Bractwo Czarnego Sztyletu 01 Mroczny Kochanek J R Ward

Dedykuję: Tobie, z szacunkiem i miłością.  Dziękuję, że przyszedłeś i odnalazłeś mnie,  I pokazałeś mi drogę.  To była podróż życia,  Najlepsza jaką miałam.

Glosariusz Bractwo czarnego sztyletu – tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona   wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu  członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną  zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie  są  rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala  od  cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się  dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach  krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios  w serce itp. Broniec – samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Chcączka – okres płodności u samicy wampirów; zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny  apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat  po przemianie, później  pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce,  które mają z nią kontakt. Chcączka to niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i  starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Juchacz ­ wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią  właściciela.Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką  legalną. Korporacja Reduktorów ­ organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji  rasy wampirów. Krwiczka ­ wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym  partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta ­ rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz  przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia  do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa.    przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan ­ pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Omega ­ złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani  Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik ­ duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów,  dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W  jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina — królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Princeps ­ bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie  członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Przemiana ­ przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość.  Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w  świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat.  Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą  są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec ­ wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która  dyktuje ich strój i maniery. Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość  szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat.

Pyrokant ­ pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury  wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Reduktor ­ członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów.  Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych  wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment  we włosach, skórze i tęczówkach ­ są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne.  Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej  inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Ryth ­ rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera  dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Wampir ­ przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew  osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie  jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia,  wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie  może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie  przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i  koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z  pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia  życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wybranki ­ samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć  bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności,  czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić  liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią  członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak  zarzucona. Zanikh ­ duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich  bliskich. Zwyrth ­ martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są  głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

Rozdział 1 HARDHY ROZEJRZAŁ SIĘ WOKÓŁ, ogarniając wzrokiem półnagie, kłębiące się w tańcu ciała na  parkiecie. Tego wieczoru w Screamerze panował tłok. Mnóstwo kobiet ubranych w skóry i facetów,  którzy wyglądali, jakby mieli dyplomy z przemocy i zbrodni. Hardhy i jego towarzysz pasowali tu jak ulał. Z tym wyjątkiem, że oni faktycznie byli  zabójcami. ­ Więc na serio to zrobisz? ­ spytał Tohrtur. Hardhy podniósł wzrok znad niskiego stolika i spojrzał drugiemu wampirowi w oczy. ­ Tak, zrobię to. Tohrtur, bawiąc się szklaneczką z whisky, uśmiechnął się ponuro, tak że widać było tylko  końcówki jego kłów. ­ Wariat z ciebie, H. ­ No, ty wiesz to najlepiej. Tohrtur uniósł szklankę w geście szacunku. ­ Ale to ty podnosisz poprzeczkę. Chcesz wziąć niewinną dziewczynę, która nie ma bladego pojęcia  o tym, w co się pakuje, i powierzyć jej przemianę komuś takiemu jak Ghrom. To szaleństwo. ­ On nie jest taki zły, na jakiego wygląda. ­ Hardhy dopił swoje piwo. — I okaż, proszę, trochę  szacunku. ­ Piekielnie gościa szanuję, ale to po prostu zły pomysł. ­ Potrzebuję go. ­ Jesteś tego pewien? Koło ich stolika przeszła kobieta w mikromini, kozakach sięgających do pół uda i  króciutkim topie zrobionym z łańcuchów. Jej oczy lśniły spod pół kilograma pudru, a chód był tak  sztuczny, jakby miała dwie pary bioder. Hardhy nie zwrócił na nią uwagi. Dziś nie był  zainteresowany seksem. ­ To moja córka, Tohr. ­ To półczłowiek, H. A wiesz, jaki on ma stosunek do ludzi. ­ Tohrtur pokręcił głową. ­ Moja  praprababcia też taka była i przy nim bym się tym faktem nie chwalił. Hardhy podniósł rękę, by przyciągnąć uwagę kelnerki, wskazując na swoją pustą butelkę i  prawie suchą szklankę Tohrtura. ­ Nie pozwolę, by zmarło moje kolejne dziecko. Nie wtedy, gdy jest szansa na jej ocalenie. Zresztą  nie wiemy nawet, czy przejdzie przemianę. Może skończy się tak, że szczęśliwie przeżyje swoje  życie, nic o nas nie wiedząc. Tak bywało w przeszłości. Miał nadzieję, że jego córka zostanie oszczędzona. Bo jeśli przejdzie przemianę i pozostanie  żywa, ale będzie wampirem, będą na nią polować jak na nich wszystkich. ­ Hardhy, jeśli on to w ogóle zrobi, to tylko dlatego, że jest ci coś winien, a nie dlatego, że chce. ­ Decyduję się na niego, nieważne z jakiego powodu. ­ Ale co jej dajesz? On jest mniej więcej tak opiekuńczy jak nabita spluwa, a ten pierwszy raz może  być przykry, nawet jeśli jest się przygotowanym. A ona nie jest. ­ Porozmawiam z nią. ­ Co to pomoże? Po prostu podejdziesz do niej i powiesz: Hej, wiem, że nigdy wcześniej mnie nie  widziałaś, ale jestem twoim ojcem? Aha, i jeszcze jedno ­ wygrałaś właśnie ewolucyjną loterię:  Jesteś wampirem. Jedźmy na wycieczkę do Disneylandu! ­ Nienawidzę cię. Tohrtur pochylił się do przodu, jego szerokie ramiona przesunęły się pod ciemną, skórzaną  kurtką. - Wiesz, że będę cię wspierał. Myślę po prostu, że powinieneś jeszcze to przemyśleć. Może ja 

mógłbym to zrobić ­ dodał po chwili milczenia. Hardhy rzucił mu surowe spojrzenie. ­ Chcesz spróbować potem wrócić do swojego domu?  Wellsie przebije ci serce kołkiem i zostawi na słońcu, przyjacielu. Tohrtur wykrzywił twarz. —Co racja, to racja. ­ A potem przyjdzie mnie szukać. Obaj mężczyźni się wzdrygnęli. - Poza tym... ­ Hardhy odchylił się do tyłu, gdy kelnerka stawiała ich zamówione drinki. Odczekał,  aż się oddali, mimo iż wokół dudnił ciężki rap. ­ Poza tym żyjemy w niebezpiecznych czasach. Jeśli  coś mi się stanie... ­ Ja się nią zajmę. Hardhy poklepał przyjaciela po ramieniu. ­ Wiem, że to zrobisz. ­ Ale Ghrom jest lepszy. ­ W tych słowach nie było zazdrości, tylko zwykle stwierdzenie faktu. ­ Nie ma takiego drugiego jak on. ­ I dzięki Bogu za to ­ stwierdził Tohrtur z uśmiechem. Ich Bractwo, doborowy krąg twardych wojowników wymieniających się wiedzą i  walczących ramię w ramię, było tego samego zdania. Ghrom był spuszczany z łańcucha, gdy  chodziło o zemstę i ścigał ich wrogów z determinacją graniczącą z szaleństwem. Był ostatnim z  rodu ­ jedynym wampirem czystej krwi na Ziemi i choć jego rasa czciła go jako swego króla, on  sam pogardzał swoim statusem. Niemal tragedią było to, że był on najlepszą gwarancją przeżycia  dla córki Hardhego, która była pół­wampirem. Mocna i nieskażona krew Ghroma zwiększała szansę  przetrwania przemiany, jeśli coś poszłoby nie tak. Ale Tohrtur miał rację. To jak oddanie dziewicy  oprawcy. Nagle tłum zafalował, ludzie wycofywali się, spychając stojących za nimi. Schodzili komuś  z drogi. Albo czemuś. ­ Cholera, właśnie przyszedł ­ szepnął Tohrtur, szybko wychylając resztę whisky ze szklanki. ­ Nie  gniewaj się, ale ja spadam. To nie jest rozmowa, w której muszę brać udział. Hardhy patrzył na rozstępujące się morze ludzi odsuwających się od ciemnego, górującego  nad nimi cienia. Ucieczka jest właściwym odruchem instynktu przetrwania. Ponaddwumetrowy, odziany w skórę Ghrom był uosobieniem terroru w najczystszej postaci.  Miał długie czarne włosy, które opadały prosto na dwie strony, tworząc na czole charakterystyczne  „V". Szczelnie dopasowane, okalające twarz okulary przeciwsłoneczne zasłaniały oczy, których  nikt nigdy nie widział. Jego ramiona były dwa razy szersze niż ramiona przeciętnego mężczyzny. Z  twarzą równie arystokratyczną, co brutalną, wyglądał jak król, którym był z urodzenia, i wojownik,  którym uczyniło go przeznaczenie. No i ta poprzedzająca go aura grozy była piekielnie dobrą  wizytówką. Hardhy pociągnął długi łyk piwa. Prosił Boga, by okazało się, że podjął właściwą decyzję. Beth Randall uniosła oczy, gdy jej szef oparł biodro o jej biurko. Jego oczy skoncentrowały  się od razu na dekolcie jej bluzki. - Znowu pracujesz do późna ­ mruknął. ­ Cześć, Dick. ­ „Czy nie powinieneś już iść do żony i dzieci?" ­ dodała w myślach. ­ Co robisz? ­ Korektę dla Tony ego. ­ Wiesz, że są inne sposoby, by zrobić na mnie wrażenie. Jasne, potrafiła to sobie wyobrazić. ­ Czytałeś mojego maiła, Dick? Dziś po południu byłam  na policji i rozmawiałam z Josćm i Rickiem. Przysięgają, że do miasta przyjechał handlarz bronią.  Przy dilerach narkotyków znaleźli dwa przerobione magnum. Dick pochylił się i poklepał ją po ramieniu i cofając rękę, skorzystał z okazji, by ją  pogłaskać. ­ Ty się martw o teksty i pozwól, by duzi chłopcy zajmowali się przestępcami. Nie chcielibyśmy,  byś uszkodziła tę swoją śliczną buźkę­  Uśmiechnął się, mrużąc oczy i wodząc spojrzeniem po jej 

ustach. „Ten bajer zestarzał się już trzy lata temu" ­ pomyślała. Zaraz po tym, jak zaczęła dla niego  pracować. Papierowa torba. Potrzebowała papierowej torby, którą mogłaby zakładać na głowę, gdy  z nim rozmawiała. Może z przylepionym do niej zdjęciem jego żony. ­ Może chcesz, żebym cię odwiózł do domu? ­ spytał. „Chyba tylko wtedy, gdyby z nieba padały pinezki i szpilki, rozpustniku". ­ Dzięki, ale nie.  Beth odwróciła się z powrotem do ekranu komputera, mając nadzieję, że pojmie, co mu chciała dać  do zrozumienia. W końcu odszedł, prawdopodobnie do baru naprzeciwko, o który po drodze do domu  zahaczała większość dziennikarzy kończących pracę. Caldwell w stanie Nowy Jork nie było  specjalnie ciekawe z dziennikarskiego punktu widzenia, ale duzi chłopcy Dicka lubili stwarzać  pozory, jakby mieli jakąś społeczną misję do spełnienia. Uwielbiali przesiadywać w barze u  Charliego i opowiadać o czasach, kiedy pracowali dla większych i ważniejszych gazet. W  większości byli tacy sami jak Dick: faceci w średnim wieku, kompetentni, ale o średnich  możliwościach w tym, co robili, stojący pośrodku swojej życiowej drogi. Caldwell było  wystarczająco duże i tak blisko Nowego Jorku, że miało swój udział w paskudnych, brutalnych  przestępstwach, handlu narkotykami i prostytucji, więc byli dość zajęci. Ale „Caldwell Courier  Journal" nie byt „Timesem" i nikt z nich nigdy nie zdobędzie nagrody Pulitzera. W sumie było to  smutne. „Jasne, spójrz w lustro ­ pomyślała Beth! „Jesteś tylko podrzędnym pismakiem". Nigdy  nawet nie pracowała w jakiejś krajowej gazecie. Więc gdy już będzie po pięćdziesiątce, chyba że  coś się zmieni, będzie w jakiejś darmowej gazetce reklamowej szlifować dział ogłoszeń i  wspominać dawną glorię w „Caldwell Courier". Sięgnęła po paczkę M&JVI'sów, które zawsze  miała przy sobie. Cholerna paczka była pusta. Znowu. Właściwie powinna już pójść do domu, a po drodze kupić coś na wynos u Chińczyka.  Wychodząc z news­ roomu, który był otwartą przestrzenią przedzieloną lichymi ściankami,  zgarnęła ze stołu kolegi paczkę ciastek. Tony jadł bez przerwy. Dla niego nie istniało pojęcie  śniadania, lunchu czy kolacji. Konsumpcja była absolutną podstawą. Gdy tylko nie spał, ciągle coś  przegryzał i gdy trzeba się było doładować, jego biurko było skarbcem kalorycznych grzechów. Zerwała celofan, nie wierząc, że może jeść to sztuczne świństwo, zapaliła światło i zeszła po  schodach na Trade Street. Na zewnątrz lipcowa fala gorąca stanowiła fizyczną barierę pomiędzy nią  a jej mieszkaniem. Na szczęście chińska restauracja była w połowie drogi do domu i miała sprawną  klimatyzację. Przy dobrym układzie może się okaże, że mają dziś sporo klientów i będzie mogła  zaczekać w przyjemnym chłodzie. Kończąc ciastko, wyjęła komórkę i wciskając szybkie  wybieranie, zamówiła wołowinę z brokułami. Po drodze przyglądała się znajomym i ponurym  widokom. Na tym kawałku Trade Street znajdowały się tylko bary, kluby ze striptizem i niewielki  salon tatuażu. Chińczyk i bufet Tex­Mex były jedynymi restauracjami na ulicy. Pozostałe budynki  były biurami w latach dwudziestych. Znała tu każde pęknięcie w chodniku, potrafiła nawet przewidywać zmianę świateł na  drodze. Hałas dochodzący przez otwarte drzwi i okna także nie zawierał niespodzianek. W barze  McGridera grano bluesa. W Zero Sum zza oszklonych drzwi dochodziły beczące dźwięki techno, a  w Rubensie grzmiały maszyny karaoke. Większość miejsc miała w miarę dobrą reputację, ale było  też kilka takich, których z zasady unikała. Zwłaszcza Screamer przyciągał piekielnie dziwną  klientelę. To był jedyny próg, którego nie przekroczyłaby bez policyjnej eskorty. Nagle ogarnęła ją  fala zmęczenia. Boże, ale jest parno. Powietrze było tak ciężkie, że czuła, jakby oddychała wodą.  Miała wrażenie, że uczucie zmęczenia nie jest związane tylko z pogodą. Kiepsko czuła się od  tygodni i podejrzewała, że to początki depresji. Jej praca prowadziła donikąd. Mieszkała w miejscu,  które było jej obojętne. Miała niewielu przyjaciół, żadnego kochanka i żadnych perspektyw na  romans. Jeśli wyobrażała sobie swoją przyszłość za dziesięć lat, widziała się w Caldwell z Dickiem  i jego dużymi chłopcami i tylko dużo więcej tej samej rutyny: wstajesz, idziesz do pracy, próbujesz 

coś zmienić, przegrywasz i wracasz samotnie do domu. Może po prostu powinna sobie dać spokój. Spokój z Caldwell i z „CCJ". Spokój z  elektroniczną rodziną jej budzika, telefonu na biurku i telewizora, który przechowywał jej  marzenia, gdy spała. Bóg wie, że w mieście nie trzymało jej nic oprócz przyzwyczajenia. Ze  swoimi przybranymi rodzicami nie rozmawiała już od lat, więc nie będą za nią tęsknić. A tych kilku  przyjaciół, jakich miała, było zajętych własnymi rodzinami. Gdy usłyszała za sobą wyzywający gwizd, uniosła tylko brwi. Gdy pracujesz w pobliżu  barów, musisz się z tym liczyć. Za chwilę dał się słyszeć kolejny gwizd, po czym dwóch facetów  przebiegło przez jezdnię i ruszyło za nią. Rozejrzała się dookoła. Oddalała się od barów w stronę  długiego odcinka opuszczonych budynków przed restauracjami. Wieczór był ciemny, ale  przynajmniej świeciły się latarnie i od czasu do czasu przejeżdżał samochód. ­ Podobają mi się twoje czarne włosy ­ powiedział rosły gość, zrównując z nią krok. — Mogę ich  dotknąć? Beth wiedziała, że nie może się zatrzymać. Wyglądali jak chłopcy z college'u na wakacjach,  co oznaczało, że będą się tylko naprzykrzać, ale nie chciała ryzykować. Poza tym Chińczyk był  tylko pięć przecznic dalej. Tak czy inaczej sięgnęła do torebki po swój gaz pieprzowy. ­ Może chcesz, żeby cię gdzieś podwieźć? ­ spytał wyższy. ­ Niedaleko stąd mam samochód. Serio,  może się z nami wybierzesz na małą przejażdżkę? Uśmiechnął się i mrugnął do kolegi, tak jakby ta zagrywka miała mu załatwić numerek.  Jego kumpel roześmiał się i obszedł ją dookoła; miał cienkie blond włosy, które zwisały bezładnie. ­ Przejedźmy się na niej! ­ zasugerował blondynek. Do cholery, gdzie był jej gaz? Wyższy wyciągnął rękę, dotykając jej włosów. Beth spojrzała na niego twardo. W koszulce  polo i szortach khaki był typowym szkolnym przystojniakiem. Stuprocentowy, typowy  Amerykanin. Przyspieszyła, gdy się do niej uśmiechnął, koncentrując wzrok na przyćmionym neonie  chińskiej restauracji. Modliła się, by ktoś przechodził akurat ulicą, ale upał wypędził wszystkich  pieszych. W pobliżu nie było nikogo. ­ Chcesz mi powiedzieć, jak masz na imię? ­ spytał typowy Amerykanin. Jej serce zaczęło mocniej  bić. Gaz zostawiła w drugiej torebce. Jeszcze tylko cztery przecznice. ­ To może ja sam wymyślę ci imię? Niech się zastanowię... Może nazwę cię „kicia"? Jak ci się  podoba? Blondynek zarechotał. Beth przełknęła ślinę i sięgnęła po komórkę, w razie gdyby musiała wzywać policję.  „Uspokój się. Trzymaj fason". Wyobraziła sobie, jak dobrze będzie się czuła, gdy wreszcie dotrze do klimatyzowanego  wnętrza restauracji. Może tam zaczeka i wezwie taksówkę? Tylko po to, by uniknąć ponownych  zaczepek. ­ No chodź, kiciu ­ zagruchał typowy Amerykanin. ­ Wiem, że ci się spodobam. Jeszcze tylko trzy przecznice... Gdy tylko zeszła z krawężnika, by przejść na drugą stronę Dziesiątej ulicy, chwycił ją w  talii. Stopy znalazły się w powietrzu i gdy ciągnął ją do tyłu, zasłonił jej usta ciężką dłonią.  Walczyła jak szalona, kopiąc i bijąc, a gdy się odwróciła, uderzając go w oko, jego uścisk zelżał.  Odepchnęła go z całej siły, jej pięty wróciły na chodnik, ale oddech uwiązł w gardle. Samochód  przejechał Trade Street, więc krzyknęła, gdy rozbłysły jego światła. Ale po chwili znów ją miał. ­ Będziesz o to błagać, dziwko! ­ Amerykanin krzyknął jej do ucha, zaciskając chwyt. Wykręcił jej  szyję, aż myślała, że pęknie i wciągnął ją głębiej do cienia. Czuła zapach jego potu i młodzieżowej  wody kolońskiej. Słyszała piskliwy śmiech jego kumpla. Alejka. Wciągali ją w alejkę.

Chciała wymiotować, żółć paliła jej gardło. Szarpała się z furią, próbując uwolnić się z  uścisku. Panika dodawała jej sił, ale on był silniejszy. Pchnął ja za kontener na gruz i przygniótł swoim ciałem. Wbiła mu łokieć w żebra zaserwowała kilka kopniaków. ­ Do cholery, trzymaj jej ręce! Zdążyła mocno kopnąć blondynka w łydkę, zanim chwycił ją za nadgarstki i przytrzymał  ręce nad głową. ­ Chodź, dziwko, spodoba ci się to! ­ warknął Amerykanin, próbując wepchnąć swoje kolano  między jej uda. Trzymając ją za gardło, przyparł do ceglanej ściany budynku. By rozerwać bluzkę, musiał  użyć drugiej ręki i gdy odsłonił jej usta, krzyknęła. Uderzył ją mocno, tak że pękła jej warga.  Zamroczona z bólu, poczuła, że krew zalewa jej język. ­ Jeszcze raz, a wytnę ci język! ­ Oczy Amerykanina pełne były nienawiści i pożądania, gdy zrywał  jej stanik i odsłaniał piersi. ­ Do diabła, chyba i tak to zrobię! - Hej, te cycki są prawdziwe? I spytał blondynek, tak jakby miała mu odpowiedzieć. Jego kumpel chwycił jeden z sutków i pociągnął. Syknęła z bólu, łzy sprawiły, że wszystko  zafalowało. Choć spowodował to zbyt szybki oddech. Amerykanin roześmiał się.  ­ Myślę, że jest cała naturalna, ale sprawdzisz sam, gdy z nią skończę. Gdy blondynek rechotał, jakaś głęboka część jej umysłu zaczęła działać i zaprzeczyła, że to  się rzeczywiście dzieje. Przestała walczyć, starając się sięgnąć pamięcią do treningów samoobrony.  Jej ciało zastygło w bezruchu i jedynie oddech nadal był szybki. Amerykanin dostrzegł to dopiero  po minucie. - Będziesz grzeczna? ­ spytał, przyglądając się jej bacznie. Kiwnęła wolno głową. ­ No to dobrze. ­ Nachylił się i jego oddech wypełnił jej nozdrza. Musiała walczyć ze sobą, by nie  wzdrygnąć się z obrzydzenia, czując stęchły zapach piwa i papierosów. ­ Ale jeśli znowu  krzykniesz, to cię potnę. Kapujesz? Ponownie skinęła głową. ­ Puść ją. Blondyn puścił jej ręce i zarechotał, obchodząc ich, jakby szukał najlepszego miejsca dla  siebie. Amerykanin zaczął ją obmacywać, jego dłonie przesuwały się szorstko po jej skórze...  Zmuszała się, by nie zwymiotować zjedzonego niedawno ciastka. Choć brzydziła się  przesuwających się po jej piersiach palców, sięgnęła do jego rozporka. Wciąż trzymał ją za szyję i  nie mogła dobrze oddychać, ale gdy tylko dotknęła jego krocza, jęknął i zwolnił uścisk. Szybkim  ruchem chwyciła go za jaja, wykręciła je najmocniej jak mogła i gdy upadał, walnęła go w nos.  Poczuła napływającą adrenalinę i przez ułamek sekundy żałowała, że jego kumpel jej nie  zaatakował, zamiast gapić się na nią głupkowato. ­ Pieprzcie się! ­ krzyknęła do nich obu. Beth wyskoczyła z alejki, przytrzymując bluzkę podczas biegu i nie zatrzymała się, aż  dobiegła do drzwi swojego mieszkania. Jej ręce trzęsły się tak bardzo, że nie mogła trafić kluczem  do zamka i dopiero gdy stała przed lustrem w łazience, zobaczyła, że łzy spływają jej po twarzy.  Gdy odezwało się policyjne radio, zamontowane na desce rozdzielczej jego nieoznakowanego  radiowozu, Butch 0'Neal podniósł głowę. W alejce, dość niedaleko, był ranny mężczyzna. Spojrzał  na zegarek. Było tuż po dziesiątej, co znaczyło, że zabawa dopiero się zaczyna. Piątek wieczór,  początek lipca, więc świeżo upieczone studenciki prześcigały się w głupocie. Butch pomyślał, że  ten koleś albo został napadnięty, albo dostał od kogoś nauczkę. Miał nadzieję, że chodziło o to drugie. Chwycił za słuchawkę i zameldował, że to sprawdzi, choć był specem od zabójstw, a nie zwykłym 

gliną. Miał dwie sprawy, nad którymi obecnie pracował. Topielec z rzeki Hudson i kierowca, który  uciekł z miejsca wypadku. Zawsze było miejsce na coś jeszcze. Jeśli o niego chodziło, to uważał, że  im mniej czasu spędzi w domu, tym lepiej. Nie­ pozmywane naczynia w zlewie i zmięta pościel na  łóżku nie będą za nim tęsknić. „No to zobaczmy, co tam słychać u chłopaków lata" ­ pomyślał.  Włączył syrenę i wcisnął pedał gazu.

Rozdział 2 PRZECHODZĄC PRZEZ KLUB, Ghrom spoglądał szyderczo na szybko ustępujący przed nim tłum.  W ich pocie czuć było strach i niezdrową, perwersyjną ciekawość. Wciągnął nosem odrażający  zapach. „Jak bydło" ­ pomyślał. Nawet mimo ciemnych okularów jego oczy męczyły przyćmione światła, więc przymknął  powieki. Miał taki wzrok, że byłby szczęśliwszy w totalnej ciemności. Skupiając się na swoim  słuchu, rozróżniał takty muzyki, przesuwające się stopy, szepty i dźwięk kolejnej szklanki  rozbijającej się o podłogę. Nie dbał o to, czy z czymś się zderzy. Czy będzie to krzesło, stół czy  człowiek, i tak po prostu przejdzie po tym cholerstwie. Łatwo wyczuł Hardhego, bo było to jedyne ciało w klubie, które nie śmierdziało paniką. Choć dziś nawet ten wojownik był spięty. Gdy stanął naprzeciw drugiego wampira, Ghrom otworzył oczy. Hardhy był dla niego  zamazanym kształtem, a jego ciemna karnacja i czarne ubranie jedyną informacją, jaką przekazywał  mu o nim wzrok. ­ Dokąd poszedł Tohr? ­ spytał, wyczuwając woń whisky. ­ Wyszedł na powietrze. Dzięki, że przyszedłeś. Ghrom opadł na fotel. Patrzył wprost przed siebie, gdzie tłum stopniowo pochłaniał  zrobioną przez niego ścieżkę. Mocny rap Ludacrisa zmienił się w stary, dobry kawałek Cypress Hill. Będzie nieźle. Hardhy był bezpośrednim gościem, który wiedział, że Ghrom nie znosi  marnowania czasu. Jeśli milczał, to znaczyło, że coś jest na rzeczy. Hardhy dopił swoje piwo i  westchnął głośno. ­ Mój panie... ­ Jeśli czegoś ode mnie chcesz, to nie zaczynaj z tym ­ wycedził Ghrom, wyczuwając zbliżającą się  ku nim kelnerkę. Miał wrażenie, że pomiędzy jej obcisłą bluzką i krótką spódniczką znajduje się obfity biust i  pasek nagiego ciała. ­ Napijesz się czegoś? ­ spytała wolno. Miał ochotę jej powiedzieć, żeby położyła się na stole i pozwoliła mu zająć się swoją szyją.  Ludzka krew nie utrzymałaby go długo przy życiu, ale smakowała znacznie lepiej niż ten cholerny,  rozwodniony alkohol. ­ Nie teraz ­ odpowiedział. Jego oszczędny uśmiech wzbudził niepokój i równocześnie wzmógł  pożądanie. Ghrom wciągnął jej zapach do płuc. „Nie jestem zainteresowany" ­ pomyślał. Kelnerka kiwnęła głową, ale nie odeszła. Wpatrywała się w niego. Jej krótkie blond włosy tworzyły  w ciemności aureolę dookoła jej twarzy. Jak zaczarowana, zdawała się zapominać, jak się nazywa i  kim jest. Ależ to było denerwujące. ­ To wszystko ­ mruknął ­ niczego nie potrzebuję. Gdy znikała w tłumie, Ghrom usłyszał, jak Hardhy chrząknął. ­ Dzięki, że przyszedłeś. ­ Już to mówiłeś. ­ No tak. Ty i ja znamy się od dawna. ­ Fakt. ­ Mieliśmy razem całkiem niezłe walki i skosiliśmy sporo reduktorów.

Ghrom skinął potakująco. Bractwo Czarnego Sztyletu od pokoleń chroniło rasę przed  Korporacją Reduktorów. Hardhy, Tohrtur i czterech innych. Reduktorzy mieli znaczną przewagę  liczebną nad braćmi. Bezduszne humanoidy, które służyły złowrogiemu mistrzowi ­ Omedze. Ale  Ghrom i jego wojownicy potrafili się bronić. I nie tylko. Hardhy chrząknął. ­ Po tych wszystkich latach... ­ Przejdź do rzeczy, H. Marissa musi coś załatwić dziś wieczorem. ­ Chcesz znowu użyć pokoju u mnie? Wiesz, że nie pozwalam nikomu innemu z niego korzystać. ­  Hardhy roześmiał się niezręcznie. ­ Z pewnością jej brat wolałby, żebyś się nie pokazywał w jego  domu. Ghrom skrzyżował ramiona na piersiach i odepchnął butem stolik, robiąc sobie więcej  miejsca. Miał w dupie brata Marissy, jego wrażliwość i niechęć do stylu życia, jakie prowadził  Ghrom. Agrhes był snobem i dyletantem, który miał głowę w tyłku. Kompletnie nie był w stanie  zrozumieć, jakich wrogów miała rasa i co było potrzebne, by ją ochronić. I tylko dlatego, że ten  goguś był urażony, Ghrom nie zamierzał udawać władcy, gdy wkoło mordowano cywilów.  Powinien być w terenie ze swoimi wojownikami, a nie siedzieć na jakimś tronie. Agrhes może się  wypchać. A Marissa nie powinna się przejmować postawą swego brata. ­ Niewykluczone, że skorzystam z twojego zaproszenia. ­ W porządku. ­ Teraz mów. ­ Mam córkę. Ghrom powoli odwrócił głowę.  ­ Od kiedy? ­ Od jakiegoś czasu. ­  Kto jest matką? ­ Nie znasz jej. Poza tym ona... nie żyje. Smutek Hardhego otoczył go, gryzący zapach dawnego bólu przebił się przez smród  ludzkiego potu, alkoholu i seksu w klubie. ­ Ile ma lat? ­ dociekał Ghrom. Przeczuwał, dokąd może zmierzać ta rozmowa. ­ Dwadzieścia pięć. Ghrom zaklął pod nosem.  ­ Nie proś mnie, Hardhy. Nie proś mnie, żebym to zrobił. ­ Muszę, mój panie. Twoja krew jest... - Nazwij mnie tak jeszcze raz, a zamknę ci gębę. I to na zawsze. ­ Nie rozumiesz. Ona jest... Ghrom zaczął się podnosić z fotela. Hardhy chwycił go za ramię, ale zaraz puścił. ­ Jest pół­człowiekiem. ­ Jezus Maria... ­ Więc może nie przetrwać przemiany, jeśli będzie przez nią przechodzić. Jeśli jej pomożesz,  przynajmniej będzie miała szansę przeżyć. Twoja krew jest tak mocna, że znacznie zwiększyłaby  szansę przejścia przemiany przez mieszańca. Nie proszę cię, żebyś ją wziął jako krwiczkę. Albo  żeby ją chronić, bo tyle i ja mogę zrobić. Próbuję tylko... Proszę. Moi synowie nie żyją. Ona może  być wszystkim, co po mnie zostanie. I ja... Kochałem jej matkę. Gdyby był to ktokolwiek inny, Ghrom użyłby swojego ulubionego słowa: spierdalaj. Jego zdaniem ludzie istnieli tylko w dwóch pozycjach. Kobieta leżąca na plecach i facet na  brzuchu, nie oddychając. Ale Hardhy był prawie przyjacielem. Albo byłby nim, gdyby Ghrom  pozwolił mu się zbliżyć. Gdy Ghrom wstał, zamknął oczy. Zalała go nienawiść. Nie znosił siebie za to, że musi  odejść, ale nie był facetem, który mógłby pomóc jakiemuś biednemu mieszańcowi przejść przez ten 

bolesny i niebezpieczny czas. Łagodność i litość nie były częścią jego charakteru. ­ Nie mogę tego zrobić. Nawet dla ciebie. Agonia Hardhego uderzyła go pełną mocą i Ghrom aż się zachwiał. Ścisnął wampira za  ramię. ­ Jeśli naprawdę ją kochasz, to zrób coś dla niej i poszukaj kogoś innego. Odwrócił się i szybko wyszedł z baru. Po drodze do drzwi wyczyścił wspomnienie o sobie z  pamięci krótkoterminowej każdego człowieka, który był w klubie. Mocniejsi pomyślą, że się im  przyśnił. Słabsi w ogóle nie będą go pamiętać. Na ulicy skierował się w najciemniejszy kąt, żeby  móc się zdematerializować. Przeszedł obok jakiejś kobiety, robiącej komuś loda w mroku, lumpa  leżącego w alkoholowym amoku i dilera narkotyków, kłócącego się przez komórkę o cenę kokainy. Ghrom od razu wiedział, że ktoś go śledzi. Wiedział też, kto to jest. Słodki zapach zasypki dla  niemowląt zdradzał wszystko. Uśmiechnął się szeroko, rozpiął swoją skórzaną kurtkę i wyciągnął  jedną ze swoich hira shuriken. Stalowa gwiazdka do rzucania dobrze leżała w jego dłoni. Sto  gramów śmierci gotowe do lotu. Z bronią w ręce Ghrom nie zwolnił kroku, choć chciał zniknąć w ciemnościach. Pragnął  walki po tym, jak spławił Hardhego, a członek Korporacji Reduktorów za jego plecami miał  zajebiste wyczucie czasu. Zabicie bezdusznego humanoida było dokładnie tym, czego teraz  potrzebował, by móc się odprężyć. Wciągając reduktora w głębokie ciemności, ciało Ghroma gotowało się do walki. Serce  pompowało równo, muskuły w ramionach i udach drgały w oczekiwaniu. Usłyszał dźwięk  odbezpieczania broni i w myślach kalkulował trajektorię lotu kuli. Była wycelowana w tył jego  głowy. Odwrócił się płynnym ruchem, dokładnie w momencie, gdy kula z hukiem opuściła lufę.  Pochylił się i rzucił gwiazdkę, która rozbłysła srebrem, wirując w śmiertelnym łuku. Reduktor  dostał prosto w szyję. Gwiazdka przeszła na wylot, szybując gdzieś dalej w ciemnościach. Pistolet  upadł na ziemię, dzwoniąc po asfalcie. Reduktor chwycił się oburącz za szyję i upadł na kolana. Ghrom podszedł i przeszukał mu kieszenie. Wyjął portfel i telefon komórkowy, po czym  włożył je do swojej kurtki. Z kabury na piersiach wyjął długi nóż o czarnym ostrzu. Był  zawiedziony, że walka nie trwała dłużej, ale sądząc po długich, ciemnych, kręconych włosach, był  to nowy rekrut. Szybkim pchnięciem położył reduktora na plecach, podrzucił nóż w powietrzu,  łapiąc go w dłoń. Ostrze przeszło przez ciało, kości i dotarło do pustki, gdzie kiedyś było serce. Reduktor wydał zduszony okrzyk i zdezintegrował się w błysku światła. Ghrom wytarł ostrze o swoje skórzane spodnie, włożył je z powrotem do pochwy i wstał.  Rozejrzał się wokół i zniknął. Hardhy pił trzecie piwo. Para gotyckich ślicznotek zaproponowała mu pomoc w  zapomnieniu o kłopotach. Podziękował i nie skorzystał. Wyszedł z baru i skierował się do swojego BMW650i, zaparkowanego nieprzepisowo w  alejce za klubem. Jak każdy prawdziwy wampir, mógł się w każdej chwili zdematerializować i  przenieść na sporą odległość, ale było to dość trudne, gdy konieczne było przenoszenie czegoś  ciężkiego. No i nie robiło się tego na widoku. Zresztą super było mieć fajny samochód. Hardhy wsiadł do beemki i zamknął drzwi. Z nieba zaczął padać deszcz, pokrywając szybę  grubymi łzami. Istniały przecież różne możliwości. Wzmianka o bracie Marissy dała mu do myślenia.  Agrhes był medykiem, bardzo oddanym uzdrowicielem rasy. Może on mógłby pomóc? W każdym  razie warto było spróbować. Zaaferowany planami, Hardhy włożył kluczyk do stacyjki i przekręcił.  Silnik za­ rzęził. Znowu przekręcił kluczyk i w momencie, gdy usłyszał rytmiczne klikanie,  przeszyło go straszne przeczucie. Bomba, przymocowana do podwozia i ręcznie wpleciona w  system elektryczny pojazdu, wybuchła. Jego ostatnią myślą, gdy pochłaniała go fala białego gorąca,  było to, że córka nie miała okazji go poznać. I już tej okazji mieć nie będzie.

Rozdział 3 BETH SIEDZIAŁA POD PRYSZNICEM PRZEZ TRZY KWADRANSE, zużywając pół butelki żelu i prawie  stapiając przylegającą do ściany tapetę, bo odkręcona woda była tak gorąca. Wytarła się i założyła  szlafrok, próbując po raz kolejny nie dostrzec w lustrze swojego odbicia. Usta miała kompletnie  rozwalone. Weszła do swojej kawalerki. Klimatyzacja wysiadła już kilka tygodni temu, więc pokój był  prawie tak duszny jak łazienka. Spojrzała na swoje dwa okna i rozsuwane drzwi, prowadzące na  zaniedbane podwórze. Chciała je wszystkie otworzyć, ale zamiast tego sprawdziła tylko zamki. Miała zszargane nerwy, ale przynajmniej jej ciało szybko odzyskiwało równowagę. Wrócił  potężny apetyt, więc weszła do małej kuchni. Resztki kurczaka sprzed czterech dni wyglądały  zachęcająco, ale gdy odchyliła folię, poczuła zapach przepoconych skarpetek. Wyrzuciła jedzenie  do kosza i włożyła do mikrofalówki gotowy posiłek. Jadła makaron z serem na stojąco,  podtrzymując małą, plastikową tackę uchwytem do garnków. To nie mogło nawet w części  zaspokoić jej głodu, więc zjadła kolejną porcję. Myśl o przybraniu kilkunastu kilogramów w ciągu  jednej nocy zdawała się cholernie kusząca. Nic nie mogła poradzić na to, że miała niezłą twarz, ale  mogła się założyć, że jej niedoszły gwałciciel, ten mizoginiczny neandertalczyk, wolał swoje ofiary  ze zgrabnym tyłkiem. Mrugnęła oczami, próbując wyrzucić z myśli jego twarz. Boże, wciąż czuła jego dłonie, te ohydne, ciężkie paluchy gniotące jej piersi. Powinna to  zgłosić. Powinna iść na policję, tyle że nie chciała wychodzić z mieszkania. Przynajmniej do rana. Usiadła na materacu, który służył jej za łóżko i sofę, podkurczając pod siebie nogi. Jej  żołądek rozpracowywał powoli hamburgera z serem. Poczuła się niedobrze, jej ciałem wstrząsnęły  dreszcze. Usłyszała ciche miauknięcie i podniosła głowę. ­ Cześć, Bu ­ powiedziała, poruszając palcami bez przekonania. Biedny kot gdzieś się schował, gdy  weszła do domu, zrywając z siebie ubranie i rozrzucając je po pokoju. Czarny kot podszedł i miaucząc, wskoczył jej z gracją na kolana. Jego wielkie, zielone oczy  wyglądały na zmartwione. ­ Przepraszam za ten dramatyzm ­ szepnęła, robiąc mu miejsce. Mrucząc, potarł łeb o jej ramię. Był ciepły i przyjemnie ciężki. Nie wiedziała, jak długo tak  siedziała, głaszcząc jego delikatne, miękkie futro. Podskoczyła, gdy zadzwonił telefon. Sięgając po  słuchawkę, nie zmieniła rytmu głaskania. Lata spędzone z Bu doprowadziły do perfekcji  koordynację głaskania i rozmów przez telefon. ­ Halo? ­ spytała, myśląc o tym, że jest już po północy, co wykluczało sprzedawców telefonicznych  i sugerowało albo kogoś z pracy, albo jakiegoś świra. ­ Czołem B. Zakładaj swoje buciki do tańca. Samochód jakiegoś gościa wybuchł przy Screamerze.  Z nim w środku. Beth zamknęła oczy, chciało jej się płakać. Jose de la Cruz był jednym z policyjnych  detektywów, ale także kimś w rodzaju przyjaciela. W zasadzie, gdyby się nad tym zastanowić, to  mogła tak powiedzieć o większości kobiet i mężczyzn noszących niebieskie mundury. Ponieważ  spędzała tyle czasu w komendzie, dość dobrze ich poznała, a Jose był jednym z jej ulubieńców. ­ Hej, jesteś tam? Powiedz mu. Powiedz, co się stało. Tylko otwórz usta. Wstyd i wspomnienie horroru sprawiły, że słowa zamarły jej na ustach. ­ Jestem tu, Jose. ­ Odgarnęła ciemne włosy z twarzy i odchrząknęła. ­ Nie mogę dziś przyjść. ­ Jasne. Od kiedy zaczęłaś odrzucać konkretne namiary? ­ Roześmiał się. ­ Ale nie bój nic. Sprawę  prowadzi Twardziel. Twardziel to detektyw z działu zabójstw, Brian 0'Neal, lepiej znany jako Twardziel lub po  prostu sir.

­ Serio nie dam rady... Nie dziś. ­ Tracisz czas na kogoś? ­ W jego głosie wyczuwało się zainteresowanie. Josć był żonaty, i to  szczęśliwie. Ale wiedziała, że na komendzie wszyscy się nad nią zastanawiają. Kobieta z takim  wyglądem jak ona bez faceta? Coś musi być na rzeczy. ­ No tracisz? ­ Boże, nie, no coś ty. Przez chwilę panowała cisza, gdy jej kolega gliniarz ewidentnie coś wyczuł. ­ Co się dzieje? ­ Wszystko w porządku. Jestem po prostu zmęczona. Wpadnę jutro na komendę. Wtedy złoży raport. Jutro będzie wystarczająco silna, by opowiedzieć o tym, co się stało i  się nie załamać. - Mam podjechać? ­ Nie, ale dzięki. Wszystko jest w porządku. Odłożyła słuchawkę. Piętnaście minut później była już w świeżo wypranych dżinsach i koszulce spadającej nieco  poniżej pupy. Zadzwoniła po taksówkę. Przed wyjściem przeszukała szafę, aż znalazła swoją drugą  torebkę. Ściskając mocno w dłoni puszkę z gazem pieprzowym, wyszła z mieszkania. Pokonując tych kilka kilometrów, jakie dzieliły ją od drzwi do miejsca, gdzie wybuchła  bomba, odzyska siły i opowie wszystko Josowi. Choć przerażało ją to, że miała odtworzyć atak na siebie, nie pozwoli, by ten dupek pozostał  na wolności i zrobił to samo komuś innemu. Nawet jeśli go nie złapią, to ona będzie pewna, że  zrobiła wszystko, by go dorwać. Ghrom zmaterializował się w salonie domu Hardhego. Cholera, zapomniał już, jak  wspaniale mieszkał ten wampir. Choć H był wojownikiem, miał gust arystokraty. Zaczynał jako wysoko urodzony władca,  princeps, i wciąż cenił sobie dobre życie. Jego dziewiętnastowieczna rezydencja była zadbana,  pełna antyków i dzieł sztuki. Była też bezpieczna jak sejf w banku. Ale delikatna żółć ścian salonu drażniła oczy Ghroma. ­ Co za mila niespodzianka, mój panie. Lokaj Fritz wszedł z holu i skłonił się nisko, gasząc światła, by oszczędzić wzrok Ghroma.  Starzec był jak zwykle ubrany w czarną liberię. Spędził u Hardhego około stu lat i był psańcem, co  znaczyło, że mógł wychodzić w trakcie dnia, ale starzał się szybciej od wampirów. Jego gatunek  służył arystokratom i wojownikom od tysięcy lat. ­ Czy zostaniesz z nami dłużej, panie? Ghrom potrząsnął przecząco głową. Nie, jeśli będzie mógł temu zapobiec. ­ Najwyżej godzinę. ­ Twój pokój jest gotowy, panie. Będę w pobliżu, gdybyś mnie potrzebował. B Fritz skłonił się  ponownie w pas i wycofał z pokoju, zamykając za sobą podwójne drzwi. Ghrom podszedł do ponaddwumetrowej wielkości portretu, który, jak mu powiedziano,  przedstawiał króla Francji. Nacisnął dłonią na prawą część ciężkiej, złotej ramy i płótno odsłoniło  korytarz z ciemnego kamienia, oświetlony gazowymi lampami. Schody prowadziły w głąb ziemi. Na dole znajdowały się dwie pary drzwi. Jedne  prowadziły do wystawnego apartamentu Hardhego. Drugie wiodły do czegoś, co Ghrom mógł  nazwać swoim domem z dala od domu. Większość dni przesypiał w magazynie w Nowym Jorku,  wewnątrz stalowego pokoju wyposażonego w system zamków rodem z Fort Knox. Jednak nigdy  nie zaprosiłby tam Marissy ani nawet żadnego z jej braci. Cenił swoją prywatność. Gdy wszedł do  środka, świece umieszczone wokół na ścianach zapłonęły na jego życzenie. Ich złocisty blask  ledwo przebijał się przez mrok. W trosce o wzrok Ghroma Hardhy pomalował wysokie na sześć  metrów ściany i sufit na czarno. W jednym rogu stało masywne łóżko, nakryte czarną pościelą i  górą poduszek. Naprzeciw znajdowała się skórzana sofa, panoramiczny telewizor i drzwi  prowadzące do czarnej, marmurowej łazienki. Była też szafa pełna broni i ubrań.

Z jakiegoś powodu Hardhy zawsze naciskał, żeby zatrzymywał się w jego rezydencji.  Piekielnie tajemnicza sprawa Nie mogło chodzić o kwestię obrony, bo Hardhy dałby sobie  radę sam, a myśl, że taki wampir jak H mógłby się czuć samotny, była po prostu śmieszna. Ghrom wyczuł Marissę, zanim weszła do pokoju. Wyprzedzał ją zapach świeżej bryzy znad  oceanu. „Zakończmy to" ­ pomyślał. Chciał jak najszybciej wrócić na ulice. Poczuł tylko przedsmak  bitwy i chciał, by dziś wieczorem walka całkowicie go pochłonęła. Odwrócił się. Gdy skłoniła ku niemu swe drobne ciało, wyczuł w powietrzu wokół niej oddanie i  zakłopotanie. ­ Mój panie ­ powiedziała. Choć nie widział zbyt dobrze, zauważył, że miała na sobie rodzaj luźnego i powłóczystego  stroju z szyfonu. Jej długie blond włosy opadały na ramiona i plecy. Wiedział, że ubiera się tak, by  sprawić mu przyjemność, ale zdecydowanie wolał, żeby się tak nie starała. Zdjął swoją skórzaną  kurtkę i kaburę na noże, które nosił na piersiach. Przeklęci rodzice. Czemu dali mu taką samicę?  Taką... delikatną. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę stan, w jakim się znajdował przed przemianą,  może bali się, że ktoś mocniejszy mógłby go skrzywdzić. Ghrom naprężył muskuły. Grube bicepsy uniosły się, aż jedno ramię zachrzęściło z wysiłku.  Gdyby tylko mogli go teraz zobaczyć. Ich mały chłopczyk zmienił się w pewnego swoich racji,  zimnego zabójcę. „Pewnie lepiej, że nie żyją" ­ pomyślał. Nie zaakceptowaliby tego, kim się stał. Chociaż  może, gdyby dożyli starości, on byłby inny. Marissa poruszyła się nerwowo. ­ Wybacz, że ci przeszkadzam, Ale nie mogłam już dłużej czekać. Ghrom skierował się do łazienki. ­ Potrzebujesz mnie, więc jestem. Odkręcił wodę i podwinął mankiety swojej czarnej koszuli. W zagęszczających się kłębach  pary zmywał z dłoni brud, pot i śmierć. Potem użył mydła, by umyć pokryte rytualnymi tatuażami  ramiona. Opłukał się, wytarł i podszedł do sofy. Usiadł i czekał, zaciskając mocno zęby. Jak długo  to robili? Całe wieki. Ale za każdym razem Marissa potrzebowała trochę czasu, zanim się do niego  zbliżyła. Gdyby był to ktokolwiek inny, to jego cierpliwość wyczerpałaby się po kilku chwilach, ale  jej pozwalał na więcej. Prawda była taka, że było mu jej żal, bo została zmuszona do tego, by być jego krwiczką.  Mówił wiele razy, że uwolni ją od umowy i pozwoli, by znalazła sobie prawdziwego partnera.  Kogoś, kto nie tylko zabije każdego, kto jej zagraża, ale też ją pokocha. Jednak, choć Marissa była  tak delikatna, nie chciała z niego zrezygnować. Pewnie sądziła, że żadna inna samica go nie zechce  i że nikt inny nie nakarmi bestii, gdy będzie tego potrzebować, co sprawiłoby, że ich rasa straciłaby  swój najsilniejszy ród. Ich króla. Przywódcę, który nie chciał być wodzem. Jasne, był cholernie dobrą zdobyczą. Trzymał się od niej z daleka, chyba że musiał się  dokrwić, co ze względu na jego rodowód nie było zbyt częste. Nigdy nie wiedziała, gdzie jest ani co  robi. Spędzała długie, samotne dni w domu swego brata, poświęcając swoje życie, by utrzymać  przy życiu ostatniego wampira czystej krwi. Jedynego bez nawet kropli ludzkiej krwi. Szczerze mówiąc, nie wiedział, jak to wszystko znosiła. Nagle miał ochotę zakląć. Dziś wieczorem zapowiadała się prawdziwa uczta dla jego ego.  Najpierw Hardhy. Teraz ona. Śledził ją wzrokiem, gdy przesuwała się po pokoju, krążąc, była coraz bliżej. Rozluźnił  mięśnie twarzy, oddychał równo i trwał w bezruchu. To była najtrudniejsza część bycia z nią.  Panikował, nie mogąc się poruszyć i wiedział, że gdy ona zacznie się posilać, uczucie dławienia się  będzie jeszcze gorsze. ­ Byłeś zajęty, mój panie? ­ spytała łagodnie.

Skinął potakująco, myśląc, że jeśli mu się poszczęści to przed świtem będzie jeszcze  bardziej zajęty. Wreszcie Marissa stanęła przed nim i poczuł, jak jej głód przebija się przez  zakłopotanie. Wyczuł też jej pragnienie. Pożądała go, ale akurat to jej uczucie zablokował. Za  żadną cenę nie będzie uprawiał z nią seksu. Nie wyobrażał sobie, że mógłby skazać Marissę na to,  co robił z ciałami innych kobiet. Nigdy nie pragnął jej mieć w ten sposób. Nawet na początku. ­ Chodź tutaj ­ powiedział, wskazując ręką. Opuścił ramię, nadgarstkiem do góry. ­ Jesteś  zagłodzona. Nie powinnaś tak długo zwlekać, zanim mnie wezwiesz. Marissa uklękła na podłodze obok jego kolan. Jej strój spływał wokół jej ciała i jego stóp.  Jej palce były ciepłe, gdy dotykała wytatuowanych na jego skórze ciemnych liter starożytnego  języka, opisujących jego rodowód. Była tak blisko, że zobaczył otwierające się usta i błysk białych  kłów, zanim zagłębiła je w jego żyle. Gdy zaczęła pić, Ghrom zamknął oczy i odchylił do tyłu  głowę. Po chwili ogarnęła go panika. Wolnym ramieniem chwycił brzeg kanapy, jego mięśnie  skurczone były w wysiłku, gdy próbował utrzymać ciało w bezruchu. Spokój, musi zachować  spokój. Wkrótce będzie po wszystkim i będzie wolny. Gdy dziesięć minut później Marissa uniosła głowę, odskoczył gwałtownie i zaczął chodzić,  by pozbyć się uczucia niepokoju, czując niezdrową ulgę, że może się już poruszać. Gdy już  oprzytomniał, podszedł do niej. Była syta, wchłaniając siłę, jaką dawało jej zmieszanie ich krwi.  Nie podobało mu się, że leży na podłodze, więc wziął ją na ręce i właśnie miał zawołać Fritza, by  zaniósł ją do domu jej brata, gdy ktoś rytmicznie zapukał. Ghrom spojrzał na drzwi z  niezdowoleniem, podszedł do łóżka i położył ją na nim. ­ Dziękuję, mój panie ­ wyszeptała. ­ Pójdę do domu. Zawahał się. Przykrył jej nogi, podszedł do drzwi i otworzył je szybko. Fritz był czymś bardzo podekscytowany. Ghrom wyślizgnął się na zewnątrz, dokładnie  zamykając za sobą drzwi. Miał właśnie spytać, co u diabła usprawiedliwia to najście, gdy zapach  lokaja przeniknął przez jego poirytowanie. Wiedział bez pytania, że śmierć złożyła mu kolejną wizytę. Hardhy odszedł. ­ Panie... ­ W jaki sposób? ­ warknął. Z bólem będzie radził sobie później. Najpierw potrzebuje informacji. ­ Samochód... ­ Widać było, że lokaj ledwo panuje nad sobą, jego głos był piskliwy i cienki, jak  jego stare ciało. ­ Bomba, panie. Samochód. Na zewnątrz klubu. Dzwonił Tohrtur. Widział to. ­ Ghrom pomyślał o reduktorze, którego zabił. Chciałby wiedzieć, czy to był ten, który to zrobił.  Łajdacy, nie mieli już honoru. Przynajmniej ich przodkowie, setki lat wcześniej, walczyli jak  wojownicy. Ten nowy gatunek to byli tchórze, chowający się za technologią. ­ Zwołaj Bractwo ­ wycedził. ­ Powiedz, żeby przyszli natychmiast. - Tak, oczywiście. A ty, panie? Hardhy prosił, by ci to przekazać ­ lokaj coś wyjął ­ gdyby nie było  cię, panie, przy nim, gdy będzie umierał. Ghrom wziął kopertę i wrócił do komnaty, nie mogąc zaoferować współczucia Fritzowi ani  nikomu innemu. Marissy już nie było, co było dla niej dobre. Włożył ostatnią wiadomość od  Hardhego za pas i uwolnił swój gniew. Świece wybuchły i rozsypały się po podłodze, gdy dookoła niego zawirował cyklon  wściekłości. Coraz mocniej, szybciej, ciemniej, aż meble uniosły się ponad podłogę i krążyły wokół  niego. Ghrom odchylił głowę do tyłu i ryknął.

Rozdział 4 GDY BETH DOTARŁA TAKSÓWKA DO SCREAMERA, miejsce zbrodni było już zabezpieczone. Alejka  była odgrodzona i oświetlona biało­niebieskimi błyskami kogutów na policyjnych samochodach.  Pojawił się też opancerzony pojazd policyjnych saperów. Wszędzie kręcili się gliniarze, zarówno w  mundurach, jak i w cywilu. Wokół zebrał się też obowiązkowy tłum pijanych kibiców, paląc i  rozmawiając. W trakcie swej pracy reportera odkryła, że morderstwa były w Caldwell popularnymi  wydarzeniami. Oczywiście dla wszystkich oprócz mężczyzny czy kobiety, którzy akurat umierali.  Dla ofiary, jak to sobie wyobrażała, śmierć była samotną sprawą, nawet jeśli on czy ona patrzyli w  twarz swojego mordercy. Przez niektóre mosty przechodzi się samotnie i nieważne, kto nas do tego  zmusił. Beth zakryła ręką usta. Swąd spalonego metalu i żrącej chemii wypełnił jej nozdrza. ­ Hej, Beth! ­ Jeden z gliniarzy kiwnął do niej ręką. ­ Jeśli chcesz podejść bliżej, przejdź od tyłu  przez Screamera. Jest korytarz... ­ W zasadzie chciałabym zobaczyć się z Josem. Jest w pobliżu? Policjant rozejrzał się wokół. ­ Był tu minutę temu. Może wrócił na posterunek. Ricky! Widziałeś Josego? Butch 0'Neal stanął przed nią i posłał drugiemu policjantowi wrogie spojrzenie. ­ No proszę, co za niespodzianka. Beth się cofnęła. Twardziel był kawałem faceta. Wielkie ciało, głęboki głos i  mnóstwo arogancji. Podejrzewała, że wiele kobiet musiało go uważać za atrakcyjnego, ponieważ  faktycznie był przystojniakiem w takim typowo twardym, męskim wydaniu. Ale Beth nigdy nie  poczuła tej iskry. W sumie nie poczuła iskry do żadnego faceta. -Co słychać, Randall? ­ Włożył do ust kawałek gumy do żucia i zrolował sreberko w kulkę. Zaczął  pracować szczęką, jakby był sfrustrowany. Nie tyle żuł, co mielił. ­ Szukam tylko Josego. Nie interesuje mnie, co się stało. ­ Jasne. ­ Jego spojrzenie skupiło się na jej twarzy. Z ciemnymi brwiami i zapadniętymi oczami  zawsze wyglądał, jakby był trochę zły, ale nagle jego twarz się zmieniła. ­ Przejdziesz się ze mną  sekundkę? - Serio, szukam tylko Josćgo... Jej ramię znalazło się w żelaznym uścisku. ­ Chodź ze mną. ­ Butch wciągnął ją w boczną część alejki, z dala od tłumu. ­ Co się, do cholery,  stało z twoją twarzą? Uniosła rękę i zasłoniła rozbitą wargę. Musiała wciąż być w szoku, bo kompletnie o tym  zapomniała. ­ To może powtórzę ­ powiedział. ­ Co się, do cholery, stało? ­ Ja... ­ słowa nie mogły jej przejść przez gardło. ­ Ja byłam. .. Nie będzie płakać. Nie przed Twardzielem. - Chcę się widzieć z Josem. ­ Nie ma go tu, więc nie możesz go widzieć. A teraz mów. ­ Butch ścisnął ją z dwóch stron  ramionami, jakby czując, że może uciec. Był tylko niewiele wyższy, ale miał przynajmniej  kilkadziesiąt kilogramów muskułów więcej. Ogarnął ją strach, jak czekan wbijając się w pierś, ale  na dziś miała dość bycia ofiarą czyjejś dominacji. ­ Odwal się, 0'Neal! ­ Położyła mu dłonie na klatce i odepchnęła. Odsunął się. Troszkę. ­ Beth, powiedz... ­ Jeśli mnie nie puścisz ­ jej spojrzenie spotkało się z jego ­ to napiszę artykuł o twoich metodach  przesłuchań. Tych, po których wychodzi się w gipsie i zawożą cię na prześwietlenie. Wiesz, o czym  mówię?

Jego oczy znowu się zwęziły, ale cofnął ręce, unosząc je w górę, jakby się poddawał. ­ Dobra. ­ Zostawił ją, wracając do zbiegowiska. Oparła się o ścianę budynku, nie mając pewności,  czy jej nogi będą jeszcze działać jak wcześniej. Spojrzała na ziemię, próbując odzyskać siły i  zauważyła coś metalowego. Przykucnęła, patrząc na metalową gwiazdkę do rzucania. ­ Hej, Ricky! ­ krzyknęła, sprowadzając policjanta, i wskazała na ziemię. ­ Ślad. Zostawiła go, by zajął się swoją pracą i wyszła na Trade Street, by złapać taksówkę. Nie  wytrzyma tego dłużej. Jutro złoży oficjalne zeznania u Josego. Z samego rana. Kiedy Ghrom wrócił do salonu, był już opanowany. Miał przypasaną broń, a kurtka, którą  trzymał w ręce, była ciężka od gwiazdek i noży, których lubił używać. Tohrtur był pierwszym członkiem Bractwa, który przyszedł. Jego oczy płonęły bólem i  żądzą zemsty, ciemny błękit stał się tak wyraźny, że nawet Ghrom go zauważył. Gdy Tohr oparł się  o jedną z żółtych ścian Hardhego, do pokoju wszedł Vrhedny. Kozia bródka, którą ostatnio  zapuścił, sprawiała, że wyglądał groźniej niż zwykle, choć to tatuaż umieszczony wokół lewego oka  czynił go prawdziwie złowieszczym. Dziś wieczorem jego czapeczka Red Soxówbyła opuszczona  tak nisko, że prawie nie było widać żadnego ze skomplikowanych wzorów na czole. Jego lewa dłoń  były jak zwykle zakryta czarną rękawicą, by przypadkiem kogoś nie dotknąć. Co było pozytywne.  Cholerna służba publiczna. Następny był Rankohr. Jego aroganckie maniery były teraz nieco stonowane, w  uszanowaniu tego, co ich tu dziś sprowadziło. Rankohr był potężnym samcem. Wielkim, silnym,  mocniejszym niż inni wojownicy. Miał też wśród wampirów legendarną reputację seksualnego  ogiera o hollywoodzkiej urodzie. Kobiety, wampiry i ludzie, stratowałyby własne dzieci, żeby go  dopaść. Przynajmniej do momentu, kiedy nie odkryły jego ciemnej strony. Kiedy z Rankohra  wydobywał się jego demon, każdy się modlił i szukał schronienia. Członkowie Bractwa także. Ostatnim, który przekroczył próg, był Furiath. Już prawie nie było widać, że utykał. Jego  proteza została ostatnio wymieniona na tytanowo­węglowe, kompozytowe dzieło sztuki. Z jego  fantastyczną grzywą wielokolorowych włosów, Furiath powinien być w superlidze najbardziej  pożądanych facetów, ale trzymał się twardo swojego postanowienia o celibacie. W jego życiu było  miejsce tylko na jedną, jedyną miłość i od lat go to powoli wykańczało. ­ Gdzie twój bliźniak, gościu? ­ spytał Ghrom. ­ Z już idzie. Spóźnienie Zbihra nie było wielką niespodzianką. Postawa Z wobec świata zamykała się w  dwóch słowach ­ „pierdol się". Chodzący, czasem odzywający się, choć najczęściej przeklinający  skurwysyn, który swoją nienawiścią, zwłaszcza do kobiet, bił wszelkie rekordy. Na szczęście z  powodu swojej pooranej bliznami twarzy i ściętych przy czaszce włosów wyglądał wystarczająco  strasznie, by wszyscy omijali go z daleka. Wykradziony rodzinie, gdy był niemowlęciem, był  juchaczem, niewolnikiem krwi i jego pani traktowała go z niezwykłą brutalnością. Furiath szukał  swojego brata bliźniaka przez prawie sto lat i ocalił go w ostatnim momencie, gdy ten został już  niemal na śmierć zakatowany. Zanurzenie w słonym morzu utrwaliło rany na ciele i oprócz  labiryntu blizn, nosił wciąż tatuaże niewolnika. Miał też różnego rodzaju okaleczenia, które sam  sobie zrobił tylko dlatego, że lubił uczucie bólu. Spośród członków Bractwa Z był zdecydowanie najgroźniejszy. Po tym, co przeszedł, miał  w dupie wszystko i wszystkich. Łącznie ze swoim bratem. Nawet Ghrom miał się na baczności przy  tym wojowniku. Tak. Bractwo Czarnego Sztyletu było piekielną grupą. Jedyną, która stała między zwykłymi  wampirami i reduktorami. Krzyżując ręce na piersiach, Ghrom rozejrzał się po pokoju, przyglądając się każdemu i  oceniając ich mocne strony które równocześnie stanowiły ich przekleństwo. Śmierć Hardhego uświadomiła mu, że mimo sukcesów w walce z mordercami ich rasy,  członkowie Bractwa byli bardzo nieliczni w zestawieniu z niewyczerpanymi, samoodradzającymi  się zastępami reduktorów. Prawda jest taka, że nigdy nie brakuje ludzi zainteresowanych zbrodnią i 

zdolnych do dokonania morderstwa. Statystyka po prostu nie była dla rasy łaskawa. Nie było ucieczki od faktu, że wampiry nie  żyją wiecznie i że któryś z członków Bractwa może zostać zgładzony. Co momentalnie zmieniało  równowagę sił na korzyść wrogów rasy. Do diabla, przecież ta równowaga i tak była już zakłócona. Odkąd, wiele wieków temu,  Omega stworzył Korporację Reduktorów, liczba wampirów malała aż do momentu, gdy zostało  jedynie kilka enklaw populacji. Ich gatunek był bliski zagłady. Mimo iż Bractwo było nadzwyczaj  dobre w tym, co robiło. Gdyby Ghrom był innego rodzaju królem, takim jak jego ojciec, który  pragnął być adorowany jako ojciec wampirzej rodziny, to może przyszłość byłaby bardziej  obiecująca. Ale syn nie był taki jak ojciec. Ghrom był wojownikiem, a nie przywódcą. Czuł się  lepiej ze sztyletem w dłoni, niż będąc wielbionym. Skupił się na braciach. Wojownicy patrzyli na niego wyczekująco. Ich szacunek go drażnił. - Atak na Hardhego odbieram bardzo osobiście ­ powiedział. Bracia mruknęli z aprobatą. Ghrom wyciągnął portfel i komórkę, którą zabrał zabitemu przez niego członkowi  Korporacji. ­ Mam to od reduktora, którego spotkałem dziś wieczorem za Screamerem. Ktoś może się tym  zająć? Rzucił przedmioty w górę. Furiath złapał oba i przekazał telefon Yrhednemu. ­ Musimy znowu zrobić obławę ­ stwierdził, krążąc po pokoju. - Dokładnie tak ­ mruknął Rankohr. Usłyszeli metaliczny dźwięk i zaraz potem nóż wbijany w stół.  ­ Musimy ich dorwać tam, gdzie trenują. Gdzie mieszkają. Co oznaczało, że bracia będą musieli przeprowadzić rekonesans. Członkowie Korporacji  Reduktorów nie byli głupi. Regularnie zmieniali centra operacyjne, ciągle przenosząc z miejsca na  miejsce ośrodki rekrutacyjne i treningowe. Członkowie Bractwa z reguły bowiem sami wystawiali  się na cel i walczyli z tymi, którzy ich namierzyli. Czasami Bractwo ruszało na wypady w grupie,  zabijając od razu tuziny reduktorów. Jednak tę ofensywną taktykę rzadko stosowano. Zmasowane  ataki były skuteczne, ale jednocześnie ryzykowne. Wielkie bitwy z reguły przyciągały uwagę  ludzkiej policji, a w interesie wszystkich było nierobienie wokół siebie zamieszania. ­ Jest prawo jazdy ­ mruknął Furiath. ­ Adres miejscowy, więc sprawdzę. ­ Jak się nazywał? ­ spytał Ghrom. ­ Robert Strauss. Vrhedny zaklął, przeglądając telefon. ­ Dużo tu nie ma. Jakieś gówno w rejestrze połączeń i  jakieś szybkie wybierania. Wrzucę to do komputera i sprawdzę, kto dzwonił do niego i do kogo on  dzwonił. Ghrom zacisnął szczęki. Niecierpliwość i wściekłość tworzyły cholernie trudny do  przełknięcia koktajl. ­ Nie muszę wam mówić, żebyście działali szybko. Nie wiadomo, czy  reduktor, którego dziś załatwiłem, był tym, który to zrobił, więc myślę, że powinniśmy oczyścić  całą okolicę. Zabić ich wszystkich, nieważne, jaki wyniknie z tego burdel. Otworzyły się drzwi i do środka wszedł Zbihr. Ghrom spojrzał gniewnie. ­ Miło, że wpadłeś Z. Byteś zajęty panienkami dziś wieczorem? ­ A może byś się tak odpierdolił, co? ­ Zbihr stanął w rogu, z dala od reszty. ­ A ty gdzie będziesz, panie? ­ spytał Tohrtur spokojnym tonem. Dobry stary Tohr. Zawsze stara się zachować spokój, w zależności od sytuacji przez zmianę  tematu, interwencję albo przymus. ­ Tutaj. Zostanę tutaj. Jeśli reduktor, który zabił Hardhego żyje i jest zainteresowany przedłużeniem  zabawy, to chcę być osiągalny i łatwy do znalezienia. Gdy wojownicy wyszli, Ghrom założył kurtkę i poczuł za pasem kopertę Hardhego. Z  przodu było coś napisane i jak sądził, było to jego imię. Rozerwał kopertę. Gdy wyciągał kremową  kartkę, na ziemię wypadła fotografia. Podniósł ją i miał wrażenie, że jest na niej kobieta z długimi, 

ciemnymi włosami. Ghrom spojrzał na list. Litery tworzyły zamazany ciąg, którego nie rozszyfruje,  choćby nie wiadomo jak wysilał swój wzrok. ­ Fritz! ­ zawołał. Lokaj przyszedł natychmiast. ­ Czytaj. Fritz wziął kartkę i pochylił nad nią głowę w milczeniu. - Głośno ­ warknął Ghrom. ­ Och, przepraszam, panie. ­ Fritz chrząknął. ­ „Jeśli jeszcze z tobą nie rozmawiałem, to spytaj o  szczegóły Tohr­ tura*. Numer 1188 Redd Avenue, apartament IB. Nazywa się Elizabeth Randall.  PS. Dom i Fritz należą do ciebie, jeśli ona nie dożyje dorosłości. Przepraszam, że tak szybko się to  skończyło. H." − Sukinsyn ­ szepnął Ghrom.

Rozdział 5 BETH PRZEBRAŁA SIĘ W SWÓJ NOCNY STRÓJ, składający się z bokserek i t­shirtu, i zaczęła  rozkładać materac, gdy nagle Bu zaczął miauczeć przed szklanymi, rozsuwanymi drzwiami.  Chodził w kółko, wpatrując się w coś na zewnątrz. ­ Czy znowu próbujesz dostać się do kotka pani Di? Już raz spróbowaliśmy i nie wyszło to nam na  dobre, pamiętasz? Odwróciła się gwałtownie, gdy ktoś zaczął walić w drzwi. Serce przyspieszyło rytm.  Podeszła i zerknęła przez judasz. Kiedy zobaczyła, kto to jest, odskoczyła gwałtownie i oparła się  plecami o tanie, drewniane panele. Znowu gwałtowne pukanie. ­ Wiem, że tam jesteś ­ powiedział Twardziel ­ i nie dam za wygraną. Odblokowała zamek i otworzyła szeroko drzwi. Zanim zdążyła wysłać go do diabła,  wtargnął do środka. Bu wygiął grzbiet i zasyczał. ­ Mnie też jest miło cię poznać, panterko ­ głęboki głos Butcha zdawał się zupełnie nie pasować do  jej mieszkania. ­ Jak się dostałeś do budynku? ­ spytała, zamykając drzwi. ­ Włamałem się. ­ Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego wybrałeś ten budynek na włam, panie władzo? Wzruszył ramionami i rozsiadł się w jej podniszczonym fotelu. ­ Myślałem, że odwiedzę znajomą. ­ Więc czego chcesz? ­ Niezłe masz to mieszkanko ­ powiedział, rozglądając się wokół. ­ Jesteś kiepskim kłamcą. ­ Hej, przynajmniej masz tu czysto, czego nie mogę powiedzieć o moim chlewie. ­ Jego ciemne,  orzechowe oczy zatrzymały się na jej twarzy. ­ A teraz pogadajmy o tym, co takiego się wydarzyło,  kiedy wyszłaś dziś z pracy, dobra? Beth skrzyżowała ręce na piersiach. Roześmiał się cicho.  ­ Kurczę, co takiego ma w sobie Jose czego ja nie mam? ­ Masz kartkę i długopis? Lista będzie długa. ­ Auuu. Zimna jesteś, wiesz? ­ W jego głosie słychać było rozbawienie. ­ Czy ty lubisz tylko tych  facetów, którzy już są zajęci? ­ Słuchaj, jestem wykończona... ­ Fakt, późno skończyłaś dziś pracę. Jakiś kwadrans przed dziesiątą. Rozmawiałem z twoim szefem.  Dick mówił, że wciąż byłaś przy biurku, gdy on wychodził do Charliego. Poszłaś pieszo wzdłuż  Trade Street, prawda? Założę się, że robisz tak codziennie. I byłaś sama. Przez jakiś czas. Beth przełknęła ślinę, gdy cichy dźwięk przyciągnął jej wzrok do szklanych drzwi. Bu  znowu zaczął krążyć i miauczeć, jego oczy szukały czegoś w ciemnościach. ­ Powiesz mi teraz, co się stało, gdy doszłaś do skrzyżowania Trade z Dziesiątą ulicą? ­ Spojrzał na  nią z sympatią. ­ Skąd ty... ­ Po prostu ze mną porozmawiaj, a ja ci obiecuję, że załatwię tego skurwysyna raz a dobrze. Ghrom stał na zewnątrz, patrząc na córkę Hardhego. Była wysoka jak na samicę  człowieków i miała czarne włosy, ale to jedyne szczegóły, jakie mógł dostrzec swoimi oczami.  Wciągnął powietrze, ale nie mógł poczuć jej zapachu. Miała pozamykane okna i drzwi, a wiejący  od zachodu wiatr niósł słodkawy smrodek rozkładających się śmieci. Jednak przez zamknięte drzwi 

słyszał jej głos. Z kimś rozmawiała. Z mężczyzną, którego najwyraźniej nie lubiła czy któremu nie  ufała, bo jej słowa były krótkie i oschłe. ­ Ułatwię ci to tak, jak tylko będę potrafił ­ powiedział ów facet. Ghrom zobaczył, jak Beth podchodzi do szklanych drzwi i wygląda na zewnątrz.  Patrzyła wprost na niego, ale wiedział, że nie może go dojrzeć. Był głęboko w cieniu. Otworzyła drzwi i wystawiła na zewnątrz głowę, blokując kotu drogę swoją nogą. Ghrom  wciągnął powietrze i poczuł, jak dociera do niego jej zapach. Pachniała naprawdę pięknie. Jak  kwiat. Może kwitnąca w nocy róża. Wciągnął do płuc jeszcze więcej powietrza i zamknął oczy, gdy  jego ciało reagowało i czuł, jak krew płynie szybciej. Hardhy miał rację ­ była bliska przemiany.  Czuł to w niej. Mieszaniec czy nie, i tak będzie przechodzić przemianę. Zamknęła tylko siatkę na owady w wejściu i odwróciła się z powrotem do mężczyzny.  Teraz, gdy drzwi były otwarte, jej głos był znacznie wyraźniejszy i Ghrom pomyślał, że bardzo mu  się podoba zmysłowość w jej tonie. ­ Przeszli za mną na drugą stronę ulicy. Było ich dwóch. Wyższy wciągnął mnie do alejki i... Słysząc to, Ghrom wyprostował się nagle. ­ Próbowałam z nim walczyć, naprawdę. Ale był silniejszy ode mnie i potem jego kumpel  przytrzymał mnie za ręce. ­ Jej głos się załamywał. ­ Powiedział, że wytnie mi język, jeśli będę  krzyczeć i na serio myślałam, że mnie zabije. Potem rozerwał mi bluzkę i stanik. Byłam o krok od...  Ale uwolniłam się i uciekłam. Miał niebieskie oczy, brązowe włosy i kolczyk, taki diamencik w  lewym uchu. Nosił ciemnoniebieską koszulkę polo i krótkie spodenki w kolorze khaki. Nie  widziałam zbyt dobrze jego butów. Jego kolega to krótko ostrzyżony blondyn, bez kolczyków, w  białym t­shircie z nazwą tej lokalnej grupy „To­ mato Eater". Mężczyzna podniósł się i podszedł do niej. Objął ją ramieniem i próbował przytulić, ale  odsunęła się na pewną odległość. ­ Naprawdę myślisz, że można ich dopaść? ­ spytała. Mężczyzna skinął głową. ­ Tak właśnie myślę. Butch opuszczał mieszkanie Beth Randall w podłym nastroju. Rozmowa z zaatakowaną  kobietą nigdy nie była jego ulubionym zajęciem. W przypadku Beth było to dodatkowo przykre, bo  od jakiegoś czasu ją znał i można powiedzieć, że mu się podobała. Fakt, że była piękną kobietą, nie  mial tu specjalnego znaczenia, ale jej spuchnięte usta i siniaki wokół szyi były teraz denerwującymi  minusami w jej normalnie perfekcyjnej fizjonomii. Beth Randall była po prostu niesamowicie i  niepowtarzalnie piękna. Miała długie i gęste, czarne włosy, nieprawdopodobnie jasne, niebieskie  oczy, bladokremową cerę i usta stworzone do męskich pocałunków. No i jej figura. Długie nogi,  wąska talia i perfekcyjnie proporcjonalne piersi. Wszyscy faceci na komendzie się w niej kochali i  Butch musiał przyznać, że była bardzo w porządku, bo nigdy tego nie wykorzystywała, by wydobyć  od chłopaków jakieś tajne informacje z dochodzeń czy inne sekrety. Była we wszystkim  profesjonalistką. Nigdy się z żadnym z nich nie umawiała, choć większość dałaby sobie obciąć jaja,  żeby tylko potrzymać ją za rękę. Jedno było pewne: ten, który ją napadł, popełnił cholerny błąd, wybierając właśnie ją.  Wszyscy gliniarze będą chcieli dopaść tego głupca, jak już się dowiedzą, kim jest. A Butch lubił dużo gadać. Wsiadł do swojego nieoznakowanego radiowozu i pojechał do szpitala świętego Franciszka,  po drugiej stronie miasta. Zaparkował przy krawężniku na wprost izby przyjęć i wszedł do środka Strażnik przy drzwiach uśmiechnął się do niego. −  Do kostnicy, panie władzo? ­  Nie. Tylko kogoś odwiedzam. Strażnik kiwnął jedynie głową. Butch przeszedł obok poczekalni izby przyjęć z plastikowymi kwiatami, podniszczonymi  kolorowymi pismami i niespokojnymi pacjentami. Otwierając podwójne drzwi, skierował się do 

sterylnych, białych pomieszczeń. Skinął głową pielęgniarkom i lekarzom, których znał, i podszedł  do okienka rejestracji. ­ Cześć, Doug. Kojarzysz tego gościa, którego przywieźliśmy z rozchrzanionym nosem? Lekarz spojrzał znad kartoteki. -Jasne. Właśnie mają go wypisać. Jest z tyłu, w pokoju 28. ­ Internista roześmiał się cicho. ­ Ale  mówię ci, że nos to najmniejszy z problemów tego gościa. Przez jakiś czas nie będzie śpiewał  niskim głosem. ­ Dzięki, przyjacielu. A tak w ogóle, jak tam żona? ­ W porządku. Ma termin za tydzień. ­ Daj znać, jak poszło. Zanim wszedł do pokoju 28, rozejrzał się po korytarzu. Było cicho. Ani śladu szpitalnego  personelu, żadnych odwiedzających czy pacjentów. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Billy Riddle uniósł głowę. Pod jego nosem był biały bandaż, jakby przytrzymując mu mózg.  ­ Co tam, szefie? Znaleźliście tego gościa, który mnie załatwił? Mają mnie właśnie wypisać i  czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że już go macie. Butch zamknął drzwi i cicho przekręcił zamek. Uśmiechał się, gdy podchodził do łóżka, patrząc na diamencik w lewym uchu gościa. ­ Jak tam nos, Billy, mój chłopcze? ­ Już całkiem nieźle. A pielęgniarka to niezła szpara... Butch chwycił gnojka za niebieską koszulkę polo i szarpnął, stawiając go na nogi. Potem  pchnął go na ścianę z taką siłą, że zadygotała cała maszyneria za łóżkiem. Przysunął się tak blisko,  że mogliby się pocałować. ­ Dobrze się dziś bawiłeś? Billy patrzył na niego szeroko otwartymi, niebieskimi oczami. ­ O czym pan mówi? Butch znowu pchnął z siłą. ­ Zostałeś rozpoznany przez kobietę, którą usiłowałeś zgwałcić. ­ To nie byłem ja! ­ Nie pierdol. A za twoją głupią groźbę o twoim nożu i jej języku mogę cię wysłać nawet do pierdla  w Dannemora. Miałeś kiedyś chłopaka, Billy? Myślę, że taki ładny, biały chłopczyk jak ty będzie  tam popularny. Gość zbladł jak ściana.  ­Nie dotknąłem jej! ­ Coś ci powiem, Billy. Jeśli będziesz grzeczny i powiesz mi, gdzie jest twój kumpel, to może  nawet stąd wyjdziesz o własnych siłach. Inaczej zabiorę cię na komendę na noszach. Przez moment zdawało się, że Billy rozważa tę propozycję. Po chwili zaczął szybko  wyrzucać z siebie słowa. ­ To ona tego chciała! Błagała mnie... Butch podniósł kolano i przycisnął je do krocza chłopaka. Billy wrzasnął cienkim głosem. ­ Czy to właśnie dlatego będziesz przez następny tydzień sikał na siedząco? Gdy gnojek zaczął coś paplać, Butch puścił go i patrzył, jak ten osuwa się na podłogę. Kiedy  Billy zobaczył wyciągnięte kajdanki, jego miauczenie stało się jeszcze głośniejsze. Butch podniósł go z siłą i niezbyt delikatnie, łącząc nadgarstki, założył mu kajdanki. - Jesteś aresztowany. Cokolwiek powiesz, może być użyte w sądzie przeciw tobie. Masz prawo do  obrony... ­ Masz w ogóle pojęcie, kim jest mój ojciec? ­ wrzasnął Billy, jakby odzyskując głos. ­ Możesz się  pożegnać z odznaką! ­ Jeśli nie stać cię na to, obrońca zostanie ci przydzielony z urzędu. Czy zrozumiałeś swoje prawa? ­ Pierdol się! Butch chwycił go za tyl głowy i wcisnął jego rozwalony nos w linoleum. ­ Czy zrozumiałeś  swoje prawa?

−

Billy jęknął i skinął głową, zostawiając na podłodze świeże ślady krwi. Świetnie. Teraz zajmiemy się sprawami papierkowymi. Naprawdę nie lubię omijać normalnych  policyjnych procedur.

Rozdział 6 ­ Bu, PRZESTANIESZ WRESZCIE? ­ Beth uderzyła dłonią w poduszkę i odwróciła się twarzą do kota, który  spojrzał na nią i zamiauczał. W świetle dochodzącym z zostawionej w kuchni lampy widziała, jak  drapie szklane drzwi. ­ O nie, panie Bu. Jesteś kotem domowym. Domowym, rozumiesz? Uwierz mi, że wielki świat  wcale nie jest taki pociągający przy bliższym poznaniu. Zamknęła drzwi i gdy po chwili usłyszała kolejne płaczliwe miauknięcie, zaklęła i zsunęła  kołdrę. Podeszła do drzwi i spojrzała na zewnątrz. Wtedy zobaczyła mężczyznę. Stał pod ścianą na podwórzu. Ciemny kształt, znacznie  większy od znajomych cieni rzucanych przez kosze na śmieci czy pokryty mchem stół ogrodowy.  Trzęsącymi się dłońmi sprawdziła zamek w drzwiach i podeszła do okien. Wszystko było  pozamykane. Opuściła zasłony, chwyciła za telefon i wróciła pod szklane drzwi, stając przy Bu. Mężczyzna się poruszył. Cholera! Szedł w jej kierunku. Znowu sprawdziła zamek w drzwiach i cofając się, potknęła o brzeg  materaca. Upadając, wypuściła z ręki telefon, prosto na podłogę. Głowa podskoczyła, gdy jej ciało  uderzyło mocno o materac. W niepojęty sposób drzwi się otworzyły, jakby nie były zamknięte, jakby w ogóle nie było  w nich zamka. Wciąż leżąc na plecach, zaczęła wierzgać nogami, próbując oddalić się od niego, plątała się  w pościeli. Był potężny, jego ramiona były szerokie jak dąb, a nogi tak mocne jak słupy. Nie mogła  dojrzeć jego twarzy, ale bijąca od niego groza była jak pistolet skierowany w jej pierś. Jęknęła,  spadając na podłogę. Czołgając się, starała się odsunąć jak najdalej od napastnika. Jej palce i kolana  skrzypiały na twardym drewnie. Jego coraz bliższe kroki za nią były jak grzmoty. Skulona jak  zwierzę, zaślepiona strachem, uderzyła w stół, nie czując żadnego bólu. Łzy leciały jej po  policzkach, gdy błagała o litość. Dotarła do drzwi frontowych i... Obudziła się. Miała otwarte usta, a potworny dźwięk niszczył ciszę świtu. To była ona ­  krzyczała z całych sił. Zacisnęła mocno usta i rzeczywiście odczuła ulgę w uszach. Wstała z łóżka i  podeszła do rozsuwanych drzwi, witając pierwsze promienie słońca z taką radością, że zakręciło się  jej w głowie. Gdy jej serce zaczęło już bić normalniej, wzięła głęboki oddech i sprawdziła drzwi.  Wszystko było w porządku. Roześmiała się nerwowo. Oczywiście po tym wszystkim, co się  wydarzyło, miała po prostu zły sen. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będzie miała z tego powodu  gęsią skórkę i nie tylko. Odwróciła się i poszła wziąć prysznic. Czuła się półżywa, ale samotne przebywanie w  mieszkaniu wydawało się jej teraz beznadziejnym pomysłem. Zatęskniła za hałasem w jej redakcji,  chciała być w pobliżu innych pracowników, telefonów i stert papierów. Tam będzie się czuła  bezpieczniej. Właśnie miała wejść do łazienki, gdy poczuła ostry ból w stopie. Podniosła nogę i z  naskórka na pięcie wyjęła okruch ceramiki. Schylając się, znalazła potłuczoną na kawałki wazę,  która zwykle stała na stole. Zmarszczyła brwi i zaczęła sprzątać. Musiała ją stłuc, gdy wróciła do  domu zaraz po ataku. Gdy Ghrom zszedł do podziemi pod domem Hardhego, odczuł straszne zmęczenie. Zamknął  za sobą drzwi na zamek, wyjął broń i wyciągnął z szafy podniszczoną walizkę. Mruknął pod nosem,  gdy ją otworzył i wyjął kawał czarnego marmuru. Miał ponad metr kwadratowy powierzchni i  grubość około dziesięciu centymetrów. Położył go na środku pokoju, podszedł znowu do walizki,  wyciągnął z niej welwetową torebkę i rzucił ją na łóżko.

Rozebrał się, wziął prysznic, ogolił i wrócił do pokoju nago. Wziął do ręki torebkę,  rozsznurował satynową wstążkę, którą była przewiązana, i wysypał z niej na marmurową  powierzchnię wielkie jak kamienie, pocięte diamenty. Pusta torebka wypadła mu z ręki i łagodnie  opadła na podłogę. Ghrom pochylił głowę i powiedział coś w swoim ojczystym języku. Sylaby układały się  płynnie wraz z oddechem, gdy oddawał szacunek zmarłym. Gdy przestał mówić, ukląkł na  marmurowej płycie, czując jak kamienie wbijają się w jego ciało. Oparł ciężar na piętach, ułożył  dłonie na udach i zamknął oczy. Rytuał śmierci wymagał od niego, by nie ruszał się przez cały  dzień, zniósł ból i krwawienie dla upamiętnienia śmierci przyjaciela. W myślach zobaczył córkę  Hardhego. Nie powinien wchodzić do jej domu w ten sposób. Przestraszył ją niemal na śmierć, choć  chciał się tylko przedstawić i wyjaśnić, dlaczego wkrótce będzie go potrzebowała. Planował jej też  powiedzieć, że dorwie tego samca człowieków, który z nią zadarł. Tak, pięknie to załatwił. Delikatny jak walec drogowy. W momencie, w którym wszedł do środka, ona zaczęła uciekać przerażona, więc musiał  usunąć jej część wspomnień i wprowadzić w lekki trans, by ją uspokoić. Po tym, gdy ułożył ją na  łóżku, miał zamiar od razu wyjść, ale nie był w stanie. Stał nad nią, badając zamazany kontrast  pomiędzy czernią jej włosów a bielą poduszki i wdychając jej zapach. Czuł, jak budzi się w nim  pożądanie. Zanim odszedł, upewnił się, że wszystkie okna i drzwi są pozamykane. Odwrócił się, by  spojrzeć na nią po raz ostatni i pomyślał o jej ojcu. Ghrom skupił się na bólu, który już rozgościł się w jego udach. Gdy jego krew zabarwiła  marmur na czerwono, ujrzał twarz swego zmarłego wojownika i poczuł związek jaki mieli za życia. Musiał uhonorować ostatnie życzenie członka Bractwa. Przynajmniej tyle był mu winien po  latach wspólnej służby dla rasy. Pół­człowiek czy nie, ale córka Hardhego nigdy więcej nie będzie  spacerować w nocy sama, bez opieki. I nie będzie też sama podczas przemiany. Niech Bóg ma ją w swej opiece. Butch skończył spisywać zeznania Billy'ego Riddla około szóstej rano. Facet był urażony,  że umieszczono go ze zwykłymi handlarzami narkotyków i bandziorami, więc Butch starał się robić  jak najwięcej błędów przy wypełnianiu jego kartoteki. I oczywiście, dlatego centralny rejestr ciągle  się mylił, nie wiedząc, jakie rubryki należy wypełnić. Wkrótce też się okazało, że wszystkie drukarki zastrajkowały. Wszystkie dwadzieścia trzy.  Niestety, Riddle nie będzie długo siedział na komendzie. Jego ojciec był faktycznie kimś ważnym,  senatorem, więc jakiś cwany prawniczek wyciągnie Billy'ego szybciej niż owca wysra trawę, którą  zżera. Pewnie w przeciągu najbliższej godziny. No bo taki mamy system sprawiedliwości. Pieniążki gadają i kajdanki spadają. Nie żeby Butch był cynikiem, czy coś w tym stylu. Gdy wychodził, wpadł na korytarzu na jednego z ich regularnych nocnych gości. Cherry Pie  najwyraźniej została właśnie zwolniona z aresztu dla kobiet. Naprawdę nazywała się Mary Mulcahy  i z tego, co Butch słyszał, już jakieś dwa lata pracowała na ulicach. ­ CZEŚĆ, detektywie ­ sapnęła. Jej czerwona szminka spłynęła w kąciki ust, a kredka do oczu była  cała rozmazana. Pomyślał, ŻE byłaby całkiem ładna, jeśli odstawiłaby ćpanie i wyspała się przez  jakiś miesiąc. ­ Idziesz sam do domu? ­ Jak zwykle. ­ Przytrzymał dla niej drzwi, gdy wychodzili na zewnątrz. ­ A lewa ręka cię nie boli po jakimś czasie? Butch zaśmiał się, gdy oboje przystanęli i spojrzeli w niebo. ­ Co u ciebie, Cherry? - Jak zwykle w porządeczku. Przyglądała mu się, wkładając do ust papierosa i przypalając go. ­ Wiesz, jak będziesz miał za dużo włosów na palcach, to mógłbyś do mnie zadzwonić. Obsłużę cię 

za friko, bo przystojny z ciebie sukinsyn. Ale nie mów tego Dużemu Tatusiowi. Wypuściła chmurę dymu, machinalnie dotykając swojego postrzępionego lewego ucha, w  którym brakowało górnej połowy. Cholera, ten jej alfons był wściekłym bydlakiem. Zeszli w dół po betonowych schodach. ­ Sprawdziłaś ten adres, o którym ci mówiłem? ­ spytał Butch, gdy doszli do chodnika. Pomagał  przyjaciółce rozkręcić grupę wsparcia dla prostytutek, która miała zachęcić do pozbycia się  stręczycieli i rozpoczęcia normalnego życia. ­ Jasna sprawa. Fajna rzecz. ­ Uśmiechnęła się do niego. ­ Do zobaczenia. ­ Dbaj o siebie.Odwróciła się i klapnęła swój prawy pośladek. ­ Pomyśl tylko, że to mogłoby być  twoje. Butch spoglądał jeszcze przez chwilę, jak szła nonszalancko ulicą, a potem wsiadł do  nieoznakowanego wozu i instynktownie postanowił podjechać w okolice Screamera Za trzymał się  przed McGriderem. Jakieś piętnaście minut póź niej z baru wyszła kobieta w obcisłych, niebieskich  dżinsach i czarnej koszulce do pasa. Zamrugała krótkowzrocznie na widok blasku porannego  słońca. Gdy zauważyła jego samochód, przeczesała palcami swoje kasztanowe włosy i podeszła.  Opuścił szybę w samochodzie, a ona włożyła do środka głowę i pocałowała go w usta. ­ Długo cię nie widziałam, Butch. Czujesz się samotny? ­ powiedziała, nie odsuwając ust od jego  twarzy. Pachniała jak zwietrzałe piwo i wiśnie koktajlowe, perfumy każdego baru na koniec długiej,  nocnej szychty. ­ Wsiadaj. Obeszła samochód od przodu i usiadła obok. Po drodze nad rzekę rozmawiali o tym, jak  przebiegła jej noc. Była zawiedziona, że znowu miała kiepskie napiwki i bolały ją stopy od ciągłego  biegania w tę i z powrotem za barem. Zaparkował pod przęsłem mostu nad rzeką Hudson, który  łączył ze sobą dwie części Caldwell. Upewnił się, że byli daleko od bezdomnych, śpiących na  swych legowiskach ze szmat. Nie było powodu, żeby zapraszać publiczność. No i musiał przyznać,  że Abby była szybka. Rozpięła mu spodnie i pracowała wprawnymi ruchami nad jego erekcją,  zanim jeszcze wyłączył silnik. Gdy położył do tyłu fotel, usiadła na nim i muskała go po szyi.  Patrzył na wodę ponad jej poskręcanymi trwałą włosami. „Słońce jest takie piękne, pląsając po  powierzchni rzeki" ­ pomyślał. ­ Kochasz mnie, kotku? ­ szepnęła mu do ucha. ­ Jasne. ­ Pogłaskał ją po głowie i spojrzał w oczy. Były nieobecne. Mógłby być każdym innym  facetem i dlatego ich związek funkcjonował. Jego serce było tak puste jak jej oczy.

Rozdział 7  GDY PAN X PRZESZEDŁ PRZEZ PARKING i skierował się do Akademii Sztuk Walki w Caldwell,  poczuł dochodzący z drugiej strony ulicy zapach smażonych donatów. Ten cudowny i gęsty zapach mąki, cukru i gorącego oleju wisiał ciężko w porannym  powietrzu. X spojrzał przez ramię, obserwując mężczyznę idącego z dwoma biało­różowymi  pudełkami pod pachą i dużym kubkiem gorącej kawy w ręce. „To byłby niezły początek dnia" ­ pomyślał. Zszedł na chodnik, który biegł pod czerwono­żółtym daszkiem budynku Akademii.  Zatrzymał się i schylił, podnosząc z ziemi porzucony plastikowy kubek. Jego były właściciel był na  tyle ostrożny, by zostawić w kubku kilka centymetrów płynu, żeby jego papierosy mogły tam  swobodnie pływać, czekając na kogoś, kto je wyrzuci. Wywalił wstrętną zupę do śmieci i otworzył  drzwi Akademii. Wczoraj Korporacja Reduktorów napisała nowy rozdział w wojnie z wampirami i to on był  tego sprawcą. Hardhy był potężnym wampirem, członkiem Bractwa Czarnego Sztyletu. To ci  dopiero była zdobycz. Cholerna szkoda, że nic nie zostało z ciała, co można by powiesić na ścianie jako trofeum,  ale bomba pana X zadziałała nadzwyczaj dobrze. Kiedy nadszedł meldunek, byt w domu i słuchał  raportów w swoim policyjnym radiu. Operacja przebiegła dokładnie tak, jak ją zaplanował.  Perfekcyjnie wykonana, perfekcyjnie anonimowa i perfekcyjnie śmiertelna. Próbował sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni udało im się załatwić członka Bractwa. Z  pewnością dziesiątki lat temu, zanim on został członkiem Korporacji. Oczekiwał teraz trochę  klepnięć i gratulacji, choć nie było tak, że motywowały go takie pochwały. Spodziewał się jednak  po tym jakiejś premii. Może powiększenia strefy wpływów, może większego rejonu, w którym  mógłby pracować. Ale nagroda... nagroda była większa niż mógłby się tego spodziewać. Omega odwiedził go na godzinę przed świtem i przekazał mu wszystkie prawa i przywileje  nadreduktora. Przywódcy Korporacji Reduktorów. To była niewyobrażalna odpowiedzialność i dokładnie to, o co chodziło panu X. Władza  była jedyną formą nagrody, którą był zainteresowany. Długimi krokami skierował się w stronę swojego biura. Pierwsze lekcje zaczną się o  dziewiątej, co zostawiało mnóstwo czasu na wymyślenie nowych przepisów dla jego podwładnych  w Korporacji. W pierwszym odruchu po wyjściu Omegi chciał wystosować oświadczenie, ale to nie  byłoby rozsądne. Przywódca zbierał myśli, zanim przemówił, nie rzucał się na podium, by być  oklaskiwanym. To przecież ego było źródłem wszystkiego, co złe. Zamiast więc krakać jak głupiec,  wyszedł na zewnątrz i usiadł na leżaku, spoglądając na łąkę ciągnącą się za jego domem. W blasku  rodzącego się świtu przemyślał wszystkie mocne i słabe strony swojej organizacji i pozwolił, by  instynkt wskazał mu drogę, jak sobie z nimi radzić. Ze splotu myśli i obrazów powstały konkrety i  przyszłość stawała się jaśniejsza. Teraz, siedząc za swoim biurkiem, wszedł na zabezpieczoną stronę internetową Korporacji i  umieścił krótką wiadomość o zmianie przywództwa w organizacji. Wezwał wszystkich reduktorów  do stawienia się w Akademii dziś o szesnastej, wiedząc, że niektórzy będą musieli odbyć podróż,  ale żaden nie był dalej niż osiem godzin jazdy samochodem. Każdy, kto się nie stawi, będzie  wykluczony z Korporacji i ścigany jak pies. Zebrania reduktorów w jednym miejscu były rzadkie. W tym momencie ich liczba wahała  się między pięćdziesięcioma a sześćdziesięcioma członkami, w zależności od tego, ilu danej nocy 

zabiło Bractwo i ilu nowych rekrutów przyjęto do służby. Wszyscy członkowie Korporacji działali  gdzieś w rejonie Nowej Anglii. Ta koncentracja w północno­wschodnim rejonie Stanów  Zjednoczonych była podyktowana dużą liczbą wampirów w tej okolicy. Gdyby ich populacja się  przeniosła, przenieśliby się też członkowie Korporacji. Tak było w tej wojnie od pokoleń. X wiedział, że ściągnięcie reduktorów na to spotkanie w Caldwell było niezmiernie ważne.  Choć znal większość z nich, niektórych nawet bardzo dobrze, potrzebował, by go zobaczyli,  wysłuchali i ocenili. Zwłaszcza w momencie, gdy chciał skupić ich uwagę na nowych celach. Również zwołanie zebrania w ciągu dnia było istotne, ponieważ gwarantowało, że nie  wpadną w zasadzkę Bractwa. Mógł też bez trudu przedstawić sprawę ludzkim pracownikom  Akademii jako seminarium na temat sztuk walki. Spotkają się w dużej sali konferencyjnej w  piwnicy i zamkną od środka, by im nie przeszkadzano. Zanim się rozłączył, opisał, w jaki sposób usunął Hardhego, ponieważ chciał, by pogromcy  mieli to na piśmie. Opisał szczegółowo rodzaj bomby, której użył, sposób, w jaki można taką  zbudować od podstaw i metodę podłączania zapalnika do systemu zapłonu samochodu. To było  niezwykle łatwe, kiedy już wszystko miało się gotowe. Trzeba było tylko uzbroić bombę i gdy  następnym razem ktoś przekręci kluczyk w stacyjce, zamieni się w kupkę popiołu. By uzyskać ten  ułamek sekundy nagrody, śledził Hardhego przez rok, obserwując go, ucząc się rytmu jego  codziennego życia. Aż wreszcie, dwa dni temu, pan X włamał się do salonu BMW braci Greene,  gdy wampir wysłał swój egzemplarz serii szóstej na przegląd. Bomba została ustawiona i wczoraj  wieczorem pan X przeszedł obok samochodu i za pomocą nadajnika radiowego aktywował  detonator, nawet nie zwalniając przy tym kroku. Ten długi, wymagający wysiłku proces, nie byl  czymś, co zamierzał ujawnić reduktorom. Chciał, by wierzyli, iż jest zdolny do wykonania takiego  bezbłędnego posunięcia niemal od niechcenia. Wizerunek i odbiór grały waż ną rolę w tworzeniu  ośrodka władzy, a on chciał zacząć budowanie swojej wiarygodności od zaraz. Po wylogowaniu rozparł się w fotelu, składając razem dłonie. Odkąd był członkiem  Korporacji, ich celem była redukcja populacji wampirów przez eliminację cywilów. To oczywiście  wciąż pozostanie jego głównym celem, ale jego pierwszy dekret będzie obwieszczał zmianę  strategii. Kluczem do wygrania wojny była likwidacja Bractwa. Bez tych sześciu wojowników  cywile będą bezbronni wobec reduktorów. Praktycznie nadzy. Ta taktyka nie była nowa. Próby były  podejmowane już dawniej, w przeszłości i wielokrotnie zaniechane, gdyż Bractwo było albo zbyt  agresywne, albo zbyt nieuchwytne. Ale ze śmiercią Hardhego Korporacja nabrała życia. Coś należało zmienić. Obecnie Bractwo likwidowało co roku setki reduktorów, co  wymagało zasilania kadr nowymi, niedoświadczonymi pogromcami. Problem stanowili rekruci.  Trudno ich było znaleźć, trudno wdrożyć do Korporacji i nie byli tak skuteczni, jak starzy  członkowie. Ta ciągła potrzeba znajdowania nowych członków stała się fatalną słabością  Korporacji. Centra treningowe, jak Akademia Sztuk Walki w Caldwell, były ważnymi ośrodkami,  gdzie rozpoznawano i rekrutowano ludzi, ale były też miejscami, które narażały Korporację na  niebezpieczeństwo. Unikanie interwencji ludzkiej policji i ochrona przed atakiem Bractwa  wymagały ciągłej czujności i częstej zmiany lokalizacji. Przenoszenie się z miejsca na miejsce było  męczące, ale jak inaczej mieli zapewnić odpowiednią ilość członków i jednocześnie unikać ataków? Pan X potrząsnął głową. W pewnym momencie będzie potrzebował zastępcy, choć na razie  z tym zaczeka. Na szczęście nic z tego, co miał zamiar zrobić, nie było zbyt skomplikowane.  Wszystko polegało na podstawowej wojskowej strategii. Zbierz swoje siły. Zorganizuj je. Zdobądź  informacje o wrogu. Atakuj w logiczny i zdyscyplinowany sposób. Jego siły zbierały się tego popołudnia. Jeśli chodzi o organizację, to postanowił podzielić ich  na oddziały. I będzie naciskał, by pogromcy spotykali się z nim regularnie w małych grupach. A  informacje? Jeśli mieli się pozbyć Bractwa, to musieli wiedzieć, gdzie mogą znaleźć braci. To  będzie trudne, choć do zrobienia. Wojownicy byli ostrożni i podejrzliwi, trzymali się we własnym  gronie, ale cywilna populacja wampirów miała z nimi jakiś kontakt. Przecież bracia musieli się  żywić i nie mogli karmić się sobą nawzajem. Potrzebna była krew samic.

