Billingham M. - Presja

Mark Billingham Tom Thorne Tom 10 Presja tytuł oryginału Good as Dead Przełożył Robert P. Lipski

Dla Davida Morrisseya i Jolyon Symonds. Za to, że tak wspaniale przenieśli Thorne’a na ekran.

DZIEŃ PIERWSZY SZALEĆ Z ROZPACZY

1

Guma do żucia i czekolada, a może również butelka wody na wypadek słonecznych dni, jakie zdarzają się od wielkiego dzwonu. Gazeta na drogę do pracy i pół minuty nieobowiązującej

pogawędki w oczekiwaniu na wydanie reszty. Nic, o co warto by się zabijać. Helen Weeks będzie powtarzać to sobie wielokrotnie, zanim wszystko się skończy. W ciągu tych godzin spędzonych na gapieniu się w czarną dziurę, z której śmierć mogła się wyłonić szybciej, niż nastąpiłoby kolejne uderzenie jej serca. Albo zanim przestałoby bić. W tych jakby żywcem wyjętych z horroru, zdających się toczyć w zwolnionym tempie minutach zawarte były kolejne dni i bezsenne noce. Podczas gdy mężczyzna, który mógł ją zabić w każdej chwili, pokrzykiwał sam do siebie kilka metrów od niej lub siedział w sąsiednim pomieszczeniu. Jeszcze nie nadszedł mój czas. Jeszcze nie umrę.

To nie jest czas, aby moje dziecko straciło matkę…

Guma do żucia to był nawyk, dzięki temu miała co robić i mogła zapomnieć o fajkach, które odstawiła dwa lata temu, kiedy zaszła w ciążę. Gazeta pozwalała nie patrzeć na ludzi siedzących naprzeciw niej w pociągu, o ile tylko miałaby dość szczęścia, by znaleźć wolne miejsce, a nie stać w ścisku obok tłuściocha w tandetnym garniturze, pachnącego tanim płynem po goleniu. Czekolada była jej słabostką tak po prostu. Z czasów, kiedy po urodzeniu synka usilnie starała się zrzucić wagę i udało się jej to, choć nie do końca. Próbowała radzić sobie jakoś z tym nałogiem: parę kostek do kawy, jedna lub dwie po lunchu, a reszta wieczorem na deser. Taki miała zwykle plan, ale niemal zawsze brał w łeb, kiedy tylko siadała przy komputerze albo jeśli sprawa, nad którą pracowała, okazywała się wyjątkowo nieprzyjemna, zanim jeszcze pociąg dojeżdżał, po czternastu minutach, na dworzec Streatham. A nieprzyjemnych spraw było sporo. Zdjęła gazetę ze stojaka przy drzwiach i nim stanęła przy ladzie, pan Akhtar już sięgał po jej ulubioną gumę do żucia i czekoladę. Uśmiechnął się i pomachał do niej, trzymając je w dłoni, kiedy podeszła. To samo, co zwykle. Ich mały, prywatny żarcik. – Jak tam synek? – zapytał. Pan Akhtar był niskim, przedwcześnie łysiejącym mężczyzną, który niemal przez cały czas się uśmiechał. Rzadko nosił coś innego niż ciemne spodnie, białą koszulę i sweter, choć kamizelka mogła być brązowa lub granatowa. Helen uznała, że zapewne jest młodszy, niż na to wygląda; jej zdaniem miał pięćdziesiąt parę lat. – Świetnie – odparła Helen. Zorientowała się, że klient, którego widziała, jak przeglądał czasopisma, kiedy weszła, teraz stanął za nią. Mężczyzna, wysoki, czarnoskóry trzydziestolatek, zerkał na okładki czasopism dla panów, na

najwyższych półkach, ale kiedy zobaczył wchodzącą do sklepiku Helen, natychmiast przeniósł wzrok na prasę hobbystyczną i motoryzacyjną. – Taak, świetnie – powtórzyła. Akhtar uśmiechnął się, pokiwał głową i podał jej paczkę gumy do żucia oraz czekoladę. – Ale to ciężka harówka, prawda? Helen wywróciła oczami i odpowiedziała: – Czasami. W rzeczywistości nie miała prawie żadnych problemów z Alfiem. Był wyjątkowo bystry. Uśmiechnęła się, przypominając sobie, jak jej roczny synek gaworzył wesoło, kiedy odprowadzała go do opiekunki pół godziny temu. Niemal przez cały czas okazywał radość i wesołość, a kiedy coś było nie tak, natychmiast ją o tym informował. Miał charakterek po Paulu, uznała Helen, podobnie jak oczy. A może tylko oszukiwała samą siebie? – Było warto, tak? – Absolutnie – potwierdziła. – Może mi pani wierzyć, będzie tylko gorzej. – Och, niech pan nawet tak nie mówi. – Śmiejąc się, podała mężczyźnie dwie jednofuntowe monety i zaczekała na czterdzieści trzy pensy reszty, jak co dzień. Kiedy Akhtar wyjmował bilon z kasy, Helen usłyszała dzwonek przy drzwiach. Zobaczyła, jak mężczyzna unosi wzrok, i usłyszała głosy, zuchwałe i buńczuczne, gdy do sklepiku weszła grupa nastolatków. Rozejrzała się dokoła. Było ich trzech: jeden czarny i dwóch białych. Wszyscy pewni siebie. – Proszę – rzekł Akhtar. Podał Helen resztę, ale ani na moment nie odrywał wzroku od trzech chłopaków, a jego głos brzmiał ciszej niż przed chwilą. Zanim Helen odwróciła się do niego, zobaczyła, jak chłopcy podchodzą do lodówki z napojami i śmiejąc się oraz przeklinając, otwierają drzwiczki. Cieszą się, że mają widownię, pomyślała. – Zapowiada się ładny dzień. – To dobrze – mruknął Akhtar.

Wciąż stał w bezruchu, spoglądając w stronę lodówki. – To nie potrwa długo. Helen wrzuciła drobne do portmonetki, a złożoną gazetę do torebki. Usłyszała, jak mężczyzna za nią robi przeciągły wydech; najwyraźniej nie mógł się już doczekać, kiedy zostanie obsłużony. Otworzyła usta, by powiedzieć „Do zobaczenia jutro”, gdy pan Akhtar nachylił się do niej, po czym skinął głową w stronę trzech nastolatków i wyszeptał: – Nie cierpię tych gnojków. Helen znów się rozejrzała wokoło. Nastolatkowie grzebali w lodówce, wyjmując z niej puszki i wstawiając je z powrotem. Śmiali się i przepychali między sobą. Jeden z nich, który wchodząc, ściągnął ze stojaka gazetę, opierał się o stojak z pocztówkami okolicznościowymi i wertował ją ostentacyjnie. Mężczyzna stojący za Helen wymamrotał: – Na miłość boską. Nie była pewna, czy był to wyraz frustracji, że kazano mu czekać, czy rozdrażnienia na zachowanie nastolatków przy lodówce. – Hej – powiedział Akhtar. Helen odwróciła się do kontuaru, usłyszała syk otwieranej puszki i zobaczyła, że oblicze pana Akhtara nagle spochmurniało. – Ej! Kolejny syk i teraz już dwóch nastolatków popijało colę z puszek, podczas gdy trzeci wyrzucił podartą gazetę i sięgnął do lodówki, aby wziąć jedną colę dla siebie. – Musicie za nie zapłacić – zawołał Akhtar. – Zapomniałem portfela – odparł jeden z chłopaków. Dwaj pozostali wybuchnęli śmiechem i przybili żółwika. Biały chłopak, który czytał gazetę, opróżnił puszkę i ją zgniótł. – A jak nie zapłacimy, to co? – Rozłożył szeroko ręce w zuchwałym geście. – Wybuchniesz? – Musicie zapłacić. Helen spojrzała na Akhtara. Dostrzegła poruszające się mięśnie jego żuchwy, opuszczone wzdłuż boków ramiona, dłonie zaciśnięte w pięści. Zrobiła niewielki krok w prawo, aby ją zauważył,

i pokręciła głową. Odpuść. – Wynocha z mojego sklepu – zawołał Akhtar. Oczy białego chłopaka wydawały się małe i martwe, kiedy upuścił zgniecioną puszkę i ruszył wolno w stronę lady. Wsunął jedną rękę do kieszeni bluzy z kapturem. – Zmuś nas – wycedził. Z tyłu za nim jego kumple rzucili prawie puste puszki na podłogę, resztki napoju rozlały się po posadzce. – Sorki – mruknął jeden z nich. Nagle Helen zrobiło się sucho w ustach. Włożyła rękę do torebki i zacisnęła dłoń na portfeliku, gdzie znajdowała się jej służbowa odznaka. To była tylko brawura nastolatków, tak w każdym razie sądziła. Jedno błyśnięcie odznaką, parę ostrych słów i gnojki zmyłyby się stąd w okamgnieniu. – Osama chyba się sfajdał. W tej samej chwili włączył się zawodowy instynkt Helen, owładnęło nią znacznie silniejsze przeświadczenie. Bądź co bądź chłopak mógł mieć w kieszeni nóż. Wiedziała, że nie może zakładać niczego z góry, i zdawała sobie sprawę z tego, co może spotkać niedoszłych bohaterów. Znała jednego z funkcjonariuszy służb pomocniczych z Forest Hill, który kilka miesięcy temu upomniał czternastolatka za rzucenie puszki na ziemię. Funkcjonariusz wciąż leżał podłączony do respiratora. Rok czy dwa lata temu też była taka. Teraz jednak ma dziecko… – Sklepik twój, ale kraj nie. Mężczyzna, który czekał, by go obsłużono, przysunął się do niej. Czy próbował ochronić ją, czy siebie? Tak czy owak ciężko oddychał, a kiedy się odwróciła, zobaczyła, że lustrował wzrokiem drzwi, rozważając, czy pobiec w ich stronę. Zastanawiał się, czy powinien coś zrobić. Tak jak ona. – Jeśli nie macie przy sobie plecaka wyładowanego materiałami wybuchowymi, to zachowujecie się jak cioty. Biały chłopak postąpił jeszcze krok w stronę lady. Uśmiechnął się i otworzył usta, aby coś jeszcze powiedzieć, ale zamilkł, kiedy zobaczył, że pan Akhtar wyjął spod lady kij bejsbolowy.

Jeden z chłopaków przy lodówce zagwizdał ironicznie i mruknął z przekąsem: – Oj, uważaj. Sprzedawca okazał się zdumiewająco szybki. Helen przesunęła się w stronę końca lady, jednak dalej już nie mogła się wycofać z uwagi na stojącego za nią mężczyznę, i patrzyła w osłupieniu, jak Akhtar wyskakuje zza kontuaru i wymachuje dziko kijem bejsbolowym. – Precz stąd! Won, ale już! Biały chłopak wycofywał się szybko, wciąż trzymając rękę w kieszeni, podczas gdy jego kumple odwrócili się i rzucili w stronę drzwi, strącając po drodze z półek puszki i pudełka z płatkami. Wykrzykiwali pogróżki i zapowiadali, że wrócą, a jeden z nich zawołał, iż w sklepiku i tak śmierdzi curry. Kiedy ostatni z nich wybiegł na ulicę, wciąż miotając przekleństwa i groźby oraz wykonując obsceniczne gesty, Akhtar z trzaskiem zamknął drzwi. Sięgnął do kieszeni po klucze i przekręcił zamek, po czym oparł się czołem o szybę. Ciężko dyszał. Helen postąpiła krok w jego stronę, pytając go, czy dobrze się czuje. Na zewnątrz jeden z chłopaków kopnął w witrynę i splunął na szybę. Strużka zaczęła ściekać po szkle, obok reklam nauki ogrodnictwa, gry na gitarze i masażu, kiedy kumple odciągnęli chłopaka na bok. – Zgłoszę to – powiedziała Helen. – Wszystko jest zarejestrowane na nagraniu z kamery przemysłowej, więc nie ma się czym przejmować. – Spojrzała na niedużą kamerę nad ladą i zorientowała się, że prawdopodobnie była to atrapa. – Mogę podać dokładne rysopisy całej trójki. Wie pan, że jestem policjantką, więc… Wciąż odwrócony do niej plecami Akhtar pokiwał głową i ponownie zaczął gmerać przy kluczach. – Panie Akhtar? Kiedy sprzedawca znowu się odwrócił, trzymał w dłoni rewolwer. – Jezu – wyszeptał mężczyzna stojący obok Helen. Głośno przełknęła ślinę, próbując zapanować nad drżeniem nóg i głosem. – Co pan…? W tej samej chwili Akhtar zaczął krzyczeć i kląć na całe gardło, bezceremonialnie wyjaśniając Helen i drugiemu klientowi, co się stanie, jeżeli nie będą wykonywać jego poleceń. Jednak przekleństwa w jego ustach zabrzmiały dość niezręcznie, jak kwestia wypowiadana przez kiepskiego aktora.

Albo niegroźne kłamstewko. – Zamknijcie się! – zawołał. – Morda w kubeł lub zaraz was tu, kurwa, pozabijam.

2

– Na miłość boską, mówi się espresso – oburzył się Tom Thorne. – Espresso. Mężczyzna, który rzecz jasna nie mógł go usłyszeć, z entuzjazmem opowiadał o tym, że nie jest w stanie rozpocząć dnia bez właściwego zastrzyku nieodzownej kofeiny. Raz jeszcze powtórzył to bluźniercze słowo, a Thorne walnął dłonią w kierownicę. – Nie ekspresso, ty bucu. W tym słowie nie ma cholernego ks… Stojąc w korku w godzinach szczytu i w żółwim tempie pełznąc na północ, ku Haverstock Hill, Thorne spojrzał w prawo i zobaczył przyglądającą mu się kobietę siedzącą za kierownicą sportowego mercedesa. Uśmiechnął się i uniósł brwi. Kiedy się odwróciła, burknął: – A idź w cholerę. Miał nadzieję, że widząc go mówiącego do siebie, kobieta pomyśli, że rozmawiał przez komórkę z zestawem głośnomówiącym, ale ona najwyraźniej wzięła go za mamroczącego pod nosem świra. – Zakładam, że dobre mocne ekspresso daje ekstrakopa na dobry początek ekstradnia, czyż nie? Szukając czegoś lepszego, jakiejś muzyki, zaczął manipulować gałką przy radiu. Ostatecznie poprzestał na słodkich folkowych klimatach, łagodnym ciepłym głosie i piosence, która wydała mu się znajoma. Pokrzykiwanie na radio było zapewne jeszcze jedną oznaką starzenia, uznał Thorne. Jedną z wielu.

Znajdowało się na samym szczycie listy starczych ułomności, wraz z lekką utratą słuchu w prawym uchu i przekonaniem, że w telewizji naprawdę nie ma teraz nic ciekawego do oglądania. I z zastanawianiem się, dlaczego nastolatkom podoba się noszenie spodni z krokiem na wysokości kolan. Piosenka się skończyła, a didżej radośnie poinformował go, jaka to stacja radiowa. Słuchanie Programu Drugiego też plasowało się wysoko na tej liście! Zmiana zdania w różnych kwestiach czy temperamentu również była dla niego niewykonalna. Thorne doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale też bywały takie dni, kiedy mógł nawet przyznać, że obstawianie przy swoim niekoniecznie oznacza coś złego. Mógł zaakceptować zmianę zachodzącą stopniowo, prawie niedostrzegalnie, lecz rzadko czuł się swobodnie, gdy odbywała się choćby odrobinę gwałtowniej. Nawet jeśli było to konieczne. Ostatnio w jego życiu zaszło zbyt wiele zmian, niektóre były nadal w toku, a on wciąż nie potrafił sobie z nimi poradzić. Przystosować się do nich. Ruszył trochę zbyt ostro spod świateł, klnąc w żywy kamień, gdy jego stopa ześlizgnęła się z mało jeszcze znajomego pedału gazu. Choćby ten cholerny samochód. Ostatecznie zamienił swoje ukochane BMW CSi rocznik 1975 na dwuletnie series 5, pewniejszy model, do którego łatwiej mógł dostać części w razie potrzeby. Jak dotąd auto było pierwszą i jedyną rzeczą, z którą ostatecznie się pożegnał, ale czekały go jeszcze inne, drastyczniejsze zmiany. Jego mieszkanie w Kentish Town miesiąc temu zostało wystawione na sprzedaż, lecz wciąż wymagało drobnych renowacji, a potencjalni nabywcy jakoś nie ustawiali się w kolejce do obejrzenia nieruchomości. Poza tym, mimo iż od wielu tygodni wypytywał tu i tam, szukając po cichu okazji, nie udało mu się jak dotąd załatwić przeniesienia do innego wydziału. No i jeszcze sprawa z Louise… Wszystkie, bynajmniej niezbyt przyjemne, zmiany w życiu Thorne’a wydawały się mało znaczące w porównaniu z tą. Samochód, mieszkanie, praca. Sporo zmian w jego życiu nastąpiło w związku z tym, co się stało z Louise. Rozstali się ostatecznie przed kilkoma miesiącami, a ich związek trwał ponad dwa lata. Przez połowę tego czasu było lepiej, niż którekolwiek z nich tego oczekiwało, a na pewno o niebo lepiej, niż zdarza się w związkach funkcjonariuszy policji. Jednak jako para nie byli dostatecznie silni, by poradzić sobie z utratą dziecka. Żadne z nich nie potrafiło dać drugiej stronie potrzebnej pociechy, oboje cierpieli więc osobno i zapłacili za to słoną cenę. Louise była święcie oburzona, że Thorne z pozoru o wiele łatwiej radził sobie z bólem i cierpieniem obcych ludzi, a on borykał się z poczuciem winy, iż poronienie Louise nie zdruzgotało go tak bardzo, jak powinno. Zanim poczucie winy się wypaliło, a Thorne wreszcie przyznał, jak bardzo chciał zostać ojcem, dla nich obojga było już za późno.

Łączył ich sporadyczny seks, lecz nawet i to się wypaliło. Louise zebrała się w końcu na odwagę, by powiedzieć to, co było konieczne, ale Thorne już od jakiegoś czasu się tego spodziewał. Czuł, że ich rozstanie zbliża się wielkimi krokami, zanim ich uczucia staną się zbyt mroczne i destrukcyjne. Oboje zatrzymali swoje mieszkania, co jeszcze bardziej wszystko ułatwiało. Z mieszkania Thorne’a w Kentish Town Louise zabrała kosz na bieliznę wypchany ciuchami i kosmetykami, a on opuścił jej mieszkanie z torbą podróżną, paroma puszkami piwa i pudełkiem płyt kompaktowyh. Pożegnali się uściskiem, ale równie dobrze mógłby być to uścisk dłoni. Ładując torbę i resztę rzeczy do bagażnika samochodu, Thorne stwierdził, że może to właściwy moment, aby dokonać innych zmian. Aby zacząć od nowa… Skręcił w stronę Finchley i niemal natychmiast znów stanął w korku. Zostało niewiele ponad osiem kilometrów, ale od Hendon i Becke House wciąż dzieliło go dobre pół godziny jazdy. Od Becke House, siedziby Sekcji Zachodniej Wydziału Zabójstw. – Dlaczego, u licha, chcesz zmienić pracę? Kilka tygodni temu wybrał się na piwo z Philem Hendricksem, a pochodzący z Manchesteru patolog jak zawsze nie wahał się wyrazić swojej opinii. Thorne pokręcił głową, ale i tak go wysłuchał. Cenił zdanie Hendricksa zarówno w sprawach zawodowych, jak dotyczących jego życia prywatnego, bo patolog był poniekąd jego najlepszym przyjacielem. Jedynym przyjacielem – jak niezmiennie powtarzał mu Hendricks. – Dlaczego nie? – Bo to nie jest… konieczne. Nie jest niezbędne. Zupełnie jakbym, przeprowadzając autopsję jakiegoś nieszczęśnika, któremu ktoś wpakował dwanaście kul w głowę, stwierdził, na marginesie, że facet miał zwężone arterie i lekką wadę serca i mogło to mieć coś wspólnego z jego śmiercią. – Upiłeś się – mruknął Thorne. – Po prostu tego już za wiele, ot i wszystko. Tylko dlatego, że się z kimś rozstałeś, nie znaczy, że powinieneś wszystko zmienić. Samochód… tak! Jak najbardziej! To cholerstwo było pieprzoną śmiertelną pułapką. Nie twierdzę też, że nie powinieneś przeprowadzić się do nowego mieszkania. Znajdziemy ci coś fajniejszego niż nora, w której teraz się kisisz, i wybiorę się z tobą, żebyś kupił jakieś naprawdę porządne meble, ale czy musisz rozglądać się za nową robotą? – To wszystko jest ze sobą powiązane. – Wszystko, czyli co? – Nowy początek – odparł Thorne. – Nowy rozdział, czy jak to się mówi w takich sytuacjach.

– Jesteś bardziej pijany niż ja. Potem przeszli na rozmowę o piłce nożnej i żałosnym życiu seksualnym Thorne’a, ale zdawał sobie sprawę, że Hendricks miał rację, i od tej pory myślał głównie o tym. Chociaż nadal wierzył, że postępuje słusznie, szukając nowych wyzwań, na samą myśl o odejściu z wydziału zabójstw czuł się nieswojo. Natura tej pracy i powszechnie stosowana polityka chronienia własnego tyłka sprawiały, że ciężko było o atmosferę wzajemnego zaufania między członkami zespołu. Thorne nauczył się cenić relacje, jakie miał z ludźmi, z którymi pracował na co dzień. Z ludźmi, których lubił i szanował. Oczywiście zdarzali się idioci, ale to detal. Lepsze znane niebezpieczeństwo niż nieznane. W radiu Chris Evans rozzłościł go niemal tak bardzo jak facet od „ekspresso”, więc je wyłączył. Włączył za to odtwarzacz i przejrzał zawartość dziesięciopłytowego zestawu, który miał akurat dostępny. Podkręcił dźwięk, gdy rozległy się pierwsze, znajome dźwięki gitary i szorstki głos zaczął śpiewać. Johnny Cash, Ain’t No Grave. – Skoro już tak się zaangażowałeś w te zmiany – powiedział Hendricks – może mógłbyś coś zrobić z tą swoją słabością do kretyńskiej kowbojskiej muzyki. Thorne uśmiechnął się, przypominając sobie zbolały wyraz twarzy przyjaciela, i mozolnie ruszył naprzód przez zakorkowane ulice w stronę biura. Nie zamierza korzystać z pierwszej okazji, jaka się nawinie. Istniało spore prawdopodobieństwo, że długo nie nadarzy się nic odpowiedniego, żaden stosowny wakat, a do tej pory będzie mógł przecież zmienić zdanie. Na razie będzie robił swoje i cierpliwie czekał, co się wydarzy.

3

Cofając się przed wymierzoną w siebie bronią, Helen spostrzegła twarz w szybie wystawowej ponad ramieniem Akhtara. Jeden z chłopaków przegnanych ze sklepiku obserwował rozwój wydarzeń z rozdziawionymi ustami. Zawołał coś do jednego z kumpli, zanim biegiem pognał w stronę dworca. Nawet jeżeli Akhtar to usłyszał, nie wydawał się specjalnie przejęty. Podszedł w stronę Helen i stojącego obok niej mężczyzny. Pan Akhtar. Nie mogła z pełną świadomością stwierdzić, że go zna, ale od ponad roku przychodziła do jego sklepiku. Codziennie rozmawiali, a właściwie wymieniali uprzejmości, lecz mimo wszystko… Co on kombinował, do cholery? Celując w ich stronę, Akhtar nakazał Helen i drugiemu klientowi, aby obeszli ladę i skierowali się na zaplecze. Na poobijanym stoliku stał telewizor. Akurat leciał Daybreak z wyciszonym dźwiękiem. Stało tu jedno krzesło, szafka, a w kącie lodówka z czajnikiem, paroma kubkami i dzbankiem do kawy. Poza niedużą umywalką niemal każdy centymetr trzech z czterech ścian zajmowały kartonowe pudła i sterty plastikowych palet z zapasami różnych towarów. Żywność w puszkach, chrupki, papierowe ręczniki kuchenne, papierosy. Było tu dwoje drzwi. Te z zasuwkami u góry i u dołu i z masywną kłódką z całą pewnością prowadziły na zewnątrz, do zaułka na tyłach sklepu. Helen domyślała się, że za drzwiami z taniej sklejki znajduje się toaleta. Akhtar powiedział, że jest mu przykro z powodu ciasnoty, i kazał im stanąć pod pustą ścianą. Zapytał Helen, czy ma telefon komórkowy. Odparła, że tak, w torebce. Kazał jej przesunąć torebkę po podłodze w jego stronę, a potem zażądał, aby mężczyzna oddał mu swoją komórkę. Później, kiedy już usiadł za biurkiem, rozkazał obojgu, aby usiedli na podłodze. Nie odrywając od nich wzroku, sięgnął do szuflady i rzucił Helen dwie pary metalowych kajdanek. – Z internetu – powiedział. – Najlepsza jakość. Myślę, że używacie takich samych. Helen podniosła kajdanki z podłogi. – Jeszcze nie jest za późno, aby to przerwać – odezwała się. – Nie wiem, co pan robi, lecz wciąż jeszcze można to wszystko odwrócić. Nie mogę obiecać, że nie trafi pan za kratki, ale uczynię, co w mojej mocy, aby potraktowano pana łagodnie. Słucha mnie pan, panie Akhtar? Uśmiechnął się do niej dziwnie. – Chciałbym, abyście się przykuli do rur kaloryfera. Każde z was z jednej strony.

Helen wymieniła spojrzenie z siedzącym obok niej mężczyzną i pokiwała głową. Przykuła jego prawy przegub do cienkiej rurki wpuszczonej w podłogę. Kiedy skończyła, choć wyszło jej to dość nieporadnie i trwało dłużą chwilę, mężczyzna zrobił to samo z jej lewą ręką. – Bez obawy – rzekł sklepikarz. – Grzejnik jest wyłączony, więc nie będzie wam za gorąco. – Popatrzył na Helen. – Jak sama pani powiedziała, mamy dziś ładną pogodę. Zorientowała się, że próbował żartować, ale dostrzegła napięcie na jego twarzy i usłyszała drżenie w jego głosie. Widziała, że jest przerażony. To nie wróżyło nic dobrego. Zadowolony, że więźniowie zostali unieruchomieni, Akhtar wstał i wrócił do sklepiku. Mężczyzna siedzący obok Helen przez kilka sekund wpatrywał się w stronę przejścia, a kiedy uznał, że sklepikarz na razie nie wróci, powoli skierował swój wzrok na nią. – Jest pani policjantką, zgadza się? – Może dlatego, że odezwał się cicho, jego głos zabrzmiał delikatnie i piskliwie. Mówił ładnym językiem, z lekkim londyńskim akcentem. Helen popatrzyła na niego i skinęła głową. Miał krótkie włosy, nosił granatowy garnitur i wzorzysty krawat. Uniósł wolną rękę i ściągnął krawat, po czym gwałtownie rozpiął górny guzik koszuli. Obficie się pocił. – Co pani zamierza? – spytał. – Słucham? – Co zamierza pani z tym zrobić? Helen popatrzyła na niego. – Tak naprawdę niewiele mogę. Przynajmniej na razie. Mężczyzna zwiesił głowę. – Cholera. – Po pierwsze musimy zachować spokój. Jasne? – Nie rozumie pani, mam dziś rano spotkanie. Bardzo ważne spotkanie. Helen omal nie wybuchnęła śmiechem, ale pohamowała się, dostrzegając wyraz determinacji na twarzy mężczyzny. Wiedziała, że tego typu reakcje nie są niczym niezwykłym. Słyszała o ofiarach zamachów z siódmego lipca błąkających się po ulicach, całych we krwi i tłumaczących policji oraz ratownikom medycznym, że nie trzeba ich zabierać do szpitala, bo bardzo się spieszą na umówione ważne spotkanie czy zebranie. Taka „odwrócona” panika była naturalną reakcją niektórych ludzi,

w ten sposób wypierali świadomość powagi sytuacji. To tylko parę kropel krwi. To tylko rewolwer… – Myślę, że pańskie spotkanie będzie musiało zaczekać – powiedziała. Patrzyli na siebie nawzajem przez kilka sekund, aż ujrzała grymas akceptacji na jego twarzy. Pokiwał powoli głową i oparł się o grzejnik, mówiąc: – Jestem Stephen. – Helen. Oboje odwrócili się, gdy z wnętrza sklepu dobiegł ich hałas. Głośny, metaliczny zgrzyt i klekot. Stephen spojrzał na Helen, która powiedziała podniesionym głosem: – Opuszcza żaluzje w oknach. Nasłuchiwali w ciszy, aż zgrzyt i metaliczne pobrzękiwania ucichły, i zrozumieli, że solidne metalowe żaluzje zostały całkiem zsunięte, by zasłonić sklepową witrynę. – Jesteśmy zamknięci – stwierdził Stephen. Helen obserwowała wyjście. – Chyba raczej chodzi o to, by nie wpuścić nikogo do środka. Tak czy inaczej byli zamknięci. Opuszczenie żaluzji i wiążąca się z tym zmiana oświetlenia spotęgowały panikę u mężczyzny. Zaczął szarpać za kajdanki, które grzechotały i ze zgrzytem przesuwały się po rurze grzejnika, i choć stękał z wysiłku, Helen wiedziała, że nic mu to nie da. – Proszę przestać – rzekła. Stephen zaczął mocować się jeszcze bardziej. Ukląkł i klnąc oraz pokrzykując na przemian, pomagając sobie wolną ręką, próbował wyrwać kaloryfer ze ściany. – Proszę przestać… Kiedy Akhtar wrócił na zaplecze, zauważył, że Stephen zmienił pozycję, ale wcale się tym nie przejął. Najwyraźniej wierzył w jakość kajdanek i wytrzymałość rur kaloryfera. Przez kilka minut mocował się z ciężką metalową szafką, przesuwając ją centymetr po centymetrze od ściany pod drzwi tylnego wejścia. Zanim skończył, ociekał potem. Usiadł za biurkiem i otarł twarz chustką, po czym wyjął rewolwer z kieszeni i położył na biurku. Odwrócił się, by spojrzeć na Helen. – Bywała pani setki razy w moim sklepiku – odezwał się – ale wciąż nie znam pani imienia.

Pomimo sytuacji i chaosu myśli Helen poczuła nieprzyjemne poczucie winy. Powiedziała sobie, że to absurdalne. Kilka słów zamienianych każdego dnia i zachowanie odpowiedniego dystansu. Czy ten człowiek chciał czegoś więcej? Czy czuł się… zbywany? Albo odrzucony? Czy czuł do niej coś więcej? – Helen – powiedziała. – Detektyw sierżant Helen Weeks. Skinął głową. – Ja jestem Javed… – Popatrzył na mężczyznę siedzącego po drugiej stronie kaloryfera. – Bardzo mi przykro, że został pan w to wciągnięty, panie… Stephen wciąż ciężko oddychał. Nie uniósł wzroku. – Stephen Mitchell. – Mogę jedynie przeprosić, panie Mitchell. – Niech pan posłucha, Javedzie… Akhtar nie pozwolił Helen dokończyć. – W jakim wydziale pani pracuje, pani Weeks? To pytanie zbiło ją z tropu. – Słucham? – Jakie sprawy pani prowadzi? Włamania? Oszustwa? Morderstwa? – Jestem w wydziale zajmującym się ochroną dzieci. – A więc nie morderstwami. – Zdarza się… – Muszę jak najszybciej pomówić z kimś z policji. – Niech pan więc porozmawia ze mną. – Starała się, by ton jej głosu brzmiał rzeczowo i konkretnie. – Proszę mi powiedzieć, o co chodzi, postaramy się temu zaradzić. Cokolwiek pana dręczy, to im szybciej nas pan wypuści, tym lepiej. – Nie rozumie pani. Muszę mówić z konkretnym funkcjonariuszem policji i potrzebuję pani pomocy. – Chciałabym panu pomóc, ale nie mogę. Głos uwiązł Helen w gardle, gdy zauważyła, że wyraz twarzy Akhtara zmienił się i mężczyzna sięgnął po broń. Zorientowała się, że przynajmniej na jakiś czas zerwał z przepraszającą czy

zdroworozsądkową postawą. – Musi pani skorzystać ze swojej komórki – zawołał. – I niech pani powie, komu trzeba, żeby ściągnął tego gliniarza. Mówiąc, przez cały czas wymachiwał bronią, a Helen widziała, że jego groźne gesty wywoływały u Mitchella coraz większą panikę. – Niech pani go tu ściągnie. Ale już! Jasne? – Akhtar rzucił Helen jej torebkę i musiała unieść wolną rękę, by osłonić twarz przed uderzeniem. – Niech tu przyjedzie, a jak już się zjawi, powiem, co ma mu pani przekazać. Na zewnątrz rozległ się przybierający na sile jęk syren. Przez kilka sekund Akhtar i Mitchell patrzyli na nią z przejęciem. Helen czuła gniew i strach emanujący od nich obu, a także z jej wnętrza. Choć kaloryfer był wyłączony, miała wrażenie, jakby grzał pełną parą. – O kogo chodzi? – spytała. Akhtar podał jej nazwisko. – Znam go – powiedziała. – Nie za dobrze, ale… – To świetnie – mruknął Akhtar. – To może pomóc nam obojgu. Helen drżącą ręką sięgnęła do torebki po komórkę.

4

Thorne zdążył akurat strzelić sobie kawę ze starego, mocno już zużytego automatu w sali odpraw i zmierzał do swojego gabinetu, kiedy w korytarzu pojawił się nadinspektor Russell Brigstocke

i zastąpił mu drogę. – Nie zdejmuj kurtki – powiedział. – Do cholery, czy mogę przynajmniej dopić kawę? – Thorne dostrzegł wyraz twarzy przełożonego i przestał się uśmiechać. – Co jest? – Mamy problem w południowym Londynie. – Południowym? Ekipa Thorne’a działała we wschodniej i północnej części miasta, rzadko, jeżeli w ogóle, zapuszczała się na południe od rzeki. Nawet kiedy nie pracował, Thorne starał się nie zbliżać do drugiego brzegu Tamizy. – Wydział do spraw Ochrony Dzieci odebrał telefon od jednej z ich pracownic, która twierdzi, że jest przetrzymywana pod bronią w sklepiku w Tulse Hill. – Brigstocke spojrzał na świstek, który trzymał w ręku. – Sierżant Helen Weeks. – Chyba znam to nazwisko – powiedział Thorne i zaczął szukać w pamięci. – WOD wyszukał nas w systemie i zgłosił się z tą sprawą do mnie. Tak więc… – Facet tej kobiety został potrącony na przystanku autobusowym ponad rok temu. – Thorne próbował przypomnieć sobie, jak wygląda ta kobieta; rozmawiał z nią w swoim gabinecie i na pogrzebie. – On też pracował w resorcie, pamiętasz? – Nie, ale to może być ważne. – Brigstocke pokręcił głową. – Choć właściwie nie wiadomo. Istotne jest… – Chwileczkę, co to ma wspólnego z nami? – Nie z nami – odparł Brigstocke. – Z tobą. Thorne poczuł nieprzyjemne świerzbienie skóry na karku i w tej chwili żałował, że nie wziął chorobowego. – Ten sklepikarz najwyraźniej poprosił o sprowadzenie na miejsce właśnie ciebie. – Nadinspektor wciąż gapił się na świstek papieru, jakby mógł w ten sposób wydobyć coś więcej ze skąpych informacji, jakimi dysponował. – Albo raczej „zażądał”, bo przecież trzyma na muszce funkcjonariuszkę policji. – Wiemy, jak on się nazywa? – Akhtar. Kolejne nazwisko, które Thorne rozpoznał, i Brigstocke wiedział, że tak właśnie będzie. Imię

zapewne nic by mu nie powiedziało, ale nazwisko owszem. – Sprawa zabójstwa z zeszłego roku – powiedział Thorne. – Zgadza się? – To ojciec tego dzieciaka – mruknął Brigstocke. Thorne próbował przypomnieć sobie, jak wyglądał ten mężczyzna, ale bez powodzenia. Pamiętał natomiast jego niepohamowany gniew, kiedy ogłoszono wyrok, wściekłość, jaką mężczyzna wyładował na Thornie i jego kolegach przed gmachem sądu. Choć szczerze mu współczuł, próbował go uspokoić i uświadomić, że powinien wyrazić swoje niezadowolenie wobec sędziego, a nie policji. Thorne’owi utkwiło w pamięci to, że mężczyzna odchodził stamtąd ze łzami w oczach. – W czym rzecz właściwie? Wzruszenie ramion Brigstocke’a zdawało się mówić „wiesz tyle samo co ja”. – To bez sensu – uznał Thorne. – Proces odbył się dawno temu. Osiem, dziewięć miesięcy temu. – Powtarzam, że wiem tyle co i ty. – Brigstocke pomachał świstkiem papieru. – Postaram się dowiedzieć czegoś więcej, gdy już będziesz w drodze na miejsce. – Mogę zabrać Hollanda? – Po prostu jedź tam. Thorne pospiesznie wrócił do sali odpraw, polecił detektywowi sierżantowi Dave’owi Hollandowi, aby poszedł za nim, i zbiegł po schodach na parking. Wyjął z bagażnika niebieskiego koguta na magnes i podał podwładnemu, zanim obaj wsiedli do samochodu Thorne’a. Holland odłożył koguta na podłogę i sięgnął po pasy, by je zapiąć. – Mogę się dowiedzieć, dokąd jedziemy? Wyjeżdżając z parkingu, Thorne podzielił się z nim informacjami, którymi dysponował, po czym skręcił w stronę obwodnicy północnej. – Wreszcie coś innego – mruknął Holland. Thorne musiał mu przyznać rację, ale nie był pewien, czy akurat teraz rzeczywiście pragnął czegoś innego. Wśród coraz większych korków, gdyż na Park Lane wyjeżdżali w godzinach szczytu, Thorne przypomniał sobie, że kiedy widział ostatnio Helen Weeks, była w ciąży. I zbliżał się termin porodu. Teraz dziecko powinno mieć około roku.

– Włącz koguta – powiedział. Holland sięgnął po mocowaną na magnes niebieską lampę i podłączył do otworu zapalniczki na desce rozdzielczej. Thorne wyobrażał sobie Helen Weeks patrzącą na broń i myślącą o dziecku. Dodał gazu, a Holland wychylił się, by umieścić koguta na dachu BMW. Thorne przyspieszył i pomknął na południe, ku Victoria i Vauxhall Bridge. – Coś mi tu nie gra – odezwał się Holland. – Dlaczego Akhtarowi właśnie teraz miałoby odbić i dlaczego wziął zakładnika? O to samo Thorne zapytał Brigstocke’a pół godziny temu. Holland także uczestniczył w tym śledztwie i podobnie jak Thorne zwrócił uwagę na to, że coś było nie tak. – To głupie – mruknął Holland. Thorne wzruszył ramionami. – Gdyby ludzie nie byli głupi, stracilibyśmy robotę. – Uważasz, że on wciąż obwinia cię za ten wyrok? Aż do chwili ogłoszenia przez sędziego wyroku sprawa Akhtara o zabójstwo wydawała się prosta i oczywista, nawet jeśli pewne jej szczegóły pozostawały niejasne i mgliste. Amin Akhtar z przyjacielem, szesnasto- i siedemnastolatek, zostali zaatakowani na ulicy w Islington przez trzyosobową grupę nastolatków, swoich rówieśników. Jeden z napastników – Lee Slater – miał nóż rzeźnicki i podczas szamotaniny, jaka się wywiązała, gdy Amin starał się chronić przyjaciela, Slater otrzymał cios tym właśnie nożem, a pchnięcie okazało się zabójcze. Aby uniknąć odpowiedzialności karnej, dwaj pozostali przy życiu napastnicy odcięli się od swojego zmarłego przyjaciela, ale ich wersja wydarzeń diametralnie różniła się od opisu zdarzeń podanego przez Amina i jego przyjaciela. Tamtej nocy spadł śnieg i obaj chłopcy upierali się, że zwykłe, niegroźne obrzucanie się śnieżkami ni stąd, ni zowąd doprowadziło do eskalacji przemocy. Wypierając się swojego udziału w napaści, kumple Slatera przyznali mimo wszystko, że to właśnie on zaatakował dwóch nastolatków. Stwierdzili jednak, że Amin zareagował wyjątkowo gwałtownie – pochwycił upuszczony w którymś momencie przez Slatera nóż i zadźgał nim swojego przeciwnika. Rzecz jasna Amin i jego przyjaciel opowiedzieli inną wersję wydarzeń i choć została ona uznana za najbardziej prawdopodobną, sprzeczność wersji doprowadziła do wszczęcia postępowania sądowego, w trakcie którego stwierdzono, że w interesie publicznym nie może być mowy o postawieniu komukolwiek zarzutu napaści czy usiłowania zabójstwa pomimo obrażeń, jakich doznali obaj Azjaci. Ostatecznie Amina oskarżono o zabójstwo i była to jedna z najprostszych spraw, z jakimi Thorne miał do czynienia w swojej karierze. Z uwagi na przesłanki świadczące o konieczności obrony własnej i fakt, że podsądny nie był dotychczas karany, prokurator spodziewał się wyroku czterech lat pozbawienia wolności albo nawet niższego. Nikt nie był bardziej zdziwiony niż Thorne, kiedy Amina Akhtara skazano na osiem lat. I nikt nie był bardziej rozwścieczony niż ojciec chłopaka.

Chociaż Thorne wciąż nie potrafił przypomnieć sobie tego mężczyzny, doskonale pamiętał zajadłość jego gniewu. To, jak wykrzykiwał mu prosto w twarz swoje żale na stopniach przed gmachem sądu. Wrzeszczał na całe gardło, że prawo go oszukało. – Wygląda na to, że chodzi mu o mnie – rzekł Thorne. W oddali przed nim samochody zjeżdżały na pas dla autobusów, podczas gdy on skręcił w South Lambeth Road, w kierunku Stockwell. – Może wziął Helen Weeks jako zakładnika, żeby wymienić jednego policjanta na innego. – Jezu – mruknął Holland. Teraz dziecko powinno mieć około roku… Thorne był gotów się tego podjąć, gdyby okazało się to konieczne, i przez resztę drogi na południe, starając się nie odrywać rąk od kierownicy, rozważał, jak powinien rozegrać tę sytuację. Wyobraził sobie, że to w niego wycelowana była broń. I zastanawiał się, o kim on sam myślałby w tej sytuacji. Ulica była zamknięta z obu stron sto metrów od sklepiku. Radiowozy blokowały też boczne uliczki i główne alejki komunikacyjne, co oznaczało nie tylko utrudnienia dla okolicznych mieszkańców, ale również dla ludzi korzystających ze stacji na Tulse Hill oraz dla dzieci i personelu tutejszej podstawówki, gdyż i kolejka, i szkoła znajdowały się na obszarze oddzielonym policyjnym kordonem. Thorne’a przepuszczono, kiedy pokazał swoją legitymację. Na chodnikach po obu stronach ulicy mundurowi funkcjonariusze próbowali usunąć tłumy gapiów. Wśród ciekawskich, których pospiesznie odprowadzono w bezpieczne miejsca, były osoby w szlafrokach i koszulach nocnych. Thorne powoli zjeżdżał ze wzgórza do miejsca, które było jego celem. Przed niewielkim ciągiem sklepików stało wiele samochodów i motorów. Thorne domyślał się, że większość z nich należy do osób, które udały się do pracy pociągiem, choć teraz upłynie trochę czasu, zanim będą mogły odebrać swoje pojazdy. Zatrzymał BMW po tej stronie ulicy, gdzie zaparkowały dwa pojazdy oddziału antyterrorystycznego, i wysiadł. Spojrzał w kierunku sklepiku. Metalowe żaluzje były opuszczone. Pokrywały je graffiti, wśród których dało się odczytać tylko słowo „ARABUS”. Przy dwóch specjalnie wyposażonych BMW stało pięciu czy sześciu uzbrojonych funkcjonariuszy. Thorne i Holland ruszyli w ich stronę. Po postawie policjantów i luźnej pogawędce, jaką prowadzili, można było się domyślać, że nie podjęto dotąd żadnych decyzji co do konkretnych działań. Przy opuszczonych żaluzjach nie było do kogo celować. Ponadto sklepik nie łączył się z innymi placówkami w ciągu i był parterowy. Wykluczone, aby mężczyzna w środku mógł do nich celować. Antyterroryści czekali na rozkazy.

Zanim Thorne i Holland zdążyli do nich podejść, rozdzwoniła się komórka Thorne’a. – Chyba już wiem dlaczego – powiedział Brigstocke. – Słucham. – Amin Akhtar zabił się osiem tygodni temu w zakładzie karnym dla młodocianych przestępców w Barndale. Tom… Holland patrzył wyczekująco, chcąc poznać nowiny. Thorne tylko zaklął pod nosem i pomaszerował dalej, w stronę uzbrojonych mężczyzn, podczas gdy Brigstocke informował go o nowych przykrych szczegółach.

5

Dowódcą zbrojnej jednostki szybkiego reagowania CO19 był krępy, posępny mężczyzna nazwiskiem Chivers. Wskazał Thorne’owi i Hollandowi podstawówkę po drugiej stronie ulicy, gdzie założono punkt obserwacyjny z pospiesznie przygotowaną salą odpraw. Odchodząc, Thorne uznał, że Chiversa najwyraźniej drażniła ta sytuacja, wydawał się nią znudzony. Facet wyglądał na jednego z tych, którzy lubili kopnięciem otwierać drzwi zamkniętych pomieszczeń, strzelając przy tym gdzie popadnie. Thorne mógł mieć tylko nadzieję, dla dobra wszystkich zaangażowanych w sprawę, że sytuacja się nie zmieni i przynajmniej dla inspektora Chiversa pozostanie nudna jak flaki z olejem. Przy bramie szkoły kręciło się kolejne stadko policjantów. Personel i uczniów wciąż jeszcze wyprowadzano z budynku, a po lewej stronie, za kordonem, Thorne spostrzegł niewielki tłumek dopytujący się nerwowo, co się tu dzieje. Wśród tych ludzi byli zaniepokojeni rodzice. Przede

wszystkim jednak gromadę tę tworzyli gapie spragnieni sensacji i dreszczyku emocji. Niedługo zjawią się przedstawiciele mediów. Thorne i Holland zostali poprowadzeni przez boisko i głównym wejściem do rozbrzmiewającej głośnym echem sali. Większość plastikowych krzesełek zebrano z jednej strony, a przed niewielką sceną stały rzędy drewnianych stolików. Mundurowi i cywilni funkcjonariusze rozkładali na nich swój sprzęt, pokrzykując przy tym i przeklinając, a ich buty skrzypiały na wypolerowanym drewnianym parkiecie. W sali unosiła się typowa dla szkół woń. – Wracają wspomnienia – rzekł Holland, biorąc głęboki wdech. – Przypomina mi się zapach kredek i smród przepoconych skarpet. Thorne westchnął teatralnie. – A ja pomyślałem o pracownicy stołówki, w której się podkochiwałem – powiedział. – I o gnojku nazwiskiem Dean Turner, który podkradał mi mleko. Oczywiście do czasu, kiedy Margaret Thatcher odebrała mleko nam wszystkim. Holland najwyraźniej nie zrozumiał aluzji. – Pijał pan mleko w szkole? – Inspektor Thorne? Odwrócili się, by ujrzeć podchodzącego do nich wysokiego mężczyznę w mundurze polowym. Thorne nie musiał widzieć symbolu korony na jego ramieniu, aby wiedzieć, że ma przed sobą nadkomisarza. Mężczyzna był po czterdziestce, miał jasne, krótko przycięte włosy i prawdopodobnie wielokrotnie złamany nos. Cichym głosem ze śladami północnego akcentu oficer przedstawił się jako Mike Donnelly i wyjaśnił, że jest lokalnym nadkomisarzem, który akurat od rana pełnił dyżur, i właśnie jemu przypadła rola Srebrnego Komisarza, dowódcy operacyjnego i głównego koordynatora działań w terenie. To zadanie nie wydawało mu się szczególnie kuszące. Thorne uznał, że mogło to wynikać z braku doświadczenia w tego typu akcjach albo z niewielkiej ilości informacji na temat zaistniałej sytuacji. – To o co właściwie chodzi Akhtarowi? – Z tego co wiem, o mnie – odparł Thorne. Donnelly pokiwał głową. Najwyraźniej miał nawyk kiwania głową i wydawania pomruków sugerujących aprobatę, kiedy mówili inni. Thorne był doskonale obeznany z tą strategią i sam niejednokrotnie ją stosował. Dzięki temu sprawiasz wrażenie, że słuchasz i zwracasz uwagę na to, co się mówi. Z pozoru wydajesz się głęboko przejęty, skupiony, choć myślisz jedynie o tym, że dana sytuacja zdecydowanie cię przerasta.

– Sądzicie, że to może być powiązane z muzułmańskimi sprawami? – Donnelly powiódł wzrokiem od Thorne’a do Hollanda i z powrotem. – Z muzułmańskimi sprawami? – Dajcie spokój, przecież wiecie, o co mi chodzi. – Nie bardzo. – Tak się tylko głośno zastanawiam – ciągnął Donnelly. – Na tym etapie trzeba brać pod uwagę każdą ewentualność. Holland wzruszył ramionami. – Właściwie tak. – Nie o to tu chodzi – mruknął Thorne. Powiedział Donnelly’emu, co usłyszał przez telefon od Brigstocke’a. Nadkomisarz zamyślił się przez chwilę. – To nie są dobre wieści – podsumował. – Dla nikogo. A na pewno nie dla detektyw sierżant Weeks. Przeprosił, mówiąc, że musi sprawdzić, jak przebiega ewakuacja, po czym wręczył Thorne’owi transkrypcję telefonu od Helen Weeks sprzed godziny. Na stoliku stał niewielki odtwarzacz kompaktowy i Donnelly nacisnął przycisk „start”, zanim się odwrócił i wyszedł. Holland spojrzał ponad ramieniem Thorne’a, by przeczytać transkrypcję, równocześnie odsłuchując rozmowę. Telefon z numeru 07785 455787. Godz. 8.17

– Wydział do spraw Ochrony Dzieci, Gill Bellinger. – Gill, tu Helen, zamknij się i słuchaj, jasne? Pauza.

– Słucham… – Musisz znaleźć detektywa inspektora Toma Thorne’a. Pracuje w Sekcji Zachodniej Wydziału Zabójstw, a przynajmniej tak było jeszcze jakiś rok temu.

Głos w tle. Niewyraźny.

– To ważne, żeby się z nim skontaktować, jasne? I to natychmiast. – Co się dzieje? – Jestem trzymana jako zakładniczka. Pod bronią. W sklepiku przy Norwood Road, niedaleko skrzyżowania z Christchurch Road, przy stacji. Głos w tle. Numer 287. – Numer dwieście osiemdziesiąt siedem. – Jezu… – Zadzwoń gdzie trzeba, dobra? Ale najpierw znajdź detektywa inspektora Thorne’a. Człowiek, który nas tu przetrzymuje, chce, żeby się tu zjawił. – Kto was przetrzymuje? Głos w tle. Niewyraźny.

– Muszę kończyć, Gill… Zadzwoń… Koniec połączenia. Godz. 8.18.

– Akhtar nie miał oporów, aby podać adres, gdzie się znajdują – zauważył Holland. – Chciał, żebyśmy dotarli tu możliwie jak najszybciej. – Ona wydaje się zdenerwowana. – Naprawdę, Dave? Już widzę, dlaczego tak łatwo dochrapałeś się rangi sierżanta. Thorne zauważył, że Donnelly wraca, i podał mu komórkę. – Może pan do niej zadzwoni? Donnelly pokiwał głową, ale rozglądał się nerwowo dokoła. – Najpierw upewnijmy się, że będą przy tym wszystkie osoby, które powinny tego wysłuchać.

Poprosił przechodzącego mundurowego funkcjonariusza, aby sprowadził dowódcę brygady antyterrorystycznej. A potem gestem dłoni przywołał do siebie kobietę z drugiego końca sali. Odwrócił się do Thorne’a. – Zna pan Chiversa? Thorne pokiwał głową. – To były wojskowy? – Mówił panu o tym? – Strzeliłem w ciemno. Kobieta stanęła obok Donnelly’ego. Była po trzydziestce, jak oszacował Thorne, chuda, wzrostu nieco powyżej średniego. Ciemne włosy miała obcięte krótko, na pazia i nosiła dżinsy oraz skórzaną kurtkę. Wyglądała na rozluźnioną i zrelaksowaną, a Thorne nie potrafił stwierdzić, czy nie była to tylko poza. Donnelly położył jej dłoń na ramieniu. Popatrzyła na nią, a potem odrobinę nerwowo uśmiechnęła się do Thorne’a, gdy nadkomisarz dokonał prezentacji. – To Sue Pascoe – powiedział. – Jest naszą wykwalifikowaną negocjatorką i słyszałem o niej wiele dobrego. Pascoe przywitała się z Thorne’em i Hollandem. Donnelly powiedział, że czekają jeszcze na Chiversa, a ona pokiwała głową. – Często miała pani do czynienia z takimi przypadkami? – zapytał Thorne. – Wystarczająco – odrzekła Pascoe. Thorne nie słyszał, aby policja miejska zatrudniała na etat negocjatorów. Uznał, że „wykwalifikowany” znaczyło, iż Pascoe przeszła odpowiednie szkolenia. Sam też parę lat temu był na podobnym szkoleniu, tyle że miało ono na celu radzenie sobie w sytuacji, kiedy zostanie się wziętym za zakładnika. Odbyło się w weekend w tanim hotelu przy M25; wielu uczestników za ważniejsze uznało zakrapiane imprezki w barze. Temat szkolenia był prosty i łatwy do przewidzenia: nawiązanie więzi z porywaczem, znalezienie z nim wspólnego języka, próba przekonania, aby zaczął postrzegać cię jako istotę ludzką. Wszystko to miało pomóc utrzymać się przy życiu możliwie jak najdłużej. Thorne miał nadzieję, że Helen Weeks odbyła ten sam kurs i nie upijała się w tym czasie w barze do nieprzytomności. Chivers wszedł do sali i zdjął hełm, po czym zbliżył się nich. Ignorując Thorne’a, Hollanda i Pascoe, skinął głową do Donnelly’ego. Jego dłoń automatycznie powędrowała na kolbę glocka 17, którego miał w kaburze przy pasie obok dwóch granatów błyskowo-hukowych 8 Bang. Nadkomisarz polecił Thorne’owi, aby zadzwonił. – Tylko spokojnie – poinstruowała Pascoe. – Musimy zebrać jak najwięcej informacji, ale ważne jest stworzenie uspokajającej atmosfery. Na tym etapie nic nie stanowi problemu.

– Postaram się o tym pamiętać – powiedział Thorne. Spojrzał na numer na kartce, po czym wstukał go i przełączył komórkę na tryb głośnomówiący. – Zaczynamy – rzekł Donnelly. Telefon odebrano niemal natychmiast. – Helen? – Tak. – Mówi Tom Thorne. Nic ci nie jest? Możesz swobodnie rozmawiać? Helen Weeks odparła, że tak. Powiedziała, że nic jej nie jest. – Powiedz panu Akhtarowi, że wiem, co się stało z jego synem, i że mu współczuję. Wysłuchali, jak wiadomość została przekazana dalej. Jednak odpowiedzi nie było. – Helen? Mogę z nim mówić? Helen zadała pytanie, po czym odparła: – Chce, żebyś na razie rozmawiał ze mną. – Dobrze, posłuchaj. Powiedz mu, że jestem gotowy na wymianę. Prosił, żeby mnie tu ściągnąć, więc jeśli cię wypuści, mogę zająć twoje miejsce. Pascoe zaczęła gwałtownie gestykulować, dając do zrozumienia, że to wykluczone. Także Donnelly zaczął protestować, że nikt nie ustalał takiego obrotu wydarzeń. Thorne ponownie przeniósł wzrok na komórkę. – Helen… – Nie o to mu chodzi – powiedziała. Donnelly nachylił się do Thorne’a i wyszeptał: – Niech pan zapyta, kto jeszcze tam z nią jest. Mamy świadka, który twierdzi, że w sklepie był ktoś jeszcze. – Czy są jacyś inni zakładnicy? – zapytał Thorne. – Nazywa się Stephen Mitchell – odpowiedziała. Męski głos powiedział coś w tle, a Helen podała adres w Tulse Hill. Donnelly zapisał go i przekazał świstek mundurowemu funkcjonariuszowi, który pospiesznie opuścił salę.

– W takim razie czego on chce? Wymianę zdań, jaka nastąpiła, przedzielały kolejne pauzy i prowadzone pospiesznie niewyraźne rozmowy – Helen przekazywała pytania Thorne’owi, słuchała słów Akhtara, po czym udzielała odpowiedzi w jego imieniu. – Mówi, że jego syn się nie zabił… Że nie mógłby się zabić. Twierdzi, że sprawę zatuszowano. To ty posłałeś jego syna do więzienia… więc to ty musisz się dowiedzieć, kto go zamordował. Thorne uniósł wzrok. Zauważył, że wszyscy na niego patrzyli. – Powiedz mu, że przeprowadzimy gruntowne śledztwo w sprawie śmierci jego syna, ale musimy zakończyć tę sytuację kryzysową. Kiedy czekał na odpowiedź, Donnelly napisał na świstku papieru „Uwolnić Mitchella?” i podsunął Thorne’owi. – Mówi, że to wszystko się skończy, kiedy się dowiesz, co się stało z jego synem. – Proszę mu powiedzieć, że cieszymy się, iż zechciał z nami pomówić – rzekł Thorne. – Że uczynię, co w mojej mocy, ale potrzebujemy z jego strony jakiegoś dowodu dobrej woli. Powiedz mu, że powinien wypuścić pana Mitchella. Sue Pascoe pokręciła głową. – To się nie uda – stwierdziła. – On odmawia – powiedziała Helen. Usłyszeli, że sklepikarz zaczął pokrzykiwać. – Mówi, że wierzył w prawo, ale zawiódł się na nim… więc musisz zrobić to, co on każe, albo sprawy przybiorą o wiele gorszy obrót. Thorne uniósł wzrok, by zobaczyć, że Donnelly i Chivers wymienili znaczące spojrzenia. Donnelly zamknął oczy. – Musi pan udowodnić, że Amin nie popełnił samobójstwa – odezwał się Akhtar. – Dowiedzieć się, kto go zabił i dlaczego. Albo… – Już dobrze, Helen – uspokajał Thorne. On i wszyscy inni usłyszeli Akhtara dostatecznie wyraźnie. Thorne nie chciał, aby Helen musiała wypowiedzieć te słowa. Nie chciał usłyszeć przerażenia w jej głosie.

– Albo zabiję ich oboje.

6

Kiedy rozmowa dobiegła końca, Helen odłożyła telefon na podłogę przed sobą i spojrzała na siedzącego przy biurku Akhtara. Mężczyzna ciężko oddychał i mamrotał do siebie. Wydawał się zadowolony z przebiegu rozmowy z Tomem Thorne’em. Popatrzył na nią. – Dziękuję – powiedział. – I co teraz? – spytała. Akhtar wstał. Trzymał w ręku rewolwer. Helen poczuła, że Stephen Mitchell drgnął nerwowo. – Niech pani wyłączy telefon – nakazał Akhtar. – A jeżeli będą chcieli z panem rozmawiać? Przekazać nowe wiadomości. – Dopiero kiedy będę gotowy. Wycelował w nią, a Helen wypełniła polecenie. – Teraz musi pani jakoś się tu usadowić, możliwie jak najwygodniej, i miejmy nadzieję, że detektyw Thorne jest człowiekiem słownym i honorowym. – Jest – zapewniła. – I że jest dobry w tym, co robi. Akhtar zastanawiał się przez chwilę, po czym wrócił do sklepiku.

Oboje zakładnicy milczeli przez jakiś czas, aż w końcu Mitchell odezwał się półgłosem, nie unosząc głowy. – Dlaczego nie chce mnie puścić? – Nie wiem. – Chodzi tylko o panią, prawda? – Spojrzał na nią gniewnie. – Bo jest pani policjantką i on wie, że będą traktować tę sprawę poważnie. – Mówił szybko, niemal szeptem. – Dlaczego więc, do cholery, ja miałbym tu siedzieć? Jaki jest sens, żebyśmy oboje przez to przechodzili? – Niech pan się zamknie, zachowa spokój. Mitchell odwrócił wzrok. Helen czuła, że był skrępowany tym, co przed chwilą powiedział, ale na dodatek okropnie się bał. – Proszę posłuchać, będzie dobrze. Nie tylko pan jest przerażony. Mitchell wolno pokiwał głową. Usłyszeli, jak Akhtar krząta się w sklepiku. – Czy powiadomią moją żonę? – zapytał Mitchell. – Jasne, że tak. – Zupełnie się załamie. – Wysilił się na uśmiech. – Odwagi ma jeszcze mniej niż ja. – Zaopiekują się nią – zapewniła. Mitchell zrobił długi, powolny wydech i wyprostował nogi. – Czym się pan zajmuje? – Pracuję w banku. Przy Tottenham Court Road. Dziś miałem ubiegać się o awans. – Przykro mi. – Można by się spodziewać takiej sytuacji w banku. No wie pani, jakiś świrus z bronią. Albo na poczcie. Ale nie w podrzędnym, małym sklepiku. – Znaleźliśmy się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze – skwitowała Helen. Wiedziała, że te słowa pasowały do większości brutalnych i krwawych przestępstw. Człowiek wchodził do niewłaściwego pubu, skręcał w niewłaściwą uliczkę albo zapuszczał się do niewłaściwej dzielnicy. To całkiem zrozumiałe bać się nastolatków z nożami albo mężczyzn z bombami, ale tak naprawdę ludzie powinni odczuwać lęk przed zwykłym pechem. – Na zewnątrz pewnie są już uzbrojeni gliniarze, prawda? – Mitchell spojrzał w stronę tylnego

wyjścia. – Snajperzy albo grupa specjalna. Widywałem takie wydarzenia w telewizyjnych widomościach. Helen powiedziała, że pobliżu rozlokowała się już bez wątpienia jednostka szybkiego reagowania i najprawdopodobniej zabezpieczała okolicę sklepu. Zapewniła, że osoba kierująca operacją zna się na swojej robocie. – Ale co właściwie zrobią? – Mitchell jeszcze bardziej zniżył głos. – Jakie są zwykle procedury w takich sytuacjach? – Nie ma jednej procedury. – Ach tak… jasne. – Każda sytuacja jest inna, szczególna i nie ma… ustalonych reguł postępowania. Będą czekać i obserwować rozwój wypadków. Mitchell powoli to sobie przyswoił, godząc się z myślą, że według wszelkiego prawdopodobieństwa nie może liczyć na szybkie zakończenie. Helen zauważyła, że ani trochę się nie uspokoił, i wcale mu się nie dziwiła. Dopóki Akhtar nie zdejmie im kajdanek, nie podniesie antywłamaniowych żaluzji i nie wypuści ich ze sklepiku, dopóty wszystko może się okazać śmiertelnie niebezpieczne dla wszystkich zaangażowanych w to ludzi. Usiadła prosto i nasłuchiwała. Akhtar przestał się krzątać, ale po chwili jej uszu dobiegł szelest przewracanych kartek papieru. – Czyta gazetę – wyszeptał Mitchell. – Czyta gazetę jak gdyby nigdy nic. Helen wciąż się zastanawiała, jak w tej całej sytuacji radzi sobie Akhtar. Wiedziała, że to ważne. Czy ten mężczyzna trzymający rewolwer w dłoni, jakby ściskał jadowitego węża, naprawdę był tak spokojny? A może po prostu starał się sprawiać takie wrażenie? Jakkolwiek przedstawiała się prawda i cokolwiek odkryje Tom Thorne, musieli dopilnować, aby Javed Akhtar zachował niezmącony spokój, jeżeli sami mieli pozostać bezpieczni. Ona i pracownik banku musieli uczynić wszystko, by Akhtar nadal był rozluźniony i opanowany. Znieruchomieli, gdy sklepikarz pojawił się nagle w przejściu. Uniósł rękę, jakby w przepraszającym geście, że zakłócił ich spokój. A potem spokojnie odłożył rewolwer na biurko i zapytał, czy mają ochotę na herbatę. Thorne rozmawiał przez telefon na boisku. Zadzwonił już do Brigstocke’a, aby poinformować go o sytuacji i zapewnić, że cała papierowa dokumentacja dotycząca samobójstwa w Barndale zostanie przesłana do jego biura w Becke House. Zażądał także, by możliwie jak najszybciej kopia raportu z autopsji została przefaksowana do Phila Hendricksa. Poprosił, aby Brigstocke skontaktował się z osobą, która prowadziła pierwotne śledztwo w sprawie śmierci Amina Akhtara; chciał, by ten funkcjonariusz niezwłocznie do niego zadzwonił.

Jakież było jego zdziwienie, kiedy dziesięć minut później odezwał się detektyw inspektor Martin Dawes. – Nie uważał pan za stosowne powiadomić nas, co się stało z Aminem Akhtarem? – zapytał Thorne. – To nie miało związku z waszą sprawą zabójstwa. – Choćby z czystej kurtuazji. Dawes najwyraźniej nie lubił odpuszczać. – Zawsze musi pan wiedzieć, co się dzieje ze wszystkimi, których pan posłał za kratki? Było kilku morderców budzących prawdziwą grozę, których losy Thorne uważnie starał się śledzić, ale Dawes miał rację. Poza tym Thorne uznał przepychanki słowne za stratę czasu. – Może pan udzielić mi niezbędnych informacji? Dawes powiedział Thorne’owi, że Amin Akhtar popełnił samobójstwo, przedawkowując narkotyki, dwa miesiące temu i że jego ciało znaleziono w skrzydle szpitalnym zakładu karnego Barndale. Ciało odkryto z samego rana, a zgon stwierdził miejscowy lekarz. – Co Amin robił w skrzydle szpitalnym zakładu? – Cztery dni wcześniej został zaatakowany przez innego chłopaka. Miał paskudnie poharataną gębę. – I to miałoby być dostatecznym powodem, aby zechciał ze sobą skończyć? – mruknął Thorne. – Ile tam już siedział, siedem miesięcy? – Został również zgwałcony – dodał Dawes. – W skrzydle szpitalnym? – To możliwe. Patolog nie był pewien, kiedy doszło do gwałtu, ale kamera monitoringu, która powinna zasięgiem obejmować cały pokój chłopaka, została tydzień wcześniej przeniesiona, więc wszystko jest możliwe. – Dlaczego? – Dlaczego został zgwałcony? Skąd mam wiedzieć, do cholery? – Dlaczego przeniesiono kamerę? Dawes się zaśmiał. – O ile mi wiadomo, z magazynu leków zniknęło sporo różnych medykamentów, środki przeciwbólowe i wiele innych, dlatego tam właśnie zamontowano kamerę. Akhtar przypuszczalnie

wiedział, gdzie jest kamera. Wiedział, że nikt nie patrzy, kiedy zaczął łykać pigułki. Thorne zamyślił się nad tym. – Nie było innych kamer? – Jedna przy wejściu do skrzydła i jedna w innym pokoju. Ale żadna nic nie zarejestrowała. Lustrując wzrokiem boisko, Thorne zauważył, że Holland rozmawia z Sue Pascoe przy głównym wejściu do szkoły. Holland powiedział coś, a ona się zaśmiała. – Czemu w ogóle robicie z tego taką wielką sprawę? – zapytał Dawes. – Pański przełożony był w tej kwestii bardzo powściągliwy. Thorne uznał, że Brigstocke’owi po prostu się spieszyło, ale dalsze utrzymywanie Dawesa w niewiedzy mijało się z celem. Udzielił mu niezbędnych informacji. – Chciałbym powiedzieć, że mnie to dziwi – mruknął Dawes. – Słucham? – Ojciec tego chłopaka zawsze wydawał mi się trochę postrzelony. Wie pan, o co mi chodzi? – Może pan mi to powie? – Cóż, na przykład jego wybuch wściekłości, kiedy zaczął wrzeszczeć na koronera po stwierdzeniu zgonu syna. Wydzierał się, na kogo tylko się dało. Bredził o tuszowaniu sprawy, twierdził, że się mylimy, że to wszystko nie tak. – Kiedy to było? – Parę tygodni temu. Tak, facetowi już wtedy zaczęło odbijać. Ponieważ czas naglił, Thorne nie zamierzał odpuścić. – I nawet wtedy nie raczył pan sięgnąć po telefon i powiadomić nas o tym? – Ale o czym konkretnie? Że jakiś sklepikarz zaczyna świrować? Żartuje pan sobie. – Jest pan skończonym idiotą – wycedził Thorne. Dawes chciał zaprotestować, ale Thorne rozłączył się i ruszył ku Donnelly’emu, który maszerował przez boisko w jego stronę. – Jest już jego żona – powiedział Donnelly. Nadkomisarz skinął głową w stronę głównej bramy, a Thorne odwrócił się i zobaczył, jak policjantka pomaga wysiąść z samochodu Hindusce w średnim wieku. – Nadira.

Thorne przypomniał ją sobie. Wyglądała na równie oszołomioną i zagubioną jak ostatnim razem, kiedy ją widział. W dniu, kiedy jej syn trafił do więzienia. – Chciałbym z nią pomówić – rzekł Thorne. Spojrzał na zegarek. Minęło pół godziny od jego rozmowy z Helen Weeks, w której przekazała mu polecenie Akhtara. – Może mógłbym to zrobić w drodze do Barndale? Donnelly się zamyślił. – A jeżeli będzie tu potrzebna? Sue Pascoe uważa, że jest w stanie ją wykorzystać. Nakłonić, aby przemówiła mężowi do rozsądku. – Wobec tego proszę posłać za nami radiowóz, który odwiezie ją z powrotem – zaproponował Thorne. – Potrzebuję tylko dziesięciu minut rozmowy. Obaj unieśli wzrok, gdy usłyszeli w górze przelatujący helikopter. Thorne nie mógł się nadziwić rozmiarom operacji, dopóki nie zauważył na kadłubie maszyny loga Sky. Popatrzył na Donnelly’ego. – To było tylko kwestią czasu – mruknął nadkomisarz. Kilka sekund później przez bramę przeszedł Chivers i przemaszerował przez boisko. Gniewnym gestem wskazał na krążący w górze helikopter. – Trzeba się ich pozbyć – powiedział. Donnelly burknął coś o wolności prasy, ale Chivers nie chciał o tym słyszeć. – Nie mamy pojęcia, co nasz cel kombinuje teraz za antywłamaniowymi żaluzjami, zgadza się? Ale jeżeli on ma tam telewizor, dzięki tym kretynom będzie mógł świetnie się orientować w naszych poczynaniach. Czy wyraziłem się jasno? Donnelly pokiwał głową. – Zobaczę, co da się zrobić. – To co z tą żoną? – spytał Thorne. Donnelly wyglądał na zdezorientowanego. Nie ulegało wątpliwości, że Chivers jeszcze z nim nie skończył. – Daję ci dziesięć minut – powiedział były wojskowy. Thorne skierował się do swojego samochodu, po drodze przywołując do siebie Hollanda i przerywając mu pogawędkę z Pascoe. Nakazał podwładnemu, aby jak najszybciej wracał do Becke House. – Włącz do sprawy Yvonne Kitson. Kiedy ja pojadę do Barndale, wy dwoje zorientujcie się, komu

mogło zależeć na śmierci Amina. Możecie zacząć od członków rodziny Lee Slatera, mieli przekonujący motyw, a potem pogadajcie z tymi dwoma nastolatkami, którzy byli ze Slaterem tego wieczoru, kiedy zaatakowali Amina. Będziemy w kontakcie telefonicznym, jasne? Holland przeczesał włosy dłonią. – Nie rozumiem tego. – Czego? – Po co to robimy. – Holland się zatrzymał. – Ten dzieciak się zabił. Owszem, to przykre, smutne i w ogóle, rozumiem, dlaczego jego stary się wściekł, ale przecież nic nie zmienimy, szukając nieistniejących morderców. – Słyszałeś, co on powiedział. – Thorne postąpił kilka kroków w stronę Hollanda, oparł dłoń na jego plecach pomiędzy łopatkami i popchnął podwładnego w stronę zabarykadowanego sklepiku. – Wiesz, czego on chce, słyszałeś jego groźby, co zrobi, jeżeli nie spełnimy jego żądań. – Słyszałem, ale nie możemy wykryć morderstwa tam, gdzie go nie było. – A jeżeli on ma rację? – Jakie są na to szanse? To świr i wie pan o tym równie dobrze jak ja. Thorne zaczął tracić nad sobą panowanie, lecz nie podniósł głosu. – To jak, uważasz, że nie powinniśmy tego robić? – On wie, co robi? Może po prostu powiemy mu, że zbadaliśmy gruntownie całą sprawę, ale niczego nie udało się nam znaleźć. – To mogłoby być nawet niegłupie, Dave… gdyby Helen Weeks nie siedziała tam z wycelowaną w nią bronią. Holland pokręcił głową, wciąż nie do końca przekonany. – Po prostu rób, co ci kazałem, sierżancie. Thorne machnął ręką do policjantki, która zajmowała się Nadirą Akhtar, po czym szybko opuścił teren boiska i przeszedł wzdłuż ulicy do swojego auta. Kiedy żona sklepikarza nieco nerwowo usadowiła się na fotelu pasażera, przywitał się z nią i ruszył. Jechał powoli i nie odezwał się ani słowem, dopóki nie opuścił obszaru kordonu. A potem dodał gazu. – Niech mi pani opowie o swoim synu – powiedział.

7

– Niech mi pan opowie o swoim synu… Akhtar przycupnął nerwowo na niedużym krześle. Popatrzył na Helen. Sięgnął po kubek z herbatą stojący na blacie biurka, ale zaraz go odstawił. Poukładał rozrzucone bezładnie papiery. – Jaki on był, Javedzie. Akhtar zaczął coś mówić, odchrząknął i zaczął raz jeszcze. – Zawsze był grzeczny – powiedział. – Wie pani? – Tak, pamiętam – przyznała Helen. Nie była pewna, któremu z synów Akhtara zdarzało się ją obsługiwać, lecz nie miało to większego znaczenia. – Zawsze był bardzo miły i uprzejmy. Bardzo pomocny. – Zawsze starał się postępować właściwie – ciągnął Akhtar. – Tak jak my wszyscy. I proszę zobaczyć, dokąd nas to doprowadziło. – Dlaczego trafił do więzienia? Akhtar pokręcił głową, jakby to była długa historia albo taka, w którą i tak nikt by nie uwierzył. – Próbował ochraniać przyjaciela, bronił go, to wszystko. Nie zrobili nic złego i to oni zostali zaatakowani. To wszystko zostało poprzekręcane, przekłamane… Helen pokiwała głową, pozwalając mu mówić dalej. Mitchell siedział nieruchomy i milczący. Nie wypił herbaty, którą zaparzył dla niego Akhtar, ani nie odezwał się słowem, odkąd sklepikarz wrócił na zaplecze. Wlepiał wzrok w podłogę, z podbródkiem opartym o klatkę piersiową, i ciężko

oddychał. – Powiedziano nam, że nic mu nie będzie – rzekł Akhtar. – Obiecali nam, policjanci i cholerni prawnicy. Mówili, że nic mu się nie stanie, że potraktują go łagodnie. Kłamcy i oszuści, wszyscy co do jednego. Zakłamane łajzy. – W jego głosie pojawił się gniew, ale sklepikarz na razie nad nim panował. – Na miłość boską, to był jeszcze nastolatek, a my im zaufaliśmy, bo próbowaliśmy postępować właściwie. Rozumie pani? – Oczywiście – odparła. Pokiwał głową. Wydawał się zadowolony, ale uważnie się jej przyglądał. Helen wiedziała, że ich rozmowa była dobrym znakiem. Musiała przekonać Akhtara, że go rozumie, co więcej, że mu współczuje. Musiał uwierzyć, że ona jest po jego stronie i że wspólnie jakoś to zdołają uporządkować. A kiedy to wszystko się skończy, wyjdą ze sklepu jak przyjaciele. – Co się stało? – zapytała. Akhtar odchrząknął. – Cóż, jest zasadnicza różnica między tym, co się stało, a tym, co mówią, że się stało. – A co mówią, że się stało? – Zaatakowano go, znowu. Został zaatakowany, a później odebrał sobie życie, ale może mi pani wierzyć, znam mojego syna, to nie było tak. To nieprawda, co oni mówią. – Czy kiedy go pan odwiedzał, wszystko wydawało się w porządku? Był cały i zdrowy? – Cóż, na pewno nie czuł się dobrze. Był załamany z powodu tego, co go spotkało. Nie mógł się z tym pogodzić. Rozmawialiśmy o apelacji i starałem się podtrzymać go na duchu, lecz widziałem, że jest nieszczęśliwy. Nie byłby w stanie znieść tak długiej odsiadki. – Mężczyzna uniósł dłoń, jakby chciał sprecyzować swoją wypowiedź. – Ale to nie znaczy, że był gotów targnąć się na własne życie, to wykluczone. – Miał tam przyjaciół? – Mówił o jednym chłopaku, wydaje mi się jednak, że trzymał się raczej na uboczu. Był zawsze cichy i milczący. Zamknięty w sobie. Nic, tylko się uczył i uczył. – Wygląda, że to był bystry chłopak – powiedziała Helen. – Tak, tak, bardzo bystry, ale moim zdaniem to tylko pogorszyło całą sprawę. Pobyt w takim miejscu jest o wiele bardziej frustrujący dla kogoś takiego jak mój syn. To nie było miejsce dla niego.

– Kiedy widział go pan po raz ostatni? Akhtar zamrugał powoli, wspominając. – Na tydzień przed jego śmiercią. Był taki radosny, rozmawialiśmy o urodzinach jego siostry i o tym, co mogę jej kupić. Aby dać jej jako prezent od niego, rozumie pani? Bardzo tęsknił za nią i za starszym bratem… naprawdę bardzo, i to jeszcze jeden powód, dlaczego wiem, że nie mógł odebrać sobie życia. – Pokręcił głową i pomachał dłonią przed twarzą, uśmiechając się do siebie. – Nie zniósłby myśli, że miałby ich już więcej nie zobaczyć. – Dlaczego pana zdaniem oni twierdzą, że jednak to zrobił? – Helen starała się, by w jej głosie zabrzmiała nuta nieufności. Pokręciła głową, jakby uważała tę ewentualność za absurdalną. – Niech pani sama ich spyta – wycedził Akhtar. – Bo to sami kłamcy, jak policjanci i prawnicy z prokuratury sądowej. Może dlatego, że tak było prościej i mieli z tym mniej kłopotów. Nikt nie chce przyznać, że w takim miejscu mogło dojść do zabójstwa. I że dopuszczono do czegoś takiego. Ale dopuszczono do tego i teraz Amin nie będzie już mógł zobaczyć, jak jego siostra wychodzi za mąż, ani nie ułoży sobie życia, choć tak bardzo się starał. Pokręcił głową i nic już nie powiedział. Podszedł do biurka i przysunął do siebie rewolwer. Odchylił się na krześle do tyłu. – Teraz obowiązek odkrycia prawdy spoczywa na pani przyjacielu, Tomie Thornie. Helen prawie nie znała Thorne’a, choć miała o nim dobre zdanie, gdyż pamiętała, jak się zachował podczas śledztwa w sprawie śmierci Paula rok temu. Uświadomiła sobie, że liczyła na niego tak jak Akhtar. Tom Thorne stał się nieoczekiwanie jej najlepszym przyjacielem. – Wiem, że uczyni wszystko, co w jego mocy – zapewniła.

*

– Mój syn nie żyje – powiedziała Nadira Akhtar. Mówiła cicho i bezbarwnym głosem. – To wszystko, skończone. Odwróciła głowę i spojrzała przez szybę na rozmazaną smugę A40. Thorne przyspieszył, by wyprzedzić białą furgonetkę, i spiorunował kierowcę wzrokiem.

– Javed nie uważa, że to skończone. Odwróciła się, by na niego popatrzyć. – Mój mąż jest… Nie dokończyła i ponownie przeniosła wzrok na szosę. – Głupi? Uparty? – Nie jest głupi. Nic z tych rzeczy. – To, co robi, jest głupie – mruknął Thorne. – Nawet bardziej niż głupie. – Czekał na odpowiedź, lecz bez powodzenia. – Wie pani, co się dzieje w sklepie? Pokiwała głową. – Powiedziano mi. – Spodziewała się pani, że on może zrobić coś takiego? – Oczywiście, że nie. – Ale wiedziała pani, że był wściekły? – Javed już od dawna szalał z gniewu. Barndale było średniej wielkości zakładem karnym dla młodocianych, leżącym pięćdziesiąt kilometrów na północny zachód od Londynu, wśród pięknych, żyznych krajobrazów Buckinghamshire, i będącym solą w oku zamożnych mieszkańców pobliskich miasteczek Chorleywood i Amersham. Thorne kierował się na północ i przejechał przez rzekę mostem Chelsea. Niebieski kogut utorował mu drogę przez korki w Earls Court i Kensington, dopóki nie wyjechał na Westway w White City. Nawet bez sygnału dotarcie tam po zewnętrznym pasie do M40 zajęło mu tylko dziesięć minut, a stamtąd jeszcze kilka zjazdów wzdłuż M25 i będą na miejscu. Cała droga nie zabierze mu więcej niż czterdzieści minut. – Javed nie uważa, że Amin sam się zabił – powiedział Thorne. – Chce, żebym tego dowiódł. Abym się dowiedział, co naprawdę się stało. Nadira zaśmiała się drwiąco. – A ja chcę wygrać na loterii i co z tego? – Ale żeby dopiąć swego, jak na razie nie celuje pani do nikogo z broni. Odwróciła się do niego. Twarz miała szarą jak popiół.

– O co właściwie panu chodzi? Czego pan chce? – Na początek może pani powiedzieć, że pani zdaniem mąż się myli. W kwestii tego, co się wydarzyło w Barndale. – Mój syn odebrał sobie życie – powiedziała. Równie dobrze mogłaby podać Thorne’owi imię lub wiek swojego syna. Zwykłe stwierdzenie faktu. – Nie potrafił się uporać z tym, co go spotkało. Co spotykało go każdego dnia. Nie był… twardym chłopakiem. – Czemu zatem pani mąż wierzy, że syn został zabity? Zamyśliła się nad tym przez dobre pół minuty. – Może łatwiej jest mu w to uwierzyć. Lubi myśleć, że wszyscy go okłamują. – Wyprostowała kolana, ale nie zdołała dosięgnąć stopami końca miejsca na nogi. – Prawie w ogóle nie sypia, więc ma czas na rozmyślanie i tworzenie coraz to nowych, wydumanych teorii. – A pani? – spytał Thorne. – Co ja? – Jak pani sypia? Wzruszyła lekko ramionami, wygładzając materiał sari na udach. – Biorę pigułki. Radzę sobie. – Spojrzała na Thorne’a. – Trzeba żyć dalej. Nadira Akhtar sprawiała wrażenie, że nieźle sobie radzi. Po tym, jak mówiła, można było wywnioskować, że pogodziła się z tym, co stało się z jej synem, a czego nie potrafił zaakceptować jej mąż, Thorne jednak wyczuwał pod tą maską bezmiar bólu i cierpienia. Wiedział, że z małżeństwami tak czasem bywa. Tak właśnie pary oswajały nieszczęścia. Nie było sensu, żeby oboje małżonkowie poddawali się bólowi, i jeśli jedno cierpiało z powodu tragedii, drugie, przynajmniej pozornie, sprawiało wrażenie, że jakoś sobie z tym radzi. Czy z nim i z Louise nie było podobnie, kiedy poroniła? To oczywiście tylko maska, gra pozorów, ale przynajmniej taka postawa przez pewien czas spełniała swoje zadanie. Nadira miała inne dzieci, życie i biznes, który trzeba było prowadzić. To zrozumiałe, że powinna przynajmniej sprawiać pozory, iż poradziła sobie ze śmiercią najmłodszego dziecka lepiej niż Javed. – Będzie pani musiała mu pomóc – rzekł Thorne. Zanim Nadira zdążyła odpowiedzieć, zadzwoniła jej komórka. Wyłuskała ją z torebki, po czym przez kilka minut rozmawiała w języku hindi. Wydawała się poruszona, ale uspokoiła się, zanim rozmowa dobiegła końca.

– Mój najstarszy syn – wyjaśniła. – Czeka tam na mnie z policją. Bardzo się denerwuje. – Odwiozę panią najszybciej, jak się da. Thorne spojrzał w lusterko wsteczne i unosząc rękę, dał znak kierowcy radiowozu, który jechał za nim aż z południowego Londynu. Radiowóz zamrugał światłami. – Na miejscu jest już ekspert od takich sytuacji – powiedział. – Ta kobieta uważa, że może pani pomóc w rozwiązaniu tego kryzysu. I że byłoby dobrze, gdyby porozmawiała pani z Javedem. – Tylko byśmy się pokłócili – odparła Nadira. – Nie zechce mnie wysłuchać. – Spróbuje pani? Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy. – Z pani mężem jest kobieta, która ma małe dziecko. Ona bardzo się boi. – On nikogo nie skrzywdzi. – Jest pani pewna? Nadira sięgnęła do torebki i wyjęła zwitek chusteczek higienicznych. Ścisnęła je w dłoni. – Przed śmiercią Amina zaśmiałabym się w głos, gdyby powiedział mi pan, co zrobił Javed. On nigdy nikogo by nie skrzywdził, wie pan? Poczułabym się jak w Mamy cię! czy innym tego typu programie. Gdy przyłapał jakieś dzieciaki na próbie kradzieży w sklepie albo na rozrabianiu, zawsze starał się przemówić im do rozsądku. I pytał spokojnie, dlaczego próbują wynieść batonik czy inne produkty bez płacenia, aż odzywały się u nich wyrzuty sumienia i w większości przypadków nigdy już nie próbowały niczego takiego. Uczył szacunku. Zawsze był spokojny i nigdy nie podniósł na nikogo ręki. – Otarła chusteczką kąciki oczu. – Ale teraz sama już nie wiem… Zbliżali się do zjazdu i Thorne zapowiedział, że zatrzyma się, kiedy tylko zjadą z autostrady. A potem radiowóz odwiezie ją do najstarszego syna. Pokręciła głową. – Chcę pojechać z panem. Chcę zobaczyć to miejsce. Thorne spojrzał na nią. – Nigdy go nie odwiedziłam – rzekła półgłosem. – Nie mogłam się na to zdobyć. Szykowałam dla niego jedzenie i przekazywałam przez Javeda, ale nie chciałam go tam zobaczyć. – Rozumiem – powiedział Thorne. – Naprawdę?

Thorne pomyślał nagle o matce. Była to, jak zawsze, miła niespodzianka, bo to duch Jima, a nie Maureen zawsze krzyczał najgłośniej, domagając się uwagi. Ale to miało sens. Jak najbardziej. Bądź co bądź, gdyby nie Tom, ojciec nie byłby teraz duchem. Przypomniał sobie, jak wrócili kiedyś z przyjęcia. Zgrzyt klucza w zamku, oni i jeszcze jedna para, stłumione głosy i chichot, krótkie pożegnania, kiedy opiekunka do dzieci wyszła, a potem rozbrzmiały dźwięki muzyki. Matka zakradła się do jego pokoju. Przypomniał sobie, że oddech miała przesycony zapachem wina, kiedy się nachyliła, by go pocałować, a z dołu dochodził gwar głosów i dźwięki gitar. – Ładnie tu – powiedziała Nadira. Po zjeździe z autostrady od kilku minut jechali wśród sielankowego krajobrazu. Minęli Chorleywood Common, a potem skręcili na północ, przejechali przez kanał i dotarli do gęsto zalesionej po obu stronach okolicy, gdzie przy wąskiej szosie na poboczach rosły urocze dzwoneczki. – Nigdy nie sądziłam, że może tu być tak ładnie. Nie mógł zasnąć, więc ubrany tylko w piżamę, wówczas dziewięcio- czy dziesięciolatek, zszedł na dół, a kiedy matka miała zamiar skorzystać z toalety, zastała go na schodach. Zaprowadziła go do salonu i siedział pomiędzy nią a ojcem na sofie przez pół godziny, podczas gdy oni i ich przyjaciele rozmawiali i popijali w najlepsze. Matka śpiewała do wtóru z Patsy Cline i George’em Jonesem, a Tom widział, jak ojciec, słysząc jej popisy wokalne, wywraca oczami, tak samo jak robili to Holland i Kitson, kiedy go słyszeli, ale nigdy nie raczył ich poinformować, że odziedziczył tę słabostkę po matce. Zamiłowanie do futbolu po ojcu, a do muzyki po matce. Gilzean, Perryman i Jennings po Jimie. Hank, Marle i Johnny po Maureen. Aż zjeżyły mu się wtedy włoski na karku, kiedy usłyszał zawodzące brzmienie tego, co, jak się dowiedział później, nazywano gitarą hawajską. Wszystkie te głosy i jej oddech przesycony wonią wina. – Ależ tu zielono – powiedziała Nadira. – Nie spodziewałam się, że będzie tu tyle drzew. Nie odezwała się ponownie, dopóki nie dojechali do Barndale. Kiedy jednak zakład karny pojawił się w zasięgu ich wzroku, wyraz twarzy Nadiry uświadomił Thorne’owi, że ten widok już nie wydawał się jej przyjemny. Gdy BMW zwolniło przed bramą, poprosiła Thorne’a, aby się zatrzymał, i wysiadła z samochodu, kiedy tylko ten stanął. Więzienie wzniesiono na rozkaz ministra obrony na terenie starej bazy lotniczej. Oryginalny budynek przez lata był wielokrotnie rozbudowywany, ale każdy kolejny blok wydawał się bardziej szary i przygnębiający od poprzedniego, jakby budżet nie obejmował stworzenia czekokolwiek barwnego i fantazyjnego. Za murami wznosiły się budowle z cegieł i stali, ponad krawędzią zielonego ogrodzenia rozciągającego się od głównej bramy w obu kierunkach można było dostrzec rozpięte

spirale drutu kolczastego. Nadira, nie mrugając, patrzyła poprzez druty. Zerwał się wiatr i hulał ponad łanami kukurydzy, których pola rozciągały się hen daleko od murów zakładu karnego. Kiedy Nadira się odezwała, Thorne musiał się nachylić do niej, aby usłyszeć: – Wcale mu się nie dziwię… Powiedziała coś jeszcze, ale wiatr zagłuszył słowa, które, w co Thorne nie wątpił ani przez chwilę, były przeznaczone wyłącznie dla niej. Minutę później pokiwała głową, patrząc na niego. Zobaczyła wszystko, co musiała ujrzeć. Odwróciła się, by podejść do czekającego radiowozu, przeszła kilka kroków, przystanęła i powiedziała: – Dobrze się zastanowię nad tym, co mam przekazać Javedowi. Thorne patrzył, jak radiowóz wykręca i zawraca w stronę autostrady, po czym wsiadł do BMW i podjechał do bramy głównej. Szybko go przepuszczono i skierowano na parking dla gości, ale ostatecznie zatrzymał się na jednym z miejsc dla personelu, bo po pierwsze, było bliżej, a po drugie, tak mu się zachciało. A potem ruszył w stronę budynku, w którym zmarł Amin Akhtar.

8

Naczelnik więzienia Roger Bracewell był młodszy, niż Thorne się spodziewał, miał długie proste włosy i dobrze się wysławiał. Taki Hugh Grant w markowych okularach. Przesunął po biurku plik teczek spiętych grubą gumką i starannie opisanych. Nazwisko, data urodzenia, numer osadzonego. – Tu jest wszystko o Aminie Akhtarze – powiedział. – Dokumenty przyjęcia, raporty o postępach,

podjęte kursy i szkolenia i tak dalej. – Odsunął się od biurka. – Poproszono mnie, abym przygotował wszystko możliwie jak najszybciej, więc… – Przerwał, jakby spodziewał się podziękowań albo wyjaśnień, lecz nic takiego nie nastąpiło. – Nikt nie raczył mi wyjaśnić powodu tego pośpiechu, ale zakładam, że nie do nas należy kwestionowanie takich a nie innych decyzji. Thorne uniósł teczki z biurka, po czym upuścił je na podłogę obok swojego krzesła. – Prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci Amina Akhtara – rzekł. – Otworzyliśmy sprawę. Nie uznał za stosowne udzielić Bracewellowi dokładniejszych wyjaśnień. Nie chciał, by ktokolwiek, z kim mógłby rozmawiać w Barndale, wiedział, jaki jest cel jego wizyty, a poza tym zdawał sobie sprawę, że już wkrótce i tak wszyscy się o tym dowiedzą, kiedy włączą telewizor albo sięgną po wieczorną gazetę. – Oczywiście – skwitował Bracewell. Biuro naczelnika znajdowało się na samym końcu labiryntu połączonych ze sobą gabinetów w bloku administracyjnym więzienia. Wyposażone w nowoczesne meble i żaluzje w oknach, wyglądało mniej wystawnie niż niektóre z tych, jakie Thorne miał okazję odwiedzić. Nie było tu starych zegarów ani obrazów przedstawiających scenki myśliwskie. Nie było nawet portretu królowej. – Okropna sprawa – rzekł Bracewell. Sięgnął po kubek z kawą, który przyniósł wkrótce po pojawieniu się Thorne’a. – Na pewno nie ma pan ochoty na biszkopty czy coś innego? Thorne podziękował. Napił się kawy. – To najgorsze, co mogło się stać. – Naczelnik postukał palcem w krawędź biurka. – Na szczęście, jeżeli chodzi o śmierć osadzonych, mamy bardzo niski procent samobójstw, ale zawsze jest taka możliwość, że coś się stanie. Osadzeni, jeżeli są bardzo zdeterminowani, zawsze znajdą sposób, by odebrać sobie życie. – Proszę opowiedzieć mi o Aminie – rzekł Thorne. Bracewell znów rozsiadł się wygodnie, ujmując kubek obiema dłońmi. – Trzymał się na uboczu – zaczął. – Pilnie się uczył, robił, co mu się kazało. Nie pakował się w kłopoty. – Wskazał na teczki leżące na podłodze. – Wszystko jest w tych aktach. – Przejrzę je później. – Mamy tu system mentorski, który wdrożyłem mniej więcej rok temu. Łączymy bardziej zaufanych, starszych chłopców z młodszymi, którzy mogą mieć problemy z przystosowaniem się. Układ koleżeński, tak można by to nazwać. Amina z całą pewnością mógłbym poprosić o podjęcie pracy w takim układzie. – Czemu pan tego nie zrobił?

