Brenda Joyce - Masters of Time 01 - Dark Seduction PL

Brenda Joyce Masters of Time 01

- Dark Seduction Tłumaczenie dla: Transltions_Club Tłumaczenie: sette_di_9 Korekta: paola_3 Korekta całości: wanileczka

Prolog Przeszłość

Była ciemna noc, kiedy Claire się obudziła. Przez moment poczuła się zagubiona. Na zewnątrz padał deszcz. Leżała w pokoju, którego nie znała, na łóżku z baldachimem. Mrugając oczy w ciemności, zauważyła ogień w kominku i dwa małe, zakratowane okienka. Usłyszała głos. Claire… przyjdź do mnie. Zaalarmowana usiadła na łóżku. Przypomniała sobie od razu, że Malcom był o krok od śmierci i nie przebywał z nią w pokoju. Nie wiedziała, gdzie jest. Czy czuł się dobrze? Ile czasu była nieprzytomna? Claire, na górze… Nad tobą… Potrzebuję cię… Skamieniała i zaczęła szybciej oddychać. Była sama, a on używał telepatii do porozumiewania się. Słyszała jego myśli, jakby z nią rozmawiał. Znajdował się gdzieś na piętrze. Zawahała się. Był ranny, bliski śmierci. Gdzieś go zamknęli i tylko ona mogła go uratować. Wyskoczyła z łóżka. Poczuła się zdesperowana, krew w niej wrzała, ale nie z powodu ognia w kominku, to jego przyzywanie powodowało ten stan.

Przełknęła ślinę i stanęła nieruchomo, żeby wyczuć Malcolma. Wystarczył moment, żeby wyciszyć serce i poczuć jego mękę. Osłabił go pojedynek i cierpiał. Musiała go znaleźć, potrzebował jej. Potrzebował być w niej, żeby zebrać energię. Claire zesztywniała, kiedy poczuła, że temperatura wzrasta. Malcolm usłyszał ją, wiedział, że nadchodziła i czekał. Uniosła głowę i popatrzyła na sufit. Aidan kazał Roycowi zaprowadzić Malcolma do wieży. Były ich cztery, w każdym rogu murów. Claire była pewna, że Malcolm znajduje się nad nią. Zerwała lnianą tunikę i została tylko w dżinsowej minispódniczce i koszulcę. Gdzie jesteś? Claire, nad tobą, we wschodniej wieży. Uśmiechając się, poczuła, że jej serce zaczęło odzyskiwać stały rytm. Już idę. Próbując otworzyć drzwi, ale zauważyła, że zostały zablokowane. Pospiesz się. Claire zaciągnęła się powietrzem i poczuła lekki ślad jego zapachu. Jego żądza dochodziła do niej. W szale mocno pociągnęła za staroświecką klamkę. Strach dodał jej nadludzkiej siły, śruba pękła i drzwi się otworzyły. Dysząc, wyjrzała na korytarz, upewniając się, że jest pusty.

Jedynie lampa płonęła. Bosa zaczęła się skradać po wąskich, spiralnych schodach. Miała wrażenie, że skóra odrywała się od jej ciała, żeby dostać się w jego ramiona. Dotarła na półpiętro, gdzie była jedynie zapalona pochodnia. Nie zatrzymując się, zaczęła się wspinać na następne piętro, gdzie znalazła okrągły przedpokój i ciężkie, drewniane drzwi, zamknięte od zewnątrz na żelazną kłódkę. Poczuła napięcie. Malcolm. Był po drugiej stronie drzwi, gorący i niecierpliwie czekał, aby dać jej przyjemność. Claire była gotowa umrzeć za jego pieszczoty. Cichy jęk wydobył się z jej piersi, chwyciła nóż wsunięty pod pas spódnicy i wsunęła końcówkę do zamka. W Nowym Jorku nie wiedziałaby, od czego zacząć otworanie kłódki, ale teraz włożyła nóż w środek i poruszyła nim. Drzwi się otworzyły. Jego wzrok spoczął na niej. Malcolm leżał na wznak na stercie słomy przy przeciwległej ścianie i tylko bandaż na jego opalonej skórze odznaczał się wyraźnie. Trzymał głowę odwróconą w jej stronę i obserwował ją uważnie. Jego członek był w pełni wyprostowany. Był jak myśliwy, a ona była szczęśliwa, mogąc być jego ofiarą.

