Brandon Sanderson - Ostatnie Imperium 04. Stop Prawa

Brandon Sanderson

Stop prawa The Alloy of Law Przełożyła Anna Studniarek

PROLOG Wax skradał się skulony wzdłuż nierównego płotu, podeszwy jego butów szurały po wyschniętej ziemi. Swojego sterriona 36 trzymał uniesionego na wysokości głowy, długą, srebrzystą lufę pokrywał czerwony pył. Sięgający do pasa płot był lichy, drewno przez lata poszarzało, w jednym kawałku utrzymywał go jedynie poprzecierany sznur. Śmierdział starością. Nawet robactwo uciekło przed wielu laty. Wyjrzał ponad powiązanymi deskami, rozglądając się po opustoszałym mieście. Dzięki Allomancji pole widzenia wypełniały mu błękitne linie, sięgające od jego piersi do pobliskich skupisk metalu. Tak działało spalanie stali – pozwalało zobaczyć pobliskie źródła metalu, a później Odepchnąć się od nich, gdyby tylko zechciał. Jego ciężar przeciwstawiony ciężarowi przedmiotu. Jeśli przedmiot był cięższy, Odpychał człowieka. Jeśli był lżejszy, sam był Odpychany do przodu. Teraz jednak nie Odpychał. Jedynie obserwował linie, by sprawdzić, czy metal się porusza. Nic takiego się nie działo. Gwoździe utrzymywały budynki w jednym kawałku, zużyte łuski leżały na piachu, a cichą kuźnię wypełniały sterty podków – wszystkie były równie nieruchome, jak stara ręczna pompa stojąca po jego prawej. On również pozostał bez ruchu. Stal wciąż przyjemnie płonęła w jego żołądku, więc jako środek ostrożności delikatnie Odpychał na zewnątrz. Tę sztuczkę wymyślił przed kilku laty – nie Odpychał żadnego określonego metalowego przedmiotu, ale tworzył wokół siebie swego rodzaju bańkę ochronną. Wszelki metal, który by się do niego zbliżał, zostałby lekko zepchnięty z kursu. Nie była to metoda całkowicie niezawodna i mógł zostać postrzelony, ale znacznie utrudniała trafienie go. Pociski leciały na bok, nie uderzając w miejsce, w które zostały wycelowane. Kilka razy uratowało mu to życie. Właściwie nawet nie wiedział, jak to robi – Allomancją często posługiwał się instynktownie. Jakimś sposobem udawało mu się nawet pomijać metal, który miał przy sobie, i nie Odpychał broni, którą trzymał w rękach. Zrobiwszy to, zaczął się dalej skradać wzdłuż płotu – wciąż obserwując linie metalu, by się upewnić, że nikt się do niego nie podkrada. Feltrel było niegdyś zamożnym miasteczkiem. Przed dwudziestu laty. Później w okolicy zamieszkał klan kolossów. Sprawy nie potoczyły się dobrze. Tego dnia martwe miasto wydawało się zupełnie puste, choć wiedział, że tak nie jest. Wax przybył na polowanie na psychopatę. Nie był jedyny. Chwycił szczyt płotu i przeskoczył na drugą stronę; czuł, jak jego stopy wbijają się w czerwoną

glinę. Pochylony, przebiegł wzdłuż ściany starej kuźni. Jego ubranie było zakurzone, ale doskonale skrojone – elegancki garnitur, srebrzysty fular na szyi, migoczące spinki w mankietach porządnej białej koszuli. Wydawał się tu nie na miejscu, jakby właśnie udawał się na bal w Elendel, a nie skradał przez wymarłe miasteczko w Dziczy, polując na mordercę. Dodatkowo, na głowie miał melonik dla ochrony przed słońcem. Dźwięk. Ktoś stanął na desce po drugiej stronie ulicy, a ta zaskrzypiała. Odgłos był tak słaby, że Wax niemal go przegapił. Zareagował natychmiast, rozjarzając stal płonącą w żołądku. W chwili, kiedy rozległ się odgłos strzału, on już Odpychał gwoździe w ścianie. Nagłe Odepchnięcie sprawiło, że ściana zagrzechotała, stare, zardzewiałe gwoździe z trudem utrzymały się na miejscu. Wax poleciał na bok i przetoczył się po ziemi. Nagle ujrzał błękitną linię – kulę – która uderzyła w ziemię tam, gdzie znajdował się jeszcze przed chwilą. Gdy zaczął się podnosić, rozległ się kolejny strzał. Ten był bliżej, ale został odrobinę zepchnięty na bok, kiedy się zbliżył. Kula gwizdnęła mu koło ucha, bańka stali wciąż działała. Cal w prawo, a trafiłaby w czoło, niezależnie od Odpychania. Oddychając spokojnie, uniósł sterriona i wycelował w balkon starego hotelu po drugiej stronie, skąd do niego strzelano. Balkon zasłaniał szyld hotelu, za którym mógł się ukryć strzelec. Wax wystrzelił i Odepchnął kulę, popychając ją dodatkowo do przodu, by była szybsza i mocniej raziła. By była celniejsza. Nie używał typowych ołowianych pocisków, potrzebował czegoś mocniejszego. Kula ze stopu stali uderzyła w balkon, a dodatkowa moc Waxa sprawiła, że przebiła drewno i trafiła kryjącego się za szyldem mężczyznę. Niebieska linia prowadząca do broni tamtego zadrżała, gdy padał bez słowa. Wax podniósł się powoli i otrzepał ubranie z kurzu. Wtedy właśnie rozległ się kolejny wystrzał. Zaklął i odruchowo znów Odepchnął się od gwoździ, choć instynkt podpowiadał mu, że tym razem było za późno. Kiedy usłyszał strzał, Odpychanie nie mogło mu już pomóc. Tym razem został rzucony na ziemię. Siła musiała znaleźć swoje ujście, a jeśli gwoździe nie mogły się poruszyć, to on musiał. Jęknął, kiedy uderzył o ziemię, i uniósł rewolwer; kurz lepił się do potu na jego czole. Gorączkowo szukał tego, który do niego strzelał. Nie trafił. Może bańka stali...

Z dachu kuźni zsunęło się ciało i łupnęło o ziemię, wzbijając chmurę czerwonego pyłu. Wax zamrugał, uniósł broń na wysokość głowy i znów skulił się za płotem. Miał oko na Allomantyczne linie. Ostrzegały go, że ktoś się zbliżał, pod warunkiem, że ten ktoś nosił na sobie metal. Do ciała, które upadło obok budynku, nie prowadziły żadne linie. Jednak kolejna grupa drżących linii wskazywała na coś poruszającego się na tyłach kuźni. Wax wycelował broń, gdy zza budynku wyłoniła się postać i ruszyła biegiem w jego stronę. Kobieta miała na sobie biały płaszcz do konnej jazdy, u dołu czerwony. Ciemne włosy związała w kucyk, nosiła spodnie i szeroki pas, a na nogach ciężkie buty. Miała kwadratową twarz. Silną twarz, z wargami, których prawy kącik często unosiła w półuśmiechu. Wax westchnął z ulgą i ponownie uniósł broń. – Lessie. – Znów się rzuciłeś na ziemię? – spytała, gdy razem z nim ukryła się za płotem. – Na twarzy masz więcej kurzu niż Miles grymasów. Może czas, żebyś przeszedł na emeryturę, staruszku. – Lessie, jestem od ciebie starszy o trzy miesiące. – To były długie trzy miesiące. – Wyjrzała za płot. – Widziałeś kogoś jeszcze? – Pozbyłem się gościa na tamtym balkonie – odparł Wax. – Nie widziałem, czy to Krwawy Garbarz, czy nie. – Nie – sprzeciwiła się. – On by nie próbował cię zastrzelić z takiej odległości. Wax pokiwał głową. Garbarz lubił kontakt osobisty. Bliskość. Psychopata narzekał, kiedy musiał korzystać z broni palnej; i rzadko strzelał do kogoś, jeśli nie mógł zobaczyć strachu w jego oczach. Wax wskazał na mężczyznę leżącego przy ścianie. – Twoja robota? – Miał łuk – odpowiedziała. – Kamienne groty. Prawie cię ustrzelił z góry. – Dzięki.

Wzruszyła ramionami, jej oczy błyszczały zadowoleniem. Te oczy otaczały teraz zmarszczki, zmęczyło je ostre słońce Dziczy. W swoim czasie ona i Wax liczyli, kto komu częściej ratował życie. Już przed wielu laty stracili rachubę. – Osłaniaj mnie – powiedział Wax. – Czym? – spytała. – Płaszczem? Tarczą? Już okrywa cię pył. Wax uniósł brew. – Przepraszam – powiedziała, krzywiąc się. – Ostatnio za często grywam w karty z Wayne’em. Prychnął i podbiegł schylony do trupa, po czym go obrócił. To był mężczyzna o okrutnej twarzy, z kilkudniowym zarostem. Kula wbiła się w jego prawy bok. Chyba go poznaję, pomyślał Wax i zabrał się za przeglądanie kieszeni mężczyzny. Wyciągnął kilka pocisków i szklany paciorek w kolorze krwi. Pośpiesznie wrócił do płotu. – I jak? – spytała Lessie. – Ekipa Donala – odparł Wax, pokazując jej paciorek. – Sukinsyny. Nie mogli po prostu zostawić tego nam, nie? – W końcu strzelałaś do jego syna, Lessie. – A ty do jego brata. – Ja w samoobronie. – Ja też – powiedziała. – Ten dzieciak był denerwujący. Poza tym, on przeżył. – Bez palca u nogi. – Komplet nie jest niezbędny – zauważyła. – Moja kuzynka ma tylko cztery. Radzi sobie doskonale. – Uniosła rewolwer i rozejrzała się po pustym miasteczku. – Oczywiście, wygląda dość absurdalnie. Osłaniaj mnie. – Czym? Ona jedynie się uśmiechnęła i wyłoniła zza zasłony, po czym pośpiesznie ruszyła w stronę kuźni. Harmonio, pomyślał z uśmiechem Wax, jak ja kocham tę kobietę. Rozglądał się w poszukiwaniu innych strzelców, ale Lessie bez problemu dotarła do budynku. Wax

skinął jej głową i przebiegł przez ulicę do hotelu. Zajrzał do środka w poszukiwaniu ukrytych w kątach przeciwników. Sala była pusta, więc ukrył się w drzwiach i machnął Lessie ręką. Ona podbiegła do kolejnego budynku po swojej stronie ulicy i sprawdziła go. Ekipa Donala. Owszem, Wax zastrzelił jego brata – tamten rabował wówczas wagon kolejowy. O ile jednak wiedział, Donal nieszczególnie przejmował się swoim bratem. Jedynym, co go ruszało, była utrata pieniędzy i pewnie dlatego znalazł się tutaj. Wyznaczył cenę za głowę Krwawego Garbarza, kiedy ten ukradł jego ładunek stopu bizmutowego. Donal pewnie nie spodziewał się, że Wax wyruszy zapolować na Garbarza w tym samym czasie, kiedy on to zrobił, a jego ludzie mieli stały rozkaz strzelać do Waxa i Lessie, kiedy tylko ich zobaczą. Waxa kusiło, żeby opuścić martwe miasteczko i pozwolić Donalowi zetrzeć się z Garbarzem. Jednakże na tę myśl zadrżała mu powieka. Obiecał dopaść Garbarza. I tyle. Lessie zamachała ze swojego budynku, po czym wskazała na tyły. Miała zamiar wyjść z tamtej strony i prześlizgnąć się wzdłuż kolejnej grupy budynków. Wax pokiwał głową i zrobił krótki gest. Chciał znaleźć Wayne’a i Barla, którzy udali się sprawdzić drugą połowę miasta. Lessie zniknęła, a Wax ruszył przez hotel w stronę bocznego wyjścia. Mijał stare, brudne gniazda, zarówno szczurów, jak i ludzi. Miasteczko przyciągało łotrów, jak pies pchły. Minął nawet miejsce, w którym jakiś wędrowiec zrobił sobie ognisko z wykorzystaniem arkusza blachy i kręgu kamieni. Cud, że głupiec nie spalił całego budynku. Waxillium ostrożnie otworzył boczne drzwi i wyszedł w uliczkę między hotelem a sklepem obok. Wcześniejsze strzały na pewno zostały usłyszane i ktoś mógł przyjść, żeby sprawdzić, co się dzieje. Lepiej nie pozostawać na widoku i dlatego Lessie postanowiła przejść na tyły budynków. Wax zrobił to samo i prześlizgnął się na tył sklepu, cicho stawiając stopy na czerwonej glinie. Zbocze wzgórza było zarośnięte chwastami, za wyjątkiem wejścia do starej piwniczki. Wax obszedł je, po czym zawahał się, spoglądając na obramowany deskami otwór. Może... Ukląkł przy otworze i zajrzał do środka. Kiedyś na dół prowadziła drabina, ale przegniła – na dnie leżały jej pozostałości. Powietrze pachniało pleśnią i wilgocią... z nutą dymu. Ktoś tam palił pochodnię. Wax wrzucił w otwór kulę i wskoczył do środka z wyciągniętą bronią. Spadając, wypełniał metalmyśl, zmniejszając swój ciężar. Był Podwójnym, jednocześnie Feruchemikiem i Allomantą. Jego Allomantyczną mocą było Odpychanie

stali, a Feruchemiczną Muskanie, zdolność do zwiększania lub zmniejszania własnego ciężaru. To było potężne połączenie talentów. Odepchnął się od pocisku na dole, spowalniając swój upadek. Wylądował lekko. Wrócił do normalnej wagi – a raczej normalnej dla niego. Często zmniejszał ciężar do trzech czwartych rzeczywistego, dzięki czemu lżej stąpał i szybciej reagował. Skradał się w ciemnościach. Droga do kryjówki Krwawego Garbarza była długa i ciężka. Główną wskazówką okazał się fakt, że w Feltrel nagle zabrakło innych bandytów, wędrowców i nieszczęśników. Wax stąpał cicho, wchodząc coraz dalej w głąb piwnicy. Woń dymu była tu coraz silniejsza, a choć światło robiło się coraz słabsze, zauważył palenisko przy ścianie. Jak również drabinę, którą można było zanieść do otworu wejściowego. To kazało mu się zatrzymać. Wskazywało, że ten, kto krył się w piwnicy – Garbarz albo ktoś zupełnie inny – wciąż tam był. Chyba że istniała inna droga wyjścia. Wax przesunął się odrobinę naprzód, mrużąc oczy. Przed sobą widział światło. Cicho odbezpieczył rewolwer, po czym z kieszeni mgielnego płaszcza wyjął małą fiolkę. Wyciągnąwszy zębami korek, jednym łykiem wypił whiskey i stal, uzupełniając rezerwy. Rozjarzył stal. Tak... przed nim był metal, w tunelu. Jak długa była ta piwnica? Zakładał, że będzie mała, ale szalowane drewnem ściany wskazywały na coś głębszego i dłuższego. Bardziej przypominającego korytarze kopalni. Skradał się, skupiając się na liniach metalu. Jeśli ktoś go zobaczy, będzie musiał wycelować w niego rewolwer, a wtedy metal zadrży, pozwalając mu Odepchnąć broń z rąk przeciwnika. Nic się nie poruszyło. Prześlizgiwał się naprzód, czując woń wilgotnej ziemi, grzybów, kiełkujących ziemniaków. Zbliżył się do drżącego światła, ale nic nie słyszał. Linie metalu się nie poruszały. W końcu zbliżył się na tyle, że zobaczył lampę wiszącą na haku na drewnianej belce przy ścianie. Pośrodku tunelu wisiało coś jeszcze. Ciało? Powieszone? Waxillium zaklął cicho i pobiegł naprzód, choć obawiał się pułapki. To był trup, ale jego widok zbił Waxa z tropu. Na pierwszy rzut oka wydawał się bardzo stary. Oczy zniknęły, skóra mocno przylegała do kości. Nie śmierdział i nie był napuchnięty. Waxowi wydawało się, że go rozpoznaje. Geormin, woźnica, który przywoził pocztę do Weathering z wiosek w okolicy. W każdym razie trup nosił jego mundur, włosy też pasowały. Był jedną z pierwszych ofiar Garbarza, to jego zniknięcie sprawiło, że Wax ruszył na polowanie.

Stało się to przed zaledwie dwoma miesiącami. Został zmumifikowany, pomyślał Wax. Sprawiony i wysuszony jak skóra. Czuł obrzydzenie – zdarzało mu się pić z Georminem, i choć mężczyzna oszukiwał w kartach, był całkiem sympatycznym gościem. Do tego nie został zwyczajnie powieszony. Za pomocą drutów ramiona Geormina rozłożono na boki, jego głowa była przechylona, a usta otwarte. Waxillium odwrócił się od koszmarnego widoku, drżała mu powieka. Ostrożnie, powiedział do siebie. Nie pozwól, by cię rozzłościł. Zachowaj skupienie. Miał zamiar wrócić i odciąć Geormina. Na razie jednak nie mógł hałasować. Przynajmniej wiedział, że znajduje się na właściwej drodze. To z pewnością była kryjówka Krwawego Garbarza. W pewnej odległości zauważył kolejne źródło światła. Jak długi był ten tunel? Zbliżył się do następnej plamy światła i ujrzał kolejnego trupa, powieszonego bokiem na ścianie. Annarel, odwiedzająca okolicę geolog, która zniknęła wkrótce po Georminie. Biedaczka. Została zmumifikowana w ten sam sposób, a jej ciało przymocowano do ściany w charakterystyczny sposób, jakby klęczała i przyglądała się stercie kamieni. Jego uwagę zwróciła kolejna plama światła. To z pewnością nie była zwyczajna piwnica, lecz najpewniej tunel przemytników z czasów, kiedy Feltrel było prosperującym miastem. Garbarz nie mógł go wybudować, przeczyły temu stare drewniane szalunki. Wax minął kolejne sześć trupów, każdy oświetlony latarnią i każdy ustawiony w specyficznej pozie. Jeden siedział na krześle, inny został zawieszony, jakby fruwał, kilku było przymocowanych do ściany. Na Rdzę i Zniszczenie, pomyślał Wax. To nie jest kryjówka Krwawego Garbarza, lecz jego galeria. Pełen odrazy Wax ruszył w stronę kolejnej plamy światła. Ta jednak wydawała się inna. Jaśniejsza. W miarę zbliżania się zrozumiał, że to światło słońca wpadające przez otwór wycięty w sklepieniu. Tunel prowadził w jego stronę, być może do klapy, która przegniła lub się rozpadła. Dno tunelu unosiło się stopniowo w stronę otworu. Wax przekradł się w górę, po czym ostrożnie wystawił głowę. Dotarł do budynku, obecnie pozbawionego dachu. Ceglane ściany pozostały właściwie nienaruszone, z przodu, po lewej stronie, znajdowały się cztery ołtarze. Stara kaplica Ocalałego. Wydawała się pusta. Wax wyczołgał się z otworu, unosząc sterriona na wysokości głowy i brudząc płaszcz ziemią. Czyste, suche powietrze pachniało wspaniale.

– Każde życie jest przedstawieniem – powiedział ktoś, a jego głos odbijał się echem w zrujnowanej świątyni. Wax natychmiast uskoczył w bok i przetoczył się do ołtarza. – Ale nie jesteśmy aktorami. Jesteśmy marionetkami. – Garbarzu – powiedział Wax. – Wyjdź. – Widziałem boga, stróżu prawa – wyszeptał Garbarz. – Widziałem samą Śmierć, z kolcami w oczach. Widziałem Ocalałego, który jest życiem. Wax rozejrzał się po niewielkiej kaplicy. Wypełniały ją połamane ławki i powalone rzeźby. Obszedł ołtarz, oceniając, że głos dochodzi z tyłów pomieszczenia. – Inni ludzie się zastanawiają, ale ja wiem. Wiem, że jestem marionetką. Wszyscy jesteśmy. Czy podobało ci się moje przedstawienie? Stworzyłem je z dużym wysiłkiem. Wax szedł dalej wzdłuż prawej ściany budynku, zostawiając ślady na pokrytej kurzem podłodze. Oddychał płytko, po jego prawej skroni spływała strużka potu. Powieka mu drżała. Oczyma duszy widział trupy na ścianach. – Wielu ludzi nigdy nie ma okazji, by stworzyć prawdziwą sztukę – mówił dalej Garbarz. – A najlepsze przedstawienia to te, których nie da się powtórzyć. Miesiące i lata przygotowań. Wszystko umieszczone na właściwym miejscu. Przed końcem tego dnia znów zacznie się rozkład. Nie udało mi się ich naprawdę zmumifikować, zabrakło mi czasu i środków. Udało mi się zachować ich do tego jednego przedstawienia. Jutro będzie po wszystkim. Tylko ty je widziałeś. Tylko ty. Wydaje mi się... wszyscy jesteśmy marionetkami... wiesz... Głos dobiegał z tyłu pomieszczenia, zza sterty gruzów, która zasłaniała Waxowi widok. – Steruje nami ktoś inny – stwierdził Garbarz. Waxillium wyskoczył zza sterty gruzu, unosząc sterriona. Stał tam Garbarz, trzymając przed sobą Lessie, zakneblowaną, z szeroko otwartymi oczami. Wax zamarł z uniesioną bronią. Lessie krwawiła z ran na ręce i nodze. Została postrzelona, jej twarz pobladła. Straciła sporo krwi. Tylko dlatego Garbarzowi udało się ją pokonać. Wax znieruchomiał. Nie czuł niepokoju. Nie mógł sobie na to pozwolić – wtedy ręka mogłaby mu zadrżeć i spudłowałby. Widział twarz Garbarza za Lessie – mężczyzna trzymał garotę na jej szyi.

Garbarz był smukłym mężczyzną o delikatnych palcach. Niegdyś prowadził zakład pogrzebowy. Przerzedzone czarne włosy zaczesane do tyłu. Elegancki garnitur błyszczący od świeżej krwi. – Steruje nami ktoś inny, stróżu prawa – powtórzył cicho Garbarz. Lessie spojrzała Waxowi w oczy. Oboje wiedzieli, co zrobić w tej sytuacji. Poprzednim razem to on został schwytany. Ludzie zawsze próbowali wygrać jedno przeciwko drugiemu. Zdaniem Lessie nie był to problem. Wyjaśniłaby, że gdyby Garbarz nie wiedział o ich związku, od razu by ją zabił. A tak porwał ją. To dawało im obojgu szansę. Waxillium wycelował, a Lessie zamrugała. Raz. Dwa. Trzy. Wax strzelił. W tej samej chwili Garbarz szarpnął Lessie w prawo. Odgłos wystrzału odbił się echem od cegieł. Głowa kobiety poleciała do tyłu, kiedy kula Waxa trafiła ją tuż nad prawym okiem. Krew opryskała cegły. Lessie upadła na ziemię. Wax stał nieruchomo, przerażony. Nie... to nie tak... nie może... – Najlepsze przedstawienia – powiedział Garbarz z uśmiechem, spoglądając z góry na Lessie – to te, których nie da się powtórzyć. Wax strzelił mu w głowę. ROZDZIAŁ 1 Wax szedł przez jedno z licznych pomieszczeń, w których trwało ożywione przyjęcie, mijając mężczyzn w ciemnych frakach i kobiety w kolorowych sukienkach, dopasowanych w talii, ale z licznymi obfitymi falbanami. Wszyscy zwracali się do niego „Lordzie Waxillium”. Kiwał głową każdemu, kto się do niego odezwał, ale nie dawał się wciągnąć w rozmowę. Celowo udał się na tyły budynku, do pokoju, w którym olśniewające żarówki elektryczne – mówiono o nich w całym mieście – emanowały zbyt stałym blaskiem, odpychając mrok nocy. Za oknami widział mgłę muskającą szkło. Wbrew zasadom dobrego wychowania, Wax wyszedł przez olbrzymie, podwójne szklane drzwi i znalazł się na wspaniałym balkonie rezydencji. Tu w końcu poczuł, że może odetchnąć. Zamknął oczy, wciągał powietrze i je wypuszczał, czując wilgotny dotyk mgieł na swojej twarzy. Budynki są tak... duszące tu, w mieście, pomyślał. Czy zdążyłem już o tym zapomnieć, czy też nie zauważałem tego, kiedy byłem młodszy? Otworzył oczy i oparł dłonie na balustradzie, po czym spojrzał na Elendel. To było najwspanialsze

miasto na całym świecie, metropolia zaprojektowana przez samą Harmonię. Miejsce, w którym się wychował. Miejsce, które od dwudziestu łat nie było jego domem. Od śmierci Lessie minęło pięć miesięcy. Wciąż słyszał strzał, widział krew, która spryskała ceglaną ścianę. Opuścił Dzicz i wrócił do Miasta, odpowiadając na rozpaczliwe wezwanie, by wypełnił swoje obowiązki wobec rodu po śmierci wuja. Pięć miesięcy i pół świata dalej, a on wciąż słyszał ten strzał. Ostry, wyrazisty, jak trzask pękających niebios. Rezydencja Cettów była wspaniałą budowlą, pełną cennego drewna, miękkich dywanów i migoczących kandelabrów. Zza jego pleców z wnętrza ciepłego pokoju dochodził melodyjny śmiech. Nikt nie przyłączył się do niego na balkonie. Z tego miejsca doskonale widział, jak zapalają się światła na Promenadzie Demoux. Podwójny rząd jasnych elektrycznych latarni emanujących równym, oślepiającym blaskiem. Wyglądały jak świetliste kule rozmieszczone wzdłuż szerokiego bulwaru, graniczącego z jeszcze szerszym kanałem, którego spokojne wody odbijały światło. Wieczorny pociąg zagwizdał powitanie, przejeżdżając z sapaniem przez odległe centrum miasta i napełniając mgły dymem. Dalej, przy Promenadzie Demoux wyrastały Żelazna Budowla i Wieża Tekiel, po przeciwnych stronach kanału i drogi. Choć oba budynki nie zostały jeszcze ukończone, to ich stalowe kratownice wznosiły się wysoko w niebo. Oszałamiająco wysoko. Architekci regularnie wypuszczali poprawione wersje raportów na temat tego, jak wysoko zamierzali dotrzeć, a jeden próbował przegonić drugiego. Wedle pogłosek, które słyszał na tym przyjęciu, całkiem wiarygodnych, obaj mieli zamiar zakończyć na wysokości ponad pięćdziesięciu kondygnacji. Nikt nie wiedział, która budowla okaże się wyższa, choć wśród przyjaciół popularne były zakłady. Wax odetchnął głęboko we mgłę. W Dziczy rezydencję Cettów – dwupiętrowy budynek – uważano by za szczyt możliwości. Tutaj wydawała się przytłoczona. Przez te lata, które spędził poza Miastem, świat się zmienił. Dorósł, wymyślił światła, które nie potrzebowały ognia, i budynki, które mogły wznieść się ponad same mgły. Spoglądając z góry na szeroką ulicę w Czwartym Oktancie, Wax poczuł się nagle bardzo stary. – Lordzie Waxillium? – odezwał się ktoś z tyłu. Odwrócił się i ujrzał starszą kobietę, lady Aving Cett, stojącą w drzwiach. Siwe włosy upięła w kok, na szyi miała sznur rubinów. – Na Harmonię, mój drogi. Przeziębisz się tam! Przyszło kilka osób, które z pewnością chciałbyś poznać.

– Niebawem wrócę, milady – odparł Wax. – Pragnąłem zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. Lady Cett zmarszczyła czoło, ale się wycofała . Nie wiedziała, co o nim sądzić – nikt z nich nie wiedział. Niektórzy uważali go za tajemniczego potomka Ladrianów, kojarzyli go z dziwnymi opowieściami o krainach za górami. Reszta uważała go za niewyrobionego, prowincjonalnego błazna. Uznał, że pewnie jest i jednym, i drugim. Przez cały wieczór był wystawiony na pokaz. Miał sobie szukać żony i wszyscy o tym wiedzieli. Ród Ladrian stał się niewypłacalny na skutek nieostrożnego zarządzania przez jego wuja, a najszybszym sposobem na odzyskanie wypłacalności było małżeństwo. Niestety, wujowi udało się również obrazić trzy czwarte śmietanki towarzyskiej Miasta. Wax pochylił się na balkonie, trzymany pod pachą rewolwer „Sterrion” wbijał się w jego bok. Broń o długiej lufie nie była przeznaczona do noszenia w kaburze pod pachą. Całą noc czuł się niezręcznie. Powinien wrócić na przyjęcie, by rozmawiać z zebranymi i próbować naprawić reputację rodu Ladrian. Tyle że myśl o tym zatłoczonym pomieszczeniu... tak gorąco, wszyscy ściśnięci. Duszno, trudno oddychać... Nie dając sobie nawet chwili na dalsze zastanowienie, przeskoczył przez balustradę i zaczął spadać trzy kondygnacje w dół. Spalił stal, po czym rzucił łuskę od pocisku i Odepchnął się od niej – jego ciężar sprawił, że poleciała w dół szybciej niż on. Jak zawsze, dzięki Feruchemii był lżejszy niż powinien. Właściwie już nie pamiętał, jak to jest, nosić swój prawdziwy ciężar. Kiedy łuska uderzyła w ziemię, Odepchnął się od niej i, lecąc niemal poziomo, skierował się w stronę muru ogrodu. Oparłszy dłoń na jego szczycie, skoczył w górę, a później znacznie zmniejszył swój ciężar, opadając po drugiej stronie muru. Wylądował lekko. Dobrze, pomyślał, przykucając i wpatrując się w mgły. Dziedziniec powozów. Pojazdy, którymi wszyscy przybyli, stały w równych rzędach, a sami stangreci siedzieli i gadali w kilku przytulnych pomieszczeniach, emanujących pomarańczowym blaskiem. Tu nie było elektryczności, jedynie dające ciepło kominki. Przeszedł wzdłuż rzędu powozów, aż odnalazł swój i otworzył skrzynię przymocowaną z tyłu. Zdjął elegancki frak. Wymienił go na mgielny płaszcz, długi i obszerny wierzchni strój z grubym kołnierzem i mankietami. Wsunął śrutówkę do specjalnej kieszeni po wewnętrznej stronie, po czym zapiął

pas i przełożył sterriony do kabur na biodrach. Ech, pomyślał. O wiele lepiej. Naprawdę powinien przestać nosić sterriony i kupić sobie jakąś bardziej praktyczną i łatwiejszą do ukrycia broń. Niestety, wiedział, że nigdy nie znajdzie nic lepszego od dzieła Ranette. Kilka chwil później biegł przez Miasto odziany w mgielny płaszcz. Nie zapiął go z przodu, ukazując czarną koszulę i eleganckie spodnie. Dolna połowa sięgającego do kostek płaszcza była podzielona na wąskie paski, które unosiły się za nim z cichym szelestem. Upuścił łuskę i skoczył wysoko w powietrze, po czym wylądował na dachu budynku naprzeciwko rezydencji. Spojrzał w stronę jej okien płonących w mroku wieczora. Ciekawe, jakie plotki wywoła jego zniknięcie z balkonu? Cóż, wiedzieli, że jest Podwójnym – nie było to żadną tajemnicą. A jego zniknięcie raczej nie pomoże reputacji rodziny. W tej chwili go to nie obchodziło. Niemal każdy wieczór od powrotu do Miasta spędzał na imprezach, a od wielu tygodni nie było mglistej nocy. Potrzebował mgieł. To była część jego natury. Wax przebiegł po dachu i zeskoczył z niego, kierując się ku Promenadzie Demoux. Nim uderzył w ziemię, rzucił łuskę i Odepchnął się od niej, spowalniając upadek. Wylądował pośrodku ozdobnego żywopłotu, który pochwycił pasma jego płaszcza i zaczął szeleścić. A niech to! W Dziczy nikt nie hodował ozdobnych żywopłotów. Oswobodził się, krzywiąc się z powodu hałasu. Kilka tygodni w mieście i jego umiejętności już zaczęły rdzewieć? Potrząsnął głową i znów Odepchnął się w powietrze, kierując się w stronę szerokiego bulwaru i równoległego do niego kanału. Tak ustalił kierunek lotu, by wylądować na jednej z nowych elektrycznych latarni. Nowoczesne miasto miało tę jedną zaletę, że było w nim mnóstwo metalu. Uśmiechnął się, po czym rozjarzył stal i Odepchnął się od latarni, wznosząc się wysoko w powietrze. Mgła przepływała obok i wirowała, gdy wiatr uderzał go w twarz. Waxa przeszywał przyjemny

dreszcz. Człowiek nie czuł się naprawdę wolny, dopóki nie zerwał okowów grawitacji i nie ruszył w niebo. Kiedy zaczął opadać, Odepchnął się od kolejnej latarni i ruszył dalej naprzód. Długi szereg metalowych słupów był jak jego osobista linia kolejowa. Przeskakiwał od latarni do latarni, a jego wyczyny przyciągały uwagę pasażerów przejeżdżających powozów, zarówno tych zaprzężonych w konie, jak i tych bez koni. Uśmiechnął się. Monetostrzelni tacy jak on nie zdarzali się często, ale Elendel było dużym, gęsto zaludnionym miastem. Ci ludzie z pewnością już wcześniej widzieli kogoś, kto skakał po ulicach, odbijając się od metalu. W Elendel Monetostrzelni często pełnili funkcję szybkich gońców. Rozmiar miasta wciąż go oszałamiał. Mieszkało w nim kilka milionów ludzi, może nawet aż pięć. Nikt nie oszacował dokładnie mieszkańców wszystkich dzielnic – nazywano je Oktantami i, jak można się spodziewać, było ich osiem. Miliony – nie umiał sobie tego wyobrazić, choć przecież tu dorastał. Zanim opuścił Weathering, sądził, że robi się zbyt duże, choć w miasteczku mogło mieszkać najwyżej dziesięć tysięcy ludzi. Wylądował na latarni naprzeciwko ogromnej Żelaznej Budowli. Wygiął szyję i spojrzał w górę na potężną konstrukcję. Jej szczyt niknął w mroku. Czy mógłby wspiąć się na coś tak wysokiego? Nie umiał Przyciągać metali, jedynie się od nich Odpychać – nie był mitycznym Zrodzonym z Mgły ze starych historii, jak Ocalały czy Wojowniczka Wstąpienia. Jedna moc allomantyczna i jedna feruchemiczna, to było maksimum. A nawet posiadanie jednej z nich uważano za rzadki przywilej – Podwójni tacy jak Wax byli prawdziwymi wyjątkami. Wayne twierdził, że znał na pamięć wszystkie możliwe kombinacje Podwójnych. Oczywiście, Wayne twierdził też, że kiedyś ukradł konia, który melodyjnie bekał, więc wszyscy wiedzieli, że jego słowa należy brać ze szczyptą miedzi. Sam Wax nie zwracał większej uwagi na wszelkie definicje i nazwy dla Podwójnych – on sam był Zderzaczem, połączeniem Monetostrzelnego i Muskacza. Rzadko o sobie w ten sposób myślał. Zaczął napełniać metalmyśli, bransolety, które nosił na przedramionach, pozbawiając się ciężaru i czyniąc się jeszcze lżejszym. Ten ciężar magazynował do wykorzystania w przyszłości. Później, ignorując ostrożniejszą część umysłu, rozjarzył stal i Odepchnął. Wystrzelił do góry. Szum wiatru zmienił się w ryk, a latarnia była doskonałą kotwicą – mnóstwo metalu, mocno przymocowanego do ziemi – zdolną odepchnąć go wysoko. Leciał pod niewielkim

kątem, a kolejne piętra budynku rozmywały się przed nim. Wylądował na wysokości około dwudziestu kondygnacji, kiedy jego Odpychanie od latarni osiągnęło maksimum. Ta część budynku została już wykończona, pokrywał ją formowany materiał imitujący obrobiony kamień. Ceramika, jak słyszał. Tak często robiono w wypadku wysokich budowli – niższe kondygnacje rzeczywiście budowano z kamienia, a wyższe z czegoś lżejszego. Chwycił występ. Nie był na tyle lekki, by mógł go porwać wiatr – nie z metalmyślami na ramionach i całą bronią. Co więcej, lżejsze ciało sprawiało, że łatwiej mu się było utrzymać. Pod nim kłębiła się mgła. Spojrzał w górę, planując kolejny krok. Stal ukazała mu błękitne linie prowadzące do pobliskich źródeł metalu, z których wiele było częścią szkieletu budowli. Odepchnięcie się od każdego z nich sprawiłoby, że oddaliłby się od budynku. Tutaj, pomyślał, zauważając sporą półkę jakieś pięć stóp wyżej. Wspiął się po ścianie budynku, jego okryte rękawiczkami dłonie bez trudu znajdowały pewny uchwyt na ozdobionej skomplikowanymi wzorami powierzchni. Monetostrzelny szybko uczył się nie bać wysokości. Podciągnął się na półkę, upuścił łuskę i ją przydepnął. Spojrzał w górę, wyliczając trajektorię. Wyciągnął zza pasa fiolkę, odkorkował ją i wypił płyn z opiłkami metalu. Syknął, kiedy whiskey wypaliła mu gardło. Dobry trunek, z gorzelni Stagina. A niech to, będzie mi jej brakować, kiedy skończy mi się zapas, pomyślał, chowając fiolkę. Większość Allomantów nie używała whiskey w swoich flakonikach z metalami. Większość Allomantów przegapiła doskonałą okazję. Uśmiechnął się, kiedy poczuł uzupełnienie wewnętrznych zapasów stali, później rozjarzył metal i skoczył. Wzniósł się w nocne niebo. Niestety, Żelazna Budowla zwężała się ku górze i każda kolejna kondygnacja była nieco cofnięta w stosunku do poprzedniej. To oznaczało, że choć Odepchnął się prosto w górę, wkrótce szybował przez otwartą przestrzeń, otoczony mgłami, a ściana budynku znajdowała się dobre dziesięć stóp od niego. Wax sięgnął za pazuchę i wyjął krótkolufową śrutówkę z długiej, przypominającej rękaw kieszeni po wewnętrznej stronie płaszcza. Odwrócił się, kierując broń na zewnątrz, oparł ją o bok i wystrzelił. Był na tyle lekki, że odrzut pchnął go w stronę budynku. Odgłos strzału odbijał się głośnym echem, ale strzelba była załadowana śrutem, zbyt małym, by, spadając, zrobił komuś krzywdę. Uderzył w ścianę budynku pięć kondygnacji wyżej i chwycił się występu przypominającego iglicę.

Ozdoby na tej wysokości wyglądały naprawdę wspaniale. Ale kto miał je oglądać? Potrząsnął głową. Architekci byli dziwnymi gośćmi. Zupełnie niepraktycznymi, w przeciwieństwie do rusznikarzy. Wax wspiął się na kolejną półkę i znów skoczył w górę. Następny skok sprawił, że Wax znalazł się na poziomie stalowej kratownicy niewykończonych wyższych pięter. Swobodnie przeszedł po dźwigarze i wbiegł po pionowym wsporniku – dzięki zmniejszonemu ciężarowi nie było to szczególnie trudne – po czym wspiął się na najwyższą belkę wystającą ze szczytu budynku. Wysokość była oszałamiająca. Mimo mgieł okrywających okolicę widział podwójny rząd latarni oświetlających ulicę poniżej. Inne emanowały delikatniejszym blaskiem, rozświetlając miasto jak pływające świece podczas morskiego pogrzebu. Kiedyś Miasto było jego domem. Zanim przeżył dwadzieścia lat pośród pyłu, w krainie, w której prawo czasem było odległym wspomnieniem, a ludzie uważali powozy za rozrzutność. Co by Lessie pomyślała o jednym z tych pojazdów, z wąskimi kołami, przeznaczonymi do jazdy po pięknie wybrukowanych ulicach miasta? Pojazdów, które napędzała ropa i smar, nie siano i podkowy. Obrócił się na swojej grzędzie. W ciemności i pośród mgieł trudno było ocenić położenie, ale miał tę przewagę, że młodość spędził właśnie w tych okolicach. Wszystko się zmieniało, ale nie aż tak. Wybrał kierunek, sprawdził rezerwy stali i rzucił się w mrok. Szkoda, że nie mógł widzieć ziemi poniżej. Wystrzelił wspaniałym łukiem ponad Miasto; Odepchnąwszy się od tych olbrzymich dźwigarów, leciał przez dobre pół minuty. Drapacz chmur stał się jedynie cieniem za jego plecami, a później zniknął. W końcu jego pęd się wyczerpał i zaczął w ciszy opadać pośród mgieł. Pozwalał sobie na to. Kiedy światła się przybliżyły – І widział, że poniżej jest pusto – wycelował w ziemię i pociągnął za spust. Szarpnięcie na chwilę spowolniło jego spadanie. Odepchnął się od śrutu na ziemi, by zwolnić jeszcze bardziej. Wylądował swobodnie, przykucnięty. Z niezadowoleniem zauważył, że jego strzał uszkodził kilka porządnych płyt chodnika. A niech to, pomyślał. Przyzwyczajenie się do tego miejsca musiało mu zająć trochę czasu. Jestem jak koń przebijający się przez zatłoczone targowisko, pomyślał, znów chowając śrutówkę pod płaszczem. Brakuje mi finezji. W Dziczy uważano go za wyrafinowanego dżentelmena. Tutaj, jeśli nie będzie uważał, wkrótce udowodni, że jest niewyrobionym prostakiem, za którego i tak

uważała go większość szlachetnie urodzonych. To... Strzały. Wax zareagował natychmiast. Odepchnął się w bok od żelaznej bramy i przetoczył. Kiedy się wyprostował, od razu sięgnął po broń. Prawą ręką wyciągnął sterriona, lewą sięgnął do śrutówki wciąż ukrytej w specjalnej kieszeni pod płaszczem. Wpatrzył się w mrok. Czyżby jego bezmyślne strzały przyciągnęły uwagę miejscowych konstabli? Ktoś znów wystrzelił i Wax zmarszczył czoło. Nie, zbyt daleko. Coś się dzieje. Poczuł, że przeszywa go dreszcz. Skoczył w górę i do przodu, Odpychając się od tej samej żelaznej bramy, żeby wznieść się wyżej. Wylądował na dachu budynku. Tę okolicę wypełniały dwu- i trzypiętrowe kamienice oddzielone od siebie wąskimi przejściami. Jak ludzie mogli żyć bez żadnej przestrzeni wokół? On by oszalał. Przeszedł po kilku budynkach – jakie to dogodne, że miały płaskie dachy – i zatrzymał się, żeby posłuchać. Serce biło mu coraz szybciej i zrozumiał, że na coś takiego właśnie liczył. Właśnie dlatego poczuł przymus, by opuścić przyjęcie, odnaleźć drapacz chmur i się na niego wspiąć, biec pośród mgieł. W Weathering, kiedy miasteczko urosło, często prowadził nocne patrole. Rozglądał się za kłopotami. Taki już był. Zacisnął dłoń na sterrionie, kiedy rozległ się kolejny strzał, tym razem bliżej. Ocenił odległość, upuścił łuskę i Odepchnął się w powietrze. Zwiększył swój ciężar do trzech czwartych i już go nie zmniejszał. Trzeba trochę ważyć, żeby skutecznie walczyć. Mgły kłębiły się i wirowały, zaczepiając go. Nigdy nie dało się przewidzieć, które noce sprowadzą mgły, one były niezależne od pogody. Jednej nocy, wilgotnej i chłodnej, nie pojawiało się nawet jedno pasmo, a inną, z początku suchą jak jesienne liście, mgły opanowywały całkowicie. Tej nocy były rozproszone, pozostawiając niezłą widoczność. Ciszę przerwał kolejny trzask. Tam, pomyślał Wax. Czując przyjemne ciepło palącej się stali, przeskoczył nad kolejną ulicą, łopocząc pasmami mgielnego płaszcza pośród wirującej mgły i wiatru. Wylądował cicho i przebiegł pochylony po dachu, unosząc broń na wysokość głowy. Dotarł do krawędzi i spojrzał w dół. Poniżej ktoś ukrył się za stertą skrzyń przy wejściu do bocznej uliczki. Tej mglistej, ciemnej nocy Wax nie widział

wielu szczegółów, ale zauważył strzelbę opartą na skrzyni, z lufą skierowaną w stronę grupki ludzi na ulicy. Nosili oni charakterystyczne wypukłe nakrycia głowy miejskich konstabli. Wax zaczął lekko Odpychać wokół siebie, tworząc w ten sposób bańkę stali. Zasuwa na klapie u jego stóp zadrżała, gdy wpłynął na nią swoją Allomancją. Spojrzał z góry na mężczyznę strzelającego do konstabli. Dobrze by było zrobić coś rzeczywiście z pożytkiem dla miasta, a nie tylko gadać z elegancko ubranymi przedstawicielami klas uprzywilejowanych. Upuścił łuskę, a jego Allomancja natychmiast przycisnęła ją do dachu. Odepchnął się od niej mocniej i wystrzelił w górę pośród wirujących mgieł. Znacznie zmniejszył swój ciężar, a spadając, Odepchnął się od zasuwki okiennicy, dzięki czemu wylądował dokładnie pośrodku uliczki. Dzięki stali widział linie wskazujące w stronę czterech postaci, które stały przed nim. W chwili lądowania, gdy mężczyźni zaczęli kląć i obracać się w jego stronę, uniósł sterriona i wycelował w pierwszego z oprychów. Mężczyzna miał postrzępioną brodę i oczy czarne jak noc. Wax usłyszał kobiecy jęk. Zamarł, jego broń nie zadrżała, ale nie mógł się poruszyć. Wspomnienia, tak starannie zablokowane w umyśle, przebiły się przez tamę i zalały go. Lessie, z bronią uniesioną do głowy. Jeden strzał. Krew na czerwonych cegłach. Oprych wycelował w stronę Waxa i wystrzelił. Stalowa bańka odrobinę odchyliła tor lotu i pocisk przebił się przez płaszcz Allomanty, o włos mijając jego żebra. Próbował strzelić, ale te jęki... Na Harmonię, pomyślał z przerażeniem. Skierował lufę w dół, wystrzelił w ziemię, Odepchnął się od kuli i wyskoczył z uliczki. Kule przeszywały powietrze wszędzie wokół niego. Mimo bańki i tak powinien zostać trafiony. Miał duże szczęście, że ocalił życie, gdy wylądował na kolejnym dachu i przetoczył się, po czym rozciągnął płasko, a gzyms chronił go przed pociskami. Wax z trudem łapał oddech. Idiota, pomyślał o sobie. Głupiec. Nigdy wcześniej nie zamarł w walce, nawet kiedy był całkiem zielony. Nigdy. Jednakże to był pierwszy raz, kiedy próbował do kogoś strzelić od czasu katastrofy w zniszczonej świątyni.

Chciał się wycofać, zawstydzony, lecz zacisnął zęby i podczołgał się do krawędzi dachu. Mężczyźni nadal tam byli. Widział ich teraz lepiej, zebrali się razem i wyraźnie przygotowywali do ucieczki. Pewnie nie chcieli mieć do czynienia z Allomantą. Wycelował do tego, którego uznał za ich przywódcę. Nim jednak zdążył wystrzelić, mężczyznę powaliły strzały konstabli. Po chwili w uliczce mrowiło się od ludzi w mundurach. Wax uniósł sterriona i odetchnął głęboko. Tym razem bym wystrzelił, powiedział sobie. Zamarłem tylko w tej jednej chwili. To by się nie powtórzyło. Powiedział to sobie kilkakrotnie, a poniżej konstable wyciągali złoczyńców z uliczki, jednego po drugim. Nie było żadnej kobiety. Jęki wydawał z siebie jeden z oprychów, który został ranny przed przybyciem Waxa. Mężczyzna wciąż jęczał z bólu, gdy go zabierali. Konstable nie widzieli Waxa. Odwrócił się i zniknął w mroku. *** Wkrótce dotarł do rezydencji Ladrianów. Jego miejskiej posiadłości, domu przodków. Nie czuł, że to jego miejsce, ale i tak z niej korzystał. Okazała rezydencja nie miała wielkich ogrodów, za to cztery eleganckie kondygnacje z balkonami i przyjemne patio na tyłach. Wax upuścił monetę i przeskoczył nad płotem, lądując na dachu stróżówki. Zauważył, że powóz wrócił. Nic dziwnego. Przyzwyczajali się do niego – choć nie wiedział, czy powinno go to cieszyć, czy też raczej zawstydzać. Odepchnął się od bramy – która zagrzechotała pod naciskiem – i wylądował. Monetostrzelni musieli uczyć się precyzji, w przeciwieństwie do pokrewnych im Allomantów, Żelazoprzyciągaczy, zwanych również Szarpaczami. Ci jedynie wybierali sobie cel i Przyciągali się w jego stronę, choć zazwyczaj jednocześnie ocierali się o boki budynków, robiąc spory hałas. Monetostrzelni musieli być delikatni, staranni, dokładni. Okiennica nie była zamknięta, tak ją pozostawił. Nie miał ochoty na kontakty z ludźmi. Nieudana konfrontacja ze złoczyńcami bardzo nim wstrząsnęła. Wślizgnął się do ciemnego pokoju, po czym przeszedł przezeń ostrożnie i zaczął nasłuchiwać przy drzwiach. Z korytarza nie dochodziły żadne odgłosy. Cicho otworzył drzwi i wyszedł. Na korytarzu panowała ciemność, a on nie był Cynookim, zdolnym wyczulić zmysły. Ostrożnie stawiał krok za krokiem, starając się nie potknąć o krawędź dywanu ani nie wpaść na postument. Jego pokoje znajdowały się na końcu korytarza. Chwycił mosiężną gałkę dłonią w rękawiczce.

Doskonale. Ostrożnie otworzył drzwi i wszedł do swojej sypialni. Teraz musiał jedynie... Po drugiej stronie pokoju otworzyły się inne drzwi, wpuszczając do środka mocne żółte światło. Wax zamarł, choć jego dłoń szybko sięgnęła do sterriona. W drzwiach stał starzejący się mężczyzna z dużym lichtarzem w dłoniach. Miał na sobie schludną czarną liberię i białe rękawiczki. Na widok Waxa uniósł brew. – Lordzie Ladrianie – powiedział – widzę, że pan wrócił. – Aha – odparł Wax, z zawstydzeniem wyciągając rękę spod płaszcza. – Przygotowałem kąpiel, milordzie. – Nie prosiłem o kąpiel. – Owszem, ale biorąc pod uwagę pańskie... rozrywki tej nocy, uznałem, że przygotowanie jej będzie rozsądne. – Pociągnął nosem. – Proch? – No tak. – Ufam, że nie zastrzelił pan nikogo zbyt ważnego, milordzie. Nie, pomyślał Wax. Nie udało mi się. Tillaume stał w drzwiach, sztywny i pełen dezaprobaty. Nie wypowiedział na głos tego, co bez wątpienia myślał – że zniknięcie Waxa z przyjęcia wywołało pomniejszy skandal i że utrudni to jeszcze bardziej znalezienie odpowiedniej narzeczonej. Nie powiedział, że był rozczarowany. Nie mówił tego wszystkiego, gdyż był w końcu doskonałym służącym lorda. Poza tym, jego spojrzenie i tak wszystko wyrażało. – Czy mam przygotować list z przeprosinami do lady Cett, milordzie? Jak mniemam, będzie go oczekiwać, skoro wysłał pan taki list do lorda Stantona. – Tak, bardzo dobrze. Wax opuścił palce do pasa i wymacał fiolki z metalami. Czuł rewolwery na biodrach, ciężar śrutówki pod płaszczem. Co ja wyprawiam? Zachowuję się jak idiota. Nagle poczuł się dziecinnie. Opuścić przyjęcie, żeby patrolować miasto, szukając kłopotów? Co go napadło?

Miał wrażenie, że próbuje coś odzyskać. Część osoby, którą był przed śmiercią Lessie. W głębi duszy wiedział, że mógłby mieć teraz problem ze strzelaniem, i chciał sobie udowodnić, że jest inaczej. Oblał ten test. – Milordzie – odezwał się Tillaume, podchodząc bliżej. – Czy wolno mi odezwać się... śmiało? – Masz moje pozwolenie. – W tym mieście jest wielu konstabli. I świetnie sobie radzą. Nasz ród ma jednak tylko jednego najwyższego lorda. Tysiące na pana liczą, milordzie. Tillaume skłonił z szacunkiem głowę, po czym zaczął zapalać świece w sypialni. Kamerdyner mówił prawdę. Ród Ladrian był jednym z najpotężniejszych w mieście, przynajmniej historycznie. We władzach Miasta Wax reprezentował interesy wszystkich, których zatrudniała jego rodzina. Owszem, oni mieli też przedstawicieli wybieranych przez swoje gildie, ale to na Waxie polegali. Jego ród niemal zbankrutował – miał wielki potencjał, posiadłości i robotników, ale z winy nierozsądnego wuja brakowało mu pieniędzy i koneksji. Jeśli Wax tego nie zmieni, mogło to oznaczać utratę miejsc pracy, ubóstwo i upadek, gdy inne rody rozdrapią jego posiadłości za niespłacone długi. Wax przeciągnął palcami po sterrionach. Konstable świetnie sobie radzili na tych ulicach, przyznał sam przed sobą. Nie potrzebowali mnie. To miasto mnie nie potrzebuje, w przeciwieństwie do Weathering. Kurczowo trzymał się tego, kim był w przeszłości. Ale nie był już tym człowiekiem. Nie mógł nim być. Ludzie potrzebowali go z innych przyczyn. – Tillaume – powiedział. Kamerdyner podniósł wzrok znad świec. Rezydencja nie miała jeszcze oświetlenia elektrycznego, choć wkrótce miało zostać zainstalowane. Wuj przed śmiercią opłacił robotników i tych pieniędzy Wax nie mógł odzyskać. – Tak, milordzie. Wax zawahał się, powoli wysunął śrutówkę z kieszeni za pazuchą płaszcza, po czym umieścił ją w skrzyni stojącej przy łóżku, obok bliźniaczej broni, którą umieścił tam wcześniej. Zdjął płaszcz i przewiesił go przez ramię. Przez chwilę trzymał go z szacunkiem, po czym również umieścił w skrzyni. Za nim podążyły rewolwery

„Sterrion”. Nie były tylko bronią, ale również symbolem życia w Dziczy. Zamknął wieko skrzyni dawnego życia. – Weź to, Tillaume – powiedział. – Schowaj gdzieś. – Tak, milordzie – odparł kamerdyner. – Będzie czekać w gotowości, gdyby pan jej jeszcze potrzebował. – Nie będę jej potrzebował. Wax instynktownie dał sobie ostatnią noc pośród mgieł. Ekscytująca wspinaczka na szczyt wieży, noc spędzona w mroku. Wołał skupiać się na tym, jako na swoich osiągnięciach tej nocy, niż na porażce w walce z oprychami. Ostatni taniec. – Weź to, Tillaume – powiedział, odwracając się plecami do skrzyni. – Schowaj gdzieś w bezpiecznym miejscu, ale schowaj. Na dobre. – Tak milordzie – odparł cicho kamerdyner. Wydawał się zadowolony. I tyle, pomyślał Wax. Wszedł do łazienki. Stróż prawa Wax odszedł. Nadszedł czas, by stał się lordem Waxilliumem Ladrianem, szesnastym najwyższym lordem rodu Ladrianów, rezydującym w Czwartym Oktancie Elendel. ROZDZIAŁ 2 Sześć miesięcy później – I jak mój fular? – spytał Waxillium, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Odwrócił się bokiem i znów poprawił srebrny krawat. – Jak zawsze, nienagannie, milordzie – odparł Tillaume. Kamerdyner stał z rękami splecionymi za plecami, obok na przenośnym stoliku spoczywała taca z parującą herbatą. Waxillium nie prosił o herbatę, ale służący i tak ją przyniósł. Tillaume miał słabość do tego napoju. – Pewien jesteś? – spytał Waxillium, znów poprawiając fular. – W rzeczy samej, milordzie. – Zawahał się. – Muszę przyznać, milordzie, że od wielu miesięcy mnie to ciekawi. Jest pan pierwszym najwyższym lordem, któremu służyłem, a który umiałby porządnie

zawiązać fular. Przyzwyczaiłem się już udzielać pomocy w tej kwestii. – W Dziczy człowiek musi radzić sobie samodzielnie. – Z całym szacunkiem, milordzie – sprzeciwił się Tillaume, a jego zazwyczaj monotonny głos zaczął zdradzać ślady ciekawości – nie spodziewałbym się, że posiadanie takiej umiejętności jest przydatne w Dziczy. Nie byłem świadom, że mieszkańców tych krain w choć minimalnym stopniu obchodzą kwestie mody i dobrych manier. – I masz rację – odparł z uśmiechem Wax, po raz ostatni poprawiając fular. – Częściowo właśnie dlatego zawsze to robiłem. Ubiór dżentelmena z metropolii robił spore wrażenie na miejscowych. Niektórzy od razu zaczynali mnie szanować, inni natychmiast mnie lekceważyli. Obie te reakcje były dla mnie korzystne. I, jeśli mogę dodać, wyjątkową przyjemność sprawiał mi widok min zbrodniarzy, kiedy pochwycił ich ktoś, kogo uznawali za eleganckiego dandysa ze stolicy. – Mogę to sobie wyobrazić, milordzie. – Robiłem to również dla siebie – dodał Waxillium ciszej, przeglądając się w lustrze. Srebrny fular, zielona satynowa kamizelka. Szmaragdowe spinki do mankietów. Czarny płaszcz i spodnie, sztywne w rękawach i nogawkach. Jeden stalowy guzik na kamizelce, stara tradycja, którą postanowił podtrzymać. – Ubranie było przypomnieniem, Tillaume. Owszem, otaczały mnie dzikie krainy, ale ja wcale nie musiałem taki być. Waxillium zdjął z toaletki srebrną chusteczkę, zręcznie złożył ją w odpowiedni sposób i wsunął do kieszonki na piersi. Kiedy to robił, nagle rozległo się dzwonienie. – Na Rdzę i Zniszczenie – zaklął Waxillium, wyciągając kieszonkowy zegarek. – Są przed czasem. – Lord Harms słynie ze swojej punktualności, milordzie. – Cudownie. W takim razie miejmy to z głowy. Waxillium wyszedł na korytarz, podeszwy jego butów prześlizgiwały się po zielonym pluszowym dywanie. Rezydencja niewiele się zmieniła przez dwadzieścia lat jego nieobecności. Po upływie sześciu miesięcy wciąż nie do końca czuł, że należy do niego. W powietrzu nadal unosiła się słaba woń fajki wuja, a wyposażenie wnętrz charakteryzowało umiłowanie ciemnego drewna i ciężkich kamiennych rzeźb. Mimo nowoczesnych gustów brakowało portretów i obrazów. Jak wiedział Waxillium, wiele z nich było cennych i zostało sprzedanych przed śmiercią wuja.

Tillaume szedł obok niego, trzymając ręce za plecami. – Milordzie, brzmi pan, jakby uważał obowiązki tego dnia za uciążliwe. – Czy to aż tak oczywiste? Waxillium skrzywił się. Jak to o nim świadczyło, że wolałby raczej stawić czoło bandzie wyjętych spod prawa – mających nad nim przewagę liczebną i ogniową – niż spotkać się z lordem Harmsem i jego córką? Na końcu korytarza czekała pulchna, dostojna z wyglądu kobieta ubrana w czarną suknię i biały fartuch. – Och, lordzie Ladrianie – powiedziała z sympatią. – Pańska matka byłaby szczęśliwa, gdyby dożyła tego dnia! – Żadna decyzja nie została jeszcze podjęta, panno Grimes – powiedział Waxillium, gdy kobieta dołączyła do nich i razem ruszyli wzdłuż balustrady galerii na pierwszym piętrze. – Ona miała ogromną nadzieję, że pewnego dnia poślubi pan jakąś odpowiednią damę – powiedziała panna Grimes. – Szkoda, że nie wiedział pan, jak się martwiła przez te wszystkie lata. Waxillium próbował zignorować sposób, w jaki te słowa wbijały się mu w serce. Nie wiedział, jak matka się martwiła. Nie marnował czasu na pisanie listów do rodziców i siostry, a odwiedził ich tylko raz, kiedy do Weathering dotarła linia kolejowa. Cóż, teraz wypełniał swoje zobowiązania. Sześć miesięcy pracy i w końcu udało mu się odzyskać równowagę i odciągnąć ród Ladrian – razem z jego licznymi kowalami i szwaczkami – znad krawędzi bankructwa. Zbliżał się ostatni krok. Waxillium dotarł do szczytu schodów, po czym się zawahał. – Nie – powiedział. – Nie mogę się śpieszyć. Musze dać im czas, żeby poczuli się swobodnie. – To... – zaczął mówić Tillaume, ale Waxillium przerwał mu, odwracając się i ruszając z powrotem wzdłuż balustrady. – Panno Grimes – powiedział – czy jakieś inne kwestie będą dziś wymagały mojej uwagi? – Chce pan teraz o nich usłyszeć? – spytała, marszcząc czoło, gdy przyśpieszyła kroku, żeby do niego dołączyć.

– Cokolwiek, by tylko zająć mi umysł, moja droga – odparł Waxillium. Na Rdzę i Zniszczenie... tak bardzo się denerwował, że aż wsunął dłoń pod surdut, by dotknąć kolby imeretty 301. To była niezła broń, nie tak dobra, jak jeden z wytworów Ranette, ale nieduża i odpowiednia dla dżentelmena. Postanowił być lordem, nie stróżem prawa, ale nie znaczyło to, że miał zamiar chodzić bezbronny. Cóż, to by było czyste szaleństwo. Nie wiedział, jak ludzie mogli przeżyć bez dobrej broni pod ręką, na wypadek gdyby okazała się konieczna. – Cóż, jest jedna kwestia – powiedziała panna Grimes, krzywiąc się. Od dwudziestu lat była zarządcą rodu Ladrian. – Wczoraj w nocy utraciliśmy kolejny ładunek stali. Waxillium znieruchomiał. – Co takiego? Znowu! – Niestety, milordzie. – A niech to. Zaczynam myśleć, że jesteśmy celem złodziei. – To dopiero nasz drugi ładunek – sprzeciwiła się. – Ród Tekiel stracił jak na razie pięć ładunków. – Jakieś szczegóły? – spytał. – To znaczy, zniknięcia. Gdzie to się wydarzyło? – Cóż... – Nie, nie mów mi – przerwał jej, unosząc dłoń. – Nie mogę się tak rozpraszać. Panna Grimes spojrzała na niego z ukosa, ponieważ pewnie właśnie dlatego nie chciała mu opowiadać o tej sytuacji przed spotkaniem z lordem Harmsem. Waxillium oparł dłoń na balustradzie i poczuł drganie lewej powieki. Gdzieś tam był ktoś, kto prowadził doskonale zorganizowaną i skuteczną operację okradania wagonów kolejowych z całej zawartości. Zwano ich Znikaczami. Może mógłby się rozejrzeć i... Nie, powiedział sobie surowo. To nie mój obowiązek. Już nie. Zgłosi się do odpowiednich władz, może zatrudni strażników albo prywatnych detektywów. Sam nie będzie gonił za bandytami. – Jestem pewien, że konstable znajdą osoby odpowiedzialne i postawią je przed obliczem sprawiedliwości – powiedział z trudem. – Jak sądzisz, czy dałem lordowi Harmsowi odpowiednio dużo czasu? To chyba już wystarczająco

długo, prawda? – Waxillium odwrócił się i ruszył tam, skąd przyszedł. Tillaume przewrócił oczami. Waxillium dotarł do schodów. Wspinał się po nich młodzieniec w zielonej kamizelce Ladrianów i białej koszuli. – Lordzie Ladrianie! – odezwał się Kip. – Przyszła poczta. – Jakieś paczki? – Nie, milordzie – odpowiedział chłopak i podał mijającemu go lordowi opieczętowany sygnetem list. – Tylko to. Wygląda na ważne. – Zaproszenie na obiad weselny Ostlinów – domyśliła się panna Grimes. – To może być dobre miejsce, żeby po raz pierwszy pokazać się publicznie z panną Harms. – Żadna decyzja jeszcze nie została podjęta! – sprzeciwił się Waxillium, kiedy zatrzymali się na dole. – Ledwie poruszyłem ten temat z lordem Harmsem, a ty już udzieliłaś nam ślubu. Istnieje spora szansa, że nic z tego nie wyjdzie, jak to było z lady Entrone. – Będzie dobrze, paniczu – powiedziała panna Grimes. Uniosła rękę i poprawiła jedwabną chusteczkę w jego kieszonce. – W takich sprawach mam doskonałe wyczucie. – Pamiętasz, że mam czterdzieści dwa lata? „Panicz” już nie do końca pasuje. Poklepała go po policzku. Panna Grimes traktowała każdego mężczyznę jak dziecko do dnia ślubu – co było strasznie niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę, że sama nigdy nie wyszła za mąż. – Dobrze – powiedział Waxillium, odwracając się i ruszając w stronę salonu. – Wchodzę w paszczę bestii. Limmi, kierująca służbą na parterze, czekała przy drzwiach. Kiedy Waxillium zbliżył się do niej, uniosła rękę, jakby chciała coś powiedzieć, ale on wsunął zaproszenie na obiad między jej dwa palce. – Limmi, jeśli łaska, przygotuj odpowiedź twierdzącą – powiedział. – Zapowiedz także, że będę go spożywał w towarzystwie panny Harms i jej rodziców, ale nie wysyłaj listu, dopóki nie skończę tej narady. Dam ci znać, czy go wysyłać, czy nie. – Tak, milordzie, ale... – Wszystko w porządku – powiedział, otwierając drzwi. – Nie mogę kazać czekać... W salonie nie siedzieli Lord Harms i jego córka. Zamiast nich Waxillium ujrzał chudego mężczyznę około trzydziestki, o długiej twarzy i spiczastej brodzie. Jego policzki pokrywał kilkudniowy zarost.

Mężczyzna nosił modny w Dziczy kapelusz z szerokim rondem, po bokach lekko wygięty do góry, jak również skórzany płaszcz do konnej jazdy. Bawił się jednym z niewielkich zegarów stojących na kominku. – Ej, Wax – powiedział wesoło. Uniósł zegar. – Mogę się z tobą na to wymienić? Waxillium szybko zamknął drzwi za sobą. – Wayne? Co ty tu robisz? – Oglądam twój towar, stary – odparł Wayne. Z namysłem przyjrzał się zegarowi. – Wart trzy albo cztery sztabki? Mam butelkę niezłej whiskey, która może być warta tyle samo. – Musisz się stąd wynosić! – powiedział Waxillium. – Powinieneś być w Weathering. Kto go strzeże? – Barl. – Barl? To łotr. – Ja też. – Owszem, ale ty jesteś tym łotrem, którego wybrałem do tego zadania. Mogłeś przynajmniej posłać po Milesa. – Milesa? – powtórzył Wayne. – Człowieku, Miles jest straszną osobą. Raczej zastrzeli gościa niż zada sobie trud sprawdzenia, czy rzeczywiście jest winny. – Miles dba o porządek w swoim mieście. I kilka razy uratował mi życie. Ale to i tak bez znaczenia. Tobie kazałem strzec Weathering. Wayne uchylił kapelusza. – To prawda, Wax, ale nie jesteś już stróżem prawa. A ja mam ważne sprawy. – Spojrzał na zegar, po czym schował go do kieszeni i na jego miejscu postawił buteleczkę whiskey. – A teraz, sir, muszę zadać panu kilka pytań. – Wyjął zza pazuchy nieduży notes i ołówek. – Gdzie pan przebywał wczoraj około północy? – Co to ma... – zaczął mówić Waxillium, lecz przerwało mu dzwonienie do drzwi. – Na Rdzę i Zniszczenie! To arystokraci, Wayne. Przez wiele miesięcy przekonywałem ich, że nie jestem łotrzykiem. Musisz sobie stąd pójść. Waxillium ruszył naprzód, próbując skierować przyjaciela w stronę przeciwległego wyjścia.

– A to zupełnie podejrzane zachowanie, nie? – stwierdził Wayne, zapisując coś w notesie. – Unikanie pytań, niepokój. Co pan ukrywa, sir? – Wayne – stwierdził Waxillium, chwytając towarzysza za ramię. – Doceniam, że odbyłeś tak daleką podróż tylko po to, żeby mnie denerwować, i cieszę się, że cię widzę. Ale to nie jest właściwa chwila. Wayne się wyszczerzył. – Zakładasz, że jestem tu z twojego powodu. Nie sądzisz, że to trochę aroganckie? – A z jakiego innego miałbyś tu przybyć? – Ładunek żywności – odparł Wayne. – Pociąg wyjechał przed czterema dniami z Elendel, a kiedy dotarł do Weathering, cały jeden wagon był pusty. Dowiedziałem się, że niedawno przez tych „Znikaczy” utraciłeś dwa ładunki. Przyjechałem, żeby cię przesłuchać. To bardzo podejrzane, jak już mówiłem. – Podejrzane... Wayne, straciłem dwa ładunki. To ja zostałem obrabowany! Jakim sposobem to czyni mnie podejrzanym? – A skąd mam wiedzieć, jakimi ścieżkami podąża twój przebiegły, kryminalny umysł? Na zewnątrz rozległy się kroki. Waxillium spojrzał na drzwi, później znów na Wayne’a. – Jak na razie mój kryminalny umysł zastanawia się, czy uda mi się gdzieś upchnąć twoje ciało tak, żeby nie było zbyt widoczne. Wayne znowu się wyszczerzył. Drzwi się otworzyły. Waxillium obrócił się na pięcie, puszczając Wayne’a i spoglądając na Limmi, która z zawstydzoną miną otworzyła drzwi. Stał tam korpulentny mężczyzna w bardzo eleganckim garniturze, trzymający w dłoni laseczkę z ciemnego drewna. Jego wąsy opadały aż na grubą szyję, a kamizelce towarzyszył ciemnoczerwony fular. – ... powiedziałem, że nieważne, z kim się spotyka! – powiedział lord Harms. – Ze mną będzie chciał się zobaczyć! Byliśmy umówieni i... – Lord Harms przerwał, zorientowawszy się, że drzwi są otwarte. – Ach! – Wkroczył do środka. Podążyła za nim robiąca wrażenie surowej kobieta z jasnymi włosami upiętymi w ciasny kok – jego

córka, Steris – i młodsza kobieta, której Waxillium nie miał okazji wcześniej poznać. – Lordzie Ladrianie, uważam to za bardzo niestosowne, że kazałeś nam czekać – stwierdził Harms. – I kim jest ten ktoś, z kim spotykasz się zamiast mnie? Waxillium westchnął. – To mój stary... – Wuj! – wtrącił Wayne, robiąc krok do przodu. Odezwał się zmienionym głosem, który brzmiał szorstko i utracił wszelkie ślady prowincjonalnego akcentu. – Jestem jego wujem Maksilem. Dziś rano niespodziewanie odwiedziłem kuzyna, mój drogi. Waxillium uniósł brew na widok towarzysza. Wayne zdjął kapelusz i płaszcz, do górnej wargi przykleił robiące bardzo dobre wrażenie sztuczne wąsy ze śladami siwizny. Lekko krzywił twarz, przez co wokół jego oczu pojawiły się dodatkowe zmarszczki. To było dobre przebranie, dzięki któremu wydawał się kilka lat starszy od Waxilliuma, nie zaś dziesięć lat młodszy. Waxillium obejrzał się przez ramię. Płaszcz leżał złożony na podłodze obok jednej z kanap, na nim leżał kapelusz, a obok skrzyżowana para lasek pojedynkowych. Nie zauważył tej przemiany – oczywiście, Wayne dokonał jej, znajdując się wewnątrz bańki prędkości. Był Ślizgaczem, Allomantą stopu bizmutowego, zdolnym stworzyć wokół siebie bańkę skompresowanego czasu. Często wykorzystywał tę moc do zmiany kostiumów. Był również Podwójnym, jak Waxillium, choć jego Feruchemiczna zdolność – szybkie gojenie ran – nie przydawała się poza polem walki. Jednakże te dwie moce razem tworzyły bardzo potężne połączenie. – Wuj, powiada pan? – spytał lord Harms, ściskając dłoń Wayne’a. – Ze strony matki, oczywiście! – stwierdził Wayne. – Nie ze strony Ladrianów, rzecz jasna. Inaczej to ja bym tu rządził, czyż nie? – Brzmiał zupełnie inaczej niż zwykle, ale to była jego specjalność. Utrzymywał, że trzy czwarte przebrania to akcent i głos. – Od dawna miałem zamiar zajrzeć do chłopaka. Wiadomo, w przeszłości trochę narozrabiał. Potrzebuje silnej ręki, żeby mieć pewność, że nie wróci do dawnych nieprzyjemnych zwyczajów. – Sam tak często sądziłem! – odparł lord Harms. – Czy wolno nam teraz usiąść, lordzie Ladrianie? – Ależ oczywiście – powiedział Waxillium, w ukryciu spoglądając na Wayne’a. To spojrzenie

mówiło: „Nie wierzę, że to robimy”. Wayne jedynie wzruszył ramionami. Następnie wziął dłoń Steris i uprzejmie skłonił głowę. – A kimże jest to urocze stworzenie? – Moja córka, Steris. – Harms usiadł. – Lordzie Ladrianie? Nie powiedziałeś wujowi o naszym przybyciu? – Jego przybycie tak mnie zaskoczyło, że nie miałem okazji. Wziął Steris za rękę i również skłonił głowę. Obejrzała go krytycznie od stóp do głów, po czym omiotła wzrokiem płaszcz i kapelusz w kącie. Skrzywiła usta. Bez wątpienia założyła, że należą do niego. – To moja kuzynka Marasi – powiedziała Steris, wskazując głową na kobietę z tyłu. Marasi miała ciemne włosy, wielkie oczy i bardzo czerwone wargi. Gdy Waxillium spojrzał w jej stronę, skromnie spuściła wzrok. – Większość życia spędziła w posiadłościach na prowincji i jest dość nieśmiała, więc proszę jej nie denerwować. – Nie śmiałbym – odparł Waxillium. Zaczekał, aż kobiety usadowiły się obok lorda Harmsa, po czym sam usiadł na mniejszej sofie naprzeciwko, twarzą zwrócony do wejścia. Z pokoju było jeszcze inne wyjście, ale odkrył, że na drodze do niego znajduje się skrzypiąca deska, co bardzo mu odpowiadało. Stróż prawa czy lord, wolał uniknąć ciosu w plecy. Wayne usadowił się sztywno na krześle po prawicy Waxilliuma. Wszyscy gapili się na siebie przez dłuższą chwilę. Wayne ziewnął, po czym rzucił: – Cóż, może powinienem zacząć od pytania o twoje zdrowie. – Może powinieneś – odparła Steris. – A. Tak. Jak twoje zdrowie? – Zadowalające. – Podobnie jak Waxillium – dodał Wayne. Wszyscy zwrócili się w jego stronę.

– Wiecie – wyjaśnił – włożył surdut i w ogóle. Zadowalający. Ach. Czy to mahoń? – To? – spytał lord Harms, unosząc laskę. – W rzeczy samej. Odziedziczyłem ją po przodkach. – Lordzie Waxillium – wtrąciła Steris ostrym tonem. Najwyraźniej nie lubiła uprzejmych rozmów o niczym. – Może damy sobie spokój z czczą gadaniną. Wszyscy znamy naturę tego spotkania. – Naprawdę? – spytał Wayne. – Ależ tak – powiedziała chłodno Steris. – Lordzie Waxillium, twoja reputacja nie należy do najlepszych. Twój wuj, niech spoczywa z Bohaterem, zszargał nazwisko Ladrianów swoją niechęcią do kontaktów towarzyskich, okazjonalnymi lekkomyślnymi działaniami na polu polityki i rażącym ryzykanctwem. Ty przybywasz z Dziczy, co w najmniejszym stopniu nie pomaga reputacji rodziny, szczególnie biorąc pod uwagę twoje obelżywe zachowania wobec różnych rodów podczas pierwszych tygodni pobytu w mieście. Ponadto twój ród pozostał niemal bez środków do życia. My jednak również znajdujemy się w rozpaczliwej sytuacji, choć innego rodzaju. Nasza pozycja finansowa jest doskonała, lecz nazwisko pozostaje nieznane w najwyższych kręgach socjety. Mój ojciec nie ma męskiego dziedzica, któremu mógłby przekazać nazwisko rodowe, więc porozumienie między naszymi rodzinami ma ogromny sens. – Jakie to logiczne z twojej strony, moja droga – zauważył Wayne, posługując się akcentem klasy wyższej z taką swobodą, jakby się w niej urodził. – W rzeczy samej – odparła, wciąż obserwując dziedzica Ladrianów. Sięgnęła do torebki. – Twoje listy i rozmowy z ojcem wystarczyły, by przekonać nas, że masz poważne zamiary. Przez te ostatnie kilka miesięcy pozwoliłam sobie naszkicować umowę, która powinna odpowiadać naszym potrzebom. – Umowę? – powtórzył Waxillium. – Och, bardzo chętnie ją zobaczę – dodał Wayne. Z roztargnieniem sięgnął do kieszeni i wyjął coś, czego Waxillium nie rozpoznawał. „Umowa” okazała się wielkim dokumentem, długim na co najmniej dwadzieścia stron. Steris podała jeden egzemplarz Waxilliumowi, jeden ojcu, a jeden zachowała dla siebie. Lord Harms kaszlnął dyskretnie. – Zasugerowałem, żeby zapisała swoje przemyślenia – powiedział. – I... cóż, moja córka jest bardzo staranna.

– To widzę – stwierdził Waxillium. – Radzę, żebyś nigdy nie prosił jej o podanie mleka – dodał Wayne tak cicho, że tylko Waxillium go słyszał. – Wtedy, w imię starannego wykonania zadania, najpewniej rzuci w ciebie krową. – Dokument składa się z kilku części – mówiła tymczasem Steris. – Pierwsza to zarys konkurów, w czasie których będziemy w sposób oczywisty dążyć... ale nie za szybko... do zaręczyn. Musi to zająć tyle czasu, by socjeta zaczęła uważać nas za parę. Jeśli zaręczymy się zbyt szybko, zostanie to uznane za skandal, ale nie możemy też czekać zbyt długo. Według mojej oceny, osiem miesięcy powinno wystarczyć do naszych celów. – Rozumiem – stwierdził Waxillium, przeglądając kartki. Do środka wszedł Tillaume, niosąc herbatę i ciasteczka, które postawił na stoliku obok Wayne’a. Waxillium potrząsnął głową, odkładając kontrakt. – Czy nie wydaje ci się to trochę... sztywne? – Sztywne? – To znaczy, nie pozostawia zbyt wiele miejsca na romans. – Ależ tak – sprzeciwiła się Steris. – Strona trzynasta. Po ślubie mają mieć miejsce nie więcej niż trzy spotkania małżeńskie w tygodniu i nie mniej niż jedno, do czasu narodzin spadkobiercy. Później te same liczby będą się odnosić do okresu dwutygodniowego. – Ach, oczywiście – westchnął Waxillium. – Strona trzynasta. Spojrzał na Wayne’a. Czy tamten wyjął z kieszeni pocisk? Wayne przetaczał go między palcami. – Jeśli to nie wystarczy, by zaspokoić twoje potrzeby – dodała Steris – na następnej stronie opisano szczegółowo kwestię utrzymanek, gdybyś zapragnął je mieć. – Zaraz zaraz – przerwał Waxillium, odrywając wzrok od Wayne’a. – Twój dokument zezwala na utrzymanki? – Ależ oczywiście. Są smutną rzeczywistością i dlatego lepiej zająć się ich kwestią, zamiast je ignorować. W dokumencie znajdziesz warunki, jakie powinny spełniać twoje potencjalne utrzymanki, jak również sposoby zachowania dyskrecji. – Rozumiem. – Rzecz jasna – mówiła dalej Steris – ja również będę kierować się tymi zasadami. – Pragniesz wziąć sobie utrzymankę, milady? – spytał Wayne, unosząc głowę.

– Będę miała prawo do własnych flirtów – odparła. – Zazwyczaj ich celem jest stangret. Oczywiście powstrzymam się do czasu narodzin dziedziców. Nie może być żadnej wątpliwości co do ich ojcostwa. – Oczywiście – powtórzył Waxillium. – Wszystko zapisano w kontrakcie – dodała. – Strona piętnasta. Lord Harms znów dyskretnie kaszlnął. Marasi, kuzynka Steris, zachowała beznamiętną minę, choć przez całą rozmowę siedziała ze spuszczonym wzrokiem. Dlaczego została sprowadzona? – Córko – odezwał się lord Harms – może na jakiś czas powinniśmy zająć się sprawami nieco mniej osobistymi. – Dobrze. Chciałabym się dowiedzieć kilku rzeczy. Czy jesteś człowiekiem religijnym, lordzie Ladrianie? – Podążam Ścieżką – odparł Waxillium. – Hm. – Westchnęła, stukając palcami w swoją kopię umowy. – Cóż, to wybór bezpieczny, choć nieco nudny. Osobiście nigdy nie rozumiałam, dlaczego ludzie wybierają religię, której bóg otwarcie zakazuje oddawania mu czci. – To skomplikowane. – Tak lubią mawiać Ścieżkowcy. A jednocześnie próbują wyjaśnić, jak prosta jest wasza religia. – To również skomplikowane. Jednak skomplikowane na prosty sposób. Zakładam, że jesteś Ocalitką. – Owszem. Cudownie, pomyślał Waxillium. Cóż, wyznawcy Ocalałego nie byli najgorsi. Przynajmniej niektórzy. Wstał. Wayne wciąż bawił się tą kulą. – Czy ktoś jeszcze ma ochotę na filiżankę herbaty? – Nie – powiedziała Steris, machnąwszy ręką. Skupiła się na przeglądaniu dokumentu. – Poproszę – odezwała się cicho Marasi. Waxillium podszedł do stolika z herbatą. – Bardzo ładne masz tu te regały – stwierdził Wayne. – Sam chciałbym takie mieć. No, no, no. I... jesteśmy w środku.

