych loków podskakującą w górę i w dół do jakiejś piosenki country, nim dojrzę jej maleńkie ciało. Wygląda na malutką za kierownicą swojego czerwonego Lexusa. Uśmiecha się do mnie, gdy wsuwam się na miejsce pasażera i nie czeka nawet aż zapnę pasy, nim odpala. Nie jestem nerwowym pasażerem, ale Demi jest uzależniona od adrenaliny, jeśli chodzi o prędkość. A jej samochód nie należy do wolnych. – Gadaj – mówi, ściszając głośność w radio. - Brody powiedział mi, że ta suka Rebecca podstawiła ci nogę po tym, jak widziała, jak Grayson z tobą rozmawiał. – Co? - mówię skonfundowana – Czy właśnie to Brody ci powiedział? Przewraca oczami i unosi brew, jakby przypuszczała, że wiem, o co jej chodzi. W krótkim czasie odkąd znam Demi, nauczyłam się szybko kilku jej gestów, a przewracanie oczami było najczęstszym. - Dlaczego to zrobiła? Brałam zamówienie od Graysona, a on mi się przedstawił. To brzmiało głupio, jakbyśmy wróciły do liceum. - Rebecca jest lekko stukniętą dupodajką. Jest złośliwa i szalenie zazdrosna, szczególnie jeśli chodzi o Graysona, co jest głupie bo oni są przyjaciółmi z korzyściami , wykluczając z tego przyjaciół. Ale wyraźnie Psycholka Barbie nie dostała zawiadomienia. - mówi Demi, gwałtowność w jej głosie jest jasna jak dzień. – Cóż ja tylko przyjęłam zamówienie. Szczerze mówiąc nie wiem dlaczego to miałoby ją zmartwić. Zajęło mi godzinę by się uspokoić , byłam tak zakłopotana. Sposób w jaki Grayson na mnie patrzył, nie pomagał. Nagle przypomniałam sobie, że Demi chciała wiedzieć co się stało z nim. – Ale powiedz mi co się stało z Graysonem – nalega. Nic dziwnego, że ona wie wszystko o wszystkich, potrafi czytać w myślach. Przewracam 23

oczami zastanawiając się, jak do cholery mam dać jej do zrozumienia, że nic się nie wydarzyło pomiędzy mną i Graysonem.4 – Dem, nic się nie wydarzyło. Złapał mnie zanim upadłam i to było wszystko. Uciekłam do łazienki zanim ktokolwiek mógł coś powiedzieć. - odpowiadam zirytowana. Daje mi znaczące spojrzenie, wciągając górną wargę do ust, kiedy zastanawia się co mówię. – Co Brody powiedział? - pytam. – Powiedział, że nigdy nie widział Graysona reagującego w taki sposób, jak to zrobił. Powiedział, że kiedy wybiegłaś do łazienki, Grayson wściekł się na Rebeccę na oczach wszystkich. Powiedział też, że Grayson nie mógł naprawdę długo oderwać od Ciebie oczu. - odpowiada, patrząc to na mnie, to na drogę. – On nie może oderwać oczu od wszystkiego, co ma cycki. Nie mogę nie zwracać uwagi na to, co ludzie o nim mówią. – To tylko plotki Huntley. Znam Graysona odkąd mieliśmy po 5 lat i on nie jest tak zły, jak ludzie o nim mówią. Tak, lubi mieć pijackie jednorazowe przygody teraz i wcześniej, ale nie możesz pociągać go do całkowitej odpowiedzialności, kiedy dziewczyny są chętne. One wiedzą jaki on jest, a mimo to robią z niego złego gościa. Poza tym, czy ty widziałaś ich tyłeczki? - chichocze i uśmiecham się. Nigdy nie przyznam się jej, że jego twarz sprawiła, że zamarłam jak rażona piorunem, kiedy zbliżałam się do jego stołu.5 Jego zielone oczy spotkały moje i trzymały w swoim zasięgu zbyt długo. Jego ciemne brązowe włosy opadały tuż nad oczami, wyglądały jak „dopiero wypieprzone”, sprawiając, że każda dziewczyna chce przeciągać przez nie palcami.Tak, on jest wspaniały. Byłabym idiotką nie uznając tego faktu. – Hej - mówi Demi, przerywając mój sen na jawie - Gdzie byłaś? Rumienię się, uświadamiając sobie, że złapała mnie na myśleniu o Graysonie. Uśmiecha się. Cholera teraz wiem ze mnie przyłapała. 4 Ta wmawiaj to sobie , może w końcu w to uwierzysz heheh 5 A jednak miałam rację… ją też trafiła strzała amora…

24

– Przepraszam, to był długi dzień i jestem zmęczona. Mój umysł trochę odpłynął - to częściowa prawda, ponieważ jestem zmęczona i mam nadzieję, że nie zakwestionuje tego. – W porządku, nie będziemy już o nim rozmawiać, ale obiecaj mi że nie będziesz zbyt szybko wyciągać pochopnych wniosków. Zbyt wielu ludzi oceniało go zanim go naprawdę poznali. Nie wszystko jest takie, jak widzi się na zewnątrz, on jest dobry w ukrywaniu tego, o czym nie chce by ludzie widzieli. Demi zamyka usta jakby powiedziała coś, czego nie powinna powiedzieć. Co miała na myśli mówiąc, że jest dobry w ukrywaniu swojego prawdziwego ja? Czy on ma jakieś głębokie mroczne sekrety? Myśli krążyły ciężko w mojej głowie. Wiem wszystko o mrocznych tajemnicach. One są powodem, dla którego zostawiłam wszystko za sobą. – Obiecuję – szepczę, ciekawa czy będę w stanie powstrzymać się od chęci poznania prawdziwej niesławy Graysona Cartera. Demi w mgnieniu oka zmienia nastrój z poważnego na kapryśny i jestem jej wdzięczna za ucieczkę od melancholii, której mogłam ulec. – Jest coś, co muszę ci powiedzieć – mówi mi. Patrzę na nią i widzę, że jest zdenerwowana. – Ok – mówię i to coś bardziej, niż pytanie. Mam złe przeczucia co do tego. – Więc, może dałam twój numer chłopakowi z mojej klasy socjologii - gryzie się w wargę i nie patrzy na mnie. Ona wie co myślę o randkowaniu. Zdecydowałam nie umawiać się, dopóki nie skończę szkoły. – Co?- piszczę- Dlaczego to zrobiłaś? – To naprawdę miły facet i musisz trochę wyluzować i zabawić się! Jesteś tu już jakiś czas, ale nadal rzadko wychodzisz, nawet ze mną. Zamykam oczy i opieram głowę na zagłówku, biorąc uspokajający oddech. Wiem, że ona

25

chce dobrze, ale nie wie wystarczająco dużo, by zrozumieć dlaczego umawianie się jest daleko poza moim zasięgiem. – Co mu powiedziałaś? - pytam, zostawiając moje oczy zamknięte. – Powiedziałam mu, żeby do ciebie zadzwonił. Chce cię zabrać kiedyś na kolację – odpowiada - I ma na imię Luke. To przegrana spawa. Gdy Demi uprze się na coś nawet siła huraganu nie może jej powstrzymać. Sądzę, że jedna randka nie będzie bolała. – Dobrze, niech będzie - wyduszam - Ale jedna randka, tylko tyle. - odwracam się do niej i widzę jej uśmiech. Zanim zdaję sobie z tego sprawę, parkujemy na terenie nieruchomości, którą otacza jezioro Dixon. Jest ciepły wieczór i słońce zaszło jakiś czas temu. Zachody słońca są moimi ulubionymi, ale kiedy tu jechałyśmy, przegapiłam ten zbyt zajęta pogawędką z Demi. Nie trwało długo, zanim usłyszałyśmy głośną muzykę rozbrzmiewającą z kilku pick-upów stojących przed nami. Były zaparkowane z tyłu, w kole, otaczając ognisko z drewna. Zjeżdżamy i parkujemy obok niebieskiego Forda F150. Zastanawiam się co jest z tymi facetami i ich samochodami. To musi być jakaś tutejsza rzecz. Wszyscy chłopcy stoją wokół ogniska z plastikowymi czerwonymi kubkami w ręce, śmiejąc się i śpiewając do piosenki, której nigdy wcześniej nie słyszałam. Tommy spostrzega nas idących ku nim i wrzeszczy: – Czyż to nie moja kobieta! - kierując uwagę wszystkich na Demi i na mnie. Tłumię śmiech, kiedy Demi zwęża oczy na swojego pijanego chłopaka. – Thomas'ie Elliocie McKinley, ile razy mam ci mówić, byś mnie tak nie nazywał odkrzykuje, kładąc ręce na biodrach. Demi ma tylko 163 cm, ale jej wielkość jest myląca. Ta drobna dziewczyna potrafi skopać dorosłemu facetowi tyłek tak, że skuli się ze strachu. To przerażające obserwować taką małą osobę w akcji. – Ach chodź tu kochanie, przecież wiesz, że się z tobą droczę - grucha Tommy, 26

potykając się, gdy zbliża się do nas, dopóki nie otacza swoimi ramionami Demi. Wyglądają na dziwną parę, ale to tylko dlatego, ze Tommy ma ponad 180 cm wzrostu i czarne krótkie włosy. Ma typową budowę ciała, jak na zawodnika przystało. Szerokie ramiona, silne ręce, a szczupłą talię i nogi na tyle umięśnione, że mógłby kopnąć do startu mały samolot. Jest przystojny, ale nie w moim typie. Demi całuje go nieco zbyt intymnie i odwracam się od ich publicznego przejawu sympatii. Zawsze chciałam wiedzieć, jakie to uczucie być tak kochaną przez innego człowieka.6 Myślałam, że raz już to czułam, ale na szczęście byłam w błędzie. Kilku innych chłopaków zaczyna wiwatować i miauczeć jak koty zmuszając Demi i Tommy'ego do rozłączenia się. Demi rumieni się i chowa twarz w klatkę piersiową Tommy'ego, ukrywajac swoje zażenowanie. Tommy odwraca się do przyjaciół i gromi ich wzrokiem, zmuszając ich, by przestali się drażnić i przehukiwać. Odwraca się do mnie. – Cześć Huntley, Dziękuję, że przyjechałaś z moją dziewczyną. Uśmiecham się i przytakuję. - Jasne. Wydaje mi się, że przybyłyśmy na czas. On śmieje się i po prostu kręci głową, ciągnąc Demi tam gdzie stoi reszta chłopaków. Moje oczy zaczynają przeszukiwać twarze notując, że jedne rozpoznaję, a drugie nie. I dostrzegam Brody'ego, gdy zeskakuje z tylniej klapy cieżarówki i zatrzymuję się kiedy Grayson wynurza się znikąd, zapinając swój rozporek. I natychmiast myślę o najgorszym i czekam z zapartym tchem na dziewczynę podskakującą za nim.Gdyby to było akceptowane społecznie kopnąć siebie publiczne, zrobiłabym to. Spotkałam Graysona raz i nie powinno mnie obchodzić czy jakaś dziewczyna będzie, czy nie będzie wychodzić skądś gdziekolwiek on był. Słowa Demi z naszej wcześniejszej rozmowy dźwięczą w mojej głowie – Nie wszystko jest takie, jak widzi się na zewnątrz, on jest dobry w ukrywaniu tego, o czym nie chce by ludzie widzieli. Wyczucie czasu nie mogło być gorsze, ponieważ gdy zajmuje swoją 6 Na pewnio niedługo się tego dowiesz kochana :-)

27

pozycję tuż obok, gdzie siedzi Brody, mogę w końcu dobrze mu się przyjrzeć.7 O.Mój. Boże. Dżinsy True Religion, które ma na sobie, ściskają jego szczupłą talię i szara dopasowana koszula nie pozostawia nic do ukrycia w jego dobrze zbudowanej klatce piersiowej. Gdybym mogła zgadywać to powiedziałabym, że ma ponad 180 cm wzrostu. To tylko zwraca moją uwagę na jego szerokie ramiona i widzę teraz, że ma całe mnóstwo mięśni. Dodaj do tego kwadratową szczękę i pełne usta, a znajdziesz idealny przepis na jedną rzecz.... Chodzący Sex. Jego usta rozciągają się w seksownym uśmieszku, kiedy przyłapuje mnie na gapieniu się i rumienię się odwracając wzrok. Niektórzy mogliby powiedzieć, że pieprzyłam go wzrokiem i niestety jestem skłonna przyznać temu rację. Mogę wyrzec się wszystkich facetów, ale wciąż jestem człowiekiem i nie mogę powstrzymać swoje fizycznej reakcji na tak wyborny kawałeczek mężczyzny. Fakt, że najwyraźniej jest na wpół pijany powinien mnie powstrzymać , ale nieee, nadal rozbieram go wzrokiem. Dobry Boże, co do cholery jest nie tak z moim mózgiem? Demi przeczyszcza swoje gardło, i jestem pewna że rumieniec na moim policzku przybrał ciemniejszą barwę. Świetnie, teraz wie, że go oceniałam.

7 Napatrz się do woli kochana ...

27

Rozdział 4 Grayson

Świadomość, że Huntley otwarcie mnie oceniała, była jedną z najseksowniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek widziałem, tuż obok czerwonego rumieńca który pojawił się na jej policzkach. Jestem zaskoczony widząc ją tutaj, zwłaszcza po dzisiejszym porannym zdarzeniu w piekarni. Ale na pewno nie jestem zawiedziony.8 Oczywiście widząc ją w tej małej, białej, letniej sukience na ramiączkach i w czerwonych, kowbojskich butach drugi raz tego samego dnia, nie pomaga zwalczyć natychmiastowego pożądania, które czułem wcześniej. Właściwie służy tylko wyolbrzymieniu mojego zakłopotania. Nawet będąc w stanie lekkiego upojenia , myślę o możliwości doświadczania tak silnego pociągu fizycznego do osoby której nie znasz. Zawsze myślałem,że to zdarza się tylko w głupich romantycznych filmach9, o których dziewczyny zawsze w kółko gadają, ale z miejsca, w którym teraz jestem domyślam się, że ta teoria nie może być całkowitym końskim łajnem. Stoję i gapię się jak dzieciak, który właśnie został wpuszczony do sklepu z cukierkami tylko po to, by dowiedzieć się że nie może niczego dotknąć. A ja mam ochotę dotknąć. Każdej jej cholernej części. Jeden z kolegów z zespołu, Bryce, podchodzi do niej z dumą. Tryska arogancją i myśli że jego zarozumiałość zwróci uwagę każdej dziewczyny. – Hej kochanie - mówi chełpiąc się pewnym siebie uśmiechem - Jestem Bryce. Obserwuję ją uważnie i czekam by zobaczyć, czy zrzuci majtki na widok jego uśmiechu i dźwięku

silnie

południowego

przeciągania

samogłosek.

Nagle

jestem

bardzo

zainteresowany ich wymianą zdań. Wyciąga swoją malutką dłoń, chwyta jego i potrząsa nią pewnie. – Huntley – mówi śpiewnym głosem, który łaskocze moje uszy - Huntley Morgan. Prawie się śmieję, kiedy on dławi się swoim piwem. Łajdak myślał, że jest szczęściarzem, 8 Nio jasne kto by nie był ;-) 9 Nio proszę Cię, naprawdę??

28

dopóki nie usłyszał nazwiska. – Morgan jest siostrzenicą trenera – dowcipkuje Brody koło mnie. Bryce odskakuje z na tył samochodu i bierze duży łyk piwa. Huntley patrzy to na Brody'ego, to a Bryce'a. – Co to ma wspólnego z czymkolwiek? - pyta niewinnie. Czy ona nie ma pojęcia? Nikt nie odpowiedział, a faceci mają na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanych. Cóż, do diabła, jeśli oni nic nie mówią, ja też nie zamierzam tego robić. – Ta, wszyscy jesteście

zabójcami wesołego nastroju - Demi ćwierka z kolan

Tommy'ego - Czy ktoś przyniesie gitarę? – Demi, nie możesz grać czy śpiewać jakiegoś gówna - dokucza jej Brody. Jego ton jest kąśliwy, pochmurnieje na widok Demi na kolanach Tommy'ego10. Z tym wyrazem twarzy wyciąga gitarę akustyczną Gibsona zza siebie. – To nie jest dla mnie, dupku – ripostuje, posyłając Brody'emu gniewne spojrzenie. – Więc dlaczego o nią prosisz? - pytam. – Nie umiem grać – odpowiada - Ale znam kogoś kto umie. Patrzy na Huntley z wielkim uśmiechem na twarzy. – O cholera, Demi żartujesz sobie ze mnie? - Huntley jęczy potrząsając blond głową pełną loków. Czuję nagły przymus by owinąć jeden z jej loków wokół swojego palca i powąchać.11 Założę się, że pachnie słodko, jak truskawki. Ona wygląda na taką słodko- truskawkową dziewczynę. – Graj, graj, graj - śpiewająco woła Demi. Zachęca nas do przyłączenia się i ostatecznie wszyscy jej wtórujemy, by Huntley zaczęła grać. Ponieważ jest nas piętnastu, a tylko dwie dziewczyny, poddaje się presji grupy, 10 Hm... jego tez chyba dopadła strzała amora... - Andziu, ale w tej twojej książce tych strzał pada, uniki muszę robić, bo, nie daj Boże, mnie trafi ;) [to ja, Ana] 11 Hmmm ...sexi

29

ewidentnie przegłosowana. – Dobra już dobra - wzdycha, podchodzi do Brody'ego i bierze od niego gitarę - Co chcecie usłyszeć? – Zagraj to co ćwiczyłać którejś nocy - mówi Demi. Huntley uśmiecha się, przewieszając za długi pasek gitary przez ramię i opiera ją o swoje kolana. – W porządku, ale to jest wolny kawałek, a ja wyszłam z formy więc ostrzegam. Każdy skinął głową na znak zgody, a ona siadła na pniu po lewej stronie ogniska. Atmosfera zmieniła się z hałaśliwej, męskiej na coś przypominającego relaks z przyjaciółmi. Wszystko tylko dlatego, że ta cudowna dziewczyna umieściła gitarę na kolanach. Sprawdza dostrojenie strun, przekręcając je tu i tam, zanim jej palce zaczynają sunąć po nich w pełnej harmonii. Jej głos łączy się z muzyką i to jest nieskazitelne. Zaczyna śpiewać słowa do piosenki „Holding Out For A Hero” Elli Mae Bowen i zatraca się w nich. Miała rację, to jest wolny kawałek, ale nie chcę słyszeć teraz nic innego. To jest doskonałe. Ona jest doskonała. Słuchałem jej płynącego głosu i jednoczyłem się ze słowami na temat tego, że czeka na bohatera, na kogoś silnego i stałego, gotowego do walki o nią.Wyraz jej twarzy sprawia, że zastanawiam się czy jest prawdą to, o czym śpiewa. Była zraniona? Potrzebuje ocalenia? Zdecydowałem, że chcę wiedzieć. Chcę wiedzieć, czy jej serce zostało złamane, chcę wiedzieć, kto był na tyle głupi, aby je złamać i chcę wiedzieć dlaczego nikogo koło niej nie było, by się o nią zatroszczyć. Mój mózg się zatrząsł, myśli o chronieniu jej zderzają się ze sobą w szybkim tempie. Patrzę na moich kolegów z drużyny, wszyscy z nich są całkowicie zafascynowani Huntley i płynnością z jaką jej ręce ślizgają się po strunach gitary i sposobem w jaki jej głos kusi zmysły. Nie da się oderwać od niej wzroku. Ostatni raz porusza struny i widzę pojedynczą łzę spływającą po jej policzku. Wyciera ją szybko i wątpię by ktoś inny ją zauważył. Jest cicho przez chwilę i można usłyszeć świerszcze rozbrzmiewające echem podczas tej cudownej południowej letniej nocy. Ale potem wybucha ogłuszający aplauz wszystkich zebranych wokół ogniska, a 30

Huntley pąsowieje. Boże ona jest tak cholernie urocza. Nasze oczy spotykają się na chwilę i prąd przepływający między nami jest na tyle silny, że prawie tracę oddech.12 Połączenie zostaje przerwane kiedy odwraca wzrok, ale przysięgam na Boga, ona też to poczuła. Kurwa. To mi mąci w głowie. – No chłopaki, najwyższy czas, by wrócić do domu - mówi Tommy wstając. Z łatwością ciągnie za sobą Demi, która piszczy zaskoczona. – Kochanie, ja prowadzę – Demi mówi z tym „mówię serio”spojrzeniem, z którym wszyscy jesteśmy zaznajomieni... Gdy Brody przestaje patrzeć gniewnie na Demi i Tommy'ego, spoglada na mnie: – Możesz prowadzić? Przestałem pić jakąś godzinę temu, więc nie powinienem mieć problemu, by to zrobić. – Pojadę z tobą - przerywa Huntley, szokując nas obu. Nie rozmawialiśmy ze sobą wiele od kiedy ona i Demi tu były, ale niech mnie diabli, jeśli przepuszczę jej propozycję. – Będziemy jechać za wami i zabiorę ją spod twojego domu, gdy odstawię Tommy'ego do siebie - odpowiada Demi. Jej głos jest trochę za bardzo podekscytowany. – Dobra - to wszystko co mogę powiedzieć w tym momencie.

***

Jazda zajmuje tylko 30 minut, ale przez pierwsze piętnaście panuje niezręczna cisza pomiędzy nami w kabinie mojej ciężarówki.To rozgorączkowanie, i wycieram co jakiś czas dłonie w swoje dżinsy, bo są spocone. Mam to łopoczące uczucie w swoim brzuchu, tak 12 Nio coraz lepiej, oboje się wypierają, ale chemia działa i robi swoje ...echhh....

31

jakby żyła tam rodzina nietoperzy. Nietoperze? W moim brzuchu? Naprawdę? Boże, Grayson, nie chowaj głowy w piasek. Tylko dziewczyny tak robią, na litość boską ... 13 Huntley bawi się swoimi rękami, ale cały czas wygląda przez okno po swojej stronie samochodu. Postanowiłem: teraz albo nigdy. – Śpiewasz bardzo dobrze - rzucam jej krótkie spojrzenie zanim zwracam swoją uwagę z powrotem na drogę. Śpiewasz bardzo dobrze? Ty, kurwa, żartujesz? To wszystko, na co cię stać? Idiota. – Hm dzięki – odpowiada delikatnie - Byłam zdenerwowana. Nienawidzę być postawiona w niezręcznej sytuacji. – Kto nauczył cię gry? Wierci się niespokojnie, a ja zastanawiam się czy nie powinienem siedzieć cicho. – Mój tata. Zaczął uczyć mnie grać, kiedy byłam bardzo mała. Jestem zdziwiona, że mu się udało - chichot ucieka z jej ust i potrząsa głową. Mija kilka minut ciszy. – Więc, jak ci się podoba Backinridge? - pytam z trochę zbyt wielką niecierpliwością. Powinienem naprawdę dać sobie w twarz i powinienem zrobić to teraz, ponieważ jeśli myślałem, że jestem idiotą 5 minut temu, to najzwyczajniej się pomyliłem. Nie mogłem wymyślić bardziej oklepanego pytania. Moja zwykła „pewność siebie” poszła w diabły. To pierwszy raz, kiedy z powodu dziewczyny brakuje mi słów. Wzrusza ramionami. – Jest inaczej. Ale mi się podoba. Ludzie są naprawdę mili. To najbliższa rzecz, która przypomina mi o domu, czego nie czułam od dłuższego czasu. – Co masz na myśli?- nie chcę się wtrącać, ale pytam zanim mogę o tym pomyśleć dwa razy. Coś popycha mnie, by kopać głębiej i nieważne czy ona otworzy się czy 13 Jak widać niekoniecznie tak maja tylko dziewczyny hehe

32

nie, chcę spróbować. – Czasami dom ma więcej wspólnego z ludźmi wokół, niż z miejscem w którym mieszkasz. Dom nie jest zawsze szczęśliwym miejscem, ale ludzie w nim sprawiają że jest tego warte. Jej słowa uderzają mnie w środek piersi i odbijają się rykoszetem o ściany mojej klatki piersiowej. Rozumiem co ma na myśli, lepiej niż bym chciał. – Przepraszam, nie powinnam tego mówić - szepcze, żałując wypowiedzianych słów. Zastanawiam się, czy zdaje sobie sprawę z tego, że emocje są wypiasane na jej pięknej twarzy. Ta dziewczyna, to cudowne stworzenie siedzące obok mnie, została zraniona wcześniej, być może nawet rozbita. Może ona nie chce, by inni to widzieli, ale ja to widzę. Zdaję sobie sprawę że to, co mnie do niej ciągnie, to coś więcej niż jej atrakcyjność. Ta nieodłączna więź, stworzona przez okoliczności, na które żadne z nas nie miało lub nie ma kontroli. Słyszysz o ludziach, których ścieżki życiowe krzyżują się i o ludziach których drogi życiowe biegną obok siebie w doskonałej symetrii. Ale to czego nie słyszymy to, związek dwóch dróg, które w końcu stają się jedną. Patrząc na Huntley rozumiem teraz, co to znaczy. Poczucie, że jej ścieżka nieuchronnie zbliża się do mojej jest niepokojące, ale jednak jest. Jesteśmy cicho podczas dalszej jazdy, oboje zanurzeni w naszych myślach. Chciałbym wiedzieć, o czym myśli. Może wtedy czułbym się mniej dupkowato, mając te szalone śmieszne uczucia, które sieją spustoszenie w mojej głowie. W obydwu. 14 Zatrzymujemy się przed domem i wyłączam silnik. Próbuję się zastanowić, czy ją zaprosić i do cholery, to jest trudna decyzja.Czy jeśli ją zaproszę, uzna to za zły pomysł? A jeśli jej nie zaproszę, czy to też uzna za zły pomysł? Boże. Brzmię jak kobieta, która analizuje każdy najdrobniejszy szczegół dopóki nie jest cienki jak papierek. 14 Jedna to wiadomo która a druga??....hm … nio to jasne prawda?

33

– Nie jesteś tym czego się spodziewałam – mówi Huntley odwracając się twarzą do mnie. Komentarz jest szczery i całkowicie niespodziewany, odciąga mnie od moich pomylonych myśli. – Taaa? - rzucam sarkastycznie - Dlaczego? Nie mogę się doczekać, by dowiedzieć się, co ludzie jej o mnie powiedzieli. Prawdopodobnie powiedzieli jej o co chodzi. Przypuszczalnie coś otym, jaki jestem zabawowy, albo jak imprezuję co noc, albo może że każdej nocy nowa dziewczyna wisi na moim ramieniu. Głupie plotki, wkurzają mnie tak bardzo, że nigdy nie chcę marnować czasu na zaprzeczenie im. Ale teraz żałuję, że tego nie robiłem, by Huntley nie miała powodu im wierzyć. – Słyszałam rzeczy - nie patrzy mi w oczy, a ja nienawidzę tego. Najwyraźniej ona już wyrobiła sobie zdanie o mnie. Tego też nienawidzę. – Jestem pewien, że słyszałaś - warczę, potrząsając głową. Mój ton jest mniej miły niż planowałem, ale doprowadza mnie do wściekłości fakt, że ktoś poświecił czas by nastawić Huntley przeciwko mnie, zanim miała szanse mnie poznać. Sądzę,że to wszystko to cześć dotrzymywania tajemnic i dlatego nie drążę, kto to był. Wyskakuję z ciężarówki i trzaskam drzwiami. Przeczesuję palcami włosy, podczas gdy czuję ciepłe powietrze. Słyszę zamykanie drzwi pasażera, ale nie odwracam się do Huntley w obawie, że warknę na nią za to gówno, które inni ludzie powiedzieli. Tłumię w sobie pragnienie krzyku i uwolnienia swojej frustracji w sposób, który wybrałoby małe dziecko. – Przykro mi - jej głos jest miękki i cichy. Odwracam głowę z powrotem i marszczę się. Zanim spogląda w górę, przechodzę te parę kroków między nami i przyciskam ją do cieżarówki. Patrzy na mnie przestraszona, jakbym miał ją skrzywdzić , ale kiedy jej oczy odnajdują moje, nie widzę nic poza ciepłem i życzliwością w głębi jej bezgranicznie szafirowych oczu. W tym momencie czuję się nagi, jakby widziała moją duszę, ogołoconą z zanieczyszczeń i niedoskonałości. Nie podoba mi się, że czuję się bezbronny i całkowicie

34

wystawiony na drwiny, które nastąpią, gdy ona zobaczy brudne tajemnice, które budzą mnie co noc. Korzystam z szansy i wdycham jej zapach. Pochylam się trochę bliżej pociągając nosem wzdłuż jej ramienia, tak blisko jak to tylko możliwe bez dotykania jej. Krawędzie moich ust podnoszą się tworząc uśmiech, kiedy zdaję sobie sprawę, że miałem rację. Ona pachnie jak truskawki. I wanilia. To mocne połączenie, od którego zamierzam się uzależnić jak najszybciej. – Nie zranię cię - szepczę – Ale myślę, że najlepiej będzie, jeśli będziemy trzymać się od siebie z daleka. Zranienie przemyka po jej twarzy i to jest jak cios pięścią w brzuch. – Co sprawia, że myślisz że jestem zainteresowana Grayson?- odgryza się. Jest w niej ogień. Widzę go. Czuję go. I to jest seksowne. – Och wiem, że jesteś – wiem, że jestem arogancki, ale mam nadzieję, że moja zarozumiała postawa odepchnie ją na tyle, że będzie się trzymać z daleka Samochód podjeżdża do krawężnika co powoduje ze obydwoje się przesuwamy.Warczę kiedy moje ciało prawie natychmiast tęskni za ciepłem promieniującym od niej. Prostuje plecy i podnosi ramiona, odpychając się od ciężarówki. – Do widzenia, Grayson. Odwraca się do mnie plecami i widzę, jak wsiada do czerwonego Lexusa Demi i odjeżdża. Powinienem był trzymać język za zębami, dopóki Demi się nie pojawiła. To byłaby najmądrzejsza rzecz, jaką bym zrobił. A teraz jestem stracony15. Co mam robić? Trzymać się od niej z daleka? Ignorować ją? – Co spowodowało, że marszczysz brwi w ten sposób? Patrzę w górę na Brody'ego, który stoi na naszej werandzie. Kiedy on się tutaj pojawił? – Nic – okłamywanie swojego najlepszego przyjaciela jest złym pomysłem, ale nie wiem czy dam radę udźwignąć to gówno, które zamierzałby mi powiedzieć. Brody 15 Stracony to ty byłeś kochany na samym początku, nie pamiętasz??

35

ma niesamowitą zdolność do czytania we mnie jak w otwartej książce i nigdy niczego nie koloryzuje. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję, to by wskazał mi to, co jest oczywiste. – Gray, nie mogę mówić ci co masz robić, ale bądź ostrożny człowieku - patrzy na mnie z powagą w oczach i czeka aż odpowiem. – Nie ma potrzeby, żebym był ostrożny. Planuję trzymać się od niej z daleka. – Oboje wiemy, że to nie będzie trwać długo. To wypowiedź jedna z takich, które duszą prawdę w zarodku i są przekonywujące. Jak mam wytłumaczyć, że to nie tylko moje ciało jej chce, ale serce również? To brzmi śmiesznie. Przechodzę obok niego i idę prosto do mojego pokoju. Gdybym został z nim trochę dłużej, czułbym się jak w klatce i powiedziałbym mu co się dzieje w mojej głowie. Pomyśli, że całkowicie się zatraciłem. I pewnie tak jest. Po prostu ją zignoruję. Tak. To dobry plan. Pocieram twarz ręką i wzdycham. Kurwa. Kogo ja do cholery oszukuję? To okropny plan, który i tak nie zadziała. Do dupy.

36

Rozdział 5 Huntley

Jest poniedziałkowy poranek i moje zajęcia rozpoczynają się po obiedzie. Ubieram się, maluję i schodzę na parking, gdzie stoi mój szary Jeep Wrangler. Jazda na miejscowy cmentarz nie zajmuje dużo czasu i to jedna z tych małych rzeczy, za które jestem natychmiastowo wdzięczna. Krążę po wąskich drogach pomiędzy ścieżkami na polu pokrytym nagrobkami i zatrzymuję się zaraz za niebieskim fordem Edge, który natychmiast rozpoznaję. Należy do mojej ciotki Emmy. Stoi już nad sąsiadującymi ze sobą grobami moich rodziców. Chwytam więc kwiaty leżące na siedzeniu pasażera i przemierzam krótki dystans, dopóki nie staję obok niej. Bycie tutaj boli, ale wiem, że moi rodzice są w końcu razem i to sprawia, że łatwiej jest mi się z tym pogodzić. – Dzień dobry kochanie - ciocia wita mnie z południowym akcentem. Uśmiecha się zanim wciąga mnie w uścisk. – Dobry ciociu Em, Nie wiedziałam, że cię tutaj dzisiaj zobaczę. – Nie byłam tutaj odkąd pochowaliśmy twoją mamę. To był najwyższy czas, bym złożyła jej wizytę - nie patrzę jej w oczy, bo ja również nie byłam tu od tego czasu.Wkrada się poczucie winy i jest to dla mnie prawie zbyt wielki ciężar do udźwignięcia. – Ja też nie byłam – szepczę, starając się nie płakać. Byłam szczęśliwa parę minut temu, ale patrzenie na ich grób sprawia, że nieobecność moich rodziców jest zbyt realna. Ciocia owija swoją rękę dookoła mojej tali i przyciska mnie do siebie. – Wszystko w porządku, kochanie? Nie jestem do końca pewna co jej odpowiedzieć i w końcu decyduję się powiedzieć jej prawdę. 37

- W porządku, ale niektóre dni są lepsze od innych. – Wszystko co moźemy zrobić to brać każdy dzień takim, jaki jest, dziecino i cieszyć się, gdy Dobry Bóg pobłogosławi nam innego dnia. Kiwam głową, przełykając gulę tkwiącą głęboko w moim gardle. Kładę kwiaty i uśmiecham się. Przygotowany bukiet składa się ze wszystkich ulubionych kwiatów mojej matki. – Zostawię cię na trochę samą - mówi szybko ciocia, całując moją skroń. Odchodzi, ale zatrzymuje się w połowie drogi i mówi: – Prawie zapomniałam, zaprosiliśmy Graysona i jego rodzinę dziś na kolację i chciałabym byś przyszła. Zastygam, mając nadzieję że nie było to zbyt oczywiste. Nie widziałam go ani nie rozmawiałam z nim od czasu sobotniej nocy. Po tym jak mi powiedział, że lepiej będzie byśmy trzymali się od siebie z daleka, unikaliśmy się nawzajem tak bardzo, jak było to tylko możliwe. Myślicie, że to proste, biorąc po uwagę wielkość naszego kampusu i ilość studentów, ale zawsze udało nam się wpaść na siebie w kawiarni czy w bufecie16. Nie potrafię wydobyć z siebie nic więcej, poza „ok”. Po tym wszystkim, co ciocia i wujek dla mnie zrobili, przynajmniej tak mogę się im odwdzięczyć. I chcę sprawić jej przyjemność. Uśmiecha się i odchodzi do samochodu. Patrze jak odjeżdża, a potem siadam na trawie pomiędzy grobami rodziców. – Cześć Mamo, cześć Tato. Dziecko wewnątrz mnie ma nadzieję, że mnie słyszą, nawet jeśli jest to mało prawdopodobne. – - Przepraszam, że nie byłam tu przez jakiś czas - łapię pojedynczą łzę spływającą po policzku - Byłam bardzo zajęta zajęciami i osiedlaniem się tutaj. Wujek Alex i ciocia Emma są niesamowici. Mam nawet swoje własne mieszkanie i udało mi się znaleźć kilku przyjaciół. Polubilibyście ich.

16 A jednak przeznaczenie działa na przekór waszym wysiłkom i mimo najszczerszych chęci i tak się widujecie hehehe

38

Powinnam czuć się jak kompletna idiotka, rozmawiając sama ze sobą, ale szczerze mówiąc nie czułam się tak. Jeśli to jest jedyny sposób, bym mogła porozmawiać z moimi rodzicami będę to robić. Spoglądam na grób mamy, po cichu czytając w myślach jej imię i nazwisko. Marie Louise Morgan. – Poznałam chłopaka mamo17. Jest jednym z najprzystojniejszych chłopców, jakich kiedykolwiek widziałam - Opisywanie Graysona jako chłopaka jest niesprawiedliwe. Nie jest chłopcem w żaden sposób. Jest mężczyzną w każdym calu18. - Doprowadza mnie do szału i sprawia, że wszystko we mnie wariuje. Śmieję się z mojego doboru słów, wiedząc że brzmię jak zadurzona nastolatka. Wariuje? Naprawdę? – Ale powiedział mi, że musimy trzymać się od siebie z daleka i to zraniło moje uczucia. Nie jest jak Jake, ale wciąż przeraża mnie tak czy inaczej. Drżę kiedy myślę o moim byłym chłopaku i o tym jak głupia byłam będąc z nim tak długo. Sądzę, że wtedy nie wierzyłam, że zasługuję na coś lepszego. Nie chcę myśleć o tym, co się stało kiedy go ostatni raz widziałam. Nie chcę splamić wizyty u moich rodziców myślami o nim. – Polubiłbyś go Tatusiu. Jest rozgrywającym i z tego co słyszę, jest całkiem dobry. I jest facetem, który potrafi bajerować dziewczyny, ostrzegałeś mnie przed takimi, gdy miałam zaledwie dwa latka. Ale widzę, że ma też dobre serce i może dlatego tak bardzo go lubię. Patrzę na swoje ręce i kręcę palcami. – Tęsknię za wami bardzo - przełykam ślinę - Ale mam zamiar sprawić, że oboje będziecie ze mnie dumni, przysięgam. Nowe postanowienie osiada we mnie i jest to obietnica dla moich rodziców, ale i dla mnie. Chcę żyć swoim życiem najlepiej jak umiem, bo choć moi rodzice odeszli, ja jestem tu nadal i nie jestem sama. Każdy ma swoją przeszłość i nie pozwolę, aby moja zniszczyła 17 Oho zaczyna się , lubię takie zwierzenia a wy?? 18 Nio raczej ;-)

39

moją przyszłość. Wstaję i wycieram trawę z moich dżinsów. Całuję dłoń i dotykam nagrobka mojej mamy i ojca. – Zobaczymy się wkrótce. Obiecuję, że tym razem nie będę się zbyt długo trzymać z daleka. Odchodząc, patrze na błękitne letnie niebo nade mną i pozwalam słońcu ogrzać moją skórę. Po raz pierwszy od śmierci mojej mamy czuję się szczęśliwsza, lżejsza. Słyszę głosy, spoglądam dalej i widzę młodego człowieka z rękami na ramionach niższej kobiety. Rozmawiają cicho patrząc oboje na piękny biały marmurowy nagrobek z wygrawerowanym aniołem. Drobne ciało kobiety trzęsie się i zdaję sobie sprawę, że płacze. Młody mężczyzna odwraca się bokiem, a ja prawie potykam się, gdy rozpoznaję jego twarz. Grayson. Moje stopy tkwią w miejscu i prawie wstrzymuję oddech w obawie, że ściągnę na siebie uwagę. Łapię obraz twarzy kobiety i rozpoznaję uderzające podobieństwo. To może być tylko jego mama. On głaszcze jej plecy i szepcze do ucha słowa pociechy, tak zakładam. Staram się połączyć Graysona, którego spotkałam i o którym słyszałam opowieści z facetem stojącym kilka metrów ode mnie, ale nie znalazłam żadnego podobieństwa. To dwaj całkowicie różni ludzie. Chcę wierzyć, że ten na którego patrzę w tej chwili to ten prawdziwy, ten, który pociesza będącą w żałobie matkę. Zastanawiam się bezmyślnie po kim rozpacza, ale uciszam te myśli szybko. Nie mogę przejmować się Graysonem19. Nagle czuję się jak intruz. Zmuszam swoje stopy do ruchu mając nadzieję, że Grayson mnie nie zauważył. Kiedy wsuwam się na miejsce kierowcy w moim Jeepie, on nadal stoi tyłem do mnie. Odwraca tylko głowę w moim kierunku, kiedy odjeżdżam. Jazda powrotna do kampusu jest krótka i przez cały czas zastanawiałam się, dlaczego Grayson i jego matka byli na cmentarzu. Zanim mogę się nad tym zastanowić, przechodzę przez kampus, by spotkać się z Demi na obiedzie przed naszymi jedynymi 19 Możesz, a nawet śmiem uważać, że musisz :)

40

wspólnymi zajęciami. Kiedy zbliżam się do niej, stojącej przed kawiarnią, widzę wysokiego faceta obok. Nie jest tak wysoki jak Grayson, ale wciąż jest dość muskularny. Ma ciemne blond włosy, zmierzwione we wszystkich kierunkach i ubrany jest w spodnie w kolorze khaki z niebieską koszulką polo włożoną w spodnie20.Wygląda, jakby był synem kaznodziei. Albo synem właściciela Klubu Country. – Tu jesteś - wykrzykuje Demi, gdy do niej podchodzę. – Huntley to jest Luke Bailey, ten facet z mojej klasy socjologicznej, o którym ci opowiadałam. Patrzy na mnie, a ja nie przegapiam sposobu, w jak nieproszony sposób jego oczy oceniają moje ciało. Moja skóra cierpnie od razu. Sprawia, że mam gęsią skórkę. Coś w nim jest nie w porządku21. – Cześć Huntley, miło mi cię poznać. Wyciąga rękę i potrząsam nią niepewnie. Nie mam powodu być niegrzeczną. – Wchodzimy do środka? - Demi pyta spoglądając to na mnie, to na Luke'a. – Och mam zajęcia, nie mogę zostać – odpowiada Luke - Ale mam nadzieję, że mogę dostać twój numer Huntley, może umówimy się któregoś dnia?22 Demi patrzy na mnie błagalnie. Obiecałam jej jedną randkę. – Pewnie. Zaczynam podawać swój numer, podczas gdy on zapisuję go w swoim telefonie. Uśmiecha się i żegna i odchodzi. Popycham Demi do kawiarni i staję w kolejce, by złożyć zamówienie. – Jesteś zła?- pyta Demi, zajmując miejsce obok mnie. Jestem zła, ale bardziej na siebie.Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam Demi zmusić mnie do tego. Kręcę głową zaprzeczając, ale widzę po wyrazie jej twarzy, że właśnie zraniłam jej 20 Uch, już mi się nie podoba :-) 21 Już wtedy kochana zdawałaś sobie z tego sprawę, masz dobre przeczucia..... 22 Nie dawaj mu proszę !!!

41

uczucia. – Przepraszam, myślałam że chcesz wyjść i dobrze się bawić - szepcze. Gdzieś w smutnych oczach Demi widzę, że chciała tylko tego, co wydaje się jej być dla mnie dobre i jak to w przyjaźni, nie mogę jej za to winić. Zajmujemy swoje miejsca i delikatnie sączę swoją Café Mocha, ciesząc się z połączenia kawy i czekolady. – Jest dobrze Demi – staram się zmniejszyć jej poczucie winy, które być może czuje – Wiem, że tylko się o mnie troszczysz, ale spotykanie się jest ostatnią rzeczą na mojej liście rzeczy do zrobienia w tym roku. Wzdycha, a jej ramiona gwałtownie opadają. – Czy to z powodu Graysona? Widziałam, jak on na ciebie patrzył na ognisku w sobotę w nocy. Ani razu nie oderwał od Ciebie oczu. Grayson, Grayson, Grayson. Zbyt wiele rzeczy prowadzi mnie prosto do niego. Muszę postępować ostrożnie. Nie ma mowy, żebym powiedziała Demi lub komuś innemu, jak się z jego powodu czuję. Ja nawet nie wiem, jak się z jego powodu czuję. – Może - odpowiadam oceniając, że jest to najlepsza forma obrony w tej sytuacji. Mój były chłopak nie był miłym facetem. Myślę że lepiej będzie, gdy skupię się na sobie przez chwilę, obiecałam ci jedną randkę, nic więcej. Demi patrzy na mnie, jakby chciała mnie o coś zapytać, ale oczywiście zmienia zdanie i wszystko co robi w odpowiedzi, to kiwa głową. Kawiarnia jest raczej cicha więc siedzimy w milczeniu przez kilka minut, nim Demi odzywa się ponownie. – Więc Grayson, co? Próbuje ukryć uśmieszek na twarzy, ale nie udaje jej się to. Przewracam oczami. – Nie idziemy tam Demi - żartobliwie lekceważę tę zaczepkę. – Zobaczymy - to wszystko co mówi. Wstaje i pozbywa się swojej kawy, podczas gdy ja kończę swoją. Wychodzę za nią z 42

kawiarni i udajemy się na nasze zajęcia. Nasz profesor psychologii zaczyna mówić o psychologii rozwojowej i choć zazwyczaj nie mam kłopotów, by zrozumieć o czym jest mowa, to dzisiaj jestem zagubiona, wiele myśli kłębi się w mojej zatłoczonej głowie. Spędzam całą godzinę, myśląc o Graysonie i jego płaczącej matce. Sposób w jaki trzymał ją, pocieszał i wspierał mówi mi dwie rzeczy. Pierwsza: Grayson Carter coś ukrywa. I druga: Zdecydowanie nie jest taką osobą, jaką chce, aby inni myśleli, że jest. Niechciany impuls, by dowiedzieć się kim on naprawdę jest wypełnia moje wnętrze i moje postanowienie by trzymać się od niego z daleka zaczyna słabnąć. Ale gdy myślę tym, że zobaczę go dzisiaj wieczorem, muszę walczyć z pragnieniem by uciec, gdzie pieprz rośnie. Ponieważ jestem pewna, że zamierzam go poznać. Czy tego chcę czy nie. To nieuniknione. Ale to nie znaczy, że nie będę opierać się temu z wszystkich sił.

43

Rozdział 6 Grayson

W poniedziałkowy wieczór zatrzymuję się przed domem trenera Morgana. Czarny mercedes moich rodziców stoi zaparkowany na podjeździe tuż obok pick-upa trenera.Mamy obiad z trenerem i jego rodziną dziś wieczorem i nic nie mogę poradzić na to, że jestem podekscytowany, tym, że zobaczę jego dwie dziewczynki Hannah i Finley. Chwytam kwiaty, które kupiłem dla Pani Trenerowej i upewniam się, że wyglądam przyzwoicie, zanim dotrę do drzwi. Moja mama ciągle gada o tym, by zawsze wyglądać jak najlepiej, a szczególnie kiedy odwiedzasz innych ludzi. Pukam raz i pozwalam sobie wejść, jako że jestem do tego przyzwyczajony, odkąd rodzice byli bardzo blisko z Morganami. – Halo - wołam, słysząc szepty dochodzące z kuchni. – Jesteśmy tutaj Greyson, skarbie - odpowiada moja mama. Robię zaledwie dwa kroki , zanim słyszę Hannah i Finley zbiegające ze schodów. – Grayson! Grayson! - krzyczą chórem, ich dziecięce głosy wypełniają korytarz. Odkładam kwiaty i przykucam na podłodze w oczekiwaniu na ich atak. Gdy mnie widzą, ich twarze rozświetlają jak sztuczne ognie na Czwartego Lipca i ściskam ich małe ciałka w swoich ramionach. – Cześć dziewczyny – mówię, zwracając się do nich z sympatią. Ich małe ramionka otaczają i ściskają moją szyję. – Tęskniłyśmy za tobą – mówi Finley składając pocałunek na moim policzku. Hannah, młodsza z nich, patrzy na siostrę i podąża jej śladem zostawiając mokry całus na moim drugim policzku. Wiem, że większość facetów w moim wieku byłaby przerażona dziećmi, ale Hannah i Finley są wyjątkowe. Od kiedy moja siostra Emilie zmarła, kocham te dwie dziewczynki

44

jakby były moimi siostrami, i pełnię rolę „starszego brata”. Odpowiadam: – Ja też za wami tęskniłem dziewczynki. Oddaję każdej z nich po całusie, co powoduje ich chichot i bieg w stronę kuchni, w której stoją nasze matki. – Och Grayson, cieszę się ze cię widzę, kochanie – grucha mama. Owijam ramiona wokół niej i przytulam ją, wiedząc że wciąż jest poruszona emocjonalnie po naszej wczorajszej wizycie na grobie Emilie. – Cześć mamo. Wręczam Pani Trenerowej kwiaty, a ona przyciąga mnie do siebie i ściska. – Miło cię znowu widzieć, Grayson. – Panią też, Pani Trenerowo. Wie pani, że nigdy nie przegapię okazji, by zjeść domowe jedzenie. - żartuję. – Nie zdawałam sobie sprawy, że będziesz się podlizywał - dokucza mi mama. – Nie muszę. Już jestem ulubieńcem Pani Trenerowej. – Jesteś taki pewny siebie – odpowiada na to Pani Trenerowa, żartobliwie klepiąc mnie w ramię. Uśmiecham się szeroko szczerząc zęby i obie kobiety śmieją się ze mnie. Wychodzę na zewnątrz i kieruję się w stronę grilla, gdzie mój ojciec rozmawia z trenerem. Obaj podnoszą wzrok, gdy widzą jak podchodzę i witam się z każdym z nich uściskiem ręki. Chwilę później Pani Trenerowa woła mnie, bym pomógł przenieść pozostałą część jedzenia, kiedy ktoś puka do drzwi. Jest tak delikatne, że wydaje się, że mi się przywidziało. – Grayson kochanie, proszę otwórz drzwi - woła Pani Trenerowa z kuchni. Podchodzę do drzwi i kiedy je otwieram, nie jestem przygotowany na to, co stoi przed mną. Albo raczej na kogo.

45

Huntley ma na sobie koralową letnią sukienkę na ramiączkach z pasującymi do niej balerinami. Ten kolor podkreśla jej opaloną skórę, sprawiając, że wygląda jakby błyszczała23. Włosy są poskręcane i zostawione luźno, zwisają w dół jej ramion. Moje oczy zatrzymały się na jej ustach, różowych i lśniących.Stoję tu przed nią jak idiota i bezwstydnie chłonę jej kształty. Ona chrząka, a ja na krótką chwilę jestem zagubiony w głębinie jej szafirowo-niebieskich tęczówek. Nigdy nie widziałem tak głęboko ciemnoniebieskich oczu, aż do dzisiaj. One opowiadają historię, nie wiem o czym, ale to jest tam, w tych oceanicznych głębinach, i ja chcę to odkryć. – Cześć – szepcze. Jej melodyjny głos przechodzi mnie na wskroś i otrząsam się z oszołomienia. – Co ty tu robisz? Słowa wychodzą z moich ust zanim zdaję sobie sprawę co mówię.24 Na jej twarzy pojawia się zranienie na dźwięk mojego oskarżycielskiego tonu i chcę kopnąć się w jaja za bycie dupkiem. To tylko pokazuje co ze mną robi przebywanie w towarzystwie tej zachwycającej dziewczyny. – To moja rodzina - stwierdza rzeczowo - Byłam zaproszona. Oczywiście, że była zaproszona. Trener Morgan jest przecież jej wujkiem. Dzięki Kapitanie Oczywista Oczywistość... Kretyn... – Przepraszam, oczywiście, wchodź – prawie dławię się słowami i gestem pokazuję, by weszła. Dochodzi do mnie zapach jej perfum i prawie tracę zmysły. Boże, kocham truskawki i wanilię. Ona chichocze i zrozumiałem, że powiedziałem to głośno. Ty, kurwa żartujesz? Czy może być gorzej? 23 Cóż za wnikliwa obserwacja.... jestem pod wrażeniem Gray :-) 24 Toś się wykazał refleksem :-)

46

Huntley zatrzymuje się na wprost mnie i się uśmiecha. To wystarczy by wyssać powietrze z moich płuc. – Ja też uwielbiam truskawki i wanilię - szepcze. Staje na palcach i składa lekki jak piórko pocałunek na moim policzku. Czuję gorąco na policzkach i to jest pierwszy raz w historii, kiedy dziewczyna przyprawia mnie o rumieniec.25 Na szczęście Huntley odwraca ode mnie uwagę, gdy korytarzem nadbiegają Hannah i Finley. Dziewczęta piszczą z czystym ,radosnym podekscytowaniem kiedy Huntley podnosi je do góry, jedną po drugiej. Patrzę z podziwem, jak Hannah i Finley śmieją się, opowiadając Huntley o ich dniu i o tym, co robiły w szkole. Uwielbienie na twarzy Huntley jest niezaprzeczalne, tak jak i szacunek dziewczynek. – Dobrze dziewczyny, czas na kolację. Hannah patrzy na mnie, jej czekoladowo-brązowe kręcone loki spadają jej na twarz i mówi: – Grayson, mogę się przejechać na twoich ramionach, proszę? Patrzy na mnie wzrokiem szczeniaczka. Trener wspomina o tym cały czas i po raz pierwszy wiem, co ma na myśli. Jak do diabła możesz odmówić czegoś czterolatce z takim wyrazem twarzy? Proste. Po prostu nie możesz. Klękam dopóki nie jestem twarzą twarz z Hannah. - Jasna sprawa kochanie, wskakuj26. Biegnie za mnie i wskakuje mi na plecy, chwytając malutkimi rączkami moja szyję. Huntley obserwuje mnie z dziwnym wyrazem twarzy, ale zanim mogę coś powiedzieć, Pani Trenerowa wzywa nas na zewnątrz. Huntley bierze za rękę Finley i idzie za mną na dwór, gdzie wszyscy siedzą. Z jakiegoś powodu czuję się zdenerwowany jej obecnością tutaj, tak bardzo, że czuję jak moje ręce się pocą. – Huntley, cieszę się że mogłaś przyjść - Mówi Pani Trenerowa i ją przytula. 25 Nio zawsze musi być jakiś pierwszy raz heheh, to jest słodkie ... 26 Nio czyż on nie jest naprawdę słoooooooodkiiiiiiiiii??????

47

– Przepraszam za spóźnienie – odpowiada Huntley. Trener Morgan wciąga ją w uścisk i widzę, patrząc na jego twarz, że ma to samo spojrzenie, kiedy patrzy na swoją żonę i córki. – Uch mamo - mówię chrząkając. Dlaczego do licha jestem tak zdenerwowany przedstawiając Huntley mojej matce?- To jest Huntley Morgan. Huntley staje przed moją mamą i ujmuje jej dłoń. – Pani Carter miło panią poznać. Jest zaskoczona, kiedy moja mama przyciąga ją do siebie i przytula, zamiast potrząsnąć dłonią w powitalnym geście. – Kochanie mów mi May. Pani Carter to moja teściowa. - komentarz sprawił, że Huntley zachichotała. Chciałbym zamknąć ten dźwięk w butelce i zachować dla siebie. Mama odwraca się i przedstawia jej mojego tatę. – To mój mąż , Richard. – Panie Carter, pana też miło poznać. – Mów mi Richard - odpowiada tata wesoło. Patrzę w ciszy, jak Huntley jest akceptowana przez rodziców. Ledwo słyszę ich rozmowę ponad dźwiękiem mojego galopującego serca. Zajmujemy miejsca, a moje nerwy rosną, kiedy Huntley zajmuje miejsce obok mnie. Jej ciepło połączone ze słodkim zapachem, który jest odurzający. Ledwie umiem wziąć się w garść z nią siedzącą tak blisko. Trener zmawia modlitwę i zaczynamy jeść, najpierw spokojnie, a potem rozmowy zaczynają się pomiędzy nami. Moi rodzice zaczynają zadawać Huntley wszelkiego rodzaju pytania, zaczynając od tych najbardziej oczywistych. Siedzę cicho, wystraszony, że nie będę umiał sklecić jednego spójnego zdania. Wolę nie wyglądać na mamrotającego idiotę.

48

– Jaki jest twój kierunek studiów Huntley? - pyta ojciec, naprawdę zainteresowany , co poznaję po wyrazie jego twarzy. Tata ją lubi. To na pewno mogę powiedzieć. Przeraża mnie to i uspokaja jednocześnie. Wyciera usta zanim odpowiada. – Zaczynam psychologią ogólną, ale mam nadzieję, że wyspecjalizuję się z psychologii dziecka i jego wczesnego rozwoju. To ostatnia rzecz, którą spodziewałem się usłyszeć, chociaż dochodzę do wniosku, że ta dziewczyna zamierza zaskakiwać mnie na każdym kroku. – To bardzo imponujące - dodaje mama - Co byś chciała po tym robić? Huntley wierci się niespokojnie w fotelu. – Chciałabym doradzać dzieciom, które przeżyły traumę. Chciałabym otworzyć kiedyś własną praktykę, może współpracować z domami dziecka. Rodzice są pod wrażeniem i trzeba przyznać, ja też. Gapię się na nią, aż nasz oczy się spotykają. Znajome połączenie przepływa między nami, zanim przełamuję to i odwracam wzrok. – Jesteśmy z niej bardzo dumni - nuci Pani Trenerowa, klepiąc Huntley w dłoń w taki sposób jak robi to matka. Huntley nigdy nic nie wspomniała o rodzicach, i nie obchodziło mnie to aż do teraz. – Wiec trenerze - mówi ojciec, kierując temat rozmowy na inne tory – Czego możemy oczekiwać w tym sezonie? Jest jakaś szansa, by ponownie uzyskać tytuł mistrzowski? Teraz jest to rodzaj rozmowy jaki lubię. Futbol. – Cóż, jeśli nasz chłopak tutaj ciągle będzie grał tak jak potrafi, to nie ma mowy, byśmy nie byli w tym roku w finale. Trener pociera ogromny brzuch i uśmiecha się do żony. – Zrobimy to – mówię, otwierając usta po raz pierwszy odkąd usiedliśmy – Rozmawiał 49

pan już z wydziałem sportu, trenerze? – Tak, oczywiście i są zainteresowani twoim zgłoszeniem. Powiedzieli , że tak szybko jak tylko skończysz szkołę, zaczniesz pracować jako mój asystent, a my wypracujemy szczegóły dotyczące wniosku. Nie mogę ukryć uśmiechu na mojej twarzy. Większość ludzi zakłada, że chcę grać profesjonalnie po studiach, ale nie chcę. To nie jest kierunek , w którym chcę podążać w moim życiu i wolałbym raczej wybrać karierę, która będzie korzystna nie tylko dla mnie, ale też dla innych ludzi. – Co chcesz robić ?- pyta Huntley obok mnie. Zastanawiam się nad byciem tajemniczym, ale sadzę że rodzice i tak jej powiedzą. Chcę żeby wiedział, że jestem kimś więcej niż tylko zapalonym sportowcem o ptasim móżdżku, jak sadzą inni. Przychodzi mi do głowy, że nie tyle chcę jej zaimponować, lecz chcę by zobaczyła prawdziwego mnie. – Chcę otworzyć centrum rehabilitacji sportowej w partnerstwie z wydziałem sportu uczelni – odpowiadam. Gula w moim gardle jest wielkości piłki golfowej. Jej brwi podnoszą się, a ona patrzy na mnie tymi prawie że granatowymi oczami. – To imponujące. – Dziękuję. Odwracam się do rodziców i widzę, że nas obserwują. Tylko dwie osoby nie zważają na moją pozornie niewinną wymianę zdań z Huntley. To Hannah i Finley. – Kto chce deser? - pyta Pani Trenerowa, skutecznie kończąc „święto wpatrywania się w siebie”. Jestem wdzięczny za zmianę tematu i wyraźnie odprężam się na swoim miejscu. – Ja!!!- Hannah i Finley krzyczą chórem. Ona patrzy na córki i mówi: 50

– Dziewczynki już czas na waszą kąpiel. Ich twarze opadają i obie wzdychają. Zdecydowanie nie dostanie deseru jest końcem ich małego świata. Szkoda, że nie jestem w tym wieku raz jeszcze, wtedy wszystko było nieskomplikowane i łatwe. I Emilie żyła. Moja klatka piersiowa zaczyna boleć na samo wspomnienie mojej siostry bliźniaczki. Tęsknię za nią. Każdego dnia. – Zajmę się wami – oferuje Huntley. To sprawia, że dziewczynki zapominają o braku deseru i biegną w kierunku domu. Huntley kołysze biodrami, gdy idzie i przysięgam robi tak, bo czuje jak ją obserwuję. Pomagam Pani Trenerowej posprzątać stół i zabieram brudne naczynia do środka. Jestem w drodze z powrotem, gdy odgłos śmiechu i plusku wody przykuwa moja uwagę. Hannah i Finley śmieją się z czegoś histerycznie i mogę tylko wyobrazić sobie, co wszystkie trzy tam robią. Moja mama ociera się mijając mnie i klepie mnie w ramię. – Jest miła, lubię ją. Mrugam. Nie spodziewałem się tego. Mama zostawia mnie samego stojącego na dole schodów, całkowicie oniemiałego. Co? Patrzę w górę na schody w odpowiedniej chwil, by zobaczyć Huntley stojącą na najwyższym stopniu. Kołysze się, czując się niezbyt komfortowo, przestępuje z nogi na nogę, bawiąc się palcami. Jest zdenerwowana. To sprawia, że szczerzę zęby w szerokim uśmiechu. – Um, Hannah i Finley, chcą byś przyszedł je utulić – mówi. Bez wahania ruszam w górę schodami i wchodzę do sypialni dziewczynek. Dotykam ręką ramienia Huntley, a ona drży. Grayson 1, Huntley 0.

– Dobranoc dziewczynki – szepczę, całując każdą z nich w czoło. 51

Odwracam się i widzę Huntley opierającą się o framugę drzwi z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Nie powinna tak robić, nie potrzebuję więcej powodów, by patrzeć na nią lub jej piersi. Zastanawiam się co by było, gdybyśmy mieli dzieci. Zaraz, kurwa skąd mi się to wzięło? Myśl ta przychodzi do mnie tak naturalnie jak oddychanie. Włączam małą lampkę nocną i zamykam drzwi sypialni. Huntley stoi naprzeciwko mnie wpatrując się tymi nieziemskimi oczami. Obydwoje nic nie mówimy, tak jakby było tak zawsze i prąd płynie między naszymi ciałami. Robię krok bliżej i widzę wyraźnie jak jej klatka piersiowa drży. Wdech, wydech, jąkanie, wdech, wydech. Dotykam jej ramion rękami i pocieram jej skórę lekko koniuszkami palców. Ona drży i jej wargi rozchylają się, prosząc mnie, bym je pocałował. O słodkie Dzieciątko Jezus, chcę pocałować je tak bardzo, jakbym miał umrzeć gdybym nie mógł spróbować jak smakują. Właśnie. Teraz. I opuszczam głowę, aż nasze usta dotykają się leciutko. Połączenie wprawia nas w szok. Nasze oddechy stają się płytkie i ciężkie, a ja decyduję, że ten jeden raz będzie dobrze poddać się temu. Wystarczy tylko ten jeden raz. Kończę tę małą przerwę i delikatnie umieszczam usta na jej. Z początku nie reaguje, ale potem przybliża się tak, że jej ciało przylega do mojego. Teraz to moja kolej, by drżeć. Tak cholernie dobrze poczuć ją napierającą na mnie. Moje ręce ściskają ją w talii, a ona chwyta w dłonie moją koszulkę. Czucie jej tak blisko mnie to dla mnie zbyt wiele. Nasz pocałunek robi się bardziej wygłodniały. Usta poruszają się zgodnie, tak jakbyśmy robili to już wcześniej, tylko teraz są bardziej łapczywe. Przesuwam językiem wzdłuż jej dolnej wargi i Huntley chętnie wpuszcza mnie do środka. Badam głębię jej rozgrzanych ust, sprawiam że nasze języki poruszają się w dzikim rytuale tańca i śpiewu. Kiedy łagodnie skubie jej dolną wargę, ona jęczy i to samo w sobie jest prawie moją zgubą. Tak bardzo, bardzo, bardzo się myliłem. Raz nie wystarczy. Nigdy nie będzie dość. – Grayson, jesteś u góry? Ojciec i ja wychodzimy27 27 Nio weźcie w takiej chwili przerywać:-)

52

Dźwięk głosu mamy zaskakuje nas, ale nie na tyle, by nas się rozdzielić. – Cholera - szepczę, opierając czoło o jej, gdy łapiemy oddech. – Taa. To było intensywne. – Muszę iść Nic nie mogę zrobić, by ukryć rozczarowanie w głosie. Nie chcę jej zostawiać , nie po takim pocałunku. – Zadzwonię do ciebie. Składam najlżejszy pocałunek na jej czole i schodzę na dół. Żegnam się z trenerem i jego żoną, a następnie z moimi rodzicami. Pośpiesznie wskakuję do mojego samochodu i jadę do domu. Jazda mimo że krótka, jest niewygodna, ponieważ mam silną erekcję, a wyobrażanie sobie Huntley w głowie wcale tego nie ułatwia. Ani nie sprawia, że mięknę. Po dwóch zimnych prysznicach28, nie mogę zasnąć i wpatruję się w sufit. Nie mam pojęcia co tak mocno mnie opętało, by ja pocałować i tak bardzo jak nienawidzę przyznawać że to był błąd, zrobiłbym to jeszcze raz. Niech to szlag trafi. JESTEM.W.CZARNEJ.DUPIE.

