Beverley Jo - Malloren 6 - Sekret damy

Beverley Jo Sekret damy

Rozdzial I Lipiec 1764 Zajazd Tete de Boeuf Abbeville, Francja Nieczęsto się człowiekowi zdarza słyszeć przeklinającą zakonnicę. Robin Fitzvitry, hrabia Huntersdown, właśnie kończył posiłek, a ponieważ siedział przy stole obok okna, miał doskonały widok na podjazd dla powozów i kobietę tam stojącą. O pomyłce nie mogło być mowy. Kobieta klęła jak szewc i naprawdę była zakonnicą. Stała pod zewnętrznym krużgankiem, z którego wchodziło się do pokoi na piętrze, więc jej szary strój gubił się wśród cieni, ale jak to nie jest habit zakonny, pomyślał Robin, to ja jestem święty. Prosta szata przewiązana była sznurem, a na plecy opadał welon. Do pasa przyczepiony był długi drewniany różaniec, a na nogach pewnie miała sandały. Stała do niego tyłem, ale pomyślał, że może być młoda. - Maledizione! - wybuchła. Włoski? Kulka sierści wabiąca się Kokietka w końcu się do czegoś przydała. Papillon wyrwał się do przodu, żeby oprzeć przednie łapy o parapet i zobaczyć, co to za hałas. Puszysty ogon otarł się o podbródek Robina, co dało mu pretekst, żeby przechylić się w prawo. 1

Tak, z pewnością zakonnica. Co też, zastanawiał się Robin z rosnącym zachwytem, włoska zakonnica może robić w północnej Francji? Targować się z diabłem, bo cóż by innego? - Panie, czy będziemy jechać dalej? Robin odwrócił się do Powieka, angielskiego służącego w średnim wieku, który siedział przy stole obok Fontaine'a, młodego francuskiego pokojowego. Powiek był kanciasty i ogorzały; Fontaine był smukły i blady. Ich usposobienia były tak różne, jak ich powierzchowność, ale każdy z nich był Robinowi na swój sposób przydatny. Jechać dalej? Ach tak, rozważali wcześniej, czy powinni wynająć tu pokoje i zostać na noc, czy wyprawić się dalej, w stronę Boulogne i Anglii. - Nie jestem pewien - powiedział Robin. - Dopiero po trzeciej, panie - przekonywał Powiek. - O tej porze roku będzie jeszcze długo widno i możemy sporo ujechać. - Ale burza, burza zamieni drogi w grzęzawisko! - wykrzyknął Fontaine. - Możemy utknąć na jakimś odludziu. Miał pewnie rację, ale poza tym próbował odwlekać wyjazd z Francji tak długo, jak tylko się da. Obietnicą wysokiej płacy i wielu przywilejów udało się Robinowi namówić Fontaine'a, żeby rzucił posadę u pewnego francuskiego księcia, ale nawet po trzech latach Fontaine za każdym razem wzdragał się przed powrotem do Anglii. Powiek służył u Robina od dwudziestu lat i marudził za każdym razem, kiedy wybierali się do Francji. - Proszę pomyśleć o tej gromadce, która tu właśnie zajechała - powiedział Powiek, rzucając na stół mocną kartę. 2 Przed kilkoma minutami na podjazd chwiejnie wjechała przeładowana berlinka, która wypluła parę wyjących dzieciaków nękanych przez rozwrzesz-czaną matkę. Towarzystwo hałasowało na frontowych schodach, podczas gdy służba wypakowywała ich bagaże. Było jasne, że zostają na noc. Dzieciaki nie przestawały wyć, a matka wrzeszczeć. Po angielsku. Angielska grupa mogła starać się zawrzeć z nim znajomość. Robin był człowiekiem towarzyskim, ale towarzystwo dobierał sobie sam. Tymczasem gniewne okrzyki za oknem, które powinny były dać do myślenia, intrygowały go coraz bardziej. Znowu wyjrzał przez okno. Matka często prorokowała, że ciekawość go zgubi, ale cóż poradzić, taką miał naturę. - Zgodzisz się ze mną, nieprawdaż? - powiedział Robin do Kokietki, która ruszała swoimi ogromnymi uszami i machała puszystym ogonem. - Zgodzisz się, że lepiej jechać? - zapytał Powiek.

- Zgodzisz się, że lepiej zostać? - zapytał Fontaine. - Zgodzisz się, że lepiej rozejrzeć się na zewnątrz - odpowiedział Robin, biorąc psa na ręce i podnosząc się z krzesła. - Zbadam pogodę i zasięgnę rady miejscowych. Z tymi słowami wyszedł z sali, wkładając Kokietkę do przepastnej kieszeni płaszcza, co psu wyraźnie się podobało. Całe szczęście, że do podróży lubił ubierać się swobodnie, bo w modzie były akurat obcisłe płaszcze bez jednej, jakże przydatnej, kieszeni. Zbliżając się do kobiety, która chwilę temu zamilkła, zastanawiał się, jakiego języka użyć. Jego 9

włoski był zaledwie przyzwoity, natomiast francuski doskonały, a do tego byli we Francji. - Czy mogę zaoferować swoją pomoc, siostro? - zapytał w tym języku. Odwróciła się gwałtownie, a jemu zaparło dech w piersiach. Miał przed sobą olśniewającą twarz. Twarz była owalna, ale biały obcisły czepek, który zakonnica nosiła pod szarym welonem, miał z przodu kształt litery V, który zbiegał się tuż między brwiami. Lekko pomarszczony materiał łączył się na szyi, tak że czepek okalał buzię, tworząc sercowaty kształt, jakby stworzony po to, by podkreślać wielkie ciemne oczy i pełne, miękkie usta, których zresztą wcale me trzeba było podkreślać. Jaki obłąkany biskup wymyślił ten czepek? Bo przecież żadna matka przełożona by do tego nie dopuściła. Miała bladą cerę, co, jak przypuszczał, musiało być dość powszechne w zakonie, ale promieniała doskonałym zdrowiem, tak jak kremowe płatki róży, która pięła się po pobliskim murze. Nos miała prosty, z malutkimi wgłębieniami tuż nad nozdrzami, a te jej usta... Robin wziął głęboki oddech. Te usta były stworzone do całowania, nie do spowiedzi. I była młoda. Nie mogła mieć wiele ponad dwadzieścia lat. Zapanowała nad wargami, zaciskając je mocno. - Dziękuję panu, ale nie potrzebuję pomocy - powiedziała i odwróciła się plecami. Dobra francuszczyzna, ale to nie był jej język ojczysty, a przecież zazwyczaj klnie się we własnym języku. A zatem Włoszka. Co, do diaska, włoska zakonnica robi w północnej Francji, i to sama? Wszedł ponownie w jej pole widzenia, przybierając swój najbardziej rozbrajający uśmiech. 10 - Siostro, nie mam złych zamiarów, po prostu nie mogę przejść obojętnie obok damy w opresji, zwłaszcza jeśli jest oblubienicą Chrystusa. Wyglądało na to, że znowu się od niego odwróci, ale tylko zastygła w bezruchu i zaczęła go otwarcie taksować wzrokiem. Robin powstrzymał się od uśmiechu. Jak dołożyć do tego przekleństwa, to miał przed sobą nie prawdziwą zakonnicę, ale awanturnicę w przebraniu. I pomyśleć, że jeszcze przed chwilą czuł się znudzony. - Pozwoli siostra, że się przedstawię - powiedział z ukłonem. - Bonchurch, angielski dżentelmen, do usług. - Czuł się trochę niezręcznie, kłamiąc tak w żywe oczy, ale we Francji zawsze podróżował pod pseudonimem. Jego prawdziwe nazwisko i tytuł wywoływały poruszenie i czasem ludzie nawet zawiadamiali miejscowych dostojników, którzy potem dręczyli go wizytami i zaproszeniami. A to przecież miała być podróż dla zabawy i relaksu.

Zakonnica nie przestawała mu się przyglądać, jakby robiła jakieś kalkulacje. Zanim zdecydowała, czy poda mu swoje imię, na drewnianym krużganku nad nimi zadudniły ciężkie kroki i znajomy ostry głos wrzasnął: - Siostro Immaculato! Siostro Immaculato! Gdzie się do licha podziewasz? - Siostra Immaculata, jak się domyślam? - powiedział Robin z uśmiechem. Popatrzyła na niego z wrogością: - A widział tu pan więcej zabłąkanych zakonnic? - A więc siostra przyjechała w tej berlince... - Siostro Immaculato! 5

Wymamrotala cos pod nosem, a na glos powiedziala: - Muszę iść. Zrobił ruch, blokując jej przejście. - Jest wiec siostra opiekunką tych dzieciaków? Moje kondolencje. - Nie jestem - zaakcentowała te słowa ostrym ruchem dłoni, który był zdecydowanie włoski - Ale ich opiekunka zapadła na gorączkę w Amiens, a dworka milady opuściła ją w Dijon. Teraz zostałam tylko ja. - Siostro! Siostro! Natychmiast proszę tu przyjść! - Nic dziwnego, że przeklinała siostra los. - Robin wskazał w kierunku pobliskiej bramy. - Gdybyśmy przeszli przez tę bramę, zeszlibyśmy jej z widoku i moglibyśmy spokojnie się zastanowić, jak siostrę oswobodzić. - Nie ma o czym mówić. Znowu odwróciła się, żeby odejść. Znowu stanął jej na drodze. - Nie zaszkodzi porozmawiać. Zmarszczyła brwi, ale bardziej w namyśle niż ze złości. Po kolejnym wyrzuciła w górę swoje wymowne ręce i pospieszyła w stronę bramy. Robin poszedł za nią, podziwiając jej żwawy, lekki krok. Byla zniewalajaco pelna wigoru, co dodatkowo podkreślała jej bezkształtna szata. Rąbek szarego stroju musnął więdnącą różę z której posypały się płatki. Jeden z nich został na szacie. Kiedy Robin delikatnie go strzepnął siostra odwróciła się gwałtownie, gotowa do ataku' z uniesioną dłonią i wymierzonym w niego oskar-zycielsko palcem. Pokazał jej płatek na dowód niewinności. Jej gniew zaczął stygnąć, podczas gdy on poczuł, ze się rozpala. Jego najlżejszy dotyk wywo12 ływał skupione napięcie i delikatny rumieniec na jej policzkach. Żadna z niej zakonnica. Roztarł w palcach płatek i zachęcił, żeby razem z nim napawała się aromatem, ale wtedy Kokietka, mała zazdrośnica, zaczęła głośno ujadać. Siostra Immaculata wzdrygnęła się i wbiła w niego uporczywe spojrzenie. - Co to było? - Taka Kokietka - powiedział. Było to imię psa, ale po francusku znaczyło też „błahostka", „nic wielkiego". - Proszę na nią nie zwracać uwagi. Ale ona już wyciągała rękę, żeby pogłaskać małą główkę. Robin znał tę reakcję. Przecież nie tak dawno, kiedy rasa papillon była w modzie, nabył Kokietkę, by uwieść pewną damę w Wersalu. Wyciągnął psa, zdecydowany użyć wszelkich środków. - Ale śliczna!

- Proszę ją przyjąć w prezencie. Wycofała się, marszcząc brwi. - Ależ pan jest bez serca. - Moje powołanie to zaspokajać pragnienia dam. Wróćmy do gospody, siostro Immaculato, i zechciej mi swoje wyjawić. Syknęła. Czyżby posunął się za daleko? Za szybko? Ale kolejny wrzask z ust chlebodawczyni sprawił, że odwróciła się i szybko przeszła przez bramę. Droga zawiodła ich do małego ogrodu, z którego można było przejść do głównej sali gospody. - Za bardzo na widoku - powiedział, dotykając jej ramienia, by skierować ją do pustej salki. Ruszyła żwawo, próbując wyswobodzić ramię z jego dłoni. Poszedł za nią, ale nie zamknął drzwi. Jeszcze nie. Jest taka stara opowieść o księżniczce i ziarnku grochu. Zdążył się już przekonać, że taka 7

wrażliwość na jego dotyk oznaczała, że kobieta była nauczona rozkoszy. - A więc, siostro - zaczął delikatnie - twoje pragnienia? - Proszę przestać wygadywać takie rzeczy. Nie okazuje pan szacunku mojemu habitowi. " To taki okropny strój. Ale - dodał, podnosząc drugą dłon na znak pokoju - miałem tylko na myśli życzenia odnośnie do obecnego położenia siostry. Dworka tej damy odeszła. Opiekunka odeszła Siostra została sama w służbie krzykliwej pani Jak na komendę, ciężkie kroki zadudniły teraz na schodach prowadzących na wewnętrzny dziedziniec i stamtąd rozległy się dalsze nawoływania - Jej godność? - zapytał. - Lady Sodworth - angielskie słowa wypowiedziane ze śpiewnym włoskim akcentem zabrzmiały jak kolejne przekleństwo. Robin nie kojarzył tytułu Sodworth, a przecież brytyjskie wyższe sfery to był jego świat. Jeszcze jeden przebieraniec? Czyżby to jakaś dziwna intryga? - Jaka dokładnie jest siostry pozycja przy tej damie? - zapytał, przyglądając się jej badawczo. - Dama do towarzystwa. Ale teraz ona oczekuje, ze będę robić wszystko. -i siostra znosiła tę panią całą drogę od...? - Mediolanu. - Dlaczego? Wyglądało na to, że to proste pytanie odebrała jak wyzwanie. - Miałam swoje powody, żeby wyprawić się do Anglii i potrzebowałam damskiego towarzystwa Przez otwarte okno usłyszał, jak lady Sodworth łaje stajennego, posługując się tym swoim potwornym francuskim. 14 - Płaci siostra wysoką cenę. - Ona jest w wielkim stresie. - Którego jest główną sprawczynią, mogę się założyć. Sam jej głos by wystarczył, żeby odstraszyć anioła. Kolejny wyrzut smukłych dłoni. - Nie mam wyjścia. Muszę iść i ją uspokoić. - Ruszyła w kierunku drzwi. - Celem siostry podróży jest Anglia? -Tak. - Czy zatem pozwolisz, siostro, że ja cię tam zabiorę?

Odwróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz. - Oczywiście, że nie. - Dlaczego nie? - Jest pan mężczyzną. - Zupełnie nieszkodliwym. Parsknęła na znak dezaprobaty. Ale nie ruszyła się z miejsca. - Naprawdę, siostro Immaculato, taki mężczyzna jak ja nie może sobie pozwolić, żeby do listy grzechów dodawać jeszcze przyprawianie rogów Panu Bogu. Ale może udzielenie pomocy jednej z jego oblubienic skróciłoby mi trochę okres czyśćca? - Panie, czy masz mnie za idiotkę? Nie jest pan mężczyzną, któremu jakakolwiek kobieta mogłaby zaufać. - Wręcz przeciwnie, to wygłodniała bestia jest niebezpieczna. A ty, siostro, masz przed sobą mężczyznę, który nasycił się, ucztując z damami Wersalu. Oblała się rumieńcem, co przyprawiło go o lekki zawrót głowy, ale jej oczy pozostały nieruchome i skupione. - Czy zostaje pan tutaj na noc? 9

Znał już jedyną dobrą odpowiedź: -Nie. Lady Sodworth była teraz w gospodzie, a jej nie-znoszący sprzeciwu głos ciął powietrze jak brzytwa. Na piętrze dało się słyszeć brzęk - niewykluczone, że to pękła szyba. Błędna zakonnica ruszyła, by ukryć sie za drzwiami. - Czy podróżuje pan szybko? - wyszeptała - Tak szybko, jak tylko drogi i konie pozwalają. - Czy da mi pan słowo na swoją nieśmiertelną duszę, ze będę z panem bezpieczna i że dostarczy mnie pan całą do Londynu? „Bezpieczna" było określeniem dość wieloznacznym. Robin zinterpretował je na swój użytek i powiedział: - Tak - Po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu: - A niech mnie, to brzmi jak przysięga małżeńska. Jej twarz przybrała kpiarski wyraz: - Jest pan przystojny i zepsuty, panie Bon-church, i przyzwyczajony, że kobiety wpadają panu w ręce jak dojrzałe owoce prosto z drzewa. Ale zapewniam pana, że ze mną tak nie będzie. Nie życzę sobie żadnych zażaleń, kiedy zajedziemy do Londynu a pańskie żądze pozostaną niezaspokojone - Absolutnie żadnych zażaleń - obiecał z rosnącym zachwytem. - Ale siostra zapewne zdaje sobie sprawę, że to wyzwanie do gry. - Z której to ja wyjdę zwycięsko. Jak sam pan powiedział, me może pan sobie pozwolić na przyprawianie rogów Panu Bogu. Czy ma pan powóz? - Dwukółkę. Muszę tylko kazać zaprzęgać konie. - Doskonale. A byłoby jeszcze lepiej, gdybym znalazła się w mej już teraz, nie sądzi pan? 16 - To lubię - prawdziwa z siostry konspiratorka! I do tego ma siostra rację. Lady Sodworth zaraz każe przeszukać gospodę. I jakby na potwierdzenie jego słów, w drzwiach ukazała się głowa udręczonego gospodarza. Robin wyjął złotą monetę; mężczyzna dostrzegł ją, kiwnął głową i się wycofał. Robin otworzył skrzydło okiennicy i wyjrzał na ścieżkę biegnącą przy gospodzie. - Droga wolna - przysunął krzesło pod okno. Zawahała się, po czym energicznie się wspięła i zwinnie wyszła przez okno, pokazując mu sandały i nagie kostki. Robin odstawił krzesło na miejsce i poszedł w jej ślady, nie przestając się uśmiechać.

- Tędy - powiedział, wskazując na tyły gospody. Znaleźli się na podwórzu w pobliżu powozu, który stał przechylony w oczekiwaniu na zmianę koni. Robin szybkim krokiem zaprowadził swoją awanturnicę do powozu, podał jej rękę i pomógł wsiąść do środka. Kolejny dotyk, kolejny dreszcz. Nie było jej zbyt wygodnie w przechylonym powozie, ale udało jej się dostać do środka. - Każę zaprzęgać. Ale ona nagle splotła dłonie i podniosła je do ust. - Nie, nie mogę. Muszę mieć swoje rzeczy, mój kufer podróżny. - Kupię siostrze wszystko, co potrzeba. - Nie będę zaciągać u pana takich długów. Wzruszył ramionami. - Gdzie jest ten kufer? - Był w karecie, z resztą bagaży, ale mogli go już wnieść do środka. Robin obrócił się, żeby się przyjrzeć berlince. Zobaczył bagaże ułożone na dachu tej wielkiej karocy na czterech kołach, ale ta sterta była nieru 11

szona. Za to bagażnik z tyłu był otwarty i w połowie już opróżniony. Gdy Robin się przyglądał, jeden z mężczyzn noszących bagaże chwycił dwa pakunki i wniósł do środka. Pościel? Robin mógł zapewnić lady Sodworth, że pościel w Tete de Boeuf jest czysta i dobrze wywietrzona, chociaż ta dama nie wyglądała na taką, która słuchałaby kogokolwiek. - Jak wygląda siostry kufer? - zapytał. - Zwykłe drewno z czarnymi pasami. Mosiężna klamra z krzyżem. - Zajmę się tym. Proszę pozostać w ukryciu. Zasunął zasłony w oknach dwukółki i miał zamykać drzwi, kiedy zorientował się, że ciągle ma przy sobie Kokietkę. Posadził ją na kolanach siostry. - Pomówcie o swoich pragnieniach - powiedział i zamknął drzwi. Zlustrował okolicę, ale nie dostrzegł żadnych zagrożeń, więc spacerowym krokiem udał się w stronę berlinki. W środku zobaczył kufer siostry Immaculaty. Dwóch mężczyzn wyciągnęło z powozu szykowny, obity skórą kufer i niosło go do budynku. Robin stwierdził, że i tak potrzebuje pomocy swoich ludzi i poszedł do gospody, żeby ich zawołać. Kiedy wyszli, przedstawił im sytuację i wydał polecenia. Fontaine - wzdychając, że jednak wyjeżdżają - czaił się na drodze, żeby w razie potrzeby odciągnąć uwagę tragarzy, podczas gdy Powiek - wzdychając na myśl o gierkach Robina - wyciągnął z karety małą drewnianą skrzynię, położył ją sobie na ramieniu i zaniósł do powozu. Zakonnica czy nie zakonnica, oto jest pytanie. Kufer był całkiem zwyczajny, typowy kufer zakon18 nicy. Ale nawet jeśli siostra Immaculata mówiła prawdę, to musi kryć się za tym coś dziwnego. Podczas dwudniowej podróży będzie dość czasu, żeby odkryć wszystkie jej sekrety. Powiek robił w bagażniku miejsce na kuferek siostry. Robin odwrócił się do Fontaine'a, żeby mu powiedzieć, że już po wszystkim. - Hej, panie! Stanął twarzą w twarz z rozwścieczoną kobietą. To musiała być lady Sodworth, chociaż jej wygląd zupełnie nie pasował do ostrego głosu. Filigranowej postury, w sukni przyozdobionej wstążkami, była okazem urodziwej złośnicy.

- Widziałeś pan tu zakonnicę? - zapytała stanowczo koszmarną francuszczyzną, jakby nie widziała, że ma przed sobą dżentelmena, a do tego Anglika. Robin rozejrzał się zdumiony. - Tutaj, madame? - No a gdzie, głupcze! Zareagował typowo francuskim złośliwym wzruszeniem ramion. - Jeśli madame szuka zakonnicy, to może trzeba iść do klasztoru? - Głupek! - rzuciła po angielsku i popędziła w przeciwnym kierunku, kontynuując bezładne poszukiwania. Druga Kokietka, i to o znacznie gorszym charakterze. Robin zastanawiał się, jak jakikolwiek mężczyzna mógł ją poślubić, mimo jej przyjemnej powierzchowności. Raz jeszcze poszperał w pamięci w poszukiwaniu lorda Sodworth, ale był pewien, że nie zna nikogo o takim nazwisku. A zatem jakiś rycerz czy baronet, i to pewnie od niedawna. Wyśmienicie. To by oznaczało, że raczej nie natknie się na lady Sodworth zbyt prędko. 13

Zawołał Fontaine'a i udali się w stronę powozu, do którego stajenni już zaprzęgali konie pod czujnym okiem Powieka. Powiek sam był w młodości stajennym i znał się na rzeczy. To Powiek po raz pierwszy posadził Robina na kucyka i został jego nauczycielem jeździectwa, polowania, rybołówstwa i innych sztuk przydatnych na wsi. Z czasem stał się jego sługą i towarzyszem, niezastąpionym w najróżniejszych sytuacjach. Wprowadziwszy Robina w dorosłość, ciągle myślał, że to on trzyma wodze. Nawet fakt, że Robin został rok temu hrabią, nie przekonał Powieka, że młodzieniec potrafi się już zająć swoimi sprawami. - Zakonnica jedzie z nami, panie? - zapytał Powiek z dezaprobatą w głosie. - Dama w opresji. Co ty byś zrobił? - Ja? Ja bym ją oddał pod opiekę jej pani. - Ja tak samo - powiedział Fontaine. - Mamy powóz, tu się trzy osoby nie zmieszczą. - Dlatego - powiedział Robin - ty będziesz powozić. Pokojowy zazwyczaj podróżował w środku. - Wykluczone. Może padać. - Potraktuj to jako przysługę, którą mi wyświadczysz w zamian za to, że wielokrotnie ja powoziłem, a ty miałeś cały powóz dla siebie. - Ale nie w deszczu, panie - zaprotestował Fontaine. - Panie... - Powiek protestował z zupełnie innego powodu. - Jestem wcieleniem niewinności - zapewniał Robin. - Ta świątobliwa dama musi dostać się do Anglii - czy naprawdę chcesz, żebym ją zostawił na pastwę tej harpii? 20 - Może się zdarzyć, że będziemy w drodze wiele dni, jeśli pogoda nie dopisze. Dni i nocy. -1 będzie wtedy miała oddzielny pokój, obiecuję. - Pogoda... - nie ustępował Fontaine. Robin nie tracił cierpliwości. - Musimy tylko dotrzeć do następnego postoju. Czyli do... Montreuil? - Nouvion - powiedział Powiek. Robin wzruszył ramionami. - Byle tylko z dala od wszystkiego, co się nazywa Sodworth. Ruszajmy. Ostatecznie to on miał decydujący głos, więc nie minęła chwila, a Fontaine i Powiek byli gotowi do drogi. Woźnica zajął miejsce, a Robin odebrał koszyk z jedzeniem i winem, który wcześniej zamówił. Otworzył drzwiczki, mrugnął

do siedzącej w cieniu zakonnicy i postawił koszyk na podłodze powozu. Kokietka wyskoczyła na zewnątrz za potrzebą. Kiedy pies wrócił, Robin się rozejrzał dokoła, a ponieważ nie zobaczył nic, co by wróżyło kłopoty, wsadził psa do powozu, wsiadł i zamknął drzwi. Kokietka skoczyła prosto na kolana siostry Imma-culaty. - Jeśli myślisz, że będę zazdrosny - powiedział Robin do psa, sadowiąc się na jedynym wolnym miejscu obok siostry - to wiedz, że o wiele piękniejsze damy próbowały tej sztuczki i poległy. Zakonnica pogłaskała Kokietkę, a ten cholerny pies wydawał się uśmiechać z wyższością. Powóz wtoczył się na drogę do Boulogne, pozostawiając daleko w tyle wycie i wrzaski. - Witamy w krainie spokoju - powiedział Robin. - Może mi pan to obiecać? 15

-Jeśli to tego siostra pragnie. - Na słowo „pragnie" zareagowała westchnieniem pełnym znużenia. Bardzo dobrze. Nie była gotowa do gry. - Muszę wyznać - powiedział - że znosiłem ciszę i spokój przez wiele dni. Miałem nadzieję, że siostra to odmieni. I nie mam na myśli nic zdrożnego, siostro. Proszę zobaczyć, zapewniłem nawet damskie towarzystwo. Spojrzała w dół. - To suczka? - Skoro się wabi Kokietka, to musi być suczką. - Dlaczego jej pan nie lubi? Wzruszył ramionami. - Mogę ścierpieć drobne frywolne kobietki, ale nie drobne frywolne psy. - No to po co pan ją brał, biedną psinę. - Biedna to ona na pewno nie jest - skoro ma złotą obrożę wysadzaną perłami. Siostra popatrzyła na obrożę. - To jest prawdziwe? Jak to? - Siostra mi opowie swoje tajemnice, a ja zdradzę moje. Rzuciła mu pełne jadu spojrzenie i odwróciła się do okna, jakby nagle zafascynowały ją przedmieścia Abbeville. A więc jednak miała sekrety, które by wyjaśniły, dlaczego przyjęła jego zaproszenie. Miał mnóstwo czasu. Zeby czuła się bardziej swobodnie, on też usadowił się wygodnie w rogu, zwiększając w ten sposób odległość między nimi na siedzeniu. - Ciągle jeszcze możesz zmienić zdanie, siostro. Możemy zawrócić i oddać cię pod opiekę lady Sodworth. Widać było, że to rozważyła, zanim odpowiedziała: 22 - Nie, dziękuję. - To może wolałaby siostra wrócić do swojego klasztoru. Odwróciła się do niego, marszcząc brwi. - Zabrałby mnie pan do Mediolanu? - Jestem człowiekiem zamożnym. Nie sprawiłoby mi to kłopotu. - Jest pan człowiekiem szalonym! - Skoro tak, to powinna siostra żałować, że zdała się na mnie w tej podróży. Jej reakcja zdradzała bardziej poirytowanie niż strach.

- Nie wygląda pan na bogatego. - Jestem skromny i się z tym nie obnoszę. - Jeśli naprawdę jest pan bogaty, to mógł mi pan zapewnić podróż do Londynu w bardziej przyzwoitych warunkach. - Ale co ja bym wtedy z tego miał? - A co ma pan z tego teraz? - Mogę się trochę rozerwać. Być może zacisnęła nagle pięść, bo Kokietka zeskoczyła na podłogę, wydając z siebie urażony pisk. Pies popatrzył na kolana Robina, jakby rozważając tę opcję, po czym jednak zakręcił się i ułożył na swojej różowej aksamitnej poduszce. - Ja panu dostarczam rozrywki? - zapytała stanowczym tonem siostra Immaculata. - Ależ oczywiście. Czy naprawdę wolałaby siostra, żebym zapłacił nieznajomym za eskortowanie jej do Anglii? - Pan jest nieznajomy. Robin parsknął śmiechem. - Może i jestem. Ale wziąłem siostrę w opiekę, nieprawdaż, i teraz mój honor wymaga, żeby siostra dotarła na miejsce bezpieczna. 17

Po tym nastąpiła chwila intrygującej, pełnej nieufności ciszy. - A zatem, siostro Immaculato, gdzie znajduje się twoja bezpieczna przystań? - W Anglii. - Jakieś konkretne miejsce? - Tym nie musi pan sobie zaprzątać głowy, szanowny panie. - Mam siostrę dowieźć do Dover i tam zostawić? Nie sądzę. Czy siostra w ogóle mówi po angielsku? r Uśmiechnęła się i odpowiedziała, po angielsku właśnie: - Doskonale. Na ile mógł się zorientować po jednym słowie to mówiła prawdę. Jeszcze jeden oszałamiając^ zwrot w całej tej historii. Następne pytanie zadał jej już po angielsku. - Dokąd zamierza siostra udać się w Anglii? - Do Londynu. Przynajmniej na początku. Ach, teraz wychwycił leciutki akcent, który tak dodawał zdaniom precyzji, że nabierały krystalicznego uroku. - A potem? - Tym też nie musi pan zaprzątać sobie głowy. Nie sprzeczał się z nią w tej kwestii, ale powiedział sobie, ze tak łatwo się go nie pozbędzie Oto miał przed sobą tajemniczą, złaknioną przygód kobietę, która, jak podejrzewał, nie przyłączyła się do niego z samej tylko żądzy przygód. Wyczuwał pewien pośpiech i strach. Przed czym? Naprawdę powinien być bardziej zaniepokojony, ale dawał się zupełnie pochłonąć tej historii. Miał przed sobą sekrety do odkrycia, potyczki słowne do wygrania i towarzyszkę tak piękną, że już 18 samo patrzenie na nią umilało mu czas. I, do tej pory, każdy jej ruch i każda reakcja obiecywały jeszcze więcej. Miała odwagę, ducha i gorący temperament. Dysponując kilkoma dniami podróży, zgłębi wszystkie jej sekrety, nie wyłączając tych, które poznać może tylko namiętny kochanek w łóżku.

Rozdział II Petra d'Averio zdawała sobie sprawę, że wpadła z deszczu pod rynnę. Lady Sodworth i jej niemożliwą dzieciarnię ledwo się dało znieść, ale Petra była zaprawiona w odbywaniu pokuty. Prawdziwy problem polegał na tym, że lady Sodworth podróżowała w ślimaczym tempie. Po tym jak Petra zobaczyła Varziego - a przynajmniej tak jej się wydawało - to tempo było nie do zniesienia. Kiedy udało się jej wydostać z Mediolanu, a potem z Włoch, modliła się z nadzieją, że nawet Ludovico nie będzie jej ścigać za granicą. Ale Varzi był gończym Luda i z całą pewnością ten mężczyzna, którego widziała na ulicy w Abbeville, to był właśnie Varzi. Próbowała przekonać samą siebie, że się myli. Mężczyzna, którego wzięła za Varziego był już na ulicy, kiedy powóz lady Sodworth podjeżdżał do gospody - jak to możliwe, żeby myśliwy wyprzedzał zwierzynę? Wiedziała jednak, że mogło tak się zdarzyć. Wystarczyło, żeby dowiedział się wcześniej, że Petra była z lady Sodworth, oraz zdobył informacje o ich trasie podróży. To by do niego pasowało - wyprzedzić ją, a potem się pokazać, by 26 uprzedzić o nieuchronnie zbliżającej się porażce. Żeby umierała ze strachu na widok takiego pulchnego, podstarzałego mężczyzny o nieszkodliwym wyglądzie! Ale wszyscy wiedzieli, że Varzi nigdy nie daje za wygraną i zrobi wszystko, byle dopaść swoją ofiarę. Chciałaby zobaczyć jego minę, kiedy się zorientuje, że nie ma jej już w orszaku lady Sodworth. Tylko za jaką cenę, Petro? Dlaczego z tym człowiekiem? To chodzące zagrożenie - elegancja na smukłych nogach. Ale on był jej jedynym ratunkiem, a poza tym wzięła go za pospolitego nicponia z idiotycznym psem. Czyli mężczyznę, z którym bez trudu powinna dać sobie radę. Teraz nie była już taka pewna. Ten jego pies wstał i znowu domagał się uwagi, więc go podniósł. Głaszcząc białą, puchatą kulkę, powinien wyglądać łagodnie. Ale choć był odprężony, wyczuwała niebezpieczeństwo i miała wrażenie, że powóz jest za ciasny i brakuje w nim powietrza. To niedorzeczne. Nawet jeśli ten mężczyzna zakładał, że uśmiechem i kojącymi słówkami zwabi ją do łóżka, jeszcze nie stanowi zagrożenia. Kto jak kto, ale ona potrafi oprzeć się uwodzicielom. On miał jej pomóc osiągnąć cel, dzięki niemu bezpiecznie dotrze do Anglii. Z tym nastawieniem zaczęła mu się przyglądać i oceniać go.

Twierdził, że jest bogaty, ale tego nie było po nim widać. Miał na sobie brązowy surdut o luźnym kroju, podobnie jak bryczesy z koźlej skóry. Do tego znoszone buty jeździeckie, beżową kamizelkę, którą nosił rozpiętą, a pod kamizelką gładką koszulę rozchełstaną pod szyją. Żadnego fularu czy chociaż chustki na szyję. Nawet jego jasnobrązowe włosy opadały luźno na ramiona jak u wieśniaka. 20

Ale przecież ten, pożal się Boże, pies ma na szyi złotą obrożę z perełkami - tak przynajmniej twierdził Bonchurch. Będzie mogła później to zbadać, bo zna się na złocie i perłach. Miała kiedyś perły i dalej by je miała, gdyby nie jej brat, niech go Bóg pokarze. Ten Bonchurch jest przystojnym mężczyzną, musi mu to przyznać. Nic dziwnego, że się spodziewał, iż padnie mu w ramiona. Pewnie kobiety robią to bez przerwy. Jego oczy były niemal magiczne - niebieskie, ale nie o typowym odcieniu. Szafi-rowobłękitne oczy, które mężczyźnie mógł dać tylko jakiś niesprawiedliwy Bóg, zwłaszcza z tą oprawą długich rzęs. Jego wspaniały profil można by wręcz nazwać kobieco pięknym, choć nikt nie mógłby mu zarzucić, że ma w sobie coś niewieściego. Policzki niezbyt wydatne, zarys szczęki kwadratowy. Chociaż nie mógł być od niej dużo starszy, biła od niego arogancka pewność siebie, tak typowa dla jego płci, oraz prawie namacalna erotyczna aura. Był wcieleniem grzechu, a do tego był rozpuszczony - nauczony, że zawsze dostaje to, czego pragnie. A teraz pragnął jej. I nawet nie starał się tego ukryć. Ku jej rozdrażnieniu ta gra wzbudziła w niej trochę emocji. Która młoda kobieta nie chciałaby być obiektem pożądania zabójczo przystojnego mężczyzny? A minęło już tyle czasu, od kiedy... Zatrzymała pędzące myśli na skraju przepaści. On jej nie podziwiał. On jej nawet nie znał, więc trudno oczekiwać, by był oczarowany jej urokiem w tych zakonnych szatach. Pragnął zakonnicy tak jak myśliwy pragnie trofeum na ścianie. Na tym etapie polowania przewagę zdobędzie ten, kto 28 pierwszy przerwie tę ciszę. W którym języku? Lepiej się czuła w angielskim niż we francuskim. - To rozsądna decyzja, żeby podróżować skromnie, panie Bonchurch. Lady Sodworth bardzo się obnosiła ze swoim bogactwem i tytułem. Odwrócił się w jej stronę. - I zapewne wszyscy próbowali ją oskubać. Czy ona podróżuje bez mężczyzny, który mógłby zadbać o jej sprawy? - Ma kilka osób do pomocy, ale od La Vanoise nikogo z wystarczającym autorytetem. Tam odesłała człowieka przydzielonego jej przez męża, po tym jak ją nazwał ni mniej ni więcej tylko kretynką. - Oto wnikliwy osąd. A gdzie jest jej mąż? - Znalazł sobie dobry powód, żeby pojechać inną drogą. - Siostro Immaculato, jesteś cyniczna.

- Panie Bonchurch, trzy tygodnie w towarzystwie lady Sodworth nawet ze świętego Franciszka zrobiłyby cynika. Roześmiał się. - Dziwię się, że tobie udało się wytrzymać tak długo, siostro. - Sama się dziwię. Choć na początku lady Sodworth miała damę do towarzystwa, a dzieci miały opiekunkę. - Ta opiekunka, jeśli dobrze sobie przypominam, zachorowała w Amiens. - A ta druga nas opuściła. Spotkaliśmy inny orszak, tam zaproponowano jej pracę i poszła sobie, rozsądna kobieta. Anna nie miała jak uciec do czasu, aż dostała gorączki. Zastanawiam się, czy to możliwe - zachorować na życzenie. - To prawdopodobne. Co się z nią stało? - Została w klasztorze. 22

- Zyskała trochę spokoju. - Ale lady Sodworth zostawiła marne grosze na jej utrzymanie, no i jak ona ma wrócić do domu? Ma zaledwie szesnaście lat i nigdy wcześniej nie wyjeżdżała z Włoch. Nie wiem, co z nią będzie. Petra dodała kilka monet od siebie, ale wiedziała, że to ciągle było mało. Zamierzała posłać więcej, jeśli tylko będzie kiedyś mieć taką możliwość. - Podaj mi nazwę tego klasztoru, to o nią zadbam. - Dlaczego? - zapytała ostro, bo miała pewne podejrzenia. - Bo ty zwrócisz mi dług w naturze. Kiedy Petra skurczyła się na dźwięk tych słów, Robin machnął ręką, a na ustach zamajaczył mu uśmiech. - Wybacz mi. Mam poczucie humoru łotra. A dlaczego nie miałbym zadbać? Koszt nie byłby wyższy niż cena moich guzików. Przyjrzała się jego guzikom z rogu. - Mam na myśli moje lepsze guziki. - A ja myślę, że wcale nie jesteś bogaty. - A ja, że wcale nie jesteś zakonnicą. Słysząc to wyzwanie, Petra wyjęła sfatygowany modlitewnik ze skórzanej sakiewki, którą miała przytroczoną do pasa i utkwiła wzrok w łacińskim tekście. Proszę bardzo, nikczemniku, masz za swoje! Usiłowała skupić się na modlitwie, ale była tak mocno świadoma jego obecności, że doprowadzało ją to do furii. Kątem oka widziała, że Bonchurch dalej głaszcze psa, i zaczynała sobie wyobrażać, że to ją dotyka tymi smukłymi palcami. - Czy gdybym zdjął ci czepek, zobaczyłbym długie włosy? Petra nie podniosła wzroku. 30 -Nie. - Czy to prawda? - A co za różnica, czy powiem tak czy nie? - Mam propozycję. Niech to będzie bardziej interesujące. Obiecaj zawsze mówić prawdę. Zmarszczyła brwi. - Niby dlaczego?

- Dla zabawy. - Ja nie potrzebuję zabawy. - A ja tak i mamy przed sobą dwa, może trzy dni podróży. Ja zapewniam darmowy transport i ochronę, siostro. Mogłabyś dać coś w zamian. Miał trochę racji, a poza tym Petra wiedziała, że musi się dowiedzieć więcej o nim. - Jeśli ja obiecam mówić prawdę, to ty musisz obiecać to samo. - Ja nie mam nic do ukrycia. - Myślisz, że ja mam? - Siostro Immaculato, ty jesteś skarbnicą sekretów i zamierzam odkryć je wszystkie. Ustalmy zasady. - Lepiej nie. Zignorował ją. - Możemy pytać się nawzajem o wszystko. Nie musimy odpowiadać, ale jeśli odpowiadamy, to mówimy tylko prawdę. - Dlaczego, na Boga, miałabym się na to zgodzić? - Tak, jak mówiłem. Zapłata. - Skoro wymagałeś zapłaty, to trzeba mi to było powiedzieć, zanim się do ciebie przyłączyłam. - Petra niewzruszona wróciła do lektury. - Szukaj mądrości w niebiosach, siostro - powiedział szyderczy głos. - Bóg z pewnością widzi, że racja jest po mojej stronie. 24

Petra musiała uważać, żeby się nie dać ponownie wciągnąć w sprzeczkę. Powstrzymała się, ale z trudem. Znała swoje słabe strony. Siłą jej nie złamie, ale sztuka delikatnego uwodzenia, zwłaszcza ze szczyptą dowcipu i z dodatkiem figlarnych zachcianek, może sprawić, że jej opór zacznie topnieć i zanim się spostrzeże, będzie w niebezpieczeństwie. Znowu spróbowała pogrążyć się w modlitwie - boska opieka nigdy chyba nie była jej tak potrzebna jak teraz - ale nie pozwalała jej na to bliska obecność mężczyzny, którego ciało lekko ocierało się o nią, ilekroć powóz przechylał się na boki. Zaczęła się pocić i to nie tylko dlatego, że dzień był duszny. Próbowała usunąć go z pola widzenia, ale przed sobą wciąż miała jego długie nogi, a kątem oka widziała resztę. Dwa dni, może trzy... Poddała się, zamknęła książkę, odłożyła ją na bok i odwróciła się w jego stronę. - Jest kilka kwestii do omówienia - przyznała. - Dokąd w Anglii mnie zabierzesz? - A nasza umowa, siostro? Prawda za prawdę? Westchnęła, ale powiedziała: - Jeśli upierasz się przy tym niedorzecznym pomyśle, to niech i tak będzie. A zatem? - Zabiorę cię, gdzie tylko zechcesz. - Do Szkocji - powiedziała szybko. W jego oczach pojawił się błysk. - To nie w Anglii. Irytujący człowiek. - Wiem o tym. Odpowiadam bzdurą na bzdurę. Nie będę zaciągać u ciebie dalszych długów, panie. A ty nie będziesz zbaczał z trasy z mojego powodu. - Nigdy nie poproszę o zapłatę, która byłaby ci niemiła. Ale, siostro, powiedzmy, że do Londynu. 32 - To mi doskonale odpowiada. Dziękuję. - Londyn jest celem twojej podróży? - Londyn mi odpowiada. - Gdzie dokładnie w Londynie? - Tym nie musisz sobie zaprzątać głowy, panie. I zanim zdążył zaoponować, zapytała: - A dokąd ty się udajesz? - Ja będę tylko przejazdem. Latem miasto jest wymarłe.

- Ale to podobno najwspanialsze miasto świata. - Z którego każdy ucieka, kiedy tylko robi się ciepło. Londyn jest zatłoczony i brudny, w najlepszym razie. Ale latem panują tam smród i choroby, więc kto tylko ma możliwość, ucieka na wieś lub nad morze. Czy jesteś pewna, że tam właśnie chcesz jechać? Zastanawiała się, ale musiała odpowiedzieć: - Tak. Czyli ty udajesz się na północ, zgadza się? - Do Huntingdonshire, ale zabawię w Londynie na tyle długo, żeby cię odstawić na miejsce. Gdzie zatem? Domyślała się, że nie mógł jej zostawić tak po prostu na środku londyńskiej ulicy. - Możesz mnie zaprowadzić do klasztoru w Londynie. - Siostro Immaculato, tam nie ma klasztorów. - Mieliśmy mówić prawdę. - To prawda. Jesteśmy krajem protestanckim. - Ale macie też katolików. Wiem, że macie. I skończyły się już prześladowania. - Z pewnością skończyły się tortury i egzekucje, ale katolicy ciągle podlegają pewnym ograniczeniom. O ile mi wiadomo, prawo ciągle zakazuje zakładania klasztorów i jeśli katolicka dama chce zostać zakonnicą, to musi udać się na kontynent. A tak a propos - czy masz jakiś inny strój? 26

- Mam habit na zmianę. Kilka zmian bielizny. I płaszcz. - W takim razie musimy coś kupić. Niewykluczone, że w Anglii prawo zakazuje noszenia habitów. A już na pewno będziesz się w takim stroju zbyt wyróżniać, a nawet narażać na nieprzyjemności. Petrze zakręciło się w głowie. - Nieprzyjemności? - Nikt tu nie kocha katolików i czasem źle się ich traktuje. - To barbarzyństwo! - Naprawdę? Niecałe dwadzieścia lat temu katolicki pretendent do tronu popierany przez katolickiego króla Francji najechał kraj i próbował zagarnąć koronę. Żywe są też wspomnienia Wielkiej Armady z czasów, kiedy najbardziej katolicki król Hiszpanii próbował podbić nasz kraj i oddać pod władzę Rzymu. Petra popatrzyła zmieszana na swój szary habit. Czyżby to, co miało ją chronić, stawało się teraz zagrożeniem? Odwaga zaczęła ją opuszczać. Było ogólnie wiadomo, jak okrutne bywają prześladowania religijne, a ona nie była ulepiona z tej samej gliny co święci i męczennicy. - Lady Sodworth nic o tym nie wspominała. - Może po prostu na to nie wpadła. - Ona nigdy nie myśli o niczym innym, jak tylko o swoim wyglądzie. Ale zawarłyśmy umowę. Miałam jej pomagać w podróży, a za to ona miała zabrać mnie do Anglii i służyć mi tam radą i pomocą. -1 ty jej ufałaś? Jego sceptycyzm trochę ją zabolał, ale nie bardzo mogła wyjawić mu prawdę, czyli to, że nie miała wyboru. 27 - Jej tytułowi... Chociaż kiedy pytałam ją o arystokratyczne obyczaje, to odpowiadała wymijająco. Myślę, że tak naprawdę wcale nie jest utytułowaną damą. - Możliwe, że w tym, co mówisz, jest dużo racji. Jak nazywa się jej mąż? Petra myślała przez chwilę. - Ona określała go tylko „mój mąż" albo „drogi Samuel". Teraz widzę, że to wszystko kłamstwo. - Niekoniecznie. On może się nazywać sir Samuel Sodworth, a ona rzeczywiście byłaby lady Sodworth. - Tylko rycerz? Wyglądał na rozbawionego. - Mało kto powiedziałby, że to „tylko" rycerz. Mógłby też być baronem albo wyżej, ale ja nie kojarzę tego tytułu. - A kojarzyłbyś?

Znała odpowiedź, jeszcze zanim powiedział: -Tak. Czy on mógł jej dostarczyć informacji, których potrzebowała? - Czy pochodzisz ze starej arystokratycznej rodziny, panie? - Bardzo starej, jeszcze z czasów Wilhelma Zdobywcy. - Dlaczego więc ciebie tytułuje się po prostu „pan", a ona ma tytuł lady Sodworth? Rozsiadł się wygodnie, wyraźnie gotowy, żeby jej to wytłumaczyć. - W wielu krajach wszystkie dzieci arystokratów są utytułowane i dotyczy to całych pokoleń. Jednak w Anglii jest inaczej. Na przykład młodsi synowie i córki księcia mają zwyczajowy tytuł lorda 35

czy lady, ale formalnie przysługuje im tylko pan i pani. - Czy tak jest w twoim przypadku? Zaśmiał się. - Czy jestem wnukiem księcia? Nie. - Ale jesteś bogaty i wysoko urodzony? - Tak. Rzecz polega na tym, że zwykły pan czy pani może w Anglii być kimś znacznym i zamożnym, zaś lady może być parweniuszką. Niejeden obcokrajowiec napytał sobie biedy, bo nie miał o tym pojęcia. Petra przytaknęła. - Dziękuję bardzo. - Co jeszcze chciałabyś wiedzieć? Niestety, nie mogła zapytać wprost o osobę, na której poszukiwanie wyruszyła w tę daleką podróż. Nie dopuści nieznajomego tak blisko swojego sekretu. - Opowiedz mi o dworze królewskim - powiedziała. - To jest Court of Saint James, tyle mi wiadomo, mieszczący się w Saint James Palace w Londynie, tak? - To prawda. - To tam mieszka król. -Nie. -Nie? - Ten pałac to stary, pełen zakamarków labirynt, którego król używa tylko przy oficjalnych okazjach. Król mieszka w Queen's House - tak się to nazywa - w bardziej wiejskiej scenerii. - A dwór? Dworzanie? - Mieszkają w swoich londyńskich domach, kiedy muszą, albo w wiejskich rezydencjach, kiedy tylko mogą, jak na przykład teraz. Latem nawet król przenosi się na wieś, do Richmond Lodge. 36 - Jak to jest daleko od Londynu? - Około dziesięciu mil. Nie tak daleko. Może przejść tę odległość pieszo, gdyby powóz okazał się zbyt kosztowny. - Szukasz kogoś, kto będzie na dworze? - zapytał. Przyparta do muru Petra odpowiedziała: - Być może. - Kogo? - Nie mogę ci powiedzieć.

- Możesz mi zaufać. - Znam cię od niecałej godziny, panie. - No i co. - No i to. - Upór nie jest cnotą. - Nie jest nią też uporczywość. - Nie? Siostro Immaculato - o ile to twoje prawdziwe imię - spodziewam się, że napotkasz w Anglii więcej trudności. Będziesz mnie potrzebować. Wytrzymała jego spojrzenie. - Wiem, że nie będę. Jej słowa nie miały pokrycia i on musiał o tym wiedzieć, ale nie mogła pozwolić, żeby przejął kontrolę nad jej sprawami. Za dobrze znała cenę, jakiej by za to zażądał. Wzruszył ramionami z irytującą pewnością siebie. - A więc szukasz dżentelmena na dworze. Jeśli nie chcesz podać nazwiska, ja to zrobię. Jego tytuł? Kiedy nie odpowiedziała, stwierdził: - Dlaczego by nie lord? Pasowaliby wszyscy oprócz książąt. Zakładam, że nie jest księciem? - Jesteś irytująco niepoważny, mój panie. - Skoro ty nie zapewniasz nam rozrywki, ktoś musi się tym zająć. Zobaczmy, co my tu mamy. Lord Zagadkowy, lord Łamigłówka, lord Rebus... Rebus! - wykrzyknął. - Poszukujesz lorda Rebusa. 30

- Skoro tak mówisz - Petra uśmiechnęła się mimowolnie. Przypadek chciał, że pierwsza litera się zgadzała. - Ale nie zastaniesz teraz Rebusa na dworze, chyba że należy do ścisłej świty królewskiej. Droga siostro, bardziej prawdopodobne, że zażywa teraz sielskich rozkoszy w swojej posiadłości w Rebuso-wie. A gdzie leży Rebusowo? Zachowała milczenie. - Na północ od Londynu? Udało mu się ją podejść, bo powiedziała „nie", zanim zdążyła zacisnąć wargi. - Jesteś bardzo irytującą kobietą - powiedział. Jego mały głupi pies nagle zawył i znalazł się u jej stóp. Robin go podniósł. - Ciebie też drażni, co? - Uśmiechnął się do Petry. - Mówi, że tak. - Powiedziałaby „tak" na wszystko, co ty powiesz - wybuchła, po czym zorientowała się, że dała się wciągnąć w tę jego nonsensowną zabawę. - To, ze z łatwością panujesz nad psem, wcale nie oznacza, że uda ci się zapanować nade mną. - Czyżby? - smukłe palce zanurzone w sierści wydawały się wprawiać psa w stan błogiego odurzenia. Zmusiła się, by podnieść wzrok i spojrzeć mu w oczy. -1 nawet te piękne niebieskie oczy w tym ci nie pomogą. Uśmiechnął się. - Myślisz, że są piękne? No i po co, och, po co to powiedziała? W duchu była wdzięczna, że panujący w powozie mrok odbierał im tę hipnotyzującą moc. - Dobrze wiesz, że tak, panie, i z premedytacją ich używasz, żeby usidlić swoje ofiary. 31 - Czy wpadłaś już w sidła? - Bynajmniej. - To się zgadza. Przecież nie trzymam cię na kolanach i nie głaszczę. - Mówiliśmy o Kokietce, nieprawdaż? Policzki jej zapłonęły. - Wstyd, wygadywać takie rzeczy do zakonnicy. - Wstyd, żeby zakonnica na nie reagowała. - Wcale nie zareagowałam! Oskarżył ją o kłamstwo i miał rację. Ale potem powiedział:

- Przepraszam. Nie godzi się tak z tobą igrać, kiedy jesteś w sytuacji bez wyjścia. Postaram się poprawić. To jaki jest twój ojczysty język? Petra poczuła się, jakby właśnie wyciągnięto ją półżywą z topieli na suchy brzeg. - Włoski. - To znaczy, że masz imponujące zdolności językowe. Twój francuski jest całkiem dobry, a angielski prawie doskonały. - Tylko „prawie"? - Niestety, z leciutkim akcentem, ale za to jakże uroczym! Uśmiechnęła się, ale zaraz zdała sobie sprawę, że dalej próbuje ją głaskać, choć teraz na inny sposób. - Gdzie się tak dobrze nauczyłaś? Petra próbowała znaleźć w tym pytaniu haczyk, ale wydało się jej bezpieczne. - Miałam angielską nianię, a potem angielską guwernantkę. A jak to się stało, że ty mówisz tak dobrze po francusku? - Francuska niania i guwernantka, a do tego moja matka jest Francuzką i mówiła do dzieci po francusku. Czy twoja matka jest Angielką? 39

-Nie. - Twój ojciec? Petra zawahała się, po czym odpowiedziała: -Tak. -1 mówił do ciebie po angielsku? -Nie. - To szkoda. Umarł, kiedy byłaś mała? Petra dobrze wiedziała, że nie powinna była podejmować tego wątku. - Odszedł. - Rozumiem. A twoja matka? - Umarła niedawno. - Wyrazy współczucia - wyglądało na to, że były szczere. - Czy to dlatego zostałaś zakonnicą? - Byłam w klasztorze już od kilku lat. Tego się nie spodziewał i wcale nie był zachwycony. Z drugiej strony nie wyczuła też oznak rozdrażnienia. Na świętego Piotra, zaczynała go lubić i to dopiero było niebezpieczne! - Ile masz lat? - zapytał, ale w tej samej chwili 0 szybę zaczął walić deszcz. Odwróciła głowę 1 usłyszała jego: - A niech to szlag! Zatopieni w tej pełnej wyzwań konwersacji nie zauważyli, że pogoda się popsuła. Ciężkie ciemne chmury sunęły w ich kierunku, a niebo przecięła błyskawica. Nie minęła chwila, jak głuchy grzmot wprawił powietrze w drżenie. Powozem szarpnęło, bo wystraszone konie przeszły w galop. Piesek zaskowyczał i schował się w połach płaszcza pana Bonchurcha. Petra z chęcią zrobiłaby to samo. Nienawidziła błyskawic, a burza szalała z jej strony powozu. Kiedy kolejny harpun pioruna rozświetlił ciemność nienaturalnym białym światłem, Petra odskoczyła od okna prosto na Robina. A on, 33 zamiast ją chronić, wcisnął jej w ręce trzęsącego się psa, po czym opuścił okno, zwracając się do jadącego z jego strony jeźdźca: - Znajdzie się w okolicy jakieś schronienie, Powiek? - Nic w zasięgu wzroku, panie - odwrzasnął służący, wtulając głowę w ramiona w zacinającym deszczu. Jego koń miał strach w oczach.

Petra schowała roztrzęsioną kupkę kości i sierści w fałdy habitu i mamrotała do niej słowa pociechy, w które sama chciałaby wierzyć. - Masz pojęcie, ile mogliśmy przejechać? - Pewnie jakieś pięć mil, panie. Zamknął okno i odgarnął z twarzy mokre włosy. Pozwolił sobie jednak na przelotne spojrzenie i uśmiech. Petra zdała sobie sprawę, że jej gołe nogi były odsłonięte aż do kolan. -1 co? - spytała szorstko. - Wspaniały widok. - Ale szybko wrócił do tematu. - Za daleko, żeby zawracać. Za daleko od następnego miasta. Wydobył z kieszeni płaszcza cienką książeczkę i otworzył ją, żeby rzucić okiem na mapę i wskazówki dla podróżnych. Był rozpustnikiem, ale w tym momencie nie miał w sobie ani krzty gnuśności ani lenistwa. Zważywszy na okoliczności, ta obserwacja bardzo Petrę ucieszyła. Ale z psem, czy bez, miała rację, uznając go za niebezpiecznego typa. Nie będzie się łatwo z nim uporać i nie będzie łatwo pozbyć się go. Starając się zakryć nogi, odczepiła od pasa płótno świętej Weroniki i okryła nim psa, tuląc go do siebie i szepcząc: - Z deszczu, ale pod rynnę. Tak ty, jak i ja. Ale nie dam ci utonąć.

Rozdział III Robin miotał przekleństwa pod własnym adresem. Wiedział dobrze, że nadciąga burza, ale wdał się w te swoje gierki i stracił panowanie nad sytuacją. Nawet Kokietka próbowała go ostrzec. A teraz znaleźli się na otwartej przestrzeni i wisiała nad nimi nawałnica. Jeśli uderzy w nich piorun, to powóz momentalnie stanie w płomieniach. I wtedy rzęsisty deszcz lunął z jeszcze większą siłą, dudniąc o dach powozu. Ściana wody przesłoniła im widok na świat. Za kilka minut droga pokryje się błotem, a niedługo potem zamieni w prawdziwe grzęzawisko. Utkną tu na dobre. Nawet gdyby przetrwali burzę i tak się już dziś z tego miejsca nie ruszą. Wbił palec w mapę: - Nouvion to nasz kolejny postój - starał się przekrzyczeć deszcz. - Spróbujemy tam dotrzeć, ale wyglądaj przez okno i wypatruj jakiegoś schronienia po drodze. Wyglądała na nie mniej przerażoną niż biedna Kokietka. Pies był przynajmniej zawinięty i opatulony, chociaż przed tym strasznym hałasem nie dało się go uchronić. 42 Robin znowu opuścił szybę, żeby wykrzyczeć polecenia. Zarządził pełną prędkość. Powóz pognał do przodu, ale zaraz zaczęło go szarpać na boki Siostra Immaculata spadła prosto na niego. Robin ją złapał. Mimo że od razu ją puścił, przeszył go nagły spazm, który w pewnym sensie przypominał błyskawicę. Wydawało mu się, że i u niej wyczuł podobny wstrząs. Dwukółka wróciła do normalnej pozycji i pomknęła naprzód. - Kokietka o mało co nie została zmiażdżona - wrzasnęła siostra. Otworzył stojący na podłodze kosz z jedzeniem i wyjął z niego dzban wina w wiklinowym pojemniku. Następnie chwycił psi kłębek i wsadził do kosza, upewniając się tylko, że pies będzie miał czym oddychać. Zamknął kosz, spojrzał na dzban z winem, odkorkował go i pociągnął długi łyk, po czym zaproponował to samo zakonnicy. Tej zakonnicy o kształtnych nogach i szczupłych kostkach. Potrząsnęła głową, łapiąc się uchwytu na drzwiach. Ciągle jednak rzucało nią na wszystkie strony, a w jej oczach dało się dostrzec rosnące przerażenie. Odłożył dzban z winem. - Chodź tutaj. Potrząsnęła głową, więc chwycił ją i przyciągnął do siebie. - Ja mogę się zaprzeć nogami, żeby utrzymać się na miejscu. Ty nie dosięgniesz. Puść i zostań tutaj.

Poddała się. Trzymał ją mocno jedną ręką. Uczepiła się jego płaszcza dla zachowania równowagi. Powóz mknął przed siebie przy akompaniamencie orkiestralnych trzasków, grzmotów i dudnienia. Po oślepiającej błyskawicy dał się słyszeć przeraźliwy huk tuż nad ich głowami. Powóz szarp 36

nął i przechylił się gwałtownie na stronę, gdzie siedział Robin, tak że siostra Immaculata przeturlała się prosto na niego. Przyciągnął ją do siebie. Zapewniał jej tylko bezpieczeństwo, ale musiałby być trupem, żeby nie poczuć pełnych piersi przyciśniętych do jego ciała, i to bez gorsetu, który mógłby popsuć całą przyjemność. Jędrne pośladki miał prawie pod ręką, i to bez ściskających je halek czy usztywniających kół. Nie mógł się powstrzymać i przesunął dłoń dalej na południe. Jeśli miał na niego spaść gniew niebios, to przynajmniej będzie wiedział, czym sobie na to zasłużył. Gdyby tylko ona była normalną dziewczyną! Jej kołczan znajdował się zaledwie kilka cali od jego strzały, a potyczka miłosna w czasie sztormu mogła być niezapomnianym przeżyciem. Wyczuwając jego dotyk, siostra zastygła i odepchnęła się rękami. Zacisnął uchwyt, zbliżając usta do jej ucha: - Niech mi twój niebieski oblubieniec wybaczy, ale myślę, że i on wolałby widzieć cię bezpieczną. Wzdrygnęła się, ale za chwilę szarpnęło powozem w drugą stronę, tak że siostra ześlizgnęła się trochę i zorientowała się, że siedzi na nim okrakiem. - Skończ z tym! - krzyknęła. - Mam mnóstwo umiejętności - zaśmiał się - ale sterowanie pogodą do nich nie należy. - Dobrze wiesz, co mam na myśli. Kolejny błysk i grzmot położyły kres jej protestom. Przylgnęła do niego całym ciałem, wciskając głowę w ramiona, jakby chciała stać się jak najmniejsza. Robin wyszczerzył zęby, upajając się dziką mocą nawałnicy i prądem błyskawic, jakie przeszywały ich podskakujące ciała. 44 Jak blisko był jej sekretnych rozkoszy? Czy zakonnice były nagie pod habitem? Czy może czystość wymaga zabezpieczeń? Czytał kiedyś, że mnisi nosili kalesony dzień i noc, żeby powstrzymywały ich przed dogadzaniem sobie na własną rękę. Czasem te kalesony były skórzane, a nawet z owczej skóry. On by chyba musiał mieć tam żelazną płytę, żeby nie czuć przyjemności, kiedy zakonnica ocierała się o jego twardego ptaszka. Znowu się zaśmiał. Nie mógł się powstrzymać. Podniosła na niego wzrok. Miała obłęd w oczach i przekrzywiony kornet. Pocałował ją. Jakże mógł jej nie pocałować? Jej rozchylone wargi zwarły się, ale nie od razu. Znowu go odpychała, ale nie rozpaczliwie.

Była na wpół chętna. Delikatnie rozwarł jej wargi, zaczął zgłębiać jej usta i powoli, powoli wsuwać rękę pod habit. Zaczęła odwzajemniać jego pocałunki... Ale zaraz cofnęła usta, zesztywniała i zebrała siły, żeby się od niego zupełnie oderwać. - Moje przeprosiny, siostro - wymamrotał. - To ta burza... Wpatrywała się w niego tymi wielkimi ciemnymi oczami, po czym oblizała wargi. Och, tylko nie to. - Ty też się boisz? - zapytała. - Bardzo. - To głupie, ja wiem... - Nazywasz mnie głupim? - Nie, ale ja tak nie lubię burzy. - A ja owszem. Burza mnie podnieca. Ale już będę się zachowywał przykładnie. Pocałował jej skroń w nadziei, że to ją uspokoi. Sam nie mógł się uspokoić. Nic nie mogło go uspo 38

koić dopóty, dopóki byli tu zamknięci we dwoje, chociaż, z drugiej strony, walczyłby do upadłego,' gdyby ktoś chciał ich teraz rozdzielić. - Nie ma w tym nic głupiego, że człowiek boi się niebezpieczeństwa - powiedział. - Moje serce też bije jak szalone. Zobacz, poczuj to. Przycisnął jej lewą dłoń do swojej klatki piersiowej. Kamizelkę miał rozpiętą, więc tylko cienka koszula oddzielała jego ciało od ciepła jej dłoni. Pozostała w tej pozycji, ślepo mu ufając, po czym poczuła niestosowność tego gestu i gwałtownie się odsunęła. W tym momencie powóz nagle się zakołysał i przechylił w lewo, jakby miał zaraz wpaść do rowu. Robin przygotował się na zupełną katastrofę, starając się jak najlepiej ochronić siostrę, kiedy powóz wrócił na prostą i dalej pruł przed siebie. Robin miał nadzieję, że woźnica ciągle panuje nad końmi, bo jeśli stracił kontrolę, to niewiele mógł teraz zrobić. Pozostawało mu tylko jechać tym szaleńczym tempem i za wszelką cenę unikać wypadku. Siostra Immaculata przestała wierzgać, żeby się oswobodzić, ale teraz próbowała złączyć nogi, nie tracąc bezpiecznej pozycji. Strasznie się przy tym wierciła. W końcu dała spokój. Siedziała na nim okrakiem, a on mocno się pilnował, żeby nie eksplodować. A do tego ten jej zapach! Na Jowisza, nie żadne perfumy, tylko naturalny zapach, ale jakże odurzający. Pewnego dnia każe dla niej skomponować perfumy. Nic ciężkiego ani duszącego, nic słodkiego. Raczej świeży, a nawet ostry zapach, którym ona skropi się lekko, bardzo lekko. Woda perfumowana na jedwabną bieliznę, perfumowany balsam 39 na jej skórę, perfumowany olejek do kąpieli. Kąpieli, w której zanurzą się we dwoje... Chciał trzymać jej piersi w dłoniach, sutki w ustach. Chciał wbijać się w nią z każdym szarpnięciem powozu, chciał rozpętać ich własną burzę z piorunami. Maledizione, ']dk to wcześniej trafnie ujęła. - Czy to już koniec? - wyszeptała, jakby bóg burzy mógł ją usłyszeć. Robin zorientował się, że błyskawice i grzmoty już ucichły, choć deszcz ciągle dudnił, a powóz wciąż się kołysał. Jedna burza przeszła, ale ta druga ciągle się w nim kotłowała, bo siostra Immaculata wyglądała, jakby dojrzała już do miłości. Koniec? Ależ mój święty skarbie, to dopiero początek. I wtedy powóz stanął.

Otworzył szeroko oczy. Co teraz? Ale wtedy ona zdała sobie sprawę ze swojego położenia i odskoczyła od niego, gdy tylko rozluźnił chwyt. Przeleciała przez całą szerokość powozu i wtuliła się w swój róg. Jej „nie!" zlało się z jego „wszystko w porządku?". Wpatrywali się w siebie, ciężko dysząc. Robin odwrócił się, skwapliwie korzystając z tego, że trzeba było uchylić okno i zbadać sytuację. No to utknęliśmy na dobre, pomyślał, i wcale nie chodziło mu o błotnistą drogę. - Utknęliśmy? - zawołał. - Jeszcze nie, panie - powiedział Powiek. - Ale niewiele brakuje. Jest coś przed nami. Widać światło, prawdopodobnie przebija przez zasłony okienne. - Dzięki Bogu. Powiedz woźnicy, żeby się tam ostrożnie kierował, a ty pojedź przodem i poproś o schronienie. 47

Gdy powóz ruszył, Robin obserwował koła, nie bacząc na strugi deszczu lejące mu się na głowę. - Czy jest bardzo źle? - zapytała siostra Immaculata. Wsunął z powrotem głowę, podniósł szybę i odwrócił się do niej, wyciągając chustkę, żeby wysuszyć trochę włosy. Zaoferowała mu własną - zwykłą białą kwadratową chustkę, taką samą jak jego własna, tylko mniejszą. Podziękował i użył jej. - Błota na sześć cali i nie zanosi się na to, żeby przestało lać. Módl się, siostro, żebyśmy znaleźli schronienie w tym miejscu. Chwyciła różaniec. - Oczywiście. Ale jak długo będziemy musieli tam zostać? - Aż droga będzie znowu przejezdna. Nigdzie nam się nie spieszy - powiedział. Po czym skinął w jej stronę i poprawił się: - Mnie się nie spieszy. Jej pobladła twarz zastygła w bezruchu. Czyżby wrzaskliwa Sodworth nie była jej jedynym problemem? Nagle przemknęło mu przez myśl, że może być złodziejką. Uwierzył na słowo, że kufer naprawdę jest jej własnością. Kufer z pewnością wyglądał na bagaż zakonnicy, ale może był zbyt ufny. Ciche skomlenie wyrwało go z zadumy. Zapomniał o Kokietce. Otworzył koszyk i skrzywił się. - Ze strachu zabrudziła twoje płótno. Czy to świętokradztwo? -Nie. Wyciągnął ciągle jeszcze trzęsącego się psa, nie ruszając zapaskudzonej tkaniny. - Co to właściwie jest? 48 - To na pamiątkę chusty, którą święta Weronika wytarła Chrystusowi twarz. Siostry zakonu Świętej Weroniki troszczą się o biednych i chorych na ulicach. Próbując uspokoić psa, obracał w myślach tę informację. Dość osobliwe odkrycie. A jeśli to prawda, to dość niezwykłe powołanie - co jeszcze bardziej komplikuje zagadkową kwestię jej podróży do Anglii. Robin nagle poczuł, że musi coś roztrzaskać. Czyli jednak była zakonnicą, a prawdziwa zakonnica była nietykalna nawet dla niego, choćby była nie wiedzieć jak piękna, jakie miała podniecające ciało i jak namiętnie się całowała. - Twoje jedzenie też przepadło. - Nasze. To duża strata, bo Bóg jeden wie, co będziemy jeść dziś wieczorem.

Gdzie, do diaska, się znaleźli i co to było za miejsce? Normalnie nie powinno być ciemno o tak wczesnej porze, ale burza przyniosła mrok, a deszcz ciągle dudnił o szyby. Przez okno po stronie siostry mógł dostrzec tylko długi, niski budynek. Przechylił się do przodu, żeby wyjrzeć. Odskoczyła: - Panie! Musiał musnąć jej piersi, choć z pewnością nie mocniej niż skrzydła motyla. - Chciałem otworzyć okno, żeby lepiej widzieć. Odgoniła go. - Ja to zrobię. Chwilę siłowała się z uchwytem, ale Robin ocenił, że lepiej, jeśli się nie będzie narzucać. Wydawało mu się, że słyszy kolejne włoskie przekleństwo. Zapomniał o tych obiecujących przekleństwach. 42

Zakonnica czy nie zakonnica? Oto jest pytanie. ! Ale zaraz. Przecież nie wszystkie zakonnice są ,j cnotliwe. Święta czy grzesznica? Czy można być jednym ! i drugim? - To długi, niski budynek - powiedziała. - Ale nie wygląda zbyt zachęcająco. Nachylił się, żeby zobaczyć. Robił przy tym wszystko, żeby tylko jej nie dotknąć. - Mamy wybór: tutaj albo nigdzie. To obietnica, że będzie sucho, ciepło i że będziemy spać w łóżku. - W łóżkach, chciałeś powiedzieć - poprawiła, podnosząc wreszcie szybę gwałtownym szarpnięciem. Robin usadowił się z powrotem w swoim kącie. - Jakże bym śmiał pomyśleć inaczej, siostro. - Ty mnie pocałowałeś! - rzuciła ze złością. - A ty odwzajemniłaś pocałunek. - Była burza. Strasznie się bałam. - Ja się podobno urodziłem podczas burzy i w czasie burzy zawsze ogarnia mnie szaleństwo. - Uśmiechnął się na widok jej konsternacji. - Twój kornet się przekrzywił. Czy chcesz, żebym ci poprawił? Zarumieniła się i choć poprawiła go energicznym ruchem, to ciągle widać było niesforny kosmyk włosów, a rumieniec dodawał magii jej urodzie. Robert oddychał z trudem. Nie chciał dać nic po sobie poznać, więc zabrał się za szacowanie strat w koszyku z jedzeniem. - Nigdy więcej nie wolno ci tego robić - powiedziała. - Wsadzać Kokietki do bezpiecznego pojemnika? - Całować mnie! 43 - Bo co? - Myślałam, że odczuwasz bojaźń bożą. - Siostro Immaculato. On ma już na mnie tyle haków, że jeden więcej pocałunek, choćby nawet z zakonnicą, nie ma prawie żadnego znaczenia - To dlaczego nie próbujesz mnie zgwałcić? Robin tylko utkwił w niej wzrok. - Ja nie gwałcę - powiedział z chłodem w głosie. - I obiecałem ci bezpieczeństwo. Jedyny grzech, jakiego nigdy nie popełniłem, to łamanie własnych obietnic. Wzdrygnęła się. - Przykro mi, ale skończ te głupstwa. Nigdy ci nie ulegnę.

- Przyszłość kryje wiele tajemnic. - Nie, przyszłość zależy od nas samych. Kiedy obróciła się, żeby wyjrzeć przez okno, Robin rozważał to zdanie z mieszaniną podziwu i wątpliwości. Choćby przyszłość była bardzo tajemnicza, gołym okiem było widać, że siostrę Immaculatę czekają kłopoty. Była taka samotna i krucha na pełnym niebezpieczeństw świecie. Zobaczył, że Powiek podjeżdża do drzwi domostwa. Zważywszy na ich ciężką sytuację, jego mieszkańcy powinni dać im jakieś schronienie. Co z kolei będzie oznaczać kłopoty innego rodzaju. - Siostro. Odwróciła się do niego gotowa na kolejną potyczkę. - Będzie nam potrzebna jakaś historyjka. - Dlaczego? - Nasi gospodarze będą się zastanawiać, dlaczego zakonnica podróżuje bez damskiej opieki. Zwłaszcza w towarzystwie mężczyzny mojego pokroju. 51

- Jesteś rozpustnikiem w każdym calu, panie - przyznała mu rację. - Dlaczego więc ze mną pojechałaś? - Lady Sodworth - powiedziała, odwracając wzrok. - Mam w takim razie nadzieję, że dostałaś nauczkę. Ona bez wątpienia rozkoszuje się dziś ciepłą kolacją, po której położy się spać w ciepłym i suchym łóżku. Nas, w najlepszym razie, czeka siano i zupa. Chociaż, jak się nad tym dłużej zastanowić, to ja też mogłem korzystać z tych wszystkich wygód. Byłbym w Abbeville, gdyby nie ty. Otworzyła szeroko oczy: - Czyżbyś sugerował, że to wszystko moja wina? Robin zwrócił się do psa, którego stan szybko się poprawiał: - To dopiero niemądra, kłótliwa kobieta, nieprawdaż? - Nieprawda! - zaprotestowała. - Fakt jest faktem. - Zanim zdążyła zgłosić swoje zastrzeżenia, powóz gwałtownie się zatrzymał. - Otwórz okno i powiedz mi, co widzisz. Mrucząc pod nosem, co o nim myśli, zrobiła, co kazał. Wpuściła do powozu chłodne, wilgotne powietrze. - Jesteśmy na ścieżce prowadzącej do wejścia na tyłach domu. Twój człowiek rozmawia z kimś przy frontowym wejściu. Grunt jest pokryty wodą. Robert nachylił się nad nią i zawołał: - Fontaine! - Tak, panie - powiedział jego przemoczony sługa, obraz nędzy i rozpaczy. - Czy koła zaczęły grzęznąć po tym, jak stanęliśmy? - Nie bardziej niż wcześniej, panie. Jestem cały mokry. 52 - Ano jesteś - Robin zamknął okno i wrócił na swoje miejsce. - Twój pan - powiedziała siostra Immaculata do siedzącego na jej kolanach psa - jest człowiekiem okrutnym i bez serca. - Czyż to nie jest wyłącznie jej wina, Kokietko, że mój biedny sługa musi tak cierpieć w tej ulewie? Kokietka zaskomlała twierdząco. - Pochlebca - powiedziała oskarżycielsko do psa.

- Sekutnica - zripostował. -i nie mam tu na myśli Kokietki. - Oczywiście, że nie. Ona nigdy ci się nie sprzeciwia. - Ale nie zawsze jest mi posłuszna. Do diabła z tym niekończącym się deszczem! Nasza historyjka - powiedział. Spójrz na nas. Jedna zakonnica i trzech mężczyzn w trasie pomimo bardzo złej pogody. Podejrzane. Ktoś mógłby sądzić, że jesteśmy kochankami uciekającymi przed pościgiem. Strach pomyśleć, jaka może być kara za zbrukanie zakonnicy. - Pomyśl o Abelardzie - powiedziała z błyskiem w oku. - Czy chciałabyś mnie zobaczyć pozbawionego męskości, siostro? - Na razie nie - powiedziała. - Przerażająca kobieta. Widzę, że Powiek wraca. Módl się, żeby miał dobre wieści. Odwróciła się, żeby wyjrzeć przez okno. - Nawet gdyby ci ludzie mieli się dziwić, to przecież nic nam nie zrobią. - Ale lepiej nie budzić podejrzeń. Będziemy bratem i siostrą. - Ale nie jesteśmy do siebie podobni. - No to będziemy rodzeństwem przyrodnim. Twoja matka jest Włoszką. A twój ojciec, nasz oj 46

ciec, jest Anglikiem. Siostro, widzisz, jaki jestem przywiązany do prawdy? - W pewnym sensie - powiedziała Petra beznamiętnie - A dlaczego tak nam się niesamowicie spieszy? No właśnie, dlaczego, pomyślał Robert, patrząc na tył jej głowy. - Mógłbym być bardziej twórczy, ale niech będzie, ze spieszymy do twojej umierającej matki. Jesteśmy bardzo katolicką rodziną. Ty odkryłaś w sobie powołanie i wstąpiłaś do zakonu - podoba mi się, jak nam to wszystko do siebie pasuje - do zakonu w Mediolanie, skąd pochodzi twoja matka. Zmarszczyła brwi, jakby dla zasady, ale powiedziala: - Brzmi to sensownie. - Brzmi genialnie. - Wymyślanie genialnych kłamstw nie jest chyba powodem do dumy. - Potraktuj to więc jak materiał na sztukę teatralną. Napiszę sztukę o naszych przygodach i zatytułuję ją... Rozpustnik i zakonnica. Wydawało mu się, że chciała coś warknąć w odpowiedzi ale właśnie zbliżył się do nich Powick. Chował głowę w ramionach, próbując chronić się przed deszczem. - Oboje nazywamy się Bonchurch? - spytała szybko. - Mamy tego samego ojca, wiec tak. Imie twojej matki? - Amalia - powiedziała bez chwili wahania, czyli pewnie była to prawda. - A twoje imię? Prędko. Immaculata jest nieprzekonujące jako imię dla angielskiej panienki. 47 - Nawet jeśli ma włoską matkę? - Angielski ojciec by się sprzeciwił. Zawahała się, a kiedy wreszcie powiedziała: „Maria", zapytał: - Czy to twoje prawdziwe imię? - A czy ciągle gramy w tę grę? -Tak. - Naprawdę mam na imię Maria. - Ale sądząc po tym, jak trzymała głowę, była to co najwyżej półprawda. Nie wnikał w to. Odwrócił się, żeby otworzyć okno i wysłuchać raportu Powieka. - Dadzą nam schronienie, ale w domu są same kobiety, więc nie wpuszczą nas do środka. - Kobiety? Ja powinienem był iść z nimi rozmawiać.

- Racja, panie - powiedział ociekający wodą Powiek. - Jedyne, co mnie się udało wynegocjować, to nocleg w takiej jakby stodole na tyłach domu. - Żebracy nie mogą grymasić. Da się tam podjechać powozem, czy musimy się przejść? - Jest tam podjazd, chociaż może być ciężko. - Lepiej spróbujmy. Ale najpierw mów, co im powiedziałeś? - Tylko tyle, że jesteśmy z Anglii, panie. Nie mogłem inaczej z moim łamanym francuskim. - A niech to. Naprawdę powinienem był sam tam iść. Słuchaj, siostra Immaculata jest moją przyrodnią siostrą. Moja matka umarła, a ojciec ponownie ożenił się z Włoszką. - Bardziej zobaczył niż usłyszał, że Powick westchnął. - Nie mamy wyjścia. Będą się zastanawiać, co zakonnica robi w towarzystwie czterech mężczyzn. Przekaż to Fontaine'owi. 55

- Niech będzie. Ale miej nadzieję, panie, że nie będą chciały plotkować. Bo jak będą, to dodadzą masę szczegółów od siebie. - Bezczelny nicpoń - powiedział Robin, zamykając okno. - Ale ma rację. - Właściwie to ma. Z góry przepraszam za czekające nas niewygody, siostro. - Przypuszczam, że jestem bardziej przyzwyczajona do spartańskich warunków niż ty. - W takim razie liczę na twoją pomoc dziś w nocy. Kiedy odwróciła się z głębokim westchnieniem, poczuł leciutkie wyrzuty sumienia. Ale naprawdę leciutkie. Nadchodząca noc zapowiadała się naprawdę niezwykle interesująco. W tym momencie koła powozu zapadły się co najmniej o stopę. - Niech to zaraza! Siostro, módl się, żeby nasze koła wytrzymały. - Gdyby Bóg słuchał moich modlitw - powiedziała ponurym tonem - toby mnie tu teraz nie było. Rozdział IV Petra pożałowała tych niedyskretnych słów, jeszcze zanim skończyła je wypowiadać. Ale z drugiej strony, jak Bóg mógł pozwolić, żeby sprawy zaszły aż tak daleko? Kiedy postanawiała przyłączyć do pana Bon-churcha, spodziewała się zwyczajnego mężczyzny, z którym bez trudu da sobie radę. Nie mogła bardziej się mylić. Oczekiwała też, że znacznie wyprzedzą Varziego, a tu, proszę, utknęli na noc w jakiejś dziurze. Jutro Varzi z łatwością ich dogoni, zwłaszcza jeśli powóz się zepsuje. Już teraz zgrzytał i trzeszczał, kiedy posuwali się powoli po grząskim gruncie. Wydawało jej się, że na każdym kroku - każdym kroku! - widzi wymierzony w siebie palec boży. Czyżby jej ucieczka była tak nikczemna? Czy Bóg chciał, żeby została dziwką Ludovica? - Powiek miał rację - powiedział Robin. - Powinniśmy ustalić kilka szczegółów. Ile masz lat? Nie widziała potrzeby, żeby kłamać: - Dwadzieścia jeden. A ty? - Dwadzieścia pięć. Zmarszczyła czoło. - Naprawdę? 49

- A myślałaś, że będę starszy czy młodszy? - Starszy. - Wystarczy przez rok być głową rodziny i można osiwieć. - Twój ojciec umarł? Przykro mi - powiedziała Petra, myśląc o swoim świeżym bólu po śmierci matki. - Mnie również - powiedział. Powóz gwałtownie przechylił się do przodu. Robin się skrzywił. - Tylko pomyśl, że musimy się stąd jutro jakoś wydostać. - Może powinniśmy już teraz jechać dalej - powiedziała Petra. - Nie ujechalibyśmy nawet kilku mil. Patrzył na nią w taki sposób, że jego wzrok przyprawił ją o drżenie. - Co? - Z zażenowaniem zauważyła, że nieświadomie przeszła na włoski. Che? - Maria to twoje drugie imię, prawda? Powóz wtoczył się właśnie na równą drogę i zawracał na ogrodzonym podwórzu za domem. Ale deszcz ciągle walił o dach, a przyćmione światło sprawiało, że świat wyglądał strasznie ponuro. - Skąd wiedziałeś? - zapytała. - Nie pasuje do ciebie. A zatem? I tym razem nie widziała potrzeby, żeby na siłę ukrywać prawdę. - Maria to moje drugie imię. Na pierwsze mam Petra. A właściwie Petronilla. Niewiele bardziej przekonujące dla angielskiej panienki niż Immaculata. - Zdarzają się jeszcze dziwniejsze. Czy jest święta Petronilla? - Święta dziewica, męczennica z pierwszych wieków Kościoła. Możliwe, że była córką samego świętego Piotra. 58 - Oblubienica Chrystusa z takim świętym rodowodem. Trudno sobie wyobrazić, żeby coś mogło pójść nie tak. Tylko że - dodał - Bóg nie słucha twoich próśb. Petra odwróciła wzrok. - Głupie stwierdzenie. Powiedziałam tak tylko dlatego, że nie przestaje padać. Powóz zakołysał się i zatrzymał. Teren był pochyły, w związku z czym Petra musiała użyć wszystkich swoich sił, żeby się nie stoczyć na Robina. I całej swojej siły woli, bo jakąś częścią duszy niczego bardziej nie pragnęła. Ta część chciała ulec jego silnym ramionom i pocałunkom i pozwolić, żeby ktoś podejmował za nią decyzje. Zeby się

nią opiekował. Tylko że ten człowiek nie chciał jej chronić, a jedynie uczynić swoją kochanką. Miała przed sobą noc pełną niebezpieczeństw. - Czy mogę zapytać o twoje nazwisko? - powiedział. Petra powtórnie się zawahała. Stopniowo próbował dowiedzieć się o niej coraz więcej, ale jakie ta jedna informacja mogła mieć znaczenie? Przecież i tak się nie domyśli, że jest zhańbioną siostrą il conte di Baldino i nie odda jej w łapy Varziego. Zresztą gdyby Varzi ją złapał, wszystkie jej sekrety wyszłyby na jaw w jednej chwili. Zwróciła się w jego stronę. - Averio. - Petronilla Maria d'Averio? - wymówił te słowa z wyraźną przyjemnością, a ona, nie wiedzieć czemu, z lubością słuchała, jak te dźwięki rodzą się na jego języku. Ale musiała go poprawić. - Petra d'Averio. Imienia Maria nie używam, a Petronilla była tylko po to, żebym miała imię 51

świętej, na co nalegał ojciec. Petra to imię matki mojej mamy. Jest dość powszechne na ziemiach niemieckich, choć nie we Włoszech. A jak ty masz na imię, panie? - Robin. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Jak ten mały ptaszek z czerwonym brzuszkiem*? - Radosny i przyjacielski. - Musiała wydać z siebie jakiś dźwięk, bo Robin dodał: - Czy nie byłem ci przyjacielem? I zamierzam być jeszcze bliższym. - Jesteś męczący. - Jestem dotknięty, Kruku. - Rozumiem aluzję. Kto zabił Ptaszka Robina? Ja, mówi Kruk, Oto strzała, oto łuk. Ja życzę ci jak najlepiej, panie, podczas gdy ty naciskasz, drążysz jak woda skałę. - Jak woda skałę, to musi diabelnie długo trwać - powiedział, nie tracąc dobrego humoru. Raczej jak słońce lód - to by oznaczało trochę szybsze rezultaty. - Musisz z tym skończyć. Musisz traktować mnie jak siostrę, bo wystarczy jeden fałszywy ruch i nawet francuscy wieśniacy domyślą się prawdy. Te słowa przywołały go do porządku. - Niestety, masz rację. Brat i siostra - niech i tak będzie. Przynajmniej dziś w nocy. Dzięki Bogu. Przy takim układzie miała szansę przetrwać. Powóz skręcił gwałtownie w lewo i wjechał na ogrodzone podwórze. Po chwili ktoś zatrzasnął bramę. Słysząc ten huk, aż podskoczyła ze strachu. Nonsens. Brama i ogrodzenie są tu dla bezpieczeństwa i wystarczy, że się tutaj zaszyje, robin (ang.) - rudzik (przyp. tłum.) 60 u Varzi przejedzie obok i nawet mu do głowy nie przyjdzie, że ona może być tak blisko. Dwie kobiety przebiegły tuż obok jej okna, rozbryzgując błoto. Chciały jak najszybciej znaleźć się w domu. Dom kobiet. Nie ma się czego bać. I jak to ładnie z ich strony, że wyszły w ten deszcz, żeby ich wpuścić. W drzwiach minęły solidnie zbudowaną kobietę w średnim wieku, która stała w progu domostwa i, machając rękami, wykrzykiwała instrukcje. Powóz powoli posuwał się naprzód, aż krzyki ustały i Petra wiedziała, że są na miejscu. - Dzięki Ci, Boże - powiedziała.

- Amen. Choć po tak długim hałasie ta cisza robi upiorne wrażenie. Masz, weź Kokietkę i nie pozwól jej za mną biec. Jeszcze tego brakuje, żeby się nam ubabrała w błocie. Podał jej psa, otworzył drzwi i wysiadł z powozu. Obejrzał ich schronienie na tę noc, po czym wrócił, żeby podać jej rękę. - To tylko zadaszenie, ale przynajmniej ziemia jest sucha. Z psem pod pachą Petra wysiadła z powozu. Drzwi domostwa były zamknięte. A więc to jest ta ich bezpieczna przystań na tę noc. Tak jak powiedział, szopa to był dach wsparty na trzech drewnianych palach z przodu i kawałku muru z tyłu. Deszcz lał się z dachu do błotnistego bajora, które oddzielało ich od domu. - Nie taki nocleg miałem nadzieję ci zaproponować na dzisiejszą noc. - Tym bezpieczniej dla mnie, jak sądzę. Pies zaczął się wiercić, więc mu go podała, ale Robin postawił go na ziemi. - Ona jest bardzo delikatna, więc wątpię, żeby chciała wchodzić do tej kałuży. 53

Kokietka otrzepała się i zaczęła węszyć. Petra też zadrżała, ale z zimna i wilgoci. - Potrzebuję płaszcza. Ty zresztą też. - Troszczysz się o moje zdrowie - stwierdził. - Jakie to urocze. Uśmiechnęła się słodko. - Ja tylko gram rolę kochającej siostry. - Kochającej! Robimy postępy, nie ma co. - Tylko postępy, żeby przetrwać - powiedziała, kierując się do powozu po swój bagaż. Robin wyprzedził ją, żeby otworzyć dla niej bagażnik, ocierając się przy tym o jej ramię. Nie zwracając uwagi na jego zagrania, Petra otworzyła swoją skrzynię i wyjęła szary wełniany płaszcz. Pozwoliła mu rzucić okiem na niewinną zawartość kufra, zanim z powrotem go zamknęła. Bez najmniejszych oznak zniechęcenia Robin wziął od niej płaszcz i zarzucił jej na ramiona. Nie było to nic wielkiego i nie powinno przyprawiać jej o drżenie, ale tyle już czasu minęło, od kiedy mężczyzna wyświadczył jej tę drobną uprzejmość. Ludo. Zimowy ogród, lśniący lód. Aksamitny płaszcz obszyty futrem. Ognisty pocałunek... - Co się dzieje? - zapytał. - To z zimna - powiedziała, odsuwając się od niego i zapinając płaszcz pod szyją. To wspomnienie było znakomitą przestrogą: już ona wie, jak to się kończy, kiedy kobieta pozwoli mężczyźnie na takie gierki. - Myślisz, że możemy rozpalić tu ognisko? Tam jest sterta drewna. - Lepiej spytajmy. Nie chcemy chyba, żeby nas oskarżyły o kradzież. 62 Wyciągnął ciężki, ciemny płaszcz i zarzucił go na siebie. Nadało mu to złowieszczy wygląd, zwłaszcza kiedy założył kaptur. Rozpoznała jeździecki płaszcz z miękkiej skóry, który chronił przed deszczem, ale złowrogie wrażenie pozostało. Nawet kiedy się uśmiechnął i powiedział: - Może panie nie pozostaną obojętne na urok moich oczu. Nie może tu z nim zostać całą noc. Po prostu nie może. - Może mógłbyś wybłagać dla mnie łóżko w środku - powiedziała. - Jako kobieta jestem przecież nieszkodliwa. - Chyba tylko dla innych kobiet.

Ruszył przed siebie, ale zatrzymało go skomlenie. Kokietka dostawała szału, kiedy się ją chciało zostawić. Z głębokim westchnieniem podniósł psa z ziemi i wsadził do kieszeni. Po czym dostojnym krokiem wyszedł na deszcz. Ale jego obute stopy grzęzły w błocie, więc zamiast godnie maszerować, ten zakapturzony, mroczny wojownik musiał mozolnie brnąć przez podwórze. Petra stłumiła chichot, ale dalej modliła się, żeby kobiety posłuchały prośby i pozwoliły jej spać w domu. Dotarł do drzwi i zapukał. Jedna z kobiet uchyliła je lekko, ale po chwili otworzyła trochę szerzej. Rozmawiał z nią przez szparę, po czym zawrócił w stronę szopy. Kiedy był już pod dachem, ściągnął kaptur i stanął, ociekając wodą. - Mes beauxyeux* zatriumfowały. Za opłatą zapewnią nam coś do jedzenia i picia, jakieś koce i drewno. * mes beauxyeux { f x .) - moje piękne oczy (przyp. tłum.) 55

- A co ze mną? - zapytała Petra. - Tak jej pilno, żeby ode mnie uciec. To miejsce wygląda bardzo zgrzebnie, ale jeśli chcesz tam nocować, to madame Goulart wyraziła zgodę. Petra poszła szybko do kufra, żeby wziąć torbę z podręcznymi rzeczami i czystą haleczkę na jutro. Dziarskim krokiem ruszyła w stronę domu, ale szybko się zorientowała, że to nie takie proste. Na nogach miała sandały. Będzie musiała przejść boso. Schyliła się, żeby rozpiąć paski, ale jej nachalny opiekun się odezwał: - Czy wyświadczysz mi ten honor i pozwolisz, że cię przeniosę? Mówił to z poważnym wyrazem twarzy, ale słyszała śmiech w jego głosie. Petra była rozdarta, ale ostatecznie opcja znalezienia się w jego ramionach zwyciężyła nad perspektywą brodzenia w błocie. - Tak, dziękuję - powiedziała i miała nadzieję, że jej ciało nie napręży się jak struna, kiedy Robin weźmie ją w ramiona, żeby ją podnieść. Ludovico, kiedy ją nosi, porywa ją w ramiona po to tylko, żeby pokazać, jaki jest silny. Ona się wzbrania, ale uwielbia to, uwielbia tę intymność i bliskość, i w jego silnych ramionach czuje się taka krucha... - Zarzuć mój płaszcz na swój, ile tylko się da. Jest nieprzemakalny. Porzuciła wspomnienia swojej nierozwagi i skupiła się na obecnym zadaniu, choć nie było łatwo je wykonać, bo mokra skóra była bardzo śliska. Wyszli na deszcz. - Z góry przepraszam za wszystkie niedogodności. - W roli tragarza jesteś, panie, niezrównany. - Zachowaj te pochwały do czasu, aż cię doniosę suchą do drzwi. To błoto jest śliskie. 56 Jakby na potwierdzenie tych słów, stopa mu się omsknęła i przechylił się na bok. Petra instynktownie objęła go mocniej, po czym natychmiast zrozumiała swój błąd i rozluźniła chwyt, starając się odchylić w drugą stronę, żeby utrzymać równowagę. Prawie ich tym przewróciła, a kiedy myślała, że zaraz runą w to wstrętne błoto, z ust wyrwał się jej głupi pisk. Zatoczył się, zrobił dwa chwiejne kroki do przodu, potem jeden w tył i stanął, zachowując niepewną równowagę. Spojrzeli na siebie i wydawało się, że oboje wstrzymali oddech. Ale jego oczy były pogodne i zaraz wyszczerzył zęby.

- Musimy jeszcze kiedyś zatańczyć - powiedział i zaczął bardzo ostrożnie posuwać się naprzód. Petra, a raczej nierozważna strona jej natury, westchnęła: Och, tak. Zmagał się z błotem, ale jej ciężar nie sprawiał mu najmniejszej trudności. Oczywiście noszenie kobiet należało do podstawowych umiejętności rozpustnika. Bez wątpienia się w tym ćwiczył. I w całowaniu. Całowaniu kobiet. Pieszczeniu ich, tych kobiet swobodnych obyczajów spowitych w jedwab. Kobiet z różem na policzkach i czerwoną pomadką na ustach, zlanych perfumami o zapachu piżma i róży... Ależ jej szorstki, wełniany habit musi drażnić jego dłonie, do tego jej zapachy były raczej naturalne i pewnie zbyt intensywne. Na szczęście on sam nie był zbyt świeży pod namokniętym skórzanym płaszczem i wilgotną wełną. O dziwo, ta mieszanina zapachów wcale nie była nieprzyjemna. Może nawet była słodsza niż wspomnienie drogich perfum Ludovica... Co by było, gdyby jej wyprawa zakończyła się jeszcze pomyślniej, niż śmiała sobie wymarzyć? 65

Czy to możliwe, że pewnego dnia znajdzie się na balu w Anglii i spotka tam Robina Bonchurcha, arystokratę, i oboje będą słodko wyperfumowani i w jedwabnych toaletach? I będą tańczyć, stąpać lekko w takt upojnej muzyki, z przymkniętymi oczami, czubić się, flirtować. Jemu flirt przychodził równie łatwo jak oddychanie. Choć teraz pewnie nie oddychało mu się najłatwiej, kiedy stawiał ostatnie ostrożne kroki. Ale udało mu się i z szerokim, triumfującym uśmiechem postawił ją na małym ganku. Wyrwana z marzeń uraczyła go promiennym uśmiechem. - Dziękuję ci, mój bohaterze. Wpatrywał się w nią i czuła się, jakby nowa błyskawica przecięła niebo. Chrząknięcie wyrwało Petrę z zadumy. Drzwi były otwarte i stała w nich żona wieśniaka, gapiąc się na nich. Petra szybko zwróciła się do niej z uśmiechem: - Niech panią Bóg błogosławi za dobroć, madame. Kobieta nie dała się oczarować. - No to wejdź. - Jej akcent był tak mocny, że Petra miała trudności ze zrozumieniem, a do tego kobieta była brudna i brakowało jej kilku zębów. Petra nagle zaczęła się ociągać. - Tak mi przykro, że będziesz musiał spać w tej szopie, Robinie. Może... - Nie martw się o mnie. - Tam będzie tak niewygodnie. - Petra zwróciła się do kobiety: - Czy mój brat mógłby... - Żadnych mężczyzn - kobieta chwyciła Petrę za ramię i wepchnęła ją do środka, zatrzaskując Robinowi Bonchurchowi drzwi przed nosem. Rozdział V Mało brakowało, a Petra szybkim szarpnięciem otworzyłaby drzwi i wybiegła na dwór. Jednak się opamiętała. Powiedziała sobie: nie bądź śmieszna, ci ludzie może i są biedni oraz, sądząc po zapachu, niezbyt czyści, ale przecież dzielą się wszystkim, co mają. Pamiętając o dobrych manierach, raz jeszcze podziękowała gospodyni. Kobieta chrząknęła i machnęła ręką, żeby usiadła. Stół zajmował ponad połowę izby, na jego końcach stały grubo ciosane krzesła, a po bokach szerokie ławy. Drewniane skrzynie ustawione pod ścianą też mogły służyć do siedzenia. Petra podeszła do jednej z nich, z niezadowoleniem zauważając chlupot pod nogami. Podłoga pokryta była sitowiem, ale najwyraźniej pod spodem było klepisko.