Waxillium odwrócił się. Trójka gości uniosła wzrok i popatrzyła na półki, a kiedy się odwracali, Wayne zaczął spalać stop bizmutowy i stworzył bańkę prędkości. Bańka miała średnicę około pięciu stóp, wewnątrz mieścili się jedynie obaj mężczyźni, a kiedy Waxillium ją stworzył, nie mógł jej już poruszyć. Lata znajomości pozwoliły lordowi Ladrianowi rozpoznać granicę bańki, którą charakteryzowało słabe falowanie powietrza. Dla kogoś, kto był wewnątrz bańki, czas płynął o wiele szybciej niż dla osób na zewnątrz. – I co? – spytał szeptem Waxillium. – Och, myślę, że ta cicha jest całkiem urocza – wyszeptał w odpowiedzi Wayne ze starym akcentem. – Ale ta wysoka jest szalona. Niech mnie Rdza, jeśli nie. Waxillium nalał sobie herbaty. Harms i obie kobiety wydawali się zamrożeni na kanapie, prawie jak rzeźby. Wayne rozjarzył metal, wykorzystując całą dostępną moc, by mieć kilka chwil dla siebie. Te bańki były bardzo użyteczne, choć nie w taki sposób, jak sądziła większość ludzi. Nie można z nich było wystrzelić – to znaczy, owszem, dało się, ale bariera w jakiś sposób wpływała na przedmioty, które ją pokonywały. Jeśli ktoś wystrzelił z bańki prędkości, kula zwalniała w chwili, w której przechodziła na stronę normalnego czasu i zbaczała z kursu. To sprawiało, że ze środka nie dało się właściwie wycelować. – To bardzo dobra partia – stwierdził Waxillium. – Idealna sytuacja dla nas obojga. – Posłuchaj, stary. Tylko dlatego, że Lessie... – Tu nie chodzi o Lessie. – Prr! – Wayne uniósł rękę. – Nie ma co się złościć. – Ja się nie... – Waxillium odetchnął głęboko, po czym mówił dalej, już ciszej. – Nie złoszczę się. Ale tu nie chodzi o Lessie, tylko o moje obowiązki. A niech cię, Wayne. Niemal udało mi się przestać o niej myśleć. Co by powiedziała Lessie, gdyby go teraz zobaczyła? Pewnie by się roześmiała. Śmiałaby się z absurdu całej sytuacji, śmiała z jego dyskomfortu. Nie była zazdrosna, może dlatego, że nigdy nie musiała. Z taką kobietą jak ona Wax nie miał powodu, by szukać okazji do skoku w bok. Nikt nigdy jej nie dorówna, ale, na szczęście, nie miało to większego znaczenia. Kontrakt Steris wydawał się w tej kwestii dobrym rozwiązaniem. Pomoże mu się rozdzielić. Być może z odrobiną bólu.

– Teraz to mój obowiązek – powtórzył Wayne. – Twoim obowiązkiem było niegdyś ratowanie ludzi – zauważył Wayne – a nie żenienie się z nimi. Waxillium kucnął przy krześle. – Wayne. Nie mogę wrócić do tego, kim byłem. To, że wszedłeś sobie tutaj i zacząłeś mieszać w moim życiu, niczego nie zmieni. Jestem teraz innym człowiekiem. – Skoro miałeś zamiar stać się innym człowiekiem, to dlaczego nie wybrałeś takiego o mniej paskudnej twarzy? – Wayne, to poważna sprawa. Wayne uniósł dłoń, obrócił kulę między palcami. – To również. – Co to takiego? – Pocisk. Strzelasz nim do ludzi. Miejmy nadzieję, że tych złych... a przynajmniej tych, którzy są ci winni sztabkę albo dwie. – Wayne... – Odwracają się. – Wayne położył kulę na tacy z herbatą. – Ale... – Czas zakaszleć. Trzy. Dwa. Jeden. Waxillium zaklął pod nosem, ale schował kulę do kieszeni i znów wstał. Zaczął głośno kaszleć, kiedy bańka prędkości pękła, przywracając normalny czas. Dla trojga gości minęło zaledwie kilka sekund, a w ich uszach przyciszona rozmowa obu mężczyzn została przyśpieszona tak bardzo, że stała się niemal niesłyszalna dla ludzkiego ucha. Resztę powinien zagłuszyć kaszel. Żadne z trójki najwyraźniej nie zauważyło nic niezwykłego. Waxillium nalał herbaty – miała głęboki wiśniowy odcień, pewnie była to słodka herbata owocowa – i zaniósł filiżankę Marasi, która przyjęła ją od niego. Usiadł. W jednej dłoni trzymał własny napój, drugą wsunął do kieszeni i zacisnął na kuli. Gładka łuska, średni kaliber. Pocisk miał płaszcz, czego można się było spodziewać, ale całość wydawała się zbyt lekka. Zmarszczył czoło. Krew na jej twarzy. Krew na ceglanym murze.

Zadrżał, walcząc z tymi wspomnieniami. Niech cię, Wayne, pomyślał znowu. – Herbata jest pyszna – powiedziała cicho Marasi. – Dziękuję. – Nie ma za co – odparł Waxillium, zmuszając się do skupienia na rozmowie. – Lady Steris, rozważę ten kontrakt. Dziękuję za przygotowanie go. Ale miałem szczerą nadzieję, że to spotkanie pozwoli mi lepiej cię poznać. – Zaczęłam pisać autobiografię – odparła. – Może przyślę ci pocztą rozdział albo dwa. – To... bardzo niekonwencjonalne – stwierdził Waxillium. – Jednak przyjmę to z wdzięcznością. Ale proszę, opowiedz mi coś o sobie. Czym się interesujesz? – Lubiłam oglądać sztuki teatralne. – Skrzywiła się. – Właściwie to w Coolerim. – Czyżbym czegoś nie wiedział? – spytał Waxillium. – Teatr Coolerim – wyjaśnił Wayne, pochylając się. – Dwie noce temu. Został obrabowany w środku przedstawienia. – Nie słyszałeś? – zdziwił się lord Harms. – Pisali o tym we wszystkich dziennikach. – Czy komuś stała się krzywda? – Nie podczas samego wydarzenia – odparł lord Harms – ale uciekając, wzięli zakładniczkę. – To takie straszne – dodała Steris. – Od tego czasu nie ma wieści o Armal. – Zrobiła zbolałą minę. – Znaliście ją? – spytał Wayne z zainteresowaniem. – To kuzynka – wyjaśniła Steris. – Tak jak... – spytał Waxillium, spoglądając na Marasi. Cała trójka wpatrywała się w niego z zaskoczeniem, aż wtrącił się lord Harms: – Ach, nie. Inna gałąź rodziny. – Interesujące – stwierdził Waxillium, opierając się wygodnie na krześle. W dłoni trzymał zapomnianą filiżankę z herbatą. – I ambitne. Obrabować cały teatr? Ilu ich było? – Kilkudziesięciu odpowiedziała Marasi. – Może nawet trzydziestu, tak pisano. – Niezła banda. To oznacza kolejną ósemkę, żeby ich stamtąd zabrać. I pojazdy do ucieczki. Robi wrażenie.

– To Znikacze – stwierdziła Marasi. – Ci, którzy okradają też kolej. – Nikt tego jeszcze nie udowodnił – sprzeciwił się Wayne, celując w nią palcem. – Nie. Ale jeden ze świadków kradzieży na kolei opisał kilku ludzi, którzy byli też obecni podczas napadu na teatr. – Zaraz zaraz – przerwał Waxillium. – To byli jacyś świadkowie jednego z napadów na pociąg? Wydawało mi się, że to wszystko działo się w tajemnicy. Jakiś widmowy wagon pojawiający się na torach? – Tak – zgodził się Wayne. – Maszyniści zatrzymują się, żeby zbadać całą sprawę... i pewnie przy okazji wpadają w panikę. Ale widmowy wagon znika, nim zdążą go zbadać. Jadą dalej, lecz po dotarciu do celu okazuje się, że jeden z ich wagonów jest pusty. I zamknięty, bez śladów włamania. A towarów brak. – Czyli nikt nie widział winowajców – zauważył Waxillium. – Te ostatnie były inne – stwierdziła Marasi, coraz bardziej ożywiona. – Zaczęli też okradać wagony pasażerskie. Kiedy pociąg zatrzymuje się z powodu widma na torach, do środka wskakują mężczyźni i zaczynają go przeglądać, zbierając biżuterię i portfele pasażerów. Biorą zakładniczkę i grożą, że ją zabiją, jeśli ktoś podąży za nimi, a później odchodzą. Wagon towarowy też zostaje okradziony. – Zadziwiające – stwierdził Waxillium. – Tak – zgodziła się Marasi. – Sądzę... – Moja droga – wtrącił lord Harms. – Zawracasz głowę lordowi Ladrianowi. Marasi zarumieniła się i spuściła wzrok. – To nie było zawracanie głowy – sprzeciwił się Waxillium, stukając palcem w filiżankę. – To... – Czy trzymasz w ręku pocisk? – spytała Steris, pokazując palcem. Waxillium spuścił wzrok i zorientował się, że przetacza kulę między kciukiem a palcem wskazującym. Zacisnął na niej pięść nim powróciły wspomnienia. – To nic takiego. – Posłał Wayne’owi ostre spojrzenie. Drugi mężczyzna powiedział coś samym ruchem warg. „Odepchnij to”. – Jesteś absolutnie pewny, że twoja niekonwencjonalna przeszłość pozostała za tobą, lordzie Ladrianie? – spytała Steris.

– Ależ oczywiście, że jest pewien – odpowiedział jej Wayne, krzywiąc się. – Nie musisz się martwić, że będzie zachowywał się niekonwencjonalnie. W rzeczy samej, jest nudny! Niewyobrażalnie, absurdalnie, nonsensownie nudny. Mogłabyś wycisnąć więcej podekscytowania z żebraka czekającego w kolejce do garkuchni w dniu, w którym podają szczurze mięso. To... – Dziękuję, wuju – stwierdził oschle Waxillium. – Tak, Steris, moja przeszłość tym właśnie jest. Przeszłością. Teraz poświęcam się swoim obowiązkom jako głowa rodu Ladrian. – Dobrze – odpowiedziała. – Musimy oficjalnie pojawić się jako para wśród socjety. Do tego potrzebna jest okazja o charakterze publicznym. – A może weselny obiad Ostlinów? – rzucił od niechcenia Waxillium. „Odepchnij to”. – Dzisiejszego ranka dostałem zaproszenie. – Doskonały pomysł – zauważył lord Harms. – My również je otrzymaliśmy. Odepchnij to. Waxillium sięgnął do lewego rękawa i ukradkiem wyciągnął szczyptę stalowych opiłków z woreczka, który w nim trzymał. Wrzucił je do herbaty i pociągnął łyk. To nie była wielka rezerwa, ale wystarczyła. Spalił stal, a wtedy wokół niego pojawiły się znajome błękitne linie. Wskazywały wszystkie pobliskie źródła metali. Oprócz tego w jego palcach. Aluminium, uświadomił sobie. Nic dziwnego, że jest taki lekki. Aluminium i niektóre jego stopy były Allomantycznie obojętne, nie dało się ich Odepchnąć ani Przyciągnąć. Było również bardzo drogie, droższe od złota i platyny. Kula została stworzona, by zabijać Monetostrzelnych i Szarpaczy, ludzi takich jak sam Waxillium. To sprawiło, że przeszył go dreszcz, choć jednocześnie mocniej chwycił pocisk. Były takie dni, kiedy oddałby swoją najlepszą strzelbę za kilka aluminiowych kul. „Gdzie?” – wyszeptał samym ruchem warg do Wayne’a. „Gdzie ją znalazłeś?”. Wayne skinął głową na gości, którzy patrzyli prosto na Waxilliuma. – Wszystko w porządku, lordzie Ladrianie? – spytała Steris. – Znam świetnego cynkowego doradcę, gdybyś potrzebował pomocy natury emocjonalnej. – Yyy... nie. Dziękuję. Wszystko w porządku i sądzę, że to było bardzo udane spotkanie. Zgodzisz się? – To zależy – odparła, wstając. Najwyraźniej potraktowała jego słowa jako zaproszenie do zakończenia rozmowy. – Uroczystość jest, jak mi się wydaje, jutro. Czy mogę liczyć, że do tego czasu

zapoznasz się z kontraktem? – Owszem – stwierdził Waxillium, również wstając. – Uważam, że to było cudowne spotkanie – powiedział Wayne. On też się podniósł. – Mój siostrzeniec potrzebuje właśnie kogoś takiego jak ty, lady Steris! Stanowczej ręki. Koniec z tym zamętem, do którego był przyzwyczajony. – Zgadzam się! – wtrącił lord Harms. – Lordzie Ladrianie, może twój wuj mógłby dołączyć do nas na obiedzie... – Nie – odparł Waxillium szybko, zanim Wayne zdążył się odezwać. – Nie, niestety, musi wrócić do swojej posiadłości. Powiedział mi tuż przed waszym przybyciem. Jedna z jego ważnych klaczy ma się oźrebić. – Och, rozumiem – powiedział lord Harms, pomagając Marasi się podnieść. – Prześlemy ci potwierdzenie, gdy już przyjmiemy zaproszenie Ostlinów. – I ja również – zgodził się Waxillium, odprowadzając ich do drzwi. – Do zobaczenia na obiedzie. Za drzwiami ukłonił się im Tillaume i odprowadził wszystkich do wyjścia. Ich odejście wydawało się pośpieszne, ale przyjął je z ulgą. Jeśli wziąć pod uwagę nagłe pojawienie się Wayne’a, wszystko poszło całkiem nieźle. Nikt nie próbował go zastrzelić. – Niezła banda – stwierdził Wayne. – Widzę teraz, co robisz. Z taką żoną i teściem będziesz się tu czuł zupełnie jak w domu... to jak więzienie i jego lokatorzy w Weathering. – Uroczo – mruknął Waxillium, machając po raz ostatni Harmsom, którzy właśnie opuszczali rezydencję. – Skąd wziąłeś tę kulę? – Została upuszczona podczas napadu na teatr. Dziś rano wymieniłem się na nią z konstablami. Waxillium zamknął oczy. Wayne w bardzo swobodny sposób interpretował słowo „wymiana”. – Nie rób takiej miny – powiedział Wayne. – Zostawiłem im w zamian bardzo ładny kamień brukowy. Tak na marginesie, Steris i jej papa chyba uważają cię za świra. – Wyszczerzył się. – Nic nowego. Moje kontakty z tobą sprawiają, że ludzie od lat uważają mnie za szaleńca. – Ha! A już myślałem, że straciłeś poczucie humoru.

Wayne wrócił do pokoju. Przechodząc obok stołu, wysunął z kieszeni ołówek i wymienił go na jedno z piór towarzysza. – Nie straciłem poczucia humoru, Wayne – stwierdził Waxillium – jedynie je nadwerężyłem. To, co ci powiedziałem, jest prawdą, a ta kula nic nie zmienia. – Może i nie – odparł Wayne, zabierając swój kapelusz, płaszcz i laski pojedynkowe. – Ale i tak mam zamiar zobaczyć, czego uda mi się dowiedzieć. – To nie twoja sprawa. – A twoją sprawą nie było polowanie na zbrodniarzy w Dziczy. Nie zmienia to faktu, że coś trzeba zrobić, stary. – Wayne podszedł do Waxilliuma i podał mu kapelusz. Kiedy tamten go wziął, Wayne narzucił na siebie płaszcz. – Wayne... – Oni porywają ludzi, Wax – odpowiedział mężczyzna, odbierając kapelusz i zakładając go na głowę. – Na razie cztery zakładniczki. Żadna nie wróciła. Kradzież biżuterii to jedno. Odbieranie żywności miasteczkom w Dziczy to coś innego. Porywanie ludzi... tam się coś dzieje. A ja się dowiem, co. Z tobą albo bez ciebie. – Beze mnie. – Świetnie. – Zawahał się. – Ale czegoś potrzebuję, Wax. Miejsca, żeby zacząć szukać. Myśleniem zawsze zajmowałeś się ty. – Tak, ku mojemu zaskoczeniu posiadanie mózgu w tym pomaga. Wayne zmrużył oczy. Po chwili błagalnie uniósł brwi. – Dobra – powiedział z westchnieniem Waxillium i sięgnął po filiżankę. – Ile było napadów? – Osiem. Siedem pociągów, a ostatnio teatr. – Czwórka zakładników? – Tak. Podczas trzech ostatnich napadów. Dwie wzięto z pociągu, później jedną w teatrze. Same kobiety. – Łatwiej je obezwładnić – powiedział od niechcenia Waxillium, stukając w filiżankę – i większa szansa, że ludzie będą się o nie martwić, gdyby ktoś myślał o ściganiu wycofujących się rabusiów. – Chcesz wiedzieć, co zostało skradzione? – spytał Wayne, sięgając do kieszeni płaszcza. – Wymieniłem się z jednym z konstabli na listę...

– To nie ma znaczenia. – Waxillium pociągnął łyk herbaty. – A przynajmniej większość z tego pewnie go nie ma. Tu nie chodzi o kradzieże. – Nie? – Nie. Duży gang. Dobrze wyposażony... za dobrze. – Wyciągnął kulę i przyjrzał się jej uważnie. – Gdyby naprawdę chcieli pieniędzy, okradaliby transporty złota albo banki. Kradzieże to najpewniej odwrócenie uwagi. Jeśli chcesz komuś ukraść konie, często najlepiej wypuścić jego świnie. Kiedy będzie próbował je złapać, ty odjedziesz z końmi. Założyłbym się, że tym Znikaczom chodzi o coś innego, coś nieprawdopodobnego. Może o przedmiot, który łatwo przeoczyć pośród wszystkiego, co ukradziono. A może tak naprawdę chodzi o wymuszenie... i zaczną żądać haraczy od mieszkańców Miasta. Sprawdź, czy do kogoś się w tej sprawie nie odezwali. Do mnie nie, tak na marginesie. Jeśli to cię do niczego nie doprowadzi, zainteresuj się zakładniczkami. Jedna z nich mogła przewozić coś, co było prawdziwym celem napadu. Nie byłbym zaskoczony, gdyby tak naprawdę chodziło o szantaż. – Ale obrabowali kilka pociągów, zanim wzięli zakładniczki. – Owszem. I uszło im to na sucho. To po co właściwie rabować pasażerów i w ten sposób się ujawnić, skoro wcześniej uciekali z ładunkami, przez nikogo niewidziani i niepowstrzymani? Tu chodzi o coś innego, Wayne. Zaufaj mi. – Dobrze. – Żylasty mężczyzna przetarł twarz i w końcu zdjął sztuczne wąsy. Wepchnął je do kieszeni. – Ale powiedz mi. Nie chcesz wiedzieć? Nie czujesz pokusy? – Nie. – To nie była do końca prawda. Wayne prychnął. – Uwierzyłbym ci, gdyby nie drżała ci przy tym powieka. – Wskazał na kulę. – Jak zauważyłem, nie zaproponowałeś, że mi ją oddasz. – Bo tego nie zrobiłem. – Waxillium schował ją do kieszeni. – I wciąż nosisz metalmyśli – dodał Wayne, wskazując na bransolety ukryte pod mankietami koszuli. – Nie wspominając już o tym, że wciąż trzymasz zapas stali w rękawie. A na stole zauważyłem katalog pistoletów. – Człowiek musi mieć jakieś hobby. – Skoro tak twierdzisz – powiedział Wayne, po czym zrobił krok do przodu i stuknął towarzysza w pierś. – Ale wiesz, co ja sądzę? Że szukasz wymówek, żeby nie zrezygnować. Tym właśnie jesteś. I

żadna posiadłość, żadne małżeństwo i żaden tytuł tego nie zmienią. – Wayne uchylił kapelusza. – Twoim przeznaczeniem jest pomagać ludziom, stary. To właśnie robisz. A w każdym razie powinieneś. Z tymi słowy Wayne wyszedł, ocierając się płaszczem o futrynę. ROZDZIAŁ 3 Osiem godzin później Waxillium stał w oknie na piętrze swojej posiadłości. Przyglądał się ostatnim, rozproszonym odłamkom umierającego dnia. Pociemniały i poczerniały. Czekał z nadzieją. Mgła się jednak nie pojawiła. A jakie to ma znaczenie? – pomyślał. I tak nie wyjdziesz na zewnątrz. Mimo to, czuł się spokojniej, kiedy mgła była na zewnątrz i obserwowała. Świat stawał się innym miejscem, które zdaje się lepiej rozumiał. Westchnął i przeszedł przez gabinet do ściany. Przekręcił włącznik, a wtedy zapaliły się elektryczne światła. Wciąż były dla niego zadziwiające, prawdziwy cud nauki. Choć Fundament zawierał sugestie związane z elektrycznością, osiągnięcia ludzkości i tak wydawały się niewiarygodne. Podszedł do biurka wuja. Swojego biurka. W Weathering Waxillium korzystał z szorstko oheblowanego, niepewnego stolika. Teraz miał przysadziste, gładko wypolerowane biurko z intarsjowanego dębu. Usiadł i zaczął przeglądać księgi finansowe rodu. Wkrótce jednak jego spojrzenie padło na stertę dzienników leżącą na fotelu. Poprosił Limmi, by przyniosła mu kilka. Ostatnio starał się ignorować gazety. Doniesienia o zbrodniach sprawiały, że nie mógł się skupić na pilniejszych kwestiach, którymi powinien się zajmować. Oczywiście, teraz, kiedy w jego umyśle na dobre zagościli Znikacze, wiedział, że będzie miał problem, żeby o nich zapomnieć, i zacząć robić coś sensownego, przynajmniej dopóki nie zajmie się paroma dręczącymi zagadnieniami. Może jednak trochę poczytam, powiedział sobie. Dowiem się, co się ostatnio dzieje. Bycie poinformowanym na bieżąco nie powinno mu zaszkodzić – wręcz przeciwnie, może pomagać w prowadzeniu rozmów z innymi. Waxillium wziął całą stertę i wrócił do biurka. Od razu znalazł relację z napadów w aktualnym wydaniu jednego z dzienników. Wspomniał Limmi o Znikaczach, więc kobieta kupiła kilka pism, które zajmowały się wyłącznie nimi i podawały daty pierwszej publikacji artykułów. Musiały być popularne, o czym świadczył fakt, że miał przed sobą trzy różne gazety trzech różnych wydawców. Ich doniesienia nie różniły się zbytnio –

to od początku był dobry temat. Podane daty wskazywały, że pierwszy napad nastąpił o wiele wcześniej, niż Waxillium zakładał. A dokładnie, przed siedmioma miesiącami, tuż przed jego powrotem do Elendel. Między pierwszym zniknięciem zawartości kolejowego wagonu a następnym upłynęły cztery miesiące. Dopiero po drugiej napaści zaczęto używać określenia „Znikacze”. Wszystkie napaści wyglądały tak samo, poza tą na teatr. Pociąg zatrzymywał się z powodu problemów na torach – na początku było to powalone drzewo. W późniejszym okresie z mgieł wyłaniał się widmowy pociąg, kierujący się prosto na pociąg jadący z przeciwka. Maszyniści hamowali w panice, lecz wtedy widmo znikało. Kiedy pociąg docierał do celu, okazywało się, że jeden z wagonów opróżniono z towarów. Ale co to były za towary? W doniesieniach na temat pierwszej kradzieży nie było takiej informacji, choć wspomniano, że ładunek należał do Augustina Tekiela. Tekiel był jednym z najbogatszych rodów w mieście, swoją siedzibę miał w Drugim Oktancie, choć budował nowy drapacz chmur w dzielnicy finansowej, Czwartym Oktancie. Waxillium znów przeczytał artykuły, poszukując jakichkolwiek wzmianek o napaściach między pierwszą a drugą. Co to? – pomyślał, unosząc gazetę, która zawierała reprodukcję listu otwartego Augustina Tekiela. List potępiał konstabli z Elendel za to, że nie umieli chronić ani odzyskać towarów należących do Tekielów. Gazeta wydrukowała go z dużą radością, nawet zamieściła nagłówek: „Konstable są niekompetentni, oskarża Tekiel”. Trzy miesiące. Minęły trzy miesiące, zanim Tekiel się odezwał. Waxillium odłożył na bok te gazety, które zawierały wyłącznie kompilacje artykułów, po czym zajrzał do nowszych dzienników, w poszukiwaniu innych wzmianek. Tych nie brakowało – rabusie byli spektakularni i tajemniczy, a te dwie rzeczy doskonale się sprzedawały. Za drugim i trzecim razem, ukradziono ładunki stali – metalu na tyle ciężkiego, że kradzież musiała być skomplikowana i z pewnością nie tak opłacalna jak obrabowanie pasażerów. Uwagę Wayne’a zwrócił czwarty napad – paczkowana żywność z pociągu jadącego do Dziczy. Za piątym razem po raz pierwszy okradziono pasażerów. Za szóstym i siódmym też, przy czym za siódmym Znikacze po raz pierwszy wzięli dwie zakładniczki, a nie jedną.

Podczas wszystkich trzech ostatnich napaści okradziono nie tylko pasażerów, ale i wagon towarowy. Dwa razy metale, raz żywność – tak w każdym razie donosiły gazety. Z każdym kolejnym razem szczegóły stawały się coraz bardziej interesujące, gdyż wagony zabezpieczano. Coraz bardziej wyszukane zamki, strażnicy. Napady odbywały się nieprawdopodobnie szybko, biorąc pod uwagę ciężar skradzionych dóbr. Wykorzystali bańkę prędkości, jak Wayne? – zastanawiał się Waxillium. Zaraz jednak odrzucił ten pomysł. Po stworzeniu bańki prędkości nie można z niej było wyjść ani do niej wejść, a nie dało się stworzyć bańki tak wielkiej, by uniemożliwić tego typu kradzież. Przynajmniej tak mu się wydawało. Waxillium czytał dalej. W wielu artykułach pojawiały się teorie, fragmenty wypowiedzi i zeznania naocznych świadków. Wielu sugerowało bańkę prędkości, lecz redakcja nie pozostawiała na nich suchej nitki. Do tego potrzeba by było wielu ludzi, zbyt wielu, by zmieścili się w bańce. Sądzono raczej, że to Feruchemik, który mógł zwiększać swoją siłę, wyciągał ciężkie towary z wagonów i gdzieś je przenosił. Ale gdzie? I dlaczego? I jak omijali zamki i strażników? Waxillium powycinał artykuły, które uznał za interesujące. Kiedy rozkładał artykuły na biurku, przerwało mu pukanie do drzwi. Podniósł wzrok i ujrzał w drzwiach Tillaume’a. Kamerdyner niósł tacę z herbatą i koszyk zawieszony na łokciu. – Herbaty, milordzie? – Bardzo chętnie. Tillaume podszedł bliżej i przystawił do biurka niewielki stolik, następnie wyjął filiżankę i starannie wyprasowaną białą serwetkę. – Czy ma pan jakieś preferencje? Tillaume umiał wytworzyć dziesiątki różnych gatunków z najprostszych składników, mieszając je i doprowadzając do ideału. – Obojętne. – Milordzie. Herbata jest niezmiernie ważna. Nie powinna być „obojętna”. Proszę mi powiedzieć, czy ma pan zamiar wkrótce się położyć? Waxillium spojrzał na stertę wyciętych artykułów.

– Zdecydowanie nie. – Doskonale. Czy chciałby się pan napić herbaty, która rozjaśni pański umysł? – To by się mogło przydać. – Słodka czy nie? – Nie. – Miętowa czy korzenna? – Miętowa. – Mocna czy słaba. – Yyy... mocna. – Doskonale – stwierdził Tillaume i wyjął ze swojego koszyka kilka słoiczków i srebrne łyżeczki. W filiżance zaczął mieszać proszki i zioła. – Milord wydaje się bardzo skupiony. Waxillium postukał palcami w stół. – Milord jest zirytowany. Z pomocą gazet trudno prowadzić sensowne badania. Muszę wiedzieć, co było w pierwszym ładunku. – Pierwszym ładunku, milordzie? – W pierwszym wagonie, który został obrabowany. – Panna Grimes zauważyłaby, że powraca pan do starych przyzwyczajeń. – Panny Grimes na szczęście tutaj nie ma. Poza tym, lord Harms i jego córka wydawali się zdumieni, że nie wiedziałem o napadach. Muszę być na bieżąco z tym, co się dzieje w mieście. – To doskonałe wyjaśnienie, milordzie. – Dziękuję – odparł Waxillium, sięgając po filiżankę. – Sam się niemal dałem przekonać. – Pociągnął łyk. – Na skrzydła Zachowania, człowieku! Jest pyszna. – Dziękuję, milordzie. – Tillaume wziął serwetkę, rozciągnął ją w dłoniach, po czym położył na podłokietniku fotela swojego pracodawcy. – I, o ile mi wiadomo, jako pierwszy skradziono ładunek wełny. Na początku tygodnia przypadkiem usłyszałem rozmowę na ten temat u rzeźnika.

– Wełna. To nie ma sensu. – Żadna z tych zbrodni nie ma większego sensu, milordzie. – Owszem. Niestety, takie zbrodnie są najbardziej interesujące. – Pociągnął kolejny łyk herbaty. Mocny, miętowy aromat oczyszczał jego nos i rozjaśniał umysł. – Potrzebuję papieru. – Co takiego... – Dużego arkusza – mówił dalej Waxillium. – Największego, jaki uda ci się znaleźć. – Zobaczę, co jest dostępne – odparł Tillaume. Waxillium usłyszał ciche westchnienie frustracji mężczyzny, choć kamerdyner wyszedł z pokoju, by wypełnić polecenie. Ile czasu minęło od chwili gdy rozpoczął zbieranie informacji? Spojrzał na zegar i z zaskoczeniem zobaczył, która jest godzina. Zrobiła się już noc. Cóż, teraz był już w trakcie. Nie uda mu się zasnąć, dopóki przez to wszystko nie przebrnie. Wstał i zaczął spacerować po pokoju, z filiżanką i spodeczkiem w dłoni. Trzymał się z dala od okien. Był ciemną sylwetką na jasnym tle, przez co stanowiłby doskonały cel dla snajpera. Co prawda, nie spodziewał się go, ale... cóż, czuł się swobodniej, pracując w taki sposób. Wełna, pomyślał. Podszedł i otworzył jedną z ksiąg finansowych, sprawdzając liczby. Tak go to zaabsorbowało, że do powrotu Tillaume a nie zauważył upływu czasu. – Czy to wystarczy, milordzie? – zapytał sługa, przynosząc sztalugi z przypiętym dużym bloczkiem papieru. – Stary lord Ladrian trzymał to dla pańskiej siostry. Ona uwielbiała rysować. Waxillium spojrzał na sztalugi i poczuł ściskanie serca. Od lat nie myślał o Telsin. Przez większość życia dzielił ich duży dystans. Nie celowy, jak w wypadku wuja – Waxillium i poprzedni lord Ladrian często mieli odmienne zdanie. Nie, od Telsin oddzielało go raczej lenistwo. Przez dwadzieścia lat mieszkał daleko, jedynie z rzadka widując siostrę, i tak prześlizgiwał się przez życie bez większych kontaktów. A później ona zginęła, w tym samym wypadku co wuj. Żałował, że tych wieści nie przyjął z większym bólem. W owym czasie jednak siostra była dla niego niemalże obca. – Milordzie? – odezwał się kamerdyner. – Papier jest idealny – powiedział Waxillium, wstając i sięgając po ołówek. – Dziękuję. Bałem się, że będziemy musieli powiesić arkusz na ścianie.

– Powiesić? – Tak. Zazwyczaj korzystałem z kawałków smoły. Ten pomysł wyraźnie sprawił, że Tillaume poczuł się niezręcznie. Waxillium zignorował go, podszedł bliżej i zaczął pisać na arkuszu. – To bardzo dobry papier. – Cieszę się, milordzie – odparł niepewnie Tillaume. Waxillium narysował w lewym górnym rogu niewielki pociąg, umieszczając przed nim tory. Zapisał poniżej datę. – Pierwszy napad. Czternasty yinuarcha. Cel: wełna. Podobno. – W podobny sposób dorysował kolejne pociągi, tory, daty i szczegóły. Wayne zawsze z niego szydził, kiedy rozrysowywał zbrodnie, co pomagało mu w myśleniu. To działało, choć często musiał znosić dorysowywane przez Wayne’a małe figurki bandytów albo mgielnych upiorów wędrujące po poza tym uporządkowanych rysunkach i notatkach. – Druga napaść miała miejsce znacznie później – mówił dalej Waxillium. – Metale. Lord Tekiel zaczął robić aferę dopiero po kilku miesiącach. – Postukał w papier i skreślił słowo „wełna”. – Nie stracił ładunku wełny. To był początek lata, kiedy ceny wełny są zbyt niskie, żeby pokryć koszt transportu. O ile dobrze pamiętam, w yinuarchu stawki były szczególnie wysokie ze względu na zamknięcie osiemnastej linii kolejowej. Ten człowiek musiałby mieć w głowie siano zamiast mózgu, żeby dopłacać do wysyłania produktów sezonowych ludziom, którzy ich nie zamawiali. – Czyli... – odezwał się Tillaume. – Chwileczkę – powiedział Waxillium. Podszedł do półki obok biurka i zdjął z niej kilka rejestrów. Wuj miał w nich listy przewozowe... Tak. Stary lord Ladrian bardzo dokładnie śledził, co wysyłają wrogie rody. Waxillium przyjrzał się listom w poszukiwaniu jakichś osobliwości. Zajęło mu to trochę czasu, ale w końcu w jego głowie pojawiła się teoria. – Aluminium – stwierdził. – Tekiel przewoził aluminium, ale dla uniknięcia podatków twierdził, że to coś innego. Zgodnie z tym, co mam tutaj, jego transporty aluminium w ostatnich dwóch latach były znacznie mniejsze niż w latach poprzednich. Ale jego huty nie przestały działać. Postawiłbym najlepszą strzelbę, że Augustin Tekiel... z niejaką pomocą robotników kolejowych... zajmuje się całkiem zyskownym przemytem.

Dlatego z początku nie robił wielkiego zamieszania wokół kradzieży; nie chciał zwracać na siebie uwagi. Waxillium podszedł i zrobił kilka notatek na papierze. Uniósł filiżankę do ust, kiwając przy tym głową. – To również wyjaśnia długą przerwę między pierwszym a drugim napadem. Bandyci korzystali z tego aluminium. Część pewnie sprzedali na czarnym rynku, żeby opłacić swoją działalność, a z reszty zrobili aluminiowe pociski. Ale po co im aluminiowe pociski? – Do zabijania Allomantów? – spytał Tillaume. Kiedy Waxillium czytał rejestry, kamerdyner porządkował pokój. – Tak. Waxillium znów podszedł do papieru i naszkicował twarze nad czterema z napadów – nad tymi, w których wzięto zakładniczki. – Milordzie? – spytał Tillaume, podchodząc do niego. – Sądzi pan, że zakładniczki są Allomantkami? – Ich nazwiska zostały podane do wiadomości publicznej. Wszystkie pochodzą z zamożnych rodzin, ale żadna nie chwaliła się allomantycznymi zdolnościami. Tillaume milczał. To niewiele znaczyło. Wielu Allomantów należących do klasy wyższej utrzymywało swoje moce w tajemnicy. Mogło się to okazać użyteczne w różnych sytuacjach. Na przykład, w wypadku Podżegaczy albo Uspokajaczy – zdolnych wypływać na uczuciach innych – lepiej było, jeśli ludzie nie podejrzewali, że ktoś wywiera na nich wpływ. Czasem jednak Allomancją się chełpiono. Niedawno kandydat na miejsce w senacie przeznaczone dla przedstawiciela sadowników prowadził całą swoją kampanię pod hasłem, że jest Chmurą Miedzi, a więc nie można na niego wpłynąć za pomocą cynku i brązu. Wygrał ogromną przewagą. Ludziom nie podobała się perspektywa, że ktoś mógłby w tajemnicy pociągać za sznurki ich przywódcy. Waxillium zaczął notować swoje domysły na marginesie papieru. Motywy, możliwe sposoby, w jakie udawało im się tak szybko opróżniać wagony towarowe, podobieństwa i różnice między kolejnymi skokami. Pisząc, zawahał się, po czym naszkicował kilka prostych postaci bandytów na górze, w niechlujnym stylu Wayne’a. Choć to było wariactwo, poczuł się lepiej, kiedy się tam znalazły. – Założę się, że wszystkie zakładniczki są Allomantkami, które utrzymują swoje moce w tajemnicy –

stwierdził. – Złodzieje mieli aluminiowe kule przeciwko Monetostrzelnym, Szarpaczom i Zbirom. A gdybyśmy złapali któregoś ze złodziei, mogę się założyć, że w kapeluszach noszą aluminiową wyściółkę, by ochronić się przed Przyciąganiem i Odpychaniem uczuć. Nie było to rzadkie wśród elity miasta, choć pospólstwo nie mogło sobie pozwolić na taki luksus. W napadach nie chodziło o pieniądze, lecz o zakładniczki. Dlatego nie zażądano okupu i nie znaleziono też porzuconych trupów porwanych kobiet. Kradzieże miały ukryć prawdziwe motywy porwań. Ofiary nie były przypadkowo wybranymi zakładniczkami, jedynie miały robić takie wrażenie. Znikacze gromadzili Allomantów. I Allomantyczne metale – jak na razie ukradziono stal, cynę z ołowiem, żelazo, cynk, brąz, cynę i nawet trochę stopu bizmutowego. – To niebezpieczne – wyszeptał Waxillium. – Bardzo niebezpieczne. – Milordzie... – odezwał się Tillaume. – Czy nie miał pan zamiaru przejrzeć ksiąg rachunkowych? – Tak – odparł z roztargnieniem Waxillium. – I umowy najmu nowych biur w Żelaznej Budowli? – Za to też jeszcze zdążę się zabrać. – Milordzie. Kiedy? Waxillium zawahał się i wyjął z kieszeni zegarek. Znów zaskoczyło go, ile czasu minęło. – Milordzie – powiedział Tillaume. – Czy kiedykolwiek opowiadałem panu o tym, jak pański wuj grał na wyścigach konnych? – Wuj Edwarn był hazardzistą? – W rzeczy samej. To był wielki problem dla rodu, a zaczęło się wkrótce po tym, jak został najwyższym lordem. Całe dnie spędzał na wyścigach. – Nic dziwnego, że jesteśmy w nędzy. – Właściwie, milordzie, był bardzo dobrym hazardzistą. Zazwyczaj wygrywał. Spore sumy. – Och. – I tak w pewnym momencie przestał – dodał Tillaume, zabierając tacę i pustą filiżankę Waxilliuma. – Niestety, milordzie, kiedy on zdobywał niewielką fortunkę na wyścigach, ród stracił sporą fortunę ze względu na złe zarządzanie i błędne decyzje finansowe. – Ruszył w stronę drzwi, lecz po chwili się odwrócił. Jego zazwyczaj poważna twarz złagodniała. – Nie jest moim zadaniem wygłaszanie pouczeń. Po osiągnięciu wieku męskiego człowiek może i musi samodzielnie podejmować decyzje. Ale chciałbym przed czymś ostrzec. Przesada, nawet w czymś dobrym, może się okazać niszczycielska. Pański ród pana potrzebuje. Liczą na pana setki rodzin. Potrzebują pańskiego

przywództwa i przewodnictwa. Wiem, nie prosił pan o to. Lecz prawdziwie wielkim człowiekiem jest ten, który umie odłożyć na bok sprawy ważne, by zająć się tymi niezbędnymi. Kamerdyner wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Waxillium stał samotnie w niesamowicie stałym blasku elektrycznych świateł i wpatrywał się w diagram. Odrzucił na bok ołówek, czując nagłe wyczerpanie, i wyciągnął zegarek. Była druga piętnaście. Powinien się przespać. Normalni ludzie o tej porze spali. Przygasił światła, żeby nie oświetlały go z tyłu, i podszedł do okna. Wciąż smucił go brak mgieł, choć wcale się ich nie spodziewał. Dziś się nie modliłem, uświadomił sobie nagle. Przez cały dzień panował zbyt wielki chaos. Cóż, lepiej późno niż wcale. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął kolczyk. Była to prosta ozdoba, z wygrawerowanymi dziesięcioma przeplatającymi się kręgami Ścieżki. Wsunął go w ucho, przekłute wyłącznie z tego powodu, i oparł się o okno, wpatrując się w pociemniałe miasto. Wyznawcy Ścieżki nie mieli przypisanej określonej pozycji modlitewnej. Jedynie piętnaście minut medytacji i rozważań. Niektórzy lubili siedzieć ze skrzyżowanymi nogami i zamkniętymi oczami, lecz Waxillium doszedł do wniosku, że w takiej pozie myśli mu się gorzej. Plecy go bolały i mrowił kręgosłup. A gdyby ktoś zakradł się od tyłu i strzelił mu w plecy? I dlatego po prostu stał. I myślał. Jak tam się sprawy mają pośród mgieł? – pomyślał. Nigdy nie wiedział, jak się zwracać do Harmonii. Wszystko dobrze, jak sądzę? A jak tam z twoim byciem Bogiem i w ogóle? W odpowiedzi poczuł wrażenie... rozbawienia. Nigdy nie umiał ocenić, czy sam tworzy te wrażenia, czy nie. Cóż, ponieważ sam nie jestem Bogiem, pomyślał Waxillium, może byś tak wykorzystał tę swoją wszechwiedzę i podał mi jakieś odpowiedzi. Mam wrażenie, że znalazłem się w trudnym położeniu. Ta myśl zabrzmiała fałszywie. Jego położenie nie było tak trudne, jak kiedyś bywało. Nikt go nie związał i nie próbował zamordować. Nie zgubił się w Dziczy, bez wody i żywności, próbując odnaleźć drogę z powrotem do cywilizacji. Stał w wystawnej rezydencji, i choć jego rodzina miała problemy finansowe, nie było to coś, czego by nie przetrwali. Prowadził luksusowe życie i miał miejsce w senacie miasta. Dlaczego w takim razie miał wrażenie, że ostatnie sześć miesięcy było najtrudniejsze w jego życiu? Niekończący się ciąg raportów, rejestrów, proszonych obiadów i umów.

Kamerdyner miał rację – wielu na niego liczyło. Ród Ladrian powstał z kilkunastu tysięcy jednostek po Początku, a przez czterysta lat znacznie się rozrósł, przyjmując pod swoją opiekę wszystkich, którzy przychodzili do pracy na jego ziemiach i w jego kuźniach. Umowy, które Waxillium negocjował, określały ich wynagrodzenie, przywileje, sposób życia. Gdyby jego ród upadł, znaleźliby zatrudnienie gdzie indziej, ale w tamtych rodach byliby traktowani jako ktoś gorszy przez pokolenie albo dwa, zanim w końcu zyskaliby pełne prawa. Już wcześniej robiłem rzeczy trudne, pomyślał. To też mogę. Jeśli jest właściwe. Jest właściwe? Steris nazwała Ścieżkę prostą religią. Może i taka była. Miała tylko jedno podstawowe przykazanie – czyń więcej dobra niż zła. Istniały też inne aspekty – wiara, że wszelka prawda jest ważna, wymaganie, by więcej dawać niż brać. W Fundamencie zapisano ponad trzysta przykładów, religii, które być może istniały. Mogły zaistnieć. W innych czasach, w innym świecie. Ścieżka wymagała ich studiowania, poznawania ich kodeksów moralnych. Kilka zasad było najważniejszych. Nie szukaj pożądania bez związku. Dostrzegaj siłę w każdej wadzie. Módl się i medytuj piętnaście minut dziennie. I nie marnuj czasu na oddawanie czci Harmonii. Czynienie dobra było oddawaniem czci. Waxillium przeszedł na Ścieżkę wkrótce po opuszczeniu Elendel. Nadal był przekonany, że kobieta, którą tamtego dnia poznał w pociągu, była jedną z Bezimiennych Nieśmiertelnych, dłoni Harmonii. Dała mu kolczyk – każdy Ścieżkowiec zakładał go na czas modlitwy. Cały problem polegał na tym, że Waxillium nie miał poczucia, że robi coś pożytecznego. Obiady i księgi, kontrakty i negocjacje. Na rozum wiedział, że to ważne. Lecz to wszystko, nawet głos w senacie, było abstrakcją. Nie mogło dorównać uwięzieniu mordercy albo uratowaniu uprowadzonego dziecka. Pierwsze dwadzieścia lat życia spędził w Mieście – światowym centrum kultury, nauki i postępu – ale odnalazł siebie dopiero wtedy, kiedy je opuścił i przewędrował zapylone, jałowe ziemie za górami. „Wykorzystaj swoje talenty” – szeptało coś w jego wnętrzu. „Wtedy znajdziesz odpowiedź”. Uśmiechnął się smutno. Nie mógł się nie zastanawiać dlaczego, jeśli Harmonia rzeczywiście słuchał, nie dawał bardziej szczegółowych odpowiedzi. Często modlitwa dawała mu jedynie poczucie otuchy. Nie przestawaj. To nie takie trudne jak myślisz. Nie poddawaj się. Westchnął, zamknął oczy i na jakiś czas zatopił się w myślach. Inne religie miały swoje ceremonie i spotkania. Nie Ścieżkowcy. W pewnym sensie to właśnie ta prostota sprawiała, że tak trudno było wyznawać Ścieżkę. Ona

pozostawiała interpretację sumieniu. Medytując, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Harmonia chciał, by zbadał sprawę Znikaczy i jednocześnie był dobrym lordem. Czy te dwie sprawy się wzajemnie wykluczały? Tillaume chyba tak sądził. Waxillium spojrzał z powrotem na stertę gazet i sztalugi z blokiem papieru. Sięgnął do kieszeni i wyjął kulę, którą zostawił Wayne. I wbrew własnej woli oczyma duszy zobaczył Lessie, jej głowę lecącą do tyłu, krew w powietrzu. Krew zalewająca jej piękne kasztanowe włosy. Krew na podłodze, na ścianach, na mordercy, który stał za nią. Ale to nie ten morderca ją zastrzelił. Och, Harmonio, pomyślał, unosząc dłoń do głowy. Usiadł powoli, oparty plecami o ścianę. Tak naprawdę chodzi o nią, czyż nie? Nie mogę tego znowu zrobić. Nie znowu. Upuścił kulę, wyciągnął kolczyk. Podszedł i posprzątał gazety, zamknął blok rysunkowy. Znikacze nikomu jeszcze nie zrobili krzywdy. Rabowali ludzi, ale ich nie krzywdzili. Nie było nawet żadnych dowodów, że zakładniczki znajdowały się w niebezpieczeństwie. Pewnie zostaną uwolnione po zapłaceniu okupu. Waxillium wrócił do pracy nad księgami rachunkowymi. Pozwolił, by długo w noc skupiały jego uwagę. ROZDZIAŁ 4 – Na ramiona Harmonii – mruknął Waxillium, wkraczając do wielkiej sali balowej. – To w dzisiejszych czasach uchodzi za skromny obiad weselny. Tu jest więcej ludzi niż w całych miasteczkach w Dziczy. Waxillium w młodości raz odwiedził rezydencję Yomenów, ale w tamtym czasie wielka sala balowa była pusta. Teraz się zapełniła. Na drewnianej podłodze olbrzymiej sali ustawiono rzędy stołów – musiała ich być ponad setka. Damy, lordowie, wybierani urzędnicy i zamożna elita, wszyscy spacerowali i rozmawiali przyciszonymi głosami, ubrani w najlepsze stroje. Migoczące klejnoty. Wyprasowane czarne garnitury z kolorowymi fularami. Kobiety w najmodniejszych sukniach – głębokie odcienie, spódnice sięgające do samej ziemi, falbaniaste, z mnóstwem plisek i koronek. Większość kobiet nosiła również obcisłe, przypominające nieco kamizelki żakiety, a ich dekolty były znacznie głębsze niż w czasach jego dzieciństwa. A może teraz po prostu zaczął to zauważać. – Co powiedziałeś, Waxillium? – spytała Steris, ustawiając się bokiem, by pomógł jej zdjąć płaszcz. Kobieta włożyła piękną czerwoną suknię, która została uszyta tak, by pozostawała zgodna z

najnowszą modą, a jednocześnie nie sprawiała wrażenia zbyt wyzywającej. – Po prostu zwróciłem uwagę na rozmiar tego zgromadzenia, moja droga – odparł Waxillium, składając jej płaszcz i podając wraz ze swoim melonikiem służącemu. – Wygląda na to, że zaproszono pół miasta. Od powrotu tutaj odwiedziłem liczne przyjęcia, żadne jednak nie było tak ogromne. – Cóż, to wyjątkowa okazja – zauważyła. – Ślub przedstawicieli dwóch bardzo dobrze skoligaconych rodów. Woleli nikogo nie pominąć. Oprócz oczywiście tych, których pominęli celowo. Steris podała mu rękę. Podczas jazdy powozem usłyszał bardzo szczegółowy wykład, jak właściwie powinien ją trzymać. Miał unieść ramię nad jej ramieniem, wziąć ją lekko za rękę i zagiąć palce we wnętrzu jej dłoni. Wyglądało to straszliwie nienaturalnie, ale ona utrzymywała, że w ten sposób przekażą wszystkim dokładnie to, co zamierzali. I w rzeczy samej, kiedy znaleźli się na sali balowej, przyciągnęli sporo spojrzeń. – Sugerujesz – odparł Waxillium – że na obiedzie weselnym liczy się nie tylko to, kto został zaproszony, ale także to, kto nie został. – Zgadza się. A, żeby osiągnąć ten cel, należy zaprosić wszystkich pozostałych. Yomenowie są potężni, nawet jeśli wyznają Skrawek. To okropna religia. Wyobraź sobie, oddawać cześć samemu Żelaznookiemu. Tak czy inaczej, nikt nie przepuści zaproszenia na tę uroczystość. I dlatego ci, którzy mieli zostać znieważeni, nie tylko nie mogą przyjść na to przyjęcie, ale też nie mają szansy na zorganizowanie sobie własnych rozrywek, gdyż wszyscy, których chcieliby zaprosić, znajdują się tutaj. Wobec tego mogą jedynie spotkać się z innymi pominiętymi... w ten sposób podkreślając swój status wyrzutków... albo siedzieć samotnie w domu, rozmyślając o tym, jak zostali obrażeni. – Z mojego doświadczenia takie ponure rozmyślania z dużym prawdopodobieństwem prowadzą do strzelaniny – zauważył Waxillium. Uśmiechnęła się i pomachała z wyrachowaną sympatią do kogoś, kogo mijają. – To nie Dzicz, Waxillium. To jest Miasto. My tu takich rzeczy nie robimy. – Owszem. Zastrzelenie kogoś byłoby zbyt dużym aktem miłosierdzia dla ludzi z Miasta. – Nie widziałeś jeszcze najgorszego – zauważyła, machając komuś innemu. – Widzisz tamtego człowieka odwróconego do nas plecami? Krępego mężczyznę o nieco dłuższych włosach? – Tak. – Lord Shewrman. Obdarzony złą sławą gość na przyjęciach. Na trzeźwo jest nudziarzem, a kiedy się upije, robi z siebie głupca... czyli przez większość czasu, jeśli mogę dodać. Prawdopodobnie jest

najmniej sympatyczną jednostką w całej socjecie. Obecni tutaj woleliby raczej poświęcić godzinę na amputowanie sobie palców u stóp niż spędzić kilka minut na rozmowie z nim. – To dlaczego on tu jest? – Aby zwiększyć obelgę, Waxillium. Ci, którzy zostali pominięci, będą jeszcze bardziej przerażeni, gdy dojdzie do nich, że był tu Shewrman. Zapraszając kilka złych stopów takich jak on... mężczyzn i kobiet, którzy są całkowicie niepożądanymi gośćmi, ale o tym nie wiedzą... ród Yomen w gruncie rzeczy mówi: „Wolimy spędzać czas nawet z takimi ludźmi niż z wami”. To bardzo skuteczne. I bardzo paskudne. Waxillium parsknął. – Gdybyś w Weathering próbowała zrobić coś tak niemiłego, wylądowałabyś powieszona za nogi u powały. Jeśli miałabyś szczęście. – Hm. Tak. Podeszła do nich służąca i gestem zachęciła, żeby ruszyli za nią, po czym poprowadziła ich do stołu. – Zrozum – mówiła dalej Steris, nieco ciszej – że nie mam zamiaru dłużej reagować na twoje udawanie „tępego pioniera”, Waxillium. – Udawanie? – Tak – powiedziała z roztargnieniem. – Jesteś mężczyzną. Perspektywa małżeństwa sprawia, że mężczyźni czują się niezręcznie i rozpaczliwie próbują zachować swobodę. Dlatego też zacząłeś się cofać i rzucać nieokrzesane uwagi, żeby sprowokować moją reakcję. Tak działa twój instynkt męskiej niezależności; przesadzając, podświadomie próbujesz nie dopuścić do ślubu. – Zakładasz, że to przesada, Steris – odparł Waxillium, gdy zbliżali się do stołu. – Może taki właśnie jestem. – Jesteś tym, kim postanowisz być, Waxillium. Co się tyczy tych ludzi tutaj i wyborów dokonanych przez ród Yomen, nie ja ustaliłam te zasady. Ani też ich nie pochwalam. Wiele jest niedogodnych. Ale w takim właśnie społeczeństwie żyjemy. I dlatego uczyniłam z siebie kogoś, kto może przeżyć w tym środowisku. Waxillium zmarszczył czoło, kiedy kobieta puściła jego dłoń i ucałowała policzki kilku kobiet siedzących przy pobliskim stole, najwyraźniej dalekich krewnych. On sam zaplótł ręce za plecami i z uprzejmym uśmiechem kiwał głową wszystkim, którzy przychodzili, by przywitać jego i Steris. Przez te ostatnie miesiące dobrze się prezentował, poruszając się wśród klasy wyższej, więc ludzie traktowali go o wiele uprzejmiej niż wcześniej. Część z tych, którzy do niego podeszli, nawet darzył

sympatią. Jednakże nadal czuł się niezręcznie z tym, co robił ze Steris, i odkrył, że trudno mu się cieszyć rozmową. Poza tym, tak wielu ludzi w jednym miejscu nadal sprawiało, że swędziały go plecy. Zbyt wielkie zamieszanie, zbyt trudno pilnować wszystkich wyjść. Wolał mniejsze przyjęcia, a przynajmniej takie, które odbywały się w dużej liczbie sal. Kiedy przybyli państwo młodzi, na sali zrobił się zgiełk, ludzie podnosili się i klaskali. Lord Joshin i lady Mi’chelle – Waxillium ich nie znał, choć zastanawiał się, dlaczego rozmawiają z obszarpanym mężczyzną, robiącym wrażenie żebraka i ubranym od stóp do głów w czerń. Na szczęście, Steris nie miała ochoty zaciągnąć go i kazać mu stać w kolejce tych, którzy pragnęli pogratulować małżonkom możliwie jak najwcześniej. Wkrótce pierwsi goście dostali jedzenie. Rozległ się brzęk sreber. Steris wysłała służącą, by przygotowała ich stół, a Waxillium zabijał czas, rozglądając się po sali. Po obu krótszych końcach prostokątnego pomieszczenia znajdowały się balkony. Wydawało się, że są przeznaczone do spożywania posiłków, choć nie ustawiono na nich stolików. Tego wieczoru wykorzystywali je muzycy – grupa harfiarzy. Ze sklepienia zwieszały się majestatyczne kandelabry – sześć było olbrzymich, obwieszonych tysiącami migotliwych kryształków. Po bokach wisiało dwanaście mniejszych. Światła elektryczne, zauważył. Wcześniej zapalenie tych kandelabrów musiało być koszmarną robotą. Koszt urządzenia takiego przyjęcia go oszołamiał. Mógłby wyżywić całe Weathering przez rok za pieniądze wydane na ten jeden wieczór. Jego wuj przed kilku laty sprzedał salę balową Ladrianów – znajdowała się w osobnym budynku, w innej okolicy niż rezydencja. Waxillium nie martwił się z tego powodu – o ile pamiętał, sala była równie wielka jak ta, w której teraz przebywał. Gdyby wciąż należała do rodu, ludzie mogliby się spodziewać, że będzie urządzał tak wystawne przyjęcia. – I jak? – spytała Steris, znów wyciągając rękę, kiedy służąca powróciła, by zaprowadzić ich do stołu. Wax widział, że lord Harms i kuzynka Steris, Marasi, już siedzą na swoich miejscach. – Przypominam sobie, dlaczego opuściłem Miasto – odparł zupełnie szczerze Waxillium. – Życie jest tutaj takie ciężkie. – Wielu powiedziałoby to samo o Dziczy.

– A niewielu żyło w obu tych miejscach. Życie tutaj jest trudne w inny sposób, ale wciąż jest trudne. Marasi znów nam towarzyszy? – Owszem. – A co ona właściwie tu robi? – Pochodzi z posiadłości na prowincji i bardzo chciała pójść na studia w Mieście. Ojciec się nad nią zlitował, bo jej rodzice nie mają środków, by ją tu utrzymać. Pozwolił jej zamieszkać z nami na czas studiów. Rozsądne uzasadnienie, choć wydawało się, że zbyt szybko spływa z ust Steris. Czy było to wyćwiczone usprawiedliwienie, czy też on sam zbyt dużo sobie dośpiewał? Tak czy inaczej, dalszą rozmowę przerwał lord Harms, który podniósł się, żeby przywitać córkę. Waxillium uścisnął rękę lorda Harmsa, ujął dłoń Marasi i ukłonił się jej, po czym usiadł. Steris zaczęła rozmawiać z ojcem o ludziach, których obecność lub nieobecność zauważyła, a Waxillium oparł łokcie na stole i słuchał ich nieuważnie. Trudna sala do obrony, pomyślał z roztargnieniem. Może snajperzy na tych galeriach, ale trzeba by mieć kogoś na obu, żeby się upewnić, że nikt nie dostanie się pod żadną z nich. Każdy z wystarczająco mocną strzelbą – albo właściwym zestawem Allomantycznych mocy – mógłby zestrzelić snajperów z dołu. Kolumny po obu stronach również stanowiłyby niezłą osłonę. A im lepsza osłona, tym lepsza sytuacja dla tego, kto nie miał przewagi liczebnej. Oczywiście, nikt nie chciał się znaleźć w sytuacji, w której przeciwnicy mieli przewagę, ale tak się jakoś w życiu składało, że zazwyczaj tak właśnie kończył. Dlatego rozglądał się za osłoną. W strzelaninie na otwartej przestrzeni zwyciężał ten, kto miał więcej ludzi z bronią. Ale jeśli pojawiała się możliwość ukrycia, zaczynały się liczyć umiejętności i doświadczenie. Może ta sala nie byłaby najgorszym miejscem do prowadzeni walki. On... Zawahał się. Co wyprawiał? Podjął decyzję. Czy musiał podejmować ją co kilka dni? – Marasi – odezwał się, zmuszając się do rozmowy. – Twoja kuzynka powiedziała mi, że studiujesz. – Jestem na ostatnim roku – odparła. Czekał na dalszą wypowiedź, ale nic nie usłyszał.

– A jak ci idą studia? – Dobrze – odparła, i spuściła wzrok, mnąc serwetkę w dłoniach. To było bardzo efektywne, pomyślał z westchnieniem. Na szczęście, podszedł do nich kelner. Szczupły mężczyzna zaczął nalewać im wino. – Wkrótce otrzymają państwo zupę – wyjaśnił ze słabym terrisańskim akcentem, wysokimi samogłoskami i lekko nosowym tonem. Głos sprawił, że Waxillium znieruchomiał. – Dzisiejsza zupa – mówił dalej kelner – to doskonale przyprawiona zupa krewetkowa z nutą pieprzu. Jak sądzę, z pewnością będzie państwu smakować. – Posłał Waxilliumowi rozbawione spojrzenie. Choć nosił sztuczny nos i perukę, oczy należały do Wayne’a. Waxillium jęknął cicho. – Milord nie lubi krewetek? – spytał z przerażeniem Wayne. – Zupa jest całkiem niezła – zauważył lord Harms. – Już wcześniej jadałem ją na przyjęciach u Yomenów. – Nie chodzi o zupę – odparł Waxillium. – Właśnie przypomniałem sobie o czymś, co miałem zrobić. – A chodziło o uduszenie kogoś gołymi rękami, dodał w myślach. – Wkrótce powrócę z państwa zupą – obiecał Wayne. W uszach nosił nawet fałszywe terrisańskie kolczyki. Oczywiście, Wayne miał w żyłach terrisańską krew, podobnie jak sam Waxillium – świadczyły o tym ich zdolności Feruchemiczne. To była rzadkość – choć prawie jedna piąta Początkowych pochodziła z Terris, nieczęsto poślubiali przedstawicieli innych grup. – Czy ten kelner nie wygląda znajomo? – spytała Marasi, odwracając się i odprowadzając go wzrokiem. – Musiał nas obsługiwać, kiedy byliśmy tu ostatnio – odparł lord Harms. – Ale ja tu z wami nie byłam ostatnim... – Lordzie Harmsie – wtrącił Waxillium – czy były jakieś wieści o waszej krewnej? Tej, która została porwana przez Znikaczy? – Nie – odparł starszy mężczyzna, pociągając łyk wina. – Zniszczenie na tych złodziei. Takie zachowanie jest absolutnie nieakceptowalne. Powinni ograniczyć

coś takiego do Dziczy! – Tak – zgodziła się Steris – to w rzeczy samej nieco ogranicza zaufanie do konstabli, gdy dzieje się coś takiego. A napaść miała miejsce w mieście! Jakie to straszne. – Jak to było? – odezwała się nagle Marasi. – Lordzie Ladrianie? Życie w krainie bezprawia? Wydawała się prawdziwie zainteresowana, choć lord Harms zareagował na jej słowa niezadowoloną miną – pewnie nie podobało mu się, że przywołała przeszłość Waxilliuma. – Czasem bywało ciężko – przyznał. – Tam niektórzy ludzie wierzą, że mogą wziąć sobie wszystko, co tylko zechcą. I zaskakiwało ich, kiedy ktoś się im sprzeciwiał. Jakbym był psujem, który jako jedyny nie rozumie zasad ich gry. – Gry? – powtórzył lord Harms, marszcząc czoło. – To taka metafora – odparł Waxillium. – Widzicie, oni wszyscy najwyraźniej sądzili, że jeśli ktoś jest zręczny albo dobrze uzbrojony, to może sobie wziąć wszystko, co tylko zechce. Ja miałem obie te cechy, ale zamiast brać, powstrzymywałem ich. To ich dezorientowało. – To było bardzo dzielne z twojej strony. Wzruszył ramionami. – Szczerze mówiąc, nie było w tym wiele dzielności. W pewien sposób po prostu znalazłem tam swoje miejsce. – Nawet powstrzymanie Pewnorękich? – To był szczególny przypadek. Ja... – Zamarł. – Skąd się o tym dowiedziałaś? – Do miasta docierają różne wieści – wyjaśniła Marasi, rumieniąc się. – Z Dziczy. Większość zostaje później przez kogoś opisana. Można je znaleźć na uniwersytecie albo jeśli zna się właściwą księgarnię. – Och. – Czując się niezręcznie, podniósł kubek i pociągnął łyk wina. Wtedy poczuł, że coś wpada mu do ust. W zaskoczeniu omal nie wypluł wszystkiego, co właśnie wypił. Powstrzymał się. Z trudem. Wayne, naprawdę cię uduszę. Przeniósł przedmiot w dłoń, maskując to odkaszlnięciem. – Cóż – stwierdziła Steris – miejmy nadzieję, że konstable wkrótce zajmą się tymi łotrami, a wtedy powróci prawo i spokój.

– Nie sądzę, żeby to było prawdopodobne – sprzeciwiła się Marasi. – Dziecko – odezwał się surowo lord Harms. – Wystarczy już. – Chciałbym usłyszeć, co ona ma do powiedzenia, milordzie – powiedział Waxillium. – Dla podtrzymania rozmowy. – Cóż... dobrze... – To taka moja teoria – powiedziała Marasi, znowu się rumieniąc. – Lordzie Ladrianie, kiedy byłeś stróżem prawa w Weathering, ilu ono miało mieszkańców? Pomacał przedmiot w dłoni. Łuska pocisku zaklejona woskiem. – Cóż, w ciągu ostatnich kilku lat ich liczba zaczęła gwałtownie wzrastać. Ale przez większość czasu było ich około tysiąca pięciuset. – A okolice? – pytała dalej. – Wszystkie miejsca, które czasem patrolowaliście, a które nie miały własnych stróżów prawa? – W sumie może trzy tysiące. To zależy. W Dziczy wielu ludzi jest tylko przejazdem. Jedni szukają żył minerałów, inni pragną założyć gospodarstwo. Robotnicy wędrują z miejsca na miejsce. – Powiedzmy trzy tysiące – stwierdziła Marasi. – A jak wielu was było? Tych, którzy pomagali ci strzec przestrzegania prawa? – Pięciu albo sześciu. Wayne i ja, przeważnie także Bruff. Kilku innych od czasu do czasu. I Lessie, dodał w myślach. – Powiedzmy sześciu na trzy tysiące – odparła. – Tak nam będzie łatwiej liczyć. Jeden stróż prawa na pięciuset ludzi. – Do czego zmierzasz? – spytał lord Harms zbolałym głosem. – W naszym Oktancie mieszka około trzystu tysięcy ludzi – wyjaśniła. – Gdyby wykorzystać stosunek sił, który przedstawił lord Ladrian, powinniśmy mieć w przybliżeniu tysiąc konstabli. Ale tak nie jest. Kiedy ostatnio sprawdzałam, ich liczba była bliższa raczej pięciu setkom. Innymi słowy, lordzie Ladrianie, w twojej „dzikiej” krainie porządku strzegło dwa razy więcej stróżów prawa niż tutaj w mieście. – Och – odparł. Cóż za dziwne informacje posiada, jak na młodą kobietę z zamożnej rodziny. – Nie próbuję umniejszać twoich osiągnięć – dodała pośpiesznie. –

Prawdopodobnie mieliście też procentowo więcej łamiących prawo, gdyż reputacja Dziczy przyciąga ten typ ludzi. Ale sądzę, że to kwestia percepcji. Jak zauważyłeś, poza Miastem ludzie spodziewają się, że ich zbrodnie ujdą im na sucho. Tutaj z kolei są ostrożniejsi, a wiele ze zbrodni dokonywanych jest z mniejszym rozmachem. Nie ma napadów na bank, lecz tuzin ludzi zostaje obrabowanych nocą w drodze do domu. Natura środowiska miejskiego sprawia, że łatwiej się ukryć, jeśli popełnia się pewne określone, mało widoczne przestępstwa. Ale nie powiedziałabym, że życie w mieście jest tak naprawdę bezpieczniejsze, wbrew temu, co sądzą ludzie. Założyłabym się, że procentowo więcej ludzi pada tu ofiarą morderstw niż w Dziczy. Jednak w Mieście dzieje się tak wiele, że ludzie nie zwracają na to wielkiej uwagi. Z kolei, kiedy w małym miasteczku ktoś zostanie zabity, takie wydarzenie w dużym stopniu zakłóca spokój miejscowych, nawet jeśli to pierwsze morderstwo od wielu lat. Nie zapominajmy, że większość ze światowego bogactwa koncentruje się w kilku miejscach w Mieście. Bogactwo przyciąga ludzi szukających okazji. Jest mnóstwo powodów, dla których miasto jest bardziej niebezpieczne niż Dzicz. Po prostu udajemy, że tak nie jest. Waxillium oparł ręce na stole przed sobą. Interesujące. Kiedy już zaczęła mówić, wcale nie wydawała się nieśmiała. – Widzisz, milordzie – odezwał się Harms. – Dlatego właśnie próbowałem ją uciszyć. – I byłaby wielka szkoda, gdyby ci się to udało – sprzeciwił się Waxillium – gdyż moim zdaniem to najbardziej interesująca wypowiedź, jaką usłyszałem od powrotu do Elendel. Marasi uśmiechnęła się, choć Steris jedynie przewróciła oczami. Wayne wrócił z zupą. Niestety, przy stole było tłoczno – Wayne nie mógłby stworzyć bańki prędkości jedynie wokół Waxilliuma i siebie. W jej obrębie musiałby znaleźć się ktoś jeszcze, a dla każdego pochwyconego wewnątrz bańki czas również przyśpieszał. Wayne nie umiał nadawać bańce kształtu ani decydować, na kogo wpływała. Kiedy pozostali zajęli się zupą, Waxillium złamał woskową pieczęć na łusce i znalazł w środku zwiniętą karteczkę. Spojrzał na Wayne’a i rozwinął ją. „Miałeś rację” – przeczytał. – Zazwyczaj mam – mruknął, kiedy Wayne postawił przed nim talerz z zupą. – Ile osiągnąłeś, Wayne? – Sto i siedemdziesiąt funtów. Miło, że pytasz – mruknął Wayne. – Ćwiczę z ciężarkami i jem sporo steków. Waxillium posłał mu ostre spojrzenie, lecz został zignorowany, gdyż Wayne tymczasem oświadczył – ze swoim lekkim terrisańskim akcentem – że wkrótce wróci z chlebem i kolejnym winem dla gości.

– Lordzie Ladrianie – odezwała się Steris, kiedy zaczęli jeść – proponuję, żebyśmy zaczęli tworzyć listę tematów do rozmowy, które moglibyśmy poruszyć w obecności innych. Tematy nie mogą być związane z polityką ani religią, a jednak powinny zapadać w pamięć i dać nam szansę, byśmy zrobili wrażenie czarujących. Czy znasz może jakieś szczególnie dowcipne powiedzenia albo historyjki, od których moglibyśmy zacząć? – Raz przez pomyłkę odstrzeliłem psu ogon – powiedział od niechcenia Waxillium. – To dosyć zabawna historyjka. – Strzelanie do psów nie jest odpowiednim tematem do rozmowy przy obiedzie. – Wiem. Szczególnie że celowałem w jego jaja. Marasi parsknęła zupą na. stół. – Lordzie Ladrianie! – wykrzyknęła Steris, choć jej ojciec wydawał się rozbawiony. – Wspominałaś chyba, że już nie mogę cię zaszokować – powiedział Waxillium do Steris. – Jedynie sprawdzałem twoją hipotezę, moja droga. – Naprawdę. W końcu uda ci się przezwyciężyć ten prowincjonalny brak dobrych manier, nieprawdaż? Przemieszał zupę, żeby sprawdzić, czy Wayne nic w niej nie ukrył. Mam nadzieję, że przynajmniej umył tamtą łuskę, pomyślał. – Przypuszczam, że owszem, w końcu uda mi się go przezwyciężyć – odparł, unosząc łyżkę do ust. Zupa była dobra, choć chłodna. – Najzabawniejsze jest to, że kiedy przebywałem w Dziczy, uważano mnie za bardzo wyrafinowanego... tak bardzo, że nazywali mnie wyniosłym. – Nazywanie człowieka „wyrafinowanym” na standardy Dziczy – wtrącił lord Harms, unosząc palec – to jak mówienie, że cegła jest „miękka” jak na standardy materiałów budowlanych... po czym walnięcie nią kogoś w twarz. – Ojcze! – odezwała się Steris. Spojrzała na Waxilliuma, jakby ta uwaga była jego winą. – To był najzupełniej uzasadniony uśmiech – stwierdził lord Harms. – Nie będziemy więcej rozmawiać o waleniu ludzi cegłami ani strzelaniu, niezależnie od celu! – Doskonale, kuzynko – powiedziała Marasi. – Lordzie Ladrianie, słyszałam, że raz rzuciłeś w człowieka jego własnym nożem i trafiłeś go prosto w oko. Czy ta opowieść jest prawdziwa?

– To był nóż Wayne’a – odparł Waxillium. Zawahał się. – A w oko trafiłem przypadkiem. Wtedy też celowałem w jaja. – Lordzie Ladrianie! – odezwała się Steris, niemal posiniała. – Wiem. To bardzo daleko od celu. Naprawdę kiepsko sobie radzę z rzucaniem nożem. Steris popatrzyła na nich i zaczerwieniła się, kiedy zobaczyła, że jej ojciec chichocze – ale próbuje to ukryć serwetką. Marasi spokojnie popatrzyła jej w oczy. – Żadnych cegieł – powiedziała – i żadnych strzelb. Prowadziłam rozmowę tak, jak sobie zażyczyłaś. Steris wstała. – Udam się do łazienki i zaczekam, aż wasza trójka się uspokoi. Odeszła, a Waxillium poczuł ukłucie winy. Steris była sztywna, ale wydawała się poważna i uczciwa. Nie zasługiwała na szyderstwo. Jednakże trudno jej było nie prowokować. Lord Harms odchrząknął. – To było niestosowne, dziecko – odezwał się do Marasi. – Lepiej, żebym nie pożałował swojej obietnicy, że zacznę zabierać cię na te przyjęcia. – Nie wiń jej, milordzie – wtrącił Waxillium. – To ja głównie zawiniłem. Kiedy Steris wróci, przeproszę ją stosownie i przez resztę wieczoru będę się pilnował. Nie powinienem pozwolić sobie na tak wiele. Harms westchnął i pokiwał głową. – Przyznam, że sam czasem czułem taką pokusę, raz czy dwa. Jest bardzo podobna do swojej matki. – Posłał Waxilliumowi współczujące spojrzenie. – Rozumiem. – Taki jest nasz los, synu – dodał lord Harms, wstając. – Bycie głową rodu wymaga pewnych poświęceń. A teraz, jeśli mi wybaczycie, widzę lorda Alernatha przy barze i chyba pociągnę z nim łyk czegoś mocniejszego przed daniem głównym. Jeśli nie pójdę przed powrotem Steris, ona zmusi mnie do pozostania. Długo mi to nie zajmie. Skinął im głową, po czym ruszył w stronę wyższych stolików na uboczu, obok otwartego baru. Waxillium odprowadził go wzrokiem, w roztargnieniu bawiąc się karteczką od Wayne’a. Wcześniej zakładał, że to lord Harms sprawił, iż jego córka zachowywała się w taki sposób, ale teraz wydawało się, że to raczej on był pod jej pantoflem niż odwrotnie. Kolejna ciekawostka, pomyślał.

– Dziękuję za obronę, lordzie Ladrianie – powiedziała Marasi. – Wydaje się, że równie prędko ruszasz damie na odsiecz słowami, jak pistoletami. – Jedynie stwierdziłem fakty tak, jak je widziałem, pani. – Powiedz mi. Naprawdę odstrzeliłeś psu ogon, kiedy celowałeś w jego... no... – Tak – odparł Waxillium, krzywiąc się. – W samoobronie, ten przeklęty stwór mnie zaatakował. Należał do człowieka, którego chciałem dopaść. Agresja nie była winą psa, biedak wyglądał, jakby nie jadł od wielu dni. Próbowałem strzelić tak, żeby go nie zabić i tylko odstraszyć. Ale tę historyjkę z człowiekiem trafionym w oko wymyśliłem. Tak naprawdę nie celowałem w żadną część ciała, miałem tylko nadzieję, że w ogóle trafię. Uśmiechnęła się. – Mogę cię o coś zapytać? – Proszę. – Wydawałeś się przybity, kiedy omawiałam statystyki i liczbę stróżów prawa przypadających na mieszkańców. Nie chciałam cię urazić ani zbagatelizować twojego bohaterstwa. – Nic się nie stało. – Ale? Pokręcił głową. – Nie jestem pewien, czy umiem to wyjaśnić. Kiedy trafiłem do Dziczy, kiedy zacząłem polować na poszukiwanych listami gończymi, zacząłem... Cóż, sądziłem, że znalazłem miejsce, w którym byłem potrzebny. Myślałem, że znalazłem sobie coś, czego nikt innych nie chciał robić. – I przecież tak było. – A jednak – sprzeciwił się, mieszając zupę – wygląda na to, że przez ten cały czas miejsce, które opuściłem, mogło potrzebować mnie bardziej. A ja nawet tego nie zauważyłem. – Wykonywałeś ważne zadanie, lordzie Ladrianie. Kluczowe. Poza tym, jak rozumiem, przed twoim przybyciem nikt nie pilnował porządku w tamtej okolicy. – Był Arbitan – odparł z uśmiechem, przypominając sobie starszego mężczyznę. – I oczywiście, stróżowie prawa z Far Dorest. – Odległe miasto z małym zasięgiem – sprzeciwiła się – które miało jednego stróża prawa na dużą liczbę mieszkańców. Miles Stożywotów miał swoje własne problemy. Kiedy skończyłeś pracę, Weathering było lepiej strzeżone niż mieszkańcy Miasta... ale na początku wszystko wyglądało

zupełnie inaczej. Pokiwał głową, choć – ponownie – zaskoczyło go, jak wiele wiedziała. Czy ludzie naprawdę opowiadali w mieście historie o nim i Waynie? To dlaczego nie słyszał ich wcześniej? Jej statystyki go zaniepokoiły. Nie uważał Miasta za niebezpieczne. To Dzicz, jałowa i nieposkromiona, potrzebowała pomocy. Miasto było krainą dostatku, którą Harmonia stworzył, by zapewnić schronienie ludzkości. Tutaj drzewa rodziły obfity owoc, a ziemie uprawne nie wymagały sztucznego nawadniania. Gleba zawsze była żyzna i nigdy się nie wyjaławiała. Ta kraina miała być inna. Chroniona. Odłożył strzelby częściowo dlatego, że przekonał samego siebie, że konstable mogą wykonywać swoje zadanie bez pomocy. Ale czy Znikacze nie udowodnili, że być może wcale tak nie jest? Wayne wrócił z chlebem i butelką wina, po czym zatrzymał się, spoglądając na dwa puste miejsca. – Och – westchnął. – Czy tak bardzo zmęczyliście się czekaniem na chleb, że pożarliście swoich towarzyszy? Marasi spojrzała na niego i się uśmiechnęła. Ona wie, uświadomił sobie Waxillium. Rozpoznaje go. – Jeśli wolno mi coś zauważyć, pani – odezwał się Waxillium, przyciągając jej uwagę. – Jesteś o wiele mniej zawstydzona niż podczas naszego pierwszego spotkania. Skrzywiła się. – Nie jestem dobra w byciu nieśmiałą, prawda? – Nie byłem świadom, że to coś wymagającego wprawy. – Ja się staram przez cały czas – stwierdził Wayne, usiadł przy stole i wyjął z koszyka bagietkę. Odgryzł spory kawał. – Nikt mi nie wierzy. Mówię wam, to dlatego, że jestem nie zrozumiany. – Jego terrisański akcent całkiem znikł. Marasi wydawała się zdezorientowana. – Czy mam udawać, że jestem przerażona tym, co on robi? – spytała Waxilliuma przyciszonym głosem. – Zobaczył, że go rozpoznałaś – wyjaśnił Waxillium. – Teraz będzie się dąsał. – Dąsał? – Wayne zaczął jeść zupę Steris. – To nieuprzejme z twojej strony. Uch. To żarcie jest o wiele gorsze niż wam mówiłem.

Przepraszam. – Napiwek będzie to odzwierciedlał – stwierdził chłodno Waxillium. – Lady Marasi, pytałem poważnie. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że próbowałaś zachowywać się z przesadną nieśmiałością. – Zawrze spuszczałaś wzrok po wypowiedzeniu swojego zdania – zgodził się Wayne. – I stosowałaś nieco przesadną intonację wznoszącą przy zadawaniu pytań. – Ktoś taki raczej z własnej woli nie poszedłby na studia – zauważył Waxillium. – Po co to udawanie? – Wolałabym nie mówić. – Wolałabyś nie mówić – powtórzył Waxillium – czy też lord Harms i jego córka woleliby, żebyś nie mówiła? Zarumieniła się. – To drugie. Ale proszę. Naprawdę wolałabym zmienić temat. – Jak zawsze uroczy Wax – stwierdził Wayne, odgryzając kolejny kęs chleba. – Widzisz? Doprowadziłeś damę prawie do łez. – Ja nie... – zaczęła mówić Marasi. – Ignoruj go – poradził jej Waxillium. – Zaufaj mi. On jest jak wysypka. Im mocniej się go drapie, tym bardziej denerwujący się robi. – Auć – stwierdził Wayne, choć jednocześnie wyszczerzył zęby. – Nie martwisz się? – spytała go cicho Marasi. – Nosisz strój kelnera. Jeśli zobaczą, że siedzisz przy stole i jesz... – Och, masz rację – odparł Wayne, odsuwając krzesło. Osoba siedząca za nim odeszła, a pod nieobecność lorda Harmsa mężczyzna miał dość miejsca, żeby... ... i już. Znów przysunął krzesło, ubrany w płaszcz do konnej jazdy, luźną, zapinaną na guziki koszulę i grube spodnie typowe dla Dziczy. Obrócił kapelusz na palcu. Marasi aż podskoczyła. – Bańka prędkości – wyszeptała, wyraźnie oszołomiona. – Wydawało mi się, że coś takiego można zobaczyć z zewnątrz!

– I zobaczyłabyś, gdybyś przyglądała się uważnie – odparł Waxillium. – Pewne zamglenie. Jeśli spojrzysz na następny stolik, rękaw marynarki kelnera wystaje z miejsca, gdzie ją rzucił. Jego kapelusz się składa... choć boki są sztywne, można go złożyć w dłoniach. Wciąż zastanawiam się, gdzie trzymał płaszcz. – Pod waszym stolikiem – wyjaśnił Wayne z wyraźnym zadowoleniem w głosie. – Ach, oczywiście – stwierdził Waxillium. – Musiał wiedzieć już wcześniej, przy którym stoliku będziemy siedzieć, żeby zatrudnić się do jego obsługi. Naprawdę powinienem spojrzeć pod stół, zanim usiedliśmy, pomyślał Waxillium. Czy to by uznano za zbyt wielką paranoję? Nie czuł się paranoikiem, nie leżał całymi nocami bezsennie, martwiąc się, że ktoś go zastrzeli, albo sądząc, że ludzie spiskują, żeby go zniszczyć. Po prostu wolał zachowywać ostrożność. Marasi wciąż patrzyła na Wayne’a i robiła wrażenie speszonej. – Nie jesteśmy tacy, jak się spodziewałaś – domyślił się Waxillium. – Na podstawie źródeł, które czytałaś? – Nie – przyznała. – Relacje zazwyczaj pomijają kwestie osobowości. – To są opowieści na nasz temat? – spytał Wayne. – Tak. Mnóstwo. – A niech to. – Wydawał się zaskoczony. – Dostaniemy za nie tantiemy albo coś w tym rodzaju? Jeśli tak, biorę też działkę Waxa, bo to ja robiłem wszystko, co jemu przypisują. Poza tym, on i tak jest bogaty i w ogóle. – To relacje w stylu gazetowym – stwierdziła Marasi. – Oni nie płacą tantiem tym, których opisują. – Przeklęci oszuści. – Wayne zawahał się. – Zastanawiam się, czy inne piękne damy na tej sali słyszały o moich oszałamiająco bohaterskich i męskich wyczynach... – Lady Marasi studiuje na uniwersytecie – przerwał mu Waxillium. – Zakładam, że czytała relacje, które tam zgromadzono. Większość opinii publicznej ich nie zna. – To prawda – przyznała kobieta. – Och. – Wayne wydawał się rozczarowany. – Cóż, może sama lady Marasi zechciałaby usłyszeć więcej na temat moich oszałamiająco...