28 A czemu nie trzech?? Nio chłopie ostro Cie wzięło :-)

53

Rozdział 7 Huntley

Idę do kawiarni na obiad, kiedy słyszę jak ktoś woła moje imię. Byłam dzisiaj otwarcie rozmarzona i nieogarnięta, całkowicie pochłonięta tym, co się wydarzyło wczoraj między mną i Graysonem. Ten pocałunek... – Huntley! Poczekaj! Odwracam się i widzę Luke'a Bailey'a biegnącego w moją stronę. Ubrany jest w spodnie khaki z kolejną, wcisniętą w nie niebieską koszulką polo. Włosy ma zaczesane na bok i jestem pewna, że spędził godziny próbując wyglądać w ten sposób. Wzdrygam się na jego widok. – Cześć Luke. Staram się jak mogę uśmiechnąć się grzecznie. Ten facet przyprawia mnie o dreszcze, coś w nim krzyczy „przestępca seksualny”. – Cześć Huntley. Chciałem się upewnić, czy nadal jesteśmy umówieni na sobotę wieczór? Nie traci czasu. Mogłabym wymyślić żałosne wymówki i przestać ciągle myśleć o odwołaniu tego, ale obiecałam Demi, że pójdę na jedną randkę z tym palantem, pomimo tego złego przeczucia, które mam w sobie, gdy on jest blisko. 29 Fakt, że zadzwonił do mnie po paru godzinach od zaaranżowanego spotkania powinno być dla mnie pierwszym dzwonkiem alarmowym. Najwyraźniej nie zna on Kodeksu Bracholi, który przewiduje trzydniowy okres przeczekania, zanim zadzwoni się do dziewczyny. Jestem dziewczyną, ale nawet ja jestem zaznajomiona z tą małą regułą.30 29 Możesz zaufać swojej intuicji, ona ci dobrze mówi... 30 Ja tez o niej nie wiedziałam ;-) → I tu wkraczam ja – Ana :) Bro Code, który można przetłumaczyć jak powyżej, to niepisany kodeks postępowania z laskami, który faceci, poczynając od uczniów liceum, przekazują sobie ustnie z pokolenia na pokolenie ;)

54

– Uch - waham się – Oczywiście. Staram się ukryć niezadowolenie z powodu mojej wypowiedzi, dobrze wiedząc, że to nie jest to, czego chcę. Tylko jedna randka, przypominam sobie. On uśmiecha się szeroko i wtedy zauważam jego idealne, białe zęby. Są niemal zbyt perfekcyjne. Jego cały wygląd, włącznie z postawą emanuje pretensjonalnością31. – Świetnie, przyjadę po ciebie o 19. Myślę, że nie. Przebywanie w tym samym samochodzie z tym facetem nie jest dobrym pomysłem. – Właściwie to spotkajmy się już na samej kolacji. Jego twarz opada momentalnie, ale szybko się otrząsa. - Dobrze, w porządku. Wtedy się zobaczymy. Przytakuję i zaczynam odchodzić. On potrząsa głową, mrucząc coś do siebie. Dzwonek alarmowy numer dwa. Chmura, w której z głową chodziłam cały dzień zostaje rozproszona, a zasiane zostaje uczucie lęku i niepokoju. Matka zawsze mówiła mi, bym słuchała swojej intuicji, ponieważ ona nigdy nie sprowadzi mnie na manowce, ale z jakiegoś powodu kiedy nadchodzi Luke Bailey, ignoruję rażąco-neonowe światła, które wyświetlają słowo „ niebezpieczeństwo”. A wszystko to, by zadowolić Demi. Potrząsam głową i zastanawiam się, kiedy zaczęłam robić rzeczy, by zadowolić innych. Burczy mi w brzuchu.Ten dźwięk przypomina mi dokąd szłam, zanim Luke przeciął mi drogę. Kawiarnia jest pełna, wypełniona studentami którzy zachowują się jak zwierzęta przy wodopoju. Kazdy cos robi, tworzy złudzenie, że kawiarnia jest miejscem waznych wydarzeń. Ale w rzeczywistości, to tylko pęk studentów- jedzacych, rozmawiajacych i bawiących się. Poruszam się w kolejce i napełniam tacę paroma owocami i grillowaną sałatką z kurczaka. Po rozmowie z Luke'iem mój apetyt wyparował, zabierając ze sobą pragnienie na 31 Pretensjonalny czyli nienaturalny, zachowujący się sztucznie, krygujący się, napuszony , udający kogoś lub coś

55

smażone skrzydełka Buffalo. Stolik, przy którym siedzi zwykle Demi z Brody'm i drużyną nie jest widoczny od drzwi, więc muszę przecisnąć się przez tłum, by dostać się do nich. Gdy ich stolik jest już na widoku przystaję jak wryta, i rejestruję w mózgu to, co widzą moje oczy. Mrugam, co powoduje, że wszystko wokół widzę z większą ostrością. Grayson siedzi przy stole z bardzo ponętnym rudzielcem na swoich kolanach. Rebecca. Siedzi na nim okrakiem i wygląda na to, że jej język robi głębinowe połowy ryb w jego ustach. Demi wygląda, jakby chciała zabić zarówno Graysona jak i Rebeccę, podczas gdy Brody patrzy, jakby nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje. Żółć wzbiera w górę mojego gardła. Serce mi zwalnia, aż czuję się tak, jakby w ogóle przestało bić. Moje instynkty „walcz albo wiej” zaczynają działać i jak tchórz decyduję się na „wiej”. Z głośnym łoskotem upuszczam tacę na najbliższy stół. Grayson odsuwa się od Rebecki i ma czelność wyglądać na zaskoczonego, gdy jego zielone oczy spoglądają na mnie. Nie tak dawno temu to moje usta pożerał. Chcę się zakneblować. A następnie wypłukać usta środkiem owadobójczym. Odwracam się i wychodzę, ignorując prośby za moimi plecami. Jak mogłam być tak głupia? Oczywiście nasz pocałunek nic nie znaczył. Spróbował towaru i ruszył dalej.32 To rodzaj gry którą on prowadzi. Nie mogę udawać, że nie wiedziałam jak to nadchodzi, ale to przywraca niektóre uczucia, z którymi drugi raz sobie nie poradzę. Wolę nie zajmować się tym ponownie. Dzięki, ale nie chcę. – Huntley! Idę trochę szybciej i staram się ignorować tego, kto mnie woła. Mocna ręka chwyta mnie i ciągnie, bym się zatrzymała. Przełykam, pragnąc zatrzymać daleko niepożądane łzy. Dlaczego pragnienie krzyku, które mam, mąci mi w głowie, przecież nie jest tak, że Grayson i ja jesteśmy parą, albo że obiecał mi coś po tym, jak mnie pocałował. Oprócz tego, że zadzwoni. Powiedział, że to zrobi. Sądzę, że to się teraz nie stanie. – Huntley, to nie jest to co myślisz. 32 E nie, może się mylisz, nie możesz tak myśleć ;-(

56

Spoglądam w górę i odnajduję zatroskane oczy Brody'ego, wpatrujące się we mnie. Rozluźniam się z ulgą. To nie Grayson. – A co ja myślę? Pytam go, wiedząc jak źle to musiało wyglądać, kiedy wybiegłam gwałtownie jak rozpuszczona nastolatka. – On jej nie całował. Prycham. – Żartujesz sobie ze mnie Brody? Czy mam na czole wytatuowane pogrubioną czcionką „idiotka”? – Nie, nie to mam na myśli. On puszcza moją rękę i pociera tył szyi. To pierwszy raz kiedy widzę, żeby Brody był zdenerwowany. – Brody to nie ma znaczenia. On nie jest mi nic winny. Nie chcę mieć racji, ale wiem że tak jest. Dlaczego myślałam, że nasz pocałunek oznaczał coś między nami. Głupie dziewczyńskie emocje. Do wszystkiego przywiązujemy się całym sercem. – Słuchaj, po prostu weszłaś w niewłaściwym momencie! Rebecca całkowicie go zaskoczyła, po prostu pojawiła się znikąd. Zanim ktokolwiek z nas wiedział co się dzieje, wcisnęła język głęboko w jego gardło. Przysięgam to się właśnie wydarzyło. Kręcę głową i mamroczę: – Nieważne. Cofam się, ale Brody mnie zatrzymuje: – To coś dla niego znaczyło – szepce. Przez chwilę jestem zdezorientowana, myśląc że mówi o tym, co zdarzyło się kiedy weszłam kilka minut temu między Graysonem i Rebeccą.

57

Patrze na niego, a on wyjaśnia. – Powiedział mi zeszłej nocy- przerywa – To znaczy coś dla niego. Jego słowa docierają do mnie. Mówi o pocałunku moim i Graysona. – Powiedział ci? – Jest moim najlepszym przyjacielem, mówi mi wszystko. – To nie ma teraz znaczenia, Brody33. – I dlatego właśnie jesteś w błędzie. Znam go lepiej niż ktokolwiek inny i mówię ci, że to coś dla niego znaczyło. Pomimo tego, co mówi mi Brody, nie chcę zaplątać się w te uczucia. Może mieć rację, może to liczyło się dla Graysona, ale nie mogę czekać na niego, aż zrozumie, co czuje. Muszę dbać o moje serce i Grayson Carter nie jest dla mnie odpowiedni.34 Brody zaskakuje mnie i przyciąga mnie do swojej piersi. Nie ma w tym uścisku nic intymnego czy seksualnego. Jest przesiąknięty braterskim uczuciem, jakby chciał mnie zarazem pocieszyć i ochronić. – Proszę bądź dla niego cierpliwa - Szepcze w moje włosy - On troszczy się o ciebie bardziej, niż jest gotów przyznać. Patrzy na mnie i uśmiecha się nieśmiało. To pocieszające ,ale nie łagodzi mojego zakłopotania. Patrzę jak wraca do kawiarni a potem ruszam przez kampus w kierunku mojego mieszkania. Telefon dzwoni informując, że przyszedł sms i otwieram go. Demi: Wszystko w porządku, dziewczyno? Chcesz pogadać? Szybko odpisuję: Nie. Potrzebuję striptizera i dożywotniego zapasu Tequili35 Dwie sekundy później odpisuje: Będę w ciągu 30 minut. Z alkoholem. Będę twoją striptizerką. 33 Co ty gadasz kobieto otrząśnij się – Jasne że MA znaczenie !! 34 Jest, jest, mylisz się. To Twoja druga połówka pomarańczy :p 35 Tequila – wódka meksykańska, odmiana mezcalu, produkowana ze sfermentowanego soku specjalnego gatunku tzw. niebieskiej agawy, (Agave tequilana). Jest tam znana od czasów Azteków. Nazwa pochodzi od okręgu w Meksyku, w którym rozpoczęto jej produkcję.

58

Ta szybka odpowiedź doprowadza mnie do śmiechu. Ale nadal chce mi się płakać. *** – CO ZROBIŁ? - wrzeszczy Demi. Siedzi na kanapie ze stopami schowanymi pod tyłkiem i jakimś owocowym napojem alkoholowym w ręce. Oczy prawie jej wyskakują z orbit, gdy patrzy na mnie. – Pocałował mnie – mówię ponownie, nie potrafiąc ukryć żałosnego rumieńca pojawiającego się na twarzy, który ostatecznie usadawia się na policzkach. Spędziłam ostatnią godzinę mówiąc jej o wszystkim, co wydarzyło się zeszłej nocy w domu ciotki i wuja. Wiedziałam, że Grayson i jego rodzice tam będą. Jednak sądząc po wyglądzie jego twarzy gdy otworzył mi drzwi, był bardziej zaskoczony ode mnie, że mnie widzi. Demi kręci głową, jej dzikie loki podskakują z każdym ruchem. – Żartujesz sobie? Pocałował cię? Patrzy na mnie z niedowierzaniem i kiwam głową. Brzmi na tak samo zaskoczoną, jak ja się czułam. Wracam z powrotem myślami do tamtej chwili, kiedy nasze usta się dotknęły, moment gdy czułam, że gra się skończyła. Kiedy odszedł wiedziałam, że nigdy nie będę już taka sama. Wszystko z powodu głupiego pocałunku. – Taaa, ale to teraz nieważne - dodaję cicho, starając się ukryć swoje rozczarowanie – Dlaczego, do cholery? – Widziałaś, co się stało w kawiarni, Demi. Co jeszcze powinnam myśleć? Nie wspominałam o mojej rozmowie z Brody'm. Demi nienawidzi o nim gadać36. – Mówisz o tej suce Rebecce? Kiwam głową, ale nie patrzę na nią. Boję się, co Demi zobaczy, gdy na nią spojrzę. Nigdy nie byłam dobra w ukrywaniu swoich emocji. – Jesteś w błędzie, dziewczyno - bierze łyk swojego trunku i kontynuuje - Psycholka Barbie37 prawie obmacywała Graysona, gdy siedzieliśmy przy stole jedząc obiad. Był 36 Taaa... ciekawe dlaczego hm?? 37 Podoba mi się jej ksywka, a wam??

59

bez szans, gdy rzuciła się na niego i zaczęła zasysać jego twarz. Drży na wspomnienie tego i na ten widok chce mi się śmiać. – W każdym razie – wznawia, biorąc kolejny łyk napoju - Jak było? – Co jak było?- marszczę brwi. Przewraca oczami. – Pocałunek, głupia! Och. Miałam nadzieję, że nie spyta. Nie ma słów , które wystarczająco opisałyby to, jak się czułam w chwili, kiedy jego usta dotknęły moich. Czas się zatrzymał, wydawało mi się, że na wieczność i gdyby Ziemia zapaliła się i eksplodowała, nawet bym tego nie zauważyła. – Było, hmm... - zatrzymałam się, szukając w całym słowniku angielskiego jednego słowa na tyle odpowiedniego, by opisać najbardziej ekscytujący moment na zawsze jednoczący ciało z umysłem - Nie da się tego opisać. Patrzę na moje splątane palce i znów czuję ciepło rozprzestrzeniające się po mojej szyi i twarzy. Wyjawiłam Demi więcej niż komukolwiek. Kiedykolwiek. Ale to uczucie jest dziwnie wyzwalające, móc opowiedzieć jak się czuję bez żadnych zastrzeżeń. Demi mnie nie osądza. – Dobrze, że przyznajesz, że go lubisz - mówi- Grayson potrzebuje trochę czasu, by wyciągnąć głowę z tyłka. Uśmiecha się do mnie i odwdzięczam się jej tym samym. Może to, co mówił Brody, to nie była kompletna bzdura. Ale to tylko bardziej mąci mi w głowie. Przed rozmową z Demi byłam zdecydowana, że nie chcę mieć nic wspólnego z Graysonem, albo jego gierkami. Nie cierpię przyznawać, że teraz ta perspektywa jest znacznie mniej pociągająca. – Jest coś jeszcze, o czym chciałam z tobą porozmawiać – mówię zdesperowana, by zmienić temat. – Strzelaj. 60

– Tak się zastanawiałam - waham się. – No wyrzuć to z siebie dziewczyno, nie lubię czekać. – Chciałam się dowiedzieć, czy chciałabyś ze mną zamieszkać? Demi patrzy na mnie zaskoczona. – Mówisz poważnie? Kiwam głową i uśmiech który rozprzestrzenia się na całej jej twarzy mówi mi, że podjęłam właściwą decyzję. Myślałam o tym od tygodnia, odbijając ten pomysł w tę i z powrotem w głowie, rozważając wszystkie za i przeciw tak jakby to była decyzja zmieniająca całe życie. Pod wieloma względami tak jest, ale czuję, że jest to niezbędny krok, prawie jakbym podążała jednym z tych programów „dwunastu kroków” i jest to istotne dla mojego wyzdrowienia. Nie chcę żyć w zamkniętym pudełku do końca życia. Chcę zaryzykować. Ufać ludziom. Demi piszczy i wyskakuje, by mnie przytulić, przewracając nas obie. Śmiejemy się histerycznie, wywołując łzy i ból brzucha. To orzeźwiające. Przez resztę wieczoru kontynuujemy temat. Rozmawiamy o tym, kiedy Demi wprowadzi się i wracamy do gadania o Grayson'ie i Brody'm. To normalne i nie mogę doczekać się tego, co będzie moją nową normalnością, nawet jeśli moja sytuacja z Graysonem nie będzie niczym więcej niż tylko szarą strefą.

61

Rozdział 8 Huntley

Moje stopy uderzają o chodnik i zaczynają biec w stałym rytmie do muzyki dobiegającej ze słuchawek iPoda. Bicie serca łączy się z nimi i rozbrzmiewa, całe moje ciało porusza się w doskonałej harmonii. Umysł wyłącza się, koncentrując się tylko na utrzymaniu ciała w ruchu, oddychaniu płuc i gładkim biciu serca. Zajęcia w tym dniu już się skończyły, ale kilku studentów jeszcze wchodzi i wychodzi z biblioteki, z kawą i napojami energetycznymi w ręce. Do godziny 18 jest spory ruch. Mijam kawiarnię, wdychając bogaty aromat i skręcam w kierunku sal wykładowych, prowadzących do boisk sportowych. Jak tylko zwiększam stałe tempo, ciepłe wilgotne powietrze uderza mnie w twarz i owijam się moją kurtką trochę ciaśniej. Staram się myśleć tylko o tym jak ono dotyka skóry i o ziemi pod nogami, ale jakieś niechciane myśli nadal się wkradają. Docierając do bieżni lekkoatletycznej, zauważam, że na boisku jest paru graczy i zmuszam się by odwrócić wzrok. Nie chce wiedzieć, czy Grayson tam jest nawet jeśli prawdopodobnie tak jest. Zachowuje się dziwnie ostatnio i choć nie powinno mi to przeszkadzać, to tak właśnie jest. Unika mnie, a ja nie mogę zrozumieć dlaczego. Powinnam go unikać po tym, co stało się w kawiarni tamtego dnia. Może za dużo o tym myślę? Albo jego to po prostu nie obchodzi.38 Dobrze, nie mam nic przeciwko temu. Trzymanie się z daleka od Graysona Cartera wydaje się być dość mądrą rzeczą do robienia, w każdym razie. On sprawia, że ta cześć jest dla mnie łatwiejsza. Podkręcając głośność w iPodzie, wybieram utwór i wpadam w nowy rytm. „Titanum” David'a Guetta'y huczy głośnio w słuchawkach, a ja czuję się dopingowana przez brzdąkanie taktów i poważnej liryki. I pcham mocniej i mocniej, aż ręce i nogi stają się 38 Oboje się mylicie....

62

ciepłe, a lekko połyskujący pot ścieka mi po plecach. Czuję się dobrze. Silna. Po przebiegnięciu kilku okrążeń zwalniam swoje tempo i pozwalam zelżeć ogniu w moich płucach i nogach. Jestem sama, chłopaki nie ćwiczą na boisku. Wujek zwykle nie zostaje do tak późna, ale skoro chłopaki ćwiczyli, nie zaszkodzi zatrzymać się i zobaczyć, czy nadal jest w biurze. Kilku graczy opuściło szatnię i skoro wiem, że jest pusta, pozwalam sobie wejść. – Huntley? Patrzę w górę i prawie się potykam. Grayson stoi przede mną. W niczym, poza ręcznikiem. O Boże. Jego klatka piersiowa jest mokra, krople wody płyną w dół między mięśniami jego brzucha. On ma to „V” przez które dziewczyny szaleją i widzę dlaczego. 39 Prowadzi prosto do jego... Potrząsam głową. Nie, nie mogę o tym myśleć. – Ja... hm... cholera... przepraszam. Zakrywam ręką swoje oczy, mózg przestał funkcjonować. Nie umiem nawet sklecić spójnego zdania. – Jeśli szukasz trenera , spóźniłaś się. – Taa, ja...yy... przyjdę się z nim zobaczyć jutro. Trzymam oczy zamknięte i robię krok do tyłu, uderzając w ścianę. Musze wyjść, ale to

39 Ooooo, czyżby miał ten wspaniały

63

oznacza otworzenie oczu. Wolałabym raczej ugrząźć na dobre tutaj niż otworzyć oczy i zobaczyć mokrą, nagą klatkę Graysona.40 Tak długo jak pozostanie tam gdzie jest, to nie będzie problemem. Mogę wyjść i on może robić to, co robi, nieważne co to było. Dobry plan. Przesuwam się w lewo, wzdłuż ściany, zatrzymując się nagle, gdy czuję rękę przy mojej twarzy. Mogę go powąchać, poczuć go stojącego przede mną. 41 Pachnie jak mięta i mydło i świeża szarlotka. Oddychaj, mówię sobie. Tylko oddychaj. – Otwórz oczy, Huntley - szepcze Grayson. Jego ciepły oddech pieści moje gardło. – Nie. Mój głos brzmi lekko chropowato i przeklinam się za to, że nie jestem bardziej pewna siebie. No dalej, doprowadź się do porządku dziewczyno... – Proszę - błaga cicho - Chcę, byś na mnie spojrzała. Podąża nosem w dół mojego gardła i z powrotem w górę, zatrzymując się na miękkim kawałku skóry tuż przy prawym płatku ucha. Mój oddech przechodzi w krótkie, gwałtowne wdechy i nie mogę powstrzymać mimowolnego dreszczu, który przebiega w dół kręgosłupa, aż do centrum mojego brzucha. Chcę go. Teraz. – Huntley – powtarza, warcząc delikatnie. To jest żądanie. Takie, które chciałabym umieć zignorować. Moje oczy trzepoczą otwierajac się i spoglądam w górę, w krystaliczny basen zieleni, z mokrymi włosami wiszącymi tuż nad łukowatymi brwiami. Ramiona Graysona są tuż przy mojej twarzy, więżąc mnie. On przewyższa mnie swoją wysoką posturą i jego bliskość powinna mnie przerazić. Ale tak nie jest. Jego ramiona są dobrze zbudowane, mięśnie naprężają się pod skórą. Pragnę bardzo sięgnąć i dotknąć tego pięknego mężczyzny wpatrującego się we mnie 40 Ja bym tam chętnie popatrzyła, a wy??? 41 He ja tż bym chciałą mieć tę przyjemnosć ;)

64

intensywnie, ale trzymam ręce mocno przy sobie. Z wielkim trudem. – Grayson – szepczę. Teraz ja jestem tą, która błaga. Jest zbyt blisko i pachnie tak bosko. To nie dobrze. Bardzo, bardzo niedobrze. – Spójrz, wiem że tego chcesz. Jego usta poruszają się, ale trudno mi usłyszeć, co mówi. Jestem zbyt skupiona na nie pocałowaniu go, kiedy jego usta są tak blisko. Zastanawiam się leniwie, czy smakują lepiej za drugim razem , czy czuć je inaczej i co zrobiłabym, jeśli muskałby każdą część mojego podnieconego ciała. – Co? - Zmuszam się, by odciągnąć swoja uwagę od jego ust. Śmieje się i widzę jak wraz z tym dzwiekiem porusza się jego klataka piersiowa. – Powiedziałem – jego głos jest nadal lekko chropawy- że mozesz spojrzec. Wiem ze tego pragniesz. Przełykam. Ciężko. Jesne ze ma rację. Chcę spojrzeć Wiec to robię Jego usta są rozchylone, oddech przechodzi w krótkie wdechy, jak mój. Broda pokryta jest lekkim zarostem i mam chęć, by ją polizać. Skóra na jego szyi jest gładka, nadal pokryta kropelkami wody, które omijają słabe piegi na jego ramionach. Wiem, że jego ramiona są szerokie, ale nie widziałam jak bardzo, aż do teraz. Moja obserwacja zatrzymuje się na mięśniach jego klatki i zauważam, że mały srebrny pręt wystaje z sutka. 42. Kuuuuurwa. To jest takie seksowne. Gryzę się w język, aby powstrzymać się od wciągnięcia go do ust. Jego ręka wsuwa się pod moją koszulkę i spoczywa na biodrze. Kciukiem kreśli leniwe kółka na mojej kości biodrowej, a moja skóra płonie w gorączce na ten mały atak. O. MÓJ. BOŻE. On mnie testuje, kusi. Kładę ręce na jego piersi i delikatnie muskam palcami wskazującymi jego sutki. Uśmiecham się kiedy czuję, jak przebiega go dreszcz. Nie jest tak niewzruszony jak chciał, bym myślała, że jest. Patrzę w górę, a on wpatruje się we mnie, próbując wedrzeć się w moją duszę. To niepokojące, tak jak czucie jego 42 Hm on ma kolczyk O maj Gaaaaad To jest MEEEEEEGAAAAA SEXXXY !!!

65

galopującego serca pod moją dłonią. Podoba mi się to, że galopuje tak przeze mnie. Przesuwa nogę i wpycha ją między moje uda. Gryzie się w wargę, ale to nie powstrzymuje jęku, który wymyka się z moich ust. Ściska mnie tak kurczowo, że boję się iż jedno lekkie muśnięcie jego nogi spali mnie. – Czy wiesz, że doprowadzasz mnie do szaleństwa?- pyta ochryple, jego oczy nie opuszczają moich. Kiwam głową, a on uśmiecha się kąśliwie. O Chryste, tak bardzo chcę go pocałować. – Dlaczego więc mnie unikasz? Pytam. Muszę to wiedzieć. Nie możemy krążyć wokół siebie tak, jak to teraz robimy. – Bo to zły pomysł. Złamiesz mnie, a ja już jestem uszkodzony. Nie jestem pewien, jak długo mogę się trzymać od ciebie z daleka. Jego odpowiedź mnie zaskakuje. Robię krok w przód, jego naga klatka znajduje się tylko milimetr ode mnie. – Więc może przestań próbować?- szepczę tak blisko jego twarzy, że gdyby wyciągnął język, by oblizać usta, to otarłby się o moje. Coś przebiega po jego twarzy i prawie mogę zauważyć, jak wycofuje się ode mnie. On szykuje się do ucieczki. Prąd przebiegający między nami chwile temu zastąpiony został napięciem. – Huntley... ja... Odpycha się od ściany z irytacją. Utrata kontaktu jest dla mnie jak kopniak w brzuch, uderzenie wiatru prosto w moje płuca. – Przepraszam, nie powinienem był... – Daruj sobie. Unoszę dłoń skutecznie zatrzymując jakiekolwiek bzdurne wyjaśnienia, którymi chce mnie karmić. Mój głos jest twardy i obojętny. Intensywność mojej reakcji na niego pozostaje, ale jest zepchnięta na drugi plan przez gniew i upokorzenie. Chociaż nie wiem 66

czemu, jestem tym zaskoczona. On jest playboyem Uniwersytetu Whitley'a, a ja byłam zbyt skłonna by mu się poddać. Byłam niemądra, myśląc, że to było coś więcej, niż tylko głupia gra. Boże, czuję się słaba. Zaryzykowałam i pozwoliłam opaść moim murom, otwierając się bardziej niż kiedykolwiek przed kimkolwiek od miesięcy. To już drugi raz kiedy on mną pograł. Biorę głęboki, uspokajający oddech, chcąc zatrzymać łzy, dopóki nie będzie mógł ich zobaczyć. Nie chcę, by widział mnie jak płaczę. Nie zasługuje na to. Moje stopy ruszają się w stronę drzwi, ale jego ręka owija się wokół mojego ramienia i waham się. – Huntley czekaj, muszę wyjaśnić. Cholera, dlaczego on musi brzmieć na tak przygnębionego? To nie jest tak, że to rani jego. To ja jestem zraniona. – Nie musisz. Rozumiem – wyrzucam z siebie. Wytrącam swoje ramię z jego uścisku i odchodzę, rozpoczynając sprint jak tylko drzwi się za mną zamykają. Nie przestaję dopóki nie docieram do swojego mieszkania.

***

Po gorącym prysznicu, napięcie w moim ciele jest nieco rozbrojone, ale uczucia są wciąż chaotyczne. Jestem tu już prawie od trzech miesięcy i uwielbiam to, ale nadal mam złe dni. Czasem budzę się szczęśliwa, gotowa, by zmierzyć się twarzą w twarz z tym, co stanie na mojej drodze, a w inne dni walczę by, przetrwać. Tęsknie za mamą. Brakuje mi jej pocieszających uścisków i teraz brakuje mi jej rady. Moje uczucia do Graysona przerażają mnie i nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić. Albo z nim. Nigdy wcześniej nie miałam tak sprzecznych pragnień do kogokolwiek. Nieodwołalnie jestem przyciągana do niego, jak magnes, ale mam również skłonność do uciekania od niego.Muszę z kimś porozmawiać. Może Demi?43 Czuję, że mogę jej zaufać, a to kolejne uczucie, które jest mi obce. 43 Tak, rozmowa z BFF na pewnio ci nie zaszkodzi kochana :* ja ze swoją non stop gadam :-)

67

Wyczerpana padam na kanapę, kiedy mój telefon zaczyna dzwonić. Widzę, że to nieznany numer i chmurzę się. Mam nowy numer po tym, jak mama umarła i tylko nieliczni ludzie go mają, z których wszyscy są z Breckinridge. Upewniłam się, że nikt z mojej przeszłości nie będzie go znał, gdy wyjadę. Odbieram ostrożnie. – Halo? Słysze gwałtowny wdech na drugim końcu linii, ale nic poza tym. – Halo? - pytam ponownie, nie ukrywając irytacji. – Odebrałaś - powiedział głos. Wiem, że to głos należący do kobiety, ale nie rozpoznaję, do kogo. – Kto mówi ? Następuję kilka minut ciszy. Myślę, ze połączenie zostało rozłączone, ale wtedy głos mówi: – Tu... tu... Taylor Moje serce przestaje bić i prawie spada na podłogę pode mną. Ostatnią osobą, z którą kiedykolwiek chciałabym mieć kontakt, jest moja była najlepsza przyjaciółka. Zasłużyła na ten tytuł, gdy wpadłam na nią uprawiającą seks z moim chłopakiem.44 Przełykam żółć, która zaczyna wzbierać w moich ustach i walczę z gniewem. – Jak zdobyłaś mój numer? Waha się przed udzieleniem odpowiedzi. – Czy to ważne? – Oczywiście, że tak! Dlaczego do mnie dzwonisz? - pytam szorstko. – Czy nie wolno mi wiedzieć jak się masz? Albo gdzie jesteś? Brzmi na zranioną, ale nie obchodzi mnie to.45 – Nie. Straciłaś ten przywilej kiedy zdecydowałaś się rżnąć Jake'a! - warczę. 44 Ulala.... nie taa robi się ciekawie cio?? 45 I dobrze ;-) też bym taka była, zdrada to zdrada ….

68

–

Huntley ja …

Przerywam jej. Przeprosiny nic nie zmienią. – Przestań pieprzyć, dlaczego do mnie dzwonisz? – Chciałam ci powiedzieć, zanim usłyszysz to od kogoś innego – mówi półszeptem. Cierpnie mi skóra i całą sztywnieję. Znowu czuję żółć rosnącą w gardle. Gdy nie odpowiadam, on kontynuuje. – Jestem... jestem w ciąży- przerywa - i to dziecko Jake'a46 Moje serce upada na podłogę i czuję, jak łamie każde żebro po drodze. Chcę wymiotować. Moje ciało zaczyna drżeć i słyszę jak szloch ucieka z mego gardła, nim mogę go powstrzymać. Nie mogę w to uwierzyć. Po tym, jak ich nakryłam powiedziała mi, że przestali się spotykać. Nie, żeby to miało dla mnie jakieś znaczenie. Skończyłam z nimi w minutę po tym, jak weszłam do jego sypialni. Zbieram trochę sił, które mi pozostały, chwytając tak mocno telefon, że plastikowa obudowa przecina moją skórę. – Nigdy. Więcej. Do. Mnie. Nie. Dzwoń. Dziwko.!- wrzeszczę. – Huntley, czekaj... – Nie!! Pieprz się Taylor!! Nienawidzę Cię!! I Jake'a!! Udaje mi się krzyczeć przez mój szloch. Słyszę jej postrzępione wdechy, ale nie daję jej szansy powiedzenia czegokolwiek. – I Taylor , uważaj by nie zrzucił cie ze schodów!!47 Kończę połączenie i osuwam się na dywan z gardłem boleśnie suchym od krzyku. Znowu czuje się złamana, jakbym dopiero co ich nakryła. Zdrada i ból przychodzą powracającą falą, niepohamowany atak wspomnień, o których rozpaczliwie chcę zapomnieć. Taylor będzie bez wątpienia zdezorientowana moim ostrzeżeniem, nie wiedziała 46 WOW...... niezła bomba... 47 Poważnie?? On Ci to zrobił?

69

do czego Jake jest zdolny i nie obchodziło mnie to na tyle, żeby jej to powiedzieć. Wolę zatrzymać ten ciemny sekret dla siebie. Zanim mogę pomyśleć dwa razy, dzwonię do Demi. Gdy odbiera, szlocham histerycznie, słowa wychodzą ze mnie w pośpiechu, niespójnie mamroczę. Słyszę jak mówi, że jest w drodze i rozłączam się. Jakoś udaje mi się zawlec do mojego pokoju, ale załamuję się tuż przed łóżkiem. Zwijam się w kulkę, ponieważ szlochy szarpią moim ciałem i ulegam bólowi i nieuniknionej ciemności. Modlę się, by ktoś był w stanie go zatrzymać, zabrać daleko stąd. Nie mogę przechodzić przez to jeszcze raz. To tak cholernie mocno boli.

70

Rozdział 9 Grayson

– Co się dzisiaj z tobą dzieje, brachu? Ktoś ci nasikał do piwa? Przewracam oczami do Brody'ego. Zdecydowanie nie ma taktu. Siedzimy w barze, patrzymy jak „Nicky48”wypełnia się studentami, jak zawsze w czwartkowe wieczory. Są specjalnie drinki i noc otwartego mikrofonu49, co jest katastrofalnym połączeniem, jeśli chcesz znać moje zdanie. To sprawia że ludzie są odważni i głupi, dość głupi by wyjść na scenę w pijackim otępieniu i wyśpiewać głośno naprawdę złą interpretację jakiejś oklepanej piosenki country. Normalnie śmiałbym się z nich, przypominając sobie, jak źle zachowywaliśmy się z Brodym, gdy byliśmy pierwszakami, ale dzisiaj wieczorem nie jestem w nastroju. Wciąż walczę ze sobą po spotkaniu z Huntley w męskiej szatni kilka godzin temu. Jak mogłem być tak głupi? Byłem prawie gotów zerwać z niej ciuchy, a potem, nie wiadomo z jakiego powodu, mój rozsądek wrócił.50 Nienawidzę wyrazu jej twarzy, kiedy oderwałem się od niej, a jeszcze bardziej nie cierpię siebie za jego wywołanie, ale igrałem z ogniem. Ledwo się powstrzymałem, by jej nie pocałować albo gorzej. Zrobić coś więcej, niż tylko dać jej całusa.51 Dopiero trzy zimne prysznice pomogły mi się uspokoić, ale nie sprawiły, że czułem się mniejszym dupkiem, niż się okazałem. – Jeśli nie przestaniesz mnie nękać, może ja nasikam w TWOJE piwo - odgryzam się. Kiedy mówię, że nie jestem w nastroju, nie kłamię. Na szczęście on jest jedynym który wie, jak sobie poradzić ze mną w tej sytuacji. – Zamierzasz mi powiedzieć co spętało twoje jaja czy muszę zagrać w „Jestem Szpiegiem” i odgadnąć?- pyta, obserwując mnie znad butelki piwa. 48 Zapewne bar w którym są ;-) 49 Hm w stylu karaoke ;-) tylko zapewne wolne występy gości, chcących się pokazać na scenie 50 Też tego żałujemy...... ;-) 51 Ja bym tam nie płakała :P o to więcej heheh

71

Zastanawiam się , czy powinienem powiedzieć mu o tym co już najprawdopodobniej wie. Decyduję się sprawdzić, czy jest taki bystry, jak myśli że jest. – Dobra, będę zgadywać. - stuka palcem po brodzie przesadnym ruchem i kończy swoje piwo. - Zgaduję z pomocą mojego oka, że to coś zaczyna się na „H” i kończy na „untley”. Jak mówiłem , on oczywiście wie. Spoglądam na niego, ale dalej nic nie mówię. – Taa – wzdycha - Tak myślałem. Jego stwierdzenie nie jest kpiące. Jest raczej wypełnione zrozumieniem i sympatią. – Byłem totalnym dupkiem - wyznaję, nie będąc pewnym czy mnie słyszał. – Nie zajęło ci to długo - odpowiada – Co się stało?52 Opowiedziałem mu wszystko, zaczynając od tego jak weszła do szatni, i zaskoczyła mnie gdy miałem tylko ręcznik, a kończąc na tym jak praktycznie uciekła ode mnie jakby jej życie od tego zależało. – Czuję jakbym tracił zmysły od kiedy ją poznałem - dodaję. Brody patrzy na mnie znad pustej butelki, wciągając dolną wargę do ust. W ten właśnie sposób myśli, a ja nie chcę wiedzieć, co ma zamiar powiedzieć. – Słuchaj Gray - mówi, ale przestaje gwałtownie, gdy telefon zaczyna dzwonić. Marszczy brwi patrząc na numer, po czym odbiera. – Cześć Dem... Widzę jak wyraz jego twarzy zmienia się, od zmieszania do niepokoju i znów wraca do zmieszania. Dlaczego Demi dzwoni do niego? Nawet to, że ona zna jego numer nie ma sensu biorąc pod uwagę to, że oni nie mogą nawet znieść siebie nawzajem. – Taa jest tu. Czemu pytasz?- Brody odpowiada i spogląda na mnie. Dlaczego ona mnie szuka? Oczywiście, Demi i ja byliśmy przyjaciółmi od przedszkola, 52 Uwielbiam Brody'ego ;-)

72

nasze rodziny są blisko ze sobą, ale dlaczego nie zadzwoniła do mnie tylko do Brody'ego? Te myśli sprawiają, że sięgam po swój telefon. Co do kurwy? Sześć nieodebranych połączeń i cztery wiadomości. Jakim cudem nie słyszałem cholernego telefonu? – Dobra, musisz się kurwa uspokoić, Demetria! Nie wrzeszcz na mnie kobieto! krzyczy do telefonu. Sekundy mijają, a on krzyczy ponownie - Tak, właśnie, jesteśmy w drodze! Nie ma potrzeby, by się tak gorączkować! Słysząc jego ton wiem, że jest wkurzony. I jestem zdezorientowany. Co się kurwa dzieje? Kończy rozmowę, wyciąga kilka banknotów i rzuca na stół. – Grayson musimy iść. Natychmiast. Zaczyna iść w stronę drzwi i skaczę za nim. – Zamierzasz mi powiedzieć, co się kurwa dzieje? Drę się za nim, starając się przekrzyczeć głośną muzykę. Nie odpowiada, dopóki nie jesteśmy w ciężarówce. – Jedź do mieszkania Huntley. – Co jest Brody? - pytam z paniką w głosie53. – Słuchaj, Demi powiedziała, że Huntley nie otworzyła drzwi, ale rozmawiała z Demi wcześniej tak, jakby coś złego się stało. Twierdziła, że Huntley brzmiała histerycznie przez telefon i nie mogła zrozumieć, co do niej mówiła, bo tak bardzo płakała. Demi jest tam teraz i stara się do niej dostać, ale żaden dźwięk nie dochodzi z mieszkania. Ona wariuje, chcąc wiedzieć, co zrobiłeś, że tak mocno zmartwiłeś Huntley. Przeczesuje ręką włosy, wydając jeszcze gorsze westchnienie. – Cholera - krzyczę, uderzając w kierownicę i przekręcając kluczyk w stacyjce.

53 O nie.... cio się stało?

73

Nie zastanawiam się dwa razy nad wciskaniem gazu do dechy, gdy opony ślizgają się po asfalcie. Wiem, że była zdenerwowana, gdy uciekła z szatni, ale do diabła, nie sądziłem, że to mogło ją tak zranić.54 Kurwa. Kurwa. Kurwa. Dziesięć minut zajmuje nam dostanie się do bloku, gdzie mieszka Huntley. Parkuję, a Brody łapie mnie za ramię, zanim wyskakuję z samochodu. – Poczekaj Grayson, muszę ci coś powiedzieć - ma zaniepokojoną twarz - Pamiętasz kiedy powiedziałem ci, że trener ostrzegł nas, byśmy trzymali się z daleka od Huntley? - pyta. – Taa? – Nie byłem do końca szczery. Trener nic takiego nie powiedział. W zasadzie poprosił nas, byśmy mieli ją na oku - patrzy w dół - Przepraszam, że skłamałem ale sposób, w jaki na nią patrzyłeś, a ostatni raz kiedy tak właśnie spoglądałeś na dziewczynę wraca wzrokiem do mnie, patrząc mi prosto w oczy - Ona cię rozdarła. Nie mogę patrzeć, jak przechodzisz przez to ponownie, chłopie. W normalnych okolicznościach bym się wkurzył, że skłamał, ale teraz wiem, że dbał o mnie. – Rozumiem bracie, ale pogadamy o tym później. Skinąłem głową i w cichej umowie między nami jemu zostaje odpuszczone; i wysiadamy z samochodu. Biegnę do drzwi frontowych i ignoruję faceta z ochrony kampusu krzyczącego na nas z hallu. Bierzemy po dwa stopnie naraz, dopóki nie stajemy na piątym piętrze. Demi czeka na zewnątrz mieszkania Huntley, łzy płyną jej po twarzy. Wygląda na przerażoną. – Dzięki Bogu – mówi, biegnąc prosto w ramiona Brody'ego. On otula ją ramionami i zaczyna pocierać jej plecy, szepcząc uspokajające zapewnienia. Ta poufałość zadziwia mnie. Na dzień dobry nie potrafią prowadzić konwersacji bez krzyczenia na siebie. To jest dziwne. Demi uspokaja się i niepewnie odsuwa się od 54 Jesteś tego pewien, kochany??

74

Brody'ego. Krzywi się na mnie, złość promieniuje z jej malutkiego ciała. Demi zawsze była jak petarda i jeśli wzrok mógłby zabijać, byłbym już stertą popiołu. – Co do cholery zrobiłeś Grayson? - krzyczy, kilka łez spływa po jej policzku Cholera, naprawdę nawaliłem. – Co Huntley ci powiedziała? - pytam ostrożnie. Nie chcę zmartwić jej bardziej, niż już jest . – Zadzwoniła do mnie kompletnie rozhisteryzowana! Mówiła coś o was w szatni, a potem mamrotała coś jeszcze, nim przerwało połączenie. Starałam się dostać do niej przez ostatnie 30 minut. Brody odwraca się do niej i osusza jej twarz, a ona spogląda na niego, mały uśmiech błąka się na jej ustach. Zdecydowanie zachowują się dziwnie. Pukam do drzwi i nasłuchuję na jakieś odgłosy ruchu. Nic. Pukam głośniej. – Huntley, otwórz drzwi! Nadal nic. Cholera. Walę w drzwi, czuję wibracje przechodzące po mojej ręce. – Huntley, jeśli nie otworzysz tych drzwi, to kurwa wyważę je – krzyczę. Kiedy nadal nie ma żadnej reakcji cofam się. Brody przesuwa się, chowając Demi za sobą. Moja stopa dotyka drzwi, a następnie słychać trzask. Zamek pęka i drzwi otwierają się. Wchodzę powoli do ciemnego mieszkania, wsłuchując się w coś, co mogłoby być podejrzane. Odwracając się twarzą do korytarza widzę postać na podłodze, leżącą jak sądzę w głównej sypialni. Gdy podchodzę bliżej, uświadamiam sobie, że to Huntley, zwinięta w kłębek. Panika uderza we mnie i prawie przebiegam ten krótki odcinek, klękając przed nią, gdy docieram do jej pokoju.

75

Demi i Brody nie są daleko w tyle. Demi wchodzi i włącza nocną lampkę, oświetlając drobne ciało Huntley. Jej twarz jest czerwona i ze śladami łez, włosy oblepiają jej policzki. Klatka piersiowa porusza się w górę i w dół, oddychając płytko. Przesuwam się ostrożnie, a ona porusza się, lecz nie wybudza. Wsuwam rękę pod jej nogi i ramiona i podnoszę ją z twardej podłogi i przenoszę na łóżko. Huntley wydaje miękki dźwięk i zaciska swoje drobne pięści na mojej koszuli. – Wezmę koc - szepcze Demi. Kładę Huntley i powoli uwalniam koszulę z jej twardego jak imadło uścisku. Trzepocze oczami, otwierając je i patrzy prosto na mnie. Jej oczy przeszywają mnie na wskroś i widzę jak czerwone są, ich niebieski odcień jest trochę nijaki i bez wyrazu. Chcę wiedzieć co sprawiło, że tak płakała i żebym mógł to naprawić. 55 – Co się dzieje? - wychrypuje. Demi podaje mi koc, a ja siadam na łóżku obok niej i delikatnie ją nim otulam nim. – Demi próbowała dostać się do ciebie przez ostatnie pół godziny. Stała przed twoim mieszkaniem i gdy nie odpowiadałaś, zadzwoniła po nas - mówię z napięciem w głosie. Podnosi się do pozycji siedzącej, patrzy na nas i nie mówi ani słowa. – Grayson - szepcze Demi - Pozwól mi porozmawiać z nią w spokoju. Dlaczego nie pójdziesz z Brody'm do salonu? Spoglądam na Huntley, szukając w jej oczach Bóg wie czego, ale wyraz jej twarzy jest nieczytelny. Cholera. Ściskam jej rękę i opuszczam pokój z Brody'm. Demi zamyka drzwi sypialni i to jest tak jakbyśmy byli wyrzuceni w ciszę. – Kurwa! - krzyczę szeptem, gdy opadam na kanapę. Brody zajmuje miejsce obok mnie, a ja przesuwa dłońmi przez włosy w geście frustracji. – Nie obwiniaj się Gray - mówi Brody. 55 Nie wiem czy będziesz mógł to zrobić.... może jak się postarasz, to kto wie?

76

Wiem, że chce dobrze, ale dopóki nie wiem dlaczego ona jest tak zdenerwowana będę się o to winić. – Jak mogę się nie winić? Kiedy wcześniej opuściła szatnię była zraniona przeze mnie. Brody nie odpowiada i siedzimy w cichej ciemności wydaje się że przez wieczność. Uciekałem od niej przez ostatni miesiąc i ciekawy jestem kiedy zacząłem dbać o nią tak bardzo.56 Starałem się jej unikać, trzymać z daleka, ponieważ wiedziałem co się stanie od kiedy pierwszy raz ją ujrzałem.To wydarzyło się tylko raz wcześniej i kiedy się skończyło, ledwo doszedłem do siebie i pozbierałem kawałki mojego życia. Sam. Nie mogę ryzykować ponownie.57 Ale skłamałbym gdybym powiedział, że coś jeszcze nie ciągnie mnie w kierunku Huntley. Coś w niej. Odgłos kroków wyciąga mnie z moich rozważań i podnoszę wzrok, odnajdując Demi stojącą na wprost mnie , z rękoma złożonymi na piersi. Wygląda na wkurzoną. – Czy z nią już dobrze? - pytam, nie starając się ukryć faktu, że Huntley mnie wystraszyła. Demi patrzy na mnie i siada na stoliku do kawy na wprost mnie. – Ma się dobrze. Dałam jej jakieś tabletki na ból głowy i teraz śpi. Oddycham z ulgą i opieram łokcie na kolanach. – Dobrze. – O czym ty do diabła myślałeś, Grayson?- pyta mnie ze złością Demi. – Nie powinnaś się w to mieszać Dem, to nas nie dotyczy - Brody interweniuje, zanim mogę odpowiedzieć. To nie jest dobre. Kiedy tych dwoje zaczyna walczyć, potrzebny jest cholerny huragan, by ich zatrzymać. Przysięgam, że oni są zakochani i nie chcą tego przyznać. 58 – Do diabła będę! Czy nie widziałeś w jakim bałaganie ją znaleźliśmy? - Demi podnosi 56 No właśnie kiedy?;-) 57 Zaczynasz mnie nudzić kolego..... Zdecyduj się w końcu;-) 58 nio... mamy następnych bohaterów drugiej części... ;-)

77

głos o parę oktaw i staje się on bardziej wściekły – Wiem, że to nie wszystko wina Graysona, ale ten mały popis jaki dzisiaj dał na pewno nie pomógł! – Nie zachowuj się jakby Huntley była całkowicie niewinna! Ona też tam była!Odwarkuje Brody. Nie mogę sobie z tym poradzić. Moja głowa jest już w stanie wojny z samym sobą. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję, jest sprowadzenie Brody'ego i Demi do zbliżającej się walki.Wstaję i idę do sypialni Huntley. Muszę ją zobaczyć, upewnić się, że z nią jest wszystko w porządku, bardziej dla siebie, niż dla niej. Popycham drzwi, otwierają się cicho i idę, dopóki nie staję obok jej strony łóżka. Wygląda tak spokojnie, jej długie czarne rzęsy spoczywają na jej policzkach, a klatka porusza się rytmicznie. Zaczynam myśleć co to jest, co mnie do niej przyciąga tak enigmatycznie i nie mogę nic poradzić na to, że czuję, że ona może być tak samo uszkodzona jak ja. Siadam, uważając by jej nie obudzić, i umieszczam lekki jak piórko pocałunek na jej czole.59 – Tak bardzo przepraszam, piękna dziewczyno - szepczę, mając nadzieję że w jakiś sposób mnie słyszy i wie że jest mi przykro. Nie chcę być powodem, przez który ona się rozpada. Nie chcę być powodem, przez który jej oczy są spuchnięte, a policzki czerwone. Chcę ją naprawić. Bo w głębi duszy wiem, że ona naprawi mnie.60

59 O potrafisz być taki słodki ….. jak milusio ;-) 60 Nio cio poszedłeś w końcu po rozum do głowy? Jednak faceci późnio dorastają cio nie? :P

78

Rozdział 10 Huntley

Słyszę jak Grayson opuszcza pokój po tym, jak mnie pocałował w czoło. Obudziłam się, ale nie otwierałam oczu by uniknąć rozmowy z nim. Zebrałam w sobie wszystkie moje siły, by nie chwycić go i trzymać mocno, gdy wyszeptał: „Tak bardzo przepraszam, piękna dziewczyno”. Nie chcę, by obwiniał się za to, że znaleźli mnie w całkowitej rozsypce, ale oznaczałoby to, że muszę opowiedzieć im otwarcie o mojej przeszłości, a na to nie jestem jeszcze gotowa. I nie wiem czy kiedykolwiek będę. Kiedy tabletki przeciwbólowe Demi zaczęły działać, decyduję się nie walczyć ze swoim ciałem i pozwalam mu odpocząć. Zapadam w głęboki sen tylko po to, by być dręczoną przez wspomnienia, które chciałabym trwale usunąć. Ogromny dom Jake'a jest pusty. Coś przeczuwam, bo zawsze w piątkowe noce odbywa się tu impreza. W przeciągu 3 lat, przez które byłam z Jake'em, nigdy nie ominął okazji by urządzić imprezę, chyba że jego rodzice byli w domu, co nie zdarzało się często. Firma, którą prowadzili trzymała ich z dala od domu przez większość czasu i jestem przekonana, że to dlatego Jake jest, jaki jest. Jestem kłębkiem nerwów i przeczucie że coś jest nie w porządku wcale mi nie pomaga. Lekarz wezwał mnie dzisiaj i po moim pośpiesznym przybyciu potwierdził, że jestem w ósmym tygodniu ciąży.61 Z Jake'em. Wiem to, bo on jest jedynym facetem, z którym spałam, ale nie wiem jak przyjmie tę nowinę. Ostatnio nigdy nie wiem jaka będzie jego reakcja na cokolwiek, i jestem przekonana że ma to związek z narkotykami i alkoholem. Jego rodzice są w domu coraz rzadziej i rzadziej, a wtedy on częściej imprezuje. Wchodzę do przedpokoju oczekując, że Jake wyjdzie mi naprzeciw, ale tak nie jest. Jest zbyt cicho. Kładę dłoń na brzuchu i pozwalam sobie myśleć o dziecku. Naszym dziecku. Ciekawa jestem czy będzie miał ciemne blond włosy i brązowe oczy po tacie, czy 61 WOW..... szok to zaszalałaś heh

79

może będzie blondynką z niebieskimi oczami jak ja. Nie zdecydowałam jeszcze co zrobię, chcę najpierw porozmawiać z Jake'em byśmy mogli razem wszystko uzgodnić. Aborcja nie wchodzi w grę, ale może rozważę adopcję. Jestem zbyt młoda by być matką, chociaż wiem że moja mama wspierała by mnie bez względu na to, którą opcję wybiorę. Jake nie porzuci imprezowego stylu życia i na pewno nie będzie chciał być teraz obarczony dzieckiem. Wchodzę po schodach , decydując się sprawdzić jego pokój. Wielki błąd.62 Słyszę jęki i jak tylko wchodzę, widzę go i moją najlepszą przyjaciółkę Taylor w jego łóżku. Oboje są nadzy, on na niej, jej nogi owinięte wokół jego talii, podczas gdy w nią wchodzi. Ich jęki zagłuszyły dźwięk mojego wejścia, więc zastygam w drzwiach. Myślę, że się pochoruję. Wzdycham, przytykając usta, gdy łzy pojawiają się w moich oczach. Ona krzyczy imię Jake'a i spogląda w górę, krzyżując spojrzenie z moim. – O kurwa – Mówi. Jake zatrzymuje się i odwraca. Jego oczy otwierają się szeroko kiedy mnie zauważa, ale wyraz jego twarzy wyrywa mnie ze stanu otępienia. Odwracam się w drzwiach i mknę w kierunku schodów. – Huntley czekaj!- Krzyczy Jake. Gdy docieram do szczytu schodów jego ręka łapie moje ramię, przyciąga do siebie. Nie mogę zmusić się, by na niego spojrzeć. Gdybym to zrobiła teraz, pochorowałabym się odtwarzając ich obraz wielokrotnie w swojej głowie. – Huntley Ja... – Zamknij się Jake! Po prostu się zamknij!- Wrzeszczę przerywając jego żałosne wymówki, które on gotów jest mi dać. Zaciska mocniej rękę na moim ramieniu. – Nie powinno cię tu być – Warczy. Co jest kurwa? Złość, którą czuję tymczasowo zajmuje miejsce zdrady. Ma tupet, już ja mu

62 I masz Ci los... ;-( zapewne tego się nie spodziewałaś cio??

80

pokażę.63 Unoszę głowę do góry i patrzę zapłakanymi oczyma na jego zaczerwienioną, spoconą twarz. – Przyszłam powiedzieć ci, że jestem w ciąży, dupku! Jego twarz blednie, a następnie wykrzywia w gniewie. – Ty zdradliwa dziwko!- Wrzeszczy 64 Jego ręka podnosi się, a pieść wchodzi w kontakt z moja szczęką, wydając trzeszczący dźwięk. Uderzenie bólu przechodzi przez moją twarz. Siła ciosu sprawia, że tracę równowagę i potykam się, spadając ze schodów twarzą w dół.65Wszystko wokół mnie jest rozmazane i czuje się tak, jakby każda komórka mego ciała paliła żywym ogniem. Zwijam się w kłębek na dole schodów i ochronnie kładę rękę na brzuchu. To boli. Kilka sekund zajmuje mi uświadomienie sobie, co się dzieje, ale kiedy dochodzę do siebie słyszę Taylor wrzeszczącą na Jake'a. – Co do cholery Jake? Zepchnąłeś ją ze schodów? Zbiega na dół, ale Jake dopada mnie pierwszy. Gołe stopy uderzają w moje żebra i płaczę z bólu.66 Dlaczego on mi to robi? Wiem, że jest agresywny, ale nigdy nie podniósł na mnie ręki. Aż do teraz. – Zdradziła mnie! - Wrzeszczy Jake, kopiąc mnie ponownie. Chciałabym umrzeć, to tak bardzo boli. Taylor odciąga go, krzycząc – O czym ty mówisz? Mam zamknięte oczy, ale mogę powiedzieć z całym przekonaniem, że patrzył na mnie gdy jej odpowiada: – Przyszła do mnie powiedzieć mi, że jest w ciąży! Nie ma mowy by to było moje dziecko, więc musiała mnie zdradzić! Biorę głęboki oddech, modląc się o wystarczająco dużo siły, byśmy ja i moje dziecko to przeżyli. Ból w brzuchu sprawia, że zastanawiam się, czy jest jeszcze dziecko, o które 63 Naprzód dziewczyno!! Girl Power!! Nie daj się gnidzie ;-) 64 Jak śmiesz dupku...? Nakopałabym mu ...a Wy?? 65 OMG!!! Czizys ja bym go pociągła za sobą heh ;-) żeby se coś uszkodził. 66 Mało Ci??????? Zostaw ją już padalcu;-(

81

mogłabym się troszczyć. – Jest twoje – Wykrztuszam. Pomiędzy płaczem a bólem ciężko jest mi powiedzieć cokolwiek sensownego. – Tylko ty – Wykrztuszam ponownie, czując łzę spływającą po twarzy. Wiem, że nie ma sensu mu wyjaśniać, że jest ojcem, wyraźnie mi nie wierzy. – O mój Boże Jake, ona krwawi! Słyszę krzyk Taylor. Nie potrzebuję otwierać oczu by wiedzieć, skąd dochodzi krwawienie. Czuję je i to sprawia że płaczę mocniej. Czuję na sobie ręce i głos Taylor szepczący mi do ucha i wtedy wszystko staje się czarne... Obudziłam się zlana potem, ze łzami spływającymi po twarzy i trzymająca się kurczowo za płaski brzuch. Wspomnienia z tamtej nocy są wciąż świeże, pomimo wizyt u terapeuty, do którego chodziłam, by pomógł mi uporać się ze „stratą”, jak to nazywali. Szloch ucieka z moich ust i płaczę mocniej, życząc sobie żeby ból odszedł daleko. Kilka chwil później dwa muskularne ramiona otaczają mnie. Nie muszę patrzeć by wiedzieć, że to on, zdradza go jego jabłkowo-miętowy zapach. Powinnam go odepchnąć, ale w tym momencie jest mi to obojętne. Chcę czuć się bezpieczna. Pragnę bezpieczeństwa w jakikolwiek sposób mogę go dostać, nawet jeśli to tymczasowe. – Ciiiiiii - uspokaja mnie jego głos - Już dobrze piękna dziewczyno. Masuje dłonią moje plecy w górę i w dół. W jakiś sposób, pomimo tych wszystkich złych rzeczy, które teraz odczuwam, mając go tutaj, z rękami obejmującymi mnie ochronnie i otoczona jego zapachem, czuję się spokojniejsza. Ściskam jego koszulkę, łapiąc ją pięściami i odpuszczam. Płaczę nad dzieckiem, którego nie miałam szansy kochać i które straciłam.67 Płaczę za wszystkim co zostawiłam za sobą i płacze za dziewczyną, którą kiedyś byłam. Gdy moje ciało nie jest w stanie znieść już więcej odpływam, tkwiąc w objęciach Graysona. Zapominam, jak to wszystko skomplikuje. Zapominam o tym, jak pozwoliłam sobie zaufać mu w najgorszym dla mnie momencie i zapominam, jak źle powinnam się z tym 67 Ja też kochana, ja tez ;-(

82

czuć. Pozwalam, by to jak dobrze się tu czuję, przyćmiło to jak cierpiąca i złamana jestem.

***

Słońce świeci przez okna sypialni ogrzewając moje ciężkie powieki. Wydarzenia ostatniej nocy wracają fragmentami; ostatnią rzeczą, którą pamiętam, jest zasypianie z Graysonem owiniętym wokół mnie. Przewracam się spodziewając się go znaleźć, ale miejsce obok mnie jest puste. Dzięki Bogu. Nie mam pojęcia jak stanę z nim twarzą w twarz po wczorajszych wydarzeniach i jestem wdzięczna, że nie muszę tego robić. Może jeśli ukryję się w mieszkaniu wystarczająco długo, on o mnie zapomni68; pomysł ten jest o wiele bardziej atrakcyjny niż idea wyjaśnienia mojej przeszłości. Dźwięki dochodzą spoza sypialni, więc wsuwam nogi w kapcie, zakładam szlafrok i wychodzę, by zlokalizować Demi. Znajduję ją stojącą w drzwiach z filiżanką kawy w ręce i włosami w całkowitym nieładzie. Zastanawiam się, gdzie spała zeszłej nocy skoro jeszcze się nie wprowadziła.69 – Dzień dobry Słoneczko – wita i obserwuje mnie obserwującą ją z korytarza. Jest zbyt radosna jak na poranne godziny. – Jak ci się spało? Uśmiecham się słabo. – Dobrze, dziękuję. Obie wiemy, że to kłamstwo. Tak jakby. Odwracam się, by wlać kawę do kubka i czuję na sobie wzrok Demi. – Wszystko w porządku? Mogę usłyszeć obawę w jej głosie, rozważam czy jej nie skłamać, ale decyduję inaczej. Ona jest tak dobrą przyjaciółką i zasługuje z mojej strony na szczerość. 68 Nie sądzę że to się zdarzy kochana ;-) 69 Może u Brody'ego? ;P

83

– Nie wiem. Zarówno moja głowa jak i serce są w nieładzie. – Przyszli naprawić drzwi dziś rano – mówi Demi przerywając moja próbę odgadnięcia, jak się czuję. Wtedy przypominam sobie, że Grayson kopnął w moje drzwi. – Czy zostali tu na całą noc? Rozglądam się po mieszkaniu, spodziewając się zastać Brody'ego i Graysona rozciągniętych na kanapie. – Wyszli jakaś godzinę temu – odpowiada. – Gdzie spałaś? – W gościnnej sypialni - waha się – Z Brody'm70 Parskam i prawie krztuszę się swoją kawą. – Co? Dzieliłaś łóżko z Brody'm? Rumieni się i natychmiast czuję się źle, że ją przesłuchuję. Poza tym Demi ma chłopaka. – No tak, po tym jak Grayson zasnął z tobą, powiedziałam Brody'emu że może przekimać się w gościnnej sypialni ze mną. Nie było powodu, by spał na kanapie. Postanowili zostać, gdy nie mogliśmy zamknąć drzwi. Spogląda w dal, ale ja dalej widzę że jej policzki przybierają głębszy kolor czerwieni. Czy ona czuje coś do Brody'ego? Zawsze myślałam, że nie mogą się znieść nawzajem?71 Ciekawe... Nagle przyszło mi do głowy, że Grayson spędził całą noc ze mną, by upewnić się, że ze mną jest dobrze. Przeszywa mnie nowa fala zawstydzenia, gdy przypominam sobie w jakim stanie mnie wszyscy znaleźli. – Przepraszam, że cię przestraszyłam, Dem. – Przestraszyłaś mnie na śmierć dziewczyno - szepcze, jej oczy lśnią od łez. Poczucie winy gnębi mnie i wciągam Demi w uścisk, mając nadzieję że będzie wiedzieć jak bardzo mi przykro, że ją wystraszyłam. 70 Ulaulala czy coś się kroi?? 71 Nie Ty jedna ;-) heheh

84

Kręci głową. – Dobra wystarczy tych bzdur. Mamy dzisiaj „babski dzień”, więc zbieraj swój tyłek. Manicure, pedicure – pełen zestaw!72 –

To brzmi świetnie.

Wchodzę do pokoju. Rozbieram się i lecę pod prysznic. Napięcie w moich ramionach i zagmatwane uczucia opadają wraz ze spływającą ze mnie wodą. Gdy czuję, jakby skóra miała mi zaraz odpaść od kości, wyłączam wodę. Sprawdzam telefon, zawiedziona że nie znajduje żadnej informacji od Graysona, i odnajduję Demi czekającą na mnie w kuchni. – Wyglądasz gorąco - mówi patrząc na moją czarną sukienkę i brązowe kowbojki. Chichoczę, widząc, że jesteśmy ubrane tak samo. – Oczywiście, wiedziałam że to powiesz. Ona uśmiecha się, łapie klucze i kierujemy się w stronę drzwi. Jedziemy do sąsiedniego miasta, gdzie jak powiedziano mi sklepy są lepsze i uderzamy do kilku butików. – Jak to wygląda? Demi trzyma obcisłą czerwoną sukienkę, która kończy się przed jej kolanami. – Jesteś poważna? – Jak atak serca – szczerzy zęby. – Myślę, że Tommy będzie próbował wyciągnąć cię z tej sukienki, więc nie masz się co obawiać tego, jak gorąco będziesz w niej wyglądać. – Dobrze, może to sprawi, że będzie chciał seksu ze mną. – Wow! To za dużo informacji! – Przepraszam – wzdycha, przybierając ponury wyraz twarzy. Podchodzę tam, gdzie stoi. – Wszystko w porządku ? - pytam szczerze. Warga Demi drży, a ona sama potrząsa głową. 72 To wiadomo cio nie ;-) paznokcie i stópki ;-)

85

– Nie – mamrocze – Coś się dzieje z Tommy'm i nie wiem co. Jest taki odległy ostatnio. Nie pamiętam kiedy ostatni raz.... wiesz.... Właściwie nie, nie wiem. Moje doświadczenie seksualne jest minimalne. Ale nie musi tego słyszeć. – Ta kiecka jest idealna. Nie ma mowy, by nie chciał jej z ciebie zedrzeć. Jej usta rozchylają się w pół uśmiechu. – Naprawdę tak myślisz? Przytakuję szybko. – Absolutnie i jest przeceniona. Jej nastrój poprawia się błyskawicznie i wychodzimy ze sklepu z większą ilością toreb niż możemy unieść.73 Wrzucamy je do samochodu i idziemy do salonu piękności. 74 Po zadbaniu o paznokcie u rąk i nóg, lecimy na lekki lunch w małym bistro. Nie pamiętam ostatniego razu, kiedy tak dobrze się bawiłam i korzystałam z chwili wytchnienia. Myśli o Graysonie nie pojawiają się w moje głowie i reszta dnia przebiega beztrosko. Kocham jego każdą minutę.