Tacy ubodzy ludzie. Przynajmniej mieli ogień, który buchał w zajmującym prawie całą boczną ścianę palenisku. Po drugiej stronie izby obdarte zasłony wisiały w wykończonym łukiem przejściu, które musiało prowadzić do drugiej części domu. Ci biedacy mieli też strawę gotującą się w kociołku 59

wiszącym nad ogniem. Doglądała jej wiekowa, zgarbiona kobiecina. Ta starowina nie przestawała gapić się na Petrę, choć trudno powiedzieć, czy widziała na oczy, które kryły się pod obwiśniętymi powiekami. Jej żółtawa skóra ciasno oblekała kości, przez co wyglądała prawie jak chodzący kościotrup. Petra zmusiła się do uśmiechu i powiedziała jej „dobry wieczór". Kobieta odburknęła coś, wzięła do ręki butlę, pociągnęła duży łyk, po czym wróciła do gotowania. Petra usiadła, starając się zebrać fałdy płaszcza, żeby jej było cieplej, ale też żeby nie leżały na tej brudnej podłodze. W izbie było zaledwie kilka okien z okiennicami, które położone były dość wysoko i prawdopodobnie nie miały szyb, bo przeciągi wprawiały w drżenie płomień jedynej w izbie stojącej na stole świecy. Sądząc po zapachu, była to łojówka, choć w izbie nie brakowało też innych zapachów. Petra obawiała się, że niektóre z nich wydobywały się z kociołka z gotującą się strawą. Madame Goulart wyszła przejściem po lewej stronie izby i Petra usłyszała stłumione głosy. W pierwszej chwili stała się podejrzliwa, ale potem przypomniała sobie te dwie kobiety, które otworzyły im bramę. Musiały się teraz przebierać w suche ubrania. Wyszły na taki deszcz, żeby wpuścić strudzonych podróżnych, mimo że pod nieobecność mężczyzn lękały się obcych. Ci ludzie byli miłosiernymi Samarytanami, nie wolno jej o tym zapominać. Madame Goulart wróciła, niosąc wielki gliniany dzban i skórzany worek. Bukłak podała starej kobiecie, a dzban postawiła na stole. Zdjęła z półki drewniany kubek, napełniła go i podała Petrze. Petra podziękowała jej, ale nie mogła nie zapytać: 68 - Co to jest? - Podróż zdążyła ją już nauczyć, że lokalne potrawy i napoje bywały dość osobliwe. - Poire. Ach, gruszkowy cydr, który pije się w północnej Francji. Petra tęskniła do dobrego wina albo kawy, ale to z pewnością było zdrowe. - Dziękuję. Bardzo orzeźwiające. Jestem siostra Immaculata. - A skąd żeś jest? - zapytała kobieta, wbijając w nią spojrzenie oczu, które były prawie tak opuchnięte jak oczy staruchy. Była raczej pulchna niż koścista, ale jej skóra też miała ziemisty odcień. - Z Mediolanu - powiedziała Petra. - To w Anglii?

Petra zorientowała się, że powinna była podać jakąś angielską miejscowość i kusiło ją, żeby przytaknąć, ale takie kłamstwo byłoby zbyt absurdalne. - Nie, madame. To jest we Włoszech. Madame Goulart zareagowała natychmiast: - Brat twierdził, żeście są z Anglii. - Ależ tak, madame, ale w Anglii nie mamy zakonów, rozumie pani, więc żeby iść do klasztoru, musiałam się udać do Włoch. Kobieta ciągle miała zmarszczone brwi, a Petra z zadowoleniem zauważyła, że w izbie nie było krzyża ani innych oznak wiary. - Mój brat i ja nie powinniśmy byli tak pędzić przy niepewnej pogodzie, ale drżę ze strachu na samą myśl, że moja biedna matka mogłaby wyzionąć ducha, zanim zdążę zobaczyć się z nią po raz ostatni. Madame Goulart nie przestawała patrzeć na nią spod zmarszczonych brwi, kiedy pozostałe dwie kobiety weszły do izby. 61

Miały mniej więcej tyle lat co Petra i, w przeciwieństwie do swoich starszych krewnych, były pogodne i wyglądały zdrowo. Jedna miała zieloną spódnicę, a druga żółtawo-brązową. Na górze obie miały ciemnoczerwone, sznurowane z przodu wiejskie gorsety założone na proste koszule, a na nogach drewniane chodaki. Wszystkie te kobiety nosiły chodaki i, zważywszy na stan podłogi, Petra żałowała, że sama nie ma takich butów. Ta w zielonej spódnicy gapiła się na Petrę, aż wreszcie powiedziała: - Och, ty naprawdę jesteś piękna. Petra zareagowała rumieńcem i nie wiedziała, co odpowiedzieć, poza zwyczajowym: - Dziękuję. Brązowa Spódnica wbiła siostrze łokieć w bok, żeby jej przypomnieć o dobrych manierach, i obie usiadły na ławce. Ale bez przerwy rzucały na Petrę ukradkowe spojrzenia jak urzeczone. Oczywiście, ponieważ większość sióstr zakonnych mieszka w klasztorze, pewnie nigdy wcześniej nie widziały zakonnicy. Chociaż były już w takim wieku, że mogłyby wyjść za mąż, żadna z nich nie miała na palcu obrączki. Petra nie była zbyt zaskoczona. Zielona Spódnica wyglądała na dość ślamazarną i miała duże oczy, które można by uznać za ładne, gdyby nie to, że przywoływały na myśl wielkooką krowę. Petra wstydziła się tego skojarzenia, ale nic nie mogła na nie poradzić. Brązowa Spódnica miała małe oczka, położone za blisko siebie, a kiedy się uśmiechała, odsłaniała małe, ostre, a do tego krzywe szczurze zęby. Petro, nigdy nie przyglądałaś się zębom szczura. Bądź bardziej wyrozumiała! 62 Obiecując pokutę, Petra uśmiechnęła się do nich i powiedziała: - Dobry wieczór. Krowie Oczy też się uśmiechnęła, ale niepewnie. Ta druga pokazała te swoje zęby. Może żadna z nich nie była normalna. Co za nieszczęśliwa rodzina. - Solette i Jizzy - przedstawiła je madame Goulart. Ta ślamazarna to chyba była Jizzy, a ta szczwana to Solette. - A przy kociołku jest moja matka. Petra widziała, że matka dodaje do potrawy jakieś dziwne rzeczy - zioła z worka i jakieś warzywa. Robi wszystko, żeby tym skromnym posiłkiem mogło nasycić się aż pięć osób. Petra żałowała, że oni sami nie mieli jedzenia do zaoferowania. - Ten pies to twojego brata? - zapytała madame Goulart. Petra ciągle miała kłopot z dialektem.

- Tak. Czyż nie śmieszne stworzenie? - Cudna obroża. Twój brat, on jest bogaty panicz? Czy zamierzały zażądać jakiejś skandalicznie wysokiej zapłaty za jeden nocleg? - Jesteśmy prostymi ludźmi, naprawdę, ale wynagrodzimy was hojnie za waszą gościnność. - Dobrze, dobrze. Chodź, siostro, pokażę ci, gdzie będziesz spać. Petra poszła za nią w stronę czerwonej zasłony po prawej stronie izby, modląc się, żeby wyglądało to lepiej, niż się spodziewała. Znalazły się w pokoju z jednym tylko łóżkiem. Było ono niskie i ogromne i nie było widać drzwi ani schodów prowadzących do innych pomieszczeń. Czy będzie musiała dzielić łóżko z całą rodziną? Ale madame 71

Goulart udała się ku tylnej ścianie, która, jak się okazało, była cała zakryta ciemnoczerwonymi zasłonami. Petra szybko do niej dołączyła. Dzięki Bogu. Kobieta rozsunęła środkowe zasłony, za którymi kryło się coś na kształt zakonnej celi, w której zasłony służyły za boczne ściany. Czyli na tyłach pokoju znajdowały się oddzielone alkowy - pewnie około pięciu? Dość osobliwe, ale Petra czuła taką ulgę, że na usta cisnęły się jej dziękczynne pieśni. Już miała wyrazić swoją wdzięczność, kiedy coś ją powstrzymało. W jej nozdrza uderzyły nowe zapachy. Oprócz panującej w całym domu woni wilgoci i zgnilizny dało się wyczuć odór nieświeżych prześcieradeł, starego wina, być może moczu i czegoś jeszcze. Choć nie umiała go do końca nazwać, był to smród tak obrzydliwy i stęchły, że zrobiło jej się niedobrze. - Och, ja... -Co? Niebiosa zesłały jej natchnienie. - Ja nie mogę spać w pomieszczeniu bez otwartego okna. Bardzo przepraszam, ale to reguła mojego zakonu. Pan może przyjść po mnie w każdej chwili i muszę być zawsze gotowa. - I Bóg musi mieć okno? - zapytała kobieta, zdradzając zaskakującą przytomność umysłu. Petra rozłożyła ręce. - Taka jest reguła. Wrócę do brata. - Proszę. Ale madame Goulart powiedziała: - Tak nie wypada, siostro. -1 poczłapała w prawą stronę, do ostatniej alkowy w rzędzie. Odsunęła zasłony, ukazując kolejną wnękę sypialną, w której panował identyczny brud i smród. Ale w przeciwieństwie do pozostałych było w niej 72 okno. Petra otworzyła okiennice i wciągnęła w płuca wilgotne, wieczorne powietrze. - Dziękuję, madame. Niech Bóg błogosławi twoją świętą dobroć. Kobieta odburknęła coś, ale nie ruszyła się z miejsca, najwyraźniej oczekując, że Petra wróci z nią do kuchni. Petra potrzebowała chwili, żeby wziąć się w garść. - Mam teraz kilka modlitw do odmówienia, jeśli pani pozwoli. Madame Goulart wzruszyła ramionami. - Przyślę po siostrę, jak jedzenie będzie gotowe. Wyszła, zaciągając za sobą zasłonę, ale przynajmniej zostawiła świeczkę. Petra podniosła narzutę, pod którą, tak jak się obawiała, zobaczyła poplamione prześcieradło. Natychmiast przykryła je z powrotem. Będzie spać na narzucie i

przykryje się płaszczem. Będzie jej zimno, ale może potraktować swoje cierpienie jako pokutę za liczne ostatnio grzechy. Szczególnie za to, że odwzajemniła pocałunek Robina Bonchurcha. Popełniła uczynek nie tylko niemądry, ale także zły. Nawet jeśli nie była prawdziwą zakonnicą, to nosiła habit od trzech lat i zawsze uważała, że jak długo go nosi, tak długo powinna przestrzegać reguły zakonu Świętej Weroniki reguły ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Tak, dokonała właściwego wyboru, unikając pełnej pokus nocy blisko tego człowieka. Podeszła do okna i stała tam, wdychając świeże powietrze. Nagle zaśmiała się do siebie. W innych okolicznościach zapachy wsi by jej tak nie cieszyły. Jej przybrany brat Robin miał rację. Powinna była zostać z lady Sodworth. Nawet jeśli musia 65

łaby się zajmować bandą małych potworów, to przynajmniej miałaby ciepłe łóżko i kolację. Jeśli chodzi o Varziego, to musiało jej się wydawać. Przecież na świecie nie brakowało grubawych mężczyzn średniego wzrostu, do tego przeciętnie ubranych, a ona od razu musi wyciągać pochopne wnioski, działać impulsywnie i pakować się w kłopoty. Teraz spotyka ją za to kara. Czeka ją noc w chłodzie, brudzie i wilgoci. Widok z okna był równie odpychający. Ściany starego domu były grube, a okno znajdowało się na wysokości jej klatki piersiowej, przez co widok ograniczał się do wąskiego prostokąta. Widziała tylko błoto, szopy i wysoki mur, nad którym kłębiły się ciemne chmury. Czy mężczyźni ciągle byli tam na zewnątrz? Jak mogło ich nie być - co za idiotyczna myśl. Mimo to musiała to sprawdzić. Chwyciła za parapet, podskoczyła i podciągnęła się do góry. Wybuchła śmiechem i o mało nie spadła. Jak by się wytłumaczyła, gdyby jej gospodyni teraz weszła? Ćwiczenia według reguły zakonnej? Przestała się śmiać, bo zaczęły ją boleć żebra. Ale jej oczom ukazał się widok, który dodał jej otuchy. Dodał jej otuchy, ale też ukłuł w serce. Widziała cztery sylwetki wokół buchającego wesoło ognia. Słyszała ich śmiech i pragnęła być tam z nimi. Uwolniła jedną rękę, żeby im pomachać, ale nikt jej nie zauważył, więc opuściła się z powrotem na podłogę i strzepnęła z habitu kamień, który musiał odłupać się z parapetu. To idiotyczne, ale zbierało jej się na płacz. - Wyglądałaś jak średniowieczna księżniczka wypatrująca z wieży rycerza. Odwróciła się gwałtownie i, proszę bardzo, oto i on. Opierał ramiona na parapecie, zaglądał 74 do środka i uśmiechał się, ukazując dołeczki w policzkach. Kokietka siedziała tuż przy jego łokciu I strzygła uszami. Petra widziała w wyobraźni, jak pies musi marszczyć nosek, czując tę woń. - Co ty tu robisz? - zapytała Petra, zniżając głos. Nie chciała, by usłyszano ją w kuchni. - Kokietka zobaczyła, że machasz i się uparła. Myślę, że tęskni za damskim towarzystwem. Petra pogłaskała tego ślicznego pieska. - Wątpię. Ona kocha ciebie. - To głupio robi. Gdyby było na niej choć trochę mięsa, zaraz bym ją sprzedał na zupę. Petra pokręciła z politowaniem głową, ale jednocześnie uśmiechała się, ciesząc się jego obecnością. - Całkiem dobrze o nią dbasz. - Jestem dobrym człowiekiem, który ugina się pod brzemieniem damskich pragnień i zachcianek. Więc czego pragniesz, księżniczko? Wybawiciela?

Dobrze wiedziała, dlaczego powinna się trzymać od niego z daleka tej nocy. - Nie, skądże. Ogarnął wzrokiem pokój za jej plecami. - Nie jest to szczególnie zachęcająca komnata. - Są ubodzy. - Ubodzy też mogą być czyści. - Bogaci też, a często nie są. - Co racja, to racja. Wszystko u ciebie w porządku? - zapytał poważnie. Petra uchyliła zasłonę, żeby się upewnić, że w pokoju nikogo nie ma. Kiedy odwróciła się z powrotem do Robina, poczuła na sobie jego pytające spojrzenie. - Po co ta czujność? - Nie chcę urazić ich uczuć. 67

-Ale...? - One są jakieś dziwne. - Dziwne? W jakim sensie? - Nie chcę być niemiła, ale jedna z córek może być prostą dziewczyną, druga z kolei... sama nie wiem. - Dotknęła palcem czoła. - Pewnie za dużo małżeństw między kuzynostwem. - Pewnie tak. Choć tak właściwie, to nawet nie są podobne. - Są tam tylko te trzy kobiety? - Nie, jest jeszcze babka. Strasznie pogarbiona, biedactwo, poza tym pije, pewnie dla uśmierzenia bólu. To nieszczęśliwa rodzina. On opierał się o parapet z jednej strony, ona z drugiej, ich twarze dzieliła niewielka odległość. Łojowa świeczka może nie dawała dużo światła, ale rzucała roztańczone cienie na jego piękną twarz i na usta. Usta, które odcisnął na jej ustach. - Widzę, że coś cię niepokoi. Ty. Ale na głos powiedziała tylko: - To pewnie zmęczenie. I raczej nie mam co liczyć na to, że się wyśpię tej nocy. Położył dłoń na jej dłoni. - Jutro sprawię się lepiej. Jakie jest twoje życzenie, księżniczko? Petra wiedziała, że powinna cofnąć dłoń, ale akurat teraz potrzebowała ciepła i kontaktu z drugim człowiekiem. - Pałac - powiedziała lekko, ale zaraz potrząsnęła głową. - Czyste, dobrze przewietrzone łóżko mi wystarczy, w czystym pokoju, który miałabym cały dla siebie. - Niedokładnie o to mi chodziło - powiedział, ale na tyle żartobliwie, że nie poczuła się urażona. 68 - Jutro wstaniemy wcześniej, żeby tego dopilnować. Może w Montreuil. Luksusy Court de France powinny wynagrodzić ci dzisiejszą noc. - Court de France? To znaczy francuski dwór? - Nie, to jest nazwa zajazdu. Wytwornego zajazdu. - Nie musi być wytwornie. Wolałabym, żebyśmy się pospieszyli do Anglii. - Dlaczego? Skąd ten pośpiech? Petra pokręciła głową.

- Nie wypytuj mnie teraz. Brak mi fantazji, żeby się zdobyć na dowcip. Lekko zacisnął dłoń na znak pocieszenia. - Oczywiście. Ale później, kiedy już się wyśpisz w czystym, dobrze przewietrzonym łóżku, całym dla siebie... - Nawet wtedy nie odkryjesz moich sekretów, panie. Nawet na torturach. - Nie o torturach myślałem... Próbowała wyrwać dłoń, ale chwycił ją mocniej i podniósł do tych ciepłych ust. - Uwierz mi, Petronillo mia. Na czymkolwiek polega ta twoja pilna misja w Anglii, będziesz mnie tam potrzebować. Oddychała płytko, ale wyszarpnęła rękę. - Twoja cena zawsze będzie za wysoka. Puścił ją wolno. - Widzisz, uwalniam cię. Nigdy cię do niczego nie zmuszę. Ale okoliczności tak. Nie wróżę ci sukcesu, jeśli ode mnie uciekniesz. Gdyby nie dzielił ich gruby na dwie stopy mur, mogłaby go teraz uderzyć. - Jak mogę być wolna, jeśli muszę uciekać? Ich oczy się spotkały. - Niestety, masz rację. Postaram się respektować twoje życzenia. - Cofnął się, zabierając psa. 77

- Dobrej nocy, słodka damo strzegąca tysiąca sekretów. Petra patrzyła, jak odchodzi w ciemność, walcząc z silnym pragnieniem, żeby za nim pójść, a jednocześnie marząc o tym, żeby od niego uciec. Udało jej się zrealizować większą część planu i jest już prawie w Anglii. Potrzebuje Robina Bon-churcha tylko po to, żeby się tam dostać, a wtedy już na pewno mu umknie. Ma w torbie sztylet, a za okładką modlitewnika dwadzieścia gwinei. Kiedy już dotrze do Anglii, odnajdzie ojca i wtedy już wszystko będzie dobrze. Pełna nadziei zatopiła się w modlitwie. Rozdział VI Zasłona zafalowała bez ostrzeżenia i przed Pe-trą stanęła Solette, wlepiając w nią podejrzliwe spojrzenie. Petra cieszyła się, że w pierwszym odruchu zdążyła złapać różaniec i wyglądała, jakby się modliła. Poszła za dziewczyną do kuchni, niosąc w ręku migocący i dymiący ogarek. Postawiła go potem na stole i z dwoma świeczkami oraz ogniem w kominku izba robiła wesołe wrażenie, zwłaszcza w porównaniu z zimną i wilgotną celą. Jeśli dołożyć jeszcze kawał żółtego sera, który leżał teraz koło bochenka razowego chleba, można by to miejsce nazwać prawie przytulnym. Madame Goulart siedziała na krześle u szczytu stołu naprzeciwko ognia i wskazała Petrze miejsce na ławie po swojej lewej stronie. Siedząca na drugiej ławie Jizzy wciąż wyglądała na onieśmieloną. Petra uśmiechnęła się do niej, ale niewiele to dało. Stara kobieta nalewała zupę do misek, które Solette nosiła do stołu. Podała pierwszą miskę swojej matce, a następną Petrze. Petra podziękowała ochoczo, ale tylko dlatego, że zdążyła już zapomnieć zapach tego wywaru. Może kość, na której się gotował, nie była pierwszej świeżości i kuchar 70

ka próbowała zatuszować smak zepsutego mięsa, dodając więcej ziół? Może stara straciła zmysł powonienia? Zdecydowanie było w tej zupie za dużo szałwii - zioła, którego, zdaniem Petry, należało używać raczej oszczędnie. Ale wyraźnie nikomu to nie przeszkadzało. Kiedy zupa została podana, Solette pomogła babce dokuśtykać do wolnego krzesła naprzeciwko madame Goulart, po czym sama usiadła obok siostry. Kiedy monsieur Goulart jest w domu, krzesło w szczycie stołu pewnie należy do niego... - Może odmówisz modlitwę, siostro. Słowa madame Goulart oderwały Petrę od jej na wpół uformowanej myśli. Petra zmówiła krótką modlitwę przed jedzeniem oraz poprosiła Boga o błogosławieństwo dla tego domostwa, bo bez wątpienia bardzo go potrzebowało. Potem każda chwyciła drewnianą łyżkę i zaczęły jeść. Petra napełniła łyżkę i podniosła ją do ust. Okazało się, że musi się zmusić, żeby to przełknąć. W zupie był cały pęk szałwii, a aromat ziół tuszował inny, nieprzyjemny smak. Zaczęła bez entuzjazmu mieszać zupę, podczas gdy reszta jadła z zadowoleniem. Doprawdy, miejscowe gusta różniły się znacznie od jej własnych. - Jedz, jedz! - wycharczała stara kobieta, pokazując przy tym parę sczerniałych zębów. Petra patrzyła na zupę, przygotowując się na to, żeby wmusić ją w siebie jako pokutę, kiedy na wierzch wypłynął cały ząbek czosnku. Przypomniała jej się pewna nieszczęsna siostra z zakonu w Mediolanie. - Och, to w tej zupie jest czosnek? - Jasne, że jest czosnek - powiedziała stara. - Co to za zupa bez czosnku? 80 - Tak, tak, ale widzi pani, ja nie mogę czosnku. Strasznie po nim choruję. - Po czosnku? - włączyła się madame Goulart. - Jak można być chorym po czosnku? To dobre jedzenie, siostro. Jedz. To zabrzmiało jak rozkaz, ale Petra odłożyła łyżkę, na której spoczęły teraz wrogie spojrzenia. Było jej głupio, ale nie była w stanie jeść tej zupy. - Naprawdę - dodała, przypominając sobie cierpienia siostry Beaty. - To by spowodowało straszne skurcze i cuchnące gazy. Nie chciałybyście, panie, spać ze mną pod jednym dachem, gdybym to zjadła. Po chwili napięcia madame Goulart wskazała ręką na chleb i ser. - Posil się chociaż tym, siostro.

Petra podziękowała jej z głębi serca i odkroiła pajdę chleba oraz kawałek sera. Chleb był gruboziarnisty i gliniasty, a ser kwaśny i ostry, ale musiała się pilnować, żeby się na nie nie rzucić. A kiedy na stole pojawił się gruszkowy cydr, wypiła duszkiem i dziękowała za te dary. Chociaż nastrój się trochę poprawił, to - jeśli nie liczyć modlitwy przed jedzeniem - nikt się nie odzywał. To zapewne było w ich zwyczaju, w zakonie też jadało się w milczeniu, ale Petra czuła potrzebę rozmowy. Nie była pewna, jak długo ta rodzina może tak siedzieć bez słowa, więc kiedy tylko się najadła, użyła zupy jako wymówki, żeby sobie pójść. - Proszę o wybaczenie. Nawet taka niewielka ilość czosnku podrażniła mi żołądek. Udam się już do pokoju. Twarz madame Goulart ani drgnęła, kiedy powiedziała: - Wychodek jest na podwórzu, ale jest straszne błoto. Jizzy, daj świątobliwej siostrze miskę. 72

Jizzy ściągnęła miskę do mieszania jedzenia z półki i wsadziła Petrze w ręce. Petra podziękowała jej, mówiąc na pożegnanie: - Dobranoc i niech wam Bóg błogosławi. Kiedy wyszła, kobiety były pewnie nie mniej zadowolone niż sama Petra. Znalazłszy się za zasłoną, zdała sobie sprawę, że nie ma światła. Nie chciała się jednak wracać. Chmury musiały się na chwilę rozrzedzić, bo księżycowa poświata pozwoliła jej przejść obok wielkiego łóżka i dotrzeć do jej małej wnęki. Kto tu śpi? Pan i pani Goulart w łożu, a babka i dziewczęta w celach? Może mieli też synów. Postawiła miskę na podłodze i z westchnieniem podeszła do okna. Księżyc oświetlił na chwilę ziemię. Nocne powietrze było chłodne i wilgotne. Nie spojrzy już w kierunku źródła ciepła. Rozpustnik potraktowałby to jako zachętę. Jak długo jeszcze musi wytrwać? Może nie dłużej niż jeden dzień. Przestudiowała mapę i choć lady Sodworth podróż z Abbeville do Boulogne zajęłaby ze dwa dni, to są w stanie pokonać tę odległość jednego dnia, jeśli tylko wcześnie wyruszą i będą jechać cały czas. Statek pocztowy do Anglii wypływa wieczorem. Mogłaby być w Anglii już pojutrze, gdyby Bóg choć raz okazał się łaskawy. Wtedy pozostawało już tylko odnaleźć ojca. Dlaczego to nie może być takie łatwe? Wiedziała, gdzie znajdują się jego posiadłości, ale nie miała pojęcia, w którym z domów obecnie przebywa. Był ważną osobą na dworze, więc zakładała, że znajdzie go tam, gdzie obecnie jest król, jednak teraz wyglądało na to, że to nie jest takie proste. Najpierw sprawdzi w Londynie, a potem w jego dobrach w Hampshire. 82 Kiedy już znajdzie ojca, ciągle pozostaje ryzyko, że on ją odrzuci. Matka zawsze z niewzruszoną pewnością twierdziła, że to niemożliwe, ale z czasem Petra coraz mniej ufała jej przekonaniu. Matka była chora i zrozpaczona, a do tego mowa była o człowieku, którego znała przed ponad dwudziestu laty. Jedyne dowody, jakimi dysponowała Petra, to list od jej matki i obrazek - obrazek oka. Matka tłumaczyła, że takie obrazki były wówczas nieodłączną częścią najbardziej gorących romansów, zwłaszcza w pełnej tajemnic scenerii weneckich balów maskowych. Artyści stali na ulicach, gotowi wykonać rysunek na miejscu, czasem nawet nie prosząc modela o ściągnięcie maski. Matce nawet przez myśl nie przeszło, że lord Grafton mógł o niej zapomnieć, ale Petra często to rozważała. Młody angielski lord podróżujący po Włoszech i Grecji, rzekomo dla zdobycia wykształcenia. Ile po drodze miał romansów? Ile z nich pamiętał po paru tygodniach, a co dopiero po paru dekadach?

A nawet gdyby pamiętał, nawet gdyby jej uwierzył, dlaczego miałby uznać nieślubną córkę, która nagle zjawia się nie wiadomo skąd? Petra westchnęła. Cały czas dręczyły ją wątpliwości, ale to była jej jedyna nadzieja. Głową rodziny był teraz brat Petry, ale zwrócił się przeciwko niej. Reszta rodzeństwa bała się jego gniewu, więc kiedy Cesare ujawnił jej pochodzenie, mieli świetną wymówkę, żeby zlekceważyć prośby zmarłej matki. A mieszkająca w dalekiej Austrii rodzina matki akurat popadła w niełaskę i nie miała środków, żeby coś zaradzić. Jeśli chodzi o mediolańską arystokrację, to ponieważ ona sama była nierozważna i nie dość dys 74

kretna w kwestii Ludovica, kiedy tylko Cesare wyjawił, że Petra nie jest prawdziwą córką ich ojca, większość wzruszyła ramionami, uznając, że rola oficjalnej kochanicy księcia di Purieri dla takiej jak ona nie byłaby wcale zła. Nikt nie chciał się narazić Morcinim, rodzinie Luda, a już najmniej jej własny brat, Cesare. Mógł sobie być księciem di Baldino, ale ciągle potrzebował dobrych układów z rodziną Morcinich, żeby zaspokajać swoje dalsze ambicje. Polityka i polityka. Żaliła się matce, że polityka i męskie ambicje mogą złamać jej życie, ale matka mogła co najwyżej wzruszyć ramionami. Ona sama została wydana za obcokrajowca, którego nie kochała, w imię politycznej korzyści. Polityka. W Anglii też uprawiali politykę i jej ojciec niewątpliwie był w nią zaangażowany. Gdyby nawet ją uznał, czy potraktowałby ją jako kolejny pionek w swoich rozgrywkach? Czy Ludo mógł mieć swoje wpływy nawet w Anglii? Austria rządziła w Mediolanie, a Austria była wrogiem Anglii w ostatniej wojnie. Dlatego Petra miała nadzieję, że to niemożliwe. Ale czy w takim razie nie zostanie uznana za wroga? Choć miała świadomość tych zagrożeń, żywiła też pewność, że gdyby jej plan się nie powiódł, zawsze może wstąpić do klasztoru i złożyć pełne śluby. Wszystko było lepsze niż zostać dziwką Ludovica. Teraz jednak okazało się, że to może być niemożliwe. A do tego ścigał ją Varzi. Co oznaczało, dopiero teraz to do niej dotarło, że naraża Robina i jego ludzi na niebezpieczeństwo. Przypomniał jej się ten wierszyk. 75 Kto zabił Ptaszka Robina? Ja, mówi Kruk, Oto strzała, oto łuk, Jam przeszył serce Robina. Drżała z wycieńczenia i psychicznej udręki. Czuła, że w każdym innym miejscu mogłaby zasnąć w jednej chwili. Ale nie tutaj. Wzdrygała się na myśl o brudnym łóżku, a do tego jakoś dziwnie niepokoiła ją perspektywa, że zapadając w sen, straci kontakt z rzeczywistością. No ale co to za urojenia, czyżby jej gospodynie miały zakraść się w nocy i ją zamordować? Przecież nie była dla nich żadnym zagrożeniem. Odpięła welon od kornetu, zapinając spinki na fałdach szarego sukna, żeby się nie zgubiły, po czym rozejrzała się, gdzie mogłaby go położyć. Ponieważ żadne miejsce nie budziło jej zaufania, założyła welon za pasek, myśląc o chuście świętej Weroniki. Może jutro uda się ją uprać. Chętnie zdjęłaby pas i torebkę, ale ich też nie miała gdzie położyć. Przypomniało jej się, że torba z mydłem i szczoteczką do zębów została w kuchni, podobnie jak jej czysta bielizna. Ale nie zamierzała tam teraz wracać, zresztą po co? I tak nikt jej nie zaproponował czystej wody do mycia.

Owinęła się ciasno płaszczem i położyła na łóżku, nie zdejmując nawet sandałów. Odmówiła modlitwę przeciw pchłom i postanowiła zasnąć. W głowie miała mętlik. Coś dziwnego uderzyło ją przy stole, ale co to było? Petro, przestań! Jeśli panuje tu dziwna atmosfera, to tylko dlatego, że te biedne niewiasty są wystraszone pod nieobecność mężczyzn. 85

Nagle aż usiadła. Ich mężczyźni! Kiedy siedziały przy stole tego wieczoru, tylko jedno miejsce zostało wolne. Czyżby w rodzinie był tylko jeden mężczyzna - monsieur Goulart? Nie, mogło być dwóch, bo przecież syn mógł normalnie zajmować jej miejsce na ławie. Tak czy inaczej, głowa rodziny powinna siedzieć na szczycie stołu - gdzie w takim razie siedziała babka? Petra wątpiła, by stara kobieta była w stanie wspiąć się na ławę. Równie trudno było jej sobie wyobrazić, żeby madame Goulart się do tego zniżała. Prawda była taka, że w tym domu nie było mężczyzn. Kobiety były same, biedactwa, co by tłumaczyło ich nędzę i strach. Wszystko stało się jasne. Pomyślała jeszcze, że może Robin powinien się im jutro odwdzięczyć sowitą zapłatą. *** Ze snu wyrwały Petrę odgłosy przyciszonej rozmowy. Czyżby już było rano? Nie, jeszcze było ciemno. Ktoś rozmawiał w kuchni. Czyli pewnie zdrzemnęła się tylko kilka minut. Wtuliła się w płaszcz i próbowała zasnąć, ale chociaż była zmęczona, hałas odpędzał sen. Obróciła się na plecy, żałując, że nie może tam po prostu pójść i powiedzieć im, żeby się przymknęły. Czy to dwie młode kobiety opowiadały sobie nawzajem sekrety, czy może madame Goulart żaliła się swojej starej matce na goszczącą u nich zakonnicę, która nie jada czosnku i upiera się spać przy otwartym oknie? Petra naciągnęła kaptur na głowę, żeby się odciąć od tych głosów, ale jej umysł nie chciał się uspokoić. Uparcie podpowia 77 dał jej, że coś się za tymi głosami kryje, coś podejrzanego. Złorzecząc pod nosem, wstała i podeszła do zasłony. Odchyliła ją leciutko i głosy trochę się nasiliły, ale ciągle nie mogła zrozumieć ani słowa. W pokoju było ciemno, choć odrobina światła wpadała zza zasłony. Wielkie łoże wyglądało na puste. Czyżby wszystkie były jeszcze na nogach? Mają przecież prawo siedzieć sobie przy ogniu i gawędzić, pomyślała Petra. Wracaj do spania. Ale coś jej nie pozwalało. Z gotową wymówką, że wraca po swoje rzeczy, Petra przekradła się przez sypialnię i stanęła za zasłoną do kuchni. - Niech jedna z was się upewni, że oni... - Petra nie zrozumiała ostatniego słowa, ale rozpoznała rzężący głos babki. - Oczywiście, że tak. - To mogła być Solette. - Było w tym tyle - kolejne niezrozumiałe słowo - że przez tydzień się nie obudzą.

Petra zachłysnęła się powietrzem. „Oni" to musiał być Robin i pozostali. Czyżby dosypały im czegoś, żeby ich uśpić? Ona sama nie była odurzona, ale przecież zjadła ledwie łyżkę tej dziwnej zupy. Wszyscy przy stole jedli z tego samego garnka, ale to babka nalewała do misek, a Solette podawała do stołu. Czy to możliwe, żeby dosypały czegoś do jej miski? Czegoś z tego dziwnego worka? Ale po co? Może tak się lękały mężczyzn, że chciały się upewnić, że będą mocno spać. To jednak nie tłumaczyło ich obecnej rozmowy. Teraz mówiła madame Goulart. Mówiła tak szybko i miała taki niski głos i mocny akcent, że Petra nie mogła wychwycić słów. Ale brzmiało to zdecydowanie nieprzyjemnie. 87

Zastanów się, Petro, pomyśl! Przypomniały jej się natarczywe pytania, czy Robin jest bogaty. Mówił kiedyś, że Francuzi sądzą, że każdy Anglik śpi na pieniądzach. Madame zauważyła obrożę Kokietki. Czy te zabiedzone kobiety uznały, że skarb sam wpadł im w ręce i planowały okraść śpiących mężczyzn? Musiałyby być szalone. Nazajutrz wszystko by się wydało i kiedy tylko dojechaliby do najbliższego miasta... Jej rozpędzona wyobraźnia nagle wyhamowała. Chyba że nigdy nie mieli tam dojechać. Pomóż nam, święty Piotrze! Brzmiało to dość nieprawdopodobnie, ale Petrze zdarzało się słyszeć o podróżnych, którzy ginęli bez śladu. Wycofała się chwiejnym krokiem do swojej celi, starając się zachować trzeźwy umysł mimo walącego w piersiach serca. Jeśli środek usypiający był w zupie, to musiały zauważyć, że prawie nic nie zjadła i zdawały sobie sprawę, że podniesie alarm, jeśli coś przydarzy się pozostałym. Ale wcale nie musiały jej odurzać, żeby ją zabić - trzy silne kobiety na jedną, z ewentualną pomocą babki. Petra wymacała sztylet w torbie, ale nie sądziła, żeby była w stanie poradzić sobie z trzema naraz. Zadrżała na myśl o tym wielkim kuchennym nożu, który wbijał się w twardy chleb i ser jak w masło. Niech święty Piotr przyjdzie im wszystkim z pomocą. Petra usłyszała wrzask i mało nie wyskoczyła ze skóry. Ale to tylko madame Goulart wrzasnęła na Solette, która odpowiedziała jej krzykiem. Potem trzasnęły drzwi. Widać Solette zrobiła w końcu, co jej kazały, chociaż żadna nie spodziewała się, że mężczyźni mogli być przytomni. Albo przy życiu? Rozdział VI I Petra włożyła pięść między zęby, trzęsąc się ze strachu. Ale to przecież niemożliwe, żeby te wieśniaczki były w posiadaniu tak mocnej trucizny, trucizny mogącej powalić człowieka w jednej chwili bez walki, bez krzyków w agonii? Środki usypiające to zupełnie inna historia. Galas, mak, lulek czarny, nawet cykuta w małych ilościach były w stanie mocno uśpić każdego na wiele godzin, a mężczyźni mogli uznać senność za naturalną po tylu godzinach podróży. Petra usłyszała hałas i natychmiast położyła się z powrotem do łóżka. Prawie udało się jej ułożyć, kiedy zasłona zafalowała i spod zamkniętych powiek widziała światło świecy, którą ktoś trzymał przy jej twarzy przez całą wieczność.

Potem światło znikło. Po chwili Petra odważyła się spojrzeć spod półprzymkniętych oczu. Była sama. Przemknęła się do zasłony i zobaczyła barczyste plecy madame Goulart, wracającej do kuchni. Petra stała w miejscu. Wszystko stało się jasne. Kobieta przyszła sprawdzić, czy hałas jej nie obudził. Ale dlaczego od razu jej nie zabiła? Może czekała, aż będzie mieć pewność, że reszta planu się powiedzie. Gdyby któryś z mężczyzn 80

się obudził, kobiety mogłyby jeszcze wymyślić jakieś wyjaśnienie - trudno byłoby im się wytłumaczyć z trupa. Petra była już teraz pewna, że kobiety miały złe zamiary i tylko ona mogła je powstrzymać. Musi iść i obudzić mężczyzn. A co, jeśli nie da się ich obudzić? Będzie musiała sama zmierzyć się z tymi kobietami. Gdyby tylko była lepiej uzbrojona! Robin na pewno nie podróżuje bez pistoletów. Nie znała się za bardzo na broni palnej, ale gdyby miała nabity i załadowany pistolet, umiałaby odbezpieczyć i strzelić. Czy Robin nie miał też szpady? Ludo, niech diabli porwą jego czarną duszę, nauczył ją posługiwać się szpadą. Nie po mistrzowsku, ale wystarczająco dobrze... W odległej części domu zaskrzypiały drzwi, po czym słychać było trzaśnięcie. Petra zaryzykowała i podkradła się znowu do zasłony. - Wszyscy chrapią - oznajmiła Solette obrażonym głosem. Żyją, żyją! Dzięki Ci, Boże! Madame Goulart zapytała o coś. - Trzech przy koniach. Milord musi być w powozie. - Panicz za delikatny, żeby spać na ziemi - powiedziała stara kobieta głośno, jak wszyscy głusi. - Pewnikiem to bardzo bogaty panicz. - Dostanie nam się obroża psa i inne jego skarby - powiedziała madame Goulart. - Przygotujcie się, dziewczęta. Jeśli Petra zamierzała działać, to musiała działać teraz. Jedyna jej droga na zewnątrz prowadziła przez okno. Wślizgnęła się z powrotem do swojej 90 celi i wdrapała na parapet, modląc się, by nikt jej nie usłyszał. W uszach słyszała tylko pulsującą krew, tak że stała się zupełnie głucha na inne dźwięki. Złapała równowagę, choć drżała na całym ciele. Z trudem łapiąc oddech, uzmysłowiła sobie, że nie będzie to takie proste, jak jej się wydawało. Mieściła się w otworze okiennym, ale nie miała dość miejsca, żeby się obrócić. Jedyne, co mogła zrobić, to próbować dalej, głową do przodu. W błoto. Bezgłośnie. Modląc się żarliwie, przechyliła się do przodu i próbowała zsunąć się po zewnętrznej ścianie. Ponieważ jednak nie była wężem, udawało jej się to tylko na początku. Zaraz potem spadła na ziemię. Przy samym domu ziemia nie była tak naprawdę błotnista, a tylko namokła, co oznaczało, że nie zmiękczyła jej upadku. Będzie jutro posiniaczona.

O ile wyjdzie z tego żywa. Podniosła się, wypatrując ogniska Robina. Ogień musiał wygasnąć, ale dostrzegła wątłe światełko - pewnie ze świecy w jednej z lamp przy powozie, pomyślała. Próbowała przebiec do powozu, ale już po kilku krokach poczuła, że sandały grzęzną jej w błocie. Najlepsze, co mogła zrobić, to sunąć mozolnie przez błoto, tak jak z nią na plecach czynił to Robin. Słodki, nikczemny Robin. Bez wątpienia było mu pisane smażyć się w piekle, ale, dobry Boże, proszę, jeszcze nie teraz. Przynajmniej skrywały ją ciemności. Okiennice kuchenne musiały wciąż być zamknięte, a księżyc skrył się za chmurami. Przypomniała sobie, że ściągnęła welon, założyła więc kaptur na biały czepek. Potem brnęła dalej przed siebie, biorąc kurs na świa 82

tełko powozu jak okręt na światła portowe. Nasłuchiwała tez, czy z domu nie dochodzą jakieś głosy W końcu poczuła pod nogami stały grunt. Znalazła się pod zadaszeniem i przystanęła na chwile zęby uspokoić oddech. Od strony domu nie było widać żadnego ruchu. Powlokła się w stronę lampy, próbując się o nic nie potknąć. Wtedy za nią otwarły się drzwi domu. Petra zamarła, modląc się, żeby tylko była poza kręgiem ich światła. Odwróciła się powoli, żeby spojrzeć za siebie. 3 W drzwiach stała madame Goulart. Nie wykonała żadnego ruchu naprzód, ale ona i pozostałe kobiety miały nadejść, już nadchodziły, a Petra jeszcze nikogo nie zdążyła obudzić ani znaleźć żadnej brom. Ufając, że szary płaszcz jej nie wyda Petra przesunęła się w stronę dwukółki. Cały czaś obserwowała ruchy madame Goulart. Kiedy plecami uderzyła o powóz, ledwo zdusiła okrzyk. Popatrzyła na lewo i na prawo. Była już w stanie rozróżniać kształty w ciemności. Podparli czymś dyszel, zeby powóz stał równo. To dlatego, że Robin spał w środku, przypomniała sobie. Nie widziała pozostałych mężczyzn, więc postanowiła najpierw spróbować z nim. Stojąc tyłem do powozu, drzwiczki miała po prawej stronie, ale były dość wysoko. Nie spuszczając wzroku z nieruchomej kobiety, wyciągnęła rękę, by sięgnąć klamki. Udało się. Czy drzwi skrzypią przy otwieraniu? Za nic nie może zaprzepaścić elementu zaskoczenia. Ktoś się odezwał w domu i madame Goulart weszła do środka. Zostawiła otwarte drzwi, ale przestała obserwować i nasłuchiwać. 92 Petra obróciła się i nacisnęła na klamkę, która wydała tylko leciutki odgłos. Pociągnęła za drzwiczki. Żadnego dźwięku. Dzięki Ci, Panie. Podłoga powozu była na wysokości jej pasa, ale bała się wspinać po schodach, żeby nie narobić hałasu. - Nie śpisz? - wyszeptała. Brak odpowiedzi. Powiedziała to za cicho, żeby wyrwać kogoś z normalnego snu, a co dopiero ze snu po środkach nasennych. Trzeba go szturchnąć albo nim potrząsnąć. Weszła na pierwszy stopień. Powóz przechylił się lekko i cicho zaskrzypiał. Petra zastygła, ale zobaczyła, że nikt nie nadchodzi. Przeszkadzał jej płaszcz, więc odpięła klamrę i pozwoliła mu zsunąć się z ramion. Starała się przywołać obraz wnętrza powozu. Siedzenie było po jej prawej, ale było dużo za krótkie, żeby Robin mógł się na nim położyć. Więc pewnie skulił się w jednym z rogów, a swoje długie nogi wyciągnął tak, że musiały znajdować się przed nią. Ale czy ściągnął buty do spania? Nie da rady go obudzić szturchaniem przez but.

Gdzie jest Kokietka? Musiało ją też zamroczyć, w przeciwnym razie szczekałaby na powitanie albo na alarm. Petra wyciągała ostrożnie rękę, kiedy usłyszała za sobą przytłumione głosy. Ręka jej wystrzeliła do przodu - Petra syknęła, uderzywszy palcami w jakiś twardy przedmiot znajdujący się zaledwie kilka cali od niej. Co to takiego? Jej energiczne dłonie napotkały solidną przeszkodę. Czyżby zdążył się już zabarykadować? Mrucząc pod nosem, wspięła się trochę i próbowała sięgnąć nad tym przedmiotem, który jednak okazał się mieć dużą powierzchnię. Pudło? Wyłożone grubym materiałem? Prowizoryczne łóżko? 84

Sprytny facet. Ale będzie tylko sprytnym trupem, jesh me uda jej się go obudzić. Zaczęła przesuwać rękę po tej powierzchni, szukając po omacku jego ciała, próbując patrzeć przez dotyk palców Zimny metal. Bębenek. Pistolet! Zacisnęła palce na kolbie i podniosła pistolet, opierając go o piersi. Dziękowała Bogu Uzbrojona, obróciła się, by stawić czoło niebezpieczeństwu. Oto i one, madame Goulart z córkami. Zmierzały ku niej, ale posuwały się bardzo powoli, brnąc przez błoto. Może były też ostrożne, może nawet trochę się bały. I słusznie. Potępienia na pewno. Madame Goulart niosła latarnię. Krąg światła nie obejmował jeszcze powozu, ale to tylko kwestia czasu. Petra ustawiła się z wyciągniętą prawą ręką, gotowa wycelować pistolet. Lewa ręka wędrowała po omacku w poszukiwaniu jakiejś części ciała Robina Bonchurcha. Części ciała, która mogłaby go zaboleć. Ach, poczuła ciepło. Nie spuszczając oka z kobiet, próbowała nim potrząsnąć, ale ledwo mogła go dosięgnąć. Rozważyła wszystkie opcje, po czym odwróciła się, odłożyła pistolet i wyciągnęła obie ręce w stronę Robina. Coś twardego - czyżby biodro? Och! Cóż, mówią, że to bardzo czułe miejsce u mężczyzny, złapała więc za kształt rysujący mu sie w spodniach. Wstrzymał oddech, ale pozostał martwy dla świata. Nie używaj słowa „martwy". - Obudź się! - wyszeptała Petra, opierając kolano o pudło i waląc go pięściami po, jak przypuszczała, klatce piersiowej.

94 Została złapana i wciągnięta do łóżka, tak że znalazła się pod nim. - Nie możesz się doczekać, nieprawdaż, moja droga? - zapytał ze śmiechem. - To ja - syknęła. - Siostra... Pocałował ją. Petra zastygła, ale tylko na moment. Potem zaczęła się bronić. Ale on przywarł do niej całym ciałem, zamknął jej usta pocałunkiem, zniewalał ją swoją siłą. Jakąś cząstką siebie, zupełnie wbrew rozumowi, Petra pragnęła zapomnieć o niebezpieczeństwie i oddać się mu bez reszty. Poczuła pod palcami jego skórę i wbiła w nią paznokcie.

Odskoczył z sykiem. - Ty głupcze! - wycharczała. - Te kobiety. Idą tu, żeby cię zabić. - Co takiego?! Petra zepchnęła go z siebie. Kobiety na pewno coś słyszały. Może nawet zauważyły kołysanie karety. Petra złapała broń i zeskoczyła z karety, by, trzymając oburącz wycelowany pistolet, stawić czoło nadchodzącej trójce. Trzask odbezpieczanej broni zabrzmiał głośniej, niż się spodziewała. Kobiety stanęły w odległości zaledwie kilku jardów. Wyglądało na to, że Jizzy miała w ręku jakąś ciężką pałkę, a Solette trzymała ten ostry kuchenny nóż. - Proszę, proszę - powiedziała madame Goulart, a na oświetlonej twarzy malowała się jej wredna natura. - Może ona wcale nie jest tyle warta, cośmy myślały. Petra zmarszczyła czoło. - Ja? Ja jestem zakonnicą. - Jaka zakonnica trzyma tak pistolet? I wymyka się w nocy do powozu swojego brata? 86

Petra o mało co nie dała się wciągnąć w dyskusję. Ale czy mogła udawać, że jest nieświadoma zagrożenia? - Co wy tutaj robicie? - zapytała dobitnie. - Usłyszałyśmy intruzów - powiedziała kobieta. - Pewnie przyszli kury kraść. - My nie kradniemy waszych kur, więc wszystko jest w porządku. - Wszystko z wyjątkiem twojego grzesznego postępku, siostro. Toż to wstyd i hańba. - I to z własnym bratem - wykrzyknęła Solette. - Miejsce w piekle murowane, bez dwóch zdań. Rozprawiały, jak gdyby żadna z nich nie trzymała broni. Petra uznała, że warto grać na tych zasadach, jeśli uda jej się w ten sposób wysłać je z powrotem do domu. - Ale żadna z niej dziewica, mamo - powiedziała Solette. - Szkoda. - Mogę ją zaszyć. - I udawanie zakonnicy całkiem dobrze jej wychodzi. Petra nagle wszystko pojęła. One mówiły o tym, że chcą z niej zrobić dziwkę. Dziwkę niewolnicę, którą sprzedadzą jako nietkniętą siostrę zakonną. One same były dziwkami, a to był jakiś podrzędny burdel. Te cele z łóżkami. Może czasem było tam więcej kobiet. Mocniej ścisnęła pistolet. - Udajcie się z powrotem do domu. Rano wyjedziemy i nikomu o tym nie powiemy. Zła mama wybuchła śmiechem. - Może udałoby ci się zabić jedną z nas, ale potem już cię dopadniemy. - Jestem wyśmienitym strzelcem - skłamała Petra - więc jedna z was zginie na pewno. - Wycelo96 wała pistolet kolejno w każdą z nich. - Która to ma być? Dwie młodsze kobiety poruszyły się niepewnie, ale matka Goulart wycedziła: - Zastrzel jedną z nas, a obetnę ci język. Dziwki niemowy cieszą się specjalnym wzięciem w pewnych kręgach. Petra zadygotała, ale zatrzymała wymierzony ciężki pistolet na madame Goulart. - W takim razie zastrzelę ciebie. - To Solly się tym zajmie. Nie tak, Solly? Solette zachichotała. - Z przyjemnością.

- Rozsuńcie się, dziewczęta - zarządziła madame. - Utrudnijcie jej strzał. Dziewczyny posłuchały, ale obie wyglądały na zdenerwowane. - Uno, due, tre. Uno, due, tre... - liczyła Petra, przesuwając pistolet po coraz większym łuku. Ręce zaczęły jej drżeć, zarówno od ciężaru broni, jak i ze strachu. Nie miała wątpliwości, że spełnią swoje okropne groźby, a Robin musiał pogrążyć się z powrotem w narkotycznym śnie. Może tak naprawdę wcale się wcześniej nie przebudził. I teraz ona skończy jako dziwka niemota w burdelu, a mężczyzn czeka śmierć. Zorientowała się, że liczy po włosku. - Un, dewc, trois - mamrotała. - Un, dewc, trois. Święty Piotrze, święta Weroniko, wszyscy święci i aniołowie, przyjdźcie mi z pomocą! Zrozumiała, że cisza jest już bezużyteczna. - Robinie! - wrzasnęła. - Ludzie! Pomocy! Wszystkie zastygły w oczekiwaniu. Petra zdała sobie sprawę, że kobiety nie mogły mieć pewności, czy Robin ciągle jest pogrążony w śpiączce. Kiedy 97

jednak nic się nie wydarzyło, matka Goulart powiedziała: - Nikt ci nie pomoże. Odłóż pistolet, a zachowasz język. - Odłóżcie broń, a zachowacie wasze - opanowany głos dobiegł je z tyłu. Matka Goulart odwróciła się gwałtownie, światło kołyszącej się latarni omiotło twarze jej wystraszonych córek i ukazało wspaniałą postać Ptaszka Robina, lekko upiorną w białej koszuli, jasnych bryczesach i pończochach, z przygotowanym pistoletem w prawej ręce i obnażoną szpadą w lewej. Jizzy i Solette rzuciły broń, ale matka Goulart jęknęła: - Panie, ależ panie, pan się omylił. Myśmy nie chciały nic złego! Kury nam... - Zamknij się. Siostro, nic ci nie jest? - zwrócił się do Petry. Serce waliło jej w piersi i kręciło jej się w głowie, ale zdołała odpowiedzieć: -Nie. Przypatrywał się kobietom. - Ty - powiedział do Jizzy - ściągnij spódnicę i potnij ją w paski. - Ze co? - W pełnym zdumienia pytaniu Jizzy pobrzmiewał też strach. - Potnij swoją wierzchnią spódnicę w paski i zwiąż te dwie, poczynając od madame. I ruszaj się. Na dźwięk jego głosu Jizzy pisnęła i zaczęła się mocować z wiązaniami przy spódnicy. W końcu odzienie zsunęło się, ukazując jej obskurną sięgającą kolan halkę. Dziewczyna opadła na kolana, doczołgała się do noża i wbiła go w materiał. Robin Bonchurch obserwował wszystkie trzy, na pozór rozluźniony, ale z pistoletem i szpadą 98 w ciągłym pogotowiu. Petra czuła się, jakby z najgorszego koszmaru ktoś przeniósł ją do innego snu, w którym główną postacią był blady anioł o falujących, błyszczących włosach... Przypomniała sobie o innych grożących im niebezpieczeństwach i skupiła się na obserwacji domostwa. Drzwi były zamknięte i nie było widać żadnych oznak życia, poza lekkim światłem sączącym się zza spuszczonych rolet. Kaleka nie będzie w stanie ich zaatakować, ale na pewno obserwowała ich przez szpary w oknie i wie, że plan się nie powiódł. Czy będzie próbowała zadziałać? - Odłóż latarnię. Słysząc rozkaz Robina, Petra drgnęła i przeniosła wzrok na madame Goulart, która posłusznie odkładała latarnię. Biła od niej ponura wrogość. Robin polecił jej wyciągnąć ręce i złączyć nadgarstki, żeby Jizzy mogła ją związać.

Jizzy dygotała na całym ciele, ale robiła, co kazał, widocznie Robina bojąc się bardziej niż matki. Jakiej tam matki! Ona i Solette najprawdopodobniej wcale nie były z madame spokrewnione. Petra zorientowała się, że powinna próbować sprowadzić pomoc. Żaden z pozostałych mężczyzn nie zareagował na jej wrzaski, a zatem musieli być mocno zamroczeni. Mimo to odeszła w stronę leżących przy koniach ludzkich kształtów, nie spuszczając przy tym oczu z kobiet i domostwa. Natrafiła na coś stopą. Popatrzyła w dół. Powiek. To właśnie on byłby najbardziej przydatny. Kopnęła go. Jedyną reakcją było stęknięcie, więc postawiła mu stopę na torsie i przycisnęła. Zakaszlał, ale się nie obudził. - Coś zdziałałaś? - zawołał Robin. 99

- Są mocno zamroczeni - przeszła na angielski, żeby kobiety ich nie rozumiały. - Jak to się stało, że ty nie jesteś? - Zjadłem niewiele tego wywaru - odpowiedział w tym samym języku. - Podejrzewam, że to było to. - To musiało być to. Ja zjadłam tylko łyżkę. - Dlaczego? - Za dużo szałwii. - Wszystkiego za dużo, ale niestety pozostali uznali to za jadalne. Siadaj przy słupku - powiedział do madame Goulart po francusku. Kiedy posłuchała, kazał Jizzy przywiązać ją do niego. Kobieta rzuciła przekleństwo. Z domu ciągle nie było żadnej reakcji. Petra posunęła się do kolejnej kupki ubrań. Pokojowy. Kopniak nie wywołał najmniejszej reakcji. Zupełnie jakby był nieżywy. Na chuderlawego mężczyznę narkotyk musiał mocno zadziałać. On mógł naprawdę nie żyć. Petra przyklęknęła na jedno kolano i wyczuła puls. Powolny i regularny, dzięki Bogu, ale obudzić to on się prędko nie da. Ta sama historia powtórzyła się z woźnicą, który też był niewielkich rozmiarów. Ona i Robin byli na razie zdani na siebie, ale przynajmniej madame Goulart była unieruchomiona. A ona była przywódcą. Robin kazał Jizzy przejść do wiązania Solette, która syczała jak zdziczały kot. Petra przypomniała sobie, z jaką lubością ta szczurzozęba dziewczyna rozprawiała z burdelmamą o tym, jak uczynią Petrę dziwką. To były złe kobiety i jutro znajdą się w rękach prawa. O ile tylko Petra i Robin zdołają przetrwać tę noc. - Mario! 100 Dopiero po chwili Petra zdała sobie sprawę, że to ją Robin woła. - Idź i zwiąż Jizzy. Zrobiła, co kazał, chociaż niełatwo przyszło jej znieść łkanie, drżące wargi i cieknący nos tej przerażonej dziewczyny. Petra zacisnęła zęby, położyła pistolet daleko poza jej zasięgiem i zbliżyła się do niej ostrożnie. Ale Jizzy już się poddała. Wyciągnęła pulchne nadgarstki, błagając, by nie robić jej krzywdy. Petra wyrzucała sobie, że wcześniej nie zauważyła tych pulchnych dłoni. Te „ubogie wieśniaczki" były całkiem nieźle wykarmione. Kiedy Jizzy usiadła z posępną miną obok dwóch pozostałych, matka Goulart zdołała uchwycić spojrzenie Petry i powiedziała: - Język i oczy, siostro. Oto, co cię czeka. Petra mimo wszystko zrobiła krok do tyłu, potykając się o pistolet. Podniosła go szybko i wycelowała: - Jeszcze słowo, a zginiesz!

Kobieta zamilkła, ale nie przestawała spoglądać złowrogo i podstępnie. Przechodząc znowu na angielski, Petra powiedziała: - Jeśli ucieczka jest możliwa, ona znajdzie sposób. I ta stara kobieta jest ciągle w domu. Nie sądzę, żeby twoich ludzi udało się teraz dobudzić. - Wystarczy, że my będziemy czuwać. - Wszystkiemu winna jest ta idiotyczna obroża Kokietki. One myślą, że jest prawdziwa. A ty jesteś bogatym angielskim milordem. - Bo jest prawdziwa - odpowiedział. - Ale zważywszy ich rozmowę, to wszystkiemu winna jest ta twoja idiotyczna uroda. Także prawdziwa. - Nie jestem warta czterech ludzkich istnień. 101

- Oczywiście nie jesteś świadoma, ile piękna dziewica może być warta w pewnych kręgach. Do tego zakonnica. Specjalna premia. Kobiety były wprawdzie związane, ale Petra poczuła oplatającą ją ciasno grozę. - Nie martw się. Nigdy do tego nie dojdzie. - Musimy mieć je na oku całą noc. Dom także... - Weź kilka głębokich wdechów, moja droga. Ja cię ochronię. Ciągle myślała, że jest tylko sennym wojownikiem, ale głębokie wdechy pomogły, a jego spokój działał krzepiąco. - Brałam udział w nocnym czuwaniu w klasztorze - powiedziała, z zadowoleniem zauważając, że jej głos jest opanowany. - Sprostam temu zadaniu. - I ja spędzałem bezsenne noce, chociaż oddawałem się mniej świątobliwym zajęciom - powiedział Robin. Widzisz? Jesteśmy dobrze przygotowani. - Ale zazwyczaj miałam okazję porządnie się wyspać przed czuwaniem - powiedziała Petra. Wtedy też nie miała się czego bać. Teraz była głęboko wstrząśnięta i skrajnie wyczerpana. Ale musi czuwać, czuwać, czuwać całą noc, bo inaczej zginą. Rozdział VIII Robin nie mógł nie zauważyć, że siostra Immaculata wygląda na skrajnie wyczerpaną. Wiedział też, że sam nie jest zbyt rześki, chociaż całonocne hulanki faktycznie nie były dla niego nowością. Zjadł dwie łyżki zupy, zanim stwierdził, że nie jest w stanie przełknąć więcej. Może to wystarczyło, żeby środek zaczął działać. Martwił się o swoich ludzi. Nagle zaczął się też martwić o Kokietkę. Gdyby wszystko było z nią w porządku, narobiłaby hałasu i zamieszania. Nakarmił ją kurczakiem z kosza na jedzenie, ale liznęła też zupy z jego miski, kiedy ją odstawił. Wzgardziła tą strawą natychmiast, gdy tylko jej skosztowała, mądra psina, ale może i tak zjadła 0 ten jeden łyk za dużo. Niech zaraza dopadnie te obrzydliwe jędze i niech zaraza porwie jego samego! Ta psina była utrapieniem i ciężarem, ale powinien był lepiej ją chronić. Powinien był chronić wszystkich! A to zakonnica ich uratowała, choć i ona była teraz na skraju wyczerpania. Stali obok siebie i Robin pragnął wziąć ją w ramiona, ale, jak słusznie powiedziała Petra, muszą czuwać, czuwać, czuwać. Chciał sprawdzić więzy,

94

które założyła Jizzy, ale nie zamierzał ryzykować, podchodząc zbyt blisko podstępnej Solette i madame. Poza tym nie wydawało mu się, by Jizzy miała na tyle pomyślunku i odwagi, żeby celowo założyć więzy za luźno. Petrze pistolet wyraźnie ciążył. - Może położymy go między nami? - powiedział po angielsku. - Każde z nas będzie go mogło chwycić w razie potrzeby. Zgodziła się po chwili, ale ze słowami: - Daj mi szpadę, inaczej nie będziesz miał wolnej ręki. Uparta kobieta, ale podał jej rapier. Wprawnie chwyciła rękojeść i wypróbowała ciężar oraz równowagę, po czym na nowo podjęła obserwację kobiet i domostwa. Pokręcił głową. - Zechce siostra wyjaśnić, skąd u niej takie obycie z bronią? Z wzrokiem wciąż utkwionym w kobiety, odpowiedziała: - Nie zawsze byłam w zakonie. - Czyżby nauka strzelania i fechtunku należała do tradycyjnej edukacji włoskich dziewcząt? - Nie, ale nie jest też zabroniona. - Skoro tak twierdzisz. Czy muszę ci przypominać, że jesteśmy tu w niebezpieczeństwie? Twoje sekrety mogą nas zabić. Odwróciła się do niego i wlepiła w niego wzrok. - To nie ma nic wspólnego ze mną! - Czyżby? Zanim zadał to pytanie, nie myślał poważnie, że cały ten ambaras to mogła być jej sprawka. - Zdarza się, że ludzie czyhają w gospodach, żeby wywieść podróżników na manowce. 104 - Zwariowałeś! Ja przyjechałam do Abbeville z lady Sodworth. Sam słyszałeś, jak mnie wołała. Ile zbłąkanych zakonnic mogło znajdować się w Tete de Boeuf? Robin potrząsnął głową. - Jedna. Wybacz mi. - Tak też mi się wydaje. Zupełnie jakbym miała do czynienia z takimi jak one.

Kiedy skierowała uwagę z powrotem na kobiety, nie mógł powstrzymać uśmiechu na myśl o jej oburzeniu. Miała rację. Kimkolwiek była naprawdę, Petra d'Averio pochodziła z innych sfer niż matka Goulart i jej wylęgarnia dziwek. Nawet teraz, ubłocona i wyczerpana, trzymała fason i morale - plecy wyprostowane, łopatki razem, podbródek uniesiony wysoko. Ściągnęła welon i ciasny biały czepek zdradzał doskonałą linię czaszki i szyi. Kilka ciemnych kosmyków wysunęło się spod czepka. Pragnął wsunąć palce w te kosmyki i poczuć, jak jej ciało reaguje drżeniem. Przesunąć palec w dół kręgosłupa, którego piękna linia była wcześniej przykryta welonem. Teraz jednak... Jakby świadoma jego myśli, rzuciła mu zagniewane spojrzenie. Otrząsnął się. - Potrzebujemy pomocy. Spróbuj jeszcze raz obudzić Powieka. Odłożyła szpadę i poszła potrząsnąć stajennym. Powiek przestał chrapać. - To dobry znak. Spróbuj z nim trochę gwałtowniej. Przecież się nie połamie. Uderzyła Powieka w policzek, ale on tylko ją przeklął. Tym razem się nie zawahała. Walnęła go pięścią tak, że Robin aż się wzdrygnął ze współczuciem. 96

- Wstawaj! Wstawaj! - wrzasnęła. - Wróg! - Hę? - Powiek zamrugał i trochę się podniósł, ale zaraz opadł, jakby chciał na nowo pogrążyć się we śnie. Nieugięta siostra Immaculata złapała go za koszulę i potrząsała wielkim mężczyzną w przód i w tył, aż zaczął się z nią szamotać. Kiedy prawie że wymierzył jej cios w policzek, Robin ruszył z pomocą. Siostra zdążyła odsunąć się, mrucząc pod nosem: głupi faceci. Robin przypuszczał, że dotyczyło to także jego. Powiek usiadł i zaczął się rozglądać za przeciwnikiem do bójki. Nagle zastygł, gapiąc się na rozgrywającą się przed jego oczami scenę. - Co to, do...? - Drobne komplikacje - wyjaśnił Robin. - Siostro, przynieś dzban z winem z powozu. I sprawdź, co z Kokietką. - Tak jest - odpowiedziała, wyraźnie urażona jego rozkazującym tonem. - Bądź tak dobra, proszę - dodał, żeby ją udobruchać i, mimo wszystko, pozwolił sobie na uśmiech. Chociaż roześmiała się, idąc do powozu, jej ociężały chód nie umknął uwadze Robina. Raz się nawet zachwiała, ale zaraz odzyskała równowagę. Najchętniej by jej powiedział, żeby się zdrzemnęła na posłaniu, ale wiedział, że tego nie zrobi, dopóki Powiek nie będzie w stanie trzymać warty razem z nim. Już Robin ją znał. Zadziwiające po zaledwie jednym dniu, i to niecałym, ale Robin zdążył już poznać Petrę d'Averio. Nie wiedział, jakie skrywa sekrety, ale domyślał się, jaka jest z natury - silna, odważna, bystra i uparta. Poddana próbie ognia wyszła z niej zwycięsko. I miał na myśli ogień znacznie 106 gorętszy niż ten, który tlił się teraz. Kiedy schylona wyciągała rzeczy z powozu, Robin nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok jej wystającego, ślicznie zaokrąglonego tyłeczka. Czy i ona wracała myślami do tych jej odkrywczych poszukiwań po omacku? Zastanawiał się, jak mu się wtedy udało zachować kontrolę. Przestąpił z nogi na nogę. Czyż to nie czyste szaleństwo, że ciało mężczyzny potrafi reagować w sytuacjach takich jak ta. - A Kokietka? - Śpi, ale myślę, że wszystko z nią w porządku. Wydostała się z powozu z dzbanem wina w ręku. Gdy tylko stanęła na ziemi, pociągnęła solidny łyk, po czym dała dzban Powiekowi. Stajenny trzymał się za głowę, ale podniósł wzrok na dźwięk jej głosu, chwycił dzban i pociągnął z niego porządnie. Potem, wycierając usta wierzchem dłoni, popatrzył z powrotem na Robina. - W jakie to tarapaty znowu wpadłeś, młodzieńcze?

- Zostałem zdegradowany do młodzieńca, czy tak? Naprawdę trudno mnie tu winić. Ta urocza hołota chciała nas wymordować. -Co? - Nas wszystkich. Oprócz mojej drogiej siostry. Ona miała iść do burdelu, ale o wiele droższego niż ten tutaj. Powiek zaklął, po czym poprosił Petrę o wybaczenie i pociągnął kolejny solidny łyk wina. Robin zdał mu dokładniejszą relację z ostatnich wydarzeń i Powiek pokręcił głową. - Wiecznie jakieś kłopoty - mamrotał. - No więc, co teraz robimy? - Czuwamy do czasu, aż będzie można odjechać, co jednak nie wymaga obecności nas wszystkich. 98

Petra była już tak osłabiona, że oparła się o jeden ze słupków. - Ty śpisz na pierwszą zmianę - powiedział do niej. Natychmiast się wyprostowała. - Dam radę. - Nie wątpię, ale każde z nas potrzebuje snu, żeby móc później wrócić na wartę. Poza tym ja muszę omówić z Powickiem dalsze plany. Kiedy dalej się wahała, powiedział: - Obudzę cię. Obiecuję. Nie sprecyzował kiedy. Nie spierała się już więcej. Podejrzewał, że samo przejście do powozu po linii prostej wiele ją kosztowało. Jej odziany na szaro tyłeczek zniknął w ciemności. Nie dostrzegł nic więcej, ale był pewien, że zasnęła natychmiast, gdy tylko się położyła. - Bardzo mi przypomina twoją matkę, panie - powiedział Powiek. Robert obrócił się do niego zaskoczony. - Co takiego? - Wcale się nie cacka, kiedy coś trzeba załatwić. O ile Robinowi było wiadomo, księżna Huntersdown nigdy w życiu nie posługiwała się szpadą ani pistoletem, nie mógł sobie jej też wyobrazić, jak wychodzi przez okno, ale dobrze wiedział, co Powiek miał na myśli. Sięgnął po dzban z winem i napił się. - Nie mam pojęcia, co ona zamierza. - Nie jest prawdziwą zakonnicą? - Przysięga, że jest, ale wydaje mi się, że ma dość liberalne podejście do prawdy. Same jej imiona. Petra d'Averio i siostra Immaculata, i Maria Bon-church... - Maria Bonchurch, panie? Ale... 108 - To dość zawiłe. - Czyli nic nowego - Powiek stanął na nogach, otrząsając się niczym duży pies. - Ty też potrzebujesz snu, młodzieńcze. - Ale ty jeszcze nie jesteś porządnie przebudzony. - Dam sobie radę z tą hołotą. - W domu jest jeszcze stara kobieta.

- Sprawna? - Kaleka. - No to zdaje mi się, że z nią sobie też poradzę, poza tym spróbuję obudzić pozostałych. Robin czuł, że jest zbyt zmęczony, żeby się spierać, i wiedział, że Powiek ma rację. Z drugiej strony, brudny koc rozłożony na wilgotnej ziemi nie wyglądał zbyt zachęcająco. - Zimno mi - jęk jednej z kobiet wyrwał go z półsnu. Ta młoda dziwka z wielkimi bezmyślnymi oczami patrzyła na niego żałośnie. Jej niedola i trwoga obudziły w nim opiekuńcze instynkty, ale szybko zdusił te uczucia: - Od tego się nie umiera. Powiek podniósł swój koc, którego na razie nie potrzebował, i rzucił jej. Przyciągnęła go do siebie związanymi rękami, ale ta druga młoda kobieta próbowała jej go wyrwać i zaczęło się przeciąganie liny. - Podzielcie się - warknęła madame Goulart i Robin popatrzył na nią z uznaniem. Natknął się na jej pozbawione wyrazu oczy i pomyślał, że gdyby kiedyś doszło do walki, to byłby z niej groźny przeciwnik. Jakby czytała mu w myślach, madame Goulart powiedziała: 100

- Uwolnijcie nas, zanim wyjedziecie, a nikomu mc me powiemy. Dajcie nam do tego tę psią obrożę. Jak nie, to powiemy, że nas napadliście. Wdarliście się tu siłą. Zrabowaliście nam jedzenie i nicie... ^ Powiek kazał jej się zamknąć. Powiedział po angielsku, ale zorientowała się i zamilkła. Nie była całkiem bez racji. Komu uwierzą miejscowe władze? Zgoda, to są dziwki, ale za to miejscowe dziwki, do których prawdopodobnie chodzą miejscowi mężczyźni. Zawsze łatwiej zwalić winę na obcych, zwłaszcza Anglików, odwiecznych wrogów. Ich oskarżenia nie mogły im oczywiście zaszkodzić, ale mogły wywołać cholerne zamieszanie. - Co jest najlepszym wyjściem, co będzie najwłaściwsze...? - Nie będąc w stanie już dalej myśleć, Robin poczuł, ze do niczego się już nie nadaje. Kiedy pozwolił sobie pomyśleć o śnie, myśl ta stała się nie do pokonania. Skierował się w stronę powozu, odkrywając, że mimo wszechogarniającego zmęczenia, na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Sir - powiedział Powiek z dezaprobatą. - Jestem zbyt zmęczony, żeby się zająć chętną kobietą, a zapewniam cię, że nasza zakonnica chętna wcale nie jest. Mogę tego dowieść, okazując siniaki. A zresztą ona śpi. Osobiście wolę kochanki, które są przytomne... - Robin opamiętał się, przestać bełkotać i wdrapał się do powozu Zdał sobie sprawę, że był bez butów, ściągnął więc ubłocone pończochy i cisnął je na zewnątrz. Jego buty tez gdzieś tam leżały - wyrzucił je, kiedy kładł się spać wieczorem... Znowu zaczął tracić wątek. 101 Przytłumione światła raczej nie rozjaśniały wnętrza powozu, ale dzięki poświacie latarni madame Goulart Robin mógł dostrzec zarys ciała Petry, która leżała na boku, twarzą do niego, przykryta jedwabną narzutą, którą wydobył skądś, żeby służyła za kołdrę, zaledwie kilka godzin temu. A wydawało się, jakby to było przed kilkoma dniami. Leżała na samym środku posłania. Usiadł na brzegu, zatrzasnął drzwiczki powozu i wsunął się pod narzutę, trzymając się tak daleko od Petry, jak się tylko dało. Nie mógłby wykorzystać śpiącej zakonnicy, zwłaszcza takiej, której zawdzięczał życie. Ale nie mógł się powstrzymać, żeby nie dotknąć jej ciepłego ciała. Poruszyła się i obróciła, ale tylko na plecy. Jak to możliwe, żeby był jednocześnie podniecony i wykończony? Nie mógł na nią nie patrzeć, nie wyczuwać każdego jej oddechu, nie wdychać jej ciepłego zapachu. Pot tylko wzmacniał ten aromat jej ciała, który by pozostał po najdłuższej kąpieli, i zapach jej skóry, który byłby wciąż wyczuwalny pod warstwą najdroższych perfum. Ten obcisły czepek. Musi być bardzo niewygodny, zawiązany tak ciasno pod brodą.

Damy często noszą nocne czepki zawiązane dokładnie w ten sposób, zaprotestowało sumienie Robina. Ale nie takie przylegające, sięgające aż do brwi i tak blisko uszu. Miał wprawę w toczeniu sporów ze swoim sumieniem. Zwycięskich sporów. Znalazł troczek przy czepku i pociągnął. Jego oczekiwania się sprawdziły i kokarda rozwiązała się pod lekkim tylko naporem. W jednej chwili czepek leżał luźniej, ale ani to, ani nawet delikatny dotyk jego palców 111

na jej podbródku nie wywołały u Petry żadnego ruchu. Robin natomiast był bardzo poruszony. Zawahał się. Nie trzeba mu było więcej zadrapań. Przynajmniej nie tej nocy. Nie mógł się powstrzymać. Wstrzymując oddech, wsunął rękę pod głowę Petry i lubował się tym, ze jej pięknie ukształtowana czaszka spoczywa w jego dłoni. Poruszyła się i zamruczała coś, rozchylając te miękkie, różowe usta stworzone do całowania, ale zaraz się uspokoiła. Uniósł jej głowę delikatnie, na tyle tylko, by zsunąć czepek Gdy powoli wyplątywał palce z jej włosów, Petra westchnęła. Znieruchomiał, ale ona tylko odwróciła się na drugi bok i ułożyła się na nowo, mamrocząc coś gniewnie. Obok gniewu pobrzmiewał strach. Kto cię prześladuje, Petronillo Mario d'Averio? Położył się. Oczy mu się zamykały i zaczynał morzyć go sen. Nie lękaj się. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić. Ale zanim się rozstaniemy, posiądę wszystkie twoje sekrety, co do jednego. Rozdział IX Petra obudziła się z pianiem kogutów. Gdzie jest? Co to za twarde, niewygodne łóżko? Z kim w tym łóżku śpi? Była w powozie Ptaszka Robina. I Ptaszek Robin był tam z nią. Ten przeklęty, przeklęty rozpustnik! Pospiesznie sprawdziła stan swojej garderoby, ale wydawało się, że wszystko jest na miejscu - wszystko oprócz czepka. Zaniepokojona, przejechała rękami po odkrytych włosach. Jak on śmiał! Kusiło ją, żeby go znowu podrapać, ale szybko się opanowała. Właściwie to dobrze się stało. Odkrył to, o czym mu mówiła - krótkie włosy - i teraz powinien uwierzyć w jej historię. I wygląda na to, że jednak uznawał zakonnice za nietykalne. Gdzie jest jej czepek?

Rozejrzała się po łóżku i zauważyła, że Robin trzyma go zastanawiająco blisko siebie, w mocno zaciśniętej prawej dłoni. Nie mogła oderwać od niego wzroku, bezradna wobec kłębiących się emocji. Pociągnęła za czepek i Robin wypuścił go z ręki. Założyła go z powrotem, skrywając włosy, 104

jak również skrywając niebezpieczne reakcje. Był rozpustny, ale był też psotnikiem. Prawdopodobnie ściągnął jej czepek po prostu, żeby ją rozzłościć, jakby nie mieli teraz poważniejszych zmartwień. Popatrzyła nad nim, w kierunku gospodarstwa Goulartów. Jakże pospolicie wyglądało w świetle dnia. Naprawdę były tam kury, które dziobały w błocie, oraz sprawujący nad nimi rządy kogut. Ale przecież to nie było gospodarstwo, tylko burdel i te dziwki próbowały ich zamordować. Spojrzała znowu na Robina, myśląc, jak niewiele brakowało... Gdyby on zjadł tę zupę, gdyby ona musiała w pojedynkę stawić czoło tym kobietom... Spał na plecach z ramieniem pod głową przykryty narzutą od pasa w dół. Górną część ciała skrywała tylko luźna koszula. Dwa guziki były rozpięte, odkrywając szyję i część torsu. Poranne światło było lekko przymglone, co w pewien sposób czyniło go jeszcze piękniejszym, tak klasycznie pięknym. Adonis we śnie. Przyjrzała się odkrytemu kawałkowi ciała poniżej szyi. Cztery guzki pozostawały zapięte. Pięknym za nadobne: z uśmiechem na twarzy ukradkiem rozpięła jeden guzik, potem kolejny. Nie poruszył się nawet, więc po chwili wszystkie sześć guzików zostało rozpięte, co pozwoliło jej rozchylić koszulę i odkryć większą połać gładkiego, umięśnionego torsu. Był o wiele silniejszy, niż mogło się wydawać. Kiedy zauważyła zaognione ślady zadrapań, wzdrygnęła się i mimowolnie wyciągnęła rękę, zeby dotykiem ukoić ból. Opamiętała się jednak i dłoń zawisła w powietrzu. Mimo że zasłużył sobie na te rany, głupi opętany żądzą zbereźnik, Petra westchnęła na myśl że oszpeciła ideał. ' 114 Ale musi pamiętać, że to tylko zwykły rozpustnik. Przypomniało jej się, jak zareagował, kiedy próbowała go obudzić. Choć z drugiej strony, pewnie kobiety bez przerwy zakradały się do jego łóżka, zwabione pięknem i urokiem. Czy można go winić za to, że im ulegał? Który młody mężczyzna nie uległby? Petra zdecydowanym ruchem cofnęła rękę. Na tym właśnie polegała pokusa, że trudno się jej było oprzeć, ale przecież każdy dobry człowiek może się opanować. A ona bezwzględnie musi się opanować. I musi jak najszybciej opuścić to gniazdo grzechu. Gdzie są jej sandały? Pamiętała, jak wczołgała się na posłanie w powozie, ale nic więcej. Obróciła się na brzuch, żeby zajrzeć pod łóżko, i tak znalazła się oko w oko z psem, który wyglądał na roztrzęsionego. Czy psy miewają ból głowy? - Jep, jep? - powiedziała Kokietka dosyć żałośnie. Petra podniosła pieska, po raz kolejny zaskoczona, że pod bujną sierścią skrywa się tak drobne i kruche ciałko.

- No już, już, maleństwo, wszystko dobrze. Źli ludzie są spętani, a my zaraz stąd wyjedziemy. Twój pan całkiem nieźle się spisał. To znaczy po tym, jak udało mi się go obudzić i odepchnąć od siebie. Straszny z niego łajdak, nie uważasz? Kokietka zachowała dyplomatyczne milczenie, po czym wyrwała się, obwąchała Robina i stanęła pod drzwiami powozu. Ależ oczywiście, potrzebowała wyjść na dwór. Petra dostrzegła na podłodze sandały, strasznie ubłocone. Podniosła je, żeby je wynieść na zewnątrz. Ale Robin zagradzał drzwi, przez które 106

wcześniej weszła, a drugie wyjście było tak blisko ściany, że mogłaby mieć problem, żeby się przecisnąć. Sięgnęła do klamki, żeby wypuścić Kokietkę, chociaż nie była pewna, czy taki mały piesek da radę zejść po schodkach. Udało się. Petra skrzywiła się, patrząc na mężczyznę, który zagradzał jej drogę. Nie mogła jednak nie zauważyć pięknej linii jego mocnej szczęki i obietnicy rozchylonych ust. Gdyby była jego żoną, która co rano budzi się u jego boku, wtedy mogłaby się schylić i... Wyprostowała się gwałtownie. Welon. Gdzie jej welon? Takie myśli nie nawiedzały jej od czasu, gdy założyła habit, a ostatnim razem, kiedy tak się czuła, sprowadziła na siebie nieszczęście. Znalazła welon za paskiem, okropnie pomięty. Wygładziła go, złożyła i przymocowała, sprawdzając dłońmi, czy prosto leży. - Jeden kosmyk został na czole. Petra zamarła, po czym spojrzała gniewnie w jego roześmiane, rozleniwione oczy. - Ty! Jak śmiałeś ściągnąć mój czepek? To świętokradztwo! - To żadne świętokradztwo odkryć takie piękno, Petro. -1 spać ze mną! Ty ze mną spałeś. - To było jedyne dostępne łóżko. Petra otwierała usta kilka razy, ale zaraz zamykała je z powrotem. - To skandal! - Wczoraj spędziliśmy w tym powozie długie godziny - zauważył. - Na siedzeniu. Teraz to jest łóżko. 116 - To tylko zwykły powóz, trochę zagracony przez pudła i paczki. - To łóżko. Dzieliliśmy łóżko. Co by było, gdyby ktoś się o tym dowiedział?

- Kto taki, Petronillo mia? - Ktokolwiek. Twoi ludzie mogą rozpowiadać... - Oni nie opowiadają niczego, czego bym sobie nie życzył - spokój i pewność, z jaką to powiedział, zamknęły jej usta, ale nie na długo. - W takim razie, co z dziwkami? - Nie bądź niemądra. Zacisnęła pięść i uniosła rękę, ale natychmiast złapał ją za nadgarstek. - Tym razem żadnych szponów. Próbowała się uwolnić. - Tym razem to jest pięść, gdybyś nie zauważył. Puść mnie. - Przestań walczyć. - Puszczaj! - Dlaczego? - zapytał, a jego wyszczerzona twarz doprowadzała ją do szaleństwa, w najgorszym sensie tego słowa. I on o tym wiedział, dobrze o tym wiedział. Zamachnęła się drugą pięścią. Złapał ją, obracając bez trudu, uśmiechnął się i skupił na jej ustach... Ktoś zastukał w ścianę powozu. Petra i Robin zastygli w bezruchu. - Monsieuf! Proszę mi wybaczyć, panie, ale co pan robi błogosławionej siostrze? To był woźnica. W pewnym momencie podstępny rozpustnik zamknął drzwiczki powozu. Nie było wątpliwości, jakie miał zamiary, i teraz został przyłapany. 108

Robin uniósł brew i spojrzał znacząco na Petrę, ani trochę nie zwalniając chwytu. Petra przeklinała go bezgłośnie, ale na głos powiedziała: - Jestem bezpieczna, panie. Przygotowujemy się do opuszczenia powozu i okazuje się, że trochę tu ciasno. - Nie powinna tam siostra przebywać w towarzystwie mężczyzny - nalegał woźnica. - Jestem z moim bratem, panie. Dla ochrony, w taką niebezpieczną noc. Bóg zapłać za pańską troskę. - Tak, dzięki ci - dodał Robin z błyskiem w oku. Najwidoczniej ta wymiana zdań wydała mu się bardzo zabawna. Idź sprawdzić drogę, przyjacielu. Jeśli jest przejezdna, to wkrótce wyjeżdżamy. Cisza świadczyła o tym, że posłuchał rozkazu. Powinien pomagać obserwować te kobiety - syknęła. - Powiek nad tym czuwa, a i Fontaine pewnie jest już na nogach. - Ty... - Ale ten nieznośny rozpustnik patrzył Petrze w oczy z uśmiechem i jej bezwstydne ciało przestało się opierać. Czekała na jego następny ruch. No, przyznaj. Czekała w nadziei, że znowu ją pocałuje. Uśmiech w jego oczach jeszcze się pogłębił, po czym ucałował jej piąstki i puścił ręce. - Lepiej wyjdź z powozu, bo gotów tu wrócić. Niech cię cholera, niech cię cholera, niech cię cholera. - Ty pierwszy - powiedziała, rozcierając dłonie, jakby zrobił jej krzywdę. Ale on położył się na plecach, z rękami pod głową. - Nie, nie. Panie przodem. Nalegam.

118 - Panie Bonchurch, nie zamierzam dać panu satysfakcji, przeczołgując się po panu. - Coś mi się wydaje, że będzie ci się wkrótce chciało sikać. - Zrób przejście albo wysikam się na ciebie. Petra zastanawiała się, czy będzie zmuszona to zrobić, czy w ogóle byłaby w stanie, ale po chwili Robin się roześmiał, po czym lekko i sprężyście się podniósł. Nie umknęło to jej uwadze. Jego kocie ruchy. Silny i zwinny sojusznik - ale i przeciwnik. Zamaszystym ruchem przesiadł się na jedno z pudeł. Twarzą zwrócony był teraz ku wyjściu. - Powiek - zawołał - znajdź mi jakieś czyste pończochy i podaj mi buty, z łaski swojej. Petra z urazą wpatrywała się w jego plecy. Mimo luźnego kroju koszuli każda linia ciała rysowała się wyraźnie. Czuła, że jest bardzo głodna. Zjesz przyzwoity posiłek, a znowu będziesz sobą. Wróci ci pamięć i przestaniesz

zapominać, że mężczyźni to same kłopoty, zwłaszcza ci młodzi i zabójczo przystojni. Kobiety tak szybko tracą dla nich głowę, że oni nie mają pojęcia o wierności. Czyste pończochy zostały podane, po czym przyniesiono czyste buty. Była to jednak zasługa poko-jowca, nie stajennego. Szczupły młodzieniec był szarawy na twarzy, ale nie tracił rezonu. - Zrobiłem, co w mojej mocy, panie, żeby usunąć błoto. - Fontaine, ty idioto, przecież zaraz znowu je zabłocę - Robin powiedział to jednak całkiem miłym tonem, po czym dodał: - Dziękuję ci. Cholernie się cieszę, że czujesz się na tyle dobrze, żeby zawracać sobie tym głowę. No właśnie, jak się czujesz? - Przeżyję, panie. Jeśli podasz mi płaszcz, spróbuję go odświeżyć. 110

Kiedy Robin przekręcił się do tyłu, żeby chwycić płaszcz, Petra dostrzegła wyraz rozbawienia na jego twarzy. Gdy obrócił się z powrotem i podał Fontaine owi okrycie, Petra musiała przyznać, że ta troska o służącego zasługuje na uznanie. Pokojowy dotkliwie odczuł skutki działania narkotyku i powrót do rutynowych czynności dobrze mu zrobi Petra wychyliła się z powozu, żeby powiedzieć: - I ja się cieszę, że pański stan się poprawił - na co Fontaine tylko prychnął i sobie poszedł - Ostrzegałem cię - powiedział Robin, nakładając pończochę. Miał nadzwyczaj eleganckie stopy mimo całego brudu. - Gdy nie wiesz, co masz myśleć, zrzuć winę na kobietę. Petra odwróciła wzrok od jego stóp. - On ma rację. To wszystko moja wina. - Czyli jednak jesteś w zmowie z madame Goulart? - Oczywiście, że nie. Ale gdybyś mnie nie poznał, tobyś nie wyjechał z Abbeville. - To ja wybrałem to miejsce na postój. - Burza nie dawała ci wielkiego wyboru. Skręcił tułów, żeby na nią spojrzeć, a w jego niebieskich oczach malowała się powaga. - Zawsze jest jakiś wybór, Petro mia. I zawsze o tym pamiętaj. - Ja nie jestem twoją Petrą. Kiedy w grę wchodzi grzech, jest tylko jeden właściwy wybór. Podobnie jeśli chodzi o obowiązek. A moim obowiązkiem było pozostać z lady Sodworth. - Nie widzę powodu. Czyjej na tobie zależało'? -Nie. - Czy ci chociaż płaciła? -Nie, ale... Znowu się od niej odwrócił. 111 - Jeśli masz teraz zamiar oddawać się rachunkowi sumienia, to proszę bardzo. Ale spraw się z tym szybko, bo wkrótce wyjeżdżamy. Naciągnął drugi but, po czym zeskoczył i pomaszerował przez zabłocone podwórko. Nawet w samych bryczesach i pomiętej koszuli wyglądał jak lord. Piorunując go wzrokiem, Petra była pewna, że po królewskim dworze, w stroju z satyny i koronki, przechadzałby się z tą samą gracją i swobodą. Z całych sił pragnęła zobaczyć, jak ta jego pewność siebie rozbija się na drobne kawałeczki. Z drugiej strony, to by się odbiło także na niej. Ich losy były splecione, przynajmniej na razie.

Zauważyła, że jego kamizelka leży zwinięta w narzucie, pod którą spali. Petra wyciągnęła ją, żeby wygładzić. Kiedy zdała sobie sprawę, że ją głaszcze, odłożyła kamizelkę i wyrzuciła sandały na zewnątrz. Potem zeszła po schodkach na bosaka. I tak miała brudne nogi. Przyjrzała się sandałom i rąbkiem habitu spróbowała oczyścić je na tyle, na ile się dało. Właściwie to cała była w dość odrażającym stanie. Kiedy będzie wreszcie miała okazję się wykąpać i przebrać? Sprawdziła, co z kobietami. Były unieszkodliwione, skulone pod kocami, najwyraźniej spały. Co z nimi zrobią? Wcisnęła się za powóz, żeby się załatwić. Robiła, co mogła, żeby uratować habit. Na odgłosy nie mogła nic poradzić i miała poczucie, że się coraz bardziej stacza. A wszystko przez twoją impulsyw-ność i lekkomyślność, Petro. Kiedy wreszcie zmądrzejesz? Kiedy się już ogarnęła, wyszła na otwartą przestrzeń i zdała sobie sprawę, że poranek jest zaskakująco urokliwy. Zaskakująco, bo po tym, co prze 121

szli w nocy, wydawało się, że słońce już w tym miejscu me zagości. Niebo ponad murami było różowo-perłowe a surowość samych murów łagodziły kępki polnych kwiatów. Był tam nawet mały ogród warzywny Zauważyła krzak szałwii i skrzywiła się z niesmakiem Wydawało jej się, że rozpoznaje też lulka i cykutę Kurczaki były małe, ale ruchliwe. Musiały gdzieś tam byc tez jajka, ale nie zamierzała już w tym miejscu niczego więcej jeść. Mimo swojej niezbyt imponującej postury, kogut przechadzał się dumnym krokiem i świdrował wzrokiem najeźdźców. Kokietka wpadła na podwórko ciekawa świata i przyjaźnie nastawiona. Ptak odrzucił w tył głowę i piejąc, rzucił jej wyzwanie. Petra chwyciła psa. - Coś się na tym podwórku roi od ptaszków. Niektóre widać dość niebezpieczne. Gdzie był Ptaszek Robin? Zobaczyła, że pomagał stajennemu otworzyć zapadającą się bramę - Wyjeżdżamy już? - krzyknęła. - Jeszcze nie. Za bramą jest niewielkie pole, damy więc się koniom popaść. Racja. Za drogą, na małej ogrodzonej łące pasło się kilka koz. Reszta okolicznych pól była uprawiana. W pobliżu musiały zatem być inne gospodarstwa, bo przecież kobiety madame Goulart nie zajmowałyby się uprawą roli. Obróciła się w stronę spętanych i skulonych pod kocem kobiet. A co, jeśli przebiegła matka Goulart stwierdzi, że Robin i jego ludzie ją napadli? Nawet jesh okoliczni mieszkańcy wiedzą jaki przybytek madame prowadzi - a któż, jeśli nie miejscowi mężczyźni, go odwiedzają - i tak mogą dac jej wiarę. Kiedy podróżowała u boku lady So 122 dworth, Petra przekonała się, że Francuzi uważają Anglików za wrogów i plugawych heretyków. Wówczas obecność zakonnicy, czyli jej, pomagała załagodzić sytuację, ale teraz, w tym skandalicznym towarzystwie, mogła tylko pogorszyć sprawę. Czy historyjka, którą wcześniej ułożyli, byłaby w stanie zadowolić lokalnych sędziów? W najlepszym razie mogli tu utknąć na kilka godzin, jeśli nie dni, uwikłani w postępowanie prawne. W najgorszym, mogli nawet wylądować w więzieniu. Tak czy inaczej, jeśli Varzi faktycznie ją ściga, znalazłaby się w potrzasku. Zadrżała ze strachu i zimna, gdyż poranek był chłodny i wilgotny. Postawiła psa na ziemi i poszła poszukać swojego płaszcza. Udało jej się go znaleźć, ale był zawilgocony i ubłocony na dole. Rozłożyła go na kole, żeby wysechł, i oplotła się ramionami, żeby się trochę ogrzać. - Pozwolisz, że ja cię ogrzeję?

Odwróciła się gwałtownie, ale okazało się, że Robin po prostu proponował jej swój złotobrązo-wy aksamitny kubrak obszyty na czarno i złoto. Przyjmowanie darów zawsze było ryzykowne, ale mimo to Petra nie oponowała, kiedy pomagał jej go założyć. Jedwabna podszewka na szorstką materię habitu. Ubranie wydzielało zapach Robina, zarówno ten naturalny, jak i zapach jego dworskich perfum. Mogła go sobie wyobrazić wkraczającego do salonu jakiegoś pałacu, na przykład w Wersalu, w bogatej szacie i dopasowanych bryczesach, haftowanej kamizelce i butach na czerwonej podeszwie, z klejnotami na palcach i delikatną apaszką lub fularem na szyi. Spojrzała na niego, próbując zatrzeć iluzję rzeczywistością, ale obraz pozostawał żywy, 114

a przy najmniejszym ruchu głową jedwabny kołnierz ocierał się o jej policzek. - Dziękuję - powiedziała tak chłodno, jak tylko potrafiła. Woźnica wrócił, by oznajmić, że drogi są jak najbardziej przejezdne. - Chociaż ciągle mogą trafić się głębsze doły panie. - Mężczyzna popatrzył w stronę związanych kobiet. - Proszę o wybaczenie, ale co zamierzasz z mmi zrobić, panie? - Musimy oddać je w ręce sprawiedliwości. - Skoro tak uważasz, panie. - Próbowały nas wszystkich zamordować. Mężczyzna wzruszył ramionami. - Ja tam nie wiem, bo spałem. - Naturalnym snem? Uciekł spojrzeniem w bok... - Nie mogę stwierdzić. Musiał być miejscowy. Może odwiedzał ten przybytek? Bywalec czy nie, wyraźnie nie chciał miec.nic wspólnego z aresztowaniem tych kobiet - Dlaczego miałbym kłamać w tej kwestii? - Robin domagał się wyjaśnień. Szczęka mężczyzny ruszała się, jakby żuł twarde mięsiwo. W końcu powiedział: - Nie ma powodu, myślę. Ale... Oczy Robina napotkały wzrok Petry i Robin dokończył po angielsku: - Ale jesteś przeklętym angielskim heretykiem i najpewniej do tego szaleńcem. Petra zmarszczyła ostrzegawczo brwi. Mówienie po angielsku było w tej sytuacji najgorszym wyjściem - One naprawdę próbowały nas zabić - zwróciła się do woźnicy po francusku. - Ja bym przecież nie skłamała. 115 Ale najwyraźniej fakt, że dzieliła powóz z mężczyzną, nawet jeśli był tylko jej bratem, mocno splamił jej aureolę. - Weźmiemy je ze sobą - powiedział Robin zdecydowanym tonem. - W ich powozie. Zaprzęgaj ich konia. Woźnica odszedł, mrucząc coś pod nosem. - Gdzie je weźmiemy? - zapytała Petra. - Do Nouvion, jak sądzę. Albo z powrotem do Abbeville. - Nie! - wymknęło się jej. - Ach, rozumiem. Wrzaskliwa Sodworth. Ach, rozumiem. Nikczemny Varzi. Nie może pozwolić, żeby to opóźniło ich podróż. - A jeśli kobiety zeznają, że je zaatakowaliśmy? Ludzie gotowi im uwierzyć.

- Chcesz je puścić wolno, żeby zastawiały sidła na kolejne ofiary? - Nie chcę opóźniać podróży. A jeśli lady Sodworth nas dogoni? - Zniknij z widoku. Ona nie może wiedzieć, że pojechałaś ze mną. Petra przestała zaciskać zęby i pospieszyła dodać: - Moglibyśmy po prostu donieść o przestępstwie i jechać dalej. - Zostawić je tu związane? Niezbyt to miłosierne, siostro. - Bardziej miłosierne, niż wlec je w kajdanach przed oblicze sprawiedliwości. - Na co sobie w pełni zasłużyły. - One są tutejsze, a my obcy - zauważyła. - A woźnica raczej się nie kwapi, żeby potwierdzić naszą wersję. Możemy tu utkwić na kilka dni albo nawet zostać aresztowani. 125

- Znam ludzi w tej okolicy. Rodzina Gwizjuszy rodzina Montaigne. Zdaj się na mnie, Petro. Obiecuję, że nie skończymy w więzieniu. - Ale stracimy czas. - Przynajmniej przyzwoicie zakwaterowani. Oczywiście, gdybyś zechciała wyjawić, dlaczego tak ci spieszno... Niczym jakiś sztukmistrz zmienił ton lekki na poważny tak nagle i niespodzianie, że udało mu się wyprowadzić Petrę z równowagi. Tarapaty, w jakich się znalazła, spowodowały, że utrzymywanie sekretów weszło jej w krew. Do tej pory zdołała przetrwać dzięki zasadzie: nikomu nic nie mów, nikomu nie ufaj, ale teraz musi wpłynąć na niego' zeby zmienił decyzję. Trzeba więc odkryć przed nim część prawdy. - Możliwe, że ktoś mnie ściga - powiedziała. Rozdział X Ko? - zapytał. - To nie ma znaczenia. Mogę się mylić. - A zatem dlaczego? - pytał cierpliwie. Czuła się, jakby wyrywała sobie zdrowy ząb. - Bo ktoś w Mediolanie bardzo nie chciał, żebym wyjechała. - Zakon? - Skąd wam, protestantom, przychodzą do głowy takie pomysły? Nie. -1 niechętnie dodała: - Pewien mężczyzna. - Ach, tak. - Okazując w ten sposób pełne zrozumienie, sprawił, że miała ochotę go uderzyć, ale przynajmniej zaczynał traktować ją poważnie. - Niebezpieczny mężczyzna? -Tak. Przez chwilę rozważał jej słowa. - W takim razie powinniśmy ruszać z kopyta. Mogę napisać kilka listów, żeby mieć pewność, że ta hołota już nikogo nie skrzywdzi. Odwrócił się, by powiedzieć woźnicy, żeby zostawił wóz i przyprowadził konie z pastwiska, a potem krzyknął do swoich ludzi, żeby pomogli szykować powóz do drogi. Petra stała oniemiała, przypatrując się temu pokazowi świetnej organizacji. 117

Sama miała kilka rzeczy do zrobienia i zaczęła składać płaszcz, mimo że ciągle był zabłocony i wciskać go między bagaże. Czy jest dość czasu na zmianę habitu? I czy znajdzie ustronne miejsce zeby się przebrać? Podszedł do niej Robin. - Jeśli ktoś cię ściga, to powinnaś zmienić swói wygląd. - Pozbyć się habitu? - Petra poczuła znajome uczucie niechęci na myśl o rezygnacji z ochrony jaką dawały jej zakonne szaty. Z drugiej strony to mogłoby zmylić Varziego. - Ale jak? - Moglibyśmy znaleźć coś w domu. - Ukraść coś? - Zostawimy im pieniądze. - Wszystko w tym domu jest brudne. - Zakonnicę bardzo łatwo wytropić. Faktycznie. Czemu na to nie wpadła jeszcze w Mediolanie? Chociaż wtedy nie przypuszczała, ze ktokolwiek może ścigać ją aż za Alpy. - W domu jest stara kobieta. - Myślisz, że ma pistolet? - Nie sądzę. Gdyby miały pistolet, czy nie użyłyby go w nocy? - No to bez trudu damy sobie z nią radę - Robin wyciągnął swój pistolet z kieszeni, mówiąc- A jak myślisz, co ona zrobiła? - Upiła się w trupa, jeśli tylko miała czym -1 bardzo dobrze. Chodźmy. Podwórze wciąż spływało błotem, ale już nie tak głębokim, zeby ciężko było iść, nawet w sandałach Robin otworzył drzwi i weszli do środka. Nie było siadu staruchy, tylko jakieś gryzonie - myszy lub szczury - zeskoczyły ze stołu i rozpierzchły się 128 po izbie. Ogień w kominku zgasł, a świeczka zamieniła się w bezkształtną grudę. - Możliwe, żeby uciekła? - zastanawiał się Robin. - Niemożliwe. - Petra odsunęła kotarę oddzielającą kuchnię od izb sypialnych. - Pewnie już śpi. Albo odpoczywa. Robin dołączył do Petry i razem zbliżyli się do łoża, na którym pogarbiona kobieta leżała z rozdziawionymi ustami. Petra schyliła się, żeby sprawdzić jej puls, choć miała już pewność. - Nie żyje. - Dlaczego?