– To mijało się z celem, skoro miał zostać przeniesiony. – Tam? – Thorne skinął głową w stronę okna i budynku oddalonego o sto metrów, znajdującego się po drugiej stronie wielkiego, dobrze utrzymanego dziedzińca. Barndale składało się z trzech odrębnych bloków, w których osadzonych umieszczano według wieku. Oddział Nieletnich, gdzie trafił Amin Akhtar, był przeznaczony dla chłopców w wieku od piętnastu do osiemnastu lat. Trafiali tu z Zamkniętego Zakładu Poprawczego, a tych, którzy mieli od osiemnastu do dwudziestu jeden lat, kierowano do Zakładu Karnego dla Młodocianych. Każdy oddział miał odrębnego naczelnika i personel, ale choć każde więzienie było autonomiczne, niektórzy autonomiczni członkowie obsługi kursowali pomiędzy nimi, a placówka sportowo-treningowa, punkt przyjęć i skrzydło szpitalne były wspólne dla wszystkich. – Nie – powiedział Bracewell. – Miał zostać całkowicie przeniesiony. – Dokąd? – Chciał podjąć kurs matematyki teoretycznej, czymkolwiek to jest, a u nas niestety mógł jedynie liczyć na zajęcia ze stolarki. Złożył aplikację na kurs organizowany w Zakładzie Poprawczym dla Młodocianych w East Midlands. Long Minster? Thorne pokręcił głową. Nie znał tego miejsca. – Byłem skłonny przychylić się do jego prośby pomimo silnego sprzeciwu komisji z ramienia sądu dla nieletnich i miał zostać przeniesiony… w tym miesiącu, o ile się nie mylę. Thorne zapisał tę informację. – Dobrze się sprawował – ciągnął Bracewell. – A nie mogę tego powiedzieć o wielu z tych chłopców. Niemal cały czas spędzał w Złotym Skrzydle, gdzie są lepsze pokoje i dodatkowe przywileje. Gdyby dalej tak się starał, zapewne jeszcze przed końcem wyroku miałby szansę na dalsze złagodzenie warunków odbywania kary. – Naczelnik uśmiechnął się i pokręcił głową. – Oczywiście teraz to już tylko tragiczne spekulacje. – Ale bardzo pomocne. – Naprawdę? – Pozwalają stworzyć jego wyraźny obraz, rozumie pan. Naczelnik pokiwał głową i spojrzał na Thorne’a. – Cóż, było mi przykro, że chciał stąd odejść. – Ale mimo to aprobował pan jego decyzję? – Tak, ponieważ tak było dla niego najlepiej i właśnie tego chciał.

– Czemu więc komisja sądowa była przeciwna? – Chyba dlatego, że po przeniesieniu znalazłby się jeszcze dalej od rodziny, a poza tym zdarzają się tacy urzędnicy, którzy niby robią coś dla czyjegoś dobra, a w rzeczywistości utrudniają człowiekowi życie. Jestem pewien, że zetknął się pan z takimi typami. Thorne odparł, że niestety tak. I że to określenie idealnie pasowało do jednego z jego przełożonych. Spojrzał na białą tablicę za biurkiem Bracewella. Widniała na niej narysowana pospiesznie tabelka: Wskaźnik powtarzalności popełnionych przestępstw, Podstawa do umieszczenia w zakładzie karnym, Wiek / Przestępstwo / Grupa etniczna. U dołu tablicy dość niewyraźnie nagryzmolono: Kupić mleko, jajka, koktajl mleczny. – Jak trafił do szpitalnego skrzydła? – zapytał Thorne. Bracewell wzruszył ramionami. – Musiał spojrzeć na kogoś o sekundę za długo. Albo komuś nie spodobało się, że otrzymywał przywileje za dobre zachowanie. A czasami te dzieciaki nie potrzebują żadnego powodu. – Co się wydarzyło? – Ktoś wszedł do jego celi i chlasnął go po twarzy. Wszedł i wyszedł, broni nie znaleziono. – Ale przeprowadziliście szczegółową inspekcję. Przeszukaliście cały blok. – Wdrożyliśmy standardową procedurę jak zwykle w takich wypadkach. Thorne pokiwał głową. Ostra riposta naczelnika była uzasadniona. Thorne wiedział, jak trudno znaleźć jakąkolwiek broń, gdy nastolatek był dostatecznie zdeterminowany, by sporządzić ją praktycznie z czegokolwiek, co wpadło mu w ręce. – Amin trafił do lokalnego ambulatorium, aby założono mu szwy, i jeszcze tego samego wieczoru został tu sprowadzony z powrotem. Wszystko jest w raporcie policyjnym. – Jeszcze go nie widziałem – przyznał się Thorne. Zauważył, że działanie w tej sprawie pod presją czasu mogło stanowić spory atut. Nie miał bowiem kiedy nabrać uprzedzeń wynikających z ustaleń pierwotnego śledztwa i nie pozostawało mu nic innego, jak poprowadzić dochodzenie w sprawie śmierci Amina Akhtara tak, jakby nastąpiła niedawno, praktycznie wczoraj. Jeżeli dojdzie do tych samych wniosków, co Martin Dawes, to niech tak będzie, ale miał szansę dociec prawdy, a o to właśnie chodziło Javedowi Akhtarowi. – Najlepiej zacząć wszystko od zera – stwierdził. – Porównam to, czego dowiem się dzisiaj, z tym, co zdołał ustalić mój poprzednik osiem tygodni temu. Bracewell uśmiechnął się szeroko.

– I sprawdzi pan, czy ktokolwiek zmienił swoją wersję wydarzeń. Thorne odpowiedział uśmiechem. – Zawsze istnieje taka możliwość. – Dopił kawę, nie odrywając wzroku od naczelnika. – Domyśla się pan, kto mógł być odpowiedzialny za atak na Amina? – Kilku moich funkcjonariuszy ma w związku z tym pewne, skądinąd całkiem prawdopodobne, podejrzenia – odrzekł Bracewell. – Ale udowodnić ich słuszność nie jest łatwo. Oczywiście chłopak wszystkiego się wyparł. Amin odmówił wydania sprawcy tego czynu, a w miejscu takim jak zakład karny trudno o znalezienie choćby jednego świadka tak bulwersującego zdarzenia. Jestem pewien, że pan wie, jak to jest. – Muszę z nim pomówić – powiedział Thorne. – Niezależnie od tego, czy mamy na to jakieś dowody, czy nie. – Niestety został zwolniony dwa miesiące temu. Zaledwie kilka dni po napaści na Amina. To irytujące, wiem o tym, ale bez dowodów nic nie moglibyśmy zrobić, aby temu zapobiec. – Wobec tego potrzebne mi jego nazwisko. I aktualny adres w dokumentach zwolnienia. Bracewell odparł, że to żaden kłopot, lecz wahanie w jego głosie zmusiło Thorne’a do przypomnienia naczelnikowi, że w przypadku tego śledztwa należy pominąć normalne procedury. Nie ma czasu na uprzejmości czy etykę. Bracewell przytaknął, że rozumie, ale Thorne widział, iż mężczyzna gorączkowo próbuje się zorientować, co się dzieje, gdyż sytuacja wzbudziła w nim duży niepokój. – Muszę też pomówić z osobą, która odnalazła ciało. – To był Ian McCarthy – powiedział Bracewell. – Doktor McCarthy. Myślę, że powinien już być na dyżurze, rozkażę jednemu z moich funkcjonariuszy, aby zaprowadził pana do niego. Jeżeli pan sobie życzy? Thorne podziękował za pomoc, a Bracewell zadzwonił, aby poczynić niezbędne przygotowania. Niemal natychmiast, kiedy odłożył słuchawkę, telefon zadzwonił. Bracewell odebrał. Powiedział: „Na miłość boską” i „Dobra”, a kiedy odłożył słuchawkę, usiadł, kręcąc głową, jakby na jego szczupłych, opiętych marynarką od garnituru ramionach spoczęło nagle brzemię całego świata. – Jeden z chłopców właśnie zdemolował swoją celę. Siedemnastoletni Polak, nie mówi po angielsku. – Nie jest lekko. – No nie jest. Moi funkcjonariusze robią, co mogą, ale ich kompetencje są mocno okrojone. – Miałem na myśli tego chłopaka.

Thorne przypomniał sobie barwną tablicę, którą ujrzał przy wjeździe do więzienia. Jedno słowo napisane w dziesięciu językach. To był miły pomysł, szkoda jednak, że wysiłki translatorskie nie poszły dalej. Osadzeni zapewne i tak uznali to za chory żart, zważywszy na to, gdzie się znaleźli i jak brzmiało to słowo. Witamy. – No nie – wykrztusił Bracewell. – Jasne, że nie… To oczywiste. To bardzo trudna i delikatna sytuacja dla wszystkich. Kiedy zjawił się funkcjonariusz służby więziennej, Thorne wstał, by podnieść z podłogi teczki, a Bracewell pospiesznie wyszedł zza biurka, aby zapewnić, że będzie do jego dyspozycji, gdyby tylko mógł mu jeszcze w czymś pomóc. Pożegnawszy się z naczelnikiem, który uścisnął mu rękę, ujmując ją w dwie swoje dłonie, Thorne powiedział, że chętnie skorzysta z propozycji. Następnie odwrócił się i podążył za funkcjonariuszem służby więziennej. Po namyśle stwierdził, że być może portret królowej znajdował się w szufladzie biurka Bracewella. W jednej z sal podstawówki założono tymczasowy sztab operacyjny, który działał pełną parą. Grupa łączności uruchomiła faks i linie telefoniczne oraz podpięła się do miejscowej sieci monitoringu. Ekrany monitorów pokazywały na żywo czarno-biały obraz frontu sklepiku. Nie było dźwięku i niemal jakichkolwiek oznak ruchu. Od czasu do czasu w kadrze pojawiał się pojazd którejś ze służb albo bezpański pies, którego nikt nie zdołał złapać. Członek brygady antyterrorystycznej CO19 przeszedł między dwoma pojazdami jednostki specjalnej, które stały po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko zabarykadowanego sklepiku. Wciąż oczekiwano na instrukcje. W szkole pracowało ponad dwudziestu funkcjonariuszy. Większość siedziała przy komputerach, by pozyskać jak najwięcej informacji o rozkładzie wnętrza sklepiku i o jego właścicielu od ekip eksperckich, które z nim współpracowały. Zjawiło się też kilku ochotników z wydziału w Streatham, gdzie pracowała Helen, ale nadal nie mieli zbyt dużo do roboty. Donnelly siedział przy monitorach wraz z Sue Pascoe, kiedy dołączył do nich Chivers. Przez chwilę wpatrywali się w ekrany. – Telefony? – zapytał Chivers. Pascoe pokręciła głową. – Każe nam czekać. Szybko ustalili, że w sklepie jest telefon stacjonarny, ale Akhtar go wyłączył. Co kwadrans próbowano dzwonić na komórki Helen Weeks i Stephena Mitchella, lecz odzywała się jedynie poczta głosowa.

– Zapowiada się dłuższe posiedzenie – mruknął Donnelly. Chivers wzruszył ramionami. – To zależy od ciebie. – Powiedziałbym, że raczej od pana Akhtara. – Tylko jeżeli pozwolimy mu, aby kontrolował sytuację. Donnelly wlepił wzrok w ekran. – Jestem otwarty na sugestie. – Spójrz na żaluzje. – Chivers wskazał palcem na monitor. – U dołu są już powyginane, widzisz? To robota dzieciaków albo kogoś jeszcze. Sforsowanie ich nie powinno nam zająć zbyt dużo czasu. – Ale dostatecznie dużo, aby on zdążył coś zrobić. – Musimy uporać się z tą sytuacją możliwie jak najszybciej – powiedział Chivers. – Tak naprawdę – odezwała się Pascoe – musimy nawiązać łączność z mężczyzną, który wziął dwoje zakładników. – Przynajmniej poślijmy tam ekipę techników. – Chivers spojrzał na Donnelly’ego. – Niech zamontują na dachu mikrofony, żebyśmy mogli słyszeć, co tam się dzieje. – To zbyt ryzykowne – zaoponowała Pascoe. – Gdyby się zorientował, co zamierzamy, mógłby zrobić coś głupiego. – Nawet nie wiemy, czy jego broń jest nabita. – Chivers znów stuknął palcem w ekran. – Na miłość boską, przecież to zwykły sklepikarz! Donnelly spojrzał na Pascoe. Pokręciła głową. – Jeżeli wykonamy jakieś posunięcie bez gruntownego przemyślenia jego skutków – powiedziała – wkrótce to on może stać się bohaterem wiadomości i sensacji z pierwszych stron gazet.

9

Helen nasłuchiwała, czekała i miała nadzieję na jakąś reakcję. Akhtar przebywał w sklepie od niespełna dziesięciu minut, podczas gdy sprzed budynku przez niemal cały ten czas dochodził spotęgowany przez megafon, niepewny, piskliwy kobiecy głos. – Chcemy tylko porozmawiać, panie Akhtar. Musimy wiedzieć, że w środku wszystko jest w porządku. Gdybyśmy nawiązali dialog przez telefon, moglibyśmy obmyślić rozwiązanie tej sytuacji. Poszukać sposobu, w jaki może pan uzyskać to, czego chce, aby nikt przy tym nie ucierpiał. Kiedy w końcu Akhtar wrócił na zaplecze, przyniósł naręcze batoników czekoladowych i torebek chipsów. Stanął o kilka kroków od przykutych do kaloryfera Helen i Mitchella i spojrzał na nich. – I co pan o tym myśli? – spytała Helen. – Ale o czym? – Może powinniśmy przynajmniej włączyć mój telefon? Akhtar zamrugał i oblizał wargi. – Jeżeli nie będzie pan się z nimi komunikował… – Już powiedziałem – zawołał. – Kiedy będę gotowy! Tupnął nogą niczym uparty dzieciak i pokręcił głową, jakby chciał, żeby mu się w niej przejaśniło, albo próbował odzyskać ostrość widzenia. I nagle uśmiechnął się do Helen i Mitchella, po czym spokojnie rozłożył ręce i upuścił chipsy oraz batoniki na podłogę obok nich. – Jest pora lunchu – oznajmił. – Obawiam się, że to wszystko, na co możemy liczyć. Helen patrzyła, jak Akhtar podchodzi do biurka i podnosi rewolwer z blatu. Nie wiedziała, czy odczuwa większy strach, czy głód. – Pora coś przekąsić – powiedział. Wolną ręką Helen powoli przysunęła do siebie batonik czekoladowy i zębami rozerwała opakowanie. Wgryzła się w batonik, a potem skinęła głową w stronę paczki chipsów.

– Chyba nie dam rady ich otworzyć jedną ręką – stwierdziła. Akhtar potwierdził. – Przykro mi. Wciąż celując z rewolweru, schylił się powoli, otworzył dwie paczki chipsów, które znajdowały się najbliżej niego, po czym stopą przesunął je po brudnym linoleum. Mitchell najwyraźniej nie był zainteresowany jedzeniem. Ani na chwilę nie odrywał wzroku od broni. – Możemy dostać coś do picia? – spytała Helen. Akhtar ponownie przeprosił – jego gniew ustąpił miejsca zażenowaniu i konsternacji – i pospiesznie wrócił do głównego pomieszczenia sklepu. – Powinien pan coś zjeść – powiedziała do Mitchella Helen. – Wątpię, abym był w stanie cokolwiek przełknąć. – Choćby batonik. – Pewnie i tak bym go zwrócił – odparł. Wydął policzki i potarł dłonią brzuch. – Czuję, że żołądek podchodzi mi do gardła, rozumie pani? – Tak, rozumiem. – Położyła dłoń na jego ramieniu. Zjawił się Ahktar z trzema puszkami: coli zwykłej, dietetycznej i sprite’a. Uniósł je tak, by Helen i Mitchell mogli dokonać wyboru. – Poproszę o dietetyczną colę – powiedziała Helen. – Jeżeli można. Zapewne tylko marnuję czas, martwiąc się o kalorie, kiedy opycham się batonikami. – Wysiliła się na uśmiech. – Ale czemu by nie spróbować. Akhtar pokiwał głową i się zaśmiał. Otworzył puszkę i postawił w zasięgu ręki Helen, a następnie uniósł dwie pozostałe puszki w stronę mężczyzny i zapytał: – A pan, panie Mitchell? Mitchell odparł, że jest mu obojętne. – Dostanie pan colę – postanowił Akhtar. Otworzył puszkę, postawił ją na podłodze, a potem wrócił za biurko. Odłożył rewolwer na blat i otworzył puszkę dla siebie. Popatrzył na Helen i poklepał się po brzuchu.

– Już dawno temu przestałem się przejmować wagą – stwierdził. – Skoro we wszystkim, co gotuje moja żona, jest ghee. – Ja nie mogę sobie odpuścić – powiedziała Helen. Spojrzała na niego i przełknęła ślinę. – Borykam się z tym problemem, odkąd Alfie przyszedł na świat. Nie jestem w stanie pozbyć się paru zbędnych kilogramów, chociaż przez pół dnia uganiam się za tym małym szkrabem jak szalona. Zresztą widział pan, jakie to dziecko jest pełne energii. Akhtar odwrócił wzrok i pociągnął łyk z puszki. Helen ucieszyła się, widząc, że poczuł się skrępowany. Czy zdołała obudzić w nim poczucie winy albo wyrzuty sumienia? A może po prostu ożywiła pamięć o jego synu? Uznała, że powinna się tego wystrzegać i lepiej będzie nie przypominać mężczyźnie o utraconym dziecku. Przecież właśnie to było powodem, że się tu znaleźli. Dokończyła batonik i sięgnęła po chipsy. – Skąd pan ma rewolwer, Javedzie? – zapytała. – Co takiego? Powtórzyła pytanie, starając się zachować spokojny, opanowany głos, jakby pytała mężczyznę, gdzie kupił nowe buty. Akhtar sięgnął po broń i zważył w dłoni, jakby trzymał ją w ręce po raz pierwszy. Wyglądała na starą. – Od mężczyzny, który przyszedł kiedyś do sklepu – odpowiedział. Helen czekała. – Wiedziałem, że prowadzi pokrętne interesy, rozumie pani? To, jak wyglądał, i to, co mówił… W ten sam sposób zorientowałem się, czym pani się zajmuje. – Powoli obracał rewolwer w dłoni, jakby się dziwił, skąd się w niej wziął. – Podzieliłem się z tym człowiekiem paroma zmyślonymi historyjkami, powiedziałem, że mam problem z dzieciakami, które rozrabiają w sklepie, i takie tam bzdury. Odparł, że są sposoby, abym zapewnił sobie ochronę, i że nie będzie mu trudno zdobyć to, czego mi potrzeba, o ile tylko stać mnie, żeby za to zapłacić. Powiedział, że jest pewien pub, do którego mógłbym zajrzeć i popytać o parę osób. I tak przez kilka wieczorów, kiedy mówiłem żonie, że jadę do hurtowni, siedziałem w tym pubie, cuchnącym Bóg wie czym, próbując robić dobrą minę do złej gry i zadając pytania. W końcu znalazłem faceta, który zechciał przyjąć ode mnie pieniądze i dał mi to, czego chciałem. – Musiał pan być przerażony – powiedziała Helen. – Umierałem ze strachu, pani Weeks, nie muszę chyba tego mówić. Nigdy w życiu tak się nie bałem. Ale okazało się to takie proste, tak przeraźliwie proste. Pamięta pani tych chłopaków, którzy byli tu dziś rano? Oni mogą zdobyć broń, kiedy tylko zechcą. O tak. – Pstryknął palcami. – To dla nich łatwizna. – Pokręcił głową. – Sądziłem, że to będzie trudne i niebezpieczne, ale nie różniło się

niczym od zakupu czegokolwiek innego. Absolutnie niczym. – Skinął głową w stronę produktów leżących na podłodze przy Helen. – To było jak kupno chipsów czy cholernej coca-coli… Oczywiście Helen wiedziała, że Javed Akhtar ma rację. Zwalczanie noży było skazane na przegraną i nie inny przebieg miała kampania na rzecz ograniczania dostępu do broni palnej, skoro spluwę dało się kupić na parkingu przed pubem tak łatwo jak karton fajek bez akcyzy. Równie dobrze Akhtar mógł pojechać po nią do hurtowni. – Dlaczego po prostu nie pozbędzie się pan tej broni? – spytała Helen. – Nie, to wykluczone. – Proszę – odezwał się Mitchell. W jego cichym słowie pobrzmiewała nuta desperacji. – Nie potrzebuje pan tego. – Zagrzechotał obręczą kajdanek o rurę kaloryfera. – Przecież nigdzie nie uciekniemy. – Nie musi pan robić nic więcej – powiedziała Helen. – Możemy to kontynuować tak jak do tej pory, jeżeli pan chce. Ale rewolwer sprawia, że sytuacja staje się naprawdę niebezpieczna. Dla nas wszystkich. – Pokiwała głową uspokajająco. – Rozumie pan to, Javedzie, prawda? Proszę odłożyć broń… – Mój syn nigdy w życiu nie nosił przy sobie broni – rzekł Akhtar – i proszę, co go spotkało. – Wiem, ale czy nie dość już strasznych wypadków? Jeden nie wystarczy? Proszę odłożyć… – Niebezpieczny – wycedził Akhtar. – Tak właśnie powiedzieli w sądzie o Aminie. Że jest „w znacznym stopniu niebezpieczny”. Co to właściwie miało znaczyć? Co to za zwrot? To był zwrot z żargonu prawnego, który Helen dobrze znała. Stosowano go wobec wielu młodocianych, z którymi miała okazję się zetknąć podczas wieloletniej pracy w Wydziale do spraw Ochrony Dzieci. Uzasadniano nim surowy wyrok i wydłużenie okresu, przez jaki oskarżony miał być objęty nadzorem policji po zakończeniu zasądzonej kary. – No i co pan na to, Javedzie? Co będzie z tym rewolwerem? Akhtar wstał i spojrzał na nią, jakby nie wiedział, o czym właściwie mówiła. – Co to za zwrot, pytałem? Co on oznacza? – Nie wiem – odparła. – To tylko zwykły zwrot. Akhtar pokręcił głową i zawołał: – Nie, nie, nie! To nie jest tylko zwykły zwrot! Nagle jego oblicze poczerwieniało i zaczął wymachiwać bronią na wszystkie strony.

Helen usłyszała, że tuż obok niej Mitchell zaczął pochlipywać nerwowo. – Co to za pieprzony, durny zwrot? Akhtar przeniósł wzrok z Helen na Mitchella, poszukując odpowiedzi, a kiedy się jej nie doczekał, ponownie pokręcił głową i opuścił zaplecze sklepiku. Kilka sekund później rozległ się hałas, odgłos przewracanych i rozbijanych rzeczy. Helen przesunęła się po podłodze i ponownie położyła dłoń na ramieniu Mitchella. – Będzie dobrze, Stephenie – zapewniła. Odwrócił się wolno w jej stronę. Skórę miał wilgotną, cerę ziemistą, a wargi pobladłe. – Nie dam rady – wyznał.

*

Do Donnelly’ego, który właśnie wyszedł z toalety dla chłopców, podeszła kobieta. Przedstawiła się jako detektyw konstabl Gill Bellinger. – Pracuję z Helen – dodała. – Racja – rzekł Donnelly. – Cóż, robimy, co w naszej mocy, ale obawiam się, że powinniśmy się przygotować na długie oczekiwanie. – Zastanawiam się, co zamierzacie zrobić z synkiem Helen. – Racja – powtórzył Donnelly i pokiwał głową, jakby też się nad tym zastanawiał. Bellinger przytaknęła, ale nie miała wątpliwości, że jej rozmówca dopiero teraz pomyślał o Alfiem Weeksie. – Chodzi do miejscowego żłobka – powiedziała. – Pomyślałam, że może powinniśmy poczynić pewne kroki, aby go stamtąd odebrać? – Tak, oczywiście. Czy ona ma jeszcze jakąś rodzinę? – Siostrę Jenny. Mieszka, jeżeli się nie mylę, w Maida Vale. Nie wiem, czy są ze sobą blisko, ale…

– Dobra, spróbuję to jakoś zorganizować. Dzięki, Gill. – Donnelly rozejrzał się dokoła. – Nie jestem pewien… – Chce pan, abym się tym zajęła? – Byłoby wspaniale – odrzekł, cofając się o krok. – I mogłoby się udać, zważywszy na to, że jest pani przyjaciółką Helen. Kierował się już ku swojemu stanowisku przy monitorach, kiedy Gill Bellinger zapewniła, że powiadomi go, co udało jej się załatwić. Podziękował, unosząc prawą rękę, i usiadł w fotelu. – Wracają wspomnienia – powiedział. Sue Pascoe spojrzała na niego. – Co takiego? – Toalety dla chłopców – uśmiechnął się Donnelly. – Pamiętam, że od czasu do czasu zapuszczaliśmy się całą bandą do toalety dla dziewcząt. Wpadaliśmy tam hurmem, pokrzykując na całe gardło i hałasując ile wlezie, próbując równocześnie dostrzec możliwie jak najwięcej. Znaczy się, co wy tam macie. – Popatrzył na Pascoe. – To zabawne, że dziewczęta nigdy nie były szczególnie zainteresowane tym, jak wyglądały nasze toalety. – Tak, to faktycznie zabawne – przyznała Pascoe. – Zdarzyło się coś przełomowego, kiedy mój wacek zaglądał do pisuaru? Pascoe pokręciła głową. – Cóż, nie poddał się ani nikogo nie zastrzelił, jeżeli o to panu chodziło. Ale chyba niewiele brakuje. – Skinęła głową w stronę Chiversa, który rozmawiał z kimś po drugiej stronie sali. – Szukał pana. – Czego chce? – Mówi, że jego chłopcy usłyszeli hałasy dochodzące z wnętrza sklepu, odgłosy tłuczenia i niszczenia – odparła Pascoe. – Brzęk rozbijanych butelek i wywalanych regałów, jakby ktoś robił tam totalną demolkę. – Spojrzała na monitor i westchnęła przeciągle. – Wygląda na to, że zaczyna tracić nad sobą panowanie. Całkiem mu odbija. – I co pani o tym sądzi? – spytał Donnelly. – Myślę, że naprawdę powinniśmy z nim porozmawiać. Donnelly patrzył, jak Chivers kończy rozmowę i szybkim krokiem rusza w jego stronę. Nie sposób było stwierdzić z całą pewnością, jako że wyraz twarzy tamtego prawie w ogóle się nie zmieniał, ale nawet z daleka dowódca specjalnej jednostki uderzeniowej wydawał się raczej zadowolony

z rozwoju wydarzeń.

10

Trudno generalizować grupę zawodową ludzi tak różnych jak strażnicy więzienni – w ogóle jest to niełatwe w odniesieniu do większości grup, bezsensowne i koniec końców upokarzające – ale pozwala zaoszczędzić czas, dlatego Thorne zdecydował się na to. Wyobrażał sobie, że to konkretni, obowiązkowi mężczyźni, surowi, choć nie brakowało wśród nich wrażliwców, którzy, gdyby nie to, że przepadali za służbą mundurową, mogli zostać, dajmy na to, nauczycielami. Bardziej adekwatne byłoby określenie „przedstawiciele starej szkoły” albo „rekonstruktorzy”, jednak Thorne wolał myśleć o nich jako o Mackayach i Barracloughach od nazwisk dwóch diametralnie różnych pod względem charakteru postaci z sitcomu Porridge, który uwielbiał oglądać w dzieciństwie. Wciąż zdarzało mu się o tym myśleć, zwłaszcza w trakcie wyjątkowo nudnego procesu. Norman Stanley Fletcher… Funkcjonariusz służby więziennej, który odprowadził Thorne’a z gabinetu Bracewella do skrzydła szpitalnego, był krępym łysiejącym pięćdziesięcioparolatkiem nazwiskiem Dobson. Jak wszyscy funkcjonariusze nosił ciemne spodnie i czarną koszulkę polo z wyszytym na niej nazwiskiem, ale dopiero kiedy Thorne pokusił się o komentarz na temat ubioru chłopców, Dobson ukazał prawdziwe oblicze. W innych zakładach dla nieletnich, które Thorne miał okazję odwiedzać, chłopcy chodzili w spodniach od dresu, więc zdziwił się, że nawet ci, których ujrzał dziś rano, mieli na sobie granatowe bluzy dresowe lub podkoszulki, a do tego ciemne bojówki z kieszeniami po bokach. – To pomysł naczelnika – stwierdził Dobson, wskazując głową w stronę jednego z chłopców. – W sumie niezły. Wcześniej paradowali z łapami wciśniętymi za gumkę spodni dresowych, macając się po jajach jak domorośli gangsterzy. Musimy podawać tym małym gnojkom rękę sto razy na

dzień – skrzywił się – więc… Dla strażników pokroju Dobsona chłopcy, którymi się zajmowali, stanowili materiał na dorosłych więźniów, i to w niedalekiej przyszłości, niezależnie od tego, czy wciąż mieli jeszcze mleko pod nosem, czy już zaczęli się golić, a to, co kazano im nosić, było jedynie elementem odgórnie ustalonych zasad. Thorne wiedział, że wielu spośród pracowników służby więziennej składało wniosek o przydział do placówek dla młodocianych. Wielu funkcjonariuszy lubiło kontakt z młodymi przestępcami, bo czuli, że mają szansę ich zmienić. Byli jednak i tacy, na szczęście pozostający w mniejszości, dla których praca z młodocianymi była prawdziwą karą boską i którzy nie wahali się traktować podległych im osadzonych tak samo jak zatwardziałych, wieloletnich więźniów zakładów karnych Long Lartin czy Scrubs. Nietrudno się domyślić, do jakiej kategorii zaliczał się Dobson. Ian McCarthy czekał na nich przy drzwiach prowadzonych do szpitalnego skrzydła. – Jesteśmy na miejscu – poinformował Dobson, po czym odwrócił się i odszedł. – Uroczy człowiek – mruknął Thorne. McCarthy otworzył Thorne’owi drzwi i wszedł za nim do środka. – Papierowy tygrys – odparł. – Jak większość z nich. Thorne naiwnie sądził, że główny lekarz w zakładzie karnym Barndale będzie starszy. I że będzie nosił biały kitel. Okazało się, że mężczyzna, który wprowadził go do swojego przestronnego, jasnego gabinetu i osunął się na fotel za zagraconym biurkiem, podobnie jak naczelnik był o kilka lat młodszy od Thorne’a i znacznie lepiej ubrany. Krępy, o gęstych, ciemnych włosach i ze starannie przyciętą kozią bródką. W jego głosie dało się wyczuć nutkę północnego akcentu. – Roger mówił, że dochodzi pan przyczyn samobójstwa Amina Akhtara. Thorne pokiwał głową i uniósł w dłoni plik teczek, które zabrał z gabinetu Bracewella. – Przejrzę je, jak tylko będę mógł, ale najpierw chciałem się tu rozejrzeć. – Nie ma spra… – Rozeznać się trochę w otoczeniu, rozumie pan? – Nie ma sprawy. – To pan znalazł Amina, zgadza się? McCarthy wstał, zdjął marynarkę i przewiesił przez oparcie fotela, zanim znów usiadł. Ciężkie westchnienie nie pozostawiało wątpliwości, że dla niego rozmowa o śmierci Amina Akhtara nie jest prosta.

– Nie pracuję tu długo – powiedział. – Nieco ponad rok, lecz to jest jak najgorszy koszmar. Kilka miesięcy przed podjęciem przeze mnie tej pracy pewien chłopak podciął sobie żyły w swojej celi i wiem, że w więzieniach takie rzeczy się zdarzają, ale Amin przebywał tutaj. – Rozłożył ręce. – To się stało podczas mojego dyżuru, więc… – Proszę mi opowiedzieć, co się wydarzyło. – Przyszedłem tu około wpół do ósmej – kontynuował McCarthy. – Trochę wcześniej niż zwykle, bo na ósmą naczelnik zwołał zebranie wyższych rangą członków personelu i miałem jeszcze parę spraw do rozdzielenia w moim biurze. Przed zebraniem postanowiłem przeprowadzić krótki obchód, a Amin był w pierwszym pokoju, do którego zajrzałem. – Dlaczego? – Zawsze najpierw sprawdzam prywatne pokoje – odparł McCarthy. – A tylko ten był wtedy zajęty. – Spuścił wzrok i poprawił leżący na biurku plik papierów. – No i wie pan, co odkryłem. Thorne pomyślał: zaczynasz od zera. – Nie miałem jeszcze okazji przeczytać policyjnego raportu – powiedział na głos. – Naprawdę? – Jedynie raport z autopsji. Dlatego byłbym wdzięczny, gdyby mógł mi pan opowiedzieć wszystko ze szczegółami. McCarthy odchrząknął. – Amin przedawkował tramadol, lek, który mu podawaliśmy. To pochodna morfiny… Thorne pokiwał głową. – Kontrolowano go dwukrotnie podczas obchodów między szóstą trzydzieści a siódmą i choć funkcjonariuszka straży szpitalnej została zgodnie z prawem zawieszona, nie sądzę, aby można ją było winić, że nie zorientowała się, iż coś jest nie tak. Szczerze mówiąc, trudno powiedzieć, czy sam zachowałbym się inaczej. On po prostu leżał w łóżku, więc gdy zajrzała przez szybę w drzwiach i przyglądała mu się przez kilka sekund, mogła uznać, że chłopak śpi i wszystko jest w porządku. – Uniósł ręce. – Nie zauważyła plastikowego kubka i kilku rozsypanych pigułek leżących na podłodze przy jego łóżku. Tak się stało. Pokręcił głową i popatrzył na Thorne’a, aby się zorientować, czy udzielił dostatecznie szczegółowych wyjaśnień. Thorne czekał. – Było trochę krwi, bo przygryzł sobie język i pobrudził się, lecz tego akurat, nie wchodząc do pokoju, nie dało się zauważyć. – Znów spojrzał na Thorne’a. – Tak, moglibyśmy go uratować, gdyby funkcjonariuszka oddziałowa była nieco bardziej spostrzegawcza, a zanim wszedłem do pokoju, Amin już nie żył. Był jeszcze… ciepły, przeprowadziłem podstawowe badanie, nie widziałem jednak

nadziei na pomyślną resuscytację. Dlatego… – Był jeszcze ciepły? Wobec tego o której przedawkował? – Cóż, jak także nie czytałem raportu z sekcji, ale rozmawiałem z patologiem sądowym, kiedy się tu zjawił i oszacował czas zgonu Amina na między szóstą a siódmą rano. Godzinę po tym, jak podano mu ostatnie leki. – McCarthy uśmiechnął się ze smutkiem. – Mniej więcej wtedy, gdy akurat zwlokłem się w domu z łóżka i zszedłem na dół, żeby nalać wody do czajnika i postawić go na kuchence. – Przełknął ślinę. – Dopiero zaczynałem dzień. – To był pana pierwszy błąd – powiedział Thorne. – Słucham? – Ja już kilka lat temu przestałem się łudzić co do mojej pracy. – Wychylił się do przodu i drwiącokonspiracyjnym tonem dodał: – Zawsze należy się spodziewać, że wszystko się spieprzy. I to dokumentnie. W ten sposób nawet przeciętnie spieprzony dzień wyda się panu nieodparcie uroczy. McCarthy powiódł wzrokiem w stronę dużego okna z widokiem na korytarz. Uśmiechnął się słabo, zdenerwowany i odrobinę zdezorientowany. – Powiedziałem to wszystko podczas przesłuchania dwa tygodnie temu – mruknął. – Opowiedziałem o wszystkim, co się wydarzyło. Thorne wzruszył ramionami. – Tych dokumentów też nie miałem okazji przejrzeć – Nie rozumiem. – Wynikła dość niespodziewana i nagła sytuacja, która doprowadziła do ponownego otwarcia sprawy Amina Akhtara. – Thorne zrobił krótką pauzę. – I dlatego jestem teraz tutaj. Obawiam się, że zaczynam praktycznie od zera. McCarthy usiadł wygodnie, zamyślił się przez chwilę i wyrzucił ręce w górę. – Cóż, wciąż nie wiem, o co konkretnie chodzi, ale jeżeli mógłbym jakoś pomóc… Thorne wstał. – Bardzo by mi pomogło, gdyby oprowadził mnie po tej placówce ktoś, kto jest obeznany z tym miejscem. McCarthy odrzekł, że to żaden problem, więc Thorne wyszedł na korytarz i zaczekał pod drzwiami, aż doktor weźmie marynarkę. Stojąc tak, stwierdził, że chyba zdołał ustalić jeden z powodów nieprzyjemnego świerzbienia skóry na czaszce i tego, że zaczęły mu się jeżyć włoski na karku. Zorientował się, że w słowach McCarthy’ego wychwycił coś, czemu warto się przyjrzeć uważniej.

– Gotowy? – spytał doktor, zamykając za sobą drzwi do gabinetu. – Jak najbardziej. Thorne pomyślał, że szósta rano to zdecydowanie dziwna pora na odebranie sobie życia.

*

Gavin Slater najwyraźniej nie miał ochoty wpuścić Hollanda i Kitson do swojego domu. Łypnął gniewnie, gdy pokazali mu legitymacje, i przymknął nieznacznie drzwi frontowe. Z wnętrza dochodziły dźwięki włączonego na cały regulator telewizora, a gdzieś na piętrze jakaś kobieta próbowała przekrzyczeć szczekanie psa, nawołując kogoś. Holland i Kitson też nie mieli zbytniej ochoty wchodzić do środka. – Może pan wie, może nie, że Amin Akhtar zmarł dwa miesiące temu – zaczął Holland. Slater zamrugał powiekami i zaraz się uśmiechnął. – Nie wiedziałem, ale dziękuję. Nieczęsto się zdarza, że pukacie do moich drzwi, by przekazać naprawdę dobre nowiny. – Chcielibyśmy tylko zadać panu kilka pytań. Slater parsknął śmiechem. – Jasne, jak choćby, gdzie byłem, kiedy to się stało? Czy nie włamałem się aby do jednego z zakładów karnych, gdzie kiblował ten mały śmierdziel, czy coś w tym guście, mam rację? – Coś w tym guście – odparła Kitson. – A co się właściwie stało? – Slater pociągnął nosem. – Ktoś mu sprzedał kosę czy co? – Nie możemy ujawniać okoliczności związanych z… – Ta, ta, no jasne. – Slater zaczął odłupywać paznokciem kawałek złuszczającej się z farby z framugi frontowych drzwi. – Tylko dajcie mi znać, kiedy się dowiecie, kto to zrobił. Chciałbym poznać jego nazwisko, żeby móc mu wysłać bombonierkę. – Może mógłby nam pan w tym pomóc – powiedział Holland.

Slater znów wybuchnął śmiechem. Wewnątrz domu kobieta wrzeszczała na psa, każąc mu się zamknąć. Kitson strzepnęła kawałek odłupanej farby, która wylądowała na jej żakiecie. – A więc nie przejął się pan zbytnio wiadomością o śmierci Amina? Slater przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. – Policja miejska rzeczywiście zatrudnia samych najlepszych, w jej szeregach można znaleźć najtęższe umysły. Odwrócił wzrok w stronę głównej ulicy, gdzie w ślimaczym tempie pojazdy przesuwały się na wschód, w stronę Angel, i na zachód, ku King’s Cross. Kilka ulic stąd znajdowało się miejsce, gdzie nieco ponad rok temu jego najstarszy syn został śmiertelnie ugodzony własnym nożem przez Amina Akhtara. – Nadal jest pan w kontakcie z chłopakami, którzy uczestniczyli wtedy wraz z Lee w tym zdarzeniu? – spytała Kitson. – Zdarzeniu? – Tak czy nie? – Nie widziałem ich od pogrzebu Lee. – Na pewno? – Pomagali nieść trumnę, oni i kilku innych kumpli Lee. – Slater przymrużył lekko powieki i spojrzał na Kitson. – Wiedziałaby pani o tym, gdyby ktokolwiek z was zechciał się pofatygować na pogrzeb. Czy zwykle tego nie robicie? Nie przychodzicie na ceremonię, by złożyć kondolencje, kiedy grzebana jest ofiara brutalnego przestępstwa? A może to zależy od koloru jej skóry? – To zależy od tego, jak rozumie pan pojęcie „ofiara” – odcięła się Kitson. Slater wziął głęboki wdech, a potem mocno klasnął w dłonie, aby pozbyć się drobinek zaschniętej farby. – Cóż, jeszcze raz dziękuję za poprawienie mi humoru. Jeżeli przypomnę sobie coś istotnego, co mogłoby pomóc, nie zawaham się, by zatrzymać to dla siebie. – Odwrócił się i wszedł do środka. – A teraz jazda mi stąd – burknął, po czym z hukiem zamknął frontowe drzwi. Policjanci ruszyli w stronę auta. – Kłamał – stwierdziła Kitson. – O tym, że nie widział się z tamtymi dwoma.

– To o niczym nie świadczy – zaprotestował Holland. Ostrożnie ominął paskudną psią kupę. – W przypadku takich śmieci jak ten typ okłamywanie policji to niepisana reguła. Kitson sięgnęła do torebki po kluczyki. Wcisnęła przycisk pilota, aby odblokować zamki w drzwiczkach. – Wciąż nie wiem, co jego zdaniem powinniśmy zrobić – powiedział Holland. – Co uważa, że możemy zrobić. – Zauważył pytające spojrzenie Kitson. – Thorne. – Wsiedli do auta, a Kitson uruchomiła silnik. – Bo przecież nie ma żadnych podstaw do tego, by podejrzewać, że ktokolwiek zabił Amina. Siedzieli jeszcze przez parę chwil. Nawet po drugiej stronie ulicy słychać było wściekłe ujadanie psa Slaterów. Holland zauważył, że Kitson coś rozbawiło. – Co cię tak śmieszy? – Ty – odparła. – Jeszcze niedawno byłeś kompletnym żółtodziobem zapatrzonym w Thorne’a jak w obrazek. Był dla ciebie jak wyrocznia. Gdyby kazał ci się rzucić w przepaść, zrobiłbyś to. – Tja… – mruknął Holland i przeczesał dłońmi jasne włosy przycięte krócej niż zwykle. Nie był już naiwnym żółtodziobem na stażu w policji. – Ale w którymś momencie zorientowałeś się, że on także jest omylny – ciągnęła Kitson. – Jak wszyscy inni. Holland popatrzył na nią i pomyślał, że nie tylko on się zmienił. Ona również. Złagodniała, podczas gdy on z bliżej nieokreślonego powodu stał się twardszy. Pomyślał: tak, w jej przypadku bycie omylnym oznaczało, że najmłodsza kandydatka na komisarza w policji kryminalnej w Londynie nawiązuje ni stąd, ni zowąd romans z przełożonym i w ten sposób rujnuje swój związek oraz całą dotychczasową karierę i musi zaczynać wszystko od nowa. – Jak wszyscy – powtórzył. Kitson poprawiła lusterko, aby mogła się w nim przejrzeć. Wydęła wargi i szeroko otworzyła oczy. – Mamy adresy tamtych dwóch? – spytała. – Tak, choć nie wiem, co miałoby nam to dać. – A masz jakiś inny pomysł? – Chciałem tylko powiedzieć… Kitson ponownie ustawiła lusterko, po czym spojrzała w stronę domu Gavina Slatera. – Jego najmłodszy siedzi w pudle, prawda?

Holland pokiwał głową. Idąc w ślady ojca i starszego brata, Wayne Slater wkroczył na przestępczą drogę kariery i obecnie odsiadywał cztery miesiące w zakładzie dla nieletnich w Manchesterze za włamanie z wtargnięciem. – To może się okazać bardzo przydatne, nie uważasz? Ktoś w tym zakładzie dla nieletnich zna kogoś w Barndale… Wiesz, jak to działa. – Kitson włączyła się do ruchu i skierowała ku głównej ulicy. – Zawsze warto spróbować. Holland wzruszył ramionami. – Raczej tak. Ale w głębi duszy uważał, że najlepszy skutek osiągnęliby, gdyby zawrócili, podnieśli psią kupę walającą się na chodniku, w którą on sam omal nie wdepnął, i wrzucili ją przez otwór na listy do domu Gavina Slatera.

11

Więzienia cuchnęły okropnie, ale szpitale były pod tym względem jeszcze gorsze. Śmierdziały krwią i bandażami, a może świństwem, którego używano do sterylizacji wszystkiego; w każdym razie bez względu na to, co było źródłem fetoru, zawsze budził on w Thornie złe wspomnienia i sprawiał, że zaczynał się czuć niekomfortowo. To dziwne, ale z dwojga złego wolał kostnicę i mniej go raził odór pracującej piły do kości czy świeżo wyjętych z ciała organów niż smród kaczki czy gnijących owoców. Może dlatego, że w kostnicy jedynymi cierpiącymi byli ci, którzy obrzygiwali sobie buty. Z gabinetu McCarthy’ego znajdującego się przy głównym wejściu przeszli korytarzem, mijając pokój pielęgniarek i funkcjonariuszy straży szpitalnej, gabinet zabiegowy, salę operacyjną i duże pomieszczenie, w którym urządzono herbaciarnię. Magazyn leków i apteka znajdowały się na drugim końcu korytarza, naprzeciw jeszcze jednych drzwi.

Thorne zaczął się rozglądać za kamerą monitoringu, o której wspomniał Dawes. Nie zauważywszy jej, zapytał o nią McCarthy’ego. – Owszem, mieliśmy tu jedną. Doszło do kilku kradzieży z magazynu leków, a konkretnie z zapasów NLN. – NLN? – Niebezpiecznych leków narkotycznych. Morfina, metadon, no wie pan. – I tę kamerę zabrano stąd na krótko przed śmiercią Amina? McCarthy zamyślił się nad tym. – Zgadza się… ze dwa miesiące temu. Tak, jakoś tak. – Westchnął rozdrażniony. – A teraz znów ją przeniesiono. – Dlaczego? – Dlatego że jakiś bystrzak zasugerował, że lepiej będzie zamontować kamerę wewnątrz magazynu leków. W ten sposób moglibyśmy zobaczyć sprawcę wchodzącego do środka. I to z przodu. – Klepnął się otwartą dłonią w bok głowy. – To dopiero sprytne, co? – Udało się kogoś złapać? – Jak dotąd nie – odparł McCarthy. – A gdzie są monitory? – W dyżurce pielęgniarek. Thorne pokiwał głową i rozejrzał się dokoła. – Przy głównych drzwiach jest jeszcze jedna kamera. – Zgadza się. – A wewnątrz któregoś z tych pokoi? McCarthy pokiwał posępnie głową. – W sąsiednim pokoju, bezpośrednio przylegającym do tego, gdzie przebywał Amin. – Dlaczego właśnie w tym? – Cóż za ironia – ciągnął McCarthy. – To pokój, w którym umieszczani są pacjenci podejrzewani o to, że mogą przejawiać tendencje samobójcze.

Funkcjonariusz ochrony otworzył elektroniczną kartą metalowe białe drzwi do pierwszego z dwóch połączonych ze sobą oddziałów. Na każdym było sześć łóżek, po trzy z każdej strony. Wszystkie zajęte. – Zawsze macie tu taki tłok? – zapytał Thorne. – Niestety tak – odparł McCarthy. – I cierpimy na niedobór personelu. Nawet kiedy tu jestem, zwykle tkwię po szyję w medycznych raportach dotyczących przesłuchań w sprawie zwolnienia warunkowego, organizowania programów odwykowych i tak dalej. W tej sytuacji nie ma się co dziwić, że jestem zmuszony korzystać z pomocy uprzywilejowanych więźniów, aby przyjmowali codzienne zgłoszenia od chorych albo wydzielali ritalin, a zgodnie z niedawno przedłużonym kontraktem nadal możemy liczyć na przysyłanie niezbędnego personelu z pobliskiej placówki medycznej. To w głównej mierze wolontariusze, więc wybaczy pan, że nie będę skakać w górę z radości, ale jak się nie ma, co się lubi… Najgorsze, że większość z nich ma jedynie podstawowe przeszkolenie medyczne. – Tak jak pielęgniarka, która myślała, że Amin śpi? – Niestety tak. Obeszli powoli oba oddziały. W każdym z nich była nieduża toaleta i prysznic. Ściany przeszklone, bez żadnych zamków. Mijając kolejne łóżka, Thorne stwierdził, że spojrzenia, jakimi obrzucali go pacjenci, którzy nie spali ani nie byli pogrążeni w lekturze czasopism, zawierały mniejszy ładunek agresji, niż mógłby oczekiwać ze strony większości osadzonych w głównej części zakładu karnego. Tam, jeśli ktoś nie nosił munduru, musiał być adwokatem albo gliną. A Thorne nie wyglądał na adwokata. Może dzieciaki były tak nafaszerowane prochami, że o to nie dbały. A może wydawał się bardziej przekonujący jako lekarz niż jako prawnik. Był pewien, że Phil Hendricks miałby na ten temat coś do powiedzenia. Ktoś włączył radio i szybko kazano mu je ściszyć, gdy Thorne wskazał na pęk kluczy w dłoni McCarthy’ego. – Kto ma klucze, aby móc tu swobodnie wchodzić? McCarthy popatrzył na niego, jakby pytanie było nie na miejscu. – Muszę o to zapytać. – Naprawdę? – Detektyw inspektor Dawes o to nie spytał? McCarthy powoli pokiwał głową, a Thorne uznał, że człowiek, który prowadził pierwotne śledztwo,

nie musiał być skończonym idiotą, za jakiego go uważał. – Cóż, ja, ma się rozumieć. Wolontariusze ze szpitala. Wszyscy funkcjonariusze szpitalnej służby więziennej… Przeszli przez otwarte drzwi na drugim końcu drugiego oddziału i dotarli do korytarza, gdzie znajdowały się trzy prywatne pokoje, jedyne w tym skrzydle zakładu. – Elektroniczny klucz otwiera także te drzwi? McCarthy przytaknął i uniósł swoje klucze, po czym wybrał dwa różne i pokazał je Thorne’owi. – Karta elektroniczna otwiera tylko główne przejścia, a do otwarcia tych cel potrzebne są takie oto, osobne klucze. – Cel? – Chciałem powiedzieć: pokoi. – McCarthy lekko poczerwieniał i machnął ręką, aby ukryć zmieszanie. – Pokój, cela. Pacjent, więzień. Thorne zrozumiał. Chłopiec, mały gnojek. Wszystko zależało od tego, z kim się rozmawia i w jakim się jest akurat nastroju. – Który z nich to pokój Amina? McCarthy podszedł do otwartych drzwi po lewej, które znajdowały się najdalej. Równocześnie Thorne postąpił kilka kroków w stronę pokoju przylegającego do tego, który był otwarty – pomieszczenia dla potencjalnych samobójców z zamontowaną kamerą monitoringu. Kiedy go minął, zawrócił i wolno ruszył w kierunku drzwi, które otworzył McCarthy, trzymając się możliwie jak najbliżej ściany. Lekarz go obserwował, ale Thorne nie uznał za stosowne wyjaśnić, co robi; jeżeli tamten nie jest na tyle bystry, by się domyślić, to trudno. Wychodząc, przejrzy nagranie z monitoringu w dyżurce pielęgniarek. – Jesteśmy na miejscu – powiedział McCarthy. Jego niezdecydowanie w kwestii nazwy tego miejsca okazało się zrozumiałe. Pomieszczenie, jakie ujrzał Thorne, oscylowało między pokojem a celą, aczkolwiek znajdowało się w Złotym Skrzydle dla więźniów uprzywilejowanych. Trzy i pół metra na dwa i pół, z prostymi białymi ścianami i przepierzeniem, za którym umieszczono sedes i umywalkę. Dominowało tradycyjne szpitalne łóżko, z bokami, które można było podnosić w razie potrzeby, stojakiem na kroplówkę z jednej strony i niewielkim stolikiem z blatem z tworzywa z drugiej. Bez okna, z wyjątkiem szyby w metalowych drzwiach, przez które zaglądano w czasie obchodu, choć nie na tyle długo, by stwierdzić, że rezydent nie oddycha. – Wiem, że nie jest to Hilton – skwitował McCarthy.

Thorne podszedł do łóżka. Pachniało świeżością, ale na poduszce widniała żółto-brązowa plama. Zastanawiał się, czy od śmierci Amina Akhtara ktokolwiek tu spał. – Cóż, gdyby było tu bardziej komfortowo, zaczęłyby się skargi ze strony tych, którzy uważają, że więzienia nie powinny przypominać pięciogwiazdkowego hotelu. W „Daily Mail” pojawiłyby się artykuły piętnujące kierownictwo zakładu karnego, że pacjenci mają tu zbyt wiele wygód. McCarthy pokiwał głową i zaśmiał się pod nosem. – Kilka miesięcy temu nasz zarząd zamówił dla chłopaków zestawy do minigolfa, a tydzień później jedna z gazet napisała, że budujemy dla osadzonych całe pole golfowe. – Jakie dawki leków brał Amin? – zapytał Thorne. Podszedł do przeciwległej ściany. Tylko kilka kroków. – Mam na myśli tramadol. – Dwie pięćdziesięciomiligramowe tabletki, cztery razy dziennie. To środek przeciwbólowy średniej mocy. – Nic więcej? – Tylko niewielkie dawki antybiotyku. Przez kroplówkę. – Ilu tabletek potrzebowałby, żeby przedawkować? Tak mniej więcej. – Nie wiem. Minimum trzydziestu albo więcej. Thorne zamyślił się przez chwilę. – Plus te, które wysypały się na podłogę? Czyli ponad trzydziestu tabletek, których jakimś sposobem nie przyjął podczas rutynowego wydawania leków i które musiał gdzieś ukryć. Czy mam rację? McCarthy pokiwał głową. – Mniej więcej. – Otóż to, a był tu przez cztery dni, więc musiałby ukryć wszystkie pigułki, jakie mu podano w tym czasie. Pan wybaczy, ale będę myślał na głos… Czy personel nie powinien patrzeć i pilnować, aby osadzeni przyjęli podawane im leki? – Powinno tak być. – Cóż, z tego, co pan mówi, wynika, że ktoś pokpił sprawę i to na dużą skalę. – Sam kilka razy podawałem mu pigułki – rzekł McCarthy – i ja z całą pewnością nie pokpiłem sprawy. – Nie twierdzę, że to pańska wina, ale czy przychodzi panu do głowy jakieś inne wytłumaczenie? –

Thorne powoli przeszedł przez pokój, odwrócił się i oparł o drzwi. – Może ktoś mu je przyniósł? – podsunął McCarthy. – Z zewnątrz? – Czemu nie? – Ponieważ to by znaczyło, że Amin miał tendencje samobójcze, jeszcze zanim został zaatakowany. – Thorne pokręcił głową. – To musiałoby się stać po tym, jak został przyjęty do skrzydła szpitalnego. Czy odkąd się tu znalazł, miał zezwolenie na wizyty innych chłopców? – Tak, myślę, że odwiedził go przynajmniej jeden. Sprawdzę i podam panu jego nazwisko. – To byłoby bardzo pomocne – powiedział Thorne. – Ale wciąż pozostaje bez odpowiedzi pytanie: Skąd ten ktoś, kto przyniósł Aminowi dość pigułek, aby mógł się zabić, wziął te wszystkie tabletki? Thorne miał już pewne podejrzenia, lecz czekał, aż McCarthy też do tego dojdzie. To trwało zaledwie kilka sekund. – Ukradł z magazynu leków? – To wydaje mi się możliwe – odrzekł Thorne. Doktor pokiwał głową, wyraźnie zadowolony z siebie i swojej umiejętności dedukcji. – Nie powinno być szczególnie trudno dowiedzieć się, czy zniknęły tabletki tramadolu i kiedy. Wszystko jest zapisywane w rejestrze NLN, więc… – Przerwał, gdy usłyszał przenikliwy dźwięk dochodzący z kieszeni Thorne’a. – To pańska? Thorne’a nie zdziwił pełen konsternacji wyraz twarzy McCarthy’ego, gdy rozdzwoniła się jego komórka. Wnoszenie telefonów do więzienia było surowo wzbronione i zakaz ten obejmował zarówno więźniów, jak i personel. To jeszcze jeden zakaz, który Thorne postanowił zignorować, na co otrzymał zezwolenie, kiedy starszy rangą oficer Scotland Yardu rozmówił się z naczelnikiem i dał jasno do zrozumienia, że chodzi o poważny incydent, w którym liczy się każda minuta. Thorne wyjął komórkę z kieszeni marynarki, aby sprawdzić, kto dzwoni. – Muszę odebrać – oznajmił. McCarthy nie ruszył się z miejsca, ale gdy się zorientował, że Thorne nie odbierze, dopóki nie zostanie sam, powiedział, że zaczeka na zewnątrz, i wyszedł na korytarz. Thorne starannie zamknął za nim drzwi i odebrał telefon. – Helen? – On chce wiedzieć, co się dzieje.

Thorne przyłożył komórkę do piersi i zaklął pod nosem. Wciąż słyszał dochodzące z korytarza dźwięki włączonego radia. – Powiedz mu, że robię to, co chciał, abym zrobił – rzucił oschle. – Robię, co mogę, i naprawdę tak szybko, jak mogę, jasne? – Powiem mu. – I powiedz mu, że to może trochę potrwać. Pauza. – Powiem mu… – Rozmawiam ze wszystkimi osobami, z którymi powinienem pomówić. – Spojrzał na łóżko, na którym umarł Amin Akhtar. Dotknął metalowej ramy. – Jestem we właściwym miejscu. Powiedz mu, że traktujemy wszystko, co powiedział, bardzo poważnie, dobra? – Prawda, jemu chodzi tylko o prawdę. – Wiem… wiem doskonale i w ten czy inny sposób dowiem się, co się stało. – Usiadł na skraju łóżka. – Dopilnuj, żeby to zrozumiał. – Zajmę się tym. – Helen…? – To dobrze. Była zdyszana i słychać było napięcie w jej głosie. Starała się udawać opanowaną, ale sporo ją to kosztowało. Thorne domyślał się, że Akhtar tego słuchał. – Jak sobie radzicie ty i Mitchell? Jak się czuje Akhtar? Zapadła dłuższa chwila ciszy. Thorne wychwycił oddech Helen i wyobraził sobie, że słyszy również oddech mężczyzny, który najprawdopodobniej trzyma ją właśnie na muszce. – Nikt z nas nie czuje się najlepiej – odparła.

12

Kiedy Thorne zakończył wizytę w szpitalnym skrzydle, uznał, że powinien poświęcić pół godziny na przejrzenie dokumentów dotyczących Amina Akhtara. Z doświadczenia wiedział, że biblioteka nie należy do często odwiedzanych miejsc w zakładzie karnym, toteż gwarantuje spokój i ciszę. Po drodze zadzwonił do Donnelly’ego, aby sprawdzić, co się dzieje w Tulse Hill. Powiedział mu o rozmowie z Bracewellem i McCarthym, a potem o telefonie od Helen Weeks. – Dzięki Bogu za to – rzekł Donnelly. – Pascoe za wszelką cenę chce nawiązania stałej łączności. Zapytał Thorne’a, jakie wrażenie sprawiała Helen Weeks. – Trzyma się jakoś, lecz nie jest dobrze. – Myślę, że Akhtar miał lekkie załamanie – stwierdził Donnelly. – Ale już się uspokoił. – Co znaczy „załamanie”? – Demolował sklep, wrzeszczał i pokrzykiwał. Nie mamy pojęcia, co go do tego skłoniło, więc wszyscy są trochę zdenerwowani. – A Chivers? – Inspektor Chivers reaguje… właściwie. – Niech pan go trzyma na krótkiej smyczy. – Nie potrzebuję, aby ktokolwiek mi mówił, jak mam kierować tą operacją. Thorne odczekał kilka sekund; Donnelly był nadkomisarzem, ale nie jego przełożonym. Innymi słowy, zrażanie do siebie osoby kierującej akcją nie przyniesie nikomu nic dobrego, a już na pewno nie pomoże Helen Weeks. W tej sytuacji Thorne powinien załagodzić sytuację kilkoma celnymi uwagami. – To właśnie staram się powiedzieć, panie nadkomisarzu – wysilił się, by nadać swojemu głosowi zrównoważony ton. – Wie pan, jacy są byli wojskowi. Kiedy w grę wchodzi potencjalne rozwiązanie siłowe, dyktują warunki. To tyle, panie nadkomisarzu. Najwyraźniej poskutkowało.

– Skonsultuję się, z kim trzeba – zapewnił Donnelly – ale to ja tutaj dyktuję warunki. Niemniej zważywszy na okoliczności, wolałbym unikać tego zwrotu. – Oby tak było – skwitował Thorne. Pomyślał, że w obecnej sytuacji nikt nie powinien się przejmować stosownością takiego czy innego zwrotu, ale zatrzymał tę refleksję dla siebie. Miał nadzieję, że do Donnelly’ego dotarło to, co powiedział o Chiversie. Spotykał takich jak on dostatecznie często, by wiedzieć, że dowódca uderzeniowej jednostki specjalnej mógł zagrażać bezpieczeństwu Helen Weeks podobnie jak sklepikarz z rewolwerem. – Muszę iść i spróbować nawiązać łączność – rzekł Donnelly. – Jest pan pewien, że już się uspokoił? – Właśnie dlatego Pascoe tak nalega. Musimy z nim porozmawiać, a jeżeli nie, to przynajmniej skontaktować się z nim za pośrednictwem detektyw sierżant Weeks. Chcemy, by wiedział, że robimy wszystko, co w naszej mocy, najważniejsze jednak jest teraz ustalenie, czy jego stan psychiczny jest stabilny. – Zrobi pan, co uzna za stosowne, ale czy Helen nie jest już pod zbyt dużą presją? – Czy jej się to podoba, czy nie, jest naszą pośredniczką, więc nie mamy wyboru. – Raczej nie. Thorne usłyszał w tle głosy Sue Pascoe i Nadiry Akhtar. – Jeśli wszystko pójdzie dobrze – kontynuował Donnelly – sprawdzimy, czy Akhtar zechce porozmawiać z żoną. Thorne przypomniał sobie twarz Nadiry Akhtar, kiedy rozmawiał z nią w samochodzie parę godzin temu, gdy zastanawiała się nad tym, czy jej mąż mógłby kogokolwiek skrzywdzić. Ściskała przy tym w dłoni pęk wilgotnych chusteczek. Teraz sama już nie wiem…

– Chce pan powiedzieć, że się pan o nią martwi? – zapytał Donnelly. – O jego żonę? – O detektyw sierżant Weeks. – Nie bardziej niż o jakiegokolwiek innego funkcjonariusza policji – odrzekł Thorne.

Z głębi więziennego korytarza dobiegło jakieś echo, a zaraz potem donośne okrzyki i pohukiwania. Słychać było gwizdy i głośne oklaski, lecz zaraz uciszył je surowy głos funkcjonariusza służby więziennej. – Rozmawiałem z jej kolegami i koleżankami – mówił Donnelly – i o ile im wiadomo, nigdy dotąd nie znajdowała się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia. Nie wiedzą, jak może sobie z tym poradzić. – Na pewno nie zrobi nic głupiego. – Jest pan pewien? – Ona ma dziecko. – Tak, wiem, ale to nie znaczy, że nie może zareagować… zbyt emocjonalnie, co nie byłoby wskazane. – Da sobie radę. – Oby miał pan rację – mruknął Donnelly. – Wiem, że miał pan z nią do czynienia w przeszłości. Thorne wątpił, aby ktokolwiek, z kim pracowała Helen Weeks, mógł znać prawdę o tym, co przechodziła przed rokiem. O tragicznej śmierci jej partnera i ryzyku, jakie podjęła, by się dowiedzieć, kto był za to odpowiedzialny. Sam nie znał wszystkich faktów, ale wiedział, jak trudne musiało to być zadanie. I wiedział, że sobie z tym poradziła. – Chyba powinniśmy jej zaufać – powiedział Thorne. Jeżeli tylko ona zaufa nam.

I mnie.

Thorne popatrzył na przechodzącą obok niewielką grupę chłopców eskortowanych przez strażnika więziennego; słychać było cmokania i ciche przekleństwa. Odnalazł spojrzenie najbardziej gniewnego spośród nich i odprowadził go wzrokiem. – Szczerze mówiąc, nie moglibyśmy mieć tam lepszego funkcjonariusza niż ona – dodał na koniec. Akhtar prawie się nie odzywał, kiedy znów się pojawił na zapleczu po zdemolowaniu sklepu. Ociekał potem i zdjął kamizelkę, by wytrzeć nią twarz i szyję. Choć na czubku głowy był łysy, srebrne kosmyki nad jego uszami nastroszyły się, więc przygładził je drobnymi, delikatnymi dłońmi. Gdy w końcu usiadł, Helen zauważyła rumieńce na jego twarzy będące skutkiem zarówno wysiłku, jak i zawstydzenia.

– Głupota – odezwał się. A potem podał jej komórkę i nakazał, by zadzwoniła do Toma Thorne’a. Po zakończeniu rozmowy przez kilka minut siedział pogrążony w zamyśleniu, w końcu wstał i sięgnął po szczotkę, która stała oparta o jeden z regałów. Odłożył rewolwer na biurko, zmiótł puste opakowania po chipsach, batonikach oraz puszki. Wrzucił je do reklamówki i zaniósł do czarnego kosza na śmieci stojącego w kącie. Ponownie usiadł i wziął do ręki broń. – Napad sprzątania raczej mija się z celem – powiedziała Helen. – Zważywszy na to, jakiego bałaganu musiał pan tam narobić. Oblicze Akhtara znów poczerwieniało. – Tak, ale to nie znaczy, że przez tę głupotę macie tu siedzieć w śmieciach i smrodzie. Helen wciąż miała na sobie żakiet. Była spocona pod pachami i bluzka lepiła się jej do pleców. – Myślę, że to raczej ja – powiedziała. Uniosła wolno rękę. – Mogłabym…? – Tak, oczywiście – pozwolił Akhtar. – Tylko powoli, bardzo proszę. Helen zsunęła żakiet z jednego ramienia. Następnie delikatnie się poruszyła, tak by żakiet ześlizgnął się po ręce, która była przykuta do rury kaloryfera. – Dzięki. Szkoda, że miał pan rację co do pogody. Akhtar zapytał, czy Mitchell chciałby zrobić to samo. – Dziękuję, to nie będzie konieczne – rzucił tamten. – Dobrze mi tak, jak jest. – Przykro mi, że nie mogę wam zapewnić większych wygód – usprawiedliwiał się Akhtar. – Ale musimy radzić sobie z tym, co mamy, więc… – Wcale nie musimy – odparowała Helen. – Słyszał pan, co powiedział Thorne. – Słyszałem, co pani powiedziała. – Robi wszystko, co w jego mocy, by się dowiedzieć, co się stało z Aminem. Rozmawia z ludźmi. Akhtar uśmiechnął się. – Ludzie okłamują policjantów równie często jak siebie nawzajem. A nawet częściej. Ludzie stale kłamią. – A gdybym obiecała, że ja pana nie okłamię, Javedzie? – Helen popatrzyła na niego. – Co pan na to? Sklepikarz wzruszył ramionami.

– Powie pani wszystko, co chciałbym pani zdaniem usłyszeć, ponieważ trzymam panią na muszce. – Nie okłamię pana, jasne? Musi mi pan zaufać. Akhtar odwrócił się, najwyraźniej zobojętniały, ale Helen widziała wyraźnie, że zastanawiał się nad jej słowami. Kiedy znów popatrzył na zakładników, ruchem głowy wskazał na Mitchella. – Nic mu nie jest? Poza tym, że odmówił zdjęcia marynarki, Mitchell od pół godziny nie odezwał się ani słowem. Wlepił wzrok w podłogę między swoimi kolanami. Dygotał. – Jest przerażony – powiedziała Helen. – To wszystko. – A pani? – Boję się o mojego synka. Akhtar pokiwał głową i znów się odwrócił. Skrzyżował ramiona. Helen widziała, że starał się zgrywać twardziela, niewzruszonego i obojętnego, ale nie był w tym względzie zbyt przekonujący. – Przywyknie pani – rzekł. Było znacznie więcej złowrogich spojrzeń i wulgarnych przekleństw, kiedy Thorne przechodził korytarzem w stronę biblioteki. Nie zaskoczyło go to, wszystko słyszał już wielokrotnie wcześniej, choć zdziwił się, że najgorsi i najbardziej zdemoralizowani wydawali się najmłodsi chłopcy. Największe wrażenie wywarło na nim dwóch czternastolatków, którzy powiedzieli Thorne’owi, co o nim myśleli i co z dziką rozkoszą zrobiliby z jego żoną i matką, zanim strażnik więzienny, bardziej Barraclough niż Mackay, nie przywołał ich bezceremonialnie do porządku. Każdemu, co mu się należy. Zbliżając się do biblioteki, Thorne zobaczył dwóch kolejnych nastolatków stojących przy wejściu i przygotował się psychicznie na kolejną porcję niewybrednych wyzwisk i gróźb. Przyjemnie się zdziwił, kiedy na jego widok tamci oddalili się natychmiast. Zaraz jednak usłyszał za sobą kroki, odwrócił się i stwierdził, że to nie przed nim się ulotnili. Korytarzem szła równym krokiem grupa około dwunastu chłopców, szesnastolatków i starszych. Byli wśród nich czarni, biali i Azjaci. Wszyscy nosili regulaminowe podkoszulki i bojówki, ale poza tym każdy z nich miał na głowie prostą szarą myckę. Gdy podeszli bliżej, Thorne zauważył w środku grupy Azjatę w średnim wieku, ubranego w prostą białą szatę i w haftowanym aksamitnym kufi na głowie. Idący po jego bokach chłopcy rozstąpili się, kiedy znaleźli się o parę kroków od Thorne’a. Azjata postąpił naprzód, przyłożył jedną rękę do piersi, na wysokości serca, a drugą wyciągnął w stronę Thorne’a.

– Jestem imam Mir Hamid Shakir – oznajmił. – Odwiedzam ten zakład karny. Thorne uścisnął dłoń mężczyzny i ruchem głowy wskazał ponad jego ramieniem. – Widzę, że ma pan własnych ochroniarzy. Nastolatkowie stojący za Shakirem nie zareagowali w żaden widoczny sposób, podobnie jak imam. – Słyszałem, że wypytuje pan o Amina Akhtara. Thorne przytaknął. – Wobec tego powinniśmy porozmawiać.

13

Pod adresem, gdzie Holland i Kitson spodziewali się zastać Scotta Clarksona, jednego z dwóch chłopców, którzy rzekomo mieli zaatakować Amina Akhtara tego wieczoru, kiedy zginął Lee Slater, znajdował się pięciopiętrowy blok stojący tuż za budynkiem dworca Highbury i Islington. Winda, jak można było się tego spodziewać, nie działała i pokonawszy pięć kondygnacji betonowych schodów, pełniących najwyraźniej funkcję publicznej toalety i wysypiska śmieci, policjanci zapukali do drzwi, lecz nikt im nie otworzył. – Powinniśmy mieć wydrukowane karteczki z informacjami – powiedział Holland. – Byliśmy tu, ale nikogo nie zastaliśmy. Chcieliśmy zapytać, czy to ty albo inny śmieć, którego możesz znać, miał cokolwiek wspólnego ze śmiercią, która mogła być, choć niekoniecznie, wynikiem samobójstwa. Prosimy o kontakt i telefon pod wskazany numer, gdybyś miał jakieś informacje, które mogłyby nam pomóc. Coś takiego.

– Albo powinniśmy po prostu pojechać do tego drugiego – zasugerowała Kitson. – Czy moglibyśmy najpierw zjeść lunch? Umieram z głodu. Kitson odwróciła się i ruszyła w stronę schodów. – Kupimy po drodze kanapkę. – Spojrzała ponad murem i ucieszyła się, widząc, że samochód stoi na swoim miejscu. I że wciąż ma wszystkie koła. – W tych okolicznościach lepiej zrezygnować z przysługującej nam pełnej godziny na lunch, nie uważasz? – Raczej tak. Holland trzymał się kilka kroków za Kitson, gdy schodzili po schodach. – Gdzie mieszka Armstrong? – zapytał. – Na szczęście mamy adres jego miejsca pracy, więc proponuję zacząć właśnie tam. – Wyjęła z kieszeni świstek papieru. – Oczywiście możliwe, że przepełnia mnie nieuzasadniony optymizm. – To nic nowego – mruknął pod nosem Holland. Kitson zajrzała do swoich notatek i uśmiechnęła się. – Cóż, chyba dopisze nam szczęście. Pracuje w barze dla zmotoryzowanych przy Essex Road, więc możemy upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, czyli przy okazji kupić dla ciebie hamburgera czy co tam chcesz. – Nie, bo jeszcze naplułby mi do jedzenia – odparł Holland. – Albo gorzej. – Cóż, skoro jesteś taki wybredny… Holland dogonił Kitson na następnym piętrze. – Mówię poważnie, Yvonne… – Wiem, ale miejmy to już za sobą, dobrze? – Ton jej głosu stał się nagle oschły i zimny. W ten prosty sposób przypominała mu, że jest od niego wyższa rangą. – Niemal na pewno nic nie wskóramy, lecz Thorne nie ma większego wyboru i przynajmniej tyle możemy zrobić dla tej biedaczki, która siedzi teraz w sklepie z wycelowaną w nią bronią, nie uważasz? Holland przytaknął. – Poza tym miło spędzić dzień poza biurem – dodała. Wyszli z klatki schodowej na zaniedbany trawnik przed biurem. Były tam dwie świeżo pomalowane ławeczki i stary rower oparty o pożółkłą chłodziarko-zamrażarkę.

– Pojedziemy do miasta, rozerwiemy się trochę, pooglądamy widoki. Odwrócili się na dźwięk strzelającego silnika samochodu i ujrzeli dwie postacie pięćdziesiąt metrów na lewo od nich kulące się w cieniu pod betonowym nawisem. Zobaczyli, jak coś przechodzi z rąk do rąk, i z pewnością nie był to zestaw kart do Pokemona, zanim jedna z postaci obejrzała się w ich stronę, zorientowawszy się, że ktoś je obserwuje. Obie osoby wsunęły ręce do kieszeni, żadna jednak nie próbowała się oddalić. – Jaka szkoda, że się spieszymy – powiedziała Kitson, po czym odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła w stronę auta. – Widzisz, Dave? Gdybyśmy nie byli tak rozgoryczeni, gdyby rzeczywiście nam zależało, moglibyśmy się zająć tą durną sprawą. Tak więc nie ma tego złego… Oboje wiedzieli doskonale, że szanse, aby podjęli interwencję przy sprzedaży niewielkiej ilości narkotyków, były bliskie zeru. Holland jednak, ot tak, dla zabawy, podjął z Kitson krótką gierkę słowną. – Ja nic nie widziałem – zaprzeczył, idąc dwa kroki za nią. Thorne podążył za Mirem Hamidem Shakirem i jego przyjaciółmi w powolnej dziesięciominutowej procesji zmierzającej na drugi koniec więziennego skrzydła. Przy każdych kolejnych masywnych, metalowych, kratowanych drzwiach czekali cierpliwie, aż strażnik więzienny ich wpuści, i w końcu, po zejściu na parter, skręcili do wąskiego korytarza i dotarli do prostych, drewnianych drzwi. Na tabliczce widniał napis: Pomieszczenie dla wiernych. Imam kluczem otworzył drzwi i zaprosił Thorne’a do środka, pozostawiając swoich wyznawców w korytarzu. Pomieszczenie było największe spośród tych, które Thorne miał dotąd możliwość zobaczyć, białe i pozbawione okien. Pod ścianami stało sześć drewnianych ławek, znajdował się tu także szerokoekranowy telewizor na niskim stoliku i garstka plastikowych krzesełek na cienkim niebieskim dywanie. Po drugiej stronie pokoju, poniżej wielkiego metalowego krzyża widniał prosty, udrapowany fioletowym suknem ołtarz. Shakir usiadł na jednej z ławek, a Thorne na krześle o niecały metr od niego. – Tak, to dość dziwne – powiedział imam, obserwując Thorne’a, który bacznie lustrował wnętrze sali. – Obecnie to nasze jedyne miejsce kultu i jesteśmy zmuszeni dzielić je z innymi. Duchowny miał dobrze po pięćdziesiątce i rzadką siwą brodę. Był szczupły, smukły, a oczy za szkłami okularów bez oprawek lśniły jak jego zęby, którymi błyskał, kiedy się uśmiechnął. – Mamy trochę więcej pracy niż chrześcijańscy kapłani, bo musimy pozbierać więcej parafernaliów niż oni, kiedy się tu gromadzimy. – Wskazał ręką w stronę ołtarza. – Nam potrzeba jedynie dywaników modlitewnych. – Proste i łatwe – powiedział Thorne. – No i rzecz jasna modlimy się znacznie częściej. – Shakir uśmiechnął się do Thorne’a. – Mam

nadzieję, że już wkrótce będziemy mieć własne miejsce kultu. Tak będzie wygodniej dla wszystkich. – Chciał pan pomówić o Aminie Akhtarze. Shakir pokiwał głową i spuścił wzrok. – Tak, tak… – wymamrotał. Thorne odczekał kilka sekund. – Może pan powiedzieć mi o czymś, co ma związek z jego śmiercią? Shakir uniósł wzrok. – Może dlaczego to zrobił? – To z pewnością bardzo by nam pomogło. Minęło piętnaście sekund. Thorne spojrzał na zegarek w nadziei, że imam zrozumie aluzję. – Większość młodych ludzi, którzy tu przychodzą, czegoś szuka – powiedział Shakir. – Fakt, że tego nie znaleźli, może tłumaczyć, dlaczego skłaniali się ku przemocy lub narkotykom, by zapełnić pustkę w swoim życiu. Tu takie rozwiązania nie wchodzą w rachubę, więc poszukują czegoś innego. Oczywiście nawet w murach tej placówki są gangi, ci jednak, którzy pragną odmienić swoje życie, będą poszukiwać czegoś, do czego mogliby przynależeć, czegoś, co ich do siebie przygarnie i wskaże im inną ścieżkę. Wierzę całym sercem, że to właśnie oferuje im islam. Nie wiem, czy jest pan człowiekiem wierzącym, to bez znaczenia, ale czy to, co mówię, jest dla pana zrozumiałe? Poniekąd, pomyślał Thorne. Pokiwał głową. – Wystarczy porównać liczby. Za godzinę w tym pomieszczeniu zjawi się ponad dwudziestu chłopców. Czarni, biali, bez różnicy, wszyscy modlą się i czytają Koran. Mogę pana zapewnić, że to większa grupa niż ta, na jaką może liczyć tutaj ksiądz katolicki. Albo… pastor. – Ostatnie słowo imam wyraźnie zaakcentował, uśmiechając się, jakby to go rozbawiło. – Poza tymi murami muzułmanie stanowią mniej niż trzy procent populacji – powiedział, unosząc dłoń z trzema wyprostowanymi palcami na podkreślenie swoich słów. – Tu i w innych placówkach, takich jak ta, jest ich cztery razy więcej. Wielu odnajduje w sobie wiarę, rozumie pan? Thorne próbował udać zdziwienie, ale nie był zaskoczony tym, co właśnie usłyszał. Czytał o wzroście liczby muzułmanów w zakładach karnych w Wielkiej Brytanii; wielu osadzonych przechodziło na islam. Wśród komentatorów tych faktów byli tacy, którzy – tak jak Shakir cieszył się z takiego obrotu spraw – wydawali się coraz bardziej tym zaniepokojeni. Zwracali uwagę na pogłębianie się stanu prowadzącego do radykalizacji wyznaniowej. Podawali przykład Richarda Reida, tak zwanego zamachowca z bombą w bucie, który przeszedł na islam w zakładzie poprawczym w Feltham, i Muktara Saida Ibrahima, jednego z przywódców nieudanych zamachów bombowych w Londynie dwudziestego pierwszego lipca, który spędził dwa i pół roku w zakładzie poprawczym dla nieletnich w Huntercombe. Wiele raportów otwarcie stwierdzało, że ci, którzy

zdaniem imama poszukiwali czegoś więcej, znajdowali to, czego szukali, w ekstremalnie surowym islamie. To było niestety jak dolewanie oliwy do ognia dla przedstawicieli skrajnej prawicy i dla zapiekłych ignorantów wierzących, że każdy meczet stanowi przykrywkę dla obmyślanych tam złowrogich spisków. Tak czy owak niepokoje były stale podsycane, zwłaszcza gdy wciąż się o tym czytało. Shakir domyślał się, nad czym zastanawiał się Thorne, i pokiwał głową. – Oczywiście, wiem, jak ten… rozkwit jest interpretowany w pewnych kręgach. Znam sposoby działania doktryny strachu. „Wylęgarnia dżihadu”, „Uniwerstytety terroru”. – Pokręcił głową. – To wstyd, że chłopców, których nazywano gangsterami i kryminalistami, teraz określa się mianem terrorystów, choć siedzą tylko spokojnie i oddają się lekturze, a nie muszę panu przypominać, że żadnego z badaczy Pisma Świętego nikt nigdy nie nazwał tym mianem. – Czy Amin był jednym z tych chłopców? – Amin był… zagubiony. To nie ulegało wątpliwości. Thorne przypomniał sobie, co na temat Amina powiedział naczelnik. Cichy, pilny, z niewielką grupą przyjaciół. – Nie odniosłem takiego wrażenia. – Niezależnie od tego, jakie pan odniósł wrażenie, Amin miał w sobie tę samą pustkę co wielu innych w tym miejscu. Wyciągnąłem do niego rękę, ale muszę przyznać ze smutkiem, że nie byłem w stanie uczynić nic, aby mu pomóc. Thorne wspomniał chłopca, który choć wychowywany na muzułmanina, nie przejawiał większej skłonności do życia w wierze. – Zdaję sobie z tego sprawę, czy jednak mógłby mieć lepszą okazję, aby ponownie odkryć utraconą wiarę? – rzekł Shakir. – Siłę przewodnią oferującą nadzieję i pocieszenie. A proszę mi wierzyć, tego mamy tu jak na lekarstwo. – Powiedział pan, że wyciągnął do niego rękę… – Za pośrednictwem kilku chłopców, których życie już zostało odmienione. Thorne wyobraził sobie komando akolitów Shakira czekających tuż za drzwiami. W głębi duszy zastanawiał się, w jaki sposób próbowali nawiązać kontakt z Aminem i czy ci chłopcy w szarych myckach byli mile widziani, kiedy zapukali do drzwi celi Akhtara. Ba, zastanawiał się nawet, czy to jeden z nich mógł być odpowiedzialny za posłanie Amina do szpitala. Czy odrzucenie przez niego wiary mogło zostać potraktowane nazbyt osobiście? Shakir najwyraźniej znów dostrzegł coś w obliczu Thorne’a.

– Ja także z nim rozmawiałem – powiedział. – Nawet kilka razy. Ale jak już wspomniałem, nie potrafiłem do niego dotrzeć. Widziałem, że był zagubiony, i szczerze mówiąc to, co się później stało, wcale mnie nie zdziwiło. – Uniósł dłoń i przyłożył do wąskiej piersi. – Muszę pogodzić się z tym, że w pewnym sensie moja porażka jest odpowiedzialna za to, co później zrobił. W cichym, drżącym głosie imama pojawiła się nuta niesmaku i obrzydzenia. – Mierzi pana to, że odebrał sobie życie? – zapytał Thorne. – Ze wszystkich darów, jakimi Allah obdarzył ludzi, najcenniejsze jest życie. – Shakir nachylił się do Thorne’a. – Zostało nam dane, ale nie jest naszą własnością i nie wolno nam go odrzucać. Obawiam się, że w tej kwestii Koran wypowiada się jasno i wyraźnie. Odebranie komuś życia jest grzechem, podobnie jak odebranie życia samemu sobie. Thorne zadał sobie w myślach pytanie, jak na tę kwestię zapatrywał się Mohammad Sidique Khan czy którykolwiek z zamachowców samobójców z siódmego lipca. – Myślę, że większość innych religii ma na ten temat takie samo zdanie. Kiedyś w tym kraju samobójstwo było zabronione prawnie – dodał imam. – Zgadza się – powiedział Thorne. – I teoretycznie wciąż może pan trafić za kratki, jeżeli nie ćwiczy pan strzelania z łuku dwa razy w tygodniu. Shakir uśmiechnął się, odsłaniając zęby. – Ich ciała były grzebane na rozstajach dróg – powiedział. – Słucham? – Tych, którzy odebrali sobie życie. Chowano ich nocą, uprzednio przebijając im serce kołkiem. – Tego nie wiedziałem. – Thorne odpowiedział uśmiechem. – Uważa pan, że powinniśmy postąpić tak samo z ciałem Amina? – Pozbierał teczki, które położył na podłodze obok krzesła. – Może należałoby zapytać jego rodziców, czy chcieliby tego? Imam zachichotał i podniósł się powoli. – Żartuje pan i nie ma w tym nic złego, widzę jednak, że pragnie pan już wrócić do swoich obowiązków. Thorne podziękował Shakirowi za poświęcony czas, choć nawet gdy uścisnęli sobie dłonie na pożegnanie, wciąż zastanawiał się, dlaczego imam uważał, że ta rozmowa miałaby w jakikolwiek sposób pomóc w śledztwie. Miał wrażenie, że przez tych kilka chwil oglądał jedynie prężenie muskułów. Otworzył drzwi i ocierając się tylko o jedno czy dwa chłopięce ramiona, przeszedł między czekającymi na korytarzu wiernymi, których do tej pory zebrało się już ze dwunastu. Oddalając się w głąb korytarza, usłyszał jeszcze, jak Shakir zaprasza przybyłych do kaplicy. Weszli bez słowa do środka. Thorne domyślił się, że zbliżała się pora popołudniowej modlitwy, a wcześniej

trzeba było jeszcze uprzątnąć zbędne parafernalia.

14

Oczywiście ani przez chwilę nie przestała myśleć o Alfiem, ale przede wszystkim musiała odnaleźć się w zastanej sytuacji. Musiała pamiętać o nawiązaniu więzi z Javedem Akhtarem i niepokojącym stanie mężczyzny siedzącego obok niej. O próbie opanowania wydarzeń. Teraz, kiedy Helen spojrzała na zegarek, wspomnienie twarzy synka zaparło jej dech i wyobraziła sobie, jak opiekunka próbuje go uśpić choćby na pół godziny po obiedzie. Widziała Janine tulącą go do siebie i uspokajającą delikatnym głaskaniem po plecach. Tak jak pokazała jej Helen, zataczając dłonią niewielkie kręgi nisko na plecach, mimo iż Janine miała troje własnych dzieci i doskonale wiedziała, co robić. Tak jak lubił. Ogarnięta nagłą paniką, Helen próbowała upewnić samą sobie, że spakowała zabawkę, którą lubił trzymać w rączkach, kiedy zasypiał. Miękką, zielonkawo-brązową, która mogła być żabą lub równie dobrze misiem. Tak, spakowała ją. Spakowała wszystko. Te same chaotyczne, rutynowe działania, kiedy rano nie bez trudu szykowała siebie i Alfiego do wyjścia. Pospiesznie zjedzony tost, kiedy się ubierała i robiła makijaż, a mały uparcie raczkował w stronę każdego ostrego kantu i narożnika, jaki był w stanie znaleźć, albo wyciągał rączki po każdy ciężki przedmiot, jaki mógłby ściągnąć sobie na głowę. Wrzucenie jej rzeczy do jej torebki i rzeczy synka do jego torby. Raporty sądowe i fotografie posiniaczonych, krwawiących dzieci. Pieluchy,

zabawki i żel do dziąseł na złagodzenie ząbkowania. A potem mocowanie się, żeby sprowadzić wózek po tych cholernych schodach. Dziesięć minut piechotą do Janine i ostatnie przytulenie, a potem szybko na stację. Guma do żucia i czekolada. Ostatnie przytulenie… Pomyślała o tym, jak zanosił się szlochem, co zawsze chwytało ją za serce, i jak łapał ją bezzębnymi jeszcze dziąsłami za podbródek, równocześnie wplatając palce w jej włosy. Przypomniała sobie, jak pachniał, kiedy muskała nosem jego kark. Akhtar przebywał w głównej części sklepu. Helen słyszała, jak się tam kręcił i sprzątał potłuczone szkło. Domyślała się, że zamiatał, próbując uprzątnąć bałagan, jakiego niedawno narobił. To dobry znak, pomyślała. Chęć utrzymania porządku. Stephen Mitchell siedział obok niej wyprostowany, ociekając potem i drapiąc się bez przerwy. Oczy miał zamknięte i mamrotał coś, ale nie była w stanie wychwycić słów. Alfie powinien zostać odebrany za parę godzin. Janine była pod tym względem rygorystyczna, bo dzieci musiały odrobić lekcje, a mąż wracał z pracy do domu. Helen zawsze dzwoniła, nawet jeśli miała się spóźnić tylko kilka minut… Gdy spocona wybiegała z dworca. Na pewno coś zorganizują, nie miała co do tego wątpliwości. Może Janine już o tym słyszała, zobaczyła felieton w wiadomościach. Helen miała nadzieję, że to nie mundurowy funkcjonariusz zapuka do drzwi mieszkania opiekunki, że nie zjawi się jakiś wielki osiłek, aby zabrać stamtąd Alfiego i zanieść niezdarnie do radiowozu. Nie, na pewno powiadomią Jenny… i to byłoby najlepsze rozwiązanie. Idealne w kryzysowych sytuacjach. Jej młodsza siostra. Chłodna, zorganizowana. Helen poruszyła przegubem wewnątrz obręczy kajdanek. Oczywiście to tylko potwierdzi fakt, że Jenny od początku miała rację. Że jak zwykle wiedziała najlepiej. Nie dość, że Helen musiała radzić sobie sama, to jeszcze musiała wracać do pracy. Do takiej pracy. I w dodatku tak szybko. Zbyt szybko. Powinna była pomyśleć o dziecku. I spójrz tylko, w co się znowu wpakowałaś! Zastanawiała się, czy byli teraz tam, na zewnątrz. Jenny i jej tata. Staruszek niedający spokoju żadnemu policjantowi, który stanął mu na drodze, dopytujący się o podejmowane czynności i Jenny usiłująca go uspokajać. Przejmująca kontrolę i znajdująca miejsce, gdzie była herbata i biszkopty. Jak mama.

Helen próbowała o tym nie myśleć, ale równie dobrze mogłaby się starać nie oddychać. Jenny przynajmniej wiedziała, jak należy obchodzić się z dzieckiem. Helen pokazywała jej, co lubi Alfie, i wiele razy dzieliła się z nią tymi informacjami z prawdziwą radością. Małe kółka, nisko na plecach… – Będzie dobrze, prawda? – zapytał nagle Mitchell. – Tak pani mówiła wcześniej. Ale nie mówiła pani tego tylko tak sobie? Popatrzyła na niego. Zamrugał pospiesznie i spróbował się uśmiechnąć. Wyglądał jak mały chłopiec. Zadzwoniła jej komórka. Popatrzyła na telefon; wibracje sprawiały, że aparat przesunął się nieznacznie po podłodze, między jej nogami. Na zaplecze wpadł Akhtar. – Czy to Thorne? Helen pokręciła głową. Nie rozpoznała numeru. Wskazała w stronę frontu sklepu. – Pewnie to oni – powiedziała. – Będą chcieli z panem rozmawiać. Akhtar usiadł i wziął do ręki rewolwer. Odczekał jeszcze kilka sygnałów, po czym skinął głową. – Proszę odebrać – polecił. Zmierzając ponownie w stronę biblioteki, Thorne wślizgnął się do jednego z pokoi, gdzie strażnicy w wolnym czasie pili herbatę. Stanął w rogu pomieszczenia i wyjął komórkę, uśmiechając się do dwóch obecnych tam osób, choć ich spojrzenia były nie mniej wrogie niż te, którymi obrzucono go w korytarzu. – I co, miło było? – Ojciec Slatera okazał się dupkiem, jak pan przypuszczał – odrzekł Holland. – Ale najwyraźniej się zdziwił na wieść o śmierci Amina. Thorne nie był zaskoczony tym, co właśnie usłyszał. Nie mógł się łudzić, że tak szybko uzyska jakiś efekt. – A co z kumplami Lee Slatera? – Clarksona nie było, a teraz jedziemy spotkać się z Armstrongiem. – Dobra. Sprężaj się, Dave. – Thorne usłyszał w tle głos Kitson, która narzekała, że nie może znaleźć miejsca do zaparkowania. – Stań gdziekolwiek! – zawołał.

Holland powiedział coś, ale Thorne tego nie usłyszał, bo w słuchawce rozległ się zawodzący jęk syreny jakiegoś przejeżdżającego akurat pojazdu. – Dave? – Pytałem, co u pana. – Jak to co? – Czy było miło? Thorne zamyślił się nad wszystkim, co usłyszał i zobaczył, odkąd zjawił się w Barndale. Przez chwilę rozważał reakcje Bracewella i McCarthy’ego na śmierć Amina Akhtara. I analizę psychologiczną, którą usłyszał od Shakira. Spojrzał na zegarek, po czym przeniósł wzrok na dwóch funkcjonariuszy służby więziennej trzymających w dłoniach kubki z kawą i sprawiających wrażenie, że tylko czekali, aż ich zmiana dobiegnie końca. – Nie za bardzo – odparł.

15

Sue Pascoe ucieszyła się, że pomimo włączonego głośnika mikrofon telefonu nie był na tyle czuły, by wychwycić odgłos bicia jej serca. Telefon wciąż dzwonił… Aż do tej chwili Pascoe zrobiła wszystko, czego od niej wymagano. Zebrała wszelkie dostępne informacje zarówno o zakładnikach, jak i o mężczyźnie, który ich przetrzymywał, opracowała również strategię negocjacji, ale zda się ona na nic, jeżeli pierwszy telefon nie pójdzie po jej myśli.

Pierwszy kontakt z porywaczem stanowił zawsze najdelikatniejszą część operacji. Na tym fundamencie, jak pisano w podręcznikach, można było budować całą resztę. Javed Akhtar wymykał się jednak książkowej klasyfikacji. Pomijając sytuacje związane z kłótniami rodzinnymi albo rozgoryczonymi pracownikami, ludzi, którzy brali zakładników, można było zwykle zaklasyfikować do jednej z czterech kategorii: przestępców, cierpiących na zaburzenia psychiczne, więźniów lub terrorystów. Stanowili element strukturalnie wydzielonej grupy albo byli osobnikami niezrównoważonymi, samo zaś wzięcie przez nich zakładników zostało starannie zaplanowane lub wyniknęło spontanicznie. Nietrudno się zorientować, do której z tych kategorii zaliczał się Akhtar, w dodatku przestał być przewidywalny. Nie szkolono jej do radzenia sobie z kimś takim. Uczono, że każdy, kto bierze zakładników, ma trzy możliwości. Poddać się i oddać w ręce policji. Zrezygnować z części żądań i kontynuować negocjacje. Albo wybrać drogę męczeństwa, zabijając zakładników i/lub siebie. Akhtar mógł jeszcze wybrać każdą z tych opcji, ale próba przewidzenia, na którą się zdecyduje, i nakierowanie go na takie rozwiązanie, aby nikt nie ucierpiał, niemal całkowicie zależała od tego, czego żądał. Istniały ustalone procedury postępowania w przypadku, gdy osoba biorąca zakładników żąda pieniędzy, narkotyków albo zwolnienia towarzyszy broni. Wiadomo było, jak działać, gdy ktoś po prostu domagał się uwagi. Tym razem jednak Sue Pascoe, wsłuchując się w dźwięk telefonu dzwoniącego wewnątrz sklepiku, czuła, że będzie zmuszona improwizować, działać po omacku, bo człowiek, który trzymał na muszce dwoje zakładników, pragnął tylko odpowiedzi. A nie miała pewności, czy Tom Thorne zdobędzie je dla Akhtara. Często miała pani do czynienia z takimi przypadkami? Za kogo ten bezczelny drań się uważa! Wszyscy zebrani przy głośniku w szkolnej sali nachylili się nas stołem, kiedy telefon w końcu odebrano. Donnelly skinął głową do Sue Pascoe, a negocjatorka odezwała się łagodnym tonem: – Helen? – Kto mówi? Pascoe spojrzała na Donnelly’ego, który szybko pokiwał głową na znak, że zrozumiał. Echo pozwalało się domyślić, że także telefon Helen Weeks był przełączony na głośnik. I że Akhtar się przysłuchiwał. – Jestem detektyw sierżant Sue Pascoe i pracuję tu z zespołem, który próbuje rozwiązać tę sytuację, okej? – Tak, rozumiem…

– Po pierwsze, jak się pani czuje? – Bywało lepiej. Pascoe pokazała Donnelly’emu dwa uniesione kciuki. To zwykle dobry znak, jeżeli zakładnik jest w stanie żartować ze swojego położenia. – Cóż, mogę obiecać, że robimy, co w naszej mocy, aby jak najszybciej uporać się z tym wszystkim. – Co z moim synkiem? Kolejne spojrzenie na Donnelly’ego, który wzruszył ramionami. Uzgodnili, że Pascoe będzie się starała unikać tematu dziecka, ale rzecz jasna nie było to możliwe, skoro sama zakładniczka go poruszyła.