– Wayne? – Tak. – Wystarczy. – Dobra. – Przepraszam za niego – stwierdził Waxillium, zwracając się do Marasi. Nadal sprawiała wrażenie speszonej. – On to często robi – powiedział Wayne. – Uważam, że to jedna z jego największych wad. Próbuję mu pomóc, zachowując się niemal doskonale, ale jak na razie to nie wystarcza. – Nic się nie stało – odpowiedziała. – Ale zastanawiam się, czy powinnam napisać dla moich profesorów coś na temat... niezwykłości spotkania z waszą dwójką. – A co dokładnie studiujesz na uniwersytecie? – spytał Waxillium. Zawahała się i zaczerwieniła. – O, widzisz! – stwierdził Wayne. – Tak należy udawać nieśmiałość. Robisz się w tym coraz lepsza! Brawo. – To po prostu... – Uniosła dłoń, żeby osłonić oczy, i w zawstydzeniu spuściła wzrok. – To po prostu... No dobrze. Studiuję prawo karne i behawiorystykę kryminalną. – I to jest coś, czego należy się wstydzić? – spytał Waxillium. Popatrzył zdezorientowany na Wayne’a. – Cóż, usłyszałam, że to mało kobiece. Ale poza tym... cóż, siedzę tu z wami... i... no wiecie... jesteście jednymi z najsławniejszych stróżów prawa na świecie i w ogóle... – Zaufaj mi – odezwał się Waxillium. – Nie wiemy tak wiele, jak mogłoby ci się wydawać. – Co innego, gdybyś studiowała błazenadę i idiotyzm – dodał Wayne. – W tej kwestii rzeczywiście jesteśmy ekspertami. – To są dwie różne rzeczy – zauważył Waxillium. – Nieważne. – Wayne znów sięgnął po chleb. – To gdzie właściwie jest pozostała dwójka? Zakładam, że tak naprawdę ich nie pożarliście. Wax zjada ludzi jedynie we wtorki. – Oboje najpewniej wkrótce wrócą, Wayne – stwierdził

Waxillium. – I jeśli twoja wizyta miała jakiś cel, powinieneś mi go przedstawić. Chyba że chodziło ci jedynie o zwyczajne, codzienne dręczenie. – Mówiłem ci, o co mi chodziło – sprzeciwił się młodszy z mężczyzn. – Chyba nie zjadłeś przypadkiem mojej wiadomości. – Nie. Ale ona nie była szczególnie treściwa. – Wręcz przeciwnie. – Wayne nachylił się bliżej. – Wax, powiedziałeś mi, żebym sprawdził zakładniczki. Miałeś rację. – Wszystkie są Allomantkami – domyślił się Waxillium. – To nie wszystko – stwierdził Wayne. – Są spokrewnione. – Minęło zaledwie trzysta lat od czasów Początkowych, Wayne. Wszyscy jesteśmy spokrewnieni. – Czy to oznacza, że weźmiesz za mnie odpowiedzialność? – Nie. Wayne zaśmiał się i wyciągnął złożoną kartkę papieru z kieszeni płaszcza do konnej jazdy. – Chodzi o coś więcej, Wax. Popatrz. Każda z porwanych kobiet pochodziła ze szczególnego rodu. Przeprowadziłem pewne badania. Naprawdę poważne. Waxillium przyjął kartkę i przyjrzał się jej uważnie. Została zapisana niezgrabnym pismem, które jednak dawało się rozczytać. Wyjaśniało pochodzenie wszystkich porwanych kobiet. Kilka rzeczy od razu rzucało się w oczy. Przodkiem każdej był lord Zrodzony z Mgły. Z tego powodu większość z nich była obdarzona silną mocą Allornantyczną. Do tego były blisko sprowadzone, kuzynki trzeciego lub czwartego stopnia, czasem nawet siostry cioteczne. Waxillium podniósł wzrok i zauważył na twarzy Marasi szeroki uśmiech. Kobieta przyglądała im się uważnie. – Co takiego? – spytał. – Wiedziałam! – wykrzyknęła. – Wiedziałam, że jesteś w mieście, żeby zbadać sprawę Znikaczy.

Przybyłeś, by zostać najwyższym lordem rodu zaledwie miesiąc po pierwszej napaści. Złapiesz ich, prawda?

– Czy dlatego nalegałaś, żeby lord Harms zabierał cię na spotkania ze mną? – Może. – Marasi. – Waxillium westchnął. – Pochopnie wyciągasz wnioski. Naprawdę sądzisz, że śmierci w mojej rodzinie, które uczyniły mnie najwyższym lordem, zostały sfabrykowane? – No nie – przyznała. – Ale byłam zaskoczona tym, że przyjąłeś tytuł, dopóki nie uświadomiłam sobie, że pewnie uznałeś to za szansę, by dowiedzieć się, o co chodzi z tymi napaściami. Musisz przyznać, że są niezwykłe. – Wayne też – odparł Waxillium. – Ale nie zdecydowałbym się odciąć od korzeni, całkowicie zmienić stylu życia i przyjąć odpowiedzialności za cały ród tylko po to, żeby go obserwować. – Posłuchaj, Wax – wtrącił Wayne, ignorując przytyk, co było niezwykłe. – Proszę, powiedz mi, że zabrałeś pistolet. – Co takiego? Nie. – Waxillium złożył papier i oddał go towarzyszowi. – A czemu o to pytasz? – Ponieważ – powiedział Wayne, wyrywając mu kartkę z ręki i nachylając się. – Nie rozumiesz? Złodzieje szukają miejsc, które mogą obrabować, i w których przebywa zamożna klasa wyższa Elendel... ponieważ pośród zamożnej klasy wyższej znajdują swoje cele. Ludzi o właściwym pochodzeniu. Ci ludzie, bogaci ludzie, przestali podróżować koleją. Waxillium pokiwał głową. – Tak, jeśli kobiety naprawdę są ich prawdziwym celem, szeroko nagłośnione napaści mogą sprawić, że potencjalne cele przestaną podróżować. Rozsądny wniosek. Pewnie dlatego złodzieje zaatakowali teatr. – A gdzie jeszcze znajdują się te bogate jednostki o właściwym pochodzeniu? – spytał Wayne. – Miejsce, w którym ludzie noszą swoje najwspanialsze klejnoty i można ich przy okazji obrobić? Jak również miejsce, gdzie można znaleźć i wziąć odpowiednią zakładniczkę, czyli prawdziwy łup? Waxilliumowi zaschło w ustach. – Wielkie przyjęcie weselne. Drzwi po obu stronach sali balowej nagle otworzyły się gwałtownie. ROZDZIAŁ 5 Bandyci nie przypominali tych, do których Waxillium był

przyzwyczajony. Nie zasłaniali twarzy chustami ani nie nosili płaszczy do konnej jazdy i typowych dla Dziczy kapeluszy z szerokimi rondami. Większość miała na sobie kamizelki, meloniki, proste spodnie i luźne, zapinane na guziki koszule z rękawami podwiniętymi do łokci. Tak naprawdę nie byli ubrani lepiej, jedynie inaczej. Byli dobrze uzbrojeni. Wielu nosiło śrutówki oparte o ramiona, inni trzymali w dłoniach pistolety. Ludzie zebrani w sali balowej zauważyli to natychmiast, zabrzęczały sztućce i rozległy się przekleństwa. Bandytów były co najmniej dwa tuziny, może trzy. Waxillium zauważył z niezadowoleniem, że kolejni nadeszli z prawej, od strony kuchni. To znaczyło, że pozostawili kogoś za sobą, żeby pilnował służby i nie pozwolił nikomu pobiec po pomoc. – Świetny moment, żeby zostawić broń – stwierdził Wayne. Zsunął się z krzesła i przykucnął przy stole, wyciągając spod niego bliźniacze laski pojedynkowe z twardego drewna. – Odłóż je – powiedział Waxillium cicho. Zaczął liczyć. Widział trzydziestu pięciu mężczyzn. Większość zebrała się po obu końcach prostokątnej sali balowej, bezpośrednio przed i za nim. Znajdował się niemal pośrodku sali. – Co takiego? – spytał ostro Wayne. – Odłóż laski, Wayne. – Nie możesz... – Rozejrzyj się tylko – syknął Waxillium. – Ilu jest tu postronnych? Trzy setki, cztery? Co się stanie, jeśli sprowokujemy wymianę ognia? – Mógłbyś ich ochronić – zauważył Wayne. – Odepchnąć ich z drogi. – Może. Ale to by było bardzo ryzykowne. Jak na razie podczas żadnej z tych napaści nie doszło do aktów przemocy. Nie pozwolę, żebyś tę zmienił w krwawą łaźnię. – Nie muszę cię słuchać – powiedział ponuro Wayne. – Już mną nie dowodzisz, Wax. Waxillium spojrzał mu w oczy i przytrzymywał jego wzrok, podczas gdy w sali rozlegały się okrzyki przerażenia i niepokoju. Wayne niechętnie usiadł. Nie odłożył lasek, ale trzymał dłonie pod obrusem, nie na widoku. Marasi odwróciła się i patrzyła, jak złodzieje zaczynają przechodzić przez salę. Oczy miała szeroko otwarte i rozchyliła różane wargi.

– Ojej. Obróciła się na pięcie, drżącymi palcami sięgnęła po torebkę. Wyjęła z niej niewielki notesik i ołówek. – Co robisz? – spytał Waxillium. – Opisuję ich wygląd – powiedziała. Jej dłoń drżała. – Nie wiem, czy wiesz, ale statystycznie tylko jeden na dwóch świadków umie precyzyjnie opisać człowieka, który ich zaatakował. Co gorsza, siedmiu na dziesięciu wybierze niewłaściwego człowieka na okazaniu, jeśli zostanie im przedstawiony ktoś, kto wygląda podobnie, ale robi groźniejsze wrażenie. W chwili ataku ludzie są skłonni przecenić wzrost napastnika i często opisują go jako podobnego do łotra z książki, którą niedawno przeczytali. Jeśli jest się świadkiem przestępstwa, należy zwracać szczególną uwagę na wygląd tych, którzy biorą w nim udział. Ojej, bełkoczę, prawda? Wydawała się przerażona, ale i tak zaczęła notować, opisując wygląd każdego ze zbrodniarzy. – My nigdy nie musieliśmy robić takich rzeczy – zauważył Wayne, spoglądając z ukosa na złodziei, którzy zaczęli celować do gości, uciszając ich. – Bo jeśli byliśmy świadkami przestępstwa, tamci goście zazwyczaj kończyli martwi. – Posłał Waxilliumowi wściekłe spojrzenie. Kilku złodziei zmusiło kucharzy i służących do wyjścia z kuchni na salę balową. – Jeśli można! – ryknął jeden z bandytów, uzbrojony w strzelbę. – Usiądźcie! Zachowajcie spokój! I bądźcie cicho! Miał słaby akcent Dziczy i był mocno zbudowany, z umięśnionymi przedramionami i cętkowaną, szarawą cerą, przez co jego twarz robiła wrażenie wykutej z granitu. Krew kolossów, pomyślał Waxillium. Niebezpieczne. Ludzie uciszyli się i było słychać tylko jęki kilkorga skrajnie przerażonych osób. Matka panny młodej najwyraźniej zemdlała, a państwo młodzi siedzieli skuleni. Pan młody robił wrażenie wściekłego i otaczał ramieniem swoją żonę. Inny ze Znikaczy wystąpił naprzód. Ten, w przeciwieństwie do pozostałych, nosił maskę z dzianiny, zakrywającą twarz, a na głowie kapelusz w stylu z Dziczy. – Tak lepiej – powiedział stanowczym, opanowanym głosem. Coś w tym głosie uderzyło Waxilliuma. – Jeśli zachowacie się rozsądnie, za chwilę będzie po wszystkim –

powiedział uspokajająco zamaskowany Znikacz, idąc między stolikami, podczas gdy około tuzina bandytów zaczęło przeczesywać salę z dużymi workami w rękach. – Chcemy tylko biżuterii. Nikomu nie musi stać się krzywda. Szkoda by było popsuć takie wspaniałe przyjęcie rozlewem kiwi. Wasza biżuteria nie jest warta waszego życia. Waxillium spojrzał w stronę lorda Harmsa, który wciąż siedział przy barze. Zaczął ocierać twarz chusteczką. Mężczyźni z workami szybko przechodzili przez salę, zatrzymując się przy każdym stole i zbierając naszyjniki, pierścionki, kolczyki, portfele i zegarki. Czasem przedmioty rzucano pośpiesznie, czasem niechętnie. – Wax... – odezwał się Wayne z napięciem w głosie. Marasi wciąż pisała, trzymając notes i ołówek na kolanach. – Musimy wyjść z tego z życiem – powiedział cicho Waxillium. – I żeby nikomu nie stała się krzywda. Wtedy przekażemy konstablom swoje raporty. – Ale... – Nie przyczynię się do śmierci tych ludzi, Wayne – warknął Waxillium, głośniej niż zamierzał. Krew na cegłach. Ciało w skórzanym płaszczu, padające na ziemię. Wyszczerzona twarz, umierająca z kulą w czole. Zwycięska w chwili śmierci. Już nie. Nigdy więcej. Waxillium zacisnął powieki. Nigdy więcej. – Jak śmiecie! – ryknął ktoś nagle. Waxillium spojrzał w bok. Siedzący przy jednym z sąsiednich stolików mężczyzna wstał, strząsając z ramienia dłoń siedzącej obok przysadzistej kobiety. Miał gęste, siwiejące włosy i nosił frak w starym stylu, z tyłu sięgający mu niemal do kostek. – Nie będę cicho, Marthin! Jestem konstablem Ósmej Straży! Nie będę siedzieć i milczeć. To przyciągnęło uwagę przywódcy bandytów. Zamaskowany mężczyzna podszedł do mężczyzny, ze śrutówką swobodnie opartą o ramię. – Ach – powiedział. – Lord Peterus, jak sądzę. – Gestem wezwał

dwoje swoich ludzi, a ci podeszli pośpiesznie, celując w Peterusa. – Emerytowany szef Ósmej Straży. Będzie pan musiał oddać broń. – Jak śmiecie dopuszczać się tu rabunku, na uroczystości zaślubin – powiedział Peterus. – To oburzające! Powinniście się wstydzić. – Wstydzić? – powtórzył przywódca bandytów, kiedy jego ludzie obmacali Peterusa i wyciągnęli z kabury pistolet, grangera model 28, z opcjonalną wzmacnianą kolbą. – Wstydzić? Ze rabujemy tych tutaj? Po tym, co wy robiliście w Dziczy przez te wszystkie lata? To nie jest zawstydzające. To nasz rewanż. W tym głosie coś jest, pomyślał Waxillium, stukając palcami w stół. Coś znajomego. Ucisz się, Peterus. Nie prowokuj ich. – W imię prawa, upewnię się, że zostaniecie wytropieni i powieszeni! – krzyknął Peterus. Przywódca banitów uderzył go w twarz, powalając na ziemię. – A co tacy jak ty wiedzą o prawie? – warknął przywódca bandytów. – I bądź ostrożny, kiedy ostrzegasz ludzi, że masz zamiar doprowadzić do ich egzekucji. To sprawia, że puszczają im hamulce. Na Rdzę i Zniszczenie, robi mi się od was niedobrze. Gestem kazał swoim sługusom wrócić do zbierania bogactw. Matka panny młodej odzyskała przytomność i łkała, gdy jej rodzinę pozbawiano gotówki, łącznie z naszyjnikiem panny młodej. – Bandytów naprawdę interesują pieniądze – powiedział cicho Waxillium. – Widzicie? Każą każdemu przy stole się odezwać, żeby sprawdzić, czy nie schował biżuterii w ustach. Zauważcie, jak każą każdemu wstać, a później szybko przeszukują ich kieszenie. – Oczywiście, że interesują ich pieniądze – odszepnęła Marasi. – To w końcu spodziewana przyczyna napaści. – Ale o zakładniczki też chodzi – odparł Waxillium. – Jestem tego pewien. – Początkowo zakładał, że rabunek był jedynie przykrywką dla prawdziwych motywów bandytów. Gdyby jednak tak było, nie przeszukiwaliby obecnych tak drobiazgowo. – Podaj mi notes. Spojrzała na niego. – Już – powiedział, wsypując stalowy pył do wina, po czym sięgnął pod stół. Z wahaniem oddała mu notes, gdy jeden z bandytów zbliżył się do ich stołu. To był ten o szarej skórze, z masywnym karkiem.

– Wayne – powiedział. – Nietoperz na murze. Wayne szybko skinął głową i przesunął swoje laski pojedynkowe. Waxillium wypił wino i przycisnął notes oraz laski do swojej strony kwadratowego stołu. Wysunął z rękawa niewielki metalowy pręcik i przycisnął go do lasek, po czym spalił stal. Wszędzie wokół niego pojawiły się linie. Jedna prowadziła do pręcika, a inna do drucianej spirali notesu. Lekko je Odepchnął i puścił. Laski i notes pozostały przyciśnięte do boku stołu, zasłonięte udrapowanym nad nimi obrusem. Musiał być bardzo ostrożny, bo gdyby Odepchnął zbyt mocno, poruszyłby stół. Bandyta podszedł do nich i wyciągnął worek. Marasi musiała zdjąć cieniutki naszyjnik z pereł, jedyną biżuterię, jaką nosiła. Drżącymi dłońmi szukała banknotów w torebce, lecz bandyta wyrwał ją i wrzucił do worka. – Proszę – powiedział Waxillium drżącym głosem. – Proszę, nie rób nam krzywdy! Wyciągnął z kieszeni zegarek i upuścił go na stół, jakby w pośpiechu. Podniósł go gwałtownie i wrzucił do worka. Później wyciągnął portfel i też go wrzucił, następnie wywrócił kieszenie na drugą stronę, żeby pokazać, że nic tam nie ma. Zaczął obmacywać kieszenie surduta. – Wystarczy, stary – powiedział potomek kolossa, szczerząc zęby. – Nie rób mi krzywdy! – Usiądź, ty zardzewiały dupku – powiedział bandyta, spoglądając na Marasi. Spojrzał na nią lubieżnie i zaczął ją sprawdzać, po czym zmusił do mówienia, żeby zobaczyć, czy nie ma nic w ustach. Znosiła to z zaczerwienioną twarzą, zwłaszcza kiedy sprawdzanie zmieniło się w obmacywanie. Waxillium poczuł, że zaczyna mu drżeć powieka. – Nic więcej – powiedział bandyta z chrząknięciem . – Dlaczego dostaję biedne stoliki? A ty? – Spojrzał na Wayne’a. Za nimi inny z bandytów znalazł pod stołem marynarkę kelnera i unosił ją zakłopotaniem. – Czy ja wyglądam, jakbym miał coś cennego, stary? – spytał Wayne, ubrany w swój płaszcz do konnej jazdy i stare spodnie. Powrócił do akcentu z Dziczy. – Jestem tu przez pomyłkę. Żebrałem w kuchni, kiedyście przyszli.

Bandyta chrząknął, ale i tak obmacał kieszenie Wayne’a. Nic nie znalazł, więc sprawdził pod stołem i kazał im wszystkim wstać. W końcu przeklął ich za to, że są „zbyt biedni” i zdjął Wayne’owi kapelusz. Wyrzucił swój własny – pod spodem nosił dzianinową czapeczkę, przez której otwory prześwitywało aluminium – i odszedł, nakładając na czapeczkę kapelusz Wayne’a. Znów usiedli. – Zabrał mój szczęśliwy kapelusz, Wax – warknął Wayne. – Spokojnie – stwierdził Waxillium, po czym oddał Marasi notes, by znów mogła prowadzić notatki. – Dlaczego nie ukryłeś swojego portfela tak, jak mojego notesu? – spytała go szeptem. – Niektóre z banknotów są znaczone – odparł z roztargnieniem Waxillium, obserwując zamaskowanego przywódcę. Tamten przyglądał się czemuś, co trzymał w dłoniach. Wyglądało to jak pomięte kartki papieru. – To pozwoli konstablom wyśledzić, gdzie zostaną wydane. – Znaczone! – powtórzyła Marasi. – Czyli wiedziałeś, że zostaniemy obrabowani! – Co takiego? Oczywiście, że nie. – Ale... – Wax zawsze nosi kilka znaczonych banknotów – powiedział Wayne. Zmrużył oczy, kiedy się zorientował, co robi przywódca. – Tak na wszelki wypadek. – Och. To... bardzo niezwykłe. – Wax cierpi na swoją własną odmianę paranoi, panienko – wyjaśnił Wayne. – Czy ten gość robi to, co mi się wydaje? – Tak – odparł Waxillium. – Co? – spytała Marasi. – Porównuje twarze z rysunkami, które ma – stwierdził Waxillium. – Szuka odpowiedniej osoby, by wziąć ją jako zakładniczkę. Popatrz, jak spaceruje między stolikami i przypatruje się każdej kobiecie. Inni też to robią.

Umilkli, kiedy przywódca ich mijał. Towarzyszył mu dość przystojny, lecz skrzywiony mężczyzna. – Mówię ci – powiedział tamten – chłopcy się robią nerwowi. Nie możesz im dawać tego wszystkiego i nie pozwalać, żeby choć raz strzelili do tych przeklętników. Zamaskowany przywódca milczał, przez chwilę przyglądając się wszystkim przy stoliku Waxa. Zawahał się, po czym ruszył dalej. – Musisz w końcu wypuścić chłopaków, prędzej czy później, szefie – powiedział drugi mężczyzna, jego głos brzmiał coraz ciszej. – Sądzę... – Wkrótce znaleźli się tak daleko, że Waxillium nie słyszał ich słów. Niedaleko Peterus – były konstabl – podniósł się i usiadł na krześle. Zona przyciskała serwetkę do jego zakrwawionej twarzy. Tak jest najlepiej, powiedział sobie stanowczo Waxillium. Widziałem ich twarze. Będę mógł ich wyśledzić, kiedy zaczną wydawać moje pieniądze. Odnajdę ich i będę walczyć na swoich warunkach. Ja... Nie zrobi tego. Pozwoli konstablom wykonać swoją robotę, prawda? Czyż nie to sobie cały czas powtarzał? Nagłe zamieszanie po drugiej stronie sali przyciągnęło jego uwagę. Kiku bandytów prowadziło parę przerażonych kobiet. Jedną z nich była Steris. Najwyraźniej w końcu wpadli na pomysł, by sprawdzić damską toaletę. Inni już prawie skończyli zbierać biżuterię. Było ich tak wielu, że nie zajęło im to zbyt długo, nawet biorąc pod uwagę zgromadzony tłum. – Dobra! – zawołał szef. – Bierzcie zakładniczkę. Za głośno, pomyślał Waxillium. – Kogo mamy wziąć? – spytał jeden z bandytów. Robią z tego przedstawienie. – Nieważne – stwierdził szef. Chce, żebyśmy myśleli, że wybór jest przypadkowy. – Każda może być – mówił dalej przywódca. – Powiedzmy... ta. – Wskazał na Steris. Steris. Jedna z wcześniej porwanych była jej kuzynką. Oczywiście.

Pochodziła z tego samego rodu. Waxillium czuł, że powieka drży mu coraz bardziej. – Właściwie – dodał przywódca – tym razem weźmiemy dwie. – Posłał potomka kolossów z powrotem między stoły. – Nie śledźcie nas, a nikomu nie stanie się krzywda. Pamiętajcie, kilka klejnotów nie jest warte waszego życia. Uwolnimy zakładniczki, kiedy się upewnimy, że nikt nas nie goni. Kłamstwa, pomyślał Waxillium. Czego od nich chcecie? Dlaczego jesteście... Mężczyzna z krwią kolossów, który ukradł kapelusz Wayne’a, podszedł do stolika Waxa i chwycił Marasi za ramię. – Ty się nadasz – powiedział. – Obawiam się, że wybierasz się z nami na przejażdżkę, śliczna. Podskoczyła, kiedy jej dotknął, upuszczając notes. – Zaraz – odezwał się inny bandyta. – Co to takiego? – Podniósł notes i obejrzał go. – W środku są tylko słowa, Tarson. – Idiota – stwierdził potomek kolossów, Tarson. – Nie umiesz czytać, co? – Wyciągnął szyję. – Zaraz, zaraz. To opis mojej osoby, nie? – Ja... – zaczęła Marasi. – Ja chciałam pamiętać, żeby zapisać w pamiętniku, rozumiecie... – Z pewnością – stwierdził Tarson, po czym wsunął notes do kieszeni. Wyciągnął pistolet i wycelował w jej głowę. Marasi pobladła. Waxillium podniósł się, w jego żołądku płonęła stal. Drugi bandyta natychmiast wycelował pistolet w jego głowę. – Twojej damie nic się z nami nie stanie, staruszku – powiedział Tarson z uśmiechem na szarych wargach. – Wstawaj. – Zmusił Marasi do wstania i popchnął ją przed sobą w stronę północnego wyjścia. Waxillium wpatrywał się w lufę pistoletu drugiego bandyty. Wykorzystując Odpychanie, mógł sprawić, by ten pistolet uderzył właściciela w twarz, może nawet złamał mu nos. Bandyta miał taką minę, jakby chciał nacisnąć spust. Wydawał się wręcz tego spragniony.

Podekscytowany dreszczykiem napadu. Waxillium już wcześniej widywał takich ludzi. Byli niebezpieczni. Przestępca zawahał się, po czym spojrzał na towarzyszy i w końcu ruszył biegiem w stronę wyjścia. Inny popychał Steris do drzwi. – Wax! – syknął Wayne. Jak człowiek mógł spokojnie patrzeć na coś takiego? Poczucie sprawiedliwości kazało Waxilliumowi coś zrobić. Walczyć. – Wax – powiedział cicho Wayne. – Pomyłki się zdarzają. Z Lessie to nie była twoja wina. – Ja... Wayne chwycił laski pojedynkowe. – Cóż, ja mam zamiar coś zrobić. – To nie jest tego warte, ktoś może zginąć, Wayne – sprzeciwił się Waxillium, otrząsając się z odrętwienia. – Tu nie chodzi tylko o mnie. To prawda, Wayne. My... – Jak śmiecie! – ryknął lord Peterus, były konstabl. Mężczyzna zdjął bandaż z głowy i podniósł się z trudem. – Tchórze! Zostanę waszym zakładnikiem, jeśli go potrzebujecie. Bandyci go ignorowali, większość biegła w stronę wyjść z sali, machała bronią i napawała się widokiem przerażonych gości. – Tchórze! – ryknął Peterus. – Jesteście psami, każdy z was. Zostaniecie powieszeni, doprowadzę do tego, obiecuję! Weźcie mnie zamiast jednej z tych dziewcząt albo tak się stanie. Przysięgam na samego Ocalałego! Zataczał się za wycofującym się przywódcą, mijając panów, damy i bogaczy – z których większość kryła się pod stołami. Oto jedyny mężczyzna na tej sali, mający choć trochę odwagi, pomyślał Waxillium, którego nagle przepełnił wstyd. Poza Wayne’em. Steris znalazła się już w drzwiach. Marasi i trzymający ją bandyta doganiali przywódcę. Nie mogę na to pozwolić. Ja...

– TCHÓRZ! Zamaskowany przywódca bandytów nagle odwrócił się na pięcie, wyciągnął rękę i rozległ się huk strzału, odbijający się echem od ścian wielkiej sali. Wszystko minęło w jednym uderzeniu serca. Starzejący się Peterus upadł. Nad pistoletem przywódcy unosił się dym. – Och... – powiedział cicho Wayne. – Właśnie popełniłeś poważny błąd, stary. Bardzo poważny błąd. Przywódca odwrócił się od ciała i schował broń do kabury. – Świetnie! – wykrzyknął, idąc w stronę drzwi. – Możecie się zabawić, chłopaki. Wypalcie to szybko z krwi i spotkajmy się na zewnątrz... Wszystko zamarło. Ludzie znieruchomieli. Unoszący się dym wisiał bez ruchu. Głosy umilkły. Jęki ucichły. W kręgu otaczającym stolik Waxilliuma powietrze leciutko drżało. Wayne wstał, uniósł laski pojedynkowe i rozejrzał się wokół. Waxillium wiedział, że umiejscawia wszystkich bandytów. Ocenia odległości, przygotowuje się. – Kiedy zdejmę bańkę – powiedział Wayne – to miejsce wybuchnie jak skład amunicji w wulkanie. Waxillium spokojnie sięgnął pod surdut i wyciągnął ukryty pod pachą pistolet. Położył go na stole. Drżenie powieki ustąpiło. – I jak? – spytał Wayne. – To koszmarna metafora. Jak skład amunicji mógłby się znaleźć w wulkanie? – Nie wiem. Słuchaj, masz zamiar walczyć czy nie? – Próbowałem czekać – odparł Waxillium. – Dałem im szansę, by odeszli. Chciałem z tego zrezygnować. – I dobrze ci to szło, Wax. – Wayne się skrzywił. – Aż za dobrze. Waxillium położył dłoń na pistolecie. Następnie uniósł go na wysokość głowy. – Niech więc tak się stanie. Drugą ręką wysypał zawartość całej sakiewki z opiłkami do wina i wypił je. Wayne uśmiechnął się. – A tak na marginesie, jesteś mi winien pintę za okłamanie mnie. – Okłamanie?

– Powiedziałeś, że nie przyniosłeś pistoletu. – Bo nie przyniosłem pistoletu – odparł Waxillium, sięgnął za plecy І wyciągnął drugi pistolet, po czym uniósł go po drugiej stronie głowy. – Przecież mnie znasz, Wayne. Nigdy nie zabieram tylko jednego. Ile stopu masz? – Zbyt mało jak na mój gust. Ten towar jest tu koszmarnie drogi. Mam go jeszcze może na pięć minut dodatkowego czasu. Za to metalmyśli mam prawie pełne. Po twoim wyjeździe dwa tygodnie leżałem w łóżku złożony chorobą. Waxillium odetchnął głęboko. Zimno w jego wnętrznościach ustąpiło i stało się płomieniem, gdy spalił stal, która wskazywała na każde źródło metalu na sali. Gdyby znów znieruchomiał... Nie zrobię tego, powiedział sobie. Nie mogę. – Ja zgarnę dziewczyny. Ty trzymaj bandytów po południowej stronie z dala ode mnie. Naszym priorytetem jest utrzymanie osób postronnych przy życiu. – Świetnie. – Trzydziestu pięciu uzbrojonych złych gości, Wayne. W sali pełnej niewinnych ludzi. Będzie ciężko. Skup się. Na początku spróbuję zrobić nam trochę miejsca. Możesz się załapać na przejażdżkę, jeśli chcesz. – Doskonale jak Zachowanie – stwierdził Wayne, odwracając się plecami do Waxilliuma. – Chcesz wiedzieć, dlaczego tak naprawdę cię odnalazłem? – Dlaczego? – Myślałem o tym, jaki jesteś szczęśliwy, leżąc w wygodnym łóżku, odpoczywając i odprężając się, a resztę życia spędzasz, popijając herbatkę i czytając gazety, gdy ludzie przynoszą ci jedzenie, a służące masują stopy, i inne takie. – I? – I po prostu nie mogłem pozwolić, żeby spotkał cię taki los. – Wayne zadrżał. – Jestem za dobrym przyjacielem, żeby pozwolić kumplowi umrzeć w tak straszliwej sytuacji. – Wygodnej? – Nie. Nudnej. – Wayne znów zadrżał.

Waxillium uśmiechnął się i uniósł kciuki do kurków pistoletów, odbezpieczając je. Kiedy był młody i ruszył do Dziczy, w końcu trafił tam, gdzie powinien. Cóż, może znów tak się stało. – Ruszaj! – zawołał, opuszczając broń. ROZDZIAŁ 6 Wayne zdjął bańkę prędkości. Pierwszy krok, pomyślał Waxillium, celując, to przyciągnąć ich uwagę. Zaczął delikatnie Odpychać wokół siebie, tworząc stalową bańkę, by zmieniała tor lotu pocisków. Nie mogła całkiem go ochronić, ale w tym pomagała. Chyba żeby zaczęli strzelać pociskami z aluminium. Lepiej być ostrożnym. I lepiej być tym pierwszym, który strzeli. Bandyci opuszczali broń. Widział w ich oczach żądzę zniszczenia. Byli uzbrojeni po zęby, ale dotychczas podczas napadów żaden z nich nie strzelił ani razu. Raczej nie mieli zamiaru zabić wielu ludzi, większość pewnie chciała jedynie trochę sobie postrzelać, jednak w każdej chwili mogło się to zmienić. Gdyby Znikacze nie zostali powstrzymani, mogliby zostawić po sobie nie tylko powybijane okna i połamane stoły. Waxillium szybko wybrał bandytę ze śrutówką i zabił go strzałem w głowę. Te śrutówki były dla niego najmniej niebezpieczne, za to dla kulących się gości mogły okazać się zabójcze. Jego strzały zagrzmiały w potężnej sali i goście zaczęli wrzeszczeć. Niektórzy wykorzystali tę okazję, by rozbiec się po kątach sali. Większość schowała się pod stołami. W zamieszaniu bandyci założyli, że to ich towarzysze strzelają, i z początku nie zauważyli Waxilliuma. Powalił kolejnego mężczyznę strzałem w ramię. Najrozsądniej byłoby ukryć się za stołem i dalej strzelać. Bandyci straciliby wówczas cenne chwile na odkrycie, kto atakuje ich w tak dużej i zatłoczonej sali. Niestety, mężczyźni za jego plecami otworzyli ogień, wydając podekscytowane okrzyki. Nie zauważyli, co robił, choć bandyci przed nim, po drugiej stronie sali zobaczyli, że ich towarzysze padają, i zaczęli szukać osłony. Za chwilę salę miały wypełnić deszcz ołowiu i chmura dymu. Odetchnąwszy głęboko, Waxillium rozjarzył stal i sięgnął do metalmyśli. Napełnianie jej czyniło go lżejszym, ale sięganie sprawiało, że stawał się cięższy – o wiele cięższy. Stokrotnie zwiększył swoją wagę. Domyślał się, że wytrzymałość jego ciała wzrastała proporcjonalnie, gdyż jego własny ciężar go nie zmiażdżył. Uniósł pistolety nad głowę, żeby znalazły się poza zasięgiem, po czym Odepchnął na zewnątrz po okręgu. Zaczął ostrożnie, stopniowo zwiększając siłę. Kiedy ktoś Odpychał, stawiał swoją wagę

przeciwko wadze przedmiotu – w tym wypadku metalowych śrub i gwoździ w stołach i krzesłach, które zaczęły się od niego odsuwać. Stał się epicentrum rozrastającego się kręgu mocy. Stoły się przewracały, krzesła szorowały po podłodze, a ludzie wrzeszczeli z zaskoczeniem. Niektórzy zostali pochwyceni i Odepchnięci od niego. Miał nadzieję, że nie tak mocno, by stała im się krzywda, ale lepiej dorobić się kilku sińców niż pozostać na środku sali w trakcie tego, co miało się zaraz wydarzyć. Kątem oka zobaczył, jak Wayne – który kierował się ostrożnie na tył sali – wskakuje na przewrócony stół, trzyma się jego brzegu i z uśmiechem jedzie na nim w stronę bandytów. Waxillium zmniejszył Odpychanie. Stał samotnie pośrodku dużej pustej przestrzeni sali jadalnej, otoczony plamami rozlanego wina, jedzeniem i przewróconymi naczyniami. Wtedy zaczęła się strzelanina, bandyci przed nim wypuścili salwę. Przeciwstawił się temu atakowi kolejnym mocnym Odpychaniem. Kule zatrzymały się w powietrzu, odrzucone przez falę. Biorąc pod uwagę prędkość pocisków, mógł je powstrzymać tylko wtedy, kiedy się ich spodziewał. Pozwolił, żeby kule poleciały w stronę tych, którzy je wystrzelili, ale nie Odpychał zbyt mocno, żeby nie trafić niewinnego gościa przyjęcia. To jednak wystarczyło, żeby bandyci zaczęli się cofać i wrzeszczeć, że na sali jest Monetostrzelny. Znalazł się teraz w prawdziwym niebezpieczeństwie. W mgnieniu oka Wax przestał sięgać do metalmyśli i zaczął ją napełniać, czyniąc się o wiele lżejszym. Skierował broń w dół i wystrzelił kulę w podłogę za plecami, po czym Odepchnął się od niej, unosząc się w powietrze. W uszach gwizdało mi powietrze, gdy rzucił się ponad stworzoną przez samego siebie barykadą z mebli, za którą wciąż kulili się niektórzy goście. Na szczęście, wielu zrozumiało, że kąty sali będą o wiele bezpieczniejsze, i czołgali się w tamtą stronę. Wax opadł między bandytów, którzy zaczęli się naradzać za stertą stołów i krzeseł. Zaklęli, kiedy rozłożył szeroko ręce, kierując pistolety w przeciwne strony, i zaczął strzelać. Obrócił się, zabijając czterech mężczyzn szybkimi strzałami. Inni zaczęli strzelać do niego, ale nie wycelowali dobrze i ich pociski zostały przechwycone przez stalową bańkę. – Aluminiowe pociski! – wrzeszczał jeden z bandytów. – Wyjmijcie przeklęte aluminium! Wax obrócił się na pięcie i dwa razy strzelił w pierś tego mężczyzny. Następnie odskoczył w bok i przetoczył się do stołu, który znajdował się poza zasięgiem jego pierwotnego Odpychania. Szybkie Odepchnięcie gwoździ wystarczyło, by mebel się przewrócił, osłaniając go, kiedy bandyci otworzyli

ogień. Zauważył błękitne linie niektórych pocisków – poruszających się zbyt szybko, by Odepchnął je z toru lotu. Inni bandyci przeładowywali broń. Miał szczęście – przekleństwa przywódców bandy świadczyły, że ich ludzie mieli mieć w magazynkach aluminiowe kule, przynajmniej w niektórych komorach. Jednakże strzelanie aluminium było jak strzelanie złotem i wyglądało na to, że niektórzy z bandytów trzymali specjalne pociski w kieszeniach, nie ładowali nimi broni, wtedy bowiem mogliby wystrzelić je przez przypadek. Z boku jego stołu pojawił się jeden z bandytów i wycelował do niego z pistoletu. Waxillium zareagował odruchowo, Odepchnął broń w twarz mężczyzny, a następnie zabił go strzałem w pierś. Pusty, pomyślał, licząc kule, które wystrzelił. W drugim pistolecie pozostały jeszcze dwie. Aby wykorzystać je jak najlepiej, wyjrzał szybko poza krawędź swojego schronienia i zapamiętał pozycję dwóch bandytów, którzy przeładowywali broń za przewróconymi stołami. Szybko wycelował, zwiększył ciężar, po czym wystrzelił i z całej siły Odepchnął kulę wylatującą z lufy. Pocisk przeszył z trzaskiem powietrze, wbił się w stół i przeszedł na drugą stronę, trafiając ukrytego za nim bandytę. Waxillium powtórzył całą procedurę, zabijając drugiego napastnika, którego wyraźnie zaskoczyło, że zwykła kula z pistoletu przebija gruby dębowy stół. Wtedy Waxillium przeskoczył przez stół i znalazł się po drugiej stronie w chwili, kiedy mężczyźni za nim ominęli rannych i zaczęli strzelać do niego. O jego schronienie uderzyły kule, ale wytrzymało. Tym razem do żadnej nie prowadziła błękitna linia. Aluminium. Odetchnął głęboko, rzucił pistolety i wyjął terringula 27, którego nosił przypiętego do łydki. Nie była to broń o dużym kalibrze, ale długa lufa zwiększała jej celność. Spojrzał w stronę Wayne’a i naliczył czterech powalonych Znikaczy. Jego przyjaciel radośnie zeskoczył ze stołu w stronę mężczyzny ze śrutówką. Rozmyli się, kiedy Wayne stworzył bańkę prędkości. W jednej chwili znalazł się w innym miejscu; kule przecinały miejsce, które właśnie opuścił, on sam już krył się za przewróconym stołem, a bandyta ze śrutówką leżał na ziemi. Ulubioną taktyką Wayne’a było zbliżenie się do przeciwników, złapanie jednej osoby w bańce prędkości i walka jeden na jednego. Wayne nie mógł przesunąć bańki prędkości, ale mógł się poruszać w jej wnętrzu. Dlatego, kiedy

zdejmował bańkę po zakończeniu walki z wybranym przeciwnikiem, stał w innym miejscu, niż się go spodziewano. Wrogom bardzo trudno było go trafić. Niestety, podczas długiej walki w końcu się orientowali i powstrzymywali ogień do tej krótkiej chwili, gdy Wayne właśnie zdejmował bańkę. Dręczyła go świadomość, że jego przyjaciel walczył samotnie, otoczony bańką przyśpieszonego czasu. Gdyby Wayne wpadł w tarapaty, Waxillium nie mógł mu pomóc. Wayne mógł zostać postrzelony i zacząć wykrwawiać się na śmierć jeszcze przed zniknięciem bańki. Cóż, Waxillium miał własne problemy. Jego ochronna bańka nie działała na aluminiowe pociski, więc z niej zrezygnował. Kolejne kule uderzały w jego stół i podłogę dookoła, strzały odbijały się echem od ścian wielkiej sali. Na szczęście, wciąż widział błękitne linie wskazujące na zwyczajną stal broni bandytów, w tym grupy mężczyzn, którzy próbowali zajść go z boku. Nie mam czasu, żeby się nimi zająć, pomyślał. Przywódca bandytów przekazał Steris jednemu ze swoich ludzi, ale sam zatrzymał się przy drzwiach. Nie wydawał się zaskoczony oporem. Coś w sposobie, w jaki tam stał, władczy i panujący nad sytuacją... Coś w sposobie, w jaki jego oczy – jedyny widoczny element jego zamaskowanej twarzy – odnalazły Waxa i wpatrzyły się w niego... Coś w tym głosie... Miles? Wszystko nagle wskoczyło na swoje miejsce. Krzyki. Krzyki Marasi. Wax odwrócił się od przywódcy bandytów, czując nieznajomą falę paniki. Steris go potrzebowała, ale Marasi również, i ona była bliżej. Potomek kolossów imieniem Tarson ją miał, otoczył jej szyję ramieniem i ciągnął ją w stronę drzwi, przeklinając. Jego dwaj towarzysze rozglądali się niespokojnie, jakby oczekiwali, że w każdej chwili do środka wpadną konstable. Marasi zwisła bezwładnie. Tarson wrzeszczał i wcisnął lufę rewolweru do jej ucha, ale ona zacisnęła powieki i nie reagowała. Wiedziała, że nie jest zwykłą zakładniczką – potrzebowali jej z jakiegoś powodu i dlatego nie mogli jej zastrzelić. Mądra dziewczyna, pomyślał Waxillium. To nie mogło być łatwe, słyszeć, jak Znikacz wrzeszczy, że ją zastrzeli, czuć lufę na skroni. W pobliżu kryło się kilku gości, elegancko ubrana kobieta i jej mąż przyciskali dłonie do uszu i jęczeli. Strzały były głośne i chaotyczne, choć on właściwie nie zauważał tych rzeczy. Ale i tak powinien był włożyć zatyczki do uszu. Cóż, na to już za późno. Waxillium skoczył w bok i dwa razy strzelił w podłogę, żeby zmusić tych, którzy próbowali obejść go z boku, do szukania kryjówki.

Wykorzystywał kule zaprojektowane tak, żeby utknęły w drewnie, co zapewniało mu dobrą kotwicę, jeśli jej potrzebował. Sprawiało to, że były nieco zbyt sztywne, by strzelać nimi w ciało, ale nigdy mu to nie przeszkadzało. Skulony, rzucił się do przodu i wskoczył na dużą tacę. Przycisnął jedną stopę do jej brzegu i Odepchnął się od pocisków za plecami. Manewr ten sprawił, że zaczął się ślizgać po wyfroterowanej drewnianej podłodze. Wyrwał się spomiędzy stołów na otwartą przestrzeń tuż przed schodami prowadzącymi do wyjścia z sali, po czym wykopał spod siebie tacę i zwiększył swój ciężar, uderzył w ziemię i się zatrzymał. Taca uniosła się w powietrze przed nim i zaskoczeni bandyci zaczęli strzelać. Metal uderzył o metal, gdy niektóre z pocisków trafiły w tacę, a Waxillium w odpowiedzi powalił mężczyzn po obu stronach Tarsona. Rozjarzył stal i Odepchnął broń bandyty, by odsunąć ją od Marasi. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że do rewolweru mężczyzny nie prowadzi niebieska linia. Tarson wyszczerzył się, na głowie wciąż miał kapelusz Wayne’a, i obrócił się, nadal trzymając Marasi za szyję i przyciskając lufę do jej głowy. Żadnych niebieskich linii. Na Rdzę i Zniszczenie... cały rewolwer z aluminium? Waxillium i Tarson znieruchomieli. Bandyci z tyłu nie zauważyli ucieczki Waxilliuma na tacy i wciąż otaczali miejsce, w którym wcześniej się ukrywał. Przywódca wciąż stał w wejściu, spoglądając na Waxilliuma. Musiał się mylić co do jego tożsamości. Ludzie mogli wyglądać podobnie, brzmieć podobnie. To nic nie znaczyło. Marasi jęknęła. A Waxillium odkrył, że nie może się poruszyć, nie może unieść broni do strzału. W głowie wciąż widział strzał, którym chciał uratować Lessie. Mogę strzelić w taki sposób, pomyślał ze złością. Robiłem to dziesiątki razy. I tylko raz nie trafił. Nie mógł się ruszyć, nie mógł myśleć. Wciąż widział jej śmierć, raz za razem. Krew w powietrzu, uśmiechnięta twarz. Tarson najwyraźniej uświadomił sobie, że Waxillium nie strzeli. Dlatego odsunął lufę od głowy Marasi i wycelował w Waxilliuma. Marasi zesztywniała. Ścisnęła nogi i od dołu uderzyła głową w brodę Znikacza. Pocisk Tarsona poleciał w zupełnie inną stronę, a sam mężczyzna zatoczył się do tyłu, trzymając się za usta. Choć umysł Waxilliuma wypełniało przerażenie, zadziałały stare instynkty. To był łatwy strzał, Marasi znajdowała się w większości poza zasięgiem. Nie myśląc więcej, Waxillium strzelił do

Tarsona. Nie mógł się zmusić do strzału w pierś, gdyż w pobliżu znajdowała się Marasi, więc musiało mu wystarczyć trafienie w ramię. Marasi w przerażeniu uniosła dłoń do ust, patrząc na jego upadek. – Tam jest! Głosy z tyłu, trzej bandyci, z którymi walczył między stołami. Aluminiowa kula gwizdnęła obok Waxilliuma. – Trzymaj się – powiedział Waxillium do Marasi, skoczył naprzód i objął ją w pasie. Uniósł broń i wystrzelił ostatnią kulę w stronę drzwi, trafiając zamaskowanego przywódcę Znikaczy w głowę. Mężczyzna upadł. To tyle, jeśli chodzi o moją teorię, pomyślał Waxillium. Miles nie padłby ofiarą zwykłej kuli. Był Podwójnym wyjątkowo niebezpiecznego rodzaju. Tarson przetaczał się, trzymając się za ramię i jęcząc. Nie ma czasu. Brak pocisków. Waxillium upuścił broń i Odepchnął się od niej, mocno trzymając Marasi. Odpychanie rzuciło ich oboje w powietrze – deszcz kul przeszył miejsce, w którym się przed chwilą znajdowali. Niestety, żadna nie trafiła Tarsona, który zwijał się z bólu na podłodze. Marasi krzyknęła, trzymając się go mocno, kiedy lecieli w stronę rozjarzonych żyrandoli. Waxillium Odepchnął się od jednego z nich, wprawiając go w kołysanie. To Odpychanie rzuciło ich dwójkę w stronę pobliskiego balkonu, który zajmowała grupa przerażonych muzyków. Waxillium wylądował ciężko na balkonie – z powodu Marasi miał problemy ze złapaniem równowagi i brakowało mu czasu, żeby dobrze wycelować Odpychanie. Przetoczyli się w plątaninie czerwonej i białej tkaniny. Kiedy się zatrzymali, Marasi wciąż się do niego tuliła, trzęsąc się i z trudem łapiąc oddech. Usiadł, a ona wciąż się do niego tuliła. Przez chwilę ją obejmował. – Dziękuję – wyszeptała. – Dziękuję. – Nie ma za co – odparł. – To było bardzo odważne z twojej strony, tak powstrzymać tego bandytę. – Siedem na dziesięć porwań można udaremnić przez odpowiedni opór ze strony ofiary – powiedziała, a słowa wypływały jak potok z jej ust. Znów zacisnęła powieki, wciąż mocno go trzymając. – Przepraszam.

To było bardzo, ale to bardzo niepokojące. – Ja... – Znieruchomiał. – Co takiego? – spytała, otwierając oczy. Waxillium nie odpowiedział. Przetoczył się na bok, wysuwając się z jej objęć, gdyż zauważył niebieskie linie poruszające się po lewej. Ktoś wchodził po schodach na balkon. Waxillium podniósł się obok dużej harfy, kiedy drzwi prowadzące na balkon otworzyły się gwałtownie, ukazując dwóch Znikaczy – jednego uzbrojonego w strzelbę, drugiego w dwa pistolety. Mężczyzna sięgnął do metalmyśli, by zwiększyć swój ciężar, po czym rozpaczliwie rozjarzył stal i Odepchnął metalowe okucia, gwoździe i struny harfy. Instrument uderzył w otwór, miażdżąc drewnianą futrynę i przyciskając mężczyzn do ściany. Przewrócili się na schody pod zniszczonym instrumentem. Waxillium pośpiesznie sprawdził ich stan. Stwierdzając, że w najbliższym czasie nie będą niebezpieczni, chwycił pistolet i wrócił na balkon, żeby ocenić sytuację poniżej. Meble, które Odepchnął, tworzyły dziwną, idealnie okrągłą pustą przestrzeń pośrodku sali balowej. Goście w coraz większej liczbie uciekali do kuchni. Szukał Wayne’a, ale widział jedynie połamane ciała bandytów w miejscu, gdzie wcześniej przebywał jego przyjaciel. – Steris? – spytała Marasi, podczołgując się do niego. – Zaraz po nią pójdę – odparł Waxillium. – Wyciągnęli ją nа. zewnątrz, ale nie będą mieli czasu... – Umilkł, kiedy zobaczył zamglenie w pobliżu przeciwległego wejścia. Zniknęło i nagle Wayne leżał na ziemi, a wokół niego zbierała się krew. Nad nim stał bandyta, z zadowoloną miną i trzymający dymiący pistolet. A niech to! – pomyślał Waxillium, czując atak strachu. Jeśli Wayne został trafiony w głowę... Steris czy Wayne? Ona będzie bezpieczna, pomyślał. Zabrali ją nie bez powodu; potrzebują jej. – O nie! – wykrzyknęła Marasi, wskazując na Wayne’a. – Lordzie Ladrianie, czy to... – Nic mu nie będzie, jeśli do niego dotrę – odparł Waxillium, pośpiesznie wciskając pistolet w ręce Marasi. – Czy umiesz się tym posługiwać?

– Ja... – Zacznij strzelać, jeśli coś ci będzie groziło. Ja wrócę. Wskoczył na balustradę balkonu. Jego drogę blokowały żyrandole – nie mógł skoczyć do Wayne’a. Musiałby zeskoczyć na dół, później znów w górę, i... Nie ma czasu. Wayne umiera. Idź! Waxillium rzucił się z balkonu. Kiedy jego stopy oderwały się od barierki, sięgnął do metalmyśli i zaczerpnął tyle ciężaru, ile tylko się dało. Nie rzuciło go to na ziemię – przedmiot spada zawsze z taką samą prędkością, niezależnie od ciężaru, liczy się jedynie opór powietrza. Waxillium Odepchnął z całej siły żyrandole. Rozerwały się w całym szeregu, metal w ich wnętrzu powyginał się, kryształ poleciał na boki. Dzięki temu Waxillium zyskał mnóstwo przestrzeni w górnej części sali, by łukiem skoczyć w stronę Wayne’a. Błyskawicznie przestał czerpać z metalmyśli i zaczął ją napełniać, zmniejszając swój ciężar niemal do zera. Odepchnął się od połamanej harfy za plecami, a jednoczesne Odpychanie od gwoździ podłogi pozwoliło mu zachować wysokość. W efekcie przeleciał nad salą pełnym wdzięku łukiem, przez przestrzeń, którą wcześniej zajmowały duże żyrandole. Migoczące mniejsze żyrandole nadal świeciły po jego bokach, poniżej spadał deszcz kryształu, a każdy jego kawałek rozpraszał światło na wszystkie kolory tęczy. Poły jego marynarki łopotały, kiedy, spadając, opuścił rewolwer i wycelował go w bandytę stojącego nad Wayne’em. Waxillium opróżnił sześć komór. Nie mógł ryzykować. Broń była śliska w jego dłoniach, kiedy uderzył w ziemię, Odpychając się od gwoździ podłogi, żeby nie połamać nóg. Napastnik, do którego strzelił, siedział oparty o ścianę, martwy. Kiedy Waxillium dotarł do Wayne’a, wokół nich pojawiła się bańka prędkości. Waxillium odetchnął z ulgą, widząc, że Wayne się poruszył, po czym ukląkł, żeby odwrócić przyjaciela. Jego koszula była przesiąknięta krwią, a w brzuchu było widać otwór wlotowy pocisku. Na oczach Waxilliuma rana zaczęła się powoli zasklepiać, leczyć. – A niech to – jęknął Wayne. – Rany brzucha bolą. Wayne nie mógł podtrzymywać bańki, dopóki bandyta żył – to by świadczyło, że nie umarł. Wyjęci spod prawa i stróże prawa znali metalicznych – gdyby bańka pozostała na miejscu, bandyta szybko strzeliłby Wayne’owi w głowę, słusznie domyślając się, że ten jest Podwójnym.

Dlatego Wayne został zmuszony do zdjęcia bańki i udawania trupa. Na szczęście, przeciwnik nie odwrócił go, żeby sprawdzić jego stan, i nie zobaczył gojącej się rany. W oczach mężczyzny była prawdziwa wdzięczność, kiedy usiadł i westchnął z ulgą. Wayne był Krwiotwórcą, typem Feruchemika, który mógł magazynować zdrowie tak, jak Waxillium ciężar. Jeśli Wayne spędził jakiś czas słaby i chorowity – jego ciało leczyło się wtedy o wiele wolniej niż normalnie – mógł zmagazynować zdrowie i zdolność zdrowienia w metalmyśli. Później, kiedy do niej sięgał, zdrowiał o wiele szybciej. – Ile ci zostało w metalmyśli? – spytał Waxillium. – To była druga kula tego wieczoru – odparł Wayne. – Mogę wyleczyć może jeszcze jedną. Waxillium pomógł Wayne’owi wstać. – Musiałem spędzić dobre trzy tygodnie w łóżku, żeby tyle zgromadzić. Mam nadzieję, że ta twoja dziewczyna jest tego warta. – Moja dziewczyna? – Daj spokój, stary. Nie myśl, że nie widziałem, jak na nią patrzysz przy obiedzie. Zawsze lubiłeś te bystre. – Wyszczerzył się. – Wayne. Od śmierci Lessie nie minął nawet rok. – W końcu będziesz musiał ruszyć dalej. – Dla mnie ta rozmowa jest skończona – stwierdził Waxillium i rozejrzał się. Wszędzie leżeli Znikacze z kośćmi połamanymi laskami pojedynkowymi Wayne’a. Waxillium zauważył kilku żywych kryjących się za stołami, jakby jeszcze nie zauważyli, że Wayne nie nosi broni palnej. – Zostało pięciu? – spytał Waxillium. – Sześciu – odpowiedział Wayne, podnosząc swoje laski pojedynkowe i zataczając nimi krąg. – Tam w cieniach jest jeszcze jeden. Załatwiłem siedmiu. A ty? – Chyba szesnastu – odparł z roztargnieniem Waxillium. – Nie liczyłem zbyt dokładnie. – Szesnastu? A niech cię, Wax. Miałem nadzieję, że trochę zardzewiałeś, myślałem, że tym razem może uda mi się ciebie dogonić. Waxillium uśmiechnął się. – To nie konkurs. – Zawahał się. – Nawet jeśli ja wygrywam. Paru ludzi wyszło ze Steris. Ja postrzeliłem gościa, który zabrał twój kapelusz, ale przeżył. Pewnie już go nie ma.

– Nie zabrałeś mojego kapelusza? – spytał Wayne i wydawał się przy tym wręcz obrażony. – Byłem nieco zbyt zajęty jako cel strzałów. – Zajęty? Stary. Bycie celem strzałów nie wymaga żadnego wysiłku. Chyba znajdujesz sobie usprawiedliwienia, a po prostu jesteś zazdrosny o mój szczęśliwy kapelusz. – Zgadza się w zupełności – odparł Waxillium, sięgając do kieszeni. – Ile czasu ci zostało? – Niewiele. Stop bizmutowy prawie mi się kończył. Może dwadzieścia sekund. Waxillium odetchnął głęboko. – Ruszam na tych trzech po lewej. Ty idziesz w prawo. Przygotuj się do skoku. – Jasne. – Ruszaj! Wayne pobiegł do przodu i skoczył na stół przed nimi. Zdjął bańkę prędkości w chwili, kiedy rzucił się do skoku, Waxillium zaś przygotował się, zwiększając swój ciężar, a później Odepchnął metalmyśli Wayne’a, popychając mężczyznę wysokim łukiem w stronę bandytów. W chwili, gdy jego towarzysz wzniósł się w powietrze, Waxillium przestał sięgać do metalmyśli i zaczął ją napełniać, Odepchnął się od gwoździ i wzniósł się w powietrze pod nieco innym kątem. Wayne jako pierwszy spadł na ziemię, prawdopodobnie uderzył w nią tak mocno, że musiał się wyleczyć, kiedy przetaczał się między parą ukrywających się bandytów. Poderwał się na równe nogi i uderzył laską pojedynkową w ramię pierwszego napastnika, po czym obrócił się i wbił laskę w szyję drugiego. Waxillium rzucił w locie pistolet i Odepchnął go mocno w twarz zaskoczonego bandyty. Wylądował i rzucił pustą łuskę, którą dostał wcześniej od Wayne’a – tę, w której była ukryta wiadomość – w drugiego. Odpychając ją, zmienił łuskę w improwizowany pocisk, wbił ją w czoło mężczyzny i przebił mu czaszkę. Odpychał tak mocno, że sam poleciał w bok. Uderzył ramieniem w pierś mężczyzny, w którego wcześniej rzucił pistoletem. Tamten zatoczył się do tyłu, a wtedy Waxillium uderzył ramieniem – i metalmyślą – w głowę mężczyzny, przewracając go. Jeszcze jeden, pomyślał. Z tyłu po prawej. To mogło być trudne. Waxillium kopnął pistolet, który wcześniej upuścił, zamierzając Odepchnąć go w stronę ostatniego z

bandytów. Rozległ się strzał. Waxillium zamarł, czekając na ból przeszywającej go kuli. Nic się nie stało. Kiedy się odwrócił, ujrzał ostatniego z bandytów leżącego na stole i krwawiącego. Broń wysunęła się z jego bezwładnych palców. Co, na blizny Ocalałego...? Podniósł wzrok. Marasi klęczała na balkonie, na którym ją zostawił. Przyniosła sobie strzelbę bandyty, którego Waxillium zmiażdżył, i najwyraźniej umiała się nią posługiwać. Na jego oczach znów wystrzeliła, trafiając bandytę kryjącego się w cieniach, o którym wspominał Wayne. Wayne właśnie skończył z dwoma pozostałymi napastnikami. Wydawał się zdezorientowany, aż Waxillium wskazał mu Marasi. – Rany – powiedział Wayne, podchodząc do niego. – Podoba mi się coraz bardziej. Gdybym był tobą, z nich dwóch zdecydowanie wybrałbym właśnie ją. Z nich dwóch. Steris! Waxillium zaklął i skoczył do przodu, Odpychając się przez salę w stronę drugiego wyjścia. Wylądował i przetoczył się, zauważając z niepokojem, że ciało przywódcy zniknęło. W wejściu było widać ślady krwi. Może go odciągnęli? Chyba że... Może jego teoria nie była jednak błędna. Ale niech to, jego przeciwnik nie był Milesem. Miles był stróżem prawa. Jednym z najlepszych. Waxillium skoczył w noc – to wyjście z sali prowadziło bezpośrednio na ulicę. Przy płocie stały uwiązane konie, a obok leżała grupa zakneblowanych i związanych mężczyzn, prawdopodobnie koniuszych. Steris i bandyci, którzy ją uprowadzili, zniknęli. Ujrzał jednak dużą grupę konstabli wjeżdżających na dziedziniec. – Świetne wyczucie czasu, chłopaki – powiedział Waxillium i wyczerpany usiadł na schodach. *** – Nie obchodzi mnie, kim pan jest ani jak wiele ma pan pieniędzy – stwierdził konstabl Brettin. – Zrobił pan wielki bałagan, sir.

Waxillium siedział na taborecie i nieuważnie słuchał mężczyzny, opierając się plecami o ścianę. Wiedział, że rano będzie obolały. Od miesięcy się tak bardzo nie wysilał. Miał szczęście, że nic sobie nie skręcił ani nie naderwał mięśni. – To nie Dzicz – mówił dalej Brettin. – Sądzi pan, że może pan robić, cokolwiek zechce? Sądzi pan, że może pan chwycić pistolet i wziąć prawo w swoje ręce? Siedzieli w kuchni rezydencji Yomenów, w bocznej części, którą konstable odgrodzili na czas przesłuchań. Walka skończyła się całkiem niedawno, minęło jednak wystarczająco dużo czasu, by zaczęły się kłopoty. Choć w uszach wciąż mu dzwoniło po strzelaninie, Waxillium słyszał też jęki i krzyki dobiegające z sali balowej, gdzie opatrywano gości. Poza tym, jego uszu dochodził tętent kopyt i od czasu do czasu hałas automobilu, kiedy elita miasta odjeżdżała pośpiesznie, gdy już pozwolono jej odejść. Konstable rozmawiali z każdym, upewniali się, że z nimi wszystko w porządku i skreślali ich nazwiska z listy gości. – I co? – spytał ostro Brettin. Był konstablem-generałem, dowódcą wszystkich konstabli w tym Oktancie. Pewnie czuł się ogromnie zagrożony napaściami, które odnotowano na jego terenie. Waxillium mógł sobie wyobrazić, jak czułby się na jego miejscu, kiedy niezadowolone władze każdego dnia ciskałyby na niego gromy. – Przykro mi, panie konstablu – powiedział spokojnie Waxillium. – Stare nawyki czynią dobrą stal. Powinienem był się powstrzymać, ale czy pan postąpiłby inaczej? Czy pan patrzyłby, jak porywają kobiety, i nic nie zrobił? – Ja mam prawo i obowiązek, którego pan nie ma. – Ja mam moralne prawo i obowiązek, panie konstablu. Brettin mruknął coś pod nosem, ale spokojne słowa nieco go ułagodziły. Spojrzał w bok, kiedy do środka wszedł konstabl noszący brązowy garnitur i jeden z ich wypukłych kapeluszy. Mężczyzna zasalutował. – I jak? – spytał Brettin. – Jakie wieści, Reddi? – Dwudziestu pięciu martwych, panie kapitanie – odpowiedział mężczyzna. Brettin jęknął. – Widzi pan, do czego pan doprowadził, Ladrian? Gdyby trzymał pan głowę nisko jak wszyscy pozostali, ci biedacy wciąż by żyli. Zniszczenie! Co za zamieszanie. Mogę za to zawisnąć...

– Panie kapitanie – przerwał mu Reddi. Podszedł bliżej i odezwał się cicho: – Przepraszam, sir, ale to były ofiary wśród bandytów. Dwudziestu pięciu martwych, sir. Sześciu pojmanych żywcem. – Och. A jak wiele ofiar wśród cywilów? – Tylko jedna, sir. Lord Peterus. Został zastrzelony, nim lord Ladrian zaczął się bronić. Sir. Reddi przyglądał się Waxilliumowi z mieszaniną podziwu i szacunku. Brettin spojrzał na Waxilliuma, po czym chwycił porucznika za ramię i odciągnął na bok. Waxillium zamknął oczy, oddychał cicho, i usłyszał część ich rozmowy. – To znaczy... dwóch ludzi... samodzielnie trzydziestu jeden? – Tak, sir. – ... inni ranni... – ... połamane kości... nic poważnego... sińce i otarcia... mieli otworzyć ogień... Zapadła cisza, a kiedy Waxillium otworzył oczy, odkrył, że konstabl-generał wpatruje się w niego. Brettin odesłał gestem Reddiego i sam wrócił do Waxilliuma. – I jak? – spytał Wax. – Najwyraźniej jest pan szczęściarzem. – Wraz z przyjacielem odwróciliśmy ich uwagę. A większość gości i tak już się kryła, kiedy zaczęła się strzelanina. – Ale z powodu pańskiej Allomantycznej sztuczki wielu połamało kości – sprzeciwił się konstablgenerał. – Do tego poobijane ego, zdenerwowani lordowie. Wszystko to skupi się na mnie, kiedy zaczną składać zażalenia. Waxillium nie odpowiedział. Brettin kucnął przed nimi, bardzo blisko. – Znam pana – powiedział cicho. – Wiedziałem, że kiedyś będę musiał przeprowadzić z panem tę rozmowę. Pozwolę więc postawić sobie sprawę jasno. To moje miasto i ja mam tu władzę. – Naprawdę? – spytał Waxillium. Poczuł się bardzo zmęczony. – Owszem. – To gdzie pan był, kiedy bandyci zaczęli strzelać ludziom w głowy?

Brettin poczerwieniał na twarzy, ale Waxillium wytrzymał jego spojrzenie. – Nie dam sobie grozić – stwierdził konstabl. – Dobrze. Ponieważ jeszcze żadnej groźby nie wyraziłem. Brettin syknął cicho, po czym uderzył wyciągniętym palcem w pierś arystokraty. – Niech pan uważa, co pan mówi. Waham się, czy nie zapakować pana na noc do ciupy. – Proszę bardzo. Może wtedy przestanie się pan wahać i przeprowadzimy normalną rozmowę. Brettin poczerwieniał jeszcze bardziej, ale wiedział – podobnie jak Waxillium – że nie odważy się zaaresztować najwyższego lorda bez istotnej przyczyny. Konstabl-generał w końcu odwrócił wzrok, machnął lekceważąco ręką i wyszedł z kuchni. Waxillium westchnął i wziął melonik z blatu, na którym go zostawił. Niech Harmonia nas broni przed ograniczonymi ludźmi o zbyt wielkiej władzy, pomyślał. Założył kapelusz i wyszedł na salę balową. Na sali nie pozostało już wielu gości, samych państwa młodych zabrano powozem lorda Yomena do miejsca, gdzie mogli odzyskać spokój po przejściach. Obecnie w pomieszczeniu roiło się od konstabli i lekarzy. Rannych usadowiono na drewnianym podeście tuż przed wyjściem – było ich około dwudziestu lub trzydziestu. Z boku Waxillium zauważył lorda Harmsa siedzącego przy stole i wpatrującego się z ponurą miną w blat. Marasi próbowała go pocieszać. Wayne też tam siedział, robił wrażenie znudzonego. Waxillium podszedł do nich, zdjął kapelusz i usiadł. Odkrył, że nie wie, co właściwie ma powiedzieć lordowi Harmsowi. – Hej – wyszeptał Wayne. – Masz. – Pod stołem podał coś Waxilliumowi. Rewolwer. Waxillium spojrzał na towarzysza, wyraźnie zdezorientowany. To nie była jego broń. – Pomyślałem, że jeden z nich ci się przyda. – Aluminium? Wayne uśmiechnął się, jego oczy błyszczały. – Wyciągnąłem go z kolekcji, którą przygotowali konstable. Wygląda na to, że było ich aż dziesięć. Pomyślałem, że można go sprzedać. Walcząc z tymi łajdakami zmarnowałem sporo stopu bizmutowego. Potrzebuję pieniędzy, żeby odzyskać zapas. Ale nie martw się, na miejscu broni pozostawiłem naprawdę ładny rysunek swojego autorstwa. Masz.

Podał mu coś jeszcze. Garść nabojów. – Te też wziąłem. – Wayne – powiedział Waxillium, macając długie, wąskie pociski – wiesz, że to naboje do strzelby? – I co z tego? – I to z tego, że nie będą pasować do rewolweru. – Nie? Dlaczego? – Dlatego. – To głupi sposób robienia kul, nie? Wydawał się zbity z tropu. Oczywiście, większość rzeczy związanych z bronią palną tak działała na Wayne’a, który generalnie lepiej sobie radził z rzuceniem komuś pistoletem w twarz niż próbą wystrzelenia z niego. Waxillium potrząsnął z rozbawieniem głową, ale nie oddał broni. Rzeczywiście miał na nią ochotę. Wsunął rewolwer do kabury pod pachą i zwrócił się do lorda Harmsa. – Milordzie. Zawiodłem cię. Harms otarł pobladłą twarz chusteczką. – Dlaczego ją zabrali? Wypuszczą ją, prawda? Powiedzieli, że to zrobią. Waxillium milczał. – Nie zrobią tego – stwierdził Harms, podnosząc wzrok. – Nie wypuścili żadnej z wcześniejszych zakładniczek, prawda? – Zgadza się – przyznał Waxillium. – Musisz ją odzyskać. – Harms wziął młodszego mężczyznę za rękę i przytrzymał ją. – Nie obchodzą mnie pieniądze ani klejnoty, które mi odebrali. Da się je zastąpić, a większość i tak była ubezpieczona. Ale za Steris oddałbym wszystko. Proszę. Miała zostać twoją narzeczoną! Musisz ją odnaleźć! Waxillium spojrzał w oczy starszego mężczyzny i zobaczył w nich strach. Wszelka odwaga, jaką okazywał mężczyzna podczas poprzednich spotkań, musiała być udawana.

Zabawne, jak szybko przestaje się być łotrem i łajdakiem, jeśli ktoś potrzebuje pomocy, pomyślał Waxillium. Ale z pewnością nie umiał zignorować szczerej prośby o pomoc. – Odnajdę ją – powiedział Waxillium. – Obiecuję, lordzie Harmsie. Harms pokiwał głową, po czym powoli wstał z krzesła. – Odprowadzę cię do powozu, milordzie – zaproponowała Marasi. – Nie. – Harms zbył ją machnięciem ręki. – Nie... pozwól mi... pozwól odejść i posiedzieć chwilę w samotności. Nie odjadę bez ciebie, ale zostaw mnie na chwilę samego. Odszedł, zostawiając Marasi, która stała ze splecionymi dłońmi. Znów usiadła, wyglądała, jakby było jej niedobrze. – Żałuje, że to mnie uratowałeś, a nie ją – powiedziała cicho. – To jak, Wax? – wtrącił Wayne. – Gdzie się podział ten gość, który miał mój kapelusz? – Powiedziałem ci, że uciekł po tym, jak go postrzeliłem. – No wiesz, miałem nadzieję, że upuścił po drodze mój kapelusz. Ludzie, którzy zostali postrzeleni, często gubią różne rzeczy. Waxillium westchnął. – Obawiam się, że wciąż miał go na głowie, kiedy uciekał. Wayne zaczął przeklinać. – Wayne, to tylko kapelusz – odezwała się Marasi. – Tylko kapelusz? – powtórzył ze zdumieniem mężczyzna. – Wayne jest dość przywiązany do tego kapelusza – wyjaśnił Waxillium. – Uważa, że przynosi mu szczęście. – On przynosi mi szczęście. Nigdy nie zginąłem, kiedy miałem go na głowie. Marasi zmarszczyła czoło.

– Ja... nie jestem pewna, jak na to odpowiedzieć. – To częsta reakcja na Wayne’a – odparł Waxillium. – Przy okazji, chciałbym ci podziękować za interwencję w samą porę. Czy mógłbym zapytać, gdzie się nauczyłaś tak strzelać? Marasi się zarumieniła. – W uniwersyteckim klubie strzeleckim dla dam. Mamy całkiem wysokie miejsce pośród innych klubów w mieście. – Skrzywiła się. – Nie sądzę... by którykolwiek z tych osobników, których postrzeliłam, przeżył? – Nie – stwierdził Wayne. – Celowałaś doskonale, naprawdę. Mózg tego bliżej mnie oblepił całe drzwi! – Ojej. – Marasi zbladła. – Nie spodziewałam się... – Tak się dzieje, kiedy się do kogoś strzela – zauważył Wayne. – A przynajmniej zazwyczaj ten ktoś ma na tyle uprzejmości, żeby umrzeć, skoro już człowiek zadał sobie trud, żeby go zastrzelić. Chyba że ominie się ważniejsze narządy. Tamten gość, który zabrał mój kapelusz? – Trafiłem go w ramię – wyjaśnił Waxillium. – Ale to powinno go uziemić na dłużej. Z pewnością w jego żyłach płynie krew kolossów. Może też być Cynozbrojnym. To zamknęło Wayne’owi usta. Pewnie myślał tak samo, jak Waxillium – w tego rodzaju bandzie, tak licznej i tak dobrze uzbrojonej, z pewnością musiało być choć paru Allomantów lub Feruchemików. – Marasi... – odezwał się Waxillium – czy Steris jest Allomantką? – Co takiego? Nie. Nie jest. – Jesteś pewna? Mogła to ukrywać. – Nie jest Allomantką – stwierdziła Marasi. – Ani Feruchemiczką. Mogę przysiąc. – No to teoria nam zardzewiała – zauważył Wayne. – Muszę pomyśleć – powiedział Waxillium, stukając paznokciem w stół. – Zbyt wiele w tych Znikaczach nie ma sensu. – Pokręcił głową. – Ale na razie się z tobą pożegnam. Jestem wyczerpany i, jeśli wolno mi powiedzieć, ty wyglądasz podobnie.

– Oczywiście – odparła Marasi. Wstali i ruszyli w stronę wyjścia. Konstable ich nie zatrzymywali, choć niektórzy posyłali Waxilliumowi nieprzychylne spojrzenia. Inni wydawali się pełni niedowierzania. Kilku robiło wrażenie oszołomionych. Tej nocy, podobnie jak czterech poprzednich, mgły się nie pojawiły. Waxillium i Wayne odprowadzili Marasi do powozu wuja. Lord Harms siedział w środku i patrzył prosto przed siebie. Kiedy dotarli na miejsce, Marasi wzięła Waxilliuma za rękę. – Naprawdę powinieneś najpierw ruszyć na pomoc Steris – powiedziała cicho. – Ty byłaś bliżej – wyjaśnił. – Logika dyktowała, by uratować cię jako pierwszą. – Cóż, niezależnie od przyczyn, dziękuję ci za to, co zrobiłeś. Ja po prostu... Dziękuję. Sprawiała wrażenie, jakby chciała powiedzieć coś więcej, patrzyła mu przez chwilę w oczy, po czym stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. Nim zdążył zareagować, odwróciła się i weszła do powozu. Wayne podszedł do Waxa, kiedy powóz wyjechał na ciemną ulicę. Podkowy koni uderzały głośno w bruk. – I ty masz zamiar ożenić się z jej kuzynką? – Taki jest plan. – To niezręczne. – Ona jest impulsywną młodą kobietą, dwa razy ode mnie młodszą – zauważył Waxillium. Najwyraźniej błyskotliwą, piękną, intrygującą młodą kobietą, która przypadkiem również doskonale strzela. Niegdyś taka kombinacja cech by go urzekła. Teraz poświęcił jej jedną myśl. Odwrócił się od powozu. – Gdzie się zatrzymałeś? – Nie jestem pewien – odparł Wayne. – Znalazłem taki dom, którego właściciele byli na wyjeździe, ale dziś chyba wracają. W

podziękowaniu zostawiłem im trochę chleba. Waxillium westchnął. Mogłem się tego domyślić. – Dam ci pokój, pod warunkiem, że obiecasz za dużo nie kraść. – Co takiego? Ja nigdy nie kradnę, stary. Złodziejstwo jest złe. – Przeczesał palcami włosy i wyszczerzył się. – Ale być może będę musiał się z tobą wymienić na kapelusz, zanim odzyskam swój stary. Potrzebujesz chleba? Waxillium pokręcił głową, gestem wezwał swój powóz i kazał się odwieźć do Rezydencji Ladrianów. ROZDZIAŁ 7 Dzień po ataku na przyjęciu weselnym, Marasi stanęła przed imponującą rezydencją pod numerem szesnastym przy Placu Ladrianów. W obu rękach ściskała trzymaną przed sobą torebkę. Kiedy się denerwowała, miała w zwyczaju trzymać coś przed sobą, co było złym nawykiem. Jak to mawiał profesor Modicarm: „Każdy praktykujący prawo musi starannie unikać wszelakich widocznych sygnałów, by nieświadomie nie zdradzić przestępcom swojego stanu emocjonalnego”. Myślenie cytatami profesorów, kiedy się denerwowała, było kolejnym z jej nawyków. Stała niezdecydowana na wyłożonym kamiennymi płytami chodniku. Czy lord Waxillium uzna jej przybycie za dziwactwo bądź narzucanie się z jej strony? Czy uzna ją za głupiutką dziewczynę z głupiutkim hobby, która idiotycznie założyła, że może się przydać doświadczonemu stróżowi prawa? Powinna podejść i zapukać. Ale czyż nie miała prawa denerwować się na myśl o konfrontacji z człowiekiem takim jak Waxillium Ladrian? Żyjącą legendą, jednym z jej bohaterów? Młody dżentelmen prowadzący na smyczy psiaka przeszedł za nią chodnikiem. Uchylił przed nią kapelusza, choć posłał krótkie, nieufne spojrzenie w stronę rezydencji Ladrianów. Budynek ten był szacowną budowlą z kamienia, którą porastały pnącza, miał duże okna, a na posesję prowadziła stara brama z kutego żelaza. We frontowym ogrodzie rozrastały się trzy dojrzałe jabłonie, a jeden z ogrodników leniwie odpiłowywał kilka martwych gałęzi. Prawo Miasta ustanowione przez samego lorda Zrodzonego z Mgły wymagało, by drzewa ozdobne również dostarczały żywności. Jak to by było, odwiedzić Dzicz, pomyślała od niechcenia, gdzie drzewa są niskie i powykręcanie? Zawsze chciała się tam udać. Dzicz musi być fascynującym miejscem. W Kotlinie Elendel rośliny

dawały obfity plon i niemal nie wymagały uprawiania. Ostatni dar Ocalałego, jego szczodry dotyk na ziemi. Przestań się kręcić, powiedziała sobie. Bądź stanowcza. Pilnuj swojego otoczenia. Coś takiego powiedział profesor Aramine w poprzednim tygodniu i... A niech to! Zmusiła się, by ruszyć naprzód, przejść przez otwartą bramę, po schodach w górę i do drzwi. Trzy razy zapukała kołatką. Otworzył jej ponury kamerdyner. Obrzucił ją beznamiętnym spojrzeniem. – Lady Colms. – Liczyłam, że może uda mi się spotkać z lordem Ladrianem. Kamerdyner uniósł brew, po czym otworzył drzwi na całą szerokość. Nic nie powiedział, ale całe życie spędzone w towarzystwie służących takich jak on – służących szkolonych zgodnie ze starożytnym terrisańskim ideałem – nauczyło ją, jak odczytywać ich reakcje. Jego zdaniem, nie powinna odwiedzać Waxilliuma, a już szczególnie nie samotnie. – Salon jest w obecnej chwili niezajęty, milady – powiedział kamerdyner, wskazując sztywną dłonią, wierzchem do dołu, pokój z boku. Ruszył w stronę schodów prowadzących na piętro, poruszając się z pewną... nieuchronnością. Jak stare drzewo kołyszące się na wietrze. Weszła do pokoju, zmuszając się do trzymania torebki przy boku. Wystrój wnętrz w Rezydencji Ladrianów był staromodny – ciemne dywany w skomplikowane wzory i pozłacane, bogato rzeźbione ramy obrazów. Dziwne, jak wielu ludzi lubiło ramy, które wyglądały, jakby starały się przytłoczyć skrywane wewnątrz dzieło sztuki. Czy jej się wydawało, czy w posiadłości wisiało mniej obrazów niż wcześniej? Kilka miejsc na ścianach robiło wrażenie podejrzanie pustych. W salonie założyła ręce za plecami i wpatrzyła się w wielki obraz przedstawiający pole zboża. Dobrze. Zapanowała nad swoją nerwowością. Wcale nie miała do niej powodów. Owszem, czytała liczne doniesienia na temat Waxilliuma Ladriana. Owszem, częściowo to opowieści o jego odwadze skłoniły ją do studiowania prawa. Jednakże okazał się o wiele milszy niż się spodziewała. Zawsze wyobrażała go sobie jako szorstkiego i stoickiego. Zaskoczyło ją odkrycie, że wyraża się jak dżentelmen. I oczywiście był też swobodny – choć bywał opryskliwy, gdy na przykład zwracał się do Wayne’a. Pięć minut w obecności tej

dwójki zniszczyło lata młodzieńczych wizji spokojnego, cichego stróża prawa i jego rozentuzjazmowanego, oddanego zastępcy. A później nastąpił atak. Strzelanina, wrzaski. I Waxillium Ladrian... jak ostra, jaskrawa błyskawica pośrodku ciemnej i pełnej chaosu burzy. Uratował ją. Ile razy w młodości marzyła, że coś takiego się jej przytrafi? – Lady Colms? – powiedział kamerdyner, stanąwszy w drzwiach pokoju. – Proszę mi wybaczyć, ale pan mówi, że nie może poświęcić czasu, by zejść na dół i porozmawiać z panią. – Och – powiedziała, czując ściskanie w żołądku. Czyli jednak zrobiła z siebie idiotkę. – W rzeczy samej, milady – stwierdził służący, jeszcze bardziej wyginając wargi do dołu. – Mam panią zaprowadzić do jego gabinetu, by tam mógł z panią porozmawiać. Och. Cóż, tego się nie spodziewała. – Tędy proszę – powiedział kamerdyner. Odwrócił się i zaczął wspinać po schodach, a ona ruszyła za nim. Na najwyższym piętrze przeszli przez kilka korytarzy – mijając służących i pokojówki, którzy kłaniali jej się z szacunkiem – aż dotarli do pokoju zajmującego zachodnią część rezydencji. Kamerdyner gestem zaprosił ją do wejścia. Pokój za drzwiami był o wiele bardziej zatłoczony niżby się spodziewała. Okiennice zamknięto i zaciągnięto zasłony, a na dużym biurku stojącym przy przeciwległej ścianie stały liczne probówki, palniki i inne uczenie wyglądające przyrządy. Waxillium stał z boku, trzymał coś w szczypcach i przyglądał się temu uważnie. Nosił czarne gogle i białą koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci, jak również szaro-czarną kamizelkę w ukośną kratę. Jego marynarka leżała na krześle z boku, a na niej spoczywał melonik. W pokoju śmierdziało dymem i, co dziwne, siarką. – Milordzie? – odezwał się kamerdyner. Waxillium odwrócił się, nie zdejmując gogli. – Ach! Panna Marasi. Proszę wejść. Tillaume, możesz nas opuścić. – Tak, milordzie – odparł kamerdyner udręczonym tonem. Marasi weszła do środka i spojrzała w bok, gdzie na podłodze leżał duży arkusz papieru, złożony i pokryty ściśniętym pismem. Waxillium przekręcił tarczę i z metalowej

tuby na biurku wystrzelił wąski płomień. Przez chwilę trzymał szczypce w ogniu, po czym wyciągnął je i wrzucił to, co w nich trzymał, do niedużego ceramicznego kubka. Przyjrzał mu się, po czym chwycił szklaną probówkę ze stojaka na biurku i potrząsnął nią. – Popatrz – powiedział, unosząc ją tak, by Marasi mogła się jej przyjrzeć. Wewnątrz był przezroczysty płyn. – Czy to ci się wydaje niebieskie? – Yyy... nie? A powinno? – Najwyraźniej nie – odparł. Znów potrząsnął probówką. – Hm. – Odstawił naczynie. Stała w milczeniu. Trudno jej było nie przypominać sobie chwili, kiedy z pistoletem w dłoni przebił się między stołami i mistrzowsko powalił dwóch z mężczyzn, którzy próbowali wyciągnąć ją w mrok. Albo widoku, jak unosił się w powietrzu – na dole rozlegały się strzały, żyrandole się rozpadały, a kryształ rozpryskiwał się dookoła – i w połowie lotu zastrzelił mężczyznę, po czym opadł, żeby uratować przyjaciela. Rozmawiała z żywą legendą. A on nosił bardzo śmieszne gogle. Waxillium przesunął je na czoło. – Próbuję dowiedzieć się, jaki stop wykorzystali w tych pistoletach. – W tych aluminiowych? – spytała z zainteresowaniem. – Tak, ale to nie jest czyste aluminium. To coś mocniejszego, a ziarno nie jest takie, jak powinno być. Nigdy wcześniej nie widziałem tego stopu. Tak na marginesie, nie jestem pewien, czy doceniasz zalety mieszkania w Mieście. – Och, powiedziałabym, że jestem świadoma wielu z nich. Uśmiechnął się szeroko. Co dziwne, tego dnia wydawał się młodszy niż podczas poprzednich spotkań. – Możliwe, że tak. Mnie chodziło w szczególności o łatwość robienia zakupów, jaką się tu cieszycie. – Zakupów?