73 Chciałabym tak samo.... ;-) 74 W org = nail salon, ale wydaje mi się, że piękności będzie lepiej brzmieć

86

Rozdział 11 Grayson

Mija kolejny tydzień. Kolejne siedem dni od momentu, kiedy ostatni raz ją widziałem. Siedem dni, od kiedy opuściłem ją śpiącą w łóżku tuż po tym, jak płakała w moich ramionach. Chciałem od razu z nią porozmawiać tuż po tym, jak widziała mnie z Rebeccą w kawiarni w zeszłym tygodniu, ale Brody mnie zatrzymał. Czułem potrzebę wytłumaczenia się, tak jakbym był jej winien wyjaśnienia. Ta potrzeba mieszała mi w głowie, ponieważ nie mogłem zrozumieć, czemu ją czułem. Ostatnim razem, gdy ją widziałem, walczyłem sam ze sobą, bo wiedziałem, że moje samolubne zachowanie miało wiele wspólnego z bałaganem, w jakim ją znaleźliśmy. Od tamtej pory starałem się być zajęty zajęciami i żmudnym harmonogramem treningów, ale na początku każdego dnia i wraz z upływem każdej nocy to ona jest pierwszą i ostatnią myślą. To śmieszne. Szalone. Głupie. Irracjonalne. Nielogiczne. Być tak całkowicie pochłoniętym przez kogoś, kogo znam tylko niecałe trzy tygodnie i od kogo przysięgałem trzymać się z daleka. Powinienem wiedzieć, że fizyczne przebywanie z dala od niej nie będzie łatwe. Nie przewidziałem, że skończy się tak, że ona zajmie każdą przestrzeń i każdy kawałek mózgu w mojej głowie. To doprowadza mnie do szału, ale nie wiem, czy jest to dobre szaleństwo czy może złe.

87

Podnoszę się z łóżka i przecieram ręką twarz. Myślenie o tym wszystkim wyczerpuje mnie psychicznie, tak jak ostatni nocny mecz wykańcza mnie fizycznie. Dziękuję Bogu, że jest sobota i nie mam na dziś nic zaplanowane. Ciało mam sztywne i obolałe, to dowód na to, że grałem ostro ostatniej nocy, mimo całego tego roztargnienia. Wstaję, by wziąć prysznic, gdy słyszę pukanie do drzwi. – Proszę! Drzwi otwierają się i potężna sylwetka Brody'ego wypełnia przestrzeń. Jesteśmy tego samego wzrostu i tak samo zbudowani, z wyjątkiem tego, że on ma słoneczne, blond włosy a ja ciemne, prawie czarne. Każdy mógłby łatwo się pomylić i uznać nas za braci, gdyby nie oczywiste różnice w kolorach włosów. – Hej brachu – mówi - jak ramię? Wzruszam ramionami i próbuję się nie skrzywić. Przyjąłem wczoraj piękne, ostre uderzenie i skończyłem z posiniaczonym ramieniem. To wszystko jest częścią gry, nic wielkiego. – Jest dobrze, trochę wrażliwe, ale będzie w porządku. Kiwa głową i spogląda w dół, jak zawsze, gdy chce mi powiedzieć coś, co mi się nie spodoba. – Masz plany na dzisiaj? Podciągam koszulkę i sprawdzam w lustrze prawe ramię. Taa, zdecydowanie posiniaczone. – Yy.. taa... więc... - Waha się. – Wyduś to z siebie Brody. – Demi przeprowadza się dzisiaj do Huntley, i Huntley poprosiła mnie o pomoc. Nie to, czego się spodziewałem. To tyle w kwestii nie myślenia o niej dzisiaj. – Dobra. Pokręcę się tu parę godzin, kiedy ty będziesz pomagał. – Czemu nie pójdziesz ze mną?- pyta, patrząc na mnie uważnie. 88

Oszalał? To okropny pomysł. – Nie sądzę, by to był dobry pomysł75. – Więc zamierzasz jej unikać cały czas? Wzdycham. Nie jestem w odpowiednim nastroju na taką rozmowę, nawet jeśli Brody to mój najlepszy przyjaciel. – Nie unikam jej. Nawet ja słyszę brak przekonania w tym, co mówię. Zawsze byłem beznadziejnym kłamcą. Brody potrząsa głową. – Kiedy podjąłeś decyzję, by zacząć mnie okłamywać? Musisz ją w końcu zobaczyć. Jestem pewien, że biedna dziewczyna odchodzi od zmysłów po akcjach, którymi ją poczęstowałeś w zeszłym tygodniu. – Dlaczego? Coś ci powiedziała? – Nie , ale ktoś blisko niej ma ją na oku i daje mi wskazówki. – Brzmisz jak agent specjalny na misji albo coś takiego – podśmiewam się. Tak naprawdę czuję ulgę, że z nią wszystko w porządku, nawet jeśli jestem zbyt wielkim tchórzem, by się tego samemu dowiedzieć. – Miedzy wami dwojgiem i twoimi głupimi gierkami, chodzenie pod przykrywką może być naszą jedyną opcją - Brody się śmieje – Słuchaj, będziesz musiał przywyknąć do widywania jej, byciu w pobliżu. Nie możecie unikać siebie nawzajem, więc dlaczego próbujesz to robić? Zbieraj swój tyłek i spotkajmy się na dole za pół godziny. Pomożesz mi w przeprowadzce Demi do mieszkania Huntley, to nie podlega dyskusji – Hej Brody? Właśnie zbiera się do wyjścia, ale odwraca się twarzą do mnie. – Co jest między tobą a Demi? - pytam. 75 Niby dlaczego?? ja uważam, że całkiem niezły ;-)

89

– Ona jest z Tommym. Jego odpowiedź jest krótka i zwięzła. Automatyczna. Jakby nauczył się jej, gdyby ktokolwiek spytał go o ich relacje. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Ma smutne spojrzenie i pierwszy raz odkąd go znam, a tylko Bóg jeden wie jak długo , jest mi go żal. Nie przypomina tego pewnego siebie faceta, z którym się wychowałem. W zasadzie wygląda jak zagubiony mały chłopiec, uczucie, które rozumiem aż za dobrze. 76 Byłem tam gdzie on jest i pod wieloma względami czuję, że nadal jestem. – Powiedzmy, że obserwowanie dziewczyny, którą kochałem od kiedy miałem pięć lat, a która kocha kogoś innego jest ciężkie jak cholera. Ale nie mogę udawać, że jestem dla niej wystarczająco dobry, więc wszystko, czego dla niej chcę, to by była szczęśliwa.77 Z tymi słowami opuszcza mój pokój zostawiając mnie całkowicie oniemiałego. Brody nie jest typem faceta, który otwarcie wyraża swoje uczucia, ale to musi go bardzo ranić, skoro poczuł potrzebę wyrzucenia wszystkiego z siebie. Wiem, że troszczy się o Demi, ale w jakim stopniu, tego nie byłem pewien. Gdybyś widział ich razem, założyłbyś że nie są w stanie wytrzymać ze sobą bez wszczynania walki. To nie tak, że nie umieliśmy sobie radzić z uczuciami i dziewczynami, ale te z zasady niszczyliśmy tu i teraz. Taa, Brody i ja jesteśmy po uszy w gównie.

***

Godzinę później podjeżdżamy pod dom Huntley. Zatrzymaliśmy się u rodziców Demi, by załadować jej łóżko i komodę na ciężarówkę Brody'ego. Szczęśliwie dla nas dziewczyny zabrały swoje ciuchy wczoraj, oszczędzając nam koszmarów spowodowanych 76 Hmm czyżby wspominki z przeszłosci? 77 Ożeszku...... Czy tylko mi szczena opadła?? Tak długo ja kocha?? To co się stało? Chyba będę musiaął siegnac od razu jak tylko tę skończe ich historię ;-)

90

wiedzą, ile ubrań ma Demi78. Kobiety. Nigdy nie zrozumiem ich i potrzeby robienia przez nie zakupów przez cały czas. Myśl, która mnie ciekawi to jak wygląda szafa Huntley. Ona zawsze potrafi wyglądać seksownie i uroczo jednocześnie, i te cholerne sukienki, które lubi zakładać, a które doprowadzają mnie do szału. I nie chcę nawet wspominać o kowbojskich butach, nie mam zamiaru wnosić wielkiego łoża po schodach paradując z erekcją.79 – Hej chłopaki! Demi zbliża się do ciężarówki Brody'ego sprężystym krokiem. Wygląda jak chochlik na haju, gdy tak podskakuje podniecona. – Grayson, nie spodziewałam się ciebie zobaczyć – mówi. Nie przegapiam sposobu, w jaki wodzi po nas wzrokiem w tę i z powrotem. Niewielki błysk w oczach, kiedy jej wzrok spoczywa ostatecznie na Brodym, też zauważam. – Potrzebuję dodatkowej pomocy Dem, więc poprosiłem Gray'a, by wpadł- wyjaśnia Brody. Ona uśmiecha się do niego i kiwa głową, zanim odwraca się i rusza do drzwi. Brody i ja wyciągamy materac z samochodu i kierujemy się do budynku. Na szczęście jest winda, wystarczająco duża, by pomieścić jednego z nas i materac. Ścigam się po schodach i zdążam akurat na czas, gdy drzwi się otwierają. Uwijamy się szybko dostarczając materac do mieszkania Huntley, pchając i dźwigając go, dopóki nie znajdzie się w pokoju, który teraz będzie przestrzenią Demi. Rozglądam się wokół, ale nigdzie nie widzę ani Huntley, ani Demi, ale dostrzegam że drzwi jej sypialni są zamknięte. Teraz kiedy tu jestem, w jej mieszkaniu, chcę ją zobaczyć. Muszę ją zobaczyć. To potwierdzi, że wszystko z nią dobrze i że ostatni tydzień nie był tak bezlitosny dla niej, jak był dla mnie. Drzwi otwierają się i Demi wychodzi, patrząc z zakłopotaniem. Huntley podąża za nią, ale wyraz jej twarzy jest nie do odczytania. Brody wychodzi za Demi zostawiając Huntley i mnie samych w przedpokoju w bardzo niezręcznej ciszy. 78 Kochany to nie koszmar to luksus ;-) i dobrze mieć duży wybór ;-) bo nam zawsze mało ... 79 A czemu by nie?? ja bym chciała to zobaczyć ;-)

91

– Hej – mówi, zerkając na mnie. Jej niebieskie tęczówki dziś robią większe wrażenie niż zwykle. Ciemne kręgi pod oczami martwią mnie. – Hej – odpowiadam – Jak się czujesz? – W porządku. Ucieka wzrokiem daleko ode mnie i wiem, że kłamie. Ale nie mam prawa, by skonfrontować się z nią dlaczego mnie okłamuje. – A co z tobą? – Dobrze – naśladuję jej odpowiedź. Nasza wymiana zdań sprawia, że czuję się nienaturalnie i to mnie wkurza. Wszystko co powinniśmy sobie powiedzieć, wisi ciężko w powietrzu i nadal jest przemilczane. – Lepiej wrócę na dół, Brody będzie potrzebować mojej pomocy w przeniesieniu reszty rzeczy Demi. Kiwa głową i idzie obok mnie do kuchni, skutecznie kończąc najbardziej nieprzyjemne dziewięć sekund mojego życia.

Dwie godziny później Demi jest zadomowiona w swoim pokoju, a Brody i ja jesteśmy wykończeni. Rozciągnęliśmy się na kanapach , potrzebując przerwy po tym całym wnoszeniu ciężkich rzeczy. – Więc Demi,80 dlaczego Tommy ci nie pomaga? Patrzę na nią, coraz bardziej ciekawy, to jest silniejsze od mnie. – Pokłóciliśmy się i powiedziałam mu, że znajdę kogoś innego, kto pomoże mi w przeprowadzce – mówi rzeczowo - okazało się, że nie musiałam nic robić, bo Huntey już spytała o to Brody'ego. 80 Wiesz ze nie zaczyna się zdania od „Więc” ?? heheh

92

Spogląda na niego i uśmiecha się, powodując zmianę w atmosferze panującej do tej pory w pokoju. Mój telefon wibruje w kieszeni i jestem w duchu wdzięczny za ratunek w potencjalnie niezręcznej sytuacji. Zostawiam Brody'ego i Demi w pokoju i wychodzę na zewnątrz do przedpokoju. Imię mamy wyświetla mi się na ekranie. – Cześć mamo – mówię, starając się brzmieć lepiej niż się czuję. – Część kochanie, jak się czujesz? Głos mojej matki brzmi cicho i jest niezwykle napięty. – Czuję się dobrze mamo, co się dzieje? Wzdycha. – Grayson, muszę ci coś powiedzieć, kochanie i nie jestem pewna, jak mam to zrobić Nie lubię gdy to się dzieje. Pierwszą rzeczą która przychodzi mi na myśl jest to, że coś stało się tacie lub mojemu bratu Jeff'owi. – Czy to tata? Czy z nim wszystko dobrze? A może coś się stało Jeff'owi? – Nie kochanie, obaj maja się w jak najlepszym porządku. Właśnie rozmawiałam z Jeff'em i wróci do domu na twoje urodziny i święto Dziękczynienia. Oddycham z ulgą i czuję podniecenie na wieść o tym, że mój brat przyjeżdża do domu. Nie widziałem go prawie trzy miesiące, od jego ostatniej wizyty w Chicago. Pracuje w jakiejś luksusowej agencji reklamowej i przyjeżdża tylko na najważniejsze dni takie jak święta, czy urodziny. – Więc co się stało mamo? – Haley81 dzwoniła do mnie. Wspomnienie imienia mojej byłej dziewczyny sprawia, że krew w żyłach zamarza. Dwa lata nie rozwiały całego gniewu i wstrętu, jaki do niej czuję i tego co mi zrobiła.82 Nam. 81 Ulalala nio to nieciekawie.... pamiętacie to tajemnicza Haley.... 82 A co Ci zrobiła??? Zdradzisz nam??

93

Drga mi szczeka. – Czego chce? - wyszczekuję przez zaciśnięte zęby. – Dzwoniła, by dać mi znać, że przyjedzie na twoje urodziny i na drugą rocznicę śmierci Emilie. Zasysam zduszony oddech i opieram się o ścianę. W głowie mi wiruje i czuje się tak, jakbym miał się rozchorować. – Grayson, skarbie jesteś tam? – Mamo, zadzwonię do ciebie później, dobrze? Pociąga nosem i zdaję sobie sprawę, że moja reakcja na jej słowa jest najprawdopodobniej przyczyną jej płaczu. Cholera. Nie potrzebuję dodawać poczucia winy czy smutku matki do tej całej kupy popierdolenia, która przenika całe moje ciało. Kończę rozmowę. – Dobrze się czujesz? Podrywam głowę do góry i widzę Huntley stojącą w drzwiach. Obserwuje mnie ostrożnie, analizuje, przypatruje mi się. – Nie – odszczekuję jej. Krzywi się na lakoniczność mojej wypowiedzi.- Muszę wyjść. – Proszę bardzo – odpowiada – nikt cię nie zatrzymuje. Jest zła? Co za pieprzony żart. – Jaki masz problem? Śmieje się. – Żartujesz sobie teraz Grayson? Zapytałam cię, czy wszystko u ciebie w porządku, a ty prawie odgryzłeś mi głowę !! Brody zatrzymał się za plecami Huntley. – Wszystko gra? Patrzy to na mnie, to na Huntley.

94

– Nie – warczę, nie spuszczając z niej wzroku - musimy wyjść. Teraz. Odwracam się i odchodzę, kierując się do ciężarówki Brody'ego. Muszę w coś uderzyć. Mocno. Brody idzie zaraz za mną i nie zadaje pytań, dopóki nie jesteśmy przed uniwersytecką prywatną siłownią. Wtedy mówię mu wszystko.

95

Rozdział 12 Grayson

Telefon wibruje przy łóżku i przecieram zaspane oczy. Sprawdzam godzinę i wydaję jęk, gdy orientuję się, która godzina. Druga rano. Kto do cholery mógłby dzwonić do mnie o tej porze? Wszyscy są u „Nicky'ego” i jestem sam w domu. Po tym, jak pokonałem to gówno i wyżyłem się na siłowni, potrzebowałem czasu,

by oczyścić

umysł.

Sprawdzam identyfikator

rozmówcy,

spodziewając się, że to na pewno Rebecca dzwoni na małe ruchanko, mimo że skończyłem nasz układ jakiś czas temu. Ale na ekranie miga mi imię Demi i marszczę brwi. – Halo? - mój głos jest zaspany. – O Boże, Grayson!- Demi szlocha do telefonu. Siadam prosto na dźwięk jej przerażonego głosu. Płacze spanikowana. – Demi co się dzieje? Serce zaczyna szybciej bić, a umysł wariuje wyobrażając sobie „najgorszy możliwy scenariusz”. – Potrzebuję twojej pomocy! Coś dziwnego dzieje się z Huntley. Jesteśmy w damskiej toalecie u „Nicky'ego” i wymiotuje naprawdę mocno! Wypiła tylko dwa drinki i nie były aż takie mocne, by poczuła się tak chora! Brody i Tommy są tutaj, ale nie słyszą telefonów. Proszę pomóż !! - płacze. Wyskakuję z łóżka i rzucam się na

spodnie od dresu i koszulkę z długim rękawem,

chwytam kluczyki od samochodu i portfel. – Demi musisz się uspokoić i zostać z nią, dobrze? NIE zostawiaj jej samej, rozumiesz? Będę tam za 10 minut. Znajdę cię w tej toalecie. – Grayson proszę, pośpiesz się! Boję się!

96

Kurwa. Mogę ją stracić zanim dotrę do baru. – Zaraz będę - odpowiadam i kończę rozmowę. Wylatuję z domu i podbiegam prosto do ciężarówki, nie martwiąc się, by rozgrzać silnik zanim przekręcę kluczyk w stacyjce.83 Podjechanie na zapchany parking przed barem „Nicky” zajmuje mi sześć minut i kosztuje jakieś cztery wykroczenia drogowe. Zatrzymuję się pod drzwiami. Na szczęście wszyscy ochroniarze mnie znają i tak szybko, jak tylko mogę wyjaśniam co się dzieje i wpuszczają mnie. Bar jest zatłoczony w sobotnią noc przez studentów i stałych bywalców, którzy nie zjawiają się tu w tygodniu. Pachnie dymem, czerstwymi orzeszkami ziemnymi84, a kolorowe światła migoczą nad zazwyczaj ciemnym parkietem. Skręcam w lewo i udaję się prosto do łazienki Jest tam długa kolejka dziewczyn ciągnąca się na milę chyba, ale przepycham się. – Hej! Nie możesz tam wejść! - ktoś krzyczy. Trudno, kurwa. Nie obchodzi mnie to teraz. Otwieram zamaszyście drzwi prawie przewracając jakąś dziewczynę na tyłek. Ta wpatruje się we mnie sekundę, a potem patrzy z większą uwagą. Rozpoznanie przebiega przez jej twarz i nagle jej rysy zmieniają się w żałosną próbę bycia uwodzicielską. „Nie”- myślę sobie - nawet gdybym był kompletnie pijany. – Demi? Drzwi otwierają się z trzaskiem i pojawia się drobne ciało Dem. Twarz ma zaczerwienioną od płaczu, patrzy przerażona. Jak tylko mnie widzi świeży strumień łez spływa jej po policzkach, więc przytulam ją85, próbując pocieszyć najlepiej jak potrafię, nie wiedząc co się tu do cholery dzieje. – Gdzie ona jest? - pytam łagodnie. Wskazuje tylko kabinę, z której wyszła. Puszczam Demi i wchodzę za nią do niewielkiej 83 Dobrze, prawidłowo bo każda sekunda się liczy kochany !! 84 Jak pachną nieświeże i czerstwe orzeszki?? 85 Mnie też, mnie też obejmij prrrrrroooooooooszę!!

97

kabiny. Huntley siedzi zgarbiona nad toaletą opierając głowę na ramionach. Odgarniam jej włosy z twarzy, dostrzegając, jaka jest blada. Ma lepką skórę i płytki oddech. – Huntley? Bez odpowiedzi. Dotykam jej spoconego policzka. – Huntley? Nadal nic. Cholera. – Czy z nią wszystko dobrze? - Demi pyta zza mnie – Nie wiem – mówię – kto z wami był? Jesteś pewna, że wypiła tylko dwa drinki? – Przysięgam, że miała tylko dwa drinki. Luke jej kupił. Byłam z nią, bo ona i Luke przyszli tutaj po ich randce. – Luke Bailey? Mój głos przybiera bardziej surowy ton, niż chciałbym i Demi wzdryga się. Kiwa głową w potwierdzeniu i czuję jak mój gniew rośnie, osiągając wyższy poziom. Luke Bailey sprawia kłopoty86. Chce, by dziewczyny myślały, że jest miłym facetem, ale plotki o nim używającym tabletek gwałtu, by się z nimi przespać wystarcza, by dowieść czego innego. Boże dopomóż skurwielowi, jeśli podał coś Huntley. – Cholera, myślę że wiem co jej dolega. Musimy zawieść ją do szpitala. Natychmiast. Zgarniam Huntley w ramiona i jej głowa ciężko opada na moją klatkę piersiową. Jej ręce i nogi są całkowicie bezwładne. Wychodzę z łazienki z Demi depczącą mi po piętach i kieruję się do wyjścia. Muzyka jest głośna i zbyt dużo ludzi się tu znajduje. Zaczynam przepychać się przez ludzi stojących mi na drodze, słuchając kilka przekleństw. Ignoruję ich. Jedyne co mnie kurwa obchodzi, to dziewczyna, którą trzymam teraz w ramionach. – Grayson! 86 Ja to wiem, Ty to wiesz i nawet ona to przeczuwała.... ;-(

98

Odwracam się na dźwięk mojego imienia i odnajduję Brody'ego i Tommy'ego, przepychających się przez tłum ludzi, by dostać się do nas. – Co się do cholery dzieje?- pyta. – Jeszcze nie wiem. Zabieram Huntley do szpitala. Brody spogląda na drobne ciało w moich ramionach i marszy brwi. Wymieniamy spojrzenia i wiem co myśli. Wie co się z nią dzieje i wie kto jest za to odpowiedzialny. 87 – Idę z tobą. Przytakuję sztywno i kontynuuję zaniesienie Huntley do ciężarówki. Kładę ją na tylnym siedzeniu i patrzę na przerażoną Demi. – Poczekaj tutaj. Zaraz wrócę. Odwracam się do Brody'ego. – Zadzwoń do trenera i powiedz mu, żeby spotkał się z nami w szpitalu. Za chwilę wrócę. Wskakuje do samochodu, a ja wracam do baru, przeczesując szybko przestrzeń zanim dostrzegam Luke'a przyklejonego do jakiejś laluni na parkiecie.88 Jakiego rodzaju dupek otumania dziewczynę narkotykami i potem ją zostawia? Fakt, że to jest Huntley, tym bardziej wprawia mnie we wściekłość. Łapię go za ramiona i jak tylko się odwraca, moja pięść spotyka się z jego szczęką.

89

Uderza o parkiet, a dziewczyna będąca obok niego krzyczy. Chwytam go za kołnierzyk koszuli i szarpię nim ponownie. Wiem, że ochrona będzie tu za w mniej niż minutę, więc muszę się spieszyć. Jestem trochę większy niż on, więc spoglądam w dół na niego i jestem tak blisko, że nasze nosy się stykają. – Słuchaj kupo gówna - warczę więc tylko on mnie słyszy – Jeśli się dowiem, że odurzyłeś ją narkotykami znajdę cię, i złamię każdą, pieprzoną kość w twoim ciele. 87 My też wiemy ;-) hehehe 88 Nio a cio myślałeś... To dupek i skur.... pierwszej klasy... Wykastrować go!!!! 89 Dobij go porządnie mu przywal!!!!!

99

Lepiej módl się o to, byś nie znalazł się blisko niej ponownie, bo jeśli tak się stanie, będziesz chciał umrzeć. Jego twarz blednie, a oczy rozszerzają się do wielkości spodków. – Łapiesz?! Przełyka ślinę i przytakuje, zanim jeden z bramkarzy odciąga mnie od niego. Z chęcią puszczam go i wtedy mówię bramkarzowi, by wyrzucili go zanim odurzy kolejną dziewczynę. Nie zostaję, by zobaczyć jak się z nim obchodzą. Zamiast tego biegnę wprost do swojej ciężarówki. Wszystko czego chcę, to odwieźć Huntley do cholernego szpitala.

***

– Gdzie ona jest?- krzyczy trener, gdy wbiegamy na pogotowie. Pani Trenerowa nie jest daleko w tyle i wygląda na tak samo przerażoną, jak Demi. – Badają ją i robią jej jakieś testy – odpowiadam - Demi zadzwoniła do mnie od „Nicky'ego” i przyjechałem tam tak szybko, jak tylko mogłem. – Dziękuję Grayson – mówi trener. Przytula zapłakaną żonę i całuje ją w czoło. Patrzę tam, gdzie siedzi Demi

z

Brodym, który pociesza ją i mówi, że wszystko będzie dobrze. Nigdy nie zapomnę jak przerażona była. Mam nadzieję, że z Huntley wszystko będzie w porządku. W tym momencie wchodzi lekarz trzymając kartę Huntley. Spojrzenie jego twarzy mnie martwi. – Państwo Morgan? - pyta, rozglądając się wokół. – Tutaj - odpowiada trener. Lekarz prowadzi ich do poczekalni, a ja trzymam się za nimi.

100

– Jesteście jej rodzicami? - pyta lekarz. Trener porusza się, patrząc na żonę ze smutkiem na twarzy. – Nie. Jesteśmy jej wujostwem, ale ma tylko nas. Jej rodzice nie żyją. W środku mnie porusza się jakiś ciężar, siadając na żołądku. Nie mogę wyobrazić sobie utraty obojga rodziców, a myśl że zostaję sam jest wystarczająca, by mnie złamać. Potrzeba ochrony Huntley jest teraz silniejsza ode mnie, wiedząc już, jak jest samotna. – Dobrze. Rozumiem, że te młody człowiek znalazł ją i przywiózł tutaj – lekarz wskazuje na mnie. Przytakuję niecierpliwie czekając, by dowiedzieć się czy z Huntley wszystko dobrze. – Czy z nią wszystko w porządku?- pyta pani Trenerowa łamiącym z emocji głosem. Lekarz spogląda znów na kartę, a potem wraca spojrzeniem do nas wszystkich. – Uzyskała pozytywny wynik na obecność Rohypnolu90 – Sukinsyn – przeklinam na tyle głośno, że lekarz się wzdryga. – Co mnie zastanawia – kontynuuje - to dawkowanie. Gdyby nie zwymiotowała większości i gdyby ten młody człowiek nie przywiózł jej tak szybko, mogłaby być w niebezpieczeństwie. Wypłukaliśmy jej żołądek i daliśmy jej trochę płynów dożylnie przez kroplówkę, ale musi zostać na noc na obserwacji. Godziny odwiedzin się skończyły, ale możecie ją zobaczyć jeśli chcecie, tylko nie długo. Pokój 405 w dół korytarza. Lekarz uścisnął dłoń trenera i odszedł. Odetchnąłem z ulgą wiedząc, że dotarłem do niej na czas. – Kochanie, dlaczego nie pójdziesz zobaczyć się z naszą dziewczynką - trener Morgan mówi cicho, wycierając łzy żony – Muszę porozmawiać chwilę z Graysonem. Ona przesyła mi mały uśmiech i przytakuje, zostawiając nas samych w małej poczekalni. 90 Rohypnol- inaczej Flunitrazepam – znany jako pigułka gwałtu - Po połączeniu z alkoholem powoduje kilkugodzinną amnezję.

101

– Nie jestem wstanie ci wystarczająco podziękować - mówi trener, patrząc mi w twarz. Jest dużym facetem, tylko dwa lub trzy cale wyższym ode mnie, ale w tej chwili wygląda na małego, zmartwionego. – Nie wiem, jakie macie relacje z moją siostrzenicą, ale wyraz twojej twarzy mówi mi, że troszczysz się o nią, bardzo. Przełykam głośno. Jak mam wytłumaczyć moje uczucia do Huntley, kiedy sam nie wiem jakie są? Powinienem prawdopodobnie być szczery. – Tak trenerze, bardzo. Napotykam jego nieczytelny wyraz twarzy i patrzę, jak zrozumienie przenika przez jego zmęczoną osobę. – Wiesz kto mógł to zrobić?- pyta Jego głos jest niski ale mogę słyszeć gniew w każdym wypowiadanym słowie. Znam Trenera całkiem dobrze i widziałem tak znaczące drganie jego szczeki tylko dwa razypierwszy raz gdy ktoś obraził jego żonę i drugi teraz. – Mam swoje przypuszczenia, ale nic konkretnego. Demi powiedziała że Huntley była wczoraj wieczorem na randce z Lukiem Bailey i potem zatrzymali się w barze na parę drinków. Powiedziała też, że Huntley wypiła przez całą noc tylko dwa drinki, które kupił jej Luke. – W porządku, zamienię słówko z jego trenerem pływania jutro rano, a potem wezwę go wraz z tatusiem na małą pogawędkę. Zadarł ze niewłaściwą dziewczyną.91 – To nie jest pierwszy raz kiedy zrobił coś takiego. Przykro mi, że to musiało przydarzyć się Huntley, aby skurwiel został złapany – mówię, nie martwiąc się o przeklinanie w jego obecności. Opuszczamy poczekalnię i kiedy trener idzie w kierunku pokoju Huntley, ja zmierzam do miejsca, gdzie siedzi Brody ze śpiącą Demi. 91 O tak dokop mu trenerze i to porządnie..... ;-)

102

– Zabierz ją do domu – szepczę – Zaczekam, by zobaczyć się z Huntley. Wstaje ostrożnie uważając, by nie zbudzić Demi, gdy układa ją wygodniej w swoich ramionach. – Zadzwoń do mnie później – mówi. Przybijamy pięści, a potem Brody odchodzi, zostawiając mnie samego na pogotowiu. Wspomnienia z nocy, gdy zmarła moja siostra wlatują mi do głowy, i osiadają tak mocno, jakby to wydarzyło się wczoraj. Odsuwam je mocno, nie chcąc radzić sobie z tymi emocjami ponownie. Musiałem jednak zasnąć we wspomnieniach, bo kiedy drobna dłoń łapie mnie za ramiona truchleję. Otwieram powieki i widzę panią Trenerową stojącą przede mną. – Grayson, skarbie – szepcze kojącym, ale zmęczonym głosem - Huntley pyta o ciebie. Wstaję i rozciągam się, czując się sztywny z powodu pozycji, w której zasnąłem. Jest już prawie 4 rano. – Zamierzamy iść teraz do domu, ale wrócimy później, kiedy tylko Huntley zostanie wypisana. Ściskam ją na pożegnanie i czuję jej dreszcz. Znów płacze i myślę, że to może być tylko z ulgi. Trener zabiera ją z moich objęć, i umieszcza w swoich własnych żegnając się gdy opuszczają szpital. Pokój Huntley jest cichy i ciemny. Blask światła księżyca przenika przez wąską szczelinę pomiędzy jasnoniebieskimi zasłonami i pada na jej twarz. Nawet w cienkim szpitalnym fartuchu z rozczochranymi włosami błyszczy. Jest malownicza. Podchodzę do jej łóżka zaczynam ściągać buty. Dystans między nami jest wystarczający, by doprowadzić mnie do ostateczności i muszę być blisko niej, wiedząc że ta bliskość nie jest taką bliskością, jaka by mi odpowiadała. – Grayson? - szepcze, ledwo otwierając oczy. Ma szorstki i chrapliwy głos i gdybym nie wiedział co jest jego przyczyną

103

pomyślałbym, że to seksowne. Ale ten dźwięk na nowo doprowadza mnie do wściekłości. Ktoś ją skrzywdził.92 To sprawia że widzę na czerwono. Wspinam się na małe, szpitalne łóżko, uważając by jej nie przesuwać zbyt mocno – Ciiiiii – szepczę - jestem tutaj. Chwyta mnie za koszulkę tak, jakby od tego zależało jej życie, jakby była pozbawiona tlenu. Obejmuję ją delikatnie i tulę do piersi. – Tak bardzo cię przepraszam – mówię, dotykając jej czoła - Za wszystko. – Nie zostawiaj mnie – odpowiada – Proszę, nie odchodź. Cały mój gniew ulatnia się przy prostej prośbie i przez wrażliwość, która przenika przez jej głos. Zasypia szybko, ale nie poluzowuje uścisku na mojej koszuli. Nie wiem jak mam zareagować. Unikałem jej i tego co do niej czuję. Nie sądzę, bym dalej mógł to robić. Nie sądzę, bym tego chciał.

92 Nie tylko on ;-(

104

Rozdział 13 Huntley

Próbuję otworzyć oczy, ale czuję jakby były z ołowiu i nie mogę odgadnąć dlaczego. Dociera do mnie ból w głowie i jęczę uświadamiając sobie, że całe moje ciało jest zranione i obolałe. W końcu zbieram w sobie wystarczająco dużo siły, by otworzyć jedno oko, tylko trochę. Przekręcam się, ale łóżko w którym leżę nie jest moje. W zasadzie nic nie jest znajome. Poza zapachem mięty , szarlotki i Graysona. Jest tutaj? Staram się podnieść rękę by wyczuć, czy jest przy mnie, ale też czuję jakby była z ołowiu. Co się do cholery dzieje? Słyszę mamrotanie wokół mnie i to tylko bardziej mnie oszałamia. – Dajmy jej kilka minut by doszła do siebie - mówi głos. Brzmi inaczej i jest podszyty autorytetem. Nie rozpoznaję go. Walczę mocniej, by odzyskać choć pozory świadomości, odpychając od siebie uczucie zmęczenia i senności, które ogarnia zarówno ciało jak i umysł. Brak kontroli nad moimi zmysłami wprawia mnie w panikę i na początku poruszam się niespokojnie. – Huntley, kochanie, musisz się uspokoić – kojący głos cioci Emmy rozbija ciężkie ściany mgły otaczające mój mózg. Biorę głęboki oddech, chwytając tlen każdą cząsteczką, chętna by przywrócić do pracy ciało. – Gdzie ja jestem? - mam zachrypnięty i szorstki głos, a gardło całkowicie wyschnięte Dobry Boże, czuję okropny posmak w ustach. Fuj. – Jesteś w szpitalu kochanie. Możesz otworzyć oczy? Jestem w szpitalu? Dlaczego? Co się stało? Nadal z wielką trudnością otwieram oczy i powoli zaczynam rozglądać się po otoczeniu. 105

Jestem w małej, prywatnej szpitalnej sali z jasnobłękitnymi zasłonami i dwoma krzesłami w rogu. Przewracam się na plecy i zerkam na ciocię, zauważając, że jej twarz rozluźnia się z ulgą. – Co się stało? - skrzeczę. Dalej mam wszystkie części ciała, łącznie z dziesięcioma palcami u rąk i nóg , wszystko jest w gotowości do pracy, nawet jeśli w tej chwili są trochę ciężkie. – Panno Morgan nazywam się doktor Rowland. Miałem dyżur wczoraj wieczorem, kiedy panią przywieziono. Doktor Rowland jest nieco starszy, ale wciąż atrakcyjny. Ma poważny wyraz twarzy i gdybym nie leżała w szpitalnym łóżku, skuliłabym się ze strachu pod jego nieustępliwym spojrzeniem. Czekam cierpliwie, aż wyjaśni mi dlaczego tu jestem. – Była pani pod wpływem narkotyków wczoraj w nocy, ze znaczną ilością Rohypnolu – wyjaśnia. Spogląda na kartę w ręce i z powrotem na mnie. – Szczerze mówiąc, miała pani szczęście, że została tutaj przywieziona. Zostałam otumaniona narkotykiem. Rohypnolem. Tabletką gwałtu93. Dr Rowland musiał zobaczyć szok na mojej twarzy, bo kontynuował, zanim mogłam coś powiedzieć. – Nie było oznak jakiegokolwiek innego urazu fizycznego czy napaści seksualnej. Jego ton mięknie i waga tego, co mogło mi się przydarzyć uderza we mnie jak pociąg towarowy.94 Ale tak się nie stało. Nie zostałam zgwałcona. Łzy zaczynają mi spływać po twarzy i uświadamiam sobie, że to raczej z ulgi, a nie z powodu tego, co mogło mi się przydarzyć. 93 Cudowny Luke cio????? [ironia oczywiscie] 94 Nie martw się Twój anioł czuwał..... Ach ta mięta i szarlotka … mmmmmm pycha ;-)

106

Ciocia siada obok mnie, głaszcze włosy szepcząc uspokajające i pocieszające słowa. – Już dobrze kochanie, już w porządku. Nikt cię nie skrzywdził. Jesteś bezpieczna. – Kto mnie przywiózł? – Demi zadzwoniła do Graysona, kiedy byłyście w barze wczoraj wieczorem, a on przywiózł cię prosto do szpitala. Byłaś w bardzo złym stanie, kiedy cię znalazł. Jej głos jest cichszy i teraz ona odwraca się by zapłakać. Łapie chusteczkę i przeciera nią oczy. – Och Boże, jestem taką ciamajdą. Przykro mi kochanie. Nie chciałam cię zmartwić. Mieliśmy bardzo długą noc. Jedyne słowo, na które zwróciłam uwagę to Grayson. Skanuję szybko pokój. Rozczarowanie, że go nie widzę jest miażdżące. – Jest tutaj? Ciocia przysuwa i spogląda w moje pytające oczy. – Nie, poszedł godzinę temu. Powiedzieliśmy mu, by poszedł się trochę

przespać.

Całą noc tutaj był i poszedł tylko dlatego, że go zmusiliśmy. Był przy tobie całą noc. Doktor Rowland chrząka. – Będzie pani mogła wyjść za jakąś godzinę, panno Morgan. Pani ciocia ma moją wizytówkę i chcę by pani do mnie zadzwoniła, gdyby w którymś momencie poczuła się pani źle. Przytakuję, niezdolna by coś powiedzieć. Lekarz wychodzi, a ja odpoczywam z powrotem na niewygodnym szpitalnym łóżku. Staram się powrócić pamięcią do wydarzeń zeszłej nocy, ale jedyne co pamiętam, to jak byłam na kolacji z Lukiem. To było straszne i najwyraźniej wieczór był jeszcze gorszy. – Wiedzą kto to zrobił? Moja ciekawość jest większa niż powinna, mimo niemożności myślenia bardziej spójnie.

107

– Pamiętasz cokolwiek? Potrząsam głową. – Poszłam na randkę z Lukiem Bailey. Byliśmy na kolacji i wtedy postanowiliśmy spotkać się z Demi i kilkoma chłopakami z drużyny w barze u „Nicky'ego”. Pamiętam, że dotarliśmy tam, a potem już nic – duszę szloch. Niepewność wiedzy na temat tego, co się stało jest przerażająca. Wtedy myślę o Graysonie. On jest tym, który przyniósł mnie do szpitala, ale nie było go w barze. – Wujek Alex może wiedzieć kto to zrobił. Wszystkim się zajął, więc nie musisz się martwić dobrze? Ciotka Emma daje mi pokrzepiający uśmiech. Chcę się jej odwdzięczyć, ale nie potrafię. Moje myśli są rozrzucone jak potłuczone szkło, a emocje są w rozsypce. Jestem wykończona.

Godzinę później wchodzę przez główne wejście do mieszkania, wdzięczna, że jestem w domu. Zanim udaje mi się wejść do salonu, Demi przebiega krótki korytarz. Zgarnia mnie w uścisk i prawie wybija oddech z moich płuc. – O mój Boże! - płacze - Tak się cieszę, że z tobą wszystko dobrze. – Ja też – dławię się, próbując walczyć ze łzami. Odsuwa się ode mnie i rzuca mi krótkie spojrzenie. Niepokój na jej twarzy jest ujmujący. – Możesz mi powiedzieć co się stało? – pytam. Przytakuje, a oczy błyszczą jej ponownie. Ciągnie mnie na kanapę i siadamy, nim zaczyna opowiadać wydarzenia poprzedniego wieczoru. – Ty i Luke zatrzymaliście się u „Nicky'go” po waszej randce - głos Demi jest miękki i lekko drży. - Przyniósł ci dwa drinki i wtedy zaczęłaś zachowywać się dziwnie. To było tak, jakbyś była nawalona, ale wiedziałam, że to niemożliwe po dwóch drinkach. Zabrałam cię do toalety i zaczęłaś wymiotować. 108

Bawi się swoimi rękoma leżącymi na kolanach i kładę dłoń na jej, by ją uspokoić. – Zaczęłaś naprawdę wymiotować i gdy spojrzałam ponownie, runęłaś na podłogę przy kiblu. Nie przestawałaś wymiotować, aż nic nie pozostało. Po godzinie przestałaś reagować i wpadłam w panikę. Zadzwoniłam do Graysona, przyjechał i zabrał cię. Tak się bałam! Przyciągnęłam ją do siebie i przytuliłam mocno, ledwo utrzymując w ryzach swoje własne łzy. Jeśli się teraz załamię, to będzie za dużo. Nie zniosę więcej. – Dziękuję ci – szepczę, czując jej osłabione ciało. Odsuwa się i wyciera łzy. – Mam zamiar iść się położyć. Może zrobimy jakiś popcorn i obejrzymy później film? – Z chęcią. Wstaję i kieruję się do swojego pokoju. Po zobaczeniu się w lustrze decyduję się wziąć najpierw gorący prysznic. Gdy wodne kaskady spływają po mojej skórze w końcu pozwalam sobie płakać. Nienawidzę czuć się tak słabo. Przeżyłam gorsze rzeczy, a moja obezwładniająca potrzeba płaczu jest tajemnicą. Jestem zmęczona płakaniem. Zbyt wiele razy to robiłam prze ostatnie kilka tygodni. Gdy docieram do łóżka zapadam się w jego wygodę i bezpieczeństwo. Sen mnie ogarnia, a sny gwałtownie rozprzestrzeniają obrazy z ostatniej nocy. Tylko, że ja się nie boję. Ponieważ w moich snach Grayson obsypuje mnie słodkimi pocałunkami i swobodnie poddaje się temu, co do mnie czuje. Co oboje do siebie czujemy. ***

W połowie tygodnia mój poziom frustracji gwałtownie wzrasta. Na polecenie wujka Alexa jestem odprowadzana wszędzie przez jednego z jego zawodników. Krążą plotki o Luke'u, niektóre gorsze od innych, ale moje nazwisko nigdy się w nich nie pojawia.95 Nie mogę odgadnąć, czy moja irytacja jest wynikiem bycia eskortowaną cały czas, czy dlatego 95 Zadbał o to Gray i trener ;-)

109

że jedyną osobą która mnie jeszcze nie odprowadzała jest Grayson. 96 Nie widziałam go jeszcze, a on też nie włożył wysiłku w to, żeby się ze mną zobaczyć. Chcę dojść do prawdy, ponieważ to w te i we w te doprowadza mnie do szału, nie wspominając o tym, że pochłania każdą myśl. Jeśli mam być szczera to chcę, by on pierwszy ze mną porozmawiał. Nie chcę być jedyną która się płaszczy. Może lepiej zostawić sprawy takimi jakie są. Ach kogo ja chcę oszukać? Pragnę go. Ale widocznie on nie czuje tego samego.

Jest już po dwudziestej, a ja spędziłam całe popołudnie rozpraszając się nauką. Program moich studiów nie jest za ciężki, ale chcę ukończyć dobrze wszystkie swoje akademickie zajęcia. Biorę prysznic, a ciepła woda zalewa sztywne mięśnie, uwalniając całe stłumione napięcie z kilku ostatnich dni. Przez kilka krótkich minut mój umysł jest pusty i cieszę się uczuciem spokoju, jaki mi to przynosi. Zamieszanie dochodzące spoza pokoju przykuwa moja uwagę. Brzmi jak Demi kłócąca się z kimś. Prawdopodobnie z Tommy'm. Mają problemy od kiedy przeprowadziła się do mnie. Podejrzewam, że to ma coś wspólnego z Brody'm, ich uczucie do siebie nawzajem staje się coraz bardziej oczywiste. Miałam zamiar poruszyć te sprawę z Demi, ale nie było odpowiedniego momentu. Część mnie ma nadzieję, że zaufa mi wystarczająco i pozwoli sobie pomóc. Odgłos drzwi uderzających w ścianę sypialni sprawia że podskakuję i natychmiast sprowadza na ziemię. Drzwi do łazienki otwierają się gwałtownie, odbijając się rykoszetem od przylegającej ściany. Widok ukazujący się przed mną powoduje, że mięśnie napinają się, a wcześniejsze poczucie odprężenia znika jak para uciekająca przez otwarte drzwi. 97 96 Zapewne właśnie to Cie wkurza kochana... ;P 97 Nio kogóż Ty to zobaczyłaś …..Czyżby ten kogo mamy na myśli???

110

W drzwiach stoi Grayson wyglądając tak gorąco, jak ogniste dno piekła. Ciemne dżinsy opinają jego szczupłe biodra, a czarna, zapinana na guziki koszula przylega do szerokiej, umięśnionej klatki piersiowej. Wygląda na złego. Sfrustrowanego. – Grayson, nie możesz po prostu wparowywać w ten sposób!- krzyczy Demi spoza łazienki. Zatrzaskuje jej drzwi przed nosem i kieruje się prosto do prysznica. 98 Chwilowo jestem zniewolona sposobem, w jaki się porusza. Jego krok jest silny i emanuje pewnością siebie, którą łatwo można pomylić z arogancją. Chodzi z pewną dozą waleczności, co nie jest typowe dla kogoś w jego wieku. Jego śledzący mnie jak ofiarę wzrok mocno wpływa na moje ciało. Otwiera drzwi prysznica i tylko sekundę zajmuje mi uświadomienie sobie faktu, że jestem kompletnie naga. Powracająca świadomość otwiera mi usta. – Grayson co ty tu robisz? Nie możesz tu być! Nie odpowiada, ale jego czyny przemawiają głośno. Wchodzi pod prysznic, pozwalając by drzwi szybko się zamknęły, ukrywając nas w małej przestrzeni. Woda moczy mu ciuchy, ale wydaje się, że nie robi to na nim wrażenia. Jego oczy są rozszerzone, pozostaje tylko cienki krąg jadeitu99 otaczający źrenicę. Wstrzymuję oddech, kiedy kładzie 98 Uffff gorącooo........... czy tylko mnie?? 99 Nefryt jadeit - kamień szlachetny, a że on ma zielone oczy, pięknie zielone to zapewne wyglądają na tak zielone :

111

dłonie na mojej twarzy. Prąd który poczułam za pierwszym razem, gdy się spotkaliśmy odżywa i rozbrzmiewa między naszymi ciałami. – Co ty robisz? - szepczę. Mój głos jest lekko chropawy i pozbawiony jakiejkolwiek siły. – Musiałem cię zobaczyć. Jego jest ochrypły i niski. Zbyt seksowne połączenie dla niepewnej pozycji, w której się znajduję – naga i mokra. Pod prysznicem. Z Graysonem. – I nie mogłeś poczekać, aż skończę? Musiałeś wtargnąć do łazienki jak.... jak.... jaskiniowiec!! – Nie mogłem czekać – szepcze. Jego oczy nie opuszczają moich, ale jego płytkie opadanie i unoszenie klatki mówi mi, że nie jest nieporuszony. – Co takiego nie mogło zaczekać? Muszę trochę ukryć irytację w moim głosie. Nigdy nie byłam dobra w zagadkach i nie lubię gierek, szczególnie gdy jestem nieodpowiednio ubrana. Albo w tym szczególnym przypadku - nie ubrana w ogóle. – Przepraszam – mówi – Powinienem przyjść cię odwiedzić, gdy wyszłaś ze szpitala, ale ja... ja... Kaskada wody spływa w dół po jego twarzy, a pragnienie zlizania kropelek z jego soczystych ust nieznacznie przyćmiewa jego wtargnięcie. – Żartujesz sobie ze mnie Grayson? Stoisz pod cholernym prysznicem mówiąc mi, że jest ci przykro? - potrząsam głową. – To nie mogło czekać. Przynajmniej ma na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanego. – Taaa, mówiłeś to już.

112

– Jestem trochę rozkojarzony. Spuszcza wzrok i nieznośnie wolno studiuje moje ciało. Wiercę się, czując rumieniec na policzkach. Instynktownie krzyżuję ramiona, zakrywając nagie piersi. Nie mogę nic więcej zrobić, by przykryć inne babskie części ciała, więc lepiej żeby miał oczy szeroko otwarte, kiedy ma taką szansę. Jestem po cichu wdzięczna moim doskonałym zwyczajom pielęgnacyjnym – któż wiedział, że posiadanie świeżo wydepilowanych dolnych włosków może okazać się korzystne, nawet jeśli jest się singielką. – Z pewnością jesteś w lepszej sytuacji, bo masz na sobie ubrania. Uśmiecha się ironicznie. – Możemy to zmienić. Przez chwilę to rozważam. Marzyłam o jego nagiej klacie i seksownym kolczyku w sutku od naszego zajścia w męskiej szatni. – To zły pomysł. Myślę, że powinieneś już iść. Przestaje się uśmiechać. Wygląda na zranionego. – To wszystko? - pyta, – nie zamierzasz mnie wysłuchać? To jego czas, by się wić, ale tak bardzo jak chcę by stał tu i cierpiał wiem, że musimy porozmawiać. Tylko nie tutaj. I na pewno nie nago. – Poczekaj na mnie w pokoju. Chciałabym być przynajmniej na wpół okryta, kiedy będziemy rozmawiać. Wyraźnie rozluźnia się i wychodzi, zabierając dla siebie ręcznik. Korzystam z szansy i podziwiam przez chwilę jego plecy gdy wychodzi i jakby wiedział, że się w niego wgapiam odwraca się, patrzy na mnie, a ironiczny uśmieszek pojawia się, kiedy zamyka za sobą drzwi. Łajdak. Opieram się o ścianę prysznicową z wciąż bijącym sercem. To wymagało ogromnej siły woli, by go do siebie nie przyciagnąć. Zakręcam wodę, wyskakuję i zawijam się w 113

biały, puszysty ręcznik.Kiedy wchodzę do sypialni, Grayson stoi bez koszulki plecami do mnie i jest zajęty wycieraniem się. To powinno być interesujące. – Więc – mówię, decydując się nie tracić czasu - o czym chciałeś porozmawiać? Odwraca się i upuszcza ręcznik na podłogę. Nie porusza się tak jak i ja. Atmosfera zmienia się szybko, staje się gęsta od energii i seksualnego napięcia. Chrząka. – Tak jak mówiłem, przyszedłem cię przeprosić. Powinienem cię odwiedzić, gdy wróciłaś do domu w niedzielę i upewnić się, że wszystko z tobą w porządku. – Czy to wszystko, za co chcesz przeprosić? - pytam. Marszczy brwi. – Czy jest coś jeszcze, za co powinienem przeprosić? No chyba sobie żartujesz. – Tak, zachowywałeś się ostatnio jak kretyn. Nie sądzisz, że powinieneś mnie za to przeprosić? Gniew wzbiera się we mnie tuż pod powierzchnią. – Byłem kretynem? Po tym jak zawiozłem cię do szpitala w sobotnią noc, byłem kretynem? Sztywnieję na surowość brzmiącą w jego głosie. – Bawiłeś się moimi uczuciami od tygodni Grayson więc tak, byłeś kompletnym dupkiem! - warczę. Zamyka przestrzeń między nami w trzech krokach, aż jego twarz unosi się nad moją. Ciepło promieniujące z jego ciała uderza w moje jak kula armatnia. Mrugam kilka razy. Łał. – No błagam, powiedz Huntley,

w jaki to właściwie sposób bawiłem się twoimi 114

uczuciami? - warczy. Jego oddech bucha mi w twarz. Jest ciepły i pachnie miętą. – Zobaczmy. Najpierw mówisz mi, że powinniśmy się trzymać od siebie z daleka, potem całujesz mnie w domu wujostwa tuż po kolacji, potem wchodzę do kawiarni i widzę cię liżącego się z Rebeccą, potem... potem ty.... ocierałeś się swoim gorącym ciałem o całą mnie w szatni i pozwoliłeś się dotknąć, następnie spędziłeś całą noc trzymając mnie w ramionach po przeżytym koszmarze, a na koniec zostawiłeś mnie po nocy spędzonej ze mną w szpitalnym łóżku! Słyszałam, że jesteś typem „rozkochaj i porzuć”, ale nie chciałam w to wierzyć! Dopóki nie doświadczyłam tego na sobie! I jeśli mam być szczera, czuję się całkowicie porzucona, bo nawet nie pieprzyłam się z tobą, zanim mnie zostawiłeś! Nie mam pojęcia skąd się wzięła ta ostatnia część, ale krzyczę i słowa lecą z moich ust zanim jestem w stanie je zatrzymać i czuje się z tym cholernie dobrze. 100 Ogrom wszystkich moich frustracji sprzed kilku tygodni pęka i teraz, kiedy wyżaliłam się, nie sądzę bym mogła przestać. Grayson wyrzuca ręce w powietrze w geście frustracji i pozwala sobie na przesadne westchnienie. – Ach, doprowadzasz mnie do szału! - krzyczy w odpowiedzi - jesteś wszystkim, o czym myślę! Kiedy nie jestem przy tobie, zastanawiam się z kim jesteś, albo co robisz! Nie mogę spać, bo za każdym razem kiedy zamykam oczy, widzę ciebie! Jego wyznanie ogłusza mnie. Więc, co teraz? – To podejmij pieprzoną decyzję! Nie jestem jo-jo! Pozostaje nieruchomy przez sekundę, nim jego wargi miażdżą moje. 101 Łapie rękami moje nogi i przyciąga do siebie. Owijam je wokół jego pasa, on odwraca się i popycha mnie 100Też bym tak miała, jakbym wszystko wygarnęła temu komu chciałam, a nie miałam okazji … ehheh to takie oczyszczające. 101 Nio w końcu ;-) HURAAAAAAAAAAAA!!

115

na łóżko. Nasze usta poruszają się zgodnie, jakbyśmy byli starymi znajomymi próbującymi poznać się na nowo. Gryzę go w dolną wargę, a on pomrukuje, ten dźwięk wysyła wibracje do mojego nad wyraz świadomie podekscytowanego ciała. Każde moje zakończenie nerwowe płonie. Liże moją dolną wargę i udzielam mu dostępu do swoich ust. Mój język natrafia na jego, muśnięcie za muśnięciem, dopasowując się do rytmu naszych przylegających ciał. Czucie szorstkiego dżinsu na mojej miękkiej skórze doprowadza mnie do szaleństwa. Jego ręce są wszędzie, jedna we włosach, a druga pod ręcznikiem. Moje ześlizgują się po plecach w dół, do jego napiętego tyłka, chwytają go i przyciągają bliżej. Uderza biodrami we mnie, twardość zamka i rosnącej erekcji nacierają na moja kobiecość, a ja jęczę. Uczucie jest elektryzujące. Przesuwam ręce z powrotem do nagich pleców, a palce opadają między każdy mięsień, wyczuwając ich ruch tuż pod skórą. To. Jest. Tak. Cholernie. Seksowne. Przerywa pocałunek, oddychając ciężko, gdy opiera się czołem o moje czoło. Czuję, jak moje ciało płonie. – Ty bardziej doprowadzasz mnie do szału – szepczę. Otwieram oczy, a jego odpowiadający wzrok całkowicie mnie rozbraja. Śmieje się, a ruch jego nagiej klatki piersiowej przy moich sutkach sprawia, że twardnieją. Śledzę palcami krawędzie wyrzeźbionego torsu i zatrzymuję się, by pobawić się małym srebrnym prętem tkwiącym w prawym sutku.102 Boże, to najsekswoniejsza rzecz jaką widziały moje oczy. Drży. To też jest seksowne. – Czy to była twoja decyzja? - pytam cicho, ściskając kolczyk między palcami. Chyba nie będzie mógł mnie zmusić,bym zostawiła teraz w spokoju tę cholerną rzecz. – Sądzę, że tak – odpowiada. Składa delikatny pocałunek w rogu moich ust. – Więc co teraz? - widzę szelmowski błysk w jego oku. – Umów się ze mną. Bądź moja. 102 Wspominałam o tym kolczyku jak obłapiała go wzorkiem w szatni ;-) Pamiętacie??

116

Nic nie mogę poradzić na szeroki uśmiech pojawiający się na mojej twarzy. Całuję go delikatnie w usta w nadziei, że zrozumie, co chcę przez to powiedzieć. – Więc, mój plan ci odpowiada? – Zdecydowanie – chichoczę.

117

Rozdział 14 Grayson

Mam nerwy napięte jak postronki. Miotam się po sypialni jak tygrys w klatce, a wszystko przez to, że dziś mam pierwszą randkę z Huntley. 103 Szczerze mówiąc, nie wiedziałem czego się spodziewać, gdy odwiedziłem ją zeszłej nocy. Kiedy Demi powiedziała mi, że jej tam nie ma, wiedziałem że kłamała, dlatego wolałem sam to sprawdzić. Wpadłem do jej sypialni, a potem do łazienki jak jakiś szaleniec albo jak jaskiniowiec, jak to ona określiła. Nie miałem zamiaru wejść do niej pod prysznic, ale kiedy zobaczyłem ją taką nagą i mokrą, czułem się tak, jakbym doświadczył wyjścia poza ciało. Nie kontrolowałem ciała czy stóp, a potem ją poczułem. Dobry Boże. Jeśli zobaczenie jej takiej nagiej, z gorącą wodą spływającą po jej skórze w otoczeniu pary, nie było takie złe, musiałem złapać zapach wanilii i truskawki, którymi pachniały jej produkty do kąpieli. To było przeciążenie uczuciowe na wielką skalę i pozostawiło mnie pulsującego w dżinsach. – Co ty do cholery robisz Gray? - głos Brody'ego przerywa te niekończące się powtórki wydarzeń poprzedniego wieczoru , właśnie w momencie, gdy wspominam tę cześć, w której mam pod sobą nagą i jęczącą Huntley. Jego wtargnięcie jest mile widziane. Ostatnią rzeczą której pragnę, to udanie się na pierwszą randkę z erekcją stulecia. - Nic – odpowiadam. On prycha. – Nie dam się nabrać Gray. Wyglądasz, jakbyś miał zemdleć i zwymiotować na siebie. Jego obserwacja nie jest tak daleka od prawdy. – Jestem po prostu zdenerwowany – kurwa, to niedopowiedzenie. – Nie widziałem cię w takim stanie od... - drapie się w głowę – cóż, nigdy. 103 Nio brawo gratuluje ;-)

118

To prawda. Nigdy nie byłem tak zaniepokojony z powodu randki i zawsze dostawałem tę część z „randek”, która mi się należała.104 Coś w Huntley sprawia, że jest inaczej. Nie jest kolejną dziewczyną, którą chce się zabrać tylko do łóżka. Jest z tego rodzaju dziewczyn, które zasługują na właściwą randkę, z kwiatami i romantyzmem. Co prawda to dla mnie nowość, ponieważ nigdy wcześniej nie czyniłem takich zabiegów, nawet w stosunku do mojej byłej dziewczyny, z która byłem dwa lata. Teraz sobie uświadamiam, że Huntley sprawia, że chcę jej to dać, dać wszystko. To mnie przeraża. – Taa, no więc, nie rozmawiamy o jakiejśtam dziewczynie. Ta jest inna. Wyjątkowa. Brody kiwa głową ze zrozumieniem, wyraz zadumy przebiega mu po twarzy i znika tak szybko, jak się na niej pojawia. Myśli o Demi. Chciałbym uczynić to dla niego łatwiejszym, ale nie wiem jak mam to zrobić. Nigdy nie kochałem kogoś kto jest z kimś innym. Sprawdzam godzinę. Jest prawie 18:15, a ja powiedziałem Huntley, że przyjadę po nią o 18:30. – Lepiej będę się zbierał

– mówię, chwytając portfel i klucze od samochodu -

Widzimy się później. – Tak człowieku, powodzenia. Brody idzie po schodach, ja podążam za nim. Zaprosił kilku chłopaków na „nocne granie” więc przynajmniej nie będzie miał szansy użalać się nad sobą.

Jazda do domu Huntley przebiegła szybciej niż się spodziewałem, być może dlatego że spędziłem ten krótki czas na myśleniu o tym, jak wygląda nago. Cholera. Zły pomysł. Bardzo zły pomysł.

104 Czyli pewnie od razu szedł do łóżka a tu …. inaczej cio??

119

Wyłączam silnik i biorę głęboki wdech, by pozbierać się do kupy. Dzisiejszy wieczór będzie idealny. Jadę windą na piętro Huntley i Demi. Gdy jestem już przed ich drzwiami, pukam dwa razy i czekam. Drzwi otwierają się i znajduję Demi, uśmiechającą się do mnie. – Cześć Gray – mówi. Wygląda na podekscytowaną, niegrzeczny błysk w oku wskazuje, ze coś ukrywa. Zastanawiam się, co to jest. – Hej Demi – odpowiadam. Staram się ukryć zdenerwowanie w swoim głosie, ale sądząc po uśmieszku Demi, nie udaje mi się tego zrobić. – Wchodź – mówi.Wskazuje ręką bym wszedł, więc wchodzę. - Nieźle wyglądasz. Uśmiecham się. Spędziłem ponad godzinę starając się zdecydować, w co się ubrać i w końcu wybrałem wyblakłe dżinsy i szarą, zapinaną na guziki koszulę. Cholera, to był największy wysiłek, jaki kiedykolwiek uczyniłem, by przygotować się na randkę. – Dzięki. – Huntley będzie gotowa za minutkę – dodaje. Znika w końcu korytarza i poświęcam chwilę, by uspokoić galopując serce. 105 Nie widziałem jej jeszcze, a już wariuję. Nie wyobrażaj jej sobie nagiej. Cokolwiek robisz, NIE wyobrażaj jej sobie nagiej. Niech to szlag trafi. Wyobrażam ją sobie nagą. Cholera. I wtedy drzwi jej sypialni otwierają się. Wchodzi w promienie światła i całe powietrze ucieka z moich płuc. Wygląda niesamowicie wspaniale, w ogniście rażącej, czerwonej sukience bez ramiączek, z białymi czółenkami na stopach. Ma wyprostowane włosy, przytrzymywane opaską , odsłaniając nieskazitelna twarz.Widziałem ją jedynie w lokach, ale z wyprostowanymi włosami też wygląda niesamowicie. Jedyny makijaż jaki ma, 105 A teraz Simon mówi.... wszyscy wzdychamy mówiąc ochhhhhhhhhhhhhh ;-)

120

to błyszczyk i chcę całować te pulchne usta dopóki nie nabiorą wiśniowej barwy, bo tak mocno będę je całować. Staje przede mną i uśmiecha się nieśmiało. Obserwuję, jak jej policzki stają się czerwone. Sposób w jaki się rumieni jest jednym z jej najseksowniejszych, niezamierzonych nawyków. – Wyglądasz cudownie – wypluwam. Tyle jeśli chodzi o zgrabną gadkę. – Ty też nie wyglądasz tak źle. Jej oczy wędrują po moim ubraniu i pozostają nieco dłużej na mojej klatce piersiowej. Dowiedziałem się, że jest zafascynowana moim kolczykiem w sutku. 106 Muszę to wykorzystać jako moją zaletę następnym razem, gdy będziemy sami. – Gotowa do wyjścia? – Hmmm hmmm – kiwa głową. Uśmieszek na jej twarzy jest zaraźliwy, więc nie mogę nic poradzić na to, że mój wyraz twarzy jest taki sam. Żegnamy się z Demi, która pokłada się ze śmiechu po oglądaniu, jak ja i Huntley wgapiamy się w siebie przez dobre 5 minut. To trochę uspokaja rodzinę nietoperzy, która urządziła sobie rezydencję w moim brzuchu. Pomagam Huntley wspiąć się do ciężarówki, ponieważ jest trochę niższa i celowo umieszczam ręce pod jej małym, napiętym tyłeczkiem, by ją podsadzić. Ona piszczy i odgania moją rękę, ale widzę, że rozbawienie lśni w głębi jej oczu.

Duszę śmiech, kiedy okrążam samochód i wsiadam na miejsce kierowcy. – Gdzie jedziemy? Ciekawość w jej głosie jest podobna do tej, która jest w dziecku będącym w stanie pełnego podniecenia. – To niespodzianka – uśmiecham się – ale to tylko 20 minut za miastem, więc nie będziesz długo czekać. 106 Hej my wszystkie jesteśmy nim zafascynowane kochany ;-P co nie laski??