– Zajmujemy się tym, Helen. Nie musi pani się martwić. – Negocjatorka natychmiast zorientowała się, jak głupio to zabrzmiało. Oczywiście, że będzie się martwić. – Podjęliśmy wszelkie niezbędne kroki, jasne? – Tak… – Jak Stephen? – Radzi sobie… jakoś. Pascoe wzięła głęboki wdech. – Helen, czy mogłabym pomówić z Javedem? Pauza. Pascoe wyobraziła sobie, że Helen patrzy na Akhtara, czekając na jego odpowiedź. Patrzy na broń. Słucha jego głosu, przygotowując się. Myśli: cierpliwe słuchanie, potwierdzenie, uspokojenie. – On nie chce – odparła Helen. Pascoe podniosła głos. – Javedzie, słyszy mnie pan? Jeżeli tak, chciałabym z panem pomówić, o ile to możliwe. – Będę rozmawiał wyłącznie z Thorne’em – odkrzyknął Akhtar. – Rozumiem, Javedzie – powiedziała Pascoe. – Będzie pan rozmawiał wyłącznie z Tomem Thorne’em. – Starannie powtórzyła słowa mężczyzny, tak jak ją tego nauczono, aby zapewnić go, że zrozumiała jego żądania. – Tak też niewątpliwie się stanie, ale na razie go tu nie ma. Jest zajęty zabieraniem informacji, które miał dla pana uzyskać. – Nie informacji – zawołał Akhtar. – Tylko prawdy. To nie to samo… to zupełnie nie to samo. – Oczywiście – przyznała mu rację, starając się, by w jej głosie pojawiła się nuta troski i współczucia, ale by równocześnie podtrzymać rozmowę. Chciała, aby wiedział, że podziela jego zdanie. – Rozumiemy, o co panu chodzi, Javedzie. Akhtar nie odpowiadał. – Javedzie, jest tu Nadira. – Pascoe przerwała rozmyślnie na kilka sekund. – Jest tutaj i chce z panem pomówić. – Nie. Pascoe musiała działać szybko, zanim Akhtar zdąży się rozłączyć. Przywołała do siebie żonę

sklepikarza i skinęła do niej głową. Kobieta spojrzała na słuchających funkcjonariuszy i sięgnęła po telefon. Donnelly uniósł ręce do ust i prawie bezgłośnie wyszeptał: – Tylko powoli i spokojnie. – Javedzie… – Nadira Akhtar miała zdenerwowany głos i tak też wyglądała. Uśmiechnęła się niepewnie, kiedy Pascoe położyła dłoń na jej ramieniu. – To ja. – Nie mogę teraz rozmawiać – rzekł jej mąż. – Musisz ze mną porozmawiać, rozumiesz? – Nie. Nic nie muszę. – To absurd, Javedzie. Akhtar powiedział coś w hindi, a Nadira nalegała: – Nie, musisz mi powiedzieć. Znów rozmawiali w hindi, tym razem dłużej. Pascoe popatrzyła na Donnelly’ego i wzruszyła ramionami. Mimo iż tłumaczka stała tuż obok – młoda kobieta uzbrojona w notes i ołówek – zawczasu ustalili, że Nadira spróbuje pomówić z mężem po angielsku. Nadira spojrzała na Pascoe, a w jej oczach malowała się panika. Zakryła dłonią mikrofon słuchawki i wyszeptała: – Nie zechce mówić ze mną po angielsku. – W porządku – odparła Pascoe. – Proszę kontynuować. Rozmawiali jeszcze przez kilka minut. Mówił przede wszystkim Akhtar, początkowo wręcz krzyczał, ale stopniowo coraz bardziej się uspokajał, powtarzając te same słowa raz po raz, podczas gdy żona bez powodzenia próbowała mu przerwać, aż w końcu zrezygnowała i rozpłakała się. Kiedy Ahktar zakończył połączenie, Pascoe wzięła telefon i objęła ramieniem szlochającą kobietę. Popatrzyła na Donnelly’ego, mówiąc równocześnie Nadirze, że świetnie się spisała. Nadira pokręciła tylko głową i otarła oczy chustką. Donnelly przywołał do siebie tłumaczkę, ale Nadira odprawiła ją ruchem ręki. Chciała sama powiedzieć im wszystko. – Mówi, że bardzo kocha nas wszystkich i że jest mu przykro. – Stłumiła szloch. – On mówi, że to dla Amina. Wszystko dla Amina. Twierdzi, że musi to zrobić. Że jest mu to winien. – Opuściła głowę. – Gdyby to było konieczne, jest gotów zwrócić swoje życie Allahowi, nie ma wyboru. Życie wszystkich… Łzy znów popłynęły z jej oczu i tym razem nie próbowała ich powstrzymywać. Donnelly szybko przywołał policjantkę, która pełniła funkcję funkcjonariuszki łącznikowej dla tej rodziny, aby

odprowadziła Nadirę. Kobieta odwróciła się, by raz jeszcze przeprosić, ale Donnelly, Pascoe i Chivers już pochylali się nad stołem i naradzali. – Nie podoba mi się to wszystko – powiedział Chivers. – Zwłaszcza te słowa o możliwości zwrócenia życia. Zbyt często to słyszałem. – On nie jest terrorystą – zaprotestowała Pascoe. – Nie jest? Donnelly uniósł dłonie i próbował coś powiedzieć, lecz Pascoe nie zamierzała pozwolić, aby ostatnie słowo należało do nadkomisarza. – To tylko ojciec, który stracił syna, więc nie próbujmy go klasyfikować. Jako negocjatorka była odpowiedzialna za bezpieczeństwo zakładników. To znaczyło zachowanie spokoju i dopilnowanie, by nikt – łącznie z kolegami po fachu – nie dał się ponieść emocjom. Chivers nie potrafił ukryć drwiącego grymasu. Donnelly zwrócił się do nich obojga z pytaniem, czy już skończyli. Pascoe, na podstawie swojego przeszkolenia i doświadczenia w rozszyfrowywaniu ludzkich charakterów, umiejętności zgłębiania ich osobowości i stanu umysłu, stwierdziła, że Chivers to kretyn. – Racja… – powiedział Donnelly. Wszyscy się odwrócili, gdyż z korytarza dobiegły podniecone głosy, i zareagowali błyskawicznie, kiedy ktoś krzyknął, a po chwili potem dał się słyszeć hałas zaciekłej szamotaniny. Donnelly pierwszy wybiegł na korytarz i popędził w stronę klasy, gdzie założono tymczasowy punkt kontaktu z rodzinami. Wpadli do klasy i ujrzeli policjantkę, która z trudem próbowała powstrzymać młodą czarnoskórą kobietę atakującą zawzięcie Nadirę Akhtar. Obrzucała ją wyzwiskami i przysięgała, że jeśli jej mężowi coś się stanie, dopilnuje, aby Nadira i cała jej rodzina słono za to zapłacili. Donnelly krzyknął, dopytując się, co się dzieje. – Proszę wybaczyć, panie komisarzu. – Poczerwieniała na twarzy policjantka zdołała w końcu obezwładnić rozszalałą kobietę. – To żona Stephena Mitchella. Nie wiedziałam, gdzie ją umieścić. Pascoe objęła Nadirę i wyprowadziła z pomieszczenia. Chivers uniósł brew i podążył za nimi. Donnelly spiorunował policjantkę wzrokiem. – No nieźle – powiedział.

16

Kiedy Thorne dotarł wreszcie do biblioteki, rozłożył teczki na stoliku w rogu i poświęcił kwadrans na prześledzenie drogi Amina Akhtara od jego pierwszego pojawienia się w sądzie aż do pogrzebu. Jak w przypadku wszystkich młodocianych przysyłanych z Old Bailey chłopak został przeniesiony z zakładu dla niepełnoletnich w Feltham, w którym spędził pięć miesięcy po aresztowaniu. Stamtąd został ostatecznie odesłany do Barndale, gdzie miał odsiedzieć połowę z zasądzonego ośmioletniego wyroku przed przeniesieniem do zakładu karnego dla dorosłych. Pomimo okoliczności popełnionego czynu i natury sprawcy sąd wydał wyjątkowo surowy werdykt i zasądził najwyższy możliwy wyrok. Najwyraźniej Amin miał pecha i trafił na sędziego, który postawił sobie za cel bezwzględne zwalczanie przestępczości. Nie dziwił zatem fakt, że adwokat Amina przez pół roku pracował nad wniesieniem apelacji, która jednak, z wiadomych względów, już nie trafi na wokandę. Zapewne Helen Weeks również padła ofiarą pecha. Thorne zanotował sobie w myślach, aby zadzwonić do adwokata Amina, i wysłał SMS do Brigstocke’a, prosząc o jego numer telefonu. Uniósł wzrok znad papierów, gdyż usłyszał śmiech chłopaków, którzy siedzieli przy komputerze na drugim końcu biblioteki. Poza starszym chłopcem przy drzwiach, pogrążonym w lekturze jakiejś książki, byli tu jedynymi osadzonymi i na szczęście nie interesowali się ani trochę Thorne’em. Znów zachichotali, a strażniczka więzienna za biurkiem oderwała wzrok od egzemplarza „Closer”. Kazała im zachowywać się ciszej. Thorne domyślał się, że Amin Akhtar spędzał sporo czasu w tym pomieszczeniu pachnącym pastą do podłóg i czymś jeszcze. Może wolnością. Otworzył raport policyjny i wyjął zdjęcie zwłok chłopca znajdujące się na samym wierzchu akt; wargi rozchylone, zaciśnięte zęby, ślady zaschniętej krwi na podbródku i szyi, smugi przywodzące na myśl rdzę. Zastanawiał się, w jakich książkach gustował Amin.

Kiedy przejrzał zawartość akt, doszedł do wniosku, że pierwotne śledztwo – z jednym niechlubnym wyjątkiem – było prowadzone mniej nieporadnie, niż się tego spodziewał. Dawes uczynił niemal wszystko, czego można po nim oczekiwać, aby ustalić, że nie zaistniały żadnej podejrzane okoliczności mogące wiązać się z nagłą śmiercią Akhtara. Przejrzał nagrania z monitoringu i zadał wszystkie niezbędne pytania dotyczące kluczy. Wziął pod uwagę ewentualność, że leki, które połknął Amin, mogły pochodzić z zewnątrz, spoza szpitalnego skrzydła, i przesłuchał chłopaka, który go odwiedził. Zbadał nawet znaleziony na podłodze plastikowy kubek na obecność odcisków palców. Odkryto tylko odciski palców Amina i osoby z personelu, która podała mu ostatnią dawkę leków, jaką przyjął oficjalnie. Dawes spisał także zeznania wszystkich pacjentów z obu oddziałów, którzy przebywali tam tej nocy, kiedy umarł Amin. Jedenastu chłopaków z trzech bloków więziennych, cierpiących na różne dolegliwości i uzależnienia; kilku z połamanymi kośćmi i paru wymagających poddania ich drobnym zabiegom chirurgicznym, które przeprowadzono w lokalnym szpitalu. Jak można się było tego domyślać, nikt nic nie widział ani nie słyszał. Ponieważ Thorne na własne oczy zobaczył, w jakim stanie jest kilku pacjentów, którzy obecnie przebywają na oddziale, i jak wyglądają po podaniu im leków, był niemal skłonny uwierzyć w te zeznania. Musiał jednak zgodzić się z uwagą Dawesa, że szukanie jakichkolwiek świadków jest z góry skazane na porażkę. Coś mu się tu nie zgadzało. Jeszcze raz przejrzał raport. Nie napotkał żadnych wzmianek o kradzieżach z magazynu leków ani potwierdzenia, że podprowadzony stamtąd tramadol przyczynił się do śmierci Amina. Policyjna robota nie została zatem do końca wykonana jak należy, choć spełniła zadanie i stała się podstawą do pospiesznego wdrożenia odpowiednich w takich przypadkach procedur – Dawes doszedł do absolutnie przekonujących wniosków, które zostały później poparte przez raport koronera, koroner zaś miał powód do zadowolenia, mogąc po kilku dniach oddać ciało chłopca rodzinie, aby je pochowała. Z braku nowych dowodów zamknięcie dochodzenia w sprawie stwierdzenia przyczyny zgonu, wszczętego dwa tygodnie wcześniej, wydawało się formalnością. Nie było powodu, aby przysięgli wydali inny werdykt niż ten, który już znano. Nikt nie traktował poważnie podejrzeń i teorii wysuwanych przez pogrążonego w żałobie ojca. Teraz jednak Thorne zaczął mieć pewne wątpliwości. Oczywiście musiał porozmawiać jeszcze z kilkoma osobami i może chodziło tylko o to, że chciał odkryć coś, co mógłby przekazać Javedowi Akhtarowi. Pragnął dać ojcu Amina to, czego żądał, i wydostać Helen Weeks ze sklepiku całą i zdrową. Może Holland ma rację i Thorne szukał morderstwa tam, gdzie go wcale nie było… Zamknął akta, kiedy zobaczył, że dwóch chłopców wstaje od komputera i podchodzi w jego stronę. Wsunął zdjęcie pod plik dokumentów. – To pan wypytuje o tego dzieciaka, który z sobą skończył? Thorne wychwycił spojrzenie strażniczki więziennej, która zapewne zastanawiała się, czy powinna zainterweniować. Pokręcił głową, aby dać jej do zrozumienia, że nie dzieje się nic złego. Chłopak, który zadał mu pytanie, był wysokim, chudym Azjatą w wieku około osiemnastu lat.

Pociągnął nosem i poprawił okulary, po czym mocniej przycisnął do piersi płytę DVD, którą trzymał w ręce. Towarzyszący mu chłopak był młodszy, niższy i bardziej krępy. Biały, z ogoloną głową i zepsutymi zębami, których widoku nie poskąpił Thorne’owi, bo odkąd podszedł do jego stolika, cały czas się uśmiechał. – Owszem, tak – odparł Thorne. Azjata przystawił sobie krzesło i usiadł, a jego kolega natychmiast zrobił to samo. Strażniczka więzienna znów na nich spojrzała, ale Thorne ją zignorował. – Nazywam się Tom Thorne. Jestem oficerem policji. Azjata wzruszył ramionami. Jakby już dawno się tego domyślił. – Aziz – przedstawił się. Skinął na swojego kumpla. – To Darren. Ten drugi znów się uśmiechnął. – On miał na imię Amin – powiedział Thorne. – Ten chłopak, który się zabił. Znaliście go? – Widywałem go tu i tam – odparł Aziz – ale nie mogę powiedzieć, że go znałem. Thorne spojrzał na Darrena. – Tak samo – odezwał się tamten. – Sęk w tym, że nie da się naprawdę do końca kogoś poznać, jeżeli rozumie pan, o co mi chodzi. – Aziz mówił szybko, z londyńskim akcentem i trochę się jąkał. – Tutaj wszyscy próbują być kimś, kim nie są, albo kim chcą, żebyś myślał, że są. Tak jest prościej, co nie? Thorne pokiwał głową. – A wy? Aziz zaśmiał się i odchylił do tyłu tak, że przednie nogi krzesła oderwały się od podłogi. – Nie, za dużo z tym zachodu i w ogóle, a ja jestem tu już od jakiegoś czasu i wiem, jak pozostać sobą i trzymać się z dala od kłopotów. – Rozłożył szeroko ramiona, płytę DVD trzymał w jednej ręce. – Jest to, co widzisz, i tak, jak widzisz. Darren nachylił się nagle w stronę Thorne’a. – I jak, podoba się panu biblioteka? – Fajna – przyznał Thorne. – Cicha. – Tak, cicho tu.

– Podoba się wam tu? Darren wskazał na Aziza i uśmiechnął się. – On uwielbia to miejsce, bez dwóch zdań. Przesiaduje tu cały czas, słowo daję. Czyta te dziwne bzdety o kosmosie i wszystkich nowych wynalazkach. Kręci go nauka, jak jakiegoś profesora, że się tak wyrażę. Thorne przeniósł wzrok na Aziza, który nieznacznie poczerwieniał, a potem wzruszył ramionami, bo najwyraźniej uznał, że ten krótki opis jednak do niego pasuje. – No dalej, niech pan go o coś zapyta – rzucił z podnieceniem w głosie Darren. – On wie wszystko o nauce i w ogóle. Naprawdę. Mógłby wystąpić w teleturnieju i wykasowałby całą konkurencję. No dalej, niech pan go o coś zapyta. Pytanie może być trudne. Aziz powoli i delikatnie opuścił krzesło na podłogę i kazał koledze, aby się zamknął. – To i tak nic by nie dało – mruknął Thorne. – Jeżeli chodzi o sprawy naukowe, to ze mnie kompletna noga. – A z niego nie – rzekł Darren, ponownie wskazując na Aziza. – Słowo daję, jest jak ten koleś, co jeździ na wózku i mówi jak Dalek… tyle że gość na wózku nie jest Arabem. – Powinien pan pomówić z tym czarnym dzieciakiem – rzekł Aziz. Wskazał Thorne’owi zaczytanego chłopaka, który siedział przy drzwiach. W pewnym momencie tamten zorientował się, że o nim mowa, i uniósł na sekundę czy dwie wzrok znad książki. Jego oblicze było pozbawione wyrazu, przystojne i niewzruszone. – Dlaczego? – Bo on się kumplował z tym nieżyjącym dzieciakiem. Widywałem ich razem bardzo często, jak rozmawiali w swoich celach. Tu zresztą też. – Aziz zniżył głos nie tylko dlatego, że strażniczka więzienna spiorunowała go wzrokiem. – Parę tygodni temu narobił sobie kłopotów, no wie pan, dał komuś po pysku, stracił przywileje, wylano go ze Złotego Skrzydła i w ogóle. Chyba dlatego, że ktoś powiedział coś paskudnego o tym jego kumplu, co się zabił, i to mu się nie spodobało, rozumie pan. Thorne znów spojrzał na chłopaka przy drzwiach, lecz nie zauważył nic poza czubkiem jego głowy. – Chce pan zobaczyć coś zabawnego? – zapytał Darren. Thorne odwrócił się, wciąż myśląc o chłopaku. – Ale co? – Pokaż mu – powiedział Darren.

Śmiejąc się, wyciągnął rękę po płytę DVD, Aziz jednak odsunął ją na bok. – Co oglądaliście? – zapytał Thorne. Aziz upuścił płytę na blat. Na okładce widniało zdjęcie ludzkiego płodu w łonie. – Pokazywałem mu to i tamto o rozmnażaniu. Podstawy biologii, jak to wszystko działa i takie tam. Chciał wiedzieć, więc… – Mówiłem panu – rzekł Darren. – On wie wszystko. – Co o tym sądzisz? Darren pokręcił głową, ale wciąż się uśmiechał. – Muszę przyznać, że niektóre z tych rzeczy były naprawdę dziwne. Dzieci z probówki i inne takie niezwykłości. Słowo daję, ja nigdy bym nie chciał dziecka z probówki. Aziz popatrzył na Thorne’a i wywrócił oczami. – One mają taką jakby… błonę między palcami dłoni i stóp – powiedział Darren. Uniósł dłonie i poruszał palcami. – Niech mnie drzwi ścisną, ani trochę nie kłamię. Aziz pokręcił głową. – Jak sądzisz, po co im ta błona między palcami stóp? – Żeby mogły wypłynąć z probówki? Thorne próbował powstrzymać się od śmiechu, ale nie całkiem mu się to udało. – Zazwyczaj jest bardziej normalny – zapewnił Aziz. – Ale dziś aż go roznosi. – Powiedz mu dlaczego. – Sam mu powiedz. – Wychodzę stąd za dwa tygodnie – oznajmił z promiennym uśmiechem Darren. – I będę tatą. Moja dziewczyna spodziewa się dziecka. – Z dumą uderzył się dłonią w pierś, po czym wskazał na płytę DVD i zdjęcie na okładce przedstawiające płód w łonie. – Nasze maleństwo, takie jak to tutaj. – To wspaniale – przyznał Thorne. – Wobec tego zrób wszystko, co w twojej mocy, aby już tu nie wrócić. Darren z powagą pokiwał głową. – Od jak dawna jesteś w tym zakładzie?

– Osiemnaście miesięcy – odrzekł Darren. Spojrzał na Thorne’a, a potem na kolegę. – Co…? Aziz wciąż się śmiał, gdy Thorne pozbierał wszystkie teczki, a strażniczka więzienna uśmiechała się pod nosem, pochylając się nad kolorowym czasopismem. Darren wydawał się zdezorientowany, ale uśmiech nie zniknął z jego twarzy. Thorne znów się odwrócił i zdążył jeszcze zobaczyć, jak chłopak siedzący dotąd w rogu sali wychodzi z biblioteki.

17

Bar dla zmotoryzowanych, gdzie pracował Danny Armstrong, znajdował się o pięćdziesiąt metrów od stacji Essex Road, pomiędzy pralnią chemiczną a sklepikiem, który wydawał się opustoszały, ale na wystawie wciąż stało kilka starych odkurzaczy. Holland i Kitson zajrzeli do środka przez zaparowaną szybę i zauważyli niebrzydkiego nastolatka, który stał za ladą i kroił pomidory. Uniósł wzrok, kiedy weszli, włożył pomidory do plastikowego pojemnika i otarł dłonie o dżinsy. – Tak? W barze oferowano kebab, hamburgery i kurczaka, innymi słowy wszystko, co można usmażyć w głębokim tłuszczu i włożyć do bułki. O wpół do dwunastej w nocy, po paru kieliszkach zapewne to miejsce wydawało się istnym rajem, ale trzeźwy jak świnia i w porze lunchu Holland nagle nie wiadomo dlaczego stracił apetyt. Wyjął legitymację. – Tylko na słówko, Danny. Armstrong spojrzał nerwowo w stronę drzwi po prawej i jak na zawołanie pojawił się w nich ogorzały, śniady mężczyzna w średnim wieku, niosący tacę ze stosem skrzydełek kurczaka. Był Grekiem, jak podejrzewał Holland, albo może Turkiem, i obserwował z uwagą, kiedy Kitson

podeszła do drzwi i przekręciła tabliczkę, aby napis skierowany na zewnątrz brzmiał „Zamknięte”. – Ej… Holland znów błysnął legitymacją, ale mężczyzna pokręcił głową i zawołał do Kitson: – Nie możecie tak robić! – Owszem, możemy – odparła. Holland powiedział, że przeprasza za niedogodność, ale chcą zadać jedynie parę pytań chłopakowi, co nie powinno zająć więcej niż kilka minut. Mężczyzna odstawił tacę i wskazał na Armstronga. – Potrącę ci za to z wypłaty – powiedział, po czym odwrócił się i wyszedł. Armstrong popatrzył na Hollanda. – Dzięki. Kitson zbliżyła się i położyła na ladzie pięciofuntowy banknot. – Wobec tego poprosimy o dwie porcje frytek. Żeby twój szef był zadowolony, zgoda? Armstrong burknął coś pod nosem, podszedł do frytkownicy i uniósł wieko. – Amin Akhtar – odezwał się Holland. – Pamiętasz go? Zmarł w więzieniu parę tygodni temu i zastanawiamy się, czy o tym słyszałeś. Armstrong miał wciąż spuszczony wzrok. – Pierwsze słyszę. – Na pewno? – Tak, przecież powiedziałem. – Podniósł głowę. – Słowo daję… że o tym nie wiedziałem. – Nie rozmawiałeś o tym ze Scottem Clarksonem? – spytała Kitson. – Albo z ojcem Lee Slatera? – Naprawdę ich nie widziałem. – Ale mogłeś się z nimi widzieć, prawda? Żeby wypić parę kufelków dla przyjemności. – Jasne, dlaczego nie? – Armstrong wyjął frytkownicę i wsypał frytki do styropianowego pojemnika. – Niedługo minie rok, jak Lee został zabity. Więc może będzie okazja, żeby się spotkać. – Brat Lee może już do tej pory wyjdzie na wolność – powiedział Holland. – Domyślam się, że też się ucieszy, gdy się dowie o Aminie. Nie uważasz?

Z wyrazu twarzy Armstronga jasno wynikało, że nie tylko odpowiedź na to pytanie jest oczywista, ale że chłopak nie rozumie, dlaczego w ogóle mu je zadano. Holland popatrzył na Kitson i zorientował się, że ona też zwróciła na to uwagę. Niezależnie od tego, ile w ich słowach pojawiło się aluzji czy insynuacji i jak usilnie starali się czegoś dociec, dzieciak był tak samo zaskoczony, jak ojciec Lee Slatera, kiedy dowiedział się o śmierci Amina Akhtara. Armstrong wyłowił drugą porcję frytek. – Z solą i octem? Kitson nachyliła się i skorzystała z przypraw, po czym podsunęła pojemniki w stronę Armstronga, aby je zapakował. – Dla twojej wiadomości, on odebrał sobie życie. Żebyście wiedzieli, co opijacie. To się stało po tym, jak został zaatakowany i trafił do szpitala. Po tym, jak go zgwałcono. – Tak, jasne, to akurat musiało mu się spodobać – mruknął Armstrong. – Słucham? – Nic, ja tylko… – Armstrong poczerwieniał i szybko owinął pojemniki na wynos jeszcze jednym arkuszem papieru. Włożył je do reklamówki i spojrzał na Kitson. – Proszę posłuchać, on na to zasłużył, jasne? Nie na śmierć, nawet o tym nie wiedziałem. Ale na zgwałcenie jak najbardziej. – Tak uważasz? – Za to, co zrobił Lee. – Chcesz powiedzieć, po tym jak ty i twoi kumple go zaatakowaliście? – Zadźgał Lee nożem. – Tak, jasne – powiedziała Kitson. – Tak to już bywa, kiedy wybierasz się z nożem, żeby porzucać w kogoś śnieżkami. – Ej, kiedy będę mógł otworzyć mój cholerny bar? Wszyscy się odwrócili, by ujrzeć właściciela, który właśnie pojawił się w drzwiach. – To będzie trzy funty za frytki – podsumował Armstrong. Wziął banknot, schował do kasy i położył dwie monety jednofuntowe na ladzie. Holland podsunął resztę w stronę Kitson i zabrał reklamówkę. Wskazał w stronę stożkowatej bryły szarego mięsa obracającego się powoli na rożnie do kebabu w rogu pomieszczenia. – Jesteś takim samym gównem jak to, Danny – powiedział. Helen odpłynęła. Zamknęła oczy i oparła potylicę o chłodny metal kaloryfera.

Alfie się śmiał i był tam Paul, i on także się śmiał. Prawie już tego nie pamiętała, bo nie potrafiła dostatecznie szybko i wyraźnie przywołać w pamięci twarzy męża. Rysy twarzy Paula zacierały się, aż pozostał tylko kontur sylwetki. Rozmyty kształt jego rozchylonych ust, kiedy spał, albo gniewnego skrzywienia, gdy go coś rozzłościło. Każdy grymas z kolejnym mijającym tygodniem był coraz mniej wyrazisty, więc poszukiwała ich widmowego odbicia na twarzy synka. Ale teraz było to prawie wyraźne. Pragnęła, aby ten sen na jawie stał się czymś więcej aniżeli wspomnieniem, może wręcz wizją przyszłości. Ten mały szkrab wygląda kubek w kubek jak ja!

Tak sądzisz?

Daj spokój, przecież jest zabójczo piękny!

I zdecydowanie mniej chimeryczny niż ty, to pewne.

– Muszę się napić. Helen otworzyła oczy, zaskoczona tym, że Mitchell w końcu się odezwał. Odwróciła się i popatrzyła na niego. Zobaczyła, że skinął głową na Akhtara siedzącego przy biurku i gapiącego się w ścianę nad ich głowami. – Muszę się napić – powtórzył Mitchell. – Czy mógłbym dostać coś do picia? Akhtar pokiwał głową i wstał. – Colę czy coś takiego? – Tak, bardzo proszę. Sklepikarz opuścił zaplecze i gdy tylko wyszedł, Mitchell nachylił się do Helen. – Teraz musimy coś zrobić – powiedział. – Co? – Mówiłem, że dłużej tego nie zniosę.

– Niech się pan uspokoi, dobrze? – Nie mogę. – Pokręcił głową. – Kto wie, jak długo przyjdzie nam tu siedzieć, a koniec końców i tak on może nas zabić. – Nie zabije nas, jeżeli będziemy robić, co każe. – Ejże, przecież jest pani policjantką. Powinna pani opracowywać plan, aby nas z tego wyciągnąć. – Może mi pan zaufać, robię to. – Nie możemy tylko tu siedzieć. – Owszem, możemy – odparła Helen. – Nie musimy robić nic. – Proszę, niech… – Zastanawiałam się nad tym. – Nie… Szybko odsunęła się od niego, kiedy Akhtar wrócił na zaplecze. Miała nadzieję, że nie zauważy jej przyspieszonego oddechu. Z rewolwerem w prawej ręce Akhtar schylił się i lewą ręką podał Mitchellowi puszkę. – Dzięki – powiedział Mitchell. Otworzył puszkę i napił się. – To przez ten upał. – Uśmiechnął się trochę zbyt szeroko, a jego kąciki ust zadrżały. – W tym kraju stale narzekamy na pogodę, prawda? Akhtar usiadł za biurkiem. Helen słuchała, jak Mitchell pije. Nie odrywała wzroku od rewolweru, który Akhtar znów położył na blacie, i modliła się, by Mitchell posłuchał jej rady. Żeby nie zrobił nic głupiego. – Przepraszam – powiedział. – Teraz muszę skorzystać z toalety. Helen odwróciła się i spiorunowała go wzrokiem, ale nawet na nią nie spojrzał. Wymówiła po cichu jego imię, lecz ją zignorował. Akhtar przez chwilę zastanawiał się nad słowami Mitchella i w końcu pokiwał głową. Podniósł się powoli i sięgnął po broń. Następnie wziął klucz od kajdanek. – Dzięki – rzekł Mitchell. – Pęcherz mi pęka… Akhtar rzucił kluczyk Helen, po czym wymierzył w nią z rewolweru. – Proszę to zrobić powoli – nakazał.

Podniosła kluczyk, przełożyła wolno do prawej ręki i stopniowo przechyliła się ponad Mitchellem. Poczuła woń jego potu, gdy się o niego oparła. Mężczyzna nie odrywał wzroku od Akhtara i wciąż nie chciał na nią spojrzeć, choć przecież była tak blisko. Drżącą dłonią nie bez trudu włożyła mały kluczyk do otworu zamka. – Dobrze, a teraz proszę powoli wstać – wydawał polecenia Akhtar. Mitchell podniósł się, roztarł przegub i jęknął, rozprostowując nogi. Zrobił długi wydech i wskazał w stronę drzwi toalety. – Mogę? Akhtar pokiwał głową. Dłoń, w której trzymał rewolwer, poruszała się w ślad za Mitchellem, który zrobił parę kroków i wszedł do toalety. Helen zdążyła jeszcze zobaczyć zwykłą porcelanową muszlę z czarną klapą, zanim Mitchell zamknął za sobą drzwi. Dopiero wtedy na nią spojrzał, przez sekundę czy dwie, ale nie potrafiła rozszyfrować wyrazu jego twarzy. Była pusta albo zdeterminowana, ale oczy pozostawały zimne, jakby martwe. Helen i Akhtar popatrzyli na siebie nawzajem, gdy przez kolejne piętnaście sekund z toalety nie dobiegł żaden dźwięk. Helen nasłuchiwała szumu oddawanego moczu, ale minutę później rozległ się szloch. Oboje odwrócili się i spojrzeli na poobijane drewniane drzwi. Dochodziły zza nich głębokie i regularne odgłosy. Brzmiałyby jak śmiech, gdyby nie były urywane, jak podczas czkawki, kiedy zanoszący się łkaniem Mitchell gorączkowo, raz po raz próbował łapać powietrze. Po minucie czy dwóch ucichły. Rozległo się pociąganie nosem i ciche kasłanie, aż w końcu dał się słyszeć szum spuszczanej wody i drzwi się otworzyły. – Wszystko w porządku, Stephenie? – spytała Helen. Mitchell nie odpowiedział, stojąc w absolutnym bezruchu przy wejściu do toalety i nie próbując ukrywać tego, co się tam stało. Patrzył na Akhtara, nie mrugając powiekami, dopóki sklepikarz nie sięgnął po broń i nie kazał mu usiąść. Nie poruszył się. Akhtar postąpił krok w jego stronę i powtórzył polecenie. – Lepiej to z siebie wyrzucić, niż w sobie tłumić. – Helen siliła się na śmiech. – Co, Stephenie? Mitchell odwrócił się, by na nią spojrzeć, jakby dopiero teraz zauważył, że w ogóle tam była. Przymknął oczy na kilka sekund, ale zaraz znów je otworzył i wrócił do kaloryfera. – Powoli i spokojnie – powiedziała Helen. Akhtar popatrzył na nią. – Tak… proszę.

Helen wstrzymała oddech, przez cały czas patrząc Mitchellowi w oczy, poszukując w nich zamiaru wykonania nagłego ruchu. Nie oderwała wzroku od mężczyzny, dopóki znów nie przybliżyła się do niego i nie wyciągnęła ręki, by ponownie zapiąć na jego przegubie obręcz stalowych kajdanek.

18

– Ma gościa. Ostrzeżenie sekretarki było mało przekonujące, więc obdarzywszy ją najmilszym uśmiechem, na jaki mógł się zdobyć, Thorne podszedł i mimo wszystko zapukał do drzwi gabinetu naczelnika. Wszedł do środka, nie czekając na zaproszenie. Bracewell rozmawiał z Shakirem. Stali blisko siebie, przed biurkiem i obaj odwrócili się, by spojrzeć na Thorne’a. Przeprosił, że chciał zająć naczelnikowi tylko chwilę. Przez moment mężczyźni kiwali głowami potakująco. Wreszcie naczelnik i imam odezwali się równocześnie. – Nic nie szkodzi… – Właśnie skończyliśmy… Thorne powiedział, że będzie się już zbierał i przyszedł tylko podziękować naczelnikowi za okazaną pomoc. Popatrzył na Shakira i jemu również podziękował. – Nie ma za co – odparł imam. – Szkoda, że nie mogliśmy porozmawiać dłużej. – Zapewne. – Thorne uśmiechnął się, zastanawiając się, który z nich był bardziej nieszczery. Naczelnik postąpił naprzód, by uścisnąć dłoń Thorne’a.

– Gdyby potrzebował pan czegoś jeszcze, ma pan mój prywatny numer? Thorne odparł, że tak, ale naczelnik dał mu wizytówkę z numerem swojej komórki i adresem mailowym. – Aha, zanim pójdę, będę potrzebował jeszcze jednego nazwiska. Tego chłopaka, który pańskim zdaniem mógłby być odpowiedzialny za atak na Amina. – Tak, oczywiście. Zamierzałem… – Naczelnik podszedł do biurka i sięgnął po świstek papieru. Podał go Thorne’owi. – Nazwisko, adres i kontakt z miejscowym biurem kuratora, gdyby to było konieczne. Thorne podziękował i schował świstek do jednej z teczek. Kierował się już do drzwi, nagle jednak zatrzymał się i odwrócił. – Nawiasem mówiąc, doktor McCarthy miał opowiedzieć mi o kradzieżach. Z magazynu leków. Naczelnik pokiwał głową. – Oczywiście. – Nie wątpię, że jest zajęty, lecz chciałbym, żeby sprawdził dla mnie tę sprawę. Niech do mnie oddzwoni. – Oczywiście. – Potrzebuję też adresu strażniczki, która została zawieszona. Mam jej nazwisko, ale wie pan, zaoszczędziłbym sobie kłopotu z odnalezieniem jej. – Powiem, żeby poszukał go dla pana. – To pomogłoby mi zaoszczędzić mnóstwo czasu. – Tak, jasne, teraz już rozumiem, dlaczego tak bardzo się panu spieszy. Thorne popatrzył na naczelnika. – Jeden z naszych funkcjonariuszy widział artykuł o tym oblężeniu na łamach „Standarda”. Nie podano wielu szczegółów, ale rozpoznał nazwisko i skojarzył fakty. – Wydął policzki. – Okropna sprawa. – Smutek i żal czynią z ludźmi okropne rzeczy – wtrącił się Shakir. – Mogą wpływać na ich… osądy. Thorne nic nie powiedział, ale imam miał rację. Thorne wiedział, że utrata ukochanej osoby mogła poczynić okropne spustoszenia w życiu tych, którzy pozostali. Nieraz widział, jak absurdalnie radosne wyparcie przeradzało się w niekontrolowany wybuch wściekłości, a ten z kolei

w niezdrową, jątrzącą się nienawiść i odrazę do samego siebie. Może nie było to tak szybkie jak nóż czy kula, ale równie groźne. Kwestionowanie osądów Javeda Akhtara było jak najbardziej sensowne. Należało złożyć jego oskarżenia na karb smutku i żalu, czystego, prostego i przerażającego, tłumacząc sugestie pogrążonego w żałobie rodzica jako objaw paranoi, tak jak to zrobiła policja, koroner i przysięgli. Nie mogło to jednak pomóc Helen Weeks. – Pójdę już – powiedział Thorne. Naczelnik życzył mu szczęścia, a Shakir powodzenia. Thorne był już przy drzwiach, kiedy pomyślał: moje podejrzenia są absolutnie słuszne. Po powrocie do skrzydła więziennego Thorne stwierdził, że są tam dziesiątki chłopców uczestniczących w popołudniowych zajęciach. Dla niektórych oznaczało to grę w ping-ponga albo ćwiczenia w siłowni, większość jednak po prostu stała to tu, to tam, nie robiąc nic konkretnego. Wychodząc z bloku administracyjnego, usłyszał głosy chłopców i strażników więziennych pokrzykujących do nich z podestów. Teraz odwrócił się w stronę głównego wejścia i zauważył, że czekało go przejście między niewielkimi grupkami chłopców, którzy gromadzili się po kątach, kręcili po dwóch lub trzech w głównym korytarzu albo w większych grupach stali u podnóża i u szczytu schodów. Niezależnie od liczebności zgromadzeni wydawali się ściśle podzieleni. Biali. Czarni. Azjaci. Kiedy kilku młodych od razu zeszło mu z drogi, Thorne rozpoznał chłopaka, którego widział w bibliotece. Miał około osiemnastu lat, krótko przycięte włosy i sylwetkę, która świadczyła, że więcej czasu poświęcał na trening niż na lekturę. Opierał się o przeciwległą ścianę, jakby na kogoś czekał, i odwrócił wzrok, gdy Thorne go zauważył. Thorne przeszedł przez korytarz. Przypomniał sobie, co powiedział mu Aziz, i domyślił się, że to ten sam chłopak, którego Dawes przesłuchał dwa miesiące temu. Chłopak, który odwiedził Amina w skrzydle szpitalnym. – Ty jesteś Antoine Daniels? Chłopak nie spojrzał na niego. Pociągnął nosem i lekko pokiwał głową. – Chciałbym porozmawiać z tobą o Aminie. – Nie chcę o nim mówić. – Głos był głęboki, z akcentem z Hackney albo Harlesden. – Owszem, chcesz – powiedział Thorne. – Dlatego na mnie czekałeś. – Zamilkł na chwilę, aż stało się jasne, że nie zamierza stąd odejść, i w końcu chłopak odwrócił się i popatrzył na niego. – Byłeś przyjacielem Amina. Jesteś jedyną osobą, z którą powinienem pomówić.

Daniels jeszcze przez pół minuty obserwował krążących w tę i z powrotem chłopaków, po czym odsunął się od ściany. Przeszedł obok Thorne’a, otarł się o jego ramię i oddalił, odwracając się i prawie niedostrzegalnie zerkając w tył. Zaproszenie, by pójść za nim, było oczywiste. Szli przez pięć minut, może dłużej. Thorne trzymał się dziesięć kroków za idącym tuż przy ścianie Danielsem, aż w końcu dotarli do pokoju rekreacyjnego i przemaszerowali wśród sporej grupki chłopców zebranych przy stole bilardowym. Wszyscy mieli na sobie bojówki i podkoszulki, jedyną oznakę indywidualności stanowiły buty sportowe. Wielu z nich otrzymało je od rodzin i mogły im zostać odebrane za złe zachowanie; ci jednak, którzy zdołali je zatrzymać, stanowili jawny przykład na to, że rodzaj i cena noszonego obuwia wiele mówią o jego właścicielu. Sportowe buty i to, jak się w nich chodziło. Czy ktoś stąpał dumnie, czy powłóczył nogami, czy stawiał charakterystyczne kroki. Jestem pewny siebie. Jestem niegroźny. Jestem wrednym draniem. Kiedy pisk gumowych podeszew na winylowej podłodze rozpłynął się za nimi, weszli na podest pierwszego piętra i przeszli korytarzem, aż po kilku minutach Daniels powoli się odwrócił i wszedł do celi. Thorne stanął w drzwiach, a Daniels podszedł do miski klozetowej w kącie celi i oddał mocz. Thorne powiedział „Przepraszam” i odwrócił się. Odczekał, aż usłyszy szum spuszczanej wody, a kiedy znów się odwrócił i wszedł do środka, Daniels usiadł właśnie na skraju pryczy. – Niech pan przymknie drzwi – powiedział. Thorne zrobił to, po czym oparł się plecami o drzwi. Cela była tej samej wielkości co pokoje w szpitalnym skrzydle, ale ceglane ściany pomalowano, a nie pokryto zaprawą gipsową. Do ściany przycementowano łóżko – na nim leżały niebieski podgumowany materac i starannie złożony szary koc; do tego stolik, nie większy niż taca do herbaty, wpuszczony w podłogę. Takie same „solidne” sprzęty można było znaleźć we wszystkich pomieszczeniach z wyjątkiem pokoju dla personelu czy tych w Złotym Skrzydle. Thorne zastanawiał się, w jaki sposób ten Polak, chłopak, o którym słyszał wcześniej, mógł zdemolować swój pokój, nie mając do dyspozycji młota kowalskiego. – Antoine to ciekawe imię – powiedział. – Francuskie? Daniels wzruszył ramionami. – Francuskie są we mnie tylko tosty, które jadam. Do tablicy nad łóżkiem przypiętych było kilka rysunków zwierząt i statków. Thorne zauważył na niewielkim stoliku kartony z sokiem i pojemniczki z marmoladą poustawiane w równych rzędach i odwrócone etykietami w tę samą stronę. Taki sam porządek panował wśród buteleczek z szamponem i kostek mydła nad umywalką. To mógł być przejaw dumy albo prosty sposób na

ustalenie, czy ktokolwiek wchodził w pokoju. Albo jedno i drugie. – Jak długo tu jesteś? – Dwa lata z kawałkiem. – Daniels uniósł wzrok. – Jeszcze rok. Thorne wiedział, że nie powinien pytać, za co chłopak tu trafił. Domyślał się, że tak długi wyrok nie mógł zostać zasądzony za kradzież auta czy posiadanie niewielkiej porcji narkotyków. – A więc ty i Amin zaprzyjaźniliście się wkrótce po tym, jak tu trafił? – Chyba tak. – Opiekowałeś się nim. – Zapoznałem go z zasadami, to wszystko. – Wyraz twarzy Danielsa zdradził trochę więcej, niż powinien. Chłopak miał bardzo ciemną skórę, a z bliska Thorne dostrzegł na niej ślady po ospie wietrznej. – Nie potrzebował opieki. – Nie? – Nie stanowił dla nikogo zagrożenia. – A co z dzieciakiem, który go zaatakował? – Tak, to było dziwne – przyznał. – Zwykle w miejscu takim jak to słyszy się różne rzeczy. Chodzą słuchy, kiedy ktoś chce komuś dokopać albo nawet kogoś załatwić. To się stało nagle, bez ostrzeżenia. – A słyszałeś coś o tym, kto mógł to zrobić? – Może – odparł po dłuższej chwili Daniels. – Jedno nazwisko, ale z tego, co wiem, wyszedł stąd dwa dni po tym, jak to się stało, więc… – Więc nie mogłeś z tym nic zrobić. Daniels nie odpowiedział. – Czy istnieje możliwość, że to był jeden z chłopaków imama? Daniels odchrząknął. – Nie lubią, gdy ktoś odrzuca ich propozycję, to pewne. Traktują to… jak obrazę, no wie pan? – Zamyślił się przez chwilę, ale w końcu pokiwał głową. – Amina nie interesowały te rzeczy, lecz nie przypuszczam, aby potraktowali jego odmowę aż tak osobiście. – Dlaczego nie był tym zainteresowany?

– Tak po prostu. – Masz na myśli religię? Czy przyłączenie się do małego gangu Shakira? – Ani jedno, ani drugie – odrzekł Daniels. – To go po prostu nie interesowało i już. – Wygląda na to, że dobrze go znałeś. Daniels spojrzał na niego. Zacisnął palce na krawędzi poręczy. – Tak. – Jak się czuł? – zapytał Thorne. – W jakim był stanie, kiedy odwiedziłeś go w skrzydle szpitalnym? – A jak pan myśli? Jakiś frajer go pochlastał. – Czy był przybity? Pogrążony w depresji? Czy powiedział coś, co mogłoby wzbudzić twoje podejrzenia, że myślał o odebraniu sobie życia? – Mowy nie ma – powiedział Daniels. – Był zdenerwowany, rozumie pan? Ale koniec końców wciąż pozostawał sobą. Żartował z blizny, która miała odtąd widnieć na jego twarzy. Twierdził, że to mu doda sznytu i w ogóle. – I jeszcze to przeniesienie do Long Minster. – Tak, też. – Posłuchaj, chcę wiedzieć, czy kiedy go odwiedziłeś, coś mu przyniosłeś – rzekł Thorne. – Do szpitala? To niemożliwe, aby zdobył samodzielnie te wszystkie tabletki. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Nic z tego. Nie przyłożyłem do tego ręki. – Daniels pokręcił głową i tupnął nogą. – Przysięgam. – W porządku. – Tylko kilka książek i to wszystko. – Czy odwiedził go ktoś jeszcze? – Poza personelem już nie. Naczelnik, Shakir i inni. – Daniels uniósł wzrok i spojrzał na Thorne’a, uśmiechając się krzywo. – I wszyscy związani z nim poplecznicy Boga. – Tak, to ma sens. – Thorne odpowiedział uśmiechem, stwierdzając, że tego rodzaju odwiedziny były dla pacjentów równie atrakcyjne jak zastrzyki czy lewatywa. Postąpił kilka kroków w stronę najbliższej ściany i popatrzył na Danielsa. – Czy Amin mówił ci, co jeszcze go spotkało?

– To znaczy? – Mówi się, że został zgwałcony. Przez prawie piętnaście sekund w celi panowała grobowa cisza. Słychać było tylko odgłosy z zewnątrz. Okrzyki od strony podestu. Dźwięki z włączonego gdzieś w pobliżu telewizora. Daniels wolno pokręcił głową, a Thorne zobaczył, że palce chłopaka zacisnęły się mocniej na metalowej ramie łóżka. – Nie wiedziałeś czy…? Daniels wlepił wzrok w podłogę. – Słyszałem, że wdałeś się w bójkę – ciągnął Thorne. – I że powodem było to, co stało się z Aminem. – Utkwił wzrok w przestrzeń, gdzie w innych celach mógł się znajdować telewizor albo nawet playstation. – Straciłeś telewizor i przytulny pokoik w Złotym Skrzydle. – Odzyskam je. – Opowiedz mi o tej bójce. – To nie była bójka. – Dałeś komuś w mordę. – I to wszystko. Oszacowując gabaryty Antoine’a Danielsa, Thorne domyślił się, że to mogło wystarczyć. – Co się właściwie stało? – Jeden taki cwaniak zaczął kłapać dziobem, żeby mnie wkurzyć. W sumie nic takiego, jasne? – Podniósł się. – Proszę posłuchać, mam zajęcia, więc… – Powiedział coś złego o Aminie? Daniels podszedł, by pozbierać z biurka podręczniki i futerał na ołówki. Spojrzał z ukosa na Thorne’a, jakby chciał wyprosić go z celi. Thorne nie ruszył się z miejsca. – Ty i on byliście ze sobą blisko? Pierś chłopaka opięta materiałem podkoszulka unosiła się ciężko. Daniels próbował wychwycić spojrzenie Thorne’a, lecz bez powodzenia. Pokiwał prawie niedostrzegalnie głową. – Tak. Tylko jedno słowo wypowiedziane niemal szeptem, ale Thorne odniósł wrażenie, jakby niewidzialna

dłoń pchnęła go na bieloną ceglaną ścianę. Zaparło mu dech. Jedno krótkie potwierdzenie wywołało w jego głowie istną lawinę pytań. Czy ty w ogóle słuchasz?

Co z ciebie za detektyw?

Ile ci jeszcze zostało?

Drzwi celi otworzyły się do wewnątrz, najpierw uchyliły się na parę centymetrów, a potem w tę szparę wsunęła się stopa w białym nike’u. Ta sama para chłopaków, która wcześniej naigrawała się z Thorne’a, stojąc w oknach i uśmiechając się pod nosem. Ten bardziej wyszczekany popatrzył na niego, a potem na Danielsa. – Co z tobą, parówo? Przerzuciłeś się na starszych? Jego kumpel zaśmiał się i poklepał go po ramieniu. – Wypierdalać – wycedził Thorne. To słowo nie wywołało żadnego efektu, ale jedno piorunujące spojrzenie Danielsa wystarczyło, aby chłopaki oddaliły się w pośpiechu, pokrzykując i zaśmiewając się z własnego, rzecz jasna, genialnego poczucia humoru. To dziwne, że jedno spojrzenie i wyraz twarzy – martwe oczy i mięśnie żuchwy poruszające się nerwowo – mogły się wydawać groźniejsze i bardziej złowrogie właśnie teraz, kiedy po policzkach Antoine’a Danielsa spływały strużki łez.

19

Holland i Kitson stali oparci o jej forda mondeo i zajadali frytki. Patrzyli, jak rodzice odbierają dzieci ze szkoły naprzeciwko, a Holland zadzwonił do swojej dziewczyny, by zapytać, jak ich córka sprawiała się dziś w przedszkolu. Chłopiec z jej grupy gryzł inne dzieci i Holland oraz Sophie bardzo się tym martwili. – Z Chloe wszystko w porządku? – zapytała Kitson, kiedy zakończył połączenie. – Wciąż ma wszystkie palce – odparł. Po południu zrobiło się trochę chłodniej, niebo się zachmurzyło i zaczął padać kapuśniaczek. – Co teraz? Atakujemy frontalnie? – zapytał Holland. Kitson przełknęła ślinę. – Może powinniśmy jeszcze raz odwiedzić Clarksona. Albo zadzwonić do nadinspektora, może ma jakieś nowe, świetne pomysły. – Decyduj – powiedział Holland. – Musimy coś zrobić. Holland spojrzał na frytki. – Są całkiem niezłe. – Włożył ich garść do ust. – Ale trzeba było kupić coś do picia. I może jeszcze jakąś kiełbasę. Kitson skinęła głową przed siebie. – Przejdźmy się w stronę Islington Green. – Przecież pada. – To tylko dziesięć minut spacerkiem. – Ale po co? – Zobaczmy miejsce, gdzie zostali zaatakowani Amin Akhtar i jego kolega. – I? Kitson zaczęła iść. – I nie chcę, żeby mój samochód cuchnął frytkami.

Helen nachyliła się w stronę przegubu, za który była przykuta do kaloryfera, i spojrzała na zegarek. Siedzieli tam już od ponad ośmiu godzin. Powinna właśnie wysiadać z pociągu, ciesząc się, że zaraz znów ujrzy Alfiego, i zapominając do jutra o mroku nagromadzonym przez cały dzień w pracy. Żołądek podszedł jej do gardła. Za niecałe dziesięć minut powinna odebrać synka od Janine. Zastanawiała się, czy Jenny weźmie go do siebie. A może podrzuci do taty, a potem wróci do Tulse Hill? Tak, właśnie tak powinna zrobić, Helen wolała, aby wybrała tę możliwość. Jej siostra lubiła być w centrum wydarzeń. Była ucieleśnieiem stereotypu osoby uwielbiającej przyglądać się, gdy coś się działo, obserwować miejsca powypadkowe. Może dlatego przejawiała niezwykłą fascynację mną i Paulem, pomyślała Helen. Z ironią określaliśmy to mianem „naszej relacji”. Tak, zawsze było mnóstwo rad i propozycji pomocy, czym jej siostra zawsze na swój sposób się… rozkoszowała. Faktem, że Helen tego potrzebowała. Dzięki temu idealne życie Jenny było jeszcze bardziej idealne i nieważne, że ona sama wydawała się okropną neurotyczką, a nudny palant, za którego wyszła, uważał, iż życie zaczyna się i kończy na wędkarstwie i reperowaniu starych aut. Helen wzięła głęboki wdech. Boże, ależ ze mnie suka, pomyślała. Jenny się załamie, a ona i jej doskonale miły mężuś będą kochać mojego synka jak swojego, jeżeli nie ujdę z tego z życiem, a przecież taka ze mnie suka… Odwróciła się do Stephena Mitchella i powiedziała: – Niech mi pan opowie o swojej żonie. Mitchell otworzył oczy i dostrzegła w nich wyraz paniki, jakby to było podchwytliwe pytanie. Prawie nie rozmawiali, odkąd wrócił z toalety, a Helen odetchnęła z ulgą, gdy stwierdziła, że trochę się uspokoił. Że poddał się biegowi wydarzeń. – Jak ma na imię? Akhtar dziesięć minut temu wrócił do głównego pomieszczenia sklepiku. Helen nie słyszała, aby się tam kręcił. Pozostawił ją i Mitchella na zapleczu, a Helen wyobrażała go sobie siedzącego w milczeniu za ladą. Próbował zachować spokój i wytłumaczyć sobie, albo może swojemu nieżyjącemu synowi, dlaczego sprawy przybrały taki obrót. Dlaczego nie mogło być dla nich odwrotu. Siedział tam samotnie, pomyślała, bo nie był w stanie patrzeć na to, co zrobił. – Ma na imię Denise – odezwał się Mitchell. – Pracuje w tym samym banku co ja, tyle tylko, że ona na froncie, a ja siedzę na górze. – Uśmiechnął się swobodniej niż kiedykolwiek do tej pory. – Przy komputerze, grając pieniędzmi innych ludzi. Może także pani pieniędzmi.

– Nie mam pieniędzy, którymi można by grać – powiedziała Helen. – Jest dość… wybuchowa. – Pokiwał głową w zamyśleniu. – Bardzo konkretna i impulsywna. Nie da sobie wcisnąć kitu, no wie pani? – Chyba byśmy się polubiły. Nie mogę się doczekać, aby ją poznać. – Tak, ma niezły charakterek. Pewnie dlatego, że przejmuje się różnymi rzeczami o wiele bardziej niż ja. Polityką, losem zwierząt… środowiskiem i całą resztą. Czasami ma do mnie o to żal, mówi, że powinienem bardziej angażować się w pewne sprawy… ale ja chyba za bardzo cenię sobie spokojne życie. – Nie ma w tym nic złego. – Jezu. – Uniósł rękę. – I proszę, co mi z tego przyszło. Wybuchnęli śmiechem, a Helen pomyślała: mam nadzieję, że on to słyszy. Że siedzi za ścianą w półmroku, gapiąc się na opuszczone żaluzje antywłamaniowe, i uważa, że nikt nigdy nie czuł takiego bólu jak on. Ani nienawiści. Zastanawiała, się czy powinna pokazać Akhtarowi niektóre zdjęcia, jakie miała w torebce, i przeczytać mu fragmenty zeznań ludzi, których dzieci musiały przejść o wiele gorszą gehennę niż odsiadka w więzieniu. One nie szwendały się po mieście i nie kupowały broni. Nie robiły… tego. – Mieliśmy wyjść dziś razem wieczorem – kontynuował Mitchell. – O ile tylko nie spieprzyłbym tej sprawy z awansem. Nic wystawnego, tylko przyzwoity stek i do tego butelka dobrego wina. Stek skądinąd jedynie dla mnie, bo ona jest wegetarianką. – Próbowałam tego parę lat temu – powiedziała Helen. – Ale nie mogłam żyć bez kanapek z bekonem. Mitchell pokiwał głową. – Denise lubi wypić kieliszek dobrego wina. Żadne z nas nie zna się na winie, nawiasem mówiąc. Wiemy tylko, które nam smakuje. Denise twierdzi, że cały ten cyrk z określaniem, jakie wino do czego pasuje, wąchaniem go i całą resztą jest jedynie na pokaz i ma sprawić, że człowiek wydaje się inteligentniejszy. Powiedziała to kiedyś jednemu z menedżerów banku, który wymądrzał się na temat Château coś tam zamówionego do lunchu za sto funtów. – Uśmiechnął się raz jeszcze, wspominając. – Nie, ona z całą pewnością nie ma oporów, by powiedzieć komukolwiek, co myśli. – No i dobrze. – Poza tym jest piękna. – Przełknął głośno ślinę. – Wie pani? – Nagle trudno mu było zachować uśmiech na twarzy. – No więc… – Jak długo jesteście małżeństwem? – W przyszłym miesiącu miną trzy lata. – Zrobił zdziwioną minę. – Nie do wiary, że to już tak

zleciało. – Macie dzieci? Mitchell pokręcił głową. – Ale ostatnio sporo o tym rozmawialiśmy, próbując ustalić najlepszy czas, kiedy można by o to zadbać. Bardzo chciałbym mieć dzieci. To znaczy oboje tego chcemy, ale Denise jest teraz bardzo skupiona na swojej pracy, a ponieważ jest świetna w tym, co robi… – Nie jest łatwo. – Ale pani ma dziecko? Słyszałem, jak rozmawiała pani z nim … o dziecku. – Tak, mam małego synka. – Teraz to z jej ust zaczął znikać uśmiech. – I słowo daję, jeżeli ktokolwiek wybrał niewłaściwy moment, aby mieć dziecko, to właśnie ja. Więc proszę się nie przejmować. – Jasne. Helen ujęła prawą ręką dłoń Mitchella i mocno ją ścisnęła. – Denise jest tam i czeka na pana – powiedziała. – Dlatego róbmy tylko to, co musimy, dobrze, Stephenie? – Zaczekała, aż na nią spojrzał, i znów ścisnęła go za rękę. – Dopilnujmy, abyśmy opuścili to miejsce, żeby mógł pan pójść z żoną na kolację. I żebyście mogli mieć te upragnione dzieci. Z Upper Street ruszyli na zachód, przekraczając Liverpool Road, i bocznymi uliczkami dotarli do Barnard Park. To właśnie tu, pomiędzy boiskiem piłkarskim a placem zabaw dla dzieci, Lee Slater, Scott Clarkson i Daniel Armstrong rok temu zaatakowali Amina Akhtara i jego kolegę. – Co on tu w ogóle robił? – zastanawiała się Kitson. Bardzo szybko stało się oczywiste, że Amin Akhtar kłamał na temat tego, gdzie był tego wieczoru, kiedy go zaatakowano. Z początku twierdził, że w pubie uczestniczył w quizie, który wcześniej się skończył, później jednak zmienił zeznania i mówił, że wraz z kolegą poszli na imprezę. Żaden z nich jednak nie był w stanie podać adresu, gdzie się odbywała, mówili jedynie, że usłyszeli o niej od osoby trzeciej i poszli sprawdzić, czy rzeczywiście zabawa będzie wyśmienita. Obaj chłopcy mieli surowych rodziców, toteż wykręt wydawał się zrozumiały i nie wzbudzał niczyich podejrzeń w trakcie śledztwa. Jednak fakt był taki, że trafili do Islington i walczyli o życie na ośnieżonym gruncie w Barnard Park. To, jakim cudem znaleźli się piętnaście kilometrów od domu, na drugim końcu Londynu, o wpół do dwunastej w nocy, było w rzeczywistości ich sprawą, a raczej ich i rodziców obu chłopców. – Nigdy nie okłamałaś rodziców? – zapytał Holland. – Chyba tak. Zdarzało się.

Ruszyli w stronę dużego placu zabaw ozdobionego jaskrawymi muralami. Była tam ścianka wspinaczkowa, mosty linowe i niewielkie brodziki. – Myślę, że rodzice trzymali Amina krótko – orzekł Holland. – Tak więc nic dziwnego, że skłamał, aby wyrwać się na imprezkę. Pewnie w grę wchodziły też jakieś prochy. – Nigdy nie robiłam niczego takiego – powiedziała Kitson. – Może z chłopakami jest inaczej. – W moim przypadku był po prostu nieskrępowany, dziki seks z nieletnimi i heroina. Nie rozpadało się bardziej, więc przez kilka minut przyglądali się kilkorgu dzieciakom wspinającym się po wielkim drewnianym smoku, podczas gdy matki dzieci siedziały na ławce nieopodal i paliły papierosy. Holland był pod wrażeniem tego miejsca i powiedział, że może wróci tu kiedyś z Chloe. Stwierdził, że place zabaw dla dzieci w Elephant and Castle pozostawiały wiele do życzenia, chyba że ktoś lubił grę zręcznościową „wymiń pijaczka” albo uważał, iż zabawy używanymi strzykawkami mają walory edukacyjne. – Coś za coś – stwierdziła Kitson. Wyszli na Copehagen Street, przeszli przez ulicę i zawrócili do miejsca, gdzie zostawili samochód, mijając wielki pub na rogu, naprzeciwko wejścia do parku. Głośna muzyka wylewała się na ulicę, gdzie grupka nastolatków siedziała przy stoliku, nie zwracając uwagi na siąpiący deszcz. Wielka tablica reklamowa w oknie zapraszała na rozmaite wieczory tematyczne. Czwartek: Bardzo Dziki Zachód (z rodeo na byku!)

Piątek: Wieczór w stylu lat 80.!

Sobota: Wieczór gejowski

Kitson wskazała na tablicę reklamową. – Może powinieneś przyprowadzić Chloe na plac zabaw w sobotę. I kiedy ona będzie się bawić, ty mógłbyś wpaść tu na jednego. Albo wypić parę kufelków. – Ale jesteś zabawna – powiedział Holland. – Wyparcie to okropna rzecz, Dave.

Wrócili na Upper Street, a potem przeszli przez skwer i dotarli do Essex Road. Byli już prawie przy samochodzie i zastanawiali się, co robić dalej, kiedy nagle zadzwoniła komórka Hollanda. – Właśnie wyszedłem z Barndale – odezwał się w słuchawce Thorne. – I…? – I zaczynam rozumieć, dlaczego Amin Akhtar uznał, że policja się pomyliła. Dlaczego niewłaściwie zbadała tę sprawę. – Żartuje pan sobie – Holland spojrzał na Kitson, która uniosła brwi. Wyszeptał bezgłośnie: – Powiem ci wszystko za chwilę. – Jest jeszcze parę osób, z którymi muszę pomówić – ciągnął Thorne. – Nie twierdzę, że mam już mu do przekazania coś konkretnego, i może się okazać, że to, czego się dowiem, wcale mu się nie spodoba. – Ale co konkretnie? – Holland przystanął przy pasach i czekał, aż będzie mógł przejść przez ulicę. – Pewnie to nie ma z tym wszystkim nic wspólnego – powiedział Thorne – ale wydaje mi się, że Amin mógł być gejem. Holland znów spojrzał na Kitson. Przypomniał sobie coś, co powiedział Danny Armstrong, kiedy powiadomili go, że Amin został zgwałcony. Ironiczna uwaga o tym, że to mogło mu się nawet spodobać. Pomyślał o pubie naprzeciwko wejścia do Barnard Park. – Jesteś tam jeszcze, Dave? – Którego dnia tygodnia to się stało? Kiedy konkretnie Lee Slater został dźgnięty nożem? Jaki to był wieczór? – Sobota. A czemu pytasz? – Chyba wiem, co Amin i jego kolega robili w Islington – powiedział Holland. – I dlaczego zostali zaatakowani.

20

Thorne wiedział, że wpakuje się w korki w godzinach szczytu, zjeżdżając z M40, ale przebił się przez nie, gdyż umieścił niebieskiego koguta na dachu samochodu. Przy odrobinie szczęścia powinien dotrzeć do Tulse Hill w czterdzieści minut, choć domyślał się, że gdyby wydarzyło się coś istotnego, Donnelly poinformowałby go o tym. Teraz on musiał powiadomić Javeda Akhtara, że robił to, co mu nakazano. Sięgnął po telefon i wybrał numer. Któregoś dnia kupi zestaw głośnomówiący, żeby podczas jazdy samochodem mieć wolne ręce, teraz jednak zatrzymywanie auta, kiedy chciał zadzwonić, stanowiło najmniejsze z jego zmartwień. Telefon Helen zaczął dzwonić, po trzydziestu sekundach włączyła się poczta głosowa. Wysłuchał komunikatu, rozłączył się i spróbował ponownie. Tym razem odebrała niemal natychmiast. – Przepraszam – powiedziała. – Byłam w pomieszczeniu obok i nie mogłam odebrać. Thorne pomyślał o pewnym siebie głosie, który usłyszał, kiedy włączyła się poczta głosowa, i porównał go z tym, który rozległ się teraz. Jakby słyszał dwie różne osoby. – Jest tam teraz? – Tak. – Mogę z nim mówić? Odczekał, aż Helen powtórzy pytanie. – Chce, żebyś rozmawiał ze mną – odparła. – Dobra… powiedz mu, że spędziłem cały dzień w Barndale i rozmawiałem z wieloma osobami o tym, co się stało z Aminem. Z naczelnikiem, z lekarzem, który się nim zajmował. Z przyjaciółmi Amina. Powiedz mu to. Znów odczekał chwilę; zjechał BMW na pas zewnętrzny i przyspieszył do stu dwudziestu, podczas gdy równocześnie słuchał, jak Helen Weeks przekazuje Akhtarowi otrzymane informacje. – Dobra, już mu to powiedziałam. – Musisz jednak zaznaczyć, że to jeszcze potrwa. Robię, co mogę, ale trudno cokolwiek od

kogokolwiek wyciągnąć. On musi to zrozumieć. Helen zaczęła mówić do Akhtara, lecz Thorne wszedł jej w słowo. – Ale dowiem się, co naprawdę się stało – zapewnił. – Powiedz mu to. Nie, obiecaj mu to. Helen przekazała słowa Thorne’a. – A teraz najważniejsze, Helen. Słuchasz mnie? – Słucham. – Powiedz, że mu wierzę, dobra?

21

– Jezu, to straszne. Przepraszam, jeśli byłem trochę… – Nic nie szkodzi. – Jak mogę pomóc? Mężczyzna, który przez pół roku ślęczał nad opracowaniem apelacji, która nigdy nie zostanie wysłuchana, nie wydawał się zbytnio zadowolony, kiedy odebrał telefon od funkcjonariusza policji o wpół do dziewiątej wieczorem. Gdy jednak Thorne wyjaśnił Carlowi Oldmanowi, kim jest, i przedstawił okoliczności, prawnik skwapliwie zgodził się odpowiedzieć na wszystkie jego pytania. – Widziałem Amina na tydzień przed jego śmiercią – powiedział Oldman. – Na dzień przed tym, jak został zaatakowany. Myślę, że mogłem być ostatnią osobą, która go odwiedziła.

– I jak się wtedy czuł? – Pamiętam, że był w dobrym nastroju. Omówiłem z nim naszą apelację i miał powody do zadowolenia. Istniała spora szansa, że jego wyrok zostałby obniżony. – Na jakiej podstawie? – Na takiej, że ten cholerny sędzia posunął się za daleko, wydając najwyższy możliwy wyrok. Biorąc pod uwagę okoliczności i raporty przedprocesowe, Amin powinien dostać góra trzy lata, ale wtedy sędzia zaczął perorować, jakoby oskarżony stanowił poważne zagrożenie i w ogóle. W żadnym z otrzymanych raportów nie było podstaw do wysnucia takich wniosków, nic na to nie wskazywało. Sprawa była prosta i oczywista, mieliśmy tu do czynienia z przypadkiem obrony własnej i nieszczęśliwym wypadkiem. Amin miał nieposzlakowaną opinię, żadnych incydentów na koncie i nawet ostatni kretyn był w stanie stwierdzić, że nie stanowił dla nikogo zagrożenia. – Oldman westchnął ciężko. – Niektórzy z tych idiotów, kiedy usłyszą, że chodzi o incydent z nożem, od razu przyklejają etykietę „groźny radykalizm”, wie pan, o co mi chodzi? – Tak, zetknąłem się z paroma takimi – przyznał Thorne. – Cóż, zamierzałem ostro dobrać się temu sędziemu do skóry, naprawdę. Prawnik był najwyraźniej bardzo wkurzony, czy jednak kierował swoją złość przeciwko sędziemu, czy smutnemu aktowi, że nie będzie już miał okazji podważyć zasądzonego wyroku, tego Thorne nie potrafił stwierdzić. – A więc nie uważa pan, żeby Amin był w depresji, kiedy pan się z nim widział? – Ani trochę. – Czy przejawiał jakiekolwiek symptomy tendencji samobójczych? – Nie jestem psychiatrą – odparł Oldman. – I nie mam pojęcia, jak na niego wpłynęła ta napaść, ale odniosłem wrażenie, że był w dobrej kondycji. Bardzo się cieszył na apelację i był zadowolony, że otrzymał zgodę na przeniesienie. Podejrzewam, że brakowałoby mu paru przyjaciół, i trochę się tym martwił, ale bardzo chciał wziąć udział w kursie… – Czyli to, co się stało, kompletnie pana zaskoczyło? Nastała chwila przerwy, a Thorne usłyszał, że Oldman napił się czegoś. Nagle wyobraził sobie prawnika na markowej kanapie, z kieliszkiem wina w dłoni, podczas gdy rozzłoszczona żona albo dziewczyna pokazywała w milczeniu na stygnącą kolację. Oczywiście znał wielu prawników, którzy mieszkali samotnie w spartańsko urządzonych mieszkaniach i żywili się wyłącznie chińskimi zupkami i tanim piwem. – Byłem zdruzgotany – powiedział wreszcie Oldman. – I wściekły. Przez połowę życia zajmowałem się szumowinami, ale Amin był porządnym dzieciakiem.

Kiedy Thorne podziękował i się rozłączył, podszedł do zestawu stereo i włożył do odtwarzacza płytę Williego Nelsona. Potem zajął miejsce na podłodze i oparł się o kanapę, popatrując na siedzącego na niej Phila Hendricksa, który przeglądał raport z autopsji. Patolog uniósł raport w dłoni. – Wygląda na to, że faktycznie to zrobił. – Tak wygląda – przytaknął Thorne. – O to właśnie chodzi. Hendricks ponownie przeniósł wzrok na raport i zaczął wertować strony. – Z tego, co zdołałem się zorientować, koroner odwalił kawał porządnej roboty. Choć brak mu stylu i pod tym względem nie może się ze mną równać. – Daj spokój, Phil. Hendricks kupił wcześniej dania na wynos w Bengal Lancerze i teraz nachylił się, by zgarnąć z talerza to, co zostało z zimnego już cebulowego bhaji, po czym odgryzł kawałek. – We krwi chłopaka wykryto ogromną ilość tramadolu. A w jego żołądku resztki nieprzetrawionych tabletek. Wszystko to świadczy o przedawkowaniu i nic nie sugeruje, że mogło to być coś innego aniżeli samobójstwo. – Popatrzył na Thorne’a. – Dlaczego uważasz, że było inaczej? – Nie pasuje mi pora, kiedy miało się to stać – odparł Thorne. – Mów dalej. – Ludzie nie zabijają się z samego rana. Robią to raczej późnym wieczorem albo nocą. – Usłyszałeś to w jednym z odcinków Spraw inspektora Morse’a? – Gdzieś o tym czytałem. – I tu się mylisz – powiedział Hendricks. – Najpopularniejszą porą jest czwarta po południu. Jeżeli chcesz wiedzieć, najwięcej samobójstw zostaje popełnionych w marcu, kwietniu i maju, a najpopularniejszym sposobem na odebranie sobie życia jest powieszenie, z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych, gdzie samobójcy częściej używają broni palnej. Nie jest również prawdą, że samobójstwa zdarzają się częściej wśród młodych niż starszych i że więcej ludzi decyduje się na nie w okolicach Bożego Narodzenia. Tu akurat wskaźnik samobójstw utrzymuje się tylko nieco powyżej średniej. – Włożył do ust ostatni kawałek bhaji. – Byłem na seminarium. – Jasne – mruknął Thorne. – Wobec tego mogę odpuścić sobie stwierdzenie, że samobójca nie pozostawił pożegnalnego listu? – Mniej niż dwadzieścia procent samobójców pozostawia list pożegnalny – oznajmił Hendricks. – Nie za bardzo ci pomagam, prawda? Thorne zrobił długi wydech.

– Phil, on nie miał motywu! Absolutnie żadnego motywu. Czekał z radością na apelację w swojej sprawie i wszyscy, którzy go widzieli, mówią, że był pełen pogody ducha i entuzjazmu. – Ludzie pogrążeni w depresji mogą się wydawać pogodni i weseli. Wiem, że też spotykałeś się z takimi przypadkami. Thorne pokręcił głową. – Rozmawiałem z tymi, którzy go znali, rozumiesz? Z jego ojcem, adwokatem, przyjacielem. Poza tym dlaczego miałby popadać w depresję? – Wskazał na raport leżący na udach Hendricksa. – Zapomnij na chwilę o pigułkach, dobra? O ile zdołałem się zorientować, ta jego „tendencja samobójcza” jest motywowana napaścią, której padł ofiarą, i informacją, że został zgwałcony. Powiedz mi, czy to brzmi przekonująco. Hendricks westchnął teatralnie i spojrzał na odpowiednią stronę w raporcie. Zaczął czytać, podczas gdy Thorne czekał, a Willie Nelson ochrypłym, znużonym głosem śpiewał o kaznodziei, który szlochał jak dziecko. – Dobra, wobec tego nie mówimy o „gwałcie”. To słowo zresztą w ogóle tu nie pada – powiedział Hendricks. – Ale rejestrujemy to, co udaje się nam odkryć podczas oględzin ciała, więc nie powinno to znaczyć zbyt wiele. Zadaniem patologa nie jest wyciąganie wniosków na podstawie takich śladów… Daj spokój, przecież dobrze o tym wiesz. – Tak, wiem. A teraz przestań owijać w bawełnę i przejdź do konkluzji, dobra? Hendricks czytał dalej. – Są wyraźne dowody na to, że chłopak miał stosunek analny. – Ale brak nasienia? – Gwałciciele wiedzą o DNA. Wielu z nich używa prezerwatyw. – W więzieniu? – Są ślady wskazujące na wewnętrzne uszkodzenia i naderwanie tkanek miękkich… – Czy to wyklucza możliwość, iż doszło do tego za obopólną zgodą? – Czy doszło do tego za obopólną zgodą, czy też nie, była w tym akcie spora doza… agresji. – Czy jest możliwe, że to nie był gwałt? Hendricks zamyślił się. – Cóż, jeśli sugerujesz, że mogło to być wynikiem stosunku seksualnego ze stałym partnerem, to odpowiem ci, że ten chłopak musiał być hojnie obdarzony przez naturę. Albo może lubił ostrą

jazdę. – Uśmiechnął się. – Wiesz, niektórzy z nas to lubią. – To już nadmiar informacji, Phil. – No dobra… to możliwe. Ale… – Właśnie – mruknął Thorne. – Jak widzisz, twoje motywy samobójstwa jeden po drugim upadają. Hendricks spojrzał, czy na talerzu zostało jeszcze coś, po co warto by sięgać, po czym zarzucił stopy na podłokietnik kanapy i wyciągnął się swobodnie. – No to może mi powiesz, cwaniaczku, co miałoby być w tym przypadku motywem morderstwa? Thorne sięgnął i oderwał kawałek chlebka nan. – Nie znam jeszcze wszystkich odpowiedzi. – O ile zdołałem się zorientować, nie masz na razie żadnych odpowiedzi. – Tak, hm, co mi strzeliło do głowy, że sądziłem, iż jesteś mi w stanie pomóc? – Wiem, że to dość radykalne stwierdzenie – ciągnął Hendricks – ale może powinieneś zacząć od solidnych dowodów. Kamery monitoringu nic nie zarejestrowały. – Bo ten, kto to zrobił, wiedział, jak się znaleźć poza ich zasięgiem. To nietrudne. Sprawdziłem. – Dobra, a co z brakiem odcisków palców na kubku, w którym rzekomo miały znajdować się pigułki? – W skrzydle szpitalnym nietrudno o jednorazowe rękawiczki. Tak sądzę. – Jesteś genialny – skwitował Hendricks. – Te pigułki zostały mu podane. – Thorne upuścił kawałek chlebka z powrotem na talerz. – Bez dwóch zdań. – I nie uważasz, że mógł być za to odpowiedzialny ten chłopak, Antoine? – Antoine go kochał. – Może do tego stopnia, że pomógł mu się zabić? Thorne pokręcił głową. – To musiał być ktoś, kto bywał w szpitalnym skrzydle. Kto miał dostęp do magazynu leków. – Jakiś inny pacjent? – Wykluczone.

Thorne nie zadał sobie trudu, aby porozmawiać z którymkolwiek z chłopców będących pacjentami na oddziale tej nocy, kiedy zabito Amina. Wiedział, że do tej pory niektórzy z nich zostali już wypuszczeni na wolność, a od tych, którzy nadal odsiadywali wyroki, nie dowiedziałby się więcej niż Dawes. Zmarnowałby tylko czas, którego właściwie nie miał. – Zastanawiam się przede wszystkim nad powodem, dla którego Amin znalazł się w szpitalu – powiedział Thorne. – Jeżeli te dzieciaki chcą kogoś skrzywdzić, używają pięści albo kosy własnej roboty. Denka z puszki po brzoskwiniach. Nie zadają sobie niepotrzebnego trudu. Nie mają za grosz finezji. Tak czy owak to musiał być ktoś, kto miał dostęp do kluczy. – A strażniczka oddziałowa? Przecież to takie wygodne, że nic nie zauważyła, kiedy zajrzała do jego pokoju. – Jest pierwsza na liście. – Ale nie miała motywu. Milczeli przez kilka minut. Płyta się skończyła, lecz Thorne nie wstał, żeby ją zmienić. Nie pił piwa, na wypadek gdyby się okazało, że nagle musiałby dokądś jechać, za to Hendricks zwlókł się z kanapy i podreptał do kuchni po kolejną puszkę. – Właściwie uważam, że pigułki stanowią twój największy problem – podjął temat po powrocie. – Jak to? – Próbowałeś kiedyś wmusić w kogoś garść pigułek? Próbowałeś choćby podać tabletkę kotu? – Amin był na wpół zaspany – powiedział Thorne. – Bo leki podano mu już wcześniej. – Wobec tego zadanie byłoby jeszcze trudniejsze. Posłuchaj, nawet jeśli przyjmiemy możliwość, że ktoś podał mu zabójczą dawkę leków, to nie potrafię sobie wyobrazić, w jaki sposób miałby tego dokonać. Musiałby wmusić w niego trzydzieści albo nawet czterdzieści tabletek, a wykluczone, aby zdołał wcisnąć je Aminowi do gardła, nie wywołując przy tym sporego zamieszania. Ktokolwiek to zrobił, musiał się sprężać, wejść do jego pokoju, zrobić swoje i szybko się ulotnić, mam rację? – Tak, musiał zdążyć przed kolejnym obchodem. Hendricks pokręcił głową. – Nie ma mowy, aby dało się to zrobić tak szybko. Przykro mi, Tom. – Cholera – mruknął Thorne, zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu. – Posłuchaj… – Musiał być jakiś sposób – upierał się Thorne. – Facet, który przetrzymuje Helen Weeks, nie zechce przyjąć żadnego innego wyjaśnienia. Nie mogę wrócić tam z niczym. Nie mogę powiedzieć: Myślę,

że ma pan rację, czy to wystarczy? Tak, pana syn został najprawdopodobniej zamordowany, ale Bóg raczy wiedzieć dlaczego i przez kogo, a zresztą nie byłbym w stanie tego w żaden sposób udowodnić, więc może da pan wreszcie spokój i odłoży broń? Nie mogę tak postąpić… prawda, Phil? Wyraz twarzy Hendricksa wyraźnie świadczył o tym, że patolog nie miał ochoty się spierać. Nie wtedy, kiedy Thorne był w takim nastroju. – Masz rację – przyznał – muszę się nad tym zastanowić. – To myśl intensywnie. – Wyluzuj, stary, rozumiem, do czego zmierzasz. – Hendricks otworzył piwo. – Ty się skoncentruj na tym, kto i dlaczego, dobra? A ja postaram się ustalić, jak to zostało zrobione. – Upił spory łyk. Kiedy Hendricks wyszedł, Thorne usiadł przy laptopie i zobaczył, że otrzymał mail od Iana McCarthy’ego. Doktor przepraszał, że nie udało mu się uzyskać szybciej informacji, o które prosił go Thorne. Wyjaśnił, że był zawalony pracą przez całe popołudnie. Podał mu nazwisko zawieszonej strażniczki więziennej i adres w Potters Bar. Napisał, że po sprawdzeniu w rejestrze leków mógł potwierdzić, że dzień po przyjęciu na oddział szpitalny Amina Akhtara z magazynu zniknęło sześćdziesiąt tabletek tramadolu. Thorne zamknął laptop i usłyszał własny głos mówiący: – Cholernie wygodne, nie ma co. Zadzwonił do centrum operacyjnego. Donnelly poinformował go, że nic się nie zmieniło – spokój i cisza. Zespół nocnej zmiany miał się zjawić o wpół do dwunastej, a Pascoe zaplanowała kolejny telefon do sklepikarza za godzinę, tuż przed zmianą ekip. Nocna zmiana… Nowa ekipa była rzecz jasna wypoczęta, Thorne potrafił to zrozumieć. Nowy oficer dowodzący, trzeźwo myślący negocjator i co najważniejsze, brygada specjalna mająca za sobą ośmiogodzinny odpoczynek. Liczył na to, że ktokolwiek nimi dowodził, mężczyzna czy kobieta, będzie mniej impulsywny niż Chivers. – Damy panu znać, jak się rozwija sytuacja – rzekł Donnelly. – A teraz niech się pan trochę prześpi. Ja w każdym razie zamierzam to zrobić. Thorne ponownie włączył płytę Red Headed Stranger, zgasił światło i zajął miejsce na kanapie, na którym jeszcze niedawno relaksował się jego przyjaciel. Położył telefon komórkowy na piersi i zamknął oczy. Muzyka – prosta i oszczędna – zaczęła się wplatać pomiędzy fragmenty rozmów, które odbył tego dnia, i obrazy, które pojawiały się i odpływały, kiedy starał się, lecz bez powodzenia, pójść za radą Donnelly’ego.

Drżenie w głosie Helen Weeks. Łzy na policzkach Antoine’a Danielsa. Zaschnięta krew wokół ust chłopaka… Kiedy w końcu te obrazy zaczęły się rozmywać i ciemnieć, a zmęczenie wzięło nad nimi górę, Willie Nelson wciąż szeptał, opowiadając o mężczyźnie szalejącym z rozpaczy, Thorne przypomniał sobie obietnicę, jaką złożył ojcu Amina Akhtara.

22

Helen obserwowała, jak Akhtar przenosi pudła i ustawia je na paletach ułożonych jedna przy drugiej. Robił trochę miejsca. Otworzył jedną z szafek i wyjął zieloną płócienną polówkę, którą rozłożył pod ścianą, po czym wrócił po parę dość wyświechtanych poduszek. Otrzepał je z kurzu i pokazał, aby mogli się im przyjrzeć. – Powinniśmy się trochę przespać – powiedział. Rzucił poduszki na podłogę przed Helen i Mitchellem. – Przykro mi, że nie mogę wam zapewnić większych wygód, ale to musi wystarczyć. Helen sięgnęła po poduszkę i skinęła w stronę polówki stojącej niecałe dwa metry od niej. – Zdarzało się już panu tutaj sypiać? – O tak, wielokrotnie – odrzekł Akhtar. – Był miesiąc, kiedy włamano się tu trzykrotnie. Trzykrotnie! – Wskazał ręką. – Wyważyli te drzwi, o tam, zabrali cały towar, wszystko. – Ale był pan ubezpieczony, prawda? Pokręcił głową.

– Straciłem papierosy na kwotę trzydziestu tysięcy funtów, a firma ubezpieczeniowa odmówiła wypłaty choćby pensa, bo stwierdziła, że powinienem mieć założony porządny alarm. – Usiadł na brzegu polówki. – Cholerni złodzieje. Firmy ubezpieczeniowe, banki, sami złodzieje. Helen odwróciła się do Mitchella. – Banki? Co pan na to, Stephenie? Mitchell uśmiechnął się słabo. – Bez komentarza – mruknął i nagle zaczął sprawiać wrażenie wyczerpanego. – Dlatego sypiałem tu wiele tygodni, na wypadek gdyby wrócili. – Akhtar poklepał szorstkie płótno polówki. – Było mi całkiem wygodnie, ale w końcu Nadira powiedziała, że powinienem przestać się wygłupiać i wrócić do domu. – Nie wiedziałam, że tak ma na imię pańska żona – podchwyciła Helen. Pokiwał głową. – Tak. Nadira. To imię oznacza coś, co jest rzadkie i trudne do znalezienia. Jak diament czy coś takiego. – Nerwowo klepnął się dłonią w kolano. – To dla niej odpowiednie imię… Helen wiele razy rozmawiała z żoną Akhtara, kiedy nie było go w sklepie. Była nieśmiałą, mówiącą niemal szeptem kobietą, która uśmiechała się znacznie rzadziej od męża. – Co ona sobie pomyśli o tym wszystkim, Javedzie? Ahktar popatrzył na nią. – Myśli pan, że byłaby dumna? Czy raczej zawstydzona? Czekała, lecz Akhtar najwyraźniej nie zamierzał odpowiadać. Helen wzięła więc poduszkę i wcisnęła ją pod głowę. Poduszka cuchnęła pleśnią i myszami. Widząc, że Mitchell nie zamierza sięgać po swoją, pochyliła się, by ją podnieść, i mu podała. Po kilku sekundach wysunął głowę do przodu, a ona delikatnie włożyła za nią poduszkę i przytrzymała, aż znów się odchylił do tyłu. – No i proszę. Tak lepiej… Ramiona Stephena Mitchella zadrżały i choć nie wydawał żadnych dźwięków, Helen zorientowała się, że znów się rozpłakał. – Przepraszam – powiedział. – Niech pan da spokój!

Siedzieli przez kilka minut w ciszy i bezruchu, aż Helen nie mogła dłużej ignorować parcia na pęcherz. Powiedziała Akhtarowi, że niestety musi do toalety, i wskazała głową w stronę drzwi. Akhtar wstał i podniósł z biurka rewolwer. Gdy sięgał po klucz od kajdanek, powiedział: – Moja żona rozumie, dlaczego trzeba to zrobić, i nie będzie mnie osądzać. Nadira nie potępi mnie za to.

*

Sue Pascoe napiła się mocnej herbaty ze styropianowego kubka. Za około pół godziny miała pojechać do domu, po ostatnim podczas tej zmiany telefonie do Helen Weeks, ale chciała zachować jasność umysłu przez tych kilkadziesiąt minut, jakie jej jeszcze zostały. Na monitorach nie było widać żadnych oznak ruchu, a telefon w jej dłoni zdawał się rozpalony do czerwoności. Zastanawiała się, kto ją zastąpi na nocnej zmianie i czy ludzie ci będą lepiej niż ona przygotowani do tej pracy. Może ktoś, kto był w Wirginii. Przez wiele miesięcy składała aplikacje, aby wziąć udział w seminarium z zaawansowanych technik negocjacyjnych w Akademii FBI w Quantico. Wciąż czekała na wiadomość o wakacie. Kiedy odebrała pierwszy telefon, ogarnęła ją euforia, która od tamtej pory ani na chwilę nie osłabła. Pascoe rozkoszowała się miedzianym posmakiem adrenaliny, którego kawa nie była w stanie zabić w jej ustach. Robiła coś, do czego została stworzona. Te momenty, kiedy było słychać tylko jej głos i głos osoby, która wzięła zakładników; kiedy powodzenie operacji zależało tylko od niej i od nikogo innego… Na pewno nie od ludzi takich jak Chivers. Nie od typów, którzy uważali, że kobieta nie sprawdza się w skrajnie trudnych, pełnych napięcia sytuacjach. Którzy obgadywali cię za plecami, zamiast z tobą rozmawiać, i usiłowali przeforsować swoje rozwiązania, o ile tylko pozwoliły na to okoliczności. Którzy pogardliwie wyrażali się o funkcjonariuszkach policji. Dziewięć na dziesięć spraw, w których ważyło się bezpieczeństwo zakładników, udawało się zakończyć dzięki negocjacjom, upomniała samą siebie po raz nie wiadomo który. Dzięki ludziom takim jak ona.

Czemu, u licha, martwiła się o to, jak wysokie kwalifikacje ma ona czy ktokolwiek inny? Wiedziała, że przełożeni mają o niej dobre zdanie, no i jej osiągnięcia mówiły same za siebie. Inni negocjatorzy byli zajęci zdejmowaniem szajbusów, potencjalnych samobójców z dachów wielopoziomowych garaży, a tylko najlepszym przydzielano zadania, gdzie w grę wchodziła broń palna. – Za jakieś dziesięć minut, Sue? Donnelly przystawił sobie krzesło i usiadł obok. Popatrzyła na niego i skinęła głową. Przez chwilę miała ochotę zapytać, kto zajmie jej miejsce na nocnej zmianie, ale ostatecznie nie zrobiła tego. Wreszcie, kiedy była pewna, że on tego nie widzi, opuściła rękę i otarła telefon oraz wnętrze dłoni o nogawkę spodni. Kiedy wraz z Donnellym przeprowadzili wstępną odprawę, Pascoe znów zaczęła żartować sobie z własnej niepewności. Upomniała samą siebie, że robi dobrą robotę, że postępuje i reaguje tak, jak ją tego nauczono. A co najważniejsze, zakładnicy wciąż byli bezpieczni. Donnelly mówił, a ona kiwała głową. Grunt, żeby nadal byli bezpieczni, kiedy dobiegnie końca jej zmiana, wówczas będzie mogła bez przeszkód pojechać do domu i spokojnie się przespać. Helen dwukrotnie skorzystała z toalety, odkąd Mitchell poszedł tam pierwszy raz, mieli więc już wypracowaną procedurę. Kiedy sklepikarz pokiwał głową przyzwalająco, Mitchell podniósł niewielki kluczyk, który Akhtar rzucił na podłogę tuż przed nim, po czym przesunął się po nogach Helen, próbując zdjąć jej kajdanki. Akhtar stał w bezpiecznej odległości, celując do nich z rewolweru. To nie było proste, gdyż praworęczny Mitchell musiał odpiąć obręcz kajdanek lewą dłonią. Wcześniej dwukrotnie udało mu się to po minucie czy dwóch, teraz jednak miał z tym wyraźny kłopot. – Tylko spokojnie – powiedziała Helen. Ręka mu się trzęsła i zaklął pod nosem. – Naprawdę nie chce pan, żebym się zmoczyła. Mitchell wziął głęboki wdech i spróbował raz jeszcze, trzymając kluczyk kciukiem i palcem wskazującym. Wyprostował rękę na całą długość, by niezdarnie wsunąć kluczyk do otworu zamka. Już się wydawało, że tym razem się uda, kiedy nagle kluczyk wysunął mu się z ręki i spadł na podłogę. – Nie mogłabym zrobić tego sama? – spytała Helen. – Proszę. Akhtar pokręcił głową.

– Tak jak poprzednio. Stękając z wysiłku, Mitchell napiął całe ciało, by podnieść kluczyk. Znów próbował włożyć go do zamka kajdanek, ale bez powodzenia. – Nie dam rady. Kluczyk wylądował na brudnym, popękanym linoleum niecały metr od niego. – Spokojnie, Stephenie – powiedziała Helen. – Jeszcze raz. – Nie… Helen patrzyła, jak Akhtar postępuje dwa kroki do przodu, trzymając broń przed sobą, i w jej piersi zatrzepotało coś zimnego jak lód. Kątem oka dostrzegła wyraz determinacji na twarzy Mitchella i choć spodziewała się tego, co zaraz nastąpiło, było już za późno, aby mogła cokolwiek zrobić. Akhtar wlepił wzrok w leżący na podłodze kluczyk. To trwało tylko chwilę, ale wystarczyło, aby Mitchell rzucił się naprzód, wyciągnął rękę i schwycił za dłoń ściskającą rewolwer. Helen krzyknęła, wypowiadając imię Mitchella. On zaś mocno szarpnął za broń, pociągając Akhtara ku sobie i powalając go na kolana. Sklepikarz aż stęknął w przypływie paniki. Pokręcił głową. Zaraz potem obaj zawołali: „Błagam, nie!” i „Oddaj to”, a metalowa obręcz kajdanek zagrzechotała o rurę kaloryfera, kiedy Mitchell zaczął się mocować z Akhtarem, próbując wyrwać mu broń. Helen wbiła paznokcie w ramię Mitchella. Otworzyła usta, by znów wypowiedzieć jego imię, i właśnie wtedy rozdzierający huk sprawił, że zatoczyła się do tyłu na kaloryfer i ciężko upadła na bok. Nie otwierała oczu, podczas gdy w jej uszach wciąż jeszcze rozbrzmiewał odgłos wystrzału.