A samice, nawet gdy większość z nich była pilnowana jak cenne dzieła sztuki, miały ojców i  braci, których można było przekonać do zwierzeń. Z właściwą zachętą, samce mogą zdradzić  miejsce, w którym znajdują się ich kobiety i z kim się widują. A wtedy Bractwo zostanie  zdemaskowane. Taki był klucz do jego głównej strategii: skoordynowany program porwań i  motywowania, skupiony na cywilnych samcach i tych nielicznych samicach, które funkcjonują bez  ochrony, miał ich w końcu doprowadzić do Bractwa. Musiał. Albo dlatego, że bracia tak się  zdenerwują takimi atakami na cywilów, że się zdekonspirują w błysku swoich sztyletów, albo ktoś  zacznie śpiewać i zdradzi ich lokalizację. Najlepiej, gdyby udało się dowiedzieć, gdzie wampiry  spędzają dni. Zabicie ich w świetle dnia, gdy byli najbardziej bezbronni, było sposobem, który  gwarantował najwyższą szansę powodzenia i najmniejsze prawdopodobieństwo ofiar w szeregach  Korporacji. W zasadzie zabicie cywilnego wampira było tylko nieco trudniejsze niż załatwienie  zwykłego człowieka. Krwawili, jeśli zostali okaleczeni, ich serce przestawało bić, gdy zostali  postrzeleni, a gdy zostali wyciągnięci na światło słoneczne, płonęli. Za to zabicie członka Bractwa było już zupełnie inną bajką. Byli potwornie silni,  niesamowicie wytrenowani i szybko leczyli swe rany. Zupełnie inny gatunek wampira. Z  wojownikiem mogłeś próbować tylko raz. Jeśli nie zraniłeś go śmiertelnie, to nie wracałeś do  domu. Pan X wstał od biurka, przez chwilę przyglądając się swe mu odbiciu w oknie. Jasne włosy,  blada skóra, blade oczy Zanim wstąpił do Korporacji, miał rude włosy. Teraz nie pamięta już, jak  kiedyś wyglądał. Ale wiedział, jak ma wyglądać jego przyszłość. I Korporacji. Zamknął za sobą drzwi i zszedł wykafelkowanym korytarzem do głównej areny, czekając  przy wejściu i witając uczniów, którzy przyszli na swoje lekcje ju­jitsu. To była jego ulubiona  klasa. Grupa młodych ludzi w wieku 18­24 lat, po której można było się wiele spodziewać. Gdy  wchodzili do ośrodka, ubrani w swoje kimona ju­jitsu, pochylali z szacunkiem głowy, nazywając  go sensei; X mierzył ich po kolei wzrokiem, obserwując ich spojrzenia, ruchy ciała i nastroje. Gdy byli już ustawieni w szeregu i gotowi do treningu, w dalszym ciągu się im  przypatrywał, zawsze szukając potencjalnych rekrutów do Korporacji. Szukał tej właściwej  mieszanki siły fizycznej, przenikliwości i niewykorzystanej nienawiści. Gdy on został zwerbowany do Korporacji Reduktorów, w latach pięćdziesiątych, był  siedemnastoletnim buntownikiem, biorącym udział w programie resocjalizacyjnym dla młodych  przestępców. Rok wcześniej dźgnął swego ojca nożem, gdy ten łajdak o jeden raz za dużo stuknął  go w głowę butelką od piwa. Miał nadzieję, że zabił gościa, ale ten niestety przetrwał i żył  wystarczająco długo, by wrócić do domu i zabić matkę pana X. Jednak przynajmniej tatuś miał na  tyle zdrowego rozsądku, żeby potem rozwalić sobie, za pomocą obrzyna, mózg na ścianie. X  znalazł ciało podczas wizyty w domu, zaraz potem został schwytany i wrzucony w tryby systemu. Tego dnia, gdy stał nad ciałem swego ojca, pan X zrozumiał, że wymyślanie nieżywym nie  dawało absolutnie żadnej satysfakcji. W końcu nie można było niczego zabrać komuś, kogo już nie  było. Biorąc pod uwagę, czyim był dzieckiem, nie było przypadkiem, że przemoc i nienawiść  miał we krwi. Zabijanie wampirów było więc jedną z niewielu społecznie akceptowalnych form  używania swoich morderczych instynktów. Wojsko było nudne. Za dużo przepisów i musiałeś  czekać, aż pokażą ci wroga, zanim zaczniesz działać. No i seryjne zabójstwa były na zbyt małą  skalę. Korporacja była inna. Miał wszystko, czego kiedykolwiek pragnął. Niewyczerpane  fundusze. Szansę na mord, gdy tylko zajdzie słońce. I oczywiście była też bardzo ważna możliwość  ukształtowania przyszłego pokolenia. Musiał więc sprzedać duszę, żeby się tam dostać. To nie  stanowiło żadnego problemu. Po tym, co zrobił mu ojciec, i tak niewiele z niej zostało. On sam był przekonany, że dobił świetnego targu. Miał zagwarantowane, że do dnia śmierci 

będzie w pełni zdrowy i młody. A jego śmierć będzie uzależniona nie od jakiejś biologicznej  porażki, jak rak czy choroba serca, ale od jego własnej umiejętności trzymania ciała w jednym  kawałku. Dzięki Omedze był fizycznie sprawniejszy od ludzi, jego wzrok był perfekcyjny i robił to,  co lubił najbardziej. Na początku trochę martwiła go impotencja, ale w końcu się przyzwyczaił. A  co do niejedzenia i picia... W końcu i tak nie był nigdy smakoszem. Zresztą upuszczanie krwi było  lepsze od jakiegokolwiek seksu czy jedzenia. Odwrócił się, gdy nagle otworzyły się drzwi sali. To był Billy Riddle. Chłopak miał podbite oczy i zabandażowany nos. Pan X uniósł brew. ­ Nie trenujesz dziś, Riddle? ­ Niestety, sensei. ­ Billy pochylił głowę. ­ Ale i tak chciałem przyjść. ­ Bardzo dobrze, ­ Pan X objął go ramieniem. ­ Podoba mi się twoje zaangażowanie. Może rozgrzej  ich do treningu? Billy skłonił się nisko, jego szerokie plecy były niemal równoległe do podłogi. ­  Sensei. ­ Zrób to. ­ Klepnął go w ramię. ­ I nie oszczędzaj ich Billy spojrzał na nauczyciela z błyskiem w oku. Pan X skinął głową. ­ Cieszę się, że się rozumiemy, synku, Beth zmarszczyła czoło, gdy wychodząc z budynku, zobaczyła nieoznakowany radiowóz,  zaparkowany po drugiej stronie ulicy. Jose wysiadł z auta i podbiegł do niej. ­ Słyszałem, co się stało. ­ Jego oczy zatrzymały się na jej ustach. ­ Jak się czujesz? ­ Lepiej. ­ Chodź, podwiozę cię do pracy. ­ Dzięki, ale chcę się przejść. Jose otworzył usta, jakby chcąc coś powiedzieć, ale Beth wyciągnęła dłoń i dotknęła jego  ręki. ­ Nie pozwolę, by tak mnie to przestraszyło, że nie będę mogła normalnie żyć. Prędzej czy później  muszę przejść obok tej alejki i wolę to zrobić wcześnie rano, gdy jest bardzo jasno. Skinął głową. ­ Dobra. Ale wieczorem wezwiesz taksówkę albo jeden z nas cię odwiezie. ­Jose... ­ Cieszę się, że się rozumiemy. ­ Przeszedł z powrotem na drugą stronę jezdni. ­ Aha, i nie wiem,  czy wiesz, co wczoraj zrobił Butch 0'Neal? Nie wiedziała, czy chce wiedzieć.  ­ Co? ­ Odwiedził tego śmiecia. Kiedy nasz poczciwy detektyw z nim skończył, gość musiał mieć  ponownie ustawiany nos. Jose otworzył drzwi wozu i usiadł za kierownicą. ­ To co, zobaczymy cię dzisiaj? ­ TAK. Chcę wiedzieć więcej o tej bombie w SAMOCHOdzie. ­ Tak myślałem. W takim razie do zobaczenia niebawem. Jose pomachał na pożegnanie i odjechał. O trzeciej po południu wciąż jeszcze nie dotarła na komendę. W pracy każdy chciał usłyszeć  o tym, co przeszła, a potem Tony nalegał, żeby poszli na obfity lunch. Gdy już zajęła miejsce za  swoim biurkiem, spędziła popołudnie, łykając tabletki na niestrawność i przeglądając e­maile.  Wiedziała, że powinna się zająć pracą, ale kończenie artykułu o tych pistoletach znalezionych przez  gliny po prostu jej teraz nie kręciło. Nie żeby miała jakiś ostateczny termin na napisanie go. Dick  nie spieszył się specjalnie, by dać jej miejsce na pierwszej stronie gazety. Bynajmniej. To, co jej  dawał, to była zwykła praca redakcyjna. Dwa ostatnie materiały, które rzucił na jej biurko, były  napisane przez „dużych chłopców" i Dick chciał, żeby je sprawdziła i w razie potrzeby poprawiła.  Jedną z jego mocnych stron była dbałość o fakty, czego nauczył się, pracując dla „New York 

Timesa". Szkoda tylko, że nie zwracał uwagi na to, ile potu traciła przy tym wszystkim. Nieważne,  ile by zrobiła śladów czerwonym mazakiem, i tak nie będzie wspomniana jako współautorka  jednego z tekstów jego chłopców. Była prawie szósta, kiedy skończyła poprawiać artykuły i gdy podrzucała je do biura Dicka  pomyślała, że w ogóle odpuści sobie dziś odwiedziny na komendzie. Butch spisał wczoraj jej  zeznanie i nic więcej nie mogła zrobić w tej sprawie. Co najważniejsze, nie czuła się zbyt  komfortowo z tym, że będzie pod jednym dachem z gościem, który ją zaatakował, nawet jeśli był  trzymany w celi. Poza tym była wykończona. ­ Beth! Skrzywiła się, słysząc głos Dicka. ­ Nie mogę teraz rozmawiać. Jadę na komendę ­ rzuciła przez ramię, wiedząc, że te uniki na długo  go nie powstrzymają, ale przynajmniej dziś nie będzie musiała z facetem rozmawiać. Chciała wiedzieć coś więcej o tej bombie. Wyszła z biura i przeszła sześć ulic dalej na wschód. Budynek komendy był typowym  przykładem miejskiej architektury z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Dwa pi tra,  niechlujny, nowoczesny jak na swój czas, z mnóstwem szarego betonu i wąskich okien. Starzał się  bez żadnej gracji. Czarne zacieki zdobiły boki budynku, jakby krwawił z rany na dachu. Środek  wyglądał równie tragicznie. Nic oprócz brzydkiego kredowozielonego linoleum, paździerzowych  paneli na ścianach i postrzępionej brązowej boazerii. Po czterdziestu latach czyszczenia najbardziej  odporny brud wlazł w każdą szczelinę i pękniecie i nie wychodził stamtąd bez szorowania  szczoteczką do zębów oraz płynu do mycia w aerozolu. I może jeszcze sądowego nakazu  opuszczenia terenu. Gdy w końcu przyszła, gliniarze byli dla niej bardzo mili. Jak tylko przestąpiła próg  komendy, od razu się nią zajęli. Po ich spławieniu, próbując się nie rozryczeć, poszła do działu  meldunków, żeby pogadać trochę z chłopakami zza biurka. Zgarnęli kilku stręczycieli i dilerów, ale  generalnie był to spokojny dzień. Właśnie miała wychodzić, gdy tylnymi drzwiami wszedł Butch.  Miał na sobie niebieskie dżinsy i koszulę, a w ręku trzymał czerwoną kurtkę. Zauważyła, jak kabura  podkreślała jego rozłożyste ramiona i czarna kolba pistoletu kołysała się w rytm jego kroków. Jego  ciemne włosy były mokre, jakby dopiero zaczynał swój dzień. Biorąc pod uwagę, jak był zajęty  poprzedniego wieczoru, mogło to być prawdą. Podszedł prosto do niej.  ­ Masz chwilę, żeby pogadać? Skinęła głową.  ­ Tak, mam. Weszli do jednego z pokojów przesłuchań. ­ Zeby było jasne, to kamery i mikrofony są wyłączone – powiedział. - Nie tak zwykle pracujesz? Uśmiechnął się i usiadł przy stoliku, splatając dłonie. ­ Pomyślałem, że powinnaś wiedzieć, że dziś rano Billy Riddle wyszedł za kaucją. ­ Nazywa się Billy Riddle? Żartujesz chyba... Butch pokiwał głową. ­ Ma osiemnaście lat. Żadnych problemów jako dorosły, ale  przejrzałem sobie jego młodocianą teczkę i był dość ruchliwym chłopcem. Napad na tle  seksualnym, prześladowanie, jakieś drobne kradzieże. Jego ojciec jest ważniakiem, więc koleś ma  zajebistego prawnika, ale rozmawiałem z biurem prokuratora. Będzie go mocno nakłaniać do  zeznań, więc ty ich nie musisz składać. ­ Pójdę do sądu, jeśli będzie taka potrzeba. ­ Grzeczna dziewczynka. ­ Butch chrząknął. ­ Więc jak leci? ­ W porządku. ­ Nie pozwoli, żeby Twardziel bawił się z nią w doktora. Butch 0'Neal promieniował  taką wytrzymałością, że i ona postanowiła być silna.

­ Co do tej bomby. Słyszałam, że to był prawdopodobnie plastik i że mechanizm detonacyjny uległ  całkowitemu zniszczeniu podczas wybuchu. Brzmi jak robota zawodowca. ­ Jadłaś już coś wieczorem? Zmarszczyła czoło.  − Nie. ­ I biorąc pod uwagę to, co wsunęła na lunch, także i śniadanie powinna sobie odpuścić. Butch wstał.  ­ To dobrze. Właśnie miałem iść do Tulli. ­ Podszedł do drzwi i otworzył je przed nią. Beth się nie ruszyła.  ­ Nie będę jadła z tobą kolacji. ­ Jak sobie chcesz. W takim razie na pewno nie chcesz słuchać o tym, co znaleźliśmy w alejce, po  drugiej stronie miejsca wybuchu. Drzwi powoli się za nim zamknęły. Nie da się na to nabrać. Nie da się. ­ Beth zerwała się z krzesła i wybiegła za nim.

Rozdział 8 STOJĄC W SWOJEJ NIESKAZITELNEJ, KREMOWOBIAŁEJ SYPIALNI, Marissa nie wiedziała, co zrobić. Jako  krwiczka Ghroma czuła jego ból, a jego natężenie wskazywało, że musiał stracić kolejnego ze  swych braci wojowników. Gdyby ich związek byt normalny, to nie byłoby problemu. Poszłaby do  niego i próbowała ukoić jego ból. Rozmawiałaby z nim, przytulała lub płakała. Ogrzewała swoim  ciałem. Ponieważ tak właśnie robiła krwiczka ze swoim partnerem, otrzymując to samo w zamian. Spojrzała na stojący na stoliku zegar Tiffany'ego. Wkrótce odejdzie w noc. Jeśli chce go  złapać, powinna zrobić to teraz. Zawahała się, nie chcąc się oszukiwać. Nie będzie mile widziana.  Chciałaby, aby wspieranie go było łatwiejsze i by wiedziała, czego on od niej potrzebuje. Kiedyś,  dawno temu, rozmawiała z krwiczką jednego z braci, Tohrtura, mając nadzieję, że Wellsie da jej  jakąś wskazówkę. Jak się zachowywać. Jak sprawić, by Ghrom dostrzegł, że jest go warta. Przecież  Wellsie miała to, czego pragnęła Marissa. Prawdziwego partnera. Samca, który wracał do niej do  domu. Który śmiał się i płakał i który dzielił z nią życie. Który ją przytulał. Kogoś, kto był przy niej  podczas tych niezwykle bolesnych i na szczęście rzadkich chwil, kiedy była płodna. Kto zaspokajał  głód swoim własnym ciałem, aż do ukojenia. Ghrom niczego takiego dla niej nie robił. Zwłaszcza tego ostatniego. Marissa musiała  chodzić do swojego brata, by uzyskać ulgę dla swoich potrzeb. Agrhes usypiał ją środkami farmakologicznymi, aż pragnienie znikało. Oboje się tego  wstydzili. Tak liczyła na to, że Wellsie będzie mogła pomóc, ale rozmowa była porażką. Zmartwione  spojrzenia drugiej samicy i delikatnie zawoalowane odpowiedzi zraniły je obie, ukazując wszystko,  czego Marissa nie posiadała. Boże, czuła się taka samotna. Zamknęła oczy, czując znowu ból Ghroma. Musi próbować do niego dotrzeć. Ponieważ  cierpiał i dlatego, że przecież nic innego w swoim życiu oprócz niego nie miała. Wyczuła, że jest w  rezydencji Hardhego. Biorąc głęboki oddech, zdematerializowała się. Ghrom podniósł się powoli z kolan, słysząc jak jego kręgi wskakują na swoje miejsca.  Strzepnął diamenty ze swoich goleni. Ktoś zapukał do drzwi, więc pozwolił, by się otworzyły, myśląc, że to Fritz. Gdy poczuł zapach oceanu, zacisnął usta. ­ Co cię tu sprowadza, Marisso? ­ spytał, nie odwracając się do niej. Przeszedł do łazienki i okrył  się ręcznikiem. ­ Pozwól mi się obmyć, mój panie ­ szepnęła. ­ Zajmę się twoją skórą. Mogę... ­ Jest w porządku. Szybko dochodził do siebie. Pod koniec nocy skaleczenia będą ledwo widoczne. Podszedł  do szafy, by przejrzeć rzeczy. Wyciągnął czarną koszulę z długimi rękawami, parę skórzanych  spodni i... rety, co to jest? No, kurwa, na pewno nie. Na pewno nie będzie walczył w takich  dizajnerskich slipach. Prędzej pójdzie na waleta niż znajdą go martwego w czymś takim. Najpierw musi nawiązać kontakt z córką Hardhego. Wiedział, że praktycznie nie ma już  czasu, bo szybko zbliżał się czas jej przemiany. Potem musi skontaktować się z Vrhednym i  Furiathem, żeby się dowiedzieć, co wywnioskowali z fantów po martwym reduktorze. Właśnie miał zrzucić ręcznik i zacząć się przygotowywać, kiedy dotarło do niego, że  Marissa wciąż jest w pokoju. Spojrzał na nią. ­ Idź do domu, Marisso – powiedział. Opuściła głowę. ­ Panie, ja czuję twój ból... ­ Wszystko jest w porządku.

Zawahała się przez moment i po chwili cicho znikła Dziesięć minut później Ghrom wszedł do salonu. ­ Fritz? ­ zawołał. ­ Tak, panie? ­ Lokaj zdawał się zadowolony z tego że został wezwany. ­ Masz jakiegoś czerwonego dymka pod ręką? ­ Oczywiście. Fritz podszedł do antycznego pudełka z mahoniu. Przy­ niósł je, otworzył i zaczął  wyławiać zawartość. Ghrom wziął kilka ręcznie skręcanych cygaretek. ­ Jeśli ci zasmakowały, panie, to zdobędę więcej. ­ Nie zawracaj sobie głowy. Tyle wystarczy. ­ Ghrom nie używał narkotyków, ale dziś zamierzał je  dobrze wykorzystać. ­ Czy mam przygotować coś do jedzenia, zanim wyjdziesz, panie? Ghrom potrząsnął przecząco głową. ­ Może po powrocie? ­ Fritz zniżył głos, zamykając pudełko. Ghrom już miał zamiar go zbesztać, gdy pomyślał o Hardhym. H lepiej by potraktował  Fritza.  ­ Okej, dobra. Dzięki. Lokaj poruszył ramionami, najwyraźniej zadowolony. „Dobry Boże, on wygląda, jakby się uśmiechał" ­ pomyślał Ghrom. ­ Przygotuję baraninę, panie. Jak mam przyrządzić mięso? ­ Zrób krwiste... ­ I wypiorę też ubranie. Czy mam zamówić nowy zestaw ze skóry? ­ Nie. ­ Ghrom zacisnął usta. ­ Jasne. Świetnie. Aha, i możesz mi załatwić bokserki? Czarne? XXL? ­ Z przyjemnością, panie. Ghrom odwrócił się i skierował do drzwi. Jak to się do cholery stało, że ma służącego? ­ Panie? ­ No? ­ warknął. ­ Uważaj tam na siebie. Ghrom zatrzymał się i spojrzał za siebie. Fritz ściskał pudełko przy piersi. „To cholernie dziwne uczucie mieć kogoś, kto czeka na ciebie jak wrócisz" ­ pomyślał. Wyszedł z rezydencji i długim podjazdem dotarł aż do osłoniętej drzewami drogi. Niebo  przeszyła błyskawica, zapowiedź burzy, która, jak czuł, rosła na południu. Gdzie, do diabła, mogła teraz być córka Hardhego? Najpierw sprawdzi jej mieszkanie. Gdy Ghrom zmaterializował się na podwórzu, zajrzał do okien i odwzajemnił mruczenie  kota. Nie było jej wewnątrz, więc usiadł przy stoliku ogrodowym. Da jej około godziny, a potem  musi znaleźć braci. Zawsze może wrócić pod koniec nocy, choć biorąc pod uwagę, jak potoczyły  się wypadki podczas jego pierwszych odwiedzin, sądził, że obudzenie jej o czwartej nad ranem nie  byłoby dobrym pomysłem. Zdjął okulary i potarł nos. Jak jej wyjaśni, co się będzie z nią działo? I co musi zrobić, żeby przeżyć przemianę? Miał  wrażenie, że nie będzie zachwycona tymi wiadomościami. Ghrom wspomniał własną przemianę.  Co to była za cholerna jatka. Też nie był na to przygotowany, bo jego rodzice zawsze chcieli go  ochronić Zmarli, zanim powiedzieli mu, czego ma oczekiwać. Nagle wszystko stanęło mu  przed oczami. Londyn był pod koniec siedemnastego wieku brutalnym miejscem, zwłaszcza dla kogoś, kto  był zupełnie samotny na świecie. Jego rodzice zostali zamordowani na jego oczach dwa lata  wcześniej i uciekł wtedy od swojej rasy. Sądził, że tchórzostwo tej okropnej nocy jest wstydem, 

który tylko on powinien odczuwać. Podczas gdy w wampirzym społeczeństwie był wychów, wany i przygotowywany do roli  przyszłego króla, odkrył że świat ludzi jest głównie oparty na sile fizycznej. Dla kogoś kto był  zbudowany jak on przed przemianą, znaczyło to że znajdował się na ostatnim szczeblu drabiny  społecznej. Był wtedy straszliwie chudy, mizerny i słaby. Łatwy cel dla ludzkich chłopców szukających  zabawy. W czasie pobytu w londyńskich slumsach został tyle razy pobity, że przyzwyczaił się do  tego, iż nie wszystkie części jego ciała funkcjonowały jak powinny. Nie było niczym nowym, że nie  mógł zginać nogi, bo miał zbite przez kamień kolano. Albo bezużyteczne ramię, które wypadło z  zawiasów, gdy był ciągnięty za koniem. Żywił się śmieciami, był na krawędzi zagłodzenia, kiedy wreszcie znalazł pracę jako  służący w kupieckiej stajni. Ghrom czyścił buty, siodła i uzdy, aż pękała mu skóra na dłoniach, ale  w końcu miał co jeść. Jego posłanie znajdowało się w stajni, na drugiej kondygnacji strychu ze  słomą. Było bardziej miękko niż na ziemi, do której przywykł, ale nigdy nie było wiadomo, kiedy  jakiś stajenny nie obudzi go kopniakiem, chcąc wychędożyć jedną czy dwie dziewki służebne.  Wtedy jeszcze mógł przebywać na słońcu i świt był jedyną chwilą w jego marnej egzystencji, której  wyczekiwał z utęsknieniem. Czuć ciepło na twarzy, wdychać słodką rosę i cieszyć się światłem, to  były jedyne przyjemności, jakie miał i były one dla niego niezmiernie ważne. Jego wzrok,  uszkodzony przy urodzeniu, był już wtedy kiepski, ale o wiele, wiele lepszy niż dziś. Wciąż  pamiętał, boleśnie dokładnie, jak wyglądało słońce. Był u kupca prawie rok, gdy nagle wszystko się odmieniło. Tej nocy, gdy nadeszła  przemiana, padł na swoje słomiane posłanie, kompletnie wykończony. Ostatnio nie czuł się  najlepiej, z trudem radząc sobie z pracą, ale to nie było niczym nowym. Gdy uderzył ból, wstrząsnął jego słabym ciałem, poczynając od brzucha i promieniując na  zewnątrz, aż krzyczały z bólu końcówki palców u rąk i nóg i wszystkie włosy na głowie. Żadne  złamanie, wstrząs, gorączka czy pobicie nie mogły się z tym równać. Zwinął się w kłębek,  wytrzeszczając oczy w agonii i oddychając gwałtownie. Był przekonany, że umrze i modlił się o  ciemność. Pragnął tylko chwili spokoju i kresu cierpień. Właśnie wtedy pojawiła się przed nim piękna blond zjawa. Był pewien, że była aniołem  wysłanym, by zabrać go na drugą stronę. Żałosny nieszczęśnik, którym wtedy byl, błagał ją o litość.  Wyciągnął do niej ręce i gdy poczuł jej dotyk, wiedział, że zbliża się jego koniec. Gdy wymówiła  jego imię, próbował podziękować jej uśmiechem, ale jego usta nie mogły się poruszyć. Powiedziała  mu, że jest tą, która jest mu przeznaczona i która wypiła łyk jego krwi, gdy był dzieckiem, by móc  zawsze go odnaleźć i pomóc w przemianie. Powiedziała, że przybyła, by go ocalić. I wtedy Marissa  otworzyła kłami żyłę na swoim nadgarstku i przyłożyła ranę do jego ust. Pił z desperacją, ale ból nie ustępował. Jedynie się zmienił. Czuł, jak jego stawy się  wykrzywiają i jak przesuwają się kości, przy akompaniamencie straszliwego chrzęszczenia. Jego  mięśnie naprężyły się i pękły, a czaszka zdawała się rozsadzać od środka. Gdy wytrzeszczył oczy,  jego wzrok zaniki i został mu już tylko słuch. Jego dyszący, gardłowy oddech sprawiał, że gardło  paliło go z wysiłku. W pewnym momencie zemdlał, tylko po to, by obudzić się w nowej agonii.  Światło słoneczne, które tak bardzo lubił, wlewało się przez szpary w dachu stajni. Blade promienie  złota. Jeden z nich dotknął jego ramienia i zapach piekącego się ciała był przerażający.  Błyskawicznie cofnął ramię i rozejrzał się wokół w panice. Widział jedynie zamazane kształty.  Oślepiony światłem, zerwał się na równe nogi, by po chwili upaść twarzą na siano. Jego ciało  zachowywało się jak obce i musiał dwukrotnie próbować, zanim udało mu się wreszcie wstać,  kiwając się na nogach jak nowo narodzony źrebak. Wiedział, że musi znaleźć schronienie przed światłem i dowlókł się do miejsca, gdzie jego  zdaniem powinna znajdować się drabina ria strych. Pomylił się jednak i spadł prze otwór na słomę.  Leżąc, oszołomiony, próbował przedostać się do piwnicy ze zbożem. Jeśli tam dotrze, będzie w  ciemności. Wymachiwał rękoma jak opętany, potykając się o liny i skrzynki, próbując trzymać się z 

dala od słońca i w tym samym czasie kontrolować swoje oszalałe ręce i nogi. Gdy kierował się na  tyły budynku, stuknął głową w dźwigar, pod którym zawsze przechodził, i krew zalała mu oczy. Krótko potem wszedł jeden ze stajennych, żądając od Ghroma, by się przedstawił. Ghrom  odwrócił się, słysząc znajomy głos, sądził, że może ktoś mu pomoże. Wyciągnął ręce w tym  kierunku i zaczął mówić, ale jego głos brzmiał obco. Wtedy usłyszał, jak stajenny zaatakował go  wściekle widłami. Miał zamiar tylko odparować uderzenie, ale gdy chwycił i odepchnął widły,  odrzucił stajennego na drzwi. Mężczyzna krzyknął ze strachu i uciekł, bez wątpienia w  poszukiwaniu wsparcia. W końcu Ghrom trafił do piwnicy. Ułożył przy drzwiach dwa potężne worki owsa, żeby nikt  nie wszedł do środka w ciągu dnia. Wyczerpany, obolały, z krwawiącym podbródkiem, wczołgał  się do środka i oparł plecy o glinianą ścianę. Podciągnął kolana pod brodę, uświadamiając sobie  nagle, że jego uda były cztery razy większe niż dzień wcześniej. Zamykając oczy, oparł policzek na  ramieniu i zadrżał, próbując nie zhańbić się płaczem. Nie spał przez cały dzień, słysząc kroki nad  głową, rżenie koni i odgłosy rozmów. Był przerażony, że ktoś otworzy drzwi i go odkryje. Cieszył  się, że Marissa odeszła i nie była narażona na zagrożenie ze strony ludzi. Wracając do teraźniejszości, Ghrom usłyszał, jak córka Hardhego weszła do swojego  mieszkania i zapaliła światło. Beth rzuciła klucze na stolik, myśląc o tym, jak łatwo zniosła posiłek z Twardzielem. Przy  okazji uzyskała nowe dane o bombie w samochodzie. Znaleźli w alejce jeden z tych  zmodyfikowanych pistoletów magnum. Butch wspomniał też o gwiazdce do rzucania, którą  pokazała Rickyemu. Ludzie z kryminalnego pracowali nad tą bronią, próbując znaleźć na niej  odciski palców, kawałek włókna czy inny ślad. Na pistolecie wiele nie było, ale gwiazdka miała na  sobie ślady krwi, co nie mogło zaskakiwać. Teraz próbowano ustalić na tej podstawie DNA. Jeśli  chodzi o bombę, to policja sądziła, że chodzi o wojnę gangów narkotykowych. To BMW widziano  już wcześniej, zaparkowane dokładnie w tym samym miejscu za klubem. A Screamer zawsze był  pełen dilerów, którzy byli bardzo czuli na punkcie swoich terytoriów. Przeciągnęła się i przebrała w bokserki. To była kolejna gorąca noc i rozkładając materac,  żałowała, że nie działa klimatyzacja. Włączyła wentylator i nakarmiła Bu, który jak tylko skończył  swoją porcję, zaczął paradować pod szklanymi drzwiami na podwórze. ­ No przecież nie będziemy się znowu tak bawić, prawda? Gdy podeszła do drzwi, by zamknąć moskitierę, niebo rozświetliła błyskawica. Dla odmiany  nocne powietrze przyjemnie pachniało, więc pomyślała, że zostawi nieco uchylone drzwi. Żadnego  smrodu śmieci. Kurczę, ale było gorąco. Wskoczyła do łazienki. Po wyjęciu szkieł kontaktowych, umyciu zębów i twarzy, zmoczyła  zimną wodą ręcznik i potarła nim kark. Chłodne krople ściekały po jej skórze i wychodząc z  łazienki, cieszyła się z wywołanego tym dreszczyku. Zmarszczyła brwi. W powietrzu unosił się bardzo dziwny zapach. Coś intensywnego i  pikantnego... Podeszła do moskitiery i kilka razy wciągnęła powietrze, czując, jak rozluźniają się jej  mięśnie ramion. Wtedy zobaczyła Bu, który siedział na tylnych łapach i mruczał, jakby witał kogoś  znajomego. Co, do... Po drugiej stronie moskitiery stał mężczyzna z jej snu. Beth odskoczyła do tyłu i upuściła ręcznik, ledwo słysząc jego mokre chlapnięcie o podłogę. Moskitiera została odsunięta, choć przecież ją zamykała. I ten cudowny zapach zgęstniał,  gdy wszedł do jej domu Ogarnęła ją panika, ale odkryła, że nie może się ruszyć. Boże, on był kolosalny. Jeśli jej mieszkanie już było małe to teraz on zrobił z niego pudełko  na buty. I to czarne, skórzane ubranie czyniło go jeszcze większym. Musiał mieć ponad dwa metry i 

spokojnie ponad sto kilo wagi. Chwila. Co ona robi? Mierzy go do garnituru? Uciekać. Powinna uciekać do drzwi. Biec jak jasna  cholera. Ale jedyne, co mogła robić, to patrzeć na niego. Mimo gorąca miał na sobie kurtkę motocyklisty, jego długie nogi również były odziane w  skórę. Miał wysokie buty z wzmacnianymi metalem czubkami i ruszał się jak drapieżnik. Beth  zadarła głowę, by spojrzeć na jego twarz. Boże, on był piękny. Miał prostą szczękę, pełne usta, a kości policzkowe rzucały głębokie cienie. Długie, czarne  włosy opadały mu na ramiona. Miał też delikatny, ciemny zarost. Czarne okulary przeciwsłoneczne,  które nosił, osłaniające twarz, nadawały mu wygląd zamachowca. Tak jakby cała ta bijąca od niego  groza nie wystarczyła, by domyślić się, że jest mordercą. Palił jakiś rodzaj cienkiego, czerwonego cygara i gdy się zaciągnął, żar zapłonął na  jasnopomarańczowo. Wypuścił chmurę tego aromatycznego dymu i gdy dotarł on do jej nozdrzy,  jej ciało odprężyło się jeszcze bardziej. Pomyślała, że musiał przyjść, by ją zabić. Nie wiedziała, co takiego zrobiła, żeby ją zabijać,  ale gdy wciągnęła kolejną porcję dymu, ledwo pamiętała, gdzie się teraz znajduje. Gdy podszedł  bliżej, jej ciało się zachwiało. Była przerażona tym, co się stanie, gdy do niej dojdzie, ale  zauważyła, że Bu przyjaźnie mruczał i ocierał się o nogi mężczyzny. Ten kot był zdrajcą i jeśli jakimś cudem przeżyje tę noc, przerobi go na pasztet. Beth jeszcze bardziej odchyliła głowę, napotykając spokojne i jednocześnie dzikie  spojrzenie. Nie widziała koloru jego oczu przez szkła okularów, ale jego spojrzenie paliło. I wtedy stało się coś niezwykłego. Gdy stanął przed nią, poczuła nagle przypływ czystego,  prawdziwego pożądania. Po raz pierwszy w życiu jej ciało stało się piekielnie napalone. Napalone i  wilgotne. Jej środek rozkwitał dla niego. „To chemia ­ pomyślała bezwiednie.  Czysta, surowa, zwierzęca chemia". Chciała wszystkiego, co miał. ­ Pomyślałem, że znowu tego spróbujemy ­ powiedział. Jego niski głos brzmiał jak pomruk w jego  potężnej klatce piersiowej. Mówił z odrobiną jakiegoś akcentu, ale nie potrafiła go rozpoznać ­ Kim jesteś? ­ szepnęła. ­ Przyszedłem po ciebie. Zrobiło się jej słabo i musiała przytrzymać się ściany. ­ Po mnie? Dokąd? ­ Miała mętlik w głowie. ­ Dokąd mnie zabierzesz? Na most? Gdzie wrzuci jej ciało do rzeki? Jego ręka zbliżyła się i chwycił jej brodę palcami. Przechylił jej twarz na bok. ­ Zabijesz mnie szybko? ­ wymamrotała, ­ Czy wolno? ­ Żadnego zabijania. Ochrona. Gdy pochylił głowę, powiedziała sobie, że powinna z nim walczyć mimo jego słów. Musi  zmusić do ruchu swoje ramiona i nogi. Problem w tym, że wcale nie chciała go odpychać. Wciągnęła głęboko powietrze. Dobry  Boże, jak on cudnie pachniał. Świeży, czysty pot. Mroczne, męskie piżmo. I ten dym. Jego usta dotknęły jej szyi i usłyszała, jak wciąga powietrze. Jego skórzana kurtka  zatrzeszczała, gdy płuca wypełniły się powietrzem. ­ Jesteś prawie gotowa ­ powiedział delikatnie. ­ To nadchodzi szybko. Jeśli to miało mieć coś wspólnego z tym, żeby była naga ona absolutnie się zgadzała. Mój  Boże, to musi być to o czym ludzie mówią, rozwodząc się nad poezją seksu. Nie kwestionowała  swojej potrzeby posiadania go w sobie. Wiedziała tylko, że umrze, jeśli on nie zdejmie teraz spodni.  Natychmiast.

Beth wyciągnęła rękę, ciekawa dotyku, ale gdy puściła się ściany, zaczęła spadać. On, zdawałoby się, jednym ruchem włożył cygaro między te okrutne usta i z łatwością ją  złapał. Gdy wziął ją na ręce, wtuliła się w niego, nawet nie próbując udawać, że walczy. Trzymał  ją, jakby nic nie ważyła i dwoma krokami przeszedł przez pokój. Gdy kładł ją na materacu, jego  włosy opadły do przodu i Beth podniosła dłoń, dotykając ciemnych fal. Były gęste i miękkie.  Dotknęła palcami jego twarzy i choć zdawał się zdziwiony, nie cofnął głowy. Boże, wszystko w nim emanowało seksem. Od siły jego ciała, sposobu, w jaki się poruszał,  do tego, jak pachniał. Nie przypominał żadnego mężczyzny, którego kiedykolwiek poznała. A jej  ciało wiedziało o tym równie dobrze, jak jej umysł. ­ Pocałuj mnie ­ powiedziała. Wisiał nad nią jak niema groźba. Wiedziona impulsem chwyciła go za klapy kurtki i próbowała przyciągnąć do ust. Złapał oba jej nadgarstki w swoją dłoń. ­ Spokojnie. Spokojnie? Ona nie chciała spokojnie. Spokojnie nie było częścią planu. Usiłowała uwolnić się z jego uścisku i gdy nie mogła, wygięła plecy. Jej piersi napięły się  pod koszulką i potarła udem o udo, myśląc o tym, co by było, gdyby on był między nimi. „Gdyby tylko położył swoje ręce..." ­ Słodki  Jezu ­ mruknął. Uśmiechnęła się do niego, napawając się nagłym pożądaniem na jego twarzy. ­ Dotknij, dotknij mnie. Nieznajomy zaczął potrząsać głową, jakby starając się ją opróżnić. Otworzyła usta i jęknęła z frustracji. ­ Unieś moją koszulkę. ­ Znowu uniosła plecy, oferując mu swe ciało i umierając z ciekawości, czy  było w niej coś mniej napalonego, coś, co mógłby ożywić swoimi dłońmi. ­ Zrób to. Wyjął z ust cygaro. Ściągnął brwi i zdawała sobie niemal sprawę z tego, że powinna być  przerażona. Zamiast tego podciągnęła do góry kolana, unosząc biodra w powietrze. Wyobraziła  sobie, jak całuje wnętrza jej ud i jak ustami odnajduje jej sedno. Liże ją. Znowu jęk wydostał się z jej ust. Ghrom osłupiał. A nie był wampirem, który zbyt często tracił kontrolę nad sytuacją. Kurwa mać. Ten pół­człowiek był najbardziej podniecającą istotą, do jakiejkolwiek się  zbliżył. A raz czy drugi zdarzyło mu się przytulać do prawdziwych fajerwerków. To był ten czerwony dymek. Musiał być. I najwyraźniej to działało też na niego, bo był  bardziej niż gotów ją posiąść. Spojrzał na cygaro. „No, to jest cholernie dobre uzasadnienie" ­ pomyślał. Tyle że kiepsko, że to gówno było  środkiem relaksującym a nie afrodyzjakiem. Beth znowu jęknęła, jej ciało falowało w erotycznym ruchu, nogi miała szeroko rozwarte.  Zapach jej podniecenia uderzył go z siłą pocisku. Boże, zwaliłoby go to na kolana, gdyby już nie  siedział. ­ Dotknij mnie ­ jęczała. Krew Ghroma tętniła, jakby brał udział w wyścigu, erekcja pulsowała, jakby miała własne  bijące serce. ­ Nie po to tu jestem ­ powiedział. ­ I tak mnie dotknij. Wiedział, że powinien odmówić. To nie było wobec niej uczciwe i powinni porozmawiać.  Może powinien wrócić później. Wygięła się, dotykając ciałem ręki, w której ściskał jej dłonie. Zamknął oczy, gdy jej piersi  napinały się pod koszulką. Czas iść, naprawdę czas już...

Tyle że nie mógł odejść przynajmniej bez posmakowania. Jasne, ale będzie egoistycznym łajdakiem, jeśli dotknie ją choć palcem. Fatalnym  egoistycznym łajdakiem, jeśli weźmie cokolwiek z tego, co ona oferowała w oparach dymu. Klnąc,  Ghrom otworzył oczy. Było mu zimno. Zimno do szpiku kości. A ona była gorąca. Wystarczająco gorąca, by go  ogrzać. Przynajmniej na krótką chwilę. A robił to tak dawno temu. Silą woli pogasił światła w pokoju. Użył jej też, by zamknąć tylne drzwi, wepchnąć kota do  łazienki i zamknąć wszystkie zamki i zasuwy. Ostrożnie położył cygaro na stoliku obok i puścił jej  nadgarstki. Jej dłonie chwyciły jego kurtkę, próbując zerwać mu ją z ramion. Sam ją zrzucił i gdy  spadła z hukiem na podłogę, ona zaśmiała się zwycięsko. Potem zdjął kaburę ze sztyletami, ale  położył ją tuż przy materacu. Pochylił się nad nią. Gdy ją całował, miała słodki, miętowy zapach. Cofnął się natychmiast,  gdy poczuł, że się wzdrygnęła. Marszcząc brwi, dotknął brzegu jej ust. ­ To nic ­ powiedziała, pociągając go za ramiona. Jasne. Niech Bóg chroni tego człowieka, który ją skrzywdził. Ghrom wyrwie mu wszystkie  kończyny i zostawi na ulicy, by się wykrwawił. Pocałował delikatnie jej gojącą się ranę i przeciągnął językiem po jej szyi. Tym razem, gdy  wypchnęła do przodu swoje piersi, włożył rękę pod cienką koszulkę i dotknął jej gładkiej i ciepłej  skóry. Miała płaski brzuch i przejechał po nim ręką, wypełniając miejsce między biodrami. Głodny  reszty jej ciała, zerwał jej koszulkę i odrzucił na bok. Miała na sobie jasny stanik i odczytał palcami  jego kontury, zanim objął dłońmi jej kremowe piersi, które wypełniły się pod jego dotykiem. Sutki  stanęły twardo pod miękką satyną. Ghrom nie wytrzymał dłużej. Obnażył kły z sykiem i przegryzł zaczep z przodu biustonosza, który rozpadł się na dwie  części. Przylgnął ustami do jednego z jej sutków, wciągając go głęboko do środka. Ssąc, przesunął  ciało, rozciągając się i zapadając między jej nogi. Ona wchłonęła jego ciężar z głębokim  westchnieniem. Jej ręce znalazły się między nimi, próbując zdjąć jego koszulę, ale on nie miał cierpliwości,  by dać się rozebrać. Podniósł się i zerwał materiał z ciała, odrywając guziki, które rozsypały się po  całej podłodze. Gdy znowu był na niej, jej piersi dotknęły jego i ich ciała się złączyły. Chciał znowu całować jej usta, ale minął już etap, kiedy mógł być delikatny i spokojny,  więc wielbił jej piersi swoim językiem, a potem przesunął się na brzuch. Gdy dotarł do jej  bokserek, ściągnął je przez jej długie, gładkie nogi. Ghrom czuł zamęt w głowie, gdy nową falą  dotarł do niego jej zapach. Już był niebezpiecznie blisko orgazmu, jego wytrysk czekał w rozedrganym ciele, które żyło  tylko potrzebą jej posiadania. Włożył rękę między jej uda. Była tak wilgotna i ciepła, że aż warknął. Choć był oszalały z pożądania, musiał jej spróbować, zanim ją posiadł. Zdjął okulary i  położył je obok cygara. Całował jej biodra i uda. Jej dłonie zaciskały się w jego włosach, kierując  go dokładnie tam, dokąd zmierzał. Całował najmiększą ze skór, wciągając jej środek do ust, a ona  dochodziła raz za razem, aż nie mógł już dłużej walczyć z własnym pożądaniem. Cofnął się, zrzucił  spodnie i znowu nakrył ją swym ciałem. Owinęła nogami jego biodra a on syknął, gdy jego erekcja poczuła dobywający się z niej  żar. Użył resztek sił, które mu zostały, by cofnąć się na chwiłę i spojrzeć na jej twarz. ­ Nie przerywaj ­ wysapała. ­ Chcę cię czuć w sobie. Ghrom złożył głowę w pachnącym zagłębieniu jej szyi i powoli cofnął biodra. Główka jego  członka trafiła na miejsce i jednym mocnym pchnięciem znalazł się w środku. Ryknął z rozkoszy. Niebo. Teraz wiedział, czym jest niebo.

Rozdział 9 PAN X PRZEBRAŁ się w SWOJEJ SYPIALNI W LUŹNE, czarne spodnie i czarną nylonową koszulę. Był  zadowolony z przebiegu spotkania Korporacji, które odbyło się tego popołudnia. Pojawili się na  nim wszyscy reduktorzy. Większość z nich podporządkowała się bez problemu. Kilku było  upierdliwych, a kilku starało się podlizać. Co nic im nie dało. Na zakończenie sesji, na podstawie ich reputacji i własnych obserwacji, wybrał dwudziestu  ośmiu, którzy zostaną w rejonie Caldwell. Dwunastu z jego grupy było na absolutnym szczycie  swoich umiejętności, podzielił ich więc na dwa główne oddziały. Pozostałych szesnastu podzielił na  cztery grupy wspierające. Ten podział nikomu się nie podobał. Zwłaszcza ci najlepsi, przywykli do  pracy w pojedynkę, mieli żal o związanie im rąk. Trudno. Przewagą rozwiązania polegającego na  oddziałach było to, że mógł im przypisać różne części miasta, ustalić zadania i monitorować  postępy. Resztę wysiał na ich posterunki. Teraz, kiedy miał swoich żołnierzy podzielonych i ustawionych, skupi się na procedurach  zbierania informacji. Miał pomysł, jak to może zadziałać i tego wieczoru zamierzat go  przetestować. Zanim wyszedł, rzucił swoim pitbullom po kilogramie surowych hamburgerów. Lubił  je głodzić, więc karmił je co drugi dzień. Miał te psy jakieś pięć lat i trzymał je na łańcuchach, po  obu stronach swojego domu, jeden z przodu, drugi z tyłu. To było logiczne rozwiązanie z  obronnego punktu widzenia, ale były też względy praktyczne. Raz przywiązał je obok siebie i  rzuciły się sobie do gardeł. Podniósł torbę, zamknął drzwi i przeszedł przez trawnik. Ranczo było koszmarkiem z  wczesnych lat siedemdziesiątych, ze ścianami obłożonymi atrapą cegły, ale celowo nie dbał o front  domu. Musiał pasować do otoczenia, a wiejskie sąsiedztwo oznaczało, że jeszcze długo cena  utrzyma się poniżej stu tysięcy. Poza tym dom nie miał znaczenia. Liczyła się ziemia, dziesięć  akrów, co zapewniało mu prywatność. Była też stojąca z tyłu i otoczona drzewami stara stodoła,  którą przerobił na warsztat. Ważna była osłona z klonów i dębów. Przecież krzyki słychać z daleka. Przekręcał w palcach pęk kluczy, aż trafił na ten właściwy. Ponieważ dziś wieczorem będzie  pracował, zostawiał w garażu jedyną ekstrawagancję, na którą sobie pozwolił: swojego czarnego  hummera. Czteroletni minivan Chryslera był znacznie lepszą przykrywką. Dojazd do centrum zajął  mu tylko dziesięć minut. Dolina Kurew w Caldwell była pasem trzech kiepsko oświetlonych i zaśmieconych ulic przy  wiszącym moście. Dziś w tych alejach rozpusty panował spory ruch. Zatrzymał samochód pod  niezapaloną latarnią, by popatrzeć na akcję. Samochody poruszały się wolno ciemną ulicą, co  chwila mrugając światłami stopu, gdy kierowcy zatrzymywali się, by obejrzeć kroczący po  chodniku towar. W ten letni, upalny wieczór pracowało dużo prostytutek, chodząc na swych  monstrualnych obcasach i w maksymalnie skąpych ciuchach ułatwiających dostęp do ciała. Pan X otworzył swoją torbę i wyciągnął strzykawkę z heroiną oraz nóż myśliwski. Schował  obie rzeczy w kieszeni na drzwiach, obniżył szybę od strony pasażera i dołączył do sznura innych  samochodów. „Jestem tylko jednym z wielu" ­ pomyślał. Kolejny pętak próbujący się załapać. ­ Szukasz dziewczynki? ­ usłyszał wołanie jednej z kurew. ­ Chcesz się przejechać? ­ zawołała inna, kręcąc tyłkiem, jakby była to puszka z farbą. Za drugim przejazdem znalazł to, czego szukał: blondynkę z długimi nogami i obfitym  biustem. Dokładnie taką dziwkę sam by sobie zamówił, gdyby jego członek był jeszcze sprawny.  „Będę się dobrze bawił" ­ pomyślał, naciskając na hamulce. Zabijanie tego, czego nie mógł już  mieć, przynosiło szczególną satysfakcję.

­ Hej, kotku ­ powiedziała, podchodząc. Oparła ręce na drzwiach i zajrzała do środka. Pachniała jak  guma cynamonowa i przepocone perfumy. ­ Jak się dziś bawisz? ­ Mogłoby być lepiej. Ile mnie będzie kosztował twój uśmiech? Spojrzała na wnętrze samochodu i jego ubranie. ­ Pięćdziesiątka poprawi ci nastrój w taki sposób, jaki sobie tylko zażyczysz. ­ Za drogo. ­ Ale tylko się zgrywał. Ona była tą, którą sobie wybrał. ­ Cztery dyszki? ­ Pokaż mi cycki. Podniosła na chwilę bluzkę. Uśmiechnął się, otwierając drzwi. ­ Jak masz na imię? ­ Cherry Pie, ale możesz mnie nazywać jak chcesz. Pan X skręcił za róg, w odludny zaułek pod mostem. Rzucił pieniądze na podłogę, pod jej  stopy, i gdy się pochyliła, by je podnieść, wbił jej igłę w kark, wstrzykując zawartość strzykawki.  Moment później opadła na siedzenie jak szmaciana lalka. Pan X uśmiechnął się i odchylił ją na fotelu, tak jakby siedziała wyprostowana. Potem  wyrzucił igłę przez okno, gdzie dołączyła do tuzina innych, i odjechał. W swojej podziemnej klinice Agrhes podniósł wzrok znad mikroskopu, wyrwany z  zamyślenia. Dzwonił zegar dziadka stojący w rogu laboratorium, co oznaczało, że był czas na  wieczorną przekąskę, ale Agrhes nie chciał jeszcze przestać pracować. Przyłożył oko z powrotem  do przyrządu, zastanawiając się, czy tego, co widział, przypadkiem sobie nie wyobraził. W końcu  desperacja może wpływać na obiektywność. Ale jednak nie. Komórki krwi były żywe. Odetchnął głęboko. Jego rasa była prawie wolna. On był prawie wolny. Wreszcie magazynowana krew była możliwa do użycia. Jako lekarz zawsze miał związane ręce, kiedy dochodziło do zabiegu chirurgicznego czy  porodu. Bezpośrednie transfuzje krwi między wampirami były możliwe, ale ponieważ ich rasa była  nieliczna i rozproszona, znalezienie właściwego dawcy w odpowiednim czasie było trudne. Od wieków chciał założyć bank krwi. Problem polegał na tym, że krew wampirów była  bardzo niestabilna i przechowywanie jej poza ciałem było niemożliwe. Powietrze, ta podtrzymująca  życie niewidzialna osłona pokrywająca planetę, było jednym z problemów i nie potrzeba było dużej  ilości molekuł, żeby zniszczyć próbkę. Wystarczyła jedna lub dwie i osocze ulegało rozkładowi,  zostawiając białe i czerwone krwinki bez ochrony, czego oczywiście nie tolerowały. Najpierw nie miało to dla niego sensu. W krwi był przecież tlen. Dlatego była czerwona,  wypływając z płuc. Ta sprzeczność doprowadziła go do fascynujących odkryć dotyczących pracy  płuc wampirów, ale w końcu nie zbliży la do osiągnięcia celu. Próbował pobierać krew i momentalnie umieszczać ją w hermetycznym pojemniku. Ta  najbardziej logiczna metoda nie zdała egzaminu. Rozkład i tak następował w przyspieszonym  tempie. To sugerowało, że jest jeszcze inny aspekt coś w ciele, czego brakowało, gdy nie było w  nim już krwi, Próbował odizolować próbki w cieple, zimnie, roztworze śliny i ludzkim osoczu. Frustracja popychała go do wypróbowania rozmaitych kombinacji w jego eksperymentach.  Robił więcej testów i próbował różnych metod, a potem znowu próbował. W końcu zostawił ten  projekt, by po jakimś czasie do niego powrócić. Upłynęły dekady. I kolejne. Wreszcie osobista tragedia stała się bezpośrednią przyczyną rozwiązania problemu. Po  śmierci podczas porodu jego krwiczki i synka prawie dwa lata temu badania stały się jego obsesją i  zaczął wszystko od początku. Napędzała go jego własna potrzeba zaspokojenia głodu. Zwykle, ze względu na swój silny rodowód, potrzebował się dokrwić zaledwie raz na pół 

roku. Po śmierci jego pięknej żony Evangeliny czekał tak długo, jak tylko mógł, aż wreszcie z  głodu zmogła go choroba. Kiedy wreszcie poprosił o pomoc, nie mógł znieść myśli, że pragnął żyć  tak mocno, by zaakceptować krew innej samicy. Zgodził się, bo był przekonany, że to nie będzie  tak samo jak z Evangeliną. Przecież nie zdradzi pamięci o niej, pijąc krew innej samicy. Było tak wiele wampirów, którym pomógł, że nie miał problemów ze znalezieniem samicy  gotowej się poświęcić. Wybrał przyjaciółkę, która nie miała partnera i która, miał nadzieję,  zatrzyma jego upokorzenie i smutek dla siebie. Okazało się to koszmarem. Tak długo się wstrzymywał, że jak tylko wyczuł krew, wyszedł z  niego drapieżnik. Zaatakował swoją przyjaciółkę i pil z taką mocą, że musiał później zszywać jej  nadgarstek. Prawie odgryzł jej rękę. To, co zrobił, zaprzeczało temu, jaki był do tej pory. Zawsze był dżentelmenem,  naukowcem, lekarzem. Kimś, kogo nie dotyczyły podstawowe potrzeby swojej rasy. Ale z drugiej strony, nigdy wcześniej nie odczuwał głodu. Straszną prawdą było to, że delektował się smakiem tej krwi. Łagodny, ciepły strumień  spływający w dół gardła i potężna moc, jaka przychodziła później. Czuł przyjemność i chciał jej więcej. Wstyd przyprawił go o wymioty. Postanowił wtedy, że już nigdy nie napije się z czyichś  żył. Obietnicy dotrzymał, choć z tego powodu osłabi tak bardzo, że koncentrowanie się było jak  próba ujarzmienia wiatru. Ciągle odczuwał ssanie w żołądku, a jego ciało, potrzebując pożywienia,  którego nie mogło dostarczyć jedzenie, trawiło samo siebie, by utrzymać go przy życiu. Stracił tak  dużo na wadze, że ubrania wisiały na nim jak na wieszaku, a twarz była mizerna i szara. Jednak stan, w którym się znalazł, wskazał mu drogę. Rozwiązanie było oczywiste. Musisz nakarmić to, co jest głodne. Proces całkowicie hermetyczny, połączony z wystarczającą ilością ludzkiej krwi i... miał  swoje żywe krwinki. Patrzył pod mikroskopem, jak komórki wampirzej krwi, większe i o bardziej nieregularnych  kształtach niż ludzkie, powoli pożerały to, co im podano. Liczba ludzkich krwinek w próbce malała  i gdy znikła, był przekonany, że zdolność przetrwania komórek wampirów spadnie do zera. Musiał  tylko doprowadzić do testu klinicznego. Pobierze pół litra krwi od samicy, zmiesza ją z  odpowiednią porcją ludzkiej krwi, a potem wstrzyknie ją sobie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to  założy program dawców i magazynowania krwi. Pacjenci zostaną ocaleni. Ci, którzy odrzucą  intymność, jaką daje picie krwi, będą mogli żyć w spokoju. Uniósł głowę znad mikroskopu, uświadomiwszy sobie, że wpatrywał się w krwinki przez  dwadzieścia minut. Zamówione na lunch sałatki czekały na niego w pomieszczeniu górze. Zdjął  fartuch i przeszedł przez klinikę, zatrzymując się chwilami, by porozmawiać z pacjentami czy  personelem Klinika zajmowała około dwóch tysięcy metrów kwadrato wych i była ukryta głęboko  pod ziemią, pod jego rezydencją. Były tam sale operacyjne, mnóstwo gabinetów konsultacyjnych,  laboratorium, jego biuro i poczekalnia z niezależnym wejściem od ulicy. Przyjmował około tysiąca  pacjentów rocznie i jeździł na pilne domowe wizyty, odbierając porody i w innych nagłych  przypadkach. Jednak skoro malała populacja, to malała też liczba jego pacjentów. W porównaniu do ludzi, wampiry miały niesamowite możliwości, jeśli chodzi o zdrowie.  Ich ciała szybko się leczyły. Nie cierpieli na choroby takie jak rak, cukrzyca czy AIDS. Ale nic nie  można było zrobić, jeśli wampir miał wypadek w samo południe. Nikt nie mógł pomóc. Wampiry  umierały również podczas przemiany albo tuż po niej. Kolejnym poważnym problemem była  rozrodczość. Nawet jeśli samicy udało się począć, często nie przeżywała porodu, albo z powodu  upływu krwi, albo rzucawki. Często rodziły się martwe noworodki, a śmiertelność wśród dzieci  była niezwykle wysoka. Dla chorych, rannych lub umierających ludzcy lekarze nie byli dobrym wyborem, choć 

obydwie rasy miały wiele wspólnych cech anatomicznych. Jeśli ludzki lekarz zbadałby krew  wampira, znalazłby mnóstwo anomalii i uznałby, że ma coś, co się nadaje do opisania w fachowym  piśmie medycznym. Najlepiej było nie ściągać na siebie takiej uwagi. Jednak czasami pacjent trafiał do ludzkiego szpitala, co zdarzało się częściej od czasu  wprowadzenia numeru 911 i karetek pogotowia. Jeśli wampir był w tak kiepskim stanie, że stracił  przytomność z dala od miejsca zamieszkania, istniało niebezpieczeństwo, że zostanie znaleziony i  przewieziony na ludzką izbę przyjęć. Wyciągnięcie go stamtąd, wbrew fachowej opinii lekarskiej,  zawsze było problemem. AGRHES nie byt arogancki, ale wiedział, że jest najlepszym lekarzem, jakiego miała jego rasa.  Dwukrotnie kończył Harvardzką Szkołę Medyczną, raz pod koniec dziewiętnastego wieku i potem  znowu w latach osiemdziesiątych dwudziestego. W obu przypadkach napisał w podaniu, że jest  inwalidą i szkoła zapewniła mu specjalne warunki nauki. Nie mógł uczęszczać na zajęcia, ponieważ  odbywały się w ciągu dnia, ale jego psaniec mógł robić notatki i oddawać za niego prace  egzaminacyjne. Agrhes czytał wszystkie teksty, korespondował z profesorami i nawet uczęszczał na  seminaria i debaty, które odbywały się po zmroku. Zawsze kochał szkołę. Kiedy wszedł na górę, nie zdziwił się, widząc, że Marissa nie zeszła na dół do jadalni, choć  posiłek serwowany był zawsze o pierwszej w nocy. Udał się do jej pokoju. ­ Marissa? ­ powiedział i zapukał do drzwi. ­ Marisso, już czas coś zjeść. ­ Zajrzał do środka.  Światło ze świecznika w holu wpadło do pokoju, przecinając ciemność złotym promieniem. Okna  były wciąż pozasłaniane i nie paliła się żadna z lamp. - Marisso, kochanie? ­ Nie jestem głodna. Agrhes przestąpił przez próg. Widział jej łóżko z baldachimem i małe wybrzuszenie jej ciała  pod kołdrą. ­ Ale wczoraj i dziś nie jadłaś. ­ Zejdę później. Zamknął oczy, rozumiejąc, że noc wcześniej była karmiona. Za każdym razem po tym, jak  widziała Ghroma, zamykała się w sobie na kilka dni. Pomyślał o żywych komórkach w swoim laboratorium. Ghrom może być królem z urodzenia i może mieć z nich najczystszą krew, ale ten wojownik  był skurwysynem. Zdawał się w ogóle nie przejmować tym, co robił Marissie. Choć może nawet  nie zdawał sobie sprawy, jaki jest dla niej okrutny. Trudno powiedzieć, co z tych dwóch rzeczy  było gorsze. ­ Poczyniłem ważne postępy ­ powiedział Agrhes, pod­ chodząc i siadając na łóżku. ­ Uwolnię cię. ­ Od czego? ­ Od tego... oprawcy. ­ Nie mów tak o nim. Zgrzytnął zębami. ­ Marisso... ­ Ja nie chcę się od niego uwalniać. ­ Jak możesz tak mówić? Traktuje cię bez szacunku. Wzdragam się na samą myśl o tym brutalu  żywiącym się tobą w jakimś ciemnym zaułku... ­ Chodzimy do domu Hardhego. On ma tam swój pokój. Myśl, że kontaktowała się z kolejnym z tych wojowników, nie napawała go radością. ­ Wszyscy byli straszni, a niektórzy wręcz przerażający. Rozumiał, że Bractwo Czarnego Sztyletu było złem koniecznym służącym obronie rasy i  wiedział, że powinien być wdzięczny za ich protekcję. Tyle że myśląc o nich, nie czul niczego poza  lękiem. Świat był niebezpieczny, wrogowie rasy potężni i konieczność posiadania takich tworów  jak ci wojownicy była tragedią.

­ Nie musisz się tak męczyć. Marissa odwróciła się do niego plecami. ­ Zostaw mnie. Agrhes wstał. Jego wspomnienia o Marissie, zanim zaczęła służyć ich strasznemu królowi,  były bardzo mgliste. Przypominał sobie zaledwie skrawki obrazów i obawiał się, że ta radosna i uśmiechnięta  twarz młodej kobiety już nigdy nie wróci. A co było na jej miejscu? Ponury i przygnębiony cień, snujący się po jego domu, tęskniący  za mężczyzną, który traktował ją kompletnie bez szacunku. − Mam nadzieję, że przemyślisz sprawę lunchu ­ powiedział łagodnie. ­ Bardzo bym się ucieszył z  twojego towarzystwa. Cicho zamknął za sobą drzwi i zszedł na dół zdobionymi, kręconymi schodami. Stół w  jadalni był zastawiony tak jak lubił, z pełną, porcelanową zastawą, kieliszkami i srebrnymi  sztućcami. Usiadł na końcu lśniącego stołu i jeden z jego psańców podszedł, by nalać mu trochę  wina. Spoglądając na ustawiony przed nim talerz sałaty, zmusił się do uśmiechu. ­ Ta sałata wygląda bardzo apetycznie, Karolino. Karolina pochyliła głowę. Jej oczy zalśniły w odpowiedzi na pochwałę. ­ Poszłam dziś na stoisko ze zdrową żywnością, by wybrać dla ciebie liście. ­ Świetnie, i bardzo to doceniam. ­ Gdy został sam w wytwornym pomieszczeniu, Agrhes zaczął  kroić zieleninę. Pomyślał o siostrze, zwiniętej w kłębek pod kołdrą w swoim pokoju. Agrhes był lekarzem z przekonania i wyboru, wampirem, który całe swoje życie poświęcił  służbie dla innych. Ale jeśli kiedykolwiek Ghrom byłby na tyle ranny, by przyjść do niego, Agrhes  musiałby się zastanowić, czy nie pozwolić na to, by potwór nie wykrwawił się na śmierć. Albo zabić go na stole operacyjnym jednym złym ruchem skalpela.

Rozdział 10 BETH POWOLI ODZYSKIWAŁA PRZYTOMNOŚĆ. To było jak wynurzanie się po perfekcyjnie  wykonanym skoku do wody. Gdy wracała z ochronnego świata snu, jej ciało promieniało  zadowoleniem. Coś dotykało jej czoła. Zamrugała powiekami. Długie męskie palce gładziły jej nos. Przesunęły się po jej policzku  na brodę. W sączącej siękuchni delikatnej poświacie widziała leżącego obok mężczyznę. Był  niezwykle skupiony na odkrywaniu jej twarzy Miał zamknięte oczy, wystające brwi były ściągnięte,  a gęste rzęsy dotykały królewskich policzków. Leżał na boku jego ramiona były jak góra,  całkowicie zasłaniały widok na znajdujące się za nim szklane drzwi. Mój Boże, był potężny. I wspaniale umięśniony. Jego ramiona były rozmiaru jej ud. Tors miał tak zbudowany, jakby pod skórą przemycał  wałki do malowania. Miał umięśnione i twarde nogi, a jego członek był tak wielki i wspaniały jak  cała reszta jego ciała. Gdy po raz pierwszy podszedł do niej nago, była zszokowana. Na jego ciele  nie było żadnego owłosienia. Po prostu gładka skóra naciągnięta na twarde mięśnie. Zastanawiała się, czemu się golił, nawet na dole. Może był kulturystą. Choć czemu miałby iść na całość z maszynką do golenia ­ było zagadką. Jej pamięć o tym, co się między nimi wydarzyło, była dość mglista. Nie mogła sobie  przypomnieć, w jaki sposób znalazł się w jej mieszkaniu. Albo co do niej powiedział. Ale  wszystko, co robili w pozycji horyzontalnej, było niezwykle klarowne. Co miało sens, biorąc pod uwagę fakt, że dał jej pierwsze orgazmy w jej życiu. Jego palce przeszły przez podbródek i dotarły do ust. Musnął jej dolną wargę swoim  kciukiem. ­ Jesteś piękna ­ wyszeptał. Miał jakiś subtelny akcent, miękko podkreślał niektóre zgłoski. „To oczywiste" ­ pomyślała. Kiedy ją dotykał, czuła się piękna. Jego usta dotknęły jej, ale niczego nie chciał. Pocałunek nie był żądaniem. Był raczej  podziękowaniem. Gdzieś w pokoju zadzwoniła komórka. Dzwonek nie pochodził z jej telefonu. Poruszył się tak szybko, że aż podskoczyła. W jednym momencie był przy niej i zaraz  potem przy swojej kurtce. Otworzył telefon. ­ Co tam? ­ Głos, który mówił jej, że jest piękna, zniknął. Teraz brzmiał jak warczenie. Owinęła się prześcieradłem.                                  ­ Spotkamy się u H. Daj mi dziesięć. Rozłączył się, włożył telefon z powrotem do kurtki i podniósł spodnie. Wizja ubrania się sprowadziła ją do rzeczywistości. Boże, czy ona właśnie uprawiała seks, naprawdę niesamowity seks z kompletnie obcym  facetem? − Jak masz na imię? ­ spytała. Gdy podciągał spodnie na uda, miała świetny widok na jego pupę. ­ Ghrom. ­ Podszedł do stołu, wziął swoje okulary i usiadł obok niej. ­ Muszę już iść. Mogę nie wrócić dziś w nocy, ale spróbuję. Nie chciała, żeby wychodził. Lubiła, jak jego ciało zajmuje większą część materaca.  Wyciągnęła do niego rękę, ale ją powstrzymał. Nie chciała się narzucać. ­ Nie, dotknij mnie ­ powiedział, pochylając się i dając jej dostęp do swojego ciała. Położyła dłoń na jego piersi. Miał ciepłą skórę, jego serce pulsowało równomiernie. Zauważyła, że miał okrągłą bliznę na lewej stronie piersi. ­ Muszę o coś zapytać, Ghrom. ­ Jego imię brzmiało dobrze, choć było dziwne. ­ Co ty tu, do 

cholery, robisz? Uśmiechnął się lekko, jakby zadowolony z jej podejrzeń. ­ Jestem tu, żeby się tobą zająć, Elisabeth. To mu się faktycznie udało. ­ Beth, mówią na mnie Beth. Przechylił głowę. ­ Beth. Wstał i sięgnął po koszulę. Przejechał ręką z przodu, jak by szukając guzików. „Wiele nie znajdzie" ­ pomyślała. Większość z nich była na podłodze. ­ Masz tu kosz na śmieci? ­ spytał, jakby uświadamiając sobie to samo co ona. ­ Tam, w rogu. ­ Gdzie? Wstała, okrywając się wciąż prześcieradłem, i wzięła koszulę. Wyrzucenie jej zdawało się  zmarnowaniem okazji. Gdy znowu na niego spojrzała, zakładał na gołą skórę czarną kaburę. Na  środku klatki piersiowej miał dwa skrzyżowane ze sobą sztylety, skierowane rękojeściami w dół. Dziwne, ale widok tej broni ją uspokoił. Odczuła ulgę, że było jakieś logiczne uzasadnienie  dla jego obecności. ­ Czy to był Butch? ­ Butch? ­ Który kazał ci mnie chronić. Założył kurtkę. Jej krój jeszcze bardziej poszerzał jego ramiona. Skóra była tak czarna, jak  jego włosy. Na kołnierzu miał wyszyte czarną nicią jakieś skomplikowane wzory. ­ Ten facet, który cię wczoraj zaatakował ­ spytał ­ był nieznajomym? ­ Tak. ­ Założyła ręce na piersi. ­ Policja dobrze cię traktowała? ­ Zawsze mnie dobrze traktują. ­ Powiedzieli ci, jak się nazywa? Skinęła głową.  ­ Tak, i nie mogłam w to uwierzyć. Kiedy Butch mi powiedział, myślałam, że żartuje. Billy Riddle  brzmi jak ktoś z Ulicy Sezamkowej, a nie gwałciciel, ale z całą pewnością wiedział, co robi, i  musiał mieć jakąś praktykę... Przerwała nagle, bo twarz Ghroma przybrała tak bezwzględny wyraz, że aż się cofnęła. Jezu, jeśli Butch był niebezpieczny, to ten facet był śmiertelnie groźny. Ale po chwili jego twarz się zmieniła, jakby zakopał swoje emocje, wiedząc, że trochę ją  przestraszył. Poszedł do łazienki i otworzył drzwi. Bu wskoczył mu na ręce i w ciężkim powietrzu  słychać było równe i ciche mruczenie. Tyle że to z pewnością nie jej kot mruczał. Gardłowe mruczenie wydobywało się z ust mężczyzny, który trzymał jej pupilka w swoich  ramionach. Bu był zachwycony poświęconą mu uwagą, pocierając głowę o szeroką dłoń, która go  głaskała. ­ Dam ci numer mojej komórki, Beth. Musisz do mnie zadzwonić, gdybyś w jakiś sposób poczuła  się zagrożona. Postawił kota na ziemi i wyrecytował numer, każąc jej go powtarzać, aż zapamiętała. ­ Jeśli nie zobaczymy się dziś w nocy, chcę, żebyś przyszła jutro rano na Wallace Avenue, pod  numer 816. Tam ci wszystko wyjaśnię. Potem tylko na nią spojrzał. ­ Chodź tutaj ­ powiedział. Jej ciało posłuchało, zanim jej umysł zrozumiał komendę. Gdy zbliżyła się do niego, on objął ją ramieniem w talii i przycisnął mocno do ciała.  Zanurzył rękę w jej włosach, a jego gorące i głodne usta znalazły jej. Czuła przez jego skórzane  spodnie, że znowu jest gotowy na seks.

A ona była gotowa na przyjęcie go. Gdy uniósł głowę, jego dłoń od niechcenia wędrowała po jej obojczyku. ­ Tak nie miało być. ­ Czy Ghrom to twoje imię czy nazwisko? ­ Oba. ­ Pocałował ją w szyję, ssąc skórę. Odchyliła głowę i jego język przesuwał się po gładkiej  kolumnie. ­ Beth? ­ Hmm? ­ Nie martw się o Billy'ego Riddle'a. Dostanie, co mu się należy. Pocałował ją szybko i wyszedł przez szklane drzwi. Dotknęła ręką szyi, gdzie ją polizał, i  odczuła mrowienie. Podszła szybko do okna i odsłoniła zasłony, ale już zniknął Ghrom zmaterializował się w salonie Hardhego. Nie spodziewał się, że tak potoczy się ten wieczór, a do datkowe komplikacje na pewno nie  pomogą. Ona była córką Hardhego. Wkrótce cały jej świat legnie w gruzach, a co gorsza, dzień  wcześniej była ofiarą ataku seksualnego. Gdyby był dżentelmenem, zostawiłby ją w spokoju. Jasne. Tylko kiedy ostatni raz zachował się, jak przystało na jego rodowód? Stanął przed nim Rankohr. Wampir miał na sobie długi, czarny płaszcz nałożony na  skórzane ubranie i ten kontrast z jego jasną karnacją zapewne robił wrażenie. Wszyscy dobrze  wiedzieli, że bezlitośnie wykorzystuje swoją urodę do zdobywania płci przeciwnej i że po nocy  ciężkiej walki jego receptą na relaks jest kobieta. Lub dwie. Gdyby seks był jedzeniem, Rankohr, zwany też Hollywoodem, byłby obrzydliwym  grubasem. Ale on nie był tylko ładną buzią. Był najlepszym wojownikiem Bractwa. Najmocniejszym,  najszybszym, najbardziej pewnym siebie. Urodzony z nadmiarem siły fizycznej, preferował walkę  wręcz z reduktorami, używając sztyletów tylko na koniec. Utrzymywał, że to jedyny sposób, by  mieć jakąś satysfakcję z wykonywanej pracy. Inaczej walki nie trwały zbyt długo. Spośród wszystkich braci Hollywood był tym, o kim mówili młodzi przedstawiciele rasy,  kogo podziwiali i kim chcieli być. Tyle tylko, że jego fanklub widział jedynie zewnętrzny blichtr i  zgrabne ruchy. Rankohr był przeklęty. Dosłownie. Popadł w poważne kłopoty tuż po swojej przemianie.  Pani Kronik, ta nadprzyrodzona istota, która czuwała nad rasą od początku, cholernie go ukarała.  Dwieście lat terapii awersyjnej, która dawała o sobie znać za każdym razem, gdy się denerwował. Żal było łajdaka.                                  ­ Jak tam dzisiaj? ­ spytał Rankohr. Ghrom zamknął na chwilę oczy. Przeszyła go wizja zamazanej postaci Beth, z uniesionym  ciałem, uchwycona, gdy uniósł głowę spomiędzy jej nóg. Gdy wyobraził sobie, jak znowu ją  smakuje, jego dłonie zacisnęły się z chrzęstem w pięści. „Jestem głodny" ­ pomyślał.                                  ­ Jestem gotów do akcji ­ powiedział.                                  ­ Zaraz, a co to? ­ Rankohr zażądał wyjaśnień.                                  ­ Niby co? ­ Ten wyraz twojej twarzy. I, Chryste, gdzie zgubiłeś koszulę?                                  ­ Zamknij się. ­ A niech mnie... Cholera ­ roześmiał się Rankohr. ­ Miałeś jakąś cizię dziś wieczorem, prawda? Beth nie była cizią. Nie ma takiej opcji i to nie dlatego, że była córką Hardhego. ­ Przymknij się, Rankohr, nie jestem w nastroju. ­ Hej, ja jestem ostatnią osobą, która może cię krytykować. Ale muszę spytać, czy była w miarę  dobra? Bo nie wyglądasz na zbyt wyluzowanego, bracie. Może ja nauczę ją paru rzeczy, a potem ty  ją jeszcze raz wypróbujesz...

Ghrom błyskawicznie przycisnął Rankohra do ściany, prawie zrywając lustro jego  ramionami. Albo zamkniesz jadaczkę, albo będziesz kilkanaście centymetrów krótszy. Twój wybór,  Hollywood. ­ Rankohr tylko się wygłupiał, ale było coś w jego słowach, co wkurzyło Ghroma. ­  Czy dokonałeś już wyboru? ­ wycedził. ­ I'm feeling you ­ zanucił Hollywood. Miał na twarzy szeroki uśmiech, jego zęby błysnęły w  przystojnej twarzy. ­ Ale daj spokój i wyluzuj trochę. Zwykle nie tracisz czasu na kobitki, więc się  cieszę, że ci się udało. Nic poza tym. Ghrom go puścił. ­ Choć, serio, nie mogła być tak... Ghrom wyjął sztylet i wbił go w ścianę, zaledwie kilka  centymetrów od czaszki Rankohra.  „Dźwięk stali przebijającej tynk jest dosyć ciekawy" ­ pomyślał. ­ Nie będziesz o tym ze mną więcej gadać, kapujesz? Wampir potaknął wolno głową, mając wibrujący sztylet obok ucha. ­ Jasne. Całkowicie rozumiem. Rozmowa skończona. Głos Tohrtura przerwał napięcie. ­ Kurczę, Rankohr znowu się naćpałeś? Ghrom pozostał jeszcze chwilę w bezruchu, by się upewnić, że został właściwie  zrozumiany, po czym wyjął sztylet ze ściany, wycofał się i zaczął krążyć po pokoju, obserwując  nadchodzących członków Bractwa. Gdy przyszedł Vrhedny, Ghrom odciągnął wojownika na stronę. ­ Chcę, żebyś mi oddał przysługę. ­ Mów tylko, co mam zrobić. ­ Ludzki samiec. Billy Riddle. Chcę, żebyś wyczarował w swoim komputerze jego adres. V pogładził się po brodzie. ­ Jest stąd? ­ Tak sądzę. ­ Uznaj zadanie za wykonane, panie. Gdy przybyli wszyscy, nawet Zbihr, który zaszczycił ich tym razem punktualnością,  Ghrom rozpoczął spotkanie. ­ Czego dowiedzieliśmy się z telefonu Straussa, V? Vrhedny zdjął z głowy czapkę, przeciągnął ręką po swoich czarnych włosach i założył ją z  powrotem,  ­ Nasz chłopczyk lubił trzymać z mięśniakami, kandydatami do woja i fanami Jackiego Chana.  Mamy telefony do siłowni Golda z halą do paintballa i dwóch szkół sztuk walki. Aaa, i jeszcze lubił  samochody, bo w telefonie był też numer do warsztatu. ­ Coś osobistego? ­ Co nieco. Jeden numer stacjonarny, który odłączono dwa dni temu. Inne to komórki, nie do  namierzenia, nie miejscowe. Próbowałem każdy numer kilka razy i nikt nie odbierał. Szlag trafi te  komórki.  - Szukałeś jego danych w sieci? ­ Tak, typowe młodociane gówno z nadmiarem przemocy. Idealnie  pasuje do profilu reduktora. ­ A co z jego domem? ­ Ghrom spojrzał przez ramię na bliźniaków. Furiath zerknął na brata i zaczął mówić. ­ Trzypokojowe mieszkanie nad rzeką. Żył sam. Za  dużo tam nie miał. Kilka gnatów pod łóżkiem i trochę srebrnej amunicji. Kamizelkę z kevlaru.  Kolekcję porno, której najwyraźniej już nie używał.                                   ­ Masz jego słój?                                  ­ Tak, mam go u siebie. Zaniosę go do krypty później. ­ Dobra. ­ Ghrom przyjrzał się grupie. ­ Rozdzielamy się. Posprawdzajcie te adresy. Chcę się dostać  do środka tych budynków. Szukamy ich centrum operacyjnego w tym rejonie. Podzielił braci w pary, zabierając Vrhednego ze sobą. Bliźniakom kazał iść do siłowni  Golda i sprawdzić miejsce z paintballem. Tohr i Rankohr mieli sprawdzić szkoły walki.

On i Vrhedny zajmą się warsztatem samochodowym i miał nadzieję, że im się powiedzie. Bo jeśli ktoś przygotowuje bombę samochodową, to czy nie przyda mu się podnośnik  hydrauliczny? Zanim wszyscy wyszli, podszedł do niego Hollywood z niezwykle jak na niego poważną  miną. ­ Ghrom wiesz, że potrafię być dupkiem ­ powiedział. ­ Nie chciałem cię urazić i więcej nie będę  drążyć tematu. Ghrom się uśmiechnął. Z Rankohrem było tak, że miał beznadziejną kontrolę nad swoimi  odruchami. Co tłumaczyło zarówno jego niewyparzoną gębę, jak i erotomanię. Problem był wystarczająco poważny, gdy był sobą. Gdy działała klątwa, momentalnie  przeistaczał się w bestię. ­ Mówię serio, stary ­ powiedział wampir. Ghrom klepnął go w ramię. Generalnie jednak ten skurczybyk był wspaniałym gościem.  ­ Wybaczone i zapomniane. ­ Wiesz, że zawsze możesz mnie stłuc, jak zechcesz. ­ Wierz mi, że chętnie skorzystam. Pan X podjechał do alejki w śródmieściu, która była nieoświetlona i z obu stron dochodziła  do ulic. Po zaparkowaniu minivana przodem za dużym śmietnikiem, przerzucił sobie przez ramię  Cherry Pie i odszedł dwadzieścia metrów od samochodu. Jęczała trochę, kiwając się na jego  plecach, jakby nie chciała, by ruch ją obudził. Położył ją na ziemi i wcale z nim nie walczyła. Gdy  podciął jej gardło.  Przyglądał się przez chwilę jak jasna krew spływa po jej szyi. W ciemności wyglądała jak  olej samochodowy. Dotknął jej koniuszkiem palca. Jego nos wykrył różne choroby i zastanawiał  się, czy wiedziała, że ma zaawansowaną żółtaczkę typu C. W sumie robił jej przysługę zaoszczędzając nieprzyjemnej i powolnej śmierci. No nie, nie  było też tak, że gdyby była w świetnym zdrowiu, to zabicie jej by go zmartwiło. Wytarł palec  krawędź jej spódnicy i podszedł do kupki śmieci. Stary materac nadawał się idealnie. Oparł go o  ceglaną ścianę i usiadł, nie zwracając uwagi na smród potu i zgnilizny, jaki się z niego wydobywał.  Wyciągnął swój pistolet na strzałki i czekał. Świeża krew przyciągała cywilne wampiry jak wrony do padliny. I faktycznie, wkrótce na końcu alejki pojawiła się jakaś postać. Nadchodzacy rozejrzał się  na wszystkie strony i ruszył naprzód. Pan X wiedział, że nadchodzący jest tym, kogo się  spodziewał.  Cherry była dobrze ukryta w ciemnościach. Nie było nieczego, co mogłoby skierować  kogoś w jej stronę, oprócz delikatnego zapachu krwi. Ale tego ludzkie nosy nie czuły. Młody samiec był chciwy w swoim pragnieniu i rzucił się na Cherry jakby ktoś postawił  przed nim kolację. Zajęty piciem był kompletnie zaskoczony, gdy pierwsza strzałka ugodziła go w  ramię. Intynkt kazał mu chronić pokarm, więc zaciągnął Cherry za jakieś pogięte puszki i śmieci. Gdy dostał drugą strzałkę, odwrócił się nagle i podskoczył, kierując wzrok w stronę  materaca. Pan X spiął się ale młodzian ruszył na niego raczej z agresją niż umiejętnościami. Jego  ruchy były nieskoordynowane, co sugerowało, że wciąż uczył się kontroli po przejściu przemiany.  Dwie kolejne strzałki nie spowolniły jego ruchów. Widocznie demosedan, środek do usypiania  koni, nie był wystarczający. Zmuszony stanąć do walki, pan X ogłuszył go z łatwością kopniakiem  w głowę. Samiec zawył z bólu i upadł na brudny asfalt. Zamieszanie zwróciło czyjąś uwagę. Na szczęście było to tylko dwóch reduktorów, a nie ciekawscy ludzie, czy co gorsza  policjanci. Reduktorzy zatrzymali się na końcu alejki i po krótkiej naradzie ruszyli, by zbadać  sprawę. Pan X zaklął. Nie był gotowy by się ujawniać, ani wyjaśniać, co tu robi. Musiał sam  wypróbować swoją strategię zbierania informacji, zanim ją przedstawi Korporacji i wyznaczy 

reduktorom ich role. W końcu lider nie powinien rozdzielać zadań, których sam nie sprawdził, ani  nie potrafił dobrze wykonać.  No i chodziło jeszcze o własny interes. Ktoś spośród zabójców może się udać do Omegi i  albo przedstawić plan jako swój albo skrytykować początkowe błędy proceduralne. Wiadomo było,  że Omega zawsze słucha inicjatyw i nowych pomysłów. A jeśli chodzi o lojalność, to zawsze  można ją było pobudzić jakimś silnym środkiem. Co najważniejsze, jego wersja dymisji była szybka i straszna, o czym trzy noce wcześniej  przekonał się były szef pana X. Pan X wyrwał strzałki z ciała wampira. Wolałby go zabić, ale nie było już czasu.  Zostawiając go jęczącego na chodniku, X pobiegł alejką wzdłuż ścian budynków. Nie włączał  świateł pojazdu, aż dołączył do innych samochodów. 

Rozdział 11 ZADZWONIŁ BUDZIK i Beth momentalnie go wyłączyła. Jednak rozdzwonił się ponownie. Nie spała już co najmniej od godziny, jej myśli hałasowały w głowie jak kosiarka do trawy.  Z nadejściem świtu tajemnica ekscytującej nocy zbladła i nagle musiała zdać sobie sprawę i tego,  co zrobiła. Seks bez zabezpieczenia z kompletnie nieznajomym był cholernie gwałtowną pobudką. Co ona sobie w ogóle myślała? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiła. Zawsze była  zabezpieczona. Dzięki Bogu brała pigułki, żeby regulować swoje sporadyczne miesiączki, ale w  brzuchu jej się przewracało na samą myśl o potencjalnych konsekwencjach. Kiedy go znowu zobaczy, zapyta, czy jest czysty i bez chorób i trzeba się modlić, żeby  usłyszała odpowiedź twierdzącą. A także prawdziwą. Może gdyby chodziła na więcej randek, miałaby już jakąś wprawę. Ale kiedy ostatni raz z  kimś spała? Dawno temu. Dawniej niż termin przydatności do użycia prezerwatyw. Ten wydłużony  okres suszy erotycznej był w takim samym stopniu spowodowany jej brakiem zainteresowania, jak i  jakimś oporem moralnym. Faceci po prostu nie byli wysoko na jej liście priorytetów. Byli gdzieś  tam obok konieczności mycia zębów i serwisowania samochodu, którego zresztą już nie miała. Często się zastanawiała, co z nią jest nie tak, zwłaszcza gdy obserwowała spacerujące i  trzymające się za ręce pary. Większość ludzi w jej wieku umawiała się z kim popadnie, próbując  znaleźć materiał na ślubny kobierzec. Nie ona. Nie odczuwała żadnej potrzeby, by być z facetem i  nawet zastanawiała się, czy nie jest lesbijką. Problem w tym, że nie czuła żadnego pociągu do  kobiet. Ostatnia noc była zatem objawieniem. Przeciągnęła się, czując miłe napięcie w udach. Zamykając oczy, poczuła go w sobie, jego  zgrubienie pulsowało i wycofywało się aż do tego ostatecznego momentu, gdy jego ciało potężnie  zadrżało, a jego ramiona zmiażdżyły ją w uścisku. Jej ciało wyprężyło się mimowolnie, wizja  wyobraźni była tak silna, że poczuła mrowienie między nogami. Echo tamtych orgazmów  spowodowało, że przygryzła wargi. Westchnęła i podniosła się, zmierzając do łazienki. Gdy  zobaczyła w koszu koszulę, którą z siebie zerwał, podniosła ją i przyłożyła do nosa. Czarny materiał pachniał jak on. Mrowienie się nasiliło. Skąd on i Butch się znali? Był w policji? Nigdy go wcześniej nie widziała, ale było ich tylu, że nie wszystkich poznała. „Obyczajówka" ­ pomyślała. Musi być z obyczajówki. Albo dowodzi grupą  antyterrorystyczną. Może SWAT? Był z pewnością takiego rodzaju facetem, który szukał kłopotów i przynosił głowy  winowajców, gdy już ich znalazł. Czując się, jakby miała szesnaście lat, wsadziła koszulę pod poduszkę. Zobaczyła swój  biustonosz, który jej zdjął, na podłodze. Dobry Boże, przód został rozcięty czymś bardzo ostrym. Dziwne. Po szybkim prysznicu i jeszcze szybszym śniadaniu, składającym się z dwóch owsianych  ciastek, krakersów i soku I kartonika, poszła do biura. Była w swoim boksie z pół godziny, patrząc  na wygaszacz ekranu, gdy zadzwonił telefon. To był Jose. ­ Znowu mieliśmy pracowitą noc ­ powiedział, ziewając. ­ Bomba? ­ Nie, trup. Znaleziono prostytutkę na rogu Trzeciej i Trafik, jak przyjdziesz na komendę, to możesz  zobaczyć zdjęcia. Przeczytać raport. Oczywiście nieoficjalnie. ­ Była na ulicy dwie minuty po  odłożeniu słuchawki. POMyślała, że najpierw pojedzie na komendę, a potem pod ten adres na  Wallace Avenue. Nie będzie udawać, że nie tęskni za swoim nocnym gościem.

Gdy szła na komendę, ranne światło świeciło niemiłosiernie i sięgnęła do torebki po okulary  przeciwsłoneczne. Gdy i one nie wystarczyły, przysłoniła czoło dłonią. Z ulgą weszła do chłodnego  i zacienionego budynku komendy policji. Josego nie było u siebie, ale ze swojego biura wyszedł Butch. Uśmiechnął się do niej słabo; uśmiech był widoczny tylko w kącikach jego orzechowych  oczu. ­ Musimy przestać się tak spotykać. ­ Słyszałam, że macie nową sprawę. ­ Jasne, że słyszałaś. ­ Możesz to skomentować, detektywie? ­ Dziś rano wydaliśmy komunikat. ­ Który z pewnością mówił o niczym. Ejże, nie możesz mi poświęcić kilku minut? ­ Nie, jeśli to będzie oficjalnie. ­ A jeśli nie? Wyjął z kieszeni gumę do żucia, dokładnie rozwinął papierek, włożył sobie blady kawałek  do ust i ugryzł. Zdawało jej się, że jakiś czas temu palił, ale dawno nie widziała go z papierosem. Co pewnie tłumaczyło wszystkie te gumy. ­ Nieoficjalnie, 0'Neal ­ potwierdziła. ­ Przysięgam. Skinął głową przez ramię.  ­ W takim razie będą nam potrzebne zamknięte drzwi. Jego biuro było mniej więcej takich rozmiarów, jak jej boks w gazecie, ale przynajmniej  miało drzwi i okno. Jednak meble miał już gorsze. Stare biurko, które wyglądało, jakby służyło za  warsztat stolarski. Góra była w kawałkach, a lakier tak porysowany, że wręcz pochłaniał światło  jarzeniówki. Zanim usiadł, rzucił jej jakieś akta. ­ Znaleziono ją za mnóstwem puszek i śmieci. Większość jej krwi spłynęła do ścieku, ale koroner  znalazł ślady heroiny w organizmie. Tego wieczoru uprawiała też seks, no ale to żadna nowina. ­ Boże, to przecież Mary ­ powiedziała Beth, widząc makabryczne fotografie, i usiadła ciężko w  fotelu. ­ Dwadzieścia jeden lat. ­ Butch zaklął pod nosem. ­ Co za pieprzona strata. ­ Znam ją. ­ Z komendy? ­ Z dzieciństwa. Przez pewien czas byłyśmy w jednym domu dziecka. Potem czasem ją spotykałam.  Zwykle tutaj. Mary Mulcahy była śliczną, małą dziewczynką. Tylko przez rok była z Beth w jednym  sierocińcu. Potem została odesłana do swojej biologicznej matki. Dwa lata później znowu trafiła do  domu dziecka, gdy w wieku 7 lat została zostawiona na tydzień bez opieki. Opowiadała, że żywiła  się surową mąką, gdy skończyło się jedzenie. ­ A ty dlaczego byłaś w bidulu? ­ zapytał Butch, patrząc na nią w zamyśleniu. ­ A jak myślisz? Brak rodziców. ­ Zamknęła akta i odsunęła je od siebie. ­ Znaleźliście jakąś broń? Jego oczy się zwęziły, ale nie gniewnie. Zdawało się, że rozważa, czy ma odpuścić i  pozwolić jej zmienić temat. ­ Broń? ­ naciskała dalej. ­ Kolejna gwiazdka do rzucania. Miała na sobie ślady krwi, ale nie jej. Znaleźliśmy też w dwóch  miejscach ślady prochu, jakby ktoś odpalił race i zostawił je na ziemi. Trudno sobie wyobrazić,  żeby zabójca chciał zwrócić uwagę na ciało. -Myślisz, że to, co się stało z Mary i bomba w samochodzie mają ze sobą coś wspólnego? Wzruszył niedbale ramionami. ­ Może, ale jeśli ktoś faktycznie wyrównywał rachunki, to uderzyłby wyżej niż w nią. Zdjęliby jej 

alfonsa.           Beth zamknęła oczy, wyobrażając sobie Mary jako pięciolatkę z pozbawioną głowy lalką  Barbie pod pachą w podartej sukience. − Chociaż może ­ powiedział Butch ­ to dopiero się zaczyna. Usłyszała, jak odsuwa krzesło i spojrzała na niego gdy wstał zza biurka i podszedł do niej. ­ Masz dziś jakieś plany na kolację? ­ Kolację? ­ Tak. Ty i ja. Twardziej ją zapraszał? Znowu? Beth wstała, chcąc być na tym samym poziomie, co on. ­ Tak. Nie, to znaczy dzięki, ale nie. Nawet jeśli nie łączyła ich w pewnym sensie praca, miała inne plany. Niewiarygodne, ale  zostawiała sobie wolną rękę, w razie gdyby facet w skórze chciał się z nią zobaczyć także dziś  wieczorem. Cholera, jedno dobre dymanko i już myślała, że coś się dzieje? Musi zejść na ziemię. Butch uśmiechnął się cynicznie. ­ Kiedyś rozgryzę, dlaczego mnie nie lubisz. ­ Lubię cię. Nie dajesz sobą pomiatać i choć nie pochwalam twoich metod, to nie mogę powiedzieć,  że się nie ucieszyłam, gdy złamałeś nos Billy'emu Riddle. Bruzdy na twarzy Butcha złagodniały. ­ Dzięki, że przysłałeś mi wczoraj swojego kumpla ­ powiedziała, zakładając torbę na ramię. ­ Choć  muszę przyznać, że na początku piekielnie mnie wystraszył. „Tuż przed tym, kiedy pokazał mi, jak najlepiej używać swojego ciała" ­ pomyślała. ­ Kumpla? ­ Butch zmarszczył brwi. ­ Wiesz, tego, co wygląda jak jakaś gotycka zjawa. Jest z obyczajówki, tak? ­ O czym ty, do diabła, mówisz? Nikogo do ciebie me wysyłałem. Krew odpłynęła jej z twarzy. Rosnące podejrzenie i obawa malujące się na twarzy Butcha sprawiły, że nie chciała  odświeżać mu pamięci. ­ Pomyłka ­ powiedziała, ruszając do drzwi. Butch złapał ją za ramię.  ­ Kto, do cholery, był wczoraj u ciebie? Sama chciałaby wiedzieć. ­ Nikt. Już powiedziałam, że to pomyłka. Do zobaczenia później. Biegła korytarzem z sercem bijącym w trzy razy szybszym tempie. Gdy znalazła się na  zewnątrz, skrzywiła się pod uderzeniem promieni słońca. Jedno było jasne: Nie ma takiej możliwości, żeby spotkać się z tym mężczyzną, choć 816  Wallace Avenue leżało w najlepszej części miasta i był środek dnia. 0 szesnastej Ghrom był na krawędzi eksplozji. Nie mógł wczoraj wrócić do Beth, a ona nie  pojawiła się rano. To, że nie przyszła, mogło oznaczać tylko dwie rzeczy: coś jej się stało albo go olała.  Sprawdził palcami zegar Braillea. Do zmroku pozostało jeszcze sporo czasu. Cholernie długie lato. O wiele za długie. Poszedł do łazienki, spłukał twarz wodą i oparł ręce na marmurowym blacie. Przyjrzał się  sobie w świetle świecy stojącej obok umywalki. Nie widział nic poza niewyraźną plamą czarnych  włosów, rozmazanymi brwiami i zarysem twarzy. Był wykończony. Przez cały dzień nie zmrużył oka, a poprzednia noc kompletnie pozbawiła  go energii. Jedynie ten fragment z Beth. To było... Zaklął i wytarł się ręcznikiem.