121

Jak tylko docieram do głównej drogi prowadzącej poza miasto, Huntley włącza radio. Piosenka Jake'a Owen'sa „Barefoot Blue Jean Night” rozbrzmiewa w głośnikach ciężarówki i Huntley zaczyna śpiewać razem z nim, naśladując południowy akcent. Pozostaję cicho ale jestem jej całkowicie świadomy, wszystkiego co robi, każdego ruchu jaki wykonuje. Jej głos jest melodyjny i to tak, jakbym słuchał go pierwszy raz, przypominając mi o nocy przy ognisku wieki temu. Nie mija wiele czasu i zjeżdżam w polną drogę, która prowadzi do otwartego pola. Nie ma tam prawie drzew, a trawa jest jeszcze zielona, chociaż zbliżamy się do końca lata. Wyłączam silnik i spoglądam na Huntley. Rozgląda się wokół, ale nic nie mówi, wcześniejsza ciekawość wraca na jej twarz i pojawia się w oczach. – Poczekaj tutaj – mówię jej. Potrzebuję kilku minut, by wszystko przygotować. – Ok. Uśmiecha się i nagle czuję się tak, jakbym miał w brzuchu całą jaskinię nietoperzy trzepoczących i młocących dziko skrzydełkami. Wyskakuję i idę na tył samochodu. Otwieram tylną klapę i mocuję materac, który położyłem na platformie z tyłu ciężarówki. Rzucam na niego koce, by upewnić się, że nie będzie zbyt niewygodnie do siedzenia. Podchodzę do strony pasażera i otwieram drzwi. Huntley spogląda na mnie przez chwilę i bez zastanowienia łapię ją w pasie i opuszczam na ziemię. Nie przegapiam sposobu w jaki łapie oddech albo jak jej policzki mimowolnie się czerwienią. W myślach zaciskam pięść w geście triumfu . Mam na nią taki sam wpływ, jak ona ma na mnie. I jest zdenerwowana. Tak jak ja. – Nie zamierzasz mnie teraz zabić, prawda? - pyta. Wyraz jej twarzy mówi mi, że nie żartuje. Odchylam do tyłu głowę i śmieję się mocniej niż kiedykolwiek. To dobre uczucie. To co powiedziała było tak niespodziewane i złapało mnie całkowicie rozbrojonego. – Nie – odpowiadam, oddychając ciężko po tym, jak śmiałem się tak mocno. 122

Pomagam jej dostać się na tył ciężarówki i chwytam kosz piknikowy, nad którego przygotowaniem spędziłem większość popołudnia. Nie graliśmy w piątek wieczorem, więc trener Morgan wypuścił nas wcześniej z ćwiczeń. – Co jest w środku? Huntley mości się na materacu z nogami schowanymi pod sobą. Pochyla się nad koszykiem, próbując zobaczyć, co jest w środku. – Jedynie najlepsze w mieście hamburgery domowej roboty. I naprawdę takie są. Zrobiłem je sam używając sekretnego przepisu babci . Niewiele ludzi wie o tym, ale mam naturalny talent do gotowania. 107 Kiedy wyprowadziłem się z domu po skończeniu szkoły średniej, Brody i ja żywiliśmy się daniami na wynos, dopóki to nie stało się zbyt uciążliwe. Wtedy zdecydowałem nauczyć się gotować. Dzięki rodzinnej książce kucharskiej, przekazywanej z pokolenia na pokolenie, byłem w stanie nauczyć się tego sam. Okazało się, że jestem w tym cholernie dobry.108 Unosi brwi i patrzy na mnie , zaskoczona. – Ty przygotowałeś nasze jedzenie? – Tak, więc zrobiłem hamburgery i sos. Reszta to tylko cięcie w plasterki i kostkę. – Jestem pod wrażeniem. Odpakowuję burgera i kładę na talerzu. Bierze go ode mnie , patrzy na niego i mruczy. – Pachnie wspaniale. Wysuwa język i oblizuje się. Po raz pierwszy w całym moim życiu, chcę być tym cholernym burgerem. Natychmiast zaczynam wyobrażać sobie jej usta na mnie, liżące i ssące, jakby chciała mnie zjeść. Przesuwam się niewygodnie, próbując ułożyć rosnący na dole problem. Kurwa, muszę próbować kontrolować się przy tej dziewczynie. Nacisk położony jest na słowie próbować. Wyjmuję dzbanek słodkiej herbaty i napełniam jej 107 Nie dość że przystojny, to jeszcze umie gotować.... ja też chce takiego ;-) 108 Ach cóż za skromność przez Ciebie przemawia Gray ;D – Ania, miałam w tym miejscu to samo napisać, skromny, jak diabli ;) (to ja, Ana)

123

szklankę bez patrzenia na nią. Zabieram dla siebie piwo, siadam obok niej i odpakowuję swojego hamburgera. Huntley zaczyna wydawać małe jęki rozkoszy z każdym ugryzionym kęsem i to doprowadza mnie do szału. Trzymam swojego hamburgera w powietrzu, przygotowany by wziąć gryza, ale kiedy kolejny jęk ucieka z jej ust, jestem kompletnie sparaliżowany. Niech to szlag trafi, co za dźwięki109. Ona spogląda na mnie i rumieni się, gdy uświadamia sobie, że słyszałem jakie dźwięki wydaje podczas jedzenia. – O mój Boże, przepraszam. Nie mogłam się powstrzymać. Dałeś mi orgazm.110 Moje brwi strzeliły w górę. Dobrze że nie mam w ustach jedzenia, bo na pewno bym się udławił. – To znaczy twoje jedzenie dało mi orgazm. Czy ta dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z tego co mówi? Chcę się śmiać, ale niewinność z jaką to mówi powstrzymuje mnie. To tak, jakby naprawdę nie miała tego na myśli, jakby nie mogła się powstrzymać. – Ciesze się, że moje jedzenie daje ci orgazm – dokuczam jej. Chcę powiedzieć, że ja chcę być tym który daje jej orgazmy, ale nie mówię tak. Zamiast tego uśmiecham się ironicznie i biorę gryza własnego jedzenia. Problem w tym, że nie mogę skupić się na smaku. Jestem zbyt zajęty odtwarzaniem dźwięków, które wyszły z jej ust. Ona uśmiecha się nieśmiało i odwraca głowę. – Masz już dość? - pytam zdesperowany, aby ugasić każde skrępowanie, jakie ona może czuć. Nie chcę, by kiedykolwiek czuła się niekomfortowo przy mnie. – Tak, to było pyszne, dziękuję – odpowiada – Gdzie nauczyłeś się gotować? Jej uśmiech mówi mi, że jest szczerze zainteresowana. Nie mogę sobie przypomnieć kiedy 109 Tak wspaniałe prawda ;-) 110 Czy ona nie jest tak niewinna, czy mi się tylko wydaje??? No bo czy można nie wiedzieć, jak to działa na facetów?? - to ja, Ana :)

124

ostatni raz ktoś był zainteresowany dowiedzeniem się czegoś o mnie. – Po skończeniu szkoły średniej, Brody i ja zamieszkaliśmy razem i żywiliśmy się jedzeniem na wynos przez 6 miesięcy. W końcu znudziliśmy się i nauczyłem się gotować. Moje jedzenie może jest ciut lepsze niż mojej mamy.111 Zaśmiała się i potrząsnęła głową. – Założę się, że twoja mama nie zgodziłaby się z tobą. – Jest kobietą – żartuję – Jesteście genetycznie zaprogramowane, by nie zgadzać się we wszystkim. – Nie jesteśmy! - rzuca we mnie serwetką. – Widzisz, właśnie potwierdziłaś mój punkt widzenia. Krzyżuje ręce na piersi i dąsa się. To sprawia, że prawie niemożliwe jest dla mnie nie gapienie się na jej piersi. Śmieję się z niej i kończąc hamburgera zauważam plamę obok jej ust. Przesuwam się tak, że jestem tuż obok niej i jak obniżam głowę mówię: – Nie ruszaj się. Rozszerza lekko oczy, ale tkwi nieruchomo. Składam pocałunek obok jej ust skutecznie usuwając plamę. Hmmm, smakuje lepiej w ten sposób. – Miałaś tutaj trochę sosu – wycieram kciukiem miejsce, które właśnie pocałowałem. Drży. Kolejny zwycięski wyrzut pięści w górę. Jestem o cal bliżej, kiedy dzwoni jej telefon. Oboje podskakujemy. 112 Wyciąga komórkę z torby i odbiera. Jej oczy nigdy nie opuszczają moich. – Słucham? – Tak Demi, wszystko w porządku. Nie mogę usłyszeć, co mówi Demi, ale jestem prawie pewien, że upewnia się, że się 111 Taa ona napewnio jest innego zdania , an pewnio w tym momence dostałbyś od niej w łeb :p 112 Ooooooooo nieeeeeeeeeeeeee jak można tak zepsuć tę scenę i nastrój :-(

125

zachowuję. – Nie. Pauza – Dobrze. Będę – przewraca oczami. – Tak Demi, Kopnę Graysona w jaja, jeśli będzie próbował robić coś zabawnego. Tłumię śmiech. Demi jest troszkę szalona, ale czasem jej troska o Huntley jest ujmująca. Huntley kończy rozmowę i odkłada telefon. – Przepraszam za to, Demi chciała się upewnić, że ze mną wszystko w porządku. Jest trochę nadopiekuńcza ostatnio, wiesz, po... - wyjaśnia. Odnosi się do wydarzeń sobotniej nocy. – Rozumiem – to wszystko, co mogę powiedzieć. Odwracam wzrok, ponieważ sytuacja uderza trochę zbyt blisko domu. Nikt nie zrozumie zderzenia poczucia winy i ulgi, które poczułem, kiedy ją znalazłem. Ciężko mi było poradzić sobie z tym wiedząc, że moja siostra nie miała tyle szczęścia. Nie dotarłem do niej na czas. Huntley musiała zauważyć zmianę mojego nastroju. Dotyka moje ramienia i patrzę w górę, odnajdując oczy wpatrujące się we mnie. Ale to nie litość znajduję, lecz zrozumienie. – Nie podziękowałam ci – szepcze – za przybycie po mnie, za ocalenie mnie. Nic nie wiedziała o tym, że to ona jest tą, która mnie ocala. Przywraca mnie do życia. Tak bardzo chcę jej to powiedzieć, ale to za wcześnie. Unosi dłoń ku mojej twarzy, a ja pochylam się do niej, składając delikatny pocałunek we wnętrzu jej dłoni. Słowa nie są potrzebne. Wiem, że ona rozumie, co chcę jej powiedzieć. Po kilku minutach patrzenia na siebie, przypominam sobie dlaczego ją tu przywiozłem. Dlaczego chciałem, by nasza pierwsza randka odbyła się tutaj. – Chcę ci coś pokazać – mówię – ale wpierw pozwól mi posprzątać te rzeczy.

126

Pakuję kosz piknikowy i odkładam na tył ciężarówki. Decyduję się włączyć radio i pozwalam muzyce grać delikatnie przez otwarte okna. Wracam na tyły i siadam, opierając się o tył kabiny. Huntley siedzi obok mnie, bawiąc się palcami. Chcę mieć ją bliżej siebie, więc oplatam ramię wokół jej tali i podnoszę ją. Sadzam między swoimi rozsuniętymi nogami, z plecy opierając na mojej klatce piersiowej.113 Mieści się idealnie pod moją brodą i między ramionami tak, jakby ta przestrzeń została specjalnie dla niej zaprojektowana. Jej ciało napina się. Odgarniam jej włosy na bok i całuję nagie ramię. – Odpręż się – szepczę. Na jej skórze pojawia się gęsia skórka, nim w końcu się przy mnie relaksuje. Mój kutas budzi się nieco, kiedy ona przesuwa swój tyłek bliżej mnie i muszę go uspokoić. To będzie długa noc, jeśli nie uda mi się tego zrobić. Ale teraz słońce już zaszło i jest ciemno. Mam z tyłu świece, ale nie wiem czy je zapalać. Mam zamiar pokazać jej drugi najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek widziałem; pierwszym był widok jej nagiego ciała. – Spójrz w górę. Podnosi głowę i wzdycha. – O mój Boże, Grayson, to jest... Jej słowa znikają w przepychu czystego nieba pełnego gwiazd. Zdecydowanie nie będziemy potrzebować świec. Gwiazdy są całym światłem, jakiego potrzebujemy. – Wiem. Siedzimy w wygodnym milczeniu, wydaje się że przez wieczność. Robi się późno, ale nie chcę jeszcze, by ten moment lub ta noc się kończyły. Wtedy właśnie rozbrzmiewa piosenka Rascall'a Flatts'a „God Bless The Broken Road”. – Kocham tę piosenkę – szepcze Huntley. Myślałem, że Huntley zasnęła, bo była taka cicha. Też lubię tę piosenkę i to poddało mi pewien pomysł. Przesuwam Huntley lekko do przodu i wysuwam się zza jej pleców. Zeskakuję z 113 Widzicię tą pozycje :D??

127

ciężarówki i trzymam wyciągniętą ku niej rękę, obserwując zmieszanie na jej twarzy. Podąża za mną, bierze mnie za rękę tak, że pomagam jej zeskoczyć na dół. – Już wyjeżdżamy? Niewiele robi by ukryć rozczarowanie na myśl, że randka może się już kończyć. – Nie głuptasie – odpowiadam – Zatańcz ze mną. Waha się, ale potem podchodzi bliżej mnie, jej uśmiech robi śmieszne rzeczy z moimi wnętrznościami. Przyciągam ją do siebie, a ona oplata mnie ramionami w talii. Policzek spoczywa na mojej piersi i modlę się, by nie słyszała mojego galopującego serca. To walenie w piersi jest raczej głośne. Kołyszemy się w rytm muzyki i zatracamy się w ciszy , która nas otacza. Kiedy to się kończy, spoglądam w dół na Huntley i prawie tracę oddech. Ona jest naprawdę piękna. – Huntley? - szepczę, obniżając nieznacznie głowę. – Hmmm? – Zamierzam cię teraz pocałować. Zanim jest w stanie odpowiedzieć, przyciskam usta do jej ust, zdesperowany, by znaleźć się bliżej, bo zwyczajne bycie blisko przy niej nie wystarcza. Nigdy nie było i nigdy nie będzie. Tym razem ona dowodzi i przebiega językiem wzdłuż mojej dolnej wargi. Otwieram usta, jej język wsuwa się do środka, poruszając się w doskonałej zgodzie z moim. Jej ręce ślizgają się po mojej piersi, a ramiona oplatają szyję. Palce wślizgują się we włosy, a ja warczę. Zaciskam mocniej ręce wokół jej talii, przyciskając ją bliżej siebie, aż nie ma między nami wolnej przestrzeni. Nasz pocałunek zaczął się niewinnie, ale teraz przekształcił się w głodny, naglący. To doprowadza mnie do szału i cholernie to kocham. Moje ręce poruszają się bez mojego udziału i wsuwają pod jej tyłek. Ściskam go i przysuwam jej biodra do swoich. Nie ma watpliwości, że ona czuje jak bardzo pobudzony jestem. Jęczy mi w usta i prawie tracę grunt pod nogami. To jest tak kurewsko seksowne, kiedy tak robi. Przerywamy pocałunek, nasze klatki piersiowe falują zgodnie, gdy łapiemy oddech. 128

Ta właściwa energia pulsuje między nami, jak pierwszego dnia, gdy pierwszy raz zawiesiłem na mojej pięknej dziewczynie oko, tylko teraz płynie bez ograniczeń. Ponieważ ona jest moja, a ja jestem jej. – Wow – wzdycham. – Też to czujesz – chichocze. – Taaa. Nie wiem co jeszcze powiedzieć, co opisałoby ten moment i jak Huntley sprawia, że czuję się odpowiedni. – Dziękuję ci – mówi patrząc na mnie jakby ze czcią. Nie chcę by kiedykolwiek patrzyła na mnie w inny sposób. Nigdy. – Za co? – Za danie mi idealnej pierwszej randki. To mnie zatkało. Ta dziewczyna, ta piękna, wspaniała istota, dziękuje mi kiedy chcę dać jej o wiele więcej. – Jesteś doskonała – mówię. To wszystko o czym mogę myśleć, kiedy mój umysł i ciało uspokajają się po euforii naszego pocałunku. Unosi się na malutkich paluszkach i składa delikatny jak skrzydła motyla pocałunek w kąciku moich ust. Ta noc nie mogła pójść lepiej. Przekroczyła wszystkie moje oczekiwania, ale zmieniła tez coś między nami. Idea posiadania Huntley podnieca mnie i przeraża jednoczenie. Ale chciałbym zrobić wszystko, by nie stracić tego uczucia. Ponieważ jestem całkiem pewny, że ta dziewczyna będzie właścicielką mojego serca, o ile jeszcze go nie posiada.

129

Rozdział 15 Huntley

– Więc, jak się mają sprawy z tobą i Graysonem? - pyta Demi. Siedzimy na kanapie i oglądamy „Sex w wielkim mieście” dzięki uprzejmości Demi. Zaczynamy historię Carrie od początku, bo czasem je przegapiałam, a zgodnie z tym co mówi Demi to grzech przeciw całej populacji kobiecej. Tak się zdarzyło, że to również dzień moich urodzin i czekamy na Brody'ego i Graysona, aż wrócą z meczu futbolowego. Prawdopodobnie udamy się do „Nicky'ego”, by je świętować. – Jest... - pauzuję, próbując odnaleźć właściwe słowa - wspaniale. Jesteśmy już ze sobą ponad dwa miesiące. Po pierwszej randce byliśmy nierozłączni. Spędzaliśmy dużo czasu w moim mieszkaniu, ucząc się, umawiając lub pieszcząc jak nastolatki. Ostatnia cześć jest zdecydowanie moją ulubioną. – Czemu się rumienisz? - patrzy na mnie podejrzliwie, zanim wypala bez zastanowienia. – O mój Boże, myślisz o seksie z nim, prawda?! Cholera, skąd ona wie? Może moja seksualna frustracja jest tak oczywista. – Nie! Kłamię, mając nadzieję że mi uwierzy, pomimo tego, że jestem okropnym kłamcą. – Nie kłam! Widzę to na twojej twarzy! - zatrzymuje się – więc wy nie.... – Nie – kiwam głową. – Jesteś dziewicą? Marszczę brwi. – Nie Demi, nie jestem. Nie chciałabym omawiać swojego seksualnego życia z Demi. Uprawiałam seks tylko trzy

130

razy w życiu i tylko z Jake'm i było okropnie. Oczywiście za trzecim zmajstrował mi dziecko, ale ta informacja pozostaje ukryta i niewypowiedziana. – Więc w czym jest problem? Czy nie podkręca twojego silniczka? Zaśmiałam się z jej doboru słów. Grayson robi więcej, niż tylko nakręca mój silnik. On rozpala cholerny samochód benzyną i sprawia, że wybucha. Moje ciało nigdy nie reagowało w taki sposób jak reaguje na niego. Zawsze jestem w pełni świadoma tego, co robi. Nasze ciała są połączone w taki sposób, o którym czytałam w romansach i nawet wtedy nie myślałam, że to było prawdziwe. – Jestem po prostu przerażona, to zbyt szybko. Spotykamy się dopiero od kilku tygodni. – Skarbie, jeśli ten chłopak doprowadza cię do szaleństwa, czas nie jest ważny. Zauważyłam sposób w jaki na ciebie patrzy i mogę ci w tej chwili powiedzieć, że ten chłopak jest gotowy cię bzyknąć. – O mój Boże, Demi! Bzyknąć? Naprawdę? Kolejny raz śmieję się z doboru jej słów. Skąd ona je bierze? – Och przestań być takim dzieckiem! Jeśli Grayson byłby moim chłopakiem, wskoczyłabym na niego po tym romantycznym gównie, jakie przygotował na waszą pierwszą randkę. Uśmiecham się, przypominając sobie, jak wyjątkową pierwszą randkę mieliśmy. Jeśli nie byłabym tak zdenerwowana, prawdopodobnie pozwoliłabym mu wziąć mnie do łóżka tej samej nocy. – Właściwie myślę… o… tym. - przesuwam się niespokojnie, unikając znajomego wyrazu twarzy Demi i próbując znaleźć sposób, by powiedzieć to, co chcę. - Może dziś wieczorem? Demi szczerzy zęby w uśmiechu, nim zeskakuje z kanapy. – O mój Booooże!- wykrzykuje – musimy więc znaleźć ci idealny strój na dzisiejszą

131

noc! I jakąś seksowną bieliznę! Łapie mnie za rękę, szarpie z kanapy i ciągnie do pokoju. Zamykamy drzwi na wypadek, gdyby Brody i Gray przybyli. Następnie zabiera się do pracy i wyrzuca na łóżko co najmniej sześć strojów. Potem kieruje się do szuflady z bielizną i wyciąga pasujący stanik i majteczki, komplet wykonany z czerwonej koronki. Nadal są na nim metki. – Przymierz to – mówi rzucając mi parę wąskich, ciemnoniebieskich dżinsów – i to – czarny top bez ramiączek z przylegającym do tali paskiem ląduje obok mnie. Materiał jest miękki i od miejsca pod biustem spływa łagodnie. Musze jej oddać cześć. Demi jest boginią, jeśli chodzi o tworzenie niesamowitych strojów. Chwytam bieliznę z resztą rzeczy i idę do łazienki. Zakładam wszystko i gapię się na siebie w lustrze. Dżinsy są dopasowane, ale opinają biodra i podkreślają kształty. Czarny top uwydatnia obfity biust i nadaje blasku opalonej skórze i mocnym ramionom. Wychodzę z łazienki tylko po to, by znaleźć Demi czekającą w pogotowiu do zrobienia makijażu. Och Boże, ta dziewczyna jest dziś znów na jednej ze swoich misji. Odwraca się i gwiżdże z podziwem. – Wyglądasz gorąco. Gdybym nie była hetero, uderzałabym do ciebie. – Rany, dzięki Dem – śmieję się. – Chodź tu, pozwól mi skończyć zanim chłopcy wrócą do domu – wskazuje bym usiadła na łóżku i zaczyna pracować nad moją twarzą i włosami. Kończy na czas, bo pół godziny później słyszę, że drzwi od mieszkania się otwierają. Rzucam okiem na siebie w lustrze zanim się z nim zobaczę. Mam pokręcone włosy, które zwisają luźno na ramiona i naturalny makijaż z nieznacznie przyciemnionym spojrzeniem. Podoba mi się. Czuję się piękna. Zakładam czerwone baleriny z odkrytymi palcami i skrapiam się ulubionymi perfumami nim idę korytarzem, by spotkać się z Graysonem. Poświęcam chwilkę, by na niego spojrzeć. Jest ubrany w dżinsy marki True Religion, które tak bardzo kocham. Opinają ściśle jego umięśnione nogi i myśl o tym jak jego nogi będą wyglądać splecione z

132

moimi sprawia, że przechodzi mnie dreszcz. Ma na sobie szarą, zapinaną na guziki koszulę, tę samą którą włożył na naszą pierwszą randkę, z podwiniętymi do łokci rękawami. Włosy są trochę niechlujne i lekko wilgotne, oczywiście pozostałość po prysznicu, ale to tylko uzupełnia jego wygląd. Jest seksowny. Oblizuję usta. Uczucie ciepła przechodzi mnie na wskroś i osiada między nogami, co zmusza mnie do ściśnięcia ich bardziej. Podnosi wzrok i zielone oczy zderzają się z moimi. Uśmiecha się krzywo i podchodzi do mnie, gdy tylko ukazuję się w wejściu korytarza pomiędzy kuchnią a salonem. Oplata mnie ramionami w talii, a ja chwytam je, by je tam przytrzymać. – Cześć, urodzinowa dziewczyno – szepcze. Muska ustami moje i teraz faktycznie drżę. Uśmiecha się przy moich wargach, wiedząc to. Gamoń. – Cześć tobie – wzdycham. Całuje mnie leniwie, śledząc moją dolną wargę językiem. Wpuszczam go do środka, a on natychmiast eksploruje. Jęczy mi w usta, a ja łapię jego ramiona mocniej, wbijając paznokcie w koszulę. Ktoś chrząka i przerywamy. – Chryste, wynajmijcie sobie pokój. Głos Brody'ego dochodzi zza Graysona i chowam twarz na jego piersi,chichocząc. Jestem zażenowana, że tak nas poniosło, ale też podekscytowana, bo mam nadzieję że jest to oznaką tego, co nadejdzie. – Zamknij się brachu. Jesteś po prostu zazdrosny. Brody prycha. – Ha! Nie będziesz jedynym, który dziś się z kimś prześpi, Gray. Dobrze, że moja twarz jest ukryta, bo czuję jak moje policzki płoną. Nie muszę patrzeć by wiedzieć, że się rumienię. – Czy możecie zachować waszą gimnastykę sypialnianą na później? Spóźnimy się.

133

Demi wychodzi z korytarza i uśmiecha się złośliwie, gdy nas mija. Ma na sobie wąską, ciemnoniebieską sukienkę mini, która odkrywa połowę ud. Brody obserwuje każdy jej ruch. Wymienia z Graysonem spojrzenie, gdy przechodzi i zastanawiam się, co oni kombinują? – Jak poszedł mecz? - Demi pyta Brody'ego, który nadal się na nią gapi. – Przegraliśmy – odpowiada. Spoglądam na Graysona. Marszczy brwi. Pocieram palcem między jego oczami, by wygładzić zmarszczki i całuję kącik ust. – Przykro mi, że przegrałeś – mówię. Nie mogę sobie wyobrazić, jak wujek Alex znosi przegraną. – W porządku – odpowiada – Mam przeczucie, że nasza noc będzie dużo lepsza. Uśmiecham się, bo po prostu nie mogę się powstrzymać. – Dobra, poważnie ludzie, chodźmy zanim to tu zrobicie – Demi żartuje. Nasze oczy spotykają się i wysyłam jej brzydkie spojrzenie. Sprawia, że robi się to zbyt oczywiste, a ja nie potrzebuję by psuła moje plany. Grayson łapie mnie za rękę i ciągnie do drzwi. Kierujemy się na parking i wsiadamy do jego ciężarówki, podczas gdy Demi jedzie z Brodym. Nie jestem pewna dlaczego jedziemy dwoma oddzielnymi samochodami, ale nie podejmuję tematu. Będzie mi pasowało, jeśli Grayson i ja będziemy mieć dla siebie cały apartament dziś wieczorem.

Grayson włącza się do ruchu, ale jedzie w przeciwnym kierunku niż do „Nicky'ego”, w którym zdecydowaliśmy się świętować moje urodziny. – Gdzie jedziemy? Grayson spogląda na mnie. – Robimy krótki przystanek – to wszystko co mówi.

134

On coś knuje. Czuję to. 10 minut później zatrzymujemy się przed domem wujka Alexa i cioci Emmy. Podjazd jest zapełniony samochodami. Dlaczego miałoby tu być tak wiele ludzi? Brody i Demi parkują zaraz po nas i wszyscy idziemy w kierunku drzwi, nie fatygując się, by zapukać przed wejściem. Grayson prowadzi mnie prosto na podwórko i prawie wyskakuję ze skóry, gdy każdy krzyczy: – Niespodzianka! To przyjecie. Dla mnie. Grayson całuje mnie w czoło i mówi : – Wszystkiego najlepszego, kochanie. Rozglądam się wokół i widzę światełka zwisające z każdego drzewa w ogrodzie, dzięki czemu wyglądają dziwacznie. Jest stoisko z całusami , maszyna do popcornu i waty cukrowej i budka do robienia zdjęć, wszystko strategicznie rozmieszczone tak, by wyglądało jak wesołe miasteczko. Powiedziałam mu kiedyś, że nigdy nie byłam w wesołym miasteczku, ale zawsze chciałam tam pójść. Powiedziałam mu też, że popcorn i wata cukrowa są moimi ulubionymi rzeczami w takim miejscu, łącznie z budką całusów i budką fotograficzną. Pamiętał. – Ty to zrobiłeś? Wzrusza ramionami jakby to nie było coś wielkiego, ale to jest dla mnie bardzo ważne. Łzy kłują mnie w oczy z powodu jego troskę i życzliwość. Zanim jestem w stanie powiedzieć cokolwiek, ciocia zbliża się do nas i przytula mnie. – Wszystkiego najlepszego skarbie. Twoja mamusia i tatuś byliby z ciebie dumni tak jak my jesteśmy. Gryzę wargę od środka, by zatrzymać łzy, które chcą popłynąć na wzmiankę o moich rodzicach.Chcę cieszyć się swoimi urodzinami i pamiętać szczęśliwe czasy, a nie smucić się nieobecnością rodziców. Wujek Alex podchodzi następny i bierze mnie w niedźwiedzi 135

uścisk. – Najlepszego, słodka dziewczyno. Uśmiecham się do niego, widząc te same rysy twarzy, co taty. Odbieram gratulacje po kolei od każdego, niektóre z twarzy znam, a inne widzę po raz pierwszy. Spędziliśmy wieczór integrując się i śmiejąc i w końcu zaciągnięto mnie do budki do całowania. Powiedziano mi, że skoro jestem solenizantką, to każdy powinien dostać ode mnie całusa. Oczywiście Grayson jest ostatni i całuje mnie zbyt niewłaściwie na oczach wszystkich gości. Żartobliwie biję go w pierś, ale potem szybko całuję. To powoduje, że ludzie wokół nas się śmieją. Bycie z nim tak figlarnym sprawia, że czuję się naturalnie, właściwie. Po tym co mogę opisać jako prawie bliski doskonałości wieczór, goście zaczynają się żegnać i wkrótce zostaje nas tylko sześcioro. Dziwię się, że Demi nie wyszła z Tommym. Ale znowu mam wrażenie, że ona chce spędzić więcej czasu z Brody'm , nawet jeśli zachowuje się tak, jakby nie mogła go znieść . Żegnamy się z wujostwem i dziękuję im za najlepsze urodziny, jakie kiedykolwiek miałam. To nie była jakaś znacząca rocznica urodzin114, a mimo to byłam dopieszczona tak, jakby 19 lat było ważne. Chciałabym, aby rodzice mogli tu być, by świętować ze mną. Ale w jakiś sposób wiem, że są ze mną, nawet jeśli są u góry, wśród milionów gwiazd, które świecą na nocnym niebie. Obserwują mnie. – Gotowa, by jechać do domu? Patrzę na niego, wspinającego się na siedzenie kierowcy. – Tak, dziękuję ci Gray, za wszystko. To były najlepsze urodziny jakie miałam

-

uśmiecham się. Splata nasze palce razem i całuje wierzch mojej dłoni. Ten gest jest tak słodki, że roztapiam się trochę. – Wszystko dla mojej pięknej dziewczyny - mówi – ale to jeszcze nie wszystko. 114 Chodzi o to, że to nie była jakaś osiemnastka, trzydziestka itp. - Ana :)

136

Nie, nie wszystko.

Przyjeżdżamy pod budynek chwilę potem i jak tylko wchodzimy do mieszkania, moje nerwy wypływają na powierzchnię. Jak mam to zainicjować? Co, jeśli on nie chce mnie tak? Spokojnie, mówię sobie, to nie jest Jake. Grayson zamyka drzwi za sobą i ujmuje moją dłoń. Bez słowa ciągnie mnie dalej, ciemnym korytarzem wiodącym do mojego pokoju. – Za chwilę wrócę, poczekaj tutaj – mówi, jego głos jest łagodny i nerwowy. Czy on wie, co się wydarzy? Staję przed łóżkiem niezręcznie i czekam kilka minut, nim pojawia się z powrotem. – Chciałem zaczekać, aż będziemy sami i dopiero ci to dać. Stoi przede mną trzymając małe pudełko przewiązane niebieską wstążką. – Nie musiałeś mi nic kupować. Nie cierpię myśli, że wydał na mnie pieniądze. – Oczywiście, że musiałem. Chciałem dać ci coś specjalnego, co zawsze ci o mnie przypomni. Zielone oczy są jasne i miękkie, wypełnione czymś, czego nigdy się nie spodziewałam widzieć, kiedy na mnie patrzył. Miłością. Otwieram pudełeczko. W środku jest srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie nuty. – Grayson, jest śliczny. I naprawdę taki jest. – Nuta przypomina mi o twoim głosie, ponieważ po pierwszej nocy, kiedy usłyszałem

137

jak śpiewasz, przepadłem. Jestem głęboko poruszona jego troskliwością, czasem który poświecił by znaleźć coś, co miało takie emocjonalne znaczenie dla niego. Dla nas obojga. – Uwielbiam go. – Odwróć się, pozwól że ci go założę. Kiedy jego palce dotykają miękkiej skóry z tyłu pleców, drżę. Całuje mnie za uchem, a iskry ciepła skrzą między moimi nogami. Odwracam się twarzą do niego spoglądając w oczy, które też patrzą na mnie. Wyciągam się na palcach i całuję go delikatnie. On opiera ręce na moich biodrach, a ja przebiegam palcami po jego piersi, aż docieram do najwyższego guzika koszuli. Zaczynam je odpinać, jeden po drugim i spoglądam w górę, by zobaczyć zrozumienie kiełkujące na jego twarzy. Wie o co pytam. Spycham jego koszulę, a on łapie mnie za nadgarstki. – Jesteś pewna? Nie musimy jeśli... Przerywam, kładąc mu palec na ustach. – Ciii - szepczę – chcę tego. Chcę ciebie. Przełyka głośno i przesuwa ręce do rąbka mojej koszulki. Ściąga ją przez głowę i słyszę jak gwałtownie wciąga powietrze. Odpina guzik moich dżinsów i zsuwa je z nóg. Stoję przed nim odziana tylko w czerwoną koronkę i nagle mam potrzebę się zakryć. – Nie – mówi – Jesteś zbyt piękna, by się ukrywać. Nie mógłbym sobie ciebie wymarzyć nawet, jeśli bym próbował. Słowa mnie szokują, całą nerwowość jaką czułam zostaje zastąpiona przez podniecenie. I pożądanie. Milczę, kiedy rozpinam jego dżinsy i obserwuję jak z nich wychodzi. Ma na sobie tylko czarne bokserki Calvina Klein'a. Niemożliwym jest przegapić jak piękne i boskie jest jego ciało. Ma rozbudowane i wyrośnięte mięśnie, które pokazują jego brutalną , zwierzęcą siłę.Ten widok wywołuje u mnie ślinotok. 115

115 Taaa u mnie też ;-) heheh śliniłabym się na maksa ;-)

138

Podnosi mnie z podłogi i owija nogi wokół swojego pasa. Opuszcza mnie na łóżko i unosi się nade mną. – Moja piękna dziewczyna – mówi. Czułość i szczerość, z jaką to mówi to niemal zbyt wiele dla mnie. Sprawia, że czuje się jak ta piękna dziewczyna, którą on właśnie we mnie widzi. Przysuwa się bliżej i czuję jego twardą długość na moim udzie. Fizyczna potrzeba posiadania go nasila się i nie wiem jakim cudem wytrzymałam tak długo. Sięga za mnie, rozpina stanik i zsuwa go w dół. Całuje mnie głęboko, zanim wyznacza pocałunkami ścieżkę w dół mojego gardła, zatrzymując się między piersiami. – Tak piękne – szepcze. Jego gorący oddech wywołuje u mnie gesią skórkę. Zasysa twardy jak kamień sutek w ustach, a ja wyginam się w łuk w jego stronę, pragnąc więcej. Wypuszcza go z ust, powodując dźwięk cmokania i przenosi się do drugiego, dając mu tym samym tyle samo uwagi co pierwszemu. Wolna ręka wędruje niżej docierając do majtek i spychając je w dół. Przestaje mnie całować, kiedy siada by zdjąć całkowicie skrawek materiału, który ewidentnie stoi mu na drodze. Klęka między moimi nogami i unosi je tak, że łydki spoczywają na jego barkach.116 Żołądek zaciska mi się w oczekiwaniu na to, co nastąpi, wiedząc że tego nigdy wcześniej nie doświadczyłam.117 Gdy zdaję sobie sprawę z tego, co chce zrobić, sięgam rękami, by go powstrzymać, ale przyszpila moje nadgarstki do łóżka. – Gray , nikt wcześniej nigdy... - urywam. Jego oczy spotykają moje, kiedy pochyla się i dmucha ciepłym powietrzem na moje mokre czułe miejsce. O Boże. – Pachniesz jak wanilia. Mój ulubiony zapach. Chce ukryć twarz, ale jestem zbyt zaintrygowana by to zrobić. Przesuwa językiem po moich śliskich fałdkach i kładę się z powrotem na łóżku. Zastanawiam się, czy teraz jest 116 O Bosheeeeeeeeeeee czy wy sobie to wyobrażacie ??? 117 Poor girl ;-(

139

odpowiedni moment by powiedzieć mu, że nigdy wcześniej nie miałam orgazmu, ale spójne myśli opuszczają moje ciało, gdy on wsysa łechtaczkę do ust. Ta nieznana mieszanina emocji w moim brzuchu wznosi się i wznosi. On uwalnia mój nadgarstek i wsuwa jeden palec we mnie, jego usta nie ustępują w dręczącej pracy nad moim małym, unerwionym kłębuszkiem. – Grays …. - jęczę, tylko połowę jego imienia jestem w stanie z siebie wydusić. Łapię go za włosy i ujeżdżam jego usta, kiedy wsuwa kolejny palec we mnie.W ostatnim ruchu podwija oba palce w górę . Ten mały ruch sprawia, że wszystko wokół mnie eksploduje. Krzyczę jego imię, kiedy uwolnienie uderza we mnie, sprawiając że drżę gwałtownie. Ręce i nogi mam jak z galarety, zamykam oczy z wysiłkiem, by uspokoić nierówny oddech. On chichocze i czuję jak zsuwa się z łóżka. Odszedł tylko na kilka sekund i kiedy łóżko ugina się pod jego cieżarem znów otwieram oczy. Nigdy wcześniej nie patrzyłam na mężczyznę, który zakłada prezerwatywę i coś sprawia że czuję się niezwykle intymnie. Patrze na jego twardą i potężną męskość i wzdycham. Jakby mógł czytać mi w myślach, sadowi się nade mną i mówi: – Będzie pasował. Możesz wziąć całego mnie w siebie.118 Ustawia się na wprost mojego wejścia i chwytam za jego bicepsy. Zaciskam oczy, czekając na jego inwazję w najbardziej intymną część siebie. – Spójrz na mnie – szepcze – Chcę cię widzieć. Otwieram oczy, kiedy wsuwa się we mnie, cal po calu. Uczucie jest obce, ale jednocześnie ekscytujące. Rozciąga mnie dopóki nie wchłaniam go całego. Jestem nim wypełniona. Oddycha ciężko w moje ramię. – Tak ciasna – mówi w pośpiechu. Przebiegam dłońmi po jego plecach, chwytając tyłek, by zachęcić go ruchu, owijam nogi dookoła niego. – Gray – prawie się dławię – Potrzebuje cię. 118 Jaki pewny nio proszę ;-) samiec alfa jak nic ;P

140

Moje ciało jest ogromnie nakręcone i muszę to poczuć. Poczuć Graysona. Jego czyste, zielone oczy spotykają moje i coś w nich błyska. Rozpoznanie i zrozumienie, że po tej nocy nic nie będzie takie samo. Nie będziemy tacy sami. – Wiem kochanie. Zaczyna się poruszać, najpierw powoli, przedłużając każdy ruch. Moje biodra zaczynają ruszać się z własnej woli, dopasowując się do rytmu. Podnosi tempo, sunąc mocniej i mocniej, a jego pchnięcia za każdym razem uderzają w najgłębszą część mnie. Ciała są śliskie od potu, wbijam paznokcie w jego plecy, przyciągając go jeszcze mocniej do siebie, choć wiem, że nie ma już między nami ani milimetra wolnej przestrzeni. Jestem blisko i chcę mu to powiedzieć, ale czuję potrzebę poddania się mu i zamiast tego pozwalam mu się wziąć. Mięśnie brzucha zaciskają mi się i jakby zdawał sobie sprawę, że zaraz odpuszczę, wsuwa rękę pod biodra i nieznacznie je unosi. To sprawia, że czubek penisa uderza w mój słodki punkt, powodując wewnętrzny wybuch niepodobny do niczego innego. – Grayson – krzyczę głośniej niż za pierwszym razem. Wbijam paznokcie w jego plecy i trzymam mocno, gdy wpada w przepaść razem ze mną. Warczy moje imię, gdy drżymy razem w mieszaninie potu i zmiętych prześcieradeł. Opuszczam stopy na jego tyłek i czuję jak jego mięśnie naprężają się wraz z jego własnym uwolnieniem. To seksowne i zmysłowe i tak bardzo mnie kręci wiedza, że mogę doprowadzić go do takiego stanu. Podnosi głowę i patrzy na mnie, pot spływa w dół po jego skroni. Odsuwa włosy z mojej twarzy i uśmiecha się krzywo. – Łał – wykrztusza – To było niesamowite. – Taaa – tylko tyle jestem w stanie powiedzieć, wciąż pozbawiona normalnego oddechu. Czuję się jak galaretka. Całkowicie zrelaksowana. Wiem, że nigdy nie będę miała go dość. Tylko raz nie wystarczy, aby zaspokoić głód, który wywołał. Chcę go, w kółko i przez cały 141

czas. Całuję go, muskając jego wargi moimi. Oddaje mi pocałunek i czuję, że na nowo budzi się we mnie. – Jeszcze raz? - pytam. Z pewnością to nie jest możliwe, tak szybko. Śmieje się, powodując wibracje przemieszczające się w moim ciele i osadzające się pomiędzy nogami, tam gdzie wciąż jesteśmy połączeni. Najwyraźniej mogłabym ruszyć na drugą rundę. – Nigdy nie będę miał cię dość. – Jak wyżej – mówię, a on znów się śmieje. Całuje mnie ostatni raz zanim wysuwa się, by zdjąć i wyrzucić prezerwatywę. Obserwuję go jak idzie do łazienki, wpatrując się w jego piękny, nagi tyłek. O tak , jest mój. Kilka minut później, wsuwa się do łóżka i pod prześcieradła. Żadne z nas nie rusza się, by założyć ciuchy. Całkowicie wyssał ze mnie energię, bym mogła to zrobić. Przyciąga mnie do siebie i przytulam policzek do jego piersi. Dźwięk bicia jego serca jest kojący i jest jednym z moich ulubionych dźwięków. Nasze nogi są splątane ze sobą, a jego ręka spoczywa na moich plecach. Gdy zapadam w sen, całuje mnie czoło i myślę, że słyszę jak mówi „kocham cię”, ale jestem w stanie błogości po seksie i nie mogę być tego pewna. Pomysł tego, że mi to mówi nie przeraża mnie jednak. Ponieważ ja czuję to samo. Kocham Graysona. Jestem w nim zakochana. I w tej chwili jestem dokładnie tam, gdzie powinnam.

142

Rozdział 16 Grayson

Otwieram oczy i odwracam się, oczekując że znajdę Huntley leżącą obok mnie. Ale łóżko jest puste. Pościel wciąż jest przesiąknięta jej waniliowym zapachem, co przynosi wspomnienia ubiegłej nocy.To była najbardziej idealna noc w moim życiu. Czucie jej skóry na swojej, pierś przy piersi, nos przy nosie.... To sprawia, że dreszcze przeszywają mnie na wskroś. Gdy myślałem o tym, jak była piękna w każdy możliwy sposób, widziałem ją pode mną, drżącą ze mną zagłębionym w niej i krzyczącą moje imię, to jest... nie do opisania słowami. Dla mnie seks zawsze był tylko seksem, ale po ostatniej nocy z Huntley był czymś o wiele więcej. Wyskakuję z łóżka, zakładam jeansy i ruszam w dół korytarza by ją odszukać. Kiedy znajduję ją stojącą w kuchni, ma na sobie moją szarą, zapinaną na guziki koszulę, słuchawki wetknięte w uszy i śpiewa razem z Janą Kramer's „Why Ya Wanna”. Pochyla się wsuwając coś w rodzaju tacki do piekarnika i widzę czarną, koronkową bieliznę wystającą spod koszuli. Boże, miej litość.... To czarna koronka z różową kokardką tuż nad jej pupą. Wchodzę do kuchni tak cicho, jak tylko potrafię i otaczam ją ramionami w talii, przez co podskakuje zaskoczona.119 Wącham jej włosy, wdychając oszałamiający zapach, który teraz jest mocnym połączeniem wanilii i mnie. Odciągam koszulkę na bok, odsłaniając nagie ramię i składam leniwe pocałunki w górę szyi, zatrzymując się, gdy docieram do miękkiej skóry poniżej ucha.120 Czuję jak drży i przyciskam swoje biodra do jej pleców, więc wie że jestem szaleńczo na nią napalony, oraz to że jestem cały jej. Odwraca się i wpatruje we mnie, uśmiechając się od ucha do ucha. Jej włosy są w nieładzie i ma ten „ dopiero co przeleciana” wyraz twarzy. Jest 119 Na figle Ci się zebrało cio?? :P 120 Ha ja lubię w uszko.....;-)

143

bardzo piękna. Tak bardzo, że to sprawia, iż serce bije mi szybko i wolno jednocześnie. – Cóż, tobie też dzień dobry, śpiochu – szepcze. – Dzień dobry, moja śliczna dziewczyno – odpowiadam. Nie mogę nic poradzić na to, że uśmiecham się jak Kot Cheshire, który zjadł śmietankę. Lekki odcień czerwieni rozprzestrzenia się po jej kremowych policzkach, mój pieszczotliwy zwrot przyprawił ją o rumieńce. Wie, że jest piękna. Ale w przeciwieństwie do większości dziewczyn, które afiszują swoją nieskazitelną urodę, ona ma ten rodzaj skromności, który sprawia, że to czyni ją jeszcze bardziej atrakcyjną. – Dobrze spałeś?- pyta, próbując wyglądać niewinnie. Rumieniec nie opuszcza jej twarzy, gdy spogląda w górę na mnie spod gęstych rzęs. Decyduję, że chcę być jedynym facetem, który sprawia, że jej policzki będą właśnie tak wyglądać. – Spałem świetnie, dopóki nie obudziłem się sam - dąsając się odpowiadam. Chichocze i ten dźwięk przebiega przeze mnie. Budzi nieznane uczucie głęboko w duszy, uczucie, które myślałem że umarło dawno temu. – Przepraszam. Nie mogłam spać, więc postanowiłam upiec jakieś babeczki. Jej podekscytowanie z powodu czegoś tak prostego jak pieczenie babeczek wywołuje u mnie uśmiech. Moją dziewczynę łatwo jest zadowolić. Staram się nie myśleć o podwójnym znaczeniu tego faktu, ale to trudny wyczyn, biorąc pod uwagę to, że wiem jak cholernie dobrze reaguje ciało Huntley. – Twierdzisz że cię nie zmęczyłem? - szepczę, składając pojedynczy pocałunek u podstawy gardła - powinienem spróbować jeszcze raz? Oddycha szybko, a moje ręce instynktownie zaciskają się na jej talii. Doprowadzę do tego, że oboje dojdziemy, oparci o tę cholerną ścianę, jeśli nie będę ostrożny. Ale chcę wykorzystać to, jak łatwo ona otwiera się na mnie, kiedy jesteśmy złączeni tak jak teraz. Nie mogę przegapić tej rzadkiej szansy by zobaczyć, co kryje się pod jej pięknem. Gdy

144

jesteśmy tylko my. – Nie składaj obietnic których nie możesz dotrzymać – ledwo wypowiada te słowa między jednym ciężkim oddechem, a drugim. Opieram się na niej, wkładam palec w waniliowe ciasto babeczkowe i przebiegam nim od ucha do podstawy gardła, tworząc ślad, a moje usta spotykają miękką skórę. – Nigdy nie obiecuję czegoś, czego nie mogę zrobić – warczę. Zlizuję lepkie ciasto dopóki nie wracam poniżej ucha. Nawet jej smak jest upajający. Jestem już nim prawie opity i tak bardzo od niego uzależniony. – O, czyżby? Jej głos jest ochrypły, jakby krzyczała. Bardzo. Myśl o niej znowu wykrzykującej moje imię wysyła dreszcz, który przebiega całe moje ciało. – Wyzywasz mnie, kochanie? Napotykam jej oczy i zauważam iskrę podekscytowania w tych niezmierzonych głębinach. Myślę, że widzę coś w rodzaju miłości, które je przenika, ale nie mogę być tego pewien. – Może i tak - uśmiecha się ironicznie. Zanim mogę odpowiedzieć, ona zanurza palec w cieście121 i rozsmarowuje na mojej twarzy. Spogląda na mnie, przygryza dolną wargę tłumiąc śmiech w oczekiwaniu na moją reakcję. – Naprawdę ? - pytam niedowierzająco. Pomysł, że ona chce się tak bawić sprawia, że moje potrzeby i pragnienia się zaostrzają. Przeskakuje pod moją pachą i zmierza prosto do sypialni. Łapię ciasto i ruszam za nią w pogoń. Piszczy kiedy ją chwytam i zastyga, gdy widzi co mam w dłoni. – O nie – szepcze. Ja ci dam ”o nie”. Rzeczy będą brudne. Bardzo brudne. W bardzo szybkim czasie leżymy na drewnianej podłodze oblepieni lepkim, waniliowym paskudztwem. Wszystko jest na 121 Oczywiście chodzi o ciasto na babeczki czy tam muffiny ;-)

145

naszych rękach i nogach, więc wkrótce zrzucamy tę odrobinę ciuchów, którą mamy na sobie. Jej usta spotykają moje i powraca głód, który czuję pomiędzy naszymi pulsującymi ciałami. Pocałunek zaczyna się niewinnie, ale wkrótce czuję się tak, jakbyśmy starali się wspiąć na siebie, wchłonąć. Ciało jej łaknie, jak zagłodzony, pozbawiony wody człowiek na pustyni. Przesuwam ręką wzdłuż jej nóg, dopóki nie docieram do seksownych czarnych majteczek, i ściągam je. Próbuje rozpiąć mi jeansy, ale potrząsam głową. Chwytam jej nadgarstki jedną ręką, podczas gdy drażnię ją drugą. I zanurzam jeden palec w jej wnętrzu. – Och... - jęczy i czuję, jak zaciska się wokół mnie. – Zachłanna dziewczynka – drażnię ją wiedząc, że ta brudna gadka doprowadza ją do szaleństwa. Moja dziewczyna lubi to i fakt że nie zdaje sobie z tego sprawy, czyni ją jeszcze seksowniejszą. Wsuwam w nią drugi palec i patrzę jak rumieni się, a biodra zaczynają się ruszać, ujeżdżając moją rękę w rytm mojego pchania. Moje własne podniecenie boleśnie naciera na spodnie, ale ignoruję swoje potrzebę uwolnienia i skupiam całą swoją uwagę na zadowalaniu Huntley. Zwiększam tempo i pocieram kciukiem jej mały, unerwiony kłębuszek , wywołując powolne i głębokie jęki z rozpalonego ciała. Rozsuwa trochę szerzej nogi, a jej piękne małe palce u stóp zwijają się w kłębek.122 Oddycha łapczywie i tłumi krzyk dłonią. Jej ciało trzęsie się i chwyta moje palce przyciskając je bardziej. Patrzę z podziwem jak dochodzi i czołgam się nad nią, by pocałować wspaniałe, pełne usta. Otwiera oczy, spoglądając leniwie, podczas gdy łapie oddech. – Łał – szepcze – to było.... - urywa, a ja szeroko się uśmiecham. – Chodźmy pod prysznic – szepczę jej do ucha. Chcę zobaczyć ją znowu nagą, ale potrzebuję też zdjąć jeansy. Urosłem nieznośnie twardo 122 Jakby miała skarpetki, to by pewnie jej spadły ze stóp :D

146

podczas „małego podłogowego show” z Huntley. – Będziesz musiał mi pomóc – chichocze. Wstaję i wciągam ją pod ramię. Skomle, kiedy klepię ją w tyłek i oddaje mi z nawiązką. Biegnę pod prysznic i kiedy jest właściwa temperatura, wchodzę pod niego z Huntley wciąż wiszącą mi na ramieniu. Woda nas moczy i opuszczam Huntley w dół. Zsuwa się powoli wzdłuż mojego ciała, dopóki stopy nie dotykają ziemi. Nie ruszamy się, nasze oczy utkwione są na sobie, cicho wyzywając jedno drugiego, by ten poruszył się pierwszy. Temperatura wzrasta o parę stopni i to nie ma nic wspólnego z ciepłą wodą parującą wokół nas. Jej ręce zsuwają się po mojej nagiej piersi, zatrzymując się gdy docierają do kolczyka w sutku. Jej zainteresowanie małym srebrnym prętem dziwi mnie i zastanawiam się, co planuje z nim zrobić. Moje myśli ustają z chwilą, kiedy obniża usta na mój sutek i szarpie srebrny pręt zębami. Podniecenie strzela we mnie, a ja sapię ciężko na rozdzierającą przyjemność, jaką inicjuje jej język.123 Jej ręce kontynuują jazdę w dół, podczas gdy ona drażni sutek, gryząc wpierw lekko, by potem wgryźć się mocniej. Odczucia wyrzucają gardłowy dźwięk z głębi mojego gardła. Zamykam oczy, pochłonięty sposobem, w jaki jej język wiruje wokół. Dalej mam zamknięte oczy, kiedy jej ręce przesuwają się niżej i odpinają jeansy, zsuwając całkowicie w dół, wypuszczając mojego kutasa na wolność. Puszcza sutki i spogląda na mnie spod przymrużonych oczu. Policzki ma zarumienione. Jest tak podniecona jak ja i to wzmaga tę gorącą brawurę krążącą w powietrzu. Odpinam ostatni guzik, który trzyma moją zmoczoną koszulę przyklejoną do jej ciała i powoli, niemalże zbyt wolno, ściągam ją. Tworzę palcami szlak w dół, jej ramion na których natychmiast pojawia się gęsia skórka. Wracam rękoma w górę i zanim mogę skupić uwagę na jej pełnych piersiach, ona upada na kolana tuż przede mną. Piersi podskakują jej lekko, a sutki marszczą się.124 – Huntley, ty... 123 O w mordę ten kolczyk sama być podszczypywała heheh ;P 124 O czyżby Ci kochany dobrze zrobić miała :D

147

– Szszzzzza... - ucina mnie – pozwól mi się tobą zająć – jej głos jest miękki i lekko podszyty nerwami. Jej małe ręce owijają się wokół podstawy mojego futa i zaczynają poruszać się w górę i w dół w spokojnych, celowych ruchach dawkując odpowiednią ilość ciśnienia. Opieram obie dłonie o ścianę i rozprostowuję ramiona, by pozostać nieruchomo. Gdy mam zamiar zamknąć oczy, ciepłe, mokre usta mnie otaczają. Otwieram szeroko oczy i widzę zafascynowany, jak bierze mnie prawie całego w usta, aż do momentu, gdy czuję jak mój czubek uderza w tylną ścianę jej gardła. Drżę i jęczę, intuicyjnie łapiąc tył przemoczonej głowy Huntley. Jej ruchy przyspieszają, a ona ssie, liże i wciąga moją długość w swoje swawolne usta. Jestem blisko. Czuję szybko zbliżające się uwolnienie. – Kochanie, będę … Jej ostatni ruch urywa moje słowa w pół zdania, a ciało szarpie się do przodu. Wszystko wokół mnie eksploduje. Gorąca ciecz wypełnia jej usta, a ona łyka ją zachłannie. Właśnie kiedy już myślałem, że moja piękna dziewczyna nie może mnie już niczym zaskoczyć. Podciągam ją i zgniatam jej usta swoimi. Otwiera je dla mnie i badam ich głębię, zachłannie próbując silnej mieszanki wspólnych smaków. Wiem, że właśnie przeżyłem z nią wstrząsające doświadczenie, nie tak jak z innymi wcześniej, ale, ja pierdolę, znowu jestem podniecony. – Jesteś. Po. Prostu. Niesamowita. - mruczę - a to była najbardziej gorąca rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Czuję jej uśmiech i spoglądam w dół w jej jasne, przejrzyste spojrzenie. Niebieski w jej oczach wiruje z pożądania i czci. – To było.... - przerywam, naśladując jej wcześniejsze słowa. Nie wiem jak opisać to, co się właśnie stało. – To po prostu zwrot przysługi – mówi. Marszczę brwi.

148

– Nie waż się nigdy myśleć, że tylko dlatego że ja... zrobiłem … to dla ciebie, to jesteś mi coś winna. Obejmuje mnie ramionami w talii. – Wiem, ale chciałam. Sprawiłeś, że było mi dobrze i chciałam żebyś ty też się tak poczuł. Chwytam jej podbródek palcami i składam lekki pocałunek w oba kąciki ust. – Jesteś doskonała – szepczę. – Sprawiasz, że czuję się dobrze jedynie będąc z tobą. Uśmiecha się do mnie nieśmiało. – Czy możemy wziąć teraz prysznic? Jestem trochę lepka. Uśmiecham się do niej złośliwie. To będzie... zabawne. Spędzamy czas myjąc się wzajemnie, wymieniając nieśmiałe spojrzenia tu i tam. Każda pieszczota jest delikatna i miękka, każdy pocałunek czuły i kochający. Suszymy się wzajemnie, nie zawracając sobie głowy pełnym ubraniem przed powrotem do łóżka. Huntley obejmuje mnie ramionami w talii i kładzie głowę na piersi. Nogi splątuje z moimi i wzdycha z zadowoleniem. W takim momencie, czuję spokój. Daje mi to w taki sposób, że nie wiedziałem, że to możliwe. Zapala ogień wewnątrz mojej duszy, ale też ucisza burzę, która rośnie we mnie.125 Jest tak wiele rzeczy, które chcę, by o mnie wiedziała, tak dużo tych, którymi muszę się podzielić. Po byciu razem już jakiś czas myślisz, że możesz powiedzieć jej wszystko, co leży na sercu. Ale niektórymi sprawami jest się trudniej podzielić, niż innymi. Jej oddech się wyrównuje i przesuwam się tak, by na nią patrzeć. Twarz ma spokojną i pogodną, wręcz przeciwnie do tego, co bycie z nią robi z moim ciałem. Całuję ja w czoło i pozwalam sobie odpłynąć, rozkoszując się czuciem jej, ukrytej i otulonej moim ciałem. Nigdy nie chcę zasypiać bez niej w moich ramionach.

125 O jaki poeta z niego nio proszę ;-)

149

Nigdy. ***

Chwilę później czuję się tak, jakbym był obserwowany. Nie wiedząc, która jest godzina, trzymam oczy zamknięte. Kiedy delikatne palce Huntley pieszczą moje usta, nie mogę się już dłużej opierać. Otwieram oczy i widzę jak się uśmiecha. Wygląda na wypoczętą126, czego rezultatem jest błogi, anielski wręcz blask widniejący na jej twarzy. – Cześć – szepcze. Zamiast odpowiedzi całuję ją, zsuwając rękę w dół jej kręgosłupa i łapię za tyłek. Ona przysuwa się bliżej, więc przywiązuje ją do siebie nogami. – Gray – szepcze znowu – jestem głodna. Przewracam nas w ten sposób, że jestem na górze i łączę nasze palce razem, rozciągając je nad jej głową. – Hmmmm – całuję delikatnie jej szyję i liżę miękką skórę. – Ja też jestem głodny... ale nie na jedzenie. Dźwięk, który wychodzi z jej ust to mieszanka chichotu i jęku. – Nie masz mnie jeszcze dość? Patrze na nią marszcząc brwi. – Nigdy nie będę miał cię wystarczająco dość. A ty już masz mnie dość? Chichocze, całując czubek mojego nosa. – Nie, zdecydowanie nie, ale hm... potrzebuję... odpoczynku. – Czy cię zraniłem? - pytam poważnie. Zajęło nam

kilka minut, bym zmieścił się cały,

ale nie wyglądała jakby było jej

126 Ha Ciekawe czemu hehehe

150

niewygodnie lub cierpiałaby z bólu. – Nie, ale... Przerywam jej. – Byłaś dziewicą? Nie wierzę, że ta myśl nie przyszła mi wcześniej do głowy. Kurwa. Powinienem spytać wcześniej... Uwalnia ręce i ujmuje w dłonie moją twarz. – Nie, Grayson. Gdybym była, to bym ci powiedziała. Przesuwam palcami po jej włosach. – To dlaczego potrzebujesz odpoczynku? Przyciska twarz do mojej klatki, by ukryć rumieniec i mamrocze: – O Boże... Drgania pochodzące z jej głosu drażnią moją skórę i kierują się w niższe partie ciała.127 – Powiedz mi – zachęcam złośliwie ocierając się o jej ucho. – To dlatego, no dobrze … - pauzuje i patrzy znów na mnie – jesteś … - z rozbawieniem obserwuję, jak próbuje znaleźć odpowiednie słowa – jesteś… większy... niż… mój pierwszy facet. Gdyby nie wyglądała na tak bardzo zawstydzoną wybuchnąłbym śmiechem. Ale tego nie robię. – Cóż – uśmiecham się złośliwie – nie będę za to przepraszał. Całuję ja mocno, dopraszając się o jęki. Moje biodra zaczynają poruszać się bez mojej woli, gotowe by posiąść ją ponownie. – Jeśli będziesz tak jęczeć - mamroczę w jej usta- nie będę w stanie się zatrzymać. 127 Ha czyżby Ktos się obudził :D??

151

Więc ubierzmy cię i nakarmmy. Jestem pewien, że jest już pora kolacji. Daje mi szybkiego całusa i wysuwa się z pode mnie. Śledzę jej ruchy i widzę, jak ubiera czarne koronkowe majtki i moją, już suchą, koszulę. Ona usiłuje mnie zabić. Cóż, dwie osoby mogą grać w tę grę. Zakładam bokserki, ale nic więcej

i idę za nią do kuchni.

Nadal jesteśmy sami w

mieszkaniu, więc nie muszę się martwić, że ktoś nas zobaczy. – Na co masz ochotę? - otwieram lodówkę by zobaczyć, jakie składniki mam do dyspozycji. Wyciąga z piekarnika idealnie upieczone babeczki waniliowe. – Te wyglądają dobrze. Wezmę tylko babeczkę. Wyciągam blachę z jej rąk zastanawiając się, dlaczego do licha się nie spaliły. Przecież zapomnieliśmy o nich wcześniej. – Dlaczego się nie spaliły? – Ustawiłam zegar zanim mnie... rozproszyłeś – śmieje się. – Cóż, ostatnio jak sprawdzałem, babeczki nie należały do grupy pożywnych dań, więc przygotuję ci pożywne danie. Dąsa się, a to wymaga ode mnie dużej dozy powściągliwości, by nie zgarnąć jej wydętych warg między swoje. – Ale ja chcę babeczkę. – Pozwól, że cię nakarmię właściwym jedzeniem, a potem będziesz mogła zjeść ciastko. Zamykam lodówkę i sadzam ją na ladzie.128 Ustawiam się między jej nogami i pocieram jej nagie uda w górę i w dół. Ona obejmuje mnie za szyję, nogami oplata talię i podchodzę o 128 O czyżby kolejna goooooooooooorąąąąąąca secena?? To takie pożywne jedzenie masz na myśli??

152

krok bliżej. – Ok. Uśmiecha się do mnie i nie ma niczego na tym świecie, czego bym nie zrobił, by ten uśmiech gościł na jej twarzy każdego dnia do końca mojego życia. – Co mam ci przyrządzić? – Hmmm - myśli jakąś minutę i odpowiada. - Omlet. Podnoszę brwi. – Na kolację? – pytam z niedowierzaniem. – To nie jest pora kolacji - patrzy na zegarek. Jest 18. – Och, to jest pora kolacji – przerywa – i ja chcę omlet. – Ok – wzdycham – w porządku będzie omlet. Uśmiech powraca na jej twarz. Zsuwa rękę na tył mojej szyji i ciągnie mnie do siebie, aż nasze usta prawie się stykają. – Umieram z głodu – szepcze. Zamykam wolną przestrzeń między nami i przyciskam usta do jej warg. Jęczę. – Próbujesz mnie zabić, kobieto? Uśmiechając się złośliwie zeskakuje z lady, a ja klepię ją w tyłek. Wychodzi z kuchni, potrząsając biodrami specjalnie dla mnie, i słyszę że śmieje się przy tym lekko. – Kokietka – mruczę pod nosem. Zabieram się do robienia naszych omletów, krojąc paprykę, pieczarki i trochę sera. Dodaję białka do miski i zaczynam ubijać, aż piana będzie lekka i spieniona. Następnie wrzucam trochę przypraw i ziół, które wiem, że będą smaczne. – Grayson. Odwracam się i widzę Huntley stojącą w przejściu do przedpokoju. Ma w ręce mój telefon i

153

wygląda blado. – Co się dzieje? Dziewczyna, która opuściła kuchnię mniej niż piętnaście minut temu, nie jest tą samą, która teraz tu stoi. – Dzwonił Brody - szepcze, drżącym głosem – odebrałam. – Co powiedział - przełykam z trudem. Łzy spływają po jej twarzy i podchodzę do niej. Ścieram je delikatnie i pytam jeszcze raz: – Co powiedział kochanie? – To Demi. Są w twoim domu i mówi, że musimy iść. Teraz. Demi? Huntley musiała widzieć zmieszanie na mojej twarzy, bo kontynuuje mówiąc: – Jest ranna... Tommy, on... Szloch ucieka z jej ust, więc tulę ją do siebie. Ona czuje się taka malutka, kiedy jest zasmucona. Dopada mnie panika i martwię się, co mogło się przydarzyć Demi. Jesteśmy przyjaciółmi od zawsze i myśl, że ktoś mógł jej zrobić krzywdę boli mnie. – Ok – mruczę - Chodźmy więc. Ubieramy się w ciszy, zapominając o jedzeniu. W ciągu 30 minut zatrzymujemy się przed moim domem, Huntley dopada drzwi i biegnie po schodach, zanim mogę ją zatrzymać. Złe przeczucia osiadają w głębi moich trzewi. Idę prosto do frontowych drzwi, które były wyraźnie rozwalone i nieruchomieję, kiedy widzę, że w salonie panuje kompletny bałagan. Brody siedzi na kanapie z opuszczoną głową. Spogląda w górę i widzę zaczerwienioną i mokrą od płaczu twarz.129 Jestem zszokowany. To pierwszy raz kiedy widzę go we łzach. 129 WTF?? co się mogło zdarzyć?