23

Wszyscy funkcjonariusze na swoich stanowiskach nagle zamarli w milczeniu. Donnelly poderwał się na nogi. – Czy to było to, o czym myślę? Wraz z Pascoe wpatrywał się w monitory. Oboje widzieli, jak członkowie brygady uderzeniowej, którzy do tej pory opierali się leniwie o samochody, przyjmują pozycje bojowe i kierują broń w stronę sklepiku. Odwrócili się, by ujrzeć, jak Chivers podnosi hełm, bierze swój karabinek Heckler and Koch i wybiega z sali, by dołączyć do reszty zespołu, po czym znów przenieśli wzrok na monitory, by dwadzieścia sekund później zobaczyć na ekranie, jak zajmuje wyznaczoną pozycję. – Jezu – szepnęła Pascoe. Donnelly przez pół minuty wpatrywał się w monitor. Żadnego poruszenia. Skinął na telefon, który trzymała w dłoni Pascoe. – Niech pani dzwoni – nakazał. Skorzystała z funkcji szybkiego wybierania numeru, nacisnęła przycisk i czekała. Z głośnika dobiegł dźwięk realizowanego połączenia i po kilku sekundach w sali rozległo się ciche, skrzeczące echo sygnału z telefonu Helen Weeks. Włączyła się poczta głosowa. „Cześć, tu Helen. Nie mogę teraz odebrać telefonu. Proszę…”. – Jeszcze raz – powiedział Donnelly. Pascoe przerwała połączenie i ponownie wybrała numer. Tym razem odebrano po trzecim sygnale. – Helen? Po dłuższej chwili Helen Weeks odezwała się niepewnie: – Tak. – Tu Sue Pascoe. – Negocjatorka czekała. – Helen? – Tak… wciąż tu jestem. – Wszystko u was w porządku? Usłyszeliśmy coś, co brzmiało jak wystrzał. – Przepraszam.

– Czy to był odgłos wystrzału, Helen? – To tylko głupi wypadek… – Nic pani nie jest? – spytała Pascoe. – Czy z panem Mitchellem wszystko w porządku? – Obojgu nam nic nie jest. To był tylko… wypadek, nie ma powodu do paniki. Pascoe poczuła, że napięcie w jej ramionach, ba, w całej sali, odrobinę osłabło. Zobaczyła, że Donnelly oparł się o stół i odetchnął głęboko. Następne pytanie było poniekąd oczywiste. Istniało przecież prawdopodobieństwo, że mężczyzna, który wziął zakładników, użył broni przeciwko sobie. – A pan Akhtar? – Jemu też nic nie jest – powiedziała Helen. Wiele osób znajdujących się w szkolnej sali z trudem ukrywało rozczarowanie. – Co się stało? – Rewolwer wypalił, ot i wszystko. Nic się nikomu nie stało, nikt nie ucierpiał. No może tylko pomijając fakt, że okropnie dzwoni mi w uszach. – Grunt, że wszystko w porządku. – Tak… przepraszam, że się zaniepokoiliście. Na pewno wszyscy nieźle się tam zdenerwowali. – Tak, troszeczkę – odparła ze śmiechem Pascoe. Po dłuższej chwili Helen dodała: – Może to zabrzmi dość żałośnie, ale muszę skorzystać z ubikacji, więc… – Jasne – powiedziała Pascoe. – Niedługo znów porozmawiamy. Połączenie zostało przerwane. Pascoe popatrzyła na Donnelly’ego, lecz on już przez krótkofalówkę relacjonował treść ich rozmowy Chiversowi. Minutę później dowódca brygady uderzeniowej wmaszerował dziarsko do sali. Upuścił hełm na stolik przy monitorze i sięgnął po butelkę wody. Wydawał się mniej rozluźniony niż inni znajdujący się w sali. – Uważam, że powinniśmy tam wkroczyć – oznajmił. Donnelly pokiwał głową, bawiąc się guzikiem swojej bluzy. – Co takiego? – spytała Pascoe.

– Skąd mamy wiedzieć, że to był faktycznie wypadek? – Rozmawiałam z sierżant Weeks. – Wiem, co ona powiedziała, ale skąd, u licha, możemy mieć pewność, że nie została do tego zmuszona? Jak możemy w ogóle wierzyć w to, co ona mówi? – Nic nie wskazywało na to, żeby była przymuszana do mówienia – odrzekła Pascoe. Chivers pokręcił głową, po czym wyjął glocka i przyłożył sobie do skroni. – To był tylko głupi wypadek, nie ma się czym przejmować. – Wybałuszył oczy, a jego głos stał się dziwnie oschły i beznamiętny. – Nic nam nie jest, naprawdę, wszystko jest pięknie i cacy… – Wystarczy – mruknął Donnelly. – Sposób, w jaki mówiła, nie odbiegał od normy – wyjaśniła Pascoe. – Rytm mowy, oddech. Wiem o tym wszystko. Chivers schował broń do kabury, ale spojrzenie, jakim obrzucił Pascoe, mówiło wyraźnie, że nie był pod wrażeniem. Zupełnie jakby właśnie usłyszał od niej, że zajmuje się badaniem kręgów w zbożu albo wróżeniem z fusów. Donnelly usiadł. – A więc pani zdaniem specjalistki od… – Wszystko gra – odparła Pascoe. – Nic się nie stało. Chivers upił spory łyk wody prosto z butelki. – Cóż, przynajmniej teraz już wiemy, że broń jest nabita – powiedział.

Thorne został brutalnie wyrwany ze snu o dość smutnej, choć seksualnej wymowie przez piskliwy sygnał komórki, która leżała na jego piersi. Spojrzał na zegar na jasno oświetlonym ekranie i zorientował się, że przespał niecałe pół godziny. – W sklepie padł strzał – oznajmił Donnelly. – Co takiego? – Thorne usiadł energicznie. – Z jakiegoś powodu w sklepie oddano strzał, ale nic się nikomu nie stało. Sue Pascoe rozmawiała z detektyw sierżant Weeks i zapewniła nas, że wszystko jest w porządku. Ulotny fragment snu przemknął przez moment w umyśle Thorne’a. Kobieta nazwiskiem Anna

Carpenter, którą znał, choć niezbyt długo. Znów była żywa, a jej skóra miała słonawy smak. – Przyjadę – powiedział Thorne. – Nie ma takiej potrzeby. – I tak bym nie zasnął. – Jak pan chce, ale myślę, że wypoczęty przydałby się nam pan bardziej. Zwłaszcza jej. To miało sens. Thorne wiedział, że niełatwo mu będzie znów zasnąć, lecz nie mógł udawać, iż nie jest zmęczony. – Niedługo przychodzi nocna zmiana – rzekł Donnelly. – Poleciłem oficerowi dowodzącemu, aby skontaktował się z panem, gdyby coś się wydarzyło. Na koniec dodał, że spotka się z Thorne’em w punkcie dowodzenia jutro z samego rana. Zapewniając przy tym, że pozostawia bezpieczeństwo Helen Weeks w dobrych rękach. Thorne jeszcze przez jakiś czas siedział po ciemku, wspominając kilka sytuacji z ostatnich dwudziestu lat, kiedy wydawało mu się, że za chwilę umrze. Te powoli mijające, agonalne, bolesne sekundy. Każda chwila wydawała się rozdzierająca i straszna, niemniej zapisana w pamięci i zepchnięta w jej ciemny zakamarek, stawała się przyjemniejsza niż kilka na całe szczęście mniej licznych przypadków, kiedy on sam czuł się zdolny do tego, by odebrać komuś życie, a nawet tego pragnął. Miał nadzieję, że Helen trzyma takie emocje pod kontrolą, choć zdawał sobie sprawę, że później mogą się one jeszcze przydać. Odegnał od siebie tę wizję, próbując skupić się na tym, co mógł zrobić, aby pomóc Helen. Zastanowił się nad tym, co powiedział Hendricks, i wyobraził sobie, jak próbuje wcisnąć parę garści pigułek do ust Amina Akhtara. Jak zmusza chłopaka, żeby przełknął pigułki, i zaciska mu dłonią nos, podczas gdy ten parska, wierzga i gryzie. Wiedział, że Hendricks ma rację. Nawet jeśli do kradzieży leków z magazynu doszło w tym samym czasie, zabójstwa trzeba było dokonać w inny sposób. Thorne wstał i zapalił światło, po czym poukładał porządnie papierosy rozrzucone na niewielkim stoliku. Czy odpowiedź kryła się w którymś z tych raportów? A może jutro stanie twarzą w twarz z osobą odpowiedzialną za śmierć Amina? O ile to już się nie stało. Włączył telewizor i pozbierał brudne talerze, które wciąż leżały na podłodze. Zaniósł je do kuchni. Puścił ciepłą wodę, aby zmyć zaschnięte resztki jedzenia z ich powierzchni, po czym zostawił je w zlewie. Otworzył lodówkę.

Uznał, że jeżeli Hendricks zostawił choć jedną puszkę, nie ma powodu, aby dłużej odmawiać sobie wypicia piwa.

24

Pięć minut później Helen miała wątpliwości, czy hałas w jej głowie był wynikiem wystrzału. Czy nie był po prostu cichym sygnałem alarmowym po tym, co się stało – kiedy uderzyła głową o kaloryfer, zrobiło jej się ciemno przed oczami i osunął się na nią bezwładny ciężar. I po tym, co stało się zaraz potem. Po tym, co powiedziała przez telefon… Skamląc, wyczołgała się spod bezwładnego Stephena Mitchella. Odsunęła jego ciało z obrzydzeniem – jej dłonie nagle stały się śliskie – i skrzywiła się, gdy usłyszała trzask, z jakim głowa mężczyzny uderzyła o podłogę. Odwróciła się, a jej krzyk przerodził się w urywany jęk wydobywający się ze ściśniętego gardła, gdy ujrzała, jak Akhtar, powłócząc nogami, cofa się krok za krokiem i przywiera plecami do ściany. Słyszała, jak mamrocze do siebie w niezrozumiałym dla niej języku. Zastanawiała się, czy się modli. I kiedy rozległo się dzwonienie, oboje nagle zamarli, wpatrując się w telefon; komórka przesuwała się po linoleum między nogami Helen a głową Mitchella. Na jasnoniebieskiej obudowie widniały kropelki krwi. Dopiero kiedy telefon zadzwonił ponownie, umysł Helen był w stanie odpowiednio zareagować, aby zrobiła to, co do niej należało. Cichy głos w mózgu zmusił jej dłoń do wzięcia aparatu, a jej usta do powiedzenia tego, co należało…

Teraz ujęła leżącą za nią poduszkę za jeden z wilgotnych rogów i rzuciła ją w stronę drzwi toalety. Odchyliła się do tyłu i próbowała uspokoić oddech. Czuła na bluzce lepką wilgoć. Krew, jaskrawa na szarym materiale, przesiąkała przez tkaninę, przylepiając ją do skóry przy każdym oddechu Helen. – Czy mogę włożyć żakiet? Akhtar patrzył na swoją rękę, na rewolwer, który trzymał na otwartej dłoni. – Proszę. Nie chcę patrzeć na krew. Akhtar wciąż nie unosił głowy. Kręcił się tylko z boku na bok, jego ruchy wydawały się spowolnione, jakby nie był otoczony przez powietrze, lecz ugrzązł w gęstej melasie. – Co ja zrobiłem – powiedział, a jego szept przybierał na sile. – Co ja zrobiłem, co ja zrobiłem, co ja zrobiłem? Helen usłyszała własny głos, łamiący się i nerwowy, rozbrzmiewający pośród przenikliwego, zawodzącego jęku rozlegającego się pod jej czaszką. Zadawał to samo pytanie.

Impreza trwa w najlepsze, a on potrzebuje tego, i to bardzo, po całym dniu użerania się z kretynami. Jest parę niezłych ciach do wyboru, a narkotyki są najlepszej jakości, jak zawsze zresztą. Pierwszy skręt, który znalazł się w jego dłoni, zanim jeszcze zdjął marynarkę, pomógł mu się trochę odprężyć, rozluźnić, na twardsze rzeczy przyjdzie czas później, kiedy sytuacja zrobi się naprawdę poważna.

Kiedy światła zostaną przygaszone, a drzwi sypialni zaczną się zamykać.

Spotkał już jednego czy dwóch, z którymi mógłby chcieć się później zobaczyć, i nawiązał bardziej niż przelotny kontakt wzrokowy z kimś, kogo uznał za dostatecznie bystrego, by zrozumiał, że chodzi mu o coś więcej. Tylko spojrzenie, ale na początek to zazwyczaj wystarczało, później zaś musiał tylko wyjść na korytarz, wsunąć rękę do majtek i przygotować się.

Dotykanie się tam, na dole jeszcze bardziej go pobudzało. Gładkość skóry i ciężar w dłoni. Później

musiał spędzić kilka minut w łazience.

Nalewa sobie glenliveta do szklanki, kiedy rozlega się sygnał telefonu. Spogląda na wyświetlacz, widzi, kto dzwoni, i waha się przez moment, wyciągając rękę po dzbanek z wodą. Nie odbiera. Wreszcie upija łyk, sięga po przekąski i wychodzi z drinkiem na balkon, aby oddzwonić.

Noc jest ciepła, choć odrobinę wietrzna. Na balkonie trzech czy czterech chłopców pali i śmieje się w najlepsze. Uśmiechają się do niego, ale on ich ignoruje i przechodzi na sam koniec balkonu, wpatrując się ponad dachami w mrugające światełko na szczycie Canary Wharf.

– To ja.

Słyszy sapiący oddech.

– Powinieneś wiedzieć, że ktoś wypytuje o jednego z naszych starych przyjaciół.

Upija łyk whisky.

– Może sprecyzujesz.

– Masz mnie za idiotę?

– Czy mówimy o starym przyjacielu, którego nie widzieliśmy od jakiegoś czasu? – Tak, na miłość boską. – Sądziłem, że tę sprawę mamy już załatwioną. – Kiedy ostatnio oglądałeś wiadomości?

Rozmowa trwa jeszcze kilka minut. Przynajmniej z jego strony to zwykła, luźna pogawędka i żaden z chłopców na balkonie, którzy mogliby przysłuchiwać się jej, nie zorientowałby się, o czym była mowa.

Jakaś drobna sprawa, nic wielkiego.

Kiedy wraca do środka, dopija drinka i siada naprzeciw grupki, którą pamięta z jednej z imprez sprzed miesiąca. Raz czy dwa spotkał się z nimi na gruncie zawodowym, ale tu się to nie liczy. Wymieniają skinienie głowy na powitanie i to wszystko.

Przez chwilę trzyma alkohol w ustach, po czym przełyka, przymyka oczy i pozwala, by fala ciepła rozlała się w klatce piersiowej. Przynajmniej przez kilka minut musi przemyśleć to, czego się właśnie dowiedział. Najwyraźniej pojawił się pewien problem, ale poradzi sobie z tym, nie pozwoli, żeby coś takiego popsuło mu zabawę.

Pozbawiło go satysfakcji. Spełnienia.

Później wciągnie jeszcze parę kresek, aby bardziej się ożywić. Aby krew zawrzała mu w żyłach. A potem pójdzie z tym czy innym szczęściarzem, żeby w jakimś zacisznym miejscu wycisnąć z siebie siódme poty, dogadzając sobie w najlepsze.

DZIEŃ DRUGI POKŁOSIE KŁAMSTW

25

Thorne wyszedł z domu przed wpół do ósmej i jeszcze dojadał tost, gdy wprowadził BMW na Kentish Town Road i skierował się na północ. W drodze do Potters Bar chciał ominąć poranne korki, uznał jednak, że może byłoby wskazane zadzwonić jak najwcześniej do Susan Hughes. Istniało spore prawdopodobieństwo, że jakiś uczynny funkcjonariusz z Barndale powiadomi ją, iż Thorne zamierza zadać jej kilka pytań. Lepiej, żeby się spodziewała jego wizyty. Przed ósmą przebił się do M25, a dziesięć minut później już zatrzymywał się przed niedużym, schludnie wyglądającym domem z nowoczesnym tarasem, tuż za High Street. Zasłony były nadal zaciągnięte, zarówno na parterze, jak i na piętrze. Na ulicy stała honda civic z nalepką „Pielęgniarka na wezwanie” na szybie. Thorne zastanawiał się, czy Susan Hughes już znalazła nową pracę, czy po prostu nie zdjęła naklejki, aby uniknąć mandatów. Sam często postępował podobnie. Nawet jeżeli się go spodziewała, nie zadała sobie trudu, aby przygotować się na spotkanie z nim. Biały szlafrok frotté nie wyglądał dziwnie o tak wczesnej porze, ale spodnie od dresu i szary podkoszulek pod spodem sugerowały, że w najbliższym czasie nie zamierzała się przebrać. Thorne poczuł woń fajek, kiedy tylko otworzyła drzwi, a gdy wyjaśnił, kim jest i dlaczego chce z nią porozmawiać, odniósł wrażenie, że Susan Hughes znów zachciało się palić. Przyjął rzuconą mimochodem propozycję wypicia herbaty i wszedł za kobietą do środka. Dom był dość niefortunnie podzielony na dwa mieszkania, a Hughesowie mieszkali na parterze. Kobieta przeprowadziła Thorne’a przez salon do niewielkiej kuchni. Był tam laminowany parkiet, proste białe szafki i szary granitowy blat, nieskazitelny i pusty jak cała reszta. Susan Hughes wyglądała w tej kuchni nieporządnie. Była po trzydziestce, miała krągłe kształty i blond włosy obcięte na pazia, z odrostami, co mogło świadczyć, że jej fryzura też została nieco zaniedbana. – Był pan w Barndale, tak? – Wstawiła wodę i mocniej związała pasek szlafroka. – Podejrzewam, że rozmawiał pan z McCarthym. Niesmak w jej głosie był aż zanadto wyraźny.

– Nie przepada pani za nim? Wzruszyła ramionami. – Dziwi się pan? A gdyby to z pana próbowano zrobić kozła ofiarnego? – Co racja, to racja. – Nie uważa pan, że on także powinien za to ponieść odpowiedzialność? – Nie było go tam, kiedy to się stało. – Nieważne. – Pokręciła głową; wiedziała swoje. – Ale jako kierownik oddziału szpitalnego też powinien za to beknąć. Choć nie ulegało wątpliwości, że Hughes miała takie, a nie inne zdanie o tej sytuacji, gdyż chroniła własną skórę, Thorne odrobinę jej współczuł. Widywał wielu ciężko harujących przyjaciół i kolegów, których przełożeni wrobili, bo nie chcieli przyjąć na siebie odpowiedzialności za ten czy inny incydent. On sam też nieraz tego doświadczył. – Prawdę mówiąc, bronił pani – powiedział. – Stwierdził, że nie powinno się pani winić za to, co się stało. – Naprawdę? – parsknęła. – Szkoda, że nie powiedział tego, kiedy zostałam zawieszona. Czajnik zaczął wreszcie wydawać głośne dźwięki, do tego czasu, pomijając niezbędne pytania i odpowiedzi dotyczące tego, jakiej herbaty życzy sobie Thorne, nie rozmawiali. Kiedy herbata była gotowa, Hughes wróciła do salonu. Usiadła na skraju sofy i zapaliła papierosa. Thorne podszedł z herbatą do okna i wyjrzał na zewnątrz przez szczelinę między zasłonami. Jakaś kobieta szła z pieskiem po chodniku nieopodal. Przystanęła, by zamienić kilka słów z mężczyzną, który wyglądał, jakby szedł właśnie do pracy. Był w garniturze i miał skwaszoną minę. – Może je pan rozsunąć, jeśli pan chce – powiedziała Hughes. Thorne odwrócił się od okna. – To nie będzie konieczne. Usiadła, podkulając nogi. Przynajmniej próbowała udawać rozluźnioną. – I co jeszcze powiedział? Znaczy się McCarthy. – Mówił, że zaglądała pani do Amina – odrzekł Thorne. – Dwa razy. Zajrzała pani do jego pokoju i uznała, że wszystko jest w porządku. Zaciągnęła się dymem z papierosa. A potem wychyliła się do przodu, by strzepnąć popiół.

– Zakładam, że powinna była pani wejść do pokoju. A nie ograniczyć się tylko do zajrzenia przez szybę, zgadza się? – Pracowałam od dwunastu godzin. – Znów zaciągnęła się dymem i wydmuchując go, zmełła w ustach przekleństwo. – Wiem, że to żadna wymówka. – A tak właśnie zabrzmiało. – Nie mam nic więcej na swoją obronę – odparła. Przeczesała włosy palcami. – Za kilka tygodni czeka mnie jakieś bzdurne postępowanie dyscyplinarne i może mi pan wierzyć, że chciałabym dysponować lepszymi wyjaśnieniami. Jest prawie pewne, że nie przywrócą mnie do wykonywania zawodu, a to oznacza, że piętnaście lat pracy w pielęgniarskim fachu pójdzie w diabły. – Zgasiła niedopałek papierosa. – W tej robocie renoma i dobre imię to podstawa. A plotki i zła sława rozchodzą się lotem błyskawicy. Nie łudzę się, że po tym, co się stało, ktokolwiek jeszcze zechce skorzystać z moich usług. Thorne dopił herbatę. Nie przejmował się losem tej kobiety, ale czekał, aż powie coś więcej. Kiedy w końcu znów się odezwała, zorientował się, że rozgoryczenie w jej głosie sięgnęło szczytu. Zauważył, że zamrugała powiekami, i maska spadła jej z twarzy. – Myślałam, że on śpi – powiedziała. – Tak świetnie sobie radził, wie pan? Pewnie wyszedłby stamtąd za dzień, dwa i dlatego gdy tam zajrzałam… uznałam, że wszystko w porządku. Wcześniej właśnie tak było, więc pomyślałam… – Przygryzł sobie język – wtrącił Thorne. – Wiem… – Miał krew na całej twarzy. – Ale głowę miał odwróconą w bok, więc tego nie zauważyłam. Nie wiedziałam… nie mogłam tego zobaczyć, rozumie pan? Widziałam tylko chłopca śpiącego w łóżku. – Pochyliła się do przodu, by wyjąć z paczki kolejnego papierosa. – Naprawdę sądzi pan, że nie myślałam o tym, co powinnam była zrobić? Że myślałam o czymś innym? – Zaczęła gnieść w palcach materiał szlafroka, po czym uniosła ręce, wciąż trzymając niezapalonego papierosa między palcami. – Myśli pan, że spokojnie przesypiam noce? Że byłam w stanie przespać spokojnie choć jedną noc? Niech pan mi się przyjrzy. Thorne zrobił to, o co poprosiła, ale tylko przez sekundę czy dwie, i wciąż czuł się trochę skrępowany tym, że Susan Hughes patrzyła na niego cały czas. Może wyglądał bardziej elegancko niż ona, lecz wiedział, że jego twarz jest równie wymizerowana jak jej, a cera równie ziarnista i niezdrowa. – Susan… nie przyszedłem tu z powodu pani niedbalstwa. – Wobec tego po co? – Zakładam, że wiedziała pani o kradzieży leków z magazynu?

Pokiwała głową i zapaliła papierosa. – Uważa pan, że to także może być moja wina? – Wiedziała pani, że dzień po przyjęciu Amina na oddział zniknęło sześćdziesiąt tabletek tramadolu? – Myśli pan, że to on je ukradł? – Nie. Bynajmniej. – Ktoś ukradł je dla niego? – Nawet nie jestem przekonany, że on w ogóle połknął te tabletki – odrzekł Thorne. – Sądzę, że ktoś go zamordował. Pielęgniarka patrzyła na niego, wydmuchując dym kącikiem ust. – Ale dlaczego ktoś miałby…? – To już mój problem – mruknął Thorne. – To był całkiem przyzwoity dzieciak – powiedziała. – Co prawda nie spotkałam go, póki nie został przyjęty na oddział, ale tak mi mówiono. I w dodatku przystojny. A przynajmniej dopóki jakiś gnój nie chlasnął go nożem. – Zamyśliła się przez chwilę, po czym wychyliła się do przodu i pokręciła głową, gdy coś sobie uświadomiła. – To dlatego pan tu jest, prawda? Byłam główną podejrzaną, zgadza się? Thorne dopił herbatę. – Jakoś nie przychodzi mi do głowy długa lista osób, które mogły to zrobić – stwierdził. – Jezu. Thorne nie polegał na instynkcie, już nie. Zbyt często pakował się przez to w kłopoty. I kosztowało to życie niemal tyle samo istnień, ile zdołało ocalić. Ponieważ wyprowadzali go w pole zabójcy – mężczyźni i kobiety – przestał ufać przeczuciom albo wewnętrznemu głosowi. Jedno i drugie było tyleż kapryśne co przekonujące. Czy jednak jego przekonanie, że Amin Akhtar został zamordowany, bazowało na czymś więcej prócz niepokojących wątpliwości? Świadomy tego wszystkiego, spojrzał na kobietę w szlafroku. Zobaczył, jak łypnęła na niego gniewnie poprzez kłęby papierosowego dymu, i zrozumiał, że nie mogła nikogo zamordować. Nie wypełniła należycie swoich obowiązków, to fakt, i musiała teraz z tym żyć, lecz nie była bezpośrednio odpowiedzialna za śmierć Amina Akhtara. Przekonany o tym, powiedział jej to wprost.

– Wiem, że tego nie zrobiłam – odparła, a w jej głosie znów pojawiła się nuta gniewu. – Ale nie odzyskam przez to pracy.

26

Kiedy Helen obudziła się gwałtownie, odniosła wrażenie, że jeden róg pomieszczenia ożył od wypełniającego go światła. Zamrugała i zobaczyła, że Akhtar po ciemku ogląda telewizję, z obwisłymi ramionami i dłońmi złożonymi na kolanach. Na jego twarzy tańczyły rozmyte barwy. Migoczące czerwienie i błękity przydawały obliczu mężczyzny wyrazu, którego mu brakowało, i ujawniły mokre policzki. Popatrzył na Helen i najwyraźniej zaskoczyło go, że nie spała. – Przepraszam – powiedział. Helen milczała. Pomyślała: za co, za to, że mnie obudziłeś? A może za zaschniętą krew na mojej szyi? Za to? Za to… wszystko? Znów zamknęła oczy i choć nie wiedziała, jak długo spała ani co było snem, zapamiętała to, jak stanął nad nią z kubkiem gorącej herbaty i paczką biszkoptów. Delikatne kaszlnięcie i słowo: „Śniadanie”. Odszedł, pozostawiając kubek z herbatą i biszkopty na podłodze w zasięgu jej ręki, po czym usiadł. Rewolwer leżał na biurku. – Chciałem podziękować – odezwał się. – Za to, co pani powiedziała wczoraj w nocy przez telefon.

Że nie powiedziała im pani, co się stało. Helen sięgnęła po herbatę. Czuła gorzki smak w ustach i ucieszyła się, że może go czymś przepłukać. Zerknęła na rozbryzgi zaschniętej zbrązowiałej krwi na linoleum obok niej i szeroki, rozmazany ślad prowadzący do głównego pomieszczenia sklepu. Akhtar wciąż czuł się niezręcznie po tym, jak parę godzin temu odpiął obręcz kajdanek i wywlókł zwłoki Mitchella z zaplecza. Pozostał z trupem we frontowej części sklepiku, podczas gdy Helen siedziała rozdygotana, jedną ręką obejmując nogi i podciągając kolana do piersi. Żałowała, że drugą rękę ma unieruchomioną i nie może zatkać uszu, by nie słyszeć, jak sklepikarz mamrocze w swoim języku albo pokrzykuje sam na siebie. Szlochał piskliwie, prawie jak kobieta, kiedy w końcu Helen zdołała zasnąć. – Jestem bardzo wdzięczny – powiedział teraz do niej. Helen pokiwała głową, ale trudno jej było wysilić się na uśmiech. Niewinny mężczyzna leżał martwy wśród wczorajszych gazet, ponieważ Javed Akhtar wierzył, że świat spiskował przeciwko niemu. Ponieważ zadał sobie trud, aby kupić rewolwer. Oczywiście Helen wciąż była gotowa robić i mówić wszystko, co konieczne, aby ocalić życie. W dalszym ciągu będzie się starała nawiązać nić porozumienia i okazać współczucie temu mężczyźnie, który wziął ją za zakładniczkę, przekonać go, że może mu pomóc i jest po jego stronie. Gdy będzie trzeba, weźmie jego stronę. Ale nigdy nie wybaczy mu śmierci Stephena Mitchella. – Czemu ich pani okłamała? – zapytał. – Właściwie nie zastanawiałam się nad tym – odparła. To było poniekąd prawdą. Instynkt włączył się u niej błyskawicznie, ale doskonale wiedziała, co mogło się wydarzyć, gdyby dowódcy kierujący działaniami na zewnątrz domyślili się, że jeden z zakładników został ranny albo zginął. Wiedziała, że pojawiłyby się naciski do przeprowadzenia interwencji z wykorzystaniem rozwiązania siłowego, aby jak najszybciej uporać się z sytuacją, zanim życie straci także drugi zakładnik. Zanim stracą jedną ze swoich funkcjonariuszek. Wiedziała co mogłoby się stać, gdyby ten rodzaj działań otrzymał zielone światło. Gdyby w powietrzu zaczęły świstać kule. Zrobiła to, co jej zdaniem mogło temu zapobiec, i choć zdawała sobie sprawę, że tym kłamstwem mogła zaprzepaścić całą swoją karierę, wiedziała również, że dzięki niemu mogła ocalić życie. Jeszcze nie wybiła moja godzina.

Jeszcze nie pora, aby dziecko straciło matkę.

– To było rozsądne – powiedziała. Akhtar wypił herbatę i zaczął opowiadać, że w zwyczajny dzień już od czterech godzin byłby na nogach. Opowiedział jej, że zwykle przyjeżdża do pracy, a następnie odbiera gazety i wykłada nowy towar jeszcze przed otwarciem sklepu. Mówił szybko, starając się utrzymać luźny, gawędziarski ton, podczas gdy Helen sięgała po biszkopty. Nagle zdała sobie sprawę, że była strasznie głodna. Alfie na pewno już się obudził, pomyślała, i głośno dawał do zrozumienia, że jest głodny. Czy Jenny zrobiła zakupy? Czy kupiła to, co lubił najbardziej? – No i jak pani sądzi, co się tam dzieje? – zapytał nagle Akhtar. Helen uniosła wzrok. Nie słuchała, co do niej mówił. – Tak? – Tam, na zewnątrz. Wydawał się szczerze zaniepokojony i kiedy Helen zauważyła bruzdy wokół jego mocno zaciśniętych ust, poczuła coś w rodzaju zadowolenia. Uznała, że w pełni na to zasłużył. Była wyszkoloną policjantką, na Boga, a wokół tego cholernego sklepiku zgromadziła się cała armia uzbrojonych po zęby gliniarzy z brygady uderzeniowej, którzy z dziką rozkoszą odstrzeliliby mu łeb, gdyby tylko nadarzyła się okazja… Jej radość nie trwała długo. To ważne, aby Akhtar był spokojny i wyciszony, ale jej wysilona pewność siebie prysła, kiedy dostrzegła na swoim ubraniu kropelki krwi i pomyślała o żonie Stephena Mitchella czekającej z nadzieją gdzieś tam, na zewnątrz. O Denise, która lubiła napić się wina i nie owijała w bawełnę. Która chciała jeszcze trochę zaczekać, zanim ona i Stephen zdecydują się na dziecko. – Nie wiem, co się tam dzieje – powiedziała Helen. – Przykro mi. – Nie szkodzi. – Na pewno niedługo zadzwonią. Akhtar uśmiechnął się i sięgnął po pilota. – Może się dowiemy. – Podkręcił dźwięk w telewizorze, po czym stanął z boku, aby Helen mogła widzieć ekran. – Dobry pomysł? Oglądali przez kilka minut, aż telewizja śniadaniowa ustąpiła miejsca wiadomościom dnia prowadzonym przez rzutkiego prezentera, który zapowiedział relację na żywo z ulic Londynu. Miejscowa reporterka wydawała się śmiertelnie poważna, podobnie jak uzbrojony funkcjonariusz policji, który pojawił się z tyłu za nią. – Jak dotąd nie doszło do przełomu w sprawie wzięcia zakładników przez uzbrojonego właściciela

sklepiku w południowym Londynie. W nocy, jak nam doniesiono, w sklepie padł strzał, ale policja na razie odmawia komentarza. Reporterów zapewniono, że zakładnicy, w tym nieznany z nazwiska funkcjonariusz policji, są cali i zdrowi i czynione są wszelkie możliwe starania mające doprowadzić do szybkiego i spokojnego rozwiązania sytuacji. Kolejna relacja. Inny wyraz twarzy. Wywiad z miejscową gimnastyczką. – No – mruknęła Helen. Akhtar burknął coś pod nosem i wrócił do picia herbaty, jakby to, co przed chwilą usłyszał, w ogóle go nie dotyczyło. Skinął głową w stronę telewizora. – Wyłączyć? – Jak pan chce. – To niech będzie włączony. Ta sytuacja wydaje się wręcz surrealistyczna, pomyślała Helen. Zupełnie jakby ten człowiek próbował przywrócić okolicznościom pewien poziom normalności. Choć to mogło wydawać się dziwne, bo przecież jedna z osób uczestniczących w tych wydarzeniach była przykuta kajdankami do kaloryfera, druga miała rewolwer, a trzecia stygła w pomieszczeniu za ścianą. – O tej porze nigdy nie oglądam telewizji – powiedział. – W sklepie jest wtedy za duży ruch. Helen strzepnęła okruchy z zakrwawionej spódnicy i tak siedzieli jak dwoje zwyczajnych ludzi pałaszujących śniadanie i oglądających przy tym poranne wiadomości.

27

Thorne wrócił do tymczasowego sztabu operacyjnego o wpół do dziesiątej. Na boisku stała nieduża furgonetka, w której można było dostać herbatę i ciepłą kanapkę z bekonem, której nie zdołał się oprzeć. Zauważył Sue Pascoe palącą papierosa pod ścianą budynku szkoły i podszedł do niej. – Zawieszą panią za to – powiedział. Zaciągnęła się raz jeszcze dymem i skinęła w stronę niedojedzonej kanapki, który Thorne trzymał w dłoni. – A pan się nabawi zatoru tętnic. – Przyłożyła koniuszek palca do kącika ust. – Ma pan tu… Thorne wytarł kropelkę keczupu. – I co się wydarzyło wczorajszej nocy? Mam na myśli ten wystrzał. Pascoe pokręciła głową. – Helen powiedziała tylko, że rewolwer wypalił. Może ten mężczyzna go upuścił czy coś takiego. – Albo oddał strzał, by udowodnić, że broń jest nabita? – Helen zapewniła, że to był wypadek, a ja jestem przekonana, że nie mówiła tego pod przymusem. – Odwróciła się i zgasiła niedopałek o ścianę z tyłu. – Cokolwiek się wydarzyło, Chivers na pewno nielicho się napalił. – Chyba nie trzeba mu wiele – odparł Thorne. Z wyrazu twarzy Pascoe wywnioskował, że podobnie jak on obawiała się o reakcje dowódcy brygady uderzeniowej. Oto jeszcze jedna osoba, która uważała, że zbyt wielu oficerów zbrojnej jednostki interwencyjnej traktuje samych siebie nazbyt poważnie i za bardzo lubi knajpianą kulturę samców alfa. Rok wcześniej wybuchł mały skandal, kiedy jeden z takich oficerów został oskarżony o przemycanie tytułów piosenek do ewidencji materiałów dowodowych, którymi się zajmował. Było to źródłem wielu żarcików w światku londyńskiej policji, ale niestety większość z tych twardych jak stal samców alfa z CO19 nie umiała potraktować tego z przymrużeniem oka. – Czyli noc minęła spokojnie? Pascoe wyjaśniła, że została osiągnięta ugoda pomiędzy jednostką schodzącą z dyżuru i tą, która miała ją zastąpić. Ustalono, że do rana nie będzie kolejnych telefonów do Helen Weeks. Nikt nie spodziewał się, aby przebywający w sklepie spokojnie przespali noc, uznano jednak, że dla dobra wszystkich należy zapewnić tak zakładnikom, jak i mężczyźnie, który ich przetrzymuje, maksimum odpoczynku. Choć przez całą noc wraz z ekipą czekał drugi negocjator i jednostka interwencyjna, nie podjęto żadnych działań operacyjnych ani nie odebrano żadnych telefonów ze sklepu. – Zawsze dobrze jest, gdy przetrwa się pierwszą noc – podsumowała. – Mówi się, że w miarę upływu czasu osoby przebywające w zamknięciu są coraz bardziej zmęczone i wolałyby zakończyć sprawę raczej wcześniej niż później.

Jak na zawołanie pojawił się Chivers. Skinął głową do Thorne’a, po czym przeniósł wzrok na Pascoe. – Donnelly pani szuka – powiedział. – Czas na kolejny telefon. Pascoe szybko ruszyła w stronę wejścia, a Thorne i Chivers podążyli parę kroków za nią. – A jak panu poszło? – zapytał Chivers. Zniżył głos, jakby nie chciał, żeby Pascoe go usłyszała. Thorne popatrzył na niego. – Cóż, jak na razie nie aresztowałem nikogo, jeżeli o to panu chodzi. – Chodzi mi o to, czy jest pan w stanie dać temu sklepikarzowi to, czego żąda. Czy to w ogóle prawdopodobne i jak długo potrwa. – Nie potrafię tego powiedzieć. – Niech pan przynajmniej spróbuje. Thorne wciąż się uśmiechał. – Uczynię, co w mojej mocy. – Muszę wiedzieć, jakie mam możliwe rozwiązania – rzekł Chivers i wskazał palcem w stronę sklepiku. – Kiedy ten człowiek zacznie tracić cierpliwość. Rozumie pan? – Ależ ja to rozumiem – powiedział Thorne. – Bo nie jestem idiotą. – Jedną ręką otworzył drzwi i ruszył w stronę sali. – Wydaje mi się, że to raczej pan zaczyna się niecierpliwić. – Postąpił kilka kroków. – Niech pan się odpręży. No wie pan, Wrzuć na luz, jakby Piąty bieg zamiast Śmierci w bikini. Dmuchawce, latawce, wiatr i Pogoda ducha. Chivers patrzył na niego przez kilka sekund, aż w końcu załapał. – Tytuły piosenek. Ale śmieszne. Donnelly czekał przy monitorach i gdy tylko zobaczył Thorne’a i Chiversa, dał Pascoe znak, że może zaczynać. Skinęła głową i poprawiła zestaw słuchawkowy połączony przez bluetooth z jej komórką. Thorne zobaczył, że do boku monitora przyklejono zdjęcia dwojga zakładników. Domyślił się, że zrobiła to Pascoe. Aby pamiętać, że mają do czynienia z istotami ludzkimi. Stephen Mitchell uśmiechał się, ubrany w kolorową koszulę i w okularach przeciwsłonecznych. Świąteczna fotka, przypuszczalnie dostarczona przez jego żonę. Zdjęcie Helen Weeks zostało przesłane faksem z działu kadr policji londyńskiej. Zwykłe, jak do dowodu, ale Thorne rozpoznał kobietę, którą ostatni raz widział na pogrzebie ponad rok temu.

Delikatne rysy i włosy popielatoblond. Wyglądała poważnie, ale dokładnie taką ją pamiętał. Była w ciąży, nosiła dziecko swojego nieżyjącego partnera i nie miała wielu powodów do radości. Pascoe wybrała numer. Poprawiła niewielki mikrofon i odchrząknęła. Teraz też nie ma się z czego cieszyć, pomyślał Thorne. Telefon Helen Weeks wydał z siebie trzy długie sygnały, zanim odebrał Akhtar. Wszyscy popatrzyli na siebie, gdy z głośników rozległ się głos sklepikarza. – Halo. – Javedzie… mówi Sue Pascoe. Rozmawialiśmy wczoraj. – Wiem, kim pani jest. – Muszę mówić z Helen. Czy to możliwe? – Chce pani z nią rozmawiać, bo ma pani coś do powiedzenia, czy po prostu chciałaby pani sprawdzić, czy nic jej nie jest? – Mogę z nią rozmawiać? Głos Akhtara przycichł nieznacznie: – Chcą wiedzieć, że nic pani nie jest. Po sekundzie czy dwóch Helen zawołała: – Obojgu nam nic nie jest, Sue. Ale mogłabym zabić za kubek porządnej kawy i kanapkę z wędliną. Pascoe powiedziała: – Zobaczę, co da się zrobić. Zaraz jednak do telefonu wrócił Akhtar. – Czy to wystarczy? – Tak, dziękuję panu, Javedzie. Pascoe popatrzyła na Thorne’a. W głosie Akhtara wyczuwało się dziwną formalność, charakterystyczną dla ludzi, dla których angielski był drugim językiem, jakim się posługiwali. Ale słychać też było dziwne napięcie. – To jak wam minęła noc? – Dobrze – odparł Akhtar. Zapadła chwila ciszy. – A pani?

– Doskonale, dziękuję. Możemy coś zrobić, żeby było wam możliwie jak najwygodniej? Potrzebujecie czegoś? – Niczego nam nie trzeba – uciął Akhtar. – Nikogo tu nie wpuścimy, jasne? Żadnych policjantów przebranych za dostawców pizzy, nic z tych rzeczy. – Rozumiem. Nikt nie będzie próbował tam wejść, Javedzie. Chcemy tylko wiedzieć, czy możemy wam pomóc, podczas gdy cały czas robimy wszystko, aby spełnić pana żądania. – Jest tam Thorne? Pascoe popatrzyła na Donnelly’ego. Pokiwał głową. – Tak, jest tutaj. – Chcę z nim mówić. Pascoe zdjęła słuchawki i podała Thorne’owi. Usiadł i poprawił mikrofon. – Jestem. Pascoe wykonała dłońmi gest mówiący „tylko spokojnie”, a Thorne pokiwał głową, zastanawiając się, kogo jeszcze powinien zapewnić, że nie jest idiotą. – Słucham pana, Javedzie. – Nie, to ja słucham. Chcę wiedzieć, czego się pan dowiedział o moim synu. O tym, co naprawdę się z nim stało. – Dostał pan moją wiadomość? – zapytał Thorne. – Helen powtórzyła panu to, co jej powiedziałem? – Że mi pan wierzy? Tak, powiedziała mi. – To dobrze. – Teraz do pana należy, aby uwierzyli nam inni. Prawdę mówiąc, nie dbam o to, w co pan wierzy, grunt, żeby się pan dowiedział, kto zamordował mojego syna. Nie jestem głupcem, więc niech mi pan nie mówi, że to jeszcze musi potrwać. – Głos Akhtara był bardziej spięty, pojawiła się w nim nuta gniewu. – Pańscy koledzy nie potrzebowali dużo czasu, aby uznać, że Amin sam odebrał sobie życie. Przysięgłym zajęło niespełna pół godziny, aby potwierdzić ten absurdalny werdykt. Mam nadzieję, że uda się panu udowodnić równie szybko, że się mylili. – Robię, co mogę, Javedzie. Nap… – Siedzi pan tam i gada przez telefon – rzucił Akhtar. – Jak to miałoby pomóc komukolwiek z nas? Jak to miałoby pomóc pana przyjaciółce, pani Weeks?

Thorne spojrzał na Pascoe, zastanawiając się, co ma odpowiedzieć, ale zanim zebrał się w sobie, połączenie zostało przerwane.

28

Thorne zapytał Donnelly’ego, czy przed wyjściem mógłby jeszcze raz porozmawiać z Nadirą Akhtar. Stwierdził, że mogłaby zasugerować mu, dokąd powinien się udać. – Myśli pan, że ona wie coś, co może się okazać istotne? – Nie mam pojęcia – odparł Thorne. – Ale nic lepszego nie przychodzi mi do głowy. – Tylko proszę pamiętać, żeby niezależnie od tego, dokąd pan pojedzie, był pan z nami w kontakcie, dobra? Nadkomisarz odprowadził go do klasy, gdzie urządzono punkt łączności z rodzinami. Donnelly był dziś ubrany nieco swobodniej, w białą koszulę z krótkimi rękawami i czarny krawat. Rezygnacja z czapki i bluzy, które miały sprawiać wrażenie, że oficer tkwi w tym samym szambie co jego ekipa, była czymś niespotykanym, zwykle poprzestawano na podwinięciu rękawów. A może to tylko dlatego, że obficie się pocił. – No i ma się rozumieć, jeżeli nawiąże pan jakikolwiek kontakt z Helen Weeks, proszę mnie natychmiast informować. – Informuję – odparł Thorne. – A co miała znaczyć ta wymiana zdań przez telefon? – Jaka wymiana zdań?

– Ta pańska wiadomość. – Wie pan, jak brzmiała. – Czy to prawda? – Donnelly zatrzymał się przed wejściem do klasy. – Uważa pan, że on ma rację i że śmierć jego syna to faktycznie było zabójstwo? – Owszem, tak – odrzekł Thorze. – Ale nie wiem, czy zdołam to udowodnić i powiedzieć mu o tym na czas. – Nie określił limitu czasowego. – Słyszał pan, co powiedział. – Thorne skinął głową w stronę korytarza. – A pewien oficer jednostki interwencyjnej z glockiem zamiast kuśki robi się coraz bardziej nerwowy i chętny do działania, co moim zdaniem nie wróży nic dobrego. Donnelly posłał mu ostrzegawcze spojrzenie, po czym zapukał w szybę w drzwiach klasy i skinieniem ręki przywołał policjantkę. Wyjaśnił jej, że Thorne chce pomówić z panią Akhtar, a policjantka ochoczo wyszła na zewnątrz, zadowolona, że może zaczerpnąć świeżego powietrza albo że ma okazję na zmianę towarzystwa. Ławki przesunięto pod ściany, a pośrodku klasy ustawiono w krąg kilkanaście plastikowych krzesełek. Był tu też niski stolik z herbatą i biszkoptami. Tu i ówdzie walały się czasopisma, ale Nadira Akhtar nie sprawiała wrażenia, że ma ochotę na przeglądanie „Take a Break” czy „OK!”. Siedziała na krześle przy oknie. Thorne zauważył otwartą torbę sportową leżącą pod jedną z ławeczek, gdy przystawił sobie krzesełko obok niej. Ubrania i kwiecista kosmetyczka. – Spędziła pani tu noc? – Chciałam – odparła. – Dom i tak stoi pusty. – Gdzie jest pani syn? – Ma własną rodzinę, o którą musi dbać. – Nadira Akhtar po raz pierwszy popatrzyła na Thorne’a. – Wróci później, ale szczerze mówiąc, lepiej mi tu, gdy jestem sama. Pokłóciliśmy się. – O co? Zbyła pytanie. – Czy córka nie mogła z panią zostać? – Kazałam jej wracać do domu. – Pokręciła głową, po czym wetknęła pasemko siwiejących włosów pod barwną, haftowaną chustkę, którą miała na głowie. – Nie chcę, by teraz oglądała swojego ojca. By widziała, jak on wszystkich przeraża. – Spojrzała w stronę drzwi. – By znajdowała się

w otoczeniu tych wszystkich ludzi, którzy go nienawidzą. – Nikt go nie nienawidzi – zaoponował Thorne. – Oni tylko wykonują swoją robotę. Nadira odwróciła się i ponownie popatrzyła na opustoszałe boisko. Przy drabinkach zebrała się grupa uzbrojonych funkcjonariuszy, a w oddali widać było pojazdy służbowe zaparkowane tuż za linią drzew – furgonetki, radiowozy, karetki. – Czy wciąż widuje pani Rahima Jaffera? – zapytał Thorne. Przez oblicze Nadiry przebiegł nagle grymas. To było nazwisko chłopaka, który towarzyszył Aminowi tamtej nocy, kiedy zostali zaatakowani. Właśnie tego chłopaka Amin próbował bronić, kiedy zadał śmiertelny cios Lee Slaterowi. – Oczywiście zjawił się na pogrzebie Amina – odpowiedziała Nadira. – Przyszło wielu jego kolegów, niektórych z nich w ogóle wcześniej nie widziałam. – Pokiwała dumnie głową. – Miał mnóstwo przyjaciół. – A co z Rahimem? – Od tamtej pory już go nie widziałam. – Z jakiegoś konkretnego powodu? Machnęła ręką, jakby to, co miała powiedzieć, było głupie i nieistotne. – Przyjaźniliśmy się z jego rodzicami, ale po tym, co się stało, pojawiły się pewne… zgrzyty. Może uważali, że będziemy winić ich syna za to, co się stało. Może dlatego, że on był na wolności, a nasze dziecko gniło za kratami. Dlatego od jakiegoś czasu już się z nimi nie spotykamy. Od czasu do czasu dochodzą nas wieści o Rahimie, ale tylko wtedy, gdy któryś z jego kuzynów wpada do sklepiku. – I co on teraz robi? – Pilnie się uczy, o ile się nie mylę. – Złożyła dłonie na udach i zacierała je przez chwilę, mówiąc: – Studiuje na South Bank University. Rachunkowość, ekonomię czy coś takiego. Był bardzo bystrym chłopcem, tak jak Amin. Thorne podziękował jej za poświęcony czas i ucieszył się, że nie zapytała o wynik jego wczorajszej wizyty w Barndale. Bez względu na to, czy podzielała teorię spiskową męża na temat tego, co stało się z jej synem, nie ulegało wątpliwości, że wolała zapamiętać Amina jako lubianego, inteligentnego chłopaka. A nie kogoś, kto umarł samotnie, w więzieniu, w tragicznych okolicznościach. Thorne rozważał zapytanie wprost Nadiry Akhtar, czy wiedziała, że jej syn był gejem. Możliwe, że wiedziała – czy nie jest tak, że matki zawsze wiedzą? – lecz zataiła to przed mężem. Był przekonany, że Amin sam wyjawiłby swój sekret obojgu rodzicom, ale najwyraźniej zamierzał z tym jeszcze zaczekać. Thorne wiedział, że tam, gdzie się kryła jedna tajemnica, zwykle były też inne. Mnożyły się

bardzo łatwo. Domyślał się, że Rahim Jaffer w najlepszym razie był wtajemniczony w sekret preferencji seksualnych Amina i choćby dlatego postanowił rozpocząć dzisiejsze śledztwo właśnie od niego. – Jeżeli zobaczy się pan z Rahimem – powiedziała Nadira – proszę mu powiedzieć, że nigdy go o nic nie obwinialiśmy, dobrze? Ponownie odwróciła się do okna i zamknęła oczy z powodu słońca, którego promienie wypełniły nagle wnętrze klasy. Thorne zapewnił, że nie omieszka o tym wspomnieć, ale przestawiając krzesełko z powrotem na środek sali, zastanawiał się nad tym, co Nadira powiedziała parę minut temu. O tym, że jej syn miał wielu kolegów, o których nigdy nie wspominał rodzicom. I ciekawiło go, gdzie poznał tych licznych kolegów.

29

Kiedy Holland i Kitson zajechali na parking w Hackney znajdujący się kilka domów od adresu, który im podano, zobaczyli młodego mężczyznę, który wyszedł na ulicę i zaczął iść w ich kierunku. Miał dziewiętnaście, dwadzieścia lat, ciemne włosy, jakby przylepione do czaszki, i tatuaże widoczne wyraźnie na ręce, w której trzymał smycz, by ciągnąć za sobą szczeniaka bulteriera. Holland spojrzał na czarno-białe zdjęcie przypięte do teczki, którą trzymał na kolanach. – To nasz chłopak. – Chwała Bogu – powiedziała Kitson. Skinęła głową w kierunku teczki. – Piszą tam choć słowo o jego zamiłowaniu do zwierząt?

Akta zawierały szczegółowe dane wszystkich zebranych przestępstw i wykroczeń, jakich dopuścił się Peter David Allen, w wyniku czego, odkąd skończył czternaście lat, odsiadywał kolejne wyroki w trzech różnych zakładach poprawczych: ciężkie uszkodzenie ciała, włamanie, niebezpieczne zachowanie, napaść o charakterze seksualnym. Jeszcze dziewięć tygodni temu był więźniem Barndale, gdzie odsiadywał osiem miesięcy z trzynastu po tym, jak zaatakował sztachetą kobietę, która próbowała uniemożliwić mu kradzież jej samochodu. Holland rzucił teczkę na tylne siedzenie. – Pete najwyraźniej bardziej lubi zwierzęta niż ludzi. Patrzyli, jak Allen, ciągnąc psa, przechodzi obok ich auta, odczekali minutę, dwie, po czym wysiedli i podążyli za nim. – Typowy Brytyjczyk – zauważyła Kitson. Szli sto metrów za Allenem, po drugiej stronie ulicy. – Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami otrzymuje co roku więcej pieniędzy niż Towarzystwo Ochrony Dzieci. To powód do dumy, no nie? – Ten kraj schodzi na psy – powiedział Holland. – Zabawne… Na końcu ulicy Allen skręcił w lewo, w Dalston Lane. Zajrzał do sklepu spożywczego i wyszedł stamtąd z puszką red bulla i paczką marlboro. Sto metrów dalej przywiązał psa do latarni i zniknął w zakładzie bukmacherskim. Kiedy stamtąd wyszedł kilka minut później z kuponem na zakłady w ręce, Kitson opierała się o latarnię, zerkając na swoją komórkę, a Holland przykucnął i bawił się z pieskiem, który próbował skubać jego rękaw. – Co wy, kurwa, robicie? – zapytał Allen. Holland uniósł wzrok. – Ładny piesek – powiedział. – Oczywiście już taki nie będzie, kiedy z nim skończysz. – Ostatni raz pogłaskał szczeniaka po brzuszku i wstał. – Chodzi o to, żeby go odpowiednio ułożyć, no nie? Z dzieciakami jest dokładnie tak samo, ale tego chyba nie muszę ci mówić, prawda? – Co? Postawa Allena wciąż była agresywna, lecz wydawał się zdezorientowany. Otworzył usta i je zamknął, kiedy jego wzrok padł na legitymację, którą Kitson pomachała mu przed nosem, a ramiona wyraźnie mu obwisły. Bez słowa podszedł, by odwiązać psa, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę, skąd przyszedł. Holland i Kitson zrównali się z nim, zajmując miejsca po obu stronach. – Znalazłeś sobie robotę, Pete? – spytała Kitson. – Co was to obchodzi?

– Tak tylko chciałam zagaić rozmowę. Bo albo ją masz, albo przepieprzasz forsę z zasiłku na koniki. – To moje pieniądze. Przystanęli, gdy pies się zatrzymał i przykucnął przed tym samym sklepem spożywczym, do którego Allen zaszedł kilka minut wcześniej. Chłopak zaciągnął szczeniaka przez chodnik, zapalił papierosa i patrzył, jak pies załatwia się do rynsztoka. – Obyś wygrał – powiedział Holland. – Za coś takiego grozi kara grzywny w wysokości dwustu funtów. Allen uśmiechnął się drwiąco. Ruszyli dalej. – Jak dawno wyszedłeś? Dwa miesiące temu? – zapytał Holland. Allen wzruszył ramionami. – Jakoś tak. – Stanąłeś już na nogi? – Staram się. – Na pewno udało ci się lepiej niż Aminowi Akhtarowi. Allen zapytał: – Komu? Skręcili w uliczkę, gdzie mieszkał Allen. Połowę jej długości zajmował ciąg starych, bogato zdobionych, urokliwych domów, lecz na samym końcu wiktoriańskie kamienice wyburzono i zastąpiono tanimi czynszówkami. Nieduże ogródki od frontu były w większości zadbane, ale niemal na wszystkich drzwiach i oknach widniały kraty. Allen wysforował się nieco do przodu i podszedł do drzwi frontowych. Sięgnął po klucze, a kiedy się odwrócił, zauważył, że Kitson i Holland szli po ścieżce w jego stronę. Pokręcił głową. – Mowy nie ma. – Chcemy tylko pogawędzić – powiedziała Kitson. – Coś taki nerwowy? – Bez nakazu nic z tego. To nękanie, czy jak to tam zwą. – Nie potrzebujemy nakazu, jeśli zaprosisz nas do środka. – Taa, no jasne. Allen otworzył drzwi, ale kiedy się odwrócił, by je zamknąć, okazało się, że uniemożliwia mu to

stopa Hollanda. – To bardzo miło z twojej strony, Pete. – Holland przestąpił próg, a Kitson pospieszyła za nim. – Ale możemy wpaść do ciebie tylko na parę minut…. Z niedużego przedpokoju wchodziło się od razu do salonu. Allen minął Hollanda i Kitson i zaprowadził psa do kuchni. Zobaczyli, jak uchyla tylne drzwi i wypuszcza psa na nieduże, zasłane kupami patio za domem. Kitson otworzyła inne drzwi, gdzie wąskim korytarzem dochodziło się zapewne do sypialni i łazienki, Holland zaś zajął się smukłym, czarnym zestawem stereo i przejrzał płyty CD i DVD na półkach powyżej. Allen wrócił i zbaczył Kitson wyłaniającą się zza drzwi i Hollanda przetrząsającego jego kolekcję płyt thrashmetalowych i sadomasochistycznych pornosów. Stanął pośrodku salonu, unosząc ręce w geście oburzenia. – To skandal – powiedział. Holland skinął w stronę zestawu stereo, odtwarzacza Denon i blu-raya, wielkich głośników Bose rozmieszczonych po obu stronach pokoju i mniejszych, zawieszonych wysoko na ścianach. – Niezły sprzęt, Pete. Sam chciałbym mieć taki. – Odwrócił się, by spojrzeć na telewizor plazmowy, który zajmował większą część jednej ze ścian. – Ale musiałbym wziąć od cholery nadgodzin. – Mam na wszystko rachunki – odparł Allen. – Jasne? Holland był pod wrażeniem. – Wobec tego musisz dostawać niezły cynk. – Co takiego? – Na koniki. – A tak, wygrałem parę razy. – I możemy to sprawdzić, prawda? – spytała Kitson. – Nie wątpię, że twój bukmacher ma rejestr wszystkich wypłat z wygranych zakładów. – Usiadła w wyblakłym brązowym fotelu. – Dla urzędu podatkowego. Allen nagle się zaniepokoił. Podszedł do ściany i oparł się o nią mocno. – Czemu to wszystko ma służyć? – Włożył ręce do kieszeni. – Bo jeżeli czekacie na herbatę i biszkopty, możecie mnie pocałować w dupę. Holland osunął się na fotel stojący przed telewizorem i ustawił go tak, że teraz zarówno on, jak i Kitson byli zwróceni w stronę Allena.

– Dlaczego posłałeś Amina Akhtara do szpitala? – zapytał. – Nie zrobiłem tego – odparł Allen. – Na pewno? – zdziwiła się Kitson. – Pięć minut temu nie wiedziałeś nawet, kto to jest. – Chodziło mi tylko o to… że nie znałem go dobrze… to wszystko. Wiecie, ile tam jest dzieciaków? – Czemu to, czy go znałeś, czy nie, miałoby cokolwiek znaczyć? – zapytał Holland. – Jak dobrze znałeś kobietę, którą pobiłeś sztachetą? – To nie byłem ja. – Niektórzy strażnicy więzienni uważają inaczej. – Mogą mnie cmoknąć w tyłek, tak jak i wy. – Allen starał się zgrywać twardziela, ale w jego oczach dostrzegało się pewne zdenerwowanie, gdy bez powodzenia próbował wytrzymać siłę spojrzeń Kitson i Hollanda. – Posłuchajcie, to nie ja chlasnąłem nożem tego dzieciaka. Co wam jeszcze mogę powiedzieć? – Czy ktokolwiek wspominał choćby słowem o nożu? Allen wydawał się zakłopotany, lecz trwało to tylko przez chwilę. Uśmiechnął się zadowolony z siebie. – Wszyscy widzieli, że został chlaśnięty, więc nie wyobrażajcie sobie za wiele. Gdy coś takiego się wydarzy, fama się rozchodzi po całym pierdlu, zanim jeszcze frajer przestanie krwawić. Poza tym klawisze zrobili mi kipisz w celi. I nic nie znaleźli. – Co racja, to racja – powiedziała Kitson. – Nie znaleziono żadnych dowodów i prawda jest taka, że nawet gdybyś tu i teraz powiedział nam, że to byłeś ty, jesteśmy zbyt zajęci, żeby popchnąć to dalej. Chodzi mi o to, że dzieciak nie żyje, a nic nie wskazuje, abyś mógł mieć z tym coś wspólnego. – Czekała, obserwując jego twarz. – Załóżmy jednak, że to ty go zaatakowałeś… – To nie ja… Kitson uniosła rękę. – Przyjmijmy, że tak było, czysto hipotetycznie, dobra? Jeżeli to byłeś ty, po co w ogóle to zrobiłeś? Jak sam wspomniałeś, prawie nie znałeś tego dzieciaka, zgadza się? Nie mogło więc chodzić o zemstę za jakąś bójkę, w którą się z nim wdałeś, albo o coś, co mógł ci powiedzieć w kantynie i co mogło cię wkurzyć. Nie w przypadku tego dzieciaka. Choć… muszę przyznać, że świetnie ci się upiekło. Udało ci się ukryć nóż, doprowadziłeś się do porządku, ale ryzyko było ogromne. – Odwróciła się do Hollanda. – Nie uważasz? Holland pokiwał głową.

– Musiałbyś być idiotą. Ile miałeś do wyjścia? Kilka dni? Dołożono by ci parę latek do wyroku, więc nie mógłbyś się zdecydować na coś takiego bez naprawdę ważnego powodu. Gdybyś sporo na tym nie zyskał. Nie jesteś mistrzem intelektu, ale idiotą też nie, prawda, Pete? Allen chciał coś powiedzieć. Poprzestał na: – To jakieś bzdury. – A może zrobiłeś to, bo ktoś ci kazał? – Co? – Allen pokręcił głową i próbował się zaśmiać, lecz dźwięk, jaki wydobył się z jego ust, był cichy, zduszony. – Skąd wziąłeś kasę na to wszystko? – zapytał Holland. Pies skomlał pod drzwiami, domagając się, aby wpuścić go do mieszkania. – I nie mów, że trafiła ci się tripla w Kempton Park, bo nie jesteśmy idiotami. Allen pociągnął nosem i przez chwilę wyglądało, jakby chciał splunąć na podłogę, dopóki nie przypomniał sobie, że jest w swoim mieszkaniu. Odstąpił od ściany i powiedział: – Muszę nakarmić psa. Holland i Kitson patrzyli, jak wchodzi do kuchni i zamyka za sobą drzwi. Usłyszeli, jak otwiera tylne drzwi, a potem doszło ich skrobanie psich pazurów na wyłożonej terakotą podłodze i podniesiony głos Allena, który karcił psa i starał się zachować niewzruszony, obojętny ton. – Jeżeli powiesz nam, kto kazał ci to zrobić, możemy zagwarantować, że nie zostaniesz pociągnięty do odpowiedzialności za tę napaść – zawołała Kitson. Holland popatrzył na nią. Nie mieli uprawnień, aby udzielać takich gwarancji. Kitson wzruszyła ramionami. Z kuchni nie dobiegła żadna odpowiedź. Pół minuty później wstali, by wyjść, kiedy jednak Kitson ruszyła w stronę frontowych drzwi, Holland podszedł do drzwi kuchni i nachyliwszy się nieznacznie, powiedział: – Powodzenia. Po krótkiej chwili w odpowiedzi rozległ się głos Allena: – Co? – Mówiłem do psa – odrzekł Holland.

30

Trudniej jest poradzić sobie z porządnymi ludźmi, którzy nie wytrzymali, w których coś pękło. Oczywiście koniec końców liczy się to, co zrobili, rachunek zniszczeń nieróżniący się niczym od ponurego żniwa wielokrotnych zabójców wydających się nie mieć sumienia, oraz żal tych, którzy pozostali osamotnieni i okaleczeni wewnętrznie. Ale mimo wszystko… Trudno traktować ich jedną miarką. Jadąc na północ, Thorne pomyślał o Rosjaninie – przeczytał kiedyś w jakimś czasopiśmie o mężczyźnie, który odnalazł szwajcarskiego pracownika kontroli lotów winnego zaniedbania, w wyniku którego w wypadku lotniczym straciły życie jego żona i dzieci. Rosjanin zapukał do drzwi domu tego mężczyzny, trzymając w dłoniach zdjęcie swojej rodziny, a kiedy pracownik kontroli lotów wytrącił mu fotografię z ręki, mężczyzna wpadł w szał, wdarł się do domu tamtego i go zasztyletował. „Miałem wrażenie, jakby ponownie mi ich odebrano” – powiedział Rosjanin, a wiele lat później, gdy wypuszczono go z więzienia, na jego cześć urządzono paradę honorową. Porządni ludzie, w których coś pękło. Przypomniał sobie nauczyciela – najlepszego w szkole, jak mawiali o nim rodzice i inni pracownicy – który kijem bejsbolowym pobił do nieprzytomności piętnastolatka, aż złamał przy tym kij, a chłopak wskutek pobicia zapadł w śpiączkę, po tym jak ten uczeń o jeden raz za dużo próbował stroić sobie z niego żarty. Thorne był świadkiem, jak nauczyciel załamał się w pokoju przesłuchań i szlochał niczym dziecko, opłakując dwa żywoty zmarnowane w wyniku trwającego kilka sekund szaleństwa. „Czerwona mgła zasnuła mi wzrok – rzekł do niego nauczyciel. – Jeden z dzieciaków użył tego zwrotu w swoim eseju, a ja go skreśliłem i napisałem: frazes, ale dokładnie tak to wyglądało. Tak się wtedy poczułem. Widziałem rękę trzymającą złamany kij i uświadomiłem sobie, że to moja dłoń, ale nie mogłem przestać zadawać kolejnych ciosów. Zupełnie jakby krew zalała mi oczy”. Thorne nie spodziewał się parady, kiedy nauczyciel wyjdzie na wolność po odsiedzeniu wyroku za usiłowanie morderstwa, ale też w pubie nie świętowano, kiedy zasądzono wyrok za czyn, jakiego się dopuścił.

Domyślał się, że podobnie będzie w sprawie wzięcia zakładników na Tulse Hill, jeżeli tylko sprawy potoczą się spokojnym rytmem i Javed Akhtar nie zrobi nic głupiego. Lawirując wśród zatłoczonych uliczek Elephant and Castle, Thorne zorientował się, że gdzieś niedaleko mieszka Holland. W jednej z bocznych uliczek przy St George’s Road. Był tu zaledwie parę razy, ostatnio tuż po narodzinach Chloe, ale Sophie nie miała oporów, by dać mu do zrozumienia, że za nim nie przepada, i nie zaprosiła go więcej do ich domu. Zastanawiał się, czy to także było powodem kłótni pomiędzy Hollandem a jego dziewczyną. A może Holland też uważał go za palanta? Niemal kilometr dalej wjechał do Southwark i szukał miejsca, aby zaparkować samochód, kiedy rozdzwoniła się jego komórka. Zatrzymał się. – Co tam? Detektyw inspektor Martin Dawes starał się sprawiać wrażenie pogodnego, ale Thorne nie dał się nabrać. – Sprawdza mnie pan? – zapytał. – Martwi się pan, że mogłem wpaść na coś, co pan przeoczył? – Niech się pan nie wygłupia. – Skąd pana zdaniem Amin zdobył piguły? Zapadła chwila ciszy, kiedy Dawes zastanawiał się, czy to było podchwytliwe pytanie, czy też nie, więc Thorne poszedł za ciosem. – Zostały przyniesione przez kogoś innego? A może sam je zwędził? – Cóż, jedno i drugie wchodzi w grę. – A co z kradzieżami z magazynu leków? Czy pana zdaniem to może być ważne? – Wziąłem to wszystko pod uwagę. – Naprawdę? Także to, że tramadol skradziono następnego dnia po przyjęciu go na oddział? Kolejna chwila ciszy. – Nie pomyślał pan, żeby to sprawdzić? – No cóż, dowiedziałem się o tym później – odparł Dawes wyraźnie zmieszany. – Wspomniano o tym dopiero podczas dochodzenia, więc niech pan nie uważa, że znalazł świętego Graala. Bądź co bądź to i tak nic nie zmienia, więc nie rozumiem, skąd tyle zapału do tej sprawy.

– Pana to nie zastanawia? – Jeżeli je wziął, to znaczy, że popełnił samobójstwo, zgadza się? – Jeżeli je wziął… Dawes najwyraźniej nie słuchał. – To niczego nie zmienia. – Wręcz przeciwnie – powiedział Thorne. – Pomyliłem się wczoraj, kiedy powiedziałem, że jest pan kretynem. Jest pan palantem. Zaparkował za siedzibą Londyńskiej Biblioteki Historycznej przy Borough Road i wrócił przez Keyworth Street, która niemal dokładnie na pół przedzielała teren kampusu South Bank University. Thorne zadzwonił do biura, zanim opuścił Tulse Hill, i poprosił detektywa sierżanta Samira Karima, aby sprawdził coś dla niego. Karim skontaktował się z działem rekrutacji i dowiedział się, że Rahim był na pierwszym roku licencjackich studiów marketingu i rachunkowości. Drugi telefon do jego wykładowczyni pozwolił ustalić grafik wykładów na ten dzień. 10.30–12.00: umiejętności matematyczne. Thorne zapytał o drogę dwie dziewczyny, które choć słabo mówiły po angielsku, bardzo chciały mu pomóc. Wiedział, którego budynku poszukuje, ale znalezienie go i tak zajęło mu kwadrans. Spojrzał na zegarek. Wciąż jeszcze miał piętnaście minut.

*

To zdumiewające, jak wyraz twarzy Rahima Jaffera zmienił się dwukrotnie, kiedy chłopak zauważył Thorne’a, wychodząc z auli wykładowej. Rozmawiał z innym studentem, który się zaśmiał, rozbawiony jakimś jego komentarzem. Nagle jego wzrok padł na mężczyznę w skórzanej kurtce, który podniósł się z krzesła w korytarzu. Uśmiech był odruchowy, instynktowny, jak naturalna reakcja na widok znajomej osoby, ale utrzymał się zaledwie przez sekundę czy dwie, dopóki Rahim nie przypomniał sobie, gdzie wcześniej spotkał tego mężczyznę. Kiedy widział go po raz ostatni.

Thorne rzecz jasna wiedział, że to o niczym nie świadczy. Jako oficer śledczy w sprawie o zabójstwo Lee Slatera zeznawał z ramienia prokuratury, podczas gdy Rahim był kluczowym świadkiem obrony, zeznającym, by ratować przyjaciela. To było dziewięć miesięcy temu, nic więc dziwnego, że Rahim potrzebował kilku sekund, aby go rozpoznać. Całkiem zrozumiałe było również to, że z uwagi na okoliczności, w jakich ich ścieżki się przecięły, nie wydawał się zbytnio uradowany z ponownego spotkania z inspektorem. – Pamiętasz mnie? – zapytał Thorne. Zorientował się, że Rahim go rozpoznał, ale zawsze korzystnie było już na wstępie przyłapać kogoś na kłamstwie. To zawsze o czymś świadczyło. Brigstocke określał to mianem „rozpoznania”. Rahim pokiwał głową i wyciągnął rękę. Thorne uścisnął mu dłoń i powiedział, że chciałby porozmawiać. – To nie potrwa długo, a według grafiku seminarium z marketingu masz dopiero o pierwszej, więc nie powinieneś się spóźnić. Rahim zamrugał skonsternowany. – No tak… To także była dość prosta sztuczka, ale jeśli nie miało się pewności, do czego będzie zmierzać zapowiedziana rozmowa, dobrze było od samego początku przejąć inicjatywę. Thorne poprowadził chłopaka do miejsca, gdzie można było usiąść i gdzie on sam spędził ostatni kwadrans, sącząc kawę i przeglądając studencką gazetkę. Kilka metalowych stolików i krzesełek, automaty z przekąskami i napojami, zimnymi i gorącymi. Kazał Rahimowi usiąść i zapytał, czy ma na coś ochotę. Kupił mu butelkę wody niegazowanej, a potem zajął krzesło naprzeciw niego. Zauważył, że Rahim rozgląda się niespokojnie, i zapewnił, iż nie ma powodu do obaw. Rozmyślnie wybrał taki stolik, by nikt nie mógł podsłuchać, o czym rozmawiają. – No dobra – zagaił Thorne. – Czym, u licha, są umiejętności matematyczne? Z czym to się je? – W gruncie rzeczy chodzi o właściwe zaznajomienie się z liczbami – odparł Rahim. – O to, jak z nich korzystamy w codziennym życiu. A więc… logika i rozumowanie, algebra, geometria, rachunek prawdopodobieństwa, statystyka. Tak naprawdę to tylko pretensjonalny sposób na określenie matematyki. – Lubisz to? – Tak. Thorne pokiwał głową.

– Odejmij algebrę i geometrię, a to, co zostanie, jest tym, z czego korzystam na co dzień. Rozumowanie, rachunek prawdopodobieństwa i cała reszta. Może powinienem zacząć nazywać siebie detektywem matematycznym. – Uśmiechnął się. Rahim też się uśmiechnął, lecz znów przelotnie. Zaczął odkręcać nakrętkę z butelki wody. – Ile masz teraz lat, osiemnaście? Rahim pokiwał głową. Thorne od razu rozpoznał Rahima, ale chłopak bardzo się zmienił, odkąd inspektor widział go ostatnio. Może sprawiła to nagła przemiana z ucznia ostatniej klasy w studenta studiów licencjackich. Starannie zaczesane włosy były teraz wymodelowane na żel, a prosty szary garniturek zastąpiły workowate dżinsy i obwisły T-shirt. Na przedramieniu można było dostrzec fragment tatuażu, a w obu małżowinach usznych tkwiły kolczyki z brylancikami. Zanim Rahim spostrzegł Thorne’a, wydawał się zadowolony i szczęśliwy. – Wiesz, o co chodzi, prawda? – zapytał Thorne. – O tę aferę z tatą Amina? Owszem, widziałem w wiadomościach. – Rahim usiadł sztywno wyprostowany. – Czy nikomu nic się nie stało? – Jak na razie. – Wobec tego, co to ma wspólnego ze mną? – Skłamałeś, mówiąc o tym, gdzie byliście – powiedział Thorne. – Tamtego wieczoru, kiedy zostaliście zaatakowani, ty i Amin. – Czekał, ale Rahim nic nie powiedział. – Już wtedy wiedzieliśmy, że kłamałeś, nie sądziliśmy jednak, że to może być ważne. Teraz uważamy, że jednak jest. Rahim napił się wody. – Wiem, że jesteś gejem. – Thorne wcale nie był tego pewien, lecz wyraz twarzy chłopaka potwierdzał jego przypuszczenia. – I co z tego? – Tak jak Amin. – Proszę posłuchać… – Rahim odstawił butelkę. – Nie mogliśmy nic powiedzieć, bo nasi rodzice o niczym nie wiedzieli. Moi nadal nie wiedzą. Są dość konserwatywni… bardzo konserwatywni i surowi, gdybym się ujawnił, to byłby koszmar. Tak to już jest z Hindusami. Nie zrozumiałby pan tego. – Ależ ja to rozumiem – powiedział Thorne. – I nie zamierzam im tego zdradzić.

Przyglądał się twarzy chłopaka, szukając oznak ulgi albo uspokojenia, lecz nic takiego nie dostrzegł. Najwyraźniej Rahima martwiło coś innego. – Wciąż nie rozumiem… – Javed Akhtar nie uważa, że Amin sam odebrał sobie życie. – Przepraszam, ale… – Uważa, że Amina zamordowano. – Co takiego? – A ja jestem skłonny się z nim zgodzić. – Jezu…! To mógł być okrzyk nieskrywanego zdumienia, ale trwał o sekundę za długo i Thorne potraktował go raczej jako przejaw strachu. – Widzisz, Rahimie, jak jest – kontunuował, nachylając się nad stolikiem. – Tyle tylko, że na razie nie mam jeszcze motywu i jeżeli mam schwytać tego, kto jest za to odpowiedzialny, muszę się dowiedzieć, co nim powodowało. Dlatego… wykorzystując logikę i rozumowanie, a także starą, dobrą sztukę dedukcji, mogę domniemywać, że są jeszcze inne kwestie dotyczące Amina, o których nie wiem, a być może właśnie któraś z nich kosztowała go życie. Odczekał chwilę, aby chłopak to sobie przyswoił, uniósł wzrok i spojrzał mu w oczy. – Domyślam się, że wiesz więcej ode mnie o rachunku prawdopodobieństwa, ale założę się, że Amin miał nie tylko ten jeden sekret, i chciałbym, abyś mi je wszystkie wyjawił. Rahim odsunął się nieznacznie i uniósł ręce. – Nie ma żadnych… sekretów. – Jesteś pewien? – Ton głosu Thorne’a stał się nagle ostry i szorstki. Nie spodziewał się, że rozmowa pójdzie gładko i przyniesie satysfakcjonujące wyniki, ale był zadowolony, mogąc wyładować nagromadzoną przez półtora dnia frustrację na siedzącym naprzeciw niego nastolatku. – Nic mi nie przychodzi do głowy, przysięgam. – Może postaraj się trochę bardziej – wycedził Thorne. Wymówił te słowa na tyle głośno, by usłyszeli je studenci siedzący dwa stoliki dalej. – Bo przecież był twoim przyjacielem i nawet nie trafiłby do więzienia, gdyby nie próbował powstrzymać jakiegoś oprycha przed sprzedaniem ci kosy. – Wiem. Przecież wiem. Jak mógłbym nie wiedzieć?

– To dobrze, a teraz rusz mózgownicą i myśl intensywnie. – Thorne sięgnął po napoczętą butelkę wody mineralnej i wrzucił ją energicznie do plastikowego kosza na śmieci przy automacie. – Widziałeś, co się dzieje w sklepie jego ojca, więc zdajesz sobie sprawę, że nie mamy dużo czasu. – Tak, wiem… Thorne dał chłopakowi wizytówkę z numerem komórki. – Dzwoń o każdej porze dnia i nocy, jasne? A teraz podaj mi swój telefon. Rahim podyktował mu numer, a potem sięgnął po swoją torbę. Był bliski łez. Powiedział: – Przed zajęciami muszę jeszcze zjeść lunch. Thorne w milczeniu patrzył, jak chłopak odchodzi w głąb korytarza. Ten nastolatek nie był niczemu winien, to pewne. Kiedy sięgnął po komórkę i wybrał numer, wiedział, że utrata panowania nad sobą była w jego przypadku w pełni zrozumiała, zważywszy na okoliczności i desperację – powinien jednak powstrzymać się z wybuchami wściekłości i zarezerwować je dla tych, którzy na to zasługiwali. O ile będzie miał po temu okazję. – Dave? – Usłyszał, że Holland i Kitson są w samochodzie. – Jak wam poszło z Allenem? – Zdołałem się powstrzymać przed zdzieleniem go w pysk – odrzekł Holland. Thorne usłyszał, że Kitson się zaśmiała. – A więc uważasz, że to on był odpowiedzialny za napaść na Amina? – O tak, ale w grę wchodzi jakaś grubsza sprawa. – Ten gnojek nieomal fajdał w gacie – zawołała Kitson. – Kiedy zapytaliśmy, kto go do tego zmusił, bardzo się zdenerwował. – Jakieś błyskotliwe pomysły? – Cóż, jest zdecydowanie bardziej dziany niż przeciętny były więzień. To pierwsza rzecz, która zwróciła moją uwagę – rzekł Holland. – Ma w salonie zestaw stereo i telewizor plazmowy warte siedem, osiem kawałków. Thorne powiedział mu, że on i Kitson mogą już wracać do Becke House, a przy okazji niech sprawdzą w policyjnym systemie pewne nazwisko. – Rahim Jaffer – powiedział. – J-A-F-F-E-R.

Kiedy wstał, zauważył, że grupka studentów przygląda mu się podejrzliwie. Większość pospiesznie wlepiła wzrok w kubki z colą i kawą, kiedy spostrzegli, że spogląda w ich stronę. Uśmiechnął się, przechodząc obok nich w drodze do wyjścia, i przez chwilę zastanawiał się, czy nie powiedzieć, że przyszedł się spotkać z profesorem kryminologii, ale ostatecznie z tego zrezygnował. W grę wchodzi jakaś grubsza sprawa.

Może to rezultat dwóch kaw, które wypił, czekając na Rahima, ale bardziej chyba rozmowy z Dave’em Hollandem i Yvonne Kitson. Sugestie, podejrzenia, możliwości. Tak czy owak Thorne poczuł nagły przypływ adrenaliny. Roznosiła go energia. Teraz potrzebował czegoś lub kogoś, na kim mógłby ją wyładować.

31

– Co się stanie, jeśli Thorne nie odkryje tego, co pan chce, aby odkrył? – spytała Helen. – Co pan wtedy zrobi, Javedzie? Akhtar siedział przy biurku. Przyniósł ze sklepu plik czasopism i przez ostatnie pół godziny wlepiał wzrok w te same strony magazynu motoryzacyjnego. Popatrzył na Helen. – Jest dobrym policjantem? – Myślę, że tak. – To okej. – Akhtar wzruszył ramionami, jakby nie było się czym przejmować. – Wobec tego musimy wierzyć, że zrobi dobrą robotę. A w każdym razie lepszą niż jego koledzy po fachu, którzy zajmowali

się tą sprawą. Wrócił do lektury i przewrócił stronę. – Czasami to, że jest się dobrym w tym, co się robi, nie ma znaczenia – powiedziała Helen. – Ani to, jak ciężko się pracuje. Nie zawsze się osiąga upragniony rezultat. – Zaczekała na odpowiedź, ale nie uniósł wzroku. – Wie pan, ile razy musiałam patrzeć, jak ktoś, kto był na sto procent winny, unika kary? Ktoś, kto krzywdzi dzieci i będzie to robił nadal. Akhtar zamknął czasopismo. – I dziwi się pani, że już nie wierzę w prawo? – Pokręcił głową. – Sprawiedliwość to cholerny żart, sama pani to właśnie powiedziała. – Nie zawsze wszystko się układa tak, jak tego chcemy, niestety. – Zdaję sobie z tego sprawę, proszę mi wierzyć. – Ale to nie znaczy, że to, co pan robi, jest słuszne. I właściwe. – Czy to jest słuszne i właściwe, nie ma tu nic do rzeczy. Wiem, że to nie jest właściwe, ale nie mam wyboru. – Oczywiście, że pan ma. Akhtar wstał i zdjął z jednej z półek karton papierosów. Machnął nim gniewnie. – Mógłbym robić to, co wszyscy inni. Jeździć do Francji czy Belgii, by przywozić stamtąd tysiące takich kartonów na pace furgonetki. Zaoszczędziłbym fortunę, ale zawsze odmawiałem tego rodzaju działań, bo uważałem, że to nie w porządku. Wystarczy, że raz nagniesz prawo, złamiesz jakiś drobny przepis, i ani się obejrzysz, jak zaczniesz lekceważyć te istotniejsze. Dlatego zawsze starałem się postępować właściwie, przestrzegałem wszystkich przepisów i zasad, bo najważniejsze było dla mnie to, abym mógł spokojnie spać w nocy. To się dla mnie liczyło, pani Weeks, choć teraz może to zakrawać na absurd. Nigdy nie musiałem się martwić, że ktoś zapuka do moich drzwi w środku nocy. Wie pani, o co chodzi, prawda? – Rzucił karton na podłogę. – Byłem głupi. Wierzyłem, że prawo zadba o mojego syna, że będzie traktowany należycie. – Wziął głęboki oddech i otarł twarz rękawem koszuli. – A kiedy umarł jak ostatni głupiec, uwierzyłem, że człowiek, który był za to odpowiedzialny, zostanie odnaleziony i odpowiednio ukarany. Oboje odwrócili się, gdy od strony frontu sklepu dobiegły podniesione głosy. Czekali. Helen domyśliła się, że to jakiś gliniarz pokrzykiwał na podwładnego, i pokręciła głową, by dać Akhtarowi do zrozumienia, że nie ma powodów do niepokoju. Pokiwał głową i usiadł. – Czasami ludzie się mylą – powiedziała. – To ja się pomyliłem – rzekł Akhtar. – Bo zaufałem ludziom, których uważałem za znacznie mądrzejszych ode mnie. Ludziom, którzy powinni być dobrzy w tym, co robią. – Podniósł rewolwer,

ale zaraz go odłożył. – I proszę, do czego przez to wszystko doszło… Helen stęknęła, by zmienić pozycję i odrobinę ulżyć obolałym pośladkom. Próbując rozluźnić spięte łydki, wyciągnęła wolną rękę do przodu, by rozchylić palce stóp. – Może poszukam jeszcze jednej poduszki? – zaproponował Akhtar. – Nie trzeba – odparła Helen. Odchyliła się do tylu. – Nie odpowiedział pan na moje pytanie. – Które? – Co pan zrobi, jeżeli wysiłki Thorne’a nie przyniosą dostatecznych rezultatów? Popatrzyła na Akhtara z niemal beznamiętnym, jeżeli nie liczyć zaciekawienia, wyrazem twarzy. Pomyślała: a jeżeli jesteś tylko pomylonym staruchem, który coś sobie ubzdurał? Jeśli nawet nie, czy to ci zwróci syna? Czy zwróci życie Stephenowi Mitchellowi? A jeśli nie uzyskasz odpowiedzi, na które czekasz? – To bardzo proste. Będę czekał dalej. Mam dużo czasu. – Nie możemy tu siedzieć w nieskończoność, Javedzie. – Skinęła w stronę frontu sklepu. – Oni na to nie pozwolą. Akhtar pokręcił głową i uderzył dłonią w blat biurka. – Nie, nie, to ja tu rządzę. – Owszem, tak – przyznała Helen. – To dobrze, bo wszyscy muszą to zrozumieć. Pani i tamci ludzie na zewnątrz. – Oni to rozumieją, niech mi pan wierzy. – A z panią wszystko w porządku? Dobrze o panią dbam? – Bardzo dobrze. Dziękuję. Akhtar wyglądał na zadowolonego i zaczął energicznie przeglądać plik czasopism leżących na biurku. Zapytał Helen, czy chce coś do czytania, i pochwalił się, że zawsze miał doskonały wybór magazynów. Zaproponował jej „Hello!”, „Bella” i „Brides Monthly”. Helen podziękowała i powiedziała, że przejrzy je później. Siedzieli w milczeniu przez kilka minut, po czym Helen skinęła głową w stronę telefonu. Leżał na biurku, podłączony do ładowarki, którą zawsze nosiła w torebce. – Mogłabym zadzwonić? – spytała.

– Do kogo? – Do mojej siostry – odparła. – Chcę wiedzieć, co z moim synkiem. Akhtar spojrzał na nią podejrzliwie, ale wyszło to prawie melodramatycznie, jakby sądził, że tak właśnie powinien wyglądać. – To raczej nie jest dobry pomysł. Chyba nie. – Proszę, Javedzie. To zajmie tylko chwilkę. – Jej głos brzmiał prawie jak szept, ale przekaz był mocny i wyraźny. – Chcę sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku. – Nie. – Akhtar wstał. – To ja tu rządzę i decyduję o wszystkim. Na poparcie swoich słów wziął do ręki broń, lecz nie wycelował w Helen. Ruszył w stronę frontu sklepu i przystanął w przejściu. Nagle się uspokoił. – Poza tym nie możemy blokować linii, na wypadek gdyby Thorne zadzwonił. – Chciałam tylko, żeby usłyszał mój głos – powiedziała Helen. – To wszystko. Akhtar przez chwilę wpatrywał się w swoje stopy, po czym zniknął w sklepiku. Helen zamknęła oczy i położyła się. Kilka minut później jej uszu doszedł szloch zza ściany. Sue Pascoe wyszła z kabiny w toalecie i podeszła do jednej z niskich umywalek, aby umyć dłonie i spryskać twarz wodą. Uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła, że na lustrze ktoś czarnym markerem napisał: „Wesley to wielka pała”. Zastanawiała się, czy gdyby Wesley, który nie mógł mieć więcej niż jedenaście lat, ujrzał ten napis, zmieniłby go na „ma” i poprawiłby końcówki w dwóch ostatnich słowach. Po raz pierwszy tego dnia miała kilka minut dla siebie i mogła skupić myśli na czymś innym niż obecne zadanie. Po raz pierwszy się uśmiechnęła. Spojrzała na zegarek. Minęło trzydzieści godzin od chwili, gdy Javed Akhtar wziął dwoje zakładników, grożąc im bronią. Donnelly wydawał się dość zadowolony z rozwoju wydarzeń, choć w takiej sytuacji jak ta oznaczało to jedynie, że jak dotąd nie wydarzyło się nic złego. Chivers wciąż domagał się wezwania zaawansowanego wsparcia technicznego, a Pascoe wiedziała, że niebawem pojawią się naciski z innych źródeł, aby zluzować kordon i przywrócić ruch uliczny na tym obszarze albo przynajmniej otworzyć ponownie stację metra Tulse Hill. Uchowaj Boże, aby podróżni korzystający z metra mieli ucierpieć z powodu jakichkolwiek niedogodności. Te sprawy jak na razie jej nie dotyczyły, to nie był jej problem, ale niedługo będzie,

jeżeli głosy domagające się jak najszybszego rozwiązania sytuacji kryzysowej bardziej przybiorą na sile. Jeżeli Donnelly zacznie ich słuchać. A wówczas stanie się to także zmartwieniem Helen Weeks. Sue osuszyła twarz i uczesała włosy. Stęknęła na widok prześwitującej wśród nich siwizny i postanowiła, że przy najbliższej okazji wybierze się do fryzjera. Ponownie umalowała usta, po czym, już w lepszym nastroju, wyszła na szkolny korytarz. Mijając jedną z klas, zajrzała przez niedużą szybkę i zobaczyła czarnoskórą kobietę z ożywieniem mówiącą coś do policjantki. Kobieta dostrzegła ją, natychmiast wstała i podeszła do drzwi. Pascoe zaklęła cicho i zebrała się w sobie. Wiedziała, że nie uniknie konfrontacji z Denise Mitchell. To była atrakcyjna kobieta, o nieskazitelnej skórze i z włosami zaplecionymi w warkoczyki. Zaczęła mówić, zanim jeszcze otworzyła drzwi: – Nikt nie chce mi powiedzieć, co się dzieje. A ja tu dostaję szału. – Wszyscy robią, co w ich mocy – wyjaśniła Pascoe. – Jakoś mi się nie wydaje, aby tak było – stwierdziła Denise. – Mam wrażenie, że wszyscy biegają to tu, to tam z poważnymi minami, ale tak naprawdę nic się nie dzieje.

– Bardzo mi przykro – odparła Pascoe. – Gdybym miała pani coś do powiedzenia, zrobiłabym to. – Jasne. – Naprawdę. – Nawet gdyby to było coś, czego nie chciałabym usłyszeć? – Oczy kobiety nagle zwilgotniały. – To też należy do pani obowiązków czy zlecają to komuś innemu? – Proszę posłuchać, myślę, że byłoby lepiej, gdyby przeniosła się pani gdzieś, gdzie poczuje się pani swobodniej. Czy ktokolwiek rozmawiał z panią o możliwości wynajęcia pokoju w hotelu? Skinienie głowy. – Nie uważa pani, że tak byłoby lepiej? – Nie chcę być sama. – A pani rodzina? – spytała Pascoe. – Musi być ktoś… – No jest, Steve. Denise sięgnęła do rękawa swetra i wyjęła używaną chusteczkę higieniczną. Uniosła ją do twarzy, ale nagle znieruchomiała i zmięła ją w dłoni. – Wszyscy robią, co w ich mocy – powiedziała Pascoe. – Tak, wciąż to pani powtarza. – Bo tak właśnie jest. – Naprawdę? Mitchell przymrużyła oczy i spojrzała na odznakę policji londyńskiej zawieszoną na szyi negocjatorki. Za nią w drzwiach pojawiła się policjantka. – A co pani robi? Pascoe zastanawiała się, co mogłaby powiedzieć, aby ta kobieta poczuła się lepiej. Płacą mi za to, abym prowadziła negocjacje z człowiekiem, który przetrzymuje pani męża. Moim zadaniem jest utrzymanie go przy życiu. Denise Mitchell nie czekała na odpowiedź. – To nie w porządku – powiedziała. – Steve nie zrobił nic złego. – Głos zaczął się jej łamać. – Powinna pani przestać gadać i po prostu wyciągnąć go stamtąd, bo on nic złego nie zrobił.

Na to Pascoe nie była w stanie w żaden sposób odpowiedzieć. Patrzyła, jak policjantka odprowadzała kobietę do klasy, po czym odwróciła się i pomaszerowała w głąb korytarza.

32

– Wydaje się pan dziś nieobecny, panie Jaffer… Rahim uniósł wzrok i spojrzał na wykładowczynię. Czekała na wyjaśnienie, dlaczego jest rozkojarzony, albo może chciała, żeby zabrał głos na temat, na który od kilku minut dyskutowała z innymi studentami. Bąknął coś przepraszająco pod nosem, czując, jak krew nabiega mu do policzków, podczas gdy inni siedzący wokół stołu śmiali się i kręcili głowami. Kobieta znów zaczęła mówić, a Rahim spróbował się skupić i przysłuchiwać dyskusji. Zrobił nawet kilka notatek na stronie pokrytej w paru miejscach przypadkowymi gryzmołami, ale już po kilku minutach pióro w jego dłoni zrobiło się ciężkie, a słowa wykładowczyni zmieniły się w rozbrzmiewający w tle niezrozumiały, bezsensowny bełkot. Rusz mózgownicą i myśl intensywnie…

Cały czas w uszach dudniły mu słowa Thorne’a, a wyraz twarzy policjanta pozostawał tak sugestywny, że Rahim czuł, jak na żołądku zaciska mu się zimny, oślizgły supeł, kiedy tylko zamknął oczy. Założę się, że Akhtar miał nie tylko ten jeden sekret.