Chciała biec do niego, ale nie mogła się ruszyć, przytłoczona widokiem wspaniałej doskonałości i świadomością niezmierzonej przyjemności, na którą czekała. Uśmiechnął się, próbował usiąść, gdy grymas bólu przeciął jego twarz. Na bandażu pojawiła się krew. - Przyjdź do mnie, Claire. Claire podeszła bliżej, Malcolm wstał chwiejnie, osłabiony walką i utratą krwi. Podtrzymując jego nagie ciało, poczuła, jak łzy pragnienia napełniły jej oczy. - Lass1 - szepnął, trzymając ją w żelaznym uścisku. Claire poczuła ciepło wydostające się z jej ciała i słodko zakręciło jej się w głowie. Malcolm cicho jęknął i poczuła rozdzierającą przyjemność. - O tak, Claire - zaczął krzyczeć ochrypłym głosem. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła przemożne pragnienie. Malcolm uśmiechnął się dziko, rozszerzając jej uda i całując ją z dziką pasją. Jednym mocnym pchnięciem wszedł w nią, jęknął z zadowolenia. - Dobrze smakujesz - powiedział. Claire krzyknęła, wypełniona wielką przyjemnością, której nigdy nie byłaby w stanie sobie wyobrazić. Malcolm poruszył się, wyssał jej krew, doprowadzając ją tym do spełnienia.

1

- dziewczyno, kochanie - ale tylko w stosunku do kobiet

Wszechświat stał się czarny i wypełniony wybuchami gwiazd, po jednej dla każdego orgazmu. Wiedziała, że zagubili się w niekończących galaktykach przyjemności. Każdy orgazm był gwałtowniejszy i brutalniejszy od poprzedniego, ale nie miało to znaczenia. Tak chciała umrzeć, ujeżdżając przez wieczność doskonałą męskość Malcolma. Gorące nasienie zalało jej wnętrze: ryk satysfakcji, przypominający dzikie zwierzę a nie mężczyznę, wydobył się z jego piersi. Claire płacząc zaczęła prosić o więcej. Wiedziała, że nie będzie się opierał. Następna fala namiętności uderzyła w nią. Niespodziewanie Malcolm ryknął i odsunął się od niej brutalnie. Claire chciała zaprotestować, ale nie mogła. Została uwięziona w wirze przyjemności i bólu. Umierała. Poczuła jak ostatnie krople esencji życia opuszczają ją. Spojrzała w dół i zobaczyła swoje półnagie ciało, leżące na kamiennej podłodze, podczas gdy Malcolm siedział przy oknie patrząc na nie z przerażeniem. Aidan i Royce pochylili się nad nią. Nagle wieżę wypełniło oślepiające światło i ujrzała sylwetki Starożytnych tłoczących się w pokoju. - Żyje? - krzyknął Malcolm.

Rozdział 1

Teraźniejszość

Claire bała się ciemności. Usłyszała hałas na parterze. Sparaliżowana stała w ciemnej sypialni, znajdującej się nad księgarnią, w której sprzedawała książki i antyczne rękopisy oraz okazjonalnie rzadko spotykane tomy. Ponieważ w księgarni znajdowało się około ćwierć miliona dolarów,

sklep

został

wyposażony

w

najnowocześniejszy

alarm,

paralizator i pistolet. Była pewna, że nie zostawiła otwartego okna, pomimo iż był gorący lipiec. Nigdy by tego nie zrobiła - to zbyt niebezpiecznie. W zeszłym miesiącu jedna z jej sąsiadek została zamordowana. Policja na ten temat nie chciała nic mówić. Claire domyślała się, że chodziło o pleasure crime2. Zaczęła nasłuchiwać, zastanwiając się, czy powinna wyciągnąć swoją berettę z szuflady, ale nie usłyszała żadnych innych hałasów. Gdy tak stała, ubrana w różowe bokserki i cienki podkoszulek na ramiączkach, bezpański kot, który przybłąkał się dzisiejszego popołudnia, wyszedł z korytarza. Odetchnęła z ulgą wyobrażając sobie, że to on był przyczyną zamieszania w sklepie.