Boże, co się z nim działo? Kochanie się wczoraj z tą kobietą było najgorszym ze złych  wydarzeń ostatnich 24 godzin. Teraz dzięki tej fantastycznej małej przerwie nie mógł się na niczym  skupić, był w stanie ciągłego podniecenia i miał podły nastrój. Przynajmniej to ostatnie nie było niczym nowym Cholera, wczoraj było totalną klapą. Gdy bracia rozeszli się wczoraj po zebraniu, on i Vrhedny udali się na drugi koniec miasta,  by sprawdzić warsztat samochodowy. Był zamknięty na cztery spusty i po sprawdzeni z zewnątrz, a  także włamaniu się do środka stwierdzili że nie był używany jako ośrodek reduktorów. Ten  zaniedbany budynek był zbyt mały i nie mogli znaleźć żadnej ukrytej piwnicy. Również i  lokalizacja nie była właściwa. W okolicy było kilka niewielkich restauracji, z których jedna była  wiedzana przez gliniarzy. Zbyt blisko jak na ośrodek. On i Vrhedny wracali więc do Hardhego z krótkim postojem w Screamerze, by zaspokoić  apetyt V na kieliszek Grey Goose, gdy trafili na kłopoty. Wtedy właśnie sprawy ze złych stały się nagle totalnie spieprzone. W alejce, obok której przejeżdżali, znaleźli poważnie rannego wampira­cywila i dwóch  reduktorów, którzy chcieli go wykończyć. Zabicie reduktorów zabrało im trochę czasu, bo obaj byli  doświadczeni i gdy skończyli walkę, okazało się, że ranny wampir zmarł. Młody samiec został brutalnie potraktowany, jego ciało było naszpikowane płytkimi  pchnięciami noża. Sądząc po jego zdartych kolanach i żwirze w dłoniach, musiał kilkakrotnie  próbować się odczołgać. W powietrzu unosiła się woń świeżej krwi i jej ślady były dookoła ust  wampira, ale nie mogli zostać na tyle długo, by przyjrzeć się kobiecie, którą ugryzł. Nadchodziło towarzystwo. Zaraz po tym, jak reduktorzy dostali swoją królewską nagrodę, odezwał się ryk syren,  akustyczny harmider, co oznaczało, że ktoś zadzwonił pod 911 po tym, jak usłyszał odgłosy walki  albo zobaczył błyski świateł. Ledwo zdążyli odjechać z ciałem wampira samochodem Vrhednego. U Hardhego przeszukali zwłoki. W portfelu wampira znaleźli kartkę papieru z literami  nakreślonymi w Starym języku. Imię, adres, wiek. Byl sześć miesięcy po przemianie. Tak cholernie  młody. Godzinę przed świtem zabrali ciało na skraj miasta, do solidnie wyglądającego domu  położonego w lesie. Starsza para cywilnych wampirów otworzyła drzwi i ich przerażenie na widok  dwóch wojowników za progiem zapachniało Ghromowi jak palone śmieci. Gdy potwierdzili, że  mają syna, Vrhedny wrócił do samochodu i przyniósł ciało. Ojciec ruszył po swojego chłopca,  wyrywając go z ramion Vrhednego. Ghrom chwycił matkę, gdy upadała. Fakt, że śmierć jego syna została pomszczona, nieco uspokoił ojca. Ale to nie było  wystarczające. Nie dla GhroMA. Nie spocznie, zanim nie zabije wszystkich reduktorów. Zamknął oczy, wsłuchując się w dźwięki The Black Album w wykonaniu Jaya­Z, próbując  oczyścić umysł z wydarzeń poprzedniej nocy. Rytmiczne stukanie zakłóciło muzykę i siłą woli otworzył drzwi. ­ Co tam, Fritz? Lokaj wszedł, niosąc srebrną tacę.  ­ Pozwoliłem sobie przygotować ci coś do jedzenia, panie. Fritz postawił tacę na niskim stoliku przed kanapą. Gdy podniósł przykrycie, Ghrom poczuł  zapach kurczaka w przyprawach. Poczuł głód. Podszedł do stolika i usiadł, podnosząc ciężki, srebrny widelec. Spojrzał na zastawę. ­ Fiu, fiu, Hardhy lubił drogie gówna, co? ­ O tak, panie. Tylko najlepsze rzeczy nadawały się dla mojego princepsa. Lokaj stał obok, gdy Ghrom skupił się na oddzielaniu sztućcami mięsa od kości. Dobra  koordynacja nie była jego mocną stroną, więc chwycił za nóżkę.

­ Smakuje ci kurczak, panie? Ghrom przytaknął. ­ Nieźle ci idzie w kuchni. Bardzo się cieszę, że zdecydowałeś się tu zostać,  Nie na długo. Ale nie  martw się, będziesz miał kogoś,  kim się zaopiekujesz. ­ Ghrom wepchnął widelec w coś wyglądało  jak puree ziemniaczane. Był to jednak ryż, który od razu się rozsypał. Zaklął, próbując nałożyć  ziarenka palcem. ­ Ona będzie o wiele łatwiejsza do opieki niż ja. ­ Ja lubię się tobą zajmować, panie. I nie przyrządzę więcej ryżu. Postaram się również pokroić  wcześniej mięso. Po prostu nie pomyślałem. Ghrom wytarł usta lnianą chusteczką.  − Fritz, nie trać czasu na to, by mi się przypodobać. Lokaj roześmiał się cicho.  ­ Hardhy miał całkowitą rację, mówiąc o tobie, panie. ­ Że jestem wrednym skurwysynem? Tak, jasne, że był przenikliwy ­ powiedział, próbując nadziać  na widelec kawałek brokuła. Cholernie nie cierpiał posiłków, zwłaszcza jak  ktoś na niego patrzył. ­  Nigdy nie doszedłem do tego, czemu tak bardzo chciał, żebym tu mieszkał. Nie mógł być aż tak  spragniony towarzystwa. ­ To miało być dla ciebie. Ghrom zmrużył oczy za szkłami okularów. ­ Czyżby? ­ Martwił się, że jesteś taki samotny. Żyjesz bez towarzystwa. Bez prawdziwej krwiczki czy psańca.  Mawiał, że twoja izolacja to kara, którą sam na siebie nałożyłeś. ­ Co to, to nie ­ głos Ghroma przeciął delikatny ton lokaja. ­ Jeśli chcesz tu zostać, to musisz  trzymać te psychologiczne teorie dla siebie. Rozumiemy się? Fritz zachwiał się, jakby został uderzony. Skłonił się w pas i zaczął wycofywać z pokoju. ­ Przyjmij moje przeprosiny, panie. Moje zachowanie było wielce niestosowne. Drzwi zamknęły się cicho. Ghrom oparł się plecami o sofę, ściskając w dłoni widelec. Chryste. Ten cholerny psaniec mógłby każdego wyprowadzić z równowagi. On nie był samotny. Nigdy nie był. Zemsta była wspaniałym kompanem. Pan X przyglądał się dwóm walczącym ze sobą uczniom. Byli dobrze dopasowani  wzrostem, obaj mieli po osiemnaście lat, obaj byli mocni, ale on wiedział, który wygra. Pierwszy faktycznie mocny i szybki kopniak z boku powalił przeciwnika na plecy. Pan X ogłosił koniec pojedynku i nie odezwał się słowem, gdy zwycięzca pomógł  przegranemu stanąć na nogi. Ten pokaz kurtuazji był irytujący i czuł, że powinien skarcić ich obu. Pierwsza zasada Korporacji była jasna: To, co powalisz na ziemię, kopiesz, aż przestanie się  ruszać. Takie proste. To jednak była jeszcze nauka, a nie prawdziwy świat. Rodzice, którzy pozwalali swoim  dzieciom igrać z przemocą, mieliby coś do powiedzenia, jeśli ich dzieci wróciłyby do domu na swój  własny pogrzeb. Gdy obaj uczniowie mu się pokłonili, twarz przegranego była jaskrawo czerwona i to  bynajmniej nie z wysiłku. Pan X pozwolił obserwować to klasie, wiedząc, że poczucie wstydu było  ważne dla ich wychowania. Skinął do zwycięzcy. ­ Świetna robota, jednak następnym razem musisz go powalić szybciej, rozumiesz? Odwrócił się do przegranego. Zmierzył go wzrokiem od stóp do głów, zauważając szybki  oddech i drżące mięśnie nóg. ­ Wiesz, dokąd masz iść. Przegrany zamrugał gwałtownie, podchodząc do szklanej ściany przy głównym holu. Tak  jak było wymagane, stanął twarzą do przezroczystych paneli z wysoko uniesioną głową, by każdy  wchodzący do budynku mógł widzieć jego twarz. Jeśli otrze łzy i policzków, będzie musiał  powtórzyć procedurę podczas kolejnej sesji.

Pan X rozdzielił uczniów i zaczął z nimi ćwiczenia obserwował ich, poprawiał postawy i  ułożenia ramion, ale umysł był zajęty czymś innym. Ostatnia noc nie była najlepsza. Bardzo niedobra. Kiedy wrócił do domu, usłyszał na policyjnej fali, że ciało prostytutki zostało znalezione o  trzeciej nad ranem. Nie wspomniano o wampirze. Możliwe, że reduktorzy wzięli cywila, żeby się z  nim zabawić. Szkoda, że wypadki tak się potoczyły. Chciał jak najszybciej wrócić w teren. Użycie świeżo  zabitej kobiety jako przynęty zadziałało. Ale usypiające strzałki trzeba było lepiej skalibrować.  Zaczął od stosunkowo małych dawek, tak by nie zabić cywila, zanim nie wyciągnie z niego  potrzebnych mu informacji. Ewidentnie musiał zwiększyć dawkę środka. Tak, to była klapa. Pan X przyjrzał się przegranemu. Ten wieczór był poświęcony rekrutacji. Trzeba było uzupełnić szeregi po śmierci tego  nowego rekruta, zabitego dwie noce wcześniej. Wiele lat temu, gdy było dużo więcej wampirów niż obecnie, Korporacja miała setki  członków rozsianych po całej Europie i raczkujących koloniach w Ameryce Północnej. Teraz, gdy  zmalała liczba wampirów, spadła też liczba reduktorów. Wskazywały na to względy pragmatyczne.  Znudzony, nieaktywny reduktor to nic dobrego. Wybrani zostali ze względu na tkwiący w nich  potencjał przemocy; ich morderczych instynktów nie można było czasowo zamrozić, gdy nie było  wystarczającej ilości celów. Całkiem spora liczba reduktorów musiała zostać zlikwidowana za  zabijanie innych członków Korporacji w wyścigu o wpływy w organizacji. Agresywna reakcja w  odpowiedzi na brak pracy. Równie fatalne było zabijanie ludzi dla sportu. To pierwsze był zawstydzające i niewygodne. To drugie było nie do zaakceptowania. Nie  żeby Omega martwił się o ofiary wśród ludzi. Wręcz przeciwnie. Ale zabójcy mieli atakować  dyskretnie, w cieniu, zabijać szybko i wracać do ciemności. Przyciąganie uwagi ludzi było  niepożądane. Nic tak bardzo nie wkurzało Homo sapiens jak gromada trupów. Co było kolejnym  powodem, dla którego rekrutowanie nowych członków było trudne. Zwykle mieli w sobie więcej  nienawiści niż skupienia na celu. Konieczne było ich długie przygotowywanie do roli, by zachować  tajną naturę toczonej od wieków wojny między wampirami i Korporacją. No ale szeregi trzeba było uzupełniać. Spojrzał ponownie na przegranego i uśmiechnął się, z niecierpliwością oczekując  nadchodzącego wieczoru. Krótko przed dziewiętnastą pan X pojechał na peryferie miasta, z łatwością znajdując numer  3461 Pillar Street. Zaparkował hummera i czekał, przypominając sobie plany wnętrza budynku. To  była typowa amerykańska klasa średnia. Ponad dwieście metrów kwadratowych pośrodku małej  działki z jednym wielkim drzewem. Sąsiedzi byli wystarczająco blisko, by móc czytać nazwy  płatków śniadaniowych jedzonych rano przez dzieci i nazwy piw pitych przez dorosłych  wieczorem. Szczęśliwe i czyste życie. Przynajmniej z zewnątrz. Otworzyły się szklane drzwi tarasu i przez nie wybiegł, jakby uciekał z tonącego statku,  przegrany z dzisiejszego treningu. Za nim wyszła jego mama i przyglądała się zaparkowanemu pod  domem samochodowi, jakby zaraz miała wybuchnąć bomba. Pan X opuścił szybę i pomachał. Po chwili odwzajemniła jego pozdrowienie. Przegrany wskoczył do hummera, jego oczy lśniły pożądaniem, gdy ogarniał wzrokiem  skórzaną tapicerkę i kontrolki na desce rozdzielczej. ­ A dobry wieczór ­ powiedział pan X, naciskając na gaz. Dzieciak szybko podniósł do góry ręce i pochylił głowę.  ­ Sensei. Pan X się uśmiechnął.Cieszę się, że mogłeś się dziś pojawić. ­ Tak, no wiesz, matka jest jak wrzód na dupie ­ Chłopak starał się zaszpanować, mocno  podkreślając słowo „dupa" 

­ Nie powinieneś tak o niej mówić. To zbiło go z tropu i po chwili musiał złagodzić nieco swoje oblicze macho. ­ No wiesz, matka chce, żebym zawsze wracał do domu przed jedenastą. Jest środek tygodnia i no  wiesz, muszę iść rano do pracy. ­ Zrobimy tak, że będziesz na czas.  Dokąd jedziemy? ­ Na drugą stronę miasta. Jest ktoś, kogo powinieneś poznać. Nieco później pan X jechał długim i pełnym zakrętów podjazdem, po którego obu stronach  stały podświetlane lampami drzewa i marmurowe rzeźby przypominające antyczne. W ogrodzie  były też dekoracyjnie przystrzyżone krzewy bukszpanu, stojące jak ozdoby na zielonym,  marcepanowym torcie. Wielbłąd, słoń, niedźwiedź. Przycinał je ekspert, tak by nie było  wątpliwości, co jest czym. „Niezłe muszą być koszty utrzymania" ­ pomyślał pan X.  ­ O kurczę. ­ Przegrany kręcił głową na wszystkie strony. Co to? Park? Popatrz na to! Lew. Chyba  chciałbym być weterynarzem. Tak, to byłoby spoko. No wiesz, pomagać zwierzętom. Przegrany był w samochodzie niecałe dwadzieścia minut i pan X już miał go dosyć. Facet był jak włos w zupie: coś irytującego, co chce się wypluć. I nie tylko dlatego, że co chwila mówił no wiesz. Pokonali zakręt i ich oczom ukazał się  wielka  rezydencja. Billy Riddle stał na zewnątrz, oparty o jedną z białych kolumn. Jego niebieskie dżinsy  wisiały nisko na biodrach, odsłaniając linię majtek. Miał w ręku zestaw kluczy na sznurku, którym  się bawii. Wyprostował się, widząc nadjeżdżającego hummera. Uśmiech naciągał mu bandaż pod  nosem. Przegrany poruszył się na fotelu, wyraźnie zaniepokojony. Billy podszedł do auta sprężystym krokiem. Kiedy zobaczył siedzącego na fotelu pasażera  Przegranego, zmarszczył groźnie brwi. Przegrany odpiął pas i sięgnął za klamkę. ­ Nie ­ powiedział pan X. ­ Billy usiądzie za tobą. Przegrany pozostał w fotelu, przygryzając wargi. Billy otworzył tylne drzwi i wsiadł do środka. Dojrzał w lusterku spojrzenie pana X i wyraz wrogości zamienił się w szacunek. ­ Sensei. ­ Jak się masz, Billy? ­ Dziękuję, dobrze. ­ Świetnie, świetnie. Zrób mi przysługę i podciągnij spodnie.            Billy podciągnął pas, wpatrując się w tył głowy Przegranego. Wyglądało, jakby chciał mu w  niej wywiercić dziurę i sądząc po trzęsących się dłoniach Przegranego, ten dobrze o tym wiedział.  Pan X się uśmiechnął.„Chemia jest wszystkim" – pomyślał.

Rozdział 12  BETH USIADŁA w FOTELU i rozprostowała ramiona przed świecącym ekranem komputera.  Internet był super sprawą. Zgodnie z tym, co znalazła w necie, 816 Wallace Avenue było własnością niejakiego Fritza  Perlmuttera. Kupił tę nieruchomość w 1978 za niewiele ponad 200 tysięcy dolarów. Gdy wrzuciła  w Google nazwisko „Perlmutter", znalazła kilka osób z inicjałem F., ale żadna z nich nie mieszkała  w Cardwell. Po sprawdzeniu kilku rządowych baz danych i nieznalezienia niczego ciekawego,  poprosiła o pomoc Tony'ego. Okazało się, że Fritz to porządny i przestrzegający prawa obywatel.  Nigdy nie miał żadnych kłopotów z urzędem skarbowym ani policją. Nigdy też nie był żonaty.  Należał do grupy najzamożniejszych prywatnych klientów w miejscowym banku. To było wszystko,  co Tony mógł o nim znaleźć. Obliczyła, że stateczny pan Perlmutter musi być po siedemdziesiątce. Czemu, do cholery, ktoś taki jak on spędzałby czas z  jakimś nocnym markiem? Może adres nie był prawdziwy. To dopiero byłaby niespodzianka. Facet ubrany w czarne  skóry i obwieszony bronią miałby dawać fałszywe informacje? Wolne żarty Na razie więc Fritz Perlmutter z 816 Wallace Avenuebyl i jej jedynym tropem. Przeglądając archiwalne numery lokalnej gazety, znalazła kilka artykułów o tym domu. Był  na liście narodowych zabytków, piękny przykład stylu federalnego; były jakieś wzmianki o  prowadzonych tam pracach bezpośrednio po przejęciu go przez pana Perlmuttera. Najwyraźniej  miejscowe towarzystwo historyczne od lat usiłowało dostać się do środka, by sprawdzić, jakich  zmian dokonano, ale Perlmutter za każdym razem odmawiał. W listach do redakcji frustracja fanów  lokalnej historii mieszała się z niechętnie okazywanym zachwytem nad wiernie odtworzoną fasadą  budynku. Czytając artykuły, włożyła do ust kolejną tabletkę Tums na nadkwasotę, zgryzając ją na  proszek. Znowu miała kwas w żołądku i była głodna. Świetne połączenie. Może to frustracja. W sumie nie wiedziała więcej, niż gdy zaczęła to badać. A numer  komórki, który jej podał? Nie do namierzenia. Ze względu na tę informacyjną pustkę była jeszcze bardziej zdecydowana, by trzymać się  z  dala od Wallace Avenue. I poczuła jakąś niejasną potrzebę spowiedzi. Sprawdziła zegarek.  Dochodziła siódma. Ponieważ była głodna, zdecydowała się pójść coś zjeść. Lepiej pominąć teraz Najświętszą  Panienkę i nasycić się czymś bardziej przyziemnym. Przechyliła się na bok i spojrzała ponad ścianką swojego boksu. Tony już wyszedł. Nie chciała być sama. Ulegając impulsowi, podniosła słuchawkę i wykręciła numer komendy policji. ­ Ricky? Tu Beth. Czy detektyw 0'Neal jest gdzieś w pobliżu? Dobra, dzięki. Nie, żadnej  wiadomości. Nie, ja... Nie wzywaj go. To nic ważnego. No i dobrze. Twardziel nie był tak naprawdę towarzystwem bez zobowiązań, a tego teraz  potrzebowała. Spojrzała na zegarek, przez chwilę zahipnotyzowana wskazówką sekundnika.  Wieczorne godziny rozciągały się przed nią jak tor przeszkód. Każdą trzeba było zdobyć i pokonać.  Jak najszybciej. Może kupi coś do jedzenia i obejrzy jakiś film. Cokolwiek, byle odsunąć w czasie powrót do  mieszkania. W sumie mogłaby przecież zostać na noc w jakimś motelu. W razie gdyby znowu  pojawił się ten mężczyzna. Właśnie wylogowała się z komputera, gdy zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę po  drugim dzwonku. ­ Słyszałem, że mnie szukasz. Głos Butcha 0'Neala był szorstki, w pozytywnym sensie.

­ No tak. ­ Odsunęła włosy na ramię, ­  Masz jeszcze ochotę na tę kolację? Roześmiał się rubasznie. ­ Przyjadę po ciebie za piętnaście minut. Rozłączył się, zanim zdążyła rzucić jakiś nonszalancki komentarz, że tu chodzi wyłącznie o  kolację. Ghrom wszedł do kuchni po zachodzie słońca, niosąc srebrną tacę z resztkami swojego  posiłku. Tak jak wszystko u Hardhego, również kuchnia była w najlepszym tunku. Sprzęt AGD z nierdzewnej stali, pełno szafek, granitowe blaty i mnóstwo okien. Trochę za  dużo świateł. Fritz stał przy zlewie, coś szorując. Odwrócił się przez ramię. − Panie, nie musiałeś tego przynosić. − ­Owszem, musiałem. — Ghrom odstawił tacę i oparł się łokciami o blat. Fritz zakręcił wodę. ­ Czy potrzebujesz czegoś, panie? „No, na początek nie chciałbym być  takim dupkiem" ­ pomyślał Ghrom. ­ Fritz, twoja praca tutaj jest absolutnie pewna. Chcę, żebyś o tym wiedział. ­ Dziękuję ci, panie. ­ Głos lokaja był bardzo cichy. ­ Nie wiem, co bym zrobił, gdybym nie miał  kogoś, kim mogę się opiekować. I czuję się tu jak w domu. ­ To jest twój dom. Tak długo, jak tylko zechcesz. Ghrom odwrócił się i ruszył do wyjścia. Był już  w drzwiach, gdy Fritz się odezwał. ­ To także twój dom, panie. Pokręcił głową. ­ Ja już mam miejsce do spania. Nie potrzebuję innego. Wszedł do holu, czując wściekłość. Lepiej, żeby Beth była cała i zdrowa, albo niech Bóg ma  w opiece tego, kto ją skrzywdzi. A jeśli ona postanowi go unikać? To nie ma znaczenia. Jej ciało wkrótce będzie  potrzebowało czegoś, co tylko on mógł jej zapewnić, więc prędzej czy później to zrozumie. Albo  umrze. Pomyślał o miękkiej skórze na jej szyi. Czuł, jak językiem odnajduje tętnicę biegnącą od jej  serca. Jego kły wydłużyły się, tak jakby była przed nim. Jakby mógł zatopić w niej zęby i pić. Ghrom zamknął oczy i jego ciałem wstrząsnęły dreszcze. Jego pełen jedzenia żołądek  zmienił się w bezdenną, piekącą czeluść. Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem sie  żywił. To było już dawno, ale chyba nie aż tak? Zmusił się do spokoju. Musi odzyskać kontrolę. To było jak próba zatrzymania pociągu  ręcznym hamulcem, ale w końcu rozsądek opanował szalony zew krwi. Gdy wrócił do rzeczywistości, czuł się nieswojo i jego instynkty wciąż domagały się ujścia.  Ta samica była dla niego niebezpieczna. Jeśli może tak na niego wpływać, nie będąc z nim nawet w  jednym pomieszczeniu, może się okazać, że jest jego pyrokantem! W pewnym sensie jego detonatorem. Jego ekspresową przepustką do samozniszczenia. Ghrom przeciągnął ręką po włosach. Jakie to cholernie ironicznie, że pragnął jej jak żadnej  innej samicy. Ale może to nie była ironia. Może tak właśnie działał system pyrokantów. Potrzeba  zbliżenia z czymś, co może cię wykończyć, dawała temu czemuś szansę na wygraną. W końcu, co  to za zabawa, jeśli można z łatwością ominąć swój wewnętrzny, odbezpieczony granat? Niech to cholera. Musi przestać zajmować się sprawą Beth. I to szybko. Jak tylko przejdzie  przemianę, przekaże ją w ręce doświadczonego wampira, cywila. Przypomniał sobie zakrwawione, zmasakrowane ciało młodego wampira. Jak, u diabła, cywil miałby ją ochronić? Nie znal odpowiedzi na to pytanie, ale jakie było  inne wyjście? Nie zatrzyma jej. Może mógłby dać ją komuś z członków Bractwa. Jasne, i którego z nich by wybrał? Rankohra? Doda ją do swego zbioru do pieprzenia albo,  co gorsza, zje ją przez pomyłkę. V, ze wszystkimi jego problemami?

nie.

Zbihr? I czy naprawdę sądził, że wytrzyma, wiedząc, że ma ją jakiś inny wojownik? Raczej, kurwa, 

Boże, ale był zmęczony. Vrhedny zmaterializował się przed nim. Wampir nie miał dziś na sobie swojej bejsbolówki i  Ghrom ledwo mógł rozpoznać skomplikowane wzory wokół jego lewego oka. ­ Znalazłem Billy'ego Riddle'a. V zapalił ręcznie skręconego papierosa, trzymając go pewnie w  palcach osłoniętych rękawiczką. Gdy wydmuchnął dym, powietrze wypełnił aromat  perfumowanego, tureckiego tytoniu. ­ Czterdzieści osiem godzin temu został aresztowany za napad  na tle seksualnym. Mieszka ze swoim tatusiem, który jest przypadkiem senatorem. ­ Wysokie sfery. ­ Ciężko by było znaleźć wyższe. Pozwoliłem sobie też trochę pogrzebać w jego życiorysie. Billy  miewał często problemy jako nieletni. Przemoc. Jakieś gówna na tle seksualnym. Wyobrażam  sobie, że szef kampanii jego tatusia nie cieszy się wcale, że chłopak skończył wreszcie 18 lat.  Wszystko, co teraz Billy zrobi, jest od razu nagłośnione. ­ Masz jego adres? ­ Tak. ­ Vrhedny uśmiechnął się szeroko. ­ Przyciśniesz trochę gościa? ­ Tak jak o tym piszą w książkach. ­ No to jedźmy.             Ghrom potrząsnął głową. ­ Spotkamy się tu wszyscy później. Najpierw muszę gdzieś pójść.          V zmrużył oczy. Jego potężny umysł analizował sytuację. Spośród członków Bractwa to on  miał najbłyskotliwszy intelekt, ale płacił za ten przywilej.           Ghrom też miał swoje demony i nie była to kaszka z mlekiem, ale nie chciałby nosić krzyża  Vrhednego. Widzieć to, co dopiero ma nadejść, było strasznym obciążeniem.zaciągnął się skrętem i  wydmuchał powoli dym.  ­  Śniłeś mi się wczoraj. Ghrom zesztywniał. Spodziewał się tego. ­ Nie chcę wiedzieć, bracie. Naprawdę nie chcę  wiedzieć. Wampir pokiwał głową. ­ Pamiętaj tylko o jednym, dobra? ­ Strzelaj. Dwóch torturowanych strażników z radością będzie walczyć ze sobą.

Rozdział 13 ­ KOLACJA BYŁA SUPER ­ powiedziała Beth, gdy Butch podjechał pod jej dom. Całkowicie się z nią zgadzał. Beth była bystra, zabawna i wprost uderzająco piękna. I gdy  trochę przeginał, ona zawsze potrafiła go ustawić jak należy. Była też niesamowicie sexy. Zaparkował samochód, ale nie wyłączył silnika. Pomyślał, że to wyglądałoby, jakby czekał,  aż zaprosi go do środka. 0 czym oczywiście marzył, ale nie chciał się narzucać. Cholera, zmieniał  się w jakiegoś przyjemniaczka. ­ Brzmi, jakbyś była zdziwiona, że się dobrze bawiłaś. ­ Troszkę jestem. Butch spojrzał na nią głodnym wzrokiem, zaczynając od kolan, ledwo widocznych pod  rąbkiem spódnicy. Zegary na desce rozdzielczej lekko świeciły, widział więc piękny zarys jej ciała:  wysmukłą, wspaniałą szyję i perfekcyjne, absolutnie perfekcyjne usta. Chciał ją pocałować, teraz, w  tym przygaszonym świetle na przednim siedzeniu swojego nieoznakowanego radiowozu, tak jakby  byli nastolatkami. Potem chciał iść z nią do jej mieszkania i nie wychodzić stamtąd do rana. ­ Więc dzięki. ­ Posłała mu uśmiech, chwytając za klamkę. ­ Zaczekaj. Zareagował szybko, żeby nie dać ani jej, ani sobie CZASU do namysłu. Objął jej twarz dłońmi  i dotknął jej ust swoimi Ghrom zmaterializował się na podwórzu za mieszkaniem Beth i poczuł mrowienie skóry. Była blisko, ale w jej mieszkaniu było ciemno. Polegając na swoim instynkcie, Ghrom  przeszedł na drugą stronę budynku. Przed nim stał zaparkowany samochód osobowy, a w środku  siedziała Beth. Ghrom przeszedł po chodniku spacerowym krokiem i w cieniu minął samochód.  Stanął jak wryty. Jego beznadziejne oczy działały na tyle dobrze, by mu przekazać, że jakiś facet się do niej  dobierał. Seksualny apetyt mężczyzny człowieków był czymś, czego nie mógł tolerować. Na Boga,  pożądanie tego łajdaka czuć było przez szyby i stal pojazdu. Ghrom rzucił się do przodu. W pierwszym odruchu chciał wyrwać drzwi i zabić tego, kto ją  dotykał. Wyciągnąć gościa i rozerwać mu gardło. Ale w ostatniej sekundzie odwrócił się i zmusił do powrotu w cień. Skurwysyn. Widział wszystko na czerwono, tak był zdenerwowany. Jakiś inny facet może całować te usta i czuć to ciało pod swoimi dłońmi... Z jego gardła wydobyło się niskie warczenie, mające swój początek gdzieś w klatce  piersiowej. Ona jest moja. Zaklął. W jakim równoległym wszechświecie teraz żył? Była tylko jego czasowym  zobowiązaniem, a nie jego krwiczką! Mogła być, z kim chciała. Gdziekolwiek i kiedykolwiek. Ale, na Boga, sama myśl, że mogło się jej podobać to, co ten facet z nią robił, i że może  preferować smak ludzkiego pocałunku, doprowadzała go do szału. „Witaj we wspaniałym świecie zazdrości ­ myślał. ­ W cenie biletu dostajesz powalający ból  głowy, prawie niemożliwą do opanowania chęć popełnienia morderstwa i kompleks niższości".  Hurraaa! Nie mógł się doczekać, kiedy odzyska swoje życie. W chwili, gdy Beth przejdzie przemianę,  on wyjedzie z miasta i będzie udawał, że nigdy, przenigdy nie poznał córki Hardhego. Butch 0'Neal fantastycznie całował. Miał mocne, ale wspaniale miękkie usta. Nie naciskał  zbyt mocno, ale pokazywał, że jest gotów, by pójść z nią do łóżka. Dobrze pachniał z bliska, taką  mieszanką wody po goleniu i świeżego prania. Wyciągnęła ku niemu dłonie. Jego ramiona były  szerokie i mocne pod jej palcami, jego ciało napięte w mocnym łuku w jej kierunku. Był 

skumulowaną siłą i w tym momencie chciała czuć do niego pożądanie. Naprawdę chciała. Tyle że po prostu nie czuła tego słodkiego przypływu desperacji i dzikiego głodu. Nie tak,  jak czuła to poprzedniej nocy z... Teraz był chyba najgorszy moment na to, by myśleć o drugim mężczyźnie. Gdy Butch cofnął głowę, miał przymknięte oczy. ­ Nie działam na ciebie, co? Roześmiała się cicho. Na Twardzielu można polegać. Jest jak zawsze bezpośredni. ­Wiesz jak całować, Butch, muszę to przyznać, więc problem nie leży w technice. Wrócił na swoją część siedzenia i pokiwał głową. ­ Wielkie dzięki. Ale nie wyglądał na specjalnie dotkniętego. Teraz, kiedy myślała już trochę przytomniej,  cieszyła się, że z jej strony nie zaiskrzyło. Gdyby jej się podobał, gdyby chciała z nim być,  złamałby jej serce. Była tego pewna. W ciągu dziesięciu lat, jeśli do tylu by dociągnął, załamał by  go stres, okropności i smutek jego pracy. To już zjadał go na żywo. Każdego roku pętla się  zaciskała i nikt, absolutnie nikt nie mógł go wyciągnąć z tego wiru. ­ Uważaj, Randall ­ powiedział. ­ Już wystarczająco kiepską informacją jest to, że cię nie kręcę, ale  ta litość na twarzy to już przegięcie. ­ Przepraszam. ­ Uśmiechnęła się do niego. ­ Mogę cię o coś spytać? ­ Jasne. ­ Co jest z tobą i facetami? Lubisz ich? Znaczy... nas? Roześmiała się, myśląc o tym, co robiła  wczoraj z nieznajomym. Kwestia jej orientacji seksualnej została z pewnością wyjaśniona.  Pogrzebana i zapomniana. ­ Tak, lubię facetów. ­ Któryś ci może coś zrobił? Beth potrząsnęła głową.  − Po prostu lubię swoje towarzystwo. Spojrzał na kierownicę, wodząc po niej ręką. ­ Cholerna szkoda. Jesteś świetna. Naprawdę. ­ Chrząknął zakłopotany. Zmieszany. Dobry Boże, Twardziel był naprawdę zmieszany. Pochyliła się odruchowo i  pocałowała go. ­ Ty też jesteś całkiem wspaniały. ­Tak wiem. A teraz pakuj tyłek do domu. Robi się późno. Butch odprowadził ją wzrokiem. W  świetle reflektorów jej włosy kołysały się na ramionach. „Ona była czymś prawdziwym ­ pomyślał. Prawdziwie dobrą kobietą". I najwyraźniej  wiedziała o nim więcej niż on sam. Ta litość na jej twarzy przed chwilą oznaczała, że czeka go  wczesny grób. Tak że w sumie dobrze, że w niej nie było dziś chemii. W przeciwnym wypadku  może próbowałby ją namówić, by się w nim zakochała, tylko po to, by nie iść do piekła samotnie. Wrzucił pierwszy bieg, ale trzymał nogę na sprzęgle, aż doszła do głównego wejścia. Miała  już rękę na klamce i machała mu na pożegnanie, gdy coś poruszyło się w cieniu. Wyłączył silnik. Mężczyzna ubrany na czarno przeszedł na tyły budynku. Butch wyszedł z samochodu i  pobiegł cicho przez trawnik.

Rozdział 14 GHROM BYŁ CAŁKOWICIE SKONCENTROWANY na dostaniu się do domu Beth, więc dopiero w  połowie podwórza usłyszał za sobą kroki. ­ Policja! Stój! Zaraz potem usłyszał znajomy odgłos odbezpieczania broni. ­ Chcę widzieć twoje ręce! Ghrom wyczuł zapach mężczyzny i uśmiechnął się. Pożądanie zostało zastąpione agresją i  chęć walki była tak mocna, jak przed chwilą ochota na seks. Facet był dziś pełen ikry. ­ Powiedziałem: stój i ręce! Ghrom stanął i sięgnął do kieszeni po jedną z gwiazdek. Glina czy nie, zamierzał położyć  gościa i zrobić równe cięcie przez ludzką tętnicę. Wtedy Beth otworzyła przesuwane drzwi. Wyczuł ją od razu i oczywiście natychmiast miał erekcję. ­ Ręce! ­ Co tu się dzieje? ­ krzyknęła Beth. ­ Wracaj do domu ­ warknął człowiek. ­ Ręce, dupku! Albo zrobię ci okno z tyłu głowy! W tym momencie gliniarz był zaledwie kilka metrów dalej, ale bardzo szybko się zbliżał.  Ghrom podniósł ręce do góry. Nie będzie zabijał, gdy patrzy na niego Beth. Zresztą ta spluwa będzie za chwilę tuż przy  nim. Nawet on nie przetrwał by strzału z tej odległości.  ­ 0'Neal... ­ Beth, spadaj stąd! Ciężka ręka chwyciła go za ramię. Pozwolił, by gliniarz pchnął go na ścianę budynku. ­ Zechcesz mi powiedzieć, w co się bawisz w tej okolicy? ­ rozkazał człowiek. ­ Wyszedłem na spacer ­ odparł Ghrom. ­ A ty? Gliniarz chwycił najpierw jedną, potem drugą rękę  Ghroma i wykręcił je do tyłu, szybko zakładając kajdanki. Facet był zawodowcem, jeśli chodziło o  metal. Ghrom spojrzał na Beth. Miała ręce skrzyżowane na piersiach. W powietrzu wokół niej czuć  było strach, jak okrywający ją od stóp do głowy koc. „Super mi idzie" ­ pomyślał. Znowu śmiertelnie ją wystraszył. ­ Nie patrz na nią ­ powiedział gliniarz, pchając twarz Ghroma na ścianę, ­ Jak się nazywasz? ­ Ghrom ­ odparła Beth. ­ Powiedział mi, że nazywa się Ghrom. ­ Kotku, czy ty masz problem ze słuchem? Zabieraj się stąd ­ warknął człowiek. ­ Ja też chcę wiedzieć, kim on jest. ­ Zadzwonię jutro z pieprzonym raportem, dobra? Teraz Ghrom warknął. Nie mógł zaprzeczyć, że  kazanie jej wejść do środka było dobrym pomysłem, ale nie podobał mu się sposób, w jaki gliniarz  ją traktował. Człowiek zaczął przetrząsać kieszenie kurtki Ghroma i wyciągać z nich broń. Trzy gwiazdki do rzucania, nóż sprężynowy, pistolet i łańcuch. ­ Jezu Chryste ­ szepnął gliniarz, rzucając arsenał na ziemię. ­ Masz jakiś dowód? Czy nie było już  miejsca naportfel, biorąc pod uwagę, że masz przy sobie kilka kilogramów broni? Gdy gliniarz znalazł gruby plik banknotów, zaklął ponownie. Ghrom dał się odwrócić i  znowu pchnąć na ścianę. Kiedy gliniarz wyciągnął z kabury jego dwa sztylety, spojrzał na niego z  góry, myśląc jak będzie się cieszył, rozrywając mu gardło zębami. Nachylił się do przodu, nie  mogąc się oprzeć. ­ 0'Neal, uważaj! — krzyknęła Beth, jakby czytając w jego myślach. Gliniarz skierował lufę w jego szyję. ­ Więc jak masz na imię? ­ Aresztujesz mnie?

­Tak. ­Za co? ­Niech pomyślę. Nielegalne najście. Ukryta broń. Masz pozwolenie na tego gnata? Założę się, że  nie. No i te gwiazdki, więc myślę też o morderstwie. Tak, to chyba załatwi sprawę. ­ Morderstwo? — wyszeptała Beth. ­ Nazwisko? ­ zażądał gliniarz ponownie, mierząc go groźnym wzrokiem. Ghrom uśmiechnął się pod nosem. ­ Musisz być jasnowidzem.  ­ Że co? ­ W sprawie zabójstwa ­ wycedził Ghrom cicho. ­ Byłeś kiedyś wewnątrz worka na ciało, glino? Na twarzy Butcha pojawiła się wściekłość,  ­ Nie strasz mnie. ­ Nie straszę. Lewy sierpowy nadszedł szybko jak kij bejsbolowy i Ghrom nie starał się go uniknąć.  Twarda pięść gliniarza uderzyła go w szczękę i głowa wampira odchyliła się do tyłu. Poczuł  eksplozję bólu.  − Butch! Przestań! Beth przybiegła, jakby chciała stanąć między nimi Butch przytrzymał ją ręką. ­ Jezu, ale ty jesteś upierdliwa! Chcesz, żeby ci się stało? ­ powiedział człowiek, odpychając ją. Ghrom wypluł krew.  ­ On ma rację. Idź do środka Bo tu będzie nieprzyjemnie. Dzięki temu, co zobaczył w samochodzie, już od początku nie lubił tego gliniarza. Ale jeśli  jeszcze raz odezwie się do Beth tym tonem, z wielką radością pokaże mu swoje kły i wtedy zabije  skurwysyna. ­ Idź, Beth ­ powtórzył. ­ Zamknij się! ­ wrzasnął gliniarz. ­ Znowu mnie uderzysz, jeśli tego nie zrobię? Butch zbliżył swoją twarz do jego.  ­ Nie, wtedy cię zastrzelę. ­ Mnie pasuje. Lubię rany po kulach. ­ Ghrom zniżył głos. ­ Tylko nie na jej oczach. ­ Pieprz się. Policjant rzucił swoją kurtkę na broń i pieniądze. Chwycił Ghroma za ramię i ruszył z nim  do przodu. Gdy Butch odprowadzał Ghroma, Beth myślała, że zemdleje. Agresja między mężczyznami była wyczuwalna jak kwas w akumulatorze. Choć Ghrom  miał kajdanki i był trzymany na muszce, nie była do końca pewna, czy Butch był bezpieczny. Miała  wrażenie, jakby Ghrom chciał się dać aresztować. „Ale Butch musi to wiedzieć" ­ pomyślała. W przeciwnym razie włożyłby broń do kabury, a  nie trzymał lufę przyciśniętą do głowy tamtego. Wiedziała, że Butch nienawidzi bandytów, ale czy był na tyle szalony, żeby jednego zabić?  Patrząc na jego grobowy wyraz twarzy, musiała przyznać, że odpowiedź brzmi tak. I możliwe, że  ujdzie mu to na sucho. Kiepsko kończą ci, którzy prowadzą twarde życie, a Ghrom z pewnością nie  był typowym, przestrzegającym prawa obywatelem. Kto się będzie dziwił, jeśli znajdą go z kulką w  głowie w jakiejś alejce albo utopionego w rzece? Działając instynktownie, pobiegła za nimi. Butch szedł do swojego samochodu, jakby niósł niestabilny ładunek i Beth spieszyła się,  żeby ich dogonić. ­ Czekaj, muszę go o coś zapytać. ­ Chcesz znać numer jego butów czy coś? ­ rzucił Butch. ­ Czternastka ­ wycedził Ghrom.

­ Będę pamiętał o tym na gwiazdkę, dupku. Beth stanęła przed nimi tak, że obaj mężczyźni musieli się zatrzymać, by się z nią nie  zderzyć. Spojrzała Ghromowi prosto w oczy. ­ Dlaczego mnie odszukałeś? ­ Mogła przysiąc, że  jego wzrok za ciemnymi okularami złagodniał. ­Nie chcę, żeby tak się skończyło. Butch odepchnął ją ciężką ręką. ­ Mam pomysł. Czemu nie dasz mi po prostu robić tego, co do mnie należy? ­ Nie dotykaj jej! ­ warknął Ghrom. ­ Jasne, będę cię słuchał. ­ Butch pchnął go do przodu. Gdy doszli do samochodu, otworzył tylne drzwi i zmusił Ghroma do pochylenia się. ­ Kim jesteś? ­ krzyknęła. Ghrom spojrzał na nią. Jego ciało zamarło w perfekcyjnym bezruchu, mimo że Butch go  popychał. ­ Twój ojciec mnie przysłał ­ powiedział wyraźnie i usiadł na tylnym siedzeniu. Beth przestała oddychać. Była ledwo świadoma, że Butch zamknął z trzaskiem drzwi i pobiegł zająć miejsce za  kierownicą. ­ Zaczekaj! ­ krzyknęła. Ale samochód już ruszał, opony zostawiały paski gumy asfalcie.

Rozdział 15 BUTCH PODNIÓSŁ SŁUCHAWKĘ i poprosił centralę, żeby jak najszybciej przysłali kogoś po broń i  pieniądze, które zostawił nakryte płaszczem na podwórzu. Kierując, patrzył jednym okiem na tylne  lusterko. Podejrzany patrzył na niego z uśmiechem na swojej diabolicznej twarzy. Jezu, facet był potężny. Zajmował prawie całe tylne siedzenie, jego głowa była nieco  pochylona, żeby nie uderzać w sufit, gdy pędzili po wybojach. Butch nie mógł się doczekać, kiedy  go zabiorą z tego cholernego samochodu. Niecałe pięć minut później skręcił z Trade Street i zaparkował przy komendzie,  podjeżdżając tak blisko pod tylne wejście, jak to tylko możliwe. Wysiadł z pojazdu i otworzył tylne  drzwi. ­ Bądź grzeczny, dobra? ­ powiedział, chwytając Ghroma za ramię i szarpiąc nim. Ghrom podniósł się, ale wykonał krok do tyłu. ­ Zły kierunek ­ sapnął Butch, zapierając się piętami i mocno ciągnąc. Jednak podejrzany był nieprzejednany i cofał się, ciągnąc Butcha za sobą. ­ Myślisz, że cię nie zastrzelę? ­ rzucił Butch, sięgając po broń. I nagle się skończyło. Butch nigdy nie widział nikogo, kto potrafił się tak szybko poruszyć. W jednej chwili facet  miał wykręcone do tyłu ręce, w następnej kajdanki leżały na ziemi. Butch został w jednej sekundzie rozbrojony, obezwładniony i wciągnięty w cień. Pochłonęła  ich ciemność. Gdy Butch próbował się uwolnić, zorientował się, że znajduje się w wąskim zaułku  między komendą a następnym budynkiem. Miał niecałe dwa metry szerokości, ale był długi na  kilkadziesiąt metrów, nieoświetlony i pozbawiony szyb. Butch zahaczał w biegu o ceglane ściany,  tracił resztki powietrza w płucach. m zdumiewający sposób został uniesiony w powietrze, choć  mężczyzna trzymał go tylko jedną ręką za szyję. ­ Powinieneś trzymać się z daleka, oficerku ­ powiedział Ghrom niskim głosem, w którym słychać  był jakby warczenie. I powinieneś iść w swoją stronę i pozwolić jej przyjść do mnie. Butch próbował zerwać żelazny uścisk. Potężna ręka owijała się wokół jego gardła i  wyciskała z niego życie. Krztusił się, walcząc w desperacji o łyk powietrza. Miał zaburzenia  wzroku i powoli tracił świadomość, Wiedział, że z całą pewnością nie wywinie się z tej sytuacji. Z tego zaułka wyniosą go w  worku. Dokładnie tak, jak ten facet mu obiecał. Minutę później przestał się bronić, jego ramiona opadły bezwładnie na boki. Chciał  walczyć. Czuł wolę walki. Ale nie mial już siły. Jeśli chodzi o śmierć, to nie miał z tym problemu. Umrze na służbie, choć jak idiota, bo nie  poprosił o wsparcie. No, ale i tak było to lepsze i szybsze niż w szpitalnym łóżku, czekając na  rozwój jakiegoś paskudnego choróbska. Było to też bardziej honorowe niż samobójstwo. A to  rozwiązanie Butch bral kilka razy pod uwagę. W ostatnim odruchu życia skupił swój wzrok na twarzy mężczyzny. Jego mina oznaczała  pełną kontrolę. „Facet robił już coś takiego ­ pomyślał. ­ zabije bez wahania. O Boże, Beth". Co taki facet mógł zrobić Beth? Ghrom poczuł, że ciało gliniarza stało się bezwładne. Żył jeszcze, ale ledwo. Niebywały był kompletny brak strachu u tego człowieka. Gliniarz był wściekły, że dał się  zaskoczyć i walczył bardzo dzielnie. Teraz, gdy opadała nad nim kurtyna, akceptował swoją śmierć.  Może nawet w pewien sposób jej pragnął. Cholera. Ghrom mógł sobie wyobrazić, że zachowałby się dokładnie tak samo.

Szkoda było zabijać kogoś, kto był zdolny do śmierci wojownika. Bez wahania i lęku. Tacy  mężczyźni zdarzali się wyjątkowo rzadko, zarówno wśród wampirów, i ludzi. Usta gliniarza poruszyły się. Próbował coś powiedzieć i Ghrom nachylił się do niego. ­ Nie... skrzywdź... jej... ­ Jestem tu po to, by ją ocalić ­ odpowiedział mu Ghrom. ­ Nie! ­ krzyknął ktoś z końca zaułka. Ghrom odwrócił głowę. Beth biegła w ich kierunku. ­ Puść go! Poluzował uścisk na gardle policjanta. Nie będzie go zabijał na jej oczach. Bardziej zależało  mu na jej zaufaniu niż na tym, by pomóc gliniarzowi spotkać się z jego stwórcą. Gdy Beth się zatrzymała, Ghrom opuścił rękę i Butch zsunął się na ziemię. Jego oddech był  płytki i w półcieniu słychać było rzężenie. Beth pochyliła się nad dyszącym policjantem, spoglądając z wrogością na Ghroma. ­ Prawie go zabiłeś! Ghrom zaklął, wiedząc, że będzie się musiał szybko ewakuować. Z pewnością pojawią się  inni gliniarze. Spojrzał w kierunku końca zaułka. ­ Niby dokąd chcesz iść?! ­ Z gniewu jej głos był ostry jak brzytwa. ­ Chcesz, żebym tu sobie pospacerował, żeby mnie znowu aresztowano? ­ Zasługujesz na to, by cię zamknęli! Gliniarz nagle próbował wstać, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Jednak gdy Beth  wyciągnęła do niego ręce, odsunął je. Ghrom potrzebował znaleźć ciemny kąt, by się zdematerializować. Jeśli próba zabicia kogoś  wstrząsnęła nią do granic obłędu, zniknięcie na jej oczach byłoby kropką nad i. ODWRÓCIŁ się I zaczął odchodzić. Nie chciał jej zostawiać, H co innego mógł zrobić? Gdyby go zabito, kto się nią zajmie? I nie mógł pozwolić, by go wsadzili. Cele miały kraty  ze stali, co oznaczało, je jak nadejdzie świt, nie będzie się mógł bezpiecznie zdematerializować.  Biorąc te dwie rzeczy pod uwagę, gdyby pokazał się tabun gliniarzy, by go aresztować, musiałby  ich wszystkich zabić. I co wtedy by sobie o nim pomyślała? ­ Stój! ­ krzyknęła. SZEDŁ dalej, słysząc, jak za nim biegnie. ­ Powiedziałam ­ stój! ­ Złapała go za ramię i mocno pociągnęła. Spojrzał na nią gniewnie, sfrustrowany sytuacją, w jakiej się znalazł. Przez to, jak zatańczył  z jej znajomkiem, ona teraz się go bała i to strasznie komplikowało jego zadanie opieki nad nią.  Wątpił, czy wystarczy mu czasu, by to naprawić, tak by poszła z nim z własnej woli. To oznaczało,  że być może będzie musiał zabrać ją wbrew jej woli, gdy już rozpocznie się przemiana. Wtedy nie  będzie zabawnie, ani dla niego, ani dla niej. Gdy poczuł jej zapach, wiedział, że jest niebezpiecznie blisko przemiany. Może powinien ją  zabrać już teraz. Rozejrzał się wokół. Był tylko piętnaście metrów od budynku komendy. Nie zrobi  tego na oczach tego pieprzonego gliniarza. Nie. Będzie musiał porwać ją tuż przed świtem. Potem, jeśli będzie musiał, przykuje ją  łańcuchem w pokoju Hardhego. Albo to zrobi, albo ona zginie. ­ Czemu mnie, do cholery, okłamałeś?! ­ krzyczała. ­ Nie znałeś mojego ojca. ­ Znałem. ­ Kłamca! ­ Splunęła. ­ Jesteś mordercą i kłamcą. ­ Przynajmniej co do tego pierwszego się nie pomyliłaś. Otworzyła szeroko oczy i na jej twarzy pojawiło się przerażenie. − Te gwiazdki w twoich kieszeniach. Zamordowałeś Mary, prawda? Zmarszczył brwi.

­ Nie zabiłem żadnej kobiety. ­ Więc mam rację, co do tego drugiego też. Ghrom spojrzał na gliniarza, który wciąż leżał, ale powoli dochodził do siebie. „Cholera ­ pomyślał. ­ A co, jeśli Beth nie ma czasu do świtu? Co, jeśli gdzieś ucieknie i jej  nie znajdzie?". Zniżył głos. ­ Ostatnio bywasz bardzo głodna, prawda? Odsunęła się. ­ Co takiego? ­ Głodna, ale nie przybierasz na wadze. I jesteś zmęczona. Bardzo zmęczona. Kłują cię też oczy,  zwłaszcza w ciągu dnia, prawda? ­ Pochylił się do przodu. ­ Patrzysz na surowe mięso i  zastanawiasz się, jak smakuje. Bolą cię zęby, górne, z przodu. Bolą cię też kości i masz napiętą  skórę. I napina się coraz bardziej. Zamrugała oczami ze zdumienia. Za nią gliniarz zerwał się na równe nogi, ale zachwiał się i wyrżnął tyłkiem o ziemię. Ghrom zaczął mówić szybciej.  Czujesz, jakbyś tu nie pasowała, prawda? Jakby wszyscy żyli w jakimś wolniejszym od  ciebie tempie. Myślisz, że jesteś nienormalna, inna. Niespokojna. Czujesz, że coś się zbliża, coś  potężnego, ale nie wiesz, co to jest ani jak to zatrzymać. Leżysz obudzona, boisz się swoich snów,  gubisz się w znanych sobie miejscach. Nie czujesz do nikogo pociągu, ale faceci ciągle na ciebie  lecą. Te orgazmy, które dałem ci wczoraj, były pierwszymi, które miałaś w życiu. To było wszystko, co pamiętał z życia w świecie ludzi przed własną przemianą. Patrzyła na niego zszokowana. ­ Jeśli chcesz wiedzieć, co się, do cholery, z tobą dzieje, musisz teraz ze mną pójść. Niedługo  będziesz bardzo chora, Beth. Ja jestem jedynym, który może ci pomóc. Cofnęła się o krok. Spojrzała na gliniarza, który jakby rozważał zalety leżenia na ziemi. Ghrom podniósł ręce.  ­ Nic ci nie zrobię. Obiecuję. Gdybym miał cię zabić, zrobiłbym to wczoraj w nocy na dziesięć  różnych sposobów, nie sądzisz? Odwróciła się twarzą do niego, a on zamknął oczy, czując, jak przypomina sobie dokładnie,  co z nią wczoraj robił. Jej pożądanie było słodkim upojeniem, lecz zapach nagle zniknął. ­ Przed chwilą chciałeś zabić Butcha. W zasadzie nie był tego wcale taki pewien. Dobrego przeciwnika można szukać ze świecą. ­ Wcale nie. ­Ale mogłeś. ­ Czy to ma jakieś znaczenie? Wciąż oddycha. ­Tylko dlatego, że ja nadbiegłam. Ghrom warknął, wszystko postawił na jedną kartę. ­ Zabiorę cię do domu twojego ojca. ­ Ojca? ­ Jej głos był pełen niedowierzania, ale było w nim tyle ciekawości, że wiedział, że ją ma. ­ Nie mamy czasu, Beth. Długa chwila ciszy. Gliniarz podniósł głowę i spojrzał w zaułek. Za minutę lub dwie facet będzie ponownie próbował go aresztować. Jego determinacja była  wyczuwalna. ­ Idę. Chodź ze mną. Ścisnęła mocno swoją torebkę. ­ Tylko żeby było jasne, nie ufam ci. Skinął głową. ­ Jasne. ­ A te orgazmy wcale nie były moimi pierwszymi. ­ Więc czemu byłaś tak zdziwiona, gdy je miałaś? ­ powiedział cicho. ­ Pośpieszmy się ­ mruknęła, odwracając się od policjanta. Taksówkę możemy złapać na Trade  Street. Nie kazałam czekać temu, który mnie przywiózł.

Rozdział 16 GDY BIEGŁA ZAUŁKIEM, wiedziała, że kładzie na szali swoje życie. Była spora szansa na to, że  została wmanewrowana przez mordercę. Tylko skąd wiedział o tych wszystkich rzeczach, które czuła? Zanim skręciła za róg, odwróciła się i spojrzała na Butcha. Wyciągał do niej jedną rękę. W  cieniu nie mogła dostrzec jego twarzy, ale odczuła jego desperacką tęsknotę. Zawahała się, gubiąc  rytm kroków. Ghrom chwycił ją za ramię,  ­ Beth, biegnijmy. Zaczęła znowu biec. Niech jej niebiosa pomogą. W momencie, gdy znaleźli się na Trade Street, zamachała na przejeżdżającą taksówkę.  Dzięki Bogu, ta natychmiast się zatrzymała. Wskoczyli do środka i Ghrom podał adres, oddalony o  kilka przecznic od tego, o którym jej mówił, na Wallace Avenue. Ewidentnie sposób na zmylenie  pościgu. „Pewnie zna ich mnóstwo" ­ pomyślała. Gdy taksówka ruszyła, poczuła, że patrzy na nią. ­ Ten gliniarz ­ powiedział ­  czy on coś dla ciebie znaczy? Wyciągnęła z torebki komórkę i wykręciła numer centrali na komendzie. ­ Zadałem ci pytanie ­ rzucił ostrym tonem. ­ Idź do diabła. ­ Kiedy odebrał Ricky, wzięła głęboki oddech. ­ Czy jest tam Jose? W niecałą minutę znaleziono detektywa, który od razu wybiegł szukać Butcha, gdy tylko  skończyła rozmowę. Jose nie zadawał wielu pytań, ale ona wiedziała, że na to przyjdzie czas. Tylko  w jaki sposób wytłumaczy im, czemu zbiegła z podejrzanym? To przecież znaczyło, że udziela  pomocy przestępcy. Włożyła telefon z powrotem do torebki. Trzęsły się jej ręce i kręciło się w głowie. Nie  mogła też przestać dyszeć, choć taksówka była klimatyzowana i wspaniale chłodna. Otworzyć  okno. Wilgotne i gorące powietrze rozwiewało jej włosy. Co zrobiła? Ze swoim ciałem wczoraj. Ze swoim życiem teraz. Co będzie dalej? Podpali  swoje mieszkanie? Nie mogła pogodzić się z tym, że Ghrom kusił ją czymś, czego nie mogła zignorować. Że z  pewnością był kryminalistą. Że ją przerażał, ale wciąż była podekscytowana, myśląc o tym, jak ją  całował. Nie mogła też znieść myśli, iż wiedział o tym, że te orgazmy rzeczywiście były jej  pierwszymi. ­ Wysadź nas tutaj ­ powiedział Ghrom do kierowcy dziesięć minut później. Beth zapłaciła dwudziestodolarówką, myśląc, że na szczęście miała ze sobą pieniądze.  Pieniądze Ghroma, ten cały gruby plik, leżały na podwórzu za jej mieszkaniem, więc nie miał czym  zapłacić taksówkarzowi. Czy naprawdę szła z tym facetem do domu? Taksówka odjechała i szli zadbanym chodnikiem w czystej i bogatej dzielnicy. To była  absurdalna zmiana scenerii. Od przemocy w ciemnym zaułku do pięknych kwietników i  przystrzyżonych trawników. Była gotowa się założyć, że ludzie żyjący w tych domach nigdy nie uciekali przed policją.  Spojrzała na Ghroma, który szedł krok za nią. Rozglądał się dookoła, jakby spodziewając się  zasadzki, choć nie miała pojęcia, jak on może cokolwiek widzieć przez te ciemne okulary. Nie  rozumiała, czemu je nosił. Oprócz tego, że pogarszały widzenie, te szpanerskie okularki były łatwe 

do zapamiętania i rozpoznania, jeśli ktoś mu się przyjrzy, to już po chwili będzie mógł go  perfekcyjnie opisać. Choć w zasadzie do tego wystarczyły długie, czarne włosy i sam jego wzrost. Odwróciła głowę. Dźwięk jego butów stukających o chodnik tuż za nią był jak dźwięk  pięści dobijających się do drzwi. − Więc ten gliniarz ­ usłyszała za sobą jego niski głos jest twoim kochankiem? Beth prawie się roześmiała. Boże, wyglądało na to że był zazdrosny. ­ Nie będę odpowiadać. ­ Czemu? ­ Bo nie muszę. Nie znam cię, nie jestem twoją własnością. ­ Całkiem nieźle poznałaś mnie wczoraj w nocy ­ mrukął. ­ I ja cię bardzo dobrze poznałem. „Tylko nie to" ­ pomyślała, czując przypływ wilgoci między nogami. Boże, co ten człowiek  potrafił robić językiem. Skrzyżowała ręce na piersiach i spojrzała na zadbany i okazały dom. W kilku oknach paliły  się światła, zapraszając swoim blaskiem i sprawiając wrażenie przytulności. Może dlatego, że takie  „domowe" miejsca zdawały się normalne i przez to pociągające. ­ Poprzednia noc była pomyłką ­ powiedziała. ­ Ja tego tak nie odczułem. ­ W takim razie źle czułeś. Bardzo źle. Sięgnął po nią, zanim wyczuła, że się ruszył. Szła i nagle znalazła się w jego ramionach.  Jego dłoń zacisnęła się na jej karku. Druga przyciągnęła jej biodra do jego ciała. Czuła jego potężną  erekcję na swoim brzuchu. Zamknęła oczy. Ożył każdy centymetr jej skóry, podnosząc temperaturę. Nienawidziła się za swoją reakcję na niego, ale nie miała nad tym żadnej kontroli. Czekała,  aż jego usta odnajdą jej usta, ale tego nie zrobił. Zamiast tego dotknął wargami jej ucha. ­ Nie ufaj mi. Nie lub mnie. Mam to w dupie. Ale nigdy, przenigdy mnie nie okłamuj. ­ Wziął  głęboki oddech, jakby wciągając ją do środka. ­ Czuję w tej chwili twoje pożądanie. Mógłbym cię  posiąść tutaj, natychmiast. I nie walczyłabyś ze mną, prawda? Nie, pewnie by nie walczyła. Bo była idiotką, która ewidentnie pragnęła śmierci. Jego usta dotknęły jej szyi. Po chwili  poczuła na skórze jego język. ­ Teraz bądź grzeczna i czekaj, aż dojdziemy do domu. Albo możemy to zrobić tu i teraz. Tak czy  inaczej, umieram, marząc, by ponownie w ciebie wejść, i nie odmówisz mi tego. Beth chwyciła go za ramiona okryte skórzaną kurtką. Miała zamiar go odsunąć, ale nie  zrobiła tego. Przyciągnęła go, opierając piersi na jego ciele. Ghrom wydał z siebie dźwięk przypominający jęk zadowolenia i zarazem błaganie. „Aha" ­ pomyślała, odzyskując częściowo siły. Przerwała ich kontakt z nieskrywaną satysfakcją. ­ Jedyna rzecz, jaka sprawia, że ta sytuacja jest w ogóle do zniesienia, to świadomość, że ty  pragniesz mnie bardziej. Podniosła głowę i ruszyła dalej. Czuła jego oczy na swoim ciele, zupełnie tak, jakby jej  dotykał. ­ Masz rację ­ powiedział. ­ Jestem gotów zabić, by cię mieć. Beth odwróciła się na pięcie, wskazując na niego palcem. ­ Więc to o to poszło. Widziałeś,  jak się całowałam z Butchem w samochodzie, prawda? Ghrom uniósł brew, uśmiechając się pod nosem, ale milczał. ­ Dlatego go zaatakowałeś? ­ Ja tylko nie chciałem zostać aresztowany. ­ Jasne, tak to właśnie wyglądało ­ mruknęła. ­ Więc widziałeś nas czy nie? Ghrom podszedł do niej z wściekłością.

­ Tak, widziałem. I nie podobało mi się, że cię dotykał. Zadowolona? Chcesz mi dołożyć i  powiedzieć, że jest lepszym kochankiem ode mnie? To byłoby kłamstwem, ale i tak by cholernie  bolało. ­ Czemu aż tak cię to obchodzi? ­ krzyknęła ­ Byliśmy ze sobą tylko jedną noc. Nawet nie tyle bo  zaledwie kilka godzin. Zacisnął zęby. Widziała, że zgrzyta zębami. Była zadowolona, że nosił ciemne okulary.  Czuła, że jego oczy by ją i przeraziły. Gdy obok przejechał samochód, przypomniała sobie że  Ghrom uciekał przed policją i właściwie ona też. Co oni, do diabła, robili, kłócąc się na chodniku jak  zakochani? ­ Dobra, Ghrom, nie chcę, żeby mnie dziś aresztowali i Czy myślała, że kiedyś wypowie takie  słowa? ­ Więc lepiej ruszajmy, zanim nas ktoś znajdzie. Odwróciła się, ale on chwycił ją mocno za ramię, ­ Jeszcze tego nie wiesz ­ powiedział  poważnie ­ ale jesteś moja. Przez ułamek sekundy pochylała się w jego stronę. Ale potrząsnęła głową i uniosła dłonie  do twarzy, próbując go w myślach zasłonić. Czuła się jak napiętnowana, ale, o dziwo, nie martwiło jej to, ponieważ ona też go pragnęła.  To musiało znaczyć, że nie do końca ma równo pod sufitem. Boże, musi sobie przemyśleć ostatnie  dni. Gdyby tylko mogła cofnąć minione czterdzieści osiem godzin, do momentu, gdy siedziała przy  swoim biurku, a jej szef po raz kolejny łypał na nią pożądliwym wzrokiem. Dwie rzeczy zrobiłaby inaczej. Zamiast wracać pieszo do domu, zamówiłaby taksówkę,  żeby nigdy nie spotkać Billy ego Riddlea. W chwili, gdy znalazła się w domu, wzięłaby trochę  ciuchów i pojechała na noc do motelu. Wtedy, gdyby ten odziany w skórę narkotykowy baron i  Casanova pojawił się w jej mieszkaniu, jej już by tam nie było. Po prostu chciała odzyskać swoje dawne żałosne i nudne życie. Czy to nie było idiotyczne?  Zwłaszcza biorąc pod  uwagę, że jeszcze niedawno uważała, iż jedynym sposobem na ocalenie była  rezygnacja z tego życia. ­ Beth. ­ Jego glos już nie był taki ostry. ­ Spójrz na mnie. Potrząsnęła głową, ale on odsunął jej ręce z twarzy.  ­ Wszystko będzie dobrze. ­ Jasne. Pewnie w tej chwili jest już nakaz mojego aresztowania, a ja łażę po ciemku z takim typem  jak ty. A to wszystko dlatego, że jestem zdeterminowana, by poznać moich nieżyjących rodziców.  Decyduję się ryzykować życie w mglistej nadziei, że może czegoś się o nich dowiem. Mówię ci to,  bo do określenia „będzie dobrze" jest cholernie daleko. Pogładził palcami jej policzek. ­ Nie skrzywdzę cię. Nie pozwolę, by coś ci się stało. Potarła czoło, zastanawiając się, czy kiedykolwiek będzie się jeszcze czuła normalnie. ­ Boże, chciałabym, żebyś się nigdy nie zjawił u moich drzwi. Chciałbym nigdy nie widzieć twojej  twarzy. Ghrom opuścił swoją rękę. ­ Już prawie jesteśmy na miejscu ­ powiedział szorstko. Butch w końcu przestał próbować wstać i usiadł na ziemi. Siedział tak przez chwilę, oddychając głęboko. Nie mógł zmusić się do ruchu. Nie dlatego,  że bolała go głowa, choć tak było. I nie dlatego, że czuł słabość w nogach, choć i tak było. Był załamany ze wstydu. Dać się pobić większemu od siebie facetowi nie było problemem, choć jego ego  zdecydowanie dostało kilka ciosów. Nie, to chodziło o świadomość, że zawiódł i naraził na niebezpieczeństwo młodą kobietę.  Kiedy dzwonił, by zabrali broń, powinien się upewnić, że dwóch policjantów będzie na niego  czekać przed komendą. Wiedział, że podejrzany był niezwykle niebezpieczny, ale był przekonany,  że sam sobie | nim poradzi. I gówno sobie poradził. Tamten skopał mu tyłek i teraz Beth była w 

towarzystwie zabójcy. Bóg raczy wiedzieć, co się z nią stanie. Butch zamknął oczy i oparł brodę na kolanach. Bolało go gardło, ale tak naprawdę martwił  się o głowę. To cholerstwo nie działało jak powinno. Czuł chaos w głowie, a jego umiejętność  łączenia faktów była do dupy. Może był tak długo bez tlenu, że mózg mu wysiadł. Próbował to  wszystko pozbierać do kupy, ale tylko zapadał się głębiej we mgłę. I wtedy odezwała się bolesna  przeszłość. W chaotycznym wirze myśli i obrazów krążących w jego głowie jeden stanął mu teraz  przed oczami, niemal zmuszając go do płaczu. Młoda dziewczyna niemająca więcej niż 15 lat,  wsiadająca do nieznanego sobie samochodu. Macha do niego przez okno, odjeżdżając ich ulicą. Jego starsza siostra, Janie. Jej ciało znaleziono na drugi dzień w lesie, za boiskiem dobejsbola. Została zgwałcona,  pobita i uduszona. Po JEJ porwaniu Butch przestał sypiać w nocy. Dwadzieścia lat później wciąż nie  był w stanie tego zmienić. Pomyślał o Beth, spoglądającej przez ramię, gdy uciekała z podejrzanym. Fakt, że zniknęła z tym mordercą, był jedyną rzeczą, która zmusiła go, by stanął na  własnych nogach i dowlókł się na komendę. ­ Hej! 0'Neal! ­ Jose pędził w jego kierunku. ­ Co ci się stało? ­ Musimy nadać komunikat. ­ Czy to był jego glos? Brzmiał ochryple, jakby był na jakimś meczu i  krzyczał przez dwie godziny. ­ Biały mężczyzna, ponad dwa METRY wzrostu, czarne włosy do  ramion, ubrany w czarną skórzaną kurtkę i spodnie, nosi okulary przeciwsłoneczne. ­ BUTCH oparł  się ręką o ścianę budynku. ­ Podejrzany nie jest uzbrojony. Tylko dlatego, że zabrałem mu broń, ale  z pewnością w ciągu godziny się dozbroi. Zrobił krok do przodu i zachwiał się. ­ Jezu. ­ Jose chwycił go za ramię i podtrzymał. Butch starał się nie opierać na policjancie, ale potrzebował pomocy. Nie mógł chodzić. ­ Biała kobieta. ­ Jego głos się załamywał. ­ Metr osiemdziesiąt, długie, czarne włosy. Ma na sobie  niebieską spódnicę i białą bluzkę. ­ Zrobił pauzę. ­ Beth. ­ Wiem. Dzwoniła. ­ Twarz Josego spoważniała. ­ Nie pytałem o szczegóły. Po głosie wyczułem, że  i tak by mi nie powiedziała. Butch zachwiał się ponownie. ­ Hola, detektywie. ­ Jose go podtrzymał. ­ Teraz powolutku. Gdy tylko przekroczyli próg komendy, Butch się odwrócił. ­ Muszę ją odnaleźć. ­ Odpocznijmy chwilkę. ­Nie... Jose zwolnił uścisk i Butch złożył się jak leżak. Zbiegło się pół pieprzonej komendy. Masa  przejętych facetów w mundurach i z odznakami sprawiała, że czuł się żałośnie. ­ Już w porządku ­ wybuchnął. Znowu musiał położyć głowę na kolanach. Jak mógł pozwolić, żeby to się stało? Jeśli znajdą Beth martwą... ­ Butch? ­ Josć przykucnął, by zbliżyć swoją twarz do jego. ­ Wezwaliśmy karetkę. ­ Nie trzeba. Wysłaliście komunikat? ­ Tak, Ricky właśnie to robi. Butch uniósł powoli głowę. ­ Co ci się stało w szyję? ­ westchnął Jose. ­ Użyto jej, by podnieść moje ciało. ­ Kilka razy przełknął ślinę. ­ Odebraliście broń z tego adresu,  który podałem? ­Tak. Broń i gotówkę. Kim, do diabła, jest ten gość? ­ Nie mam bladego pojęcia.

ROZDZIAŁ 17 GHROM WSZEDŁ PO SCHODACH DO DOMU HARDHEGO.  DRZWI Otworzyły się, zanim zdążył chwycić za  mosiężną kamkę. Po drugiej stronie stał Fritz. ­ Panie, nie wiedziałem, że.. Psaniec zamarł, gdy zobaczył Beth. „Tak, ty wiesz, kim ona jest ­ pomyślał Ghrom ­ ale zachowajmy spokój".             Ona była wystarczająco zdenerwowana. Fritz, chciałbym, żebyś poznał Beth Randall. ­ Lokaj stał jak wryty. ­ Wpuścisz nas  do środka? Fritz pokłonił się nisko. ­ Oczywiście, panie. Panno Randall, to wielki zaszczyt móc cię  wreszcie poznać osobiście. Beth była zaskoczona, ale udało jej się uśmiechnąć, gdy psaniec się wyprostował i wpuścił  ich do środka. Gdy wyciągnęła do niego rękę na powitanie, Fritz wciągnął głośno powietrze, kompletnie  zaskoczony, i spojrzał na Ghroma, prosząc o zgodę. ­ Proszę bardzo ­ mruknął Ghrom, zamykając drzwi frontowe. Nigdy nie mógł zrozumieć tych  ścisłych tradycji psańców. Fritz wyciągnął obie ręce i chwycił dłoń Beth w swoje, pochylając z szacunkiem głowę i  wymawiając po cichu zdania w Starym Języku. Beth była wyraźnie zdumiona. Ale skąd mogła wiedzieć, że podając mu swoją rękę,  wyświadczała największy honor członkowi jego rasy? Jako córka princepsa, była w ich świecie wysoko urodzoną arystokratką. Fritz został uszczęśliwiony na dobrych kilka dni. ­ Będziemy w mojej komnacie ­ powiedział Ghrom, a Fritz umilkł. Psaniec się zawahał.  ­ Panie, Rankohr jest tutaj. Miał mały wypadek. Ghrom zaklął.  ­ Gdzie on jest? ­ W łazience na dole. ­ Igła i nici? ­ Ma je z sobą. ­ Kim jest Rankohr? ­ spytała Beth, gdy szli korytarzem. Ghrom zatrzymał się przy drzwiach salonu. ­ Zaczekaj tutaj. Ale Beth poszła za nim. Odwrócił się przez ramię. ­ To nie była prośba. ­ Nie będę nigdzie czekać. ­ Do cholery, zrób, co mówię. ­ Nie ­ powiedziała bez emocji, przeciwstawiając mu się z całkowitym spokojem i siłą. Jakby nie  był większą przeszkodą na jej drodze niż zrolowany dywan. Jezu Chryste. Dobra, nie dostaniesz obiadu. Czuł krew całą drogę do łazienki. Z Rankohrem  musiało być kiepsko i naprawdę żałował, że Beth uparła się, że chce sama to zobaczyć. Otworzył drzwi pchnięciem i Rankohr podniósł głowę. Ramię wampira wisiało nad  umywalką. Krew była wszędzie, ciemna kałuża na podłodze, plamy na blacie.  ­ Rankohr, co z tobą? ­ Poszatkowało mnie. Reduktor mnie chlasnął do samej kości. Cieknę jak durszlak. Ghrom zobaczył zamazane kontury, gdy Rankohr ruszał ramieniem w trakcie szycia.  ­  Dopadłeś go? 

­ Jasne, że tak. ­ O mój... o Boże ­ jęknęła Beth. ­ Czy on szyje... ­  Hej, kim jest ta lala? ­ spytał Rankohr zaskoczony. Dał się słyszeć zduszony odgłos i Ghrom  przesunął się, zasłaniając Beth widok swoim ciałem. ­ Potrzebujesz pomocy? ­ spytał, choć doskonale wiedział, że w niczym nie mógłby pomóc. Nie  widział na tyle dobrze, by zadbać o swoje rany, a co dopiero leczyć czyjej. Fakt, że musiał w ten  sposób polegać na innych; miał słabą stronę, której nienawidził. ­ Nie, dzięki ­ zaśmiał się Rankohr. ­ Dobrze sobie radzę z igiełką, jak wiesz. To kim jest twoja  przyjaciółka? ­ Beth Randall, poznaj Rankohra. Mój partner Rankohr, to jest Beth i ona nie umawia się z  gwiazdami kina, kapujesz? ­ Całkowicie, ­ Rankohr przechylił się na bok, próbując spojrzeć na Ghroma. ­ Miło cię poznać,  Beth. ­ Jesteś pewien, że nie chcesz z tym jechać do szpitala?­ spytała cicho. ­ Eee tam. To tylko tak wygląda. Kłopoty zaczynają się dopiero wtedy, gdy możesz użyć jelita jako  szlufki do paska. Beth wydała z siebie chrapliwy dźwięk. ­ Zabiorę ją na dół ­ powiedział Ghrom. ­ Tak, proszę ­ szepnęła. ­ Naprawdę muszę... wyjść. Objął ją ramieniem, a ona oparła się na nim.  Rozumiał, jak to musiało na nią wpłynąć. Dobrze się czuł, mogąc zaoferować jej swą siłę jako  wsparcie. Zbyt dobrze. ­ Wszystko w porządku? ­ spytał Ghrom Rankohra. ­ Jasne. Wyjdę, jak tylko się z tym uporam. Mam trzy słoje do kolekcji. ­ Niezły wynik. ­ Byłby lepszy, gdyby ten mały podarunek nie nadszedł pocztą lotniczą. Nic dziwnego, że lubisz te  swoje gwiazdki.  Rankohr zrobił ruch ręką, jakby wiązał krawat. ­ Powinieneś wiedzieć, że Tohr i  bliźniaki ­ chwycił nożyczki i obciął nić ­ kontynuują naszą wczorajszą robotę. Powinni wrócić za  parę godzin i zdać raport, tak jak kazałeś. ­ Powiedz im, żeby najpierw pukali. Rankohr kiwnął głową, domyślając się, że lepiej tego nie komentować. Gdy Ghrom odprowadzał Beth korytarzem, zorientował się, że gładzi ją po ramieniu.  Plecach. Jego ręka owinęła się wokół jej talii, palce dotykały delikatnego ciała. Jej głowa opierała  się na jego piersi. „Zbyt wygodnie. Zbyt miło" ­ pomyślał. O wiele za dobrze, ale i tak ją trzymał. Gdy tak szli, pomyślał, że chciałby cofnąć swoje słowa, które powiedział jej w drodze do  domu Hardhego, że należy do niego. To nie była prawda. Nie chciał jej mieć jako swojej krwiczki. Był zdenerwowany i  zazdrosny, wyobrażając sobie, jak ten gliniarz ją obmacywał. Wściekły, że jednak nie zabił tego  człowieka. To zdanie mu się wymsknęło. Ech, do diabła. Ta kobieta zrobiła coś z jego mózgiem. Jakoś odłączyła go od  wytrenowanego opanowania i połączyła z jego popieprzonym wnętrzem. To było coś, czego  wolałby uniknąć. W końcu napady szału to była specjalność Rankohra. Bractwo nie potrzebowało kolejnego narwanego świra. Beth przymknęła oczy i oparła się na Ghromie, próbując wyrzucić z pamięci obraz otwartej  rany. To było jak próba zablokowania promieni słońca dłońmi: kawałki sceny przenikały do jej  świadomości. Cała ta jasnoczerwona, lśniąca krew, rozdarty, żywy mięsień, szokująca biel kości. I  ta igła. Przechodząca przez skórę z czarną nitką, naciągająca ciało do granic wytrzymałości. Otworzyła oczy. Tak było lepiej. Nieważne, co powiedział ten facet, to nie była jakaś tam mała ranka. Powinien jechać z tym  do szpitala. Zapewne nieco mocniej zaakcentowałaby swoją opinię w tej sprawie, gdyby akurat nie 

musiała dbać o to, żeby jej obiad nie opuścił ciała. Poza tym ten gość, szyjąc ranę, zdawał się  doskonale wiedzieć, co robi. Cholerny przystojniak. Choć ta scena jatki rozpraszała jej uwagę,  zauważyła jego superwygląd i ciało. Krótkie blond włosy, opalizujące, błękitne oczy i twarz  hollywoodzkiego aktora. Był ubrany tak jak Ghrom: czarne, skórzane spodnie i buty. Miał zdjętą  koszulę i w świetle lampy wyraźnie odcinały się jego imponujące mięśnie. Do tego ten wielokolorowy, wytatuowany smok na plecach. Ale Ghrom nie wyglądał na takiego, co to ma kolegów o urodzie księgowych. Handlarze narkotyków. To z pewnością byli handlarze narkotyków. Pistolety, broń,  mnóstwo gotówki. Kto jeszcze wdaje się w bójki na noże i potem bawi się w lekarza? Przypomniała  sobie, że facet miał identyczną, okrągłą bliznę na klatce piersiowej jak Ghrom. Muszą być w jakimś gangu. Albo mafii. Nagle poczuła, że potrzebuje trochę przestrzeni i  Ghrom puścił ją, wchodząc do pokoju o ścianach w kolorze cytrynowym. Zwolniła na moment.  Pomieszczenie wyglądało jak muzeum albo coś, co można zobaczyć w piśmie dla architektów.  Grube, cielistego koloru zasłony zakrywały szerokie okna, na ścianach lśniły cenne olejne obrazy i  wszędzie stały gustowne antyki. Spojrzała na dywan, który był pewnie wart więcej niż jej  mieszkanie. „Może nie handlowali tylko heroiną, kokainą i tym podobnym świństwem" ­ pomyślała.  Może zajmowali się tez antykami na czarnym rynku. To była kombinacja, na którą niełatwo wpaść. ­ Ładne ­ szepnęła, dotykając inkrustowanego pudełka. ­ Bardzo ładne. Kiedy Ghrom nie odpowiedział, spojrzała na niego. Stal na środku pokoju ze  skrzyżowanymi na piersiach rękami, czujny, mimo że był przecież u siebie. „Czy on w ogóle potrafi się odprężyć?" I pomyślała. ­ Zawsze byłeś kolekcjonerem? ­ spytała, próbując zyskać na czasie i trochę uspokoić nerwy.  Podeszła do obrazu przedstawiającego rzekę Hudson. Dobry Boże, malarzem był Thomas Cole.  Obraz musiał być wart kilkaset tysięcy. ­ Jest wspaniały. Spojrzała przez ramię. Wpatrywał się w nią, nie zwracając uwagi na obraz. Na jego twarzy  nie malowała się ani duma, ani poczucie własności. Tak nie wyglądali ludzie, których rzeczy akurat  podziwiano. ­  To nie jest twój dom ­ powiedziała.  ­ Tu mieszkał twój ojciec. Jasne. Ale co tam. I tak zaszła już tak daleko, że może jeszcze trochę uczestniczyć w tej fikcji. ­ W takim razie ewidentnie miał mnóstwo kasy. Czym się zajmował? ­ Ghrom podszedł do pięknego portretu naturalnej wielkości kogoś, kto wyglądał jak król. ­ Chodź ze mną. ­ Co? Mam przejść z tobą przez ścianę? Pchnął jedną stronę obrazu, który obrócił się, odsłaniając ciemny korytarz.  ­ Ooo ­ zdumiała się. Machnął ręką.  ­ Panie przodem. Beth podeszła ostrożnie. Gazowe latarenki rzucały migotliwe cienie na ciemne kamienie.  Nachyliła się, widząc schodzące w dół, kręcone schody.  ­  Co jest na dole? ­ Miejsce, gdzie będziemy mogli rozmawiać. ­ Czemu nie zostaniemy tutaj? ­ Ponieważ będziesz chciała odrobiny prywatności, a wkrótce pojawią się tu moi bracia. ­ Bracia?  ­Tak. ­ Ilu ich jest? ­Teraz pięciu. Tracimy czas. Chodź. Nic ci się tu nie stanie. Obiecuję. Jasne.

Ale przekroczyła stopą złoconą krawędź ramy i weszła w ciemność.

Rozdział 18. BETH WZIĘŁA GŁĘBOKI ODDECH i niepewnie dotknęła kamiennych ścian. Powietrze nie było  stęchłe, nie było żadnej paskudnej wilgoci czy czegoś w tym stylu. Było po prostu bardzo, bardzo  ciemno. Schodziła powoli, obmacując ściany. Latarenki przypominały bardziej świetliki niż  prawdziwe oświetlenie. Wreszcie zeszła na sam dół. Po prawej stronie znajdowały się otwarte drzwi i zauważyła  ciepły blask świecy. Pokój był taki jak samo przejście, z czarnymi ścianami, kiepsko oświetlony, ale czysty.  Świece działały kojąco, migocząc w świecznikach. Kładąc torebkę na stole, zastanawiała się, czy  Ghrom śpi w tym pokoju. Łóżko było tak potężne, że nawet on mógłby się w nim zmieścić. Czy ta pościel była z czarnej satyny? Pomyślała, że musiał przyprowadzać do tej swojej kryjówki mnóstwo kobiet. I niepotrzebna  była zbytnia przenikliwość, żeby sobie wyobrazić, co się działo, gdy zamykał za nimi drzwi. Poczuła ucisk w sercu, słysząc Ghroma zatrzaskującego za nią drzwi. ­ Więc porozmawiajmy o moim ojcu ­ powiedziała szybko. Ghrom przeszedł obok, zdejmując kurtkę. Pod spodem miał koszulkę. Beth nie mogła nie  zauważyć pierwotnej siły jego mięśni, wibrujących bicepsów i tricepsów. Gdy zdejmował pustą  kaburę, na wewnętrznej stronie jego ramion błysnęły tatuaże. Przeszedł do łazienki i usłyszała, jak  odkręca wodę. Gdy wrócił do pomieszczenia, wycierał twarz ręcznikiem. Zanim na nią spojrzał,  założył swoje okulary. ­ Twój ojciec, Hardhy, był świetnym facetem. ­ Ghrom wrzucił niedbale ręcznik z powrotem do  łazienki i usiadł na kanapie, opierając łokcie na kolanach. ­ Zanim został wojownikiem, był  arystokratą w starym kraju. Jest... był moim przyjacielem. Moim bratem w pracy, którą wykonuję. „Brat", Ghrom często używał tego słowa. Musieli być w mafii. Na bank. Ghrom uśmiechnął się lekko, jakby przypominając sobie coś, co sprawiało mu przyjemność. ­ H był niebywale sprawny. Był szybki, piekielnie inteligentny i świetnie posługiwał się nożem.  Miał klasę. Był dżentelmenem. Znał osiem języków. Studiował wszystko: od religii świata po  historię sztuki i filozofię. Mógłby cię zasypać informacjami o tym, co się dzieje na giełdzie, a  potem wytłumaczyć, dlaczego sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej jest dziełem manierystycznym, a nie  renesansowym. Wyprostował się, przesuwając ręką po sofie, i oparł wygodnie. Wyglądało na to, że jest mu  cholernie wygodnie. Dłonią przesunął do tyłu długie, czarne włosy. Piekielnie seksowny. ­ Hardhy nigdy nie tracił opanowania, niezależnie od tego, jak bardzo zła była sytuacja.  Wykonywał daną pracę, aż ją skończył. Zginął, darzony przez braci głębokim szacunkiem. Zdawało się, że Ghrom tęskni za jej ojcem. Czy kimkolwiek, kogo używał w tym celu... „Co on dokładnie chciał tym osiągnąć? — zastanawiała sięę­ ­ Co mu dawało całe to  pieprzenie?". No, w końcu była przecież w jego sypialni. ­ Fritz mówił mi, że twój ojciec bardzo cię kochał. Beth zacisnęła na moment usta. ­ Zakładając, że uwierzę w to, co mówisz, to skoro tak ba dzo mnie kochał, dlaczego w ogóle mi się  nie przedstawił? ­ To skomplikowane. ­ Tak, to bardzo trudne, żeby podejść do swojej córki wyciągnąć rękę i powiedzieć, jak się 

nazywasz. Cholernie trudna sprawa. ­ Przeszła przez pokój i zorientowała się, że stoi przy łóżku.  Szybko ruszyła w inne miejsce. ­ I co z tą gadką o wojowniku? On też był w mafii? ­ Mafii? Nie jesteśmy mafią, Beth. ­ Więc jesteście tylko niezrzeszonymi zabójcami i handlarzami narkotyków? W zasadzie  dywersyfikacja interesów to niezła strategia w biznesie. I potrzebna jest spora gotówka, żeby  utrzymać taki dom jak ten. No i wypełnić go dziełami sztuki, których nie powstydziłoby się żadne  muzeum. ­ Hardhy odziedziczył swój majątek i potrafił świetnie o niego zadbać. ­ Ghrom odchylił do tyłu  głowę, jakby lustrując wnętrze. ­Ponieważ jesteś jego córką, teraz to wszystko należy do ciebie. Beth zmrużyła oczy.  ­ Czyżby? Przytaknął. „Co za bzdury" ­ pomyślała. ­ To gdzie jest testament? Gdzie jest wykonawca z dokumentami? Czekaj, niech zgadnę, przez  ostatnie trzydzieści lat nie można było uwierzytelnić testamentu. ­ Przetarła oczy. ­ Wiesz, Ghrom,  nie musisz kłamać, by się ze mną przespać. Muszę ze wstydem przyznać, że wystarczyłoby, byś  tylko poprosił. Wzięła głęboki oddech. Do tego momentu łudziła się, że może faktycznie czegoś się dowie.  W końcu. Jednak desperacja z każdego może zrobić idiotę. ­Wiesz co? Ja już sobie pójdę. To było tylko... Ghrom stanął przed nią szybciej niż zdążyła mrugnąć. ­ Nie mogę cię puścić. Poczuła strach, ale starała się tego nie okazać. ­ Nie możesz mnie zmusić, żebym została. Podniósł dłonie do jej twarzy. Wyrywała się, ale on nie puszczał. Gładził kciukiem jej policzek. Kiedy czuła go blisko siebie, była jak zaczarowana, i tak było  też tym razem. Bezwiednie obróciła się w jego stronę. ­Nie okłamuję cię ­ powiedział, ­ Przysłał mnie twój ojciec, bo będziesz potrzebowała pomocy.  Zaufaj mi. Zerwała jego dłonie z twarzy.  ­ Nie chcę słyszeć tych kłamstw! Przed nią stał kryminalista, który prawie zabił na jej oczach gliniarza i teraz oczekiwał, że  uwierzy mu w te bzdurne kłamstwa, bo głaszcze jej twarz. Musiał ją uważać za debilkę. ­ Słuchaj, ja widziałam swoją teczkę. ­ Jej głos był spokojny. ­ W moim akcie urodzenia napisano  „ojciec nieznany", ale była też notatka. Matka powiedziała położnej, że ojciec nie żyje. Nie była w  stanie podać nazwiska, bo była w szoku z powodu utraty krwi i wkrótce potem sama zmarła. ­Przykro mi, ale było inaczej. ­ Jest ci przykro. Jasne. ­ Nie bawię się tobą... ­Jasne, że nie! Boże, pomyśleć tylko, że mogłam ich choć przez chwilę znać... ­ Spojrzała na niego  z obrzydzeniem. ­ Jesteś bezwzględny. Zaklął szpetnie z rosnącej frustracji.  ­ Nie wiem, jak mam sprawić, żebyś mi uwierzyła. ­ Nie wysilaj się. Jesteś kompletnie niewiarygodny. Chwyciła swoją torebkę.  ­ Do diabła, myślę, że tak jest nawet lepiej. Wolę, żeby nie żył niż miałby być przestępcą. Albo że  całe życie żyliśmy w jednym mieście, ale nigdy mnie nie odwiedził i nawet nie był ciekaw, jak  wyglądam. ­ Wiedział. ­ Głos Ghroma znowu był bardzo blisko. ­ Znał cię. Odwróciła się gwałtownie. Był tak blisko i taki wysoki, że musiała zadzierać głowę, patrząc 

na jego twarz. Zrobiła krok do tyłu. ­ Natychmiast przestań! ­ Znał cię. ­ Przestań tak mówić! ­ Twój ojciec cię znał! ­ krzyknął Ghrom. ­ To czemu mnie nie chciał? ­ ona też krzyknęła. ­ Chciał. ­ Twarz Ghroma wykrzywił grymas. ­ Chronił cię. Przez całe życie był blisko. Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach. Nie chciał dopuścić, by znowu ulec jego urokowi. ­ Beth, spójrz na mnie. Proszę. Uniosła powieki. ­ Daj mi rękę ­ powiedział. ­ Podaj mi ją. Kiedy się nie poruszyła, chwycił jej dłoń i położył na swoim sercu. ­ Na mój honor. Nie okłamywałem cię. Zamarł w bezruchu, jakby dając jej szansę, by odczytała każdy detal jego twarzy i ciała. „Czy to może być prawda?" ­ zastanawiała się. ­ On cię kochał, Beth. Nie wierz w to. Nie wierz w to. Nie. ­ Więc czemu po mnie nie przyszedł? ­ wyszeptała. ­ Miał nadzieję, że nie będziesz musiała o nim wiedzieć. Że nie będziesz musiała żyć tak jak on. I  Ghrom spojrzął na nią z góry ­ Tyle że zabrakło mu czasu. Nastąpiła długa cisza. ­ Kim był mój ojciec? ­ szepnęła. ­ Był kimś takim jak ja ­ powiedział Ghrom i rozchylił usta. Kły. On miał kły! Jej skóra skurczyła się z przerażenia.  ­ Ty łajdaku! ­ Beth, posłuchaj mnie.. ­ Żebyś mógł mi powiedzieć, że jesteś pieprzonym wampirem? ­ Ruszyła na niego z pięściami. ­ Ty  chory skurwysynu! Ty chory... skurwysynu! Jeśli chcesz odgrywać swoje chore fantazje, znajdź  sobie kogoś innego! ­ Twój ojciec... Uderzyła go z całej siły w twarz. ­ Nie rób tego. Nawet nie próbuj! ­ Zabolała ją dłoń, więc próbowała ją sobie rozmasować. Chciała  płakać. Ponieważ ją bolało. Ponieważ próbowała zadać mu ból, a on jakby tego nie czuł. ­ Boże, prawie mnie nabrałeś. Prawie ­ wyjęczała. ­ Ale musiałeś pójść o krok za daleko i błysnąć tą  sztuczną szczęką. ­ Zęby są prawdziwe. Przyjrzyj się bliżej. W pokoju pojawiło się więcej płonących świec. Nikt ich nie zapalał. Wypuściła głośno powietrze. Nagle poczuła, jakby wszystko było inne niż powinno być. Nie  było już zasad. Rzeczywistość zmieniała się w nierzeczywistość. Pobiegła w kierunku drzwi, ale on był szybszy. Beth przykucnęła, jakby chciała się  pomodlić o ocalenie. ­ Nie podchodź do mnie. ­ Chwyciła za klamkę i szarpnęła z całej siły. Drzwi ani drgnęły.  Ogarniała ją panika ­ Beth... ­ Puść mnie! ­ Klamka wbijała się w skórę jej palców, gdy ją szarpała. ­ Nie dotykaj mnie! ­  krzyknęła, gdy jego ręka dotknęła jej ramienia. Odskoczyła od niego i zaczęła biegać po pokoju. Szedł za nią, powoli, ale nieubłaganie. ­ Pomogę ci. ­ Zostaw mnie!

Podbiegła do drzwi. Tym razem otworzyły się, zanim dotknęła klamki. Zupełnie jakby to on  je do tego zmusił. Spojrzała na niego przerażona.  To się nie może dziać naprawdę. Wbiegła na schody,  przeskakując po trzy stopnie. Kiedy próbowała otworzyć ukrytą zapadkę obrazu, złamała  paznokieć, ale w końcu jej się udało. Przebiegła przez salon, wypadła z domu i... na trawniku przed  domem zobaczyła CZEkającego na nią Ghroma. Beth zamarła. Przerażenie zalało jej ciało. Strach i niedowierzanie ścisnęły serce jak pięść. Jej umysł  zsunął się w otchłań obłędu. ­ Nie! ­ Zaczęła biec, byle dalej od niego. Czuła, że jest za nią i pędziła jak oszalała. Biegła, aż nie  mogła oddychać, ze zmęczenia tracąc wzrok i odczuwając potworny ból w udach. Biegła bez  wytchnienia, a on ciągle był za nią. Upadła na trawę, ledwo dysząc. Zwinęła się w kłębek, jakby w odruchu obronnym, i rozpłakała się. Kiedy ją podniósł, nie usiłowała z nim walczyć. Po co miałaby to robić? Jeśli to był sen, to w końcu się obudzi. A jeśli to prawda... Potrzebowała go, by jej wyjaśnił znacznie więcej niż życie jej ojca. Gdy Ghrom niósł ją z powrotem do komnaty, czuła tylko strach i zamęt. Położył ją na łóżku  i odsunął kołdrę, by ją przykryć. Potem podszedł do kanapy i usiadł, sądząc, że dobrze jej zrobi  spokój. Wreszcie poruszyła się i poczuł na sobie jej oczy. ­ Czekam, aż się obudzę. Aż zadzwoni budzik ­ powiedziała ochrypłym głosem. ­ Ale nie  zadzwoni, prawda? Pokręcił przecząco głową. ­ Jak to możliwe? Jak... ­ odchrząknęła. ­ Wampiry? ­ Jesteśmy po prostu innym gatunkiem. ­ I krwiopijcami. Mordercami. ­ Raczej prześladowaną mniejszością. Dlatego twój ojciec miał nadzieję, że nie będziesz  przechodzić przemiany. ­ Przemiany? Skinął z powagą. ­ 0 Boże. ­ Zasłoniła dłonią usta, jakby miała wymiotować. ­ Tylko mi nie mów, że ja... Ogarnęła ją fala paniki, którą odczuł nawet Ghrom. Nie mógł znieść jej bólu i chciał jakoś  pomóc. Tyle że współczucie nie było jego najmocniejszą stroną. Gdyby tylko było coś, o co  mógłby dla niej zawalczyć. Niestety, w tym momencie niczego nie było. Niczego. Prawda nie była celem, który mógł  wyeliminować. Nie była też jej wrogiem, choć teraz ją to bolało. Po prostu... była. Wstał i podszedł do łóżka. Kiedy nie odsunęła się od niego, usiadł na brzegu. Łzy, które  uroniła, pachniały jak wiosenny deszcz. ­ Co się ze mną stanie? ­ wyszeptała. Desperacja w jej głosie sugerowała, że mówi do Boga, nie do niego. Ale i tak jej  odpowiedział. ­ Twoja przemiana nadchodzi w szybkim tempie. Uderza w każdego z nas około dwudziestych  piątych urodzin. Nauczę cię, co masz robić i wszystko pokażę. ­ Dobry Boże... ­ Po przemianie będziesz musiała się dokrwić. Zakrztusiła się i usiadła na łóżku. ­ Nikogo nie będę zabijać! ­ To nie o to chodzi. Będzie ci potrzebna krew wampira samca. To wszystko. ­ To wszystko ­ powtórzyła martwym głosem.

­ Nie polujemy na ludzi. To są bajki dla dzieci. ­ Nigdy nie miałeś człowieka? ­ Nie po to, żeby z niego pić ­ odparł wymijająco. ­ Są wampiry, które to robią, ale siła nie  wystarcza na długo. Żeby się rozwijać, musimy żywić się członkami naszej własnej rasy. ­ Mówisz tak, jakby to wszystko było normalne. ­ Bo jest. Beth zamilkła. Wreszcie jakby ją olśniło. ­ To znaczy, że każesz mi... ­ Kiedy nadejdzie czas, dam ci się z siebie napić. Wydała z siebie jęk, jakby chciała krzyknąć, ale się zakrztusiła. ­ Beth, wiem, że to trudne.. ­ Nie wiesz. ­ BO sam musiałem przez to przejść. Spojrzała na niego.  ­ Też dowiedziałeś się o tym tak na gle? To nie brzmiało jak wyzwanie. Bardziej jak poszukiwanie z kimś wspólnego języka.  Kimkolwiek. ­ Wiedziałem, kim byli moi rodzice. ­ Ale nie żyli w czasie, gdy nastąpiła przemiana. Byłem sam.  Nie wiedziałem czego się spodziewać, więc wiem, co czujesz. Jej ciało opadło z powrotem na poduszki.  ­ Czy moja matka też była wampirem? ­ Z tego, co mówił mi Hardhy, była człowiekiem. Wampirom zdarza się je zapładniać, choć  noworodki najczęściej umierają. ­ Czy mogę powstrzymać przemianę? Czy mogę temu zapobiec? Pokręcił przecząco głową. ­ Czy to boli? ­ Będziesz czuła... ­ Nie mnie. Czy to będzie bolesne dla ciebie? Ghrom przełknął zdziwienie. Nikt się nigdy o niego nie martwił. Zarówno ludzie, jak i  wampiry się go bali. Jego rasa go czciła. Ale nikt nigdy się nim nie przejmował. Nie wiedział, jak  sobie poradzić z tym uczuciem. ­ Nie, nie będzie mnie bolało. ­ Czy mogłabym cię zabić? ­ Nie pozwolę ci. ­ Obiecujesz? ­ powiedziała szybko, chwytając go za ramię Nie wierzył, że będzie składał przysięgę, by siebie chronić. Na jej życzenie. ­ Obiecuję ci. ­ Wyciągnął swoją dłoń, by przykryć jej, ale zatrzymał się, zanim jej dotknął. ­ Kiedy to się stanie? ­ Nie mogę ci tego powiedzieć dokładnie. Ale wkrótce. Puściła go, opierając się o poduszki. Potem  skuliła się na boku, tyłem do niego. − Może się obudzę ­ szepnęła. ­ Może jeszcze się obudzę.