– Tak, zakupów! Cóż za cudowna wygoda. W Weathering, gdybym potrzebował palnika gazowego, który mógłby osiągnąć wysokie temperatury niezbędne do testowania stopów, musiałbym złożyć na niego specjalne zamówienie i czekać, aż przyjedzie właściwy pociąg. A później musiałbym mieć nadzieję, że sprzęt nie zostanie uszkodzony w transporcie. Tutaj jednak wystarczyło, że wysłałem paru chłopaków z listą zakupów. W ciągu godziny zorganizowałem całe laboratorium. – Pokręcił głową. – Czuję się rozpieszczony. A ty wydajesz się niepewna. Czy to przez siarkę? Rozumiesz, musiałem sprawdzić proch w tych nabojach... i cóż, chyba powinienem otworzyć okno. Nie będę się denerwować w jego obecności, pomyślała. – Nie o to chodzi, milordzie Ladrianie. – Proszę, mów mi Wax lub Waxillium – powiedział, podchodząc do okna. Zauważyła, że kiedy je otwierał, stał z boku, nigdy nie znajdował się na linii strzału kogoś z zewnątrz. Takie ostrożne zachowanie przychodziło mu naturalnie i zdawało się, że nawet nie zauważa, co robi. – Nie musisz zwracać się do mnie oficjalnie. Mam zasadę... uratowanie mi życia uprawnia cię do zwracania się do mnie po imieniu. – Jak sądzę, ty uratowałeś mnie jako pierwszy. – Owszem. Ale i tak byłem już twoim dłużnikiem. – Dlaczego? – Ponieważ dałaś mi doskonałą wymówkę, by zacząć strzelać – odparł, siadając przy biurku i robiąc kilka notatek na kartce. – A to coś, czego najwyraźniej było mi od dłuższego czasu potrzeba. – Podniósł wzrok i spojrzał na nią. – Wahanie? – Czy powinniśmy być sami w pokoju, lordzie Waxillium? – A czemu nie? – spytał, szczerze zdezorientowany. – Czy w garderobie kryje się seryjny morderca, którego jakimś sposobem przegapiłem? – Właściwie chodziło mi o przyzwoitość, milordzie. Przez chwilę siedział bez ruchu, po czym klepnął się w czoło.

– Przepraszam. Musisz mi wybaczyć moje błaznowanie. Minęło wiele czasu, od kiedy musiałem... Nieważne. Jeśli czujesz się niezręcznie, poproszę Tillaume a z powrotem. – Podniósł się i przeszedł obok niej. – Lordzie Waxillium! – przerwała mu. – Nie czuję się niezręcznie. Zapewniam cię. Po prostu nie chciałam cię postawić w niezręcznej sytuacji. – Niezręcznej? – Tak. – Teraz już czuła się jak całkowita idiotka. – Proszę. Nie chciałam robić zamieszania. – W porządku – odparł. – Szczerze mówiąc, naprawdę zapomniałem o takich sprawach. Sama rozumiesz, że w gruncie rzeczy to nonsens. – Przyzwoitość to nonsens? – Wśród elit zbyt wiele opiera się na założeniu, że należy się upewnić, że nie trzeba nikomu ufać – stwierdził Waxillium. – Kontrakty, szczegółowe sprawozdania z działalności, staranie się, by nikt nas nie zobaczył sam na sam z osobą płci przeciwnej i stanu wolnego. Jeśli usunąć ze związku fundament zaufania, to jaki sens ma ten związek? I to mówi ktoś, kto żeni się ze Steris wyłącznie po to, żeby wykorzystać jej bogactwo? Źle się czuła z tą myślą. Czasem trudno było uniknąć rozgoryczenia. Pośpiesznie zmieniła temat. – Tak... ten stop? – Owszem, stop – powtórzył. – Prawdopodobnie wcale nie powinienem pozwalać sobie na zajmowanie się tą kwestią. To taka wymówka, żeby odkurzyć dawne zainteresowania. Ale skoro wiem, skąd się wzięło aluminium, to znaczy, z pierwszej kradzieży, zastanawiałem się, czy może przypadkiem korzystają ze stopu, którego inne składniki uda mi się wyśledzić. Podszedł z powrotem do biurka i podniósł rewolwer, który poprzedniego dnia dostał od Wayne’a. Widziała, że odpiłował nieco metalu z zewnętrznej części kolby. – Znasz się może na metalurgii, lady Marasi? – spytał. – Obawiam się, że nie. Pewnie powinnam. – Nie mów tak. Jak już wspomniałem, to mój kaprys. W mieście jest wielu metalurgów. Najpewniej mógłbym posłać te opiłki jednemu z nich i wkrótce dostałbym dokładny raport. – Z westchnieniem usiadł na krześle. – Po prostu jestem przyzwyczajony, by wszystko robić samodzielnie. – W Dziczy pewnie często nie miałeś innej możliwości.

– Co fakt, to fakt. – Postukał bronią w blat. – Stopy to niezwykła rzecz, lady Marasi. Czy wiedziałaś, że z metalu o właściwościach magnetycznych można uzyskać stop, który tych właściwości nie ma? Jeśli wymiesza się go pół na pół z czymś innym, nie uzyskuje się czegoś, co ma o połowę mniejsze właściwości magnetyczne, lecz coś zupełnie ich pozbawionego. Tworzenie stopu nie polega jedynie na wymieszaniu dwóch metali. W ten sposób tworzy się coś nowego. I to jest podstawa Allomancji. Stal to zwyczajne żelazo ze szczyptą węgla, a różnica jest wielka. W tym aluminium też jest coś jeszcze, mniej niż jeden procent. Sądzę, że to może ekabor, ale to jedynie przeczucie. Szczypta. Co dziwne, tak samo jest z ludźmi. Niewielka zmiana sprawia, że człowiek staje się kimś zupełnie innym. Jakże podobni metalom jesteśmy... Gestem zaprosił ją, żeby usiadła na krześle ustawionym przy ścianie. – Ale nie przyszłaś tu, żeby słuchać mojej gadaniny. Proszę, powiedz mi, co mogę dla ciebie zrobić? – Chodzi raczej o to, co ja mogę zrobić dla ciebie – odparła, siadając. – Rozmawiałam z lordem Harmsem. Pomyślałam, że z powodu twojego... Cóż, ponieważ rodowi Ladrian w chwili obecnej brakuje płynności finansowej, pomyślałam, że być może brak ci narzędzi niezbędnych do odnalezienia lady Steris. Lord Harms zgodził się wesprzeć cię finansowo we wszystkim, czego potrzebujesz, by ją uratować. Waxillium wydawał się zaskoczony. – To cudowne. Dziękuję. – Zawahał się, po czym spojrzał na biurko. – Jak myślisz, czy miałby coś przeciwko zapłaceniu za to... – Oczywiście, że nie – odpowiedziała szybko. – To duża ulga. Tillaume niemal zemdlał, kiedy zobaczył, ile wydałem. Staruszek chyba obawia się, że jeśli potrwa to dłużej, skończą się nam fundusze na herbatę. To niewiarygodne, że zatrudniam około dwudziestu tysięcy ludzi, jestem właścicielem dwóch lub trzech procent ziemi w mieście, a jednak brakuje mi gotówki. Dziwny jest świat biznesu. Waxillium pochylił się i splótł palce. Wydawał się zamyślony. W świetle padającym przez otwarte okno widziała jego podkrążone oczy. – Milordzie? – spytała. – Spałeś w ogóle od czasu porwania? Nie odpowiedział. – Lordzie – odezwała się surowo. – Nie możesz zaniedbywać swojego własnego samopoczucia. Nikomu nie pomoże, jeśli się zamęczysz. – Lady Steris została porwana podczas mojej warty, Marasi –

powiedział cicho. – A ja nawet nie ruszyłem palcem. Musiałem zostać do tego sprowokowany. – Potrząsnął głową, jakby chciał odepchnąć ponure myśli. – Ale mną się nie musisz martwić. I tak bym nie zasnął. Równie dobrze mogę więc pożytecznie wykorzystać ten czas. – Doszedłeś do jakichkolwiek wniosków? – spytała, szczerze zainteresowana. – Zbyt wielu – odparł. – Czasem problemem nie jest znalezienie rozwiązania, tylko zadecydowanie, co się wydarzyło naprawdę, a co jest czystą fantazją. Na przykład, ci ludzie. Nie byli zawodowcami. – Zawahał się. – Przepraszam, dla ciebie to pewnie nie ma sensu. – Wprost przeciwnie – powiedziała. – To, jak nie mogli się doczekać, żeby sobie postrzelać, to, jak ich przywódca dał się sprowokować i zastrzelił Peterusa... – Właśnie. Z pewnością mieli doświadczenie jako złodzieje. Ale nie byli w tym doskonali. – Typ przestępcy łatwo rozpoznać po tym, kogo zabija i kiedy – powiedziała Marasi, cytując jeden z podręczników. – Mordercy zostają powieszeni, złodziejom często udaje się ujść z życiem. Tamci mężczyźni, gdyby naprawdę wiedzieli, co robią, pośpiesznie opuściliby salę, ciesząc się, że nie musieli strzelać. – Czyli to uliczne zbiry – stwierdził Waxillium. – Pospolici przestępcy. – Wyposażeni w bardzo drogą broń – dodała Marasi, marszcząc czoło. – Co sugeruje wsparcie kogoś z zewnątrz, czyż nie? – Owszem. – Waxillium pochylił się, wyraźnie zainteresowany. – Z początku czułem się zbity z tropu. Byłem przekonany, że chodzi o porwania, a kradzieże są jedynie przykrywką i mają ukryć prawdziwy cel. Ale tamci mężczyźni byli naprawdę zainteresowani tym, co zabierali. To mnie zaskoczyło. Wziąwszy pod uwagę cenę aluminium i ile musiała kosztować ich broń, wydali fortunę, by na wczorajszym napadzie zarobić o wiele mniej. To nie miało sensu. – Chyba że mamy do czynienia z dwiema grupami, które ze sobą współpracują – powiedziała Marasi. – Ktoś dał pieniądze bandytom, dzięki czemu mogą przeprowadzać te napaści. Grupa, która ich wspiera, żąda od nich, żeby porywali określonych ludzi, robiąc przy tym wrażenie, że to przypadkowi zakładnicy. – Tak! On... kimkolwiek jest ten, który zapewnia im wsparcie... potrzebuje porwanych kobiet. A Znikacze zachowują wszystko, co ukradną, albo może jakiś procent. W założeniu napady to jedynie przykrywka, ale być może sami bandyci nie rozumieją, w jaki sposób są wykorzystywani.

Marasi spochmurniała, zagryzła wargi. – Ale to znaczy... – Co? – Cóż, miałam nadzieję, że już właściwie po wszystkim – wyjaśniła. – Początkowo doliczyłeś się trzydziestu czterech bandytów, a razem z Wayne’em zabiliście lub unieruchomiliście ich około trzydziestu. – Trzydziestu jeden – poprawił w zamyśleniu. – Założyłam, że ci, którzy pozostali, zapragną ograniczyć straty i uciekną. Można by sądzić, że zabicie dziewięciu dziesiątych grupy powinno wystarczyć do jej rozpadu. – I zgodnie z moim doświadczeniem, tak właśnie powinno być. – Ale tu jest inaczej – zauważyła. – Przywódca bandytów ma kogoś z zewnątrz, kto zapewnia im pieniądze i broń. – Zmarszczyła czoło. – O ile pamiętam, przywódca wspominał o „rewanżu. ” Czy mógłby być jednocześnie przywódcą i wsparciem? – Możliwe. Ale osobiście w to wątpię. Cały plan w dużej mierze opiera się na tym, że ktoś inny wykonuje niebezpieczną robotę. – Zgoda. Ale przywódca miał chyba własną ideologię. Może właśnie z tego powodu został wybrany. Zbrodniarze często wykorzystują podstawową racjonalizację, by usprawiedliwić to, co robią, a człowiek, który umiałby to wykorzystać... jednocześnie obiecując bogactwa i mnóstwo dobrej zabawy przy strzelaniu... byłby idealnym „kierownikiem średniego szczebla”, jeśli można to tak określić. Waxillium uśmiechnął się szeroko. – Co takiego? – Wiesz, że dojście do tych wniosków zajęło mi całą noc? Ty do nich dotarłaś w ciągu... ilu? Dziesięciu minut? Pociągnęła nosem. – Miałam pewną skromną pomoc z twojej strony. – Można by powiedzieć, że ja teoretycznie też miałem skromną pomoc ze swojej strony. – Głosy, które słyszysz w głowie w wyniku braku snu, się nie liczą, milordzie. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i wstał.

– Chodź. Powiesz mi, co o tym myślisz. Zaciekawiona, przeszła z nim na drugą stronę pokoju, gdzie wcześniej zauważyła stertę papieru. Wyprostował ją, ukazując szeroki na około pięć stóp i długi na kilkanaście arkusz. Waxillium ukląkł na ziemi, lecz jej ze względu na spódnice byłoby trudniej, więc jedynie pochyliła się i spojrzała mu ponad ramieniem. – Genealogia? – spytała z zaskoczeniem. Wydawało się, że prześledził pochodzenie każdej z porwanych kobiet aż do Początku, zaczynając od ich imion po lewej długiego arkusza i cofając się w głąb czasu. Nie wymieniał wszystkich krewnych, tylko bezpośrednich przodków i kilka ważnych nazwisk w każdym pokoleniu dla każdej zakładniczki. – I jak? – spytał. – Zaczynam podejrzewać, że jesteś dziwnym człowiekiem, milordzie – powiedziała. – Nad tym spędziłeś całą noc? – Owszem, zajęło mi to sporo czasu. Na szczęście, wuj miał całą bibliotekę źródeł poświęconych genealogii. To był jego konik. Ale co sądzisz? – Ze dobrze, że wkrótce się ożenisz, bo dobra żona zatroszczy się, żebyś odpoczywał, a nie pisał całą noc w blasku świecy. To niezdrowe dla oczu. – Mamy elektryczność – odparł, pokazując dłonią na sufit. – Poza tym wątpię, by Steris przejmowała się moimi nawykami dotyczącymi snu. o tym w kontrakcie nie było ani słowa. – W jego głosie zabrzmiała nuta goryczy, słaba, lecz wyraźna. Marasi powiedziała to wszystko głównie po to, by zyskać kilka minut i przeczytać więcej nazwisk. – Allomanci – powiedziała. – Przeanalizowałeś ich rodziny, by sprawdzić moce Allomantyczne wśród ich przodków. Wszystkie łączą się na lordzie Zrodzonym z Mgły. Czy Wayne o tym nie wspominał? – Tak. Sądzę, że ten, który za tym wszystkim stoi, szuka Allomantów. Buduje armię. Wybiera zakładniczki w taki sposób, ponieważ sądzi, że w tajemnicy są Allomantkami. Fakt, że nie mówiły o tym otwarcie, utrudnia zrozumienie, co on właściwie robi. – Steris nie jest Allomantką. Mogę przysiąc. – Przez jakiś czas się tym niepokoiłem. Ale to nie jest wielki problem. Widzisz, on wybiera ludzi, którzy jego zdaniem są prawdopodobnie Allomantami, ale może się pomylić. – Waxillium postukał w papier. – Dlatego właśnie się o nią martwię. Kiedy ten, który za tym stoi, odkryje, że Steris nie jest tym, za kogo ją uważa, twoja kuzynka znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie. I dlatego nie spałeś całą noc, zrozumiała. Myślisz, że nie ma czasu.

I wszystko to dla kobiety, której wcale nie kochał. Trudno było nie czuć zazdrości. Co takiego? – pomyślała. Wolałabyś zostać porwana? Głupia dziewczyna. Zauważyła jednak, że jej imię było na liście. – Masz moje drzewo genealogiczne? – spytała, zaskoczona. – Musiałem po nie posłać – stwierdził. – Obawiam się, że rozzłościłem paru urzędników w środku nocy. Ty jesteś bardzo dziwna. – Słucham? – Och. No, to znaczy na liście. Widzisz tutaj? Jesteś dla Steris kuzynką drugiego stopnia. – I co z tego? – To oznacza, że jesteś... cóż, to trudno wyjaśnić. Jesteś, w skrócie mówiąc, krewną szóstego stopnia głównej linii krwi. Wszystkie pozostałe zakładniczki, włączając w to Steris, są z nią o wiele bliżej związane... pewne linie krwi po stronie twojego ojca rozcieńczają twoje pokrewieństwo. To czyni z ciebie dziwny cel w połączeniu z pozostałymi. Zastanawiam się, czy nie wybrali ciebie, ponieważ chcieli zabrać kogoś przypadkowego, by przełamać wzorzec i zmusić nas do dalszego zastanawiania się. – Możliwe – odpowiedziała ostrożnie. – W końcu nie wiedzieli, że Steris siedziała przy naszym stoliku. – Zgadza się. Ale... tu zaczynają się spekulacje. Widzisz? Mogę znaleźć mnóstwo powodów, dla których Steris została ich celem. Allomanci wśród przodków to nie jest jedyne powiązanie... ze względu na bliskie pokrewieństwo wśród elit, istnieje wiele innych związków. Właściwie, jeśli się nad tym zastanowić, czynnik Allomancji robi wrażenie naciąganego. Gdyby ktoś chciał wyszkolić wojowników, dlaczego porywać jedynie kobiety? I po co w ogóle przejmować się Allomantami, jeśli ma się pieniądze i środki, by ukraść tyle aluminium? Mogliby zatrzymać się w tym punkcie i żyć zamożnie. I nie mogę znaleźć niczego, co potwierdzałoby z pewnością, że pozostałe kobiety rzeczywiście były Allomantkami. Porywają jedynie kobiety, pomyślała Marasi, wpatrując się w długie listy prowadzące do lorda Zrodzonego z Mgły. Najpotężniejszy Allomanta, jaki kiedykolwiek żył. Postać niemal mityczna, ktoś, kto w jednym ciele miał wszystkie szesnaście mocy Allomantycznych. Jak potężny był? I nagle wszystko nabrało sensu. – Rdza i Zniszczenie – wyszeptała.

Waxillium podniósł na nią wzrok. Też pewnie by to zauważył, gdyby nie siedział tak długo w nocy. – Allomancja jest dziedziczna – powiedziała. – Tak. Dlatego tak często pojawia się w tych rodach. – Dziedziczna. Porywają jedynie kobiety. Waxillium, nie rozumiesz? Nie mają zamiaru zbudować armii Allomantów. Zamierzają ją sobie wyhodować. Porywają kobiety z rodów najbliższych Zrodzonemu z Mgły. Waxillium przez chwilę wpatrywał się w arkusz, po czym zamrugał. – Na włócznię Ocalałego... – wyszeptał. – Cóż, to oznacza przynajmniej, że życie Steris nie jest bezpośrednio zagrożone. Ona ma dla nich wartość, nawet jeśli sama nie jest Allomantką. – Tak – zgodziła się Marasi, czując mdłości. – Ale jeśli się nie mylę, to znalazła się w innym niebezpieczeństwie. – W rzeczy samej – odparł ponuro Waxillium. – Naprawdę powinienem był to zauważyć. Wayne nie da mi spokoju, kiedy się o tym dowie. – Wayne – powtórzyła, orientując się, że nawet o niego nie spytała. – Gdzie on jest? Waxillium spojrzał na kieszonkowy zegarek. – Wkrótce powinien wrócić. Wysłałem go, żeby narobił trochę zamieszania. ROZDZIAŁ 8 Wayne szedł po schodach prowadzących do komendy głównej konstabli Czwartego Oktantu. Było mu stanowczo za gorąco w uszy. Czemu konsy nosiły tak niewygodne nakrycia głowy? Może dlatego ciągle byli tak zrzędliwi – chodzili po mieście, czepiali się przyzwoitych ludzi. Po zaledwie kilku tygodniach spędzonych w Elendel Wayne wiedział, że tym właśnie zajmują się konstable. Paskudne nakrycia głowy. Nieodpowiedni kapelusz mógł sprawić, że człowiek robił się niemiły, to fakt. Wpadł przez podwójne drzwi, otwierając je z trzaskiem. Pomieszczenie wewnątrz przypominało wyglądem wielką klatkę. Drewniana balustrada z przodu oddzielała ludzi od konsów, za nią stały stoliki, przy których można było coś zjeść albo usiąść i porozmawiać.

Jego przybycie sprawiło, że kilku mężczyzn w brązowych mundurach wyprostowało się gwałtownie, paru nawet sięgnęło po rewolwery. – Kto tu rządzi?! – ryknął Wayne. Oszołomione konsy popatrzyły na niego, po czym zerwały się na równe nogi, wygładzając mundury i pośpiesznie nakładając nakrycia głowy. On sam miał na sobie jeden z tych mundurów. Wymienił się na niego na posterunku w Siódmym Oktancie. W zamian pozostawił porządną koszulę, to była naprawdę uczciwa wymiana. W końcu tamta koszula była jedwabna. – Sir! – odezwał się jeden z konsów. – Chce się pan zobaczyć z kapitanem Brettinem, sir! – To gdzie on się podziewa, do kata? – ryknął znów Wayne. Podłapał właściwy akcent, podsłuchując paru konsów. Ludzie nie rozumieli, co to właściwie „akcent”. Uważali, że „akcenty” to coś, co mają wszyscy pozostali. A w rzeczywistości było zupełnie inaczej. Każdy miał swój indywidualny akcent, mieszankę tego, gdzie mieszkał, z czego się utrzymywał i kim byli jego przyjaciele. Ludzie sądzili, że Wayne naśladuje akcenty. Nie robił tego. On je otwarcie kradł. To było jedyne, co jeszcze mógł kraść, skoro już postanowił wejść na drogę cnoty i takie tam. Kilku z konstabli, wciąż zaskoczonych jego przybyciem, wskazało w stronę drzwi z boku sali. Inni salutowali, jakby tylko to umieli robić. Wayne zasapał przez gęste, opadające, fałszywe wąsy i podszedł do drzwi. Zachowywał się, jakby miał zamiar je otworzyć, ale później udał, że się waha, i w końcu zastukał. Brettin był od niego odrobinę wyższy rangą. Cóż to za pech, pomyślał Wayne. Oto ja, konstabl od dwudziestu pięciu lat i wciąż mam jedynie trzy belki. Już przed laty powinien awansować. Kiedy uniósł rękę, żeby znów zapukać, drzwi otworzyły się, ukazując szczupłą twarz Brettina. Mężczyzna wydawał się zirytowany. – Co to za hałas i wrzaski... – Zamarł, kiedy zobaczył Wayne’a. – Kim pan jest? – Kapitan Guffon Trenchant – stwierdził Wayne. – Siódmy Oktant. Spojrzenie Brettina padło na insygnia Wayne’a, później znów na jego twarz. Kapitan zawahał się i przez chwilę Wayne widział panikę w jego oczach. Tamten próbował zdecydować, czy powinien pamiętać kapitana Guffona, czy też nie. Miasto było wielkie, a z tego, co słyszał

Wayne, Brettinowi notorycznie mylili się ludzie. – Ja... oczywiście, kapitanie – powiedział w końcu Brettin. – Czy my... mieliśmy okazję się poznać? Wayne dmuchnął w wąsy. – Poprzedniej wiosny siedzieliśmy przy tym samym stole na obiedzie u przewodniczącego! Czuł się dobrze z tym akcentem. Była to mieszanka tonu pomniejszego lorda i brygadzisty w hucie, z odrobiną kapitana łodzi rzecznej. Kiedy się nim posługiwał, miał wrażenie, jakby wypchał sobie usta watą, a głos pożyczył od wściekłego psa. Jednakże spędził w mieście już kilka tygodni, nasłuchując w pubach w różnych Oktantach, odwiedzając tory kolejowe, gawędząc z ludźmi w parkach. Zebrał wiele akcentów, dodając je do tych, które już ukradł. Nawet mieszkając w Weathering, jeździł na wycieczki do miasta, by zbierać akcenty. W nim można było znaleźć te najlepsze. – Ja... ależ oczywiście – stwierdził Brettin. – Tak. Trenchant, teraz już pana rozpoznaję. Minęło trochę czasu. – Nieważne! – wykrzyknął Wayne. – Podobno macie więźniów z gangu Znikaczy? Na stal, człowieku! Musieliśmy się o tym dowiedzieć z gazet! – To podlega naszej jurysdykcji, ponieważ wydarzenie... – Brettin zawahał się, spoglądając na salę pełną zaintrygowanych konstabli, którzy pracowicie udawali, że nie podsłuchują. – Proszę wejść. Wayne spojrzał z ukosa na przyglądających się mężczyzn. Żaden z nich nie próbował zadawać mu pytań. Jeśli człowiek zachowuje się, jakby był ważny i jakby był wściekły, ludzie natychmiast starają się zejść mu z drogi. Podstawowa psychologia. – Dobrze – powiedział. Zamknąwszy drzwi, Brettin odezwał się szybko i kategorycznie. – Zostali ujęci w naszym Oktancie i w nim też dopuścili się przestępstwa. To nasza jurysdykcja, bez wątpienia. Ale posłałem wam wiadomość. – Wiadomość? Na Rdzę i Zniszczenie, człowieku! Wiesz, ile ich dziennie dostajemy? – To może powinniście zatrudnić kogoś, kto będzie je dla was przeglądać – zauważył cierpko Brettin. – Ja tak w końcu zrobiłem. Wayne dmuchnął w wąsy. – Cóż, mogliście przynajmniej wysłać kogoś, żeby nas powiadomił – powiedział nieprzekonująco.

– Może następnym razem – odparł Brettin. Wydawał się zadowolony, że wygrał tę wymianę zdań i rozbroił rozzłoszczonego rywala. – Jesteśmy dość zajęci z tymi więźniami. – I bardzo dobrze – powiedział Wayne. – Kiedy ich nam przekażecie? – Co takiego? – Mamy wcześniejsze roszczenia! Pod waszą jurysdykcję podlega początkowe dochodzenie, ale my mamy prawo wnieść oskarżenie. Pierwszej napaści dokonano w naszym Oktancie. – Waxillium napisał to dla niego. Gość czasem bywał użyteczny. – Musicie nam wysłać prośbę na piśmie! – Posłaliśmy wiadomość – stwierdził Wayne. Brettin się zawahał. – Dziś rano – powiedział Wayne. – Nie dostaliście jej? – Cóż... dostajemy mnóstwo wiadomości... – Podobno zatrudniliście kogoś, żeby je czytał. – Wysłałem go wcześniej po rogaliki no i... – Ach. Rozumiem. – Wayne się zawahał. – Mogę dostać jednego? – Rogalika czy więźnia? Wayne pochylił się. – Niech pan posłucha, Brettin, stopmy to i wykujmy. Obaj wiemy, że może pan miesiącami trzymać tych więźniów, gdy my będziemy przygotowywać całą odpowiednią dokumentację do przeniesienia. Nie ma to dla nas obu żadnej wartości. Pan będzie miał z tym urwanie głowy, a my stracimy okazję, żeby złapać resztę z tych gości. Musimy działać szybko. – I co? – spytał podejrzliwie Brettin. – Chciałbym przesłuchać paru więźniów – stwierdził Wayne. – Szef mnie po to tu przysłał. Pan mnie wpuści, da mi parę minut i nie będziemy już prosić o przeniesienie. Wy możecie wnieść oskarżenie, ale my będziemy nadal polować na ich przywódcę. Popatrzyli sobie w oczy. Zdaniem Waxa oskarżenie Znikaczy pomogłoby ich karierze, i to znacznie. Ale prawdziwy łup, przywódca całej bandy, pozostawał wciąż na wolności. Ujęcie go oznaczałoby

chwałę, awanse i może nawet zaproszenie do elit. Nieżyjący lord Peterus to właśnie osiągnął, kiedy złapał Miedzianego Dusiciela. Pozwolenie konstablowi z innego posterunku na przesłuchanie więźniów było ryzykowne. Potencjalna całkowita utrata więźniów – co mogło się przytrafić Brettinowi – jeszcze bardziej. – Jak długo? – spytał Brettin. – Piętnaście minut z każdym – odparł Wayne. Brettin leciutko zmrużył oczy. – Po dziesięć minut z dwoma. – W porządku – stwierdził Wayne. – Chodźmy. Przygotowanie wszystkiego zajęło dłużej niż powinno. Konstable mieli w zwyczaju się nie śpieszyć, chyba że chodziło o płonące budynki lub morderstwa na ulicach – a i w tych wypadkach biegli jedynie wtedy, gdy dotyczyło to kogoś bogatego. W końcu przygotowali dla niego pokój i wciągnęli do środka jednego z bandytów. Wayne go rozpoznał. Ten gość próbował go zastrzelić, więc Wayne połamał mu ramię laską pojedynkową. To naprawdę nieuprzejme, taka próba strzelania. Kiedy człowiek wyciąga laskę pojedynkową, należy odpowiedzieć tym samym – a w najgorszym wypadku wyjąć nóż. Próba zastrzelenia Wayne’a była jak przyniesienie kości na rozgrywkę w karty. Ten świat upadał. – Czy już coś powiedział? – spytał Wayne Brettina i kilku z jego podwładnych, którzy stali przed drzwiami i patrzyli na przysadzistego, rozczochranego bandytę. Jego ramię okrywał brudny opatrunek usztywniający. – Niewiele – odparł Brettin. – Właściwie żaden z nich nie powiedział nam zbyt wiele. Wydaje się... – Że się boją – dokończył inny z konstabli. – Boją się czegoś... a przynajmniej ich strach przed mówieniem jest większy niż strach przed nami. – Phi – odezwał się Wayne. – Z nimi człowiek musi być stanowczy. Żadnego głaskania po główkach. – My nie... – zaczął mówić konstabl, lecz Brettin uciszył go uniesieniem dłoni. – Pański czas mija, kapitanie. Wayne pociągnął nosem i wkroczył do pokoju. Pomieszczenie było niewielkie, przypominało właściwie schowek, i miało tylko jedno wejście. Brettin zostawił otwarte drzwi. Bandyta siedział na krześle, łańcuchy łączyły kajdany na jego rękach z tymi na nogach i z podłogą. Między nimi stał stół.

Bandyta przyglądał mu się z niechęcią. Chyba nie rozpoznawał Wayne’a. To pewnie przez nakrycie głowy. – Synu – odezwał się Wayne – wpakowałeś się w spore kłopoty. Tamten nie odpowiedział. – Mogę cię z tego łatwo wyciągnąć. Unikniesz stryczka, jeśli zachowasz się rozsądnie. Bandyta splunął w jego stronę. Wayne pochylił się, opierając dłonie na stole. – Spokojnie – powiedział bardzo cicho, zmieniając akcent. Teraz mówił ze swobodnym, naturalnym akcentem bandytów. Filiżanka robotnika portowego dla autentyczności, solidna porcja barmana dla zwiększenia zaufania, a cała reszta to północny Szósty Oktant, z którego najpewniej wywodziła się większość z nich, oceniając po tym, jak mówili. – Czy tak się mówi do gościa, który zabił konsa i zabrał mu mundur, żeby cię stąd wyciągnąć, stary? Bandyta wybałuszył oczy. – Nie rób tego – powiedział cicho Wayne. – Wyglądasz na zbyt zainteresowanego. To wywoła ich podejrzenia. A niech to. Musisz znów na mnie splunąć. Mężczyzna się zawahał. – Zrób to! Splunął. – Zniszczenie! – ryknął Wayne, wracając do akcentu konstabla. Walnął pięściami w stół. – Wyrwę ci uszy, jeśli jeszcze raz to zrobisz. Bandyta spojrzał na niego – A... powinienem? O, dobrze. Wybrałem właściwą okolicę, pomyślał Wayne. – Jasne – syknął Wayne. – Naprawdę wyrwę ci uszy, jeśli to zrobisz. Mówił teraz z szorstkim ulicznym akcentem, na tyle cicho, by nie usłyszeli go ci na zewnątrz. – Konsy mówią, że nie gadałeś. Dobra robota. Szef będzie zadowolony.

– Wyciągniesz mnie? – A jak sobie myślisz? Nie mogę cię zostawić, żebyś wszystko wyśpiewał. Albo cię wydostaniemy, albo wyślemy na spotkanie z Żelaznookim. – Nie będę gadał – powiedział mężczyzna z naciskiem. – Nie trzeba mnie zabijać. Nie będę gadał. – A pozostali? Mężczyzna się zawahał. – Oni też pewnie nie. Może poza Sindrenem. On jest nowy i w ogóle. Dobrze, pomyślał Wayne. – Sindren. Ten blondyn z blizną? – Nie. To ten niski. Wielkie uszy. – Bandyta zmrużył oczy i wpatrzył się w Wayne’a. – Dlaczego cię nie rozpoznaję? – A jak sądzisz? – Wayne wstał i wrócił do głosu konstabla. – A teraz koniec biadolenia! Gdzie jest wasza baza? Skąd działacie? Chcę odpowiedzi! – Znów się pochylił. – Nie rozpoznałeś mnie, ponieważ jestem zbyt cenny, by widzieli mnie zwykli ludzie. Mogliby mnie zdradzić. Pracuję dla twojego szefa. Tarsona. – Tarsona? On nie jest żadnym szefem. Po prostu wali w różne rzeczy. Też dobrze. – Mam na myśli jego szefa. Bandyta zmarszczył czoło. Robił się coraz bardziej podejrzliwy. – Twoja postawa zaprowadzi cię na szubienicę, stary – powiedział cicho Wayne. – Kto cię zwerbował? Chcę... z nim porozmawiać. – Kto... Clamps zajmuje się werbunkiem. Powinieneś to wiedzieć. – Spojrzał na niego wrogo. Cudownie, pomyślał Wayne. – Gotowe! – powiedział, odwracając się. – Ten nie chce gadać. Mało wygadany sukinsyn. – Dlaczego tak dużo pan szeptał? – spytał Brettin. – Powiedział

pan, że będziemy mogli się przysłuchiwać. – Powiedziałem, że będziecie mogli się przysłuchiwać – odparł Wayne – a nie, że powiem cokolwiek, co będziecie mogli usłyszeć. Z takimi typami trzeba rozmawiać cicho, głosem pełnym groźby. Czy któryś z pozostałych podał wam już swoje imię? – Przydomki – przyznał z niezadowoleniem Brettin. – Czy któryś podał imię Sindren? Brettin popatrzył na swoich ludzi. Pokręcili głowami. Cudownie. – Chcę zobaczyć pozostałych. Wybiorę, którego przesłucham jako następnego. – To nie była część umowy – stwierdził Brettin. – A ja nadal mogę pomaszerować z powrotem i zacząć przygotowywać dokumenty do przeniesienia... Przez chwilę Brettin gotował się z wściekłości, po czym zaprowadził Wayne’a do cel. Sindrena łatwo dało się zauważyć. Mężczyzna o wielkich uszach robił wrażenie bardzo młodego i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w konstabli, którzy zajrzeli do jego celi. – On – powiedział Wayne. – Chodźmy. Chwycili go i zaprowadzili do pokoju przesłuchań. Kiedy Sindrena przykuto, Brettin i jego ludzie zostali w pokoju. – Poproszę odrobinę przestrzeni, żebym mógł oddychać – powiedział Wayne, spoglądając na nich ze złością. – W porządku – odparł Brettin. – Ale koniec z szeptaniem. Chcę usłyszeć, o co go pytasz. Mimo wszystko, wciąż jest naszym więźniem. Wayne wpatrywał się w nich, aż w końcu wyszli, ale zostawili otwarte drzwi. Brettin stanął na zewnątrz, z rękami założonymi na piersiach, i wpatrywał się w Wayne’a wyczekująco. W porządku, pomyślał Wayne. Odwrócił się do więźnia i pochylił. – Witaj, Sindren.

Chłopak aż podskoczył. – Skąd... – Clamps mnie przysłał – powiedział cicho Wayne z szorstkim ulicznym akcentem. – Pracuję nad tym, jak cię wydostać. Musisz pozostać całkowicie nieruchomo. – Ale. – Nieruchomo. Nie ruszaj się. – Żadnego szeptania! – zawołał Brettin. – Jeśli powie pan... Wayne stworzył bańkę prędkości. Wiedział, że nie wytrzyma długo, nie udało mu się zebrać zbyt wiele stopu bizmutowego. Musiał wykorzystać każdą chwilę. – Jestem Allomantą – wyjaśnił Wayne, trzymając się całkiem bez ruchu. – Przyśpieszyłem dla nas czas. Jeśli się poruszysz, zauważą rozmycie i domyślą się, co się stało. Rozumiesz? Nie przytakuj. Po prostu powiedz to. – Yyy... tak. – Dobrze – stwierdzi Wayne. – Jak już powiedziałem, przysłał mnie Clamps i mam cię stąd wydostać. Szef się chyba boi, że zaczniecie gadać. – Ja nie! – powiedział młodzik. Jego głos brzmiał bardzo piskliwie, pewnie z wysiłku, by pozostawać nieruchomym. – W to nie wątpię – powiedział Wayne, lekko zmieniając akcent, by pasował do okolicy, z której pochodził ten chłopak, Wewnętrznej Siódemki. Dorzucił odrobinę robotnika fabrycznego, którą wyczuł w dialekcie chłopaka. Pewnie po ojcu. – Gdybyś to zrobił, Tarson musiałby połamać ci kości. Wiesz, jak bardzo to lubi, co? Chłopak chciał pokiwać głową, ale się powstrzymał. – Wiem. – Ale cię wydostaniemy – powiedział Wayne. – Nie martw się. Nie rozpoznałem cię. Nowy jesteś? – Tak. – Clamps cię zwerbował? – Dwa tygodnie temu.

– W której bazie cię umieścili? – W której? – powtórzył chłopak, marszcząc czoło. – Mamy kilka baz wypadowych – wyjaśnił Wayne. – Ale oczywiście o tym nie wiedziałeś, prawda? Nowym szef pokazuje tylko jedną, na wypadek gdyby zostali złapani. Nie chciałby przecież, żebyś przypadkowo kogoś do nas doprowadził, co nie? – To by było straszne – zgodził się Sindren. Spojrzał w stronę drzwi, ale się nie ruszał. – Umieścił mnie w starej kuźni w Longardzie. Myśleliśmy, że innych nie ma! – I o to właśnie chodzi – stwierdził Wayne. – Nie możemy pozwolić, żeby prosty błąd powstrzymał nas przed rewanżem. – No tak. – Nie wierzysz w to, prawda? – spytał Wayne. – To nic takiego. Też czasem mi się wydaje, że szef ma trochę świra na tym punkcie. – Jasne – zgodził się młodzik. – To znaczy, no wiesz, większości z nas chodzi tylko o forsę. Rewanż jest przyjemny. Ale... – ... forsa jest przyjemniejsza. – No właśnie. Szef zawsze powtarza, że wszystko zmieni się na lepsze, kiedy to on dostanie władzę, jak to miasto go zdradziło i inne takie. Ale miasto zdradza wszystkich. Takie jest życie. Chłopak znów spojrzał na konstabli za drzwiami. – Nie martw się. Oni myślą, że jestem jednym z nich. – Jak to robisz? – spytał cicho chłopak. – Trzeba tylko mówić ich językiem, synu. Zadziwiające, jak niewielu ludzi się tego domyśla. Na pewno nigdy nie mówili ci o innych bazach? Muszę wiedzieć, czy któraś z nich jest w niebezpieczeństwie. – Nie – odparł młodzik. – Ja byłem tylko w kuźni. Siedziałem tam przez większość czasu, chyba że wyruszaliśmy na wypady. – Czy mogę ci udzielić rady, synu? – spytał Wayne. – Proszę bardzo.

– Wycofaj się z tego interesu okradania ludzi. Nie jesteś do tego przeznaczony. Jeśli uda ci się uwolnić, wracaj do fabryki. Chłopak zmarszczył czoło. – Prawdziwi przestępcy to specyficzny typ ludzi – wyjaśnił Wayne. – Ty taki nie jesteś. Widzisz, w tej rozmowie skłoniłem cię do potwierdzenia imienia gościa, który cię zwerbował i zdradzenia lokalizacji twojej bazy. Młodzik zbladł. – Ale... – Nie martw się – przerwał mu Wayne. – Pamiętaj, jestem po twojej stronie. Po prostu masz szczęście, że tak jest. – Jasne. – W porządku – stwierdził Wayne, ściszając głos, ale nadal się nie ruszając. – Nie wiem, czy uda mi się wydostać cię siłą. Bądźmy szczerzy, dzieciaku, nie jesteś tego wart. Ale mogę ci pomóc. Chcę, żebyś wygadał się konstablom. – Co takiego? – Daj mi czas do wieczora – wyjaśnił Wayne. – Wrócę do bazy i ją oczyszczę. Później możesz zacząć śpiewać, powiedzieć konsom wszystko, co wiesz. Nie martw się, nie dowiedziałeś się niczego, co mogłoby sprawić nam prawdziwe problemy. Plany awaryjne nas ochronią. Powiem szefowi, że kazałem ci to zrobić, więc nic ci się nie stanie. Ale nie zacznij gadać, dopóki nie obiecają ci, że w zamian cię uwolnią. Ściągnij adwokata, poproś o gościa imieniem Arintol. Ponoć jest uczciwy. – Tak w każdym razie Wayne słyszał od ludzi. – Niech konsy obiecają ci wolność w obecności Arintola. Później powiedz im wszystko, co wiesz. Kiedy cię wypuszczą, wynieś się z miasta. Niektórzy z bandy mogą nie uwierzyć, że kazałem ci gadać, więc mógłbyś znaleźć się w niebezpieczeństwie. Ruszaj w Dzicz i zatrudnij się w fabryce. Tam nikogo to nie będzie obchodzić. Tak czy inaczej, dzieciaku, trzymaj się z dala od zbrodni. Inaczej skończy się to śmiercią. Być może twoją. – Ja... – Na twarzy młodzika malowała się ulga. – Dziękuję. Wayne mrugnął. – A teraz sprzeciwiaj się wszystkiemu, co ci od tej chwili powiem. Zaczął kaszleć i zdjął bańkę prędkości.

– ... choć jedno słowo, którego nie mogę usłyszeć – powiedział Brettin – to w tej chwili skończymy. – W porządku! – ryknął Wayne. – Chłopaku, powiedz mi, dla kogo pracujesz? – Nic ci nie powiem, konsie! – Będziesz gadał albo stracisz palce! – odkrzyknął Wayne. Chłopak wczuł się w rolę i Wayne zaprezentował konsom dobre pięć minut kłótni, zanim w końcu machnął ręką i z wściekłością wyszedł z pokoju. – Mówiłem panu – stwierdził Brettin. – Tak – westchnął Wayne, udając zniechęcenie. – Chyba będziecie musieli nad nimi jeszcze popracować. – То nie zadziała – odparł Brettin. – Prędzej umrę i zostanę pochowany niż oni zaczną gadać. – To by było za duże szczęście – mruknął Wayne. – Co takiego? – Nic. – Wayne pociągnął nosem. – Jak mniemam, przyniesiono rogaliki. Świetnie. Przynajmniej będzie choć jedna korzyść z tej wyprawy. ROZDZIAŁ 9 – Czyli nie jesteśmy jeszcze pewni, co się wydarzyło – powiedział Waxillium, siadając na podłodze obok długiego arkusza papieru pokrytego wynikami jego badań genealogicznych. – W Słowach Stworzenia znajduje się aluzja do dwóch dodatkowych metali i ich stopów. Ale Starożytni wierzyli w szesnaście metali, a Prawo Szesnastki jest tak silnie zakorzenione w naturze, że trudno je zignorować. Albo Harmonia zmienił sposób, w jaki działa Allomancja, albo tak naprawdę nigdy jej nie rozumieliśmy. – Hm – odezwała się Marasi, klękając na podłodze. – Nie spodziewałabym się tego po tobie, lordzie Waxillium. Stróża prawa mogłam się spodziewać. Metalurga być może. Ale filozofa? – Istnieje związek między stróżem prawa a filozofem – odparł Waxillium, uśmiechając się z roztargnieniem. Sam się nad tym kiedyś zastanawiał. – I w prawie, i w filozofii chodzi o pytania. Zostałem przyciągnięty do prawa, by znaleźć odpowiedzi, których nie umiał

odnaleźć nikt inny, by pojmać ludzi, których wszyscy uznawali za niemożliwych do pochwycenia. Filozofia jest podobna. Pytania, tajemnice, zagadki. Ludzki umysł i natura wszechświata to dwie wielkie zagadki wszech czasów. Z namysłem pokiwała głową. – А со ono ma dla ciebie? – spytał Waxillium. – Nieczęsto można spotkać zasobną młodą kobietę studiującą prawo. – Moje zasoby nie są aż tak... znaczące, jak to by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Bez wsparcia wuja byłabym nikim. – Ale mimo wszystko. – Opowieści – odparła z tęsknym uśmiechem. – Opowieści o tym, co dobre i złe. Większość ludzi, jakich spotyka się w życiu, nie jest do końca ani jednym, ani drugim. Waxillium zmarszczył czoło. – Z tym bym się nie zgodził. Większość ludzi wydaje się zasadniczo dobra. – Cóż, być może według jednej z definicji. Ale sądzę, że do jednego lub drugiego, dobra czy zła, trzeba aktywnie dążyć, żeby miało prawdziwe znaczenie. Ludzie dzisiaj... mam wrażenie, że są dobrzy, a czasami źli, głównie siłą bezwładu, nie z wyboru. Działają tak, jak otoczenie ich do tego przygotowało. To jak... cóż, wyobraź sobie świat, w którym na wszystko pada takie samo skromne światło. Wszystkie miejsca, w budynkach i poza nimi, skąpane są w jednolitym blasku, którego nie da się zmienić. Gdyby w tym świecie jednostajnego oświetlenia ktoś nagle wytworzył światło znacznie jaśniejsze, zwracałoby uwagę. Zgodnie z tą samą zasadą, gdyby komuś udało się stworzyć pomieszczenie, w którym panowałby półmrok, to również zwracałoby uwagę. W pewnym sensie nie ma znaczenia, jak silny był początkowy blask. Opowieść i tak działa. – Fakt, że większość ludzi jest przyzwoita, nie sprawia, że ich przyzwoitość ma mniejszą wartość dla społeczeństwa. – Tak, tak – przytaknęła, rumieniąc się. – I nie mówię, że chciałabym, żeby wszyscy byli mniej przyzwoici. Ale... te jasne światła i te mroczne miejsca mnie fascynują, lordzie Waxillium, szczególnie jeśli wydają się drastycznie nie na miejscu. Dlaczego na przykład pewien mężczyzna wychowany w dobrej rodzinie, otoczony dobrymi przyjaciółmi, z dobrą pracą i w niezłej sytuacji finansowej, zaczął dusić kobiety miedzianym drutem i topić ich ciała w kanałach? I wręcz przeciwnie, trzeba wziąć pod uwagę, że większość ludzi, którzy wyjeżdżają w Dzicz, adaptuje się do panującej tam atmosfery swobody. Ale niektórzy, wyróżniające się jednostki, postanawiają przywieźć ze sobą cywilizację. Setka ludzi, przekonanych przez społeczeństwo, że

„wszyscy tak robią”, zaakceptuje najbardziej prymitywne i nikczemne czyny. Ale jeden człowiek się sprzeciwia. – W rzeczywistości to wcale nie było aż tak heroiczne – sprzeciwił się Waxillium. – Dla ciebie z pewnością to tak nie wyglądało. – Słyszałaś opowieść o pierwszym człowieku, którego pojmałem? Zaczerwieniła się. – Ja... tak. Tak, powiedzmy, że ją słyszałam. Peret Czarny. Gwałciciel i Allomanta, Cynozbrojny, o ile mi wiadomo. Wszedłeś na posterunek, spojrzałeś na tablicę, zerwałeś jego portret i zabrałeś ze sobą. Wróciłeś trzy dni później, wioząc go przerzuconego przez siodło. Spośród wszystkich na tablicy, wybrałeś najtrudniejszego, najbardziej niebezpiecznego zbrodniarza. – Był wart najwięcej. Marasi zmarszczyła czoło. – Spojrzałem na tablicę – wyjaśnił Waxillium – І pomyślałem sobie: „Każdy z tych gości może mnie bez trudu zabić, więc lepiej wybrać tego, który jest najwięcej wart”. Potrzebowałem pieniędzy. Od trzech dni jadłem tylko suszoną wołowinę i fasolę. A później Taraco. – Jeden z wielkich bandytów naszych czasów. – W jego wypadku – powiedział Waxillium – pomyślałem, że mogę dostać nowe buty. Kilka dni wcześniej napadł na szewca i pomyślałem, że jeśli go złapię, może uda mi się z tego wyciągnąć parę butów. – Myślałam, że wybrałeś go, bo tydzień wcześniej zastrzelił stróża prawa w Faradam. Waxillium pokręcił głową. – O tym dowiedziałem się dopiero, kiedy go złapałem. – Och. – Co zadziwiające, uśmiechnęła się z przejęciem. – A Twardziel Harrisel? – Zakład z Wayne’em – wyjaśnił Waxillium. – Nie wydajesz się rozczarowana. – To tylko sprawia, że wszystko robi się jeszcze prawdziwsze, lordzie Waxillium – powiedziała. Jej pełne przejęcia oczy zabłysły niemal drapieżnie. – Muszę to zapisać. – Sięgnęła do torebki, po czym

wyjęła z niej notes i ołówek. – Czyli taka była twoja motywacja? – spytał Waxillium, kiedy zaczęła notować. – Uczysz się, gdyż pragniesz zostać bohaterem, jak w opowieściach? – Nie, nie – odparła. – Ja chcę się jedynie o nich uczyć. – Na pewno? Mogłabyś zostać stróżem prawa, wyruszyć w Dzicz, sama przeżyć takie opowieści. Nie myśl, że nie możesz, ponieważ jesteś kobietą, być może elity każą ci tak sądzić, ale za górami to nie ma znaczenia. Tam nie trzeba nosić koronkowych sukien i pachnieć kwiatami. Można przypiąć rewolwery i ustalać własne zasady. Nie zapominaj, że sama Wojowniczka Wstąpienia była kobietą. Pochyliła się. – Czy mogę ci się do czegoś przyznać, lordzie Waxillium? – Jedynie jeśli jest to nieobyczajne, osobiste albo zawstydzające. Uśmiechnęła się. – Lubię koronkowe suknie i kwiatowe zapachy. Lubię mieszkać w mieście, gdzie mam do dyspozycji nowoczesne udogodnienia. Czy wiesz, że o dowolnej godzinie nocy mogę posłać po terrisańskie jedzenie i je dostać? – Niewiarygodne. – Rzeczywiście tak było. Nie myślał, że coś takiego jest możliwe. – Choć bardzo lubię czytać o Dziczy i choć być może miałabym ją ochotę odwiedzić, nie sądzę, by zamieszkanie tam mi się spodobało. Nie odpowiada mi brud, smród i ogólny brak higieny osobistej. I, jeśli mam być całkiem szczera, z dużą chęcią pozwalam, by to mężczyźni tacy jak ty przypinali rewolwery i strzelali do ludzi. Czy to czyni mnie koszmarną zdrajczynią mojej płci? – Nie sądzę. Choć całkiem nieźle strzelasz do różnych rzeczy. – Cóż, strzelanie do rzeczy jest w porządku. Ale do ludzi? – Zadrżała. – Wiem, że Wojowniczka Wstąpienia jest wzorem do naśladowania dla samorealizujących się kobiet. Na litość Zachowania, mamy na uniwersytecie zajęcia temu poświęcone, a jej dziedzictwo zostało zapisane w prawie. Ale ja naprawdę nie mam zamiaru wkładać spodni i być taka jak ona. Czasem czuję się jak tchórz, kiedy się do tego przyznaję. – Nic się nie stało – powiedział. – Musisz być sobą. Ale nic z tego nie wyjaśnia, dlaczego studiujesz prawo. – Och, ja pragnę zmienić miasto – powiedziała z wyraźnym przejęciem. – Choć czuję, że tropienie po kolei wszystkich zbrodniarzy i robienie w nich dziur kawałkami szybko poruszającego się metalu jest strasznie mało skutecznym sposobem, by to osiągnąć.

– Ale za to może być bardzo dobrą zabawą. – Pozwól, że coś ci pokażę. – Sięgnęła głębiej do torebki i wyciągnęła kilka złożonych arkuszy papieru. – Wspominałam o tym, że ludzie zazwyczaj zachowują się odpowiednio do swojego otoczenia. Pamiętasz naszą dyskusję o Dziczy i że tam jest często więcej stróżów prawa na osobę niż tutaj? A jednak zbrodnia jest bardziej rozpowszechniona. To wpływ otoczenia. Popatrz tutaj. Podała mu kilka kartek. – To raport, który przygotowuję. Dotyczy natury przestępstw w odniesieniu do środowiska. Spójrz tutaj, ten fragment omawia najważniejsze czynniki, które zmniejszyły przestępczość w niektórych częściach miasta. Zatrudnienie większej liczby konstabli, więcej powieszonych przestępców, tego typu rzeczy. Ich skuteczność jest średnia. – A to na dole? – spytał Waxillium. – Odnowienie – powiedziała z szerokim uśmiechem. – To przypadek, kiedy zamożny człowiek, sam lord Joshin, kupił kilka działek w okolicy o dość kiepskiej reputacji. Rozpoczął remonty i sprzątanie. Przestępczość spadła. Ludzie się nie zmienili, jedynie ich otoczenie. Teraz ta okolica jest uznawana za bezpieczną i przyzwoitą. Nazywamy to teorią „wybitych okien”. Jeśli ktoś zobaczy wybite okno w budynku, prawdopodobieństwo, że się włamie albo dopuści innego przestępstwa, wzrasta, ponieważ człowiek ten dochodzi do wniosku, że nikt się tym nie przejmie. Jeśli wszystkie okna są całe, wszystkie ulice czyste, wszystkie budynki regularnie myte, przestępczość spada. Podobnie jak upalny dzień może sprawić, że ludzie łatwiej się irytują, tak wydaje się, że podupadła okolica może zmienić zwykłego człowieka w przestępcę. – Zadziwiające – stwierdził Waxillium. – Oczywiście – dodała – to nie jedyna odpowiedź. Zawsze będą ludzie, którzy nie reagują na otoczenie. Jak już wspomniałam, fascynują mnie. Tak czy inaczej, zawsze dobrze sobie radziłam z liczbami. Widzę takie wzory i zaczynam się zastanawiać. Wysprzątanie kilku ulic może być tańsze niż zatrudnienie kolejnych konstabli... a w efekcie okazać się o wiele bardziej skuteczne w zmniejszaniu przestępczości. Waxillium przejrzał raporty, po czym spojrzał na Marasi. Miała zarumienione z podekscytowania policzki. Było w niej coś urzekającego. Jak długo tak siedzieli? Zawahał się i wyjął kieszonkowy zegarek. – Och – odezwała się, spoglądając na zegarek. – Nie powinniśmy tak rozmawiać. Nie, dopóki biedna Steris znajduje się w ich rękach. – Niewiele więcej możemy zrobić do powrotu Wayne’a – odparł

Waxillium. – Właściwie już tu powinien być. – I jest – dobiegł ich z korytarza głos Wayne’a. Marasi podskoczyła. Waxillium westchnął. – Jak długo tam tkwisz? Zza futryny wyłoniła się głowa Wayne’a ozdobiona kapeluszem konstabla. – Och, chwilkę. Wydawało się, że oboje macie jedną z tych chwil „mądrej rozmowy”. Wolałem nie przeszkadzać. – To rozsądne, bo twoja głupota bywa zaraźliwa. – Nie używaj przy mnie tych mądrych słów, synu. – Wayne wkroczył do środka. Choć na głowie miał kapelusz konstabla, to poza tym nosił swój zwyczajowy płaszcz do konnej jazdy i spodnie, a przy pasie miał laski pojedynkowe. – Udało ci się? – spytał Waxillium, podnosząc się, po czym pomógł Marasi wstać. – Z pewnością... mam rogaliki. – Wayne wyszczerzył się. – A brudne konsy nawet za nie zapłaciły. – Wayne? – Tak? – To my jesteśmy brudnymi konsami. – Już nie – odparł dumnie. – Jesteśmy niezależnymi obywatelami wypełniającymi swoje obywatelskie obowiązki. I jedzącymi rogaliki brudnych konsów. Marasi się skrzywiła. – To nie brzmi zbyt apetycznie, jeśli opisujesz je w taki sposób. – Och, były pyszne. – Wayne sięgnął do kieszeni płaszcza. – Proszę, przyniosłem ci kilka. Choć trochę zgniotły się w kieszeni. – Nie, dziękuję – odparła i pobladła nieco. Wayne jednak tylko się roześmiał i wyjął papier, którym zamachał przed nosem Waxilliuma.

– Lokalizacja kryjówki Znikaczy w mieście. Oraz imię tego, który ich werbuje. – Naprawdę? – spytała z przejęciem Marasi, pośpiesznie sięgając po papier. – Jak to osiągnąłeś? – Whiskey i magia. – Innymi słowy – stwierdził Waxillium, podchodząc i czytając zapiski ponad ramieniem Marasi – Wayne dużo i szybko gadał. Niezła robota. – Musimy ruszać! – powiedziała z naciskiem Marasi. – Chodźmy tam, zabierzmy Steris i... – Już ich tam nie będzie – sprzeciwił się Waxillium, sięgając po papier. – Nie po tym, jak kilku ich członków zostało ujętych. Wayne, czy udało ci się to wydostać tak, żeby konstable cię nie usłyszeli? Młodszy mężczyzna wydawał się oburzony. – A jak sądzisz? Waxillium pokiwał głową i podrapał się po brodzie. – Powinniśmy wkrótce wyruszyć. Dostać się na miejsce, zanim trop zbytnio wystygnie. – Ale... – zaczęła mówić Marasi. – Konstable... – Zostawimy im anonimową wskazówkę, kiedy już sam obejrzę to miejsce – powiedział Waxillium. – Nie trzeba – wtrącił Wayne. – Przygotowałem zapalnik. – Na kiedy? – Noc. – Nieźle. – Możesz okazać swoją wdzięczność poprzez dużą bryłę rzadkiego i drogiego metalu – stwierdził Wayne. – Na biurku – odparł Waxillium, składając papier i wsuwając go do kieszeni kamizelki. Wayne podszedł bliżej i spojrzał na aparaturę umieszczoną na blacie. – Nie jestem pewien, czy mam ochotę tego dotykać, stary. Przyzwyczaiłem się do swoich palców. – To nie wybuchnie, Wayne – odparł oschle jego towarzysz. – Powiedziałeś tak...

– To był tylko jeden raz – przerwał mu Waxillium. – Wiesz, jak koszmarnie irytujące jest odrastanie palców, Wax? – Jeśli dorównuje twojemu narzekaniu, to jest rzeczywiście przerażające. – Tak tylko mówię. – Wayne powiódł wzrokiem po biurku, aż znalazł flakonik z płatkami stopu bizmutowego. Chwycił go i cofnął się ostrożnie. – Najbardziej niewinnie wyglądające rzeczy mają tendencję do wybuchania w twoim otoczeniu. Człowiek musi zachować ostrożność. – Potrząsnął butelką. – Niewiele. – Nie bądź taki rozkapryszony. To o wiele więcej, niż mógłbym zdobyć w tak krótkim czasie, gdybyśmy byli w Dziczy. Pozbądź się kapelusza. Chodźmy zobaczyć tę kuźnię, o której mowa w twoich notatkach. – Możemy wykorzystać mój powóz, milordzie, jeśli tylko zechcesz – powiedziała Marasi. Tymczasem do gabinetu wkroczył Tillaume, niosąc w jednej ręce koszyk, a w drugiej tacę z herbatą. Postawił koszyk przy drzwiach, po czym ustawił tacę na stole i zaczął nalewać herbatę. Waxillium spojrzał na Marasi. – Chcesz z nami pójść? Wspomniałaś chyba, że wolisz zostawić strzelanie mężczyznom takim jak ja. – Powiedziałeś, że ich tam nie będzie – odparła. – Czyli tak naprawdę nie ma niebezpieczeństwa. – Oni nadal chcą cię dopaść – zauważył Wayne. – Próbowali cię porwać podczas obiadu. To będzie dla ciebie niebezpiecznie. – A was obu najpewniej zastrzeliliby bez mrugnięcia okiem – sprzeciwiła się. – Dlaczego więc dla was miałoby to być mniej niebezpieczne? – Pewnie nie jest – przyznał Wayne. Tillaume przyniósł na małej tacy Waxilliumowi filiżankę herbaty. Wayne chwycił ją z szerokim uśmiechem, choć kamerdyner próbował odsunąć tacę. – Jakie to wygodne – powiedział Wayne, unosząc filiżankę. – Wax, dlaczego nie załatwiłeś mi jednego z tych gości, kiedy jeszcze byliśmy w Weathering? Tillaume spojrzał na niego krzywo, po czym pośpieszył do stołu, by przygotować kolejną filiżankę.

Waxillium przyglądał się Marasi. Czegoś nie zauważał, czegoś ważnego. Czegoś zawartego w słowach Wayne’a... – Dlaczego cię zabrali? – spytał Marasi. – Na przyjęciu były lepsze cele. Kobiety bliżej spokrewnione z rodami, które ich interesowały. – Powiedziałeś, że mogła być fałszywym celem, żeby nas zdezorientować – powiedział Wayne, wrzucając trochę stopu bizmutowego do herbaty i wypijając całość jednym haustem. – Tak – zgodził się Waxillium. Spojrzał Marasi w oczy i coś w nich zobaczył. Odwróciła wzrok. – Ale gdyby o to chodziło, wybraliby raczej kogoś, kto w ogóle nie byłby spokrewniony z tym rodem, nie bliską krewną. – Zacisnął wargi i nagle wszystko znalazło się na swoim miejscu. – Ach. Jesteś nieślubnym dzieckiem. Przyrodnią siostrą Steris, córką lorda Harmsa, jak zakładam. Zarumieniła się. – Tak. Wayne zagwizdał. – Ale się popisałeś, Wax. Ja zazwyczaj czekam do drugiej randki, żeby nazwać kogoś bękartem. – Spojrzał na Marasi. – A jeśli jest ładna, to do trzeciej. – Ja... – Waxillium poczuł nagłe zawstydzenie. – Oczywiście. Nie chciałem... – Nic się nie stało – powiedziała cicho. To miało sens. Marasi i lord Harms czuli się tak niezręcznie, kiedy Steris wspomniała o utrzymankach. A później ta dotycząca ich klauzula w kontrakcie – Steris była przyzwyczajona do niewierności lordów. To również wyjaśniało, dlaczego Harms płacił za wykształcenie i utrzymanie „kuzynki” Steris. – Lady Marasi – powiedział Waxillium, chwytając ją za rękę. – Może lata spędzone w Dziczy wpłynęły na mnie bardziej niż mi się wydawało. Był taki czas, kiedy rozważałem swoje słowa, zanim je wypowiedziałem. Wybacz mi. – Jestem, kim jestem, lordzie Waxillium – odparła. – I nauczyłam się to akceptować. – Mimo to, zachowałem się w sposób nieokrzesany. – Nie musisz przepraszać. – Ha – odezwał się z namysłem Wayne. – Herbata jest zatruta. I z tymi słowami padł na ziemię.

Marasi sapnęła i natychmiast rzuciła się do niego. Waxillium obrócił się na pięcie i spojrzał na Tillaume’a, który właśnie wycelował w swojego pana z pistoletu. Nie było czasu na zastanawianie się. Waxillium spalił stal – trzymał ją w żołądku, kiedy spodziewał się, że może się znaleźć w niebezpieczeństwie – i Odepchnął trzeci guzik kamizelki. Zawsze miał jeden ze stali, by wykorzystać go do uzupełnienia rezerwy albo jako broń. Guzik oderwał się od kamizelki, przeleciał przez pokój i wbił się w pierś Tillaume a w chwili, kiedy ten pociągał za spust. Kula poleciała w bok. Ani pocisk, ani broń nie były widoczne dla Allomantycznych zmysłów Waxilliuma, co oznaczało aluminium. Tillaume zatoczył się i upuścił pistolet, po czym wsparł się o regał, próbując uciekać. Zostawił na ziemi strużkę krwi i w końcu upadł przy drzwiach. Waxillium opadł na kolana obok Wayne’a. Marasi podskoczyła na odgłos strzału i wpatrywała się w dyszącego ciężko kamerdynera. – Wayne? – spytał Waxillium, unosząc głowę przyjaciela. Wayne otworzył oczy. – Trucizna. Nienawidzę trucizny. Mówię ci, to gorsze niż stracić palec. – Lordzie Waxillium! – krzyknęła ostrzegawczo Marasi. – Wayne’owi nic nie będzie – stwierdził Waxillium, rozluźniając się. – Jeśli tylko może jeszcze mówić i ma jakieś Feruchemiczne rezerwy, jest zdolny przetrwać wszystko. – Nie mówię o nim. Kamerdyner! Waxillium podniósł gwałtownie wzrok i zorientował się, że umierający Tillaume wyciąga ręce do koszyka, który ze sobą przyniósł – mężczyzna sięgnął do środka zakrwawioną dłonią i coś pociągnął. – Wayne! – krzyknął Waxillium. – Bańka. Już! Tillaume cofnął się. Koszyk wybuchnął kulą ognia. I zamarł. – A niech to – powiedział Wayne, przetaczając się, żeby spojrzeć na rosnącą eksplozję. –

Ostrzegałem cię. Mówiłem, że w twoim otoczeniu zawsze coś wybucha. – Za to odmawiam przyjęcia odpowiedzialności. – On jest twoim kamerdynerem – zauważył jego towarzysz, kaszląc i podnosząc się na kolana. – Błe. To nawet nie była dobra herbata. – Robi się coraz większa! – powiedziała Marasi z zaniepokojeniem, wskazując na wybuch. Płomień pochłonął koszyk, zanim Wayne podniósł bańkę. Teraz powoli rozrastał się na zewnątrz, wypalając dywan, niszcząc futrynę i regały. Ogień objął już samego kamerdynera. – A niech to – powiedział Wayne. – Spory jest. – Pewnie to miało wyglądać na wypadek w moim laboratorium metalurgicznym – stwierdził Waxillium. – Spaliłby nasze ciała, ukrył morderstwo. – Ruszymy w stronę okien? – Ten wybuch trudno nam będzie przegonić – powiedział z namysłem Waxillium. – Mógłbyś tego dokonać. Gdybyś tylko odpowiednio mocno się odepchnął. – Od czego, Wayne? Nie widzę żadnych dogodnych kotwic w tamtej okolicy. Poza tym, gdybym tak szybko rzucił nas do tyłu, okno by się rozpadło i rozerwało nasze ciała na strzępy. – Panowie – odezwała się Marasi – to się robi coraz większe. – Wayne nie może zatrzymać czasu – wyjaśnił Waxillium. – Jedynie bardzo go spowolnić. I nie może poruszyć bańki, w której się znajduje. – Posłuchaj, po prostu wywal tę ścianę. Odepchnij gwoździe w ramach okiennych i wyrwij całą ścianę budynku. Wtedy będziesz mógł nas wystrzelić w tamtą stronę, nie ryzykując, że z czymś się zderzymy. – Czy ty w ogóle siebie słuchasz, kiedy mówisz takie rzeczy? – spytał Waxillium i wsparłszy ręce na biodrach, wbił wzrok w przyjaciela. – To cegła i kamień. Jeśli odepchnę za mocno, wrzucę się w wybuch. – Jest już naprawdę bardzo blisko! – powiedziała Marasi. – To uczyń się cięższym – zaproponował Wayne.

– Wystarczająco ciężkim, żebym się nie poruszył, kiedy cała ściana... dobrze zbudowana i bardzo masywna... będzie odpadać od budynku? – Jasne.

– Podłoga tego nie wytrzyma – zauważył Waxillium. – Załamie się i... Obaj popatrzyli w dół. Waxillium zerwał się gwałtownie, chwycił Marasi i przyciągnął ją do siebie. Przetoczył się na plecy i mocno trzymał ją nad sobą. Wybuch, który pochłonął sporą część gabinetu, zajmował teraz większość ich pola widzenia. Zbliżał się coraz bardziej, emanując wściekłym żółtym blaskiem, jak bulgoczące, szybko rosnące ciasto w olbrzymim piecu. – Co my... – odezwała się Marasi. – Trzymaj się! – krzyknął Waxillium. Zwiększył swój ciężar. Feruchemia nie działała tak, jak Allomancja. Te dwie kategorie mocy często ze sobą łączono, ale w wielu aspektach były przeciwstawne. W Allomancji moc pochodziła z samego metalu i istniały ograniczenia tego, co dało się zrobić w jednej chwili. Wayne nie mógł skompresować czasu bardziej niż w określonym stopniu, Waxillium mógł Odpychać kawałek metalu tylko z pewną ograniczoną siłą. Feruchemię napędzał swego rodzaju kanibalizm, obdarzony nią człowiek magazynował część siebie do późniejszego wykorzystania. Jeśli ktoś przez dziesięć dni czynił się o połowę lżejszym niż normalnie, przez podobny czas mógł być półtora raza cięższy. Albo dwa razy cięższy przez połowę tego czasu. Albo cztery razy cięższy przez jedną czwartą tego czasu. Albo skrajnie ciężki przez kilka krótkich chwil. Waxillium wchłonął ciężar, który magazynował w metalmyślach przez wiele dni, gdy zmniejszał swoją wagę do trzech czwartych. Stał się ciężki jak skała, później jak budynek, później jeszcze cięższy. I cała ta masa skupiona na niewielkim wycinku podłogi. Drewno zatrzeszczało, po czym pękło, zapadając się. Waxillium wypadł ze stworzonej przez Wayne’a bańki prędkości i trafił w prawdziwy czas, a ta zmiana nim szarpnęła. Kilka kolejnych chwil zlało się w jedno. Usłyszał budzący grozę dźwięk wybuchu powyżej – uderzył w niego z całą siłą. Uwolnił metalmyśl i Odepchnął się od gwoździ w podłodze, próbując spowolnić upadek swój i Marasi. Miał za mało czasu, by zrobić to dobrze. Uderzyli w podłogę piętro niżej, a po chwili spadło na nich coś ciężkiego, pozbawiając go tchu. Widział oślepiający blask i poczuł falę gorąca.

I wszystko się skończyło. Waxillium leżał oszołomiony, w uszach słyszał dzwonienie. Jęknął i uświadomił sobie, że Marasi tuli się do niego, drżąc. Przez chwilę przyciskał ją do siebie i mrugał. Czy wciąż byli w niebezpieczeństwie? Co na nich spadło? Wayne, pomyślał. Zmusił się do poruszenia, przetoczył się i odsunął Marasi. Podłoga pod nimi została zmiażdżona na drzazgi, gwoździe spłaszczyły się do małych krążków. Musiał zacząć się Odpychać w czasie, kiedy wciąż był o wiele cięższy. Pokrywały ich kawałki drewna i pył. Strop został zniszczony, drewno dymiło, w dół opadały płatki popiołu i kawałki gruzu. Nie pozostało nic z otworu, który wybił – wybuch pochłonął go wraz z otaczającą go podłogą. Krzywiąc się, poruszył Wayne’a. Ich przyjaciel upadł na nich i przyjął na siebie większość siły wybuchu. Jego płaszcz został poszarpany na strzępy, odsłaniając plecy, poczerniałe i poparzone. Po jego bokach spływała krew. Marasi uniosła dłoń do ust. Wciąż drżała, jej złocisto-kasztanowe włosy były potargane, a oczy szeroko otwarte. Nie, pomyślał Waxillium, niepewny, czy powinien spróbować przewrócić przyjaciela. Proszę, nie. Wayne wykorzystał część zdrowia, żeby pozbyć się trucizny. A poprzedniego wieczora mówił, że zostało mu go tyle, by poradził sobie z jedną raną od kuli... Z niepokojem sięgnął do szyi Wayne’a. Wyczuł słaby puls. Przymknął oczy i odetchnął głęboko. Rany na plecach towarzysza zaczęły się zasklepiać. Proces był powolny. Krwiotwórca wykorzystujący Feruchemiczne leczenie był ograniczony tym, jak szybko pragnął, by moc działała – szybka regeneracja wymagała o wiele większego zużycia zgromadzonego zdrowia. Jeśli Wayne’owi niewiele pozostało, musiał działać powoli. Waxillium go przy tym zostawił. Wayne ogromnie cierpiał, ale na to nic nie dało się poradzić. Wziął Marasi za rękę. Wciąż drżała. – Już dobrze – powiedział, a jego głos wydawał się dziwny i przytłumiony ze względu na wpływ wybuchu na jego słuch. – Wayne się leczy. Czy jesteś ranna? – Ja... – Wydawała się oszołomiona. – Dwie na trzy ofiary poważnego urazu nie umieją poprawnie zidentyfikować własnych obrażeń ze względu na wstrząs lub naturalne mechanizmy obronne organizmu tłumiące ból. – Powiedz mi, czy coś z tego boli – powiedział Waxillium, obmacując jej kostki, później nogi i

ramiona w poszukiwaniu złamań. Starannie sprawdził jej boki, szukając połamanych żeber, choć utrudniała to gruba tkanina sukni. Powoli wyszła z oszołomienia, po czym spojrzała na niego i przyciągnęła bliżej, przyciskając głowę do jego piersi. Zawahał się, po czym objął ją ramionami i tulił do siebie, gdy ona uspokajała oddech, najwyraźniej próbując zapanować nad emocjami. Za nimi Wayne zaczął kaszleć. Poruszył się, lecz zaraz jęknął i znieruchomiał, pozwalając, by leczenie trwało dalej. Wpadli do salonu. Budynek płonął, ale niezbyt poważnie. Pewnie wkrótce ktoś wezwie konstabli. Nikt nie przybiegł, pomyślał Waxillium. Z pozostałej służby. Czy nic im się nie stało? A może byli częścią tego wszystkiego? Wciąż próbował za tym nadążyć. Tillaume – człowiek, który, o ile było mu wiadomo, przez dziesięciolecia wiernie służył jego wujowi – próbował go zabić. Dwa razy. Marasi się cofnęła. – Chyba... chyba odzyskałam już panowanie nad sobą. Dziękuję. Skinął głową, wyciągnął chusteczkę i podał jej, po czym ukląkł przy Waynie. Plecy mężczyzny pokrywały zakrzepła krew i spalona skóra, które jednak uniosły się już i wyglądem przypominały strup, pod spodem zaś tworzyła się nowa skóra. – Jak źle jest? – spytał Wayne, nie otwierając oczu. – Przeżyjesz. – Mam na myśli płaszcz. – Och. No tak... tym razem będziesz potrzebował naprawdę dużej łaty. Wayne prychnął, po czym podniósł się do pozycji siedzącej. Skrzywił się kilka razy i w końcu otworzył oczy. Po jego policzkach płynęły łzy. – Mówiłem ci – powiedział. – Niewinne rzeczy zawsze wybuchają w twojej obecności, Wax. – Tym razem zachowałeś palce. – Cudownie. Mogę cię nimi udusić. Waxillium uśmiechnął się i położył dłoń na ramieniu przyjaciela.

– Dzięki. Wayne pokiwał głową. – Przepraszam, że musiałem spaść na waszą dwójkę. – Wybaczę ci, biorąc pod uwagę okoliczności. Waxillium spojrzał na Marasi. Siedziała pochylona, obejmując kolana, a jej twarz była blada. Kiedy spostrzegła jego wzrok, opuściła ręce, jakby zmuszając się do bycia silną, i zaczęła wstawać. – Już dobrze – powiedział Waxillium. – Nie musisz się śpieszyć. – Nic mi nie będzie – odparła, choć ledwie słyszał jej słowa, słuch bowiem miał wciąż przytępiony. Tak naprawdę jeszcze nie dzwoniło mu w uszach, to miało nastąpić później. – Po prostu... nie jestem przyzwyczajona, że ktoś próbuje mnie zabić. – Do tego nigdy nie można się przyzwyczaić – zauważył Wayne. – Uwierz mi. – Odetchnął głęboko, zdjął resztki płaszcza i koszuli, po czym odwrócił spalone plecy w stronę towarzysza. – Mógłbyś? – Może powinnaś się odwrócić, Marasi – zasugerował Waxillium. Skrzywiła się, ale nie odwróciła wzroku. Wobec tego chwycił spaloną warstwę skóry na ramieniu Wayne’a, szarpnął gwałtownie i zerwał ją z jego pleców. Udało mu się zdjąć całą, niemal nieprzerwaną warstwę. Wayne sapnął. Pod spodem utworzyła się nowa skóra, różowa i świeża, ale nie mogła dokończyć procesu zdrowienia do czasu usunięcia starej, sztywnej, spalonej warstwy. Waxillium odrzucił ją na bok. – Och, na Wielkiego Harmonię – powiedziała Marasi, unosząc dłoń do ust. – Chyba zaraz się pochoruję. – Ostrzegałem cię – stwierdził Waxillium. – Myślałam, że chodzi ci o jego oparzenia. Nie sądziłam, że masz zamiar zerwać mu skórę z całych pleców. – Teraz czuję się o wiele lepiej. Wayne rozluźnił ramiona, teraz nagie. Był szczupły i umięśniony, na rękach nosił metalmyśli w kształcie bransolet. Jego spodnie zostały osmalone, ale pozostały w większości całe. Pochylił się i wyciągnął ze sterty gruzu jedną z lasek pojedynkowych. Drugą wciąż miał u pasa. – Teraz są mi winni kapelusz i płaszcz. Gdzie reszta służby?