154

– Co się stało? Siadam obok niego na kanapie. Podczas gdy czekam aż mi odpowie, zwracam uwagę na wszystkie szkody wokół mnie. Nasze barowe krzesła są potrzaskane, ich kawałki leżą wszędzie. Poduszki są porozrzucane wszędzie, jakby miała tu miejsce szamotanina. To miejsce to kompletny bałagan i sądząc po rozciętej brwi Brody'ego i podbitym oku musiała tu być walka. – To był Tommy - odpowiada. Jego głos drży i zaciska pięści. – Przyszedł szukać Demi i kiedy dowiedział się, że jest w moim pokoju, wpadł w szał. Wróciłem do domu na krótko przed tym nim się tu dostał, ale i tak zdążył dostać się do Demi - łamie mu się głos, gdy wypowiada jej imię. – Dlaczego ona tu była? - znam odpowiedz, ale nie chcę by Brody wiedział, że wiem. Jestem jedyną osobą która wie, że on i Demi spotykają się po kryjomu. Ja nie toleruję zdrady, od kiedy sam zostałem zdradzony, ale rozumiem dlaczego czuł potrzebę, by o tym milczeć. – Czekała na mnie – przełyka ślinę - Gdy tu dotarłem był w moim pokoju i bił Demi. Boże Gray. On po prostu nie przestawał. Walczyła, kopała i krzyczała. Złapałem go i wtedy zaczęło się. Skończyliśmy tutaj na dole i na szczęście przyjechał Jace, bo inaczej zabiłbym tego skurwysyna.130 Jace jest jednym z kumpli z drużyny i na szczęście nie jest fanem Tommy'ego. Jestem mu wdzięczny, że był w stanie zatrzymać Brody'ego, zanim go poniosło. Kiedy powiedział, że mógłby zabić Tommy'ego, nie wątpiłem w to. Brody nie boi się fizycznych reakcji i wie jak używać pięści. – Gdzie ona teraz jest? – Na górze, w moim pokoju. Huntley jest z nią. Źle wygląda Gray. Prawie złamał jej rękę! Nie widziałem go nigdy tak wściekłego! 130 Boże, czy w tej książce co drugi facet to damski bokser albo niedoszły gwałciciel? :( - to ja, Ana

155

Wybucha płaczem ,a ja nie waham się, by go pocieszyć. On był ze mną w najgorszych chwilach mojego życia i odwdzięczenie mu się jest dla mnie tak naturalne jak oddychanie. Jest dla mnie jak brat i nienawidzę patrzeć, jak cierpi. – Czy powinniśmy zawieźć ją do szpitala? Kręci głową. – Nie , nie chce iść. Uparta baba – mamrocze – musimy ją stąd zabrać, nim on postanowi wrócić. Nigdy nie spuszczę jej z oczu po tym, co jej ten skurwiel zrobił. Oddycha głęboko i uspokaja się. – Wiem, że to co zrobiliśmy było złe, zaufaj mi wiem to. Ale ona nie zasługuje na to, by być pobitą jak jakiś śmieć. I to jest moja wina. Powinienem trzymać się od niej z daleka. Ale kurwa, Gray ta dziewczyna jest głęboko w moim sercu. Była tam od zawsze, od momentu kiedy rzuciła tym przeklętym błotnym ciastem w moją twarz, kiedy mieliśmy po 6 lat131. Obaj zduszamy śmiech, przypominając to sobie. Rozumiem, o czym mówi. Ponieważ jestem pewien ,że moje serce jest z nią teraz tam na górze. – Sprawdzę, co z dziewczynami – mówię wstając. – Dobrze. Ja tu posprzątam. Podążając do pokoju Brody'ego jestem pełen obaw, co tam mogę znaleźć. Huntley siedzi na łóżku i obejmuje drżącą w jej ramionach Demi. Obie dziewczyny płaczą i zatrzymuję się dając im chwilę. Deski podłogowe skrzypią pod moimi stopami i to zdecydowanie niszczy mój plan, by odwrócić się i odejść. Huntley spogląda na mnie i wyraz jej twarzy wystarczy, by złamać mi serce. Wchodzę i staję przed nimi. Jasna cholera. Twarz Demi już zaczyna sinieć. Ma rozcięte czoło i rozbitą wargę. Zaciskam pięści i tłumię 131 O miłość od przedszkola ;-) jakie to słodkie ;D

156

gniew, który się we mnie burzy. Kto do kurwy dał Tommy'emu prawo tak pobić Demi? Żaden mężczyzna nie powinien podnieść ręki na kobietę , nieważne jak wściekły by był. Patrzę na Huntley. – W porządku, kochanie? Potrząsa głową i więcej łez spływa po jej twarzy. Odwracam wzrok ku Demi i klękam przed nią. Wzdryga się lekko na moją bliskość i odsuwam się. Jakim cudem ona znowu zaufa mężczyźnie? – Nie zamierzam cię skrzywdzić - mówię jej miękkim i pocieszającym głosem – czujesz się na tyle dobrze, by wyjść z nami, czy mamy zabrać cię do szpitala? – Musze stąd wyjść- szepcze załamanym i spustoszonym głosem, tak obcym od jej normalnej pewności siebie. – Tak mi przykro Dem. Dopilnujemy by za to zapłacił. Dzwoniłaś już do rodziców czy na policję? – Nie. Rodzice pojechali na wakacje i nie chcę mieszać w to policji. – Czy Ty sobie kurwa żartujesz, Demetria??132 Nasze głowy odwracają się na dźwięk wzburzonego głosu Brody'ego. 133 – On cię pobił i nie chcesz wnieść oskarżenia? – Nie krzycz na nią!- wtrąca się Huntley. – Brody - mówi Demi – dowiedział się o nas i się zdenerwował. Czego się spodziewałeś? Wiesz, jakie on ma usposobienie. To co zrobiliśmy było złe. Jak mam to wytłumaczyć policji i rodzinie? Brody podchodzi do nas i klęka. – Przepraszam kochanie, nie chciałem krzyczeć. Ale on musi wiedzieć, że nie ujdzie 132 Uuuuuuuu ktoś się wkurzył!! ale ma racje ;-) 133 Nio tak mogłam wiedzieć tylko on ją tak nazywa jak się wkurzy ;-) Ciekawe jak ją nazywa w innej scenie :D

157

mu to płazem. Demi ujmuje w dłonie twarz Brody'ego i ten gest wydaje się być bardzo intymny. Czuję, że ja i Huntley powinniśmy wyjść i dać im trochę prywatności, ale jestem zafascynowany czułością pomiędzy nimi. – On ma rację – mówię – Musimy zgłosić to jak najszybciej. Muszą zrobić zdjęcia twojej twarzy i spisać oświadczenie. Możesz nie chcieć wnosić oskarżenia, i rozumiem to , ale nie wiemy czy lub jeśli kiedykolwiek wróci. Przynajmniej to powinniśmy zrobić, by trzymał się z daleka. Mogę zadzwonić do taty i poprosić, by spotkał się z nami na policji. Huntley ściska mocno jej rękę i przytakuje. Spojrzenie jakie między sobą wymieniają jest prawie niezauważalne, ale coś w nim mnie niepokoi.134 Demi wdycha. – Ok. Ale czy potem możemy wrócić do domu, proszę? - prosi patrząc na Brody'ego. Ten wsuwa ręce pod nogi Dem i podnosi ją z łóżka. Przytula ją do piersi i wychodzi z pokoju. Huntley i ja idziemy za nimi i upewniam się, że frontowe drzwi są zablokowane, zanim będę mógł je naprawić. Patrzę, jak Brody układa Demi na przednim siedzeniu swojej ciężarówki i odjeżdża. Huntley jest już w moim samochodzie, gdy tam docieram. Bawi się nerwowo palcami, więc chwytam ją za rękę i łączę nasze palce mając nadzieję, że to jej pomoże. Całuję wierzch jej dłoni i mówię: – Wszystko będzie w porządku, moja piękna dziewczyno. Jej usta unoszą się lekko i wiem że głęboko w środku wierzy mi. Odjeżdżam spod domu i jadę za Brodym na komisariat. Dzwonię do ojca i proszę go, by spotkał się z nami na posterunku policji. Zaczynają badać ubrania Demi, robić 134 Taa bo ona też ma swój sekret

158

zdjęcia jej twarzy, a następnie spisują oświadczenia Demi i Brody'ego. Kilka chwil później dwóch policjantów targa Tommy'ego przez drzwi. Kiedy Demi go zauważa, natychmiast chowa się za plecami Brody'ego i zaczyna płakać. Jej drobnym ciałem wstrząsa niekontrolowany płacz, sprawiając że wygląda, jak zastraszone zwierzątko. Tommy próbuje dosięgnąć Brody'ego, ale policjanci go trzymają. – Ty dupku – krzyczy – myślałem, że jesteś moim przyjacielem! – Przepraszam, że cię zdradziliśmy. Ale nasza przyjaźń skończyła się dawno temu. – Więc to dało ci prawo, by pieprzyć moją dziewczynę? Brody spuszcza głowę i po raz pierwszy widzę, że jest zawstydzony tym co zrobił. I wiem też, że jest człowiekiem, który bierze odpowiedzialność za swoje czyny. – To co zrobiliśmy było złe Tommy, i jest nam przykro. Ale nie miałeś prawa zrobić Demi tego, co zrobiłeś. Brody sięga za nim i przytula Demi do swojego boku. Ona waha się, gdy patrzy na nią z szacunkiem i adoracją w oczach i na całej twarzy. – Jest dobrze – szepcze – trzymam cię. Kiedy Tommy widzi stan twarzy Demi blednie i wgapia się w nią w całkowitym zastygnięciu. Świadomość tego co zrobił uderza w niego jak pędzący pociąg. – O Boże - mówi – kochanie, tak mi przykro. Nie chciałem cię... - urywa, zostawiając pozostałą część tego, co chciał powiedzieć w przesiąkniętym ciężką atmosferą powietrzu. Właśnie wtedy wchodzi mój ojciec. Zatrzymuje się, kiedy widzi co się dzieje. – W porządku synu? – pyta. Przytakuję. – Tak tato, z nami w porządku. To Demi potrzebuje twojej pomocy. Tata uśmiecha się do Huntley i przytula ją szybko, nim podchodzi do miejsca gdzie stoją Brody i Demi.

159

– Oficerze Parks, jestem prawnikiem tej młodej damy – mówi. Jego postawa jest sztywna i można poczuć aurę władzy bijącą od niego. Oficer ucieka za biurko, podczas gdy tata rozmawia z Demi i Brodym półgłosem. Otaczam Huntley ramionami i przyciągam do boku. Jej sztywne ciało odpręża się i przytula się do mnie. – Ze mną w porządku. Nie patrzy mi w oczy, więc wiem, że mnie okłamuje. Ale nie winię jej. W jakiś sposób chce być silna dla swojej przyjaciółki. Rozumiem to. Kolejną godzinę później jesteśmy w końcu gotowi, by wyjść. Tato był w stanie zapezpieczyć Demi tworząc zakaz zbliżania się do niej Tommy'emu i nawet zadzwonił do jej rodziców. Nie byli zbyt zaniepokojeni tym, co się stało. Postanowili zakończyć urlop w tym czasie jak planowali. Dupki.135 Nigdy nie zrozumiem ich lekceważącego zachowania względem córki. Przynajmniej Demi ma moich rodziców i rodziców Brody'ego, którzy ja uwielbiają. Parkujemy przed domem dziewczyn i zanim doganiamy Demi i Brody'ego, pochylam się i całuję Huntley w czoło. Tak bardzo chcę jej powiedzieć, że ją kocham, ale po ostatnich kilku godzinach stwierdzam, że to nie jest właściwy moment. Jeszcze nie.

135 I agree!!!

160

Rozdział 17 Huntley

Nie da się opisać uczucia, które cię ogarnia, gdy wchodzisz do pokoju i znajdujesz swoją najbliższą przyjaciółkę, która jest stłuczona na kwaśne jabłko, umazana mieszanką krwi swojej jak i łajdaka, który jej to zrobił. Znalezienie jej w takim stanie pozbawia mnie tchu nie tylko dlatego, że widzieć ją taką jest dla mnie trudne, ale też dlatego, że ja też to przeżyłam. Większość ludzi nie wie, że jeśli choć raz zdarzy ci się taki incydent, to lepiej zrozumiesz jak takie cierpienie znosi inna kobieta. Dla mnie to było jak cios w brzuch i wystarczyło, by coś we mnie się złamało. Spojrzenie oczu Demi, gdy mnie zauważyła powiedziało mi że ona wie, że ja to zrozumiałam. Nie rozmawiałam z nią otwarcie o mojej przeszłości, ale już coś wcześniej zaskoczyło między nami, coś co połączyło nas w niewyobrażalny sposób. Jej strach stał się moim strachem i zerwał plaster, który przykleiłam, by zakryć to, co chciałam zachować w tajemnicy przed wszystkimi. – Hej, wszystko w porządku? Podnoszę głowę i widzę Graysona obserwującego mnie uważnie. Wróciliśmy do mieszkania jakiś czas temu bez względu na tę karygodną porę i nie ruszyłam się ze swojego miejsca na kanapie. W mieszkaniu czuć było melancholią, a ja tkwiłam we mgle wspomnień od momentu opuszczenia posterunku policji. Słabo się do niego uśmiecham, ale nie reaguje. Będzie wiedział że kłamię, gdy powiem że czuję się dobrze, moja reakcja na to, co przydarzyło się Demi była jednoznaczna, a jeśli w tej chwili powiem mu jak naprawdę się czuję, to spowoduje lawinę pytań, na które nie jestem w stanie mu odpowiedzieć136. Myśl o podzieleniu się tą częścią przeszłości z Graysonem przeraża mnie i skłania do uwierzenia, że kiedy już się tego dowie, odejdzie. Sama myśl o tym, że mnie zostawia sprawia, że zwijam się u jego boku i zatapiam w cieple jego ramion. Całuje mnie w czubek głowy i uspokajająco głaszcze po plecach. To 136 A kiedy będziesz???

161

tymczasowo łagodzi przepełnione lękiem myśli i na razie to mi wystarcza. – Gdzie jest Brody? - pytam, przytulając się do jego silnej, bezpiecznej piersi. Boję się, że gdy spojrzę w jego kryształowo-jadeitowe oczy ,w jakiś sposób odgadnie, że ukrywam coś wstydliwego. – Jest z Demi – odpowiada cicho. Smutek w jego głosie jest słyszalny i wiem, że martwi się bałaganem, w jakim znaleźli się Demi i Brody. Jakby słysząc, że o nim gadamy, Brody wchodzi do pokoju i siada, wzdychając ciężko, gdy mości się na kanapie. Wygląda na wykończonego i tak bardzo zagubionego. Jest naprawdę dobrym facetem i uważam, że nasza przyjaźń zacieśniła się w ciągu ostatnich kilku tygodni. Jest dla mnie jak starszy brat, którego chciałam mieć. – W porządku, chłopie? - pyta Grayson spoglądając na Brody'ego. Jego klata wibruje przy

mojej skórze i dźwięk ten jest dziwnie pocieszający.

Uspokajający. Brody pociera dłońmi zmęczoną twarz i opiera łokcie na kolanach. – Taaak- cicho odpowiada miękkim i szorstkim zarazem głosem – Demi chce z tobą porozmawiać, Huntley. Tak myślałam, że będzie chciała. – Dobrze. Zajrzę do niej – wysuwam się z ramion Graysona prostując się, a on całuje mnie w skroń. Uwielbiam, kiedy to robi. - Dlaczego nie zamówcie jakiejś chińszczyzny? - Proponuję – umieram z głodu i sądzę, że Demi też chciałaby coś zjeść przed pójściem spać. – Dobrze kochanie, wszystko czego sobie życzycie, dziewczyny. Opuszczam salon i kieruję się do pokoju gościnnego, który nie tak dawno temu stał się pokojem Demi. Myślałam, że mieszkanie z nią będzie trudne, ale myliłam się. Może dlatego, było łatwe bo każda z nas ma swoją łazienkę, może dlatego, że jesteśmy bardziej do siebie podobne niż sądziłam na początku. Jej szczupła postać jest zwinięta na łóżku, a światło obok rzuca cień na jej posiniaczone ciało. Wygląda na drobniejszą niż w rzeczywistości, prawie jak małe dziecko. Podchodzę

162

cicho do miejsca gdzie leży i delikatnie wspinam się na jej gigantyczne łóżko. Otwiera oczy i zaczyna płakać na mój widok. – Ciiiii – szepczę – już w porządku Dem. Jesteś tutaj bezpieczna. Brody i Grayson nie pozwolą, by coś ci się stało. Ostrożnie ocieram jej łzy, a ona przesuwa się tak, że jest w pozycji siedzącej. – Wszystko w porządku? - pytam. Oczywiście nie jest z nią dobrze, nie jestem idiotką, ale to jedyny sposób, by namówić ją do rozmowy o tym, co się stało. – Jest w miarę w porządku biorąc pod uwagę całą sytuację. – Chcesz mi powiedzieć, co się wydarzyło? Porusza się niespokojnie i miętosi chusteczkę, którą trzyma w dłoniach. – To pomoże – zachęcam – obiecuję. Patrzy na mnie, a ja trzymam ją za ręce jako znak wsparcia. – Narobiłam prawdziwego bałaganu – oddycha słabo i obgryza wargę, by zatrzymać jej drżenie. Słucham uważnie, obdarzając ją całą moją uwagą. To było to, czego potrzebowałam najbardziej wiele miesięcy temu. Zamiast tego rzeczy ze złych zrobiły się jeszcze gorsze. Ściskam jej dłoń sugerując w ten sposób, by kontynuowała. – Czekałam na Brody'ego i sądzę, że gdy zignorowałam telefony od Tommy'ego z trylion razy, przyszedł i mnie znalazł. Brody i ja staraliśmy się utrzymać to w tajemnicy, ale byliśmy trochę nieostrożni. Głos miała przepełniony żalem, takim, który pochodzi z bycia złapanym na robieniu czegoś niedozwolonego, a nie z powodu samego aktu robienia tego czegoś. – Myślałam, że się nie znosicie. Nie można było przegapić, gdy rzucali w siebie sztyletami w pokoju pełnym ludzi. Ale może o to im chodziło, by ludzie widzieli to, co oni chcieli, by zobaczyli. Chcieli wszystkich oszukać. – O słodki Jezu, on mnie doprowadza do szału. Przez połowę czasu nie wiem, czy chcę go najzwyczajniej w świecie pieprzyć, czy uderzyć w twarz.

163

Uśmiecha się półgębkiem, nim łzy zaczynają ponownie spływać po jej policzkach. – Jestem tak cholernie zakochana w nim, ze śmiertelnie mnie to przeraża. Mama zawsze mi mówiła, żebym nigdy nie pozwoliła mężczyźnie trzymać swojego serca, dopóki nie będę pewna, że na nie zasługuje, ale co ja mam zrobić jeśli moje serce nigdy do mnie nie należało? Bo jestem pewna, że skradł mi je gdy mieliśmy po 6 lat137. Przytulam ją, a ona mi pozwala. Jej ciało rozpada się tłumiąc łkanie. To co mówi ma sens i rozumiem teraz dlaczego przepełniają ją sprzeczne emocje. Do tej pory Tommy był bezpiecznym wyborem, ale to Brody jest tym którego potrzebuje bardziej niż powietrza. Widząc teraz zmieszanie na jej twarzy uświadamiam sobie, że naprawdę kocha Brody'ego i to jest ten rodzaj miłości „mogę-się z tobą–zestarzeć”, o której czytasz w takich książkach jak „Duma i uprzedzenie”. On jest jej panem Darcy'm, a ona jest Elizabeth Bennet. Słyszę delikatne pukanie do drzwi, odwracam się i widzę wchodzącego Brody'ego. Demi zbiera się w sobie, wyciera łzy i kładzie głowę na poduszce. Przykrywam ją kocem i mijam się z Brody'm przy drzwiach. Wygląda na zagubionego i zdezorientowanego, ale widzę miłość i czułość płonące w oczach. Ściskam go, to przychodzi mi łatwo teraz, gdy czuję się z nim swobodnie. Całuje mnie w czubek głowy i patrzę jak znika w pokoju, zamykając za sobą drzwi. Jedzenie musiało dojechać jakiś czas temu, bo lada kuchenna załadowana jest pudełkami z chińskimi potrawami na wynos. Ich zapach uderza mnie w nos i wzmaga głód. Dzisiaj nic jeszcze nie jadłam i nagle jestem strasznie wygłodniała. Grayson jest zajęty wykładaniem jedzenia na talerze, kiedy oplatam go z tyłu ramionami w tali, przyciskając go do siebie tak blisko jak tylko jest to możliwe. Pociągam nosem. – Cześć piękna dziewczyno – mówi odwracając się, by na mnie spojrzeć. Całuje mnie w głowę i pod każdym okiem, w miejscach, gdzie spływają mi łzy i na koniec w usta. – Nie możesz już płakać tak, jak do tej pory. Nienawidzę patrzeć jak płaczesz. Jest taki delikatny, jakbym to ja była tą poobijaną i posiniaczoną dziewczyną. To 137 Oooo to tak samo jak on myśli :D

164

czego musi się dowiedzieć, to że wciąż taką jestem. W środku. Widok Demi tak zranionej wypuścił wiele niechcianych uczuć na powierzchnię. Nie jestem pewna, jak długo jeszcze chcę ukrywać prawdę przed tym pięknym, delikatnym mężczyzną, który tak o mnie dba. – Zjedzmy, a potem przygotuję ci miłą gorącą kąpiel138. – Hmmm – to moja jedyna odpowiedź. To brzmi kusząco i kojąco. Po zaspokojeniu głodu i kąpieli, którą Grayson mi obiecał, leżymy w łóżku. Głowę kładę na jego piersi i słucham rytmu jego serca. Jego brzmienie staje się jednym z moich ulubionych dźwięków, przy których zasypiam. Nogi mamy splątane, a on bawi się moimi włosami, to kolejna rzecz którą uwielbiam. Oboje jesteśmy trochę zatopieni w myślach i choć jestem zmęczona, nie mogę wyłączyć umysłu. Nie zdaję sobie sprawy, że marszczę brwi, dopóki Grayson nie pyta: – O czym tak ciężko myślisz ? Spoglądam w górę na niego i uśmiecham się, kiedy wygładza bruzdę na moim czole delikatnym tarciem kciuka. Przyciemnione światło lampy sprawia, że wygląda cudownie. Wzdycham. Patrzenie na niego nigdy mi się nie znudzi... – Czy myślisz, że między Brody'm i Demi wszystko się ułoży? – Myślę że nieźle narozrabiali, a Demi powinna najpierw skończyć swój związek z Tommy'm, a nie oszukiwać go. Ale teraz po tym wszystkim myślę, że razem sobie z tym bałaganem poradzą – westchnął. Coś mi mówi, że nie aprobuje tego, ale nie ich związku, tylko faktu że Demi nie była wierna Tommy'mu. Jego głos jest pełen zrozumienia, ale dla której strony? Zdrajcy? Czy zdradzanego? – On ją kocha – mówię, bardziej do siebie niż do Graysona. – Wiem o tym. Kocha ją przez większość swojego życia. Kiedy mieliśmy po 6 lat, 138 Oooooo ja też chę !!!

165

Brody zaczął bawić się z Demi na placu zabaw i któregoś dnia rzuciła mu ciastem w twarz, bo powiedział że ma brzydką sukienkę. Od tego momentu Brody pokochał tę dziewczynę bardziej niż swoje życie. Trwało to przez cały okres szkoły średniej. Demi spotykała się z facetami, ale wszyscy wiedzieliśmy, że czekała na ruch ze strony Brody'ego, a kiedy on nic nie zrobił, przestała czekać. To zabijało Brody'ego kiedy zaczęła spotykać się z Tommym, a kiedy odkryliśmy że pozbawił ją dziewictwa w wieku 17 lat na jakiś czas stracił nad sobą panowanie139. – Dlaczego on nigdy nic nie zrobił, skoro wiedział że ona na to czeka? – Nie sądził, że jest dla niej wystarczająco dobry. Wychowywał się całkiem inaczej niż my, więc założył że ona nie będzie nim zainteresowana, ponieważ jego rodzina nie spała na pieniądzach tak, jak nasze. Marszczę się na logikę, chociaż większość ludzi jest odrzucanych przez cały czas z powodu biedy. – To głupie. Cicho się śmieje. – Wiem kochanie, ale on tak właśnie uważał przez cały czas. Może teraz, kiedy zadba o siebie, będzie czuł inaczej i uświadomi sobie jakim był durniem. Myśl o tym, że Grayson nie chciałby być ze mną gdyby uważał, że jestem biedna martwi mnie. Mój ojciec pochodził z rodziny o dużych koneksjach i pieniądzach i kiedy zmarł, umieścił je w funduszu powierniczym, bym mogła mieć do nich dostęp, kiedy będę starsza. Mama miała uprawnienia do korzystania z tych pieniędzy, ale nalegała byśmy obchodzili się bez nich. A w końcu mój głupi fundusz był tym co ją zabiło. Jej ostatni chłopak, ten co siedzi za kratkami za morderstwo, dowiedział się o funduszu, i kiedy nie chciała dać mu z niego ani centa by wspomóc jego alkoholowe wybryki, zabił ją w przypływie wściekłości. To kolejny sekret, który ukrywałam przed Graysonem. – Huntley? Otrząsam się ze wspomnień, które trzymały mnie na uwięzi i uświadamiam sobie, że ściskam w pięściach koszulkę Graysona. Patrzę w jego ciepłe, zielone oczy i uśmiecham 139 Oj coś czuje że ich historia będzie bardzo obiecująca …. ;-)

166

słabo. – Wszystko w porządku. Kłamstwo wychodzi łatwo z moich ust. Uczucia na twarzy Graysona mówią mi, że nie całkiem mi wierzy, ale nie naciska dalej. Zamiast tego ściąga koszulę wiedząc, jak uwielbiam czuć jego skóry na swojej i wsuwa się głębiej do łóżka. Przykrywa nas kołdrą, a ja tulę się do jego piersi, osłonięta jego silnym, muskularnym ciałem. Wymykam się snom, myśli nękają mnie i wiążą we wspomnieniach o rzeczach, które trzymam w sekrecie przed Graysonem, rzeczach z mojej przeszłości, którymi powinnam się z nim podzielić, nim zaczęliśmy się spotykać. Chwytam go mocniej. Kiedy powiem mu wszystko, odejdzie. Muszę nacieszyć się tą chwilą, w której mnie trzyma. Ponieważ jutro to może już nie być moje. Może już nie będzie mój.

*** Budzę się na śpiącym ciele Graysona. Słońce prześwituje przez zasłony i rzuca słabe światło na jego twarz. Nie miałabym nic przeciwko budzeniu się w taki sposób każdego kolejnego dnia. Wygląda spokojnie i prawie nieziemsko. Opieram się pokusie, by przebiec palcami przez jego uchylone usta i wyskakuję z łóżka tak szybko, jak to tylko możliwe. Kiedy jestem ubrana, wchodzę do kuchni, gdzie odnajduję Brody'ego przygotowującego kawę. – Dzień dobry – mówię. Łapię kubek z kawą i staję obok niego. Brody też jest miłym dla oka widokiem. Ma opaloną skórę i całkiem nieźle wyrzeźbione ciało. Włosy w kolorze brudnego blondu opadają luźno na czoło. Dobrze, że jego widok pozbawionego koszulki nie powoduje dzikich harców w moim brzuchu, tak jak dzieje się to gdy widzę półnagiego Graysona. W ogóle, kiedy widzę Greysona. – Cześć ci – odpowiada zaspanym głosem. Albo sadząc po jego oczach, głosem pełnym braku snu.

167

– Jak ci się spało? – Niezbyt dobrze - biorę łyk kawy i pozwalam, by przyjemne ciepło ogrzało mnie od brzucha po palce u stóp. Kawa i czekolada to dwie rzeczy, z których nie będę w stanie zrezygnować.140 Nigdy. – Ja też – wzdycha. – Jak ona się czuje? Patrzy na mnie ze smutkiem i żalem w oczach. – W miarę dobrze, tak sądzę. Miała koszmary w nocy, budziła się co pół godziny krzycząc „proszę przestań”. Boże, czułem się bezsilny. I winny. Wiem, że to, co zrobiliśmy było złe, ale nie mogłem tego zatrzymać, nawet gdybym chciał. Sam Bóg nie powstrzymałby mnie przed byciem z nią. – Jakoś to naprawicie – mówię. Oplatam go ramionami i ściskam. On potrzebuje pocieszenia tak samo jak Demi i moje serce boleje nad obojgiem. – Mam nadzieję – mówi, popijając kawę. – Gdzie się wybierasz? Wzruszam ramionami. – Musze pogadać o czymś z ciocią Emmą. Wrócę niedługo141. Chwytam kluczyki, w chwili, gdy wspomina coś o Graysonie, ale umyka mi to gdy zamykam drzwi. Nie tracąc czasu wsiadam do jeep'a i kieruję się w stronę domu ciotki i wujka. Potrzebuję jej rady, a skoro teraz nie mam matki to jej pomoc będzie właściwa. – Halo?- wchodzę przez główne drzwi ich domu, ale wita mnie cisza. Cholera. Może nadal są w kościele. – - Huntley? To ty kochanie? - dociera do mnie z salonu głos cioci. Leży na kanapie z książką w ręce. – Cześć ciociu Em. Przepraszam, przyszłam nie w porę? Ciocia marszy brwi i wstaje z kanapy. – Oczywiście że nie, kochanie. Jesteś tu zawsze mile widziana. To też twój dom 140 Hahaha ja też :D kofam czekoladę i kawę i jeszcze miętowe lody :D [ja też – mówi Ana :) ] 141 Ciekawe o czym chcesz z nią rozmawiać cio??

168

uśmiecha się ciepło i wciąga mnie w uścisk. Tego właśnie potrzebuję. – Wszystko w porządku, skarbie? – Możemy pogadać? – Oczywiście kochanie. Pozwól, że zaparzę nam herbaty i opowiesz mi co ci leży na sercu. Czyta we mnie tak dobrze, jak matka, która odgaduje co się dzieje z jej dzieckiem. W takich chwilach jak ta tęsknie na mamą, ale jestem bardzo wdzięczna, że mam ciocię Emmę. Stała się dla mnie matką, bez poczucia że całkowicie próbuje zastąpić mi tę prawdziwą. Kocha mnie, a ja szanuję ją za to o wiele bardziej. Chwilę później ciocia wraca z tacą w ręce. Siada na kanapie i nalewa nam do kubków herbatę. – A teraz – mówi, stawiając na stole kubek - powiedz mi co cię gnębi, kochanie. Przełykam ciężko zanim relacjonuję, co się wczoraj przydarzyło Demi. Rozszerza oczy ze zdumienia, kiedy mówię w jakim stanie znaleźliśmy Demi, a moje oczy napływają łzami. Pociera mi plecy pocieszając mnie. – Ciężko było zobaczyć ją w tym stanie, bez przypominania sobie co ja przeżyłam – mówię. – Och skarbie , twoja reakcja była całkowicie normalna. Rozumiesz przez co przechodzi ta dziewczyna o wiele bardziej, niż większość ludzi. Rozmawiałaś już z Graysonem o tym, co cię spotkało zanim przyjechałaś do Breckinridge? Potrząsam głową, próbując przełknąć łzy. – Nie, ale wczoraj, zobaczył jak prawie ześwirowałam. Myślę że zasługuje na to, by się dowiedzieć. Ale boję się, że jeśli mu wszystko powiem, będzie widział mnie inaczej. Co jeśli nie będzie mnie chciał, gdy odkryje, że jestem uszkodzonym towarem? Ciocia Emma kładzie mi ręce na ramionach. – Po pierwsze, nie jesteś uszkodzonym towarem142. Nie chce słyszeć nigdy więcej, że nazywasz siebie w ten sposób, bo w przeciwnym razie złoję ci skórę. Przeszłaś przez piekło, to o wiele więcej niż doświadcza większosć ludzi w twoim wieku i stałaś się 142 Dobrze mówi polejcie jej!!

169

przez to niesamowicie silna. A po drugie, skąd wiesz że Grayson cię zostawi, gdy się wszystkiego dowie? Nie sądzę, by ten chłopak kiedykolwiek cie opuścił nawet jeśli by chciał. On jest tak bardzo tobą zauroczony kochanie. Ma to zakochane spojrzenie gdy jesteś z nim. – Boje się. – Wiem dziecinko. Ale to miłość tak robi. Wiem co czujesz do Graysona, dlatego właśnie musisz mu zaufać, że nie zostawi cię, kiedy wyznasz mu prawdę o sobie. Jeśli jest takim mężczyzną, jakim wiem że jest, będzie kochał cię bardziej, jeśli już tak nie jest. – Myślisz, że mnie kocha? – Ten chłopak skoczyłby przed osiemnastokołowiec143 ,jeślibyś o to poprosiła. Każdy widzi, że on cie kocha – drwi. – Ja też go kocham – wyznaję – ale jak mam powiedzieć co mam w sercu, skoro boję się że mnie odrzuci, bo ono nie jest całe? – Kochanie, pozwól mu je skleić. Może się okazać, że też możesz poskładać jego serce w całość. Jestem zbyt mocno wciągnięta w mój wewnętrzny konflikt, by zastanowić się nad jej ostatnim stwierdzeniem. Zamiast tego skupiam się na uspokojeniu myśli i wznowieniu wewnętrznej siły. Mogę to zrobić. Grayson zasługuje, by wiedzieć. – Dziękuję ciociu Em. Całuje mnie w czoło i ściska mocno. – W każdej chwili kiedy mnie potrzebujesz, jestem tu dla ciebie. Żegnam się i wracam do mieszkania. Czuję się dziwnie lepiej, ale jeszcze trochę ze sobą skłócona. Nagle myśl o Graysonie nie wiedzącym kim właściwe jestem przeraża mnie bardziej, niż powiedzenie mu prawdy. Jestem gotowa, aby złożyć kawałki mojego zdruzgotanego serca u jego stóp. Mogę mieć tylko nadzieje, że dalej będzie mnie chciał, mimo że nie jestem cała.

143 18-kołowiec – ciężarówka z przyczepą mającą razem dziewięć par kół - w org. jump in front of en eighteen weeler

170

Rozdział 18 Grayson Huntley wchodzi do mieszkania i wygląd jej twarzy mnie zastanawia. Twarz jest zaczerwieniona i ma zapłakane oczy. Nie mam pojęcia gdzie była, ale coś najwyraźniej ją martwi. Zamyka za sobą drzwi i podchodzi do mnie. Obejmuje mnie ramionami w pasie i nic nie mogę poradzić na to, że złe uczucia kiełkują w dole brzucha. Coś naprawdę jest nie w porządku. – Gdzie zniknęłaś dzisiaj rano? - Pytam cicho. – Tęskniłem za tobą. – Musiałam uporządkować pewne sprawy. Są Brody i Demi? – Tak, w jej pokoju. Ostatni raz jak sprawdzałem to spali. Spogląda w stronę korytarza, a potem wraca spojrzeniem do mnie. – Możemy porozmawiać? Przytakuję, obserwując ją uważnie, kiedy bierze mnie za rękę i prowadzi korytarzem do swojego pokoju. Zamykam za sobą drzwi i siadam na łóżku. Złe przeczucie, które kiełkowało wcześniej w żołądku, teraz przybrało na sile. Sprawia, że jestem niespokojny. – Co się dzieje? – Muszę... muszę powiedzieć ci kilka rzeczy i chcę, byś dał mi skończyć zanim coś powiesz. Co zdecydujesz się potem zrobić, będzie twoją decyzją, ok? Serce zaczyna mi gwałtownie walić, a wyobraźnia zaczyna podsycać mi każdy, najgorszy z możliwych przypadków, scenariusz. Przełykam ciężko i przytakuję, dając znak by kontynuowała. – Zanim się tutaj przeprowadziłam, wydarzyło się kilka rzeczy, z których nie jestem dumna, mimo że były poza moją kontrolą. Byłam młoda i niedojrzała i podjęłam kilka głupich decyzji – przerywa i wyciera łzy spływające jej po twarzy. –

171

Spotykałam się z chłopakiem, Jake'm przez prawie 3 lata. Był najpopularniejszym facetem w całej szkole i kiedy zaczął zwracać na mnie uwagę, byłam podekscytowana. Mój tata zmarł, kiedy miałam 2 lata, więc byłyśmy tylko we dwie; ja i mama. Nie byłam przyzwyczajona do męskiej uwagi i myślałam, że sposób w jaki Jake mnie traktował jest czymś normalnym. Chłopak mojej mamy traktował ją w dokładnie taki sam sposób, więc to było wszystko, co wiedziałam o związkach. Głośno zgrzytam zębami. Co ten skurwiel Jake zrobił mojej pięknej dziewczynie? Dlaczego nie było nikogo, kto by ją chronił? Huntley zaczyna szlochać obok mnie. Przysuwam się, by ją objąć, ale szybko wymyka się z uścisku i zeskakuje z łóżka. – Nie – mówi – poczekaj, aż dowiesz się wszystkiego, zanim zdecydujesz się czy jestem warta dotyku. Maszeruje niespokojnie po dywanie na wprost mnie i z ledwością powstrzymuję się, by jej nie chwycić ponownie i pocieszyć. Ale stwierdzam, że potrzebuje czasu, potrzebuje najpierw zrzucić z siebie ciężar, by sobie zaufać. I mnie. – Mój pierwszy raz przeżyłam z nim – kontynuuje. Bezwiednie zaciskam pięści przygotowując się na to, co usłyszę. – Było okropnie. Wiedziałam, że będzie boleć, ale oczekiwałam, że Jake będzie delikatny, że zadba o mnie. Chciałam, by docenił dar jaki mu składałam, jedyną rzecz, której nigdy nie będę mogła odzyskać z powrotem. Nie obchodziło go to w ogóle, i nawet gdy zaczęłam płakać, nie przestawał. Prawie miesiąc zajęło mi zebranie się na odwagę, by zrobić to ponownie, ale nawet wtedy w ogóle o mnie nie dbał. Bierze głęboki oddech między jednym łkaniem a drugim i zerka na mnie, strach i upokorzenie wypełniają jej smutne oczy. – Jesteś pewien, że chcesz usłyszeć resztę? - Pyta niepewnie. Odwracam wzrok, ale przytakuję. Słyszę, jak gwałtownie wciąga powietrze i wiem, że źle zinterpretowała moją potrzebę patrzenia w dal. Nie patrzę na nią nie dlatego, że jestem nią

172

zdegustowany. Patrzę w dal dlatego, że jestem oburzony tym skurwysynem, który nie był mężczyzną na tyle, by potraktować tę piękną, kruchą dziewczynę z miłością i szacunkiem na, który zasługuje. – Trzeci raz – przełyka ciężko – przekonał mnie, by zrobić to bez prezerwatywy. Powiedział, że będzie to bardziej przyjemne dla nas obojga. Byłam na tabletkach i wszystko czego chciałam, to sprawić by był szczęśliwy, więc się zgodziłam. Nie muszę dodawać, że było to dla mnie równie straszne, jak dwa poprzednie razy. Jake był zawsze zbyt skoncentrowany na swoich potrzebach, by martwic się o moje. Przestała maszerować, ale jej rozpacz pogłębiała się, kiedy dalej mi opowiada o tych zdarzeniach. Jestem zły i sfrustrowany. Zły, bo mam ochotę znaleźć tego palanta Jake'a i wpieprzyć mu ciężkim młotkiem, i sfrustrowany, bo Huntley nie pozwala mi się pocieszyć. Widzę , co mówienie o tym jej robi i widok jej, obnażającej dla mnie duszę budzi w głębi serca jeszcze coś innego. Poczucie winy. Ponieważ istnieją rzeczy dotyczące mnie, na które Huntley zasługuje, by o nich wiedzieć. Obserwuję każdy jej ruch, kiedy siada na dywanie. Bierze kilka uspokajających oddechów, ale to nie powoduje, ze przestaje płakać. Nie ruszam się z mojego miejsca na łóżku. – Osiem tygodni później odkryłam, że byłam w ciąży – płacze. Jestem pewny, że widzi moje zaskoczenie, ale dalej kontynuuje. – Byłam przerażona. Ne miałam pojęcia co zrobić. Zdecydowałam, że najlepszą rzeczą będzie powiedzieć Jake'owi i mieć nadzieję, że nie będzie na mnie bardzo zły. Zaczął więcej pić i byłam pewna, że brał narkotyki, więc nie wiedziałam, w jakim nastroju będzie, gdy go znajdę. Wieczorem postanowiłam podzielić się z nim tą wiadomością i zastałam go – pociąga nosem – uprawiającego seks z moją najlepszą przyjaciółką, Taylor. Zastygam, gdy przez mój umysł, jak w Technikolorze, przewijają się wspomnienia zdrady

173

mojej byłej. Nie wiem co powiedzieć. Instynkty kopią mnie w tyłek i nakazują zbliżyć się do Huntley, ale ona zwinęła się na dywanie. Bez słowa biorę ją w ramiona i niosę na łóżko. Dałbym wszystko, by zabrać od niej to, co czuje w tej chwili. – Co zdarzyło się potem? - szepczę. Ignoruje każdy sygnał w głowie mówiący, by zostawić to w spokoju, bo nie spodoba mi się to, co usłyszę. – Po tym jak ich nakryłam, Jake gonił mnie i kiedy powiedziałam mu że jestem z nim w ciąży zwariował. Oskarżył mnie o zdradę i na koniec zepchnął ze schodów. Zaczął mnie kopać i wkrótce potem straciłam przytomność. Tej nocy straciłam dziecko i spędziłam trzy dni w szpitalu lecząc inne urazy, których doznałam z powodu upadku. Kołyszę ją w ramionach w przód i w tył, mając nadzieję, że to uspokoi burzę w jej sercu i duszy w taki sam sposób, w jaki ona mnie uspokaja. Chcę być dla niej wszystkim, kim mogę tylko być. Pomimo szoku, wszystkie te informacje wyjaśniają mi więcej, niż myślałem, że to możliwe. Jesteśmy dwoma złamanymi duszami szukającymi ukojenia u siebie nawzajem, pragnienia by to drugie poskładało się w całość. Otwiera usta chcąc coś powiedzieć, ale się waha. – Co jeszcze? - pytam. – Widzę, że jest coś jeszcze, co potrzebujesz powiedzieć. Słyszę, jak przełyka. Na pewno nie może być nic gorszego niż to, co już mi powiedziała, prawda? – W dniu, w którym opuściłam szpital, znalazłam mamę martwą. Weszłam do domu i znalazłam jej ciało w kuchni. Tył jej głowy był roztrzaskany i według koronera miała 37 ran szarpanych w brzuchu i klatce piersiowej. Kiedy… – Przestań. Nie musisz mi mówić nic więcej. Przesuwa się, starając wyplątać się z mojego uścisku. – Co robisz?- pytam.

174

– To jest to, na co się przygotowałam. Wiesz już całą prawdę o mojej przeszłości i wiedziałam że odejdziesz, kiedy zdasz sobie sprawę jak popaprana jestem. Mrugam dwa razy, chwilowo tracąc mowę, kiedy słyszę co sugeruje. To trudne nie być wkurzonym po takich słowach, ale opuszczenie jej jest ostatnią rzeczą, o której myślę. – Czy ty naprawdę myślisz, że byłbym w stanie cię zostawić po tym, co mi wyznałaś? – Tak – szepcze – jak możesz kochać kogoś, kto nie jest kompletny?144 Zamykam dystans między nami w dwóch długich krokach. Nie odepchnie mnie od siebie, kiedy będę stał z nią twarzą w twarz. Chcę pokazać jej tak szybko jak to tylko możliwe, jak wygląda w moich oczach. Chcę by zobaczyła niezwykłą, piękną i silną Huntley, pod której wrażeniem jestem każdego dnia. Muszę jej to uświadomić... – Jestem w tobie zakochany – wyrzucam z siebie. Jej wypełnione łzami oczy rozszerzają się. – Co? Ujmuję w dłonie jej twarz i patrzę w oczy. – Jestem w tobie zakochany, Huntley. – Nie możesz być, Gray. Jak możesz kochać coś, co jest uszkodzone? – Jesteś tak zdeterminowana, by ukryć swoją rozbitą duszę, że nie widzisz jak piękną uczyniły cię te kawałki. Całkowicie mnie rozbroiłaś Huntley, zostawiłaś moje serce i dusze nagimi i wszystko czego chcę, to byś zobaczyła, że kocham każdy cholerny złamany kawałek ciebie. I nie chcę nikogo innego. Kręci głową, a ja ścieram kciukami spływające z jej twarzy łzy. – Też jestem w tobie zakochana – płacze – i to mnie przeraża. – Ja też jestem przerażony kochanie, ale potrzebuję byś mnie wpuściła do środka. Pozwól zobaczyć mi twoje wewnętrzne piękno145. 144 Oj głupiutka dziewczynka ….. on by cię zamknął w uścisku do końca życia gdyby tylko mógł ;-) 145 Tytuł książki – Beneath your beautiful ;-) cudne słowa co nie, ja bym się rozpuściła jak masełko:D

175

Przyciskam usta do jej ust. Chwyta mnie rękoma za szyję, a ja przyciągam ją do siebie, dopóki nie dzieli nas nic oprócz ubrań. Podnoszę ją i jej nogi oplatają mnie w pasie. Przesuwam się dopóki nie uderzam kolanami o łóżko i kładę ją na nim delikatnie. Unoszę się nad nią na krótko, zanim składam delikatne jak muśniecie motyla pocałunki wzdłuż jej szyi. Jej usta są blisko mojego ucha, więc jej ciepły oddech wysyła dreszcze które ogarniają całe moje ciało. – Grayson – mówi cienkim i czułym głosem – kochaj się ze mną. Przełykam ciężko. Nigdy wcześniej nie kochałem się, nie w taki sposób jak chcę tego z Huntley. Po tym dniu wszystko między nami się zmieni.146 Muszę podzielić się z nią moimi tajemnicami, zaufać jej w taki sam sposób, w jaki ona to zrobiła. Ale teraz nie jest to odpowiedni moment. Teraz jest czas, bym pokazał jej co czuję. Huntley siada i zdejmuję jej koszulkę. Robię to samo z moją, nim dołączam do niej na łóżku. Całuje ją, przejeżdżając językiem wzdłuż jej górnej wargi, błagając o możliwość wtargnięcia do środka. Języki splatają się ze sobą w świętym rytuale pieśni i tańca, wzniecając ogień między nami. Rozbieramy się nawzajem powoli, delektując się intymnością i otwartością, którą wspólnie dzielimy. Kiedy oboje jesteśmy nadzy i drżący w oczekiwaniu na więcej, nasze oczy spotykają się i jest to idealny moment by całkowicie się odsłonić. –

Kocham cię – mówię, nieodwracalne przekonanie mojego wyznania.

Emocje, które przechodzą przeze mnie są nie do wytrzymania i czuję łzy spływające mi po twarzy. – Też cię kocham. Nasze usta znów łączą się ze sobą w mieszaninie łez, gdy dwa ciała staja się jednym. Wsuwam się w jej gorące ciepło i oboje jęczymy. Leżę otulony jej ciepłym kokonem w każdy sposób jaki tylko jest możliwy, a uczucie naszego połączenia symbolizują serca bijące w doskonałej harmonii. Zaczynam się ruszać, przesuwając się i drażniąc wejście Huntley końcówką penisa. Torturuję tym nas oboje, ale chcę się nią rozkoszować i czcić 146 ZNOWU??? to ile tych zmian będzie ;P

176

każdy centymetr jej ciała, aż żadne z nas nie będzie mogło tego dłużej znieść. – Gray – błaga – proszę... Wsuwam się w nią z powrotem, dopóki nie może wziąć mnie już więcej. Rozsuwa nogi i unosi lekko biodra, wciągajac mnie głębiej niż kiedykolwiek wcześniej. Uczucie to jest jednocześnie nieznośne i niesamowite. Nadaję prosty rytm, nasze biodra poruszają się ze sobą stapiając się w jedno ociekające potem ciało. Odróżnienie ciała Huntley od mojego jest niemożliwe. Nasze dusze łączą się w taki sam sposób jak robią to ciała. Czuję jak Huntley zaciska się wokół mnie i przyspiesza moje uderzenia, goni falę która nieuchronnie popchnie nas w wir rozkosznych doznań. Ostanie finałowe pchnięcie daje nam ukojenie i łykam jej krzyk, wchłaniając go i łącząc ze swoim. Jesteśmy jedną duszą zamieszkującą dwa ciała. Czas się zatrzymał gdy łapiemy oddech i rozkoszuję się odczuciami z najbardziej magicznej i pięknej chwili mojego życia. Podnoszę głowę ze zgięcia szyi Huntley, a ona obdarowuje mnie nieśmiałym, wręcz płochliwym uśmiechem. Kocham to, że jest dalej tak nieśmiała, mimo że poznaliśmy każdą cząstkę naszych ciał w ten najbardziej intymny sposób. – Jesteś niesamowita – szepczę w jej usta. Wzdycha z westchnieniem. Niechętnie opuszczam jej ciepłe wnętrze i nakrywam nas kołdrą. Ona tuli się do mojej klatki piersiowej i kreśli palcami drogę w kierunku serca. Kiedy jej oddech wyrównuje się, leżę i po prostu obserwuję jak śpi. Jej klatka piersiowa unosi się i opada rytmicznie, oczy trzepoczą pod powiekami, gdy długie rzęsy spoczywają na policzkach. Wydyma lekko usta i nie mogę ukryć uśmiechu. Moja piękna dziewczyna przeszła tak wiele, niosła tak wielki ciężar na swoich drobnych barkach. Wiem w głębi serca, że pokaże mi jak być silną osobą. Nie potrafię wyobrazić sobie życia bez niej u boku.

177

Po obserwowaniu jej przez ponad godzinę, ostrożnie wysuwam się z łóżka tak, by jej nie obudzić. Porusza się, ale zaraz potem przewraca na brzuch i wraca do snu. Zakładam jeansy i koszulkę i wychodzę z mieszkania.147 Głowa puchnie mi od tysiąca myśli, wciąż próbuję przetworzyć wszystko to, co powiedziała mi Huntley. Muszę popracować nad swoim poczuciem winy i znaleźć sposób, by uwolnić się od swoich demonów. Nie potrafię wyobrazić sobie, jak ciężkie było dla niej odsłonić się dla mnie w tak bezinteresowny sposób i przejść przez te przerażające wspomnienia z przeszłości. Wszystko co wiem, to że nasz związek nie może pójść dalej, dopóki nie będę z nią całkowicie szczery.148 Powinienem to zrobić znacznie wcześniej, zanim zaczęliśmy się spotykać, ale byłem tak pochłonięty Huntley i tym jak się przez nią czuję, że zakopałem te bolesne tajemnice jeszcze głębiej.

Jadę na cmentarz na obrzeżach miasta i zatrzymuję się na jednej z bocznych dróg. Normalnie jest tu cicho, ale o 4 rano jest dopiero niesamowicie. Idę pod górę dopóki nie natrafiam na nagrobek mojej siostry i siadam na trawie. Spoglądam na biały marmur z aniołem wyrytym na nim i po cichu czytam jej imię. Emilie May Carter 1992 – 2011 Ukochana Córka Zawsze kochana, czczona i nigdy nie zapomniana. „Noszę twe serce z sobą, noszę je w moim sercu. Nigdy się z nim nie rozstaję. Gdzie idę ty idziesz ze mną; cokolwiek robię samotnie jest twoim dziełem, kochanie i nie znam lęku przed losem, 147 Where are you?? 148 Nio brawo w końcu cie oświeciło !! To nic że późno ale lepiej późno niż wcale :-)

178

ty jesteś moim losem. Nie pragnę piękniejszych światów, ty jesteś mój świat prawdziwy. ty jesteś tym co księżyc od dawien dawna znaczył tobą jest co słońce kiedykolwiek zaśpiewa (...)” - E.E.Cummings149 Samotna łza wymyka mi się, kiedy czytam ulubiony cytat mojej siostry pochodzący z wiersza E.E.Cummings'a. Była molem książkowym i zawsze żartobliwie dokuczałem jej z powodu jej miłości do literatury. Kiedy zmarła, zabrała połowę mnie ze sobą. Byliśmy nierozłączni w dzieciństwie, zawsze wszystko robiliśmy razem. Płakałem z powodu jej śmierci dwa lata i cierpiałem z poczucia winy, że utrzymuję w sekrecie przed rodzicami to, co naprawdę się wydarzyło. Wiedziałem ze nie zniosą prawdy , więc poprosiłem lekarza by pozwolił mi przekazać im informację jak to wszystko się stało. Emilie pokochałaby Huntley. Jestem o tym przekonany. Najbardziej ze wszystkiego chciałbym móc powiedzieć Emilie o spokoju, który daje mi Huntley, jak bardzo chcę jej pokazać swoje serce wolne od strachu i wahania. – Tęsknię za tobą Em – szepcze cicho, mając nadzieję, że lekki wiaterek zaniesie do niej moje słowa. Wstaję i składam pocałunek na jej nagrobku. Będąc tutaj zrozumiałem, że muszę powiedzieć Huntley o swojej przeszłości i zaufać jej w taki sam sposób, jak ona zaufała mi. Wskakuję do ciężarówki właśnie wtedy, gdy odzywa się mój telefon. Imię mojego brata Jeff'a150 wyświetla się na ekranie i przesuwam po nim palcem, by odebrać. – Hej palancie – mówi na powitanie. Jeff jest dwa lata starszy ode mnie, ale czasem zachowuje się jak osoba zbliżona wiekiem do mnie. 149 Nie ja to tłumaczyłam bo miałam zawsze problem z wierszami. Tłumaczenie wiersza zawdzięczamy panu Stanisławowi Barańczakowi, który wziął na warsztat dzieła Edwarda Estlina Cummingsa; za co mu dziękuję bo nie musiałam się z tym męczyć;-)- dla zainteresowanych pełen tytuł „*** Noszę Twe serce ze sobą” odsyłam do strony : http://poema.pl/publikacja/4721-star-star-star-nosze-twe-serce-z-soba 150 Ten pan jest bohaterem nastepnej ksiazki którą pisze pani Bester ;-)

179

– Hej dupku151 – odpowiadam – Nie za wczesna pora dla ciebie na rozmowę? – Tak, ale byłem na siłowni i postanowiłem wpaść do biura wcześniej by popracować trochę nad kampanią dla nowego klienta. Świat reklamy cyfrowej nigdy nie śpi – śmieje się – dlaczego jesteś na nogach tak wcześnie? Trener Morgan wzywa was, chłopaków na poranny trening? – Nie – wzdycham – właśnie wyszedłem z cmentarza. Po drugiej stronie nastała cisza i sprawdzam czy Jeff się nie rozłączył. – Jeff? – Taa, jestem – mówi zbierając długi oddech – to dlatego dzwonię. Przyjeżdżam za kilka tygodni w odwiedziny. Mama jęczała mi nad głową o tym i w końcu się poddałem i uległem. – Nie mogę powiedzieć,że jestem rozczarowany. Wspaniale będzie się z tobą zobaczyć. – Wiem, że to zawsze jest trudne dla mamy, rocznica śmierci Em. I umieram z chęci poznania dziewczyny, którą wyrwał mój mały braciszek. Jęknąłem. – Powinienem wiedzieć, że mama ci powie. Po prostu obiecaj mi, że nie będzie z twojej strony żadnych nieczystych zagrań. Śmieje się do telefonu, i zmusza mnie do odsunięcia go od ucha, zanim całkowicie stracę słuch. – Zawsze się dobrze zachowuję. Jestem słodki jak miód. Prycham. – Znam cię. Będziesz się starał przymilać i wdzięczyć z całych sił. Ale ostrzegam cię z góry, ona jest moja152. 151 Jakie mają pieszczotliwe słówka heheh 152 Wrrr macho się włączył ….HURA!! I co ty na to bracie?

180

– Czy ty właśnie na mnie warczałeś?153 Jezu, naprawdę jesteś pod pantoflem. Przewracam oczami, chociaż wiem że mnie nie widzi. – Ona jest dla mnie ważna. – Słyszę cię bro. Ciesze się, że udało ci się ruszyć do przodu po tym, co ta suka Hayley Ci zrobiła154. – Ona nie jest taka jak Hayley. – Dobrze, dobrze, Uspokój się kurwa, Gray. Nie masz potrzeby by się na mnie wściekać. Chociaż mama wspominała, że Hayley będzie w mieście w ten sam weekend...155 - urywa. Nieuchronna wizyta mojej byłej mnie nie podnieca w najmniejszym stopniu. To kolejna rzecz z listy pt. „Powiedzieć Huntley”. – Tak długo jak nie będę musiał z nią gadać, wszystko będzie w porządku. Lepiej, by trzymała się z daleka ode mnie i Huntley. Ostatnia rzecz jakiej potrzebuję, to Hayley próbująca wślizgnąć się z powrotem do naszego życia. Teraz nastąpiła kolej na mojego brata, by westchnąć. – Nie możesz oczekiwać od niej tego, by nie przyjeżdżała, była najlepszą przyjaciółką Em. Rozumiem dlaczego jej tak bardzo nienawidzisz. Boże ja też jej nienawidzę za to przez co musiałeś przejść. Ale nie będziesz w stanie zawsze jej unikać. Myślę że nadszedł czas, byś pozwolił aby to całe gówno odeszło i skupił się na twoim nowym związku156. Mój brat nigdy w całym swoim życiu nie powiedział czegoś tak głębokiego. Ale wiem, że ma rację. – Ok, Bro, wchodzę właśnie do biura i cieszę się że miałem szansę z tobą pogadać. Nie 153 Warczenie, jęki a czy będzie kąsanie?? jakbym czytała Psi i Zmiennokształtni Nalini Singh 154 Mówiłam ze wkurza mnie ze autorka dała obu dziewczynom imię zaczynajace się na H??? jak się kiedyś pomylę to mnie nie zlinczujcie ok?? - nie bój żaby, Ana będzie czuwać :) 155 Hmm wyczuwam kłopoty przez duże K... 156 Dobrze gada jemu też polejcie!! Boże ale ja z nich robię pijaków Sorka ;-)

181

mogę doczekać się, by was zobaczyć za parę tygodni. Trzy miesiące z dala od domu to zbyt długo. – Ja tez nie mogę się doczekać, by cię zobaczyć. Fajnie będzie mieć cię w domu na trochę. I nie mogę doczekać się by przedstawić ci Huntley - dodaję. – W porządku więc, do zobaczenia wkrótce Gray. Kocham cię bracie. – Ja ciebie też brachu, na razie. Kończę połączenie gdy zatrzymuje się przed mieszkaniem Huntley. Mam nadzieję, że dalej śpi. Planuję wsunąć się pod kołdrę do niej, dopóki nie będziemy musieli iść na zajęcia.

182

Rozdział 19 Huntley

Lekki powiew owiewa mi plecy i czuję, jak łóżko za mną ugina się. Ręka Graysona oplata mnie w talii a on przyciąga mnie do piersi. Przekręcam się tak, że patrzymy na siebie twarzą w twarz i wzdycham z zadowoleniem, kiedy spotykamy się wzrokiem. – Dobry, piękna – szepcze. Całuje mój nos, a potem usta. Nigdy nie będę zmęczona budzeniem się w ten sposób. Przenigdy. – Cześć tobie – odszeptuję – Gdzie uciekłeś dzisiaj tak wcześnie rano? Tęskniłam za tobą. Grayson pieści palcami moja szczękę i muska wargi. Warczy, gdy podgryzam go w czubek palca wskazującego. To jest tak cholernie seksowne, gdy to robi. I wysyła dreszcze w dół mojego kręgosłupa, rozpalając mnie we wszystkich właściwych miejscach. Spostrzegam, że znów jest rozebrany i cieszę się z przyjemności bycia jeszcze bliżej niego, skóra przy skórze. Twarz ma spokojną, ale emocje z niej wyzierające są ciemne, jakby coś go niepokoiło. Mój brak pewności siebie wychodzi na powierzchnię i martwię się, że zaczyna mnie odpychać po tym wszystkim, co mu wczoraj powiedziałam. Czy nadal będzie w stanie odejść po tym, co dzieliliśmy zeszłej nocy? Po tym jak kochaliśmy się, jakby to był pierwszy raz? – Pojechałem na cmentarz – mówi, tak cichym głosem, że prawie go nie słyszę. Ze wszystkich sił staram się nie brzmieć protekcjonalnie. Nie chcę by myślał, że będę go oceniać. – Co tam robiłeś? Przybieram podobny do niego ton i gdyby ktoś z zewnątrz chciał posłuchać naszej 183

rozmowy, nie udałoby mu się to; byliśmy tak cicho. – Odwiedzałem grób siostry. Jego oczy znajdują moje i szuka w nich, jak sądzę, współczucia. Mam przeczucie, że czeka aż ucieknę, ale nie mam takiego zamiaru. Cokolwiek musi mi powiedzieć, nie porzucę go, zmierzymy się z tym razem. – Nie mówiłeś mi, że miałeś siostrę, wspominałeś tylko o starszym bracie Jeff'ie. Gładzę go delikatnie po twarzy, chcąc przekazać miłość temu przystojnemu, załamanemu mężczyźnie. – Jest moją bliźniaczką – odpowiada – Cóż, była nią. Zmarła dwa lata temu w wypadku samochodowym. Łza stacza się w dół po jego policzku i wycieram ją kciukiem. Mogę śmiało powiedzieć, że jest tego więcej ale wierzę, że kiedy będzie gotowy podzieli się ze mną całą resztą. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? - pytam delikatnie. Nie chcę by myślał, że go oskarżam , choć w jakiś sposób czuję się zraniona, że nie podzielił się ze mną tą informacją wcześniej. Chociaż, czy mam prawo być o to zła? Czekałam prawie dwa miesiące z wyjawieniem swoich sekretów. – Nie wiedziałem jak rozpocząć o tym rozmowę – wzdycha – ale po tym, jak zaufałaś mi wystarczająco, by opowiedzieć mi o swojej przeszłości, postanowiłem ci się zwierzyć. Całuję go w usta, przeciągając pocałunek do momentu wychwycenia jego miętowego oddechu. Uśmiecha się półgębkiem. – Pokochałaby cię – śmieje się, rozjaśniając atmosferę. Z powodu tych słów czuje uścisk w sercu, ale jednocześnie cieszę się, bo dzieli się tym ze mną. – Wy dwie byłybyście nierozłączne – kreśli mi na plecach małe kółeczka, a uczucie temu towarzyszące przeszkadza mi w skupieniu uwagi – Emilie miała tę moc, że 184

przyciągała do siebie ludzi, światłem które niosła w sobie, jak również i śmiechem. Niemożliwe było nie być szczęśliwym w jej obecności; jej miłość do życia była zaraźliwa. – Zabierzesz mnie któregoś dnia na jej grób? Możemy przynieść jej ulubione kwiaty, jeśli chcesz? – Chciałbym. – Kiedy będziesz gotowy – dodaję. Przytakuje i przekręca się tak, że siedzę na nim okrakiem. Podnosi się, dopóki nie stykamy się nosami. – Jesteś niesamowita – wypuszcza powietrze – i kocham cię tak bardzo, że mnie to przeraża. Jesteś moim brakującym elementem układanki, powietrzem w moich płucach, krwią w żyłach. Jesteś wszystkim.157 Oczy błyszczą mi od łez. Nigdy nie znałam takiego rodzaju miłości i dopiero teraz wierzę, że na taki zasługuję. Grayson sprawia, że czuję się szanowana, wielbiona i kochana, a siła uczuć którymi się darzymy, w tak krótkim czasie, jest przerażająca. Ale nigdy w życiu nie byłam niczego tak pewna jak tego, co czuję do niego. – Jesteś mój – pocałunek – i ja jestem twoja – pocałunek. Patrzy na mnie z uwielbieniem, promieniejąc z ogromu miłości, która nas otacza. Zastyga, kiedy siadam mu na kolanach. Śmieje się, gdy czuję jak twardnieje pomiędzy moimi nogami i widzę, że jest zawstydzony. – Rumienisz się? - szepczę, przemierzając pocałunkami piegi na ramionach aż do miękkiego kawałka skóry za skrawkiem ucha. Skubię lekko delikatną skórę i czuję, że jego reakcją na mój dotyk jest całkowite i kompletnie podniecenie. Odchrząkuje. – Nie – mówi stanowczo. 157 O boshhhhheeeeeeeeeee rozczuliłam się do łezek !!