Rozdział 19 BUTCH WYPIŁ SWOJĄ PIERWSZĄ WHISKY JEDNYM HAUSTEM. Duży btąd. Miał zdarte gardło i poczuł,  jakby się całował z palnikiem. Jak tylko przestał kasłać, zamówił u Abby kolejną. ­ Znajdziemy ją ­ powiedział Jose, stawiając swoje piwo. Drugi detektyw trzymał się lżejszych trunków, ale Jose musiał wrócić do domu i rodziny. Za  to Butch mógł być tak niegrzeczny, jak tylko chciał. Jose bawił się kuflem, kręcąc nim w kółko na kontuarze. ­ Nie powinieneś się za to obwiniać, detektywie. Butch roześmiał się i wychylił whisky numer dwa.  ­ Jasne. Lista ludzi, którzy byli z podejrzanym w moim samochodzie, jest bardzo długa. ­ Podniósł  w górę palec, by zwrócić uwagę Abby. ­ Już mam sucho. ­ Nie na długo. — Nachyliła się i uśmiechając, uzupełniła szklankę szlachetną szkocką. Jose poruszył się na krześle, jakby nie aprobując szkockiej szybkości Butcha i męcząc się  swoją powściągliwością. Gdy Abby podeszła do innego klienta, Butch zerknął na Josego. ­ Zaleję się dziś w trupa. Lepiej żebyś tego nie widział. Jose zagryzł orzeszkami.  ­ Nie zostawię cię tu. ­ Wrócę taryfą. ­ Nie. Poczekam, aż skończysz, a potem zawlokę cię do domu. Przez godzinę popatrzę, jak rzygasz.  Wepchnę do łóżka i zanim wyjdę, nastawię ekspres do kawy i zostawię aspirynę obok cukiernicy. ­ Nie mam cukiernicy. ­ Więc koło torby. ­ Byłbyś świetną żoną, Jose ­ uśmiechnął się Butch. Milczeli, aż Abby nalała numer czwarty. ­ Te gwiazdki ninja, które zabrałem podejrzanemu. Czy coś już o nich wiemy? ­ spytał Butch. ­ Takie same jak te, które znaleźliśmy na miejscu wybuchu i przy ciele Cherry. Prawie 100 gramów  nierdzewnej stali najwyższej próby. Średnica dziesięć centymetrów. Wyjmowany obciążnik w  środku. Można je zamówić przez net za jakieś dwanaście dolców albo kupić w akademiach sztuk  walki. I, niestety, nie było żadnych odcisków. ­ Jakaś inna broń? ­ Jakieś szpanerskie noże. Chłopcy z laboratorium bardzo się nimi podniecali. Metal kompozytowy,  twardość diamentu, piękne, ręczne wykonanie. Niezidentyfikowany producent. Pistolet to  standardowa beretta, kaliber 9 milimetrów, model 92G­SD. Świetnie zadbana i oczywiście z  zatartym numerem seryjnym. Dziwaczne były za to pociski. Nigdy niczego podobnego nie  widziałem. Puste, wypełnione jakimś płynem. Chłopaki myślą, że to zwykła woda. Tylko po co  ktoś by to robił? ­ Żartujesz. ­ Serio. ­ Żadnych odcisków? ­ Zero. ­ Na niczym? ­ Nic a nic. ­ Jose zjadł wszystkie orzeszki i podniósł miseczkę, żeby Abby przyniosła więcej. ­  Podejrzany jest cholernie sprytny. Prawdziwy zawodowiec. Założymy się, że przeniósł się na  północ z Nowego Jorku? Nie brzmiał, jakby się tu wychował.

Abby podeszła z nową porcją orzeszków i whisky. ­ Robimy ekspertyzę balistyczną pistoletu, żeby sprawdzić, czy ma jakieś nietypowe cechy ­ dodał  Jose. ­ Sprawdzamy też forsę, czy nie jest trefna. Jutro rano wysyłamy wszystko, co mamy,  chłopakom z Nowego Jorku. Dużo tego nie ma. Butch zaklął, patrząc jak Abby uzupełnia miseczkę.  ­ Jeśli coś się stanie Beth... ­ Nie dokończył zdania. ­ Znajdziemy ich. I niech Bóg ma go w opiece, jeśli ją skrzywdzi. To prawda. Butch osobiście ścigałby gościa. ­ Niech go ma w opiece ­ potwierdził, robiąc miejsce w szklance na kolejną porcję szkockiej. Siedząc na łóżku i czekając, aż Beth znowu się odezwie, Ghrom czuł się wykończony. Miał  poczucie, że zapada się w sobie, kości były osłabione ciężarem ciała. Gdy przypominał sobie scenę,  która rozegrała się w zaułku za komendą, zorientował się, że nie wyczyścił temu gliniarzowi  pamięci. To znaczyło, że policja będzie go szukać na podstawie dokładnego rysopisu. Niech to cholera. Tak był zaaferowany tym pieprzonym dramatem, że zapomniał o swoim  bezpieczeństwie. Stawał się ckliwy, a to było niebezpieczne. ­ Skąd wiedziałeś o orgazmach? ­ spytała nagle Beth. Zesztywniał i momentalnie odczuł erekcję, słysząc te słowa z jej ust. Poruszył się, by zrobić  sobie nieco więcej miejsca wspodniach i zastanawiał się, czy mógłby jakoś uniknąć odpowiedzi na  to pytanie. Nie chciał teraz rozmawiać o seksie. Nie, gdy leżała w tym łóżku, zaledwie metr od  niego. Pomyślał o jej skórze. Miękkiej. Gładkiej. Ciepłej. ­ Skąd wiedziałeś? ­ ponagliła. ­ Ale to prawda? ­ Tak ­ szepnęła. ­ Czy z tobą było inaczej, bo nie jesteś jesteś... Cholera, nie mogę nawet  wypowiedzieć tego słowa ­ Może. ­ Złączył dłonie, mocno splatając ze sobą palce. ­ Nie wiem. Dla niego też było to inne, choć formalnie ona wciąż była człowiekiem. ­ On nie jest moim kochankiem. Butch, ten gliniarz. Nie jest. Ghrom wypuścił głośno powietrze.  ­ Cieszę się. ­ Więc jak zobaczysz go następnym razem, nie zabijaj go. ­ Okej. Nastąpiła długa pauza i usłyszał, jak przesunęła się na łóżku. Satynowa pościel zaszeleściła  delikatnie. Wyobraził sobie, jak jej uda ocierają się o siebie i jak rozwiera je dłońmi. Rozszerza coraz  bardziej swoją głową. Całując ścieżkę do miejsca, w którym z taką desperacją pragnął się znaleźć. Przełknął ślinę. Czuł mrowienie na skórze. ­ Ghrom? ­Tak. ­ Nie miałeś zamiaru ze mną wczoraj spać, prawda?­  Zamazany obraz Beth zmusił go, by zamknął  oczy.  - Nie miałem. ­ Więc czemu to zrobiłeś? „Jak mógłbym tego nie zrobić?" i pomyślał, zaciskając szczęki. Był wobec tego bezsilny. ­ Ghrom? ­ Ponieważ musiałem ­ odparł, rozprostowując ramiona i próbując się odprężyć. Serce biło mu  bardzo szybko, odżywały instynkty, zupełnie jakby brał udział w bitwie. Słyszał jak oddycha, jak  pracuje jej serce i jak płynie krew. ­ Czemu? ­ szepnęła.       Powinien wyjść. Zostawić ją samą. ­ Powiedz mi, czemu?

­ Sprawiłaś, że zrozumiałem, jak jestem zimny. Znowu przesunęła się na łóżku. ­ Podobało mi się, jak cię ogrzewam ­ powiedziała zmysłowo. ­ Lubiłam cię czuć. Mroczny głód odezwał się w jego wnętrzu, ściskając mu żołądek. Ghrom przestał oddychać.  Czekał, by sprawdzić, czy mu przejdzie. Uczucie głodu nasiliło się. Cholera, ta grzeszna potrzeba to  nie był tylko seks. Chodziło o krew. Jej krew. Wstał szybko i odsunął się, by stworzyć między nimi jakiś dystans. Koniecznie musiał się  stąd wydostać. Gdzieś na ulicę. Powalczyć. I musiał się posilić. ­ Słuchaj, muszę już iść. Ale chcę, żebyś tu wypoczęła. ­ Nie idź. ­ Muszę. ­ Czemu? Otworzył usta. Bolały go powiększające się kły, jednak nie tylko jego zęby domagały się, by  zrobić z nich użytek. Jego erekcja była bolesnym, sztywnym bólem mocującym się z zamkiem w  spodniach. On sam czuł się, jakby był rozciągany między dwiema żądzami ­ seksu i krwi. Obie były  związane z nią. ­ Uciekasz? ­ szepnęła. To było w zasadzie pytanie z odrobiną drwiny. ­ Bądź ostrożna, Beth. ­ Dlaczego? ­ Bo jestem bliski wybuchu. Zsunęła się z łóżka i podeszła do niego. Jej ręka dotknęła miejsca nad jego sercem. Druga  objęła go w pasie. Syknął, gdy oparła się o niego. W końcu pragnienie seksu wygrało z jego innym  głodem.  ­ Czy naprawdę mi odmówisz? ­ spytała. ­ Nie chcę cię wykorzystać I powiedział przez zaciśnięte zęby. ­ Wystarczająco dużo dziś już  przeszłaś. Chwyciła go za ramiona. ­ Jestem zła. Wystraszona. Zagubiona. Chcę, żebyś się mną kochał, aż przestanę czuć cokolwiek.  Jeśli już, to ja cię wykorzystam, a nie odwrotnie. ­ Odwróciła wzrok. ­ Boże, to brzmi okropnie. Jak cholera. On był bardziej niż chętny, by zostać w ten sposób wykorzystanym. Uniósł jej brodę palcem. Choć jej mocna woń mówiła mu, czego od niego oczekuje jej ciało,  chciał przyjrzeć się jej twarzy. ­ Nie odchodź ­ szepnęła. Nie chciał tego, ale jego pragnienie krwi było dla niej zagrożeniem. Powinna być silna do  przemiany, a on byl wystarczająco spragniony, by wypić z niej wszystko. Jej lewa ręka zsunęła się po piersiach i znalazła jego erekcję. Jego ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz, oddech uwiązl w płucach. Jego jęk zniszczył  panującą w pokoju ciszę. ­ Pragniesz mnie ­ powiedziała. ­ A ja chcę, żebyś mnie posiadł. ­ Potarła palcem jego członek,  czując wyraźnie twardość przez skórzane spodnie. Tylko seks. Mógł powstrzymać drugą żądzę. Mógł to zrobić. Mógł. Ale czy był skłonny stawiać na szali swojej samokontroli jej życie? ­ Nie odmawiaj, Ghrom. Stanęła na palcach i pocałowała go. „Koniec gry" ­ pomyślał, przyciągając ją do siebie. Wcisnął swój język do jej ust i chwycił za biodra, napierając na jej dłoń. Jej jęk satysfakcji  podkręcił go jeszcze bardziej i gdy jej paznokcie wbiły się w jego plecy, ucieszył się z bólu, bo to  oznaczało, że była tak samo spragniona jego, jak on jej. Rzucił ją na łóżko i przygniótł swym ciałem, podnosząc spódnicę i zrywając majtki jednym  niecierpliwym ruchem. Jej bluzkę i biustonosz spotkał podobny los. Później będzie czas, by  wszystko smakować. Teraz byl czas na czysty seks. Gdy on całował jej piersi, ona gwałtownie 

zdarła z niego koszulę. Odsunął się tylko na moment, by zrzucić spodnie i obnażyć swą męskość.  Podłożył rękę pod jej kolano, uniósł nógę do góry i zagłębił się w jej ciało. Usłyszał jęk i poczuł pulsujące ciepło w momencie, gdy doszła. Zamarł na moment, wchłaniając  emocje jej wyzwolenia, czując, jak jej wnętrze go otula. Ogarnął go potężny, zaborczy instynkt. Ze zgrozą zrozumiał, że pragnie ją oznaczyć.  Oznaczyć jako swoją. Chciał, by ten niepowtarzalny zapach był na niej tak, by nikt więcej nie mógł  się do niej zbliżyć. Tak, by wiedzieli, do kogo należy. Tak, by bali się skutków chęci posiadania jej  dla siebie. Wiedział jednak, że nie może tak zrobić. Nie należała do niego. Poczuł, jak jej ciało  znieruchomiało pod nim i spojrzał na nią. ­ Ghrom ­ szepnęła ­ co się stało? Poruszył się, jakby chciał z niej wyjść, ale objęła jego twarz dłońmi. ­ Wszystko w porządku? Troska w jej głosie zmieniła wszystko. W potężnym przypływie emocji jego ciało uwolniło się od okowów rozumu. Zanim zdążył  to przemyśleć, zanim mógł się powstrzymać, podparł się na rękach i wziął ją z całą mocą, uderzając  i cofając się jak taran. Rama łóżka stukała w ścianę w rytm jego ruchów i Beth chwyciła go za  nadwyrężone nadgarstki, próbując utrzymać się w miejscu. W pokoju dał się słyszeć niski dźwięk, który stawał się coraz głośniejszy, aż Ghrom  zorientował się, że to on wydaje go z siebie. Gdy gorąco rozlało się po jego skórze, jego nos poczuł  ten mroczny zapach posiadania. Nie był w stanie się powstrzymać. Gdy uderzał w nią swoim ciałem, napinając mięśnie, jego usta odsłoniły zęby. Zlany potem,  z zawrotami głowy, pozbawiony oddechu, wziął wszystko, co tylko mogła mu zaoferować. Wziął i  zażądał więcej, stając się wraz z nią zwierzęciem, aż oboje zjednoczyli się w dzikości. Doszedł gwałtownie, wypełniając ją i pompując swoją mocą. Jego orgazm trwał i trwał, aż  zorientował się, że ona szczytuje wraz z nim, trzymali się siebie, jakby ich życie od tego zależało,  gdy zalewały ich potężne fale namiętności. To było najdoskonalsze połączenie, jakiego kiedykolwiek doznał. I wtedy wszystko zmieniło się w koszmar. Gdy ostatni dreszcz opuścił jego ciało i przeszedł na nią, w momencie, gdy opuściły go  ostatnie siły, równowaga jego żądzy runęła. Jego żądza krwi ruszyła do przodu w potwornym,  wszechogarniającym pędzie, z taką samą mocą, jak chwilę wcześniej pragnienie seksu. Odsłonił zęby i pochylił się nad jej szyją i nad żyłą, tak cudownie bliską powierzchni jej  bladej skóry. Jego kły właśnie miały się zagłębić, jego gardło było suche z pragnienia jej krwi,  żołądek zwijał się w spazmach, które przeszywały jego duszę, gdy wyprostował się nagle,  przerażony tym, co właśnie miał zrobić. Odsunął się od niej, cofając się na łóżku, aż upadł na podłogę. - Ghrom? ­ krzyknęła zaalarmowana, ruszając do niego. ­ Nie! Głód jej krwi był zbyt mocny, instynkt, którego nie mógł zagłuszyć. Jeśli za bardzo się  zbliży... Jęknął, próbując przełknąć ślinę. Czuł, jakby mial w gardle papier ścierny. Znowu cały oblał  się potem, ale tym razem było to ohydne uczucie. ­ Co się stało, co zrobiłam? Ghrom czołgał się do tyłu, z obolałym ciałem i płonącą skórą. Jej zapach na nim był jak bicz  na jego samokontrolę ­ Beth, zostaw mnie. Ja muszę... Ale ona wciąż się zbliżała. Uderzył plecami w kanapę ­ Spieprzaj stąd! ­ Pokazał zęby i syknął głośno. ­ Jeśli podejdziesz bliżej, to będę musiał cię  pogryźć. Rozumiesz?

Natychmiast się zatrzymała. Przerażenie wypełniło przestrzeń między nimi. Po chwili Beth  potrząsnęła głową. ­ Nie skrzywdziłbyś mnie ­ powiedziała z pewnością siebie, która wydała mu się niebezpiecznie  naiwna. Usiłował zmusić się do mówienia.  ­ Ubierz się. Idź na górę. Powiedz Fritzowi, żeby odwiózł cię do domu. Przyślę kogoś, by czuwał  nad tobą. Dyszał teraz, ból rozrywał mu żołądek prawie tak mocno, jak w tę pierwszą noc jego  przemiany. Nigdy wcześniej nie potrzebował tak Marissy. Jezu, co się z nim działo? ­ Nie chcę iść. ­ Musisz. Przyślę kogoś, kto zadba o twoje bezpieczeństwo, aż będę mógł do ciebie wrócić. Trzęsły mu się uda, muskuły starały się utrzymać w ryzach jego ciało. Jego umysł i fizyczna  żądza wydały sobie wojnę, wkraczając na pole bitwy z obnażoną bronią. Wiedział, kto wygra, jeśli  ona teraz nie odejdzie. ­ Beth, proszę cię. To boli. Nie wiem, jak długo dam radę się powstrzymać. Zawahała się, ale po chwili zaczęła się ubierać. Podeszła do drzwi i odwróciła się do niego. ­ Idź. I poszła.

Rozdział 20. BYŁO TUŻ PO DZIEWIĄTEJ, gdy pan X podjechał do MacDrive'a. ­ Cieszę się, że obu wam podobał się film. Mam jeszcze coś w planie na ten wieczór, ale musimy  się spieszyć. Z tego, co pamiętam, jeden z was musi być w domu koło jedenastej. Gdy podjechali pod świecący neon menu, Billy zaklął pod nosem. Zamówił dwa razy taką  porcję jak Przegrany a teraz ten zaproponował, że za siebie zapłaci. ­ W porządku. Ja stawiam ­ uspokoił go pan X. ­ Tylko niczego nie rozlejcie. Gdy Billy jadł, a Przegrany zajmował się swoją porcją, X zawiózł ich do Strefy Walki. To  miejsce zabaw w laserowe pojedynki było idealnym terenem do werbunku młodocianych. Słabo  oświetlone wnętrze świetnie skrywało wszelkie kompleksy. Zarówno trądzik młodzieńczy, jak i  żałosne, nastoletnie pragnienia. Obszerny, jednopiętrowy budynek pełen był dzisiaj podnieconych  chłopców i znudzonych, wystrojonych dziewczyn, którym ci pierwsi próbowali zaimponować. Pan X zamówił trzy zestawy pistoletów i kombinezonów ochronnych, po czym dwa z nich  wręczył swoim podopiecznym. Billy był gotowy w niecałą minutę, trzymał broń tak naturalnie,  jakby była przedłużeniem jego ręki. W tym czasie pan X przyglądał się Przegranemu, który  niezręcznie zmagał się z paskami kombinezonu. Chłopak wyglądał beznadziejnie. Jego dolna warga  zwisała bezmyślnie, gdy palce próbowały dopiąć plastikowe klamry. Billy też mu się przyglądał.  Patrzył na Przegranego tak, jakby już był jego ofiarą. - Pomyślałem, że urządzimy sobie przyjacielskie zawody ­ powiedział X, gdy wreszcie przeszli  przez bramki. ­ Zobaczymy, kto kogo załatwi. Gdy weszli na arenę, oczy pana X szybko przywykły do aksamitnej ciemności przerywanej  neonowym błyskiem pistoletów innych graczy. Przestrzeń była wystarczająca dla około trzydziestu  osób, które skakały dookoła przeszkód, śmiejąc się i krzycząc podczas strzelania świetlnymi  promieniami. - Rozdzielmy się ­ powiedział pan X. 168 Zanim Przegrany, mrugając oczami, zorientował się, Billy oddalił się szybko zwinnymi,  zwierzęcymi ruchami. Chwilę później na piersi Przegranego odezwał się czujnik. Chłopak spojrzał  w dół, jakby nie wiedząc, co się stało. Billy wycofał się w ciemność. ­ Lepiej się schowaj, synku ­ mruknął X. Pan X pozostał z boku, bacznie obserwując ich poczynania. Billy raz za razem trafiał  Przegranego, strzelając pod różnym kątem, chowając się za przeszkodami, w biegu, z miejsca, z  bliska i z daleka. Zdenerwowanie i zdezorientowanie Przegranego było widoczne za każdym razem,  gdy zapalał sie czujnik na jego kombinezonie. Jego desperacja powodowała, że poruszał się  nieporadnie, jak dziecko bez koordynacji ruchów. Upuścił broń i potykając się o własne stopy,  wyrżnął ramieniem w barierkę. Billy był w swoim żywiole. Choć jego cel słabł i zawodził, on nie okazywał żadnej litości.  Nawet wtedy, gdy Przegrany opuścił broń i oparł się o ścianę ze zmęczenia, Billy znowu go trafił,  po czym zniknął w cieniu. Tym razem pan X ruszył za nim, śledząc jego ruchy w innym celu, niż tylko sprawdzenie  umiejętności. Riddle był szybki. Zwinnie przesuwał się obok przeszkód z pianki, zataczając koło do  miejsca, gdzie stał Przegrany, tak by móc zajść go od tyłu. Pan X przewidział, dokąd zmierza Billy.  Przesuwając się szybko na prawo, znalazł się na jego drodze, po czym strzelił z bliska do chłopaka. ­ Byłeś całkiem niezły dziś wieczorem ­ powiedział pan X. ­ Dobrze grałeś, synku. Do pewnego  momentu.

­ Billy podniósł wzrok, ręką zasłaniając świecący cel, dokładnie na sercu. ­ Sensei. ­ Wypowiedział to słowo jak kochanek, z miłosnym podziwem i adoracją w głosie. Beth nie zamierzała prosić lokaja o podwiezienie, ponieważ była zbyt zdenerwowana i nie  miała ochoty na uprzejmą konwersację. Gdy wyszła na ulicę, wyciągnęła komórkę by wezwać  taksówkę. Właśnie wybierała numer, gdy usły. szała obok odgłos zatrzymującego się samochodu. Z mercedesa wysiadł lokaj i skłonił głowę. ­ Pan wezwał mnie, bym cię odwiózł do domu, pani. I ja... chciałbym to zrobić. Jego gorliwość i nadzieja w głosie sprawiały wrażenie, jakby to ona miała wyświadczyć mu  przysługę, pozwalając się sobą zaopiekować. Ale ona potrzebowała nieco przestrzeni dla siebie. Po  tym wszystkim, co się stało, miała w głowie mętlik. ­ Dziękuję, ale nie. ­ Zmusiła się do uśmiechu, ­ Po prostu pójdę... Twarz mężczyzny posmutniała. Wyglądał jak zbity pies. Jak zwykłe litość wzięła górę nad dobrymi manierami. Poddała się. ­ No, w porządku. Zanim zdążył podejść, otworzyła drzwi pasażera i usiadła z przodu. Lokaj zdawał się nieco  zbity z tropu przejęciem przez nią inicjatywy, ale szybko opanował się i na jego pomarszczonej  twarzy pojawił się promienny uśmiech. ­ Mieszkam w... i zaczęła, gdy usiadł za kierownicą i wrzucał bieg. ­ Och, wiem, gdzie mieszkasz, pani. Zawsze wiedzieliśmy, gdzie jesteś. Najpierw w szpitalu  Świętego Franciszka na oddziale intensywnej terapii poporodowej. Potem, jako niemowlę,  pojechałaś do domu z pielęgniarką. Mieliśmy nadzieję, że będziesz z nią mieszkać, ale szpital  zmusił ją do oddania dziecka. Potem, niestety, dostałaś się w ręce systemu. Nie podobało nam się  to. Najpierw przydzielono cię McWilliamsom na Elmwood Avenue, ale rozchorowałaś się i  wróciłaś do szpitala z zapaleniem płuc. ­ Włączył kierunkowskaz i skręcił w lewo, za znakiem  stopu. Prawie nie mogła oddychać, tak intensywnie go słuchała. ­ Potem wysiali cię do Ryanów, ale tam było za dużo dzieci. Następni do Goldrichów, którzy  mieszkali w tym dwupoziomowym mieszkaniu przy Raleigh Street. Myśleliśmy, że oni cię  zatrzymają, ale pani domu zaszła w ciążę. Wreszcie ten sierociniec. Nie mogliśmy ścierpieć, że tam  byłaś, bo nie pozwalali ci za często bawić się na zewnątrz. ­ Powtarzasz „my" ­ szepnęła, jednocześnie bojąc się i pragnąc uwierzyć. ­ Tak. Twój ojciec i ja. Beth zakryła usta wierzchem dłoni, jej oczy pochłaniały profil lokaja tak, jakby było to coś,  co można sobie zatrzymać. ­ Znał mnie? ­ Tak, pani. Od początku. W przedszkolu, szkole podstawowej i średniej. ­ Jego oczy napotkały jej  oczy. ­ Byliśmy z ciebie tacy dumni, kiedy poszłaś na studia z tym stypendium naukowym. Byłem  na ceremonii wręczenia ci dyplomu. Robiłem zdjęcia, tak by mógł je zobaczyć twój ojciec. ­ Znał mnie. ­ Spróbowała wymówić te słowa, wiedząc, że brzmi to jakby mówiła o rodzicu kogoś  innego. Lokaj spojrzał na nią i uśmiechnął się.  ­ Mamy każde zdanie, które kiedykolwiek napisałaś, nawet w szkole średniej i na studiach. Kiedy  zaczęłaś pracę w „Caldwell Courier journal", twój ojciec odmawiał pójścia spać, dopóki nie  przyniosłem mu egzemplarza twojej gazety. I nieważne było, jak ciężką miał noc, nie spoczął,  dopóki nie przeczytał tego, co napisałaś. Tak był z ciebie dumny. Zaczęła szperać w torbie, próbując znaleźć chusteczkę. ­ Proszę ­ powiedział lokaj, wręczając jej paczuszkę. Beth najciszej jak umiała wytarła nos. ­ Musisz zrozumieć, pani, jakie to było dla niego trudne trzymać się od ciebie z daleka. Wiedział, że  zbytnie zbliżenie się będzie niebezpieczne. Rodziny wojowników muszą być pilnie strzeżone, a ty 

byłaś nieosłonięta, ponieważ Urodziłaś się człowiekiem. Miał też nadzieję, że uda ci się uniknąć  przemiany. ­ Znałeś moją matkę? ­ Niezbyt dobrze. Nie byli ze sobą zbyt długo. Twoja matka zniknęła wkrótce potem, kiedy odkryła,  że on nie jest człowiekiem. Nie powiedziała mu, że jest w ciąży, a odezwała się dopiero, gdy miała  rodzić. Myślę, że bała się tego, co wydaje na świat. Niestety, zaczęła rodzić i została zabrana do  szpitala, zanim my mogliśmy się nią zająć. Ale powinnaś wiedzieć, że bardzo ją kochał. Beth powoli przyswajała sobie informacje, jej umysł je pochłaniał, wypełniając luki. ­ Mój ojciec i Ghrom. Czy byli sobie bliscy? Lokaj zawahał się.  ­ Twój ojciec kochał Ghroma. Wszyscy go kochamy. Jest naszym władcą. Naszym królem. Dlatego  twój ojciec go do ciebie posłał. Nie powinnaś się go obawiać, bo on nie zrobi ci krzywdy. ­ Wiem. Kiedy podjechali pod jej dom, Beth żałowała, że nie może spędzić z lokajem więcej czasu. ­ Jesteśmy na miejscu ­ zakomunikował. ­ 1188 Redd Avenue, apartament IB. Choć muszę  przyznać, że ani mnie, ani twojemu ojcu nie spodobało się, że zamieszkałaś na parterze. Kiedy samochód się zatrzymał, nie chciało jej się wysiadać.  ­ Mogę spytać o więcej? Później? ­ Tak, pani. Oczywiście. Jest mnóstwo rzeczy, o których chciałbym ci opowiedzieć. Wysiadł z samochodu, ale ona już zamykała za sobą drzwi, gdy przeszedł na jej stronę. Pomyślała o wyciągnięciu ręki i oficjalnym podziękowaniu, ale zamiast tego zarzuciła ręce  na szyję staruszka i przytuliła się do niego. Gdy Beth wyszła z komnaty, pragnienie Ghroma kłuło go nieznośnie, tak jakby wiedziało,  że to on kazał jej wyjść. Założył spodnie i dowlókł się do telefonu, żeby zadzwonić do Fritza, a  potem do Tohrtura. Jego glos łamał się, więc musiał powtarzać słowa, by zostać zrozumianym.  Chwilę po tym, jakrozłączył się z Tohrturem, zaczęły się nudności. Zmusił się by dojść do łazienki,  jednocześnie wzywając telepatycznie Marissę. Nachylił się nad toaletą, ale w jego żołądku nie było  zbyt wiele. Pomyślał, że za długo czekał. Ignorował sygnały, które od pewnego czasu wysyłało mu  jego ciało. Aż pojawiła się Beth i jego wewnętrzna chemia dostała kolejną serię ciosów. Nic dziwnego,  że wariował. Poczuł w komnacie zapach Marissy. ­ Panie? ­ zawołała. ­ Potrzebuję... „Beth" ­ pomyślał, mając przywidzenia. Zobaczył ją przed sobą i usłyszał jej głos w swojej  głowie. Wyciągnął rękę, ale natrafił na pustkę. ­ Panie, czy mam przyjść do ciebie? ­ spytała Marissa z drugiego pomieszczenia. Ghrom otarł pot z twarzy i wyszedł z łazienki, zataczając się jak pijany. ­ Wyciągnął ręce i pochylił się do przodu. ­ Ghrom! ­ Marissa podbiegła do niego. Pozwolił, by jego ciało opadło na łóżko, przygniatając ją. Poczuł jej ciało. Poczuł Beth. Jego  twarz była zanurzona w pościeli, która pachniała nią. Gdy próbował wziąć głęboki oddech, by się  uspokoić, jedyne, co czuł, to zapach Beth. ­ Panie, musisz się dokrwić. ­ Głos Marissy dochodził z daleka, jakby była na schodach. Spojrzał w kierunku głosu, nie widząc nikogo. Teraz był już zupełnie ślepy. Głos Marissy był bliżej, zadziwiająco mocny i zdecydowany.  ­ Tutaj, mój panie. Weź mój nadgarstek. Nagle w swojej dłoni poczuł ciepłą skórę. Otworzył usta, ale byl zbyt słaby i nie mógł  zmusić swych ramion do poprawnego działania. Wyciągnął rękę i dotknął jej ciała, wykuwając łuk  szyi.

Beth. Głód przejął kontrolę i sprawił, że wyprostował się nad  ciałem samicy. Z rykiem zanurzył kły  w miękkiej tkance nad tętnicą. Pił łapczywie i mocno, mając przed oczyma wizję swojej  ciemnowłosej kobiety, wyobrażając sobie, jak mu się oddaje i jak on bierze ją w ramiona. Marissa wydała stłumiony okrzyk. Ramiona Ghroma niemal przecinały ją w pół. Gdy pił jego potężne ciało zamknęło ją jak w klatce.  Po raz pierwszy poczuła jego napięcie, łącznie z tym, co musiało być erekcją, coś, czego nigdy  przedtem nie doznała. Możliwości były podniecające. I przerażające. Jej ciało stało się bezwładne. Próbowała oddychać. To było to, czego zawsze od niego  chciała, choć jego pasja w tej chwili była szokująca. Ale czego mogła się spodziewać? On był  pełnokrwistym samcem. Wojownikiem. I w końcu zrozumiał, że jej potrzebuje. Satysfakcja zastąpiła dyskomfort, gdy niepewnie wodziła dłońmi po jego szerokich,  odkrytych ramionach; na taką swobodę nigdy wcześniej nie mogła sobie pozwolić. Jęknął  gardłowo, jakby chciał, żeby zrobiła coś więcej. Z dziką rozkoszą zanurzyła dłonie w jego włosach.  Były tak miękkie. Kto mógł się tego spodziewać? Taki twardy mężczyzna, a jak miękkie były te  fale. Jak jej jedwabne suknie. Marissa chciała zajrzeć w jego umysł, ale była to inwazja w prywatność, której nigdy nie  zaryzykowała, bojąc się go urazić. Tylko że teraz wszystko było inne. Może nawet pocałuje ją, gdy  skończy. Będzie się z nią kochał. Może teraz będzie mogła z nim zostać. Chciałaby mieszkać w  rezydencji Hardhego wraz z nim. Lub gdziekolwiek. To nie miało znaczenia. Zamknęła oczy i sięgnęła do jego myśli, tylko po to, by zobaczyć kobietę, o której naprawdę  myślał. Kobietę czlowieków. To była ciemnowłosa piękność, z półprzymkniętymi oczami. Leżała na plecach z  odsłoniętymi piersiami. Jego palce pieściły jej napięte, różowe sutki w chwili, gdy on, przesuwając  się w dół, całował skórę na jej brzuchu. Marissa porzuciła ten obraz, jakby był z pękniętego szkła. Ghrom nie był teraz z nią. To nie z jej szyi teraz pił. To nie jej ciało przygarniał z pasją do  swojego. I ta erekcja nie była na jej cześć. Nie dla niej. Gdy ssał jej szyję, a jego potężne ramiona ściskały ją mocno, Marissa wydała okrzyk  rozpaczy. Z powodu niesprawiedliwości. Z powodu swoich nadziei. I swojej miłości. Z powodu niego. Jakże odpowiadało jej teraz to, że pozbawiał ją krwi. Jak bardzo chciała, by dokończył  dzieła. Niech wypije z niej wszystko i pozwoli umrzeć. Zabrało jej to całe lata, całe wieki, by zrozumieć prawdę. Nigdy nie był jej. Nigdy nie będzie. Boże, teraz, gdy jej marzenie prysło, nie miała już niczego.

Rozdział 21 BETH POŁOŻYŁA TOREBKĘ NA STOLIKU w PRZEDPOKOJU, przywitała się z Bu i weszła do łazienki.  Spojrzała na prysznic, ale postanowiła nie myć się teraz. Choć jej zesztywniałe ciało  podziękowałoby jej pewnie za czas pod gorącym strumieniem, ale ona uwielbiała utrzymujący się  na jej skórze zapach Ghroma. To były cudowne erotyczne perfumy, jak jakaś wspaniała przyprawa;  nic, z czym miała wcześniej do czynienia i o czym mogłaby zapomnieć. Nalała jednak wody do wanny i umyła delikatnie i ostrożnie swoje krocze. To, że trochę ją  piekło, nie miało żadnego znaczenia. Ghrom mógł jej to robić, kiedy tylko zechce. On był... Żadne odpowiednie słowa nie przychodziły jej na myśl Tylko obraz, jak się z nią kocha,  jego potężne, oblane potemn ramiona i wznoszący się tors, gdy się jej oddawał. Gdy oznaczał ją  jako swoją. Tak to wyglądało. Czuła się przez niego zdominowana i oznaczona. Wzięta. I znowu tego pragnęła. Chciała go teraz. Ale potrząsnęła głową, myśląc, że musi skończyć z  seksem bez zabezpieczeń. Już i tak źle, że robili to dwukrotnie. Następnym razem będą bezpieczni. Wychodząc z wanny, zatrzymała wzrok na swoim odbiciu w lustrze. Nachyliła się i zbliżyła  do niego twarz. Wciąż wyglądała tak samo jak rano, ale czuła się jakoś obco. Otworzyła usta, by z zainteresowaniem przyjrzeć się swoim zębom. Gdy dotknęła kłów, nie  zdziwiła się, że były obolałe. Dobry Boże, kim ona była? Czym ona była? Pomyślała o Ghromie, o tym, gdy byli razem; gdy się od niej odsuwał, jego napięte nagie  ciało, mięśnie wyglądały, jakby miały pęknąć pod skórą. Gdy otworzył usta, jego kły były dłuższe  niż wtedy, gdy je widziała po raz pierwszy. Tak jakby urosły. Jego piękną twarz wykrzywił ból. Czy to właśnie ją czeka? Z drugiego pokoju dobiegł ją dźwięk, jakby ktoś stukał w okno. Bu zamiauczał na  powitanie. Beth wyjrzała ostrożnie zza framugi. Ktoś był przy drzwiach. Ktoś wysoki. ­ Ghrom? ­ Podbiegła szybko i otworzyła drzwi, zanim przyjrzała się dokładniej. Gdy zobaczyła, kto stał po drugiej stronie, pożałowała, że nie była bardziej ostrożna. To nie był Ghrom, choć mężczyzna wyglądał trochę po­dobnie. Miał krótko obcięte czarne  wiosy i twarz twardziela w której osadzone były przenikliwe, szafirowe oczy. Jego ubranie całe  było ze skóry. Pokręcił nosem i zmarszczył brwi, patrząc na nią z góry. Jednak po chwili zreflektował się. -Beth? ­ spytał głębokim, ale przyjacielskim głosem. Uśmiechając się, odsłonił kły. Nawet nie podskoczyła. Cholera, już zaczęła się przyzwyczajać do tych dziwactw. ­ Jestem Tohrtur, przyjaciel Ghroma. ­ Wyciągnął do niej dłoń. ­ Możesz mi mówić Tohr. Uścisnęła dłoń, nie wiedząc, co powiedzieć. ­ Mam tu trochę pobyć. Gdybyś czegoś potrzebowała, to będę na zewnątrz. Mężczyzna... wampir ­ cholera, ktokolwiek to był ­ odwrócił się i ruszył w kierunku  ogrodowego stolika. ­ Zaczekaj ­ powiedziała. ­ Czemu nie?... Proszę, wejdź do środka. Wzruszył ramionami.  ­ Okej. Gdy wszedł do domu, Bu zamiauczał i otarł się o jego buty. Przywitali się jak starzy  znajomi i gdy wampir wyprostował się, przez chwilę widać było wnętrze jego kurtki. Sztylety.  Takie same jak Ghroma. Podejrzewała, że taka sama broń, jaką Butch wyciągnął wtedy z kieszeni  Ghroma, kryła się teraz w kieszeniach jej gościa. ­ Napijesz się czegoś? ­ Wzdrygnęła się. „Tylko nie krwi. Proszę, tylko nie mów, że chcesz krwi". Uśmiechnął się do niej, jakby wiedząc, o czym myśli,

­ Masz jakiś browar? Piwo? On pił piwo? ­ Tak. Chyba mam. ­ Weszła do kuchni i po chwili przyniosła dwie puszki. W tym momencie też  chciała się czegoś napić. W końcu przyjmowała w domu wampira. Jej ojciec był wampirem. Jej  kochanek jest wampirem. Przechyliła puszkę i pociągnęła spory łyk. Tohrtur roześmiał się łagodnie. ­ Długa noc? ­ Nawet nie masz pojęcia ­ odparła, wycierając ręką usta. ­ Jakieś tam mam. ­ Wampir usiadł w fotelu, a jego poężne ciało sprawiło, że mebel wydawał się  malutki. ­ Cieszę się, że wreszcie cię poznałem. Twój ojciec bardzo dużo o tobie mówił. ­ Naprawdę? ­ Był z ciebie cholernie dumny. I musisz wiedzieć, że trzymał się z daleka, bo chciał cię chronić, a  nie dlatego, że cię nie kochał. ­ To samo mówił mi Fritz. Ghrom też. ­ Jak ci z nim idzie? ­ Z Ghromem?  ­Tak. Poczuła, jak się czerwieni i wyszła do kuchni, żeby nie zauważył. Chwyciła paczkę  ciasteczek leżących na lodówce i wyłożyła kilka na talerzyk. ­ On jest... jest... Jak by to ująć? ­ Próbowała wymyślić dobrą odpowiedź. ­ Właściwie myślę, że wiem. ­ Podała mu talerzyk.  ­ Chcesz trochę? ­ Owsiane z rodzynkami ­ powiedział, biorąc trzy. ­ Moje ulubione. ­ Wiesz, myślałam, że wampiry piją tylko krew. ­ Eee. Tam są najpotrzebniejsze składniki odżywcze, ale potrzebujemy też normalnego pożywienia.  ­ A co z czosnkiem? ­ Dawaj. ­ Usiadł wygodnie w fotelu, chrupiąc z zadowoleniem. ­ Uwielbiam pieczony z odrobiną  oliwki. „Jezu, ten facet jest prawie normalny" – pomyślała. Nie, to chyba nie tak. Cały czas wodził czujnym spojrzeniem po oknach i drzwiach, jakby  sprawdzając zabezpieczenie terenu. Wiedziała bez cienia wątpliwości, że jeśli tylko coś mu się nie  spodoba, to w ułamku sekundy wyskoczy z tego fotela. 1 nie po to, by sprawdzić zamki. Był  gotowy do ataku. Włożył do ust kolejne ciasteczko. Ale przynajmniej był miłym towarzystwem. Ogólnie rzecz biorąc. ­ Nie jesteś taki jak Ghrom ­ rzuciła. ­ Nikt nie jest taki jak Ghrom. ­ No tak. ­ Ugryzła swoje ciasteczko i usiadła na materacu. ­ On jest siłą natury ­ powiedział Tohr, wychylając piwo. ­ I to śmiertelną, bez przesady. Ale nikt  się lepiej tobą nie zaopiekuje, zakładając, że tak właśnie będzie chciał zrobić. Co już z tobą zrobił. ­ Skąd wiesz? ­ szepnęła, zastanawiając się, co mu powiedział. Tohr chrząknął i oblał się lekkim rumieńcem.  ­ Oznaczył cię. Zmarszczyła brwi, patrząc na siebie. ­ To zapach, który czuję ­ powiedział. ­ Jest na tobie ostrzeżenie. ­ Ostrzeżenie? ­ Jakbyś była jego krwiczką. ­ Jego czym? ­ Jego towarzyszką. Zapach na twojej skórze wysyła mocną wiadomość innym samcom. Więc miała rację co do seksu, który uprawiali i co on oznaczał. „To nie powinno mi sprawiać takiej przyjemności, jaką sprawia" ­ pomyślała. ­ Nie przeszkadza ci to chyba? ­ spytał Tohr. ­ Być jego? Nie chciała odpowiadać na to pytanie. Z 

jednej strony, pragnęła należeć do Ghroma. Z drugiej, czułaby się znacznie bezpieczniej, gdyby  wszystko pozostało tak jak dawniej. Gdy była sama. ­ Czy ty masz swoją towarzyszkę? ­ Ma na imię Wellsie. Byliśmy sobie obiecani jeszcze przed naszą przemianą. To było szczęście, że się  w sobie zakochaliśmy. Choć prawda jest taka, że gdybyśmy spotkali się ulicy, z tłumu innych  wybrałbym właśnie ja To się nazywa przeznaczenie, co? ­ Czasami działa ­ mruknęła. ­ No. Niektórzy mają więcej niż jedną krwiczkę, ale ja nie wyobrażam sobie bycia z inną. Z  pewnością jest to powód, dla którego Ghrom wybrał mnie. Uniosła brew. ­ Że jak? ­ Inni bracia mają samice, od których piją, ale nie mają z nimi żadnych związków emocjonalnych.  Dlatego nic by ich nie powstrzymało przed... ­ zawahał się i ugryzł ciastko. ­ No, ponieważ jesteś... ­ Jaka jestem? ­ Czuła, że sama już nie wie i w tej chwili była gotowa słuchać sugestii od  nieznajomych. ­ Piękna. Ghrom nie chciałby przekazywać opieki na tobą nikomu innemu z Bractwa, bo gdyby  któryś z nich poczuł pokusę, by cię uwieść, byłyby poważne kłopoty. ­ Tohr wzruszył ramionami. ­  Poza tym kilku braci jest po prostu, zwyczajnie niebezpiecznych. Nie zostawiłabyś z nimi kogoś  sam na sam. Na pewno nie kobietę, na której ci zależy. Nie była pewna czy chce poznać któregoś z pozostałych braci. „Chwila, chwila" ­ pomyślała.  ­ Czy  Ghrom ma już krwiczkę? Tohr dokończył piwo.  ­ Myślę, że lepiej będzie, jak z nim sama o tym porozmawiasz. Nie brzmiało to jak zaprzeczenie. Odczuła w piersiach nieprzyjemne uczucie zawodu i cofnęła się do kuchni. Cholera. Zaczęta podchodzić do Ghroma emocjonalnie. Dwa razy uprawiali seks, a ona już  miała w głowie chaos. „To będzie bolało" ­ pomyślała, otwierając kolejne piwo. Kiedy coś między nimi się  popsuje, to będzie bolesne jak jasna cholera. Pomijając całą tę przemianę w wampira. O Boże. ­ Jeszcze ciasteczek? ­ krzyknęła. ­ Byłoby super. ­ Piwko? ­Dzięki, wystarczy na razie. Przyniosła z kuchni paczkę ciastek, które zjedli w milczeniu. Nawet te pokruszone kawałki z  dna opakowania. ­ Masz coś jeszcze do jedzenia? ­ spytał. ­ Wstała, sama czując się nieco głodna. ­ Zobaczę, co się uda wygrzebać. ­ Masz kablówkę? ­ Kiwnął głową w kierunku jej telewizora. Rzuciła mu pilot.  ­ Jasne, że tak. I jeśli dobrze pamiętam, to dziś na TBS jest maraton filmów z Godzillą. ­ Super ­ powiedział wampir, wyciągając nogi. ­ Zawsze kibicuję potworowi. Uśmiechnęła się do niego.  ­ Ja też.

Rozdział 22 BUTCH OBUDZIŁ SIĘ w CHWILI, kiedy ktoś zaczął wbijać mu w głowę potężny gwóźdź. Otworzył  jedno oko. Nie, to tylko dzwonił telefon. Podniósł słuchawkę i umieścił ją w okolicy swego ucha. ­ Tak? ­ Witaj, słoneczko. ­ Głos Josego przywołał z powrotem gwóźdź. ­ Godzina? ­ wystękał. ­ Jedenasta. Pomyślałem, że będziesz chciał wiedzieć, że właśnie dzwoniła Beth, szukając cię.  Wygląda na to, że z nią wszystko w porządku. Butch opadł bezwładnie z uczuciem ulgi. ­ A ten facet? ­ Nie wspomniała o nim. Ale powiedziała, że chce z tob dziś pogadać. Skasowałem nakaz, który na  nią mieliśmy bo dzwoniła z domu. Butch usiadł na łóżku. Ale czuł, że za chwilę znowu się położy. Przez jakiś czas nie da rady wyjść z domu. ­ Nie czuję się za dobrze – stęknął. - Tak myślałem. Dlatego powiedziałem jej, że jesteś zajęty do popołudnia. Dla twojej informacji,  wyszedłem dziś od ciebie o siódmej rano. Chryste. Butch znowu spróbował wrócić do pionu, zmuszając się do pozostania w pozycji siedzącej.  Pokój zawirował. Wciąż był pijany w sztok. I miał kaca. ­ Dobra, już idę. ­ Nie robiłbym tego. Kapitan chce ci skopać tyłek. Pojawili się ludzie z wydziału spraw  wewnętrznych, pytając o ciebie i Billy'ego Riddle'a. ­ Riddle'a? Czemu? ­ Hej, no nie rób jaj. No tak, przecież wiedział, czemu. ­ Słuchaj, sądzę, że nie jesteś teraz w formie, żeby wpaść na kapitana. ­ Ton Josego był wyważony,  pragmatyczny. ­ Musisz wytrzeźwieć i zebrać się do kupy. Przyjdź później. Będę cię krył. ­ Dzięki. ­ Zostawiłem aspirynę i szklankę wody obok telefonu. Pomyślałem, że nie dowleczesz się do  czajnika. Weź trzy tabletki, wyłącz telefon i śpij. Jeśli będzie działo się coś ekscytującego, to cię  ściągnę. ­ Kocham cię, skarbie. ­ To kup mi futro i ładną parę kolczyków na naszą rocznicę. ­ Załatwione. Za drugim razem udało mu się poprawnie odłożyć słuchawkę i zamknąć oczy. Jeszcze  trochę snu i może znowu poczuje się jak człowiek. Beth skończyła korektę tekstu o wzroście kradzieży tożsamości. Artykuł wyglądał, jakby  krwawił. Duzi chłopcy Dicka stawali się strasznie niedbali, coraz bardziej polegając na niej. I nie  były to jakieś tam drobne pomyłki, tylko poważne błędy ortograficzne, gramatyczne i rzeczowe.  Tak jakby nigdy nie słyszeli o Chicagowskim podręczniku stylu. Nie miała nic przeciwko poprawkom, kiedy z kimś współpracowała. Istotne było tylko, żeby 

autor choć w podstawowym zakresie sprawdził swój tekst. Beth odłożyła ukończony tekst i skupiła się na ekranie komputera. Otworzyła plik, nad  którym pracowała parokrotnie w ciągu tego dnia. Dobra, co jeszcze musiała wiedzieć? Przejrzała swoją listę pytań. Czy będę mogła wychodzić w ciągu dnia? Jak często będę musiała się odżywiać? Jak długo  będę żyła? Jej palce biegały po klawiaturze. Z kim walczycie? Potem Czy masz... Jakie to było  słowo? Krwiczkę? Zamiast tego napisała żonę. Boże, skrzywiła się na samą myśl, co może odpowiedzieć jej Ghrom. Nawet gdyby nie miał,  to kto go karmił? I jak to jest, tak naprawdę? Gdyby on zaspokoił na niej SWÓJ GŁÓD? Wiedziała instynktownie, że byłoby tak samo jak z seksem, półdziko. Z całkowitym  oddaniem. Prawdopodobnie byłaby potem znacznie osłabiona i posiniaczona. Ale za to w siódmym  niebie. ­ Ciężko pracujesz, Randall? ­ spytał Dick. Zmieniła widok, tak żeby na ekranie pojawił się znak jej poczty e­mail. ­ Zawsze. ­ Wiesz, słyszałem o tobie plotkę. ­ Serio? ­ No. Słyszałem, że dwa razy byłaś na randce z tym gliniarzem, 0'Nealem. ­ Więc? Dick nachylił się nad jej biurkiem. Miała na sobie krótki golfik, więc nie miał za bardzo  czego oglądać. Wyprostował się. ­ Więc dobra robota. Oczaruj go. Zobacz, co ci się uda wyciągnąć. Możemy zrobić historię na  pierwszą stronę o policyjnej brutalności z nim w roli głównej. Tak trzymać, Randall, a może  pomyślę o awansie dla ciebie. Dick odszedł zamaszystym krokiem, najwidoczniej zadowolony z roli dobrego szefa. Co za dupek. Zadzwonił jej telefon, odruchowo rzuciła do słuchawki swoje imię. Chwila ciszy. ­ Panienko, czy wszystko w porządku? ­ spytał lokaj. ­ Przepraszam. Tak, wszystko w porządku. ­ Oparła głowę na wolnej ręce. Po spotkaniach z  Ghromem i Tohrem śmieszna męska arogancja w wykonaniu Dicka wydawała się absurdalna. ­ Jeśli mogę w czymś pomóc... ­ Nie, nie. Wszystko dobrze. ­ Roześmiała się. ­ Poradzę sobie. Miałam już z czymś takim  wcześniej do czynienia. ­ Chyba nie powinienem dzwonić ­ Fritz zniżył swój głos do szeptu ­ ale nie chciałem, by panienka  była nieprzygotowana. Pan rozkazał przygotować na dziś specjalną wieczerzę. Tylko dla panienki i  dla niego. Pomyślałem, że może panienkę odbiorę i po drodze kupimy sukienkę. ­ Sukienkę? Na randkę z Ghromem? Uznała, że to świetny pomysł, ale od razu przypomniała sobie postanowienie, żeby nie  pokładać zbyt dużych nadziei w tym romansie. Nie wiedziała, jak wyglądają jego sprawy. I pewnie  nie tylko jego. ­ Pani, wybacz mi moją śmiałość. On sam do ciebie zadzwoni. W tym momencie odezwał się dzwonek drugiego połączenia i na wyświetlaczu pojawił się  numer, który kazał jej zapamiętać Ghrom. Wyszczerzyła zęby jak idiotka. ­ Byłoby super, gdybyśmy pojechali po sukienkę, Fritz. Absolutnie super. ­ Świetnie. Pojedziemy do Galerii. Jest tam też sklep Braci Brooks. Pan złożył zamówienie na  ubranie. Jak sądzę, on też chce dla ciebie wyglądać dziś jak najlepiej. Odkładając słuchawkę, wciąż miała na twarzy ten głupi uśmiech. Ghrom zostawił wiadomość w telefonie Beth, po czym przewrócił się na drugi bok i sięgnął  po budzik Braillea. Trzecia po południu. Spał jakieś sześć godzin, to znaczy trochę więcej niż  zwykle, ale tego wymagało po karmieniu jego ciało.

Boże, jak by chciał, żeby ona tu z nim była. Tohr zadzwonił o świcie, składając raport.  Powiedział, że przez całą noc oglądali filmy o Godzilli, ale sądząc po jego głosie, można było się  domyślić, że był w niej trochę zadurzony. Było to dla Ghroma oczywiste i zarazem denerwujące. Ale w końcu dobrze zrobił, wysyłając tam Tohra. Rankohr z pewnością by się do niej  przystawiał, a wtedy Ghrom musiałby coś mu złamać. Albo rękę, albo nogę. Może obie naraz. Vrhedny, choć nie był holywoodzko przystojny, jednak miał w sobie czar kobieciarza. Celibat Furiatha był faktem, ale po co stawiać mu na drodze pokusy?Zbihr? Nawet nie rozważał tej opcji. Beth przeraziłaby się piekielnie blizny na jego twarzy. Cholera, nawet  Ghrom był w stanie dostrzec tę cholerną szramę. Zbihr uwielbiał napawać kobiety śmiertelnym  strachem. Miał z tego większy odjazd niż większość facetów w sex shopie. Nie, to właśnie Tohr będzie stał na warcie, jeśli znowu zajdzie taka potrzeba. Ghrom przeciągnął się. Czując na swoim nagim ciele dotyk jedwabnej pościeli, zatęsknił za  Beth. Teraz, kiedy był syty, jego ciało było mocniejsze niż zwykle. Czuł się tak, jakby jego kości  były z włókna szklanego, a mięśnie stalowymi kablami. Znowu był sobą i wszystko w nim  stanowczo domagało się użycia. Gorzko żałował jedynie tego, co się stało z Marissą. Wrócił pamięcią do wydarzeń ubiegłej nocy. Gdy tylko uniósł głowę znad jej szyi, wiedział,  że niemal ją zabił. I wcale nie dlatego, że wypił za dużo jej krwi. Odsunęła się i gdy z trudnością zwlokła się z łóżka, jej ciało drżało z cierpienia. ­ Marissa... ­ Panie, zwalniam cię z naszego paktu. Jesteś wolny. Zaklął, czując się potwornie z tym, co jej zrobił. ­ Nie rozumiem twojego gniewu ­ powiedziała słabo. ­ To jest to, czego zawsze chciałeś i teraz ci to  daję. ­ Nigdy nie chciałem... ­ Mnie ­ szepnęła. ­ Nigdy nie chciałeś mnie. Wiem. ­ Marissa. ­ Nie mów nic, proszę. Nie zniosłabym prawdy z twoich ust, choć teraz dobrze ją znam. Zawsze  wstydziłeś się tego, że jesteś ze mną związany. ­ O czym ty, do cholery, mówisz? ­ Brzydzisz się mną. Myślisz­ że nie zauważyłam? Nie możesz doczekać się chwili, by się ode mnie  uwolnić. Gdy ja piję, ty zaraz potem uciekasz, jakbyś się zmuszał do mojej obecności. ­ Zaczęła  płakać.­ Zawsze starałam się być czysta, gdy do ciebie przychodziłam. Myłam się, godzinami  moczyłam w wannie, ale nie dostrzegam brudu, który ty widzisz. ­ Marissa, przestań. Po prostu przestań. To nie o ciebie chodzi. ­Tak, wiem. Widziałam tę kobietę. Widziałam ją w twoich myślach. ­ Wzdrygnęła się. ­ Przykro mi ­ powiedział. ­ Nigdy się tobą nie brzydziłem. Jesteś piękna... ­ Nie mów tak. Nie teraz. ­ Jej ton był stanowczy. ­ Jeśli w ogóle, to niech ci będzie przykro, że  dopiero teraz zrozumiałam to, co zawsze było prawdą. ­ Wciąż cię będę chronił ­ obiecał. ­Nie, już nie. Już nie jestem twoim zmartwieniem. Zresztą nie byłam nim nigdy. Odeszła, zostawiając za sobą na chwilę zapach oceanu. Ghrom przetarł oczy. Pragnął jakoś  jej to wynagrodzić. Nie wiedział dokładnie, jak to zrobi, biorąc pod uwagę piekło, jakie musiała  przejść. Ale nie chciał pozwolić na to, by znikła z jego życia w przekonaniu, że nic dla niego nie  znaczyła. Albo myślała, że w jakiś sposób uważał ją za nieczystą. To prawda, nigdy jej nie kochał. Ale nie chciał jej skrzywdzić i dlatego tak często ją od  siebie odprawiał. Gdyby się wycofała, gdyby dała jasno do zrozumienia, że to ona go nie chce,  wciąż mogłaby chodzić z dumnie uniesioną głową w swoich kręgach arystokratycznych szyderców,  z których pochodziła. W jej klasie krwiczka, która została odtrącona przez samca, była traktowana 

jak wybrakowany towar. Teraz, gdy odeszła, nie będzie musiała czuć się upokorzona. Miał też wrażenie, że gdy ta  wiadomość się rozniesie, nikt nie będzie zdziwiony. Zabawne, że nigdy nie zastanawiał się nad tym, w jaki sposób on i Marissa się rozejdą.  Może ze względu na te wszystkie stulecia nie sądził, że to się kiedyś stanie. Ale z pewnością nie  oczekiwał też tego, bo nie widział się w jakimś związku z inną samicą. A to było to, co się właśnie działo z Beth. Po oznaczeniu jej wczoraj w nocy nie mógł  udawać, że nic do niej nie czuje. Zaklął głośno, wiedząc wystarczająco dużo o zachowaniach męskich wampirów i  psychologii, że jest w tarapatach. Oboje byli. Samiec w związku to niebezpieczna rzecz. Zwłaszcza gdy musiał zostawić swoją samicę lub przekazać ją komuś innemu. Próbował wyrzucić z umysłu potencjalne komplikacje tej sprawy. Sięgnął po telefon i  zadzwonił na górę, czując głód. Gdy nie było odzewu, pomyślał, że Fritz poszedł do sklepu kupić  coś do jedzenia. To dobrze. Ghrom zaprosił braci na późny wieczór, a oni lubili solidnie pojeść. Przyszedł  czas na rekonesans i nadrobienie zaległości w śledztwie. Paliła go potrzeba pomszczenia Hardhego. A im bardziej zbliżał się do Beth, tym bardziej  gorący był ten płomień.

Rozdział 23 BUTCH WYSZEDŁ Z BIURA KAPITANA. Jego kabura stała się lekka bez pistoletu, a portfel zbyt  płaski bez odznaki. Czuł się tak, jakby był nagi. ­ Co się stało? ­ spytał Josć. ­ Robię sobie wakacje. ­ Co to znaczy, do cholery? Butch ruszył korytarzem. ­ Czy nowojorscy gliniarze wyniuchali coś o tym podejrzanym? JOSE chwycił GO za ramię i wciągnął do pokoju przesłuchań. ­ Co się stało? ­ ZOSTAŁEM zawieszony i bez pensji na czas oczekiwania na wyniki wewnętrznego śledztwa. Obaj  wiemy, że śledztwo WYKAŻE, IŻ stosowałem nieadekwatną siłę. Josć włożył sobie palce we włosy.  ­ Mówiłem ci, stary, żeBYŚ nie ruszał tych podejrzanych. Ten Riddle zasługiwał na znacznie więcej. ­ Nie w tym rzecz. ­ Ciekawe, bo to właśnie powiedział kapitan. Butch podszedł do lustra i spojrzał na siebie. Boże, ale się zestarzał. Albo może był już  zmęczony tą jedyną pracą, jaką kiedykolwiek chciał wykonywać. Brutalność policji. Pieprzyć to. On chronił niewinnych, a nie jakiegoś zapatrzonego w siebie  bandziora, który zgrywał nie wiadomo kogo. Problem w tym, że było zbyt wiele przepisów, które  faworyzowały przestępców. Ofiary, których życie zrujnowała przemoc, nawet w połowie nie miały  takiego wsparcia,  ­ I tak tutaj nie pasuję ­ powiedział cicho. ­Co? „Nie ma już na świecie miejsca dla takich ludzi jak ja" ­ pomyślał. Odwrócił się.  ­ Więc? Ci gliniarze coś mają czy nic? ­ Jose przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. ­ Zawieszony  w obowiązkach, co? ­ Przynajmniej do czasu, aż mnie oficjalnie nie zamkną. Jose oparł ręce na biodrach i spojrzał w dół, kiwając głową, jakby strofował za coś swoje  buty. Ale odpowiedział. ­ Null. Nic. Wygląda, jakby wziął się z powietrza. Butch zaklął.  ­ Wiem, że te gwiazdki można kupić mieście, ale można je też dostać tutaj, prawda? ­ Tak. Poprzez szkoły sztuk walki. ­ Mamy kilka takich w mieście. ­  Jose skinął powoli głową. Butch wyjął z kieszeni swoje klucze. ­ No to do zobaczyska. ­ Zaczekaj. Już kogoś wysłaliśmy, żeby popytał. W obu szkołach powiedziano, że nie pamiętają,  żeby kupował je ktoś odpowiadający rysopisowi podejrzanego. ­ Dzięki za wskazówkę. ­ Butch ruszył do drzwi. ­ Detektywie 0'Neal. Butch, do cholery, zaczekaj chwilę. Butch spojrzał na niego spode łba. ­ Czy  właśnie w tym momencie ostrzegasz mnie, żebym się nie wtrącał w sprawy policji? Bo jeśli tak, to  możesz sobie darować. ­ Chryste, Butch. Ja nie jestem twoim wrogiem. ­ Ciemnobrązowe oczy Josego przewiercały go na  wylot. ­ Ja i chłopcy jesteśmy po twojej stronie. Jeśli o nas chodzi, to zrobiłeś to, co powinno być  zrobione i nigdy nie popełniłeś błędu. Każdy, kogo trochę tam poszturchałeś, całkowicie na to  zasługiwał. Ale może po prostu miałeś fuksa, wiesz? Co by było, gdybyś skrzywdził kogoś, kto nie 

był... ­ Dobra, koniec kazania. Nie jestem zainteresowany. ­ Zacisnął dłoń na klamce. Jose nie ustępował.  ­ Jesteś poza obiegiem, 0'Neal. A pakując się w dochodzenie, z którego zostałeś wywalony, nie  wrócisz Janie życia. Butch wypuścił powietrze, jakby dostał cios w brzuch.  ­ Chcesz mnie jeszcze na koniec kopnąć w jaja? Jose zabrał rękę, wyglądał na zrezygnowanego.  ­ Przepraszam. Ale musisz wiedzieć, że im bardziej pakujesz się w to bagno, tym bardziej będziesz  miał przesrane. To nie pomoże twojej siostrze. Nigdy jej nie pomagało. Butch powoli pokiwał głową.  ­ Wiem o tym, do cholery. ­ Jesteś pewien? Tak był pewien. Podobało mu się, gdy zadawał ból Billemu Riddle i tu chodziło tylko o  zemstę za to, co ten zrobił Beth. To nie miało nic wspólnego z przywróceniem życia jego siostrze.  Janie odeszła. Nie ma jej już od bardzo, bardzo dawna. Smutne oczy Josego sprawiały, że czuł się,  jakby miał nieuleczalną chorobę. ­ Będzie dobrze. ­ Usłyszał, jak mówi do Josego. Choć sam tak naprawdę w to nie wierzył.  ­ Tylko... nie przeginaj, detektywie. Butch otworzył drzwi. ­ Przeginanie to moja specjalność, Josć. Pan X rozparł się w swoim biurowym fotelu, myśląc o nadchodzącej nocy. Był gotów  spróbować ponownie, choć centrum miasta było teraz dość niebezpieczne, po tej bombie w  samochodzie i znalezieniu ciała prostytutki. Łowienie wampirów w okolicy Screamera stało się  ryzykowne, ale groźba zostania schwytanym zwiększa wyzwanie. Przecież jeśli chce się złowić rekina, to nie szuka się go w słodkiej wodzie. Trzeba ruszyć  tam, gdzie są wampiry. Rozsadzała go niecierpliwość. Pracował nad poprawieniem swoich metod torturowania. Dziś rano, zanim udał się do  Akademii, odwiedził pracownię, którą urządził w stodole. Jego narzędzia leżały zebrane i  błyszczały: zestaw wierteł dentystycznych, noże różnych rozmiarów, młotek kulkowy i dłuto, piła  oscylacyjna i łyżka do formowania kulek z owoców. Do wyjmowania oczu. Oczywiście cały trik polegał na umiejętnym balansowaniu pomiędzy bólem a śmiercią. Ból  można było rozciągnąć na godziny, dni. Śmierć była ostatecznym wyłącznikiem. Ktoś zapukał do  drzwi. ­ Wejść! ­ powiedział. Była to recepcjonistka, rosła kobieta z ramionami jak facet i praktycznie pozbawiona biustu.  Ta niekonsekwencja zawsze go intrygowała. Mimo że zazdrościła facetom penisa i pakowała na  siłowni jak goryl, upierała się, by chodzić w kijażu i dbać o fryzurę. W przykrótkim t­shircie i  legginach wyglądała jak tani transwestyta. Brzydził się nią „Zawsze powinno się wiedzieć, kim się jest ­ pomyślał ­ a kim się nie jest". ­ Jakiś facet do pana. ­ Jej głos był o jakieś półtorej oktawy za niski. ­ Chyba nazywa się 0'Neal.  Zachowuje się jak gliniarz, ale nie pokazał odznaki. ­ Powiedz, że zaraz przyjdę. „Ty dziwolągu natury" ­ dodał w myślach. Pan X roześmiał się po jej wyjściu. Po jego wyjściu. Czy jakkolwiek zwał. Oto on, człowiek bez duszy polujący na wampiry, nazywa ją dziwolągiem? No ale przynajmniej on miał cel. Plan. A ona znowu pójdzie dziś na siłownię. Zaraz po tym,  jak zgoli popołudniowy zarost. Było tuż przed szóstą, kiedy Butch podjechał nieoznakowanym wozem pod dom Beth. W  końcu będzie musiał zwrócić pojazd, ale zawieszenie nie oznaczało zwolnienia. Kapitan sam będzie  musiał się do niego zwrócić po ten cholerny samochód. Wracał ze szkół walki, gdzie rozmawiał z ich dyrektorami. Jeden był paskudny. Taki typ 

lizusowatego czuba, zwariowanego na punkcie sztuk walki. Typ, który sam uwierzył w to, że jest  Azjatą. Mimo że był tak biały jak Butch. Drugi gość był po prostu dziwakiem. Wyglądał jak mleczarz z lat pięćdziesiątych, o blond  włosach, ewidentnie pociągniętych jakąś pomadą i świecącym, denerwującym uśmiechu, jak ze  starych reklam pasty do zębów. Facet starał się być maksymalnie pomocny, ale coś tam nie grało.  Butch miał wbudowany wykrywacz bajerów, który dał o sobie znać, gdy gość otworzył usta. Poza tym facet zalatywał cykorem. Butch podbiegł do drzwi Beth i nacisnął dzwonek. Zostawił jej wiadomość w pracy i w  domu, mówiąc, że przyjdzie. Właśnie miał znowu nacisnąć na dzwonek, gdy zobaczył przez  szklane drzwi, jak idzie w jego kierunku. Jasna cholera. Miała na sobie czarną, opinającą ciało sukienkę, która tak perfekcyjnie na niej leżała, że  znowu zaczęła go boleć głowa. Dekolt z przodu pokazywał fragment jej biustu, a rozcięcie z boku  przy każdym kroku ukazywało kawałek uda. Miała wysokie obcasy, które sprawiały, że jej kostki wyglądały teraz delikatnie i ślicznie. Spojrzała znad torebki, w której czegoś szukała i wyglądała na zdziwioną, widząc go tutaj.  Miała spięte do góry włosy. Patrząc na nią, zastanawiał się, jak by wyglądały rozpuszczone.  Otworzyła drzwi.  ­ Butch. ­ Cześć. ­ Czuł się jak dzieciak, nie wiedząc, co powiedzieć. ­ Odebrałam twoje wiadomości ­ powiedziała cicho. Odsunął się nieco, by mogła wyjść na  zewnątrz.  ­ Masz chwilkę, żeby pogadać? ­ Raczej nie teraz. ­ Dokąd idziesz? ­ Na randkę. ­ Z kim? Spokojnie spojrzała mu w oczy. Wiedział, że to, co teraz powie, będzie kłamstwem. ­ Z nikim specjalnym.  Jasne. ­ Co się stało z tym facetem wczoraj? Beth, gdzie on jest? ­ Nie wiem. ­ Kłamiesz. Wciąż patrzyła mu prosto w oczy.  ­ Teraz muszę już iść. Chwycił ją za ramię.  ­ Nie idź do niego. Ciszę między nimi wypełnił niski dźwięk silnika. Pod dom podjechał duży czarny mercedes  z przyciemnionymi szybami. Typowy wóz narkotykowego barona. ­ Kurwa, Beth. ­ Zdesperowany ścisnął jej ramię, by zwrócić na siebie jej uwagę. ­ Nie rób tego.  Pomagasz podejrzanemu i współpracujesz z nim. ­ Puść mnie, Butch. ­ On jest niebezpieczny. ­ A ty nie jesteś? Puścił ją. ­ Jutro. Porozmawiamy jutro. Spotkajmy się tutaj po pracy. Nie wiedząc, co powinien zrobić, zagrodził jej drogę. ­ Beth, nie mogę ci pozwolić...  - Aresztujesz mnie? Jako glina nie mógł tego zrobić. Chyba że przywrócą go do służby. ­ Nie, nie aresztuję. ­ Dziękuję.

­ Nie traktuj tego jako przysługi ­ powiedział z goryczą, gdy obeszła go wkoło. ­ Beth, proszę cię. Zatrzymała się.  ­ Nic nie jest takie, na jakie wygląda. ­ No nie wiem. Ja mam cholernie dobrą wizję tego, o co tu chodzi. Chronisz zabójcę i jest duża  szansa, że sama znajdziesz się wkrótce w sosnowym pudełku. Rozumiesz, kim jest ten facet? Ja go  widziałem z bliska. Wtedy, kiedy jego ręka była na mojej szyi i gdy wyciskał ze mnie resztki życia.  Taki facet ma zabijanie we krwi. To jego natura. Jak możesz do niego iść? Do diabła, jak możesz  pozwolić, by on chodził po ulicach? ­ On nie jest taki. Ale słowa jakby ułożyły się w pytanie.  Otworzyły się drzwi samochodu i ze środka wysiadł niewysoki, starszy pan w smokingu. ­ Panienko, czy jest jakiś problem? ­ spytał mężczyzna z troską, jednocześnie obrzucając Butcha  wrogim spojrzeniem. ­Nie, Fritz, nie ma problemu. ­ Uśmiechnęła się niepewnie.­Do jutra Butch.  ­ Jeśli będziesz tak długo żyła. Zbladła, ale szybko zbiegła ze schodków i wsiadła do samochodu. Po chwili Butch wsiadł do swojego i zaczął ich śledzić. Gdy Agrhes usłyszał kroki zbliżające się do jadalni, uniósł głowę znad talerza, marszcząc  brwi. Miał nadzieję zjeść posiłek w spokoju i bez przeszkód. Ale to nie był jeden z jego psańców przychodzący z wiadomością, że któryś z pacjentów na  niego czeka. ­ Marissa! ­ Wstał z krzesła. Uśmiechnęła się do niego.  ­ Pomyślałam, że zejdę na dół. Jestem zmęczona samotnym spędzaniem czasu w moim pokoju. ­ Bardzo się cieszę z twojego towarzystwa. Gdy podeszła do stołu, odsunął dla niej krzesło. Zawsze kazał przygotowywać dla niej  miejsce przy stole, choć już stracił nadzieję, że z niego skorzysta. Dziś wyglądało na to, że nie tylko przyszła, ale także starała się coś zjeść. Była ubrana w  piękną suknię z czarnego jedwabiu oraz żakiet z usztywnionym kołnierzem. Miała opuszczone na  ramiona włosy, których złoty blask podkreślały płonące świece. Wyglądała ślicznie, dlatego poczuł  ukłucie złości. Fakt, że Ghrom nie doceniał tego, co ona ma do zaoferowania, był prawdziwą  zniewagą. Ta wspaniała samica najszlachetniejszej krwi nie była dla niego wystarczająco dobra.  Poza tym, że nadawała się na koryto z żarciem. ­ Jak praca? ­ spytała, gdy psaniec nalewał jej wino. Inny postawił przed nią talerz z jedzeniem. ­  Dziękuję, Filipie. Karolino, to wygląda doskonale. ­ Podniosła widelec i delikatnie dotknęła  pieczonej wołowiny. „Wielkie nieba" ­ pomyślał Agrhes. Sytuacja była prawie normalna. ­ Moja praca? Dobrze. Właściwie lepiej niż dobrze. Tak jak ci mówiłem, dokonałem małego  przełomu. Potrzeba picia może wkrótce stać się przeszłością, ­ Uniósł swój kieliszek i napił się. Ten  burgund powinien być idealnym uzupełnieniem wołowiny, ale wydawał mu się zwietrzały.  Wszystko na talerzu zdawało mu się kwaśne. ­ Dziś przetoczyłem sobie magazynowaną krew i  czuję się świetnie. Właściwie była to trochę przesada. Nie czuł się chory, ale też nie wszystko było w  porządku. Wciąż czekał na przypływ siły. ­ Agrhes ­ zaczęła cicho. ­ Wciąż brak ci Evangeliny, prawda? ­ Bardzo. Dlatego picie... jest dla mnie nie do zaakceptowania. Nie, nie będzie już żył tak jak dawniej. Od teraz będzie klinicznie czysty. Wysterylizowana  igła w ramieniu, podłączona do worka. ­ Tak bardzo mi przykro ­ powiedziała Marissa. Agrhes wyciągnął rękę na stół, kładąc dłoń palcami 

do góry.  ­ Dziękuję ci. Włożyła swoją dłoń w jego.  ­ I przykro mi, że byłam taka... zajęta. Teraz już będzie lepiej. ­ Tak ­ powiedział z przejęciem. Ghrom jest barbarzyńcą, który dalej będzie pił z żyły, ale  przynajmniej Marissa nie musi być skazana na to poniżenie. ­ Ty też możesz spróbować transfuzji i  stać się wolna. Zabrała swoją dłoń i sięgnęła po kieliszek. Gdy podnosiła go do ust, wylała trochę wina na  żakiet. ­ No proszę ­ mruknęła, strzepując burgunda z jedwabiu. ­ Mam strasznie nieskoordynowane ruchy.  ­ Zdjęła żakiet i położyła go obok, na pustym krześle. ­ Wiesz, Agrhesie, chciałabym tego spróbować. Picie również już do mnie nie przemawia. Doznał wspaniałego uczucia ulgi i dostrzegł nowe możliwości. Wydawało mu się to dziwne,  bo już dawno nie czuł czegoś podobnego. Myśl, że coś może ulec zmianie na lepsze, była mu obca. ­ Naprawdę? ­ szepnął. Kiwnęła głową, odsuwając włosy na ramiona i unosząc widelec.  ­ Tak, naprawdę. Wtedy zobaczył ślady na jej szyi. Dwa napuchnięte ślady po ukąszeniu. Czerwony odcisk w  miejscu ssania. Sine odciski na szyi, ślady przytrzymywania ciężką ręką. Zgroza zepsuła mu apetyt i zaburzyła wzrok. ­ Jak mógł cię tak brutalnie potraktować? ­ Agrhes westchnął. Ręka Marissy dotknęła na moment szyi, ale szybko zakryła ślady włosami. ­ To nic. Naprawdę... to nic. Wpatrywał się w to miejsce, jakby wciąż to widział. ­ Agrhes, proszę cię. Po prostu jedzmy. ­ Podniosła znowu widelec, jakby miała zademonstrować,  jak się go używa. ­ Proszę, jedzmy. ­ Dlaczego mam to zignorować? ­ Rzucił swoimi sztućcami. ­ Bo to już koniec. ­ Czego? ­ Zerwałam pakt z Ghromem. Nie jestem już jego krwiczką. Już nie będę się z nim spotykać. Agrhes przez moment patrzył tylko na nią.  ­ Dlaczego? Co się zmieniło? ­ Znalazł inną samicę. Woli ją. Zagotował się z gniewu.  ­ Kogóż takiego woli od ciebie? ­ Nie znasz jej. ­ Znam wszystkie samice w naszych kręgach. Kto to jest? ­ krzyknął. ­ Nie należy do naszych kręgów. ­ W takim razie to jedna z wybranek Pani Kronik? ­ W społecznej hierarchii wampirów tylko one  stały ponad arystokratkami. ­ Nie. Ona jest człowiekiem. Lub przynajmniej pól­ ­człowiekiem, z tego, co wyczytałam w jego  myślach. Agrhes skamieniał. Człowiek. Człowiek? Marissa porzucona dla... Homo sapiens? ­ Czy poinformowano już Panią Kronik? ­ spytał drżącym głosem. ­ To jego obowiązek, nie mój. Ale nie obawiaj się, on na pewno to zrobi. To już... koniec. Marissa wzięła mały kawałek wołowiny i włożyła go sobie do ust. Żuła ostrożnie, jakby  zapomniała, jak to się robi. A może upokorzenie, które tak boleśnie odczuwała, nie pozwalało jej  przełykać. Agrhes ścisnął mocno poręcze krzesła. Jego siostra, jego piękna, czysta siostra, została  zlekceważona. Wykorzystana. A także sponiewierana.

Wszystko, co pozostało z jej związku z ich królem to wstyd, bo porzucił ją dla człowieka. Jej miłość nic nigdy dla Ghroma nie znaczyła. Ani jej ciało, ani jej nieskazitelny rodowód. A na koniec wojownik pozbawił ją honoru. Do diabła, nie pozwoli, by tak się to skończyło.

ROZDZIAŁ 24 GHROM ZAŁOŻYŁ MARYNARKĘ FIRMY BRACI BROOKS. Była nieco za wąska w ramionach, ale trudno  było coś na niego dopasować i nie dał Fritzowi za dużo czasu na szukanie. Zresztą, nawet gdyby marynarka była uszyta na miarę, i tak czułby się w niej nieswojo.  Zdecydowanie wolał skóry i swoją broń, niż to gówno z wełny czesankowej. Wszedł do łazienki i zmrużył oczy. Garnitur był czarny. Koszula też. Tylko tyle mógł  dojrzeć. Dobry Boże, pewnie wyglądał jak prawnik. Zdjął marynarkę i położył ją na marmurowym  blacie. W zniecierpliwieniu ściągnął włosy do tyłu i związał je rzemykiem. Gdzie się podziewał  Fritz? Psaniec pojechał po Beth prawie godzinę temu. Już powinni wrócić, ale dom wciąż był pusty. Do diabła z tym. Nawet gdyby lokaja nie było przez półtorej minuty, i tak by się niecierpliwił.  Był podekscytowany i pragnął jak najszybciej ją zobaczyć. Był w stanie myśleć tylko o zatopieniu  swojej twarzy w jej włosach albo o chwili, gdy wkładał w jej ciało najtwardszą część siebie. Boże, te dźwięki, które z siebie wydawała podczas orgazmu. Spojrzał na swoje odbicie. Założył z powrotem marynarkę. Nie wszystko polegało na seksie. Chciał traktować ją z szacunkiem, a nie tylko przewracać  na plecy. Chciał zwolnić. Jeść z nią. Rozmawiać. Cholera, chciał jej dać to, co lubiła większość  kobiet ­ trochę ciepła. Próbował uśmiechnąć się. Szeroko. Jego policzki mało nie popękały. No dobra, może nie był dokładnie chłopcem z katalogu, ale mógł wykrzesać z siebie trochę  romantyzmu. Czy nie? Potarł szczękę. Co on właściwie wiedział o romantyczności? Nagle poczuł się jak głupek. Nie, to nawet było gorsze. Ten świecący garniturek go odsłonił i prawda, którą zobaczył, nie  była miłą niespodzianką. Zmieniał się dla kobiety i jedynym powodem tej zmiany była chęć przypodobania się jej. „Tworzy się związek" ­ pomyślał. Właśnie dlatego nigdy nie powinien jej oznaczać i nigdy,  przenigdy nie pozwolić sobie na takie zbliżenie. Przypomniał sobie po raz kolejny obietnicę, że gdy  ona przejdzie przez swoją przemianę, skończy z nią. Wróci do swojego życia. A ona... Boże, czemu czul się tak, jakby został postrzelony w pierś. -Ghrom? Hej, Ghrom. Głos Tohra zadudnił w komnacie. Dźwięk barytonu brata sprowadził go na ziemię. Przeszedł  do sypialni i zmarszczył brwi, kiedy usłyszał gwizd Tohra ­ No, no ­ powiedział Tohr, obchodząc go dookoła. ­ Ugryź mnie. ­ Nie, dziękuję. Wolę samice. ­ Roześmiał się. ­ Choć muszę przyznać, że nieźle się wystroiłeś. Ghrom złożył ręce na piersiach. Marynarka, i tak już mocno napięta, zmusiła go, by je  szybko opuścił, w obawie przed pęknięciem szwów. ­ Po co tu jesteś? ­ Dzwoniłem na twoją komórkę, ale bez odzewu. Mówiłeś, że chcesz się tu z nami później spotkać.  O której? ­ Będę zajęty do pierwszej. ­ Pierwszej? ­ powtórzył Tohr. Ghrom położył ręce na biodrach. Ogarnęło go uczucie niepokoju, jakby ktoś włamał się do  jego domu. „To wszystko nie tak ­ pomyślał. ­ Ta randka z Beth. Ale już było za późno, żeby ją  odwołać. ­ Dobra, spotkajmy się o północy. ­ Powiem braciom, żeby byli gotowi.

Miał wrażenie, że Tohr uśmiechał się pod nosem, ale głos wampira był poważny. Chwila  ciszy. ­ Hej, Ghrom. ­Co? ­ Jest tak piękna, jak mówiłeś. Pomyślałem, że chciałbyś to wiedzieć. Gdyby powiedział to jakikolwiek inny samiec, Ghrom rozwaliłby idiocie nos. Mimo że był  to Tohr, i tak podniosło mu się ciśnienie. Nie lubił, gdy mu przypominano, dlaczego tak bardzo nie  można się jej oprzeć. W ten sposób musiał też myśleć o mężczyźnie, z którym ona się zwiąże. ­ To  do czegoś prowadzi, czy tylko tak sobie gadasz? To nie było zaproszenie do dalszej dyskusji, ale Tohr i tak to wykorzystał. ­ Zabujałeś się. Powinienem dać mu standardową odpowiedź: Pieprz się"­pomyślał Ghrom.  ­ Myślę, że ona czuje to samo ­ kontynuował Tohr. Super. To mu poprawi nastrój. Kiedy kończąc z  nią, złamie jej serce albo coś w tym stylu. Kurczę, ta randka to naprawdę zły pomysł. Zastanawiał się, dokąd to całe gówno z  kwiatami, serduszkami i całym tym romansem zmierza? Ghrom wyszczerzył kły.  ­ Ja tylko czekam, aż ona przejdzie przemianę. I tyle. ­ Jasne. Gdy Ghrom zawarczał gardłowo, drugi wampir wzruszył ramionami. ­ Nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś ubierał się dla samicy. ­ To córka Hardhego. Chcesz, żebym postępował jak Zbihr z jedną z jego kurew? ­ Dobry Boże, nie. I cholera, chciałbym, żeby on przestał. Ale podoba mi się to, co się dzieje  między tobą a Beth. Zbyt długo byłeś sam. ­ To twoja opinia.  - I innych. Na czole Ghroma pojawił się pot. Szczerość Tohra sprawiła, że poczuł się schwytany w  pułapkę. Prawda była taka, że on tylko powinien chronić Beth, ale zamiast tego był zaabsorbowany,  próbując jej pokazać, że jest dla niego ważniejsza niż była w rzeczywistości. ­ Nie powinieneś gdzieś teraz być? ­ spytał. ­ Nie za bardzo. ­ No to mi się poszczęściło. Zdenerwowany, musiał coś zrobić, więc podszedł do kanapy, podnosząc swoją  skórzaną kurtkę. Powinien uzupełnić broń i skoro Tohr się nie spieszył, to zajęcie było lepsze niż  wkurzanie się. ­ Tamtej nocy, zanim zginął, Hardhy powiedział mi że odrzuciłeś jego prośbę o opiekę nad nią ­  powiedział Tohr Ghrom otworzył szafę i sięgnął do szuflady pełnej gwiazdek, sztyletów i łańcuchów.  Dokonywał selekcji po omacku ­ No i? ­ Czemu zmieniłeś zdanie? Ghrom zacisnął mocno zęby. Był o krok od eksplozji. ­ On nie żyje. Jestem mu to winien. ­ Byłeś mu to winien także wtedy, kiedy żył. Ghrom odwrócił się gwałtownie.  ­ Masz coś jeszcze do mnie? Jeśli nie, to wynoś się stąd. Tohr podniósł ręce.  ­ Wyluzuj, bracie. ­ Pieprzę wyluzowanie. Nie będę rozmawiał o niej ani z tobą, ani z kimkolwiek innym. Kapujesz? I  trzymaj gębę na kłódkę także przy braciach. ­ Dobra, dobra. ­ Tohr wycofał się do drzwi. ­ Ale zrób sobie przysługę. Przemyśl to, co się dzieje 

między wami. Nierozpoznana słabość może być fatalna w skutkach. Ghrom warknął i pochylił się w pozycji do ataku, wychylony do przodu. ­ Słabość? I to mówi ktoś, kto jest na tyle głupi, by kochać swoją krwiczkę. Chyba żartujesz. Nastąpiła długa cisza, po czym Tohr powiedział miękko: ­ Jestem szczęśliwy, że znalazłem miłość. Codziennie dziękuję Pani Kronik za to, że w moim życiu  jest Wellsie. Ghrom zagotował się w środku, nie wiedząc właściwie, czemu. ­ Jesteś żałosny. ­A ty byłeś martwy przez setki lat. Jesteś po prosty zbyt zły, żeby znaleźć sobie grób, w którym sam  się złożysz. Ghrom rzucił kurtkę na podłogę. ­ Przynajmniej nie jestem totalnym mięczakiem. ­ Śliczny pieprzony garniturek. Ghrom w dwóch susach pokonał dzielący ich dystans, ale drugi wampir już był na to  przygotowany. Tohrtur był wielkim samcem, szerokim w ramionach, z długimi, silnymi rękoma.  Między nimi wyczuwalna była agresja. Ghrom uśmiechnął się zimno. Jego kły stały się jeszcze  dłuższe.  ­ Gdybyś połowę tego czasu, który poświęcasz tej swojej samicy, poświęcił na obronę naszej rasy,  to może nie stracilibyśmy Hardhego. Pomyślałeś o tym? Ból trysnął z Tohra jak krew z rany i potworna niechęć zagęściła powietrze. Ghrom wciągnął ten zapach palącej boleści głęboko do płuc, do wnętrza swojej duszy.  Świadomość, że użył ciosu poniżej pasa wobec wampira kierującego się honorem i odwagą,  napawała go obrzydzeniem. ­ Nie wierzę, że to powiedziałeś. — Głos Tohra drżał. ­Musisz... - Nie potrzebuję twoich bezużytecznych rad. ­ Pierdol się. ­ Tohr klepnął go w ramię. ­ I tak dostaniesz. Lepiej naucz się rozróżniać swoich  prawdziwych wrogów, ty arogancki dupku. Zanim zostaniesz sam. Ghrom ledwo usłyszał trzask zamykanych drzwi. Głos H jego głowie krzyczący, że jest  bezwartościowym gównem, zagłuszał wszystko. Wciągnął głęboko powietrze i ryknął ze złości na całe gardło. Dźwięk zawirował po  komnacie, wprawiając w drżenie drzwi, leżącą broń i lustro w łazience. Świece rozgorzały w  odpowiedzi, ich płomienie dotykały ścian, usiłując uwolnić się od knotów i zniszczyć, co się da.  Ryczał, aż poczuł, że jego gardło rozpada się na kawałki i piersi palą go żywym ogniem. Gdy wreszcie zamknął usta, nie poczuł ulgi. Jedynie wyrzuty sumienia. Podszedł do szafy i wyjął dziewięciomilimetrową berettę. Załadował broń i włożył ją za  pasek spodni, z tyłu pleców. Skierował się do drzwi, przeskakując po dwa schody nara i wszedł na pierwsze piętro.  Będąc już w salonie, przystanął, nasłuchując. Panująca tam cisza była dobrym znakiem dla  wszystkich. Musiał się opanować. Krążąc po domu, zatrzymał się przy stole w jadalni. Został  zastawiony tak, jak o to poprosił. Dwa miejsca na jednym końcu stołu. Kryształłowa i srebrna  zastawa. Świece. I on nazwał Tohra żałosnym? Gdyby to nie były bezcenne pierdoły Hardhego, zrzuciłby to  wszystko na ziemię. Wyciągnął rękę, jakby zamierzał ulec impulsowi, ale jego marynarka była zbyt  obcisła. Chwycił się za klapy, gotowy ją rozerwać i spalić, ale w tym momencie otworzyły się  drzwi wejściowe. Odwrócił się na pięcie. Oto i ona. Przeszła przez próg i weszła do holu. Ghrom opuścił ręce. Była ubrana w czerń, włosy upięte do góry. Pachniała jak... róże w duszną noc. Wciągnął jej  zapach. Jego ciało stwardniało, a instynkt domagał się, by miał ją pod sobą. Wtedy dotarły do niego jej emocje. Była nieufna i zdenerwowana. Wyraźnie wyczuwał jej 

nieufność i odczuwał perwersyjną satysfakcję, gdy unikała jego wzroku. Jego zły nastrój powrócił w dwójnasób. Fritz był zajęty zamykaniem drzwi, ale radość psańca była wyczuwalna. ­ Wino jest w salonie. Posiłek podam za jakieś pół godziny. ­ Nie. Siadajmy teraz. Fritz był zdezorientowany, ale szybko wyczuł emocje Ghroma. ­ Jak sobie życzysz, panie. ­ Lokaj znikł, jakby w kuchni wybuchł pożar. Ghrom spojrzał na Beth. Cofnęła się o krok. Prawdopodobnie dlatego, że patrzył na nią rozgniewany. ­ Wyglądasz... inaczej ­ powiedziała. ­ W tym ubraniu. Jeśli sądzisz, że ubiór mnie ucywilizował, to jesteś w błędzie. ­ Nie myślę tak. ­ To dobrze. A teraz do rzeczy. Ghrom przeszedł do jadalni, sądząc, że pójdzie za nim, oczywiście, jeśli będzie chciała. A jeśli nie, to trudno. Tak pewnie będzie lepiej. Nie śpieszył się specjalnie, by zasiąść przy  stole.

Rozdział 25 BETH PATRZYŁA NA ODCHODZĄCEGO WOLNYM KROKIEM GHROMA, który sprawiał wrażenie, jakby było mu  obojętne, czy ona będzie z nim jadła. Gdyby sama nie zastanawiała się teraz nad sobą, pewnie  poczułaby się strasznie urażona. To on zaprosił ją na kolację. Czemu więc był taki zły, gdy  przyjechała? Miała ochotę odwrócić się i wyjść. Jednak poszła za nim, bo czuła, że nie ma wyboru.  Było mnóstwo rzeczy, które chciała wiedzieć. Rzeczy, o których tylko on mógł jej opowiedzieć. Ale Bóg jej świadkiem, że gdyby była możliwość uzyskania tych informacji od kogoś  innego, to natychmiast by to zrobiła. Gdy szedł tak przed nią, patrzyła na tył jego głowy, próbując zignorować resztę ciała.  Niestety, nie udało się. Po prostu poruszał się zbyt doskonale. Wyobraziła go sobie nago z  napinającymi się pod skórą mięśniami. W głowie wciąż słyszała głos Butcha. Taki mężczyzna ma zbrodnię we krwi. To jego  natura. A jednak, gdy wczoraj mógł być dla niej zagrożeniem, Ghrom odesłał ją do domu.  Postanowiła przestać próbować rozgryźć te sprzeczności. To tak, jakby próbowała czytać z fusów.  Powinna zaufać instynktowi, a ten mówił jej H Ghrom jest jej jedyną nadzieją na pomoc. Gdy weszła do jadalni, zaskoczył ją pięknie zastawiony stół. Na środku w wazonie stały  róże i orchidee. Obok świece w kolorze kości słoniowej oraz błyszcząca, porcelanowa zastawa i  piękne sztućce. Ghrom podszedł i odsunął dla niej krzesło, czekając, aż usiądzie. Boże, wyglądał fantastycznie w tym ubraniu. Otwarty kołnierzyk koszuli ukazywał jego  gardło. Czarny jedwab sprawiał, że jego skóra wyglądała na opaloną. Szkoda, że był taki  podenerwowany. Coś go wytrąciło z równowagi. Na maksa. „Świetny materiał na randkę ­ pomyślała ­ Wampir z syndromem stadionowego chuligana". Podeszła ostrożnie. Mogła przysiąc, że gdy podsuwał jej krzesło, powąchał jej włosy. ­ Czemu tak się spóźniłaś? ­ spytał, siadając na końcu stołu. Gdy nie odpowiedziała, uniósł brew,  patrząc na nią. Ciemny łuk pojawił się nad szkłami jego okularów. ­ Czy Fritz musiał cię namówić, byś przyszła? Żeby czymś się zająć, wzięła ze stołu serwetkę i rozłożyła sobie na kolanach. ­ Nic z tych rzeczy. ­ W takim razie, czemu? ­ Butch nas śledził. Musieliśmy poczekać, aż go zgubimy. Poczuła, jakby przestrzeń wokół Ghroma pociemniała. Jakby jego złość wysysała światło z  powietrza. Wszedł Fritz, stawiając na stole dwie salaterki z sałatkami. ­ Wina? ­ spytał. Ghrom skinął głową. Gdy lokaj skończył nalewać i odszedł, zmusiła się, by podnieść sztućce i zacząć jeść. ­ Dlaczego znów się mnie boisz? ­ spytał Ghrom zgryźliwym tonem, jakby znudzony jej lękiem.  Nadziewała na widelec zieleninę. ­ Hmmm. Ciekawe, czy to może być spowodowane tym, że wyglądasz, jakbyś chciał kogoś udusić? ­ Weszłaś do tego domu, znowu się mnie bojąc. Bałaś się, zanim mnie zobaczyłaś. Chciałbym  wiedzieć, dlaczego. Nie odrywała wzroku od talerza.  ­ Może przypomniało mi się, że wczoraj omal nie zabiłeś mojego przyjaciela. ­ Chryste, znowu to samo.

- Sam pytałeś ­ odparła szybko. ­ Nie wściekaj się, jeśli nie podoba ci się moja odpowiedź.

Ghrom wytarł niecierpliwie usta. ­ Chyba go nie zabiłem, prawda? ­ Tylko dlatego, że ja cię powstrzymałam. ­ I to cię martwi? Większość ludzi chce być bohaterami. Odłożyła swój widelec.  ­ Wiesz co? Nie chcę tu z tobą teraz być. Ghrom nie przerywał jedzenia.  ­ To po co przyszłaś? ­ Ponieważ mnie zaprosiłeś! ­ Wierz mi, potrafię pogodzić się z odmową. ­ Powiedział to tak, jakby nic dla niego nie znaczyła. ­ To był błąd. ­ Położyła serwetkę obok talerza i wstała. Ghrom zaklął. ­ Siadaj. ­ Nie mów mi, co mam robić. ­ Pozwól, że się poprawię. Siadaj i zamknij się. Wytrzeszczyła na niego oczy.  ­ Ty arogancki dupku. Ktoś już dzisiaj mnie tak nazwał, dziękuję bardzo.  Fritz wybrał ten moment, by wnieść trochę ciepłych bułeczek. Patrzyła gniewnie na Ghroma i udawała, że sięga po wino. Nie chciała wychodzić w  obecności Fritza. Zresztą nagle poczuła ochotę, by zostać. Mogłaby mu powiedzieć, co o nim sądzi. Kiedy znowu zostali sami, syknęła:  ­ Masz jakiś odlot gdy tak do mnie mówisz? Ghrom zjadł ostatni kawałek sałaty, odłożył widelec na bok i wytarł chusteczką kąciki ust.  Jakby był wzorem dobrych manier. ­ Ustalmy pewne fakty ­ powiedział. ­ Potrzebujesz mnie. Więc przejdź do porządku dziennego nad  tym, co mogłem zrobić temu gliniarzowi. Twój dobry przyjaciel wciąż funkcjonuje powyżej  poziomu ziemi, więc w czym problem? Beth przyglądała mu się, pragnąc dojrzeć, co się dzieje za jego okularami. Szukała czegoś  łagodnego, jakiejś nici porozumienia. Ale ciemne szkła całkowicie zasłaniały jego oczy, a napięte  rysy twarzy nic jej nie mówiły. ­ Jak to możliwe, że życie tak niewiele dla ciebie znaczy? Uśmiechnął się do niej chłodno.  ­ Jak to możliwe, że śmierć znaczy dla ciebie tak wiele? Beth zapadła się w krześle. Wzdrygnęła się. Nie mogła uwierzyć, że kochała się, nie, wypluj  to słowo, że uprawiała seks z kimś takim. Był całkowicie bezwzględny. Nagle rozbolała ją głowa. Nie dlatego, że był dla niej nieprzyjemny, ale dlatego, że ją tak  rozczarował. Naprawdę chciała, by był inny. Chciała wierzyć, że przebłyski ciepła, które widziała  wcześniej, są taką samą częścią jego, jak te gorsze strony. Potarła dłonią okolice mostka.  ­ Jeśli pozwolisz, to naprawdę chciałabym już pójść. Nastąpiła długa cisza. ­ Ech, do diabła... ­ mruknął, wypuszczając powietrze. ­ To nie jest w porządku. ­ Nie, nie jest. ­ Sądziłem, że zasługujesz na ... Nie wiem. Randkę czy coś. Coś normalnego, ­ Roześmiał się  głośno, gdy spojrzała na niego w zdumieniu. ­ Wiem, że to był głupi pomysł. Powinienem trzymać  się tego, w czym jestem dobry. Byłoby lepiej, gdybym cię nauczył, jak się zabija. Pod grubą warstwą dumy dostrzegła coś jeszcze. Niepewość? Nie, to nie to. Oczywiście, w  jego przypadku to musi być coś silniejszego. Nienawiść do samego siebie. Wszedł Fritz, zabrał salaterki i wrócił z zupą. Chłodnikiem vichyssoise. „Interesujące" ­ pomyślała bezwiednie. Zwykle najpierw jest zupa, a potem sałatki, prawda?  Ale pewnie wampiry mają mnóstwo różnych swoich zwyczajów. Jak ten, że mają więcej niż jedną  samicę. Poczuła skurcz żołądka. Nie będzie o tym myśleć. Po prostu nie będzie.