– Sam się nad tym zastanawiałem – odparł Waxillium. – Rozejrzę się szybko i sprawdzę, czy komuś stała się krzywda. Ty wyprowadź Marasi na tył. Wyślizgnijcie się przez furtkę od strony ogrodu, tam się z wami spotkam. – Wyślizgnąć się? – powtórzyła Marasi. – Ktokolwiek zatrudnił tego gościa, żeby nas zabić – wyjaśnił Wayne – będzie się spodziewał, że ten wybuch zaprowadził nas na spotkanie z Żelaznookim. – Zgadza się – zawtórował mu Waxillium. – Mamy godzinę albo dwie, zanim dom zostanie przeszukany, a Tillaume zidentyfikowany... o ile pozostało cokolwiek, żeby go zidentyfikować. Przez ten czas będziemy uznawani za martwych. – Da nam to trochę czasu na zastanowienie – powiedział Wayne. – Chodźmy. Powinniśmy ruszać. Waxillium wciąż miał wrażenie, że ktoś wypchał mu uszy watą. Podejrzewał, że cała ich trójka krzyczała podczas rozmowy. Wayne miał rację. Człowiek nie przyzwyczajał się do tego, że ktoś próbował go zabić. Waxillium szybko przeszukał dom, po drodze napełniając metalmyśli. Zmniejszył przy tym swój ciężar o połowę. Więcej się nie dało, zaczynały się problemy z normalnym chodzeniem, nawet jeśli ubranie i wyposażenie nieco człowieka obciążały. Ale miał w tym sporą wprawę. Podczas poszukiwań znalazł Limmi i pannę Grimes w spiżarni. Były nieprzytomne, ale żyły. Wyjrzawszy za okno, ujrzał Krenta, stangreta, trzymającego się za głowę i szeroko otwartymi oczyma wpatrującego się w płonący budynek. Innej służby – pokojówek, chłopców na posyłki, kucharza – nie było ani śladu. Być może znaleźli się tak blisko miejsca wybuchu, że zostali przez niego pochłonięci, ale Waxillium uznał to za mało prawdopodobne. Najpewniej Tillaume, który kierował domową służbą, odprawił kogo tylko mógł, nie wzbudzając podejrzeń, a resztę uśpił i zaciągnął w bezpieczne miejsce. To sugerowało pragnienie, by nikomu nie stała się krzywda. Cóż, nikomu poza Waxilliumem i jego gośćmi. Waxillium szybko przeniósł obie kobiety, jedną po drugiej, do ogrodu na tyłach, starając się, by nikt go nie spostrzegł. Liczył, że wkrótce zostaną odnalezione przez Krenta albo konstabli. Później zabrał dwa rewolwery z szafki na parterze – wybuch uszkodził schody – a z pralni zabrał koszulę i marynarkę dla Wayne’a. Żałował, że nie ma czasu szukać swojej starej skrzyni, w której trzymał

sterriony. Wyślizgnął się przez tylne drzwi i lekkim krokiem przeszedł ogród. Coraz bardziej niepokoiło go to, co się wydarzyło. Próba zabójstwa jest straszna, a robi się jeszcze gorsza, kiedy napastnikiem jest ktoś znajomy. Wydawało się nieprawdopodobne, by bandytom udało się tak szybko skontaktować z Tillaumem i przekupić go. Skąd mogliby wiedzieć, że stary kamerdyner okaże się tak skłonny do współpracy? Stajenny albo ogrodnik byliby bezpieczniejszym wyborem. Tu się działo coś jeszcze. Od kiedy Waxillium powrócił do miasta, Tillaume próbował zniechęcić go do roli stróża prawa w okolicy. Wieczorem przed balem wyraźnie dał mu do zrozumienia, że powinien porzucić zainteresowanie napadami. Ktokolwiek za tym stał, kamerdyner współpracował z nim już od dłuższego czasu. A to znaczyło, że od początku obserwowano Waxilliuma. ROZDZIAŁ 10 Powóz turkotał na bruku, kierując się w stronę Piątego Oktantu. Marasi siedziała z rękami założonymi na piersi i spoglądała na ruchliwą ulicę. Mijały ich konie i powozy, a ludzie płynęli chodnikami, jak małe komórki krwi przepływające w żyłach, które na uniwersytecie oglądała pod mikroskopem. Na rogach i w miejscach, gdzie wymieniano bruk, tworzyły się zatory. Lord Waxillium i Wayne siedzieli po drugiej stronie powozu. Waxillium wydawał się rozproszony, zatopiony w myślach. Wayne drzemał z głową odchyloną do tyłu i zamkniętymi oczami. Gdzieś znalazł sobie nakrycie głowy – lichą czapkę, jakie nosili gazeciarze. Po ucieczce z rezydencji wyszli za róg ulicy, przeszli skrótem przez park Dampmere. Po drugiej stronie Waxillium zatrzymał dla nich powóz. Nim weszli do środka, Wayne naciągnął na głowę czapkę, pogwizdując pod nosem. Nie miała pojęcia, skąd ją wziął. Teraz cicho pochrapywał. Po tym, jak prawie zostali zabici, jak stracił całą skórę na plecach, udało mu się zasnąć. Marasi wciąż czuła ostry zapach spalonej tkaniny, a w uszach jej dzwoniło. Tego właśnie pragnęłaś, przypomniała sama sobie. To ty nalegałaś, by lord Harms zaprowadził cię na spotkanie z Waxilliumem. Z własnej woli przyszłaś dziś do rezydencji. Sama się w to wpakowałaś. Gdyby tylko pokazała się z lepszej strony. Jechała w jednym powozie z największym stróżem prawa w historii Dziczy – ale przy każdej okazji robiła wrażenie bezradnej dziewczyny, skłonnej do nagłych

wybuchów uczuć. Zaczęła wzdychać, ale przerwała. Nie. Żadnego dąsania. To by tylko pogorszyło sytuację. Mijali jeden z wielkich kanałów-szprych, które dzieliły miasto na ósemki. Widziała reprodukcje stron Słów Stworzenia, na których znaj do waty się rysunki i plany Elendel – choć nazwę miasta wybrał Lord Zrodzony z Mgły. Pośrodku znajdował się duży okrągły park, w którym przez cały rok kwitły kwiaty, ogrzewane od dołu przez gorące źródła. Stamtąd promieniowały kanały-szprychy, sięgające daleko w głąb dających obfite plony obrzeży. Ulice i budynki powstawały zgodnie z planem, drogi były bardzo szerokie – niegdyś mogło się wydawać, że niepotrzebnie. Teraz jednak robiły wrażenie wręcz niewystarczających. Powóz zbliżał się do Pola Odrodzenia – połać zielonej trawy i kwiatów pragnienia Mare była lekko nachylona, tworząc łagodne wzniesienie. Pomniki Ostatniego Cesarza i Wojowniczki Wstąpienia górowały na szczycie, wieńcząc ich grobowiec. Znajdowało się tam muzeum. W dzieciństwie Marasi odwiedziła je kilka razy i obejrzała pozostałości Świata Popiołu, zachowane przez Początkowych, tych, którzy znaleźli schronienie w łonie ziemi i odrodzili się, by stworzyć społeczeństwo. Powóz skręcił w ocienioną drzewami aleję biegnącą wokół Pola Odrodzenia. Zamiast bruku wyłożono ją asfaltem, co zmniejszało hałas wydawany przez stalowe podkowy, jak również ułatwiało przejazd nielicznym pojazdom silnikowym. Nie były one częste, lecz jeden z jej wykładowców utrzymywał, że w swoim czasie zastąpią konie. Próbowała skupić się na zadaniu. Znikacze byli nie tylko porywaczami i rabusiami. A co z ładunkiem pociągów, który znikał tak błyskawicznie, od czego wzięli swoją nazwę? A co z ich wyjątkowo dobrą bronią? I jeszcze ta próba zabicia Waxilliuma, za pomocą trucizny i bomby. – Lordzie Waxillium? – odezwała się. – Tak? – Jak zginął twój wuj? – Wypadek powozu – odpowiedział z namysłem. – On, jego żona i moja siostra wybrali się na przejażdżkę po Zewnętrznych Posiadłościach. Wszystko wydarzyło się kilka tygodni po tym, jak mój brat cioteczny... dziedzic... zachorował i umarł. Wycieczka miała pomóc im uporać się ze smutkiem. Wuj Ladrian chciał odwiedzić pewien szczyt, żeby rozkoszować się widokami, ale ciotka była zbyt słaba, by się na niego wspiąć, więc wybrali się powozem. Po drodze koń się spłoszył. Mocowania pękły. Wóz spadł z urwiska. – Tak mi przykro. – Mnie również – powiedział cicho. – Nie odwiedzałem ich przez wiele lat. Mam dziwne poczucie

winy, jakby ta strata powinna mnie bardziej zdruzgotać. – Wydaje mi się, że w tej opowieści jest już wystarczająco dużo zdruzgotanych ludzi – mruknął Wayne. Waxillium spojrzał na niego ze złością, ale Wayne tego nie widział, wciąż bowiem miał zamknięte oczy i czapkę naciągniętą na twarz. Marasi kopnęła go w piszczel, aż jęknął. Od razu się zaczerwieniła. – Szanuj zmarłych – powiedziała. Wayne roztarł nogę. – Już zaczyna wydawać mi rozkazy. Te kobiety. Znów nasunął czapkę na twarz i usadowił się wygodnie. – Lordzie Waxillium – odezwała się Marasi. – Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się... – Czy ktoś być może zabił mojego wuja? – dokończył Waxillium. – Jestem stróżem prawa. Każda śmierć, o której słyszę, zmusza mnie do krótkiego zastanowienia. Ale w raportach, które otrzymałem, nie było nic podejrzanego. Już na początku swojej kariery nauczyłem się, że czasami wypadki się zdarzają. Mój wuj kochał ryzyko. W młodości uprawiał hazard, w wieku średnim szukał dreszczyku. W końcu uznałem tę tragedię za wypadek. – A teraz? – A teraz zastanawiam się, czy raporty, które otrzymałem, nie były przypadkiem aż za czyste. Patrząc wstecz, wszystko mogło zostać starannie zaplanowane, by nie wzbudzić moich podejrzeń. Poza tym, Tillaume tam był, choć w dniu wypadku pozostał w posiadłości. – Dlaczego mieliby zabić twojego wuja? – spytała Marasi. – Czy nie powinni się martwić, że w ten sposób ściągną do miasta ciebie, doświadczonego stróża prawa? Usunięcie twojego wuja i przypadkowe ściągnięcie sobie na głowę Waxilliuma Świtostrzelnego... – Waxillium Świtostrzelny? – spytał Wayne, podnosząc lekko powieki. Siąknął cicho i wytarł nos chusteczką. Zarumieniła się. – Przepraszam. Tak nazywają go w źródłach. – Tak powinni nazywać mnie – sprzeciwił się Wayne. – To ja lubię sobie strzelić o poranku whiskey. – Dla ciebie „poranek” to zazwyczaj dobrze po południu, Wayne –

wtrącił Waxillium. – Wątpię, byś kiedykolwiek widział świt. – Jesteś niesprawiedliwy. Widzę go bardzo często, jeśli wieczorem się zasiedzę... – Uśmiechnął się pod czapką. – Wax, kiedy pójdziemy w odwiedziny do Ranette? – Nigdy – odparł Waxillium. – A dlaczego sądzisz, że mielibyśmy to zrobić? – W końcu jesteśmy w mieście. Ona też... przeniosła się wcześniej niż ty i w ogóle. Moglibyśmy pójść do niej w odwiedziny. Jak starzy przyjaciele, no. – Nie. Nawet bym nie wiedział, gdzie ją znaleźć. Miasto jest wielkie. – Mieszka w Trzecim Oktancie – powiedział od niechcenia Wayne. – Dom z czerwonej cegły. Piętrowy. Waxillium spojrzał chłodno na Wayne’a, co Marasi uznała za interesujące. – Kto to jest? – Nikt – odparł Waxillium. – Jak sobie radzisz z pistoletem? – Tak sobie – przyznała. – W klubie strzeleckim ćwiczymy ze strzelbami. – Cóż, strzelba nie zmieści się w torebce – zauważył Waxillium, wyjmując pistolet z kabury pod pachą. Broń była niewielka, z wąską kolbą, nie dłuższa od jej dłoni. Niepewnie wzięła pistolet do ręki. – W strzelaniu z pistoletu cała sztuka polega na tym, żeby zachować spokój – wyjaśnił Waxillium. – Trzymaj go obiema rękami. Jeśli ci się uda, znajdź niską osłonę i oprzyj o nią ramiona. Nie trzęś się, nie śpiesz i koniecznie wyceluj. Z pistoletu trudniej trafić, ale częściowo dlatego, że ludzie mają tendencję, by nimi wymachiwać. Strzelba ze swej natury zachęca, by z niej wycelować, a osoba uzbrojona w pistolet często po prostu zwraca go ogólnie w stronę celu i pociąga za spust. – Zgadza się – powiedziała, unosząc broń. Była ona zadziwiająco ciężka. – Ośmiu na dziesięciu konstabli strzelających z broni krótkiej nie trafia z odległości dziesięciu stóp. – Naprawdę? Przytaknęła. – Cóż – stwierdził Waxillium – najwyraźniej Wayne nie ma się czego wstydzić. – Hej!

Waxillium posłał jej spojrzenie. – Widziałem, jak raz próbował zastrzelić kogoś z odległości trzech kroków. Udało mu się trafić w ścianę za plecami. – To nie moja wina – mruknął Wayne. – Nie powinny się odbijać. Metal się nie odbija, to prawda twarda jak tytan. Przyjrzała się niewielkiej broni, by upewnić się, że jest zabezpieczona, po czym wcisnęła ją w osmaloną torebkę. Kryjówka Znikaczy okazała się niewinnym z wyglądu budynkiem w pobliżu doków nad kanałem. Piętrowa budowla była przysadzista, z płaskim dachem i licznymi kominami. Sterty ciemnego popiołu i żużlu leżały wzdłuż jednej ze ścian, a okna wyglądały, jakby nie myto ich od czasu Ostatniego Wstąpienia. – Lady Marasi – odezwał się Waxillium, sprawdzając celownik rewolweru – czy byłabyś bardzo urażona, gdybym zaproponował ci pozostanie w powozie na czas naszego rekonesansu? Budynek wydaje się porzucony, ale wcale by mnie nie zaskoczyło, gdyby pozostawili po sobie kilka pułapek. – Nie – odparła z drżeniem. – Nie miałabym nic przeciwko. Sądzę, że to dobry pomysł. – Zamacham, kiedy się upewnimy, że jest bezpiecznie – powiedział, po czym uniósł broń i skinął na Wayne’a. Obaj wyślizgnęli się z powozu i pochyleni podbiegli do ściany budynku. Nie podeszli do drzwi. Wayne skoczył – a Waxillium musiał go Odepchnąć, gdyż mężczyzna wyleciał dobre dwanaście stóp w górę i wylądował na dachu. Lord Ladrian podążył za nim, skacząc z większym wdziękiem i wylądował bezgłośnie. Podeszli do przeciwległego rogu, gdzie Wayne zwiesił się przez krawędź i kopnięciem stłukł szybę w oknie. Waxillium podążył za nim. Czekała kilka pełnych napięcia minut. Woźnica nie powiedział ani słowa, choć słyszała, jak pod nosem mamrocze: „Nie moja sprawa”. Waxillium zapłacił mu wystarczająco dużo za zachowanie milczenia. Nie rozległy się żadne strzały. W końcu Waxillium otworzył drzwi budynku i pomachał. Marasi szybko wysiadła z powozu i podeszła do niego. – I jak? – spytała. – Dwa druty potykacze – odparł – połączone z materiałami wybuchowymi. Żadnych innych niebezpieczeństw. Poza osobistym smrodem Wayne’a.

– To zapach niesamowitości! – zawołał ze środka Wayne. – Wejdź – powiedział Waxillium, przytrzymując dla niej drzwi. Weszła do środka, lecz zatrzymała się w wejściu. – jest pusto. Spodziewała się palenisk i wyposażenia. Jednakże olbrzymia hala była pusta, jak szkolna klasa podczas zimowych ferii. Przez okna wpadało światło, choć było bardzo słabe. Sala pachniała węglem i ogniem, a fragmenty podłogi były poczerniałe. – Na górze są sypialnie – powiedział Waxillium, wskazując drugą stronę kuźni. – Ta duża hala, wysoka na dwie kondygnacje, ciągnie się przez pół budynku, ale po tamtej stronie jest piętro. Wygląda na to, że mogło się tu zmieścić pięćdziesięciu ludzi, którzy w ciągu dnia udawali robotników. – Aha! – odezwał się Wayne z mroku po lewej stronie hali. Marasi usłyszała grzechotanie, po czym wnętrze zalało światło, kiedy odepchnął ścianę. W tym miejscu odsunęła się na bok, otwierając pełnowymiarowe wyjście na kanał. – Jak łatwo się to otwierało? – spytał Waxillium, podchodząc pośpiesznie, Marasi podążyła za nim. – Nie wiem. – Wayne wzruszył ramionami. – Dość łatwo. Waxillium przyjrzał się bramie. Przesuwała się na kółkach umieszczonych w niewielkim wgłębieniu wyciętym w podłodze. Włożył palce do rowka i wyciągnął je ubrudzone smarem. – Wykorzystywali je – stwierdziła Marasi. – Zgadza się – przyznał Waxillium. – I co z tego? – spytał Wayne. – Gdyby robili tu coś nielegalnego – zauważyła kobieta – nie chcieliby zbyt często otwierać całego boku budynku. – Może robili to dla zachowania pozorów – zastanawiał się Waxillium. Marasi pokiwała z namysłem głową. – O! Aluminium. Wayne wyciągnął laski pojedynkowe i obrócił się na pięcie.

– Co? Gdzie? Kto strzela? Marasi poczuła, że się rumieni. – Przepraszam. Chodziło mi o to, że powinniśmy poszukać małych bryłek aluminium na ziemi. Wiecie, takich, które pozostały po produkcji broni. To nam powie, czy to miejsce jest rzeczywiście kryjówką, czy też źródło Wayne’a próbowało nas doprowadzić do złego stopu. – Był szczery – stwierdził Wayne. – Umiem wyczuwać takie rzeczy – Kichnął. – Kiedy poznaliśmy Lessie, uwierzyłeś, że naprawdę jest tancerką – stwierdził Waxillium i wyprostował się. – To coś innego. Ona była kobietą. A one umieją kłamać. Bóg je takimi stworzył. – Ja... nie jestem pewna, jak powinnam potraktować te słowa – odezwała się Marasi. – Ze szczyptą miedzi – wyjaśnił Waxillium. – I dużą dozą sceptycyzmu. Podobnie jak wszystko, co mówi Wayne. – Wyciągnął rękę. Kobieta zmarszczyła czoło i uniosła dłoń. Upuścił coś na nią. Kawałki metalu, które wyglądały, jakby zostały zdrapane z podłogi, na której zastygły. Były srebrzyste, lekkie i poczerniałe na brzegach. – Znalazłem je tam na podłodze – powiedział Waxillium. – W pobliżu jednego z poczerniałych miejsc. – Aluminium? – spytała z przejęciem. – Tak. A w każdym razie nie mogę ich Allomantycznie Odepchnąć, co w połączeniu z ich wyglądem jest wystarczającą wskazówką. – Przyjrzał się jej uważnie. – Masz dobry umysł do takich rzeczy. Zarumieniła się. Znowu. Na Rdzę i Zniszczenie, pomyślała. Muszę znaleźć sposób, żeby coś z tym zrobić. – Tu chodzi o odchylenia, lordzie Waxillium. – Odchylenia? – Liczby, wzorce, poruszenia. Ludzie wydają się przypadkowi, ale w rzeczywistości kierują się wzorcami. Należy znaleźć odchylenia, wyodrębnić powód, dla którego nastąpiły, i często można się

wiele nauczyć. Aluminium na podłodze. To odchylenie. – Widzisz tu jeszcze jakieś inne? – Otwierające się drzwi – powiedziała, wskazując głową w bok. – Te okna. Są wysmarowane zbyt grubą warstwą sadzy. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że umieszczono ją specjalnie, trzymając blisko płonącą świecę, żeby nikt nie mógł zajrzeć do środka. – Może to naturalne – sprzeciwił się Waxillium. – Od palenisk. – A dlaczego okna miałyby być zamknięte podczas pracy kuźni, która wydziela dużo ciepła? Te okna otwierają się łatwo i do tego na zewnątrz, więc nie powinno być na nich sadzy. A przynajmniej nie tyle. Albo zamykali je na czas pracy, żeby ukryć, co tu się dzieje, albo celowo je zaczernili. – Sprytne – stwierdził Waxillium. – Pytanie brzmi więc: co takiego wnosili do środka i wynosili na zewnątrz budynku przez te wielkie boczne wejście? Coś na tyle ważnego, że je otwierali, choć zadali sobie tak wiele trudu z oknami. – To przynajmniej jest łatwe – stwierdził Waxillium. – Okradali pociągi towarowe, więc wnosili do środka ładunek. – Co sugeruje, że po kradzieży transportowali je drogą wodną... – dodała Marasi. – A to daje nam wskazówkę. – Waxillium pokiwał głową. – Na barkach przywozili różne rzeczy do tego miejsca i w ten sam sposób je wywozili. Właściwie kanały mogą mieć związek z tym, jakim cudem udało im się tak łatwo wydostać ładunek z wagonów kolejowych. – Podszedł w stronę drzwi. – Dokąd idziesz? – spytała. – Poniuchać na zewnątrz – odparł. – Wy sprawdźcie pokoje sypialne. Powiedz mi, jeśli zauważysz jakieś... odchylenia, jak to ujęłaś. – Zawahał się. – Niech Wayne idzie pierwszy. Mogliśmy przegapić pułapkę albo dwie. Lepiej, żeby on wybuchł, a nie ty. – Hej! – wykrzyknął Wayne. – Mówię to z całą sympatią – powiedział Waxillium, wyślizgując się przez otwartą bramę z boku budynku. Zajrzał do środka. – Może wybuchnie ci w twarz i nie będziemy już musieli patrzeć na ten

twój pysk. – Z tymi słowami odszedł. Wayne się uśmiechnął. – A niech to. Dobrze widzieć, że znów zachowuje się tak jak kiedyś. – Czyli nie zawsze był taki poważny? – Och, Wax zawsze był poważny – powiedział Wayne, wycierając nos chusteczką. – Ale w najlepszych chwilach pod tą powagą kryje się uśmieszek. Chodź. Zaprowadził ją na tyły budynku. Przy ścianie stała niewielka skrzynia, a w niej, jak założyła, materiały wybuchowe, które znaleźli i unieszkodliwili. Sufit był tu niżej. Wayne wspiął się po schodach i gestem kazał jej zaczekać. Rozejrzała się, szukając czegokolwiek, co mogło zostać porzucone, ale jedynie kilka razy podskoczyła ze strachu, kiedy wydawało jej się, że widzi coś kącikiem oka. Ta część sali była bardzo ciemna. Czy Wayne’owi nie zajmowało to zbyt wiele czasu? Trochę się jeszcze pokręciła, aż w końcu postanowiła wspiąć się po schodach na górę. Na klatce schodowej było ciemno. Nie była to ciemność absolutna – jedynie taka, że wydawało jej się, że będzie widziała, co robi, a tak wcale nie było. Zawahała się w połowie schodów, po czym uznała się za idiotkę i ruszyła dalej. – Wayne? – odezwała się nerwowo, wyglądając z klatki schodowej. Jedynym źródłem światła na pierwszym piętrze było kilka okien, poczerniałych od sadzy, choć przecież w tym miejscu nie działały piece. To dodawało wiarygodności jej teorii. I zwiększało zdenerwowanie. – Nie żyje, młoda damo – dobiegł z mroku podstarzały, dystyngowany głos. – Współczuję ci twej straty. Serce przestało jej bić w piersiach. – Tak. Był po prostu zbyt przystojny, zbyt bystry i zbyt niesamowicie niezwykły we wszystkich aspektach swojej egzystencji, by pozwolić mu żyć. – Ktoś otworzył okno, wpuszczając do środka światło, które ukazało twarz Wayne’a. – Obawiam się, że trzeba było stu ludzi, żeby go pokonać, a i tak zabił wszystkich poza jednym. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Powiedzcie Waxowi... że jest totalnym dupkiem... i wciąż jest mi winien pięć banknotów”. – Wayne – syknęła.

– Nie mogłem się powstrzymać – powiedział, wracając do swojego własnego głosu, który brzmiał zupełnie inaczej. – Przepraszam. Ale nie powinnaś tutaj wchodzić. – Skinął na kąt pomieszczenia, gdzie przy ścianie leżało kilka lasek czegoś. – Kolejne materiały wybuchowe? – spytała, czując, jak robi jej się słabo. – Tak. Przegapiliśmy za pierwszym razem. Miały wybuchnąć, kiedy ktoś podniesie klapę tamtej skrzyni w rogu. – Czy w skrzyni coś było? – Tak. Materiały wybuchowe. Nie słuchałaś? Spojrzała na niego chłodno. – Nie – odparł ze śmiechem. – Nie wiem, co Wax spodziewa się znaleźć w tym miejscu. Posprzątali je do czysta. W świetle padającym przez otwarte okno widziała pomieszczenie o niskim sklepieniu. Właściwie bardziej strych. Ona i Wayne mogli chodzić wyprostowani, choć prawie dotykali głowami sufitu. Waxillium musiałby się pochylić. Deski były powyginane i w wielu miejscach sterczały z nich gwoździe. Wyobrażała sobie, że odrywa jedną i znajduje stertę ukrytych wskazówek, ale kiedy przyjrzała się uważnie, uświadomiła sobie, że przez szpary między nimi widzi pomieszczenie poniżej. Nie było tam miejsca, by cokolwiek ukryć. Wayne przejrzał kilka szafek wbudowanych w ściany, szukając materiałów wybuchowych, a później ostukując je w poszukiwaniu ukrytych komór. Marasi rozglądała się przez chwilę, ale szybko uznała, że nie ma tu nic do znalezienia. Może poza materiałami wybuchowymi. Materiały wybuchowe. – Wayne, co to za materiały wybuchowe? – Hę? Och, zupełnie zwyczajne. Nazywają to dynamitem, w Dziczy wykorzystuje się go do wybijania dziur. Łatwo go zdobyć, nawet w mieście. – Och. – Zmarszczyła czoło. – Czy były w czymś ukryte? Zawahał się, po czym spojrzał z powrotem na skrzynię. – Zaraz. – Sięgnął do środka i coś wyjął. – W niczym nie były, ale ktoś wykorzystał to, żeby podtrzymać zapalnik. – Co to takiego? – spytała, podchodząc bliżej. – Pudełko po cygarach – odparł, pokazując je. – Magistrackie.

Droga marka. Bardzo droga. Przyjrzała się pudełku. Wierzch pomalowano na czerwono i złoto, nazwę marki wypisano wielkimi literami na całej długości opakowania. W środku nie pozostały żadne cygara, ale po wewnętrznej stronie wieka ktoś wypisał ołówkiem szereg liczb. Ich kolejność nie miała dla niej sensu. – Pokażemy to Waxowi – zadecydował Wayne. – On lubi takie rzeczy. Pewnie doprowadzi go to do wspaniałej teorii, jak to nasz szef pali cygara, i to jakimś sposobem pomoże mu wyłuskać go spośród tłumu. Zawsze robił takie rzeczy, przynajmniej od kiedy go poznałem. – Uśmiechnął się, biorąc pudełko z jej rąk, po czym wrócił do sprawdzania szafek. – Wayne. A tak w ogóle, to jak spotkałeś się z Waxilliumem? – Tego w tych twoich źródłach nie było? – spytał, ostukując bok szafki. – Nie. Uważa się to za niejaką tajemnicę. – Nie mówimy o tym zbyt wiele – odparł mężczyzna stłumionym głosem, gdyż głowę miał w szafce. – Uratował mi życie. Uśmiechnęła się, usiadła na podłodze i oparła plecy o ścianę. – Zapowiada się dobra opowieść. – To nie tak, jak myślisz – odparł, wysuwając głowę. – Miałem zostać powieszony w Far Dorest, przez tamtejszego stróża prawa. – Bezprawnie, jak mniemam. – Zależy od twojej definicji tego słowa. Zastrzeliłem człowieka. Niewinnego. – Czy to był wypadek? – Tak – odparł Wayne. – Chciałem go jedynie obrabować. Przerwał i wpatrzył się w szafkę nieobecnym wzrokiem. Potrząsnął głową, po czym wczołgał się do środka, mocno nacisnął i wybił tylną ściankę. Nie takich słów się spodziewała. Siedziała z rękami wokół kolan. – Byłeś przestępcą?

– Raczej nieudolnym – odparł Wayne. – Nie wiedziałem za bardzo, co robić. Wiedziałem, że pragnę różnych rzeczy, a one należały do innych, i takie tam. Zawsze miałem problem z tym, żeby nie zabierać przedmiotów. Ja je po prostu łapię, wiesz? I nagle odkrywam, że mam je w rękach. Tak czy inaczej, robiłem się w tym coraz lepszy i miałem takich przyjaciół... a oni przekonali mnie, że powinienem posunąć się trochę dalej. Naprawdę wziąć przyszłość w swoje ręce, tak mówili. Zacząć kraść pieniądze, rabować z bronią w ręku i inne takie. No to spróbowałem. I zabiłem człowieka. Ojca trójki dzieci. Wysunął się ze zniszczonej szafki, trzymając coś w ręku. Wyglądem przypominało to karty do gry. – Wskazówki? – spytała z przejęciem. – Gołe babki – odparł, przeglądając je. – I to stare. Pewnie z czasów, zanim bandyci to kupili. – Przejrzał jeszcze kilka i wrzucił je z powrotem do otworu. – Przynajmniej konsy będą miały jakieś ciekawe znalezisko. Spojrzał znów na nią. Robił wrażenie... udręczonego, jego oczy skrywał cień, a jedną stronę twarzy oświetlało światło padające przez otwarte okno. – Co się stało? – spytała cicho. – To znaczy, z tobą. Chyba że nie chcesz o tym mówić. Wzruszył ramionami. – Tak naprawdę nie wiedziałem, co robię, i spanikowałem. Myślę, że może chciałem, żeby mnie złapali. Nie miałem zamiaru zastrzelić tego gościa. Chodziło mi o jego portfel, wiesz? Stary Martwopalcy bez trudu mnie złapał. Nie musiał mnie nawet pobić, żeby uzyskać przyznanie się do winy. – Wayne milczał przez chwilę. – Cały czas płakałem. Miałem szesnaście lat. Byłem dzieciakiem. – Wiedziałeś, że jesteś Allomantą? – spytała. – Pewnie. Właściwie z tego powodu trafiłem do Dziczy, ale to zupełnie inna historia. Tak czy inaczej, stop bizmutowy nie jest łatwy do uzyskana. Bizmut i kadm nie są metalami, które można znaleźć w sklepiku na rogu ulicy. O Feruchemii wiele nie wiedziałem, choć mój ojciec jest Feruchemikiem, więc jakieś tam pojęcie miałem. Ale magazynowanie zdrowia wymaga złota. Podszedł bliżej i usiadł na podłodze obok niej. – Wciąż nie wiem, dlaczego Wax mnie uratował. Powinienem zawisnąć. Zabiłem dobrego człowieka. Nawet nie był bogaty. Był buchalterem. Robił dużo za darmo dla wszystkich, którzy tego potrzebowali... przygotowywał testamenty, odczytywał listy. Co tydzień zapisywał listy dla górników, którzy nie umieli pisać, żeby mogli je wysłać do rodzin w mieście. Wiesz, dużo się o nim dowiedziałem w czasie procesu.

Widziałem, jak płaczą jego dzieci. A jego żona... Wayne sięgnął do kieszeni i rozwinął coś. Kartkę papieru. – Kilka miesięcy temu dostałem od nich list. – Piszą do ciebie listy? – spytała Marasi. – Pewnie. Posyłam im połowę tego, co zarabiam. Daję jeść dzieciakom, no wiesz. To chyba ma sens, w końcu zabiłem im ojca. Jeden poszedł na studia. – Zawahał się. – Nadal mnie nienawidzą. Piszą do mnie listy, żebym wiedział, że wciąż mi nie wybaczyli, że żadne pieniądze nie oddadzą im taty. Ale przynajmniej biorą pieniądze, to już coś. – Wayne... Tak mi przykro. – Jasne. Mnie też. Ale to, że komuś przykro, niektórych błędów nie naprawi. Nie da się ich naprawić, cokolwiek by się zrobiło. Od tego czasu nie radzę sobie z bronią palną. Kiedy ją trzymam, ręka mi się trzęsie, szarpie się jak przeklęta ryba wyjęta z wody. Czy to nie śmieszne? Zupełnie jakby moja ręka miała własny rozum. Na klatce schodowej rozległy się kroki i kilka chwil później ujrzeli Waxilliuma. Na widok ich dwójki siedzącej na podłodze uniósł brew. – Widzisz, prowadzimy serdeczną rozmowę. Nie właź tu z buciorami i nie rób bałaganu. – Nawet bym o tym nie śnił – odparł Waxillium. – Rozmawiałem z miejscowymi żebrakami. Znikacze rzeczywiście wykorzystywali kanały, żeby transportować do budynku duże rzeczy i je z niego wywozić. Robili to kilka razy, zawsze w nocy. To coś wydawało się większe niż zwyczajne towary, przypuszczam więc, że mogła to być taka czy inna maszyneria. – Aha – powiedział Wayne. – Rzeczywiście aha – odparł Waxillium. – A ty? – Znalazłem pudełko – stwierdził Wayne, unosząc pudełko po cygarach. – A, i jeszcze trochę dynamitu. Jeśli chcesz, możesz wyrąbać nowy kanał albo coś w tym stylu. – Weźmiemy go – zgodził się Waxillium. – Może się przydać. – Wziął pudełko. – Oprócz tego są jeszcze gołe babki – zauważył Wayne, wskazując na szafkę. – Ale tak wyblakły, że najciekawszych części prawie nie widać. – Zawahał się. – Te damy nie mają żadnej broni, więc

ciebie i tak by pewnie nie zainteresowały. Waxillium prychnął. – To pudełko po bardzo drogich cygarach – powiedziała Marasi, wstając. – Raczej nie należało do jednego ze zwyczajnych złodziei, chyba że komuś je ukradli. Ale popatrz. Ktoś zapisał wewnątrz jakieś liczby. – W rzeczy samej – zgodził się Waxillium. Zmrużył oczy i spojrzał na Wayne’a, który pokiwał głową. – Co takiego? – spytała Marasi. – Wiesz coś? Waxillium rzucił pudełko z powrotem do Wayne’a, który schował je w wewnętrznej kieszeni płaszcza. Było tak duże, że trochę wystawało. – Czy kiedykolwiek słyszałaś o Milesie Dagouterze? – Pewnie. Miles Stożywotów, jest stróżem prawa w Dziczy. – Tak – przytaknął ponuro Waxillium. – Chodź. Chyba czas, żebyśmy wybrali się na wycieczkę. Po drodze opowiem ci kilka historii. ROZDZIAŁ 11 Miles stanął przy balustradzie i zapalił cygaro. Pociągnął kilka razy, żeby dobrze się rozpaliło, po czym powoli wypuścił strużkę smrodliwego dymu. – Zostali zauważeni, szefie – powiedział Tarson, zbliżając się do niego. Tarson nosił rękę na temblaku – większość ludzi po takim postrzale długo nie podniosłaby się z łóżka. Ale Tarson był Cynozbrojnym i miał w żyłach krew kolossów. Szybko zdrowiał. – Gdzie? – spytał Miles, patrząc z góry na przygotowywanie nowej kryjówki. Oprócz Tarsona był z nim jedynie Clamps, trzeci w kolejności dowodzenia. – Są w starej kuźni – odparł Tarson. Wciąż nosił kapelusz Wayne’a. – Rozmawiali tam z żebrakami. – Powinniśmy ich wszystkich wrzucić do kanału – mruknął Clamps, drapiąc bliznę na szyi. – Nie mam zamiaru zabijać żebraków, Clamps – powiedział cicho Miles. Nosił bliźniacze aluminiowe rewolwery, które błyszczały w elektrycznym oświetleniu wielkiej sali. – Byłbyś

zaskoczony, jak szybko coś takiego mogłoby się obrócić przeciwko nam. Gdybyśmy zwrócili przeciwko sobie miejski półświatek, wszelkiego rodzaju niewygodne informacje zaczęłyby przenikać do konstabli. – Jasne, pewnie – powiedział Clamps. – Oczywiście. Ale, no, ci żebracy... oni widzieli różne rzeczy, szefie. – Wax i tak by się tego domyślił – stwierdził Miles. – On jest jak szczur. Zawsze dociera tam, gdzie człowiek najmniej chciałby go widzieć. W pewnym sensie to czyni go przewidywalnym. Zakładam, że wasze wybuchowe pułapki, choć zapewnialiście mnie, że będą niezawodne, okazały się bezskuteczne. Clamps kaszlnął w dłoń. – Szkoda – stwierdził Miles. Wziął srebrną zapalniczkę, którą po zapaleniu cygara nadal trzymał w dłoni, i schował do kieszeni. Nosiła symbol stróżów prawa z True Madil. Inni czuli się niezręcznie, kiedy ją widzieli. Miles jednak nie miał zamiaru się jej pozbyć. Przestrzeń przed nimi była całkowicie pozbawiona okien. Ze sklepienia zwieszały się wielkie, jaskrawe, elektryczne lampy, a jego ludzie rozstawiali wyposażenie kuźni. Miles był nastawiony sceptycznie. Kuźnia pod ziemią? Ale Pan Garnitur obiecał, że odpowiednie kanały wentylacyjne i elektryczne wiatraki wyciągną dym na zewnątrz i zapewnią ruch powietrza. Poza tym, używane przez nich elektryczne paleniska dawały znacznie mniej dymu. Samo pomieszczenie było bardzo interesujące. Spory tunel prowadził w mrok po lewej stronie sali, a w jego wnętrzu umieszczono tory kolejowe. Jak powiedział Pan Garnitur, początki podziemnej linii kolejowej. Jak miała przecinać kanały? Domyślał się, że musiała przebiegać pod nimi. Dziwaczny obraz. Na razie jednak tunel stanowił jedynie próbę. Niezbyt długi, prowadził do dużego drewnianego budynku, w którym Miles mógł zakwaterować resztę swoich ludzi. Miał ich jeszcze około trzydziestu. W tej chwili zajmowali się przenoszeniem skrzyń z zapasami i aluminium, które im pozostało. Nie było go wiele. Waxillium jednym ciosem niemal doprowadził do zniszczenia Znikaczy. Miles z namysłem palił cygaro. Jak zawsze, sięgał do zło to myśli, dodając sobie sił, odświeżając ciało. Nigdy nie czuł się chory, nigdy nie brakowało mu energii. Owszem, musiał spać i się starzał, ale poza tym był nieomal nieśmiertelny. O ile tylko miał wystarczająco dużo złota. Ale na tym polegał problem, czyż nie? Dym wirował przed nim, kłębiąc się jak mgły.

– Szefie? – spytał Clamps. – Pan Garnitur czeka. Nie pójdziesz się z nim spotkać? Miles wydmuchnął dym. – Za chwilę. – Garnitur nie był jego panem. – Jak idzie werbunek, Clamps? – To... potrzebuję trochę więcej czasu. Jeden dzień nie wystarczy, zwłaszcza po tym, jak połowa naszych ludzi została zarżnięta. – Nie takim tonem – rzucił Miles. – Przepraszam. – Wax musiał w końcu wtrącić się do gry – wyjaśnił cicho Miles. – On zmienia zasady, i to fakt, że straciliśmy więcej ludzi niżbym chciał. A jednocześnie mamy szczęście. Teraz, gdy Waxillium wziął się do dzieła, możemy przewidywać jego posunięcia. – Szefie – odezwał się Tarson, pochylając się w jego stronę – ludzie gadają. Że ty i Wax... że we dwóch nas wystawiliście. – Skulił się, jakby spodziewając się gwałtownej reakcji. Miles skupił się na cygarze. Udało mu się zapanować nad wybuchem złości. Robił się w tym coraz lepszy. – Dlaczego mieliby tak mówić? – Byłeś kiedyś stróżem prawa i w ogóle... – Wciąż jestem – sprzeciwił się Miles. – To, co robimy, nie jest sprzeczne z prawem. Nie z prawdziwym prawem. Och, bogacze ustanawiają swoje własne zasady, zmuszają nas, żebyśmy żyli w zgodzie z nimi. Ale nasze prawo jest prawem samej ludzkości. Ludzie, którzy dla mnie pracują, otrzymują dyspensę. To, co teraz robią, zamazuje ich wcześniejsze... wykroczenia. Powiedz im, że jestem z nich dumny, Clamps. Rozumiem, że przeszliśmy przez coś traumatycznego, ale przeżyliśmy. Jutrzejszemu dniu stawimy czoło silniejsi. – Powiem im, szefie – stwierdził Clamps. Miles ukrył grymas. Nie umiał ocenić, czy te słowa, są właściwe, czy nie – nie był stworzony do przemawiania. Ale ludzie potrzebowali przekonania z jego strony, więc to przekonanie okazywał. – Piętnaście lat – powiedział cicho.

– Szefie? – Piętnaście lat spędziłem w Dziczy, próbując chronić słabszych. I wiesz co? Nie robiło się od tego lepiej. Wszystkie te wysiłki nic nie znaczyły. Dzieci nadal umierały, kobiety nadal były wykorzystywane. Jeden człowiek nie wystarczył, by cokolwiek zmienić, przez zepsucie tutaj, w sercu cywilizacji. – Wypuścił strużkę dymu. – Jeśli mamy coś zmienić, musimy zacząć tutaj. I niech Treli mi pomoże, jeśli się mylę, pomyślał. Ale dlaczego Treli stworzył ludzi takich jak on, jeśli nie po to, by naprawiali zło? Słowa Stworzenia zawierały długie wyjaśnienie trellizmu i jego nauk, co wyraźnie świadczyło, że ludzie tacy jak Miles są wyjątkowi. Odwrócił się i ruszył galeryjką, która wisiała niczym balkon po północnej stronie drugiej sali. Tarson i Clamps zostali – wiedzieli, że woli być sam, kiedy rozmawia z Panem Garniturem. Miles otworzył drzwi na drugim końcu galeryjki i wszedł do gabinetu Pana Garnitura. Dlaczego tamten miał gabinet w takim miejscu, tego Miles nie wiedział – może miał zamiar uważniej przyglądać się działaniom w tej nowej bazie. Pan Garnitur od początku chciał, żeby się tu znaleźli. Milesa irytowało, że musiał w końcu przyjąć propozycję – przez to znajdował się bardziej pod kontrolą tego, który go wspierał. Jeszcze kilka udanych rabunków i nie będziemy go już potrzebować, powiedział sobie Miles. Wtedy przeniesiemy się gdzie indziej. Nasze działania będą na mniejszą skalę, cichsze, bardziej wywrotowe. Pan Garnitur był mężczyzną o okrągłej twarzy, z obfitą, posiwiałą brodą. Siedział przy biurku, popijając herbatę, ubrany w niezwykle elegancki garnitur z czarnego jedwabiu z turkusową kamizelką. Kiedy Miles wszedł, tamten był pochłonięty lekturą gazety. – Wiesz, że nie lubię ich zapachu – powiedział Pan Garnitur, nie podnosząc wzroku. Miles i tak nie przerwał palenia. Pan Garnitur uśmiechnął się. – Słyszałem, że ponoć twój stary przyjaciel już zlokalizował twoją poprzednią bazę. – Ludzie zostali ujęci – odparł po prostu Miles. – To była tylko kwestia czasu. – Nie są szczególnie lojalni wobec naszej sprawy. Na to Miles nie miał odpowiedzi. Obaj wiedzieli, że większość jego ludzi pracowała dla pieniędzy, nie dla większego celu.

– Wiesz, dlaczego cię lubię, Miles? – spytał Pan Garnitur. Wcale mnie nie obchodzi, czy mnie lubisz, pomyślał Miles, ale nic nie powiedział. – Jesteś ostrożny – mówił dalej Pan Garnitur. – Masz cel, wierzysz w niego, ale nie pozwalasz, żeby przysłonił ci świat. Właściwie twoja sprawa nie różni się zbytnio od tego, czego pragnę ja i moi wspólnicy. Sądzę, że to wartościowy cel, a ty jesteś wartościowym przywódcą. – Pan Garnitur przerzucił stronę gazety. – Strzelanina podczas ostatniego napadu może zmienić moją ocenę. – Ja... – Straciłeś panowanie nad sobą – przerwał mu zimno Pan Garnitur – a przez to straciłeś panowanie nad swoimi ludźmi. To dlatego doszło do tej katastrofy. Nie było innych przyczyn. – Owszem, była. Waxillium Ladrian. – Powinieneś być na niego przygotowany. – Nie miało go tam być. Pan Garnitur upił łyk herbaty. – Daj spokój, Miles. Miałeś maskę na twarzy. Wiedziałeś, że jest szansa, iż przyjdzie. – Miałem maskę – sprzeciwił się Miles, z niejakim wysiłkiem zachowując panowanie nad sobą – ponieważ jestem dość znany. Wax nie był jedyną osobą, która mogła mnie rozpoznać. – Przypuszczam, że możesz mieć rację. Ale też się zastanawiam. Czy jest między wami dwoma jakiś zadawniony konflikt, o którym powinienem wiedzieć? Być może coś, co sprawiło, że zachowałeś się lekkomyślnie? – Oczy Pana Garnitura były zimne jak żelazo. – Coś, co sprawiło, że spróbowałeś skłonić go do ataku podczas tego przyjęcia? Żebyś mógł z nim walczyć? Miles wytrzymał spojrzenie, po czym pochylił się i oparł dłonie na stole, wciąż trzymając w palcach cygaro. – Nie żywię żadnej urazy wobec Waxilliuma Ladriana. Jest jednym z najlepszych ludzi, jacy chodzili po tym świecie. Lepszym ode mnie i od ciebie i właściwie od wszystkich w tym mieście.

– I to ma mnie uspokoić? Właściwie powiedziałeś, że nie będziesz z nim walczyć. – Ależ tak, będę walczył. Zabiję go, jeśli okaże się to konieczne. Wax wybrał złą stronę. Ludzie tacy jak on, ludzie tacy jak ja, my mamy wybór. Służyć ludziom lub służyć bogaczom. Porzucił swoje prawo do ochrony w chwili, gdy wrócił do tego miasta i zaczął obracać się pośród nich. – Interesujące. Wiesz przecież, że ja też jestem jednym z nich. – Pracuję z tym, co mam pod ręką. A poza tym... na twoją korzyść świadczą inne rzeczy. Szczególnie że odrzuciłeś swoje prawo do przywilejów. – Nie do przywilejów – sprzeciwił się Garnitur. – jedynie do tytułu. I wciąż sądzę, że zamierzałeś sprowokować Waxilliuma. Dlatego zastrzeliłeś Peterusa. – Zastrzeliłem Peterusa, bo był uzurpatorem – warknął Miles. – Udawał, że szuka sprawiedliwości, i wszyscy go za to chwalili, ale przez ten cały czas dogadzał kaprysom zepsutej elity. W końcu pozwolili mu bawić się na jego przyjęciach, jak ulubionemu pieskowi. Ja go odstrzeliłem. Pan Garnitur powoli pokiwał głową. – Dobrze. – Posprzątam to miasto, Garniturze. Nawet jeśli będę musiał pazurami wyrwać mu poczerniałe serce. Ale będziesz musiał dostarczyć mi więcej aluminium. – Wprawiłem sprawy w ruch – odparł Garnitur. Wysunął szufladę z biurka i wyjął zrolowany arkusz papieru. Postawił go przed Milesem. Miles zdjął sznurek i rozwinął kartę. Schematy. – Nowy „niepokonany” wagon towarowy Tekielów? Garnitur pokiwał głową. – Potrzeba czasu... – zaczął mówić Miles. – Moi ludzie pracują nad tym od jakiegoś czasu. Twoim zadaniem nie jest planowanie, Miles. Twoim zadaniem jest wykonanie. Upewnię się, że otrzymasz niezbędne zasoby. Miles przyjrzał się planom. Garnitur był ustosunkowany. Potężny. Miles wyraźnie czuł, że wpakował się w coś wykraczającego poza jego wpływ.

– Moi ludzie wciąż mają ostatnią zakładniczkę – odezwał się. – Co chcesz z nią zrobić? – Zajmiemy się tym – odparł Garnitur. Pociągnął łyk herbaty. – Gdybym był uważniejszy, usunąłbym ją z listy. Waxillium nie przestanie jej szukać. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby wybuch zadziałał. Teraz musimy rozważyć bardziej bezpośrednie podejście. – Zajmę się nim osobiście. Dzisiaj. *** – Miles Dagouter jest Podwójnym – powiedział Waxillium, pochylając się w ich przedziale. – Szczególnie niebezpiecznym Podwójnym. – Podwójne złoto – przytaknął Wayne, spoczywający na wyściełanej ławie naprzeciwko Waxilliuma. Na zewnątrz szybko uciekały przedmieścia Elendel. Marasi siedziała na ławie niedaleko Wayne’a. – Z tego, co czytałam, Allomanci złota nie są szczególnie niebezpieczni. – Nie – zgodził się Waxillium. – Ale to złączenie czyni Milesa tak potężnym. Jeśli czyjeś zdolności Allomantyczne i Feruchemiczne wiążą się z tym samym metalem, jego moc wzrasta dziesięciokrotnie. To skomplikowane. Najpierw magazynuje się cechę w metalu, a później spala się go, żeby uwolnić moc. Nazywa się to Złączeniem. Legendy twierdzą, że w taki właśnie sposób Skrawek zyskał nieśmiertelność. Marasi zmarszczyła czoło. – Zakładałam, że opowieści o niezwykłych zdolnościach regeneracji Milesa są przesadzone. Sądziłam, że jest Krwiotwórcą, jak Wayne. – Owszem, jest Krwiotwórcą – zgodził się Wayne, bawiąc się laską pojedynkową. – Tyle tylko, że nigdy nie kończy mu się zdrowie. Waxillium pokiwał głową, wracając myślą do pierwszego spotkania z Milesem, przed wielu laty. W obecności tego mężczyzny czuł się niezręcznie, ale tamten był doskonałym stróżem prawa. Przez większość czasu. Zauważywszy niepewne spojrzenie Marasi, Waxillium wyjaśnił: – W normalnej sytuacji Feruchemik musi być oszczędny. Zgromadzenie zapasów zdrowia lub ciężaru może zająć całe miesiące.

Od kiedy przebiłem się przez podłogę, zmniejszam swój ciężar o połowę, próbując odzyskać choć część z tego, co zużyłem. Na razie w mojej metalmyśli zgromadziłem zaledwie ułamek tego, co utraciłem. Wayne’owi jest jeszcze trudniej. Wayne wytarł nos. – Po tym wszystkim będę musiał spędzić kilka tygodni w łóżku, i będę się czuł koszmarnie. Inaczej, później nie uda mi się uleczyć. Do diaska, już gromadzę, ile się da, nie ograniczając jednocześnie swojej możliwości działania. Do wieczora zbiorę zapas, który może pozwoliłby mi wyleczyć zadrapanie. – Ale Miles... – odezwała się Marasi. – Niemal nieskończona zdolność regeneracji – odparł Waxillium. – Ten człowiek jest właściwie nieśmiertelny. Słyszałem, że raz ktoś mu strzelił w twarz ze strzelby z przyłożenia, a on to przeżył. W Dziczy dużo współpracowaliśmy. Był stróżem prawa w True Madil. W dobrych latach nasza trójka miała swego rodzaju sojusz. Miles, ja i Jon Martwopalcy z Far Dorest. – Miles niezbyt mnie lubi – zauważył Wayne. – Cóż... właściwie to obaj mnie nie lubią. – Miles robił kawał dobrej roboty – mówił dalej Waxillium. – Ale był krytyczny i szorstki. Szanowaliśmy się nawzajem, ale obchodziliśmy się z daleka. Nie nazwałbym nas przyjaciółmi. Lecz w Dziczy każdy, kto staje po stronie tego co właściwe, jest sojusznikiem. – To pierwsze prawo Dziczy – dodał Wayne. – Im bardziej jesteś samotny, tym bardziej potrzebujesz u boku kogoś, komu możesz zaufać. – Nawet jeśli ich metody wykraczają poza to, co sam stosujesz – dokończył Waxillium. – Nie wydaje się człowiekiem, który wkroczyłby na ścieżkę zbrodni – zauważyła Marasi. – Nie – odparł cicho Waxillium. – Ale jestem niemal pewien, że za maską na weselu krył się właśnie on, i jeszcze to pudełko po cygarach, to jego ulubione. Nie mogę mieć pewności, że to on, ale... – Ale tak właśnie uważasz. Waxillium pokiwał głową. Niech nam Harmonia pomoże, ale tak właśnie jest. Stróże prawa byli szczególnym stopem. Istniał kodeks. Nigdy się nie poddawaj, nigdy nie daj się skusić. Codziennie kontakty ze zbrodniarzami mogły człowieka odmienić. Zaczynał postrzegać różne rzeczy tak, jak oni. Zaczynał tak samo myśleć.

Wszyscy wiedzieli, że taka praca mogła wypaczyć człowieka, jeśli nie zachował ostrożności. Nie rozmawiali o tym i nie poddawali się. A przynajmniej tego od nich oczekiwano. – Nie jestem zaskoczony – stwierdził Wayne. – Słyszałeś kiedyś, co mówił o mieszkańcach Elendel, Wax? Brutalny człowiek z tego Milesa. – Tak – zgodził się cicho Waxillium. – Miałem nadzieję, że skupi się na utrzymywaniu porządku w swoim miasteczku, co uśpi jego demony. Pociąg mijał przedmieścia, kierując się w stronę Zewnętrznych Posiadłości – szerokiego kręgu sadów, pól i pastwisk, które żywiły Elendel. Budynki mieszkalne ustąpiły szerokim przestrzeniom w odcieniach brązu i zieleni, przecinające je kanały mieniły się błękitem. – Czy to cokolwiek zmienia? – spytała Marasi. – Tak – odparł Waxillium. – To znaczy, że wszystko jest o wiele bardziej niebezpieczne niż się spodziewałem. – Cudownie. Wayne się wyszczerzył. – Cóż, chcieliśmy, żebyś zyskała pełne doświadczenie. Wiesz, dla dobra nauki i inne takie. – Właściwie – wtrącił Waxillium – zastanawiałem się, jak najlepiej zapewnić ci bezpieczeństwo. – Chcesz się mnie pozbyć? – spytała. Szeroko otworzyła oczy, by robić wrażenie załamanej, a jej głos ucichł, jakby poczuła się oszukana. Przez chwilę miał wrażenie, że zaczęła się uczyć od Wayne’a. – Myślałam, że jestem wam pomocna. – Owszem – zgodził się Waxillium. – Ale do tego masz mało doświadczenia w tym, co będziemy robić. – Kobieta musi jakoś zdobywać doświadczenia – powiedziała, unosząc wysoko głowę. – Przeżyłam już porwanie i próbę zamachu na swoje życie. Drzwi przedziału pasażerskiego zagrzechotały, kiedy pociąg skręcił. – Tak, lady Marasi, ale obecność Podwójnego po drugiej stronie wszystko zmienia. Jeśli dojdzie do walki, nie sądzę, bym mógł pokonać Milesa. Jest sprytny, silny i zdeterminowany. Wolałbym ci znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. – Gdzie? – spytała. – Twoje posiadłości to oczywisty wybór, podobnie jak posiadłości mojego ojca. Raczej nie uda mi się ukryć w półświatku, wątpię, bym nie rzucała się tam w oczy! Pozwolę sobie

zasugerować, że najbezpieczniejszym miejscem dla mnie będzie pobliże ciebie. – To dziwne – zauważył Wayne. – Ja mogę powiedzieć, że najbezpieczniejsze miejsca na świecie są jak najbardziej oddalone od Waxa. Czy wspominałem już o wysokim prawdopodobieństwie wybuchu? – Może powinniśmy pójść do konstabli – zasugerowała Marasi. – Lordzie Waxillium... tego rodzaju prywatne śledztwa jest teoretycznie nielegalne, przynajmniej w tym aspekcie, że znamy ważne fakty, których nie znają konstable. Naszym obowiązkiem jest podzielić się naszą wiedzą z władzami. – Nie sugeruj mu tego! – odezwał się Wayne. – Ledwie udało mi się oduczyć go mówienia takich rzeczy! – Nie martw się, Wayne – powiedział cicho Waxillium. – Złożyłem obietnicę. Powiedziałem lordowi Harmsowi, że oddam mu Steris. Zrobię to. I tyle. – A ja zostanę i będę wam pomagać – stwierdziła Marasi. – I tyle. – A ja bym coś zjadł – dodał Wayne. – I tyję. – Wayne... – zaczął Waxillium. – Poważnie mówię. Nic nie jadłem od tamtych rogalików. – Coś sobie kupimy, kiedy pociąg się zatrzyma – obiecał Waxillium. – A na razie chciałem dowiedzieć się czegoś od lady Marasi. – Tak? – Cóż, zakładając, że masz pozostać z nami, chciałbym wiedzieć, jaką Allomantką jesteś. Wayne wyprostował się gwałtownie. – Ze co? Marasi zarumieniła się. – W torebce nosisz woreczek ze sproszkowanym metalem – powiedział Waxillium. – I zawsze starasz się mieć ją pod ręką. Niewiele wiesz o Feruchemii, ale Allomancję zdaje się rozumiesz całkiem nieźle. Nie byłaś zaskoczona, kiedy Wayne zatrzymał czas w bańce wokół

naszej trójki... w rzeczy samej, podeszłaś do samej bariery, jakby była ci znajoma. i pochodzisz z rodu, którego członkowie są porywani właśnie dlatego, że rodziło się w nim wielu Allomantów. – Ja... – zaczęła. – Cóż, nie było dobrej okazji... – Zarumieniła się jeszcze bardziej. – Jestem zaskoczony i nieco rozczarowany – wtrącił Wayne. – Cóż – dodała szybko, – Ja... – Och, wcale nie tobą – wyjaśnił Wayne. – Waxem. Spodziewałem się, że domyśli się czegoś takiego podczas waszego pierwszego spotkania. – Na starość robię się powolny – odparł chłodno Waxillium. – To mało przydatne – powiedziała, spuszczając wzrok. – Kiedy zobaczyłam, że Wayne jest Ślizgaczem, poczułam się skrępowana. Widzicie, jestem Impulsowcem. Tego właśnie się spodziewał. – Sądzę, że to może się okazać bardzo użyteczne. – Wcale nie – sprzeciwiła się. – Przyśpieszanie czasu... to oszałamiające. Ale co może zrobić ktoś, kto go spowalnia, i to tylko dla samego siebie? W walce byłoby to bezużyteczne. Wszyscy wokół mnie poruszaliby się z wielką szybkością. Ojciec czuł się wręcz zawstydzony tą mocą. Kazał mi zachować ją w tajemnicy, podobnie jak swoje pochodzenie. – Twojego ojca – odezwał się Waxillium – uważam z coraz większą pewnością za głupca. Masz dostęp do czegoś użytecznego. Nie, nie przyda się w każdej sytuacji, ale tak jest z każdym narzędziem. – Skoro tak mówisz. Korytarzem przeszedł handlarz sprzedający precle i Wayne niemal wyskoczył za nim, żeby kupić sobie coś do jedzenia. Waxillium usadowił się wygodnie i w zamyśleniu wyglądał przez okno. Miles. Nie, nie mógł mieć pewności, że to on. Kiedy strzelił przywódcy Znikaczy w twarz i powalił go, założył, że pomylił się co do głosu. Jeden strzał nie przewróciłby Milesa. A jeśli wiedział, że musi udawać rannego, żeby Waxillium go nie rozpoznał? Miles był wystarczająco sprytny, by tak postąpić. To on, pomyślał Waxillium. Wiedział to od pierwszej chwili, kiedy Znikacz się odezwał. Po prostu nie chciał tego przyznać.

Ten fakt ogromnie wszystko komplikował. I, co dziwne, Waxillium czuł się przytłoczony. Dwadzieścia lat w roli stróża prawa, a ta sytuacja już była bardziej zagmatwana niż wszystko, co kiedykolwiek badał. Zakładał, że Dzicz uczyniła go silnym, ale życie tam miało w sobie pewną prostotę, prostotę, do której się przyzwyczaił. A teraz rzucił się do ataku z uniesioną bronią, zakładając, że poradzi sobie z problemem na skalę Elendel. Zakładał, że uda mu się pokonać grupę tak doskonale wyposażoną, że wystawiała ludzi uzbrojonych w strzelby wykonane z metalu tak drogiego, że równie dobrze mogły być ze złota „Może powinniśmy pójść do konstabli” – zasugerowała Marasi. Czy mógł to zrobić? Pomacał kolczyk w kieszeni. Czuł, że Harmonia chce, żeby to zrobił, żeby przeprowadził śledztwo. Czym jednak był Harmonia, jeśli nie wrażeniem w umyśle Waxilliuma? Efekt potwierdzania, tak to nazywano. Czuł to, czego się spodziewał. Tak mówiła mu logika. Bawił się kolczykiem. Chciałbym poczuć mgły, pomyślał. Od wielu tygodni nie mogłem w nie wejść. Pośród mgieł zawsze czuł się silniejszy. Kiedy znajdował się wśród nich, miał wrażenie, że ktoś go strzeże. Muszę to ciągnąć, powiedział sobie. Próbował się powstrzymywać, co doprowadziło do śmierci lorda Peterusa. Waxillium zazwyczaj po prostu przejmował dowodzenie i robił to, co było do zrobienia. Tak działali stróżowie prawa w Dziczy. Wcale się od siebie tak bardzo nie różnimy, Miles i ja, pomyślał. Być może to właśnie tak bardzo przerażało go w tym człowieku. Pociąg zwolnił, wjeżdżając na ich stację. ROZDZIAŁ 12 Wayne wysiadł z powozu za Waxilliumem i Marasi. Spojrzał z dołu na woźnicę i rzucił mu monetę. – Musisz trochę zaczekać, stary. Ufam, że to żaden problem. Woźnica spojrzał na monetę i uniósł brew. – Żaden problem, stary. – Niezły kapelusz – stwierdził Wayne. Woźnica nosił okrągły kapelusz ze sztywnego filcu, zwężający się ku górze, lecz z płaskim denkiem i ozdobiony piórkiem. – Wszyscy je nosimy – odparł tamten. – To oznaka Powozów Gavila. – Aha. Chciałbyś się wymienić? – Co? Wymienić nakrycia głowy?

– Pewnie – powiedział Wayne, podrzucając swoją lichą dzianinową czapkę. Mężczyzna złapał ją. – Nie jestem pewien... – Dorzucę precel – dodał Wayne, wyciągając go z kieszeni. – No... Woźnica spojrzał na monetę, która była wysokiego nominału. Zdjął kapelusz i rzucił go z góry Wayne’owi. – Nie ma potrzeby. Chyba... po prostu kupię sobie nowy. – To bardzo miło z twojej strony – powiedział Wayne i odgryzł kawałek precla, po czym ruszył za Waxilliumem. Założył kapelusz. Nie leżał na jego głowie szczególnie dobrze. Przyśpieszył, żeby dogonić pozostałą dwójkę, która zatrzymała się na niewielkim wzgórzu. Wayne odetchnął głęboko i poczuł wilgoć kanału, zapach pszenicy na polach i kwiatów u ich stóp. Po czym kichnął. Nienawidził napełniania metalmyśli, kiedy musiał coś robić. Wolał napełniać je wielkimi kawałami. Wtedy czuł się koszmarnie chory, ale mógł to odespać i dużo pić, zabijając czas. To było o wiele gorsze. Napełnianie metalmyśli tak bardzo, jak się odważył, magazynowanie zdrowia, kiedy normalnie działali, oznaczało, że robił się chory. Coraz szybciej. Coraz więcej kichał, rozbolało go gardło, a oczy łzawiły. Do tego czuł się zmęczony i półprzytomny. Ale wiedział, że będzie potrzebował tego zdrowia, więc nie przestawał. Szedł po trawie. Zewnętrzne Posiadłości były dziwnym miejscem. Dzicz była sucha i pełna kurzu. Miasto gęsto zamieszkane i... w niektórych miejscach... brudne. Tu było po prostu... ładnie. Odrobinę za ładnie. Aż zaczynały go swędzieć ramiona. To było miejsce, w którym ludzie cały dzień pracowali w polu, a później wracali do domu i siadali na ganku, popijając lemoniadę i głaszcząc psa. W takich miejscach ludzie umierali z nudów. Dziwne, że w miejscu tak otwartym czuł się bardziej niepewny І ograniczony, niż zamknięty w celi.

– To miejsce ostatniego napadu na pociąg – powiedział Waxillium. Wyciągnął rękę, pokazując tory – które skręcał}’ po ich lewej – po czym przeciągnął dłonią wzdłuż ich biegu, jakby widział coś, czego nie dostrzegał Wayne. Często robił takie rzeczy. Wayne ziewnął i odgryzł kolejny kawałek precla. – Co takiego, proszę pana? So takiego, proszę pana? So takiego, psze pana? – Wayne, co ty bełkoczesz? – Waxillium odwrócił się, przyglądając się kanałowi po prawej. Był tu szeroki i głęboki, by zmieściły się na nim barki transportujące żywność do miasta. – Ćwiczę sprzedawcę precli – odparł Wayne. – Miał świetny akcent. Musiał pochodzić z jednego z tych nowych granicznych miasteczek, tuż przy południowych górach. Waxillium zerknął na niego. – Ten kapelusz jest śmieszny. – Na szczęście, ja mogę zmieniać kapelusze – powiedział Wayne z akcentem sprzedawcy precli – a pan, psze pana, utknął z tą facjatą. – Wy dwaj zachowujecie się zupełnie jak bracia – powiedziała Marasi, przyglądając się im z zainteresowaniem. – Zauważyliście to? – O ile tylko ja jestem tym przystojnym – stwierdził Wayne. – W tym miejscu tory skręcają bliżej kanału – powiedział Waxillium. – Pozostałe napaści również miały miejsce w pobliżu kanałów. – O ile pamiętam – zauważyła Marasi – większość linii kolejowych biegnie równolegle do kanałów. Kanały były pierwsze, a kiedy układano tory, uznano za sensowne, by podążały znanymi trasami. – Owszem – zgodził się Waxillium. – Lecz tutaj jest to szczególnie uderzające. Popatrz, jak bardzo tory zbliżają się do kanału. jego akcent się zmienia, pomyślał Wayne. Zaledwie przed sześcioma miesiącami wrócił do miasta i już to widać. W pewnych aspektach jest bardziej wyszukany, w innych mniej oficjalny. Czy ludzie zauważali, że ich głosy są jak żyjące istoty? Po przesadzeniu w inne miejsce rośliny zmieniały się i dostosowywały do otoczenia. Przenieść człowieka, a jego sposób mówienia również się zmieniał, adaptował, ewoluował. – Czyli sądzisz, że ta maszyneria, z której korzystają Znikacze – odezwała się Marasi – nie może się poruszać na duże odległości po lądzie? Muszą przetransportować ją kanałem, a następnie wybrać miejsce w pobliżu torów, by ustawić ją i

przeprowadzić napad? Jej akcent... pomyślał Wayne. Używa bardziej wzniosłego stylu, kiedy jest przy nim, niż kiedy rozmawia ze mną. Tak bardzo stara się zrobić wrażenie na Waxie. Czy on to zauważa? Pewnie nie. On nigdy nie zwracał uwagi na kobiety. Nawet na Lessie. – Tak – odpowiedział Waxillium, schodząc w dół zbocza. – Pytanie brzmi: jak to coś, czymkolwiek jest, tak szybko i skutecznie opróżnia wagony towarowe? – Dlaczego to wydaje ci się tak dziwne? – spytał Wayne, podążając za nim. – Gdybym był Znikaczem, zabrałbym mnóstwo ludzi. To pozwoliłoby mi szybciej skończyć pracę. – To nie jest prosta kwestia siły roboczej – sprzeciwił się Waxillium. – Wagony towarowe były zamknięte, a ostatnio w pociągach znajdowali się strażnicy. Kiedy wagony docierały na miejsce, nadal były zamknięte, ale puste. Poza tym, z jednego z wagonów ukradziono wiele ciężkich sztab żelaza. Drzwi wagonu stanowią wąskie gardło, po osiągnięciu pewnego punktu krytycznego większa liczba ludzi nic nie pomoże. Nie da się rozładować setek sztab żelaza w ciągu pięciu minut z wykorzystaniem jedynie siły ludzkich rąk. – Bańka prędkości? – spytała Marasi. – Mogłaby pomóc, ale nie za bardzo – odparł Wax. – Nadal pozostałoby to samo wąskie gardło, a w bańce prędkości nie mieści się wielu ludzi. Powiedzmy, że udałoby ci się wcisnąć do środka sześciu ludzi, a to i tak bardzo ciasno. Musieliby przenieść sztaby żelaza do krawędzi bańki prędkości, zwolnić bańkę i stworzyć następną, bo przecież baniek po stworzeniu nie da się przesuwać, i znów powtórzyć cały proces. Wax pokręcił głową, opierając dłonie na biodrach. – Koszt stopu bizmutowego byłby ogromny. Mając jedną bryłkę wartą pięćset banknotów, Wayne może skompresować około dwóch minut do piętnastu zewnętrznych sekund. Aby skompresować czas równy pięciu minutom na zewnątrz... co pozwoliłoby przenieść te wszystkie żelazne sztaby wewnątrz bańki... trzeba by wydać dziesięć tysięcy banknotów. Ukradzione sztaby były warte ułamek tej kwoty; na Harmonię, za takie pieniądze można sobie kupić własny pociąg. Nie wierzę w to. Tu się dzieje coś innego. – Taka czy inna maszyneria – stwierdziła Marasi. Wax pokiwał głową i ruszył w dół zbocza, jednocześnie uważnie wpatrując się w ziemię. – Zobaczmy, czy uda nam się znaleźć jakieś ślady, które mogli zostawić. Może maszyneria miała koła, które pozostawiły koleiny lub ślady. Wayne wcisnął ręce do kieszeni i zaczął spacerować dookoła, robiąc wrażenie, jakby bardzo

uważnie się rozglądał, ale tak naprawdę przyjechał do miasta, żeby wciągnąć Waxilliuma w śledztwo właśnie dlatego, że on był w tym dobry. Wayne doskonale radził sobie z ludźmi. Z kwiatkami i ziemią... już nieco słabiej. Po kilku chwilach Wayne znudził się, więc podszedł do miejsca, które wybrała sobie Marasi. Spojrzała na niego. – Muszę powiedzieć, Wayne... że to ci niezbyt pasuje. – Wiem. Po prostu chciałem przypomnieć Waxowi, że wciąż jest mi winien nowy kapelusz. – Dlaczego? To ty pozwoliłeś tamtemu mężczyźnie, żeby zabrał stary. – Przekonał mnie, żebym nie walczył – mruknął Wayne. Wydawało mu się to oczywiste. – A później postrzelił gościa, który go nosił, a tamten uciekł! – Nie mógł wiedzieć, że tamten to przeżyje. – Powinien chwycić mój kapelusz – powiedział Wayne. Uśmiechnęła się, ale robiła wrażenie speszonej. Większość ludzi nie znała się na kapeluszach i Wayne nie miał do nich o to pretensji. Dopóki człowiek nie dorobił się porządnego, przynoszącego szczęście kapelusza, nie znał jego prawdziwej wartości. – Właściwie nic się nie stało – powiedział cicho Wayne, grzebiąc nogą w trawie. – Ale nie mów Waxowi. – Co takiego? – Musiałem stracić ten kapelusz – przyznał Wayne. – Inaczej zostałby zniszczony w wybuchu, wiesz? To szczęście, że został ukradziony. Mógł skończyć w takim samym stanie, co mój płaszcz. – Jesteś naprawdę niepowtarzalną jednostką, Wayne. – Formalnie rzecz biorąc, wszyscy jesteśmy – powiedział, lecz zaraz się zawahał. – Pewnie poza bliźniętami. Tak czy inaczej, o coś chciałem cię zapytać. Ale jest to sprawa dosyć osobista. – Jak osobista? – spytała. – No wiesz, dotyczy ciebie i w ogóle. Osobisty rodzaj osobistego pytania. Tak myślę.

Spojrzała na niego, marszcząc czoło, po czym się zarumieniła. Wydawało się, że zdarza jej się to często, co Wayne’owi wcale nie przeszkadzało. Dziewczęta ładnie wyglądały z odrobiną rumieńca. – Nie chodzi ci o mnie... i ciebie... To znaczy... – Na Harmonię! – Wayne się roześmiał. – Zupełnie nic takiego, kobieto. Nie martw się. Jesteś ładna, szczególnie w temacie pobocznym, jeśli wiesz, co chcę powiedzieć. – Pobocznym? – Tak. Słowo z wieloma krągłościami, jak ty. Do tego masz śliczny akcent i ładnie podskakujesz na poziomie chmur. – Czy odważę się zapytać, co to znaczy? – To te białe, okrągłe rzeczy, które wznoszą się wysoko i obdarzają nas życiodajnym płynem. Zarumieniła się jeszcze bardziej. – Wayne! Chyba nikt wcześniej nie zwrócił się do mnie w tak ordynarny sposób. – Dążę do doskonałości, kobieto. Dążę do doskonałości. Ale nie martw się, jak już mówiłem, jesteś bardzo miła, ale nie masz dla mnie wystarczającego kopa. Lubię kobiety, które mogłyby mi zdefasonować twarz ciosem z półobrotu. – Wolisz kobiety, które mogłyby cię pobić? – Pewnie. To coś wielkiego. Tak czy inaczej, chodziło mi o twoją Allomancję. Widzisz, ty i ja, my mamy przeciwstawne moce. Ja przyśpieszam czas, ty go spowalniasz. Co by się stało, gdybyśmy użyli ich w tym samym czasie? – Przeprowadzono badania – odpowiedziała Marasi. – Wzajemnie się znoszą. Nic się nie dzieje. – Naprawdę? – Tak. – Aha – powiedział, wycierając nos chusteczką. – Najdroższe „nic” na świecie, biorąc pod uwagę, że oboje spalamy rzadkie metale. – No nie wiem – odparła z westchnieniem. – Moja moc sama z siebie nic nie robi. Mam wrażenie, że nie uświadamiałam sobie, jak żałośnie jest być Impulsowcem, dopóki nie zobaczyłam, czego może dokonać twoja moc.

– Twoja też nie jest taka zła. – Wayne, kiedykolwiek korzystam ze swoich zdolności, naprawdę kiedykolwiek, zamieram w miejscu, wyglądając idiotycznie, a wszyscy dookoła biegają. Ty możesz wykorzystać swoją moc, by zyskać dodatkowy czas. Ja mogę użyć mojej jedynie, by go stracić. – Pewnie, ale może czasem chcesz, żeby jakiś dzień nadszedł wcześniej. Naprawdę bardzo, ale to bardzo tego pragniesz, tak? Wtedy spalasz trochę chromu i bach, ten dzień już tu jest! – Ja.. – Wydawała się zawstydzona. – Zdarzyło mi się tak zrobić. Chrom spala się o wiele wolniej od stopu bizmutowego. – Widzisz! Korzyści, jak duże są twoje bańki? – Mogę stworzyć taką wielkości niedużego pokoju. – Czyli dużo większe niż moje – stwierdził Wayne. – Pomnóż zero razy tysiąc i nadal otrzymasz zero. Zawahał się. – Naprawdę? – No tak. To podstawy matematyki. – Wydawało mi się, że rozmawiamy o Allomancji. Kiedy przeszliśmy na matematykę? Co dziwne, to również wywołało rumieniec na jej twarzy. Można się tego było spodziewać po dziewczynie, kiedy wspominało się o najatrakcyjniejszych częściach jej ciała, ale nie wtedy, gdy mówiło się o matematyce. Ona była bez wątpienia dziwnym stopem. Spojrzała w bok, w stronę Waxilliuma. Kucał przy torach kolejowych. – On z kolei – powiedział Wayne – lubi bystre. – Nie mam żadnych zamiarów wobec lorda Ładna na – powiedziała szybko. Za szybko. – Szkoda. On cię chyba lubi, kobieto. To mogła być przesada. Wayne nie był pewien, co Wax sądzi o Marasi – ale koniecznie musiał przestać tyle myśleć o Lessie. Owszem, Lessie była wspaniałą dziewczyną. Cudowną i w ogóle. Ale umarła, a Wax wciąż miał to... puste spojrzenie. To samo, które towarzyszyło mu niedługo po śmierci

Lessie. Teraz złagodniało, ale nie zniknęło. Nowa miłość by mu pomogła. Wayne był tego pewien i dlatego poczuł się bardzo zadowolony z siebie, kiedy Marasi ruszyła się i w końcu zawędrowała do miejsca pracy Waxa. Dotknęła jego ramienia, a wtedy on wskazał coś na ziemi. Razem się temu przyjrzeli, a Wax to podniósł. Wayne podszedł bliżej. – ... wygląda jak zawias albo złącze – mówiła Marasi. – Od jakiegoś urządzenia mechanicznego. Metalowy przedmiot miał wielkość dwóch złożonych rąk i wydawał się ciężki. – To chyba sprzęg – powiedział Waxillium, unosząc go. – Część wagonu kolejowego, która łączy go z innym wagonem. Przewrócił go na drugą stronę, ukazując tył, który był gładki i błyszczący. Reszta metalu poczerniała od smaru i brudu, zebranych podczas codziennego użytkowania. – Ale jest przecięty na wylot – dodała cicho Marasi. – Niektórzy pasażerowie wspominali o zgrzytach. Często kojarzyli je z duchami albo czymś w tym rodzaju, ze względu na widmowy pociąg na torach przed nimi. Ale to mógł być odgłos przecinanego metalu. – Na ziemi nie znalazłem żadnych śladów maszynerii – powiedział z zaniepokojoną miną Wax. – Nasza teoria zaczyna rdzewieć. – To zależy – sprzeciwiła się Marasi i pokazała ręką. – Jeśli do napadu doszło dokładnie w tym miejscu, machina mogła pozostać w kanale І nadal sięgać do torów. Waxillium odrzucił pęknięty sprzęg, który potoczył się przez trawę i zielsko. Otrzepał dłonie. – Wracajmy. Muszę się zastanowić. *** Waxillium szedł środkiem wagonu pasażerskiego, ręce wciąż miał wilgotne po czyszczeniu ze smaru w toalecie. Wagon podskakiwał pod jego stopami, obok przemykały pola. Gdzie ukrywał się Miles? Umysł Waxilliuma zataczał kręgi. W Mieście znajdowało się zbyt wiele możliwych kryjówek, a Miles nie był typowym przestępcą, lecz byłym stróżem prawa. W tym wypadku instynkty Waxilliuma mogły

sprowadzić go na manowce. Będzie chciał się wycofać, uznał w końcu Waxillium. Jest ostrożny. Rozsądny. Między kradzieżą aluminium a kolejną napaścią upłynęły całe miesiące. Miles utracił ludzi i zasoby. Ukryje się na jakiś czas. Ale gdzie? Waxillium oparł się o ścianę korytarza. Ten wagon pierwszej klasy składał się z prywatnych przedziałów. Słabo słyszał ludzi rozmawiających wewnątrz tego tuż obok. Dzieci. Musiał przejść przez sześć wagonów, zanim znalazł taki, w którym była dostępna umywalka. Wayne i Marasi znajdowali się w przedziale kilka wagonów dalej. Jeśli Marasi nie myliła się w kwestii przeznaczenia porwanych kobiet, czekał je ponury los. Miles mógł się wycofać, pozwolić, by ślad wystygł. Każda godzina opóźnienia sprawiała jedynie, że było go jeszcze trudniej znaleźć. Nie, pomyślał Waxillium. Będzie potrzebował kolejnego skoku. Szybkiego, być może bez zakładniczek, żeby zdobyć więcej aluminium. Waxillium przejrzał początkowe raporty dotyczące kradzieży i udało mu się dokładnie ocenić, ile aluminium przemycał Tekiel. Wystarczyłoby go, żeby wyposażyć trzydziestu albo czterdziestu ludzi. To oznaczało, że Miles potrzebował jeszcze jednego skoku przed ukryciem się – wówczas mógłby wykorzystać ten czas do wyprodukowania nowej broni i amunicji. A to dawało Waxilliumowi jeszcze jedną okazję, żeby go złapać. Gdyby tylko udało mu się to odpowiednio przygotować... Krzyk był słaby, ale Waxillium wyszkolił się, żeby zwracać uwagę na takie rzeczy. Zawsze był czujny, szczególnie kiedy zajmował się myśleniem. Natychmiast rzucił się w bok, co uratowało mu życie, kiedy kula przebiła szklane okno na końcu wagonu. Waxillium obrócił się i wyciągnął rewolwer z kabury. W następnym wagonie stała postać odziana w czerń, spoglądająca przez stłuczone okno. Znów miała na twarzy maskę ukazującą tylko oczy. Dzianina zakrywała resztę twarzy. Ale sylwetka pasowała – i wzrost, a nawet sposób, w jaki ów osobnik trzymał broń. Idiota! – pomyślał Waxillium. Instynkt zwiódł go na manowce. Zwyczajny przestępca by się ukrył. Ale nie Miles. On był dawnym stróżem prawa, przyzwyczajonym

raczej do ścigania niż bycia ściganym. A jeśli ktoś przeszkadzał mu w planach, Miles przychodził po niego. ROZDZIAŁ 13 Waxillium nie miał czasu unieść broni. Natychmiast zwiększył swój ciężar, rozjarzył stal i Odepchnął drzwi dzielące wagony. Szyba rozpadła się na kawałki, gdy drzwi zaczęty się wyginać i w końcu wyrwały się na zewnątrz, blokując trzy pociski wystrzelone przez Milesa jeden po drugim. Wagon zakołysał się, kiedy pociąg zaczął skręcać. Ludzie wystawiali głowy z przedziałów, szeroko otwartymi oczami szukając źródła hałasu. Miles znów wycelował przez korytarz w stronę Waxilliuma, maska nie pozwalała odczytać wyrazu jego twarzy. W pobliżu płakały dzieci. Nie mogę ryzykować życia przypadkowych pasażerów, pomyślał Waxillium. Muszę się wydostać. Kiedy rozległ się kolejny strzał, Waxillium rzucił się korytarzem. W pobliżu jego głowy rykoszetował pocisk. Nie wyczuł go Allomantycznie. Aluminium. Waxillium wypadł w przestrzeń między wagonami, wiatr ryczał i szarpał jego ubranie. Kiedy Miles wystrzelił po raz szósty, Waxillium Odepchnął się od sprzęgów i rzucił do góry. Szybował w powietrzu nad wagonami. Wiatr popychał go coraz bardziej do tyłu. Wylądował z łupnięciem na dachu kilka wagonów dalej, opadł na jedno kolano i wsparł się wolną ręką. Wiatr szarpał jego włosy i marynarkę. Uniósł rewolwer na wysokość głowy. Miles tu był. W pociągu. Mógłbym go teraz powstrzymać. Zakończyć to. A przynajmniej dowiedzieć się, co się dzieje. Natychmiast jednak pojawiła się kolejna myśl. Jak niby miał powstrzymać Milesa Stożywotów? Spomiędzy wagonów tuż przed nim – w odległości najwyżej dziesięciu stóp – wyłoniła się zamaskowana postać unosząca pistolet o dużym kalibrze. Miles zawsze uważał, że siła ognia jest ważniejsza od celności. Raz powiedział, że wolałby kilka razy spudłować, żeby mieć pewność, że kiedy w końcu trafi, postrzelony już się nie podniesie. Waxillium zaklął i zaczął napełniać metalmyśl, zmniejszając swój ciężar niemal do zera, po czym

stoczył się po dachu wagonu. Za nim rozległy się strzały. Chwycił krawędź okna, przycisnął się do zewnętrznej ściany i wcisnął stopę w zagłębienie wzdłuż boku wagonu. Zmniejszony ciężar pozwalał mu bez trudu utrzymać się w takiej pozycji, choć wiatr szarpał jego lekkie ciało. Daleko przed nim parowóz pluł popiołem i dymem, poniżej koła głośno przetaczały się po torach. Waxillium uniósł rewolwer w prawej ręce i czekał, jedną ręką i jedną nogą czepiając się boku wagonu. Wkrótce spomiędzy wagonów wyłoniła się zamaskowana głowa Milesa. Waxillium wystrzelił raz i Odepchnął pocisk naprzód mocą Allomancji, by nadać mu większą szybkość przeciwko pędowi powietrza. Trafił Milesa prosto w lewy oczodół. Głowa mężczyzny szarpnęła się do tyłu i bok wagonu zalała krew. Zatoczył się, a wtedy Waxillium znów wystrzelił, trafiając go w czoło. Mężczyzna zerwał maskę, ukazując jastrzębią twarz z wyrazistymi brwiami, okoloną krótkimi czarnymi włosami. To był on. Miles. Stróż prawa i człowiek, który nie powinien tak postępować. Złożony Podwójny o oszałamiającej mocy. Jego oko odrosło, a rana głowy zniknęła w mgnieniu oka. Na jego ramionach błyszczał złocisty metal, głęboko pod rękawami. To metalmyśli – były kolcami, które przebijały skórę jego przedramienia jak kołki. Na metal, który przebijał skórę, bardzo trudno było wpłynąć Odpychaniem Stali. Na Rdzę i Zniszczenie! Nie spowolnił go nawet postrzał w oko. Waxillium wycelował w zbliżające się drzewo i wystrzelił, po czym puścił się pociągu i uczynił się najlżejszym, jak to możliwe. Poleciał do tyłu na wietrze, a gdy drzewo go minęło, Odepchnął się od zagłębionego w nim pocisku, odpychając się w bok, w przestrzeń między dwoma wagonami. Kucał tam, dysząc ciężko, a serce waliło mu w piersi, gdy kolejny z pocisków Milesa odbił się od rogu wagonu. Jak walczyć z kimś, kto był w zasadzie nieśmiertelny? Pociąg znów zatoczył łuk, mijając niskie wzgórza. Mijali zielone farmy i spokojne sady. Waxillium chwycił się drabinki i podciągnął do góry, ostrożnie wyglądając poza krawędź dachu. Miles pędził w jego stronę po dachu wagonu. Waxillium zaklął i uniósł broń, Miles zrobił to samo. Waxillium wystrzelił jako pierwszy i udało mu się trafić Milesa, który znajdował się wtedy w odległości zaledwie kilku kroków. Waxillium celował w rękę trzymającą broń. Kula przebiła ciało i kości, Miles zaklął i wypuścił pistolet. Broń odbiła się raz od dachu i spadła poza krawędź. Waxillium uśmiechnął się. Miles warknął, po czym skoczył z dachu wagonu i wpadł na niego. Głowa Waxilliuma uderzyła w metal za jego plecami, ból sprawił, że zrobiło mu się ciemno przed

oczami. Chrząknął zamroczony. Idiota! Większość ludzi by tak nie zeskoczyła – zbyt wielkie prawdopodobieństwo, że obaj spadliby z jadącego pociągu. Ale Milesowi by to nie przeszkadzało. Miles obiema rękami chwycił go za kamizelkę, podnosząc go i przyciskając cały jego tors do boku wagonu. Waxillium odruchowo strzelał Milesowi w brzuch, z przyłożenia, ale pociski wylatywały przez plecy jego przeciwnika, nie powstrzymując go nawet na chwilę. Waxillium poczuł ból, świat zawirował mu przed oczami. Rozpaczliwie próbował Odepchnąć się w powietrze. Miles był jednak na to gotowy i kiedy Waxillium zaczął się podnosić, drugi mężczyzna zaczepił stopę pod najniższym szczeblem drabinki i trzymał się. Waxillium szarpał się, wciąż oszołomiony, ale nie uniósł się w powietrze. Odpychał się mocniej, lecz Miles nadal go przytrzymywał, a w oczach miał determinację. – Możesz zerwać ścięgna w mojej stopie, Wax! – ryknął Miles ponad hałasem kół przetaczających się po torach i wyciem wiatru – ale natychmiast znów się połączą. Sądzę, że twoje ciało podda się wcześniej niż moje. Odpychaj mocniej. Zobaczymy, co się stanie. Waxillium dał sobie spokój i znów opadł na niepewne miejsce pomiędzy wagonami. Spadając, próbował chwycić Milesa za szyję i go przydusić, ale tamten był młodszy, szybszy i lepszy w bójkach. Miles uchylił się – nie puszczając kamizelki Waxilliuma – i pociągnął. Waxillium zatoczył się i wpadł na przeciwnika, który wbił mu pięść w brzuch. Waxillium sapnął z bólu. Miles chwycił go za ramię i pociągnął do przodu, pragnąc znów wbić pięść w jego brzuch. I wtedy Waxillium dziesięciokrotnie zwiększył swój ciężar. Miles zatoczył się, nagle próbując szarpać coś niewiarygodnie ciężkiego. Szeroko otworzył oczy. Był przyzwyczajony do Monetostrzelnych – ten typ Allomantów spotykało się najczęściej, szczególnie wśród przestępców. Feruchemicy zdarzali się o wiele rzadziej. Miles wiedział, że Waxillium nim jest, ale znajomość mocy i przewidzenie jej działania to dwie różne kwestie. Waxillium, wciąż obolały i pozbawiony tchu po ciosie pięścią, wbił ramię w pierś Milesa, wykorzystując swój ogromny ciężar, żeby popchnąć mężczyznę do tyłu. Tamten zaklął, po czym puścił Waxa i odskoczył, a następnie pośpiesznie wspiął się po drabince z powrotem na dach wagonu. Waxillium przestał sięgać do metalmyśli i Odepchnął się, podrywając się w górę. Wylądował na drugim wagonie, patrząc na Milesa po drugiej stronie niewielkiej przerwy. Wiatr szarpał ich ubrania, po obu stronach przemykały pola. Pociąg zakołysał się na zwrotnicy i niestabilna pozycja sprawiła, że Waxillium się zachwiał. Przykląkł na jedno kolano, przyciskając dłoń do dachu i zwiększając

ciężar, żeby odzyskać równowagę. Miles stał wyprostowany, wyraźnie nie zwracając uwagi na niepewną pozycję. Z dołu dobiegały niewyraźnie krzyki. Najpewniej ludzie biegli do innych wagonów, próbując uciec przed walką. Jeśli Waxillium miał szczęście, takie zamieszanie mogło przyciągnąć Wayne’a. Czułby się o wiele lepiej, atakując innego Podwójnego z Wayne’em u boku. Miles sięgnął po drugi rewolwer u pasa. Waxillium również sięgnął po swoją drugą broń – pierwszą, tę lepszą, upuścił w czasie walki. Wciąż miał mroczki przed oczami i serce waliło mu w piersi, ale mimo to, wycelował niemal dokładnie w tej samej chwili, co Miles. Obaj wystrzelili. Pocisk otarł się o bok Waxilliuma, rozrywając płaszcz i raniąc go. On sam trafił Milesa w kolano. Mężczyzna zatoczył się, a jego kolejny strzał poleciał całkiem w bok. Waxillium starannie wycelował w dłoń Milesa, znów rozszarpując ciało i kości. Miles natychmiast zaczął się regenerować, kości powracały na swoje miejsca, ścięgna przesuwały się jak guma, skóra rozrastała się niczym lód na powierzchni jeziora. Ale broń upadła. Miles sięgnął po nią. Waxillium od niechcenia opuścił swój rewolwer i strzelił w ten należący do przeciwnika, zrzucając go z dachu pociągu. – Do kata! – zaklął Miles. – Wiesz, ile one są warte? Wciąż klęcząc na jednym kolanie, Waxillium uniósł broń na wysokość głowy. Pęd powietrza zdmuchnął dym z lufy. Miles znów się podniósł. . – Wiesz co, Wax! – ryknął ponad wyciem wiatru. – Kiedyś zastanawiałem się, czy będę musiał ci się przeciwstawić. W głębi duszy zawsze podejrzewałem, że twoja miękkość do tego doprowadzi... sądziłem, że wypuścisz kogoś, kogo nie powinieneś. Zastanawiałem się, czy będę miał okazję z tego powodu na ciebie zapolować. Waxillium nie odpowiedział. Spokojnie i z beznamiętną twarzą wpatrywał się w przeciwnika. Wszystko go bolało, próbował odzyskać oddech po pobiciu. Uniósł dłoń do boku, przycisnął ją do rany. Całe szczęście nie była zbyt poważna, ale palce miał mokre od krwi. Pociąg zakołysał się, więc Waxillium szybko znów opuścił dłoń. – Co takiego cię złamało, Miles?! – zawołał. – Pokusa bogactwa?! – Dobrze wiesz, że tu nie chodzi o pieniądze.