Mimowolnie poruszona, Petra przykryła ciało kapą, po czym stanęła wyprostowana. - Szok, gniew, kto to wie? Powinniśmy byli sprawdzić, co z nią. - I dostać to w plecy za fatygę. - Wydobył spod kapy złowrogo wyglądający nóż. - Mówiłaś, że jest równie zepsuta jak pozostałe. Petra wzięła się w garść. - To prawda. To ona zatruła zupę. Ale... - To niczego nie zmienia. - Wskazał na ciało kobiety. - Poza tym, że teraz mogą nas oskarżyć nie tylko o napad i rabunek, ale jeszcze o morderstwo. - Racja. Wynośmy się stąd. - Pozdejmował wieka skrzyń, żeby przeszukać ich zawartość. Wyciągnął spódnicę w zielono-czerwone pasy i gorset z połyskującej satyny. - To wygląda najczyściej. - To wygląda jak strój dziwki. - Petra sama zajrzała do skrzyni, ale alternatywą dla tandety okazały się brud i stęchlizna. - To tylko na teraz - powiedział. - Przy najbliższej okazji kupimy ci coś lepszego. Poza tym, jeśli 119

twoi prześladowcy szukają zakonnicy, to w takim przebraniu na pewno cię nie poznają. Petra popatrzyła z odrazą na te ubrania, ale powiedziała: - Zaczekaj w kuchni. Rozebranie się do haleczki i włożenie pasiastej spódnicy oraz satynowego gorsetu nie zajęło jej dużo czasu. Te ubrania też były przesiąknięte dziwnym zapachem jakiegoś taniego pachnidła Spódnica okazała się za krótka, a gorset za ciasny To musiał być strój Solette. Ubrania Jizzy byłyby luźniejsze, ale Petra nie mogła się przemóc, żeby ponownie szperać w tych skrzyniach, zwłaszcza że trup staruchy leżał za jej plecami. Zasznurowała ciasno przód gorsetu, ale ciągle nie zakrywał zupełnie jej haleczki. Gorset był też przykroiła, ale na szczęście halka zasłaniała jej brzuch Jedyne obuwie, jakie znaleźli, to były pantofle bez pięty i na obcasie - zupełnie idiotyczne a do tego niepraktyczne. Gdyby jednak chciała założyć chodaki, musiałaby je zdjąć ze stóp jednej z więźniarek. Ściągnęła welon i czepek. Zwinęła je razem z pasem, sakwą, krzyżem i różańcem i pomyślała ze z chęcią znalazłaby jakieś nakrycie głowy Widziała wcześniej zawieszony na kołku kobiecy czepek i wzięła go teraz, modląc się, żeby nie było w nim gnid. Przynajmniej opadająca falbana zasłoni jej twarz. Czuła się jak złodziejka, ale przecież za wszystko zapłacą. To znaczy Robin zapłaci. Petra nie mogła sobie teraz pozwolić na uszczuplanie swoich i tak skromnych zasobów - nie w obliczu tak niepewnej przyszłości. Niepewnej i niebezpiecznej. Z zawiniątka wyjęła sakwę, a z niej sztylet. Był w skórzanej pochwie, którą można było paskami 120 zapiąć na udzie. Tak też zrobiła. Dziwnie się czuła ze sztyletem w takim miejscu, ale chciała mieć go pod ręką, a sakwa zupełnie nie pasowała do jej obecnego stroju. Założyła ponownie płaszcz Robina, żeby choć częściowo zakryć to nowe ubranie, i szybko wróciła do kuchni. Na jej widok Robin uniósł brwi w zabawny sposób, ale w jego oczach pojawił się też błysk, jakiego wcześniej nie widziała. Petra okryła się ciasno płaszczem, żałując, że ma odsłonięte kostki. - Jestem gotowa. - I ja, skarbie, i ja - przyciągnął ją do siebie, wziął w ramiona i pocałował. Petra próbowała się opierać, próbowała się zmusić do oporu, ale ten pocałunek wydawał się czymś tak nieuchronnym jak grzmot po błyskawicy, a ta błyskawica wisiała nad nimi już tak długo. Wszystko się zaczęło od tego pierwszego pocałunku podczas burzy. A może od pierwszego wejrzenia. Teraz, kiedy udało im się uniknąć śmierci, piorun uderzył z pełną mocą i wzbierającą pasją, która pchnęła ją w jego ramiona, kazała ująć jego twarz w dłonie i odkrywać najgłębsze zakamarki jego ust. On przyciskał ją do siebie coraz mocniej.

Wciąż miał na sobie tylko spodnie i koszulę, więc prawie czuła dotyk jego ciała na swojej skórze. Wsunęła mu rękę pod koszulę, żeby poczuć jego ciało naprawdę, jego twarde, silne ciało, rozgrzane pod jej palcami... - Sir? - Głos z podwórza. Petra i Robin odskoczyli, wbijając w siebie oszalały wzrok i dysząc. - Wszystko w porządku, młodzieńcze? - To Powick podszedł do domu. 121

Petra odwrocila sie, przyciskając dłonie do policzków. - To nie powinno się wydarzyć i nigdy nie może się powtórzyć. Nigdy, przenigdy! Delikatnie ją uciszył. - Wszystko w porządku! - krzyknął. - Pożyczamy sobie tylko kilka ubrań. Oto jak szybko on wraca do normalności. Całował juz setki kobiet, tysiące. Ty pocałowałaś tylko jednego mężczyznę oprócz niego. - Pamiętaj, żeby zostawić zapłatę za ubrania - rzuciła pospiesznie i wyszli na zewnątrz. Powiekowi opadła szczęka, kiedy ją zobaczył. - Przynajmniej nie wyglądam już jak zakonnica - powiedziała do niego. - To ci muszę przyznać, panienko. Ale dlaczego me miałabyś wyglądać jak zakonnica? Widocznie Robin nic mu nie powiedział, ale jakieś wyjaśnienie było konieczne. - Możliwe, że ktoś mnie poszukuje. Zrobił zdziwioną minę. - Co takiego zrobiłaś? - Nic złego - zapewniła go. - Zakochał się w niej mężczyzna - wtrącił się Kobin - który nie najlepiej znosi odmowę. - To jednak nie zakonnica? - spytał stajenny ciągle nieukontentowany. - Miałam pełne prawo do noszenia habitu ale teraz chciałam ukryć się pod przebraniem. - To ci się świetnie udało - powiedział Powiek - Ale me chodź tak po ulicach, chyba że jesteś gotowa sprostać wyzwaniom tego stroju. - Widać pogodził się z osobliwymi przygodami i nic nie było w stanie go zdziwić. Wymowna wskazówka co do tego, jakiego typu człowiekiem jest jego pracodawca 122 Konie były zaprzężone i woźnica siedział już na koźle. Robin poszedł zamienić z nim słowo, a Petra udała się do powozu. Pokojowy Robina zatrzymał ją: - Płaszcz, pani. Ton Fontaine'a był jeszcze bardziej szyderczy niż zwykle, ale Petra zsunęła z ramion płaszcz i podała mu. Schwycił go, jakby to było porwane niemowlę. Petra nie chciała się rozstawać z modlitewnikiem i wszystkim, co zawierał, więc habit i zawinięte weń rzeczy zaniosła ze sobą do powozu. Robin wziął Kokietkę i wypuścił ją w powozie. Zamknął drzwiczki.

Petra odprowadzała go wzrokiem, jak szedł w stronę uwięzionych kobiet. Powiedział coś, po czym przeciął ich więzy. Młodsze kobiety stanęły na nogi, choć musiały być lekko zesztywniate. Matka Goulart nawet nie próbowała. Nagły dreszcz i wysunięta dolna warga mogły być reakcją na wiadomość o starej kobiecie. Matka to matka, pomyślała Petra. Robin wrócił do powozu i pozwolił, by Fontaine pomógł mu założyć kamizelkę i płaszcz. Zapiął guziki, ale nie chciał zakładać na szyję eleganckiego fularu. Petra usłyszała, jak mówi: - Nie powinniśmy wyglądać zbyt szacownie, gdy nasza towarzyszka wygląda, jak wygląda. Podszedł do bryczki, ale otworzywszy drzwi, powiedział: - Jadę konno. Fontaine pojedzie w środku. Odszedł, nie dopuszczając sprzeciwu, ale Petra uznała, że to mądre posunięcie. Intymna atmosfera powozu to ostatnia rzecz, jakiej im teraz trzeba, zwłaszcza po tym, do czego właśnie doszło. Ale i tak musiała przygryźć wargę, żeby powstrzymać niemądre łzy. 133

Pokojowy wsiadł i zajął miejsce, zachowując się, jakby wolał być gdziekolwiek, byle nie tu. Miał antypatię do kobiet? Czy miał ją za sprawczynię wszystkich kłopotów? Czy chodziło po prostu o to, że musiał przez nią jechać konno w deszczu? Jej obecny wygląd z pewnością nie poprawiał sytuacji. Zatrzasnął drzwiczki i powóz wytoczył się przez bramę, po czym zawrócił na drogę do Boulogne. Kiedy tylko znaleźli się na drodze, nawierzchnia zrobiła się równiejsza, choć z pewnością burza wyrządziła na niej szkody. Słońce wschodzące nad urodzajnymi polami sprawiało, że miniona noc wydawała się tylko koszmarnym snem. Można by bez trudu udawać, że nic się nie wydarzyło i Petra bardzo żałowała, że nie potrafi. Teraz jej myśli krążyły tylko wokół tego, jak uniknąć kolejnego nieszczęścia. Jeśli Varziego sobie tylko wymyśliła, to wszystko będzie dobrze, o ile starczy jej siły woli, żeby nie dać się nabrać na uwodzicielskie sztuczki Ptaszka Robina. Ale co, jeśli go sobie nie wymyśliła? Prawdopodobnie przeszukałby gospodę i całe Abbeville, zanimby uznał, że Petra wyjechała. Wtedy burza nie pozwoliłaby mu już ruszyć w drogę. Wyruszyłby dzisiaj wczesnym rankiem, zakładając, że kierowała się do Boulogne. Dziękowała Bogu, że była pięć mil dalej i że też ruszali o brzasku. Poza tym, kiedy już wyjawiła Robinowi powody do pośpiechu, będą się posuwać naprzód najszybciej, jak się da. Nawet gdyby Varzi ich dogonił, wcale by jej nie poznał; ani trochę nie przypominała teraz siostry Immaculaty. Jeśli tylko będzie zasłaniać twarz, Varzi nigdy jej nie rozpozna. Tak, może jednak uda się jej dojechać do Anglii. 134 Na początku nie widzieli żadnych podróżnych, ale za jakąś godzinę minęli grupę młodych ludzi idących do pracy przy żniwach. Kawałek dalej musieli wyprzedzić wolno jadący wóz wyładowany warzywami, który pewnie zmierzał do farmy w Nou-vion. W Nouvion zmienili konie, co wiązało się też ze zmianą woźnicy. Kiedy powoli manewrowali, żeby ominąć kamień na drodze, Petra spuściła szybę i zawołała Robina. Podjechał do okna i Petra zapytała: - A czy woźnica nikomu nie powie o ostatniej nocy? - Nie powinien, zważywszy na łapówkę, którą mu dałem, a już na pewno nie od razu. Przestań się zamartwiać. Petra podniosła szybę, karcąc się za to, że jego pewność siebie wciąż wprawia ją w rozdrażnienie. Z drugiej strony była pewna, że on nigdy nie doświadczył prawdziwego niebezpieczeństwa. A ona nie powiedziała mu wszystkiego na temat tego pościgu.

Kiedy wjechali do Nouvion, miasteczko dopiero budziło się do życia. Z piekarni dochodził przyprawiający o skręt kiszek zapach świeżo pieczonego chleba. Petra nie miałaby nic przeciwko temu, żeby się zatrzymać i kupić coś do jedzenia, ale powóz pędził przez centrum i stanął dopiero koło stacji pocztowej po drugiej stronie miasta. Był to niski, długi budynek, stojący wśród łąk, na których pasły się konie. Fontaine wysiadł natychmiast, gdy tylko powóz się zatrzymał. Kokietka też zeskoczyła, zanim Petra miała okazję ją chwycić, i pobiegła prosto do Robina. Petra została w powozie, z dala od ludzkich oczu. 125

Niski, muskularny mężczyzna wyszedł z budynku pospiesznym krokiem, wkładając po drodze koszulę w spodnie. Petrę dobiegły jego okrzyki, że wcześnie przyjechali i że musieli wyjechać z Abbeville bardzo wczesną porą. Robin porozmawiał z mm, po czym podszedł do powozu. - Jesteśmy za wcześnie. Nie przyprowadził jeszcze porannych koni z pastwiska, a woźnica jest jeszcze w łóżku. Proponuje, żebyśmy zaczekali przy śniadaniu. Nie było rady, więc Petra wysiadła. - Porządne śniadanie mile widziane. Założę tylko płaszcz. Co prawda jest cały ubłocony, ale przynajmniej zakryje trochę mój strój. Pomógł jej go znaleźć i pomógł jej go nałożyć, co wywołało ostrzegawczy dreszcz. Z każdą chwilą i każdym dotykiem efekt był coraz silniejszy -De jeszcze do Boulogne? - zapytała, przełyka- Jak Bóg da dobre drogi, to zdążymy na wieczorny statek. - Będę się więc modlić, choć obawiam się, że w tym stroju za wiele nie wskóram. - Żaden rozsądny Bóg nie zwróci na to uwagi jak sądzę. Chodź. Stacja pocztowa była piętrowym budynkiem, ale parter przypominał rozkładem dom Goulartów Wyłącznie rozkładem, bo był czysty i zadbany- był tam tez kot, pies i dziecko w kołysce. W powietrzu unosił się zapach mielonej kawy. Petra podziękowała ślicznej młodej gospodyni za gościnę. Wiedziała, ze mniejsze stacje pocztowe zazwyczaj nie oferują noclegu ani posiłków. - Co za burza! I u madame Goulart! Ojej' Nie dziw, zescie ruszyli tak wcześnie - Cały czas krzy 126 wo patrzyła na szaty Petry, która nie mogła otulić się płaszczem, bo wyglądałoby to bardzo dziwnie. - Czy mogłabym się gdzieś tu umyć, madame? - Nie mam jeszcze gorącej wody, ale możesz iść z tą miską do pompy za domem. - Podała Petrze metalową miskę, mydelnicę i cienki ręcznik. Petra podziękowała i bez trudu znalazła drogę na ogrodzone podwórko, gdzie kury dziobały ziarno, a prosiaki biegały w kółko i kwiczały. Zabrała się do szorowania rąk i twarzy. Mydło miało ostry zapach, ale przynajmniej udało jej się zmyć trochę brudu z nocy u madame Goulart. Petra najchętniej umyłaby całe ciało, a przynajmniej stopy, i zmieniła bieliznę. Nie miało to jednak większego sensu, skoro wszystko inne i tak było nieświeże. Wylała wodę na ziemię, wypłukała miskę i zaniosła ją z powrotem do kuchni.

Od drugiej strony wszedł do izby niski, muskularny mężczyzna w luźno zwisającej koszuli i ziewając, mamrotał coś na temat porannych podróżnych. Madame Crespin dała mu znak, rzucając wymowne spojrzenie na Petrę, i mężczyzna obrócił się do niej. Popatrzył na nią pożądliwie. Wtedy Petra postanowiła, że jednak lepiej będzie owinąć się ciasno płaszczem i udała się na poszukiwanie swojego obrońcy. Robin rozmawiał z ich starym woźnicą, najprawdopodobniej przypominając mu o potrzebie zachowania tajemnicy. Młody chłopak przybiegł z koszem pieczywa i zaraz wszyscy siedzieli przy stole, delektując się ciepłymi bułkami i malinową konfiturą. Powożący dostali grube plastry szynki i flaszki jakiegoś napoju. Pewnie wchodziło to w skład ich pensji. Petra nie mogła się nacieszyć wielkimi kubkami cafe au lait. Kawa z mlekiem, nareszcie. 137

Podczas posiłku Robin gawędził z nowym woźnicą o burzy, o stanie drogi i o podróży na wybrzeże. Stwierdził wcześniej, że mówi po francusku jak Francuz i wyglądało na to, że powiedział prawdę. Nie była całkowicie pewna, bo nie miała na tyle wyczulonego ucha, ale wydawało jej się, że nawet przybiera bardziej swojski akcent, żeby tym prostym ludziom łatwiej się go słuchało. Niewiele później ich stary woźnica udał się do swojej kwatery, a nowy poszedł pomóc przyprowadzić konie. Powiek do nich dołączył. Madame Crespin zabrała się do sprzątania ze stołu, a Robin posłał Fontaine'a po sekretarzyk. - Skoro i tak czekamy - zwrócił się do Petry po angielsku - to mogę teraz napisać list w sprawie zajść ostatniej nocy. Fontaine wrócił i ostrożnie postawił na stole podróżny sekretarzyk. Niewielki i płytki, ale był dziełem sztuki w każdym calu: boki zdobiła markiete-na przedstawiająca ptaki i kwiaty, a wszystko z egzotycznego drewna i macicy perłowej. Kiedy Robin usiadł, służący otworzył boczną szufladkę, by wydobyć z niej pióro i mały kałamarz. Obejrzał je wprawnym okiem, po czym podał Robinowi. Ten wyciągnął kartkę papieru i położył ją na ściętej górze sekretarzyka. Zaczął pisać pewną i zdecydowaną ręką, kreśląc każdą literę tak pięknie i równo, jakby była prosto z elementarza. Petrę tak zaskoczyła ta precyzja, że aż nachyliła się, żeby sprawdzić, czy na kartce są zaznaczone linijki, ale okazało się, że nie. Po Robinie spodziewałaby się raczej niedbałego pisma z duzą ilością zawijasów i zakrętasów. Co takie pismo mówiło jej na temat tego tajemniczego mężczyzny? 138 Robin tymczasem dokończył swoją relację i zawahał się. Petra zastanawiała się, co jest nie tak i chciała, żeby się pospieszył. Słyszała, że przyprowadzono już konie pod dom. Zaraz będą gotowi do drogi. Zanurzył ponownie pióro i nagryzmolił coś. Zupełnie nie pasowało to do reszty listu. „Robin" było krzywe, ale czytelne, czego nie można powiedzieć o kolejnym słowie. Mogło to być „Bon-church", ale niekoniecznie. Posypał list piaskiem, strzepnął go i szybkim ruchem złożył kartkę. Wszystkie zgięcia były jednak tam, gdzie należy. Potem wyjął z kieszeni pierścień. Fontaine naka-pał wosku, a Robin odcisnął na nim pieczęć. Petra wpatrywała się w pierścień i jego odcisk. Pierścień pokrywała patyna starego, długo używanego złota. Odcisk przedstawiał jakieś zakrętasy, najpewniej literę. Mogło to być „B", ale Petra miała duże wątpliwości. „A"? „H"? A może „K" albo „R"? Czy nie dość miała kłopotów, żeby jeszcze musiała zgadywać, kim naprawdę jest ten człowiek? Wstał, włożył pierścień do kieszeni i wręczył list madame Crespin wraz z monetami i instrukcją dostarczenia go do rąk monsieur de Guise. Uczyniło to na madame ogromne wrażenie, i to nie bez przyczyny. Gwizjusze byli jednym z

najważniejszych rodów Francji. Mówił o nich wcześniej, przypomniała sobie Petra. Nie powinno jej to dziwić. Mimo całej swojej swobody, przyznał przecież, że należy do angielskiej arystokracji i że wraca z wizyty w Wersalu. Odwrócił się do niej: - Jesteś gotowa? Petra napomknęła o kwestii praktycznej i udała się na stronę. Gdy wróciła, usłyszała że madame Crespin wykrzykuje: 129

- No nie! Następny ranny ptaszek! Serce Petry załomotało, ale przez okno dostrzegła fragment dużej karety wyładowanej bagażami. Varzi na pewno by tak nie podróżował. Odetchnęła z ulgą, kiedy ostry głos oznajmił jej, kto właśnie przyjechał: lady Sodworth! Ta kobieta musiała wyjechać z Abbeville bladym świtem! Petra podeszła do okna i wyjrzała. Stajenni zaprzęgali konie do powozu Robina, ale jak miała przedostać się przez podwórze niezauważona? Przypomniała sobie o przebraniu i ruszyła w stronę drzwi. Lady Sodworth wypadła z karety i jej ostry głos przeciął powietrze ze świstem, kiedy zażądała koni natychmiastowo. Poczmistrz obiecał, że nie będzie musiała długo czekać. Pomaszerowała w kierunku domu, by zaraz odwrócić się i wrzasnąć: - Arabella, Georgie, wracajcie do karety! Rzecz jasna, małe potwory nie zwróciły na nią najmniejszej uwagi, ona zaś udała się do budynku, zupełnie je ignorując. Tylne wyjście, pomyślała Petra, ale było już za późno. Lady Sodworth wparowała, mrugając oczami w zacienionej izbie i nie przestając narzekać. Po chwili oczy się jej rozszerzyły: -Ty?! Petra obrała jedyną możliwą taktykę. - Ja? - zapytała, jakoby zmieszana. Lady Sodworth ciągnęła dalej po angielsku: - Jak śmiałaś zostawić mnie samą, ty niewdzięczna dziewko! Co ja przeżyłam tej nocy, z tą burzą i z dzieciakami. Oka nie zmrużyłam. Im szybciej się wydostanę z tego przeklętego kraju, tym lepiej. 130 Sprawiała wrażenie, jakby nie widziała, że dwójka jej dzieci porywa ze stołu chleb i wybiega na podwórko. Petra odwróciła się, żeby jakoś zainterweniować, ale lady Sodworth złapała ją za ramię. - Nic z tego. Pojedziesz ze mną! Petra wyrwała się jej i schroniła za krzesłem. - Nie wiem, kim pani jest - krzyknęła - ale najwyraźniej jest pani szalona. Robin! Na pomoc! Lady Sodworth stanęła jak wryta. Robin wbiegł do izby. - Ta kobieta - krzyknęła Petra, wskazując palcem - bierze mnie za jakąś swoją służącą i próbuje mnie gdzieś zaciągnąć. Lady Sodworth wlepiła wzrok w Robina.

- Ty! - krzyknęła, nie troszcząc się zbyt o oryginalność. - Ty byłeś w Abbeville. Choć nie była oryginalna ani inteligentna, nie była też głupia i, zmrużywszy oczy, wpatrywała się to w niego, to w nią. A więc zakonnica wcale nie jest taka święta. Petra dziękowała Bogu, że kobieta mówi po angielsku, choć i tak obawiała się, że madame Cre-spin może wyczytać z tonu więcej niż potrzeba. Robin spojrzał na nią ze spokojem i skłonił się. - Obawiam się, że zaszła jakaś pomyłka, pani. To moja siostra. - Ale... - Pierwsze oznaki niepewności pojawiły się na czole lady Sodworth. Ten jego autorytet znowu działał. - Powiek! - zawołał. Stajenny wszedł do pokoju. - Powiek, ta dama jest w wielkim błędzie. Zechciej zapewnić ją, że moja siostra to moja siostra. Twarz Powieka drgnęła, ale wyraźnie był przyzwyczajony do tego typu żądań. 141

- Naturalnie, sir. Robin pozwolił mu odejść, po czym spojrzał pytającym wzrokiem na skonsternowaną lady Sodworth. - A kim pan jesteś? - zapytała po chwili. Skłonił się z elegancją, ale nie za nisko. - Robin Bonchurch z Derby. A pani? - Lady Sodworth. - Kiedy po chwili dodała: - Z Bristolu - nie wyszło to zbyt naturalnie. Potwierdziło to tylko przypuszczenia Petry, że pochodziła z rodziny nuworyszy, w najlepszym razie. Lady Sodworth przypatrywała się Petrze, bo wyraźnie nie chciała dać się nabrać, ale też nie wiedziała, jak się zachować. Skierowała swój gniew na coś innego. - Co się tu wyczynia? - zapytała Bogu ducha winną madame Crespin. - Dlaczego nie ma jeszcze koni do mojej karety? Nalegam, by zostały mi one zapewnione natychmiastowo albo złożę bardzo poważną skargę. Madame Crespin podniosła dziecko i wyszła, żeby pogonić męża do pracy albo żeby mieć trochę świętego spokoju. Lady Sodworth spoglądała ze złością to na Robina, to na Petrę. - Jak w takim razie nazywa się pańska siostra, panie Bonchurch? Odpowiedział z niewymuszoną grzecznością i nieznacznym lekceważeniem w głosie: - Maria Bonchurch, droga pani. Świdrujące oczy lady Sodworth spoczęły na Petrze. - Nie ubiera pan siostry najlepiej, panie Bonchurch. - Ja wcale mojej siostry nie ubieram. To byłoby wysoce niewłaściwe. 132 - Gdzie zatem jest jej służąca? - Zbiegła z Cyganami, zabierając ze sobą całą garderobę mojej siostry. Gdyby tylko pani była trochę znaczniejszych rozmiarów, poprosiłbym panią o pożyczkę. Lady Sodworth z grymasem i wyrazem dezorientacji na twarzy słuchała tych jego bzdur wypowiadanych lekkim i uprzejmym tonem. - Konie są gotowe, proszę pani - zakomunikowała madame Crespin, pojawiając się w drzwiach. Chłodnym tonem dodała: - A pani dzieci gonią moje kury. - Nie zrobią im krzywdy - powiedziała lady Sodworth, sięgając po kawałek chleba. - Podaj kawę, kobieto. Madame Crespin odsunęła talerz na bok.

- Przestaną się nieść, proszę pani. Pani łaskawa je uspokoi, bo jak nie, to ja to zrobię. Lady Sodworth uniosła rękę, żeby spoliczkować madame Crespin, ale zamiast tego wyrzuciła z siebie: - Złożę skargę na twoją bezczelność, ty... ty... przebrzydła wszetecznico! Unosząc się gniewem, porzuciła francuski, ale znaczenie jej słów było aż nader jasne. Po pełnej napięcia chwili lady Sodworth ustąpiła, odwróciła się i wybiegła na podwórko, żeby wrzeszczeć na swoje bachory. Robin skinął głową i Petra z radością wyszła przed dom. Ale lady Sodworth dogoniła ich, dosłownie ciągnąc ze sobą swoje pociechy. - A więc, Mario Bonchurch, jak to się stało, że mówisz po angielsku z włoskim akcentem? Petra odwróciła się, by stanąć do niej przodem. Ta kobieta znowu przeszła na angielski, ale po 143

czmistrz, woźnice, eskorta konna, nawet madame Crespin przyglądali się temu przedstawieniu. - Myli się pani - powiedziała Petra, próbując naśladować sposób bycia Robina. - To akcent z hrabstwa Derby. Lady Sodworth wybuchła śmiechem. - Oj, tupet to ty masz, od początku to podejrzewałam, ale ten numer nie przejdzie. Zawsze się zastanawiałam, dlaczego zakonnice tak bardzo chciały się ciebie pozbyć. Z brzuchem? -Nie! - Pozadawaj się więcej z tym swoim bratem, a brzuch zaraz ci wyrośnie. Jak ze mną teraz pojedziesz, to nie wyjawię tym ludziom prawdy. - Ta drapieżna kobieta zrobiłaby wszystko, byle mieć z głowy własne dzieci. Robin wkroczył między nie. Tym razem ton jego głosu był lodowaty. - Pani konie są gotowe. Sugeruję, żeby ruszyła pani w drogę. Krew wystąpiła lady Sodworth na policzki: - Nie słyszałeś pan, co powiedziałam? - Trudno pani nie usłyszeć, ale jeśli tylko pani spróbuje narobić mi kłopotów tutaj, odpłacę się po stokroć w Anglii. I proszę mieć pewność, że jestem w stanie. - Kim pan myślisz, że jesteś? - Ja doskonale wiem, kim jestem, nie mam natomiast pojęcia, kim pani jest. - Lady Sodworth - powiedziała kobieta, ale nawet ona się domyśliła, że nie to miał na myśli. Aż ją skręcało, żeby spełnić groźbę, ale nie tacy jak ona ulegali Robinowi Bonchurchowi, kiedy przybierał swój władczy ton. Wepchnęła dzieci do ber 134 linki i nie minęła chwila, a kareta wtoczyła się na pokrytą kurzem drogę. - Narobi nam kłopotów - powiedziała Petra, chora ze strachu. - Niech tylko spróbuje. - Podał jej ramię. - Sądzę, że możemy ruszać, siostro. Starał się zachowywać swobodnie, ale wspomnienie niedawnej konfrontacji z lady Sodworth ciągle wisiało w powietrzu. Petra przyjęła jego naprężone ramię, zastanawiając się, kim jest ten człowiek. Nieraz zachowywał się z arogancką pewnością siebie, godną co najmniej księcia. Znowu wybrał jazdę konno, ale tym razem Petra była zadowolona. Nie przestawała jej dręczyć zagadka, kim był Robin Bonchurch. To on powinien się nazywać Robin Rebus. Jego strój był pospolity i czasem zachowywał się jak prostak. Z drugiej strony z lady Sodworth poradził sobie zupełnie inaczej niż z madame Goulart.

Przyznał kiedyś, że jest wysoko urodzony, ale czy mógł ukrywać jakiś tytuł? Pomyślała o Kokietce, o jej postrzępionych motylich uszach, złotawej sierści i drogocennej obroży oraz o hardym pokojowym Fontainie. Przypomniała sobie sekretarzyk i ten stary pierścień z pieczęcią. - Kim jest twój pan? - zapytała służącego. - Jest tym, kim mówi, że jest - odpowiedział, marszcząc nos. Petra domyśliła się, że nic więcej się od niego nie dowie. Petra odwróciła się i oddała kontemplacji przesuwającego się za oknem krajobrazu. Cały ten zamęt drażnił ją i niepokoił. Ale nie miało to większego znaczenia. Gdy tylko znajdą się w Anglii, on 145

może iść swoją tajemniczą ścieżką, a ona pójdzie swoją. I nigdy więcej go nie zobaczy. I jeśli odczuwała ukłucie w sercu na tę myśl, to tylko znak, że to właściwe rozwiązanie. Wyprzedzili toczącą się ociężale karetę lady Sodworth. Obciążony pojazd na wielkich kołach musiał jednak zapewniać większy komfort na tej wyboistej drodze tuż po burzy niż pędzący powóz. Petra była cała obolała od podskakiwania na wertepach i z trudem udawało jej się zaprzeć w siedzeniu przy kolejnych szarpnięciach i wstrząsach. Nie miała jednak najmniejszego zamiaru prosić, by zwolnili. Gdyby mogła, to wręcz poprosiłaby 0 większy pośpiech. Chwyciła się siedzenia dla zachowania równowagi, tak jak wcześniej, i mimowolnie zaczęła wspominać rozszalały sztorm. Poczucie bezpieczeństwa w jego ramionach. Bezwstydność jego dotyku. Grzmot, błyskawicę, pocałunek. Zmienili konie w Bernay i dalsza droga była lepsza. W Nampont dowiedzieli się, że nie było tam burzy. Poczmistrz narzekał, że drogi powinny być polewane wodą, żeby zapobiec kurzawie. Ale nie, urzędnicy to skąpcy... Drogi naprawdę pokryte były kurzem. Ta biegła niedaleko wybrzeża i grunt był piaszczysty. Ruch się wzmógł, więcej ludzi podróżowało do lub z portów przy Kanale. Gdzieniegdzie kopyta końskie i koła powozów wzbijały takie tumany kurzu, jakby to była mgła. To prawdopodobnie było przyczyną wypadku. Nagle słychać było wielki huk, trzask, potem krzyki. Ich powóz w nic nie uderzył, ale obróciło go gwałtownie w lewo i szarpnęło, po czym zatrzymał się w miejscu na pochyłości. 136 Petra patrzyła, jak Robin zsiada z konia i podaje lejce Powiekowi. Krzyknął do Petry, żeby została w powozie, i poszedł do rozbitych pojazdów. Fontaine wysiadł z drugiej strony, pewnie po prostu próbując uciec. Petra schyliła się po Kokietkę, żeby nie wyskoczyła za nim, a potem próbowała się zorientować, co działo się przed nimi. Dwa jadące z naprzeciwka powozy zahaczyły się kołami, które teraz zamieniły się w roztrzaskaną gmatwaninę. Ich konie wpadły w panikę, podczas gdy inne zaprzęgi stały spokojnie. Tamtymi powozami trzęsło i szarpało, bo zwierzęta wierzgały i próbowały się wyrwać. Służący i panowie biegali w kółko, krzycząc o pomoc, wydając rozkazy lub po prostu lamentując. Petrze nie udało się zobaczyć ani dosłyszeć Robina, ale jedno było pewne. Droga jest nieprzejezdna i prędko się to nie zmieni.

- Doprawdy, Bóg nie stoi po mojej stronie - mruczała Petra do Kokietki. - Gdybyśmy to my byli z przodu, pościg utknąłby w korku i zyskalibyśmy na czasie. Kolejny pojazd stanął za nimi. Petra odwróciła się ze strachem, że zobaczy Varziego, ale głowa, która wychyliła się z okna powozu, była okrągła i ruda. Mężczyzna zaczął wrzeszczeć po francusku, żądając, żeby ktoś zrobił przejście. - Głupie stworzenie - mamrotała Petra - a ty nie jesteś mądrzejsza, rwąc się na zewnątrz, prosto pod końskie kopyta. Kolejny pojazd stanął za nimi, powóz ze stangretem. To mógł być dyliżans. Varzi na pewno nie podróżowałby transportem publicznym, choć słyszała już tyle różnych opowie147

ści na jego temat. Jeden z jego atutów stanowiło to, że był nieprzewidywalny. Była bezpieczna w powozie, gdzie nikt jej nie widział, i zamierzała tam pozostać, ale powóz nagle się zatrząsł i przechylił jeszcze bardziej niż wcześniej. Przekręciła się w drugą stronę i zobaczyła, że zatrzymali się na skraju rowu. Założyła kaptur płaszcza i dokonała nie lada wyczynu, wydostając się z powozu po bezpiecznej stronie. Skrzywiła się, kiedy znalazła się wśród kłębów kurzu i strasznego hałasu. Odsunęła się szybko na ubocze, jak najdalej od tego zamieszania. - Przestań się wyrywać do niego, głupie stworzenie - powiedziała do psa. Za nimi stały jeszcze trzy powozy. Ostatni z nich wypluł właśnie dwóch mężczyzn w niebieskich mundurach, którzy wyglądali na pewnych siebie i zdecydowanych. Może zaprowadzą tu porządek. Nie mogła odnaleźć wzrokiem Robina, dopiero po chwili rozpoznała go w zakurzonym mężczyźnie w samej koszuli, który gołymi rękami pomagał rozdzielić zablokowane koła powozów. Powiek stał przy nim. - Kim on jest? - Petra zwróciła się do pieska. - A może wszyscy Anglicy są tak naprawdę szaleni? Kokietka dostrzegła swojego pana i zaczęła się jeszcze bardziej do niego wyrywać. Dlaczego, do diaska, nie miała smyczy? I gdzie są konie, gdzie jest Fontaine? Zobaczyła go na uboczu, kawałek za nią, gdzie stali wszyscy, którzy postanowili się tylko przyglądać, pozostając poza zasięgiem pyłu. Petra dołączyła do nich. - Czy Kokietka nie ma smyczy? 138 - Ma kilka syczy - odpowiedział służący ze swoim zwykłym zmarszczeniem nosa. - Ma osobną smycz do każdego ubioru. Niektóre są wysadzane klejnotami. Petra spotkała się z tym, że zamożni eleganci nosili psy jako część bogatego ekwipunku, ale żeby miał tak robić Ptaszek Robin, który nie zawracał sobie nawet głowy fularem na szyję? - Gdzie jest smycz pasująca do jej aktualnego ubioru? - zapytała. - To głupie stworzenie marzy tylko o tym, by dać się stratować. - To niech się da. Miałby od niej spokój. - Nie wierzę. - Nie? - Służący uśmiechnął się szyderczo. - Nabył ją wyłącznie po to, by zrobić wrażenie na pewnej wersalskiej piękności. Jak już zrobiła swoje, ta suka nie była mu do niczego potrzebna. Która suka? Petra zastanawiała się zgorszona, ale i zafascynowana.

- Ale to niemądre stworzenie ciągle go dręczy - westchnął Fontaine. - Często tak robią, mimo że on czuje się tym zniesmaczony. - Czy to ostrzeżenie dla mnie, Fontaine? - Kiedy tylko skrzywił twarz w uśmiechu, powiedziała: - Zapomnij o tym stroju i pomyśl o moim habicie. Zresztą nawet gdybym była zwyczajną niewiastą, nie byłabym zainteresowana mężczyzną jego pokroju. - Byłabyś wówczas wyjątkiem wśród kobiet, pani. - Lady Sodworth nie mdlała z zachwytu na jego widok. Madame Goulart też nie. Gdzie jest smycz Kokietki? - W kieszeni jego płaszcza, jak sądzę. 149

A płaszcz, Bóg wie gdzie. Petra przyglądała się panującemu chaosowi analizując w myśli szczegóły. - Jeśli wraca z dworu - zapytała - to gdzie są jego dworskie toalety? - Wysłał je karetą, by samemu móc podróżować szybciej. Zawsze go ostrzegam, że pewnego dnia jego rzeczy zaginą albo zostaną zrabowane, ale nie zwraca na to uwagi. I wygląda to tak, że zajeżdżamy do Londynu wcześniej i jak się zdarzy jakaś większa okazja, to ja mam zmartwienie, jak mu sklecić jakąś toaletę z jego starszych ubrań - służący wręcz się zatrząsł. - A zatem pan Bonchurch przywiązuje wagę do mody i dworskiej elegancji? - zapytała z niedowierzaniem, przed oczami mając tego pokrytego kurzem człowieka, który żartował z pozostałymi robotnikami. - Jak ma odpowiedni humor. I to, pomyślała Petra, prawdopodobnie świetnie charakteryzuje tego człowieka. Ulegający kaprysom i humorom niebieski ptak. No i masz, jeszcze jeden ptaszek! Kokietka ciągle się wiła, żeby się wyrwać do swojego ubóstwianego pana, więc Petra zabrała ją, zeby nie mogła go widzieć. Idąc skrajem szosy, dawała upust swojej frustracji. Wysadzane kamieniami obroże i smycze ze ' wstążki dopasowane do każdego ubioru! A ty ty me jesteś lepsza. On cię wykorzystał. Nie przeszkadza ci to? Wykorzystał cię, a teraz z chęcią by cię oddał pierwszemu napotkanemu człowiekowi który by się zgodził cię wziąć. To hańba, żeby ubóstwiać kogoś takiego. 150 Kokietka tylko przechyliła w bok swoją motylą głowę, jakby rozważała jakąś frapującą kwestię. Ale nie możesz przestać, co? Zakochana kobieta nie ma za grosz godności. Wiem o tym aż za dobrze. Wszystko wskazywało, jaki Ludo był naprawdę, ale czy ja zwracałam uwagę na te znaki? Oczywiście, że nie. Westchnęła, ale po chwili zauważyła krzak malin. Długie gałęzie wystawały przez ogrodzenie, oferując zarówno poczęstunek, jak i ucieczkę od trudnych wspomnień. Petra trzymała Kokietkę mocno pod pachą i rozkoszowała się malinami, nie dopuszczając do siebie myśli, że mogłaby zerwać więcej, żeby się potem podzielić. Jedząc maliny, udzielała psu obszernego wykładu na temat godności, rozwagi i podstępnych sztuczek, jakich używają zabójczo przystojni mężczyźni. Dobrze wiedziała, że nie na wiele się to zda.

Petra znieruchomiała na moment, po czym się obróciła. Za nią stał Robin, trzymając się pod boki, i patrzył na nią. Pospieszyła do dwukółki, zerkając chyłkiem na sznur powozów. Było ich już sześć, ale ani śladu Varziego. Na całe szczęście, bo kaptur zsunął się jej z głowy, a ona nawet tego nie zauważyła. - Nie musisz tak krzyczeć - powiedziała. Wziął od niej psa. - Imię Maria nie wywołuje twojej natychmiastowej reakcji. Wsiądź. Możemy ruszać. Uszkodzone powozy zostały usunięte z drogi a ich dwukółka znalazła się z powrotem na równym gruncie. Kiedy już siedziała w środku, powiedziała: - Przepraszam. To nie jest moje pierwsze imię. - Sięgnęła po psa, ale Robin wdrapał się za nią do powozu i zamknął drzwiczki. - Uznałem, że nie byłoby mądrze krzyczeć: Petro! A więc i on pamiętał o pościgu. Kiedy powóz potoczył się naprzód, Petra pokręciła głową na widok kurzu i pyłu, który kleił się do spoconej skóry Robina. Pewnie dlatego nie za 152 łożył kamizelki ani płaszcza. Dziura w jego brudnej koszuli była tak poszarpana, że trzeba nie lada mistrza, żeby ją zacerować. Z pewnością nie wyglądał już jak anioł, ale za to zlepione potem włosy i pokryta pyłem skóra podkreślały silną stronę jego natury. - Przyszła jej na myśl inna angielska rymowanka. Bogacz czy dłużnik Sędzia czy złodziej W szczęściu i dostatku Czy o chlebie i wodzie? Miała ona uczyć dzieci, że w życiu będą stawać na rozstajach dróg i że ich wybory będą mieć poważne konsekwencje. Nie przewidziano, że jeden człowiek może pełnić i tuzin ról jednocześnie. Bogacz czy awanturnik? Dworak czy robotnik? Niedorajda czy bohater? Przy zdrowych zmysłach czy szalony... Kokietka zeskoczyła i otrząsnęła się. - Jestem za brudny jak na jej gust - powiedział, szczerząc zęby. - Za brudny, żeby ciebie pocałować? - Brud nie ma tu nic do rzeczy. - Tak czy inaczej, muszę się wykąpać. Wkrótce będziemy w Montreuil i tam się zatrzymamy. - Nie ma potrzeby...

- Muszę się wykąpać. Wybacz mój brak delikatności, ale ty też powinnaś. Petra zawstydziła się, ale powiedziała tylko: - Umyję się, ale nie mam czystych ubrań na przebranie, chyba że znów przeistoczę się w zakonnicę. - Ach tak, ubrania. W Montreuil będą też ubrania. Petro, i tak byśmy się tam zatrzymywali. To ostatnia szansa na przyzwoity posiłek przed Boulogne. 142

- Nie możemy zjeść czegoś w drodze? - Czy oczekujesz, że moi ludzie będą jeść w siodłach? Zasługują na odpoczynek. Na to nie miała odpowiedzi, ale ile czasu zajmie kąpiel i elegancki posiłek? Jak daleko była lady Sodworth i Varzi? Jaki sens było się tak spieszyć, jeśli teraz staną na kilka godzin w tym pretensjonalnym francuskim Zajeździe Dworskim? - Wypatruj Montreuil - powiedział. Przez przednie okno ponad ruszającymi się zadami koni Petra zobaczyła otoczone szarymi fortyfikacjami wzgórze. - Musimy się dostać na szczyt? To potrwa wieczność! - Nie na sam szczyt, poza tym powóz pojedzie powoli, podczas gdy my pójdziemy pieszo krótszą drogą. To urokliwe miasto i widoki są przecudne. - Panie Bonchurch, nie jesteśmy na wycieczce krajoznawczej. - Ja byłem, dopóki nie spotkałem ciebie. - Ale z uśmiechem dodał: - Wcale się nie skarżę. Owszem, spieszymy się, ale promy z Boulogne i tak ruszają z odpływem, czyli późnym wieczorem. Pośpiech w obecnej chwili da nam tylko tyle, że będziemy musieli spędzić pół dnia w bardzo podrzędnej mieścinie zamiast w pysznym Montreuil. - Nie traktujesz tego zbyt poważnie. Wzruszył ramionami. - Taki już jestem. Myślę, że miałaś okazję się przekonać, że kiedy trzeba, potrafię być poważny. Petra nie mogła zaprzeczyć, ale instynkt podpowiadał jej, że bezwzględnie powinni pędzić do przodu. 143 * * * Robin patrzył smutno na swoją mroczną zagadkę. Jego ton ją uraził, ale on naprawdę taką miał naturę, że traktował wszystko lekko. Ona zaś ciągle szukała ciemnej strony. Czy naprawdę ścigał ją podły mediolański kochanek, czy tylko to sobie wymyśliła? Zagrożenia zeszłej nocy były prawdziwe, ale jego słowa też były prawdą. Pośpiech oznaczałby tylko postój w Boulogne, a bezpieczniejsza będzie tutaj, w ekskluzywnym Zajeździe Dworskim. Konie pięły się pod górę, w kierunku miasta, aż dotarli do ścieżki, która była bardziej stroma, ale za to krótsza. Dalej pójdziemy na własnych nogach - powiedział, wyciągając z kieszeni cienką, skórzaną smycz i przypinając ją Kokietce do obroży. - Smycz była mi potrzebna, kiedy staliśmy na drodze - poskarżyła się. - Musiałam ją cały czas trzymać na rękach.

- Trzeba było mi powiedzieć. - Byłeś wtedy spowity chmurą pyłu i zajęty odrywaniem części koła karety. - Jakież niedopatrzenie z mojej strony. - Wysiadł i obrócił się, żeby podać jej rękę. Starał się udobruchać ją uśmiechem. Pozwoliła sobie pomóc, ale puściła jego dłoń, gdy tylko stanęła na ziemi. Wyglądała na przestraszoną. Jeśli faktycznie się bała, to bała się tej iskry, która przeskoczyła, kiedy złączyli dłonie w dotyku. Jego też to zaczynało przerażać. Postawił psa na ziemi i rozpoczął wędrówkę. Pozwalał Kokietce biegać tu i tam, a czasem nawet przystanąć i obwąchać teren. Jego rzekoma zakon 155

nica szła z przodu miarowym krokiem, a ciemny płaszcz zakrywał jej tani, wyzywający strój. Ubiór nie grał tu jednak żadnej roli. Petra ekscytowała go równie mocno w szarym habicie. Wreszcie zatrzymała się i popatrzyła na niego z wyrzutem. - Zamierzasz stracić cały dzień na tę przechadzkę? - Cieszę się spacerem. Podziwiaj widoki. - Przepiękne - zgodziła się bez entuzjazmu. - Ale nie mamy na to czasu. Robin wziął Kokietkę na ręce i zrównał się z Petrą. - Do roboty zatem. Jakiego typu strój sobie życzysz? - Nie mamy czasu - powiedziała, ruszając naprzód. - Ten temat mamy już za sobą. Chcesz po kąpieli zostać w tych samych łachach? - Nie biorę żadnej kąpieli. - A ja owszem i potem zamierzam ubrać się w czyste rzeczy od stóp do głów. - Mam w skrzyni czysty habit. - Założyć ponownie strój zakonny to tyle, co ułatwić zadanie twoim prześladowcom. Kupię ci coś stosownego. - Nie będę zaciągać u ciebie kolejnego długu... - Po co rozmawiać o pieniądzach. - ... bo wiem, czego zażądasz w zamian. Robin starał się zachować spokój. - Nigdy nie żądam takich względów. - Nie, zdobywasz je podarunkami, takimi jak idiotyczne małe psy. Robin spojrzał na Kokietkę. - Właśnie cię znieważono. Jaka szkoda, że nie gryziesz. - Podniósł wzrok i zobaczył bladą, napiętą twarz Petry. 145 - Przepraszam - powiedziała. - Przepraszam, ale jesteś taki... i nigdy mnie nie słuchasz. Zawsze musisz postawić na swoim. - Pragnę cię mieć w moim łożu, Petro, i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że byłoby nam cudownie, ale wcale się nie spodziewam, że postawię na swoim. Jeśli do tego dojdzie, to nie będzie to dla zapłaty ani nawet z wdzięczności, ale z czystej, nieposkromionej żądzy. Czyżby zadrżała? Miał nadzieję, że tak, bo jego samego doprowadzała na skraj szaleństwa. Zaryzykował i dotknął jej łokcia, żeby szła dalej. Znowu poczuł ten dreszcz.

- Nie możesz wrócić do habitu i potrzebujesz przyzwoitego stroju, zanim znajdziemy się w Anglii. - Znowu zaczynasz. - Ale mam rację. Zatrzymała się na moment, zastygła, po czym podjęła dalszą wspinaczkę. - Bez wątpienia - Robin mruknął do Kokietki - postradałem rozum. Zdarzało mu się tracić głowę dla kobiet, ale zawsze z otwartymi oczami. Dawał się im wykorzystywać lub oszukiwać, ale tylko do pewnego stopnia i tylko dopóty, dopóki go to bawiło. Jaki miał pożytek z tej tajemniczej, zamkniętej w sobie dziewki? Gdyby miał choć trochę rozumu, toby ją zawiózł do Dover, pozwolił jej uciec i szybko o niej zapomniał. Ale nie był w stanie. Musi się teraz opiekować Petrą tak jak Kokietką, do czasu aż będzie zupełnie bezpieczna. Weszli do miasta przez bramę i Robin wskazał, gdzie iść dalej. Poszła w tym kierunku, ale po drodze powiedziała: 157

- Mozę lepiej przebiorę się w strój młodego mężczyzny. Mam krótkie włosy. To byłoby lepsze przebranie. - Na Boga, kobieto, nikt oprócz kompletnych półgłówków nie uwierzyłby, że jesteś mężczyzną. A nawet gdyby ktokolwiek uwierzył, byłabyś w nie mniejszym niebezpieczeństwie. - Potrafię posługiwać się szpadą i pistoletem, sam widziałeś. Ona naprawdę była gotowa zrobić takie głupstwo. - Niektórzy mężczyźni bardziej pożądają pięknych młodzieńców niż pięknych młodych kobiet. Obrzuciła go spojrzeniem. - Musisz w takim razie wieść żywot pełen niebezpieczeństw. Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym zaśmiał się i pokręcił głową. - Wejdź do środka. Słońce pomieszało ci w głowie. *** Petra weszła do onieśmielająco wystawnego holu, żałując swojej ostatniej uwagi. Miał rację. Musiało jej się pomieszać w głowie. Jeśli tak, to była to wyłącznie jego wina. On naprawdę jest piękny. Iskry sypały się, kiedy przelotnie się dotykali. I zawsze chciał postawić na swoim. W gospodzie panował duży ruch, ale wyraźnie było to tu normalne. Obecność Petry w jej osobliwym stroju była pewnie mniej normalna. Obsługa była jednak zbyt dobrze wyszkolona, by zdradzać zdziwienie na jej widok, a po chwili znaleźli się już w eleganckich salonach. Czekały tam na nich owoce, wino i wypieki, a po chwili wniesiono dzbany 158 z ciepłą wodą do mycia. Robin zamówił posiłek i dwie kąpiele. Petra dla zasady chciała zaprotestować, ale jeśli on miał zamiar się kąpać, to dlaczego ona miała odmawiać sobie tej przyjemności? Mówił do pokojówki: - Rozumie pani, moja siostra miała ciężką podróż. Jej bagaż zaginął, a ubranie, które miała na sobie, zniszczyło się. Czy byłaby możliwość zakupić dla niej coś bardziej stosownego? Widzi pani jej rozmiary. Pokojówka rumieniła się i przebierała nogami pod wpływem jego urody i uroku. - No nie wiem, monsieur. Chciałabym spełnić pańskie prośby, ale mam też swoje obowiązki... - Opłacę wszystko, włącznie z rekompensatą dla gospodarza za twój stracony czas.

Dygnęła. - Pójdę i zapytam, monsieur. Zrobię, co w mojej mocy. Petra zjadła ciastko i jego słodycz wprawiła ją w lepszy humor. - Dziękuję. I przepraszam, że sprawiam tyle kłopotów. - Moja droga, musisz czuć się nie najlepiej, skoro wpadasz w taki uległy nastrój. - Nie jestem... -Pax* - poprosił o rozejm. Nalał złotawego wina do dwóch kieliszków i wręczył jej jeden z nich. - Dzień nawet nie minął, od kiedy się poznaliśmy, Petro. Zważywszy na ostatnie wydarzenia, jestem pełen podziwu, że wciąż jeszcze trzymasz się na nogach. pax (łac.) - pokój (przyp. tłum.) 148

Wychyliła mały łyk słodkiego wina i nagle kolana ugięły się pod nią ze zmęczenia. Usiadła na jednym z dwóch krzeseł stojących przy oknie. - Czasami sama się dziwię. Otwarte podwójne okno wpuszczało do środka lekką bryzę i zapewniało rozległy widok. Petra mogła dostrzec drogę, którą przyjechali, i sunące po niej w obu kierunkach pojazdy. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie wypatrywać śladów Varziego i jego ludzi, chociaż dobrze wiedziała, że z tej odległości nic nie dojrzy. Robin przyszedł spocząć na siedzeniu obok, refleksy słońca tańczyły w jego szarych od pyłu włosach, a błękit jego oczu był jeszcze bardziej przejrzysty w zestawieniu z poszarzałą od brudu skórą. - Opowiedz mi o swoich prześladowcach. Petra sączyła swoje wino. Powinna mu powiedzieć, ale to była naprawdę szalona historia i to by oznaczało, że musiałaby wspomnieć o swojej głupocie i grzesznym związku z Ludo. - Ktoś nie chciał, żebym wyjechała z Mediolanu. - Mężczyzna, mówiłaś. Miałaś kochanka? Chciała zaprzeczyć, ale prawda powinna pozbawić go wszelkich romantycznych wyobrażeń na jej temat. Spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała: Tak. Żadnej dostrzegalnej reakcji. - I on jest teraz, co? Zdesperowany? Mściwy? Wściekły? Petra zastanowiła się chwilę, po czym orzekła: - Zaborczy. - Ach, tak. - Cieszę się, że rozumiesz, bo ja kompletnie nie mogę tego pojąć. Zwłaszcza teraz, kiedy jest żonaty160 - To bez znaczenia, obawiam się. Chociaż nie sądzę, żeby żona była z nim szczęśliwa, jeśli on ściga ciebie przez całą Europę. Nie boi się jej gniewu? - On się nikogo nie boi. - Jego imię? - Ludovico. - A dalej? - Przerwało mu pukanie do drzwi.

- Proszę wejść! - krzyknął, nie odwracając zadumanego spojrzenia od twarzy Petry. Służący oznajmił, że kąpiele już przygotowano. Robin wstał i podziękował, wręczając mu małą monetę. Odwrócił się, by podać Petrze dłoń jak dżentelmen prowadzący damę do tańca. Petra nie potrzebowała pomocy, ale włożyła swoją dłoń w jego i nawet lekko się na niej wsparła, gdy wstawała. Niemądrze. Podszedł bliżej i uniósł jej rękę do ust. Wyrwała się. - To, że miałam kochanka - powiedziała ostrym tonem - nie czyni mnie łatwą zdobyczą. W jego oczach odbiło się rozbawienie. - Najdroższa Petro, tylko głupiec mógłby widzieć w tobie łatwą zdobycz. Nie na darmo masz na imię „skała". Petronilla. „Mała skała". - Kamyk w bucie może być torturą. Torturą. - Nie chcę wyrządzić ci krzywdy... Zaśmiał się. - Petro, Petro, drażnię się tylko z tobą. Nie skrzywdzisz mnie. - Och, doprowadzasz człowieka do szału. Zadowolony z siebie, wygodnie urządzony Anglik z idiotycznym psem i kolekcją idiotycznych smyczy, który pojęcia nie ma o prawdziwym życiu. Nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, że może ci kiedyś grozić prawdziwie niebezpieczeństwo. 150

- Niebezpieczeństwo groziło nam ostatniej nocy. - Wieśniaczki - wypluła z siebie. - Do tego my byliśmy porządnie uzbrojeni, a one nie miały nic oprócz kuchennego noża. -1 trucizny - dodał trzeźwo. - Nigdy, przenigdy, nie lekceważ trucizny. Królowie i wielcy wojownicy padali za jej sprawą. I za sprawą pięknych kobiet, którym nazbyt ufali. Petra wpatrywała się w niego, zraniona tą prawdą. Otworzył drzwi do jej pokoju, gdzie czekała na nią gorąca kąpiel w wygodnej wannie i pokojówka w czepku. - W tym momencie jedyne niebezpieczeństwo, jakie na nas czyha, to to, że się rozpłyniemy z rozkoszy. Chodź, droga siostro, zatop się w tej przyjemności. Petra weszła do pokoju i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, opierając się o nie plecami i stojąc tak przez chwilę, wyczerpana i na skraju płaczu. Nie powinna była okazać słabości, mówiąc mu 0 pościgu i zagrożeniu. Ale musiała zapobiec spowolnieniu tempa i musiała spróbować go ostrzec. To ona narażała niewinnego, uroczego Robina Bonchurcha na niebezpieczeństwo... - Madame? - Zaniepokojona pokojówka wyrwała ją z zamyślenia. Petra wyprostowała się. Kąpiel przyzywała ją niczym syreni śpiew. Postąpiła naprzód, zdejmując z głowy czepiec i odsznurowu-jąc gorset. - Louise poszła znaleźć dla pani właściwszy strój, madame - powiedziała pokojówka, rzucając zaciekawione spojrzenie na włosy Petry. - Za pozwoleniem pana Belmartina, ma się rozumieć. - To bardzo uprzejme. - Petra zrzuciła gorset i rozwiązała spódnicę. - A ty jesteś...? 162 Dziewczyna znowu dygnęła: - Nanette, madame. Kąpiele w klasztorze były przygotowywane oszczędnie i brało się je w halce. Petra d'Averio uwielbiała zbytkowne kąpiele i zawsze brała je nago. Ślinka jej niemal ciekła na myśl o tym, ale przecież miała na udzie zapięty nóż. 7 Zabierz te ubrania, proszę - powiedziała. - Żebym więcej nie musiała na nie patrzeć. Pokojówka podniosła spódnicę, gorset i czepiec. - Co mam z nimi zrobić, madame? - Co tylko zechcesz. Pokojówka wyszła. Petra pospiesznie odpięła nóż, ściągnęła halkę i zawinęła go w nią. Miała nadzieję, że pokojówka przyniesie czystą bieliznę, bo nie mogła znieść nawet myśli o włożeniu tej halki z powrotem.

Weszła do wanny. Woda miała idealną temperaturę, a para wydawała lekki aromat kojącego rozmarynu. Usiadła i oparła się, wzdychając w błogim rozluźnieniu. Tonąc w przyjemności. Och tak, rzeczywiście. Tak samo jak on, jak się domyślała, nagi w kąpieli w pokoju obok. Jak wyglądał nago? Wyobrażała sobie, że ma ciało delikatne jak Apollo w loggii w domu. Ludovico taki był - przystojny, ale subtelny. Miał tylko trochę ciałka na brzuchu. Robin, tego była pewna, ma płaski brzuch. Nabrała tej pewności po tym, jak dojrzała skrawek jego torsu rano. Widok jego zmagań z powozem, w koszuli z podwiniętymi rękawami ukazującymi muskularne ramiona, tylko utwierdził ją w tym przekonaniu. Jak posąg świętego Michała w takim razie. Szeroki w barach, wąski w biodrach, splot mięśni biegnący w dół brzucha. Na posągu święty miał na sobie 152

rzymską zbroję, która dopasowywała się do konturów ciała, ale zakrywała najciekawsze części. Religijne spory toczyły się zresztą na temat, czy aniołowie w ogóle posiadają te części i te pragnienia. Co tylko potwierdzało fakt, że Robin Bon-church aniołem nie był... - Mydło, madame? Petra poderwała się do siadu, myśląc z wdzięcznością, że gorąca woda wytłumaczy jej rumieniec. Nawet nie słyszała, kiedy pokojówka wróciła. - Czyżbym zasnęła? Nie czas teraz na spanie. Wzięła mydło i myjkę i zaczęła szorować każdy cal swojego ciała, zmywając z siebie nieczystości domu Goulartów. Woda zrobiła się szybko brudna i mętna, ale udało jej się jeszcze spłukać. Przynajmniej pozbyła się z siebie tego brudu. Służąca szorowała jej plecy i umyła włosy w misce czystej wody. Odchylając się do tyłu w oczekiwaniu na ten wspaniały zabieg, Petra pomyślała, jak jej dawna pokojówka Maria Rosa zwykła to robić. W czasach, kiedy jej gęste włosy opadały aż do bioder, trwało to o wiele dłużej. Droga Maria Rosa. Była jej powierniczką i przyjaciółką. Gadały też i chichotały. Zachowywała się jak przyjaciółka, pomagając jej organizować schadzki z Ludovikiem - tak się jej przynajmniej wtedy wydawało. Pyszne, sekretne zaloty - tak to Petra wówczas widziała. Przemyślny, sekretny plan, by ją uwieść -jak on to musiał postrzegać. Ostrzeżenia jej matki okazały się słuszne - wszyscy mężczyźni to oszuści, którzy porzucają to, co uda im się zdobyć. Musi o tym pamiętać. Nawet jej angielski ojciec, w którym matka pokładała nadzieje, że pomoże nieślubnej córce, był uwodzicielem i uciekinierem. 153 Niektórzy mężczyźni byli natomiast zbyt stali w uczuciach. Wystarczy pomyśleć o Ludovico, który nie mógł znieść odrzucenia. Służąca zawinęła włosy Petry w ręcznik. - Gotowe, madame. Jeśli zechce pani wstać, to ją opłuczę. Petra posłuchała, a pokojówka dźwignęła wielki dzban i weszła na stołek, żeby polać ją letnią wodą, która miała spłukać z niej resztki brudnej wody. Potem wyszła z kąpieli i zawinęła się w wielki ręcznik. Wycierała się, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Odruchowo przyjęła obronną pozycję i mimowolnie spojrzała w kierunku halki i zawiniętego w nią noża. Przed drzwiami ustawiony został parawan, za którym znikła teraz Nanette. Mówiła coś szybko półgłosem, po czym wróciła z uśmiechem i pakunkiem w ręku.

- Ubrania, madame. Już się martwiłam, że będzie pani musiała usiąść do stołu zawinięta w prześcieradło. Rozłożyła czystą haleczkę z rękawkiem, jasną koszulę i suknię z zielonego sukna w kwieciste wzory. Zbyt piękna, natychmiast pomyślała Petra Czy było to poczucie winy, że porzuca zakonną skromność, czy obawa przed reakcją Ptaszka Robina? Tak czy inaczej, nie miała wyboru. Założyła bieliznę i halkę. - Och, madame. Zapomnieliśmy o gorsecie! - Nie szkodzi - powiedziała Petra, podnosząc suknię. Suknia miała też kieszenie, w które można było włożyć rękę przez pionowe rozcięcia. To dobrze, bardzo dobrze. Będzie mieć gdzie schować cenny modlitewnik. Żałowała, że zostawiła go w powozie. 165

Szybko się ubrała. Suknia opinała się mocno na piersiach, co rekompensowało brak gorsetu. Ogólnie leżała dobrze i miała prawie idealną długość. Ale kiedy Petra obróciła się do lustra, wiedziała, że jej wcześniejsze obawy się sprawdziły. Ta kreacja była zbyt efektowna. Stanik sukni był dość nisko, co uwydatniało jej piersi. Kolor nazbyt do niej pasował. Minęły lata, od kiedy miała na sobie inny strój niż habit, nie licząc ubrań od Goulart. Ku swojemu zaskoczeniu poczuła się niepewnie. - Czy coś nie tak, madame? - spytała pokojówka. - Włosy - Petra użyła wymówki, dotykając głowy. Faktycznie wyglądały osobliwie. Kiedy były długie, układały się w fale, ale teraz, obcięte i świeżo umyte, zbuntowały się i skręciły w loczki. Loczki były urocze na głowie cherubinka, ale u dorosłej kobiety wyglądały śmiesznie. A co gorsza, czuła się, jakby jej głowa była naga. - Nie jest to typowe uczesanie, madame, ale wygląda ślicznie. Czy taka panuje moda w pani stronach? Petra potwierdziła. Było to łatwiejsze niż wymyślanie zawiłych historyjek. - Do sukni jest też czepek, madame. Petra wzięła go z radością, zastanawiając się, dlaczego ta zmiana odzieży kosztuje ją tyle nerwów. Czepek przypominał ten, który nosiła z habitem, chociaż był luźniejszy i bardziej frywolny. Miał na przodzie głęboko wszytą koronkową falbankę, i nie był wykrojony w szpic u nasady nosa. Również był wiązany pod szyją, ale szeroką jedwabną wstążką. Petra dostrzegła też kapelusz, o ile słomiany krążek zasługiwał na to miano. Pa166 sujące do sukni wstążki zebrane były w węzeł na czubku i opadały swobodnie na plecy. - Ktoś musiał bardzo lubić ten strój - powiedziała Petra, zastanawiając się, czy suknia miała jakąś tragiczną historię. - Siostra Louise, madame. Była z niej bardzo dumna, ale nosi teraz drugie dziecko i nie spodziewa się już odzyskać dawnej figury. Proszę się nie martwić, madame. Pani brat szczodrze za nią zapłacił. - Mimo wszystko, jestem bardzo wdzięczna. - Petra nerwowym ruchem wygładziła suknię na biodrach. Żadnych fiszbinów ani krochmalonych halek. - Nie będę na razie zakładać kapelusza. A czy są jakieś buty? - Och, przepraszam. Louise wzięła te dziwne sandały, żeby dopasować rozmiar. Pójdę się dowiedzieć, co znalazła. I jeszcze pończochy. Jak mogła zapomnieć? Każda normalna dama miałaby własne, pomyślała Petra.

Rozległo się pukanie do drzwi, zza których dobiegł głos Robina: - Jesteś gotowa, Mario? Jedzenie na stole. - Już idę! - zawołała Petra, odsyłając pokojówkę. Szybko odwinęła nóż ze starej halki i zapięła go na nodze. Tak uzbrojona poszła na spotkanie z Robinem. Dopiero kiedy otworzyła drzwi, uprzytomniła sobie, że jest boso. Robin wlepił wzrok, ale bynajmniej nie w jej stopy. - Wybacz mi, proszę. Nie widziałem cię w takim stroju... już dawno - dodał, najwyraźniej przypominając sobie, że są rodzeństwem. Potem zobaczył jej stopy i uśmiechnął się tak, że jej palce u nóg musiały się zarumienić po same koniuszki. Pospie 167

szyła do salonu, gdzie czekał na nich zastawiony stół. Idąc, starała się podwijać palce u nóg, jakby chciała je ukryć. - Hmm - mruknął. - Nareszcie mam okazję zaspokoić część twoich pragnień. Zapach ciepłego, chrupiącego chleba podrażnił jej nos. Masło, wino i kosz dojrzałych owoców sprawiły, że ślinka napłynęła jej do ust. Miejscowy służący stał gotów nalewać zupę do misek. Potrawa pachniała wybornie. Petra usiadła i zaczęła jeść. - Och, bardzo dobre - westchnęła i uśmiechnęła się do Robina, zanim zdążyła przypomnieć sobie jego ostatnie słowa. W jego policzkach pojawiły się dołeczki. - Masz na sobie piękne piórka - powiedziała, żeby przerwać milczenie. - Domyślam się, że powóz już przyjechał. - Zaledwie kwadrans po nas. Kosztowna koronka opadała na jego dłonie o długich palcach. Koronki kłębiły się też na jego szyi. Po raz pierwszy, od kiedy go spotkała, miał na sobie fular, i to taki piękny. Jego surdut nie nadawałby się na dwór, ale i tak był bardzo wytworny, w głębokim niebieskim kolorze, ze złoconymi guzikami. Założył go na beżową kamizelkę zdobioną brokatem. Ale bez biżuterii. Dopiero po chwili zauważyła szpilkę z perłową główką przypiętą do fularu. Białe na bieli. Nie spodziewała się takiej subtelności, ale wyglądało to doskonale. - Cieszy mnie, że podoba ci się moje upierzenie - powiedział, a w jego oczach ciągle czaił się uśmiech. Przyłapana, Petra zarumieniła się i ponownie skupiła na swojej zupie. Rozpustnik czy obrońca? 157 Dandys czy prostak? Fechmistrz, utracjusz? Uwodziciel, dworak? Nie umiała z tego ułożyć rymowanki, ale to naprawdę był człowiek o wielu twarzach, którego zagadki nie mogła rozwikłać. Kiedy skończyła jeść, musiała znowu na niego spojrzeć. Miał włosy związane z tyłu, co jednak nie wyjaśniało, dlaczego są takie przygładzone. No tak, ciągle były wilgotne. Napotkał jej wzrok i uniósł brwi. - Włosy - powiedziała. - Twoje włosy. Są jeszcze mokre. - A twoje nie? - Krótkie włosy schną szybko. - Nawet jeśli, to czy powinnaś zakładać czepek na wilgotne włosy? Jestem pewien, że to niezdrowe. Drażnił się z nią. Petra musiała zareagować:

- Są wystarczająco suche, bracie - przypomniała mu o ich rzekomym pokrewieństwie. Służący w zajeździe tak blisko wybrzeża mogą znać trochę angielski, a nawet jeśli nie znają, to język flirtu i tak jest uniwersalny. Petra skoncentrowała się na potrawach, które przed nimi stawiano. Wszystko pachniało przepysznie. Robin powiedział kelnerowi, że się obsłużą sami i zawołają go później. Nagle znaleźli się tylko we dwoje. Kiedy jego włosy schły, kosmyki zaczęły opadać mu na twarz i błyszczeć w słońcu. Idealna biel fularu wydawała się podkreślać jego promienną urodę. Nałożył jej jedzenie na talerz. - Sola, jeśli się nie mylę, z grzybami. W tym zajeździe nie powinni mieć żadnych powodów, żeby nas otruć. 169

- Czyli też ci to przeszło przez myśl - powiedziała, próbując nowej potrawy. Była doskonale przyrządzona. - Co, twoim zdaniem, zrobiła madame Goulart? - Uciekła, jeśli miała choć trochę rozumu. - Jej matka umarła. Może nas za to winić. - Widząc jego sceptyczny, nazbyt pewny siebie wyraz twarzy, dodała: - To kolejny powód, żeby jak najprędzej dostać się na wybrzeże. Nie powinniśmy się ociągać. - Musimy zjeść, poza tym moi ludzie muszą się posilić i odpocząć, a ty, pozwolę sobie zauważyć, nawet nie masz butów. Zresztą, jak już mówiłem, jeśli przyspieszymy teraz, to ja nie wiem, co będziemy robić dla zabicia czasu w Boulogne, które nie jest miejscem tak przyjemnym jak to. - Dla zabicia? - zapytała. - Myślisz, że tam też mamy wrogów? Roześmiał się. - Nic z tych rzeczy. Będę miał duży ubaw, ucząc cię idiomów. Jedz. Petra nie próbowała się sprzeczać. Jadła. - Dobrze. Teraz, przy posiłku, opowiedz mi, kto me zgadzał się na twój wyjazd z Mediolanu i dlaczego. Petra straciła apetyt. Wiedziała jednak, że coś mu musi powiedzieć. Rozdział XII N azywa się il conte di Purieri i pożąda mnie. - Ma dobry gust. Conte. Człowiek bogaty i potężny? - Bardzo. - Twój kochanek? - Włożył do ust kolejny kawałek ryby, jakby to pytanie niewiele dla niego znaczyło. Petra patrzyła na niego rozzłoszczona. Chętnie by zataiła wiele szczegółów tej historii, ale nie mogła skłamać. -Tak. - Czy to było po tym, jak zostałaś zakonnicą? - zapytał, wciąż takim tonem, jakby rozmawiali o rybie. - Oczywiście, że nie. - Nie jest to wcale niemożliwe. W takim razie musiałaś być bardzo młoda, jak na taki związek. - Możesz porzucić te inkwizytorskie komentarze, sir. Zamierzam wyznać wszystko. A przynajmniej wszystko, co trzeba, żebyś wiedział. Co cię znowu śmieszy? - Twoje ręce - powiedział. - Mówisz rękami. Nie robiłaś tego wcześniej, nie do tego stopnia. - Nie tolerowano tego w zakonie.

160

- Ale teraz wyłania się prawdziwa Petra d'Ave-rio. Jak motyl. - Pstryknął palcami i pies przybiegł po kęs jedzenia. Ta rasa nazywa się motyl* z powodu wielkich uszu i znamienia przez środek pyszczka. - Ja nie jestem motylem - zaprotestowała. - Skałą też nie jesteś. Jedz. Jeśli jesteś w niebezpieczeństwie, to tym bardziej powinnaś mieć dużo siły. Petra posłuchała go, nie mogąc się nadziwić, jak nawet wzmiankami o jedzeniu potrafił ją zirytować. Choć właściwie jedzenie było smaczne, a ona czuła głód. Nawet się nie spostrzegła, jak zjadła całą rybę. Zmienił talerze i zaserwował jej potrawkę mięsną z warzywami. Potem wrócił do tematu: - II conte di Purieri? Westchnęła. - Znałam go od dziecka. Był przyjacielem mojego brata. Wyobrażałam sobie, że jestem w nim zakochana. Spotykaliśmy się potajemnie. Byłam głupia. Ot, i cała historia. - Jedz - powtórzył. Kiedy przełknęła swój kęs, powiedział: - Dziedzic tytułu nie był dla ciebie odpowiednią partią? Poruszył kwestie, które wolałaby przemilczeć. - To ja nie byłam uważana za odpowiednią partię dla niego. Byłam młoda i głupia, więc myślałam, że to żaden problem, jednak tak naprawdę to był bardzo poważny problem. - Więc odesłano cię do klasztoru? - Zdecydowałam, że pójdę do klasztoru, choć, to prawda, jednym z powodów była chęć ucieczki papillon (fr.) - motyl (przyp. tłum.) 161 przed nachalnością Ludovica. Nie mógł mnie poślubić, więc chciał mnie uczynić swoją kochanką. Przerwał jedzenie. - A twoja rodzina nie zapewniła ci ochrony? - Mój ojciec nie żył. Brat był jego przyjacielem. - Był też, przepraszam, jeśli to obraźliwe, parszywym psem. - Psem? - wzięła to dosłownie i nie bardzo rozumiała, o co chodzi. - Pies może być szlachetnym zwierzęciem. Parszywy pies to najpodlejszy, żałosny gatunek nadający się tylko do odstrzału. - Ach! - Petra zjadła kolejny kawałek delikatnego mięsa, delektując się też myślą, że jej brat Cesare to parszywy pies. - Ale klasztorne mury cię nie ochroniły - powiedział Robin.

- Chroniły mnie przez pewien czas. A właściwie chroniła mnie matka. Słuchaj, możliwe, że to nic takiego. Jeśli tylko mi się wydawało, że widziałam Varziego... - Varziego? - zapytał, a Petra zorientowała się, że nie wymieniła wcześniej jego imienia. - To sługus Purieriego. Jego pies gończy, który został za mną wysłany. - Załóżmy, że ci się nie wydawało. Jeśli jesteśmy w niebezpieczeństwie, to wolę wiedzieć. Kontynuuj. Petra zjadła jeszcze trochę potrawki. - Myślałam, że go widziałam, gdy wjeżdżaliśmy do Abbeville, ale wiesz, jak to jest. Czasem wołamy na przyjaciela, a jak się odwróci, to okazuje się, że to zupełnie ktoś inny. Musiało mi się przywidzieć, bo w przeciwnym razie, dlaczego mnie nie pojmał? - Może dlatego, że mu uciekłaś, natychmiast wyjeżdżając ze mną. 173

Petra chciała wierzyć, że tylko sobie Varziego wymyśliła, ale to wyjaśnienie miało większy sens. - Spodziewaj się najlepszego, ale bądź gotowa na najgorsze - powiedział. - Przybliżysz mi Varzie-go, przybliżając lepiej Purieriego. I opowiedz mi o Mediolanie. Petra rozważyła, czy może teraz wstać od stołu, ale Robinowi należało się trochę prawdy. Zmusiła się do przełknięcia kilku kęsów, cały czas myśląc nad odpowiedzią. - To skomplikowana sprawa. Najpierw moja głupota z Ludovikiem. Potem zmarł mój ojciec. Będąc wdową, matka chciała wstąpić do klasztoru - tak się często dzieje - a ja pragnęłam dołączyć do mej, wiedząc, że życie z moim bratem, który był dziedzicem, będzie trudne. - Dość drastyczne rozwiązanie, nieprawdaż? Wzruszyła ramionami. - Nie sądziłam, żebym miała wybór, poza tym nie jest rzadkością, że niezamężne damy z dobrych rodzin żyją w klasztorze. - Dlaczego? - Często są obciążeniem dla rodziny. Nie wolno im wyjść za mąż za mężczyznę o niższej pozycji, a kawalerowie dorównujący im statusem często chcą większych posagów. Synom nie zabrania się żenić poniżej ich pozycji, jeśli tylko przynosi to dużo pieniędzy. Po co brać za żonę siostrę przyjaciela, jeśli można mieć córkę bogatego weneckiego kupca handlującego jedwabiem? - To właśnie zrobił Ludovico? - Córkę genueńskiego kupca handlującego przyprawami, ale... - Złapała się na tym, że gestykuluje z nożem i widelcem w ręku. Przestała. - To w Anglii nie jest tak samo? 174 - Nie. Pewnie dlatego, że nie mamy zakonów, które by przyjmowały nasze samotne damy. Czyż król Henryk VHI* nie był krótkowzroczny? Zamkniętych razem kilka pokoleń starych panien - to musi być interesujące. - Naprawdę? - zapytała, przyglądając mu się badawczo. - Poślubiłbyś kobietę o twojej pozycji społecznej, nawet jeśli miałbyś do wyboru córkę bogatego kupca? - Jesteś córką bogatego kupca? -Nie. - Co za szkoda. - Dlaczego? - Kiedy pojęła, o co mu chodzi, powiedziała: - Ja jestem zupełnie bez grosza, sir. Wzruszył ramionami. - Przypuszczam, że poślubiłbym kobietę mojej pozycji, a do tego z przyzwoitym posagiem.

- Więc pieniądze nie są bez znaczenia. - Pieniądze nigdy nie są bez znaczenia, ale są też inne rodzaje posagu. Władza i koneksje bywają równie cenne. - Czy nie ma już na tym świecie małżeństw z miłości? - Moja droga Petro, nigdy nie przyznawaj się, że wierzysz w romantyczną miłość. Popatrzyła z niesmakiem na resztki jedzenia na talerzu. - Już nie. - Nie mam nic przeciwko miłości - powiedział. - Ale jeśli to dobrze urządzić, można połączyć miłość i inne korzyści. * Król Anglii w latach 1509-1547; oddzielił Kościół anglikański od Kościoła katolickiego, co wiązało się m.in. z likwidacją klasztorów (przyp. tłum.) 164

- A jeśli nie, to są inne, mniej uświęcone sposoby. - Do których twój Ludovico chciał się uciec. Czasem stałe związki tego typu nie stanowią ujmy na honorze. - Dla żonatego mężczyzny? - sprzeciwiła się. - To niewłaściwe w każdych okolicznościach, a już zwłaszcza, kiedy żonaty mężczyzna zdradza żonę i kiedy kobieta występuje przeciwko drugiej kobiecie oraz przeciwko ich świętej przysiędze! Nie potrafiłabym zrobić czegoś takiego. A poza tym, jak można ufać takiemu mężczyźnie? Kto nie umie być wierny jednej kobiecie, ten żadnej nie będzie wierny. Wcale nie chciała, żeby to zabrzmiało osobiście, ale Robin zacisnął wargi. - Ty nie jesteś żonaty - dodała, tylko pogarszając sytuację. Odsunął na bok talerz. - Więc wolałaś zimny klasztor od gorącego kochanka, ale nie rozwiązało to twoich problemów. Petra powstrzymała chęć walki. - Byłam zadowolona, żyjąc w klasztorze i wiedząc, że Ludovico jest żonaty. Miałam to wszystko przemyślane, ale kiedy matka zachorowała... - napełnił jej kieliszek i napiła się wina. - Mama była pewna, że po jej śmierci Cesare znajdzie sposób, żeby mnie zmusić do opuszczenia klasztoru, więc obmyśliła pewien plan. - Twój brat byłby gotów oddać cię swojemu przyjacielowi jako kochanicę, a arystokracja Mediolanu nie zgłosiłaby sprzeciwu? Nic dziwnego, że był zdumiony. Doszli do tej części historii, którą chciała ukryć, zarówno przez wzgląd na honor matki, jak i swój. Kontemplując smak wina, uznała, że nie ma wyboru. - Jestem bękartem. 176 - Ach! Przerwij na chwilę swoją opowieść. Posilimy się. Zadzwonił na służącego leżącym na stole dzwonkiem. Służący przyszedł pozbierać puste naczynia oraz położyć na ich miejsce słodycze i tacę z kawą. Robin odesłał go, wręczając mu hojny napiwek, i sam nalał kawy. Petra przyglądała się, wdychając ten wspaniały aromat. Wiedziała, że kawa była najlepszego gatunku i została odpowiednio zaparzona. Podał jej filiżankę. - Czy to możliwe? Czyżbyśmy mieli tę samą słabość? Nie było sensu kłamać.

- Tak, zdecydowanie mam słabość do dobrej kawy. Dodała trzy kostki cukru i dużo śmietanki, wzięła łyk tego boskiego napoju i zamknęła oczy, pozwalając, by rozkosz rozpływała się po jej ciele. - Droga Petro, modlę się, bym pewnego dnia mógł przywołać ten sam wyraz na twojej twarzy. Natychmiast otworzyła oczy i oblała ją fala gorąca. - Przepraszam! Ja tylko... Chodzi o to, że tak dobrej kawy nie piłam od wyjazdu z Włoch. A właściwie, to od kiedy wstąpiłam do klasztoru. Tam piło się kawę tylko w największe święta, a i tak nie była najlepsza. Przyglądał się jej. - W każdym z moich domów jest ktoś, kto potrafi przyrządzać kawę jeszcze lepszą niż ta - powiedział miękko, wyraźnie próbując ją skusić. Zamiast pokusy wywołał zdumienie: - W każdym z twoich domów? Mrugnięcie. Czy to oznacza, że skłamał? Czy że niechcący wyjawił prawdę? Ale zaraz wyjaśnił, z pozornym spokojem. 177

- Mam jeden dom w Huntingdonshire i jeden w Londynie. Przyznałem się, że jestem na dworze czyz nie? Mam też w Wiedniu niewielką posiadłość wniesioną przez matkę. -Rozumiem. Czy wszyscy młodsi synowie są tak dobrze uposażeni? - Wypiła kolejny łyk i oblizała śmietankę z warg. Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym otrząsnął się i powiedział: - Ale mówiliśmy o twojej rodzinie. Rozumiem ze jesteś owocem prawdziwej miłości. - Tak - wbiła w niego uporczywe spojrzenie - Moja matka była dobrą kobietą. Ani przez moment nie wolno ci myśleć inaczej. Była bardzo młoda kiedy to się stało. Młodsza niż ja teraz, mimo ze była juz zamężna i miała dwóch synów Nałożył jej na talerz kawałek tarty owocowej - złotego ciasta z rubinowym nadzieniem, suto polanego bitą śmietanką. - W takim razie za wcześnie wyszła za mąż? - W wieku piętnastu lat. Nie było w tym nic dziwnego, bo... - pozwoliła sobie na dokończenie zdania kolistym ruchem rąk. - Wenecki bal maskowy. Chwila zapomnienia. Konsekwencje nie do ukrycia. Urodziła wcześniej dwóch synów, a ojciec, jak sądzę, miał własne rozrywki. Wybaczył jej więc ale pod pewnym warunkiem. Gdyby urodził się chłopiec, zostałby odesłany, ale urodziła się dziewczynka, więc mogła mnie zatrzymać, a ojciec mnie uznał. Za to jednak musiała być potulną żoną i nigdy nie wolno jej było w niczym mu się sprzeciwie. v - Rozumiem, że posłuszeństwo normalnie nie leżało w jej naturze. Petra powiedziała tylko: 167 - On był trudnym człowiekiem. - To wszystko to nie jest twoja wina - powiedział łagodnie. - Przyszłam na świat. Lepiej by było, gdybym się nigdy nie urodziła. Ojciec dotrzymał słowa, ale na łożu śmierci wyjawił prawdę o mnie mojemu bratu. Więc, jak widzisz, to wyjaśnia jego postępowanie. - Ani trochę. Ale mów dalej. Petra popatrzyła na niego zdziwiona. - Tobie to nie przeszkadzałoby, gdybyś się dowiedział, że jedna z twoich sióstr jest z nieprawego łoża? - Na pewno bym jej nie oddał przyjacielowi za kochankę. - Zapominasz o moim lekkomyślnym zachowaniu. Cesare miał powody sądzić, że ja także pragnę Luda. Robin tylko pokręcił głową.

- Więc wstąpiłaś do zakonu, szukając ochrony, potem twoja matka zaniemogła. Musiała być jeszcze młodą kobietą. - Tak, ale coś ją osłabiło i przyspieszyło jej upadek. Za wszelką cenę chciała jednak, bym ja była bezpieczna i przygotowała pewien plan. - Tę podróż do Anglii? Dlaczego? - zapytał. - Nie było schronienia gdzieś bliżej domu? Żadnych zaufanych krewnych? - Nikogo, kto odważyłby się sprzeciwić mojemu bratu. On także jest trudnym człowiekiem. A matka zawsze pozostała obca. - A co z jej rodziną? - Są Austriakami. Ojciec, il conte, poślubił matkę, by zdobyć wpływy na austriackim dworze, ale czasy szybko się zmieniły. Jej rodzina boryka się 179

teraz z własnymi kłopotami i prawie nic o mnie nie wie. Matka nie bardzo chciała mnie im powierzyć. - Komu cię w takim razie powierzyła? - zapytał. Po czym dodał: - Twojemu prawdziwemu ojcu? Panu Rebusowi? -Tak. - Rany boskie. Dlaczego więc on nie pomaga ci w podroży? - Kiedy nie odpowiadała, zapytał: - Wie przecież o twoim istnieniu, prawda? - W obliczu przedłużającej się ciszy, pokręcił głową. - Moja droga Petro, ty naprawdę będziesz mnie potrzebować. - Skądże! To znaczy, musisz to zrozumieć. Mój ojciec - il conte - w życiu by matce nie pozwolił się z mm kontaktować, a ona i tak nie próbowała Wiedziała ze dla niego to była przelotna znajomość Był bardzo młody, młodszy niż ty teraz. Podróżował po Włoszech, jak to zwykli młodzi Anglicy, by poszerzyć swoje horyzonty. Założyła, że miał pozmej inne kochanki i że szybko o nich wszystkich zapomniał. Mimo to - wspominała Petra mówiła o mm z uśmiechem na twarzy. Powiedziała, ze był taki piękny i tryskał energią i entuzjazmem Ze był czuły i uprzejmy. Niebywałe, słyszeć takie słowa z jej ust. - Każdy był kiedyś młody. - Czy wszyscy pozwalamy, by uroda kusiła nas i doprowadzała do upadku? Mam na myśli Ludo-yico - dodała prędko, choć w rzeczywistości myślała o Robinie Bonchurchu, z aureolą jasnych włosów, szafirowymi oczami i szczupłymi policzkami w których pojawiły się dołeczki, kiedy znacząco się uśmiechnął. v - Ale dlaczego nie skontaktowałyście się z nim w sprawie tego planu? 169 - Nie było czasu i bałyśmy się, że jesteśmy obserwowane. Gdyby Cesare przechwycił list, dowiedziałby się wszystkiego. - On nie wie, kim jest twój ojciec? - Matka nie wyjawiła tego nikomu, tylko mnie. Swojemu mężowi powiedziała, że ten mężczyzna był w masce i że tylko raz do czegoś doszło. Tak naprawdę ten romans trwał ponad tydzień. Ciągle się zastanawiam, jak mogła... Wziął ciastko i zbliżył do jej ust: - Jedz. To jest zbyt dobre, żeby się zmarnowało. Wzięła od niego ciasto, ale zlizała tylko trochę bitej śmietany. Robin zamruczał. - Hmm. Zrób to jeszcze raz.

Petra zarumieniła się i ugryzła pełny kawałek, po czym westchnęła z rozkoszy. Z dodatkiem masła i z cierpkimi owocami ciasto było doskonałym uzupełnieniem gęstej śmietany. Nie myśląc nad tym, co robi, zlizała z warg resztki kremu. Wtedy zauważyła, że znowu się jej przygląda. - Jest bardzo smaczne - wytłumaczyła się. - Wieki całe czegoś takiego nie jadłam. - Nie w klasztorze, to mogę zrozumieć. Ale czy nie jadało się łakoci przy stole lady Sodworth? - Ona ma obsesję na punkcie swojej szczupłej talii, więc nie wolno było nawet wspominać o słodyczach w jej towarzystwie. - Nic dziwnego, że jest taka drażliwa. Nie mogła powstrzymać wybuchu śmiechu. Robin zebrał bitą śmietanę z innej tarty i podał jej do ust. Polizała, zanim się spostrzegła, co robi, ale potem szybko odsunęła krzesło, żeby znaleźć się poza jego zasięgiem. 181

Sam zlizał resztki pianki ze swoich palców. Powoli. - Oto właśnie, moja słodka Petro, wyjaśnienie, jak ona mogła, a przecież była jeszcze młodsza od ciebie i miała mniej powodów do szczególnej ostrożności. Trudno mi sobie wyobrazić reakcję twojego angielskiego ojca. Jesteś pewna, że on w ogóle jeszcze żyje? Petra wzięła się w garść, odkładając resztki swojej tarty na talerz. - Nie masz nas chyba za idiotki - powiedziała. - Matka zawsze rada była się czegoś o nim dowiedzieć. Znalazłyśmy też sposoby, by zdobyć najświeższe wieści na jego temat. - Musi to być nie byle kto. Jak się nazywa? Kiedy zachowała milczenie, powiedział: - Nawet teraz nie możesz mi zaufać? - Nikomu nie mogę wyjawić jego nazwiska. Sporo o nim wiem i niektóre informacje są dość niepokojące. Ma reputację człowieka surowego. Matka była przekonana, że mnie przyjmie, i że będzie dla mnie dobry i łagodny, ale muszę sama mieć pewność, zanim znajdę się w mocy kolejnego mężczyzny. - To brzmi rozsądnie, ale jak wyjawienie mi jego imienia może ci zagrozić? - Zdradzony sekret przestaje być sekretem. Prawda może wydostać się na zewnątrz. - Znowu jesteś uparta. - Znowu jesteś nachalny. Ale nic ci to nie da. - A jeśli twój ojciec jest wrednym człowiekiem, co wtedy zrobisz? Pójdę do klasztoru, ale ta część jej planu była już bezużyteczna. Petra po raz pierwszy zdała sobie sprawę, jak beznadziejne może się okazać jej położenie. 171 - Petro, nie będę cię do niczego zmuszał. Chcę tylko, żebyś pozostała pod moją protekcją do czasu, aż nie znajdziesz sobie następnej. Każde inne wyjście byłoby szaleństwem. Petra zapanowała nad strachem i gniewem. Jeśli tylko pozostanie zdecydowana i stanowcza, Robin nie ma większych szans na zatrzymanie jej przy sobie, niż mieli Cesare i Ludo na zatrzymanie jej we Włoszech. Robin spojrzał na złoty kieszonkowy zegarek. - Mamy czas. Dokończ swoją historię. Groziło ci, że zostaniesz wydarta z klasztoru. Nie mogę uwierzyć, że Kościół by do tego dopuścił. - Wspólnota Świętej Weroniki nie jest tak do końca klasztorem. Naszą odwieczną misją jest pomaganie biedakom na ulicach, czego nie da się zrobić, przebywając za murami klasztoru. Wspólnota istnieje dzięki przychylności

arcybiskupa, który, niestety, jest Morcinim, to znaczy należy do rodu Luda. Postawiono ultimatum: albo zostanę zwrócona rodzinie, albo na zakon zostanie narzucona reguła klasztoru, co by oznaczało koniec naszej pracy. Matka przełożona grała na zwłokę, mówiąc mu, że jestem pogrążona w rozpaczy po śmierci matki, ale i tak trzeba było działać natychmiast. Podróż przez całą Europę w pojedynkę zupełnie nie wchodziła w grę. Wtedy usłyszałyśmy o lady Sodworth, która planowała podróż do domu i rozgłaszała to wszem wobec. Poprosiłyśmy ją, żeby odwiozła mnie do zakonu w Anglii, oferując w zamian bezpłatną służbę. Dała się na to złapać, a nawet obiecała dochować tajemnicy. Wymknęłam się tuż przed ich wyjazdem i dołączyłam do jej orszaku. Liczyłam, że minie dużo czasu, zanim Ludo dowie 183

się o mojej ucieczce i że do tego czasu da sobie z tym spokój. - Ile czasu minęło, od kiedy wyjechałaś z Mediolanu? Miesiąc? - Trochę mniej - powiedziała zaniepokojona. -Ale... - Musiał się dowiedzieć o twojej nieobecności dość szybko. Jak sama sugerowałaś, w klasztorze mogli być szpiedzy. Ale czy naprawdę wysłałby za tobą swoich ludzi? - Nie wierzysz mi? - Wyrzuciła w górę ramiona. - To szalone, ja wiem! Dlatego nic wcześniej nie mówiłam i dlatego z niechęcią mówię o tym teraz. Być może wyobraźnia płata mi figle, po wszystkich tych przejściach. II conte di Purieri pewnie umywa ręce od tego, co się ze mną dzieje, i nikogo na świecie nie obchodzi, dokąd udała się Petra d'Averio. - Załóżmy na chwilę, że pies gończy twojego kochanka tropił cię aż do Abbeville. - Parszywy pies gończy - poprawiła go Petra z satysfakcją. - Nie. Parszywe kundle są ohydne i wystarczy je zastrzelić, żeby się ich pozbyć. O ile dobrze zrozumiałem, ten to niebezpieczna bestia. - Skąd możesz wiedzieć, jakiego typu człowiekiem jest Varzi? - Stąd, że ty się go boisz, a il conte di Purieri go zatrudnia. Jakiego typu jest człowiekiem? - Ludovico? Impulsywnym, rozpieszczonym i niezdolnym przyjąć odmowy. Nigdy. Kiedyś jego arogancja mnie podniecała. - Los nie sprzyja nam, skromnym mężczyznom. - To nie czas na żarty. -Nawet najmroczniejsze tragedie wymagają odrobiny humoru. W przeciwnym razie znaleźliby 173 śmy się w piekle na ziemi. Więc tak, załóżmy, że Purieri jednak wysłał za tobą Varziego. Ten szybko się dowiedział, że podróżujesz z lady Sodworth i ruszył jej śladem. Nic łatwiejszego, zważywszy na tę jej berlinkę, dzieciaki i nieustanne wrzaski. To pozwoliło mu poczuć się pewnie i rozpocząć pewną gierkę. Mógłby to zrobić? - Jeśli to okrutna gra, to tak. - Podjeżdża blisko was, po czym przyspiesza i jest w Abbeville przed wami. Ustawia się przy wjazdowej ulicy, gdzie na pewno go dostrzeżesz. Tym wprawia cię w przerażenie, zanim ostatecznie postanowi cię dopaść. Ależ musiało mu to sprawić przyjemność. - Ale ja mu się wymknęłam, wyjeżdżając z tobą

- powiedziała z uśmiechem, smakując tę myśl. - Chciałabym zobaczyć jego minę, kiedy się zorientował, że już mnie tam nie ma. - Chciałbym móc ci to umożliwić. Pomyślmy, co Varzi robi dalej. Traci trochę czasu, przeszukując gospodę. Być może przeszukuje miasto, rozpytując o ciebie w różnych klasztorach. Kiedy domyśla się, że pojechałaś dalej, nad miastem wisi już burza. Jest wściekły, ale ciągle pewny swego łupu. Zna przecież cel twojej podróży. - Skąd? - zapytała, ale zaraz sama sobie odpowiedziała: - Bo skoro jechałam z lady Sodworth, to muszę zmierzać do Anglii. - Wstała. - Możliwe, że on już tu jest. Musimy uciekać! - Tu jesteśmy bezpieczni jak w zamkowej wieży. To na drodze może być niebezpiecznie. Mógłby zatrzymać powóz i cię porwać, a przynajmniej mógłby próbować. Zakładam, że nie działa sam. -Nie. 185

- To powiedz mi o nim coś więcej. Czy jest potężny? - Och tak. Jak to wytlumaczyć? Mediolański światek polityki i intrygi jest bardzo zdradziecki Obecnie Mediolan jest rządzony z Wiednia, ale stare rody pożądają władzy. Mimo zakazów utrzymują prywatne armie, szpiegów i... ludzi od czarnej roboty. Ludzi, którzy sprawią, że ktoś nagle znika bez siadu albo niespodziewanie powraca. Ludzi którzy torturami zdobywają swoje informacje. Ród Morcinich ma Varziego. - Jak on wygląda? - Gdybym ci go pokazała, to wziąłbyś mnie za wariatkę. Jest już podstarzały, po pięćdziesiątce, i lekko otyły. Obwisłe policzki zasłania ciemna broda, twarz sprawia wrażenie zatroskanej do tego ubiera się jak sklepikarz. Jego włosy są posiwiałe i rzadkie, ale nie nosi peruki, tylko wiąże je z tyłu. - Na pewno jest mu to na rękę, że wygląda nieszkodliwie. Domyślam się, że jego ludzie wyglądają nieco groźniej? - Tak, ale jak się nad tym zastanowić, to oni też me przykuwają zbytniej uwagi. - Sprytny i skuteczny człowiek. - Mówisz, jakbyś go podziwiał. - Potrafię docenić ludzi, którzy są dobrzy w tym co robią. - Przestaniesz tak myśleć, jak nas złapią. Jego ludzie cię zabiją. - Przynajmniej ty będziesz bezpieczna. Twój Ludovico byłby niepocieszony, gdyby jego skarb wrócił do niego uszkodzony. - Można zadać ból, nie pozostawiając na ciele siadów. 175 - Można też zadać rany, które zdążą się zagoić, zanim wrócisz do Mediolanu - zgodził się trzeźwo. - Lepiej pozostawmy ich w tyle. Będzie musiał założyć, że znalazłaś sposób, żeby dostać się do Boulogne lub Calais. Jeśli zostałaś w Abbeville, zawsze może wrócić i cię odszukać, ale jeśli znalazłaś sposób, by jechać naprzód, to możesz dotrzeć do Anglii i tam zniknąć mu z oczu. Petra zaklęła pod nosem. Robin się uśmiechnął. -Wydaje mi się, że tak się poznaliśmy. Uwiodła mnie gniewnym słowem I straciłem dla niej głowę. - Przestań! Podniósł rękę.