­ Chcę, żebyś wiedziała ­ zaczął Ghrom, podnosząc łyżkę. ­ Walczę, by chronić, a nie dlatego, że  uwielbiam mordować. Ale zabiłem tysiące. Tysiące, Beth. Czy ty to rozumiesz? Więc jeśli chcesz,  żebym udawał, że mam jakiś problem ze śmiercią, to, niestety, tego nie zrobię. Po prostu nie mogę. ­ Tysiące? ­ wykrztusiła z siebie przerażona. Skinął głową. ­ Z kim ty na Boga walczysz? ­ Z łajdakami, którzy zabiliby cię natychmiast po przejściu przemiany. ­To łowcy wampirów? ­ Reduktorzy. Ludzie, którzy oddali swoje dusze Omedze w zamian za wolną rękę w zabijaniu. ­ Kim albo czym jest Omega? ­ Gdy wymawiała te słowa, płomienie świec zadrgały, jakby  poruszone niewidzialnymi dłońmi. Ghrom się zawahał. Wyglądało na to, że temat jest dla niego kłopotliwy. On, który nie bał  się niczego. ­ Chodzi ci o diabła? ­ ponagliła. ­ Gorzej. Nie można ich porównać. Jeden to tylko metafora. Ten drugi jest bardzo, bardzo  rzeczywisty. Na szczęście Omega ma swojego odpowiednika, Panią Kronik. ­ Uśmiechnął się cierpko. ­ No, może „na  szczęście" to za dużo powiedziane. Ale panuje równowaga. ­ Bóg i Lucyfer. ­ Może według ciebie. Nasze mity mówią, że wampiry zostały stworzone przez Panią Kronik, jako  jej jedyne dziedzictwo i wybrane dzieci. Omedze nie podobała się jej umiejętność dawania życia i  nie mógł znieść tego, że obdarowała nasz gatunek specjalnymi mocami. Używa ludzi, ponieważ nie  potrafi tworzyć i ponieważ są łatwo osiągalnym źródłem agresji. „To wszystko jest zbyt dziwne" ­ pomyślała. Zamiana dusz. Nieumarli. Te rzeczy po prostu  nie istniały w prawdziwym świecie. Z drugiej strony, przecież właśnie jadła kolację z wampirem.  W takim razie, czy to wszystko było aż tak niemożliwe? Pomyślała o tym przystojnym blondynie,  który zszywał samego siebie. ­ Są też inni, którzy walczą wraz z tobą, prawda? ­ Moi bracia. ­ Pociągnął z kieliszka. ­ Gdy tylko wampiry zorientowały się, że są atakowane,  wybrano najsilniejszych i najmocniejszych samców. Nauczono ich walczyć i skierowano przeciw  reduktorom. Ci wojownicy zostali połączeni z najsilniejszymi samicami, aż powstał specyficzny  podgatunek. Najsilniejsi z tej klasy zostali członkami Bractwa Czarnego Sztyletu. ­ Jesteście też prawdziwymi braćmi? ­ W pewnym sensie. ­ Uśmiechnął się, ale jego twarz mówiła, że uważa ten temat za bardzo  osobisty. Miała wrażenie, że nie powie nic więcej na temat Bractwa. Jednak była ciekawa tej wojny,  którą prowadził. Zwłaszcza że wkrótce miała stać się jedną z tych, które chronił. ­ Więc zabijasz ludzi. ­ Tak, choć w zasadzie oni są już martwi. Aby dać swoim wojownikom długowieczność i siłę  potrzebną do walki z nami, Omega pozbawił ich duszy. ­ Przez jego surową twarz przemknął wyraz  niechęci. ­ Nie twierdzę, że posiaanie duszy kiedykolwiek powstrzymywało ludzi przed ściganiem  nas. - Nie lubisz... nas, prawda? ­ Po pierwsze, połowa krwi płynącej w twoich żyłach pochodzi od twojego ojca. Po drugie, czemu  miałbym lubić ludzi? Przed moją przemianą trzepali mi skórę ile wlezie i jedynym powodem, dla  którego teraz dają mi spokój, jest fakt, że trzęsą portkami na sam mój widok. A gdyby wszyscy się  dowiedzieli, że wampiry istnieją? Ruszyliby na nas, nawet gdybyśmy nie brali czynnego udziału w  ich życiu. Ludzie boją się wszystkiego, co jest inne, i ich odpowiedzią na to jest walka. To despoci  żerujący na słabszych i uciekający przed silniejszymi. ­ Ghrom potrząsnął głową. ­ Poza tym mnie  irytują. Zobacz, co ich folklor mówi o naszej rasie. Weźmy takiego Drakulę. Jakiś piekielnik  polujący na bezbronnych. Są też beznadziejne filmy klasy B i porno. I nie zaczynajmy lepiej 

rozmowy o Halloween z tymi plastikowymi kłami i czarnymi pelerynami. Ci idioci nie pomylili się  tylko w tym, że pijemy krew i że nie możemy wychodzić w ciągu dnia. Reszta to gówno prawda,  stworzona po to, by nas wyalienować i wzniecić w masach strach. Lub, co jest równie paskudne,  stwarza się romantyczną fikcję dla znudzonych ludzi, którzy uważają, że ciemna strona to fajne  miejsce do odwiedzenia. ­ Ale nie polujecie na nas, prawda? ­ Nie używaj tego słowa. To oni, Beth. Nie my. Nie jesteś teraz w pełni człowiekiem i wkrótce w  ogóle przestaniesz nim być. ­ Przerwał na chwilę. ­ I nie, nie poluję na nich. Ale jeśli wchodzą mi w  drogę, to mają poważny problem. Zastanawiała się nad tym, co powiedział, próbując zignorować panikę, która narastała za  każdym razem, gdy myślała o przemianie, przez którą podobno miała przejść. ­ Gdy tak walczyłeś z Butchem... On przecież nie jest chyba tym... reduktorem? ­ Próbował mnie trzymać z dala od ciebie. ­ Ghrom zacisnął szczęki. ­ Zmiotę wszystko i każdego,  kto spróbuje to zrobić. Obojętnie, jest czy nie jest twoim kochankiem ale jeśli zrobi to ponownie... ­ Obiecałeś, że go nie zabijesz. ­ Nie zabiję, ale cackać się też nie zamierzam.  „To przynajmniej jakaś dobra wiadomość dla tamtego twardziela" ­ pomyślała. ­ Dlaczego nie jesz? ­ spytał Ghrom. ­ Powinnaś jeść. Spojrzała na talerz. Jedzenie? Jej życie nagle  stało się powieścią Stephena Kinga, a on martwi się o jej dietę? ­ Jedz. ­ Wskazał na jej talerz. ­ Powinnaś być jak najsilniejsza w trakcie swojej przemiany. Beth podniosła łyżkę tylko po to, by przestał zrzędzić. Zupa smakowała jej jak klej, choć  pewnie w rzeczywistości była perfekcyjnie przyrządzona i przyprawiona. ­ Jesteś teraz uzbrojony, prawda? ­ Tak, jestem. ­ Czy kiedykolwiek odkładasz broń?  ­Nie. ­ Ale gdy... ­ Zamknęła usta, zanim powiedziała „się kochaliśmy". Pochylił się do przodu.  ­ Zawsze mam coś w zasięgu ręki. Nawet gdy cię biorę. Beth przełknęła ślinę. Sprośne myśli walczyły ze strasznym przesłaniem, że albo jest  paranoikiem, albo faktycznie zło jest zawsze blisko. Pomyślała, że można go określić w różny  sposób, ale z całą pewnością nie był histerykiem. Nastąpiła długa chwila ciszy, aż Fritz zebrał talerze i przyniósł jagnięcinę. Zauważyła, że  mięso Ghroma pokrojone było na małe kawałki. „Dziwne" ­ pomyślała. ­  Jest coś, co chcę ci pokazać po obiedzie. ­ Podniósł widelec i za drugim razem udało mu się trafić  w kawałek mięsa na talerzu. Wtedy zauważyła, że nawet nie zadał sobie trudu, by patrzeć na swój talerz. Jego spojrzenie  było skupione na stole. Przeszedł ją dreszcz. Coś było nie tak. Spojrzała na przeciwsłoneczne okulary, które nosił.  Przypomniała sobie, jak wodził palcami po jej twarzy w pierwszą noc, gdy byli razem. Zawsze  nosił te okulary, jaaby nie osłaniał się tylko od światła, ale zakrywał oczy. ­ Ghrom? ­ powiedziała cicho. Sięgnął ręką po swój kieliszek wina. Jego dłoń zacisnęła się na nóżce dopiero, kiedy dotknął  szkła palcami. ­ Tak? ­ Podniósł kieliszek do ust, ale zaraz go odstawił. ­ Fritz? Przynieś wina. ­ Tak jest, panie. ­ Fritz niósł następną butelkę. ­ Pani? ­ Tak, poproszę. Drzwi do kuchni zamknęły się i Ghrom ponownie zwrócił twarz w jej stronę. ­ Chciałaś mnie jeszcze o coś zapytać?  Chrząknęła. Chyba przesadza. Z desperacji, by odkryć w nim jakąś słabość, 

próbowała wmówić sobie, że jest niewidomy. Jeśli byłaby inteligentna, a to stało pod znakiem  zapytania, szybko przebrnęłaby przez swoją listę pytań. A potem wróciła do domu. -Beth? ­ Tak... Czy to prawda, że nie możecie wychodzić w ciągu dnia? ­ Wampiry nie tolerują słońca. ­ Co się wtedy dzieje? ­ Momentalnie pojawiają się oparzenia drugiego i trzeciego stopnia. Wkrótce potem następuje  spalenie. Z tym nie ma żartów. ­ Ale ja teraz mogę wychodzić. ­ Nie przeszłaś przemiany. Choć kto wie? Może potem wciąż będziesz mogła to tolerować. Ci,  którzy mają ludzkich rodziców, przechodzą to inaczej. Cechy wampira mogą być rozmyte. ­ Wypił  odrobinę wina, oblizując usta. ­ Z drugiej strony, ty będziesz przechodzić przemianę, więc krew  Hardhego jest w twoich żyłach dość silna. ­ Jak często będę musiała... się karmić? ­ Na początku dość często. Może dwa, trzy razy w miesiącu, ale nie sposób to teraz określić. ­ Gdy pomożesz mi przejść przez ten pierwszy raz, jak później znajdę samca, z którego będę mogła  pić... Zatrzymało ją warczenie Ghroma. Gdy spojrzała na niego, odruchowo cofnęła się na  krześle. Znowu wydawał się wściekły. ­ Zajmę się tym i kogoś ci znajdę ­ powiedział przez zaciśnięte zęby. ­ Do tego momentu będziesz  używać mnie. ­ Mam nadzieję, że to nie potrwa długo ­ mruknęła, myśląc, że nie wyglądał na szczęśliwego, mając  ją na karku. Wykrzywił usta, patrząc na nią.  ­ Nie możesz doczekać się tego innego? ­ Nie, po prostu myślałam... ­ Co? Myślałaś, że co? ­ Jego ton był ostry jak spojrzenie, które rzucał zza okularów. Fakt, że ewidentnie nie chciał być z nią związany, był trudny do ujęcia w słowach. Odrzucenie bardzo bolało, choć była pewna, że będzie jej lepiej bez niego. ­ Ja... Tohr powiedział, że jesteś królem wampirów. Rozumiem, że jesteś zbyt zajęty. ­ Moi chłopcy muszą się nauczyć trzymać gębę na kłódkę.  - Czy to prawda? Ze jesteś królem? ­ Nie. ­ To zabrzmiało jak zatrzaśnięcie drzwi. ­ Jesteś żonaty? To znaczy, czy masz towarzyszkę? Lub dwie? ­ Powiedziała szybko, sądząc, że  lepiej, gdy dowie się wszystkiego naraz. Znowu miał czarny nastrój. Nie sądziła, że może go  jeszcze pogorszyć. ­ Chryste, nie. No, to była jakaś ulga. Ale było jasne, jakie miał zdanie na temat związków. Napiła się wina.  ­ Masz w ogóle w swoim życiu jakąś kobietę? ­Nie. ­ To od kogo pijesz? ­ Był ktoś. ­Był? ­Był. ­ Do kiedy? ­ Do niedawna. ­ Wzruszył ramionami. ­ Nigdy nie byliśmy blisko. To było szalone połączenie. ­ Do kogo teraz pójdziesz? ­ Boże, ty naprawdę jesteś reporterką, co? ­ Do kogo? ­ naciskała.

Spojrzał na nią przeciągle. Potem jego twarz się zmieniła, jakby odpłynęła z niej cała  agresja. Opuścił widelec na talerz, jego druga dłoń leżała na stole. ­ Ech, do diabła. Mimo tego przekleństwa napięcie jakby zelżało. Na początku nie ufała tej zmianie nastroju, ale po chwili zerwał z twarzy okulary i przetarł  oczy. Gdy z powrotem założył szkła, głęboko oddychał, jakby próbując dojść do siebie. ­ Boże, Beth, chciałbym, żebyś to była ty, choć wkrótce po twojej przemianie zamierzam zniknąć. ­  Potrząsnął głową. ­ Cholera, ale ze mnie głupi skurwysyn. Beth zamrugała, rozumiejąc nagle tę seksualną gorączkę, która zmusiłaby go do wypicia jej  krwi, by przetrwać. ­ Ale nie martw się ­ powiedział. ­ Kiedy to się stanie, szybko znajdę ci innego samca. Odsunął porcelanowy talerz z niedojedzonym posiłkiem. ­ Kiedy ostatni raz piłeś? ­spytała, pamiętając silny głód, z którym widziała jak walczył. ­ Wczoraj. Ucisk w piersiach sprawił, że poczuła się, jakby brakowało jej powietrza w płucach. ­ Ale mnie nie ugryzłeś. ­ To było po twoim wyjściu. Wyobraziła go sobie z inną kobietą w jego ramionach Gdy sięgnęła po kieliszek z winem,  jej ręka drżała. Kurczę, jej emocje biły dziś wszystkie rekordy. Była przerażona, wściekła i obłędnie  zazdrosna. Zastanawiała się, co będzie dalej. Miała przeczucie, że przyszłość nie rysuje się  szczęśliwie.

ROZDZIAŁ 26 BETH ODSTAWIŁA KIELISZEK, żałując, że nie stać ją na więcej samokontroli. ­ Nie podoba ci się to, prawda? ­ spytał Ghrom niskim głosem. - Co takiego? - Ja, pijący od innej kobiety. Zaśmiała się gorzko, wściekła na siebie. I na niego też. Na całą tę sytuację. ­ Będziesz mi to teraz wymawiał? ­ Nie. ­ Zawahał się. ­ Na myśl, że kiedyś zaliczysz swoimi zębami skórę innego samca, mam  ochotę coś pociąć. Beth spojrzała na niego. „Więc czemu ze mną nie zostaniesz?" ­ pomyślała.  Ghrom potrząsnął głową.  ­ Ale nie mogę w ten sposób myśleć. ­ Czemu nie? ­ Ponieważ nie możesz być moja. Nieważne, co wcześniej mówiłem. Wszedł Fritz, w ciszy zebrał talerze, a potem przyniósł deser. Truskawki na talerzu ze  złotym brzegiem. Do tego ciasteczka i trochę czekoladowego sosu do truskawek. Zwykle Beth spałaszowałaby je w jednej chwili, ale była zbyt rozdygotana, by myśleć o  jedzeniu. ­ Nie lubisz truskawek? ­ spytał Ghrom, wkładając jedną do ust. Jego jasne, białe zęby szybko przebiły się przez czerwony miąższ. Wzruszyła ramionami, zmuszając się, by na niego nie patrzeć.  ­ Lubię... ­ Proszę. ­ Wziął z talerza truskawkę i nachylił się ku niej. ­Pozwól, że cię nakarmię. ­ Sama mogę się karmić. ­ Tak, możesz ­ powiedział spokojnie. ­ Ale nie w tym rzecz. ­ Uprawiałeś z nią seks? ­ spytała. Uniósł brwi.  ­ Wczoraj? Kiwnęła głową. ­ Czy gdy się dokrwiasz, kochasz się z nią? ­ Nie, i pozwól mi odpowiedzieć na twoje kolejne pytanie. Nie sypiam teraz z nikim oprócz ciebie. „Teraz" ­ pomyślała. Beth opuściła wzrok na swoje dłonie, czując się boleśnie głupio. ­ Pozwól mi się nakarmić ­ szepnął. ­ Proszę. „Wydoroślej" ­ powiedziała sobie. Byli dorośli. Było im wspaniale razem w łóżku i to już  było więcej, niż dał jej wcześniej jakikolwiek mężczyzna. Czy naprawdę powinna odejść teraz, bo i  tak ma go później stracić? Zresztą, nawet gdyby obiecał jej przyszłość usłaną różami, to taki facet  jak on nie zostanie na długo. Był wojownikiem, który biegał z grupą takich samych gości jak on.  Ognisko domowe i inne takie rzeczy były dla niego cholernie odległe. Miała go teraz i teraz go  chciała. Beth nachyliła się do przodu, otworzyła usta i objęła wargami truskawkę. Nozdrza Ghroma  rozszerzyły się, gdy przyglądał się, jak gryzie. Syknął, gdy trochę słodkiego soku kapnęło na jej  brodę. ­ Chcę to zlizać ­ zamruczał pod nosem. Nachylił się i chwycił ją za brodę, podnosząc chusteczkę.  Położyła swoją dłoń na jego. ­ Użyj ust.

W pokoju dat się słyszeć niski dźwięk, dochodzący gdzieś z jego piersi. Ghrom nachylił się ku niej, przechylając głowę. Zauważyła błysk jego kłów, gdy otworzył  usta i wysunął język. Zlizał sok z jej skóry i cofnął się. Spojrzał na nią, a ona na niego. Płomienie świec zadygotały. ­ Chodź ze mną ­ powiedział, wyciągając dłoń. Beth nie zwlekała. Włożyła swoją dłoń w jego i  pozwoliła zabrać się od stołu. Zaprowadził ją do salonu, pod obraz, do przejścia przez ścianę.  Zeszli kamiennymi schodami w dól. Jego potężne ciało dominowało w ciemnościach. Gdy znaleźli się na dole, Ghrom wprowadził ją do sypialni, gdzie zobaczyła łóżko. Było  przygotowane. Poduszki równo ułożone wzdłuż zagłówka i satynowa pościel gładka jak tafla  jeziora. Zaczerwieniła się, mając w pamięci, jak to było czuć go na sobie i w sobie. „To się znowu  stanie" ­ pomyślała, nie mogąc się doczekać. Głośne warknięcie sprawiło, że spojrzała za siebie. Jego spojrzenie było skupione na niej,  tak jakby stanowiła cel. Czytał w jej myślach. Wiedział, czego pragnie. I był gotowy jej to dać. Podszedł do niej, a wtedy usłyszała, jak zatrzaskują się i zamykają drzwi. Rozejrzała się  wokół, zastanawiając się, czy w pomieszczeniu jest ktoś jeszcze. Byli sami. Jego ręka dotknęła jej szyi, odchylając kciukiem głowę do tyłu. ­ Cały wieczór chciałem cię pocałować. Przygotowała się na coś mocnego, na wszystko, co mógłby  jej dać. Jego pocałunek był długi. Widziała namiętność w napiętych liniach jego ciała, ale on  najwyraźniej nie chciał się spieszyć. Uśmiechnął się, unosząc głowę. Beth była już oswojona z  widokiem jego kłów. ­ Dziś wieczorem nie będziemy się spieszyć – powiedział. Powstrzymała go jednak, zanim znowu ją pocałował. ­Zaczekaj. Muszę coś... Czy masz jakieś prezerwatywy? Zmarszczył brwi.  ­ Nie. Po co? ­ Po co? Słyszałeś kiedyś o bezpiecznym seksie? ­ Ja nie mam żadnych takich chorób, a ty nie możesz mnie niczym zarazić. ­ Skąd wiesz? ­Wampiry są odporne na ludzkie wirusy. ­ Więc możecie mieć tyle seksu, ile chcecie? Bez żadnego ryzyka? Gdy skinął twierdząco głową, poczuła się jakoś słabo. Boże, ile on musiał mieć już kobiet. ­ Poza tym nie jesteś teraz płodna. ­ Skąd to wiesz? ­ Zaufaj mi. Oboje byśmy wiedzieli, gdybyś była. Swoją pierwszą chcączkę będziesz miała mniej  więcej pięć lat po przemianie. Nawet gdy będziesz miała chcączkę, nie ma gwarancji na... ­ Zaraz. O co chodzi z tą chcączką? ­ Samice są płodne tylko raz na jakieś dziesięć lat. Co jest dobrodziejstwem. ­ Dlaczego? Chrząknął, zdając się nieco zawstydzony.  ­ To niebezpieczny czas. Wszystkie samce reagują w ten sam sposób, gdy w pobliżu jest samica w  okresie chcączki. Nie mogą tego powstrzymać. Mogą wybuchnąć walki. A samica... ona... jej  potrzeby są potężne. Tak słyszałem. ­ Ty nie masz dzieci? Potrząsnął głową, potem zmarszczył brwi.  ­ Boże. ­ Co? ­ Pomyślałem sobie, że gdybyś ty miała chcączkę. chciałbym... ­ Zachwiał się, jakby miał  zamknięte oczy. ­ Być tym, którego użyjesz... Powietrze zawirowało, jakby w odpowiedzi na jego seksualne myśli ­ Jak długo to trwa? ­ spytała podekscytowana

­ Dwa dni. Jeśli samica ma opiekę i jest dobrze odżywiona, szybko wraca do formy. ­ A jej partner? ­ Kiedy jest już po wszystkim, samiec jest kompletnie zużyty. Wyssany do cna. Z krwi też. Jemu  dojście do siebie zajmuje więcej czasu, ale nie słyszałem, żeby ktoś narzekał kiedykolwiek. ­  Chwila ciszy. ­ Chciałbym być wtedy twoim partnerem. Nagle cofnął się. Poczuła chłodny powiew, gdy zmienił się jego nastrój. ­ Ale to będzie obowiązek innego samca. I przywilej Zadzwonił jego telefon. Kiedy z warknięciem  wyrwał go z kieszeni, poczuła współczucie do dzwoniącego. ­Halo? Wyszła do łazienki, by dać mu trochę prywatności. Potrzebowała też chwili dla siebie. Jej  wyobraźnia pracowała na takich obrotach, że kręciło jej się w głowie. Dwa dni. Wypełnione tylko  nim? Kiedy wróciła, Ghrom siedział na kanapie, z łokciami opartymi na kolanach, rozmyślając.  Zdjął marynarkę. Jego ramiona wyglądały potężnie w czarnej koszulce. Gdy podeszła, ujrzała w  przelocie rewolwer schowany pod płaszczem i zadrżała. Spojrzał na nią, gdy usiadła obok.  Chciałaby móc lepiej go rozumieć i żałowała, że nosi ciemne okulary. Wyciągnęła rękę do jego  twarzy, gładząc jego szorstki policzek i silną szczękę. Jego usta rozchyliły się nieznacznie, jak  gdyby jej dotknięcie sprawiło, że zabrakło mu oddechu. Zmarszczyła brwi.  ­ Trudno cię rozszyfrować za tymi szkłami. A właśnie teraz nie miałabym nic przeciw temu, by  wiedzieć, o czym myślisz. Lub, co jeszcze ważniejsze, co czujesz". W końcu wzruszył ramionami.  ­ Jak sobie chcesz. ­ I Kiedy nie wykonał żadnego ruchu, by zdjąć okulary, sięgnęła do jego czoła i  zsunęła mu je z twarzy. Miał opuszczone powieki, jego ciemne rzęsy kontrastowały ze skórą. Nie  otworzył oczu. ­ Nie pokażesz mi? ­ Zacisnął szczęki. Spojrzała na szkła. Kiedy podniosła je do światła świec, były tak ciemne, że prawie niczego  nic mogła dostrzec. ­ Jesteś niewidomy, prawda? ­ powiedziała cicho. Rozchylił wargi, ale nie był to uśmiech. ­ Boisz  się teraz, że nie mogę się o ciebie troszczyć? Nie była zaskoczona wrogim tonem. Wyobrażała sobie, że taki mężczyzna jak on  nienawidzi każdego rodzaju słabości. ­ Nie, wcale mnie to nie martwi. Ale wciąż chcę zobaczyć twoje oczy. Nagłym ruchem posadził ją na swoich kolanach. Jego usta były zaciśnięte, tworzyły ponurą  kreskę. Powoli uniósł powieki. Beth westchnęła głośno. Jego tęczówki miały nadzwyczajny kolor. Połyskujący, bladozielony, tak blady, że były  prawie białe. Otoczone grubymi, ciemnymi rzęsami, umiejscowione głęboko pod brwiami, jego  oczy błyszczały tak, jakby były podświetlone od wewnątrz czaszki. Trochę tak, jakby z jego twarzy  wystawały żarówki. Zauważyła jego źrenice. Były niespotykane. Małe, rozproszone czarne paseczki. Pogładziła go po twarzy.  ­ Twoje oczy są piękne. ­ Bezużyteczne. Piękne. Obserwowała go, gdy analizował jej twarz. Wysilał wzrok, jakby próbując zmusić go do  pracy. ­ Zawsze były takie? ­ szepnęła. ­ Urodziłem się. Z wadą wzroku. Pogorszyło się po przemianie i prawdopodobnie pogorszy bardziej  z wiekiem. ­ Więc coś jednak widzisz? ­ Tak. ­ Podniósł rękę do jej włosów. Kiedy fale opadły jej na ramiona, zrozumiałł, że wyciągał 

spinki z koka. ­ Na przykład podoba mi się, gdy twoje włosy są opuszczone. I wiem. że jesteś  bardzo piękna. ­ Jego palce tropiły kontury jej twarzy, przesuwając się w dół, aż do szyi i  obojczyka. Wędrowały dalej, wyznaczając ścieżkę między jej piersiami. Jej serce załomotało. Myśli zwolniły bieg. Świat przestał istnieć. Był tylko Ghrom. ­ Wzrok to poważnie przeceniony zmysł ­ szepnął, kładąc swoją dłoń nad jej mostkiem. Była  ciężka. Ciepła. Przedsmak tego, co będzie czuć, gdy jego ciało położy się na jej, wgniatając ją w  materac. ­ Dotyk, smak, węch, słuch. Pozostałe cztery zmysły są tak samo ważne. ­ Pochylił się do  przodu. trącił nosem jej szyję i poczuła delikatne drapanie. ­ „Jego kły" ­ pomyślała, wędrowały po  jej gardle. Chciała, by ją ugryzł. Ghrom wciągnął głośno powietrze.  ­ Twoja skóra pachnie tak, że natychmiast twardnieję. Wystarczy, że cię tylko powącham. Wygięła się w jego ramionach, ocierając o jego uda i wysuwając do przodu piersi. Odchyliła  głowę i cicho jęknęła. ­ Boże, kocham ten dźwięk ­ powiedział, przesuwając rękę po jej szyi. ­ Zrób to dla mnie znowu, Beth. ­ Ssał jej szyję, a ona zadośćuczyniła jego prośbie. ­ To jest to — jęknął. Słodkie nieba, to jest właśnie to. Jego palce znów zaczęły wędrówkę, tym  razem do kokardki na jej sukience. Rozwiązał ją ­ Nie pozwoliłem Fritzowi zmienić pościeli. ­ Co? ­ wymruczała. ­ Na łóżku. Gdy wyszłaś. Chciałem cię czuć, gdy się w niej kładłem. Przód jej sukienki rozstąpił się i poczuła na skórze chłodne powietrze. Jego ręka dryfowała  wolno w górę jej klatki piersiowej. Kiedy doszedł do stanika, zakreślił krąg wokół krawędzi  koronkowej miseczki, stopniowo torując siebie drogę do środka, aż dotarł do sutka. Kiedy jej ciało przeszedł dreszcz, chwyciła go mocno za ramię, a wtedy jego mięśnie  napięły się jeszcze wyraźnie. Spojrzała na jego straszną a jednocześnie wspaniałą twarz. Jego oczy dosłownie płonęły, tęczówki rzucały jasne światło. Zapowiedź surowego, ostrego  seksu i jego dzikie pragnienie jej ciała były wyraźnie widoczne w jego zaciśniętych szczękach,  gorącu emanującym z ciała i napiętych mięśniach nóg i klatki piersiowej. Ale całkowicie panował  nad sobą. I nad nią. ­ Wiesz, byłem zbyt złakniony ciebie ­ powiedział, pochylając głowę do jej obojczyka. Ugryzł ją  lekko, nie naruszając skóry. Polizał miejsce, gładząc je delikatnie. Przesunął się niżej, do jej  mostka. ­ Tak naprawdę to jeszcze cię porządnie nie miałem. ­ Nie jestem tego taka pewna. Roześmiał się głośno. Poczuła jego ciepły i wilgotny oddech na skórze. Pocałował jej pierś i  przez koronkowy materiał wziął sutek do ust. Beth znowu się wygięła, czując, jakby między jej  nogami pękła tama. Podniósł głowę. Na ustach miał wyczekujący uśmiech. Delikatnie odpiął zapięcie stanika i odsunął koronki. Kiedy jej sutek stwardniał dla niego,  patrzyła, jak jego ciemna głowa pochyliła się nad jej bladą skórą. Lśniący, różowy język wysunął  się z jego ust i polizał ją. Gdy jej uda rozstąpiły się bez jakiegokolwiek nacisku z jego strony,  zaśmiał się znów z poczuciem męskiej satysfakji. Jego ręka wsunęła się między fakty sukienki, przesunęła po biodrze, wędrując w kierunku  jej brzucha. Znalazł krawędź jej majtek i wsunął palec pod koronki tylko trochę. Przesuwał palcem w tę i z powrotem, zmysłowo łaskocząc, zaledwie centymetry od miejsca,  gdzie pragnęła. Gdzie potrzebowała. ­ Jeszcze – jęczała. ­ Jeszcze.., ­ I dostaniesz. ­ Jego ręka zniknęła pod czarna koronką. Beth krzyknęła, gdy dotknął jej gorącego, mokrego środka.  ­Beth? Była ledwie przytomna. Całkowicie oszołomiona jego dotykiem. 

­ Mhm? ­ Chcesz wiedzieć, jak smakujesz? ­ spytał znad jej piersi. Zanurzył palec w jej wnętrzu. Jak gdyby chciał, by wiedziała, że nie mówi o jej ustach. Chwyciła jego plecy przez jedwabną koszulkę, drapiąc je paznokciami ­ Brzoskwinie ­ powiedział, schodząc ustami w dół, całując skórę na jej brzuchu. ­ Jak jedzenie  brzoskwini Jedwabisty miąższ na moich wargach i języku, gdy ssę. Gładki i słodki w gardle, gdy  potykam. Jęczała, bliska orgazmu i niemal półprzytomna. Szybkim ruchem uniósł ją i przeniósł do  łóżka. Gdy ją położył, rozsunął jej nogi i przycisnął usta do czarnej koronki między jej udami. Beth wydała stłumiony okrzyk i wsunęła dłonie w jego włosy, które momentalnie oplotły się  wokół jej palców. Zerwał skórzany rzemyk, a czarne fale jego włosów opadły na jej brzuch, jak  trzepoczące skrzydła jastrzębia. ­ Dokładnie jak owoce brzoskwini ­ powiedział, zdejmując jej majtki. ­ A ja uwielbiam  brzoskwinie. To niesamowite, cudowne światło z jego oczu rozlewało się na jej ciele. Po chwili znowu  pochylił głowę.

ROZDZIAŁ 27 AGRHES ZSZEDŁ DO SWOJEGO LABORATORIUM i zaczął krążyć w kółko. Jego kapcie stukały o białe  linoleum. Po dwóch okrążeniach pokoju zatrzymał się przed swoim roboczym stołem. Pogładził  emaliowaną szyję mikroskopu. Spojrzał na stos szklanych pojemników i probówek, poustawianych  na półkach nad głową. Słyszał dźwięk pracujących lodówek i pomruk wentylacji w suficie. Poczuł  utrzymujący się w powietrzu zapach lizolu do dezynfekcji. Otoczenie laboratorium przypominało mu o jego naukowych zainteresowaniach. O dumie,  jaką odczuwał z siły swojego umysłu. Uważał się za cywilizowanego wampira. Zdalnego do hamowania swoich emocji. Dobrego  w logicznej reakcji na bodźce. Ale ta nienawiść, ten gniew nie był czymś, z czym mógł spokojnie  żyć. To uczucie było zbyt gwałtowne, zbyt pobudzające. W jego głowie tworzyły się plany. Plany, których częścią był rozlew krwi Tylko kogo chciał nabrać? Gdyby tylko podniósł choćby scyzoryk na Chroma, to on sam by  krwawił, nie ktoś inny. Potrzebował kogoś, kto wiedział, jak zabić. Kogoś, kto mógłby dostać się blisko wojownika. Gdy w końcu znalazł rozwiązanie, okazało się oczywiste. Wiedział, do kogo pójść i gdzie go  znaleźć. Agrhes odwrócił się do drzwi, na jego ustach pojawił się pełen satysfakcji uśmiech. Jednak gdy zobaczył swoje odbicie w lustrze nad głębokim, laboratoryjnym zlewem,  zamarł. Jego ruchliwe oczy były zbyt jasne, zbyt intensywne. Takiego paskudnie szerokiego  uśmiechu wcześniej u siebie nie widział. Rumieniec na twarzy zdradzał niepokój oczekiwania na  rozwiązanie tej podłej sprawy. Nie rozpoznawał siebie w masce mściciela. Nienawidził tego, jak wyglądał. ­ O Boże. Jak mógł nawet myśleć o takich rzeczach? Był lekarzem. Uzdrowicielem. Poświęcił się  ratowaniu życia nie jego odbieraniu. Marissa powiedziała, że to już koniec. Zerwała pakt. Nit miała się już więcej zobaczyć z  Ghromem. Lecz czy nadal nie zasługiwała na to, by być pomszczona za to, w jaki sposób została  potraktowana? ­ Teraz był czas, by uderzyć. Dojście do Ghroma nie groziło tym, że Marissa dostanie się w  krzyżowy ogień. Agrhes czuł, jak przechodzą go dreszcze. Założył, że to przez tę straszną rzecz, o której  rozmyślał. Ale nagle odczul wstrząs i musiał wyciągnąć rękę, by się podeprzeć. Zawrót głowy  sprawił, że świat zawirował i Agrhes padł na krzesło. Rozrywając węzeł swojej muszki, walczył o  oddech. To krew ­ pomyślał. ­ Transfuzja. To nie działało. W desperacji zsunął się z krzesła na kolana. Sprowadzony na ziemię przez swoje  niepowodzenie, zamknął oczy i zapadł w ciemność. Ghrom. przewracając się na bok, zabrał ze sobą Beth. Ich ciała były idealnie złączone. Jego  erekcja wciąż w niej pulsowała. Odsunął do tyłu jej włosy. Były wilgotne i pachniały jej delikatnym  potem. Moja. Gdy całował jej usta. zauważył z satysfakcją, że jej oddech nadal był przyspieszony. ­  Zostaniesz? ­ Spytał. Zaśmiała się zmysłowo.  ­ Nie jestem pewna, czy mogę teraz chodzić. Więc myślę, że leżenie tu jest najlepszą z opcji.  Przycisnął usta do jej czoła. ­ Wrócę tuż przed świtem. Gdy wycofał się z ciepłego kokonu jej ciała,  spojrzała na niego. ­ Dokąd idziesz? ­ Spotykam się z braćmi i wychodzimy. ­ Wstał z łóżka ­  podszedł do szafy, ubrał się w swoje 

skóry i założył kaburę na ramiona. Włożył po sztylecie do obu kieszeni i chwycił swoją kurtkę. ­  Fritz tu będzie ­ dodał. ­ Jeżeli będziesz czegokolwiek potrzebować, weź telefon i wciśnij  gwiazdkę, a później czterdzieści. To numer na górę. Owinęła się prześcieradłem i wstała.  ­ Ghrom. ­ Dotknęła jego ręki. ­ Zostań. Schylił się po szybki pocałunek.  ­ Wrócę. ­ Będziesz walczyć?  ­Tak. ­Ale jak to? Przecież jesteś... ­ zawahała się. ­ Ślepy od trzystu lat. Wciągnęła głośno powietrze.  ­ Jesteś tak stary? Musiał się roześmiać. ­ Tak. ­ W takim razie muszę powiedzieć, że trzymasz się świetnie. ­ Jej uśmiech znikł. ­ Jak długo ja będę  żyła? Oblał go zimny pot, na chwilę zatrzymując serce. A jeśli nie wytrzyma przemiany? Czuł, jak  wszystko przewraca mu się w żołądku. On, który był za pan brat z Ponurym Żniwiarzem, nagle  poczuł autentyczny i straszliwy lęk. Jej przecież musi się udać, prawda? Prawda? Zorientował się, że patrzył na sufit i zastanowił  się, z kim do diabła rozmawiał. Z Panią Kronik? ­ Ghrom? Chwycił ją mocno i przytulił do siebie, trzymając tak, jakby w ten sposób mógł ją ochronić  przed nadchodzącym przeznaczeniem. ­ Ghrom ­ powiedziała do jego ramienia. ­ Ghrom, kochanie. Ja nie mogę... Ja nie mogę oddychać. Natychmiast zwolnił uścisk i spojrzał jej w oczy, usiłując skupić swój wzrok. W napięciu  zmarszczył czoło. ­ Ghrom? Coś nic tak?  ­Nic. ­ Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Ponieważ nie znam odpowiedzi. Wydawała się nieco zaskoczona, ale stanęła na palcach i pocałowała go w usta. ­ A więc,  niezależnie od tego, ile życia mi pozostało, chciałabym, żebyś został ze mną dziś wieczorem. Ktoś  załomotał do drzwi. ­ Hej, Ghrom? ­ Głos Rankohra przeszedł przez stal ­ Jesteśmy tu wszyscy. Beth cofnęła sięę, zakładając ręce na piersiach. Ghrom wyczuwał, że znowu się od niego  odsuwała. Miał ochotę zamknąć ją, ale nie mógłby znieść myśli, że trzyma ją jak więźnia. Instynkt  podpowiadał mu, że pogodziła się już ze swoim przeznaczeniem oraz rolą, jaką on w nim odgrywał.  W tym momencie nie zagrażali jej również reduktorzy, ponieważ postrzegali ją tylko jako  człowieka. ­ Będziesz tu kiedy wrócę? ­ spytał, naciągając kurtkę. ­ Nie wiem. ­ Jeżeli odejdziesz, muszę wiedzieć, gdzie cię znaleźć.  ­Dlaczego? ­ Przemiana. Beth. Przemiana. Naprawdę będzie bezpieczniej, jeśli tu zostaniesz. ­ Być może. Przekleństwo zachował dla siebie. Nie będzie błagać. ­ Te drugie drzwi w holu ­ powiedział ­ prowadzą do sypialni twojego ojca. Pomyślałem, że może  będziesz chciała tam wejść. ­ Ghrom wyszedł, zanim zdążył narobić sobie wstydu,

Wojownicy nie błagają. Nawet rzadko zadają pytania. Biorą ta co chcą, jeśli muszą, zabijają,  by to dostać. Miał jednak nadzieję, że ona będzie tu na niego czekać. Podobała sn się myśl o tym,  że będzie spała w jego łóżku. Beth weszła do łazienki i wzięta prysznic, pozwalając, by gorąca woda ją uspokoiła. Kiedy  wyszła, wytarła się i zauważyła na wieszaku czarny szlafrok. Założyła go. Powąchała i zamknęła oczy. Był przesiąknięty zapachem Ghroma, połączeniem mydła, płynu po  goleniu i...  Mężczyzna wampir. Dobry Boże. Czy ona naprawdę to wszystko przeżywała? Weszła do pokoju. Ghrom zostawił otwartą szafę, więc podeszła, by rzucić okiem na jego  ubrania. To, co znalazła, było magazynem broni. Przeraziło ją to. Przyjrzała się drzwiom, które prowadziły na klatkę schodową. Przyszło jej na myśl, by  odejść, ale wiedziała, że Ghrom miał rację. Bezpieczniej było zostać. A sypialnia jej ojca była  pokusą. Pójdzie tam z postanowieniem, że cokolwiek tam znajdzie, nie zdziwi jej to. Bóg wie, że jej  kochanek szokował ją raz za razem. Wchodząc po schodach, owinęła się szczelniej szlafrokiem. Gazowe latarenki migotały,  sprawiając, że ściany wydawały się żywe, gdy wpatrywała się w drzwi po drugiej stronie. Zanim  straciła odwagę, chwyciła za klamkę i pchnęła. Po drugiej stronie powitała ją ciemność. Czarna  ściana sugerowała albo dół bez dna albo nieskończoną pustkę. Wyciągnęła rękę i dotknęła ściany  przed sobą, mając nadzieję, że trafi na kontakt lampy, a nie na coś, co ją ugryzie. Kontaktu nie było a minutę później jej dłoń nadal była częścią jej ręki. Wchodząc w pustkę, ruszyła wolno w lewo, aż jej ciało uderzyło w coś dużego. Z zapachu wosku i dotyku mosiężnvch gałek wywnioskowała, że była to prawdopodobnie  komódka. Poszła dalej, posuwając się po omacku, aż znalazła lampę. Włączyła się z kliknięciem i Beth mrugnęła, gdy lampa rozbłysła. Jej podstawą była piękna  orientalna waza. stojąca na kunsztownym, mahoniowym stoliku. Bez wątpienia pokój został  urządzony w tym samym bajecznym stylu, jak ten na górze. Kiedy jej oczy dostosowały się do światła, rozejrzała w wokoło. ­ O... mój... Boże. ­ Wszędzie były jej zdjęcia. Czarnobiałe, powiększone, kolorowe. Zdjęcia były z  każdego okresu, z niemowlęctwa i dzieciństwa, z czasu, gdy była nastolatką. Potem w college'u.  Jedno było bardzo świeże, zrobione gdy wychodziła z redakcji „CCJ". Pamiętała ten dzień. To był  pierwszy śnieg tej zimy i śmiała się, patrząc w niebo. Osiem miesięcy temu. Świadomość, że ominęła ją możliwość poznania swojej ojca, wydała się jej tragiczna. Kiedy umarł? Jak żył? Jedna rzecz była oczywista: miał wspaniały gust. Wspaniały styl. I najwyraźniej łubił rzeczy  w najlepszym gatunku. Ogromna, prywatna przestrzeń jej ojca była olśniewająca ściany w kolorze  głębokiej czerwieni były tłem dla kolejnego imponującego zbioru pejzaży szkoły Hudson River  porozwieszanych w pozłacanych ramach. Podłoga była przykryta niebieskimi, czerwonymi i  złotymi orientalnymi dywanami, które świeciły blaskiem jak witraże. Ale najwspnialszą rzeczą w  pokoju było łóżko. Potężny, rzeźbiony antyk z ciemnoczerwonymi, aksamitnymi zasłonami,  zwisającymi ze sklepienia. Na stoliku, po lewej stronie łóżka, stała lampa i jeszcze jedno jej zdjęcie.  Po prawej natomiast zegar, książka i szklanka. Spał na tej stronie. Podeszła i podniosła książkę w twardej oprawie. Była po francusku. Pod książką leżało  czasopismo. „Forbes". Odłożyła je z powrotem i spojrzała na szklankę. Nadal było w niej trochę wody. Albo ktoś tu ostatnio spał..., albo jej ojciec umarł bardzo niedawno. Rozejrzała się wokoło, szukając ubrania lub walizki, które sugerowałyby gościa. Jej uwagę  przyciągnęło mahoniowe biurko po drugiej stronie pokoju. Podeszła i usiadła na przypominającym 

tron krześle, przytłoczona rzeźbionymi poręczami.  Obok skórzanej suszki leżał stosik papierów. Były to rachunki za ten dom. Elektryczność.  Telefon. Kablówka Wszystko na nazwisko Fritza. Tak... zwyczajnie. Ona miała takie same rzeczy na swoim biurku. Beth przyjrzała się znowu  szklance na stoliku przy łóżku. Jego życie zostało przerwane nagłe" – pomyślała, czując się jak intruz, ale nie mogąc się  oprzeć, otworzyła płytką szufladę pod blatem biurka. Pióra montblanc, spinacze, zszywacz.  Zamknęła ją i otworzyła kolejną, większą. Ta pełna była teczek. Wybrała jedną z nich. W środku  zobaczyła dokumenty finansowe. Jasna cholera. Jej ojciec był dziany. Solidnie dziany. Spojrzała na  kolejną stronę. Miał miliony. Odłożyła teczkę z powrotem i zamknęła szufladę. To z pewnością  wyjaśniało bogactwo tego domu. Zabytki. Samochód. Lokaj. Obok telefonu, w srebrnej ramce, stało jej zdjęcie. Podniosła je, próbując wyobrazić sobie,  jak on je oglądał. „Gdzie było jego zdjęcie?" ­ zastanawiała się. Czy w ogóle można sfotografować wampira? Jeszcze raz obeszła pokój, przyglądając się każdemu  zdjęciu. Tylko ona. Tylko ona. Tylko... Beth pochyliła się. Drżącą ręką sięgnęła po fotografię w złotej ramce. Było to czarno­białe zdjęcie  ciemnowłosej kobiety, spoglądającej nieśmiało w kierunku aparatu fotograficznego. Z ręką przy  twarzy, jakby była zawstydzona „Te oczy" ­ pomyślała Beth ze zdziwieniem Wpatrywała się w identyczną parę oczu w  lustrze każdego dnia jej życia. Jej matka. Przeciągnęła palcem po szkle. Siadając na łóżku, przystawiła zdjęcie tak blisko oczu, jak tylko pozwolił na to jej wzrok,  jak gdyby bliskość zdjęcia pozwalała pokonać czas i okoliczności, przybliżając ją do tej ślicznej  kobiety na zdjęciu.  Jej matki.

ROZDZIAŁ 28  „TAK już LEPIEJ" ­ POMYŚLAŁ PAN X, przerzucając przez ramię cywilnego wampira. Szybkim  krokiem przeszedł alejkę, niosąc bezwładne ciało. Doszedł do swojego minvana, otworzył tylne  drzwi, po czym wrzucił zdobycz jak worek ziemniaków. Ostrożnie przykrył swój ładunek czarnym,  wełnianym kocem. Wiedział, że jego system pozyskiwania wampirów będzie działał i zmiana  środka uspokajającego z demosedanu na acepromazin przyniesie spodziewany efekt. Instynkt, który  podpowiedział mu, by używać środków dla koni zamiast dla ludzi, był właściwy. Wampir  potrzebował dwóch strzałek z acepromazinem, zanim padł. Zanim zasiadł za kierownicą, pan X spojrzał przez ramię. Prostytutka, którą zabił, leżała  przy kanale burzowym. Jej nasączona heroiną krew spływała wolno do ścieku. Dobra z niej była  dziewczyna, bo nawet pomogła mu z igłą. Oczywiście, nie oczekiwała, że będzie to stuprocentowo  czysta heroina. Albo że będzie jej miała tyle we krwi, że uśpiłoby to nawet łosia. Policja znajdzie ją rano, ale tak jak wcześniej, on będzie czyściutki. Lateksowe rękawiczki.  Czapka całkowicie zakrywająca włosy. Ubranie z nylonu, które nie powinno zostawić żadnych  włókien. Bóg widział, że wcale się nie broniła. Pan X spokojnie włączył silnik i wyjechał na Trade Street. Na myśl o tym, co go czekało, nad jego górną wargą pojawił się lśniący pot. Podniecenie,  cała ta buzująca w nim adrenalina, sprawiały, że tęsknił za czasem, gdy jeszcze mógł uprawiać  seks. Nawet jeśli wampir nie miał żadnej informacji, która mogłaby zainteresować X, reszta  wieczoru i tak będzie przyjemna. Rozpocznie od młotka, pomyślał. Nie, dentystyczne wiertło będzie lepsze. Pod paznokciami. To powinno go obudzić. Mimo wszystko nie było żadnego sensu w torturowaniu  nieprzytomnego. Tak jak kopanie zwłok byłoby tylko treningiem aerobiku, i to łagodnym. Coś o  tym wiedział. Biorąc pod uwagę to, co zrobił z ciałem swojego ojca, gdy go wreszcie odnalazł. Stękanie za plecami wyrwało pana X z zamyślenia. Szybko odwrócił się przez ramię.  Uśpiony wampir nieznacznie poruszył się pod kocem. Dobrze. To znaczyło, że wciąż żył. Pan X spojrzał na drogę i zmarszczył brwi. Pochylając się do przodu, chwycił mocniej  kierownicę. Gdzieś przed nim błysnęły światła stopu. Samochody zatrzymywały się w rządku. Na  drodze ułożono linię z pomarańczowych pachołków. Niebieskie i białe błyski oznaczały obecność  policji. Wypadek? Nie. Blokada drogowa. Dwaj policjanci z latarkami zaglądali do samochodów. Przeczytał  napis na znaku: PUNKT KONTROLI TRZEŹWOŚCI. Pan X wcisnął hamulec. Sięgnął do swojej czarnej torby, wyjął pistolet na strzałki i  wystrzelił kolejne dwie w ciało wampira. Z zaciemnionymi oknami i czarnym kocem jako  przykryciem ciała, policjanci niewiele by dojrzeli. O ile wampir się nie poruszy. Gdy przyszła kolej na pana X, otworzył okno, czekając na nadchodzącego policjanta.  Latarka mężczyzny trafiła w deskę rozdzielczą, rozświetlając wnętrze. ­ Dobry wieczór, panie władzo. ­ Pan X przyjął uprzejmy wyraz twarzy. ­ Czy pił coś pan dziś wieczorem? ­ Był to typowy g|Iniarz w średnim wieku. W gruncie rzeczy taka  ciapa. Nierówny wąsik pod nosem, który aż prosił, by o niego zadbać. Siwe włosy wystające spod  czapki wyglądały jak siano. Mial w sobie wszystkie cechy psa pasterskiego, oprócz obroży na pchły  i ogona. ­ Nie, proszę pana. Nie piłem. ­ Hej, ja cię znam.

­ Doprawdy? ­ Pan X uśmiechnął się szerzej, z zainteresowaniem spoglądając na gardło mężczyzny.  Sfrustrowany sytuacją, myślał o nożu schowanym w drzwiach samochodu. Kiedy wyciągnął rękę w  dół i przejechał dłonią po ostrzu, uspokoił się. ­ Uczysz ju­jitsu mojego syna. ­ Kiedy policjant wychylił się z powrotem, promień latarki oświetlił  czarną torbę leżącą na miejscu pasażera. ­ Darryl, chodź poznać sensei Philliego. Zanim drugi policjant podszedł do samochodu, pan X upewnił się, że torba jest zapięta. Nie  ma sensu, żeby teraz szpanować pistoletem na strzałki lub dziewięciomilimetrowym glockiem,  znajdującymi się w środku. Przez dobre pięć minut zabawiał chłopców w błękicie rozmową, cały czas obmyślając, w  jaki sposób mógłby się ich pozbyć. Kiedy w końcu ruszył, odkrył, że w ręce, na kolanach, trzymał nóż. Musiał wypocić z siebie tę agresję. Ghrom wpatrywał się w zamazane kontury jednokondygnacyjnego budynku. Od dwóch  godzin on i Rankohr obserwowali Akademię Sztuk Walki w Caldwell, sprawdzając czy coś się tam  dzieje w nocy. Szkoła mieściła się na KOŃcu handlowej ulicy, w pobliżu niewielkiego parku.  RANKOHR, który noc wcześniej przeprowadził tu rekonesans, oszacował, że budynek ma prawie dwa  tysiące metrów kwadratowych powierzchni. Wystarczająco duży, by zorganizować tu ośrodek dla reduktorów. Przed Akademią był parking na około dziesięciu do piętnastu samochodów z obu stron  budynku. Były dwa wejścia. Podwójne szklane drzwi z przodu i w bocznej przybudówce bez okien.  Z ich punktu obserwacyjnego wśród drzew widzieli zarówno parking, jak i wejścia do budynku. Inne miejsca okazały się fałszywym tropem. W siłowni Golda nie było nic oprócz typowego  zbiorowiska mięśniaków. Zamykano ją o północy, otwierano o piątej rano i przez ostatnie parę nocy  panował tam spokój. Z halą do paint­ balla było podobnie. Od chwili zamknięcia pozostawała  pusta. Najbardziej podejrzane były te dwie szkoły walki i Vrhedny z bliźniakami sprawdzali tę po  drugiej stronie miasta. Chociaż reduktorzy mogli wychodzić w ciągu dnia, organizowali swoje polowania w nocy,  ponieważ wtedy ich cele były aktywne. Gdy zbliżał się świt, wykorzystywali czasem swoje centra  treningowe i rekrutacyjne jako miejsca spotkań. Ponadto reduktorzy często zmieniali lokale i jedno  miejsce mogło być używane przez miesiąc, sezon lub rok, a potem nagle zostać opuszczone. Hardhy nie żył zaledwie od kilku dni, dlatego Grhom miał nadzieję, że Korporacja jeszcze  nie zmieniła siedziby. Dotknął zegarka.  ­ Cholera, już prawie trzecia. Rankohr wysunął się zza drzewa. ­ Domyślam się, że Tohr się dziś nie  pojawi. Ghrom wzruszył ramionami, mając nadzieję, że temat nie będzie kontynuowany. Niestety. ­ To do niego niepodobne. ­ Rankohr się zawahał. ­ Ale ciebie to jakoś nie dziwi. ­ Nie, nie dziwi mnie. ­ Dlaczego? Ghrom zacisnął rękę w pięść.  ­ Powiedziałem mu coś czego nie powinienem. ­ Nie będę pytał. ­ Mądra decyzja. ­ I z jakiegoś absurdalnego powodu kontynuował: ­ Muszę go przeprosić. ­ To będzie niespodzianka. ­ Jestem aż tak straszny? ­ Nie. ­ Rankohr powiedział to bez swojej charakterystycznej pewności siebie. ­ Po prostu niezbyt  często się mylisz. Szczerość była niespodzianką w ustach Hollywooda. ­ W każdym razie wykręciłem mu numer. ­ Rankohr klepnął go w plecy. 

­ Pozwól, że powiem ci, jako ktoś, kto regularnie obraża wszystkich dookoła, że nie ma rzeczy,  których nie można naprawić. ­ Wciągnąłem w to Wellsie. ­ To niedobry pomysł. ­ I to, co on do niej czuje. ­ Cholera. ­ No właśnie.  ­Po co? ­ Ponieważ ja... Ponieważ czuł się jak idiota, próbując mieć choć kawałek tego, co stworzył tamten.  Tohrturowi udawało się funkcjonować tak od dwóch wieków. Pomimo że był wojownikiem,  utrzymywał stosunki z wartościową samicą. I to był dobry, silny, pełen miłości związek. Był  jedynym z Bractwa, który był w stanie tego dokonać. Ghrom pomyślał o Beth. Przypomniał sobie, jak do niego podchodzi i prosi, by został. Cholera, strasznie chciał, by czekała na niego w łóżku, kiedy wróci do domu. I nie dlatego,  że pragnął ją posiąść. Chciałby tylko zasnąć przy niej. Trochę odpocząć, wiedząc, że jest obok  bezpieczna. Niech to szlag. Czuł się okropnie, wiedząc, że będzie musiał zostać przy niej. Przez jakiś  czas.  ­ Ponieważ? ­ ponaglił go Rankohr. Ghrom nagle poruszył nosem. Niewielki powiew wiatru przyniósł ze sobą słodki zapach,  przypominający zasypkę dla niemowląt. ­ Wyciągnij czerwony dywanik na powitanie ­ powiedział, rozpinając kurtkę. ­ Ilu? ­ spytał Rankohr, rozglądając się dookoła. Ciszę przerwał delikatny odgłos łamanych gałązek  i deptanych liści. Chwilę później stał się bliższy i głośniejszy. ­ Trzech. Co najmniej. ­ Spoko. ­ Reduktorzy szli prosto na nich, przez polankę wśród drzew. Byli głośni, rozmawiali, nie  zwracając na nic uwagi, do chwili, kiedy jeden z nich przystanął. Pozostali dwaj zrobili to samo. ­ Dobry wieczór chłopcy ­ powiedział Rankohr, wychodząc z ukrycia. Ghrom postanowił pozostać przez moment niewidoczny. Gdy reduktorzy zaczęli okrążać  jego brata, pochylając się i dobywając noży, Ghrom zaszedł ich od tyłu. Wreszcie wynurzył się z cienia, powalając jednego reduktora na ziemię i tym samym  rozpoczynając walkę. Rozciął mu gardło, ale nie było czasu, by nasycić się zwycięstwem. Rankohr  bił się z dwoma równocześnie, a trzeci chciał mu właśnie przyłożyć w głowę kijem bejsbolowym.  Ghrom rzucił się na Sammy'ego Sousę, przewracając go i przebijając mu gardło. W powietrzu dało  się słyszeć rzężenie. Ghrom rozejrzał się wokół, sprawdzając, czy nie ma ich więcej. Upewnił się  też, czy jego brat nie potrzebuje pomocy. Rankohr świetnie dawał sobie radę. Nawet przy swoim  słabym wzroku Ghrom widział, jak wspaniały był ten wojownik, gdy walczył. Uderzenia pięści i  kopniaki. Szybkie ruchy. Zwierzęcy refleks. Siła i wytrzymałość. Był mistrzem walki wręcz i  reduktorzy raz za razem lądowali na ziemi, stopniowo zostając na niej coraz dłużej. Ghrom wrócił do pierwszego reduktora i klęknął nad nim. Ten zwijał się z bólu, gdy Ghrom  przeszukiwał mu kieszenie, zabierając wszystko, co mógł znaleźć.  Miał go właśnie dźgnąć w pierś, gdy usłyszał wystrzał.

ROZDZIAŁ 29 ­ To co, BUTCH, masz zamiar sterczeć tu cały wieczór, aż skończę? ­ Abby uśmiechnęła się,  nalewając mu kolejną szkocką. ­ Być może. ­ Nie chciał, ale po kilku kolejnych szklaneczkach może zmieni zdanie. Pod  warunkiem, że po pijaku wciąż będzie w stanie unieść kuśkę. Przesuwając się w lewo, Abby dojrzała za plecami Butcha innego faceta. Mrugnęła do niego  zalotnie, po czym, pochylając się, lekko odsłoniła biust. Zawsze zabezpieczała się na wszelki wypadek. Pomyślała teraz, że to dobry pomysł. Komórka Butcha zawibrowała cicho na jego pasku.  ­ Słucham? - Mamy kolejną martwą prostytutkę ­ powiedział Jose ­ Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć. ­ Gdzie? ­ Zeskoczył z barowego stołka, jakby miał gdzieś pójść, ale po chwili usiadł z powrotem. - Na rogu Trade i Piątej. Ale nie przyjeżdżaj. Gdzie jesteś? - U McGridera. - Za dziesięć minut? - Będę czekał. Butch odepchnął szklaneczkę z whisky, odczuwając narastającą frustrację. Czy to tak się skończy? Będzie upijał się każdej nocy? Może znajdzie pracę jako prywatny  detektyw albo goryl, kiedy końcu wyleją go za pijaństwo? Będzie żył samotnie w tym dwu  pokojowym mieszkaniu, aż mu wątroba wysiądzie? Nigdy nie robił żadnych planów, ale może najwyższy czas zacząć. ­Ten ci nie smakował? ­ spytała Abby, opierając szklaneczkę o swój biust. Odruchowo podniósł  diabelstwo do ust i wychylił do dna - Grzeczny chłopczyk. Ale kiedy chciała nalać mu kolejnego drinka, nakrył szklankę ręką.  ­ Myślę, że na dziś wystarczy. - Jasne. ­ Uśmiechnęła się, gdy zdecydowanie potrząsnął głową. ­ W każdym razie wiesz, gdzie  mnie znaleźć. Niestety, tak. Josemu zabrało to dłużej niż dziesięć minut. Minęło dobre pół godziny, zanim Butch  zobaczył, jak detektyw przeciska się przez tłum pijących. Ponura postać w zwykłych ciuchach. - Znamy ją? ­ spytał Butch, zanim Jose zdążył usiąść. -  Kolejna z dziewczyn Dużego Tatusia. Carla Rizzoli. Znana również jako Candy. -Załatwiona tak samo jak tamta? Jose zamówił czystą wódkę. ­ Dokładnie. Rozcięcie gardła, wszędzie krew. Coś miała na  wargach. Jakby piana z ust. ­ Hera. - Prawdopodobnie. Jutro rano zrobią jej autopsję. - Coś było na miejscu zbrodni? - Strzałka. Taka, jaką strzela się do zwierząt. Badamy ją ­ Jose wypił wódkę szybko, przechylając  głowę do tyłu. ­ Słyszsłem, że Duży Tatuś jest mocno wkurwiony i szuka zemsty. - Tak, no, miejmy nadzieję, że jak dobrze pójdzie, będzie miał okazję wyładować się na chłopaku  Beth. Może wojna wyciągnie tego skurwysyna z ukrycia. ­ Butch oparł łokcie na barze i potarł  piekące oczy. ­ Cholera, nie mogę uwierzyć. że ona go chroni. ­ Kurczę, też tego nie kumam. W końcu kogoś znalazła i... ­ I ten ktoś okazał się kompletnym śmieciem. Jose obejrzał się. ­ Będziemy musieli ją wezwać. ­Tak  myślałem. ­ Butch próbował skupić wzrok, mrużąc oczy.

- Słuchaj, mam się z nią jutro spotkać. Pozwól mi z nią najpierw pogadać, okej? - Nie mogę się na to zgodzić, 0'Neal. Nie jesteś... - Ależ możesz. Tylko zaplanuj to na pojutrze. - Śledztwo już ruszyło...

- Proszę. ­ Butch sam nie mógł uwierzyć, że go błagał ­ Daj mi szansę. Jose. Szybciej mnie uda się 

cokolwiek z niej wydostać, niż komukolwiek innemu. - Dlaczego? - Ponieważ widziała, jak on o mało mnie nie zabił. Jose spojrzał w dół,  na obskurny kontuar baru. ­  Masz jeden dzień. I lepiej, żeby się nikt nie dowiedział, bo kapitan urwie mi głowę. Potem, bez  względu na wszystko, muszę ją przesłuchać na komendzie. Butch znacząco kiwnął głową, kiedy Abby podeszła tanecznym krokiem z butelką szkockiej  w jednej ręce i litrem wódki w drugiej. -Coś tu u was sucho, chłopcy ­ powiedziała z chichotem. Im pora stawała się późniejsza, tym  zachęta w jej lubieżnym uśmiechu i pustych oczach stawała się wyraźniejsza i bardziej natarczywa. Butch pomyślał o swoim pustym portfelu. Pustej kaburze. Pustym mieszkaniu. -Muszę z niej wyjść ­ wymamrotał, zsuwając się ze stołka. ­ Znaczy... stąd wyjść. Ramię Chroma przyjęło strzał, ale mocne uderzenie wykręciło jego ciało jak linę. Siła  uderzenia była tak wielka, że obróciwszy się, padł na ziemię. Jednak momentalnie podniósł się i  pochylony, szybko zszedł z pola rażenia, nie dając strzelcowi kolejnej szansy. Piąty reduktor pojawił się znikąd. I miał ciężki ładunek w obrzynie. Umiejscawiając się za sosną, Ghrom szybko sprawdził swoje obrażenia. Nie znalazł niczego  głębokiego. Zdarta skóra i zadrapany biceps. Kość była nietknięta. Mógł walczyć dalej. Wyjął gwiazdkę do rzucania i wyszedł na polanę. W tym samym momencie nocny mrok  rozświetlił potężny blask. Ghrom wskoczył z powrotem do cienia. ­ Chryste! Teraz dopiero się  zacznie. Z Rankohra wyszła bestia i zadyma dopiero się rozpoczyna. Jego oczy płonęły jak światła samochodu, a ciało mutowało w straszliwy sposób,  rozdzierając się i pękając. Miejsce Rankohra zajęło coś potwornego, z lśniącymi w świetle księżyca  łuskami i tnącymi powietrze szponami. Reduktorzy nie wiedzieli, co ich zaatakowało, kiedy stwór  wbił się w nich swymi kłami, aż po piersiach spływała mu rzeka ich krwi. Ghrom trzymał się z tyłu. Widział to już wcześniej i wiedział, że bestia nie potrzebowała  pomocy. Do diabła, trzeba uważać, bo jeśli było się zbyt blisko, można było przypadkiem stracić  kawałki ciała. Kiedy było już po wszystkim, stwór zawył tak głośno, że stojące nieopodal drzewa  pokłoniły się, a wydobywający się podmuch rozwiał ich gałęzie. To była totalna rzeź. Nie było szansy na identyfikację reduktorów, ponieważ nie było  żadnych ciał. Znikły nawet ich ubrania. Ghrom wyszedł z cienia. Stwór odwrócił się gwałtownie, dysząc. Ghrom starał się mówić  cicho, trzymając ręce przy sobie Rankohr był gdzieś w środku, ale do momentu, aż znowu się  ukaże, nie wiadomo było, czy  bestia będzie pamiętać, kim byli jego bracia. - Spokojnie ­ powiedział Ghrom. ­ Ty i ja robiliśmy już wcześniej. Pierś stwora unosiła się i opadała, jego nozdrza drafy wciągając powietrze. Lśniące oczy  skupiły się na krwi płynącej po ręce Ghroma. Parsknął i rozszerzył pazury - Zapomnij o tym. Zrobiłeś, co trzeba. Jesteś nakarmiony. Teraz ściągnijmy z powrotem Rankohra. Wielka głowa poruszała się w górę i w dół, aż nagle łuski potwora zadrżały. Z jego gardła  wydarł się pisk protestu i nagle nastąpił kolejny błysk. Rankohr padł nagi na ziemię, lądując twarzą w błocie. Ghrom podbiegł i przyklęknął, wyciągając do niego ręce. Skóra wojownika była śliska od potu, a on sam trząsł się jak noworodek na zimnie. Rankohr poruszył się i spróbował podnieść głowę. Nie udało się. Ghrom chwycił brata za 

rękę i uścisnął. Szok po powrocie zawsze był bolesny. - Odpręż się, Hollywood, jest okej. Nieźle ci idzie. ­ Zdjął swoją kurtkę i delikatnie przykrył nią  brata. ­ Masz tu leżeć i pozwolić mi się tobą zająć, kumasz? ­ Rankohr coś wymamrotał i zwinął się  w kłębek. Ghrom wyciągnął komórkę i wybrał numer.  ­ Vrhedny? Potrzebujemy samochodu. Teraz. Nie żartuj. Nie, muszę wywieźć jednego z naszych  chłopców. Mieliśmy wizytę jego drugiego ja. I powiedz Zbihrowi, żeby się nie opieprzał! Rozłączył się i spojrzał na Rankohra. -Nie cierpię tego ­ powiedział brat. -Wiem. ­ Ghrom odgarnął posklejane, przemoczone krwią włosy z twarzy wampira. — Odstawimy  cię do domu. - Nie podobało mi się, jak do ciebie strzelali. Ghrom uśmiechnął się miękko.  ­ Jasne. Beth zesztywniała, wtulając się głębiej w poduszkę. Coś było nie tak. OTWORZYŁA OCZY w chwili, gdy głęboki, męski głos przerwał ciszę. ­Co my tu, kurwa, mamy? Usiadła na łóżku, ze strachem patrząc w kierunku głosu. Stał nad nią mężczyzna z martwymi, czarnymi oczyma. Miał ostrą, pooraną szramami twarz  i wygoloną czaszkę. I długie, obnażone, białe kly. Zaczęła krzyczeć. Intruz uśmiechnął się.  ­ Mój najbardziej ulubiony dźwięk na świecie. Zakryła sobie usta dłonią. Boże, ta blizna. Zaczynała się na czole, przechodziła przez nos, po policzku, do ust. Jej  końcówka zniekształcała jego górną wargę, podciągając ją w jedną stronę. Jego twarz miała przez  to nieustannie szyderczy wyraz. ­ Podziwiasz moją sztukę? ­ wycedził. ­ Powinnaś zobaczyć resztę mnie. Jej oczy skierowały się na jego szeroki tors. Miał na sobie opinającą ciało, czarną koszulkę z  długimi rękawami. Na obu jego sutkach widać było małe kolczyki, mocno wystające spod  materiału. Gdy spojrzała ponownie na jego twarz, zauważyła, że na szyi ma wytatuowaną czarną  obręcz, a do lewego ucha włożoną zatyczkę. -Śliczny jestem, prawda? ­ Jego zimny wzrok był jak z nocnej zmory, ciemnych miejsc  pozbawionych nadziei. Jak z samego piekła. „Zapomnij o bliźnie** — pomyślała. Najbardziej  przerażające były jego oczy. A one były całkowicie skupione na niej, jakby przymierzały ją do trumny. Albo  przymierzały się do seksu. Odsunęła się od niego. Zaczęła rozglądać się za czymś, czego mogłaby użyć jako broni. ­ Co, nie podobam ci się? Beth spojrzała na drzwi, a on się roześmiał - Myślisz, że biegasz wystarczająco szybko? ­ powiedział, wyciągając koszulę ze skórzanych  spodni, które miał na sobie. Jego ręce skierowały się do rozporka. ­ Jestem diabelnie pewny, że nie. - Odsuń się od niej, Zbihr. ­ Głos Ghroma przyniósł słodką ulgę. Dopóki nie zobaczyła, że nie ma  na sobie koszuli i nosi rękę na temblaku. Ledwie na nią zerknął. ­ Czas, byś sobie poszedł, Z.                Zbihr uśmiechnął się chłodno.  ­ Nie jesteś skłonny podzielić się samicą? Docenia się to tylko wtedy, gdy się za to płaci. Więc  wsunę jej dwudziestkę. Zakładając, że przeżyje seks. Ghrom zbliżył się do drugiego wampira, aż stali niemal nos w nos. Powietrze zatrzeszczało  dookoła nich, jakby doładowane przez ich agresję. -Nie tkniesz jej, Z. Nie spojrzysz na nią. Powiesz dobranoc i wypierdalasz. ­ Ghrom odsunął 

temblak, pokazując bandaż na bicepsie. W środku widoczna była czerwona plama, jakby krwawił,  ale wyglądał na gotowego, by zmierzyć się z samcem. - Musisz być nieźle wpieniony, że potrzebowałeś dziś kogoś, kto bv cię podrzucił ­ powiedział  Zbihr. ­I że to ja byłem najbliżej z samochodem. - Nie staraj się, żebym żałował tego bardziej. Zbihr zrobił krok w lewo i Ghrom przesunął się wraz z nim, używając swojego ciała, by  zasłonić Beth. Zbihr zachichotał głębokim, złym śmiechem.  ­ Jesteś skłonny walczyć o człowieka? - Ona jest córką Hardhego. Głowa Zbihra przechyliła się na bok. Teraz czarne oczodoły sondowały jej twarz. Po chwili  jego brutalne rysy nieco zmiękły. Niemal znikło szyderstwo. Patrząc jej w oczy, jakby  przepraszająco, włożył koszulę do spodni. Jednak Ghrom nie ustąpił. - Jak masz na imię? — spytał Zbihr. - Ma na imię Beth. ­ Ghrom zasłonił ją swoją głową. ­ A ty już wychodzisz. - Nastąpiła długa chwila ciszy. ­ Tak. Pewnie. Zresztą nieważne. ­ Zbihr skierował się do drzwi, poruszając się tym samym  zabójczym krokiem, co Ghrom. Zanim wyszedł, zatrzymał się i odwrócił. „Kiedyś musiał być naprawdę przystojny" ­ pomyślała Beth. Choć to nie blizna czyniła go  nieatrakcyjnym. To ogień piekielny, który płonął w jego wnętrzu. - Miło cię było poznać, Beth. Gdy drzwi już się zamknęły i słychać było trzask zamka, Beth wypuściła głośno powietrze. - Wszystko w porządku? ­ spytał Ghrom. Czuła, jak jego oczy wędrują po jej ciele. Po chwili  pogładził ją delikatnie. ­ On cię chyba nie dotknął, prawda? Usłyszałem twój krzyk. - Nie. Tylko mnie przestraszył. Obudziłam się i on był w pokoju. Ghrom usiadł na łóżku, nadal ją dotykając, jakby nie wierzył, że wszystko jest w porządku.  Kiedy nieco się uspokoił, przeczesał dłonią swoje włosy. Zauważyła, że trzęsły mu się ręce. - Jesteś ranny ­ powiedziała. ­ Co się stało? Objął ją swoją zdrową ręką i przyciągnął do piersi.  ­ To nic. - To po co ci temblak? I bandaż? I dlaczego nadal krwawisz? - Ciii. ­ Położył podbródek na jej głowie. Czuła drżenie jego ciała. - Źle się czujesz? ­ spytała. - Muszę cię tylko przytrzymać przez minutkę. W porządku? - Całkowicie. ­ Gdy tylko jego ciało trochę się uspokoiło, odsunęła się. ­ O co chodzi? Wziął jej drobną twarz w swoje dłonie. Pocałował ją. ­ Nie zniósłbym tego, jeżeli on  miałby... mi cię zabrać. - Ten facet? Nie bój się, nigdzie z nim nie pójdę. ­ I wtedy zrozumiała, że Ghrom nie mówił o  jakiejś randce. ­ Myślisz, że chciał mnie zabić? Nie żeby sądziła, że to niemożliwe. Takie zimne. Jego oczy były takie zimne. Zamiast odpowiedzi znowu ją pocałował. Powstrzymała go. - Kim on jest? I co mu się stało? - Nie chcę, żebyś przebywała blisko niego. Kiedykolwiek. ­ Włożył kosmyk włosów za jej ucho.  Miał czuły dotyk. Głos ­ nie. ­ Słuchasz mnie? Kiwnęła głową. ­ Ale co... - Jeśli wejdzie do pokoju, a ja będę w domu, poszukaj mnie. Jeżeli mnie nie będzie, to zamkniesz  się w jednym z tych pokojów. Ściany zrobione są ze stali, więc nie może się zmaterializować  wewnątrz. I cokolwiek by się działo, nie dotykaj go. Nawet nieumyślnie. - On jest wojownikiem? - Rozumiesz, co do ciebie mówię?

­ Tak, ale byłoby lepiej, gdybym znała nieco więcej szczegółów. ­ On jest jednym z braci, ale jest prawie pozbawiony duszy. Niestety, my go potrzebujemy. - Dlaczego, jeżeli jest tak niebezpieczny? Czy tylko dla kobiet taki jest? - On nienawidzi każdego. Może oprócz swojego brata bliźniaka. - Ooo, super. To jest dwóch takich jak on? - Dzięki Bogu, jest Furiath. Jest jedynym, który może dotrzeć do Z, chociaż nawet wtedy to nic  pewnego. ­ Ghrom pocałował jej czoło. ­ Nie chcę cię przestraszyć, ale musisz potraktować to  poważnie. Zbihr to zwierzę, ale myślę, że szanował twojego ojca, więc może zostawi cię w spokoju.  Tylko nie  możemy sobie pozwolić na ryzyko z nim związane. Lub z tobą. Obiecaj mi, że będziesz  się trzymała od niego z daleka. ­ W porządku. ­ Zamknęła oczy i oparła się o Ghroma. Objął ją ramieniem, ale po chwili odsunął  się. ­ Chodź­ ­ Postawił ją na nogi. ­ Chodź do mojego pokoju. Kiedy wchodzili do pokoju Ghroma. Beth usłyszała dźwięk zakręcanego prysznica. Chwilę  później otworzoły się drzwi do łazienki i wyszedł z nich wojownik, którego już wcześniej spotkała.  Filmowy przystojniak, który sam się pozszywał.   „Dobry Boże"­pomyślała. Nie wyglądał za dobrze, coś było nie tak z jego brzuchem. Był  obrzmiały, jakby połknął piłkę do kosza. Nie wiedząc, co ma o tym myśleć, zastanawiała się, czy  jego rana nie jest zakażona. Wyglądało na to, że gorączkuje. Zerknęła na jego ramię i zmarszczyła brwi, widząc, że nie ma prawie żadnego śladu po  szyciu. Tak jakby został zraniony miesiące temu. - Rankohr, chłopie, jak się czujesz? ­ spytał Ghrom. odwracając się do niego. - Brzuch boli. - Tak. Mogę sobie wyobrazić. Rankohr zatoczył się, niepewnie patrząc po pokoju na wpół otwartymi oczami. - Idę do domu. Gdzie są moje ubrania? - Zgubiłeś je. ­ Ghrom objął go w pasie. ­ I nigdzie nie idziesz, tylko położysz się w pokoju H. ­ Nie. - Nie zaczynaj. My tu nie tańczymy walca. Możesz się na mnie oprzeć, do cholery? Wampir osunął się nieco, a wtedy mięśnie na piecach Ghroma napięły się, gdy przyjął na  siebie jego ciężar. Obaj przeszli wolno do wyjścia i do pokoju ojca Beth. Trzymała się w dyskretnej  odległości, patrząc jak Ghrom pomagał Rankohrowi położyć się do łóżka Gdy wojownik leżał już na poduszkach, jego oczy zamknęły się. Rękę położył na brzuchu,  ale zaraz się wzdrygnął i opuścił ją na łóżko, jak gdyby najlżejszy dotyk był torturą. - Czuję się chory. - Tak, niestrawność jest do dupy. - Chcesz jakieś tabletki? ­ spytała Beth. ­ Alka­selcer?­  Oba wampiry spojrzały na nią i poczuła się  jak intruz Ależ była głupia... - Tak ­ wymamrotał Rankohr, a Ghrom kiwnął głową Beth podeszła do torebki, by wyciągnąć alka­ seltzer. Weszła do łazienki Ghroma, chwyciła szklankę i rozpuściła syczące tabletki. Gdy wróciła do łóżka jej ojca, podała szklankę Ghromowi. Potrząsnął głową. - Zrobisz to lepiej niż ja. Zarumieniła się. Tak łatwo było zapomnieć, że on naprawdę był niewidomy. Nachyliła się, ale nie mogła dosięgnąć jego ust. Podciągając w górę szlafrok, usiadła obok  niego na materacu. Czuła się niezręcznie, będąc tak blisko nagiego i zmysłowego mężczyzny w  obecności Ghroma. Przypomniała sobie to, co się stało z Butchem. Ale przecież Ghrom nie ma się tu o co  martwić. Obojętnie, jak seksowny był drugi wampir, nie czuła do niego mc, nawet siedząc obok. I on też przecież nie zacznie jej podrywać w stanie, w jakim był. Delikatnie podniosła głowę Rankohra i przyłożyła brzeg szklanki do jego pięknych ust. 

Wysączenie płynu zabrało mu jakieś pięć minut. Kiedy skończył, chciała podnieść się z łóżka. Nie  zdążyła. Rankohr przechylił się nagle na bok, położył głowę na jej kolanach i objął w pasie  umięśnioną ręką. Szukał pocieszenia. Beth nie wiedziała, co mogłaby dla niego zrobić, ale odłożyła na bok szklankę i zaczęła  głaskać go po plecach, przesuwając ręką po jego strasznym tatuażu. Szeptała słowa, które sama  chciałaby usłyszeć, gdyby się źle czuła. Coś mu też nuciła. Po chwili napięcie opuściło jego skórę i kości. Zaczął głęboko oddychać. Kiedy była pewna, że zasnął, ostrożnie uwolniła się z jego uścisku. Gdy się odwróciła, aby  spojrzeć na Ghroma, była spięta. Ale on na pewno rozumie, że to nic nie znaczyło. Była zaskoczona. Ghrom nie był wściekły. Wręcz przeciwnie − Dziękuję ­ powiedział zachrypniętym głosem. Pochylenie głowy było pełne pokory. ­ Dziękuję,  że pomogłaś memu bratu. Zdjął okulary i spojrzał na nią oczami pełnymi uwielbienia.

ROZDZIAŁ 30 PAN X RZUCIŁ PIŁĘ NA STÓŁ i wytarł ręce w ręcznik. „Do diabła z tym" ­ pomyślał. Przeklęty  wampir był martwy. Próbował wszystkiego, by obudzić samca, nawet dłuta, i przez to zabrudził sobie stodołę.  Krew wampira była wszędzie. Przynajmniej sprzątanie będzie łatwe. Pan X otworzył podwójne drzwi. Naprzeciw niego, nad dalekim grzbietem wzgórz  wschodziło słońce. Jego złote światło rozlewało się delikatnie. Odsunął się, gdy rozbłysło wnętrze  stodoły. Ciało wampira wybuchło w płomieniach, kałuża krwi pod stołem znikła w kłębach dymu.  Delikatny, poranny wietrzyk zabrał ze sobą swąd spalonego ciała. Pan X wyszedł na zewnątrz, patrząc na mgłę wiszącą nad łąką z tyłu stodoły. Nie był  przygotowany na to, by przyznać się do porażki. Plan by zadziałał, gdyby nie trafił na gliniarzy i nie  wpakował tylu dodatkowych strzałek swemu więźniowi. Teraz musiał tam znowu wrócić. Odczuwał rodzaj seksualnego niedosytu, nie mogąc za spokoić swojej potrzeby tortur.  Chwilowo musiał jednak dać sobie spokój z prostytutkami. Ci głupi gliniarze byli dobrym  przypomnieniem, że nie pracował w próżni. Że mógł zostać schwytany. Nie było to jednak niczym więcej, niż tylko chwilową niewygodą. On przecież szczycił się  profesjonalizmem swoich działań. Wrócił do stodoły, odłożył narzędzia i udał się do domu. Zanim wziął prysznic, sprawdził  swoje wiadomości. Było ich kilka. Najważniejsza pochodziła od Billy'ego Riddlea. Najwyraźniej chłopak miał jakieś dziwne  spotkanie poprzedniej nocy, bo dzwonił tuż po pierwszej w nocy. „Dobrze, że szukał pocieszenia" ­  pomyślał pan X. Już chyba czas, by porozmawiali o jego przyszłości. Godzinę później pan X podjechał pod budynek Akademii, otworzył drzwi i zostawił je  niezamknięte. Wkrótce zaczęli też zjawiać się reduktorzy, których wezwał. Usłyszał, jak w sali obok jego  biura rozmawiają ze sobą ściszonymi glosami. W chwili, gdy do nich podszedł, umilkli i spojrzeli  na niego. Ubrani w ciemne, wojskowe drelichy, mieli ponure twarze i tylko jeden z nich trochę się  wyróżniał. Łatwo było zauważyć gęstą i krótką jak szczotka fryzurę pana O, podobnie jak jego  ciemnobrązowe oczy. Im dłużej reduktor był członkiem Korporacji, tym bardziej zatracał swoje indywidualne  cechy fizyczne. Brązowe, czarne, rude włosy płowiały, skóra o odcieniu żółci, czerwieni czy  opalenizny traciła pigment, stawała się blada, prawie biała. Proces ten trwał najczęściej około  dekady, choć wokół twarzy O nie można było jeszcze zobaczyć żadnych kosmyków blond włosów. Policzył szybko, ilu ich było. Ponieważ wszyscy członkowie jego dwóch głównych oddziałów byli  już na miejscu, zamknął drzwi Akademii i zaprowadził całą grupę do piwnicy. Ich buty stukały  głośno na metalowych schodach, wybijając rytm siły ich ciał. Pokój narad wojennych pana X urządzony był zwyczajnie, niczym się nie wyróżniał.  Zwykła sala klasowa z dwunastoma krzesłami, tablicą, telewizorem i pulpitem z przodu. Ta zwyczajna dekoracja nie była tylko wybiegiem. X nie chciał niczym rozpraszać uwagi.  To dynamika grupy miała być celem i sensem tych spotkań. ­ Opowiedzcie mi o ubiegłej nocy ­ powiedział, przyglądając się zabójcom. ­ Jak wam poszło? Słuchał sprawozdań, niewzruszony tłumaczeniami. Poprzedniej nocy dokonali dwóch  zabójstw, choć jako cel wyznaczył im dziesięć. To wstyd, że tylko O, który był nowy w Korporacji, wykonał zadanie w obu przypadkach. Pan X skrzyżował ręce na piersiach. 

­ W czym problem? - Nie moglibyśmy żadnego znaleźć ­ powiedział pan M. - A ja wczoraj jednego znalazłem ­ wybuchnął pan X. - Dodam, że bez trudu. A pan O znalazł dwóch.­  - No, ale pozostali nie mogli. ­ M popatrzył na innych. - Ich liczba w tym rejonie zmalała. - Problem nie tkwi w geografii ­ mruknął głos z tyłu sali. Oczy pana X przesunęły się po reduktorach, skupiając się na ciemnej głowie pana O. Nie  był zaskoczony, że to właśnie on zabrał głos. O udowadniał, że jest jednym z najlepszych, jakich mieli, chociaż był nowo przyjętym  członkiem. Ze wspaniałym refleksem i wytrzymałością, był świetnym wojownikiem, ale jak każda  wybitna jednostka, trudno poddawał się kontroli. Dlaczego pan X dołączył go do grupy, której  członkowie mieli więcej doświadczenia? O dominowałby nad każdą grupą, nawet złożoną z osób  nie gorszych niż on. -Możesz to rozwinąć, panie O? ­ Pan X był zainteresowany jego opinią. Ale był gotowy na to, by  pozać nowego rekruta innym. ' O wzruszył od niechcenia ramionami, a jego ton był bezczelny. ­ Problemem jest  motywacja. Porażka nie pociąga za sobą żadnych konsekwencji. - Co dokładnie sugerujesz? ­ spytał pan X. O wyciągnął rękę do przodu, chwycił M za włosy i podciął mu gardło nożem. Pozostali reduktorzy odskoczyli daleko, przybierając automatycznie pozycje bojowe, by  odeprzeć atak. 0 usiadł spokojnie, wycierając krew z noża o swoje spodnie. Pan X obnażył zęby. Po chwili opanował się jednak. Podszedł do M. Reduktor wciąż żył,  dysząc ciężko, próbując zatamować krew dłońmi. Pan X przyklęknął.  ­ Reszta niech wyjdzie. Natychmiast! Spotkamy się jutro rano, gdy będziecie mieć dla mnie lepsze  wieści. Pan O zostaje. Kiedy O przeciwstawił się rozkazowi i chciał ruszyć do wyjścia, pan X unieruchomił go w  krześle, zabierając mu władzę nad mięśniami w jego ciele. O wydawał się chwilowo zszokowany,  wyraźnie próbując zwalczyć blokadę rąk i nóg. To była bitwa, której nie mógł wygrać. Omega zawsze przekazywał kilka dodatkowych  umiejętności nadreduktorom. Ten rodzaj psychicznej dominacji nad zabójcami był jedną z nich. Gdy tylko pokój się opróżnił, pan X wyjął nóż i wbił go M w pierś. Reduktor zdezintegrował się,  towarzyszył temu odgłos wybuchu i błysk światła. Pan X spojrzał groźnie na O.  ­ Jeżeli kiedykolwiek zrobisz jeszcze coś podobnego, oddam cię Omedze. ­ Nie, nie oddasz. ­ Choć był zdany na łaskę pana X, reduktor dalej był arogancki. ­ Nie chciałbyś,  żeby wyglądało na to, że nie jesteś w stanie kontrolować własnych ludzi. Pan X podszedł do niego. ­ Ostrożnie, O. Nie doceniasz, jak bardzo Omega uwielbia ofiary. Jeżeli miałbym dać mu ciebie  jako prezent, byłby bardzo wdzięczny. ­ Pan X przesunął palcem po policzku O. ­ Jeżeli miałbym  cię zapakować i wysłać do niego jako prezent, to wiem, że cieszyłby się z rozpakowywania, a mnie  radowałby widok jego uszczęśliwionej twarzy. 0 odrzucił do tyłu głowę, bardziej rozgniewany niż przestraszony.  ­ Nie dotykaj mnie. - Jestem twoim przywódcą. Mogę z tobą zrobić, cokolwiek chcę. ­ Pan X zacisnął rękę na szczęce  O, wsunął kciuk w jego usta, między zęby, i pociągnął w swoją stronę. ­ Więc kontroluj swoje  zachowanie i nigdy więcej nie likwiduj innego członka Korporacji bez mojego wyraźnego  pozwolenia, a świetnie się dogadamy. Brązowe oczy O płonęły. -To co mi teraz powiesz? ­ szepnął pan X, wyciągając lekko rękę i głaszcząc go po włosach. Miały 

kolor ciemnej czekolady. O wymamrotał coś. -Nie słyszałem cię. ­ Pan X nacisnął kciukiem na miękki, mięsisty splot pod językiem O, aż w  oczach reduktora pojawiły się łzy. Kiedy zwolnił ucisk, pogładził go pieszczotliwie po dolnej  wardze. ­ Powiedziałem, że nie dosłyszałem. -Tak, sensei.  - Grzeczny chłopczyk.

ROZDZIAŁ 31 MARISSA CZULA SIĘ NIEWYGODNIE W SWOIM ŁÓŻKU. Obojętnie, w którą stronę się obróciła, czy  gdzie położyła swoje poduszKI, była rozdrażniona. W JAKIŚ sposób jej materac wypełnił się kamieniami, a PRZEŚCIERADŁO zmieniło się w papier  ścierny. Odrzucając na bok kołdrę, podeszła do zamkniętych okien, w których wisiały grube,  atłasowe zasłony Chciała odetchnąć świeżym powietrzem, ale nie było szansy by otworzyć okna.  Był ranek. Gdy usiadła na szezlongu, przykryła swoje nagie stopy brzegiem jedwabnej koszuli nocnej. Ghrom. Nie mogła przestać o nim myśleć. I za każdym razem, gdy przypominała sobie kolejną  scenę, gdy byli razem, chciała zakląć. Co było szokujące. Ona była przecież grzeczna. Milutka. Wzór kobiecej perfekcji i łagodności. Wściekłość była  całkowicie wbrew jej naturze. Tyle że im więcej myślała o Ghromie, tym bardziej pragnęła coś rozwalić. Zakładając, że potrafi złożyć dłoń w pięść. Spojrzała na swoje dłonie. Jasne, że potrafiła.  Chociaż były żałośnie małe. Zwłaszcza w porównaniu z jego. Boże, ona tyle wycierpiała. A on w ogóle nie doceniał, jak  trudne było jej życie. Bycie krwiczką najpotężniejszego wampira spośród wszystkich, a jednocześnie jakby starą  panną­dziewicą, samo w sobie było piekłem na ziemi. Jej niepowodzenia jako samicy pozbawiły ją  całkowicie poczucia własnej wartości, jakie wcześniej posiadała. Jej izolacja groziła utratą  zmysłów. Kłuł też wstyd, jaki odczuwała z powodu tego, że mieszkała z bratem, nie mając  własnego domu. Była przerażona spojrzeniami, jakie na sobie czuła, i plotkami za jej plecami. Miała  świadomość, że była stałym tematem rozmów, zazdrości, litości, że ją szpiegują, opowiadają o niej  bajki. Wiedziała, że młodym samicom opowiada się jej historię, ale nie chciała wiedzieć, czy robi  się to, stawiając ją za wzór, czy jako ostrzeżenie. Ghrom był całkowicie nieświadomy jej cierpienia. Część winy była niezaprzeczalnie po jej stronie. Granie roli dobrej, miłej samiczki zdawało  się właściwe, wydawało się jej jedynym sposobem na to, żeby być godną Ghroma. jedyną szansą,  by w końcu dzielić z nim życie. No i jak to się skończyło? On znalazł sobie ciemnowłosą samicę człowieków, która znacznie bardziej go obchodziła. Boże, zapłata za wszystkie jej wysiłki była nie tyle nieuczciwa, co okrutna. Nie tylko ona cierpiała. Aghres już od wieków był chory z zamartwiania się o nią. Za to Ghrom nie miał najmniejszych problemów. Z pewnością teraz także świetnie sobie  radził. Prawdopodobnie właśnie w tej chwili leżał gdzieś nago z tą samicą. Zamierzając użyć tej  swojej męskości. Marissa zamknęła oczy. Przypomniała sobie, jak przyciąga ją do siebie, trzyma w tych potężnych, zgniatających  wszystko ramionach i powoli pochłania. Była wtedy w zbyt wielkim szoku, by czuć podniecenie.  Był na całym jej ciele, dłonie zaplątane we włosach, usta ssące mocno jej gardło. I ten jego gruby  członek, który trochę ją przestraszył. Co było ironiczne. Tak długo śniła o tym, jak to będzie, gdy w końcu ją weźmie. Zostawi dziewictwo za sobą i  pozna, co to znaczy mieć w sobie samca. Gdy kiedykolwiek wyobrażała sobie ich razem, jej ciało rozpalało się i dostawała gęsiej  skórki. Ale rzeczywistość była inna. Była całkowicie nieprzygotowana i chciała, by trwało to dłużej  i było trochę mniej intensywne. Chyba chciała, by robił to wolniej. Ale z drugiej strony, on wtedy o 

niej nie myślał. Znowu złożyła dłoń w pięść. Nie chciała go z powrotem. Pragnęła, by odczuł smak bólu, przez który ona przeszła. Ghrom objął Beth i przyciągnął ją blisko, patrząc na Rankohra ponad jej głową.  Obserwowanie, jak uśmierza ból drugiego wampira, wywołało u niego sprzeczne emocje. Troszczy się o jego braci, troszczy o niego, pomyślał. To był najstarszy punkt kodeksu kasty  wojowników. ­ Chodź do mojego łóżka ­ szepnął jej do ucha. Pozwoliła, by wziął ją za rękę i zaprowadził do swojego pokoju. Gdy byli w środku,  zamknął drzwi na zamek i zgasił wszystkie świece, oprócz jednej. Rozwiązał pas jej nocnej koszuli  i zsunął atłasowy materiał z jej ramion. Jej naga skóra błyszczała w świetle świecy. Zdjął swoje skórzane spodnie i położyli się. Nie chciał od niej seksu. Nie teraz. Pragnął tyłko, by obdzielili się nawzajem poczuciem  bezpieczeństwa. Chciał czuć jej ciepłą skórę przy swojej, jej oddech na swojej piersi, jej serce  bijące zaledwie kilka centymetrów od jego. I chciał dać jej to samo uczucie spokoju. Gładził jej długie, jedwabiste włosy i głęboko oddychał. ­ Ghrom? ­ Jej głos brzmiał cudownie w tej ciszy; lubił wibrację jej gardła, którą czuł pod dłonią. ­ Tak? ­ Pocałował jej włosy. ­ Kogo straciłeś? ­ Przesunęła się, kładąc podbródek na jego piersi. ­ Straciłem? ­ Kogo zabrali ci reduktorzy? ­ Pytanie pojawiło się znikąd. A może jednak nic. Zauważyła, jakie  skutki przynosi walka. Przeczuwała, że nie walczył jedynie dla przyszłości rasy, ale także dla siebie. Minął dłuższy czas, zanim był w stanie odpowiedzieć.  ­ Rodziców. ­ Czuł, że jej emocje ewoluują od ciekawości do smutku. ­ Przepraszam. ­ Znowu długa cisza. ­ Jak to się stało? „To interesujące pytanie” ­ pomyślał. Ponieważ istniały dwie wersje wydarzeń. W  opowieściach wampirów tamta krwawa noc stalą się kanwą heroicznej legendy, głoszącej narodziny  wielkiego wojownika. Ta fikcja nie była jego autorstwa. Jego poddani musieli w niego uwierzyć, więc  stworzyli to, co cementowało ich wiarę. Tylko on znał prawdę. ­Ghrom? Jego oczy skupiły się na zamglonym pięknie jej twarzy. Trudno było się sprzeciwić temu  delikatnemu tonowi, którego używała. Współczuła mu i w tej chwili to było właśnie to, czego od  niej potrzebował. ­ To było przed moją przemianą ­ szepnął. ­ Dawno temu. Jego ręka zatrzymała się na jej włosach. Wracały straszne, wyraziste wspomnienia. ­ Myśleliśmy, że jako Pierwsza Rodzina jesteśmy chronieni przed reduktorami. Nasze domy były  dobrze ufortyfikowane, ukryte w lasach i cały czas zmienialiśmy miejsce pobytu. ­ Odkrył, że  gładzenie jej włosów uspokajało go. ­ To było zimą. Zimna noc w lutym. Jeden z naszych sług zaradził im naszą kryjówkę. Reduktorzy  nadciągnęli piętnasto­ czy dwudziestoosobową grupą i przebili się przez nasze terytorium, po czym  przełamali nasze kamienne umocnienia. Nigdy nie zapomnę dźwięku, gdy walili w drzwi naszych  prywatnych apartamentów. Mój ojciec krzyknął, by mu przyniesiono broń, a mnie wcisnął w jakąś  kryjówkę. Zamknął mnie tam, zanim reduktorzy wyłamali drzwi taranem. Był dobrym  szermierzem, ale ich było zbyt wielu. Beth dotknęła jego twarzy. Słyszał, jak coś do niego czule szepcze. Ghrom zamknął oczy, widząc potworne sceny, które wciąż na nowo niszczyły jego sny. ­  Zmasakrowali służbę, A potem zabili moich rodziców. Widziałem to wszystKO przez dziurę w desce.  Tak jak mówiłem, moje oczy były WTEDY w dużo lepszym stanie.  ­ Ghrom... ­ Gdy to się działo, robili tyle hałasu. że nikt nie słyszał jak wrzeszczałem. ­ Zadrżał. ­I walczyłem, 

by się uwolnić. Napierałem na zamek, ale on był solidny, a ja słaby Szarpałem deskę, drapałem ją,  aż moje paznokcie rozszczepiły się i krwawiły. Kopałem... ­ Jego ciało reagowało na wspomnienie  horroru, jaki odczuwał w zamkniętej przestrzeni. Oddychał raptownie i oblewał go zimny pot. ­  Gdy odszli, mój ojciec próbował się do mnie doczołgać. Dźgnęli go w serce i był.. Dał za wygraną  pół metra od miejsca, w którym byłem ukryty, wyciągając do mnie rękę. Cały czas wykrzykiwałem  jego imię, aż straciłem głos Błagałem, by żył, choć widziałem, jak gaśnie światło w jego oczach.  Byłem tak uwięziony godzinami, w pobliżu ciał, patrząc jak kałuże krwi stają się coraz większe.  Następnej nocy przyszły jakieś cywilne wampiry i mnie wypuściły – Czuł, jak ręka Beth gładzi go  po ramieniu i podniósł ją do ust, całąjąc wnętrze jej dłoni. ­ Zanim reduktorzy odeszli, zerwali z  okien wszystkie zasłony W chwili, gdy wstało słońce i jego promienie wpadły do pokoju, wszystkie  ciała spłonęły. Nie miałem kogo pochować. ­ Poczuł coś na twarzy. Łza. Beth płakała. Wyciągnął rękę i pogładził ją po policzku. ­ Nie płacz ­ Choć docenił jej współczucie. ­ Dlaczego? ­ To niczego nie zmienia. Płakałem, kiedy  na to patrzyłem, a i tak wszyscy zginęli. ­ Odwrócił się i  przytulił ją mocno. ­ Gdybym tylko mógł. Nadal mam koszmarne sny o tamtej nocy. Byłem takim  tchórzem. Powinienem być tam z moim ojcem i walczyć. ­ Ale wtedy byś zginął. ­ Tak jak samiec powinien. Ochraniając swoich bliskich To jest honorowe. Zamiast tego kryłem się  w jakimś zakamarku. ­ syknął z wstrętem. ­ Ile miałeś lat? ­ Dwadzieścia dwa. Zmarszczyła brwi, jak gdyby sądziła, że był dużo młodszy.  -Mówiłeś, że to było jeszcze przed twoją przemianą? -Tak? ­ Jaki wtedy byłeś? ­ Pogładziła jego włosy. ­ Trudno mi ciebie wyobrazić w jakimś schowku przy  twoich rozmiarach. ­ Byłem inny ­ Powiedziałeśm że byłeś słaby. ­ Byłem. ­ To może ty potrzebowałeś wtedy ochrony ­ Nie. ­ Zdenerwował się. ­ Samiec ochrania. Nigdy na odwrót. Nagle cofnęła rękę. Gdy cisza między nimi wydłużała się, wiedział, że zastanawia się nad tym, co zrobił. Wstyd  sprawił, że zabrał dłonie z jej ciała. Położył się na plecach. Nigdy nie powinien jej tego mówić  Mógł się tylko domyślać, co ona sobie o nim teraz myślała. W końcu, jak mogłaby nie czuć do  niego odrazy, słysząc o tej porażce? Że był tak słaby, gdy jego rodzina potrzebowała go  najbardziej? Ze zgrozą zastanawiał się, czy nadal będzie go chciała Czy wciąż będzie go gościć w swoim  gorącym ciele? Czy to już koniec? Skoro już wiedziała. Czekał, aż się ubierze i wyjdzie. Beth  została w łóżku. „To oczywiste, że została ­ pomyślał. ­ Zrozumiała, że jej przemiany nic nie powstrzyma,  więc potrzebuje jego krwi. To kwestia konieczności". Usłyszał, jak wzdycha w ciemności, jak gdyby z czegoś rezygnowała. Nic był pewny, jak długo tak leżeli obok siebie, nie dotykając się To musiały być godziny.  Zasnął na krótko, tylko po to, by obudzić się, gdy Beth przysunęła się do niego i poczuł dotyk jej  nagiej stopy. Poczuł nagły przypływ pożądania, ale powstrzymał się. Jej ręka dotknęła jego piersi. Zsunęła się w dół, do brzucha. Wstrzymał oddech, gdy stał się  błyskawicznie twardy. Jego wzwód był strasznie blisko miejsca, w którym go dotykała Jej ciało  poruszyło się bliżej niego, piersi pieściły jego żebra, a jej sedno dotykało jego uda. Być może nadal 

spała. I wtedy wzięła go do ręki. Ghrom jęknął, wyginając plecy w łuk. Trzymała go mocno,  pieszcząc rytmicznie. Sięgnął po nią instynktownie, pragnąc tego, co wydawała mu się oferować,  ale zatrzymała go. Unosząc się na kolana, przycisnęła go do materaca, z dłońmi na jego ramionach.  ­ Ten raz jest dla ciebie ­ szepnęła, całując go miękko. Ledwo mógł coś z siebie wykrztusić. ­ Nadal  mnie... chcesz? Uniosła brwi w zdziwieniu. ­ Dlaczego miałabym nic chcieć? Ghrom jęknął z ulgi i wdzięczności, i znowu chciał się podnieść, jednak ona na to nic  pozwoliła. Ponownie pchnęła go na plecy i chwyciła za przeguby dłoni, przekładając mu dłonie nad  głową. Pocałowała go w szyję.  ­ Kiedy ostatnio byliśmy razem, byłeś bardzo... hojny. Zasługujesz na to, by dostać to samo. −  Ale twoja przyjemność jest moją. ­ Miał ochrypły głos ­ Nic wiesz, jak bardzo lubię  doprowadzać cię do orgazmu ­ Nie jestem tego taka pewna. ­ Czuł, jak się przesunęli i jej ręka dotknęła jego członka. Wygiął się  poza materac i z  jego piersi wydostał się niski dźwięk. ­ Mam pewien pomysł ­ szepnęła. ­ Nie musisz tego robić ­ powiedział, ponownie próbując jej dotknąć, jednak ona nadal mocno go  trzymała.  ­ Odpręż się. Pozwól, że to ja będę cię mieć pod kontrolą. Gdy go pocałowała, Ghrom mógł tylko patrzeć z niedowierzaniem i tłumionym  oczekiwaniem. ­ Chcę ci to zrobić ­ szepnęła. Zdecydowanym ruchem wsunęła język do jego ust. Weszła w nie. Wkładała go i  wyjmowała, jakby go bzykała. Jego ciało zesztywniało. Z każdym pchnięciem była głębiej, wchodząc w jego skórę, w jego mózg. W jego serce.  Przejmowała go. Brała go. Zostawiała na nim swój ślad. Gdy zostawiła jego usta, przesunęła się w dół jego ciała. Polizała jego szyję. Ssała jego  sutki. Delikatnie drapała paznokciami jego brzuch. Testowała jego biodra swoimi zębami. Chwycił rękoma za zagłówek łóżka i pociągnął, sprawiając, że całość przesunęła się i  zaskrzypiała w proteście. Fale kłującego gorąca sprawiały, że czuł się, jakby miał zemdleć. Cały się spocił. Jego serce  biło tak mocno, że zaczęło gubić rytm. Wypowiadał jakieś słowa, podświadomie w Starym Języku, gardłowo wyrażając to, co dla  niego robiła i jaka była piękna. W chwili, gdy wzięła go do ust, prawie doszedł. Krzyknął, w spazmie wyginając ciało.  Wycofała się dając mu chwilkę, by doszedł do siebie. A potem przeżył prawdziwe tortury. Wiedziała, kiedy to robić i kiedy pauzować. Połączenie  jej wilgotnych ust i ruchliwych dłoni było podwójną dozą rozkoszy, którą ledwo wytrzymywał.  Nieustannie doprowadzała go do krawędzi, aż pozostało mu tylko błaganie. Wreszcie usiadła okrakiem na jego biodrach i uniosła się nad nim. Spojrzał na przestrzeń  między ich ciałami. Miała szeroko rozwarte uda bezpośrednio nad jego obrzmiałą, potężną erekcją. ­ Weź mnie ­ jęczał. ­ Boże. Proszę. ­ Wsunęła go sobie do środka. Ciasna, mokra, gorąca, owinęła  się cała wokół jego męskości. Zaczęła się powoli ruszać, tworząc równomierny rytm; nie dotrwał  zbyt długo. Gdy doszedł, czuł się, jakby został rozerwany na dwie części. Wybuch energii stworzył  falę uderzeniową, która przeszła przez pokój, potrząsając meblami i zdmuchując świecę. Wracając powoli na ziemię, odkrył, że po raz pierwszy ktoś zadał sobie tyle trudu, by  sprawić mu przyjemność. Chciał płakać ze szczęścia, że ona nadal w ogóle chce z nim być. Beth uśmiechnęła się w ciemności, słysząc wydobywający się z wijącego się pod nią  Ghroma jęk. Siła jego orgazmu przekroczyła jej wyobrażenia i opadła na niego, gdy jej własne fale  rozkoszy sprawiły, że nie mogła już oddychać. Bojąc się, że jest zbyt ciężka, chciała się podnieść, ale nie pozwolił na to, trzymając ją za 

biodra. Mówił do niej pięknymi słowami, których nie rozumiała. ­ Co mówisz? ­ Zostań tu, gdzie jesteś ­ powiedział. Usiadła na jego ciele, całkowicie się odprężając. Zastanawiała się nad tym, co do niej mówił, gdy się kochali, ale dużo jej powiedział ton jego  głosu, pełen czci i uwielbienia. Cokolwiek to było, brzmiało jak słowa kochanka. ­ Twój język jest piękny ­ powiedziała. ­ Nie ma żadnych słów godnych ciebie. ­ Jego głos brzmiał inaczej, jakby zaszła w nim jakaś  przemiana. „Żadnych barier ­ pomyślała. ­ Teraz między nami nie ma już żadnych barier". Ta jego  śmiertelnie poważna, ochronna tarcza drapieżnika nagle znikła. Nieoczekiwanie poczuła, że musi go chronić. To było dziwne uczucie, biorąc pod uwagę, że  był od niej o wiele silniejszy fizycznie, jednak wiedziała, że teraz on wymaga jej wsparcia. W tej  chwili ciszy i ciemności czuła jego słabość. Jego serce było prawie w jej zasięgu. Boże, ta  przerażająca historia śmierci jego rodziny. ­ Ghrom? ­ Mhmmm. Pragnęła mu podziękować za to, że jej to wszystko opowiedział. Ale nie chciała burzyć tej  kruchej, wspólnej chwili. ­ Czy ktoś ci kiedyś mówił, jaki jesteś piękny? ­ spytała. Zachichotał.  ­ Wojownicy nie są piękni. ­Ty jesteś. Dla mnie jesteś niezwykle piękny. Przestał oddychać i po chwili odsunął ją od siebie. Szybko wstał z łóżka i moment później w  łazience paliło się już delikatne światło. Usłyszała odkręconą wodę. Powinna była wiedzieć, że to nie będzie trwało wiecznie. Ale i tak chciało jej się płakać.  Pozbierała swoje rzeczy i ubrała się w ciemności. Gdy Ghrom wyszedł z łazienki, ona była już przy  drzwiach. ­ Dokąd idziesz? ­ spytał. ­ Do pracy. Nie wiem, która teraz jest, ale zwykle zaczynam koło dziewiątej, więc pewnie się  spóźniłam. ­ Nie widziała zbyt dobrze, ale w końcu znalazła drzwi. ­ Nie chcę, żebyś wychodziła. ­ Ghrom był tuż obok i dźwięk jego głosu lekko ją wystraszył. ­Mam swoje życie. Muszę do niego wrócić. ­ Twoje życie jest tu. ­ Nie, nie jest. ­ Próbowała dłońmi wyczuć zamki, ale nie mogła ich otworzyć, nawet gdy naparła  na nie całym ciałem. ­ Wypuścisz mnie stąd? ­ wysapała. ­ Beth. ­ Wziął jej dłonie w swoje, zmuszając ją, by przestała. Zapłonęły świece, tak jakby chciał,  żeby go widziała. ­ Przepraszam cię, ze jestem taki... trudny. ­ Odsunęła się. ­ Nic chciałem cię zawstydzić. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, jak się wtedy czułem. To  wszystko. I nie chce mi się wierzyć, że nie brzydzisz się mną. Beth spojrzała na niego z niedowierzaniem.  ­ Dobry Boże, dlaczego miałabym się tobą brzydzić? ­ Bo już wiesz, co się wtedy wydarzyło. ­ Z twoimi rodzicami? ­ Z wrażenia opadła jej szczęka. ­ Czy ja dobrze słyszę? Miałabym czuć  obrzydzenie, ponieważ zostałeś zmuszony widzieć rzeź twojej matki i ojca? − Nie zrobiłem niczego, by ich uratować ­ wyrzucił z siebie. − Byłeś zamknięty. ­ Byłem tchórzem. ­ Nie byłeś. ­ Czy on nie widział wyraźnie swojej przeszłości? ­ Jak możesz tak mówić...