185

Umyślnie kołyszę się na nim, kręcąc biodrami. Patrzę na poruszającą się w górę i dół klatkę, jak płytko oddycha dopóki nie zaczyna dyszeć. Rękoma łapie mnie za biodra, gdy unoszę się, pozwalając mu mnie wypełnić. Stykamy się czołami i zatracam się w nim otaczającym mnie, wypełniającym od środka i kochającym. A ponieważ nasze ciała są złączone ze sobą jak puzzle, wszystko wokół odchodzi, a my wnikamy w siebie, aż staje się to nie do zniesienia. Gryzę go w ramię, by zdusić jęk, który tylko służy do pchnięcia go poza krawędź wraz ze mną. Krzyżujemy spojrzenie i znajome wyładowanie elektryczne przepływa z jego ciała do mojego, otulając nas. Na powtórkę szalonego, miłosnego tańca naszych ciał nie trzeba było długo czekać; skutkowało to przegapieniem naszych porannych zajęć.158

***

Wychodzę z ostatnich zajęć dzisiejszego dnia czując się lżej i szczęśliwiej niż kiedykolwiek wcześniej. Coś we mnie się uwolniło, zabierając ciężkie brzemię sekretów które trzymały mnie do tej pory na uwięzi. Kiedy nie widzę Graysona czekającego na zewnątrz, zasmucam się. Widziałam go dwie godziny temu, ale myśl o ponownym zobaczeniu go tak szybko, wysyła dreszcz ekscytacji wystarczająco silny, by mnie zawstydzić. Nagle wystrzela w moim kierunku ręka i chwyta mnie, wciągając w przestrzeń między dwa ceglane budynki będące miejscem naszych zajęć lekcyjnych. Co do?? Krzyczę, ale wkrótce dłoń zasłania mi usta. Spoglądam w górę i widzę Luke'a Bailey'a wpatrującego się przenikliwie, z gniewem tkwiącym w głębi oczu i promieniującym potężną falą z każdej części ciała. Wygląda jak wściekły pies, który wszystko stracił.159 Staram się wyrwać z uścisku, ale przyszpila mnie do ściany. 158 Takie spóźnienia są tego warte :-) 159 Bo tak było ...

186

– Szzzzz – grucha. Ciężki odór alkoholu jest w jego oddechu i wywołuje u mnie odruch wymiotny. To nie będzie wyglądać ładnie na mojej białej sukience. Przestaję się ruszać i czekam, by zobaczyć czego może chcieć. Po tym, co zrobił mi w „Nicky'm”, nie mam ochoty oglądać go znowu, nie mówiąc już o rozmowie z dupkiem. Jak dla mnie może iść i bawić się w korkach w godzinach szczytu, całkowicie mam to gdzieś. – Teraz bądź grzeczną dziewczynką – mówi, przesuwając palcem w dół mojej szyi – i posłuchaj uważnie, co mam ci do powiedzenia. Powiesz wszystkim o naszej rance i odwołasz pieprzone oskarżenia, które kosztowały mnie stypendium i pozycję w drużynie pływackiej.160Oboje wiemy, że chciałaś, bym cię pieprzył. Postarałem się tylko o twoje... zadowolenie. Jeśli nie naprawisz bałaganu, który spowodowałaś, będziemy mieli pewien problem. Pochyla się i wącha moje włosy. Trzymam oczy zamknięte i zbieram się na odwagę, by wyplątać się z tej okropnej sytuacji. Kropla potu spływa mi po plecach, lęk zagnieżdża się głęboko w brzuchu. Przełykam strach i wgryzam się w rękę Luke'a, aż do krwi. Puszcza mnie i potyka, gdy się cofa. – Ty suko! - wrzeszczy. Biegnę,chcąc uciec i zaczepić kogoś, kiedy tylko dosięgnę otwartej przestrzeni poza szkołą. Wyję kiedy potykam się o ziemię i obcieram sobie ramię, obserwuję krople krwi wypływające z rany. – Co do kurwy? Na dźwięk tego głosu serce wali głośno jak młotem w piersi. Ulga zalewa mnie, gdy patrzę w górę. Grayson góruje nade mną, a zmarszczone brwi zniekształcają wyraz twarzy. Pomaga mi się podnieść w samą porę, by zobaczyć jak Luke naciera na nas.

160 Sorry chłopie, ale należało ci się, sądzę że i tak za mało dostałeś za te wszystkie skrzywdzone girlsy, bleh niedobrze mi się zrobiło, chyba będę rzygać wraz z Huntley

187

– Ugryzłaś mnie suko! - krzyczy dalej Luke, nie dbając czy ktoś słucha: - Zniszczyłaś moje pieprzone życie! Skrywam się za Graysonem, zasłaniając pól mojego ciała przed wzrokiem Luke'a. Wątpię by był wystarczająco odważny, by spróbować dostać się do mnie z Graysonem będącym tak blisko. Wtedy ponownie przybiera ten niezrównoważony psychicznie wygląd. – Na twoim miejscu byłbym bardzo ostrożny, Bailey – Grayson warczy przede mną. Mogę poczuć jak wibracje w głosie szarpią jego ciałem. Jest solidny jak ściana stali i dobre trzy cale wyższy od Luke'a. Jest też lepiej zbudowany, choć Luke ma ciało pływaka. – Pierdol się Carter! Co ci do tego? Ona jest przecież jeszcze jedną z wielu puszczalskich w twoim haremie! Wszystko dzieje się tak szybko, ale czuję się jakbym utknęła, ogladając film w zwolnionym tempie. Grayson odpycha mnie na bok, zanim uderza go pięścią. Słyszę trzask, kiedy pięść wchodzi w kontakt z twarzą Luke'a, krew opryskuje koszulkę Graysona. To nie wygląda dobrze. Luke przewraca się na ziemię, Grayson ładuje w niego kolejny cios, i jeszcze jeden. – Grayson – krzyczę - PRZESTAŃ! Uderza go w twarz i chwyta za kołnierzyk koszulki nie zrywając kontaktu wzrokowego. – Posłuchaj uważnie, ty mały kutasie – warczy. Wygląda na niebezpiecznego i przerażającego zarazem. Nigdy nie widziałam, by był tak bardzo zły.161 – Nie waż się ponownie dotknąć Huntley. I jeśli usłyszę, że odurzysz narkotykami jeszcze jakąś inną dziewczynę na tej uczelni, upewnię się że jedynym widokiem basenu jaki doświadczysz, będzie oglądanie go z wózka inwalidzkiego 162. Rozumiemy się? Luke blednie, ale kiwa głową w zrozumieniu. Grayson upuszcza go na ziemię i odwraca się 161 Haa bo teraz ma powód nie sądzisz?? 162 Taaa w końcu zasłużyłby na to D: pewnie sra w gacie teraz heheh

188

do mnie. Wpatruje się we mnie, podąża wzrokiem od stóp do głów i wiem, że to śmieszne, ale sposób w jaki jego oczy wędrują po moim ciele sprawia że drżę. W ten dobry sposób. Gdy obrazy naszych porannych harców w łóżku zaczynają migać w pamięci, spuszczam wzrok, mając nadzieję, że nie zauważy pojawiającego się na policzkach zawstydzenia. – Wszystko w porządku? - pyta cicho. Delikatnie dotyka rannego przedramienia, ale mimo to krzywię się. – Będzie siniak. – Czuję się dobrze. Po prostu ręka boli mnie jak cholera. – Nie potrafię utrzymać cię z dala od kłopotów – śmieje się. – Taa, nie tego dokładnie się spodziewałam wyskakując z klasy z ostatnich zajęć. Grzebiąc w torbie znajduję mokrą chusteczkę i ścieram, suche już krople krwi z ramienia. Syczę przez zęby, kiedy rana piecze. – Przykro mi, że nie było mnie tu, by cię przywitać – wzdycha Grayson pocierając kark – po zajęciach musiałem zobaczyć się z jednym z profesorów. Wyrzucam chusteczkę do kosza i łapię go za rękę. Nasze palce są złączone w idealnym dopasowaniu. – Nie musisz przepraszać. Nie potrzebuję byś mnie niańczył. Czuje się winny bez powodu i nie chcę, by tak było. – Poza tym – dodaję, zatrzymując się przed zatłoczoną kafejką – wynagrodzisz mi to później. Puszczam oko, a on uśmiecha się niegodziwie. – Kochanie, wstrząsnę twoim światem, jeśli to jest to co chcesz. Nie wie, że już to robi.

Przemijające tygodnie przynoszą naszej czwórce pewną dozę rutyny. Brody i 189

Grayson spędzają dużo czasu w naszym mieszkaniu, a w weekendy gdy wyjeżdżają na mecze, Demi i ja mamy „babskie noce” wypełnione śmieciowym żarciem i babskimi filmami. Wszystko w moim życiu przebiega normalnie. Jest piątek rano i jesteśmy z Demi same w apartamencie. Nasi faceci są nieobecni aż do jutra. Budząc się bez Graysona obok, czuję się dziwnie, ponieważ jesteśmy praktycznie zrośnięci biodrami, ale dziś jestem wdzięczna, że go tu nie ma. Mdli mnie i czmycham z zacisza łóżka wprost do łazienki w samą porę, by zobaczyć jak pozostałości ostatniej nocy spływają do muszli klozetowej. Ciałem targają torsje dopóki nie zostaje już nic, a potem dalej mną trzęsie. Słyszę ciche pukanie do drzwi i odwracam się, by zobaczyć wchodzącą do środka Demi. Zmartwienie jest wypisane na jej twarzy. Moczy ręcznik i klęka obok na kafelkowej podłodze. – Dobrze się czujesz? Kładzie wilgotną szmatkę na szyi, a ja jestem wdzięczna za natychmiastową ulgę jaką ta czynność przynosi. – Myślę, że zjadłam coś niewłaściwego wczoraj wieczorem – szepczę. Czuję drapanie w gardle, jakby zostało przetarte w każdy możliwy sposób papierem ściernym. Staję na drżących nogach i wypłukuję usta płynem do płukania, by pozbyć się tego wstrętnego smaku, który przepełnia moje kubki smakowe. Fuj. Posmak moich wymiotów wystarczy, by sprawić, by znów było mi niedobrze. – Hm, Huntley – wstaje Demi i przestępuje niespokojnie z nogi na nogę. – Hmmm? – To może zabrzmi dziwnie ale, hm, kiedy ostatnio miałaś miesiączkę?163 Nie jestem pewna czy marszczę brwi z powodu pytania, czy dlatego że naprawdę nie wiem, kiedy to było. Och nie. Musi widzieć szok na mojej twarzy, bo łapie mnie za łokieć i pomaga mi wrócić do łóżka i 163 Haaa czyżby cię zapłodnił?? heheh niezły strzał Gray :D

190

usiąść. – Myślisz, że jestem... - urywam, w myślach licząc daty. To nie możliwe. Nie może być. – Czy ty i Grayson użyliście zabezpieczania, kiedy ostatnio uprawialiście sex? Przełykam ślinę. To słaba próba nie zadławienia się przez olbrzymią gulę zalegającą w gardle. Bryła znika, kiedy uświadamiam sobie, że używaliśmy ochrony cały czas. Węzeł niepewności tworzy się w głębi trzewi mimo wiedzy, że byliśmy bardzo ostrożni. – Tak – wypowiadam szeptem. – Prezerwatywa nie pękła, nic nie zrobiło w niej dziury?164 W tej sytuacji to uzasadnione pytanie. – Nie wiem. Grayson powiedziałby mi, gdyby tak było... Prawda? Wszystkie rodzaje scenariusza rozgrywają się w mojej głowie. Demi musiała zobaczyć mój strach i niepewność, bo zaczęła pocierać w pocieszeniu moje plecy. Czuję się tak, jakbym miała być znowu chora i na dodatek absurdalnie głupia. Grayson powiedziałby coś, gdyby to był „wypadek”. Wysoce wątpię że zostanie ojcem w wieku 21 lat jest na jego liście życzeń. Jeśli Bóg miałby zamiar strzelić we mnie piorunem, nie sprzeciwiłabym się Mu. Szczerze mówiąc, jeśli sama mogłabym to sobie zrobić, zrobiłabym to. Zaczynam panikować i Demi chwyta moją twarz, zmuszając mnie do spojrzenia na nią. Ona nie zna mojej przeszłości, nie wie o tym, jak zaszłam w ciążę z pierwszym chłopakiem i poroniłam. Gdyby wiedziała, może mój atak paniki nie byłby postrzegany jako dziwny i nieoczekiwany. – W porządku dziewczyno - grucha – Pojadę do apteki w mieście i kupię test. Nie świruj, dopóki nie będziemy pewne. Oddycham szybko i jestem prawie pewna, że jestem o krok od hiperwentylacji. Nie mogę 164 Nio Demi czyżbyć Graya podejrzewała o takie swistwo??

191

być w ciąży. Mam tylko 19 lat do cholery, a Grayson i ja nie byliśmy ze sobą nawet zbyt długo. Och Boże , proszę żeby to był jakiś wirus czy coś takiego. 165 Wolałabym się zmierzyć z tym, niż z przymusem powiedzenia Grayson'owi, że spodziewam się jego dziecka. Demi układa mnie w pościeli i wychodzi. Staram się nie zamartwiać na śmierć, podczas jej nieobecności, ale to nie działa. Zadaje sobie milion pytań i staram się znaleźć logiczne wytłumaczenie. Nie dlatego że to pomaga, lęk czai się nadal w najciemniejszych zakamarkach mojego umysłu. Co jeśli jestem w ciąży? Nie mogę być.166 Jestem na pigułkach i Grayson używa prezerwatyw. Co mam zrobić? Wczołgać się do dziury i prawdopodobnie płakać. Jak mam o tym powiedzieć Graysonowi? Może nie będę musiała. Jak on zareaguje? Wkurzy się cholernie, właśnie tak. Zostawi mnie? Mam nadzieję, że nie. Myśl o nim porzucającym mnie sprawia, że łzy spływają mi po twarzy. Nie mogę się z tym zmierzyć jeszcze raz. Nie przeżyję tego. I co powiedzą wujek Alex i ciocia Emma? Czy odeślą mnie do domu samotnych matek? 167 Teraz jestem po prostu szalona. Może nawet nie być dziecka, aby to teraz rozważać. Do czasu gdy Demi wraca, jestem szlochającym bałaganem i ani bliżej znalezienia prawdziwych lub wiarygodnych odpowiedzi na niekończący się strumień pytań retorycznych, tłoczących się w mojej głowie. Demi siada obok cicho, wciska mi w ręce butelkę wody. – Wypij to byś mogła nasikać na patyczek. Jej szczerość prawie mnie rozśmiesza, dopóki nie uświadamiam sobie powagi sytuacji. Kończę wodę w kilku łykach i czekam 15 minut, zanim chęć oddania moczu zmusza mnie 165 Owszem wirus który skończy się za 9 miesięcy kochana.... :D 166 Kochanie powtarzasz się, a to tak nie znika :d 167 Nie nio teraz to już cholera przeadziłas.... zaczyna mnie wkurzac to jej jakanie i te głupie obawy. Grrr mam ochote jej dac porzadnego psztyczka w nos albo palnac w zakuty choc sliczny łebek a Wy??

192

do wykonania testu. Wchodzę do łazienki, wyjmuję biały, błyszczący patyczek z opakowania. Wykonuję swoją robotę i kiedy kładę go na blacie w łazience wchodzi Demi. Łapie mnie za rękę i uśmiecha się uspokajająco. Gdy mijają trzy minuty, ściskam jej rękę i patrze w dół. Jeden niebieski pasek. – To oznacza wynik negatywny, prawda? – Tak – oddycham głęboko. Zaczynam płakać, ale tym razem to łzy ulgi. Dzięki Bogu. Nie jestem jeszcze gotowa, by mieć do czynienia z dzieckiem. Może pewnego dnia, gdy Grayson i ja będziemy gotowi, podejmiemy tę decyzję razem, wtedy się o nie postaramy. Myśl o jego dziecku rosnącym we mnie jest ekscytująca i nie jest czymś, o czym myślałam, że będę kiedykolwiek rozważać. Ale nie teraz. Nie jestem gotowa. My nie jesteśmy gotowi. – Zamierzasz powiedzieć Graysonowi? Wiem, że powinnam. Tak byłoby fair. Ale co mam powiedzieć? – Nie wiem. Test wyszedł negatywnie, także niewiele jest do powiedzenia, co nie?168 – To twoja decyzja. Myślę, że chciałby o czymś takim wiedzieć. Może test wyszedł nagatywnie, ale jeśli jest twoim chłopakiem i jesteście w związku, zasługuje na to. Ma rację. Wiem o tym. Tylko nic nie poradzę na to, że czuję potrzebę zachowania tego dla siebie. Znowu przewraca mi się w żołądku. Opieram się o ladę i czekam, aż fale nudności przeminą. Kiedy jestem pewna, że nie będę wymiotować, wczołguję się do łóżka. Nagle czuję się wykończona, zarówno psychicznie jak i fizycznie. – Może przyniosę ci coś do jedzenia? - pyta Demi. Wygląda jakby czuła ulgę tak jak ja, ale widzę też coś innego w jej oczach. Może 168 No weźcie ja walnijcie w ten zakuty łeb... To jak najbardziej jesgo sprawa grrrr

193

niedowierzanie? – Nie dziękuję. Myślę, że prześpię się trochę. Kiedy się obudzę, zjem coś. Kiwa głową i cicho opuszcza pokój. Wyraz jej twarzy, niepokoi mnie. Czyżby wątpiła w wynik testu? Jak może, skoro są na 99,99 % są dokładne?169 Zanim jestem w stanie to przeanalizować, zamykam oczy i ogarnia mnie sen. Sny wypełnione są obrazami, jeden po drugim, w szczególności jeden z nich zostaje dłużej ze mną. Mały chłopczyk z włosami w kolorze ciemnej czekolady, z jasnozielonymi oczami i dołeczkami biega dookoła chichocząc. Wygląda dokładnie jak Grayson.

169 Rozwala mnie twój tok rozumowania kochana, do końca nie można im wierzyć :D

194

Rozdział 20 Grayson

Nasz autobus w końcu zatrzymuje się na parkingu przed stadionem. Szarpię Brody'ego za ramię, wyrywając go ze snu. Nigdy nie zrozumiem jakim cudem jest w stanie odpoczywać w czasie jazdy. Ja ledwo byłem w stanie zamknąć oczy na jakieś 10 minut. Wydaje mi się, że w jakiś sposób jest to związane z niewidzeniem Huntley, niż spędzeniem 6 godzin w autobusie z grupą hałaśliwych facetów. Gdy tylko wysiadamy z autobusu i łapiemy bagaże, rozglądam się po parkingu szukając Huntley. Martwię się, gdy jej nie widzę. Powinna tu być. Wyjmuję telefon i wybieram jej numer. Kiedy łączę się bezpośrednio z pocztą głosową, w brzuchu zaczyna mi kiełkować uczucie niepokoju. Dzwonię do Demi i w końcu po trzecim dzwonku odbiera. – Słucham?- jej głos jest ochrypły, jakby właśnie się obudziła. – Cześć Dem. Gdzie jesteście? Słysze w tle jej „o cholera” i jakieś szuranie. Po minucie odzywa się ponownie. – Cześć Gray. Całkiem zaspałam i zapomniałam ci powiedzieć, że Huntley nie będzie, by cię odebrać. – Z nią wszystko w porządku? Coś się stało? Coś złego? Pytania wylatywały z moich ust szybko i nie byłem nawet pewien, czy słyszała cokolwiek więcej niż nieskładny bełkot. – Grayson, wszystko w porządku, niech ci się stringi nie wżynają w dupę.170 – Więc dlaczego nie odbiera telefonu? Mogę z nią porozmawiać? 170To ja, Ana – ang. somebody's thong all twisted – znaczy tyle, co „nie przesadzaj”, ale jako że thong to również stringi, pomyślałam, że tak będzie zabawniej i w stylu Dem :)

195

– Źle się czuła od wczoraj Gray. Wyłączyłam jej telefon na chwilę, by mogła się trochę przespać. Spała cały dzień. Chcecie, chłopaki, bym po was przyjechała? Spoglądam na Brody'ego i widzę, że jego samochód jest tutaj. – Nie, przyjadę z Brody'm. Będziemy za 10 minut. – Gray, przestań się martwić. Sądzimy, że to jakiś wirus grypy171 albo coś po prostu podrażniło jej żołądek. – W porządku Dem. Dzięki za zajęcie się nią. Widzimy się za chwilę. – Dobrze Gray, do zobaczenia wkrótce chłopcy. Kończę rozmowę i podchodzę do miejsca, gdzie zaparkował Brody. – Mogę zabrać się z tobą, brachu? Huntley jest chora i dlatego nie przyjechała. – Jasne Gray, wskakuj. I tak muszę się zobaczyć z Demi, urwałaby mi jaja, gdybym do niej nie pojechał przed powrotem do naszego mieszkania. Parskam. – Co cie tak bawi? - Patrzy na mnie i marszczy brwi, co jeszcze bardziej mnie rozśmiesza. – Jesteś tak stracony, że nawet Kolumb cię nie znajdzie. – Taaa... ? Dobrze, że siedzisz w tym razem ze mną, głupku. Ostatecznie nie łapię tego głupkowato-naiwnego spojrzenia, które przybierasz gdy Huntley jest w pobliżu. Uderzam go w ramię. – Wcale nie mam takiego spojrzenia. Odrzuca głowę i wybucha śmiechem. – Do diabła, właśnie że je masz! Oczy ci błyszczą jak cholera! Teraz moja kolej, by się zaśmiać. 171 Nio na pewnio ;-) taki co zniknie za parę miesięcy :D

196

– Jeśli myślisz, że patrzysz na Demi inaczej, niż ja na Huntley, to jesteś niestety w błędzie. Wzdycha. – Nie mogę się z tobą nie zgodzić, człowieku. Ta dziewczyna doprowadza mnie do szaleństwa. Ale nie wyobrażam sobie życia bez niej. – Rozumiem to doskonale. Brody znowu się śmieje. – Kiedyś wyśmiewalibyśmy się z takich facetów jak my. – Facetów jak my? - posyłam mu pytające spojrzenie. – Pantoflarzy. – Kto by przypuszczał, co nie? - śmieję się wraz z nim. Obaj siedzimy w ciszy, pochłonięci własnymi myślami. Kilka minut później zatrzymujemy się przed mieszkaniem dziewczyn. Kiedy docieramy pod drzwi,

Demi

uchyla je otwierając nam,, nim zdążymy zapukać i skakuje wprost w objęcia Brody'ego. Kiedy oplata go nogami w pasie i zaczyna namiętnie całować, wiem że moje towarzystwo jest zbędne i udaję się prosto do pokoju Huntley. Otwieram drzwi i zrzucam buty, by jej nie obudzić jej. Leży zwinięta w kłębek na środku łóżka, z włosami rozrzuconymi na poduszce. Byliśmy rozdzieleni tylko przez jakieś 48 godzin, ale moje ciało pożąda jej dotyku, czucia jej miękkiej skóry. Odkrywam prześcieradło i wsuwam się za nią, na tyle ostrożnie by jej nie przesunąć. Obejmuję ja w pasie i instynktownie przyciągam bliżej. Jej waniliowy i truskawkowy zapach atakuje moje nozdrza i zatracam się w tej tak znajomej mi woni. Czuję się, jakbym wrócił do domu. Huntley porusza się i odwraca w moją stronę. Mruga kilka razy, starając się obudzić i nieśmiało uśmiecha się do mnie. – Cześć piękna dziewczyno – szepczę. – Cześć kochanie – jej głos jest całkiem zachrypnięty i nic nie mogę poradzić na

197

fizyczną reakcje mojego ciała – kiedy wróciłeś? – Parę minut temu. Zasmuca się i marszczy brwi. – Och nie, totalnie zapomniałam że miałam się z tobą spotkać przed stadionem. Przepraszam Gray. Przytuliłem mocniej. – W porządku. Przyjechałem z Brody'm. Kreci głową i wtula się bardziej w moją klatkę. – Przepraszam – mamrocze. Unoszę jej podbródek tak, że mogę spojrzeć w te wspaniałe, niebieskie oczy. – W porządku, kotku. Demi powiedziała mi, że byłaś chora. Czujesz się lepiej? – Znacznie lepiej, teraz, gdy tu jesteś. Wierzę jej, ale tylko połowicznie, część mnie jest przekonana, że to nieprawda. Wygląda na zmęczoną i nieco bladą. Cieszę się, że Demi się nią opiekowała, ale małe ukłucie winy zagnieżdża się we mnie, dlatego że nie było mnie tu, by samemu się nią zająć. – Czy chcesz coś? Jesteś głodna? Wciąga dolną wargę między zęby i zaczyna przygryzać. Ta mała akcja sprawia, że krew we mnie goreje i kieruje się na południe. Te usta są jedną z rzeczy, które kocham najbardziej w całym jej ciele. Są miękkie i pełne, w lekkim odcieniu różu. Zaciskam szczękę, by zatrzymać myśli o zmiażdżeniu ich w pocałunku. Oczami wędruje po mojej twarzy i zatrzymuje się na ustach. Przełykam głośno ślinę. – Grayson? – Hmmm? – Pocałuj mnie.

198

Prosi, lekko szepcząc i przesuwa rękę z piersi, łapiąc mnie za szyję. Moja głowa obniża się, jakby była to najnaturalniejsza rzecz do zrobienia i łączymy się w pocałunku. Języki zderzają się w powolnych, spokojnych uderzeniach, poświęcając czas na ponowne zapoznanie się ze sobą po naszym krótkim oddaleniu. Zawsze tak będzie między nami i to przynosi mi wewnętrzny spokój, daje ukojenie jak nic innego. Nigdy nie będę zmęczony tymi skradzionymi chwilami z nią, oplecioną ramionami, oplatającą mnie, splątanymi nami. Odsuwam się łapiąc powietrze, mimo tego że nasz pocałunek nie był gorący i pełen pasji. Dochodzę do wniosku, że bez względu na to jak spędzamy czas razem, czy jest to bardzo intymne lub nie, ogień wewnątrz mnie płonie i spala gwałtownie. Tylko dla niej. Dąsa się i nie mogę nic poradzić na pełen zadowolenia uśmieszek wypełzający na twarz. – Dlaczego się zatrzymałeś? – Ponieważ nie będzie żadnych figli-migli dopóki nie poczujesz się lepiej. – Czy ty właśnie powiedziałeś „figle migle”? – Tak, co w tym złego? – To brzmi tak… konserwatywnie – chichocze rumieniąc się. Uśmiecham się ironicznie. – Dżentelmen to moje drugie imię. Ustami pociera moje ucho i nie jestem w stanie ukryć dreszczu, kiedy jej gorący oddech drażni mi skórę. – Nie chcę, byś był dżentelmenem - mówi niemal warcząc – Uwielbiam to na ostro. Mrugam. A potem znowu mrugam. Wspina się na mnie, a je nie pragnę niczego więcej niż pokazać jej jak szorstki mogę być. Ale musi być w pełni zdrowa i odzyskać wytrzymałość. Worki pod oczami pokazują jej zmęczenie, nawet jeśli ona temu zaprzecza. – Nie grasz fair – całuję ją pod uchem i liżę wrażliwą skórę, dopóki nie wyczuwam jej gęsiej skórki – Ale wiem dokładnie jak to naprawić. Czuję, jak jej serce zaczyna bić szybciej i uśmiecha się zadowolona. 199

– Naprawdę? - wzdycha, niezdolna by uspokoić tętno – jakim cudem? Odsuwam się szybko i wyskakuję z łóżka, zostawiając ją oczekującą. – Kąpiel. Znowu przybiera postawę nadąsanej osóbki, a ja walczę z całych sił, by się nie roześmiać z powodu tego, jak głupiutko wygląda. Obraża się i krzyżuje ręce na piersi. – Ty palancie. Udaję, że mnie to dotknęło i kładę rękę na piersi. – Ranisz mnie. – Świetnie, dobrze ci tak za to, że doprowadzasz mnie do podniecenia, a potem zostawiasz w tym stanie. Wygląda na to, że będę musiała umówić się później na randkę z moim BOB-em. Wysuwa się z łóżka i kieruje do łazienki, kołysząc biodrami i rozpraszając mnie tyłkiem. Podążam za nią. – BOB? Co to do cholery jest? – Zasilany Bateriami Chłopak172. Co do... ? O kurwa. – Masz na myśli wibrator? Pochyla się nad wanną i odkręca wodę, zanim odwraca się w moją stronę. – Tak – stwierdza rzeczowo – taki wielki. Wybałuszam oczy. Nie wiem czy jestem bardziej wkurzony czy nakręcony. Obrazy Huntley używającej zabawki do sprawienia sobie przyjemności są zarówno podniecające jak i fascynujące. To głupie być zazdrosnym o zabawkę, ale jestem, choć mnie to dziwi. Nie jestem zbyt serdecznie nastawiony do dzielenia się, zwłaszcza z czymś przypominającym... 172 W oryginale lepiej brzmi : A Battery Operated Boyfriend ;-)

200

cóż... penisa. Kręcę głową, wracając do rzeczywistości. – Nie czujesz się zagrożony, prawda? W dwóch krokach zmniejszam dystans między nami i łapie ją za biodra. – Ostrożnie kotku, mogę poprosić cię później o demonstrację. Szczęka jej opada i wiem, że piłeczka jest po mojej stronie. Schylam się, aż usta są obok jej ucha. – Tak właśnie myślałem. Teraz weźmy tę kąpiel, byśmy byli czyści i mogli coś zjeść. Odwraca się na piętach i ze złością ściąga ciuchy. Cicho się śmieję. Wygląda gorąco jak diabli, gdy się złości.173 Rozbieram się i sprawdzam temperaturę wody. Kiedy jest wystarczająco gorąca, dodaję trochę płynu do kąpieli, o którym wiem że Huntley go kocha i wyciągam rękę, by pomóc jej wejść do wanny. Zatapia się w morzu niekończących się bąbelków i przesuwa do przodu tak, że mogę wślizgnąć się za nią. Nie wraca do mnie, więc chwytam ją w talii powodujac pisk. Umieszczam ją między nogami, ale w dalszym ciągu pozostaje cała sztywna. Boże, kiedy chce potrafi być taka uparta. Czasami jest to tak bardzo irytujące, zwłaszcza kiedy się kłócimy. Żadne z nas się nie poddaje i prawie zawsze przekształca się to w gorącą i spoconą kłótnię bez słów, tylko ciał. Składam pocałunki na jej ramieniu i przebiegam palcami po płaskim brzuchu. W końcu mi się podporządkowuje i rozluźnia plecy. – Proszę, nie bądź zła - błagam – chcę tylko, byś poczuła się lepiej zanim... no wiesz. – Nie chcesz mnie? Czy ona jest poważna? To dlatego miała ten mały napad? – Dlaczego tak myślisz? – Bo czuję się tak, jakbyś dał mi kosza. Świetne. Teraz czuję się jak dupek. Całkowicie źle zrozumiała moje działania. Typowa 173 Jak każda która się złości, i pewnie jeszcze specjalnie ja podburzasz :D

201

kobieta.174 One nigdy nie biorą czegoś za pewnik, tylko zawsze muszą doszukać się czegoś więcej, niż jest powiedziane. Przytulam ją do siebie i trącam erekcją w plecy. – Czy to wygląda, jakbym cię nie chciał? - Warczę – ze wszystkich sił powstrzymuję się, by nie obrócić cię żebyś mnie ujeżdżała, dopóki oboje nie stracimy tchu. Lekki jęk ucieka z jej gardła i czuję, jak mięśnie jej brzucha zaciskają się mocniej. – Wiec dlaczego nie możemy... - urywa. – Ponieważ, moja piękna dziewczyno – biorę jej różową gąbkę i wciskam na nią jej waniliowy płyn do kąpieli – Byłaś chora przez dwa dni i widzę że dalej dochodzisz do siebie. Pozwól mi się sobą zaopiekować, dobrze? – W porządku -wzdycha. Znowu przytula się plecami do mnie, ale wiem że dalej jest nadąsana, wydyma dolna wargę jak małe dziecko gdy nie dostaje czego chce. Zaczynam trzeć namydlona gąbką jej ramiona i szyję. Jej ciało jest przy mnie całkowicie rozluźnione i pozwalam, aby cisza i spokój pochłonęły nas. Zaczyna nucić i słodki dźwięk pieści moje uszy, jeszcze bardziej podkreślając tym spokojną atmosferę. Zsuwam niżej ręce i poświęcam więcej uwagi jej piersiom. Podążam mydlanym szlakiem w dół brzucha, aż moja ręka znika pod wodą pieszcząc słodki punkt między jej udami. Oddech jej słabnie i zanim mogę ją jeszcze bardziej podniecić, zsuwam rękę na jej uda. Zmieniam rękę i zajmuję się drugą stroną jej ciała. Oboje jesteśmy pokryci bąbelkami i mydłem i zajmuje chwilę, by nas opłukać. Wysuwam się zza niej i łapię ręcznik, by owinąć się nim w talii. Chwytam inny i owijam go wokół jej ramion. Spogląda na mnie i nasze oczy się łączą, wysyłając do mnie znajomy wstrząs energii. – Jesteś dla mnie za dobry – szepcze. 174 Haaa, nie każda z nas jest inna prawda dziewczyny??? - a_kasha. Muszę powiedzieć, że Grayson ma dużo racji, lubimy nadinterpretowywać to, co chłopy mówią :) - to z kolei ja, Ana :)

202

Jej słowa sprawiają, że się uśmiecham. – Zasługujesz na to i na wiele więcej. Schylam się i muskam jej usta swoimi, kiedy dociera do mnie burczenie jej żołądka. Chichocze. – Ubierzmy cię i nakarmmy – składam pocałunek na czole – i wracajmy do łóżka. Jestem zaskoczony kiedy nie słyszę protestu. Zamiast tego podąża za mną do sypialni i zakłada różowe spodnie dresowe z napisem „Poliż mnie” na środku jej tyłka i biały top na ramiączkach. Nie mogłaby wyglądać jeszcze słodziej, nawet gdyby próbowała. Zamówiliśmy rosół z kurczaka dla Huntley i pizzę dla mnie, Demi i Brody'ego. Po godzinie oglądania telewizji i jedzenia kolacji, patrzę w dół i widzę że Huntley zwinęła się przy moim boku i śpi w najlepsze. Podnoszę ją i niosę do łóżka, gotowy na dobry sen. Kiedy leżę wygodnie z Huntley owiniętą wokół mnie, odpływam czując się szczęśliwy i zadowolony.

***

– Dobrze przećwiczone dzisiaj, chłopcy – chwali trener Morgan – Podoba mi się to, co widzę. Znika w biurze, a my udajemy się do szatni po intensywnym poniedziałkowym treningu. To był trudny dzień. Po tym wszystkim co stało się z Tommym, który został zawieszony i trener Morgan nie miał wyjścia i musiał go wywalić z drużyny. Nie widzieliśmy go ani nie słyszeliśmy od tamtej nocy, kiedy zaatakował Demi i szczerze mówiąc, czuję ulgę z tego powodu. Brody spędził wiele czasu na spoglądaniu przez ramię i stał się cieniem Demi. Z powodu braku Tommy'ego musieliśmy umieścić zawodnika rezerwowego jako liniowego obrońcę175 i przekonać się czy jest gotowy by grać w drużynie. Do tej pory nie 175 Amer. linebacker - w futbolu amerykańskim zwykle są to silni i szybcy gracze, którzy potrafią przewidzieć zamiary ataku i natychmiast zareagować na zmieniającą się sytuację na boisku. Ich zadaniem jest obrona przed

203

mieliśmy żadnych problemów i pespektywa zdobycia Mistrzostwa Stanu w tym roku kształtuje się całkiem dobrze. – Dobra chłopaki – ogłasza Brody – myślę, że wszyscy uderzymy do „Nicky'ego” wieczorem. Nie wychodziliśmy razem od wieków. – Dlatego, że jesteś trochę zajęty ostatnio – podśmiewa się Jace. Jest drużynowym żartownisiem, ale mając sześć stóp i cztery cale176 , jest odpowiednikiem Hulk'a na boisku. – Jesteś po prostu zazdrosny, bo nie masz „nikogo” - odpowiada Brody. Reszta naszych kolegów z drużyny wyje ze śmiechu i zbiorowe echo rozbrzmiewa w szatni. Jace żartobliwie klepie Brody'ego w ramię i udaje się pod prysznic. Brody staje obok mnie, kiedy zaczynam ściągam spocone ubranie. – Tak się zastanawiam - waha się i patrzy na mnie – dlaczego nie weźmiemy dziewczyn na kemping w ten weekend? Możemy pojechać nad jezioro Dixon w sobotę popołudniu i wrócić w niedzielę rano. Co ty na to? – Myślę że to świetny pomysł, chłopie. Dziewczyny potrzebują wyrwać się z domu. – Ok świetnie, rozplanuję to. Szybko biorę prysznic i zakładam świeże ciuchy. Kiedy opuszczam szatnię i wchodzę do tunelu, spostrzegam Huntley opartą o ścianę i podpierającą się o nią. Ma na sobie moją ulubioną koralową, letnią sukienkę na ramiączkach i brązowe kowbojki. Włosy są zaczesane do boku w warkocz z kilkoma luźno zwisającymi pasmami dokoła. Wygląda zjawiskowo. – Cześć piękna. Unosi głowę i szeroki uśmieszek pojawia się na jej twarzy. Kiedy do niej docieram, upuszczam torbę i obejmuję ją w talii. Całuję ją w szyję i przesuwam ustami do góry, aż akcją biegową, ale również chronią przed podaniem. W zależności od ustawień ataku, drużyny wystawiają od dwóch do pięciu linebackerów. Najczęściej na boisku jest ich trzech. - to ja, Ana :) 176 Około 194 cm ;-)

204

nasze wargi się spotykają. Pogłębia pocałunek, nurkując językiem, badając każdą cześć ciepła moich ust. Ręce przesuwa w górę ramion i zatapia paznokcie w bicepsach. Twardnieję natychmiast, wypuszczając niski pomruk prosto w jej usta. Coś mi mówi, że moja piękna dziewczyna jest napalona.177 Będzie moją śmiercią.178 Odrywam się od niej i stykam czołem. – Co zrobiłem żeby na to zasłużyć? - pytam. Każdy pocałunek jest jak nasz pierwszy. Doprowadza mnie to do szaleństwa. – Nie wolno mi całować mojego chłopaka? - dokucza mi, lekko chichocząc. – To nie był tylko pocałunek, i oboje o tym wiemy. Uśmiecha się i patrzy na mnie spod gęstych rzęs. Rumieni się i jestem ciekawy czy to dlatego, że się czerwieni, czy z powodu tego co chce powiedzieć. Zgaduję, że z powodu obu tych rzeczy. – Może – oddycha do moich ust – to przedsmak tego co nadejdzie. Łapię ją za biodra. – Nie ma w tym żadnej gry słów, prawda? Jej ręka ześlizguje się między nas i pociera wybrzuszenie powstałe pod zapiętym rozporkiem. Jęczę, napinając mięśnie by powstrzymać się od wzięcia jej tutaj, w tej chwili. – Nie, ani krzty – posyła mi ironiczny uśmieszek. Kręcę głową. Jeśli zaraz stąd nie pójdziemy, nie gwarantuję że nie zedrę z niej ubrania i zrobię wszystkie te brudne rzeczy z nią, opartą o ścinę. – Chodźmy stąd, zanim zrobię coś czego nie powinienem. Wybucha śmiechem i podnosi torebkę. Chwytam swoją torbę i splatam nasze palce, kiedy ruszamy na parking. – Jak zapatrujecie się dziewczyny na wyjście dziś wieczorem? - pytam pamiętając o 177 E no co ty, naprawdę ?? 178 Ale jaką cudowną :D

205

propozycji Brody'ego. – Zamierzałam cię spytać o to samo – śmieje się – Demi i ja słyszałyśmy o czymś, co dzieje się dzisiaj u „Nicky'ego”. Pomyślałyśmy, że będzie fajnie jeśli dla odmiany gdzieś wyjdziemy. Mam zamiar odpowiedzieć, gdy czuję że Huntley zamiera obok mnie, po czym gwałtownie się zatrzymuje. Podążam za jej wzrokiem i moje oczy lądują na czerwonym Fordzie Mustangu GT179 z rejestracją, której nie jestem w stanie rozpoznać.180 Prycham, kiedy widzę naklejkę „Pieprzyłem Twoją Dziewczynę Wczoraj Wieczorem I Podobało Jej Się To” przyklejoną do tylnego zderzaka. Wracam spojrzeniem do Huntley. Jest blada, jakby zobaczyła ducha. – Dobrze się czujesz? Nie odpowiada. Dotykam jej twarzy i odwraca się w moją stronę. – Co się stało? Kręci głową. – Nic, nic się nie stało. Czuję się dobrze. – Dlaczego ci nie wierzę?

179 180 Hmmm czyżby ktoś z przeszłości cię wyśledził, Huntley???

206

– Gray, czuje się dobrze, chodźmy. Ciągnie mnie do mojego samochodu i nic nie mówi wspinając się do środka. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że okłamała mnie i to co się stało, to nie było nic. Zostawiam to na razie, ale wcześniej czy później mi powie.

207

Rozdział 21 Huntley

Idziemy do „Nicky'ego” i kiedy Grayson na mnie patrzy, pokazuję fałszywy uśmiech i udaję, że w środku nie wariuję.Widział wcześniej moją reakcje na parkingu i widziałam te wszystkie pytania w oczach, ale nie chciałam mu mówić, że ten czerwony Ford Mustang GT należał do mojego ex, Jake'a. Byłam pewna, że to był jego samochód. Nawet gdyby tablice nie wskazywały na właściciela, to wulgarny napis na zderzaku z pewnością tak. Mógł być tu tylko z jednego powodu – żeby mnie znaleźć. Głęboko w środku wiedziałam, że ten dzień kiedyś nadejdzie, ale to co mnie zaskoczyło to fakt, że odszukanie mnie zajęło mu tyle czasu. Jestem wewnętrznie rozdarta, bo czuję że powinnam powiedzieć Graysonowi, a nie odkładać to później, ale póki co decyduję się cieszyć naszym wyjściem. Minęło trochę czasu, kiedy ostatnio wyluzowaliśmy i świetnie się bawiliśmy i nie zamierzam pozwolić, by myśli o tym, że Jake może tu być, zniszczyły nasz wypad. Grayson bierze mnie za rękę i kontynuujemy drogę przez tłum. Bar jest zatłoczony. Na szczęście znajdujemy wolny stolik i siadamy. – Idę do baru. Chcesz coś do picia? - szepcze Grayson. Jego ciepły oddech pieści ucho, powodując pojawienie się gęsiej skórki na ciele. Drżę i zaciskam uda. Szczerzy się złośliwie i postanawia pocałować kącik ucha, dla lepszego efektu. Drań. Drażni się ze mną, doprowadzając ciało do szaleństwa. Moje hormony są ostatnio na najwyższym poziomie i umieram z pragnienia Graysona. Bardzo. – Tylko wodę sodową – ledwo wykrztuszam. Ściskam uda tak mocno, że w każdej chwili może złapać mnie skurcz. Grayson podchodzi do baru i nie mogę się powstrzymać od obserwacji jego tyłka. Jego krok emanuje dominacją, a nogi poruszają się swobodnie. Zagryzam wargę, myśląc o surowej sile i mocy

208

która przepływa przez jego ciało, powodując naturalną wytrzymałość. – Spokojnie dziewczyno – dokucza mi Demi – Wyglądasz jakbyś miała się rzucić na tego faceta i wykorzystać do niecnych celów tutaj i w tej chwili! Napotykam jej dociekliwe spojrzenie i szelmowski uśmieszek. – On mnie doprowadza do szaleństwa. Wybucha śmiechem. – Przypuszczam więc, że czujesz się już lepiej. Kręcę się niespokojnie na krześle. – Znacznie lepiej. Ale nic nie powiedziałam Grayowi. Moje oczy błagają, by nie wspominała nic o teście ciążowym, przynajmniej do chwili gdy zdecyduję czy chcę, by o tym wiedział. Demi unosi ręce w geście kapitulacji. – Nie powiem ani słowa, ale sądzę, że jesteś mu to winna i powinnaś mu powiedzieć. – Nawet jeśli wyszedł negatywnie? – Tak. Zaufaj mi, kiedy mówię, że jest typem faceta, który chciałby wiedzieć jeśli coś takiego się dzieje. Grayson i Brody wracają do stolika z naszymi drinkami, skutecznie kończąc rozmowę. Grayson stawia wodę sodową na stoliku przede mną i pociąga długi łyk piwa. Opiera rękę na moim nagim udzie i wiję się na siedzeniu, połączenie jego zimnej reki na mojej gorącej skórze wysyła prąd, który dociera prosto między nogi. Moje ciało jest bardzo świadome jego i wrażliwe na każdy dotyk. Ma szczęście, że jet to miejsce publiczne, w przeciwnym razie skoczyłabym na niego dopóki by się nie złamał. – Chodźmy potańczyć – woła Demi. Wyskakuje i wyciąga do mnie rękę. Jestem jej wdzięczna za to rozproszenie. Seksualna energia kumulująca się między mną i Graysonem zaczynała miażdżyć mnie w najbardziej

209

smaczny sposób, a fizyczny dystans da mi trochę czasu by ochłonąć. Chwytam jej rękę i podążam za nią na parkiet. Znajdujemy wolną przestrzeń w środku bawiącego się tłumu i zaczynamy poruszać się w rytm muzyki. Jestem zaskoczona tym, że grają modną obecnie muzykę, a nie ich zwyczajową nutę country. Wyrzucam ręce w powietrze i zatracam się, podążając za rytmem i dzikim pulsowaniem muzyki i tłumu. Po dwóch piosenkach, jestem trochę spocona, ale kocham to uczucie wolności. I tak się teraz czuję. Wolna. Po raz pierwszy w swoim życiu pozwoliłam opaść swojej czujności. Wszystkie obawy i cienie wiszące nad głową rozproszyły się. Dwa sile ramiona owijają się wokół mojej talii, przyciskając mnie do twardej piersi. Jeśli nie rozpoznałabym zapachu mięty i szarlotki i jego żelu do mycia, spanikowałabym. Ale znam ręce, które rozłożył na moim brzuchu, ramię obejmujące mnie obronnie i pierś przyciśnięta do pleców. Odchylam głowę, kładąc ją na ramieniu Graysona. Wykorzystuje fakt odsłonięcia przeze mnie szyi i pociera ustami wilgotną skórę, przesuwając po niej językiem, aż dociera do ucha. Wciąga płatek do ust i jęk wymyka się z moich ust. Jego dotyk, zapach, a nawet obecność rozpala zakończenia każdego nerwu w moim ciele, sprawiając, że czuję się jakbym była żywym przewodem, czekającym na iskrę. Zaczyna się wolna piosenka i zaczynamy poruszać się razem, w zgodnym rytmie, przenikającym nasze przytulone ciała. Grayson przejmuje kontrolę i chętnie oddaję mu wszystko. Moje serce, ciało i duszę. Kręcę biodrami i pcham nimi do tyłu. – Rób tak dalej i nie będę miał wyboru i wezmę cię na tym parkiecie. Jego ostrzeżenie jest pełne obietnicy i nie mogę powstrzymać podekscytowania, które się we mnie pojawia. Odwracam się i napotykam gorące spojrzenie. – Więc zabierz mnie do domu – szepczę przy jego ustach. Uśmiecha się szelmowsko, a ja skręcam się w środku z pragnienia. Przysuwa się bliżej i tracę oddech. Mam nadzieję, że nie słyszy kołatania mojego serca, bo czuję jak skacze dziko, obijając się w klatce piersiowej jak piłeczka od ping ponga. Jesteśmy otoczeni morzem ludzi, ale ich nie zauważam. Głośne uderzenie rozbrzmiewa w barze i miesza się z 210

muzyka, powodując pęknięcie naszej bańki euforii. Grayson kreci głową i podążam za nim wzrokiem. Brody stoi z kimś twarzą w twarz, ale ta osoba jest częściowo ukryta z powodu słabego oświetlenia w barze. Grayson łapie mnie w talii i zaczyna przepychać się przez tłum, by dostać się do Brody'ego. Kiedy w końcu się nam to udaje, tożsamość osoby stojącej przed Brodym zostaje odkryta. Tommy. Puszczam rękę Graysona i pędzę do Demi. -

W porządku? - szepczę jej na ucho.

Patrzy na mnie i widzę, jak oczy błyszczą od napływających łez, które grożą wypłynięciem w każdej chwili. Kręci głową w zaprzeczeniu, wiec oplatam ją ramionami i przytulam mocno. Kieruję uwagę z powrotem do tego co dzieje się przed nami, ale nie wypuszczam jej z uścisku. -

Masz tupet pokazując sie tutaj - mówi Brody do Tommy’ego.

Popycha go i w tym momencie wkracza między nich Grayson. -

To nie jest odpowiednie miejsce, chłopaki - ostrzega spokojnym, ale surowym głosem.

-

Jak cholera nie jest - warczy Brody - nie powinno go tu być po tym, co zrobił.

Tommy przesuwa się do przodu powodując zaostrzenie napięcia. Atmosfera wokół staje się gęsta, choć dla osoby z zewnątrz będzie to wyglądać jak nic nie znaczący konkurs wkurzania pomiędzy dwoma studentami. – Po tym, co ja zrobiłem? - Tommy odburkuje - Pieprzyłeś moją dziewczynę za moimi plecami Bóg wie, jak długo. Uważałeś się za przyjaciela, kumpla z drużyny. I bratem. Zdradziłeś mnie. Nie zasłużyłem na to. – Masz rację. Zdradziłem cię i przepraszam za to. Ale nie miałeś prawa podnosić na nią ręki – odpowiada Brody. Usztywnił plecy jakby szykował się do walki. Tommy zwiesza głowę, co mogę określić 211

jako oznakę wstydu. – Wiem o tym. Źle zrobiłem. I nie mogę tego cofnąć. Ale naprawdę mi przykro z tego powodu - mówiąc to patrzy na Demi. Podchodzi do miejsca gdzie stoję z Demi, jej ciało gwałtownie sztywnieje. Ludzie wokół nas zachowują się cicho, obserwują, by dowiedzieć się co zamierza zrobić. Unosi rękę jakby chciał dotknąć jej twarzy, ale opuszcza z porażką, kiedy widzi jak Dem wzdryga się na ten gest. Oczy jej błyszczą i płytko oddycha. Wyraz jego twarzy jest pełen żalu, a może nawet miłości. – Czy on jest dla ciebie dobry? - pyta cicho. Pytanie to zaskakuje mnie i prawie jest mi go żal. Prawie. – Tak – Dem odpowiada łamiącym głosem. Widzę, że to trudne dla niej, drży i i jest na granicy płaczu. – Kochasz go? Demi patrzy ponad ramieniem Tommy'ego, kierując swój wzrok na Brody'ego. – Bardziej niż wszystko. Tommy się krzywi. Demi wysuwa się z moich objęć i wychyla w stronę Tommy'ego dotykając jego policzka. – Przepraszam. Nigdy nie chciałam cię zranić. To po prostu się stało, a ja byłam bezsilna by to zatrzymać. Jest moim przeznaczeniem. Tommy wzdycha i opuszcza ramiona zrezygnowany. – Przepraszam, że cię skrzywdziłem. Nie ma usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłem. Ale jest to moja ostatnia noc w mieście i muszę wiedzieć że mi wybaczysz, że mnie nie nienawidzisz. – Wybaczam ci – łzy spływają jej po policzkach, a ona robi to czego nikt się nie spodziewał. Przytula go. On oddaje uścisk i składa lekki pocałunek na jej głowie. Jestem zaskoczona i pod wrażeniem jej zdolności do wybaczenia mu, po tym co jej zrobił. – Żegnaj Demi - mówi z trudem oddychając. Uwalnia ją z uścisku i odwraca się, znikając w tłumie. Jego przyjaciele podążają za nim i 212

kiedy Brody wciąga ją w uścisk, całkiem się rozkleja. Na ten widok łamie mi się serce. Odchodząc od kogoś, kto był stałym elementem w życiu nie jest łatwe, ale wymagało odwagi, by uświadomić sobie, że Tommy nie jest tym jedynym dla którego bije jej serce. Nigdy nie był. – Jesteś gotowa by wyjść? – pyta Grayson. Uśmiecha się do mnie, ale uśmiech nie sięga jego oczu. Wisi w nich burza, a ciało jest sztywne z napięcia. – Tak – wzdycham – myślę, że mieliśmy wystarczająco dużo zabawy, jak na jedną noc. Grayson obejmuje mnie w tali i prowadzi do wyjścia. Nagle czuję się wycieńczona i nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak czuje się Demi. Chłodne powietrze dotyka skóry i dreszcz wędruje wzdłuż kręgosłupa. Wychodzimy na parking, kierując się do ciężarówki Graysona. – Grayson? - za nami ozywa się melodyjny głos. Odwracam się, by zobaczyć kto go woła, ale mocny jak imadło uścisk Graysona mnie powstrzymuje. Zastygł w miejscu i widzę jak jego twarz zamarła. Odwraca się, powoli, jakby przygotowywał się na coś. Stojąca przed nami dziewczyna jest wspaniała. Jej kasztanowe włosy zwisają do pasa, przybierając formę miękkich loków, co tylko podkreśla miodowy odcień lśniących oczu. Nogi ma niewyobrażalnie długie i szczupłą talię. Nie byłabym zaskoczona gdyby okazało się, że jest modelką. – Haley.181 Sposób, w jaki Grayson wymawia jej imię powoduje u mnie mdłości. Jego ton ocieka pogardą. Sposób w jaki jej oczy mnie oceniają, przyprawia mnie o dreszcze. Instynktownie prostuję się i łapie go za rękę. – Co ty tu robisz? - to bardziej warkot niż pytanie. Haley przestępuje z nogi na nogę, nim decyduje się odpowiedzieć. – Wiesz dlaczego tu jestem. To druga rocznica śmierci Em.. 181 Zmora przeszłości przybyła.....

213

– Nie waż się wypowiadać jej imienia – mówi niskim i groźnym głosem, promieniującym gniewem. Patrzę miedzy nich i próbuję ułożyć brakujące kawałki układanki w głowie. Coś jest nie tak. – Nie bądź taki Gray – błaga. Nienawidzę sposobu w jaki wypowiada jego imię. Z taka łatwością i poufałością. Myśl o tym, że łączyło ich coś intymnego przebiega mi przez myśl i uświadamiam sobie, że ona może być jego byłą182. Sądzę że mam rację. – Musisz odejść. Teraz. Grayson odwraca się i ciągnie mnie ze sobą niemal wyrywając rękę ze stawu. Otwiera drzwi po stronie pasażera i wsiadam, podskakując na siedzeniu kiedy zatrzaskuje za mną drzwi. Patrzę na Haley znikającą w bocznym lusterku, gdy wyjeżdżamy z parkingu. Jestem tak rozproszona przez to co się stało, że nie zauważam kiedy Brody i Demi jadą w odwrotnym kierunku, zmierzając prosto do domu, który Brody dzieli z Graysonem. Droga do mieszkania jest krótka, ale niezręczna cisza wypełnia kabinę ciężarówki. Gniew Graya i irytacja przechodzą przez niego falami, co wzmaga tylko niechciane myśli i niepewność. Nie wiem co mam robić, co powiedzieć, więc pozostaję cicho dopóki nie dotrzemy do mieszkania. Grayson zatrzaskuje drzwi i wchodzi do kuchni, wyciągając z lodówki piwo. Otwiera kapsel i wypija duszkiem pół butelki. To co robi sprawia, że czuję się nieswojo, karmiąc bezlitosną potrzebę dowiedzenia się, co się do cholery właśnie stało. Nasz nocny wypad obrócił się w gówno w mniej niż godzinę, i kimkolwiek ta Haley jest, ma najwyraźniej wpływ na Graysona. Jego reakcja na jej pojawienie się sprawiła mi przykrość. – Zamierzasz powiedzieć mi, o co chodziło? - pytam cicho. Bezmyślnie bawię się rąbkiem sukienki, nerwy biorą górę. Jestem zmartwiona tym jak zareaguje. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego i nie spodziewałam się zobaczyć tej jego agresywnej strony. Nie podoba mi się to. Nie lubię życia na krawędzi. Przypomina mi to 182 Nio strzał w dziesiątkę. W nagrodę otrzymujesz kota z bramki nr 3 – pamiętacie Zonka z Idź Na Całość??:D :P

214

zbyt wiele z mojego związku z Jake'em. Szczęka Graysona zaciska się a on ociera się o mnie, mijając w drodze do salonu. Podążam za nim. – Kim była ta dziewczyna Grayson? Moja irytacja wzbiera na sile, gdy nie odpowiada. – Zamierzasz mi odpowiedzieć? – Do jasnej cholery Huntley, przestań zadawać te pieprzone pytania! - wrzeszczy. Wzdrygam się i opieram pokusie by uciec i się ukryć. – Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać? – Może nie mam na to kurwa ochoty! Pomyślałaś o tym? Brakuje mi słów. Mężczyzna stojący przede mną jest obcy. Grayson którego znam, nigdy nie odezwałby się do mnie w te sposób. Instynkt samozachowawczy zwycięża i nim zdąży zauważyć jak się załamuję, odwracam się i wychodzę z pokoju. Zamykam drzwi i ściągam ciuchy. Kilka minut później, słyszę jego ciężkie kroki dudniące w korytarzu, ale nie podnoszę wzroku kiedy drzwi się otwierają. Stoję w bieliźnie, kiedy czuję go stojącego obok. – Przepraszam – mówi miękko – Nie powinienem wyładowywać na tobie gniewu. Gryzę się od wewnątrz w policzek, by zatrzymać wypływające łzy. Dlaczego jestem taka uczuciowa? Prawie wszystko sprawia, że chce płakać i to jest frustrujące. 183 Czuję jakbym nie miała kontroli nad własnymi uczuciami. – Wiem, że jesteś zły, ale musisz mi powiedzieć czemu. Szydzi – Tak jak ty powiedziałaś mi, dlaczego ześwirowałaś na parkingu popołudniu? Też nie byłaś całkiem szczera ze mną. 183 Ja tam wiem czemu;-) Pomyśl a zgadniesz :D

215

Podnoszę głowę i patrze na niego zachmurzona. Teraz moja kolej by wybuchnąć. – Żartujesz sobie ze mnie? Wiesz wszystko o mnie Grayson, o mojej przeszłości! Wybacz mi, że chciałam cieszyć się naszym wspólnym wyjściem, zamiast mówić ci że mój były jest w mieście! – To dlatego spanikowałaś, kiedy zobaczyłaś czerwonego mustanga? Bo należy do twojego byłego? Odwracam wzrok kiwając głową. – Dlaczego on tu jest Huntley? Cały czas patrząc na łóżko, potrząsam głową. – Powiedz mi czemu – naciska. – Nie wiem ! - odkrzykuję sfrustrowana. Nie jestem w stanie utrzymać już łez i czuję, jak ześlizgują się w dół po zaczerwienionych policzkach. – Kłamiesz – oskarża – dlaczego na mnie nie patrzysz? – Bo mnie ranisz! Łapię szlafrok, odpycham się od niego i biegnę do łazienki. Zatrzaskuję mu drzwi przed nosem i zsuwam po nich na podłogę. Zatykam usta by stłumić szloch i czuję jak drapie mnie w gardle. Jego oskarżenia drążą nie tylko stare rany, ale tworzą nowe. Nie jestem pewna, ile czasu minęło , ale kiedy wstaję, nogi mam zdrętwiałe i mokrą od płaczu twarz. Myję rozmazany makijaż i ścieram smugi po tuszu. Głęboki oddech, mówię do siebie. Kiedy otwieram drzwi łazienki, sypialnia jest ciemna i pusta. Rozważam przebranie się w piżamę i pójście do łóżka ale stłumiony dźwięk dochodzący z salonu przykuwa moją uwagę. Ściskając ciaśniej szlafrok, ruszam w dół korytarza i odnajduję zgarbionego na

216

kanapie Graysona. Gdy podchodzę bliżej widzę, że ukrył twarz w dłoniach. Pociąga nosem i uświadamiam sobie, że te stłumione dźwięki pochodzą od niego. Płacze. Biję się z myślami, czy nie zostawić go samego. Ale patrzenie na niego w takim stanie rani mnie. Miłość, którą go darzę zwycięża złość, którą w tej chwili do niego czuje i moje ciało intuicyjnie zmniejsza dystans. Siadam obok niego, z podwiniętymi nogami, siadając na stopach. I czekam..... Chcę, żeby ze mną porozmawiał, otworzył się i powiedział co wprowadziło go w stan takiego chaosu. W związkach nie liczą się tylko dobre momenty i intymne chwile. Chodzi w nich też o wspieranie siebie nawzajem w trudnych chwilach, dawaniu sobie rady razem. Zaufałam mu w przypadku moich duchów z przeszłości i chciałabym by też odwzajemnił się tym samym. Bezwarunkowo i bez wahania. Spogląda na mnie, a ja bezwolnie wstrzymuję oddech. Światło księżyca, wpadające przez okno oświetla jego twarz, podkreślając jej udręczony i osamotniony wyraz, a oczy toną w mroku bez iskry światła, którą zawsze mogłam w nich znaleźć. Czas mija, minuta za minutą, i kiedy myślę, że nie zamierza mi nic powiedzieć, odzywa się. – Bardzo cię przepraszam – wykrztusza. Łzy spływają mu po twarzy i walczę, by utrzymać emocje na wodzy. Teraz moja kolej, by go wysłuchać, w taki sam sposób jak on to zrobił, kiedy pokazałam mu przeszłość, tę część mojego życia, która nie była idealna. Przybliżam się do niego, aż stykamy się biodrami i ocieram kciukami zapłakane policzki. Skóra jest gładka z odrobiną zarostu. – Porozmawiaj ze mną, proszę – błagam – zaufaj mi sercem, tak jak ja zaufałam tobie. Pozwól mi pomóc nieść ból, który cię rani i sprawia, że twoje serce jest tak złamane. Owija ręce wokół moich nadgarstków i całuje każdy z nich zanim odwraca się do mnie zupełnie. Puszcza moje dłonie i przeczesuje palcami włosy, wypuszczając powietrze. – Ta dziewczyna, Haley, to moja ex. Ale była też najlepszą przyjaciółką mojej siostry. 217

Zamyka oczy jakby chcąc się uspokoić, nim podejmie urwany wątek – Haley i ja zaczęliśmy się spotykać w drugiej klasie szkoły średniej. Kiedy poszliśmy na uniwersytet, wszystko się zmieniło. Zrobiła się chłodna i zaczęliśmy się rzadziej widywać. Odsunęła się nawet od mojej siostry. Ściska mi się serce, gdy widzę cierpienie na jego twarzy na wzmiankę o siostrze, ale tak bardzo jak nie chcę by cierpiał, to jest coś z czym musi poradzić sobie sam. Pozostaję cicha i uważna, a on z kolejnym wdechem kontynuuje. – Osiem miesięcy po rozpoczęciu studiów, byliśmy na imprezie zorganizowanej przez wspólnego znajomego. Pokłóciliśmy się z Haley, więc nie spodziewałem się, że ją tam zobaczę. Ale kiedy wszedłem do sypialni mojego przyjaciela, nakryłem ich. Haley klęczała przed jakimś kolesiem, którego nawet nie znałem i robiła mu loda. Odwróciłem się i wyszedłem, ale obraz tej sytuacji wciąż zakorzeniony był w moim umyśle. Zerwałem z nią tej samej nocy – przerywa, przecierając dłonią zmęczoną twarz. Jego wewnętrzny konflikt wznieca się i odzwierciedla na twarzy – Tydzień później Emilie miała wypadek, a Haley po prostu wyjechała – zduszony szloch ucieka z jego ust. – Nie musisz mówić już nic więcej – mój głos jest niczym więcej niż szeptem, tak małym, że on to raczej czuje, niż słyszy. Kręci głową. – Nie, muszę ci wszystko powiedzieć. Nie rozmawiałem o tym tak długo... Ujmuję w dłonie jego twarz, krzyżując z nim spojrzenie. – W porządku Grayson, nie śpiesz się. Jestem tu. Oddycha z ulgą, wahając się sekundę, zanim decyduje się powiedzieć resztę. – Emilie spędzała czas z przyjaciółmi. Pojechali do miasta oddalonego o godzinę drogi i w ostatnią noc poszli do baru. Rozmawiałem z nią tej nocy i była mocno podekscytowana, bo był tam zespół, którego nie mogła się doczekać. Zadurzyła się w wokaliście i nie mogła doczekać się ich występu. Około drugiej nad ranem zadzwonił

218

mój telefon. Kiedy usłyszałem męski głos odpowiadający w jej

telefonie

wiedziałem, że stało się coś złego. Powiedział mi, że zabierają Emilie do najbliższego szpitala ponieważ została... została... zgwa.... zgwałcona w alejce za barem184 - zacinał się szlochając. – Ale mieli wypadek w drodze do szpitala i kiedy dotarli do niego ona już... już nie żyła. To wszystko sprawiło, że oplotłam go ramionami i trzymałam, gdy cały się trząsł.Nigdy nie wyobrażałam sobie, że to właśnie to trzyma w sobie. – Nawet nie miałem szansy, by się z nią pożegnać – płacze – i obwiniałem się przez ponad dwa lata, ponieważ powinienem tam być, by ją chronić. Rodzice myślą, że była w drodze do szpitala bo miała wypadek, a ja nie mogłem się zdobyć na to by powiedzieć im, co naprawdę przydarzyło jej się wcześniej. Wstaję i zawisam na nim oplatając rękoma i nogami jego wielkie ciało. Siła z jaką mnie ściska miażdży mnie, ale nie obchodzi mnie to. Trzyma ręce na moich plecach i ściska. Czuję łzy zalewające mi policzki i to, jak gwałtownie bije mi serce, z powodu tego co musiał przejść. Wyrywam się, patrząc w jego smutne, pozbawione życia oczy. Rozpoznaję jego ból. Wiem dokładnie, jak się czuje. – To nie twoja wina. Nie było nic, co mogłeś zrobić Nie mogłeś jej ocalić i jedyny sposób jaki da ci ukojenie to pogodzenie się i odpuszczenie sobie domniemanej winy. Emilie chciałaby byś żył, ponieważ ona już nie może. – Powiedz mi jak – wzdycha – powiedz mi jak mam odpuścić, kiedy czuję się jakbym ją zawiódł. Stykam się z nim czołem. – Wybacz sobie – szepczę – wypuść to, w jednym oddechu. Grayson wstaje ze mną wciąż z nim splecioną i niesie mnie do łóżka. Kładzie nas i czuję jak napięcie opuszcza jego ciało. Przeczesuję mu palcami włosy i kreślę kółka na plecach, pocieszając go w najlepszy sposób jaki umiem. – Kocham cię – mruczy cicho. Składam delikatny pocałunek na jego mokrych, słonych od łez ustach, wkładając w to całą 184 Tego się nie spodziewałam ;-(

219

swoją miłość. – Ja ciebie też. Zawsze. Jego oddech zwalnia i oddychamy w jednym rytmie. Zamykam zmęczone oczy i zasypiam, nie wypuszczając Graysona z uścisku.