- Nie zwracaj uwagi na moje wymysły. Gdybyś dotarła do Anglii, na ile to utrudniłoby Varziemu zadanie? Bardzo. Jeśli twój sekret faktycznie pozostaje sekretem, to on nie ma pojęcia, dokąd się wybierasz. - Poza tym miałyśmy nadzieję, że uda nam się ich zmylić na tym odcinku. - Jak to? Kolejna informacja, ale Petra postanowiła ją wyjawić: - Matka miała znajomą. Wenecką śpiewaczkę operową. Ściśle rzecz biorąc, matka była jej patronką, ale w młodości były też przyjaciółkami i potem korespondowały ze sobą. Ta znajoma jest teraz w Londynie. Jeśli wszystko inne zawiedzie, mam udać się do niej, chociaż matka przestrzegła mnie, że nie jest osobą powszechnie szanowaną i że nie do końca można na niej polegać. Zwłaszcza jeśli chodzi o dochowanie tajemnicy. - Kim jest ta kobieta? 187

- Teresa Imer, signora Pompeati. Ale wiadomo mi, że w Anglii jest znana jako pani Cornelys. Zaśmiał się z niedowierzaniem. - Znasz Teresę Cornelys? - A ty? - zapytała Petra, równie zaskoczona. - Moja droga, cały świat ją zna. Jej weneckie przyjęcia są ostatnim krzykiem mody. Ale twoja matka miała rację. To nie jest schronienie dla ciebie. Jeśli jednak signor Varzi myśli, że tam się udajesz, to daje nam pewną przewagę. - Mam nadzieję, że wcale nie pojedzie za mną aż do Anglii. - Że nie przepłynie wody jak szczur? Nie licz na to. Ale gdy już się tam znajdzie, nie będzie miał wyraźnych śladów, a my mamy dużo więcej środków. Petra pomyślała. - Będzie wiedział, że jestem z tobą i pozna twoje imię. Może... - Nie - powiedział, zanim zdążyła dokończyć propozycję, żeby się rozdzielili. - Skąd miałby wiedzieć? - Lady Sodworth. Jeśli będzie wypytywał ludzi po drodze, to dowie się o jej zachowaniu w Nouvion, prawdopodobnie dojdą go też słuchy, że chciała mnie od ciebie odciągnąć. - Moja kolej, żeby kląć. Bardzo niefortunnie się stało, ale wystarczy, że będziemy ostrożni. Ten wypadek na drodze powinien jednak zadziałać na naszą korzyść, wiesz. Możliwe, że pędził za tobą, zamierzając dopaść cię w drodze, ale kolizja spowodowała poważny zastój. Być może twoje modlitwy zostały jednak wysłuchane. - Mam taką nadzieję. Ale co zrobimy, żeby nie dopuścić do ataku na drodze do Boulogne? 177 - Coś wymyślę. Zastanawiam się, czy jest tutaj. Chętnie zamieniłbym słówko z signorem Varzim. Petra wstała i nachyliła się nad nim, opierając ręce na stole. - Nie chcesz mieć nic wspólnego z signorem Varzim. On jest niebezpieczny, mówię ci. On i jego ludzie. Piękne oczy i dołeczki w policzkach nie zrobią na nich wrażenia. - Znowu te moje oczy. Ty je naprawdę uwielbiasz, co? Petra wyprostowała się, wyrzucając do góry ramiona. - Dlaczego ty? Dlaczego to właśnie ty musiałeś właśnie wtedy wyjeżdżać z Abbeville? - Może to przeznaczenie. Zakołysała się i wystrzeliła w stronę okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz, wypatrywać Varziego, pomyśleć nad sytuacją. - Na twoim miejscu trochę bym się odsunął. Jeśli faktycznie jest gdzieś tutaj, to lepiej, żeby cię nie widział.

Petra zrobiła krok w tył i w bok, ale łzy napływały jej do oczu. Możliwe, że Varzi tu jest, a ten idiota zamierza dać się zabić przez swoją zarozumiałość i nonszalancję. - Nie ma tu dyliżansów? Publicznego transportu nie mógłby zatrzymać. - Nie możesz mnie opuścić, dopóki nie będziesz bezpieczna. Zaufaj mi. Odwróciła się, ale on był już przy drzwiach, wołając służącego. Ten szybko się stawił i został wysłany po Powieka i Fontaine'a. Kiedy jego ludzie się zjawili, Robin powiedział: - Niebezpieczeństwo. Fontaine, znajdź pistolety i moją szpadę i przynieś je tu. Powiek, dowiedz się, 189

kto jest gotowy do drogi w najbliższym czasie. Potrzebujemy towarzystwa. Obaj mężczyźni wyglądali na zdziwionych, ale me zadawali pytań. Nie minęło kilka minut, jak Fontaine wrócił z bronią. Robin sprawdził oba pistolety. Petra przyglądała się temu ze zdenerwowaniem, choć nie bez podziwu. Wspominała tego bladego wojownika, który objawił się jej u madame Goulart. Tak, niczym motyl wylatujący z kokonu kaprysów. Tymczasem ten jego motyli pies paradował po sali, jakby to wszystko była zabawa. Nie minęła chwila, kiedy wrócił Powiek. - Dwóch oficerów marynarki będzie wkrótce wyjeżdżać, sir. Ci sami, którzy byli przy wypadku. Jest też para Francuzów w powozie. Nie widziałem nikogo, kto by przypominał wyglądem tego Va-rziego. - Dobrze. Powiedz tym ludziom, że słyszeliśmy o grasujących na drodze zbójach i proponujemy, żeby jechali razem z nami. Fontaine, przynieś moją kasetkę z klejnotami. Kiedy mężczyźni wyszli, Petra zapytała: - Chcesz przekupić Varziego świecidełkami? To ci się nie uda. - Oczywiście, że nie. Przestała próbować go zrozumieć. - Kiedy już dotrzemy bezpiecznie do Boulogne, co wtedy? - Jeśli Varzi jest typem człowieka, za jakiego go biorę, to nie będzie chciał zwracać na siebie uwagi, uciekając się do przemocy w środku miasta. - Ale na pewno będzie chciał mnie powstrzymać przed wejściem na statek. - To jego problem. Będziesz dobrze chroniona w zamkniętym apartamencie, podczas gdy ja 179 pójdę wynająć prywatny statek z zaufaną załogą. Doprowadzenie cię z pokoju na pokład będzie najtrudniejszą częścią przedsięwzięcia, ale w razie potrzeby zatrudnię dodatkową eskortę. Petra gapiła się na niego. Musiała przyznać, że ten plan brzmiał przekonująco. Tylko po co ta biżuteria? Co, do diaska, zamierzał zrobić z klejnotami w takiej chwili? Pokojowy wrócił ze zwyczajnym pudełkiem obitym tkaniną. Robin otworzył je, podniósł wieko i zobaczyła grzbiety bardzo starych ksiąg. Czyżby go źle zrozumiała? Wyciągnął pierwszy tom z lewej i kiedy go otworzył, zamigotała przed nimi tacka pełna klejnotów. - Nic naprawdę odpowiedniego dla damy - powiedział - ale myślę, że od biedy te się nadadzą. - Wyjął spinkę i broszkę. Petra zrobiła krok w tył.

- Nie przyjmę od ciebie żadnych prezentów. - Petro najdroższa, kiedy będę chciał kupić twoje ciało, nie będę cię obrażał błyskotkami. - Pokazał jej szpilkę do fularu, z główką wysadzaną perełkami i bladozielonym kamieniem oraz broszkę z kameą w kształcie ptaka. - Będziemy podróżować w towarzystwie, a ty jesteś moją siostrą. Suknia nie jest najlepszej jakości, ale parę ozdób może dużo zdziałać. Przypiął jej perłową szpilkę na środku gorsetu, wsuwając palce pod tkaninę, zanim pojęła jego zamiary i zdążyła się sprzeciwić. Odepchnęła go dopiero w chwili, gdy już sam się cofał. - Masz kapelusz? Wciąż czując na piersiach mrowienie wywołane tym niewinnym gestem, chciała z czystej przekory powiedzieć, że nie. Jednak poszła do swojego po 191

koju i znalazła kapelusz. Leżał na łóżku obok prostych pończoch i podwiązek. Zwyczajne czarne buty stały na podłodze. - Zaczekaj chwilę - krzyknęła i usiadła, żeby założyć pończochę, którą przymocowała nad kolanem. Wyczuła czyjąś obecność i podniosła wzrok. - Wyjdź! Uśmiechnął się. - Stoję na straży. Varzi mógłby się tu wślizgnąć. - To patrz w stronę drzwi, a nie na moje nogi. Odwrócił wzrok, a ona szybko wciągnęła drugą pończochę. - Podglądasz! - Nie udało jej się jednak zabrzmieć poważnie i Robin wyszczerzył się do niej. Wstała, poprawiła spódnice i wsunęła stopy w buty. - Trochę za duże, ale mogą być. - To teraz ty stań na straży, a ja poprawię wygląd kapelusza. Wzięła pistolet i obserwowała drzwi, kiedy on wpiął broszkę w węzeł wstążek. - No, całkiem stylowe, nie uważasz? Oddała pistolet, biorąc od niego kapelusz. Przymierzyła go. Miał dołączoną zwyczajną szpilkę, którą przymocowała go do czepka, uznając, że leży całkiem nieźle. - To wystarczy - powiedziała i wróciła do salonu, świadoma frywolnie szeleszczących wstążek opadających jej na plecy. Och, ile by dała za surowość habitu! Przebywanie w pokoju sypialnym sam na sam z Robinem Bonchurchem w takim nastroju to więcej niż jej nerwy są w stanie znieść. Spojrzała na kasetkę z klejnotami. - Złodziej nie sprawdziłby w książkach? Wsunął „książkę" z powrotem na miejsce i powiedział: 181 - Zabaw się w złodzieja. Petra spróbowała wyjąć jedną z ksiąg, ale nijak nie mogła wsunąć między nie palca. Próbowała innych książek i udało jej się wyciągnąć jedną, trochę mniejszą od pozostałych. Otworzyła ją triumfalnie - by ujrzeć zbrązowiałe kartki pachnące stęchlizną i zadrukowane starą, ozdobną czcionką. Chociaż udało jej się z jedną książką, wcale nie ułatwiło to zadania wydostania pozostałych, bo każda miała swoją przegródkę. - Doskonale - powiedziała, wkładając książkę na miejsce. - Chyba że trafisz na złodzieja książek.

- To - zgodził się - zepsułoby całą zabawę. - Jak zdołałeś ją wyjąć? Wziął jej lewą dłoń. Normalnie cofnęłaby rękę, ale przecież sama go prosiła. Położył jej palce na brzegu księgi. - Naciśnij lekko, potem naciśnij na grzbiet książki. Posłuchała go, wybierając trzeci tom od lewej. Trochę się podniósł, ale ciągle nie mogła go wysunąć. - Zwolnij nacisk. Kiedy to zrobiła, księga poddała się jej i mogła ją wyciągnąć. Otworzyła ją i zaparło jej dech w piersiach. Wiedziała trochę o klejnotach, sama je kiedyś nosiła, ale to, co zobaczyła, było zupełnie niezwykłe. Był tam zestaw guzików z wielkich szafirów, które okalały diamenty i perły. Na środku tacki pyszniła się gałązka kwiecia w całości wykonana z genialnie ciętych brylantów. - Wersal - powiedział, jakby się usprawiedliwiając. - Tam tak trzeba, inaczej nikt nie traktuje cię poważnie. 193

Petra zamykała kasetkę, kiedy on musnął palcami diamentową gałązkę. - Hmm, to ewentualnie mogłoby próbować oddać twoją wartość, moja ty mroczna zagadko. - Masz na myśli moją cenę? - Spojrzała mu w oczy. - To się nawet nie umywa. - Chcesz się potargować? - To nie jest żadna gra! Ja cię narażam na niebezpieczeństwo! - Mój drogi kamyczku, podróż mnie nużyła i szukałem rozrywki. Spełniasz swoją rolę bez zarzutu. Rozdział XIII Robin patrzył, jak kobieta, która go tak dręczy, odwraca się z powrotem do okna, żeby obserwować okolicę i wypatrywać Varziego, ścigającego ją albo i nie. On też bacznie obserwował, ale głównie ją. Czy jej historia była prawdziwa? Nadawałaby się na mroczną i krwawą sztukę. Księżna Malfi, na przykład, gdzie źli bracia znęcają się nad cnotliwą siostrą, którą na końcu mordują. Albo na fabułę opery. Petra pochodziła przecież z Mediolanu, który przede wszystkim słynął ze wspaniałych oper. Anglia, prozaiczna Anglia, gdzie oper nikt nie komponuje. Wielokrotnie powtarzane namiętne deklaracje mogą brzmieć pięknie w obcym języku, ale po angielsku brzmią dość idiotycznie. Co nie znaczy, że takie rzeczy się w Anglii nie zdarzają. Przyjaciel Robina, hrabia Ithorne, znał taką historię. Pożądliwy mężczyzna był co prawda właścicielem stadniny, a oporna piękność piętnastoletnią córką pracujących na jego polach chłopów, ale namiętności i naciski były jednakowe w obu historiach. 183

W wyższych sferach tez by się znalazło kilka przykładów, jak choćby lady Annabella Rathbury która w ubiegłym roku wyszła pod przymusem za starego, parchatego wicehrabiego Curzwella Nikt się temu nie sprzeciwiał, bo przecież ślub nadał związkowi moc prawną, nawet jeśli panna młoda przed ołtarzem zalewała się łzami Robin miał raz czy dwa okazję zatańczyć z Bellą Rathbury, ktora byla sliczna, pogodna, naiwna szesnastolatka. Nie mógł wtedy nic zrobić, chyba żeby sam się zaoferował, ze ją poślubi. Ponieważ dziewczyna me miała pokaźnego posagu, jego matka dostałaby szału. Zresztą i tak byłoby to bez sensu. Bella me była jedyna, takie sytuacje ciągle się zdarzały a jako matrymonialny ochotnik mógł wybawić z opresji najwyżej jedną damę. Chyba żeby zaczął mordować kolejne żony... Wyobraźnia znowu zaczynała go ponosić, podczas gdy sytuacja Petry, o ile prawdziwa, była śmiertelnie poważna. Podszedł do niej i położył jej rękę na ramieniu, żeby jej dodać otuchy. Wyczuł lekkie drżenie. Obrócił jej twarz do siebie i zobaczył w mej blady strach. Wziął ją w ramiona Przywarła do niego na moment, po czym próbowała się uwolnić. - Nie rób tego, nie. To podłe z mojej strony, że cię w to wplątałam. To wszystko moja wina. Jak mogłam byc tak głupia, żeby dawać mu zachętę Uciszył ją, kładąc jej palce na ustach. - Juz dobrze. Ludovico to tyran, nic więcej Do tego przywykł, że zawsze dostaje to, co chce - Zły i bezwzględny tyran. - Któremu służą złe psy, ja wiem. Ale nie uda mu się skrzywdzić ani ciebie, ani mnie 184 Otworzyła usta, żeby się sprzeczać, więc zamknął je pocałunkiem. Czy to z tęsknoty, czy ze strachu, tym razem mu się nie opierała. On sam był mocno spięty i podekscytowany perspektywą starcia, więc miękkość warg, słodkie ciepło ust i głęboki, prawdziwy zapach Petry d'Averio rozpaliły go do białości. Usiadł na stojącym obok krześle, pociągając ją za sobą, i posadził sobie na kolanach, by móc ją trzymać jeszcze bliżej i jeszcze mocniej czuć jej jędrne, ponętne ciało. Szpilka od kapelusza się odpięła, a czepek dał się poluzować za jednym pociągnięciem, dzięki czemu Robin mógł je zdjąć i wsunąć palce w jej gęste, kręcone włosy. Petra odsunęła wargi od jego warg i odchyliła głowę, by złapać oddech, odsłaniając w ten sposób szczupłą szyję, na której cienka linia pulsowała namiętnością... Pod jego dłonią, pod cienką tkaniną, odznaczał się jej sutek. Leciutki dotyk w tym miejscu sprawiał, że przeszył ją dreszcz. Żadnego gorsetu, mój Boże, żadnych barier oprócz kilku warstw tej cienkiej tkaniny. Igrał z nią, sam

nabrzmiały do bólu, ruszając się pod nią, szukając jej ust, chętnych, gorących i zgłodniałych. Haftki przy sukni były rozpięte, jego ręka pod halką, na jej pełnej piersi, która unosiła się przy każdym oddechu. Znowu mu się wyrwała, tym razem bliska sprzeciwu. Jej oczy były wielkie, usta czerwone, a jej uroda w świetle dnia zniewalająca. Doskonałe rysy okalała aureola ciemnych loków. - Mój Boże, kto powiedział, że długie włosy są symbolem piękna? - szeptał, głaszcząc ją, żeby sprawić jej przyjemność. - Kobieta, może na widok twoich? - wydyszała Petra, chwytając jego opadające luźno włosy i przyciągając go do siebie, by go pocałować. 197

Wziął jej sutek między palec wskazujący i kciuk. Siła jej pocałunku osłabła, Petra poruszyła się, po czym powieki jej zadrgały na znak poddania się' a z gardła wydobył się słodki, błagalny odgłos. Zawtórował jej, ale wiedział, że to nie jest właściwe miejsce. To byłoby czyste szaleństwo. Mimo to zatonął głębiej w pocałunku, w najbardziej upajającym pocałunku, jakiego doświadczył, podczas gdy jego dłoń znalazła pończochę, powędrowała w górę do nagiego uda... Pukanie do drzwi. Być może trwające od dłuższej chwili, bo wraz z pukaniem dało się słyszeć pytanie Powieka: - Sir, czy dobrze się pan czuje? A niech mnie, kawałek mnie dawno nie czuł się lepiej, Robin warknął w myślach, walcząc ze sobą, z pragnieniem, by odesłać Powieka. Ale Petra próbowała się teraz wyrwać, zapinając pospiesznie suknię i patrząc na niego rozpalonym wzrokiem. - Tak! - zawołał Robin. - Czy jesteśmy gotowi do drogi? - My tak - powiedział Powiek pełnym dezaprobaty tonem, który świadczył o tym, że wie o wszystkim. Niech go kule biją. Petra odwróciła się, szamocząc się z zapięciem sukni. Zaoferował jej pomoc, ale sam nie był w stanie mc zrobić, taki był ciągle podniecony. - Zostań tutaj - powiedział i udał się do łazienki, by pozbyć się tej podpórki w spodniach. Oparł się o ścianę, próbując odzyskać miarowy oddech i jasny umysł. Kiedy ostatni raz wpadł w takie nieoczekiwane tarapaty? Jak to się stało, że pozwolił sobie na taką utratę przytomności i zmysłów? Jego mózg się zaciął. 186 Nie z miłości. Och, nie, to ogniste pożądanie nie miało nic wspólnego z miłością. Miłość jest słodka, miłość jest czuła, miłość jest nabożna i pełna szacunku. Ta pikantna istota po prostu była zbyt kusząca, zbyt chętna w chwili podniecenia. Przyznała, że miała już kochanka. Nic dziwnego, że była chętna, zwłaszcza po tylu latach w zakonie. Nic też dziwnego, że ten groźny Ludovico za żadne skarby nie chce jej wypuścić. Robin był sobie niemal w stanie wyobrazić, że sam przeczesałby Europę, by ją odnaleźć. Ależ nie. Nie on. On nie kazałby przeczesać nawet jednej wioski w poszukiwaniu kobiety, która chciałaby się od niego uwolnić. Żadnej kobiety.

Wziął się w garść i skontrolował w lustrze swój wygląd. Związał włosy, poprawił fular i zapiął go porządnie szpilką. Wrócił do salonu, gotów stawić czoło kłopotom, ale - ku swemu rozdrażnieniu - zastał ją w zaskakująco dobrym stanie. Była w pełni ubrana, z frywolnym kapeluszem na głowie włącznie. - Dobrze się stało, że nam przerwano - powiedział, wkładając pistolet do kieszeni płaszcza i podnosząc szpadę z pochwą. - Nie czas teraz na takie rzeczy. - Zdecydowanie nie - powiedziała chłodno. A niech ją. - Gotowa? - zapytał. - Oczywiście. Czy mogę wziąć ten drugi pistolet? - Lepiej nie. Niewieścia skromność, siostro, pamiętaj. Weź lepiej Kokietkę. Petra podniosła psa, mrucząc pod nosem: - Bardzo przydatna broń w walce z Varzim, nie ma co. 199

Z trudnością powstrzymując śmiech, Robin wziął drugi pistolet, odbezpieczył go i otworzył drzwi. Powiek czekał na zewnątrz, również uzbrojony, gotowy eskortować ich do powozu. Zachowywał rezerwę, jak zwykle w sytuacji, kiedy czegoś me pochwalał. Nic takiego się nie stało, powiedział do mego w myślach Robin. A niech to. Ale to nie była prawda. Robin był głęboko wstrząśnięty i niczego bardziej nie pragnął niż zaciągnąć tę kobietę do łóżka i zagasić trawiącą go żądzę. *** Petra zeszła na dół. Rozpalona, a jednocześnie zimna jak lód, obolała w sekretnych, głęboko ukrytych miejscach. Jak mogła mu na to pozwolić? Jak mogła być tak słaba? Ale też nigdy wcześniej nie doświadczyła takiej namiętności, nawet nie podejrzewała jej istnienia. Nigdy nie przypuszczała, że pożądanie może przetoczyć się przez nią jak burza, rozgorzeć jasno jak tkanina oblana oliwą, kiedy chwyci ogień. Z Ludem nigdy nic podobnego nie miało miejsca. Powinna była się domyślić, że rozpustnicy mieli pewne zdolności i że ona była jak nasączony oliwą jedwab w jego rozpalonych dłoniach. Nigdy więcej nie może znaleźć się z nim w sytuacji sam na sam. Nigdy. Miała więcej szczęścia, uciekając od Ludowca, niz jej matka w spotkaniu ze swoim kochankiem dawno temu. Petra nie była brzemienna. Ciąża teraz dla mej miałaby o wiele bardziej tragiczne skutki. Na podwórzu gospody przywitali podróżnych, z którymi mieli jechać dalej dla wzajemnego bezpie 188 czeństwa. Dwaj oficerowie marynarki budzili respekt i zaufanie. Zapewnili Robina, że są uzbrojeni. - Doskonale - powiedział Robin. - Prawda jest taka, że moja siostra wstąpiła do francuskiego zakonu, ale po pewnym czasie zmieniła swoją decyzję, na co zakon w żadnym wypadku nie pozwala. Udało jej się zbiec, ale wysłali za nią ludzi, którzy mają ją ściągnąć z powrotem. Petra prawie przewróciła oczami. Czy ten człowiek miał choć trochę szacunku dla prawdy? Ale, jak zwykle, jego historyjka wywarła na tych protestanckich dżentelmenach zamierzony efekt. - To nikczemność! - oświadczył kapitan Gal-liard, przyjmując jeszcze bardziej wyprostowaną postawę. - Nie pozwolimy na to! - dorzucił kapitan Wor-sley, a na jego ogorzałej twarzy ukazał się rumieniec - Możesz na nas polegać, panno Bonchurch. Robin podziękował im, po czym zaprowadził Petrę do powozu, kładąc wolny pistolet i szpadę na podłodze obok poduszki Kokietki.

Petra stanęła przed drzwiami powozu. - Potrzebuję kilku rzeczy z bagażnika. Modlitewnik. I różaniec - dodała, żeby odwrócić uwagę od modlitewnika. Kiedy zobaczyła jego wahanie, powiedziała: - To, że twoja siostra uciekła z zakonu, wcale nie oznacza, że musi porzucić swoją wiarę. - W porządku - powiedział, prowadząc ją na tyły powozu. - Ale nie afiszuj się z tym zbytnio. Kolejny przykład tego, jaki Anglicy mają stosunek do katolików. Petra odwinęła habit i przełożyła modlitewnik, różaniec i krzyż do kieszeni sukni. Potem wsiadła do karety. Robin dołączył do niej chwilę później. 201

Pies natychmiast wskoczył ukochanemu panu na kolana. Pełno tu głupich kobiet. - Myślałam, że mówimy tylko prawdę - powiedziała Petra zaraz po tym, jak ruszyli. - Doprawdy? - Usadowił się w swoim rogu i wyciągnął nogi. Przypatrywał się jej i jak na złość, czule głaskał psa. - Tylko by służyć twoim interesom, moja pani. Służyć. Czy nie podobnie mówiło się o parzeniu zwierząt? Ten byk obsłuży tę krowę. Tak właśnie to by wyglądało między nimi, gdyby nie przerwano im pukaniem. Petra odwróciła wzrok, nie podtrzymując dalej rozmowy. On zrobił to samo. Na następnym przystanku Robin zamienił się miejscami z pokojowym i mimo swojego eleganckiego stroju pojechał konno. Fontaine też nie był zainteresowany rozmową, co bardzo by Petrze odpowiadało, gdyby nie to, że zostawała sama ze swoimi myślami. Nawet Kokietka nie zwracała na nią uwagi, układając się do snu na swojej poduszce. Petra rozglądała się za Varzim, ale chociaż minęło ich kilka pojazdów, w żadnym z nich go nie dostrzegła. Nic nie przeszkadzało im w podróży i kiedy wieczór łagodnie zapadał nad miastem, wjechali do Boulogne. Francuska para podziękowała za eskortę i udała się na nocleg w dużym, ekskluzywnym hotelu pod nazwą Coq d'Or. Oficerowie pojechali razem z nimi do znacznie mniejszego zajazdu, który nazywał się Renard. Ponieważ wszystko wskazywało na to, że Robin był bogaty, Petra zastanawiała się, dlaczego wolał Lisa od Złotego Koguta*, ale nie miało to większerenard (fr.) - lis; coq (fr.) - kogut (przyp. red.) 190 go znaczenia. Kiedy zajechali na miejsce, cała czwórka zebrała się na podjeździe. Oficerom spieszno było załatwić miejsca na statku pocztowym, który oprócz listów i paczek zabierał też najwięcej pasażerów zmierzających do Dover. Robin zapytał, czy mogliby zarezerwować też miejsca dla niego i jego ludzi, na co oni chętnie przystali. Dał im pieniądze i się rozstali. - Chodź ze mną - powiedział i lewą ręką pokierował ją do zajazdu, prawą zostawiając wolną, na wypadek gdyby musiał dobyć szpady. Powiek i Fontaine poszli z nimi, zostawiając na chwilę bagaż bez nadzoru. Petra zaczynała czuć się głupio, przekonana, że Varzi jej się tylko przywidział. Mimo to zachowała czujność, będąc jedyną osobą, która wiedziała, jak on wygląda. - Monsieur Bonchurch! - wykrzyknął szczupły, ale brzuchaty gospodarz zajazdu, nisko się przy tym kłaniając. Przyjemnie mi powitać, bardzo przyjemnie!

- Cała przyjemność po mojej stronie, Lemans. Potrzebuję wewnętrznego pokoju do czasu wypłynięcia. Na górze, z ograniczonym dojściem. Krzaczaste brwi gospodarza się uniosły. - Ale to będzie bardzo mały pokój, monsieur, i bardzo ciemny... - Nie szkodzi. Jeśli pozwolisz. Wzruszywszy ramionami, gospodarz poprowadził ich na górę. Jak niemal we wszystkich zajazdach, tak i tutaj okna pokoi wychodziły na krużganek okalający wewnętrzny dziedziniec, więc Petra rozumiała zaskoczenie Lemansa. Rozumiała też intencje Robina. W wąskim, ślepym korytarzu, do którego właśnie wchodzili, można się łatwiej bronić. 203

Pokój był naprawdę malutki, mieściło się w nim tylko wąskie łóżko, mały stół i jedno twarde krzesło. Okno było tak niewielkie, że raczej nikt by się przez me me przecisnął. Robin otworzył okiennice i się wychylił. r Mur, warzywnik, w którym krzątają się ludzie To się powinno nadać. - Zajmijcie się bagażem - powiedział do swoich ludzi - ale zostawcie mi na wierzchu jakieś proste ubrania. Nie będę tak podróżował. - Zamknął drzwi na zamek i położył pistolety na stole, w zasięgu ręki. Tylko nie to. Znowu sami. Petra usiadła, gotowa w razie potrzeby stawić opór. Robin dalej stał i to dosyć sztywno. ' - To zgrzebny pokój, ale będziesz tu bezpieczna. - Jest wszystko, czego mi potrzeba. Dziękuję ci - Kiedy moi ludzie wrócą, będę cię musiał opuście, zeby poszukać odpowiedniego statku. Powiek będzie ochraniał korytarz, a Fontaine zostanie tu z tobą. Nie zajmie mi to zbyt dużo czasu. - Więc koje na statku pocztowym to tylko fortel Sprytnie. - Miejmy nadzieję, że Varzi się na to złapie. Cisza zaczęła jej doskwierać, więc zapytała: - Czy często wynajmuje się prywatne statki? - Nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Ale ja będę szukać kapitana, który zabierze nas do Folkestone. - Folkestone? - zapytała nieufnie. - Gdzie to jest? - Kilka mil na zachód od Dover. Małe miasteczko rybackie. Nie ma tam dobrego portu, ale małe łodzie mogą przybić do brzegu. Przemytnicy zawsze tak robią. 204 A skąd ty to wiesz? Mimo że widziała jego kosztowną biżuterię, wiedziała, że Robin Bonchurch nie jest tym, na kogo wyglądał. Na razie jednak musi mu zaufać. Przynajmniej do czasu, aż wylądują w Anglii. - Zdam się więc na ciebie. - Ta potulność zakonnicy mnie niepokoi. - Większość zakonnic wcale nie jest potulna. - Rozłożyła ręce. - Ale ja nie mam w tym momencie nic do zaoferowania: ani wiedzy, ani doświadczenia, ani pieniędzy. Wyglądało na to, że uznał to wytłumaczenie za niewystarczające. W tym momencie zapukał Powiek i się zaanonsował. Robin przekręcił klucz, otworzył drzwi i wydał mężczyznom dalsze instrukcje. - Wiesz, że nie najlepiej się sprawdzam w niebezpiecznych sytuacjach, sir - powiedział Fontaine z wzrokiem utkwionym w pistolety. Czyżby często znajdowali się w niebezpiecznych sytuacjach?

- Masz tylko wyglądać przez okno i nie otwierać drzwi, to wszystko. - Robin wsadził sobie jeden z pistoletów z powrotem do kieszeni, a drugi podał pokojowemu. - Cokolwiek by się działo, nie otwieraj drzwi. Zbierał się do wyjścia, zapominając o Kokietce. Choć do tej pory czekała cierpliwie, teraz przywarła mu do nóg, tak że prawie na nią nadepnął. Podniósł ją, rzucił Petrze na kolana i wyszedł, nie zwracając najmniejszej uwagi na jej pełne wyrzutu ujadanie. - Nic nie zmądrzałaś, co? - powiedziała Petra do Kokietki. - Czy my kiedykolwiek zmądrzejemy? 193

* * * Robin stłumił wyrzuty sumienia z powodu psa i udał się do pokoju, gdzie Fontaine przygotował mu normalne ubranie. Po co, do diabła, tak się wystroił w Zajeździe Dworskim? Żeby zrobić wrażenie na Petrze d'Averio, oto dlaczego, i teraz widać rezultaty. W wysokich butach, bryczesach z koźlej skóry oraz prostej kamizelce i płaszczu z łatwością wtopił się w uliczny tłum, przypatrując się badawczo każdemu, kto mógł być Varzim lub mediolańskim zabijaką. W Boulogne roiło się od typów spod ciemnej gwiazdy, ale żaden nie pasował do opisu Petry. * Miasto to nie należało do jego ulubionych i im mniej czasu tu spędzą, tym lepiej. Było stare, brudne oraz, jak każdy port, pełne wyrzutków i rozbitków. Robin przejeżdżał tędy na tyle często, żeby mieć tego pełną świadomość. Na wypadek gdyby był obserwowany, poszedł do portu i sprawdził swoją rezerwację. Dopiero gdy wychodził, pomyślał o papierach i paszportach. Czy Petra miała jakieś dokumenty? Nawet jeśli, to przecież nie na nazwisko Marii Bonchurch. Do licha, nigdy nie był dobry w tego typu wybiegach. Kolejny powód, by znaleźć statek, który zabierze ich do Folkestone bez zbędnych formalności i pozwoli po cichu wylądować. Robin szedł w dół nabrzeża, przyglądając się rosnącym stertom bagaży pilnowanych przez pasażerów lub ich służących. Kilka osób wsiadało już na statek pocztowy, chociaż większość wolała spędzić ostatnią godzinę czy dwie w zajeździe, przy suto zastawionym stole. 194 Zdecydował, gdzie warto się zakręcić, po czym wszedł do słabo oświetlonej tawerny, w której najprawdopodobniej przesiadywali kapitanowie statków i ich załogi. Miał nadzieję, że będzie w stanie mówić tak, by uchodzić za prostego Francuza. Na początku próbował się dowiedzieć tego i owego, pytając jakby od niechcenia. Czy zapowiada się przeprawa bez przeszkód? Czy miasto jest jakoś szczególnie obłożone? Czy jakieś osobliwe grupki szukają transportu? Wkrótce dowiedział się o wrzaskliwej lady z szatańskim potomstwem i górą pakunków. Wynajęła „Joannę d'Arc" za kwotę, którą powtarzano sobie ze śmiechem. - Nie ma chłopa, żeby dopilnował jej interesów - powiedział zezowaty wilk morski z ułamanymi zębami. - Nawet jej eskorta to najemnicy, którzy tutaj kończą służbę. Robin westchnął w duchu.

- Słyszałem ja o tej lady po drodze - powiedział takim tonem, jakby się dzielił z nimi pikantnymi plotkami. - Głupia kobieta, jak mówicie, i dlatego się jej przytrafiały różne nieszczęścia po drodze, włącznie z tym, że straciła opiekunów wyznaczonych przez męża. Pozostali pokiwali głowami, z wyrazem nadziei i zadowolonymi uśmieszkami na twarzach. - Ale słyszałem od jednego z jej sług, który uciekł od niej w Amiens, że jej mąż wcale nie jest kupcem, tak jak ona twierdzi, ale raczej piratem. I że walczył u boku korsarzy i piratów karaibskich. Że wytropi i podda torturom każdego, kto odważy się skrzywdzić jego żonę lub dzieci. Mężczyźni zaczęli się niespokojnie wiercić i rzucać nerwowe spojrzenia w bok. 207

- Dzięki za ostrzeżenie, monsieur - powiedział w końcu jeden z nich. - Czego też pragniesz w zamian? Robin postawił kolejkę. - Przeprawy do Folkestone. Znowu rozbiegane spojrzenia. - A czemu nie do Dover? - zapytał ten z ułamanymi zębami. Robin zaryzykował: - Mam coś, czego bym wolał nie pokazywać celnikom. -Aha. Po chwili ogorzały, żylasty mężczyzna z wielkim nosem powiedział: - To kosztuje ekstra. Port tam marny. - Ale nie przy dobrej pogodzie - zaprzeczył Robin. - A pogoda nie zapowiada się źle. - Nigdy nie wiadomo, monsieur. No i, oczywiście, to niezgodne z brytyjskim prawem, tak omijać ich celników. - To - powiedział Robin - z pewnością trochę podnosi cenę. Może mógłbym zerknąć na pańską łódź? Mężczyzna kiwnął głową i wstał. Kiedy szli po nabrzeżu, zapytał: - Ile osób by płynęło, monsieur"? - Tylko dwoje. Ja i moja siostra. Bez bagażu. - To niewiele, jak na cały statek. Kiedy Robin nie zareagował na tę uwagę, mężczyzna spytał: - Czy to prawda z tym mężem piratem? - Tego nie wiem, ale niestety sam mam pewne powiązania z tą damą i mógłbym czuć się zobowiązany do zemsty, gdyby coś jej się przytrafiło. - A kimże ty jesteś, monsieur? 196 - Nazywam się Robin Bonchurch, ale jestem przyjacielem „Czarnego Łabędzia". - Ach - westchnął mężczyzna i wydawało się, że to wszystko wyjaśnia. „Czarny Łabędź". Tak nazywała się nie osoba, ale łódź, na której pływał przyjaciel Robina, hrabia Ithorne. Był to prywatny jacht, ale w czasie ostatniej wojny Thorn podjął się kilku misji dla rządu, w które zamieszani byli też przemytnicy po obu stronach Kanału, oraz kilku jego przyjaciół. Thorn pływał jako Kapitan Róża, a Robin jako porucznik Kruk. Inny przyjaciel, Christian , dołączył do nich raz jako Pirat Poganin. Thorn uznał to za cholerne dziwactwo, żeby przybierać imię mordercy Ptaszka Robina z piosenki, na co Robin odpowiadał, że nazywać się jak kwiatek to jeszcze większy idiotyzm. Wszyscy natomiast uznali wybór

imienia Poganin za natchniony. To były dobre czasy i Robin miał nadzieję, że Thorn przebywa właśnie w Ithorne Abbey, które leży niedaleko na północ od Folkestone. - Oto i ona, monsieur - powiedział mężczyzna, stając przy łodzi rybackiej, która na dziobie napisane miała „Courlis". - Solidna i zdatna do żeglugi. Jest też mała kabina na schronienie dla pańskiej siostry. Robin wskoczył do tej jednomasztowej łajby, żeby się jej przyjrzeć od środka. - Byłeś pan już w Folkestone? - Raz czy dwa - powiedział mężczyzna beznamiętnie. - Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział o tym, że wynająłem „Courlis", ani gdzie płyniemy. Christian (ang.) - imię męskie (Krzysztof), ale także „chrześcijanin" (przyp. tłum.) 209

- A co innym do tego, monsieur. Ale po tamtej strome musimy podpłynąć szalupą i będę musiał sygnalizować. Robin wiedział, jakiego typu ludzie odbierają nocne sygnały. - Zapłacę za ich pomoc. - Bardziej by byli radzi, gdybym im coś przywiózł, monsieur. Robin się uśmiechnął. - Jak najbardziej. Jeśli wszyscy będą radzi, będzie dobrze. Targowali się trochę co do szczegółów, ale szybko doszli do porozumienia. Robin musiał wrócić do tawerny, by przypieczętować umowę, chociaż najchętniej udałby się prosto do Renarda, skąd mógł przyprowadzić Petrę na łódź, gdzie będzie bezpieczna. Udało mu się wyjść z tawerny po niecałym kwadransie. Rozdział XIV Petra nie próbowała nawiązać rozmowy ze zdenerwowanym pokojowym, a Kokietka siedziała zła przy drzwiach. Nie mogąc poradzić sobie z własnymi myślami, Petra wyjęła różaniec, by zatopić się w prawdziwej, głębokiej modlitwie. Dlatego nie usłyszała na czas odgłosów dochodzących z korytarza. Napotkała przerażony wzrok Fontaine'a i żałowała, że to on, a nie ona trzyma pistolet. Przynajmniej drzwi były zamknięte na klucz, a pokojowy był zbyt wystraszony, by je otworzyć. Obaj przyglądali się, jak klamka idzie w dół, a drzwi lekko się poruszają mimo zamka. Petra szybko podeszła do okna. Na zewnątrz wszystko wyglądało normalnie. Czy ma wołać o pomoc? Nie. Grunt to nie otwierać drzwi. Pukanie. Petra gestem kazała Fontaine'owi odpowiedzieć. - Tak? - zapytał dość wysokim głosem. - Natychmiast otworzysz te drzwi - odpowiedział mu męski głos, z taką spokojną pewnością, że nawet Petra poczuła chwilowy impuls, by go posłuchać. Mówił po francusku z włoskim akcentem. 198

Petra nigdy nie słyszała głosu Varziego, ale była przekonana, że to on. Podeszła szybko do Fontaine'a i wyszeptała mu do ucha: - Powiedz mu, że to pomyłka. Że jesteś chory Zeby sobie poszedł. Pokojowy zrobił tak, jak mówiła i przy całym swoim strachu brzmiał całkiem przekonująco. Petra uwolniła go od ciężaru pistoletu, który wzięła do ręki i odbezpieczyła. - Otworzysz te drzwi - powiedział mężczyzna z korytarza takim samym spokojnym tonem - albo wykastruję tego tutaj człowieka. Powiek! - Matko święta! - wykrzyknął Fontaine, chwytając się za głowę, a potem za krocze. - Diabeł wcielony - wymamrotała Petra, której nagle zabrakło powietrza. Ale wiedziała, od razu wiedziała, ze me ma innego wyjścia. Odłożyła pistolet i poszła w stronę drzwi. Fontaine chwycił ją i odciągnął, mówiąc: - Nie wolno ci! Milord powiedział, że nie wolno! - Kretyn! - wyrzuciła z siebie, próbując mu się wyrwać. - Myślisz, że on tego nie zrobi? - Oczywiście, że nie. Nikt by czegoś takiego nie zrobił! - A niech cię! - Złożyła dłoń w pięść i przyłożyła mu z całej siły. Puścił ją, jęcząc i trzymając się za zakrwawiony nos. Petra popędziła do drzwi, krzycząc: - Już idę juz idę. Nie rób mu krzywdy! Drżącymi, spoconymi rękami usiłowała wsadzić Jducz do dziurki, nie przestając zapewniać: - Już idę, już idę! 199 Otworzyła gwałtownie drzwi i stanęła twarzą w twarz z Varzim, który nie zdradzał żadnych emocji, oprócz może lekkiego, uprzejmego znudzenia tym długim czekaniem. Powiek leżał na podłodze, a tyczkowaty mężczyzna stał nad nim, przykładając mu ostrze szpady do gardła. - Co mu zrobiliście? - zapytała Petra, klękając przy Powicku. Varzi chwycił ją za ramię i podniósł. - Nic poważnego, contessina, więc wkrótce powinien odzyskać świadomość. Jeśli ciągle tu będziemy, kiedy to nastąpi, wówczas Marco będzie zmuszony zastosować bardziej drastyczne środki. - Odwrócił się w stronę pokoju, gdzie Fontaine siedział i pojękiwał. - Bądź cicho albo Marco wykastruje ciebie. Fontaine uciszył się natychmiast. - A co ty jemu zrobiłaś? - zapytał Varzi, być może z rozbawieniem. Petra odpowiedziała na pytanie, którego nie zadał:

- On wam nie wierzył. - Reputacja jest bezcenna. Człowiek, którego nazywał Marco, ukląkł przy Powicku. Petra zaczęła się szarpać. - Nawet się nie waż! - On mu tylko aplikuje trochę mikstury, to wszystko. Żeby opóźnić pościg. Tak będzie lepiej dla wszystkich, nie sądzisz? O ile tylko będziesz grzeczna, contessina, nikomu więcej nic się nie stanie. Marco wszedł do pokoju. Fontaine sprzeciwiał się, ale w końcu wypił miksturę. Varzi w tym czasie ciągnął Petrę w dół wąskiego korytarza, a ona nie miała innego wyjścia, jak tylko iść za nim. Ale wtedy z pokoju wyleciała mała, biała kulka sierści, zażarcie ujadając. Petra obróciła się, ale 213

nie dość szybko. Varzi zamachnął się laską i rzucił psem o ścianę. Szczekanie przeszło w skowyt i Petra wiedziała, że jeszcze chwila, a pies zginie za robienie hałasu. Wyrwała się i podniosła Kokietkę, mówiąc: - Cicho, cichutko... Ku jej zaskoczeniu roztrzęsione małe stworzenie ucichło. Petra trzymała ją przy sobie, szepcząc słowa pociechy i myśląc, że jej samej by się przydało pocieszenie. Chciała zanieść psa z powrotem do pokoju, ale Varzi znowu ją chwycił i popchnął w dół korytarza, po czym skręcił i wepchnął ją do innego pokoju. Czekał tam trzeci mężczyzna, potężniejszych rozmiarów i ze złowrogim wyrazem twarzy. Była tam też ogromna skrzynia z otwartym wiekiem. - Pozwoli pani do środka, contessina - powiedział Varzi. Nie ma sensu się sprzeczać. A jeśli nie pozwolę? Petra nie mogła zostawić Kokietki z tymi ludźmi. Pies zacząłby szczekać i Varzi zabiłby ją bez chwili namysłu. Nie miała innego wyjścia, jak tylko zabrać ją ze sobą. Petra weszła do skrzyni i ułożyła się w niej na boku. Szczęściarz z tego Ptaszka Robina, pomyślała ze smutkiem, pozbył się dwóch uciążliwych kobiet za jednym zamachem. Ale w drodze do Mediolanu, powiedziała sobie, kiedy zatrzasnęło się nad nią wieko, na pewno będzie okazja, żeby uciec. Potarła twardy kształt przymocowany do uda. Albo okazja, żeby się zabić. Tak, naprawdę prędzej by się zabiła, niż pozwoliła, by Ludovico Mor-cini powtórnie jej dotknął. 201 *** Robin szybkim krokiem wracał do hotelu Renard, powtarzając w myślach swój plan. Powiek i Fontaine popłyną statkiem pocztowym wraz z bagażem i może uda mu się wynająć parę, która podawałaby się za niego i Petrę, przynajmniej podczas wsiadania na pokład. Przy odrobinie szczęścia aż do samego wypłynięcia mediolański pościg nie zorientowałby się, że Petry nie ma na statku. W Dover szukaliby ich na darmo. Musi dać swoim ludziom szczegółowe instrukcje, żeby mogli uniknąć zemsty. O tyle spraw trzeba zadbać, o tyle osób. Wszedł do hotelu i zobaczył Powieka siedzącego na schodach, otoczonego wianuszkiem ludzi. Robin podszedł bliżej. - Co się stało? Powiek podniósł wzrok, po czym niepewnie stanął na nogach, kurczowo trzymając się poręczy. - Sir, wybacz, sir... Robin chwycił go za ramię, żeby go podtrzymać.

- Gdzie jest... moja siostra? - Nie ma jej, sir. Trucizna... nie wiem... groźby... Fontaine... - jego mowa była bełkotliwa i trudna do zrozumienia. Otworzył drzwi... Robin posadził go z powrotem i pobiegł na górę, przeklinając się w duchu na wszelkie możliwe sposoby. Powinien był postawić większą straż. Powinien był zostać. Albo wziąć ją ze sobą. Albo... Drzwi były otwarte, a Fontaine leżał na łóżku, przykładając do nosa zakrwawioną gazę. Obok niego stała pokojówka z szeroko otwartymi oczami. - Uderzenie w nos, sir - powiedziała do Robina. - Może być złamany. Dzięki Bogu, że nic gorszego. 215

-Dlaczego otworzyłeś drzwi? - Zażądał wyjaśnień od Fontaine'a. Służący natychmiast otworzył oczy i spróbował się podnieść. Robin powstrzymał go. - Próbowałem ją zatrzymać - zajęczał. - Ona mnie walnęła! Robina zmroziło. - To był jej cios? Służący przytaknął. - Nalegała, żeby otworzyć drzwi. Robin zobaczył swój pistolet na stole. Kiedy go podniósł, zauważył, że jest odbezpieczony i szybko go z powrotem zabezpieczył. Nikt z niego nie strzelał. Czy jej historia była stertą kłamstw? Ale dlaczego? I jeśli Varzi był zmyślony, to kto zaatakował Powieka? Do ciężkiej cholery, już on ją znajdzie i wszystkiego się dowie. - Powick? – Zapytal Fontaine. – Czy on jest cały? - Dali mu jakieś środki, ale już dochodzi do siebie. - Nie jest zraniony? - pytał Fontaine z dziwnym uporem. -Nie. Mężczyzna ponownie zasłabł. - Mnie też czymś zatruli. Wmusili mi to. Niedobrze mi. - Dasz radę jechać? Jeśli nie, to możesz tu zo-stac. Znowu się poderwał. - Nie, nie, milordzie. Dam radę, z Bożą pomocą. Fontaine zaczął nazywać go milordem, ale nie było czasu zeby go teraz za to łajać. Robin rozejrzał się dokoła. - A gdzie Kokietka? 203 - Nie wiem, sir. Musiała uciec. - Odpocznij trochę - powiedział Robin i zszedł na dół w poczuciu doprowadzającej go do furii bezsilności. Miał chęć przeorać całe miasto gołymi rękami, żeby znaleźć Petrę d'Averio, o ile tak naprawdę się nazywała, ale nie było to zadanie dla jednego człowieka. W holu przy wejściu spotkał gospodarza. - Lemans, poślij po doktora dla moich ludzi. - Posłałem, monsieur. Powinien być tu lada chwila. Pański człowiek został przeniesiony na kanapę w damskim salonie. Taki skandal jeszcze nigdy się tu nie zdarzył!

Robin znalazł Powieka, który również dochodził do siebie pod opieką pokojówki. Odwrócił się do gospodarza. - Kiedy to wszystko się stało? - Zaledwie kilka minut temu, monsieur. Ten oto pański człowiek zwlókł się na dół, krzycząc o porwaniu. Ze wzięli tę damę, pańską siostrę. - Czy ktoś widział, jak ją porywano? - Nie, monsieur, ale właśnie dowiedziałem się, że dwóch ludzi wynosiło dużą skrzynię bocznymi drzwiami, nie tak dawno temu. Możliwe, że była w środku. Nikt wówczas nie zwrócił na to uwagi. - Tak, rozumiem - powiedział Robin. Czyli naprawdę mogła zostać pojmana. Dosyć to absurdalne, żeby się pocieszać tą myślą, zwłaszcza że kwestia dobrowolnie otwartych drzwi pozostała niewyjaśniona. - Zajmij się moimi ludźmi - powiedział Leman-sowi. -1 niech ktoś mi pokaże to boczne wyjście. Niewiele mu to pomogło. Drzwi prowadziły od schodów na podjazd gospody i nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby ktoś znosił tamtędy ba 217

gaże. Wypytał kilka osób, które tam stały, żywo rozprawiając, ale nie dowiedział się niczego nowego. Niektórzy twierdzili, że skrzynię załadowano na karetę. Niektórzy, że na powóz. Inni znowu, że ją niesiono w rękach. W pobliżu odbywał się załadunek statków, więc w mieście mogło roić się od przenoszonych skrzyń. Po chwili zjawili się dwaj oficerowie marynarki. - Co ja słyszę? - zakrzyknął kapitan Galliard, nie posiadając się z oburzenia. - Mają ją - powiedział Robin, szybko zbierając myśli. - Jest jeszcze ponad godzina, zanim pierwsze statki wypłyną. Jeśli to nie kłopot, czy zechcą panowie powiadomić władze portowe, że porwano kobietę i że porywacze mogą próbować przemycić ją na statek w skrzyni? Oraz poprosić władze o zamknięcie dróg, żeby nie została wywieziona z miasta? - Proszę to uważać za załatwione - oznajmił Galliard. - Jak najbardziej - potwierdził Worsley i obaj odeszli pospiesznym krokiem. Robin zwrócił się do plotkującej pokojówki. - Rozpowiedz wkoło, że zapłacę okrągłą sumkę za informacje o mojej siostrze. Kobieta również oddaliła się w pośpiechu, a Robin wrócił do gospody. - Czy możesz znaleźć mi ludzi, którzy przeczeszą miasto w poszukiwaniu tych drani? - Mogę dać panu do dyspozycji kilku moich ludzi. Oni mają swoje znajomości. Robin pokiwał głową. - Niech się stawią tutaj. Podszedł do Powieka, który unosił się z gniewu, wściekły sam na siebie. 205 - Powalili mnie - powiedział, z trudem artykułując słowa. - A potem, jak wracałem do przytomności, wlali mi coś do gardła. Ocknąłem się cały roztrzęsiony. Młody, energiczny doktor wszedł do pokoju zaaferowany całą sytuacją. Zbadał Powieka, mrucząc pod nosem jakieś uczone nazwy, po czym orzekł, że choć poszkodowany został zmuszony do konsumpcji bliżej niezidentyfikowanych szkodliwych substancji, to najprawdopodobniej nic mu nie będzie. Robin przewrócił oczami i wysłał go do Fon-taine'a, mimo że spodziewał się, że doktor zdia-gnozuje złamany nos przy pomocy najbardziej skomplikowanych terminów, po czym podniesie rachunek za wykwalifikowaną pomoc. Robin odesłał pokojówkę i zapytał: - Czy to był Varzi? - Ani chybi. On i jeszcze taki wysoki, żylasty typ. Fechmistrz, zdaje mi się.

- A co z Petrą? - Też tam była. Kiedy dali mi tę miksturę... - Pomagała im? - Nie, nie, sir. Usiłowała pomóc mnie, ale ją odciągnęli. Dzięki Bogu! Z jakiegokolwiek powodu otworzyła drzwi, nie była to część jej planu. - Trzymaj się - powiedział do Powieka. - Jeśli dasz radę, wsiądź na statek pocztowy i przekup jakąś parę służących, żeby udawali mnie i Petrę. Mogą się wyślizgnąć ze statku przed wypłynięciem. Ja będę podróżował inną drogą. - Bądź ostrożny, młodzieńcze. Ci ludzie nie żartują. Ten wysoki byłby mnie nadział na rapier z taką łatwością, jakby nadziewał kurczaka na rożen. 219

- Tak też mi się wydaje - powiedział Robin i wyszedł do holu. - Żadnych wieści? - zapytał gospodarza. - Jeszcze nie, monsieur, ale nie mogli daleko uciec. - To są bardzo przebiegli ludzie. - Kim oni są, monsieur? I dlaczego porwali pańską siostrę? Robin powtórzył historię uciekającej zakonnicy. Lemans, jako katolik, nie okazał ślepego oburzenia, ale przyznał, że nic nie usprawiedliwia takiego bezwzględnego napadu. Po chwili młody chłopak wpadł do gospody i wyhamował tuż przed nimi. - W Mouton Gris, panie! - wydyszał. - Mężczyzna zdycha i gadają, że to robota kobiety! Rozdział XV Robin musia, przedrzeć się przez ..urn otaczający gospodę Pod Szarą Owcą, ale kiedy już znalazł się w środku, jego władczy sposób bycia natychmiast przyciągnął uwagę właściciela. - Monsieur, takie okropieństwa! Mamy tu gościa, który został okrutnie pokaleczony nożem. Mdlejącą pokojówkę. Rzygającego służącego. Gospodę pełną - Robin przerwał tę tyradę. - Kto dźgnął kogo? Mężczyzna rozłożył ręce. - Nie mam pojęcia, monsieuń Ten człowiek, on nic nie mówi, tylko klnie w obcej mowie. Myślę, że po włosku. Ten drugi gdzieś zniknął. Niektórzy, niektórzy mówią, że to sprawka kobiety. W to to ja nie mogę uwierzyć! Odwrócił się, aby wydawać gorączkowe polecenia spanikowanej służbie, usiłując jednocześnie odpowiadać na pytania zaalarmowanych gości. Robin złapał jednego ze służących. - Gdzie jest ofiara? Mężczyzna wskazał palcem. - Tam! Poszkodowany był zielony na twarzy. 207

Robin wepchał się do pokoju na parterze, gdzie grupka gapiów otaczała leżącego na podłodze mężczyznę. Smród krwi, odchodów i wymiocin sprawiał, że Robin miał ochotę wyjść. Kiedy zobaczył, za co trzyma się ten mężczyzna i skąd cieknie krew, natychmiast zrozumiał, dlaczego pokojowy zwymiotował. Naprawdę musi uważać, żeby zbytnio nie narazić się Petrze d'Averio. Nie mógł się powstrzymać od swego rodzaju chichotu. Nie, nie poszła z nimi z własnej woli. Bynajmniej. Szkoda, że to nie Varzi padł jej ofiarą. Ten człowiek był po dwudziestce, wysoki, dobrze zbudowany. Jak udało jej się zadać cios takiemu chłopisku? Pokojówka, kobieta w średnim wieku i niezbyt urodziwa, stała przy ofierze, nie udzielając mu jednak żadnej szczególnej pomocy. Wyglądała wręcz, jakby w duchu odczuwała złośliwą satysfakcję, że oto zasłużony los spotkał choć jednego przedstawiciela męskiego rodu. Robin klęknął obok cierpiącego mężczyzny na jedno kolano i przywołał swój słaby włoski: - Przyjacielu, tak mi przykro. Jak mogę ci pomóc? Zaciśnięte oczy lekko się otworzyły. - Zabij tę sukę - wysyczał. - Kobieta ci to zrobiła? - zapytał, udając niewinne zdziwienie. Potok słów, który wypłynął z ust Włocha, był prawdopodobnie wiązanką przekleństw na temat córek Ewy. - Spokojnie, przyjacielu, spokojnie. Wezwano doktora. Wszystko będzie dobrze. Ale czy masz tu znajomych? Czy mam ich dla ciebie poszukać? 208 Mężczyzna najwyraźniej trochę się odprężył. Niestety, rana nie była tak poważna, na jaką wyglądała. - Signor Varzi - wymamrotał mężczyzna. - Mój pan. Signor Varzi. - Też się tu zatrzymał? -Tak. - W którym pokoju? Ale wtedy właśnie wszedł doktor - tym razem siwowłosy jegomość - i wydał z siebie okrzyk męskiego przerażenia. Robin musiał się wycofać, wyproszony z izby z całą resztą. Zobaczył, że gospodarz wychyla szklankę brandy i podchodzi do niego. - Paskudna sprawa. Mężczyzna zadrżał. Pstryknął palcami i zaraz przyniesiono drugą szklankę. Robin sączył alkohol. - A gdzie jest signor Varzi?

- Pewnie rezerwuje miejsce na statku, monsieur. - Podróżował tylko z tym jednym człowiekiem? - Nie, było ich troje. -1 kobieta, jak rozumiem. - Nie, monsieur. Kim ona była, to ja nie wiem. Pokojówka widziała, jak kobieta w zielonym wybiegła zaraz po tym, jak ten mężczyzna krzyknął z bólu. Podobno niosła białego kota. - Wzruszył ramionami, ponownie rozkładając ręce. - Może to była czarownica... Kokietka. Czemu, do diaska, Petra wzięła ze sobą psa? Przynajmniej wygląda na to, że uciekając, obie były w miarę całe i zdrowe. Wkrótce jednak ludzie podniosą przeciw Petrze wrzawę. Robin próbował zasiać pierwsze wątpliwości. - Być może to signor Varzi zaatakował swojego człowieka, a ta kobieta po prostu to widziała 223

i uciekła przerażona. Ci cudzoziemcy! - Dodał, przybierając typową galijską pozę. - Włosi znani są z przemocy. Gospodarz przytaknął: - Co prawda, to prawda. Gdzie mogła uciec? Do Renarda? Nie po tym, jak ją stamtąd porwali. Ale nie znała żadnych innych miejsc w Boulogne. - Straż została wezwana - powiedział gospodarz i jak na komendę, z ulicy dobiegły odgłosy maszerujących żołnierzy i rozkaz: - Stój! Robin wymknął się na podjazd, żeby się wmieszać w rozdyskutowany tłumek. Nie musiał nawet pytać o damę w zieleni, bo nikt nie mówił o niczym innym. Na szczęście opowieści były niespójne. - W niebieskim. Nie, w zielonym. W kapeluszu. Nie, w czepku. Z kotem. Nie, ze szczurem. Piękna. Jędza. Przerażona. Obłąkana. Z szatańskim rechotem. Nikt nie miał pojęcia, dokąd poszła. Jedna kobieta była pewna, że zamieniła się w kruka i odleciała. Robin oddalił się, myśląc: Petro, jak zawsze mnie zaskakujesz. Ale gdzie, do diabła, teraz jesteś? Wyszedł na ulicę, nastrajając się na nowe plotki, ale natychmiast zastygł w bezruchu. Przed wejściem do Mouton Gris gospodarz, żywo gestykulując, rozmawiał ze śniadym mężczyzną w średnim wieku. Ten przeciętnie ubrany człowiek sprawiał wrażenie zatroskanego i zaniepokojonego - normalna reakcja w sytuacji, gdy ktoś dowiaduje się, ze jego służący został okrutnie zraniony. Tak jak mówiła Petra, signor Varzi wyglądał bardzo przeciętnie. Ciemna karnacja często była postrzegana jako atrybut złoczyńcy, ale jego krąg-łości i pulchne policzki sugerowały, że był zamoż 224 nym kupcem, zaś jego rozłożone ze zdziwienia ręce wyglądały na miękkie i zadbane. Nawet oczy miały smutny wyraz jak u psa. Był jednak psem o ostrych kłach i jednym z takich kłów był niewątpliwie towarzyszący mu szczupły, statecznie odziany fechmistrz. Robin wymacał rękojeść własnej szpady. Ten człowiek zagroził Powiekowi. Ale nie ma na to czasu - przynajmniej na razie. Musi znaleźć Petrę, zanim oni ją znajdą. Udał się z powrotem do Renarda w nadziei na jakieś wieści, ale po drodze wypatrywał jej na każdym kroku. Na próżno. Rzucił mu się natomiast w oczy sklep z ciuchami, bo wokół drzwi porozwieszane były różne ubrania. W drzwiach siedziała stara kobieta z robótką. Uraczyła go bezzębnym uśmiechem. - Wejdź, wejdź, milordzie. Mam tu piękne stroje, niektórych i na dworze byś się, panie, nie powstydził.

Robinowi nie chciało się sprzeczać. Wszedł do obskurnego, śmierdzącego pomieszczenia, wypatrując czegoś, co przydałoby się Petrze. Jakiejś peleryny, którą mogłaby narzucić na suknię. Kobiety w Boulogne bardzo często nosiły szale i peleryny, więc nie rzucałaby się w oczy. Znalazł ciemnoczerwony płaszcz. Był trochę poplamiony z jednej strony, ale za to dość dobrej jakości. Miał nawet kaptur. - Ile za to? - zapytał kobietę. - I nie próbuj żądać za dużo, bo nie mam czasu się targować. Spojrzała na niego urażona tym niezbyt sportowym oświadczeniem, ale podała cenę, która była do przyjęcia. Robin zapłacił, zwinął płaszcz i wyszedł. 211

Postanowił, że zaryzykuje i zaczepił dwie plotkujące kobiety, pytając, czy nie widziały psa jego sio- Mała pchełka. Wygląda jak kulka białego futra i ma taką szykowną obrożę. Nie widziały psa, ale ostrzegły Robina, że jeśli nie sam pies, to obroża na pewno wkrótce wpadnie w niepowołane ręce. Potem uliczny sprzedawca owoców przypomniał sobie, że widział psinę z wielkimi włochatymi uszami. - Miała drogocenną obrożę, więc od razu żem poznał, że to kradzione. Złodziejka poszła w tamtą stronę. Robin dał mu monetę i poszedł we wskazanym kierunku. Nie była to droga do Renarda. Później od grupki dzieci dowiedział się o ślicznym psiaku, który wyrwał się, żeby się z nimi pobawić, ale rozzłoszczona kobieta zaraz go od nich zabrała. Pytała też o drogę do Coq d'Or. Ależ oczywiście. Jedyne miejsce, poza Renardem, o którym słyszała. Robin najchętniej puściłby się biegiem, ale opanował się i tylko trochę przyspieszył. Powtarzał sobie w myślach, że te relacje wskazują na to, że Petra jest cała i Kokietka też. Ale obie muszą być przerażone. Wykwintny zajazd był pełen gości, a rozgrywające się w innych częściach miasta tragedie nie zakłóciły jeszcze spokoju tego miejsca. Robin ominął główną bramę, bo tak niechybnie uczyniłaby Petra, i udał się na tylne podwórze. Panował spory rozgardiasz, ale byli tu głównie spóźnieni przyjezdni, których interesowało tylko to, czy jeszcze uda się załatwić miejsca na wieczorny rejs. Nikt więc nie zwracał na niego uwagi. Nie znalazł jednak żadnego śladu Petry ani Kokietki. 226 Pewnie się gdzieś ukrywa i pewnie jest w szoku po okaleczeniu człowieka. Ale czy Kokietka, kierując się tym swoim źle ulokowanym przywiązaniem, nie przybiegłaby do niego natychmiast, albo przynajmniej nie zaczęła szczekać? Obszedł podwórze, zaglądając do stajni i powozowni, pomieszczeń stajennych i spichrza, ale nigdzie nie natknął się na żaden ślad. Czy powinien wypytać ludzi? Żołnierze wkrótce tu będą, więc to zbyt niebezpieczne. Może wcale jej tu nie ma, a może weszła do środka. Możliwe, że poszukała schronienia u pary Francuzów, z którymi jechali do Boulogne? Odwrócił się, żeby wejść do zajazdu, kiedy zauważył drewnianą bramę zwieńczoną łukiem. Otworzył ją i znalazł się w małym, otoczonym murami ogrodzie, najpewniej przeznaczonym dla gości. Teraz ogród był pusty, choć wychodziły na niego okna zajazdu. Robin nie zauważył, żeby akurat ktoś stał w oknie. Rozejrzał się w poszukiwaniu możliwych kryjówek. Był tam niewielki trawnik z szeroką białą alejką dokoła. Między alejką a ogrodzeniem rosły krzewy i małe drzewka, ale jak miał je przeszukać? Czyżby skowyt?

Szedł wzdłuż alejki, nasłuchując i zastanawiając się, jak dużo by dał, żeby żwir tak nie chrzęścił mu pod butami. Szelest? Tam w rogu, gdzie młody krzew przycupnął przy małym drzewku? Gałąź się poruszyła. Poszedł w tamtą stronę, po cichu przywołując Kokietkę. Pies wyskoczył nagle z krzaków, popędził do niego i wskoczył mu na ręce, drżąc na całym ciele. Robin natrafił ręką na coś lepkiego. Krew! Mrucząc psu do ucha, wmawiał sobie, że ten jej szalony bieg świadczy o tym, że nie jest po 213

ważnie ranna. Mimo wszystko dopisze to do ra- i chunku Varziego. - No, a gdzie jest Petra, moja złota? Petra! - za- 1 wołał półgłosem. Czy to możliwe, żeby pies był tu sam? Albo że Petra jest ranna? Kokietka wierciła się, żeby ją postawić, co też 'j uczynił. Pobiegła z powrotem w kierunku nieruchomych zarośli. Robin poszedł za nią i wcisnął się ! za krzew, gdzie znalazł Petrę przykucniętą przy murze i obejmującą się ramionami, z wielkimi oczami i śladem krwi na policzku. Na moment skurczyła się, jakby go nie poznała, ale natychmiast stanęła na nogi i, jak wcześniej Kokietka, rzuciła mu się w ramiona. Robin trzymał ją mocno. - Doprawdy, zapewniasz mi wiele rozrywki. Ale może już wystarczy? i Wybuchnęła śmiechem i płaczem jednocześnie, i na szczęście jego płaszcz, w który wtulała głowę, stłumił hałas. Mimo to Robin się obrócił, żeby obserwować przez listowie, czy nikt nie idzie. Kiedy trochę się uspokoiła, dotknął jej twarzy: - Czy Varzi cię skrzywdził? Potrząsnęła głową, ale oczy miała opuchnięte i czerwone, a skórę pokrytą plamami po tym, jak przyciskała twarz do jego płaszcza. Pocałował ją delikatnie w czoło i poczuł falę niepokojącej czułości wypływającą z serca. Nie było w tym podniecenia ani żądzy - i to właśnie było szczególnie niepokojące. *** Petra oparła się o Robina, wspaniałego Ptaszka Robina, choć czuła, że jest na skraju łez. Z wielu powodów. Tak się cieszyła, że go widzi, tak się 228 martwiła tym, co się stało i co zrobiła. Tak się bała konsekwencji. - Czy ja go zabiłam? - Nie sądzę. - Dzięki Bogu, dzięki Bogu! - Podniosła wzrok na Robina, jakby był jej sędzią. - Musiałam to zrobić! Musiałam uciekać! - Oczywiście, że tak. Spokojnie, spokojnie... Czy to jego krew? - Zapytał, ponownie dotykając jej twarzy. - Och! - Spojrzała na swoją prawą dłoń, która wcześniej była cała we krwi. - Wytarłam ją najlepiej, jak mogłam...

- Momenty z Makbeta - powiedział i splunął na swoją chusteczkę, żeby wytrzeć jej twarz. - Już, ta głupia plama już zeszła. - Potem ją pocałował. Pocałunek był delikatny i czuły i miał ją uspokoić, ale zamiast tego wlał w nią życie rwącym, rozszalałym strumieniem. Przylgnęła do niego i położyła mu rękę z tyłu głowy, żeby uczynić pocałunek jeszcze głębszym, żeby pić z niego życiodajne soki. Żeby żyć. Po chwili się odsunęła. - Przepraszam... - Dosyć przeprosin. Ale Kokietka okazuje mi zdecydowanie nadmiar atencji. Piesek wirował wokół ich nóg, domagając się jego uwagi. Podniósł ją delikatnie, by obejrzeć ranę. - To nie jej krew. To z mojej ręki. Przepraszam. Przepraszam, że znowu przepraszam. Zaczęła wycierać łzy wierzchem dłoni, ale ręka wciąż miała zapach krwi. - Czy z Fontaine'em i Powickiem wszystko w porządku? - Wyjdą z tego, ale niewykluczone, że złamałaś Fontaine'owi nos. 215

- Przepraszam. Ale on mnie nie chciał puścić! Ostrożnie włożył pieska do kieszeni. - Pytanie brzmi: dlaczego chciałaś iść? - Miałam pozwolić, by wykastrowali Powieka'? - zapytała. Wpatrywał się w nią zdumiony. - Varzi naprawdę byłby do tego zdolny? - Naprawdę. Potem przeszedłby do innych części ciała. - Rany boskie! - Widzisz, na jakie ryzyko was naraziłam. Nigdy nie powinnam była... Chwycił jej ręce, którymi tak żywo gestykulowała. - Juz dobrze. Od teraz wszystko będzie dobrze - Ach, ty! - Tak, ja. - Ścisnął jej dłonie w swoich i się uśmiechnął, ale zaraz się odsunął i zaczął szukać wzrokiem czegoś na ziemi. - O, tutaj. - Podniósł z ziemi zawiniątko, które okazało się ciemnoczerwoną peleryną. - Zauważ, że wykazałem się dale-kowzrocznością, chociaż raz. - Zarzucił jej pelerynę na ramiona i zawiązał pod szyją. - Rozchodzi się na dole. Czy możesz założyć halkę na spódnicę? Ta jego swoboda, która wcześniej ją tak drażniła, teraz działała jak kojący balsam. - Tak, tak, naturalnie. - Odwróciła się, odwiązała kremową halkę i założyła ją na wierzch, zakrywając zieleń sukni. Kiedy obróciła się z powrotem do niego, Robin powiedział: - Tak lepiej. Zdjął jej kapelusz i odpiął kameę. Dał jej te rzeczy, mówiąc: - Schowaj je gdzieś, a na głowę załóż kaptur. - Odsunął się o krok, żeby się jej przyjrzeć - To powinno wystarczyć. Czas zatem opuścić tę polankę pośród listowia. 216 Petra zawahała się, ale natychmiast zebrała odwagę i przedarła się przez krzaki, wychodząc na alejkę. Robin podążył w jej ślady, mówiąc: - Kokietka może nas zdradzić. - Włożył psa za pazuchę, przytrzymując ją ramieniem i nakazując ciszę. Z figlarnym wyrazem twarzy powiedział: - Ponieważ została wytresowana do dworskiego życia, zdarza jej się milknąć na żądanie. - Zamilkła, kiedy ja jej kazałam. Prawdopodobnie to uratowało jej życie.

- Doprawdy, ten Varzi słono za to wszystko zapłaci. - Podał jej wolne ramię i spacerowym krokiem udali się w stronę bramy. Petra modliła się, żeby tylko Robin nigdy nie miał z Varzim do czynienia. Rzucała nerwowe spojrzenia w kierunku okien zajazdu. - Rozumiem, że nawet jeśli ktoś nas zauważy z okna, to pomyśli, że to schadzka? - Absolutnie. Jak Kokietka została ranna? Zbita z tropu tym nagłym pytaniem, które odebrała jako wyrzut, Petra powiedziała: - Przepraszam, że do tego doszło. - Czy to w takim razie było z twojej winy? - To wszystko jest z mojej winy - powiedziała z przejęciem. - Powiek, Fontaine... Kokietka szczekała na Varziego, a ten odgonił ją uderzeniem laski. - Czy ty nie masz dość rozsądku, żeby pojąć, że jesteś tylko do ozdoby? - Co takiego? - Petra aż stanęła ze zdziwienia. - Kokietka, nie ty. - To bardzo wojowniczy pies. Próbowała ugryźć tego drugiego. Mojego strażnika. Był tak zaskoczony, że udało mi się zadać cios. 231

- Należą ci się diamenty w nowej obroży, mój ty dzielny motylku, ale, z łaski swojej, już się tak więcej nie narażaj. Petra czuła się trochę, jakby te słowa były skierowane także do niej. Kolejny ciężar, który trzeba chrome, głaskać i znosić, ponieważ Robin Bon-church me ma w zwyczaju uchylać się od odpowiedzialności, nawet jeśli tak byłoby mu wygodniej. Puścił na chwilę jej ramię i otworzył bramę. Wyszli na podwórze, ale po chwili Petra stanęła. - Tam są żołnierze. Zadają pytania. Robin popchnął ją do przodu. - Jesteśmy tylko szacowną parą, która zażywa wieczornego spaceru. Gdy przechodzili obok żołnierzy, Petra usłyszała, ze pytają o kobietę w zielonej sukni z białym kotem. Drugi w tym czasie rozglądał się uważnie. Robin ukłonił się, życząc mu udanego wieczoru i dodając coś o pomyślnych prognozach na wieczorny rejs. Żołnierz uprzejmie przytaknął i skierował uwagę na innych ludzi. Serce Petry biło jak szalone i uginały się pod nią kolana, ale starała się odgrywać swoją rolę. Kiedy Robin zaczął pogawędkę o ich podróży i o tym, jak wszyscy w domu się ucieszą na jej widok, Petra odpowiadała bez namysłu, zadowolona, że nie musi się wgłębiać w sens jego słów. Spodziewała się, że wrócą do Renarda, ale hałas, harmider i smród wodorostów podpowiadały jej, ze znajdują się w pobliżu statków. - Postaraj się wyglądać na zrelaksowaną - powiedział do niej z uśmiechem. - Sam zawsze podnoszę larum, kiedy wydaje mi się, że jakaś kobieta jest siłą wprowadzana na statek. 218 Petra przybrała zadowolony wyraz twarzy i nawet udało jej się lekko zaśmiać, jakby właśnie usłyszała coś dowcipnego. Zaprowadził ją do jednomasztowej łodzi, na której czekał na nich mężczyzna o surowych rysach twarzy i wydatnym nosie. - Nareszcie pan jest, monsieur. Myślałem, że zmienił pan plany - powiedział. - Zostałem uwikłany w pewien incydent. - Ten z gościem, co mu pokroili jaja? To pański znajomek? - Zupełnie go nie znam - powiedział Robin i pomógł Petrze wsiąść na łódź, a następnie przejść do czegoś w rodzaju kajuty postawionej na środku pokładu. Wszedł za nią i zamknął drzwi. - Obawiam się, że to kolejne skromne wnętrze i że będziesz musiała pozostać w środku, gdzie nikt cię nie zobaczy. - Oczywiście.

Była to przestrzeń długa na jakieś osiem stóp i szeroka na sześć. Po obu stronach znajdowały się szerokie, drewniane ławki obite cienką warstwą gąbki. Domyślała się, że w razie potrzeby mogą służyć jako łóżka. Ona i Robin tu w środku, na tych łóżkach, w nocy? Małe okienka miały otwarte okiennice, więc nie tylko wpuszczały trochę światła, ale i pozbawiały ich prywatności. I bardzo dobrze. Wtedy właśnie Robin zaczął się rozbierać, ściągając płaszcz, potem kamizelkę, następnie fular i pas z pochwą na szpadę. - Co ty robisz? - zaprotestowała Petra. - Zamieniam się w prostego człowieka. Idę na pokład porozmawiać z Merienem, ale nie chcę, 233

żeby ktoś mnie rozpoznał. Wyglądam już jak prosty żeglarz? Musiała się uśmiechnąć. - Nie, ale nie sądzę, żeby Varzi wiedział, jak dokładnie wyglądasz. - Módl się, by tak było. Zostań w ukryciu i dopilnuj, żeby Kokietka nie uciekła na pokład. Ona jest jak znak rozpoznawczy. Ja nakłonię Meriena, żebyśmy odbili, gdy tylko zacznie się odpływ. Jak zwykle Kokietka próbowała pobiec za Robinem. Petra trzymała mocno jej drobne ciałko do czasu, aż zamknęły się drzwi oraz dziękowała jej ponownie za pomoc w ucieczce. Gdy tylko ją puściła, piesek smętnie obwąchał drzwi, po czym zwinął się w kłębek na płaszczu Robina. Petra z niepokojem skonstatowała, że sama ma wielką ochotę zrobić to samo. Powoli zaczynały do niej docierać wydarzenia ostatnich godzin. Usiadła na ławce, żeby nie było jej widać z zewnątrz. A więc Varzi faktycznie tu jest i okazał się jeszcze bardziej bezwzględny niż zwykle. Prawie mu się udało ją złapać. Zraniła tego człowieka... Zakryła usta dłonią, ale o mało co nie zakrztu-siła się, czując zapach krwi. Musi to zmyć! Wstała, żeby poprosić o wodę, ale zaraz znowu usiadła! Varzi będzie chciał ją teraz znaleźć za wszelką cenę, a do tego jest pewnie spragniony zemsty. Kiedy otworzyły się drzwi, Petra znieruchomiała ze strachu. Zaraz jednak rozpoznała Robina, który teraz spiął z tyłu włosy i schował je pod dzierganym nakryciem głowy, a na szyi miał zawiązaną niebiesko-żółtą chustkę. - Woda morska - powiedział, podając jej cynową misę. - To wszystko, co mogę ci w tej chwili zaoferować. 220 Petra wzięła ją, bliska łez. - Jesteś najwspanialszym z mężczyzn... - Nie, to ciebie nad wyraz łatwo zadowolić. W przeciwieństwie do tej tutaj. - Podniósł skomlącego psa. - Cichutko. Kokietka ucichła, ale nie przestała patrzeć na niego jakby z wyrzutem. - Przykro mi, maleńka - powiedział, podał ją Petrze i wyszedł. Petra położyła Kokietkę z powrotem na płaszczu, gdzie pies przybrał najbardziej melodrama-tyczną z póz, kładąc głowę na łapkach. Petra była pewna, że to po części gra, więc powiedziała: - On cię teraz nie widzi, więc po co to przedstawienie. Tarła rękę jedna o drugą w misce zimnej słonej wody, aż po krwi nie pozostało już ani śladu. Nie mogła jednak wymazać z pamięci wspomnienia ostrza wbijającego się w ciało ani tryskającej gorącej krwi. Ani zdławionego

krzyku tego mężczyzny. Nie wiedziała, dlaczego nie zaczął wrzeszczeć. Wydał z siebie zdławiony okrzyk i chwycił się w tym miejscu. W tym miejscu. Nie miała tego w planie. Był wielkim mężczyzną i kiedy Kokietka odciągnęła jego uwagę, Petra po prostu dźgnęła nożem nad sobą i oto, na co natrafiła! Porzuciła nóż i ofiarę, złapała Kokietkę i uciekła. Przypomniała sobie, że wciąż ma na nodze pusty pas na sztylet i szybko go zdjęła. Był bezużyteczny, a w dodatku stanowił obciążający dowód zbrodni. Wsadziła go pod jedno z siedzeń. Obejrzała zakrytą kremową halką suknię. Tak, była schlapana krwią, ale tych plam nie było znać na kwiecistym deseniu. Za to plama w jej umyśle pozostanie. Szekspir dobrze wiedział, co mówi.

Rozdział XVI Robin pomagał w przygotowaniach na łodzi, czujnie rozglądając się za Varzim i jego ludźmi. Niełatwo mu przyszło zostawić Petrę samą w chwili, kiedy potrzebowała wsparcia, ale nie mógł liczyć na to, że żeglarze zachowają wystarczającą czujność. Poza tym, im mniej będą przebywać sam na sam, tym lepiej. Napięcie, niebezpieczeństwo i działanie wywoływały nieoczekiwane reakcje i utrudniały samokontrolę. Słońce prawie skryło się za horyzontem, a morze zaczynało się podnosić. Kolejka pasażerów na statku pocztowym przesuwała się powoli, ciągle trwał też załadunek pudeł, skrzyń i innych pakunków. Bliżej nich ludzie wsiadali na mniejsze, wynajęte łodzie. Widział, że na jednej znajdowała się już cała kareta, a na inną ładowano beczki pod czujnym nadzorem właściciela. Burgund? Porto? Koniak? - Ucieka pan przed złoczyńcami, monsieurl Robin ujrzał przed sobą młodzieńca o zdrowym wyglądzie, który zadzierał głowę, patrząc na Robina. Podłużna twarz i nos wskazywały, że jest to syn kapitana. - Coś w tym rodzaju - powiedział. - Masz czas, żeby mi pomóc trzymać wartę? 236 - Tak, monsieuń - To spróbuj wspiąć się trochę wyżej i obserwuj ludzi, którzy się dziwnie zachowują. Na przykład nie wsiadają na statek. - Tak jest, monsieur - powiedział chłopak i zwinnie wspiął się po żaglu, najwidoczniej zadowolony ze swojej misji. Dzieciak przypadł Robinowi do serca, ale to, niestety, nie była zabawa. Podobnie jak jego uczucia do Petry d'Averio, które mogły zmienić, a może zniszczyć jego życie. Oparł się o linę, rozkoszując się świeżą bryzą i złotym wieczornym światłem i obserwując słabnący ruch na nadbrzeżu. Ale myśli miał zajęte rodziną, obowiązkami i matką, która wciąż opłakiwała męża i oczekiwała od Robina, że zostanie hrabią Huntersdown na jego podobieństwo. Rodzice zawsze okazywali mu ciepło i uwagę, choć ta uwaga w dużej mierze koncentrowała się na przygotowywaniu go do roli, jaką w przyszłości miał objąć. Wszyscy służący i guwernerzy byli starannie dobierani, a jego postępy śledzono z uwagą. Pobierał nauki tak z zakresu manier, dowcipu i uroku, jak i greki, łaciny oraz nauk ścisłych. Znał się na muzyce i sztuce i od młodego wieku wdrażał się do roli mecenasa sztuki, który polega na własnych gustach. Sam nie był szczególnie utalentowany w tym kierunku, ale przecież nikt nie jest doskonały.

Rodzice zawsze byli mu stawiani za wzór i tak też ich postrzegał - obdarzeni inteligencją, wdziękiem i uprzejmością. Nic nie było mniej eleganckie i w gorszym guście niż nadmiar emocji, zwłaszcza tych, które wzbudza romantyczna miłość - a na romantyczną miłość nie ma miejsca, gdy w grę wchodzą sprawy matrymonialne, szczegól 223

nie w przypadku przyszłego hrabiego. Należało wybrać osobę o przyjemnym usposobieniu, stosownych manierach i pokaźnej fortunie. Rodzice Robina zamierzali znaleźć dla niego idealną pannę młodą, a Robin się nie sprzeciwiał, wiedząc, że może liczyć na mądrą decyzję. Poprosił tylko, by zaczekali, aż skończy trzydzieści lat. Ponieważ ma jeszcze dwóch młodszych braci, rodzice przystali na to, ale tylko pod warunkiem, że nie ożeni się bez ich zgody. Rozumiał, że ta obietnica ciągle obowiązuje, a matka nigdy by się nie zgodziła na Petrę d'Ave-rio. Robin otrząsnął się z zamyślenia. Nie wiedział, skąd w ogóle wzięły się takie myśli. Znał ją od kilku dni i na ile zdążył się zorientować, nie była zbyt obiecującą kandydatką na żonę. Bękart bez grosza przy duszy, być może dziecko angielskiego lorda, który prawdopodobnie temu zaprzeczy, jeśli zapyta się go wprost. A może nawet nie. Nie sądził, żeby Petra kłamała, ale jej matka mogła nie być z nią do końca szczera. Jeśli miała romans z aktorem, żołnierzem albo nawet lokajem jakiegoś lorda, to czy nie wolałaby powiedzieć, że był to szlachcic? Ale czy wysyłałaby wówczas córkę na poszukiwania? Niestety, nie można tego wykluczyć. W ludzkich umysłach kłamstwa potrafią zamieniać się w prawdę, zwłaszcza w ciągu dwudziestu trudnych lat. Petra oczywiście doskonale nadawałaby się na kochankę, może nawet taką na całe życie, ale przecież przemierzyła właśnie całą Europę tylko po to, by uniknąć takiego losu. Dlatego pozwoli jej odejść. Odstawi ją tam, gdzie będzie bezpieczna, da jej pieniądze, jeśli tyl 224 ko zechce je przyjąć, ale potem odejdzie i zapomni o niej. Spostrzegł, że ściska linę z całej siły i rozluźnił chwyt. Petra d'Averio była tylko źródłem kłopotów. I oby szybko nadszedł dzień, w którym zniknie z jego życia na zawsze. Petra siedziała na ławce, wsłuchując się w gwar nabrzeża i patrząc na zmieniające się o zachodzie słońca barwy nieba. Łódź zaczęła kołysać się trochę bardziej, co, jak się domyślała, oznaczało początek odpływu. Nigdy wcześniej nie była na morzu, jeśli nie liczyć kanałów i laguny weneckiej. Ale po wszystkim, co już przeszła, Bóg zdecydowanie powinien oszczędzić jej choroby morskiej. Nagle usłyszała skrzekliwy głos. Lady Sodworth! Obróciła się i uklękła, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Tak, lady Sodworth we własnej osobie, najwyraźniej spóźniona, popychała dzieci w stronę pobliskiego statku. George wyrwał się i puścił biegiem - trochę za blisko krawędzi nabrzeża. Petra zerwała się, jakby chciała go złapać, ale zobaczyła, że

jakiś żeglarz właśnie go chwycił, wpakował sobie pod pachę i zaniósł na pokład. Może takiej właśnie niańki potrzebowały te dzieci. Przypomniała sobie, że musi zachować ostrożność i natychmiast znikła z widoku. Uśmiechnęła się smutno na myśl, że rozwój wypadków mógł być zupełnie inny. Gdyby tylko Ludo był choć odrobinę mądrzejszy, toby ją zostawił w spokoju. Jakoś by zniosła podróż w towarzystwie lady Sodworth i jutro byłaby w Dover, bez żadnych poważniejszych zmartwień. Nigdy by nie spotkała Robi 239

na Bonchurcha i nie cierpiałaby z powodu sercowych rozterek. Jutro pojechałaby z lady Sodworth do Londynu i... i stamtąd już by sobie dała radę. W najgorszym razie szukałaby pomocy u Teresy Imer. Ta na pewno nie odmówiłaby córce swojej patronki. Petra wyprostowała się, kontynuując ten tok myślenia. Skoro Teresa była taką słynną gospodynią przyjęć, to czy nie powinna znać jej ojca? Gdyby uciekła od Robina, może mogłaby udać się pod jej adres na Soho Square. Niezbyt to mądre powierzyć sekret takiej kobiecie, ale przecież na pewno by tego nie rozpowiedziała. Ostatecznie ten piękny, łagodny, młody kochanek jej matki o ciemnych i lekko uśmiechniętych oczach stał się człowiekiem nie tylko wielkim, ale i niebezpiecznym. Nazywano go czasem Mrocznym Markizem albo Czarną Eminencją. Słyszała też inne rzeczy. Że świetnie się pojedynkował i że zabił w pojedynku mężczyznę, który obraził jego siostrę. Że jego matka oszalała i że on był naznaczony tym dziedzictwem. Matka Petry nie dopuszczała takiej możliwości, ale... Petra obiecywała jej, że uda się prosto do ojca, ale nie może zdać się na łaskę tego potężnego markiza Rothgara, zanim nie nabierze choć trochę pewności, że to bezpieczne. * * * Robin widział, jak Powiek i Fontaine wsiadają na statek pocztowy w towarzystwie mężczyzny i kobiety otulonych szczelnie pelerynami. Rozglądał się za Varzim, ale go nie zauważył. Merien zaczynał wydawać komendy i jego ludzie zaczęli się uwi 240 jać. To samo działo się na innych statkach. Odpływ się rozpoczął, a wraz z nim ich podróż. Czyżby Varzi zdecydował, że nie będzie ścigał Petry aż do Anglii? Robin zawrócił, żeby iść do kabiny, ale w tym samym momencie zawołał go chłopak z masztu. Robin odwrócił się z powrotem i zobaczył mężczyznę biegnącego w dół nabrzeża, krzyczącego coś do wypływających statków. Siepacz Varziego! Do ciężkiej cholery! Robin wpadł do kabiny i położył się płasko na wolnej ławce, nakazując Petrze, żeby też się nie ruszała. Kokietka, niech ją szlag, doskoczyła do niego z powitalnym szczeknięciem. Powiedział: cicho, i zatkał jej pyszczek ręką, a ona posłuchała.

Biegnący mężczyzna wykrzykiwał swoje pytanie do załogi każdego statku. Stukot ciężkich butów ustał, kiedy mężczyzna podbiegł do „Courlis". - Kapitanie! - Włoski akcent. - Straciłem z oczu moich kompanów. Para młodych, on ma złotobrą-zowe włosy, a ona ciemne, bardzo krótkie. Mają małego, białego psa. Petra wstrzymała oddech, a Robin potrząsnął głową. - Nie u mnie, psze pana - odkrzyknął Merien. - Mam tu dwóch wybrednych dżentelmenów ze służącymi, co to gotowi mi się pochorować, jeszcze zanim wypłyniemy. Stukot butów się wznowił, ale szybko ucichł w oddali. - Varzi wie - wydyszała. Robin przewrócił się na bok i spróbował uspokajająco się uśmiechnąć. - Miałem nadzieję, że uda się ich nabrać na trochę dłużej, ale to bez znaczenia. Ruszamy i mamy 227

ich z głowy. Nie, nie, za wcześnie, żeby wyglądać, choć wiem, że to bardzo kusi. Znów się położyła, gapiąc się do góry, i Robin zauważył, jak przesuwa w palcach paciorki różańca. Zakonnica. Od kiedy przestała nosić habit, ten szczegół zaczął Robinowi umykać. Jego matka jest katoliczką. Czy dzięki temu szanse, by zaakceptowała zakonnicę, rosną czy maleją? Zakonnica panną młodą? Nie bądź idiotą. - Varzi nie odpuści - wyszeptała. - Nie martw się. W Anglii będzie już na moim terytorium. Obróciła głowę, żeby na niego spojrzeć. - Bo ty jesteś król Jerzy w przebraniu, co? -Usiadł, czując upragnione kołysanie statku, który łapie wiatr w żagiel. Wyciągnął monetę i podał Pe-trze. - Zupełnie niepodobni. Przestudiowała królewski profil w gasnącym świetle dnia. - Przyznaję. Dlaczego więc uważasz, że będziesz tam odporny na Varziego? - Zaufaj mi. Jeśli on złamie prawo w Anglii, mogę go zmiażdżyć. Westchnęła i Robin wiedział, że znowu ją wprawił w stan rozdrażnienia. Może powinien zdradzić jej swoją pozycję, ale przy tych wszystkich podejrzanych niejasnościach wolał zachować swoją tożsamość w tajemnicy. Może ulokować gdzieś Petrę, a potem Robin Bonchurch rozpłynie się w powietrzu. - Robinie - powiedziała ze spokojem. - Varzi podąży śladem twoich ludzi do Londynu. Jeśli mnie tam nie znajdzie, to złapie ich i podda torturom. Jej pewność zmroziła mu krew w żyłach. 228 - Nie, nie złapie. Pojadą publiczną dorożką, a potem udadzą się do mojego domu. Powiadomią mojego znajomego majora w gwardii konnej, który dopilnuje, żeby włos im z głowy nie spadł. Jeśli chodzi o nas, z Folkestone pojedziemy do domu mojego przyjaciela, gdzie będziemy równie bezpieczni. Chociaż to będzie koniec mojej tajemnicy, myślał Robin, chyba że uda mi się uprzedzić Thorna, że ma siedzieć cicho. Czy to wszystko musi być takie skomplikowane? - Czy raczej: gdzie narazimy twojego przyjaciela na niebezpieczeństwo - zaprotestowała. - Dlaczego nie chcesz tego zrozumieć? Odłożył Kokietkę na bok i ześlizgnął się na podłogę, gdzie usiadł po turecku naprzeciwko niej. Zwrócił twarz Petry do siebie i dostrzegł ślady niedawnych łez. - Dlaczego nie chcesz mi zaufać? Ja cię ochronię.

- Wiem, że będziesz się starał. - Idzie mi coraz lepiej - drażnił się z nią. - Chociaż, wiesz co, całe to ratowanie dam z opresji to dla mnie nowość. - Skończ te żarty! - Odwróciła się gwałtownie na bok i znaleźli się twarzą w twarz. - Nie poznałeś się jeszcze na Varzim? Na jego szatańskiej wszechwiedzy, na jego bezwzględności? - A czy ty nie poznałaś się na mnie? - Zriposto-wał. - Żarty leżą w mojej naturze, ale potrafię być poważny, kiedy trzeba. Owszem, źle oceniłem sytuację w Renardzie, ale teraz jestem mądrzejszy. Czyż nie jesteśmy tu, gdzie jesteśmy? Czyż nie uciekliśmy? - Chciałabym w to wierzyć. - To uwierz. 243

Oparta głowę na jego ręce i przez chwilę trwała w tym błogim stanie. Zaraz się jednak poderwała: - A co, jeśli spyta ludzi o inne porty, czy ktoś mu nie powie o Folkestone? - Czy wszyscy Włosi są tacy sprytni? Tak - zgodził się z nią - ale są jeszcze inne porty. Hythe, Deal, nawet Ramsgate lub Hastings. Będzie musiał śledzić moich ludzi, a my będziemy bezpieczni. Tylko... - nie chciał się przyznać do kolejnego błędu. - Nie masz raczej przy sobie żadnych pieniędzy, prawda? - A ty nie masz? - zapytała, z oczami jak spodki. - Usterka przy planowaniu, przyznaję. W podróży zawsze dzielę gotówkę między nas trzech. Wieziemy zawsze więcej, chowamy w różnych miejscach, ale cały bagaż jest na statku pocztowym. Żadnych dukatów zaszytych w ubraniu, moja piękna? - Zważywszy na to, że wszystko, co mam na sobie, nie jest moje, do ostatniego szwu... - To prawda. Cóż, mam dość, żeby zapłacić kapitanowi Merienowi i przemytnikom... - Przemytnikom? Wyjaśnił jej, na czym dokładnie polega przybijanie w Folkestone. Przewróciła się na plecy. - Zwykłe wiejskie kobiety okazują się mordercami, najemni złoczyńcy depczą nam po piętach, a ty oddajesz nasze losy w ręce zdeklarowanych przestępców? Chwycił jej dłoń. Była zimna, więc zatrzymał ją w swojej, by ją ogrzać. - Większość przemytników to zwyczajni rybacy i rolnicy, którzy tylko sobie trochę dorabiają nocami. Może ty do niedawna wiodłaś cnotliwy i prawy żywot? 230 - Wręcz przeciwnie, byłam dziką i nieposłuszną dziewczyną. - Ach tak, ze swoim wszawym Ludovico. Obróciła głowę, by rzucić mu gniewne spojrzenie. - On wcale nie miał wszy. - Znowu te twoje problemy z tłumaczeniem. To znaczy „obrzydliwy". - On nawet nie był obrzydliwy. Pamiętaj, że miałam za niego wyjść. Ostry ból, który przeszył Robina, był bez wątpienia ukłuciem zazdrości, tego najbardziej zakazanego uczucia. Stanął na nogi. - Idę na pokład. - Nie chodź. To był szept prawie, ale sprawił, że Robin zamarł w bezruchu.

- Czy to cię zniesmaczyło? - zapytała, podnosząc na niego oczy. - Ja tylko staram się być szczera. Jak możesz myśleć, że chciałam kiedyś wyjść za obrzydliwego człowieka? - Znowu spojrzenie w górę. - Proszę. Tak się boję... W przyćmionym świetle dostrzegł łzy na jej ciemnych rzęsach i drganie warg. Robin zawahał się przez chwilę, ale potem położył się przy niej i wziął ją w ramiona. Petra zesztywniała i odepchnęła go, ale on powiedział: - To tylko po to, żeby opanować strach. Czyż każdy z nas nie potrzebuje czasem pocieszenia w ciemnościach? - Nie jest jeszcze całkiem ciemno - powiedziała, ale się rozluźniła. Ławka była wąska, więc położył się tak, że Petra w połowie leżała na nim, trzymając mu głowę na ramieniu. Westchnęła i ułożyła się wygodnie 245

w tej pozycji, obejmując go ramieniem i kładąc mu nogę na udzie. Niebezpieczeństwo, ale przecież szkolono go w sztuce samokontroli. Podobnie jak w sztuce zapewniania ochrony i pociechy potrzebującym, co też właśnie czynił. Nie próbował nawiązywać rozmowy. Gdyby chciał opowiedzieć jej więcej o sobie, musiałby wystawić na próbę prawdomówność albo wyjawić swoje sekrety. Dlatego nie byłoby też uczciwe wyciągać jakieś informacje od niej. Kołysali się na morzu, gdy płomienny zachód słońca przechodził w księżycową noc. I on też się odprężył, pewny zarówno swoich planów, jak i tego, że zdoła je zrealizować. Petra będzie z nim bezpieczna. * * * Petra chłonęła jego ciepło i wdychała jego zapach, w którym czuć teraz było morskie powietrze i marynarski znój. Wiedziała, że nie powinna zatapiać się w tej intymności, ale trudno było od niej uciec, a poza tym to mogła być jej ostatnia szansa leżeć tak blisko Robina. Jego tors okrywała tylko koszula wycięta na szyi, a podwinięte rękawy ukazywały przedramiona. Dolne partie jego ciała chroniły tylko bryczesy i Petra żałowała, że jej spódnica i halka tak zwiększają dzielącą ich barierę. To mógł być ostatni raz, bo Petra zamierzała wkrótce od niego uciec. Musiała, żeby jej sekrety były bezpieczne, ale też po to, by odciągnąć uwagę Varziego od Robina i jego ludzi - Petra liczyła na to, że Varzi przestanie się nimi interesować, kiedy ona się odłączy. Miała też dodatkowy egoistyczny motyw. Varzi wiedział, że jest z Robinem, więc uciekając od niego, byłaby bezpieczniejsza. 232 Będzie to jednak trudne, być może będzie to najtrudniejsza rzecz, jaką w życiu zrobiła. Nigdy nie wierzyła, że ktoś może podbić czyjeś serce tak nagle, że obcy człowiek może stać się tak ważny niemal z dnia na dzień. Kiedy matka próbowała jej wytłumaczyć, jak doszło do jej romansu, brzmiało to dosyć nonsensownie, ale teraz Petra zaczynała pojmować. Jeśli matka przeżywała coś takiego jak to... Nawet teraz, kiedy zwyczajnie leżeli obok siebie, zagrożenie rosło w szalonym tempie. Robin gładził ją po plecach i choć na pewno był to gest bez żadnego podtekstu, tak jak kiedy głaskał Kokietkę, to ciepło zaczynało rozpływać się po jej ciele aż do miejsca, gdzie jej uda oplatały jego nogę. Zalewał ją falami taki głód, jaki odczuwa się w pustym brzuchu. Prawdopodobnie trwa to od samego Montreuil. Jej ciało odzyskało pamięć i zaczynało boleśnie domagać się, by dopełnić tego, co zostało przerwane. Nie, nie, nie. Toż to byłaby prawdziwa katastrofa.