­ Przestałem krzyczeć! ­ Jego głos odbił się rykoszetem po pokoju, przerażając ją. ­ Co? ­ szepnęła. ­ Przestałem krzyczeć. Gdy skończyli z moimi rodzicami i psańcami, przestałem wrzeszczeć.  Reduktorzy przeszukiwali nasze komnaty. Szukali mnie. A ja byłem cicho. Położyłem sobie rękę na  ustach. Modliłem się. by mnie nie znaleźli. ­ To normalne, że tak zrobiłeś ­ powiedziała delikatnie ­ Chciałeś żyć. ­ Nie ­ odparł. ­ Bałem się umierania. Chciała go dotknąć, ale była pewna, że się odsunie ­ Ghrom, nie widzisz? Byłeś tak samo ofiarą, jak oni. Jedyny powód, dla którego dziś tu jesteś, jest  taki, że twój ojciec kochał cię wystarczająco mocno, by cię ukryć. Byłeś cicho, bo chciałeś przeżyć.  Nie ma się  czego wstydzić. ­ Byłem tchórzem. ­ Nie bądź śmieszny! Dopiero co widziałeś, jak zamordowano twoich rodziców! ­ Potrząsnęła głową,  frustracja sprawiła, że jej ton był ostry. ­ Musisz zmienić podejście do tego, co się stało. Pozwoliłeś,  by te okropne godziny cię naznaczyły i sądziłeś, że ktoś mógłby cię za to winić, ale patrzysz na to  wszystko źle. Całkowicie źle. Skończ z tym gównianym kodeksem honorowym wojowników i  wyfuzuj trochę! Cisza Cholera jasna.. Teraz dała ciała. Gość się przed nią otwiera. a ona rzuca mu w twarz jego  wstyd. To ci dopiero sposób na początek zażyłości.  ­ Ghrom, przepraszam, nie powinnam była... ­ Nikt nigdy ze mną tak nie rozmawiał, jak ty to teraz aobiłaś ­ powiedział z kamienną twarzą. Cholera.  ­ Bardzo mi przykro. Ja po prostu nie mogę zrozumieć, dlaczego... Ghrom przygarnął ją do siebie i objął mocno, znowu przemawiając w tym obcym języku.  Kiedy się odsunął, skończył swój monolog słowem, które brzmiało jak lilan. ­ Czy to w języku wampirów znaczy suka? ­ spytała. ­ O nie. Wręcz przeciwnie. ­ Pocałował ją ­ Powiedzmy tytko, że cholernie cię szanuję. Chociaż nie  mogę się zgodzić na twoją oceną mojej przeszłości. Położyła rękę na jego szyi.  ­ Musisz jednak zaakceptować fakt, że to, co się wydarzyło, w żaden sposób nie zmienia mojej  opinii o tobie. Chociaż naprawdę czuję olbrzymi smutek z powodu tego. Co  stało się twojej  rodzinie i co ty musiałeś wycierpieć. ­ Nastąpiła chwila ciszy. ­ Ghrom? Powtórz za mną: Tak,  Beth, rozumiem i wierzę w twoją uczciość w kwestii twoich uczuć do mnie. ­ Przytrzymała jego  twarz tak aby patrzył na nią. ­ Powiedzmy to razem. ­ Kolejna chwila ciszy. ­ Teraz. ­ Tak ­ wydusił z siebie. Boże, gdyby jego wargi były trochę bardziej ściśnięte, wyłamałby sobie przednie zęby. − Co­ tak? − Tak. Beth. ­ Wierzę ci,  że będziesz uczciwa wobec mnie w sprawie uczuć, które do mnie czujesz. Powiedz to. Ghrom wykrztusił z siebie wymaganą formułkę. ­ Dobry chłopiec. ­ Jesteś twarda. ­ Lepiej, żebym była, jeżeli będę w twoim towarzystwie. Nagle chwycił jej twarz w swoje dłonie. ­ Chcę, żeby tak było ­ Powiedział z pasją. ­ Co? ­ Żebyś była w moim towarzystwie. Żebyś była ze mną. Wstrzymała oddech, czując w sercu  nieśmiałą nadzieję.­ Naprawdę? ­ Zamknął swoje świecące oczy i pokiwał głową. ­ Naprawdę. Choć to cholernie głupie, szalone i 

niebezpieczne. ­ Jednym słowem, będzie idealnie pasować do twojego stylu życia. Roześmiał się i spojrzał na nią z góry.  ­ Tak, dokładnie. Boże, jego oczy łamały jej serce, były tak przepełnione czułością. ­ Beth, chcę z tobą być, ale musisz zrozumieć, że będziesz wystawiona na celownik, nie wiem, jak  cię wystarczająco zabezpieczyć. Nie wiem, jak, do diabła... ­ Damy sobie radę ­ powiedziała. ­ Możemy zrobić to razem. Pocałował ją. Długo. Powoli. Czule.  ­ Więc zostaniesz teraz? ­ spytał. ­ Nie, naprawdę muszę iść do pracy. ­ Nie chcę, żebyś wychodziła. ­ Chwycił ją dłonią za podbródek. ­ Nic cierpię tego, że nie mogę być  z tobą na zewnątrz w ciągu dnia. Ale zamki odblokowały się powoli i drzwi się otworzyły ­ Jak ty to robisz? ­ spytała. ­ Wrócisz przed zmierzchem. ­ To wyraźnie nie była prośba. ­ Wrócę po zachodzie słońca. Ghom warknął. ­ I obiecuję zadzwonić, jeżeli stanie się coś dziwnego. „Będę musiała przedefiniować to określenie ­ pomyślała. ­ To znaczy, dziwniejszego". ­ Nie podoba mi się to. −  Będę ostrożna. ­ Pocałowała go i ruszyła po schodzach na górę. Gdy odsuwała obraz i  wchodziła do salonu, czuła na sobie jego oczy.

ROZDZIAŁ 32 BETH WRÓCIŁA DO SWOJEGO MIESZKANIA, nakarmiła Bu i tuż po południu weszła do redakcji.  Choć raz nie była głodna i przepracowała porę lunchu. Tak naprawdę nie mogła się skupić i  przerzucała jedynie papiery na swoim biurku. Butch zostawił jej dwie wiadomości, przypominając, że mieli się spotkać w jej mieszkaniu  około ósmej. Około czwartej zdecydowała się odwołać z nim spotkanie. Nic dobrego nie mogło z  tego wyjść. Nie było mowy, żeby wydała Ghroma policji, a jeżeli myślała, że Twardziel jej odpuści  i będzie miły, bo ją lubi, i będą rozmawiać u niej w domu, to była strasznie naiwna. Mimo to nie zamierzała chować głowy w piasek. Wiedziała, że dostanie wezwanie na  przesłuchanie. Jak mogłaby go nie dostać? Dopóki Ghrom był podejrzanym, ona była dla policji  ważna. Musiała znaleźć sobie dobrego prawnika i czekać na wezwanie. Gdy wracała do swojego  biurka, niosąc skopiowane dokumenty, spojrzała za okno. Niebo tego późnego popołudnia było  zachmurzone, z zapowiedzią burzy wiszącej w gęstym i ciężkim powietrzu. Musiała odwrócić  głowę. Bolały ją oczy i ból nie ustępował, gdy kilkakrotnie mrugnęła. Zażyła dwie aspiryny i zadzwoniła na komendę, szukając Butcha. Kiedy Ricky powiedział  jej, że Twardziel został zawieszony, poprosiła o rozmowę z Josem, który po chwili był już po  drugiej stronie słuchawki. −  To zawieszenie Butcha. Kiedy to się stało? ­ spytała. −  Wczoraj po południu. ­  Wyrzucą go? ­  Między nami mówiąc, prawdopodobnie tak. Więc Butch i tak by się już u niej nie pojawił. ­  Gdzie teraz jesteś, B? ­ spytał Jose. ­  W pracy ­ Okłamujesz mnie? ­ Jego głos był bardziej prowokujący. ­  Sprawdź sobie, skąd dzwonię. ­ Jose wydał z siebie długie westchnienie. ­ Muszę cię tu ściągnąć. ­  Wiem. Czy możesz dać mi jakiś czas, żebym załatwiła sobie prawnika? ­  Myślisz, że będziesz go potrzebować? ­  Myślę, że tak. Jose zaklął. ­ Musisz zostawić tego faceta. ­  Zadzwonię później. ­  Wczoraj w nocy zabito kolejną prostytutkę. Identyczny modus operandi. Ta wiadomość sprawiła, że zamilkła na chwilę. Nie wiedziała, co Ghrom robił, kiedy  wyszedł. Ale jaki cel miał w zabijaniu prostytutki? Taki, że zamiast jednej miał już dwie. Zaniepokoiła się i momentalnie odczuła ból głowy Tyle że nie mogła sobie wyobrazić  Ghroma podrzynającego gardło jakiejś bezbronnej kobiecie i zostawiającego ją na pewną śmierć w  bocznej alejce. Był groźny, ale nie zły, chociaż działał poza prawem, miała wrażonie, że nie  odebrałby życia komuś, kto mu nie zagrażał. Zwłaszcza po tym, co się stało z jego rodzicami. ­  Słuchaj, Beth ­ zaczął Jose. ­ Nie muszę ci mówić, jak poważna jest sytuacja Ten facet to nasz  główny podejrzany w sprawie trzech morderstw i osłanianie przestępcy to poważne ne oskarżenie.  To mnie zabije, ale wsadzę cię za kratki ­ On wczoraj nikogo nie zamontował. ­ Odczuła ucisk w żołądku ­ Więc przyznajesz, że wiesz, gdzie on jest? ­ Muszę już iść. Jose. ­ Beth, proszę, nie ochraniaj go. On jest niebezpieczny... ­ On nie zabił tych kobiet. ­ To jest twoja opinia. ­ Byłeś dobrym przyjacielem, Jose.

­ Niech to cholera. ­ Dodał kilka słów po hiszpańsku. ­ Jak najszybciej poszukaj tego prawnika.  Beth. Rozłączyła się. chwyciła torebkę i zamknęła komputer. Ostatnią rzeczą, której chciała, było to, by została wyprowadzona z redakcji w kajdankach  przez Josego. Musiała pójść do domu, wziąć trochę ubrań i jak najszybciej wrócić do Ghroma. Może mogliby po prostu razem zniknąć. To mogła być ich jedyna szansa. Ponieważ w  Caldwell prędzej czy później znajdzie ich policja. Gdy wyszła na Trade Street, z nerwów miała skurcze żołądka i upał wyssał z niej całą  energię. Zaraz po wejściu do mieszkania nalała trochę lodowatej wody do szklanki, ale gdy  spróbowała ją wypić, poczuła straszny ból brzucha Może złapała jakieś choróbsko. Wzięła dwie  tabletki przeciwbólowe i pomyślała o Rankohrze. Mogła się czymś od niego zarazić. Boże. Strasznie bolały ją też oczy. Choć wiedziała, że powinna się zacząć pakować, zdjęła ubranie, w którym była w pracy,  nałożyła koszulkę i szorty i usiadła na materacu. Chciała tylko chwilkę odetchnąć, ale gdy tylko nie  musiała już stać na nogach, jej ciało zdawało się dziękować za bezruch. Ospałe, jakby kanaliki w jej mózgu czymś się zatykały wyobraziła sobie ranę Ghroma. Nie  powiedział jej, jak został zraniony. A jeśli faktycznie zaatakował prostytutkę, a ona się broniła? Beth przycisnęła palce do czoła. Chciało jej się wymiotować. Światło migotało jej przed  oczyma. Nie. to nie była grypa. Miała migrenę większą od Godzilli. Ghrom znowu wykręcił numer. Tohrtur miał najwyraźniej wyłączoną identyfikację numerów i zwyczajnie go unikał. Psiakrew. Był kiepski w przeprosinach, ale naprawdę chciał to mieć już za sobą. Wiedział, że  nie będzie łatwo. Wziął ze sobą telefon do łóżka i oparł się wygodnie. Chciał zadzwonić do Beth. Tylko po to,  by usłyszeć jej głos. I pomyśleć, że wcześniej kombinował, że zniknie zaraz po jej przemianie. Nie mógł znieść  rozłąki nawet przez tych kilka godzin. Zadurzył się po uszy. Sam nie mógł uwierzyć w to, co  mówił, kiedy się kochali. Potem przeszedł samego siebie, nazywając ją swoją lilan, tuż przed jej  wyjściem. Równie dobrze może się przyznać. Najprawdopodobniej się zakochał. I jeżeli to nie byłoby  dość szokujące, to w dodatku ona była pół­człowiekiem. Oraz córką Hardhego. Ale jak mógł jej nie wielbić? Była taka silna, jej wola dorównywała jego własnej. Pomyślał  o tym, jak mu się przeciwstawiła i zmusiła do konfrontacji z własną przeszłością. Mało kto  ośmieliłby się to zrobić i on wiedział, skąd miała tę odwagę. Jej ojciec prawdopodobnie zrobiłby to  samo. Zadzwonił jego telefon. ­Tak? ­ Mamy problem. ­ Dzwonił Vrhedny. ­ Właśnie czytałem gazetę. W jakiejś bocznej alejce  znaleziono kolejną martwą prostytutkę. Wykrwawioną. ­ Więc? ­ Włamałem się do bazy danych koronera. W obu przypadkach kobiety miały przegryzione szyje. ­ Cholera. Zbihr. ­ Też tak myślę. Ciągle mu mówię, że musi przestać. Ty musisz z nim porozmawiać. ­ Dziś wieczorem. Powiedz braciom żeby najpierw tu przyszli. Ustawię go w obecności wszystkich. ­ Dobry plan. Wtedy my będziemy mogli odciągnąć twoje ręce od jego gardła, kiedy zacznie  pyskować. ­ Hej, a wiesz, gdzie jest Tohr? Nie mogę go namierzyć. ­  Nie mam pojęcia, ale mogę podjechać do jego domu, po drodze do D jeżeli chcesz.

­ Zrób to. On musi być tu dziś wieczorem. ­ Ghrom się rozłączył. Psiakrew. Ktoś musi nałożyć  Zbihrowi cugle. Albo wpakować mu sztylet w pierś. Butch zatrzymał samochód. Nie miał raczej nadziei, że Beth była w mieszkaniu, ale  podszedł do drzwi hallu i nacisnął dzwonek. Bez odzewu. Niespodzianka. Okrążył budynek i przeszedł przez podwórze. Było już ciemno, więc nie wróżyło niczego  dobrego to, że w mieszkaniu były zgaszone światła. Przyłożył ręce do szyby i zajrzał do środka. ­ Beth! ­ Och, słodki Jezu! ­ Jej ciało leżało na podłodze, twarzą w dół, jedna ręka była  wyciągnięta w kierunku telefonu, który był tuż poza jej zasięgiem. Nogi miała skrzyżowane, jak  gdyby skręcała się z bólu. ­ Nie! ­ Załomotał w szybę. Beth poruszyła się lekko, jakby go usłyszała. Butch zdjął but i włożył rękę do środka.  Uderzał w szybę tak długo, aż popękała i w końcu rozsypała się na kawałeczki. Pokaleczył się, gdy  sięgał, by otworzyć zamek, ale nawet gdyby miał stracić rękę, by pomóc Beth, nie zwróciłby na to  uwagi. Wpadł do środka i potknął się o stół, gdy rzucił się do przodu. ­ Beth! Słyszysz mnie? Otworzyła usta. Poruszały się wolno, ale nic nie mówiła. Obejrzał ją szukając krwi, ale nic nie znalazł i położył ją ostrożnie na plecach. Była blada  jak papier, spocona, ledwie przytomna. Kiedy otworzyła oczy, jej źrenice były całkowicie  rozszerzone. Obejrzał jej ręce. szukając śladów po igłach. Nie było żadnych ale nie chciał tracić czasu na  rozbieranie jej i sprawdzanie między palcami stóp. Butch wyjął swój telefon i wykręcił 911. Gdy ktoś odebrał, nie czekał na powitanie, ­ Mam prawdopodobne przedawkowanie  narkotyków. Ręka Beth zatrzepotała; dziewczyna zaczęła potrząsać głową. Próbowała uderzyć dłonią w  jego telefon. ­ Kochanie, uspokój się. Zajmę się tobą... Przerwał mu głos operatora. ­ Proszę pana? Halo! ­ Zabierz mnie do Ghroma ­ jęknęła Beth. ­ Pieprzyć go. ­ Że co? ­ spytał operator. ­ Proszę pana, co się dzieje? ­ Przedawkowanie narkotyków. Myślę, że to heroina. Jej źrenice są nieruchome i rozszerzone.  Jeszcze nie zwymiotowała.. ­ Ghrom. muszę iść do Ghroma. ­ ...ale odzyskuje i traci świadomość... Nagle Beth zerwała się z podłogi i wyrwała mu telefon ­ Umrę... ­ Nie, do cholery! ­ wrzasnął. Chwyciła go za koszulę. Drżała, pot plamił przód jej koszulki.  ­  Proszę ja go potrzebuję.  Butch spojrzał jej w oczy. Pomylił się. Bardzo się pomylił. To nie było przedawkowanie. Była na głodzie. Potrząsnął głową.  ­ Nie. ­ Proszę, potrzebuję go. Inaczej umrę. ­ Nagle zwinęła się jak noworodek, gdy dotarła do niej kolejna  fala bólu. Telefon wypadł z jej dłoni, poza zasięg. ­ Butch... proszę. Kurwa  mać. Źle wyglądała. Jak u progu śmierci. Jeżeli zabierze ją na pogotowie, może umrzeć po drodze lub czekając na ratunek. A metadon  był środkiem łagodzącym głód. ale nie służył do wyciągnięcia nałogowca sprzed drzwi świętego  Piotra. Kurwa mać.

­ Pomóż mi. ­ Niech go szlag ­ zaklął Butch. ­ Jak daleko? ­ Wallace. ­ Aleja? Kiwnęła głową. Butch nie mógł sobie teraz pozwolić na myślenie. Wziął ją na ręce i wyniósł na podwórze.  Teraz dorwie tego  skurwysyna. Ghrom skrzyżował ręce na piersiach i oparł się o ścianę w salonie. Bracia stali wokoło,  czekając, aż coś powie. Tohr też tam był, choć od chwili, gdy przyszedł z Vrhednym, unikał jego spojrzenia. „Świetnie ­ pomyślał Ghrom. ­ Zrobimy to publicznie". ­ Moi bracia, mamy dwa główne punkty obrad. ­ Spojrzał na Tohra. ­ Poważnie zraniłem jednego z was. W związku z tym wzywam Tohrtura do rythu. Tohr wyprostował się gwałtownie. Również pozostali bracia byli zaskoczeni. To było bezprecedensowe i Ghrom był tego świadomy. Ryth to była w zasadzie wolna  amerykanka i ten, kto został do niego wezwany,  mógł wybrać dowolną broń. Pięści, sztylet,  pistolet, łańcuchy. To był rytualny sposób wymazywania plamy na honorze, zarówno dla sprawcy,  jak i obrażonego. Obaj mogli zostać oczyszczeni. Szokował nie sam czyn. Bracia dobrze znali ten rytuał. Biorąc pod uwagę ich agresywne  natury, każdy z nich kiedyś w ten czy inny sposób kogoś śmiertelnie uraził. Ale Ghrom, ze wszystkimi jego wadami, jeszcze nigdy wcześniej nie wezwał nikogo do  rythu. Ponieważ zgodnie z prawem wampirów ktoś, kto podniósłby na niego rękę lub broń mógł  zostać skazany na śmierć. ­ Wysłuchaj mnie teraz, w obecności tych  świadków ­ powiedział głośno i wyraźnie. ­ Odpuszczam  ci wszystkie konsekwencje. Czy akceptujesz to? Tohr opuścił głowę. Włożył ręce do kieszeni  swojej skórzanej kurtki i wolno pokręcił głową. ­ Nie mogę cię uderzyć, mój panie ­ I nie możesz mi też wybaczyć, prawda? ­ Nie wiem. ­ Nie mogę cię za to winić. ­ Ale bardzo żałował, że Tohr nie przyjął wezwania do rythu. Powinni  zaleczyć tę ranę ­ Zaproponuję to znów, innym razem. ­ Iznowu odmówię. ­ Niech więc tak będzie. ­ Ghrom zmierzył Zbihra posępnym wzrokiem. ­ Teraz pogadajmy o  twoim cholernym życiu miłosnym. Z, który stał za swoim bratem bliźniakiem, wystąpił do przodu. ­ jeżeli ktoś załatwił córkę  Hardhego, to ty, a nie ja. W czym problem? Kilku braci zaklęło pod nosem. Ghrom obnażył kly. ­ Puszczę to mimo uszu, Z. Ale tylko dlatego, że wiem, jak bardzo lubisz być bity, a ja nie jestem w  nastroju, by cię uszczęśliwiać. ­ Wyprostował się na wypadek, gdyby jego brat zdecydował się na  atak ­ Chcę, żebyś przestał to robić z dziwkami. Lub przynajmniej musisz po sobie sprzątać. ­ O czym ty mówisz? ­ Nie potrzebujemy takiej popularności. Zbihr odwrócił się z pytającym wzrokiem do Furiatha. ­ Ciała. Policjanci je znaleźli. ­ Jakie ciała? Ghrom pokręcił głową.  ­ Chryste, Z. Czy naprawdę myślisz, że gliny nie zauważą dwóch martwych, wykrwawionych w  ciemnej alejce kobiet? Zbihr podszedł bliżej, tak blisko, że niemal dotykali się nosami.  ­ Gówno o tym wiem. Powąchaj mnie. Mówię prawdę.

Ghrom wciągnął głęboko powietrze. Wyczul zapach oburzenia, jakby ktoś psiknąl mu w nos  cytrusowym odświeżaczem powietrza. Ale nie było w nim żadnego niepokoju, żadnego  emocjonalnego podstępu. Problem w tym, że Z nie tylko był mordercą o czarnej duszy, ale też wierutnym kłamcą. ­ Zbyt dobrze cię znam i powiedział Ghrom miękko żeby, uwierzyć choć w jedno twoje słowo. Z zaczął warczeć i Furiath ruszył szybko do przodu, kładąc potężne ramię na szyi bliźniaka i  ciągnąc go z powrotem.  ­ Uspokój się, Z ­ powiedział. Zbihr chwycił brata za przegub dłoni i wyrwał się. Warknął z nienawiścią. ­ Któregoś dnia, mój panie, zrobię... Huk, jakby kula armatnia uderzyła o ścianę, uciął jego słowa. Ktoś walił w drzwi, jakby się piekło waliło. Bracia wybiegli grupą z salonu do holu. Oprócz ich  ciężkich kroków słychać było wyjmowaną i odbezpieczaną broń. Ghrom zerknął na zawieszony na ścianie monitor. Kiedy zobaczył Beth w ramionach policjanta, wstrzymał oddech. Otworzył drzwi frontowe i  rzucił się po jej ciało, gdy mężczyzna wbiegł do środka. „Zaczęło się" ­ pomyślał. Następowała przemiana. Policjant drżał z gniewu, gdy  przekazywał Beth Ghromowi.  ­ Ty przeklęty sukinsynu. Jak możesz jej to robić? Ghrom go zignorował. Ściskając Beth w ramionach, szybko minął grupę braci. Wyczuwał  ich zaskoczenie, ale nie miał czasu im wyjaśniać. ­ Nikomu nie wolno zabić tego człowieka oprócz mnie! ­ rozkazał. ­ I niech nie opuści tego domu,  dopóki nie wrócę. ­ Ghrom pędził do salonu. Odepchnął na bok obraz. Zbiegł po schodach, jak  najszybciej potrafił. Czas był naistotniejszy. Butch obserwował, jak dealer narkotyków zniknął z Beth. Gdy tamten biegi, jej głowa  podskakiwała, a włosy były jak ciągnąca się za nimi jedwabista flaga. Na chwilę zupełnie go zamurowało. Chciało mu się krzyczeć i płakać. Co za strata. Co za potworna strata. Wtedy usłyszał, że drzwi zamknęły się za nim na klucz.  Zauważył, że jest otoczony przez pięciu najgroźniejszych największych sukinsynów, jakich  kiedykolwiek widział. Na jego ramieniu wylądowała czyjaś ręka, ciężka jak kowadło.  ­ Jak ci się podoba pomysł zostania u nas na obiad? Butch podniósł wzrok. Facet miał na sobie czapkę bejsbolówkę, a na twarzy jakiś rodzaj  oznaczenia ­ może tatuaż? ­ A może ty bvś chciał być obiadem? ­ powiedział drugi, którv wyglądał, jakby był modelem. Butch ponownie odczuł gniew, jego mięśnie i kości stwardniały. Poprawił sobie spodnie. „Chłopcy chcą się zabawić? ­ pomyślał. ­ Świetnie. To zapraszam do tańca". Aby pokazać, że się nie boi, spojrzał każdemu z nich prosto w oczy. Dwaj, którzy się do  niego odezwali. Jeden wyglądający stosunkowo normalnie, który trzymał się z tyłu. Inny z  niesamowitą grzywą włosów, za jaką kobiety zapłaciłyby setki dolców w jakimś luksusowym  salonie. I wreszcie ostatni mężczyzna. Butch gapił się na pokrytą bliznami twarz. Czarne, gniewne oczy odwzajemniały jego  spojrzenie. „Ten facet ­ pomyślał ­ może być groźny". Z celową nonszalancją wzruszył ramionami i uwolnił się z uchwytu na jego ramieniu. ­ Powiedzcie mi coś, chłopcy ­ wycedził słowa. ­ Noście te skóry, żeby się sobie podobać? Czy to  tylko ogólnie takie zastępstwo kutasa? Butch został pchnięty na drzwi z taką siłą, że jego zęby zagrzechotały. Model zbliżył swoją doskonałą twarz do Butcha.  ­ Gdybym był tobą, trzymałbym język za zębami. ­ Po co mam się martwić, skoro tobie zależy na mojej buzi? Teraz mnie pocałujesz?

Z ust faceta wydobyło się warczenie, jakiego Butch w życiu nie słyszał. ­ No już, wystarczy. ­ Ten, który wydawał się najnormalniejszy, podszedł do nich. ­ Odsuń się,  Rankohr. Wyluzuj. Trwało prawie minutę, zanim model go puścił. ­ Tak lepiej. Już dobrze ­  mruknął Normalny, klepiąc kumpla po plecach i odwracając się do Butcha. ­ A ty zrób sobie  przysługę i zamknij gębę. Butch wzruszył ramionami.  ­ Nic na to nie poradzę, że Blondiemu wpadłem w oko. Facet rzucił się z powrotem na Butcha i Normalny machnął ręką, tym razem nie  powstrzymując swojego kumpla. Cios pięścią, który nadszedł, odwrócił głowę Butcha na bok. Gdy dotarł do niego ból, Butch  uwolnił swoją własną wściekłość. Lęk o Beth, nienawiść do tych gnojów, frustracja z powodu jego  pracy, wszystko to z niego wyszło. Rzucił się na większego mężczyznę, zwalając go na podłogę. Facet był zaskoczony, jak gdyby nie spodziewał się takiej szybkości lub siły i Butch skorzystał z  tego momentu zawahania. Trzasnął Blondiego w usta i chwycił go za gardło. Sekundę później Butch leżał płasko na plecach, a na nim, jak zaparkowany samochód,  okrakiem siedział Blondi. Facet wziął twarz Butcha w swoją dłoń i ścisnął mocno. Butch prawie nie mógł oddychać i  sapał z wysiłku. ­ Być może znajdę twoją żonę­ powiedział Blondi ­ i zrobię jej kilka numerków. Podoba ci się ten  pomysł? ­ Nie mam żony. ­ No to pójdę po twoją dziewczynę. Butch wciągnął trochę powietrza.  ­ Nie mam żadnej kobiety. ­ Jeśli laski cię nie chcą, to skąd pomysł, że ja bym chciał? ­ Miałem nadzieję, że się wkurwisz. Piękne, niebieskie oczy zwęziły się. „To muszą być szkła kontaktowe ­ pomyślał Butch. ­ Nikt nie ma oczu w takim kolorze". ­ Ciekawe, czemu ci tak zależało? ­ spytał Blondi. ­ Jeżeli zaatakowałbym pierwszy ­ Butch wciągnął powietrze do płuc ­ twoi chłopcy nie  pozwoliliby nam walczyć. Zabiliby mnie, zanim miałbym szansę ci przyłożyć. Blondi rozluźnił trochę uścisk i roześmiał się, wyjmując Butchowi z kieszeni portfel, klucze  i telefon komórkowy. ­ Wiecie co, ja nawet polubiłem tego głupka ­ facet cedził słowa. Ktoś chrząknął. Jakby trochę nadgorliwie Blondi skoczył na równe nogi i Butch przeturlał  się, dysząc ciężko. Kiedy spojrzał w górę, był przekonany, że ma halucynacje. W holu stal starszy gość ubrany w liberię. Trzymał srebrną tacę. ­ Najmocniej panów  przepraszam. Obiad zostanie podany za jakieś piętnaście minut. ­ Hej, czy to są te naleśniczki ze szpinakiem, które tak lubię? ­ spytał Blondi, podchodząc do tacy. ­ Tak jest, proszę pana. ­ Jasny gwint. Inni mężczyźni skupili się dookoła lokaja, biorąc to, co zaoferował. Wraz z serwetkami.  Jakby nie chcieli niczego upuścić na podłogę. „O co tu, kurwa, chodzi? " ­ Czy mógłbym poprosić o przysługę? ­ spytał lokaj. Normalny skwapliwie skinął głową. ­ Przynieś  jeszcze jedną taką tacę i zabijemy dla ciebie, cokolwiek zechcesz. „Tak, domyślałem się, że facet nie jest do końca normalny. Tylko trochę". Lokaj uśmiechnął się grzecznie.  ­ Chodzi o to, że jeżeli będziecie panowie krwawić tego człowieka, to czy moglibyście to zrobić na  podwórku? ­ Żaden problem. ­ Normalny ugryzł kolejny

­ Cholera, Rankohr, miałeś rację. One są boskie.

ROZDZIAŁ 33 GHROM BYŁ ZDESPEROWANY. Nie mógł dobudzić Beth, a jej skóra stawała się coraz zimniejsza. Znowu potrząsnął nią na łóżku. ­ Beth! Beth! Słyszysz mnie? Jej ręce drżały, ale miał wrażenie, że skurcze były mimowolne. Przyłożył ucho do jej ust.  Powietrze nadal wychodziło, ale odstępy między oddechami były zatrważająco długie, a siła  wypuszczanego powietrza zatrważająco słaba. ­ Psiakrew! ­ Obnażył przegub dłoni i właśnie miał go nadgryźć swymi kłami, kiedy uświadomił  sobie, że chce ją trzymać, jeżeli będzie w stanie pić. Kiedy będzie w stanie pić. Odpiął swoją kaburę, wyciągnął sztylet i zdjął koszulę. Pomacał swoją szyję, aż znalazł  tętnicę. Przyłożył nóż i pchnął. Krew trysnęła z rany gwałtownym strumieniem. Wziął trochę krwi na palec i przyłożył go do jej ust. Gdy włożył go do środka, jej język się nie  poruszył. ­ Beth ­ szepnął. ­ Wróć do mnie. ­ Dał jej trochę więcej swojej krwi. ­ Do cholery, nie umieraj! ­ Świece rozbłysły w całym pokoju. ­ Kocham cię, do cholery! Nie  poddawaj się, do diabła! ­ Jej skóra stawała się niebieska, nawet on widział, jak zmienia się jej kolor. Zaczął się modlić w Starym Języku. Recytował modlitwy, które sądził, że dawno zapomniał.  Nie ruszała się. Była sztywna. Była u wrót Zanikhu. Ghrom wrzasnął w furii i chwycił jej ciało. Potrząsał nią, aż splątały się jej włosy. ­ Beth!  Nie pozwolę ci odejść! Przyjdę za tobą, ale nie pozwolę ci... ­ jęknął i przytulił ją mocno do siebie.  Gdy kołysał jej zimne ciało, jego ślepe oczy wpatrywały się w czarną ścianę przed nim. Marissa ubierała się z wielką starannością, chcąc wyglądać najlepiej jak mogła na  pierwszym posiłku tej nocy. Po przejrzeniu swojej szafy, wybrała długą suknię z kremowego  szyfonu. Kupiła ją sezon wcześniej z kolekcji Givenchy, ale jeszcze jej nie nosiła. Dekolt był trochę  bardziej odważny niż lubiła, ale empirowa talia sprawiała, że ogólny efekt był skromny. Rozczesała włosy, pozwalając opaść im na ramiona Były teraz tak długie, że sięgały jej do  bioder. Ich widok sprawił, że pomyślała o Ghromie. Kiedyś wspomniał, że są miękkie, więc  pozwalała im rosnąć, wychodząc z założenia, że im są dłuższe, tym bardziej będą mu się podobały.  I tym bardziej ona mu się spodoba. Może powinna ściąć te blond fale. Uwolnić od nich głomę. Jej gniew, który już mijał, wybuchł  z nową siłą. Nagle podjęła decyzję. Kończy z duszeniem wszystkiego w sobie. Nadszedł czas, by się  tym podzielić. Ale wtedy przypomniała sobie, jak wysoki był Ghrom. Jego zimne, ostre rysy. Tę budzącą  strach prezencję. Czy mogłaby naprawdę stanąć z nim twarzą w twarz? Nigdy się nie dowie, dopóki nie spróbuje. I nie pozwoli mu odejść tanecznym krokiem do  jakiejkolwiek przyszłości, która na niego czekała, bez powiedzenia mu, co o nim myśli. Zerknęła na swój zegar Tiffanyego. Jeżeli nie pokaże się na kolacji i potem nie pomoże w  klinice, tak jak obiecała, Agrhes nabierze podejrzeń. Lepiej poczekać i iść do Ghroma później, w  nocy. Czuła, że został u Hardhego. Tam więc pójdzie. Ooczeka, dopóki on nie wróci do domu. Na niektóre rzeczy warto było czekać. ­ Dziękuję, że znalazłeś dla mnie czas, sensei. ­ Billy. Jak się masz? ­ Pan X odłożył menu na które spoglądal bezwiednie. ­ Martwiłem się, gdy  odebrałem telefon od ciebie. A potem nie przyszedłeś na lekcję. Riddle siadał przy stoliku, nie wyglądał najlepiej. Jego oczy były nadal czarnobłękitne, ale  na jego twarzy malowało się zmęczenie ­  Ktoś chce mnie dopaść, sensei. ­ Bilły skrzyżował ręce na piersi i nastąpiła chwila ciszy, jakby 

nie wiedział, jak dużo powinien opowiedzieć. ­ Czy to ma coś wspólnego z twoim nosem? ­ Być może. Nie wiem. ­ W każdym razie cieszę się. że do mnie przyszedłeś, synu. Kolejna pauza. ­ Możesz mi zaufać. Riddle wciągnął głośno powietrze, jak gdyby miał właśnie zanurkować w basenie.  ­ Mój tata jest jak zwykle w stolicy. Więc zeszłej nocy zaprosiłem kilku przyjaciół. Wypaliliśmy  parę skrętów... ­ Nie powinieneś tego robić. Nielegalne narkotyki to nic dobrego. Billy poruszył się na krześle, jakby mu było niewygodnie, bawiąc się platynowym  łańcuszkiem, który miał na szyi. ­ Wiem ­ Mów dalej. ­  Więc ja i moi kumple byliśmy przy basenie i jeden z nich chciał puknąć swoją dziewczynę.  Powiedziałem im, że mogą użyć kabiny w ogrodzie, ale okazało się. że drzwi były zamknięte.  Poszedłem po klucz do domu i kiedy z nim wyszedłem, nagle, jakby znikąd, stanął przede mną jakiś  facet. To był duży skurwiel, potężny. Miał długie, czarne włosy. Ubrany w skórę... Podeszła kelnerka.  ­ Czym mogę... ­ Później ­ warknął pan X. Gdy znikła naburmuszona, kiwnął głową do Bilły'ega Riddle chwycił szklankę wody pana X  i napił się.  ­ W każdym razie cholernie mnie nastraszył Patrzył, jakby chciał mnie zjeść na lunch. Ale wtedy  kumpel mnie zawołał, denerwując się, gdzie się podziewam z tym kluczem. Facet wymówił moje  imię i wtedy jakby rozpłynął się w powietrzu dokładnie gdy kumpel szedł do nas przez trawnik. ­  Billy potrząsnął głową. ­ Rzecz w tym, że nie wiem, jak on się dostał przez mur. Mój tata  zabezpieczył teren w ubiegłym roku, bo bvła groźba ataku terrorystycznego czy coś w tym stylu.  Ma ponad cztery metry wysokości. Dom też ma sys tem alarmowy. Pan X spojrzał na dłonie Billy ego, które tamten ściskał mocno. ­ Ja... ach, trochę się boję, sensei. ­ Powinieneś się bać. Billy zbladł jeszcze bardziej, gdy jego obawy zostały po­twierdzone. ­ Więc. Billy, chcę teraz wiedzieć: czy coś kiedyś zabiłeś? Billy zmarszczył brwi, zdziwiony nagłą zmianą tematu. ­ O czym pan mówi? ­ No wiesz. Ptak. Wiewiórka. Może kot lub pies? ­ Nie, sensei. ­ Nie? ­ pan X spojrzał mu prosto w oczy. ­ Nie mam czasu dla kłamców, synu. Billy chrząknął głośno.  ­ Tak. Być może. Kiedy byłem młodszy. ­ Jak się wtedy czułeś? Rumieniec piął się po szyi Billy'ego. Rozłożył ręce.  ­ Nic. Nic nie czułem. ­ No. Billy, masz mi zaufać. Jego oczy błysnęły.  ­ W porządku. Być może to lubiłem. ­ Tak? ­ Taaak. ­ Riddle przeciągnął słowo. ­ Dobrze. ­ Pan X podniósł rękę i przywołał kelnerką Nie spieszyła się tym razem. ­ Porozmawiamy 

o tym mężczyźnie nieco później. Najpierw chcę, żebyś opowiedział  o twoim ojcu. ­ Moim ojcu?Czy MOGĘ teraz przyjąć zamówienie? ­ spytała kelnerka urażonym tonem. ­ Co chcesz, Billy? Ja stawiam. Riddle wyrecytował pół menu. Kiedy kelnerka odeszła, pan X go ponaglił.  ­ Twój tata? Billy wzruszył ramionami.  ­ Nie widuję go zbyt często. Ale on jest... zresztą... nieważne. Tatą. Znaczy, kogo to obchodzi. jaki  on jest? ­ Posłuchaj, Billy. ­ Pan X wychylił się do przodu. ­ Wiem, że trzykrotnie uciekłeś z domu, zanim  skończyłeś dwanaście lat. Wiem. że twój ojciec wysłał cię do szkoły z internatem w tej samej  minucie, gdy pochował twoją matkę. I wiem, że kiedy zostałeś wyrzucony z Northfield Mount  Hermon, on wysłał cię do Groton i kiedy wyrzucili cię stamtąd, wysłał cię do akademii wojskowej.  Dla mnie to brzmi, jakby przez ostatnią dekadę próbował się ciebie pozbyć. ­ Jest zajęty. ­ A ty zawsze sprawiałeś kłopoty, nieprawdaż? ­ Być może. ­ Więc chyba mam rację, jeśli powiem, że układ z twoim kochanym tatusiem jest mocno  pokręcony? ­ Pan X czekał. ­ Powiedz mi prawdę. ­ Nienawidzę go, ­ Riddle wyrzucił z siebie. ­  Dlaczego? Billy skrzyżował ręce na piersiach. Jego oczy stały się zimne. ­ Dlaczego go nienawidzisz, synu? ­ Bo oddycha.

ROZDZIAŁ 34 BETH WPATHYWALA SIĘ W OLBRZYMIA, BIAŁĄ PRZESTRZEŃ. BYŁA W JAKIMI ŚNIE Z ZAMGLONYMI  KONTURAMI, KTÓRE SUGEROWAŁY, ŻE TO, CO BYŁO PRZED NIĄ NIE MA KOŃCA.

Z oparów wyłaniała się, jakby podświetlona od tyłu sa motna postać. Skądś wiedziała, że  jest to mężczyzna, ale nie czuła się zagrożona. Czuła, jakby go znała. ­ Ojciec? ­ szepnęła, nie będąc pewna, czy miała na myśli własnego ojca czy Boga. Mężczyzna był wciąż daleko, ale jego ręka podniosła, na powitanie, jakby ją usłyszał, Podeszła do przodu, ale nagle jej usta wypełniły się smakiem, którego nie znała. Dotknęła  warg koniuszkami palców. Kiedy na nie spojrzała, zobaczyła, że są czerwone. Postać opuściła rękę. Jak gdyby mężczyzna wiedział, co oznaczała ta plama. Nagle Beth wpadła z powrotem do swojego ciała. To było jak wystrzał z katapułty i  lądowanie na żwirze. Wszystko ją bolała Krzyknęła. Ponieważ otworzyła usta, poczuła teraz, co miała na palcach. Instynktownie  przełknęła. Zdarzyło się coś cudownego. Jak ponownie nadmucham balonik, jej skóra napełniła się  życiem. Jej zmysły ożyły. Ślepo chwyciła coś twardego. Doczepiła się do źródła smaku. Ghrom poczuł, jak coś wstrząsnęło Beth, jakby została porażona prądem. Nagle uczepiła się  jego szyi i zaczęła pić ssąc mocno. Jej ręce zacisnęły się na jego ramionach, paznokcie wbiły w ciało. Ryknął triumfalnie, kładąc się na łóżku, bv krew płynęła jak najszybciej. Pochylił głowę na  bok, odsłaniając szyję a Beth wpełzła na jego pierś, otulając włosami jego ciało. Odgłos jej ssania i  świadomość, że dawał jej życie, spowodowały monstrualną erekcję. Obejmował ją delikatnie, głaszcząc po rękach Zachęcał by piła więcej i więcej. By wzięła  wszystko, czego potrzebomła Dużo później Beth podniosła głowę. Oblizała usta. Otworzyła oczy. Ghrom patrzył na nią z góry. Na szyi miał otwartą ranę. ­ Boże... co ja ci zrobiłam? ­ Wyciągnęła rękę. by zatamować krew sączącą się z jego żyły. Chwyci jej dłonie i pocałował.  ­ Czy zechcesz, bym był twoim brońcem? ­ Co? ­ Jej umysł nie funkcjonował jeszcze normalnie.  ­ Chcę cię poślubić. Spojrzała na ranę w jego szyi i poczuła, jak zbiera się jej na wymioty. ­ Ja... ­ Ból był  bezwzględny. Zaatakował jak zwierzę. Zamknął ją w ciemnej celi agonii. Jej głowa opadła na  materac. Ghrom wziął ją natychmiast w ramiona. ­ Umieram... ­ jęknęła. ­O nie, moja lilan. Nie umierasz. To przejdzie ­ szepnął. ­ Ale na razie to nie będzie zabawa. Cały jej system trawienny drżał w falach bólu. Przez ten ból ledwo rozpoznawała twarz  Ghroma, który, zaniepokojony, wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Wziął jej dłoń w  swoją i ścisnął, gdy nadeszła kolejna fala bólu. Pociemniało jej przed oczami. Rozjaśniło się na moment i znowu pociemniało. Pot ściekał z jej ciała, mocząc pościel. Beth zacisnęła zęby i wygięła plecy. Przewracała się z  boku na bok, próbując uciec. Nie wiedziała, jak długo to trwało. Godziny. Dni. Ghrom cały czas był przy niej.

Odetchnął dopiero po trzeciej nad ranem. W końcu znieruchomiała. Ale nie była martwa. Po prostu spokojna. Znosiła ból bez jęków i płaczu. Nawet on błagał o szybkie zakończenie swojej przemiany. Beth coś wymamrotała. ­Co, moja lilan? — Zbliżył głowę do jej ust ­ Prysznic. ­ Jasne. ­ Poszedł odkręcić wodę i wrócił po nią, wziął ją delikatnie na ręce i zaniósł do łazienki.  Nie mogła stać więc posadził ją na marmurowym blacie, rozebrał i znów wziął na ręce. Wszedł pod wodę, osłaniając jej ciało plecami. Chciał sprawdzić, czy zmiana temperatury i  wilgotności nie była dla niej nieprzyjemna. Kiedy nie zaprotestowała, pozwolił, by woda najpierw  spływała po jej stopach. Stopniowo wprowadził ją pod prysznic. Wyglądało na to, że Beth jest zadowolona, wystawiła twarz pod strumień wody, rozchyliła  usta. Zobaczył jej kły i wydały mu się piękne. Lśniące, białe. Ostre i spiczaste. Pamiętał uczucie,  gdy pozwolił jej pić. Ghrom przyciągnął ją do siebie na chwilę i przytulił. Opuścił jej stopy na ziemię i  przytrzymując ciało jedną ręką, drugą nabrał trochę szamponu i rozprowadził na jej włosach.  Spłukał. Delikatnie ją namydlił, masując skórę najlepiej jak potrafił, wciąż ją trzymając, i w końcu  dokładnie opłukał. Biorąc ją znowu na ręce, zakręcił wodę i sięgnął po ręcznik. Owinął ją i posadził na blacie,  opierając o ścianę i lustro. Ostrożnie wytarł wodę z włosów, twarzy, szyi i rąk Na końcu stopy,  łydki i kolana. Jej skóra przez jakiś czas będzie nadwrażliwa. Tak jak jej wzrok i słuch. Podczas przemiany wypatrywał na jej ciele zmian, ale niczego jeszcze nie zauważył. Była  tego samego wzrostu, co wcześniej. Gdy ją przytulał, była taka jak zawsze. Zastanawiał się, czy  będzie w stanie wychodzić podczas dnia. −  Dziękuję — szepnęła. Pocałował ją i zaniósł na kanapę. Potem zdjął z łóżka zmoczoną pościel. Sporo się z tym  namęczył. Trudno mu było znaleźć zapasową pościel i poprawnie ją założyć. Gdy skończył,  przeniósł ją na łóżko, na świeżą, atłasową pościel. Jej głębokie westchnienie było najlepszym komplementem, jaki kiedykolwiek usłyszał. Ghrom klęknął przy brzegu łóżka, nagle świadomy, że jego skórzane spodnie i buty były całe  przemoczone.  ­Tak­ szepnęła. Pocałował jej czoło. ­ Co „tak”, moja lilian. ­ Poślubię cię.

ROZDZIAŁ 35 BUTCH OKRĄŻYŁ SALON DOOKOŁA I ZATRZYMAŁ się PRZY KOMINKU. Spojrzał na drewno w palenisku.  Wyobraził sobie, jak musi tu być przyjemnie zimą. Jak miło byłoby siedzieć na tych jedwabnych  kanapach i patrzeć na migoczące płomienie. A lokaj podawałby ci grzane wino czy coś w tym stylu.  Co, u diabła, ta banda zbirów robiła w takim miejscu? Z holu dobiegły go głosy mężczyzn. Byli w  jadalni już kilka godzin, cały czas gadając. Przynajmniej ich wybór muzyki do posiłku był  odpowiedni. W domu słychać było teraz mocny rap: 2Pac. Jay Z, D­12. Czasami przez muzykę  przebijały się salwy śmiechu. Śmiech i hałas brzmiały jak typowe przechwałki macho. Po raz tysięczny spojrzał na drzwi. Kiedy mężczyźni wepchnęli go do salonu i udali się do  jadalni, a było to parę godzin temu, jego pierwszą myślą była ucieczka, nawet gdyby musiał rozwalić  krzesłem okno. Zadzwoniłby do Josego i sprowadził im na głowę całą komendę. Ale zanim mógł wprowadzić swój zamysł w życie, usłyszał głos. ­ Mam nadzieję, że zdecydujesz się uciec. Butch odwrócił się błyskawicznie, instynktownie pochylając. Ogolony na łyso i pokryty  bliznami bandzior K był tuż obok niego, chociaż nie słyszał, jak facet się zbliżył ­ No, dalej. ­ Dziwaczne czarne oczy wpatrywały w Butcha z wielką intensywnością. ­ Rozwal te  drzwi. Biegnij, ile sił w nogach. Biegnij szybko i sprytnie, wołaj o pomoc Tylko wiedz, że cię  dopadnę. Jak karawan pogrzebowy. ­ Zbihr, zostaw go. ­ Facet z burzą włosów wetknął głowę do pokoju. ­ Ghrom chce tego człowieka  żywego. Na razie. Pokryty bliznami mężczyzna rzucił Butchowi ostatnie spojrzenie. ­ Spróbuj, spróbuj.  Wolałbym raczej zapolować na ciebie niż zjeść z nimi obiad. Potem wyszedł. Nie zważając na groźbę, Butch sprawdził dom na tyle, na ile było to możliwe. Nie widział  nigdzie żadnego telefonu i sądząc po panelu systemu alarmowego, który zauważył na zewnątrz,  wszystkie okna i drzwi w domu były zabezpieczone tak, że nawet najmniejszy dźwięk uruchomiłby  alarm. Dyskretne wymknięcie się nie wchodziło w rachubę. Nie chciał też zostawiać Beth. Boże, jeżeli ona umarła... Butch wciągnął głośno powietrze. Zmarszczył brwi. Co to było, do diabła? Zapach tropików. Poczuł ocean. Odwrócił się. W drzwiach stała oszałamiająco piękna kobieta. Pojawiła się znienacka jak duch. Elegancka,  ubrana w lśniącą suknię, jej przepiękne blond włosy spływały falami aż do bioder. Jej twarz była  całkowitą doskonałością, a oczy miały bladoniebieski kolor morskiej trawy. Zrobiła krok wstecz, jakby w strachu przed nim. ­ Nie ­ powiedział, rzucając się naprzód, mając na mysli mężczyzn w jadalni. ­ Nie idź tam. Rozejrzała się wokoło, jak gdyby chciała wezwać pomoc. ­ Nie zrobię ci krzywdy ­ powiedział szybko. ­ Skąd mogę to wiedzieć? Miała jakiś subtelny akcent. Jak oni wszyscy. Może rosyjski? Wyciągnął przed siebie  dłonie, by pokazać, że nie miał broni. ­ Jestem policjantem. — No dobra, to już nie była do końca prawda, ale chciał ją uspokoić. Podniosła nieco brzeg sukni, jakby miała zaraz wybiec. Cholera, nie powinien używać tego  słowa. Jeżeli była z jednym z tamtych, to teraz jeszcze szybciej zniknie, gdy przedstawił się jako 

stróż prawa. ­ Jestem tu nieoficjalnie ­ powiedział. ­ Nie mam broni. Nagle opuściła suknię i wyprostowała  ramiona, jakby zbierając w sobie odwagę. Podeszła trochę bliżej, poruszając się płynnie i z wielkim  wdziękiem. Butch nie odzywał się i starał się wyglądać na niższego niż był, mniej groźnego. ­ On zwykle nie pozwala takim jak ty być w pobliżu ­ powiedziała. Tak, mógł się domyślać, że policjanci nie spędzali za dużo czasu w tym domu. ­ Czekam na... przyjaciela. Przechyliła na bok głowę. Gdy podeszła bliżej, jej piękno prawie go oślepiło. Jej twarz była  jak wyjęła z żurnala, jej wysokie, smukłe ciało jakby zeszło prosto z pokazu mody. I te perfumy,  których używała. Czuł je w nosie, a stamtąd zapach płynął wprost do jego mózgu. Pachniała tak  wspaniale, że miał łzy w oczach. „Ona nie może być prawdziwa ­ pomyślał. ­ Tak czysta. Tak nieskazitelna". Czuł, że powinien umyć zęby i ogolić się, zanim powie do niej choćby Jedno słowo. Co ona, do diabła, robiła z tymi bandziorami? Serce Butcha ścisnęło się na myśl, jak przydatna m być dla nich. Dobry Boże. Za godzinę z  taką kobietą ma i brać grube tysiące. Nic dziwnego, że dom był tak dobrze zabezpieczony Marissa była ostrożna, zwłaszcza że ten człowiek był bardzo wysoki. Słyszała o nich  okropne historie. Jak nienawidzili wampirów. Jak polowali na jej gatunek. Ale ten bardzo się starał, by jej nie przestraszyć. Nie ruszał się i ledwie oddychał. Jedynie na  nią patrzył. Było to nieco denerwujące, choć przecież była przyzwyczajona do męskich spojrzeń. Jego  brązowe oczy błyszczały w surowej twarzy, niczego nie pomijając i wchłaniając ją w całości. Był silny. Silny i... smutny. ­ Jak masz na imię? ­ spytał cicho. Miał ładny głos. Głęboki i niski. Chropawy, jak gdyby był stale lekko zachrypnięty. Była bardzo blisko niego. Dzieliły ich niecałe dwa metry, więc się zatrzymała. ­ Marissa. Mam na imię Marissa. ­ Butch. ­ Dotknął swojej szerokiej klatki piersiowej. ­ Znaczy... Brian 0'Neal. Nazywają mnie  Butch. Wyciągnął rękę, cofając ją zaraz, wytarł dłoń o spodnie i znowu ją zaoferował. Dotknięcie go to byłoby już zbyt wiele, cofnęła się o krok. Wolno opuścił rękę i nie zdawał się zaskoczony, że odrzuciła jego gest. Wciąż się w nią wpatrywał. ­ Czemu tak patrzysz? ­ Podniosła ręce do dekoltu sukni, zasłaniając się. Rumieniec oblał jego szyję i policzki.  ­ Przepraszam. Jesteś pewnie chora na samą myśl o ciągle gapiących się na ciebie facetach. Marissa potrząsnęła głową.  ­ Żadni mężczyźni na mnie nie patrzą. ­ Trudno mi w to uwierzyć. To była prawda. Wszyscy byli przerażeni tym, co mógłby zrobić Ghrom. Boże, gdyby ci  inni tylko wiedzieli, jak bardzo była niechciana. ­ Ponieważ... ­ Głos człowieka zamarł na moment. ­ Kurczę, jesteś tak niesamowicie... piękna. ­  Chrząknął głośno, jakby chciał zatrzeć te słowa. Pochyliła głowę, przyglądając mu się. Było coś w tonie jego głosu, czego nie mogła  rozszyfrować. Coś bolesnego. Sięgnął ręką do swoich gęstych, ciemnych włosów.  ­ Już się zamykam. Zanim sprawię, że poczujesz się jeszcze bardziej zakłopotana. Jego oczy wciąż wpatrywały się w jej twarz. „Ma naprawdę ładne oczy ­ pomyślała. ­ Takie ciepłe". I gdy tak na nią patrzył, miały w 

sobie jakąś samotność i tęsknotę. Jak gdyby nie mógł dostać tego, co chce. Rozumiała to doskonale. Człowiek roześmiał się.  ­ I spróbuję się nie gapić, dobrze? I Wsadził ręce w kieszenie spodni i spojrzał na podłogę. ­ Popatrz  na mnie. już się nie gapię. Wcale a wcale. Hej, jaki śliczny dywan. Zauważyłaś to wcześniej? Marissa uśmiechnęła się pod nosem i zrobiła mały krok w jego stronę. ­ Myślę, że lubię sposób, w jaki na mnie patrzysz. Jego brązowe oczy natychmiast ponownie skupiły się na jej twarzy. ­ Po prostu nie jestem do tego przyzwyczajona ­ wyjaśniła. ­ Jej ręka powędrowała w kierunku szyi,  ale opuściła ją. ­ Jednak nie możesz być prawdziwa. ­ Dlaczego nie? ­ Po prostu nie możesz. Roześmiała się lekko.  ­ Jednak jestem. Znowu chrząknął i uśmiechnął się zawadiacko, przerazisz się, jeżeli cię poproszę, żebyś to  udowodniła? ­ Jak? ­ Mogę dotknąć twoich włosów? Jej pierwszą myślą było, żeby znowu się cofnąć. Ale właściwie czemu? Nie była związana z  żadnym samcem. Jeżeli ten człowiek chciał jej dotknąć, to dlaczego miałaby mu tego zabronić? Zwłaszcza że właściwie chciała, by to zrobił. Opuściła głowę na dół, tak że kilka kosmyków opadło do przodu. Pomyślała, żeby podać mu  jeden z nich. Ale nie. Pozwoli mu podejść bliżej. I człowiek podszedł. Jego ręka była duża, wstrzymała oddech, gdy ją wyciągnął w jej kierunku, ale on nie  chwycił zwisającego najbliżej kosmyka, lecz sięgnął po pasmo włosów leżące na jej ramieniu. Poczuła gorąco na skórze, jak gdyby dotknął jej zapaloną zapałką. Uczucie to powędrowało  błyskawicznie wzdłuż jej ciała, jak gdyby dostała nagłej gorączki. Co to było? Palec człowieka przesunął jej włosy na bok i wtedy jego cała dłoń dotknęła jej ramienia.  Dłoń była ciepła. Masywna. Silna. Podniosła na niego oczy. ­ Nie mogę oddychać ­ szepnęła. Butch omal się nie przewrócił. „Dobry Boże" ­ pomyślał. Ona go pragnęła. ­ Jej niewinne zdumienie po jego dotknięciu było przyjemniejsze niż najlepszy seks, jaki  kiedykolwiek mial. Jego ciało doznało wstrząsu. Natychmiastowa erekcja domagała się upustu emocji. „To nic może być prawdziwe ­ pomyślał. ­ Ona musi grać". Nikt, kto wygląda tak jak ona i  spędza czas z tymi zbirami nie może nie znać wszystkich możliwych sztuczek. I większość z nich  poznała zapewne, leżąc na plecach. Patrzył, jak niepewnie wciąga powietrze. Zwilża wargi. Końcówka  jej języka była różowa. SŁODKI JEZU. Mogła być tylko fantastyczną aktorką. Mogła być najlepsza dziwką, jaką kiedykolwiek  widział. Ale gdy tak na niego patrzyła, miała go całkowicie w garści. Kupował to, co ona  sprzedawała, jakby nie było jutra. Poprowadził swój palec po jej szyi. Jej skóra była niezwykle miękka, tak blada, że obawiał  się, iż zostawi ślad, tylko jej dotykając. ­ Mieszkasz tu? ­ spytał. Potrząsnęła głową. 

­ Mieszkam z moim bratem. Poczuł ulgę.  ­ To dobrze. Lekko dotknął jej policzka. Spojrzał na usta. Jak ona by smakowała?" Opuścił wzrok na jej dekolt. Suknia pięknie leżała na jej pełnych piersiach. ­ Patrzysz na mnie, jakbyś był spragniony ­ powiedziała drżącym głosem. Och, Boże. Trafiła w dziesiątkę. Był wysuszony. ­ Tylko że ja myślałam, że ludzie się nie karmią? Butch zmarszczył brwi. Miała dziwny sposób  mówienia, ale z drugiej strony to wyraźnie nie był jej język ojczysty. Jego palce przesunęły się do jej ust. Zawahał się, rozważając, czy się nie cofnie, gdy ich  dotknie. „To prawdopodobne" ­ pomyślał, tylko po to, żeby przedłużyć grę. ­ Twoje imię ­ powiedziała ­ to Butch? Kiwnął głową. ­ Czego jesteś spragniony, Butch? ­ Szepnęła. Zachwiał się, jakby grunt usuwał mu się spod nóg ­ Butch? Czy coś cię zabolało? ­Tak. Jeśli tylko uznamy wzbierającą żądzę za ból, to jasne, że tak" ­ pomyślał.

ROZDZIAŁ 36 GHROM WYSZEDŁ Z ŁÓŻKA I ZAŁOŻYŁ świeży zestaw skór i czarną koszulkę. Beth spała zdrowo,  leżąc na boku. Kiedyś szedł, by ją pocałować, poruszyła się. ­ Idę na górę ­ powiedział, głaszcząc jej policzek.  Ale nie opuszczam domu. Kiwnęła głową, musnęła ustami jego dłoń i zapadła z powrotem w uzdrawiający sen,  którego tak bardzo potrzebowała. Ghrom założył swoje ciemne okulary, zamknął za sobą drzwi i wszedł po schodach.  Wiedział, że na twarzy miał głupi, zadowolony, szeroki uśmiech i że jego bracia będą mieli z niego  niezły ubaw. Ale czemu, do diabła, miało go to obchodzić? Będzie miał prawdziwą krwiczkę. Będzie w  prawdziwym związku. A oni mogą pocałować go gdzieś. Odsunął obraz, po czym wszedł do  salonu. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Marissa była w długiej, kremowej sukni. Przed nią stał  gliniarz, głaszcząc ją po twarzy, najwyraźniej pod wrażeniem. Dookoła nich w powietrzu unosił się  cudowny zapach pożądania. I wtedy do pokoju wpadł Rankohr ze sztyletem w dłoni. Najwyraźniej zamierzał zabić człowieka,  który śmiał do tknąć krwiczki Ghroma. ­ Zabieraj swoje łapy... Ghrom skoczył do przodu.  ­ Rankohr! Stój! Brat zatrzymał się tuż przed zszokowanym Butchem i Marissą. Rankor uśmiechnął się i rzucił sztylet Ghromowi.  ­ Proszę bardzo, mój panie. On zasługuje na śmierć, ponieważ jej dotknął, ale czy możemy się z  nim najpierw trochę pobawić? GHROM chwycił nóż.  ­ Wrócić do stołu, Hollywood. ­ Ej no, daj spokój. Wiesz, że fajnie jest mieć widownię. GHROM skrzywił się. ­ Tylko ty to lubisz, bracie. Teraz nas zostaw. ­ Oddał mu sztylet, a Rankohr, wychodząc, włożył GO  do kabury. ­ Cholera, Ghrom, potrafisz czasem spieprzyć zabawę, wiesz? Ghrom spojrzał na Marissę i policjanta. Podobało mu się, że ten człowiek zasłonił ją swoim  ciałem. Być może ten facet był kimś więcej, niż tylko dobrym przeciwnikiem. Butch patrzył groźnie na podejrzanego, wysuwając do przodu ręce, jakby starał się w ten  sposób odgrodzić Marissę. Ona nie chciała za nim zostać. Wyszła zza jego pleców i stanęła z  przodu. Jakby go chroniła? Chwycił jej delikatną rękę, ale cofnęła ją. Gdy czarnowłosy morderca podszedł do nich,  zwróciła się do niego ostrym tonem i zaczęli rozmawiać w języku, którego Butch nie rozpoznał.  Najwyraźniej mocno się denerwowała. Mężczyzna kiwał często głową, a Marissa uspokajała się  coraz bardziej. I wtedy mężczyzna położył rękę na jej ramieniu, po czym odwrócił głowę, by popatrzeć na  Butcha. Dobry Boże, facet miał z boku szyi świeżą ranę, jakby coś wyrwało mu kawał ciała. Mężczyzna przemówił. Odpowiedź Marissy była niezdecydowana, ale po chwili powtórzyła  to silniejszym tonem. ­ Więc niech tak się stanie ­ powiedział ten łajdak, uśmiechając się pod nosem. Marissa przesunęła się tak, że teraz stali z Butchem obok siebie. Spojrzała na niego i  zarumieniła się. Coś zostało postanowione. Tylko co? Mężczyzna szybkim ruchem chwycił Butcha  za gardło.

Marissa wrzasnęła.  ­ Ghrom! „Cholera, tylko znowu nie to" ­ pomyślał Butch, zmagając się z uściskiem. ­ Ona wydaje się tobą zaintrygowana ­ powiedział morderca prosto do ucha Butcha. ­ Więc pozwolę  ci oddychać. Ale jeśli ją zranisz, to obedrę cię ze skóry. Marissa mówiła szybko w tym obcym języku, bez wątpienia go przeklinając. - Rozumiemy się? Butch skierował wzrok wprost na jego okulary.  ­ Z mojej strony nic jej nie grozi. ­ I tak trzymać. -Ty to jednak inna kwestia. Mężczyzna go puścił. Wygładził koszulę Butcha. Uśmiechnął się. Butch zmarszczył brwi. „Cholera, gość ma coś nie tak z zębami" ­ pomyślał. ­ Gdzie jest Beth? ­ spytał Butch stanowczym tonem. ­ Jest bezpieczna. I zdrowa. ­ Chyba nie dzięki tobie. ­ Jedynie dzięki mnie. ­ No to masz jakiś popieprzony sposób definiowania tych słów. Chcę ją zobaczyć. ­ Później. I tylko pod warunkiem, że sama będzie chciała cię widzieć. Gniew Butcha wybuchnął na nowo i sukinsyn jakby poczuł jego przypływ w swoim ciele. ­ Uważaj, gliniarzu. Teraz jesteś w moim świecie. „Tak, pieprz się, gościu". Butch miał właśnie otworzyć usta, gdy poczuł, jak coś chwyciło jego rękę. Spojrzał w dół.  W oczach Marissy widać było lęk. ­ Butch, proszę ­ szepnęła. ­ Nie rób tego. ­ Bądź grzeczny i zostań z nią ­ powiedział mężczyzna miękkim głosem, patrząc na Marissę. ­ Ona,  jak mi się zdaje, jest uszczęśliwiona twoim towarzystwem i zasługuje na duży zastrzyk szczęścia. O  Beth porozmawiamy później. Pan X odwiózł Billy'ego do jego posiadłości. Mieli za sobą kilka godzin rozmów i jazdy po  mieście. Jego przeszłość była doskonała, i to nie tylko z powodu przemocy, którą stosował wobec innych.  Jego ojciec był dokładnie takim męskim wzorcem, jakie pan X lubił. Kompletny szajbus z  kompleksem Boga. Facet był dawnym graczem NFL, dużym, agresywnym i ambitnym, który  gnębił Billy'ego od urodzenia. Nic, co jego syn kiedykolwiek zrobił, nie było wystarczająco dobre. Ulubioną historią pana  X była opowieść o śmierci matki chłopca. Pewnego popołudnia kobieta wpadła do basenu po  wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu i Billy znalazł ją pływającą twarzą w dół. Wyłowił ją z wody i  usiłował reanimować, zanim zadzwonił po karetkę. W szpitalu, gdy odwożono ciało do kostnicy z  dyndającą na palcu metką, wybitny senator wielkiego stanu Nowy Jork zasugerował, że to jego syn  ją zabił. Najwyraźniej Billy powinien wiedzieć, że należy wezwać karetkę, zanim zacznie się bawić  w sanitariusza. Pan X nie kwestionował oskarżenia o matkobójstwo. Tyle ze chłopak przeszedł szkolenie  ratownika i faktycznie próbował uratować tę kobietę. ­ Nienawidzę tego domu ­ mruknął Billy, wpatrując się w pięknie podświetlone cegły, kolumny i  okiennice. ­ Niedobrze, że jesteś na tych wszystkich listach oczekiwania do różnych szkół. Gdybyś był w  college'u, nie miałbyś tych zmartwień. ­ Tak, może bym się i dostał tu czy tam, ale ojciec kazał mi złożyć papiery tylko do tych  najlepszych.

­ To co teraz zrobisz? Billy wzruszył ramionami.  ­ On chce, żebym się wyprowadził. Znalazł pracę. Problem tylko... Nie wiem, dokąd pójść. Powiedz mi coś, Billy. Masz dziewczynę? Uśmiechnął się kącikiem ust.  ­ Mam kilka Tak, pan X mógł sobie wyobrazić, że to prawda biorąc pod uwagę, że chłopak był  przystojny. - Ktoś specjalny?  Billy zmrużył oczy. ­ Śmiało, synu, nie ma takiej rzeczy, o której nie mógłbyś mi powiedzieć. ­ Wolę takie, które trudniej zdobyć. ­ Chrząknął. Właściwie to lubię, gdy próbują uciekać. - A ty lubisz je łapać? -Lubię je brać. Wie pan, o czym mówię? Pan X kiwnął głową, myśląc, że to jeszcze jeden plus na korzyść Riddle'a. Żadnych więzi  rodzinnych. Żadnych więzi z dziewczyną. A jego zaburzenia seksualne zostaną usunięte podczas  ceremonii inicjacyjnej. Billy chwycił za klamkę. ­ W każdym razie dzięki, sensei. To było naprawdę świetne. ­Billy. Riddle zatrzymał się, spoglądając wyczekująco.  ­ Tak, sensei? -A co byś powiedział na pracę dla mnie? Oczy Riddle'a rozbłysły.  ­ Znaczy... w Akademii? -W pewnym sensie. Pozwól, że opowiem ci nieco o tym, co byś robił, a potem to sobie spokojnie  przemyślisz.

ROZDZIAŁ 37 BETH PRZEWRÓCIŁA SIĘ NA BOK, szukając Ghroma, ale po chwili przypomniała sobie, że poszedł  na górę. Uniosła się nieco, spięta i przygotowana na powrót bólu. Jednak po chwili, kiedy nic się  nie wydarzyło, postanowiła wstać. Spojrzała swoje nagie ciało. Wszystko wydawało się takie samo.  Wykonała parę figur tanecznych. To też działało. Tyle że nie widziała zbyt dobrze. Weszła do łazienki i zdjęła szkła kontaktowe. Teraz widziała doskonale. „Dobrze, przynajmniej jest jedna korzyść".  0 cholera. Kły. Ona miała kły. Pochyliła się w stronę lustra i postukała w nie lekko. „Nie będzie łatwo przyzwyczaić się do  jedzenia z tymi maleństwami" ­ pomyślała. Podniosła ręce do twarzy, zagięła dłonie w szpony i syknęła. Spoko. Halloween będzie od teraz prawdziwym odlotem. Rozczesała włosy, założyła szlafrok  Ghroma i wyszła na schody. Kiedy dotarła na górę, zauważyła, że nie ma śladu zadyszki. Teraz pewnie jej ćwiczenia będą trwały tylko chwilę. Gdy przeszła przez obraz, zauważyła  Butcha siedzącego obok zjawiskowej blondynki. W oddali słychać było męskie głosy i ciężką  muzykę. Butch podniósł wzrok. ­ Beth! ­ Podbiegł i przytulił ją w niedźwiedzim uścisku. ­ Dobrze się czujesz? - Świetnie, naprawdę świetnie. ­ Co było zdumiewające, biorąc pod uwagę, jak czuła się jeszcze  niedawno. Butch odchylił się, wziął jej twarz w swoje dłonie i spojrzał głęboko w oczy. Zmarszczył  brwi.  ­ Nie wyglądasz na naćpaną. - Dlaczego miałabym być? Potrząsnął smutno głową.  ­ Nie ukrywaj tego przede mną. Ja cię tu przyniosłem, pamiętasz? -Pójdę już ­ powiedziała blondynka, podnosząc się. Butch natychmiast się do niej odwrócił. ­ Nie,  nie odchodź. Podszedł z powrotem do kanapy. Gdy spojrzał na siedzącą kobietę, Beth pomyślała, że  nigdy wcześniej nie widziała u niego takiego wyrazu twarzy. Był ewidentnie oczarowany. ­ Marisso, chcę, żebyś poznała moją przyjaciółkę. ­ Mocno podkreślił to słowo. ­ Beth Randall. Beth,  to jest Marissa Beth podniosła rękę.  ­ Cześć. Blondynka wpatrywała się w nią, analizując ją od stóp do głowy. - Jesteś kobietą Ghroma ­ powiedziała Marissa, najwyraźniej pod wrażeniem. Jak gdyby Beth  dokonała czegoś bohaterskiego. ­ Tą, której pragnie. Beth poczuła, że się czerwieni.  ­ Tak. Myślę, że jestem, Zapanowała cisza. Butch przyglądał się im obu, marszcząc brwi i próbując zrozumieć, co się  dzieje. Tak. Beth też nie wiedziała, o co chodzi.  ­ Wiesz, gdzie jest Ghrom? ­ spytała. Butch ściągnął brwi, jak gdyby nie chciał słyszeć imienia mężczyzny.  ­ Jest w jadalni. -Dzięki. ­ Słuchaj Beth, musimy... -Nigdzie nie idę.

Butch wciągnął powietrze i wypuścił je głośno.  ­ Spodziewałem się, że to powiesz. ­ Spojrzał na blondynkę. ­ Ale gdybyś mnie potrzebowała to...  będę tutaj. Uśmiechnęła się do siebie, gdy Butch usiadł obok kobiety. Gdy weszła do holu, usłyszała wyraźniej rozmowy i głośny rap. - To co zrobiłeś z reduktorem? ­ powiedział męski głos. ­ Przypaliłem mu papierosa obrzynem – odpowiedział inny. - Gość nie zszedł na śniadanie, czujesz? Głośny wybuch śmiechu i hałas, jakby uderzenia pięściami o blat stołu. Beth otuliła się szczelniej szlafrokiem. Pewnie byłoby bardziej elegancko, gdyby przyszła  ubrana, ale nie chciała czekać na Ghroma. Weszła do środka. W chwili, kiedy pojawiła się w drzwiach, rozmowy ucichły. Głowy obecnych odwróciły się  i wszystkie oczy skierowały na nią. Ciężki rap wypełnił przestrzeń mocnym rytmem i  bezkompomisowymi tekstami. Mój Boże. Nigdy wcześniej nie widziała tylu wielkich facetów ubranych w skóry. Zrobiła krok do tyłu, ale w tym samym momencie Ghrom zerwał się od stołu. Podszedł do niej;  miał poważNĄ minę. Z pewnością przerwała jakąś męską, rytualną nasiadówkę. Próbowała wymyślić, co powinna mu powiedzieć. On pewnie będzie chciał odegrać przed  swoimi kumplami jakiegoś twardziela w stylu „ja to jestem spoko gościu, a to tylko laska". Ghrom przytulił ją mocno, zanurzając twarz w jej włosy. ­ Moja lilan ­ szepnął jej do ucha.  Jego ręce masowały jej plecy. ­ Moja piękna lilan. ­ Odchylił się i pocałował ją w usta, ciągle czule  uśmiechając się i gładząc jej włosy. Beth uśmiechnęła się także. Najwyraźniej jej mężczyzna nie miał problemu z publicznym  okazywaniem swoich uczuć. Dobrze wiedzieć. Przechyliła głowę, spoglądając zza jego ramienia. Stali tak na widoku wszystkich obecnych.  Faceci gapili się na nich z otwartymi ustami. Powstrzymywała się przed wybuchem śmiechu. Widok mężczyzn, którzy wyglądali jak  recydywiści, siedzących dookoła stołu zastawionego porcelaną, był sam w sobie irracjonalny. Ale  to, że byli tak zdumieni, wydawało się zupełnie absurdalne. ­ Chcesz mnie przedstawić? ­ spytała, skinąwszy głową w kierunku grupy. Ghrom objął ją ramieniem, tuląc do siebie. ­ To jest Bractwo Czarnego Sztyletu. Moi wojowni Moi bracia. ­ Skinął głową na  najprzystojniejszego. ­ Rankohra już znasz. Tohra również. Ten z kozią bródką i czapeczką Soxów  to Vrhedny. Tamten trzpiot to Furiath. ­ Głos Ghroma zmienił się niemal w warczenie. ­ A Zbihr  już sam się przedstawił. Dwóch, z którymi spędziła trochę czasu, uśmiechnęło się do niej. Pozostali skinęli głowami,  z wyjątkiem tego pokrytego bliznami. On tylko patrzył. „Ten facet miał bliźniaka" ­ przypomniała sobie. Ale musiałaby się mocno zastanowić, który  z nich był jego prawdziwym bratem. Chociaż... ten z tymi niesamowitymi włosami i fantastycznie żółtymi oczami był trochę  podobny. ­ Panowie ­ powiedział Ghrom ­ to jest Beth. I wtedy przeszedł na ten język, którego nie rozumiała.  Kiedy skończył, wszyscy głośno westchnęli. Spojrzał na nią, uśmiechając się. ­ Potrzebujesz  czegoś? Jesteś głodna, lilan? Położyła sobie rękę na brzuchu, ­ Wiesz co, jestem. Mam najprawdziwszą ochotę na bekon i  czekoladę. Nie wiem, skąd. ­ Podam ci. Usiądź. ­ Wskazał na swoje krzesło i wyszedł przez uchylone drzwi. Przyjrzała się  mężczyznom. Super. Oto siedziała goła, odziana jedynie w szlafrok, sama z całą ekipą wampirów.  Udawanie nonszalancji było niemożliwe, więc ruszyła po prostu na miejsce Ghroma. Nie doszła 

zbyt daleko. Mężczyźni wstali JAK jeden MĄŻ przy AKOMPANIAMENCIE odsuwanych krzeseł. I zaczęli zbliżać się  do niej. Spojrzała na twarze dwóch, których znała, ale ich poważne miny nie wyglądały zachęcająco.  I wtedy wszyscy wyjęli noże. Z metalicznym świstem pojawiło się pięć czarnych sztyletów. Cofnęła się w popłochu,  trzymając ręce przed sobą. Oparła się o ścianę, właśnie miała wołać Ghroma, kiedy mężczyźni  uklękli przed nią. Jednym ruchem, jakby specjalnie przygotowanym, wbili sztylety w podłogę u jej  stóp i pochylili głowy. Dźwięk wbijanej w drewno stali zdawał się zarówno przysięgą, jak i  okrzykiem bojowym. Rękojeści sztyletów wibrowały. W pokoju wciąż dudnił rap. Zdawali się czekać na jakąś jej odpowiedź. ­ Mhm. Dziękuję wam ­ wydusiła. Mężczyźni podnieśli głowy. Na ich surowych twarzach malował się głęboki szacunek. I wtedy do pokoju wszedł Ghrom, ściskając w ręce butelkę sosu. ­ Bekon w drodze. ­ Uśmiechnął się. ­ Hej, oni cię lubią. ­ Dzięki Bogu za to i szepnęła, spoglądając na sztylety.

ROZDZIAŁ 38 MARISSA UŚMIECHNĘŁA się. Im dłużej przebywała obok tego człowieka, tym wydawał się jej  przystojniejszy. -Więc twoją pracą jest ochranianie swojego gatunku. To dobrze. Przysunął się do niej na kanapie.  ­ Właściwie nie wiem, co teraz będę robić. Chyba aktualnie poszukuję nowego zajęcia. Dzwonienie zegara sprawiło, iż zaczęła się zastanawiać, jak dużo czasu spędzili razem. I  kiedy wzejdzie słońce.  ­ Która godzina? - Tuż po czwartej rano. - Muszę już iść. ­ Kiedy będę mógł znowu cię zobaczyć? Marissa wstała.  ­ Nie wiem. ­ Może zjemy razem obiad? ­ Skoczył na równe nogi. ­ Lunch? Co robisz jutro? Musiała się roześmiać.  ­ Nie wiem. | Nigdy wcześniej nikt jej tak nie nagabywał. To było miłe. ­ Cholera ­ mruknął. ­ Spieprzę sprawę tak naciskając prawda? ­ Oparł ręce na biodrach i spojrzał  na dywan, jak by był sobą zniesmaczony. Podeszła do niego i Butch od razu uniósł głowę. -Teraz ja cię dotknę ­ powiedziała miękko. ­ Zanim pójdę. Jego oczy zapłonęły. -Mogę? Butch? ­ Gdziekolwiek. ­ Oddychał głęboko. Podniosła rękę, myśląc, że położy ją tylko na jego ramieniu.  Ale zafascynowały ją jego wargi. Obserwowała je w ruchu, gdy mówił i zastanawiała się, jak muszą  smakować. ­ Twoje usta ­ powiedziała ­ są takie... - Jakie? ­ spytał chrapliwym głosem. - Śliczne. ­ Położyła koniuszek palca na jego dolnej wardze. Jego westchnienie objęło jej dłoń  chłodnym powiewem, ale gdy wypuścił oddech, ten był już ciepły i wilgotny. - Jesteś miękki ­ stwierdziła, wodząc palcem w górę i w dół. Zamknął oczy. Jego ciało wydzielało niezwykle upajający zapach. Pochwyciła tę woń w pierwszym  momencie, gdy go zobaczyła, ale teraz przesycała powietrze w pomieszczeniu. Ciekawe. Włożyła palec do jego ust. Jego oczy natychmiast się otworzyły. Dotknęła jego przednich zębów. Zdziwił ją brak kłów. Gdy wsunęła palec głębiej, było  gładko, mokro, ciepło. Powoli jego wargi zamknęły się. Jego język oplótł dookoła koniuszek palca. Ciało Marissy przeszedł dreszcz. ­ Och...  Poczuła, jak stwardniały jej sutki i coś się zaczęło dziać miedzy nogami. Czuła potrzebę.  Głód. - Chcę... ­ Nie wiedziała, co ma dalej powiedzieć. Przykrył jej rękę swoją i cofnął głowę, ssąc cały  palec, dopóki nie wysunął się z jego ust. Ze wzrokiem utkwioNYM w jej oczach odwrócił jej dłoń  wewnętrzną stroną do góry, polizał środek językiem i przycisnął usta do jej skóry. Pochyliła się w jego stronę. - Czego pragniesz? ­ spytał półgłosem. ­ Powiedz mi, kochanie. Powiedz mi, czego pragniesz. ­ Ja... nie wiem. Nigdy wcześniej tego nie czułam. ­ Jej odpowiedź zdawała się złamać zaklęcie. 

Jego twarz pociemniała i opuścił jej rękę. Przeklął pod nosem, odsuwając się nieco. Marissa była  zaskoczona jego reakcją. ­ Sprawiłam ci przykrość? ­ Bóg wiedział, że była dobra w kontaktach z  samcami. - Przykrość? Nie, świetnie ci idzie. Jesteś prawdziwą profesjonalistką. ­ Poprawił włosy. Wydawał  się zmagać z sobą, jak gdyby próbował wrócić z jakiegoś dalekiego miejsca do rzeczywistości. ­  Tylko to udawanie niewiniątka trochę mnie zbija z tropu. - Udawanie? - Wiesz, ta gra dziewicy o oczach łani. Zrobiła krok do przodu, jakby w odpowiedzi, ale on wyciągnął ręce, jakby chciał ją od  siebie odsunąć. ­ To jest na razie wystarczająco blisko. - Dlaczego? - Proszę cię, kochanie. Daj spokój.  Opuściła głowę. ­ Zupełnie cię nie rozumiem. - Och, doprawdy ? ­ powiedział. ­ Słuchaj, podniecasz mnie nawet jak tak stoisz nieruchomo. Nie  musisz udawać kogoś, kim nie jesteś. A ja... nie mam problemu z tym, co robisz. Nie aresztuję cię  czy coś w tym stylu. ­ Dlaczego miałbyś mnie aresztować? ­ Wydawało się,  że nie miała pojęcia, o czym on mówi. ­ Pójdę już ­ powiedziała nagle. Jego rozdrażnienie rosło z każdą chwilą, ­ Zaczekaj. ­ Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. Gd tylko jego palce musnęły jej ciało, opuścił  rękę. ­ Nadal chcę się z tobą zobaczyć. Zmarszczyła brwi, patrząc na rękę, którą ją dotknął. Pocierał ją, jakby chciał coś z niej  zetrzeć. ­ Czemu? ­ spytała. ­ Najwyraźniej nie możesz mnie już nawet dotykać. -No jasne. ­ Popatrzył na nią cynicznym wzrokiem. ­ To ile by mnie kosztowało, żebyś nie  udawała? Patrzyła na niego z gniewem. Gdyby nie pokłóciła się z Ghromem, pewnie by już stąd  czmychnęła. Ale koniec ze strachem. - Nie rozumiem cię ­ powiedziała. - Nie ma sprawy, kotku. Powiedz mi tylko, czy są jacyś faceci wystarczająco zdesperowani, żeby  przekłuć cnotkę, że kupują ten spektakl? Marissa nie rozumiała wszystkiego, co mówił, ale w końcu dotarł do niej sens tego, o czym  mógł myśleć. Załamana, wyprostowała się nagle.  ­ Co proszę?! Wpatrywał się w nią cynicznie. W końcu wypuścił głośno powietrze. - Ach, do diabła. ­ Potarł twarz dłonią. ­ Słuchaj, zapomnijmy o tym, dobra? Zapomnijmy, że się w  ogóle poznaliśmy i... - Nigdy nie byłam wzięta. Mój broniec nie chciał mojego towarzystwa. Więc ani razu nie byłam  całowana lub dotykana, czy nawet przytulana przez samca, który by coś do mnie czul. Ale nie  jestem... Nie jestem niegodna. ­ Jej głos zadrżał. ­ Po prostu nikt mnie nigdy nie chciał. Butch otworzył szeroko oczy, jakby go uderzyła albo cos w tym stylu. Odwróciła głowę. ­ I nigdy nie dotknęłam mężczyzny ­ szepnęła. ­ Nie wiem, co zrobić.  Człowiek westchnął głośno, jakby wypuszczając z płuc CAŁE POWIETRZE.  ­ Święta Mario, matko Boża ­ szepnął. ­Przepraszam. Naprawdę bardzo, bardzo przepraszam. JestEM...  JESTEM kompletnym dupkiem i całkowicie mylnie CIĘ OSĄDZIŁEM. Jego przerażenie tym, co wcześniej powiedział do niej, było tak widoczne, że uśmiechnęła  się pod nosem. ­ Ty naprawdę tak myślisz. ­ Jak jasna cholera. To znaczy tak, bardzo. Mam nadzieję, że nie obraziłaś się na mnie na amen. Ale  w jaki sposób mógłbym cię przeprosić? Jezu. Jest mi tak bardzo przykro. Wyglądał bardzo blado. Położyła rękę na jego ramieniu.  ­ Wybaczam ci. 

Roześmiał się, nie wierząc.  ­ Nie powinnaś. Musisz być na mnie wściekła przez jakiś czas. Co najmniej tydzień, być może  miesiąc. Prawdopodobnie dłużej. Jestem kompletnym dupkiem. - Ale ja nie chcę się na ciebie gniewać. Nastąpiła długa cisza. - Nadal chcesz mnie jutro zobaczyć?  ­Tak. Był oszołomiony swoim szczęściem.  ­ Naprawdę? Cholera, zostaniesz chyba świętą, wiesz? ­ Wyciągnął rękę i gładził jej policzek  palcem, ­  Gdzie, kochanie? Gdzie będzie dla ciebie dobre miejsce? Pomyślała przez chwilę. Agrhes byłby wściekły, gdyby wiedział, że spotyka się  człowiekiem. ­ Tutaj. Spotkam się z tobą tutaj. Jutro wieczorem.  Uśmiechnął się.   ­ Dobrze. A teraz jak się dostaniesz do domu? Może cię podwieźć? Wezwać taksówkę? ­ Nie. Zrobię to sama. ­ Zaczekaj ­ zanim pójdziesz. ­ Zbliżył się do niej. Ten jego upojny zapach wdarł się w jej nozdrza. ­ Mogę cię pocałować na dobranoc? Chociaż nie żyłem na to... Jak było w zwyczaju, podała mu wierzch dłoni Przyciągnął ją do siebie mocno. Wróciło to  dziwne czucie w jej żyłach i między nogami. ­ Zamknij oczy ­ szepnął. Zrobiła, jak kazał. Jego wargi dotknęły delikatnie jej czoła i włosów. Otworzyła usta, gdyż znowu nie mogła  złapać oddechu. -Nigdy nie mogłabyś mnie urazić – powiedział swoim chrapliwym głosem. Pocałował ją w policzek. Czekała na więcej. Kiedy nic się nie stało, otworzyła oczy. Człowiek patrzył na nią  zamglonym wzrokiem. - Idź ­ powiedział. ­ Zobaczymy się jutro. Skinęła głową. I zdematerializowała się, tuż przed nim.  Butch krzyknął i odskoczył do tyłu. ­ Jasny gwint! ­ Spojrzał na swoje ręce. Nadal czuł jej dłoń w  swojej. Nadal czuł jej perfumy. Ale ona znikła, do cholery. Rozpłynęła się. W jednej sekundzie stała przed nim, a w  następnej... Do pokoju wbiegła Beth.  ­ Wszystko w porządku? - Nie, do cholery, nic nie jest w porządku! ­  krzyknął gniewnie. Wkroczył podejrzany. ­ Gdzie jest Marissa? - Skąd mogę wiedzieć! Ona, kurwa, zniknęła! Tuż przede mną... Ona była... Trzymałem jej rękę i  wtedy ona... ­ zrozumiał, że brzmi jak pieprzony idiota, i umilkł. Ale dlaczego miałby nie być w szoku? Lubił prawa fizyki takie, jakie znał. Siła przyciągania  trzymała wszystko na tej cholernej planecie, tak jak być powinno. E = mc2 mówiło mu o tym, jak  szybko mógłby dostać się do baru. Ludzie nie znikali sobie ot, tak, z pieprzonych pomieszczeń. ­ Mogę mu powiedzieć? ­ Beth spytała swojego faceta. Podejrzany wzruszył ramionami.  ­ Zwykle odmawiam, ponieważ lepiej, żeby nie wiedzieli. Ale biorąc pod uwagę to, co widział... ­ Powiedzieć mi co? Ze jesteście bandą... ­Wampirów ­ szepnęła Beth. Butch patrzył na nią rozdrażniony.  ­ No jasne. Spróbuj jeszcze raz, złotko. Ale wtedy zaczęła mówić mu rzeczy, w które nie mógł uwierzyć.

Kiedy Beth zamilkła, jedyne, co mógł robić, to tylko na nią patrzeć. Jego instynkt  podpowiadał mu, że nie kłamała. Ale to było zbyt niesamowite, by był w stanie to zaakceptować. - Nie wierzę ci ­ sapnął. - Dla mnie to także było trudne do przyjęcia. - No jasne. ­ Chodził po pokoju, tęskniąc za drinkiem. Oboje wpatrywali się w niego. W końcu stanął przed Beth.  ­ Otwórz usta. ­ Usłyszał za sobą niski, groźny dźwięk, a na plecach poczuł chłodny podmuch  powietrza. - Ghrom, wszystko w porządku ­ powiedziała Beth. ­ Uspokój się. ­ Otworzyła usta i odsłoniła dwa  długie kły, których z pewnością tam wcześniej nie było. Butch czuł, że trzęsą mu się kolana, kiedy  sięgał, by dotknąć jej zębów. Silna dłoń zacisnęła się na jego ręce, wystarczająco mono, by strzaskać kości w nadgarstku. ­ Nawet o tym nie myśl ­ warknął mężczyzna Beth. ­ Puść go ­ rozkazała cicho, choć nie pokazała ust po tym, jak facet zwolnił swój uścisk. ­ Są  prawdziwe, Butch. To wszystko... jest jak najbardziej prawdziwe. Butch patrzył na podejrzanego.  ­ Więc jesteś właściwie wampirem, tak? ­ Lepiej w to uwierz, glino. ­ Wielki, ciemny łajdak uśmiechnął się, pokazując monstrualny zestaw  kłów.  „No to jest dopiero poważny sprzęt” ­  pomyślał Butch.  ­ Ugryzłeś ją i zmieniłeś w jedną i was? ­ To nie działa w ten sposób. Albo się z tym urodzisz albo nie będziesz wampirem. ­ A więc wszyscy ci fani Drakuli będą niepocieszeni? I można stać się wampirem ot, tak sobie. Butch opadł na kanapę. ­ Zabiłeś te kobiety? Aby wypić ich... ­ Krew? Nie. To, co jest w ludzkich żyłach, nie utrzymałoby mnie długo przy życiu. - Więc mówisz mi, że nie miałeś nic wspólnego z tymi morderstwami? Przecież znaleźliśmy  gwiazdki do rzucania; pasowały do tych, które miałeś przy sobie w nocy, gdy cię aresztowałem. - Nie zabiłem ich, glino. - A ten gość w samochodzie? Facet potrząsnął głową.  ­ Nie poluję na ludzi. To, z czym walczę, nie ma nic wspólnego z twoim światem. A bomba? W  wybuchu straciliśmy jednego z naszych. Beth westchnęła głośno,  ­ To był mój ojciec ­ szepnęła. Mężczyzna przytulił ją do siebie. ­ Tak. I szukamy tego sukinsyna, który to zrobił. - Masz jakiś pomysł na to, kto nacisnął przycisk? ­ spytał Butch jak przystało na detektywa z krwi i  kości. Facet wzruszył ramionami.  ­ Mamy pewien ślad. Ale to jest nasz interes, nie twój. Butch nie miał żadnego powodu, by dalej pytać. Choćby dlatego, że oficjalnie nie był już w  policji. Facet pogładził Beth po plecach i potrząsnął głową.  ­ Nie będę cię okłamywał, glino. Czasami człowiek staje nam na drodze. A jeżeli ktoś będzie  zagrażać naszej rasie, zabiję go, obojętne kim lub czym jest. Ale nie będę tolerować zabijania ludzi,  tak jak dotychczas nie tolerowałem, i nie tylko dlatego, że to zwiększa ryzyko naszej dekonspiracji.  ­ Pocałował Beth w usta, patrząc jej w oczy. W tym momencie do pokoju weszła reszta członków gangu. Ich zimne spojrzenia sprawiły,  że Butch poczuł się jak robak pod lupą. Albo stek tuż przed pokrojeniem na porcje. Jeden z nich podszedł bliżej, oferując mu butelkę szkockiej  ­ Wyglądasz, jakbyś potrzebował użyć tego trochę.