220

Rozdział 22 Grayson

Opowiedzenie Huntley o mojej siostrze było jedną z najtrudniejszych rzeczy, które do tej pory zrobiłem. Bardzo niewielu ludzi znało prawdę o wydarzeniach tamtej nocy i opowiedzenie o tym koszmarze sprawiło, że czułem się tak, jakbym przeżywał tę noc po raz kolejny. Pod wieloma względami dobrze było wyrzucić z siebie wspomnienia, które zatruwały mnie przez prawie dwa lata. Podzielenie się tym z Huntley sprawiło, że czuje się spokojny, mimo tego że zbliża się druga rocznica śmierci Emilie. Spoglądam w dół na śpiące ciało Huntley zwinięte obok mnie i zastanawiam się, czym na nią zasłużyłem. Widziała mnie z mojej najgorszej strony i sądziłem, że ucieknie. Prawdopodobnie sam bym tak zrobił, gdybym był na jej miejscu. Ale znowu moja piękna dziewczyna nie robi tego, czego się spodziewam. Byłem całkowicie zaskoczony przez jej odpowiedź. Nie żałowała mnie, ani nie mówiła że wszystko będzie dobrze, jak zrobiłaby to większość ludzi w tej sytuacji. Zamiast tego wysłuchała mnie, pocieszyła i na końcu ukochała. W chwili słabości owinęła się wokół mnie pozwalając, by jej wewnętrzna siła wsiąkła we mnie, stając się również moją siłą. Czułem się też jak kompletny dupek mówiąc do niej w taki ordynarny sposób. Oskarżając ją o to, że coś kombinuje ze swoim byłym chłopakiem po tym co musiała przejść, było nie na miejscu i nie ma dla mnie usprawiedliwienia, ale zobaczenie Haley przed barem po raz pierwszy od czasu śmierci mojej siostry całkowicie popieprzyło mi w głowie. Kiedy cały nagromadzony gniew na Haley i na to, co zrobiła wypłynął na powierzchnię, nie mogłem go zatrzymać. I skończyłem wyżywając się na Huntley, bo w tym momencie była najbliżej. Zaskoczyła mnie ponownie, kiedy nie wykorzystała tego przeciwko mnie. Wstając, widzę na budziku po stronie Huntley, że jest 6 rano. Niedługo będzie wstawać. Wysuwam się z łóżka i kieruję do kuchni, decydując się zrobić coś miłego dla 221

niej, by wynagrodzić to całe gówno, które wczoraj jej zaserwowałem. Kocha omlety, więc biorę jajka i mleko z lodówki i zaczynam wszystko mieszać. Kiedy jest już gotowe, kroję kilka pomidorów i ścieram trochę sera, dodajac to do omletu. Następnie wyjmuję bekon i smażę go, aż staje się chrupiący. Nalewam trochę soku pomarańczowego i kładę wszystko na tacy. Wracam korytarzem z tacą w ręce. Kiedy otwieram drzwi, Huntley siedzi już oparta o zagłówek. Ma totalny bałagan na głowie i wygląda, jakby dopiero co się obudziła. Wędruję oczami po jej ciele, zauważając, że w którymś momencie w nocy włożyła moją koszulkę. Cholera, czy ona nie wygląda seksownie w mojej koszulce? Na niej wygląda zdecydowanie lepiej niż na mnie.185 – Dobry – mówi chrapliwym, sennym głosem. Obserwuje mnie uważnie, jakbym był tykającą bombą zegarową, która w każdej chwili może wybuchnąć. – Dzień dobry – odpowiadam szurając nogami, niepewny jak mam to zrobić. Mam dużo do nadrobienia i nagle martwię się, że ona wciąż może być na mnie zła. – Co tam masz? - pyta. W jej głosie nie ma cienia gniewu, jedynie ciekawość. Podchodzę bliżej z jej strony łóżka i siadam, kładąc jej tacę na kolanach. – Zrobiłem ci śniadanie. Omlet z serem i pomidorami z chrupiącym bekonem z boku. Twój ulubiony. Porusza ustami, starając się ukryć usiłujący się pojawić uśmiech. – Co zrobiłam, by na to zasłużyć? - pyta słodko. Przeczesuję ręką włosy i biorę głęboki oddech. – Chciałem cię przeprosić za wczoraj. Spuszcza głowę i przygryza zębami dolną wargę. To jej nerwowy nawyk. Kiedy nic nie 185 Taaa i to mógł powiedzieć tylko facet :D

222

mówi, próbuję przełamać tę niezręczną ciszę. – Nie miałem racji. Nie powinienem mówić tych słów czy w ogóle krzyczeć na ciebie. Jej dolna warga drży, a moje serce spada w dół lądując w żołądku.Wycieram łzę, która niechciana spływa po jej policzku. – Nie jestem na ciebie zła – szepcze – ale to co powiedziałeś naprawdę mnie zraniło. Nigdy bym cię nie zdradziła, bo wiem jakie to jest uczucie być tak wykorzystanym. I kocham cię zbyt mocno by cię stracić. Obejmuję jej szyję i nachylam się tak, że nasze czoła się stykają. – Ja też nie chcę cie stracić – oddycham głęboko. Zastanawiam się chwilę, jak zadać pytanie, które wciąż krąży w moim umyśle. Jak mogę porozmawiać z nią na ten temat nie obawiając się jednocześnie, że to nie zagrozi temu niewielkiemu postępowi w naszej relacji, jakiego dokonaliśmy. Przełykam ciężko i spoglądam w głąb jej jasnych niebieskich oczu. – Jesteś pewna, że to samochód Jake'a widziałaś wczoraj wieczorem? – Znam te tablice – odpowiada, kiwając głową. – Kontaktował się z tobą odkąd wyjechałaś? – Nie, nie powiedziałam mu, że wyjeżdżam z miasta. Po prostu odeszłam. Zmieniłam też numer telefonu – przerywa i widzę jak intensywnie myśli. – Czekaj, jakiś czas temu, wiesz, tej nocy, gdy znaleźliście mnie w moim mieszkaniu i wyważyliście drzwi, odebrałam telefon od mojej ex przyjaciółki, Taylor186. Nie mam pojęcia, jak zdobyła mój nowy numer. Myślisz, że tak mnie znalazł? – Możliwe. Masz jakiś pomysł, dlaczego miałby się kontaktować z tobą po tym wszystkim? Bawi się palcami. Widzę, że nerwy ma napięte jak postronki. – Nie, ale jestem przerażona. Nie skończyliśmy w dobrych stosunkach . Nie wiem co 186 Hahaha przynajmniej tu się zlitowała i dała imię nie na H ;-)

223

zrobię, jeśli go zobaczę. Mój umysł zaczyna wymyślać sposoby, jak utrzymać Huntley z daleka od świata zewnętrznego, dopóki nie zorientujemy się co ten dupek tutaj robi. Nie ma mowy bym pozwolił temu skurwielowi dostać się do niej. Nigdy go nie spotkałem, ale już go nienawidzę.187 – Masz dziś zajęcia? – Nie, muszę się pouczyć. Dlaczego pytasz? - rzuca mi ostrożne spojrzenie. – Chcę byś była ostrożna, dopóki nie odkryjemy dlaczego Jake – nawet wypowiadanie jego imienia sprawia, że chce mu dać w twarz – jest tutaj. Przysuwam do niej tacę. – Zjedz, zanim zrobi się zimne. Huntley chichocze i ten dźwięk rozładowuje trochę napiętą atmosferę. – Jesteś taki apodyktyczny. Umieszczając palec pod jej brodą, unoszę ją lekko tak, by widziała jak poważny jestem. – Po prostu obiecaj mi, że będziesz uważać kiedy wyjdziesz, dobrze? – Obiecuję – na chwilę milknie – A teraz mogę zjeść? – Tak proszę. Nie po to harowałem, przygotowując to, żebyś się w to tylko wgapiała – dowcipkuję starając się być zabawny Ona trąca mnie w ramię i zaczyna jeść omlet. – To jest takie dobre – mruczy biorąc kolejne kęsy – nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byłam głodna. Patrzę z lekkim rozbawieniem, jak zjada wszystko do ostatniego kęsa i jestem bardzo zaskoczony, że talerz jest pusty. To pierwszy raz kiedy widzę jak Huntley pochłania cały posiłek, bez pozostawienia czegoś z boku. Ale teraz jak o tym myślę, zauważam ze zjadła

187 My też kochanie, my też ;D

224

więcej niż zazwyczaj188. Odrzucam szybko tę myśl, zrzucając to na jej rozszalałe hormony. – To było pyszne – prostuje się i odkłada tace na podłogę. Przysuwa się do mnie, wysuwając język i zwilżając nim usta. Nasze spojrzenia krzyżują się i Huntley wczołguje się na moje kolano. – Tak sobie myślałam... – szepcze, liżąc moją szyję. Nawet kiedy jestem zmartwiony, moje ciało reaguje, więc na pewno może poczuć twardniejącą męskość okrytą spodniami dresowymi. – O nie, to nigdy nie jest dobra rzecz – drażnię się z nią Rękoma łapię ją za biodra i zsuwam dłonie w dół, chwytając jej tyłek. Ona zsuwa się niżej na moje kolana i gryzie mnie w ramię. Jasna cholera. Porusza biodrami, z boku do boku, w górę i dół. Robi to celowo. – Dobra, dobra – oddycham ciężko – powiedz, co myślałaś. – Słyszałam, że seks na zgodę jest najlepszy – dyszy mi w ucho i kąsa jego płatek. Przełykam ciężko. – Musimy sprawdzić tę teorię – zatrzymuję ruch jej bioder zanim eksploduję – Wieczorem189 Dąsa się, a ja zasysam jej dolną wargę. Gryzę ją lekko, potem liżę. – Muszę iść na zajęcia. – OK – uśmiecha się do mnie – będę musiała więc umówić się z moim BOB-em na randkę pod prysznicem. Wyobraź to sobie, kiedy będziesz na zajęciach z finansów przedsiębiorstw. Zeskakuje z moich kolan, a ja gapię się na jej plecy, kiedy wchodzi do łazienki.

188 Jaki Sherlock z Ciebie nio nio nio :D 189 Nio wiesz co z ciebie za facet??? Dlaczego jej odmawiasz???

225

– To nie jest fair – burczę – zapłacisz mi za to. Słyszę jej śmiech rozbrzmiewający w łazience, nim zagłusza go uruchomiony prysznic. Musze stąd wyjść, nim poddam się i dołączę do niej. Przebieram się szybko i daję Huntley pożegnalnego buziaka, zgarniam torbę i ruszam na kampus. Ostatnia noc wciąż krąży w mojej głowie i tylko podsyca moja wzrastającą irytację. Nie jestem w stanie nawet tego wszystkiego przetworzyć.

Kiedy pierwsze zajęcia się kończą, mam wolną godzinkę, więc zatrzymuję się w kawiarni. Mój nastrój potrzebuje poprawy, a kofeina jako napój pobudzający brzmi świetnie. Zamawiam kawę z dodatkowym espresso i śmietanką, i zajmuję miejsce przy stoliku przy oknie. Ludzie spacerujący fascynują mnie i zapewniają tymczasowe rozproszenie chaosu panoszącego się w głowie. Książki uderzają w stół. Jestem tak rozkojarzony, że prawie podskakuję i rozlewam resztkę kawy. Brody siada, szczerząc się. Dureń. – Ktoś jest dzisiaj troszkę nerwowy - zaznacza, bez przywitania. – Sorry – odburkuję – Ciężka noc. Przywołuję kelnerkę i zamawiam kolejną kawę – Jak tam Demi? – Dobrze – wzdycha – Ostatnia noc była dziesięcioma odcieniami popieprzenia190. Chciałem coś rozwalić, kiedy widziałem jak Demi ściska Tommy'ego. Kłóciliśmy się o to w drodze do domu, ale skończyło się na najlepszym wściekłym seksie mojego życia. – Starczy, to za dużo informacji bro – jęczę. – Och proszę, nie bądź takim mięczakiem – karci mnie Brody – Jak Huntley? Rozmawialiście wczorajszej nocy po tym, jak widzieliśmy Haley w barze? 190 Czy tylko mnie od razy przychodzi na myśl Fifty Shades of Gray ?? Wiecie te słówka „Ten Shades of fucked up” niby nie to samo ale jednak heheh

226

Przecieram ręką twarz, czując się nagle kompletnie wyczerpanym. – Jest w porządku, tak sądzę. Rozmawialiśmy o wielu rzeczach i byłem totalnym dupkiem. – Co się stało? – marszczy brwi. – Oskarżyłem ją o zdradę. Krytykuję siebie na nowo. Słyszenie tego z moich ust uświadomiło mi jak śmiesznie to naprawdę brzmi. Umosi brwi i wypuszcza niski gwizd. – Dlaczego to zrobiłeś? – Widzieliśmy wczoraj na parkingu samochód jej byłego chłopaka i po ujrzeniu Haley zeszłej nocy, pogubiłem się. Opowiedziałem Huntley o Emilie. – To dużo znaczy – wzdycha Brody – i jak zareagowała? – Zaskoczyła mnie w każdy sposób. Spodziewałem się, że ucieknie jakby się paliło po tym jak opowiedziałem jej wszystko o swojej przeszłości, ale porostu wysłuchała mnie i kiedy obudziłem się dziś rano dalej tam była. Jej zdolność do wybaczania mi, po byciu największym na świecie dupkiem, całkowicie mnie zakłopotała. Brody odwraca wzrok na chwilę i wraca z powrotem, patrząc z bystrością. – Gray, musisz uświadomić sobie, że ona nie jest Haley. Jeśli ona wybiera trzymanie się ciebie po usłyszeniu tego całego gówna, które cie zniszczyło, to powinno ci to dać do myślenia. Wpatruję się w mojego najlepszego przyjaciela z rozbawieniem. – Nigdy nie słyszałem cię mówiącego coś tak – przerywam, szukając właściwego słowa – wnikliwego. Wybucha śmiechem.

227

– Wal się. – Powinienem zadzwonić do Demi i jej podziękować? – żartuję. Mina mu się zmienia i widzę to. Widzę tę miłość i adorację do Demi wypisaną na twarzy, a on nie robi nic by to ukryć. – Co mogę powiedzieć – uśmiecha się – znalazłem dziewczynę, która styka się ciągle z moim gównem i dalej mnie kocha. Sprzeczamy się o najgłupsze rzeczy i wciska we mnie każdy jeden, cholerny guzik.Ale kiedy myślę jakby miało wyglądać moje życie bez niej, to mnie zabija. Nie mogę do tego dopuścić. Oniemiałem. Moją jedyną odpowiedzią na to co powiedział jest zrozumienie. Bo czuję dokładnie to samo.

***

Spędzam resztę dnia w pułapce własnych myśli. Mój brak koncentracji nie pozostał niezauważony podczas treningu, zdecydowałem się więc opuścić go wcześniej. Rozważam powrót do siebie zamiast do Huntley, rozpoznając u siebie potrzebę zaczerpnięcia przestrzeni. Ale zanim zdaje sobie sprawę co robię, kieruję się do jej mieszkania. Nie mogę znieść myśli, że jestem daleko od niej nawet na jedną noc. To nie jest zdrowe, potrzebować kogoś tak bardzo, ale w tej chwili mam to gdzieś. Moja potrzeba bycia blisko niej, czucia jej, trzymania, przysłania wszystko. W mieszkaniu Huntley jest cicho. Zazwyczaj gra na gitarze lub słucha muzyki, ale gdy wchodzę do jej sypialni jest zwinięta w kłębek i śpi. Cicho rozbieram się i decyduje wskoczyć pod prysznic. Gorąca woda i para relaksują ciało i napięte mięśnie. Oczyszczam umysł i chwytam szanse, by cieszyć się odpoczynkiem od psychicznej kary którą zadaję sobie cały dzień. Nie słyszę otwierających się drzwi łazienki ani od prysznica. Ale czuję ją. Obejmuje mnie w pasie rękami i palce śledzą każdy rowek na brzuchu. Mój oddech robi się głębszy, jakbym wdychał ją, stapiając się z nią. Może tak jest. Odwracam się powoli,

228

zatrzymując, kiedy nasze torsy stykają się ze sobą. Sposób w jaki na mnie patrzy sprawia, że chcę płakać, bo nie zasługuję na nią. To wypala moją duszę i pozostawia odcisk, który nigdy nie zniknie. Znak, który zostawia jest niewidzialny, ale nie mniej trwały niż gdyby był tatuażem.191 Czuję jej napięte sutki, swojego twardniejącego kutasa i tak bardzo jak bym chciał się z nią kochać pod prysznicem, sposób w jaki się teraz dotykamy jest czymś więcej niż mogę znieść. To, jak na siebie patrzymy jest jest czymś więcej, niż mogę udźwignąć. – Wszystko w porządku? - szepcze. Jej słodki głos sunie ponad moją skórą i zapada głęboko w pamięć. Będę podświadomie porównywać każdy głos z jej i nie będę zaskoczony kiedy przegram. Potrząsam głową w zaprzeczeniu i schylam się, by zetknąć się z nią ustami. Jej są miękkie i mokre od wody. Poruszają się ze mną i otwierają całkowicie, kiedy językiem delikatnie ocieram się o jej dolną wargę. Kiedy zatapia paznokcie głęboko w mięśnie moich barków, przyciągam nas do siebie, dopóki nie stanowimy jednego ciała, przechodzi mnie dreszcz. Zsuwam ręce w dół jej pleców aż zatrzymują się na biodrach i czuję jak zasysa się jej oddech, gdy moja twarda męskość pulsuje między naszymi brzuchami. Opuszczam jej usta, dopraszając się o jęk, kiedy liżę jej szyję. I ssę i gryzę, dopóki oboje nie drżymy. Opieram czoło na jej ramieniu i czekam, aż uspokoi mi się oddech. Ostatnią rzeczą jakiej chcę, to by Huntley pomyślała, że seks naprawi wszystkie pęknięcia we mnie. Tylko jej miłość może to zrobić. – Dlaczego zostałaś? - mój głos uderza wprost w jej skórę, nim spoglądam w jej pytające oczy. Marszczy brwi, zmieszana i sonduje wzrokiem. – Ostatniej nocy, kiedy powiedziałem ci o Haley i Emilie, zostałaś. Dlaczego? – Bo nic nie może sprawić, że od ciebie ucieknę. Wszyscy mamy przeszłość, jedni mroczniejszą niż inni, ale bycie złamanym nie oznacza, że nie możesz być kochany. To znaczy jedynie to, że jest więcej ciebie do kochania dla mnie. I tak po prostu wszystko inne odchodzi i staje się bez znaczenia, oprócz tej właśnie chwili. 191 O Boziuuuu rozpłynęłam się ;D

229

Moje życie się rozpadło, ale ta dziewczyna może skleić je z powrotem. – Kocham cię – szepczę jej w usta. Unosi usta w czułym uśmiechu. – Ja ciebie bardziej – wzdycha. Kąpiemy się razem, pieszcząc się wzajemnie i dotykając każdego kawałka ciała mokrymi palcami. Kiedy nasze ciała są czyste i dokładnie wypieszczone, ubieramy się i spokojnie przygotowujemy kolację. Jakaś część naszych ciał zawsze się dotyka i czuję, że Huntley potrzebuje tego kontaktu tak bardzo jak ja. Czuję się wyczerpany, Huntley oplata się dokoła mnie i staję się uzależnionym od czucia jej. Nie mam pojęcia co ona we mnie widzi, albo czy mogę być takim mężczyzną jakiego potrzebuje. Wszystko co wiem to to, że chcę spróbować.

230

Rozdział 23 Huntley Wchodząc do kuchni, nic nie mogę poradzić na to, że czuję przypływ emocji krążący w powietrzu. Szykujemy się do oglądania meczu na stadionie i myśl o oglądaniu Graysona w akcji sprawia, że przyjemny dreszczyk przeszywa moje ciało. Demi wpadła tu wciągając mnie w piątkową noc gier w futbol192, kiedy zdała sobie sprawę, że nie kłamałam mówiąc, że nie wiem nic o tej grze. Szokujące prawda? Wujek jest trenerem futbolu, a mój chłopak jest rozgrywającym, ale żaden z nich nie był w stanie wytłumaczyć mi w zrozumiały sposób reguł gry, którą obaj ubóstwiają. Ale po ciężkim tygodniu i wszystkim co się stało z Graysonem chciałam wybrać się na mecz, by go wesprzeć. Demi, Brody i Grayson stoją wokół wyspy w kuchni, omawiając „plan gry” na dzisiaj, kiedy Grayson podnosi wzrok i zauważa mnie. Jego twarz rozświetla się tym najjaśniejszym uśmiechem. Sunie do mnie tym seksownym krokiem, a spojrzenie jego oczu sprawia, że wariuję. – Ta koszulka dobrze na tobie wygląda – uśmiecha się - kusi mnie by skłonić cię do zmienienia jej, by nikt oprócz mnie nie oglądał cię w niej. Śmieję się patrząc na wielką futbolową koszulkę, którą poprosił, bym założyła. Ma numer „17” z przodu i duży biały napis „Carter” na plecach . Ale moją ulubioną rzeczą jest to, że to jedna z jego meczowych koszulek, całkiem inna od tych sprzedawanych w kampusowym sklepie. – Prosiłeś bym ją włożyła i jedynym sposobem, bym się z niej wydostała będzie zdjęcie jej przez ciebie. Pochyla się niżej, prawie stykając się ze mną nosem. Wdycham jego ciepły, znajomy zapach. – Masz to jak w banku – warczy. 192 Coś a la gra na xboxa lub playstation, jak kręgle, skoki czy coś w tym stylu

231

– Obiecujesz?- drażnię się. Kiwa głową i zmniejszam dystans między naszymi ustami. Całuję go delikatnie, ale on pogłębia pocałunek, smakując i liżąc miękką tkankę moich warg. Głęboki dźwięk, który ucieka z jego gardła powoduje, że na mojej skórze pojawia się gęsia skórka. Nie mogę się wystarczająco do niego zbliżyć. Skóra do skóry już nie wystarcza. Chcę więcej. Potrzebuję więcej. Chrząknięcia dobiegające zza nas przypominają mi, że nie jesteśmy sami. – Czy możecie nas przynajmniej ostrzegać, że macie zamiar ssać sobie twarz? Chciałabym ocalić się przed byciem psychicznie okaleczoną na całe życie - beszta nas Demi. Cała w pąsach odsuwam się od Graysona, jednocześnie chichocząc. Ostatnio nie umiem trzymać się od niego z daleka, jakby pragnienie go było silniejsze. Nie sądziłam, że jest to w ogóle możliwe. – Będziemy was ostrzegać, jeśli ty i Brody będziecie kontrolować głośność wydawanych przez was dźwięków. Nie da się zliczyć, ile razy słyszeliśmy: „O kurwa, tak” i „mocniej Brody, mocniej” - ripostuje Grayson, naśladując głos Demi. Demi wstrzymuje oddech, a jej policzki przybierają szkarłatny kolor. Brody wybucha śmiechem, a ona klepie go w ramię, wywołując nasz śmiech. – Nie jestem taka głośna – skomle Demi, kolor na jej policzkach przybiera jasny odcień czerwieni. Brody obejmuje ją w talii i spogląda na nią z uwielbieniem. – W porządku, kochanie - mówi – widocznie robię coś właściwie. – Dobra, wystarczy już tej sypialnianej gadki – wtrącam – lepiej chłopcy ruszajcie, zanim trener wyśle ekipę poszukiwawczą. – Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli dotrzesz na stadion sama? Moja oferta, żebyś pojechała ze mną jest wciąż aktualna. Grayson marszczy brwi i wykrzywia usta, niepokój jest wypisany na jego twarzy.

232

Jest nadopiekuńczy, od kiedy widziałam auto Jake'a i kocham to, jak bardzo martwi się o moje bezpieczeństwo. Chodzę po kampusie oglądając się przez ramię co pięć minut a przeczucie, że jestem cały czas obserwowana jest przytłaczające. Ale nie chcę się już bać. Jeśli Jake tam jest, zmierzę się z tym, a dopóki się nie pojawi, odmawiam ukrywania się. Nie jestem już tą samą dziewczyną. – Demi będzie ze mną przez cały czas – zapewniam go – prawda Dem? Spoglądam na nią i w potwierdzeniu kiwa głową. – Nie spuszczę z niej wzroku, Gray, nie martw się. Uśmiecham się do niego i widzę, że lekko się odpręża. Nie ma pewności co do tego planu, ale nie kłóci się ze mną. – Dobra - zgadza się – zobaczymy się więc potem u mnie na imprezie? – Tak, spotkamy się tam – całuję go na pożegnanie – powodzenia, kotku – szepczę. Uśmiecha się i łapie swoje torby. – Huntley? – Hmmm? – Spójrz na mnie na boisku w przerwie meczu, dobrze? – Ok. Mój żołądek wariuje i czuję zawroty głowy. Brody podąża za nim, a Demi wzdycha. Boże, źle z nami.

Mamy jeszcze trochę czasu, zanim będziemy musiały wyjść, więc robię nam kawę i siadam na na jednym z barowych krzeseł w kuchni. – Rzeczy wydają się układać dobrze między wami - oznajmia Demi. Siada obok mnie i obserwuje znad filiżanki.

233

– Tak, myślę że wszystko jest w porządku. To był ciężki tydzień, ale przeszliśmy przez to. – Powiedział ci o Haley? - pyta. Jej głos jest ostrożny i zastanawiam się jak wiele wie. Dorastała z Graysonem, więc przypuszczam, że znała również jego siostrę. I co się jej przydarzyło. – Tak, powiedział mi o niej – kiwam głową – o Emilie też. Zaskoczona, unosi brwi. – To wiele – mówi. – Dlaczego? Jej pytający wzrok wgapia się w blat, gdy głęboko nad czymś się zastanawia. Kiedy przemawia, głos ma poważny, a twarz skupioną. – To pierwszy raz, kiedy on naprawdę mówi o Emilie. Gdy zmarła, to tak jakby część niego również odeszła. Stał się odrętwiały – przerywa – i wtedy Haley go zostawiła. Był rozdarty przez wiele miesięcy, angażował się w jakieś przelotne związki z latawicami, by uciec od bólu. Nie wiedzieliśmy, czy kiedykolwiek będzie jeszcze szczęśliwy. Nie powiem jej, jak załamał się i powiedział mi wszystko. Nie dlatego, że jej nie ufam, ale myślę, że to jest zbyt osobiste, by się tym dzielić. To nie moje zadanie i nie chcę zawieść zaufania Graysona. – Dopóki nie spotkał ciebie – kontynuuje – jest szczęśliwszy. Sprawiasz, że pojawia się w jego oczach ta mała iska i kiedy patrzy na ciebie, nie można nie zauważyć miłości, którą cię darzy. Waga jej słów wnika we mnie, a płomień w środku duszy rozpala się dla Graysona, paląc się jaśniej. Ogrzewa mnie od środka, bo dzięki temu wiem, że to co robię dla niego, jest tym samym co on robi dla mnie. Przywraca mnie do życia. – Kocham go - szepczę – tak bardzo, że mnie to przeraża i jednocześnie przynosi

234

radość. Miękki uśmiech na twarzy Demi sprawia, że czuję się swobodnie z tym wyznaniem. W jej oczach widzę zrozumienie mówiące więcej, niż mogłaby to wyrazić słowami. – On też cię kocha – przyznaje i sprawia, że się uśmiecham. Jest w tym tak wiele pewności jak w stwierdzeniu, że niebo jest niebieskie, i nie mam wątpliwości, że to prawda. – Gotowa do wyjścia? - pyta, klaszcząc i podskakując z podnieceniem. Jej entuzjazm jest tak zaraźliwy, że chcę podskakiwać i klaskać razem z nią. Kiwam głową i udajemy się do drzwi, drepcząc do mojego szarego Jeepa.

Parking przed stadionem jest prawie zapełniony, kiedy przyjeżdżamy, ale udaje nam się znaleźć wolne miejsce w rogu. Fani krążą wszędzie, tworząc wyraźną atmosferę oczekiwania. Wysiadając z samochodu moja świadomość zagrożenia z otoczenia instynktownie się zwiększa i zdaję sobie sprawę, że obserwuję twarz każdego faceta z blond włosami i szczupłym, umięśnionym ciałem. Oddycham z ulgą, gdy nie dostrzegam nikogo takiego i swobodnie zaczynam iść w kierunku wejścia na stadion, z Demi obok siebie. Wchodzimy do środka i Demi uwalnia z siebie pisk zachwytu, wyglądając żwawo i ochoczo. Nie ma tu wolnych siedzeń oprócz tych zarezerwowanych dla ludzi wciąż jeszcze stojących przed wejściem na stadion. Skręcam się z nerwów, kiedy zajmujemy swoje miejsca, po prawej stronie tuż przy linii piećdziesięciu jardów.193 Oczywiście Grayson zdobył dla nas najlepsze miejsca, chciał widzieć mnie cały czas podczas gry. Głupi chłopak. Nie chcę, żeby martwił się o mnie, gdy chłopaki liczą na jego skupienie podczas meczu. Mam nadzieję, że nie będę musiała oglądać go zranionego, bo to będzie moja zgubą. Hałas cichnie i z głośników słychać nawoływanie spikera. Robi się dziwnie spokojnie, każdy czeka na naszych chłopców ubranych w czerń i złoto, wbiegających na boisko. Gdy głównodowodzący naszej drużyny wyłania się z tunelu, pandemonium 193 Ang. yard – ok 0,9 metra; zapewne chodzi o to że siedzą z przodu, na wprost boiska do footbolu. Ana_fifty – czyli najlepsze miejsce, dokładnie na środku :)

235

wybucha, a tłum szaleje. Patrzę jak Grayson wbiega na pole wraz z kolegami z drużyny, dowodząc zespołem z siłą i autorytetem, który u niego rozpoznaję. Przesuwam oczami po jego ciele, zatrzymując się nieco dłużej w miejscu, gdzie materiał opina tyłek i uda. Nigdy nie wiedziałam, dlaczego dziewczyny mdlały na widok gracza w jego stroju, ale widząc sposób w jaki materiał przylega do skóry Graysona i prezentuje każdy mięsień, w końcu to rozumiem. Moja potrzeba bycia z nim rośnie, a ciepło przepływa między nogami. Myśl o owinięciu nóg wokół jego talii, kiedy jego uda naprężają się z każdym pchnięciem, jest wystarczająca, by w tej chwili wybuchnąć. To uczucie jest czysto zwierzęce. Przyłapuje mnie na obczajaniu go i uśmiecha się ironicznie. Rozwinął niesamowitą zdolność czytania mi w myślach, szczególnie wtedy, gdy dotyczą jego i sądząc po błysku w oczach wie, o czym myślę w tej chwili. Ponieważ on też o tym myśli. Uśmiecham się uwodzicielsko i przesyłam mu całusa, śmiejąc się, gdy on udaje, że go łapie, a potem odrzuca jeden z powrotem w moją stronę. Ubóstwiam tę jego swawolną stronę osobowości. Och, kogo ja oszukuję, kocham każdą stronę mojego skomplikowanego mężczyzny. Druga drużyna wchodzi na boisko i obie strony zajmują pozycje. Pomimo tego, że nie wiem nic o tym sporcie, jestem podekscytowana widząc Graysona w akcji. Spoglądam w lewą stronę i mogę praktycznie zobaczyć ślinę wychodzącą z ust Demi, gdy ogląda Brody'ego. Gdy wracam spojrzeniem na boisko, nadchodzi czas na rozpoczęcie pierwszej części gry. Brody rozpoczyna próbę194 posyłając piłkę do Graysona, który daje znak na rozpoczęcie i rzuca do jednego ze skrzydłowych. Następnie biegnie w przeciwnym kierunku, podczas gdy napastnik nie opuszcza go na krok, i łapie piłkę, wyrzuconą przez bocznego195.Tłum wrzeszczy, kiedy jego napastnik prowadzi go w strefie przyłożenia, 194 Snap - zagranie w futbolu amerykańskim rozpoczynające próby. Poza momentami rozpoczęcia połówek meczu i po zdobyciu punktów, piłka zawsze wprowadzana jest do gry przez snap: zawodnicy ataku ustawiają się przodem do obrony na linii wznowienia gry, wyznaczonej przez miejsce zakończenia ostatniej akcji, prostopadłej do linii bocznych, a jeden z zawodników formacji atakującej, środkowy, podaje lub rzuca piłkę pomiędzy swoimi nogami do innego zawodnika, zazwyczaj do rozgrywającego. 195 Wideout, Wide reciver (WR) – skrzydłowy, gracz ataku ustawiający się zazwyczaj na skraju formacji, którego głównym zadaniem jest łapanie podań od →Quarterbacka; skrzydłowy to inaczej boczny, flankowy

236

zyskując kilka długości, zanim obronna przeciwnej drużny przechwytuje piłkę. 196 Przez połowę czasu, druga drużyna prowadzi trzema punktami, ale znając wujka Alexa, jestem pewna, że na pewno chowa jakieś asy w rękawie. Gwizdek oznajmia koniec połowy meczu i drużyny udają się do szatni. Grayson łapie moje spojrzenie i kiwa, bym podeszła do balustrady. Idę do niego, podczas gdy on przeskakuje przez mur z drugiej strony barierki i gdy jestem w jego zasięgu, nie czeka by złapać oddech, tylko przyciąga mnie do pocałunku. Jest gorący i spocony, co tylko potęguje pociąg jaki czuję, gdy nasze usta i języki łączą się. Słyszę okrzyki i gwizdy dobiegające zza mnie, ale nie dbam o to. Grayson odsuwa się, w pełni świadomy, że nie ma zbyt dużo czasu przed rozpoczęciem drugiej połowy meczu, i uśmiecha się tym swoim megawatowym uśmiechem. Jego widok sprawia, że miękną mi kolana, ale trzymam się jego koszuli tak, jakby od tego zależało moje życie. – Mam zamiar wygrać ten mecz dla ciebie, moja piękna dziewczyno – dyszy starając się zebrać oddech. Odpowiadam mu uśmiechem i nic nie mogę poradzić na motyle latające w moim brzuchu. – Wygraj dla mnie, a ja upewnię się, że zostaniesz odpowiednio nagrodzony – drażnię się z nim niegodziwie. Pochylam się bliżej i szepczę mu w ucho – jestem gotowa, byś zdarł ze mnie tę koszulę i wziął mnie od tyłu. Wiwatuję w duchu, kiedy odchylam się do tyłu, aby zajrzeć w oczy Graysona i widzę, jak jego źrenice rozszerzają się, kiedy zrozumienie miga na jego twarzy. Uwielbia, gdy mówię brudne rzeczy i wiem, że jedną z jego fantazji jest zobaczyć mnie na czworaka kiedy będzie brał mnie od tyłu. Dreszcz oczekiwania przeszywa mój kręgosłup i osiedla się w moim brzuchu, wprawiając w ruch motyle i stawiając całe ciało w ogniu. Całuję go ostatni raz, zanim zeskakuje w oszołomieniu i znika w tunelu. Odwracam się i wracam na swoje miejsce, tylko po to by odnaleźć byłą dziewczynę Graysona, Haley, sztyletującą mnie wzrokiem.197 Prostuję się bardziej i napotykam jej gniewne spojrzenie. Tak suko, on jest mój. Widzę wyzwanie w jej wzroku i chętnie przyjmuję je, zanim odwracam się twarzą 196 Z góry sorki za ewentualne błędy ale ni w ząb nie znam się na futbolu amerykańskim ;-( 197 A jakie ma do tego prawo cio??

237

w stronę boiska. Dawaj suko. – O co do cholery chodziło? - Demi pyta mnie. Patrzy na Haley znad ramienia, a ja chichoczę kiedy widzę jej groźne spojrzenie. Jej twarz marszczy się jak u buldoga i muszę przykryć usta, by zdusić histeryczny śmiech. – Demi, zignoruj ją – mówię poprzez śmiech – nie jest tego warta. Cmoka językiem i odwraca się do mnie z poważnym wyrazem twarzy. – Gdybym była tobą, trzymałabym Graysona, daleko, bardzo daleko od tej suki. Nie zdziwiłoby mnie to, gdyby próbowała go odzyskać. – Mam nadzieję że nie zobaczymy jej na imprezie. Zanim mogę pomyśleć nad ostrzeżeniem Demi i martwić się, Grayson i jego drużyna wracają na boisko. Kiedy nasze oczy spotykają się, mruga do mnie i ogarniają mnie ciarki na jego cichą obietnicę. Wujek Alex nie pokazuje emocji, zachowuje stoicki spokój, ale widzę jego skupienie i determinację. Grayson i koledzy z drużyny ściskają się krótko w grupowym uścisku, nim zajmują pozycje na murawie i przygotowują się na kolejną, wyczerpującą drugą połowę gry. Gdy rozbrzmiewa gwizdek, Brody posyła piłkę do Graysona, moje oczy obserwują każdy jego ruch, ale mózg krąży w kółko nad słowami Demi, zastanawiając się, czy kryje się w nich jakaś prawda. Co, jeśli Haley zjawi się na imprezie i spróbuje coś zdziałać z Graysonem? Jak on zareaguje? O wiele ważniejsze to, jak ja zareaguję? Tłum wokół mnie wybucha skandując i to sprowadza mnie na ziemię. DrużynaGraysona remisuje z przeciwnikami, dając im szansę na prawdziwą wygraną. Pięć minut przed końcem drugiej połowy, wynik dalej osiąga remis. Wujek Alex stoi na boku i rozmawia z Graysonem i z ożywieniem gestykuluje w powietrzu. Grayson kiwa mu głową i przekazuje drużynie to, co powiedział mu wujek. Stadion cichnie czekając, by zobaczyć kto wygra mecz. Z dwoma minutami do końca meczu, ja nie mogę oprzeć się pokusie i krzyczę: – Nie mogę na to patrzeć.

238

Wzrok mam przyklejony do Graysona. – Myślę, że zamierzają wykonać podanie „Zdrowaś Mario”198- Demi wstrzymuje oddech. Patrzy szeroko otwartymi oczami w jaką formację ustawia się drużyna. – Co to znaczy? - pytam, zmieszana. – W zasadzie to jest naprawdę długie podanie, które ma niewielką szansę powodzenia, ale nie widzę innej opcji. Obrona przeciwników jest silna – przerywa – Cholera. Mam nadzieję, że trener wie, co robi. Brody ostatni raz rzuca piłkę do Graysona i słyszę zbiorowe westchnienie całej trybuny. Grayson biegnie tyłem kilka jardów i kiedy tylko inni napastnicy otaczają go, piłka leci w powietrzu i zostaje złapana przez jednego z naszych skrzydłowych. Grayson sprintem biegnie w strefę przyłożenia i kiedy wygląda na to, że już po nas, piłka opuszcza ręce bocznego i po raz kolejny ląduje bezpiecznie w uścisku Graysona. Stadion eksploduje, kiedy ten wyskakuje w powietrze i ląduje na ziemi zdobywając zwycięskie przyłożenie. Moja pierś opada i uwalniam powietrze, które trzymałam w płucach. Dołączam do tłumu i zaczynam wznosić okrzyki zwycięstwa dla naszej drużyny. Kiedy tłum przemieszcza się do wyjścia, Demi i ja jesteśmy popychane z każdej strony, nim mamy szansę pobiec na boisko. Chciałam pogratulować Graysonowi ale sadzę, że będę musiała poczekać, dopóki nie zobaczę się z nim w jego domu. Parking pustoszeje w nieco ponad godzinę i kiedy przyjeżdżamy pod dom chłopaków, trawnik i ganek roi się od ludzi, podczas gdy ciężkie basy dobiegają z każdego otwartego okna. Jasna cholera. Jest tu o wiele więcej ludzi, niż się spodziewałam. – Jesteś gotowa na imprezę w stylu gwiazdy rocka? - pyta z ożywieniem Demi. Wyskakuje z samochodu, zanim mogę odpowiedzieć, więc idę za nią. 198 Ang -a Hail Mary pass – termin ten w futbolu amerykańskim oznacza bardzo długie podanie, wykonane w despracji z niewielką szansą na sukces,szczególnie w połowie lub blisko końca meczu; pierwszy raz uzyty został w 28.12.1975 r w meczu pomiedzy Dallas Cowboy i Minnesota Vikings kiedy rozgrywajacy Cowboys Roger Staubach (a Roman Catholic) powiedział o swoim wygrywajacym przyłozeniu podanym do skrzydłowego Drew Pearson takimi slowami : „I closed my eyes and said a Hail Mary”- jako coś to proszę zajrzeć tutaj : https://en.wikipedia.org/wiki/Hail_Mary_pass

239

– Myślę, że tak – mruczę pod nosem. Przepychamy się przez tłum ludzi na ganku, tylko po to by spotkać następny tłum imprezowiczów w salonie. Ludzie przyciskają się i ocierają o siebie w rytm muzyki. Chłopaki zebrali się w kuchni, wypełnionej czerwonymi plastikowymi kubeczkami z piwem z beczki stojącej przed nimi. Rozglądam się wokół szukając Graysona i kiedy go nie znajduję, idę na górę do jego pokoju. Drzwi są zamknięte, ale zamiast pukać, decyduję się zrobić mu niespodziankę. Jest prawdopodobnie pod prysznicem i nie miałabym nic przeciwko zobaczeniu go mokrego, w samym ręczniku. Albo w ogóle w niczym, myślę arogancko. Gdy otwieram drzwi natychmiast żałuję, że wcześniej nie zapukałam, nie żeby to sprawiło, że scena, którą ujrzałam, znikłaby szybciej. Grayson stoi w swoim pokoju, z ręcznikiem udrapowanym wokół szczupłych bioder, tak jak miałam nadzieję. Z wyjątkiem dziewczyny przytulającej się do niego z językiem w jego gardle, która nie jest mną. Jej włosy są brązowe i wija się do jej wąskiej talii, która jest połączona z długimi nogami. Nie, to zdecydowanie nie jestem ja. To Haley.199 Czuję jak wymioty torują sobie drogę w wyschniętym gardle i kiedy staram się coś powiedzieć, wychodzi tylko zduszony szept. Czuję, jakby upłynęły minuty, ale w rzeczywistości minęło tylko kilka sekund. Grayson odpycha Haley i krzyczy: – Co do kurwy! - Zanim słyszy mój zduszony okrzyk. Chcę krzyczeć, wrzeszczeć i uderzyć go, ale nie robię nic z tych rzeczy. Łzy kłują mnie w oczy i wszystkie emocje które krążyły w moich żyłach zamieniają się w pył. Grayson robi krok w moją stronę wymawiając moje imię, ale nie słyszę go z powodu huku galopującego serca, którego echo głośno rozbrzmiewa mi w uszach. Spojrzenie pełne wyższości na twarzy Haley jest tym, co w końcu sprawia, że wykonuje jakiś ruch. Zbiegam w dół po schodach, nie dbając o to, kto stoi mi na drodze. Grayson krzyczy za mną, ale zatrzymuję się dopiero gdy jestem na zewnątrz. Mijam rozbawionych Demi i Brody'ego, i 199 No, not again, what a bitch !!!! Ana_fifty – co za S.U.K.A!!!

240

patrzę, jak wyrazy ich twarzy zmieniają się, kiedy przebiegam obok z Graysonem depczącym mi po piętach. Wskakuję do Jeepa i przekręcam kluczyk, kiedy pozbawiony tchu Grayson pojawia się w otwartym oknie. – Kotku, proszę nie odchodź – błaga pomiędzy oddechami – To nie jest tak, jak na to wygląda. Nie mogę powstrzymać łez, które spływają mi po policzkach. Nie patrzę na niego, bo jeśli to zrobię, poddam się bezkresnym głębinom tych jasnych, jadeitowych oczu. Zagubię się w tych wirujących plamkach miodu zmieszanych z zielenią irysów. Wiec zamiast tego, naciskam pedał gazu i wsłuchuję się w pisk opon ślizgających się po asfalcie. Grayson biegnie obok okna, krzycząc bym się zatrzymała. Ale nie mogę. I nie patrzę wstecz.

Jazda powrotna do mojego mieszkania jest szybka, ale szczerze mówiąc nie wiem jak się tu znalazłam. Wchodzę do mieszkania jakbym działała na autopilocie. To jest ten moment w horrorze, gdzie dziewczyna zauważa, że coś jest zdecydowanie nie tak, ale oczywiście ja to przegapiłam. Odwracam się idąc ciemnym korytarzem, plecami do salonu i tak szybko jak słyszę jego słowa, zdaję sobie sprawę, że to jest drugi błąd jaki popełniłam dzisiejszego wieczoru. – Cóż, witam księżniczko200. Całe powietrze opuszcza moje płuca, a jego widok przyprawia mnie o dreszcze. Nigdy nie myślałam, że usłyszę ten głos ponownie. – Nie zamierzasz się ze mną przywitać? - pyta zza moich pleców. Myślę szybko, starając się wymyślić sposób w jaki mogę się stąd wydostać. Nie wiem jakie mam szanse, dopóki nie wiem dokładnie gdzie jest. I co tu robi. – Jake – szepczę, odwracając się twarzą do człowieka, który nawiedzał mnie w snach przez długi czas, aż do momentu gdy Grayson wkroczył do mojego życia. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, żałuję, że opuściłam imprezę. Wolałabym zmierzyć się z 200 Nio i masz potwór powrócił :-(

241

tym, co napotkałam w domu Graysona. – Jak się tu dostałeś? – Powiedziałem facetowi w holu, że jestem twoim bratem i mnie wpuścił. Reszta była dziecinnie prosta. Jego oczy są tak czarne, jak bezksiężycowa noc i odzwierciedla pustkę wewnątrz jego martwej duszy. Brudne blond włosy ma w nieładzie, kosmyki sterczą w różne strony. Patrzę na jego twarz i spostrzegam, że jest szczuplejsza, kości policzkowe są bardziej widoczne niż zazwyczaj. Jest też szczuplejszy. Tak chudy, że wygląda na chorego. Ręce mu się trzęsą i rozpoznaję to natychmiast. Przyszedł tu na haju i jest w najbardziej nieprzewidywalnym stanie. Czyż nie jestem szczęściarą? – Ccco... ty ...tu.. ro..robisz? - jąkam się. Przysuwa się bliżej i naśladuję jego ruch cofając się o krok do tyłu. Tylko nie pozwól uwięzić się przy ścianie, mówię sobie. – Przyszedłem, by cię znaleźć – odpowiada. Już jest nakręcony i strach, który przenika moje ciało, sprawia, że jeżą mi się włoski na karku. Prycha i pociera nos. – Dlaczego? - pytam. Cofam się bardziej i podskakuję, kiedy czuję jak mały stolik, stojący w holu uderza mnie w prawe udo. Omijam go nieznacznie, co sprawia, że korytarz za mną jest wolny, gdybym potrzebowała biec. W myślach podsumowuję wszystko to, czego mogę użyć jako broni i zauważam, że gitara taty stoi w kącie przy oknie, a kij bejsbolowy Graysona stoi za drzwiami sypialni. – Ponieważ należysz do mnie i zamierzam zabrać cię do domu. Jake zbliża się o krok i znowu naśladuję go, cofając się też o krok. – Dlaczego teraz? - pytam Zastygam. Im dłużej zajmę go rozmową, tym mam więcej czasu na obmyślenie planu 242

ucieczki. Nie ma mowy bym z nim wyszła i wiem, że będzie wkurzony kiedy mu to powiem. Śmieje się. Dźwięk ten jest gorzki i groźny. – Zniknęłaś bez pieprzonego śladu. Zajęło mi to trochę, ale w końcu mój prywatny detektyw natknął się na ciebie. – Nie powinieneś tu być – mój głos jest słaby i mało przekonujący. Gdy usta Jake'a zwijają się w złośliwym uśmiechu, przygotowuję się na nieuniknione. Chce mnie skrzywdzić, ale nie zamierzam poddać się bez walki. Nie tym razem. – Nie odejdę bez ciebie! - warczy gniewnie – jeśli ja nie mogę cię mieć, nikt nie będzie cię miał! Znaczenie tych słów dociera do mojej świadomości. Moja odpowiedź na „walcz lub uciekaj” rozpoczyna się teraz, odwracam się i zaczynam uciekać do pokoju. Jeśli zdążę sięgnąć po kij bejsbolowy, może będzie dobrze. Sięgam do wejścia do sypialni, ale zatrzymuję się, kiedy Jake łapie mnie za włosy i ciągnie do tyłu. Potykam się i chwytam ościeżnicy, wbijając w nią paznokcie tak mocno, że czuję jak oddzielają się od ciała i palce zaczynają krwawić.201 Ignoruję ból i poddaję się instynktowi przetrwania. – Gdzie myślisz, że się wybierasz księżniczko? Jego głos jest szorstki i groźny i powoduje, że potrzeba ucieczki jest jeszcze większa. Czuję że zaczynam dusić się ze strachu. Posuwam się naprzód, tłumiąc krzyk kiedy czuję, że moje włosy są wyrywane z tyłu głowy. Jake łapie mnie za ramię, odwraca i zanim mogę się zorientować co robi, jego prawa, zaciśnięta w pięść dłoń leci w stronę mojego lewego policzka. Głośny trzask rozbrzmiewa mi w uchu, gdy palce nawiązują kontakt z moim ciałem. Ból rozchodzi się po policzku i rozprzestrzenia na całą szczękę. Głową mocno uderzam w podłogę i przewracam oczami, starając się zorientować, co się dzieje. Wszystko o czym mogę myśleć to ciemna postać Jake'a pochylająca się nade mną. Ciało mnie zdradza i zaczynam się trząść. Kopię dziko, kręcąc się i wijąc, kiedy chwyta mnie za włosy i ciągnie, aż dociera do łóżka. Łzy wylewają się i spływają w dół po policzkach. Panika 201 Ała już czytając to mnie bolą paznokcie.

243

zakorzenia się w moich trzewiach. Jestem przerażona. – Szzzz – grucha – nie płacz. To będzie bolało bardziej mnie niż ciebie. Jestem uwięziona pod jego ciężarem, z jego nogami po bokach. Nie mam gdzie uciec. To koniec. – Proszę – błagam pomiędzy łkaniem – Nie krzywdź mnie Jake. Błagam. Jego palce dotykają policzka i odwracam głowę. Jego dotyk sprawia, że chcę się wyrwać. Uderza mnie w twarz tak, że spoglądam na niego i płaczę mocniej. Oczami wędruje w dół mojego ciała i wykrzywia w gniewie twarz. – Naprawdę myślałaś, że możesz należeć do kogoś innego prócz mnie? - wykrzykuje – On nigdy nie będzie cię kochał tak jak ja.202 Wyciąga nóż i zaczyna ciąć koszulkę Graysona. Tnie ją , aż mój tors jest nagi, a mój różowy koronkowy stanik jest dobrze wyeksponowany. Zaczyna dotykać moich piersi i zamykam oczy, zaciskając je mocno. Czuję się bezczeszczona. Bezsilna. Przerażona. Zaciska palce na mojej szyi, aż stękam, a jego twarz unosi się nade mą. – Otwórz pierdolone oczy – warczy – Pozwól mi zobaczyć jak bardzo lubisz, gdy cię dotykam. Otwieram oczy, ale pole widzenia jest zamazane i nie mogę zobaczyć niczego zza kurtyny łez. Jake obniża głowę i przyciska usta do moich, wciskając w nie swój język. Płaczę wprost w jego wargi i wzdrygam się, gdy ponownie zaczyna dotykać moich piersi. – Proszę Jake – błagam, żałośnie – Nie rób mi tego. – Pocałuj mnie – mamrocze gniewnie. Kiedy nie reaguję, uderza mnie pięścią w klatkę i krzyczę z bólu. Dalej krzyczę kiedy drugi cios ląduje w tym samym miejscu. Czuję, jak żebra rozpadają się od siły uderzenia i przenosi mnie to pamięcią do tamtej nocy, kiedy zepchnął mnie ze schodów. Nocy kiedy zabił moje dziecko. Nasze dziecko. 202 Taa tu się zgodzę sukinsynu ;-) nikt tak nie bije kobiet jak ty.

244

Jego dłonie pracują nad guzikiem moich dżinsów, wsuwa palce w majtki. Och Boże, nie! Proszę nie dotykaj mnie tam, Boże, BŁAGAM! Nie będę w stanie spojrzeć na siebie w lustrze, jeśli dotknie mnie tam wiedząc, że ta część mnie jest święta i tylko dla Graysona. Będę zbrukana. Grayson nie będzie mnie już chciał i ta myśl sprawia, że chciałabym, by Jake mnie już zabił. Mieć już to za sobą. Wolałabym raczej umrzeć niż stracić zainteresowanie Graysona. Zduszony szloch ucieka z moich ust i pięść Jake'a znowu ląduje na mojej twarzy. Trzask... I znowu... Trzask... I znowu.... Trzask …. Głowa mi wiruje i czuję jak chęć walki opuszcza moje ciało, gdy patrzę w jego martwe oczy. – Nigdy nie mogłabym cię kochać – szepczę walcząc o haust powietrza– zabiłeś nasze dziecko. Jego twarz się zasmuca. Oczekuję, że znowu mnie uderzy, ale tak się nie dzieje. Przez ułamek sekundy widzę przebłysk wyrzutów sumienia. Potem to znika. Drzwi frontowe otwierają się i uderzają o ścianę. Odwracam twarz i widzę w zwolnionym tempie, jak Grayson biegnie korytarzem, a za nim podążają Demi wraz z Brodym. Jake zeskakuje, ale jest zbyt wolny. Grayson jest większy i kiedy jego ciało zderza się z Jakiem, ten nie ma szans. Brody podąża za nim i wkrótce obaj przyszpilają go do podłogi. Brody przyciska go do parkietu i krzyczy: – Gray, zajmę się tym! Wezwij karetkę! Grayson pojawia się przy mnie i chcę się uśmiechnąć, ale czuję jakby moje ciało i twarz były zrobione z ołowiu. Trzepocze powiekami i słyszę rozmowy, ale nie jestem w stanie rozróżnić słów. Myślę, ze słyszę płaczącą Demi, ale nie jestem pewna. Świat wokół mnie znika i ogarnia mnie całkowita ciemność, otula jak kocem. Zapadam coraz bardziej w stan nieprzytomności, obrazy moich rodziców pojawiają się w mojej głowie. Widzę siebie machającą do nich i serce napełnia się radością na ich widok. Czuję malutką rączkę wciśniętą w moją i patrzę w dół po to, by spotkać zielone oczy 245

tak pasujące do oczu Graysona. Chłopczyk o brązowych oczach patrzy na mnie i uśmiecha się, zanim śmiejąc się ucieka. Patrzę zahipnotyzowana, ponieważ Grayson pojawia się goniąc małego chłopca. – Nie, tatusiu - piszczy. Biegnie do mnie, a ja otwieram ramiona, by mógł skoczyć. – Mamusiu! - piszczy ponownie. Całuję go w czoło. – Mamusia jest tutaj – Grucham. Grayson tuli nas w ramionach, a ja czuję spokój w tym momencie, nieświadoma co jest prawdą, a co nie. Jedyne co wiem, to że jestem szczęśliwa, bezpieczna i w domu.

246

Rozdział 24 Grayson Brody zatrzymuje się przed szpitalem, ale ja właściwie wyskakuję z samochodu, nim ten miał szansę się zatrzymać. Przebiegam przez drzwi pogotowia, gdzie, jestem pewien, przywieźli Huntley. Zaczepiam najbliższą pielęgniarkę. – Huntley Morgan, gdzie ona jest? - pytam niecierpliwie. – Jesteś z rodziny? – Jest moją pieprzoną dziewczyną! Muszę wiedzieć czy z nią wszystko w porządku! Powiedz mi gdzie ona jest, do kurwy nędzy! - Wrzeszczę jej w twarz. – Proszę pana, musi się pan uspokoić. Klepie mnie po ramieniu i muszę się powstrzymać, by nie zrzucić jej ręki. Nie mogę oddychać, a umysł mi wariuje. Staję się naprawdę wkurwiony. – Nie mów mi kurwa, żebym się uspokoił! Powiedz mi gdzie jest moja dziewczyna! Brody wchodzi na oddział pogotowia, łapie mnie za ramiona i ciągnie do poczekalni. – Musisz się uspokoić Gray - dyszy mi w ucho – Nie powiedzą ci nic, jeśli nie zbierzesz się do kupy. Wyrywam się z uścisku i przebiegam dłońmi po rozczochranych włosach, biorąc głęboki wdech czystej frustracji. Nie tak wyobrażałem sobie dzisiejszy wieczór. Gdy Huntley znalazła mnie w pokoju i zobaczyła całującą mnie Haley, przysięgam że słyszałem, jak łamie się jej serce. Goniłem za nią, ale odjechała, odmawiając wysłuchania mnie. Przeszywała mnie złość i krew się we mnie gotowała. Nie mogłem nikogo obwiniać, tylko siebie. Haley wkradła się do mojego pokoju i w chwili, kiedy wyszedłem z łazienki, rzuciła się na mnie. Huntley weszła sekundę później i nogi się pode mną ugięły. Nigdy więcej nie chciałbym zobaczyć tego wyrazu jej twarzy i jestem pewien jak cholera, że nie chcę być 247

tym, który go spowoduje.203 Uderzam dłonią w mały, plastikowy stolik przede mną

sprawiając, że Demi i Brody

podskakują. – Kurwa – mamroczę nie wiadomo, do kogo. Powinienem był pojechać za nią natychmiast, zamiast czekać, aż się uspokoję. Gdybym był tam wcześniej, ten skurwiel nie byłby zdolny dotknąć mojej pięknej dziewczyny. Brody i ja przyłożyliśmy mu nieźle, moje posiniaczone ręce są tego świetnym dowodem, ale nie czuję się przez to mniej winny tego, że nie byłem zdolny obronić Huntley.204 Trener i Pani Trenerowa wchodzą do poczekalni i załamuję się w środku, gdy widzę ich rozpaczliwy wyraz twarzy. Pani Trenerowa tłumi szloch, gdy mnie widzi. Nie robię nic by powstrzymać łzy cieknące z oczu i spływające po policzkach. Pociągam nosem. Trener Morgan jest pierwszym, który mnie ściska i kiedy szepcze mi na ucho „ dziękuję”, odpuszczam. Łzy płyną już swobodnie, a ja kręcę głową próbując uwolnić umysł od obrazu, jak wyglądała Huntley, gdy wszedłem do jej mieszkania. Mój świat się rozpadł, gdy jej oczy się zamkneły. Nie potrafię wyobrazić sobie, że ją tracę i przez kilka krótkich sekund martwię się, że ona odejdzie. – Trzymasz się? - pyta Pani Trenerowa, gdy siadamy. Obejmuje moje ręce swoimi drobnymi dłońmi, jej oczy uważnie badają moją twarz. Będzie wiedziała, jeśli skłamię. – Nie – wykrztuszam – nie pozwalają nam jej jeszcze zobaczyć. Oszaleję zaraz. – Wszystko będzie dobrze – zapewnia mnie Pani Trenerowa. Sądzę, że stara się przekonać samą siebie tak bardzo, jak mnie. Jej wargi drgają, stara się je utrzymać zamknięte. – Morgan? - głos lekarza przerywa smutek wypełniający pokój

i nasze głowy

203 Coż takie ciacho z ciebie że każda się na ciebie rzuca..... ;-) 204 Hellloł!!! otrząśnij się przecież zdążyłes akurat na czas kochanieńki....

248

gwałtownie unoszą się. – Tak. Czy z nią wszystko w porządku? Mogę ją zobaczyć? - zeskakuję z krzesła i podchodzę za Treneren i jego żoną do miejsca gdzie stoi lekarz. – Należysz do rodziny? – To moja dziewczyna. A to jej ciocia i wujek – wyjaśniam w pospiechu. Lepiej, żeby dał mi jakieś informacje o Huntley, zanim walnę go w twarz. 205 Lekarz wzdycha wpatrując się w podkładkę206 w swoich rękach. – Pannie Morgan podaliśmy teraz środki uspokajające. Ma kilka ciężkich urazów żeber, ale podłączyliśmy do jej brzucha monitor płodu, by upewnić się, że... – Dlaczego miałaby potrzebować monitorowania płodu? – Panna Morgan jest w dwunastym tygodniu ciąży. Załączyliśmy monitor, by upewnić się, że puls dziecka pozostaje silny. Ma wiele szczęścia. Przy takim uderzeniu w żebra dziecko powinno już nie żyć. Zbiorowe westchnienie gromadzi się w pokoju i wyobrażam sobie, jak zszokowany jest każdy z nas. Drżą mi kolana i opieram się o ścianę, by powstrzymać się przed upadkiem. – Zgaduję, że nie wiedziałeś? - pyta doktor. Kręcę głową, niezdolny do sformułowania słów i zmuszenia się by mi wyszły z gardła. Moja piękna dziewczyna jest w ciąży. Z dzieckiem207. Moim dzieckiem. – Mogę ją zobaczyć? - pytam, głosem ledwo przypominającym szept. – Możesz zobaczyć ją za jakieś pół godziny – odpowiada lekarz – Jesteśmy teraz zajęci 205 Nie sądze ze to byłby dobry pomysł my darling!!