Ale nie mogła się zmusić, żeby się od niego odsunąć. Nie była w stanie mu powiedzieć, żeby zaprzestał tego delikatnego, tego bolesnego głaskania po ramieniu. Przy nagłym przechyle statku Robin oplótł ją ramieniem i mocniej przycisnął do swoich ud. - Dużo się już posunęliśmy - powiedział. Za dużo, za szybko. - Ile jeszcze? - zapytała. - Możliwe, że dotrzemy na drugą w nocy. Dotrzemy... gdzie? Petra próbowała myśleć praktycznie. - I możemy pojechać do domu twojego przyjaciela o takiej porze? - Droga nie zniknie, będzie też świecił księżyc. 247

- Kim jest ten przyjaciel? - zapytała, niezdolna oprzeć się pokusie, by położyć dłoń na jego nagim ramieniu, poczuć jego twarde mięśnie i delikatne, sprężyste włoski. - Kapitan Róża z „Czarnego Łabędzia". Swego rodzaju przemytnik. Petra obróciła się, żeby spojrzeć na niego w półmroku. - Oto i cała prawda. Ty też jesteś przemytnikiem. Twoje bogactwo pochodzi z brandy i koronek. Wyszczerzył zęby. - Ja nie. Ja jestem przyzwoitym facetem. Wyraziła swoje powątpiewanie, a on wyglądał na zranionego. - Mam tylko nadzieję, że zastaniemy kapitana Różę w jego domu w Stowting. - A jeśli nie? - Mam stały wstęp do jego domu. Jesteśmy prawie jak bracia. - Przyciągnął ją bliżej. - Tam będziemy bezpieczni. - Mam taką nadzieję. - Będziemy. Zapomnij o wrednym Varzim. - Przesunął rękę niżej, czy może ona dopiero teraz poczuła to ciepło promieniujące w dole pleców. - Wiesz co - powiedział, ogrzewając swoim oddechem jej włosy. - Zastanawiam się, czy powinienem cię przedstawiać kapitanowi. On ma wielkie powodzenie u kobiet, mimo że jest ciemny na twarzy. - Jest bogaty? - zapytała, zdając sobie sprawę, że i ona go głaszcze. Przestała. - Jesteś najemnikiem? - Panna bez grosza musi myśleć o przyszłości - zamruczała, z głową wtuloną w jego tors. Nie mogła nic poradzić na ten zalotny ton, który kiedyś był dla niej tak naturalny. I tak niebezpieczny. 234 - Jest bogaty - powiedział. - Cały ten przemyt, sama rozumiesz. - Bogatszy od ciebie? - Niestety tak. - W takim razie może zdecyduję się do niego zalecać i może go zdobędę. - W takim razie może ja będę zazdrosny - wymruczał, czy może zawarczał, podejmując jej grę. - Na pewno nie ty. Podniósł jej głowę, tak że musiała napotkać jego wzrok.

- Dlaczego nie ja? - Bo masz tyle ptaszyc, że nie wiesz, co z nimi robić, Ptaszku Robinie. - Ptaszku? - Oczy rozbłysły mu śmiechem. - Czy przypominasz swoją matkę? - Dlaczego? - zapytała zaskoczona. - Bo jeśli tak, to ja doskonale rozumiem Rebusa. - Jego usta udały się na spotkanie jej ust, ale tylko, by lekko się o nie otrzeć. Powinna była na tym poprzestać, ale jej język wyrwał się do zabawy. Podskórne mrowienie zaczęło ją rozpalać. Piersi jej nabrzmiały. Między nogami była wilgotna i zgłodniała, ale nie wolno jej się posunąć tak daleko. Trwała gra, potyczka języków i wymiana gorących oddechów, aż wreszcie ich usta złączyły się w nieuchronnym pocałunku. Petra zatopiła się w nim z desperacką ulgą, jak konająca z głodu kobieta, która nie dba o nic dopóty, dopóki może jeść. Łódź kołysała i przechylała się, co tylko wzmagało ich zmieszanie i pchało ku sobie splątane ciała. Mężczyźni na pokładzie rozmawiali. Mogą usłyszeć. Może to dlatego ona i Robin zachowywali ta 249

ką ciszę. Ta pełna napięcia ostrożność doprowadziła Petrę na skraj szaleństwa, od którego nie było już odwrotu. Szarpnięciem zdjęła z niego luźną koszulę, by móc odkrywać jego ciało, tak smukłe, tak silne, tak tętniące życiem. Oplotła go nogami, spragniona, złakniona. Złapał ją za okrytą pończochą łydkę, potem za nagie udo, rozkładając jej nogi jeszcze szerzej i przesuwając palce na wewnętrzną stronę uda, a potem do góry. - Nie! - wydyszała. Zastygł, zesztywniał. Słyszała jego cichą prośbę. I poddała się. - Nie „nie" - wyszeptała w beznadziejnym, rozedrganym poddaństwie. - Tak, tak, proszę! Tak! Wsunął palec głębiej, pokrywając jej dyszenie pocałunkiem, obracając ich oboje i posuwając się jeszcze głębiej. Powinna walczyć, powinna, ale cała jej siła woli, cały rozsądek spaliły się w płomieniu pożądania, które ją trawiło i pochłaniało. Zimne powietrze ochłodziło jej nagie uda. Zadarł do góry jej spódnice. - Otwórz dla mnie gorset - wyszeptał, a jego sprytne palce dalej głaskały, zadając jej delikatną torturę. Próbując z całych sił zapanować nad oddechem, kołysząc udami pod dotykiem jego ręki, Petra szamotała się z haftkami, przeklinając w myślach ich opór. Ale po chwili rozpięta suknia opadła i Petra miała na górze samą tylko koszulkę, a na dole halkę. Męczyła się z wiązaniami na szyi podtrzymującymi koszulę, a palce odmawiały jej posłuszeństwa. Robin przesunął twarz w kierunku piersi Petry, nabrzmiałych pod cienką warstwą bawełny. Już 236 wcześniej odczuwała w nich ból, a kiedy zębami odnalazł jej sutek, z ust Petry wydobył się cichy krzyk. - Cśśś - uciszył ją, jak wcześniej Kokietkę, ale rozbawionym głosem. Petra wtuliła głowę w jego ramię, by stłumić kolejne odgłosy, kiedy znowu zaczął gładzić ją, tym razem szybciej, władczo, z pożądaniem... jak Ludo... Nie myśl o Ludovicu! Ale, och, jakże tęskniła za tą chwilą, kiedy wezbrana namiętnością, naprężona jak łuk pada pod naporem rozgrzanego, twardego ciała mężczyzny, spowita w jego męski, ostry zapach. Ale ten mężczyzna ją dręczył, igrał z nią ręką i ustami. Chciała żądać, krzyczeć, ale zamiast tego zatopiła zęby w jego szyi i poczuła jak się wzdrygnął. Porzucił swoje gierki, a ona eksplodowała raz po raz, w głowie mając białą pustkę rozkoszy.

Złapał jej usta i mogła teraz przelać swoje pożądanie z powrotem na niego, ciągle spragniona, ciągle złakniona, w głębi pulsującej otchłannej istoty. Wepchnęła rękę między nich, szarpiąc za guziki jego rozporka. - Nie - powiedział, usiłując nad nią zapanować, ale ona wyczuła, że jest już gorący i twardy na całej długości. Pragnął jej tak samo jak ona pragnęła jego. Wiła się pod nim w oczekiwaniu. - Proszę, proszę... I złamał się. Przesunął się między jej szeroko otwarte zgłodniałe uda i zanurzył się w nią głęboko. Był tak długi, że Petra przeżyła szok, do tego był wielki, prawie za wielki... Ale zaraz wślizgnął się na falę jej gęstej wilgoci i stał się idealny, wypełniał ją dokładnie. Wbijał w nią swoją szpadę z całą mocą i po samą rękojeść, raz po raz, aż za bardzo, ale 251

nigdy dość. Kropelki potu na ich ciałach zlewały się ze sobą, a jej serce biło tak szybko, jakby miało zaraz wybuchnąć. Zatrzymał się, ciągle zanurzony, z trudem łapiąc powietrze. Ale przecież nie może teraz przestać! Na wszelki wypadek oplotła go ramionami i nogami i wypchnęła biodra w jego stronę, a wtedy on zaczął nacierać na nią, walić w nią, tak że żeglarze pewnie wszystko słyszeli, ale przestało ją to obchodzić, bo znowu eksplodowała, bielą jeszcze bardziej oślepiającą niż poprzednio, a potem jeszcze raz, w chwili kiedy i on zastygł w tej samej palącej, napiętej chwili ekstazy. Rozluźniona, leżąc na plecach i próbując złapać oddech, Petra nareszcie poczuła się zadziwiająco, idealnie spełniona. - Do diabła! - powiedział Robin i stoczył się z niej. Rozdzial XVII Petra ciągle leżała przy nim. Pot na jej ciele zaczynał stygnąć, a ją zdjęła nagła trwoga. Do diabła! Co się robi i co się mówi w takiej sytuacji? Ludo mówił jej urocze komplementy i inne słodkie rzeczy. Czuła, że robi jej się niedobrze... Dotyk zaskoczył ją. Palce Robina w jej włosach głaszczące ją delikatnie. Mogła to odczytywać jako gest wyrażający czułość i spełnienie, ale zaraz miała przed oczami obraz jego palców zatopionych w futrze Kokietki - Robin czuje się zobowiązany okazywać uprzejmość swoim kłopotliwym wielbicielkom. Pragnęła wyrwać się i uciec. Ale gdzie tu można było uciekać? To pomieszczenie miało powierzchnię zaledwie kilku stóp, a dalej był pokład, marynarze i ciemne, głębokie morze. Jeśli będzie leżeć nieruchomo i bezgłośnie, to może to wszystko minie. Łódź zakołysała się gwałtowniej i kropelki zimnej wody osiadły na jej ciele. - Rany boskie - powiedział Robin i przeturlał się po niej, żeby zamknąć i umocować okiennice. Petra usiadła, pospiesznie poprawiając ubranie i dziękując Bogu za ratunek. Ale ciągle otaczał ją 238

jego zapach, ich zapach i zapach tego, co zrobili. Ostatnia okiennica zamknęła się z trzaskiem i wokół zapadła kompletna ciemność. Do diabła! Wyczuła, że usiadł na przeciwległej ławce. Proszę, nic nie mów. - Czuję się zaszczycony. Przełknęła ślinę i, starając się, by zabrzmiało to bardzo praktycznie, powiedziała: - Wiedziałeś, że nie jestem dziewicą, więc to nie ma wielkiego znaczenia. Choć, oczywiście, było przyjemne. Zapanowała dusząca cisza i Petra czuła, że zaraz zacznie walczyć o oddech. Marzyła, żeby w magiczny sposób znaleźć się gdzieś daleko, daleko stąd. - Mogłaś zajść w ciążę. - Powszechne ryzyko. Nie będę oczekiwała, że się ze mną ożenisz. - Jej praktyczny ton stawał się wręcz szorstki. - Nie uważasz, że mógłbym chcieć, żeby moje potomstwo było prawowite? Petra żałowała, że nie widzi jego twarzy. - Dlaczego? Takie ryzyko to przecież dla ciebie nic nowego. - Zawsze są sposoby, żeby to ryzyko zmniejszyć, a my nie użyliśmy żadnego z nich. Petra oparła głowę na twardej drewnianej ławce i zamknęła oczy. - Nie chcę o tym rozmawiać. Po kolejnej długiej chwili milczenia Robin powiedział: - Muszę sprawdzić, jak przebiega nasza podróż. Po omacku szukał ubrania. Musiał nastąpić na Kokietkę, bo usłyszała piśnięcie, a potem łagodne słowa przeprosin. Uspokajanie kolejnej niewygodnej istoty płci żeńskiej. Drzwi się otwarły, 239 wpuszczając trochę księżycowego światła i powiew wilgotnej bryzy, po czym z powrotem się zamknęły. Petra przez chwilę siedziała na ławce, a po chwili zmęczona położyła się. Obicie ławki ciągle było ciepłe od ich namiętności, ciągle wydzielało tę tajemniczą, piżmową woń. Walczyła ze łzami, ale w końcu się rozpłakała. Płakała tak długo, aż ją to bolało, aż ją to piekło, aż wreszcie zapadła w zbawienny sen. - Petro... Petra przebudziła się i zmrużyła oczy oślepiona światłem. Już dzień? Nie, ktoś wniósł latarnię. Łodzią kołysało dość mocno, do tego dochodziły trzaski i skrzypienie oraz wycie wiatru.

Robin patrzył na nią, stojąc przy ławce. W migocącym dziko świetle świecy wyglądał dość makabrycznie. Zanim zakryła oczy ramieniem, zdążyła zauważyć, że jest w pełni ubrany, nie brakuje nawet fularu. Czy to zbroja? Do diabłal - Pomyślałem, że pora cię obudzić - powiedział. - Będziemy wkrótce w Folkestone. Ta jego nienaganna troska zupełnie nie pasowała do mężczyzny, którego poznała, ale starała się naśladować jego ton. - Czy możemy przybić przy takiej pogodzie? - Przy brzegu będzie spokojniej. - Żadnych innych problemów? - Signor Varzi atakujący nas znienacka jak pirat Czarnobrody? Nie. Wyszedł, wpuszczając do środka powiew wiatru i wody, która niemal ją zmoczyła. Zmagając się z kołysaniem statku, odnalazła pelerynę i otuliła się nią dla ochrony przed wiatrem i dojmującym 240

chłodem. Wkrótce znajdzie się sama, bez przewodnika, na obcej ziemi. Będzie bowiem musiała uciec od Robina Bonchurcha przy pierwszej sposobności. Przynajmniej teraz będzie się cieszył, że sobie poszła. - Kokietko... - powiedziała miękko, szukając pocieszenia, ale Robin musiał zabrać psa ze sobą. Była zupełnie sama. Wrócił. - Już czas. - Jesteśmy na miejscu? - Podpływa do nas łódź przemytników. Poczuli uderzenie i dobiegły ich głosy ludzi wykrzykujących pod wiatr. Mocno zaciągnęła wiązania płaszcza przy szyi i jedno z nich się zerwało. Popatrzyła na to z bezsilnością. - Gdzie jest broszka? - zapytał. Szperała w kieszeni, kiedy statek się przechylił i byłaby upadła, gdyby Robin jej nie chwycił, drugą ręką opierając się o ścianę. Wyjęła kameę i usiadła, żeby się poczuć bezpieczniej. Zamocował jej pelerynę. Ich bliskość nie robiła na nim wrażenia, podczas gdy Petra myślała, że się zakrztusi, czując jego dotyk na szyi. Zrobiła krok do tyłu. Wstając, dotknęła broszki. - Naprawię wiązanie i zwrócę ci to... - To tylko ozdóbka. Jest twoja. Petra uderzyła go. Nie był to policzek. Zamachnęła się i walnęła go pięścią w szczękę. Zachwiał się i wyrwało mu się przekleństwo. Ona klęła jeszcze bardziej, trzymając się za dłoń. - Dobry Boże, kobieto, złamałaś rękę? - Nie, ale obyś gnił w najgłębszych głębinach piekła! Zastygł w trakcie rozcierania szczęki. 241 - Nie waż się oskarżać mnie o gwałt. - Co? Wcale nie o to chodzi! - Nie o to? Wiedziała, że prawdopodobnie o to też, ale nie w takim sensie, jak on myślał. - Chodzi o to, że dla ciebie wszystko jest tylko ozdóbką! O to, że zachowujesz się, jakby to, co się stało, to było wielkie nic. Ty...

- Nicponiu - dokończył. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Petra broniła się, ponieważ zaprzestać walki oznaczało zginąć. Nagle znieruchomiał i odepchnął ją od siebie. - Przepraszam. Petra zamknęła oczy. - Znowu zaczynasz. Kiedy odważyła się podnieść na niego wzrok, był kompletnie opanowany. - To pewnie dlatego, że jestem Anglikiem. Nieważne, czy będę beztroski czy trzeźwo myślący, i tak nie sądzę, żebym miał w sobie ten temperament, który mógłby ci się podobać. Z chęcią by zaprzeczyła, ale to mogłoby okazać się zgubne. Ktoś zapukał do drzwi. - Monsieur, już pora! Petra znowu dziękowała Bogu. Robin podniósł Kokietkę i wsadził ją sobie do kieszeni. - Zrobiło się tu ciasno przy dwóch pistoletach. Ale postaraj się nie zamoczyć prochu, nawet jeśli się bardzo wystraszysz. Otworzył drzwi i odsunął się, robiąc Petrze przejście. - Trzymaj się czegoś, gdy będziesz szła - powiedział. Nie powinno go zaskoczyć, że to nie jego postanowiła się uchwycić, choć kiedy chwiejnie wychodziła w tę rozhuśtaną, wietrzną noc, żałowała 242

tej decyzji. Kapitan podał jej rękę i pomógł przejść na bok. Byli blisko brzegu. Szalupa, na którą pod osłoną nocy ładowano beczki i skrzynie, raz po raz obijała się o burtę statku. Kiedy Robin dawał kapitanowi zapłatę, Petra trzymała się lin i chłonęła widok księżyca dosiadającego chmury wysoko na niebie, i widok ciemnych, wzburzonych wód morskich, na których kładła się srebrzysta poświata, tworząc koronkowy wzór. Podziwiając piękno wśród brzydoty i przemocy, wdychała ostre, upajające, nocne powietrze. Gdy Robin stanął koło niej, zapytała go: - Co to jest to białe, po naszej prawej? Mgła? - Nie, to klify kredowe. Tu się urywają. Klify po drugiej stronie miasteczka są ciemniejsze. Gotowa? Ja pójdę pierwszy i pomogę ci wsiąść na łódkę. Wspiął się na burtę statku, po czym znikł jej z oczu. Petra przechyliła się i zobaczyła, jak schodzi po sznurowej drabinie. Pomyślała, że oto po raz pierwszy napotkała przeszkodę, której nie jest w stanie sprostać. Wymknęła się z rąk Luda, znosiła lady Sodworth, oddała się w ręce rozpustnika, nie dała się pokonać złym kobietom ani rębaczom Varziego, ale po tej linie zejść nie da rady. Nie miała jednak wyboru. Kapitan podniósł ją, przełożył przez burtę i przytrzymał wiszącą za burtą, dopóki nie złapała się lin drabinki. Ktoś, chyba Robin, nakierowywał jej stopy na kolejne szczeble. Szorstka, mokra lina kłuła ją w ręce, choć dotyk jego dłoni na kostkach kłuł ją jeszcze bardziej. Gdyby teraz wpadła do morza i utonęła, czyż nie byłaby to zbawienna ucieczka? Już miała się poddać, kiedy on złapał ją w pasie i posadził na wąskiej, twardej ławce. Usiadł koło niej i przytrzymywał ją, 243 podczas gdy łódź wierzgała na falach, popychana w stronę brzegu mocą naglących wioseł. Z konieczności trzymał ją blisko siebie, ale gdy tylko ze zgrzytem dobili do brzegu, natychmiast ją puścił. Wyskoczył z łodzi, stając w płytkiej wodzie, i obrócił się. Znowu nie miała wyboru, jak tylko pozwolić zanieść się na suchy ląd. Żadnego potykania się tym razem i żadnych przekomarzań. Tylko bolesne wspomnienia i łzy, które można wytłumaczyć morskim wiatrem. Ośmiu przemytników pracowało z dużą wprawą przy rozładunku. Wszystko poszło do worów, a łódź odholowano do przystani, gdzie stanęła w rzędzie takich samych szalup. Po chwili wszyscy mężczyźni oprócz jednego w zawrotnym tempie przemierzali plażę, udając się w kierunku położonego wyżej miasta i rozpłynęli się w ciemnościach. Po „Courlis" nie został na wodzie żaden ślad.

Petra zobaczyła zarys pobliskich chat, ale nie dostrzegła żadnych oznak życia. Nawet gdyby ktoś nie spał, to na pewno nie mieszałby się w sprawy przemytników. - A wy to kto? - zapytał mężczyzna, który z nimi został, z tak mocnym akcentem, że Petra musiała domyślać się jego słów. - Robin Bonchurch, sir, do usług. A to moja siostra, Maria. - Wyciągnął rękę z pieniędzmi, które z brzękiem wpadły do kieszeni przemytnika. - Są może widoki na jakiś pojazd? - zapytał Robin. - Nie o tej porze, sir, nie bez podejrzliwych pytań. - Po chwili namysłu dodał: - Najlepiej, jakbyście zostali do rana u mnie w domu, sir. Nie godzi się, żeby z obcymi gdzieś się po nocy rozpytywać o pojazd. - Ruszył przed siebie pewnym krokiem po drodze, którą oświetlało tylko światło księżyca. 259

Robin podał jej rękę i znowu Petra nie widziała innej możliwości, jak tylko ją przyjąć. Jeszcze by teraz tylko tego brakowało, żeby złamała nogę w kostce. - Można mu ufać? - wyszeptała po francusku. - Jak na razie... - odpowiedział. Nie powiedział na głos, żeby się nie martwiła, ale wyczytała to z jego głosu. Duże kamienie utworzyły coś na kształt wzniesienia, które stało się jakby ulicą oddzielającą wąskie domostwa. Szemrząca pod kamieniami woda podpowiadała, że kiedyś tę dolinę przecinał strumień. - Mieszka pan niedaleko? Mężczyzna przekręcił głowę. - Kawałeczek stąd. Lepiej iść bez gadania. Wkrótce stanął przed drzwiami budynku, który wyglądałby na normalny dom, gdyby nie to, że coś nad nimi zafurkotało. Petra aż podskoczyła, ale kiedy spojrzała w górę, zorientowała się, że to ruchomy szyld. - To gospoda albo tawerna - powiedział cicho Robin. - Wszystko powinno być w porządku. - Goulart - przypomniała mu Petra z drżeniem. Zostali wprowadzeni do ponurego pomieszczenia 0 kwaśnawym zapachu. Przemytnik zapalił latarnię, żeby rozjaśnić izbę. W świetle mogli dostrzec pięć grubo ciosanych stołów, wokół których stały krzesła 1 ławy, oraz kilka ogromnych beczek pod ścianą. Tawerna, tak jak mówił Robin. Chociaż nie serwuje się tu wina, tylko piwo. Wiedziała, że Anglicy piją dużo piwa. Czy ona też będzie musiała? - Coś do picia? - zapytał mężczyzna. - A może chcecie zakurzyć? - Zdjął długą glinianą fajkę z półki nad kominkiem. 245 - Nie, dziękujemy - powiedział Robin. - Tak naprawdę, to chcielibyśmy jak najszybciej wydostać się z miasta. Gdybyśmy dostali jakieś wskazówki, albo jeszcze lepiej latarnię, moglibyśmy iść na piechotę. Mężczyzna zgniótł trochę aromatycznego tytoniu i upchał kciukiem w główce fajki. - Moglibyście, jakbyście chcieli, sir, ale może wkrótce zacząć padać, a jutro o świcie mój brat Dan będzie jechał do Ashford odebrać dostawę liny i dostarczyć parę drobiazgów, jeśli wiesz, co mam na myśli. Robin zwrócił się do Petry. - Co byś wolała? Iść w ciemnościach nie będzie łatwo. Petra czuła, że jest beznadziejnie niezdecydowana. Dlaczego myślała, że gdy tylko znajdzie się w Anglii, wszystko stanie się proste. Instynkt podpowiadał jej jednak, że przemytnik był na swój sposób uczciwym człowiekiem, więc powiedziała: - Rozsądniej będzie zostać, jak sądzę. Mężczyzna pokiwał głową.

- Ja śpię w kuchni, ale na górze jest wolna sypialnia, jak chcecie. Obudzę was rano. - Odłożył fajkę i poszedł w stronę drzwi. - A tak w ogóle, to jestem Josh Fletcher. - Wyszedł, zostawiając ich samych. Petra wpatrywała się w tę fajkę, jakby przedstawiała jakąś mroczną zagadkę. - Dlaczego nabił ją, a potem zostawił? - Niektórzy tak robią, taki nerwowy tik. Pamiętaj, że on pewnie się zastanawia, czy my nie jesteśmy dla niego niebezpieczni. - Tak samo myślałam u madame Goulart i patrz, co się potem okazało. - Petra dobrze wiedziała, że tak naprawdę bardziej ją martwiła sy 261

pialnia na górze niż zagrożenie ze strony Josha Fletchera. - Możemy wyruszyć teraz, jeśli chcesz - powiedział cierpliwie Robin. - Nie powinniśmy zgubić drogi. Po raz kolejny między nimi i wokół nich zapanowała taka cisza, że można się było udusić. - Chodźmy na górę - powiedział. Petra nie miała żadnego argumentu, żeby się z nim spierać, ale na samą myśl o tym robiło jej się słabo. Miała w sobie tyle namiętności co marmurowy posąg albo jeszcze mniej, ale co zrobi, jeśli Robin wyobraża sobie, że ma teraz do niej prawo? Musiałaby wybić mu z głowy takie zacofane podejście. Musiałaby walczyć. Nie miała pojęcia, do czego by to doprowadziło. Wziął latarnię i czekał na nią, gotów świecić na drewniane schody, które były prawie tak strome jak drabina. Wspinała się po nich, trzymając w rękach podwinięte spódnice. Miała świadomość, że odsłania nogi, chociaż przecież nie były już dla niego tajemnicą. Wszedł za nią, oświetlając dużą przestrzeń pod nagim, pochyłym dachem i jedno ogromne, niskie łóżko. - Pewnie mieści się tu szóstka - powiedział Robin, kładąc latarnię na podłodze i wyjmując z kieszeni Kokietkę. Kładź się i prześpij się trochę. Petra przyjrzała mu się badawczo i zorientowała się, że mówi poważnie. No, oczywiście. Nie chciałby przecież powtarzać diabelskiego przeżycia. Wyparła to słowo ze świadomości. Gdyby tylko mogła, zapomniałaby o całym tym zdarzeniu. Przypominając sobie izbę u madame Goulart, powoli podniosła narzutę. Choć nie najświeższa, pościel nie była nie do zniesienia. Zresztą i tak nie będzie ściągać ubrań. 247 Łóżko naprawdę mogło pomieścić sześć osób i miała okazję, by mu pokazać, że parzenie się z nim niewiele dla niej znaczyło. - Możemy spać na dwóch końcach - powiedziała. - Ja trochę spałam na statku, a ty raczej nie miałeś okazji. Unikając jego wzroku, zdjęła buty i położyła się blisko krawędzi, nakrywając się narzutą. Materac był nierówny. Zapewne leżał na linach, które przydałoby się napiąć. Zapadał się na środku, ale chociaż Petra czuła, że ją ściąga w dół, udawało jej się utrzymać na brzegu. Słyszała, jak Robin zdejmuje różne rzeczy - buty, jak sądziła, szpadę, być może płaszcz z pistoletami w kieszeniach. Kokietka wciąż obwąchiwała izbę, a jej pazurki stukały na drewnianej podłodze jak szczurze łapki. Co by się stało, gdyby napotkała szczura? Ale niech Robin się martwi o swojego psa, nie ona.

Robin zdmuchnął świeczkę i w pokoju zapanowała ciemność rozświetlana tylko bladym światłem księżyca dochodzącym przez małe nieoszklone okienko na przeciwległej ścianie. Poczuła, że łóżko się poruszyło, kiedy on ułożył się na drugim końcu. Dzieliło ich przynajmniej pięć stóp, ale ona każdym zmysłem wyczuwała jego obecność. Nic nie mów, nic nie mów, nic nie mów, powtarzała sobie w duchu. Ale sen nie nadchodził, a pytanie nie przestawało jej dręczyć. - Dlaczego „do diabła"? - zapytała miękko. Może śpi i wcale jej nie usłyszy. Już myślała, że faktycznie tak jest, kiedy on powiedział: - Przepraszam cię za to. To było niewybaczalne, ale przecież mogłem cię zapłodnić. 263

- Tak samo jak wiele innych kobiet, z którymi byłeś, jak się domyślam. - Jak już mówiłem, są sposoby na uniknięcie tych problemów. Czy naprawdę chcesz o tym mówić? - Tak - powiedziała z pasją, patrząc w ciemny sufit. - Dlaczego nie użyłeś żadnego z tych sposobów? Cisza trwała tak długo, że Petra mogłaby sobie wyobrazić, ze Robin wyszedł. Czuła jednak jego obecność blisko siebie, ale poza zasięgiem. - Straciłem panowanie - powiedział w końcu. - A czy nie o to w tym chodzi? - O to, ale w kontrolowany sposób. Kiedy powiedziałem „do diabła", to też był brak opanowania. Niewybaczalny, ale mimo to proszę cię o wybaczenie. Słowa przebaczenia cisnęły jej się na usta, ale powiedziała tylko: - Jeśli tak właśnie się czułeś, to wolę wiedzieć. - Petro... - wyszeptał jej imię. - To nie twoja wina. To nie ma nic wspólnego z tobą. Nie, to zupełny nonsens. Poruszył się i kiedy mówił dalej, wiedziała, że jest zwrócony twarzą do niej. - Jesteś niezwykle piękną i niezwykle ponętną kobietą, ale postanowiłem być twoim obrońcą, prawie że opiekunem. To, co zrobiłem, było wysoce niestosowne. - Stosowne - zawtórowała, nie mogąc zachować dla siebie ironicznej uwagi. - Nikt by tego nie nazwał stosownym, ale miałam w tym taki sam udział jak ty. Nie odpowiedział. - Nie spodziewam się, że się ze mną ożenisz. Mówię poważnie. - Nie spodziewam się po sobie, że cię zostawię, jeśli będziesz w ciąży. 264 - Będzie to mój wybór. - Zobaczymy. Obróciła się do niego twarzą, żeby spojrzeć mu w ledwo widoczne w mroku oczy. - Nie po to tyle przeszłam i tak zażarcie walczyłam, żeby teraz dać się uwięzić i pozwolić sobą rozporządzać. - Małżeństwa zazwyczaj nie uważa się za więzienie. - Było nim dla mojej matki. - Nie jestem podobny do twojego ojca. Tego włoskiego. - Nie wiem, jakiego typu człowiekiem jesteś. Miałam cię za libertyna, a teraz prawisz mi tutaj morały.

- Mam swoje zasady. - Ja też - odwróciła się na drugi bok. - Dobranoc. - Petro, proszę, pozwól mi być twoim opiekunem, dopóki nie będziesz bezpieczna. O nic więcej nie proszę. Petra nie mogła odpowiedzieć, bo nie chciała składać obietnic, których nie będzie mogła dotrzymać. Myślała, że na tym koniec, chociaż nie przypuszczała, że uda jej się zasnąć, kiedy nagle on powiedział: - Będziesz ze mną spać? Nie wierzyła własnym uszom. - Oczywiście, że nie. - To znaczy, spać koło mnie. To łóżko tak się zapada, że ciążenie i tak nas do siebie popchnie, kiedy uśniemy, ale ja chciałbym cię przytulić. W nadziei, że to może dodać nam obojgu otuchy, ale też na dowód tego, że możesz mi ufać. 250

- .. .powiedział lew, otwierając paszczę - wymamrotała pod nosem. Siła ciążenia i jego moc przyciągania kazały jej się jednak obrócić i stoczyć na środek łoża, gdzie Robin czekał, by wziąć ją w ramiona. Usłyszeli chrobot, po czym dołączył do nich trzeci amator łóżkowych luksusów. - Złaź - powiedział Robin. Skowyt. - Nigdy nie wpuściłem psa do łóżka i nie zamierzam teraz robić wyjątków. Złaź. Petra pomyślała, że rozumowanie nie na wiele się tu zdało, ale może to jego ton zadziałał. Usłyszała szelest pościeli i stukot pazurów na drewnianej podłodze. - Pewnie ułożyła się na moim płaszczu, niech ją szlag - powiedział, ale bez zdenerwowania. Ona cię kocha, pomyślała Petra, ale zdołała zachować tę myśl dla siebie. Och, ale ona nie powinna leżeć tu w jego ramionach. On mógł nad sobą panować, ale nie była taka pewna, czy może to samo powiedzieć o sobie. - Czy nie tak to się zaczęło, tam na statku? - zapytała, wdychając jego zapach i chłonąc bijące od niego ciepło. - Zaufaj mi. Petra pomodliła się, żeby tylko mogła zaufać samej sobie. Znowu próbowała zasnąć. Znowu jej się to nie udało. - Spisz? - zapytała cicho. -Nie. - Gdyby nie ja, gdzie byś się teraz kierował? - Do Londynu - powiedział. - Jak widzisz, nie musiałem zbyt daleko zbaczać z kursu ze względu na ciebie. 266 - Do tego brudnego miasta, z którego każdy w lecie ucieka? - Ale tam też zbiegają się wszystkie drogi. Muszę przejechać przez Londyn po drodze do Huntingdon, a mam tam też parę spraw do załatwienia. Jeśli myślisz, że Rebus może przebywać w Londynie albo w Richmond Lodge, łatwo będzie to sprawdzić. - Po tym, co mi powiedziałeś, mam poważne wątpliwości. Przesunął rękę po jej ramieniu. Wiedziała, że to tylko ten jego nawyk głaskania i pocieszania. Zaraz przestał. Ta jego żelazna samokontrola może złamać jej serce. - Rozumiem, że teraz jeszcze mniej jesteś skłonna powierzyć mi nazwisko swojego ojca - powiedział - ale musisz wiedzieć, że wśród parów zdarzają się bardzo źli ludzie. - Wiem. We Włoszech również. - Jeśli on okaże się podły albo nie będzie chciał cię uznać, to co zrobisz?

- Pójdę do Teresy Imer. Do pani Cornelys. Może jej się do czegoś przydam. - Aż się boję myśleć. Proszę, Petro, pozwól mi znaleźć bezpieczne miejsce dla ciebie. Moja matka mogłaby wziąć cię pod swoje skrzydła, choćby ze względu na twoją religię. Petra chyba dosłownie zadrżała, słysząc to. Żyć na peryferiach życia Robina, patrzeć, jak się zajmuje sobą, zabawia z kobietami luźnych obyczajów, aż w końcu żeni się z damą o ciasnej moralności. To znaczy, rygorystycznej. - Petro? - Zobaczymy - powiedziała, celowo go naśladując. 252

- Rozumiem - odpowiedział. - Robinie, dlaczego twoja matka miałaby przyjąć z otwartymi ramionami młodą kobietę o skandalicznym pochodzeniu, która w dodatku przysporzyła jej synowi nieszczęść i kłopotów? Jestem przecież Krukiem Ptaszka Robina, czyż nie? - W takim razie łuk i strzały będę trzymał poza twoim zasięgiem. Śpij. Wszystko będzie dobrze, obiecuję. Robin zasnął, a Petra leżała jeszcze jakiś czas z otwartymi oczami, tuląc się do niego. Potem wydostała się z uścisku i wróciła na swój kraniec łoża. Próbowała nie spać i pilnować, ale sen wkrótce ją zmorzył. *** Robin wcale nie spał, zauważył więc, kiedy odsunęła się od niego. Czy może mu się zdawało, że jest mu niechętna? Przynajmniej nie chciała się kochać. Nie spodziewał się, żeby chciała, ale taka ewentualność bardzo go martwiła. Nie znał eleganckiego wyjścia z tego typu sytuacji. Chciał strzelić sobie w łeb za te cholerne słowa. Kokietka znowu próbowała szczęścia, wskakując na łóżko i sadowiąc się pod jego ręką. Pozwolił jej zostać. Potrzebował czułości i pocieszenia. Ale potem przypomniał sobie, jak głaskał Petrę po tej katastrofie. Pełna wdzięku dbałość o potrzeby kobiet była częścią jego wychowania. Obejmowało ono również troskę o ich uczucia i godność. „Dżentelmen powinien być dżentelmenem w każdej sferze swojego życia" - tak brzmiało motto ojca. Dziwka, księżna czy wesoła wdówka, każdej należy okazy 253 wać dworskie maniery, zaspokajać jej potrzeby i czuwać, by nie doszło do nieszczęścia. „Nieszczęście" było zbyt delikatnym określeniem sytuacji, w jakiej się znalazł. Kusiło go, żeby ominąć Thorna, którego osądu się obawiał, ale chciał jak najszybciej zapewnić Petrze ochronę. Ale za to mógłby ją zostawić w Ithorne pod pretekstem, że musi jechać do Londynu upewnić się, że Powiek i Fontaine są bezpieczni. I wszyscy inni mieszkańcy jego londyńskiego domu. Tak, tak właśnie zrobi, a teraz powinien czuwać, gdyby Josh Fletcher miał zamiar zakraść się na górę z kuchennym nożem. Albo na wypadek, gdyby wpadł tu Varzi z narzędziami tortur w rękach... - Panie Bonchurch? Minęła dłuższa chwila, zanim Robin się zorientował, że to o niego chodzi i że, niech to zaraza, zasnął zamiast czuwać. Ale było już rano i najwyraźniej nic złego się nie wydarzyło. Josh Fletcher wołał ich z dołu. - Tak? - odkrzyknął Robin, siadając powoli. Ból pleców zelżał nieco. - Musicie już schodzić, sir, jeśli chcecie coś przekąsić przed wyjazdem.

- Dziękuję. Robin obrócił się, ale Petra była już na nogach, plecami do niego. Ona też się przeciągała, prostując splecione z tyłu ręce. Robinowi aż zaschło w gardle, kiedy dostrzegł piękno jej kształtnej postaci w świetle dnia. Prosta suknia wcale nie skrywała zarysu jej sylwetki, a niewielki dekolt na plecach odsłaniał kark i początek długich, pięknie wygiętych pleców. Schyliła się, żeby podnieść buty. Jej ruchy były tak pełne naturalnego wdzięku, że Robinowi pociekła ślinka... 269

Zdołał oderwać od niej wzrok i myśli, odwrócił się, wciągnął buty i zmusił się do rozważania praktycznych kwestii głównie tego, jak ma ją przekonać, żeby pozwoliła sobie pomóc. Pragnął jej i to nie tylko cieleśnie. Stanąłby do walki z całymi armiami, byle tylko ją posiąść. Ale inna część jego osobowości pragnęła uwolnić się od chaosu, jaki Petra wniosła w jego życie, i wrócić do starych beztroskich dni. To był okropny rok. Nikt w rodzinie nie mógł otrząsnąć się z szoku po śmierci ojca - ani matka, ani obaj bracia, obie siostry, ani ciotki, wujowie, służba, dzierżawcy... Energiczny, szanowany i kochany człowiek odszedł po niespełna tygodniu na skutek zaniedbanego draśnięcia. I to zraniony przez byka, którego podziwiał na miejscowych targach. Robin spostrzegł, że wpadł w zadumę, więc szybko wstał i przytupnął lekko, żeby stopy w butach dobrze się ułożyły. Zdołał się mniej więcej ze wszystkim uporać. Sprawy przybierały coraz lepszy obrót. Pełnił rolę hrabiego w parlamencie i na dworze, a potem napawał się wakacyjną swobodą. A tu coś takiego! Kokietka trzęsła się niecierpliwie przy drabinie, by wyjść na dwór za potrzebą. To była prosta kwestia i miała proste rozwiązanie. Przypasał szpadę, założył swój ciężki płaszcz i zobaczył, że Petra też jest już gotowa. Dlaczego kupił jej ciemnoczerwoną pelerynę? Bo wiedział, że będzie jej w niej niezwykle do twarzy. Wziął do ręki psa i zaczął schodzić na dół, obracając się, by zaoferować jej pomocną dłoń. Ale ona szła już za nim, świetnie sobie radząc. Mądra niewiasta. Tak właśnie powinno być. Rozdział XVIII Kierując się dochodzącymi odgłosami, udali się do pomieszczenia na tyłach tawerny. Była to kuchnia z belkowanym sufitem z alkową po jednej stronie. Fletcher palił już swoją fajkę i w odpowiedzi na ich pytanie skierował ich do wygódki za domem. Kiedy wrócili, Robin poprosił o miskę wody dla psa i jakieś ochłapy, gdyby akurat mieli. Na widok Kokietki Fletcherowi opadła szczęka i Robin wiedział, że z lekko zagadkowej postaci przeistoczył się w oczach Fletchera w kompletne dziwadło. Robin i Petra zjedli razem niewyszukane śniadanie składające się z piwa ale, chleba i marynowanych śledzi. Robin naruszył własny kodeks postępowania, nie pomagając Petrze przy zasiadaniu do stołu, ale kiedy zobaczył, jak pociągnęła łyk ze swojego dzbanka i się skrzywiła, zapytał: - Czy ma pan może jakieś inne piwo? Moja siostra nie bardzo przepada za ale.

Gospodarz spojrzał na nią z dezaprobatą, ale wziął metalowy kufel do baru i przyniósł jej dzbanek pełnego jasnego. Petra uraczyła mężczyznę jednym ze swoich uśmiechów i przemytnik prawie się zarumienił. 256

- No cóż, przecie nie każdemu smakuje mocne ale - powiedział. - Mam nadzieję, że to będzie się lepiej podobać, panno Bonchurch. - O tak! Dziękuję. Rzucała czar na każdego mężczyznę, jakiego spotkała. Kolejny argument, że byłaby z niej piekielnie nieodpowiednia żona. - Trza ruszać - powiedział Fletcher. - Dan chce wcześnie wyjechać. To dlatego, że przewozi nielegalny ładunek z „Courlis", domyślał się Robin. Tego tylko brakowało, żeby teraz zostali złapani za przemyt. Ale na szczęście tutaj wystarczyło, żeby wspomniał swój tytuł, a prawie ze wszystkiego mógłby się wywinąć. Fletcher wyprowadził ich na drogę tylnymi drzwiami. - Byście chcieli jechać aż do Ashford, sir? - Raczej nie - powiedział Robin. - Zmierzamy do Stowting. Mam tam znajomego. - No to Dan może was podwieźć tylko kawałek. Szli pod górę, bo miasto leżało na wzgórzu. Robin spojrzał na morze spowite magiczną aurą w tym zamglonym świetle tuż przed świtaniem. Miasto było jeszcze uśpione, ale rybacy krzątali się już w porcie, przygotowując łodzie i sieci do połowu. Skręcili w boczną drogę, gdzie mężczyzna równie muskularny i rumiany jak jego brat czekał na nich z furmanką zaprzężoną w konia z łękowa-tym grzbietem, na której załadowanych było zaledwie kilka worków. Bracia mieli chyba ograniczony przydział słów, bo ich rozmowa wyglądała tak: - Stowting. - Czyli Westerhanger. Czemu Stowting? - Znajomy. 272 - Co za zwierzę? - Pies. Tak mówi. - Dziwaczny typ. No to jadę. Dan Fletcher usadowił się na koźle i po prostu czekał. Robin pomógł Petrze wspiąć się na pusty wóz, po czym dołączył do niej, wyciągając Kokietkę, żeby mogła sobie pobiegać. Zaczęła obwąchiwać deski, wywęszywszy pewno coś interesującego pod fałszywą podłogą wozu. Oboje podziękowali Joshowi Fletcherowi i furmanka z klekotem wyjechała z miasta.

Wkrótce minęli drogowskaz: ASHFORD 11 MIL, LONDYN 70. Pozostałe znaki wskazywały kierunek na CANTERBURY, 10 MIL, oraz DOVER, 8. - Powiek i Fontaine powinni być już w drodze do Londynu - powiedział. - Schodząc ze statku pocztowego, można złapać dyliżans do stolicy. - A Varzi i jego siepacze jadą za nimi - powiedziała Petra. - Nic im nie będzie, bo są między ludźmi. Zdążyłem zapomnieć, jak nieznośna jest jazda furmanką. Obiecuję ci, że wkrótce zaznasz wygód w pojeździe na sprężynach. - Obietnice - powiedziała - nic tylko obietnice. - Potem sama się sobie dziwiła, że powiedziała coś żartem. Zarumieniła się lekko i rozejrzała się wokół. - Piękny mamy poranek. - Kent to piękne hrabstwo. - Światło jest tu urzekające i ptaki tak pięknie ćwierkają. Słońce już wzeszło, malując niebo na różowo i czerwono, i ze wzgórza roztaczał się wspaniały widok. Poranny chór nie był tak oszałamiający jak 258

na wiosnę, ale dosyć ptaków witało śpiewem dzień, żeby zapewnić im przyjemny koncert. Do tego słychać było krzyki mew pikujących nad morzem. - Witaj w Anglii - powiedział, pragnąc pokazać jej każdy zakątek kraju. Na ten moment musiał zadowolić się wskazywaniem jej drzew, których nie znała, wyłapywaniem ptasich treli, których nigdy wcześniej nie słyszała, i wspólnym zachwytem nad parą królików skaczących przy drodze. -Stój! Robin rozejrzał się w zdumieniu. Tak, jakiś jeździec właśnie wynurzył się z kępy drzew i mierzył w nich z dwóch pistoletów. Napad w biały dzień? - Co do...? - powiedział Dan Fletcher, zatrzymując furmankę i gapiąc się na niego ze zdziwieniem. Robin myślał przez chwilę, że może to Thorn robi im kawał, ale zaraz rozpoznał jednego z ludzi Varziego. - Co ty mi tu, kurde, wyczyniasz?! - krzyknął Dan Fletcher, wymachując pięścią. - Z drogi! - Uwalniam cię od twoich pasażerów - powiedział Włoch. - Nie rób trudności. Petra wyglądała na znieruchomiałą ze strachu, ale pod osłoną boku furmanki wyciągnęła jeden z pistoletów z kieszeni Robina. A gdzie jest Varzi? Z bijącym sercem Robin kalkulował swoje szanse. Wiedział, że naraża się na śmierć. Diabli by to wzięli, przecież nie ma wyboru! Odwrócił się, przyklękając, jakby chciał po prostu spojrzeć mężczyźnie w twarz, a przy tym wyjął drugi pistolet i położył na podłodze wozu. Mógł tylko liczyć na to, że Petra odważy się ich użyć. 259 - Nas? - zapytał beznamiętnie, dyskretnie chwytając za rękojeść szpady. - Czego chcesz? Zimne, ciemne oczy były w niego utkwione. - Nie próbuj sztuczek, sir. Wezmę contessinę i zostawię cię w spokoju. Contessinę. Robin odłożył to na później. Jedyną jego przewagą było zaskoczenie, więc nagle stanął na równe nogi, wybił się i wyskoczył z wozu, wyciągając szpadę natychmiast, kiedy tylko stanął na ziemi. Zrobił unik w lewo, słysząc wystrzał i świst kuli, która wbiła się w furmankę tuż za nim. Cholera, trzeba było powiedzieć Petrze, żeby została na podłodze. Dan Fletcher coś wrzasnął, ale Robin doskoczył do konia. Wystrzał z tyłu. To Petra wypaliła z pistoletu. Bóg wie, gdzie poleciała kula, ale na tyle zaskoczyła Włocha, że jego drugi strzał był zupełnie chybiony. Mężczyzna zeskoczył z konia o dzikich ślepiach i dobył rapier, by zadać Robinowi śmiertelny cios w samo serce. Robin z łatwością odparował cios, ale wszystko stało się jasne.

To była walka na śmierć i życie. Blask albo i ogień gorejący w oczach mężczyzny wskazywały, że był on prawdziwym fechtmistrzem, który uwielbia walczyć i bez wątpienia robi to bez przerwy. Robin też to uwielbiał, ale zawsze walczył tylko dla sportu. Włoch o tym wiedział. Odstąpił, pokazując wielkie białe zęby między czerwonymi wargami. - Nie musisz za to ginąć, signor. Kim ona jest dla ciebie? Robin zaatakował, używając klasycznego fortelu na rozbrojenie przeciwnika. Atak został odparty, a mężczyzna znowu stanął i wyszczerzył zęby. 275

- A kim ona jest dla ciebie? - zapytał Robin, po czym spróbował innego natarcia. Musiał sobie wyobrażać, że to trening u Angelo. To był jedyny sposób. - Prawdziwym łupem - odpowiedział mężczyzna, parując jego cios w równie klasyczny sposób. - Oddaj mi ją. Robin był pewien, że mężczyzna zna wiele sztuczek wykraczających poza reguły i że prędzej czy później ich użyje. Na razie dawał Robinowi czas na zastanowienie się i pogodzenie z przegraną. Widać Varzi działał zgodnie z dewizą: nie wdawać się w kłopoty, jeśli to nie jest konieczne. Robin też znał kilka chwytów spoza kanonu. Ćwiczył kiedyś pilnie pod okiem człowieka imieniem Fitzroger, frapującego osobnika, który był przyjacielem przyjaciela. Dużo się od niego nauczył, ale nie był szermierzem tej samej klasy co jego wróg - nie miał co do tego żadnych złudzeń. Owszem, był dobry, w gronie znajomych uchodził za bardzo dobrego, ale przecież nie był zawodowcem. Nie miał jednak wyboru. - Pod przymusem to ona nigdzie nie pójdzie - powiedział i zaatakował znienacka, używając niekonwencjonalnego zagrania. W odpowiedzi jego przeciwnik zaczął bić się zupełnie na serio. Walczyli szybko i wściekle i Robin dotrzymywał Włochowi placu. Ale nie był dość dobry. I dobrze o tym wiedział. Rozdział XIX Petra przykucnęła na furmance, trzymając w ręku drugi pistolet i modląc się o celny strzał. Pierwszy był na oślep, dla odciągnięcia uwagi, ale tym razem zabije tego potwora na śmierć, na śmierć, na śmierć - byle tylko strzał jej się udał. Nie miała na tyle pewnej ręki, żeby ryzykować, kiedy Robin był na linii albo nawet w pobliżu. Petra drżała. Nigdy wcześniej nie widziała prawdziwej walki na szpady. Ostrza ścierały się i wirowały w świetle budzącego się dnia. Mocne ciała nacierały na siebie i skręcały się w sposób, jakiego nie opisują żadne podręczniki fechtunku, co do tego Petra nie miała wątpliwości. Człowiek Varziego próbował podciąć Robina. Ten odzyskał równowagę i wymierzył przeciwnikowi straszliwy cios w twarz głowicą szpady. Tamten ledwo się wywinął. Wiele razy zaledwie kilka cali dzieliło ich od śmierci.

Robin, słodki Robin, Ptaszek Robin, walczył doskonale, ale nie miał umiejętności i doświadczenia Włocha, ona sama zaś nie miała pewnej ręki do strzału. Kokietka siedziała skulona z tyłu wozu i skowytała przestraszona. Bóg wie, gdzie się po 262

dział Dan Fletcher. Może ugodził go drugi strzał napastnika. Wszystko było w jej rękach. Święty Piotrze i święta Weroniko, wspomóżcie nas oboje. To nie może tak być! Wstrzymała oddech, kiedy ostrze rozcięło rękaw płaszcza Robina. Czy sięgnęło ciała? Nie, nie wyglądał na zranionego. Człowiek Varziego miał puchnący siniak na skroni, ale uniknął najgorszego z ciosów Robina. Obaj ciężko dyszeli, a buty i płaszcze musiały im ciążyć i zawadzać. Nacierali na siebie na środku drogi, przesuwając się to w jedną, to w drugą stronę. Petra ustawiła pistolet na poręczy furmanki, mierząc uważnie, ale oni przesuwali się tak szybko, że nie mogła ryzykować jedynej kuli. W pewnym momencie Włoch się okręcił i pchnął szpadą w tył, prawie że dosięgając zaskoczonego Robina. Coś białego mignęło jej przed oczami. Kokietka! Jak ona zdołała zeskoczyć z wozu? Jakoś jej się to udało i oto uczepiła się nóg człowieka atakującego jej ukochanego pana, szczekając i kłapiąc na niego zębami. Ze złośliwym uśmiechem mężczyzna zamachnął się, żeby przebić ją szpadą. Robin zbił jego ostrze i ciął, godząc wroga w ramię. Petra podskoczyła z triumfalnym okrzykiem na ustach, ale kiedy Robin wyciągnął ostrze i popłynęła krew, Włoch przerzucił szpadę do lewej ręki i ciął Robina przez udo. Robin zachwiał się, a zraniona noga ugięła się pod nim. Mężczyzna pchnął go w ramię, jakby się starał pomścić swoją ranę. Robin przyjął cios na rękojeść swojej szpady i odparował, ale z trudem trzymał się teraz na nogach. Petra przypo 278 mniała sobie o pistolecie i chwyciła go oburącz, wiedząc, że teraz musi strzelić. Ale oto pojawił się Dan Fletcher, podbiegając do Włocha od tyłu z pałką w ręce. Walnął go w głowę tak, że mężczyzna wrzasnął i padł na ziemię. Petra gapiła się na nich przez chwilę, po czym przypomniała sobie, żeby zabezpieczyć pistolet, zanim rzuci go na ziemię. I natychmiast pobiegła na pomoc Robinowi, któremu z nogi tryskała krew. - Siadaj, siądź! - krzyczała, otaczając go ramieniem. - Czy jest bardzo źle? - Jak usiądę, to już nie wstanę - wymamrotał Robin, już blady jak ściana i z trudem łapiący powietrze. - Gdzie jest Varzi, niech go piekło pochłonie. No gdzie? Próbował zachować pozycję obronną.

- Nie tutaj, tego jestem pewna, bo inaczej już byś nie żył. Chodź więc i oprzyj się o wóz. Fletcher, pomóż pan, proszę. - Kokietka szalała ze strachu, więc Petra podniosła ją jedną ręką i podała Robinowi, biorąc od niego zakrwawioną szpadę. Mimo bólu i wyczerpania Robin znalazł siłę, żeby uspokoić i pochwalić małe stworzenie. - Och, wszyscy święci w niebiosach, jakże mogłaby teraz zostawić tego człowieka? On dla niej walczył, ryzykował dla niej życie, został ranny. Pomogła doprowadzić go do furmanki i położyła szpadę na podłodze wozu. Uklękła, by przycisnąć dłoń do krwawiącej rany. - Krew nie tryska, dzięki Bogu, więc nie umrzesz od tego, ale potrzebny mi jakiś bandaż. Nie mogę użyć halki, bo suknia ma rozcięcie z przodu. - Moja koszula - powiedział. - Ale niech ktoś lepiej zwiąże tego człowieka, zanim zdąży tu wrócić. 264

- Pewnie jest trupem - powiedział Dan Fletcher. - Mam taką, psiakrew, nadzieję. Ale sprawdzę. Robin postawił Kokietkę na wozie i ściągnął płaszcz. Petra przyglądała się Fletcherowi, który podszedł do leżącego na ziemi mężczyzny, trzymając w pogotowiu pałę. Trącił go butem. - Trup jest martwy - powiedział i wrócił do nich. Petra widziała już śmierć, ale nigdy tak nagłą i gwałtowną. - Petro? Podniosła wzrok, by zobaczyć, że Robin jest nagi od pasa w górę. Nie bardzo jej to pomagało w opanowaniu zawrotów głowy. Pospiesznie wzięła od niego koszulę i spróbowała ją podrzeć, ale obszycia i szwy były za mocne. Nie znalazła też miejsc, gdzie ta kosztowna tkanina byłaby przetarta. - Nóż - powiedziała do siebie, zadzierając spódnicę i próbując utrzymać nacisk na ranę. Ale przecież nie miała już ani noża, ani pasa. Spostrzegła, że Robin się na nią gapi i szybko opuściła spódnicę. - Panie Fletcher! Potrzebuję, żeby pan pociął tę koszulę. Mężczyzna zbliżył się, trzymając wielki nóż i szybko się z tym uporał. - Wredota cudzoziemska - mruczał pod nosem. Petra miała nadzieję, że jej też nie uważał za cudzoziemkę. Przycisnęła zwinięty kawałek tkaniny do rany i użyła długich pasków materiału, żeby go obwiązać. Jak to najlepiej umocować? Wytarła ręce w bandaż, po czym odpięła perłowo-szafirową szpilkę i użyła jej przy opatrunku. Obserwowała ranę przez minutę czy dwie, ale bandaże nie nasączyły się krwią. Wstała z westchnieniem. 265 - Myślę, że na tę chwilę to wystarczy, ale potrzebny ci doktor i łóżko. Jak daleko do Stowting? - zapytała Fletchera. - Koło ośmiu mil. - Nie powinieneś jechać po wyboistej drodze taki kawał. - Prędko zajedziemy, psze pani. Bo moja siostrzenica Sarey mieszka niedaleko stąd. - A ja tutaj - powiedział Robin, zgrzytając zębami - strasznie marznę. Podaj mi płaszcz, z łaski swojej. Fletcher posłuchał i Robin założył płaszcz, ale jego szczupły, umięśniony tors wciąż przykuwał uwagę Petry. Nie mogąc oprzeć się pokusie, dotknęła go. - Muszę sprawdzić, czy naprawdę jesteś zmarznięty - powiedziała. - Nie, ale serce wali ci w piersi.

- Chyba nic w tym dziwnego - wymruczał. Ich oczy się spotkały i Petra pomyślała, że nawet ranny nie przestawał czuć pożądania, co za niepoprawny rozpustnik. Petra cofnęła dłoń. - Myślisz, że ciągle grozi nam tu niebezpieczeństwo? - zapytała miękko po francusku. Odpowiedział jej po angielsku. - Nie możemy mieć sekretów przed Fletcherem, moja droga. Proszę wybaczyć, że naraziliśmy pana, sir, ale nigdy byśmy nie przypuszczali, że oni nas tu znajdą. - Oni? - zapytał mężczyzna, rozglądając się dokoła z uwagą raczej niż ze strachem. Widać, że nie na darmo jest bratem przemytnika. - Tu był tylko ten jeden, jak sądzę - Robin szybko opowiedział Fletcherowi historyjkę o siostrze uciekającej z zakonu. 281

Ale mężczyzna nie spuszczał z nich wzroku. - Pan wybaczy, sir, ale coś mi się nie widzi, coby-ście wy się zachowywali jak brat i siostra. Tak w ogóle, to mi się nawet nie wydaje, coby ta pani to była Angielka. Robin patrzył na Petrę, chyba po raz pierwszy nie wiedząc, co robić. - Ma pan rację - powiedziała ze smutnym uśmiechem. - W istocie, ja jestem Włoszką, a Robin i ja pobraliśmy się w sekrecie i musieliśmy uciekać. Moja rodzina wysłała za nami pogoń. Bezwzględni ludzie, jak pan widzi. - Aha - powiedział mężczyzna. - A pani jest ta contessina, co nie? Brzmi jak coś ważnego. Nigdy nie należy uważać wieśniaków za głupców. - Owszem - powiedział Robin. - Czy ciągle jest pan gotów nam pomagać? - Czemu nie, sir. Tylko rad bym wiedzieć, w co się pakuję. Więc myślisz pan, że ten tutaj był sam? - Tak. - No to chodźmy do wozu. Robin, pobladły i walczący o każdy oddech, usadowił się na wozie, z wyprostowaną nogą. Przed odjazdem zapytał: - A co z ciałem? - Usunę go tylko z widoku, na tę chwilę - odparł Dan Fletcher i tak też zrobił, starając się usunąć również ślady krwi. Po chwili wspiął się z powrotem na siedzenie, trzasnął z bicza i koń ruszył. - Będzie trzęsło, ale to tylko kawałek, sir. Podskakiwali na wertepach. Robin zagryzł zęby i znosił to cierpliwie. - Przepraszam, że nie strzeliłam - powiedziała Petra. - Bałam się, że mogę trafić ciebie. 282 - Twój pierwszy strzał zbił go z tropu. - Ale i tak jesteś ranny. - To draśnięcie. - Wcale nie. Rana może zacząć się jątrzyć. Zamknął oczy. - Petro, to nie jest zbyt pocieszające. Był teraz taki blady. - W porządku, w porządku. O nic się nie martw. Ja się tobą zajmę. Wygiął lekko wargi. - Czy to nie moja kwestia w tej sztuce? - Bądź cicho. Syknął z bólu przy szczególnie mocnym szarpnięciu i Petra sprawdziła bandaże. Były lekko czerwone od krwi.

- Musieli się rozdzielić - wymruczał. - Mogłem się tego spodziewać. Varzi miał czas do namysłu po drodze. Jeśli płynęliśmy innym statkiem, nie musieliśmy wcale przybić w Dover, więc wysłał ludzi, żeby pilnowali drogi wylotowej z najbliższego sąsiedniego portu. Niech to cholera weźmie, ale ze mnie idiota. Ścisnęła jego dłoń. - Ja też o tym nie pomyślałam. - Ale ty jesteś damą w opresji, a ja jestem rycerzem na białym koniu, - Robinie! - Ale zaraz dodała: - Wiem, wiem, to twój sposób bycia. - Czuła, że musi powiedzieć coś jeszcze, mimo że nie powinna: - I masz temperament, który mógłby mi się podobać. Uśmiechał się żałośnie, patrząc jej w oczy, aż grymas bólu zmył uśmiech z jego twarzy, kiedy wóz podskoczył na kolejnym wyboju. - Fechtunek jest o wiele lepszą rozrywką u Angela. 268

Nie wiedziała, co dokładnie ma na myśli, ale domyślała się, że był to jakiś żart. - Spis moich zasług przedstawia się dość marnie - powiedział. - Do tej pory to ty wybawiłaś mnie od poderżnięcia gardła, zdołałaś umknąć ludziom Varziego, a teraz ratujesz mnie przed wykrwawieniem się na śmierć. A ten pojedynek przeżyłem tylko dzięki pomocy Kokietki i Fletchera. - Bzdura. Gdyby nie ty, dawno byłabym w łapach tego człowieka i gdyby nie ty, ani Kokietka, ani Fletcher nic by nie zdziałali. To jak jednym susem wyskoczyłeś z wozu - to było genialne. Wziąłeś go przez zaskoczenie. A teraz nic już nie mów i pozwól mi się sobą zająć. - Jak moja pani każe - powiedział i zamknął oczy. Ostatni odcinek, w dół po wyboistej dróżce, był najgorszy i Petra dziękowała niebiosom, kiedy wreszcie zajechali pod dom i stanęli. Bandaże były już całe czerwone od krwi i Petra znowu zaczęła uciskać ranę. Zza domu wyskoczył biało-czarny pies i zaczął na nich szczekać. Szczupła młoda kobieta chwyciła go za obrożę i zawołała: - Co tutaj robisz, wujku Danie? - Po drodze do Ashford - powiedział, schodząc z furmanki. - Było trochę trudności. - A to dziwne. Celnicy? - Nie. Wiozłem tę parę do Westerhanger i zatrzymał nas rozbójnik. - Danie Fletcher, gadaj do rzeczy! - No to gadam. Rozbójnik, jak tu przed tobą stoję. Cudzoziemski do tego. - No to gdzie jest teraz? - Trup. Ciało jużem ukrył. 284 Kobieta przewróciła oczami, ale nie wyglądała na zszokowaną. Młody mężczyzna wyszedł z szopy z zakasanymi rękawami. - Co się dzieje, Sarey? Wuj Dan? - dodał zaskoczony. Dan opowiedział wszystko od początku, po czym przedstawił Robina i Petrę Tomowi i Sarze Gainer. Dwoje małych dzieci wyszło z domu i gapiło się na przyjezdnych. Po chwili dołączyła do nich starsza dziewczynka. Chłopak, na oko dwunastoletni, przybiegł skądś podniecony niecodziennym zdarzeniem. Cała rodzina miała ciemne włosy, jasną cerę i zdrowy wygląd. Pani Gainer podeszła do wozu. Kiedy zobaczyła opatrunek na nodze Robina, wykrzyknęła:

- Jezu Chryste! Zanieście go do środka, głupki. Kit, zawieź Maisie po doktora. - Żadnych doktorów - powiedział ostro Robin. - Ale, sir... - On chyba ma rację, dziewczyno - powiedział Dan Fletcher. - Przecie nie chcemy żadnych pytań. Przemytnicy na pewno nie chcieli żadnych przesłuchań, podobnie jak Robin. Było nie było, on i Petra właśnie wylądowali na wyspie nielegalnie. - To zwykła rana, nic poważnego. Petra nie chciała się z nim teraz spierać. Kiedy to obejrzy, zdecyduje, co dalej. Mężczyźni wnieśli Robina do domu na zaimprowizowanych noszach. Nie odzywał się, ale widać było, że cierpi. Pani Gainer nie ustawała w okrzykach: - Rozbójnicy? W biały dzień? Toż to niesłychane! Co się wyczynia na tym świecie! 270

Gospodyni poszła przodem, żeby narzucić szorstką kapę na łóżko, na którym ułożyli Robina. Dali mu też poduszki pod plecy, żeby mógł usiąść. Ciągle miał przy sobie Kokietkę, która teraz wyrwała się, żeby obwąchać zakrwawiony bandaż. - A co to ma być, do licha? - krzyknęła wieśniaczka, sięgając po kij. - To bohaterka - powiedział Robin i pogłaskał psa. Nigdy dosyć głaskania. - Co takiego? - Pies - powiedział. - Mały, ale dzielny. Naraziła dla mnie życie. - Szczur by to połknął - powiedziała pani Gainer, na której bohaterski pies nie zrobił wielkiego wrażenia. Pies Gainerów wszedł z nimi do domu i stał, gapiąc się na Kokietkę, jakby widział coś, co przypominało psa, a nawet suczkę, ale nie bardzo wiedział, co się z tym robi. Pani Gainer przepędziła go. - Więc walczył pan z rozbójnikiem, sir. A to ci dopiero! - Nie tak do końca z rozbójnikiem - powiedział Dan Fletcher, stojąc przy drzwiach z czapką w rękach. - Wygląda, że ta młoda para ucieka, a tamten chciał dziewkę z powrotem. Z powrotem do Włoch. - Do Włoch! To ci dopiero. To istna wredota -jechać taki kawał ino po to, żeby narobić kłopotów! - Przykro mi - powiedziała Petra. - Nie, to nie o pani. A pani czasem nie jest pa-pistką? Mogła równie dobrze zapytać: „Czy pani czasem nie przenosi zarazy?". 286 - Już nie - skłamała Petra. - Och, całe szczęście. To ty już jedziesz, Dan? - No, pilno mi w drogę. Wygląda, że był tylko jeden, ale powiedz Tomowi, żeby miał oczy otwarte. Robin spytał: - Czy zanosi się na jakieś kłopoty z władzami? Nie chciałbym tu utknąć i nie chciałbym wam przysparzać problemów. - Nie muszą nic wiedzieć, sir. - Mężczyzna dotknął czoła, prawie jakby salutował. - Zaczekaj - powiedział Robin i skręcił się, żeby wyciągnąć pieniądze, zaciskając z bólu zęby.

- Przestań - Petra pospieszyła do niego i zanim zdążyła pomyśleć, czym to może grozić, wsunęła rękę do jego głębokiej kieszeni. Rumieniec wystąpił jej na policzki, kiedy szperała w kieszeni w poszukiwaniu monet, a przód jego spodni wydatnie się wybrzuszył. Słyszała, jak gospodyni dławi się ze śmiechu. Chyba nawet Robin zrobił się czerwony, kiedy brał pieniądze, które znalazła. Podał Fletcherowi gwineę. - Marna to zapłata za uratowanie mi życia, sir. Dziękuję. - Dziękuję, sir, ale sam się pan ratowałeś. Nigdy ja takiej walki nie widział, przenigdy. I wcale mi nie pilno znowu taką oglądać. Niech cię Bóg ma w swojej opiece, sir - ponownie dotknął czoła i wyszedł. Usłyszeli cichnący w oddali odgłos końskich kopyt. - Muszę pomóc przy dojeniu - powiedziała pani Gainer. Jej mąż wyszedł już wcześniej. - Czy może się pani zająć jego nogą? - Tak, oczywiście. - To ja przyniosę jakieś szmaty, gorącą wodę i maść. 272

- Dzięki ci za twoją hojność, pani - powiedział Robin, ukazując dołeczki w policzkach. Kobieta oblała się rumieńcem. Mogła być przykładną żoną i matką, ale nie była całkiem odporna na jego urok. Petra po chwili miała już miskę gorącej wody, czyste gałganki i słój zielonej mazi. Wyjęła drogocenną szpilkę i odwinęła zakrwawione bandaże, ale okazało się, że opatrunek przykleił się do rany. Odmoczyła go, ale ostatni kawałek i tak musiała oderwać. - Cholera! - zaklął. - Trzeba było ją otworzyć - powiedziała, oglądając ranę, z której teraz lała się krew. Petra przycisnęła opatrunek i krwawienie się zmniejszyło. - Dobrze. - Wyprostowała się. - Teraz ściągamy bryczesy, żebym mogła opatrzyć cię porządnie. - Zuchwała dziewka. Ich oczy się spotkały i dobry nastrój, który się im udzielił, zakrawał na cud. W tym zalanym słońcem pokoju wydawało im się, że wydarzenia mrocznej, burzliwej nocy należą do jakiegoś innego świata, a oni sami są innymi ludźmi. Wciąż ogarniało ich pożądanie, ale teraz było ono przyzwoite, obyczaj-ne, pod kontrolą. Najpierw próbowali uporać się ze ściągnięciem butów. Kiedy to się powiodło, Petra pomogła mu stanąć na nogach. Przytrzymywał się ramy łóżka, żeby nie upaść. Klęknęła, żeby rozpiąć guziki na kolanach bryczesów, podczas gdy on rozpinał górę, żeby mogła ściągnąć mu spodnie. Dzięki Bogu, miał na sobie bieliznę, ale i tak czuła mrowienie w dłoniach i zrobiło jej się gorąco. Widać nie tak do końca starała się być pod kontrolą. 273 Zrolowała pończochy i położyła je z boku, nie pozwalając sobie na podziwianie jego nóg i stóp, po czym ułożyła go z powrotem na łóżku, żeby zająć się raną. Ciągle sączyła się z niej krew, ale niezbyt dużo. Robin był blady na twarzy, ale kiedy spojrzał nad nią spod ociężałych powiek, powietrze zafalowało z gorąca. Petra wzięła wielkie nożyce przyniesione przez panią Gainer. - Twoja bielizna jest przesiąknięta krwią. Uśmiechnął się. - To się robi interesujące. - Przetnę spodenki tylko z jednej strony. - Dla dobra sprawy godzę się nawet na nagość. - Zachowuj się. - Jeszcze mi się nie zdarzyło. - Ale Petra wyczuła, że sobie przypomina, przypomina sobie tamto nieszczęsne zdarzenie i że potrzebna mu samokontrola. Odwrócił głowę i wbił wzrok w ścianę.

Rozdział XX Petra zamrugała, żeby powstrzymać łzy, i zabrała się do cięcia zakrwawionej części jego bielizny, próbując nie zwracać uwagi na doskonałość ciała Robina, które złociło się w ciepłym, porannym blasku słońca. Na zewnątrz krowa mucza-ła przeciągle i wrony przeraźliwie krakały, ale bliżej nich rozlegał się słodki ptasi śpiew. Petra z łatwością mogła sobie wyobrazić, że odkłada nożyce i kładzie się przy nim na łóżku, tuląc się do jego piersi i rozkoszując sielskim spokojem. Kokietka wskoczyła z powrotem na Robina. Pies nie był w stanie patrzyć gniewnie, ale bardzo się starał. - Masz motyli móżdżek, co? - mruknęła Petra. Robin się obrócił. -Co? - Nic - dokończyła dzieła zniszczenia jego spodenek i zajęła się raną. Szpada była ostra, to dobrze. Długie rozcięcie miało gładkie brzegi, choć Petra nie była w stanie stwierdzić, czy mięsień został mocno uszkodzony. Zaczęła ostrożnie czyścić ranę. - Myślę, że musi to obejrzeć doktor. - Nie tutaj. Musimy jechać dalej. 290 Pani Gainer wróciła z tacą. - Siadamy właśnie do śniadania i przyniosłam wam herbatę i jajka, sir. - Stanęła jak wryta. - A niech cię, jest na czym oko zawiesić. - Dziękuję - powiedział Robin ze śmiechem. - A pani jest nie tylko piękna, ale i łaskawa, pani Gainer. - No, słyszał to kto - powiedziała, kładąc tacę koło niego na łóżku i ciesząc oczy widokiem jego ciała bez śladu zażenowania. - Z łaski swojej, pani, czy dałoby się wysłać wiadomość do mojego przyjaciela? - Tego w Stowting? - Tego samego. W Zajeździe Pod Czarnym Łabędziem w Stowting. On nas stąd zabierze i nie będziemy więcej sprawiać kłopotu. - Żaden to kłopot, gdzieżby znowu, sir, ale po śniadaniu Kit może tam pojechać. Dla niego to będzie jak wczasy. Gospodyni wyszła i kiedy Robin jadł, Petra obmywała jego ranę, czując, że jest o krok od obłędu. Kiedy skończyła, miska była ciemnobrązowa.

- Straciłeś dużo krwi. - Może dlatego jestem takim lekkoduchem. Petra popatrzyła na niego z wyrzutem, ale jego twarz nie wyrażała niczego. Rozciągnęła lekko skórę przy ranie, by ją odrobinę otworzyć. Robin wziął głęboki wdech i spiął się, ale nie protestował. - Klinga była ostra - powiedziała. - Prawdopodobnie więc nic nie zostało w ciele. - Tępa broń i kule są znacznie gorsze. - Postanowiła nie używać nieznanej maści i z powrotem zawinęła ranę, używając czystych kawałków koszuli i gałganków od pani Gainer. 275

Wstała i zaniepokoił ją widok jego twarzy. - Czy bardzo cierpisz? -Nie. - Jesteś jeszcze gdzieś ranny? Rozłożył ręce, trzymając w jednej z dłoni kubek z herbatą. - Widzisz jakieś inne rany? Zabrała się do oględzin. Zatopiła nawet palce w jego włosach, żeby zbadać czaszkę. Robin nagle się rozluźnił. - To bardzo odprężające. Wiedziała, że to prawda, masowała go więc dalej po głowie, patrząc na niego z góry. Sama mogła się teraz rozluźnić, wiedząc, że jest poza zasięgiem jego wzroku. Mogła okazać mu miłość delikatnym dotykiem swoich dłoni. Kochała go. Podejrzewała to już wcześniej, ale w czasie pojedynku nabrała absolutnej pewności, kiedy walczył o nią, mimo że miał mniejsze szanse, a do tego walczył świetnie. Tak bardzo różnił się od mężczyzny, za jakiego go uważała na początku. Zaśmiała się cicho. Ten jego niemądry pies siedział mu na kolanach i pozwalał się czule głaskać. - Co się stało? - zapytał, nie zmieniając pozycji. - Ja głaszczę ciebie, a ty głaszczesz Kokietkę. - Chodź, połóż mi się na kolanach, a będę głaskał ciebie. Zamknęła na chwilę oczy, po czym zrobiła krok w tył. - Kokietko, przypomnij mu, dlaczego to jest zły pomysł. Ja idę wylać tę brudną wodę i odetchnąć świeżym powietrzem. Przeszła przez kuchnię, gdzie rodzina jadła śniadanie, po czym wylała wodę na podwórku i została chwilę na dworze, patrząc przed siebie i utwierdza 292 jąc się w swoim przekonaniu. To nie jest mężczyzna dla niej. Wróciła do domu i zobaczyła, że mąż i chłopiec już poszli do swoich zajęć. Pani Gainer i starsza córka zmywały naczynia, a dwoje młodszych dzieci bawiło się z kotem. Miała naoczny dowód, że szczęśliwe rodziny istnieją. Petra mogła marzyć 0 takim prostym i szczęśliwym życiu, ale nawet po kilku latach pracy zakonnej nie czuła, żeby to był jej świat. - Proszę usiąść - powiedziała pani Gainer, wycierając ręce w fartuch. - Może pani coś przekąsi.

Petra usiadła, wiedząc, że najlepiej będzie unikać Robina przez jakiś czas. - Piwa, psze pani? Jest też świeże mleko. - Mleko, poproszę. - Proszę się częstować resztą. Ta reszta to był ciemny wiejski chleb, masło i powidła śliwkowe. Przepyszne. - Przystojny i urodziwy ten pani chłop - powiedziała pani Gainer z szerokim uśmiechem. - Nic dziwnego, że z nim pani uciekła. Jedyne, co Petra mogła odpowiedzieć, to: - Tak. Czuła, że się przy tym rumieni. - Ale wygląda mi na takiego ptaszka, co go trudno utrzymać w garści. - Ptaszka? - powtórzyła Petra, zastanawiając się, skąd tamta wie, jak ma na imię. - Ptaszka. Gołębia na dachu. Albo koguta w kurniku. Ciężko go złapać i strasznie się panoszy. - Ściągnęła z półki dużą ceramiczną misę i zaczęła nabierać mąkę z worka. - Tak, to prawda - powiedziała Petra, przypominając sobie, kiedy sama tak o nim myślała. Teraz Robin Bonchurch znaczył dla niej o wiele więcej. 277

-1 założę się, że strasznie flirtuje. - Ależ on bardzo dobrze flirtuje - zaprotestowała Petra, a kobieta się roześmiała. - Ty też. - Wlała do mąki miskę wody. Piekła chleb. - Gdzie się poznaliście? Skoro już miała kłamać, to będzie kłamać w wielkim stylu. - Na balu maskowym w Wenecji. - Aaa, znaczy ludzie poprzebierani jak komedianci po jarmarkach? Petra nie miała pojęcia, jak tu wyglądali komedianci na jarmarkach, ale powiedziała: - Właśnie. Najbliższy przyjaciel mógł przejść koło pani, a pani by go nie poznała. Podczas gdy pani Gainer wyrabiała ciasto, Petra rozmawiała z nią o mężczyznach i zalotach jak kobieta z kobietą. Kiedy jednak rozmowa zeszła na to, gdzie Petra i Robin zamierzają mieszkać, Petra musiała wstać. Jeśli zapędzi się w świat fantazji, to nie będzie już dla niej odwrotu. - Muszę zobaczyć, co z nim. I będzie na pewno chciał przekazać tę wiadomość dla przyjaciela. - Ach, słusznie. Sukey, idź i przyprowadź Kita. Córka pobiegła, a Petra pospieszyła do sypialni, gdzie zastała Robina śpiącego na siedząco. Przystanęła, by podziwiać jego wytworną postawę, którą zachowywał nawet we śnie. I piękno jego ciała, bo przecież był prawie nagi. Jego ręka spoczywała na Kokietce siedzącej przy nim na straży. - Papillon couche* - powiedziała Petra z uśmiechem. Na skrzyni leżała dodatkowa narzuta. Wzięła ją i przykryła go, omijając tylko jego dłoń i Kokietkę, papillon couché (fr.) - papillon, leżeć! 294 ale zaraz dotknęła jego policzka wierzchem dłoni, żeby sprawdzić, czy nie ma gorączki. Nie miał, ale obrócił twarz ku jej dłoni i coś zamruczał przez sen. Przez chwilę trzymała tak rękę przy jego twarzy, aż wreszcie znalazła w sobie dość siły, by się odsunąć. Nadarza się jej doskonała sposobność ucieczki. Przekaże wiadomość kapitanowi Róży i zaraz potem odejdzie. Ale potrzebowała papieru. Robin miał skórzany notes. Znalazła go w lewej kieszeni jego płaszcza, z ołówkiem włożonym do zgrabnego etui. Kiedy otworzyła notes, spostrzegła, że to nie był dziennik ani zapas papieru na pilne listy - był to rodzaj pamiątkowej książki z wpisami różnych ludzi. Na pierwszej stronie widniał napis: Mojemu kochanemu Robinowi. Szybuj jak ptak, ale nie wzlatuj zbyt wysoko. Mama.

Pismo było wyszukane i stylowe, a strona ozdobiona ptakami w locie. Petra poczuła przypływ współczucia dla matki, która musiała się martwić o takiego ptaszka. Nie powinna czytać więcej, ale nie mogła się powstrzymać. Wpisujący się wybierali jakąkolwiek stronę, więc musiała przewertować kilka kartek do kolejnego wpisu. Gdziekolwiek byś był, moje modlitwy zawsze będą z tobą. Lacy. Zastanawiała się, od kogo była ta dedykacja ozdobiona wstążkami i kwiatami. Może ma siostrę. Zabolało ją to, że tak mało o nim wie. 279

Na kolejnej stronie ktoś nabazgrał tylko po francusku: Cudowny! Clarisse. To nie był nikt z rodziny. Jesteś potworem. Nienawidzę cię. Umrę, jeśli do mnie szybko nie wrócisz! To było podpisane tylko literą L. Rzuciła zagniewane spojrzenie na śpiącego rozpustnika, ale gniewny wyraz szybko ustąpił smutnemu westchnieniu. Nic dziwnego, że kobiety tak bardzo go pragnęły albo tak im na nim zależało. Był takim uprzejmym i szczodrym mężczyzną. Zbyt szczodry, jeśli chodzi o obdarzanie dam swoimi względami, powiedziała do siebie i zaczęła szukać wolnej kartki. Sporo stron już wyrwano, więc me będzie miała wyrzutów sumienia, jeśli zrobi to samo. Wtedy inna zapisana strona przykuła jej uwagę. Nie było na niej ilustracji, było za to dużo tekstu. Z datą trzeciego stycznia, roku pańskiego 1760. Postanawia się, że młodzi mężczyźni nie powinni się żenić. Dlatego też my, zdeklarowani kawalerowie, niniejszym ustanawiamy grzywnę, którą przyjdzie uiścić każdemu z nas, kto wstąpi w ten niegodny stan w okresie od dnia dzisiejszego aż do chwili ukończenia trzydziestego roku życia. Kara za tę sromotną klęskę w wysokości tysiąca gwinei winna być wpłacona na rzecz Funduszu Moralnej Odnowy Społecznej lady Fowler. 296 Pod deklaracją widniały trzy podpisy: Kruk, Róża i Poganin. Petra rozpoznała schludne eleganckie pismo Robina w wyrazie Kruk. Morderca Ptaszka Robina. Skąd to właśnie imię? Róża? To ten przemytnik. Trudno się dziwić, że nie chce używać prawdziwego imienia. Poganin? Nie mogła sobie wyobrazić, jak kogoś można było tak nazwać, nawet w żartach. Oto jednak miała przed sobą dowód, że Robin Bonchurch był zdecydowany nie brać ślubu. A gdyby się okazało, że nosi jego dziecko? Być może nawet by mu nie powiedziała. Ona by nie zniosła małżeństwa z przymusu, a zresztą, na Boga, przecież nawet nie była pewna, kim on jest i z czego żyje. Wiedziała natomiast, że był notorycznym kobieciarzem, który nie byłby dobrym mężem, zwłaszcza gdyby został zmuszony do ślubu. Wybrała czystą kartę i napisała do kapitana Róży, podkreślając wagę natychmiastowej pomocy. Wyrwała tę stronę, złożyła ją i napisała adres, który podał Robin. Zajazd Pod Czarnym Łabędziem, Stowting. Nie miała wosku, żeby zapieczętować list, ale też nie było w nim nic osobistego.

Wpatrywała się w kolejną wolną stronę, aż wreszcie poddała się i napisała: Dziękuję Ci, Ptaszku Robinie. Niech cię Bóg ma w swojej opiece, zawsze. P. Zła na siebie, że to robi, dodała jeszcze: Proszę, słuchaj matki i uważaj na siebie. 281

Położyła książkę na stoliku przy łóżku, znacząc tę stronę ołówkiem, po czym wzięła swoją pelerynę. Zauważyła kameę przy szyi. Powinna ją zostawić, ale potrzebowała jakiegoś zapięcia. Rozważyła perłowo-szafirową szpilkę. Któregoś dnia, w niedalekiej przyszłości, będzie pewnie potrzebowała jej równowartości, ale był to zbyt piękny wyrób. Budziłby podejrzenia. Pieniądze. Poza swoimi ukrytymi gwineami nie miała nic. Zagryzła zęby i przeszukała kieszenie jego bryczesów, przypominając sobie ostatni raz, kiedy to robiła, i szybko odsuwając to wspomnienie od siebie. Znalazła kilka monet i wybrała te drobne. Drobny grzech zamiast ciężkiego? Wśród monet znalazła też pierścień. Przyjrzała mu się dokładnie, tym razem w świetle. Ta zawiła litera to z pewnością nie było „B". „A" albo „H". Równie dobrze „N". Ale na pewno był to pierścień, jaki w znaczących rodach przekazywany jest z pokolenia na pokolenie. Był człowiekiem wysoko urodzonym i robił, co mógł, by to przed nią ukryć. To kolejny dowód na to, że mimo wszystkich swoich zalet Robin Bon-church nie jest mężczyzną, któremu można by w pełni zaufać. Wkładając skradzione monety do prawej kieszeni, Petra dotknęła krzyżyka i różańca. Wyciągnęła je, zastanowiła się, po czym wsadziła do kieszeni płaszcza Robina. Dziwny to prezent i pewnie niechciany, ale to wszystko, co mogła mu dać. Kokietka ciągle czujnie ją obserwowała, ale nie zgłosiła zastrzeżeń na widok drobnej kradzieży. Będzie jej brakowało tego ślicznego stworzenia. Posłała Kokietce całusa. Jeśli nawet pocałunek lekko zboczył z trasy, to co z tego? 282 Wszystko, co musi teraz zrobić, to dać list chłopakowi, który zabierze go do Stowting, a potem może już wymknąć się i zniknąć. Podeszła do drzwi, ale coś ją zatrzymało. A jeśli Róży nie będzie w Stowting? Albo jeśli coś pójdzie nie tak z przesłaniem wiadomości? To by znaczyło, że zostawia tu Robina bezbronnego, no bo z jakiej racji ci ludzie mieliby się dla niego narażać? Do jutra Varzi już tu będzie, szukając swojego człowieka, pytając o zabłąkanych podróżnych. Gdyby znalazł tutaj Robina bez niej, mógłby go zabić, żeby się na nim wyżyć. Ale przecież ona musi uciekać. Jeśli zostanie, narazi się na wielkie niebezpieczeństwo popełnienia kolejnego grzechu. Co więcej, nie mogła sobie wyobrazić reakcji swojego ojca, gdyby zjawiła się u jego drzwi w towarzystwie skończonego rozpustnika. Niezależnie od tego, kim Robin był naprawdę, jego usposobienie musiało być wszystkim znane. A przecież Robin nie puściłby jej samej.

Przemyślała wszystko i opracowała pewien plan. Posłała wiadomość przez chłopaka, Kita, który odjechał zadowolony na grubym jak beczka koniu. Potem poczekała na właściwą chwilę i wymknęła się z domu. Poszła drogą, szukając jakiejś kryjówki. Znalazła niedaleko prześwit w żywopłocie i schowała się tam, modląc się, by Robin się nie obudził przed przyjazdem Róży. Wtedy, przy odrobinie szczęścia, pomyślą, że uciekła znacznie wcześniej i jeśli będą jej szukać, to pojadą naprzód. A ona pójdzie ścieżką, która zaczynała się obok jej kryjówki, i w ten sposób zejdzie im z drogi. Złamie jej to serce, ale tak będzie lepiej dla wszystkich.

Rozdział XXI R o b i n o b u d z i l s i e n a d z w i e k niskiego głosu, ktory, rozciągając samogłoski, powiedział: - A co ty znowu wyczyniasz, wariacie? - Thorn? - zapytał Robin, otwierając oczy i powoli przypominając sobie, co zaszło. Poruszył sie podskoczył z bólu, ale zdołał się uśmiechnąć- Dzięki piekłom i niebiosom. Pomoc nadeszła - Nadeszła, nadeszła - powiedział książę Ithor-ne, siadając na krześle, które oszołomiona pani Garner właśnie przysunęła do łóżka. Obrócił się i podziękował jej, na co kobieta spąsowiała. Przypuszczanie występował tu po prostu jako kapitan Roza, ale kobiety i tak mdlały. Miał ciemne włosy, a ponieważ kochał żeglugę jego skora zawsze była ogorzała. Poza tym ryS miał raczej mocne niż delikatne, przez co nie można go było nazwać pięknym, ale one wydawały się tego nie zauważać. Podobnie jak Robin nosił własne włosy, tyle że Thorn zawsze był gładko zaczesany a jego bryczesy z koźlej skóry, prosty brązowy płaszcz i fular były w nienagannym stanie. Zazwyczaj ta pedanteria była niezwykle irytująca, ale teraz jego przybycie było błogosławieństwem. 300 - Jak się tu dostałeś? - zapytał Robin. - Powozem? - Ale skąd wiedziałeś? - Kapitan Róża dostał list. Jak to się stało, że jesteś ranny? - Nagle Thorn przerwał i wbił wzrok w jeden punkt. - Co to ma być? - zapytał. Kokietka wystawiła nos ze swojego schronienia pod pachą Robina i odwzajemniała spojrzenie kapitana. - Najnowsza rasa psów obronnych. - Bardzo się go boję. - Thorn wyciągnął złoty okular, żeby mu się przyjrzeć, i potrząsnął głową. - Nic dziwnego, że ktoś się przedarł przez linię obrony i wbił w ciebie szpadę. Czy to coś urośnie? - Obawiam się, że nie. Thorn schował okular. - Tak myślałem. To jedna z tych idiotycznych zabawek, które się tak podobają na francuskim dworze. Co cię opętało? - Kaprys, bo cóż innego? - odparł Robin, podnosząc się do pozycji siedzącej i przeklinając przy podciąganiu nogi. Jak długo już tu jesteś? Czy Petra opowiedziała ci całą historię? - Petra?

- Pani Bonchurch w takim razie. - Drogi Robinie, czy oberwałeś też w głowę? Robin obejrzał się na kręcącą się w pobliżu gospodynię. - Gdzie jest moja żona? - Zona? - powtórzył za nim Thorn. - No, właściwie to nie wiem. Myśmy się sami zastanawiali. Wygląda, jakby gdzieś se poszła. Robin usiłował wstać z łóżka, przeklinając kobiety i ból. Thorn próbował go powstrzymać. 285

- Tylko spokojnie, stary. Robin zorientował się, że ma na sobie tylko spodenki, a i te nie są całe. Spojrzał na panią Gainer. - Proszę, droga pani, czy mogłaby pani znaleźć mi coś do ubrania? Cokolwiek. Kobieta wyszła, a Thorn dwoma palcami podniósł zakrwawione pocięte bryczesy Robina. Rzucił je z powrotem na podłogę i zapytał: - Czy to naprawdę tylko draśnięcie? - Tak mi się zdaje. - Mogę obejrzeć? - Proszę. Za tą lakoniczną wymianą czaiło się przypomnienie, że ojciec Robina zmarł na skutek drobnej rany, w którą wdało się zakażenie. Poharatało go zwierzę hodowlane, które musiało co prawda być brudniejsze niż włoska szpada, ale za to, w przeciwieństwie do Robina, ojciec natychmiast otrzymał najlepszą opiekę lekarską. A mimo to zmarł. Thorn odwinął narzutę i się przysunął. - Wygląda na dobrze opatrzoną. Nie ma krwi ani nic nie czuć. - Na to jeszcze za wcześnie. - To prawda. - Przykrył go z powrotem. - Doktor się tobą zajmie w Ithorne. Co się stało z twoją koszulą? - Potrzebowała jej na bandaże. - Ach. Nieobecna Petra? - Tak. Do diabła, mógłbyś jej poszukać? - Gdzie? Ale nie, najpierw muszę cię zabrać do Ithorne do lekarza. Robin klął na niego w duchu, ale znał już ten nastrój Thorna. - Czy kamizelka i płaszcz nadają się do ubrania? 302 Thorn rzucił mu kamizelkę i chciał podać mu płaszcz, ale najpierw wyciągnął z kieszeni pistolety, sprawdzając, czy nie są odbezpieczone. - Jeden wypalił? Myślałem, że walczyliście na szpady. - Petra strzeliła. - Robinie, Robinie... - Thorn pokręcił głową i rzucił mu płaszcz. Robin znalazł w kieszeni coś jeszcze. Wyciągnął różaniec.

- Tylko nie mów, że zostałeś papistą! - Nie. - Robin znalazł też drewniany krzyżyk. Po chwili wsadził je z powrotem do kieszeni. Zauważył, że jego notatnik był na wierzchu. - Podaj mi to - powiedział do Thorna. Thorn dał mu notatnik i Robin przeczytał wpis na zaznaczonej stronie. - Ta kobieta jest niespełna rozumu. Przecież sama nie da sobie w Anglii rady. - Z trudem założył kamizelkę i płaszcz. Thorn przeczytał krótki wpis. - Może wreszcie powiesz mi, kim ona jest? - Sam dokładnie nie wiem. Siostra Immaculata z zakonu Świętej Weroniki. Petra d'Averio..., nie, byłbym zapomniał, contessina Petra d'Averio. - Przeklinając pod nosem ból, Robin przełożył nogę, żeby usiąść na brzegu łóżka. - Albo jakaś inna contessina, ale to ja powinienem się nią zaopiekować. To znaczy do czasu, aż odnajdzie swojego legendarnego ojca. Niech to zaraza, co z tą kobietą, która miała mi przynieść ubranie? Thorn przyłożył rękę do czoła Robina, jakby sprawdzał, czy nie ma gorączki. Robin strzepnął jego dłoń, na co Thorn powiedział: - Toga - i pomógł Robinowi wstać. Ściągnął z łóżka prześcieradło i owinął je wokół Robina. 287

- Żona? - Tylko udawaliśmy małżeństwo. - Bonchurch? - Po czym dodał: - Rozumiem, że to twoje nazwisko na dziś. Dobry i święty*? - Przewrócił oczami. - Ty, jak wiadomo, podróżowałeś jako kapitan Róża. - Ale ja, mój drogi, jestem księciem. Pani Gainer wróciła do pokoju, niosąc jakieś ubrania. Robin nie chciał opóźniać odjazdu, więc postanowił się nie przebierać. Obdarzył ją swoim najbardziej czarującym uśmiechem. - Nie będę uszczuplał garderoby pani męża. Gdyby tylko pozwoliła mi pani zakupić to prześcieradło. Gwinea, przyjacielu? Thorn podał monetę. Pani Gainer protestowała, że to za dużo. Robin zapewnił ją, że to także zapłata za jej uprzejmość, po czym przybrany w togę z pomocą Thorna i w towarzystwie futrzanego motylka pokuśtykał do oczekującego na nich powozu. - Dość wykwintny powóz jak na kapitana Różę - powiedział Robin na widok książęcego pojazdu. - W wiadomości było, żeby zadbać o twoje zdrowie i komfort. Bolało jak diabli, kiedy wsiadał do luksusowego powozu i usadawiał się na siedzeniu z wyciągniętą przed siebie nogą. Robinowi zrobiło się słabo i z wdzięcznością przyjął propozycję Thorna, kiedy ten zaoferował mu brandy. Zdobył się jednak na pożegnalny uśmiech dla pani Gainer, a nawet udało mu się pomachać na pożegnanie. Potem zacisnął zęby, bo mimo sprężynowego zawieszenia pojazd podskakiwał przy wjeździe na drogę. bon- (fr.) dobry, church - (ang.) kościół 304 Kokietka próbowała pocieszyć go, liżąc mu rękę. Thorn studiował jego twarz, tak jak to miał w zwyczaju. - Jak będziesz gotów, opowiesz mi całą historię. Ale nie martw się, dostaniesz swoją drugą maskotkę z powrotem, słowo księcia. *** Petra patrzyła za odjeżdżającą karetą, wiedząc, że czas ruszać w drogę. Była zaskoczona, widząc tak bogaty pojazd, choć potwierdzał on tylko jej przypuszczenie, że Robin naopowiadał jej kłamstw. Domyślała się, że ukrywanie prawdziwej tożsamości leży w naturze rozpustników. Nie wszczęto żadnych poszukiwań, jeśli nie liczyć wcześniejszych nawoływań Gainerów. Może czuł ulgę, że się jej pozbył. Ale też zrobiła wszystko, żeby zatrzeć ślady. Musiała pamiętać, że Varzi może się zjawić w tej okolicy.

Spodziewała się, że Fletcherowie pozbędą się ciała jego człowieka, ale gdyby Varzi dowiedział się o rannym mężczyźnie, który zatrzymał się u Gainerów, z pewnością byłby zaintrygowany. Wystarczyło, żeby zadał kilka pytań, a już byłby na jej tropie. Zeszła ze ścieżki, nie patrząc nawet, w którą stronę się udaje. Chciała tylko być jak najdalej od gospodarstwa Gainerów i nie zostawiać śladów, które mogłyby naprowadzić pościg. Próbowała unikać ludzi, ale okolica była usiana gospodarstwami i ciągle docierały do niej sygnały ludzkiej obecności - szczekanie psa, kobieta wołająca dziecko, zegar wybijający godzinę. Jeden mężczyzna minął ją na ścieżce, pozdrawiając zwykłym dzień dobry. Ale kto wie, czy kobieta w czer 289

wonym płaszczu nie utkwi mu w pamięci? Ściągnęła płaszcz i zwinęła go. Najchętniej by się go pozbyła, ale mógł być jej później potrzebny. Teraz, oczywiście, miała na sobie zieloną wzorzystą suknię, która była Robinowi dobrze znana Robm wiedział też, że na wierzchu miała jasną halkę Przypomniało jej się, jak się o nią zatroszczył w Coq d Or... J Jak to możliwe, żeby wydarzenia kilku burzliwych dni tak głęboko wryły się w jej serce? Szła dalej i docierało do niej, że rozłąka z Robinem Bon-churchem doskwiera jej jak najgorszy ból. Jest piękny, ale juz wcześniej miała do czynienia z pięknymi mężczyznami. Jest nieodpowiedzialny niczego me traktuje poważnie, życie to dla niegó przyjemności i romanse... Walczył o nią, został dla niej ranny, a jeśli jej teraz szuka, to dlatego że honor mu nie pozwala stać bezczynnie, kiedy ona jest w niebezpieczeństwie Próbowała odepchnąć od siebie wszystkie te myśli o Robinie i starannie omijać ten temat. Była młoda i sprawna, ale nieprzyzwyczajo-na do przemierzania pieszo długich dystansów Zaczęły ją boleć nogi, a pragnienie stało się nie do zniesienia. Kiedy zobaczyła stojącą samotnie chatę czy tez lezące na uboczu małe gospodarstwo postanowiła zaryzykować. Przecież był to dom jak setki innych. Jakie jest prawdopodobieństwo, że jej prześladowcy natrafią akurat na tę chatę na tyle szybko, zeby mogło jej to faktycznie zagrozić? Z podwórza wypadł brązowy pies, warcząc na nią tak groźnie, że Petra naprawdę się wystraszyła Po chwili zjawiła się młoda kobieta, która zawołała psa. Młoda, ale oschła i podejrzliwa Petra mogła się domyślić, że jej wygląd nie budził za 306 ufania. Kobieta pozwoliła Petrze napić się wody ze studni, ale przez cały czas trzymała przy boku psa i nie spuszczała z niej oka. Petra z chęcią by odpoczęła, ale musiała teraz jak najszybciej oddalić się z tego miejsca. Udała się na północ, gdzie teren się wznosił, w związku z czym powinien się okazać mniej zamieszkany. Kiedy słońce skryło się za chmurami, zrobiło się dość chłodno. Założyła z powrotem pelerynę, ale nie chroniła jej ona przed dojmującym zimnem. Kiedy nadszedł wreszcie wieczór tego pochmurnego dnia, Petra dałaby wszystko, żeby się dowiedzieć, gdzie się znajduje i gdzie ma tej nocy spać. *** Robin przyjechał do zamku Ithorne z pulsującą bólem nogą i przesiąkniętym bandażem. Gdy tylko powóz stanął, powiedział:

- Niech pościg już rusza. - Najpierw zaprowadzę cię do łóżka i poślę po doktora. Kilka minut nic nie zmieni. - Niech to wszystko Hades pochłonie! Robin zdążył już opowiedzieć Thornowi całą historię. Jak wcześniej Robin, przyjaciel odniósł się raczej sceptycznie do donkiszotowskich poszukiwań ojca, którego istnienia Petra nawet nie była pewna. Thorn wyraził opinię, że to wszystko zmyślone. Robin upierał się, że to prawda, ale to i tak niewiele pomagało. Nigdy nie zdradziła, gdzie ten ojciec miałby przebywać, poza tym że mógł być na dworze, co nie było zbyt przydatną informacją. Latem dwór przenosił się do Richmond Lodge, jednej ze skromniejszych posiadłości królewskich, która znajdowała się w Kew. Król zatrzymywał 291

na lato tylko kilku najbliższych dworzan. Rebus, jeśli w ogóle istniał, mógł być gdziekolwiek. Thorn zmusił Robina, żeby usiadł na przenośnym krześle, na którym dwóch lokajów miało zanieść go do sypialni. - Niech cię cholera! Bóg jeden wie, co się dzieje z dziewczyną, a ja mam się udać do łóżka jak stara księżna? - Co tylko da się zrobić, będzie zrobione - powiedział Thorn, kiedy dotarli do sypialni. - Twoja obecność nie jest konieczna. - To chociaż przykryj to czymś, żebym nie zakrwawił tych narzut. Ten przebłysk domowej zaradności zdziwił Thorna niezmiernie, ale zlecił to zadanie jednemu z lokajów. W tym czasie Robin pokuśtykał do okna, żeby się rozejrzeć. Nie było to wprawdzie możliwe, że oto ujrzy Petrę zmierzającą ku niemu przez bujny ogród, ale i tak musiał sprawdzić. Ubrany na czarno służący wszedł do pokoju w towarzystwie pokojówki niosącej wielką płachtę. Rozłożyli ją na łożu i Thorn przekonał Robina, żeby się położył. Zrobili mu oparcie z poduszek, tak że przynajmniej widział park, gdy przekręcił głowę. Kiedy służba wyszła, Robin powiedział: - Ona nie zna tego kraju. Wygląda jak włóczęga. Mówi po angielsku z akcentem. A jeśli ludzie wezmą ją za Francuzkę? Niewiele czasu minęło od końca wojny... - Przecież uważasz, że potrafi dać sobie radę. Robin walnął pięścią w łóżko. - To ona uważa, że da sobie radę. Skończona idiotka! Thorn oparł się o jeden z filarów łoża. W przeciwieństwie do Robina, który często miewał bez 308 troski wygląd, kiedy się czymś martwił, książę Ithorne przybierał zatroskaną minę, chociaż nic go nie trapiło. Ale teraz naprawdę wyglądał ponuro. - Pytanie brzmi: dlaczego od ciebie uciekła? - Sekrety. - Jakie sekrety? Robin podniósł się gwałtownie. - Niech cię diabli! Gdybym to wiedział! Thorn rozłożył ręce. - Przepraszam, przepraszam. Robin opadł na poduszki. - Ona prawdopodobnie jest szpiegiem. - Włoskim szpiegiem? - Mediolan jest pod kontrolą Austrii.