 „Tak myślisz?" Butch pociągnął łyk. ­ Dzięki. - Czy teraz możemy go już zabić? ­ spytał ten z kozią bródką i w bejsbolowej czapeczce. - Zapomnij, V ­ powiedział szorstko facet Beth. - Dlaczego? Przecież to tylko człowiek. - Moja krwiczka jest pół­człowiekiem. Gość nie zginie tylko dlatego, że nie jest jednym z nas. - Jezu, ale zmieniłeś swoją melodię. - Więc jesteś do tyłu, bracie. ­ Butch wstał. Jeżeli jego śmierć ma być przedmiotem debaty, to on  chciałby wziąć udział w dyskusji. - Doceniam poparcie ­ powiedział do faceta Beth. ­ Ale nie potrzebuję go. ­ Podszedł do gościa w  czapeczce, dyskretnie ściskając szyjkę butelki, na wypadek, gdyby musiał tym cholerstwem  trzasnąć w łeb. Zbliżył się tak, że ich nosy prawie się dotykały. Czuł, jak wampir rozgrzewa się i  gotuje do walki. -Nie widzę problemu, by się z tobą rozprawić, dupku ­ zaczął Butch. ­ Pewnie przegram, ale walczę  nieczysto, więc sprawię, że cię zaboli, kiedy będziesz mnie zabijał. ­ Potem przyjrzał się czapce  tamtego. ­ Chociaż szkoda mi będzie skopać tyłek innemu kibicowi Red Soxów. Ktoś za jego plecami się roześmiał.  ­ Ciekawie będzie to pooglądać. Facet przed Butchem zmrużył oczy.  ­ Naprawdę jesteś fanem Soxów? -Urodzony i wychowany na Południu. Nie przestałem szczerzyć zębów od 2004. Długa cisza. - Nie lubię ludzi ­ prychnął wampir. ­ Też za wami nie przepadam, krwiopijcy. Znowu cisza. Facet pogładził swoją kozią bródkę. ­ Jak nazywasz dwudziestu facetów oglądających World  Series? ­ Jankesi z Nowego Jorku ­ odparł Butch. Wampir roześmiał się głośno, zerwał czapkę z głowy i trzepnął nią o udo. W ten oto sposób  rozładowało się napięcie Butch wypuścił głośno powietrze, czując się tak, jakby właśnie ominęło go zderzenie z  autobusem. Pociągając kolejny łyk z butelki, pomyślał, że to była cholernie dziwna i popieprzona  noc. - Tylko powiedz, że Curt Schilling nie był bogiem! ­rzucił wampir. Pozostali mężczyźni jęknęli. Jeden z nich mruknął: ­ Jeżeli zacznie jeszcze gadać o Variteku, to ja stąd spadam. - Schilling był prawdziwym wojownikiem ­ stwierdził Butch, wypijając kolejny łyk. Kiedy  podsunął szkocką wampirowi, ten chwycił butelkę i pociągnął zdrowo. - Amen ­ powiedział.

ROZDZIAŁ 39 KIEDY MARJSSA WESZŁA DO SYPIALNI, okręciła się tanecznie na pięcie, czując jak jej suknia  wiruje wraz z nią. ­ Gdzie byłaś? ­ Zatrzymała się w półobrocie wraz z wirującym materiałem. Agrhes siedział na szezlongu, z twarzą tonącą w cieniu. - Pytałem, gdzie byłaś? - Proszę, nie przybieraj tego tonu..  - Widziałaś się z tą bestią. - On nie jest... - Nie broń go przede mną! Nie będzie. Chciała powiedzieć bratu, że Ghrom wysłuchał jej oskarżeń i przyjął na siebie całą  winę za to, co się stało. Że ją przeprosił i jego żal był szczery. I chociaż jego słowa nie mogły  cofnąć tego, co się stało, czuła, że została wysłuchana. I że choć jej były broniec był powodem, dla którego udała się do domu Hardhego, to nie dla  niego tam została. - Agrhes, proszę. Teraz wszystko jest inaczej. ­ Ghrom powiedział jej, że będzie zaślubiony a ona...  poznała kogoś. ­Musisz mnie wysłuchać. - Niczego nie muszę. Wiem, że nadal do niego chodzisz. To mi wystarcza. ­ Agrhes wstał,  poruszając się bez zwykłego wdzięku. Gdy padł na niego promień światła, oczom Marissy ukazał  się przerażający widok. Miał szarą skórę i zapadnięte policzki. Ostatnio chudł w oczach. Teraz  wyglądał jak szkielet. - Jesteś chory – szepnęła. - Jestem zupełnie zdrowy. - Transfuzja nie zadziałała, prawda? - Nie próbuj zmieniać tematu! ­ Spojrzał na nią gniewnie. ­ Boże, nigdy nie myślałem, że do tego  dojdzie. Nigdy nie myślałem, że będziesz coś przede mną ukrywała. - Niczego nie ukrywam! -  Powiedziałaś mi, że zerwałaś z nim przymierze. - Zerwałam. - Kłamiesz. ­ Agrhes, posłuchaj mnie... - Ani chwili dłużej! ­ Nie patrząc jej w oczy, szybko otworzył drzwi. ­ Jesteś wszystkim, co mam,  Marisso. Nie proś mnie, bym siedział grzecznie z boku i był świadkiem twojego zniszczenia. ­ Agrhes! Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Zdeterminowana pobiegła za nim.  ­ Agrhes! ­ Był już na schodach i nie obejrzał się na nią. Jego ręka przecięła gwałtownie powietrze,  jak gdyby ją odprawiał. Wróciła do pokoju i usiadła przy swojej toaletce p długą chwilę nie była w stanie normalnie  oddychać. Gniew Agrhesa był zrozumiały, ale też przerażający względu na jego intensywność i  wyjątkowość. Nigdy nie widziała brata w takim stanie. Było jasne, że niemożliwa jest żadna  racjonalna rozmowa, dopóki się nie uspokoi. Jutro z nim porozmawia. Wyjaśni wszystko, opowie nawet o tym mężczyźnie, którego  spotkała. Patrzyła na siebie w lustrze i myślała o tym, jak ten człowiek jej dotykał. Wyciągnęła rękę,  czując wciąż, jak ssał jej palec. Chciała mieć go więcej.

Jej kły wydłużyły się nieznacznie. Jak smakowałaby jego krew? Po ułożeniu Beth w łóżku jej ojca, Ghrom poszedł do swojego pokoju, aby przebrać się w  białą koszulę i długie, luźne, białe spodnie. Chwycił sznur ogromnych czarnych pereł z  hebanowego pudełka i klęknął na podłodze obok łóżka, opierając się na piętach. Założył naszyjnik, położył ręce na udach, wewnętrzną stroną dłoni do góry, i zamknął oczy. Gdy opanował swój oddech, jego zmysły się ożywiły. Słyszał, jak Beth przewraca się na  łóżku po drugiej stronie holu, wzdychając i wtulając się w poduszki. Reszta domu była dość cicha i  dochodziły do niego tylko subtelne wibracje. Ponieważ kilku braci poszło spać do sypialni na  piętrze, słychać było odgłosy męskich stóp. Mógł się założyć, że Butch i V nadal rozmawiali o bejsbolu. Ghrom uśmiechnął się do siebie. Ten człowiek był niezłym facetem. Jednym z najbardziej  zadziornych ludzi, jakich kiedykolwiek poznał. A jeśli chodzi o to, że Marissa lubiła tego policjanta? Cóż, musieli poczekać i zobaczyć,  dokąd to zmierza. Jakiekolwiek związki z przedstawicielem innej rasy były niebezpieczne. Jasne, że  bracia spali z mnóstwem ludzkich kobiet, ale to była tylko jedna noc, więc łatwo było ją wymazać z  pamięci. Gdy w grę wchodziły emocje i upływ czasu, sprawa się komplikowała i trudniej było  pracować na ludzkim mózgu. Coś tam zostawało. Potem czasem wypływało i były problemy. Psiakrew, może Marissa tylko się zabawi z tym facetem i potem wyssie go do sucha. Co  byłoby w porządku. Ale do czasu, aż go zabije albo weźmie dla siebie, Ghrom będzie się tylko  uważnie przyglądał rozwojowi sytuacji. Ghrom zebrał myśli i zaczął głośno modlić się w Starym Języku, używając dźwięku, by  wymazać swoje procesy poznawcze. Najpierw mu trochę nie szło i mieszał słowa. Kiedy ostatnim  razem używał tej modlitwy, miał może dziewiętnaście lub dwadzieścia lat. Wspomnienia o jego  ojcu, siedzącym obok niego i mówiącym mu, co ma powiedzieć, kusiły uwodzicielsko, ale zmusił  swój umysł do bycia czystym. Perły zaczęły rozgrzewać się na jego piersi. Po chwili zauważył, że jest na jakimś dziedzińcu. Architektura we włoskim stylu obfitowała  w białe elementy. Marmurowa fontanna, kolumny, podłoga, wszystko miało bladą poświatę. Jedyna  plama koloru pochodziła od stadka słowików siedzących na białym drzewie. Przestał się modlić i wstał. ­ Minęło wiele lat, wojowniku. ­ Kobiecy głos o królewskim brzmieniu dobiegał zza jego pleców. Odwrócił się. Drobna postać, która się do niego zbliżała, była cała otulona czarnym jedwabiem. Miała  zakrytą głowę, twarz, ręce i stopy. Płynęła do niego, nie szła, tylko sunęła przez nieruchome  powietrze. Jej obecność sprawiła, że poczuł się nieswojo. Ghrom pochylił głowę.  ­ Pani Kronik, jak się miewasz? ­ Do rzeczy. Co u ciebie, wojowniku? Przyszedłeś szukać zmiany, prawda? Skinął głową. ­ Ja... ­ Chciałbyś zerwać przymierze z Marissą. Znalazłeś inną i chcesz, by była twoją krwiczką. 3 ­ Tak. ­ Ta samica, której pragniesz. Ona jest córką twojego brata Hardhego, który jest w Zanikhu. - Widziałaś go, Pani? Roześmiała się lekko.  ­ Nie pytaj mnie. Udam, że nie słyszałam twojego pytania, ponieważ byłeś uprzejmy, ale pamiętaj o  swoich manierach, wojowniku. „Gówno" ­  Przyjmij moje przeprosiny, Pani Kronik. - Uwalniam ciebie i Marissę od waszego przymierza. - Dziękuję.

Nastąpiła długa przerwa. Czekał na jej orzeczenie w sprawie drugiej części jego prośby. Był absolutnie zdecydowany,  że sam jej nie spyta. -Powiedz mi coś, wojowniku. Czy uważasz, że twoja rasa jest niegodna? Ghrom zmarszczył brwi, ale szybko przybrał łagodny wyraz twarzy Pani Kronik nie zniosłaby,  gdyby spojrzał na nią spod oka. ­ Więc, wojowniku? Nie miał pojęcia, do czego ona zmierza.  ­ Moja rasa jest waleczna i dumna. - Nie prosiłam cię o definicję. Spytałam, co o nich myślisz. - Ochraniam ich moim życiem. - A jednak nie chcesz im przewodzić. Więc mogę się tylko domyślać, że ich nie cenisz i walczysz,  ponieważ to lubisz lub chciałbyś umrzeć. Która z tych ocen jest właściwa? Tym razem jego zmarszczone brwi pozostały na miejscu.  ­ Moja rasa trwa dzięki temu, co robią moi bracia i ja. - Zaledwie trwa. W rzeczywistości jest was coraz mniej. Rasa się nie rozwija. Jedyna stabilna  kolonia to ta na wschodim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. I nawet oni żyją odizolowani od  siebie. Nie ma żadnych społeczności. Nie są już obchodzone żadne święta. Rytuały przestrzegane są  prywatnie, jeżeli w ogóle. Nie ma nikogo, kto rozstrzyga spory, nikogo by dać im nadzieję. A  Bractwo Czarnego Sztyletu jest przeklęte. Nie ma w nim nikogo, kto nie cierpi. ­ Bracia mają swoje... problemy. Ale są silni. ­ Powinni być silniejsi. ­ Potrząsnęła głową. ­ Zawiodłeś twój ród, wojowniku. Zawiodłeś twój cel.  Więc powiedz mi, dlaczego mam wyrazić zgodę na twoje życzenie, byś wziął mieszańca jako  królową? ­ Szaty Pani Kronik poruszyły się, jakby potrząsała głową. ­ Lepiej obsługuj ją dalej  swoim berłem zamiast obarczać twoją rasę kolejnym nic nieznaczącym figurantem. A teraz odejdź,  wojowniku. Posłuchanie skończone. ­ Chciałbym rzec słowo w swojej obronie ­ powiedział, zgrzytając zębami. ­ A ja nie chcę go słyszeć. ­ Odwróciła się. ­ Błagam o twoją litość. ­ Nienawidził wymawiać tych słów i domyślił się po brzmieniu jej śmiechu,  że wiedziała o tym. Pani Kronik podeszła do niego. Kiedy przemówiła, jej ton był twardy, mocny jako czarne linie jej szat na tle białego  marmuru. ­ Jeżeli chcesz błagać, wojowniku, to zrób to właściwie. Na kolana! Ghrom zmusił swoje ciało do posłuszeństwa, nienawidząc jej. ­ Podobasz mi się w tej pozycji ­ szepnęła, tym razem znowu uprzejmie. ­ Więc, co tam mówiłeś? Przełknął wrogie słowa, zmuszając się do nastroju uległości, co było kompletnym  kłamstwem.  ­ Kocham ją. Chcę ją czcić, a nie tylko mieć, by ogrzała moje łóżko. ­ W takim razie traktuj ją dobrze, ale nie ma potrzeby organizowania ceremonii. ­ Nie zgadzam się ­ kontynuował. ­ Z całym szacunkiem. Zapanowała długa przerwa. - Przez te wszystkie wieki nie szukałeś u mnie porady. Podniósł głowę.  ­ To Ci przeszkadza, Pani? ­ Nie przesłuchuj mnie! ­ krzyknęła. ­ Albo zabiorę ci tego twojego mieszańca, zanim zdążysz  wziąć następny dech. Ghrom opuścił głowę i oparł pięści o marmur. Czekał. Czekał tak długo, że miał ochotę podnieść głowę i sprawdzić, czy odeszła. ­ Wymagam od ciebie przysługi ­ powiedziała w końcu. - Wymów ją tylko. ­ Poprowadzisz swoją rasę.

Ghrom spojrzał na nią. Czuł, jak ściska mu się gardło. Nie mógł uratować swoich rodziców,  ledwo mu się udało z Beth, a Pani Kronik chciała, by był odpowiedzialny za jego całą cholerną  rasę? - Co powiesz, wojowniku? Jasne. Tak jakby „nie" w ogóle wchodziło w rachubę.  ­ Jak sobie życzysz. Pani Kronik. ­ To jest rozkaz, wojowniku. To nie jest moje życzenie i nie jest to przysługa, którą możesz mi  wyświadczyć. ­ Odetchnęła głośno, wyraźnie poirytowana. ­ Wstań. Te twoje pięści zakrwawią  marmur. Wstał i spojrzał jej w oczy. Nic nie mówił, domyślając się, że pewnie usłyszy więcej  warunków. Zwróciła się do niego ostro.  ­ Nie chcesz być królem. To jest oczywiste. Ale to jest twój obowiązek z racji urodzenia i już  najwyższy czas, byś sprostał swojemu dziedzictwu. Ghrom przeciągnął ręką po włosach, niepokój powoli napinał jego mięśnie. Pani Kronik kontynuowała nieco łagodniejszym głosem.  ­ Nie niepokój się, wojowniku. Nie zostawię cię, byś sam szukał swojej drogi. Przyjdziesz do mnie  i pomogę ci. Bycie twoim doradcą jest częścią mojego planu. To dobrze, ponieważ będzie potrzebował pomocy. Nie miał bladego pojęcia, jak rządzić.  Może zabijać na sto różnych sposobów, dać sobie radę podczas każdej bitwy i nie tracić głowy, gdy  płonie cały cholerny świat. Ale poprosić żeby przemówił do tysięcznego tłumu? Robiło mu się  niedobrze. ­ Wojowniku? ­ Tak, wkrótce się odezwę. ­ Ale to wciąż nie ta przysługa, którą jesteś winien. - Co jest... ­ Przesunął ręką po włosach. ­ Cofam te słowa. Roześmiała się lekko. ­ Zawsze byłeś  bystrym uczniem. - Lepiej żebym był. ­ Jeżeli miał być królem. Pani Kronik przysunęła się bliżej, a on poczuł zapach bzu.  ­ Wyciągnij rękę. Czarne poły materiału przesunęły się, jakby podnosiła rękę. Coś spadło do jego dłoni.  Pierścień. Ciężki złoty pierścień z rubinem wielkości orzecha włoskiego. Był tak gorący, że prawie  go upuścił. Posępny Rubin. - Dasz jej to od mnie. I wezmę udział w ceremonii. Ghrom ścisnął prezent tak mocno, że wbijał się  w jego palce. ­ Będziemy zaszczyceni. - Tak, ale mam inny powód, by przyjść. - Przysługa. Roześmiała się.  ­ Dobre. Pytanie udające stwierdzenie. Nie będziesz oczywiście zaskoczony, jeśli ci nie odpowiem.  Idź teraz, wojowniku. Idź do swojej samicy. Miejmy nadzieję, że ona jest dla ciebie dobrym  wyborem. ­ Postać odwróciła się i odeszła. - Pani Kronik? - Skończyliśmy. - Dziękuję. Zatrzymała się przy fontannie. Czarny materiał zafalował, gdy wyciągnęła ręce do spadającej wody. Kiedy jedwab cofnął  się, ukazało się oślepiające światło, jak gdyby jej kości płonęły, | skóra była przezroczysta. W  momencie, gdy dotknęła wody, pojawiła się tęcza, wypełniając cały biały dziedziniec. Ghrom syknął, gdy nagle jego wzrok się wyostrzył. Dziedziniec, kolumny, kolory, ona,  wszystko stało się ostre Wi dział tęczę. Żółty, pomarańczowy, czerwony, fioletowy, niebieski, 

zielony. Kolory jak klejnoty, były tak jasne, że przecinały powietrze, a jednak ich żywe piękno nie  raniło go. Pił tę scenę oczyma, wchłaniając ją swoim umysłem, uczepiwszy się jej. Pani Kronik odwróciła się do niego i opuściła rękę. Kolory natychmiast zniknęły i jego  wzrok wrócił do zwykłego stanu. Zrozumiał, że dała mu mały prezent. Tak jak włożyła w jego dłoń pierścień dla Beth. -Masz rację ­ powiedziała miękko. ­ Miałam nadzieję być bliżej ciebie. Twój ojciec i ja byliśmy  związani i te samotne wieki były długie i ciężkie. Nikt się nie modli, nikt nie śpiewa pieśni, nie  spisuje się kronik. Jestem bezużyteczna. Zapomniana. Ale co gorsza ­ kontynuowała ­ widzę  przyszłość, i jest ona ponura. Przetrwanie rasy nie jest zapewnione. Nie będziesz w stanie tego  zrobić samotnie, wojowniku. - Nauczę się prosić o pomoc. Skinęła głową.  ­ Zaczniemy od nowa, ty i ja. I będziemy pracować wspólnie, ponieważ tak powinno być. ­ Ponieważ tak powinno być ­ szepnął, wypróbowując słowa. - Przyjdę dziś do ciebie I twoich braci ­ POWIEDZIAŁA­ I zorganizujemy odpowiednią ceremonię.  Zawrzemy Z tobą stosowne przymierze, wojowniku, i zrobimy to tak, jak byc powinno. Zakładając,  że samica cię zechce. Miał wrażenie, że Pani Kronik się uśmiecha.  ­ Mój ojciec zdradził mi twoje imię, Pani ­ powiedział­ ­ Użyję go, jeśli sobie życzysz. ­ Uczyń to. ­ W takim razie do zobaczenia, Analisso. I przygotujemy się odpowiednio.

ROZDZIAŁ 40 PAN X PATRZYŁ, jak Billy Riddle wchodzi do biura. Riddle ubrany był w ciemnoniebieską  koszulkę polo i szorty khaki. Był opalony, zdrowy i silny. Kawał chłopa, jak mówiło się w czasach młodości pana X. - Sensei. ­ Billy pochylił głowę. - Jak się masz, synu? ­ Przemyślałem to. ­ Pan X czekał na odpowiedź, zaskoczony tym, jak bardzo go obchodziło, jaka  ona będzie. - Chcę dla pana pracować. Pan X uśmiechnął się.  ­ To dobrze, synu. Naprawdę dobrze. - Więc co muszę zrobić? Czy są jakieś papiery, które muszę wypełnić dla Akademii? - Musisz zrobić nieco więcej, niż tylko wypełnić dokumenty. I Akademia nie będzie twoim  pracodawcą. ­ Ale myślałem, że mówił pan... - Billy, jest wiele rzeczy, które będziesz musiał zrozumieć. I zostaje nam jeszcze mały szczegół  inicjacji. ­ Ma pan na myśli otrzęsiny? Bo to żaden problem. Przechodziłem to już kilkakrotnie, jak grałem w  piłkę. -Obawiam się, że to znacznie poważniejszy rodzaj inicjacji. Ale nie obawiaj się, ja przez to  przeszedłem i wiem, że świetnie sobie poradzisz. Powiem ci, co musisz ze sobą przynieść i będę  przy tobie przez cały czas. W końcu obserwowanie Omegi przy pracy to coś, czego nie powinno się pominąć. ­ Sensei, ja... ­ Riddle chrząknął. ­  Chcę tylko, żeby wiedział, że pana nie zawiodę. Pan X uśmiechnął się, myśląc, że to najlepsza część jego pracy. Wstał i zbliżył się do  Billyego. Położył rękę na ramieniu, ścisnął je i wpatrzył się w duże, niebieskie chłopaka. Riddle przeszedł płynnie w stan transu. Pan X pochylił się do przodu i ostrożnie zdjął  diamentwy kolczyk z ucha Billy'ego. Chwycił za koniuszek małżowiny i zaczął delikatnie  masować. Miał niski i cichy głos. - Chcę, byś zadzwonił do swojego ojca i powiedział mu, że natychmiast się wyprowadzasz.  Powiedz mu, że znalazłeś pracę i że rozpoczynasz intensywny program treningowy. ­ Pan X zdjął  stalowy rolex z przegubu Riddle'a i rozpiął mu kołnierzyk koszulki. Sięgnął pod kołnierzyk,  odpinając z jego szyi platynowy łańcuszek. Metal był ciepły od skóry. - Kiedy będziesz rozmawiać ze swoim ojcem, zrobisz to spokojnie, obojętnie, co on będzie ci  mówił. Uspokoisz go, że masz przed sobą obiecującą przyszłość i że zostałeś wybrany spośród  wielu kandydatów do bardzo ważnego zadania. Powiesz mu, że może do ciebie zawsze zadzwonić  na komórkę, ale nie będziecie mogli się widywać, ponieważ będziesz ciągle w podróży. ­ Pan X  przesunął rękę po klatce piersiowej Billy'ego, czując mięśnie, ciepło życia, oddech młodości. „Taka  siła w tym ciele ­ pomyślał. ­ Taka wspaniała moc". - Nie będziesz wspominał o Akademii. Nie ujawnisz mojej tożsamości. I nie powiesz mu, że  będziesz mieszkać ze mną. 1 Pan X mówił wprost do ucha Riddle'a. ­ Powiesz twojemu ojcu, że  żałujesz wszystkich złych rzeczy, które zrobiłeś. Powiesz mu, że go kochasz. A potem zabiorę cię  stąd... ­ Gdy Billy spokojnie oddychał, pan X wspominał własną uroczystość inicjacji. Przez krótką  chwilę żałował, że nie potraktował ostrożniej oferty, którą zaakceptował dekady temu. Byłby teraz starym człowiekiem. Starym i być może Zukami, jeżeli kiedykolwiek znalazłby  kobietę, którą mógłby ścierpieć. Miałby zwykłe życie, może pracując w jednej z drukarni albo na  stacji benzynowej. Byłby jednym ze stu milionów innych anonimowych mężczyzn, których 

prześladowały żony, którzy pili z kumplami i którzy spędzali swoje życie w otoczce biernego  Spoglądając w jaskrawo niebieskie oczy Billy'ego, pan X zastanawiał się, czy faktycznie to  niezadowolenia. Wiedząc, że nie prezentują sobą niczego specjalnego. Ale byłby żywy. wszystko się opłaciło. Nie byl już sobą. Był służącym kaprysów Omegi. Najlepszym służącym, ale  jednak tylko służącym. I nigdy nie będzie opłakiwany. Dlatego, że nigdy nie przestał oddychać...  albo dlatego, że nikt nawet nie zauważy, kiedy napełni płuca po raz ostatni. Zmarszczył brwi. Nie żeby cokolwiek z tego miało jakiekolwiek znaczenie, bo i tak nie było możliwości  powrotu. Tego Riddle dowie się osobiście dziś wieczorem. Pan X uwolnił ciało i umysł chłopaka.  ­ Więc rozumiemy się? ­ spytał miękko. Billy kiwnął głową, oszołomiony. Spojrzał na siebie, jakby  zastanawiając się, co się stało. ­ Dobrze. Teraz daj mi swój telefon komórkowy. ­ Gdy Billy podał mu komórkę, pan X uśmiechnął  się. ­ Co do mnie mówisz, synu? ­ Tak, sensei.

Rozdział 41  BETH OBUDZIŁA SIĘ W ŁÓŻKU GHROMA. Musiał przyjść po nią i przenieść do swojego pokoju,  kiedy spała. Leżał obok, oparty o jej plecy. Jedną ręką obejmował ją. Druga spoczywała między jej  nogami. Miał erekcję. Jego członek, ciężki i gorący, dotykał jej biodra. Odwróciła się do niego. Miał zamknięte oczy, oddychał głęboko i powoli. Uśmiechnęła się,  myśląc, że pragnął jej na wet we śnie. ­ Kocham cię ­ szepnęła. Otworzył powieki. Czuł się tak, jakby skierowano na niego silną żarówkę.  Co, lilan? Wszystko w porządku? ­ I nagle cofnął rękę, uświadamiając sobie, gdzie ją trzyma. ­  Przepraszam. Ja... Nie jesteś pewnie gotowa na... tak szybko po... Wzięła jego rękę i włożyła sobie między uda, dociskając jego palce do ciała. Odsłonił kły, oddychając głęboko. - Jestem bardziej niż gotowa na ciebie – szepnęła,­  dotykając jego nabrzmiałego członka. Kiedy jęknął i przysunął się do niej, poczuła bicie jego serca, płynącą w żyłach krew i  wypełniające się oddechem płuca. To było dziwne uczucie. Czuła dokładnie, jak bardzo jej pożądał  nie tylko dlatego, że go pieściła. Każdy pocałunek, każda pieszczota, każde liźnięcie i dreszcz były  zwielokrotnione. Ghrom wymógł na niej, by robili to powoli. Kiedy chciała usiąść na nim okrakiem, położył  ją na plecach i sprawił jej przyjemność, choć jego własne ciało domagało się wyzwolenia. Był taki  delikatny, taki czuły. W końcu zawisł nad jej rozchylonymi udami, opierając się na ramionach. Jego długie włosy  opadły na nią i mieszając się z jej ciemnymi puklami utworzyły jedną całość. ­ Chciałbym widzieć wyraźnie twoją twarz ­ powiedział, marszcząc brwi, jak gdyby próbował  wyostrzyć swój wzrok. ­ Wystarczyłoby tylko raz... Beth położyła ręce na jego policzkach. Poczuła szorstki zarost.  ­ Powiem ci, co byś zobaczył ­ szepnęła. ­ Kocham cię. To właśnie byś widział. Zamknął oczy i uśmiechnął się. Jego twarz zmieniła się, zdawała się promienieć. ­ Ach lilan, sprawiasz mi tyle przyjemności. ­ Pocałował ją po  czym bardzo powoli wszedł w nią.  Kiedy ją wypełnił i całkowicie się połączyli, znieruchomiał. Mówił w swoim języku, później w jej. ­ Kocham cię, żono ­ powiedział, a ona uśmiechnęła się do niego. Butch przewrócił się na bok, na wpół przebudzony. To nie było jego łóżko. Podwójne, a nie  king size. I poduszki nie były jego. Niesamowicie miękkie, jakby głowa spoczywała na delikatnym  puchu. Pościel też była w zbyt dobrym gatunku. Chrapanie obok tylko to potwierdziło. Zdecydowanie nie był u siebie w domu. Otworzył oczy. Okna zasłonięte były grubymi zasłonami ale z łazienki płynęło delikatne  światło, pozwalające mu dojrzeć niektóre szczegóły. Pokój urządzony był luksusowo. Antyki,  obrazy i super tapety. Odwrócił się w kierunku, skąd dochodziło chrapanie. Na drugim podwójnym łóżku twardo  spał jakiś mężczyzna, zawinięty w pościeli do podbródka, z ciemną głową schowaną w poduszkach.  Wszystko wróciło. Vrhedny. Jego nowy kumpel. Fan drużyny Red Sox. Cholernie bystry informatyk. Pieprzony wampir. Butch przyłożył rękę do czoła. Wiele razy zdarzało mu się budzić w łóżku, dziwiąc się,  obok kogo leży. Ale to było totalne przegięcie. Jak oni... Aha, no tak. Padli zaraz po wypiciu butelki whisky Tohra. Tohr. Skrót od Tohrtur.

Boże znał nawet ich imiona. Rankohr. Furiath. I ten przerażający Zbihr. Tak, żadne „Tom", „Rysiek" czy „Harry" nie nadawałoby się na imię dla wampira. Ale z drugiej strony, czy w ogóle można sobie wyobrazić śmiertelnie groźnego krwiopijcę o  imieniu Howard? Eugeniusz? Och, nie Krzysiu, proszę, nie gryź mnie.  Jasna cholera, chyba tracił zmysły. Która godzina? - Hej, glino, która godzina? ­ spytał Vrhedny podpitym głosem. Butch zerknął na stolik przy łóżku. Obok jego zegarka leżała czapka Red Soxów, złota  zapalniczka i czarna rękawiczka kierowcy.  ­ Piąta trzydzieści. - Spoko. ­ Wampir przewrócił się na drugi bok. ­ Nie odsłaniaj zasłon przez następne dwie godziny.  Inaczej zginę w płomieniach, a moi bracia sprawią, że będziesz gnił w plastikowym worku. Butch uśmiechnął się. Wampiry czy nie, rozumiał tych facetów. Mówili jego językiem.  Odnosili się do świata w taki sam sposób. Czuł się z nimi dobrze. To było niesamowite. - Uśmiechasz się ­ powiedział Vrhedny. - Skąd wiesz? - Jestem cholernie domyślny, jeśli chodzi o emocje. A ty jesteś jednym z tych wpieniających typów,  co to cieszą się z każdego poranka? - W życiu. Poza tym to nie jest ranek. - Dla mnie jest, glino. ­ Vrhedny odwrócił się i spojrzał na Butcha. ­ Wiesz, dałeś sobie radę zeszłej  nocy. Nie znam wielu ludzi, którzy mieliby odwagę wziąć się za Rankohra lub mnie. Zwłaszcza w  obecności wszystkich braci. ­ Ech, no nie slódź mi tu teraz, bo nie jesteśmy na randce. ­ Prawda była jednak taka, że Butch był  trochę poruszony tym okazaniem mu szacunku. Ale wtedy Vrhedny zmrużył oczy. Jego umysł był  tak ostry, że bycie ocenionym przez niego można porównać z szorowaniem się nago papierem  ściernym. ­ Masz cholerne życzenia śmierci ­ stwierdził. ­ Niewykluczone ­ odparł Butch. Czekał, aż go spyta, dlaczego. Był zaskoczony, kiedy pytanie nie  padło. ­ My wszyscy to mamy ­ mruknął Vrhedny. ­ Dlatego nie pytam o szczegóły. Siedzieli przez chwilę  w milczeniu. Vrhedny znowu zmrużył oczy. ­ Nie wrócisz już do twojego starego życia, glino.  Wiesz o tym, prawda? Widziałeś nas. Nie dalibyśmy rady wyczyścić ci całej pamięci. ­ Mówisz mi to, żebym wybrał sobie trumnę? ­ Mam nadzieję, że nie. Ale to nie moja decyzja. Dużo zależy od ciebie. Chwila przerwy. ­  Nie masz za dużo spraw, do których chciałbyś wrócić, nieprawdaż?  Butch patrzył w sufit. Kiedy bracia pozwolili mu sprawdzić jego wiadomości nad ranem, była tylko jedna.  Dzwonił kapitan, mówiąc mu, żeby przyszedł zapoznać się z rezultatami wewnętrznego  dochodzenia. Jasne, tak jakby zależało mu na tym spotkaniu. Doskonale wiedział, jakie były rezultaty.  Wyleją go i użyją jako kozła ofiarnego, by zatrzeć wrażenie policyjnej brutalności. Albo odeślą do  jakiejś papierkowej roboty. A jeśli chodzi o jego rodzinę? Mama i tato, niech im dopisuj e zdrowie, żyli wciąż w ich  domu na południu, otoczeni przez kochających synów i córki. Chociaż nadal opłakiwali Janie, byli  szczęśliwi na swojej emeryturze, jego bracia i siostry byli całkowicie pochłonięci rodzinnymi  obowiązkami, zajęci płodzeniem dzieci, wychowywaniem ich i myśleniem o kolejnych dzieciach.  W klanie 0'Nealów Butch był tylko postacią z rodzinnego albumu. Czarna Owca, Która Nie  Zdołała Się Rozmnożyć. Przyjaciele? Jose był jedynym, którego mógłby od bied nazwać przyjacielem. Abby nie była  nawet tym. Małe dymanie od czasu do czasu.

Po spotkaniu Marissy zeszłej nocy stracił też ochotę na przygodny seks. Spojrzał na wampira.  ­ Nie, w sumie nie mam. - Wiem coś o tym. ­ Vrhedny zaszeleścił w pościeli, jakby starał się wygodnie ułożyć. Kiedy zaległ  na plecach, zasłonił oczy ręką. Butch zmarszczył brwi, patrząc na lewą rękę wampira. Była pokryta tatuażami, gęstymi,  skomplikowanymi wzorami, które schodziły do dłoni i oplatały każdy palec. Taka rzecz musiała  cholernie boleć, kiedy była robiona. ­ V? ­  No? -O co biega z tymi tatuażami? - Ja cię nie molestuję w sprawie twojego przekleństwa, glino. ­ Vrhedny przełożył rękę na drugą  stronę. ­ Jeżeli nie wstanę do ósmej, to mnie obudź, dobra? ­ Dobra. ­ Butch zamknął oczy.

Rozdział 42 W ŁAZIENCE NA DOLE BETH W ZAMYŚLENIU WYŁĄCZYŁA PRYSZNIC. Sięgając po ręcznik, rzuciła swój  nowy zaręczynowy pierścionek na marmurowy blat. ­ Oj, niedobrze. Naprawdę niedobrze... Schowała dłoń, myśląc, iż ma szczęście, że Ghrom właśnie  teraz przebywa na górze, sprawdzając przygotowania do uroczystości. Choć wydawało jej się, że  dźwięk uderzenia słychać było aż na pierwszym piętrze. Z przejęciem jeszcze raz dokładnie spojrzała na pierścio, przekonana, że wybiła rubin z  oprawy lub obtłukła kawałek kamienia. Ale nic mu się nie stało. Teraz dwa razy pomyśli, zanim go gdzieś rzuci. Nigdy nie była miłośniczką pierścionków,  ale będzie musiała się DO niego przyzwyczaić. „Żeby tylko wszystkie zmiany w życiu były tej skali trudnościami” pomyślała cierpko.  Narzeczony wsuwa bezcenny kawałek geologii na twój palec. A to ci dopiero pech". Wycierając się, uśmiechnęła się do siebie. Przypomniała sobie, jak dumny był Ghrom,  zakładając jej ten pierścionek. Powiedział, że to prezent od kogoś, kogo spotka dzisiejszego  wieczora. Na ślubie. Przerwała wycieranie. Stała tak przez chwilę z ręcznikiem w ręce. Boże, to słowo. Ślub. Kto  by pomyślał, że ona... Ktoś zapukał do drzwi. ­ Beth? Jesteś tam? ­ Nieznany żeński głos był ledwie słyszalny. Beth założyła szlafrok Ghroma, ale nie otworzyła drzwi.  ­Tak? Jestem Wellsie. Krwiczka Tohra. Pomyślałam, że może potrzebujesz kogoś, kto pomoże ci  przebrnąć przez ten wieczór. Mam też dla ciebie suknię, gdybyś żadnej nie miała. Poza tym jestem  też typową wścibską samicą, więc chciałam cię poznać. Beth otworzyła drzwi A niech to. Słowo „typowa" nie było właściwe dla Wellsie. Miała płomiennorude włosy, twarz greckiej  bogini i dużo pewności siebie. Jej jasnoniebieska suknia podkreślała całą kolorystykę, jak jesienne  niebo zmieniające się liście. ­ Cześć i powiedziała Beth. ­ Czołem. ­ Oczy Wellsie, w kolorze sherry, były bystre, ale nie zimne. Zwłaszcza gdy zaczęła się  uśmiechać. ­ No proszę. Czy ty nie jesteś śliczna? Nic dziwnego, że Ghrom poległ od razu. - Wejdziesz? Wellsie wmaszerowała do pokoju, niosąc długie płaskief pudło i dużą torbę. Zdawała się  całkowicie kontrolować sytuację, ale jednocześnie nic sprawiała wrażenia natręta ­ Tohr, na szczęście, powiedział mi, co się dzieje. Bo wiesz on i Ghrom są skonfliktowani. - Skonfliktowani? Wellsie przewróciła oczami, zamknęła za sobą drzwi, po czym położyła pudło na ławie. - Tacy faceci jak oni czasami się wściekają i od czasu do czasu biorą za łby. To jest nieuniknione.  Tohr mi nie mówił, o co w tym wszystkim chodzi, ale mogę się domyślić. Honor, umiejętności na  polu walki albo my, ich samice. ­ Wellsie otworzyła pudło, w którym były zwoje szkarłatnego  atłasu. ­ Poczciwi są ci nasi chłopcy. Ale czasem im odbija i potrafią palnąć coś głupiego. ­  Odwróciła się i uśmiechnęła. ­ Dość o nich. Czy jesteś na to gotowa? Beth była zwykle małomówna wobec nieznajomych, ale bezpośredniość tej kobiety 

sprawiła, że postanowiła zaryzykować. - Być może nie. ­ Beth roześmiała się. ­ To znaczy, nie znam Ghroma długo, ale czuję, jakby  należał do mnie. Idę za swoim sercem, nie za głową. - Miałam tak samo z Tohrem. ­ Twarz Wellsie złagodniała. ­ Raz na niego spojrzałam i wiedziałam,  że już po mnie. Jej ręka bezwiednie dotknęła brzucha. „Ona jest w ciąży" ­ pomyślała Beth. ­ Kiedy masz  termin? Wellsie zarumieniła się, ale wyglądało, że bardziej z niepokoju niż ze szczęścia. ­ Jeszcze długo. Rok. Jeżeli uda mi się utrzymać. ­ Schyliła się i wyjęła suknię. ­ To co, chciałabyś  ją przymierzyć? Jesteśmy prawie tej samej postury. Sukienka była zabytkowa, z czarnymi perełkami na koronce dekoltu i olbrzymim  wodospadem spódnicy. Czerwony atlas jakby się tlił, chwytając światło świec i przytrzymując je w  fałdach materiału. ­ To jest... niesamowite. ­ Beth wyciągnęła rękę, by pogładzić suknię. - Moja matka ją dla mnie zamówiła. Brałam w niej ślub prawie dwieście lat temu. Możemy  odpuścić sobie gorset, jeśli chcesz, ale przyniosłam halki. To jak dobra zabawa. Słuchaj, jeżeli ci się  nie podoba albo zaplanowałaś już coś innego, to ja się absolutnie nie obrażę. - Zwariowałaś? Znaczy, mam to odrzucić i wziąć ślub w swoich szortach? ­ Beth przewiesiła suknię  na ręce i prawie pobiegła do łazienki. Wkładanie tej sukni było jak cofanie się w czasie i kiedy  wróciła do pokoju, nie mogła się powstrzymać od zakręcenia fałdami spódnicy. Była nieco ciasna w  biuście, ale nie obchodziło jej, że nie będzie mogła wziąć pełnego oddechu. - Wyglądasz bosko ­ powiedziała Wellsie. - Tak, bo to jest najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek miałam na sobie. Czy możesz mi zapiąć te  ostatnie guziki na plecach? Palce Wellsie były chłodne i szybkie. Kiedy skończyła, przechyliła głowę, składając razem  dłonie. ­ Naprawdę jesteś ozdobą tej sukni. Ta cała czarno­czerwona kombinacja świetnie współgra z  twoimi włosami. Ghrom zemdleje, kiedy cię zobaczy. ­ Jesteś pewna, że chcesz mi to pożyczyć? Pomyślała, co będzie, jeśli coś jej się na to wyleje? ­ Ubrania są po to, by je nosić. A ta suknia nie była na żadnym ciele od 1814 roku. ­ Wellsie  spojrzała na swój diamentowy zegarek. ­ Przejdę się na górę i zobaczę, jak idą przygotowania. Fritz  prawdopodobnie będzie potrzebować pomocy. Bracia wiedzą, jak jeść, ale ich maniery przy stole są  opłakane. Można by sądzić, że będą sobie lepiej radzić z nożami, biorąc pod uwagę, że to ich praca. Beth obróciła się do niej.  ­ Pomóż mi odpiąć te guziki to pójdę z tobą. Wellsie pomogła zdjąć jej sukienkę, ale zawahała się na  moment. - Słuchaj, Beth... Jestem szczęśliwa z twojego powodu Naprawdę. Ale czuję, że powinnam być  uczciwa. Posiadanie jednego z tych samców za towarzysza życia nie jest łatwe. Mam nadzieję, że  zadzwonisz do mnie, jak będziesz potrzebowała trochę się wyżalić. ­ Dzięki ­ powiedziała Beth, myśląc, że właściwie powinna tak zrobić. Czuła, że Wellsie może  udzielić jej dobrych rad. Prawdopodobnie dlatego, że wyglądała na osobę mającą kontrolę nad  własnym życiem. Zdawała się być taka... kompetentna. Wellsie uśmiechnęła się.  ­ I może ja też będę mogła czasem zadzwonić. Bóg mi świadkiem, czekałam tak długo, by mieć  kogoś, z kim mogłabym porozmawiać i kto mnie zrozumie. ­ Żaden inny z braci nie ma żony, prawda? - Ty i ja, i na tym koniec, kwiatuszku. Beth uśmiechnęła się.  ­ Więc musimy trzymać się razem.

Ghrom wszedł na górę, zastanawiając się, kto gdzie spał. Zapukał do drzwi jednego z  pokojów gościnnych, gdzie po chwili odpowiedział mu Butch. Człowiek osuszał włosy ręcznikiem.  Drugi miał owinięty dookoła talii. ­ Wiesz, gdzie jest V? ­ spytał Ghrom. - Tak, goli się. ­ Policjant skinął głową i odsunął się. ­ Potrzebujesz mnie, szefie? ­ zawołał V z łazienki. Ghrom zachichotał.  ­ Proszę, czyż to nie jest milutkie? ­ Odpierdol się. ­ Powiedzieli razem V i Butch, gdy Vrhedny wszedł do sypialni, w nisko  opuszczonych bokserkach. Pociągał staromodną brzytwą po białych policzkach. Obie ręce były  odsłonięte. Och kurde. Lewa ręka V cała była pokryta jego świętymi tatuażami, wyjaśniającymi  szczegółowo straszne konsekwencje gdyby ktoś wszedł z nią w kontakt. Ghrom zastanawiał się, czy  ten człowiek w ogóle miał pojęcie, co V mógłby zrobić tą ręką. Prawdopodobnie nie. Gliniarz nie byłby tak cholernie zrelaksowany, tańcząc po pokoju  półnago. ­ Słuchaj, V ­ powiedział Ghrom ­ jest mała sprawa, którą muszę załatwić przed zaślubinami. Zwykle pracował samotnie, ale jeżeli miałby zająć się Billym Riddle'em, chciałby mieć  Vrhednego w odwodzie. Ludzie nie rozpadali się uczynnie, gdy się ich zadźgało, ale lewa ręka jego  brata da sobie radę z ciałem. Tylko chwilka i zwłoki będą powietrzem. V uśmiechnął się. ­ Daj mi  pięć minut i będę gotowy.  ­ Ekstra. ­ Ghrom czuł na sobie oczy Butcha. Ewidentnie facet chciał wiedzieć, co się działo. - Nie powinieneś się w to wplątywać, gliniarzu. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę twoje powołanie. ­ Warto, żebyś wiedział, że nie jestem już w policji. „Interesujące" ­ pomyślał Ghrom.  ­ Powiesz mi, dlaczego? - Rozwaliłem nos podejrzanemu. - W walce? - Podczas przesłuchiwania. Nie było to specjalną niespodzianką.  ­ Ciekawe, czemu miałbyś to zrobić? - Próbował zgwałcić twoją przyszłą żonę, wampirze. Nie byłem skłonny do delikatności, kiedy  sugerował, że ona sama tego chciała. Ghrom poczuł, jak z jego gardła dochodzi warczenie. Jak głos jakiegoś stworzenia,  wydobywający się z jego wnętrza. - Billy Riddle. - Beth powiedziała ci o tym facecie? Ghrom odwrócił się w stronę drzwi.  ­ Rusz dupę, V ­ rzucił. Kiedy zszedł na dół, wyczuł obecność Beth i zobaczył jak przechodzi przez obraz. Poszedł i objął  ją, mocno ściskając. Dokona zemsty przed ślubem. Beth zasłużyła na to od swojego brońca. - Wszystko w porządku? — szepnęła. Skinął głową zatopioną w jej włosach i wtedy zauważył krwiczkę Tohra. - Hej, Wellsie. Miło, że przyszłaś. Kobieta uśmiechnęła się. ­ Pomyślałam, że będzie potrzebować jakiegoś wsparcia. ­ Cieszę się, że tu jesteś. ­ Pochylił się, by pocałować dłoń Wellsie. Vrhedny wkroczył do pokoju w pełnym uzbrojeniu.  ­ To co, Ghrom, spływamy? - Dokąd idziesz? ­ spytała Beth. - Muszę coś załatwić. ­ Musnął dłonią jej rękę. ­ Reszta braci zostaje, żeby pomóc wszystko 

przygotować. Uroczystość zacznie się o północy, ale wrócę wcześniej. Wyglądało, jakby chciała z nim dyskutować, ale wtedy zerknęła na Wellsie. Coś przekazały  sobie bez słów.  ­ Uważaj na siebie ­ powiedziała. ­ Proszę. - Nie martw się. ­ Pocałował ją długo i wolno. ­ Kocham cię, lilan. - Co znaczy to słowo? - Coś jak „najdroższa". ­ Zdjął kurtkę z krzesła i zanim wyszedł, dał jej jeszcze jednego buziaka.

ROZDZIAŁ 43 BUTCH ZACZESAŁ WŁOSY, natarł twarz wodą kolońską i założył nienależący do niego garnitur.  Tak samo jak w szafkach w łazience stały całe rzędy różnych płynów po goleniu i męskich  kosmetyków, tak szafy pełne były nowiutkich garniturów w różnych rozmiarach. Wszystko to z  górnej półki i najlepszego gatunku. Nigdy wcześniej nie miał na sobie Gucciego. I chociaż nie był szpanerem, to nie mógł  przecież spotkać się z Marissą w tych samych ciuchach, które miał na sobie poprzedniej nocy.  Nawet jeśli były super, a był pewny, że nie były, to teraz musiały pachnieć jak bar ­ połączenie  tureckiego tytoniu Vrhednego i alkoholu. Chciał być dla niej świeży jak stokrotka. Naprawdę. Butch stał przed wielkim lustrem, czując się jak goguś, ale niezdolny, by się temu oprzeć. Dobrze  mu było w czarnych prążkach. Śnieżnobiała koszula z odpiętym kołnierzykiem podkreślała jego  opaleniznę. A para mokasynów Ferragamo, które znalazł w pudełku, dopełniała szpanerskiej  całości. „Był prawie przystojny" ­ pomyślał. Dopóki ona nie spojrzy dokładniej w jego przekrwione  oczy. Cztery godziny snu i spożyta wcześniej whisky nie dały się ukryć. Ktoś cicho zapukał do  drzwi. Czując się jak pozer i mając nadzieję, że to nie jest żaden z braci, otworzył drzwi. Lokaj spojrzał na niego z uśmiechem.  ­ Proszę wybaczyć śmiałość, ale wygląda pan nader szykownie. Wspaniały wybór. Wspaniały. Butch wzruszył ramionami, poprawiając kołnierzyk koszuli.  ­ No, mam nadzieję. - Ale potrzebuje pan chusteczki w kieszonce na piersi. Czy mogę? - Jasne. Drobny staruszek podbiegł do biurka, otworzył szufladę i zaczął grzebać w środku. ­ To powinno się nadać doskonale. ­ Jego kościste dłonie przekształciły biały kwadrat w jakieś  arcydzieło origami i włożyły to do kieszonki w garniturze Butcha. ­  Tak, teraz jest pan gotowy na  przyjęcie swojego gościa. Jest tutaj. Czy przyjmie ją pan? „Czy przyjmę?"  ­ Psiakrew, jasne, że tak. Gdy wyszli na korytarz, lokaj roześmiał się lekko. ­ Wyglądam głupio, prawda? ­ spytał Butch. Twarz Fritza spoważniała.  ­ Nic z tych rzeczy proszę pana. Pomyślałem tylko, jak bardzo podobałoby się to wszystko  Hardhemu. On lubił mieć pełny dom. - Kto to jest Har.. ­ Butch? ­ Głos Marissy sprawił, że obaj stanęli. Czekała na schodach, a jej widok zaparł Butchowi  dech w piersi. Ubrana w suknię z bladoróżowego materiału, ze starannie upiętymi wysoko na  głowie włosami wyglądała zjawiskowo. Jej nieśmiałe okazanie przyjemności z tego, że go widzi,  sprawiło, że wyprostował się z dumy i zadowolenia. - Hej, kochanie. ­ Ruszył do przodu, świadomy, że stojący obok lokaj uśmiechał się pod nosem. Wierciła się, poprawiając sukienkę, jakby była trochę zdenerwowana,  ­  Pewnie powinnam zaczekać na dole. Ale wszyscy są tacy zajęci. Czułam się, jakbym tam  przeszkadzała. ­ Chcesz się tu trochę pokręcić? Skinęła głową.  ­ Jeśli ci to nie przeszkadza. Tu jest ciszej.

- Na końcu tego korytarza jest weranda ­ wtrącił lokaj.

Butch zaoferował jej swoje ramię. ­ Czy to będzie ci odpowiadać? Wzięła go pod rękę. Butch musnął ja wzrokiem, co sprawiło, że po chwili na jej twarzy  pojawił się czarujący rumieniec.  ­ Tak, tak, będzie mi odpowiadać. Więc chciała być z nim sam na sam. „To dobry znak" ­ pomyślał Butch. Gdy Beth wniosła do jadalni półmisek surowych warzyw, stwierdziła, że Fritz i Wellsie  mogliby rządzić razem jakimś małym państwem. Sprawili, iż bracia krążyli w tę i z powrotem,  zastawiając stół w jadalni, wykładając świeże świece, pomagając w przygotowaniu jedzenia. I Bóg  tylko wiedział, działo w komnacie Ghroma. Uroczystość miała odbyć się właśnie tam i Rankohr był  w środku od godziny.  Beth postawiła talerz na kredensie i udała się do kuchni. Znalazła Fritza, który usiłował  dosięgnąć dużej kryształowej wazy umieszczonej na górze szafki. ­ Pozwól, że ja to zdejmę. ­ Och, dziękuję pani. Postawiła wazę na blacie i obserwowała, jak lokaj napełnia ją solą. „Niektórzy mają tu chyba poważne nadciśnienie" ­ pomyślała. ­ Beth? ­ zawołała Wellsie. ­ Czy możesz pójść do spiżarni i przynieść trzy słoiki przecieru  brzoskwiniowego do pieczenia szynki? Beth weszła do małego kwadratowego pokoju i włączyła światło. Puszki i słoiki wypełniały  go od podłogi po sufit. Szukała sekcji brzoskwiniowej, kiedy usłyszała, jak otwierają się drzwi. ­ Fritz, wiesz... ­ Odwróciła się. I wpadła prosto na twarde ciało Zbihra. Ten syknął i oboje odskoczyli do tyłu, gdy drzwi zamknęły ich razem. Zamknął oczy jakby z bólu, jego wykrzywione wargi ukazywały kły. ­ Przepraszam ­ szepnęła, próbując cofnąć się dalej. Nie było więcej miejsca i nie było już dokąd  uciec. On stał przed drzwiami. ­ Nie widziałam cię. Jeszcze raz przepraszam. Miał na sobie długą obcisłą koszulę i gdy jego ręce zwinęły się w pięści, napięcie jego  ramion było bardzo widoczne. Był duży, ale ta siła w jego ciele sprawiała, że wydawał się  ogromny. Otworzył powieki. Kiedy te czarne oczy dotknęły jej twarzy, skuliła się. ZIMNE. Tak, bardzo zimne. - Chryste, wiem, że jestem brzydki ­ rzucił, ale nie bój się mnie. Nie jestem całkowitym dzikusem. ­  Po czym chwycił coś i wyszedł. Beth oparła się o regał ze słoikami i puszkami, spoglą. dając na pustą przestrzeń, którą  zostawił na półce. Czatni. Wziął pomidorowe czatni. - Beth, znalazłaś? ­ Wellsie stanęła w drzwiach. ­ Co się stało? - Nic. Nic się nie stało. Wellsie spojrzała na nią krzywo, poprawiając fartuch na swojej niebieskiej sukience. ­  Kłamiesz, ale to twój dzień zaślubin, więc puszczę ci to płazem. ­ Znalazła przecier i wzięła kilka  słoików. ­ Hej, czemu nie pójdziesz do pokoju twojego ojca i trochę nie odpoczniesz? Rankohr już  skończył, więc możesz tam odetchnąć. Musisz trochę o siebie zadbać przed ceremonią. - Wiesz, to chyba dobry pomysł. Butch rozparł się wygodnie w wiklinowym, bujanym fotelu. Założywszy nogę na nogę,  utrzymywał równowagę, trzymając jedną stopę na podłodze. Fotel mocno skrzypiał. W oddali rozbłysła błyskawica. Noc pachniała ogrodem położonym pod oknami. I morzem. Marissa wychyliła głowę poza balkon, by spojrzeć na niebo. Lekki letni wietrzyk dotknął 

kosmyków włosów opadających jej na twarz. Pomyślał, że mógłby tak patrzeć na nią cale życie i wciąż nie miałby dosyć. - Butch? - Przepraszam. Co mówiłaś? ­ Powiedziałam, że wyglądasz pięknie w tym garniturze. - Ten staroć? Tak go tylko narzuciłem. Roześmiała się dokładnie tak, jak chciał żeby zrobiła, ale gdy tylko to usłyszał, spoważniał. ­ To ty jesteś piękna. jej ręka powędrowała ku szyi. Wydawała się nie wiedzieć, jak sobie radzić z  komplementami, jak gdyby wcześniej niewiele ich słyszała. Trudno było mu w to uwierzyć. ­ Uczesałam się dla ciebie ­ powiedziała. ­ Pomyślałam, że może ci się spodoba. - Mnie się podoba. Zawsze. Uśmiechnęła się.  ­ Tę sukienkę też dla ciebie wybrałam. - Podoba mi się. Ale wiesz co, Marissa? Nie musisz ze mną niczego próbować. Opuściła oczy.  ­ Jestem przyzwyczajona do próbowania. - Więc się odzwyczaj. Jesteś doskonała. Uśmiechnęła się. Całą sobą. I znowu mógł się tylko gapić. Zaczęło nieco mocniej wiać. Dół jej sukni uniósł się, ukazując zgrabną linię ud. I nagle Butch  przestał myśleć wyłącznie o tym, jaka jest śliczna. Prawie się roześmiał. Nigdy nie sądził, że pożądanie może zepsuć nastrój, ale potrzeby jego  ciała były czymś, co wolałby na razie odłożyć do rana. Lub nawet dłużej. Naprawdę chciał  potraktować ją godnie. Była kobietą wartą tego, by być czczoną, przytulaną i by ktoś czynił ją  szczęśliwą. Zmarszczył brwi. Tak, tylko czy on byłby w stanie to zrobić? Tę część dotyczącą szczęścia.  Był pewien, że poradzi sobie z czcią i przytulaniem. Chodzi o to, że... wampirze dziewice to kategoria kobiet, o których nie miał najmniejszego  pojęcia. - Marissa, wiesz, że nie należę do twojego gatunku, prawda? Kiwnęła głową.  ­ Od pierwszego momentu, kiedy cię zobaczyłam. - I to cię... nie zniechęca? Nie martwi? ­ Nie. Lubię to uczucie, gdy jestem przy tobie. ­ I jak wtedy jest? ­ spytał cicho. ­ Czuję się bezpiecznie. Czuję się ładna, ­ Zawahała się przyglądając się jego wargom. ­ Czasami  czuję też inne rzeczy. ­ Jak co na przykład? ­ Mimo jego dobrych intencji, naprawdę chciał usłyszeć o tych innych  rzeczach. - Staję się gorąca. Zwłaszcza tu ­ dotknęła piersi ­ i tu. ­ Jej ręce spotkały się w miejscu łączącym  uda. Butch widział podwójnie, jego serce załomotało ciężko. Gdy wypuścił z płuc falę gorącego  powietrza, był pewny, że zaraz wybuchnie. - Czy ty coś czujesz? ­ spytała. - Lepiej w to uwierz. ­ Jego głos zabrzmiał jak czysta whisky. „Oto, co desperacja czyni z faceta". Marissa podeszła do niego. ­ Chciałabym cię teraz pocałować, jeżeli nie masz nic  przeciwko. Nic przeciwko? Był gotów błagać, choćby tylko o to, by jeszcze móc na nią patrzeć. Zdjął nogę z nogi i usiadł prosto, myśląc, że fakt, iż ktoś może w każdej chwili do nich  wejść, pomoże mu utrzymać samokontrolę. Właśnie miał wstać, gdy przed nim uklękła. I wsunęła  swoje ciało między jego nogi.

- Ohoho. Tylko spokojnie. ­ Zatrzymał ją, zanim weszła w kontakt z jego erekcją. Nie był pewien, 

czy była na to przygotowana. Cholera, sam nie był pewny, czy on jest na to gotowy. ­ Jeżeli  mamy... Musimy robić wszystko powoli. Chcę, żeby to było dobre dla CIEBIE. Uśmiechnęła się i uchwycił wzrokiem końcówki jej kłów. Poczuł, jak erekcja się zwiększa. „I kto by pomyślał, że właśnie to będzie podniecające?". ­ Marzyłam o robieniu tego ostatniej nocy ­ szepnęła. ­ Butch chrząknął głośno. Naprawdę? ­ Wyobraziłam sobie, że przyszedłeś do mojego łóżka. Nachyliłeś się nade mną. ­ Och, Boże, sam  to widział. Tylko że w jego fantazji oboje byli nadzy. ­ Byłeś nagi ­ szeptała, pochylając się do niego. ­ Tak jak ja. CAŁOWAŁEŚ mnie mocno. Smakowałeś  cierpko jak whisky, PODOBAŁO mi się to. ­ Jej usta były teraz zaledwie centymetry od jego. ­  Podobałeś mi się. Święte nieba. On właśnie byt na krawędzi wytrysku, a jeszcze nawet się nie pocałowali. Zbliżyła się jeszcze bardziej, ale przytrzymał ją w ostatnim momencie. To było dla niego zbyt  wiele. Była zbyt śliczna. Zbyt seksowna. I bardzo, za bardzo niewinna. Boże, w ciągu swojego życia zawiódł tyle osób. Nie chciał dodawać jej do listy. A ona zasłużyła na księcia na swój pierwszy raz. Nie jakiegoś zużytego, byłego policjanta,  noszącego strój żigolaka, należący do obcego faceta. Nie miał bladego pojęcia o tym, jak wampiry  wiodą swoje prywatne życia. Ale był pewien, ze ona poradzi sobie o wiele lepiej niż on.  ­ Marissa? ­ Hmm? ­ Jej oczy utkwiły na jego wargach. Mimo swego niedoświadczenia wyglądała, jakby  chciała go połknąć żywcem. A on chciał być zjedzony. ­ Czy nie chcesz tego? ­ Odsunęła się, wyglądając na zmartwioną. ­ Butch? ­ O nie, kochanie. Nie to. To nie to. ­ Przełożył ręce z jej ramion na szyję, trzymając prosto jej  głowę. Potem przechylił swoją i pocałował ją. Westchnęła głośno, wciągając jego oddech do swoich płuc. Brała coś, co należało do niego,  w głąb siebie. Mruknął z zadowolenia, ale zachował kontrolę, gładząc jej twarz, pieszcząc ją  delikatnie. Gdy nachyliła się bardziej, przesunął końcem języka po linii jej ust. „Jest taka słodka" ­  pomyślał, przygotowując się, by wejść dalej, wciąż jednak trzymał się na wodzy. Ale Marissa przyspieszyła obrót spraw. Zatrzymała jego język w swoich ustach i zaczęła go  ssać. Butch jęknął. Jego biodra uniosły się nad fotelem. Przerwała pocałunek.  ­ Nie podobało ci się tak? Mnie podobało, gdy robiłeś to wczoraj z moim palcem. Rozchylił swój kołnierzyk. Gdzie, do cholery, było całe powietrze w tej części Ameryki  Północnej? - Butch? - Podobało mi się ­ powiedział ochrypłym głosem. ­ Zaufaj mi. Naprawdę mi się podobało. - W takim razie zrobię to jeszcze raz. Rzuciła się do przodu, całując go z pasją i wtłaczając w wiklinowy fotel z siłą tony cegieł.  Był w takim szoku, że mógł tylko trzymać się oparcia. Jej atak był potężny. Erotyczny. Gorętszy od  ogni Hadesu. Praktycznie wczołgała mu się na pierś, eksplorując wnętrze jego ust i musiał użyć  całej swojej siły, by nie spaść z fotela. Nagle usłyszał głośny trzask. W następnej chwili oboje znaleźli się na podłodze. -Co do ku... ­ Butch uniósł lewą rękę i zobaczył, że ściska jedną z poręczy fotela, którą tak  kurczowo wcześniej trzymał. Złamał fotel. - Wszystko w porządku? ­ spytał zziajany, odrzucając poręcz. - O tak. ­ Uśmiechnęła się do niego. Jej sukienka była zawinięta na jego nogach, a jej ciało blisko 

niego. Prawie tam, gdzie chciał, by było. Gdy na nią spojrzał, był gotowy na to wszystko. Gotowy, by dostać się pod tę sukienkę,  rozsunąć jej uda swoimi biodrami i zanurzyć w jej gorącu, aż oboje osiągnęliby totalne  zapomnienie. Tyle że w jego obecnym stanie musiałby ją wziąć mocno, a nie kochać się z nią tak, jak  powinien. I był tak rozpalony, że był gotów zrobić to tutaj, na widoku. Najwyższa pora na jakąś  przerwę. ­ Wstańmy ­ powiedział twardo. Marissa ruszyła się szybciej od niego, praktycznie skacząc na nogi. Gdy podała mu rękę, by  mógł wstać, chwycił ją tylko po ty, by sprawić jej  przyjemność. Jednak zanim zdążył zrobić  cokolwiek, ona postawiła go na nogi, jakby ważył nie więcej niż gazeta. Uśmiechnął się, gdy strzepywał kurz z marynarki.  ­ Jesteś silniejsza niż na to wyglądasz. Zdawała się zawstydzona i zajęła się poprawianiem sukienki  ­ Nie sądzę. ­ Nie ma w tym nic złego, Marisso.  Spojrzała mu w oczy, po czym przyjrzała mu się całemu. Zawstydzony, zorientował się, że jego szalejąca erekcja uczyniła i jego spodni namiot.  Odwrócił się, by się popoprawiać. - Co robisz? ­ Nic. ­ Odwrócił się do niej, zastanawiając się, czy kiedykolwiek osiągnie normalny puls. Cholera. Powinien wkrótce przejść jakieś testy na stres. Jeśli jego serce zniesie jej  pocałunek, to pewnie będzie mógł pobiec w maratonie. I to ciągnąc za sobą samochód. W poprzek drogi. - Podobało mi się to ­ powiedziała. Musiał się roześmiać.  ­ Mnie też. Ale trudno mi uwierzyć, że jesteś dzie... ­ Butch zamknął szybko usta, pocierając  kciukiem brwi. Nic dziwnego, że nie chodził na randki. Jego towarzyskie umiejętności były na  poziomie szympansa. ­ Musisz wiedzieć, że... czasem walę na oślep. Ale będę nad tym pracował.  Dla ciebie. - Walisz na oślep? - Plotę bzdury, za dużo gadam... ech. ­ Spojrzał na drzwi, a Słuchaj, może powinniśmy zejść na dół  i zobaczyć, jak tam przygotowania do przyjęcia? Bo jeśli zostanie tu minutę dłużej, to rzuci się na nią bez opamiętania. ­ Butch? Odwrócił się do niej.  ­ Tak, kochanie? Jej oczy rozbłysły i oblizała sobie usta.  ­ Chcę więcej ciebie. Butch przestał oddychać. I zastanowił się, czy ona myśli o jego krwi. Patrząc w jej piękną  twarz, przypomniał sobie, jak się czuł, wepchnięty w ten wiklinowy fotel. Wyobraził sobie, że zamiast go całować, głęboko zanurza w jego szyi te perliście białe kły. Nie mógł sobie wyobrazić lepszej śmierci niż w jej ramionach. ­ Czegokolwiek mojego pragniesz ­ szepnął ­ możesz to wziąć.

Rozdział 44 GHROM PATRZYŁ, jak Billy Riddle wyszedł i budynku i oparł się o jedną z kolumn na ganku.  Gość położył na ziemi torbę podróżną, po czym spojrzał w niebo. ­ Super ­ powiedział Ghrom do Vrhednego. ­ Wystarczy nam czasu, by go zabić i zdążyć wrócić. Ale zanim on i V wyszli z cienia, na podjeździe pojawił się czarny hummer. Gdy ich mijał, z  jednego z uchylonych okien dotarł do nich słodki zapach niemowlęcej zasypki. - O żesz ty ­ sapnął Ghrom. ­ To jest reduktor, mój bracie. ­ Założymy się, prowadzi nabór. -Dobry kandydat. Billy wsiadł do środka i pojazd zaczął się oddalać. ­ Powinniśmy wziąć mój samochód ­ rzucił V. ­ Wtedy moglibyśmy ich wyśledzić. ­ Nie ma czasu na śledzenie. O północy przybędzie Pani Kronik. Robimy to tu i teraz. ­ Ghrom  wyskoczył przed hummera, kładąc ręce na masce i zmuszając, by się zatrzymał. Zajrzał przez  przednią szybę, gdy Vrhedny zbliżył się z boku, podchodząc do drzwi kierowcy. Ghrom uśmiechnął się, kiedy kierowca wrzucił luźny bieg. Wewnątrz wyczuwał zarówno lęk,  jak i oczekiwanie. Wiedział, które z tych uczuć należało do Billy'ego Riddlea. On był na krawędzi. Z  kolei reduktor był gotów do walki. Ale było coś jeszcze. Coś, co nie pasowało do całości. Ghrom  szybko rozejrzał się wokół. ­ Uważaj na siebie, V. Nocną ciszę przerwał ryk silnika i wszyscy zostali oblani światłami nadjeżdżającego  samochodu. Nieoznakowany samochód zatrzymał się tuż przed nimi i ze środka wyskoczyło dwóch mężczyzn z  wyciągniętymi pistoletami. ­ Policja stanowa. Ręce do góry. Ty w samochodzie, wysiadaj. Ghrom obserwował drzwi kierowcy. To, co się pojawiło, było duże i intensywne. O zapachu  zasypki. Reduktor śmierdział czystym złem. Członek Korporacji unosił ręce, wpatrując się intensywnie w insygnia na kurtce Ghroma.  ­  Mój Boże. Myślałem, że jesteś mitem. Ślepy Król. Ghrom obnażył swoje kły.  ­ Nic, co o mnie słyszałeś, nie jest mitem. Oczy reduktora błysnęły.  ­ Jestem pod wrażeniem, ­ A mnie serce krwawi, że musimy się teraz rozstać. Ale zobaczymy się jeszcze z tobą i twoim  nowym rekrutem. Wkrótce. Ghrom skinął głową Vrhednemu, kończącemu właśnie czyszczenie ludziom pamięci, i  zdematerializowali się. Pan X był pod wrażeniem. Ślepy Król żył. Od wieków krążyły o nim opowieści. Właściwie legendy, ale nie było żadnego  potwierdzonego kontaktu od czasu, gdy pan X wstąpił do Korporacji. Pogłoski mówiły nawet że ten  królewski wojownik umarł. Pogłoski bazujące głów. nie na dezintegracji wampirzej społeczności.  Ale nie, król żył. Dobry Boże. To dopiero byłaby nagroda do złożenia na ołtarzu Omegi. -Mówiłem wam, że przyjedzie ­ mówił Billy do policjantów. ­ To mój nauczyciel sztuk wałki.  Dlaczego nas zatrzymaliście? Policjanci schowali pistolety, skupiając się na panu X. -Czy możemy zobaczyć jakiś dowód identyfikacyjny, proszę pana? ­ spytał jeden z nich. Pan X uśmiechnął się i podał mu swoje prawo jazdy. ­ Billy i ja jedziemy na kolację. Może też do 

kina. Mężczyzna spojrzał na zdjęcie i twarz X.  ­ Pan Xavier. Proszę, oto pańskie prawo jazdy. Przepraszamy za kłopot. ­ Nie ma problemu. Pan X i  Billy wrócili do samochodu. ­ Idioci. Dlaczego nas zatrzymali? „Ponieważ zostaliśmy zaskoczeni przez dwa wampiry ­ pomyślał pan X. ­ Tylko nie  pamiętasz tego, podobnie jak tych dwóch facetów z odznakami". Podstępne gry na umyśle. Bardzo podstępne.  ­ Co tu robi policja stanowa? ­ spytał pan X, wrzucając bieg. ­ Mój ojciec dostał kolejne ostrzeżenie o zamachu terrorystycznym i zdecydował się wyjechać na  razie z miasta. Wraca do domu dziś wieczorem i oni będą tu wszędzie pełzać do chwili, aż wróci do  stolicy. - Rozmawiałeś z ojcem? - Tak. Właściwie przyjął to chyba z ulgą. - Jestem pewien, że tak jest. Billy sięgnął do torby.  ­ Mam to, o czym pan mówił, że będzie potrzebne. ­ Pokazał ceramiczny słój z wieczkiem.  Bardzo dobry, Billy. Doskonała wielkość. ­ Co w  nim będzie? Pan X uśmiechnął się.  ­ Dowiesz się. Czy jesteś głodny? ­  Zbyt podniecony, żeby jeść. ­ Billy ścisnął dłonie, naprężając mięśnie. ­ Żeby było jasne, to ja  łatwo nie pękam. Cokolwiek się zdarzy dziś wieczorem, ja będę twardy. „To się jeszcze okaże" ­ pomyślał pan X, kierując się w stronę swojego domu. Mieli  zorganizować uroczystość w stodole i stół do tortur będzie bardzo pomocny. Będzie mu łatwiej  związać Billy'ego w ten sposób. Gdy miasto zostało w tyle i zaczęły się tereny typowo rolnicze, pan X zauważył, że się  uśmiecha. Ślepy Król. W Caldwell. PanX spojrzał na Riddlea. W Caldwell i szuka Billy'ego. Tylko czemu miałby to robić?

Rozdział 44 BETH ZNOWU BYŁA W SUKIENCE. Uwielbiała ją.  ­  Nie mam butów ­ powiedziała. Wellsie wyjęła z ust kolejną szpilkę do włosów i wsunęłą w kok Beth. ­ Nie będą ci potrzebne. Dobra, pokaż jak wyglądasz. Wellsie uśmiechnęła się, kiedy Beth wesoło tańczyła w sypialni swego ojca. Czerwony atłas  lśnił jak ogień. ­ Będę płakać. ­ Wellsie zasłoniła usta dłonią. ­ Wiem o tym. Jak tylko on cię zobaczy, zacznę  ryczeć. Jesteś po prostu zbyt piękna i to jest pierwsza szczęśliwa rzecz od... nie wiem, kiedy. Beth zatrzymała się nagle.  ­ Dziękuję. Za wszystko. Wellsie potrząsnęła głową.  ­ Nie bądź dla mnie taka mila bo zacznę płakać już teraz. ­ Naprawdę dziękuję. Czuję się jak... Nawet nie wiem. Wżeniam się w rodzinę. A ja nigdy tak  naprawdę żadnej wcześniej nie miałam. Nos Wellsie poczerwieniał.  ­ Jesteśmy twoją rodziną. Jesteś jedną z nas. Teraz już przestań, dobrze? Zanim mnie naprawdę  rozkleisz. Ktoś załomotał w drzwi. - Wszystko w porządku tam w środku? ­ odezwał się męski głos. Wellsie podeszła i wystawiła na zewnątrz głowę, trzymając drzwi do połowy zamknięte. ­  Tak, Tohr. Czy bracia są przygotowani? - Co do... Płakałaś? ­ przestraszył się Tohrtur. ­ Co z tobą? Dobry Boże, czy to coś z dzieckiem? ­ Tohr, wyluzuj. Jestem kobietą, płaczę na ślubach. Mam to zapisane w genach. Beth usłyszała delikatny odgłos pocałunku. ­ Ja tylko nie chcę, by cokolwiek cię denerwowało, lilan. ­  To powiedz mi, że bracia są gotowi. - Jesteśmy. - Dobra. W takim razie czas ją pokazać. - Lilan? ­ Tak? Ciche słowa mówione w ich pięknym języku. - Tak, Tohr ­ szepnęła Wellsie. ­ Po dwustu latach znowu bym za ciebie wryszła. Pomimo że  chrapiesz i rozkładasz swoją broń po całej naszej sypialni. Drzwi zamknęły się i Wellsie spojrzała wymownie na Beth.  ­ Czekają na ciebie. Idziemy? Beth poprawiła dekolt. Spojrzała na swój rubinowy pierścionek. ­ Nigdy nie myślałam, że to  zrobię. - Życie jest pełne cudownych niespodzianek, nieprawdaż? ­ Z całą pewnością tak. Wyszli z sypialni jej ojca do pokoju Ghroma. Wszystkie meble zostały usunięte, a w  miejscu łóżka stali w  rzędzie pod ścianą bracia Ghroma. Przedstawiali wspaniały widok. Mieli na  sobie identyczne czarne atłasowe kurtki i luźne spodnie z przypiętymi do pasa inkrustowanymi  sztyletami. Gdy ją zobaczyli, wszystkim zaparło dech. Bracia poruszyli się, spojrzeli po sobie. Znowu na nią 

spojrzeli. Na ich surowych twarzach pojawiły się uśmiechy. Wszystkich, z wyjątkiem Zbihra. On spojrzał na nią raz i potem gapił się tylko w podłogę. Po drugiej stronie stali Butch, Marissa i Fritz. Pomachała im lekko. Fritz wyjął chusteczkę. W  pokoju był ktoś jeszcze. Niewielka postać ubrana od stóp do głów w czerń. Nawet jej twarz była zasłonięta. Beth zmarszczyła brwi. Pod czarnym materiałem, na podłodze widać było plamę światła, jak gdyby  postać świeciła. Ale gdzie był Ghrom? Wellsie podprowadziła ją tak, że stanęła przed grupą mężczyzn. Ten z cudownymi włosami,  Furiath, wystąpił naprzód. Beth opuściła oczy, próbując się uspokoić; wtedy zauważyła, że zamiast jednej stopy miał  protezę. Spojrzała w jego żółte oczy, nie chcąc się gapić na nogę. Kiedy jednak uśmiechnął się do  niej, uspokoiła się nieco. Miał głęboki głos, spokojnie dobierał słowa,  ­ Będziemy prowadzić ceremonię w większości po angielsku, tak abyś jak najwięcej zrozumiała.  Czy jesteś gotowa, by rozpocząć? Skinęła głową. ­ Podejdź, mój panie ­ zawołał. Zerknęła przez ramię? Ghrom zmaterializował się w progu i Beth przyłożyła rękę do ust. Był wspaniały, miał na  sobie opasaną wstęgą czarną szatę, haftowaną ciemną nitką. U jego boku wisiał długi, złoty sztylet,  a na głowie miał krąg rubinów osadzonych w matowym metalu. Kiedy szedł naprzód, posuwając się z wdziękiem, który tak kochała, jego włosy kołysały się  i falami opadały na mocne ramiona. Nie patrzył na nikogo prócz niej. Gdy już stanął przed nią, szepnął:  ­ Zapierasz mi dech w piersi. Zaczęła płakać. Ghrom, zmartwiony, wyciągnął do niej rękę.  ­ Lilan, co się stało? Beth potrząsnęła głową i poczuła, jak Wellsie wciska jej w dłoń chusteczkę higieniczną. -Wszystko w porządku ­ powiedziała Wellsie. ­ Zaufaj mi, jest w porządku. Beth kiwnęła głową i przyłożyła chusteczkę do oczu.  ­Tak. Ghrom dotknął jej policzka.  ­ Możemy to zatrzymać. - Nie! ­ odparła szybko. ­ Kocham cię i bierzemy ślub. Właśnie teraz. Kilku braci roześmiało się cicho.  ­ No to chyba wszystko jasne ­ powiedział jeden z nich z szacunkiem w głosie. Kiedy już się opanowała, Ghrom spojrzał na Furiatha i skinął głową. ­ Najpierw prezentacja przed Panią Kronik ­ powiedział. Ghrom ujął ją za rękę i podprowadził do przyodzianej w czerń postaci. ­ Pani Kronik, oto Beth, córka wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu, Hardhego, wnuczka  princepsa Mrokha, prawnuczka princepsa Hardkohra... Lista ciągnęła się jeszcze przez chwilę. Gdy Ghrom zamilkl Beth instynktownie wyciągnęła rękę  do zasłoniętej postaci. Ktoś krzyknął i Ghrom chwycił jej rękę, odciągając ją do tylu. Kilku z braci skoczyło  naprzód. ­ To mój błąd ­ powiedział szybko Ghrom, rozkładając ręce, jakby chciał ją chronić. ­ Nie  przygotowałem jej właściwie. Nie chciała cię urazić, pani.

Z wnętrza szat dobiegł śmiech i niski, ciepły i kobiecy.  ­ Nie bój się, wojowniku. Ona jest piękna. Podejdź tu, kobieto. Ghrom odsunął się na bok, ale pozostał blisko. Beth zbliżyła się do postaci, niepewna teraz  każdego ruchu, który robiła. Czuła, że jest obserwowana. ­ Ten samiec prosi, byś zaakceptowała go jako swojego brońca, dziecko. Przyjmiesz go jako swego,  jeżeli jest godny? ­Tak.­ Beth spojrzała na Ghroma, który nadal był spięty. ­ Tak, chcę. Postać skinęła głową.  ­ Wojowniku, ta samica chce cię wybrać. Czy dowiedziesz, że jesteś jej godzien? ­ Dowiodę. ­ Głęboki głos Ghroma rozniósł się po całym pokoju. - Czy poświęcisz się dla niej? - Poświęcę. ­ Czy obronisz ją przed tymi, którzy chcieliby ją skrzywdzić? - Obronię. - Daj mi swoją rękę, dziecko. Beth niepewnie wyciągnęła do niej rękę. - Wewnętrzną stroną ­ szepnął Ghrom. Obróciła dłoń na drugą stronę. Fałdy materiału poruszyły się i zakryły jej dłoń. Poczuła  dziwne drętwienie, jakby prąd o niskim napięciu. - Wojowniku. Ghrom wyciągnął dłoń i ona także została zakryta czarną szatą. Nagle otoczyło ją ciepło. Wchłonęło ją. Spojrzała na Ghro ma. Uśmiechał się do niej. ­ Ach ­ powiedziała postać. ­ To dobre zaślubiny. Bardzo dobre. Ich ręce zostały upuszczone, a wtedy Ghrom objął Beth i pocałował. Wszyscy zaczęli klaskać. Ktoś wysiąkał nos. Beth trzymała się swojego nowo poślubionego męża tak mocno, jak tylko mogła. Stało się.  To było prawdą. Oni byli... -To już prawie koniec, lilan. ­ Ghrom cofnął się, rozwiązując swoją szarfę. Zdjął koszulę,  odkrywając nagą pierś. Wellsie podeszła i wzięła Beth za rękę. ­ Wszystko będzie w porządku. Tylko oddychaj ze  mną. Beth spojrzała wokół nerwowo, gdy Ghrom klęknął przed braćmi i opuścił głowę. Fritz  przyniósł mały stół z kryształową wazą pełną soli, dzban wody i małe pudełko z laki. Furiath stanął nad Ghromem.  ­ Mój panie, jak ma na imię twoja krwiczka? - Ma na imię Elizabeth. Furiath dobył ze świstem swego czarnego sztyletu. Pochylił się nad nagimi plecami  Ghroma. Beth krzyknęła i skoczyła naprzód, gdy ostrze opadało. ­Nie...! Wellsie trzymała ją na miejscu.  ­ Zostań tu. - Co on mu... - Poślubiasz wojownika ­ szepnęła Wellsie ostro. ­ Pozwól mu zachować honor przed braćmi. ­ Nie! - Posłuchaj mnie ­ Ghrom oddaje swoje ciało, samego siebie, tobie. Teraz to wszystko jest twoje.  Taki jest cel tej uroczystości. Furiath cofnął się i Beth zauważyła strużkę krwi spływającą po plecach Ghroma.  Teraz podszedł Vrhedny.  ­  Jak ma na imię twoja krwiczka?

„Ma na imię Elizabeth. Gdy brat nachylił się do przodu, Beth zamknęła oczy mocno ścisnęła rękę Wellsie. ­ On nie musi tego robić, by udowodnić, że jest mój. ­ Kochasz go? ­ spytała Wellsie. ­Tak. - Więc zaakceptuj jego życie. Następny wystąpił do przodu Zbihr. ­ Spokojnie, Z ­ powiedział Furiath cicho, stojąc blisko swego brata bliźniaka. O Boże, już dość. Bracia podchodzili raz za razem, zadając mu to samo pytanie. Kiedy skończyli, Furiath  wziął dzban wody i wlał jego zawartość do wazy z solą. Potem wylał ciężki, słony płyn na plecy  Ghroma. Beth zachwiała się, widząc, jak kurczą się jego mięśnie. Nie mogła wyobrazić sobie jego  bólu, ale oprócz pochylenia się mocniej nad podłogą, Ghrom nie dał po sobie nic poznać. Ponieważ  zniósł swój ból, bracia mruknęli z aprobatą. Furiath schylił się i otworzył małe pudełko, wyjmując z niego czystą, białą szmatkę.  Osuszył nią rany, po czym zwinął materiał i schował go z powrotem do środka. - Wstań, mój panie ­ powiedział. Ghrom wstał. Na jego ramionach, na skórze, łukiem, wyryte było w gotyku jej imię. Furiath przekazał Chromowi szkatułkę.  ­ Weź to dla swojej krwiczki jako symbol twej siły, by wiedziała, że jesteś jej godny i że twoje  ciało, twoje serce i twoja dusza są teraz jej, by mogła im rozkazywać. Ghrom odwrócił się. Gdy do niej podchodził, z niepokojem patrzyła na jego twarz. Był  wspaniały. Bardziej niż wspaniały. On płonął z miłości. Upadając przed nią na kolana, pochylił głowę i wyciągnął przed siebie szkatułkę. ­ Czy przyjmiesz mnie jako swego? ­ spytał, patrząc na nią ponad oprawkami swoich okularów.  Jego blade, ślepe oczy były zamglone. Gdy brała od niego pudełko, trzęsły się jej ręce.  ­ Tak Przyjmę. Ghrom wstał i Beth zarzuciła mu ręce na szyję, ostrożnie, by nie sięgnąć ran na jego  plecach. Bracia zaintonowali chóralną pieśń, ze słowami, których nie rozumiała. ­ Czy wszystko w porządku? ­ szepnął jej do ucha. Kiwnęła głową, zastanawiając się, dlaczego nie miała po prostu na imię Mary albo Sue. Ale skąd. Ona musiała być oczywiście dziewięcioliterową Elizabeth. ­ Czy możemy już tego  więcej nie robić? ­ spytała, chowając twarz w jego ramionach. Ghrom roześmiał się dźwięcznie. ­ Lepiej przygotuj się na wypadek, gdybyśmy mieli mieć dzieci. Śpiew stawał się głośniejszy, niskie męskie głosy bardziej intensywne. Spojrzała na braci, wysokich, dzikich samców, którzy byli teraz częścią jej życia. Ghrom  odwrócił się i objął ją ramieniem. Razem kołysali się w rytm pieśni, która wypełniała powietrze.  Bracia byli jak jedno ciało, składające hołd w ich języku jako niepodzielny, potężny byt. Lecz nagle jeden głos wybił się ponad inne wysokim, błagalnym tonem, pnąc się coraz wyżej. Głos  tenora był tak czysty, tak prosty, że przyprawiał o gęsią skórkę, jak wspomnienie utraconej  tęsknoty. Słodkie nuty rozsadzały komnatę swoją glorią, zmieniając pokój w katedrę, a braci w  modlitewny chór. Śpiew tego brata brzmiał, jakby przybliżał samo niebo. To był Zbihr. Z zamkniętymi oczami, odchyloną do tyłu głową, szeroko otwartymi ustami, śpiewał. Ten pokryty bliznami, pozbawiony duszy samiec miał głos anioła.

ROZDZIAŁ 46 PODCZAS UCZTY WESELNEJ Butch pił alkohol bardzo umiarkowanie. To nie było trudne. Był zbyt  uradowany towarzystwem Marissy. Przyglądał się Beth i jej nowo poślubionemu mężowi. Boże, ona była taka szczęśliwa. I ten  wyglądający na niezłego zabijakę wampir też. Nie chciał jej puścić i cały czas wpatrywał się w nią.  Przez całą noc siedziała na jego kolanach przy stole, podczas gdy on karmił ją jedną ręką, drugą  gładząc szyję. Gdy kolacja dobiegała końca, Marissa podniosła się od stołu.  ­ Muszę wrócić do mojego brata. Właściwie on czeka na mnie z kolacją. Więc dlatego niczego nie zjadła. Butch zmarszczył brwi, nie chcąc, by już wychodziła.  ­ Kiedy wrócisz? ­ Jutrzejszej nocy? Cholera, to brzmiało jak wieczność. Odłożył swoją serwetkę.  ­ Dobrze, będę tu na ciebie czekał. „Jezu, ale się zadurzyłem" ­ pomyślał. Marissa pożegnała się ze wszystkimi i znikła. Butch sięgnął po swój kieliszek z winem i próbował udawać, że jego ręka nie drży. Kwestię  krwi i kłów jeszcze jakoś rozumiał. Do nagłego znikania trzeba będzie raczej przywyknąć. Dziesięć minut później zauważył, że został przy stole sam. Nie miał żadnego powodu, żeby wracać do domu. W ciągu jednego dnia zdołał odłożyć na  półkę swoje prawdziwe życie. Po prostu zepchnął je w kąt swojego umysłu. I traktował je jak  uszkodzony gadżet, nie mając zamiaru go ponownie używać, sprawdzać czy naprawiać. Popatrzył na wszystkie krzesła dookoła i pomyślał o ludziach i znaczy, wampirach, którzy  wcześniej na nich siedzieli. Nie należał do ich świata. Był intruzem. Choć to znowu nie było dla  niego takim całkiem nowym doświadczeniem. Inni policjanci byli w porządku facetami, ale on  nigdy nie był z nimi związany poza pracą, nawet z Josem. Nigdy nie poszedł na obiad do de la  Cruzes, czy coś w tym stylu. Gdy się tak gapił na puste talerze i do połowy opróżnione kieliszki, uświadomił sobie, że nie  ma dokąd pójść. Izolacja nigdy wcześniej mu nie przeszkadzała. Właściwie w samotności czuł się  bezpieczniej. Więc to było dość zabawne, że bycie samemu w tym momencie nie było wcale takie  super. ­ Hej, glino. Idziemy do Screamera. Chcesz iść? ­ Butch spojrzał na drzwi. W progu stali Vrhedny z  Rankohrem, a za nimi Furiath. Mieli wyczekujące miny, jakby naprawdę im zależało, żeby z nimi  poszedł. Butch złapał się na tym, że wyszczerzył zęby jak małe dziecko, które usłyszało, iż nie musi  jednak jeść samotnie lunchu.  ­ Jasne. Przyda mi się poszwendać po barach. ­ Gdy wstał, zastanowił się, czy nie powinien się  przebrać w coś swobodnego. Bracia przebrali się w skóry, ale on nie chciał rozstawać się z  garniturem. Kochał ten ciuch. Pieprzyć to. Lubił takie rzeczy, więc będzie to nosił. Nawet jeśli to do niego nie pasowało. Butch zapiął marynarkę, wygładzając ją na piersi. Sprawdził też, czy chusteczka była nadal  doskonale złożona. ­ Chodź, gliniarzu. Wyglądasz bajecznie i powiedział Rankohr z uśmiechem. ­ A mnie aż świerzbi,  żeby znaleźć sobie towarzystwo, wiesz, o czym mówię? Tak, mógł się domyślać. Butch obszedł stół dookoła. ­ Tylko muszę was uprzedzić, chłopcy. Kilku z tych, których posłałem w górę rzeki dłuższe 

wakacje, lubi przesiadywać w Screamerze. Może być ostra jazda. Rankohr poklepał go po plecach.  ­ A jak myślisz, po co cię zapraszamy? ­ Właśnie. ­ V uśmiechnął się zawadiacko i opuścił na czoło czapeczkę Soxów. ­ Bójka w barze to  doskonała przystawka do grey goose. Butch przewrócił oczami i spojrzał poważnie na Furiatha.  ­ A gdzie jest twój chłopiec? Furiath zesztywniał.  ­ Z nie idzie. Dobrze. Butch nie miał nic przeciwko wyjściu z nimi. Był pewien, że gdyby mieli go zabić, to już by  to zrobili. Ale ten facet, Zbihr... Trzeba się było mieć na baczności, kiedy mu odbije. I nie  wiadomo, co zrobi, jak to się już stanie. Ale za to jak on potrafił śpiewać! Gdy kierowali się w  stronę drzwi wyjściowych, Butch mruknął:  ­ Trzeba przyznać, że ma skurczybyk zajebisty zestaw mięśni. Niektóre naprawdę piękne. Bracia kiwnęli głowami i Rankohr położył ciężką rękę na ramieniu Furiatha, który na  moment opuścił głowę, jakby dźwigał coś naprawdę ciężkiego. Wyszli na zewnątrz, kierując się do czarnego cadilaca esclade ESV. Jego światła błysnęły na  chwilę, gdy zadziałał alarm. ­ O cholera, zapomniałem. ­ Butch przystanął nagle. Wampiry zatrzymały się i spojrzały na niego  pytającym wzrokiem. ­ Kto pierwszy, ten lepszy! Gdy skoczył za samochód, Furiath i Rankohr pobiegli za nim, klnąc, na czym świat stoi. Po  drugiej stronie zaczęli się kłócić, ale Butch trzymał twardo klamkę drzwi od strony przedniego  pasażera i nie miał zamiaru jej puścić.  ­ Ludzie jadą z tyłu! ­ Na masce! ­ Słuchajcie, krwiopijcy, ja wygrałem. - V, ja go pogryzę! Śmiech Vrhednego przeciął nocną ciszę, gdy sadowił sie za kierownicą. Jego pierwszą  czynnością było włączenie stereo tak głośno, że cały SUV zaczął pulsować. Znany kawałek grupy  BIG ­ Hypnotize.  „Usłyszą nas chyba w Montrealu" ­ pomyślał Butch wsiadając. - Cholera, brachu ­ powiedział Rankohr, siadając do tylu ­ To nowy system? - Szanujcie mnie, panowie ­ powiedział V, odpalając skręta złotą zapalniczką ­ to może pozwolę  wam się pobawić guzikami. - To będzie prawie warte pocałowania cię w dupę.  Zapaliły się przednie światła pojazdu. I w ich świetle nagle pojawił się Zbihr. Furiath natychmiast otworzył drzwi ze swojej strony  i zrobił miejsce. ­ To jednak jedziesz się z nami zabawić? Siadając do tyłu, Zbihr spojrzał krzywo na Butcha, ale ten nie wziął tego do siebie. Wampir  nie wyglądał na szczęśliwego, widząc też pozostałych. V wrzucił bieg i ruszyli. Rozmawiali mimo głośnej muzyki, ale atmosfera się zmieniła. Co miało uzasadnienie, biorąc pod uwagę, że mieli teraz w samochodzie odbezpieczony  granat. Butch spojrzał ponownie na Zbihra. Czarne oczy odwzajemniły spojrzenie. Uśmiech na  twarzy wampira był spragniony grzechu i gotowy na zło. Agrhes opuścił widelec, widząc wchodzącą do jadalni Marissę. Zmartwił się, gdy nie zastał  jej przy stole, ale bał się sprawdzić jej pokój. W obecnym nastroju źle by zniósł jej nieobecność. ­ Wybacz moją opieszałość ­ powiedziała, całując go w policzek. Usiadła na krześle jak ptak,  poprawiając z gracją swoją sukienkę. ­ Mam nadzieję, że możemy rozmawiać?