Rahim ujął pióro tak mocno, że pod jego paznokciami pojawiły się fioletowe półksiężyce krwi. Spojrzał w stronę wykładowczyni i zmusił się, aby pokiwać głową, równocześnie uspokajając oddech. Aby pohamować gniew. Nie był już dzieckiem i nie znosił, kiedy go tak traktowano. Strach i wstyd pozostawił za zamkniętymi drzwiami domu z paskudnymi dywanami i powietrzem przesyconym zapachem paczuli. Inni studenci nagle wybuchnęli śmiechem. Kolejny kiepski żarcik wykładowczyni. Też się zaśmiał i upomniał sam siebie, że to, co się stało, nie było jego winą. Ani to, co robił ten kretyn, ojciec Amina, ani to, co się przydarzyło Aminowi. Nie mógł tego przewidzieć, jak również w żaden sposób powstrzymać i nic, co mógłby teraz zrobić czy powiedzieć, nie przywróciłoby Aminowi życia, czyż nie? Trup to trup, nie da się tego odwrócić. Nawet on, bystrzak, nie musiał się specjalnie wysilać, by do tego dojść. Choć doskonale wiedział, o co chodziło Thorne’owi. Co chciał udowodnić inspektor. Trup to trup, niezależnie od tego, co mogli wpajać mu rodzice i kapłani i czy dla kogokolwiek prócz jednego gliniarza i szurniętego starego sklepikarza miało znaczenie, jak to się stało. I dlaczego. Był twoim przyjacielem…

Rahim uniósł wzrok, kiedy usłyszał swoje imię. Dostrzegł wyraz zatroskania na twarzy wykładowczyni. – Może powinieneś pójść do domu – zaproponowała. – Nie wyglądasz dobrze. Nie trzeba było mu tego dwa razy powtarzać. Wstał, pozbierał podręczniki, powiedział, że chyba złapał jakiegoś wirusa, i wyszedł z sali, nie zamknąwszy za sobą drzwi. Na szczęście toaleta była niedaleko. Dziesięć sekund później książki i notatki posypały się na podłogę w kabinie, gdy Rahim ukląkł gwałtownie i przytrzymując się brzegu muszli klozetowej, zaczął wymiotować. Mimo iż Thorne był pozytywnie nastrojony rozwojem wydarzeń, nie bardzo wiedział, dokąd powinien się udać po rozmowie z Rahimem Jafferem, postanowił więc pójść na lunch. I zjeść go z kimś, z kim mógłby przynajmniej wymienić kilka przydatnych uwag. Nie po raz pierwszy jadł posiłek w kostnicy, otoczony odgłosami i wonią trupów oraz tych, którzy się nimi zajmowali. Thorne uznał, że akurat w tym miejscu bakterii było mniej niż w przeciętnej garkuchni. Phil Hendricks dzielił niewielki gabinet w kostnicy Hornsey z trzema innymi patologami. W odróżnieniu od nowoczesnego laboratorium i sali operacyjnej w głębi korytarza pokój wydawał się zaniedbany i brudny. Na biurku Hendricksa jak zwykle walały się sterty zielonych akt i teczek, a jedynych żywych barw dostarczały zawijające się karteczki samoprzylepne widoczne wokół ekranu

komputera oraz nieodzowny kalendarz z gwiazdami Arsenalu z lat 70. zawieszony powyżej na ścianie. W tym miesiącu: Liam Brady z medalem Zdobywcy Pucharu w 1979 roku. – A więc dzieciak był gejem – powiedział Hendricks. – Dość szybko na to wpadłeś, ale to wciąż za mało jak na motyw. – Za mało? Thorne wyciągnął reklamówkę z zakupionymi w Tesco kanapkami i przekąskami. Hendricks sięgnął do środka i poszperawszy przez chwilę, wybrał kanapkę z serem i szynką oraz butelkę soku jabłkowego. – Ja miałem na to ochotę – zaprotestował Thorne. – Dobra – mruknął Hendricks i znów sięgnął do reklamówki, po czym wyjął torebkę chrupek. – W porządku, zawsze znajdzie się paru kretynów, którzy lubią wyładować frustracje na ludziach mających lepsze wyczucie stylu niż oni, ale z reguły atakujący gejów nie wykazują się aż taką… wyobraźnią. – Otóż to. – Thorne wyjął kanapkę i otworzył butelkę wody. – W tym wszystkim musi być gdzieś seks. – Masz obsesję, stary. – Ja? Hendricks zdjął fartuch i miał teraz na sobie dżinsy oraz obcisły biały podkoszulek. Thorne pospiesznie przyjrzał się widocznym tatuażom. Nie zauważył żadnego nowego, a ponieważ jego przyjaciel zwykle celebrował kolejne podboje miłosne nowymi wzorami, uznał, że w życiu erotycznym patologa zapanował zastój. Co prawda zawsze istniała możliwość, że nowy tatuaż pojawił się w jakimś mniej widocznym miejscu, ale Thorne szczerze w to wątpił. To by znaczyło, że Hendricks zmienił dotychczasowe zwyczaje i chciał zachować to, co się wydarzyło, tylko dla siebie. A nigdy tego nie robił. – Myślałeś o szantażu? – zapytał Hendricks. – Cały czas – odparł Thorne. – Daj mi tysiąc funtów albo napiszę na Facebooku, że w łóżku jesteś do niczego. Hendricks uśmiechnął się sarkastycznie, przeżuwając kawałek kanapki. – Tak, myślałem o tym – przyznał Thorne. – Przyjmijmy, że sypiał z kimś, kto wolał tego nie upubliczniać, i próbował wyciągnąć od tego kogoś pieniądze.

– Może. – Może powinieneś jeszcze raz rozważyć tę sprawę z perspektywy religii muzułmańskiej. – Dlaczego? – Oni nienawidzą ciot jeszcze bardziej niż samobójców. – Hendricks odgryzł kolejny kawałek kanapki. – „Kiedy mężczyzna dosiada innego, tron Boży trzęsie się w posadach” – tak miał powiedzieć Mahomet. – Patolog żuł przez kilka sekund. – Najwyraźniej nie sypiam z właściwymi facetami. Milczeli przez minutę czy dwie. Siedzieli, jedli i wsłuchiwali się w odgłosy z kostnicy: trzaski szafek chłodni i popiskiwanie kół wózka noszowego w korytarzu na zewnątrz. – Ten Rahim wie więcej, niż mi powiedział – rzekł Thorne. – Wygląda na to, że napędziłeś mu trochę stracha. – Mam nadzieję. – Thorne rzucił pustą butelkę po wodzie, celując do kosza na śmieci w rogu sali, ale chybił. – Nie mam czasu na subtelności. – A jak sobie radzi ta policjantka w sklepiku? – Myślę, że całkiem nieźle – odrzekł Thorne. – Jest twardsza, niż się komukolwiek wydaje. – Pozbierał plastikowe pojemniki i puste opakowania po chrupkach, po czym włożył je do reklamówki. – Martwię się raczej o tego nieszczęśnika z banku. Bóg raczy wiedzieć, jak on się trzyma. Thorne podszedł do kosza i wrzucił do niego reklamówkę. Kiedy się odwrócił, Hendricks patrzył na niego. – Rozmawiałeś ostatnio z Louise? – zapytał. Thorne pokręcił głową. – A ty? Nie zdziwił się, kiedy Hendricks pokiwał głową. Bardzo się zbliżyli z Louise w ciągu dwóch lat, kiedy ona i Thorne byli razem. Często wspólnie plotkowali, szeptali, gawędzili i dowcipkowali, co dla Thorne’a było powodem do bezpodstawnej zazdrości. Czuł się wykluczony. Były takie chwile, kiedy wściekał się, że jego najlepszy przyjaciel wciskał się pomiędzy niego a Louise, i inne, mniej przyjemne teraz do wspominania momenty, kiedy wydawało mu się, jakby to Louise próbowała wepchnąć się pomiędzy nich. – Co u niej? – Wszystko dobrze – odparł Hendricks. – Odnoszę wrażenie, że nie była to dla ciebie wielka

tragedia. – Raczej nie. – Powinieneś do niej zadzwonić. – Tak, i przypomnieć, że przypadkowo wciąż ma parę należących do mnie albumów Emmylou Harris. – Mówię serio. Thorne pokiwał głową i zdjął skórzaną kurtkę z oparcia krzesła. – A co z tymi pigułami? – Wiedziałem – rzucił z udawanym rozdrażnieniem Hendricks. – A już myślałem, że po prostu wpadłeś coś przekąsić. – To lunch w godzinach pracy – zauważył Thorne. – Mówiłem, że nad tym pracuję. – Kiedy będziesz mógł mi coś powiedzieć, Phil? – Potrzebuję paru godzin, żeby zajrzeć do kilku książek – odparł Hendricks. Skinął w stronę komputera. – I posiedzieć trochę w internecie. – Najszybciej jak się da, tak mówiłeś, zgadza się? Hendricks wskazał na drzwi znajdującej się dalej w korytarzu sali operacyjnej. – Przykro mi, stary, ale byłem dziś trochę zajęty. Urobiłem sobie ręce po łokcie. Wczoraj był karambol na Seven Sisters Road. Dużo ofiar. – Im się już raczej nie spieszy – powiedział Thorne.

*

Podczas gdy Kitson informowała go o rozwoju wydarzeń, Russell Brigstocke, niezmordowany w swojej pasji do sztuki iluzji, siedział z talią kart, ćwicząc sposoby ich tasowania i fantazyjnego rozkładania. Przysłuchiwał się z napięciem, gdy Kitson opowiedziała mu o rozmowie z Peterem

Allenem, a tasowanie kart pomagało mu się rozluźnić i wyciszyć po telefonie od przełożonego Martina Dawesa sprzed dziesięciu minut. – Pomyślałem, że powinniśmy „zasejwować bazę” w sprawie Amina Akhtara. – Sam zwrot, którego tamten użył, uświadomił Brigstocke’owi, z jakim nadętym bufonem miał do czynienia. – Z tego, co słyszałem, pański detektyw inspektor na wszelkie możliwe sposoby stara się zdyskredytować osiągnięcia pierwotnego śledztwa, co skądinąd uważam za skandal. Nie przysporzy mu to życzliwości i poklasku, a jeśli dalej będzie drążył, ukaże cały mój zespół w złym świetle. – Myślę, że o to akurat zadbaliście sami. Teraz odpowiednik Brigstocke’a mógł się zorientować, z kim miał do czynienia. – Nie bawmy się w głupią rywalizację – powiedział. – Przykro mi, taka już moja natura. – Mam na myśli całe dowództwo londyńskiego wydziału zabójstw. Całą londyńską policję kryminalną. Nikomu nie wyjdzie na dobre, gdy dobiorą się do tego media. – Och, śmiem twierdzić, że to panu dostanie się bardziej niż komukolwiek innemu – odparował Brigstocke. – O ile zdołałem się zorientować, pański detektyw inspektor powinien zacząć się szykować do powrotu do służby mundurowej jako stójkowy. – Takie podejście nie jest ani trochę pomocne. – Bo wcale nie miało takie być. – Skoro tak, informuję, że bardzo chętnie pójdę z tą sprawą do pańskiego przełożonego. – Śmiało – powiedział Brigstocke. – A ja w tym czasie poinformuję o pańskich uwagach na temat detektywa inspektora Toma Thorne’a, choć wydaje mi się, że w obecnej chwili ma on na głowie znacznie ważniejsze sprawy. – No dobrze, próbowałem przemówić panu do rozsądku, ale… – Naprawdę? A ja myślałem, że chce pan tylko „zasejwować bazę”? – Rozumiem już, skąd ten pański nerwowy detektyw inspektor czerpie inspirację do swojej zawodowej postawy. – Może pan ponownie podjąć ten temat, kiedy zostanie pan nadkomisarzem – uciął Brigstocke. – Choć zapewne i wtedy zwyczajnie powiem, żeby pan spadał! Kitson się zaśmiała, kiedy Brigstocke zrelacjonował jej tę rozmowę. – Tom byłby bardzo dumny – uznała.

Brigstocke rozłożył karty przed sobą na blacie biurka, przełożył i ponownie potasował. – I jak uważasz? Myślisz, że udało mu się coś odkryć? Bo widzisz, wiem, że to, co się tam dzieje, jest bardzo ważne, i cieszę się, że ty i Dave możecie pomagać mu w terenie, ale są jeszcze inne sprawy, którymi trzeba się zająć. – Trudno powiedzieć – odparła Kitson. – Wydaje się pełen euforii, równie dobrze jednak to może być zwykła panika. Brigstocke pozbierał karty i wrzucił do szuflady. – Nieczęsto jest mi go żal – powiedział. – Ale w tym konkretnym przypadku Thorne dostaje po głowie, bo to Akhtar rozdaje karty. Jeżeli coś się stanie tej kobiecie, zakładniczce… – To nie będzie w tym winy Toma Thorne’a. – Życzę powodzenia, gdybyś próbowała mu to uświadomić. Oboje odwrócili się, gdy Holland zapukał do otwartych już drzwi i wszedł do środka. – Mamy coś na Rahima Jaffera – oznajmił. – Ale to trochę dziwne. Brigstocke popatrzył na Kitson. – Dzwoń do Thorne’a – polecił.

33

Na ostatnią odprawę przed telefonem o godzinie czwartej zebrali się w niedużym pokoju za ścianą w sali występów artystycznych. Na parapecie leżał rząd głów z papier-mâché, a na wieszakach

wisiały barwne kostiumy. Thorne wiedział, że większość dzieciaków uwielbiała spędzać czas poza szkołą, ale kilkoro mogłoby się poczuć zawiedzionych, gdyby pominięto je w obsadzie szkolnego przedstawienia. Jeden dramat odwołany z powodu innego. Donnelly poprosił Sue Pascoe o opinię na temat stanu psychicznego Akhtara i określenie poziomu zagrożenia dla dwójki zakładników. – Z całą pewnością jest rozchwiany emocjonalnie – powiedziała, zaglądając do swoich notatek. – Bywa, że ogarnia go gniew… miewa napady wściekłości, ale tego rodzaju skrajne emocje są krótkotrwałe, bo wraz z nimi szybko przychodzi zmęczenie. Pomijając pierwszy kontakt, nie było żadnych gróźb pod adresem zakładników, nie podał żadnych limitów czasowych. Javed nie mówił wprost o samobójstwie ani w przeszłości nie przejawiał skłonności do przemocy. – Z tego, co pani mówi, mogłoby wynikać, że Javed to arcybiskup Canterbury – skwitował Chivers. Uśmiechał się, ale to do niego nie pasowało. – Z całą pewnością martwimy się na próżno. Broń milczy zarówno tu, jak tam, a Weeks i ten drugi nieszczęśnik mają w sklepiku ubaw po pachy. – Jasne – mruknął Donnelly i powrócił wzrokiem do Pascoe. – Nie dostrzegam oznak eskalacji żądań czy przemocy – stwierdziła. – I dopóki to się nie zmieni, z całą stanowczością odradzam podejmowanie drastycznych kroków. Chodzi o to, żeby go zmęczyć. Donnelly odwrócił się do Chiversa. – Bob? Po raz pierwszy Thorne usłyszał imię Chiversa i uznał, że idealnie do niego pasowało. Tylko jedna sylaba „Bob”, nie „Robert”. Krótkie, chwytliwe, można je było wytatuować w jakimś dogodnym miejscu, na wypadek gdyby wyleciało mu z pamięci. Thorne popatrzył na Pascoe, lecz ona nie spojrzała na niego. Uznał, że bała się, iż mogłaby wybuchnąć śmiechem. – Cóż, znacie moje zdanie – powiedział Chivers. Skinął głową w stronę Pascoe. – Z całym szacunkiem, ale miałem do czynienia z większą liczbą tego rodzaju incydentów niż pani i w ostatecznym rozrachunku jedyną różnicą pomiędzy grą na przeczekanie a interwencją jest ogrom zmarnowanego czasu i środków. Rezultat jest zwykle taki sam. – Zwykle? – powtórzyła Pascoe. Chivers potraktował to jako wyzwanie – i faktycznie tak było. W ten sposób Pascoe próbowała oszacować jego kompetencje. – W ciągu pięciu lat prowadzenia tego rodzaju operacji moja brygada tylko trzykrotnie była zmuszona do użycia broni – wyjaśnił. – Jedna ofiara śmiertelna, dwie osoby ranne, a zakładnicy co najwyżej

lekko draśnięci. Wystarczy? Pascoe zastanowiła się nad tym. Tym razem już nie było jej do śmiechu. – Zakładam, że nie uznaje pan ofiary śmiertelnej za porażkę. – Jeżeli uważa pani, że wysłałbym tam moją ekipę, nie przekonawszy ich uprzednio, że mogliby rozwiązać tę sytuację bez użycia broni, to się pani myli. Ale człowiek, który wziął tych zakładników, wymachuje nabitym rewolwerem i proszę o tym nie zapominać. Dlatego też nie zamierzam tu siedzieć i udawać, że jego bezpieczeństwo jest dla mnie równie ważne jak zdrowie i życie zakładników. Jasne? – Chciałabym wyprowadzić stamtąd wszystkich całych i zdrowych – oznajmiła Pascoe. Zamierzała powiedzieć coś więcej, ale Donnelly wszedł jej w słowo: – Chyba trochę się pospieszyliśmy. Chivers spojrzał na Thorne’a. – A pan ? – Nie przepadam za bronią palną – odrzekł Thorne. Chivers pokiwał głową, ale najwyraźniej uznał te słowa za równe przyznaniu się do wymyślnych perwersji seksualnych. – Chodziło mi raczej o to, jak się przedstawiają wyniki pańskiego dochodzenia – wyjaśnił. – Ta sprawa z jego synem. – Obchodzi to pana? – O ile tylko jest pan w stanie dać osobie, która wzięła zakładników, to, czego żąda, gdyż w związku z tym mnie tu wezwano, jest oczywiste, że mnie to obchodzi. – Myślę, że ktoś zamordował jego syna – powiedział Thorne. – I robię, co mogę, aby odkryć, kto za tym stoi. – Ile to może potrwać? Wyraz twarzy Thorne’a nie pozostawiał złudzeń, że uważał to pytanie za równie głupie jak wtedy, gdy usłyszał je po raz pierwszy. – Dziesięć minut? Tydzień? Wieczność? Nie sposób tego określić, Bob. Donnelly wstał.

– Na razie róbmy to, co dotychczas, ale wezmę pod uwagę wszystko, co tu usłyszałem, i będziemy korygować sytuację na bieżąco. Jasne? Skinienia głową, jedne bardziej entuzjastyczne, inne mniej. – Dobra, to dzwonimy. Wrócili do sali i kiedy zajęli miejsca, Donnelly poprosił o ciszę, a Pascoe wybrała numer. Odebrał Akhtar, a negocjatorka zapytała go, jak się czuje. Podziękował za troskę i odpowiedział, że dobrze, zapytała więc, czy mógłby dać jej jakiś dowód, że z zakładnikami też wszystko w porządku. Akhtar przekazał na chwilę telefon Helen Weeks. Zapewniła Pascoe, że ona i Stephen są bardzo zmęczeni, niemniej trzymają się nieźle i niczego im nie brakuje, po czym oddała komórkę Akhtarowi. Pascoe podziękowała mu, a on zapytał, czy ma jakieś wiadomości od Toma Thorne’a. Inspektor nachylił się w stronę Pascoe. – Jestem tutaj – powiedział. Akhtar milczał. – Właśnie wróciłem po rozmowie z kolejnymi osobami w sprawie Amina i chcę, żeby pan wiedział, że zrobiłem spore postępy. Thorne sięgnął po słuchawki Pascoe, ale ona nie bardzo chciała mu je oddać. Oboje przenieśli wzrok na Donnelly’ego, oczekując na przyzwolenie. Kiedy się zgodził, Pascoe oddała słuchawki Thorne’owi, który zasiadł na jej miejscu. – W porządku, Javedzie? – O jakich postępach mowa? – Muszę z panem porozmawiać. – Niech pan mówi śmiało. – Tylko pan i ja – oznajmił Thorne. W mgnieniu oka wyczuł reakcję otaczających go ludzi, szok przeradzający się we wściekłość i energiczne, przeczące ruchy głową. Donnelly zasyczał: „Nic z tego”, a Pascoe uniosła rękę w ostrzegawczym geście. – Nie wyobrażam sobie, jak miałoby to wyglądać – rzekł Akhtar. – Nikogo nie wpuszczę do środka i nie spodziewam się, aby zezwolono mi tak po prostu wyjść na zewnątrz na krótką pogawędkę. – Możemy pomówić przez żaluzje antywłamaniowe – zaproponował Thorne.

Czekał, próbując zignorować gniew otaczających go funkcjonariuszy i napór dłoni nadkomisarza na swoim ramieniu. Wpatrywał się w obraz frontu sklepu na ekranie monitora i wsłuchiwał w ochrypły szept oddechu Akhtara. – Po prostu podejdzie pan do drzwi, przy żaluzjach, a ja stanę na ulicy tuż przy wejściu do sklepu. Akhtar przełknął ślinę i odetchnął. – Dobrze. – Będę za pięć minut – powiedział Thorne.

34

Donnelly wrzeszczał, gdyż chciał, aby Thorne miał świadomość, że niezależnie od tego, co się wydarzy i jak rozwinie się sytuacja, pourywa inspektorowi jaja i zje na śniadanie. Thorne przyjął ten opieprz ze stoickim spokojem, choć nie mógł się oprzeć pokusie, by dorzucić, że Donnelly po tej przekąsce wciąż byłby głodny. Następnie wyszedł z gmachu szkoły w towarzystwie Pascoe i Chiversa. – To głupie – rzekł, klepiąc się dłonią w kamizelkę z kevlaru, do której włożenia zmusił go Chivers. – Bez tego nie pozwolę panu nic zrobić – uciął Chivers. – Tak po prostu. Przeszli przez ulicę w stronę sklepiku. – Jak miałby do mnie strzelić przez żaluzje? – To nie podlega dyskusji.

– Myśli pan, że co on ma tam w środku? Bazookę? Thorne czuł na sobie spojrzenia wielu oczu. Wzrok Donnelly’ego i wielu innych, którzy obserwowali go na monitorach, a także funkcjonariuszy mundurowych, którzy utrzymywali kordon po obu stronach ulicy, sto metrów na prawo i lewo od niego, i nie bardzo wiedzieli, co się dzieje. Thorne’a najbardziej niepokoiła obecność członków brygady uderzeniowej, którym po krótkiej odprawie nakazano zająć pozycje strzeleckie za strategicznie rozstawionymi pojazdami. Wiedział, że w jego stronę skierowane były nie tylko oczy. – To ich się boję – powiedział, wskazując w stronę hełmów widocznych tuż nad maską volvo. – Nie jego. – Cóż, wobec tego miejmy nadzieję, że żaluzje nie zaczną się podnosić – skwitował Chivers. Sprawiał wrażenie, że świetnie się bawi. – I proszę pamiętać, czyj był ten błyskotliwy pomysł. Thorne’owi zabrakło ciętej riposty. Popatrzył na Pascoe, ale szła ze spuszczoną głową. Nie odezwała się do niego od momentu zakończenia rozmowy. Zatrzymali się parę metrów od frontu sklepu. – Po prostu proszę mówić – rzekł Chivers. – To wszystko. I w żadnym wypadku niech pan nie proponuje, że wejdzie do środka albo żeby on wyszedł na zewnątrz, bo jeżeli żaluzje zaczną się unosić, a on będzie miał w ręku broń, znajdzie się pan po uszy w kłopotach. Jasne? – Jasne – odparł Thorne. Dopiero teraz odezwała się Pascoe: – A jeżeli rozmowa zacznie przyjmować niepomyślny obrót, proszę się natychmiast wycofać. Ciężko pracowałam, aby pozyskać jego zaufanie, i nie chcę tego zaprzepaścić. – Nie próbuję niweczyć pani osiągnięć – odrzekł Thorne. – Wcale tego nie sugeruję. – Chcę tylko, aby wiedział, że robię to, czego on chce, i możliwe, że wpadłem na pewien trop. Chcę, żeby mnie również zaufał. – Czy możemy już zaczynać? – rzucił Chivers. Thorne podszedł i zapukał w żaluzje. Od strony głównej ulicy dochodziły stłumione odgłosy przejeżdżających opodal samochodów, ale nagle zapadła niemal kompletna cisza. – Jestem tu – odezwał się Akhtar. To było dziwne usłyszeć z tak bliska głos tego mężczyzny. Był stłumiony przez szybę w drzwiach frontowych sklepu i Thorne musiał się nachylić jeszcze mocniej w stronę pofałdowanego arkusza pomalowanej sprayem wzmocnionej blachy, która ich rozdzielała.

– Dziękuję, że się pan na to zdecydował. – Jest pan sam? Thorne uznał, że nie powinien kłamać. – Nie. Są ze mną Sue Pascoe, a także dowódca jednostki interwencyjnej. Obawiam się, że inaczej nie da się tego przeprowadzić. – Rozumiem. – Ale rozmawiamy tylko pan i ja, Javedzie, więc… – Co chciał mi pan powiedzieć? – Chciałem osobiście powiedzieć, że moim zdaniem ma pan rację – zaczął Thorne. – Nie wierzę, że Amin sam odebrał sobie życie. Oczywiście mógłbym to powiedzieć ot tak, wcale w to nie wierząc, tylko dlatego, że chce pan to usłyszeć, ale tak nie jest. Musi pan uwierzyć, że mówię szczerze, z pełnym przekonaniem i że robię wszystko, co w mojej mocy, aby odnaleźć tego, kto go zabił. Aby dociec prawdy. Zapadła długa cisza, po czym Thorne usłyszał, jak Akhtar powiedział: – Dziękuję. – Rozmawiałem już z kierownictwem Barndale i z przyjaciółmi Amina. Rozmawiałem z chłopakami i rodzinami chłopców, którzy zaatakowali go rok temu, a także z Rahimem Jafferem. – Czemu rozmawiał pan z Jafferem? – zapytał Akhtar. – Staram się porozmawiać ze wszystkimi związanymi z tą sprawą. – Myśli pan, że Rahim coś wie? – Myślę, że… wiedział o rzeczach z życia pańskiego syna, o których pan nie miał pojęcia, to wszystko. – Thorne starannie dobierał słowa. – Niekiedy rozmawiamy z przyjaciółmi o rzeczach, o których z rodzicami nie jesteśmy w stanie mówić. – On mówił nam o wszystkim – rzekł Akhtar. – Z pewnością. – Nie było tematów, których Amin nie mógłby z nami poruszyć. Thorne odwrócił się, by zobaczyć, że Pascoe i Chivers bacznie go obserwowali. Wciąż czuł na sobie ich wzrok i miał świadomość wycelowanych w jego kierunku luf zaopatrzonych w lunety karabinów snajperskich.

– Javedzie, muszę wiedzieć, że jest pan gotowy usłyszeć to, co udało mi się odkryć. – Nie rozumiem, o czym pan mówi. – Wiem, że nie chce pan nikogo skrzywdzić ani zrobić krzywdy samemu sobie, proszę więc tylko, aby nie tracił pan zimnej krwi. Aby zachował pan cierpliwość i był przygotowany na najgorsze, na wypadek gdyby prawda o tym, co spotkało Amina, okazała się bolesna i trudna do przyjęcia. – Mój syn został zamordowany – rzekł Akhtar. – Jak cokolwiek, co się z tym wiąże, mogłoby być łatwe do przyjęcia? – Po prostu może być nieprzyjemne i bulwersujące, to wszystko. Zapadła kolejna długa chwila ciszy. Pascoe dała Thorne’owi znak, żeby odsunął się od drzwi. – Wystarczy – wyszeptała. I wtedy Akhtar znów się odezwał, donośniej, jakby przysunął się bliżej do żaluzji: – Kłamstwa na temat Amina, którymi nas faszerowano, kłamstwa o tym, co się z nim stało w więzieniu, rozdzierają nam serca, panie Thorne. Moje i Nadiry. Pozbawiły mnie resztek przyzwoitości i zmieniły w człowieka, którym pogardzam. W kogoś, kto utracił jakiekolwiek poszanowanie dla prawa i był w stanie posunąć się do tak drastycznych, niewysłowionych poczynań. To wszystko jest pokłosiem tych kłamstw, rozumie pan? Jak zatem mógłbym obawiać się prawdy?

35

Kilka sekund po powrocie Akhtara na zaplecze rozdzwonił się telefon. Oboje spojrzeli na komórkę

Helen, wciąż leżącą na biurku, zaraz jednak zorientowali się, że dźwięk dochodził ze sklepu. To był sygnał komórki Mitchella, którą miał w kieszeni. Siedzieli i wsłuchiwali się w ten dźwięk, a kiedy ucichł, odezwał się Akhtar: – Zamierzałem powiedzieć to już wcześniej, ale owinąłem ciało pana Mitchella najlepiej, jak umiałem. Było tu parę czarnych worków, więc… – W porządku – zapewniła Helen. – Nie przychodzi mi do głowy, co można by zrobić innego. Zastanawiała się, kiedy zwłoki zaczną cuchnąć. W tym upale raczej niedługo. Akhtar usiadł. – Tak mi wstyd, że on tam leży… bardzo mi wstyd, ale obiecuję, pani Weeks, że kiedy to wszystko się skończy, uczynię, co należy, aby miał odpowiedni pogrzeb. Nie zważając na koszty, zajmę się tym, obiecuję. Helen tylko na niego patrzyła. Kiwanie głową, gorliwość. Czy naprawdę wierzył, że kiedy to się skończy, tak po prostu stąd wyjdzie i powróci do dawnego życia? Wróci do domu, do żony, domowych obiadów i porannego wstawania, by otworzyć sklep o wpół do piątej? Czy naprawdę sądził, że istniała inna perspektywa prócz śmierci i więzienia? A jakie ona miała perspektywy? Znów pomyślała o cenie, jaką będzie musiała zapłacić za zatajenie prawdy o śmierci Stephena Mitchella. O tym, że postawiła na szali ciężko wypracowaną karierę, i ogarnęła ją złość na człowieka, który, już martwy, spoczywał w sąsiednim pomieszczeniu. Dlaczego jej nie posłuchał, dlaczego był taki głupi? To on ją w to wpakował! Przez niego musiała kłamać, kombinować i mataczyć… Kiedy gniew w końcu osłabł, ogarnęło ją zawstydzenie, tak jak Akhtara. Spójrzmy prawdzie w oczy. Była gotowa poświęcić wszystko, łącznie z własną kretyńską karierą, i wyczołgałaby się stąd, choćby nawet krwawiąca i pozbawiona kończyn, aby tylko znów zobaczyć swojego synka. I wiedziała, że gdy to się stanie, jeżeli to się stanie, Stephen Mitchell zostanie wyniesiony ze sklepu jak cuchnący zewłok owinięty w torby na śmieci. – Wszystko w porządku, pani Weeks? Helen popatrzyła na niego i spróbowała się uśmiechnąć. – Nie uważa pan, że „pani Weeks” brzmi zbyt formalnie? Zważywszy na okoliczności. – Tak, oczywiście – przyznał Akhtar. – To głupie.

– Mówi mi Helen. Pokiwał głową i przysunął krzesło nieco bliżej niej. – Myślę, że to już niedługo się skończy, Helen. – To dobrze – powiedziała. Na jej ustach pojawił się szczery, promienny uśmiech i po raz pierwszy od wielu godzin zapomniała o obolałym, zdrętwiałym ciele i obręczy kajdanek wrzynającej się w jej nadgarstek. – To naprawdę świetnie, Javedzie. Nie chciała naciskać, pytać, o czym on i Thorne rozmawiali przez żaluzje. Słyszała głos Akhtara, ale nie była w stanie zrozumieć słów Thorne’a. Zamierzała zaczekać, aż Akhtar sam jej to powie. Zamiast tego zapytał: – Skąd znasz pana Thorne’a? – To długa historia – odparła. Akhtar wzruszył ramionami. – Wydaje mi się, że zostaniemy tu jeszcze przez jakiś czas. – Ponad rok temu zginął mój partner. To było tuż przed tym, jak urodził się Alfie. – Ach – powiedział Akhtar i pokiwał głową. – Zastanawiałem się, dlaczego nigdy nie widziałem ojca dziecka. Oczywiście nigdy nie ośmieliłbym się zapytać. Helen przełknęła ślinę i odczekała kilka sekund. – Paul… został zabity i zadaniem Thorne’a było dowiedzieć się, co się stało. – Tak jak teraz? – Mniej więcej. – I udało mu się? – Cóż, zdołałam sama dojść prawdy. Helen pokręciła głową, wciąż nie mogąc uwierzyć, nawet po roku, że podjęła takie ryzyko. Że tak się narażała. Weszła w środowisko gangsterów i zabójców jak dziecko, które trąca patykiem gniazdo os, i miotała się jak szalona, choć była wtedy przecież w ósmym miesiącu ciąży z Alfiem. Mimo to ostatecznie była z siebie dumna i usatysfakcjonowana, bo wiedziała, że Paul z pewnością doceniłby jej trud. To pomogło jej uporać się z bólem i poczuciem winy. – Może więc to ciebie powinienem był poprosić, abyś się dowiedziała, co się stało z Aminem – rzekł z uśmiechem Akhtar. – A Thorne powinien siedzieć na twoim miejscu.

– To nawet mi się podoba – stwierdziła. Akhtar podniósł się i wstawił wodę. Jego ruchy nagle nabrały lekkości, kiedy sięgał po kubki i łyżeczki. Ramiona wyprostowały się. – Wczoraj zaproponował, że zamieni się z tobą miejscami. To powiedziało mi coś ważnego na jego temat. Jakim jest człowiekiem. Uświadomiło mi, że to właściwy człowiek… Helen przypomniała sobie rozmowę z Thorne’em sprzed roku, po pogrzebie Paula. Sprawiał wrażenie, że było mu niewygodnie w garniturze i w krawacie. Powiedział jej wtedy, że zostanie ojcem. „Dziecko jest już w drodze. Sytuacja nie jest tak zaawansowana jak w pani przypadku, ale… jest w drodze”. A zatem od paru miesięcy Thorne powinien być już ojcem. A mimo to zaproponował, że zajmie jej miejsce. Kiedy Akhtar przyniósł herbatę, Helen napiła się i zjadła kilka biszkoptów. Była dumna z Thorne’a. Wiedziała, że nie potrafiłaby się zachować tak jak on.

36

Bazując na wiedzy pozyskanej z serialu The Young Ones, Thorne wciąż wyobrażał sobie, że większość studentów z dumą mieszka w pełnej chaosu ciasnocie, plamy wilgoci na ścianach zakrywa plakatami z Che Guevarą, pozostawione w zlewie brudne naczynia z wolna pokrywają się pleśnią, a na lodówce wiszą przylepione karteczki z napisem: „Precz z rękami od mojego jogurtu!”. To przestarzałe stereotypy z gatunku tych, które przynoszą pocieszenie. Pozwalały przełknąć zazdrość, jaką Thorne odczuwał wobec o ponad połowę młodszych od niego, którzy jeszcze przez trzy lata mogli cieszyć się seksem i brakiem jakiejkolwiek odpowiedzialności, i łagodziły żal, że nigdy nie zaliczał się do tego grona.

Mieszkanie Rahima Jaffera mogłoby przyprawić o zawiść większość ludzi. Chłopak mieszkał o rzut kamieniem od teatru Old Vic, na parterze przerobionego dawnego magazynu, tuż obok The Cut w Waterloo. Po krótkiej wymianie zdań przez domofon i jeszcze krótszej rywalizacji na spojrzenia w progu Jaffer zaprosił Thorne’a do salonu, którego nie powstydziłoby się żadne z markowych czasopism o modnym i nowoczesnym wystroju wnętrz. – Ładnie tu – zauważył Thorne. Jaffer nie odpowiedział. Biel ścian przełamywały rzędy oprawionych w ramki czarno-białych fotografii, portretów ludzi, których Thorne, z wyjątkiem Marlona Brando i Imran Khana, nie znał. Lampa na końcu długiego, cienkiego, metalowego ramienia sięgała pięć metrów w głąb pokoju z marmurowego bloku w samym rogu i zawisała nad stolikiem do kawy, uformowana na kształt łańcucha DNA. Projekt jakiegoś Japończyka, pomyślał Thorne, choć nie potrafił przypomnieć sobie nazwiska. Nie miał wątpliwości, że nic w tym pokoju nie było przeznaczone do samodzielnego montażu, a kiedy zorientował się, że cała aparatura nagłośnieniowa jest marki Bang&Olufsen – telewizor, wieża stereo, a nawet telefon o absurdalnym kształcie – przypomniał sobie, co Holland powiedział mu o mieszkaniu Petera Allena, choć nie wyobrażał sobie, aby akurat tamto zostało urządzone w równie dobrym guście. Usiadł na krześle ze skóry i chromowanej stali, które z całą pewnością zostało zaprojektowane raczej z uwagi na walory estetyczne niż wygodę, i zobaczył, jak Rahim mości się na identycznej sofie. Chłopak miał na sobie te same ciuchy, w których Thorne widział go wcześniej, choć skarpetki i trampki zamienił teraz na miękkie czerwone mokasyny. – Lepiej się już czujesz, Rahimie? – Słucham? – Rozmawiałem z twoją wykładowczynią, opiekunką ze studiów. – Ale po co? – Choćby dlatego, że nie odbierałeś komórki – odparł Thorne. – Dlatego wpadłem na uczelnię. Twoja opiekunka bardzo mi pomogła. Powiedziała, że źle się poczułeś. I że poszedłeś wcześniej do domu. – Tja… – To musiało się stać nagle. – Thorne zmienił pozycję, aby było mu wygodniej, ale w końcu dał za wygraną. – Niedługo po naszej rozmowie, zgadza się? – Jakiś wirus – mruknął Rahim. Thorne skinął głową i odwrócił się w stronę zestawu stereo.

– Czego wcześniej słuchałeś? – zapytał. Rahim wyłączył muzykę, kiedy tylko wprowadził Thorne’a do środka. – I tak raczej pan nie zna. – Zapewne – przyznał Thorne. – Chyba nie było to nic w moim guście. Rahim tylko na niego patrzył. Thorne zauważył, że chłopak jest zdenerwowany, ale mimo to stara się podtrzymać luźną rozmowę. Był na tyle bystry, że wiedział, iż nie po to Thorne go odwiedził. – Lubisz muzykę? Bywasz w klubach? Moment zawahania. – Nie bardzo. – Czyżby? Rahim wychylił się do przodu i zapytał: – O co właściwie chodzi? Ale po wyrazie jego twarzy widać było, że doskonale zna odpowiedź na to pytanie. – Zostałeś aresztowany podczas nalotu na Crystal Rose przy Brewer Street pięć miesięcy temu – powiedział Thorne. – I byłeś zatrzymany za posiadanie kokainy. Chłopak zapewne chciał sprawiać wrażenie niewzruszonego, ale nie był w stanie zapanować nad nerwowymi odruchami. Miękki czerwony mokasyn zaczął postukiwać szybko o podłogę. – No i co z tego? – Byłeś tam z powodu muzyki? – To miły klub – odrzekł Rahim. – Poszedłem tam z kolegami. Thorne wychylił się do przodu i z zadowoleniem stwierdził, że w tej samej chwili Rahim odsunął się jeszcze bardziej do tyłu. – Nie obchodzą mnie prochy – stwierdził. To już nie była luźna pogawędka ani niezobowiązująca rozmowa. – Najciekawsze jest to, że nalotu wcale nie dokonali antynarkotykowi. To była robota obyczajówki. Dostali cynk, że pewni osobnicy zaglądają do Crystal Rose i wykorzystują to miejsce, aby podrywać nieletnich chłopców. Czekał, ale Rahim tylko wpatrywał się w podłogę i teraz już obie jego stopy wybijały rytm na wyłożonej parkietem, lakierowanej podłodze.

– Mówię tu o czternasto-, piętnastolatkach – ciągnął Thorne. – Rozumiesz? Nie jest to aż tak odrażające, żeby pobudzić do szczególnie zażartego działania brygadę antypedofilską, ale na tyle zabronione przez prawo, żeby móc za to posadzić, a mężczyźni, których to dotyczy, nie mogą sobie pozwolić na spokojną przechadzkę w okolicach Piccadilly Circus z samego rana. Wiesz, o czym mówię, Rahimie? Chodzi o osoby powszechnie szanowane. No bo kto przy zdrowych zmysłach chciałby ryzykować okradzenie albo pobicie przez jakiegoś ćpuna, kiedy chce jedynie szybkiego numerku w wykonaniu kogoś, kto ma delikatne, gładkie dłonie? Dlatego klub taki jak ten, w którym byłeś, to istny dar niebios, nie uważasz? Idealne miejsce, by znaleźć to, czego się szuka, bez zbędnego ryzyka. Parę drinków, wolny taniec i nie trzeba się martwić o nic więcej, a forsa przejdzie z rąk do rąk już w bezpiecznej garsonierze albo w wygodnym zaciszu hotelowego pokoju. Potem te naprawdę żałosne typy mogą oszukiwać samych siebie, że ci, których przyprowadzili ze sobą do domu, naprawdę chcą tam być. Mogą robić to, na co mają ochotę, i nie muszą się spieszyć. Mogą się wyluzować i zrzucić przyciasne garniturki… a potem pieprzyć nastoletnich chłopców, jak im się żywnie podoba. Rahim w końcu uniósł wzrok. Teraz naprawdę wyglądał na schorowanego. – Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wcześniej – kontynuował Thorne. – Dlatego biorąc pod uwagę, że trochę mi się spieszy i że tak naprawdę interesuje mnie Amin… zastanawiałem się, co mógłbyś mi na ten temat powiedzieć. – Nic – odparł Rahim. – Niedobrze. – Nie jestem nieletni. – Ale byłeś – rzekł Thorne. – Podobnie jak Amin. Rahim wstał. – Chcę, żeby pan już stąd wyszedł. – Ponieważ nie powiedziałeś rodzicom, domyślam się, że nie wiedzą o twoim aresztowaniu. – Thorne także wstał i podszedł do Rahima. – Ani o narkotykach. – A więc niech im pan powie – rzucił Rahim. – Zrobię to, jeżeli będę musiał. – Nie dbam o to. – Wręcz przeciwnie. Thorne patrzył na Rahima, aż maska zuchwałości i brawury zaczęła pękać, a chłopak spuścił głowę i wyglądał, jakby miał z powrotem osunąć się na sofę. Wiedział, że zastraszał nastolatka. W przeszłości lepiej zdarzało mu się traktować zabójców i gwałcicieli, ale wtedy miał

nieograniczony czas i wsparcie ekipy, która pomagała mu w zbieraniu materiałów dowodowych. Spojrzał na twarz chłopaka i znienawidził samego siebie, ale nie mógł sobie pozwolić na szanowanie czyichkolwiek uczuć, a kiedy pomyślał o tym, przez co przechodziła Helen Weeks i co wycierpiał Amin Akhtar, poczuł nieodpartą ochotę, by schwycić Rahima za gardło, pchnąć go na jedną z tych gustownie zdobionych ścian i wpijać mu przedramię w krtań tak długo, aż gnojek powie mu wszystko. – Bywaliśmy na imprezach – rzekł Rahim. – Ja i Amin. – Na jakiego rodzaju imprezach? – Na imprezach z mężczyznami, jasne? – Nieomal wypluł z siebie te słowa. – Takimi jak ci, o których pan mówił. Powszechnie szanowanymi mężczyznami. – I ci mężczyźni płacili tobie i Aminowi za seks? Rahim powoli pokiwał głową. – Niektórzy chłopcy robili to, bo potrzebowali narkotyków, ale my robiliśmy to po prostu dla pieniędzy. Nasi rodzice nie byli bogaci, rozumie pan? A ci mężczyźni byli zazwyczaj… schludni i troskliwi. Zazwyczaj. Thorne czekał. – To było… podniecające – ciągnął Rahim. – Podobało nam się też to, że nie byliśmy jak inne azjatyckie dzieciaki, które non stop zakuwały, żeby zostać prawnikami czy lekarzami. Które robiły wszystko, aby ich rodzice byli z nich zadowoleni. To my decydowaliśmy o sobie, rozumie pan? – Naprawdę tak uważasz? – Tak właśnie się czułem. – Gdzie odbywały się te imprezy? – zapytał Thorne. Rahim się zawahał. – W różnych miejscach. W City. W penthousie nad rzeką. Czasami w Highgate. – Potrzebne mi adresy. – Nie pamiętam. – Opowiedz mi o tych mężczyznach, Rahimie. – Już mówiłem…

– Musisz podać mi przynajmniej kilka nazwisk. – Nie. – Na miłość boską – zawołał Thorne – jeden z tych mężczyzn mógł zabić Amina. Chłopak potrząsnął głową i wciąż kręcił nią przecząco. Thorne z każdą sekundą oddychał coraz szybciej; wiedział, że nie ma sensu zaciągać chłopaka do pokoju przesłuchań, brak podstaw do zatrzymania go i jeszcze mniejsze były szanse na uzyskanie od niego odpowiedzi, których poszukiwał. Siniaki znikały o wiele szybciej niż smutek i żal, a Thorne musiałby potem żyć z ewentualnymi konsekwencjami swoich czynów. Na szczęście pragnienie posunięcia się do przemocy prysnęło równie szybko, jak się pojawiło, kiedy Thorne spojrzał Rahimowi Jafferowi w oczy i zrozumiał, że chłopak jest gotowy przyjąć od niego tę gorzką lekcję. Pragnął tego. Ostatecznie Thorne zamachnął się gwałtownie i musnął chromowany abażur lampy wiszącej nisko, tuż obok niego. Lampa zakołysała się z boku na bok na cienkim ramieniu metalowego wysięgnika, krąg światła na przemian to obejmował swoim zasięgiem chłopaka, to oddalał się od niego, gdy Thorne ruszył w stronę drzwi i bez słowa wyszedł z mieszkania Rahima.

37

W ostatnich dniach Peter Allen spędzał więcej czasu w pubach. Zawsze lubił wypić, ale teraz robił to nie tyle dla przyjemności, ile po to, aby się nawalić. Zatracić się w piwie albo cydrze. Co za ironia, uznał, zważywszy na to, w jaki sposób zarobił na to pieniądze.

Victoria przy Queensbridge Road to nie był jego lokalny pub. Zaszczyt ten przypadł cuchnącej moczem knajpie jego staruszka, więc wolał przejść dziesięć minut piechotą, by popijać w towarzystwie ludzi zbliżonych do niego wiekiem. Poza tym znajdował się tam wielki telewizor i można było obejrzeć mecz na żywo, do jedzenia oferowano też coś więcej niż orzeszki ziemne. Ten pub nie był tak bajerancki jak Wetherspoons czy inne tego rodzaju knajpy, a Allen podejrzewał, że istniał jeszcze przed jego narodzinami, bo w oknach miał szyby z mlecznego szkła, a w sali pod ścianami stały staroświeckie stoliki oddzielone od siebie czymś w rodzaju przepierzenia. Przychodziło tu kilku zawadiackich stałych klientów, którzy próbowali zmierzyć się z nowo przybyłymi na spojrzenia, ale można też było zagrać w bilard, a w piątki występowały zespoły na żywo, chętnym zaś zapewniono atrakcje w rodzaju kilku jednorękich bandytów, gdzie mogli utopić ciężko zarobione pieniądze. Co najistotniejsze, nie był to irlandzki pub z koniczynkami i innymi tego typu kretyńskimi motywami. Zaczął wcześnie i ostro, bo jeszcze przed wyjściem z domu opróżnił parę puszek. Jednak nawet po czterech szklankach jasnego pełnego w Victorii wciąż pozostawał na tyle trzeźwy, że przed ósmą postanowił rozegrać partyjkę bilarda i orżnąć jakiegoś tępego łysola. Gość gapił się na niego, odkąd tu przyszedł, zerkając i uśmiechając się, ale teraz Allen sprawi, że facetowi naprawdę zrzednie mina. Przerżnął pierwszą ramkę, kiedy przypadkiem wbił czarną bilę do łuzy, i musiał patrzeć, jak tępy buc mrugnął porozumiewawczo do dziewczyny siedzącej pod ścianą i powiedział: „Pech, kolego”. Potem zastanawiał się, czy złamać kij na gębie tego typa, czy raczej podbić stawkę, i po namyśle wybrał drugą możliwość, bo nie chciał ryzykować złamania warunków zwolnienia. Poza tym wiedział, że zawsze może dołożyć frajerowi później, gdyby przegrał lub gdyby wygrana go nie usatysfakcjonowała. Powoli, z namaszczeniem wbił ostatnią czarną bilę, patrząc na brzydką jak noc dziewczynę tępego buca, zanim jeszcze bila wpadła do łuzy. Uśmiechnął się do niej szeroko. Mrugnął i powiedział: „Pech”, a kiedy szedł w stronę baru, przyszło mu na myśl, że mógł mówić o grze albo o tym, że dziewczyna miała pecha, zadając się z takim palantem. Zabrzmiało to dwuznacznie. Uznał, że to było bardzo celne. Choć wymachiwał dwudziestką przez pół minuty, zarozumiała krowa za barem bezczelnie go ignorowała i gadała w najlepsze z jakimś tandeciarzem w garniturze. Przeszedł więc na drugi koniec kontuaru i wcisnął się w pierwszą lukę. Znów zaczął wymachiwać banknotem, po czym odwrócił się, kiedy usłyszał brzęk monet wysypujących się z automatu dla jakiegoś szczęśliwca, i zobaczył znajomą twarz. – Ej, lachociągu! Chłopak przy automacie odwrócił się, oczy miał zimne i martwe, uśmiechnął się jednak, kiedy rozpoznał Allena, który uniósł rękę i zaczął nią wykonywać obsceniczne gesty. Pozbierał wygraną i podszedł do baru, nie zważając na gniewne spojrzenia osób, między którymi się przepychał, aby stanąć obok Allena. Wyciągnął w jego stronę zaciśniętą pięść.

– Co tu robisz? – zapytał. Allen przybił z nim żółwika. – Przyszedłem się nawalić – powiedział. – Miodzio… – Co pijesz? W Barndale nie był szczególnie blisko z Johnno Bridgesem. Ten dzieciak miał słabość do prochów, a Allen nigdy nie przepadał za ćpunami. Poza tym Bridges zadawał się tylko z białymi i choć sam Allen nie był wielkim miłośnikiem czarnych czy Arabów, wolał omijać gangi szerokim łukiem i trzymać się samotnie na uboczu. Na dłuższą metę tak było bezpieczniej, a przynajmniej tak uważał. Niemniej Bridges nigdy nie zachowywał się jak palant, kiedy ich ścieżki się przecinały. To ważna cecha, biorąc pod uwagę niektórych debili, z jakimi Allen miał wątpliwą przyjemność się zetknąć, i istotny powód, aby teraz postawić mu drinka. – Kiedy wyszedłeś? Bridges zamyślił się. – Niedługo po tobie. Będzie ze dwa miesiące. Sięgnął do kieszeni i wyjął plastikowy niebieski różaniec. Zamachnął nim przed Allenem i uśmiechnął się, ukazując mocno uszczuplony garnitur pokrzywionych zębów. – Tajny sygnał – powiedział. – No dalej, niech zobaczą. Allen pokiwał głową i wyjął swój różaniec z kieszeni kurtki. Wszyscy chłopcy w Barndale otrzymywali takie różańce i zgodnie z niepisaną umową po opuszczeniu zakładu zawsze mieli je nosić przy sobie. W ten sposób przyznawali się do pewnych wydarzeń, które ich połączyły, dzielili wspólną przeszłość, zyskiwali wzajemne zaufanie, kiedy się spotykali na wolności. Zdaniem Allena niczym nie różniło się to od sekretnych uścisków dłoni, jakie wymieniali między sobą gliniarze czy sędziowie. Wsunął różaniec z powrotem do kieszeni i patrzył, jak Bridges sączy piwo. Miał bardzo krótkie rudawe włosy i nosił brudną drelichową kurtkę oraz dżinsy. Po rozszerzonych źrenicach Allen zorientował się, że tamten musiał niedawno strzelić sobie działkę. – Wciąż bierzesz? Bridges powoli pokiwał głową i uniósł szklankę w szarmanckim salucie. – Ale już nie to świństwo rozcieńczone środkami na przeczyszczenie.

– Skąd masz na to kasę? Bridges skinął głową w stronę automatów. – Stamtąd. – Pierdolisz. Tę samą bajeczkę Allen próbował wcisnąć wcześniej dwojgu gliniarzom. – Przysięgam – powiedział Bridges. – Krążę po pubach i opróżniam automaty z forsy, którą napakowali do nich kolejni frajerzy. Mam kumpla, który robi w tym biznesie, i zdradził mi, jak można na nich wygrywać. – Serio? – Mówię ci, to pikuś. – No to mi powiedz. Bridges uniósł palec do ust i zachichotał. Podczas gdy Allen dopijał drinka, Bridges sięgnął do kieszeni i rzucił na kontuar garść drobniaków, ignorując monety, które stoczyły się na podłogę, po czym odwrócił się do Allena, jakby przyszedł mu do głowy genialny pomysł. – Urządźmy sobie imprezowy wieczór. – To znaczy? – Zabawmy się i nawalmy – wyjaśnił Bridges. – Przekonajmy się, czy znajdziemy parę panienek, które miałyby ochotę się zabawić. – Znów sięgnął po różaniec i pomachał nim Allenowi przed nosem jak hipnotyzer używający zegarka z dewizką. – No dalej… pokażmy Barndale, że mamy je w dupie. Allen popatrzył na niego. Czuł, że wypity alkohol już zaczyna działać, ale Bridgesowi wciąż jeszcze sporo brakowało. Biorąc pod uwagę mijający dzień i nastrój, jaki go ogarnął po wizycie dwójki cwanych gliniarzy, miał ochotę urżnąć się do nieprzytomności. – Brzmi kusząco – stwierdził. Pascoe i Donnelly siedzieli, pijąc kawę w niewielkim pokoiku za ścianą. Do przybycia nocnej zmiany zostało tylko parę godzin. Jeszcze jeden telefon do Helen Weeks, odprawa dla nowej ekipy i będą mogli rozjechać się do domów. – Nawiasem mówiąc, świetnie pani idzie – powiedział Donnelly. Popatrzyła na niego, przełykając kawę.

– Dzięki. – Chciałem, żeby pani to wiedziała. Pascoe odwróciła się, nie chcąc, aby nadkomisarz zobaczył, że się zaczerwieniła, i zorientował się, ile znaczy dla niej ta pochwała. Niemal natychmiast zaczęła się zastanawiać, dlaczego to powiedział. Może trochę ją lubił i próbował zyskać jej względy? A może myślał, że jest osobą, która potrzebuje odrobiny wsparcia? Żadne z wyjaśnień nie przypadło jej zbytnio do gustu. – Cieszę się, że tak pan uważa – powiedziała. – Naprawdę… ale zastanawiam się, dlaczego pan o tym wspomniał. Czy wątpi pan w moją pewność siebie? – Nie uważam, że jest pani… – Ale jestem. Donnelly uniósł ręce w geście rezygnacji. – Wiem, wiem. Kiedy pani się zjawiła, wydała mi się pani trochę zdenerwowana, to wszystko, ale świetnie sobie pani radzi i chciałem powiedzieć, że jestem pod wrażeniem. To wszystko. Żadnych podtekstów. – Przepraszam. Nie o to mi chodziło. – Myślę, że do moich obowiązków należy dbanie o to, aby wszyscy w zespole byli pozytywnie nastawieni – rzekł Donnelly. – Podobnie w kwestii działań operacyjnych. Po prostu wtedy ludzie lepiej pracują. – To ma sens. – I jak, czuje się pani pozytywnie nastawiona? Wobec tego, co się dzieje? – Owszem, tak – potwierdziła Pascoe. – Nie ma symptomów wskazujących na wzrost tendencji do przemocy ani nacisku na negocjacje w cztery oczy. Osoba, która wzięła zakładników, przejawia zaniepokojenie wahające się od lekkiego do umiarkowanego, a zakładniczka ma przynajmniej podstawowe przeszkolenie i jest w stanie poradzić sobie z tą sytuacją. – Racja… Donnelly chrząknął i pokiwał głową trzy lub cztery razy, gdy Pascoe mówiła, ale ona czuła, że chodzi mu o coś więcej niż wyrecytowanie fragmentu z podręcznika działań negocjacyjnych. – Myślę, że sprawy przedstawiają się pomyślnie – powiedziała. – Nadal uważa pani, że powinniśmy go zmęczyć? – Tak.

– Jeżeli tylko sytuacja się nie zmieni. – Oczywiście. Donnelly znów pokiwał głową i nie po raz pierwszy Pascoe dostrzegła niepewność, która ją zaniepokoiła. Nie ucieszyłaby się, gdyby oficer dowodzący operacją okazał się twardogłowym facetem niesłuchającym nikogo ze swojego otoczenia, ale i tak była mocno podenerwowana. Donnelly coraz bardziej sprawiał wrażenie człowieka czekającego, aż inni zaczną podejmować za niego decyzje. Kogoś, kto przyjmuje rady tylko dlatego, że dzięki temu w razie niepowodzenia może zrzucić z siebie odpowiedzialność. – To było imponujące – powiedział. – To, jak się pani postawiła Chiversowi. – Po prostu broniłam swego. – Świetnie się pani spisała – rzekł Donnelly z uśmiechem. – Naprawdę? – Chyba nie przywykł do tego, że ludzie mu się odszczekują. To było przyjemne i Pascoe uśmiechnęła się na wspomnienie wyrazu twarzy Chiversa. Na Thornie także zrobiło to wrażenie, a ona z kolei również miała niezły ubaw, przysłuchując się wymianie zdań pomiędzy mężczyznami. Nie sposób tego określić, Bob…

Donnelly powiedział Pascoe, że zamierza wypić jeszcze jedną kawę, i zapytał, czy też miałaby ochotę. Podała mu kubek. Napełnił go kawą z jednego z dzbanków i podał jej. – Jest pani mężatką, Sue? – Słucham? – Tak tylko zapytałem. – Donnelly siorbnął łyk kawy. – No bo nie zauważyłem obrączki i tak się zastanawiałem… – To chyba nie należy do pańskich obowiązków?

38

Helen wiedziała, która jest godzina i że na zewnątrz zrobiło się już ciemno, ale oświetlenie na zapleczu ani trochę się nie zmieniło. Ponieważ nie było tu okien, a od frontu opuszczono żaluzje antywłamaniowe, migoczący biały blask świetlówek nie osłabł. Choć Helen czuła się wyczerpana, wiedziała, że raczej znów czeka ją nieprzespana noc. Akhtar leżał na polówce. Zakrył oczy jedną ręką, ale niewątpliwie czuwał. Ostatni telefon od Sue Pascoe był krótki i w sumie nijaki, co Helen uznała za pozytywny objaw. To stawało się już rutyną. Ta kobieta była dobra w tym, co robiła, rzeczowa, konkretna i mimo zawodowej rezerwy również przyjazna, co też jest ważne. Helen uznała, że negocjatorka w razie potrzeby umiała być stanowcza, teraz jednak robiła wszystko, co konieczne, aby Akhtar pozostał spokojny i w miarę zrelaksowany. Helen ponownie upewniła Pascoe, że ona i Mitchell czują się dobrze, są w niezłej formie, a kiedy połączenie dobiegło końca, Akthar podziękował jej za to, że w dalszym ciągu kłamała. Zrobił jej kolejną herbatę i zapytał, czy chciałaby coś obejrzeć w telewizji, po czym się położył. Teraz, póki jeszcze nie zasnął i miał do niej dobre nastawienie, postanowiła poprosić go o przysługę. – Javedzie… Usiadł i popatrzył na nią. – Czy mogłabym zadzwonić do Thorne’a? – Po co? – Rozumiem, dlaczego nie chcesz, abym zatelefonowała do siostry. Ale gdybym mogła zadzwonić do Thorne’a, może on by się z nią skontaktował. Muszę wiedzieć, czy z moim synkiem wszystko w porządku. Kiedy Akhtar popatrzył na komórkę leżącą na biurku, Helen wiedziała, że się zgodzi. Zdziwiła się jeszcze bardziej, kiedy, zamiast wycelować do niej z rewolweru i przesunąć komórkę po podłodze, zostawił broń i podał jej telefon. Nie zbliżył się do niej w ten sposób, odkąd schylił się, by rozpiąć

obręcz kajdanek, a następnie wynieść z zaplecza zwłoki Stephena Mitchella. – Dziękuję – powiedziała. Akhtar pokiwał głową i ponownie usiadł na polówce. – Abyś mogła im powiedzieć, że dobrze cię traktowałem. Helen wybrała numer, a telefon został odebrany tak szybko, jak się tego spodziewała. Najwyraźniej Thorne rozpoznał numer. – Javed? – To ja, Helen. – Wszystko w porządku? – Może być. Zastanawiałam się, czy mógłbyś zadzwonić do mojej siostry? Chcę wiedzieć, co z Alfiem, i to tyle. – Nie ma sprawy – odparł Thorne. – Jaki jest do niej numer? Podała mu go. – I powiedz jej, że u mnie wszystko okej i żeby się nie martwiła. – Oddzwonię, kiedy z nią porozmawiam – zapewnił Thorne. – A z nim w porządku? Helen uniosła głowę i powtórzyła pytanie Akhtarowi. Zamyślił się przez chwilę, po czym skinął głową. – Tak – odpowiedziała. Siedzieli w milczeniu, czekając na telefon od Thorne’a, od czasu do czasu wychwytywali nawzajem swoje spojrzenia i uśmiechali się niepewnie jak pacjenci w poczekalni. Helen zaczęło głośno burczeć w żołądku, Akhtar udał jednak, że tego nie słyszy. Wcisnęła przycisk odbioru, kiedy tylko telefon zaczął dzwonić. – Tom? – Z Alfiem wszystko w porządku – powiedział natychmiast Thorne. – Oczywiście teraz śpi, ale Jenny mówi, że malec jest w świetnej formie. Z tego, co zrozumiałem, dał jej nieźle popalić. Helen zaparło dech w piersiach, kiedy spróbowała coś powiedzieć. Na moment głos uwiązł jej w gardle, lecz w końcu wykrztusiła: – Dzięki – i po chwili dodała: – Ale je normalnie? Mówiła coś o tym? Bo on bywa wybredny.

– Wszystko jest w porządku. Słowo daję. – To świetnie. – Pewnie nawet nie zauważył twojej nieobecności – powiedział Thorne. – Wiesz, jakie są dzieci, prawda? Helen zaśmiała się, choć poczuła nieprzyjemny ucisk w piersiach. – Tak, pewnie strasznie go rozpieszcza. – To oczywiste. – A u niej wszystko w porządku? – Bardzo się martwi – odrzekł Thorne. – To twoja siostra. Powiedziałem jej, że świetnie sobie radzisz i niedługo się z nią zobaczysz. – Czy mówiła coś o ojcu? – Tak, jakoś się trzyma. On też bardzo się martwi, ale siostra wspomniała, że przekazała mu od ciebie pozdrowienia, i zapewniła, że wszystko będzie dobrze. Helen? – Przepraszam, tak… No wiesz, dziękuję. – Popatrzyła na Akhtara. – Muszę kończyć – powiedziała. – Naprawdę, bardzo dziękuję. Na pewno masz teraz prawdziwe urwanie głowy. Musisz mieć mnóstwo innych, ważniejszych spraw. – Jakoś mi się nie wydaje – odparł Thorne. Helen zaśmiała się i tym razem poczuła się trochę swobodniej. – I naprawdę będzie dobrze, rozumiesz, Helen? Więc się tam trzymaj. Kiedy zakończyła połączenie, podała telefon Akhtarowi. Sklepikarz stał przez chwilę, wpatrując się w świetlówkę, i pokręcił głową, po czym podszedł do tej samej szafki, z której wyjął polówkę, i sięgnął do środka. – Zabaczymy, co da się zrobić – powiedział. Z cichym okrzykiem zadowolenia wyjął drewnianą lampę z naderwanym zielonym abażurem. Podszedł z nią do biurka i włączył wtyczkę do kontaktu. Kiedy tylko zapalił lampę, zgasił świetlówkę pod sufitem, a potem ocenił uzyskany efekt. – Wciąż za jasno – stwierdził. – Poczekaj. Podniósł poduszkę, którą Helen odrzuciła, po tym jak Mitchell został zastrzelony. Zdjął poszewkę i uniósł triumfalnie, jakby oczekiwał aprobaty Helen. Tylko na niego patrzyła, kiedy nieudolnie

próbował rozerwać materiał, a w końcu wyjął nożyczki z szuflady biurka. Kiedy rozciął poszewkę na pół, odłożył nożyczki do szuflady, a następnie starannie obwiązał zbrązowiałym materiałem abażur lampy. – No i proszę – powiedział, dokonując ostatnich poprawek. – Tak lepiej. Może nie idealnie, ale przynajmniej będziesz mogła przespać się parę godzin. Wiem, że wcześniej było to niemożliwe. – Dzięki. Akhtar wrócił na polówkę i położył się. Helen wciąż wątpiła, czy zdoła zasnąć choćby na kilka minut, lecz teraz światło było lepsze i musiała przyznać, że delikatniejsze. Jakby rozrzedzone warstwą brudnej bawełny i zaschniętej krwi.

39

Thorne przez cały dzień prawie nic nie jadł, więc po powrocie do domu przyrządził sobie trzy tosty z serem. Teraz, po zakończeniu rozmowy z Helen Weeks, wrócił do kuchni, aby zrobić jeszcze kilka. Miał nadzieję, że to tylko mit – przekonanie, iż jedzenie sera przed snem wywołuje koszmary. Czuł się niekomfortowo, okłamując Helen, ale nie miał wyboru. Telefon stacjonarny jej siostry był cały czas zajęty, a komórki nie odbierała. Zajadając posiłek przy wiadomościach o dziesiątej, Thorne domyślał się powodów takiego stanu rzeczy. Choć jak dotąd udało się zachować względny spokój w sprawie wzięcia zakładników w Tulse Hill, prasa była uparta i umiała kupić informacje. Przecieki były nieuchronne. Podczas ostatniego raportu z „miejsca oblężenia” Helen została w końcu wymieniona z nazwiska, dlatego Thorne podejrzewał, że aby uniknąć kontaktu z mediami, jej siostra odłożyła słuchawkę. Poszedł sprawdzić, czy tosty już gotowe.

Był przekonany, że przed domem tej nieszczęsnej kobiety koczują teraz tłumy reporterów. Dlatego koniec końców powiedział Helen to, co z pewnością by jej przekazał, gdyby rozmawiał z jej siostrą. To, co rozpaczliwie pragnęła usłyszeć. Niełatwo było przysłuchiwać się emocjom w jej głosie i sam nie bez trudu pohamowywał własne uczucia, po prostu stwierdził, że wszyscy, których ona kocha i którzy ją kochają, będą czekać po drugiej stronie opuszczonych antywłamaniowych żaluzji. Będą czekać wraz z tymi, którzy kochają Stephena Mitchella i Javeda Akhtara. Kiedy jedzenie było gotowe, Thorne wrócił z kolacją do salonu. Otworzył puszkę piwa z supermarketu i posilał się, przerzucając kanały w telewizji. Chudzielce i grubasy, Bez cenzury, golf… Musisz mieć mnóstwo innych, ważniejszych spraw…

Zadzwonił do Louise. Przez trzydzieści sekund mówił niepewnie, nagrywając wiadomość na automatycznej sekretarce, zanim odebrała. – Tom? – Przepraszam, ja tylko… pomyślałem, że się wcześniej położyłaś. – Czekał, aby powiedziała coś więcej. – Wszystko w porządku u ciebie? – Jest późno. – Wiem – przyznał. – Przepraszam. Pracuję teraz w dziwnych porach. Opowiedział jej o wydarzeniach na Tulse Hill. Śledziła rozwój wypadków w telewizji, ale i tak zdziwiła się, że jest w to zaangażowany. Całe szczęście, że na razie w wiadomościach nie podano jego nazwiska. – Mogłam się domyślić, że ta sprawa jest w sam raz dla ciebie – skwitowała. – Jak to? – Ktoś do schwytania i ktoś do uratowania. – Taa, jasne, to się okaże. – I do tego ten martwy dzieciak – ciągnęła. – Myślę, że dzięki temu mamy już odfajkowane wszystkie rubryczki. Ciał pewnie jak na razie jest za mało, lecz nadrabiasz ten mankament mnóstwem obcych

osób, o które trzeba dbać. – Daj spokój, Lou. – No co? – Nie wracajmy do tego. Zapadła długa cisza, ale w końcu Louise przeprosiła. Powiedziała Thorne’owi, że wciąż myśli o odejściu z resortu i wyjeździe z Londynu. Potem, jakby gwoli wyjaśnienia, opowiedziała mu o sprawie, nad którą pracuje. Uprowadzenie czternastoletniej rumuńskiej dziewczynki przerodziło się w szeroko zakrojone śledztwo dotyczące handlu żywym towarem i seksualnego wykorzystywania nastolatków. – Nie mogę myśleć o niczym innym prócz twarzy tych dziewczynek – wyznała. – Pokrytych śladami oparzeń po papierosach, które gasili na ich ciałach. Thorne odczekał kilka sekund. – To mnie właśnie wkurzało – powiedział. – Co takiego? – To, że miałaś mi za złe, że za bardzo się angażuję, choć nie ulegało wątpliwości, że ty robisz dokładnie to samo. – Tak. Ale ja jednak myślę także o sobie. – Posłuchaj, zadzwoniłem do ciebie, bo… – zaczął – mamy tu, w Tulse Hill, negocjatorkę… – Jak się nazywa? – Sue Pascoe. Louise o niej nie słyszała i zapytała, czy jest dobra. – Świetna – odparł Thorne. – Ale ty byłabyś lepsza. Może gdybym pomówił z nadkomisarzem… – Uważasz, że mógłbyś wprowadzić mnie na jej miejsce? – Może warto byłoby się nad tym zastanowić. – Jasne, komendant ucieszy się, że chcesz ściągnąć tam swoją byłą, natomiast kobieta, która od początku zajmuje się tą sprawą, nie będzie mieć nic przeciwko temu, żeby oddać dalsze negocjacje w moje ręce, a ja akurat nie mam nic lepszego do roboty. – Mówiła z udawaną złością, a ton jej głosu ociekał ironią. – Zastanowiłeś się nad tym?

– Cóż… – Nie dlatego zadzwoniłeś, prawda? – No w sumie nie – przyznał Thorne. – Poza tym i tak jestem trochę wypalona, jeżeli chodzi o tego typu robotę. – Louise zaśmiała się. – Po dwóch latach prób negocjacji z tobą… Rahim wziął z kuchni nóż z drogiego zestawu, uformował nim dwie grube ścieżki kokainy, po czym usiadł i popatrzył na nie. Uniósł nóż i zlizał kilka drobinek z ostrza. Pozwolił, aby metal przylgnął do języka. Oczywiście zawsze wiedział, że Amin był odważny, sam miał okazję to widzieć, ale kiedy usłyszał, co Amin zrobił sobie w Barndale, to właśnie była pierwsza myśl, jaka mu przyszła do głowy. A potem: ja nigdy nie znalazłbym w sobie dość odwagi na coś takiego. Nawet jeśli miałby uwierzyć w to, co usłyszał od Thorne’a, drobny szczegół, że Amin sam nie odebrał sobie życia, niczego nie zmieniał. Fakty mówiły za sobie. Jego najlepszy przyjaciel był znacznie odważniejszy od niego. Amin zawsze podejmował większe ryzyko. Nie miało znaczenia, co mógł ujrzeć w oczach niektórych z mężczyzn na tamtych imprezach, co niektórzy z nich chcieli, aby dla nich zrobił. Jakaś cząstka Amina uwielbiała niebezpieczeństwo. Zuchwale stawiał czoło kolejnym wyzwaniom i kwitował śmiechem rady Rahima, że powinien trochę spasować i uważać na siebie. „To właśnie powinni robić mili hinduscy chłopcy, tacy jak my” – mawiał. Tak, no jasne, pomyślał Rahim, bo nagle wezbrał w nim gniew. Który z nas wciąż jest tutaj? Który z nas ma to wszystko? Powiódł wzrokiem dokoła, lustrując eleganckie meble i wsłuchując się w ciche dźwięki muzyki jazzowej sączące się z drogich głośników. Miał to wszystko, bo był ostrożny. Narkotyki. Nóż w dłoni. Ale to Amin był tym ostrożnym tamtej nocy, kiedy to się stało, i opowiedział mu o imprezce. Rahim wpadł w histerię, chciał pójść z tym na policję, ale Amin powiedział mu, że nic im nie będzie, musieli tylko trzymać się swojej wersji wydarzeń. Musieli trzymać się razem. Rahim nigdy nie odwiedził Amina w Barndale, nigdy nie napisał do niego listu. Na pogrzebie siedział w kącie z paroma chłopakami, których poznali na imprezach, i śmiał się, słuchając ich na wpół zapomnianych opowiastek. Jadł samosy i pił kingfishera jak dorosły, ale nie był w stanie spojrzeć w oczy Nadirze i Javedowi Akhtarom.

Jeden z tych mężczyzn mógł zabić Amina.

Muzyka się skończyła i w ciągu kilku sekund ciszy, zanim zaczął się następny utwór, powróciły do niego kolejne słowa Thorne’a. Rahim obrócił nóż w dłoni; drewniany trzonek wydawał się ślizgać w jego ręce. Przyłożył czubek ostrza do przegubu i zaczął dociskać. Kiedy tylko ostrze przebiło skórę, krzyknął i odrzucił nóż jak oparzony. Zbliżył zraniony przegub do ust i zaczął ssać. Jak mógł choćby przez moment uwierzyć, że zdobędzie się na odwagę! Spojrzał na swój nadgarstek, na którym znów pojawiła się szkarłatna nitka krwi wypływająca spod rozciętej skóry. Sięgnął po leżący na stole banknot, zrolował go, a kiedy pochylił głowę w stronę pierwszej kreski koki, zobaczył, jak kropla krwi skapuje na biały proszek. Zgiął rękę w przegubie, aby powstrzymać krwawienie. Rahim przypomniał sobie, jak jego przyjaciel poślizgnął się, kiedy schylił się, żeby podnieść nóż upuszczony przez Lee Slatera, i jak krzyknął, rzucając się naprzód. Przypomniał sobie, jak on sam siedział na ziemi i obserwował te wszystkie wydarzenia, i choć tyłek miał mokry i zziębnięty, czuł się bezpieczny. Spoglądając raz jeszcze na blat stołu, przypomniał sobie krew na śniegu.

40

Nie było żadnych panienek chętnych, żeby się zabawić, a Allen i Bridges opuścili czwarty już tego wieczoru pub. W każdym lokalu uporczywie próbowali szczęścia i Bridges nazwał ostatnią kobietę, która odrzuciła ich awanse, „tłustą lesbą”, zanim wraz z kolegą wytoczył się na Lower Clapton Road.

Allen powiedział: „Nie była tłusta”, co pohamowało dalszy wybuch złości Bridgesa i obaj zaśmiewali się do rozpuku jeszcze kwadrans później, gdy stanęli przed frontowymi drzwiami mieszkania Allena. – Nieźle się urządziłeś, brachu – rzekł Bridges, kiedy weszli do środka. Zbliżył się do zestawu stereo i aż zagwizdał. – Skąd wziąłeś ten cały sprzęt? To wygląda jak wyposażenie sklepu przy Tottenham Court Road. – Wpadło mi trochę kasy. – Ale skąd? Choć Allen był mocno podpity i chciał popisać się przed kolegą, wiedział, że lepiej będzie milczeć. Wzruszył więc ramionami. Bridges niespecjalnie się tym przejął. – Moglibyśmy nieźle się tu zabawić, gdyby nie to, że twój paskudny pies wszystko zeżarł! – Myślałem, że to twoja robota! – Pierdolisz! Obaj znów wybuchnęli śmiechem. Z dalszego pokoju przywędrował pies Allena i chłopcy przez chwilę nabijali się z całej sytuacji. – Browarka? – Jest w lodówce. – To dawaj – powiedział Bridges. Allen przyniósł z kuchni cztery puszki i zanim wrócił Bridges, wybrał płytę i włączył, podkręcając dźwięk. Otworzyli puszki i stanęli, uśmiechając się do siebie nawzajem, kiwając głowami do taktu i przesuwając palcami po ściankach puszek, jakby to były gryfy gitar Fender Stratocaster. – Slayer – zawołał Bridges, przekrzykując jęki gitary. – Zajebista kapela! Allen pokiwał głową. – Najlepsza. – Podszedł, aby trochę ściszyć muzykę. – Sąsiedzi bywają upierdliwi. – Zostaw. – Bridges usiadł na podłodze i oparł się o sofę. Pies podskakiwał przez chwilę, a potem położył się za nim. – Chuj z nimi. Allen nieznacznie ściszył muzykę, po czym usiadł obok Bridgesa na podłodze i tak posiedzieli przez dłuższą chwilę, paląc i popijając piwo. Rozmawiali o odsiadce w Barndale i w innych zakładach.

O klawiszach, których nie znosili, o dobrych i złych chwilach. Wymieniali się opowieściami. – To jak obóz zimowy – powiedział Bridges. – Barndale. W porówaniu z niektórymi pudłami, no wiesz? – Na pewno nie jest to obóz zimowy, do którego miałbym ochotę wrócić – odrzekł Allen. – Po pewnym czasie jest już łatwiej. – Nie wrócę tam, stary. – Jasne. – Wyszedłem na prostą – oznajmił Allen. – Udało mi się zarobić trochę kasy i uporządkować swoje sprawy. – Pozbierał puste puszki i wyniósł je do kuchni. – Nie zachowuj się jak stara baba – rzucił Bridges. Allen odwrócił się w drzwiach, przyciskając puste puszki do piersi. – Spędziłem zbyt wiele czasu w chlewie – powiedział. – Moja chata ma być czysta. Wszedł do kuchni, wrzucił puszki do kosza i przytknął ciało do chłodnej szyby w tylnych drzwiach. Popatrzył na stojące na ciemnym patiu na tyłach budynku plastikowe krzesełka i miał nadzieję, że Bridges nie zamierza u niego się zasiedzieć. Potrzebował jeszcze tylko jednego piwa, żeby się urżnąć do nieprzytomności, i trudno mu było pozbierać myśli. Miał ochotę się położyć obok swojego psa i trochę się przespać. Kiedy wrócił do salonu, Bridges wyjmował właśnie swój sprzęt z poobijanego metalowego pudełka na tytoń. Strzykawkę, igłę, powyginaną poczerniałą łyżeczkę i świstek papieru. – Przynieś trochę wody, dobra? Allen odwrócił się i pomaszerował z powrotem do kuchni. – Masz sok z cytryny? – Za kogo ty mnie uważasz, za pieprzonego Jamiego Olivera? – Ocet? – Tak, jest tu gdzieś. – To wystarczy. Wrócił ze szklanką wody i butelką octu, usiadł i patrzył, jak kumpel ostrożnie wysypuje porcję narkotyku na łyżeczkę i skrapia kilkoma kroplami octu. Bridges napełnił strzykawkę wodą, dodał jej na łyżeczkę, po czym podgrzał to wszystko nad płomieniem zapalniczki. Oderwał filtr z papierosa, włożył do bulgoczącej brązowej brei i wciągnął płyn do strzykawki. Następnie założył igłę na

strzykawkę. Ruchy miał pewne i zdecydowane. Powiedział Allenowi, żeby zdjął pasek, i kiedy Allen podał mu go, obwiązał nim sobie przedramię, postukał w nie, aby żyła się uwydatniła, i wstrzyknął sobie działkę. Pokiwał głową kilka razy, a kiedy w końcu uniósł wzrok i popatrzył na Allena, wyglądał, jakby właśnie spuścił się w spodnie. – Pięknie – powiedział. – Jak wrócisz do domu? – zapytał Allen. Bridges uniósł w dłoni strzykawkę, potrząsając resztką płynu, jaka się w niej znajdowała. – No chodź, strzelmy sobie działkę na pół. Znaj moją szczodrość. – Chyba jednak podziękuję – rzekł Allen. – Strzel sobie całą. – Pękasz? – Bridges wyszczerzył do niego to, co pozostało z jego zębów. – Nigdy wcześniej nie dawałeś w żyłę? – Jasne, że dawałem. Ale jestem za bardzo nawalony, żeby mieć z tego ubaw, to wszystko. – No przestań – rzucił Bridges. – Mieliśmy pokazać, że mamy w dupie Barndale, i co? Trzeba to odpowiednio uczcić. Powinniśmy to zrobić, jak należy! Z klasą i z hukiem! – Odwiązał pasek z przedramienia, nachylił się i zaczął przewiązywać rękę Allena. – Po połowie, tak? Allen spojrzał na strzykawkę. Wyglądało, że zostało w niej więcej niż pół działki, ale co tam. Zawsze chciał to zrobić, kilka razy był tego bliski i rzecz jasna nie zamierzał spękać przed takim palantem jak Bridges. Pokiwał głową. – Zabiorę cię na księżyc, stary – wyszeptał Bridges. – Tak daleko, że całkiem zapomnisz o Barndale… Allen wziął głęboki oddech, gdy igła zagłębiła się w jego ciele, i patrzył, jak Bridges odciąga tłoczek. W zbiorniczku strzykawki pojawiła się wijąca się jak wąż, rozlewająca się, cienka, czerwona nitka. – Słodko, co nie? – Bridges popatrzył na niego i uśmiechnął się. – Stąd wiadomo, że wkłułeś się w żyłę, a nie pod skórę, co nawiasem mówiąc, boli jak skurwysyn, a efekt żaden. – Jak lampa lava – zauważył Allen. – No to lecimy… Allen poczuł nagle, jakby w jego klatkę piersiową uderzył niewidzialny autobus. Spróbował zaczerpnąć tchu i rozpaczliwie miał ochotę zwymiotować, ale zanim zdążył zrobić jedno albo drugie, usłyszał głośny huk. Wciąż zastanawiał się, co się stało, kiedy ogarnęła go ciemność. Bridges skrzywił się, gdy głowa Allena z trzaskiem uderzyła o podłogę, a potem patrzył z fascynacją,

jak powieki chłopaka zatrzepotały, a gałki oczne wywróciły się w oczodołach. Zaczekał, aż pierś Allena przestanie się unosić, po czym wstał z podłogi. Przyniósł z kuchni ścierkę i środek do czyszczenia w sprayu i przeszedł się po całym mieszkaniu, starannie wycierając każde miejsce, którego mógł dotknąć. Z głośników wciąż dudniła muzyka heavymetalowa i Bridges podkręcił dźwięk jeszcze bardziej, kiwając głową do rytmu i przez cały czas szorując i wycierając ścierką. – Ja już ci tu zrobię porządek, ty stara babo. Wytarł aparaturę stereo i okładkę płyty kompaktowej, wszedł do kuchni, sięgnął do kosza i przetarł starannie każdą pustą puszkę po piwie. Podobnie zrobił ze strzykawką, która tkwiła w zgięciu łokcia Allena, a na koniec prysnął parę kropel płynu do swojej puszki na tytoń. Będzie mu jej brakowało, bo przetrwała z nim niejedną trudną chwilę, jeśli jednak wszystko miało wyglądać wiarygodnie, musiał ją tu zostawić, bo wiedział, że tego rodzaju rzeczy należy robić właściwie. Piosenka prawie się skończyła, zanim odłożył płyn do czyszczenia i ścierkę tam, skąd ją przyniósł, poczekał więc, aż wybrzmi zupełnie. Ostatni akord z ogłuszającym brzmieniem perkusji podkreślił, dumnie wyrzucając rękę w górę i podskakując z taką werwą, że prawie stracił równowagę. Nie przewrócił się jednak i stanął, przytrzymując się krzesła i chichocząc. To był naprawdę przyzwoity sprzęt i szkoda, że się zmarnuje. Spojrzał na ciało Allena. Szkoda takiego sprzętu na takie cioty jak ta tutaj. Pies przypatrywał mu się, siedząc na sofie, merdając ogonem jak oszalały i wywalając jęzor. Pomyślał, że może też postara się o psa, przez chwilę zastanawiał się, czy nie zabrać tego, uznał jednak, byłoby to nierozsądne.

Jeszcze przez kilka minut bawił się z psem, drapał go po brzuszku, łaskotał go za uszami, a potem wyszedł.

Leży w łóżku, oglądając wiadomości, kiedy odbiera telefon.

To jedna z jego największych przyjemności – wyciągnąć się w czystej pościeli, z przyzwoitą słodową whisky pod ręką – większa nawet niż ta, którą dają mu niektóre ciała, z jakimi od czasu do czasu dzieli to łóżko. Jednak zawsze jest to tylko krótki, tymczasowy układ trwający nie dłużej niż godzinę, aby mógł dostać to, czego chciał, później zaś nie pragnie już towarzystwa, chce zostać sam. Z całą pewnością nigdy nie pomyślałby nawet, że któryś z nich mógłby zostać na noc. Taka myśl ani razu nawet nie zaświtała mu w głowie. Nie chodzi o to, że nie zniósłby przebudzenia

następnego ranka obok jednego z nich, ale nie brał nigdy pod uwagę tego, że mógłby zasnąć, mając któregokolwiek obok siebie. Ręka przerzucona przez jego ramię, stopa dotykająca jego nogi, czyjś gorący oddech omiatający jego kark. Wzdryga się na samą myśl o tym.

Nie żeby nie był… czuły. Szczyci się tym, że jest rozważnym kochankiem, ale woli własne towarzystwo, kiedy seks się kończy, i zawsze odsyła ich do domu, taksówką, z niewielką premią w kieszeni, aby mogli wydać ją na ten rodzaj narkotyków, który preferowali. Niektórzy sami do niego przychodzili, szukali go, bo wiedzieli, że dobrze się zabawią, zarówno w sypialni, jak i poza nią.

Jest zadowolony, że zyskał taką reputację.

Ogląda wiadomości na Sky, które są prawdziwym darem niebios, kiedy dochodzi do tego rodzaju wydarzeń. Oczywiście po pewnym czasie wszystko traci urok, staje się nudne, gdy te same newsy są wałkowane na wiele różnych sposobów w tym samym programie, ale mimo wszystko jest w tym coś urzekającego, jakaś hipnotyczna moc.

To pomoże mu zasnąć, w najlepszym razie, rzecz jasna.

Jeden reporter stoi o niecały metr od policyjnego kordonu przy końcu ulicy, za nim widać mundurowego funkcjonariusza z posępną twarzą, podczas gdy młoda czarnoskóra dziennikarka – najwyraźniej młodsza spośród tej dwójki – relacjonuje sytuację panującą na stacji metra, która naturalnie jest w dalszym ciągu zamknięta. Od czasu do czasu zwraca się do jakiegoś mrukliwego, niedouczonego przechodnia, ale jej monologowi brak dramatyzmu, jaki wprowadza w swoich komentarzach jej kolega. On ma twarz, która zmusza, by traktować go poważnie. W kadrze za nim widać policję i od czasu do czasu także radiowóz, co z oczywistych względów wzmaga napięcie. A on leży i chichocze do siebie.

Jest tyle sposobów na powiedzenie, że nic się nie dzieje.

Sączy whisky na jęczmiennym słodzie i ponownie pyta samego siebie, po jaką cholerę ten mały człowieczek w swoim małym, zafajdanym sklepiku robi to wszystko. Owszem, żeby zadać kilka pytań, ale do czego miałoby to prowadzić? Czy dzięki temu odzyska syna?

Sięga po kolejnego drinka. Nic takiego się nie zdarzy.

Teraz czarnoskóra kobieta plecie o „napięciach w społeczeństwie” i kiedy dzwoni telefon, on uznaje, że ona wciąż jeszcze pracuje w telewizji tylko z powodu parytetu, by nie posądzono stacji o dyskryminację, i lepiej by się spisała, gdyby została prezenterką w programach dla dzieci.

– Właśnie oglądam najnowsze nowinki ze świata Prasy i Fajek. – Co? – Z tego sklepiku. Te hinduskie saloniki prasowe zwykle mają tego typu kretyńskie nazwy. Tak samo jak nazwanie salonu fryzjerskiego I z Głowy! Pieprzony absurd! – Co się dzieje? – Ten głupi sukinsyn wciąż wymachuje bronią przed nosem jakiejś pechowej policjantki. Nie ma się czym ekscytować. – Tak, ale w związku z tą sprawą… – Och, przestań wreszcie gadać bzdury, dobra? – Siada na łóżku lekko poirytowany. Wyłącza dźwięk w telewizorze. – Mam tego dość każdego dnia w pracy.

Mężczyzna na drugim końcu łącza pociąga nosem i mówi:

– Świetnie. Zadzwoniłem tylko, by powiedzieć, że sprawa została załatwiona. Pomyślałem, że chciałbyś to wiedzieć.

– A nasz szkocki przyjaciel zasłużył na zapłatę?

– Cóż, powtarzam tylko to, co od niego usłyszałem, ale on jest za cwany, żeby próbować jakichś sztuczek. Wie, co za to grozi. – Był ostrożny? – Zadał sobie wiele trudu, aby upewnić mnie, że był wyjątkowo ostrożny. – Świetnie. Grunt, żeby był na tyle ostrożny i się nie wychylał, zwłaszcza teraz, kiedy zrobił to, o co go poproszono. – Ma dość szmalu, żeby zniknąć, więc to nie powinno stanowić problemu. – Chciałbym, żeby to już się skończyło. – A myślisz, że ja tego nie chcę? – Gdzie jesteś? Drugi mężczyzna zniża głos do szeptu.

– Jestem w domu. Na dole.

– Na miłość boską, walnij się do łóżka, człowieku. Pomarszcz freda albo jeszcze lepiej, dogódź swojej żonce. Wygląda, że dobrze by ci zrobiła odrobina odprężenia. – Porozmawiamy jutro? – Zakładam, że widzimy się na imprezie? – Myślisz, że to dobry pomysł? – Jak sam powiedziałeś, sprawa załatwiona. Powinniśmy się trochę zabawić.

Na ekranie reporter oddał właśnie głos do studia. Za dwójką opalonych prezenterów widać było większe zdjęcie uśmiechniętego Javeda Akhtara.

– Jeżeli dopisze nam szczęście, nasz przyjaciel sklepikarz oszczędzi trudu nam wszystkim i do tego czasu włoży sobie lufę rewolweru do ust i pociągnie za cyngiel. Mielibyśmy co opijać, otworzylibyśmy butelkę czegoś dobrego.

DZIEŃ TRZECI

CZŁOWIEK, KTÓRY STANOWIŁ PRAWO

41

Thorne budził się tej nocy kilkakrotnie i po paru minutach leżenia w ciemnościach jakimś cudem znów odpływał w sen, teraz jednak czuł silny ucisk w klatce piersiowej i odnosił wrażenie, jakby jego serce mocno i szybko obijało się o kości. Wiedział, że tym razem już nie zaśnie, bo właśnie zadzwoniła jego komórka. – Mamy ciało, które może pana zainteresować – odezwał się Holland. – Zawsze mnie to interesuje. – Zaznaczyłem to w bazie danych. Wszystkie osoby, z którymi rozmawialiśmy w ciągu ostatnich dwóch dni. Tak na wszelki wypadek. Dziesięć minut temu zadzwonił do mnie detektyw inspektor z Hackney.

Thorne próbował zmusić się do myślenia. Kto był w Hackney? Uśmiechnął się, kiedy sobie przypomniał. – Peter Allen? – Zimny trup. – To już raczej nie jest zbieg okoliczności. – Prawda? – Będę za jakieś czterdzieści minut – rzekł Thorne. – Upewnij się, że do mojego przyjazdu ciało pozostanie na miejscu. Kiedy się ubierał, z informacji lokalnych na BBC London o wpół do dziewiątej dowiedział się, że przy wjeździe do miasta na A40 utworzył się korek, że koszty olimpiady przekroczyły budżet o siedem miliardów funtów i że przez noc nie doszło do przełomu w sprawie wzięcia zakładników w Tulse Hill. Postanowił to sprawdzić. Domyślał się, że gdyby coś się wydarzyło, nie byłby pierwszą osobą, do której zadzwoniłby Donnelly. Wpatrując się w swoje odbicie, umył zęby i zdał sobie sprawę, że już od paru dni się nie golił. Nie wziął też prysznica, ale obficie użył dezodorantu Right Guard i miał nadzieję, że to wystarczy. Gdyby się okazało, że nie, Hendricks pierwszy powiedziałby mu o tym. Splunął do umywalki i znów przyjrzał się sobie. Wyglądał na mniej sfatygowanego, niż się czuł, ale tylko trochę. Jego włosy jeszcze gęściej przyprószyła siwizna, jak zawsze z jednej strony silniej niż z drugiej, linia żuchwy lekko się zaokrągliła, a pod oczami widać było ciemne sińce. Oczywiście Hendricks już mu o tym wszystkim wspominał, a na dodatek dał mu w prezencie na Gwiazdkę opakowanie męskich kosmetyków. Wciąż stały niepootwierane w szafce w łazience. Nie żeby Thorne uznawał używanie kosmetyków za przejaw zniewieścienia, po prostu nie był przekonany, że w ogóle działają. Uważał za sprytne posunięcie koncernów kosmetycznych wprowadzenie produktów, które miały drenować męskie kieszenie, tak jak od lat te same koncerny żerowały na kobietach. Mężczyźni byli bądź co bądź równie próżni i prawdopodobnie o wiele bardziej naiwni. Tupecik, Bruce? Uwierz mi, jest absolutnie niewidoczny. Nachylił się jeszcze bardziej w stronę lustra, a z jego gardła przy każdym oddechu dobywał się cichy charkot. Uniósł rękę, żeby zetrzeć z lustra mgiełkę pary. Czy mężczyzna w jego wieku nie powinien wyglądać dystyngowanie? Ale może chodziło tylko o architektów i reżyserów filmowych, ludzi znających się na winie i czytających książki, o których nikt inny nie słyszał. Większość znanych mu gliniarzy dobiegających pięćdziesiątki wyglądała po prostu na… zużytych. I tacy właśnie byli. Zużyci. Thorne wrócił do sypialni i zdjął skórzaną kurtkę z krzesła stojącego w kącie. Przyjrzał się ciemnej

plamie z przodu i zastanowił się, czy kupno nowej, dokładnie w tym samym stylu i kolorze, liczyłoby się jako dodatkowy punkcik na jego liście zmian stylu życia. Wrzucił plik papierów dotyczących Amina Akhtara do aktówki, po czym wszedł z nią do łazienki. Cisnął do aktówki puszkę dezodorantu Right Guard i pomaszerował w stronę frontowych drzwi.

*

Holland czekał na chodniku i uniósł rękę na powitanie, kiedy Thorne podjechał. Wejście do budynku zostało zamknięte specjalnym namiotem i było strzeżone przez mundurowych funkcjonariuszy stojących nieruchomo jak posągi za trzepoczącymi taśmami zabezpieczającymi, rozpiętymi wzdłuż krawędzi ogrodu przed domem. Holland miał na sobie niebieski papierowy kombinezon, a kiedy tylko Thorne wysiadł z auta, podał mu jednorazowy strój. Thorne wrzucił kurtkę na tylne siedzenie BMW i włożył kombinezon, opierając się dla równowagi jedną ręką o ramię Hollanda i odwracając twarz od tłumu gapiów, którzy zebrali się po drugiej stronie ulicy. Kiwali głowami w stronę nowo przybyłego i mamrotali coś między sobą. Unosili komórki, żeby robić zdjęcia. Thorne wiedział, że niektórzy czekali na moment wyniesienia ciała – albo jeszcze lepiej, ciał – podczas gdy inni rozglądali się za kamerami i znajomymi twarzami, zastanawiając się, kto jest gwiazdą tego wieczoru. Większość prawie na pewno stała tam tylko dlatego, że to samo robili inni. Peter David Allen chyba jeszcze nigdy nie cieszył się równie wielką popularnością. – Kto znalazł ciało? – zapytał Thorne. Holland odwrócił się w stronę bloku. – Całą noc grała muzyka. Ta sama płyta puszczana na cały regulator raz po raz, bo tak zaprogramował odtwarzacz, aż w końcu sąsiedzi nie wytrzymali i zadzwonili do administracji. – On, czyli Allen? – Cóż… zapewne tak. Administracja zgłosiła zakłócenie porządku na policję i tak w końcu sprawa trafiła do nas. Ktoś sprawdził dane i adres w bazie danych, a kiedy okazało się, że nazwisko jest na naszej liście osób, którymi szczególnie się interesujemy, miejscowi chłopcy wyważyli drzwi i weszli do środka. – Żadnych oznak włamania i wtargnięcia?