2

zastanawiam się, jak to przetlumaczyć: morderstwo z przyjemności czy śmierć z przyjemności; w zasadzie i tak wszyscy wiedzą, o co chodzi

Musiała skończyć z wyobrażaniem sobie najgorszego. Czujniki ruchu też się nie włączyły, ale ona i tak, po tych wszystkich latach, nienawidziła zostawać sama na noc. Przerażona dziewczynka przykucnęła przy drzwiach, podczas gdy niebezpieczny cień zbliżał się do niej.

Claire spojrzała gniewnym wzrokiem na czarnego kota, wyrzucając z pamięci zamordowaną matkę. - Cholera, nie powinnam była dawać ci jedzenia. Kot zaczął ocierać się o jej nogi mrucząc zadowolony. Podniosła go i po raz pierwszy przycisnęła do piersi. - Ty urwisie – wyszeptała - mnie jest potrzebny pies, a nie kot. W odpowiedzi zwierzę polizało ją po twarzy. Jutro, przed wyjazdem na lotnisko, zamierzała wywiesić ulotki w Tribeca o znalezionym zwierzaku. Przygotowywała bagaż na zasłużony urlop w Highlands, którego pierwszym etapem była wyspa Mull. Ta myśl podnieciła ją. Kot ułożył się na łóżku, a ona zaczęła pakować walizkę. Zbliżyła się do starej komody kupionej podczas pobytu w Lisbonie - często podróżowała. Uśmiechając się potzrąsnęła ciemnoczerwonymi włosami i wyciągnęła stos koszulek. Miała dwadzieścia osiem lat - prawie dwadzieścia dziewięć, a dzięki korzystaniu z Internetu zarządzała dobrze prosperującym interesem.

Od

kiedy

skończyła

Historię

Średniowiecznej

Europy

w

Princetown, była na wakacjach dwa razy. Pierwsze spędziła w Londynie z objazdówką po Kornwalii i Walii. W ostatnim momencie przyjaciel zasugerował jej, by spędziła kilka dni w Szkocji. I, mimo iż nie była osobą impulsywna, Claire zmodyfikowała swoje plany dzień przed wyjazdem. Jak tylko przekroczyli Berwick-upon-Tweed, poczuła dziwne podniecenie i zakochała się natychmiast w tym kraju. To było prawie jak powrót do domu. Zwiedzała klasykę: Dunbar, Edimburgo, Stirling, Iona i Perth. Zrozumiała szybko, że musi wrócić do Highlands, jego wielkość przyciągała ją jak nic dotąd. Dwa lata temu wróciła do Szkocji i spędziła dziesięć dni na północy i północnym wschodzie. Ostatniego dnia pobytu odkryła małą, skalistą i piękną wyspę Mull. Poszła do Duart - wiekowego domu dziedzica Maclean. Zwiedziła stary zamek, ale to jej nie wystarczyło, chciała poznać historię regionu. Tuż przed opuszczeniem wyspy natknęła się na przemiły bed-andbreakfast w Malcolm's Point, a jego właściciele poradzili jej odwiedzić Dunroch. Wyjaśnili, że Dunroch była domem Maclean w południowej części Mull i że aktualny Laird3 mieszkał w nim, choć nieczęsto go widziano. Żył jak pustelnik i nie był żonaty, mówili, że przez to przynosi wstyd.