„Co to za zapach, który jest na niej?" ­ zastanawiał się. ­ Ta jagnięcina wygląda cudownie ­ szepnęła, gdy Karolina wniosła talerz z jedzeniem. „Woda po goleniu" ­ pomyślał. Jego siostra pachniała wodą po goleniu. Była z samcem. - Gdzie spędziłaś wieczór? ­ spytał. Zawahała się.  ­ U Hardhego. Położył serwetkę na stole i wstał. Jego wściekłość była tak zaślepiająca, że uczyniła go  dziwnie nieczułym. - Agrhes, dlaczego wychodzisz? - Jak widzisz, skończyłem jeść. Życzę ci dobrej nocy, siostro. Chwyciła go za rękę.  ­ Nie zostaniesz? - Muszę się czymś zająć.  Na pewno to może zaczekać ­ powiedziała, patrząc błagalnie. ­ Nie, już dłużej nie może. ­ Agrhes wyszedł do holu, dumny ze swego spokoju. Dodając sobie  otuchy, zdematerializował się. Gdy znowu przybrał swą postać, zadrżał. Niektóre fragmenty centrum miasta były paskudne. NAprawdę odrażające. Alejka, którą wybrał, położona była obok Screamera, jednego z tutejszych klubów. Słyszał  od kilku cywilnych wampirów, których leczył, że bracia bywali w tym miejscu. Patrząc na tłum  ludzi, tłoczących się przy wejściu, domyślił się, dlaczego. To było agresywne stado, cuchnące  pożądaniem i nieprawością. Z pewnością pasujące do niskich standardów braci. Agrhes chciał się oprzeć o ścianę budynku, ale zrezygnował. Cegły były brudne i ociekały  jakąś gęstą breją. Mógł sobie wyobrazić, jakie pływały w niej paskudztwa. Rozejrzał się wzdłuż alejki. Prędzej czy później znajdzie to, czego szuka. Albo to odnajdzie jego. Pan X zamknął drzwi i wyszedł na zewnątrz, w mrok nocy Był zadowolony z przebiegu  uroczystości. Billy był absolutnie wstrząśnięty, mówiąc delikatnie, ale przeszedł inicjację.  Zwłaszcza gdy dowiedział się, że albo to zrobi, albo zostanie zabity na stole. Boże, wyraz twarzy Billy'ego, gdy zobaczył Omegę, był bezcenny. Nikt nie spodziewał się, że tak  wygląda zło i prawie można się było dać nabrać. No, przynajmniej do momentu, gdv Omega na  kogoś nie spojrzał. Wtedy poznawało się przedsmak własnej śmierci. Mały łyczek, z obietnicą całej flaszki na końcu. Kiedy to się skończyło, pan X zaniósł  Billy'ego do domu i Riddle odpoczywał teraz w pokoju gościnnym. W pewnym sensie. Akurat teraz  wymiotował i potrwa to jeszcze przez następnych kilka godzin, gdy krew Omegi opanuje to, co  pływało w żyłach Billy'ego przez osiemnaście lat jego życia. Riddle miał też ranę na piersi. Otwarte  głębokie cięcie biegło od jego gardła do mostka. Skóra została zamknięta palcem Omegi. To będzie piekielnie bolało, przynajmniej do rana. Jednak jutro przed zmrokiem powinien być na  tyle silny, by wyjść na zewnątrz. Pan X wsiadł w hummera i skierował się na południe. Jednemu z doborowych oddziałów  rozkazał obstawić obszar centrum i zamierzał poobserwować ich w akcji. Nie chciał tego przyznać,  ale niewykluczone, że pan O miał rację w kwestii motywacji. Poza tym musiał zobaczyć, jak grupa  funkcjonuje, gdy dochodzi do konfrontacji. Z odejściem pana M bawił się myślą o wprowadzeniu  Riddle'a w ich szeregi, ale chciał znać aktualny status bojowy oddziału, zanim podejmie jakieś  decyzje. Billy będzie też musiał być oceniony. Szkoląc go w sztukach walki pan X był pewien umiejętności  Riddlea w tym zakresie. Nie był tylko pewien, jak facet zareaguje na swoje pierwsze morderstwo.  Pan X podejrzewał, że Billy będzie podekscytowany, ale nigdy do końca nie wiadomo. Miał 

nadzieję, że Riddle go nie zawiedzie. Pan X uśmiechnął się, poprawiając siebie samego. Miał nadzieję, że pan R go nie zawiedzie. Agrhes niecierpliwił się. Ludzka hałastra, niestanowiąca dla niego żadnego zagrożenia, ale  nie mógł znieść ich obyczajów. W głębi alejki dwie osoby rozbierały się i pewnie zamierzały zrobić  coś więcej, a jakiś inny narkotyzował się obok. Słysząc jęki i czując paskudny zapach, Agrhes  umierał z tęsknoty za swoim domem. ­ Oho, ale z ciebie elegancik.  Agrhes cofnął się. Stojąca przed nim ludzka kobieta ubrana była w strój do seksu. Wąski pas  spandexu przykrywał jej piersi, a spódniczka była tak krótka, że ledwie zasłaniała jej krocze. Chodzące ogłoszenie w sprawie penetracji penisem. Wzdrygnął się. ­ Szukasz towarzyszki? ­ spytała, przesuwając ręką po brzuchu, a potem po swoich tłustych,  krótkich włosach. ­ Nie, dziękuję. ­ Odszedł w dół alejki. ­ Nie, dziękuję bardzo. ­ I do tego dżentelmen. Dobry Boże, ona chciała go dotknąć. Cofając się, uniósł do góry ręce. Im dalej szedł, tym muzyka stawała się głośniejsza, jakby  zbliżał się do tylnego wejścia do klubu. ­ Proszę, zostaw mnie ­ powiedział, gdy rozbrzmiała jakaś straszna, pełna sprośności piosenka. Nagle kobieta zbladła i uciekła, jakby czmychała z miejsca zbrodni. - Co ty tu, u diabła, robisz? ­ Męski głos za nim był mroczny i zły. Agrhes obrócił się wolno. Jego serce zaczęło bić mocniej - Zbihr

ROZDZIAŁ 47 CHROMA NIE INTERESOWAŁO, kto i po co dobija się do drzwi jego pokoju. Z ręką owiniętą  dookoła talii swojej krwiczki i głową wtuloną w jej szyję leżał spokojnie. Nie miał zamiaru nigdzie  się ruszać, chyba że ktoś byłby na wpół martwy. - Cholera jasna. ­ Wyskoczył z łóżka, chwycił okulary przeciwsłoneczne i przeszedł nago przez  pokój. - Ghrom, tylko nie rób im krzywdy ­ powiedziała rozbawiona Beth. ­ Jeżeli przeszkadzają ci  właśnie teraz, to pewnie mają powód. Zanim otworzył drzwi, zaczerpnął głęboki oddech.  ­ Lepiej żebyś krwawił... ­ Zmarszczył brwi. ­ Tohr. - Mamy problem, panie. Ghrom zaklął i kiwnął głową, ale nie zaprosił brata do środka. Beth leżała naga w łóżku. - Zaczekaj w pokoju Hardhego. Założył bokserki, pocałował Beth i zamknął za sobą drzwi. ­ Co się dzieje, bracie? ­ spytał, wchodząc do pokoju Hardhego. Nie był zadowolony z tego, że mu  przeszkadzano, a także z tego, że akurat teraz coś się dzieje. Ale dobrze, że Tohr przyszedł. Być  może złagodnieje napięcie między nimi. Tohr oparł się o biurko H.  ­ Poszedłem do Screamera spotkać się z braćmi. Dotarłem tam późno. ­ Więc nie trafiłeś na Rankohra pukającego jakąś laskę w kącie? Żałuj. ­ Widziałem w alejce Agrhesa. Ghrom ZMARSZCZYŁ BRWI.  ­ Co NASZ dobry lekarz robił w tej części miasta? ­ Prosił Zbihra, by cię zabił. Ghrom cicho zamknął drzwi.  ­  Słyszałeś to? Wyraźnie? - Tak. Oferował mu kupę kasy. ­ | jaka była odpowiedź Z? ­ Powiedział, że zrobi to za darmo. Odszedłem i zjawiłem się tu natychmiast, żebyś wiedział, gdyby  od razu ruszył na ciebie. Wiesz, jak on działa. Nie będzie zwlekał. - Tak, jest skuteczny. To jest jedna z jego mocnych stron. ­ I mamy tylko pół godziny do świtu. Nie wystarczy, by zadziałać skutecznie dzisiejszej nocy,  chyba że pojawi się tu wciągu najbliższych dziesięciu minut. Ghrom, oparłszy ręce na biodrach, wpatrywał się w podłogę. Zgodnie z prawem wampirów,  na Z ciążył teraz wyrok śmierci za grożenie śmiercią królowi. ­ Będzie musiał zostać za to zlikwidowany. ­ A jeżeli Bractwo się tym nie zajmie, zrobi to Pani Kronik. Cholera, Furiath. Brat nie będzie tym  zachwycony. - To zabije Furiatha ­ szepnął Tohr. - Wiem. I wtedy Ghrom pomyślał o Marissie. Agrhes był również martwy po tym, co zrobił, a jego  strata wstrząśnie niś do głębi. Pokręcił głową, bojąc się, że będzie musiał zabić kogoś, kogo tak bardzo kochała, zwłaszcza  po tym, co ostatnio przeszła jako jego krwiczka. - Bractwo musi zostać powiadomione ­ powiedział w końcu. ­ Wezwę ich. Tohr wyprostował się nad biurkiem.  ­ Słuchaj, czy chcesz, by Beth została na razie ze mną i Wellsie, dopóki to sie nie skończy? Będzie 

bezpieczniejsza w naszym domu. Ghrom podniósł wzrok.  ­ Dziękuję, Tohr. Zróbmy tak. Wyślę ją jak tylko dziś zajdzie słońce. Tohr kiwnął głową i ruszył do drzwi. ­Tohr? Brat obejrzał się przez ramię.  ­ Tak? - Zanim poślubiłem Beth, żałowałem tego, co ci powiedziałem. O tobie i Wellsie, i jak jesteś jej  oddany. Teraz... Ja, ach, odczułem to na własnej skórze. Beth jest dla mnie wszystkim. Jest nawet  ważniejsza od Bractwa. ­ Ghrom chrząknął, niezdolny, by mówić dalej. Tohr podszedł i wyciągnął do niego dłoń.  ­ Wybaczam ci, mój panie. Ghrom chwycił dłoń i przyciągnął brata do siebie. Mocno poklepali się po plecach. - Jeszcze jedno, Tohr. Chcę, żebyś coś wiedział, ale na razie zachowaj to dla siebie. Gdy śmierć  Hardhego zostanie pomszczona, ustąpię. Tohr zmarszczył brwi.  ­ Że co proszę? - Nie będę już nigdy więcej walczyć. - Co, do diabła? I co, zajmiesz się robótkami ręcznymi czy coś w tym stylu? ­ Tohr przeczesał  palcami swoje krótkie włosy. ­ Jak mamy... - Chcę, żebyś ty poprowadził braci. Zszokowany Tohr aż otworzył usta.  ­ Co? - Musimy całkowicie przeorganizować nasze Bractwo. Chcę, żeby byli scentralizowani i  prowadzeni jak oddział wojskowy. Koniec z tymi gównianymi walkami w pojedynkę. I musimy  przyjąć rekrutów. Chcę mieć żołnierzy. Chcę całych batalionów żołnierzy i warunków do treningu  najlepszych z możliwych. ­ Ghrom popatrzył na niego z powagą. ­ Tylko ty możesz się tego podjąć.  Jesteś z nich najbardziej zrównoważony i rozsądny. Tohr potrząsnął głową  ­ Nie mogę... Chryste, nie mogę tego zrobić. Przepraszam... - Nie pytam cię, tylko informuję. I kiedy ogłoszę to na moim pierwszym forum, takie będzie prawo. Tohr wypuścił głośno powietrze.  ­ Mój panie? ­ Byłem beznadziejnym królem. Właściwie wcale nie wykonywałem swoich obowiązków. Ale to  się teraz zmieni, wszystko się teraz zmieni. Zbudujemy cywilizację, mój bracie. Czy raczej,  odbudujemy ją. Oczy Tohra zaszkliły się i musiał się odwrócić, ukradkiem pocierając oczy kciukiem. Jak  gdyby coś go zapiekło. Chrząknął.  ­ Wstępujesz na tron. ­Tak. Tohr opadł na podłogę, klękając na jednym kolanie i pochylając głowę. ­ DZIĘKI BOGU B ­ powiedział ochrypłym głosem, ­ Nasza RASA JEST ZNOWU całością. Poprowadzisz nas. GHROM CZUŁ się chory. To było właśnie to, czego nie chciał. PO PROSTU NIE mógł unieść ciężaru  odpowiedzialności za tak WIELE ISTNIEŃ. Czy Tohr nie widział, że on nie był wystarCZAJĄCO dobry?  Niewystarczająco silny? Że pozwolił umrzeć SWOIM rodzicom, zachowując się jak słabeusz, a nie  honorowy SAMIEC. Co się tak naprawdę zmieniło? Tylko jego ciało. Nie jego dusza. Chciał zostawić  to brzemię i po prostu odejść... Tohr zadrżał.  ­ Tak długo... Czekaliśmy tak długo, aż nas uratujesz. Ghrom zamknął oczy. Desperacka ulga w głosie jego brata mówiła mu, jak bardzo król był  potrzebny. Jak wielu pozbawionych było nadziei. I dopóki Ghrom był żywy, zgodnie z prawem nikt 

inny nie mógłby pełnić tej roli. Wyciągnął ostrożnie rękę i położył dłoń na opuszczonej głowie Tohra. Ciężar tego, co go  czekało, co czekało ich wszystkich, był zbyt ogromny, by go sobie wyobrazić. ­ Razem uratujemy naszą rasę ­ szepnął. ­ My wszyscy. Kilka godzin później Beth obudziła się głodna. Wyślizgując się spod ciężkiej ręki Ghroma.  nałożyła koszulkę i jego szlafrok.. - Dokąd idziesz, lilan? ­ Jego głos był głęboki, leniwy, zrelaksowany. Usłyszała, jak jego ramię  trzasnęło, jak zwykle, gdy się przeciągał. Biorąc pod uwagę ile razy kochali się tej nocy, była zdziwiona, że w ogóle może się  poruszać. - Tylko żeby przynieść coś do jedzenia. -Z awołaj Fritza. - Wczoraj wystarczająco się napracował i zasłużył na odpoczynek. Zaraz wrócę. ­ Beth ­ ton Ghroma był ostry ­ jest piąta po południu. Wciąż świeci słońce. Zatrzymała się.  ­ Powiedziałeś, że może będę w stanie wychodzić w ciągu dnia. ­ To jest teoretycznie możliwe... - Więc równie dobrze mogę dowiedzieć się tego teraz. Była już w drzwiach, gdy Ghrom zastąpił jej drogę. Miał dzikie spojrzenie. - Nie musisz się dowiadywać w tym momencie. - Nie ma żadnego problemu. Ja tylko pójdę... - Nigdzie nie pójdziesz ­ warknął, a jego muskularne ciało przybrało agresywną pozę. ­ Zabraniam  ci opuszczać ten pokój. Beth zamknęła powoli usta. Zabrania mi? On mi zabrania? „Musimy to zdusić w samym zarodku" ­ pomyślała, grożąc mu palcem przed samym nosem. - Odsuń się, Ghrom i wymaż to słowo ze swojego słownika, gdy ze mną rozmawiasz. Możemy być  po ślubie, ale nie będziesz mi rozkazywał jak dziecku. Rozumiemy się? Ghrom zamknął oczy. Na jego surowej twarzy odbijał się niepokój. ­ Hej, wszystko będzie w porządku ­ powiedziała, tuląc się do niego. Podniosła jego ręce tak, że  obejmowały jej ramiona. ­ Ja tylko wsadzę głowę do salonu. Jeżeli coś się stanie, to natychmiast  przybiegnę z powrotem. Zgoda? Chwycił ją, ściskając mocno.  ­ Nienawidzę, gdy nie mogę być z tobą. ­ Nie będziesz w stanie obronić mnie przed wszystkim. Warknął ponownie. Pocałowała go w podbródek i wybiegła na schody, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.  Gdy  doszła na górę, zatrzymała się z ręką na obrazie. Usłyszała, jak na dole zadzwoniła komórka. Ghrom stał w drzwiach, patrząc w jej kierunku.  Pchnęła lekko obraz. Światło przebiło ciemność.  Na dole Ghrom zaklął i zamknął drzwi. Ghrom patrzył na swoją komórkę, aż ucichła. Zaczął chodzić po pokoju. Siadł na kanapie.  Znowu chodził po pokoju. I w końcu drzwi się otworzyły. Beth uśmiechała się.  ­ Mogę wychodzić ­ powiedziała. Podbiegł, dotykając jej skóry. Była chłodna, zdrowa,  ­  Zapiekło cię chociaż? Czułaś gorąco? ­ Nie. Jasność trochę raniła moje oczy, gdy wyszłam na zewnątrz... ­ Wyszłaś na zewnątrz?

­ Tak. Hej... ­ Beth chwyciła go za rękę, gdy zachwiały się pod nim kolana. ­ Boże, ale jesteś blady.  Połóż się tu. Zrobił, co mu kazała. Chryste. Wyszła na światło dzienne. Jego Beth baraszkowała sobie w świetle słońca. Tam,  gdzie w ogóle nie byłby w stanie jej dosięgnąć. Jeszcze gdyby pozostała w salonie, miałby jakąś  szansę... Mogła zostać spopielona. Chłodne ręce strzepały jakiś włosek z jego oka.  ­ Ghrom, nic mi się nie stało. Spojrzał na nią.  ­ Czuję się, jakbym miał zemdleć. ­ Co jest raczej mało prawdopodobne. Ponieważ leżysz na plecach. - Cholera, lilan. Kocham cię tak mocno, że prawie umarłem ze strachu. Kiedy go pocałowała, położył rękę na jej szyi, przytrzymując ją przy sobie.  ­ Chyba już nie mogę żyć bez ciebie. - Jak dobrze pójdzie, to nie będziesz musiał. Teraz coś mi powiedz. Jak jest „mąż" w waszym  języku? ­ Broniec, jak sądzę. Krótka wersja to broń. Roześmiała się lekko. ­ Ciekawe. Znowu zaczęła dzwonić jego komórka. Obnażył kły, zerkając na aparat. - Odbierz, a ja pójdę do kuchni ­ powiedziała. ­ Chcesz czegoś? - Ciebie. - Mnie już masz. ­ I dzięki Bogu za to. ­ Patrzył, jak Beth odchodzi, kołysząc biodrami i pomyślał, że kiedy wróciła  na dół, znowu chciał się z nią kochać. Nie mógł przestać. Biorąc pod uwagę, że czerpanie takiej  przyjemności było pierwszym nałogiem, jaki miał. Chwycił za telefon komórkowy, nie zwracając uwagi na to, kto dzwoni. ­Tak? Przez chwilę po drugiej stronie słuchawki była cisza. I wtedy usłyszał warczenie Zbihra.  ­ Nie jesteś szczęśliwym króliczkiem, co? Noc poślubna nie wyszła? No proszę. To będzie interesujące. - O coś ci konkretnie chodzi. Z? - Słyszałem, że dziś nad ranem zwołałeś braci. Wszystkich oprócz mnie. Zgubiłeś mój numer? Tak,  to z tego powodu. - Wiem dokładnie, jak cię znaleźć. Ze Zbihra jakby uszło powietrze.  ­ Kurde, jestem już zmęczony tym ciągłym traktowaniem mnie jak psa. Naprawdę. - Więc przestań zachowywać się jak one. - Pieprz się. Tak, wiesz co, Z? Ty i ja dojechaliśmy do końcowego przystanku. ­Tak, a niby dlaczego? ­ Z roześmiał się szorstko. ­ Właściwie nie chcę wiedzieć. Mam to w dupie,  a i tak nie mamy czasu, by gadać o pierdołach, nieprawdaż? Musisz wracać do swojej samiczki, a ja  nie zadzwoniłem do ciebie z pretensjami, że mnie wycinasz z obiegu.  ­ To po co wisisz mi na telefonie? ­ Musisz się czegoś dowiedzieć.  ­ Od ciebie? ­ Ghrom cedził słowa.  ­ Tak, ode mnie. ­ Z syknął z irytacją. ­ Brat Marissy chce twojej głowy. I był skłonny zapłacić mi  parę milionów, bym to zrobił. Na razie. Rozłączył się. Ghrom rzucił komórkę na łóżko i potarł czoło. Byłoby miło uwierzyć, że Z zadzwonił, bo  chciał. Ponieważ może zobowiązał się do czegoś, czego nie chciał zrobić. Bo być może w końcu  odnalazł sumienie po ponad stu latach całkowitego braku moralności.

Tyle że zaczekał kilka godzin, co znaczyło, że prawdopodobnie dręczył go o to Furiath.  Namówił go do spowiedzi. Jak inaczej Z mógłby się dowiedzieć o tym, że bracia zostali  powiadomieni? Ghrom chwycił za telefon i wykręcił numer Furiatha.  ­ Twój bliźniak właśnie tu zadzwonił. - Tak? ­ W głosie brata czuć było ulgę. - Nie będziesz w stanie go tym razem uratować, Furiath. - Nie powiedziałem mu, że wiedziałeś. Ghrom, uwierz mi. - Wierzę, że zrobiłbyś wszystko, by mu pomóc. ­ Posłuchaj mnie. Rozkazałeś mi, by niczego mu nie powiedzieć i podporządkowałem się. To było  dla mnie piekielnie TRUDNE, ale nie powiedziałem niczego. Z przyszedł do ciebie z własnej woli. ­ To skąd wiedział, że inni zostali wezwani? ­ Mój telefon zadzwonił, a jego nie. Domyślił się. Ghrom zamknął oczy.  ­ Muszę go usunąć, wiesz o tym Pani Kronik będzie się tego domagać za jego zdradę. ­ To nie jego wina, że dostał tę propozycję. Powiedział ci, co się wydarzyło. Jeżeli ktoś zasługuje na  śmierć, to Agrhes. ­ I umrze. Ale twój bliźniak zaakceptował ofertę zabicia mnie. Jeżeli może zrobić to raz, to może i  kolejny. I być może następnym razem nie zwróci się do mnie, jak go o to poprosisz, rozumiesz, co  do ciebie mówię? - Na mój honor, on sam do ciebie zadzwonił. - Furiath, chłopie, chciałbym ci wierzyć. Ale odstrzeliłeś sobie kiedyś własną nogę, by go uratować.  Jeśli idzie o twojego bliźniaka, zrobisz i powiesz wszystko. Głos Furiatha drżał.  ­ Nie rób tego, Ghrom. Błagam cię. Z jest ostatnio lepszy. - A co z tymi martwymi kobietami, bracie? ­ Wiesz, że to jedyny sposób, w jaki on może się nakarmić. Musi się jakoś utrzymać przy życiu. I  mimo pogłosek, on nigdy nie zabił ludzi, którymi się karmił wcześniej. Nie wiem, co się stało z  tymi dwiema prostytutkami. Ghrom zaklął. - Mój panie, on nie zasługuje, by umrzeć za coś, czego nie zrobił. To nie byłoby uczciwe. Ghrom zamknął oczy. W końcu powiedział:  ­ Przyprowadź go ze sobą dziś wieczorem. Dam mu okazję do wypowiedzenia się przed Bractwem. ­ Dziękuję, mój panie. - Nie dziękuj. Tylko dlatego, że otworzy usta, nie znaczy, że będzie uratowany. ­ Ghrom rozłączył  się. To nie ze względu na Zbihra zgadzał się na możliwość zabrania przez niego głosu. Robił to  dla Furiatha. Potrzebowali go w Bractwie i Ghrom miał wrażenie, że w nim nie zostanie, chyba że  odczuje, iż sprawa jego bliźniaka została pomyślnie załatwiona. Choć nawet wtedy może  zrezygnować. Ghrom pomyślał o Zbihrze. Agrhes wybrał właściwego mordercę. Wiadomo było nie od dziś, że Z nie był z niczym i  nikim związany, więc medyk miał rację, zakładając, że wojownik nie będzie miał specjALNYCH  problemów ze zdradzeniem Bractwa. Dla każdego obserwatora było również jasne, że Z był jednym  z niewielu samców na planecie, którzy rzeczywiście byli na tyle groźni, by zabić Ghroma. Tylko jedna rzecz do tego nie pasowała. Z nie troszczył się w ogóle o dobra materialne. Jako  niewolnik nigdy żadnych nie posiadał. Jako wojownik nigdy żadnych nie chciał. Więc trudno było  uwierzyć w to, że motywowały go pieniądze. Z drugiej strony, był całkowicie zdolny do zabijania dla przyjemności. Ghrom zamarł, gdy  nagle poczuł łaskotanie w nosie.

Marszcząc brwi, podszedł do jednego z otworów wentylacyjnych, doprowadzających do  pokoju świeże powietrze. Wziął głęboki oddech. Na terenie posesji był reduktor. Ten sam, który był w hummerze przy domu Billy'ego Riddlea. Beth zrobiła sobie kanapkę z filetem mignon z chrzanem. Gdy ugryzła kawałek, była w  siódmym niebie. Jedzenie smakowało znacznie lepiej. Jedząc, spojrzała za okno, na pobliski klon. Jego ciemne, zielone liście były całkowicie  nieruchome. Typowo letnia pogoda. Nie czuło się najmniejszego podmuchu wiatru, jak gdyby  powietrze też było zmęczone gorącem. Nie, coś się ruszało. Przez żywopłot przechodził właśnie jakiś mężczyzna, idący i kierunku sąsiedniej posesji.  Jakby na ostrzeżenie dostała gęsiej skórki. Co mogło wydać się śmieszne. Facet miał na sobie szary kombinezon firmy gazowo­ elektrycznej z Caldwell i niósł i ręce jakiś folder czy notatnik. Nie wyglądał szczególnie groźnie, z jego bladymi włosami i zrelaksowanym zachowaniem. Był duży, ale poruszał się na  luzie, jak typowy znudzony spisywacz liczników, który wolałby pracę biurową żeby nie musieć  nigdzie chodzić w tym upale. Podskoczyła nagle, gdy zadzwonił zawieszony na ścianie telefon. Wyciągnęła rękę i podniosła słuchawkę, cały czas patrząc na mężczyznę. Stanął, gdy ją  zobaczył. - Halo? ­ powiedziała. Facet z gazowni znowu ruszył, kierując się ku tylnym drzwiom. - Beth, zejdź natychmiast na dół ­ rzucił Ghrom do słuchawki. W tym momencie mężczyzna zajrzał przez szybę do kuchni. Ich oczy się spotkały.  Uśmiechnął się i podniósł rękę. Przez jej ciało przeszedł chłód. „On nie jest żywy" ­ pomyślała. Nie była pewna, skąd mogła to wiedzieć, ale tak czuła.  Upuściła telefon i zaczęła biec. Za sobą usłyszała huk roztrzaskujących się tylnych drzwi i dźwięk, jakby coś pękało.  Poczuła piekące uderzenie w ramię. Po chwili poczuła kolejne ukłucie. Jej ciało zaczęło zwalniać.  Upadła twarzą na kuchenną podłogę. Ghrom wrzasnął, gdy Beth upadła. Wyskoczył na schody i po chwili wpadł do salonu. Słońce uderzyło w jego skórę i zaczęło palić, jakby oblał się kwasem, zmuszając go do cofnięcia się  w ciemność. Wbiegł do swojego pokoju, chwycił za telefon i zadzwonił na górę. Telefon dzwonił,  ale nikt nie odbierał. Jego oddech był ciężki, a pierś poruszała się gwałtownie. W pułapce. Był w pułapce. Był w pułapce na dole, gdy ona była... Ryknął jej imię. Wyczuwał, jak słabnie jej aura. Zabierano ją gdzieś daleko od niego. Jego serce zalała furia, czarna, głęboka, która sprawiła, że lustro w łazience rozprysło się na  miliony kawałeczków. Odebrał Fritz.  ­ Mamy włamanie! Butch jest... ­ Daj mi gliniarza! ­ wrzasnął Ghrom. Moment później na linii był Butch. Krzyczał zdyszany:  ­ Nie zdążyłem go dogonić, ktokolwiek to był... ­ Widziałeś Beth? ­ Nie ma jej z tobą? Ghrom ryknął znowu, czując, jak przytłaczają go ściany. Był zupełnie bezradny, zamknięty  w klatce przez światło słoneczne, które oblewało ziemię ponad nimi. Zmusił się, by oddychać głęboko. Udał mu się tylko jeden oddech i wrócił do sapania.

­ Glino, potrzebuję cię. Potrzebuję... cię.

ROZDZIAŁ 48 PAN X WCISNĄŁ PEDAŁ GAZU w MINIVANIE. Nie mógł w to uwierzyć. Zupełnie nie mógł w to  uwierzyć. Miał królową. Uprowadził królową. To była dla reduktora życiowa szansa. A wszystko stało się tak gładko, jak gdyby tak  właśnie miało być. Kiedy zbliżył się do tego domu, był zaledwie na małym rekonesansie. Wydało mu się zbyt  wielkim przypadkiem, że adres, który wampir dał mu zeszłej nocy w alejce, był taki sam, jak  tamtego wojownika, którego zabił w wybuchu. Czemu Ślepy Król miałby się trzymać w pobliżu  rezydencji martwego wojownika? Zakładając, że to pułapka, pan X w pełni się uzbroił i poszedł do domu Hardhego przed  nastaniem ciemności. Chciał zaobserwować zewnętrzną stronę domu, zobaczyć, czy jakiekolwiek  okna na piętrze były zaciemnione i sprawdzić samochody na podjeździe. Ale wtedy zauważył w kuchni ciemnowłosą kobietę. Z Posępnym Rubinem na palcu.  Pierścieniem królowej. Pan X wciąż nie wiedział, jak to możliwe, że była w stanie chodzić w świede dziennym.  Chyba że była pół­człowiekiem. Jakie było tego prawdopodobieństwo? W każdym razie nie zawahał się. Chociaż nie zaplanował infiltracji tego miejsca, rozbił  drzwi, zaskoczony, a także wdzięczny, gdy nie zadziałał alarm. Samica była szybka, jednak nie na  tyle, by uciec przed strzałkami. A te zadziałały doskonale, teraz, gdy miał już dopracowane  dawkowanie. Obejrzał się do tyłu. Leżała bez przytomności na podłodze minivana. Ten wieczór będzie intensywny. Bez wątpienia jej samiec przyjdzie po nią. A ponieważ w  jej żyłach płynęła zapewne krew Ślepego Króla, będzie w stanie odnaleźć swą żonę obojętnie, gdzie  pan X ją zabierze. Dzięki Bogu nadal był dzień i miał czas, by ufortyfikować swoją stodołę. Kusiło go, by wezwać posiłki. Chociaż był pewny swoich umiejętności, jednak zdawał sobie  sprawę z tego, do czego zdolny był Ślepy Król. Totalne zniszczenie posesji, kompletne zrównanie z  ziemią domu, stodoły i wszystkiego w środku, było najdelikatniejszą z opcji. Problem w tym, że jeżeli pan X wezwałby innych członków Korporacji, straciłby nieco swej  reputacji nieomylnego. Poza tym, miał przecież nowego rekruta. Nie, da sobie radę bez zbędnego wsparcia. Cokolwiek oddychało, mogło zostać zabite,  nawet ten wojownik. A pan X gotów był się założyć, że mial w tej samicy niezłą kartę przetargową. Niewątpliwie król poddałby się w zamian za bezpieczeństwo jego królowej. Pan X zachichotał. To będzie niesamowita noc dla pana R. Butch pobiegł do pokoju gościnnego, gdzie tak jak pierwszej nocy spali wraz z Vrhednym  po imprezie. V chodził wkoło, uwięziony na drugim piętrze, ponieważ nie było żadnego sposobu na  przedostanie się na dół bez porażenia światłem po drodze. Najwyraźniej rezydencja przeznaczona  była na prywatne cele, a nie do celów bojowych. Defekt ten był poważnym problemem w tego rodzaju sytuacji. - Co się dzieje? ­ spytał V. ­ Twój szef Ghrom jest w fatalnym stanie, ale powiedział mi o facecie, którego spotkaliście w  hummerze zeszłej nocy. Ten blondyn z opisu wygląda mi na instruktora, którego poznałem kilka  dni temu w miejscowej Akademii Sztuk Walki. Jadę tam teraz.

Butch wziął kluczyki do samochodu. - Weź to, chłopie. ­ Vrhedny rzucił mu coś. Butch chwycił pistolet jednym ruchem ręki. Sprawdził magazynek. Beretta była w pełni  załadowana, ale niczym, co kiedykolwiek wcześniej widział. - Co to za diabelskie pociski? Czarne i przezroczyste na czubkach, błyszczące, jakby w środku pływał olej. - Nie ścigasz człowieka, glino. Jeżeli jeden z tych reduktorów zbliży się do ciebie, strzelaj mu  prosto w pierś, rozumiesz? Nie baw się w podchody, nawet jeśli jest światło dzienne. Wal prosto w  pierś. Butch podniósł wzrok. Wiedział, że biorąc broń, przekraczał linię i przechodził na drugą  stronę świata. ­ Jak ich rozpoznam, V? ­ Pachną słodko, jak zasypka dla niemowląt, i patrzą przez ciebie, prosto do twojej duszy. Często  mają blade włosy, oczy i skórę, ale nie zawsze. Butch schował pistolet za pasek. Teraz już na zawsze zostawił za sobą swoje stare życie. Zabawne, ale ta decyzja nie sprawiła mu trudności. - Wszystko kapujesz, glino? ­ Vrhedny klepnął go w ramię. ­ Tak. Gdy Butch ruszył do drzwi, Vrhedny wymówił coś w obcym języku. - Co? ­ spytał Butch. - Tylko celuj prosto, dobra? - Jeszcze nigdy nie chybiłem.

ROZDZIAŁ 49 MARISSA NIE MOGŁA DOCZEKAĆ SIĘ SPOTKANIA Z BUTCHEM. Myślała o nim przez cały długi dzień i  w końcu nadszedł czas, by się z nim zobaczyć. Chociaż się spieszyła, miała zamiar przed wyjściem porozmawiać z Agrhesem. Noc  wcześniej czekała, aż wróci do domu; zabijając czas, pomagała pielęgniarkom w klinice. Później  jeszcze długo czytała w swoim pokoju. W końcu dała za wygraną i zostawiła mu notatkę na łóżku,  prosząc go, by do niej zajrzał, kiedy wróci. Nie zrobił tego jednak. Te problemy z komunikacją trwały już wystarczająco długo. Podeszła do drzwi sypialni. Była zaskoczona, kiedy nie chciały się otworzyć. Zmarszczyła  brwi. Nacisnęła ponownie, ale klamka nie drgnęła. Spróbowała kolejny raz, silnie uderzając ale bez  rezultatu. Zacięły się albo drzwi były zamknięte od wewnątrz. Ściany sypialni wyłożone były stalą,  więc nie mogła zdematerializować  ­ Halo! ­ zawołała, waląc pięściami w drzwi. ­ Halo! Agrhes! Jest tam kto? Czy ktoś mógłby mnie  wypuścić? Halo! ­ W końcu zrezygnowała, odczuwając chłód w piersiach. Gdy tylko ucichła,  dobiegł do niej głos Agrhesa, tak jakby cały czas czekał po drugiej stronie. ­ Przepraszam, że to musi odbyć się w ten sposób. ­ Agrhes, co ty robisz? ­ spytała, stojąc przy drzwiach. ­ Nie mam innego wyboru. Nie mogę ci pozwolić, żebyś dalej do niego chodziła. Upewniła się, że jej słowa będą głośne i wyraźne.  ­ Posłuchaj mnie. To nie Ghrom jest powodem, dla którego wychodziłam. On wziął ślub z kimś,  kogo kocha i nie mam do niego żadnych pretensji. Mam... Spotkałam samca. Kogoś, kogo lubię.  Kogoś, kto mnie pragnie. Nastąpiła długa cisza. ­ Agrhes? ­ Uderzyła w drzwi pięścią. ­ Agrhes! Słyszałeś, co powiedziałam? Ghrom ma żonę, a ja  mu wybaczyłam. Nie byłam z nim. Kiedy jej brat w końcu przemówił, brzmiał, jak gdyby ktoś go dusił.  ­ Dlaczego mi nie powiedziałaś? ­ Nie dałeś mi szansy! Próbowałam przez ostatnie dwie noce! ­ Znowu uderzyła w drzwi. ­ Teraz  mnie wypuść. Mam spotkanie i moim... kimś u Hardhego. Agrhes coś szepnął. ­ Co? | krzyknęła. ­ Co powiedziałeś? ­ Nie mogę ci pozwolić tam pójść. Ból w jego głosie ostudził jej gniew i poczuła, jak ze strachu drętwieją jej plecy i szyja. ­  Dlaczego nie? ­Tam już nie jest bezpiecznie. Ja... Dobry Boże. Marissa rozłożyła ręce.  ­ Agrhes, coś ty zrobił? Odpowiedziała jej cisza. ­ Agrhes! Powiedz mi, co zrobiłeś?! Beth poczuła, że coś uderzyło ją mocno w twarz. Ręka. Ktoś ją spoliczkował. Nieprzytomnie otworzyła oczy. Była w stodole. Przywiązana do stołu, z metalowymi obręczami  dookoła nadgarstków i kostek. Nad nią stał Billy Riddle.  ­ Obudź się, suko. Poruszyła się, próbując uwolnić. Gdy na nią patrzył, jego oczy zatrzymały się na jej  piersiach, a usta zacisnęły w wąską linię.

- Panie R? ­ odezwał się inny męski głos. ­ Pamiętasz, że już nie możesz dokonać gwałtu? - Tak. Wiem. ­ Spojrzenie Billy'ego Riddle'a stało się ostrzejsze. ­ Na samą myśl o tym chciałbym 

coś jej zrobić. Na linii wzroku Beth pojawił się blondyn, który ją uprowadził. W obu rękach trzymał  strzelby, lufami do góry. ­ Pozwolę ci ją zabić, dobrze? Będzie twoją pierwszą. Billy uśmiechnął się.  ­ Dziękuję, sensei. Blondyn odwrócił się do dwuskrzydłowych drzwi stodoły. Były szeroko otwarte, ukazując  gasnące na niebie światło. - Panie R, musimy pozostać skoncentrowani ­ powiedział. ­ Chcę, żeby te pistolety były załadowane  i ustawione obok pudeł amunicji na tym stole. Powinniśmy wyłożyć noże. Idź też po kanister  benzyny do garażu oraz palnik butanowy, który stoi obok hummera. Billy uderzył ją jeszcze raz, a potem zrobił, co mu kazano. Umysł Beth funkcjonował powoli. Nadal pozostawała pod wpływem środków odurzających,  które sprawiały, że wszystko wydawało się snem, choć z każdym nowym oddechem mgła się  rozwiewała. A Beth stawała się silniejsza. Gniew Ghroma był tak potężny, tak gwałtowny, że ściany pokoju pokryły się szronem, a  jego oddech wydobywał się w potężnych oparach. Świece migotały wolno w gęstym powietrzu,  dając światło, ale żadnego wymiernego ciepła. Zawsze wiedział, że był zdolny do wielkiej wściekłości. Ale to, co sprowadzi na tych,  którzy porwali jego Beth, będzie się nadawało do podręczników historii. KTOŚ zapukał do drzwi.  ­ Ghrom? To BYŁ POLICJANT I Ghrom zmusił drzwi, by się otworzyŁY. CZŁOWIEK WYDAWAŁ się mocno  zaskoczony temperaturą W POKOJU. ­ Ja... byłem w Akademii Sztuk Walki w Caldwell. Facet nazywa się Joseph Xavier. Nikt go dziś  nie widział. Zadzwonił i ktoś poprowadził treningi za niego. Powiedzieli mi, gdzie mieszka i  zrobiłem delikatny rekonesans. Ma mieszkanie w zachodniej dzielnicy miasta. Włamałem się. Było  czyste. Zbyt czyste. Nic w lodówce, nic w garażu. Żadnej poczty, żadnych gazet. Żadnej pasty do  zębów w łazience. Nie ma też dowodów, że szybko się stamtąd ulotnił. Może być właścicielem tego  lokum, ale tam nie mieszka. Ghrom próbował się skupić. Był w stanie myśleć tylko o tym, jak wydostać się z tej  przeklętej dziury w ziemi i odnaleźć Beth. Gdy tylko będzie na zewnątrz, wyczuje ją. Jego krew  płynąca w jej żyłach była jak GPS. Byłby w stanie znaleźć ją w każdym miejscu na ziemi. Chwycił swój telefon komórkowy i wykręcił numer. Ponieważ Butch odwrócił się do wyjścia,  Ghrom poprosił go, by został. Policjant usiadł na skórzanej kanapie, uspokojony, ale z czujnym wzrokiem. Przygotowany  na wszystko. Kiedy po drugiej stronie usłyszał głos Tohrtura, Ghrom zwołał Bractwo. ­ O godzinie dziesiątej dziś wieczorem weźmiesz braci i pójdziesz do Akademii Sztuk Walki w  Caldwell. Przeszukasz budynek, po czym włączysz alarm. Będziesz czekał, dopóki nie przybędą  reduktorzy, potem ich zabijesz i spalisz wszystko do cna. Rozumiesz, co mówię? Popioły, Tohr  Chcę pieprzonych popiołów. W głosie Tohra nie było ani cienia wahania.  ­ Tak, mój panie. ­ Nie spuszczaj oka ze Zbihra. Trzymaj go przy sobie przez cały czas, nawet gdybyś musiał go do  siebie przykuć łańcuchem. ­ Ghrom spojrzał na Butcha. ­ Gliniarz będzie monitorować budynek od  teraz do zachodu słońca. Jeżeli zobaczy coś istotnego, to do ciebie zadzwoni. Butch kiwnął głową, wstając i zmierzając do drzwi. 

­ Już się robi ­ rzucił, wychodząc. Tohr odezwał się po chwili przerwy.  ­ Mój panie, czy potrzebujesz nas, byśmy pomogli ci znaleźć... ­ Zajmę się naszą królową.

ROZDZIAŁ 50  PRZEZ NASTĘPNA GODZINĘ BETH OBSERWOWAŁA, jak dwaj porywacze biegają wkoło przekonani, że  Ghrom wkroczy tu lada moment. Tylko skąd miałby wiedzieć, gdzie ona jest? Przecież blondyn nie  zostawił karteczki z żądaniem okupu. Przynajmniej ona nic o tym nie wiedziała. Kolejny raz mocując się z metalowymi obręczami, spojrzała w kierunku drzwi. Słońce  właśnie zachodziło, kładąc długie cienie na trawie i żwirowym podjeździe. Gdy Billy zamykał  podwójne drzwi, zdążyła jeszcze zobaczyć ciemniejące niebo, a później zasuwaną na drzwiach całą  serię zamków i rygli. Ghrom z całą pewnością będzie jej szukał. Nie miała co do tego wątpliwości. Ale pewnie  będzie to trwało godziny, a ona nie była pewna, czy miała jeszcze tyle czasu. Billy Riddle gapił się  na jej ciało z taką nienawiścią, jakby miał zaraz eksplodować. Prędzej niż później. ­ A teraz czekamy ­ powiedział blondyn, sprawdzając zegarek. To nie powinno potrwać długo.  Chcę, byś był uzbrojony. Włóż pistolet za pas i przywiąż nóż do kostki. Billy przygotował się z wielką ochotą; miał z czego wyBIERAĆ. Były karabiny maszynowe,  obrzyny i wybór ostrzy, KTÓRYMI można było uzbroić małą armię. Gdy podniósł w górę sześciocalowy nóż myśliwski, znowu na nią spojrzał. Jej już i tak wilgotne dłonie teraz oblały się potem.  Billy zrobił krok naprzód. Beth zmarszczyła brwi i spojrzała w prawo, tak jak tamci. Co to za dźwięk? Jakiś huk. Grzmot błyskawicy? Pociąg? Cokolwiek to było, stawało się coraz głośniejsze. I  wtedy usłyszała dziwny, brzęczący odgłos, taki, jakie wydają zawieszone przy domu dzwoneczki.  Spojrzała na drugą stronę stodoły. Na stole, gdzie ułożona była amunicja, luźne pociski  podskakiwały i zderzały się ze sobą. Billy spojrzał na swojego przywódcę.  ­ Co to, do diabła, jest? Pan X wziął głęboki oddech. Temperatura spadła o dobrych kilkanaście stopni. ­ Przygotuj się, Billy. Teraz dźwięk stał się rykiem. Stodoła trzęsła się tak gwałtownie, że z krokwi spadał kurz jak  delikatny śnieg, wibrując w powietrzu. Billy podniósł ręce, by osłonić głowę. Drzwi od stodoły pękły na kawałki, rozwalone  chłodnym podmuchem furii. Cały budynek zakołysał się pod siłą uderzenia. Belki i deski  przesuwały się, jęcząc. Ghrom wypełnił drzwi, powietrze dookoła niego przesycone było chęcią zemsty i  zapowiedzią śmierci. Beth poczuła jego oczy na sobie, a chwilę później Ghrom wydał z siebie  potężny ryk bitewny, tak głośny, że ranił jej uszy. Od tej chwili Ghrom nie znał litości. Ruchem tak szybkim, że jej oczy za nim nie nadążyły, rzucił się na blondyna, chwycił go i rzucił  nim o drzwi. Ten jednak nie został nawet ogłuszony i uderzył Ghroma twardym ciosem w szczękę.  Bili się, uderzali raz za razem, wpadając na ściany, wybijając okna, łamiąc stoły. Mimo broni, którą  mieli, walczyli wręcz, ich twarze były twarde, bezlitosne, potężne ciała uszkadzały i raniły się  nawzajem. Beth nie chciała patrzeć, ale nie mogła się odwrócić. Zwłaszcza gdy Billy chwycił nóż i  rzucił się na plecy Ghroma. Ten zdjął go z siebie z gniewnym półobrotem i wyrzucił w powietrze.  Ciało Riddle'a przeleciało przez całą stodołę, lądując bezwładnie jak worek. Billy, oszołomiony, z niemałym trudem stanął znów na nogach. Krew spływała mu po  twarzy. Ghrom otrzymał potężne kopniaki, ale nie zwolnił i był w stanie przytrzymać blondyna  wystarczająco długo, by otworzyć jeden z metalowych pierścieni przytrzymujących Beth. Ona  natychmiast zajęła się drugą stroną, uwalniając rękę.

­ Psy! Spuść psy! ­ wrzasnął blondyn. Billy wytoczył się ze stodoły. Moment później dwa pitbulle  wyskoczyły zza rogu. Wściekłe psy rzuciły się prosto na kostki Ghroma; w tym samym czasie blondyn sięgnął po  nóż. Beth uwolniła obie stopy i zeskoczyła ze stołu.  ­ Uciekaj! ­ krzyknął Ghrom, kopiąc jednego z psów i osłaniając twarz przed ciosem. „Pieprzę to" ­ pomyślała, chwytając pierwszą rzecz, którą znalazła. Był to kulkowy młotek. Beth skoczyła na blondyna w chwili, gdy Ghrom stracił równowagę i runął na ziemię.  Unosząc młotek tak wysoko, jak tylko mogła, wkładając całą siłę, którą miała, w jedno uderzenie,  walnęła blondyna w sam środek głowy. Rozległ się odgłos pękania kości i z rany buchnęła krew. Wtedy jeden i psów odwrócił się i  wbił zęby w jej udo. Beth krzyknęła, gdy zęby bestii przedarły się przez skórę i zanurzyły w jej mięśniach. Ghrom zrzucił z siebie ciało reduktora i skoczył na równe nogi. Jeden z psów ciągle atakował Beth, wbijając zęby w jej nogę. Zwierzę próbowało  przewrócić ją na ziemię, by łatwiej było rzucić się do jej gardła. Ghrom skoczył do przodu, ale  zamarł. Jeżeli oderwie teraz psa, to ten wyrwie kawał jej uda. Dotarł do niego głos Vrhednego: Dwóch torturowanych strażników będzie walczyć ze sobą. Ghrom oderwał psa od swojej kostki i rzucił w tego, który atakował Beth. Zwierzę  przewróciło się na bok, jednak już po chwili oba psy rzuciły się sobie do gardeł. Ghrom biegł, widząc, jak Beth upada. Krwawiła.  ­ Beth.. Padł strzał. Ghrom usłyszał świst i poczuł pieczenie w karku, jak gdyBY ktoś przypalił go pochodnią. Beth krzyknęła, gdy się odwrócił. Billy Riddle przełożył broń na ramię. Furia sprawiła, że Ghrom zapomniał o wszystkim. Ruszył w kierunku nowego rekruta, nie  zatrzymując się nawet, gdy strzelba skierowana była wprost w jego pierś. Billy pociągnął za spust, a  Ghrom przesunął się na bok i pochylił do przodu. Wbił zęby w szyję reduktora i rozerwał ją. Potem  kręcił głową Billy'ego, aż wyrwał ją z ciała. Odwrócił się, by podejść do Beth. Zamiast tego opadł na kolana. Zdziwiony spojrzał w dół. Miał w brzuchu dziurę wielkości arbuza. ­ Ghrom! ­ Beth, kulejąc, podbiegła do niego. ­ Zostałem... trafiony, lilan. ­ O Boże! ­ Zerwała z siebie szlafrok, przykładając go do rany. ­ Gdzie jest twój telefon? Przewracając się na bok, podniósł z trudem rękę.  ­ Kieszeń. Beth chwyciła komórkę i wykręciła numer do domu. ­ Butch?Butch! Pomocy! Ghrom został postrzelony w brzuch! Nie wiem, gdzie jesteśmy... ­ Droga 22 ­ szepnął Ghrom. ­ Ranczo z czarnym hummerem z przodu. Beth powtórzyła jego słowa, przyciskając szlafrok do rany.  ­ Jesteśmy w stodole. Przyjedź szybko! On krwawi. Z lewej strony dobiegło ich ciche warczenie. Ghrom i Beth spojrzeli w tym kierunku. Pitbull, który przetrwał, zakrwawiony, ale wciąż zły,  zbliżał się powoli. Beth nie zawahała się. Chwyciła jeden ze sztyletów Ghroma i przykucnęła. ­ Przyjeżdżaj, Butch. Natychmiast! ­ Zamknęła telefon i upuściła go. ­ Chodź tu, ty wredny  sukinsynie. No chodź! Pies zatoczył koło i Ghrom poczuł, że zwierzę skoncentrowane jest na nim. Z jakiegoś 

powodu bydlak szykował się na niego, być może dlatego, że tak obficie krwawił. Beth z szeroko  rozłożonymi ramionami ruszała się równocześnie z pitbulłem. Jej głos drżał. ­ Chcesz kawałek jego? Będziesz musiał mnie pokonać. Pies skoczył na Beth, a ona, jak gdyby była wyszkolona w zabijaniu, nagle uklękła i wbiła nóż  prosto w pierś zwierzęcia, które padło bez życia. Zostawiła nóż w ciele i wstała. Trzęsła się tak bardzo, że jej ręce przypominały trzepoczące  się ptaki, kiedy poprawiała materiał na brzuchu Ghroma. - To nie boli ­ szepnął, czując jej łzy. - Och, Ghrom. ­ Chwyciła jego rękę, ściskając ją mocno. ­ Jesteś w szoku. - Tak, prawdopodobnie. Nie widzę cię, gdzie jesteś? - Jestem tu. ­ Przyłożyła dłoń do jego twarzy. ­ Czujesz mnie? Ledwie, ale to wystarczyło, by dodać mu otuchy. ­ Chciałbym, żebyś była w ciąży ­ powiedział ochrypłym głosem. ­ Nie chcę, żebyś została sama. ­ Nie mów tak! ­ Poproś Tohra i Wellsie, byś mogła zamieszkać z nimi. ­ Nie­ ­ Obiecaj mi. ­ Nie! ­ powiedziała z wściekłością. ­ Nigdzie nie odejdziesz. „Tak bardzo się myliła" ­ pomyślał. Czuł, jak coraz bardziej się oddala. - Kocham cię, lilan. Beth zaczęła szlochać. Jej zduszone łkania były ostatnim dźwiękiem, który usłyszał,  walcząc i przegrywając z falą ciemności. Beth nie podniosła głowy, gdy zaczął dzwonić telefon. - Ghrom? ­ spytała. ­ Ghrom... Przyłożyła ucho do jego piersi. Serce nadal pracowało, ale uderzenia były słabe i oddech  płytki. Rozpaczliwie pragnęła mu pomóc, ale nie mogła wykonać reanimacji, dopóki  funkcjonowały organy wewnętrzne. - O Boże... I Telefon nadal dzwonił. Podniosła go z brudnej podłogi, próbując zignorować rozlewającą się dookoła jego ciała  plamę krwi. - Czego?! - Beth?! Tu Butch. Jestem z V. Będziemy tam wkrótce, ale on musi z tobą porozmawiać. W tle słychać było warkot, jak gdyby silnika samochodu. Ton Vrhednego był zdecydowany.  ­ Beth, słuchaj, powiem ci, co musisz zrobić. Czy masz nóż? Przyjrzała się sztyletowi leżącemu na piersi Ghroma.  ­Tak. ­ Weź go. Musisz naciąć przegub swojej ręki. Zrób to pionowo, w dół przedramienia, nie poziomo,  bo inaczej trafisz tylko na kość. Potem przyłóż mu rękę do ust. To jest jego najlepsza szansa na  przetrwanie, dopóki nie będziemy mogli mu pomóc. ­ Chwila ciszy. ­ Połóż telefon, kochanie, i weź  nóż. Powiem ci, co masz dalej robić. Beth wyprostowała rękę i wyjęła sztylet z kabury Ghroma. Nie zawahała się i nacięła  nadgarstek. Ból sprawił, że krzyknęła, ale nie zawahała się i szybko przyłożyła ranę do ust Ghroma,  podnosząc mu głowę wolną ręką. - On nie pije. - Już się nacięłaś? Dobra dziewczynka. - On nie połyka. - Za chwilę trochę spłynie mu do gardła. - Stamtąd także krwawi.

- Jezu... Jedziemy tak szybko, jak możemy.

Butch zauważył hummera.  ­ Tam! ­ Vrhedny przejechał prosto po trawniku, wyskoczyli z samochodu i popędzili do stodoły. Butch nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Dwa zabite psy. Wszędzie krew. Jedno martwe  ciało. Jezu, to był Billy Riddle. I wtedy zobaczył Beth. Miała na sobie długą koszulkę, pokrytą krwią i brudem. Miała obłęd w oczach, gdy klęczała  przy ciele Ghroma, przyciskając swoją rękę do jego ust. Kiedy ich zauważyła, syknęła i podniosła  w górę nóż, gotowa do walki. Vrhedny ruszył do przodu, ale Butch chwycił go za ramię.  ­ Poczekaj. Ja pójdę pierwszy. Podchodził do niej powoli. Ale im bliżej był Ghroma, tym jej wzrok stawał się dzikszy. Beth odsunęła dłoń od twarzy Ghroma, gotowa go bronić. - Spokojnie, dziewczyno. Nie zrobimy mu nic złego. Beth, to ja. Zamrugała.  ­ Butch? - Tak, dziecko. Ja i Vrhedny. Upuściła nóż i zaczęła płakać. ­ W porządku, już w porządku. ­ Chciał ją przytulić, ale opadła z powrotem na Ghroma. ­ Nie,  dziecko. Pozwól V na niego popatrzeć, dobrze? Chodź, to potrwa tylko minutę. Pozwoliła mu się odciągnąć. Butch rozerwał swoją koszulę i owinął ją dookoła jej talii.  Skinął głową Vrhednemu. V ukląkł przy Ghromie. Gdy podniósł głowę znad jego rany, miał zaciśnięte usta. Beth opadła na ziemię, znowu przykładając mu dłoń do ust.  ­ Wszystko będzie dobrze, prawda? Tylko przewieziemy go do lekarza. Do szpitala. Dobrze? ­  Dobrze V? ­ Szok sprawiał, że jej głos był piskliwy. I nagle nie byli już sami. Marissa i elegancki, rozgorączkowany mężczyzna pojawili się znikąd. Facet podszedł do ciała Ghroma i podniósł przemoczony krwią materiał. ­ Musimy go  zabrać do mojej sali operacyjnej. ­ Mój samochód jest na trawniku z przodu ­ powiedział V. ­ Wrócę tu i skończę wszystko, kiedy on  będzie bezpieczny. Mężczyzna zaklął, badając ranę szyi. Spojrzał na Beth.  ­ Twoja krew nie jest wystarczająco silna. Marisso, chodź tutaj. Beth zwalczała łzy, gdy zabrała dłoń z ust Ghroma i spojrzała na blondynkę. Marissa zawahała się.  ­ Czy nie przeszkadza ci to, że to ja go nakarmię? Beth wyciągnęła do niej sztylet Ghroma.  ­ Nieważne, od kogo się napije, jeśli to go uratuje. Marissa nacięła się z łatwością, jak gdyby robiła to wcześniej wiele razy. Potem podniosła  głowę Ghroma i przycisnęła ranę do jego ust. Jego ciało zadrżało, jakby było podłączone do akumulatora samochodowego. ­ W porządku, przenieśmy go ­ powiedział mężczyzna który wydawał polecenia. ­ Marisso, trzymaj  przegub dokładnie tam, gdzie jest. Beth chwyciła Ghroma za rękę, kiedy mężczyźni podnieśli go z podogi. Nieśli go tak  delikatnie, jak tylko mogli. Ułożyli ranne ciało w tyle samochodu Vrhednego. Marissa i Beth  usiadły obok Ghroma, a Butch z Vrhednym zajęli miejsca z przodu. Mężczyzna zniknął. Gdy escalade frunął bocznymi drogami, Beth głaskała pokrytą tatuażami rękę męża. Jego skóra  była zimna. - Tak bardzo go kochasz ­ szepnęła Marissa. Beth spojrzała na nią.  ­ On pije?

- Nie wiem.

ROZDZIAŁ 51 W PRZEDSIONKU SALI OPERACYJNEJ Agrhes zdjął lateksowe rękawiczki i wrzucił je do pojemnika z  biośmieciami. Bolały go płecy po tyłu godzinach pochylania się nad Ghromem, gdy zaszywał  wojownikowi część jelit i zabezpieczał ranę na szyi. - Będzie żył? ­ spytała Marissa, gdy wyszli na zewnątrz. Była osłabiona po oddaniu dużej ilości  krwi. Blada, ale jednocześnie spięta. - Wkrótce się dowiemy. Mam nadzieję, że tak. - Ja też. ­ Przeszła obok niego, nie patrząc mu w oczy. - Marissa... - Wiem, że jest ci przykro. Ale to nie mnie powinieneś przepraszać. Mógłbyś zacząć od Beth. Jeżeli  kiedykolwiek będzie chciała cię wysłuchać. Gdy drzwi zamknęły się z sykiem, Agrhes zamknął oczy. O dobry Boże, ból w piersiach.  Ból czynów, które mogłyby nie zostać dokonane. Agrhes opadł na ścianę, ściągając z głowy chirurgiczny czepek. Na szczęście Ślepy Król miał organizm prawdziwego wojownika. Miał mocne ciało i  nieugiętą wolę. Chociaż nie przeżyłby bez czystej krwi Marissy. Agrhes podejrzewał też, że  pomocna była obecność jego ciemnowłosej krwiczki. Beth, jak ją nazywano, była przy nim podczas  całej operacji. I chociaż wojownik był nieprzytomny, jego głowa cały czas zwrócona była w jej  stronę... Ona mówiła do niego godzinami, do chwili, aż pozostał jej tylko zachrypnięty szept. Teraz też tam była, choć tak wycieńczona, że ledwo mogła siedzieć. Nie pozwoliła, by zaopatrzono  jej własne rany i niczego nie jadła. Pozostała ze swoim brońcem. Zgiąwszy się wpół, Agrhes podbiegł do głębokiego zlewu. Chwytając się stalowego kranu,  patrzył w dół. Chciał zwymiotować, ale jego żołądek był pusty. Bracia pozostali na zewnątrz. Czekali na wiadomość od niego. Wiedzieli oczywiście, co  zrobił. Zanim Agrhes zaczął operować, Tohrtur chwycił go za gardło, przysięgając, że jeżeli Ghrom  umrze na stołe operacyjnym, bracia powieszą Agrhesa stopami do góry i zbiją gołymi pięściami,  dopóki ten się nie wykrwawi. Tu, w jego własnym domu. Bez wątpienia Zbihr wszystko im powiedział. ­ Boże, gdybym tylko mógł wrócić do tej alejki ­ pomyślał. ­ Albo żebym tamtędy w ogóle nie  szedł. Powinien bvł wiedzieć, że nigdy nie wolno kierować się do członka Bractwa z taką  zdradziecką prośbą. Nawet do takiego bez duszy. Gdy złożył ofertę Zbihrowi, ten patrzył na niego tymi przerażającymi czarnymi oczyma i  Agrhes natychmiast zrozumiał, że popełnił błąd. Zbihr mógł być pełen nienawiści, ale nie był  zdrajcą swojego króla i obraził się, że w ogóle złożył mu taką propozycję. ­ Zabijam za darmo ­ warknął Zbihr. ­ Ale tylko takich jak ty. Zejdź mi z oczu, zanim dobędę noża.  ­ Roztrzęsiony Agrhes uciekł, ale zorientował się, że jest śledzony przez kogoś, kto mógł być  reduktorem. Pierwszy raz znalazł się tak blisko kogoś z nieumarłych i był zdziwiony, że członek  Korporacji miał tak jasne włosy i skórę. Mimo to tamten był czystym złem gotowym na zabijanie.  Schwytany w kącie alejki, śmiertelnie przerażony, Agrhes zaczął mówić. Mówił nie tyle z chęci  znalezienia kogoś, kto podejmie się zabicia Ghroma, co z konieczności uratowania teraz własnej  skóry. Reduktor, z początku nastawiony sceptycznie, po chwili zaczął bacznie słuchać. Często  używane przez Agrhesa słowo król w końcu przykuło jego uwagę. Informacja do niego dotarła.  Reduktor odszedł. Kości zostały rzucone. Agrhes oddychał głęboko, przygotowując się do wyjścia z sali.

Przynajmniej mógł przysiąc braciom, że zrobił wszystko, co było w jego mocy, aby  uratować Ghroma. I nie dlatego, że walczył o własne życie. Takie uniewinnienie było już  niemożliwe. Zostanie zgładzony za to, co zrobił; pozostawało tylko pytanie, kiedy. Nie, na sali operacyjnej starał się pracować najlepiej jak potrafił, ponieważ tylko w ten  sposób mógł zniwelować straszny czyn, którego się dopuścił. I ponieważ tych pięciu uzbrojonych  samców, czekających na zewnątrz wraz z groźnie wyglądającym człowiekiem, wyglądało tak, jakby  miały im pęknąć serca. Ale żadna z tych rzeczy nie była jego prawdziwą motywacją. Najbardziej do działania zmobilizował go palący ból w oczach tej ciemnowłosej Beth. Znał  dobrze ten przerażony i bezradny wyraz twarzy. Miał taki sam, gdy patrzył, jak umierała jego  krwiczka. Agrhes umył twarz i wyszedł z sali. Bracia i człowiek spojrzeli na niego. ­ Przeżył operację. Teraz musimy tylko czekać. ­ Agrhes podszedł do Tohrtura. ­ Chcesz mnie teraz zabrać? ­  Wojownik patrzył na niego twardym, bezlitosnym wzrokiem. ­ Utrzymamy cię przy życiu, byś się nim  opiekował. A później on będzie mógł sam cię zabić. Agrhes skinął głową i usłyszał stłumiony okrzyk. Obejrzał się i zobaczył Marissę  przyciskającą rękę do ust. Miał już do niej podejść, gdy nagle odwrócił się do niej człowiek. Mężczyzna zawahał się  przez moment, po czym wyciągnął chusteczkę. Marissa wzięła ją, odwróciła się i odeszła. Beth położyła głowę na brzegu poduszki Ghroma. Został przeniesiony na łóżko szpitalne ze stołu  operacyjnego, choć nie mieli go wnosić na normalną salę dla pacjentów. Agrhes zdecydował, by  zatrzymać go przy sali operacyjnej na wypadek, gdyby musiał go ponownie pilnie operować. Pomieszczenie z białymi ścianami było zimne, ale ktoś okrył ją ciężkim pledem. Najwyraźniej owinęli  kocem także dolną część jej ciała. Nie pamiętała, kto był tak dobry. Gdy usłyszała kliknięcie, spojrzała na urządzenia, do których podłączony był Ghrom.  Przyjrzała się każdemu z osobna, nie mając pojęcia, co do czego służyło. Stwierdziwszy, że żadne  nie wydało dźwięku alarmowego, uznała, iż wszystko powinno być w porządku. Znowu usłyszała kliknięcie. Spojrzała na Ghroma i skoczyła na równe nogi. Próbował coś mówić, ale jego usta były za suche, a język zbyt opuchnięty. ­ Ciii. ­ Chwyciła go za rękę. Zatrzymała twarz na linii jego wzroku na wypadek, gdyby otworzył  oczy. ­ Jestem tu. Jego palce zatrzepotały w jej dłoni. Po chwili znowu zasnął. Boże, jak on strasznie wyglądał! Blady jak kafelki na podłodze sali operacyjnej. Oczy  głęboko zapadnięte. Miał gruby bandaż na gardle. Brzuch owinięty gazą z podłączonymi do rany drenami.  Wpięta do przedramienia kroplówka z lekarstwami i środkami przeciwbólowymi wisiała na stojaku  obok łóżka. Na jego piersi znajdowała się plątanina kabli EKG, a do środkowego palca podłączony  był czujnik tlenu. Ale był żywy. Przynajmniej na razie. I wrócił do świadomości, nawet jeśli to było tylko na  chwilę. Tak było przez następne dwa dni. Pojawiał się i znikał, jak gdyby musiał sprawdzić, czy ona  wciąż była obok, zanim wróci do herkulesowej pracy uzdrawiania własnego ciała. W końcu musiała spać, więc bracia wnieśli jej wygodniejsze krzesło, a ktoś przyniósł też  poduszkę i koc. Obudziła się godzinę później, nadal trzymając Ghroma za rękę. Jadła, gdy została do tego zmuszona. Kiedy Tohrtur lub Wellsie zażądali, by to zrobiła w ich  obecności. Wzięła krótki prysznic w kabinie w przedsionku. Kiedy wróciła, Ghrom poruszał  gwałtownie rękoma i nogami, więc Wellsie pospiesznie zawołała Agrhesa. Gdy tylko Beth chwyciła go za dłoń, od razu się uspokoił. Nie wiedziała, jak długo będzie  trwało czekanie. Ale zawsze, gdy do niej wracał, nabierała trochę wiary i siły. Mogła czekać. Na 

niego mogłaby czekać całą wieczność. Umysł Ghroma wrócił do życia bardzo szybko. Był nieprzytomny nawet nie minutę; już w  następnej jego neurony zaczęły znowu pracować. Nie wiedział, gdzie był i jego powieki były zbyt  ciężkie, by się otworzyć, więc szybko zbadał swoje ciało. Dolna połowa była chyba w porządku.  Palce poruszały się, więc wciąż miał nogi. Upps. Jego brzuch był jakby podziurawiony żelazem.  Ale klatka piersiowa była cała. Szyja piekła. Głowa bolała. Ramiona były w porządku. Ręce... Beth. Był przyzwyczajony, że jej dłoń jest blisko niego. Gdzie ona była? Otworzył oczy. Była tuż obok, siedziała z głową opartą na łóżku, jak gdyby spała. Jego pierwszą myślą było  to, że nie powinien jej budzić. Była na pewno wyczerpana. Ale chciał jej dotknąć. Potrzebował tego. Spróbował wyciągnąć do niej wolną rękę, była  jednak tak ciężka, jakby ważyła z dwieście kilo. Zmagał się z nią, zmuszając kończynę do podróży  po swoim ciele, ciągnąc ją centymetr za centymetrem po pościeli. Nie wiedział, jak długo to trwało.  Być może godziny. Ale w końcu dotknął kosmyka jej włosów. Ten jedwabisty dotyk był cudem.  Ona także była żywa. Rozpłakał się. W chwili, gdy Beth poczuła drżenie łóżka, obudziła się w panice. Pierwszą rzeczą, którą  zobaczyła, była ręka Ghroma. Jego palce spoczywały w jej długich włosach.  Spojrzała na jego twarz. Płakał. ­ Ghrom! Och, kochanie. ­ Pochyliła się nad nim, gładząc jego włosy. Cierpiał. ­ Czy coś cię boli? Otworzył usta. Nic nie mógł powiedzieć. Zaczął panikować, jego oczy otworzyły się  szeroko, aż było widać białka. ­ Spokojnie, kochanie, spokojnie. Odpręż się ­ powiedziała. ­ Chcę, byś ścisnął moją rękę, raz na  tak, dwa razy na nie. Czy coś cię boli? Nie. Delikatnie otarła łzy z jego policzków.  ­ Jesteś pewny? Tak. - Chcesz, bym wezwała Agrhesa?  Nie. - Czy czegoś potrzebujesz?  Tak. - Jedzenia? Czy picia? Krwi?  Nie. Zaczął się denerwować, w jego jasnych, dzikich oczach dostrzegła błaganie. ­ Ciii. Wszystko w porządku. ­ Pocałowała go w czoło. - Tylko spokojnie. Zrozumiem, czego potrzebujesz. Mamy mnóstwo czasu. Skierował oczy na ich połączone ręce i wrócił do jej twarzy. Potem znowu spojrzał na ręce i  znowu na twarz. ­ Mnie? ­ szepnęła. ­ Potrzebujesz mnie? Ścisnął dłoń i nie puszczał. ­ Och, Ghrom... Masz mnie. Jesteśmy razem, kochanie. Łzy lały się z jego oczu strumieniem, jego  pierś trzęsła się od szlochu, oddech stał się szybki i nierówny. Wzięła jego twarz w swoje ręce, próbując go uspokoić.  ­ Wszystko w porządku. Nigdzie nie idę. Nie zostawię cię. Obiecuję. Och, moje kochanie... W końcu odprężył się trochę. Łzy zwolniły tempo. Zachrypiał. - Co? ­ Pochyliła się nad nim.  -  Chciałem... cię uratować. - Uratowałeś, Ghrom. Naprawdę mnie uratowałeś. Jego wargi zadrżały.  ­ Kocham... Cię. Pocałowała go delikatnie w usta.  - Też cię kocham. - Teraz idź. Prześpij się trochę. Już. Wreszcie zamknął oczy ze zmęczenia.

Teraz sama miała łzy w oczach, kładąc dłoń na ustach i uśmiechając się. Jej piękny  wojownik wrócił. I próbował jej rozkazywać ze szpitalnego łóżka. Ghrom westchnął i zdawało się, że zapadł w głęboki sen. Kiedy była pewna, że znów śpi spokojnie, przeciągając się, pomyślała o braciach. Powinni  wiedzieć, że się obudził i był wystarczająco silny, by chwilę rozmawiać. Chyba powinna znaleźć  telefon i zadzwonić do domu. Gdy wyjrzała na korytarz przed salą operacyjną, nie mogła uwierzyć w to, co zobaczyła. Przed drzwiami sali, na podłodze, spali bracia i Butch. Wszyscy spali mocno, wyglądali tak samo  wyczerpani jak ona. Vrhedny i Butch opierali się o ścianę, pomiędzy nimi stał mały telewizor, a na  nim dwa pistolety. Rankohr leżał na plecach, chrapiąc lekko, wręce trzymał sztylet. Tohrtur miał  głowę opartą na kolanach. Furiath leżał na boku, trzymając przy piersi gwiazdkę do rzucania, jakby  go to uspokajało. Gdzie był Zbihr? ­ Jestem tutaj ­ powiedział cicho. Podskoczyła i spojrzała na  prawo. Zbihr był w pełni uzbrojony, pistolet przywiązany do jego biodra, sztylety skrzyżowane na  piersi, w ręce trzymał łańcuch. Jego błyszczące, czarne oczy patrzyły na nią spokojnie. - Teraz moja kolej na straży. Zmieniamy się często. - Jest tak niebezpiecznie? Zmarszczył brwi. ­ Nie wiesz? - Czego? Wzruszył' ramionami i spojrzał w głąb korytarza. Najpierw w jedną stronę, potem w drugą.  Czujnie. - Bractwo ochrania to, co nasze. ­ Skupił na niej wzrok. ­ Nigdy nie zostawilibyśmy ciebie ani jego ­  bezbronnych. Wyczuła, że czegoś unikał, ale postanowiła nie naciskać. Jedyne, co miało znaczenie, to to,  że ona i Ghrom byli bezpieczni, i że jej mąż wracał do zdrowia. - Dziękuję ­ szepnęła. Zbihr szybko opuścił wzrok. „Jak on się chowa przed jakimkolwiek ciepłem" ­ pomyślała. ­ Która godzina? ­ spytała. - Czwarta po południu. Dziś jest czwartek, gdybyś chciała wiedzieć. ­ Zbihr przesunął ręką po  swych króciutkich włosach. ­ Więc jak on się czuje? ­ Obudził się. ­ Wiedziałem, że przeżyje.  ­ Naprawdę? Jego warga uniosła się, jakby miał warknąć, ale się powstrzymał. Patrzył na nią, a jego  pokryta bliznami twarz jakby się zmieniła. Sprawiał wrażenie głęboko zamyślonego. ­ Tak, Beth. Naprawdę. Żaden postrzał nie oddzieli go od ciebie. ­ Zbihr spojrzał w dal. Inni zaczęli się poruszać. Moment później wszyscy byli na nogach i wpatrywali się w nią.  Butch, jak zauważyła, czuł się świetnie w towarzystwie wampirów. - Jak on się czuje? ­ spytał Tohr. - Wystarczająco dobrze, by próbować mówić mi, co mam robić.  Bracia roześmiali się głośno. To był dźwięk ulgi. Dumy. Miłości. - Potrzebujecie czegoś? ­ spytał Tohr. Beth patrzyła na ich twarze. Na każdej malowało się oczekiwanie. Jak gdyby mieli nadzieję,  że wyznaczy im jakieś zadania. „To naprawdę jest moja rodzina" ­ pomyślała. - Myślę, że wszystko jest w porządku. ­ Beth uśmiechnęła się. ­ I jestem pewna, że wkrótce będzie  chciał was wszystkich widzieć. - A co z tobą? ­ dodał Tohr. ­ Jak ty się trzymasz? Może zrobisz sobie przerwę? Potrząsnęła głową i otworzyła drzwi sali operacyjnej. - Dopóki on nie wyjdzie stąd na własnych nogach, nie opuszczę tego łóżka. Gdy za Beth zamknęły się drzwi, Butch usłyszał, jak Vrhedny gwizdnął pod nosem. ­ To jest dopiero samica, co? ­ powiedział V. Wszyscy mruknęli twierdząco.

­ To ktoś, z kim nie chciałbyś zadzierać ­ kontynuował V. - Trzeba było widzieć, jak weszliśmy do tej stodoły. Stała nad jego ciałem, gotowa zabić gliniarza i  mnie gołymi rękami, jeżeliby musiała. Tak jakby Ghrom był jej dzieckiem, czujesz? ­ Ciekawe, czy ona ma siostrę? ­ spytał Rankohr. Furiath roześmiał się.  ­ Nie wiedziałbyś, co masz zrobić, gdybyś trafił na prawdziwie wartościową samicę. ­ I ty to mówisz, panie Celibat? Hollywood potarł zarost na brodzie, jak gdyby rozważając zasady życia we wszechświecie. - Ech, Furiath, pewnie masz rację. Ale warto pomarzyć. - Jasna sprawa ­ szepnął V. Butch pomyślał o Marissie. Miał nadzieję, że przyjdzie, ale nie widział jej odkąd odeszła po  operacji. Wyglądała kiepsko i była taka roztargniona. Ale miała przecież mnóstwo spraw na głowie.  Wkrótce miał zginąć jej brat. Biorąc pod uwagę tempo, w jakim Ghrom dochodził do siebie, mogło  to nastąpić szybko. Butch chciał pójść do niej, ale nie był pewny, czy chciała teraz czyjegoś towarzystwa. Nie  znał jej wystarczająco dobrze. Spędzili razem tak mało czasu. Czy był dla niej tylko ciekawostką? Jakąś świeżą krwią, której chciała spróbować? A może  jednak czymś więcej? Butch spojrzał w głąb korytarza, jak gdyby mógł przywołać ją siłą woli. Boże, jak chciałby ją zobaczyć. Choćby tylko po to, by wiedzieć, że wszystko jest w  porządku.

ROZDZIAŁ 52 PARĘ DNI PÓŹNIEJ MIELI PRZYJŚĆ do Ghroma bracia z pierwszą wizytą. Obolały próbował usiąść,  zanim go zobaczą. Nie chciał, by zastali go leżącego na plecach. Te wszystkie otaczające go  kroplówki i urządzenia były wystarczająco obciachowe. Ale przynajmniej od wczoraj nie miał już cewnika. Zdołał się też ogolić i wziąć prysznic.  Możliwość umycia włosów była bezcenna. - Co robisz? ­ spytała Beth, widząc, że wierci się na łóżku. - Podnoszę się... ­ O nie, mój drogi. ­ Chwyciła pilot od łóżka i położyła zagłówek. - Do diabła, lilan, teraz tylko leżę, siedząc. - Tak jest dobrze. ­ Nachyliła się, by poprawić prześcieradło, a wtedy Ghrom dojrzał kawałek jej  piersi. Jego ciało nagle spuchło. I to we właściwym miejscu. Ten moment sprawił, że powróciła scena, którą zobaczył, gdy wszedł do stodoły. Jej ciało  przykute do stołu. Nieważne, że reduktorzy nie mogli mieć erekcji. Chwycił ją za rękę.  ­ Lilan? ­ Tak? ­ Jesteś pewna, że wszystko jest w porządku? ­ O tym, co się wydarzyło, rozmawiali już wielokrotnie, ale wciąż się martwił. ­ Powiedziałam ci już. Moje udo się goi... - Nie chodzi tylko o fizyczne rany ­ odpowiedział, marząc o tym, by zabić Billy'ego Riddlea kolejny  raz. Jej twarz zachmurzała się na chwilę.  ­ Mówiłam ci już, że wszystko jest w porządku. Nie pozwolę, żeby było inaczej. - Jesteś taka dzielna. Taka odporna. Zadziwiasz mnie. Uśmiechnęła się do niego i pochyliła do szybkiego całusa. Ghrom przytrzymał ją na miejscu, mówiąc wprost do jej ust:  ­ I dziękuję ci za uratowanie mi życia. Nie tylko w tej stodole. Ale przez całą resztę moich dni i  nocy. ­ Pocałował ją nieco mocniej, zadowolony, kiedy westchnęła z przyjemności. Dźwięk  uaktywnił jego erekcję, więc pogłaskał ją palcami po obojczyku. - Może tak wskoczysz tu do mnie? ­ Myślę, że na to nie jesteś jeszcze całkiem gotowy. ­ Chcesz się założyć? ­ Wziął jej rękę i włożył pod szpitalną pościel. Jej gardłowy śmiech, kiedy chwyciła go delikatnie, był kolejnym cudem. Tak jak jej stała  obecność w jego pokoju, jej niezłomna opieka, jej miłość, jej siła. Była dla niego wszystkim. Całym jego światem. Do niedawna był nonszalancki wobec  śmierci, teraz pragnął żyć. Dla niej. Dla nich. Dla ich przyszłości. - Co powiesz na to, żeby odłożyć to o dzień? ­ spytała. - Godzinę. ­ Aż będziesz mógł samodzielnie siadać. ­ Umowa stoi. ­ Dzięki Bogu szybko się uzdrawiał. Zabrała rękę z jego ciała. ­ Czy mam wpuścić  braci? ­ Tak. ­ Zaczerpnął głęboki oddech. ­ Zaczekaj. Chcę, byś wiedziała, o czym będę mówić. ­  Przytrzymał ją, więc przysiadła na krawędzi łóżka. ­ Odchodzę z Bractwa. Zamknęła oczy, jak gdyby nie chciała, by widział, z jaką ulgą to przyjęła.  ­ Naprawdę? ­ Tak. Poprosiłem Tohra, żeby przejął odpowiedzialność. Ale nie biorę urlopu. Muszę zacząć 

rządzić naszą rasą Beth. Potrzebuję cię, byś rządziła wraz ze mną. Otworzyła oczy. Dotknął jej twarzy. ­ Mówimy o poważnym królowaniu. I będę z tobą uczciwy. Nie mam bladego  pojęcia, co robić. Mam jakieś pomysły, ale będę potrzebował twojej pomocy. ­ Wszystko ­ powiedziała. ­ Dla ciebie wszystko. Ghrom mógł tylko patrzeć na nią, pełen podziwu.  Boże, ona naprawdę potrafiła go znokautować. Była gotowa rzucić wraz z nim wyzwanie całemu  światu, choć on leżał teraz jak kłoda w szpitalnym łóżku. Jej wiara w niego była zdumiewająca. ­ Powiedziałem ci już, że cię kocham, lilan? Spojrzał groźnie na braci, by ich uspokoić, i wygłosił swoje oświadczenie. Gdy nastała  długa cisza, domyślił się, jak mocno wstrząsnął swoimi wojownikami. - Więc jak? Jesteście z Tohrem? ­ zapytał braci. - Tak ­ odparł Rankohr. ­ Ja się zgadzam. Vrhedny i Furiath kiwnęli głowami. ­ Z? Wojownik przewrócił swoimi czarnymi oczami.  ­ Daj spokój. Co to ma do mnie? Ty, Tohr. Britney Spears. Ghrom roześmiał się.  ­ To był żart, Z? Czyżbyś wreszcie odnalazł swoje poczucie humoru? Cholera, dajesz mi kolejny  powód do życia. Z zarumienił się i warknął, gdy bracia zaśmiali się cicho. Ghrom odetchnął głęboko.  ­ Moi bracia, jest coś jeszcze. Wstępuję na tron. Tak jak mówiłem Tohrturowi, konieczna jest  przebudowa naszych struktur. Musimy uratować naszą rasę. Bracia wpatrywali się w niego. Potem pojedynczo podchodzili do łóżka i składali przysięgę  wierności w Starym Języku, biorąc go za rękę i całując wewnętrzną stronę jego nadgarstka. Ich  powaga i szacunek wstrząsnęły nim. Był wzruszony. „Pani Kronik miała rację" ­ pomyślał. To byli jego poddani. Jak mógłby ich nie  poprowadzić? Gdy wojownicy skończyli składanie przysięgi, Ghrom spojrzał na Vrhednego.  ­ Czy masz słoje tych dwóch reduktorów ze stodoły? V zmarszczył brwi.  ­ Był tylko jeden. Tego rekruta, którego spotkaliśmy w noc zaślubin. Wróciłem i zadźgałem ciało,  gdy byłeś operowany. Jego słój był w domu. Ghrom pokręcił głową.  ­ Były dwa. Z całą pewnością. Ten drugi należał do kierowcy hummera. ­ Jesteś pewien, że padł? ­ Leżał na ziemi z raną głowy. ­ Nagle Grom wyczuł zaniepokojenie Beth, więc ścisnął jej dłoń. ­  Wystarczy, porozmawiamy o tym później. ­ Nie, nie ma problemu ­ zaczęła. ­ Później. ­ Pocałował jej dłoń i pogłaskał po policzku. Patrząc jej w oczy, próbował ją uspokoić,  nienawidząc świata, do którego ją wprowadzał. Gdy uśmiechnęła się do niego, przytulił ją i pocałował, po czym ponownie zwrócił się do  braci. ­ Jeszcze jedna sprawa ­ powiedział. ­ Zamieszkacie razem. Chcę, by Bractwo było w jednym  miejscu. Przynajmniej na najbliższych kilka lat. Tohr skrzywił się.  ­ Cholera, Wellsie będzie się wściekać. Właśnie skończyliśmy montować jej wymarzoną kuchnię. ­ Coś wymyślimy dla waszej dwójki. Zwłaszcza że spodziewacie się dziecka. Ale pozostali będą  mieszkać razem. Słuchać było pomruki. Pomruki niezadowolenia. ­ Hej, mogło być gorzej ­ dodał. ­ Mogłem wam kazać zamieszkać ze mną.

- Co racja, to racja ­ powiedział Rankohr. ­ Beth, jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebowała od 

niego przerwy... Ghrom skrzywił się. - Chciałem powiedzieć ­ Hollywood cedził słowa ­ że ona mogłaby się wprowadzić do nas na jakiś  czas. Zawsze będziemy się o nią troszczyć. Ghrom spojrzał na Beth. Boże, była taka piękna. Jego partnerka. Jego miłość. Jego królowa. Uśmiechnął się, niezdolny odwrócić od niej oczy.  ­ Zostawcie nas, panowie. Chcę być sam z moją krwiczką. Bracia, wychodząc, śmiali się po męsku, z uznaniem, dając do zrozumienia, że wiedzą, o co  chodzi. Kiedy zostali sami, Ghrom zaczął miotać się na łóżku, próbując zmusić ciało do siedzącej,  pionowej pozycji. Beth obserwowała go przez cały czas, jednak nie starała się mu pomóc. Kiedy w  końcu już się nie chwiał, potarł ręce w radosnym podnieceniu. Teraz czekał na nią. ­ Ghrom ­ powiedziała ostrzegawczo, widząc, jak się do niej uśmiechał. − Podejdź tu, lilan. Umowa jest umową. ­ Nawet jeśli wszystko, do czego był teraz zdolny, to  przytulenie jej, chciał ją mieć w swoich ramionach. −

ROZDZIAŁ 53  Jose DE LA CRUZ POTRZĄSNĄŁ DŁONIĄ oficera śledczego prowadzącego sprawę podpaleń.  ­ Witam. Czekam z niecierpliwością na twoje sprawozdanie. Mężczyzna potrząsnął głową, spoglądając na spalone ruiny Akademii Sztuk Walki w  Caldwell,  ­ Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Przysiągłbym, że tu musiała wybuchnąć jakaś bomba  atomowa. Szczerze mówiąc, nie wiem, co napisać w raporcie. Jose patrzył, jak mężczyzna wsiada do swojego samochodu i odjeżdża. - Wracasz na komendę? ­ spytał Ricky, wsiadając do radiowozu. - Nie. Jeszcze nie teraz. Przejadę się przez miasto. Ricky pomachał mu i odjechał. Gdy został sam, Jose wziął głęboki oddech. Zapach spalenizny był ostry, choć minęły  przecież cztery dni. Kierując się do swojego nieoznakowanego samochodu, spojrzał na buty. Były szare od  ponaddwudziestocentymetrowej warstwy popiołu, pokrywającej miejsce wypadku. To wyglądało  bardziej jak popiół wulkaniczny niż coś, co pozostawia normalny ogień. I ruiny też były jakieś  dziwne. Zwykle części struktur stały na miejscu, nieważne, jak gorące były płomienie. Tu nic nie  pozostało. Budynek został zrównany z ziemią. Tak jak oficer zajmujący się tą sprawą, on też nigdy czegoś takiego nie widział. Jose siadł za kierownicą, przekręcił kluczyk w stacyjce i wrzucił bieg. Pojechał kilkanaście  kilometrów na wschód, do bardziej zaniedbanej części miasta. Pojawiły się rzędy nieciekawych  budynków, zarośla i chwasty wśród betonu i asfaltu. Stanął przed jednym z domów. Wrzucił luźny bieg. Wyłączył silnik. Upłynął dłuższy czas,  zanim zmusił się do wyjścia z samochodu. Próbując ukryć zdenerwowanie, podszedł do głównego wejścia, jakaś para właśnie  wychodziła i przytrzymali dla niego otwarte drzwi. Wszedł na trzecie piętro, ruszył wzdłuż  brudnego korytarza z brązowym, wyleniałym chodnikiem, który zniósł pewnie tysiące kroków. Drzwi, na które patrzył, były przemalowywane tak wiele razy, że ich panele prawie uginały się pod  ciężarem farby. Zapukał, ale tak naprawdę nie oczekiwał żadnej odpowiedzi. Rozpracowanie zamka zajęło mu chwilę. Pchnął drzwi. Zamykając oczy, wziął głęboki  oddech. Ciało pozostawione na cztery czy pięć dni już by cuchnęło, nawet z klimatyzacją. Ale nie  było żadnego zapachu.  ­ Butch? ­ zawołał. Zamknął za sobą drzwi. Zobaczył magazyny z poprzedniego tygodnia rozłożone na kanapie.  Na stole stały puste puszki po piwie. W kuchni w zlewie brudne naczynia. Więcej pustych na  blacie. Wszedł do sypialni. Jedyne, co znalazł, to puste łóżko z brudną pościelą i mnóstwo ubrań na  podłodze. Zatrzymał się przed drzwiami łazienki. Była zamknięta. Jego serce zaczęło łomotać. Otworzył drzwi pchnięciem, oczekując zwisającego z prysznica ciała. Ale nie było nic. Detektyw do spraw zabójstw Butch 0'Neal zniknął. Bez śladu.

ROZDZIAŁ 54 HARDHY ROZEJRZAŁ się WOKÓŁ. Spokojna mgła Zanikhu rozpłynęła się, ukazując dziedziniec  wyłożony białym marmurem. W położonej w centrum fontannie woda płynęła strumieniem,  chwytając rozszczepione światło i rozsyłając je w błyskach. Ptaki śpiewały słodko, jak gdyby  witały go i ogłaszały jego przyjście. „Czyli to miejsce faktycznie istnieje" ­ pomyślał.  ­ Dzień dobry Hardhy, synu Mrokha. Padł na kolana, nie odwracając się i pochylając głowę. ­ Pani  Kronik. Zaszczycasz mnie audiencją. Roześmiała się delikatnie. Gdy stanęła przed nim, mógł dojrzeć kraj jej czarnej szaty.  Światło wylewające się spod jedwabiu było tak jasne, jak promienie słońca w południe. - Hardhy, jak mogłabym odmówić? To pierwsze spotkanie, o jakie kiedykolwiek poprosiłeś. Poczuł, jak coś dotknęło jego ramienia i zaswędziały go włosy z tyłu głowy. ­ Teraz wstań. Chcę ujrzeć twoją twarz. Podniósł się, górując nad postacią. Trzymał przed sobą  złączone dłonie. -Więc Zanikh ci się nie podoba, princepsie? ­ spytała. ­ Chcesz, bym cię odesłała z powrotem? ­ Pokornie przedkładam taką prośbę, jeżeli cię to nie urazi. Czekałem przez wymagany okres.  Chciałbym zobaczyć moją córkę. Tylko raz. Jeżeli to cię nie urazi. Pani Kronik znowu się roześmiała.  ­ Muszę przyznać, że robisz lepsze wrażenie niż twój król. Potrafisz ładnie mówić, nie jak  wojownik. Chwila ciszy. Wykorzystał ten czas, by pomyśleć o braciach. Jakże tęsknił za Ghromem. Za nimi  wszystkimi. Ale zobaczyć chciał tylko Beth. ­  Została poślubiona ­ powiedziała nagle Pani Kronik. ­ Twoja córka została wzięta przez godnego  samca. Zamknął oczy, wiedząc, że nie wolno mu pytać. Umierał z ciekawości. Miał nadzieję, że  Beth będzie szczęśliwa, kogokolwiek wybierze. Pani Kronik zdawała się bardzo cieszyć z jego milczenia.  ­ Popatrz tylko na siebie. Ani śladu pytania. Wspaniale panujesz nad sobą. Za twoje dobre maniery  nagrodzę cię i powiem, co tak bardzo pragniesz usłyszeć. To Ghrom, który wstępuje na tron. Twoja  córka jest królową. Hardhy opuścił głowę, nie chcąc okazywać emocji, nie chcąc, by widziała jego łzy.  Mogłaby pomyśleć, że jest słaby. ­ Och, princepsie ­ powiedziała delikatnie. ­ Zaiste, wielka radość i smutek w twoim sercu. Powiedz  mi, czy towarzystwo twoich synów w Zanikhu nie wystarcza, by pocieszyć twe serce? - Czuję, jakbym ją opuścił. - Nie jest już sama. - To dobrze. ­ I wciąż chcesz ją zobaczyć? ­ spytała po chwili. Skinął głową. Pani Kronik odsunęła się, podchodząc do gromady śpiewających ptaków, siedzących na  białym drzewie obsypanym białymi kwiatami. - Czego sobie życzysz, princepsie? Jakiejś wizytacji? Czegoś szybkiego? Być w jej snach? ­ Jeśli to cię nie urazi, pani. ­ Wyrażał się zgodnie z ceremoniałem, ponieważ Pani Kronik  zasługiwała na szacunek. ­ ponieważ miał nadzieję, że to ją przekona. Czarne szaty poruszyły się i zobaczył świecącą dłoń. Jeden z ptaków, sikorka, usiadła na jej  palcu. - Zostałeś zabity w sposób niehonorowy ­ powiedziła, głaszcząc brzuszek ptaszka. ­ Po tym, jak 

służyłeś rasie przez wieki. Byłeś zacnym princepsem i doskonałym wojownikiem. - Moją największą nagrodą jest to, że moje czyny sprawiły ci przyjemność, Pani.  Rzeczywiście. ­ Cichutko gwizdnęła do ptaszka, a ten jej odgwizdał. ­ Co byś powiedział,  princepsie, gdybym zaoferowała ci więcej, niż to, o co prosisz? Serce Hardhego zaczęło bić mocniej. - Powiedziałbym „tak". - Nie wiedząc, co takiego chcę ci zaoferować? Albo jakiego poświęcenia wymagam? - Ufam ci, o Pani. ­ Czemu ty nie mogłeś być królem? ­ spytała cierpko, puszczając ptaszka. Stanęła przed Hardhym. ­  Oto, co ci oferuję. Nowe życie. Spotkanie z twoją córką. Szansę, by znowu walczyć. - Pani Kronik... ­ Ukląkł znowu. ­ Przyjmuję ze świadomością, że nie zasługuję na ten dar. ­ Nie mogę cię zmuszać do dania odpowiedzi. Oto, co poświęcisz. Nie będziesz miał żadnych  wspomnień o niej. Nie będziesz taki jak teraz. I będę potrzebowała dowodu twoich umiejętności. Nie wiedział, co to miało znaczyć, ale nie zamierzał pytać. - Zgadzam się. - Czy jesteś tego pewien? Czy nie potrzebujesz czasu, by jeszcze to przemyśleć? ­ Dziękuję ci. Pani Kronik, ale dokonałem już wryboru. - Niech więc tak się stanie. Podeszła do niego i z czarnych szat wyłoniły się te widmowe dłonie. W tym samym  momencie uniósł się samoistnie welon z jej twarzy. Światło było tak potężne, że nie mógł dojrzeć  jej rysów. Gdy chwyciła go za szczękę i tył głowy, zadrżał, czując jej potężną siłę. Gdyby tylko  chciała, mogłaby go zmiażdżyć. - Daję ci nowe życie, Hardhy, synu Mrokha, obyś znalazł to, czego szukasz, w tym wcieleniu. pocałowała go w usta i doznał tego samego szoku, jak i chwili swej śmierci. Wszystkie jego  komórki eksplodowały, jego ciało rozpadło się w powietrzu, jego dusza stała się wolna i szczęśliwa.

ROZDZIAŁ 55 PAN X OTWORZYŁ OCZY I DOSTRZEGŁ JAKIEŚ ZAMAZANE, pionowe linie. Kraty? Nie, to były nogi  krzesła. Leżał na szorstkiej, sosnowej podłodze. Na brzuchu. Pod stołem. Uniósł brodę i jego wzrok znowu się zamglił. „Boże, głowa boli mnie, jakby miała w środku  dziurę". Wszystko do niego wróciło. Walka ze Ślepym Królem. Uderzenie przez samicę czymś  twardym. Upadek. Kiedy Ślepy Król zmagał się z ranami postrzałowymi, a samica skupiona była na mężu, pan  X odczołgał się do minivana. Pojechał daleko poza miasto, aż do podnóży gór na przedmieściach  Caldwell. Jakimś cudem znalazł w ciemnościach swoją chatę i ledwo zdołał dostać się do środka,  zanim stracił przytomność. Bóg tylko wiedział, jak długo był w tym stanie. Małe okna w ścianach z bali wpuściły światło wczesnego świtu. To był ranek następnego  dnia? Chyba jednak nie. Stracił rachubę czasu. Przesuwając ostrożnie ręką, sięgnął do tyłu głowy. Rana była głęboka, ale goiła się. Z wielkim wysiłkiem zdołał stanąć na nogi i oprzeć się o stół. Właściwie z uniesioną głową  czuł się trochę lepiej. Miał szczęście. Reduktorzy mogli doznać trwałych uszkodzeń od poważnych uderzeń lub  wystrzałów. Nie byli martwi, ale skończeni. W ciągu minionych dekad spotkał wielu reduktorów  dogorywających w kryjówkach, gnijących, niezdolnych do samouzdrowienia i zbyt słabych, by się  zadźgać. Popatrzył na swoje ręce. Miał na nich zaschniętą krew Ślepego Króla i brud podłogi stodoły. Nie żałował, że musiał zbiec ze sceny. Czasami najlepszy ruch, który może wykonać wódz,  to opuścić pole bitwy. Kiedy ofiary były zbyt wysokie i przegrana pewna, najlepszym manewrem  było wycofać się i walczyć innym razem. Pan X opuścił ręce. Będzie potrzebować więcej czasu, by wyzdrowieć, ale musi wezwać  swoich reduktorów. Wakat w dowództwie Korporacji był niebezpieczny. Szczególnie dla  nadreduktora. Drzwi do chaty otworzyły się, a on spojrzał, zastanawiając się, jak mógłby się obronić.  Wtedy zdał sobie sprawę, że świt był zbyt blisko, by intruz mógł być wampirem. To, co weszło,  sprawiło, że krew zastygła mu w żyłach. Omega. ­ Przyszedłem pomóc ci wyzdrowieć ­ powiedział z uśmiechem. Gdy drzwi zamknęły się, ciało  pana X zadrżało. Pomoc Omegi była bardziej przerażająca niż jakikolwiek wyrok śmierci.

EPILOG ­ REZYDENCJA PRZY KRYPCIE. Mówię ci, że tam powinniśmy się przenieść ­ powiedział Tohr, nakładając sobie  trochę pieczeni ze srebrnej tacy trzymanej przez Fritza. ­ Dzięki. Beth spojrzała na Ghroma. Myślała o tym, że zaledwie miesiąc od postrzelenia całkowicie  wrócił do zdrowia. Był silny. Straszny jak zawsze. Arogancki. Kochający. Nieznośny i  zniewalający. Gdy usiadł z powrotem na honorowym miejscu przy stole, sięgnął po jej rękę i gładził jej  dłoń swoim kciukiem. Uśmiechnęła się do niego. Mieszkali w domu jej ojca. W czasie jego rekonwalescencji opracowywali plany na  przyszłość. I każdej nocy Bractwo zbierało się tutaj na kolację. Fritz nie posiadał się z radości, że  może gościć tak liczne towarzystwo. ­ Wiesz, to jest cholernie dobry pomysł ­ powiedział V. ­ Mógłbym naprawdę nieźle zabezpieczyć  to miejsce, jest odizolowane w tych górach. I zbudowane z kamienia, więc ogniotrwałe. Jeżeli  założymy na wszystkie okna jakieś solidne metalowe okiennice, to moglibyśmy kręcić się tam  nawet podczas dnia. Co tu było największą słabością, kiedy. . ­ przerwał. ­ A czy tam przypadkiem  nie ma sporych podziemi? Moglibyśmy je wykorzystać do szkolenia się. Rankohr kiwnął głową.  ­ Miejsca jest wystarczająco dużo. Moglibyśmy tam wszyscy żyć, nie zabijając się. ­ To bardziej zależy od twojego gadulstwa niż podziału przestrzeni ­ powiedział Furiath z szerokim  uśmiechem. Wojownik poprawił się na krześle, robiąc miejsce dla Bu na swoich kolanach. ­ Co o tym myślisz? ­ spytał Tohr Ghroma. ­ To nie ode mnie zależy. Te budynki i miejsca należały do Hardhego, a teraz są własnością Beth. i  Spojrzał na nią. ­ Lilan, czy rozważyłabyś możliwość, by bracia mogli korzystać z jednego z twoich  domów? Jeden z jej domów. Jej domy. Jako ktoś, kto nigdy nie posiadał nawet mieszkania, miała  problem ze wszystkim, co teraz należało do niej. I to nie były tylko nieruchomości. Dzieła sztuki.  Ziemia. Samochody. Biżuteria. I pieniądze, którymi teraz zarządzała, były potężne. Na szczęście V i Furiath dzielili się z nią swoją dogłębną wiedzą o rynku giełdowym. Dzięki  nim wiedziała już co nieco o obligacjach, złocie, obrocie towarowym. Byli zdumiewająco dobrzy w  sprawach finansowych. I bardzo, bardzo dobrzy dla niej. Spojrzała na wszystkie twarze.  ­ Wszystko, co mam, jest również własnością Bractwa. Rozległy się okrzyki wdzięczności, wzniesiono toast. Zbihr zostawił swój kieliszek na stole,  ale skinął głową w jej kierunku. Zerknęła na Ghroma.  ­ Czy nie sądzisz, że my także powinniśmy tam zamieszkać? ­ Chciałabyś tak zrobić? ­ spytał. ­ Większość samic wolałaby mieć swoje własne miejsce. ­ To należy do mnie, pamiętasz? Poza tym, to są twoi najbliżsi doradcy, którym ufasz bardziej niż  innym. Dlaczego miałbyś się z nimi rozdzielać? ­ Chwileczkę ­ powiedział Rankohr. ­ Myślałem, że już ustaliliśmy, że nie będziemy musieli z nim  mieszkać. Ghrom rzucił mu ostre, ale żartobliwe spojrzenie i obejrzał się na Beth.  ­ Jesteś tego pewna, lilan? ­ Im nas więcej, tym bezpieczniej, prawda? Kiwnął głową.  ­ Ale także więcej zwracania na siebie uwagi.

­ Jednak bylibyśmy w bardzo dobrym towarzystwie. Nie mogłabym marzyć o lepszej ochronie niż  ci wspaniali samcy. ­ Przepraszam ­ wtrącił Rankohr. ­ Czy wszyscy jesteśmy w niej zakochani? ­ Jasne, że tak, do cholery ­ potwierdził V, przechylając na bok swoją czapeczkę Red Soxów. ­ Po  uszy. Furiath kiwnął głową.  ­ A jak ona będzie z nami mieszkać, to będziemy mogli opiekować się kotem. Ghrom pocałował ją i spojrzał na Tohra.  ­ No to załatwiliśmy sobie dom. ­ Fritza też bierzemy ­ powiedziała Beth, gdy lokaj wchodził do pokoju. ­ Zgadzasz się, Fritz?  Proszę. Lokaj wydawał się zachwycony tym, że został ujęty w planach i patrzył na braci  uszczęśliwiony  ­ Wszystko dla ciebie, pani, i króla. A im więcej osób do opieki, tym lepiej. ­ Dobrze, ale będziemy musieli zorganizować ci jakąś pomoc. V przemówił głośno, zwracając się do Ghroma.  ­ Słuchaj, a co z gliniarzem? Co chcesz z nim zrobić? ­ Pytasz, ponieważ on jest twoim przyjacielem czy zagrożeniem dla nas? ­ Jedno i drugie. ­ Dlaczego mam uczucie, że już coś sugerujesz? ­ Bo tak jest. On powinien zamieszkać z nami. ­ Jakiś szczególny powód? ­ Miałem wizję na jego temat. Przy stole zapadła cisza. ­ Załatwione ­ powiedział Ghrom. ­ Wizja wizją, ale trzeba go obserwować. V kiwnął głową.  ­ Biorę tę odpowiedzialność na siebie. Gdy bracia zaczęli robić plany, Beth wpatrywała się w rękę  męża, czując absurdalną potrzebę płaczu. ­ Lilan? ­ spytał Ghrom delikatnie. ­ Wszystko w porządku? Kiwnęła głową, zachwycona, że tak rozumiał jej emocje.  ­ W najlepszym porządku. ­ Uśmiechnęła się do niego. ­ Wiesz, zanim cię poznałam, szukałam przygody. ­ Naprawdę? ­ I dostałam więcej niż chciałam. Dostałam przeszłość i przyszłość. Całe... życie. Czasami nie  wiem, jak sobie poradzić z takim dobrym zrządzeniem losu. Po prostu nie wiem, co z tym  wszystkim zrobić. ­ Zabawne, bo ja czuję dokładnie to samo. ­ Ghrom przyciągnął do siebie jej twarz i pocałował w  usta. ­ Właśnie dlatego tak często cię całuję, lilan. Objęła jego szerokie ramiona i dotknęła jego warg swoimi. ­ O rety ­ powiedział Rankohr. ­ Będziemy teraz ciągle patrzeć, jak oni się całują? ­ Aż tak dobrze nie będzie ­ mruknął V.  ­ Tak ­ westchnął Rankohr. ­ Wszystko, czego chcę, to jedna dobra samica. Ale dopóki jej nie  znajdę, będę musiał zadowolić się ilością. Życie to lipa, co? Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Ktoś podrzucił serwetkę. Fritz przyniósł deser. ­ Bardzo proszę, jeśli można ­ powiedział lokaj ­ nie bawić się zastawą stołową. Czy ktoś ma ochotę  na brzoskwinie? KONIEC