– Poza naszymi nie. – Co leciało? – Słucham? – Jaka płyta? – Slayer, Piekło czeka, jeżeli chodzi o ścisłość. – To bez wątpienia bardzo podejrzana śmierć – zauważył Thorne. – Nikt przy zdrowych zmysłach nie pozostawia takiej płyty do wielokrotnego odtwarzania. – A więc nie uważa pan, że mogło dojść do przypadkowego przedawkowania? – Daj spokój, widziałeś jego kartotekę. – Thorne schylił się, by nałożyć papierowe kapcie, których nie cierpiał. – Żadnych śladów, żeby dawał w żyłę. Nie ma nawet na koncie aresztowania za wykroczenie związane z narkotykami. Szczerze mówiąc, nawet jeśli był ćpunem, i tak wydałoby się podejrzane, że koleś wyciągnął kopyta po tym, jak z nim rozmawiałeś. Holland pokiwał głową. – Nietrudno sprawić, żeby ktoś przedawkował, jeżeli nie ma tolerancji na twarde narkotyki. – Otóż to. Thorne wstał i razem z Hollandem ruszył w stronę mieszkania. Po drugiej stronie ulicy unosiło się kolejnych kilka komórek, żeby zrobić zdjęcia i nakręcić parę filmików. – No i jeszcze ten… Slayer? – To już jest motyw sam w sobie – rzucił Holland. – Równie dobrze to mogło być zabójstwo z litości. W zatłoczonym salonie, gdzie odnaleziono ciało Allena, robiono kolejne zdjęcia, choć aparaty i kamery były nieco bardziej zaawansowane technologicznie, ale pomijając przysięgłych, na ewentualnym procesie sądowym zarówno filmy, jak i zdjęcia nie zostaną przedstawione opinii publicznej. Policyjni kamerzyści i fotografowie z łatwością omijali techników i ekspertów kryminalistyki oraz specjalistów od daktyloskopii, płynnie lawirując pomiędzy nimi, gdyż poszczególne grupy doskonale znały procedury postępowania i spokojnie wykonywały swoje obowiązki. Zbierały materiały dowodowe, oznaczały je i pakowały do zamykanych szczelnie, odpowiednio opisanych torebek. Gdy Thorne oglądał ich przy pracy, nigdy nie mógł się nadziwić, jak toporne w porównaniu z ich pracą wydawały się jego wysiłki. Ci ludzie naprawdę zajmowali się wykrywaniem zbrodni, podczas gdy on błądził po omacku w nadziei na łut szczęścia i raz po raz uderzał głową w kolejny ceglany

mur. W tym, co robili, przejawiała się pewna… gracja, choć nie można powiedzieć, że ich zachowanie zawsze było delikatne i niekoniecznie odnosili się z szacunkiem do zwłok, wokół których klęczeli i przykucali. – Myślisz, że ktokolwiek by zauważył, że to hi-fi się ulotniło? – Cóż, nie pisnę słowa, jeżeli tylko będę mógł zatrzymać telewizor. – Ale tak poważnie, widzieliście niektóre z jego DVD? – Tak, musiał lubić sadomaso, bez dwóch zdań. – Gwałty zbiorowe, brutalna przemoc i cały ten szajs. – Wiedzieliście, że dziewięć na dziesięć osób rajcuje gwałt zbiorowy? Allen leżał na boku, przed sofą. Powieki były półprzymknięte, oczy wychodziły mu z orbit. Wargi miał sine. Bok twarzy, którym opierał się o podłogę, był nabrzmiały i fioletowy, a wokół ust zabrała się warstewka piany. – Tamtego ranka – rzekł Holland – kiedy powiedziałem, że to mi wygląda na innego rodzaju sprawę – skinął w stronę ciała – nie spodziewałem się, że znów będziemy mieć do czynienia z czymś takim. Thorne spojrzał na blade palce Petera Allena, zakrzywione w szpony i zaciśnięte na wyświechtanym dywanie, a potem przypomniał sobie rozmowę telefoniczną z ubiegłego wieczoru. Odfajkowane wszystkie rubryczki.

Nie po raz pierwszy pomyślał tego ranka o Louise. To wydawało się ciut niestosowne, kiedy przedzierał się przez korki w godzinach szczytu, zmierzając do Hackney, i słuchał Grama Parsonsa oraz Emmylou Harris. Korzystał z pasów dla autobusów i użył niebieskiego obrotowego koguta, nie zważał na światła i raz po raz naciskał na klakson, podczas gdy te głosy – jeden delikatny, drugi czysty – owijały się idealnie jak węże jeden wokół drugiego. Emmylou zawsze upierała się, że ona i Parsons nigdy nie byli kochankami, ale Thorne z trudnem w to wierzył. Wystarczyło posłychać, jak śpiewali do siebie i dla siebie nawzajem. Słuchał i niejako przy okazji pytał sam siebie, po co tak naprawdę zadzwonił do Louise. Czy łudził się, że Louise powie mu, jak bardzo jest samotny i nieszczęśliwy i jak wielki błąd popełnili? Jak by się poczuł, gdyby rzeczywiście to od niej usłyszał? Chciał porozmawiać z kimś, kto go znał, do tego był w stanie się przyznać, choć nie czuł się z tym komfortowo. Chciał usłyszeć jej głos. Tak, i może jeszcze chciał trochę rozjątrzyć tę ranę. Otworzyć ją. Wszystkie zmiany, na które się zdecydował po ich zerwaniu, były… teoretycznie ekscytujące… nowe wyzwania, zmiana stylu i cała reszta. Czy jednak nie powinien trochę z tym zaczekać, nie zmieniać zbyt wiele za szybko?

Byłby głupcem, gdyby nie odczuwał strachu. Dzięki Bogu nie miał teraz czasu, by się nad tym zastanawiać. Kolejna rubryczka do odfajkowania… Thorne dodał gazu, przejechał przez rondo przy Old Street, zatracając się w cudownym hałasie Grama i Emmylou, i poczuł, że nieprzyjemny ucisk w piersi zelżał, zanim jeszcze zobaczył Hollanda unoszącego rękę i czekającego na niego przed miejscem zbrodni. Hemmings, patolog, który przyjechał na wezwanie, okazał się opryskiwym mrukiem; Thorne zetknął się z nim wcześniej ze dwa razy. Gdy podszedł do Thorne’a i Hollanda, wyraz jego nalanej twarzy uświadomił im, że ekspert przeprowadził już wstępne oględziny zwłok i nie ucieszył się, że kazano mu zaczekać do przybycia Thorne’a. – Nie żyje od co najmniej ośmiu godzin. Nie dłużej niż od dwunastu. – Nie ma czasu, żeby się przywitać? – Powiedziano mi, że panu się spieszy. Thorne uznał, że zapewne mógłby poświęci parę sekund, czyli dokładnie tyle, ile potrzebował, aby powiedzieć Hemmingsowi, dokąd ma pójść i co zrobić, kiedy już dotrze na miejsce. Pohamował się jednak. – To na pewno przedawkowanie? – Cóż, nie mogę z absolutną pewnością stwierdzić, czy nie poprzedziły tego żadne inne czynniki, ale na pierwszy rzut oka… wszystko na to wskazuje. Nie ma śladów, które świadczyłyby, że robił to już wcześniej. – A więc nie zrobił tego sam? – Nie mnie o tym decydować, lecz zakładając, że był praworęczny, wydaje się trochę dziwne, że wstrzyknął sobie działkę w zgięcie prawego łokcia. Ale, ma się rozumieć, to pan tu jest detektywem. Sposób, w jaki Hemmings wymówił ostatnie słowo, i uśmiech, jaki wykwitł na jego ustach, zanim się odwrócił, świadczyły wyraźnie o tym, że patolog ma identyczne zdanie o ludziach pokroju Thorne’a jak inspektor o nim. Błądzący po omacku, nieporadni… – Dupek – wymamrotał Holland. – Dla ciebie doktor Dupek – uciął Thorne. – Oni chcą, żebyś zawsze o tym pamiętał. Podeszli do specjalisty od daktyloskopii, który pracował przy zestawie hi-fi. Przesuwał po

powierzchni sprzętu magnesem, a następnie delikatnie nakładał pędzelkiem z włókna szklanego proszek daktyloskopijny, jakby zajmował się renowacją płótna jednego ze starych mistrzów. – Masz coś? – zapytał Thorne. – Sporo – odrzekł ekspert. – Ale domyślam się, że wszystkie należą do ofiary. – Dlaczego? – Bo na niektórych powierzchniach w ogóle nie ma odcisków, wiele rzeczy zostało starannie powycieranych. Nawet puste puszki w koszu na śmieci. – Skinął głową w stronę ciała. – Strzykawka również, a z tego co wiem, niewielu potrafiłoby dać sobie w żyłę, nie dotykając skrzykawki. – Uśmiechnął się. – Ale nie chciałem wchodzić w pańskie kompetencje… – Chciałbym, aby więcej ludzi tak właśnie postępowało – powiedział Thorne. – Ktokolwiek to zrobił, nie był jednak aż tak sprytny, jak mu się wydawało. – Ekspert odłożył pędzelek i podszedł do plastikowego pudełka zawierającego dowody, które zostały oznaczone do dalszego zbadania. Sięgnął do środka i wyjął plastikową torebkę z butelką sprayu z płynem do czyszczenia. – Nie pomyślał, żeby ją wytrzeć, kiedy już zrobił z niej użytek. – D’oh! – rzucił Holland, naśladując okrzyk zdziwienia z animowanego serialu o rodzinie Simpsonów. – Co więcej – powiedziała zabezpieczająca miejsce zbrodni ekspertka sądowa, która najwyraźniej przysłuchiwała się rozmowie, po czym podeszła i wyjęła drugą torebkę z jedną z puszek po piwie w środku – nie ma odcisków palców, ale założę się, że uda się nam pobrać z tego próbkę DNA. Thorne spojrzał na oboje techników, który z dumą trzymali w dłoniach torebki z materiałami dowodowymi jak dzieci oczekujące na pochwałę. – Co będzie szybsze? – zapytał. Popatrzyli na siebie nawzajem. Thorne wiedział, że w normalnych okolicznościach analiza odcisków palców przyszłaby z laboratorium kryminalistyki znacznie szybciej niż wyniki badań próbki DNA, ale był świadom, że w grę wchodziło wiele rozmaitych czynników i jeśli sprawa była naprawdę pilna, terminy realizacji obu analiz mogły zostać przyspieszone. Gdyby próbki zostały dostarczone bezpośrednio do laboratorium kryminalistyki i analiz sądowych w Lambeth i uzyskały stosowny priorytet, wówczas trwałoby to parę godzin, a nie dni. Ekspert zabezpieczający miejsce zbrodni wzruszył ramionami. – Pewnie to pierwsze. – A co z programem ADAPT? – zaciekawił się Holland. Poczerwieniał nieznacznie, kiedy wszyscy

przenieśli na niego wzrok. – Technologia przyspieszonego profilowania DNA. Mówi się, że obecnie można wykonać analizy DNA w niecałą godzinę. – Skąd to wiesz? – zdziwił się Thorne. – Pamięta pan te okólniki i ulotki wewnątrzresortowe, które wyrzuca się każdego dnia? Niektórzy jednak je czytają. – Holland spojrzał na eksperta. – DNA w pudełku, tak? Ekspertka sądowa pokiwała głową, po czym odwróciła się do Thorne’a, unosząc jedną rękę. – Czas poniżej godziny jest oczywiście przesadą, a poza tym to całkiem nowa metoda. Wystarczy, żeby na podstawie uzyskanych analiz dokonać aresztowania, ale poziom identyfikacji nie jest do końca rozstrzygający. Dlatego nawet jeżeli otrzymam zezwolenie na przeprowadzenie badania, nic, co uda mi się na tej podstawie uzyskać, nie zostanie dopuszczone jako materiał obciążający w procesie sądowym. – Tym będę się martwił później – powiedział Thorne. – Niczego nie mogę obiecać. – Zobaczymy, co uda się w ten sposób osiągnąć. Spec od daktyloskopii postąpił krok naprzód. – Myślę, że jeżeli chodzi o odciski, wyniki powinniśmy mieć w ciągu paru godzin. O ile to naprawdę ważne. Thorne wiedział, że normalnie ekspert sądowy jest odpowiedzialny zarówno za odciski palców, jak i znalezione na miejscu zbrodni próbki DNA. To on odpowiadał za przewiezienie próbek do laboratorium, a następnie przepuszczenie informacji uzyskanych w wyniku tej analizy przez stosowne bazy danych Scotland Yardu w celu sprawdzenia, czy zachodzi zgodność z odciskami próbnymi któregokolwiek z notowanych przestępców. Tym razem jednak domyślił się, że pozwalając działać osobno specjalistom i aranżując pewnego rodzaju rywalizację, powinien szybciej uzyskać rezultaty. – Macie u mnie butelkę porządnej szkockiej, dobra? Thorne spojrzał na speca od daktyloskopii, który pokiwał głową. Popatrzył na ekspertkę sądową. – Powiedzmy, że mam u pana skrzynkę merlota, i sprawa załatwiona – skwitowała. – Jeżeli uwiniesz się z tym szybciej niż on, przygotuję wykwintną kolację tylko dla ciebie i wypiję je z tobą. – Thorne przeniósł wzrok na speca od daktyloskopii. – Ciebie to rzecz jasna nie dotyczy. Idąc w stronę drzwi fontowych, Thorne wyrzucał z siebie kolejne polecenia pod adresem Hollanda, który podążał krok za nim. – Chcę, żeby wszystko było zrobione możliwie jak najszybciej. Mam na myśli wizyty funkcjonariuszy

w okolicznych domach i w ogóle wszystko. – Zajmę się tym. – I pogadaj z koronerem. Chcę, żeby autopsja została przeprowadzona od razu, w zasadzie natychmiast, więc trzeba go będzie trochę przycisnąć. Powiedz mu, że w grę wchodzi życie funkcjonariuszki policji. – Zaczął zrywać z siebie papierowy kombinezon. – I chcę, żeby zajął się tym Hendricks. Holland przyglądał się Thorne’owi. – I co pan o tym myśli? Czy Allen był odpowiedzialny za to, że Amin znalazł się w szpitalnym skrzydle? – Tak. Ktoś zapłacił Allenowi, żeby to zrobił, a teraz ktoś zapłacił komuś innemu, aby mieć pewność, że nigdy nie zdradzi nazwiska tej osoby. – Thorne oparł się o frontowe drzwi i zaczął ściągać kapcie nałożone na buty. – Ktokolwiek zabił Amina, chciał posłać go do tego szpitala, bo tylko tam można było upozorować jego śmierć tak, aby wyglądała jak samobójstwo. Ktokolwiek to zrobił, zna więzienie. Wie, że niełatwo jest wejść w środku nocy do czyjejś celi, aby zaaranżować to wszystko, a teraz, kiedy zaczęliśmy węszyć, postanowił po sobie posprzątać. – Jeżeli uda się nam go znaleźć, to ten, kto zabił Allena, może być właśnie osobą, której szukamy. – Jedną z nich – skwitował Thorne. Zrzucił z siebie kombinezon, wyjął komórkę i zmierzając w stronę BMW, wybrał numer. Od razu włączyła się automatyczna sekretarka. – Rahimie, tu Tom Thorne. Posłuchaj, wiem, że bardzo się boisz, myślę jednak, że powinieneś wiedzieć, że ten, kto jest odpowiedzialny za śmierć Amina, kazał właśnie zamordować kogoś jeszcze. Jeżeli to przerazi cię bardziej, tym lepiej. Przykro mi, ale nie mam czasu na zbędne sentymenty. A teraz spytam raz jeszcze: czy chciałbyś mi o czymś powiedzieć?

42

Na wakacjach Paul zawsze opalał się łatwiej niż ona. Co prawda nie wyjeżdżali wspólnie zbyt często, raptem na parę tygodni w Grecji i jeszcze na dwa w zapuszczonej willi na Majorce, ale wtedy on bardzo szybko łapał orzechowy brąz, ona zaś wyglądała tak, jakby przebywała na Islandii czy w innym podobnym miejscu. Natomiast jej ramiona i uda przypominały pośladki po solidnym laniu, chyba że co pół godziny obficie smarowała się kremem z filtrem trzydzieści. Paul nabijał się z niej, a ona się złościła. „To nie w porządku – stwierdzała ostatniego dnia. – Ty wyglądasz, jakbyś tu mieszkał, a ja, jakbym właśnie wysiadła z cholernego samolotu”. Zwykle mówił wtedy coś o zmarszczkach albo o tym, że ona nie musi się martwić o raka skóry, ale to nie pomagało. A kiedy patrzyła na niego, leżącego na łóżku, uśmiechającego się do niej, nieogolonego, półnagiego i obłędnie opalonego, nie była w stanie długo się gniewać. „Czuję się jak jedna z tych zdesperowanych kobiet, które same wyjeżdżają na urlop i szukają miejscowego rybaka, żeby się z nim bzykać”. Na szczęście Alfie odziedziczył po ojcu dar szybkiego opalania się i teraz, kiedy we troje szli po plaży, Helen spojrzała z ukosa na ojca i syna, o takich samych długich nogach i szczupłych, zbrązowiałych, naprawdę pięknych torsach, ubranych w kolorowe szorty, po raz pierwszy była szczęśliwa, czując na twarzy promienie słońca. Morze miało barwy, które widywało się wyłącznie w folderach reklamowych. Ktoś pichcił na plaży, tuż przed nimi, świeża ryba dla niej i steki dla Alfiego i Paula. Wszyscy się śmiali… Helen otworzyła oczy. Akhtar odwrócił się od umywalki, gdzie opłukiwał kubki po herbacie. – Nie chciałem cię obudzić. – Nie spałam – odparła. Akhtar pokiwał głową i wytarł dłonie w wyświechtany ręcznik. – Tak, oczywiście. Wziął z biurka pudełko z chusteczkami higienicznymi, podszedł i podsunął w jej stronę.

Helen nie zdawała sobie sprawy z tego, że płakała. Wyjęła kilka chusteczek i podziękowała. Palcami musnęła przegub Akhtara; jego twarz znajdowała się o niecałe pół metra od jej twarzy. Od jakiegoś czasu nie brał już do ręki rewolweru. Odstępując od niej, pokiwał głową i otaksował wzrokiem zaplecze. – Zdecydowanie lepiej jest przebywać w swoich myślach niż w tym pomieszczeniu – powiedział. – Zrobiłem to samo. – O czym myślałeś? – zapytała szybko, nie chcąc, by ją ubiegł. – Po prostu wspominałem. O tym, jak dorastałem. – Z którego regionu Indii pochodzisz? Usiadł na biurku. – Właściwie wychowywałem się w Adenie. W południowym Jemenie. – Ach tak… – Moja rodzina przeniosła się tam z Bombaju w latach dwudziestych i mieszkaliśmy w Jemenie, dopóki nie opuścili go Brytyjczycy w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym siódmym. Sprawy się skomplikowały. Wraz z niepodległością nastały trudne czasy, rozumiesz? Helen nie miała o tym pojęcia, mimo to przytaknęła. – Mniej więcej wtedy zmarł mój ojciec, tak więc cała rodzina wróciła do Bombaju. Prowadził własny biznes. Importował ryż i cukier z Australii. – Akhtar kiwał głową, przypominając sobie to wszystko. – Padł trupem w wieku czterdziestu dwóch lat. – Pstryknął palcami. – Po prostu wstał z krzesła i upadł na twarz. Tak więc wróciliśmy do domu… wszyscy w rodzinie uważaliśmy, że naszym domem jest Bombaj… a dwa lata później przyjechałem do Wielkiej Brytanii. Miałem wtedy dziewiętnaście lat. – Dlaczego tu przyjechałeś? – Żeby zarobić. – Dla niego to było oczywiste. – Kiedy ojciec zmarł, stałem się odpowiedzialny za rodzinę, a nie utrzymałbym jej, pracując w Bombaju. Sprzedaliśmy trochę mebli z domu matki, żeby kupić bilet, i już. – Uśmiechnął się. – Pojechałem do Finchley! Pociągiem wprost z lotniska Heathrow, bo wszyscy radzili mi, że tam właśnie powinienem się udać. Jedź do Finchley, bo tam jest wielu Hindusów i ktoś ci na pewno pomoże. Wiem, to brzmi zabawnie, ale mieli rację. Już pierwszego dnia znalazłem pokój w pensjonacie, a potem przyszły pierwsze drobne prace, mycie samochodów, sprzątanie w restauracji i co tylko się dało. Pamiętam, że byłem wstrząśnięty… naprawdę wstrząśnięty, widząc, że Brytyjczycy naprawdę pracują, wykonując te same czynności co ja. Ponieważ tam u nas to my wykonywaliśmy wszystkie prace.

Niełatwo było znaleźć coś lepszego, bo wtedy, na początku lat siedemdziesiątych, Hindusi nie cieszyli się zbytnią sympatią. Nie byliśmy akceptowani. Pojawiły się… spięcia. Rzeki krwi i tego rodzaju dramaty. Koniec końców poszczęściło mi się i dostałem dobrą pracę w banku przy Euston Road. Osiem funtów tygodniowo, tyle płacili. Osiem funtów na tydzień, a ja nadal wysyłałem pieniądze do domu, bo w Bombaju miałem pod opieką piętnaście czy szesnaście osób. Moja matka i wszyscy inni czekali na pieniądze, które przysyłałem każdego miesiąca. – Machnął ręką. – Ale to było w porządku, no wiesz. Przecież po to tu przyjechałem. Przerwał na chwilę. Pokręcił głową. – Pracowałem w tym banku przez osiemnaście lat, choć powinienem powiedzieć, że moje zarobki nieznacznie wzrosły, a jakiś czas później rodzina zaczęła do mnie stopniowo dołączać. Matka, siostry, wujowie. Rozlokowałem ich tutaj i wziąłem niedużą pożyczkę na mieszkanie. Bardzo małą pożyczkę na bardzo małe mieszkanie. Potem poznałem Nadirę. Helen zobaczyła, że jego oblicze się zmieniło, pojawiła się na nim radość. – Jak się poznaliście? – Przez kogoś z banku. To był ktoś starszy i ważniejszy ode mnie. Pochodziła z dobrze sytuowanej, szanowanej rodziny, więc z oczywistych względów jej ojciec chciał mieć absolutną pewność, że stanowię odpowiednią partię. Przyszedł, żeby zobaczyć moje mieszkanie, i rozmawiał z pracownikami banku. To nie był zaaranżowany związek, lecz został zaaprobowany. – Bogu dzięki… – Pracowałem w banku jeszcze przez ponad rok, ale mój kuzyn miał sklepik w Bristolu i po tym jak przez pewien czas pracowałem u niego, Nadira i ja postanowiliśmy, że spróbujemy zrobić to samo. Założenie sklepu kosztowało osiemdziesiąt tysięcy funtów plus wyposażenie. Nie mogliśmy liczyć na pożyczkę, więc zdecydowaliśmy się na przekredytowanie. To było wielkie ryzyko, ale musieliśmy to zrobić. – Przyłożył dłoń do piersi. – Szczerze mówiąc, ja musiałem to zrobić. Chciałem mieć własny biznes, jak mój ojciec. Mieliśmy już syna i córkę, a Nadira była w ciąży z Aminem. – Przełknął ślinę i spróbował ponownie. – Z Aminem… – Zapewne nie było łatwo – powiedziała Helen. – Nie było łatwo, nie. – Mieliście dzieci… – Nadira zabierała je ze sobą i pamiętam doskonale, że pracowała w sklepie aż do ostatniego dnia ciąży. Siedziała za ladą i była wielka jak dom! Teraz pomaga mi, kiedy muszę pojechać do hurtowni, ale zazwyczaj pracuję tu sam i to mi odpowiada. Mam sporo czasu na czytanie i słuchanie radia albo po prostu na rozmyślania. Może ostatnio miałem na to trochę za dużo czasu. – Nigdy nie miałeś wakacji? Nie pamiętam, aby twój sklep był kiedykolwiek zamknięty.

Akhtar pokręcił głową. – Wstaję za kwadrans czwarta i przyjeżdżam tu godzinę później. Sortuję gazety, wykładam je i otwieram sklep tuż przed porannym szczytem. Sklep jest czynny do wpół do siódmej od poniedziałku do piątku, do piątej w soboty i do drugiej w niedzielę. Nie miewam urlopów ani wakacji. – Cholera – mruknęła Helen. – Myślę, że ciężko pracowałem. – Wyraz twarzy Akhtara znów się zmienił. Sklepikarz wychylił się do przodu na krześle i nagle wpadł w gniew. – Sądziłem, że choćby z tego względu zasługuję na to, aby traktowano mnie poważnie. Że powinienem się cieszyć szacunkiem. Uważałem się za człowieka, uważaliśmy się za rodzinę, której prawo powinno bronić. – Przykro mi – wtrąciła Helen. – Ale teraz zaczną mnie traktować poważnie. – Sięgnął po rewolwer i wycelował w nią. – Ta rzecz sprawia, że człowiek zyskuje odpowiedni szacunek. Patrzył na nią przez kilka chwil, po czym zerknął na zegarek. – Niedługo powinni zadzwonić – powiedział. Helen zamknęła oczy. Oparła głowę o kaloryfer i próbowała zapomnieć o obręczy kajdanek wrzynającej się w jej przegub, o sztywnym karku, obolałych palcach i zdrętwiałych, targanych skurczami nogach. Próbowała oczyścić umysł. I wrócić na plażę do swoich dwóch pięknych chłopaków.

43

W drodze powrotnej z Hackney Thorne zadzwonił, a tymczasem czekający na jego przybycie Donnelly, Chivers i Pascoe zebrali się na przedpołączeniową odprawę w niedużym pokoiku za sceną. Pascoe słuchała, a Chivers wciąż naciskał na sprowadzenie wsparcia technicznego, utyskiwał, że operacja nie posuwa się naprzód i że informacje otrzymywane w trakcie rozmowy telefonicznej są zbyt skąpe. Donnelly chrząkał i kiwał głową, od czasu do czasu zerkając na Pascoe. Nie był w najlepszym nastroju, odkąd parę godzin temu zwolnili do domu ekipę z nocnej zmiany. – Wszystko w porządku? – spytała negocjatorka. Chivers popatrzył na nią z rozdrażnieniem, jakby w ogóle zapomniał o jej obecności. Pascoe zignorowała jego reakcję. Próbowała zignorować również jego samego. – To, co zawsze, naciski, żeby działać – odparł Donnelly. Pascoe czekała, a Donnelly kontynuował: – Mój szef jest naciskany przez komendanta, na którego z kolei naciska biuro burmistrza, bo transport londyński zaczyna się skarżyć na utrudnienia. – A pański przełożony suszy panu głowę. – Ludzie muszą się przemieszczać. – Chivers upił łyk kawy. – Chcą wrócić do normalnego życia. – Podobnie jak Helen Weeks. – To nie pani problem – uciął Donnelly. Odwrócił się do Chiversa i poprosił go o relację. – Sprowadzimy jednostkę wsparcia technicznego, niech zrobi, co do niej należy, i zorientujemy się w sytuacji – rzekł Chivers. – Nie mamy nic do stracenia. A przynajmniej z odpowiednio rozlokowanym sprzętem będziemy w lepszej sytuacji, na wypadek gdyby coś się wydarzyło i musielibyśmy szybko wkroczyć. – Ale rzecz jasna wszyscy mamy nadzieję, że do tego nie dojdzie. – Powiedziałem „gdyby”. – O czym właściwie mówimy? – spytała Pascoe. – O mikrofonach w ścianach. A także, być może, o kilku kamerach w ścianach, jeżeli dopisze nam szczęście. Wszystko zależy od układu wnętrza. – Widząc, że Pascoe jak zwykle zamierza zaoponować, Chivers rzucił pospiesznie: – Proszę posłuchać, Akhtar nie ma pojęcia, co robimy,

jasne? Nie musi się pani niczym przejmować. Ci ludzie dysponują sprzętem tak wyspecjalizowanym, że mogliby wetknąć pani mikrofon do majtek, a nawet by się pani nie zorientowała. – Naprawdę? Chivers uśmiechnął się. – Są jak wojownicy ninja. Milczeli przez dłuższą chwilę. Słychać było tylko dźwięki radia z korytarza i szelest, gdy Chivers poprawił pas z bronią opinający jego talię. Pascoe zauważyła, że Chivers dorzucił do dotychczasowego uzbrojenia i wyposażenia paralizator M26. – Dobrze, zobaczymy, jaki przebieg będzie miała kolejna rozmowa telefoniczna – powiedział Donnelly. – Jeżeli nie będzie żadnych znaczących zmian, ściągam JWT. Chivers z zadowoleniem pokiwał głową. – To dlatego, że są naciski na jak najszybsze otwarcie tej cholernej stacji metra? – spytała Pascoe. – Niech się pani nie wygłupia – uciął Donnelly. Negocjatorka zrozumiała, że posunęła się za daleko, i odwróciła wzrok. A cichy podejrzliwy głosik w jej głowie podpowiedział: „A może dlatego, że wczoraj dałam ci kosza?”. Donnelly wstał. – Jak mówiłem, zobaczymy, co się wydarzy, kiedy Thorne tu dotrze, i wykonamy telefon o pierwszej. To może zmienić obraz wydarzeń. – Pozbierał notatki. – Z tego, co Thorne powiedział mi przez telefon, wynikało, że zamierza trochę wstrząsnąć Akhtarem. – Świetnie – ucieszył się Chivers. Pascoe nie odezwała się ani słowem. Nie była pewna, czy spodobało jej się to, co planował Thorne.

44

Hendricks zadzwonił, kiedy Thorne był w drodze do sali szkolnej. – Znów przeskakujemy kolejkę? – zapytał. – Słucham? – Peter Allen. – To ważne, Phil, a wątpię, żeby twoi klienci mieli ochotę się poskarżyć. – Ja się skarżę. – I dla twojej wiadomości: wciąż potrzebuję pomocy w związku z pigułami. Mam na myśli przedawkowanie Amina Akhtara. Najszybciej jak tylko możesz, stary. – Zaczynam rozumieć, dlaczego Louise cię rzuciła. – To było obustronne – powiedział Thorne. Hendricks zaśmiał się. – Chcesz powiedzieć, że oboje to starannie omówiliście i wspólnie, czyli obustronnie, stwierdziliście, że jesteś kompletnym, beznadziejnym palantem? – Coś w tym guście. – Thorne skinął głową do Donnelly’ego, który czekał wraz z innymi przy monitorach. – Zadzwoń do mnie, jak skończysz, dobra? Rozłączył się, zanim przyjaciel naprawdę zaczął go obrażać, i podszedł do reszty zespołu. Zajął miejsce Pascoe i nałożył słuchawki, podczas gdy negocjatorka udzieliła mu kolejnych wskazówek. Ponownie upomniała go, by mówił łagodnym, spokojnym tonem, jeżeli będzie rozmawiał z Akhtarem, aby słuchał uważnie i starał się go uspokajać. Thorne jednak wyczuł jej niepewność. Powiedział jej, że jest gotowy. – Naprawdę myśli pan, że to dobry pomysł? – spytała. – To jedyne, co mam – odparł. – Nie sposób stwierdzić, jak może na to zareagować, i to mnie martwi najbardziej. – Pascoe popatrzyła na Donnelly’ego. – Ekscytacja, gniew, poczucie winy. To nie najlepsze reakcje. – On pragnie odpowiedzi – rzekł Thorne. – Właśnie dlatego to robi. Dlatego my jesteśmy teraz tutaj,

a Helen tam. Osiągniemy właściwy rezultat, jeśli zacznę udzielać Akhtarowi przynajmniej niektórych odpowiedzi. – Niektórych – mruknął pod nosem Chivers. – Niestety na razie nie mogę dać mu tej jednej jedynej, o którą naprawdę mu chodzi, ale ważne jest, by wiedział, że jestem blisko odkrycia prawdy. – A jest pan? – spytał Donnelly. Thorne odparł, że tak, i powiedział to szczerze, ale stracił już rachubę, ile razy był o włos od rozwiązania sprawy, a mimo to nigdy nie zdołał jej rozwikłać, kiedy zabójca był zaledwie i aż o krok przed nim, a sprawę zamykano i pozostawała po niej gruba teczka akt i niewygodne wspomnienia. Donnelly pokiwał głową, lecz Thorne uświadomił sobie, że nadkomisarz też wiedział, jak to wszystko funkcjonuje. – Chcę, by wiedział, że zacząłem drążyć tę sprawę. Donnelly kazał Thorne’owi zadzwonić. Kiedy tylko Helen odebrała telefon, jakość dźwięku uświadomiła tym, którzy słuchali, że jej komórkę przełączono na głośnik. Thorne zapytał, jak sobie radzi, i choć jej głos brzmiał trochę słabiej i ciszej niż ostatnio, zapewniła, że czuje się świetnie. Jest dobrze. Stwierdziła, że ma dobrą opiekę, ale do końca życia nie będzie mogła znieść widoku czekoladowego batonika, że rozpaczliwie pragnie wziąć gorący prysznic i napić się czegoś mocniejszego niż 7-up. Donnelly dał znak Thorne’owi, by zapytał ją, jak się czuje Stephen Mitchell, jednak zanim Helen zdążyła odpowiedzieć, Akhtar wszedł jej w słowo. – Ma pan jakieś nowiny, panie Thorne? – Wydawał się równie zmęczony jak Helen Weeks. – A może zadzwonił pan, żeby powiedzieć mi, jaki jest pan zajęty? Aby raz jeszcze przypomnieć mi, że tego rodzaju sprawy są czasochłonne? Thorne przypomniał sobie słowa Pascoe sprzed kilku minut, jej niepokój o to, jak może zareagować sklepikarz. Jednak nie było sensu owijać w bawełnę, a poza tym Thorne chciał, żeby ta bardzo ważna wiadomość zabrzmiała naprawdę wstrząsająco. – On zabił kogoś jeszcze. – Kto taki? – Człowiek, który zamordował pańskiego syna. Zapadła prawie półminutowa chwila ciszy. Thorne spojrzał na Pascoe, ale ona wlepiła wzrok w podłogę. Drzwi na korytarz zamknęły się z trzaskiem, kiedy ktoś wszedł do sali. Nowo przybyli zaczęli pospiesznie przepraszać, lecz natychmiast ich uciszono.

– Kto to jest? Thorne’owi niełatwo było to powiedzieć. – Nie wiem. Ale jest przerażony, bo depczemy mu po piętach. Boi się, Javedzie. Choć Pascoe nie była pewna, jak zareaguje Akhtar, Thorne spodziewał się, że ta wiadomość raczej przypadnie mu do gustu. Kiedy jednak Akhtar znów się odezwał, głos miał szorstki, oschły, surowy. – Kogo zabito? – Innego chłopaka z Barndale – wyjaśnił Thorne. – Przyjaciela Amina? – Nie, nie jego przyjaciela. Myślę, że to właśnie ten chłopak zaatakował Amina. – Nie rozumiem. – Ktoś mu zapłacił, żeby zaatakował Amina, ponieważ chciał mieć pewność, że pana syn trafi na więzienny oddział szpitalny. Właśnie tam miano go zabić tak, żeby to wyglądało na samobójstwo. Wszystko zostało starannie zaplanowane. – Dokładnie tak, jak mówiłem. – W głosie Akhtara pojawiła się nuta gniewu. – Stale to powtarzałem policji, bez końca mówiłem o tym podczas tego cholernego przesłuchania. Wciąż mówiłem, że mój syn nigdy sam nie odebrałby sobie życia. – Owszem, tak pan powiedział. – I widzi pan, co się dzieje? Widzi pan? – Tak. – Kolejny chłopak nie żyje, bo nikt nie chce słuchać. – Ten chłopak zginął, bo człowiek, który za to odpowiada, przestraszył się, że mógłby zostać przez niego zidentyfikowany. Kolejna długa chwila ciszy. – Skoro więc ten chłopak nie żyje, jak zamierza pan zidentyfikować sprawcę? – Czekam na dalsze informacje – odparł Thorne. – Czeka pan. – Akhtar parsknął drwiąco. – Za dużo już tego czekania. – Wiem, że to brzmi dość mgliście, ale jestem pełen optymizmu. – Mówiąc te słowa, Thorne zdał sobie sprawę, że często zdarza mu się mylić optymizm z desperacją. – Rozumie pan, Javedzie.

Zbliżamy się do ostatniej prostej. Akhtar nie odpowiedział. Thorne wymienił spojrzenia z Donnellym, wsłuchując się w trzaski i syki z głośników. Dochodziły ich jakieś głosy, ale nie sposób było zrozumieć słów. Helen zakasłała. – Helen? – Jestem. – Słyszałaś to wszystko? – Tak, słyszałam. Mam nadzieję, że uzyskasz te informacje. – Niedługo będzie po wszystkim, bądź pewna. – Dziękuję. – To co zwykle pijasz? – spytał Thorne. – Skombinuję butelkę, będzie czekała na ciebie, kiedy stamtąd wyjdziesz. – W obecnej chwili napiłabym się nawet rozcieńczalnika do farb. Rozległ się głos Akhtara. Donośniejszy, jakby mężczyzna nagle zbliżył się do telefonu. – Niech pan jeszcze nie planuje żadnego świętowania, panie Thorne. Najpierw niech pan znajdzie tego człowieka. A potem jeszcze musi go pan schwytać. Połączenie zostało przerwane. Thorne zdjął słuchawki i spojrzał na Pascoe. – W porządku? – Miejmy nadzieję – odparła. Chivers wskazał ruchem głowy w stronę monitorów. – Faktycznie jest tak dobra, jak pan mówił. Ta Weeks. – Przeniósł wzrok na Thorne’a. – Myślę, że ona naprawdę mogłaby nam pomóc. – Ale w jaki sposób? – Podając informacje – wyjaśnił Chivers. – Kiedy tylko technicy zamontują swój sprzęt i jakoś damy jej znać, że prowadzimy nasłuch, będzie mogła przekazywać nam wiadomości. – Popatrzył na Donnelly’ego. – Możemy wpleść tę informację w rozmowę. JWT jest gotowa czy coś w tym rodzaju. Na pewno zorientuje się, co to oznacza, i może znajdzie sposób, aby powiedzieć nam, gdzie jest Akhtar, kiedy nadejdzie pora. I co może czekać na nas za drzwiami, gdybyśmy musieli interweniować.

Donnelly pokiwał głową. – To brzmi sensownie. Thorne odwrócił się do Pascoe. Negocjatorka znów wpatrywała się w podłogę.

45

Choć Helen nie mogła o tym wiedzieć, była równie mocno jak Thorne zdziwiona tym, że Javed nie zareagował pozytywniej, kiedy dowiedział się o postępach w śledztwie. Szybko wpadł w złość, gdy uzyskał potwierdzenie, że miał rację i że już wkrótce mógł poznać nazwisko człowieka, który zamordował jego syna. Po zakończeniu rozmowy przez kilka minut krążył pomiędzy frontem a zapleczem sklepu, mamrocząc gniewnie do siebie. Wymachiwał rękami i poklepywał się dłonią w bok głowy. I nagle zamilkł, pogrążając się w posępnej zadumie. Niepocieszony. Zupełnie jakby przypomniało mu się coś strasznego. Helen powiedziała: „To dobra wiadomość” i „Wygląda na to, że dostaniesz to, czego chcesz”, ale ją zignorował. Poprosiła o wodę, a on rzucił oschle, że nie jest jej pieprzonym służącym. Niemniej zaraz bez słowa przyniósł jej wodę. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny Helen zaczęła odnosić wrażenie, że rozumie człowieka, którego stała się zakładniczką. Że jest w stanie określić jego reakcje, kontrolować sytuację. Nie uważała za konieczne odwoływać się do żalu czy współczucia ani przypominać mu, że ma małe dziecko, i kiedy rozmawiali, tak jak pół godziny temu, bywały momenty, kiedy nieomal potrafiła

zapomnieć, gdzie się znajdują. Teraz, gdy patrzyła, jak siedzi skulony na krześle, z zamkniętymi oczami i pulsującą żyłą na skroni, stwierdziła, że musi wziąć się w garść i nie może zapomnieć, kim jest. Kim są oboje. Zakładniczką i człowiekiem, który wziął zakładników. Zdawała sobie sprawę, że jej emocje też są rozchwiane, ale upomniała się, że przecież nie groziła nikomu śmiercią. Owszem, Akhtar był szczerze przerażony śmiercią Mitchella, lecz pamiętała też odgłosy dochodzące zza ściany, kiedy demolował swój sklepik, i nie mogła zapomnieć wyrazu jego twarzy i malującej się na niej nienawiści, gdy dwa dni temu odwrócił się i wycelował do niej i do Mitchella z rewolweru. Przypomniała sobie te chwile mrocznej wściekłości i dobiegający z sąsiedniego pomieszczenia szloch, czułość, a następnie paranoję. Jakby ktoś zapalał i gasił światło. A także strach, który znów zaczął powoli rozwijać skrzydła, by zagnieździć się w mrocznym zakamarku jej żołądka, kiedy zadała sama sobie pytanie, czy ludzie prowadzący działania operacyjne na zewnątrz byli równie zdenerwowani jak ona.

46

Czekam na dalsze informacje. Thorne czekał, a czas płynął i czekanie zaczęło wysysać z niego energię równie skutecznie jak spory wysiłek fizyczny. Osłabiało go. Siedział przy stoliku w szkolnej sali widowiskowej i wpatrywał się tępo w monitory, czując się z każdą minutą coraz bardziej ociężały i bezużyteczny. Optymizm wypierała desperacja.

Donnelly przebywał na zewnątrz, w pojeździe jednostki wsparcia technicznego, który właśnie przyjechał, i pochylał się nad planami budynku, dyskutując o grubości ścian, rozmieszczeniu przewodów gazowych, elektrycznych oraz rur doprowadzających wodę. Chivers był na boisku i omawiał rozmaite scenariusze działań z członkami swojej jednostki interwencyjnej. Thorne nie wiedział, dokąd poszła Sue Pascoe. Kiedy funkcjonariusze jednostki wsparcia technicznego wezmą się do roboty, przez jakiś czas widok się zmieni i będzie na co popatrzeć, ale teraz Thorne nie miał większego wyboru i gapił się tylko w ekran, na którym widać było zablokowane przez opuszczone żaluzje antywłamaniowe drzwi wejściowe do sklepiku Akhtara. Patrzył i powoli zaczynał odpływać. Przez kilka przyprawiających o zawrót głowy chwil – pomimo pośpiechu i napięcia, którego aura wciąż otaczała tak jego, jak i wszystkich innych biorących udział w działaniach operacyjnych – Thorne stwierdził, że zaczyna błądzić gdzieś myślami. Gapienie się w monitor było zajęciem tak monotonnym, że aż usypiającym, od czasu do czasu ekran komputera zamigotał albo ciemne graffiti widoczne na żaluzjach zaczynało się rozmywać. „Arabus” – tyle tylko Thorne potrafił odczytać. A w uszach słowa Akhtara: Amin mógł porozmawiać z nami o wszystkim. W mglisty i pocieszający spokój, w jaki zwykle wspominamy przeszłość, Thorne uznał, że jego relacje z rodzicami były rozsądnie bezpośrednie i szczere, ale już po kilku sekundach poważnego namysłu uświadomił sobie, iż jednak nie do końca; niewiele czasu potrzebował, aby zerwać zasłonę, za którą skrywała się prawda. Niepochlebna i ponura. Thorne nie powiedział rodzicom, że chce wstąpić do policji, a przynajmniej dopóki już nie było za późno, kiedy tylko kilka dni dzieliło go od wyjazdu do Hendon. Nie powiedział im, że nie zamierza iść na studia. Że nie chce zdawać żadnych egzaminów, które były konieczne, aby mógł zostać prawnikiem albo księgowym, i że nie pociągały go żadne z tych zawodów, w jakich Jim i Maureen Thorne’owie widzieliby go najchętniej. Aby mogli być z niego dumni. Nie powiedział im, że za bardzo obawiał się porażki. Nie obawiałby się tak bardzo ich rozczarowania, gdyby poinformował ich, że zamierza zaciągnąć się do wojska. Starszy brat ojca był żołnierzem; o ile Thorne dobrze pamiętał, służył w lotnictwie. Tak, to z całą pewnością byłby lepszy wybór. Łatwiej by to znieśli. Matka na pewno zalałaby się łzami, ale może ojciec później mrugnąłby do niego porozumiewawczo. A może byłoby na odwrót? Ale policja? Wtedy praca w resorcie nie cieszyła się tak dużym szacunkiem jak w latach pięćdziesiątych czy

sześćdziesiątych. Gliniarzami raczej się gardziło. Thorne postanowił wstąpić do policji w trudnym okresie, kiedy sytuacja powoli, bardzo powoli zaczęła się zmieniać. Zbyt wielu gliniarzy było skorumpowanych, a ofiary gwałtów traktowano jak dziwki. Nie najlepszy czas na rozpoczęcie kariery. Thorne jednak postawił na swoim, bo zdawał sobie sprawę, że rodzice nie mogli go powstrzymać. Odpowiedział krótko i zdecydowanie – jego osiemnastoletni ponury nastrój w pełni odpowiadał ich gniewnemu nastawieniu – nie zawahał się podnieść głosu i stłumił w sobie lęk, jaki przepełnił go pierwszej nocy, już jako kadeta. Kiedy leżał, nie mogąc zasnąć, w cuchnącym męskim potem dormitorium, w którym osobliwym zrządzeniem losu obecnie mieścił się jego gabinet. Nigdy tak naprawdę nie rozmawiał z rodzicami o swojej pracy, unikał tego tematu jak ognia. Plotki i zabawne anegdotki owszem, ale nie mówił nic, co naprawdę miałoby znaczenie. Ani słowa o Calvercie. Trzy martwe dziewczynki uduszone w swoich łóżkach przez ojca. Identyczne białe koszulki nocne rozłożone jak anielskie skrzydła i sześć maleńkich bladych stópek. Czy właśnie dlatego on i Jan nie mieli dzieci? Dlatego zachowywał ambiwalentną postawę w sprawie posiadania dziecka z Louise? Kilka lat temu pewna pani psycholog pokusiła się o taką właśnie teorię, a Thorne powiedział jej, gdzie może sobie ją wsadzić. Nie był jednak w stanie zapomnieć jej dwuznacznego uśmiechu, który posłała mu tuż przed tym, jak ponownie wlepiła wzrok w swoje notatki. Notatki o nim. Jak przez mgłę usłyszał kroki za sobą. Stukot obcasów… Jan miała teraz dziecko z kimś innym i Louise pewnie zadba o to samo, kiedy tylko znajdzie kogoś, kto nieco szybciej niż Thorne stwierdzi, że to całkiem miła perspektywa. Życie się toczyło. – Tom… Odwrócił się, gdy zjawiła się Sue Pascoe z dwoma kubkami kawy. Poczuł woń papierosów, gdy wychylił się do przodu, i skwapliwie przyjął podany mu plastikowy kubek. – Muszę się obudzić – uznał. Usiedli i przez chwilę popijali kawę w milczeniu, po czym odwrócili się, gdy usłyszeli głos Chiversa dochodzący z drugiego końca sali. Rozmawiał z dwoma mundurowymi funkcjonariuszami. Słychać było śmiech i odgłosy poklepywania po plecach. – Wiem, że jemu chodzi o to samo co nam – powiedział Thorne.

Pascoe popatrzyła na niego. – Miejmy nadzieję. – Tylko preferuje inny sposób rozwiązywania takich sytuacji. Podmuchała na kawę, aby ją ostudzić, ale przez cały czas wpatrywała się w Chiversa. – Na pewno jest dobry w tym, co robi – kontynuował Thorne. – Jest – odparła. – Popytałam tu i tam. – No to nie ma się czym przejmować. Pokręciła głową. – Pan też jest dobry w tym, co robi. – Popytała pani tu i tam? – Nie musiałam. Thorne pokiwał głową, próbując stłumić uśmiech cisnący mu się na usta. – Ale i tak dał pan ciała – odparła, nie patrząc na niego. – Słucham? – Tak samo jak wszyscy. Mam rację? Calvert to była grubsza sprawa, bez dwóch zdań. Zawsze jest taka sprawa, która cię kształtuje, powiedział wtedy Thorne’owi jego przełożony. W tej kwestii niewiele zależy od ciebie. Szczęście czy pech, sukces czy porażka, to wszystko. Dlaczego nie mogło to być ściągnięcie potencjalnego samobójcy, który chciał skoczyć z mostu? Albo uratowanie dzieciaków, których na boisku zaatakował jakiś szajbus z mieczem samurajskim? Ktoś do schwytania i ktoś do uratowania. Ta sprawa jest w sam raz dla ciebie.

Louise dobrze go znała. Wiedziała, co by wybrał, gdyby tylko mu na to pozwolono. – Mam rację? – powtórzyła Pascoe. Popatrzył na nią. Nie był w stanie odpowiedzieć, a może nie chciał. – Problem w tym – ciągnęła, wskazując ruchem głowy drugi koniec sali – że jeżeli on pokpi sprawę, to ja również. Ja również. – Odwróciła się do Thorne’a. – Chivers mógłby strzelić zakładnikowi

prosto w twarz, lecz wina za to spadłaby na mnie. To ja tracę zakładnika, rozumie pan? Thorne napił się kawy. Wyraźnie widział napięcie w oczach negocjatorki, ale nie był pewien, czy jej troska nie wynikała z zawodowej dumy. Czy Pascoe nie myślała jedynie o właściwym wykonywaniu swojej pracy, o swoim dorobku zawodowym. A może szczerze troszczyła się o zdrowie i życie Stephena Mitchella i Helen Weeks? Javeda Akhtara? Podejrzewał, że to nie ma większego znaczenia, ale wciąż nie wiedział, jak jej to powiedzieć. Kiedy zadzwoniła jego komórka leżąca na stole, natychmiast po nią sięgnął. – Detektyw inspektor Thorne? – Przy telefonie. – Mówi Wendy Markham. Thorne nie mógł skojarzyć tego nazwiska z konkretną osobą. – Przeprowadziłam badanie próbki DNA. Z tej puszki piwa z Hackney. – Boże, przepraszam. Dziękuję, że oddzwoniłaś. Poczuł ogarniające go podniecenie. Wyprostował się na krześle. Popatrzył na Pascoe, która uniosła brwi. – Jestem pierwsza? – Tak – odparł Thorne. – Jesteś pierwsza. – To świetnie, bo mam dla pana dobre wieści. Jonathan Bridges, lat osiemnaście, ma rejestr długi na dwa kilometry. Właśnie odsiedział sześć miesięcy za obrabowanie ćpuna, grożąc mu nożem. – Bridges? – Thorne widział już to nazwisko. Próbował sobie przypomnieć. – Gdzie odsiedział wyrok? Po krótkiej chwili ciszy, kiedy zajrzała do swoich notatek, Markham odparła: – W zakładzie dla nieletnich Barndale. Ale Thorne, zanim zadał pytanie, już znał odpowiedź. Nazwisko chłopaka widniało na liście wraz z dziesięcioma innymi. Był jednym z pacjentów oddziału szpitalnego tamtej nocy, kiedy zmarł Amin Akhtar, jednym z chłopaków, których Dawes przesłuchiwał osiem tygodni temu. Thorne przełknął ślinę, przypominając sobie, co powiedział Hendricks; patolog zasugerował, że to jeden z pacjentów był odpowiedzialny za śmierć Amina. Miał połowiczną rację…

Thorne dał znak Pascoe, która natychmiast podała mu pióro i świstek papieru. Zapisał nazwisko. – Czy to panu pomoże? – zapytała Markham. – I to bardzo, dziękuję. – To co z winem? Kolacją… – Podtrzymuję – zapewnił. – Jeszcze się skontaktujemy. Merlot, tak? – Tak… – Oddzwonię. Thorne rozłączył się i natychmiast zaczął wybierać inny numer. – Merlot? – zapytała Pascoe. Pokręcił głową. To długa historia. Kiedy Holland odebrał, Thorne podał mu nazwisko głównego podejrzanego i powiedział, żeby skontaktował się z Komisją Zwolnień Warunkowych, Departamentem Więziennictwa czy czym tam jeszcze, aby uzyskać aktualny adres Jonathana Bridgesa. Polecił Hollandowi, aby oddzwonił do niego, kiedy tylko zdobędzie jakiekolwiek informacje, i poprosił Brigstocke’a o jak najszybsze zorganizowanie zespołu pomocniczego. Dodał, że spotkają się w pobliżu miejsca, gdzie mieszka Bridges, gdy tylko Holland poda mu jego adres. – Ma pan to, o co mu chodziło? – zapytała Pascoe, kiedy Thorne się rozłączył. – Chyba nie tylko ja – odparł. Siedzieli oboje, wpatrując się w milczącą komórkę i czekając, kiedy wreszcie zadzwoni.

47

– Przepraszam za to, co się stało – powiedział Akhtar. – Za to, że tak się uniosłem. Wiem, że się zdenerwowałaś. – Nic się nie stało, rozumiem – stwierdziła Helen. – Ależ stało się. – Wciąż siedział przy biurku, ale napięcie zniknęło z jego twarzy. Przysunął się z krzesłem do niej. – Odniosłem wrażenie, że straciłem panowanie nad reakcjami na różne zdarzenia. Czy to brzmi sensownie? Helen upewniła go, że tak. – Zawsze najpierw spokojnie się nad wszystkim zastanawiałem. Cokolwiek się stało, dobrego czy złego, potrzebowałem czasu, żeby to w pełni do mnie dotarło, ale w ostatnich dniach wszystko nagle zaczęło przyspieszać. Wszystko stało się intensywniejsze, znacznie jaśniejsze albo znacznie mroczniejsze. Jestem nieprawdopodobnie szczęśliwy albo kompletnie zrozpaczony. I bardzo rozzłoszczony… – Twój syn trafił do więzienia – powiedziała Helen. – A potem umarł, został zabity, więc nic dziwnego, że niczego już nie odbierasz normalnie. – Może i tak. – Jasne, że tak. Wciąż była ostrożna, świadoma tego, że nastroje Akhtara zmieniały się jak w kalejdoskopie, ale musiała uczynić wszystko, co w jej mocy, aby utrzymać jego obecny stan ducha. Zachować spokój. – To raczej nie jest normalne, prawda? Akhtar pokręcił głową i powoli przesunął po niej dłonią. – Jeden człowiek już zginął, Javedzie. Pokiwał głową z powagą. – Gdybym przeczytał o tym w jednej z gazet, które sprzedaję – powiedział – całym sercem gardziłbym człowiekiem, który to zrobił. Rozmawiałbym o tym z Nadirą i w sklepie z klientami, wszyscy kręciliby głowami, krzywilibyśmy się, psioczylibyśmy na to, co się dzieje, dokąd zmierza ten świat i w ogóle. Myślałbym o ludziach przetrzymywanych wbrew ich woli, o ich rodzinach, o niczym innym. Przysięgam na Boga, ani trochę by mnie nie obchodziło, czy człowiek, który dopuścił się czegoś takiego, straci życie. Chciałbym, żeby policja zrobiła, co do niej należy, i ucieszyłbym się, gdyby musiała uczynić wszystko, co konieczne. Helen wskazała na Akhtara, a potem na siebie.

– To… nie ty – rzekła. Zapytał, czy miałaby ochotę pooglądać przez chwilę telewizję, ale odparła, że nie. Chciała na moment zatracić się w czymś przyjemnym i niewymagającym myślenia, uważała jednak, że teraz ważniejsze było to, aby rozmawiali. A przynajmniej dopóki nie upewni się, że sytuacja została opanowana. Choć wiedziała, że nie jest to do końca możliwe. – Wiesz, nawet tamtej nocy, kiedy Amin wrócił do domu, nie od razu się zdenerwowałem – powiedział Akhtar. – Nadira zupełnie się rozkleiła, czego skądinąd można się było spodziewać, na widok krwi i w ogóle, ale ja przez jakiś czas tłumiłem to wszystko w sobie, jak zawsze zresztą. Nawet kiedy się dowiedziałem, co się stało, kiedy odkryłem, że ten drugi chłopak nie żyje, tylko o tym myślałem. Próbowałem zrozumieć, ustalić to, co należało zrobić, i miałem wrażenie, że wszystkie emocje, które powinienem był odczuwać, zostały zepchnięte na dalszy plan, jakby odłożone na później. – Tak czasami bywa – przyznała Helen. – Kiedy go zabito, nawet nie zapłakałem, tak jak ojciec powinien opłakiwać śmierć syna. – Pokręcił głową. Zniżył głos. – Uwierzyłabyś? Wstydziłem się, że nie jestem taki jak moja żona, jak cała reszta rodziny. Nadira szlochała za nas wszystkich, wylewała rzeki łez, ale mimo to… czułem się, jakbym zawiódł Amina. Jakbym nie kochał go tak bardzo, jak sądziłem. – Ktoś musi być silny. – Nie czułem się silny. Czułem się… jakbym nie był człowiekiem. – Spojrzał na rewolwer i westchnął; nagle zaczął wyglądać na wyczerpanego. – To, co się teraz dzieje, wszystkie te emocje są jak wyładowania błyskawic, ta czerń… Myślę, że płacę za to, jaki byłem wtedy. Ty też płacisz słoną cenę, i pan Mitchell. Wstał, poszedł do toalety i przez kilka minut Helen musiała słuchać, jak się wypróżniał; leciało z niego jak z dziurawego worka. Kiedy wyszedł, Helen, tłumiąc obrzydzenie, powiedziała, że też musi skorzystać. Wziął klucz od kajdanek leżący na biurku i podszedł do niej. – A jak było z tobą? – zapytał. – Kiedy zginął Paul. Helen żałowała, że nie wybrała telewizji. – Zachowywałam się tak samo jak ty – odparła w końcu. – Nie zapłakałam ani razu. Chciałam, czułam, że powinnam była szlochać jak bóbr, ale… tak się nie stało. Rzuciłam się w wir pracy. Biegałam w tę i z powrotem jak idiotka. Próbowałam się dowiedzieć, dlaczego Paul zginął. – Tak, wspominałaś o tym. Właśnie wtedy poznałaś pana Thorne’a. Przytaknęła.

– No i jeszcze musiałam martwić się o dziecko. Alfie nieźle dawał mi popalić i całymi tygodniami wypłakiwałam oczy bez żadnego konkretnego powodu, bo moje hormony zupełnie oszalały. – Ale w końcu zapłakałaś? – W końcu tak. – I jak było? – Ale co? – Czy dobrze się po tym poczułaś? Helen zamyśliła się nad tym, próbując sobie przypomnieć. – Jakbym umierała z głodu i w końcu coś zjadła. Ale nie było to smaczne. Miało kwaśny posmak. – Bo ja wciąż nie opłakałem Amina – przyznał się Akhtar. – A przynajmniej nie z właściwych powodów. Nie dlatego, że straciłem syna. – Nachylił się do niej i podał kluczyk. – Ale będzie jeszcze na to mnóstwo czasu. W więzieniu, jeżeli tak to się skończy. – Tak – powiedziała i wzięła od niego kluczyk, choć w jej głowie pobrzmiewało „jeżeli”. – Tak czy inaczej wszystko się skończy – ciągnął Akhtar. – Po tym, co zrobiłem z panem Mitchellem. – Powiem im, co się stało. Wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia. Jakby już pogodził się z myślą o spędzeniu reszty życia w więzieniu albo czymś znacznie gorszym. – Zanim to się skończy, opłaczę śmierć Amina tak, jak powinienem – stwierdził. – Ale zacznę go opłakiwać dopiero wtedy, kiedy się dowiem, czemu go zamordowano.

48

– Mówię to dlatego, że ktoś musi – rzekł Holland. – To wszystko. – Święta racja – przyznał Thorne. – Jeżeli wejdziemy tam, nie mając silnych dowodów obciążających, wszystko weźmie w łeb, a adwokaci Bridgesa będą mieli używanie. Thorne zabębnił palcami w kierownicę. – To nic w porównaniu z używaniem, jakie będzie miała prokuratura. Wciąż wyglądał przez szybę w stronę ciągu domów naprzeciwko i żelaznych frontowych drzwi przerobionej edwardiańskiej kamienicy z wykuszowym oknem w mieszkaniu na parterze. – Te wszystkie materiały, które zebrali technicy… Ekspert, który zdejmował odciski palców na miejscu zbrodni, zadzwonił do Thorne’a, gdy ten jechał do Hounslow; adres Jonathana Bridgesa uzyskał w Departamencie Więziennictwa, bo mieli go w swoich aktach. Technik był rozczarowany, że ubiegła go koleżanka po fachu, i żałował, że przepadła mu obiecana butelka whisky, ale Thorne nie omieszkał wyrazić wdzięczności za uzyskane od niego informacje. Jeżeli nawet analiza próbek DNA na postawie systemu ADAPT nie miała szans na uznanie jej w sądzie, to dowody w postaci odcisków palców z pewnością zostaną przyjęte. Jednak tym Thorne będzie się martwił później. Teraz był bardziej skoncentrowany na zdobyciu informacji, które mogły doprowadzić do uwolnienia Helen Weeks i Stephena Mitchella niż do wpakowania za kratki osoby odpowiedzialnej za zamordowanie Petera Allena. – To nic, że nie mamy dowodów – rzuciła z tylnego siedzenia Kitson. – On może być uzbrojony. Thorne spojrzał w lusterko wsteczne. Kitson siedziała obok detektywa sierżanta Sama Karima. – W jego aktach nie ma ani słowa o broni palnej – powiedział. Pomyślał o przewinieniu, za które Bridges ostatnio został skazany. – Wszyscy mają na sobie kamizelki ostrzoodporne, tak? – Po prostu miło byłoby wiedzieć, co nas czeka, to wszystko. – Jeżeli on w ogóle tam będzie – mruknął Thorne. Był prawie pewien, że głównego podejrzanego nie zastaną w domu, ale rozumiał niepokoje Yvonne Kitson. Mówiła nie tylko za siebie, Hollanda i Karima, lecz także w imieniu pozyskanych w tak krótkim czasie funkcjonariuszy wsparcia. Czterech innych detektywów siedzących za nimi w nieoznakowanym fordzie galaxy i jeszcze dwóch czających się na tyłach domu nie miało pojęcia, co łączy Jonathana Bridgesa z sytuacją kryzysową w Tulse Hill, nie rozumiało, co jest powodem

pośpiechu i dlaczego nie przestrzegano standardowych procedur. – To też dobrze byłoby wiedzieć – wtrąciła Kitson. – Czego ode mnie oczekujesz, Yvonne? – Myśl, po prostu myśl. Normalnie przeprowadzono by szczegółową analizę otoczenia od frontu i z tyłu. Informacje zostałyby przekazane funkcjonariuszom w terenie dzięki wsparciu technicznemu, które w chwili obecnej było wykorzystywane w Tulse Hill. Utrzymywano by stałe łącze komunikacyjne z dowództwem w komendzie głównej, przeprowadzono rzetelną odprawę i ustanowiono kordon policji na obu końcach ulicy, zamiast stawiać tam jednego nieoznakowanego fiata pandę. Strategia działania nie byłaby opracowywana z marszu. Thorne jednak nie miał chwili do stracenia, a zorganizowanie tego rodzaju operacji zajęłoby wiele godzin. – Myślę, że po prostu pójdę tam i zadzwonię do drzwi – powiedział. Holland poruszył się na fotelu pasażera. – W ten sposób miałby czas, aby pozbyć się czegoś, co bardzo by chciał przed nami ukryć – zauważył. – Nikt nie wymyślił lepszego planu działania. – Jeżeli nawet tam jest, pewnie jest naćpany – dodała Kitson. Thorne sięgnął po krótkofalówkę leżącą na tablicy rozdzielczej, po czym otworzył drzwiczki. – Przy odrobinie szczęścia w ogóle nie będę was potrzebował. Zapiął skórzaną kurtkę, przechodząc przez ulicę. Każdy, kto mógłby obserwować go przez wykuszowe okno, zauważyłby, że chciał ukryć logo policji londyńskiej widniejące na kamizelce ostrzoodpornej. Thorne szedł powoli, zdając sobie sprawę, że mogły go śledzić nie tylko oczy kolegów po fachu, zwłaszcza że nie przypominał kuriera ani tym bardziej świadka Jehowy. Na pasku papieru poniżej dzwonka przeczytał nazwisko „Dawson”. Pod dzwonkiem na samym dole nie było karteczki. Thorne nacisnął przycisk. Czekał. Gdyby podejrzewał, że w mieszkaniu prócz Bridgesa mógł przebywać ktoś jeszcze, zadałby sobie odrobinę trudu, by zdobyć numer telefonu. Powszechnie stosowaną taktyką było zatelefonowanie do podejrzanego przebywającego w mieszkaniu i zasugerowanie, żeby wyszedł stamtąd z własnej woli, aby uniknąć sytuacji, w której mogli ucierpieć inni członkowie rodziny. Nic nie zdradzało tego, że

Bridges miał choćby dziewczynę. A Thorne nie przejmował się tym, że Bridges mógł w jakikolwiek sposób ucierpieć. Odczekał jeszcze kilka sekund, po czym wyjął krótkofalówkę. – Kompletna cisza, Yvonne – powiedział. – Jak mówiłam, może jest naćpany. – To tylko ułatwiłoby nam zadanie, prawda? – W dalszym ciągu nie podoba mi się to wszystko, Tom. – Moja w tym głowa – stwierdził Thorne. – Wchodzimy… Kilka sekund później drzwiczki BMW i galaxy otworzyły się jednocześnie i sześcioro funkcjonariuszy pobiegło pędem przez ulicę. Dwóch innych podeszło pospiesznie do bagażnika galaxy i po chwili podążyło za kolegami, dźwigając metalowy taran. Byli trochę mniej uprzejmi niż świadkowie Jehowy. Thorne usunął się na bok, gdy funkcjonariusze wyłamywali drzwi frontowe, a następnie drzwi do mieszkania na parterze. Podążał kilka kroków za nimi, ale mieszkanie było nieduże i zanim usłyszał, jak pierwszy funkcjonariusz zawołał: „Pokój czysty”, stało się oczywiste, że osoby, której szukali, nie ma w domu. Zaczął zdejmować kamizelkę. – Sypialnia czysta – krzyknął Holland. Oczywiście byłoby miło, gdyby okazało się inaczej, ale Thorne nie spodziewał się, że Bridges zechce siedzieć w domu i czekać na ich przybycie. Całkiem przyzwoicie posprzątał po sobie, kiedy zabił Petera Allena, i ktokolwiek go do tego zatrudnił, na pewno zechce zrobić to samo. Aby Bridges nie zostawił żadnych śladów. Thorne’owi przeszło przez myśl, że ten ktoś mógłby chcieć pozbyć się Bridgesa raz na zawsze. Siedząc w samochodzie przed domem, rozważał ewentualność, że w mieszkaniu będą na nich czekały kolejne zwłoki. Znowu odbiją się od ściany. I znów czekanie… Stojąc pośrodku salonu, zorientował się, że do niedawna ktoś jednak tutaj przebywał. Obok sofy leżało kilka pustych pudełek po pizzy i program telewizyjny z ubiegłego tygodnia. Z dużej popielniczki wysypywały się niedopałki. Gdy kolejni członkowie ekipy weszli po kolei do pokoju, także ci, którzy byli rozstawieni na tyłach domu, Thorne spojrzał na rząd puszek po piwie na obramowaniu kominka – wszystkie stały zwrócone napisami na zewnątrz. Przypomniał sobie schludność, obsesyjny wręcz porządek w celi Antoine’a Danielsa w Barndale. – Co teraz? – zapytał Holland.

– Przetrząśnijcie całe mieszkanie, wywróćcie je do góry nogami. Szukamy wyciągów bankowych, rachunków, faktur za komórkę, czegokolwiek. Holland nie poruszył się. – Potrzebujemy nakazu, panie inspektorze. – Prawdziwy z ciebie służbista, Dave. – Weź się w garść, Tom – powiedziała Kitson. – Wiesz, że on ma rację. Bez nakazu wszystko, co moglibyśmy tu znaleźć, zostanie zakwestionowane w sądzie, a ty nie osiągniesz nic poza tym, że pogrążysz się po uszy w szambie. Chcesz tego? Uważasz, że warto? Thorne zaklął i kopnął jedno z pustych pudełek po pizzy. Zażądał nakazu, kiedy tylko podano mu adres Bridgesa, i choć nie potrzebował go, aby wejść do mieszkania podejrzanego, przeszukanie w celu zebrania materiałów dowodowych było zakazane do czasu otrzymania podpisanego przez sąd dokumentu. Patrzył, jak dwóch detektywów w najlepsze rozsiadło się na sofie. Teraz będzie czas, by zapalić i przeczytać gazetę. Może nawet uda im się wyskoczyć na chwilę, żeby zjeść lunch. – Myślimy o tobie – powiedziała Kitson. Thorne spojrzał na zegarek. – Już prawie trzecia. Podejrzewam, że nakaz może nadejść lada moment, najpóźniej o wpół do czwartej, co nie? Polecił Samowi Karimowi, aby zajął się tą sprawą, a kiedy Karim wyszedł, Thorne zwrócił się do pozostałych: – Pomijając osoby znajdujące się w tym pokoju, kto mógłby powiedzieć, o której godzinie rozpoczęliśmy przeszukanie? Zabierzemy się do tego już teraz, ale gdyby ktoś zapytał, powiemy, że zaczekaliśmy do otrzymania nakazu. Może być? Zlustrował twarze funkcjonariuszy, kilku odwróciło wzrok, ktoś nerwowo przestępował z nogi na nogę. Holland opuścił głowę. – Posłuchajcie, wszyscy wiecie, co się dzieje w Tulse Hill – kontynuował Thorne. – Wiecie, że jednym z zakładników jest funkcjonariuszka policji. – Bezgłośne potaknięcia. – To, co tu robimy, może pomóc w jej uwolnieniu, jasne? Proszę was tylko, żebyście mi zaufali, bo nie mamy czasu na bezczynne siedzienie i czekanie na cholerny nakaz. – Przerwał. – Ona nie ma tyle czasu. – Ponownie się rozejrzał. – Czy to się komuś nie podoba? Nawet jeżeli tak było, zachowali to dla siebie. – A więc do roboty. Wraz z Kitson Thorne zajął się sypialnią, a kiedy przeszukiwał szuflady i sięgnął ostrożnie do

rozlatującej się szafy, pomyślał o tym, co powiedział Hollandowi. Miał wyrzuty sumienia, że tak na niego naskoczył. Myślimy o tobie.

Obejrzał się przez ramię na Kitson, która przetrząsała niedużą szafkę przy łóżku. Pokręciła głową. Nic. Thorne już od dawna nie podejmował równie ryzykownych działań, ale miał nadzieję, że jeśli dzięki nim Helen Weeks zostanie uwolniona, góra przymknie oko na jego niesubordynację i samowolę. Wiedział, że oszukuje samego siebie, bo i tak był już na czarnej liście swoich przełożonych. Inspektorat zebrał na niego teczkę grubości cegły i Wydział Spraw Wewnętrznych nie potrzebował pretekstu, aby przyjść po niego. Czy jednak miał jakiś wybór? Na pewno miał więcej możliwości wyboru niż Helen Weeks. Wyjął z szafy stos czasopism. „Sexy Matures”, „Fit & Fifty”. Pod nimi pomięte ulotki Szkockiej Ligi Obrony, ultraprawicowego ruchu protestującego przy każdej okazji przeciwko rozprzestrzenianiu się islamizmu i nigdy nieprzepuszczającego okazji do rozróby. Thorne dostrzegł w treści ulotki kilka rażących błędów ortograficznych i zastanawiał się, czy pieniądze były jedynym motywem udziału Bridgesa w zabójstwie Amina Akhtara. To mu nie dawało spokoju. Oczywiście Amin nie należał do brygady imama Shakira ani, z tego co zdołał ustalić Thorne, nie był szczególnie religijny, ale osobnicy pokroju Bridgesa i jego kompani z SLO tego rodzaju drobiazgi najzwyczajniej w świecie pomijali. „Arabus” znaczyło „brudas”, a to z kolei równało się „terrorysta”. Pomijając pornografię – polityczną i każdą inną – Thorne nie znalazł tu nic godnego uwagi; nic, co można by uznać za satysfakcjonujący dowód tylko wtedy, gdyby szukali brudnej bielizny i używanych strzykawek. Thorne poprosił funkcjonariuszy wsparcia osobowego, by wstrzymali się z dostarczeniem nakazu, kiedy ten w końcu zostanie przywieziony. Nie powiedział nic więcej. – Nie wygląda na to, żeby Johnno lubił przetrzymywać w domu stosy rachunków – stwierdziła Kitson. Thorne wyprowadził ją i Hollanda do kuchni. Woń, jaką się tu wyczuwało, pozwalała przypuszczać, że niedawno coś się przypaliło, a na dnie poobijanego rondelka widać było grubą na parę centymetrów warstewkę zjełczałego tłuszczu. Thorne oparł się o kuchenkę. – I co mam teraz zrobić? – zapytał. – Powiadomimy wszystkie posterunki – powiedziała Kitson. – Przekażemy informację do wszystkich

portów. Thorne wiedział, że to ma sens, ale domyślał się, że są spóźnieni o co najmniej dwanaście godzin. Bridges niemal na pewno zdążył już wrócić do Szkocji, wyjechał do Francji, Finlandii czy cholera wie gdzie. Holland pokiwał głową. – A jeśli nie zdołamy go zatrzymać, zdobędziemy informację z innych źródeł. Od operatora sieci komórkowej albo z banku, jeżeli miał konto osobiste. – Mały chujek taki jak Bridges… – zaczęła się zastanawiać Kitson – … jeżeli wpadnie mu w ręce większa suma pieniędzy, natychmiast zacznie je wydawać. Mam rację? Thorne podziękował im za pomoc. Powiedział, że mogą już wrócić do biura i rozpocząć pościg za podejrzanym, ale nie potrafił wykrzesać z siebie ani odrobiny entuzjazmu. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nic z tego, co mu sugerowali, nie pozwoli uzyskać szybkich rezultatów, na jakie liczył, i kiedy wyszedł za Hollandem i Kitson z mieszkania, poczuł, że podniecenie, które ogarnęło go przed godziną, z każdym krokiem wysączało się wąską strużką z jego ciała. Emocje słabły. Zadzwoniła komórka, którą miał w kieszeni. Odebrał, kiedy tylko wyszedł na ulicę. – Nie rozumiem, czemu, u diabła, to miałoby być tak cholernie ważne – powiedział Hendricks. – Peter Allen to podręcznikowy przykład przedawkowania diamorfiny, koniec, kropka. Kogoś, kto nigdy nie brał, taka dawka heroiny mogła zabić ze dwa razy. Musiał być martwy minutę lub dwie po tym, jak wstrzyknięto mu herę. – A więc to pewne, że nie zrobił tego sam? – Mowy nie ma, stary. Żadnych oznak, żeby dawał w żyłę, a poza tym igłę wkłuto w zgięcie prawego łokcia, a on był niemal na pewno praworęczny, więc jeżeli nie mówimy tu o jakimś cyrkowym dziwolągu… – Skąd to wiesz? – zapytał Thorne. – Włosy. – Słucham? – U dziewięćdziesięciu pięć procent praworęcznych włosy rosną w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, od czubka głowy. Kolejne pouczające seminarium, na którym byłem. Thorne patrzył, jak Holland i Kitson podchodzą do radiowozu stojącego przy końcu ulicy. Rozmawiali o czymś z przejęciem i mógł się domyślać o czym. Albo raczej o kim.

– Nie można też wykluczyć wypadku – ciągnął Hendricks. – Kiedy ktoś robi to po raz pierwszy, często prosi o pomoc, czyli w tym przypadku o wstrzyknięcie narkotyku. Jeżeli taka osoba była już naćpana, mogło się zdarzyć, że wstrzyknęła mu za dużą dawkę. Thorne wiedział, że to, co mówił patolog, jest prawdą, ale wyjaśnił, że kumpel, który rzekomo przypadkiem podał Allenowi zbyt dużą dawkę heroiny, raczej nie wycierałby później po sobie powierzchni, których mógł dotykać. – A więc nie jesteś zaskoczony? Wiedziałeś, że to było morderstwo, zanim jeszcze ciało przewieziono do kostnicy. – Potrzebowałem oficjalnego potwierdzenia, żeby móc dobrać się do osoby, która była za to odpowiedzialna. Hendricks się zaśmiał. – Jesteś kompletnie popieprzony, wiesz o tym? – Cóż, akurat jeśli chodzi o tę sprawę, czas gra na moją niekorzyść. – I jak ci idzie? – Myślę, że to ten chłopak był odpowiedzialny za przedawkowanie Amina. Zapadła chwila ciszy. – A nie mówiłem? Pamiętasz? Powiedziałem, że to musiał być jeden z pozostałych więźniów. – On był tylko użytecznym narzędziem – odparł Thorne. – Ktoś inny zaplanował to wszystko, pokazał mu, co ma robić. – Zakładam, że jeszcze go nie złapałeś? – Koleś się zwinął. Spróbujemy go dopaść, lecz nie zamierzam czekać na to, wstrzymując oddech, więc teraz tak naprawdę muszę się dowiedzieć, w jaki sposób zaaranżowano przedawkowanie Amina. Ale żadnych nacisków ani nic. – Tak, tak, wciąż muszę sprawdzić parę rzeczy… – Robię się coraz bardziej zdesperowany, Phil. Thorne patrzył, jak zza zakrętu wyłania się samochód i mija radiowóz w chwili, gdy właśnie dotarli do niego Holland i Kitson. Zobaczył, jak oboje odwrócili się, by popatrzeć na auto, który zatrzymało się niecały metr od niego. Ze środka wysiadła policjantka – Azjatka – i podeszła do Thorne’a. Powiedział Hendricksowi, że do niego oddzwoni, i rozłączył się. – Szukam detektywa inspektora Thorne’a – odezwała się kobieta.

– To ja. Skinęła głową w stronę samochodu. – Ktoś chce z panem mówić – powiedziała. – Zadzwonił, a kiedy podał pańskie nazwisko, połączyli go z tymczasowym punktem dowodzenia operacyjnego w Tulse Hill. Wie pan, tam, gdzie w sklepie pewien mężczyzna przetrzymuje zakładników. Thorne pokiwał głową. – Trochę trwało, zanim zdołaliśmy pana namierzyć. Thorne podszedł do samochodu i zajrzał przez tylną szybę do środka. Otworzył drzwiczki i poczuł, że znów zaczyna go ogarniać ekscytacja, kiedy z auta nerwowo wygramolił się Rahim Jaffer.

49

Sue Pascoe z każdą mijającą godziną odnosiła wrażenie, że coraz mniej panuje nad sytuacją. Po południu trzeciego dnia zwykle miała już pewne przeczucia co do dalszego rozwoju wydarzeń. A przynajmniej czuła się z nimi bardziej… związana, jakby jej rola w rozgrywających się wypadkach stanowiła element uzgodnionej, dobrze zsynchronizowanej strategii. Zwykle tak było… Kogo próbowała oszukiwać? Siedząc w niedużym pokoiku za sceną, z kawą i kanapkami, upomniała samą siebie, że gdyby chciała normalnych sytuacji, mogłaby w każdej chwili wrócić za biurko. To właśnie nieprzewidywalność sprawiła, że w ogóle zainteresowała się procedurami negocjacyjnymi. Istotną rolę odgrywało dobre

wyszkolenie, ale już po wyjściu z sali, kiedy trzeba było stawić czoło rzeczywistości, a w czyjąś głowę wycelowano rewolwer, należało odpowiednio zareagować. Okoliczności zmieniały się wraz z nastrojami, dlatego ważna była elastyczność i szybkie podejmowanie decyzji. Właśnie te umiejętności pozwalały utrzymać ludzi przy życiu i sprawiały, że jej serce biło szybciej. Popatrzyła na siedzącego po drugiej stronie stołu Chiversa. Wcisnął do ust połowę kanapki i popił łykiem czarnej kawy, głośno przy tym siorbiąc. Sięgnął po następną kanapkę i ugryzł, nawet na nią nie spojrzawszy. W tym, co robił, chodziło tylko o dostarczenie ciału paliwa do działania. Zachowanie sił. Utrzymywanie się w gotowości na wypadek interwencji. „Oczywiście wszyscy mamy nadzieję, że do tego nie dojdzie”, „jeżeli” i „to najgorszy z możliwych scenariuszy”, powtarzał Chivers. Pascoe natomiast nabierała coraz większej pewności, że dowódca jednostki interwencyjnej CO19 wróciłby do domu rozczarowany, gdyby nie dano mu okazji sięgnięcia po broń. Po którąkolwiek z licznych rodzajów broni, jakimi dysponował. Wciąż przeżuwając, Chivers uniósł wzrok i pokiwał głową. Pascoe pospiesznie wlepiła wzrok w kawę, patrząc na kremowe bryłki mleka w proszku unoszące się na powierzchni. Pomyślała o Tomie Thornie. Zazwyczaj brak przewidywalności operacyjnej wynikał z tego, że nie wiadomo było, co się dzieje wewnątrz. Jakie są relacje pomiędzy zakładnikami a osobą, która ich przetrzymuje, czy dochodzi do wybuchów wściekłości i nagłych napadów depresji. Przerażających i możliwych do przyjęcia rezultatów było mnóstwo. Tym razem jednak to, co się działo na zewnątrz, wydawało się równie niepewne i niemożliwe do przewidzenia, jak to, co się działo za opuszczonymi metalowymi żaluzjami. Po prostu nie sposób było wyegzekwować panowania nad sytuacją czy zaprowadzić porządek, kiedy najwyraźniej tak wiele zależało od jednego gliniarza, który miotał się jak szalony w nadziei, że dopisze mu szczęście. Bardzo szybko stało się jasne, że niezależnie od tego, jak potoczą się wydarzenia, będą one w równym stopniu zależne od Toma Thorne’a co od Javeda Akhtara. Obaj byli w stanie zakończyć to wszystko. Każdy z nich miał identyczny potencjał, aby siać chaos. – Niezła robota – odezwał się nagle Chivers. Pascoe uniosła wzrok. Chivers wycierał usta papierową serwetką. – Słucham? – Po prostu chciałem to powiedzieć. Robi pani świetną robotę, jeżeli chodzi o Akhtara. I o Weeks

też. Pascoe pokiwała głową. Cholera, czy to następny, który uważa, że powinien dodać jej otuchy? Czy on naprawdę myśli, że mogłaby go polubić, gdyby rzucił pod jej adresem kilka bezsensownych komplementów? A może, tak jak Donnelly, liczy na coś więcej? Kiedy rozważała ostatnią, okropną ewentualność, uznała swoje przypuszczenia za zupełnie bezpodstawne i absurdalne. Chivers wyglądał na typa, który mieszka samotnie, po powrocie do domu bierze zimny prysznic i z niekłamaną radością ociera się o zdjęcia lśniących karabinów i broni automatycznej w miesięczniku „Massive Weapons”. Patrzyła, jak rzucił zmiętą serwetkę na stół, i zawahała się. Gdyby nic nie powiedziała, mógłby to potraktować jako przejaw nieuzasadnionej wrogości, a „dziękuję” zabrzmiałoby nazbyt przychylnie. Zdecydowała się na „dzięki” i odwróciła się, bo do pokoju wszedł Donnelly. – No i na czym stoimy? – zapytał go Chivers. – Prawie gotowe – odparł Donnelly. Srebrny Komisarz spędził ostatnie pół godziny w ruchomym punkcie operacyjnym jednostki wsparcia technicznego, zaparkowanym obok autobusu z herbatą. Brał udział w odprawie funkcjonariuszy i techników cywilnych relacjonujących dotychczasowe osiągnięcia. Mógł więc poinformować Chiversa i Pascoe, że ze wstępnej inwigilacji wynika, iż zakładnicy są przetrzymywani na zapleczu sklepu, w niewielkim pomieszczeniu służącym jako składzik i magazyn. Udało się uzyskać dostęp do sąsiedniego pawilonu – gdzie mieści się pralnia chemiczna i rozkład pomieszczeń jest praktycznie jednakowy – skąd obecnie prowadzono przez ścianę nasłuch tego, co dzieje się w sklepie. – Mamy tam jeden mikrofon – powiedział Donnelly. – I być może drugi, w tylnej ścianie przy drugich drzwiach. – Kamery byłyby lepsze – zauważył Chivers. – Powiedziano mi, że to nie byłoby wskazane. Donnelly wyjaśnił, że montaż kamer wymagałby znacznie bardziej skomplikowanej instalacji. I nawet przy wykorzystaniu mikrourządzeń i przewodów z włókien optycznych trzeba byłoby wiercić głębiej, co niestety mogłoby zostać zauważone lub usłyszane z wnętrza sklepu. – Technicy uważają, że może udałoby się założyć jedną w sklepie od frontu, ale co by to dało? Moglibyśmy pogapić się na zdemolowany sklep i co poza tym? Powiedziałem im, żeby wzięli się do roboty i zamontowali jeszcze dwa dodatkowe mikrofony. – Jak długo to potrwa? – spytała Pascoe. – Jeżeli będziemy się zachowywać ostrożnie, minimum parę godzin. – Donnelly spojrzał na Pascoe. – Czy powinniśmy uporać się z tym szybciej? Są powody do niepokoju o los zakładników? O stan psychiczny Akhtara?

Chivers pociągnął nosem. – Poza tym, co już wiemy, ma się rozumieć – dodał. – Detektywie sierżancie Pascoe? – dopytywał Donnelly. Odpowiedziała, że nie ma bezpośredniego powodu do obaw. – W tym czasie będziemy kontynuować rozmowy telefoniczne tak jak do tej pory, zgodnie z harmonogramem. – Donnelly spojrzał na zegarek. – O drugiej? Pascoe pokiwała głową. – Za trzydzieści minut. Są jakieś wieści od Thorne’a? – Nie – odparł krótko Donnelly. – Wcześniej wydawał się czymś mocno poruszony. Chyba znalazł osobę odpowiedzialną za przedawkowanie w Hackney. – Powiedziałem, żeby zadzwonił, jeżeli będzie miał coś wartego przekazania, więc… – Lepiej nie liczmy na Thorne’a – wtrącił Chivers. – Bo koniec końców wszyscy wyjdziemy na idiotów. Pascoe otworzyła usta, ale zamiast coś powiedzieć, tylko odgryzła kolejny kęs kanapki.

50

Thorne odprowadził Rahima w stronę głównej ulicy, do tureckiej kafejki za rogiem, którą mijał pół

godziny temu, kiedy jechał do domu Bridgesa. Przez całą drogę chłopak się nie odzywał, a Thorne nie próbował zagaić rozmowy. Mógł jeszcze trochę poczekać. To myślenie ostatecznie popchnęło Rahima Jaffera do sięgnięcia po telefon i kilka dodatkowych minut główkowania nie mogło mu zaszkodzić. Raczej mogło jeszcze bardziej zaostrzyć sytuację. Dlatego obaj milczeli, idąc z wzrokiem utkwionym w chodnik, ale Thorne przez całą drogę słyszał obok siebie ciężki oddech Rahima. Cichy świst towarzyszący każdemu wdechowi. Jakby miał za sobą długi bieg i rozpaczliwie próbował zregenerować siły.

W kafejce było tłoczno i gwarno, z kuchni dobiegł brzęk naczyń, a Thorne poprowadził Rahima do stolika w rogu. Tuż za nimi szedł kelner. Rahim powiedział, że nie jest głodny, ale Thorne i tak zamówił dla nich obu po kanapce z tuńczykiem w majonezie i po puszce coli. Spojrzał na Rahima, który pokiwał głową i wymamrotał: – Dzięki. – Musisz coś zjeść – rzekł Thorne. – Ja umieram z głodu. Nie zjadłem śniadania i mam wrażenie, jakbym od wczoraj nie miał nic w ustach. Rahim wpatrywał się w blat stolika. Pomiędzy nimi, pośrodku stolika na drewnianym stojaku, znajdowało się laminowane menu. Thorne odsunął je na bok, po czym to samo zrobił z butelką keczupu, solniczką i popielniczką. Teraz miał już lepszy widok, ale ponieważ daszek czapeczki bejsbolowej przesłaniał opuszczoną twarz chłopaka, nie mógł nawiązać kontaktu wzrokowego. – Bladym świtem musiałem się zerwać z łóżka i pojechać na miejsce zbrodni. – Skrzywił się. – Cóż, widok trupa nie porawia człowiekowi apetytu. – Dość – rzekł niemal szeptem Rahim. Uniósł głowę. – Co? – Niech pan da spokój. Rozumiem, o co panu chodzi. – Przykro mi. – Przecież tu jestem, prawda? – Bardzo się cieszę, że tu jesteś. – A więc… pan wie. Nie musi pan… Thorne usiadł i zaplótł ramiona. Kelner przyniósł im colę, otworzył obie puszki, po czym odszedł do sąsiedniego stolika. Thorne patrzył, jak Rahim sięga po colę. – Co sobie zrobiłeś? – Słucham? O co panu chodzi? – O to. Thorne wskazał ręką, a Rahim szybko przysunął do siebie puszkę, zasłaniając przed Thorne’em plaster, który miał na przegubie. Upił łyk, wzruszył ramionami i ponownie opuścił głowę.

– Wypadek – odparł. Thorne sięgnął po serwetkę i wytarł kilka kropel coli, którą rozlał Rahim. Rozglądając się dokoła, zorientował się, że w kafejce było tłoczno z powodu różnorodności potraw, jakie tu serwowano. Obok nich z jednej strony postawny mężczyzna w błyszczącym garniturze kończył typowe brytyjskie śniadanie, podczas gdy przy stoliku nieopodal dwie dziewczyny, być może studentki, pojadały sałatkę z kurczakiem. Była tu także tablica z daniami dnia, której Thorne wcześniej nie zauważył. Spodobało mu się brzmienie nazwy omletu śródziemnomorskiego z fetą i papryczkami albo placka pasterskiego z jagnięciny na ostro, ale pomimo tego, co powiedział Rahimowi, nie czuł się szczególnie głodny. Po prostu uważał, że lepiej będzie, jeśli udadzą się w jakieś nieformalne miejsce, ot i wszystko. Aby nieco złagodzić napięcie. To lepsze niż rozmowa na ulicy albo na tylnym siedzeniu radiowozu. – Dlaczego zadzwoniłeś na policję? – zapytał Thorne. – Chciałem się z panem skontaktować. – Dałem ci numer mojej komórki. – Wyrzuciłem go. – Więc czemu tu jesteś? – Bo się boję, dokładnie jak pan powiedział. – Rahim uniósł wzrok i wskazał palcem na Thorne’a. – I niech pan nie mówi, że jest panu przykro, bo doskonale wiem, że właśnie o to chodziło. – To był jedyny sposób, aby skłonić cię do tego, co należało – odparł Thorne. – Uważa pan, że w przeciwnym razie nie zdecydowałbym się na to? – Cóż, aż do tej pory nie byłeś skłonny tego zrobić. – Thorne zniżył głos i nachylił się w jego stronę. – Daj spokój, Rahimie. Musiałeś podejrzewać, że ze śmiercią Amina było coś nie tak. Nawet jeśli uważałeś, że to było samobójstwo, mam rację? Thorne widział, jak unosiła się i opadała drżąca, wąska, szczupła klatka piersiowa chłopaka, dało się to zauważyć pomimo puchowej kurtki, jaką Rahim miał na sobie, podobnie jak łzy zbierające się w kącikach jego oczu. Żaden z nich nie uniósł wzroku, kiedy przyniesiono zamówione kanapki, i żaden z nich nie sięgnął po nie, kiedy kelner oddalił się od stolika. Na ulicy przed wejściem do kafejki pewna kobieta schyliła się, aby dać klapsa małemu dziecku. Parę stolików dalej dziewczęta jedzące sałatkę śmiały się. – Cokolwiek masz mi do powiedzenia, powinieneś to z siebie wyrzucić – powiedział Thorne. Rahim pokiwał głową i zamrugał powoli. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął iPhone’a. Zaczął przeglądać menu.

– Co jest? – rzucił Thorne. Rahim pokręcił głową i wcisnął kilka klawiszy na ekranie, a kiedy wreszcie znalazł to, czego szukał, położył telefon na stoliku i przesunął w stronę Thorne’a. Inspektor wziął do ręki komórkę i natychmiast spojrzał na fotografię. Przyzwoita jakość, kolor. Trzej mężczyźni. Stali blisko siebie, ze szklankami w dłoniach, objęci ramionami. Impreza. W tle widać innych mężczyzn, uśmiechniętych, popijających drinki, kilku tańczyło. Opodal szwedzki stół z jedzeniem. Thorne uniósł wzrok. Rahim odwrócił głowę i nerwowo szarpał zawleczkę puszki. Thorne przytknął palec wskazujący i kciuk do ekranu, po czym rozsunął je delikatnie, aby powiększyć obraz grupy w centralnej części zdjęcia. Trzej mężczyźni… Byli ubrani podobnie, w rozpięte pod szyją koszule, choć ten po lewej był kilka lat starszy od dwóch pozostałych. Ten pośrodku i ten z prawej śmiali się, zapewne z czegoś, co powiedział ten z lewej. Ponieważ widział go całkiem niedawno, Thorne od razu rozpoznał tego z prawej. Z oczywistych powodów potrzebował tylko chwili, aby zidentyfikować mężczyznę po lewej. – Chryste Panie… – No – mruknął Rahim. – Rozumie pan? Thorne wpatrywał się w zdjęcie i próbował poukładać te elementy w rozsądną, zwartą całość. Zadał sobie kolejne pytania i usiłował na nie odpowiedzieć. Dodał dwa do dwóch i wyciągnął stosowne wnioski. Teraz już wiedział dlaczego. Pozostawało jeszcze pytanie kto. – To telefon Amina? – Mój. – Ty zrobiłeś to zdjęcie? – Tak, ale Amin był na tej imprezie. On… poszedł z jednym z tych mężczyzn. Nie jestem pewien z którym. Thorne znów spojrzał na ekran komórki. – Czy wiedzieli o zdjęciu?

– Nie sądzę – odparł Rahim. – Jesteś pewien? Bo to wszystko mogło się wydarzyć właśnie z powodu tego zdjęcia. – Thorne odwrócił komórkę w jego stronę i uniósł na wysokość twarzy Rahima. – Jeżeli myśleli, że to Amin je zrobił. – Na pewno nie. – Czy Amin o nim wiedział? Rahim pokręcił głową. – Mógł próbować kogoś szantażować… – Wykluczone… Proszę posłuchać, oni nawet nie wiedzieli, że je zrobiłem, jasne? Rahim wskazał na fotografię i kiedy Thorne przyjrzał się jej ponownie, zrozumiał, że ci trzej mężczyźni nie wiedzieli, iż zrobiono im zdjęcie. Patrzyli w inną stronę. Na coś innego. Thorne odwrócił aparat i postukał palcem w głowę starszego mężczyzny po lewej. Tego, którego zidentyfikował dopiero po dłuższej chwili. – Czy Amin go rozpoznał? – Nie wiem – odparł Rahim. – Nie miałem okazji go zapytać. – Ale ty go rozpoznałeś. – Tak. – Wtedy, na imprezie, nie wiedziałeś, kto to jest? – Nigdy nie zna się nazwisk ani nie wie się, jaki zawód ktoś wykonuje – odparł Rahim. – To normalne. To byli tylko klienci, no wie pan. A my byliśmy tylko… tym, kim byliśmy. – To musiał być dla ciebie spory wstrząs, kiedy znów go zobaczyłeś. Rahim pokiwał głową, przełknął ślinę. – Myślałem, że zwymiotuję. Nie wiedziałem, co robić, chciałem tylko powiedzieć to, co miałem powiedzieć, i spieprzać stamtąd najszybciej, jak się da. Próbowałem o tym wszystkim zapomnieć. I kiedy dowiedziałem się, co spotkało Amina, domyśliłem się, że musiało to mieć z tym jakiś związek. – Dobrze to ująłeś – przyznał Thorne. Popatrzył na trzech mężczyzn, uśmiechających się, rozluźnionych i obejmujących się ramionami. – To wszystko jest ze sobą powiązane. – Wskazał na śmiejącego się mężczyznę pośrodku zdjęcia. – Wiesz może, kto to jest?