– Potrzebujesz złota! – ryknął Waxillium. – Nie zaprzeczaj. Zawsze go potrzebowałeś, do swojego ciągłego Złączania. Miles nie odpowiedział. – Co się stało?! – znów krzyknął Waxillium. – Byłeś stróżem prawa, Miles. Doskonałym. – Byłem psem. Ogarem, utrzymywanym w posłuszeństwie fałszywymi obietnicami i surowymi rozkazami. Miles cofnął się o kilka kroków, po czym pobiegł do przodu i przeskoczył nad dzielącą ich luką. Waxillium wstał ostrożnie i cofnął się. – Nie mów mi, że nigdy tego nie czułeś! – ryknął Miles, odsłaniając zęby. – Codziennie pracowałeś, żeby naprawić ten świat, Wax. Próbowałeś skończyć z cierpieniem, przemocą, napadami. Nigdy ci się to nie udawało. Im więcej ludzi zamknąłeś, tym większe problemy się pojawiały. – Takie jest życie stróża prawa – odparł Waxillium. – Jeśli miałeś dosyć, w porządku. Ale nie musiałeś stawać po przeciwnej stronie. – Ja już byłem po przeciwnej stronie. Skąd się biorą ci zbrodniarze? Czy to sklepikarz z sąsiedniego domu zaczął szaleć i mordować? Czy to chłopcy, którzy dorastali w pobliżu miasteczka, pracując na suchej farmie swojego ojca? Nie, to byli górnicy, przywiezieni z Miasta, by kopać głęboko i eksploatować najnowsze odnalezione bogactwa – po czym zostali porzuceni, kiedy złoże się wyczerpało. To byli poszukiwacze skarbów. To byli bogaci głupcy z Miasta, którzy zapragnęli przygody. – Nie obchodzi mnie, kto to był – stwierdził Waxillium, wciąż się cofając. Znajdował się na przedostatnim wagonie. Brakowało mu miejsca do ucieczki. – Służyłem prawu. – Ja też mu służyłem! – zawołał Miles. – Ale teraz służę czemuś lepszemu. Esencji prawa, ale zmieszanej z prawdziwą sprawiedliwością. To stop, Wax. Najlepsze części obu złączone w jedno. Robię coś lepszego niż polowanie na brudy przysłane mi z Miasta. Nie możesz powiedzieć, że nigdy tego nie zauważyłeś. Co z Parsem Truposzem, twoim „wielkim dokonaniem” ostatnich pięciu lat? Pamiętam, jak na niego polowałeś, pamiętam twoje bezsenne noce, twoją niepewność. Krew na ziemi pośrodku Weathering, kiedy zostawił tam martwą córkę Starego Burlowa, żebyś ją znalazł. Skąd on się wziął? Waxillium nie odpowiedział. Pars był mordercą z Miasta, rzeźnikiem, którego przyłapano na zabijaniu żebraków. Uciekł w Dzicz i tam znów zaczął zaspokajać swoją makabryczną obsesję. – Oni go nie powstrzymali – warknął Miles, ruszając naprzód. –

Nie przysłali ci pomocy. Dzicz ich nie obchodziła. Dzicz nikogo nie obchodzi... właściwie nas nie zauważają, traktują jako miejsce, w którym mogą wyrzucać swoje śmieci. – Dlatego ich okradasz! – zawołał Wax. – Porywasz ich córki, mordujesz wszystkich, którzy stoją ci na drodze! Miles zrobił kolejny krok naprzód. – Robię to, co trzeba zrobić, Wax. Czyż to nie kodeks stróża prawa? Nie przestałem nim być, człowiek nigdy nie przestaje być stróżem prawa. To wchodzi w krew. Robi się to, czego nikt inny nie chce robić. Reprezentuje się uciśnionych, poprawia sytuację, powstrzymuje zbrodniarzy. Cóż, ja postanowiłem zainteresować się potężniejszą odmianą zbrodniarzy. Waxillium potrząsnął głową. – Stałeś się potworem, Miles. – Tak mówisz – sprzeciwił się tamten. Wiatr szarpał jego krótkie włosy. – Ale twoje oczy, Wax... one pokazują prawdę. Widzę to. Rozumiesz to, co mówię. Ty też to poczułeś. Wiesz, że mam rację. – Nie przyłączę się do ciebie. – Nie proponuję ci tego – powiedział Miles łagodniejszym tonem. – Ty zawsze byłeś tym dobrym pieskiem, Wax. Jeśli pan cię bije, ty skomlesz i zastanawiasz się, jak mu lepiej służyć. Nie sądzę, byśmy mogli współpracować. Nie w tej sprawie. Miles rzucił się naprzód. Waxillium zrzucił cały swój ciężar do metalmyśli i skoczył do tyłu, pozwalając, by wiatr go porwał i przeniósł dobre dwadzieścia stóp. Zwiększył swój ciężar i wylądował na ostatnim wagonie. Zbliżali się do przedmieść – flora Zewnętrznych Posiadłości się kurczyła. – Dalej, uciekaj! – zawołał Miles. – Ja przespaceruję się z powrotem i zabiorę bękarta, lady Harms! I Wayne’a. Od dawna szukałem wymówki, żeby posłać mu kulkę w głowę. Odwrócił się i ruszył w przeciwną stronę. Waxillium zaklął i rzucił się naprzód. Miles odwrócił się, a na jego wargach pojawił się lodowaty uśmiech. Sięgnął w dół i wyciągnął z cholewki nóż o długim ostrzu. Był aluminiowy – nie miał na sobie ani jednego Allomantycznie aktywnego metalu, który Waxillium mógłby zobaczyć. Muszę zrzucić go z pociągu, pomyślał Waxillium. W tym miejscu nie mógł z nim walczyć.

Potrzebował bardziej kontrolowanego środowiska. Jak również czasu na zaplanowanie walki. Zbliżając się, Waxillium uniósł broń i próbował odstrzelić nóż z ręki Milesa – lecz mężczyzna tylko obrócił broń i wbił ją w przedramię lewej ręki, przebijając nią ciało na wylot tak, że ostrze wystawało po drugiej stronie. W całej Dziczy opowiadano, że po przeżyciu setek ran, które powinny były go zabić, Miles stał się całkowicie niewrażliwy na ból. Miles wyciągnął ręce, gotów chwycić Waxilliuma – ale jednocześnie mógł w jednej chwili chwycić za nóż. Waxillium również sięgnął po swoje ostrze, trzymał je w lewej ręce. Obaj przez chwilę krążyli wokół siebie, zwiększony ciężar Waxilliuma pozwalał mu lepiej zachować równowagę na dachu pociągu. Nadal nie czuł się zbyt pewnie i po czole spływał mu pot, którego krople zdmuchiwał wiatr. Kilku głupców wystawiło głowy z odległych wagonów, próbując obserwować walkę. Niestety, żadnym z tych głupców nie był Wayne. Waxillium zrobił szybki krok do przodu, markując cios, ale Miles nie złapał przynęty. Waxillium posługiwał się nożem jedynie przyzwoicie, a Miles był znany jako jeden z najlepszych nożowników. Jednakże gdyby Waxowi udało się zrzucić ich obu z pociągu... Przy tej prędkości to będzie mój koniec. Chyba żeby udało mi się Odepchnąć się od dołu. Na Rdzę. To będzie trudne. Miał tylko jedną szansę, a było nią szybkie zakończenie walki. Miles ruszył w jego stronę. Waxillium odetchnął głęboko i również zrobił krok do przodu, co wyraźnie zaskoczyło Milesa, ale mimo to udało mu się chwycić przeciwnika za ramię. Drugą ręką Miles wyciągnął nóż z własnego przedramienia, przygotowując się, by wbić go w Waxilliuma. Zrozpaczony mężczyzna zwiększył swój ciężar i pchnął ramieniem w pierś Milesa. Niestety, Miles przewidział to posunięcie. Opadł na dach, przetoczył się i podciął Waxilliuma. Waxillium w mgnieniu oka przekoziołkował w powietrzu w stronę żwiru i kamieni obok torów. Jakaś pierwotna część jego istoty wiedziała, co robić. Odepchnął nóż w dłoni, wyrywając go z zaciśniętej pięści i wbijając w ziemię poniżej. To sprawiło, że wzniósł się w powietrze, a jednocześnie zmniejszył ciężar. Pochwycił go wiatr. Kręcił się i utracił wszelkie poczucie kierunku. Uderzył o ziemię, padł jak kłoda. Przestał się poruszać, lecz świat nadal wirował wokół niego. Niebo się kręciło. Wszystko znieruchomiało. Powoli odzyskał wzrok. Był pośrodku zarośniętego pola. Pociąg się oddalał.

Jęknął i przetoczył się na bok. Mężczyzna w moim wieku nie powinien robić takich rzeczy, pomyślał, podnosząc się z trudem. Dopiero przed kilku laty zaczął odczuwać swój wiek, lecz teraz był po czterdziestce, co wedle standardów Dziczy oznaczało staruszka. Czując ból ramienia, gapił się na uciekający pociąg. Cała rzecz w tym, że Miles powiedział jedną prawdziwą rzecz. Człowiek nigdy nie przestawał być stróżem prawa. Waxillium zacisnął zęby i rzucił się naprzód. Podniósł rewolwer, który upuścił podczas upadku – znalezienie go za pomocą Allomancji nie było trudne – po czym skoczył i wylądował na torach. Odepchnął się, wznosząc się w powietrze. Osiągnął niezłą wysokość, po czym Odepchnął się od torów za plecami i poleciał do przodu. Ostrożne Odpychanie od torów poniżej, ciągłe od tych z tyłu. Wiatr ryczał wokół niego, ubranie łopotało, krew sączyła się z rany w boku. W tym locie Monetostrzelnego krył się dreszcz emocji. Takiej wolności nie mógł zaznać żaden inny Allomanta. Kiedy powietrze należało do niego, czuł uniesienie jak przed laty, kiedy wyruszył szukać szczęścia w Dziczy. Żałował, że nie ma na sobie mgielnego płaszcza, a wokół nie kłębią się mgły. Pośród mgieł wydawało się, że wszystko działa lepiej. Powiadano, że chronią sprawiedliwych. Szybko dogonił pociąg i wzniósł się ponad nim wielkim łukiem. Na dachu wagonów poruszała się nieduża postać, kierując się w stronę Wayne’a i Marasi. Waxillium Odepchnął się od spodu, żeby nie uderzyć zbyt mocno, ale jednocześnie zwiększył swój ciężar, przez co wbił się w dach, tworząc wokół siebie niewielki krater. Wyprostował się i wysunął bębenek rewolweru, jakby chciał go przeładować. Łuski i niewykorzystane pociski poleciały w powietrze, a on chwycił jeden. Miles obrócił się na pięcie. Waxillium rzucił w niego kulą. Miles z wyraźnym zaskoczeniem złapał ją w powietrzu. – Do widzenia – powiedział Waxillium, po czym najsilniejszym możliwym Odpychaniem uderzył w nabój. Miles szeroko otworzył oczy. Jego ręka poleciała do tyłu i uderzyła w pierś, po czym został zrzucony z pociągu. Odpychanie kuli zostało skutecznie przeniesione na jego ciało. Pociąg właśnie skręcał, kiedy Miles poszybował w powietrzu i uderzył o kamienistą ziemię.

Waxillium usiadł, po czym położył się z twarzą zwróconą w stronę nieba. Oddychał głęboko, z bólem, i przyciskał dłoń do rany w boku. Tak przejechał całą drogę do następnego postoju, dopiero wtedy zszedł z dachu wagonu. *** – Mieliśmy polecenia, milordzie – powiedział inżynier kolejowy. – Nawet kiedy usłyszałem, że w wagonach pasażerskich trwa strzelanina. Mamy się nie zatrzymywać z żadnego powodu. Kiedy człowiek się zatrzyma, dopadają go Znikacze. – To chyba nawet lepiej – odpowiedział Waxillium, z wdzięcznością przyjmując kubek wody od młodego mężczyzny w kamizelce ucznia inżyniera. – Zatrzymanie pociągu mogło oznaczać moją śmierć. Siedział w małym pokoiku przy stacji, której właścicielem i opiekunem – zgodnie z tradycją – był mniej znaczny członek rodu, do którego należały pobliskie ziemie. Samego lorda nie było, ale zarządca natychmiast posłał po miejscowego chirurga. Waxillium zdjął płaszcz, kamizelkę i koszulę i przyciskał do boku bandaż. Nie był pewien, czy ma tyle czasu, by czekać na chirurga. Dotarcie do tej stacji wymagałoby od Milesa godziny biegu. Na szczęście, nie był Feruchemikiem stali, zdolnym do zwiększenia swojej prędkości. Najpewniej godzina, ale lepiej być przygotowanym na najgorsze. Gdyby udało mu się znaleźć konia, mógłby przybyć dużo szybciej. Waxillium nie był też pewien, jak Złożenie Milesa wpływało na jego wytrzymałość. Może był zdolny biegać na dłuższe dystanse niż zwyczajny człowiek. – Prawie wydostaliśmy pańskich ludzi, milordzie – powiedział inny uczeń, wchodząc. – Te zamki nie powinny być trudne do otwarcia! Waxillium popijał wodę. Miles starannie zaplanował pułapkę. Wayne i Marasi zostali uwięzieni w swoim wagonie – razem ze wszystkimi innymi, którzy przypadkiem się tam znajdowali – przez kawałki metalu wepchnięte do zamków na zewnętrznych drzwiach wagonów. Miles zaczekał, aż Waxillium wyjdzie z przedziału, po czym uwięził wszystkich pozostałych i dopiero potem za nim ruszył. – Musicie znów uruchomić pociąg. – Waxillium zwrócił się do inżyniera. Był to przysadzisty mężczyzna z ciemną brodą, noszący kapelusz o płaskim denku. – Grozi wam niebezpieczeństwo ze

strony Znikaczy. My musimy wjechać waszym pociągiem aż do centrum miasta. Nie możemy czekać. – Ale pańska rana, milordzie! – Nic mi się nie stanie – odparł Waxillium. W Dziczy często musiał czekać całe dnie albo nawet tygodnie, by jego rany obejrzał chirurg. – My... Drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadła Marasi. Jej błękitna sukienka była osmalona po wybuchu w posiadłości, ale nosiła ją dumnie, mimo warstw koronki wyzierających spod błyszczącej warstwy wierzchniej. W niebieskim gorsecie, który obejmował jej pierś, brakowało dolnego guzika, pewnie oderwał się w czasie upadku. Wcześniej tego nie zauważył. Uniosła dłonie do ust na widok zakrwawionego bandaża, po czym natychmiast spiekła raka, ujrzawszy jego tors. Poczuł się przez chwilę dumny, że mimo pierwszych siwych włosów wciąż ma szczupłą, umięśnioną sylwetkę o wiele młodszego mężczyzny. – Och, Harmonio! – wykrzyknęła. – Wszystko w porządku? Czy to twoja krew? I czy powinnam tutaj być? Mogę pójść. Pewnie powinnam sobie pójść, tak? Na pewno wszystko w porządku? – Przeżyje – stwierdził Wayne, zaglądając do środka ponad jej ramieniem. – Coś ty narobił, Wax? Potknąłeś się przy wychodzeniu z łazienki? – Miles mnie znalazł – wyjaśnił Waxillium, zdejmując bandaż. Wydawało się, że rana przestała już krwawić. Wziął kolejny bandaż z rąk jednego z uczniów, po czym umieścił go na miejscu. – Czy on nie żyje? – spytała Marasi. – Zabiłem go jeszcze kilka razy – odpowiedział Waxillium – i było to równie skuteczne, jak wszystko, czego próbowali pozostali. – Musisz zdjąć z niego metalmyśli – stwierdził Wayne. – To jedyny sposób. – Ma ich trzydzieści, wszystkie przebijają jego skórę i każda ma w sobie wystarczająco dużo leczniczej mocy, by wyleczyć go z właściwie każdej rany. Cynozbrojnego, a nawet pomniejszego Krwiotwórcę takiego jak Wayne dawało się zabić strzałem w głowę. Miles leczył się tak szybko, że nawet to go nie zabijało. Powiadano, że cały czas korzysta z leczniczej mocy, choć jedynie w niewielkim stopniu. Z tego, co Waxillium wiedział o Złożeniu, jeśli ktoś raz zaczął, przerwanie mogło się okazać bardzo niebezpieczne.

– To brzmi jak wyzwanie! – stwierdził Wayne. Marasi jeszcze przez chwilę stała w drzwiach, po czym najwyraźniej podjęła decyzję i ruszyła naprzód. – Pozwól mi obejrzeć ranę – powiedziała i uklękła obok ławki Waxilliuma. Zmarszczył czoło, ale przestał owijać się bandażem i pozwolił jej odsunąć tkaninę. Przyjrzała się ranie. – Zna się pani na chirurgii, milady? – spytał inżynier, przestępując z nogi na nogę. Chyba czuł się nieco niezręcznie w jej obecności. – Chodzę na uniwersytet – odpowiedziała. A, faktycznie, pomyślał Waxillium. – I co z tego? – spytał Wayne. Marasi obmacała ranę. – Statut uniwersytetu, ustanowiony przez samego Harmonię, dyktuje szeroką edukację. – Tak, wiem, że muszą przyjmować dziewczyny – stwierdził Wayne. Marasi się zawahała. – Nie w tym znaczeniu słowa „szeroki”, Wayne. – Studenci muszą znać się po trochu na wszystkim – wyjaśnił Waxillium – zanim wybiorą specjalność. – To oznacza podstawy leczenia i odrobinę chirurgii – dodała Marasi. – Jak również pełen kurs anatomii. Wayne się skrzywił. – Zaczekaj. Anatomia. Го znaczy, wszystkie części anatomii. Marasi zarumieniła się. – Tak. – Czyli...

– Czyli obserwowanie moich reakcji było bardzo popularną rozrywką dla reszty studentów – powiedziała, wciąż się rumieniąc. – I wolałabym raczej nie zajmować się tą kwestią w tej chwili, Wayne, dziękuję panu bardzo. To trzeba będzie zszyć, Waxillium. – Możesz to zrobić? – Yyy... nigdy wcześniej nie pracowałam na nikim żywym... – Ech – wtrącił Wayne – ja przez całe miesiące ćwiczyłem z laskami pojedynkowymi na manekinach, zanim pobiłem pierwszego żywego człowieka. To właściwie to samo. – Nic mi nie będzie, Marasi – stwierdził Waxillium. – Tak wiele blizn – powiedziała cicho, jakby nie zauważyła, co powiedział. Wpatrywała się w jego pierś i boki, i najwyraźniej liczyła stare blizny po postrzeleniu. – jest ich siedem – odpowiedział równie cicho, unosząc bandaż i zaciskając go mocno. – Zostałeś postrzelony aż siedem razy? – spytała. – Wiele ran postrzałowych nie jest śmiertelnych, jeśli człowiek wie, jak się nimi zająć. Nie są tak naprawdę... – Och – powiedziała, unosząc dłoń do warg. – To znaczy, w dostępnych źródłach są informacje jedynie o pięciu. Któregoś dnia naprawdę musisz mi opowiedzieć o tych brakujących dwóch. – Aha – odparł, krzywiąc się, i sięgnął po koszulę. – A niech to. – Westchnęła. – To nie zabrzmiało zbyt dobrze, co? Naprawdę jestem pod wrażeniem tego, jak wiele razy zostałeś postrzelony. Naprawdę. – Postrzelenie nie jest tym, co powinno robić wrażenie – zauważył Wayne. – Nie trzeba wielkich umiejętności, żeby zostać trafionym. To unikanie kul jest trudne. Waxillium parsknął, wsuwając rękę do rękawa. Marasi wstała. – Odwrócę się, żebyś mógł się ubrać – powiedziała i zaczęła się odwracać. – Obrócę się – powtórzył Waxillium głosem bez wyrazu. – No tak. – Żebym mógł się ubrać.

– To pewnie trochę głupie. – Trochę – potwierdził, uśmiechnął się i wciągnął drugi rękaw. Zaczął zapinać guziki. Wayne wydawał się tak rozbawiony, że aż nie mógł ustać na nogach. – Jasne – powiedziała, unosząc dłonie do twarzy. – Wiem, że czasem robię się zdenerwowana. Po prostu nie jestem przyzwyczajona do tego, że różne rzeczy wybuchają, ludzie strzelają, a moi przyjaciele siedzą zakrwawieni i bez koszul, kiedy do nich przychodzę! To wszystko jest dla mnie nowe. – Nic się nie stało – powiedział Waxillium, kładąc jej dłoń na ramieniu. – W życiu są o wiele gorsze rzeczy niż bycie prawdziwym. Poza tym, Wayne nie był wcale lepszy, kiedy był w tym wszystkim nowy. Bywał tak zdenerwowany, że zaczynał... – Hej – przerwał mu Wayne – nie ma sensu tego przypominać. – Czego? – spytała Marasi, opuszczając ręce. – NICZEGO – odpowiedział Wayne. – Chodźcie. Powinniśmy ruszać, nie? Jeśli pan Miles Morderca wciąż żyje, będzie chciał nas zastrzelić, prawda? A choć Wax jest niezły w byciu celem strzałów... wiesz, ma w tym mnóstwo praktyki... sądzę, że dziś powinniśmy tego unikać. – On ma rację – zgodził się Waxillium, wkładając kamizelkę, a na nią kabury. Skrzywił się. – Jesteś pewien, że wszystko w porządku? – spytała Marasi. – Nic mu nie będzie – odparł Wayne, otwierając przed nimi drzwi. – Jeśli sobie przypominasz, wcześniej prawie mi wysadziło całe zardzewiałe plecy, a nie usłyszałem w twoim głosie nawet odrobiny współczucia, które okazujesz jemu. – To coś innego – stwierdziła Marasi, mijając go. – Co? Dlaczego? Bo mogę się wyleczyć? – Nie. Ponieważ, nawet po tak krótkiej znajomości, jestem niemal pewna, że na pewnym poziomie zasługujesz na to, by cię od czasu do czasu wysadzono. – Oj – powiedział Wayne – to było surowe. – Ale czy nieprawdziwe? – spytał Waxillium, wkładając płaszcz, który robił wrażenie dość obszarpanego.

– Tego nie powiedziałem – odparł Wayne, pociągając nosem. – Ruszaj się, ślimaku. Na Rdzę! Został postrzelony i od razu myśli, że może zająć nam całe popołudnie. Chodźmy! Waxillium przeszedł obok niego. Zmusił się do uśmiechu, choć miał wrażenie, że jest równie zużyty, jak jego płaszcz. Nie mieli wiele czasu. Miles zdjął maskę, ale wyraźnie spodziewał się zabić Waxilliuma. Teraz wiedział, że jego tożsamość wyszła na jaw, a to musiało uczynić go jeszcze bardziej niebezpiecznym. Jeśli Miles i jego ludzie chcieli zdobyć więcej aluminium, musieli to zrobić wkrótce. Być może tej nocy, zakładając, że jakieś będzie transportowane. Waxillium spodziewał się tego w najbliższym czasie – w gazecie czytał wzmiankę o rodzie Tekiel chełpiącym się swoimi nowymi opancerzonymi wagonami towarowymi. – To co zrobimy, kiedy wrócimy? – spytał cicho Wayne, gdy szli w stronę wagonu. – Musimy znaleźć sobie bezpieczne miejsce, żeby móc coś zaplanować, tak? Waxillium westchnął. Domyślał się, co chce zasugerować Wayne. – Pewnie masz rację. Wayne uśmiechnął się. – Wiesz co, nie jestem pewien, czy nazwałbym jakiekolwiek miejsce w okolicy Ranette „bezpiecznym”. Szczególnie, kiedy ty jesteś w okolicy. – To lepsze niż wybuch – odpowiedział wesoło Wayne. – Przez większość czasu. ROZDZIAŁ 14 Waxillium uderzył pięścią w drzwi domu jednorodzinnego. Okolica była typowa dla Elendel. Brukowaną ulicę po obu stronach obsadzono dorodnymi, bujnie rozrośniętymi orzechami. Mimo że Waxillium spędził już siedem miesięcy w mieście, nadal się na nie gapił. W Dziczy tak dorodne drzewa były rzadkością. Tutaj była ich cała ulica, a mieszkańcy zazwyczaj nie zwracali na nie większej uwagi. On, Wayne i Marasi stali na ganku wąskiego domu z ceglaną fasadą. Nim Waxillium zdążył po raz kolejny opuścić rękę, drzwi się otworzyły. W wejściu stała szczupła, długonoga kobieta. Ciemne włosy związała w kucyk, który sięgał jej do ramion, była ubrana w brązowe spodnie i długi skórzany płaszcz w stylu popularnym w Dziczy, zarzucony na prostą, wiązaną z przodu białą koszulę. Spojrzała na Waxilliuma i Wayne’a, po czym bez słowa zatrzasnęła drzwi.

Waxillium spojrzał na Wayne’a i obaj zrobili krok w bok. Marasi patrzyła na nich zdziwiona, aż w końcu Waxillium wziął ją za rękę i pociągnął. Drzwi znów otworzyły się gwałtownie. Tym razem kobieta trzymała śrutówkę. Wyjrzała zza rogu, spojrzała na obu mężczyzn i zmrużyła oczy. – Liczę do dziesięciu – powiedziała. – Jeden. – Ranette, nie bądź... – zaczął Waxillium. – Dwa trzy cztery pięć. – Wymieniła te liczby bardzo szybko. – Czy naprawdę musimy... – Sześć siedem osiem. – Uniosła broń i wycelowała. – No dobrze... – stwierdził Waxillium i pośpiesznie zszedł po schodach, a za nim podążył Wayne, przytrzymując kapelusz woźnicy. – Ona by tak naprawdę do nas nie strzeliła? – spytała cicho Marasi. – Prawda? – Dziewięć! Dotarli na chodnik pod majestatycznymi drzewami. Za ich plecami trzasnęły drzwi. Waxillium odetchnął głęboko, obrócił się i spojrzał na dom. Wayne z uśmiechem oparł się o pień jednego z drzew. – Nieźle poszło – stwierdził Waxillium. – Owszem – zgodził się Wayne. – Nieźle? – powtórzyła Marasi. – Żaden z nas nie został postrzelony – wyjaśnił starszy z mężczyzn. – Z Ranette nigdy nie można być pewnym. Zwłaszcza jeśli w okolicy jest Wayne. – To niesprawiedliwe. Postrzeliła mnie tylko trzy razy. – Zapominasz o Caillingfale. – Trafiła mnie w stopę. To się właściwie nie liczy. Marasi przyglądała się z zaciśniętymi wargami budynkowi.

– Wy dwaj macie dziwnych przyjaciół. – Dziwnych? Nie, ona jest po prostu rozzłoszczona. – Wayne się uśmiechnął. – W taki sposób okazuje sympatię. – Strzelając do ludzi? – Zignoruj Wayne’a – stwierdził Waxillium. – Ranette bywa szorstka, ale rzadko strzela do ludzi, poza nim. Marasi pokiwała głową. – To... powinniśmy sobie pójść? – Zaczekaj chwilę – odpowiedział Waxillium. Stojąc obok Wayne, zaczął pogwizdywać, po czym wyjął z kieszonki zegarek. Drzwi znów się otworzyły, Ranette opierała śrutówkę o ramię. – Nie poszliście sobie! – zawołała. – Potrzebuję twojej pomocy! – odkrzyknął Waxillium. – A ja potrzebuję wcisnąć twoją głowę do wiadra z wodą i powoli policzyć do tysiąca! – To sprawa życia i śmierci, Ranette. Niewinnych ludzi. Kobieta uniosła broń i wycelowała. – Nie martw się – powiedział Wayne do Marasi. – Z tej odległości śrut prawdopodobnie cię nie zabije. Ale na wszelki wypadek zamknij oczy. – Nie pomagasz, Wayne – stwierdził spokojne Waxillium. Był pewien, że Ranette nie strzeli. To znaczy względnie pewien. Może. – O, chcesz, żebym pomógł? – spytał Wayne. – Dobra. Nadal masz ten aluminiowy rewolwer, który ci dałem? – Wciśnięty za pasek na plecach – odparł Waxillium. – Bez pocisków. – Hej, Ranette! – zawołał Wayne. – Mam tu fajną broń, którą możesz dostać! Zawahała się. – Zaraz – przerwał mu Waxillium. – Chciałem ten... – Nie zachowuj się jak dziecko – powiedział Wayne. – Ranette, to rewolwer wykonany w całości z

aluminium. Opuściła śrutówkę. – Naprawdę? – Wyciągnij go – szepnął Wayne do swojego towarzysza. Waxillium westchnął i sięgnął pod płaszcz. Wyjął rewolwer, przyciągając spojrzenia przechodniów na ulicy. Niektórzy obrócili się na pięcie i pośpiesznie ruszyli w przeciwną stronę. Ranette zrobiła krok do przodu. Była Szarpaczem i rozpoznawała większość metali, po prostu spalając żelazo. – Dobrze! – zawołała. – Powinieneś wspomnieć, że przyniosłeś łapówkę. Być może to Wystarczy, bym wam wybaczyła! Zeszła po schodach, ze śrutówką opartą na ramieniu. – Uświadamiasz sobie – powiedział pod nosem Waxillium – że ten rewolwer może być wart wystarczająco dużo, by kupić całą składnicę broni? Mógłbym cię za to zastrzelić. – Ścieżki Wayne’a są tajemne i niepojęte – odparł Wayne. – Co daje, może i odebrać. Oto zapiszcie te słowa i rozważajcie je. – Rozważysz moją pięść walącą cię w twarz. – Waxillium uśmiechnął się fałszywie, kiedy Ranette podeszła do nich, i niechętnie oddał jej rewolwer. Przyjrzała mu się. – Lekki – powiedziała. – Żadnej marki wytwórcy wytłoczonej na kolbie. Skąd to masz? – Od Znikaczy – wyjaśnił Waxillium. – Kogo? Waxillium westchnął. No tak. – Jak możesz nie wiedzieć, kim są Znikacze? – wypaliła Marasi. – Przez ostatnie dwa miesiące pisały o nich wszystkie gazety w mieście. Wszyscy rozmawiają tylko o nich. – Ludzie są głupi – stwierdziła Ranette, wysuwając bębenek i sprawdzając komory. – Tych tutaj uważam za irytujących... a przecież ich lubię. Czy miał też aluminiowe pociski? Waxillium pokiwał głową.

– Żadnych nie mamy. – Jak działały? – spytała. – Są silniejsze niż ołów, lecz o wiele lżejsze. Mniejsza moc rażenia, rzecz jasna, ale i tak po trafieniu w cel się rozrywają. Mogą być bardzo niebezpieczne, jeśli trafią we właściwe miejsce. – Nie strzelałem z niego – stwierdził Waxillium. Spojrzał na Wayne’a, który szczerzył zęby. – My... no, zachowaliśmy go dla ciebie. Ranette chrząknęła. Od niechcenia machnęła bronią w stronę Marasi. – Kim jest ta ozdóbka? – Przyjacielem – odparł Waxillium. – Ranette, szukają nas pewni ludzie. Niebezpieczni ludzie. Możemy wejść do środka? Wsunęła rewolwer za pasek. – W porządku. Ale jeśli Wayne czegoś dotknie... czegokolwiek... odstrzelę mu palce. *** Marasi trzymała język za zębami, kiedy wchodziła w głąb budynku. Nie podobało jej się określenie „ozdóbka”. Ale bardzo podobało jej się, że nie została jeszcze postrzelona, więc uznała milczenie za rozsądne. Bardzo dobrze umiała milczeć. Ćwiczono ją w tym przez dwadzieścia lat życia. Ranette zamknęła drzwi za nimi, po czym się odwróciła. Co zaskakujące, zamki na drzwiach zatrzasnęły się same, przekręcając się w mocowaniach i szczękając. Był ich prawie tuzin, a ich nagłe poruszenie sprawiło, że Marasi aż podskoczyła. Co, na Śmiertelne Imię Ocalałego? Ranette zostawiła śrutówkę w koszyku przy drzwiach – wyglądało na to, że trzyma ją w miejscu, w którym zwyczajni ludzie zostawiali parasole – po czym wyminęła ich w wąskim korytarzu. Machnęła ręką, a wtedy swego rodzaju dźwignia przy wewnętrznych drzwiach się poruszyła. Drzwi otworzyły się, kiedy do nich podeszła. Kobieta była Allomantką. To oczywiste. Dlatego rozpoznała aluminium. Kiedy dotarli do drzwi, Marasi przyjrzała się urządzeniu, które je otwierało. Była tam dźwignia, którą można było pociągnąć i która poruszała sznur, bloczek i dźwignię po drugiej stronie. Są po obu stronach, zrozumiała Marasi, kiedy przechodziła przez drzwi. Może je otwierać z każdej strony, nawet nie kiwając palcem. Wydawało się to zbytkiem. Ale kimże była Marasi, by krytykować sposób, w jaki ktoś inny

wykorzystuje swoją Allomancję? To z pewnością było użyteczne, jeśli ktoś często miał zajęte obie ręce. Salon po drugiej stronie przekształcono w warsztat. Wszędzie dookoła stały duże stoły robocze, a w ściany wbito gwoździe, na których zawieszono imponującą kolekcję narzędzi. Marasi nie rozpoznała żadnej z maszyn, którymi zastawiono stoły, ale było tam mnóstwo zacisków i zębatek. Na podłodze leżało niepokojąco dużo przewodów elektrycznych. Marasi bardzo ostrożnie stawiała stopy. Elektryczność nie mogła być niebezpieczna, kiedy znajdowała się w przewodach, prawda? Słyszała opowieści o ludziach, którzy zostali poparzeni, jakby trafił ich piorun, kiedy zbytnio zbliżyli się do urządzeń elektrycznych. A mówiono, że ta siła będzie wykorzystywana do wszystkiego – zastąpi się nią konie, stworzy młyny, które będą samodzielnie mleć zboże, będą nią poruszane windy. Niepokojące. Cóż, ona miała zamiar zachować dystans. W reakcji na Allomancję Ranette drzwi zatrzasnęły się za nimi. Musiała w tym celu Przyciągnąć dźwignię, co znaczyło, że jest Szarpaczem, nie Monetostrzelnym, jak Waxillium. Wayne już przeglądał rzeczy na stołach, nie zwracając uwagi na zagrożenie dla swoich palców. Waxillium rozejrzał się po pokoju, z jego przewodami, oknami – zasłoniętymi okiennicami – i narzędziami. – Mam nadzieję, że spełniło twoje oczekiwania? – Co? – spytała Ranette. – Miasto? To kloaka. Nie czuję się tu w połowie tak bezpiecznie, jak czułam się w Dziczy. – Nadal nie mogę uwierzyć, że nas porzuciłaś – stwierdził Wayne. Wydawał się zraniony. – Nie mieliście elektryczności. Ranette usiadła za biurkiem na krześle na kółkach. Machnęła od niechcenia ręką i długie, wąskie narzędzie wyfrunęło ze schowka w ścianie. Poleciało w jej stronę, a ona chwyciła je i zaczęła nim szturchać rewolwer, który dał jej Waxillium. Marasi wiedziała, że do Przyciągania i Odpychania nie były potrzebne gesty, ale wielu i tak z nich korzystało. Pracując, Ranette całkowicie ignorowała gości. Przyciągnęła kolejne narzędzia, nawet nie podnosząc wzroku, a one przeleciały przez pokój. Jedno prawie uderzyło Marasi w ramię. Allomancja używana tak swobodnie stanowiła niezwykły widok i Marasi nie wiedziała, co o tym sądzić. Z jednej strony było to fascynujące, z drugiej zmuszało do pokory. Jak to by było, mieć moc,

która się do czegoś przydawała? Lord Harms nalegał, by Marasi utrzymywała swoje zdolności – jakiekolwiek one były – w tajemnicy, nazywał je niestosownymi. Przejrzała go. Nie wstydził się, że ma córkę Allomantkę, jedynie tego, że była jego nieślubnym dzieckiem. Nie mogła robić wrażenia lepszej partii od Steris. Gorzkie myśli, powiedziała sobie, świadomie odpychając je od siebie. Gorycz mogła pochłonąć kobietę. Lepiej trzymać ją na dystans. – Ta broń to kawał dobrej roboty – powiedziała Ranette, choć wyraźnie niechętnie. Założyła swego rodzaju okulary ze szkłem powiększającym i teraz wpatrywała się w lufę rewolweru, jednocześnie oświetlając ją niewielką elektryczną lampką. – Jak zakładam, chcecie, żebym się dowiedziała, kto to wyprodukował? Waxillium, który przyglądał się na wpół ukończonym pistoletom rozłożonym na stołach, odwrócił się. – Właściwie to przyszliśmy tutaj, bo potrzebowaliśmy bezpiecznego miejsca, w którym moglibyśmy zostać kilka godzin i pomyśleć. – Twoja rezydencja nie jest bezpieczna? – Mojemu kamerdynerowi nie udało się mnie otruć, później próbował mnie zastrzelić, a na końcu detonował ładunek wybuchowy w moim gabinecie. – Ha. – Kilka razy pociągnęła za spust. – Musisz staranniej prześwietlać tych ludzi, Wax. – Wezmę to pod uwagę. – Uniósł jeden z pistoletów i wycelował go. – Będę potrzebował nowego sterriona. – Jasne – stwierdziła Ranette. – A co jest nie tak z tymi, które masz? – Oddałem je wcześniej wspomnianemu kamerdynerowi. A on pewnie wrzucił je do kanałów. – A co z ambersairami? Zrobiłam ci jednego, prawda? – Owszem. Kilka godzin temu straciłem go w walce z Milesem Dagouterem. To zaskoczyło Ranette. Opuściła aluminiową broń i obróciła się razem z krzesłem. – Co takiego? Waxillium zacisnął wargi. – To przed nim się ukrywamy. – Dlaczego Miles Stożywotów próbuje cię zabić? – spytała Ranette.

Wayne podszedł bliżej. – Próbuje obalić miasto czy coś takiego, moja droga. Z jakiegoś powodu uważa, że najlepszym sposobem, by to osiągnąć, jest okradanie ludzi i wysadzanie rezydencji. – Nie mów do mnie moja droga. – Jasne, kochanie. Marasi przyglądała im się w milczeniu i z zainteresowaniem. Wayne’owi najwyraźniej sprawiało przyjemność zaczepianie tej kobiety. Właściwie, choć próbował zachowywać się nonszalancko, cały czas spoglądał na nią i bardzo powoli zbliżał się do niej coraz bardziej. – Nieważne – stwierdziła Ranette, wracając do pracy. – Nie obchodzi mnie to. Ale nie dostaniesz nowego sterriona. – Nikt inny nie robi broni, która strzela tak prosto jak twoja, Ranette. Nie odpowiedziała. Wpatrywała się ze złością w Wayne’a, który zbliżył się tak bardzo, że wisiał jej nad głową i patrzył z góry na pistolet. Waxillium uśmiechnął się i odwrócił do nieukończonych pistoletów na stole. Marasi dołączyła do niego, niepewna, co powinna robić. Czy nie przyszli tutaj, żeby zaplanować następne posunięcie? Jednakże ani Wayne, ani Waxillium nie wydawali się zainteresowani popchnięciem spraw do przodu. – Czy między nimi coś zaszło? – spytała Marasi szeptem, wskazując głową na Wayne’a i Ranette. – Ona zachowuje się trochę jak porzucona kochanka. – O tym Wayne może tylko pomarzyć – odpowiedział szeptem Waxillium. – Ranette nie jest nim zainteresowana. Nie jestem pewny, czy w ogóle interesuje ją jakiś mężczyzna. Ale to go nie powstrzymuje. – Pokręcił głową. – Czasem nawet zastanawiam się, czy to wszystko... jego przybycie do Elendel, by zbadać sprawę Znikaczy, odwiedziny u mnie... nie miało na celu przekonania mnie, żebym w końcu poszedł z nim do Ranette. Wiedział, że nie wpuściłaby go do środka, gdyby nie był ze mną i gdybyśmy nie robili czegoś ważnego. – Wiesz, dziwaczna z was para. – Staramy się.

– To jakie będzie nasze następne posunięcie? – Próbuję zdecydować. Na razie, jeśli zostaniemy wystarczająco długo, może da mi nowy rewolwer. – Może. Albo postrzeli cię, bo ją irytujesz. – Nie. O ile pamiętam, nigdy nie strzelała do kogoś, kogo już wpuściła do domu. Nawet Wayne’a. – Zawahał się. – Pewnie pozwoliłaby ci tu zostać, gdybyś chciała. Byłabyś bezpieczna. Założę się, że w jednym z pobliskich budynków pracują na zmiany wynajęte Chmury Miedzi, osłaniając okolicę. Ranette nie może znieść myśli, że ktoś wyczuwa jej Allomancję. Wątpię, by w całym Elendel było pół tuzina ludzi, którzy wiedzą, że tu mieszka. Harmonia jeden wie, jak Wayne ją wyśledził. – Wolałabym tu nie zostawać. Proszę, cokolwiek będziecie robić, chcę pomóc. Podniósł coś z biurka – małe pudełko nabojów. – Nie umiem cię zrozumieć, Marasi Colms. – Rozwiązywałeś najbardziej skomplikowane zagadki kryminalne w historii Dziczy, lordzie Waxillium. Wątpię, bym była równie tajemnicza. – Twój ojciec jest zamożny – stwierdził Waxillium. – Na ile go znam, jestem pewien, że zapewniłby ci komfortowe utrzymanie na resztę twojego życia. A ty poszłaś na uniwersytet, i do tego wybrałaś jeden z najtrudniejszych kursów. – Ty sam opuściłeś pozycję zapewniającą znaczne wygody – odparła – i wybrałeś życie z dala od udogodnień i nowoczesności. – Owszem. Wybrała jeden z pocisków w pudełku, uniosła go i obejrzała. Nie widziała w nim nic charakterystycznego. – Czy kiedykolwiek czułeś, że jesteś bezużyteczny, lordzie Waxillium? – Tak. – Trudno wyobrazić to sobie u kogoś o tak znakomitych osiągnięciach, jak ty. – Czasem osiągnięcia i postrzeganie mogą być od siebie niezależne. – To prawda. Cóż, milordzie, ja przez większość życia słyszałam owinięte w uprzejme słowa stwierdzenie, że jestem bezużyteczna.

Bezużyteczna dla ojca ze względu na urodzenie, bezużyteczna jako Allomantka, bezużyteczna dla Steris, ponieważ przynosiłam wstyd. Czasem osiągnięcia mogą zmienić postrzeganie. A przynajmniej taką mam nadzieję. Pokiwał głową. – Jeśli naprawdę tak czujesz, to mam dla ciebie zadanie. Będzie niebezpieczne. Wrzuciła pocisk do pudełka. – Bycie użytecznym nawet w jednym wybuchu płomienia i dźwięku jest warte więcej niż całe życie bez żadnych osiągnięć. Spojrzał jej w oczy, sprawdzając, czy mówi szczerze. – Masz plan? – spytała. – Nie ma wiele czasu na planowanie. Tb raczej przeczucie z rusztowaniem. – Uniósł pudełko pocisków i odezwał się głośniej. – Ranette, co to jest? – Pociski mgłobójcy. – Mgłobójcy? – powtórzyła Marasi. – To starożytne określenie – wyjaśnił Waxillium. – Na zwyczajną osobę, wyszkoloną, by walczyć przeciwko Allomantom. – Pracuję nad amunicją do wykorzystania przeciwko każdemu z podstawowych typów Allomantów – powiedziała z roztargnieniem Ranette. – To są pociski przeciwko Monetostrzelnym. Ceramiczne czubki. Kiedy Odepchną pocisk, który leci w ich stronę, oderwą metalową część, ale ceramiczna powinna lecieć dalej. To może być lepsze od aluminium... Ich Allomanta nie może wyczuć, więc wie, że musi się ukryć, zamiast polegać na Odpychaniu. Te wyczują i założą, że mogą je powstrzymać... aż do chwili, kiedy padną zakrwawieni na podłogę. Wayne zagwizdał cicho. – Na Zniszczenie, Ranette! – wykrzyknął Waxillium. – Nigdy nie cieszyłem się tak bardzo, że jesteśmy po tej samej stronie. – Zawahał się. – A przynajmniej, że ty jesteś po swojej własnej szczególnej stronie i rzadko zdarza nam się wejść z tobą w konflikt. – Co masz zamiar z nimi zrobić? – spytała Marasi.

– Zrobić? – powtórzyła Ranette. – Masz zamiar je sprzedać? – spytała Marasi. – Opatentować pomysł i sprzedawać licencje? – Gdybym to zrobiła, wszyscy by je mieli! – Ranette potrząsnęła głową, wydawała się wstrząśnięta. – Pół miasta by tu przychodziło i zawracało mi głowę. – Pociski na Szarpaczy? – spytał Waxillium, unosząc kolejne pudełko. – Podobne – wyjaśniła Ranette – ale z materiałem ceramicznym z boków. Nie tak skuteczne, zwłaszcza na dużą odległość. Większość Szarpaczy chroni się, przyciągając pociski do pancernej płyty na piersi. Te pociski eksplodują, kiedy są przyciągane, a elementy ceramiczne działają jak szrapnele. Powinno działać w odległości dziesięciu stóp, choć może nie być śmiertelne. Najlepiej celować w głowę. Pracuję nad zwiększeniem zasięgu. – Pociski na Cynookich? – Robią dodatkowy hałas, kiedy zostają wystrzelone. I kolejny, kiedy trafiają w cel. Wystrzel serię w ich obecności, a ich wzmocnione zmysły sprawią, że skulą się na podłodze, zasłaniając uszy. Niezłe, jeśli chcesz złapać jednego z nich żywcem, choć najpierw musiałbyś go znaleźć, a z Cynookimi to nie takie proste. – I pociski na Cynozbrojnych – stwierdził Waxillium, wpatrując się w ostatnie pudełko – Tu nie ma nic szczególnego – powiedziała Ranette. – Duże kule, dodatkowy proch, szerokie, wydrążone czubki, miękki metal... duża moc rażenia. Cynozbrojni mogą nadał działać na długo po tym, jak zostaną kilka razy postrzeleni, więc dobrze jest ich obalić na ziemię i utrzymać tam wystarczająco długo, by ich ciało zorientowało się, że powinno umierać, a nie walczyć. Oczywiście, najlepszym sposobem, by zabić jednego z nich, jest trafić go za pierwszym razem w głowę. Cynozbrojni nie byli tacy jak Miles, który od razu się regenerował. Cechowała ich olbrzymia wytrzymałość i mogli ignorować rany – jednak te rany w końcu ich zabijały. – Hm. – Waxillium uniósł jeden z długich pocisków. – Żaden z nich nie jest standardowego kalibru. Potrzeba do nich całkiem solidnej pukawki. Ranette nie odpowiedziała. – To świetna robota, Ranette – mówił dalej Waxillium. – Nawet jak na ciebie, jestem pod wrażeniem. Marasi spodziewała się, że szorstka kobieta zignoruje komplement, lecz Ranette uśmiechnęła się – choć wyraźnie próbowała ukryć zadowolenie. Marasi pochyliła się nad pracą i nawet nie próbowała

spojrzeć ze złością na Wayne’a. – To kim są ci ludzie, którzy twoim zdaniem są w niebezpieczeństwie? – Zakładniczki – odparł Waxillium. – Kobiety, w tym kuzynka Marasi. Ktoś chce je wykorzystać do spłodzenia nowych Allomantów. – I Miles jest w to zamieszany? – Tak. – Głos Waxilliuma był poważny. Zatroskany Ranette zawahała się, wciąż pochylona nad rozłożonym na części składowe rewolwerem. – Trzeci schowek od dołu – powiedziała w końcu. – Na tyłach. Waxillium podszedł i sięgnął w głąb. Wyciągnął smukły srebrzysty rewolwer z rękojeścią łączącą pasy onyksu i kości słoniowej, rozdzielone srebrnymi pasmami. Broń miała długą lufę, a srebrzysty metal był tak wypolerowany, że właściwie emanował własnym blaskiem w świetle elektrycznych lamp. – To nie sterrion – stwierdziła Ranette. – Tylko coś lepszego. – Osiem komór – stwierdził Waxillium, unosząc brew, kiedy pokręcił bębenkiem. – To stop inwarowy, stal z domieszką niklu – stwierdziła Ranette. – Mocniejsza, lżejsza. Pozwoliła mi zmniejszyć grubość metalu między komorami, zwiększyć liczbę bez znacznego zwiększania rozmiaru. Widzisz tę dźwignię z tyłu, pod kurkiem? Pokiwał głową. – Przytrzymaj ją i obróć bębenek. Zrobił to. Bębenek zatrzymał się na jednej z komór. – Jeśli strzelasz normalnie, omija tę komorę i następną – wyjaśniła Ranette. – Możesz z nich wystrzelić jedynie, jeśli jednocześnie przytrzymujesz dźwignię. – Pociski mgłobójcy – stwierdził Waxillium. – Tak. Sześć zwykłych, dwa szczególne. Je wystrzel, kiedy będą konieczne. Spalasz stal? – W tej chwili. – Linie metalu w rękojeści. – Widzę je.

– Odepchnij tę po lewej. Wewnątrz broni coś trzasnęło. Waxillium zagwizdał cicho. – Co to takiego? – spytał Wayne. – Bezpiecznik tylko dla Allomantów – odparł Waxillium. – Trzeba być Monetostrzelnym albo Szarpaczem, żeby go poruszyć. – Przełącznik jest ukryty w rękojeści – powiedziała Ranette. – Na zewnątrz jego obecność jest niewidoczna. Dzięki temu nigdy nie będziesz musiał się martwić, że ktoś zastrzeli cię z twojej własnej broni. – Ranette. – Waxillium westchnął z podziwem. – To genialne. – Nazwałam rewolwer Obrońcą [Nieprzetłumaczalna gra słów – w oryginale „Vindication” (przyp. tłum).] – powiedziała. – Na cześć Wojowniczki Wstąpienia. – Później zawahała się. – Możesz go pożyczyć. Pod warunkiem, że później powiesz mi, jak się sprawował w praktyce. Waxillium uśmiechnął się. – A tak na marginesie, to robota Notudla – stwierdziła Ranette, gestem wskazując na stół. – Aluminiowa broń? – spytał Waxillium. Ranette pokiwała głową. – Już kształt lufy na to wskazywał, ale mechanizmy wewnątrz są jeszcze bardziej charakterystyczne. – Kim on jest? – spytał Wayne, nachylając się jeszcze bardziej. Ranette zdecydowanym gestem położyła dłoń na czole Wayne’a i odepchnęła go. – Rusznikarzem. Zniknął około rok temu. Korespondowaliśmy ze sobą. Nikt nie miał od niego wieści. – Wyjęła kawałek metalu z rękojeści. – Czy ktoś tu się posługuje wysokim imperialnym? Waxillium potrząsnął głową. – Robi mi się od niego niedobrze – stwierdził Wayne. – Ja chyba umiem go odczytać – powiedziała Marasi i wzięła kwadratową metalową płytkę. W metalu wydrapano kilka znaków. – „Byłżech w potrzebie bendoncy” – przeczytała, z namysłem wypowiadając mało znajome słowa. Ten podniosły język wykorzystywano w starych dokumentach z czasów Początku, a czasami również

podczas urzędowych ceremonii. – To wołanie o pomoc. – No to już wiemy, skąd Miles wziął broń – stwierdził Waxillium, biorąc płytkę i spoglądając na nią. – Wax – odezwała się Ranette. – Miles zawsze miał w sobie mrok, wiem. Ale to? Pewien jesteś? – Jak najbardziej. – Uniósł Obrońcę na wysokość głowy. – Widziałem go twarzą w twarz, Ranette. Uraczył mnie podniosłym tekstem na temat ratowania miasta, jednocześnie próbując mnie zabić. – To ci nie pomoże przeciwko niemu – stwierdziła Ranette, głową wskazując na Obrońcę. – Próbowałam wymyślić pistolet do wykorzystania przeciwko Krwiotwórcom. Nie został jeszcze ukończony. – Ten wystarczy – odparł spokojnym tonem Waxillium. – Potrzebuję każdej możliwej przewagi. – Jego oczy błyszczały jak wypolerowana stal. – Słyszałam, że przeszedłeś na emeryturę – powiedziała Ranette. – Tak też było. – Co się zmieniło? Wsunął Obrońcę do kabury pod pachą. – Mam obowiązki – odparł cicho. – Miles był stróżem prawa. Sami zajmujemy się tymi z nas, którzy przeszli na stronę zła. Nie liczymy na pomoc z zewnątrz. Wayne, potrzebuję manifestów ładunkowych. Czy możesz wypożyczyć je z biura kolei? – Pewnie. Będę je mieć w ciągu godziny. – Świetnie. Nadal masz ten dynamit? – jasne. W kieszeni. – Oszalałeś – stwierdził Waxillium bez chwili wahania. – Ale przyniosłeś też zapalniki naciskowe? – Jasne. – Spróbuj nie wysadzić nas przez pomyłkę. Ale nie rozstawaj się z tym dynamitem. Marasi, musisz kupić sieci rybackie. Mocne.

Pokiwała głową. – Ranette – zaczął Waxillium. – Ja... – Nie jestem częścią twojej gromadki zastępców – sprzeciwiła się kobieta. – Nie chcę w to wchodzić. – Miałem cię zamiar jedynie poprosić, żebyś udostępniła mi pokój w swoim domu i trochę papieru. Muszę to rozrysować. – W porządku – zgodziła się. – Ale pod warunkiem, że tego nie rozgadasz. Ale, Wax... naprawdę sądzisz, że uda ci się pokonać Milesa? On jest nieśmiertelny. Potrzebowałbyś małej armii, żeby go zatrzymać. – I bardzo dobrze – stwierdził Waxillium. – Ponieważ mam zamiar taką armię sprowadzić. ROZDZIAŁ 15 – Wax jest śliski – powiedział Miles, idąc u boku Pana Garnitura przez ciemny tunel łączący sypialnie z salą kuźni w ich nowej kryjówce. – Żyje tak długo właśnie dlatego, że udało mu się uniknąć zabicia przez ludzi silniejszych i sprytniejszych od niego. – Nie powinieneś był się odsłaniać – stwierdził surowym tonem Garnitur. – Nie miałem zamiaru zastrzelić Waxa, nie ukazując mu wpierw swej twarzy, Garniturze. On zasługuje na choć tyle szacunku. Słowa zaczęły go dręczyć, kiedy je wypowiedział. Nie wspominał o pierwszym strzale, kiedy drugi mężczyzna był do niego zwrócony plecami. Nie zająknął się też słowem o tkaninie maski, wciśniętej w ciało kulą Waxa, która utrudniała mu wyleczenie oka. Musiał ją wyciągnąć. Garnitur prychnął. – A mówią, że Dzicz to miejsce, w którym honor idzie na śmierć. – To miejsce, w którym honor zostaje związany, pobity prawie na śmierć, a później odcięty i pozostawiony na pustyni. Jeśli przetrwa coś takiego, jest silniejszy niż demony. Z pewnością silniejszy od wszystkiego, co macie na proszonych obiadach w Elendel. – I to mówi ktoś, kto był gotów bez problemu zabić przyjaciela? – spytał Garnitur. W jego głosie kryła się podejrzliwość. Sądził, że Miles celowo pozwolił Waxowi

uciec. Nic nie rozumiał. Tu już nie chodziło o napaści. Ścieżki wybrane przez Waxa i Milesa się przecięły. Przyszłość mogła podążyć tylko jedną z nich. Musiał umrzeć albo Wax, albo Miles. To załatwi sprawę. Sprawiedliwość Dziczy. Sama Dzicz nie była prosta, lecz była miejscem dla prostych rozwiązań. – Wax nie jest moim przyjacielem – odpowiedział szczerze Miles. – Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, nie bardziej, niż mogliby nimi być rywalizujący ze sobą władcy. Szanowaliśmy się nawzajem, wykonywaliśmy podobne zadania, czasem współpracowaliśmy. I na tym się sprawa kończy. Powstrzymam go, Garniturze. Wyszli z kuźni i wspięli się schodami na galeryjkę biegnącą wzdłuż północnej ściany dużej sali. Doszli do końca i zatrzymali się przed drzwiami, za którymi znajdowała się winda. – Szybko stajesz się obciążeniem, stróżu prawa. Krąg cię nie lubi, choć na razie nadal ręczę za twoją skuteczność. Nie każ mi tego pożałować. Wielu z moich współpracowników jest przekonanych, że zwrócisz się przeciwko nam. Miles nie wiedział, czy to zrobi. Nie podjął jeszcze decyzji. Pragnął tylko jednej rzeczy – zemsty. Wszystkie motywy sprowadzone do jednego obsesyjnego uczucia. Zemsty za piętnaście lat w Dziczy, kiedy nic nie osiągnął. Gdyby to miasto spłonęło, może byłaby w tym jakaś sprawiedliwość dla Dziczy. I może Milesowi udałoby się dopilnować, by w Elendel powstał rząd, który nie był skorumpowany. W głębi duszy przyznawał jednak, że widok ich wszystkich – władających lordów, spełniających ich kaprysy konstabli, senatorów, którzy mówili tak pięknie, ale nie robili nic, co przyniosłoby korzyść zwykłym ludziom – obalonych byłby najbardziej satysfakcjonującym momentem. Krąg był częścią tych wpływowych warstw. Ale z drugiej strony, oni również pragnęli rewolucji. Może nie zwróci się przeciwko nim. Może. – Nie podoba mi się przebywanie w tym miejscu, Garniturze – powiedział Miles, wskazując na salę, którą wyposażyli Znikacze. – Jest za blisko centrum wydarzeń. Ktoś zobaczy, jak moi ludzie przychodzą i znikają. – Wkrótce was przeniesiemy – odparł tamten. – Krąg właśnie nabywa stację kolejową. Wciąż jesteś

zdecydowany na tę robotę dziś w nocy? – Owszem. Potrzebujemy więcej zasobów. – Moi współpracownicy to kwestionują – stwierdził Garnitur. – Zastanawiają się, dlaczego zadaliśmy sobie tyle trudu, by wyposażyć twoich ludzi w aluminium, skoro zostało utracone w jednej walce i nie zabiliście nawet jednego z Allomantów, którzy się wam przeciwstawili. To ważne, pomyślał Miles, ponieważ mam zamiar wykorzystać to aluminium do sfinansowania własnych operacji. Teraz pozostał niemal bez środków do życia, powrócił do punktu wyjścia. Bądź przeklęty, Wax. Bądź przeklęty aż po Grób Żelaznookiego. – Czy twoi współpracownicy kwestionują to, co dla nich zrobiłem? – spytał Miles, prostując się. – Pięć kobiet, które chcieli dostać, znajduje się w twoim posiadaniu, bez najmniejszych podejrzeń wobec ciebie i reszty Kręgu. Jeśli chcesz, żeby tak było dalej, moi ludzie muszą być odpowiednio wyposażeni. Samotny Podżegacz mógłby zwrócić całą bandę przeciwko sobie nawzajem. Garnitur spojrzał na niego z ukosa. Szczupły, starszy mężczyzna nie wspierał się na lasce i chodził wyprostowany. Nie był słaby, mimo wieku i widocznego upodobania do wygodnego życia. Drzwi windy otworzyły się. Ze środka wyszło dwóch młodych mężczyzn w czarnych płaszczach i białych koszulach. – Krąg zgodził się na tę dzisiejszą robotę – stwierdził Garnitur. – A później masz na pół roku zapaść się pod ziemię i zająć werbunkiem. Przygotujemy ci listę kolejnych celów do zdobycia. Czy Wax spróbuje się dziś wtrącić? – Liczę na to – odparł Miles. – Gdybym spróbował się ukryć, w końcu by nas dopadł. Ale do tego nie dojdzie... on się domyśli, gdzie mamy zamiar uderzyć, i spróbuje nas powstrzymać. – W takim razie masz go dziś w nocy zabić – powiedział Garnitur, wskazując na dwóch mężczyzn. – Kobieta, którą ostatnio porwałeś, zostanie tutaj. Wykorzystaj ją jako przynętę, jeśli przyjdzie co do czego. Co się tyczy tych dwóch, mają ci pomóc w upewnieniu się, że wszystko pójdzie gładko. Miles zazgrzytał zębami. – Nie potrzebuję pomocy, żeby... – Weźmiesz ich – stwierdził zimno Garnitur. – W przypadku Waxilliuma okazałeś się niegodny zaufania. To nie podlega dyskusji.

– Świetnie. Garnitur podszedł bliżej, postukał go palcem w pierś i odezwał się cicho. – Krąg jest zaniepokojony, Milesie. Nasze zasoby gotówki są w chwili obecnej ograniczone. Możesz obrabować pociąg, ale zakładnikami się nie przejmuj. Weźmiemy połowę aluminium, które dziś ukradniesz, żeby opłacić kilka operacji, o których nie musisz wiedzieć. Resztę możesz przerobić na broń. – Czy ci dwaj w ogóle walczyli przeciwko Allomantom? – To nasi najlepsi ludzie – odparł Garnitur. – Sądzę, że uznasz ich za więcej niż kompetentnych. Obaj wiedzieli, o co chodziło. Tak, ci dwaj będą walczyli przeciwko Waxowi, ale jednocześnie będą mieli oko na Milesa. Cudownie. Jeszcze więcej wtrącania się. – Wyjeżdżam z miasta – stwierdził Garnitur. – Wax jest za blisko. Jeśli przeżyjesz tę noc, wyślij mi kogoś z wiadomością. – Ostatnie słowa wypowiedział z cieniem uśmiechu na wargach. Nieznośny sukinsyn, pomyślał Miles, kiedy Garnitur podszedł do windy, w której czekała czwórka jego strażników. Wyjedzie swoim zwyczajowym pociągiem i prawdopodobnie tym samym wróci. Pewnie nawet sobie nie uświadamiał, że Miles je śledzi. Garnitur odszedł, zostawiając Milesa z dwoma mężczyznami w czerni. Cóż, znajdzie dla nich takie czy inne zastosowanie. Powrócił do głównej sali w towarzystwie swoich dwóch nowych opiekunek. Znikacze – ta trzydziestka, która pozostała – przygotowywali się do nocnej roboty. Machina została wprowadzona do sali za pomocą znajdującej się po przeciwnej stronie pomieszczenia platformy, która wznosiła się na poziom gruntu wewnątrz wielkiej przemysłowej windy, cudu napędzanego elektrycznością. Świat się zmienia, pomyślał Miles, opierając się o balustradę. Najpierw koleje, teraz elektryczność. Ile czasu minie, nim ludzie sięgną niebios, co, jak twierdzą Słowa Stworzenia, jest możliwe? Może nadejść dzień, gdy wszyscy zaznają wolności, niegdyś zarezerwowanej dla Monetostrzelnych. Zmiany nie przerażały Milesa. Zmiany były okazją, szansą, by stać się kimś innym. Wieszczom nie przeszkadzała zmiana. Wieszcz. Zazwyczaj ignorował tę część swojej osoby. Feruchemia utrzymywała go przy życiu – a od jakiegoś czasu właściwie tego nie zauważał, poza słabym poczuciem dodatkowej energii z każdym krokiem. Nigdy nie bolała go głowa, nigdy nie czuł się zmęczony, nigdy nie miał zakwasów i nie

musiał znosić przeziębień czy bólu. Niemal już o tym zapomniał. Pod wpływem kaprysu, chwycił balustradę i przeskoczył przez nią, opadając prawie dwadzieścia stóp w dół. Przez krótką chwilę zaznał poczucia wolności. Do momentu, gdy uderzył o ziemię, jedna z jego nóg próbowała się złamać – rozpoznał ten cichy trzask. Ale pęknięcia kości leczyły się tak szybko, jak powstawały, więc kość nie złamała się do końca, po jednej stronie powstawały pęknięcia, lecz po drugiej już znikały. Wyprostował się, cały i zdrowy, jego opiekunki w czerni opadły obok niego, jeden upuścił kawałek metalu i zwolnił tuż przed uderzeniem. Monetostrzelny. Cóż, to się przyda. Drugi zaskoczył go, wylądował miękko, choć nie upuścił żadnego metalu. Ale sklepienie podtrzymywały metalowe dźwigary. Ten mężczyzna musiał być Szarpaczem – Przyciągnął się do dźwigarów, żeby spowolnić spadanie. Miles przeszedł przez salę, sprawdzając Znikaczy przygotowujących sprzęt. Wszystkie kawałki aluminium, które mieli, zostały zużyte na broń i pociski. Tym razem będą z nich korzystać od samego początku. Podczas przyjęcia weselnego jego ludziom zajęło chwilę przestawienie się na inną broń. Teraz wiedzieli już, czego się spodziewać. Było ich mniej, lecz byli o wiele lepiej przygotowani. Skinął na Clampsa, który pilnował ludzi. Pobliźniony mężczyzna odpowiedział skinieniem głowy. Był wystarczająco lojalny, choć przyłączył się raczej ze względu na dreszczyk emocji podczas napadów niż dla sprawy. Z nich wszystkich jedynie Tarsona – dobrego, brutalnego Tarsona – można było uznać za prawdziwie lojalnego. Clamps utrzymywał, że jest oddany, choć Miles wiedział, że to nieprawda. Cóż, to nie Clamps wystrzelił pierwszy pocisk podczas tamtej awantury. Choć Miles głosił, że pragnie zmienić świat, ostatecznie zwyciężył jego temperament, a nie umysł. Powinien był stanąć ponad tym. Został stworzony, by mieć pewną rękę i jeszcze pewniejszy umysł. Stworzony przez Tirella, natchniony przez Ocalałego, a jednak wciąż słaby. Miles często w siebie wątpił. Czy to była oznaka braku oddania? Nigdy w życiu nie zrobił nic bez wątpliwości. Odwrócił się, przyglądając się swojemu królestwu. Złodzieje, mordercy i fanfaroni. Odetchnął głęboko i spalił złoto.

Uważano je za jedno z najmniej znaczących Allomantycznych metali. Było o wiele mniej użyteczne od swojego stopu, który z kolei był o wiele mniej użyteczny od podstawowych metali bitewnych. W większości wypadków bycie Mglistym złota było jedynie odrobinę lepsze od bycia Mglistym aluminium – moc tak bezużyteczna, że stała się przysłowiowym określeniem na kogoś, kto nic nie robił. Jednakże złoto nie było całkowicie bezużyteczne. Jedynie w większości. Spaliwszy je, Miles podzielił się i stał się dwiema osobami. Zmiana była widoczna wyłącznie dla jego własnych zmysłów, lecz przez chwilę był dwoma mężczyznami, dwiema wersjami własnej osoby. Jednym był człowiek, którym był kiedyś. Wściekły stróż prawa, z każdym dniem coraz bardziej rozgoryczony. Nosił biały płaszcz do konnej jazdy, narzucony na obszarpane ubranie, i przyciemniane okulary dla ochrony oczu przed ostrym słońcem. Ciemne włosy krótko obcięte, napomadowane i zaczesane do tyłu. Żadnego kapelusza. Nienawidził ich. Drugim był człowiek, którym się stał. Ubrany w strój miejskiego robotnika – koszula zapinana na guziki i szelki, do tego brudne spodnie z powycieranymi nogawkami. Chodził zgarbiony. Kiedy to się zaczęło? Widział przez obie pary oczu, posiadał dwa zestawy myśli. Był dwiema osobami naraz, a one nienawidziły się nawzajem. Stróż prawa był nietolerancyjny, wściekły i sfrustrowany. Nienawidził wszystkiego, co łamało surowy porządek prawa, i bezlitośnie wymierzał surowe kary. Szczególnie nie znosił tych, którzy niegdyś strzegli prawa, ale odwrócili się do niego plecami. Złodziej, Znikacz, nienawidził faktu, że stróż prawa pozwalał innym ustalać reguły. W prawie nie było tak naprawdę nic świętego. Było arbitralne, stworzone przez potężnych ludzi, by pomóc im zachować władzę. Przestępca wiedział, że w tajemnicy przed samym sobą, w głębi duszy stróż prawa to rozumie. Był surowy wobec zbrodniarzy, ponieważ czuł się bezsilny. Każdego dnia życie dobrych ludzi, tych, którzy się starali, stawało się coraz gorsze, a prawo niewiele im pomagało. Był jak człowiek, który zabija moskity, ignorując ranę w nodze, rozciętą tętnicę i krew płynącą strumieniem na podłogę. Miles westchnął i zgasił złoto. Nagle poczuł się bardzo zmęczony i oparł się plecami o ścianę. Jego dwaj ochroniarze wpatrywali się w niego beznamiętnie. – Idźcie – powiedział im Miles, słabo machając ręką. – Sprawdźcie moich ludzi. Wykorzystajcie

Allomancję, żeby zobaczyć, czy któryś z nich przypadkiem nie zostawił metalu na ciele. Chcę, żeby byli czyści. Mężczyźni popatrzyli po sobie. Nie zachowywali się, jakby mieli zamiar spełnić jego polecenia. – Idźcie – rzucił bardziej stanowczo Miles. – Skoro już tu jesteście, możecie się do czegoś przydać. Po kolejnej chwili wahania dwaj mężczyźni odeszli, by wykonać polecenie. Miles osunął się po ścianie, oddychając ciężko. Dlaczego ja to sobie robię? Istniały rozliczne spekulacje, co właściwie widział Mglisty złota, kiedy spalał swój metal. Z pewnością przeszłą wersję samego siebie. Czy to była osoba, którą rzeczywiście był? Czy też osoba, którą mógłby się stać, gdyby wybrał inną z możliwych ścieżek w swoim życiu? Ta możliwość zawsze uderzała go jako pokrewna do mitycznego utraconego metalu, atium. Tak czy inaczej, wolał myśleć, że spalanie złota od czasu do czasu mu pomagało – że za każdym razem, kiedy to robił, pozwalało mu to wziąć najlepsze z tego, kim był, i połączyć z najlepszym z tego, kim mógł się stać. W pewnym sensie stawał się stopem samego siebie. Niepokoiło go, jak bardzo ci dwaj ludzie, którymi się stał, nienawidzili się nawzajem. Wyczuwał to niemal jak gorąco z pieca, emanujące z węgla i kamienia. Znów się wyprostował. Niektórzy z jego ludzi gapili się na niego, ale on się tym nie przejmował. Nie był jak ci przywódcy band, których często aresztował w Dziczy. Oni musieli się martwić, żeby zawsze robić wrażenie silnych przed swoimi ludźmi, gdyż inaczej zabiłby ich ktoś, kto chciałby przejąć ich władzę. Milesa nie dało się zabić i jego ludzie to wiedzieli. Raz, stojąc przed nimi, uniósł strzelbę do swojej głowy, żeby im to udowodnić. Podszedł do sterty skrzyń i pudeł. W kilku znajdowały się rzeczy, które Pan Garnitur rozkazał ukraść z rezydencji Waxa, przedmioty, które, jak liczyli, pomogłyby im walczyć z dawnym stróżem prawa – a może go wrobić. Z początku Garnitur był z jakiegoś powodu przeciwny zabiciu Waxa. Miles zostawił je i przeszedł na tyły, gdzie po pośpieszniej ewakuacji z poprzedniej kryjówki umieszczono jego własne skrzynie. Przyjrzał się kilku z nich, po czym otworzył jedną. W środku znajdował się jego biały płaszcz do konnej jazdy. Wyjął go, strząsnął, po czym wyciągnął parę porządnych spodni i koszulę. Wsunął przyciemniane okulary do kieszeni i poszedł się przebrać. Martwił się, że musi się ukrywać, martwił się, że zostanie rozpoznany i naznaczony jako banita. Cóż,

banitą się stał. Jeśli taką ścieżkę wybrał, mógł przynajmniej kroczyć nią z dumą. Niech zobaczą, kim jestem. Nie zawróci ze swojej ścieżki. Za późno zmieniać zdanie, kiedy kurek już opada. Ale nigdy nie jest za późno, by się wyprostować. *** Wax wpatrywał się w ścianę salonu Ranette. Po jednej stronie stała sterta mebli – tam odstawiła niepotrzebne sprzęty, żeby ułatwić sobie przechodzenie z pracowni do sypialni. Druga połowa była zarzucona skrzynkami wszelkiego rodzaju amunicji, kawałkami metalu i formami odlewniczymi do produkcji broni. Wszędzie leżał kurz. To do niej podobne. Spytał, jak może ustawić papier pionowo, spodziewając się, że znajdzie mu sztalugi. Ona jedynie od niechcenia wręczyła mu kilka gwoździ i wskazała młotek. Wobec tego powiesił arkusz bezpośrednio na ścianie, krzywiąc się, kiedy wbijał gwoździe w porządne drewno. Podszedł bliżej i w rogu zapisał notatkę. Z boku leżała sterta manifestów ładunkowych, które przyniósł Wayne. Najwyraźniej Wayne zostawił pistolet pożyczony od Ranette na miejscu manifestów, uznając to za uczciwą wymianę. Z pewnością nigdy nie przyszło mu na myśl, że grupa inżynierów kolejowych będzie absolutnie zbita z tropu, kiedy odkryje, że manifesty zniknęły, a zamiast nich na miejscu znajdzie broń. Miles zaatakuje na Zakręcie Carlo, pomyślał Wax, stukając w papier. Łatwo było zlokalizować ładunek aluminium. Ród Tekiel, mając dość ciągłych kradzieży, robił mnóstwo hałasu wokół swojego nowego wagonu kolejowego, przypominającego skarbiec. Wax ich rozumiał, Tekiele bowiem byli znani jako bankierzy, a ich interesy opierały się na bezpieczeństwie i ochronie aktywów. Napaści wprawiły ich w poważne zakłopotanie. Mieli zamiar w widoczny sposób odzyskać przewagę. To było prawie jak wyzwanie dla Milesa i jego Znikaczy. Wax zrobił kolejną notkę na papierze. Ładunek Tekielów podąży prostą drogą w stronę Dozonaru. Rozrysował trasę, zaznaczając miejsca, w których tory zbliżały się do kanałów. Nie będę mógł obserwować, gdzie jesteśmy, pomyślał Wax, robiąc kolejną notatkę. Muszę wiedzieć z pełną dokładnością, jak daleko od ostatniego postoju znajduje się Zakręt Carlo... Nie mieli zbyt wiele czasu na przygotowania. Pogłaskał kolczyk w lewej dłoni, przeciągając kciukiem wzdłuż jego gładkiego boku, i rozmyślał. Drzwi się otworzyły. Wax nie podniósł wzroku, ale odgłos kroków powiedział mu, że to Marasi. Pantofle na cienkiej podeszwie. Ranette i Wayne nosili ciężkie buty. Marasi odchrząknęła.