- To prawda - powiedział Thorn, przybierając poważniejszy ton. - Och, nie zwracaj na mnie uwagi. To wszystko kręci się wokół tego szalonego planu odnalezienia ojca. Nie chciała mi powiedzieć, kim on jest, na wypadek gdyby postanowiła, że jednak nie będzie chciała się ujawnić. Z tego wynika, że mi nie ufała. - Ty podałeś jej fałszywe nazwisko - zauważył Thorn. - Wtedy wydawało mi się to bez znaczenia. - Robin znowu zaklął. - Powiek i Fontaine! Muszę przesłać im instrukcje. Zorganizuj mi coś do pisania i posłańca. Kokietka zaczęła szczekać, domagając się, żeby ją postawić na łóżku, na które sama nie dała rady się wspiąć. Thorn podniósł ją ostrożnie. Robin popieścił ją, mówiąc: - Cholerne utrapienie, mieć tylu ludzi na głowie. - Jesteś hrabią - powiedział Thorn i wezwał służbę, pociągając za sznurek dzwonka wiszący koło kominka. Odpowiedzialny za setki ludzi. 293

- Którzy czują się cholernie odpowiedzialni za mnie. Nie patrz tak na mnie. Wiesz, że oni wszyscy by zemdleli i umarli, gdybym zażądał zmian. - Kiedyś to nastąpi. - Wszyscy zemdleją i umrą? - Robin zrobił minę. - Wiem, ale w hrabstwie wszystko działa jak w zegarku. J - No to powinieneś się cieszyć tą odrobiną zamieszania. - To - powiedział Robin - nie jest zamieszanie. To jest udręka. Z łaski swojej, poślij po kawę - poprosił Robm. K - Kawa, kawa, nic tylko kawa. Myślę, że wolisz ja nawet od kobiet. - Skrzywił się Thorn, ale polecił zaparzyć. On sam pił tylko herbatę, ale ze względu na Robina trzymał kucharza, który potrafił przyrządzać doskonałą kawę. Robin z kolei miał zapasy ulubionych herbat Thorna, chociaż sam za herbatą nie przepadał. Myśli Robina popłynęły w kierunku Petry przypomniał mu się jej ekstatyczny niemal zachwyt nad kawą w Montreuil. Zapewni jej kawę jakiej w życiu nie piła! Razem będą kosztować najlepszych gatunków. W Paryżu miał okazję spróbować kawy według najnowszego przepisu-z czekoladą, brandy, gałką muszkatołową i bitą śmietaną. Kiedy umoczy wargi w tym napoju, będzie bliska orgazmu, zanim jeszcze on zdąży ia pocałować. - Pulpit do pisania? - spytał Thorn. Robin otrząsnął się i zobaczył, że ma go już na kolanach. Wziął papier i pióro, które Thorn dla mego przygotował, i skupił się z powrotem na sprawach bieżących. 310 - Powiek i Fontaine mieli czekać na mnie w londyńskim domu, gdzie są łatwym łupem dla Varziego. - Myślisz, że zaatakuje ich, żeby się zemścić? - Byłby do tego zdolny, ale może też zakładać, że dowie się od nich, gdzie jest Petra. - Jakie to średniowieczne. - Mediolan widać tkwi w średniowieczu, mimo opery i całego tego splendoru. W jakim miejscu będą bezpieczni i żeby to nie było powiązane ze mną. Czy Christian jest w Londynie? - Musi odsłużyć swoje na dworze, więc pewnie jest w Kew. - Christian, major lord Grandiston, służy w Gwardii. - A niech to! Chociaż to też może nam się przydać. Będzie wiedział, czy jacyś podejrzani Włosi nie kręcą się w pobliżu. Muszę do niego też napisać. - Powinno wystarczyć papieru. - Rathbone? - zapytał Robin. - Pewnie jest w Derbyshire. Ashart?

- Pracuje jak pszczółka przy odbudowie podupadającego majątku w Surrey. Małżeństwo - powiedział Thorn, kręcąc głową ze smutkiem. - Cudownie - powiedział Robin. - Przyda mu się dodatkowa para rąk. - Na pewno będzie zachwycony. I ty też. Oto twoja ohydna mikstura. - Człowiek z duszą nie może nie lubić kawy - oznajmił Robin, po tym jak lokaj nalał mu filiżankę, dodał cukier i śmietankę i podał ją Robinowi. Wszyscy wiedzieli, jak bardzo to lubił. Robin zaciągnął się aromatem, westchnął i upił mały łyk. - Sam nie wiem, dlaczego zaspokajam te twoje występne zachcianki. Robin zatrzepotał rzęsami. 295

- Z miłości. - Ale zaraz spoważniał. - Są jakieś wieści? - Nie bardzo. Gdy tylko ktoś wróci, będziemy wiedzieć o tym pierwsi. Choć wszystko się w nim kotłowało, Robin zabrał się do kawy i pisania listów. To było jedyne, co mógł zrobić. Prosił Christiana, zeby zwracał uwagę na ludzi z Włoch, zwłaszcza odpowiadających rysopisom Varziego i Petry Wysłał też wiadomość do markiza Ashart do Cheymngs w Surrey, żeby spodziewał się przyjazdu Powieka i Fontaine'a. Wydał szczegółowe polecenia dotyczące bezpieczeństwa londyńskiej służby swojemu sekretarzowi Treyelyanowi załaczajac tez instrukcje dla Powicka, ze maja udac sie do Surrey. W sumie okazało się to bardzo męczące Przybycie doktora Browna, apodyktycznego Szkota w średnim wieku, wzbudziło nadzieję Robina, ze wkrótce będzie mógł przystąpić do działania. Jednak kiedy doktor odwijał bandaże, Robina zdjął nagły niepokój. Gdyby rana zaczynała gnie, to przecież coś by poczuł? - Stan zadowalający - ostatecznie orzekł doktor Brown. - Swietnie. Prosze zalozyc szwy, sir, zebym mógł szybko wrocic do swoich spraw. - W żadnym wypadku, milordzie! Nie ma nic bardziej niebezpiecznego, niz zaszyć truciznę w środku. - Ale ja muszę jak najszybciej wstać i dosiąść konia. Innymi słowy: musi się pan zabić. Patrzyli na siebie nieustępliwie, ale doktor był mistrzem w swoim fachu i Robin miał powody 296 przypuszczać, że to lekarz miał rację. Niech to piekło pochłonie! - Jutro, milordzie, jeśli rana będzie dobrze wyglądać i dobrze się goić, rozważę założenie szwów. Do tego czasu proszę trzymać tę nogę nieruchomo. Proszę ją trzymać nieruchomo, bo jeśli będzie nią pan poruszał, to nie biorę odpowiedzialności za konsekwencje. Żadnej odpowiedzialności. Po wyjściu Browna Thorn powiedział: - Można by pomyśleć, że nigdy wcześniej nie byłeś ranny. - Nie sądzę żebym był, przynajmniej od kiedy byłem dzieckiem. - Urocze. Tylko tak dalej. - To Petra jest w niebezpieczeństwie, nie ja. - Sama tego chciała. - Nie - powiedział Robin - gdybym się lepiej postarał, nie myślałaby, że musi odejść.

Thorn podniósł lekko brew, ale rozsądnie zachował wszelkie uwagi dla siebie. Poszedł po mapy okolicy i próbowali ustalić, jaką trasę mogła obrać Petra. Jedyne, co faktycznie udało im się ustalić, to to, że możliwych tras są tysiące. Dzień wydawał się nie mieć końca i bezczynność stawała się torturą. Dotarły do nich doniesienia, że widziano kobietę w czerwonej pelerynie na polnej dróżce oraz że z dużym prawdopodobieństwem Petra zatrzymała się w domu na odludziu, błagając o coś do picia. Wysłano ludzi, żeby przeczesali tę okolicę, ale było to dobrych kilka godzin po tym, jak ją widziano. Robin studiował tę część mapy, chociaż wiedział, że do niczego to nie prowadzi. Gdzie ona idzie? Obserwacje głównych traktów nie przynosiły rezultatów. Poszukiwania w zajaz 313

dach również były jak dotąd bezowocne. Czy ona całą trasę przemierza pieszo? Ze strzępów informacji, które do nich docierały, nie dało się ustalić konkretnego kierunku i teren, na którym mogła się obecnie znajdować, powiększał się z każdą godziną. Z nastaniem zmierzchu kolory za oknem zaczęły blaknąć, zapowiadając nadejście nocy i wszystkich niebezpieczeństw, które ze sobą niesie. Robinowi zrobiło się niedobrze - tak bardzo się o nią bał i tak bardzo bał się, że Petra naprawdę zniknie mu z oczu i już jej nigdy nie zobaczy. Wziął do ręki różaniec, który leżał na stole koło łóżka. Czy działał także dla tych, którzy nie wierzyli w moc jego paciorków? Tak czy inaczej, zaczął przesuwać je w palcach, próbując się modlić. *** Petra poczuła skurcze w żołądku. Postanowiła zaryzykować i w małej wiosce kupiła kawałek chleba i sera oraz trochę tego słabego piwa, które Anglicy tak chętnie piją. Zapytana odpowiedziała, że idzie do Londynu szukać pracy i kiedy nikogo to nie zdziwiło, postanowiła, że od tej pory będzie tej historyjki używać w innych miejscach. Tak pokrzepiona ruszyła w drogę, ale od tej pory musiała zatrzymywać się coraz częściej i z coraz większym trudem przychodziło jej zebrać się do marszu. Aż raz, kiedy opierała się o pień drzewa przy rozwidleniu i rozważała, którą ścieżkę wybrać, przebiegł obok niej młody mężczyzna. Petra stała na uboczu, padał na nią cień, a może to suknia zlewała się z zielenią drzew. W każdym razie chłopak jej nie dostrzegł. 314 Słyszała jednak, że kogoś wołał, i wychyliła się ostrożnie zza drzewa. Ścieżką szedł mężczyzna z wiązką chrustu na grzbiecie i chłopak pytał go 0 kobietę w czerwonej pelerynie. Mężczyzna pokręcił przecząco głową i chłopak pobiegł dalej. Petra wstrzymała oddech. Robin wszczął poszukiwania i skoro jego ludzie tropili ją aż tutaj, poszukiwania musiały być zakrojone na wielką skalę. Skąd wiedział, gdzie jej szukać? Nie miała pojęcia. Ale zaraz przypomniała sobie to gospodarstwo, gdzie prosiła o wodę. Może trafili też do zajazdu, gdzie kupowała jedzenie. Z żalem ukryła czerwoną pelerynę w krzakach. Rozglądając się nieufnie, zawróciła kawałek, po czym poszła prosto przed siebie inną ścieżką przez pastwisko. Dzień chylił się ku wieczorowi 1 musiała pogodzić się z myślą, że będzie spać pod gołym niebem. Sądziła, że nie będzie w stanie tego znieść, ale z drugiej strony, nie mogła ryzykować wynajęcia pokoju w gospodzie. Zresztą i tak było mało prawdopodobne, żeby ją

gdzieś wpuścili. Wyglądała jak włóczęga. Czy złamie prawo, jeśli ukryje się gdzieś w stodole albo wśliźnie do opuszczonego budynku gospodarczego? Szła ścieżką, powłócząc nogami, bliska załamania, kiedy zauważyła, że żywopłot po jej prawej stronie jest coraz niższy. Widok kościelnej wieży w niewielkiej odległości wskazywał, że zbliża się do ludzkich siedzib. Usłyszała też kobietę wołającą dziecko i szczekanie psa. Zatrzymała się, wiedząc, że powinna zakręcić, ale dokąd? Resztkami sił powlokła się w stronę wioski, prawie życząc sobie, żeby ją złapali i oddali pod opiekę Robina Bonchurcha. - Dobry wieczór. 299

Petra stanęła jak wryta, a serce chciało wyskoczyć jej z piersi. Żywopłot sięgał jej teraz do piersi, a zza niego patrzyła na nią starsza kobieta. Brązowa, szorstka skóra, słomkowy kapelusz z bardzo szerokim rondem i stalowoszare włosy sterczące we wszystkich kierunkach. Opierała się o coś, choć Petra widziała tylko długi trzonek. - Dobry wieczór pani - odpowiedziała Petra i ruszyła przed siebie. - A dokąd to? Gdyby zaczęła uciekać, wyglądałaby na złodziejkę. Odwróciła się więc i powiedziała: - Do Londynu. - A to kawał drogi, tam, ten Londyn. - Obawiam się, że tak. - No i nie w tę stronę. Londyn jest na północ. - No to skręcę na północ przy najbliższej okazji. Petra starała się mówić bez akcentu, ale wiedziała, że jej to nie wychodzi. Uśmiechnęła się i zrobiła kolejny krok. - A po co panienka do tego Londynu? Jej zainteresowanie wabiło Petrę jak ciepło ogniska. Odwróciła się za siebie: - Szukam pracy. Kobieta przetarła spocone czoło wierzchem zabłoconej, pomarszczonej dłoni, pozostawiając na nim smugę brudu. - Możesz wypielić moje grządki w zamian za kolację. Petra popatrzyła kobiecie przez ramię i dostrzegła równe rządki roślin. Musiała się przyznać: - Nie poznałabym, które to są chwasty. Kobieta pokiwała głową: - Ja żem wiedziała, że z panienki jest dama. - Czasami i damy muszą znaleźć pracę. 316 - Tak se też myślę. To skąd to panienka, no, z takimi ciemnymi oczami? Z tej, no, zagranicy? Petra nagle zapragnęła być szczera. Zresztą i tak nie robiło to żadnej różnicy. - Z Włoch - powiedziała. - No proszę! To dam ci kolację za parę opowieści. Pięknie by było posłuchać jakich historii z Włoch. Może rozsądniej byłoby iść dalej, ale Petra tak była spragniona ludzkiej życzliwości, że się poddała. - W takim razie dziękuję.

- Wejdź przez furtkę - powiedziała kobieta i ruszyła w stronę domu ociężałym i powolnym krokiem świadczącym o bólu bioder. Petra podążyła za nią i po chwili znalazła się w kolejnej kuchni. Uśmiechnęła się smętnie na myśl 0 wszystkich tych przygodach, które przeżyła razem z Robinem. Ale ta kuchnia była malutka i miała palenisko wbudowane w ścianę. Otwarte drzwi prowadziły do małej i skromnie umeblowanej izby. - Jestem pani Waddle - powiedziała kobieta, mieszając w zawieszonym nad ogniem kociołku. Gdyby któryś z tropicieli ją tu znalazł, to drobne kłamstwa i tak by nie pomogły. - Panna d'Averio. Czy mogę pani w czymś pomóc? - Nie, usiądź sobie, złotko. Wyglądasz, jakbyś miała za sobą długą drogę. Mam tu trochę zupy 1 chleba. Prosta strawa. - Niewykluczone, że czuła się tym zakłopotana. - To wspaniale. I jak pięknie pachnie. - W przeciwieństwie do zdradzieckiej mikstury u tej jędzy Gou-lart. Nie myśl o tym, bo to cię zawiedzie do Robina. - Ryby trochę dodałam - powiedziała pani Waddle z dumą. - Chce ci się pić? Tam w dzbanku jest woda. 301

Petra wstała, z niepokojem odnotowując, ile ją to kosztowało wysiłku, napełniła wyszczerbiony kubek i się napiła. - Włochy - powiedziała pani Waddle, stojąc bokiem do Petry i kątem oka pilnując gotującej się zupy. - To pewnikiem panienka jest papistka. - Obawiam się, że tak. Czy zostanie za to wyrzucona? - Różne są ludzie na świecie, zawsze to powtarzam. No to co robisz, wędrując przez Anglię, moja droga? Bo już ja widzę, żeś do tego nienawykła. Petra z żalem przytaknęła, zastanawiając się, co odpowiedzieć. Nie chciała kłamać, ale prawda była zbyt zawiła. Skorzystała ze sztuczki Robina i przystosowała prawdę do swoich potrzeb. - Byłam dworką pewnej damy - powiedziała, znowu siadając. - Zostałam najęta przez angielską damę w Mediolanie. Ale potrzebowała mnie tylko do czasu przyjazdu do Anglii i w Dover się mnie pozbyła. - Okrutnie to podłe, moje złotko. No, ale czemu do Londynu? Strasznie to wielkie miasto, Londyn i jakie grzeszne. ' - Mam tam rodzinę. Dlatego chciałam tu przyjechać. - Petra nagle pomyślała o przydatnym szczególe. - Tak naprawdę, proszę pani, to mąż tej damy się mną zainteresował. Ja oczywiście nie chciałam mieć z nim do czynienia, ale ona nie mogła tego znieść. I dlatego nawet nie wiem, gdzie jestem. Boję się podróżować prosto do Londynu, bo mógłby mnie ścigać. Proszę, jeśli jakiś mężczyzna tu zajdzie i będzie o mnie pytał, proszę, niech pani mnie nie wyda. - Możesz być spokojna, złotko, nie wydam, ale z taką śliczną buzią, to ciągle będziesz mieć te problemy. 318 - Wiem - powiedziała Petra i nawet nie musiała udawać westchnienia. - Mój wygląd przynosi same nieszczęścia. - Dobrego chłopa ci trza. - Jak każdej kobiecie. - Mnie nie - powiedziała kobieta ze śmiechem, ukazując brakujące zęby. - Ja żem już dwóch pochowała i mam spokój. Mam trzy córy, co dobrze wyszły za mąż, i dwóch synów, co to o matce pamiętają, więc nie trza mi chłopa starego jak i ja, żebym się nim musiała zajmować jak dzieckiem. Petra musiała się roześmiać, choć narastał w niej smutek i bała się, że zaraz po policzkach popłyną jej łzy. Znalazła tu bezpieczną przystań, która jednak była tak tymczasowa, jak wszystkie bezpieczne miejsca, w których się znalazła w ostatnich latach. Wkrótce będzie znowu musiała iść w dziki świat, w ciemną noc, gdzie stanie się łowną zwierzyną. - Czy masz gdzie spać, złotko? Petra przyjrzała się budzącej sympatię twarzy pani Waddle i powiedziała: - Nie.

- To zostań tutaj. Bez gadania. Nie będzie mi się panienka włóczyć po nocy. Parę łaszków na zmianę też by nie zaszkodziło. Ja nie mam nic dla takiej panienki jak ty, ale może jakieś stare ciuchy moich córek by spasowały. Wtedy mogłabyś se oszczędzać te lepsze stroje. Przecież nie chcesz się zjawić u krewnych w Londynie brudna jak nieboskie stworzenie. Petra wpatrywała się w tę hojną kobietę. - Będę bardzo wdzięczna, pani Waddle. Mogę zapłacić... - Nie, nie, żadnych takich! Przecie ja się cieszę, że mam towarzystwo. Ty mi tylko opowiedz o Włoszech, o strojach i klejnotach pięknych dam, a to ja będę mieć u ciebie dług. 303

Petrze zakręciła się łza w oku i pani Waddle musiała to zauważyć, bo taktownie odwróciła sie do garnka. I tak Petra spędziła miły wieczór. Z wdzięcznością przyjęła stare ubrania, chociaż były tak znoszone i pocerowane, że ledwo się trzymały Były za to czyste i pachniały lawendą. Jak już się przebrała, to wyszczotkowała i przetarła na mokro swoją suknię i halkę i powiesiła je na sznurze na podwórzu, zeby się przewietrzyły. Zatrzymała się na chwilę, by popatrzeć na zachód słońca i pozwoliła sobie wydobyć kilka słodkich myśli i wspomnień, zanim pogrzebała je głęboko w pamięci Obróciła się, by podziwiać malutki ogród, w pełni zagospodarowany, z grządkami warzyw i fasolą rosnącą na wysokich tyczkach. Parę pozbijanych desek tworzyło kurnik i Petra zauważyła trzy kury dziobiące coś w ogrodzie. Przy domu rosły zioła: lawenda, mięta, cząber i koper oraz pachnący słodko groszek wijące się po patykach aż pod tylne okno Sielanka, wydawałoby się, ale Petra dostrzegła tez, ze chatka się zapada, a w drzwiach i oknach są szpary, które pewnie dają zimą lodowate przeciągi. Zostawi pani Waddle kilka monet i dośle więcej, kiedy już uda jej się znaleźć swoje miejsce w świecie. Do ogrodu wślizgnął się kot, przystanął, po czym przemknął do domu. Kiedy Petra weszła do chatki, leżał zwinięty w kłębek przy palenisku u stóp pani Waddle. Przynajmniej kobieta ma jakieś towarzystwo. Zjadły pożywną kolację, a resztę wieczoru spędziły w pokoiku. Petra pomagała gospodyni w cerowaniu, cały czas zabawiając ją opowieściami Dowiedziała się też kilku rzeczy od pani Waddle 304 na przykład tego, że wcale nie była samotna, bo większa część jej rodziny mieszka w wiosce Speen-hurst i ciągle ktoś ją odwiedza. Po pewnym czasie gospodyni musiała zapalić ło-jówkę, ale świeca nie dawała dość światła do szycia. Petra zresztą i tak była bardzo zmęczona. Przypuszczała, że pani Waddle zazwyczaj kładzie się spać o zachodzie słońca, więc zapytała, czy może udać się na spoczynek. Poszła na poddasze, gdzie już wcześniej posłała jedno z czterech wąskich łóżek. Rozebrała się do znoszonej haleczki i ułożyła pod kolorową pierzyną. Czyste, dobrze przewietrzone łóżko, w czystym pokoju, który miałabym cały dla siebie. O to kiedyś poprosiła Robina, dawno temu, i teraz jej marzenie stało się rzeczywistością. Pomodliła się, żeby noga Robina dobrze się goiła i żeby jak najszybciej zaczął myśleć, że spełnił swój obowiązek wobec niej i że może już iść w swoją stronę.

Rozdział XXII Petrę obudziło pianie koguta, które przerwało jej sen o tym, jak ona i Robin szukają się nawzajem na balu maskowym, a wielu zamaskowanych wrogów próbuje im w tym przeszkodzić. Leżała tak w porannym świetle, czekając aż to gwałtowne pragnienie ją opuści. Wiedziała przecież gdzie on jest - w Stowting, pod opieką swojego przyjaciela kapitana Róży. Ależ on musi się martwic. Pamiętała, jaki był opiekuńczy wobec Kokietki choć tak naprawdę wcale nie chciał mieć psa, oraz jak szczerze martwił się o swoich służących u madame Goulart. Mężczyzn uczono, że mają się troszczyć o kobiety i niektórzy brali to sobie do serca. Robin był najwyraźniej jednym z nich Usiadła. Nic na to nie poradzi. Musi znaleźć sposób, zeby go zawiadomić, że u niej wszystko w porządku. Wstała z łóżka, próbując rozruszać zastane stawy, i założyła swoje nowe ubrania. Na haleczkę zawiązała lnianą spódnicę, która kiedyś była brązowa, ale po wielokrotnym praniu wyblakła, przybierając różne odcienie beżu. Do tego dodała sznurowany z przodu gorset bez rękawów Był w lekko rdzawym kolorze i na szczęście trochę 322 za luźny i nie opinał się jej na biuście, jakby miał się zaraz rozpruć. Proste rękawy haleczki zakrywały ramiona. Do kompletu miała czepek z opadającymi na twarz koronkami oraz brązowy dziergany szal. Zeszła na dół, gdzie starsza pani powitała ją z promiennym uśmiechem. - Dobrze spałaś, złotko? - Bardzo dobrze, dziękuję. Jest pani bardzo miła. - Ależ gdzie tam. To dla mnie przyjemność. Usiądź teraz i zjedz jajko. Na stole był tylko razowy chleb i woda, ale kobieta ugotowała po jajku i postawiła miskę śliwek z własnego drzewka. Podczas posiłku pani Waddle zapytała: - Jesteś pewna, że chcesz iść dalej, złotko? Petra uśmiechnęła się do niej. - Nie mogę tutaj zostać. Muszę zmierzać do celu. Choć moim celem tak naprawdę nie jest Londyn. - Aha. No to gdzie chcesz iść? Petra wciąż strzegła swojego sekretu, postanowiła więc zdradzić tylko nazwę pewnego miasta po drodze. Bo przecież ludzie Robina mogą odnaleźć panią Waddle. - Guildford. To na południowy-zachód od Londynu. - O takim to ja nie słyszałam. Ale Thad Hythe z Trzech Ptaszków na pewno słyszał. Ptaszki. Robin. Czyżby omen? Ptaszek Robin. Gospoda pod Złotym Kogutem. Pod Trzema Ptaszkami.

- Chciałam też wysłać list, ale nie wiem, jak się to robi w Anglii. - Ani jak się ukrywa, skąd został wysłany, pomyślała. - List - powtórzyła za nią pani Waddle, zupełnie jakby Petra powiedziała, że chciała złapać jedno 306

rożca. - Pastor powinien mieć papier i pióro, dziedzic też, i prawdopodobnie pani Kershaw, co mieszka przy kościele, ale... - Proszę, niech się pani tym nie martwi - wtrąciła się Petra. -1 tak nie zamierzałam nadawać go tutaj. Pani Waddle pokiwała głową, ale Petra wiedziała, że w tym momencie przestała Petrze wierzyć, że jej problemy to nic poważnego. - Thad powinien też mieć papier i pióro. Musi przecie coś tam skrobać i obliczać, jak prowadzi tawernę. Pójdziemy tam po jedzeniu. Kiedy szły przez wioskę, Petra zdała sobie sprawę, ze to nie był dobry pomysł. Jeśli pościg kiedykolwiek tu trafi, bez trudu dowiedzą się o cudzoziemskim gościu pani Waddle. Wszyscy się z nimi serdecznie witali. Do pani Waddle zwracali się „Ellie", dwa razy „mamo", a raz „babciu". I każdy pytał: „A kto to z tobą idzie?" A pani Waddle każdemu odpowiadała: „Urocza młoda dama z zagranicy. Pomagam jej w podróży". Tawerna Pod Trzema Ptaszkami okazała się zwykłym domem, w którym przednia izba była przeznaczona dla gości, a na frontowej ścianie wyrysowany był niezdarnie szyld. Petra i pani Waddle udały się na tyły. p ani Waddle krzyknęła serdecznie „Dzień dobry", kiedy wchodziły przez otwarte drzwi. Spadła na nie lawina dość zaskoczonych, ale ożywionych głosów i po ceremonii powitań Petra opowiedziała swoją historię. - Chryste Panie! - wykrzyknęła pani Hythe, przysadzista i rumiana kobieta. - Przyniosę papier i całą resztę. Bóg wie, kiedy ostatnio ktoś ich używał! - Guildford, hę? - powiedział Thad Hythe, który był wysoki i chudy. - Siądź se na chwilę, ciotuniu. I panienka też. 307 Petra usiadła, uśmiechając się do swojej gospodyni. - Czy wszyscy w wiosce są z panią spokrewnieni? Kobieta zachichotała. - Nie wszyscy, skarbeńku. Ale Thad to syn mojej kuzynki Megsy, więc to chyba się liczy. W Speenhurst mieszkała społeczność związanych ze sobą ludzi, krewnych i przyjaciół, i Petra trochę im zazdrościła. Z drugiej strony zauważyła, że większość musi być bardzo biedna. Żyli skromnie, ale nie narzekali i wyglądało na to, że mają przyzwoite domy i dosyć jedzenia, nawet jeśli nie było to nic wyszukanego. Szczęście i poczucie bezpieczeństwa przybierają różne formy. Pani Hythe wróciła z dwoma kartkami taniego papieru, kilkoma gęsimi piórami i małym kałamarzem. - Atrament wysechł - powiedziała - ale jak się doda trochę wody, to będzie jak nowy.

Petra obejrzała pióro, poprosiła o ostry nóż i zaostrzyła końcówkę. Kiedy atrament był już gotowy, zanurzyła pióro i po chwili namysłu zapytała: - Jaki dziś dzień tygodnia i roku? - Dziwne uczucie, jak się tego nie wie. - Dziś jest piątek, panienko, dwudziestego lipca. Petra napisała na górze datę, zastanawiając się, co pisać dalej. Atrament był rozcieńczony, a papier chropowaty, więc list zapowiadał się dość marnie, ale przecież to słowa były najważniejsze. Musi unikać zbyt czułych sformułowań, ale z listu nie powinno wiać chłodem. Do najdroższego opiekuna, Nie była do końca zadowolona, ale na razie to musi wystarczyć. 325

Zdaję sobie sprawę, że się o mnie martwisz i ze to niegodna nagroda za całą okazaną mi dobroć, ale wiedz, proszę, że jestem zdrowa i wśród przyjaciół. Mam nadzieję, że Ty także. Wiedziała, co powinna zawrzeć w liście. Obiecuję, że dotrzymam słowa. Jeśli będę w potrzebie lub niebezpieczeństwie, zwrócę się do Ciebie o pomoc. Gdybym nie pisała, oznacza to, że wszystko u mnie w porządku. Żegnaj, przyjacielu. Łatwiej Ci będzie sunąć przez życie tanecznym krokiem, jeśli kamyk w bucie nie będzie Cię uwierał. - No proszę - powiedziała pani Waddle z dumą - Czyż nie wygląda cudnie? Petra podniosła wzrok i zobaczyła, że wszyscy ją obserwują, jakby wykonywała jakieś niezwykłe zadanie. Składając kartkę, postanowiła, że pewnego dnia tej uprzejmej kobiecie pośle naprawdę pięknie napisany list na grubym gładkim papierze. Nie będzie pewnie w stanie go przeczytać, ale i tak sprawi jej radość. - Mam też trochę wosku do pieczęci - powiedział pan Hythe dumnie, pokazując Petrze wosk i zapalając świeczkę. Ostrożnie nakapał czerwonego wosku na brzeg kartki i Petra przycisnęła go trzonkiem noża, który leżał na stole. Żeby pieczęć dobrze się trzymała, przycisnęła jeszcze raz palcem. Przypomniał jej się sygnet Robina, który jednak był dowodem jego kłamstwa w kwestii swojego nazwiska. Odwróciła zalakowany list, ponownie zanurzyła pióro i napisała: 309 Wielmożny Pan Robin Bonchurch Za uprzejmym pośrednictwem kapitana Róży Zajazd Pod Czarnym Łabędziem Stowting, Kent Wstała i podziękowała im. - Po drodze na pewno nadarzy się sposobność, żeby go nadać. Pan Hythe cały czas się zastanawiał. - Guildford, co? Czyli trza panience iść drogą z Maidstone do Guildford. Dobra droga, muszę powiedzieć, i tylko kawałek stąd na północ. - A będą tam dyliżanse? Ile by kosztowało miejsce w dyliżansie? - Petra wiedziała, że nie da rady znowu maszerować cały dzień. - To będzie drogo kosztować, panienko. Ale tanio możesz się zabrać furmanką. - Furmanką?

- Drogą na Guildford jeździ dużo furmanek, przewożą towary. Jedzie się powoli, ale to najlepszy sposób, jak ktoś się wyprawia gdzieś za wieś. Mówisz do woźnicy: Za wieś, proszę, a on cię wiezie - dodał z chichotem, którego przyczyny Petra nie zrozumiała. - „Za wieś" i „zawieź" - wytłumaczyła jej pani Waddle. - To pewnie nie takie proste, jak się nie mówi po angielsku od kołyski. - Tak, to prawda - powiedziała Petra z uśmiechem, ale jej myśli znowu poszybowały do Robina. Co to wtedy było? Zabijanie czasu. Skoncentrowała się na czekającej ją podróży. Chciała jak najszybciej znaleźć się na miejscu, ale jeśli zostanie bez pieniędzy, to gdyby lord Rothgar ją odrzucił albo gdyby musiała od niego uciekać, była 327

by w prawdziwych tarapatach. Kilka dodatkowych dni spędzonych w podróży nie zrobi wielkiej różnicy. - Myślę, że pojadę furmanką - powiedziała. - To możemy panience trochę pomóc. Alice wybiera się w odwiedziny do siostry koło Micklebury. To prawie przy samej drodze na Guildford. Poza tym - powiedział pan Hythe, zadowolony ze swojej roli przewodnika - mogłaby nadać list panienki na tamtejszej poczcie. Petra serdecznie mu podziękowała. - Ile może kosztować wysłanie listu? - Nic, jeśli się zakłada, że adresat za niego zapłaci. Petra zastanowiła się. Kapitan Róża na pewno zapłaci za przesyłkę. On bynajmniej nie cierpi na brak pieniędzy, a ona owszem. Wróciła do chatki pani Waddle, żeby zawinąć swój drugi strój w kawałek starego prześcieradła. Do tego tobołka włożyła też kawałek chleba, który ofiarowała jej gospodyni. Petra wsadziła pod garnek srebrną sześciopensówkę, licząc na to, że pani Waddle odkryje ją dopiero za parę dni. Później znajdzie lepszy sposób, żeby odwdzięczyć się tej kobiecie za jej zdumiewającą dobroć. Na tę chwilę mogła ją tylko uścisnąć, po czym pospieszyła do Trzech Ptaszków. Pani Hythe oczekiwała jej w niewielkiej dwukół-ce zaprzężonej w osła. Pożegnała się z mężem i kazała zwierzęciu ruszać. I tak Petra rozpoczynała drugi dzień podróży, myśląc z wdzięcznością, że była teraz wypoczęta, najedzona i miała konkretny plan podróży. Co więcej, udało jej się tak zmienić wygląd, że żaden pies gończy jej nie wytropi. Rozdział XXIII Robin jadł śniadanie i czuł się bezużyteczny. Wczoraj nie było żadnych dobrych wieści i ponieważ nie widział powodu, dla którego dziś miałoby być inaczej, chciał wskoczyć na konia i szukać jej po całym kraju. Ale Petra robiła, co mogła, żeby nie dać się złapać, i świetnie jej się to udawało. Co dziwne, był z niej trochę dumny. Gdyby tylko wiedział, że jest bezpieczna! Thorn siedział przy łóżku, pił herbatę i studiował mapę. - Szkoda, że nie wiemy, dokąd zmierza. - To by było zbyt łatwe. - To nie jest gra. - Nie, oczywiście, że nie. Czyja to traktuję jak... Tak, pewnie tak. Petra zawsze miała mi to za złe. Ale taki już mam sposób bycia.

- Wiem, wiem. - Thorn odłożył mapę. - Ja chyba też się o nią martwię. Ale sama postanowiła odejść, a ty poznałeś ją zaledwie kilka dni temu. - Chyba że moja niania wsadzała mnie do jej kołyski. Przepraszam, znowu brak powagi. Niektóre dni trwają o wiele dłużej niż inne, teraz to odkryłem. Czyja naprawdę kiedyś byłem tym beztroskim 312

hrabią Huntersdown, który nie miał pojęcia o istnieniu Petry d'Averio? - Znowu zaczynasz. - Mój przypadek jest beznadziejny. Do pokoju wszedł lokaj z listem. Thorn otworzył go i powiedział: - Dobre wieści. Człowiek, którego wysłałem do Dover, donosi, że mężczyzna pasujący do opisu Varziego śledził twoich ludzi. Oni pojechali dyliżansem, a on konno. - Czyli nie udał się w okolice Folkestone. To dobrze. Miejmy go na oku aż do Londynu. Varzi jest dla Petry największym zagrożeniem. Jeśli go zatrzymam, to bardzo polepszy jej sytuację. Tymczasem twoi ludzie mogą kontynuować poszukiwania tutaj. - To jest doskonały i zaskakująco rozsądny pomysł. Jeśli tylko doktor się zgodzi. Robin zachował swoje zdanie na temat doktora dla siebie. - Możliwe, że Petra i tak tam zmierza, żeby poprosić o pomoc Teresę Cornelys. To byłaby katastrofa. Ta kobieta sprzedałaby ją za parę srebrników. - Za złoto, Robinie, złoto lepiej stoi - powiedział Thorn i posłał służbę, żeby pogoniła doktora. Doktor Brown, kiedy wreszcie się zjawił, zrobił dziwną minę. Robin wiedział jednak, że skoro wcześniej zgodził się zaszyć ranę i pozwolił Robinowi podróżować - byle spokojnie - to rana musiała się goić. Ten człowiek mamrotał coś o młodym silnym ciele i kręcił głową. Za niedługo Robin kuśtykał do powozu z pomocą lokaja i opierając się na solidnej lasce. Wiedział, że Thorn będzie nalegał, żeby podróżowali ostroż330 nie ze względu na jego nogę, ale i tak był szczęśliwy, że wyrwał się z łóżka i że przed zmrokiem będą w Londynie. - Londyn - powiedział, kiedy ruszali. -1 nareszcie jakieś zajęcie.

*** Petra opuściła Alice Hythe i powędrowała na północ. Od Maidstone dzieliło ją zaledwie kilka mil, a w przebraniu wieśniaczki czuła się bezpiecznie i anonimowo. Zresztą wątpiła, żeby ktoś szukał jej aż tak daleko. Po tym jak całe życie uczono ją, że mężczyźni są niebezpieczni, a samotne kobiety nieprzyzwoite, trochę się denerwowała, idąc w pojedynkę przy uczęszczanej drodze. Ale większość mężczyzn okazała się po prostu uprzejma, a nieliczni, którzy uśmiechali się zbyt szeroko lub robili lubieżne uwagi, zostawiali ją w spokoju, kiedy mijała ich, nie reagując na zaczepki. Może ludzie na wsi byli po prostu naprawdę zajęci. Próżnowanie daje diabłu zajęcie, mówią. A może te łachy skrywały jej powaby? To byłaby bardzo miła odmiana. W Maidstone trafiła na jarmark na głównej ulicy i chodziła między straganami w poszukiwaniu taniego jedzenia. Zajrzała też na stoisko z używaną odzieżą, gdzie za dwa miedziane pensy kupiła podniszczony kapelusz słomkowy z szerokim rondem. Da jej osłonę przed słońcem i będzie jej przypominać dobrą panią Waddle. - Pani pewnie z Walii? - zapytał ją jeden sprzedający. Petra potwierdziła, na co on z zadowoleniem pokiwał głową. 314

- Tak myślałem. Bardzo dobrze. Gdy ktoś zapyta, to będzie mówić, że jest z Walii. Niestety, nie miała o Walii pojęcia, ale przez skojarzenie z tragiczną postacią księcia Monmouth, nieślubnego syna Karola II, przypuszczała, że Monmouth musi być w Walii. Miała nadzieję, że to wystarczy. Jakiś mężczyzna przechodził koło niej z tacą na głowie. Krzyczał przy tym: - Pierożki! Ciepłe pierożki! Petra kupiła jednego i usiadła na murku, żeby go zjeść. Okazał się przepyszny, większy niż we Włoszech, nadziewany ziemniakami, mięsem i gęstym sosem. Zje jeszcze kilka śliwek i napije się wody z pompy na placu, a będzie to mogła uznać za znakomity obiad. Chciało się jej kawy, ale to tylko przywołało wspomnienie o Robinie. Postanowiła szybko pozbyć się tej myśli. Zwiedziła trochę rynek, co pozwoliło jej zauważyć, że ubogie ale schludne odzienie i rzekome walijskie pochodzenie czynią z niej osobę nieszkodliwą i nierzucającą się w oczy. Pozwoliła sobie jeszcze na rogalika z jagodami i kupiła więcej śliwek na drogę oraz kawałek żółtego sera, który się nie zepsuje. Była zadowolona i odprężona, aż tu nagle z otaczającego ją gwaru wyłowiła strzępki rozmowy: „Kobieta w zielonej wzorzystej sukni pod czerwoną peleryną. Cudzoziemka. Obłąkana..." Petra wyjrzała spod ronda kapelusza i zobaczyła młodego mężczyznę w brązowym płaszczu, bryczesach i trójgraniastym kapeluszu. Torował sobie drogę w tłumie, zadając to samo pytanie wszystkim sprzedawcom. Czy Robin nigdy nie da za wygraną? Bardzo ją bolało, że przysparza mu tylu zmar 332 twień i modliła się, by przyjął do wiadomości to, co napisała mu w liście. Petra czuła się pewnie w przebraniu i uznała, że lepiej nie próbować się teraz wymykać. Mężczyzna się rozglądał. Popatrzył też na nią, ale nie zatrzymał na niej wzroku. Była bezpieczna. Odwróciła się i spokojnym krokiem odeszła na poszukiwanie miejsca, gdzie mogłaby kupić przejazd furmanką. Udało jej się to bez trudu i po niespełna godzinie wspinała się na wóz. Był przykryty rozciągniętym na wielkich obręczach płótnem i załadowany skrzyniami oraz worami. Na samym tyle były jednak ławki, które mogły pomieścić około dziesięciu osób. Z uprzejmym pozdrowieniem Petra dołączyła do młodej kobiety z dwojgiem dzieci, pary staruszków i żeglarza z drewnianą nogą. Zrozumiała, że podróż furmanką wybierali głównie ci, którzy nie dali rady iść pieszo i miała nadzieję, że nie będzie się wśród nich zbytnio wyróżniać. Nikt nie zwrócił na nią uwagi i kiedy zapytali, jak się nazywa, powiedziała, że Monmouth. Przyjęli to bez zdziwienia, podobnie jak informację o jej walijskim pochodzeniu. Zaprzęg złożony z ośmiu wielkich koni rozpoczął

mozolną wędrówkę i Petra wkraczała w kolejny etap podróży. Tuż za miastem gończy Robina przegalopował koło furmanki, rzucając na nią tylko przelotne spojrzenie. Jechał szukać jej w sąsiedniej miejscowości. Nie miało to już znaczenia. Petra d'Averio w zielonej sukni i czerwonej pelerynie znikła już z powierzchni ziemi. *** W Londynie Robin nie pojechał do swojego domu, tylko do domu Thorna, bo domyślał się, że 316

Varzi może obserwować ulicę Hastings. Jeden z ludzi Thorna został wysłany do mieszkania Robina na zwiady. Wrócił, kiedy Robin i Thorn jedli akurat kolację. - Pański stajenny i pokojowy opuścili dom, tak jak pan im polecił - powiedział do Robina. - Parę osób, które mogły się wydawać podejrzane, pukało do tylnych drzwi, ale mogły po prostu szukać pracy albo drogi, tak jak twierdziły. - Nikt nie czaił się w okolicy? - zapytał Thorn. - Nikogo nie zauważyłem, wasza książęca mość. Kiedy służący wyszedł, Thorn powiedział: - Coś mi się wydaje, że znaleźć Varziego będzie równie trudno jak znaleźć Petrę. Albo jeszcze trudniej. Robin rzucił mu gniewne spojrzenie, na co Thorn podniósł rękę i zawołał: -Pax\ - Trzeba mi porządnej walki. - Jeszcze się nie wyleczyłeś po ostatniej. - Racja, niech to szlag! Chcę walczyć z Varzim, ale to starszy człowiek. Po drodze rozważali, co powinni zrobić z tym łotrem, ale nic mądrego nie wymyślili. Żaden z nich nie mógł przystać na mord z zimną krwią, chociaż, jeśli wierzyć Petrze, tylko śmierć mogła go powstrzymać przed wykonaniem misji. - Pamiętam, jak chełpiłem się przed Petrą, że gdy tylko znajdziemy się w Anglii, uporam się z Varzim bez problemu, ale teraz... - Kłopot w tym, że najpierw trzeba go odszukać. A wtedy się z nim uporasz. Robin wziął kawałek pieczonego kurczaka. - Nie pouczaj mnie. - Po chwili dodał: - Wiesz, my ciągle gramy według jego zasad. A przecież nie mam teraz powodu zachowywać tajemnicy. Hrabia 317 Huntersdown może sobie pozwolić na nielegalne przybicie do brzegu i zapewnić ochronę przemytnikom. Mógłbym też oskarżyć Varziego o współudział w napaści na moją osobę - powiedział rozradowany. - Właściwie to nie widzę powodu, żeby nie ogłaszać. - Nie ogłaszać czego? - Zapytał Thorn. - Nagrody. Za Varziego. Poszukiwany mężczyzna o takim a takim wyglądzie, wysoka nagroda i tak dalej, i tak dalej... - Na jakiej podstawie? - Współudział w napaści, jak już mówiłem. Jeśli go złapię, to mogę go postawić przed sądem za napaść na członka Izby Lordów. Haniebna zbrodnia.

- Chryste Panie, zaskakująca przenikliwość. Wydaje mi się, że wystarczy wysłać notkę do gazet. Overstone będzie wiedział. Pulchny i flegmatyczny, ale niezwykle skuteczny sekretarz Thorna istotnie wiedział. Zlecenie nie wzbudziło u niego żadnej reakcji, ale zauważył: - Jeśli wasza książęca mość wybaczy, mam pewną sugestię. Jeśli książę nie życzy sobie, by to ogłoszenie kojarzono z tym domem lub z osobą lorda Huntersdown, może należy podać kontakt do jakiejś dyskretnej osoby trzeciej? - Overstone, jesteś niezastąpiony. Zajmij się tym, prawdziwy z ciebie skarb. Robin poszedł spać wcześnie i tej nocy szybko zasnął. Może to zwykłe przemęczenie, a może to dzięki temu, że nareszcie robił coś, żeby zapewnić Petrze bezpieczeństwo.

Rozdział XXIV Petra obudziła się w sobotę w zbiorowej izbie w zajeździe niedaleko miejsca o nazwie Seven-oaks. Z ulgą skonstatowała, że nic ją nie swędzi. Niedawno odkryła pewien niezbyt przyjemny aspekt tej formy podróżowania. Pasażerowie wozu spali w jednej izbie na wąskich materacach na podłodze, razem z czworgiem innych podróżnych. Było tam małe dziecko, które obudziło się dwa razy i staruszek, który głośno chrapał. Ale i tak udało jej się wyspać. Zjadła skromne śniadanie razem z innymi, po czym wdrapała się na wóz, by kontynuować podróż. Zaczęło padać, jakby na dowód tego, że w Anglii nie zawsze panuje idylla, ale ona sama była sucha i bezpieczna na zadaszonym wozie i potrafiła docenić swoje szczęście. Robin powinien już otrzymać jej wiadomość, więc mogła przestać się martwić z jego powodu Nie do końca jej się to udało, ale zdołała nie myśleć o mm przynajmniej przez jakiś czas. *** Robin obudził się targany niepokojem, który wzbudziły sny o tym, jak próbował dotrzeć do Pe 336 try, ale nie mógł. Szczegóły zacierały się w pamięci, ale na pewno Petra znajdowała się wśród tancerzy w weneckich maskach i wołała o pomoc. Fakt, że ścigał teraz Varziego, nie działał aż tak uspokajająco, bo nie trafili na najmniejszy nawet ślad. Doktor Robina miał przyjść zbadać ranę. Każdym zmysłem czuł, że rana się goi, ale i tak oblewał się zimnym potem na myśl o cierpieniach, jakie przechodził jego ojciec. Wstał z łóżka, żeby jeszcze raz wypróbować nogę. Była obolała i czuł, że szwy się naciągają, ale mógł stosunkowo swobodnie poruszać się o lasce. Chociaż był pewien, że wszystko w porządku, na wieść o przybyciu doktora Wrighta serce zaczęło mu bić dwa razy szybciej. Wright był ich londyńskim doktorem rodzinnym i oczywiście znał całą historię. Popatrzył na Robina z powagą i dezaprobatą. Nie mogę tu teraz utknąć owinięty pledem. Robin chciał zawczasu protestować, kiedy lekarz odwijał bandaże. Rozumiał jednak, że od opatulania się pledem do pojedynków na szpady jeszcze daleka droga. Usiadł, żeby samemu zobaczyć, i wmawiał sobie, że ta brzydka, zaszyta rana dobrze się goi. Nie był jednak pewien do czasu, aż Wright powiedział pod nosem: - Lepiej niż się panu należało, sir. - A może całkiem dobrze? Mężczyzna popatrzył na niego surowo, ale po chwili rozluźnił się i uśmiechnął.

- Bardzo dobrze, milordzie, ale jest pan cholernym szczęściarzem. Pan bardziej niż ktokolwiek inny powinien wiedzieć... - Ja wiem, że życie jest krótkie i trzeba z niego korzystać. 320

Doktor westchnął i założył nowy opatrunek, wydając rygorystyczne zalecenia, żeby się nie przeciążać i wezwać go natychmiast, jeśli tylko ból się nasili albo pojawi się gorączka. Osłabiwszy w ten sposób optymistyczną wymowę swojej diagnozy, udał się do wyjścia. Robin postanowił jednak przyjąć ten bardziej pozytywny punkt widzenia i uczcić dobre wieści, schodząc na dół na śniadanie. Thorn był równie ucieszony opinią doktora i posiłek upływał im w wesołej atmosferze. Przeglądali też gazety, a w nich znaleźli swoje ogłoszenie. Odpowiedzi należało kierować do pewnego biura prawnego, które nie miało wcześniejszych powiązań z Robinem ani z księciem Ithorne. - Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę Varzie-go za kratkami za ten rozbój. - Nie na długo nam to pomoże - ostrzegł Thorn. - Zrobię, co mogę, żeby działało jak najdłużej - powiedział Robin - a potem znajdę inny powód, żeby go zatrzymać. Dlaczego jeszcze nie mamy wiadomości o Włochach w rezydencji Richmond od Christiana? - Dlatego że ziemia nie zaczęła się nagle kręcić wokół ciebie i twoich spraw. Jedz! Robin wziął w dłonie filiżankę kawy z mlekiem i zaczął powoli sączyć aromatyczny napój. - Żadnych informacji od patroli przeszukujących dyliżanse? - Żadnych. Kawa to nie jedzenie. Robin wziął bułkę i posmarował ją masłem. - Może ona nie pojechała dyliżansem, chociaż z drugiej strony... Thorn powiedział łagodnym tonem: - Gdyby była martwa, ktoś by znalazł jej ciało. 338 - Być może. - Po prostu udało jej się skutecznie zniknąć. Może ma w tym duże doświadczenie. Robin chciał zaprotestować, ale podobne myśli nachodziły go już wcześniej. Petra wymknęła się lady Sodworth bez większych skrupułów. Może teraz też znalazła innego opiekuna? Może z tym nowym poczynała sobie tak samo jak z nim w Montreuil i na „Courlis"? Nie była przecież dziewicą. No i jak wychowana w dobrobycie cudzoziemka mogła zmylić jego pościg, jeśli nie z czyjąś pomocą? - Wątpię, czy kiedykolwiek była zakonnicą. Pomyśl, jak bez mrugnięcia okiem zostawiła różaniec i krzyż. Może nawet uważała, że to zabawne. Thorn przezornie powstrzymał się od komentarza.

- Używała pazurów, pistoletów, szpady... - Pazurów? - Zdziwił się Thorn. Robin omal się nie podrapał w strupy na ramieniu. - I zraniła człowieka Varziego w takie miejsce, że aż strach pomyśleć. - Myślałem, że to ci sprawiło satysfakcję. Robin wychylił filiżankę kawy jednym haustem. - Pewnie pozbyła się peleryny, ledwo się oddaliła od farmy, a sukni niewiele później. - Żeby chodzić nago? - To całkiem prawdopodobne. Nie, ale szybko by znalazła coś do przebrania. Bo przecież nie jestem pierwszym opiekunem, którego wykorzystała i opuściła. - Lady Sodworth? - zapytał Thorn. - Ta nieznośna harpia z głosem jak skrzeczący paw? - Zobowiązanie jest zobowiązaniem. - Ale zgodnie z tym, co mówiłeś, to ta Sodworth złamała je wielokrotnie. Robin uderzał nerwowo w stół. 322

- Gdybym tylko wiedział, co ona tak naprawdę zamierza! Wtedy mógłbym przestać o niej myśleć. - Ale nie wiesz. Tak czy inaczej, nie zaprzątaj sobie nią głowy. Thorn nie spodziewał się, że Robin na to przystanie. Dlatego właśnie przyjaciel zrobił mu na przekór. - To świetna rada. Urządzę dziś wieczorek przy kartach. - Tutaj? - zapytał Thorn. - To mój dom jest teraz do wynajęcia? - Nie, u mnie w domu. Czas wracać do siebie. Ja przecież nie jestem uciekinierem. Thorn odchylił się na siedzeniu, zaciskając usta. - Nie spodziewam się, żeby Varzi - bo pewnie przypominasz sobie Varziego - naprawdę próbował cię porwać i torturami zmusić do wyjawienia miejsca pobytu contessiny. - Chciałbym, żeby spróbował. - Chryste Panie, jesteś szalony! Ale jeśli tak na to spojrzeć, to żądam, byś odwzajemnił mi się gościną. Chcę zobaczyć, jak leje się krew. - Załatwione. Tak dla pewności umieszczę w gazecie informację o moim przyjęciu. Jak? Ach tak. - Pstryknął palcami i Kokietka w kilku tanecznych podskokach znalazła się przy stole, gdzie czekał na nią smakowity kąsek. - Jestem pewien, że wszystkich ubawi mój nowy nabytek. Pod koniec drugiego dnia podróży na wozie Petra była mocno znudzona. Poza tym targały nią wątpliwości. W Mediolanie, kiedy kochanek matki był jak żywy w jej wspomnieniach, a zagrożenie tak real 340 ne, pomysł odszukania angielskiego ojca wydawał się całkiem sensowny. Teraz jednak, kiedy miała mnóstwo czasu na zastanowienie, zaczynały do niej docierać wszystkie niedostatki tego planu. Dlaczego jakikolwiek mężczyzna miałby pamiętać spontaniczny związek, który miał miejsce dwadzieścia dwa lata temu na weneckim balu maskowym? Dla matki było to zdarzenie jedyne w swoim rodzaju, ale dla wesołego młodzieńca contessa di Baldino była pewnie tylko przelotną miłostką. Przypuszczalnie jest człowiekiem pokroju Robina Bonchurcha. Czy on także był zdegustowany burzliwą i spontaniczną miłością? Czy był równie uprzejmy po fakcie, żeby zatuszować prawdę? Kiedy wróciła myślami do zachowania Robina po zejściu ze statku, uznała, że kierowały nim wyłącznie uprzejmość, dobre maniery i poczucie obowiązku. Poszukiwał jej z tych samych pobudek, nic więcej. Doskonale rozumiała jego postępowanie, bo jej samej wpojono identyczne zasady. Są ludzie, których można poślubić, i tacy, których nie można, i małżeństwo ma zawsze służyć rodzinie, a nie osobistym gustom.

I znowu myślała o Robinie! Skierowała myśli na lorda Rothgara, chociaż i on był kłopotliwą postacią. Jeśli pamiętał, nawet jeśli czule pielęgnował te wspomnienia, to dlaczego miałby uwierzyć, że jest jego dzieckiem? W grzbiecie książeczki do modlitwy ukryła krótki list od matki, który miał to potwierdzać, ale czy to zrobi na nim wystarczające wrażenie? Jeśli pokaże mu ten szkic jego oka, to też może nie na wiele się zdać. Matka mówiła, że Petra jest do niego podobna, ale podobieństwo między młodą kobietą a dojrzałym mężczyzną czę 324

sto trudno dostrzec. Czy mogła mu przedstawić jakiś niepodważalny dowód? Nie. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy matka się nie myliła. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby kłamać, ale czyż nie jest możliwe, że z upływem lat obraz w jej pamięci mógł się wypaczyć? Czy miała tylko jednego kochanka, tkwiąc w nieudanym małżeństwie, czy było ich więcej? Jakkolwiek na to patrzeć, jej najlepszą przyjaciółką była Teresa Imer, która nigdy nie była wzorem cnót. Czy może się zdarzyć, że z upływem czasu kobieta tworzy własną wersję prawdy, by zachować romantyczne ideały lub uciszyć wyrzuty sumienia? Kiedy zatrzymali się na noc w Dorking, Petra me mogła znieść tłoku i hałasu panującego we wspólnej izbie i po kolacji wyszła na dwór w poszukiwaniu spokoju. Nie było to łatwe, bo w zajeździe Pod Białym Koniem był duży ruch. Poszła więc do końca ulicy, kontynuując rozmyślania o przyszłości. W ostatnim czasie dużo się dowiadywała o samej sobie, na przykład tego, że choć lubi towarzystwo, to jednak od kontaktów z pewnymi ludźmi zdecydowanie woli samotność. Gdyby nie miała tego wyboru, to byłoby doprawdy straszne. Jeśli ojciec jej nie uzna, będzie musiała znaleźć sobie pracę. Przy odrobinie szczęścia może zostać damą do towarzystwa, ale co zrobi, jeśli jej pani okaże się osobą pokroju lady Sodworth. Z dużym prawdopodobieństwem Petra zawisłaby za morderstwo przed upływem roku. Mogłaby się pogodzić z życiem w klasztorze, ale zdążyła się już przekonać, że Robin mówił prawdę. Nie było tu klasztorów, a Anglicy byli nieufni wobec papistów, jak nazywali katolików. Modliła się 342 tutaj wyłącznie po cichu i nie wykonywała znaku krzyża. Nie bała się pracy fizycznej, ale oprócz podstawowej opieki nad ubogimi do niczego jej nie przyuczono. Był jeszcze Robin, któremu obiecała, że poprosi go o pomoc, jeśli znajdzie się w potrzebie. Nie wiedziała jednak, czego może się po nim spodziewać ani ile on jest w stanie znieść. Nie mogłaby zostać jego kochanką, a tylko z największym trudem zniosłaby życie w jego otoczeniu, ale bez kontaktów z nim. Cienie stawały się coraz dłuższe, więc zawróciła w stronę zajazdu. Słowa psalmu stanęły jej przed oczami. Si ambulem in medio umbrae mortis, non ti-mebo mala. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę... * Odskoczyła na bok przed rozpędzonym dyliżansem, który zatrzymał się przed zajazdem Pod Białym Koniem. To niebezpieczne zajście rozbawiło ją. Chodzenie ciemną ulicą obfitowało także w zwyczajne zagrożenia. Przyglądała się, jak dyliżans wypluwa pasażerów i ich bagaże oraz połyka kolejnych. Wszyscy ci ludzie mają swoje cele w życiu.

Zapytała stajennego, co to jest za pojazd. - No jakże, przecież to Guildford Ekspres, no bo co by innego. Ze Staszkiem Sokołem, to znaczy panem Staszkiem Cockcroftem, na koźle. Nie miną dwie godziny, jak zajedzie do Guildford, no bo jak. Sokół. Istna ptaszarnia. Petra przeniosła spojrzenie z zakurzonej, załadowanej karety na niskiePsalm 23,4, Biblia Tysiąclecia - przyp. red. 326

go, krzepkiego mężczyznę, który wlewał sobie do gardła wielki dzban jakiegoś trunku, flirtując jednocześnie z rozanieloną pokojówką. Do Guild-ford w dwie godziny? - A czy dostanę jeszcze miejsce? - zapytała. - A to panienka nie jest z tymi z wozu? - Tak, ale mam pieniądze na dyliżans. - Zapytam, ale musiałaby się panienka uwinąć w trymiga, bo Staszek Sokół czekał nie będzie. Petra wbiegła do zajazdu i pobiegła na górę do izby sypialnej, gdzie złapała swój tobołek i naprędce wyjaśniła towarzyszom podróży, że ich opuszcza. Zbiegła na dół, by zobaczyć woźnicę na koźle z lejcami w rękach. - Na górze za szylinga - powiedział stajenny. - Ino prędzej. Może mu panienka zapłacić na miejscu. Petra wspięła się po drabinie i wcisnęła się pomiędzy dwóch mężczyzn. Powóz w tym momencie szarpnął i ruszył tak gwałtownie, że ucieszyła się wręcz, że zostali tak ciasno usadzeni. Ekspres skręcił na drogę guildfordzką i rozwinął pełną prędkość. Woźnica zadął przeciągle w róg, by oznajmić ten fakt wszem wobec. Petra instynktownie złapała się rękawa siedzącego obok mężczyzny. Nie miał on nic przeciwko temu. Petro, Petro, pomyśl tylko, do czego doszło, kiedy ostatnim razem działałaś impulsywnie. Uciekłam, odpowiedziała na sprzeciwy swojego umysłu. Gdybym została z lady Sodworth, byłabym teraz z powrotem w Mediolanie, albo raczej bym zginęła, próbując uciec. A ptaszki przynosiły jej szczęście. Na wieży zegarowej zauważyła kurka wskazującego północ. Idź za głosem kurka. 327 Hej, sokoły, przemierzajcie góry, lasy, pola, doły! Skowroneczku, hej! Jak gdzie indziej jej się nie poszczęści, to pójdzie hen, za góry i lasy. *** Robin nie pomyślał o tym, że powrót do domu oznacza też powrót do obowiązków, ale jego sekretarz Trevelyan ucieszył się na wieść o jego wyzdrowieniu i natychmiast wspomniał o zaległej korespondencji, dokumentach czekających na podpis i zajściach między Austrią i Prusami, o których Robin powinien poczytać. Austria rządzi Mediolanem, momentalnie pomyślał Robin, ale szybko odsunął od siebie to powiązanie. Zajmie się Varzim, ale nie będzie tracił więcej czasu na Petrę. Ona już dokonała wyboru. On zaś wyboru nie miał. Trevelyan potrafił być wymagający jak nauczyciel - pewnie dlatego, że faktycznie uczył kiedyś Robina, jak również dlatego, że zawsze miał rację.

Kiedy Robin uporał się z najbardziej pilnymi sprawami, nie mógł się powstrzymać i powiedział: - Gdyby przyszło coś, co ma jakikolwiek związek z Włochami, to chcę to dostać do rąk własnych. Trevelyan siedział przy sąsiednim biurku, z wielką precyzją przykładając pieczęcie na gotowych do wysłania listach. - Z Włochami, sir? - Z Włochami. No wiesz, ten długi kraj, który wygląda jak but? - Tak, sir. A niech to. Robinowi nie zdarzało się wcześniej popadać w sarkazm, a Trevelyan pewnie słyszał już 345

pogłoski o jego dziwacznych przygodach. Ciągle uważał to za swój obowiązek, żeby być na bieżąco we wszystkich sprawach Robina. Czy już skończyli? Sekretarz przyniósł ostatni list z nienaruszoną pieczęcią. Robin natychmiast rozpoznał, że to od matki. - Dlaczego nie dałeś mi tego najpierw? Sekretarz wbił wzrok w przeciwległą ścianę, a jego twarz poczerwieniała. - Ja, hmm, ja sobie pozwoliłem zawiadomić panią hrabinę o pańskiej ranie, milordzie. Robin poczuł wzbierający gniew. - Niech cię diabli wezmą! To zwykłe draśnięcie, a ona będzie się zamartwiać. Powinienem natychmiast cię zwolnić! Twarz Trevelyana zmieniła barwę z czerwonej na białą. - Jaśnie pani wystosowała szczególną prośbę, by informować ją zwłaszcza o wszelkich zranieniach, sir. Matki tak łatwo zwolnić się nie da. - Och, zejdź mi z oczu - warknął Robin i rozerwał pieczęć na liście. Pewnie szaleje z niepokoju... - Do diaska - mruknął, po czym krzyknął: - Tre-velyan. Wracaj! Sekretarz wrócił w jednej chwili, niepokojąc się teraz z innego powodu. - Matka przyjeżdża jutro. Podróżuje przy niedzieli, do tego doszło. Powiedz pani Dunscape, żeby przygotowała jej pokoje i... no, wszystko, co trzeba. - Oczywiście. I proszę o wybaczenie, sir. - A, co tam! Gdybym naprawdę był w złym stanie, to chciałaby być przy mnie, a teraz spodziewam się, że będzie uradowana, kiedy zobaczy, że nic mi nie jest. 346 Kiedy sekretarz wyszedł, Robin wstał, żeby przejść się po pokoju, ale poczuł nagły ból i musiał stanąć. Rozległo się pukanie. Za drzwiami stał wypucowany kuchcik, który dopiero co awansował do roli psiego opiekuna. Postawił na ziemi Kokietkę, która na widok Robina zareagowała zwyczajowym nieposkromionym wybuchem radości i w kilku susach znalazła się przy nim. - Tylko nie ty - wymamrotał Robin, ale wziął psa na ręce. - Petra miała rację. Jestem potworem bez serca, nie uważasz? A przecież miłości i oddania nigdy za wiele. Wiedział, że największym występkiem Kokietki było to, że przypominała mu o Petrze. Miał tego psa zaledwie od tygodnia, kiedy spotkał siostrę Im-maculatę, a od tamtej pory przeżywali razem różne niecodzienne przygody, we troje. Ocknął się, odesłał chłopaka do jego obowiązków i wrócił do biurka, sadzając Kokietkę na blacie. Pies był tym zachwycony.

- Petra i pies, kobietka i Kokietka - powiedział, zadzierając głowę psa do góry, jakby spodziewał się znaleźć w jego ślepiach inteligentną odpowiedź. - Czy ona, w przeciwieństwie do ciebie, jest niewierną suką? Pies przekrzywił główkę, jakby się namyślał, ale nie dał mu żadnej mądrej odpowiedzi. - Ale nareszcie na coś się przydasz, moje ty małe ladaco. Przy odrobinie szczęścia zaanonsujesz moją obecność w Londynie, co zwabi do nas signo-ra Varziego, a wtedy zapłaci za to, jak okrutnie cię potraktował. 330

*** Petra faktycznie zajechała do Guildford w niecałe dwie godziny i zapłaciła szylinga Staszkowi Sokołowi, którego w myślach zdążyła przezwać Staszkiem Ptaszkiem. -1 co teraz panienka zamierza? - zapytał szorstko. Petra się zawahała. Był z niego kawał chłopa o ogorzałej twarzy, ale dobrze mu patrzyło z oczu. - Zatrzymam się tu na noc, sir, a jutro z rana wyruszę w dalszą podróż. - Rozumiem, że nie z powrotem do Maidstone? Po co miałaby teraz cokolwiek taić? - Nie, do Farnham. - Do Farnham jeździ dorożka, choć nie taka szybka. Gospodarz tutejszego zajazdu, Shamleigh, może cię tam zabrać, ale nie ma kursu w niedziele, kochaniutka. - Dotknął swojego wielkiego kapelusza i odszedł leniwym krokiem. Petra bez trudu dostała łóżko w zbiorowej sali, ale nie była w najlepszym nastroju. Musi tu tkwić do poniedziałku, co oznacza, że straciła szylinga na próżno. Poza tym za wszelką cenę chciała w końcu przekonać się, jaki czeka ją los i podjąć jakieś decyzje. W izbie oprócz niej były tylko dwie podróżne - kobieta w średnim wieku w towarzystwie niezbyt rozgarniętej córki. Kiedy matrona próbowała nawiązać z Petrą rozmowę, ta odpowiadała jej nieprzytomnie, myślami będąc gdzie indziej. - Wyglądasz na zmartwioną, moja droga - powiedziała pani Culler. Bez entuzjazmu, Petra ułożyła kolejną wersję swojej historii. 348 - Moja matka jest bardzo chora. Spieszę do niej, do Farnham, ale utknęłam tu, bo jutro jest niedziela. - A ja myślałam, że jesteś z Walii, moja droga. Petra wymyśliła coś na poczekaniu. - Ojciec był z Walii. Po jego śmierci matka wróciła w te strony, żeby się opiekować swoją matką, a ja zostałam w Walii. Niedaleko Monmouth. Odpowiedź zadowoliła kobietę. - Jak jedziesz do chorej matki, to przecież nikt nie może mieć ci tego za złe, moja droga. Tyle że byś musiała to zrobić na sposób wiejski. - Petra musiała wyglądać na zdezorientowaną, bo kobieta dodała: - Na piechotę, kochaniutka. To niewiele ponad dziesięć mil, a zresztą może raz i drugi uda ci się podjechać kawałek z ludźmi jadącymi do kościoła albo z wizytą do krewnych.

To podniosło Petrę na duchu. Postanawiając, że nazajutrz przejdzie tych dziesięć mil dzielących ją od celu, Petra położyła się spać. *** Robin znał londyńskie zwyczaje w lipcu, więc nie spodziewał się zbyt wielu gości, jednak jego dom w krótkim czasie wypełnił tłum. Ci, którzy byli w mieście, wysłali zawiadomienia do przyjaciół przebywających w letnich rezydencjach w pobliżu. Każdy łaknął szczegółów na temat pojedynku z rozbójnikiem w biały dzień. Niektórzy przyprowadzili piękne kobiety, piękne i chętne, i wszystkie miały ochotę służyć Robinowi. Ten odczuwał niepokojący brak zainteresowania i wymawiał się chorą nogą. Niektórych nie udało mu się w ten sposób zniechęcić i dokuczały 332

mu pytaniami, która to część ciała tak naprawdę ucierpiała w pojedynku. Robin rozpromienił się na widok blond dżentelmena potężnej postury, odzianego w zjawiskowy mundur z galonami. Przybycie tego gościa ratowało go z krępującej sytuacji. - Christian! - zawołał Robin z niekłamanym entuzjazmem, ale nie wstając z miejsca. Noga cholernie go bolała. - Co tam, panie, w polityce? A niech mnie, to mi brzmi jak jakiś cytat. - Lepiej weź coś z Szekspira. Jak to było? Wesoły duszek Robin Goodfellow? - powiedział major lord Grandiston. Jak takie licho jak ty zostało ranne? - Lepiej spytaj, jak się komuś udało przedrzeć przez moją szczelną linię obrony. Ty nigdy nie zdołałeś. Christian wybuchnął śmiechem. - Bardzo proszę. No więc jak? - Był naprawdę dobry. -1 zginął? - Tak, ale nie mogę przypisywać sobie tej zasługi. Pisali o tym w gazetach. - Nie czytuję. Jeśli coś jest godne uwagi, to i tak wszyscy o tym rozprawiają na dworze. Christian wziął od służącego kieliszek wina, po czym powiedział: - Dobry Boże, a to co? - patrzył na Kokietkę, która przechadzała się tanecznym krokiem, pozwalając się podziwiać. - Kłębek kłaków - powiedział szyderczo Thorn. - Ktoś to zmiótł z podłogi. - Księżniczka Kokietka - powiedział Robin. - Założę się, że uszy jej rosną od ludzkich zachwytów. Była bohaterką wydarzeń. - Jak to? - zapytał Christian z niedowierzaniem. 333 - W decydującym momencie zdekoncentrowała mojego przeciwnika. - A w to mogę uwierzyć bez trudu. Robin przywołał przechodzącego lokaja, żeby pomógł mu wstać z krzesła, po czym chwycił laskę. - Znajdźmy jakiś cichy kąt, to ci wszystko opowiem. - Czy tu w ogóle są ciche kąty? - zapytał Christian, na którego spadła już lawina powitań i docinków na temat galonów.

Minęła dłuższa chwila, zanim zdołali wymanewrować z sali, ale stamtąd już mieli blisko do saloniku, który należał do pokoi hrabiego. Robin wciąż myślał o nich jako o pokojach ojca. Dołączył do nich Thorn oraz niezastąpiona Kokietka. Robin opowiedział przyjaciołom prawdziwą wersję zdarzeń w Kent. Christian zagwizdał. - Tylko ty, ukochana. Tylko ty. - Dlaczego każdy to mówi? - Robin podniósł Kokietkę i posadził sobie na kolanach. - Ty mnie traktujesz poważnie, prawda, mój mały papillonie? - Ośmieszasz się z tym psem na kolanach - powiedział Thorn. - Nie potrafisz docenić sztuki frywolności. - Dzięki Bogu. - Pewnego dnia przekonasz się, że nie wystarczy książęcy tytuł, żeby wszystkich oczarować. - Dowody wskazują, że jest wręcz przeciwnie - powiedział oschle Thorn. - Przedszkole - zbeształ ich Christian. - Do rzeczy. Robinie, pytałeś w liście o Włochów w Richmond Lodge. Odpowiedź brzmi: w zeszłym tygodniu nikogo. 351

- Nikogo pasującego do rysopisów? - Nie. Żyjemy tam spokojnie. Robin wahał się przed zadaniem kolejnego pytania, myśląc, że historia Petry to pewnie stek kłamstw, ale przegrał tę walkę: - Czy przychodzi wam na myśl, kto z dworu mógł być we Włoszech jakieś dwadzieścia dwa lata temu? Jeśli naprawdę był wtedy młodziutki, to teraz miałby pod czterdziestkę. Christian zastanowił się przez chwilę. - Dwór w Londynie roi się od takich. Prawie każdy par zwiedził w młodości Italię. - A co ze stałymi członkami dworu? - Tak na poczekaniu to ci nie powiem. Skończyłem już swoją służbę na dworze, ale wiem, kogo mogę zapytać. - Dziękuję ci - powiedział Robin. - Wątpię, czy coś w tym faktycznie jest. To wszystko były historie zmyślone, żeby mnie rozerwać. Bo ja sam - wspominał, głaskając Kokietkę - prosiłem o rozrywkę. Jak zawsze. Bądźcie ostrożni, o co prosicie. - Dobra rada - powiedział Christian, dodając jeszcze: - A czy istnieje niebezpieczeństwo, że wzrosną zasoby Funduszu Lady Fowler? - Chodzi ci o tę naszą idiotyczną przysięgę? Na Boga, nie - powiedział Robin, mając nadzieję, że zawarł wystarczającą dozę rozbawienia i zaskoczenia w tej odpowiedzi. Kiedy, kuśtykając, wracał do korytarza, dobiegł go przyciszony głos jednego z mężczyzn: - Zakład na stronie, że fundusz karny wzbogaci się o tysiąc przed końcem roku? - Musiał to być Christian, bo Robin rozpoznał głos Thorna, który odpowiedział: - Zakład. On nie jest taki głupi. Rozdział XXV Petra wędrowała przez spokojną wiejską okolicę. Szła po grzbiecie wzniesienia, z którego widok rozciągał się na mozaikę pól uprawnych. Ziemia wyglądała na żyzną, a cała okolica na zadbaną. Dochodziło ją bicie dzwonów z wielu okolicznych kościołów. Kiedy przechodziła przez wioski, niektórzy jej się kłaniali, ale większość spoglądała na nią nieufnie jak na włóczęgę. Dlaczego wcześniej na to nie wpadła? Przecież nawet by jej nie dopuszczono w pobliże markiza w stroju od pani Waddle. Tak jak ona mówiła, Petra potrzebowała swojego lepszego ubrania na spotkanie z krewnymi.

Kiedy dotarła do Farnham, udała się do małej gospody i powiedziała, że zapłaci za pokój, wodę i mydło. Podejrzliwej gospodyni wyjaśniła, że zamierza się ubiegać o pracę i chce wyglądać jak najlepiej. Za trzy pensy mogła skorzystać z małego pokoiku, wielkiego dzbana ciepłej wody, mydła i ręcznika. Rozebrała się do koszulki, umyła i przebrała w zieloną suknię w roślinny deseń. Wciąż był to tylko prosty strój, ale wyglądał o wiele lepiej. Założyła czepek, a na niego słomkowy kapelusz, 336

którego jednak zamierzała się pozbyć, zanim poprosi o wstęp do Rothgar Abbey. Jak dokładnie ma się do tego zabrać? Jeśli spróbuje głównego wejścia, na pewno ją przegonią, ale jak wyjaśnić naturę swojej misji przy wejściu dla służby? Może powinna poprosić o pracę, ale to w najlepszym razie pozwoliłoby jej znaleźć się w pomieszczeniach kuchennych. Czy jako służąca powinna kręcić się po domu, szukając okazji, by zaczepić markiza? Wtedy na pewno by ją przepędzono. Niektórzy służący nie widywali nikogo z rodziny swojego pracodawcy. Jedyne, co mogła zrobić, to zawierzyć Bogu i swojej matce. Spojrzała w lusterko, mając nadzieję, że ujrzy postać, przed którą otwierają się wszystkie drzwi. Niestety, nic z tego. Jedyne pocieszenie, że gospodyni spojrzała na nią nieco bardziej przychylnie. Pewnie awansowała w jej oczach z włóczęgi na porządną wieśniaczkę. Wyruszyła w dalszą drogę, a od Rothgar Abbey dzieliło ją już tylko parę mil. Zauważyła tablicę z napisem ALTON, 10 MIL. To była jej droga. Uśmiechnęła się na widok umieszczonych niżej tabliczek. BENTLEY, 5 MIL. GOSPODA PTASIE MLEKO, 1 MILA. „Ptasie" to prawie jak „ptaszek". Miała nadzieję, że to znak, że jest na właściwej drodze.

*** Robin nie cierpiał wskutek pijaństwa, ale z jakiegoś powodu obudził się w niedzielę ociężały, w ustach czuł dziwny nieprzyjemny smak i kręciło mu się w głowie. Usłyszał, że zegar wybija dziesiątą i zamarzył, że oto cudownie pojawia się 354 przed nim szklanka wody, ktoś go podnosi, żeby ją wypił, po czym kładzie się dalej spać. Poczuł na czole chłodną dłoń, otworzył oczy i już otwierał usta, by powiedzieć: Petra?, ale w ostatniej chwili zdołał zmienić to na: Maman? - Jak tak możesz, ty bezmyślny mały draniu! - zawołała z furią po francusku. Mówią, że nie masz tu nawet doktora. Jak możesz? Ciągle nosiła czerń, która nie najlepiej pasowała do jej delikatnej cery i brązowych włosów. - Wright obejrzał nogę w domu Thorna - odpowiedział Robin w tym samym języku, próbując podnieść się do siadu. - Zupełnie nic mi nie jest. - Nie próbuj oszukiwać kobiety, która cię urodziła i wychowała... Z pomocą około dwudziestu służących, pomyślał Robin. - ...i która cierpi katusze, ilekroć spuści cię z oczu! - Machała rękami zupełnie jak Petra. Dlaczego wcześniej tego nie zauważył? - A teraz - wykrzyknęła - pakujesz się w pojedynek. Dajesz się zranić! Jesteś potwornie niewdzięcznym dzieckiem! Zdołał złapać jedną z tych zapamiętale gestykulujących rąk. - Najdroższa matko, rana jest mała i się goi. Czuję się doskonale, jeśli nie liczyć skutków wczorajszej hulanki. Zastygła w bezruchu, lustrując go wściekłym spojrzeniem niebieskich oczu. - Mówisz prawdę? - Mówię prawdę. - Nie będzie myślał o Petrze ani o tym, jak Powiek porównywał ją do jego matki. Były zupełnie niepodobne. 338

Usiadła na brzegu łóżka, garbiąc się i wzdychając z ulgą, a Robin ucałował jej pulchną, wypielęgnowaną dłoń. - O mało co nie zwolniłem Trevelyana za to, że cię tak zmartwił. Trzeba było to zrobić. - Zatrudniłabym go z powrotem. Zresztą to ja go zatrudniłam. - Jako nauczyciela dla mnie, maman. Ale sądzę, że wolno mi go zwolnić jako mojego sekretarza. - Nie zrobiłbyś niczego równie niegodnego. On tylko wykonywał moje polecenia. Nie było teraz sensu przypominać, że jej interesy niekoniecznie pokrywają się z jego. - Naprawdę zdrowiejesz? - zapytała, tuląc jego twarz. - Nie kłamiesz? - Na mój honor. Ale jeśli przyszłaś się mną opiekować, to byłbym niezmiernie wdzięczny za szklankę wody. Zaśmiała się i poszła nalać wody z karafki. Kobieta o zaokrąglonych kształtach i ruchach zdradzających siłę i wdzięk. Nie, o ile mu wiadomo, jego matka nigdy nie używała szpady ani pistoletu, ale od świtu do zmierzchu niepodzielnie rządziła w swoich włościach i zaciekle walczyła o dobro swoich kurcząt. Co by zrobiła, gdyby on chciał przejąć ster, a obawiał się, że wkrótce będzie musiał to uczynić, choćby dla zachowania szacunku dla samego siebie? Wróciła ze szklanką wody, uśmiechnięta. -Ma belle* - powiedział, wznosząc za nią toast. Było to pochlebstwo, które miało ją rozbawić, a jednocześnie jego szczera opinia. A przynajmniej była szczera, kiedy jeszcze ubierała się w kolory, ma belle (fr.) - moja piękna 339 które podkreślały jej urodę. Czy kiedykolwiek do nich wróci? - Dlaczego Fontaine nie zajmuje się takimi sprawami jak woda? - zapytała. - Wysłałem go na urlop. - Do Cheynings? - Skoro wiesz wszystko, po co pytasz? - Ależ ja nie wiem wszystkiego. Nie wiem dlaczego. - To długa historia, ale Fontaine ma się dobrze. Powiek też. Wszyscy twoi starannie dobrani słudzy i nadzorcy mają się dobrze. Jak na komendę Kokietka zaczęła się wiercić i machać ogonem pod pościelą. Matka wpatrywała się w nią.

- A co to jest? - Piesek rasy papillon. Widywałaś takie na francuskim dworze. - Tak, ale co to tu robi? W twoim łóżku! - Udało jej się to wybłagać. Ale, by zachować precyzję, ona jest w moim łóżku w swoim łóżku. - Podniósł kołdrę i pokazał matce nowy koszyk Kokietki, wymoszczony różowymi aksamitnymi poduszkami. - Ale ty lubisz wielkie psy. Nawet na moje spa-nielki mówiłeś, że to myszy. - Zostałem uwiedziony. Znowu sprawdziła mu czoło. Złapał jej dłoń i ucałował. - Najdroższa ukochana matko, nie mam gorączki. Wszystko opowiem. - Prawie wszystko. - Ta historia cię zaciekawi, rozbawi, nawet ucieszy, bo wszystkie niebezpieczeństwa zostały zażegnane. Ale błagam, pozwól mi najpierw wstać, wziąć kąpiel, ubrać się i zjeść śniadanie. Rozumiem, że dopiero co przyjechałaś. 357

- Czyż mogłam nie przyjść prosto do ciebie? - Oczywiście, że nie. Więc i tobie przyda się chwila na odpoczynek po trudach podróży. - Jeszcze jak. Nie odpowiedział. - Zmieniłeś się - powiedziała, zaskakując go kompletnie. - Zapewniam cię... Uciszyła go machnięciem dłoni. - Zdecydowanie. Kobieta? Robin bardzo się obawiał, że się zaczerwienił. - Do ożenku czy do zabawy? - zapytała konkretnym tonem, tak jak się rozmawia o interesach. - Nie zrobiłeś żadnego głupstwa, prawda? Robin zdławił gniewną odpowiedź i zamiast tego obiecał: - Wszystko ci powiem, jak się wykąpię, ogolę i ubiorę. Wyprostowała się, jakby rzucono jej wyzwanie. Tak też myślała, zauważył Robin. Kiedy nie ustępował, powiedziała: - Bardzo dobrze. Wezwę służącego. - Na odchodnym zdążyła jeszcze wypalić: - Mówiłam ci, że powinieneś kazać założyć tu dzwonek. Gdy już wyszła, Robin poczuł niepokojące pragnienie, by się wczołgać pod kołdrę jak dziecko, które chce się przed czymś schować. Kokietka, jak zawsze wyczuwająca nastroje, polizała go po ręce. Pogłaskał ją. - Nie spodoba jej się to. - Ale zaraz się poprawił. - Nie, nie będę musiał niepokoić matki, bo Petra d'Averio jest kłamliwą awanturnicą i najprawdopodobniej nigdy jej więcej nie zobaczę. Wszedł jego tymczasowy służący i Robin posłał go, żeby przygotował kąpiel. Od czasu rany tylko się mył, ale teraz odwinął bandaże, zanurzył się ca 341 ły w gorącej wodzie i... odpłynął prosto do Mon-treuil. Leżał w wannie, wyobrażając sobie, że Petra jest tuż przy nim i namydlą swoje piękne ciało. Poczuł, że twardnieje i musiał sobie ulżyć, ale jeszcze przez godzinę był opętany tą szaleńczą namiętnością. Petra d'Averio. Robin miał do czynienia z kilkoma spośród najpiękniejszych kobiet świata, najbardziej ponętnymi i zdecydowanie najlepiej obeznanymi w sztuce uwodzenia, ale z nią to było szaleństwo od pierwszej chwili. Złapało go od pierwszego wejrzenia, na podwórzu Tete de Boeuf. Nie, od pierwszego słowa. Maledizione. Ostrzeżenie dla każdego, kto miał dość rozumu, by je zrozumieć.

W powozie roznieciła to pragnienie, które potem rozgorzało u madame Goulart, dodatkowo podsycane niebezpieczeństwem. Wybuchło nieposkromionym płomieniem w Montreuil, by przeistoczyć się w dziki, szalejący pożar na „Courlis". A teraz opuściła go, ale nie jego myśli. Petra w domu przemytnika przeciągająca się w porannym świetle. W sypialni Gainerów, opatrująca uważnie jego ranę. Siostra zakonu św. Weroniki, która z oddaniem pomaga rannym na ulicach? Wyskoczył z wanny i zaklął z bólu. Zaalarmowany pokojowy pomógł mu dojść do krzesła i się ubrać. Miał dziś kilka spraw do załatwienia, z czego najtrudniejsza będzie przeprawa z matką. Założył nowy opatrunek i włożył zwykłe bryczesy, koszulę i kamizelkę. Zamiast płaszcza narzucił jednak błękitną jedwabną szatę przypominającą kimono matka powinna trochę zmięknąć, kiedy go zobaczy w domowym stroju rekonwalescenta. Miała rację. Zmienił się, może na skutek bliskiego spotkania ze śmiercią, a może, jak sugerowała, 359

dzięki spotkaniu z Petrą. Tak czy inaczej, nadszedł czas, by pozwolić duchowi ojca spoczywać w pokoju i przejąć pełną kontrolę nad hrabstwem. Co dziwne, nawet go to cieszyło, ale nie spodziewał się, że matka odda mu władzę bez walki. Udał się do jej apartamentów, które nie były zbyt odległe, jako że wciąż używała pokoi przylegających do części hrabiego. Wkrótce powinna je zwolnić. Będzie musiała je zwolnić, kiedy on się ożeni. Małżeństwo. Mimo umowy, na pewno miała już gotową listę. Spis dobrze ułożonych i znakomicie wychowanych młodych dam z dobrych i bogatych rodzin. Młodych dam, które wiedzą, jak zachować się w towarzystwie, i wiedzą, że w małżeństwie liczy się dyskrecja i wzajemna korzyść. Nie ma na tej liście miejsca dla zuchwałej, posługującej się szpadą włoskiej zakonnicy. Zastał matkę przebraną i odświeżoną po podróży, ale wyraz zadowolenia znikł z jej twarzy, kiedy zobaczyła, że idzie o lasce i utyka. - Rana się goi - zapewnił, całując ją w rękę i policzek. - Mięsień był trochę naruszony i bardzo się oszczędzam. Uwierz mi, maman. - Rozumiem, że muszę ci wierzyć. Ale nie wiem, po co przyniosłeś to ze sobą - powiedziała, przenosząc swoje rozdrażnienie na Kokietkę. - To kpina. - Ona była środkiem do celu - powiedział i przywołał historię opornej comtesse, wiedząc, że go zrozumie. - Łobuz - powiedziała, ale z uśmiechem. Jak miło sprostać czyimś oczekiwaniom. - Czy mogę polecić, by przyniesiono mi śniadanie tutaj, maman? Mógłbym wtedy opowiedzieć ci o moich nieszczęsnych przygodach. 343 - Oczywiście. Felice, zajmij się tym. - I kawę - zwrócił się do drobnej pokojówki, która przybyła do Anglii z jego matką trzydzieści lat temu. - Potrzebuję się porządnie wzmocnić. Pomarszczona twarz kobiety zgięła się w szerokim uśmiechu, kiedy Felice dygnęła i wyszła. - No więc - powiedziała matka, chodząc niespokojnie po pokoju. - Kim ona jest? - Kokietka? - Udał, że źle ją zrozumiał. - Nie znam jej rodowodu. - Kobieta! Wiem, że jest jakaś w całej tej historii. Trevelyan coś napomknął, zanim zamilknął. -Maman, naprawdę będę musiał go zwolnić, jeśli każesz mu mnie szpiegować. Oblała się rumieńcem - jasny, piękny róż wystąpił jej na policzki.

- Co miałbyś przede mną ukrywać? Głaskał tylko psa. - Kim ona jest, Robinie? Rozumiem, że to Włoszka. - Nie rozumiem, dlaczego mówisz to takim tonem. To przecież oznacza, że jest katoliczką. - Co jest źródłem wielu kłopotów w tym kraju. Pomyśl o mnie, jak musiałam cierpieć, widząc, że moje dzieci rosną bez świętych sakramentów. Spojrzał na nią wymownie. Nigdy nie była zanadto oddana swojej religii. - Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo - warknęła. - To twoja kochanka? Kochanka to nic wielkiego. Nie wiem, dlaczego to przede mną ukrywasz. Dlatego właśnie pytam, kim ona jest? Kim jest dla ciebie? Gdzie ona jest? Odpowiedział na to ostatnie. - Nie mam pojęcia. Przynajmniej to powinno cię zadowolić. Spotkałem damę w opresji i jej pomo 361

głem. Nie chciałabyś przecież, bym się okazał mało szarmancki. - Ha! - Jej ulubiony okrzyk. - To przez nią jesteś ranny! - Ścigali ją mediolańczycy, gotowi na wszystko, by zawlec ją z powrotem do Włoch i oddać w łapy swojego pana. Nie chciałabyś przecież, bym na to pozwolił. - Nie sądził, żeby naprawdę tu przytaknęła. - Przedostaliśmy się do Anglii, ale jeden z nich napadł nas koło Folkestone. Doszło do walki na szpady i zostałem ranny, ale szybko wracam do zdrowia. - A twój przeciwnik? Czy jest martwy? -Tak. - To dobrze. Bardzo dobrze. Nie podoba mi się to, że walczysz na szpady, ale jeśli już walczysz, to musisz zwyciężać, a przeciwnika najlepiej zabić. W przeciwnym razie może szukać zemsty. - Pragmatyczne podejście i logika bez zarzutu. Jak zwykle. Wniesiono kawę i tacę uginającą się od jedzenia. Robin odesłał służbę i sam zabrał się do nalewania. Upił łyk kawy i poczuł, że lepiej mu się myśli. Matka piła kawę z mlekiem. - Mocna kawa o poranku - powiedziała, marszcząc czoło. - To cię osłabi. Felice! - Taką wolę - powiedział Robin, uśmiechając się do pokojówki, która przybiegła na wezwanie. - Ale żeby ci zrobić przyjemność, maman, zjem lekką bułkę zamiast ciężkiej wołowiny. -Ha! Ugryzł kawałek. Wiedział, że nie powinien wracać do tematu Petry, ale czuł, że musi ją o to zapytać: - Jeśli odnajdę moją damę w opresji, będziesz dla niej miła? 362 - Jeśli ma zostać twoją kochanką, tak. Jeśli chcesz ją poślubić, nie. - Nic o niej nie wiesz - zaprotestował. - Wręcz przeciwnie. Wiem o niej wszystko. Uciekła z Mediolanu, czyli nie stoi za nią potężna rodzina, która by ją chroniła. Była w kłopocie, czyli nie ma pieniędzy. Zgodziła się podróżować z młodym mężczyzną jak ty, czyli brak jej dyskrecji albo, co gorsza, przyzwoitości. Prawdopodobnie jest dziwką. -Nie. - Nie dobrałeś się do niej? -Maman, jeszcze trochę, a zrobisz się wulgarna. Podskoczyła, jakby ją uderzył.

- Być może, ale... - wypuściła powietrze. - W porządku. Nigdy wcześniej nie zawiodłeś mnie w tych sprawach. Ufam, że wiesz, co jest właściwe. - Co ja uważam za właściwe - powiedział i ugryzł kolejny kawałek. Nie odpowiedziała, co potraktował jako rodzaj zwycięstwa, ale wiedział, że od tej pory zachowa nadzwyczajną czujność. *** Petra zeszła z drogi do Alton, ale nie natrafiła na zakręt do Rothgar Abbey i zaczynała się zastanawiać, czy źle nie odczytała znaków. Usiadła na skraju drogi, żeby odpocząć i pomyśleć, ale kiedy usłyszała nadjeżdżający pojazd, żałowała, że znalazła się tak bardzo na widoku. Zobaczyła otwarty powóz ciągnięty przez dwa konie, w którym siedziała cała rodzina, od babki po niemowlę. Szczupła para w średnim wieku siedziała na koźle. 346

- Jedna osoba więcej się zmieści! - zawołał do niej wesoły siwowłosy mężczyzna. Petra się zaśmiała. - Ale pan nie wie, dokąd idę. Uśmiechnął się, wydymając policzki jak dwie wiśnie. - Do przodu albo do tyłu. Jeśli do przodu, to możesz z nami jechać, aż nasze drogi się rozejdą. To proste rozumowanie przekonało Petrę. Wspięła się i wcisnęła między młodą kobietę a dziewczynkę. Zauważyła, że na podłodze pod nogami siedzi kilkoro młodszych dzieci. Wszyscy byli dobrze odziani, choć skromnie. - Państwo jedziecie do kościoła? - domyśliła się Petra. - Nie, panienko - odpowiedziała młoda kobieta, która miała uśmiech swojego ojca. - Byliśmy rano. Jedziemy do Rothgar Abbey. Petra wciągnęła powietrze i zanim zdążyła się opanować, zapytała: - Dlaczego? Czy stało się tam coś złego? - Na festyn jego lordowskiej mości - odpowiedziała kobieta, huśtając malca na kolanie. - Panienka pewnie nie z tych okolic? - Nie, z Walii. A co to za festyn? Mężczyzna na koźle wyjaśnił: - Markiz Rothgar, który jest właścicielem tych ziem, od czasu do czasu otwiera swoją posiadłość dla ludzi. Ze swojego siedzenia Petra miała rozleglejszy widok na okoliczne ziemie, które wyglądały na pola uprawne. - Jesteśmy już na jego włościach? - O Boże, nie, moja droga - powiedziała kobieta i skręciła głowę, uśmiechając się do Petry. - Je 364 steśmy z Aldershot, ale mój Tom składa księgi dla jego lordowskiej mości. Każdy, kto dla niego pracuje, jest mile widziany. To wielki dzień dla nas wszystkich i zawsze to dobrze, jak młodzi pooglądają sobie te cudne wnętrza. - To państwo możecie też wchodzić do domu? - zapytała Petra, której zaczął świtać pewien pomysł. - Nie w zwykły dzień, o nie. Ale - powiedziała kobieta dumnie - tacy jak my, to jest zaufani ludzie, mogą poprosić o wstęp do środka, kiedy jego lordowskiej mości akurat nie ma w posiadłości. Zabieramy czasem dzieci do biblioteki, żeby mogły zobaczyć ojca w miejscu pracy. Jeden ze służących oprowadza nas po domu, żebyśmy mogli obejrzeć obrazy, rzeźby i inne rzeczy. Takie są wspaniałe, te rzeczy. Jeden z chłopców wtrącił się, żeby powiedzieć jej o obrazie przedstawiającym bitwę, a dziewczynka wspomniała meble ozdobione ptakami i kwiatami.

- Musi być z niego dobry i szlachetny lord - powiedziała Petra, której ta wiadomość poprawiła humor. - Dla tych, którzy są wobec niego uczciwi - powiedział mężczyzna takim tonem, że humor Petry znowu się trochę pogorszył. - Jestem Tom Har-stead, a to moja żona Abigail. Proszę tylko powiedzieć, gdzie chce panienka wysiąść, to się tam zatrzymamy. Petra zastanawiała się, jak to rozegrać. Wyglądało na to, że mogła jeszcze dziś udać się prosto do Rothgar Abbey, ale może musiałaby być w towarzystwie ludzi, którzy mieli zaproszenia. Pani Harstead dodała: - Jest pewne ocieplenie, Tom, po ślubie. 348

Mówią o pogodzie? - My żeśmy wszystkie byli zaproszeni na ucztę weselną - powiedziała młoda kobieta siedząca naprzeciwko, rumieniąc się lekko na to wspomnienie. - Och, takiej zabawy się nie zapomina. Wszyscy zaczęli o tym gawędzić. Petra miała ochotę kazać im przestać, bo nie mogła się skupić. Czy kobiecie chodziło o to, że markiz kiedyś traktował ludzi z chłodem, a teraz stosunki się ociepliły? Ale jaki niedawny ślub? - Ożenił się dopiero w zeszłym roku? - zapytała, kiedy tylko udało jej się wtrącić słowo. - Czy to jego drugie małżeństwo? - Nie, moja droga, pierwsze. - Jest więc młodym mężczyzną? - kontynuowała Petra, czując, że robi jej się słabo. Czy to możliwe, że jej markiz Rothgar nie żyje, a jego syn przejął tytuł? Dlaczego nigdy o tym nie pomyślały? Ależ nie, przecież syn byłby młodszy od niej. Chociaż tytuł mógł odziedziczyć brat albo nawet kuzyn. - Nie! - krzyknął pan Harstead z kozła. - Pod czterdziestkę, ale ciągle z niego przystojny mężczyzna. Petra odetchnęła, po czym stwierdziła: - Dziwne, że dopiero na starość się żeni. - Czterdziestka to nie starość - zaoponowała pani Harstead. - Ale miał swoje powody. Petra wiedziała, że dotknęła sprawy, o której pani Harstead nie chciała mówić przy obcych. Co to takiego? Nie wiedziała, jak miałaby o to zapytać. - A co ciebie sprowadza w te strony, moja droga? - zapytała kobieta, próbując zmienić temat. Petra opowiedziała bajeczkę o okrutnej pani i wyrzuceniu ze służby. 349 - A to okropne, takie coś. A masz jakiś obrany cel? Jak nie, to możesz spróbować szczęścia w Abbey. Dobrze tam pracować. - To może spróbuję. Powóz się zatrzymał i pan Harstead obrócił się do niej. - My tutaj skręcamy. Chce panienka jechać z nami i próbować szczęścia w Rothgar Abbey? - Tak, chętnie. I dziękuję państwu. Mężczyzna skręcił i powóz potoczył się dalej. - Może się tak stać, że nie będziesz teraz miała kogo zapytać, pamiętaj - powiedziała pani Harstead. - Bo prawie wszyscy służący będą na festynie. Ale spróbujesz później.