Rahim odparł, że nie. Pokazał na mężczyznę po prawej, kolejnego, którego nie widział od czasu, kiedy to zdjęcie zostało zrobione, i zadał Thorne’owi to samo pytanie. – Och, nie martw się – powiedział Thorne. – Wiem doskonale, kim jest ten dżentelmen. – Wobec tego który z nich zabił Amina? – spytał Rahim. Mijając stolik, kelner zauważył, że nie tknęli kanapek, przystanął więc, aby zapytać, czy wszystko w porządku. Thorne wyjaśnił, że bardzo im się spieszy. Włożył komórkę do kieszeni i wyjął z portfela piętnaście funtów, aby uiścić rachunek. – Zorganizuję samochód, który odwiezie cię do domu – powiedział Thorne. – Czy chciałbyś, żeby ktoś z tobą został? – Dam sobie radę – zapewnił Rahim. Thorne odsunął krzesło od stolika i raz jeszcze spojrzał na plaster na przegubie chłopaka. – Pozwól, że jednak coś zorganizuję. Dla mojego świętego spokoju, dobrze?

51

Sue Pascoe wychodziła właśnie z toalety dla dziewcząt, kiedy wpadła na wchodzącą tam Nadirę Akhtar. Przywitały się, a negocjatorka odsunęła się na bok, by przepuścić starszą kobietę. Zaraz potem zamieniła parę słów z policjantką, która czekała w korytarzu. Powiedziała jej, żeby poszła i napiła się herbaty i że sama zajmie się przez najbliższych dziesięć, piętnaście minut panią Akhtar. Gdy Nadira wyszła z toalety, Pascoe uśmiechnęła się i rzekła: – Zakładam, że miałaby pani ochotę odetchnąć przez chwilę świeżym powietrzem. Strasznie tu

duszno… – Byłoby miło… – przyznała Nadira. Przeszły przez całą długość szerokiego korytarza ciągnącego się obok sali widowiskowej i przez niewielką szatnię. W drucianych koszach leżało obuwie sportowe, a rzędy nisko umieszczonych metalowych haczyków wciąż były ozdobione kolorowymi workami i płaszczami pozostawionymi tutaj dwa dni temu. Tylne drzwi były otwarte. Kobiety wyszły na zewnątrz. Teren szkolny ogrodzono i podzielono na sektory do uprawiania przez dzieci i młodzież różnych dyscyplin sportowych. Znajdowało się tu boisko do piłki nożnej, mniejsze do koszykówki i bieżnia z torami wymalowanymi białą farbą, a opodal plac z rozstawionymi na nim czerwono-żółtymi stożkami, pomiędzy którymi biegało się zygzakiem, ćwicząc szybkość i zwinność. – Naprawdę dziwię się, że wciąż pani tu jest – przyznała Pascoe. – Muszę być blisko – odparła Nadira. – Mimo wszystko. Pascoe wiedziała, że w takich sytuacjach zgodnie z procedurą należało wywieźć członków rodziny z dala od miejsca wydarzeń, jeśli to było możliwe. Oczywiście nie można tego zrobić wbrew ich woli. Przyjaciele i rodzina byli zazwyczaj zapewniani, że będą na bieżąco informowani o rozwoju wypadków, i zachęcani do przeniesienia się do miejsc pozostających pod nadzorem policji. Najczęściej przewożono ich do hotelu znajdującego się dostatecznie blisko, by w razie konieczności można ich było stamtąd szybko sprowadzić, ale na tyle daleko, by nie utrudniali przebiegu działań. Na tyle daleko, by można przeprowadzić interwencję, nie martwiąc się, jaki może to mieć wpływ na rodziny zakładników czy bliskich osoby, która wzięła zakładników. Na tyle daleko, by nie było tam słychać strzałów. Choć Pascoe wiedziała, że Nadirze już wcześniej wszystko wyjaśniono, jeszcze raz to powtórzyła. Zmieniła tylko wymowę, koncentrując się na wygodzie, dogodnościach i unikając sugestii, że policja mogłaby chcieć usunąć z tej okolicy wszystkie osoby postronne. – Wczoraj wieczorem panią Mitchell przewieziono do miłego hotelu – zauważyła. – Cóż, z całą pewnością nie mogłybyśmy przebywać razem w jednym hotelu – odparła Nadira. – Trochę się posprzeczałyśmy. Pascoe sięgnęła po papierosy i już miała zapalić, ale popatrzyła na Nadirę i zapytała, czy może to zrobić w jej obecności. – Czy ja też mogę dostać jednego? – Ależ… bardzo proszę. – Pascoe podsunęła paczkę w jej stronę. – Nie pomyślałam, przepraszam. Nadira podziękowała. Wyjęła papierosa i trochę niezdarnie nachyliła się, gdy negocjatorka podała

jej ogień. Pascoe też zapaliła, a potem patrzyła, jak kobieta, która najwyraźniej nie była nałogową palaczką, wydmuchnęła ustami kłąb dymu, nie zaciągając się jednak. – Javed by mnie zabił – powiedziała półgłosem Nadira. Znów wydmuchnęła dym i uśmiechnęła się, przekrzywiając głowę to w jedną, to w drugą stronę, najwyraźniej uświadamiając sobie zawartą w jej słowach ironię. – Jak pani zdaniem radzi sobie Javed? – spytała Pascoe. – Jak się zachowuje… będąc pod presją? Nadira popatrzyła na nią przez wstęgę siwego dymu. – Pod presją? Trudno to porównać z czymkolwiek, co się zdarza na co dzień – powiedziała. – To nie jest spóźniająca się ciężarówka rozwożąca prasę. Ani przypadek, kiedy w hurtowni nie chcą przyjąć płatności kartą. – Wiem. – Pascoe bawiła się swoim identyfikatorem. – Miałam na myśli tak ogólnie. Czy kiedy coś się dzieje, zwykle zachowuje spokój? Czy może wpada w panikę? – Był spokojny tamtej nocy, kiedy Amin wrócił do domu – odparła Nadira. Jej głos nagle przycichł. – Nie od razu, ale kiedy dowiedział się, co się stało. Był taki… zrównoważony, no wie pani? Mnie aż roznosiło, nie byłam w stanie opanować histerii, jak pewnie pani sobie wyobraża. – Proszę mi o tym opowiedzieć – powiedziała Pascoe. Nadira znów wydmuchnęła dym. – Myślę, że to dlatego, że on był naszym najmłodszym dzieckiem. Najbardziej naiwnym. To dlatego kręciłam się w tę i z powrotem o wpół do drugiej nad ranem i gadałam do siebie jak wariatka. Wciąż wydzwaniałam do niego na komórkę, prosząc, by oddzwonił, mówiłam, że zachowuje się jak egoista, i starałam się ukryć panikę w swoim głosie. Wiem, to głupie, bo przecież był już w zasadzie dorosłym mężczyzną, ale zdrowy rozsądek nie ma nic do gadania, kiedy widzisz jedynie twarz swojego dziecka i wyobrażasz sobie najgorsze koszmary. – Popatrzyła na Pascoe. – Już zaczęłam obwiniać samą siebie za rzeczy, które, jak sobie wyobrażałam, musiały się wydarzyć. Byliśmy przekonani, że szesnaście lat to zbyt młody wiek, aby móc chodzić do pubów, ale on i jego przyjaciel poszli tam tylko dlatego, że w pubie urządzano quiz z nagrodami, więc im na to pozwoliliśmy. Powiedział, że nie będą pić alkoholu, że muszą mieć trzeźwe umysły, i to brzmiało całkiem logicznie, że właśnie on, którego Bóg obdarzył bystrym umysłem, miał wykorzystać ten umysł, aby zdobyć trochę pieniędzy. Pokazywał mi gotówkę, jaką wygrał ostatnim razem, wydał ją, żeby kupić książki, których potrzebował w college’u, więc pomyśleliśmy, czemu nie? Dlaczego mielibyśmy mu tego zabronić? Ponownie wydmuchnęła dym, a potem pokiwała głową, jakby to sobie przypominała. – Javed wtedy już od dobrych paru godzin spał, bo wstawał bardzo wcześnie. Pomyślałam, że Amin spóźnił się na autobus czy coś takiego. Postanowiłam, że jak wróci, porządnie się po nim przejadę,

zrugam go za to spóźnienie, a potem, już kładąc się do łóżka, będę się zastanawiać, co przyrządzę mu na śniadanie. Uśmiechnęła się, poprawiając cienką chustę na głowie. – Kiedy usłyszałam szczęk klucza w drzwiach, zaczęłam się śmiać, że byłam taka głupia, zamartwiając się o niego… Boże, kiedy ujrzałam jego twarz… Jedno oko miał prawie całkiem zamknięte, spuchnięte tak, że widać było tylko wąską szparkę, a usta porozbijane, jakby pogryzł go pies. Zobaczyłam ciemną plamę na jego kurtce, którą zapiął pod samą szyję, i pamiętam, że to mnie zaniepokoiło, bo powiedziałam mu, że jest zimno i że powinien włożyć bluzę czy coś ciepłego. Kiedy zapytałam, co się stało, wyminął mnie i wbiegł po schodach na górę. Zamknął się w łazience, a ja poszłam za nim i właśnie wtedy zaczęłam nawoływać męża. Javed wyszedł, w samych tylko gatkach, klnąc i ziewając szeroko. Powiedziałam mu, że Aminowi coś się stało i że nie chce wyjść z łazienki. Ależ wyjdzie stamtąd, nic się nie martw, Javed na to i zaczyna krzyczeć, tłuc pięściami w drzwi i powtarzać: „Otwieraj te cholerne drzwi, zanim je wyłamię”. Wciąż paliła papierosa, wypuszczając dym ustami i nosem równocześnie. – Pomiędzy kolejnymi uderzeniami w drzwi słyszałam szloch dobiegający z łazienki i schwyciłam męża za rękę. Staliśmy na podeście i po minucie lub dwóch Amin w końcu otworzył drzwi. – Uniosła dłoń do ust, mimowolnie odtwarzając gest z tamtej nocy. – Właśnie wtedy zobaczyliśmy krew. Tyle jej było. Na koszuli, którą sama prasowałam, takiej czystej… bieluśkiej… to była jego ulubiona koszula. A teraz przylepiła się do jego ciała. Była cała przesiąknięta krwią. Zaczęłam krzyczeć i pytać, co mu się stało, Javed zadawał to samo pytanie i oboje wyciągnęliśmy do niego ręce. On płakał i zaszlochał jeszcze bardziej, kiedy zobaczył, jaka byłam przerażona. Zapewniał, że nic mu nie jest… że nic mu się nie stało i dodał jeszcze, żebym nie przejmowała się krwią. „Nie martw się, mamo – tak powiedział. – Nic się nie martw. To nie moja krew”. Pascoe rozejrzała się wokoło, zastanawiając się, gdzie może zgasić papierosa. Gdyby była sama, po prostu wyrzuciłaby go gdzieś jednym pstryknięciem palców, ale w obecności tej kobiety czuła, że powinna to zrobić jak należy. I tak, żeby Nadira to zobaczyła. Schyliła się i wcisnęła niedopałek do wypełnionej na prawie trzy centymetry wodą miseczki, w której stała doniczka z rośliną. – Mogłaby pani? Pascoe odwróciła się, a Nadira Akhtar podała jej niedopałek swojego papierosa, który też wrzuciła do miski pod doniczkę. – Ma pani dzieci? – zapytała Nadira. Pascoe pokręciła głową. – Przypuszczam, że ma pani jak na to zbyt stresującą pracę. Przez cały czas wszyscy na panią liczą. Taka wielka odpowiedzialność. – Coś w tym rodzaju – odparła Pascoe.

– Czy rozmawia pani także z ludźmi, którzy chcą się zabić? – Nadira skinęła ręką w stronę drugiego końca boiska. – W zeszłym tygodniu na tamtym moście pewien mężczyzna… – Zajmowałam się tym – rzekła Pascoe. – Choć szczerze mówiąc, takie zadanie zlecane jest zwykle komuś, kto ma mniejsze doświadczenie niż ja. Chciała powiedzieć coś więcej, ale pohamowała się, zastanawiając się, skąd wzięła się w niej potrzeba pochwalenia się przed tą kobietą swoimi umiejętnościami. Swoimi kompetencjami. Zasugerowała, że powinny już wracać. Nadira pokiwała głową, wpatrując się w boisko. – A co z panią? – zapytała. – Jak pani się trzyma?

52

Bądź silna… Tak powiedziała Pascoe, a raczej wyszeptała na sam koniec ich ostatniej rozmowy. Helen oznajmiła jej, że musi kończyć – wolała skończyć rozmowę, zanim ktokolwiek zacznie wypytywać o Stephena Mitchella – a Pascoe obiecała jej, że zadzwoni ponownie za godzinę. I jeszcze na koniec pospiesznie dodała te dwa krótkie słowa. Bądź silna. Skąd, u licha, przyszło jej to do głowy? To brzmiało dziwnie, niewiarygodnie poufale, wręcz intymnie. To nie było coś, czego Helen mogła się spodziewać, do czego przywykła… nie brzmiało profesjonalnie. Choć może z drugiej strony zadaniem Pascoe było sprawiać wrażenie, że jest najbliższą przyjaciółką Helen. Może negocjatorka

reagowała inaczej, kiedy zakładnik był policjantem. A może nie było nic dziwnego w tym, co powiedziała Pascoe, może to po prostu kolejna z myśli, jakie zaczęły się kłębić w głowie Helen. Miała okazję oglądać twarze wielu policjantów i naćpanych narkomanów w celach aresztu, spotkała się z wieloma ludźmi, których umysły tymczasowo lub na stałe nie funkcjonowały właściwie. Słyszała, co mamrotali do siebie. Rozpoznawała wzorce. Było jej gorąco, cała się lepiła i nie potrafiła powiedzieć, jaki jest dzień, chyba że dłużej się nad tym zastanowiła. Kiedy zamknęła oczy, światełka, które pławiły się w ich wnętrzu, eksplodowały jednocześnie i uformowały się z nich twarze: Jenny, Paula, jej ojca. Mężczyzny, którego widziała w pociągu parę tygodni temu – uśmiechnął się do niej i fantazjowała o nim jeszcze przez kilka kolejnych dni. Chwilę później światełka pogasły jak dopalające się fajerwerki i twarze zaczęły znikać. Próbowała wyobrazić sobie Toma Thorne’a, lecz to jej się nie udało. Pamiętała tylko ogólny szkic, sylwetkę, coś pomiędzy smutkiem a grozą. Pomyślała o tajskim jedzeniu, winie i gorącej kąpieli. Pomyślała o strzaskanej czaszce Paula i kałuży krwi. Pomyślała o Alfiem. Upłynęło już dziewięć miesięcy, a nawet więcej, kiedy ostatni raz karmiła go piersią; nigdy nie była w tym szczególnie dobra, nigdy nie czuła się rozluźniona i nie przychodziło jej to tak naturalnie jak jej siostrze. Teraz jednak, kiedy pomyślała o ślinie swojego synka wysychającej na jej szyi i o jego małych grubych nóżkach, poczuła ból w piersiach, jakby nagle miała dostać laktacji. Narastająca presja, budynek szkoły. Pomyślała o rewolwerze na biurku i nożyczkach w szufladzie. Akhtar wrócił na zaplecze. Pozbierał resztki niedawnego posiłku, opakowania po chipsach i lodach oraz puste puszki. Usiadł posępny, zamyślony i przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie odzywało. – Wygląda na to, że w końcu zabrakło nam tematów do rozmowy – odezwał się wreszcie. – Może powinniśmy pooglądać telewizję. Helen odparła, że bardzo chętnie, ale Akhtar nie ruszył się z miejsca. Patrzył na nią, a kiedy potarł dłońmi twarz, usłyszała skrobanie, bo ręce sklepikarza przesuwały się po pokrytych szorstkim zarostem policzkach. Przygładził włosy po bokach głowy i zobaczyła pod jego pachami ciemne plamy potu. – O tej porze są programy, które mogą cię zainteresować – rzekł. – Przecież powiedziałam, że możesz włączyć. – Pomyślałem tylko, że to ci się spodoba…

– Jak chcesz – westchnęła Helen, starając się pohamować narastające rozdrażnienie. Akhtar włączył telewizor, po czym usiadł na krześle z pilotem w dłoni. Zaczął przerzucać kanały. Na jednych obraz był lepszy, na innych gorszy. – Nadira opowiada mi o tych programach – ciągnął. – Ogląda je po południu, w domu, popijając kawę i zajadając czekoladki jak jakaś księżniczka. Programy o antykach, wyjazdach urlopowych i o ludziach, którzy przenoszą się na wieś. Helen pokiwała głową. – Tylko to ostatnio nadają, prawda? Różne reality show i kryminały. Rzeczywistość i zbrodnia. Helen znów pokiwała głową. – Wiem, wiem – mówił Akhtar. – Siedzisz sobie i myślisz, popatrzcie tylko, na co nam przyszło, na miłość boską! Helen nie odrywała wzroku od ekranu, na którym jakąś parę oprowadzano właśnie po ogrodzie, i usilnie próbowała skupić się na monotonnym komentarzu. Aby zdystansować się od tego wszystkiego. Aby zająć się czymś innym. Myślała: Alfie, rewolwer, nożyczki. Alfie, rewolwer… – Można by się zastanawiać, po co nam w ogóle ten cholerny telewizor. Myślała: bądź silna.

53

Thorne zadzwonił do Donnelly’ego, będąc w drodze do Barndale. Powiedział mu o pustym mieszkaniu w Hounslow i o zebranych dowodach łączących Jonathana Bridgesa z zabójstwem Petera Allena. Powiedział, że to prawie na pewno Bridges był odpowiedzialny za podanie Aminowi Akhtarowi leków, które go zabiły, i że Bridges zrobił to, kiedy przebywał na więziennym oddziale szpitalnym. Powiedział też o fotografii w komórce Jaffera. Donnelly dopytywał, dlaczego Thorne nie wraca do tymczasowego punktu dowodzenia. Czy nie tej informacji żądał Javed Akhtar? Thorne wyjaśnił, że to mija się z celem, dopóki nie uzyska wszystkich odpowiedzi, dopóki nie będzie mógł podać konkretnych nazwisk. Nie mógł wrócić do Akhtara i powiedzieć, że choć ma już pewne pojęcie co do powodów zamordowania jego syna i wie, kto był za to odpowiedzialny, brakuje mu jeszcze całkowitej pewności, kto za tym wszystkim stał. Wyjaśnił Donnelly’emu, że dopóki nie będzie w stanie przekazać Akhtarowi całej historii, uważa, że nie ma sensu mówić mu cokolwiek. Ten człowiek nie zareagował zbyt przychylnie na wcześniejsze doniesienie o postępach Thorne’a i dla dobra Helen Weeks dalsze wytrącanie go z równowagi nie jest wskazane. – Jak pan woli – odparł Donnelly. – Ale im szybciej odkryje pan całą resztę, tym lepiej. – Wszystko albo nic – mruknął Thorne. Holland zapytał go, czy planuje dokonać aresztowania, na co inspektor odparł, że będzie podejmował decyzje na bieżąco, w zależności od rozwoju sytuacji. Przede wszystkim Thorne chciał uniknąć formalności, czasochłonnej papierkowej roboty. No i rzecz jasna nie mógł zapominać o dowodach, jakimi dysponował, które były poszlakowe, choć wydawały się zabójczo obciążające. Holland przeprosił za nadmierny pesymizm, a potem zapytał Thorne’a, co zamierza zrobić, jeśli się okaże, że człowiek, z którym chciał porozmawiać, nie zechce od razu przyznać się do winy. Thorne odparł, że siłą to z niego wydusi. Holland milczał przez parę sekund, a Thorne zaśmiał się i zapewnił, że tylko żartował. – Chce pan, żebym panu towarzyszył? – zaproponował Holland. – Mogę tam być za czterdzieści minut. – Żartowałem, Dave. No może mówiłem pół żartem, pół serio… Thorne zadzwonił do Helen Weeks. Rozmawiali niecałe pół minuty, ale w jej głosie wyraźnie wyczuwało się napięcie. Nagle zaczęła się wahać, mówiła monosylabami. Wydawała się dziwnie zdystansowana od wszelkich wydarzeń, jakby ten telefon ją obudził i wciąż nie miała pewności, czy to wszystko nie było tylko sennym koszmarem. Thorne usłyszał głosy w tle, a Helen wyjaśniła, że ona i Akhtar oglądają telewizję. Ona, Akhtar i Mitchell. Thorne stwierdził, że to dobrze, bo może choćby w ten sposób zająć czymś myśli. Dzięki temu czas płynie szybciej. Odparła, że jest zmęczona, ale nie może zasnąć. Jakoś się jeszcze trzyma, lecz coraz bardziej ją to niepokoi, gdyż musi zachować przytomność umysłu. – Nie chcę balansować na granicy jawy i snu – powiedziała. – Muszę zachować czujność.

– Myśl o Alfiem – rzekł Thorne.

54

Dotarł do zakładu karnego tuż przed piątą, a człowiek, z którym zamierzał się spotkać, choć w pierwszej chwili zaskoczony, wyglądał na ucieszonego, że znowu go widzi. Thorne ponownie został zaprowadzony do biura mężczyzny, a jego kurtkę zawieszono ostrożnie na metalowym haczyku za drzwiami. Zaproponowano mu kawę. Mężczyzna usiadł za biurkiem i przez dłuższą chwilę narzekał na natłok obowiązków i piekielny dzień, jaki miał za sobą. Zapytał: „W czym mogę pomóc?”, i zapewnił, że uczyni, co w jego mocy, choć był trochę zajęty i głośno zastanawiał się, o co Thorne zapomniał zapytać podczas poprzedniej wizyty. Thorne uśmiechnął się i ponownie podszedł do drzwi. Zdjął kurtkę z metalowego haczyka i sięgnął do kieszeni po komórkę. Starał się nie rozkoszować tą chwilą. Przynajmniej nie za bardzo. – Rzadko bywam na imprezach – rzekł. – Oczywiście za każdym razem, kiedy powiedzie się nam w sądzie, urządzana jest popijawa w pubie za rogiem, a od czasu do czasu góra funduje białe wino i sajgonki, jeżeli chce kogoś docenić, ale nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłem na porządnej imprezce. Takiej, gdzie można się naprawdę wyszaleć, wyluzować i pójść w tango. No wie pan. Na takiej jak ta. Uniósł komórkę i lekko nią pomachał. – To od razu widać na twarzach ludzi, nie uważa pan? Od razu widać, że świetnie się bawią, ponieważ ich twarze są takie… radosne. Niczym się nie przejmują, a najlepiej można to dostrzec,

kiedy nie zdają sobie sprawy, że są obserwowani. Albo jeszcze lepiej, kiedy nie zdają sobie sprawy, że są fotografowani. Właśnie wtedy można dostrzec ludzi takimi, jakimi są naprawdę, czyż nie? Kiedy nikt nie udaje kogoś, kim nie jest, kiedy można się swobodnie otworzyć i nie ma absolutnie żadnych zahamowań. Jeśli się nad tym zastanowić, to właśnie wizytówka naprawdę świetnej imprezki, prawda? Kiedy ludzie mogą po prostu być sobą. Thorne popatrzył na mężczyznę siedzącego za biurkiem, na wyraz jego twarzy, która wydawała się o wiele bledsza niż jeszcze przed chwilą. – Och, pan wybaczy, bardzo proszę Thorne podszedł i przesunął komórkę po blacie biurka. Patrzył, jak mężczyzna ją podniósł i spojrzał na zdjęcie. – Wygląda, że miał pan cholernie udany wieczór, doktorze McCarthy. Lekarz odezwał się, nie odrywając wzroku od zdjęcia: – Skąd pan to ma? – Chodzi mi o to, że nie jestem pewien, czy zrobiono je przed, czy po tym, jak uprawiał pan seks z nieletnim chłopcem, ale tak czy inaczej najwyraźniej pan i pańscy koledzy świetnie się bawicie. McCarthy milczał. Thorne oparł się o biurko. Przez prawie pół minuty słychać było tylko oddech McCarthy’ego i to, jak stukał palcem o krawędź telefonu. Z jednego z oddziałów dochodziły niezrozumiałe okrzyki. – Owszem, byłem na imprezie. – McCarthy przesunął telefon z powrotem w stronę Thorne’a. – Nie jestem ekspertem w tych sprawach, ale nie wydaje mi się, aby to było niezgodne z prawem. – To zależy od imprezki. – Nie wiem, co pana zdaniem widać na tym zdjęciu. – Widać choćby to, że nie ma tam kobiet. – To także nie jest nielegalne. – Sami mężczyźni i chłopcy. – Pamięć mi szwankuje, inspektorze, więc może zechce mi pan przypomnieć, gdzie się odbyła ta impreza. – McCarthy czekał. – Albo kiedy? – Na ustach doktora pojawił się lodowaty, zacięty uśmiech. – Nie wie pan tego, prawda?

– Osoba, która zrobiła to zdjęcie, wie. – Nic pan nie wie, nic pan nie ma, więc… – Wiem o Jonathanie Bridgesie. – Jeśli więc to wszystko, czym pan dysponuje, pozwoli pan, ale chciałbym już wrócić do mojej pracy. Thorne nachylił się jeszcze bardziej w jego stronę. Powtórzył nazwisko. Wysyczał je jak groźbę. McCarthy usiadł sztywno i uniósł ręce. – Był tutaj pacjentem. – Wiem, że był. I wiem także kiedy. – To dobrze, bo oszczędzi mi to trudu sprawdzania tych informacji. – Trafił tu z powodu poważnej dolegliwości? – Słucham? – Wrastający paznokieć? Skręcona kostka? – Akta pacjentów są objęte klauzulą poufności. – Stawiam na metadon, ale to bez znaczenia – ciągnął Thorne. – Liczy się sam fakt, że pan go tu przyjął. I że znajdował się tu w tym samym czasie co Amin Akhtar. – Byłem w domu, kiedy zmarł Amin, i doskonale pan o tym wie. – Ale Jonathan Bridges był tutaj i zrobił dokładnie to, co mu pan zlecił. – Czyli co? – Na ustach McCarthy’ego znów wykwitł zuchwały uśmieszek, lecz już słabszy. – Jak pana zdaniem został zabity Amin Akhtar? – Może pan mi to powie? – Nie mam zielonego pojęcia. – Jest pan kłamcą – wycedził Thorne. – Co chciałby pan, abym powiedział? – Czy uprawiał pan seks z Aminem Akhtarem? – Thorne sięgnął po telefon i jeszcze raz pokazał doktorowi zdjęcie. – Czy uprawiał pan z nim seks tamtego wieczoru?

– Oczywiście, że nie. – A kiedy indziej? McCarthy wstał. – Myślę, że już wystarczy. Thorne błyskawicznie znalazł się tuż przy nim. – Siedź, kurwa, na miejscu! Fotel zaskrzypiał, kiedy McCarthy znów na niego opadł, i przejechał kilkanaście centymetrów po polerowanym winylu na popiskujących kółkach. – Siadaj… Thorne głęboko nabrał powietrza przesyconego wonią metalu i brandy. Zamrugał, by pozbyć się wizji, w której wciskał komórkę do ust McCarthy’ego i przytrzymując ją jedną ręką, uderzeniem drugiej wybijał mu zęby. Tylko żartowałem, Dave. Zamiast tego uniósł telefon w lewej dłoni, a rozcapierzonymi palcami prawej, dotykając potylicy doktora, powoli odwrócił jego głowę w stronę ekraniku. – Znam mężczyznę po lewej – powiedział. – Nadążasz za mną? McCarthy pokiwał głową. Jego twarz zbliżyła się na kilka centymetrów do telefonu. – Wobec tego kim jest ten paskudny brzydal pośrodku? McCarthy nie odpowiedział. – Nie przypominasz sobie nazwiska? – Nie… Kilka minut później nos doktora rozpłaszczył się o ekran komórki. – No bo widzisz, wyglądacie mi na dobrze zakumplowanych – ciągnął Thorne. – Dlatego przypuszczałem, że się znacie. – McCarthy napierał na dłoń Thorne’a, ale inspektor ani trochę nie odpuszczał. – Sęk w tym, że o ile zdołałem się zorientować, w tym układzie raczej nie jesteś samcem alfa. Zapewniam, Ian, że znam się na tego typu sprawach, i szczerze mówiąc, nie wierzę, że to ty rozdawałeś tu karty. Nie twierdzę, że brak ci oleju w mózgownicy, bo przecież jesteś nie lada

bystrzakiem i w sumie to ty mogłeś wszystko zaplanować. Thorne poczuł pod palcami nieznaczne poruszenie, przeczący ruch głowy. – Mówię tylko, żebyś się zastanowił, czy nie powinieneś być tym, który poda właściwe nazwiska. I to teraz, zaraz, bo w ten sposób mógłbyś liczyć na przychylność sądu, kiedy będzie ferował wyroki. A wyroki zapadną, Ian, obiecuję ci to. Kolejny, tym razem bardziej zdecydowany przeczący ruch głowy. – Nie znasz jego nazwiska? – zapytał Thorne. – Czy nie podasz mi go? – A jak uważasz? McCarthy uniósł rękę i schwycił Thorne’a za przegub. Mocowali się przez sekundę czy dwie, zanim inspektor z wahaniem rozluźnił uścisk, a doktor czym prędzej odsunął się na bezpieczną odległość. Nie odrywając wzroku od Thorne’a, McCarthy zaczął się wycofywać, kręcąc głową z boku na bok, aby rozluźnić szyję, a potem przygładził zmierzwione włosy na potylicy. Odwrócił się, by zobaczyć strażniczkę więzienną patrzącą na nich przez szybę. Uniósł rękę i pokiwał głową. Podniesionym kciukiem pokazał jej, że wszystko okej. Kobieta otaksowała Thorne’a wzrokiem, po czym się oddaliła. – Posłuchaj, niczego nie muszę ci mówić – wycedził McCarthy. – W ogóle nie muszę z tobą rozmawiać, bo tak naprawdę nie masz nic poza jedną, nic nieznaczącą fotografią i własnym, mocno spaczonym umysłem. – Zaczął skubać koniuszek swojej koziej bródki. – Prawdę mówiąc, uważam, że masz teraz ograniczone możliwości ruchu. Pewne jest to, że mnie nie aresztujesz, bo nie masz nawet cienia dowodów, na podstawie których mógłbyś oskarżyć mnie o cokolwiek, i koniec końców tylko wyszedłbyś na durnia. Thorne powoli obszedł biurko. Patrzył i czekał. – Porwałeś się z motyką na słońce i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę – dodał McCarthy. To nie był najgorszy pokaz pewności siebie, jaki Thorne miał okazję oglądać, ale uśmiech doktora wyraźnie stracił na animuszu. Słowa sprawiały wrażenie wyuczonych na pamięć, lecz były wypowiedziane trochę za szybko, a Thorne, słysząc jego głos, zorientował się, że McCarthy’emu musiało się zrobić sucho w ustach. – Ta afera w sklepiku – kontynuował McCarthy. – Kiedy ostatnio sprawdziłem, sytuacja wciąż jeszcze nie została rozwiązana. Nagle to Thorne poczuł suchość w ustach. – Jeżeli chcesz, możemy pojechać na posterunek i obiecuję, że nie będę stawiał oporu. To może być naprawdę niezła przygoda. Moglibyśmy spędzić trochę czasu razem i pogawędzić o tym i owym, kiedy będę czekał na mojego prawnika, a potem mógłbyś przez następnych parę godzin posłuchać, jak

mówię „bez komentarza”, podczas gdy tamtych dwoje nieszczęśników trzymanych na muszce może w tym czasie zginąć. I jak sądzisz, czyja to będzie wina? Przy oknie pojawiła się strażniczka i kilka sekund patrzyła przez szybę, zanim gestem dała McCarthy’emu znak, że musi z nim porozmawiać. Uniósł jeden palec, aby dać jej do zrozumienia, że za minutę będzie wolny, po czym odwrócił się do Thorne’a. – A… co się tyczy twoich możliwości. Tak naprawdę są tylko dwie. Możesz zmarnować jeszcze trochę czasu, zadając mi kolejne pytania, na które nie zechcę udzielić odpowiedzi. Albo możesz wypierdalać z mojego oddziału, i to już.

55

Do pojazdu jednostki wsparcia technicznego nie wolno było wchodzić z napojami czy jedzeniem, dlatego Pascoe, mając jeszcze kilka minut do kolejnego wyznaczonego telefonu, dopiła kawę, spacerując po boisku. Zanosiło się na deszcz i zrobiło się trochę chłodniej, więc wszyscy, którzy nie musieli przebywać na zewnątrz, schronili się w szkole, ale i tak ludzi na ulicy było sporo. Specjaliści od uprowadzeń, funkcjonariusze utrzymujący kordon, brygada interwencyjna. W mundurach i po cywilnemu. Sprawa taka jak ta była jedną z niewielu łączących podczas jednej operacji przedstawicieli różnych formacji policyjnych. „Garnitury” i „platfusy” współpracujący ze sobą w niemal idealnej harmonii. Brakowało tylko obyczajówki, antyterrorystów i jednostki ochrony członków rodziny królewskiej, a także może jednego czy dwóch policjantów konnych i zebrałaby się tu cała reprezentacja londyńskich stróżów prawa. Pascoe zapaliła papierosa, po czym podeszła do wyrysowanej kredą na asfalcie gry w klasy i zaczęła powoli przechodzić od jednego kwadratu do drugiego, starając się nie nadepnąć na żadną linię. Nie zapominała o pewnym nieszczęśniku z wydziału zabójstw, który, jeżeli mu się uda, raczej nie zostanie doceniony za swój wkład w rozwiązanie tej sytuacji i który, o czym była przekonana,

obwiniałby siebie, gdyby sprawy nie ułożyły się pomyślnie. Pomyślała o Tomie Thornie, z posępną twarzą i zajadłym jak uciążliwa mucha, poszukującym odpowiedzi, choć wcale nie było pewności, że jakiekolwiek istnieją. Cóż, to Thorne wyciągnął najkrótszą zapałkę. Schyliła się, by podnieść płaski gładki kamyk, i zważyła go w dłoni. Podeszła do pierwszego pola gry w klasy i powiedziała sobie, że jeśli uda się jej czysto wrzucić kamyk do półokręgu na końcu, jeszcze dziś przed wieczorem będzie pić herbatę z Helen Weeks. Przykucnęła i przygotowała się, aby wykonać rzut, zastanawiając się, ilu ludzi oprócz tego, że miało obsesję na punkcie kontroli, było także przesądnych. – Detektywie sierżancie Pascoe… Odwróciła się, by ujrzeć Donnelly’ego, który nawoływał ją od tylnych drzwiczek furgonetki JWT. Wyrzuciła niedopałek papierosa i włożyła kamyk do kieszeni żakietu. Przeszła przez boisko, by dołączyć do Donnelly’ego. Kiedy wchodziła po niewielkich metalowych schodkach do furgonetki, zapytał, czy zastanawiała się nad tym, co powie, jak przekaże wiadomość o podsłuchu. Wyjaśniła, jak zamierza to rozegrać, a on stwierdził, że to znakomity pomysł. Dość wyraźnie, a mimo to subtelnie. – Ona jest bystra – powiedziała Pascoe. – On także – zauważył Donnelly. Pascoe zajęła miejsce na niskim stołku po lewej i sięgnęła po słuchawki. Donnelly usiadł obok niej i zrobił to samo. Nad monitorami usytuowanymi przy tylnej ścianie wisiały duże głośniki, podczas gdy po prawej stronie dwoje techników, dwudziestoparoletnia kobieta i czterdziestoparoletni mężczyzna, siedziało przed konsolą, przy której urządzenia w kokpicie boeinga 747 wyglądałyby prymitywnie. – Czy moglibyśmy włączyć radio? Jedynkę? – zapytała Pascoe. Kobieta obejrzała się przez ramię. – Słucham? – Scott Mills prowadzi program. Donnelly uśmiechnął się, ale kobieta tylko wzruszyła ramionami, jakby Pascoe mówiła w obcym języku, i powoli odwróciła się do swoich gałek i suwaków. – Gotowe? – zapytał Donnelly. Mężczyzna odwrócił się i powiedział:

– Tak. Miał mocno przerzedzone blond włosy, a obfity kałdun opinała obcisła koszulka polo, którą wyłożył na starannie odprasowane dżinsy. Na lewej piersi na koszulce miał wyszyte dane: JWT Kim Yates. Donnelly spojrzał na zegarek. – Jeszcze około minuty. Pascoe pokiwała głową. Wiedziała, że nawet najmniejsze odstępstwo od rutyny mogło zepsuć wiele dni delikatnych negocjacji i popchnąć osobę, która wzięła zakładników, do ostateczności. Zmiana głosu w końcowej części rozmowy czy telefon minutę po ustalonej godzinie. – Zaczynaj, Sue. Yates zobaczył, jak Pascoe wyjmuje komórkę, i machnął ręką. – To już nie będzie pani potrzebne – powiedział. – Zaprogramowaliśmy nasz system na szybkie wybieranie. To potrwa tylko momencik i tak to urządzimy, żeby na komórce sierżant Weeks nadal wyświetlał się numer pani telefonu. – Odwrócił się nieznacznie i znieruchomiał. – Jeżeli pani ma jakieś pytania, to proszę je zadać. – Chyba załapałam. Yates ponownie odwrócił się do swojej konsoli i wraz z koleżanką oboje nałożyli słuchawki. Nacisnął przycisk. – Zaczynamy. W furgonetce natychmiast rozległ się dźwięk telefonu Helen Weeks. Odebrano po trzech sygnałach, a Helen powiedziała: – Chwileczkę. – Po paru sekundach brzmienie ciszy zmieniło się, gdy przełączyła telefon na głośnik. – Teraz Javed może słyszeć – wyjaśniła. – Oczywiście – zgodziła się Pascoe. Yates i jego koleżanka zaczęli korygować ustawienia sprzętu. Głosy Helen Weeks i Javeda Akhtara docierały do wnętrza pojazdu za pośrednictwem mikrofonów, które umieszczono strategicznie w dwóch ścianach sklepu. Ważne było jednak, aby te dźwięki nie wywołały sprzężenia w komórce Helen. Aby ona i tym bardziej Akhtar nie usłyszeli własnych głosów płynących z głośników JWT. Yates pokazał Donnelly’emu i Pascoe uniesione kciuki. – Straszny ruch tam na zewnątrz – zaczął Akhtar. – Jak na Piccadilly Circus. – To znaczy? – spytała Pascoe.

– Mamy włączony telewizor, z wyciszonym dźwiękiem – odparł Akhtar. – Widzieliśmy to w wiadomościach o szóstej. Tylu reporterów, migające światła i w ogóle. I masa policjantów. – To duża operacja, Javedzie. – W rogu ekranu pokazują moje zdjęcie. – Chrząknął z dezaprobatą. – Skąd je wzięli? Dostali od Nadiry? – Przypuszczalnie z urzędu paszportowego – wyjaśniła Helen. – Albo z wydziału ewidencji i pojazdów. – Jest pan w telewizji, Javedzie – powiedziała Pascoe. – To, co pan robi, stało się sensacją dnia. – Nie dbam o to. – Wiem, że pan o to nie dba, Javedzie. Wiem, że nie chodzi panu o trafienie na pierwsze strony gazet. – Przynajmniej dopóki zabójca mojego syna nie zostanie schwytany i posłany do więzienia. Wtedy z przyjemnością popatrzę na pierwsze strony gazet. – Oczywiście. – Mam nadzieję, że te tytuły będą dosłownie biły po oczach. – Oczywiście – rzekła Pascoe. – Ale do tego czasu może pan przynajmniej przekonać się, jak poważnie to traktujemy. – Wszyscy wyglądają bardzo poważnie, to pewne – powiedział Akhtar. – Wszyscy wydają się bardzo zajęci, ale najwyraźniej nadal nic się nie dzieje. Nie słyszałem żadnych nowin od inspektora Thorne’a. – Chciał, abym powiedziała panu, że wciąż idzie dalej uzyskanym tropem. – Pascoe popatrzyła na Donnelly’ego. – To naprawdę mocny trop, Javedzie. – Martwy chłopak, tak, wiem. – Ma teraz więcej informacji… – Coraz bardziej się niecierpliwię. Pascoe znów spojrzała na Donnelly’ego. Nie potrzebowali najnowocześniejszych głośników ani superczułych urządzeń, by wychwycić gniew w głosie Akhtara. – To zrozumiałe, Javedzie. – Nie dam się wodzić za nos, jasne?

Donnelly gestem dłoni zwrócił uwagę Pascoe, wskazał na słuchawki i pokiwał głową. – Nic takiego nie robimy, Javedzie – powiedziała Pascoe. – Musi pan w to uwierzyć. Musi pan wiedzieć, że ma pan tu spore wsparcie. Wszyscy macie tu ogromne wsparcie. Słyszysz mnie, Helen? – Tak – odparła Helen. – Cokolwiek się wydarzy, musicie wiedzieć, że tu jesteśmy, że jest tu wsparcie i że słuchamy. Jasne? – Tak – odpowiedziała Helen. – Nie dam się nabijać w butelkę – oznajmił Akhtar. – Nie pozwolę się okpić. Mam dość gry na zwłokę. – Wzbierał w nim gniew, głos miał ochrypły, nerwowy. – Za długo to już trwa. – Nie próbuję pana okpić – zapewniła Pascoe. – Daje pani słowo? – Ależ oczywiście. – Dobrze. W porządku. To tyle. Po sekundzie czy dwóch połączenie zostało przerwane. – Doskonale – uznał Donnelly. Zdjął słuchawki. – Myśli pani, że zrozumiała wiadomość? – Jak powiedziałam, jest bystra. Kiedy Yates i jego koleżanka zaczęli debatować nad poziomem basów i wytłumieniem szumów, Pascoe przeprosiła i wyszła z furgonetki, by wrócić na boisko. Coraz bardziej się niecierpliwię…

Pomyślała o podręcznikowej reakcji na gniew osoby, która wzięła zakładników. O strategiach, których ją nauczono, by mogła radzić sobie z narastającym zagrożeniem w postaci huśtawki nastrojów uzbrojonego, niebezpiecznego mężczyzny. Rozważała poszczególne możliwości, idąc wolnym krokiem w stronę narysowanego na asfalcie pola do gry w klasy, i sięgnęła do kieszeni po kamyk.

56

Zaczęło się już ściemniać, gdy srebrny opel astra McCarthy’ego wyjechał z parkingu przy Barndale; światła samochodu zapaliły się przed podjazdem do szlabanu i punktu kontrolnego. Auto skręciło w wiejską drogę prowadzącą do M25, a Thorne zaczekał, aż minie go kolejny pojazd, zanim wyjechał z polnej ścieżki przy drodze, zapalił światła i ruszył w ślad za doktorem. Łatwiej mu będzie pozostać niezauważonym, gdy dotrą do autostrady, a wówczas trzeba będzie zachować odpowiedni dystans. Thorne nie spodziewał się żadnych problemów. Uważał, że Iana McCarthy’ego zajmują w tym momencie poważniejsze zmartwienia i nie będzie się zastanawiać, czy jest śledzony. Przynajmniej miał taką nadzieję. Choć nie sposób było jeszcze określić go mianem „zblazowanego”, doktor sprawiał wrażenie aroganckiego, wręcz zuchwałego i pierwsze, co Thorne miał ochotę zrobić, kiedy opuścił więzienie niemal godzinę temu, to wrócić do Londynu i stawić czoło osobie, która, jak podejrzewał, odpowiednio przeszkoliła McCarthy’ego. Bardzo szybko uznał jednak, że w konfrontacji z nią miałby znikome szanse. Dlatego nie wiedząc, kim jest trzeci mężczyzna, postanowił trzymać się doktora jak cień i obserwować, co się wydarzy. Sprawdzić, do czego doprowadzi go najsłabsze ogniwo. Albo do kogo. Thorne był już teraz pewien, że Amin Akhtar padł ofiarą spisku. Wiedział przy tym, że swoje podejrzenia opierał wyłącznie na jednym zdjęciu w telefonie Rahima Jaffera, co niczego nie dowodziło. Oczywiście teraz liczyły się jedynie nazwiska i motywy, bo tylko one mogły doprowadzić do uwolnienia Helen Weeks. Jeśli jednak ci, którzy byli za to odpowiedzialni, mieli zapłacić za swój czyn, Thorne potrzebował potwierdzenia spisku. Musiał udowodnić, że mężczyźni z tego zdjęcia pozostawali ze sobą w kontakcie. Zaczęło padać, kiedy minęli Charleywood Common. Na odcinku ponad półtora kilometra droga biegła prosto, rozszerzyła się i w pobliżu wjazdu na M25 była lepiej oświetlona. Thorne trzymał się trzy samochody za astrą, jadąc z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę po wewnętrznym pasie, kiedy zadzwoniła jego komórka. – Dziwnie cię słychać.

– Jadę samochodem. – Mam nadzieję, że masz wolne ręce. – O co chodzi, Phil? – Wiem, jak to zrobili – oznajmił Hendricks. Thorne odruchowo zacisnął dłonie na kierownicy, ale trwało to tylko przez moment, gdy wjeżdżał za samochodem McCarthy’ego po ślimaku na zmierzającą na południe M25. – Ustaliliśmy już, że zabójca nie mógłby wcisnąć tylu piguł do żołądka Amina – mówił Hendricks. – Zgadza się? Parę tabletek w jego ustach i na pościeli było tylko dla picu. Na pokaz. Miały być dowodem na to, że chłopak popełnił samobójstwo. – Ale przecież w jego krwiobiegu wykryto zabójcze stężenie tramadolu! – Owszem, a ten środek mógł tam trafić tylko w jeden sposób. To był tramadol w płynie i został mu podany dożylnie. – Ale to zrobił Bridges! – Tom, mówimy o zwykłym zastrzyku, a nie o fizyce kwantowej. Koleś zdjął nasadkę kaniuli na grzbiecie dłoni Amina i wkłuł się w nią. Każdy mógł pokazać dzieciakowi, jak należy to zrobić. Thorne powiedział Hendricksowi, kto konkretnie mu to zademonstrował. – Właśnie – stwierdził Hendricks. – A zatem McCarthy urządza Bridgesowi przyspieszony kurs posługiwania się kaniulą i strzykawką, dając mu pigułki i strzykawkę. – Mimo to wciąż mamy problem z tymi pigułkami – wtrącił Thorne. – W jaki sposób udało mu się wepchnąć ich aż tyle do ust Amina? Jakim cudem zrobił to tak szybko? Tak po cichu? – Ponieważ w strzykawce był nie tylko tramadol – odparł Hendricks. – Właśnie to próbowałem przez cały czas ustalić. Czym był drugi środek, jaki mu zaaplikowano. – I co, udało ci się to odkryć? – Pamiętasz tego agenta Hamasu? Tego, którego Izraelczycy zabili parę lat temu w hotelu w Dubaju? Załatwili go tym samym specyfikiem. Sprawia on, że ofiara nie stawia oporu, nie walczy, nie robi hałasu. – No mów wreszcie. – Może powinieneś zapisać tę nazwę. – To nie będzie proste – mruknął Thorne.

– Chlorek suksametonium. – Nawet nie potrafię tego wymówić. – Chlorek możesz sobie odpuścić. – Hendricks jeszcze raz powtórzył nazwę. – To depolaryzujący środek zwiotczający, rozumiesz? W gruncie rzeczy rozluźnia tylko mięśnie, ale jest niesamowicie silny i działa błyskawicznie. Jest używany przy narkozie i na OIOM-ie w celu ułatwienia intubacji pacjentów. W Stanach Zjednoczonych był wykorzystywany do unieruchomiania więźniów skazanych na karę śmierci przed podaniem im zabójczego zastrzyku. – Jezu. – Zrezygnowano z niego z uwagi na efekty uboczne. – Słucham… – Po zaaplikowaniu go wszystkie nerwy zaczynają gwałtownie reagować, a mięśnie całego ciała przeszywają szalone skurcze. Pacjent zachowuje się tak, jakby miał atak padaczki, ale minutę, dwie później jest już całkowicie sparaliżowany i niebawem lek sprawia, że nie może oddychać. Jednak pozostaje cały czas przytomny, świadomy tego, co się dzieje, dlatego obecnie nie podaje się go pacjentom, którzy są przytomni, chyba że nie ma innego wyboru. To zbyt niebezpieczne. – Zapadła chwila ciszy. – Zbyt drastyczne. – Chcesz powiedzieć, że Amin mógł wiedzieć, co się z nim dzieje? – Przykro mi, Tom. – W porządku. – To był idealny specyfik – powiedział Hendricks. – Piekielnie doskonały. Konwulsje dało się wytłumaczyć przedawkowaniem tramadolu, przygryzienie języka również. A kiedy pacjent był sparaliżowany, Bridges mógł wpakować Aminowi do ust garść pigułek mających potwierdzić wersję o przedawkowaniu, a najlepsze w tym wszystkim jest to, że cała operacja, łącznie z wejściem i wyjściem z pokoju, mogła zająć zaledwie parę minut. Trzask, prask i robota wykonana. – Dlaczego nie wykryto tego podczas autopsji? – zapytał Thorne. – Właśnie dlatego ten specyfik jest tak doskonały. Jeżeli nie pobierzesz próbki krwi w ciągu pół godziny, enzymy w ciele zaczynają rozkładać tę substancję i rozbijają ją, aż staje się prawie nie do wykrycia. Srebrny opel astra włączył kierunkowskaz, sygnalizując zjazd na wewnętrzny pas. – Jak, u licha, miałbym to udowodnić, Phil? – Powiedziałem, że jest prawie nie do wykrycia – odparł Hendricks. – I tylko wtedy, kiedy go nie

szukasz. Ciało Amina nie zostało skremowane, prawda? – Pochowano je. – Wobec tego nie ma sprawy. Jeżeli doprowadzimy do ekshumacji zwłok Amina, znajdę w nich tę substancję. Thorne patrzył, jak astra znów włącza kierunkowskaz, sygnalizując zamiar skorzystania z najbliższego zjazdu. Podążył za nią, zjechał z autostrady, a następnie skręcił w prawo, w kierunku Maple Cross, jak wskazywała tablica informacyjna. Holland przesłał już inspektorowi SMS-em adres McCarthy’ego i Thorne rozpoznał tę nazwę. Wyglądało na to, że doktor jechał do domu. Thorne przyspieszył, by wyprzedzić ciężarówkę, i włączył wycieraczki, bo znów zaczęło padać. Dodał gazu. Teraz mógł śmiało podążać za McCarthym aż do jego domu i nie dbał już o to, czy doktorek zorientuje się, że jest śledzony.

57

Dźwięk w odbiorniku został podkręcony i kiedy Helen oglądała telewizję, wyobrażała sobie Pascoe i innych siedzących na zewnątrz w furgonetce z pełnymi napięcia twarzami, lekko przymkniętymi oczami i słuchawkami na uszach, śledzących perypetie bohaterów Emmerdale. Słuchamy. Zdziwiła się, że zajęło im to aż tyle czasu. Może jej obecność opóźniła podjęcie decyzji o sprowadzeniu wsparcia technicznego. Bo przecież skoro wśród zakładników znajdowała się policjantka, znaczyło, że mieli wewnątrz swojego człowieka.

Słuchamy. To było aż nadto oczywiste. Słuchamy… czy chciałabyś coś nam powiedzieć. Cokolwiek, co mogłoby się okazać pomocne. Coś, co mogłoby zapewnić nam przewagę, sprawić, że znaleźlibyśmy się w lepszej sytuacji w tej rozgrywce. Oparła się o kaloryfer, oderwała wzrok od ekranu i przeniosła go na Akhtara. Sklepikarza nie interesowało to, co działo się na ekranie. Siedział oparty plecami o ścianę naprzeciw niej, ze spuszczoną głową, wpatrując się w broń. Od ubiegłego wieczoru robił to znacznie częściej. Brał rewolwer do ręki, przez chwilę obracał w dłoniach, dotykał. Nie celował nim ani nawet nie wymachiwał; Helen odnosiła wrażenie, że po prostu próbował w ten sposób przypomnieć, że go ma i po co go ma. Dawał do zrozumienia, że to on dyktuje warunki w tej grze. Za każdym razem, kiedy sięgał po rewolwer, Helen czuła nieprzyjemny ucisk w piersiach. Niezależnie od tego, jak dobrze rozumiała Akhtara, nie mogła już mieć pewności, do czego tak naprawdę byłby zdolny lub nie, i nie trzeba jej było przypominać, co potrafi zdziałać nabity rewolwer. Pokładała w Bogu nadzieję, że tylko się jej wydawało, iż kilkakrotnie w ciągu ostatnich kilku godzin poczuła pierwsze oznaki trupiej woni napływającej z sąsiedniego pomieszczenia. Ostrej, a mimo to przesyconej czymś słodkawym i mdlącym. To trwało jedynie przez moment, ale wystarczyło, by żołądek podszedł jej do gardła i łzy napłynęły do oczu. Słuchamy. Poczuła, że powinna jakoś powiedzieć Akhtarowi, ostrzec go, zanim powie coś niewłaściwego, ale nie wiedziała, jak to zrobić. Mogła mu coś napisać, dajmy na to „Ani słowa o Mitchellu”, lecz dla osób, które słuchały, sama prośba o kartkę i długopis musiałaby zabrzmieć podejrzanie. Koniec końców wiedziała, że to było nieuchronne. Tak jak smród. Teraz było już tylko kwestią czasu, kiedy się o tym dowiedzą. Dopóki ona tego nie odkryje. Było kwestią czasu, kiedy na zewnątrz przestaną nasłuchiwać i podejmą bardziej zdecydowane kroki. Z powodu czegoś, czego nie usłyszeli.

58

Thorne zwolnił i patrzył, jak srebrna astra przed nim skręca na podjazd prowadzący do nowoczesnego eleganckiego bliźniaka. Przyglądał się, jak Ian McCarthy wysiada z opla i zabiera z tylnego siedzenia aktówkę. Widział, jak doktor szybkim krokiem maszeruje w strugach deszczu po ścieżce wyłożonej czerwonym klinkierem, mijając starannie przystrzyżone krzewy i zadbane klomby, po czym nie oglądając się wstecz, podchodzi do frontowych drzwi. Dał mu pięć minut. Dość czasu, by zdążył wstawić wodę na herbatę, otworzyć butelkę czegoś dobrego i usiąść wygodnie przy stole, rozprostowując nogi. Aby zaczął czuć się swobodnie. Kiedy McCarthy otworzył drzwi, wciąż miał na sobie płaszcz. – Och nie. – Jest jeszcze trzecia możliwość – wycedził Thorne. – Przestaniesz zgrywać twardziela i powiesz mi wszystko, co wiesz. McCarthy chciał czym prędzej zamknąć drzwi, ale okazało się, że Thorne zablokował je skutecznie, wsuwając w szparę najpierw stopę, a potem bark. Gdzieś w głębi rozległo się szczekanie psa, a parę sekund później golden retriever, który wyglądał na dobrze ułożonego i łagodnego, wysunął łeb na zewnątrz przez szczelinę w drzwiach. McCarthy próbował odciągnąć psa, równocześnie napierając na drzwi i usiłując je zamknąć. – To koniec – stwierdził Thorne. Jego twarz była zaledwie o kilkanaście centymetrów oddalona od twarzy McCarthy’ego. – Prędzej czy później dorwiemy Bridgesa, a on cię sypnie. Kiedy tylko zacznie odczuwać pierwsze symptomy głodu narkotykowego. Nie zapominajmy, że mówimy tu o dwóch morderstwach, łącznie z zabójstwem Petera Allena… a kiedy przeprowadzimy ponowną sekcję zwłok Amina Akhtara, znajdziemy w nich ślady suksametonium. McCarthy zamrugał. – To jak, mogę wejść? Pies wycofał się do holu, poszczekując teraz ze znacznie mniejszym entuzjazmem, a kiedy McCarthy otworzył szerzej drzwi, Thorne zobaczył z tyłu za nim kobietę, która schwyciła psa za obrożę i zaczęła go uciszać. Popatrzyła na McCarthy’ego, gdy Thorne go minął.

– Wszystko w porządku? – zapytała. McCarthy zamknął frontowe drzwi. – Jak najbardziej, kochanie. Problemy w więzieniu, to wszystko. – Co się stało? – Nic poważnego – odparł Thorne. – To nie potrwa długo. McCarthy podszedł do zamkniętych drzwi i otworzył je szeroko. – Przejdźmy tam. – Obojętne. – Kawy, herbaty? – rzuciła kobieta. – Poproszę o kawę – rzekł z uśmiechem Thorne. – Ale tylko jeżeli nie będzie to zbyt duży kłopot. McCarthy zapalił światło i wszedł do pokoju. Thorne patrzył, jak kobieta i pies oddalają się w stronę kuchni, a potem podążył za doktorem. Pokój wyglądał idealnie, poduszki na sofie i fotelach wydawały się doskonale miękkie i pękate, na dywanie wciąż jeszcze widniały ślady odkurzacza, a Thorne domyślał się, że ten właśnie salon McCarthy preferował jako wzorcowy. Właśnie tu mogli pić kawę po wystawnej kolacji albo od wielkiego dzwonu grać w scrabble lub rozwiązywać krzyżówki. Na ścianie wisiały oprawione w ramki dyplomy, w kominku leżały zeschłe kwiaty, a na regale na wysoki połysk znajdującym się w rogu pokoju stały rodzinne fotografie. Mąż, żona, córka, pies. Idealne. Thorne osunął się na fotel. – Milutkie – powiedział. McCarthy już usiadł na sofie. – Co takiego? – To wszystko – odrzekł Thorne. – Twoja żona. – Dość – wycedził McCarthy. Thorne usiadł prosto.

– Posłuchaj. Wcześniej mówiłem o „spisku w celu popełnienia morderstwa”, ale obecnie prawo stało się bardziej… płynne, przynajmniej w tych kwestiach. No bo powiedzmy, że jesteś członkiem gangu, który napadł i zabił. Nawet jeżeli nie zrobiłeś nic więcej poza nakłanianiem kogoś innego do działania, nawet jeśli nie tknąłeś ofiary palcem, i tak możesz zostać oskarżony o morderstwo. – Odczekał kilka sekund, zanim zaczął mówić dalej: – Takie jest teraz prawo. Nazywają to „współuczestnictwem”. Podejrzewam, że w Barndale jest paru takich, którzy garują właśnie z tego paragrafu. Dajesz komuś narzędzie zbrodni i nieważne, że w chwili popełnienia morderstwa znajdujesz się wiele kilometrów od miejsca przestępstwa. Z punktu widzenia prawa jesteś współwinny morderstwa. – Nikogo nie zabiłem. – Nóż, pistolet, strzykawka… to bez znaczenia. – Nie… – Dałeś Bridgesowi strzykawkę i pokazałeś mu, jak jej użyć. Domyślam się, że był bardzo gorliwym i pilnym uczniem. Zarobił sporo szmalu, który mógł wydać po wyjściu na wolność, a to, że miał załatwić Araba, było, jak sądzę, dodatkowym czynnikiem motywującym, prawdziwą premią dla takiego rasistowskiego pojeba jak Johnno Bridges, zgadza się? Dałeś mu klucze, aby mógł opuścić oddział i dostać się do pokoju Amina. Pokazałeś mu, gdzie są kamery. – Proszę… – Nie zapominajmy też o tym, kto zaaranżował kradzieże z magazynu leków, aby wyglądało, że to właśnie te tabletki połknął Amin Akhtar. Tak więc jeśli nawet leżałeś spokojnie w łóżku, podczas gdy temu chłopakowi robiony był zabójczy zastrzyk, to właśnie ty ostatecznie byłeś odpowiedzialny za jego śmierć. To ty masz w perspektywie bardzo długą odsiadkę i to w zakładzie karnym o rygorze znacznie surowszym niż Barndale. Mogę ci to zagwarantować. – To nie był mój pomysł – powiedział McCarthy. – Nie ja to wymyśliłem. Thorne usiadł wygodniej. A więc jest dokładnie tak, jak przypuszczał. Odnalazł najsłabsze ogniwo łańcucha. Oblicze McCarthy’ego było spięte i pobladłe, doktor raz po raz ściskał jedną ręką drugą, metodycznie strzelając kłykciami, jakby poprzez ból chciał się oderwać od rzeczywistości. Pierwsze oznaki wyrzutów sumienia czy udręki, że został zdemaskowany, nie miały większego znaczenia. Thorne patrzył na niego, nie czując absolutnie nic. – To świństwo w strzykawce – powiedział Thorne. – Środek zwiotczający. Przestali go używać przy egzekucjach z powodu jego działania. Bo był zbyt okrutny. Wiedziałeś, o tym? McCarthy zaczął mówić szybko i cicho: – Tamci mężczyźni, z którymi byłem na imprezie, ci mężczyźni ze zdjęcia. Jednego oczywiście znasz,

drugi nazywa się Simon Powell. To nazwisko nic Thorne’owi nie mówiło. – Czym się zajmuje? – Pracuje w Komisji do spraw Nieletnich. W zespole do spraw przeniesień. Thorne zamyślił się nad tym i teraz wszystko wreszcie zaczęło mu się układać. Drugie ogniwo w trzyogniwowym łańcuchu. Drugi w hierarchii ważności. To także tłumaczyło coś, co usłyszał od naczelnika Barndale dwa dni temu. Zdarzają się tacy urzędnicy zajmujący się przeniesieniami, którzy chcą pokazać, jacy są ważni, i niby robią coś dla czyjegoś dobra, a w rzeczywistości tylko utrudniają człowiekowi życie.

Co jeszcze powiedział Bracewell? Jestem pewien, że zetknął się pan z takimi typami.

Z takimi typami. Thorne popatrzył na McCarthy’ego. – Nawet nie spałem z Aminem tamtej nocy – powiedział McCarthy. – Przysięgam. W ogóle nigdy z nim nie spałem. Powell być może tak albo… Zamilkł, kiedy otworzyły się drzwi i weszła jego żona, niosąc dwa kubki z kawą. Podała jeden Thorne’owi, a drugi McCarthy’emu. – Nie mówiłeś, ale pomyślałam, że też chętnie się napijesz. – Przystanęła przy drzwiach. – O której wychodzisz? McCarthy spojrzał na nią. Otworzył i zamknął usta. – Chciałam tylko wiedzieć, na którą mam przygotować kolację. – Nie fatyguj się – odrzekł McCarthy. – Później sam sobie coś przyrządzę. – To żaden kłopot. – Naprawdę nie musisz, kochanie… Thorne patrzył, jak żona McCarthy’ego wychodzi, i zastanawiał się, czy odgrywała rolę dobrej żony w obecności nieoczekiwanego gościa i jak wyglądały relacje pomiędzy tą radosną parą, kiedy w pobliżu nie było osób trzecich. Czy miała choćby blade pojęcie o tym, co robi jej małżonek

w wolnym czasie? McCarthy odczekał dziesięć, piętnaście sekund, po tym jak drzwi się zamknęły. – Uważałem, że to wszystko jest głupie – stwierdził. – Nawet bardziej niż głupie. – Mówiąc to, masz na myśli zabicie Amina Akhtara? Doktor wolno pokiwał głową. – To było… zupełnie niepotrzebne. Sam dobór słów sprawił, że Thorne miał ochotę przefasonować McCarthy’emu facjatę i wziąć go pod fleki, ale stłumił ten silny impuls i pozwolił mu mówić dalej. – Amin nie dał w żaden sposób do zrozumienia, że mnie rozpoznał. Nic, zupełnie. Nie rozumiem więc, dlaczego ktoś inny mógł sądzić, że został rozpoznany. – Mówiąc „ktoś inny”, masz na myśli konkretnego człowieka? McCarthy pokiwał głową. – Nie chciał ryzykować – stwierdził Thorne. – Powiedziałem tamtym dwóm, co o tym myślę, że moim zdaniem nie ma potrzeby podejmować tak wielkiego, zbędnego ryzyka, ale najwyraźniej moje zdanie nie liczyło się tak bardzo jak zdanie… kogoś innego. – A Simon Powell chętnie na to przystał. – Nie, chętnie na pewno nie – zaprotestował McCarthy. – Nikt nie był zadowolony z powodu tego, co miało się stać. Ale tak, przystał na to. Thorne pomyślał o człowieku, który, jak wszystko na to wskazywało, zadecydował ostatecznie o działaniach całej trójki, zarówno przed zabiciem Amina Akhtara, jak po wykonaniu wyroku. O człowieku, który zawiązał spisek w celu zamordowania jednego chłopaka, a potem jeszcze innego nastolatka zaangażowanego w zabójstwo. O człowieku, który najwyraźniej bardzo dbał o zacieranie śladów. Raz jeszcze Thorne zadał sobie pytanie, jakie są szanse na odnalezienie Jonathana Bridgesa żywego. Czy ten człowiek wierzył, że miał do stracenia więcej niż jego przyjaciele? A może raczej był bardziej nieludzki? – Kiedy ostatni raz z nim rozmawiałeś? – zapytał Thorne. McCarthy zawahał się.

– Wczorajszej nocy. – Kiedy znów zamierzasz się z nim spotkać? – Dostrzegł odpowiedź w wyrazie twarzy McCarthy’ego. – Dziś wieczorem? Właśnie dlatego pokrzyżowałeś żonie plany przygotowania kolacji? – Jest impreza. McCarthy wyszeptał te słowa, ale Thorne usłyszał je wyraźnie. Nareszcie łut szczęścia, na który czekał od tak dawna. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który cisnął mu się na usta. – Czy Powell też tam będzie? – Nie sądzę – odparł McCarthy. – Na różne imprezy przychodzą różni ludzie. – Cóż, nieważne. Ja go zastąpię. – Co takiego? – Zamierzam wybrać się tam z tobą jako osoba towarzysząca. McCarthy pokręcił głową. – Nie. Thorne porzucił jowialny ton. – Może powinniśmy ponownie poprosić tu twoją żonę, ciekawe, co ona na to powie. Może też chciałaby się wybrać z nami. McCarthy znów zaczął wyłamywać sobie palce, mamrocząc pod nosem: – Kurwa, kurwa, kurwa… – Nie rozumiem, dlaczego tak się boisz – rzekł Thorne. – W tym momencie to raczej mnie powinieneś się obawiać. Czy wyraziłem się jasno, Ianie? McCarthy uniósł wzrok. Prawie niedostrzegalnie skinął głową. – Świetnie. Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy. Jak już wspomniałem, minęły wieki, odkąd ostatni raz byłem na porządnej imprezie. – Thorne upił łyk kawy i się uśmiechnął. – To może być naprawdę porywająca przygoda.

59

Kim Yates uniósł wzrok znad ekstratrudnego sudoku i popatrzył na kobietę siedzącą niecałe półtora metra od niego. Była skoncentrowana na tej samej łamigłówce w swojej rewii krzyżówek. Spojrzał na zegarek. On i Annette Williams już niemal od roku pracowali jako technicy, ale wyglądało na to, że żadne z nich nie potrafiło przepuścić okazji, by wygrać, oddając się ulubionej rozrywce. Dziś się okaże, kto z nich skończy pierwszy. W słuchawkach z głośników płynęły dźwięki serialu. Akcja rozgrywała się w szpitalu. Pomijając krótką wymianę zdań dotyczącą herbaty, o którą poprosiła zakładniczka i której odmówił jej przetrzymujący ją mężczyzna, przez ostatnią godzinę słychać było tylko dźwięki z telewizora. Z tyłu za Yatesem negocjatorka pogrążała się w lekturze jednego z czasopism. „Hello!” albo czegoś równie idiotycznego. Wiedział, jakie Annette ma zdanie na ten temat. Zastanawiał się, czy nie powinien pozwolić, aby pierwsza skończyła sudoku. Pokonanie go wprawiłoby ją w dobry nastrój i może zgodziłaby się, gdyby w końcu zebrał się na odwagę i zaprosił ją na kolację. Musiał jednak dobrze się zastanowić. Wziąć pod uwagę fakt, że wygrał jak dotąd sześć razy z rzędu; Annette była zbyt bystra, aby się nie domyślić, że celowo pozwolił jej wygrać, a jej reakcja mogłaby być dwojaka. Czy uzna, że zachował się rycersko, czy protekcjonalnie? Czy będzie zła? A może uda oburzenie, ale tak naprawdę w głębi duszy będzie zadowolona? Niech to szlag, dlaczego z tymi kobietami zawsze jest tak ciężko? Istny koszmar. Nie był w stanie ich przejrzeć. Wrócił do łamigłówki, wpisując kolejne liczby. Kogo on w ogóle próbował oszukać? Przecież i tak nigdy nie zdecyduje się zaprosić Annette na kolację. Może powinien zapytać inną kobietę, co o tym myśli. Tak, to całkiem niegłupi pomysł, stwierdził. Zasięgnąć opinii, zanim postanowi, co robić dalej. Zapyta swoją matkę, kiedy tylko wróci do domu.

Yates, Williams i Pascoe równocześnie unieśli wzrok, kiedy dźwięki nagle ucichły. Czasopisma i krzyżówki zostały odłożone na bok. – Wyłączono telewizor – stwierdziła Pascoe. Dwoje techników przez chwilę korygowało ustawienia przyrządów. Cała trójka nasłuchiwała. Pascoe spojrzała w stronę boiska, gdzie nieopodal furgonetki Donnelly rozmawiał z Chiversem. – Panie komisarzu! – zawołała. Akhtar: Myślę, że byłem aż do tej pory dostatecznie cierpliwy, ale moja cierpliwość właśnie się wyczerpała. Mam dość czekania. Kolejne dostrojenie przyrządów, aby dostosować odbiór do nieoczekiwanie podniesionego głosu mężczyzny, który przetrzymywał zakładników. Weeks: Odłóż rewolwer, Javedzie… Akhtar: Mam wrażenie, że kpią sobie ze mnie. Weeks: Nieprawda. Akhtar: Inspektor Thorne ma mnie za idiotę, myśli, że może powiedzieć mi to czy tamto i grać na zwłokę, podczas gdy ja siedzę tu jak ostatni dureń, parząc cholerną herbatę! Ale dość tego. Chwila ciszy. Pół minuty milczenia. Donnelly i Chivers wrócili do furgonetki. Akhtar: Czy jest w tym aparat? Donnelly spojrzał na Pascoe, sięgając po słuchawki. Pokręciła głową, nie wiedziała, o co może chodzić. Wszyscy słuchali, ale przez kolejnych kilka minut, zanim Akhtar ponownie się odezwał, jedyne odgłosy były wydawane przez Helen Weeks. Stęknięcie, kiedy zmieniała pozycję, grzechot obręczy kajdanek o rurę kaloryfera. Akhtar: Proszę. Teraz zobaczymy. A potem: Przepraszam za tę woń. Weeks zaczęła kasłać. Rozległ się długi syk, potem drugi. Donnelly spojrzał na Pascoe. – Aerozol – stwierdziła. Akhtar powiedział: Teraz lepiej. Kilka sekund później telewizor znów został włączony, kanały były zmieniane raz po raz: muzyka, piłka nożna, śmiech z taśmy, zanim Akhtar, o ile to był on, ostatecznie zdecydował się na serial, ten sam, który oglądali przed kilkoma minutami. Helen Weeks zaczęła pokasływać, a po chwili coś –

pilot od telewizora, a może rewolwer – zostało odłożone na blat biurka. Potem cisza. – Co to, u licha, miało znaczyć? – zapytał Donnelly.

60

McCarthy powiedział Thorne’owi, że imprezy odbywały się w kilku różnych punktach i że w ostatnich latach bywał na nich regularnie. Lokalizację i listę gości potwierdzano w ostatniej chwili, wyjaśnił. Choć był już kiedyś w tym miejscu, nie miał pojęcia, do kogo ono należy, wiedział tylko, że do osoby ze wszech miar pewnej i wiarygodnej. Do kogoś, kto dzieląc z innymi wspólne zainteresowania i entuzjazm, cieszy się, że może gościć u siebie raz na parę miesięcy kilku dobrze sytuowanych, statecznych mężczyzn. Do kogoś, kto nie przejmuje się zbytnio, jeżeli na miękkie obicia mebli rozleje się trochę czerwonego wina albo czegoś innego. Thorne uniósł głowę, aby się rozejrzeć. Stwierdził, że musiał to być ktoś, kto obraca milionami. Miejsce wieczornego spotkania nie mogło być usytuowane bliżej wody. Impreza miała się odbyć w lśniącym od chromu i szkła, smukłym, sierpowatym budynku po południowej stronie rzeki, pomiędzy mostami Battersea i Alberta. Jedenastopiętrowa budowla odchylająca się łukowato od brzegu rzeki, z ułożonymi w podkowę bliźniaczymi penthouse’ami, gdzie światło przesączało się przez przyciemnione szyby na zamknięte, zadaszone balkony. – Miła miejscówka na spotkania towarzyskie – zauważył Thorne. – Próbujesz obrzydzić to wszystko – rzekł McCarthy. – Ja się nie wstydzę. – Czego?

– Nie wstydzę się… seksu. Thorne odwrócił się w fotelu, popatrzył na doktora. – Posłuchaj, mam gdzieś, z kim się pieprzysz i jak – stwierdził. – O ile to jest legalne i nikogo nie wykorzystujesz. Problem w tym, Ianie, że wydaje mi się, iż to wszystko zaszło trochę za daleko, nie uważasz? McCarthy nie odpowiedział, opierając głowę o szybę. – Bardziej się przejmuję tym, że mordujesz młodych chłopców, niż tym, że z nimi sypiasz. Thorne zaparkował w wąskiej dojazdowej uliczce, na zachód od budynku. O tym miejscu agent od nieruchomości raczej by nie wspomniał w krzykliwym, pełnym kwiecistych zwrotów folderze reklamowym. Z auta widać było jedynie cienki skrawek Tamizy i ani kawałka rozmigotanego Chelsea Embankment po drugiej stronie, ale rozciągał się stąd miły, niczym nieprzesłonięty widok na wjazd do całodobowego podziemnego parkingu. Odkąd tu przyjechali przed kwadransem, widzieli kilka aut skręcających i wjeżdżających powoli do garażu. Tyle samo czarnych taksówek wysadziło pasażerów przy głównym wejściu. Właśnie podjechał kolejny samochód. McCarthy spojrzał, pokręcił głową. Thorne wiedział już, jakiego auta powinien wypatrywać. – Oby się zjawił. – Czemu po prostu nie aresztujesz go, kiedy przybędzie? – zapytał McCarthy. – Po co chcesz wejść na górę? – Bo chcę przyłapać go na gorącym uczynku – odparł Thorne. – Całego spoconego i obłapiającego jakiegoś czternastolatka. Chcę zobaczyć jego twarz, kiedy zrozumie, że go dorwałem, tak jak chciałem zobaczyć twoją. A potem opowie mi całą historię. Opowie mi wszystko, żebym mógł podzielić się tym z Javedem Akhtarem. Choć deszcz zraszał przednią szybę, Thorne zauważył wyłaniającą się z ciemności kolejną parę reflektorów. Zobaczył, jak ciemny jaguar xj zwolnił, a potem zjechał na parking. McCarthy pokiwał głową. – To on. Thorne czuł strach bijący falami od mężczyzny na fotelu pasażera, a może to było coś, co emanowało również z niego. W ustach czuł smak adrenaliny, metaliczny, miedziany, nieprzyjemny. Zaczynało mu brakować śliny. Jakby miał w ustach kawałek cynfolii. Powiedział McCarthy’emu, żeby nie ruszał się z miejsca, i wysiadł z samochodu. – Odczekajmy kilka minut – rzekł, zanim zatrzasnął drzwiczki. – Niech się trochę rozkręci. Nie ma sensu przychodzić za wcześnie, to mało wytworne.

Thorne podbiegł kilka metrów do samochodu, który przyjechał i zaparkował naprzeciwko jego BMW kilka minut po nim. Usiadł na tylnej kanapie nieoznakowanego volkswagena passata, a potem wychylił się do przodu pomiędzy przednimi fotelami, aby pomówić z siedzącymi tam dwiema osobami. – Bierzemy się do roboty – powiedział Holland. On także rozpoznał numery rejestracyjne jaguara, zdobył niezbędne informacje z policyjnej bazy danych kilka godzin temu, kiedy Thorne zadzwonił do niego w drodze do Barndale. Przesłał Thorne’owi SMS z najważniejszymi danymi. Numery rejestracyjne jaguara i audi Q7. Adresy mieszkania w Marylebone i domku weekendowego w Sussex. Yvonne Kitson odwróciła się na przednim fotelu. – Więc jaki jest plan? – Nie ma żadnego – odparł Thorne. – Znów idziemy na żywioł? – zapytał Holland. – Myślę, że tak będzie najlepiej. – Thorne zapowiedział, że odeśle McCarthy’ego na zewnątrz, kiedy tylko bezpiecznie wejdzie do środka. – Zajmijcie się nim w moim imieniu, a ja zadzwonię, żeby dać wam znać, co się tam dzieje. Gdybym czegoś potrzebował. A tymczasem obserwujcie wyjścia i jeśli ktoś wyjdzie stamtąd, zanim skończę, zwińcie go. – Ale za co…? – Za cokolwiek… wymyślicie coś. – A jeżeli się nie odezwiesz – spytała Kitson – jak długo mamy czekać, zanim coś zrobimy? – To nie potrwa długo – odrzekł Thorne. – Myślę, że zaraz jak tam wejdę, imprezka zacznie się kończyć. Thorne wracał właśnie szybkim krokiem w strugach deszczu do swojego BMW, kiedy nagle rozległ się sygnał jego komórki oznaczający przychodzącą wiadomość tekstową. Zobaczył, że otrzymał SMS od Helen Weeks. Kiedy go otworzył, okazało się, że to MMS. Nieznany jpeg. Thorne nacisnął klawisz, by otworzyć zdjęcie. Przystanął i patrzył. Przełknął ślinę, wytarł palcem ekranik i przez kilka sekund nie był pewien, czy to lodowaty deszcz sprawił, że zimny, nieprzyjemny dreszcz przebiegł mu po plecach. Rewolwer wypalił, ale nikt nie ucierpiał.

Obraz był trochę zamazany, Thorne jednak bez trudu dostrzegł woskowe, obrzmiałe oblicze. Wargi ściągnięte i bledsze niż reszta twarzy. Kropelki czegoś, co wyglądało jak zaschnięta krew wokół podbródka i szyi, parę brązowych płatków w okolicy linii włosów. Potrzebował dłuższej chwili, by rozpoznać, czym były postrzępione fragmenty lśniącej czerni, które zdawały się trzepotać wokół głowy jak skrzydła nietoperza, lecz kiedy to już mu się udało, wszystko zaczęło nabierać sensu. Patrzył na mężczyznę, który, jak przypuszczał, był Stephenem Mitchellem. Martwe oblicze. Ciało owinięte workami na śmieci. Thorne postąpił kilka kroków w stronę samochodu, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem. Miał w głowie istną gonitwę myśli. Czy Pascoe i Donnelly też otrzymali to zdjęcie? Jeżeli tak, to na pewno zaraz zadzwonią, by mu o tym powiedzieć. Thorne spojrzał na komórkę, odczekał minutę… dwie. Wybrał numer sztabu operacyjnego. – Gdzie pan jest? – zapytał Donnelly. – Zamierzam spotkać się z człowiekiem, który zaaranżował zabójstwo syna Akhtara. Tak naprawdę już się kiedyś spotkaliśmy. – Cóż, im szybciej, tym lepiej. – Coś się dzieje? – Akhtar zaczyna świrować – odparł Donnelly. – Wymachuje bronią, pokrzykuje, że traci cierpliwość. – Co mówi Pascoe? – Martwi się. – Kiedy będzie z nim rozmawiała, niech mu powie, że jestem o krok od uzyskania wszystkiego, o co mu chodzi. Wszystkich odpowiedzi. – Thorne uniósł wzrok w stronę lśniącego półksiężyca luksusowych apartamentów powyżej i przymrużył oczy od deszczu. – Proszę mu powiedzieć, że to się zakończy jeszcze tej nocy. – Mam taką nadzieję – odrzekł Donnelly. – I naprawdę mam nadzieję, że posłucha. Chivers robi się coraz bardziej nerwowy i wcale mu się nie dziwię. Wkładając komórkę z powrotem do kieszeni, Thorne wrócił do swojego auta, zastanawiając się, czemu, u licha, Helen Weeks nie powiadomiła tych, którzy byli na zewnątrz, o śmierci Stephena Mitchella. Czy została zmuszona do milczenia pod groźbą rewolweru przyłożonego do skroni? A może rozmyślnie postanowiła to zataić? Jako funkcjonariuszka policji aż za dobrze wiedziała, jak

szybko mogło dojść do eskalacji przemocy, gdy pojawiały się ofiary śmiertelne. Jako matka miała kogoś, o kogo musiała się martwić. Przypomniał sobie, co Donnelly przed chwilą powiedział o Chiversie, i pomyślał, że chyba wie, dlaczego detektyw sierżant Helen Weeks postanowiła, że nie powie ani słowa o tym, co się stało. Niezależnie od przyczyny teraz Thorne zrobił to samo, zatajając fakt śmierci zakładnika przed kierującymi operacją. Jeszcze jedno przewinienie na jego koncie, jeszcze jedna niesubordynacja, ale to już nie mogło pogorszyć sytuacji. Co innego mógłby zrobić? Akhtar zaczyna świrować…

Thorne aż za dobrze zrozumiał, że Javed Akhtar wcale nie był bliski utraty cierpliwości. Jego cierpliwość już się wyczerpała. Zdjęcie ciała Stephena Mitchella było dostatecznie wyrazistą wiadomością przeznaczoną tylko dla niego. Rusz się. Działaj. Szarpnięciem otworzył drzwiczki od strony pasażera. – Idziemy. McCarthy uniósł wzrok i spojrzał na niego. Twarz miał bladą i ziemistą w słabym świetle podsufitowej lampki. – Ale mówiłeś, że to jeszcze za wcześnie. Mówiłeś… – To było przedtem – uciął Thorne. – A poza tym nigdy nie byłem szczególnie wytworny.

61

Donnelly odebrał telefon od Thorne’a na boisku, dygocząc pod policyjnym parasolem i pojadając kawałek zleżałego keksu z autobusu, w którym serwowano herbatę i który nazywano Imbryczkiem Jeden. Teraz wracał pospiesznie do furgonetki JWT, by przekazać to, czego dowiedział się od Thorne’a. Jeżeli byli w stanie opanować sytuację w sklepiku i jeszcze przez jakiś czas trzymać rękę na pulsie, kto wie, może cała sprawa się rozwiąże jeszcze przed końcem tej zmiany. Kiedy tylko wszedł do furgonetki, zdał sobie sprawę, że coś go ominęło. – Co? – zapytał. Pascoe była blada, siedziała na krześle ze spuszczoną głową. Dwoje techników z JWT wlepiało wzrok w podłogę. Chivers pokręcił głową i powiedział: – Jezu. – Nie pomyślałam o tym – stwierdziła Pascoe. – W ogóle mi to nie przyszło na myśl. – Co takiego? – powtórzył Donnelly. – Ona wciąż powtarzała, że wszystko jest w porządku. – Pascoe przeniosła wzrok z Donnelly’ego na Chiversa. – Za każdym razem, kiedy pytałam, mówiła mi, że wszyscy czują się dobrze. Sam pan słyszał. Z głośników wciąż płynęły dźwięki z telewizora włączonego w sklepie Akhtara. Donnelly poprosił techników, aby przyciszyli trochę, po czym podszedł do Pascoe. – O czym konkretnie pani nie pomyślała, Sue? Co nie przyszło pani do głowy? Spojrzała na niego. Technik Yates odchrząknał. – To Annette zwróciła na to uwagę. – Skinął w stronę swojej koleżanki siedzącej obok niego, chudej jak tyka, ze sterczącymi, najeżonymi, czarnymi włosami o czerwonych końcówkach. Delikatnie położył dłoń na jej ramieniu. – To ona na to wpadła, naprawdę. Koleżanka pokiwała głową i wyjaśniła pospiesznie: – Powiedziałam właśnie, że już od dobrych czterech godzin monitorujemy ich rozmowy i prawie przez cały czas gra tam telewizor, a oni praktycznie niewiele mówią. Ale ani razu nie usłyszeliśmy głosu drugiego zakładnika. Pana Mitchella. – Nie odezwał się nawet słówkiem – wtrącił Yates.

Donnelly wpatrywał się przez kilka sekund w głośniki, jakby mentalnie chciał sprawić, by nagle popłynął z nich głos Stephena Mitchella. – Och, Boże. – Odwrócił się i spojrzał na Chiversa. – Detektyw sierżant Weeks zapewniała nas, że wszystko jest w porządku. – Pascoe sprawiała wrażenie, jakby mówiła do siebie. – Wielokrotnie. – Sama pani mówiła, że wszystko w porządku. – Bo wierzyłam, że tak właśnie jest. – A te bzdury, że jej głos brzmi normalnie i nic nie wskazuje na to, aby mówiła pod przymusem. Nie ma żadnego problemu – tak pani powiedziała. To była profesjonalna opinia, o ile dobrze pamiętam. – Też tak to zapamiętałem – wtrącił Chivers. Pascoe sprawiała wrażenie, jakby z jej płuc wyciśnięto całe powietrze. – Nie tylko ja nie zwróciłam na to uwagi – wykrztusiła. – Nikt nie przejmował się zbytnio losem Mitchella. – Wstała i niezdarnie zaczęła poprawiać żakiet. – Nie tylko ja… Donnelly sięgnął po słuchawki i cisnął nimi w Pascoe. – Niech pani do niej dzwoni.

62

Helen nie była w stanie nic powiedzieć ani zrobić, mogła jedynie patrzeć, kiedy Akhtar spokojnym krokiem wyszedł do frontowej części sklepu z jej telefonem w ręce.

Czy jest w tym aparat?

Walczyła, by opanować oddech, gdy pomyślała o tym, co sklepikarz może fotografować, i zimny dreszcz przeszedł jej po plecach, gdy uświadomiła sobie, co on może zrobić z tym zdjęciem. Wreszcie, po minucie lub dwóch, zdołała w końcu zaczerpnąć powietrza i odzyskać oddech. Niemal przekonała samą siebie, że to absurdalne przypuszczenie, lecz kiedy poczuła smród, zrozumiała, że miała powód do niepokoju. Rozerwał worki. Na coś takiego zanosiło się już od paru godzin, symptomy były aż nadto wyraźne. Albo raczej mogłyby być, gdyby potrafiła myśleć logicznie i skupiła się przez pięć minut, gdyby sama nie znajdowała się w opłakanym stanie. Nagle przypomniała sobie coś, co zwykł mawiać Paul. Zwrot, który od kogoś zapożyczył. Raz na wozie, raz pod wozem. Lubił to powtarzać, zazwyczaj naśladując przy tym charakterystyczną cockneyowską wymowę, czym często się popisywał, zwłaszcza w pierwszych miesiącach jej ciąży z Alfiem. Kiedy zaczęły buzować hormony i miewała huśtawki nastrojów. Poczuła, że łzy napływają jej do oczu, i ponownie wstrzymała oddech, próbując je powstrzymać. Musiała się skupić… To było nieuniknione. Dłoń Akhtara dotykająca rewolweru, bawiąca się nim, to, jak mówił, że kpią z niego. Że jest ignorowany. Poprosiła go o herbatę, ale tylko na nią nakrzyczał. Nie dbał już o jej wygody, to nie było coś, czym warto się było przejmować. A przynajmniej on nie zamierzał zaprzątać tym sobie głowy. A teraz zrobił coś głupiego. Bardziej niż głupiego. Kiedy w końcu wrócił, przepraszając za smród i pryskając wszędzie dokoła odświeżaczem powietrza, miał dziwny wyraz twarzy. Wyglądał, jakby coś osiągnął. Zdawał się triumfować. – Proszę – powiedział. „Proszę”, jakby chciał obwieścić: „No to się doigrali” albo „Zobaczymy, czy dalej będą próbowali ze mnie pokpiwać”. Helen bardziej niż kiedykolwiek miała ochotę zamachnąć się i zdzielić go w twarz, rozkwasić ją, rozerwać paznokciami. Zetrzeć z jego ust drwiący uśmieszek i zapytać, co on, kurwa, wyprawia. W tym momencie wiedziała, że mogłaby zrobić mu krzywdę.

Popatrzyła na niego. Siedział na krześle, opierając dłoń na rewolwerze, który położył sobie na udach, ale z zadowoleniem wpatrywał się w ekran telewizora, jakby to, co zrobił, było jedynie dobrym psikusem jak, dajmy na to, wrzucenie kota pomiędzy gołębie. Helen wiedziała, że jeśli Akhtar przesłał zdjęcie Stephena Mitchella komukolwiek na zewnątrz, mógł nie doczekać końca odcinka serialu, który właśnie oglądał. Oddychała przez usta, żeby nie czuć mdlącego smrodu. Woń wciąż była silna, a tani odświeżacz powietrza miał słodko-mdlący zapach niemal równie nieprzyjemny jak ten, który miał zatuszować. Ale oddychała tym powietrzem, bo nie miała wyboru. Bo musiała. Powietrzem przesyconym wonią gnijącego mięsa i cytryny.

63

McCarthy wstukał kod niezbędny, by uzyskać dostęp do prywatnej windy. Przesłano mu go SMS-em dzień wcześniej. Obaj z Thorne’em milczeli, gdy ruszyli w górę, wznosząc się na poziom penthouse’u, ale zanim kabina stanęła, McCarthy powiedział: – Nie zawsze chodzi o seks. – Spojrzał na Thorne’a. – Na tych imprezach. Czasami chodzi tylko o poznawanie nowych ludzi i rozmowę, kiedy nie trzeba się martwić o to, co myślą inni. Chodzi o to, by dobrze się bawić i nie musieć kłamać. Sam to powiedziałeś tego popołudnia w moim gabinecie. Chodzi o to, aby być sobą. Drzwi się otworzyły. – To bardzo wzruszające – stwierdził Thorne. – Zwłaszcza kiedy „bycie sobą” rozumiesz jako zagłębienie się po same jaja w odbycie nieletniego chłopca.

Mężczyzna, który otworzył im drzwi, był zbudowany jak wykidajło z nocnego klubu, ale nosił lepiej skrojony garnitur. Thorne wątpił aby kiedykolwiek ten typ odprawił kogoś z kwitkiem tylko dlatego, że ten czy inny gość miał na nogach obuwie sportowe. Facet skinął głową do McCarthy’ego, dając do zrozumienia, że go rozpoznał, po czym otaksował wzrokiem Thorne’a od stóp do głów. – Gość – oznajmił McCarthy. Mężczyzna przy drzwiach pociągnął nosem. – Nikt nic nie mówił. – Przepraszam. – Thorne uśmiechnął się. – Może powinienem przyjść z butelką? – Och, daj spokój, Grahamie, przestań robić problemy – rzucił McCarthy. – On jest ze mną, jasne? A ja mam ochotę się napić. Przez półtorej godziny, odkąd McCarthy powiedział mu o imprezie, Thorne zastanawiał się nad najlepszym sposobem na dostanie się do środka. Aby mieć dobre wejście. Oczywiście mógł wyjąć legitymację, walnąć ramieniem w drzwi i wejść, głośno oznajmiając swoje przybycie. Wątpił, aby napotkał silniejszy opór, gdyby zdecydował się na takie właśnie rozwiązanie, a już na pewno nie spodziewał się agresywnych reakcji, ale mimo to postawił na subtelniejszą taktykę. Chciał wejść do środka z niegrzecznym doktorkiem i trochę się rozejrzeć. Chciał, żeby mężczyzna, któremu zamierzał zepsuć wieczór, zobaczył, że łańcuch został zerwany i McCarthy jest jego. Aby zrozumiał na tyle, na ile Thorne zdoła to zaaranżować, że niezależnie od tego, jak mocno by się wił, już nie zdoła uwolnić się z haczyka. – Prawdę mówiąc, Grahamie, obaj mamy wielką ochotę się napić – powiedział Thorne. Graham wywrócił oczami i usunął się na bok. – Miłej zabawy… Położyli kurtki na przykrytym wołową skórą szezlongu tuż przy drzwiach. McCarthy wziął kieliszek wina, a Thorne szklankę wody z tacy, którą podsunął w ich stronę nastoletni chłopak z czarnymi, postawionymi na sztorc włosami i źrenicami jak wysikane moczem otwory w śniegu. Zaraz potem zeszli trzy stopnie niżej do przestronnego apartamentu. Thorne poczuł zapach marihuany, azotanu amylu i wody po goleniu. Forsy… Styl i wystrój przywodziły Thorne’owi na myśl mieszkanie Rahima Jaffera i zastanawiał się, czy wieczory, które nastolatek spędził w miejscach takich jak to, sprawiły, że zasmakował we wszystkim, co drogie i ultranowoczesne. Co za ironia, że z oczywistych względów oni sami pomagali za to zapłacić. Rozglądając się dokoła, jakby zwyczajnie podziwiał dzieła sztuki na ścianach albo stylowe oświetlenie, Thorne naliczył, że w apartamencie przebywało czternastu mężczyzn. Po czterdziestce i jeszcze starszych. Wszyscy byli ubrani, jakby właśnie wyszli z biura, i choć większość trzymała

w dłoniach drinki, niektórzy byli tu jeszcze na tyle krótko, że nie zdążyli nawet poluzować krawatów. Chłopców było co najmniej tyle samo. Podczas gdy ich potencjalni klienci zaczęli się rozluźniać, odprężać i jak na razie gawędzili między sobą, większość spośród zaproszonych tu, aby świadczyć płatne usługi, robiła to samo. Stali po dwóch, trzech w kątach salonu. Szeptali, chichotali, poruszając się w rytmie delikatnej, cichej muzyki, albo przystawali obok długiego szklanego stołu, na którym zorganizowano zimny bufet. Tworzyli jeszcze dwie odrębne grupy. Ale dochodziło do częstych kontaktów wzrokowych. Po obu stronach taksowano się nawzajem. Pojawiły się znaczące spojrzenia i dość śmiałe uśmiechy. Wśród chłopców byli biali, czarni oraz Azjaci. Wyboru dokonano rozmyślnie, jak uznał Thorne, aby zadowolić gusty wszystkich. Zastanawiał się, czy kryterium stanowił również wiek. Domyślał się, że większość zaproszonych to piętnastolatkowie i starsi, ale kilku było młodszych – a przynajmniej takie próbowali sprawiać wrażenie – podczas gdy dwaj chłopcy stojący tuż przy szwedzkim stole mogli mieć najwyżej dwanaście lat. Zapewne ktoś zgodził się zapłacić za nich trochę więcej. Podczas gdy McCarthy trzymał się blisko niego, jak to ustalili, Thorne przeszedł po parkiecie z rozjaśnionego drewna, by stanąć przy ogromnych oknach ciągnących się na połowie długości całego pomieszczenia. Mężczyzna o siwych, zaczesanych do tyłu włosach postukiwał palcem w szkło i kiwał głową do taktu. – Szkoda, że mamy dziś tak paskudną pogodę – powiedział. – Z tego balkonu rozciąga się naprawdę piękny widok. Aż dech zapiera. Thorne odwrócił się i oparł o szybę, przepatrując salon. Mężczyzna skinął w stronę chudego chłopaka w obcisłej czarnej kamizelce, który zdaniem Thorne’a jeszcze niedawno musił spać w piżamie ze Spidermanem. – Mówię panu, widok stąd jest naprawdę olśniewający… W tym momencie Thorne zauważył tego, po którego tu przybył. Mężczyzna wszedł do apartamentu z jednego z dwóch dyskretnie oświetlonych korytarzy odchodzących w obu kierunkach. Pewnie był w toalecie, pomyślał Thorne, albo może w sypialni, choć na to było chyba jeszcze za wcześnie. Patrzył, jak mężczyzna częstuje się drinkiem podanym na tacy przez chłopaka, a potem, uśmiechając się rozbawiony jego komentarzem, bierze coś ze szwedzkiego stołu. Włożył jedzenie do ust i w tej samej chwili odwrócił się, by ujrzeć McCarthy’ego. Uniósł kieliszek i zaczął iść w ich stronę. Zrobił kilka kroków, zanim zdołał lepiej przyjrzeć się Thorne’owi, i nagle jego entuzjazm osłabł; wyraźnie zwolnił tempo. Bądź co bądź minęło już osiem miesięcy, a nawet wtedy widzieli się nie dłużej niż pół godziny. Tyle czasu Thorne potrzebował na złożenie zeznań.