– Sieci? – spytał Wax, bez patrzenia zapisując na papierze liczbę 35, 17. – W końcu jakieś znalazłam – powiedziała, podchodząc do niego i spoglądając na notatki. – Widzisz w nich sens? – W większości. Poza rysuneczkami Wayne’a. – One... wyglądają jak twoje portrety. Nieprzychylnie paskudne. – То właśnie nie ma sensu – stwierdził Wax. – Wszyscy wiedzą, że jestem nieodwracalnie przystojny. Uśmiechnął się. To było jedno z powiedzonek Lessie. Nieodwracalnie przystojny. Zawsze twierdziła, że wyglądałby lepiej z porządną blizną na twarzy, zgodnie z modą Dziczy. Marasi również się uśmiechnęła, choć nie odrywała wzroku od jego notatek i bazgrołów. – Widmowy pociąg? – spytała, wskazując na jego rysunek upiornego pociągu jadącego wzdłuż torów, razem ze schematem, jak prawdopodobnie go stworzono. – Tak – odpowiedział. – Większość ataków nastąpiła podczas mglistych nocy, co wyraźnie ułatwiało ukrycie faktu, że widmowy „pociąg” jest tak naprawdę makietą z wielką lampą, doczepioną do poruszającej się drezyny. – Pewien jesteś? – Wystarczająco. Wykorzystują kanały do ataku, więc potrzebują czegoś, co odwróci uwagę załogi pociągu od tego, co skrada się z tyłu. Z namysłem zacisnęła wargi. – Czy jest tam Wayne? – spytał Waxillium. – Tak, zawraca głowę Ranette. Ja... szczerze mówiąc, wyszłam z pokoju, bo bałam się, że go postrzeli. Wax uśmiechnął się. – Kupiłam dziś gazetę – powiedziała kobieta. – Konstable znaleźli starą kryjówkę. – Już? Wayne mówił, że mamy czas do zmroku. – Już jest ciemno. – Naprawdę? Demony. – Wax sprawdził godzinę na zegarku. Mieli mniej czasu, niż mu się

wydawało. – Ale i tak to nie powinno jeszcze trafić do gazet. Policja dowiedziała się wcześniej. Marasi wskazała na jego rysunki. – To wskazuje, że wiesz, gdzie zaatakują Znikacze. Nie chciałabym kuć kruchego metalu, lordzie Waxie, ale naprawdę powinniśmy poinformować o tym konstabli. – Sądzę, że wiem, gdzie nastąpi atak. Jeśli damy znać konstablom, przepłoszą Milesa. – Wax – powiedziała, podchodząc bliżej. – Rozumiem ten niezależny duch, to część tego, dzięki czemu jesteś tym, kim jesteś. Ale nie jesteśmy w Dziczy. Nie musisz robić wszystkiego sam. – I nie mam zamiaru. Konstable wezmą w tym udział, obiecuję. Miles jednak nie jest zwyczajnym przestępcą. Wie, czego spróbują konstable, i będzie ich wyglądał. To należy zrobić we właściwym czasie i we właściwy sposób. – Wax postukał w notatki na ścianie. – Znam Milesa. Wiem, jak myśli. Jest podobny do mnie. Aż za bardzo. – To oznacza, że on może przewidzieć twoje ruchy. – Bez wątpienia. Ale ja przewidzę jego lepiej. W chwili, kiedy Wax wyciągnął broń i strzelił do Znikaczy, ruszył tą ścieżką. Kiedy już wbił w coś zęby, nie puszczał. – Nie mylisz się co do mnie – powiedział. – Nie mylę się? Nie sądzę, bym cokolwiek o tobie powiedziała, lordzie Waxie. – Ale to myślisz. Ze jestem arogancki, bo chcę to zrobić na swój sposób i nie przekazuję sprawy konstablom. Ze jestem uparty, bo nie szukam pomocy. Nie mylisz się. – Aż tak źle nie jest – odparła. – Wcale nie jest aż tak źle. Jestem arogancki i uparty. Zachowuję się, jakbym wciąż był w Dziczy. Ale do tego wszystkiego mam rację. Wyciągnął rękę, narysował na papierze mały kwadrat, a później strzałkę prowadzącą od niego w stronę posterunku. – Napisałem list, który Ranette wyśle konstablom – mówił dalej. – Opisuję ze szczegółami wszystko, co odkryłem, i moje domysły co do dalszych kroków Milesa, gdyby nie udało mi się go pokonać. Nie podejmę dzisiaj żadnych kroków, dopóki nie znajdziemy się

z dala od pociągu i pasażerów. Znikacze nie wezmą dziś zakładniczek. Będą chcieli działać tak szybko i cicho, jak to tylko możliwe. Ale i tak będzie to niebezpieczne. Mogą zginąć niewinni ludzie. Ze wszystkich sił spróbuję ochronić ich przed nieszczęściem i wierzę, że mam większe szanse na pokonanie Milesa niż konstable. Rozumiem, że kształcisz się, by zostać prokuratorem lub sędzią i że twoja edukacja każe ci udać się do władz. Biorąc pod uwagę moje plany i moje obietnice, czy się powstrzymasz i zamiast tego mi pomożesz? – Tak. Harmonio, pomyślał. Ona mi ufa. Pewnie za bardzo. Sięgnął po stertę notatek. – To twoje zadanie. – Nie będę razem z tobą w wagonie? – Wydawała się zmartwiona. – Nie. Ty i Wayne będziecie obserwować ze szczytu wzgórza. – Będziesz sam. – Owszem. Umilkła. – Wiesz, co myślałam o tobie. A co ty myślisz o mnie, lordzie Waxie? Uśmiechnął się. – Jeśli mamy trzymać się reguł tej gry, ja nie mogę ci powiedzieć, co myślę. Ty musisz to odgadnąć. – Myślisz o tym, że jestem bardzo młoda – powiedziała. – I martwisz się moim udziałem, bo jeszcze coś mi się stanie. – To nie było trudne do odgadnięcia. Jak na razie dałem ci, ile... trzy okazje, żebyś porzuciła tę ścieżkę i poszukała bezpiecznego azylu? – Myślisz także, że cieszysz się, że chcę tu zostać, ponieważ będę użyteczna. Zycie nauczyło cię wykorzystywać wszystkie zasoby, jakie masz pod ręką. – Lepiej – powiedział. – Myślisz, że jestem bystra, jak zresztą mówiłeś. Ale martwisz się również, że za łatwo się denerwuję i że to może zostać wykorzystane przeciwko tobie. – Czy te źródła, o których ciągle mówisz, wspominają o Paclo Zakurzonym?

– Pewnie. Był jednym z twoich zastępców przed Wayne em. – Był dobrym przyjacielem – powiedział Wax. – I porządnym stróżem prawa. Ale nigdy nie spotkałem człowieka, którego dało się przestraszyć tak łatwo, jak Paclo. Odgłos cicho zamykanych drzwi mógł doprowadzić go do wstrząsu. Zmarszczyła czoło. – Zakładam, że zapisy nic o tym nie mówią – stwierdził Wax. – Opisują go jako bardzo odważnego. – Bo był odważny, lady Marasi. Widzisz, wielu ludzi myli przestraszenie się z tchórzostwem. Tak, wystrzał sprawiał, że Paclo podskakiwał. A następnie ruszał biegiem, żeby sprawdzić, co to było. Raz byłem świadkiem, jak patrzył w twarze sześciu mężczyznom, którzy w niego celowali, i nawet się nie spocił. Odwrócił się do niej. – Jesteś niedoświadczona. Ja też kiedyś byłem. Jak każdy. Ludzi nie ocenia się po tym, jak wiele przeżyli. Nie chodzi o to, jak łatwo podskakują na każdy głośniejszy dźwięk ani jak szybko okazują emocje. Chodzi o to, co robią z tym, co dało im życie. Zarumieniła się jeszcze bardziej. – Sądzę również, że lubisz robić wykłady. – To przychodzi z odznaką stróża prawa. – Ty... już jej nie nosisz. – Można ją zdjąć, lady Marasi. Ale nigdy nie przestaje się jej nosić. Napotkał jej spojrzenie. Patrzyła na niego oczami, które były głębokie i przejrzyste, jak woda z niespodziewanego źródełka w Dziczy. Zacisnął zęby. Byłby dla niej nieodpowiedni. Bardzo nieodpowiedni. To samo myślał o Lessie i się nie mylił. – Jeszcze jedno myślę o tobie – powiedziała cicho. – Czy możesz się domyślić? Aż za dobrze, pomyślał.

Niechętnie oderwał od niej spojrzenie i popatrzył na arkusz. – Tak. Myślisz, że powinienem namówić Ranette, żeby pożyczyła ci strzelbę. Zgadzam się. Choć sądzę, że byłoby rozsądne, byś nauczyła się w końcu strzelać z rewolweru, wolałbym, żebyś podczas tego spotkania miała przy sobie broń, którą umiesz dobrze się posługiwać. Może uda nam się znaleźć strzelbę, do której będą pasować te aluminiowe pociski, które zdobył Wayne. – Och. Ależ oczywiście. Wax udał, że nie zauważa jej zawstydzenia. – Sądzę – stwierdziła Marasi – że sprawdzę, jak się mają Wayne i Ranette. – Świetny pomysł. Mam nadzieję, że nie odkryła, że zabrał jeden z jej pistoletów na wymianę. Marasi cofnęła się i szybko ruszyła do drzwi. – Lady Marasi?! – zawołał. Zawahała się w drzwiach i odwróciła z nadzieją. – Bardzo dobrze mnie odczytałaś – powiedział, pochylając z szacunkiem głowę. – Niewielu to się udaje. Jestem znany z tego, że panuję nad uczuciami. – Zajęcia z techniki przesłuchań na poziomie zaawansowanym – wyjaśniła. – I... no, czytałam twój profil psychologiczny. – To ja mam profil psychologiczny? – Tak, obawiam się. Doktor Murnbru napisał go po swoich odwiedzinach w Weathering. – Ten szczurek Murnbru był psychologiem? – spytał Wax, wyraźnie zbity z tropu. – Byłem pewien, że jest zawodowym hazardzistą, który przejeżdża przez miasto w poszukiwaniu frajerów do oszukania. – No tak. To było w profilu. Masz, no, tendencję do uznawania każdego, kto ubiera się na czerwono, za nałogowego hazardzistę. – Naprawdę? Pokiwała głową. – A niech to. – Będę musiał to przeczytać. Wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Znów wrócił do planu. Uniósł

dłoń i wsunął kolczyk do ucha. W założeniu miał go nosić podczas modlitwy lub kiedy robił coś bardzo ważnego. Doszedł do wniosku, że tego wieczoru będzie robił obie te rzeczy. ROZDZIAŁ 16 Wayne kuśtykał przez stację kolejową, wspierając się na brązowej lasce, poruszając się powolnym, celowo niepewnym krokiem. Na peronie zebrał się całkiem spory tłumek, przepychający się i gapiący na pociąg. Grupa ludzi rzuciła się w bok, niemal go przewracając. Wszyscy byli tacy wyprostowani. То sprawiało, że Wayne – ze starości przygięty do ziemi – nie miał szansy zobaczyć, o co chodzi w tym całym zamieszaniu. – Nikt nie ma szacunku dla starszych – mruknął Wayne. Chropawy głos, nosowy i wyższy niż jego normalny ton, do tego ze sporą domieszką akcentu z dzielnicy Margoth. Dzielnica już nie istniała, przynajmniej nie w taki sposób, jak kiedyś, została pochłonięta przez część przemysłową swojego Oktantu, a jej mieszkańcy się wyprowadzili. Umierający akcent dla umierającej kobiety. – Żadnego szacunku. To farsa, mówię wam. Tak właśnie jest. Kilku młodych ludzi z tłumu odwróciło się w jego stronę i ujrzało staromodny płaszcz – sięgający do kostek – twarz pomarszczoną ze starości, siwe włosy wysuwające się spod filcowego kapelusza. – Przepraszam, proszę pani – powiedział w końcu jeden z nich i zszedł jej z drogi. Cóż za miły chłopiec, pomyślał Wayne, poklepał go po ręce i pokuśtykał dalej. Jeden po drugim, ludzie mu ustępowali. Czasem wymagało to odrobiny kaszlu, który brzmiał, jakby był zaraźliwy. Wayne bardzo się postarał, żeby nie wyglądać na żebraka. To by przyciągnęło uwagę konstabli, którzy mogliby uznać, że szuka frajerów do obrobienia. Nie, nie był żebraczką. Był Abrigain, staruszką, która przyszła zobaczyć, o co to całe zamieszanie. Abrigain nie była bogata, ale nie była też biedna. Oszczędna, włożyła starannie połatany płaszcz i ulubiony kapelusz w niegdyś modnym fasonie. Okulary grube jak denka butelek. Kilku bardzo małych chłopców ją przepuściło, a Abrigain dała każdemu z nich po cukierku, głaszcząc ich po głowach. Mili chłopcy. Przypominali Abrigain wnuczęta. Wayne w końcu dotarł do celu. A tam stał w całej swej chwale Niezniszczalny Był to wagon kolejowy zbudowany jak forteca, z grubym stalowym pancerzem, błyszczącymi, obłymi krawędziami i potężnym wejściem z boku. Drzwi przypominały wejście do ogromnego skarbca, z okrągłym zamkiem szyfrowym z zewnątrz.

Wagonu jeszcze nie zamknięto, a pomieszczenie wewnątrz było w dużej mierze puste. Do podłogi pośrodku przyspawano sporą stalową skrzynię. Właściwie sama skrzynia robiła wrażenie, jakby została zaspawana ze wszystkich stron. – Ojej! – powiedział Wayne. – To naprawdę robi wrażenie. W pobliżu stał strażnik, noszący insygnia oficera prywatnej ochrony rodu Tekiel. Uśmiechnął się, wypinając z dumą pierś. – To początek nowej ery – powiedział. – Koniec bandytyzmu i napadów na pociągi. – Och, to robi wrażenie, młody człowieku – stwierdził Wayne – ale z pewnością przesadzasz. Widziałam już wcześniej pociągi, nawet raz jednym jechałam, niech będzie przeklęty ten dzień. Mój wnuczek Charetel chciał, żebym pojechała z nim i poznała jego narzeczoną w Covingtar, i to był jedyny sposób, choć wcześniej jeździłam wozem konnym i wcale mi to nie przeszkadzało. Postęp, tak to nazwał. To pewnie postęp, dać się zamknąć w pudełku, nie widząc słońca nad głową i nie czerpiąc przyjemności z podróży, lak czy inaczej, tamten wagon wyglądał prawie tak jak ten. Tylko nie był tak błyszczący. – Zapewniam panią – powiedział strażnik – że ten jest zupełnie nie do zdobycia. Zmieni wszystko. Widzi pani te drzwi? – Można je zaryglować – odparł Wayne. – Owszem, widzę to. Ale do sejfu można się włamać, młody człowieku. – Nie do tego – powiedział. – Bandyci go nie otworzą, ponieważ nie da się go otworzyć, ani im, ani nam. Kiedy te drzwi się zamkną, uruchomi się mechanizm połączony z tykającym zegarem w ich wnętrzu. Tych drzwi nie da się otworzyć przed upływem dwunastu godzin, nawet jeśli ktoś zna szyfr. – Materiały wybuchowe – zauważył Wayne. – Bandyci zawsze wszystko wysadzają. Każdy o tym wie. – Ta stal ma sześć cali grubości – wyjaśnił strażnik. – Ilość dynamitu niezbędna, by go przebić, najpewniej zniszczyłaby zawartość wagonu. – Ale z pewnością Allomancie udałoby się dostać do środka. – Jak? Mogliby Odpychać metal ze wszystkich sił... jest tak ciężki, że sami zostaliby odrzuceni do tyłu. A nawet gdyby ktoś dostał się jakimś sposobem do środka, wewnątrz będzie jechać ośmiu strażników. – Ojej – powiedział Wayne, zmieniając nieco akcent. – To rzeczywiście robi wrażenie. A w co będą uzbrojeni strażnicy? – Cała czwórka z... – zaczął mówić mężczyzna, po czym zamilkł i uważniej przyjrzał się Wayne’owi. – Z... – Zmrużył podejrzliwie oczy.

– Och, zaraz spóźnię się na herbatkę! – wykrzyknął Wayne, po czym odwrócił się i zaczął znów kuśtykać przez tłum. – Zatrzymać tę kobietę! – powiedział strażnik. Wayne przestał udawać i wyprostował się, z większą energią przepychając się przez tłum. Obejrzał się przez ramię. Strażnik ruszył za nim w pościg. – Stój! – krzyknął strażnik. – Stój, do kata! Wayne uniósł laskę i pociągnął za spust. Jego ręka drżała jak zawsze, kiedy próbował używać broni palnej, lecz ta była załadowana ślepakami, więc to nic takiego. Trzask przypominający wystrzał doprowadził tłum do paniki, ludzie padali na ziemię, co wyglądało jak podmuch wiatru nad polem zboża. Wayne rzucił się między rozciągniętymi sylwetkami, przeskakując nad niektórymi z nich, aż znalazł się na tyłach tłumu. Strażnik uniósł broń. Wayne skoczył za róg budynku stacji. I zatrzymał czas. Zrzucił płaszcz i zdjął spod niego bluzkę, ukazując ubiór dżentelmena – czarna marynarka, biała koszula, czerwony fular. Wax nazwał to „celowo bez polotu”, cokolwiek miał na myśli. Do bluzki były przymocowane przedmioty tworzące biust staruszki – nieduża torebka, składany kapelusz i wilgotna szmatka. Rozłożył kapelusz i wcisnął do środka bluzkę, po czym nałożył go na głowę. Zerwał wewnętrzną warstwę z laski, zmieniając jej kolor na czarny. Ściągnął perukę i rzucił ją na bok, po czym upuścił torebkę przy ścianie. W końcu mokrą ściereczką wytarł twarz do czysta z makijażu, odrzucił materiał i zdjął bańkę. Wytoczył się zza budynku, zachowując się, jakby został popchnięty. Zaklął, poprawił kapelusz i uniósł laskę, potrząsając nią ze złością. Strażnik dotarł do niego, dysząc ciężko. – Wszystko w porządku, milordzie? – Nie! – warknął Wayne, wypełniając swój głos arystokratyczną protekcjonalnością. Akcent z Madison Ways, najbogatszej okolicy Pierwszego Oktantu, który w dużej części należał do rodu Tekiel. – Cóż to był za łotr, kapitanie? Pociąg miał wyruszyć w swoją pierwszą podróż wytwornie, choć z zachowaniem pełnych środków ostrożności! Strażnik zamarł i Wayne widział, jak działa jego umysł. Spodziewał się przypadkowego szlachetnie urodzonego, lecz ten ktoś brzmiał jak członek rodu Tekiel – pracodawców strażnika.

– Przepraszam, milordzie! – powiedział strażnik. – Ale odpędziłem go. – Kim on był? – powiedział Wayne, podchodząc do peruki. – Odrzucił to, kiedy mnie mijał. – Był ubrany jak staruszka – powiedział strażnik, drapiąc się po głowie. – Zadawał mi pytania o Niezniszczalnego. – A niech to wszystko demony, człowieku. To musiał być jeden ze Znikaczy! Strażnik pobladł. – Wiesz, jaki to będzie wstyd dla naszego rodu, jeśli podczas tej podróży coś się wydarzy? – powiedział Wayne, robiąc krok do przodu i potrząsając laską. – Tu chodzi o naszą reputację. Tu chodzi o nasze głowy. Ilu strażników masz? – Trzy tuziny, milordzie, i... – Nie wystarczy! Wcale nie wystarczy! Poślij po więcej. – Ja... – Nie! – stwierdził Wayne. – Ja to zrobię. Mam tu kilku swoich strażników. Poślę jednego po kolejny oddział. Czy twoi ludzie obserwują okolicę, żeby się upewnić, że nie ma więcej takich kreatur jak tamta? – Cóż, jeszcze im nie powiedziałem, milordzie. Pomyślałem, że sam spróbuję go dopaść, rozumie pan... – Opuściłeś swoje stanowisko?! – wrzasnął Wayne, unosząc ręce do głowy. Laska zwisała z jego palców. – Pozwoliłeś, żeby cię odciągnął? Idiota! Wracaj, człowieku! Ruszaj! Ostrzeż pozostałych. Och, na Ocalałego, jeśli coś pójdzie nie tak, jesteśmy martwi. Martwi! Kapitan straży odwrócił się i pobiegł w stronę pociągu, od którego ludzie odsuwali się w panice. Wayne oparł się o ścianę, sprawdził godzinę na kieszonkowym zegarku, po czym zaczekał do chwili, kiedy mógł stworzyć wokół siebie bańkę prędkości. Był względnie pewien, że nikt na niego nie patrzy. Zdjął kapelusz. Opuścił laskę i odwrócił marynarkę na nice, zmieniając ją w brązowo-żółtą wojskową kurtę, taką samą, jak te, które nosili strażnicy. Zdjął fałszywy nos, a z torebki, którą zostawił pod ścianą, wyjął trójkątną płócienną czapkę. Założył ją na głowę zamiast kapelusza dżentelmena. Zawsze trzeba mieć właściwe nakrycie głowy. To był klucz. Założył na kurtę pas z pistoletem i zdjął spodnie, spod których wyłonił się mundur.

Wówczas zdjął bańkę i wybiegł zza rogu, kierując się w stronę torów. Kapitan organizował swoich ludzi, wykrzykiwał rozkazy. W pobliżu stali rozzłoszczeni arystokraci, kłócąc się ze sobą. Towarów nie rozładowywano. To dobrze. Wayne uznał, że przez to zamieszanie mogą zrezygnować z całej imprezy, ale Wax się nie zgodził. Powiedział, że Tekiele zrobili tak wielki hałas wokół Niezniszczalnego, że niewielka czkawka ich nie powstrzyma. Głupcy, pomyślał Wayne. Farnsward nie zgadzał się z tą decyzją. Od dziesięciu lat należał do prywatnej straży rodu Tekiel, choć służył głównie w Zewnętrznych Posiadłościach, gdzie przebywał jego przewlekle chory pan. Farnsward w swoim czasie widział wiele i nauczył się, że czasem należy podjąć ryzyko. Aby ocalić życie, zwyciężyć w walce, ochronić imię rodu. Ale podjąć ryzyko tylko dlatego, że się tak powiedziało? Głupota. Podbiegł do kapitana, z którym rozmawiał przed chwilą, i zasalutował. – Sir – powiedział. – Jestem Farnsward Dubs... lord Evenstrom Tekiel powiedział, że mam się do pana zgłosić. – Akcent z Zewnętrznych Posiadłości, z nutą arystokratyczną, podłapaną po tak długim przebywaniu z nimi. Mężczyzna wydawał się wykończony. – Dobrze. Sądzę, że każdy nam się przyda. – Przepraszam, sir – powiedział Wayne, nachylając się. – Lord Evenstrom czasem łatwo się denerwuje. Wiem, jak to bywa, to nie pierwszy raz, kiedy posłał mnie na pomoc komuś, kto tej pomocy nie potrzebował. Bren i ja nie będziemy wam wchodzić w drogę. – Bren? – Biegł tuż za mną – wyjaśnił Wayne, po czym obrócił się ze zdezorientowaną miną. Zza stacji wyłonił się Wax, ubrany w podobny mundur, jak Wayne. Miał również fałszywy brzuchol sporych rozmiarów, w którym ukrywał pewne materiały potrzebne mu tej nocy. – Oto i on – stwierdził Wayne. – To tępy gamoń, sir. Odziedziczył tę pozycję po ojcu, ale można by jego stalą całą noc uderzać w krzesiwo i nie uzyskać nawet jednej iskry, jeśli wie pan, co chcę powiedzieć. – Zostańcie tutaj – zadecydował kapitan. – Pilnujcie tego posterunku. Nie pozwólcie nikomu podejść do wagonu, niezależnie od tego, jak by wyglądali. – Odwrócił się i podbiegł do gromadki szlachetnie urodzonych.

– Witaj, Wax – powiedział Wayne, uchylając czapki przez drugim mężczyzną. – Gotów dać się połknąć? Waxillium spojrzał w stronę budynku stacji. Gapie wciąż się rozpraszali. Na ziemi leżały liczne chusteczki i kapelusze. – Musisz się upewnić, że wyślą pociąg, Wayne. Niezależnie od wszystkiego, on musi ruszyć w drogę. – Chyba mówiłeś, że będą zbyt zażenowani, żeby nie ruszyć w drogę. – Co do pierwszego etapu, owszem. Drugiego nie jestem już taki pewien. Doprowadź do tego, Wayne. – Pewnie, stary. – Wayne spojrzał na zegarek. – Ona się spóźnia... Nagle w powietrzu rozległy się głośne trzaski. Strzały. Strażnicy wokół nich krzyczeli, szukając napastników. Waxillium padł, wrzeszcząc, a z jego ramienia płynęła krew. Wayne chwycił go w chwili, gdy inny strażnik zauważył błyski na dachu budynku. Strażnicy otworzyli ogień, a Wayne w tym samym czasie odciągał Waxilliuma w bezpieczne miejsce. Rozejrzał się, po czym, udając przerażonego, wepchnął Waxilliuma przez otwarte drzwi wagonu. Kilku ze strażników spojrzało na niego, ale żaden nie odezwał się ani słowem. Waxillium wpatrywał się tępo w niebo. Pozostali strażnicy pewnie stracili towarzyszy w walce z bandytami czy potyczkach między rodami i wiedzieli. W gorączce walki rannych odciągało się w bezpieczne miejsce, niezależnie od tego, gdzie ono było, Z budynku nikt już nie strzelał, ale za to ktoś zaczął ostrzał z sąsiedniego dachu. Kilka pocisków otarło się o szczyt pobliskiego dźwigara, krzesząc iskry. Trochę za blisko, Marasi, pomyślał z irytacją Wayne. Dlaczego każda kobieta próbowała go zastrzelić? Tylko dlatego, że mógł się wyleczyć. To było jak wypicie człowiekowi piwa, bo przecież mógł sobie zamówić kolejne. Wayne zrobił zaniepokojoną minę. – Idą po ładunek! – ryknął. Następnie chwycił drzwi dużego wagonu towarowego, odkopnął na bok dźwignię przeciwwagi i pobiegł do przodu. Zatrzasnął drzwi Niezniszczalnego, zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać. Ostrzał został przerwany. Strażnicy kulący się za osłonami spojrzeli na Wayne’a z przerażonymi minami. Drzwi domknęły się z głośnym trzaskiem.

– Na Rdzę i Zniszczenie, człowieku! – powiedział jeden z pobliskich żołnierzy. – Co ty narobiłeś? – Zamknąłem ładunek! I tamci dali sobie spokój. – Wewnątrz mieli być żołnierze! – zawołał kapitan, podbiegając do niego. – Próbowali się dostać do środka wagonu, zanim go zamkniemy – powiedział Wayne. – Widział pan, co oni robili. – Spojrzał na drzwi. – Teraz nie dostaną ładunku. Zwyciężyliśmy. Kapitan wydawał się zaniepokojony. Spojrzał na szlachetnie urodzonych, którzy podnosili się z ziemi. Wayne wstrzymał oddech, kiedy podeszli do kapitana. Tamten jednak powtórzył słowa Wayne’a. – Ale ich powstrzymaliśmy – wyjaśniał kapitan, wiedząc, że to on, a nie Wayne, zostanie pociągnięty do odpowiedzialności, jeśli to posunięcie zostanie uznane za pomyłkę. – Przerwali atak. Zwyciężyliśmy! Wayne cofnął się i oparł o kolumnę, kiedy wysłano strażników, by zorientowali się, kto strzelał. Wrócili z dużą liczbą łusek od pocisków, które znaleźli na ziemi w różnych miejscach, choć większość pochodziła od ślepaków. Kilku młodych żebraków opłacono, by strzelali ślepakami w powietrze, a później rozpowiadali historie o mężczyznach wsiadających do powrozów i pośpiesznie odjeżdżających. Przed upływem godziny pociąg wyruszył w drogę – a wszyscy w rodzie Tekiel pozostawali w przekonaniu, że powstrzymali napad Znikaczy. Pojawiła się nawet propozycja, by udzielić pochwały Wayne’owi, choć on stwierdził, że cała chwała należy się kapitanowi, i wyślizgnął się, zanim ktokolwiek mógł zacząć pytać, który z lordów był właściwie jego pracodawcą. ROZDZIAŁ 17 Waxillium jechał w zimnym wagonie towarowym, z ramieniem mokrym od sztucznej krwi, i nasłuchiwał odgłosu kół przetaczających się po torach. Kołysząca się lampa wisiała tam, gdzie ją zawiesił na haku, w kącie wagonu. Do tego pod sufitem umieścił sieci, przytrzymywane w miejscu przez specjalne haki przyklejone do ścian taśmą przemysłową. Było mu teraz wygodniej, gdyż usunął owijacze z nóg, jak również fałszywe brzuszysko. Mundur strażnika, stanowczo na niego za duży, leżał rzucony w kąt, a sam Waxillium miał na sobie parę wygodnych spodni i cienką czarną kurtkę. Siedział na podłodze, oparty plecami o pojemnik z ładunkiem. W dłoni trzymał Obrońcę, od niechcenia kręcąc bębenkiem i naciskając na dźwignię, by zablokować go na specjalnych komorach. W kieszeni miał

po dwa z każdego typu nabojów mgłobójców, a do specjalnych komór włożył pociski przeciwko Monetostrzelnym i Cynozbrojnym. Nadal nie zdjął kolczyka. Chciałeś, żebym to zrobił, pomyślał do Harmonii. Czy oskarżenie liczyło się jako modlitwa? Oto więc jestem. I spodziewam się odrobiny pomocy, jeśli to jest do przyjęcia w twoim nieśmiertelnym planie i w ogóle. Ładunek znajdował się obok niego. Doskonale rozumiał, dlaczego ród Tekiel był tak dumny ze swojego dokonania – zaspawana kasa pancerna byłaby absurdalnie trudna do obrabowania. Wydostanie jej z wagonu wymagałoby wielu godzin z palnikiem gazowym albo dużą piłą elektryczną. W połączeniu ze sprytnymi drzwiami i oczekiwaną obecnością strażników uczyniłoby kradzież zadaniem zniechęcającym, a być może wręcz niemożliwym. Tak, Tekiele byli sprytni. Cały problem polegał na tym, że podchodzili do sprawy ze złej strony. Waxillium wyciągnął spod kurtki paczuszkę. Dynamit i zapalnik znalezione przez Wayne’a. Umieścił je na podłodze obok siebie i spojrzał na zegarek. Właśnie w tej chwili... Pociąg nagle zaczął zwalniać. *** – Tak – powiedział Wayne, kuląc się na zboczu i spoglądając przez lunetkę. – Miał rację. Chcesz popatrzeć? Marasi nerwowo wzięła lunetkę. Oboje pośpiesznie wyjechali konno z miasta, żeby dotrzeć na czas na stanowisko. Kobieta miała na sobie spodnie należące do Ranette, w których czuła się naga. Absolutnie niestosowne. Każdy mijany mężczyzna z pewnością gapił się na jej nogi. Może to powstrzyma Znikaczy przed strzelaniem, pomyślała, krzywiąc się. Będą zbyt rozproszeni. Uniosła lunetkę do oka. Ona i Wayne znajdowali się na szczycie wzgórza w pobliżu linii kolejowej, niedaleko od Miasta. Dochodziła północ, kiedy pociąg w końcu przyjechał na miejsce. Teraz zwalniał, hamulce piszczały, z kół leciały iskry. Z przeciwnej strony do pociągu zbliżała się zjawa, emanując ostrym blaskiem. Zadrżała. Widmowy Pociąg. – Wax się ucieszy – stwierdził Wayne. – Co takiego? Z widma? – Nie. Dziś pojawiła się mgła. Marasi wzdrygnęła się, uświadamiając sobie, że rzeczywiście wokół powstaje mgła. Nie

przypominała zwyczajnego zamglenia, które nadciągało znad oceanu. Rozrastała się w powietrzu, jak kwiat mrozu na zimnym metalu. Marasi zadrżała, kiedy opar zaczął kłębić się wokół nich, otaczając reflektory pociągu upiornym halo. Zwróciła lunetkę w stronę nadjeżdżającego pociągu. Ponieważ wiedziała wcześniej, czego ma oczekiwać, i do tego znajdowała się z boku, od razu się zorientowała. To była makieta. Drezyna za drewnianą fasadą lokomotywy. – Jak to światło może działać? – spytała. – Nie wiem. Magicznie? Prychnęła, próbując przyjrzeć się uważnie temu, co znajdowało się za makietą. – To musi być jakiś akumulator. Czytałam o dziełach... ale na Rdzę i Zniszczenie, to potężne światło. Wątpię, by mogło działać zbyt długo. Kiedy prawdziwy pociąg się zatrzymał, wyskoczyli z niego ludzie. Ród Tekiel posłał strażników. Marasi uśmiechnęła się. Może do napadu jednak nie dojdzie. Frontowa część widmowego pociągu opadła. – Do kata – westchnął Wayne. – Co się... Przerwała jej seria głośnych strzałów, następujących po sobie niewiarygodnie szybko. Odruchowo odskoczyła i przypadła do ziemi, choć nikt w nich nie celował. Wayne chwycił lunetkę i uniósł ją. Z powodu mroku i mgieł Marasi nie widziała, co się dzieje. I cieszyło ją to. Słyszała strzały i krzyki ludzi. – Karabin wielolufowy – powiedział cicho Wayne. – A niech to, ci ludzie poważnie traktują całą sprawę. – Muszę pomóc – powiedziała Marasi, sięgając po strzelbę, którą dała jej Ranette. Broń nie wyglądała znajomo, ale kobieta zapewniła ją, że będzie celniejsza od wszystkiego, z czego kiedykolwiek korzystała Marasi. Uniosła ją. Gdyby udało jej się trafić w Znikaczy... Wayne jedną ręką chwycił lufę jej strzelby i delikatnie przygiął do ziemi. Karabin wielolufowy przestał strzelać i zapadła cisza.

– Nic nie możesz zrobić, kobieto, a nie chcemy przyciągać uwagi tych z przeklętym karabinem. Poza tym, naprawdę sądzisz, że możesz trafić jednego z nich z tego miejsca? – Trafiałam w dziesiątkę z pięciuset kroków. – W nocy? We mgle? Niecierpliwym gestem Marasi wyciągnęła rękę po lunetkę. Wayne oddał ją i kobieta zaczęła się przyglądać sześciu mężczyznom wyskakującym z widmowego pociągu. Ruszyli wzdłuż boków prawdziwego pociągu z bronią gotową do strzału. – Odwrócenie uwagi? – spytał Wayne, wpatrując się w mrok. – Lord Waxillium tak sądził. Kazał... – Umilkła. Kazał obserwować kanał. Odwróciła się i przyjrzała kanałowi przez lunetkę. Płynęło nim coś wielkiego i ciemnego. Spowite mgłą, wyglądało niczym potężna bestia – lewiatan cicho przecinający wodę. Zbliżyło się do środka pociągu i zatrzymało. Z czarnej masy podniosło się mroczne ramię. Na Ocalałego, pomyślała z drżeniem. To żyje. Ale nie... ramię było zbyt sztywne. Podniosło się, przekręciło i opadło. Z boków wagonu-skarbca posypały się iskry. Czy go rozcinali? Dlaczego nie rozcięli żadnego z innych wagonów? Nie, zrozumiała nagle Marasi. Nie rozcinają wagonu – oni go odcinają. Przecinają sprzęgi wagonów przed nim i za nim, żeby go uwolnić. Kiedy to coś... ta maszyna... skończyło odcinanie, z wnętrza mrocznej masy wysunęło się wielkie ramię. Opuściło się, chwyciło cały wagon-skarbiec i podniosło go. Wagon został podniesiony na wysokość zaledwie kilku stóp, ale to wystarczyło. To był dźwig. Znikacze, którzy przeszli wzdłuż torów, pomogli popchnąć wagon nad wąskim pasem lądu w stronę kanału. Czarna masa musiała być swego rodzaju barką. Marasi szybko policzyła w myślach. Aby podnieść taki wagon, barka musiała być bardzo ciężka i mieć po drugiej stronie znaczny balast. Uniosła lunetkę i z zadowoleniem stwierdziła, że widzi drugie ramię dźwigu wysunięte w przeciwną stronę i podtrzymujące inny ciężar. Barka nieco się zagłębiła po podniesieniu wagonu, ale mniej, niż Marasi się spodziewała. Musiała zostać zaprojektowana w taki sposób, by w razie konieczności opierać się o dno kanału – może do tego celu służył wysuwany fragment dna łodzi. – No, no, no – wyszeptał Wayne. – To robi wrażenie. Dlaczego odcinają go zamiast po prostu odpiąć?

– Podejrzewam, że wagony kolejowe nie są zaprojektowane do takiego odpinania. Normalnie odłącza się sprzęgi, a później odciąga wagony z przodu. Żeby w taki sposób wydostać wagon ze środka, musieli go odciąć, gdyż inaczej mogliby zniszczyć sprzęgi wagonów z przodu i z tyłu, kiedy wyciągali go ze środka. / Machina opuściła cały wagon-skarbiec na barkę, a później podniosła z niej coś innego. Coś wielkiego i prostokątnego. Marasi już się domyśliła, czego może się spodziewać. Repliki. Marasi przyglądała się, jak duplikat wagonu opada na tory. Tak, sprzęgi komplikowały sprawę. Przez nie cały plan mógł spalić na panewce – mogli w niewłaściwy sposób opuścić wagon i zniszczyć sprzęg, a wtedy pociąg odjechałby, pozostawiając tylną część na torach. Wówczas łatwiej byłoby się domyślić, co się wydarzyło. Podejrzewała, że rozcinanie sprzęgów na początku było po prostu udogodnieniem – było prostsze, szybsze i mniej ryzykowne. Mimo to, musieli bardzo ostrożnie ustawić duplikat na torach, a całym procesem kierowali Znikacze na ziemi. Kilku innych Znikaczy strzelało przez okna wagonu pasażerskiego z przodu, prawdopodobnie, by powstrzymać ludzi przed wyglądaniem. Ponieważ jednak tory omijały łukiem zarośnięty drzewami pagórek, ludzie ze środka nie mieli szansy przyjrzeć się temu, co się działo. Światło Widmowego Pociągu zniknęło przed kilkoma chwilami i Marasi podejrzewała, że właśnie pędził w przeciwną stronę. Gdzie go ukrywali? Może był ładowany na kolejną barkę, kiedy już zniknął z pola widzenia? Część Znikaczy została z tyłu, teraz biegli w stronę barki z dźwigiem, która wypływała właśnie na środek szerokiego kanału, gdzie właściwie zniknęła pośród mgły. Poruszała się jak cień, a światło Widmowego Pociągu zniknęło. – Wayne! – powiedziała, podnosząc się. – Musimy iść. Wstał z westchnieniem. – Jasne, jasne. – Waxillium jest w tym wagonie! – Owszem. Czy zauważyłaś, że on często jedzie sobie wygodnie, a ja muszę robić takie rzeczy jak galopowanie na koniu albo maszerowanie? To nie w porządku. Przerzuciła strzelbę przez ramię i pośpieszyła w dół zbocza.

– Wiesz, kiedy czytałam źródła, nigdy się nie spodziewałam, że będziesz taki marudny. – To niesprawiedliwe. Powinnaś wiedzieć, że szczycę się swoim radosnym, optymistycznym usposobieniem. Zatrzymała się i spojrzała na niego, unosząc brew. – Szczycisz się nim? Uniósł dłoń do piersi i odezwał się tonem pełnym namaszczenia. – Od jakiegoś czasu próbowałem być bardziej pokorny. Pośpiesz się, pośpiesz się. Zgubimy ich. Chcesz, żeby Wax został sam? A niech to, kobieto. Potrząsnęła głową, odwróciła się i ruszyła dalej w stronę miejsca, w którym uwiązali konie. *** Miles stał z przodu Machiny, która cicho płynęła kanałem. Ręce trzymał za plecami. Pół dźwig, pół barka nie był dokładnie tym, co sobie wyobrażał, kiedy przedstawiał swój plan Panu Garniturowi, ale i tak wykonał zadanie. – Znaleźli wszystkich sześciu strażników rodu Tekiel, szefie – powiedział Tarson, podchodząc do niego. Mężczyzna już nie nosił ręki na temblaku. Sawanci cyny z ołowiem szybko się regenerowali. Nie tak szybko jak ktoś w rodzaju Milesa, ale i tak robiło to wrażenie. Oczywiście, sawanci cyny z ołowiem mogli też zagonić się na śmierć, nie zauważając, że ich ciało jest wyczerpane. To była niebezpieczna sztuka, która spalała ludzi tak szybko, jak Allomanci spalali metal. – Inżynierów też – mówił dalej Tarson. – Złapali kilku kolejnych strażników w ostatnim wagonie pasażerskim. Tamci próbowali się wyślizgnąć, żeby zobaczyć, jak kradniemy ładunek. Zastrzeliliśmy ich. To chyba oznacza, że jesteśmy czyści. – Jeszcze nie – odparł cicho Miles, wpatrując się w ciemność, gdy płynęli pośród mgieł, napędzani dwiema powoli obracającymi się śrubami. – Waxillium wie, jak to robimy. Tarson się zawahał. – Yyy... na pewno? – Tak – odparł z roztargnieniem Miles. – Jest w wagonie. – Co takiego?

Tarson obrócił się na pięcie, spoglądając na duży wagon znajdujący się pośrodku barki. Miles słyszał, jak jego ludzie nakrywają go brezentem, by osłonić go przed dotarciem do Miasta. Ramiona dźwigu i balast również zasłonięto brezentem, więc wszystko wyglądało jak zwyczajna barka. Całość udawała ładunek kamienia z jednego z odległych kamieniołomów. Miles miał nawet manifest ładunkowy i pozwolenie na rozładunek, jak , ) również kilka płacht, pod którymi ukryto sterty równo przyciętych kamiennych bloków. – Nie wiem, jakim sposobem tego dokonał – stwierdził Miles – ale jest w środku. Wax myśli jak stróż prawa. To najlepszy sposób na odnalezienie naszej kryjówki... pozostać z ładunkiem, który ma zostać ukradziony, nawet jeśli nie ma się pojęcia, w jaki sposób. – Zawahał się. – Nie. On z pewnością domyślił się, jak to robimy. Takie jest ryzyko, jeśli ktoś jest tak dobry jak on. Tak dobry, jak ja byłem. Człowiek zaczyna myśleć jak przestępca. Tak naprawdę, jeszcze lepiej. W pewnym sensie było zaskakujące, że tak niewielu stróżów prawa schodziło na drogę przestępstwa. Jeśli człowiek tak często widywał, jak ktoś popełnia błędy, z samej swojej natury pragnął, by choć raz zrobiono to właściwie. Miles zaczął obmyślać te napady przed dziesięciu laty, kiedy zorientował się, że środki bezpieczeństwa na kolei skupiają się na wagonach. Z początku był to jedynie eksperyment myślowy. – To co zrobimy? – spytał Tarson. – Nic. Wax najpewniej nie uświadamia sobie, że domyśliłem się jego obecności. To daje nam przewagę. – Ale... – Nie możemy otworzyć tu wagonu – stwierdził Miles. – Właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Potrzebujemy warsztatu. – Zamilkł na chwilę. – Choć pewnie moglibyśmy wrzucić cały wagon do kanału. Jest tu wystarczająco głęboko, żeby zatonął. Zastanawiam się, czy Wax ma pomysł, jak otworzyć drzwi, gdyby doszło do czegoś takiego. – Nie sądzę, by Panu Garniturowi spodobało się zatopienie wagonu, szefie – zauważył Tarson. – Nie po tym, ile musiał wydać na stworzenie repliki. – Tak. Niestety, kanał ma zaledwie czternaście stóp głębokości. Gdybyśmy wyrzucili wagon, zanim zdążylibyśmy go odzyskać, zderzyłby się z nim jakiś statek i wszystko wyszłoby na jaw. Szkoda. Śmierć Waxilliuma byłaby niemal warta utraty ładunku. Pan Garnitur nie rozumiał, jak bardzo niebezpieczny jest ten człowiek. Owszem, zachowywał się, jakby to wiedział. Ale gdyby naprawdę docenił, jak bardzo niebezpieczny

i jak skuteczny był Waxillium... cóż, nigdy by nie pozwolił na ten napad. Przerwałby wszystkie operacje i wycofał się z miasta. A Miles zgodziłby się z tym posunięciem, poza jedną kwestią. To by oznaczało uniknięcie konfrontacji. Wpłynęli do Miasta, niosąc wagon kolejowy, jego ładunek i jego pasażera – niemal jakby Wax był lordem we wspaniałym powozie. Znajdował się w niedostępnej fortecy, chroniącej go przed tuzinem ludzi na barce, którzy z chęcią by go zabili. Dwaj strażnicy Pana Garnitura – którzy mówili o sobie Ciągnij i Pchnij – dołączyli do Milesa z przodu barki. Nie odzywał się do nich. Razem przepłynęli przez Elendel. Uliczne latarnie były świetlistymi pasmami ognia we mgle, biegnącymi wzdłuż kanału. Inne światełka migotały wysoko na niebie – okna budynków spowitych mgłą. W pobliżu jego ludzie mamrotali. Większość uznawała mgły za zły omen, choć co najmniej dwie religie uważały je za objawienie boskiej istoty. Miles nie wiedział, co o nich sądzić. Czyniły Allomancję silniejszą, tak przynajmniej twierdzili niektórzy, ale jego zdolności były tak potężne, że nie dało się ich wzmocnić. Kościół Ocalałego nauczał, że mgły należały do niego, Kelsiera, pana mgieł. Pojawiał się w noce, kiedy mgły były gęste, i błogosławił niezależnym. Czy to byli złodzieje, uczeni, anarchiści, czy też rolnik uprawiający własne pole. Każdy, kto samodzielnie się utrzymywał – albo myślał – był wyznawcą Ocalałego, czy o tym wiedział, czy nie. To kolejna rzecz, z której szydzą obecni wysoko postawieni, pomyślał Miles. Wielu z nich utrzymywało, że należą do Kościoła Ocalałego, a jednak zniechęcało swoich pracowników do samodzielnego myślenia. Miles pokręcił głową. Cóż, on już nie wyznawał Ocalałego. Znalazł coś lepszego, co uważał za bardziej prawdziwe. Dopłynęli do środka Czwartego Oktantu. Po obu stronach kanału wznosiły się dwa potężne budynki, których szczyty ginęły w mgle. Wieża Tekiel znajdowała się po jednej stronie, Żelazny Budynek po drugiej. Dok towarowy Żelaznego Budynku miał swoje własne odgałęzienie kanału. Skierowali do niego barkę, zatrzymali ją, po czym wykorzystali stacjonarny żuraw, by zdjąć ukryty wagon z barki. To w

końcu miała być wielka sterta kamieni. Ciężar zakołysał się w powietrzu, po czym powoli, łagodnie opadł na platformę. Miles zeskoczył z barki i wszedł na platformę, towarzyszyli mu Ciągnij i Pchnij. Reszta jego ludzi otoczyła go, wszyscy wydawali się bardzo zadowoleni. Niektórzy nawet dyskutowali żartobliwie o premii, jaką mieli dostać za ten skok. Clamps wydawał się bardzo zaniepokojony i drapał się po bliznach na szyi. Był wyznawcą Ocalałego, a blizny były oznaką jego oddania. Tarson jedynie ziewnął swoimi szerokimi, szarymi wargami i trzasnął kostkami. Cała platforma zakołysała się, po czym zaczęła się poruszać, opadając jedną kondygnację w dół do sali kuźni. Nad ich głowami zamknęła się klapa. Winda szarpnęła lekko, kiedy się zatrzymała. Miles spojrzał w bok, w głąb długiego tunelu, którym kiedyś, jak utrzymywał Pan Garnitur, będą przejeżdżać podziemne pociągi. Wydawał się pusty i pozbawiony życia. – Zaczepcie łańcuchy – powiedział Miles, zeskakując z platformy. – Umocujcie wagon. Jego ludzie pośpiesznie wypełnili polecenie, przymocowując wielki wagon do ściany licznymi łańcuchami i zaciskami. Kolejne łańcuchy przymocowano do drzwi Niezniszczalnego – owinięto nimi ten sam potężny elektryczny mechanizm, który opuszczał i podnosił windę. Platforma zadrżała, kiedy została uwolniona, a do silnika przymocowano szpule łańcuchów. Miles podszedł do stojaka na broń i wybrał dwa aluminiowe rewolwery, takie same jak te w jego kaburach. Z niepokojem stwierdził, że oprócz tego na stojaku jest tylko jeden pistolet. Stracili broń wartą fortunę. Cóż, musiał się jedynie upewnić, że Waxillium za to zapłaci. Miles przeszedł przez salę przy akompaniamencie brzęku łańcuchów i sapania ludzi. Powietrze pachniało koksem z nieużywanych w tej chwili palenisk. – Przygotować broń! – rozkazał Miles. – Musimy zająć się człowiekiem w środku w chwili, gdy otworzymy drzwi. Znikacze popatrzyli po sobie z dezorientacją, ale wyciągnęli broń. Miał ich tu około tuzina, do tego innych w rezerwie. Na wszelki wypadek. Nigdy nie należy umieszczać wszystkich, pocisków w jednym rewolwerze, kiedy w okolicy jest Waxillium. – Ale szefie – zawołał jeden ze Znikaczy – raport mówił, że wagon wyjechał bez strażników wewnątrz!

Miles odciągnął kurek. – Jeśli w budynku nie ma szczurów, to możesz być pewien, że wystraszyło ich coś bardziej niebezpiecznego. – Myślisz, że on tam jest? – spytał Pchnij głosem bez wyrazu, podchodząc do niego. Miles pokiwał głową. – I sprowadziłeś go tutaj. Miles znów przytaknął. Pchnij spochmurniał. – Powinieneś nam powiedzieć. – Dostałem was, żebyście pomogli się nim zająć – stwierdził Miles. – Nie chciałem pozbawiać was okazji, chłopcy. – Odwrócił się. – Uruchomić silnik! Jeden z ludzi pociągnął za dźwignię i łańcuchy się napięły. Jęknęły, ciągnąc drzwi. Wagon zatrząsł się, ale inne łańcuchy utrzymywały go w miejscu. – Bądźcie gotowi! – zawołał Miles. – Kiedy drzwi się otworzą, strzelajcie do wszystkiego, co choćby zadrży wewnątrz wagonu. Załadujcie aluminium i nie oszczędzajcie amunicji. Możemy później zebrać pociski i znów je przetopić. Drzwi wagonu wygięły się w zawiasach, metal jęczał. Miles i jego ludzie przeszli na boki, z dala od łańcuchów. Trzej ruszyli w stronę karabinu wielolufowego, ale Miles gestem kazał im odejść. Nie mieli do niego aluminiowych pocisków, więc strzelanie z tej broni do Monetostrzelnego mogło się skończyć katastrofą. Miles znów skupił się na wagonie-skarbcu. Uciszył oddech i poczuł, że ciało wypełnia mu ciepło, kiedy zwiększył moc, którą czerpał z metalmyśli. Nie musiał oddychać, jego ciało odradzało się w każdej chwili. Powstrzymałby bicie serca, gdyby mógł. Bicie serca tylko przeszkadzało, kiedy próbował starannie wycelować. Wyciągnął rękę i wymierzył z rewolweru. Drzwi nadal się wyginały, a ogniwa niektórych łańcuchów się rozciągały. Było ich tak wiele, a silnik był tak mocny, że okucia drzwi zaczęły w końcu pękać.

Kawałki metalu poleciały na boki, nity wypadały. Jeden trafił Milesa w policzek, rozrywając skórę. Rana natychmiast się zaleczyła. Żadnego bólu. Ledwie pamiętał to uczucie. W końcu drzwi wydały ostatni przedśmiertny jęk, oderwały się i przeleciały przez salę. Uderzyły w ziemię, krzesząc iskry, i prześlizgnęły się jeszcze kawałek, kiedy mężczyzna przy dźwigni pośpiesznie zatrzymał silnik. Drzwi zatrzymały się między Znikaczami, którzy wycelowali w mroczne wnętrze wagonu. Chodź, Was, pomyślał Miles. Rozegraj swoje karty. Przyszedłeś do mnie. Do mojej kryjówki, mojego leża. Należysz teraz do mnie. Biedny głupiec. Wax nigdy nie umiał się powstrzymać, jeśli jakaś kobieta znalazła się w niebezpieczeństwie. Wtedy Miles zauważył sznurek. Cienki, prawie niewidoczny, prowadził od leżących na podłodze drzwi do wnętrza wagonu. Musiał zostać przywiązany do wejścia, a reszta rzucona na ziemię, z dużym luzem. Kiedy wyrwali drzwi, sznurek nie pękł, jedynie się rozciągnął. Co... Miles znów spojrzał na leżące drzwi. Taśma. Dynamit. Do kata. Ktoś wewnątrz wagonu – ukryty za skrzynią aluminium – gwałtownie szarpnął za sznurek. ROZDZIAŁ 18 Sala się zatrzęsła. Wagon podskoczył – choć ktoś był na tyle uprzejmy, by go unieruchomić, dzięki czemu Waxilliumem nie rzucało za bardzo. Trzymał mocno linę, którą obwiązał kasę pancerną, opuścił głowę i uniósł Obrońcę. Kiedy fala uderzeniowa go minęła, przeskoczył nad skrzynią i wypadł do sali. W powietrzu unosiły się kłęby dymu, na ziemi leżały kawałki kamienia i stali. Większość lamp została zniszczona w wybuchu, a te, które pozostały, kołysały się szaleńczo, wypełniając pomieszczenie oszukującymi zmysły cieniami. Waxillium rozejrzał się i szybko policzył. Co najmniej czterech zabitych. Pewnie udałoby mu się dopaść ich więcej, gdyby szybciej zdetonował dynamit, ale nie chciał zrobić krzywdy niewinnym. Potrzebował chwili, by wyjrzeć na zewnątrz i upewnić się, że w pobliżu nie ma Steris ani

pozostałych. Odepchnął się w górę i do tyłu od kawałka metalu, wznosząc się w powietrze, zanim którykolwiek ze Znikaczy zdążył wziąć go na muszkę. W locie wycelował z Obrońcy i zastrzelił mężczyznę, który właśnie wstawał i potrząsał głową. Waxillium wylądował na dachu wagonu i wystrzelił jeszcze dwa razy, bardziej precyzyjnie, zabijając kolejnych dwóch Znikaczy. Z boku sali podniosła się obszarpana postać i Waxillium wystrzelił, zanim rozpoznał Milesa. Lewa część marynarki i koszuli mężczyzny została poszarpana, ale ciało już się wyleczyło i teraz Miles również unosił broń. Niech to, pomyślał Waxillium, zeskakując na ziemię za zniszczonym wagonem. Spodziewał się trafić do bardziej tradycyjnej kryjówki, z wąskimi przejściami i ukrytymi zakątkami. Nie do takiej otwartej kamiennej zagrody. W takim miejscu trudno było nie dać się otoczyć. Wyjrzał zza wagonu, lecz przywitał go deszcz kul z czterech czy pięciu różnych miejsc. Cofnął się i pośpiesznie naładował Obrońcę zwyczajnymi pociskami. Już był otoczony. Sprawy nie miały się dobrze. Kolejna z lamp zamigotała i zgasła. Pożary wywołane przez wybuch wypełniały salę czerwonym blaskiem. Waxillium skulił się, unosząc Obrońcę przy głowie. Nie podnosił bańki stali, wszyscy i tak strzelali aluminiowymi pociskami. Mógł albo pozostać w miejscu i dać się zabić, kiedy otoczą wagon, albo zaryzykować postrzał przy próbie wyrwania się. Niech i tak będzie. Kopnął kawałek metalu i Odepchnął go przed sobą. Metal przyciągnął ostrzał, kiedy ruszył za nim, Odpychając się i wznosząc w powietrze. W locie obracał się i strzelał, głównie po to, by zmusić przeciwników do ukrywania się. Mimo to jednego udało mu się zastrzelić, zanim uderzył w ziemię i ukrył się w cieniu przewróconych skrzyń. Wyprostował się i pośpiesznie przeładował. Bolał go bok, krew sączyła się przez bandaże. Wagon przymocowano do północnej ściany hali. Rzucił się na zachód i wylądował w północno-zachodnim rogu pomieszczenia, gdzie znajdowała się sterta skrzyń. W zachodniej ścianie, odrobinę na południe od niego, otwierał się tunel. Może udałoby mu się tamtędy uciec. Wyjrzał zza skrzyń i strzelił jednemu ze Znikaczy w czoło. Następnie przetoczył się za większą stertę skrzyń. Ktoś skradał się wokół pudeł po jego lewej – słyszał odgłos kroków miażdżących gruz po wybuchu,

Waxillium uniósł broń, zrobił krok w bok i strzelił. Mężczyzna w czarnym garniturze uniósł od niechcenia rękę. Siedząc pocisk dzięki błękitnym Allomantycznym liniom, Waxillium widział, jak zostaje on odrzucony i trafia w ścianę nad jego głową. Cudownie. Monetostrzelny. Przekręcił bębenek Obrońcy, zatrzymując go we właściwym miejscu. Niestety, ostrzał innych Znikaczy zmusił go do ukrycia się, zanim zdążył wystrzelić specjalny pocisk. Skulił się. Ten Monetostrzelny był blisko. Waxillium musiał działać szybko. Wyciągnął z kieszeni kilka specjalnych obciążonych chusteczek i Popchnął je do góry, by przyciągnąć ostrzał, sam zaś ominął stertę skrzyń z prawej strony. Nie mógł się zatrzymywać... Znalazł się twarzą w twarz z kimś, kto obchodził skrzynie, żeby zajść go z boku. Szczupły mężczyzna miał szarą skórę, a na głowie kapelusz Wayne’a. Tarson, tak go nazwali podczas poprzedniej walki. Oczy Tarsona otworzyły się szerzej. Zamachnął się pięścią, w ogóle nie zwracając uwagi na to, że trzyma w niej rewolwer. Ten człowiek miał w sobie krew kolossów i być może był Cynozbrojnym, skoro tak szybko wrócił do zdrowia po postrzale. Ludzie tacy jak on często najpierw walili pięściami, a dopiero później przypominali sobie o broni palnej. Waxillium ledwie zdołał się cofnąć – poczuł, jak pięść muska czubek jego nosa, po czym zderza się z jedną ze skrzyń i ją miażdży. Uniósł Obrońcę, lecz Tarson, poruszający się z nadnaturalną prędkością, wytrącił mu broń z ręki. Tak, z pewnością Cynozbrojny. Potomkowie kolossów byli silni, ale nie aż tak szybcy. Waxillium odruchowo Odepchnął się do tyłu. Walka wręcz z tym mężczyzną byłaby samobójstwem. To... Sufit wybuchł. To znaczy, nie cały sufit, jedynie część nad Waxilliumem. Jak się zdawało, to przez nią opuszczono pociąg na swego rodzaju mechanicznej platformie. Waxillium uskoczył w bok przed spadającymi kawałkami metalu, część z nich Odepchnął. Na górze rozległa się strzelanina i Cynozbrojny odskoczył, gdy kilka pocisków uderzyło w pobliskie skrzynie. Z góry zeskoczyła postać, ubrana w płaszcz do konnej jazdy i trzymająca dwie laski pojedynkowe. Wayne uderzył w ziemię obok Waxilliuma i jęknął z bólu, a wtedy wokół nich pojawiło się charakterystyczne migotanie bańki prędkości.

– Auć – jęknął Wayne, przetoczył się i wyciągnął nogę, by wyleczyć pęknięcie kości. – Nie musiałeś tak szybko zeskakiwać – stwierdził Waxillium. – Nie? To popatrz w górę, ciastogłowy. Waxillium uniósł wzrok. Kiedy walczył z Cynozbrojnym, zbliżał się do niego odziany w czerń Monetostrzelny. Mężczyzna lądował w zwolnionym tempie na skrzyniach, trzymając w dłoni rewolwer, a z lufy zaczęła wypływać strużka dymu, gdy powoli opuściła ją kula. Broń była wycelowana w głowę Waxilliuma. Waxillium zadrżał i zrobił krok w bok. – Dzięki. Ale... ciastogłowy? – Wypróbowuję nowe obelgi – wyjaśnił Wayne, podnosząc się powoli. – Podoba ci się mój nowy płaszcz? – To dlatego tyle ci to zajęło? Proszę, powiedz mi, że nie wybrałeś się na zakupy, kiedy ja walczyłem o życie. – Musiałem pozbyć się trzech dupków, którzy strzegli wejścia na górze – powiedział Wayne, machając laskami pojedynkowymi. – Jeden z nich miał na sobie ten oto elegancki strój. – Zawahał się. – Trochę się spóźniłem, bo musiałem wymyślić, jak się go pozbyć, nie niszcząc płaszcza. – Cudownie. – Powiedziałem Marasi, żeby trafiła go w stopę – stwierdził Wayne, uśmiechając się szeroko. – Gotów jesteś? Ja spróbuję zająć się naszym przyjacielem, potomkiem kolossów. – Bądź ostrożny. On jest Cynozbrojnym. – Uroczo. Zawsze przedstawiasz mnie wyjątkowo sympatycznym ludziom, Wax. Marasi będzie osłaniać nas z góry, zmuszać strzelców do ukrycia się. Poradzisz sobie z Monetostrzelnym? – Gdyby mi się nie udało, czas na emeryturę. – Och. Tak teraz nazywają „zostanie zastrzelonym”. Zapamiętam sobie. Gotowy? – Ruszaj. Wayne zdjął bańkę prędkości i przetoczył się do przodu, zaskakując Cynozbrojnego, który

obchodził skrzynie. Kula Monetostrzelnego trafiła w ziemię. Waxillium skoczył po Obrońcę, który wytrącony z jego ręki spadł na jedną z pobliskich skrzyń. Monetostrzelny zareagował odruchowo, zeskoczył i Odepchnął broń. O Ranette wiele można było powiedzieć, ale nie była bogata, więc Obrońcy nie wykonano z aluminium. Odpychanie mężczyzny w czerni rzuciło rewolwer w twarz Waxilliuma. Zaklął, uchylił się i pozwolił, by broń przeleciała mu nad głową. Oczywiście, miał też inne rewolwery, ale do nich pasowały jedynie zwyczajne pociski. Domyślając się, że Monetostrzelny próbuje uderzyć rewolwerem w ścianę i go uszkodzić, Waxillium ze wszystkich sił Odepchnął w górę, sprawiając, że broń wzniosła się przez otwór w sklepieniu. Sam podążył za nią, upuścił nabój i uniósł się w górę za swoją bronią. Monetostrzelny próbował go zastrzelić, ale celny strzał Marasi, który niemal trafił go w głowę, zmusił go do ukrycia się. Waxillium wleciał we mgłę, która spadała do środka pomieszczenia niczym wodospad. Wzniósł się w ciemne, zamglone niebo i chwycił Obrońcę. Odepchnął się od latarni, a wokół niego przelatywały pociski, zostawiając swoje ślady pośród mgieł. Uderzył w budynek obok i chwycił się ściany. Z otworu wzniosła się mroczna sylwetka. Monetostrzelny. Dołączył do niego drugi mężczyzna odziany w czerń, też Allomanta, choć trajektoria jego lotu świadczyła, że jest raczej Szarpaczem. Cudownie. Waxillium skierował rewolwer w dół i wbił zwyczajny pocisk w ziemię, po czym Odepchnął się od niego, jednocześnie zmniejszając ciężar, by wznieść się w niebo. Dwaj mężczyźni podążyli za nim z wdziękiem, a Waxillium przekręcił bębenek Obrońcy i zablokował go na specjalnym pocisku. Do widzenia, pomyślał, strzelając Monetostrzelnemu w głowę. Czystym przypadkiem mężczyzna w tej właśnie chwili Odepchnął się w bok. To nie był celowy unik, po prostu szczęśliwe poruszenie. Pocisk zniknął bezużytecznie we mgle, mijając mężczyznę, który uniósł własną broń i wystrzelił dwa razy. Jedna z kul otarła się o ramię Waxilliuma.

Mężczyzna zaklął, kiedy popłynęła krew, po czym Odepchnął się w bok i zaczął się poruszać przypadkowo, by uniknąć zastrzelenia. Idiota, pomyślał ze złością. Nieważne, jak dobre są twoje pociski, jeśli nie celujesz starannie. Skupił się na uciekaniu przed dwoma przeciwnikami, przeskakując to w prawo, to w lewo, w górę ogromnej Żelaznej Budowli. Monetostrzelny podążał za nim pełnymi wdzięku skokami, a Szarpacz był bardziej bezpośredni, krótkimi impulsami Przyciągał się do metalu w stalowej konstrukcji budynku. Odskakiwał w bok, po czym Przyciągał się w górę, z powrotem w stronę budynku, jakby schodził po linie, tylko odwrotnie. Obaj oszczędzali kule, czekając na pewny strzał. Waxillium robił to samo, choć z innego powodu – nie był pewien, czy strzelenie do któregoś z nich przyniesie jakikolwiek skutek. Musiał załadować kolejnego mgłobójcę. I, o ile to możliwe, musiał rozdzielić dwóch Allomantów i zająć się nimi po kolei. Wznosił się coraz wyżej, odpychając się od stali ukrytej pod kamiennymi półkami, na których lądował. Wkrótce pojawił się ten sam problem, co za pierwszym razem, kiedy wspinał się na ten budynek. Budowla zwężała się ku górze, a on mógł kierować się do góry i na zewnątrz, nie do środka. Tym razem nie miał śrutówek. Oddał je Tillaume’owi. Miał jednak tego drugiego mgłobójcę, pocisk zaprojektowany, by wyjątkowo mocno trafić Cynozbrojnego. Zawahał się – czy powinien go oszczędzić na mężczyznę na dole? Nie. Gdyby teraz umarł, nie miałby okazji wałczyć z mężczyzną na dole. Waxillium wyciągnął rękę, nacisnął na spust i rzucił się do tyłu. Wystrzał nie miał takiej siły jak śrutówka, ale popchnął go z powrotem w stronę budynku. Monetostrzelny przeleciał obok niego, miał wyraźnie zaskoczoną minę. Mężczyzna wycelował, ale Waxillium strzelił pierwszy. To był zwyczajny pocisk, lecz Monetostrzelny musiał go Odepchnąć, żeby utrzymać z dala od siebie. Waxillium również Odepchnął i dzięki temu zbliżył się do budynku. Nieszczęsny Monetostrzelny poleciał w niebo, z dala od wieży. Dobrze, pomyślał Waxillium. Znajdując się na wysokości stu stóp, chwycił się fasady. Strzelił do Szarpacza, ale mężczyzna bardzo starannie Przyciągał. Kula Waxilliuma skręciła i uderzyła w płytę na piersi mężczyzny. Waxillium zawahał się, po czym puścił się ściany i wyciągnął

drugi rewolwer z kabury pod drugą pachą. Wystrzelił pośpiesznie wszystkie sześć kul, jedną po drugiej. Szarpacz obrócił się, zwracając pierś w stronę Waxilliuma, a kule uderzające o jego napierśnik krzesały iskry. Waxillium nie miał szczęścia – czasami Szarpacza dawało się zabić w taki sposób, jeśli jeden z pocisków odbił się w stronę jego twarzy albo płyta została oderwana od piersi. Nie tym razem. Waxillium zaklął, skoczył w powietrze i zaczął spadać obok przeciwnika. Szarpacz skoczył za nim. Spadali przez mgły. Waxillium strzelił w dół, by spowolnić upadek, zanim uderzy w ziemię. Musiał strzelić do Szarpacza pod właściwym kątem, żeby... Rozległ się kolejny strzał i Szarpacz wrzasnął. Waxillium obrócił się, unosząc broń, ale Szarpacz już uderzył twarzą o ziemię. Krwawił. Z krzaków obok wyłoniła się Marasi. – Och! To chyba boli. – Skrzywiła się, jakby przejmowała się człowiekiem, którego właśnie postrzeliła aluminiowym pociskiem. – O to właśnie chodzi, żeby bolało, Marasi. – Cele treningowe nie krzyczą. – Formalnie rzecz biorąc, on też był celem. – I wielkie dzięki dla Wayne’a za wzięcie niewłaściwych pocisków po obiedzie weselnym. Zawahał się. O czym zapomniał? Monetostrzelny. Waxillium zaklął, upuścił opróżniony zwykły pistolet i chwycił Marasi. Skoczył w otwór, gdy spośród mgły spadł deszcz pocisków, mijając ich o włos. Waxillium zniósł kobietę do sali i wylądował lekko. Na dole panował chaos. Ludzie leżeli na ziemi, niektórzy zabici przez wybuch, inni powaleni strzałami Waxilliuma. Duża grupa Znikaczy ustawiła się przy zachodnim tunelu, strzelając do Wayne’a – który był w świetnej formie i spalał stop bizmutowy jak szalony.

Pojawiał się, przyciągał ogień, po czym rozmywał się i pojawiał tuż obok miejsca, w którym wcześniej stał. Wykrzykiwał obelgi, kiedy kule go mijały, po czym znów się ruszał. Strzelcy próbowali domyślić się, gdzie się pojawi, ale to była próżna rozrywka. Wayne spowalniał czas, patrzył, w którą stronę kierują się kule, po czym przechodził do miejsca, w które żadna nie mogła trafić. Trafienie Ślizgacza wymagało dużo szczęścia, jeśli tylko wiedział o obecności przeciwnika. Choć ta taktyka robiła wrażenie, tak naprawdę Wayne grał na opóźnienie. Ponieważ tak wielu do niego strzelało, mężczyzna nie mógł podejść bliżej. Musiał się pojawić na krótką chwilę pomiędzy tworzeniem kolejnych baniek prędkości, a gdyby znalazł się zbyt blisko przeciwników, istniała spora szansa, że zdążyliby wycelować, strzelić i trafić go, zanim stworzyłby nową bańkę. Waxillium przyjrzał się sytuacji i wyciągnął rękę do Marasi. – Dynamit. Podała mu laskę. – Ukryj się. Spróbuj zastrzelić tego Monetostrzelnego, jeśli się zbliży. Waxillium wpadł do pomieszczenia i zaczął strzelać do grupy mężczyzn, nawet na nich nie patrząc. Tamci z krzykiem rzucili się szukać osłony. Waxillium dotarł do Wayne’a w chwili, gdy ten podnosił bańkę prędkości. – Dzięki – powiedział Wayne. Po jego twarzy pot spływał strumieniami, choć mężczyzna się uśmiechał. – Cynozbrojny? – spytał Waxillium. – Doszło do remisu. Szybki jest ten sukinsyn. Waxillium pokiwał głową. Spalający cynę z ołowiem zawsze sprawiali Wayne’owi kłopoty. On szybciej się regenerował, ale moce Cynozbrojnego czyniły go bardzo szybkim i silnym. W walce wręcz Wayne był w gorszej sytuacji. – Wciąż ma mój szczęśliwy kapelusz – zauważył Wayne, wskazując na szaroskórego mężczyznę, który stał za grupą Znikaczy i zagrzewał ich do walki. – Ta ostatnia grupa wyszła z tego tunelu. Sądzę, że jest ich tam więcej. Nie wiem, czemu Miles ich nie sprowadził. – То byłoby niebezpieczne dla jego ludzi, gdyby w pomieszczeniu takiej wielkości znalazło się zbyt wielu strzelających – odparł

Waxillium, rozglądając się. – On potrzebuje rezerw, spróbuje nas zmęczyć. A tak w ogóle, gdzie jest Miles? – Próbuje mnie oskrzydlić – stwierdził Wayne. – Sądzę, że ukrywa się z boku tamtego wagonu. Waxillium i Wayne stali pośrodku pomieszczenia, wagon znajdował się za nimi, po lewej, sterta skrzyń z tyłu i po prawej, tunel po prawej. Waxillium mógł bez trudu dotrzeć do wagonu. – Świetnie – stwierdził. – Pierwszy plan zajęcia się Milesem nadal jest aktualny. – Nie sądzę, by zadziałał. – Dlatego mamy też drugi plan. Ale miejmy nadzieję, że ten się powiedzie. Wolałbym nie narażać Marasi na jeszcze większe niebezpieczeństwo. – Waxillium uniósł dynamit. Nie miał lontu, detonowało go pociągnięcie zapalnika. – Ty zajmij się tymi ludźmi. Ja pójdę po Milesa. Gotowy? – Tak. Waxillium rzucił dynamit, a Wayne zdjął bańkę tuż przed tym, jak materiały wybuchowe uderzyły w granicę. Każdy przedmiot – a zwłaszcza mały – który opuszczał bańkę prędkości, schodził odrobinę z toru, w nieprzewidywalny sposób. Dlatego strzelanie z wnętrza bańki nie miało większego sensu. Znikacze wyjrzeli z kryjówek. Dynamit leciał w ich stronę. Waxillium opuścił Obrońcę i wystrzelił ostatni pocisk w bębenku w spadający dynamit. Wybuch wstrząsnął salą i był wystarczająco głośny, by Waxilliumowi zadzwoniło w uszach. Obrócił się na pięcie i zobaczył, jak Miles wychodzi zza zniszczonego wagonu. Chwycił garść pocisków i wbiegł do wagonu-skarbca, pośpiesznie ukrywając się wewnątrz, by załadować broń. Po chwili wejście zasłoniła postać. – Witaj, Wax – powiedział Miles. Wszedł do wagonu. – Witaj, Milesie. Odetchnąwszy głęboko, Waxillium Odepchnął metalowe haki, które umieścił na górze, by przytrzymać sieci. Oderwały się, opuszczając sieci na Milesa. Kiedy Miles szarpał się zaskoczony, Waxillium Odepchnął klamry na dole sieci, wystrzeliwując je przez ziejący otwór, w którym niegdyś znajdowały się drzwi. To mocno naciągnęło sieci na dole i podcięło nogi Milesowi. Miles przewrócił się na podłogę wagonu, uderzając głową o skrzynię z aluminium. To pewnie nawet go nie zamroczyło, ale niezręczny upadek sprawił, że upuścił broń. Waxillium rzucił się naprzód,

chwycił ją i wyciągnął spomiędzy sieci, po czym stał, dysząc ciężko. Miles szarpał się w więzach. Mimo niewiarygodnych zdolności regeneracji nie był silniejszy od zwykłego człowieka. Cała sztuczka polegała na tym, żeby go nie zabijać. Należało go unieruchomić. Waxillium zrobił krok do przodu. Wreszcie miał okazję opatrzyć ranę ramienia. Nie była poważna, ale krwawiła dość mocno. Miles podniósł wzrok, wyraźnie spokojniejszy. Następnie sięgnął do kieszeni, wyciągnął cygarniczkę i wyjął z niej małą, wąską laskę dynamitu. Waxillium zamarł. Nagle spłynęło na niego objawienie, po czym przeszył go lęk. Na demony! Rzucił się obok Milesa i wybiegł z wagonu. Niezręczny skok sprawił, że obrócił się w powietrzu. Zobaczył kątem oka, jak Miles szarpie zapalnik dynamitu. Mężczyznę otoczył jaskrawy, potężny wybuch. Eksplozja rzuciła Waxilliumem jak wichura popychająca przed sobą liść. Uderzył w ziemię i zrobiło mu się ciemno przed oczami. Stracił kilka chwil. Kiedy wróciła mu przytomność, nadal był oszołomiony i krwawił. Zatrzymał się. W głowie mu się kręciło. Nie mógł się poruszyć ani nawet myśleć, serce waliło mu w piersi. W drzwiach wagonu stała postać. Waxillium nadal nie widział zbyt wyraźnie, ale wiedział, że to Miles. Jego ubranie zostało poszarpane, wybuch zdarł je w większości z ciała, ale był cały i zdrowy. Zdetonował trzymany w ręku dynamit, żeby uwolnić się z sieci. Na Rdzę i Zniszczenie... – pomyślał Waxillium, kaszląc. Martwił się, że został poważnie ranny w wybuchu. Przetoczył się, ale niewiele czuł. To nie był dobry znak. – Czy jest jeszcze jakaś wątpliwość, że zostałem wybrany do czegoś wielkiego?! – zaryczał Miles. Waxillium ledwo go usłyszał, wybuch uszkodził mu słuch. – Dlaczegóż jeszcze miałbym mieć tę moc, Waxilliumie? Dlaczegóż jeszcze mielibyśmy być tym, kim jesteśmy? A jednak pozwalamy innym rządzić. Pozwalamy im doprowadzać nasz świat do upadku, a sami gonimy drobnych przestępców. Miles zeskoczył z wagonu i ruszył naprzód, z odsłoniętą piersią i poszarpanymi spodniami. – Mam już dość wypełniania poleceń miasta. Powinienem pomagać ludziom, a nie walczyć w

bezużytecznych pojedynkach, co dyktują mi skorumpowani i bezduszni. Dotarł do Waxilliuma i pochylił się. – Nie rozumiesz? Nie widzisz, jakie ważne zadania moglibyśmy wykonywać? Nie widzisz, że to właśnie jest naszym przeznaczeniem, może nawet władza? To zupełnie jakbyśmy... jakbyśmy z naszymi mocami byli istotami boskimi. – Wydawało się, że wręcz błaga, by Waxillium się z nim zgodził, by dał mu usprawiedliwienie. Waxillium jedynie zakaszlał. – Ech – powiedział Miles, prostując się. Poruszył ręką. – Nie sądzisz, że już się zorientowałem, że jedynym sposobem, by mnie powstrzymać, jest związanie mnie? Jak odkryłem, mały wybuch może dużo dać. Trzymam dynamit w pudełkach po cygarach. Mało kto tam zagląda. Powinieneś przesłuchać przestępców, których złapałem w Dziczy. Kilku próbowało mnie związać. – Ja... – Waxillium zakaszlał. Własny głos brzmiał dziwnie w jego uszach. – Ja... nie mógłbym porozmawiać z żadnym z przestępców, których złapałeś. Zabiłeś ich wszystkich, Miles. – Owszem – zgodził się Miles. Chwycił Waxilliuma za ramiona i podniósł go. – Widzę, że wyskakując z pociągu, upuściłeś moją broń. Wspaniale. Uderzył Waxilliuma pięścią w brzuch, aż ten sapnął. Następnie pozwolił mu upaść na ziemię i ruszył w stronę leżącej w pobliżu broni. Waxillium, choć był oszołomiony, wiedział, że musi się ukryć. Jakimś sposobem wstał. Odepchnął się od wagonu i poleciał przez salę, aż wylądował między skrzyniami. Wybuch je rozrzucił, ale nadal zapewniały pewną osłonę. Kaszląc i krwawiąc, wczołgał się za nie. I upadł. *** Wayne obrócił się między dwoma Znikaczami. Zamachnął się laskami pojedynkowymi, wbijając je w plecy jednego z mężczyzn. Odpowiedzią był satysfakcjonujący trzask. Mężczyzna upadł. Wayne uśmiechnął się i zdjął bańkę. Drugi mężczyzna, który był z nim uwięziony, obracał się, próbując wziąć go na muszkę – lecz w bańce prędkości nieświadomie wszedł w pole ostrzału swoich towarzyszy. Znikacz padł, powalony deszczem kul wystrzelonych przez swoich kamratów. Wayne odskoczył i wzniósł kolejną bańkę, obejmującą tylko jego i jednego zdezorientowanego Znikacza.

Wszystko na zewnątrz spowolniło – pociski znieruchomiały w powietrzu, krzyki ucichły, gdyż fale rozpraszały się, kiedy uderzały w bańkę. To robiło dziwne rzeczy z dźwiękiem. Wayne obrócił się na pięcie i wytrącił broń z rąk Znikacza stojącego mu za plecami, po czym rzucił się do przodu i wbił koniec laski w gardło mężczyzny. Tamten zabulgotał zaskoczony, a wtedy Wayne uderzył go w bok głowy, powalając na ziemię. Cofnął się, dysząc i obracając jedną z lasek. Stop bizmutowy mu się kończył, więc połknął kolejny kawałek. Ostatni. Bardziej niepokoiły go metalmyśli, które były prawie całkiem puste. Znowu. Nie znosił tak walczyć. Mógł go zabić jeden strzał. Był wrażliwy jak... no, jak każdy. To go niepokoiło. Podszedł do krawędzi bańki – bańka nie poruszała się razem z nim. Ten Cynozbrojny nadal nosił jego szczęśliwy kapelusz – mężczyzna ukrył się, kiedy Waxillium rzucił dynamit, i dopiero wyszedł zza osłony. Nie został poważnie ranny – kilka zadrapań na twarzy, co Cynozbrojny mógł spokojnie zignorować. Mężczyzna rzucił się w stronę Wayne’a, poruszając się niezmiernie wolno, jednak zauważalnie szybciej niż inni Znikacze. To było frustrujące, ale Wayne wiedział, że musi trzymać się z dala do tamtego. Nigdy nie pokonał Cynozbrojnego bez dużego zapasu zdrowia. Lepiej skakać dookoła i go dezorientować, aż Marasi i Wax strzelą do niego kilka razy. Wayne obrócił się i rozejrzał, wybierając miejsce, w którym powinien stanąć przy zdjęciu bańki. Przy tak wielu wystrzeliwanych pociskach nie chciał... Czy to Wax? Wayne rozdziawił usta, dopiero w tej chwili zauważył zakrwawionego Waxilliuma lecącego przez salę jakby za pomocą Odpychania Stali. Wax kierował się w stronę sterty skrzyń w północno-zachodniej części pomieszczenia, na lewo od Wayne’a. Jego garnitur został z jednej strony poszarpany i osmalony. Kolejny wybuch? Wayne’owi wydawało się, że coś słyszał, ale ciągłe wskakiwanie w bańki prędkości dziwnie działało na dźwięki. Wax go potrzebował. Czas skończyć tę walkę. Zaniepokojony Wayne zdjął bańkę i rzucił się naprzód. Doliczył do dwóch, po czym postawił kolejną bańkę i uskoczył w bok. Zdjął ją i biegł dalej, a kule przecięły miejsce, gdzie znajdował się przed chwilą. Dla tych, którzy próbowali go wyśledzić, rozmywał się i zaraz pojawiał na prawo od miejsca, gdzie był. Znów to zrobił, uskoczył w inną stronę i zdjął bańkę. Prawie na miejscu. Kolejna bańka i...

Coś uderzyło Wayne’a w ramię. Co dziwne, wcześniej poczuł raczej krew niż ból. Zaklął, zatoczył się i natychmiast podniósł bańkę. Chwycił się za ramię. Między jego palcami płynęła ciepła krew. W panice sięgnął po ostatnią odrobinę leczenia w metalmyśli. Nie wystarczyła, żeby zasklepić ranę, jedynie nieco spowolniła upływ krwi. Obrócił się i zauważył kolejną kulę, która miała właśnie uderzyć w bańkę prędkości. Uskoczył w bok, zanim pocisk przebił granicę, błyskawicznie przeleciał przez środek, po czym uderzył w drugą stronę i znów zwolnił, odbity w stronę sklepienia. A niech to, pomyślał Wayne, obwiązując ranę prowizorycznym bandażem. Ktoś jest bardzo celny. Rozejrzał się i ujrzał ubranego w czerń Monetostrzelnego klęczącego przy ścianie i trzymającego znajomo wyglądającą strzelbę wycelowaną w Wayne’a. To była strzelba, którą Ranette dała Marasi. Wszystko idzie w diabły szybciej niż spala się stop bizmutowy. Zawahał się. Wax został ranny. Ale Marasi... co się z nią stało? Nigdzie jej nie widział, choć Monetostrzelny krył się przy maszynerii i trzymał jej broń. To wiele znaczyło. Wax chciałby, żeby pomógł dziewczynie. Zacisnąwszy zęby, Wayne ruszył biegiem w stronę Monetostrzelnego. *** Waxillium jęknął, przeciągając się mimo bólu. Zza cholewki wyciągnął maty dwustrzałowiec. Upuścił Obrońcę podczas wybuchu – Ranette go za to zabije – a drugi rewolwer zostawił na górze, kiedy złapał Marasi. Zostało mu już tylko to. Bezskutecznie próbował odbezpieczyć pistolecik drżącymi rękami. Nie odważył się pomacać, żeby sprawdzić, jak poważne są obrażenia. Jego ręka i noga były obtarte do żywego. Mgły wciąż wpływały przez otwór na górze. Wypełniały głównie tę część sali. Waxillium zorientował się z rozpaczą, że pistolecik został zniszczony w wybuchu i nie da się już odciągnąć kurka. Przeciwko Milesowi i tak by na nic się nie przydał!, Znów jęknął i opuścił głowę na podłogę.