206 Cos takiego : podkładka do pisania co lekarze mają;-) 207 A z czym nby ma być ?? Oj kochany teraz ci zosatje wybudowac dom i posadzic drzewo :D

249

przeniesieniem jej do pokoju. Przyjdę po was, kiedy będzie mogła już przyjąć gości. Lekarz odchodzi, a ja czekam przygotowując się na milion jeden pytań, które mogą być rzucone w moim kierunku. Ale one nie nadchodzą. Spoglądam na zszokowane wokół mnie twarze i staram się uspokoić szalejące serce. Zsuwam się w dół po ścianie, aż zasiadam twardo na podłodze. Oniemiałem. Nie wiem co powiedzieć, co myśleć, a nawet co robić. Czuję się całkowicie przytłoczony. Trener Morgan z żoną siadają, nic do mnie nie mówiąc. Prawie spodziewałem się, że trener uderzy mnie w twarz. Jest w ciąży? Dlaczego mi nie powiedziała? Myślała że ją zostawię? Patrzę na Demi obawiając się, że wiedziała o wszystkim cały czas, ale mi nie powiedziała. Czy mam prawo denerwować się na nią o to, że wiedziała, ale nie dała mi znać? Jest jednym z moich najstarszych przyjaciół i chciałbym wierzyć, że gdyby wiedziała, powiedziałaby mi. Chyba, że Huntley poprosiła ją, by to ukrywała. Ale dlaczego miałaby o to prosić? Burczę z frustracji, życząc sobie by dziwaczne myśli zamknęły się w cholerę i opuściły moją głowę. – Wiedziałaś? - patrzę na Demi, dostrzegając, że nie wygląda na zaskoczoną. Wstaje i podchodzi do mnie i zajmuje miejsce obok mnie. – Podejrzewałam - przerywa, szukając w moich oczach Bóg wie czego. Musiała to znaleźć, bo niedługo potem kontynuuje – w ten weekend kiedy ty z Brodym wróciliście z wyjazdowego meczu, Huntley była chora. Dzień wcześniej zrobiła test ciążowy. Wyszedł negatywnie, ale z jakiegoś powodu nie uwierzyłam w to. Wszystkie znaki rzucały nam się w twarz. – Jakie znaki? – marszczę zagadkowo brwi. – Naprawdę Gray? Naburmuszona Demi wzdycha z irytacją i przewraca oczami, mamrocząc pod nosem coś o tym, jak nieuważni są mężczyźni. 250

– Była nad wyraz emocjonalna ostatnio, płakała z byle powodu i jadła za dwoje. I wiem, że nie miała miesiączki, bo mamy taki sam cykl. Jakim cudem mogłem to wszystko przegapić? Prawdopodobnie dlatego, że byłem tak bardzo pochłonięty własnym gównem, że nie zauważyłem co się wokół mnie dzieje. Słowo „egoista” obija mi się po głowie. Lekarz wraca i podskakuję tak szybko, że prawie uderzam twarzą w stolik. – Panna Morgan śpi – mówi nam doktor – ale możecie ją zobaczyć przez chwilę. Zdecydowanie będzie zdolna usłyszeć was, jeśli będziecie do niej mówić. Jest w pokoju 603, na końcu korytarza. Lekarz uśmiecha się uprzejmie i znika ponownie. Spoglądam na trenera. – Chce pan iść pierwszy? – Ty idź – mówi pani Morgan i uśmiecha się delikatnie. Trener spogląda na mnie, na twarzy widać wszystko to, czego nie jest w stanie powiedzieć słowami. Wiem, że odbędziemy poważną rozmowę. Ale to może poczekać. Najpierw muszę zobaczyć się z moją piękną dziewczyną. Zostawiam za sobą poczekalnię, mrowie sprzecznych uczuć wybucha w moim żołądku. Ulga. Strach. Wina. Miłość. Pokój Huntley nie znajduje się daleko, ale stojąc przed drzwiami waham się. Jestem tak zdenerwowany, że to aż boli. Otwieram drzwi i natykam się na pielęgniarkę, która sprawdza jej parametry życiowe. Słyszę dwie pikające maszyny, ale dźwięk w drugim urządzeniu rozbrzmiewa podwójnym pulsem, co zarówno przyciąga mnie bliżej jak i powoduje, że nogi przyrastają mi do podłogi. – Możesz podejść – mówi młoda pielęgniarka. Notuje kilka słów w karcie i odchodzi, zamykając za sobą drzwi. Podchodzę bliżej siadając obok łóżka. Mocno wciągam powietrze, gdy słabe światło nad łóżkiem oświetla jej figurę i pokazuje siniaki, zaczynające formować się na jej twarzy. Wierci się i płacze we

251

śnie, ale nie wybudza się. Cienki koc zsuwa się z z jej talii i widzę monitor płodowy 208 prześwitujący spod szpitalnej koszuli. Monitor pika pi-pi, pi-pi, pi-pi. Oczy mam przyklejone do ekranu, nawet jeśli liczby i symbole nie maja dla mnie żadnego sensu. Wszystko co się dla mnie liczy, to że malutkie serce jest silne i że należy do małego życia rosnącego w brzuchu Huntley. Gardło mi się zaciska i walczę ze sobą, by kontrolować emocje ocierając łzy, które bezwiednie wypływają mi z oczu. Ujmuję Huntley za rękę, złączam nasze palce razem i wchłaniam czucie jej skóry. Nie wiem jak długo tu siedzę, wpatrując się w jej śpiącą postać, słuchając stałego sygnału bicia jej serca zmieszanego z pulsem naszego dziecka. Zatracam się, pozwalając by czas mijał obok mnie. Byłem taki zagubiony w moim ciemnym świecie, zanim wdarła się do niego Huntley ubrana w białą letnią sukienkę na ramiączkach i te cholerne czerwone kowbojki. Jej światło rozbiło ściany zbudowane wokół serca i pokazało jak żyć ponownie. Nie jestem sobą bez niej. To jest takie proste. Ręka Huntley porusza się i unoszę głowę. Przewraca się na bok. Nasze oczy spotykają się i tak wiele muszę jej powiedzieć. Ale słowa zatrzymują się gdzieś pomiędzy żebrami a gardłem. – Grayson? - głos ma szorstki i chrapliwy, nienawidzę tego. Może być taki tylko dlatego, że krzyczała. – Tak kochanie, jestem tutaj – przesuwam się i siadam obok niej na łóżku. – Gdzie jestem? - Huntley rozgląda się zdezorientowana. – W szpitalu – odpowiadam delikatnie. Strzela brwiami w górę i widzę jak horror przecina jej twarz.

208 Cos takiego może to być

252

– Zawołam pielęgniarkę, dobrze? Całuję ja w czoło i wychodzę szukać pielęgniarki. Na szczęście ta, która była tu wcześniej zauważa mnie i mówię jej, że Huntley się wybudziła. Podążam za nią, gdy zaczyna sprawdzać znów parametry na urządzeniach. – Dlaczego tu jestem? - pyta pielęgniarkę. – Panno Morgan, została pani zaatakowana. Urządzenie podłączone do palca Huntley zaczyna piszczeć, gdy jej serce gwałtownie przyśpiesza. Pędzę do łóżka, głaszcząc jej włosy i pocierając kciukiem kostki jej dłoni. – Jest dobrze. Jesteś już bezpieczna. Musisz się uspokoić. Przesuwa wzrokiem ode mnie do pielęgniarki, ale jej serce nie zwalnia. – Panno Morgan, musi się pani uspokoić. Panika nie jest dobra dla dziecka. Huntley sztywnieje, blednie na twarzy, jakby każda uncja krwi została z niej odprowadzona. Oczy rozszerzają się w szoku. – Dziecko – wykrztusza – jakie dziecko? – Jesteś w dwunastym tygodniu ciąży – mówię jej cicho. Gdy wyrywa rękę z mojego uścisku, krzywię się z powodu straty kontaktu i patrzę na nią z uwagą. Coś nie w porządku jest z jej reakcją na tę wieść. Węzeł tworzy się w moim brzuchu i spada głębiej w jelita, jak kotwica. – Nie – płacze, kręcąc gwałtownie głową - zrobiłam test i wyszedł negatywnie. – Możliwe, że otrzymałaś fałszywy wynik – wyjaśnia delikatnie pielęgniarka – to jest rzadkie, ale się zdarza. Albo zrobiłaś test za wcześnie albo nie był wystarczająco czuły na hormony HCG209 w twoim moczu. – O Boże – płacze Huntley. 209 Tzw gonadotropina kosmówkowa jest wytwarzana przez łożysko i przez zapłodnioną komórkę jajową, po implantacji w macicy. Jego funkcją jest, m.in. stymulowanie wytwarzania progesteronu przez ciałko żółte w jajniku. Stężenie HCG wzrasta w trakcie ciąży, a w moczu można go wykryć już po 7 dniach po zapłodnieniu. Zależność tę wykorzystują testy ciążowe

253

Łamie mi się serce na dźwięk jej oczywistej rozpaczy. Nie chce tego? Czuję jak ból i zranienie miesza się wewnątrz mnie. – Jest w porządku – wyjaśniam jej – to niespodzianka, ale dobra, co nie? Szukam akceptacji w jej oczach, ale znajduję jedynie puste, niebieskie irysy wpatrujące się we mnie, burza, z którą byłem zaznajomiony odeszła. Nigdy nie widziałem takiego spojrzenia na jej twarzy. To niepokojące. – Nie, nie jest ok210 Jej słowa obdzierają mnie ze skóry i pozostawiają w rynsztoku. Pielęgniarka wychodzi z pokoju i jesteśmy sami. Pokój nagle wydaje się zbyt ciasny, jakby ściany ściskały mnie z każdym wymówionym przez Huntley bolesnym słowem. – Jak możesz tak mówić? - pytam nieco rozgniewany. – B... b.. bo to nie może się zdarzyć. Odwraca ode mnie wzrok, a ja zaciskam ręce w pieści. Czuję jak szczęka zaciska się, gdy staram się opanować gniew zakwitający w piersi. Jej słowa wirują mi w głowie i zmuszam się do wypuszczenia powietrza z płuc w krótkich, szybkich oddechach. – Nie chcesz naszego dziecka? Zwiesza głowę, ale nie reaguje. Podchodzę bliżej łapiąc jej podbródek palcami. – Odpowiedz mi – żądam surowo. Jestem o krok od przekroczenia punktu, w którym mogę być łagodny. Ona mówi, że nie chce życia rosnącego w niej, życia które stworzyliśmy razem. – Nie dotykaj mnie – mówi przez zaciśnięte zęby – nie myśl, że nie pamiętam jak twoja była dziewczyna wetknęła ci język w głąb gardła nie tak dawno temu. – Mogę wyjaśnić… Jej ręka strzela w górę, zatrzymując mnie. 210 Mam ochotę ja walnąć Naprawdę !!! Dajcie mi patelke czy cos

254

– Przestań Grayson. Nie mogę mierzyć się teraz z twoimi wymówkami. – To nie jest tak, jak na to wyglądało, przysięgam – błagam oczami, ale to nie działa, bo Huntley na mnie nie patrzy. Kwas w żołądku rozlewa się i znowu czuję się chory z powodu tego, co się stało. – Myślę, że powinieneś już wyjść. Ledwo ją słyszę i pokładam nadzieję w Bogu, że to co wydaje mi się, że słyszę, to pomyłka. Kiedy stoję tuż obok jej szpitalnego łóżka, unosi głowę i zmagam się z jej spojrzeniem pełnym bólu i złości i zdrady. – Proszę – szepcze – chcę żebyś wyszedł. Potrzebuję trochę czasu. Walczę, by utrzymać w ryzach moją reakcję na to, co właśnie do mnie powiedziała. Nie chce mnie albo naszego dziecka. To jest jakby wymierzyła cios znienacka w mój brzuch, kradnąc oddech i sprawiając ból w piersi. – Nie możesz decydować o tym sama – moja pierś gwałtownie zwęża się i nie robię nic, gdy czuję gorącą ciesz spływającą po zaczerwienionych policzkach. Nie obchodzi mnie, że wyglądam jak płacząca dupa wołowa. To co ona

teraz

robi

kurewsko mnie rani, a ona traktuje mnie tak, jakbym nie miał nic do powiedzenia. – Nie pozwolę ci zrezygnować z tej części mnie, która żyje w twoim wnętrzu pociągam nosem, trzymając się kurczowo desperacji która pozostała z mojego spokoju – Będę walczyć o ciebie i nasze dziecko ze wszystkim tym co mam, nawet jeśli mnie to zabija. Nie odwrócisz się i nie odejdziesz, jakbyśmy nic nie znaczyli. Huntley przyciska dłonie do ust, ramiona jej drżą. Patrzymy na siebie, jakby to miało trwać dożywotnio, oboje płaczący i nie mogę pozbyć się wrażenia, że ja jestem jedynym, który o nas walczy. Podchodzę krok bliżej i przyciskam czoło do jej czoła, mając nadzieję, że to nie jest po raz ostatni. Oddech jej drży, gdy patrze jej w oczy. – Kocham cię – mówię – zawsze będę cię kochał. Odwracam się, ignorując każdy impuls by zignorować jej życzenie, żebym odszedł i 255

wychodzę przez drzwi. Jej łamiące łkanie uderza echem i umiera, kiedy drzwi zamykają się za mną, jednoznaczna metafora spełnianego życzenia. Drzwi są jedyną rzeczą odgradzającą mnie od miłości mojego życia, która teraz wydaje się nie do przejścia. – Jasna cholera Gray, wszystko w porządku? Nie patrzę w górę, ale jak tylko czuję ze obok mnie jest Brody tama puszcza. Ostatni raz tak mocno płakałem, gdy zmarła moja siostra. Łzy płyną i nie chcę niczego więcej jak wyrwać sobie serce, tak by już nic mnie nie bolało. Ciało poddaje się i muszę oprzeć się o Brody'ego, by utrzymać się na nogach i nie upaść na podłogę. Jakby serce roztrzaskało się w piersi. – O mój Boże, czy z nim wszystko w porządku? - słyszę pytającą Demi. Brody nie odpowiada, ja też nie. Nie wiem co powiedzieć. Nie jest dobrze i nie mam pojęcia czy kiedykolwiek jeszcze będę taki sam po tym wszystkim. Brody zaciąga mnie do samochodu, wsadza na miejsce pasażera, zanim odwraca się by porozmawiać z Demi. Blokuję drzwi i czekam, aż Brody wsiądzie. Jedziemy w ciszy i po tym, jak zatrzymujemy się pod sklepem monopolowym, Brody zabiera mnie prosto do domu. Siadamy w salonie, wciąż wypełnionym śmieciami pozostałymi z przyjęcia i Brody wyjmuje kilku starych, dobrych znajomych. Tequilę. Whiskey. I wódkę. 211 Uderza nimi w stół, odkręca nakrętki i wyrzuca je. Brody wie, czego mi potrzeba. I jak przystało na najlepszego przyjaciela pomaga mi wyłączyć emocje, myśli i uczucia dopóki nie czuję nic. Boską nicość.

***

Jedno jest pewne. Upijanie się wymazuje wszystko, ale jest tymczasowe i kiedy paraliżująca ciało ciesz opuszcza twój organizm, dalej zostajesz ze wszystkim tym, czego próbowałeś nie czuć, a ból głowy cię zabija. Mam ciężką głowę, a skronie pulsują tępym 211 To ja Ana_fifty tym razem. Powiem jedno: faceci!!! Na wszystko mają jeden sposób ;)

256

bólem. Słyszę dudniący hałas i myślę, że rozbrzmiewa tylko w mojej głowie, ale wtedy słyszę, że drzwi otwierają się i a następnie klikają zamykając. Nie robię nic by wstać z.... Gdzie ja, do cholery jestem? Rozglądam się wokół, zdolny jedynie do tego by otworzyć jedno oko i przyjrzeć się otoczeniu. Jestem na podłodze, to całkiem oczywiste i jest tu łóżko. Gdyby oddychanie nie bolało tak kurewsko, odetchnąłbym z ulgą, że jestem w swoim pokoju. Ale to boli. Tak cholernie mocno. Dziura ziejąca tam gdzie powinno być serce, pulsuje ze złością, jakbym musiał przypominać sobie o jego obecności. Drzwi od sypialni otwierają się i trzask sprawia, że chowam głowę między dłonie. Głośny dźwięk rozbrzmiewa w czaszce, obijając się w tę i z powrotem. – Jak długo jest w takim stanie? - huczy głęboki, szorstki głos. Pracuję nad tym, by odepchnąć mgłę otaczającą mój mózg, znam ten głos. Trener Morgan. – Trzy dni – dobiega mnie głos Brody'ego. Trzy dni? Nic dziwnego, że czuję się jakby Hulk użył mojej głowy jako worka bokserskiego. – Chodź pomóż mi go zaciągnąć pod prysznic. Nie możemy z nim sensownie porozmawiać, gdy śmierdzi gorzej niż pijak po Święcie Pracy.

Dwie pary rąk łapią mnie za ramiona i dźwigają mnie do częściowo stojącej pozycji. Zdzierają ze mnie ubrania, dopóki nie pozostaję tylko w bokserkach. Wszystko wokół mnie jest kompletnie rozmyte. Trener wraz z Brodym pomagają mi wejść pod prysznic i odkręcają gorącą wodę. Kiedy zostaję sam, ciało zsuwa się aż siadam na podłodze, gorąca woda spływa kaskadą po moim ciele. Przeczesuję pamięć. Starając się przypomnieć sobie cokolwiek z minionych trzech dni, ale nie znajduję rozwiązania. Jęczę. Nawet to powoduje ból. Kiedy jestem pewien że mogę ustać, podejmuje wysiłek wyjścia spod prysznica i 257

założenia czystej koszulki i spodni dresowych. Gdy schodzę na dół trener i Brody rozmawiają w salonie. Trener patrzy na mnie, jego grymas pojawia się na swoim miejscu. – Witamy. Najwyższy czas byś zebrał do kupy swoje gówno, Carter. Mrugam kilka razy. Słuchanie, jak trener Morgan mnie bluzga, jest dziwne. Robi to tylko wtedy, gdy jest naprawdę, ale to naprawdę wkurwiony, a sądząc po spojrzeniu, jakim mnie obdarza w tej chwili, jest wkurwiony na mnie. Brody idzie do kuchni i wraca ze szklanką wody i jakaś aspiryną. Chwytam łapczywie wodę, popijając tabletki, chcę kopnąć, Hulka bijącego w moją głowę, w tyłek. – Co tu robisz trenerze? – Chcę wiedzieć, co do cholery stało się pomiędzy tobą, a Huntley w tym cholernym pokoju i co planujesz do cholery zrobić, by to naprawić. Jestem zbyt zajęty uświadomieniem sobie, jak boli mnie usłyszenie jej imienia, by zwrócić uwagę na złość w jego głosie. To nieuzasadnione biorąc pod uwagę fakt, że ja jestem jedynym, który został zniszczony. Przeciągam rękoma po włosach, rozdrażniony. – Kazała mi wyjść. Brody i trener spojrzeli się na mnie, jakbym był szalony. – Dlaczego miałaby to zrobić? - pyta Brody – Nie wiem – wzdycham ciężko. Mówienie o tym może mnie zabić, ale muszę to wiedzieć. – Co z nią? Patrzę na trenera Morgana i staram się desperacko ukryć, jak wrażliwy i bezradny się czuję. – Jest w rozsypce. I jest tak cholernie uparta – wzdycha. – Emma próbuje namówić ją do rozmowy, ale jest tak jakby się zamknęła. Telefon trenera dzwoni, przerywając naszą rozmowę. Jego brwi podnoszą się w zmieszaniu 258

gdy odchodzi, by odebrać. Natychmiast zastanawiam się, kto może dzwonić. Czy to Pani Trenerowa? Czy dzwoni w sprawie Huntley? Coś złego jej się stało? Czy coś się przydarzyło dziecku? – Gray – głos Brody'go odrywa mnie od wszystkich pytań eksplodujących w moim umyśle. Obserwuje mnie, każda część jego twarzy emanuje zaniepokojeniem. – Hmmm? – Jak czujesz się z tym, że Huntley jest w ciąży? Trener wraca do salonu zanim zdążam odpowiedzieć. Jego twarz jest mieszaniną szoku i ulgi. – To z policji – mówi – Jake zmarł w areszcie wczoraj w nocy. Mam w głowie kompletną pustkę, gdy patrzę na niego. Gdybym już nie siedział, upadł bym jak nic na tyłek z powodu tych wieści. Otwieram i zamykam usta kilka razy, ale nic się z nich nie wydobywa. Co? – Powiedzieli jak? - pyta Brody. Przynajmniej jeden z nas jest zdolny odnaleźć głos. Ta wiadomość sprawiła, że oniemieliśmy. Trener pada na kanapę, dalej wpatrując się bez słów w telefon. Kręci głową, jakby chciał otrząsnąć się ze stanu oszołomienia. – W jakiś sposób przemycił nóż i zabił się. – Cholera – mruczę. Powinienem teraz wykonać cholerny taniec szczęścia, ciesząc się że Huntley już nie będzie się bała z jego powodu, ale nie mogę się zmusić, by czuć radość z powodu śmierci kolejnego człowieka, nawet jeśli sam się zabił. – Zamierza pan powiedzieć o tym Huntley?

259

– Nie sądzę, by ta biedna dziewczyna mogła zmierzyć się z czymś więcej w tym momencie – spogląda na mnie znacząco. – Porozmawiam z Emmą i zdecydujemy wspólnie, co będzie dla niej najlepsze. – Przepraszam trenerze – słowa wypływają z moich ust z łatwością – nigdy nie chciałem jej zranić. Wzdycha, przesuwając dłońmi przez swoje przerzedzone włosy, a potem przesuwając nimi po twarzy. To wtedy zauważam jak zmęczony jest i że ma kilkudniowy zarost. – Dlaczego nie skopał mi pan jeszcze tyłka? - pytam cicho. – Kochasz ją? - wyrzuca w odpowiedzi. – Wszystkim, co mam – odpowiadam bez wahania. – Dlatego – przerywa, opierając łokcie na swoich kolanach, tkwiąc w zamyśleniu – Zajmie mi trochę czasu przyzwyczajenie się do faktu, że będziecie mieli dziecko, ale dopóki wiem że nie zamierzasz jej porzucić, dopóty macie wsparcie moje i Emmy. Huntley przeszła już przez zbyt wiele do tej pory i wszystko czego dla niej chcę, to by była szczęśliwa i kochana. Zasługuje na to i na o wiele więcej. Błyszczą mu oczy. – Muszę wiedzieć, że podniesiesz się i będziesz człowiekiem, jakim wiem, że jesteś. Walcz dla niej, nie ważne jak uparta jest. – Trenerze, ona jest całym moim życiem i choć wiem, że jesteśmy młodzi, to nie mogę doczekać się urodzenia dziecka. Nie chcę niczego więcej tylko spędzić z nią reszty życia, dbać o nią i naszą rodzinę. Wolałbym raczej umrzeć niż spędzić kolejny dzień bez niej u swojego boku212. Serce zwęża się w mojej piersi, a gardło pęcznieje, aż czuję, jakbym dławił się łzami. – Bądź dobry dla mojej dziewczynki – mówi – bo jeśli ja zranisz, ona tego nie przetrwa. 212 To do dzieła ogierze!!!! Wio ….

260

Jego oczy są pełne ostrzeżenia, niewypowiedziana groźba odbija się echem dookoła mnie. Mocno broni Huntley, ale to tak jak ja. – Masz moje słowo. Patrzymy na siebie i kiedy potakuje wiem, że mi wierzy. Wszystko o czym mogę myśleć to moja piękna dziewczyna. I życie, które w sobie nosi. Moje małe życie. Dlatego jestem przygotowany do walki o nie, nie zważając na to czy ona w to wierzy, czy nie.

261

Rozdział 25 Huntley

– Huntley? Miękki głos łaskocze mnie w uszy i budzę się. Przewracam się, ból w żebrach prawie zniknął. Siniaki są żółte i wyglądają lepiej w porównaniu z tym, jak wyglądały dwa tygodnie wcześniej. Wita mnie ciepła, kojąca twarz cioci Emmy, jej oczy błyszczą dobrocią. – Czas byś coś zjadła skarbie, spałaś ponad cztery godziny. To mnie nie dziwi. Drzemię dużo od kiedy opuściłam szpital kilka dni temu. Widocznie to normalne. – To tylko zupa – ogłasza – musisz umierać z głodu. Jak na zawołanie burczy mi w brzuchu i chichoczę. Ten dźwięk jest taki dziwny. Nie śmiałam się, ani nie uśmiechałam, od kiedy patrzyłam jak Grayson opuszcza mój pokój w szpitalu.213Nie robiłam w zasadzie nic więcej, poza spaniem i tarzaniem się w użalaniu nad sobą. I swoją głupotą.214 – Hmmm – wdycham zachęcający zapach zupy i brzuch drży przypominając, że jem za dwoje - pachnie cudownie. Umieram z głodu – klepię mój lekko powiększony brzuch – To znaczy mu umieramy z głodu. – Jak się czujesz? Robi mi się ciepło na sercu na niepokój cioci i nie sądzę, że udałoby mi się przebrnąć przez ciemność która mnie otaczała bez niej. Biorę łyżkę zupy i pysznie jęczę, gdy jej smak wybucha mi w ustach. Dobry Boże, to jest takie dobre. Brzuch drży ponownie i wyobrażam sobie, że moja Mała Fasolka zgadza się ze mną. 213 Przypominam że zrobił to na TWOJĄ wyraźną prośbę więc nie pierdziel mi tu ….:;) 214 No co ty naprawdę?? Nie zgadłabym :D

262

– Ze mną w porządku – kłamię, czując ból w piersi wydobywający się z każdym słowem. Nie rozmawianie z Graysonem przez tak długi okres rani mnie bardziej, niż dowiedzenie się, że Jake nie żyje. Płakałam, ale tylko z ulgi. Cienie z mojej przeszłości w końcu zniknęły, ale strach dalej stoi mi na drodze. – Rozmawiałaś z nim już, skarbie? Odwracam wzrok od cioci znając to jej spojrzenie i przełykam gwałtownie, czując zbierającą się w gardle gulę. Kręcę głową w zaprzeczeniu. Wpatrywałam się w jego imię na telefonie tysiąc razy, ale nigdy nie odważyłam się nacisnąć zielonej słuchawki, nieważne jak wiele razy potrzebowałam usłyszeć jego głos, który wypełniał każdy sen, jak miałam. Wzdycha i rozpoznaję u niej lekkie rozdrażnienie. Jestem ostatnio na „gównianej liście” u całkiem sporej ilości osób, przez całe to moje dąsanie. Nie mogę ich za to winić. Samej siebie też mam dość. – Dlaczego do niego nie zadzwonisz? Myślę, że torturujesz tego biednego chłopca już zbyt długo. – Nie wiem jak to naprawić – szepczę – jak mam mu wyjaśnić, jak się czułam gdy poprosiłam, by wyszedł? – A jak się się czułaś, gdy z nim rozmawiałaś? Oczy ciotki badają mnie, jakby odpowiedz w magiczny sposób miała pojawić się na mojej twarzy. Nie, nie mam takiego szczęścia. Musze otworzyć usta i powiedzieć co mnie martwi. – Przestraszona – wzdycham – i zdezorientowana. Ale głównie zakłopotana. Czułam się, jakbym przeżywała te same błędy jeszcze raz i ciągle się karała. Nie chciałam wierzyć, że mogę być na tyle lekkomyślna by znaleźć się w takiej samej sytuacji kolejny raz. Kilka łez spływa mi o policzkach i wycieram je szybko. Głupie, ciążowe hormony. Nie mogę nawet oglądać cholernych reklam psiego jedzenia bez płaczu. Ciocia zabiera pusty talerz i kładzie na nocnej szafce obok łóżka. Na moment patrzy zatroskana w dal. 263

– Skarbie, rozumiem dlaczego czujesz się w ten sposób. Ale nie sądzę by to sprawiedliwe zakładać, że Grayson będzie traktować cię tak samo, jak robił to Jake. Ma rację, ale nie byłam w stanie pozbyć się z poczucia, że błędy z przeszłości skarzą mnie na powtórkę, że moja historia znów się powtórzy.215 – Nie mogłam poradzić sobie z rozczarowaniem, jakie do siebie poczułam i obawą jak Grayson zareaguje na tę wiadomość. Ciocia przysuwa się bliżej i tuli mnie w ramionach. – Kochanie, wszystko w życiu dzieje się z jakiejś przyczyny. Nie możesz patrzeć na to jak na pomyłkę, ponieważ żadne dziecko przychodzące na świat nie jest błędem. Spójrz na to jak na drugą szansę. Nie miałaś dziecka z Jakiem z jakiegoś powodu. A teraz masz tam małą osobę – opiera rękę na moim brzuchu, oczy lśnią z nieskrywanych łez. – To jest niczym cud, stworzony przez ciebie i Graysona, w wyniku miłości. – Boję się ciociu Em, co jeśli nie jestem na to gotowa? Głośne przyznanie się do największego strachu sprawia, że staje się to bardziej realne. Nie mogę cofnąć przeszłości, ale mogę nauczyć się odpuścić sobie poczucie winy i zaakceptować to, że to dziecko jest moją drugą szansą. Moją poprawką. – Kochanie, gdyby Bóg sądził, że nie byłaś gotowa, nie postawiłby cię na tej drodze. Będziesz wspaniałą mamą, a ja będę tuż obok ciebie przez cały czas. Ale to jest też dziecko Graysona i on zasługuje na szansę, by być częścią tego wszystkiego. Serce mi rośnie na samą myśl o Graysonie. – Jak przyjął to wszystko wujek Alex? - pytam. Nie rozmawialiśmy tak naprawdę o tym, co będzie dalej. Spodziewałam się, że nakrzyczy na mnie, mówiąc jak nieodpowiedzialna jestem. Ale tak naprawdę powinnam wiedzieć, że to nigdy by się nie zdarzyło. Ciocia chichocze. 215 Nio to teraz uraziłaś uczucia Graysona ;D Nieładnie

264

– Jest mężczyzną, nie podchodzi do tego tak emocjonalnie jak my. Ale kocha cię skarbie i chce dla ciebie najlepiej. Zamienił kila słów z Graysonem i wydawał się być po tym zadowolony. Nie mam pojęcia o czym rozmawiali, ale sądzę że dbaniu o ciebie. Chcemy, być była szczęśliwa i wiemy, że nie będziesz musiała mierzyć się z tym sama. – Dziękuję ci – płaczę – tak bardzo kocham ciebie i wujka Alexa, was oboje. Jestem wdzięczna, że mam was w swoim życiu. Przytulam ciocię, ściskając trochę bardziej niż normalnie. Przytula mnie w odpowiedzi i odchrząkuje. – Mam coś dla ciebie. Patrze na nią pytająco, zanim wyskakuje i opuszcza pokój. Z jakiegoś powodu jetem zdenerwowana, motyle latają dziko w moim brzuchu.Cieszę się na to uczucie. to pokrzepiające, czuć coś innego niż smutek i żal. Słyszę ciężkie kroki dochodzące z głębi korytarza i wtem drzwi otwierają się powoli. Kiedy go widzę, serce podskakuje, a motyle w brzuchu rozmnażają się. To tylko dwa tygodnie, ale w duszy czuję jakby minęły dwa wieki. Jego jadeitowe oczy spotykają moje i dostrzegam worki od oczami. Wygląda na zmęczonego. Wyczerpanego nawet. Jakby dla niego noce były tak samo niespokojne jak dla mnie. Dostrzegam lekki zarost na twarzy i palce mnie bolą z potrzeby dotknięcia go. Dotknąć twarzy. Jego ust. Boże, tęskniłam za nim tak bardzo. Mięśnie pulsują z potrzeby skoczenia w jego silne ramiona. Ale czekam, z zapartym tchem i patrzę, jak zbliża się do mnie. – Cześć – mówi. Jego szorstki głos pieści mi uszy. – Cześć – odpowiadam. Nagle czuję się bardzo nieśmiała, jakbym spotykała tego pięknego, skomplikowanego mężczyznę po raz pierwszy. Przełyka ciężko i pociera ręce o dżinsy. Powstrzymuję się od chichotu na jego oczywiste 265

zdenerwowanie. Podchodzi trochę bliżej, a jego bliskość sprawia, że każdy nerw w moim ciele budzi się do życia. Kręci mi się w głowie. Klepię łóżko obok siebie, wskazując mu, by usiadł koło mnie. Waha się przez chwilę, niepewny, a następnie przechyla się, aż znajdujemy się prawie oko w oko. Tętno zaczyna bić szybciej i zastanawiam się nad sięgnięciem do niego, by przebiec palcami po jego twarzy. Muszę go dotknąć, tak bym wiedziała że naprawdę tu jest. Tak dużo widzę w jego oczach i to daje mi nadzieję. – Jak się masz ? - pyta. To takie wymuszone, niepodobne do nas. Nienawidzę tego, że jest tak niekomfortowo. – Bywało lepiej – przyznaję szczerze – wyglądasz na zmęczonego. Wzrusza nieśmiało ramionami, ale nic nie mówi. Chwile mijają i po prostu wpatrujemy się w siebie, napawając się sobą i odnotowując każdy szczegół naszych twarzy w pamięci. Moja wewnętrzna dziewczyna bluzga na mnie i błaga, bym wyrzuciła swoja piekielną dumę za okno. Po prostu mu kurwa powiedz, krzyczy. Wciągam powietrze. Sięgam ręką i dotykam jego policzka. Zamyka oczy i pochyla się bliżej łaknąc dotyku. – Tęskniłam za tobą – szepczę ze łzami w oczach. Znowu przeklinam hormony i niezdolność do utrzymania się w ryzach. Jego pierś podnosi się przy każdym wdechu i obniża przy ciężkim wydechu. – Też za tobą tęskniłem – wykrztusza – tak cholernie mocno. – Przepraszam. Za wszystko. Otwiera gwałtownie oczy i przytrzymuje moje spojrzenie. – Ja też. Powinienem być tam, żeby cię obronić. – To nie była twoja wina – marszczę brwi – nie mogłeś wiedzieć, co się zdarzy. – Gdybym mógł wszystko cofnąć, zrobiłbym to. To, co zdarzyło się z Haley... Przerywam mu w pół zdania i przygotowuję do przełknięcia dumy.

266

– Wiem co się stało. Demi mi powiedziała216. Nie tylko wyjaśniła, ale też nakrzyczała na mnie jak cholerna wariatka, gdy powiedziałam jej że kazałam Graysonowi odejść. Nigdy wcześniej nie widziałam jej tak wściekłej. – Myliłam się i powinnam pozwolić ci wyjaśnić – dodaję. – Nie chcę nikogo oprócz ciebie. Gorąco jego ciała spływa na mnie i staram się ukryć dreszcz. Moja fizyczna odpowiedź jest elektryzująca. Zanim mogę w siebie zwątpić, zmniejszam dystans między nami i wsuwam się na jego kolana, siadając okrakiem. – Nie mogę wyobrazić sobie życia bez ciebie – mówię cicho, trzymając jego twarz w dłoniach. Chwyta mnie delikatnie w tali, przyciągając tak blisko, jak to jest tylko możliwe. Pochyla się tak nisko, aż jego gorący oddech uderza mnie w twarz. Nasze usta ocierają się o siebie i ciężko dyszę z powodu tego kontaktu. Zsuwam ręce wzdłuż zarośniętych policzków, przesuwam dookoła szyi, masując twarde mięśnie. Gdy drży, uśmiecham się na wprost jego ust. Dotyk jego języka wzdłuż mojej dolnej wargi sprawia, że mimowolnie wiercę się, a ciało przegrywa w zderzeniu z czystym instynktem. Nasze usta poruszają się w zgodnym rytmie i poddajemy się naszemu nienasyconemu głodowi. Grayson odsuwa się i skomlę z powodu utraty fizycznego kontaktu. Palące ciepło oplata się wokół kręgosłupa i osadza między nogami. – Jest jeszcze jedna rzecz, o której musimy porozmawiać – mówi. – Co… Moje słowa zostają ucięte, gdy duża dłoń Graysona przesuwa się i opiera na moim brzuchu. Spoglądam w dół. Kiedy rozszerza palce, kładę dłoń na jego i splatam je razem. Łzy kłują mnie w oczy, gdy znaczenie jego dotyku uderza mnie w klatkę. Trzy serca. Bijące jako jedno.

216 Ciekawe czemu zawsze to ona cie o czymś przekonuje cio??

267

– Wiem, że się boisz – przerywa – ale nigdzie się nie wybieram i zrobię wszystko, co w mojej mocy, by upewnić się że należycie o ciebie dbam. O was oboje. Zagryzam drżące wargi, ale to nie powstrzymuje łez. Grayson używa wolnej dłoni, by otrzeć moją twarz. – Proszę, nie płacz – błaga cicho – nie mogę znieść, gdy płaczesz. – Ostatnio robię to często – pociągam nosem. – Przepraszam, skarbie – całuje mnie w czoło i spogląda na mnie. Jego spojrzenie tężeje, a wyraz twarzy staje się poważny. – Wiedziałaś? Czy wiedziałam? Och Jego pytanie mnie nie dziwi, ale jestem zaskoczona, że nie spytał mnie wcześniej. – Nie, nie wiedziałam. Powiedziałabym ci, gdyby tak było. Spoglądam na niego szczerze, mając nadzieję, że zobaczy uczciwość w moich oczach. – Kiedy zrobiłam test ciążowy i wyszedł negatywnie, nie martwiłam się tym. Chciałam ci powiedzieć, ale bałam się jak zareagujesz. – Możesz mi o wszystkim mówić. Zawsze – pociera kciukiem moją dolną wargę. Nie potrzebując już żadnych słów, pochylam się i całuje go w usta. Nie wiem co zrobiłam, żeby na niego zasłużyć albo na naszą miłość. We wszystkich swoich niedoskonałościach jest idealny. Nasza miłość jest piękna. Nasza miłość jest niedoskonała. Ale nie zmieniłabym niczego. Mój świat zaczyna się i kończy na Graysonie Carterze. 217

***

Siedzimy w poczekalni u lekarza i Grayson niespokojnie wierci się na siedzeniu 217 Nio w końcu to przyznałals !! Congratulations ;-)

268

obok. Kładę rękę na jego udzie, by zatrzymać drganie jego nogi. – Odpręż się – szepczę pocierając dłonią w górę i dół ubraną w dżinsy nogę. – To powinna być moja kwestia – śmieje się nieśmiało. Obserwuje małą dziewczynkę bawiącą się w rogu zabawkami, podczas gdy jej ciężarna mama czyta czasopismo. Patrzę na jego profil i dałabym wszystko by dowiedzieć się o czym myśli. Czy ubolewa nad tym, że tu ze mną przyszedł? Czy chciałby wyjść? Moje myśli przerywa głośne wezwanie, gdy niska, rudowłosa pielęgniarka woła moje nazwisko. – Morgan? Uśmiecham się i łapię Graysona za rękę. Całuje mnie w skroń i mój niepokój wyparowuje w jego cichym zapewnieniu. Jesteśmy w tym razem. Wchodzimy do gabinetu doktora, witając się ze starszym mężczyzną. – Dzień dobry – wita serdecznie – jestem doktor Bates. Wyciąga rękę i Grayson potrząsa nią, a zaraz potem ja to robię. Doktor Bates wskazuje nam byśmy usiedli zanim zaczyna mówić. – W porządku – spogląda w dół na papiery leżące na biurku – Jesteście tu by przyjrzeć się waszej czternastotygodniowej ciąży i by zrobić badania kontrolne. Przytakuję. – Pozwól ze mną – wstaje i przesuwa się w kierunku łóżka stojącego w rogu – i połóż się. Zobaczymy co się dzieje z waszym dzieckiem. Kładę się, a Grayson siada na krześle obok mnie i łapie mnie za rękę. Nie jestem pewna czy jest podekscytowany czy zdenerwowany, ale może jedno i drugie. Jego twarz nic mi nie mówi. Doktor Bates unosi moją bluzkę, eksponując lekko zaokrąglony brzuch i wyciska zimny żel na skórę. Wzdrygam się. – Przepraszam za to, jest troszkę zimny. Przyciska rączkę aparatu do brzucha i głośny szum wychodzi z maszyny. Przesuwa nią

269

dokoła zaokrąglonego brzucha, aż stałe tu-tum, tu-tum przerywa ciszę panującą w pomieszczeniu. Wszystko co mogę pomyśleć, to WOW. – I to – potwierdza lekarz – jest dźwięk bicia serca waszego dziecka. Grayson przysuwa się bliżej, aż opiera łokcie tuż obok wyeksponowanego brzucha i spoglądam na niego. Twarz ma nieruchomą, ale oczy błyszczą z niedowierzaniem i uwielbieniem. Wpatruje się w lekarza. – Czy możemy już poznać płeć? – Zwykle czekamy do dwudziestego tygodnia, by określić płeć, bo wtedy genitalia dziecka są bardziej rozwinięte, ale jeśli dziecko jest ułożone w odpowiedni pozycji jest mała szansa, że będziemy mogli zobaczyć, co macie. Zobaczmy więc dobrze? przesuwa rączką naciskając mocniej w niektórych miejscach - gdybym tylko mógł... - przerywa, pochylając się bardziej do ekranu. – O, tutaj – prostuje się – panno Morgan, jestem w 99 procentach pewien, że moja droga, spodziewacie się chłopca. I nie jest wcale nieśmiały – chichocze doktor Bates. – Chłopiec – powtarzam automatycznie. Spoglądam na Graysona i widzę łzy spływające mu po policzkach. – Syn – wykrztusza – będziemy mieć syna. Nasze oczy spotykają się i całuje mnie mocno. Kiedy się odsuwa, zaczyna zasypywać pocałunkami całą moją twarz, policzki, oczy. – Dziękuję ci - szepcze opierając czoło o moje i nie sądzę, bym mogła go kochać bardziej. Moje obawy znikają, gdy uświadamiam sobie, że naprawdę nigdzie się nie wybiera.218 Zerkam w jego kochające oczy i wiem, że nie chcę doświadczać tego z nikim innym. – Będziemy mieli syna – Grayson śmieje się i zatapiam się w radości wypełniającej jego głos. 218 Gratuluję spostrzegawczosci :D

270

Doktor Bates wyciera mi brzuch i drukuje zdjęcie USG. – Chciałbym cię zobaczyć za cztery tygodnie, ale jeśli poczujesz się źle lub będziesz miała jakieś wątpliwości, możesz zadzwonić i umówić się na wcześniejszą wizytę. Wciąż lekko oniemiała przytakuję i zabieram wizytówkę. Żegnamy się, zatrzymując przy recepcji, by umówić wizytę i zabrać witaminy ciążowe, dopiero potem Grayson zabiera mnie do samochodu. Przyłapuję go jak się szeroko szczerzy, kiedy trzyma zdjęcie w dłoniach. Wygląda jak dziecko w świąteczny poranek, czekające na otwarcie prezentów. Aura otaczająca go jest zaraźliwa i czuję ją głęboko w duszy. – Gdzie teraz? - pytanie wychodzi w tym samym momencie, co burknięcie mojego brzucha – Myślę że czas nakarmić ciebie i Żelową Fasolkę219 – chichocze. Pochyla się przez skrzynię biegów i daje mi niewinnego buziaka. Chcę więcej, znacznie więcej ale mogę poczekać. Jedzenie jest ważniejsze w tej chwili. – Jedziemy do moich rodziców na obiad. Wyjeżdża ze szpitalnego parkingu i kieruje się w stronę domu rodziców. Jazda trwa tylko piętnaście minut, ale włączam radio i zaczynam nucić do piosenki Phillip Phillip „ Gone” jak tylko rozbrzmiewa w głośnikach. Ręce spoczywające na brzuchu wystukują zgodny takt w rytm muzyki. Grayson obserwuje mnie kątem oka i kiedy odwracam się do niego, pogodnie się do mnie uśmiecha i towarzyszą temu dołeczki, co powoduje że chciałabym je polizać. – Co? - pytam nieśmiało, chowając niesforny kosmyk za ucho. – Jesteś cudowna. Rumienię się, chociaż powtarzał mi to z tysiąc razy. – Ciekawe, czy będziesz tak myślał, kiedy będę duża i okrągła - chichoczę. 219 Tu Ana: gra słów Jelly Bean to po polsku żelowa fasola, ale jednocześnie jedne z najpopularniejszych cukierków w Stanach :)

271

– Kotku, gdyby możliwe było utrzymywać cię cały czas w ciąży, to bym tak robił. Dla mnie jesteś cudowna w każdej postaci - topię się od słodkości jego słów. Wraca spojrzeniem na drogę, ale kładzie mi rękę na brzuchu, pocierając go lekko. Ma obsesje na punkcie dotykania go.220 I dotykania mnie. To nie tak że się skarżę czy coś. Jego dotyk sprawia, że szaleję ze szczęścia. – Nie mogę się doczekać, aż będzie kopał. – Ja mogę – wzdycham – jeśli będzie choć trochę taki jak ty, prawdopodobnie zacznie grać w futbol zanim się urodzi. – Lepiej do tego przywyknij – podśmiewa się – chcę mieć dużą rodzinę. Unoszę brwi i wpatruje się w niego . – Czyżby? – Tak, proszę pani – jest tak pewny siebie i kłamałabym, gdyby to nie było seksowne. Pomysł pojawia się mojej głowie i przesuwam się na siedzeniu, nim tracę zmysły. Zwrócona twarzą do niego, przesuwam rękę po jego udzie i gdy pochylam się trochę bliżej, mój obfity biust ukazuje mu się w pełnej krasie. Kolejna zaleta bycia w ciąży. Moje piersi są nieco większe, pełniejsze i Grayson nie ma ich dość. Drży, kiedy przeciągam paznokciem po wypukłości pod suwakiem. – Możemy zacząć ćwiczyć już teraz? – pytam uwodzicielsko. Do szału go doprowadza, kiedy mój głos jest lekko chropawy, więc dodaję troszkę więcej chrapliwości. – Jestem taka mokra – dodaję naciskając mocniej na jego pachwinę i prawie skręca z drogi. Wracam na swoje siedzenie, wybuchając śmiechem z powodu jego reakcji. – Och zamierzam wyegzekwować to od ciebie później. Myśl o Graysonie dotykającym całego, mojego ciała, wysyła pyszne dreszcze, które 220 Ciesz się;-) ja bym nie anrzekała na twoim miejscu :D

272

przeszywają mój kręgosłup i uśmiecham się szeroko. – Czekam na to z niecierpliwością. Zatrzymujemy się przed domem rodziców Graysona, zbudowanym w stylu kolonialnym i spostrzegam zaparkowaną na podjeździe ciężarówkę wujka Alexa. Wchodzimy bez pukania. – Kochani, jesteśmy w domu – krzyczy radośnie Grayson. Jest niesamowicie cicho. Coś się dzieje. Grayson prowadzi mnie przez foyer i kiedy wchodzimy do salonu nasze rodziny wyskakują zza mebli i krzyczą „Niespodzianka”. Pokój urządzony jest zarówno w kolorze niebieskim i różowym, a pamiątki niemowlęce zdobią niemalże każdą jego powierzchnię. – Co to wszystko znaczy? - patrzę na Graysona w oszołomieniu. Wzrusza ramionami, wyglądając na zakłopotanego. – Możliwe że powiedziałem mamie i pani trener o naszej dzisiejszej wizycie. Wydaje mi się, że trochę ich poniosło. Rozglądam się wokół po twarzach naszych bliskich i spostrzegam, że mama Graysona, ciocia Emma i Demi trzymają niebieskie balony, podczas gdy tata Graysona, wujek Alex i Brody trzymają różowe. – No i? - mama Graysona pyta z podnieceniem, kołysząc się na stopach. – Czekaj – Demi przesuwa się do przodu – nie możecie nam powiedzieć. Musisz nam pokazać. Marszczę brwi nie bardzo rozumiejąc. – Co masz na myśli? Przewraca oczami. – Zobacz, mężczyźni trzymają różowe balony, a my niebieskie. Wszystko, co musisz zrobić to wybrać kolor.

273

Grayson ściska moją dłoń i uśmiecha się. – Idź śmiało. Uwolnij te biedne kobiety od ich niedoli. Uśmiecham się szerzej i waham się, drażniąc się ze wszystkimi. – Pokaż nam już! - Skomle Demi – muszę wiedzieć, czy Brody i ja będziemy mieć chrześniaka czy chrześnicę. Zabieram niebieski balon od Demi i zatrzymuje swój wzrok na Graysonie. – Będziemy mieli chłopca. Kobiety piszczą z podniecenia i ściskają mnie, podczas gdy mężczyźni przybijają piątki z Graysoniem i klepią go po plecach. Kiedy wszyscy nam pogratulowali i Grayson pokazał dumnie zdjęcie USG naszej małej Żelowej Fasolki, jego mama staje obok niego. – Jest jeszcze ktoś, kto chce świętować z nami – mówi do niego. Grayson spogląda jak wysoki brunet wchodzi do salonu, by do nas dołączyć. Wygląda jak jego starsza wersja, z tak samo szerokimi ramionami o wyraźnie zarysowanych rysach twarzy. – Jeff 221- głos Graysona jest czuły, gdy obejmuje męskim uściskiem brata – Co ty tu robisz? Nie powinieneś tu być jeszcze przez jakieś dwa tygodnie. – Nie podniecaj się tak, mały braciszku – Jeff śmieje się dobrodusznie – nie jestem tu by zobaczyć ciebie – Grayson marszy brwi i Jeff mruga do mnie, zanim odpowiada – przyjechałem zobaczyć dziewczynę, która uczyniła mnie wujkiem. Jego komentarz powoduje wybuch śmiechu u każdego w pokoju. Nie poznałam jeszcze starszego brata Graysona i teraz gdy tu się zjawił, jestem trochę zdenerwowana. Jeff przywitał się z rodzicami, potem z moją ciotką i wujkiem. Następnie po wymianie grzeczności z Demi i Brodym skierował się w moją stronę. Grayson staje przy moim boku i w jednej chwili rozluźniam się. – Ty musisz być Huntley – głos Jeffa jest ciepły i serdeczny i sprawia, że czuję się 221 Tak moje drogi to bohater 3 tomu, który dopiero ma się pisac ;D

274

swobodnie. – A ty musisz być Jeff – stwierdzam wyciągając dłoń. Śmieje się, a następnie przyciąga do niedźwiedziego uścisku. Jego śmiała postawa i lekka osobowość jest tak podobna do Graysona, że sprawia, iż lubię go od razu. Chichoczę i odwzajemniam uścisk, nim ich matka klepie Jeffa w plecy. – Jeffersonie Carter, uważaj na naszą dziewczynę, nosi w sobie mojego pierwszego wnuka. Sposób w jaki mówi „nasza dziewczyna” ogrzewa mnie głęboko i dodaje euforię do tych bąbelków już znajdujących się we mnie. Jeff opuszcza mnie na dół jakbym była zrobiona ze szkła i odwraca się do matki. – Mama, to dziecko ma krew Carterów płynącą w swoich żyłach, już jest silne. Grayson i Jeff śmieją z jego uwagi, przybijając sobie piątki, wywołując kolejną salwę śmiechu pomiędzy braćmi. – Dobra wystarczy, wy dwaj idźcie na dwór i pomóżcie ojcu z grillem zanim wysadzi dom w powietrze - matka Graysona uśmiecha się z miłością do synów. Grayson pochyla się i całuje mnie. Skubię jego dolną wargę tak dyskretnie, jak to tylko możliwe, tak by nikt tego nie widział i kiedy jęczy mi w usta puszczam go. Mamrocze: „drażnisz się” pod nosem i wychodzi podążając za Jeffem. Mama Graysona odwraca się do mnie, z błyszczącymi oczami. Ujmuje mnie za rękę i uśmiecha się. – Dziękuję ci słodka dziewczyno – szepcze – za przywrócenie serca mojemu synowi – jej ręce spadają na brzuch – i danie naszej rodzinie powodu do życia. Och kurczę, będę płakać. – To tobie i twojej rodzinie powinnam podziękować – przełykam łzy – czuję się tu jak w domu, z wami wszystkimi. Teraz wy jesteście moją rodziną. Przytula mnie mocno i chwilę później jesteśmy na zewnątrz. Mężczyźni stoją dokoła 275

grilla, bawiąc się i śmiejąc, kiedy siadam przy stole z Demi, mamą Graysona i ciocią Emmą. Rozglądam się wokół, niemożliwe jest nie czuć się częścią tej rodziny. Chciałabym, by moi rodzicie tu byli, by świętować z nami i uspokoić mój umysł odnośnie przyszłości, ale pomimo ich nieobecności, mam przy sobie całą rodzinę jakiej potrzebuję i nigdy nie będę brać ich za pewnik.

276

Rozdział 26 Huntley

5 miesięcy później

To niesamowite, jak szybko wszystko może się zmienić. Grayson już kończy studia i nie mogłabym być z niego bardziej dumna. Masuję swój duży brzuch i kiedy mój mały mężczyzna kopie mnie w rękę, uśmiecham się. Chwytam dłoń Demi i kładę ją w tym samym punkcie, gdzie poczułam wcześniej kopnięcie. Kiedy malutka stopka rusza się ponownie, Demi wzdycha. – To jest niesamowite. – Co jest niesamowite? Spoglądam w górę, osłaniając ręką oczy przed słońcem, szczerzę się szeroko kiedy spostrzegam Jeffa stojącego obok mnie. – Twój bratanek – chichoczę – Już gra w futbol. Jeff pochyla się, przysuwając bliżej brzucha. – Hej mały człowieczku – mówi miękko – Myślisz, że możesz dać mamie troszkę odsapnąć? - Jego ręce spoczywają na brzuchu i unosi brwi kiedy czuje kopnięcie – Wow. Jest zajęty. – Uspokaja się tylko, kiedy słyszy głos tatusia. A tata siedzi tam z resztą absolwentów. Jeff śmieje się pod nosem. – Może będzie się lepiej zachowywał, kiedy usiądziesz? - Proponuje i wskazuje kierunek, gdzie znajdują się miejsca naszej rodziny. Jeff wita się z rodzicami i zajmuje miejsce obok mnie, podczas gdy Demi zasiada po 277

mojej drugiej stronie. Szum tłumu zamiera, gdy ceremonia się rozpoczyna i mój umysł dryfuje do czasu ostatnich miesięcy. Dopiero co skończyłam pierwszy semestr na drugim roku, nie uginając się pod ciężarem ciąży, nie chcąc by to przeszkodziło mi w skończeniu uniwersytetu. Grayson rozpoczął już współpracę z uczelnianym departamentem sportu, by uruchomić ośrodek rehabilitacji sportowej, a w międzyczasie jest asystentem trenera. Wezmę kilka kursów online po urodzeniu dziecka i w ten sposób spedzę z nim pierwszy rok w domu. Bałam się, że będę musiała zawiesić szkołę na stałe, ale Grayson nie chciał o tym słyszeć – nie chce, bym poświęcała swoje marzenia, ponieważ zakładamy rodzinę wcześniej, niż się spodziewaliśmy.222 Uroczystość ciągnie się boleśnie powoli i kiedy dyplomy zaczynają być rozdawane, denerwuję się. Grayson jest trzecim rzędzie i patrzę jak zajmuje swoje miejsce w kolejce, by uzyskać stopień. Serce pęka mi z dumy. Czuje ostry ból w brzuchu i sapię. Kilka sekund później czuję to ponownie, tylko tym razem jest gorszy. Chwytam Jeffa za rękę ściskając ją mocno. – Wszystko w porządku? - szepcze, szukając uwagi mamy i cioci Emmy. Jestem dwa tygodnie przed terminem, ale doktor powiedział, że dziecko może się urodzić w każdej chwili. Każdy postawiony został w najwyższej gotowości, w razie gdyby nasz mały mężczyzna zdecydował się przyjść na świat wcześniej. Kręcę głową mówiąc, że nie i łkam kiedy czuję kolejny, ostry ból. Zagryzam wargę, by zdusić skowyt. Patrzę na podium. Są jeszcze trzy osoby przed Graysonem. Mogę wytrzymać troszkę dłużej. Pocieram brzuch i zaczynam oddychać głębiej, jak ciocia Emma mi pokazała. Piszczę kiedy czwarta fala bólu uderza mnie i Jeff rwie się do akcji. Wstaje i pomaga mi się podnieść. Grayson widzi mnie, gdy schodzi z podium i przybiega do nas. – Co się dzieje? Wszystko w porządku? - wygląda na zatroskanego. – Uch – wdech, wydech – Myślę, że już czas.

222 I prawidłowo ;D

278

– Teraz? Uśmiecham się i kiwam gorączkowo. Zajmuje miejsce Jeffa u mojego boku i zaczynamy kierować się w stronę parkingu. Za nami panuje zgiełk i patrząc w tył i widzę naszą rodzinę w pełnym szale. Brody zeskakuje z podium i dołącza do rodziców Graysona, cioci i wujka, którzy idą tuz za nami. Docieramy do ciężarówki i Jeff wskakuje na miejsce kierowcy, podczas gdy Grayson dołącza do mnie z tyłu.

Grayson Doktor Bates wchodzi do pokoju i przestaję chodzić tam i z powrotem. – Dobrze dzieciaki, zobaczmy czy wasz mały chłopczyk jest gotów wyjść na świat. Zajmuje miejsce między nogami Huntley, a ja trzymam ją za rękę, czekając na wieści. Podnosi głowę i szczerzy się. – W porządku panno Morgan, jesteś gotowa? Nerwy mi eksplodują gdy uświadamiam sobie, co mówi. Miałem nadzieję, że będziemy mieli jeszcze dwa tygodnie, by się przygotować ale wygląda na to, że nasz mały mężczyzna jest niecierpliwy. Zdecydowanie jest Carterem. Jej odpowiedzią jest zawstydzający krzyk i ściska moją rękę. – Chciałbym, żebyś teraz parła – instruuje doktor Bates. Huntley zaczyna przeć, robiąc przerwy by zaczerpnąć oddech. Po chwili, która dla nas wydaje się wiecznością, twarz jej się poci i zaczyna płakać z bólu. – Dlaczego nie możemy pomóc jej ulżyć z bólu? - wrzeszczę na lekarza. – Nie mamy czasu – odpowiada spokojnie. Zbyt spokojnie. Spoglądam w dół na Huntley.

279

– Dasz radę kotku. Ściska mocniej moją dłoń i kurwa, to boli ale zrobię wszystko, żeby pomoc jej przez to przejść. – Gray, nie mogę, jestem taka zmęczona i to boli tak bardzo – płacze. Zaciskam w pięść wolną dłoń, by powstrzymać się przed wbiciem temu cholernemu lekarzowi zębów do gardła. Pochylam się bliżej, stykając się z nią czołem. – Możesz,kochanie. Musisz dać z siebie wszystko ten jeden, ostatni raz. Dla naszego syna. Pociąga nosem, a całe jej ciało napina się, gdy zbiera siły. Krzyczy ostatni raz, dając z siebie wszystko co ma. Kiedy krzyk dziecka wypełnia pokój, wtapia się z powrotem na łóżko, łzy spływają jej po twarzy. Cały świat zatrzymuje się, gdy słyszę pierwszy krzyk i nagle wszystko inne wydaje się być nieistotne. Pielęgniarka zabiera go i czyści, podczas gdy doktor Bates sprząta. Całuję Huntley mocno, łzy mieszają się ze sobą. – Zrobiłaś to – szepczę wprost w jej usta – jesteś niesamowita. Kocham cię tak cholernie mocno. – Ja ciebie też – drżącymi rękami ujmuje moją twarz. Huntley siada, wykończona, kiedy pielęgniarka przystaje z drugiej strony łóżka. Kładzie dziecko w jej ramiona i ten widok sprawia, że płaczę jak baba. 223 – Witaj , mały człowieczku – szepcze, spoglądając na naszego syna – jestem twoją mamusią. Razem z tatusiem czekaliśmy na ciebie. Całuje go w czoło i patrzę, jak łzy spływają jej po twarzy. Twarz ma spoconą, a włosy w kompletnym nieładzie. Ale dalej jest najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem. Szczególnie teraz, trzymając naszego syna. Spogląda na mnie i uśmiecha się. 223 Masz prawo jak najbardziej;-)

280

– Chcesz poznać swojego syna? - pyta. Sądzę, że skinąłem głową. Huntley przekazuje go mnie i jakby wiedział, że jestem jego ojcem, małe oczka się otwierają. Są niebieskie, jak Huntley, ale jego mała czupryna jest ciemna tak jak moje włosy. Dłuższą chwilę wpatrujemy się w siebie i kiedy jago maluteńka dłoń oplata się wokół mojego kciuka, serce wyskakuje z piersi i biega po pokoju. – Wybraliście już dla niego imię? - pyta pielęgniarka. Huntley uśmiecha się i odpowiada. – Hunter Gray Carter. – Witaj na świecie Hunterze Grayu Carter – mówię miękko, patrząc na Huntera – Cieszymy się, że możemy cię w końcu poznać. Oboje z mamą bardzo cię kochamy. Ziewa, wydymając małe usteczka, gdy powieki opadają. Rozbrzmiewa lekkie pukanie do drzwi i kiedy się otwierają, mama, pani Trenerowa i Demi wchodzą, a za nimi tata, trener Morgan i Brody. – Jasna cholera – szepcze Brody – jest tak cholernie mały. Demi smaga go w ramię. – Nie klnij przy dziecku! Mama całuje mnie w policzek i spogląda na Huntera. – Jest piękny - szepcze ocierając zabłąkaną łzę – mogę? Podaję go jej i siadam na łóżku obok Huntley. Tata i trener Morgan nie ukrywają emocji, kiedy widzą Huntera i śmieję się pod nosem na widok ich ocierających łzy. Huntley patrzy na ludzi wokół nas, naszą szaloną rodzinę i uśmiecha się kiedy przyłapuje mnie na tym, że ją obserwuję. – Co? Pochylam się do niej.

281

– Chcę jeszcze jedno224 – całuję ją. – Ja też – mamrocze mi w usta – Ale ty urodzisz następne – Jesteś niesamowita – szepczę – dałaś mi drugi najwspanialszy prezent. – Jaki jest pierwszy? – marszy brwi nieznacznie. – Ty.

224 Chłopie daj jej odsapnac

282

Epilog Huntley 2 miesiące później

Przewracam się na bok i znajduję obok puste miejsce. Zegar przy łóżku wskazuje, że jest 4 rano i marszczę brwi, zastanawiając się gdzie jest Grayson. Wyskakuję z łóżka i idę wzdłuż korytarza do pokoju Huntera. Kiedy wchodzę do środka, widzę że Grayson siedzi fotelu stojącym w rogu pokoju z Hunterem w ramionach. Opieram się o drzwi i cicho obserwuję go z naszym synem. Podsłuchuję jak opowiada mu o dniu kiedy się spotkaliśmy i uśmiecham się do wspomnień. Kto by przypuszczał, że ten dzień przyniesie takie zakończenie? Grayson jakby wyczuł, że go obserwuję, spogląda w górę i serwuje mi ten pełen dołeczków uśmiech. Zwracam mu go i wchodzę głębiej do pokoju, aż staję obok niego. Przesuwa Huntera i klepie w nogę bym na niej usiadła. Zwijam się mu na kolanach, Hunter odpoczywa między nami. – Hej mamo – mówi cicho – właśnie o tobie rozmawialiśmy. Chichoczę patrząc jak oczy Huntera rozświetlają się na dźwięk głosu Graysona. – Słyszałam. Co tak późno chłopcy robicie? – Usłyszałem przez elektroniczną nianię jak płacze i chciałem pozwolić ci spać, więc pomyślałem, że wpadnę tutaj i posiedzę z moim małym mężczyzną przez chwilę. – Czy mój mały chłopiec jest głodny? Podnoszę Huntera i jego malutkie usta lekko się nadąsają. Włosy ma tego samego koloru co Grayson, ale oczy ma po mnie. Jest idealną równowagą pomiędzy nami obojgiem. Grayson nie rusza się z fotela więc usadawiam się na jego kolanach wygodniej i zaczynam

283

karmić małego. Grayson kołysze nas lekko obserwując mnie, jak to robił już kilkadziesiąt razy wcześniej. Zaczynam nucić i czuję się jakbyśmy byli w swojej własnej, małej bańce. Kiedy Hunter kończy już jeść, natychmiast zasypia, całkowicie zaspokojony. Jestem wdzięczna, że jest takim łatwym dzieckiem. Wiercę się na kolanach Graysona i czuję pod pupą jak twardnieje. Nie uprawialiśmy seksu od urodzenia Huntera i zaczynam szaleć z potrzeby. – Mam zamiar położyć tego małego mężczyznę do łóżka – szepczę, ostrożnie by nie obudzić małego - a potem chcę, byś zabrał mnie do łóżka. Grayson warczy i drżę jakoś stojąc na chwiejnych nogach. Kładę Huntera w jego łóżeczku i kiedy odwracam się do Graysona, on stoi tuż za mną. Jego ręce suną wokół talii i łapią za tyłek, przyciska się do mnie biodrami. Jęczę i dźwięk ten sprawia, że Grayson unosi mnie szybko do góry, aż nogi oplatają szczelnie jego talię. Zderza się ze mną ustami i prowadzi nas do naszego pokoju, upuszczając na łóżko. Pożera moje usta we wstrząsającym ziemią pocałunku. Języki łączą się, powodując eksplozję zmysłów biegnącą przez moje ciało falami. Rozpina na mnie swoja koszulę, tę którą zawsze zakładam kładąc się spać, aż nagie piersi uśmiechają się do niego. Używam swoich stóp by zdjąć bokserki Graysona225, podczas gdy on zsuwa w dół moje majtki. Zsuwam ręce po jego plecach i wbijam paznokcie w jego tyłeczek, przysuwając biodra, łaknąc tarcia. Odsuwa się ode mnie, pocierając kostkami dłoni moją twarz i patrzy z uwielbieniem. – Muszę się o coś ciebie spytać – mówi cicho, zachrypniętym głosem Sięga ponad mną i wyciąga coś z szuflady szafce nocnej. – Kocham cię, bardziej niż wszystko – przerywa i widzę jak błyszczą mu oczy – Podarowałaś mi najbardziej niesamowity prezent, jaki można sobie tylko wyobrazić, i potem zrobiłaś to raz jeszcze, dając nam naszego syna. Jesteś serca mego biciem, powietrzem w płucach i powodem do życia. Nie potrafię wyobrazić sobie życia bez 225 E to ty zdolna jestes ?? Dajesz kursy??

284

ciebie – otwiera pudełeczko i wzdycham. – Wiem, że zrobiliśmy te rzeczy troszkę od tyłu, ale pozwól mi spędzić resztę naszego życia dbając o ciebie, kochając cię i tworząc z tobą więcej dzieci. Zostań moją żoną. Łzy kłują mnie w oczy. Nigdy nie rozmawialiśmy o ślubie, nawet teraz gdy mamy Huntera, ale już wiem, że sercem i duszą należą do niego. – Tak – oddycham – po tysiąckroć tak. Wsuwa pierścionek na mój palec i jednocześnie łączy się ze mną tak, jak tego strasznie pragnę. Nasze ciała wślizgują i ześlizgują się, kotłują, stając się jednym w każdy możliwy sposób. Grayson dał mi życie o jakim nigdy nie myślałam, że będę miała i podarował mi serce tak całkowicie, jak ja dałam mu swoje. Jesteśmy dwojgiem złamanych ludzi, których kawałki w magiczny sposób pasują do siebie i w jakiś sposób tworzą coś nowego i pięknego. Podjęłam ryzyko, pozwalając mu zobaczyć co mam pod powierzchnią. Ale teraz to co leży pod naszym pięknem, znaczy o wiele więcej niż mogłabym sobie kiedykolwiek wymarzyć.

Koniec

285

286