– Powalająca imprezka, panie sędzio – rzekł Thorne. Mężczyzna zatrzymał się i spiorunował McCarthy’ego wzrokiem, ale ten unikał jego spojrzenia i przez cały czas wpatrywał się w kieliszek z winem. Mężczyzna przeniósł wzrok na inspektora. – Thorne – powiedział. Thorne był pod dużym wrażeniem, że tamten zapamiętał jego nazwisko. Ale szybko uświadomił sobie, że McCarthy musiał być z kolegą w stałym kontakcie od momentu, kiedy dwa dni temu Thorne pojawił się w Barndale, by zadać pytania. I że mężczyzna stojący przed nim dodał po prostu dwa do dwóch. Im szybciej wyjdzie mu cztery, tym lepiej, skonstatował Thorne. – Pański przyjaciel, doktor McCarthy okazał się wybornym kompanem – powiedział. – I fascynującym gawędziarzem. – Popatrzył na McCarthy’ego. – Możesz już odejść, Ianie. Mój sierżant czeka na ciebie na dole. McCarthy zawahał się, ale tylko przez moment, i ani Thorne, ani drugi mężczyzna nie pokwapili się, by odprowadzić go wzrokiem. – A kto czeka na mnie? – zapytał sędzia. – Na pewno nie byle sieżant. Nagle muzyka przybrała na sile, a na drugim końcu apartamentu ktoś wydał przeciągły, spontaniczny okrzyk radości. Thorne nawet nie mrugnął. – Pan cały jest mój – oznajmił.

64

Zadzwoniła komórka Helen Weeks. Dzwoniła przez dziesięć, piętnaście sekund. Dwadzieścia… – Nie odbierają – powiedział Chivers. – Oni? – Pascoe spojrzała na niego. – Co pana zdaniem dzieje się tam w środku? – Chivers chciał odpowiedzieć, ale Pascoe weszła mu w słowo: – Ponieważ dwa dni z kawałkiem to trochę za wcześnie na pojawienie się oznak syndromu sztokholmskiego, wie pan, o co mi chodzi? Dwadzieścia pięć sekund. – Ani zakładniczka, ani jej porywacz nie odbierają telefonu – rzekł Chivers. – To było stwierdzenie faktu, nic więcej. Nie chciałem… Telefon został odebrany i niemal natychmiast cała piątka wewnątrz furgonetki wstrzymała oddech. Dłonie zaczęły dociskać słuchawki do uszu. Przez kilka sekund słychać było niemal tylko ciszę, ale w końcu Helen Weeks się odezwała: – Halo. – Helen, tu Sue Pascoe. Muszę mówić z panem Mitchellem. – Była spokojna, lecz władcza. Ten ton miała zarezerwowany dla szczególnego rodzaju interwencji w sytuacjach kryzysowych. – Śpi. – Przykro mi, ale będziesz musiała go obudzić. – Jest jakiś problem? – Muszę z nim mówić, Helen. Natychmiast. Muszę wiedzieć, że nic mu nie jest. Chwila ciszy. Chivers spojrzał na Donnelly’ego i uniósł dłonie. – Helen? – Rozłącz się – rozległ się głos Akhtara. Opanowany, ale stanowczy. – To był wypadek. – Rozłącz się! Rozmowa została zakończona. Pascoe zdjęła słuchawki i palcami starła strużkę potu zza ucha. Donnelly i Chivers już znajdowali się przy tylnych drzwiach furgonetki, a mowa ich ciał – zwarte ramiona i pochylone głowy – nie

pozostawiała złudzeń co do treści rozmowy, jaką zamierzali odbyć. Było równie oczywiste, że dalszy udział Pascoe w operacji uznali za zbędny. – Wejście od frontu nie wchodzi w rachubę – rzekł Chivers. – Racja. – Donnelly pokiwał głową. – Żaluzje antywłamaniowe nie powinny stanowić problemu, ale znaleźlibyśmy się za daleko. Miałby zbyt dużo czasu na reakcję. W tej sytuacji musimy wejść od tyłu. – Jak długo to potrwa? – Przygotowanie wszystkiego zajmie około godziny. Czterdzieści minut, jeśli się sprężymy. – Więc się sprężcie. Chivers wyskoczył z furgonetki i natychmiast zaczął pokrzykiwać do swoich ludzi. Donnelly zaczął mówić do Pascoe. O tym, jak istotną odegrała rolę przez tę ostatnią godzinę, o tym, że w pełni się zrehabilitowała, ale ona potrzebowała kilku sekund, aby skupić się na treści jego słów. Przypomniała sobie, co powiedziała Tomowi Thorne’owi. To ja tracę zakładnika.

I to, że nie powiedziała nic żonie Stephena Mitchella.

65

Kiedy Thorne patrzył na tego mężczyznę, nagle bez trudu wyobraził sobie, jak sędzia Sądu Karnego

JKM Jeffrey Prosser przebiera się do procesu. To było coś w rodzaju przemiany, swoistego rytuału. Zobaczył mężczyznę stojącego przed wielkim lustrem w swojej garderobie, uśmiechającego się coraz szerzej i czującego krew napływającą do członka, gdy wkładał fioletową togę i czerwony pas. Gdy zyskiwał władzę. Perukę rzecz jasna zostawiał na sam koniec dla uzyskania idealnego efektu. Nagle stawał się srogi i władczy, gdy czuł rozkoszne drapanie końskiego włosia o delikatną różową skórę. Najdrobniejsza sugestia kary. Teraz, z gołą głową i w granatowym garniturze w prążki, Prosser przypominał Thorne’owi starego wicedyrektora szkoły, o którym nie myślał od dwudziestu lat. Chuda szyja i obwisły brzuch. Niemal zupełnie łysy, poczerwieniały na twarzy, a na jego czaszce kilka, zdawałoby się, zabłąkanych siwych kosmyków wyraźnie czyniło usilne starania, aby osłonić tyły. Okazywały się jednak nieskuteczne. Mężczyzna, którego Thorne pamiętał ze szkoły, często brał zastępstwa za innych nauczycieli i niepowodzenia na tym polu rekompensował iście maniakalnym zamiłowaniem do surowej dyscypliny, co sprowadzało się do regularnego chłostania trzcinką chłopców w wieku od jedenastu lat w górę. Zwykle bił tylko po rękach, ale młodszych chłopców lubił chłostać po pośladkach. Kiedy kończył, był zwykle mocno zdyszany i spocony. Dobra, Thorne, a teraz precz mi z oczu. Thorne popatrzył na sędziego. Możliwe, że podobieństwo było większe, niż przypuszczał. Wciąż stali przy oknie, choć Prosser podszedł na moment do stołu, by odstawić kieliszek, który opróżnił dwoma łykami. W ostatnich minutach zjawiło się kilku kolejnych gości i dwóch chłopców zaczęło wspólnie tańczyć, popisując się przed potencjalnymi klientami. Sędzia nie próbował ukrywać, że to widowisko bardzo mu się podoba. – Wciąż nie wiem, dlaczego wdarł się pan bez zaproszenia na prywatne przyjęcie – powiedział. – Jedno zdjęcie to raczej marny powód, aby którykolwiek z naszych przyjaciół z prokuratury dostał nagle niekontrolowanego wzwodu. – Jedno zdjęcie przedstawia pana, Iana McCarthy’ego i Simona Powella. – Których znam i wcale się tego nie wypieram. – To dobry początek. – Kilkakrotnie zetknąłem się z Simonem na gruncie zawodowym, a Iana poznałem prywatnie kilka lat temu. – W miejscu takim jak to. – Nie wypieram się tego, że Ian, Simon i ja znaleźliśmy się kiedyś na tej samej imprezie. – Uśmiechnął się. – Ma pan zdjęcie, więc zaprzeczanie zakrawałoby na absurd. – Osoba, która zrobiła to zdjęcie, jest gotowa zeznać, że Amin Akhtar także był na tej imprezie.

– Bywam na wielu imprezach – odparł Prosser. – Spotykam wielu ludzi. – Mam świadka, który zezna, że pan i Amin Akhtar byliście na tej samej imprezie na kilka miesięcy przed tym, jak Amin został skazany. Czyli na parę miesięcy przed tym, jak skazał go pan na osiem lat w zakładzie karnym dla młodocianych. – Jaki ten świat mały… Thorne odwrócił się i skinął w stronę mężczyzny palącego skręta wspólnie z chłopcem, który mógłby być jego wnukiem. – Ten na pewno. Podejrzewam, że przewijają się tu te same twarze. Te same tyłki… – Na miłość boską… – Amin Akhtar. – To naprawdę nic nie znaczy. – Znaczy wszystko, jeśli uprawiał pan z nim seks. – Teraz już naprawdę nie pojmuję, w jaki sposób zamierza pan to udowodnić. Podszedł do nich mężczyzna w kremowej koszuli i brązowej aksamitnej kamizelce, a jego uśmiech świadczył wyraźnie, że zna się dobrze z Prosserem. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale sędzia pokręcił głową, sygnalizując, że jest teraz zajęty. Mężczyzna uniósł brwi i obrócił się na pięcie. – McCarthy już nie jest taki twardy – rzekł Thorne. – Dał jasno do zrozumienia, że chętnie wyśpiewa wszystko jak na spowiedzi w zamian za przytulny kąt w celi, i nie mam powodu przypuszczać, że akurat Powell zechce pójść w zaparte. Przede wszystkim chcę to usłyszeć od pana. Bo to pan zaczął to wszystko tamtego dnia, osiem miesięcy temu, kiedy uniósł pan wzrok i zobaczył Amina Akhtara na ławie oskarżonych. To pan puścił w ruch całą machinę, zastraszając swoich kumpli i domagając się od nich kilku przysług… więc to właśnie pan się przyzna. – Nachylił się do Prossera. – Abym mógł powiedzieć to ojcu chłopaka, którego pan zabił. – Może go pan okłamać, śmiało – postawił się Prosser. – Jeżeli naprawdę pan uważa, że to pomoże. W kieszeni Thorne’a zadzwoniła komórka. Wyjął ją i zobaczył, kto dzwoni. Z jego wyrazu twarzy jasno wynikało, że to telefon, który musi odebrać. Prosser cofnął się o dwa kroki i odwrócił. – Bez obawy, nie zamierzam uciekać. – Wziął ze stołu kieliszek i pomachał nim do Thorne’a. – Pójdę tylko po dolewkę… – Pomyślałam, że chciałby pan to wiedzieć – odezwała się Pascoe. – Donnelly wydał zgodę na dynamiczne wejście.

– Co się stało? Zapadła chwila ciszy i inspektor usłyszał, jak negocjatorka wzięła głęboki wdech. – Mamy uzasadniony powód, by przypuszczać, że Stephen Mitchell nie żyje. Uzasadniony powód. A więc teraz Thorne wiedział na pewno, że nie przesłano im zdjęcia, a ekipa JWT dowiedziała się o śmierci zakładnika w inny sposób. Mimo wszystko nie mógł się przyznać, że wiedział o tym, ale nic nie powiedział. – To ten strzał pierwszego wieczoru. – Nie wiemy, co się wydarzyło – powiedziała Pascoe. – Możemy jedynie przypuszczać, że Weeks nie miała wyboru, jak tylko udawać, że wszystko jest w porządku. Powinnam była wyczuć, że coś jest nie tak, ale nie wyczułam. – Obwinia się pani za to? – Spieprzyłam sprawę. – Kiedy zamierzają wkroczyć? – Za niespełna godzinę. Thorne patrzył, jak Prosser napełnia kieliszek. Wciąż się uśmiechał. – Gdzie pan jest? – zapytała Pascoe. Thorne powiedział jej, nie odrywając wzroku od Prossera, gdy ten przeszedł spokojnie przez apartament, przeciskając się pomiędzy grupkami imprezowiczów: tu mrugnął i skinął głową do kogoś, kogo rozpoznał, tam coś szepnął, ówdzie położył rękę na czyimś ramieniu. Kiedy tak go obserwował, Thorne przypomniał sobie, jak Ian McCarthy zareagował na pierwsze oskarżenia. Doktor udawał pewnego siebie i nieustraszonego, ale lęk był aż nadto widoczny, a Thorne wyczuwał jego słabości, ich woń, silną jak zapach środka do dezynfekcji. Prosser jednak wydawał się szczerze niewzruszony, jakby zupełnie niczego się nie bał. – Tom? – Wciąż tu jestem – odparł Thorne. – No cóż, po prostu pomyślałam, że powinien pan wiedzieć. Jeżeli ma pan coś, co mogłoby nakłonić Akhtara, aby się poddał i wyszedł stamtąd, zanim Chivers i jego kumple wedrą się do środka, lepiej niech pan tu wraca, i to piorunem… Kiedy Thorne się rozłączył, podszedł do Prossera i schwycił go za rękę.

Znów będzie udawać, że świetnie się bawią? Prosser próbował się wyrywać, ale Thorne wbił mocno palce w jego zwiotczałe przedramię. Pamiętał o obietnicy złożonej Javedowi Akhtarowi. O zapewnieniach, jakich udzielił Helen Weeks. Wyłuskał ciężki kieliszek z dłoni sędziego, zastanawiając się – ale tylko przez chwilę – jak by to było stłuc kieliszek o kant stolika i wbić postrzępioną szklaną krawędź w pokrytą licznymi plamami szyję sędziego. – Dokąd idziemy, do cholery? – rzucił ostro Prosper, wciąż próbując uwolnić rękę z uścisku Thorne’a, lecz ten tylko mocniej wbił palce w jego ciało. Już w windzie Thorne zadzwonił do Hollanda i powiedział, że zamienią się na samochody. Passat miał bowiem koguta i syrenę, co powinno pozwolić zaoszczędzić kilka cennych minut. Thorne polecił Hollandowi i Kitson, żeby wezwali furgonetkę, a najlepiej dwie. Nakazał im, żeby udali się wprost do penthouse’u, gdzie odbywa się impreza, i zaczęli kolejno zwijać wszystkich gości, ot tak, dla zabawy. Następnie odwrócił się do Prossera. – Co pan powie na małą konfrontację w imię sprawiedliwości?

66

– Nie mówiłam ci prawdy – powiedziała Helen. – To nie znaczy, że kłamałam, po prostu nie mówiłam prawdy, a chcę być szczera. Właśnie tak… chcę być szczera. Odkąd zadzwoniono do nich, domagając się rozmowy z Mitchellem, Akhtar krążył w tę i z powrotem

jak zwierzę w zoo, które z wolna ogarnia szaleństwo. Krążył od frontu sklepu na zaplecze i z powrotem. Jakby chodziło tylko o to, z której strony wkroczą do jego sklepiku. Teraz przystanął o jakiś metr od niej z rewolwerem w dłoni. Czekał. – Nie mogę powiedzieć z absolutną pewnością, że to Paul był ojcem Alfiego – rzekła Helen. – Właśnie tak. Po prostu. – Uniosła wzrok i spojrzała na niego. – Taka jest prawda. Wiem, mówiłam, że to on nim był, i zawsze to powtarzam, nawet samą siebie chcę o tym przekonać, ale prawda jest taka, że nie mam co do tego pewności. Paul także jej nie miał i dlatego sytuacja między nami była dość napięta, kiedy go zabito. Zmarł, nie wiedząc, jak było naprawdę. Akhtar wycofał się powoli aż do biurka i usiadł na krześle. – Czemu mi to mówisz? – Sama nie wiem. Dlaczego wyznawała to człowiekowi, który groził jej śmiercią, a przy tym ogłaszała to wszystkim na zewnątrz. Skąd wzięła się w niej nagła potrzeba, by zrzucić ciążące jej brzemię? Czy naprawdę sądziła, że zdoła się w ten sposób rozgrzeszyć? Wiedziała, że Akhtar miał rację, i teraz kwestią było nie to, kiedy tu wejdą, ale jak. I choć zdawała sobie sprawę, że faceci z bronią uczynią wszystko, co w ich mocy, aby zrobić swoje bez oddania strzału i zapewnić jej bezpieczeństwo, nie zawsze wszystko toczyło się zgodnie z planem. Niektórzy nadmiernie się ekscytowali, zdarzały się też wypadki. A nie chciała umrzeć, nie powiedziawszy tego. – Bo musiałam komuś to wyznać – odparła. Akhtar popatrzył na nią, nieznacznie przekrzywiając głowę. – Jestem sklepikarzem. Nie księdzem. Helen miała ochotę się uśmiechnąć, ale jej usta były w stanie tylko formułować słowa. Język miała spuchnięty i ciężki, serce tłukło się jej w piersi. – Na szkoleniu poznałam mężczyznę – ciągnęła. – Eksperta od broni palnej, tak się złożyło. Teraz całkiem poważnie brałabym pod uwagę, że może być jednym z uzbrojonych funkcjonariuszy, którzy są tam, na zewnątrz, gdyby nie to, że wyprowadził się z Londynu wkrótce po tym, co stało się z Paulem… To było zauroczenie, nic więcej. Głupi romans. Kilka spotkań w tym czy innym hotelu i nie próbuję się z tego tłumaczyć. Zrobiłam, co zrobiłam, i wtedy naprawdę tego chciałam. Miał wszystko, czego brakowało Paulowi, pod każdym względem. Kręciło mnie, że ktoś może mnie tak bardzo pragnąć.

Chcę tylko powiedzieć, że nigdy naprawdę nie myślałam o odejściu od Paula. To on się nad tym zastanawiał, chciał odejść, kiedy się dowiedział. Przez pewien czas było naprawdę okropnie i już nigdy nie było tak jak kiedyś, ale postanowiliśmy, że zostaniemy razem. Dla dobra dziecka. Kiedy sprawa wyszła na jaw, padły pewne słowa. Chyba nie muszę ci tego mówić. Straszne słowa, ale wiedziałam, że wypowiedział je tylko dlatego, że poczuł się zraniony i chciał odpłacić mi tą samą monetą. Cieszyłam się, przyjmując jego pełne goryczy tyrady, bo wiedziałam, że na to zasłużyłam, i wierzyłam, że wszystko będzie dobrze z uwagi na dziecko. Wmawiałam sobie, że gdy dziecko przyjdzie na świat, wszystko się ułoży. Kiedy Paul został zabity, poczucie winy kazało mi, abym za wszelką cenę dowiedziała się, co się stało. Właściwie to był najważniejszy powód. Tak jak wtedy, gdy oszukiwałam samą siebie, że dziecko rozwiąże wszystkie nasze problemy, powiedziałam sobie, że jeśli ustalę, co się stało z Paulem, jeżeli odkryję prawdę, poczucie winy po tym, jak go potraktowałam, osłabnie. Jak mówiłam, oszukiwałam samą siebie. Helen opierała się potylicą o kaloryfer, patrzyła w przestrzeń wysoko ponad głową Akhtara, nie zobaczyła więc, jak się skrzywił i odwrócił wzrok.

67

Choć na imprezie Prosser nie okazywał lęku, po wyrazie jego twarzy i cichym jęku, jaki dobywał się od czasu do czasu z jego ust, łatwo można było się domyślić, że nie był już taki twardy, jeżeli chodziło o jazdę z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę po ciemnych, zatłoczonych ulicach miasta, gdy strugi deszczu zalewały przednią szybę, syrena zawodziła, a na dachu obracał się błyskający niebieski kogut. – Dziwnie pan zbladł – zauważył Thorne. – I zrobił się taki cichutki.

Prosser odwrócił się do niego. Lewą ręką zapierał się o deskę rozdzielczą, a prawą mocno przytrzymywał pasów bezpieczeństwa przecinających na ukos jego klatkę piersiową. – Zastanawiam się po prostu, którego prawnika nająć, żeby nakopał panu do tyłka. – Uśmiechnął się. – Oczywiście mówiąc w przenośni. Thorne oddalił się od rzeki, sunąc passatem na południe przez Battersea Bridge Road. Przy normalnym ruchu ulicznym, jeżeli trafił się dobry dzień, mogli dotrzeć do Tulse Hill w dwadzieścia pięć minut. Dziś jazda była utrudniona z powodu deszczu, jednak światło koguta i dźwięk syreny skutecznie oczyszczały przed nimi szosę i Thorne miał nadzieję, że dotrą na miejsce w ciągu kwadransa, a może nawet szybciej. – Rozmawiałem z prawnikiem Amina Akhtara – powiedział Thorne, podnosząc głos, aby można go było usłyszeć pośród jęku syreny. – Gratuluję. – Uważał, że mieli sporą szansę na wygranie apelacji. Na zmniejszenie tego idiotycznego wyroku, który pan wydał. To nie mogły być dobre nowiny. – Ani dobre, ani złe – odrzekł Prosser. – Decyzja o tym należałaby do innego sędziego. Ja byłem zadowolony z wyroku, który wydałem. – Mogę się założyć, że tak. – Wydałem ten wyrok zgodnie z nadanym mi prawem. Proszę o tym nie zapominać. – Adwokat Akhtara powiedział mi, że miał podstawy, by oskarżyć pana o nadużycie prawa. – To jakiś absurd. – Za zignorowanie dobrej opinii, jaką cieszył się Amin, oraz okoliczności popełnionego przez niego czynu. Za te bzdury, które wciskał pan ławnikom, że może on stanowić zagrożenie. – Zadźgał chłopaka nożem. – Bzdura – uciął Thorne. – Amin mógł stanowić zagrożenie tylko i wyłącznie dla pana. – Wyminął furgonetkę, która zwolniła, by się zatrzymać, zakręcił kierownicą w lewo i przyspieszył, wjeżdżając na pas dla autobusów. – Boże, chciałbym wrócić do tej sali sądowej. Zobaczyć wyraz pańskiej twarzy, kiedy ujrzał pan tego chłopaka na ławie oskarżonych. Założę się, że zrobił się pan biały jak pańska pieprzona peruka. Prosser westchnął. – Nie rozpoznałem tego chłopaka, bo nigdy go wcześniej nie widziałem. I co pan na to? – Mimo że był pan z nim na imprezie. Na co najmniej jednej imprezie.

– Skoro pan tak twierdzi. – A może po prostu nie rozpoznał go pan z przodu. – Thorne ucieszył się, widząc gniewny grymas na twarzy Prossera, kiedy sędzia przygryzł dolną grubą wargę drobnymi białymi zębami. – Choć z drugiej strony mógł pan rozpoznać imię. Wcześniej o tym nie myślałem i nie wiem, czy chłopcy do wynajęcia mają zwyczaj używać prawdziwych imion, ale podejrzewam, że Amin mógł to robić. A czy pan używa swojego prawdziwego imienia? – Popatrzył na Prossera i pokręcił głową. – Nie, raczej wątpię. Ma pan jakieś szczególne imię, którego pan używa, idąc w tango? Sekretną tożsamość? A może lubi pan, gdy chłopcy mówią „Panie Sędzio”, kiedy ich pan pieprzy? Thorne zwolnił do osiemdziesięciu, objeżdżając ulice jednokierunkowe przy południowym końcu Battersea Park, po czym przyspieszył na Latchmere Road w stronę Clapham. Deszcz przybrał na sile. Za przesuwającymi się wycieraczkami światła stopu i kierunkowskazy pojazdów przed nimi były zredukowane do rozmazanych pomarańczowych i czerwonych plam. – Zapewne wymyślił pan to, zanim jeszcze proces dobiegł końca – kontynuował Thorne. – Opracował pan wszystko. Idealne, trzyczęściowe rozwiązanie małego, niewygodnego problemu i trzej idealni ludzie, którzy mieli ten plan zrealizować. Tak? Musiał pan to wykombinować jeszcze przed końcem pierwszego dnia. Kolejne szybkie spojrzenie z ukosa na pasażera nie przyniosło rezultatu. Sędzia wzruszył ramionami. Thorne nigdy nie odbył kursu jazdy ekstremalnej i nie omieszkał powiedzieć o tym Prosserowi, a potem skrzywił się, dodając ostro gazu, i przejechał przez ruchliwe skrzyżowanie na czerwonym świetle. – Jezu – wyszeptał Prosser. – Kiedy już wpakował pan Amina za kratki na tak długo, jak pan mógł zgodnie ze swoimi kompetencjami, pozostało jeszcze dopilnować, żeby trafił do właściwego miejsca. I tu wkracza nasz przyjaciel, pan Powell z Komisji do spraw Nieletnich. Jest jedynym z trójki muszkieterów, którego nie miałem jeszcze okazji poznać, ale to już nie potrwa długo, bo właśnie teraz powinien zostać zatrzymany. Może nawet siedzi już w pokoju przesłuchań obok doktora McCarthy’ego, podczas gdy mój sierżant przyjmuje zakłady, który z nich pierwszy pęknie i zacznie śpiewać… Na kogo pan stawia? Prosser miał zamknięte oczy, skórę wokół ust napiętą. – I tak… pański przyjaciel Powell przenosi Amina do Barndale, który szczęśliwym zrządzeniem losu jest zakładem karnym dla młodocianych, gdzie szefem ekipy medycznej jest wasz wspólny przyjaciel, doktor McCarthy. Co oznacza, że może go pan obserwować. Bo o to właśnie chodzi. Aby mieć chłopaka na oku i upewnić się, że nic nie powie ani nic nie zrobi. Aby jeden z was był zawsze na miejscu, w razie gdyby choćby słowem zasugerował, że rozpoznał pana w sali sądowej i doskonale wie, co we trzech wyprawiacie w wolnym czasie. Plan działa bez zarzutu. Ale tylko do momentu, kiedy chłopak postanawia zapisać się na kurs, którego nie oferują w Barndale, co znaczy, że musi zostać przeniesiony. A to z kolei sprawia, że już nie

będzie pan mógł go dłużej obserwować. Powell próbuje to zablokować, ale naczelnik nalega, bo zależy mu na dobru Amina… i teraz dzieje się to, na co zapewne i tak zdecydowałby się pan później, kiedy Amin miałby zostać przeniesiony do zakładu karnego dla dorosłych. Właśnie wtedy wydaje pan McCarthy’emu odpowiednie rozkazy, a on opracowuje własny mały plan z pomocą dwóch chłopaków, który chcieliby zarobić parę groszy na boku przed wyjściem z pudła. Wtedy daje Jonathanowi Bridgesowi strzykawkę. Właśnie wtedy to pan zamordował Amina Akhtara – ciągnął Thorne. – Ale on już był martwy w chwili, kiedy wszedł do pańskiej sali sądowej, zgadza się? Prosser poruszył się na fotelu i spojrzał na Thorne’a. – Mam je. – Co takiego? – Nazwisko prawnika – rzekł Prosser. – Jest drogi, ale warto będzie wydać pieniądze, aby zobaczyć jak zostaje pan zdegradowany do funkcji krawężnika przeprowadzającego staruszki przez ulicę. Kłykcie Thorne’a zbielały na kierownicy i inspektor przyspieszył do stu dwudziestu na godzinę, gnając po prostej, długiej szosie przecinającej Clapham Common. Pięćdziesiąt metrów dalej przy przejściu stał przechodzień z parasolem i wahał się: stać czy iść, choć syrena i kogut wciąż były włączone; Thorne dla pewności nacisnął na klakson. – Wie pan, co jest w tym najtragiczniejsze? – zapytał Thorne. – Wątpię, aby Amin powiedział coś kiedykolwiek, bo tak naprawdę o niczym nie wiedział. Prawda jest taka, że on pana wcale nie rozpoznał. Był pan dla niego tylko kolejnym klientem, o którym chciał zapomnieć najszybciej, jak to tylko możliwe. Nigdy nie wspomniał o tym McCarthy’emu ani swojemu bliskiemu przyjacielowi w Barndale, nigdy nikomu o tym nie powiedział. Był po prostu zwykłym siedemnastolatkiem, który się nie wychylał i próbował spokojnie odsiedzieć zasądzony wyrok. Nawet nie on zrobił to cholerne zdjęcie! Wątpię, abyśmy kiedykolwiek dowiedzieli się na pewno, czy pan i pańscy kumple wiedzieliście o istnieniu tego zdjęcia, ale nawet jeżeli wiedzieliście… jeżeli to był jeszcze jeden powód, dlaczego uznał pan, że należy pozbyć się Amina Akhtara, to pomylił pan chłopców do wynajęcia. Cóż, nietrudno o to. Wybrał pan nie tego Arabusa. – Och, na litość boską… – Nie musiał go pan zabijać. Thorne przemknął przez South Circular i skierował się w stronę Brixton Hill. Byli zaledwie kilka minut drogi od celu. – A dokąd w ogóle jedziemy? – zapytał Prosser. – Wie pan doskonale – odrzekł Thorne. – Tyle że nigdy nie wierzyłem w ideę konfrontacji pojednawczej, ale niektórzy są naprawdę przekonani, że kiedy sprawca i ofiara… albo w tym przypadku rodzina ofiary… spotkają się twarzą w twarz, może to przynieść olbrzymie korzyści obu stronom. Poza tym statystyki sugerują, że obniża to szanse, iż sprawca ponownie posunie się do

popełnienia tego samego przestępstwa. Choć jeśli idzie o pana, i tak jest to już wykluczone. – Marnuje pan czas. – Nie dbam o to. – A powinien pan – wycedził Prosser. – Bo nie zostało go panu dużo. A przynajmniej na obecnym poziomie uposażenia. Thorne odwrócił się, aby popatrzeć złowrogo na sędziego dłużej, niż to było wskazane głównie przez wzgląd na wymogi bezpieczeństwa. Ujrzał, jak z twarzy Prossera odpływa cała krew. Potem ponownie przeniósł wzrok na drogę. – Ustaliliśmy już, że Powell i McCarthy raczej nie pójdą w zaparte, i nie widzę powodu, dla którego którykolwiek z nich mógłby chcieć wyświadczyć panu przysługę. Pańscy dwaj współoskarżeni, a pozwolę sobie tak ich nazwać, bo to już niebawem ich czeka, zaczną się łasić aż miło, jak wasi chłopcy do rżnięcia, kiedy klient machnie im przed nosem wypchanym portfelem. Dlatego poważnie radziłbym panu zastanowić się nad obecną sytuacją. Bo poza tym, że mogę się postarać, aby na pewno nie trafił pan do oddzielnej celi w skrzydle zakładu karnego dla szczególnie zagrożonych więźniów i aby każdy twardziel z pudła, do którego pana poślą, dowiedział się, kim pan jest i którego z ich kumpli i krewnych pan zapuszkował… powiem, że nie rozumiem, co jeszcze mógłby pan zyskać dzięki swojej arogancji i bucie. Panie sędzio. Prosser pokiwał głową, udając, że jest pod wrażeniem. – Wspaniała mowa, inspektorze – powiedział. – Może gdyby włożył pan tyle samo wysiłku w swoje wystąpienie podczas składania zeznań, kilku bandziorów mniej chodziłoby teraz na wolności. – Teraz wystarczy, żeby było tylko o jednego mniej – odrzekł Thorne.

68

– Kiedy rodziłam Alfiego, chcieli mi dać znieczulenie zewnątrzoponowe, ale nie mogli wkłuć igły i ostatecznie wyszło na to, jakbym wywrzeszczała go z siebie. – Helen zwinęła pięści, kiedy to wspominała, jej usta zacisnęły się, jakby znów przeżywała te katusze, ale wokół oczu równocześnie pojawiła się łagodność. – Pod sam koniec ból był całkiem przyjemny, rozumiesz? Akhtar pokiwał głową. – To było uczciwe i szczere. Jakby to było jedyne uczciwe i szczere doświadczenie, jakie dane mi było przeżyć od dłuższego czasu. Wydawało mi się zasłużone. Wzięła głęboki wdech i wyprostowała palce, jednym z nich przez moment próbując powstrzymać łzy. – A on… był idealny. Cokolwiek się stało, ktokolwiek sprawił, że zaistniał, był po prostu idealnym małym chłopcem i to zepchnęło w cień wszystkie okropne, bolesne sprawy. Stały się nieważne. Zaczęłam żyć dalej. Znalazłam nowe mieszkanie i byliśmy tylko we dwoje przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale czasami bywało tak, że patrzyłam mu w oczy i mówiłam, że wygląda kubek w kubek jak jego ojciec. Wmawiałam sobie, że jest dzieckiem Paula, bo bardzo tego chciałam. Tak byłoby najuczciwiej. Wmawiałam sobie i innym, że ma nos jak Paul, że ma po nim charakter albo coś innego, ale wiem, że to były tylko małe, głupiutkie kłamstewka, bo przecież w niektórych sytuacjach, kiedy patrzyłam na niego, wcale nie przypominał mi Paula. Kiedy nie był idealny. Sięgnęła, by rozetrzeć przegub lewej ręki, gdzie obręcz kajdanek otarła skórę do żywego. To stało się dla niej czymś w rodzaju tiku. – Niektórzy wiedzą. Moja siostra i ojciec. Wiedzą, co się stało, i wiedzą, że to było tuż przed tym, jak zaszłam w ciążę, a ja zdaję sobie sprawę, że zastanawiają się, kim był ojciec Alfiego. Ale nikt nic nie mówi. Zachowują się tak, jakbym miała męża albo faceta, który pracuje za granicą, albo moja siostra próbuje mnie wyswatać z jakimś żałosnym nieudacznikiem, którego żadna inna nie chciała. Helen wzruszyła ramionami i przez chwilę sprawiała wrażenie, że ma ochotę się roześmiać, a z jej krtani dobiegł cichy dźwięk. – Nikt nigdy nie wspomina o Paulu. Tylko od czasu do czasu, kiedy któreś z nich się zapomni albo jedno z dzieci mojej siostry coś palnie, ale nawet wtedy wydaje się, że on w ogóle nie istniał, że Paul to tylko prywatny żarcik. Ktoś, kogo wymyśliłam. I to pogarsza całą sprawę… ten nienawistny, żałosny lęk przed skrępowaniem, przed powiedzeniem czegoś, co byłoby nie na miejscu, ale ja jestem tak samo winna jak oni, bo czuję się za bardzo skrępowana, aby im powiedzieć, jak okropnie się przez nich czuję, do jakiego stanu mnie doprowadzają. Aby im powiedzieć, że czasami mam wrażenie, że Paul nie mógł być ojcem Alfiego, bo przecież nigdy nie istniał. – Boję się – dodała półgłosem. – Przykro mi – powiedział Akhtar.

– Nie, nie chodzi mi o to tutaj. Boję się, co powiem mojemu synkowi, kiedy będzie na tyle duży, że zacznie się dopytywać, kim był jego tata. Boję się poznać prawdę. Akhtar popatrzył na Helen. – Jest sposób, żeby się tego dowiedzieć? – Paul był policjantem, tak jak ja. W aktach jest próbka jego DNA. Mogłabym zlecić przeprowadzenie testu, ale nie wiem, co bym zrobiła, gdyby wynik okazał się odmienny od moich oczekiwań. – Czy to naprawdę byłoby takie straszne? – Wiem, że są gorsze rzeczy. – Spojrzała na niego. – Ale poza tym, że coś mogłoby się stać Alfiemu, to druga w kolejności rzecz, która mnie przeraża. – Thorne powiedział mi wczoraj, że powinienem się przygotować na prawdę – rzekł Akhtar. – Że może nie być zbyt przyjemna. Cóż, mogę powtórzyć tylko to, co odpowiedziałem jemu. Cierpiałaś, podobnie jak ja, i musisz zdawać sobie sprawę, że prawdy, jakkolwiek okrutnej, nie sposób porównać z tego rodzaju bólem. I że na dłuższą metę to może tylko uczynić rzeczy bardziej znośnymi. – Podniósł się powoli. – Niewiedza nie jest błogością, Helen. Możesz mi wierzyć. Niewiedza jest udręką. Postąpił kilka kroków w stronę frontu sklepu, po czym przystanął i przekrzywił głowę, gdy nagle w oddali rozległ się przybierający na sile jęk syreny. Niecałe trzy metry od miejsca, gdzie stał Javed Akhtar – na zewnątrz budynku, na zarośniętej, prawie niewidocznej ścieżce ciągnącej się od rzędu zaniedbanych garaży aż na zaplecze sklepiku – Chivers patrzył, jak jego człowiek, specjalista od forsowania zablokowanych wejść, metodycznie zakłada ostatnie ładunki wybuchowe u podstawy tylnego wejścia. Pięć minut do wkroczenia. Kiedy ładunki zostały zainstalowane, Chivers raz jeszcze przedstawił członkom swojej ekipy plan akcji. Każdy miał do wykonania konkretne zadanie. Ich misja przy odrobinie szczęścia nie powinna potrwać dłużej niż kilka sekund, ale zależało od niej życie i sześcioosobowego zespołu, i osób znajdujących się wewnątrz budynku. Funkcjonariusz tarczowy. Funkcjonariusz pałkowy. Funkcjonariusz osłaniający. Funkcjonariusz przejęcia odpowiedzialny za zajmowanie się osobą, która wzięła zakładników, aż do czasu umieszczenia jej w areszcie.

Opiekun psa. Po ostatniej odprawie przyjdzie jeszcze kolej na sprawdzenie broni i ekwipunku. Hełmów, gogli, zatyczek do uszu i kamizelek kuloodpornych. Wszystkich karabinków szturmowych i granatów błyskowo-hukowych mających narobić hałasu i zamieszania, aby zaskoczyć i oszołomić osobę przetrzymującą zakładników w kilku pierwszych sekundach po wkroczeniu jednostki interwencyjnej na teren obiektu. Wadliwy sprzęt zawsze był największą zmorą funkcjonariusza odpowiedzialnego za broń i wyposażenie, skądinąd nie bez powodu. Chivers szczerze wierzył, że jego ekipa jest doskonale wyszkolona, i awaria sprzętu wydawała mu się bardziej prawdopodobna niż jakikolwiek błąd ludzki. To smutne, że tego samego nie można powiedzieć o innych policjantach biorących udział w operacji. Z całą pewnością zostanie wszczęte postępowanie w celu ustalenia, dlaczego wyszkolona negocjatorka prawie przez dwa dni nie zorientowała się, że jeden z jej zakładników nie żyje. Chivers wątpił, aby jeszcze kiedykolwiek miał okazję spotkać detektyw sierżant Susan Pascoe. Nie wychwycił syreny, dopóki dźwięk nie przybrał na sile i nie zaczął się przybliżać. Natychmiast wycofał się w stronę garaży, aby nikt, kto znajdował się za drzwiami sklepiku, nie mógł go usłyszeć, i skontaktował się przez krótkofalówkę z Donnellym. – Co się dzieje, Mike? – To nie do wiary. Krople deszczu bębniły o hełm i kamizelkę kuloodporną Chiversa. – Powtórz. – Po prostu przebił się przez kordon i omal nie rozjechał paru mundurowych. – Kto taki? – Thorne. Posłuchaj, Bob, wstrzymaj się na razie z interwencją i wracaj tu ze swoimi chłopakami. Chcę was zaraz widzieć przed sklepem…

69

Kiedy Thorne wysiadł z samochodu i podbiegł do drzwiczek od strony pasażera, musiał osłonić oczy od blasku silnych reflektorów, które rozmieszczono na chodniku po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko sklepiku. Przed nimi stał rząd pojazdów służbowych i ratowniczych, furgonetki policyjne, karetki oraz wozy jednostki interwencyjnej, za którymi wcześniej ukrywali się, przyjmując pozycje strzeleckie, członkowie brygady uderzeniowej CO19. Zaczęła dzwonić komórka Thorne’a, ale on wiedział, kto próbuje się z nim skontaktować. Otworzył drzwiczki i wywlókł Prossera na zewnątrz. Odblask światła odbitego od metalowych żaluzji antywłamaniowych na drzwiach sklepiku Akhtara padł na twarz sędziego, sprawiając, że wydała się jeszcze bledsza niż dotychczas. Thorne pchnął Prossera mocno na drzwiczki auta. Jedną ręką mocno i zdecydowanie naparł na jego klatkę piersiową, a drugą odebrał telefon. – Mike? – Co pan wyprawia, do cholery? – Mam to, czego żądał Akhtar, więc może pan odwołać chłopaków z uderzeniowej. – Kto jest z panem? Thorne domyślał się, że Donnelly i reszta ekipy byli w furgonetce JWT i obserwowali go na monitorach za pośrednictwem kamer umieszczonych przy ulicy. Zmrużył oczy od deszczu i spojrzał prosto w kamerę zamontowaną na słupie latarni po drugiej stronie ulicy. – To człowiek, który zabił syna Akhtara – oznajmił. – Który zaaranżował jego śmierć. – Odwrócił się do Prossera i spojrzał mu w oczy – To z jego powodu jesteśmy tutaj wszyscy. – Nie wolno panu zbliżać się do sklepu – ostrzegł Donnelly. – Zamierzam wprowadzić go do środka. – Niech pan się nie wygłupia. – To równie sensowne wyjście jak wkroczenie do sklepu Chiversa i jego ludzi. – Porozmawiamy z Akhtarem – rzekł Donnelly. – Powiemy mu, że zrobił pan to, czego on żądał. Wyjaśni mu pan, że odnalazł osobę odpowiedzialną za śmierć jego syna w zakładzie, i wtedy on stamtąd wyjdzie.

– Nic z tego – nie zgodził się Thorne. – Aż tak nam nie ufa. Nie ufa mnie. Szarpnięciem odciągnął Prossera od samochodu i popychał go w stronę sklepiku. Zanim jeszcze wrzucił komórkę do kieszeni, usłyszał, jak Donnelly zawołał: – Ma pan zostać tam, gdzie jest, do cholery! Thorne popchnął Prossera na żaluzje antywłamaniowe, a potem zaczął w nie łomotać; uderzał pięścią w brudny metal zaledwie o kilkanaście centymetrów od twarzy sędziego. – Javedzie, to ja, Tom Thorne – krzyknął. – Jestem na zewnątrz z człowiekiem, którego kazał mi pan odnaleźć. Znów zaczął się dobijać, tłukąc w metalową kurtynę, a Prosser kulił się nerwowo przy każdym uderzeniu. – Javedzie… Thorne odczekał kilka sekund. Przytknął ucho do żaluzji. Uniósł wzrok, gdy na lewo od niego rozległy się kroki. Zobaczył Chiversa i pięciu członków taktycznej jednostki interwencyjnej wybiegających z niewielkiego zaułka trzy sklepiki dalej. Na jego widok zwolnili, a Chivers, odebrawszy tarczę balistyczną od jednego ze swoich ludzi, machnięciem ręki polecił uderzeniowcom, aby wrócili na swoje stanowiska, co uczynili, i stali teraz za rzędem strategicznie rozlokowanych pojazdów, uśmiechnięci i poniekąd rozbawieni, czekając na rozkazy. Chivers pozostał tam, gdzie się zatrzymał, pośrodku ulicy, niecałe dziesięć metrów od Thorne’a i Prossera. Zza żaluzji dobiegł głos Javeda Akhtara: – Jestem. Chivers i Thorne odwrócili się, gdy rozległy się kolejne kroki, i zobaczyli, że od strony szkoły nadbiegają w ich kierunku Donnelly, Pascoe i sześć innych osób. Wszyscy zatrzymali się w obrębie światła reflektorów łukowych, prócz Donnelly’ego, który wyszedł nieco dalej na ulicę i przystanął o metr, może dwa od Chiversa. Metr, może dwa za nim. – Panie Thorne? – Jest tu teraz ze mną, Javedzie. – Inspektor nachylił się w stronę żaluzji. – Wprowadzę go do środka, jeżeli mi pan obieca, że kiedy tylko się dowie, co naprawdę stało się z Aminem, podda się pan. Bezwarunkowo, jasne? – Nie mogę pozwolić, aby wprowadził pan tam cywila, Thorne – zawołał Donnelly, wciąż próbując odzyskać oddech. – Akhtar wciąż ma nabitą broń. Co panu przyszło do głowy?

– To nie podlega dyskusji – uciął Chivers. Cywil, o którym była mowa, do tej pory zachowywał się pasywnie, ale nagle się ożywił i zaczął wykrzykiwać: – Jestem sędzia Jeffrey Prosser z sądu karnego, jeżeli pan tu dowodzi, to niech pan go powstrzyma, natychmiast. Thorne pchnął go na żaluzje i kazał mu się zamknąć. Prosser próbował się wyrwać i ponownie wykrzyczał swoje nazwisko. – Czy ten człowiek jest aresztowany? – zapytał Donnelly. – Nie, nie jestem – odkrzyknął Prosser. – Nie zostałem aresztowany, nie odczytano mi moich praw. To porwanie, zwykłe, brutalne porwanie. Deszcz nagle przybrał na sile, krople z sykiem zraszały reflektory. Spoza żaluzji znów dobiegł głos Akhtara: – Sędzia? Boże, to sędzia? – Niech pan odda broń Helen – rzekł Thorne. – Niech pan odda rewolwer Helen, to wprowadzę go do środka. – Zaraz – powiedział Akhtar. Na dachu passata wciąż obracał się niebieski kogut i Thorne czuł, jak jego światło co kilka sekund omiata mu twarz. Patrzył, jak przesuwa się po szybach stojących opodal pojazdów i broni automatycznej policjantów schowanych za samochodami. Z głębi sklepu Thorne usłyszał głos Helen Weeks: – Mam rewolwer. Zapadła cisza, a policjantka powtórzyła te słowa raz jeszcze. Thorne odwrócił się, by spojrzeć na Donnelly’ego i Chiversa. – Słyszeliście? – To nic nie zmienia – uciął Chivers. – Zaczekaj – powiedział Donnelly. – Chcę Nadirę – zawołał Akhtar. – Chcę, żeby moja żona też to usłyszała. – Wykluczone – skwitował Chivers.

Thorne odwrócił się do Donnelly’ego. – Mike, Helen ma broń. W czym problem? Donnelly zastanawiał się nad tym przez kilka sekund, po czym uniósł krótkofalówkę do ust i wydał stosowne polecenie. Po minucie przez bramę szkoły z rykiem silnika wyjechał wóz policyjny, a kiedy zatrzymał się obok innych pojazdów służb interwencyjnych i ratowniczych, policjantka pomogła wysiąść z niego wyraźnie roztrzęsionej Nadirze. Pani Akhtar miała na głowie chustę wyszywaną czymś, co odbijało światło, i zdawała się krucha, mała i drobna w policyjnej pikowanej kurtce. Thorne zawołał do niej. Kiedy na niego spojrzała, machnął ręką i przywołał ją do siebie, kiwając zachęcająco głową, gdy niepewnie postąpiła krok w jego stronę. – Nie ma się czym martwić, Nadiro… wszystko będzie dobrze. Wejdziemy razem do środka i wyprowadzimy stamtąd Javeda. Kobieta uśmiechnęła się nerwowo, podchodząc do sklepu, i nagle Thorne dostrzegł na jej twarzy oznaki świadczące o tym, że rozpoznała towarzyszącego mu mężczyznę. Zmieszanie błyskawicznie przerodziło się w niepokój, gdy znalazła się blisko mężczyzny, którego Thorne wciąż przyszpilał do metalowych żaluzji. – Nie rozumiem – wskazała ręką – co tu robi ten człowiek. – On opowie Javedowi, jak umarł Amin – odrzekł Thorne. Mocniej schwycił Prossera za kołnierz. – Opowie wam obojgu. Nadira wolno pokiwała głową i wciąż tylko patrzyła, a spoza żaluzji Akhtar zawołał żonę po imieniu. – Jestem tu, Javee – powiedziała. – Dobrze, Javedzie… Kiedy powiem, otworzy pan zamki w drzwiach sklepiku i uchyli drzwi. A potem podniesie żaluzje. Thorne zdawał sobie sprawę, że Chivers i Donnelly szeptali z tyłu za nim, i mógł się tylko domyślać, kto i co próbował zasugerować. Skoro Akhtar już nie miał broni, nic ich nie powstrzymywało przed rozważeniem przeprowadzenia zaplanowanej akcji, oczywiście z pewnymi modyfikacjami. Nie było powodu, aby nie mogli trochę poimprowizować. Skoro żaluzje miały zostać podniesione, Chivers łatwo wdarłby się do sklepu i w pojedynkę obezwładniłby Akhtara. Jeden pojemnik z gazem łzawiącym albo granat hukowy wrzucony do środka, kiedy tylko żaluzje zaczną się podnosić… i po sprawie.

– Tylko trochę, Javedzie, nie za wysoko, wystarczy metr! Z tyłu wymiana zdań stała się jeszcze bardziej ożywiona. – Nie ma potrzeby podnosić ich wyżej. A potem zaraz wycofa się pan w głąb sklepu. Zrozumiał pan, co powiedziałem? Thorne odwrócił się i odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że Donnelly unosi ręce, a Chivers kręci głową w wyrazie frustracji. Odciągnął Prossera od żaluzji, przez cały czas nie spuszczając wzroku z policjantów stojących na środku ulicy. – Dobra, Javedzie, do dzieła. Thorne usłyszał szczęk klucza w zamku, a potem dźwięk dzwonka, gdy drzwi za żaluzjami zostały otwarte. – A teraz trochę wyżej żaluzje. Metaliczny warkot zabrzmiał przeraźliwie głośno, ale podniesienie żaluzji tak, by powstała dostatecznie duża szczelina, nie trwało długo, zaledwie parę sekund. Thorne uderzył pięścią w metal i zawołał: „Wystarczy”, a wówczas żaluzje natychmiast przestały się podnosić. Inspektor odwrócił się i raz jeszcze skinął głową do Donnelly’ego, po czym ostrożnie pomógł Nadirze przejść pod żaluzjami do wnętrza sklepu. Gdy znalazła się w środku, Thorne silniejszym pchnięciem zmusił Prossera, aby się schylił i przeszedł pod metalową barierą, po czym sam zrobił to samo. Usłyszał wtedy wołanie Donnelly’ego: „Ma pan pięć minut. Nie więcej. Jeżeli pan stamtąd nie wyjdzie, wrócimy do pierwotnego planu”. Coś zakrzyknął Chivers, ale Thorne już stał w środku, a jego wzrok zaczął się przyzwyczajać do półmroku panującego w sklepiku Javeda Akhtara i słowa dowódcy jednostki interwencyjnej zagłuszył metaliczny szczęk opuszczanych żaluzji antywłamaniowych.

70

Wszystkich najpierw poraził smród. Thorne zbliżył się do Nadiry, która opierała się o ścianę, pojękując cichutko, z dłonią mocno przyciśniętą do ust. Pogłaskał ją po plecach, uspokajając jak dziecko. Potem podszedł do Prossera. Sędzia osunął się na kolana, kiedy tylko przecisnął się pod żaluzjami, i już pozostał w tej pozycji. Zaczął kasłać i krztusić się z rękami opartymi o sklepową witrynę, a strużka śliny ściekła mu z podbródka aż na tors. Thorne oparł się plecami o drzwi. – Nigdy nie zapomni pan tego odoru – powiedział. – Nigdy. A inni ludzie wyczują go na panu jeszcze długo po tym, jak wyjdzie pan z tego sklepu, długo po tym, jak będzie się panu wydawało, że go z siebie zmył. Bo w końcu zacznie go pan wchłaniać… zwłaszcza przez włosy i paznokcie. W następnych dniach będzie się panu nim odbijało, będzie nim pan pierdział i oddychał. – Nachylił się do sędziego. – I wydaje mi się, że to jak najbardziej słuszne i właściwe, zważywszy na całą tę sytuację. Czyż nie? Zmusił Prossera, aby podźwignął się na nogi, i pchnął go w stronę zaplecza sklepu. Przed sobą Thorne spostrzegł sylwetkę Javeda Akhtara czekającego w półmroku za ladą. Nadira podążała kilka kroków z tyłu. Sklep był zdemolowany. Szli ostrożnie, pośród walających się na podłodze czasopism, chipsów, słodyczy, puszek z żywnością i potłuczonych butelek. Przestąpili leżącą na boku chłodziarkę i starali się nie poślizgnąć w niewielkich kałużach roztopionych lodów i rozmiękłych gazet. Ciało Stephena Mitchella leżało przy ladzie. Postrzępione czarne worki na śmieci, w które było owinięte, tonęły wśród cieni i tylko twarz pozostawała wyraźnie widoczna w miejscu, gdzie cienki plastik został rozdarty, aby ją odsłonić. – Tutaj – powiedział Akhtar. Skinął w stronę pomieszczenia z tyłu za nim. Wykonał ręką gest, jakby zapraszał ich na wystawne przyjęcie albo wprowadził grupę doborowych przyjaciół do dobrze urządzonego salonu. Thorne pchnął Prossera przed sobą i pomaszerował za nim. Zlustrowanie wnętrza niewielkiego zaplecza zabrało mu zaledwie parę sekund. Po lewej stronie biurko i krzesło, sterta pudeł, umywalka i nieduża lodówka, czajnik, telewizor. Na wprost tylne drzwi zablokowane regałem, mała toaleta. Spojrzał w prawo i skinął głową do Helen Weeks. Głupia myśl: ma inną fryzurę. Dostrzegł krew na podłodze i domyślił się, że tu właśnie zmarł Stephen Mitchell; pozostał brązowy rozmazany ślad na linoleum, gdzie ciało wywleczono na front sklepu.

– Nie rozumiem, co się dzieje – odezwała się Helen. – To potrwa tylko chwilkę – rzekł Thorne. Helen trzymała rewolwer w prawej ręce. Uniosła lewą i zabrzęczała obręczą kajdanek o rurę od kaloryfera. – Kluczyk leży na biurku – powiedziała. Thorne odwrócił się nieznacznie, aby go poszukać, ale powstrzymał go głośny trzask od strony wejścia tuż za nim. Obrócił się i zobaczył, jak Nadira ponownie wymierza mężowi siarczysty policzek; odgłos był jeszcze donośniejszy. Aż krzyknęła przy tym z wysiłku. W powietrzu rozprysły się kropelki śliny, gdy głowa Akhtara poleciała w bok. Sklepikarz wyprostował się powoli i zamknął oczy, po czym zaczął mamrotać coś w hindi, gdy żona, szlochając, rzuciła mu się w ramiona, a wtedy powoli wszedł za nią na zaplecze. W niedużym pomieszczeniu nagle zrobiło się ciasno i choć bliskość akurat tutaj była nieunikniona, poszczególne osoby zaczęły robić, co tylko mogły, aby znaleźć dla siebie dodatkowy skrawek wolnej przestrzeni. Helen podciągnęła kolana do piersi, podczas gdy Akhtar przesunął na bok polówkę, aby móc wraz z żoną stanąć przy metalowym regale pod przeciwległą ścianą. Prosser oparł się o tylne drzwi, ale Thorne odciągnął go stamtąd i postawił na środku, naprzeciwko małżeństwa Akhtarów. – Scena jest pańska – powiedział. – To głupie – rzekł Prosser. Wydawał się rozbawiony, ale zdenerwowany zarazem i ani razu nie spojrzał na Javeda czy Nadirę. – Chwileczkę – rzucił Thorne. Sięgnął po leżący na biurku kluczyk, ukląkł, by rozpiąć kajdanki, i powoli pomógł Helen podnieść się z podłogi. Roztarła obolały nadgarstek, skinieniem głowy dała mu do zrozumienia, że nic jej nie jest, i oparła się o ścianę nad kaloryferem. Thorne podszedł do Jeffreya Prossera. – Po co on tu jest? – spytała Nadira. Łzy już przestały płynąć z jej oczu, ale głos wciąż się łamał. – Co on ma wspólnego z tym, co się stało z Aminem? Thorne łokciem szturchnął Prossera w żebra. – Ja zacznę, dobrze, panie sędzio? A pan będzie mógł włączyć się, kiedy tylko uzna za stosowne. – Popatrzył na Akhtara. – Javedzie, musi pan wiedzieć, że Amin był gejem. – Nie. – Akhtar zaczął kręcić głową, zanim jeszcze Thorne skończył mówić, jakby domyślał się tego, co zaraz usłyszy. Zaprzeczył palcem. – To nieprawda.

– Owszem, tak, Javee. To prawda – potwierdziła Nadira. Ujęła męża za rękę i zaczęła ją głaskać. – Amin był, kim był, i to było w porządku. A teraz nic nie mów, dobrze, kochanie? Siedź cicho i wysłuchaj wszystkiego do końca. Akhtar zamrugał powiekami i zaczął palcami skubać guzik przy koszuli. Wydawał się dużo szczuplejszy, niż kiedy Thorne widział go ostatnio, na schodach przed gmachem sądu Old Bailey, osiem miesięcy temu. Miał zaczerwienione oczy, kilkudniowy zarost i twarz szarą jak popiół. – Właśnie dlatego on i Rahim zostali zaatakowani – powiedział Thorne. – Wychodzili z baru dla gejów. I czasem bywali też na imprezach, gdzie starsi mężczyźni płacili im pieniądze. Płacili za to, żeby być z nimi. Akhtar wydał z siebie zduszony jęk. Nadira mocniej ścisnęła dłoń męża. – Przykro mi, ale ostrzegałem, że to nie będzie przyjemne – rzekł Thorne. – Nic nie szkodzi – odparł Akhtar. Pokiwał głową, wyprostował się. – Proszę mówić dalej. Thorne skinął w stronę Prossera. – Mężczyźni tacy jak on. – On znał Amina? – Tak, znał go. Akhtar spojrzał na Prossera. – Znał pan mojego syna? Wcześniej? Prosser nie odpowiedział. – Rozpoznał go podczas procesu – ciągnął Thorne. – I uznał, jak się okazało, mylnie, że Amin jego również rozpoznał. Dlatego wspólnie z mężczyzną odpowiedzialnym za decyzję, gdzie Amin ma odsiedzieć wyrok, i doktorem z Barndale uknuł sprytny plan, a kiedy dowiedział się, że Amin zamierza się przenieść do innego zakładu, zdecydował, że bezpieczniej będzie go zlikwidować. Obmyślił to tak, aby wyglądało, że pański syn popełnił samobójstwo. Akhtar aż rozdziawił usta i nie zamknął ich, jakby kontrolujące je mięśnie przestały nagle funkcjonować. – To tyle – powiedział Thorne. Nadira westchnęła i pokiwała głową. – Dziękuję – odezwała się.

– Ten człowiek… – Akhtar postąpił pół kroku w stronę Prossera, a Thorne dostrzegł wyraźnie pulsującą żyłę na jego szyi. Zauważył drżenie, które nagle owładnęło rękami i nogami sklepikarza, jakby przez jego ciało przepuszczono prąd. – Człowiek, w którym pokładałem wiarę. Człowiek, który stanowił prawo. – Podszedł jeszcze bliżej do sędziego i uwolnił dłoń z uścisku żony. – Mój syn został zamordowany w więzieniu, bo ten człowiek był na jakiejś imprezie… dał mu pieniądze. – Dwaj pozostali mężczyźni już trafili do aresztu – wyjaśnił Thorne. – I wszyscy trzej znajdą się za kratkami, gdzie spędzą dużo, naprawdę dużo czasu. Długo sobie posiedzą. Zauważył, że Akhtar już go nie słucha, że nie odrywa wzroku od twarzy Prossera. – Javedzie… – Amin umarł, bo ten człowiek był na… Akhtar zamknął oczy, drżenie jego dłoni przybrało na sile, a na twarzy pojawił się grymas, jakby sklepikarz poczuł w ustach palący smak żółci. – Musimy już iść – oznajmił Thorne. – Dostał pan to, czego chciał. – Chcę usłyszeć to od niego. Chcę, żeby sam to powiedział. – Proszę, Javedzie – odezwała się Nadira. – Niech mi to powie. Thorne położył dłoń na ramieniu Prossera i wbił palce w jego ciało. – Niech pan mu powie… Prosser wbił wzrok w podłogę. – … co pan zrobił. Prosser pokręcił głową. Thorne zorientował się, że nagle Helen odstąpiła od ściany tuż za nim. Już miał znów się odezwać, kiedy usłyszał tępy odgłos lufy rewolweru uderzającej w potylicę sędziego. – Powiedz mu – wycedziła Helen. Sędzia zastygł w bezruchu, przełknął ślinę i zaczął mówić łamiącym się głosem. Wzrok miał utkwiony w podłogę. – Uprawiałem seks z pańskim synem. Byłem na imprezie i zapłaciłem mu za seks, a kiedy zobaczyłem go w sali sądowej, spanikowałem i na miłość boską, resztę już pan wie. Błagam, co mógłbym powiedzieć więcej…?

Nie było nic do dodania. Niedbałość Thorne’a o przestrzeganie właściwych procedur prawnych mogła wpłynąć niepomyślnie na rozwój postępowania przeciwko Jeffreyowi Prosserowi, ale przyznania się do winy nikt nie mógł kwestionować, zwłaszcza że każde słowo sędziego zostało wychwycone i zarejestrowane przez zamontowane w pomieszczeniu mikrofony. Helen Weeks nie opuściła broni. Prosser wyglądał tak, jakby miał zaraz wybuchnąć łzami, ale kiedy szloch w końcu się rozległ, okazało się, że ten rozdzierający, przejmujący dźwięk popłynął z ust Javeda Akhtara, a nie sędziego. Akhtar cofnął się, a potem zatoczył do tyłu, i gdyby nie dłoń, która go przytrzymała, runąłby bezwładnie na metalowy regał pod ścianą. – Mój kochany, najukochańszy synek – zaszlochał. – Tak mi przykro. – Przestań, Javedzie – powiedziała Helen. – To nie twoja wina… – Wręcz przeciwnie – odparł Akhtar. – To jest moja wina. – Uśmiechnął się do niej, a Thorne odniósł wrażenie, że wnętrze ust sklepikarza jest czarne, że w blasku świetlówek mężczyzna wygląda na starego i schorowanego. – Bo widzisz, Helen, ja też nie byłem z tobą do końca szczery. Nie kłamałem, ale… – Zrobiłeś to, co uznałeś za słuszne – weszła mu w słowo Nadira. – To przeze mnie trafił na salę sądową, rozumiesz? – Akhtar zakołysał się lekko, a jego oczy były rozszerzone i wilgotne, gdy z przejęciem patrzył na Helen Weeks. – To ja go wydałem. Doniosłem na własnego syna, bo ufałem, że prawo postąpi tak, jak należało. – Mówił nerwowo, wyrzucając z siebie kolejne słowa wraz z urywanymi krótkimi oddechami. – Powiedziałem mu, że wszystko będzie dobrze. Mówiłem, żeby się nie martwił. Wrócił do domu cały we krwi. „Nic się nie martw”, tak mi powiedział. „To nie moja krew. To nie jest moja krew”. – Odwrócił się do żony. – Pamiętasz, jak to powiedział? Skinęła głową i przytuliła się do niego. – To nie była krew mojego syna – rzekł Akhtar. – Nie jego krew. A teraz to ja jestem cały we jego krwi. Tonę w niej. Zaczął wolno osuwać się na podłogę, a żona przyjęła na siebie ciężar ciała męża i całując jego głowę i ramiona, delikatnie pomogła mu ułożyć się na polówce. Thorne odwrócił się i wziął rewolwer od Helen Weeks. Położył rękę na plecach Prossera i popchnął go w kierunku przejścia. Wiedział, że nie musi krzyczeć. – Wychodzimy – powiedział.

71

Blask reflektorów łukowych na zewnątrz zalał wnętrze sklepu, gdy żaluzje zostały podniesione. Thorne znów musiał ręką osłonić oczy przed silnym światłem. W strugach deszczu i światła nie widział nic wyraźnie, ale wiedział, że w kierunku sklepu wycelowano karabinki szturmowe. Mierzyły w Akhtara, a może również w niego. Ponieważ w sklepiku nadal znajdowała się broń, choć teoretycznie była teraz w bezpiecznych rękach, Srebrny Komisarz nie zamierzał ryzykować, dopóki wszyscy, łącznie z osobą, która wzięła zakładników, nie zostaną wyprowadzeni na zewnątrz i nie znajdą się pod opieką służb medycznych lub w kajdankach, pod nadzorem uzbrojonych funkcjonariuszy. Albo, jak w przypadku Stephena Mitchella, w drodze do kostnicy. Thorne stał w otwartych drzwiach, niecały metr od wejścia, w głębi zdemolowanego sklepu. Obok siebie po lewej miał Helen Weeks, a Javeda i Nadirę Akhtarów blisko po prawej. Prosser przygarbiony przycupnął tuż za nimi na przewróconej chłodziarce. Trzymając rewolwer dwoma palcami za lufę, Thorne powoli uniósł broń i zmrużył oczy od światła. – Opróżniam broń – zawołał. Ostrożnie zwolnił zatrzask uwalniający bębenek, po czym odwrócił rewolwer, aby niezużyte naboje wysypały się na podłogę. Przez otwarte drzwi wyrzucił broń, aż z grzechotem poszorowała po chodniku i zatrzymała się na asfalcie niecały metr od pozostawionego tam passata. – Oto jak zrobimy. – Głos Donnelly’ego brzmiał metalicznie przez megafon. – Najpierw wyjdą cywile. Thorne zastanawiał się, czy obejmuje to również pozostałą przy życiu zakładniczkę, kiedy Donnelly odpowiedział na jego pytanie: – Potem sierżant Weeks, a na końcu inspektor Thorne wyprowadzi Javeda. Czy to jest jasne?

Thorne odparł, że tak. – Świetnie. Proszę puścić przodem panią Akhtar i pana Prossera. Thorne skinął do Nadiry. Odsunęła się powoli od męża, wsuwając dłonie głęboko do kieszeni kurtki. Thorne odwrócił się i zobaczył, że Prosser już wstał i chciał jak najszybciej opuścić to miejsce. – Teraz stamtąd wyjdźcie – zawołał Donnelly. – Idźcie powoli i spokojnie, kierując się w stronę reflektorów. Czy to jest jasne? Sędzia i żona sklepikarza pokiwali głowami i ruszyli przed siebie. – Funkcjonariusze policji będą na was czekać. Prosser wyminął Thorne’a. Tak mu było spieszno, aby wydostać się na zewnątrz, że poślizgnął się na walających się na podłodze papierach i folii, ale odzyskał równowagę i wyprzedził Nadirę, pragnąc za wszelką cenę dotrzeć pierwszy do wyjścia. Kobieta przystanęła i go przepuściła. Thorne wątpił, aby ktokolwiek jeszcze celował z karabinków szturmowych w stronę sklepu, ale doskonale rozumiał, dlaczego Nadira Akhtar uniosła ręce. A przynajmniej wydawało mu się, że zrozumiał. Bo po chwili dostrzegł błysk, kiedy w ostrzu odbiło się światło i ręka opadła. Na całe gardło wykrzyknął imię Nadiry i rzucił się naprzód. Próbował odepchnąć ją na bok, starając się dotrzeć do sędziego szybciej niż ona. Powalił ją na podłogę, a następnie, potykając się, podpełzł do miejsca, gdzie Jeffrey Prosser leżał na boku, przebierając dziko nogami i rozpaczliwie przytykając jedną rękę do szyi. I do nożyczek wbitych w nią aż po żółte plastikowe uchwyty. Thorne usłyszał przekleństwa i tupot biegnących kroków. Ktoś krzyknął: – Lekarza… Krew przelewała się z bulgotem pomiędzy palcami Thorne’a, wsączając się w czasopisma i wilgotne już gazety. Prosser zaczął się krztusić, dławić i dygotać. Otworzył usta i wlała się w nie krew. Ktoś kazał Thorne’owi się odsunąć i odciągnął go od rannego mężczyzny. Migały mundury i torby lekarskie, rozległy się krzyki i nawoływania. A jakiś czas potem, kiedy zamieszanie ucichło, Thorne stwierdził, że siedzi na podłodze sklepu, oparty plecami o ścianę, a obok niego przycupnęła Helen Weeks i trzymała go za rękę.

Podeszła policjantka i zarzuciła koc termiczny na ramiona Helen. Pomogła jej wstać. Helen puściła dłoń Thorne’a dopiero w ostatniej chwili. Spojrzała na swoją rękę. – Masz na sobie krew. – Stale – odparł.

TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ PRAWIE JAK WAKACJE

72

– Widzę, że wszystko odzyskałeś – powiedział Thorne. Antoine Daniels siedział na brzegu pryczy, wychylony lekko do przodu, by wpatrywać się w ekran telewizora w rogu i joystickiem kontrolować zombi, żołnierza, kosmitę czy Bóg wie co jeszcze, co z przeraźliwym hałasem zabijało równie niezidentyfikowane istoty na jego playstation. Pokój znajdował się w Złotym Skrzydle i choć miał ten sam układ co pomieszczenie, w którym Daniels i Thorne rozmawiali poprzednim razem, był urządzony zdecydowanie mniej spartańsko, być może dlatego, że wierzono, iż jego mieszkaniec nie rozpirzy wszystkich tych sprzętów w drobny mak.

Prócz telewizora i konsoli do gier był tu jeszcze dywan oraz coś, co stanowiło o wyjątkowej randze tego miejsca – kabina prysznicowa. Thorne natychmiast znienawidził siebie za tę myśl, niemniej stwierdził, że zdarzało mu się zatrzymywać w pokojach hotelowych o nieco tylko gorszym standardzie. Daniels wzruszył ramionami. – Znowu to wszystko stracę. – Dlaczego? Thorne stał w drzwiach do łazienki Danielsa. Dostrzegł małe pakieciki mydła i buteleczki z szamponem poustawiane w równych rzędach na półce nad umywalką. – Bo prędzej czy później ktoś powie coś, co mnie wkurzy, i nie zdołam się pohamować. – Chłopak skrzywił się, wykonując na ekranie jakąś wyjątkowo skomplikowaną operację. – Prędzej czy później zawsze ktoś coś powie. – O Aminie? – O wszystkim, człowieku. Ale tak, o Aminie również… – Wiedzą, co się stało? – Wieści szybko się rozchodzą, wie pan, jak jest. Ale dla niektórych chłopaków nieważne, jak umarł, dlaczego został zabity i w ogóle. Dla nich zawsze będzie tylko brudną arabską ciotą, rozumie pan? Moją brudną arabską ciotą. – Przykro mi. – Niech pan sobie daruje. Thorne wiedział, jak to funkcjonuje wśród osadzonych, natomiast reakcja innych kręgów na okoliczności związane ze śmiercią Amina Akhtara była smutniejsza i bardziej przygnębiająca. Mówiło się o oficjalnym dochodzeniu, ale raczej po cichu. Dwadzieścia minut później, przy herbacie, w swoim gabinecie Roger Bracewell przeczesał palcami włosy i podziękował Thorne’owi za niewzruszoną postawę i wysiłek włożony w ujawnienie prawdy. Zadał sobie sporo trudu, by wyrazić ogromny smutek i szok spowodowany tym, co się wydarzyło w Barndale. Powiedział trzykrotnie, że jest wstrząśnięty, i dwa razy, że zasmucony. Thorne to policzył. Kilka razy naczelnik po prostu wypowiedział nazwisko McCarthy’ego i siedział, kręcąc głową, jakby był zaskoczony i zszokowany poczynaniami byłego kolegi. Kiedy stał się nieco rozmowniejszy, poinformował Thorne’a, że wykładowca nauk perypatetyckich zainicjował specjalny projekt

w hołdzie dla Amina Akhtara. Chłopcy, którzy są jego rówieśnikami, mieli odtąd możliwość uczestniczenia w tworzeniu malowideł lub kolaży, które odzwierciedlały ich wspomnienia o zamordowanym koledze i ich odczucia na temat tego, co się stało. Prace miały być później wystawione w kilku więziennych korytarzach, aby stanowić swoiste memento tych tragicznych, niewyobrażalnych wydarzeń. – Przypuszczalnie w Złotym Skrzydle – wyjaśnił Bracewell. – No wie pan, jeśli chcemy, aby pozostały tam na stałe… Daniels odłożył joystick, choć Thorne nie był wcale pewien, czy gra dobiegła końca. – Przyszedł pan specjalnie, żeby się ze mną zobaczyć? – Zasługujesz na to, aby się dowiedzieć, co się wydarzyło – powiedział Thorne. – A ja chciałbym, byś wiedział, że Amin nigdy nie powiedział ci o tych zdarzeniach z jego przeszłości, bo starał się o nich zapomnieć. Myślę, że właśnie ty pomagałeś mu zapomnieć. Daniels uśmiechnął się i jakby trochę zmieszał. – Doktorek i ten drugi na długo trafią za kratki, zgadza się? – To nie zależy ode mnie. – Ale pójdą siedzieć, to pewne? – Mam nadzieję. Wszyscy trzej. Podczas gdy Prosser powoli wracał do zdrowia w szpitalu, gdzie poddano go zabiegowi ratującemu życie, McCarthy i Powell zostali oskarżeni o udział w spisku w celu popełnienia morderstwa. Plotki głosiły, że Powell sporo wyśpiewał, ale teraz sprawa nie leżała już w kompetencji Thorne’a. Wiedział jednak, że jeśli chodziło o zmianę kwalifikacji czynu w celu złagodzenia oskarżenia albo zmniejszenia spodziewanego wyroku, obaj mężczyźni mieli na to więcej szans niż Nadira Akhtar. Przebywała w Holloway, oczekując na proces pod zarzutem usiłowania zabójstwa Jeffreya Prossera, podczas gdy jej mąż został oskarżony nie tylko o porwanie, ale również o zamordowanie Stephena Mitchella. Obojgu groziło dożywocie, ale dla Javeda Akhtara był przynajmniej cień nadziei. Carl Oldman, który zaoferował się go bronić, powiedział Thorne’owi, że otrzymał zeznanie złożone przez Helen Weeks, a prokuratura rozważała zmianę klasyfikacji czynu na nieumyślne spowodowanie śmierci. – Nie uniknie odsiadki – wyjaśnił Oldman. – Ale biorąc pod uwagę to, co się stało, mam nadzieję, że uda nam się pozyskać przychylność ławy przysięgłych. Nie mówiąc już o przychylności sędziego. Javed Akhtar mógł przynajmniej liczyć na uczciwy proces, którego odmówiono jego synowi. – A co z dzieciakiem, który tak naprawdę to zrobił? – zapytał Daniels. – Z tym Szkotem. Johnno Bridges jak na razie nigdzie nie wypłynął, ale Thorne był przekonany, że prędzej czy później

to nastąpi. – Znajdziemy go. – Wyszedł na korytarz i podszedł do rzędu rysunków przylepionych taśmą do ściany. – Może natrafimy na jego ciało w jakimś ciemnym zaułku, z igłą w żyle w zagięciu łokcia. Ale na pewno się znajdzie. Daniels wychylił się, aby ponownie sięgnąć po joystick. – To miło z pana strony. – Ale co konkretnie? – Że pan wrócił. Nie musiał pan. Thorne podszedł do drzwi. – Został ci jeszcze rok, tak? – Jedenaście miesięcy. – A co potem? – To się zobaczy. – Postaraj się, żebyś tu już nigdy nie wrócił. – Mam nadzieję, że odnajdzie go pan żywego – powiedział Daniels. – Tego, który podał Aminowi leki. Byłoby miło, gdyby tu wrócił. – Spojrzał na Thorne’a przez moment, zanim ponownie zaangażował się w grę. – Ale wtedy już definitywnie straciłbym ten wypasiony pokój. Daniels nie był jedynym chłopakiem, z którym Thorne chciał się zobaczyć po powrocie do Barndale. W rozmowie z naczelnikiem zapytał o dwóch chłopców, których spotkał w bibliotece, kiedy był tu poprzednio. Dowiedział się, że Darren Murray został zwolniony przed dwoma dniami. – Puszył się jak paw, że zostanie ojcem – rzekł Bracewell, uśmiechając się znacząco. Thorne domyślał się, że umiejętności rachowania Darrena wciąż trochę szwankowały, ale stwierdził, że może tak właśnie było najlepiej dla dobra wszystkich zainteresowanych. Ten drugi chłopak, Aziz Kamali, wciąż jeszcze siedział, lecz Thorne go nie widział. W drodze do Złotego Skrzydła zajrzał do biblioteki, ale chłopaka tam nie było. Teraz, zmierzając w stronę głównego wejścia, Thorne zobaczył, jak zza rogu wyłonił się imam Shakir wraz z grupką towarzyszących mu ośmiu czy dziewięciu popleczników. Choć chłopak miał na głowie myckę i wyglądał poważniej niż poprzednim razem, Thorne rozpoznał wśród nich Aziza Kamalego. Imam i jego świta natychmiast skierowali się w stronę inspektora jak zdalnie sterowany pojazd zmieniający pasy na autostradzie. Shakir nie omieszkał powiedzieć, jak bardzo się cieszy z ponownego spotkania. Mówił o Aminie tonem pełnym powagi i dostojeństwa, wydając takie same

pomruki oburzenia i niedowierzania jak naczelnik. Thorne odczekał cierpliwie, aż kapłan skończy, po czym spojrzał nad jego głową i odezwał się bezpośrednio do Aziza. Chłopak nie spojrzał na niego. – I co, jednak odpuściłeś sobie dalszą edukację? – zapytał Thorne.

73

Z zamkniętymi oczami zaczął krzyczeć jej prosto w twarz, tłukąc piąstkami w materac, szlochając i mocno szarpiąc za krawędź łóżeczka. Oparł główkę o pręty łóżeczka i potarł dziąsłami miękki winyl. Niespodziewanie zamilkł na kilka sekund, jakby zapomniał, co go tak rozzłościło, a potem popatrzył na nią, jego usteczka zadrżały i uniósł rączki. – No chodź, kurczaczku – powiedziała Helen. Wzięła synka na ręce i przytuliła jego rozpaloną, spoconą główkę do swojej piersi. Wciąż tylko jego płacz mógł ją obudzić – zrywała się niemal natychmiast – i po trzech tygodniach nadal nie mogła się nadziwić, że tak dobrze sypiała. Że w ogóle sypiała. Już tamtej pierwszej nocy zdrzemnęła się na tylnym siedzeniu radiowozu, zanim odwieziono ją do domu siostry. Albo wyciągnięta na sofie godzinę później, podczas gdy Jenny niecierpliwie oczekiwała na dalsze krwiste szczegóły, a Alfie wiercił się na jej piersiach. Spała snem sprawiedliwych, tak by to powiedział jej ojciec. Nakręciła obrotową pozytywkę zawieszoną nad łóżeczkiem. Szeptała przez chwilę do synka, a potem boso, cichcem obeszła niewielką sypialnię. Poklepała pieluszkę Alfiego i stwierdziła, że jest ciężka. – No jasne, kurczaczku.

Przeniosła go na jednoosobowe łóżko. Sięgnęła po torbę z rzeczami synka, gdzie znajdowały się pieluchy. – Musimy cię przebrać. Uśmiechnęła się, wspominając. Ubiegłej nocy spałem jak dziecko. Śniło jej się, że byli we dwoje w pubie z paroma znajomymi. Paul wypił parę piw i świetnie się bawił. Co godzinę budziłem się z płaczem i w dodatku zmoczyłem majtki! Zmieniając małemu pieluchę, postanowiła, że nazajutrz z samego rana zadzwoni do przełożonego. Była gotowa wrócić do pracy właściwie już od paru dni. Czuła się świetnie i nie musiała z niczym się uporać. Nie potrzebowała więcej czasu i swobody, aby dojść do siebie, i bynajmniej nie zamierzała się zajmować introspekcją. Już nie. Wyobraziła sobie powrót do biura, wyraz twarzy kolegów i znów pomyślała o wszystkim, co powiedziała Javedowi Akhtarowi. O pierwszych minutach po tym, kiedy została wyprowadzona na zewnątrz i przepatrywała twarze kolejnych napotykanych po drodze funkcjonariuszy, zastanawiając się, który z nich przysłuchiwał się jej sekretnemu wyznaniu. Jak długo potrwa, zanim plotki dotrą do jej wydziału. Zanim jeszcze obmyła dłonie z krwi, uznała, że ma to gdzieś, są ważniejsze sprawy, którymi powinna się zająć. Podniosła nóżki Alfiego. Zdjęła brudną pieluchę i włożyła do specjalnej torebki. Wytarła synkowi pupę, próbując go unieruchomić, a potem wklepała w jego skórę trochę kremu. Dzień, dwa po jej uwolnieniu stało się jasne, że nikt nie powiedział Donnelly’emu ani nikomu innemu o tym, co pod sam koniec zaszło na zapleczu sklepu. Nikt nie pisnął słówkiem o tym, że przyłożyła rewolwer do głowy Prossera. Usilnie próbowała przypomnieć sobie, czy Thorne albo Prosser powiedzieli coś, kiedy rozgrywały się te dramatyczne wydarzenia, aby ci, którzy słuchali na zewnątrz, mogli się zorientować w rozwoju wypadków, ale powoli zaczęła godzić się z myślą, że to wszystko chyba ujdzie jej na sucho. Tak jak sprawa z Mitchellem. Od pierwszego dnia mówiono o jej odwadze, wytrwałości i harcie ducha. Bo przecież siedziała tam z rewolwerem przystawionym do głowy, mając świadomość, że ona także może zginąć, jeżeli zdradzi choć słowem, że drugi zakładnik został zamordowany. Mówiono o jej niezłomności i sile charakteru. Wspomniano nawet o medalu, Boże Święty… Tom Thorne wiedział, że zatajenie prawdy o śmierci Mitchella było tylko i wyłącznie jej decyzją. Kiedy mieli okazję pierwszy raz na chwilę zostać sami, powiedział jej, że domyślał się tego niemal od pierwszej chwili, kiedy zobaczył przesłane mu na komórkę zdjęcie zwłok. To wszystko. Przy

pierwszej okazji pozbył się komórki. Miał dość własnych sekretów, wyjaśnił więc, że zatajenie jeszcze jednego nie stanowi dla niego problemu. Nie wydawał się przybity wyrzutami sumienia ani poczuciem winy z powodu tego, jak zakończyła się ta sytuacja, ale to akurat dobrze, bo ona również. Przerabiałam to, byłam tam, przywiozłam stamtąd piękną pamiątkową włosiennicę. Słyszała, że Nadira Akhtar również nie żałowała swojego czynu. Nigdy jednak nie zapomni wyrazu twarzy Javeda Akhtara, kiedy w końcu wyjawił, dlaczego trawiły go tak bolesne i zabójcze wyrzuty sumienia; dlaczego ten żarłoczny rak ani na chwilę nie przestawał go zżerać. Uśmiechnął się do niej, ale wyglądał, jakby był już martwy. „Mój, kochany, najukochańszy synek” – powiedział Akhtar. Helen siedziała na brzegu łóżka, podczas gdy melodia pozytywki wybrzmiewała cichutko. Trzymała w ręku świeżą pieluchę. Cieszyła się, że może po prostu siedzieć z pampersem w dłoni i patrzeć, jak jej synek przebiera nóżkami w powietrzu.

74

Szare, rozmyte światło przesączało się przez szczelinę między niedokładnie zaciągniętymi zasłonami. Słychać było ptaki, parę niemuzykalnych kosów wydających z siebie rachityczne rzężenie pokasłującego nałogowego palacza. Thorne podejrzewał, że jest gdzieś koło czwartej, jednak zegarek leżał na toaletce, a on nie zamierzał sięgać na drugą stronę łóżka, aby spojrzeć na elektroniczny zegar z budzikiem. Niezależnie jednak od godziny, skoro się rozbudził, to klamka zapadła i nie spodziewał się, aby miał jeszcze tej nocy zasnąć. Nie sypiał najlepiej od czasu zakończenia oblężenia. Zdarzało się, że budził się kilka razy w ciągu nocy z wrażeniem, jakby mózg mu się przegrzewał, a wewnętrzny zegar trafił szlag. Choć akurat teraz strata paru godzin snu w nocy nie miała większego znaczenia.

Mógł odespać później, w ciągu dnia. – Powinieneś wykorzystać okazję i wyjechać gdzieś – poradził mu Hendricks. – Potraktuj to jak wakacje i zrób coś, na co zawsze miałeś ochotę. – Mam ochotę zwyczajnie poleniuchować i to właśnie robię. – Mówię serio. Mógłbyś wyjechać do Nashville… – To zawieszenie bez uposażenia – przypomniał mu Thorne. – Ledwie mnie stać na pół dnia w Southend. – No to przeczytaj parę książek, wybierz się do galerii czy coś takiego. Thorne oglądał sporo telewizji od rana do wieczora. Jeszcze zanim żona Javeda Akhtara pokazała, jaki można zrobić użytek z nożyczek znalezionych na zapleczu, Thorne wiedział, że nie ominie go postępowanie dyscyplinarne. Kiedy Prosser, krwawiąc jak szlachtowany wieprzek, wił się na stercie wilgotnych „Daily Express” i „TV Quick”, to, że Thorne’em zajmie się Wydział Spraw Wewnętrznych, nie ulegało już wątpliwości, jednak inspektor napytał sobie biedy już przez sam fakt, że zaciągnął sędziego do sklepu Akhtara. – Ktoś zawsze musi beknąć za coś takiego – powiedział mu Brigstocke. – Tak jak spotkało to ciebie. Wiem, że to było głupie, że nie miałeś wyboru i że to, iż on jest sędzią, nie powinno mieć najmniejszego znaczenia w tej sprawie, lecz niestety stało się inaczej. Całkiem możliwe, że mimo wszystko jednak ci się upiecze, ale jak wyjdzie na jaw afera z nakazem, będziesz ugotowany. I to na amen. – Brigstocke sprawiał wrażenie szczerze przejętego i zdenerwowanego, lecz bez owijania w bawełnę powiedział swojemu podwładnemu, co myśli o jego postępowaniu. – Często nadstawiałem za ciebie karku, Tom, wiesz o tym, ale nie tym razem. Nie mogę zrobić nic, aby ci pomóc, stary. Ostatecznie sprawy nielegalnego przeszukania w mieszkaniu Jonathana Bridgesa nie zdołano zamieść pod dywan i zanim jeszcze kurz opadł, co najmniej trzy różne ekipy Wydziału Spraw Wewnętrznych z godnym podziwu zapałem zabrały się do działania. Niezależnie od tego, co się jeszcze wydarzy, Thorne zamierzał za wszelką cenę dowiedzieć się, który wazeliniarz go sypnął. Aby jasno i boleśnie dać mu do zrozumienia, że to mu się nie spodobało. Wiedział, że gdyby stało się to, zanim jeszcze góra zdecyduje o jego losie, jego sytuacja bynajmniej by się nie poprawiła, ale nie mógł i nie chciał się pohamowywać. Równie dobrze mógł beknąć za wazeliniarza, jak i za sędziego. Leżał, wsłuchując się w coraz głośniej hałasujące ptaki, i przypomniał sobie spojrzenie Antoine’a Danielsa, które chłopak posłał mu wcześniej tego dnia, robiąc aluzje do planowanej zemsty. Ale wtedy definitywnie straciłbym ten wypasiony pokój.

Wielu ludzi straciło znacznie więcej. Stephen Mitchell, Denise Mitchell, Peter Allen. Javed Akhtar… Akhtar stracił syna, żonę i wszystko, na co pracował przez całe życie. Kiedy tylko zwłoki zostały zabrane, a eksperci sądowi pobrali materiały dowodowe, przed sklepem pojawiła się tablica z napisem „Na sprzedaż” i brudne metalowe żaluzje zostały opuszczone po raz ostatni. Teraz pod słowem „Arabus” widniał nowy czytelny napis „Morderca”. W wolnym czasie, którym tak hojnie go obdarował Wydział Spraw Wewnętrznych, Thorne postanowił zrobić coś konstruktywnego i przeprowadzić remont mieszkania w Kentish Town. Agent od nieruchomości mówił o kolejnym nieznacznym spadku wartości nieruchomości, ale Thorne chciał najpierw ją odnowić. Odrobina farby, aromat świeżej kawy i cała reszta. Choć planowana przez niego zmiana kursu kariery musiała zostać z oczywistych względów odłożona w czasie, albo raczej to ktoś miał zadecydować o tym za niego, mógł przynajmniej włożyć odrobinę wysiłku w zmianę wyglądu miejsca, w którym mieszkał długo. Niemniej ostatnio w jego życiu zaszło trochę innych zmian. – Przepraszam, obudził cię? Thorne uniósł wzrok, by ujrzeć Helen stojącą w drzwiach i trzymającą na rękach dziecko. – Sam się obudziłem. – Czy mógłby położyć się z nami? – Jasne, że tak. To przecież twoje łóżko. Ale czy ty nie masz nic przeciwko temu? No bo w sumie… – Ależ skąd. – Odgarnęła koc i położyła Alfiego na łóżko. – Zaraz się przekonamy, jaki potrafi być zazdrosny. – Uśmiechnęła się i wślizgnęła do łóżka. – I uwierz lub nie, ale on chrapie. – Chyba jestem w stanie to przeżyć. – Ty zresztą też. – Bzdura. – I mówisz przez sen. – Co takiego? – Powinieneś był słyszeć siebie, tamtej nocy. Phil, Phil…

– Ale jesteś zabawna – mruknął Thorne. Musiał jednak przyznać, że faktycznie sporo mówił o Philu Hendricksie, odkąd zaczął się spotykać z Helen, a ich przyjaźń była jedną z niewielu rzeczy, na jakie mógł w dalszym ciągu liczyć. W ostatnich tygodniach rozmawiali niemal na wszystkie tematy z wyjątkiem pracy. I często się śmiali, czego akurat nigdy za wiele. – Ale tak naprawdę nie chrapię, co? – Cóż, to zaledwie cztery noce. – Helen odwróciła się na bok i popatrzyła na niego. – Louise nigdy nic ci nie mówiła? Thorne pokręcił głową. Cztery noce. Tyle samo butelek wina… Dziecko zaczęło trochę marudzić i Helen przyciągnęła je do siebie. Thorne przysunął się nieco bliżej i stwierdził, że podoba mu się dotyk ciepłego małego ciałka leżącego tuż przy nim. To było miłe uczucie. Klepnięcie w ramię małej wymachującej rączki albo kopnięcie w żebra wierzgających bez przerwy maleńkich stópek. – Ma niezłego kopa – przyznał Thorne. – Przydałby się w drużynie Spurs. – Odwrócił się na bok i popatrzył na Helen. – Czy Paul kibicował jakiejś drużynie? Spojrzała na niego i pokręciła głową. Przez chwilę leżeli w milczeniu, ale Alfie nie chciał zasnąć i znów zaczął płakać. Helen stwierdziła, że ich troje w jednym łóżku to jednak nie był dobry pomysł. Powiedziała, że położy małego do łóżeczka w pokoju obok, aby Thorne mógł się jeszcze przespać. – Zostań – poprosił. – Przecież nie muszę się nigdzie zrywać bladym świtem. – Jak sądzisz, co postanowią? – zapytała. Thorne wiedział, że Inspektorat ma wiele możliwości do wyboru. – To zależy, jak bardzo chcą wszystko upublicznić – odparł. – No i zawsze mógłbym ułatwić im robotę i samemu odejść ze służby. – Chyba nie mówisz poważnie. – Dobrze jest czasami pomyśleć o zajęciu się czymś innym – mruknął. – Nie uważasz? O znalezieniu jakiejś prostej, miłej, cudownie nudnej roboty. – Może i tak. – No wiesz, niedaleko stąd wystawiono na sprzedaż nieduży sklepik…

Helen zachichotała, a kiedy przerzuciła nogę przez jego udo, Thorne sięgnął ręką ponad dzieckiem, aby pogłaskać ją po szyi. – Poczekaj, tylko położę małego do łóżeczka – poprosiła. – Uśpię go i za dziesięć minut będę z powrotem. Thorne pokiwał głową i uśmiechnął się. – A potem będziesz mogła uśpić mnie. Właśnie w tym momencie Alfie znów zaczął go kopać maleńkimi pulchnymi nóżkami.

Podziękowania

Jestem ogromnie wdzięczny wielu ludziom, bez których ta książka by nie powstała… Przede wszystkim Dilipowi Gaglaniemu za życzliwość, cierpliwość i pamięć niemal równie zdumiewającą co życie, które zechciał zrelacjonować mi w najdrobniejszych szczegółach. Innymi słowy, bez niego tej książki by nie było. Jeżeli chodzi o miejsce, w którym rozgrywa się znaczna część akcji powieści, nie byłbym w stanie stworzyć Zakładu Poprawczego dla Nieletnich tak dysfunkcyjnego jak Barndale, gdybym nie miał okazji zobaczyć, jak taka placówka powinna funkcjonować. Jestem wielkim dłużnikiem Emily Thomas (naczelnik), Sary Pennington (zastępca naczelnika), cudownego Stieve’a Butlera i całego personelu ZK Cookham Wood, których nastawienie do chłopców znajdujących się pod ich opieką może stanowić przykład i inspirację dla innych. Kolejne podziękowania należą się Debbie Kirby z Biura Prasowego ZK za zaaranżowanie moich wizyt na terenie zakładu oraz mojej dobrej przyjaciółce Martyn Waites za opiekę, przewodnictwo i wspaniałe opowieści. Urodzony gawędziarz dysponujący ilością materiałów, których można jedynie pozazdrościć, Ivor Ward, okazał się na tyle szczodry, że postanowił podzielić się ze mną swoim czasem i radami, podobnie jak Caroline Haughey i Carl Newman, których ekspertyzy prawne okazały się nieocenione.

Dziękuję Michaelowi Jecksowi, który zapomniał więcej na temat broni palnej, niż większość ludzi zdołała się kiedykolwiek dowiedzieć, i Tony’emu Fullerowi, który uratował mi skórę niezliczenie wiele razy, jak również ekspertowi sądowemu światowej klasy, profesorowi Dave’owi Barclayowi, i doktorowi Jamesowi Grieve’owi. Wszyscy zechcieli odpowiedzieć na więcej głupich pytań, niż wydawałoby się to stosowne. Dziesięć lat temu niezrównany doktor Phil Cowburn rozniecił iskrę, która zaowocowała powstaniem pierwszej powieści o Thornie zatytułowanej Kokon. Jego wkład w tę powieść był równie znaczący. Jestem twoim dłużnikiem, Phil… Jak zawsze książka byłaby znacznie uboższa, gdyby nie sokole oko Wendy Lee, entuzjam i wprawa Davida Shelleya, całego zespołu z Little, Brown oraz nieskazitelne wyposażenie u Sarah Lutyens.

I gdyby nie obecność Claire, która sprawia, że wszystko staje się lepsze.