Powóz wkrótce włączył się w sznur pojazdów i pieszych zmierzających w tę samą stronę. Wszyscy byli odświętnie ubrani. Minęli grupkę, która wiozła na taczkach owiniętą szalem staruszkę, aż wreszcie stanęli w korku przed samym wjazdem do posiadłości. Petra miała ochotę się roześmiać. Różnie sobie wyobrażała tę wielką chwilę, ale coś takiego nigdy jej nawet przez myśl nie przeszło.

Rozdział XXVI Z niepokojącym poczuciem, że jego świat wywraca się do góry nogami, Robin poszedł załatwić sprawę ze swoim sekretarzem. Zapowiedział, że to koniec gadulstwa. Trevelyan wyglądał, jakby chciał protestować, jednak postanowił się nie odzywać. - Ja naprawdę cię zwolnię - ostrzegł go Robin. - Jestem pewien, że trudno w to uwierzyć, kiedy mówi to chłopiec, któremu dawałeś rózgi za brak postępów w grece, ale ja już nie jestem tym chłopcem. - Mądrzejszy też nie jesteś - zafrasował się Tre-velyan. Robin opanował gniew. - To znaczy, że będę musiał uczyć się szybciej, nieprawdaż? Ale ty masz wykonywać moje polecenia i chronić moją prywatność przed matką. Jeśli me jesteś w stanie, odejdź teraz, a ja dam ci najlepsze listy polecające. Zawiedź mnie, a cię wyrzucę. Niechętnie, ale zrobię to. Przez jedną straszliwą chwilę Robin myślał, że Trevelyan się rozpłacze. Po chwili jednak sekretarz powiedział: - Może jesteś już gotowy. Wcześniej niż myślałem. Ale... tak, w takim razie, przyjmę twoją pierw368 szą propozycję. Nie sądzę, żebym się nadawał do tej nowej roli. Robin o mało co nie zaprotestował, ale ostatecznie powiedział: - Dobrze. - Wyciągnął rękę i po chwili wahania Trevelyan uścisnął ją. - Służyłeś mi bardzo dobrze, ale wszyscy mamy trudności z dostosowaniem się do nowych ról. Gdzie zamierzasz pójść? Cofnęli dłonie i sekretarz wyjął chustkę do nosa i przetarł oczy. - Myślę, że wrócę do nauczania, sir. To bardzo satysfakcjonujące zajęcie, jeśli uczy się takie umysły jak ty. - Jak ja? - zapytał Robin ze śmiechem. - Karciłeś mnie bez ustanku. - Za lenistwo, za chodzenie na łatwiznę. I denerwowało mnie, że mimo to byłeś we wszystkim świetny. - Ach, więc w tym tkwi sekret? Trudź się i zgrzytaj zębami, a świat i tak będzie się zachwycał twoimi osiągnięciami, choćby były one mizerne. Czy Biblia nie mówi: niechaj się podniosą wszystkie doliny a wszystkie góry i wzgórza obniżą*? - Równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką*- dokończył Trevelyan z lekkim uśmiechem. Tak, taka jest właśnie twoja natura, panie. Czyż nie? - Czy to się komuś podoba czy nie. Ale zaczynam dostrzegać, że czasem trzeba być bardziej zaciętym. Bóg z tobą.

Thorn minął Trevelyana po drodze do Robina. - Złe wieści? - Zapytał, kładąc na stoliku rękawiczki, szpicrutę i kapelusz. Księga Izajasza, Biblia Tysiąclecia - przyp. red. 352

- To, jak zawsze, zależy. Co nowego? - Żadnych użytecznych informacji, żadnych bliżej niezidentyfikowanych Włochów. Varzi Mądrala. Nie doceniałem go, ale przynajmniej jest interesująco. - Spostrzegł się w porę. - Ale przecież ja już się nie wdaję w żadne gry. - Niestety. Taka strata! - Czy sam nie narzekałeś bez przerwy na mój brak powagi? - Tylko z zazdrości. Nie zmieniaj się za bardzo. - Jeśli znajdę wyjście z tego labiryntu, to obiecuję potańcówkę co wtorek i hulankę w każdą niedzielę. - Przynajmniej wiadomość o twoim miejskim przyjęciu się rozeszła, tak jak planowaliśmy - powiedział Thorn. Kiedy tu szedłem, po drodze pytano mnie, jak się ma twoja śliczna nowa suczka. Jutro trafi to do gazet, razem ze szczegółami o karcianym przyjęciu. To rozwieje wszelkie wątpliwości, jakie Varzi mógł mieć na temat twojego miejsca pobytu. Robin zrobił skwaszoną minę, po czym zapytał: - Miało być coś jeszcze. Co? - To pewnie nic ważnego - powiedział Thorn, wyciągając z kieszeni lekko pomięty list. - Przyszło wczoraj z Ithorne, ale że się nędznie prezentuje, to nie dostarczono mi go od razu. Robin wziął do ręki marnej jakości papier i z bijącym sercem spojrzał na poplamiony adres. Obrócił list, żeby przyjrzeć się pieczęci. Zwykły wosk przyciśnięty palcem. Rozerwał pieczęć i niecierpliwym ruchem rozłożył list. Do najdroższego opiekuna, O Boże! 370 Zdaję sobie sprawę, że się o mnie martwisz... - Niech ją diabli - wymamrotał. ...i że to niegodna nagroda za całą okazaną mi dobroć, ale wiedz, proszę, że jestem zdrowa i wśród przyjaciół. Mam nadzieję, że Ty także. - Przyjaciół? Jakich przyjaciół? Kiedy to było napisane? - Spojrzał na datę na górze. - W piątek. Skąd wysłane? - Robin obrócił kartkę i przyjrzał się rozmazanemu napisowi poczmi-strza. - Co tu napisane? Mickly? - Micklebury. Posłałem tam bezzwłocznie ludzi, ale oczywiście ona już się zdążyła ulotnić. Możesz powiedzieć, co tam jest napisane?

Robin odczytał resztę na głos. - Obiecuję, że dotrzymam słowa. Jeśli będę w potrzebie lub niebezpieczeństwie, zwrócę się do Ciebie o pomoc... Jeśli będziesz w stanie, idiotko. Gdybym nie pisała, oznacza to, że wszystko u mnie w porządku. Żegnaj, przyjacielu. Łatwiej Ci będzie sunąć przez życie tanecznym krokiem, jeśli kamyk w bucie nie będzie Cię uwierał. Robin rzucił list na podłogę. - „Sunąć tanecznym krokiem". Czyja tutaj tańczę, z tą pokiereszowaną nogą? I z troską o jej los jak kamień u szyi? - Jak kamyk w bucie? - zdziwił się Thorn. - Petra znaczy „skała, kamień". Petronilla - „skałka, kamyk". Moglibyśmy trafić na jej ślad. Ale nie. Ona chce ode mnie uciec. 354

Podniósł list, jakby druga lektura mogła wydobyć nowe informacje. Jedyne, co się ukazało, to Petra. Słyszał ją, jak wypowiada te słowa ze swoim śpiewnym akcentem. - Nie ma eleganckiego pisma - zauważył Thorn. - Czyli jednak nisko urodzona? Ale Robin zaczął studiować list. Pismo było proste i może nawet przychodziło jej z trudem, ale zauważył, że na początku starała się stawiać ozdobne litery na tym zgrzebnym papierze. Pisała prosto tylko z konieczności. - Kimkolwiek są jej przyjaciele, na pewno są zubożali - powiedział. - Sądzę, że nie ma sensu, żebym tam pędził. - Poza tym to by zaszkodziło twojej nodze. - Niech sczeźnie! - Zaraz sobie uświadomił, że w odniesieniu do nogi to się może spełnić dosłownie. - Nie, tylko nie to. No dobrze, zachowam się rozsądnie i poślę kogoś innego z tą misją. Ale ja też mam coś do zrobienia - powiedział Robin, wstając. - Muszę złożyć wizytę pani Cornelys. - Jestem pewien, że ona dysponuje papierem dobrej jakości. - Ale do niej przynajmniej mogę się udać. Poza tym to miejsce, które mógłby odwiedzić signor Varzi, jeśli wie o związku Teresy Cornelys i matki Petry. No i - wykrzyknął z nagłym podnieceniem - że też wcześniej o tym nie pomyślałem! Ta Cornelys może wiedzieć, kim jest ojciec Petry! - Tak myślisz? Do licha! Idę z tobą. Uzbrojony. - Varzi mógłby tam się pojawić? - powiedział Robin. - To by było wybornie, ale ona nigdy by nie pozwoliła, żeby utytułowany gość został zaatakowany w jej domu. - A czy on by pytał o pozwolenie? 372 - Racja. Pojadę uzbrojony i wezmę ze sobą ludzi. Ale i tak będę musiał skorzystać z lektyki, niech to szlag. Jeśli pozwolisz, chciałbym, żebyś ty ze swoimi ludźmi trzymał wartę na zewnątrz. Po pierwsze, żeby wiedzieć, czy ktoś jeszcze obserwuje dom, a po drugie, żeby sprawdzić, czy Cornelys wyśle wiadomość po moim wyjściu. - Z chęcią przystąpię do akcji. A bierzesz swojego włochatego psa? Kokietka jak zwykle brykała wkoło Thorna, zabiegając o jego względy. - Kuszące, ale Kokietka inną kobietę mogłaby ugryźć, tak dla zasady, a po ugryzieniu Cornelys zatrułaby się. *** Petra starała się wtopić w gromadkę wesołych Harsteadów, ale przy bramie stało dwóch lokajów w błękitno-złotych liberiach i upudrowanych perukach, którzy obserwowali wchodzących. Pewnie po części byli tam na pokaz, bo

każdy zachwycał się ich złoconą elegancją, ale Petra przypuszczała, że są tutejsi i rozpoznają każdego, kto nie jest stąd. Jadąca na jednym koniu para zawołała, przejeżdżając: - Ależ z ciebie elegancik, Jimmie! - W zamian zostali obdarzeni szerokim uśmiechem i żartobliwą odpowiedzią. Drugi lokaj, który stał bliżej Petry, powiedział: - Dzień dobry, panie Harstead. - Na ten znak szacunku pani Harstead pokraśniała z dumy. Na Petrę nikt nie zwrócił uwagi. - Czyż tu nie jest uroczo? - zachwycała się pani Harstead, rozglądając się wokoło. Zaprojektowa 356

na przez jakiegoś znawcę posiadłość miała oczywiście naśladować wiejską Arkadię. Petra zobaczyła w oddali staw, po którym pływały łabędzie, oraz rodzaj białej świątyni pośród zieleni. - Zazwyczaj biegają tu jelenie - dodała pani Harstead, kiedy jej mąż kierował powóz w miejsce dla pojazdów. - Ale przy tych wielkich uroczystościach gdzieś je zabierają. Tam dalej, przy domu, są piękne ogrody i nawet pawie są. Jak też one hałasują! Ja tam bym pawi nie chciała za oknem. Powóz zatrzymał się i wszyscy wysiedli. Starsi chłopcy wyprzęgli konie i wypuścili je na ogrodzonym wybiegu. Pani Harstead i jej starsze córki zaczęły wszystkich czyścić i poprawiać ubrania. Jedyne, co Petra mogła zrobić, to ściągnąć kapelusz. Kiedy nikt nie patrzył, wetknęła go pod jedno z siedzeń razem z tobołkiem. Nie było w nim nic oprócz ubrań od pani Waddle i chociaż przez sentyment chętnie by je zatrzymała, to nie chciała zbytnio się wyróżniać, paradując z zawiniątkiem pod pachą. Petra była gotowa, bardziej gotowa być już nie mogła, ale kiedy popatrzyła na park i widniejący w oddali majestatyczny dwór, poczuła, że odwaga zaczyna ją opuszczać, wyciekając przez podeszwy jej znoszonych butów. Dostała do potrzymania niemowlę, kiedy młoda matka pobiegła złapać uciekającego malca. Niemowlak był pulchny i się ślinił, ale wyglądał na zadowolonego i Petra musiała się do niego uśmiechnąć. Od razu poczuła się lepiej, chociaż nie wiedziała, czy matka malucha naprawdę potrzebowała pomocy, czy może wyczuła jej potrzebę. Petra gaworzyła do bobasa, a on posłusznie chichotał, ukazując rosnące ząbki. 374 Wreszcie wszyscy byli gotowi. Matka wzięła dziecko od Petry i pan Harstead wskazał w kierunku dworu. - Możesz i teraz zapytać, ale jeśli wszyscy są zajęci, to na pewno każą ci przyjść później. Był to sygnał, że czas się rozstać, więc Petra podziękowała za wszystko i ruszyła w stronę różnobarwnego tłumu. - Uważaj na fosę! - zawołał za nią. Petra obróciła się. - Na co? - Głęboki rów wokół dworu. Żeby jelenie nie robiły szkód w ogrodzie. Są mostki. Petra jeszcze raz podziękowała i popatrzyła za nimi, jak szli szeroką ścieżką. Dzieci wybiegały naprzód, po czym zawracały do idących wolniej dorosłych. Petra spotkała już w Anglii najróżniejszych ludzi i wszyscy oni, od dzieci po starców, mieli domy, rodziny i swoje miejsce na świecie. W przeciwieństwie do niej.

Dołączyła do ciżby sunącej w stronę dworu, wiedząc, że odstaje od reszty, bo jest sama. Nie mogła jednak nic na to poradzić. Szła w takim samym tempie jak inni i starała się sprawiać wrażenie, że należy do którejś z grup. Cały czas rozglądała się za mężczyzną, który mógłby być jej ojcem. Ale czy miała zagadnąć go w miejscu publicznym? Może należałoby raczej zaszyć się gdzieś w pobliżu domu i zaczekać, aż ta impreza się skończy. Przeszła przez mostek nad porośniętym trawą rowem oraz przez zadbany trawnik i weszła do otaczających dom ogrodów. Było tam więcej lokajów. Wszyscy sprawiali miłe wrażenie i gawędzili z odwiedzającymi, ale ich zadaniem było pilnować, żeby nikt nie wchodził do domu. 358

Petra stanęła i rozejrzała się w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłaby przeczekać, nie wzbudzając niczyich podejrzeń. Nagle dostrzegła ciemnowłosego dżentelmena. Ktoś niezorientowany mógłby wziąć go za jednego z zamożniejszych gości, bo też robił wrażenie odprężonego i przystępnego, ale Petra wiedziała, że to arystokrata. Czyżby jej ojciec? Miał ciemne włosy i chyba nawet ciemne oczy, ale coś jej nie pasowało. To dziwne. Czy kiedykolwiek przypuszczała, że poczuje jakiś wewnętrzny głos oznajmiający więzy krwi? Otaczało ich za dużo ludzi, żeby mogło dojść do spotkania, więc ruszyła się z miejsca. Trochę za późno. Ktoś złapał ją za ramię. - A kto ty jesteś? - zapytała kobieta o wydatnej szczęce i w dziwacznym kapeluszu na głowie. - Nigdy cię tu nie widziałam. - Kobieta miała słuszny biust, szerokie biodra i sposób bycia osoby, która uwielbia rozkazywać innym. Petra szarpnęła się. - Proszę mnie puścić - powiedziała, ale wokół nich zaczynali gromadzić się gapie. - Najpierw powiesz nam, jak się nazywasz. - Maria Monmouth. - Pierwsze słyszę. Ktoś o niej słyszał? Niemal chóralne „nie" zabrzmiało złowrogo. Gdzie się podziała cała ich wesołość? - Mam prawo tu być - zaprotestowała Petra, przeklinając swój włoski akcent. - W takim stroju? - uśmiechnęła się szyderczo prowadząca śledztwo kobieta. - Włóczęga, oto ktoś jest, i masz jakieś niecne zamiary, jak Boga kocham. A do tego - powiedziała, mrużąc oczy - jesteś z obcych krajów. Może nas szpiegujesz? A może nawet chcesz zabić jego lordowską mość? 359 Poluźniła uścisk, więc Petra zdołała się wyrwać i ją odepchnąć. - Pani oszalała! Dajcie mi spokój! Ale była otoczona i nastrój robił się dość paskudny. - Czy ona nie gada, jakby była z obcych krajów? - rzuciła kobieta w stronę tłumu, zachwycona poruszeniem, jakie udało się jej wywołać. - I też tak wygląda - powiedział jeden z mężczyzn. - To skąd ty jesteś? - Z Walii - powiedziała Petra.

- No tak - odpowiedział mężczyzna. - To wszystko wyjaśnia, pani Digby. Oni tam po inszemu gadają w tej Walii, na własne uszy żem słyszał. - No to czego tu szuka kobieta z Walii? - zapytała pani Digby. - Nie ma prawa. To tylko dla poddanych jego lordowskiej mości, to jest... - Co się tutaj dzieje? Na dźwięk tego spokojnego, władczego głosu tłumek się rozstąpił. Był to ten sam ciemnowłosy mężczyzna, który wyglądał na zupełnie rozluźnionego, ale Petra wiedziała, że żaden szczegół nie umknął jego uwadze. Patrzył na nią przenikliwym wzrokiem. Nie były to czarne oczy, raczej orzechowe. - Ta tutaj, to szpieg, milordzie! - wykrzyknęła kobieta, pęczniejąc z dumy. - Nie ma tu czego szukać, jedynie co, to szkód chce narobić. Znowu ktoś ujął Petrę za ramię, tym razem delikatnie. - Dziękuję pani, pani Digby. Zajmę się nią. Idźcie i się weselcie! Tłum się rozszedł, choć niektórzy poszli za panią Digby, która wciąż rozprawiała o swoich podejrzeniach i o tym, że ostrożności nigdy za wiele. 377

Jego lordowska mość kroczył wzdłuż żwirowej alejki między niskimi klombami i Petra posłusznie szła za nim. Był lordem, ale nie był jej ojcem, chyba że rysunek oka nie był akuratny. Zatrzymał się w miejscu, gdzie nie było ludzi. - A więc? - zapytał spokojnym głosem. - Pani historia? Petra przyjrzała mu się uważnie. - Jego lordowska mość lord Rothgar? Uniósł lekko brwi. - Nie. Jego pani szuka? Być może dostrzegł jej wahanie, bo dotknął jej ramienia, jakby chciał ją wesprzeć. Znajdując się na skraju załamania, Petra odpowiedziała po prostu: -Tak. - Po co? - W sprawie osobistej. Zmierzył ją wzrokiem. - W ciąży? Nie uda ci się go w to wrobić. - Nigdy bym nawet... Podniósł rękę na znak, żeby przestała. Po chwili wzruszył ramionami. - Chodź ze mną. To może być zabawne. Jakby słyszała Robina. Miała ochotę uciec, ale skoro zaszła aż tutaj, to doprowadzi tę sprawę do końca. Poszła za nim. Po drodze zapytała: - A czy mogę poznać pańskie imię, mój panie? - Lord Arcenbryght Malloren. Brat lorda Roth-gara. Jeden z braci. Takie proste wyjaśnienie dla takiego dziwnego imienia. Lord Arcenbryght zapytał służącego o lorda Roth-gara i dowiedział się, że przed chwilą demonstrował działanie fontanny. Czy markiz był ekscentry 361 kiem? Czyż nie słyszała, że może być szalony? Kiedy doszli do fontanny, zobaczyli, że wspaniale działa bez niczyjej asysty i ktoś im powiedział, że lord poszedł do ogrodów tropikalnych. Jej przewodnik szedł więc śladem swojego niezwykle zajętego brata, zatrzymując się co chwila, żeby z kimś porozmawiać. Petra starała się z całych sił nie zwracać uwagi na posyłane w jej stronę zdziwione spojrzenia i modliła się, żeby jak najszybciej odnaleźli markiza i żeby to wszystko się wreszcie skończyło. Dołączyła do nich filigranowa dama.

- Co się dzieje? - zapytała, patrząc jasnym wzrokiem na Petrę. Miała na głowie szeroki kapelusz, taki jak pani Waddle, ale znacznie bardziej stylowy. - Prowadzę pewną zagadkę do mistrza zagadek. Wiesz, gdzie go można znaleźć? - Zdaje mi się, że go widziałam, jak szedł do pawilonu ananasowego. Lord Arcenbryght zmienił kierunek. Dama szła teraz koło Petry. - Jestem lady Bryght. - Lady Bryght? - powtórzyła Petra zdumiona. - Nikt nie ma cierpliwości do całego Arcenbryght. Pradawny angielski książę. Często mieli nazwiska nie do wymówienia. Więc to jest lord Bryght, a jako jego żona ja jestem lady Bryght. Czy mogę spytać o pani nazwisko? - Nie wiem - wymknęło się Petrze, z całego tego zmieszaniu i znużenia. Nic dziwnego, że oboje spojrzeli na nią nieufnie. - Nie jestem wariatką, naprawdę. - Może powinniśmy znaleźć Dianę - powiedziała lady Bryght. 379

- Chce do Rothgara, to dostanie Rothgara. - To może chociaż powinieneś sprawdzić, czy nie ma noża. -1 zacznie wrzeszczeć, że ją gwałcą. Lepiej ty ją obszukaj. - Nie jestem niebezpieczna! - zaprotestowała Petra. Lord Bryght odwrócił się do niej i powiedział coś szybko po francusku. Po sekundzie namysłu Petra udała, że nie rozumie. Uśmiechnął się lekko, choć chłodno, bo wcale nie dał się nabrać. - Zagadka w labiryncie. Bey powinien być zachwycony, a ja mam broń. Czyli jednak zachowywali pewne środki ostrożności podczas świąt publicznych. Ich oczom ukazała się długa szklarnia. Drewniane części były pokryte delikatnym wzorem, który wyglądał bardzo pięknie, a szklane okna błyszczały jak diamenty w blasku słońca. Dla Petry jednak budynek ten stanowił wyłącznie ewentualne miejsce spotkania, na które tak długo czekała. Przyglądała się uważnie wszystkim mężczyznom w pobliżu szklarni, ale żaden jej nie pasował. Lord Bryght powiedział: - Bey. Nieoczekiwany gość. Rozdział XXVII Petra obróei.a sie tak gwaHownie, że aż żabcia-JL ła ją szyja, i stanęła oko w oko z kolejnym wysokim, ciemnym dżentelmenem, który jednak różnił się od lorda Bryghta. Miał surowsze rysy twarzy. Był starszy. A być może, choć wcale nie była pewna, coś w niej na jego widok zadrżało. Ale mogło to być też ze strachu albo w odpowiedzi na nagły błysk zainteresowania w oku markiza Rothgara. Dlaczego tak na nią patrzył? Szarmancko przeprosił swoich towarzyszy i podszedł do nich. Tak jak brat, miał na sobie dość prosty strój, a włosy związane z tyłu. Tak jak brata, nie dało się go wziąć za człowieka z gminu. Nie odezwał się, więc lord Bryght wszystko wyjaśnił. - Natknąłem się na tę damę, kiedy poddawała ją przesłuchaniu nadgorliwa pani Digby. Powiedziała, że chce z tobą rozmawiać. Nie sprawdzałem, czy nie ma broni. - Nikogo dzisiaj nie przeszukiwaliśmy. Byłoby niesprawiedliwe, gdybyśmy przeszukali tę jedną osobę, a poza tym już od co najmniej roku nikt mnie nie próbował zamordować. - Lekko się skłonił. - Proszę pani? 363

Petra nie była w stanie nic powiedzieć. Choć cała reszta była zwyczajna, jego wzrok do zwyczajnych nie należał. Poza tym nigdy nie myślała, że do spotkania dojdzie w towarzystwie tylu osób. - Może ma pani ochotę zwiedzić dom? - powiedział, wykonując gest w stronę domu. - Mam coś, co może panią zainteresować. Znowu ją zmroziło, kiedy wyobraziła sobie straszliwe lochy i że nigdy nie zobaczy już światła dziennego. Kto by się o tym dowiedział? - Bey... - powiedziała lady Bryght z niepokojem. Markiz lekko się uśmiechnął. - Czy jestem przerażający? Nie mam wobec ciebie złych zamiarów, moja droga, ale jeśli wolisz, lady Bryght może nam towarzyszyć. Forsę dowemmo an-dare in un łuogo unpo' piu appartatoper discuterne. Na dźwięk włoskiego Petra wstrzymała oddech. Powiedział tylko, że powinni omówić wszystko na osobności, ale to by wskazywało, że wiedział albo przynajmniej domyślał się, kim ona jest. Nie była w stanie odczytać jego uczuć, ale nie dostrzegła gniewu ani strachu, a zresztą przecież przeszła taki szmat drogi po to właśnie, żeby go spotkać, więc kiedy podał jej ramię, położyła na nim rękę i dała się prowadzić. *** Robin założył bogaty strój, bo wiedział, że Teresa Cornelys ceni przepych, a zresztą, co mu zależy, skoro jego ludzie i tak doniosą go do samego bogato zdobionego holu, dzięki czemu nikt go nie zobaczy w pełnym stroju wyjściowym o tej porze dnia. Wysiadł z lektyki, rozglądając się wokół sie 382 bie. Zdarzało mu się bywać w budynku Carlisle House na różnych przyjęciach organizowanych przez panią domu, ale teraz miejsce to sprawiało dziwne wrażenie - puste i wypełnione echem jak sala teatralna. Teresa Cornelys zeszła na dół, by go przywitać. Ubrana była jak księżna i nosiła się po królewsku, ale jej wzrok był przenikliwy jak u drapieżnego ptaka. Byłby wdzięczny, gdyby Petra znalazła tutaj schronienie, co nie znaczy, że nie próbowałby jej stąd zabrać tak szybko, jak to tylko możliwe. Poszedł za kobietą do pokoju gościnnego i podziękował za napoje. Usiadł i zadał swoje pytanie. - Petra d'Averio, mój panie? - Powiedziała, a jej narysowane brwi podniosły się ze zdziwienia, które wyglądało na szczere. Jej włoski akcent był mocniejszy niż Petry, ale boleśnie podobny. - Ostatni raz widziałam ją, kiedy była dzieckiem. - Ale zna ją pani, tak?

Wzruszyła ramionami, charakterystycznie rozkładając przy tym ręce, co również przypominało mu o Petrze. - Na ile można znać córkę swojej patronki. Widziałam ją, kiedy bawiła się lalkami. - Śliczne dziecko. Bardzo ciemne. - Po czym chytrze dodała: - Ani U conte ani jej matka nie mieli takiej ciemnej karnacji. Robin był zdumiony. Ta kobieta najzwyczajniej w świecie potwierdziła historię Petry. A więc naprawdę była contessiną Petrą d'Averio i Robin był oszołomiony, myśląc, z jaką odwagą i determinacją radziła sobie na tym brutalnym świecie. - Rozumiem, że dobrze znała pani jej matkę - powiedział. Znowu wzruszenie ramion. 365

- Jej matka chciała poćwiczyć głos i była łaskawa mnie nająć i, zgadza się, zbliżyłyśmy się do siebie. Byłyśmy w podobnym wieku. - Z przykrością muszę więc panią zawiadomić, że niedawno zmarła. - Och - twarz jej zadrgała, ale powiedziała: - To było tak dawno temu. Nie widziałam jej od ponad dziesięciu lat. - Pisywały panie do siebie? - Czasami. Jestem kobietą bardzo zajętą, mój panie. Wiele rzeczy odkładam na potem. I w tym może tkwić przyczyna problemów finansowych. Chociaż jej wieczorki cieszyły się dużą popularnością i kosztowały niemało, Teresa Cornelys wiecznie znajdowała się na skraju bankructwa. - Domyślam się, że contessina nie była tak naprawdę dzieckiem jej męża - powiedział Robin. Jej wymalowana twarz stała się niczym maska. - Kto miałby tak twierdzić? - Pani sama na to wskazała, a jej brat to potwierdził po śmierci matki. Skrzywiła się z pogardą, ale nie skomentowała. - Czy contessa powiedziała pani, kim był ojciec Petry? - A co to ma wspólnego z panem, lordzie Hun-tersdown? - Mam swoje powody. Mógłby przysiąc, że widzi, jak w myślach kalkuluje zyski i straty. - Amalia nigdy nie zdradziła nazwiska, mówiła tylko, że był młody i z Anglii. No i, rzecz jasna, że był chodzącą doskonałością. Zakochała się bez pamięci, mój panie, ta smutna choroba często dopada młodych. Miała szczęście, że nie skończyło się to dla niej tragicznie. 384 W jej słowach pobrzmiewała czułość, więc Robin postanowił zdradzić jej część prawdy. - Nieszczęście może spotkać Petrę. Po tym, jak jej matka umarła, a brat ją zhańbił, Petra uciekła do Anglii. Miałem nadzieję, że skontaktowała się z panią. - Ze mną? Bez wątpienia zdumienie. - Oczywiście, na pewno pomogłabym córce dawnej przyjaciółki, gdyby do mnie przyszła, ale... ale to jest niecodzienne.

Robin stracił resztki nadziei, że ta kobieta ukrywa Petrę. Wstał, ze złością myśląc o tym, że musi opierać się na lasce, żeby odciążyć nogę. - Gdyby się tu zjawiła, proszę pani, to byłbym wdzięczny za wiadomość. Ona też wstała i przyglądała mu się badawczo. - Proszę mi wybaczyć, lordzie Huntersdown, ale jakie są pańskie zamiary wobec małej Petry? Odpowiedział chłodno: - Spotkałem ją we Francji i miałem okazję wyświadczyć jej kilka przysług. Martwił mnie jej brak sprecyzowanych planów i miałem nadzieję usłyszeć jakieś dobre wieści o jej losie. - Zapowiadała się na piękną młodą kobietę. -1 ta zapowiedź się spełniła, ale ja jej źle nie życzę, droga pani. - Młodzi mężczyźni tacy jak pan wcale nie uważają, że rujnowanie kobiet to coś złego. - Pani Cornelys, nie chce pani mieć we mnie wroga. Policzki zarumieniły się jej pod warstwą różu, ale zapytała: - Ożeniłby się pan z nią? - To nie jest pani sprawa. 367

- Jeśli mam zająć miejsce jej matki, to nie mogę się tu z panem zgodzić. Może ta kobieta miała jednak dobre intencje. - Cieszy mnie, że dba pani o nią. Jeśli się tu zjawi, czy pośle mi pani słówko? Dama w każdym calu, Teresa Cornelys powiedziała: - To będzie zależało od niej, milordzie. Robin zacisnął zęby z frustracji, ale powiedział tylko: - Będę niezwykle hojny wobec każdego, kto umniejszy mój niepokój. Zauważył w jej oczach błysk chciwości, który jednak szybko udało jej się ukryć. Odprowadziła go do lektyki. Kiedy jeden z jego sług otworzył mu drzwiczki, powiedziała jeszcze: - Widziałam ogłoszenia o poszukiwaniach mężczyzny o imieniu Varzi. Robin zastygł: -Tak? - Był u mnie. On też myślał, że Petra będzie u mnie szukać schronienia. -1 dała mu pani tę samą odpowiedź? - Tę samą prawdziwą odpowiedź, milordzie. Robin usadowił się w swoim krześle i wyniesiono go na zewnątrz. Nie uzyskał niczego, choć kilka kwestii się potwierdziło. Historia Petry była prawdziwa, a Varzi był w Londynie i jej szukał. Musi dopaść tego człowieka, ale ogłoszenie nie przynosiło rezultatów. Wrócił do domu i udał się do gabinetu, by ułożyć dalszy plan. Niestarannie napisany list od Petry wciąż leżał na biurku. Wziął go teraz i przeczytał chyba po raz dziesiąty. Tym razem zauważył, że zwykła woskowa pieczęć nosiła ślady palców i stracił mnóstwo 386 czasu na studiowanie jej odcisków. Contessina Petra d'Averio. Nic się nie zmieniło - była nieślubnym dzieckiem nieuważnego Anglika, dalej nie ma grosza przy duszy i wciąż nie zapowiada się na dyskretną i pragmatyczną żonę, ale Robin staczał się po równi pochyłej i nie było dla niego ratunku. Jego matka wpadnie w gniew, ale przynajmniej Petra była urodzona i wychowana w arystokratycznej rodzinie. Był pewien, że umiałaby się doskonale zachować na salonach i sali balowej i bez trudu wykonałaby niełatwe dworskie dygnięcie. Czy on naprawdę wyobrażał sobie, że prezentuje ją na dworze? Oczywiście, kiedy zostanie jego żoną, jego hrabiną, będzie ją musiał przedstawić.

Uśmiechając się ironicznie na myśl o własnej głupocie, ucałował złamaną pieczęć i włożył list pod kamizelkę, blisko serca. Po raz pierwszy od tak dawna wiedział, co ma robić, przynajmniej częściowo. Zatrzyma Varziego, a także odnajdzie Petrę i przekona ją, by dała mu drugą szansę. Thorn jednak nie przyniósł żadnych wieści. Najwyraźniej nikt nie obserwował domu Teresy Cornelys ani nikt nie wyruszył z wiadomością. Thorn jednak zostawił jednego człowieka na czatach, na wszelki wypadek. Robin zrelacjonował słowa pani Cornelys. - Mówiła prawdę? - zapytał Thorn. - Według mojej oceny, tak. - Więc ta nadzwyczajna historyjka twojej Petry jest prawdziwa. - Tak i muszę ją odnaleźć, ale, na Boga, w tej sytuacji, jak ja mam się do tego zabrać? - Może kolejne ogłoszenie? - Jakby to pierwsze się na coś zdało. 369

Robin złapał mapę, która leżała rozłożona na biurku. Zaznaczył na niej gospodarstwo Gainerów i miejsca, gdzie ją rzekomo widziano, ale mimo wielogodzinnych studiów mapa nie podpowiedziała mu nic, a Petra mogła być teraz gdziekolwiek. *** Markiz nie odzywał się, więc Petra również milczała. Podobnie jak brat szedł niespiesznie, zamieniał po kilka zdań ze swoimi gośćmi i wszystkim okazywał uprzejmość. Nikomu jednak nie przedstawiał Petry, na której spoczywały zaciekawione i zdumione spojrzenia. Ale jak miał ją przedstawić? Zorientowała się, że nie przedstawiła się lordowi Bryghtowi, a lord Rothgar też jej nie zapytał o imię. Z patio weszli do domu, a następnie przez szklarnię przeszli do pokoju, gdzie wisiały obrazy z namalowaną pnącą się po kratach roślinnością, dając wrażenie stopniowego połączenia oranżerii z wnętrzem domu. Potem znaleźli się w obitym drewnem korytarzu wewnątrz wielkiego dworu, który był naprawdę ogromny, a mimo to panowała w nim prawie zupełna cisza. Petrę przeszedł dreszcz. - Nie masz się czego bać - powiedział lord, prowadząc ją w dół korytarza, aż do przedpokoju w złoconym marmurze, gdzie znajdował się wielki pusty kominek i prowadzące na górę łagodnym łukiem szerokie, kręte schody. Przy zamkniętych drzwiach wejściowych stał nieruchomo lokaj w błękitnej liberii. - Ale jest coś, co chcę ci pokazać. Poprowadził ją innym korytarzem do małego pokoju, na którego ścianach znajdowały się półki i szuflady, a na środku stał stół i krzesła. 370 - Tutaj trzymamy nieużywane obecnie ozdoby - powiedział, otwierając jedną z płytkich szuflad, a zaraz potem drugą. Po krótkiej chwili wyciągnął coś i podał jej. Petra wzięła do ręki owalną miniaturę przedstawiającą młodego mężczyznę na tle naszkicowanych niedbale włoskich ruin. Nie namalował go wielki malarz, ale zdołał uchwycić to świetliste piękno, które cechuje niektórych młodzieńców, a które przygasa, kiedy wkraczają w wiek męski. Miał ciemne oczy i ciemne włosy opadające luźno na ramiona. Był zadziwiająco podobny do niej. - Usiądź - powiedział, podsuwając jej krzesło. Petra usiadła. Gdyby nie to krzesło, osunęłaby się na podłogę. - A więc to prawda.

- A miałaś jakiekolwiek wątpliwości? Przepraszam, jeśli to małe przedstawienie było dla ciebie szokiem. Mam to żałosne upodobanie do teatralnych gestów. Życzysz sobie czegoś? Herbaty, wina? Petra wzięła kilka głębokich oddechów. - Myślę, że tak. Ostatnimi czasy chyba nie jadłam tyle, ile powinnam. Lord wyszedł, a Petra skupiła się na obrazku przedstawiającym młodzieńca, który rzucił urok na jej matkę. Piękny, ale taki młodziutki. Z drugiej strony jej matka sama miała zaledwie dwadzieścia lat, mimo że była od pięciu lat zamężna. Wrócił i ustawił swoje krzesło naprzeciwko niej. Usiadł i powiedział: - Nie miej poczucia, że musisz zacząć mówić. Mamy czas. - Ale pan ma gości, wielu gości. - I rodzinę, która mnie zastąpi. Bryght i Portia, Brand i Rosa, nawet moja siostra Hilda i jej po 389

tomstwo. - Musiał zauważyć jej zaszklone spojrzenie, bo zaraz dodał: - Nie myśl, że musisz teraz o czymś pamiętać. Ja tylko zapełniam ciszę ze strachu, że zaraz znikniesz jak dżin z arabskiej baśni. Patrzyła na niego z uwagą. - Nie sądzę, żeby pan się czegokolwiek bał. - To nie strach przynosi wstyd, tylko tchórzostwo. Petra spojrzała na swoje brudne ręce i na lichą, zakurzoną suknię, po czym podniosła wzrok i zapytała: - Pan wiedział? - O twoim istnieniu? Nie. Głupiec ze mnie, że o tym nie pomyślałem, ale byłem wtedy bardzo młody. Zakładałem, że Amalia by mi powiedziała, aleitfzecież dlaczego miałaby to zrobić? Jej mąż cię uznał? - Tak - powiedziała Petra, choć nie była jeszcze gotowa na wdawanie się w szczegóły. - Jak się nazywasz? Uśmiechnęła się, z zakłopotaniem myśląc o tym, jak wcześniej odmówiła odpowiedzi na to pytanie. - Petra Maria d'Averio. Kiwnął głową, ale w tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Wstał, otworzył je i wziął od służącego tacę. Nie chciał, żeby ktoś ją zobaczył? Ale przecież lokaj już ją widział. Mroczny Markiz przyjmował to wszystko bardzo spokojnie, ale Petra zupełnie nie była w stanie go rozgryźć. Może po prostu czekał, aż minie zakłopotanie. Postawił tacę na stole i zaczął nalewać. - Pozwoliłem sobie zadecydować za ciebie i poprosiłem o kawę, bo mało kto we Włoszech lubi herbatę. Czy się myliłem? 372 - Nie - powiedziała, a aromat świeżej kawy przyprawił ją o lekkie drżenie. Ile to już czasu minęło? Montreuil. Zdławiła tę myśl. Jej ojciec nie może dowiedzieć się o Montreuil, a już na pewno nie o tym, co się wydarzyło na „Courlis". Jeśli miała wiązać z tym miejscem jakieś nadzieje, to potrzebna jej była cnota. - Cukru, śmietanki? - zapytał. - Jedno i drugie, poproszę. - I nieśmiało dodała: - Poproszę obficie. Uśmiechnął się i posłuchał, po czym podał jej filiżankę i talerzyk. Wychyliła pierwszy łyk i westchnęła, następnie upiła jeszcze trochę, rozkoszując się smakiem. Wiedziała jednak, że on czeka na jej opowieść. - Ja... ja nie wiem, od czego mam zacząć, milordzie. - Nie ma pośpiechu. - Podsunął jej talerzyk, na którym było mięso włożone między pajdy chleba. - Nazywają to sandwiczem, od nazwiska hrabiego Sandwich, który je wynalazł, bo szkoda mu było czasu, żeby odchodzić od stołu

hazardowego na posiłki. Przydatne w chwilach takich jak ta. - Kiedy wzięła jednego, powiedział: - Cóż za wspaniałe, nieznane uczucie, kiedy można nakarmić własne dziecko, gdy jest głodne. - Nie ma pan więcej dzieci? - Po tym pytaniu zarumieniła się i szybko ugryzła kawałek chleba. Przecież ożenił się dopiero w zeszłym roku, a bękartów nie brało się pod uwagę, nawet jeśli samemu się było bękartem. - Nie mam. Sandwicz był smaczny, a Petra bardzo głodna, ale odłożyła go na bok. - Obawiam się, że moja obecność tutaj może sprowadzić niebezpieczeństwo na ten dom, milordzie. 391

Uniósł brwi, ale nie wyglądał na zaniepokojonego. - Niebezpieczeństwo? A z czyjej strony? - Ze strony człowieka o imieniu Varzi, który pracuje dla księcia di Purieri. Ludovico - to jest U conte - pragnie mnie i wysłał Varziego, żeby mnie sprowadził z powrotem. Pstryknął palcami. - Tyle sobie robimy z tego Varziego, ale dobrze, że mi powiedziałaś. Co uczynił do tej pory? Czy cię skrzywdził? Jego głos nie zdradzał emocji, ale Petra poczuła się, jakby nagle otoczyły ją mury i armia. Prawie się rozpłakała, taką odczuła ulgę, ale też ze strachu.,Bo to były grube mury i bezwzględna armia. Jej Ojciec nigdy nie może dowiedzieć się o Robinie, bo wówczas mógłby skierować tę armię przeciw niemu - mężczyźnie, który, w jego mniemaniu, znieważył jego córkę. Jej ojciec... Matka miała rację co do podobieństwa, ale nie mogła wiedzieć, że on zachował obrazek, na którym wyglądali prawie identycznie. Petra instynktownie ufała tej młodzieńczej dobroci, która emanowała z obrazka. Musi jednak pamiętać, że siedzący przed nią człowiek o ostrych rysach jest dwa razy starszy od chłopca z miniatury i że nazywają go Mrocznym Markizem, Czarną Eminencją, mistrzem pojedynków. Mimo że jedyne, o czym Petra marzyła w tej chwili, to oddać się w czyjeś silne ręce, musi jednak wykrzesać z siebie jeszcze trochę sił i mieć się na baczności. - Varzi porwał mnie w Boulogne - powiedziała, starannie dobierając słowa. - Uciekłam mu, ale zranił dwóch ludzi, którzy mi pomagali. Muszę wy 374 znać, że sama zraniłam jednego z ludzi Varziego, kiedy próbowałam uciec. Mogą być z tego kłopoty. - Francuskie prawodawstwo cię tutaj nie dosięgnie. A co się tyczy tego Varziego, to od kiedy ja wiem 0 jego istnieniu, nie będzie cię więcej niepokoił. Czy wszyscy Anglicy myślą, że są niezniszczalni? - Proszę, nie lekceważ go, panie. - Wiem, że niedobrze jest nie doceniać ludzi, zwłaszcza wrogów. Myślisz, że śledził cię aż tutaj? - Robiłam, co w mojej mocy, by zatrzeć ślady. - Świetnie. Niech on cię już nie niepokoi, moja droga. Petra poczuła lekkie rozdrażnienie. Może i chciała mieć ojca, ale wcale nie chciała, żeby ktoś klepał ją po ramieniu i protekcjonalnym tonem mówił, że nie ma się czym martwić. Być może czytał jej w myślach, bo uśmiechnął się nieznacznie i powiedział:

- Nie możesz mi odmówić ojcowskiego prawa do zapewniania córce ochrony. Tego właśnie się obawiała. Wstał. - Niezmiernie się cieszę, że mnie odnalazłaś, Petro, ale teraz muszę wracać do moich gości. Domyślam się, że będziesz chciała odpocząć, wykąpać się i przebrać, tak? Petra również się podniosła, przypominając sobie swoje żałosne położenie. - Przepraszam. Obawiam się, że nie mam nic do przebrania... - Nie ma problemu. Ubrania się znajdą. Myślę, że nosisz ten sam rozmiar co moja żona. Zapomniała o jego żonie. - A ona nie będzie mieć nic przeciwko? - Pożyczeniu ci sukni? Nie. 393

- Mojemu istnieniu. - Mieć coś przeciwko romansowi sprzed ponad dwudziestu lat? Jest na to o wiele za mądra, a poza tym przynosisz nam cenny dar. Ale o tym później. - Zawahał się, co wyraźnie nieczęsto mu się zdarzało. - Nie będę naciskał, ale byłoby mi miło, gdybyś z czasem zaczęła nazywać mnie ojcem lub tatą. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Zamierza pan oficjalnie mnie uznać? - Przy tak uderzającym podobieństwie - powiedział z rozbawieniem - chyba nie mam wyboru. Podszedł do drzwi rozmówić się z lokajem, następnie wrócił po nią i razem wyszli z pokoju. Poprowadził ją szerokimi krętymi schodami na górę, gdzi^ znaleźli się w labiryncie korytarzy. Czyżby nieślubnej córce należał się wyjątkowo ustronny pokój? - To miejsce to istny labirynt - powiedział. - Za dużo chaotycznych przeróbek przez wieki. Zadzwoń po lokaja, jeśli nie chcesz chodzić tu w kółko. W większości pomieszczeń są dzwonki. Otworzył drzwi do uroczej, jasnej sypialni urządzonej w odcieniach kremowych i głębokiego różu. - Później możesz wybrać sobie inny pokój, ale ten niedawno ktoś zwolnił, więc jest przewietrzony. Dzwonek jest tutaj, przy kominku. Proś 0 wszystko, czego tylko potrzebujesz, moja droga. Od tej chwili to jest twój dom. Postawię lokaja przy drzwiach, żeby służył ci za przewodnika 1 na wypadek, gdyby ten Varzi jednak przyplątał się za tobą aż tutaj. Posiadłość jest dziś mniej bezpieczna niż zazwyczaj. Mniej bezpieczna. Petra wyjrzała za okno, patrząc na zatłoczone trawniki z nowej perspektywy. 394 - On jest bezwzględny - ostrzegła. - W Boulogne rozbroił jednego z moich strażników i zagroził, że go okaleczy, jeśli z nim nie pójdę. Ale miał wtedy ze sobą dwóch siepaczy. - Iloma dysponuje teraz? - Żadnym z tamtych. Jednego ja zraniłam, a drugi... zginął z rąk przemytnika. - Jestem pełen podziwu. Ale nie obawiaj się. Moja pozycja i moje zajęcia wymagają pewnych środków bezpieczeństwa. Nie będzie ci tutaj zagrażał. Wyszedł, a Petra osunęła się na szezlong obity ciemnoróżowym aksamitem. Osłabiła ją mieszanina ulgi, zakłopotania, zmęczenia i strachu, szczególnie o los Robina. Dzięki Bogu, że nie zgodziła się, by ją tu

przyprowadził. Ona natychmiast rozpoznała w nim pewien typ mężczyzny i markiz Rothgar też z pewnością od razu by się domyślił. Nie wyglądał na człowieka, które mógłby przychylnie spojrzeć na rozpustnika, choćby nawet ten zapewnił jej wcześniej najlepszą ochronę i opiekę. Zwłaszcza na rozpustnika, który odbył z jego córką intymny stosunek. Oczywiście wcale nie musiała tego ujawniać. Chyba że się okaże, że jest w ciąży. To byłaby katastrofa, o której nawet nie miała odwagi myśleć. Ale wielu ojców nalegałoby na małżeństwo już w sytuacji, kiedy ich córce zdarzałoby się przebywać z mężczyzną sam na sam, a co dopiero spać z nim w jednym łóżku. Trzy razy, jeśli wliczyć tę noc w powozie. Małżeństwo na siłę. Byłoby to okrutne wobec Robina, ale też nie chciałaby tego dla siebie. Wszystko to było zbyt świeże i nieznane, żeby pochopnie podejmować decyzje, od których może nie być odwrotu. Wciągał ją wir zdarzeń i potrzebowa 377

ła czasu, zeby to wszystko ogarnąć, przywyknąć do nowego życia, zorientować się, jakie drogi stają przed nią otworem i którą chce wybrać. Będzie musiała składnie opowiedzieć swoją historię, nie wspominając o Robinie... Przecież to niemożliwe. No to wymyśli kogoś, kto odegra jego rolę. Bardzo nie chciała zaczynać nowego życia od kłamstw, ale nie miała wyboru. Otarła dłońmi mokrą od łez twarz. Przede wszystkim potrzebne jej było imię. Zostawi „Robina", bo na pewno prędzej czy później się zapomni i to powie. Albo... Robert. Pomyślała, że to bardziej powszechne. Zakładając oczywiście, że to, co jej powiedział, zawierało choć cząstkę prawdy. Zdała sobie sprawę, że niczego nie może być pewna. To aż śmieszne, po tym wszystkim, co razem przeszli, ale nawet jegb imię mogło być zmyślone. Próbowała wydobyć z pamięci ten pierwszy dzień, kiedy wyzwał ją na mówienie tylko prawdy, a ona próbowała zachować swoje sekrety. On z pewnością robił to samo, nie chcąc, by przygodnie napotkana podejrzana kobieta za dużo o nim wiedziała. Żałowała, że nie powiedział jej prawdy o sobie, zanim się rozstali... Ale dlaczego miałby jej powiedzieć? Ona też nie zdradziła mu swoich tajemnic. Ale jego imię. Musi wierzyć, że jest prawdziwe, bo inaczej nic jej już nie zostanie. Musi wymyślić nazwisko, które mógłby nosić prawdziwy Anglik. Wiedziała, że obcokrajowcy łatwo mogą tu popełnić błąd. Przypomniał jej się Staszek „Sokół" Cockcroft. Niech będzie Robert Cockcroft. Tak, to się powinno nadać. Co z pozostałymi szczegółami? Derbyshire mogło być prawdą. W sumie Huntingdondshire praw 378 dopodobnie było prawdziwe, więc miejsce pochodzenia Roberta Cockcrofta musi być jak najbardziej odległe. Przywołała w myślach mapę Anglii i wybrała paluszek wystający na Atlantyk. Konwalia. Robert Cockcroft, spokojny dżentelmen o nieskazitelnej reputacji. Starszy, ale nie za stary na podróże i przygody. Koło czterdziestki. Tak, to wystarczy. Wyobraziła sobie postać Roberta Cockcrofta: włosy przetykane siwizną, trochę przy kości. Uprzejmy i godny zaufania, ani śladu zuchwalstwa. Potem zastanowiła się, jak ma chronić siebie. Będzie musiała przyznać się do lekkomyślnego zachowania z Ludovikiem, żeby wyjaśnić jego szalony pościg, ale nie powie, jak daleko to zaszło. Pewnego dnia dotrą tu pewnie plotki z Mediolanu, ale plotkom można zaprzeczyć.

Albo się okaże, że jest w ciąży i nie będzie już mogła ukryć tego, że popełniła dwa błędy, a nie jeden. Ta myśl znowu doprowadziła ją do płaczu, ale szybko się pozbierała. Była tutaj. Spełniła obietnicę złożoną matce i przewidywania matki się spełniły. Ojciec przyjął ją z otwartymi ramionami i zamierzał ją uznać, utrzymywać i chronić, a jeśli ktokolwiek był w stanie ją ochronić, to był to właśnie markiz Rothgar. Ojciec złapie Varziego, dzięki czemu także Robin i jego ludzie będą bezpieczni. I możliwe, choć wcale nie pewne, że jeśli szczęście jej dopisze i jeśli ona szczęściu pomoże, to za pewien czas będzie wiodła nowe, uporządkowane i bezpieczne życie. Ale najpierw musi opowiedzieć swoją historię i pewniej by się czuła, gdyby nie miała nic na sumieniu. 397

Popatrzyła na dzwonek, ale jednocześnie poczuła, że przyzywa ją to wspaniałe łóżko z baldachimem, zasłonami z kremowej tkaniny haftowanej w dzikie kwiecie i z narzutą w ten sam deseń. Nie, nie teraz. Może potem, jak się umyje... Ale nie mogła się powstrzymać. Rozebrała się do haleczki, zsunęła z nóg znoszone buty, rozsunęła zasłony i weszła po stopniach prosto do świeżej, śnieżnobiałej pościeli. Zasunęła zasłony za sobą, wdychając blask słońca, na którym wietrzyła się wcześniej pościel, i oglądając jedwabie podpięte pod baldachimem. Czyste, przewietrzone łóżko, w czystym pokoju. I cały pokój tylko dla siebie. Och, Robinie. Mam nadzieję, że powodzi ci się równie dobrze jak mnie teraz. Z tą myślą zapadła w głęboki sen. Rozdział XVIII Kiedy Petra się obudziła, otaczał ją półmrok. Przetarła oczy, zastanawiając się, czy to wszystko był sen, czy wciąż znajduje się w jakiejś izbie w gospodzie... Nie. Jedwabne fałdy zwisały spod baldachimu, a kiedy usiadła, zobaczyła ten sam piękny pokój, do którego przyprowadził ją markiz Rothgar. Ktoś widocznie zasunął ciężkie story i w pokoju zrobiło się ciemno. Sądząc jednak po wpadającym przez szpary po bokach świetle, za oknem ciągle było jasno. Jak mogła tak po prostu iść spać? Co to za maniery? Wydostała się z łóżka i zobaczyła szklany dzbanek z wodą. Uprzytomniła sobie, jak bardzo chce jej się pić. Nalała szklankę i wypiła duszkiem. Potem nalała kolejną i kolejną, aż opróżniła cały dzbanek. Wtedy inna potrzeba dała o sobie znać. Nie znalazła pod łóżkiem nocnika, ale za jedwabną kotarą znajdowała się toaleta, z której skorzystała. W misce nie było jednak wody do mycia, a Petra wciąż była brudna. Zaczerwieniła się ze wstydu na widok ciemnych smug, jakie jej stopy zostawiły na dziewiczej pościeli. 380

Wtedy zauważyła, że jej ubranie gdzieś zniknęło. Pamiętała, jak je ściągnęła i zostawiła na podłodze. Wzdrygnęła się na myśl, że któryś ze służących uzna córkę markiza za prostaczkę. Nie takie pierwsze wrażenie zamierzała zrobić. Gdyby została z lady Sodworth, toby się tu zjawiła w habicie. Nie byłby szczególnie świeży, ale przynajmniej wyglądałaby godnie. Chociaż Anglicy nie znoszą papistów. Potrząsnęła głową na myśl o krzyżu i różańcu, które zostawiła w kieszeni Robina. Na co mogły mu się przydać? Robert Cockcroft, przypomniała sobie, stateczny mężczyzna z Kornwalii. Odsłoniła story, wpuszczając do pokoju światło, ale ciągle nie mogła znaleźć ubrania. Na oparciu krzesła wisiała brązowa suknia, więc Petra zdjęła swoją znoszoną halkę i założyła ją. Następnie podeszła do kominka i pociągnęła za dzwonek. Wtedy też dostrzegła na gzymsie kominka złożoną kartkę z napisem „Petra". Sięgnęła po nią i zobaczyła, że obok leży kamea, modlitewnik i kilka monet - cała zawartość jej kieszeni. Co służący sobie o niej pomyślał? Przesunęła palcami po wzorze ptaka, zastanawiając się, czy może to w jakiś sposób naprowadzić na Robina, ale uznała, że to obawy zbyt daleko idące. Dla większości będzie to tylko ptak na ozdobie. Biorąc list, wiedziała, że to od ojca, zanim jeszcze zobaczyła pieczęć z wyraźnie odciśniętym „R". „R" jak Rothgar, nie jak Robin. Czy wzór na pieczęci Robina także przedstawiał R"? Odrzuciła tę myśl. Przecież na pieczęci jest nazwisko, a nie imię. Rozłożyła kartkę doskonałej jakości, przypominając sobie ten lichy papier, 400 na którym pisała w Speenhurst. Robin powinien wczoraj otrzymać jej list. Czy jej posłuchał i zaprzestał poszukiwań? Przejrzyste, proste pismo, podobne do Robina, jeśli nie liczyć ciemniejszych linii. Droga córko, W świąteczne dni takie jak ten rodzina siada do posiłku wieczorem w kameralnej atmosferze, bo służba jest przez cały dzień zajęta. Jeśli czujesz się na siłach do nas dołączyć o wpół do siódmej, będzie nam niezwykle przyjemnie. Jeśli jednak wolisz spędzić ten wieczór spokojnie u siebie, to z chęcią na opowieść o Twoich przygodach zaczekamy do jutra.

Pamiętaj, że masz prosić o wszystko, czego potrzebujesz. Przygotowaliśmy dla Ciebie ubrania, które - mamy nadzieję - w obecnej chwili wystarczą. List był podpisany zwyczajnie: Rothgar. Petra przeczytała go ponownie, próbując jak najlepiej go zrozumieć. Był dość formalny, ale też dla sytuacji, w której się teraz znaleźli, nie było gotowych norm zachowania. Wpół do siódmej. Rozejrzała się, ale w pokoju nie było zegara. W modlitewniku miała ukryte swoje dowody - obrazek oka i list od matki. Wyglądało na to, że nie będą jej potrzebne, ale mimo wszystko wzięła do ręki książeczkę i rozejrzała się za czymś, czym mogłaby je wyciąć. Usłyszała pukanie do drzwi. 382

Petra ledwo zdążyła odłożyć modlitewnik na miejsce, kiedy do pokoju weszła pokojówka i dygnęła przed nią. - Która jest godzina? - spytała ją Petra. - Dochodzi szósta, panienko. Dziewczyna miała różane policzki i zdrowy wygląd Gainerów, ale spod schludnego czepka z falbanką wystawały kosmyki blond włosów. Petra pomyślała o własnej fryzurze. Nie miała na głowie czepka, więc wszyscy mogli zobaczyć jej krótkie włosy. Może to dlatego pokojówka przyglądała jej się z zainteresowaniem. Pokojówka zwróciła się do niej „panienko". Jakie imię podał im ojciec? Wyszłaby na wariatkę, gdyby zadała to pytanie. - Chciałabym się umyć i przebrać - powiedziała niepewnie. Mimo liściku od markiza nie była pewna, jakie ma tutaj przywileje. - Najlepiej wykąpać, jeśli to możjiwe. - Może to za wiele, wymagać kąpieli tak w ostatniej chwili. - Tak, panienko. - Zaraz? - Tak, panienko. - Pokojówka dygnęła ponownie i wyszła. Petra załamała ręce. Powinna była powiedzieć, że musi być gotowa za pół godziny. Co się z nią dzieje? Przecież wychowała się w domu ze służbą, która spełniała każde jej życzenie, dlaczego więc nie potrafi wydawać jasnych poleceń tutaj? Pokojówka wróciła po chwili, wchodząc przez boczne drzwi, których Petra wcześniej nie zauważyła, bo zlewały się z białą ścianą. - Kąpiel gotowa, panienko. - Tak szybko? - Tak, panienko. - Jak ci na imię? - spytała Petra. 402 - Susanna, panienko. - Zaprowadź mnie więc do łazienki, Susanno. - Tutaj, panienko. - Łazienka jest w sąsiednim pokoju? - To garderoba panienki. Petra weszła do małego pokoju ogrzanego ogniem palącym się w kominku. Był tam stół do prasowania i dwie skrzynie z szufladami. Na środku przygotowano kąpiel, ale nie w wannie przyniesionej na tę okazję, tylko w takiej zamontowanej na stałe i obudowanej połyskującym drewnem.

Nad wanną unosiła się para i Petra zapytała: - Jak to się udało zrobić tak szybko? - Zawsze jest w domu gorąca woda, panienko, i markiz opracował sposób, żeby była dostarczana do łazienek. Petra była zdumiona, co nie powstrzymało jej wcale przed zdjęciem sukni i wejściem do wanny. Kiedy zanurzyła się w wodzie o idealnej temperaturze, westchnęła z rozkoszą. - To jest cudowne. - Zorientowała się, że powiedziała to po włosku. Ale co tam, pokojówka i tak zrozumiała, o co jej chodzi. Wnętrze wanny ozdobione było kwiecistym wzorem, ale kiedy Petra zmyła z siebie brud z kilkudniowej podróży, kwiaty zakryła mętna woda. Zupełnie jak w Montreuil. Nie myśl o Montreuil. Robin kąpiący się obok niej. Wyobrażała sobie jego nagie ciało. Później została jego kochanką. W pamięci najmocniej utkwiły jej jego napięte mięśnie, niespożyta energia i ta oślepiająca rozkosz. Och, Boże, nie myśl o tej rozkoszy. - Zimno panience? Czy mam dolać gorącej wody? 384

Czyżby zadrżała? - Nie, nie, dziękuję, ale muszę się pospieszyć. Umyj mi włosy, proszę. Są krótkie i powinny szybko wyschnąć. Nie budź wspomnień. Żadnych wspomnień. Robert Cockcroft, spokojny mężczyzna z Kornwalii. Po chwili Petra wstała i okryła się ręcznikiem, który podała jej pokojówka. Postanowiła myśleć o tej kąpieli jak o chrzcie, początku nowego życia. Życia, o którym marzyła dla niej matka. Pospiesznie założyła czystą haleczkę, która była uszyta z najlepszego batystu i wykończona koronką. Zawiązała w pasie parę wypukłych kieszeni, na których miała opierać się suknia, po czym pokojówka zasznurowała jej gorset. Od lat nie nosiła gorsetu, ale ten idealnie przylegał do ciała i czuła się, jakby ktoś ją mocno obejmował. Gorset także był przepiękny, pokryty materiałem w paski i obszyty koronką.) Do tego proste bawełniane pończochy, które podtrzymywały równie proste brązowe podwiązki. Na koniec założyła coś, czego również od lat już nie nosiła trzcinowe koła, które nadawały kształt spódnicy. Przeistaczała się i wracały do niej wspomnienia. Haftowane jedwabne spódnice, unoszące się i opadające, kiedy tańczyła i flirtowała. Młoda dziewczyna, tak pewna swojego wdzięku i swojego miejsca w świecie... Skupiła się na wyborze sukni. Przyniesiono jej trzy do wyboru: zielona za bardzo przypominała jej o Robinie, czerwona była zbyt krzykliwa, wybrała więc suknię w kolorze błękitnego nieba, z wąskim białym pasem. Prezentowała się dość skromnie. 404 Założyła białą halkę, a na to suknię, która była wąska u góry, a rozkloszowana u dołu. Tak jak suknia, którą kupił mi Robin... Otrząsnęła się i przyjrzała swojemu odbiciu w lustrze. Efekt końcowy: wyglądała jak dama, jeśli nie liczyć włosów. Zegar w oddali wybił wpół do siódmej i Petra się zerwała. - Muszę schodzić. Buty? - Gdziekolwiek znajdowały się jej własne, zupełnie nie nadawały się do tej kreacji. Kolacja z Robinem, stopy okryte tylko pończochami. - Te pantofle powinny pasować, panienko. Pokojówka zaproponowała jej buciki bez pięty, na małym obcasie, z przodu pokryte niebieskim jedwabiem. Petra wsunęła w nie stopy. - Tak, pasują. Dziękuję. Będę potrzebować przewodnika, żeby mnie zaprowadził do... tam, gdzie rodzina jada posiłki. - Lokaj czeka za drzwiami, panienko. - Ach tak. Dziękuję ci.

Petra raz jeszcze sprawdziła w lustrze, jak wygląda, chociaż zaraz powiedziała sobie, że musi się spieszyć. Mimo to musiała zrobić jeszcze jedną rzecz, nawet jeśli było to niemądre. Nie zdąży się już przygotować do zabrania swoich dowodów, ale pobiegła do sypialni i przypięła kameę na środku stanika. To dla kurażu. Ptaszek dla dodania odwagi? Motyl by miał większą wagę. Przypomniała sobie, jak podał jej swoje imię. „Robin." Ona powiedziała: „Jak ten ptaszek z piosenki?" On na to: „Wesoły i przyjacielski" i drażnił się z nią, że dał jej już dowody przyjaźni. To 386

wtedy dokuczał jej, że jest Krukiem, który zabił Ptaszka Robina. Mało brakowało, a przepowiednia spełniłaby się pod Folkestone. Dopilnuje, żeby nic takiego nigdy się już nie powtórzyło. Wyprostowała się i wyszła z pokoju. Przed drzwiami stał lokaj w liberii, którego można by wziąć za posąg. Przez chwilę Petra nie wiedziała, jakiego zaklęcia użyć, żeby ożył, aż wreszcie powiedziała: - Jestem gotowa. Skinął głową i ruszył z miejsca. Poszła za nim, starając się przywołać dawną contessinę Petrę d'Averio, dla której służba i kosztowne stroje były tak naturalne, że nie zwracała na nie szczególnej uwagi. Sprowadził ją tymi wspaniałymi schodami do marmurowego holu. Podeszli do drzwi po drugiej stronie, które lokaj przed nią otworzył. Ponieważ jej nie zaanonsował, Petra wciąż nie wiedziała, za kogo służący ją uważają. Zobaczyła stosunkowo niewielką salę wypełnioną po brzegi ludźmi i poczuła, że słabnie. Szybko jednak przywołała na pomoc dawną contessinę i z gracją przekroczyła próg. Lord Rothgar szedł już w jej stronę. Był odprężony i patrzył na nią z czułością. Wziął ją za rękę i przedstawił: - Wspaniały nowy członek naszej rodziny, moja córka Petra. Wszyscy powitali ją z uśmiechem. Lord Bryght powiedział: - Po tym jak pokazałeś nam swój portret, rozumiem, że nie mogłeś mieć żadnych wątpliwości, Bey. Bey? 406 Wyglądało na to, że jej obecność nikogo nie szokowała. Ale gdzie jest jego żona? Podeszła do niej kobieta o brązowych włosach i pocałowała ją w policzek. - Moja droga! To wszystko na pewno nie jest łatwe, ale niezmiernie się cieszymy, że jesteś wśród nas. Nie wiem, czy jestem gotowa do roli macochy, zwłaszcza że jestem niewiele od ciebie starsza. Proszę, mów mi Diana. Pozwól, że przedstawię ci rodzinę. Petra wiedziała, że te słowa miały jej dodać otuchy, ale nie mogła przestać doszukiwać się ukrytej wrogości. Przy całej swojej uroczej swobodzie lady Rothgar była wielką damą, która na pewno potrafiła osłodzić truciznę. - Rozumiem, że poznałaś już lorda i lady Bryght... - Portia - przedstawiła się ta filigranowa kobieta, którą Petra spotkała w ogrodzie. - A to lord i lady Steen. Hilda jest siostrą Roth-gara.

Petra dygnęła przed kobietą o rudawych włosach i jej mężem, brunetem pozbawionym tej aury, która biła od członków arystokratycznych rodów. Lady Steen, która trzymała w rękach szydełko i dziecięcą pończochę, powiedziała: - Witaj w domu wariatów, kochana. Wariatów. - Hildo - skarciła ją Diana z uśmiechem i poprowadziła Petrę dalej. - Lord i lady Brand Malloren. Brand jest kolejnym z braci Rothgara, a Rosa to moja kuzynka. Przekonasz się, że Mallorenowie bywają brunetami, ale bywają też rudzi. 388

Lord Bryght i lord Rothgar byli ciemni, a lady Steen i ten mężczyzna byli rudawi. Petra uśmiechnęła się, choć naprawdę była wstrząśnięta. Lord Brand nie był specjalnie podobny do Robina, ale kształt twarzy, luźne, błyszczące włosy i śmiejące się niebieskie oczy wystarczyły, by ją przyprawić o szok i rozbudzić w niej tęsknotę. - Hilda ma rację - powiedziała Rosa. - Trochę to trwa, zanim człowiek przywyknie do Mallore-nów. - Była pulchna i urodziwa, jeśli nie liczyć nieszczęsnej blizny w dolnej części policzka, która odbierała twarzy trochę urody. Ona jednak najwyraźniej się tym nie przejmowała, a z jej uśmiechu emanowało ciepło i życzliwość. - Święta prawda! Z Mallorenem... - kobiety dokończyły chórem: - ... wszystko jest możliwe. Ale oczywiście tak naprawdę chodzi o Beya - dodała Portia. Bey? Zdziwiła się powtórnie Petra. - Petra jest już ^Mallorenem - powiedział lord Rothgar z udawanym gniewem. - I potwierdziła nasze motto, bo dokonała rzeczy niemożliwych, żeby tu dotrzeć. Jej przygody muszą być dość niezwykłe. Petrze wydawało się przez chwilę, że lord Steen jęknął, ale ogólnie otaczały ją dobry humor i życzliwość. Zaryzykowała pytanie: -Bey? - Nasze imiona pochodzą sprzed podboju normandzkiego - powiedział jej ojciec. - Jako pierworodny syn otrzymałem imię dzielnego, choć dzikiego bohatera Beowulfa. - Czasem grożę, że zacznę go nazywać dzikim zwierzem - powiedziała zaczepnie jego żona. 389 - Nie jestem drapieżnikiem. - Nie - powiedział lord Bryght - ale spróbuj zaprzeczyć, że jesteś magnatem. - A czy to nie wyszło wam wszystkim na dobre? Nie zwracaj uwagi na to bezwstydne towarzystwo - powiedział lord Rothgar i skierował Petrę do stołu. - Znalazłem więcej obrazów. Petra zobaczyła miniaturę, którą pokazał jej już wcześniej, a także obraz na osiemnaście cali z tego samego okresu oraz szkic ołówkiem, który prawdopodobnie był najbardziej wierny. Oddawał on młodzieńczą pewność siebie i wrodzoną pychę oraz otwartość i radość życia. Było w tym coś więcej - znak potężnej inteligencji widocznej w oczach i wysokim czole. Nic dziwnego, że matka oszalała na jego punkcie. Podobnie jak ona sama na punkcie innego czarującego młodzieńca. - Ja także mam obrazek - powiedziała. - Ale tylko samego oka. - Ach tak - uśmiechnął się tęsknie. - Ja miałem drugi do pary. Ale muszę wyznać, że nie wiem, co się z nim stało.

Podczas gdy matka czciła swoją połowę. Miłość nie zawsze bywa wzajemna i Petra musi o tym pamiętać. Wszedł lokaj i ogłosił, że kolacja gotowa. Lord Rothgar ujął dłoń Petry, by wyprowadzić ją z sali. - Z radością wysłuchamy twojej opowieści przy jedzeniu, moja droga, ale jeśli chcesz z tym zaczekać, musisz nam tylko powiedzieć. - Z chęcią ją opowiem. Ale musicie mi powiedzieć, jeśli będzie was nudzić. - Nie sposób to sobie wyobrazić. Jadalnia nie była przesadnie dużych rozmiarów, co by wskazywało, że jest gdzieś również inna, 409

większa. Ale nawet ta, w której wszyscy się teraz znaleźli, mogłaby pomieścić drugie tyle osób. Lord Rothgar posadził ją po swojej prawicy, ale tak się nieszczęśliwie złożyło, że była dziewiątą osobą przy stole. Wtedy na pustym krześle zasiadł star-szawy jegomość. - Petro, to pan Carruthers - powiedział markiz. - To mój niezastąpiony sekretarz i to jemu będę musiał potem wszystko wyjaśnić, zwłaszcza jeśli konieczne są jakieś kroki prawne. Petra przywitała się z tym siwiejącym mężczyzną, choć nie bez rezerwy. Czy to był Varzi jej ojca? Sekretarz się uśmiechnął. A pomyśleć, że powoli robiło się nudnawo. Tak jak zapowiadał ojciec, nie było służby przy kolacji. Na stole i bocznych stolikach rozłożone było zimne jedzenie, które podawano sobie nawzajem. Kiedy wszyscy skończyli jeść chłodną zupę, Petra została poproszona o opowiedzenie swojej historii. Zaczęła od Luda, przyznając się do pewnego zauroczenia, ale nie podając szczegółów. Opowiedziała o śmierci ojca i wstąpieniu do klasztoru. - Byłaś zakonnicą? - zapytała zdumiona Portia. Petra próbowała wyjaśnić, na czym polegała praca sióstr Świętej Weroniki, ale ci protestanci wydawali się mocno speszeni. - Czy to twoje powołanie? - spytał lord Rothgar i Petra wyczuła w jego głosie skrywany żal. - Być zakonnicą? Nie, panie. Ale myślę, że zawsze będzie mi leżał na sercu los ubogich. Oni potrzebują naszej troski. Przytaknął. - Mów dalej. 410 Kiedy podawano sobie zimne pasztety i sałatki, Petra zrelacjonowała chorobę matki i gorączkowe plany ucieczki. Kiedy wspomniała o lady Sodworth, zareagowali podobnie jak Robin. Nikt jej nie kojarzył. Dopiero markiz powiedział: - Ach tak! Para pozbawiona manier? On zajmuje się handlem? Ona jest młoda i skrzekliwa? - Wszechwiedzący - jęknął lord Bryght, po czym, zwracając się do Petry, dodał: - Jest z tego znany. Petra miała szczerą nadzieję, że ta wszechwiedza jest przereklamowana. - On ma siedzibę w Bristolu, ale był na dworze - wyjaśnił rzeczowo jej ojciec. - Jeśli lady Sodworth ci pomogła, Petro, to zasługuje na naszą wdzięczność.

Czując ciężar na żołądku, Petra przypomniała sobie spotkanie w Nouvion. Co, jeśli lord Rothgar zaaranżuje spotkanie? Ta kobieta powie mu o pewnym Robinie Bonchurchu z Derby. Czyha na nią tyle niebezpieczeństw. Było to jednak tylko hipotetyczne zagrożenie, na które i tak nie mogła nic poradzić. Obecnie nie chciała wzbudzać u niego niechęci do Sodworthów i jako powód ucieczki z panem Cockcroftem podała zagrożenie ze strony Varziego. - Cockcroft? - zastanowił się lord Bryght. - Nie przychodzi mi na myśl nikt o tym nazwisku. - Mnie też nie - powiedział Rothgar. - Ale skoro podróżował powozem z dwoma służącymi, to musi być człowiekiem dość zamożnym. Myślisz, że jest dżentelmenem, Petro, czy może bogatym kupcem? Petra z chęcią uczyniłaby z pana Cockcrofta kupca, ale wiedziała, że prędzej czy później to się wyda. 392

- Raczej dżentelmenem. - Szlachetnie urodzonym? Zawahała się. Pomyślała o tym starym rodowym sygnecie i o jego znajomości ze znanymi francuskimi rodami, jak na przykład Gwizjusze. Poza tym wspominał, że jest szlachetnie urodzony. Ale arystokraci zawsze znają się między sobą, co stanowiło dla niej duże ryzyko. Żeby jakoś z tego wybrnąć, powiedziała: - Tłumaczył, że w Anglii można nie być utytułowanym obywatelem, nawet jeśli się jest wysoko urodzonym. - To prawda. Więc takie sprawiał wrażenie, tak? Cockcroft. Ale zagadka. - To ci się trafiło, Bey - stwierdziła jego siostra Hilda z ironią. - On wręcz uwielbia rozwiązywać skomplikowane zagadki. Lepszego prezentu nie mogłaś mu sprawić. Petra miała ochotę złapać się za głowę i zacząć krzyczeć. ^ - Może użył fałszywego nazwiska - powiedział lord Brand, włączając się do gry. - Bo miał złe zamiary? - zastanawiał się Rothgar. -Niekoniecznie. Znam kilku utytułowanych dżentelmenów, którzy wolą podróżować jak najprościej, twierdzą przy tym, że podróż z pełną świtą nie jest warta zachodu. Ashart tak robi. Hun-tersdown też. Sam tak jechałem raz czy dwa. - Świetnie. Potem się zastanowimy nad tożsamością i pozycją tego pana. Mów dalej, moja droga. Czując, że słabnie, Petra opowiedziała o swoich pozostałych przygodach, ważąc każde słowo i starając się brzmieć wiarygodnie. Wydarzenia u madame Goulart, a zwłaszcza dokonania Petry, wzbudziły zdziwienie i podziw. 412 - Naprawdę umiesz posługiwać się szpadą i pistoletem? - zapytała Diana. - Trochę - powiedziała Petra. - Ale tak naprawdę, to byłam wdzięczna, że nie musiałam ich użyć. Ominąwszy kilka szczegółów, przeszła do wydarzeń w Boulogne. - Ci ludzie porwali cię z gospody, Petro? - Powiedziała lady Steen. - Jakie to straszne! - Byłam przerażona, ale uciekłam im - nie wspominaj o Kokietce - i pan Cockcroft mnie odnalazł. Udaliśmy się na pokład statku, który wcześniej wynajął... - Jak się nazywał? - chciał wiedzieć lord Rothgar. - Słucham? - zapytała Petra, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami. - Jak się nazywał ten statek? - Ach - tak ją zaskoczył, że nie zdołała nic na poczekaniu wymyślić. - „Courlis".

Kiwnął głową. - „Kulik". - Nie musiał dodawać, że ten statek będzie można odnaleźć. Miała nadzieję, że Robin zapłacił kapitanowi Merienowi za dyskrecję. Nie szła jej ta opowieść tak, jak powinna, ale też nie była w stanie zrobić tego lepiej. Przeszła do Folkestone i przemytników, udając, że nie poznała ich imion. - Nic się nie martw - powiedział ojciec z błyskiem w oku. - Nie zamierzamy ich oddawać w ręce sprawiedliwości. Petra uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Chciałabym im jakoś podziękować, bo byli dla mnie bardzo dobrzy. Nie mogła wspomnieć o kapitanie Róży, bo choć na pewno było to fałszywe imię, to mogło do 394

prowadzić ich prosto do Robina. Podanie adresu - Pod Czarnym Łabędziem, Stowting - byłoby kardynalnym błędem. Nie mogła też wspomnieć pojedynku, bo mogą znać kogoś ze swoich kręgów, kto ostatnio został ranny. Starając się nie okazać paniki, powiedziała: - Kiedy już wyjechaliśmy z Folkestone, nasze drogi się rozeszły, bo pan Cockcroft miał pilne sprawy do załatwienia w Kornwalii. Jego matka jest chora. Wyjaśnił mi wszystko na temat dyliżansów i dalszej podróży i dał mi pieniądze. Ostatni etap musiałam przejść pieszo, bo wypadła niedziela. - Zdumiewająca historia, Petro - powiedział lord Steen, choć Petrze wydawało się, że słyszy nutkę sceptycyzmu. Należy ci pogratulować sukcesu. - Albo, z punktu widzenia ojca, należy cię skarcić za impulsywne wdawanie się w szalone przedsięwzięcia, y Petra zadrżała, ale on najwyraźniej tylko się droczył. - To nie w porządku, Bey - powiedziała Portia. - Gdyby Petra nie pojechała z tym Cockcroftem, ten okropny Varzi dopiąłby swego. - Moja żona - powiedział lord Bryght - sama bywa nieco impulsywna. - Żona trzepnęła go w ramię. - I Petra zdołała uciec po tym, jak ją pojmali - powiedziała Rosa. - Cóż za odwaga. Ale lord Rothgar spojrzał na Petrę. - Powiedziałaś mi wcześniej, że jeden z ludzi Varziego zginął w Anglii. Petrę zmroziło. Naprawdę tak powiedziała? Tak, wcześniej, kiedy byli sami. - Och, czyżbym to pominęła? Ten człowiek obserwował drogę wychodzącą z Folkestone i próbo 414 wał nas zatrzymać, ale jeden z przemytników walnął go w głowę. - Musiał być z tego Włocha bardzo nieostrożny typ łotra - zauważył lord Brand. - I dosyć to dziwne, żeby zapomnieć o takim szczególe - powiedział lord Bryght. Petra wiedziała, że jest cała czerwona. - To wszystko wydarzyło się tak szybko. R... - maledizione! - pan Cockcroft próbował z nim walczyć, ale przegrywał. Miał szczęście, że ten przemytnik miał ze sobą pałkę. - Dużo szczęścia - powiedział jej ojciec, jakby nie wątpił w prawdziwość jej słów. - Mam nadzieję, że uda mi się odnaleźć pana Cockcrofta i go nagrodzić. Petra zastanawiała się, czy powinna mu wierzyć. Wydawało jej się, że słyszy nieszczerą nutę w jego głosie.

- Musisz podać Carruthersowi jak najwięcej szczegółów, moja droga. Na przykład imię tego pana? Oczywiście przyłapał ją na przejęzyczeniu. Petra starała się, by jej głos zabrzmiał zupełnie niewinnie: - Robert, jak sądzę. - Doskonale. Musimy teraz zająć się tym niesympatycznym signorem Varzim. Trzeba go zatrzymać. - Bey - powiedziała Rosa. - Wiem, że nie czytujesz stron z ogłoszeniami i plotkami, ale ja mogłabym przysiąc, że w jednej z wczorajszych gazet było ogłoszenie z tym imieniem. Nie czytałam zbyt uważnie, ale to nietypowe imię i przykuło moją uwagę. Ktoś obiecywał nagrodę za wiadomość o tym człowieku, o ile dobrze pamiętam, i była też wzmianka o jakimś ataku. 396

- Morał z tego, że powinienem czytać każde słowo - powiedział Rothgar. - Carruthers? Sekretarz już był na nogach. - Więc kto taki - zapytał markiz - poszukuje naszego łotra? - Cockcroft, jak sądzę - stwierdził lord Steen beznamiętnie, jakby chciał uciąć zbyt długą dyskusję. - Cockcroft - zgodził się z nim markiz. - Droga Petro, wygląda na to, że twój opiekun nie całkiem cię opuścił. Widziała pytanie w jego oczach. - Ależ on mnie wcale nie opuścił - powiedziała. - Chora matka jest ważniejsza niż wszystko inne. Zupełnie nie wiem, dlaczego miałby się kłopotać dawaniem ogłoszeń. Wiedziała, i to dobrze. Och, Robinie, troskliwy z ciebie opiekun, ale tak strasznie krzyżujesz mi plany. - Zajmiemy się tym Varzim - oznajmił lord Rothgar, jakby aresztowanie Włocha nie przedstawiało większych trudności - ale najpierwjnusimy się zastanowić, jak pozwolić Petrze zacząć nowe życie bez większych komplikacji. - Nie chciałabym przysparzać wam kłopotów - powiedziała Petra. - Rothgar karmi się kłopotami - mruknął Steen. - Możesz się nie krępować. - Czy byłabyś skłonna przyjąć moje nazwisko? - zapytał markiz. - Należeć do rodziny Mallorenów? - Ależ ty należysz już do rodziny, ale jeśli przedstawię cię światu jako pannę Petrę Malloren, wtedy mój stosunek do tej sprawy będzie zupełnie jasny dla wszystkich. To by także potwierdzało prawdę o twoim pochodzeniu i nawet jeśli byś sobie tego nie życzyła, to podobieństwo jest zbyt uderzające, 416 by to ukryć. Teraz już mniej, rzecz jasna, ale wiele osób jeszcze pamięta moją szaloną młodość. - Jest też inna możliwość, Petro - powiedziała Diana. - Możesz pozostać contessiną Petrą d'Ave-rio, a my wprowadzimy cię w nasz świat jako opiekunowie i przyjaciele rodziny. - Uśmiechnęła się. - Jakikolwiek byłby twój wybór, pewnie nie zachowasz tego nazwiska na długo. Małżeństwo? Nie była jeszcze w stanie stawić czoła tej myśli.

- Nie jestem pewna - powiedziała. - W Mediolanie prawda jest powszechnie znana, co oznacza, że prędzej czy później te informacje dotrą i tutaj. Nie nazwisko mojego prawdziwego ojca, ale to, że nie jestem dzieckiem il conte di Baldino, więc reputacja matki i tak ucierpi - z trudem powstrzymywała łzy. Lord Rothgar powiedział: - Wygląda na to, że brat cię wydziedziczył, więc jeśli przyjmiesz moje nazwisko, nie będzie mógł cię więcej niepokoić. Petra wzięła głęboki oddech. - Chciałabym więc zostać Petrą Malloren, milordzie. Dziękuję. - To dla mnie zaszczyt - powiedział. Te niewinne słowa sprawiły, że Petra pomyślała o Robinie, o piekle i niebie i jej oczy wypełniły się łzami. - Och, moja droga! - Diana pospieszyła do niej, objęła ją i podała chusteczkę. Powrót sekretarza z naręczem lekko pomiętych gazet zaoszczędził Petrze dalszej kompromitacji. - Przekazujemy przeczytane gazety do części dla służby - wyjaśnił ojciec, po czym otworzył jedną z nich i zaczął przeglądać. Pozostali członkowie ro417

dziny robili to samo, bezceremonialnie odsunąwszy na bok talerze i kieliszki z winem. - Mam! - wykrzyknęła Portia. Nagroda. Za informacje, które doprowadzą do miejsca pobytu signora Varziego z Mediolanu, niedawno przybyłego do Londynu, podejrzanego o współudział w ataku w biały dzień na dżentelmena w Kent. Średniego wzrostu, krągłej budowy, rzadkie siwiejące włosy... Muszę powiedzieć, że nie wygląda na niebezpiecznego typa. Czy to na pewno ten okrutny łotr, Petro? - Tak, pani, zapewniam cię. Portia wzruszyła ramionami. Informacje przyjmują i nagrodę wypłacają panowie Grice i Hucklethwait, Chancery Lane. - Doskonale - powiedział lord Rothgar. Nie musiał dodawać, że nazajutrz ktoś zajmie się odszukaniem informacji na temat panów Grice’a i Hucklethwaita, bo było to zupełnie jasne. Prawdopodobnie byli to prawnicy Robina i ten trop zaprowadzi prosto do niego. Robinie, wybacz mi. Próbowałam. Pozostali znajdowali w innych gazetach to samo ogłoszenie, które nie dostarczyło im żadnych nowych szczegółów. Ożywione spekulacje przerwał okrzyk Diany: - Maskarada w Cheynings. - Ach, tak! - powiedziała Portia. - Intrygujące - dodał jej ojciec. 399 Petra czekała cierpliwie, aż ktoś ją oświeci. Diana wyjaśniła jej: - Kuzyn Beya, markiz Ashart, włożył dużo serca w przebudowę rodzinnej posiadłości. Żeby uczcić zakończenie prac, urządza tam wenecki bal maskowy. Kiedy? Za dwa tygodnie czy jakoś tak? I zdaje się, że pani Cornelys czuwa nad przygotowaniami, więc wszystko będzie zrobione jak należy. Ona pochodzi z Wenecji, wiesz. Na początku była śpiewaczką operową, a teraz jest gospodynią różnych przyjęć w sezonie. Teresa Cornelys? Sprawy chyba nie mogły się bardziej skomplikować. - To wymarzony moment - powiedziała Diana. - Dwa tygodnie to dość czasu, żebyś się zdążyła oswoić z rodziną i angielskim stylem życia, ale też na tyle krótko, żebyś wciąż była w centrum uwagi. Jeśli zdołamy utrzymać twój przyjazd w tajemnicy, bal maskowy będzie wspaniałą okazją, żeby przedstawić cię światu. - A utrzymywanie sekretów - dodał lord Steen

- to kolejna specjalność Rothgara. Może nie darzył swojego szwagra taką sympatią jak reszta rodziny. - I będziesz nam mogła coś doradzić, Petro - powiedziała wesoło Portia. - Byłaś kiedyś na balu w Wenecji? Bey był i Bryght też, ale żadna z nas nie miała okazji. - Tak, oczywiście - powiedziała Petra, skrzętnie unikając wzroku ojca. To na weneckim balu maskowym ojciec poznał matkę i tam właśnie Petra została poczęta.

Rozdział XXIX Wponiedziałek po południu Thorn odwiedził Robina i oznajmił: - Chyba coś mamy. - O Petrze? - spytał Robin. - Nareszcie! - Od Grice'a i Hucklethwaita. Gość lokalu przy Fernleigh Street, Kawiarni Arabskiej, donosi, że dżentelmen, który wynajął tam pokój, może być człowiekiem, którego szukamy. Podaje się za hiszpańskiego uczonego o imieniu Garza, ale nasz informator rozmawiał z nim i stwierdził, że jego akcent raczej nie jest hiszpański. - A „Garza" przypomina „Varzi". - To może być fałszywy trop - ostrzegł Thorn. - Ale ten mężczyzna nosi równo przyciętą perukę, która mu się raz przekrzywiła, kiedy ktoś go popchnął. Pod spodem były rzadkie, siwiejące włosy. Ale zaznaczam, to bardzo marne poszlaki. - Tyle że mężczyźni, którzy noszą takie peruki, najczęściej są łysi albo golą głowę. Trzeba to zbadać. - Jest coś jeszcze. Kawiarnia przyjmuje listy i przesyłki, które goście biorą sobie ze stolika w holu. Naszemu człowiekowi wydaje się - tylko mu się wydaje - że widział, jak Garza brał stamtąd list. Ale kiedy zapytał właściciela, ten powiedział, że nie widział listu na to nazwisko. 420 - Może to nic ważnego, ale musimy to sprawdzić - powiedział Robin z rosnącym podnieceniem. - Jak to zrobimy? - Zgłosimy go władzom, tak jak wcześniej ustaliliśmy? - Ja wiem, jak on wygląda. Mogę się upewnić. - Jest niebezpieczny. - Zachowam ostrożność. - Robin usiadł i zaczął w pośpiechu pisać krótki list. - Nie wiem, jak możesz pisać tak szybko, a jednocześnie tak schludnie. - To mój jedyny talent. - Kto jest szczęśliwym adresatem? - Christian. Kiedy już potwierdzę, że to on, pozwolimy Gwardii zaaresztować go pod zarzutem szpiegostwa. To pozwoli nam obejść normalne procedury. - To chwilowe rozwiązanie. - Potem spróbuję go oskarżyć o ten atak koło Folkestone i mam nadzieję zobaczyć, jak zawiśnie na stryczku.

Wysłali do Arabskiej ludzi, którzy mieli sprawdzić, czy signor Garza jest u siebie. Jeśli tak, to mieli obserwować wyjście i śledzić go, gdyby gdzieś szedł. Zanim Robin otrzymał wiadomość, że Garza jest w swoim pokoju, Christian zdążył już do niego przyjechać. - Zaaresztuję go - powiedział - ale módl się, żeby nie miał żadnych powiązań w dyplomacji. I wolałbym, żebyś ty się w to nie mieszał. - Ja go mogę rozpoznać - powtórzył Robin. - Nie martw się, będę uzbrojony. - Będziesz szukał pretekstu, żeby go zastrzelić - powiedział Christian. Robin zacisnął zęby. 402

- A co, zły pomysł? - Nie, ale czy zastrzeliłeś już kogoś? Robin musiał przyznać, że nie. - Nie jest to takie łatwe, jak ci się wydaje, nawet jeśli twój przeciwnik jest zły do szpiku kości. A ten w dodatku jest w takim wieku, że mógłby być twoim ojcem... Pamiętaj, Robinie, że to zły człowiek. Robin pomyślał o Petrze i Kokietce, i o ataku na jego własnych ludzi. - Och, tego nie zapomnę. Niecałą godzinę później Robin z bijącym sercem kuśtykał do kawiarni. Thorn miał wejść chwilę później, a Christian rozstawiał już swoich ludzi przed budynkiem i na tyłach. Klientela kawiarni stanowiła typowy przekrój przez zamożniejszą społeczność Londynu: urzędnicy i dżentelmeni, młodzi i starzy, głośni i spokojni. Wielu czytało kawiarniane gazety, a niektórzy rozmawiali przy stolikach. Zastanawiał się, kto dostarczył informacji. Podszedł do niego kelner, by przyjąć zamówienie, ale Robin zapytał tylko: - Signor Garza? Który pokój? Mężczyzna się zawahał. - Czy mam go poprosić na dół, sir? - Pójdę na górę. — Robin zauważył, że niektórzy klienci patrzą na coś za plecami Robina i sam się obrócił. To tylko Thorn wszedł do kawiarni i zmierzał do stolika z listami. Starał się nie zwracać na siebie uwagi, ale jak zwykle zupełnie mu to nie wychodziło. Kiedy Robin odwrócił się z powrotem, kelnera już przed nim nie było. Zorientował się, że wchodzi na piętro i poszedł za nim, przeklinając bolącą nogę. Schody były szczególnie trudne do pokonania. 422 Gdy zbliżał się do szczytu, zobaczył, że kelner zawrócił i prawie zbiega na dół. Miał rozszerzone źrenice, kiedy w ostatniej chwili wyhamował przed Robinem. - Który pokój? - spytał Robin. - Ja nie wiem... Robin wyciągnął pistolet. - Nie rób głupstw. Mężczyzna przełknął ślinę. - Pierwszy po prawej, ale... - Ale on właśnie wychodzi tylnym wyjściem - dokończył za niego Robin. Usłyszał hałas, przeciskając się koło kelnera. Wrzasnął do Thorna: - To on! - Skręcił w korytarz na prawo i zobaczył plecy mężczyzny w ciemnym garniturze i peruce.

- Stój! - krzyknął i nie mógł się powstrzymać, żeby nie dodać: - Pieniądze albo życie, signor Varzi. Mężczyzna odwrócił się z wycelowanym w Robina pistoletem i strzelił. Robin instynktownie padł na kolana, czując eksplozję bólu w nodze. Wystrzał go ogłuszył, ale zdążył jeszcze spostrzec, że kula wbiła się w belkę tuż nad jego głową. Robin strzelił. Varzi złapał się za serce, przyciskając ręce do klatki piersiowej, jakby próbował się osłonić, a na jego twarzy malował się nie strach, ale raczej zdziwienie. Na krótką chwilę jego oczy rozbłysły czystą nienawiścią, po czym zaszły mgłą i Varzi osunął się na ziemię. Robin nie ruszał się z miejsca, w uszach mu dzwoniło, a umysł miał sparaliżowany bólem, który przeszywał nogę. Robin złapał się za ranę. Grupka żołnierzy wbiegła tylnymi schodami i wysypała się na korytarz, oddzielając Robina od Varziego. Po chwili Thorn klęczał już przy Robinie. 404

- Trafił cię? Znowu noga? Słowa ledwo docierały do Robina, ale węch pozostał ostry. W tej zamkniętej przestrzeni smród krwi i innych wydzielin Varziego mieszał się z gryzącym zapachem prochu. - Nie żyje? - zapytał, prawie nie słysząc własnego głosu. - Nie żyje. Jesteś ranny, Robinie? - krzyczał Thorn. - Nie od kuli. Moja noga... - Chwycił nogę oburącz i powoli próbował ją przesunąć, tak by móc usiąść na szczycie schodów i ją wyprostować. To by jednak oznaczało, że znalazłby się oko w oko z tłumem gapiów, którzy wchodzili na górę zobaczyć, co się dzieje. - Pomóż mi wstać - powiedział do Thorna. -1 zabierz mnie stąd. Thorn posłuchał, ale schody były zupełnie zablokowane. - Tylne schody - powiedział, obrócił się i pozwolił się Robinowi o siebie oprzeć. - Czemu się nie spodziewałem, że strzeli bez ostrzeżenia? - Bo był stary i wyglądał nieszkodliwie - opowiedział Thorn. - Christian cię ostrzegał. Weź-sobie tę lekcję do serca. Robin odzyskiwał słuch, co czyniło kakofonię dźwięków jeszcze trudniejszą do zniesienia. Zbliżali się do trupa. - Widziałeś już kiedyś gwałtowną śmierć? - Nie, tylko jak kogoś wieszali - powiedział Thorn. Robin zerknął na ciało, kiedy próbowali przecisnąć się do wyjścia. Kończyny Varziego leżały rozrzucone bezładnie, peruka zsunęła się z głowy, ukazując 424 potargane siwe włosy. W śmierci nie było godności. - Był jeszcze ten człowiek pod Folkestone, ale on nie zginął z mojej ręki. Pewnie można do tego przywyknąć. Poczuł dłoń na ramieniu. Christian. Christian, który brał udział w bitwach i pewnie zdążył oswoić się ze śmiercią. - Zrobiłeś tylko to, co musiałeś. Poza tym świetny strzał. W samo serce. - Ślepy instynkt. - To masz dobre instynkty. Ten człowiek był bezwzględnym draniem, parszywym psem. - A parszywe psy nadają się tylko do odstrzału - powiedział Robin szyderczym głosem. Christian klepnął go w plecy. Mocno. - Pamiętaj, że groził twoim ludziom i że zamierzał porwać twoją damę. - Ale miał tyle lat, że mógłby być moim ojcem.

- Jak miał tyle lat, to mógł być mądrzejszy. Thorn, zabierz go stąd i daj mu brandy. Ja się zajmę tym bajzlem. Zrobię, co mogę, żeby nikt nie wiązał waszych nazwisk z tym, co się tu stało. Z pomocą Thorna Robin zszedł na dół i wyszedł na powietrze, gdzie od razu poczuł się trochę lepiej. Nigdy jednak nie zapomni widoku człowieka umierającego zaledwie kilka kroków przed nim. I od jego kuli. Dwóch żołnierzy trzymało straż przy drzwiach. Thorn zostawił z nimi Robina, a sam poszedł zawołać lektykę. Kiedy była gotowa, Robin zdołał do niej wsiąść, trzymając się za zakrwawione udo. - To dziwne, że tyle czasu minęło od założenia szwów, a mimo to da się je tak łatwo pozrywać. Bo chyba właśnie to zrobiłem. 406

Thorn zaklął i kazał ludziom od lektyki się pospieszyć. Robin zasunął zasłony i przemknął przez tłum gromadzący się przed kawiarnią. Dobiegały go pierwsze plotki. - Obcy, szpieg... - Płatny morderca. - Próbował zabić księcia. - Żołnierze go zastrzelili... Położył głowę na oparciu i zamknął oczy. Zastanawiał się czasem, czy na tym świecie istnieje coś takiego, jak absolutna prawda. *** Matka Robina, posiniała z gniewu i zdenerwowania, upierała się, że sama obejrzy ranę. Dwa szwy puściły, zostawiając warstwę zeschłej krwi i opuchliznę. - Jak mogłeś pójść tam i zrobić coś podobnego? Jesteś hrabią i zacznij wreszcie zachowywać się jak hrabia! - To znaczy siedzieć w domu, kiedy inni odwalają za mnie czarną robotę? - Czarną robotę? Tak! "— - Thorn też poszedł - zauważył Robin. - Ha! Jest nie lepszy od ciebie. On, on nawet nie ma braci, więc jest jeszcze gorszy. To wszystko ma związek z tą kobietą, prawda? - Myślałem, że zostałem wychowany na obrońcę słabszych. - Ha! Zostaniesz w łóżku do czasu, aż będziesz zupełnie zdrowy. Był jej to winien, więc powiedział: - Tak, mamon. 426 - I musisz wkrótce przyjechać do domu, gdzie będę cię mogła mieć na oku. Robin wiedział, że musi wkrótce wyjechać do Easton Court, żeby przejąć kontrolę nad całym hrabstwem, ale jeszcze nie teraz. Nie był gotowy na tę walkę. Poza tym najpierw musi znaleźć Petrę, żeby jej powiedzieć, że jej wróg nie żyje. I coś jeszcze. - W odpowiednim czasie - powiedział, szukając wymówki. - Muszę poczekać, aż noga się zagoi, a potem mam zamiar wziąć udział w balu weneckim Asharta.