Chyba prosiłem o odrobinę pomocy. Wtedy usłyszał głos, odległy i niespodziewany: I odrobinę otrzymałeś, jak sądzę. Waxillium wzdrygnął się. To... czy mógłbym dostać więcej? Yyy, proszę? Muszę być ostrożny z faworyzowaniem, odpowiedział głos w jego umyśle. To narusza równowagę. Jesteś Bogiem. Czy faworyzowanie nie jest w pewnym sensie celem? Nie. Celem jest Harmonia, sprawienie, by jak najwięcej ludzi mogło dokonywać własnych wyborów. Waxillium leżał, wpatrując się w wirujące mgły. Wybuch oszołomił go bardziej niż mu się wydawało. Czy jesteś istotą boską, jak wszyscy Allomanci, przynajmniej zdaniem Milesa? Ja... – pomyślał Waxillium. Gdybym był, wątpię, bym czuł taki ból. To kim jesteś? To bardzo dziwaczna rozmowa, pomyślał w odpowiedzi Waxillium. Tak. Jak. to możliwe, że widzisz rzeczy, które robią Znikacze, spytał Waxillium, i nie próbujesz pomóc? Spróbowałem pomóc. Posłałem ciebie. Waxillium wypuścił powietrze, rozpraszając mgły przed sobą. Zaniepokoiło go to, o czym mówił Miles: „Czy są jeszcze jakieś wątpliwości, że otrzymaliśmy to nie bez powodu?”. Zacisnął zęby i zmusił się do wstania. We mgle czuł się lepiej. Rany nie wydawały się tak paskudne. Ból nie był już tak ostry. Ale nadal był bezbronny. Nadal otoczony. Nadal... Nagle rozpoznał skrzynię, która stała tuż przed nim. To była jego własna skrzynia. Ta, którą zabrał ze sobą, kiedy przed dwudziestu laty po raz pierwszy wyruszył w Dzicz. Ta sama, którą – zniszczoną i postarzałą – zabrał z powrotem do Miasta. Ta, do której złożył swoją broń, tamtej nocy przed wieloma miesiącami. Z boku wystawało pasmo mgielnego płaszcza.

Nie ma za co, wyszeptał głos. *** Marasi kryła się w cieniach za zniszczonym wagonem, serce waliło jej w piersi. Monetostrzelny próbował ją dopaść po tym, co zrobiła jego przyjacielowi. Z pomocą Allomancji mógł ją wyśledzić, gdziekolwiek pobiegła, mimo mroku i mgieł, więc wcisnęła strzelbę za kilka skrzyń i ukryła się w innym miejscu. Wydawało się to tchórzostwem, ale zadziałało. Mężczyzna strzelił kilka razy w skrzynie, po czym obszedł je dookoła i podniósł strzelbę, wyraźnie zbity z tropu. Najwyraźniej spodziewał się, że znajdzie ją zakrwawioną i martwą. A ona jedynie była bezbronna. Musiała zdobyć broń, musiała coś zrobić. Wayne został postrzelony – odciągnął Monetostrzelnego, ale kiedy go ostatnio widziała, krwawił. Na sali panował chaos, a ona była zdezorientowana. Wayne powiedział jej, że ich laski dynamitu były względnie małe, ale zdetonowanie ich w ciasnym pomieszczeniu i tak było boleśnie głośnie. Podobnie jak odgłosy strzałów. Powietrze śmierdziało dymem, a gdy nikt nie strzelał, słyszała słabe jęki i przekleństwa. Nim na przyjęciu weselnym pojawili się Znikacze, nie brała udziału w żadnej walce. Teraz nie wiedziała, co robić – straciła nawet orientację, która strona jest która. W pomieszczeniu panowała ciemność, rozświetlana jedynie językami płomieni, a mgły sprawiały, że wokół niej pojawiały się widma. Część Znikaczy zebrała się razem, strzegąc wejścia do tunelu razem z potomkiem kolossów. Ledwie ich widziała, kiedy wyglądała ze swojej kryjówki. Trzymali broń gotową do strzału. Tam nie mogła pójść. Z mroku wyłoniła się postać i Marasi z trudem stłumiła westchnienie. Rozpoznała Milesa Stożywotów z opisów. Wąska twarz, krótkie ciemne włosy. Był nagi od pasa w górę, ukazując potężną pierś. Spodnie miał poszarpane. Liczył naboje w magazynku i jako jedyny z obecnych nie kulił się ani nie krył. Jego stopy wzbijały mgłę, która snuła się przy ziemi. Podszedł do Znikaczy przy wejściu do tunelu i powiedział coś, czego nie usłyszała. Wycofali się w głąb przejścia. Miles nie ruszył za nimi, lecz przeszedł przez salę, zbliżając się do Marasi. Wstrzymała oddech, mając nadzieję, że minie jej kryjówkę wystarczająco blisko, by... Rozległ się szelest tkaniny i obok Milesa opadł na ziemię Monetostrzelny. Miles zatrzymał się, unosząc brew. – Ciągnij nie żyje – stwierdził Monetostrzelny. Marasi ledwie go słyszała, ale wyczuwała, że jego.

głos jest napięty ze złości. – Próbowałem skończyć z tym niskim. Musiałem gonić go po całej sali. – Jak już chyba powiedziałem wcześniej – odparł Miles, głośno i dobitnie – Wayne i Waxillium są jak szczury. Gonienie ich nie ma sensu. Należy przyciągnąć ich do siebie. Marasi pochyliła się, oddychając płytko i najciszej jak potrafiła. Miles był niemal wystarczająco blisko. Jeszcze kilka kroków. Miles zatrzasnął bębenek. – Waxillium gdzieś się wczołgał. Zgubiłem go, ale jest ranny i nieuzbrojony. Miles odwrócił się i wycelował rewolwer w kryjówkę Marasi. – Zawołaj go, jeśli łaska, lady Marasi. Zamarła, czując ukłucie lęku. Twarz Milesa była spokojna. Lodowata. Pozbawiona uczuć. Zabiłby ją bez chwili wahania. – Zawołaj go – powiedział mężczyzna bardziej stanowczo. – Krzycz. Otworzyła usta, ale nie rozległ się żaden dźwięk. Mogła jedynie gapić się na rewolwer. To, czego nauczyła się na uniwersytecie, kazało jej wypełnić jego polecenie i uciec w chwili, kiedy się odwróci. Ale nie mogła się poruszyć. Spowite mgłą cienie w kącie drgnęły. Oderwała wzrok od Milesa. Coś mrocznego poruszało się wśród mgieł. Wyprostowany dumnie mężczyzna. Mgły jakby się cofały. I oto ujrzała tam Waxilliuma, ubranego w obszerne okrycie przypominające płaszcz do konnej jazdy, od wysokości piersi pocięte na paski. W kaburach przy jego pasie błyszczała para rewolwerów, a na ramionach opierał dwie śrutówki. Twarz miał zakrwawioną, ale się uśmiechał. Bez słowa opuścił śrutówki i strzelił Milesowi w bok. ROZDZIAŁ 19 Strzelanie do Milesa oczywiście nie miało sensu. Ten człowiek mógł przeżyć wybuch dynamitu

prosto w twarz. Kilka strzałów ze śrutówki też mu nie szkodziło. Ale strzały sprawiły, że Monetostrzelny odskoczył przerażony. A jednocześnie zasypały Milesa śrutem. Waxillium zwiększył ciężar i Odepchnął, choć trudno mu było znaleźć oparcie w śrucinach. Na wszelki metal, który przebijał ludzkie ciało lub dotykał jego krwi, bardzo trudno było wpłynąć Allomancją. Na szczęście, ciało Milesa zrobiło mu tę uprzejmość i zaczęło się leczyć, wypluwając śrut. Tuż przed tym, jak odłamki metalu opadły na ziemię, Odpychanie Waxilliuma nagle natrafiło na kotwice, za pomocą których rzucił Milesem o ścianę. Monetostrzelny wylądował po drugiej stronie sali. Waxillium rzucił się na przód, jego mgielny płaszcz powiewał za nim. A niech to, dobrze się czuł, mając go znów na sobie. Zatrzymał się przy Marasi, kryjąc się przy wagonie. – Prawie go miałam – powiedziała Marasi. – Waxillium! – ryknął Miles, a jego głos odbijał się echem od ścian. – Ty jedynie próbujesz zyskać na czasie. Wiedz jedno. Moi ludzie poszli zabić kobietę, którą chciałeś uratować. Jeśli chcesz, żeby przeżyła, poddaj się. My... – Urwał nagle. Waxillium skrzywił się, gdy coś poruszyło się za Marasi. Kobieta podskoczyła, a Wax wycelował śrutówkę, lecz okazało się, że to Wayne. – Hej – powiedział, dysząc ciężko. – Niezła pukawka. – Dzięki – odparł Waxillium i oparł ją o ramię, kiedy zauważył otaczającą ich bańkę prędkości. To ona urwała słowa Milesa. – Twoje ramię? Wayne spojrzał na zakrwawiony bandaż wokół lewej ręki. – Kiepsko. Nie mam już leczenia, straciłem trochę krwi. Zwalniam, Wax. Za bardzo zwalniam. Ty też nie wyglądasz najlepiej. – Przeżyję. – Noga Waxilliuma pulsowała, twarz miał obtartą, ale czuł się zaskakująco dobrze. We mgle zawsze tak się czuł. – To, co on mówi – odezwała się Marasi. – Myślicie, że mówi prawdę? – To możliwe, Wax – powiedział z naciskiem Wayne. – Ci goście, których ustawił przy wejściu do tunelu, kilka chwil temu ruszyli biegiem. Wyglądali, jakby mieli coś ważnego do roboty. – Miles rzeczywiście coś im powiedział – dodała Marasi. – Do kata – powiedział Waxillium, wyglądając zza wagonu. Miles mógł blefować... albo i nie. Nie

mógł podjąć takiego ryzyka. – Ten Monetostrzelny utrudni nam zadanie. Musimy go zdjąć. – Co się stało z wymyślną pukawką Ranette? – spytał Wayne. – Nie jestem pewien – odparł Waxillium, krzywiąc się. – Rany. Ona ci wyrwie wnętrzności, stary. – Zwalę winę na ciebie – stwierdził Wax, wciąż obserwując Monetostrzelnego. – On jest dobry. Niebezpieczny. Nigdy nie dostaniemy Milesa, dopóki ten Allomanta będzie żył. – Ale masz te swoje specjalne pociski – zauważyła Marasi. – Jeden – odparł Waxillium, wsuwając śrutówkę do kabury wewnątrz płaszcza. Wyciągnął drugi pocisk przeciwko Monetostrzelnym. – Nie sądzę, żeby dało się go wystrzelić z normalnego rewolweru. Ja... Umilkł, po czym spojrzał na Marasi. Uniosła brew. – Racja – stwierdził Waxillium. – Czy możecie we dwójkę zająć Milesa? – Nie ma problemu – powiedział Wayne. – To chodźmy – stwierdził Waxillium, oddychając głęboko. – Ostatnia próba. Wayne spojrzał mu w oczy i pokiwał głową. Widział napięcie w oczach przyjaciela. Obaj byli pobici i zakrwawieni, kończyły im się metale, metalmyśli były niemal opróżnione. Ale już wcześniej byli w takich sytuacjach. I wtedy zazwyczaj świecili najjaśniej. Kiedy bańka prędkości zniknęła, Waxillium wybiegł zza pociągu. Rzucił pocisk przed siebie i Odepchnął go nagłym uderzeniem mocy. Monetostrzelny ze swobodną pewnością siebie uniósł rękę i Odepchnął

go z powrotem do Waxilliuma. Łuska i sama kula oderwały się i poleciały w stronę Waxilliuma, który bez trudu odrzucił je w bok, ale ceramiczny czubek leciał dalej. Trafił Monetostrzelnego prosto w oko. Bądź błogosławiona, Ranette, pomyślał Waxillium, podskoczył i Odepchnął się od monet w kieszeni zabitego Znikacza. To rzuciło go naprzód, do tunelu. Na jego dnie leżały tory, jakby został wybudowany dla pociągu. Waxillium zmarszczył czoło z namysłem, ale nie przestawał się Odpychać przez ciemność, aż dotarł do schodów prowadzących na górę. Sufit był w tym miejscu drewniany – nad tunelem coś wybudowano, taką czy inną konstrukcję. Wbiegł na schody drewnianego budynku, sypialni czy koszar. Waxillium uśmiechnął się, ból ran znikał, a on sam miał coraz więcej energii. Usłyszał kroki na drewnianej podłodze na szczycie klatki schodowej. Czekali na niego. Oczywiście, to była pułapka. Odkrył, że wcale się tym nie przejmuje. Wyjął śrutówki, po czym Odepchnął się od gwoździ w schodach i ruszył w górę klatki schodowej. Minął poziom parteru i ruszył dalej w górę – postanowił zacząć sprawdzanie od wyższej kondygnacji. Jeśli Steris przetrzymywano w tym budynku, to najprawdopodobniej na górze. Teraz płoniemy, pomyślał Waxillium, rozjarzając metal i czując przypływ energii. Pchnął ramieniem drzwi na szczycie klatki schodowej, wpadając do korytarza na piętrze. Na schodach za jego plecami rozległy się kroki i z sąsiednich pomieszczeń wypadli na niego w pełni uzbrojeni ludzie, którzy nie nosili na ciele żadnego metalu. Waxillium uśmiechnął się i wyciągnął obie śrutówki. Dobra. Do roboty, pomyślał. Waxillium mocno Odepchnął gwoździe mocujące deski pod stopami mężczyzn, którzy do niego celowali. Podłoga zadrżała i kule poszły bokiem. Uskoczył w prawo, przetoczył się, poderwał i obrócił, unosząc obie śrutówki. Znikacze z klatki schodowej wypadli za nim na korytarz. Wystrzał z bliźniaczych śrutówek wstrząsnął jego rękami. Odepchnął, odrzucając napastników do tyłu, a sam wyleciał przez okno. Budynek przypominał raczej stary magazyn, w oknach nie było szyb, jedynie okiennice, przez które mógł się przebić. Przy ciemnej ulicy stała latarnia, odrobinę na lewo od niego. Odepchnął się od niej, jednocześnie zmniejszając swój ciężar niemal do zera. Odpychanie rzuciło go

na ścianę budynku – wylądował na niej i zaczął na wpół biec, na wpół przeskakiwać po murze, prostopadle do ziemi. Dotarłszy do pomieszczenia sąsiadującego z tym, z którego wypadł, Odepchnął się od kolejnej latarni i wpadł przez okno, nogami do przodu, a wokół niego fruwały drzazgi. Wylądował w środku, podniósł się i zwrócił w stronę ściany dzielącej go od pokoju, w którym był wcześniej. Schował śrutówki i skrzyżowawszy ręce, wyciągnął rewolwery. To były sterriony, dzieło Ranette, najlepsza broń, jaką miał w życiu. Uniósł je i zwiększył ciężar, po czym mocno Odepchnął gwoździe w ścianie. Tanie drewno rozpadło się, ściana zmieniła się w chmurę drzazg i desek, a gwoździe stały się zabójcze jak kule, kiedy wbiły się w zgromadzonych w drugim pomieszczeniu mężczyzn. Waxillium zaczął strzelać, zabijając tych, których nie powaliły gwoździe, w deszczu odłamków, stali i ołowiu. Trzask po lewej. Waxillium obrócił się gwałtownie i zobaczył obracającą się klamkę. Nie czekał, żeby zobaczyć, kto stoi za drzwiami. Odepchnął klamkę, wyrywając ją z okucia i wbijając w pierś Znikacza, który próbował dostać się do środka. Drzwi otworzyły się z trzaskiem, a nieszczęśnik przebił się przez ścianę korytarza – po drugiej stronie nie było pokojów, jedynie ściana szczytowa wąskiego budynku – i zniknął pośród mglistej nocy. Waxillium schował do kabury dymiące, opróżnione sterriony. Wyciągnął śrutówki, przetoczył się na korytarz i przykucnął. Uniósł broń w obu kierunkach. Kilku ostatnich Znikaczy wspinało się po schodach po jego prawej, a po lewej inna grupka opuszczała broń. Odepchnął bliźniacze metalowe dźwignie z boku śrutówek, przeładowując je za pomocą Allomancji. Zużyte łuski wyleciały w górę, a Waxillium wystrzelił, jednocześnie Odpychając, kierując śruciny i zużyte łuski w stronę przeciwników po obu stronach. Podłoga obok Waxilliuma wybuchła. Zaklął i rzucił się w lewo, kiedy ostrzał z dołu zaczął wyrzucać w powietrze drzazgi. To było sprytne, strzelać do niego od spodu. Odwrócił się i pobiegł, strzelając śrutem przez podłogę. Przez zniszczone ściany do środka wkradała się mgła.

Na dole musiał ich być co najmniej tuzin. Zbyt wielu, żeby strzelać do nich na ślepo. Kula otarła się o jego udo. Odwrócił się i pochylił, przeskakując nad ciałami zabitych i pędząc korytarzem. Goniły go pociski, podłoga pękała, na dole rozlegały się krzyki, kiedy Znikacze strzelali do niego ze wszystkiego, co tylko mieli. Uderzył w drzwi na końcu korytarza. Były zamknięte. Solidna porcja zwiększonego ciężaru – w połączeniu z odpowiednim rozpędzeniem i uderzeniem ramieniem – rozwiązała ten problem. Przebił się na drugą stronę i znalazł się w niewielkim, pozbawionym okien pomieszczeniu bez innego wyjścia. W jednym kącie kulił się niski, łysiejący mężczyzna. Na ławce pod ścianą siedziała jasnowłosa kobieta w pomiętej sukni balowej, jej oczy były zaczerwienione, twarz wymęczona. Wydawała się absolutnie oszołomiona, kiedy Waxillium wpadł przez zniszczone wejście, łopocząc pasmami mgielnego płaszcza. Odepchnął gwoździe w podłodze w korytarzu, przez co deski poruszyły się i przyciągnęły ostrzał. – Lord Waxillium? – spytała wstrząśnięta Steris. – W większości – odparł, krzywiąc się. – Mogłem zostawić ze dwa palce w korytarzu. – Spojrzał na mężczyznę w kącie. – Kim pan jest? – Nazywam się Nouxil. – Rusznikarz – stwierdził Waxillium i rzucił mu śrutówkę. – Nie umiem za dobrze strzelać – powiedział mężczyzna, wyraźnie przerażony. Kilka kul przebiło się przez podłogę między nimi. Znikacze zorientowali się, że zostali oszukani. Wiedzieli, czego szuka. – Nieważne, czy dobrze pan strzela – stwierdził Waxillium, unosząc puste ręce do ściany na tyłach i otwierając ją Odpychaniem połączonym ze zwiększonym ciężarem. – Liczy się to, czy umie pan pływać. – Co takiego? Oczywiście, że umiem. Ale dlaczego... – Proszę się trzymać – powiedział Waxillium, gdy wokół nich rozległy się strzały. Odepchnął śrutówkę trzymaną przez rusznikarza, wyrzucając go przez otwór w ścianie. Mężczyzna poleciał wysokim na około trzydzieści stóp łukiem w stronę kanału. Waxillium obrócił się i chwycił Steris, która zdążyła się podnieść. – Inne dziewczęta? – spytał. – Nie widziałam innych zakładniczek – odparła. – Znikacze sugerowali, że zostały gdzieś odesłane.

A niech to, pomyślał. Cóż, miał szczęście, że znalazł choć Steris. Lekko Odepchnął się od gwoździ w podłodze, unosząc ich oboje w górę. Kiedy zbliżyli się do sufitu, wykorzystał fakt, że przy spadaniu masa przedmiotu nie miała znaczenia. Wszystkie spadały z takim samym przyśpieszeniem. To oznaczało, że nawet znaczne zwiększenie własnego ciężaru nie wpływało na jego ruch. Uniósł śrutówkę i wystrzelił w sufit. Później mocno Odepchnął śruciny, a jego zwiększona waga sprawiła, że Odpychanie właściwie go nie spowolniło – i wręcz przeciwnie, kiedy był lżejszy, miało na niego ogromny wpływ. W efekcie jego pozycja właściwie się nie zmieniła, cały czas wznosił się w górę – lecz jego Odpychanie wybiło otwór w dachu. Uczynił się niewiarygodnie lekkim i mocniej Odepchnął od gwoździ na dole. Ich dwójka wystrzeliła przez otwór i wzniosła się jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt stóp w niebo. Zawirował, a pasma mgielnego płaszcza rozsunęły się na boki. W jednej ręce ściskał dymiącą śrutówkę, a w drugiej Steris. Wystrzeliwane z dołu pociski zostawiały ślady wśród kłębiącej się mgły. Steris sapnęła i przycisnęła się do niego. Waxillium wykorzystał każdą odrobinę ciężaru, jaka mu pozostała, całkowicie opróżniając metalmyśli. To były setki godzin wagi, wystarczająco dużo, by stopami miażdżył chodnik, gdyby próbował po nim chodzić. Dzięki dziwnym mocom Feruchemii jego ciało nie stało się gęstsze – gdyby został trafiony, kule swobodnie przebiłyby jego ciało. Ale z tym niewiarygodnym przypływem masy jego zdolność do Odpychania wzrosła niepomiernie. Wykorzystał ten ciężar, by ze wszystkich sił Odepchnąć w dół. Poniżej było wiele linii metalu. Gwoździe. Klamki. Broń. Rzeczy osobiste. Budynek zadrżał, zakołysał się i rozpadł na kawałki, kiedy każdy gwóźdź w jego strukturze został popchnięty w dół z ogromną mocą. Rozległ się straszliwy trzask. Ciężar opuścił go błyskawicznie, wykorzystany w tej jednej chwili, a jego metalmyśli zostały całkowicie opróżnione. Waxillium pozwolił, by zapanowało nad nim ciążenie, i opadał pośród mgieł, a Steris nadal tuliła się do niego. Wylądowali pośrodku ruin. Na dnie tunelu, nad którym wybudowano magazyn, leżały porozrzucane sterty drewna i zniszczone meble. W wejściu do tunelu stali z otwartymi ustami trzej Znikacze. Waxillium uniósł śrutówkę, odbezpieczył ją Allomantycznie i zastrzelił

ich. Tylko oni jeszcze pozostali na nogach. Wszyscy inni zostali zmiażdżeni w tunelu. W kącie, gdzie na ziemię spadła latarnia, płonął niewielki ogień. Przy jego blasku sprawdził stan Steris. Mgły opływały ich i wypełniały tunel. – Och, Ocalały z Mgieł! – wydyszała Steris. Była wyraźnie zarumieniona, miała szeroko otwarte oczy i rozchylone wargi, kiedy tuliła się do niego. Nie wydawała się przerażona. Raczej robiła wrażenie podekscytowanej. Dziwna z ciebie kobieta, Steris, pomyślał Waxillium. – Gzy pomyślałeś kiedyś, że nie wybrałeś sobie właściwego powołania, Waxillium?! – dobiegł głos z wnętrza poczerniałego tunelu. To był Miles. – Jesteś jednoosobową armią. Marnujesz się w życiu, które sobie wybrałeś. – Weź to – powiedział Waxillium do Steris i podał jej śrutówkę. Odbezpieczył ją. Został jeden pocisk. – Trzymaj ją mocno. Chcę, żebyś pobiegła na posterunek. Najbliższy jest na rogu Piętnastej i Ruman. Jeśli któryś ze Znikaczy będzie cię gonił, strzelaj. – Ale... – Nie spodziewam się, że go trafisz – wyjaśnił Wax. – Będę nasłuchiwał dźwięku wystrzału. Próbowała powiedzieć coś jeszcze, lecz Waxillium przykucnął, żeby środek ciężkości jego ciała znalazł się pod nią, po czym ostrożnie Odepchnął śrutówkę. Wykorzystał broń, żeby wynieść kobietę poza jamę. Wylądowała niezgrabnie, ale pewnie, i wahała się tylko przez chwilę, po czym ruszyła biegiem i zniknęła pośród mgieł. Waxillium zrobił krok w bok i upewnił się, że ogień nie podświetla go z tyłu. Wyciągnął sterriona z kieszeni i wyjął kilka pocisków. Kucając, przeładował. – Waxillium?! – zawołał Miles z głębi tunelu. – Jeśli skończyłeś już się bawić, to może byś przyszedł i załatwił sprawy. Waxillium podkradł się do wyjścia z tunelu i wszedł do środka. Wypełniały go mgły, ograniczając pole widzenia – co w takim samym stopniu przeszkadzało też Milesowi. Ostrożnie szedł naprzód, aż zobaczył światło płynące z wnętrza dużego warsztatu, w którym wciąż płonął ogień. W tym świetle niewyraźnie widział postać stojącą w tunelu i unoszącą broń do głowy szczupłej kobiety. Marasi.

Waxillium zamarł, puls mu przyśpieszył. Ale nie, to była część planu. Było doskonale. Tyle że... – Wiem, że tam jesteś – powiedział Miles. W głębi poruszyła się kolejna postać, rzucając kilka zaimprowizowanych pochodni w ciemność. Waxillium z przerażeniem zorientował się, że to nie Miles przytrzymywał Marasi. On stał z tyłu, za daleko. Tym, kto trzymał Marasi, był mężczyzna imieniem Tarson, Cynozbrojny potomek kolossów. Twarz Marasi w migoczącym blasku pochodni wydawała się przerażona. Waxillium poczuł, jak jego palce ślizgają się po kolbie broni. Cynozbrojny bardzo starannie trzymał Marasi między sobą a częścią tunelu, w której znajdował się Waxillium, i unosił pistolet do jej głowy. Był krępy i twardy, ale niezbyt wysoki – nie miał jeszcze trzydziestki, a podobnie jak wszyscy potomkowie kolossów rósł przez całe życie. Tak czy inaczej, w tej chwili Waxillium nie miał jak wziąć go na muszkę. Och, Harmonio, pomyślał, to znów się dzieje. W ciemnościach w pobliżu coś zaszeleściło. Podskoczył i prawie strzelił, ale zauważył zarys twarzy Wayne’a. – Przepraszam za to – wyszeptał Wayne. – Kiedy ją złapali, myślałem, że to Miles. I dlatego... – W porządku – odparł cicho Waxillium. – Co robimy? – spytał Wayne. – Nie wiem. – Ty zawsze wiesz. Waxillium milczał. – Słyszę wasze szepty! – zawołał Miles. Podszedł bliżej i rzucił kolejną pochodnię. Jeszcze tylko kilka kroków, pomyślał Waxillium. Miles zatrzymał się, wpatrując się w kłębiące się mgły z czymś co przypominało nieufność. Marasi jęknęła. Później spróbowała się szarpnąć, jak na weselu. – Nie ma mowy – powiedział Tarson, przytrzymując ją ostrożnie. Strzelił tuż przed jej twarzą, po czym znów uniósł broń do jej głowy.

Zamarła. Waxillium uniósł rewolwer. Nie zrobię tego. Nie mogę patrzeć, jak kolejna umiera. Nie z mojej ręki. – W porządku! – zawołał Miles. – Świetnie. Chcesz mnie sprawdzić, Wax? Liczę do trzech. Jeśli doliczę do trzech, Tarson strzeli, bez żadnego ostrzeżenia. Jeden. On to zrobi, uświadomił sobie Waxillium. Czuł się bezradny, pełen winy, przytłoczony. Naprawdę to zrobi. Miles nie potrzebował zakładniczki. Gdyby zagrożenie jej nie zadziałało na Waxilliuma, to przestałaby mu być potrzebna. – Dwa. Krew na cegłach. Uśmiechnięta twarz. – Wax? – wyszeptał z naciskiem Wayne. Och, Harmonio, jeśli kiedyś cię potrzebowałem... Wokół jego nóg kłębiła się mgła. – T... – Wayne! – ryknął Waxillium i wyprostował się. Otoczyła ich bańka prędkości. Tarson za chwilę miał wystrzelić. Miles stał za jego plecami i ze złością pokazywał palcem. Płomienie pochodni zamarły. To przypominało oglądanie wybuchu w zwolnionym tempie. Waxillium uniósł sterriona i odkrył, że jego ręka jest niewiarygodnie spokojna. Była spokojna również w dniu, w którym zastrzelił Lessie. Zastrzelił ją z tej właśnie broni. Pocąc się i próbując pozbyć się obrazów z umysłu, Waxillium spróbował wycelować w Tarsona. I nie znalazł odpowiedniego miejsca. Owszem, mógłby trafić Cynozbrojnego, ale żaden z możliwych strzałów nie zabiłby go od razu. A raniony mężczyzna jeszcze zdążyłby strzelić do Marasi. Cynozbrojnego najłatwiej było zabić strzałem w głowę. Niestety, Waxillium nawet nie widział głowy przeciwnika. Czy mógłby odstrzelić pistolet? Nie, zasłaniała go głowa Marasi. Kolana? Tak, w nie by trafił.

Ale nie. Cynozbrojny mógł zignorować większość ciosów – gdyby rana nie była od razu śmiertelna, pozostałby na nogach i zastrzelił Marasi. To musiała być głowa. Waxillium wstrzymał oddech. To najcelniejsza broń, z jakiej kiedykolwiek strzelałem, pomyślał. Nie mogę tu tak siedzieć. Muszę działać. Muszę coś zrobić. Z jego brody ściekał pot. Szybko uniósł rękę i wycelował sterriona w bok, z dala od Marasi i Tarsona. Wystrzelił. Pocisk błyskawicznie opuścił bańkę i uderzył w wolniejszy czas. Odbił się, jak każda kula wystrzelona z wnętrza bańki prędkości. Waxillium obserwował go, oceniając nową trajektorię. Pocisk poruszał się leniwie, wirując w powietrzu. Waxillium wycelował starannie i odczekał kilka nieznośnych chwil. Następnie przygotował stal. – Zdejmij ją na mój sygnał – wyszeptał. Wayne pokiwał głową. – Już! Waxillium wystrzelił i Odepchnął. Bańka prędkości zniknęła. – ... rzy! – zawołał Miles. W powietrzu pojawiły się iskry, kiedy drugi pocisk Waxilliuma, któremu Odpychanie stali nadało niewiarygodną prędkość, w powietrzu uderzył w bok pierwszego i skręcił w bok. Za plecami Marasi, w głowę Tarsona. Cynozbrojny w jednej chwili upadł na ziemię, tępo wpatrując się w sufit. Miles otworzył usta. Marasi zamrugała, obróciła się i uniosła ręce do piersi. – Ech, ciasteczka – stwierdził Wayne. – Musiałeś trafić go w głowę? Wciąż nosił mój szczęśliwy kapelusz. Miles zapanował nad sobą i uniósł rewolwer w stronę Waxilliuma. Mężczyzna obrócił się i wystrzelił jako pierwszy. Trafił w dłoń Milesa, zmuszając go do upuszczenia

broni. Następnie strzelił w nią, posyłając ją w głąb sali. – Przestań! – wrzasnął Miles. – Ty sukin... Waxillium strzelił mu w usta, zmuszając go do cofnięcia się o krok i wyplucia kawałków zębów. Miles wciąż miał na sobie jedynie poszarpane resztki spodni. – Ktoś powinien to zrobić dawno temu – mruknął Wayne. – To nie potrwa długo – powiedział Waxillium, znów strzelając Milesowi w twarz, żeby nie pozwolić mu na odzyskanie orientacji. – Czas ruszać, Wayne. Nadal realizujemy plan awaryjny. – Na pewno dostałeś ich wszystkich, stary? – Tarson był ostatni. – I lepiej, żebym się nie mylił... – Złap mój kapelusz, jeśli będziesz miał okazję – powiedział Wayne i odszedł, a Waxillium znów strzelił Milesowi w twarz. Ten cios nie zrobił większego wrażenia na półnagim mężczyźnie, który rzucił się naprzód. W stronę Marasi. Miles nie był uzbrojony, ale w oczach miał żądzę mordu. Waxillium pobiegł przed siebie, rzucił rewolwerem w Milesa i wyciągnął garść pocisków. Odepchnął je w stronę byłego stróża prawa. Jeden rozciął ramię mężczyzny, drugi przebił się przez jego brzuch i wyszedł po drugiej stronie, ale żaden nie utknął w takim miejscu, by Waxillium mógł je Odepchnąć, żeby odrzucić Milesa do tyłu. Waxillium uderzył w Milesa zanim ten dotarł do Marasi. Upadli razem na ziemię, między kłębiącą się nad podłogą mgłę. Waxillium chwycił Milesa za ramię i zaczął uderzać. Trzeba... go... zająć... Na zirytowanej twarzy Milesa pojawiła się odrobina rozbawienia. Przyjął kilka ciosów, a Waxilliuma aż rozbolała pięść. Mógłby tak walić, aż popękałyby mu kostki, cała pięść spłynęła krwią, a Milesowi wcale by to nie zaszkodziło. – Wiedziałem, że pójdziesz po dziewczynę – powiedział Waxillium, przyciągając uwagę Milesa. – Mówisz wielkie słowa o sprawiedliwości, ale w ostatecznym rozliczeniu jesteś zaledwie drobnym rzezimieszkiem.

Miles prychnął i kopnięciem odrzucił Waxilliuma. Mężczyzna poczuł ból w piersiach, kiedy został rzucony w wilgotną część tunelu. Oblała go zimna woda, jego mgielny płaszcz przemókł. Miles wstał i otarł krew z wargi, która pękła i od razu się zaleczyła. – Wiesz, co jest naprawdę smutne, Wax? Rozumiem cię. Czułem tak jak ty, myślałem tak jak ty. Ale zawsze jest to odległe, grzmiące niezadowolenie wewnątrz. Jak burza na horyzoncie. Waxillium podniósł się i wbił pięść w nerki Milesa. Nie został nagrodzony nawet sapnięciem. Miles chwycił go za ramię i wykręcił je boleśnie. Waxillium jęknął, a Miles podciął go i znów obalił na ziemię. Kiedy Waxillium próbował się przetoczyć, jego przeciwnik chwycił go za koszulę i podniósł go, po czym uderzył pięścią w twarz. Marasi sapnęła, choć przecież kazał jej się wycofać. Swoją rolę już odegrała. Cios posłał Waxilliuma na ziemię. W ustach poczuł krew. Na Rdzę i Zniszczenie.... miał szczęście, jeśli nie skończył ze złamaną szczęką. Wydawało mu się też, że naderwał sobie mięsień w ramieniu. Nagle rany zaczęły go przytłaczać. Nie wiedział, czy to mgły, jakiś wpływ Harmonii, czy też zwyczajna adrenalina pozwoliły mu je ignorować przez tak długi czas. Ale nie został uleczony. Bok bolał go w miejscu, w którym został postrzelony, a jego ręka i noga zostały poparzone i obtarte w wybuchu. O jego ramię i udo otarły się pociski. A teraz ciosy Milesa. To go przytłoczyło. Jęknął, opadł i z trudem walczył o zachowanie świadomości. Miles znów go podniósł, a wtedy Waxilliumowi udało się zamachnąć ręką i trafić – oczywiście, bezskutecznie. Trudno, bardzo trudno było bić się z człowiekiem, który nawet się nie wzdrygał, kiedy zostawał uderzony. Kolejny cios pięścią znów posłał Waxilliuma na ziemię. W uszach mu dzwoniło, w oczach miał mroczki i błyski światła. Miles pochylił się i szepnął mu do ucha. – Widzisz, Wax, ja wiem, że ty też to czujesz. W głębi duszy wiesz, że jesteś wykorzystywany, że nikt nie przejmuje się uciskanymi. Jesteś marionetką. Każdego dnia w tym mieście są mordowani ludzie. Przynajmniej jeden dziennie. Wiedziałeś o tym?

– Ja... – Niech mówi jak najwięcej. Z bólem przetoczył się na plecy i napotkał spojrzenie Milesa. – Ludzie są mordowani każdego dnia – powtórzył Miles – a co sprawiło, że wróciłeś z „emerytury”? Kiedy strzeliłem w głowę staremu ogarowi, który aspirował do arystokracji. Czy w ogóle pomyślałeś o innych ludziach zabijanych na ulicach? Żebrakach, dziwkach, sierotach? Umierających z głodu albo dlatego, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu czy spróbowali zrobić coś głupiego. – Próbujesz przywołać Ocalałego – wyszeptał Waxillium. – Ale to nie zadziała, Miles. To nie Ostatnie Imperium z legendy. Bogacz nie może zabić biedaka tylko dlatego, że ma na to ochotę. Staliśmy się lepsi. – Phi! – parsknął Miles. – Oni udają i kłamią na pokaz. – Nie – sprzeciwił się Waxillium. – Mają dobre intencje i tworzą prawa, które chronią przed najgorszym... ale te prawa wciąż nie wystarczają. To coś innego. Miles kopnął go w bok, żeby nie mógł się podnieść. – Nie obchodzi mnie przykład Ocalałego. Znalazłem coś lepszego. Dla ciebie to nie ma znaczenia. Jesteś mieczem, narzędziem, które porusza się tak, jak je skierowano. Rozrywa cię na kawałki, że nie możesz powstrzymać rzeczy, które powstrzymać powinieneś. Nieprawdaż? Spojrzeli sobie w oczy. I mimo całego bólu Waxillium z zaskoczeniem stwierdził, że kiwa głową. Szczerze kiwa głową. Owszem, czuł to. I dlatego przerażało go to, co stało się z Milesem. – Cóż, ktoś musi coś z tym zrobić – stwierdził Miles. Harmonio, pomyślał Waxillium. Gdyby Miles urodził się wtedy, w dawniejszych czasach, byłby bohaterem. – Zacznę im pomagać, Miles – powiedział Waxillium. – Obiecuję ci to. Miles pokręcił głową. – Nie pożyjesz tak długo, Wax. Przykro mi. – Znów kopnął. I jeszcze raz. I raz jeszcze. Waxillium skulił się, zasłonił twarz rękami. Nie mógł walczyć. Musiał jedynie wytrzymać. Ale ból narastał. Był straszliwy.

– Przestań! – To był głos Marasi. – Przestań, potworze! Ciosy przestały padać. Waxillium poczuł, jak kobieta klęka obok niego i kładzie mu dłoń na ramieniu. Głupia kobieta. Cofnij się. Nie zwracaj na siebie uwagi. Taki był plan. Miles głośno trzasnął kostkami. – Chyba powinienem dostarczyć cię Garniturowi, dziewczyno. Jesteś na jego liście i możesz zastąpić tę, której Waxillium pozwolił uciec. Pewnie będę musiał ją wyśledzić. – Dlaczego jest tak – odezwała się ze złością Marasi – że małoduszni ludzie muszą niszczyć to, o czym wiedzą, że jest od nich lepsze? – Lepsze ode mnie? – spytał Miles. – To tutaj? On nie jest wielki, dziecko. – Najwięksi z ludzi mogą zostać pokonani przez najprostsze rzeczy. Zwyczajny pocisk może zakończyć życie najpotężniejszych, najzdolniejszych, najpewniejszych. – Nie moje – sprzeciwił się Miles. – Dla mnie kule nic nie znaczą. – Nie – odpowiedziała. – Ty zostaniesz pokonany przez coś jeszcze pośledniejszego. – To znaczy? – spytał, wyraźnie rozbawiony, a jego głos się zbliżył. – Mnie – odparła Marasi. Miles roześmiał się. – Chciałbym zobaczyć... – Przerwał. Waxillium otworzył oczy i spojrzał przez cały tunel w stronę pękniętego sklepienia, gdzie dawniej znajdował się budynek. Światło z góry zalewało jamę, z każdą chwilą coraz silniejsze. – Kogo sprowadziłeś? – spytał Miles. Nie robiło to na nim wrażenia. – Nie dotrą wystarczająco szybko. Przerwał. Waxillium przetoczył się na bok i zobaczył nagłą grozę na twarzy Milesa. W końcu to dostrzegł – migoczącą granicę wokół nich, niewielką różnicę w wyglądzie powietrza. Jak zniekształcenie wywołane przez rozgrzane powietrze unoszące się nad ulicą.

Bańkę prędkości. Miles obrócił się do Marasi, po czym ruszył w stronę granicy, oddalając się od światła. Próbując uciec. Światło na drugim końcu tunelu stało się jasne, a w nim poruszała się grupka niewyraźnych plam, tak szybko, że nie było widać, co to właściwie jest. Marasi zdjęła bańkę. Słońce dnia wpadało przez odległy otwór, a tunel – tuż za granicą bańki – wypełniała ponad setka konstabli w pełnym umundurowaniu. Wayne stał na ich czele, szczerząc się szeroko, ubrany w mundur konstabla i z fałszywymi wąsami. – Brać go, chłopaki! – powiedział, wskazując palcem. Ruszyli do ataku z pałkami, nawet nie wyjmowali pistoletów. Miles krzyknął, próbując minąć pierwszych kilku, a później zaczął tłuc pięściami tych, którzy się do niego zbliżyli. Nie był wystarczająco szybki, a ich było zbyt wielu. W ciągu kilku minut przycisnęli go do ziemi i związali. Waxillium usiadł ostrożnie. Z powodu opuchlizny nie mógł otworzyć jednego oka, jego wargi krwawiły, a bok bolał. Marasi uklękła obok niego, pełna niepokoju. – Nie powinnaś mu się przeciwstawiać – powiedział Waxillium, czując smak krwi. – Gdyby cię pozbawił przytomności, byłoby po wszystkim. – Cicho – odparła. – Nie tylko ty możesz podejmować ryzyko. Plan awaryjny był nieskomplikowany, choć trudny. Zaczynał się od wyeliminowania wszystkich sługusów Milesa. Nawet jeden z nich, pozostawiony przy życiu, mógłby zrozumieć, co oznacza bańka prędkości, i zastrzelić z zewnątrz Waxillium a i Marasi. A oni nic by na to nie poradzili. Jednakże po śmierci bandytów, o ile uwagę Milesa udałoby się odwrócić na wystarczająco długo wewnątrz bańki, Wayne mógł zebrać duże siły, by otoczyć bezradnego Milesa. On by nigdy na to nie pozwolił, gdyby coś podejrzewał. Ale wewnątrz bańki prędkości... – Nie! – wrzasnął Miles. – Rozwiążcie mnie. Sprzeciwiam się waszemu uciskowi! – Jesteś głupcem – powiedział mu Waxillium i splunął krwią. – Dałeś się oddzielić od towarzyszy i rozproszyć, Miles. Zapomniałeś o pierwszej zasadzie Dziczy. Miles wrzasnął, a wtedy jeden z konstabli założył mu knebel. Związano go jeszcze mocniej.

– Im bardziej jesteś samotny – powiedział cicho Waxillium – tym bardziej potrzebujesz u boku kogoś, komu możesz zaufać. ROZDZIAŁ 20 – Konstabl-generał zdecydował nie stawiać twojemu współpracownikowi zarzutów za udawanie oficera – stwierdził Reddi. Waxillium otarł wargę chusteczką. Siedział na posterunku znajdującym się najbliżej kryjówki Znikaczy. Czuł się jak żużel, miał połamane żebra i pół ciała w bandażach. Wiedział, że po tym zostaną mu blizny. – Konstabl-generał – stwierdziła twardo Marasi – powinien być raczej wdzięczny za pomoc lorda Waxilliuma... a nawet od samego początku powinien błagać go o pomoc. – Siedziała obok niego na ławie i troszczyła się o niego. – Właściwie wydaje się wręcz zadowolony – powiedział Reddi. Teraz, kiedy Waxillium przyjrzał mu się uważniej, zauważył, że konstabl co jakiś czas spogląda przez salę w stronę konstabla-generała Brettina. Reddi miał lekko zmrużone oczy i kąciki ust zwrócone w dół. Wydawał się zaskoczony spokojną reakcją przełożonego na wydarzenia. Waxillium był zbyt wyczerpany, by się tym przejmować. Wręcz ucieszył się, że coś w końcu obróciło się na jego korzyść. Reddi został wezwany przez innego konstabla i wyszedł. Marasi położyła rękę na zdrowym ramieniu Waxilliuma. Niemal fizycznie wyczuwał jej troskę o niego, w sposobie w jaki się wahała, w jaki marszczyła czoło. – Dobrze sobie poradziłaś – powiedział Waxillium. – To ty schwytałaś Milesa, lady Marasi. – To nie ja zostałam przy tym pobita do krwi.

– Rany się goją – stwierdził Waxillium – nawet na takim starym koniu jak ja. Patrzenie, jak on mnie atakuje, i konieczność powstrzymania się od działania... założę się, że to było nie do zniesienia. Nie sądzę, bym mógł to wytrzymać, gdybyśmy zamienili się miejscami. – Zrobiłbyś to. Taki jesteś. Jesteś w każdym calu mężczyzną, za jakiego cię uważałam, a jednocześnie jakimś sposobem jesteś bardziej prawdziwy. – Spojrzała na niego z szeroko otwartymi oczyma i zaciśniętymi wargami. Jakby chciała powiedzieć więcej. Widział w jej spojrzeniu, co ma na myśli. – To się nie uda, panno Marasi – powiedział łagodnie. – Jestem wdzięczny za twoją pomoc. Bardzo wdzięczny. Ale to, czego życzysz sobie między nami, jest niemożliwe. Przykro mi. Zarumieniła się, co nie było niespodziewane. – Oczywiście. Nie sugerowałam nic takiego. – Zmusiła się do śmiechu. – Dlaczego miałbyś pomyśleć... to znaczy, to głupie. – W takim razie przepraszam – odparł. Oczywiście, oboje wiedzieli, co znaczyła ta wymiana zdań. W rzeczywistości czuł głęboki żal. Gdybym był o dziesięć łat młodszy... Nie chodziło tu o wiek sam w sobie, ale o to, co zrobiły z nim te lata. Kiedy człowiek widział, jak ukochana kobieta umiera, zabita jego własną kulą, kiedy patrzył, , jak stary towarzysz i szanowany stróż prawa przechodzi na stronę zła, to go odmieniało. Rozrywało od środka. A rany nie leczyły się tak łatwo, jak obrażenia ciała. Ta kobieta była młoda, pełna życia. Nie zasługiwała na kogoś, kto składał się właściwie z samych blizn owiniętych grubą skórą z wysuszonego na słońcu rzemienia. W końcu podszedł do nich konstabl-generał Brettin. Był równie sztywny jak wcześniej, pod pachą trzymał nakrycie głowy. – Lordzie Waxillium – powiedział monotonnym głosem. – Panie konstablu-generale. – Ze względu na pańskie dzisiejsze wysiłki poprosiłem senat, by przyznał panu obowiązujące w całym mieście uprawnienia zastępcze. Waxillium zamrugał zaskoczony – Być może nie jest pan świadomy – mówił dalej Brettin – że dają one panu upoważnienie do prowadzenia śledztwa i aresztowania podejrzanych, jakby był pan jednym z konstabli, co wystarczy, by uznać działania takie jak poprzedniej nocy za uprawione.

– To bardzo... uprzejme z pańskiej strony – stwierdził Waxillium. – To właściwie jedyny sposób, by wytłumaczyć pańskie działania, nie sprowadzając przy tym wstydu na naszą komendę. Antedatowałem swoją prośbę, a jeśli będziemy mieli szczęście, nikt się nie zorientuje, że tej nocy był pan sam. Nie chcę również, by czuł pan, że musi działać samodzielnie. Miasto może skorzystać z pańskiego doświadczenia. – Z całym szacunkiem, sir – zauważył Waxillium – to znaczna zmiana w porównaniu z pańskim poprzednim stanowiskiem. – Miałem okazję zmienić zdanie – odparł Brettin. – Powinien pan wiedzieć, że wkrótce przechodzę na emeryturę. Na moje miejsce zostanie powołany nowy konstabl-generał, ale jeśli mój wniosek zostanie przyjęty, będzie musiał zaakceptować uprawnienia, jakie nada panu senat. – Ja... – Waxillium nie wiedział, co powiedzieć. – Dziękuję. – To dla dobra miasta. Oczywiście, proszę pamiętać, że jeśli będzie pan nadużywał swoich przywilejów, zostaną one panu odebrane. – Brettin skinął głową i wycofał się. Waxillium podrapał się po brodzie, wpatrując się w mężczyznę. Tu się działo coś zdecydowanie dziwnego. Tamten wydawał się niemal innym człowiekiem. Mijający go Wayne uchylił swojego szczęśliwego kapelusza – który z jednej strony splamiła krew – po czym uśmiechnął się na widok Waxilliuma i Marasi. – Masz – powiedział Wayne, ukradkowo podając Waxilliumowi coś owiniętego w chusteczkę. Było nadspodziewanie ciężkie. – Zdobyłem ci kolejny z tych rewolwerów. Waxillium westchnął. – Nie martw się – stwierdził Wayne. – Wymieniłem go za naprawdę porządny szalik. – A skąd wziąłeś szalik? – Zdjąłem z jednego z tych martwych gości, których zastrzeliłeś. Czyli nic nie ukradłem. W końcu on go już nie będzie potrzebować. – Wydawał się bardzo dumny z siebie. – Czyli – zauważyła Marasi – wymieniłeś szalik trupa na broń innego trupa. Ale... przecież broń też należała do kogoś, kto już nie żył, więc zgodnie z tą samą logiką...

– Nawet nie próbuj – przerwał jej Waxillium, chowając rewolwer. – Logika nie działa na Wayne’a. – Od wędrownego wróżbity kupiłem kiedyś amulet chroniący przed nią – wyjaśnił Wayne. – Dzięki temu mogę dodać dwa do dwóch i uzyskać korniszona. – Ja... nie wiem, co na to powiedzieć – stwierdziła Marasi. – Formalnie rzecz biorąc, to była odpowiedź – odparł Wayne. _ Wygląda na to, że wyciągnęli rusznikarza z kanału, Wax, i to żywego. Nie jest szczególnie zadowolony, ale żyje. – Czy ktoś dowiedział się czegokolwiek w kwestii innych porwanych kobiet? – spytał Waxillium. Wayne spojrzał na Marasi, która potrząsnęła głową. – Nic. Może Miles będzie wiedział, gdzie one są. O ile będzie mówił, pomyślał Waxillium. Miles już od dawna nie czuł bólu. Waxillium nie był pewien, jak wezmą się za jego przesłuchanie. Waxillium czuł, że skoro nie uratował innych kobiet, to w dużej mierze poniósł klęskę. Przysięgał, że odzyska Steris, i to mu się udało. Ale większe zło się dokonało. Westchnął, kiedy drzwi do gabinetu kapitana się otworzyły i ujrzał Steris. Para starszych konstabli przyjęła jej zeznania zaraz po zeznaniach Waxilliuma i Wayne’a. Konstable wezwali gestem Marasi i kobieta podeszła do nich, oglądając się przez ramię na Waxilliuma. Wcześniej powiedział jej, że ma rozmawiać z nimi szczerze i bezpośrednio, nie ukrywając niczego, co zrobił on i Wayne. Choć, gdyby jej się udało, powinna ukryć udział Ranette. Wayne podszedł do miejsca, w którym konstable jedli właśnie kanapki na śniadanie. Przyglądali mu się podejrzliwie, ale Waxillium wiedział z doświadczenia, że jego towarzysz wkrótce ich rozbawi i dołączy do posiłku. Czy on w ogóle pojmuje, co robi? – zastanawiał się Waxillium, kiedy Wayne zaczął wyjaśniać konstablom wydarzenia ostatniej nocy. A może robi to wszystko instynktownie? Waxillium przyglądał się przez chwilę, zanim zorientował się, że dołączyła do niego Steris. Usiadła eleganckim ruchem na krześle naprzeciw niego. Poprawiła fryzurę, a choć jej suknia była pomięta po dwóch dniach uwięzienia, wyglądała na względnie opanowaną. – Lordzie Waxillium – powiedziała – uważam za konieczne wyrażenie swoich podziękowań. – Mam nadzieję, że ta konieczność nie jest zbyt uciążliwa – odparł

Waxillium z chrząknięciem. – Tylko dlatego, że nadchodzi... jest wymagana... po uciążliwym uwięzieniu. Musisz wiedzieć, że nie zostałam tknięta przez tych, którzy mnie porwali. Pozostaję czysta. – Na Rdzę i Zniszczenie, Steris! Cieszę się, ale nie musiałem tego wiedzieć. – Ależ tak – sprzeciwiła się z beznamiętną miną. – Zakładając, że wciąż pragniesz doprowadzić do naszych zaślubin. – To i tak by nie miało większego znaczenia. Poza tym sądziłem, że nie dotarliśmy jeszcze do tego punktu. Nawet jeszcze nie ogłosiliśmy, że się spotykamy. – Owszem, choć sądzę, że możemy teraz wprowadzić poprawki do wcześniejszego harmonogramu. Widzisz, po tym, jak zostałam przez ciebie uratowana w dramatycznych okolicznościach, wszyscy spodziewają się wybuchu emocji z mojej strony. Co wcześniej mogłoby zostać uznane za skandal, teraz będzie postrzegane jako romantyczne. Moglibyśmy przekonująco ogłosić nasze zaręczyny w przyszłym tygodniu, a socjeta przyjęłaby to bez zaskoczenia czy komentarza. – To dobrze, jak sądzę. – Tak. Czy będziemy w takim razie dalej realizować kontrakt? – Nie przeszkadza ci, że powróciłem do zawstydzających przyzwyczajeń z przeszłości? – Sądzę, że wkrótce byłabym martwa, gdybyś tego nie zrobił – zauważyła Steris. – Dlatego nie powinnam narzekać. – Nie mam zamiaru przestawać – ostrzegł ją Waxillium. – Nie każdego dnia, nie będę chodził na patrole czy coś w tym rodzaju. Ale otrzymałem uprawnienia... i propozycję... by brać udział w działalności konstabli w tym mieście. Planuję od czasu do czasu zajmować się kwestiami, które wymagają dodatkowej uwagi. – Każdy dżentelmen musi mieć jakieś hobby – odparła spokojnie. – A biorąc pod uwagę brak umiaru niektórych znanych mi mężczyzn, w porównaniu z nimi to nie będzie problem. – Nachyliła się. – Krótko mówiąc, mój panie, widzę cię takim, jakim jesteś. Oboje znaleźliśmy się w takim momencie swojego życia, że oczekiwanie zmiany drugiej strony nie byłoby realistyczne. Nie jestem pozbawiona wad, czego poprzedni trzej zalotnicy nie omieszkali mi wypomnieć w formie listownej, dosyć obszernie. – Nie wiedziałem. – To nie jest kwestia godna twojej uwagi – stwierdziła. – Choć sądziłam, że pojmujesz, iż podeszłam

do kwestii naszego potencjalnego związku nie bez pewnej desperacji. Bez obrazy. – Rozumiem. Steris zawahała się i nagle część jej chłodu jakby zaczęła niknąć. Część opanowania, część stalowej woli, rozpłynęła się. Nagle wydała się zmęczona. Wyczerpana. Choć za tą maską widział coś, co mogło być sympatią do niego. Splotła dłonie na kolanach. – Nie radzę sobie zbyt dobrze... w kontaktach z ludźmi, lordzie Waxillium. Wiem o tym. Muszę jednak podkreślić, że jestem ci wdzięczna za to, co zrobiłeś. Mówię to z głębi tego, kim jestem. Dziękuję. Spojrzał jej w oczy i skinął głową. – Czyli – odezwała się bardziej rzeczowym tonem – podejmujemy kwestię naszych zaręczyn? Zawahał się. Nie miał powodów, a jednak w głębi duszy uświadomił sobie, że uważa się za głupca. Z dwóch propozycji tego dnia – jednej niewypowiedzianej, drugiej bezpośredniej – to właśnie tę rozważał? Spojrzał w stronę pokoju, w którym Marasi składała zeznanie na temat swojego udziału w tej awanturze. Była oszałamiająca. Piękna, inteligentna, zmotywowana. Zgodnie z wszelką logiką i rozsądkiem, powinien się całkiem w niej zadurzyć. W rzeczy samej, bardzo przypominała mu Lessie. Może na tym polegał problem. – Kontynuujemy je – powiedział, odwracając się do Steris.

EPILOG Marasi wzięła udział w egzekucji Milesa. Daius, główny oskarżyciel, odradzał jej to. On sam nigdy nie uczestniczył w egzekucjach. Siedziała samotnie na zewnętrznej galerii, patrząc, jak Miles wchodzi po schodach na podwyższenie. Sama znajdowała się ponad miejscem egzekucji. Zmrużyła oczy, przypominając sobie, jak Miles stał w tamtej podziemnej sali wśród mroku i mgieł, celując w jej kryjówkę. W ciągu dwóch dni trzy razy miała pistolet przy głowie, lecz tylko raz naprawdę była przekonana, że umrze, kiedy zobaczyła wyraz oczu Milesa. Ten bezduszny brak uczuć, poczucie wyższości. Zadrżała. Między ślubem a pojmaniem Milesa minął zaledwie dzień. Czuła jednak, że w ciągu tego dnia postarzała się o dwadzieścia lat. To było jak odmiana temporalnej Allomancji, bańka prędkości otaczająca ją i tylko ją. Świat się zmienił. Prawie została zabita, po raz pierwszy zastrzeliła kogoś, zakochała się i została odrzucona. A teraz pomogła skazać na śmierć byłego bohatera Dziczy. Miles spoglądał z pogardą na konstabli, którzy przywiązali go do słupa. Miał tę samą minę przez większość procesu – pierwszego, w którym brała udział jako oskarżyciel, choć to Daius prowadził sprawę. Proces nie trwał długo, mimo głośnego i poważnego charakteru. Miles nie wypierał się swoich zbrodni. Wydawało się, że uważał się za nieśmiertelnego. Nawet stojąc w tym miejscu, pozbawiony swoich metalmyśli i z wycelowanym w siebie tuzinem strzelb, nie wierzył, że umrze. Ludzki umysł umie się doskonale oszukiwać, by nie poddać się przerażeniu tym, co nieuniknione. Znała spojrzenie Milesa. Miał je każdy człowiek, kiedy był młody. I każdy w końcu pojmował, że to kłamstwo. Strzelby uniesiono i wycelowano w Milesa. Może teraz mężczyzna w końcu sam zrozumie to kłamstwo. Gdy rozległy się strzały, Marasi uświadomiła sobie, że jest zadowolona. I to bardzo ją zaniepokoiło. *** Waxillium wsiadł do pociągu w Dryport. Nogi wciąż go bolały, chodził o lasce, a tors miał obandażowany ze względu na połamane żebra. Tydzień nie wystarczył, by wyleczyć się z tego, przez co przeszedł. Pewnie powinien jeszcze zostać w łóżku. Pokuśtykał korytarzem luksusowego wagonu pierwszej klasy, mijając elegancko urządzone prywatne apartamenty. Kiedy pociąg powoli ruszył, dotarł do trzeciego przedziału. Wszedł do niego, nie zamykając za sobą drzwi, i usiadł na jednym z miękkich krzeseł przy oknie. Krzesło, przyśrubowane do podłogi, stało przy niewielkim stoliku na jednej nodze. Była rzeźbiona i smukła, jak szyja kobiety.

Po chwili usłyszał kroki na korytarzu. Zatrzymały się w wejściu. Waxillium przyglądał się widokom za oknem. – Witaj, wuju – powiedział, odwracając się do mężczyzny w drzwiach. Lord Edwarn Ladrian wszedł do przedziału. W ręku trzymał laseczkę z zęba kaszalota i był bardzo elegancko ubrany. – Jak mnie znalazłeś? – spytał, siadając na drugim krześle. – Kilku Znikaczy zostało przesłuchanych – wyjaśnił Waxillium. – Opisali mężczyznę, którego Miles nazywał „Panem Garniturem”. Nie sądzę, by ktokolwiek inny rozpoznał cię z opisu. O ile mi wiadomo, przez dziesięć lat poprzedzających „śmierć” żyłeś jak pustelnik. Poza listami do gazet dotyczącymi kwestii politycznych. To nie była do końca odpowiedź na pytanie. Znalazł ten pociąg i ten wagon dzięki liczbom zapisanym w pudełku po cygarach Milesa, tym, które znalazł Wayne. Trasy kolejowe. Wszyscy inni sądzili, że to pociągi, które Znikacze mieli zamiar zaatakować, ale Waxillium spostrzegł inny wzorzec. Miles śledził ruchy „Pana Garnitura”. – Interesujące – stwierdził lord Edwarn. Wyciągnął z kieszeni chusteczkę i wytarł nią palce, kiedy do środka weszli służący z tacą jedzenia, którą jeden postawił przed nim na stole. Inny nalał mu wina. Gestem kazał im zaczekać za drzwiami. – Gdzie jest Telsin? – spytał Waxillium. – Twoja siostra jest bezpieczna. Waxillium zamknął oczy i spróbował stłumić falę uczuć. Sądził, że zginęła w wypadku, który rzekomo pochłonął życie jego wu ja, ale wtedy poradził sobie z emocjami. Od wielu lat nie widział siostry. Dlaczego więc świadomość, że ona jednak żyła, miała na niego tak wielki wpływ? Nie umiał nawet opisać, jakie uczucia go wypełniały. Zmusił się do otwarcia oczu. Lord Edwarn przyglądał mu się, trzymając w dłoni kieliszek przejrzystego białego wina. – Podejrzewałeś – stwierdził Edwarn. – Przez cały czas podejrzewałeś, że nie zginąłem. Dlatego rozpoznałeś mnie z opisu, który przedstawili ci łotrzykowie. Zmieniłem styl ubioru, fryzurę, nawet zgoliłem brodę. – Nie powinieneś kazać swojemu kamerdynerowi mnie zabić –

odparł Waxillium. – Pozostawał zbyt długo w służbie rodu i zbyt gorliwie próbował mnie zabić, bym uwierzył, że niedawno opłacili go Znikacze. To znaczyło, że pracował dla kogoś innego, i to od jakiegoś czasu. Najprostszą odpowiedzią było to, że wciąż pracował dla tej samej osoby, której służył przez lata. – Ach. Oczywiście, nie miałeś się dowiedzieć, że to właśnie on wywołał wybuch. – To znaczy, nie miałem tego przeżyć. Lord Ladrian wzruszył ramionami. – Dlaczego? – spytał Waxillium, pochylając się. – Dlaczego sprowadziłeś mnie z powrotem, a później próbowałeś zabić? Dlaczego nie sprawiłeś, by ktoś inny został głową rodu? – Hinston miał nią zostać – odparł lord Ladrian, smarując masłem bułkę. – Jego choroba była... niefortunna. Pewne działania już podjęto. Nie miałem czasu szukać innych rozwiązań. Poza tym miałem nadzieję... najwyraźniej bezpodstawną... że przezwyciężyłeś już przesadnie rozwinięte w dzieciństwie poczucie moralności. Liczyłem, że okażesz się dla mnie przydatny. Na Rdzę i Zniszczenie, jak ja go nienawidzę, pomyślał Waxillium. Powróciły do niego wspomnienia z dzieciństwa. Wyruszył w Dzicz między innymi po to, by uciec przed tym protekcjonalnym głosem. – Przyszedłem po cztery pozostałe porwane kobiety – stwierdził Waxillium. Lord Ladrian pociągnął łyk wina. – I myślisz, że je tak po prostu oddam. – Tak. Inaczej wyjawię prawdę. – A proszę cię bardzo! – Lord Ladrian wydawał się rozbawiony. – Niektórzy ci uwierzą. Inni uznają cię za szaleńca. Żadna reakcja nie powstrzyma mnie ani moich współpracowników. – Ponieważ już zostałeś pokonany – stwierdził Waxillium. Lord Ladrian prawie zakrztusił się bułeczką. Roześmiał się i opuścił rękę na stół. – Naprawdę w to wierzysz?

– Znikaczy już nie ma. W chwili, kiedy rozmawiamy, trwa egzekucja Milesa, a wiem, że go sponsorowałeś. Odzyskaliśmy towary, które kradliście, więc już ich nie macie, a na początku najwyraźniej nie mieliście żadnych funduszy. Inaczej nie potrzebowałbyś Milesa i jego bandy do przeprowadzania napadów. – Zapewniam cię, Waxillium, że jesteśmy całkiem wypłacalni. Dziękuję bardzo. A ty nie znajdziesz żadnego dowodu, że ja i moi wspólnicy mieliśmy coś wspólnego z napadami. Owszem, wynajęliśmy Milesowi jego kryjówkę, ale skąd mieliśmy wiedzieć, czym się zajmował? Na Harmonię! Był szanowanym stróżem prawa. – Zabrałeś kobiety. – Nie ma na to dowodów. Jedynie twoje spekulacje. Kilku ze Znikaczy będzie przysięgać na swoje życie, że Miles zgwałcił i zabił te kobiety. Wiem z całą pewnością, że jeden z tych Znikaczy przeżył. Choć nadal jestem ciekaw, jak znalazłeś mnie tutaj, w tym właśnie pociągu. Waxillium nie odpowiedział. – Wiem, że zostałeś zrujnowany – powiedział Waxillium. – Mów, co chcesz, ja to widzę. Oddaj mi kobiety i siostrę. Ja poproszę sędziów, by okazali wyrozumiałość. Tak, opłaciłeś grupę bandytów jako swego rodzaju inwestycję. Ale powiedziałeś im dobitnie, że mają nikomu nie robić krzywdy, i to nie ty pociągnąłeś za spust i zabiłeś Peterusa. Sądzę, że uda ci się uniknąć stracenia. – Zakładasz tak wiele rzeczy, Waxillium – stwierdził lord Ladrian. Sięgnął do kieszeni marynarki, z której wyjął złożoną gazetę i wąski kalendarzyk oprawiony w czarną skórę. – Zatrudnienie grupy bandytów jako swego rodzaju inwestycja? Naprawdę myślisz, że tylko o to chodziło? – O to i o porwanie kobiet – odparł Waxillium. – Prawdopodobnie w celu wymuszenia okupu od ich rodzin. To ostatnie było kłamstwem. Waxillium nawet przez chwilę nie sądził, by chodziło o okup. Jego wuj coś planował, a biorąc pod uwagę pochodzenie tych kobiet, podejrzewał, że Marasi miała rację. Chodziło o Allomancję. Miał cichą nadzieję, że jego wuj nie brał udziału w bezpośrednim... rozmnażaniu. Sama myśl sprawiała, że Waxillium czuł się niezręcznie. Może Ladrian jedynie sprzedawał kobiety komuś innemu. Mieć nadzieję na coś takiego. Ladrian postukał w gazetę. W nagłówku pojawiła się wiadomość, którą żyło całe miasto. Ród Tekiel znajdował się na krawędzi bankructwa. Napad w poprzednim tygodniu znacznie pogorszył ich

reputację, choć ładunek odzyskano. To, w połączeniu z innymi poważnymi problemami finansowymi... Innymi poważnymi problemami finansowymi. Waxillium przejrzał artykuł. Ród Tekiel zajmował się głównie ubezpieczeniami. Na Rdzę i Zniszczenie! – pomyślał, dodając dwa do dwóch. – Seria starannie wycelowanych ataków – powiedział Ladrian, pochylając się. Wydawał się bardzo zadowolony z siebie. – Ród Tekiel jest skazany na zagładę. Muszą wypłacić odszkodowania za zbyt wiele szeroko nagłośnionych strat. Te ataki i odszkodowania poważnie naruszyły ich stabilność finansową. Twierdziłeś, że moje finanse są w złej kondycji. Jedynie dlatego, że wykorzystałem je do pewnego ściśle określonego zadania. Czy zastanawiałeś się już, dlaczego twój ród jest na krawędzi bankructwa? – Zabrałeś je wszystkie – domyślił się Waxillium. – Wyprowadziłeś je z rachunków rodu w... coś. Gdzieś. – Właśnie przejęliśmy kontrolę nad jedną z najpotężniejszych instytucji finansowych w mieście – stwierdził Ladrian. – Skradzione towary zostaną zwrócone, więc choć przejęliśmy długi Tekieli, kiedy ich wykupiliśmy, roszczenia odszkodowawcze za utracone dobra zostaną wkrótce unieważnione. Przez cały czas spodziewałem się, że Miles zostanie pochwycony. Ten plan by się bez tego nie powiódł. Waxillium zamknął oczy, czując grozę. Cały czas goniłem za kurczakami, uświadomił sobie, kiedy ktoś kradł konie. Tu nie chodziło o napady ani nawet porwania. To był przekręt ubezpieczeniowy. – Chcieliśmy, by towary zniknęły jedynie na jakiś czas – mówił dalej Edwarn. – I wszystko zadziało doskonale. Dziękuję. *** Kule przeszyły ciało Milesa. Marasi przyglądała się temu, wstrzymując oddech i starając się nie krzywić. Czas przestać być dzieckiem. Znów do niego strzelano. Z otwartymi oczami i nerwami na wodzy patrzyła z przerażeniem, jak jego rany się goją. To powinno być niemożliwe. Został starannie przeszukany, by znaleźć wszystkie metalmyśli. Jednakże rany od kul zasklepiły się, jego uśmiech stał się szerszy, a spojrzenie szalone. – Jesteście głupcami! – ryknął Miles do plutonu egzekucyjnego. – Pewnego dnia ludzie złota i czerwieni, nosiciele ostatniego metalu, przyjdą tu. I oni będą wami władać.

Znów wystrzelili. Kolejne kule przeszyły ciało Milesa. Rany znów się zasklepiły, ale nie do końca. W ostatniej metalmyśli, gdziekolwiek ją ukrył, miał zmagazynowane za mało zdrowia. Marasi zadrżała, kiedy trzecia salwa uderzyła w jego ciało, wprawiając je w konwulsje. – Oddawajcie cześć – powiedział Miles słabnącym głosem, z jego ust popłynęła krew. – Oddawajcie cześć Trellowi i czekajcie... Kolejna salwa trafiła w cel i tym razem rany się nie zasklepiły. Miles zwisł w więzach, a jego otwarte oczy patrzyły tępo w ziemię. Konstable wydawali się wstrząśnięci. Jeden podbiegł, by sprawdzić puls. Marasi zadrżała. Aż do ostatniej chwili Miles nie przyjmował śmierci. Teraz nie żył. Krwiotwórcą taki jak on mógł się leczyć raz za razem, lecz jeśli w końcu przestawał się regenerować – pozwalał, by rany go pochłonęły – umierał jak każdy. Na wszelki wypadek stojący najbliżej konstabl wyjął rewolwer i trzy razy strzelił w bok głowy Milesa. Widok był tak okropny, że Marasi odwróciła wzrok. Dokonało się. Miles Stożywotów umarł. Odwracając się, zobaczyła postać przyglądającą się z ciemnego kąta poniżej, ignorowaną przez konstabli. Postać odwróciła się, łopocząc czarną szatą i wyszła przez bramę prowadzącą w uliczkę. *** – Nie chodziło tylko o ubezpieczenie – powiedział Waxillium, patrząc Edwarnowi w oczy. – Zabraliście kobiety. Edwarn Ladrian nic nie powiedział. – Powstrzymam cię, wuju – dodał cicho Waxillium. – Nie wiem, co robisz z tymi kobietami, ale znajdę sposób, żeby cię powstrzymać. – Proszę cię, Waxillium – stwierdził Edwarn. – Twoje przekonanie o własnej nieomylności było wystarczająco męczące, kiedy byłeś młody. Choćby ze względu na swoje pochodzenie powinieneś być ponad to. – Moje pochodzenie? – Wywodzisz się ze szlachetnego rodu – wyjaśnił Ladrian. – Jesteś bezpośrednim potomkiem samego Doradcy Bogów. Jesteś Podwójnym i potężnym Allomantą. Z wielkim żalem wydałem na ciebie wyrok śmierci, I to jedynie pod naciskiem współpracowników. Podejrzewałem, nawet miałem nadzieję, że przeżyjesz. Ten świat potrzebuje ciebie. Nas. – Brzmisz jak Miles – zauważył z zaskoczeniem Waxillium.

– Nie. To on brzmiał jak ja. – Ladrian założył serwetkę na szyję i zaczął jeść obiad. – Ale nie jesteś gotów. Upewnię się, że otrzymasz odpowiednie informacje. Na razie możesz odejść i rozważyć, co ci powiedziałem. – Nie sądzę – powiedział Waxillium, sięgając pod marynarkę po pistolet. Ladrian spojrzał na niego z litością. Waxillium usłyszał trzask odbezpieczanej broni, a kiedy zerknął w bok, ujrzał na korytarzu kilkunastu młodych mężczyzn w czarnych garniturach. Żaden nie nosił na sobie metalu. – W tym wagonie jedzie prawie dwudziestu Allomantów, Waxillium – stwierdził chłodno Edwarn. – A ty jesteś ranny, ledwie chodzisz. Nie masz żadnych dowodów przeciwko mnie. Naprawdę chcesz zacząć tę walkę? Waxillium zawahał się, po czym warknął i wolną ręką zrzucił posiłek ze stołu wuja. Talerze i potrawy spadły z trzaskiem na podłogę, a rozwścieczony Waxillium się pochylił. – Pewnego dnia cię zabiję, wuju. Edwarn odchylił się do tyłu. – Zaprowadźcie go na koniec pociągu i wyrzućcie. Miłego dnia, Waxillium. Waxillium próbował dosięgnąć wuja, ale mężczyźni chwycili go pośpiesznie i odciągnęli. Takie traktowanie sprawiło, że znów poczuł ból w boku i nodze. Edwarn miał w jednym rację – to nie był dzień na walkę. Ale ten dzień miał nadejść. Waxillium dał się poprowadzić korytarzem. Otworzyli drzwi na końcu pociągu i rzucili go w stronę umykających pośpiesznie torów. Zatrzymał się za pomocą Allomancji, czego się pewnie spodziewali, i wylądował. Odprowadził wzrokiem odjeżdżający pociąg. *** Marasi wpadła w uliczkę obok komendy. Czuła, jak coś się w niej budzi, potężna ciekawość, której nie umiała opisać. Musiała się dowiedzieć, kim była ta postać. Zauważyła rąbek czarnej szaty znikającej za rogiem. Pobiegła za nią, mocno ściskając torebkę i sięgając do środka po malutki rewolwer, który podarował jej Waxillium. Co ja wyprawiam? – myślała. Samotnie wbiegam w uliczkę? To nie było szczególnie rozsądne. Po

prostu czuła, że musi to zrobić. Podbiegła kawałek. Czy zgubiła tamtą postać? Zatrzymała się na skrzyżowaniu, gdzie jeszcze węższa uliczka odbiegała od tej pierwszej. Jej ciekawość stała się niemal nie do zniesienia. W wejściu do mniejszej uliczki stał wysoki mężczyzna w czarnej szacie, wyraźnie czekając na nią. Westchnęła i cofnęła się o krok. Mężczyzna miał dobrze ponad sześć stóp wzrostu, a okrywająca go szata sprawiała, że robił złowrogie wrażenie. Uniósł blade dłonie i zdjął kaptur, ukazując ogoloną głowę i skomplikowane tatuaże otaczające oczy. A w jego oczodoły wbito coś, co wyglądało jak para grubych gwoździ kolejowych. Jeden z oczodołów był zdeformowany, jakby został zmiażdżony, stare blizny i zgrubienia kostne psuły wygląd tatuażu. Marasi znała tę istotę z mitologii, ale na jego widok zrobiło jej się zimno i poczuła grozę. – Żelaznooki – wyszeptała. – Przepraszam, że sprowadziłem cię tu w taki sposób – powiedział Żelaznooki. Mówił cichym, chropawym głosem. – W taki sposób? – spytała piskliwie. – Za pomocą emocjonalnej Allomancji. Czasem Przyciągam zbyt mocno. Nigdy nie byłem w tym tak dobry jak Breeze. Bądź spokojna, dziecko. Nie zrobię ci krzywdy. Natychmiast poczuła spokój, który jednak wydawał się nienaturalny i sprawił, że czuła się jeszcze gorzej. Spokojna, ale chora. Człowiek nie powinien być spokojny, kiedy rozmawiał z samą Śmiercią. – Twój przyjaciel – powiedział Żelaznooki – odkrył coś bardzo niebezpiecznego. – I chcesz, żeby przestał? – Przestał? – powtórzył Żelaznooki. – Wcale nie. Chcę, żeby był poinformowany. Harmonia ma swoje specyficzne poglądy na to, jak wszystko powinno przebiegać. Ja nie zawsze się z nim zgadzam. Co dziwne, jego szczególne przekonania sprawiają, że musi mi na to pozwolić. Proszę. – Żelaznooki sięgnął w fałdy szaty i wyjął niewielką książeczkę. – Tu są informacje. Pilnuj ich. Możesz je przeczytać, jeśli zechcesz, ale dostarcz je w moim imieniu lordowi Waxilliumowi.

Wzięła książeczkę. – Przepraszam – powiedziała, próbując walczyć z otępieniem, które w niej wywołał. Czy naprawdę rozmawiała z mityczną postacią? Czy miała halucynacje? Nie mogła myśleć. – Ale dlaczego sam nie chcesz mu jej dać? Żelaznooki odpowiedział wąskim uśmiechem, przyglądając jej się srebrzystymi czubkami kolców. – Mam przeczucie, że próbowałby mnie zastrzelić. On nie lubi pytań bez odpowiedzi, ale wykonuje dzieło mojego brata, a to coś, co staram się popierać. Życzę miłego dnia, lady Marasi Colms. Żelaznooki odwrócił się i ruszył w głąb uliczki. Naciągnął kaptur na głowę, po czym wzniósł się w powietrze mocą Allomancji, unosząc się nad dachami budynków. Zniknął jej z oczu. Marasi ścisnęła książkę i drżącymi rękami wsunęła ją do torebki. *** Waxillium wylądował na stacji, jak najłagodniej opuszczając się na ziemię po Allomantycznym locie nad torami. Przy lądowaniu zawsze bolała go noga. Wayne siedział na peronie z nogami opartymi o beczkę i palił fajkę. Wciąż miał rękę na temblaku. Nie był zdolny wyleczyć się szybciej – nie miał zapasu zdrowia. Próba zmagazynowania go teraz sprawiłaby, że rana goiłaby się jeszcze wolniej, a później zaczęłaby się goić szybciej, kiedy sięgnąłby po metalmyśli – w gruncie wyszłoby na jedno. Wayne czytał powieść, którą wyciągnął z kieszeni jakiegoś pasażera, kiedy razem jechali do posiadłości. W jej miejsce zostawił aluminiowy pocisk, wart pewnie ze sto razy więcej niż książka. Jak na ironię, osoba, która go znalazła, pewnie go wyrzuciła, nie orientując się w jego wartości. Muszę z nim znowu o tym porozmawiać, pomyślał Waxillium, wchodząc na peron. Ale nie dziś. Dziś mieli inne zmartwienia. Waxillium podszedł do przyjaciela, lecz nadal spoglądał na południe. W stronę miasta i wuja. – To niezła książka – powiedział Wayne, przerzucając kartkę. – Powinieneś sam ją przeczytać. Jest o królikach. One gadają. Niebywałe. Waxillium nie odpowiedział. – Czyli to był twój wuj? – spytał Wayne.

– Tak. – Zaraza, jestem ci winien piątaka. – Założyliśmy się o dwadzieścia. – Tak, ale ty mi jesteś winien piętnaście. – Tak? – Pewnie, z tego zakładu, że w końcu jednak pomożesz mi ze Znikaczami. Waxillium zmarszczył czoło, patrząc na przyjaciela. – Nie pamiętam tego zakładu. – Bo cię nie było, kiedy go zawieraliśmy. – Nie było mnie? – Tak. – Wayne, nie możesz zakładać się z ludźmi pod ich nieobecność. – Mogę – odparł Wayne, włożył książkę do kieszeni i wstał. – Jeśli powinni tam być. A ty powinieneś. – Ja... – Jak na to odpowiedzieć? – Będę. Od tej chwili. Wayne pokiwał głową, dołączył do niego i spojrzał w stronę Elendel. Miasto wznosiło się w perspektywie, dwa konkurujące ze sobą wieżowce po jednej stronie miasta, inne mniejsze wzrastające jak kryształy z centrum rozrastającej się metropolii. – Wiesz co – odezwał się młodszy mężczyzna – zawsze się zastanawiałem, jak to by było, przyjechać tutaj, znaleźć cywilizację i inne takie. Nie uświadamiałem sobie. – Nie uświadamiałeś sobie czego? – spytał Waxillium. – Ze to tak naprawdę jest dzika część świata. Ze nam, za górami, było łatwo. Waxillium pokiwał głową. – Czasem potrafisz być bardzo mądry, Wayne. – To przez to moje myślenie, nie? – powiedział Wayne, stukając się w głowę i przechodząc na dialekt. – To robie z tym moim mózgom. Czasem, no.

– A przez resztę czasu? – Przez resztę czasu nie myślę dużo. Bo jakbym myślał, to wróciłbym tam, gdzie wszystko jest proste. Kapujesz? – Kapuję. A musimy tu zostać, Wayne. Mam tu coś do zrobienia. – To się tym zajmiemy. Jak zawsze. Waxillium pokiwał głową, sięgnął do rękawa i wyjął długą, wąską książeczkę w czarnych okładkach? – Co to takiego? – spytał z zainteresowaniem Wayne, biorąc ją do ręki. – Notes mojego wuja – wyjaśnił Waxillium. – A w nim zapisane spotkania i notatki. Wayne zagwizdał cicho. – Jak go zabrałeś? Trącenie ramieniem? – Zrzucenie ze stołu – odparł Waxillium. – Nieźle. Cieszę się, że przez te wszystkie lata nauczyłem cię czegoś użytecznego. Na co go wymieniłeś? – Na groźbę – odparł Waxillium, spoglądając w stronę Elendel. – I obietnicę. Miał zamiar doprowadzić sprawę do końca. Honor Dziczy. Kiedy jeden z ich towarzyszy przechodził na złą stronę, oni mieli obowiązek posprzątać bałagan.

Table of Contents Rozpocznij