*** Żywot inwalidy nie bardzo Robinowi odpowiadał, ale przyjaciele odwiedzali go bez przerwy, żeby zagrać z nim w karty, posłuchać muzyki i podzielić się plotkami, jakie udało im się zebrać poza sezonem towarzyskim. Nikt jednak nie przyniósł wieści o Petrze d'Averio ani o żadnej tajemniczej włoskiej piękności. Robin miał teraz pewność, że ze strony Varziego nic już jej nie grozi, ale i tak musiał ją znaleźć. Żeby się upewnić, że jest zdrowa i szczęśliwa. Musi spróbować ją przekonać, by dała mu jeszcze jedną szansę. Nie mógł jej winić, że mu nie ufała po tym, jak się zachował, jak ukrywał przed nią prawdę. Nigdy nie będzie się jej narzucać, ale za wszelką cenę musi się dowiedzieć, gdzie ona jest. Nawet przykuty do łóżka ciągle mógł organizować poszukiwania, poczynając od gospodarstwa Gainerów i Micklebury, ale nie przynosiło to żadnych rezultatów. Kazał swoim ludziom obserwować dom Teresy Cornelys, ale nic nie wskazywało na to, żeby Petra tam przebywała. Thorn wrócił 408

do swojej posiadłości i wysłał ludzi we wszystkie zakątki hrabstwa Kent, żeby pytali o Petre d'Ave-rio. Dziewczyna jakby zapadła się pod ziemię. Wszystko, co Robin posiadał jako dowód jej istnienia, to krzyż, różaniec i jeden rozmazany list. Matka próbowała znaleźć mu nowego sekretarza, a kiedy nie chciał się na to zgodzić, postanowiła wrócić do Easton Court. Nie lubił się z nią kłócić, ale musiał budować swój autorytet, choćby takimi małymi kroczkami. Nie umiał tego dokładnie wyjaśnić, ale miał poczucie, że zawdzięcza to Pe-trze. Kiedy jej stare życie nagle legło w gruzach, znalazła dość siły i odwagi, by stawić czoło zmianom. On postara się zrobić to samo. Po wyjeździe matki zaczął zapraszać na rozmowy kandydatów na stanowisko sekretarza, chociaż myślami był ciągle przy Petrze. Kiedy Christian wpadł dotrzymać mu towarzystwa, Robin oświadczył: - Nie zasnę spokojnie, dopóki nie dowiem się, że Petra jest cała i zdrowa. - Jeśli to cię ciągle dręczy, to czemu nie dasz drugiego ogłoszenia? Ostatnim razem jednak zadziałało. - Nie będę na nią nasyłał psów gończych. - Wcale nie musisz. Napisz wiadomość do niej, prosząc, by ci dała znać, że ma się dobrze. Ten pomysł wydał się Robinowi intrygujący, ale powiedział: - Jakie są szanse, że to przeczyta? Czy ty czytasz takie ogłoszenia? - Wiele osób zauważyło ogłoszenie o Varzim. Musisz tylko napisać coś nietypowego, żeby ludzie zaczęli o tym mówić, i wstawić informacje, które zwrócą jej uwagę. 428 - Przynajmniej będzie to jakaś rozrywka. Z pomocą Christiana i wspólnie wypitej butelki bordo, Robin ułożył ogłoszenie następującej treści: Kto zabił Ptaszka Robina? Ty, kruku, nie strzelałeś w niego z łuku. Ty, gołąbko, strzelałaś weń z procy, po czym odleciałaś w nocy. Na wieści o tej gołąbce czeka z utęsknieniem - Robin uśmiechnął się - Pan Goodfellow w Kawiarni Arabskiej, Fernleigh Street, Londyn. - To trochę ryzykowne - powiedział Christian. - Dlaczego? Chcę, żeby Petra wiedziała, że miałem coś wspólnego ze śmiercią Varziego, poza tym potrzebuję jakiegoś adresu, na który będzie mogła wysłać wiadomość. Przede wszystkim przecież - powiedział, opróżniając szklankę - muszę dostać wiadomość od niej.

*** - Widziałaś to? - zapytała Portia w czwartkowe popołudnie, wchodząc z gazetą w ręku do pokoju z arrasami. Petra siedziała z Rosą, wyszywając koszulkę dla jej córeczki, Jenny. Podniosła wzrok znad szycia. Portia miała ostatnio obsesję na punkcie ogłoszeń w gazetach i doszukiwała się ukrytych znaczeń w najzwyklejszych ogłoszeniach typu „szukam zatrudnienia" albo „zaginął pies". Ale kiedy Portia zaczęła czytać na głos tę dziwną notkę, Petra musiała się przytrzymać poręczy, żeby się nie zerwać i nie wyrwać jej gazety z rąk. 410

Kto zabił Ptaszka Robina? Ty, kruku, nie strzelałeś w niego z łuku. Ty, gołąbko, strzelałaś weń z procy, po czym odleciałaś w nocy. Na wieści o tej gołąbce czeka z utęsknieniem Pan Goodfellow w Kawiarni Arabskiej, Fern-leigh Street, Londyn. Była to prośba oraz, co więcej, informacja dla niej, że Robin był uwikłany w śmierć Varziego. Oczywiście, że był. Wiedziała, że mimo jej listu nie przestanie starać się zapewnić jej bezpieczeństwa i miała straszne wyrzuty sumienia, że nie daje mu znaku życia. Ale zupełnie nie miała jak wysłać listu w tajemnicy przed rodziną. Nigdzie nie chodziła, bo jej obecność utrzymywano w sekrecie przed balem, i prawie nigdy nie była sama. - Czyż to nie zagadkowe? - powiedziała Portia. - Pamiętasz, Petro? Twój signor Varzi został zabity właśnie w Kawiarni Arabskiej. - Myślisz, że jest jakieś powiązanie? - spytała, bo przecież musiała coś powiedzieć. - Ale nie sposób zgadnąć jakie - powiedziała Rosa. - Twój Varzi jest martwy, a poza tym nie miał nic wspólnego z ptakami, prawda? - Nie - zgodziła się z nią Petra. - Jestem pewna, że to prywatny dowcip między przyjaciółmi, a z kawiarnią to musi być zbieg okoliczności. ^ Śmierć Varziego dała im oczywiście temat do rozmów oraz dużo satysfakcji. Lord Bryght podejrzewał, że była to robota jego brata, chociaż Rothgar uparcie się tego wypierał. Był wręcz rozdrażniony, że ktoś go ubiegł. Wszyscy uznali wyjaśnienie, że Varzi trudnił się nie tylko tropieniem Petry, ale również szpiegowaniem dla Austrii i że to było przyczyną jego smutnego końca. 430 Petra nie natrafiła na jakiekolwiek powiązanie z Robinem w żadnej z relacji. Varzi został zabity przez żołnierzy pod dowództwem majora Grandistona. Zadając kilka zawoalo-wanych pytań, Petra dowiedziała się, że ten Grandiston był doświadczonym oficerem Gwardii Konnej, który do niedawna odbywał służbę na dworze, a zatem nie mógł w tym samym czasie podróżować po północnej Francji jako Robin Bonchurch. W jednej z relacji pojawiły się domysły, jakoby ten Varzi planował zamordowanie księcia, być może jednego z królewskich braci. Robin z pewnością nie był jednym z nich. Petra była gotowa potraktować to jako zbieg okoliczności, aż do teraz. - Ale dlaczego Goodfellow? - zastanawiała się Portia, nie dając za wygraną. - To z Szekspira, prawda? - spytała Rosa, włączając się do gry. - Jedno z imion Puka ze Snu nocy letniej?

- Robin Goodfellow - oznajmiła Portia. - Tak, oczywiście, to pasuje do tej aluzji do Ptaszka Robina. Ta piosenka cała jest o ptakach. Ale zastanawiam się, co to może znaczyć? Robin, pomyślała Petra. Wynik pozytywny. - Nie tylko o ptakach - zauważyła Rosa. - Byk dzwonił w dzwon i widziała mucha, jak wyzionął ducha. Chyba raz gdzieś czytałam, że to jakaś alegoria na temat ministra Roberta Walpole'a. - Polityka? - powiedziała Portia. - Fuj! Podczas gdy Rosa i Portia roztrząsały każdą linijkę ogłoszenia i wierszyka o Ptaszku Robinie, Petra próbowała coś wymyślić, żeby móc odpowiedzieć na jego apel. Nie zazna spokoju, jeśli tego nie zrobi. Nagle przyszedł jej do głowy pewien po 412

mysł. Poczekała do wieczora, żeby nikt nie wiązał tego z ogłoszeniem, i zapytała ojca, jak mogłaby wysłać list z podziękowaniem do pani Waddle. - Ona nie umie czytać, ale jej bratanek w gospodzie Trzy Ptaszki potrafi. Wydaje mi się, że będzie niezmiernie uradowana, jeśli dostanie list. - Z pewnością - powiedział z uśmiechem. - Po prostu napisz list i włóż go do worka z pocztą w holu. Będzie opłacony tutaj, żeby ona nie musiała płacić. Wydawało się, że niczego nie podejrzewa, ale Petra powoli zaczynała rozumieć, że jego reputacja człowieka roztropnego i wszechwiedzącego nie brała się znikąd. Brał udział w polityce i utrzymywał sporą administrację, żeby być na bieżąco w sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej. Tacy ludzie mogli zdobyć także innego typu informacje. Nawet bracia lorda Rothgara mieli czasem problem, żeby go zrozumieć. Petra nie łudziła się, że sama byłaby do tego zdolna. Nie sądziła jednak, żeby złamał pieczęć na liście, więc postanowiła zaryzykować. Miała teraz swoje biurko wyposażone we wszystko, czego potrzebowała, łącznie z nową pieczęcią z jej inicjałami PM. Napisała swój list, ale w post scriptum poprosiła panią Waddle, żeby przekazała panu Hythe'owi załączony list do wysłania. Potem przecięła kartkę papieru na pót>użyła tej połówki, żeby napisać krótką wiadomość dla Robina. Mam się dobrze, ale wciąż mogę stanowić dla Ciebie zagrożenie, nawet po śmierci Varziego. Za to zresztą bardzo Ci dziękuję, bo jestem pewna, że miałeś w tym swój udział. Proszę, leć wolno Ptaszku Robinie i trzymaj się z dala od wszystkich kruków, strzał i kamieni. Petra. 432 Złożyła to i zapieczętowała tak samo jak ostatni list, który mu wysłała, przyciskając wosk trzonkiem pieczęci i poprawiając palcem. Tym razem mogła nawet pocałować pieczęć. Nie wiedzieć czemu, zaadresowała list do Stowting, a nie do Londynu. Wsadziła go we właściwy list i przyłożyła właściwą pieczęć. Gotowe. Było to ryzykowne, ale miała nadzieję, że ojciec pomyśli tylko, że wysyła długi list do swojej dobrodziejki. Wciąż trzymała list w ręku. Westchnęła. Czy jeszcze kiedyś zobaczy Robina? Liczyła na to, że jej uczucia wyblakną i znikną, one natomiast wrastały w nią z każdym dniem coraz mocniej, jakby podlewane nadzieją. Miała zostać wprowadzona do towarzystwa, do którego, bez względu na to, czy podał jej swoje prawdziwe nazwisko i tytuł, on na pewno także należał. Czyż nie wracał z Wersalu, kiedy go spotkała?

Być może - ale nie na pewno - jej marzenie z domu Goulartów może się spełnić. Być może pewnego dnia spotka go na balu i zostanie mu właściwie przedstawiona. Wtedy mogliby tańczyć i rozmawiać, wpatrywać się w siebie i flirtować. Jeśli znaczyła dla niego tyle, ile on znaczył dla niej i jeśli była dla niego czymś więcej niż tylko ciężarem i obowiązkiem, to być może, kto wie, mogliby posunąć się nawet nieco dalej, tym razem bez wstydu i skandalu. Może czasami marzenia się spełniały. *** - Trzeciego dnia - powiedział Robin do Fonta-ine'a - wstaję z łóżka. - Dotrzymał obietnicy złożonej matce i dopiero dzisiaj po raz pierwszy 414

od śmierci Varziego próbował wrócić do normalnego trybu życia. Pospacerował trochę po pokoju. Już go tak bardzo nie bolało. - Myślę, że dzięki nowym szwom rana goi się znacznie szybciej. Ale cholernie to sztywne. - Proszę ostrożnie, sir - powiedział Fontaine, nie odstępując go ani na chwilę. Wrócił dzień wcześniej i nie przestał jeszcze mu nadskakiwać. Kokietka też chodziła za nim krok w krok i próbowała nadskakiwać mu z drugiej strony, jakby mogła pomóc. - To ty nie wiesz, że jesteś za malutka? - zapytał psa Robin. Jej oczy zdawały się mówić, że nie wie. Lekko kulejąc, Robin podszedł do okna. Czuł się mniej więcej normalnie. Przeciągając się, zobaczył za oknem dość przyjemny dzień, przynajmniej jak na Londyn. - Zejdę na dół na śniadanie - oznajmił. To go nie zmęczyło, więc wybrał się jeszcze na mały spacer z Kokietką. Bawiły go reakcje przechodniów, bo prawie każdy gapił się na psa, z wypisanym na twarzy pytaniem: co to jest? - Co się z tobą stanie, kiedy przedstawię cię moim prawdziwym psom w Easton Court? - spytał ją po powrocie. Spodziewam się, że będziesz chciała rządzić w stadzie. - Usiadł i Westchnął. - Wszystko pięknie, moja mała, ale wciąż nie mam wieści od Petry, a bez tego nie jestem w stanie ułożyć sobie życia. Odciął się od tych myśli i zaczął rozważać kandydatów na sekretarza. Postanowił zdać się na intuicję i zdecydował się na młodego, entuzjastycznego i niezwykle inteligentnego człowieka z Oksfordu o nazwisku Nantwich, który był obec415 nie w mieście i mógł zacząć pracę od zaraz. Nantwich był też synem wikariusza, naprawdę potrzebował dobrego stanowiska i to także wpłynęło na jego decyzję. Po południu udał się w lektyce do klubu, gdzie usłyszał, że wielu dżentelmenów rozprawia o ogłoszeniu z Ptaszkiem Robinem, zastanawiając się nad jego znaczeniem albo narzekając, że ktoś traci papier i tusz na głupoty. Towarzystwo było bardzo nudne, więc przeniósł się do Angela popatrzeć na szermierkę. Nauczyciel chciał poznać szczegóły jego pojedynku pod Folkestone. Robin opowiedział tę historię i na koniec zademonstrował parę ruchów. Przestał, kiedy ból w nodze się odezwał, ale mimo to poczuł, że niedługo powinien wrócić do normalnego życia.

Nazajutrz przyszedł list od Thorna. Robin otworzył go, licząc na wieści na temat poszukiwań. Kiedy zobaczył załącznik, serce zabiło mu mocniej. Był zaadresowany tak samo jak ten poprzedni i wysłany z Micklebury, ale pismo było inne. Ten był pisany z użyciem doskonałej jakości papieru i atramentu i oto mógł zobaczyć prawdziwe pismo Petry. Lekkie, mocno pochylone, z eleganckimi i licznymi zawijasami. Obrócił go i okazało się, że i tym razem brak prawdziwej pieczęci. Ten też był zaklejony woskiem, który przyciśnięto jakąś płaską powierzchnią, a kiedy trochę ostygł, poprawiono palcem albo kciukiem. Robin mógł dostrzec linie i łuki. Wciąż miała przed nim sekrety, bo skoro dysponowała takiej jakości papierem i piórem, to musiała mieć też jakąś pieczęć. Dotknął wosku. Poczuł nieodpartą potrzebę, by złożyć w tym miejscu pocałunek. 435

Palec, który przyciskał wosk, mógł należeć do kogoś innego, powiedział sobie. Wiedział jednak, że to był jej palec i przyłożył usta do pieczęci. Dopiero wtedy rozerwał ją, rozłożył kartkę i odczytał wiadomość. Mam się dobrze, ale wciąż mogę stanowić dla Ciebie zagrożenie, nawet po śmierci Varziego. Za to zresztą bardzo Ci dziękuję, bo jestem pewna, że miałeś w tym swój udział. Proszę, leć wolno Ptaszku Robinie, i trzymaj się z dala od wszystkich kruków, strzał i kamieni. Petra. Nie miał pojęcia, dlaczego myślała, że ciągle może mu zagrażać, ale najwidoczniej miała się dobrze i znajdowała się wśród ludzi, którzy dysponowali dobrym papierem i atramentem. Petra naprawdę życzyła sobie, by przestał jej szukać. Mógłby jechać do tego Micklebury i próbować podążyć tym tropem, ale jej życzenie było jasne. Bolało go to jak diabli, ale wiedział, że musi uszanować jej wolę, nawet jeśli czuje, że nigdy już przez to nie wzbije się do lotu. Rozdań XXX Lord Rothgar każdego dnia poświęcał trochę czasu na oprowadzanie Petry po różnych częściach Rothgar Abbey. Pewnego dnia powiedział: - Czy pozwolisz, że pokażę ci, co jest moją prawdziwą obsesją? Petra oczywiście się zgodziła, ale zastanawiała się, czy zaraz pozna ciemną stronę tego światka. Podążyła za nim i za nasilającą się plątaniną tykających dźwięków. Wreszcie zobaczyła trzech mężczyzn bez koszul, którzy byli bez reszty pochłonięci mechanizmami zegarków. Młodszy człowiek siedzący przy długim stole podniósł wzrok, skinął głową i lekko się uśmiechnął. Drugi z nich nawet nie drgnął, tak był zaabsorbowany małymi kawałkami lśniącego mosiądzu. Niski starszy mężczyzna, który pracował nad czymś większym, powiedział: - Milordzie. - Po czym wrócił do pracy. - Mechanizmy - powiedział lord Rothgar - we wszystkich postaciach. Widząc, w jaki sposób dotknął części zegarka, Petra domyśliła się, że to nie tylko jego obsesja, ale i miłość. 417

- Nigdy nie zwracałam uwagi na zegarki - przyznała się. - Chyba że ktoś zapomniał je nakręcić. - Ich mechanizm to fascynująca konstrukcja, która jest ciągle ulepszana. Chciałbym żyć za dwieście lat, żeby zobaczyć, co zostanie osiągnięte. - Oprowadził ją po pokoju, ale umiejętnie wyliczył czas, żeby jej nie znudzić. Widocznie zdawał sobie sprawę, że większość ludzi nie podziela jego miłości do kółek zębatych, trybików, sprężyn i wahadeł. Zainteresowanie Petry wzrosło, kiedy przeszedł do mechanizmów ruchomych zabawek. Pokazał jej małpkę, która biła w bębenek, i damę tańczącą do muzyki dochodzącej z pudełka pod jej stopami. - Ludzie wynajdują dla mnie zepsute i zaniedbane urządzenia, które ja potem naprawiam. - Ty sam je naprawiasz? - zapytała Petra, przekonana, że to niemożliwe. - Jeśli mam czas. Nieraz potrzebuję pomocy - dodał, patrząc z uśmiechem na starszego mężczyznę, który podniósł głowę i odwzajemnił uśmiech. - Jestem tylko amatorem, chociaż potem szukam domu dla moich zabawek. Przeszli dalej i stanęli przy ptaszku na gałązce - ptaszku pokrytym piórami, żeby wyglądał jak prawdziwy. Markiz przycisnął guzik i ptaszek ożył: poruszał główką, śpiewał i odsłaniał brzuszek. Przyjacielski ptaszek na gałązce. Z pnia drzewa spadł robak i ptak przestał śpiewać, żeby go niby połknąć. - To urocze - powiedziała, starając się nie zdradzać szczególnego zainteresowania, choć ku swojej rozpaczy czuła, że wszechwiedzący markiz zdołał jakimś sposobem dowiedzieć się za dużo. Zobaczyła, że patrzy na jej gorset i zdała sobie sprawę, że znowu przypięła tę kameę, że nosi ją 438 zdecydowanie za często. Powiedziała wszystkim, że to pamiątka po matce, ale wzór wcale nie był włoski. Była nieuważna, zbyt nieuważna, ale jak tak można żyć w ciągłym napięciu. Markiz nic więcej nie powiedział, ale podał jej cichego już ptaka. - Może być twój, jeśli chcesz. Przeszły ją ciarki, ale wiedziała, że on wcale nie powiedział tego, co jej się wydawało. Kiedy nie przechodził do następnego przedmiotu, Petra podziękowała i zabrała zabawkę na górę. W swoim pokoju zdjęła broszkę i schowała ją do szkatułki wypełnionej już małą kolekcją świecidełek - wszystkie w prezencie od ojca. Miała też teraz trochę prawdziwej biżuterii, którą przechowywał dla niej w sejfie.

Ojciec, który był dla niej niewymownie dobry i który zamierzał uznać ją przed towarzystwem i zapewnić jej dobry posag. Zrozumiała, że przy takim wsparciu mogła zostać przyjęta do wyższych sfer i mogła spodziewać się dobrego mariażu, zwłaszcza że wiele osób będzie szukać bliskich związków z tak ważnym człowiekiem. Jakoś nie mogła przestać myśleć, że może Robin byłby odpowiednią partią i chciałby ją poślubić. Nakręciła zabawkę, która zaczęła śpiewać, ale nie była w stanie pocieszyć Petry. „Robin Bonchurch" może się też okazać jedynym odpowiednim kandydatem na męża dla niej. Próbowała lekceważyć ten problem, ale prawda była taka, że jej dni spóźniały się o tydzień. Usiadła, zakrywając dłonią oczy. Jak mogło jej się to przytrafić? Zaszła tak daleko, walczyła tak zaciekle i wreszcie znalazła bezpieczny port, o którym tak marzyła, ale teraz ta hańba może wszystko 419

zniweczyć. Wkrótce będzie musiaia się przyznać. Markiz będzie chciał znać imię ojca dziecka, a ona nie wie, jak miałaby mu tej wiedzy odmówić. Wtedy znajdzie Robina i pośle go albo do ołtarza, albo do grobu. Błagała Robina, by latał na wolności, a takie małżeństwo oznaczałoby zamknięcie go w klatce. Zrobiła głęboki wdech i opanowała się. Robin nigdy nie przestał o nią dbać, a namiętność rozpalała ich przy najlżejszym dotyku. Może więc nie byłby aż tak nieszczęśliwy. Palące pytanie brzmiało: czy powinna wyznać wszystko przed maskaradą w Cheynings? Dałaby przynajmniej ojcu szansę, by mógł zmienić zdanie i nie przedstawiać takiej nieślubnej córki światu. Nie musi decydować natychmiast, postanowiła niemrawo. Ciągle przecież może się okazać, że po prostu raz w życiu jej okres się spóźnił.

*** Robin z rezygnacją zajął się przejmowaniem władzy w swoim hrabstwie. Odzyskiwał też siłę i sprężystość. Jedno i drugie było dużym wyzwaniem. Raz po raz musiał radzić sobie z ludźmi, którym jego dobro leżało na sercu, ale nie byli w stanie przyjąć do wiadomości tego, że był już gotów na przejęcie obowiązków. Zauważył, że nikt, od służących po zarządców, a także cała rodzina, a być może także on sam, nie pogodził się jeszcze ze śmiercią ojca. Dzięki Bogu, Nantwich wnosił w to wszystko powiew świeżości, jak w tym powiedzeniu: nowy szef, nowe porządki. Robin dał mu wolną rękę, chociaż niespożyta energia tego człowieka bywała męczą 420 ca. Sekretarz zakładał z góry, że Robin interesuje się sprawami wewnętrznymi i polityką zagraniczną, i ciągle przynosił mu artykuły, a nawet krótkie eseje na bieżące tematy. Robin posłusznie je czytał. Nie będąc w stanie poskromić ciekawości, Robin poprosił go o materiały o Mediolanie, a zwłaszcza o rodzinie d'Averio. Jeszcze tego samego dnia otrzymał odpowiedni artykuł. Robin podziękował Nantwichowi, przejrzał artykuł i nie znalazł w nim nic godnego uwagi. Poprosił więc o informacje na temat rodu Morcinich, a zwłaszcza obecnego il conte di Purieri. To dostarczyło mu ciekawszej lektury, choćby dlatego że Robin z całego serca nienawidził Ludovica Morciniego. Niestety wśród tych materiałów znalazła się najnowsza księga największych rodów Mediolanu, która miała zakładkę na stronie z obrazkiem. Kochanek Petry był śniadym i niezwykle przystojnym mężczyzną o eleganckiej postawie i ujmującym uśmiechu, który nie mógł zmienić faktu, że jego spojrzenie było lodowate. Robin miał nadzieję, że zakrztusił się żółcią na

wieść, że Varzi nie żyje, a Petra mu się wymknęła. Myśl o Purierim i wizje jego zemsty skierowały go z powrotem do Angela, gdzie mógł dalej ćwiczyć swoją technikę szer-mierską. - Nieźle - powiedział po chwili ćwiczeń, chociaż był zlany potem, a blizna go piekła. - Całkiem nieźle, sir - pochwalił Angelo - ale żeby rozwinąć swój potencjał, musi pan poświęcić się temu na serio. Robin zaśmiał się z ironią. - To chyba powszechna opinia. Ale zgoda. Popracuję na serio i z czasem zostanę mistrzem we wszystkim. 441

Spędzał też czas w tureckiej łaźni, choć interesował go tylko masaż nogi i wysokie temperatury, a nie inne dostępne tam atrakcje. Żył ostatnio w dziwnej jak na niego czystości, ale jak długo może używać nogi jako wymówki? Nie wiedząc dokładnie dlaczego, uznał, że bal maskowy Asharta będzie przełomem. Ten włoski bal był przygotowywany przez Teresę Cornelys i Robin traktował go jak coś, co go zbliża do Petry, choć wiedział, że to nieprawda. Po balu zacznie nowe życie. Pojedzie na północ, żeby zająć się Easton Court, a potem innymi posiadłościami. Wróci do swoich dawnych rozrywek. Może znajdzie sobie stałą kochankę albo nawet rozejrzy się za narzeczoną. Cały ten pomysł, żeby czekać do trzydziestki, był dziecinny i bezsensowny, chociaż żałował każdego pensa na rzecz Funduszu Moralnej Odnowy Społecznej lady Fowler. Sam by chętnie zmienił wiele w wyższych sferach, ale ta kobieta o skwaszonej minie najchętniej by każdemu popsuła zabawę i kazała od świtu do zmierzchu śpiewać hymny na klęczkach. No i dlatego on, Christian i Thorn wybrali właśnie ją - miała ich odstraszyć od małżeństwa. Zajmie się tym wszystkim po maskaradzie. Rozdział XXXI Petra wiedziała, że to tchórzostwo, ale wybierała się do Cheynings z resztą Mallorenów, nie wyjawiwszy nikomu swojego sekretu, mimo że teraz nie było już żadnych wątpliwości. Uchwyciła się słów Robina, że chciałby uznać swoje dziecko. Co prawda wyraził się wtedy dość pokrętnie. Coś jak: „Czy nie pomyślałaś, że mógłbym chcieć, żeby..." Ale powiedział to. Nawet jeśli nie bardzo miał ochotę się z nią żenić, to możliwe przecież, że mówił zupełnie poważnie... Będzie musiała go znaleźć i wyjawić mu prawdę, głównie ze względu na dobro dziecka. Nie zamierza skazywać go na ciężki los bękarta. Zaproszenia na wenecki bal maskowy markiza Asharta zawierały instrukcję, że goście mają przybyć po zmroku i w pełnych kostiumach, do tego jak najbardziej tajemniczych i tradycyjnych: okryci dominami i w weneckich maskach zakrywających połowę twarzy. Aby wszyscy mogli zachować anonimowość do samej północy, zrezygnowano z jakichkolwiek wstępów, oficjalnych powitań i prezentacji. Tradycja dopuszczała kilka wariacji na temat kostiumu i Petra pouczyła Mallorenów w tej spra422

wie. Zamiast kaptura można nosić kapelusz, zwłaszcza jeśli zakrywa włosy, a włosy najlepiej upudrować, żeby ukryć ich kolor. Damy, które chcą być szczególnie zagadkowe, mogą założyć woalkę przyczepioną do maski i zakrywającą dolną część twarzy. Jak to mówią, na weneckiej maskaradzie mężczyzna może znaleźć się w krępującej sytuacji, kiedy się okaże, że uwodził własną żonę. Proszono też gości, żeby nie nosili broni. Petra się zdziwiła. - Mężczyzn tak często ponosi - powiedziała Diana - i pojedynek na żarty robi się na serio. Zresztą szpady przypasane do stroju są takie niewygodne, przeszkadzają w tańcu. Choćby dlatego pani Cornelys zakazuje ich noszenia na swoich przyjęciach. Petra była ciekawa, czy pozna dziś wieczór przyjaciółkę matki. Jeśli nie dziś, to innym razem, bo tęskniła za towarzystwem kogoś, z kim mogłaby powspominać. Jechała na bal z ojcem i Dianą. Kiedy skręcili na podjazd, zapięła niebieską pelerynę uszytą z tego samego materiału co suknia i założyła maskę zakrywającą całą twarz oprócz wąskiego paska od nosa do podbródka. - Twoja maska naprawdę mnie zachwyca- powiedziała Diana, zakładając własną maskę z piórami i małym dzióbkiem na wysokości nosa. Maska Petry była prosta, dopasowana do twarzy. Petra pomalowała połowę na srebifno, połowę na granatowo, a na środku wstawiła falującą linię zdobioną cekinami. - Pamiętam ten wzór - powiedział ojciec lekko zmienionym głosem. Petra wstrzymała oddech. 444 - Och, przepraszam! Powinnam się była domyślić... - ugryzła się w język, zastanawiając się, jak mogła być taka głupia. - Matka miała podobną maskę i ja się nią zawsze zachwycałam, ale powinnam się była domyślić, dlaczego tak ją hołubiła. Uśmiechnął się, może trochę smutno. - Pewnie się ucieszy, kiedy zobaczy, że nosisz dzisiaj taką samą. Petra była wdzięczna, że maska zakrywa łzy napływające jej do oczu. Matka by się bardzo cieszyła, widząc ją zdrową i pod czułą opieką ojca, ale jeśli patrzyła na to, musiała też wiedzieć o jej grzechu i sekrecie. Petra stłumiła westchnienie, nakładając tradycyjny trójgraniasty kapelusz. Maska ojca również wyobrażała ptaka, co było najczęstszym motywem na weneckich balach. Miała drapieżny, zakrzywiony dziób, może orli. Do tego prosty kapelusz z okrągłym rondem. Czy ojciec wiedział, że rzuca on

złowrogi cień na jego zamaskowane oczy? Po kilku tygodniach w jego towarzystwie Petra wiedziała, że nie grozi jej wydziedziczenie za jej występek, ale mimo to bardzo bała się przyznać. Baw się tej nocy, powiedziała sobie Petra. Jutro przyjdzie czas na zmartwienia Tkwili w kolejce powozów i jeźdźców posuwających się powoli, jakby wszyscy chcieli napawać się magią wieczoru. Na rosnących wzdłuż podjazdu drzewach wisiały latarnie oświetlające postacie, które wyglądały jak wróżki siedzące na gałęziach i driady wychylające się zza pni. Po chwili postaci zerwały się i wśród śmiechów i oklasków uciekły z kręgu światła. To byli prawdziwi ludzie! - Wyśmienite - powiedziała Diana, naciągając granatową pelerynę, która zakrywała różową suk424

nię. - Wkrótce urządzimy bal na twoją cześć, Pe-tro, i musimy wymyślić coś równie uroczego. Szkoda, że Ashart ukradł nam ten pomysł z Wenecją. Czy w Mediolanie jest coś równie sławnego i unikatowego? - Nie aż tak - odrzekła Petra. - Chyba że opera. - Mógłbyś zamówić operę - Diana zwróciła się do męża. - Może nawet o przygodach Petry. Ucieczka zakonnicy. - Niepokojący tytuł - powiedział lord Rothgar. - Ale myślę, że moglibyśmy to wystawić w starej krypcie w opactwie. Petra zastanawiała się, czy mówią poważnie, chociaż wiedziała, że zmienią zdanie, kiedy dowiedzą się o dziecku. Powóz zatrzymał się przy otwartych drzwiach wejściowych i trzeba było wysiadać. Dom także był obwieszony małymi latarenkami, a większość okien zakryto kolorowymi tkaninami, tak by światło dawało efekt witraża. Zamaskowani i otuleni pelerynami goście napływali ze wszystkich stron. Wzbierająca rzeka radosnej anonimowości. Niektórzy mieli na sobie krótsze peleryny, inni zaś zapinane, długie do samej ziemi, niepo-zwalające nawet stwierdzić, czy skrywają kobietę czy mężczyznę, chyba że dół peleryny opierał się na kole sukni albo rozchylił się, ukazując nogi. Petra podejrzewała, że niektórzy próbowali zmylić patrzących. Damy nosiły suknie bez koła, tak jak Petra, żeby za dużo nie zdradzać. Panowie założyli starszy model płaszcza z usztywnianym dołem, który przypominał wykończenie sukni. Być może próbowano jeszcze bardziej wyszukanych sztuczek. Jedna postać z tyłu wyglądała na mężczyznę, ale kiedy ta się obróciła, Petra dostrzegła, że czarna peleryna rozchyla się, ukazując przód wy 446 myślnej sukni barwy kości słoniowej. Solidnie zbudowana kobieta czy mężczyzna w kobiecym stroju? Ojciec i Diana podziwiali pomysłowe dekoracje w holu, stylizowane na włoskie ruiny. Rozmyślali też, czym mogliby je przyćmić na wielkim balu na cześć Petry. Balu, który nigdy się nie odbędzie. Petra dała się porwać fali ludzi kierujących się na schody i ponieść na górę, gdzie urządzono przestronną imitację włoskiej piazzy. Tu i tam umieszczono nawet małe balkony na wyższych poziomach. - Projekt madame Cornelys - Petra usłyszała strzępy rozmowy. - Ona jest z Wenecji, więc na pewno wszystko jest dokładnie tak jak w rzeczywistości. Istotnie było, a przynajmniej takie się odnosiło wrażenie. Petra wślizgnęła się za gipsowe kolumny i znalazła w przyciemnionym zakątku wielkości małej komnaty, idealnym miejscu na czułe wyznania, a nawet pocałunki. Przechadzając się po tym ustroniu, doszła do wąskich schodów zbudowanych przy murze. Konstrukcja była bardzo prosta i wykonana ze świeżego drewna, musiała zatem być częścią fantazyjnego wystroju.

Weszła ostrożnie po schodach i znalazła się w równie wąskim korytarzu okalającym podobny ustronny pokój na wyższym piętrze. Ostrożnie postawiła nogę na zbitej z desek podłodze, ale okazało się, że konstrukcja jest solidna. Nie było tu lamp, ale światło wpadało miejscami przez te przemyślnie zaprojektowane balkony. Gwar rozmów i muzyka dobiegały stłumione, jakby z innego świata. Petra powoli podeszła do najbliższego balkonu i spojrzała w dół. Uśmiech rozjaśnił jej twarz. Iluzja, że oto patrzy na fetujący tłum wypełniający po brzegi niewielkąpiazzę, stała się jeszcze silniej 426

sza i Petra mogła wyobrazić sobie siebie z przeszłości i swoją pierwszą maskaradę. Miała siedemnaście lat i uważała się za zupełnie dorosłą. Były to początki jej flirtu z Ludovikiem, przekomarzania i pocałunki, które miały prowadzić do małżeństwa. Przez chwilę nawet wydawało jej się, że ten czy ów zamaskowany mężczyzna to Ludo, który jej szuka, kiedy ona przekornie ukrywa się tu na górze, czekając aż ją znajdzie. - Petra d'Averio - powiedział głos z włoską intonacją. Petra odwróciła się gwałtownie, ale to przecież nie mógł być Ludovico. Była to kobieta ubrana i zamaskowana jak wszystkie inne, choć ozdabiały ją purpurowe i fioletowe pióra. - Signoral - zapytała Petra. - Nie poznajesz mnie. Nic dziwnego. Jestem Teresa Cornelys, moja droga. Kiedyś Teresa Imer. - Och. Jak mnie pani rozpoznała? - Po masce. Przez chwilę myślałam, że to Amalia jest znowu z nami. Ona też nosiła niebieską pelerynę. Znowu się zdradziła? Nie, pani Cornelys nie stanowiła zagrożenia, a w tym zbiegu okoliczności nie było nic upiornego. Niebieski po prostu pasował do maski. - Oczywiście - dodała pani Cornelys - miałam ułatwione zadanie, wiedząc, że jesteś w Anglii. Petra nagle pożałowała, że są w takim ustronnym miejscu. - Skąd? - Nie mam złych zamiarów - powiedziała kobieta z dziwnym uśmiechem, który wyżnaczał trzy punkty na jej twarzy i który przypominał Petrze grymas kota. Wzięła się w garść. Wystarczyło, że cofnie się na zaaranżowany balkon i zawoła o pomoc. 448 - Byłam po prostu zaskoczona. Bardzo mi miło panią poznać. Matka zawsze ciepło się o pani wyrażała. - Droga Amalia. Rozumiem, że zmarła w klasztorze. - To zaskakujące, że wieści tak szybko dotarły do Anglii. - Jak już mówiłam, pytano o ciebie. - Kto? - Petra próbowała udawać umiarkowaną ciekawość, mimo że aż drżała z podniecenia. To musiał być Robin. Ta kobieta musi wiedzieć, kim on jest. - Signor Varzi. Obecnie martwy, na szczęście. Posłany do piekieł przez lorda Grandistona, o ile mi wiadomo. Lord Grandiston? Petra pamiętała to imię z informacji w gazetach, ale teraz zostało wypowiedziane z dziwnym naciskiem. Właściwie ta kobieta jest dla niej obca, nawet jeśli przyjaźniła się kiedyś z jej matką. Poza tym matka

ostrzegała ją, że Teresie Imer nie zawsze można zupełnie ufać. Petra przestała odczuwać pragnienie, by dzielić się z nią wspomnieniami. Przynajmniej na razie. - Czy mogę pani w czymś pomóc? Będę musiała dołączyć do moich towarzyszy. Kobieta zrobiła jej przejście. - Jak najbardziej. Chciałam się tylko przedstawić. Tutaj będę bardzo zajęta, bo to wszystko jest moim pomysłem i muszę czuwać, czy nie ma żadnych problemów, ale może pewnego dnia w Londynie będziemy mieć okazję swobodniej porozmawiać. Petra dygnęła i przeszła koło niej, starając się wymknąć bez żadnych obietnic. Kiedy wracała po schodach na dół, odtworzyła w myślach przebieg rozmowy, szukając możliwych 428

pułapek. Nagłe stanęła. Ach, tak! Czy Teresa Imer myśli, że ma okazję ją szantażować? Jeśli miała zamiar zażądać pieniędzy za utrzymanie w tajemnicy pochodzenia Petry, to jeszcze tej nocy przekona się, że jej plan spalił na panewce. *** Robin przybył do Cheynings w towarzystwie Thorna, Christiana i jeszcze jednego przyjaciela, lorda Duncourta. Spotkali się ubiegłego wieczora u Duncourta w pobliżu Leatherhead i urządzili sobie wesołe przyjęcie. Robin chciałby być tak wesoły jak kiedyś. Przyjaciele jego zły humor tłumaczyli problemami z przejmowaniem hrabstwa. Nie do końca mieli rację. Nieudane próby znalezienia Petry zatruwały go jak zakażona rana. Spotkanie z przyjaciółmi przyniosło mu ulgę, ale teraz uzmysłowił sobie, że Cheynings jest tak blisko miejsca zniknięcia Petry. Nie mógł przestać lustrować każdej uliczki i każdej bramy, jakby w nadziei, że ją tam zobaczy, i kiedy wjechali do Cheynings, zorientował się, że wciąż jej wypatruje. Nawet by jej nie poznał w tej hałaśliwej zbieraninie w pelerynach i maskach, ale, na Boga, mimo wszystko nie był w stanie przestać. Ta dłoń, te plecy, ten śmiech, ten lekki krok... Te perfumy? Petra nie używała perfum w czasie ich podróży, ale obrócił się ciekaw, której damy zapach wyczuł? Tej różowej, tej czerwonej, tamtej piałej, czy tej niebieskiej? Wziął z tacy kieliszek wina i dał się porwać przyjaciołom na wyprawę po tym odmienionym budynku. 450 *** Teresa Imer zakończyła obchód i z zadowoleniem stwierdziła, że wszystko przebiega jak należy. Nie żeby miała jakieś obawy. Miała doświadczenie w urządzaniu podobnych przyjęć we własnym domu, a tutaj wydawała nie swoje pieniądze. Pieniądze, pieniądze, pieniądze. Zawsze wielki problem. Dokonała czegoś, czego nikt przed nią nie dokonał: zorganizowała serię przyjęć tak spektakularnych i ekscytujących, że najszykowniejsza elita biła się o bilety. I teraz ona, cudzoziemka nie-wywodząca się z żadnego znacznego rodu, która przyjechała do Anglii bez niczego, dyktowała warunki arystokracji. Ale żeby przyciągnąć najlepszych, trzeba oferować to, co najlepsze, a wierzyciele żądają pieniędzy, rzemieślnicy wystawiają niebotyczne rachunki. Na dodatek teraz ten Almack próbuje imitować jej pomysły i kraść klientelę.

Rozważyła okazję, która się jej właśnie nadarzyła, wzruszyła ramionami i poszła odnaleźć dżentelmena odzianego na fioletowo w wąskiej masce zasłaniającej tylko oczy. Kiedy go znalazła, powiedziała: - Pięćset gwinei, raczył pan wspomnieć? Młody mężczyzna obrócił się. - Ona tu jest? - Mówiłam, że jest taka możliwość. Ciemny błękit i srebrno-niebieska maska przedzielona krętą linią. Kształtne usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Jak to miło z jej strony, że się tak wyróżnia - powiedział il conte di Purieri. - Ma pani moją wdzięczność, signora. - Wolałabym zapłatę. Ten pierścień wystarczy. 430

Spojrzał na złoty pierścień na prawej dłoni, uśmiechnął się cynicznie i zsunął go z palca. - To prawda. Nie zabawię długo w tym kraju. - Podał jej go i zniknął w tłumie. Robin grał na pieniądze przy stole hazardowym, co nie sprawiało mu szczególnej przyjemności, ale pozwalało uniknąć innych zajęć. Mimo otwartych drzwi i okien robiło się gorąco i Robin zamierzał właśnie wyjść na zewnątrz, kiedy czyjaś dłoń dotknęła jego ramienia. Odwrócił się i zobaczył kobietę w szkarłacie i fioletowej masce z piórami. Wstał. - Proszę pani? - Czy zechce pan udać się ze mną na stronę, sir? Włoski akcent. Serce mu mocniej zabiło, ale momentalnie zorientował się, że to nie Petra. - Pani Cornelys. Gratuluję udanego wystroju. Skłoniła głowę. - Dziękuję, lordzie Huntersdown. Poszedł z nią w zaciszny kąt. - Ma pani dar widzenia przez maski? - Nie, mój panie, ale mam długie doświadczenie w obserwowaniu przebranych tłumów, by wyłapywać intruzów i wichrzycieli. - Do których ja należę? Zaśmiała się tylko. - Kiedy trzech młodych mężczyzn wchodzi razem i jeden woła Robina, a sam później jest nazywany Christianem, to wiem, że musi to być książę Ithorne, hrabia Huntersdown i oszałamiający major lord Grandiston. 431 - Co za rozczarowanie, że jesteśmy tacy przewidywalni. Ale czego pani sobie życzy? - Odwiedził mnie pan ostatnio, nieprawdaż? Robin wytężył uwagę. - Ma pani wiadomości o Petrze d'Averio? - Być może. Opanował rosnące podniecenie. - Czego pani chce? Przebiegłe oczy błyszczały przez szczeliny w masce. - Obietnicy, że okaże pan wdzięczność, jeśli będę panu pomocna. Chciał powiedzieć, że zapłaci każdą sumę, ale znał kobiety tego rodzaju. - Obawiam się, że to zbyt mgliste. Przybrała zdegustowany wyraz twarzy.

- Jeśli koniecznie chce pan to usłyszeć jak na jarmarku, to dam panu użyteczne informacje, milordzie, za obietnicę pięciuset gwinei. - Pięćset gwinei, jeśli z nią porozmawiam. - Potrafi się pan targować. Ona jest tutaj, mój panie, w szafirowoniebieskim dominie. Kolor bardzo zbliżony do pańskiego. Jej maska to oryginalny srebrno-niebieski wzór z zawijasem pośrodku. Robin już chciał ruszać, ale powiedziała jeszcze: - Zaczekaj. - Kiedy odwrócił się, dodała: - Ktoś jeszcze jej tu szuka. -Kto? - II conte di Purieri. Robin zachłysnął się powietrzem. - On jest tutaj? Niech mnie diabli! Znowu się zerwał, ale pani Cornelys złapała go za skraj peleryny. - Ubrany na fioletowo i uzbrojony. - Ashartowi to się nie spodoba - powiedział Robin i poszedł znaleźć gospodarza. 453

Rozglądał się czujnie zarówno za szafirem, jak i za fioletem, ale najpierw musiał znaleźć Asha. Sam zastosował się do zaleceń, więc teraz potrzebował szpady. Dopiero kiedy przeciskał się pod prąd, próbując zejść na dół, nasunęło mu się pytanie, czy madame Cornelys nie sprzedała wszawemu Ludovicowi tych samych informacji. Niech diabli porwą jej zimne, chciwe serce? Do diaska z zasadami maskarady! Złapał przechodzącego obok służącego i zażądał informacji, co ma na sobie gospodarz. Kelner otworzył szeroko oczy, ale powiedział: - Czerń, z maską diabła. Robin wkrótce go dostrzegł przyglądającego się gościom. - Ąsh, potrzebuję szpady. - Żadnych walk. - Ktoś tutaj jest uzbrojony i nie ma dobrych zamiarów. Ash zmarszczył czoło, ale wyprowadził go z holu i otworzył drzwi do sali z kolekcją broni. - Kto? - spytał, kiedy Robin wypróbowywał rapier. Robin nie widział się z Ashem od czasu swoich przygód, więc nie miał okazji opowiedzieć mu całej historii. - Niejaki il conte di Purieri z Mediolanu - powiedział, wypróbowując inne ostrze. - To długa historia, ale jeśli on jest tutaj, to znaczy, że będzie próbował porwać pewną damę. - Włoską damę? - Zapewne. - Robin wybrał szpadę, przypiął ją sobie w pasie i poprawił pelerynę. Kiedy szedł w stronę drzwi, Ash powiedział: 433 - Ale nie próbuj go zabić, Robinie. No, wiesz, krew... trzeba będzie sprzątać. Markiz Ashart zorientował się, że mówi do siebie. Szybko naładował pistolet, wsadził go do kieszeni i udał się na poszukiwanie swojego kuzyna. Przecież Rothgarowi niedawno przybyła włoska córka.

*** Pomimo wszystko Petra dobrze się bawiła. Zdążyła zapomnieć, jak wspaniale jest flirtować, zwłaszcza pod osłoną masek. Przemykała od jednego dżentelmena do drugiego, wymieniając tylko zagadkowe uwagi, tajemnicze uśmiechy i od czasu do czasu pozwalając się lekko ucałować. Towarzystwo zachowywało więcej przyzwoitości niż to bywało w Wenecji, zapewne dlatego, że każdy zdawał sobie sprawę, że grono jest zamknięte, a o północy nastąpi odsłonięcie masek. Może się okazać, że ordynarnie potraktowana kobieta ma potężnych opiekunów. Kobieta, która była zbyt przystępna, może okryć się hańbą. Żaczęły się tańce i dżentelmen w czerwieni poprowadził ją do głównej sali, gdzie dołączyli do innych tancerzy. Petra zaśmiała się, zaczynając skoczny taniec, i jej partner uśmiechnął się do niej szeroko. Robił sobie nadzieje, które nigdy się nie spełnią, ale teraz trzeba chwytać chwilę. Przy jednym z obrotów popatrzyła do góry i zobaczyła, że ubrany na fioletowo mężczyzna obserwuje tańczących z balkonu. Nie był jedynym obserwatorem, tyle że wydawało jej się, że śledzi wzrokiem właśnie ją. Kiedy podniosła głowę przy następnym obrocie, mężczyzny już nie było. 455

Cóż, ostatecznie miło jest wzbudzać podziw. Skupiła się na tańcu, a na koniec dygnęła przed swoim partnerem i szybko mu się wymknęła. Posuwała się powoli naokoło sali, rozglądając się za innymi atrakcjami, kiedy ktoś złapał ją w pasie i wciągnął w półmrok za fasadą. - Przestań - wydyszała, myśląc, że to jej tancerz. Ale natychmiast rozpoznała tego mężczyznę. Nic nie powiedział, tylko gwałtownie ujął jej twarz i pocałował ją. Wiedziała, jak smakuje, wiedziała, jak pachnie, wiedziała o nim wszystko. Kiedy tylko odzyskała oddech, odwzajemniła jego pocałunek. Jakimś cudem Robin ją odnalazł i nie miała sił, by mu się opierać. Przerwał pocałunek, ciężko dysząc. - Chodź! - Wziął ją za rękę i pociągnął do przejścia, a potem w boczny korytarz. Nie zatrzymał się tam jednak, tylko poprowadził na dół bocznymi schodami, przez pomieszczenia kuchenne, aż wyszli na zewnątrz. Znalazła się na tyłach domu, gdzie panował spokój, a garstka rozwieszonych jakby od niechcenia latarni nie dawała zbyt dużo światła. Nie było tam nikogo, choć odgłosy rozmów i instrumentów dobiegały przez okna. Bez słowa zdjął jej kapelusz i pociągnął za sznurek, pozwalając, by jej maska spadła na ziemię. On sam miał tylko wąski czarny pasek wokół oczu i Petra roześmiała się radośnie na widok tych ukochanych rysów. Rozpiął jej pelerynę, która zsunęła się, odkrywając jej ponętny dekolt i nagie ramiona, które Robin zaczął całować z namaszczeniem. Dysząc z przyjemności, Petra zdarła jego maskę, potem pelerynę i wsunęła mu ręce pod płaszcz, by rozko 435 szować się dotykiem jego smukłego, silnego torsu, kiedy przycisnął wargi do jej warg. Na niebiosa, jak on całował, och, jak on całował! Jak mogła żyć bez tych pocałunków? - Gorset - powiedział, łapiąc oddech i śmiejąc się razem z nią, kiedy przesuwał ręce po jej plecach w górę i w dół i całował ją w szyję i w dekolt, coraz niżej, aż do krągłości jej nabrzmiałych, drżących piersi. Całe jej ciało przebiegały drżenia. Doprowadzał ją do tego stanu w kilka chwil. Chciała znowu zatracić się w szale, tutaj, gdzie w każdej chwili mogli zostać nakryci, ale udało jej się jeszcze wyszeptać: - Nie, Robinie, proszę, nie. Tym razem jej posłuchał. - Nie - powiedział, odsuwając się od niej i ujmując jej dłonie. - Ale, na Boga, Petro, doprowadziłaś mnie do szaleństwa. Gdzie ty byłaś? Dlaczego? Z kim tutaj jesteś? Proszę, ukochana, powiedz, że nie chodzi o innego mężczyznę. Roześmiała się niepewnie.

- Nie, nie chodzi. Ukochana? Zastygł, patrząc jej w oczy. - Nie chciałem wprawić cię tym w zakłopotanie, wybacz. Przyrzekłem, że nie będę cię dręczyć... - Robinie, kochany... - zatrzymała się w pół słowa. Co on miał jej do zaoferowania? Wyraził się przecież jasno, że nie może poślubić bękarta bez grosza, że mógłby ją tylko uczynić swoją kochanką. Czy to miał teraz na myśli? Wciąż była nieślubnym dzieckiem, ale już nie była biedna, a w dodatku wnosiła to drugie wiano, 0 którym kiedyś mówił - znaczące koneksje. Mogła mu to wszystko powiedzieć, ale chociaż go kochała 1 nosiła jego dziecko, nie chciała, żeby oświadczył 457

się jej dla posagu, koneksji albo nawet dla dobra dziecka. Chciała usłyszeć, co ma jej do zaproponowania w chwili, kiedy myśli, że ona nie posiada nic. Uwolniła ręce. - Robinie, ciągle nie mogę wstąpić w związek bez błogosławieństwa, ani z tobą, ani z nikim innym. Nie musisz się o mnie martwić. Jak widzisz, jestem w dobrych rękach. - Bez błogosławieństwa...! Skąd ci to przyszło do głowy? A niech to, na łódce? - Przeczesał palcami rozwichrzone włosy i wstążka spadła na ziemię. Petra przygryzła wargi, czując smak płynących obficie łez. - Byłem wobec ciebie ordynarny - powiedział. - Okropnie ordynarny. Ale szczerze mówiąc, byłem też przerażony. Wszystko potoczyło się tak szybko, jak pamiętasz, a potem nie było czasu, żeby to naprawić. Nie zostawiłaś mi czasu. Odeszłaś. Ściskając z całych sił dłonie, byle tylko ich do niego nie wyciągnąć, Petra powiedziała: - Przeczytałam tę stronę w notatniku. Tę z przysięgą. - Dobry Boże... To czysty idiotyzm. - Idiotyzm za tysiąc gwinei? - Za samą wiadomość o tobie obiecałem Teresie Cornelys połowę tej sumy! - Znowu chwycił ją za ręce. - Wyjdź za mnie, Petro, proszę cię. Bez ciebie jestem pusty w środku. Spłynęła na nią błogość, która wycisnęła jej łzy, ale zaraz wróciło wahanie. Powiedzieć mu o dziecku, czy rzucić się mu w ramiona? Zobaczyła, że twarz mu tężeje. - Rozumiem, jeśli masz o mnie jak najgorsze zdanie. Moja głupia beztroska, moje niezborne próby, by cię odnaleźć... 458 - Robinie... - Moja porażka w ratowaniu dam z opresji. - Przecież mnie uratowałeś! - zaprotestowała, śmiejąc się teraz z jego bezsensownych obaw. - Zabiłeś człowieka Varziego. - To zrobił Dan Fletcher. Ja wprawdzie zabiłem Varziego, ale... - Naprawdę go zabiłeś? - powiedział męski głos z włoskim akcentem. - To znaczy, że mamy jeden więcej rachunek do wyrównania. Petra odwróciła się i lodowaty dreszcz przebiegł jej po plecach. Modliła się, by to nie była prawda. Ale w człowieku w wąskiej masce natychmiast rozpoznała Ludovica.

- Co ty tu robisz!? - wyrzuciła z siebie. - Wynoś się stąd! Precz! - Ale władcza! Zaraz się wyniosę, ale zabiorę cię ze sobą, a najpierw zabiję człowieka, który zbrukał twoje usta. Prowokacyjnie powolnym ruchem wyciągnął szpadę o wąskim, choć niewątpliwie śmiertelnym ostrzu. Petra z przerażeniem pomyślała, że przecież zakazano wnoszenia broni na bal. I Robin nie jest uzbrojony. Petra rzuciła się między nich. - Zbrukał? Robin chce się ze mną ożenić. To ty chcesz mnie zhańbić, zawsze tego chciałeś! Ludo odsunął ją na bok. Potknęła się, ale próbowała wrócić na miejsce, byle tylko zapobiec morderstwu. Ale Robin - och, dzięki Bogu - także trzymał w ręku szpadę i sparował bezwzględny, zabójczy cios. Kiedy skrzyżowali broń, przypomniała sobie jednak walkę z człowiekiem Varziego, któremu Robin nie dotrzymywał pola. Krzyknęła o pomoc. 438

Ledwo dobyła głosu, kiedy wielka dłoń zatkała jej usta i odciągnęła do tyłu. Ludo nie przyszedł sam, oczywiście, że nie! Dlaczego wcześniej na to nie wpadła! Od strony domu zbliżali się ludzie, ale nim dotrą, będzie za późno. Robin sobie radził, ale drugi człowiek Ludovica skradał się do niego od tyłu. Zupełnie jak podczas tamtej walki, tyle że teraz to Robin ma zginąć od ciosu pałką. Wierzgała, by się wyrwać, by go ostrzec... Ale wtedy rozległ się strzał i człowiek ten upadł na ziemię. Uczestnicy balu biegli w ich stronę, ale Robin i Ludo walczyli nadal, jakby nic się nie działo. Żaden z nich nie mógł sobie pozwolić na chwilę nieuwagi, bo siły były wyrównane. Byli też jednakowo żądni krwi. Przy każdym pchnięciu i obrocie tańczyli ze śmiercią. Petra spostrzegła, że płacze, szamocząc się ze swoim oprawcą. Nie mogła gryźć. Nie mogła kopać. Nie mogła mu uciec! Ale nagle stęknął i poluzował chwyt. Wyrwała się, a on osunął się na kolana. Zobaczyła rękojeść noża, który miał wbity w plecy, i zaraz ktoś wziął ją w ramiona. Kiedy próbowała się uwolnić, szepnął: - To ja, ojciec. Uspokoiła się, ale nie przestawała płakać, patrząc teraz na toczącą się walkę. - Zrób coś. Proszę! - Panuję nad sytuacją, ale myślę... Noga Robina dała o sobie znać i Robin zatoczył się i upadł. Petra krzyknęła: -Nie! Ludo także wydał okrzyk, okrzyk triumfu, zadając cios, który miał przyszpilić i zabić Robina. 460 Ostrze jednak wbiło się w ziemię, bo Robin przeturlał się w bok, po czym ciął do góry i ugodził przeciwnika w samo serce. Ludo zwalił się na Robina, łącząc się z nim w dziwacznym uścisku, i dopiero mężczyźni odciągnęli ciało na bok i pomogli zakrwawionemu Robinowi stanąć na nogi. Petra pobiegła do niego. Ojciec nie próbował jej powstrzymać, ale Robin wyciągnął lewą rękę. Z trudem łapiąc oddech, powiedział: - Nie... jestem cały... we krwi. Złapała go za wyciągniętą rękę. - Twoja noga! Co ci się stało w nogę? - Użyłem jej, kochana. Zamarkowałem upadek... liczyłem na to, że słyszał o mojej ranie. - Zamilkł, żeby nabrać powietrza, a Petra zadrżała i zakręciło jej się w głowie z emocji. Kiedy ktoś założył jej pelerynę i otoczył ramieniem, wsparła się na nim, bo wiedziała, że to lord Rothgar.

Podał jej maskę. - Lepiej zachować anonimowość - powiedział i pociągnął ją w cień, ukrywając jej tożsamość przed rosnącym tłumem zamaskowanych i okrytych pelerynami gości. Założyła maskę, myśląc o tym, że twarz Robina jest odkryta, a ona wciąż nie zna jego imienia, i on wciąż nie wie o dziecku. Teraz jednak jej uwagę przykuł ten zbyt natarczywy kochanek. Wyciągnęli szpadę z jego ciała i obrócili go na plecy, zastanawiając się, kto to jest. Ludo - piękny, arogancki Ludo, mężczyzna, którego kiedyś wielbiła - leżał teraz martwy z otwartymi oczami wbitymi w jeden punkt. - Po coś mnie ścigał? - wyszeptała. - Po co? 440

Robin podszedł do nich, wycierając zakrwawione ręce. - To zupełnie nie jest twoja wina - powiedział. Był cały we krwi. Krwi Ludovica. - Owszem, jest. Gdybym nie... - Nie teraz - przerwał jej ojciec. - Hunters-down, rozumiem, że to ty jesteś Robertem Cock-croftem. - Kim? - zdziwił się Robin. - Jak najbardziej - powiedział oschle Rothgar. - Mamy pewne kwestie do omówienia w najbliższym czasie. Huntersdown? Petra poczuła się, jakby była rozbita na kawałki. A więc tak brzmi jego prawdziwe imię. Gdzie je wcześniej słyszała? Robin zachowywał się, jakby widział Rothgara po raz pierwszy. Patrzył to na niego, to na Petrę, z rosnącym zdumieniem. - A niech mnie! - wykrzyknął, ale prawie natychmiast się opanował. - Proszę o łaskę poślubienia Petry, sir. I proszę wybaczyć, jeśli pan odmówi i tak ją wezmę. - Robinie... - ostrzegła go Petra, czując rosnące zdenerwowanie ojca. - Doprawdy? - powiedział Mroczny Markiz niepokojąco spokojnym głosem. - Muszę okazać ci trochę cierpliwości ze względu na pomoc, jakiej udzieliłeś Petrze w drodze do Anglii, ale każda cierpliwość ma swoje granice. Odwrócił się do człowieka w czarnym dominie. - Nie za wiele osób widziało, co się stało, Ashart. Ach, i Fitzroger. Świetnie. Jak się natychmiast podejmie działanie, to można całą tę aferę zatuszować. Zostawiam to wam. Petro, chodź ze mną. 441 Petra spojrzała na Robina, zastanawiając się, czy miłość wymaga od niej buntu, ale on tylko uśmiechnął się smutno i zdawał się mówić: „Później". Tak, później. A żaden z nich nie wie jeszcze o dziecku.

Rozcinał XXXII Ojciec zabrał ją do sypialni, gdzie Petra wyczyściła plamy z krwi i błota. Wkrótce dołączyła do nich Diana. Nie zadawali pytań, ale ewidentnie przyszedł czas na wyjaśnienia. Rothgar nalał Petrze wina, które z wdzięcznością przyjęła i wypiła. Cały czas jednak czuła dojmującą tęsknotę za Robinem. Kochał ją. Chciał ją poślubić. Dla niej był gotów przeciwstawić się jej potężnemu ojcu. To było bezcenne, ale z drugiej strony nie chciała utracić dopiero co odnalezionej rodziny. Nie chciała wywoływać dalszych swarów i kłótni. - A więc, Petro - powiedział Rothgar - ten twój spokojny dżentelmen z Kornwalii to hrabia Hun-tersdown. - Hrabia? - zdziwiła się. - Mówił, że nie jest lordem. - Czyżby cię okłamał? - zapytał ojciec lodowatym tonem. Petra próbowała szybko sobie przypomnieć. - Nie, zaraz, powiedział tylko, że nie jest młodszym bratem księcia. A zresztą, ja udawałam prawdziwą zakonnicę. Półprawda za półprawdę, to chyba uczciwa wymiana. Jej paplanina nie przełamała chłodnego napięcia. 464 Robin był hrabią, ale najwidoczniej nie zyskiwał przez to w oczach jej ojca. A teraz ona jeszcze pogorszy sytuację. Z dłońmi zaciśniętymi na kieliszku i uczuciem suchości w gardle, Petra spojrzała ojcu w oczy. - Ja go kocham, milordzie, i noszę jego dziecko. - Zobaczyła wyraz twarzy Mrocznego Markiza i pospiesznie dodała: - Wybaczcie, ale ja... ja nie byłam dziewicą! Ludo. II conte... Diana wzięła ją w ramiona i posadziła na sofie. - Wszystko w porządku, Petro. Nic się nie bój. Petra rzuciła niepewne spojrzenie na twarz ojca. - Tak, jest twoją córką - powiedziała do niego Diana bez śladu irytacji w głosie. -1 tak jak podejrzewałeś, jej obrońcą we Francji był Huntersdown. Wiem, że nie masz o nim najlepszego zdania, ale miłość ma swoje prawa. - Nie zawsze - powiedział markiz - i nie bez kary. Petro, nie musisz wychodzić za Huntersdow-na tylko dlatego, że nosisz jego dziecko. Są możliwe inne rozwiązania. Petra znalazła w sobie dość odwagi, by powiedzieć: - Nie chcę innych rozwiązań. I chcę mieć z nim dziecko. - Niestety. On nie jest młodzieńcem słynącym ze stateczności i odpowiedzialności. A już na pewno nie z cnotliwego życia. Nie znasz go. O ile się nie mylę, spędziłaś z nim bardzo niewiele czasu.

Petra wiedziała, że ma rację, ale była w stanie powiedzieć tylko: - Wiem, że go kocham. I wiem, że go potrzebuję. Jakich jeszcze mogła użyć argumentów? - Myślałam, że może moje uczucia zbledną. Przecież kiedyś wydawało mi się, że dałabym się 443

zabić z miłości do Ludovica. Ale te uczucia nie osłabły. Nawet na jeden dzień. Nawet kiedy myślałam, że już go nigdy nie zobaczę. Nawet kiedy - dodała - znalazłam się wśród ludzi gotowych obdarzyć mnie miłością i opieką. Bardzo to cenię, ale bez Robina nigdy nie będę spełniona. Twarz ojca pozostawała nieruchoma. Podszedł do pustego kominka i stał tak przez chwilę. Petra chwyciła Dianę za rękę i zaczęła się modlić. - W innych okolicznościach - powiedział wreszcie - nalegałbym, żeby dać temu czas. Czas spędzony w normalnym towarzystwie, na tradycyjnych spotkaniach i wizytach pozwoliłby ci upewnić się co do twoich uczuć. Tak, wiem, myślisz, że jesteś ich pewna, Petro, ale niewykluczone, że jednak jest inaczej. Ale w obecnej sytuacji, jeśli naprawdę tego chcesz, najlepiej będzie, jeśli pobierzecie się jak najszybciej. - Dziękuję ci, panie! Przybrał lekko drwiący ton. - Mam nadzieję, że nie będziesz mnie za to kiedyś przeklinać. Nie możemy zataić twojej roli w wypadkach dzisiejszego wieczoru i nie zamierzamy ukrywać głównego wątku twojej historii, a i śmierci Włocha nie da się utrzymać w sekrecie. Będziemy trzymać się blisko prawdy. On ścigał cię zaślepiony żądzą, którą mylił z miłością, i kiedy po raz kolejny go odrzuciłaś, próbował cię zabić. Kilku mężczyzn rzuciło ci się na ratunek, ale to Huntersdown zadał mu śmiertelny cios. Tym szarmanckim czynem zwrócił na siebie twoją uwagę i w ciągu kilku najbliższych dni wybuchnie między wami miłość tak płomienna, że nie będzie innej rady, jak tylko zezwolić na małżeństwo. Rzecz jasna, 466 wytłumaczę mu dobitnie, że wymaga się od niego, by był idealnym mężem. Petra zauważyła, że Diana próbuje ukryć uśmiech. Może dla niej markiz w roli opiekuńczego ojca był zabawny. Petrze wydawał się przerażający. Mimo to wytrzymała jego spojrzenie i powiedziała: - On zawsze będzie pod moją protekcją, panie. Jeśli go skrzywdzisz, to na własne ryzyko. Jego ciemne oczy pociemniały jeszcze bardziej, ale po chwili się roześmiał. - Moja droga - powiedział do Diany - tylko sobie wyobraź, że będziemy mieć więcej istot jej pokroju. - Rozkoszna myśl - odrzekła Diana. Zwrócił się znowu do Petry: - Kiedy przybyłaś do Rothgar Abbey, powiedziałem ci, że przynosisz dar. Ty nim byłaś. Jak już wiesz, moja matka oszalała i zamordowała swoje drugie dziecko. Dlatego bałem się przekazywać jej geny. Teraz już wiem, że przynajmniej po części problem polegał na tym, że wszyscy jej dogadzali i zbyt młodo wyszła za mąż. Poza tym wygląda na to, że niektóre kobiety zmieniają się po urodzeniu dziecka. To trochę rozwiało moje obawy. Ale ty, ty

jesteś córką, z jakiej każdy mężczyzna byłby dumny i tak jak się bałem skazy w rodzinie, tak doceniam ten drogocenny skarb, jakim jesteś. Mogę sobie tylko życzyć, by dzieci, które da mi Diana, były równie wspaniałe. Uśmiechnął się do żony. - Zważywszy na jej charakter, jakże mogłoby być inaczej? - Tak się cieszę, że mogę wam coś dać - powiedziała Petra, bliska łez ze wzruszenia - bo wy daliście mi tak wiele. 445

- Ależ to dla mnie przyjemność, moja droga. Mam nadzieję, że Amalia wybaczy mi, że w przeszłości byłem tak lekkomyślny. Petra podeszła do niego. - Ona nigdy cię o nic nie winiła. I była pełna ufności, że mnie przyjmiesz i będziesz dla mnie dobry. - Przechyliła głowę na bok. - Wiem, że zamierzasz porozmawiać z Robinem, ale czy mogę pomówić z nim pierwsza? Potem możesz go nastraszyć. Markiz uśmiechnął się i na krótką chwilę Petra dostrzegła w nim tego beztroskiego młodzieńca, którego pokochała jej matka. - W porządku. Petra ruszyła do drzwi, ale w ostatniej chwili przypomniała sobie tę zabawkę, którą jej dał. - Czy ty wiedziałeś? Wiedziałeś kim był Robert Cockcroft? Zauważyła drganie w kącikach ust. - Wydawało się mało prawdopodobne, żeby spokojny dżentelmen z Kornwalii brał udział w takich przygodach, a Huntersdown często wplata motyw z Ptaszkiem Robinem w różne żarty. Zareagowałaś na widok ptaszka-zabawki i nosiłaś broszkę z ptaszkiem na gałęzi. - Tak, to było nierozsądne. - Kiedy się przyjrzysz tej broszce, zobaczysz, że jest na niej miniaturowy kruk. A te gałązki to tak naprawdę łuk i strzała. Petra potrząsnęła głową. - Po co miałby przechowywać podobiznę mordercy Ptaszka Robina? - Dla kaprysu. To jego główna wada. A poza tym w czasie wojny razem z Ithornem i czasami Grandistonem wykonywali pewne zadania dla kró 468 la na statku Ithorna, który się nazywał „Czarny Łabędź". - „Czarny Łabędź"! - wykrzyknęła i powiedziała mu o adresie, jakiego używała. - Trzech dzikich młodych ludzi - powiedział - chociaż Grandiston jest dobrym oficerem. Potem, rzecz jasna, były doniesienia, że Grandiston zabił Varziego, co potraktowałem jak kolejny trop. - Wielkie nieba! - wykrzyknęła Petra i spojrzała na Dianę. Diana tylko wzruszyła ramionami i się uśmiechnęła.

- On taki już jest. Wszechwiedzący i diabelsko bystry w rozwiązywaniu zagadek. - Właściwie nie potrzebowałem niczego więcej, ale wiedziałem też, że Huntersdown był niedawno w Wersalu i że prawdopodobnie jechał do domu mniej więcej w tym czasie. - Skąd wiedziałeś? - zapytała Diana. - Ponieważ miało to związek z drobną misją zleconą przez króla. Pewna przebywająca tam dama miała informacje, które mogły być przydatne, ale bała się spotkać z kimś choćby odrobinę podejrzanym. Huntersdowna nikt by nie podejrzewał o ukryte motywy. - Domyślam się, że ta dama uwielbia psy papil-lony - dorzuciła Petra. - Ach, tak, słyszałem, że nabył takiego psa, ku powszechnemu zdziwieniu. No i jeszcze ta rana i niewyjaśniony atak blisko Folkestone. Na koniec. .. - Jeszcze coś? - zdziwiła się Diana. - Lubię być skrupulatny. Dyskretne śledztwo wokół rozgłaszanych wszem wobec narzekań lady Sodworth, że w Mediolanie obarczono ją młodą kobietą w habicie, zupełnie niegodną zaufania, 447

która na dodatek okazała się ladacznicą i przy pierwszej nadarzającej się okazji uciekła z młodym człowiekiem, który wyraźnie miał jak najgorsze zamiary, a jego opis dokładnie pasował do hrabiego Huntersdowna. - Co byś zrobił, gdyby nie to dziecko? - zapytała Petra. - Zamierzałem obserwować was oboje i wszystko rozważyć. Nie chcę utracić cię tak szybko, Petro. Westchnęła. - Ja także nie chcę... ale nie mogę też żyć bez niego. Hrabstwo Huntington jest niedaleko, prawda? -1 drogi są coraz lepsze. Idź. Huntersdown pewnie musiał się doprowadzić do porządku, ale gdziekolwiek jest, jestem pewien, że go znajdziesz. Miłość ma swoje sposoby. Jednak o północy masz być z nami na odsłonięcie masek i prezentację. Potem możesz sobie z nim tańczyć całą noc, jeśli masz ochotę. Ale tylko tańczyć - dodał i Petra wiedziała, że mówi poważnie. Petra wyszła na cichy korytarz, zakładając maskę. Ojciec rzucił jej wyzwanie - odnaleźć Robina, kierując się kompasem miłości. Wiedziała, że musiał się umyć i przebrać, szła więc najpierw ustronnymi korytarzami, ale jeśli faktycznie był w tej części domu, nie była w stanie go wyczuć. Wmieszała się w tłum rozbawionych gości, żałując, że nie zna koloru jego stroju. Na zewnątrz było ciemno i nie zauważyła go. W holu był hałas i gorąca atmosfera, podsycana opowieściami o groźnych napastnikach i brutalnych walkach. Słyszała jakieś okrzyki o podłych Włochach i morderstwach. Ale bez smutku. Bez żałoby. 470 Przystanęła w cichym przejściu, by pomyśleć ze współczuciem o rodzinie i przyjaciołach Luda. Nie spodziewała się, że jego żona będzie bardzo cierpieć. Poślubiła go, bo chciał jej pieniędzy, i z tego, co Petra słyszała, nie mogła liczyć na żadne cieplejsze uczucia ze strony mężczyzny, który miał obsesję na punkcie innej. I to dziwną obsesję. Może on myślał, że to miłość, ale z miłości proponowałby jej małżeństwo, a nie hańbę. Miłość nie szuka przymusu, krzywdy i więzienia. Jego uczucia były mroczne i nikczemne, bo przecież miłość polega na tym, by dać ukochanej osobie wolność - tak jak Robin walczył o jej wolność, a ona starała się walczyć o jego. Więc gdzie on teraz jest? Czuła, że słowa ojca powinny się sprawdzić. Powinna znaleźć go jakimś szóstym zmysłem. Poszła do głównej sali i na balkon, by z góry przyjrzeć się tańczącym. Czuła dziwną pewność, że nie ma go na parkiecie. Podniosła wzrok - i wtedy go dostrzegła stojącego na balkonie naprzeciwko i rozglądającego się tak samo jak ona.

Jak na komendę podniósł wzrok i uśmiechnął się do niej. Odwzajemniła uśmiech, a miłość wezbrała w niej, ciepła i jasna. Poleciałaby do niego, gdyby tylko miała skrzydła, choć tak naprawdę to wystarczało jej, że go widzi i wie, że jest jej, że mają przed sobą wspólną przyszłość, a dzielące ich sekrety i tajemnice znikły na zawsze. Wycofała się w cień i czekała, spokojnie czekała, aż on znajdzie się za nią. Wtedy dopiero się odwróciła. Złączyli dłonie. - Wasza lordowska mość hrabia Huntersdown, jak mniemam? - powiedziała Petra z uśmiechem, 449

po czym uśmiechnęła się jeszcze szerzej ze szczęścia. - Moja słodka nieskazitelna siostra Immaculata. Kim jesteś teraz? - Petrą Malloren. - To znaczy, że uznaje cię w pełni? - Ma obrazy z młodości, które nie pozostawiają mu wyboru. Roześmiał się. - To przestroga dla wszystkich romansujących młodzieńców. Moja przeszłość nie jest taka nieskazitelna. Będziesz zła, kiedy moje podobizny zaczną się pojawiać w domu? - Nie. - Ścisnęła go mocniej i podeszła bliżej, patrząc mu w oczy. - Ale jest we mnie coś z siostry Immaculaty, Robinie. Będziesz mi wierny? Przyciągnął ją do siebie. - Dopóki śmierć nas nie rozdzieli. Obiecuję ci. - Podniósł ją tak, że prawie stykali się twarzami. - Wyjdziesz za mnie? - Wyjdę, kochany. Ale ostrzegam cię, lord Rothgar nie będzie tolerancyjnym teściem. - Dobry Boże! Zostać zięciem Mrocznego Markiza! Dotknęła jego policzka. - Ale wniosę przyzwoity posag i znaczące koneksje. Obrócił twarz, by ucałować spoczywającą na jego policzku dłoń. - Ależ tak, ależ tak. - I już mu powiedziałam, że jesteś pod moją osobistą opieką. - Skierowała jego twarz w swoją stronę, by patrzył jej w oczy. - Ale jeśli kiedykolwiek najdzie cię ochota zboczyć z drogi, to pamiętaj, że jestem córką Mrocznego Markiza. 450 - Jestem stosownie przerażony. Potem ją pocałował. Nigdy wcześniej nie smakowali tak pocałunku i nigdy jeszcze nie trwał on tak długo. Petra jednak musiała go przerwać. Spojrzała mu w oczy. - Robinie, noszę twoje dziecko.

Utkwił w niej wzrok. Po chwili pomyślała, że może źle oceniła sytuację i teraz wszystko stracone. Ale wtedy ujął jej twarz w dłonie. - Musiałaś się bardzo martwić. Wybacz mi. Wybacz, że mnie przy tobie nie było. Pokręciła głową, a oczy zasnuła mgła. - To wszystko była moja wina, ukochany. Pocałuj mnie. I tak poznawali się i odkrywali z pomocą ust i rąk i nie tylko, rozpalając tlące się żądze, które wybuchały językami gorącego ognia i którym nie mogli się oprzeć. Petra znowu się wyrwała i wyciągnęła rękę, by został na miejscu. - Nie możemy. Nie wolno nam. Muszę być z lordem Rothgarem o północy na odsłonięciu masek. Chce mnie przedstawić. Mam na niby zakochać się w tobie, bo ocaliłeś mnie przed Ludovikiem. Ale możemy szybko się pobrać. - Jest więc nadzieja na jakiś porządek w tym wszystkim - powiedział, chwytając jej dłoń i całując każdy palec z osobna. - Mamy jego pozwolenie na taniec. - On wszystkich traktuje jak marionetki. Petra znowu traciła głowę, od samego tylko dotyku jego ust na koniuszkach palców, ale powiedziała: - Jest moim ojcem, Robinie. Darzę go uczuciem, podobnie jak wszystkich Mallorenów... 473

Powoli wziął do buzi jej palec wskazujący. Kolana się pod nią ugięły, ale zdołała znaleźć właściwe słowa: - Proszę, nie każ mi wybierać. Powoli uwolnił jej palec, ale bijący z jego oczu żar mógł ją na nowo pogrążyć. - Nie będę - powiedział wreszcie. - Jemu na tobie zależy. Ale do północy jest jeszcze godzina. Zatańczymy? Przyciągnął ją do siebie, wsuwając jej rękę pod pelerynę, dotykając nagich ramion, szyi. Petra przywarła do niego pełna pożądania, ale zaraz odnalazła siły, by powiedzieć: -Nie. - Na pewno nie? - zapytał, błądząc palcami po jej ciele i obiecując płomienne rozkosze. Przełknęła ślinę. - Na pewno nie - powiedziała i odsunęła się od niego. - Obiecałam. A poza tym, Robinie, może cię to zaskoczy, ale mimo moich grzechów jestem bardzo moralną kobietą. Lepiej, żebyś dowiedział się o tym teraz. Możemy się pobrać. Wkrótce się pobierzemy. Musimy zaczekać. Uśmiechnął się. - Mając widoki na wszystkie skarby wszechświata, po cóż się spieszyć? Chodź, kochana - powiedział, chwytając ją za rękę i prowadząc na dół. - Jedną z wielu przyjemności, których jeszcze razem nie próbowaliśmy, jest zwykły taniec. Teraz mamy doskonałą okazję, żeby to nadrobić. Rozdział XXXIII 23 sierpnia 1764 Posiadłość Rothgar Abbey znów wypełniły tłumy gości zaproszonych na wielką uroczystość zaślubin nieco skandalizującej córki markiza i przystojnego hrabiego Huntersdown. Petra patrzyła na to z okna sypialni, bo nie mogła pokazywać się na dole aż do samej ceremonii. Miała ona się odbyć za chwilę w prywatnej kaplicy, która pozostała po stojącym niegdyś na tym miejscu opactwie. Była gotowa. Miała na sobie strój z zielonego jedwabiu w gałązki kwiatów - kosztowną replikę sukni, którą Robin kupił jej w Montreuil i w której była, kiedy miłość po raz pierwszy rozpaliła ich serca. Którą zdjęła dla niego na „Courlis", i w której przyszła tutaj, gdzie znalazła kochającą rodzinę. Przekręciła pierścień od niego, gwiezdny szafir, dokładnie taki, o jaki prosiła. Dotknęła pereł na szyi, które dostała w podarunku od ojca. Bransoleta z trzech sznurów była prezentem od Diany. Między bogate koronki zdobiące stanik

Petra przypięła też broszkę Robina, chociaż nie bardzo pasowała do stroju. Zapytała go o nią wcześniej. - Kruk? powiedział wtedy podczas spaceru po ogrodzie. - Zamówiłem ją po śmierci ojca, sam 453

nie wiem dlaczego. Zawsze mnie frapowała ta historyjka. Dlaczego kruk zabił przyjacielskiego ptaszka? Czy został ukarany? Nie ma o tym wzmianki. Przypuszczam, że po prostu myślałem o śmierci. -1 zdawałeś sobie sprawę, że twoje dni jako fruwającego beztrosko Ptaszka Robina są policzone. - Zacytowała ostatnie linijki piosenki: I gdy się w przestworzach rozeszła ta smutna nowina, Ptaki opłakiwały upadek Ptaszka Robina. Ścisnęła go za rękę. - Dla mnie nigdy nie upadniesz, dla mnie zawsze będziesz się wznosił jak ptak. - A, to bez wątpienia - powiedział z błyskiem w oku i to właśnie wtedy wyjaśnił jej inne znaczenie słowa „ptaszek". Zachciało jej się śmiać na samo wspomnienie. Do pokoju weszła Portia, pytając ją, czy jest już gotowa. Petra wyszła i wkrótce przyjęła ramię ojca, który poprowadził ją do ołtarza. Tam czekał na nią Robin w przepięknym garniturze z niebieskiego aksamitu z tymi szafirowo-diamentowymi guzikami, które kiedyś widziała. To znowu ją rozśmieszyło. Powstrzymywała śmiech, ale po prostu rozpierało ją szczęście. Obecna była matka Robina, razem z jego siostrami i braćmi. Nie było dosyć czasu, żeby bliżej ich poznać, ale Petra czuła, że może między nimi zapanować harmonia. Co zabawne, chociaż były tego samego wyznania, jego matka wcale nie pochwalała religijności Petry i dopiero kiedy zapewniła, że nie będzie mieć nic przeciwko temu, żeby 476 dzieci wychowane były w wierze protestanckiej, ta bariera znikła. Była twardą i dumną kobietą, księżną wdową Huntersdown, i nawykła do rozkazywania wszystkim. Przyzwyczaiła się też, że ma Robina tylko dla siebie i nie do końca podobała jej się niekonwencjonalna historia pochodzenia Petry. Ostatecznie przyzwoity posag i wpływowe koneksje osłodziły tę gorzką pigułkę. Poza tym łączyła je jeszcze miłość do Robina. Nawet Kokietka miała swoje miejsce, siedząc u stóp Robina w nienagannej dworskiej pozie. Petra wypowiedziała słowa przysięgi, uszczęśliwiona, że brzmią tak samo jak w obrządku katolickim, i składa ją przed obliczem tego samego Boga. Gdy słuchała, jak Robin powtarza słowa przysięgi, Petra czuła, że płyną prosto z serca. Posłała modlitwę dziękczynną matce i Bogu, który doprowadził ją aż tutaj. Później Petra z Robinem wyszli do wiwatujących tłumów, by dzielić swoją radość ze służącymi ojca, dzierżawcami i przyjaciółmi. Dzień ten był naprawdę szczególny, bo akurat wypadła rocznica ślubu markiza i niedawno ogłoszono,

że Diana na Boże Narodzenie urodzi dziecko. Większość uznała to za wystarczająco dobry powód, żeby się weselić, ale dla bliskiej rodziny znaczyło to coś innego. Markiz i Diana wiedzieli o dziecku jeszcze przed przybyciem Petry. Cieszyli się, ale dawne obawy nie dawały im spokoju. Dlatego właśnie w pojawieniu się Petry markiz dopatrywał się szczególnego znaku i obietnicy. Swoją drogą, to dziwne. Pomyśleć, że jej dziecko i dziecko Diany będą w tym samym wieku. 455

Petra zabrała Robina na poszukiwanie specjalnego gościa. Posłała powóz po panią Waddle i starsza pani przyjechała na wesele z córką, zięciem i jedną z wnuczek, ośmioletnią Tess o jasnym spojrzeniu. Petra postarała się o ładne ubrania dla nich wszystkich, żeby nie czuli się nieswojo a wkrótce zamierzała zrobić jeszcze więcej dla osoby, która była dla niej tak dobra. Kiedy ją ujrzała, przytuliła ją mocno. - Była pani moim aniołem. - A gdzie tam! - wykrzyknęła pani Waddle, czerwieniąc się pod szerokim, kwiecistym kapeluszem. - Jakby człowiek nawet łóżka i miski zupy nie mógł drugiemu dać, to co by to było na tym świecie. Taka urodziwa jesteś, to i myślę, że ten piękny młodzieniec nie będzie takim znowu strasznym utrapieniem. Robin ze śmiechem ją ucałował, aż musiała go trzepnąć. - Widzę, że jednak będą z nim kłopoty. Lepiej go trzymaj krótko, skarbeńku. Inaczej się nie da. Petra widziała, że cały czas czuli się trochę nieswojo, więc zabrała ich do Harsteadów i kiedy ich zostawiła, rodziny wciąż jeszcze porównywały swoje role w całej przygodzie. Dostrzegła też panią Digby, która starała się jej unikać. Kiedy zapadł zmrok, zapalono ognisko, ale Petra i Robin zdążyli już się wymknąć do jej różowo--białego pokoju i do ich małżeńskiego łoża. - Czyste - powiedziała z uśmiechem - ale, dzięki Bogu, nie całe dla siebie. Nie potrzebowali służących, bo rozebrali się nawzajem. Nie spieszyli się, bo mieli teraz tyle czasu ile tylko zapragną, ponaglała ich jedynie rosnąca namiętność. 456 - Nie ma pośpiechu - zamruczał. - Ale nie ma też na co czekać. Na wpół nadzy rzucili się na łóżko, zdzierając koszulę i halkę, złączeni ustami drżeli w odkrytej pościeli, poznając przy blasku świec sekrety nóg, bioder, piersi, pleców i cudownie uniesionego ptaszka. Kiedy połączyli się, wzlatując wciąż wyżej i wyżej, trzaski i wybuchy ogłosiły początek pokazu fajerwerków. Eksplodowali jednocześnie namiętnością. Kiedy złapał oddech, Robin wydyszał: - Rebus rozwiązany. Przyciągnął Petrę bliżej i jeszcze bliżej, i znowu ją pocałował, przyciskając rozpalone ciało do jej ciała w rytm trzasków i wybuchów za oknem. Różnobarwne światła rozbłyskiwały na tle nocnego nieba. A potem, kiedy wszystko się uspokoiło, oparł głowę o jej głowę.

- Jest tylko jeden sposób, żeby wyrazić to, jak się z tobą czuję, ukochana. - Jak mianowicie? - zapytała z uśmiechem. - Jak w niebie - powiedział.

Od Autorki Jak dobrze znaleźć się z powrotem w świecie Mallore-nów! Mam nadzieję, że bawiliście się podczas tego wypadu równie dobrze jak ja. Ta książka miała jednak trochę dziwne początki i pomyślałam, że może Was to zainteresować. Czasami pomysły przychodzą mi do głowy jako klatka z filmu albo obraz. Tym razem był na nim dżentelmen w zajeździe, który usłyszał przekleństwo z ust skromnie ubranej kobiety. Przeklinająca dama to zawsze dziwny widok, a ta na dodatek wyglądała na taką spokojną i dobrze ułożoną. Pyta, czy może jej w czymś pomóc i ostatecznie proponuje, że ją zabierze do celu jej podróży. Dama jest nieufna, ale się zgadza. Brzmi to trochę jak początek Sekretu damy, ale w pierwszej wersji ten zajazd znajdował się w Anglii, on był szacownym dżentelmenem z okresu regencji , ona zaś miała na sobie zwyczajną suknię i wyglądała jak guwernantka. Ten obraz nie przestawał mnie intrygować i zaczęłam myśleć nad różnymi możliwymi przyczynami i skutkami. Widać było, że ona próbuje skądś uciec albo dokądś dotrzeć, albo jedno i drugie. Jeden z pomysłów był taki, że młoda kobieta zmierza do Londynu do po*regencja - okres w Wielkiej Brytanii przypadający na początek XIX wieku 458

wierników posiadłości, by się im poskarżyć, że zarządca posiadłości kradnie. Jak to się stało, że skończyło się na północnej Francji, osiemnastowiecznym rozpustniku z psem rasy papillon i na zakonnicy w przebraniu? Jak zawsze, pisanie książki przebiega w jakiś tajemniczy sposób. Pamiętam jednak kilka szczegółów. Początkowy pomysł pasował mi na powieść drogi, w której większość akcji rozgrywa się podczas desperackiej podróży. Tylko że Anglia z czasów regencji nie stanowi najlepszego tła dla takiej powieści. Była za bardzo cywilizowana. Główne szlaki były bardzo ruchliwe, drogi były płatne i panował na nich względny porządek. Kiedy zaczęłam rozważać wysłanie bohaterów w podróż bocznymi drogami przez Góry Penińskie albo Wrzosowiska Północnego York, poczułam, że popadam w przesadę. Dlatego postanowiłam umieścić akcję książki pięćdziesiąt lat wcześniej, cofając się do mojego świata Mallore-nów, kiedy drogi były znacznie gorsze, a w wielu częściach Anglii wciąż mogło panować bezprawie. Mimo to zauważyłam, ze wciąż szukam zakątków kraju, gdzie bohaterowie mogliby być odcięci od świata i czułam, że to nie to. Wspomniałam o tym mężowi, na co on - chociaż sam nie pamięta dlaczego - powiedział: „Oni są na północy Francji". I tam się znaleźli. Jak już mówiłam, pisanie jest wielką zagadką, ale ta zmiana musiała otworzyć jakąś zapadkę w głowie i już wiedziałam, że moja bohaterka nie jest Angielką. Wtedy wszystko zaczęło nabierać kształtu. Jakiś czas temu Czytelnicy snuli przypuszczenia na temat kolejnych książek z serii o Mallorenach. Gdzieś tam pojawił się pomysł, że podczas swojego Grand Tour, czyli Wielkiego Objazdu po Europie, Rothgar spłodził dziecko. W poprzednich częściach często pojawiały się wzmianki o tym, że boi się mieć dzieci, bo mogłyby odziedziczyć szaleństwo po jego matce. Dlatego pomysł, że nagle odnajduje się dorosłe już dziecko Rothgara, był bardzo przekonujący. Zrozumiałam, że właśnie ją odnalazłam. 482 Wymyślanie książki często polega na mozolnym rozbijaniu początkowych założeń i ograniczeń, by odkryć ukrytą tam opowieść. Grand Tour, nawiasem mówiąc, był nieodzowną częścią edukacji dżentelmena z wyższych sfer w osiemnastym wieku. Mniej więcej przed ukończeniem dwudziestu lat wyprawiał się on w podróż po Europie w towarzystwie niewielkiej świty i pod opieką tutora i przewodnika (którego żartobliwie nazywano człowiekiem prowadzącym niedźwiedzia na smyczy). Młodzieniec odwiedzał europejskie stolice i dwory, gdzie nabierał ogłady i manier, oraz oglądał najważniejsze zabytki we Włoszech i Grecji, by dopełnić

klasycznej edukacji. W tamtych czasach wykształcenie dżentelmena opierało się głównie na językach obcych i studiach klasycznych. Ponieważ chłopcy muszą się wyszaleć, ci młodzi arystokraci mogli się też zabawić z dala od zakazów i nadzoru. Mieli coś w rodzaju bardzo długich wakacji na Florydzie. Wpadłam więc na to, że ta przeklinająca kobieta jest córką Rothgara, która jedzie go odnaleźć. Musiałam jeszcze wykombinować, dlaczego to robi i dlaczego ma na sobie habit. Mogło to być zwykłe przebranie, ale to wydawało mi się zbyt tanim chwytem. Z drugiej strony, gdyby była prawdziwą zakonnicą, toby mi bardzo ograniczało pole manewru. Przygotowując się do pisania, przeczytałam gdzieś, że często się zdarzało, że dobrze urodzone włoskie damy mieszkały w klasztorze. Okazało się też, że zasady dotyczące zakonnic w klasztorze były złożone i różnorodne. Miałam więc moje wyjaśnienie. Pozostawało tylko dowiedzieć się, dlaczego i przed czym uciekała. Dlaczego? To najważniejsze pytanie dla autora. Powoli, podczas pisania, poznawałam historię Petry. Zawsze tak robię. Zwykłe obmyślanie historii albo notowanie jej na kartce nie sprawdza się w moim przypadku. Kiedy już miałam na tyle materiału, żeby zaczynać, musiałam dowiedzieć się jak najwięcej o osiemnastowiecznej północnej Francji, a zwłaszcza o podróżowaniu w tamtych czasach. Był to dla mnie zupełnie nowy teren. Świetna zabawa! 460

Mogłam się tak dobrze bawić dzięki pomocy programu Google Book Search. Ta nowa usługa Google polega na tym, że wiele książek z bibliotek uniwersyteckich jest skanowanych i udostępnianych. To niezwykle ważne przedsięwzięcie. Niektóre spośród tych książek istnieją w jednym lub dwóch egzemplarzach i żeby z nich skorzystać, trzeba by jechać do konkretnej biblioteki. Co więcej, taki pojedynczy egzemplarz mógłby ulec zniszczeniu w pożarze albo wskutek jakiegoś wypadku. Teraz te książki istnieją w formie elektronicznej i w ten sposób są dostępne w wielu miejscach. A już najlepsze jest to, że Google umieszcza je w Internecie, gdzie wszyscy mogą je czytać, a nawet ściągać. Dzięki temu skompletowałam elektroniczną bibliotekę, o której jeszcze parę lat temu mogłam tylko pomarzyć. Najcenniejszym znaleziskiem był Dżentelmena przewodnik w wojażach po Francji spisany przez pewnego oficera, który niedawno podróżował w myśl zasady, którą swoim rodakom z całego serca poleca, tzn. nie wydając w kraju naszego naturalnego wroga więcej pieniędzy niż tego wymaga zaspokojenie umiarkowanych potrzeb prawdziwego angielskiego dżentelmena (The Gentelman's Guide in his Tour through France wrote [sic] by An Officer, who lately travelled on a Principle which he most sincerely recommends to his Countrymen, viz. Not to spend more Money in the Country of our natural Enemy, than is requisite to support, with Decency, the Character of an Englishman). Ukazał się w 1770, czyli kilka lat po wydarzeniach z Sekretu damy. Możliwe, że istnieje tylko jeden egzemplarz. Oficer opisuje swoją podróż z Anglii do Francji, podając wiele szczegółów. Opowiada swoim czytelnikom, a teraz także i mnie, że do Dover można jechać na dwa sposoby: wynajętym powozem albo „Maszyną Dover", czyli publicznym dyliżansem. Współcześni czytelnicy mogą to porównać z takimi współczesnymi formami podróży jak wynajęcie samochodu i jazda autobusem. Transport publiczny dorożką z Dover miał kosztować dwadzieścia szylingów, a odległość siedemdziesięciu 484 dwóch mil1 pokonywało się jednego dnia. Warto zauważyć, jak długo ta podróż trwała. Za dzień liczono pewnie nie mniej niż dziesięć godzin, więc jechało się siedem mil na godzinę2. Za wynajęty powóz płaciło się szylinga za milę, czyli siedemdziesiąt dwa szylingi za tę samą trasę, ale jechało się trochę szybciej.

1 ok. 116 km - przyp. ttum. 2 ok. 11 km/godz. - przyp. tłum.

Statek z Dover do Calais kosztował pół gwinei za osobę (pół gwinei to około dziesięciu szylingów). Za wynajęcie łodzi dla siebie i swoich towarzyszy płaciło się pięć gwinei. Ta książka była pełna takich uroczych szczegółów i nie mogłam się powstrzymać, żeby nie wcisnąć ich do mojej powieści. Kolejnym ciekawym źródłem był Tobias Smollett, który obszernie opisywał swoje podróże w tamtych czasach. Oczywiście w powieści umieściłam tylko ułamek tego, co przeczytałam, ale te lektury pozwoliły mi wczuć się lepiej w świat bohaterów. Kilka słów o Teresie Cornelys. Była ona ważną personą w Londynie lat sześćdziesiątych XVIII wieku, ale jakoś nie wpadłam na jej ślad podczas przygotowań do moich poprzednich książek o Mallorenach. Teraz postanowiłam ją uwzględnić, tym bardziej że jako Włoszka idealnie pasuje do akcji tej książki. Chciałam dać jej większą rolę, ale rozwój opowieści na to nie zezwolił. Była ona śmiałą, pozbawioną skrupułów kobietą, która uwielbiała wyzwania. Zaczynała jako śpiewaczka operowa na kontynencie, a później, mimo że była bez grosza i słabo mówiła po angielsku, przyjechała do Londynu, by prowadzić interesy. Trudno nie podziwiać takiej odwagi. Udało jej się wejść w posiadanie okazałego domu przy Soho Square oraz namówić lub uwieść różnych mężczyzn, żeby płacili za jej projekty. Reagowała oburzeniem, kiedy prosili o zwrot pożyczek. Była protegowaną różnych arystokratów i przez pewien czas jej weneckie za462

bawy w Carlisle House były najpopularniejszymi wydarzeniami londyńskiego sezonu towarzyskiego. Liczba biletów była ograniczona. Teresa Cornelys wraz z grupą angielskich dam decydowała, kto może je kupić. Mówiła też ludziom, w co mogą, a w co nie mogą się ubierać na te zabawy. Jako kobieta interesu była, niestety, do niczego i ciągle lawirowała na krawędzi bankructwa i wyroku za długi. Ostatecznie jej interes upadł, a Teresa Cornelys umarła w więzieniu dla dłużników. Ale jej przyjęcia zrobiły taką furorę, że wielu próbowało ją naśladować i przynajmniej jednej osobie świetnie się to udało. Był to Szkot, który nazywał się Almack i jego wieczorki przeszły do historii okresu regencji jako Wieczorki Almacka. Więcej o Teresie Cornelys można przeczytać w książce Judith Summers The Empress of Pleasure (Cesarzowa rozkoszy), wydanej przez Vintage w 2003. Co niesamowite, Teresa Cornelys była kochanką Gia-como Casanovy. Był jej długoletnim przyjacielem i ojcem jej córki. Teresa przyprowadziła małą Sophie na jedną z londyńskich zabaw, na której był też Casanova, i podobieństwo było tak uderzające, że musiał uwierzyć, że to jego dziecko. Prawda bywa dziwniejsza niż fikcja i może być wspaniałą inspiracją dla pisarzy. Tak przy okazji, Teresa przepuściła okazję, by zorganizować pierwszy występ Mozarta w Londynie i to tylko dlatego, że jej sale były już zarezerwowane. Tak mówi historia. Pisanie powieści to prawdziwa podróż pełna zaskakujących odkryć i teraz zaczynam odkrywać dzieje lorda Gran-distona. Wszystko to bardzo intrygujące i pełne sekretów... Bardzo się cieszę z listów od Czytelników i czekam na e-maile pod adresem jo(5)jobev.com. Można też podać swój e-mail, żeby otrzymywać najnowsze wiadomości. Linki znajdują się na mojej stronie internetowej www.jo 463 bev.com. na której można dowiedzieć się więcej o moich książkach, a nawet przeczytać fragmenty. Można mnie też znaleźć na portalach MySpace i Face-book, czasem piszę również na kilku prywatnych blogach. Należę także do grupy autorów powieści historycznych, którzy blogują jako The Word Wenches. Zapraszamy na www.wordwenches.com. Bardzo się cieszymy z udziału Czytelników i często można coś wygrać.

Jeśli nie poruszacie się państwo w cyberprzestrzeni, bardzo proszę o listy na adres mojej agentki Margaret Ruley: 318 East 51st Street, New York. NY 10022. Będę zobowiązana za dołączenie zaadresowanej koperty zwrotnej ze znaczkiem. Z najlepszymi życzeniami Jo