3

pan, dziedzic – tradycyjne określenie szkockich posiadaczy ziemskich

Podobnie jak innych arystokratów, zmuszono go z powodów finansowych do otwarcia części zamku dla zwiedzających. Zaintrygowana

przyjechała

do

niego

na

godzinę

przed

zamknięciem. Była pod wrażeniem szarego, kamiennego zamku. Przechodząc po zwodzonym moście nad pustą fosą, poczuła na plecach chłód. Brakowało jej tchu, gdy przeszła pod podniesioną kratą, wchodząc do ciemnego strażniczego korytarza. Ta część zamku została zbudowana na początku XIV wieku przez Brogana Maclean. Zatrzymała się na dziedzińcu, żeby obserwować morze i wieżę. Nik jej nie musiał mówić, że baszta była częścią oryginalnej konstrukcji. Wszystkie pokoje były zamknięte dla publiczności oprócz głównego salonu. Kiedy weszła do niego, stanęła zszokowana. Choć nigdy w nim nie była, wydawał jej się znajomy. Przyglądając się dużemu salononi, nie widziała trzech sof, tylko długi stół przy którym zasiadali dostojnicy. Kominek był zgaszony, ale czuła buchające od niego gorąco. Dużo o tym miejscu myślała i poszukała kilka informacji, lecz rodzina Maclean okazała się bardzo tajemnicza. Poszukiwania w Google i wirtualnych bibliotekach nie przyniosły o tej rodzinie żadnych pożytecznych informacji od śmierci Brogana Mor w 1411 roku w bitwie pod Red Harlaw. W każdym razie brak danych stymulował jej zainteresowanie, ponieważ Claire zawsze była nienasycona, gdy chodziło o historię. Czując coraz większe podniecenie, spakowała dwie pary dżinsów.

Tym razem chciała przespać jedną noc w Edynburgu i wynajętym samochodem pojechać do Dunroch. Wynajęła pokój w b&b Malcolm's Arm i planowała zostać na wyspoe przez trzy. Jako sprzedawca rzadkich książek chciała poprosić obecnego dziedzica o zgodę na zwiedzenie zamkowej biblioteki. Był to tylko pretekst do spotkania z nim. Nie wiedziała dlaczego, ale czuła, że musi to zrobić. Może dlatego, że nie znalazła żadnych informacji od śmierci Borgan Mor. Podejrzewała, że obecny dziedzic musi mieć około sześćdziesięciu lat i wygląd Colina Farrella.

Wsadziła do walizki spodnie, brakowało jej tylko paru godzin do wyjazdu. Jak na kobietę była wysoka, miała sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Szczyciła się niesamowitą kondycją, prawie codziennie trenowała kickboxing i podnoszenie ciężarów. Będąc silniejszą, czuła się lepiej. Kiedy miała dziesięć lat, jej matka wyszła do sklepu na rogu mówiąc, że wróci za parę minut. Nigdy już nie wróciła. Claire próbowała nie myśleć o tej nocy. Zawsze była dzieckiem z bujną wyobraźnią, wierzyła w potwory i duchy. Dręczyła matkę opowiadając o złych kreaturach w jej szafie i pod łóżkiem. Tej nocy widziała przerażające kształty cieni ruszających się zasłon. Choć minęło dużo czasu, brakowało jej matki. Tego dnia miała na sobie dziwny wisiorek; półszlachetny, polerowany kamień wciśnięty w cztery złote ramiona, na których wyryte były celtyckie wzory.

Za każdym razem, kiedy czuła się smutna, Claire ściskała wisiorek i ból znikał. Nie wiedziała, dlaczego jej matka tak lubiła ten naszyjnik. Nie ściągała go nigdy. Podejrzewała, że miało to coś wspólnego z ojcem. To nie tak, że Claire miała ojca. Jej matka była bardzo uczciwa i opowiedziała córce o jednej, jedynej pasjonującej nocy z młodym mężczyzną. Nazywał się Alex i to było wszystko, co Janine wiedziała. Po śmierci matki, Claire zamieszkała z wujostwem na wsi. Zaopiekowała się nią ciocia Bet. Dorastała ze swoimi kuzynkami Amy i Lorie. Kiedy miała piętnaście lat, ciotka powiedziała jej całą prawdę o śmierci matki. Nie została zabita, ale padła ofiarą pleasure crime. Te informacje zmieniły życie Claire. Jej ukochana mama została zabita przez zboczeńca, a to potwierdziło jej najgorsze podejrzenia o istnieniu złych istot, które atakują nocą. Później jej kuzynka Lorie została zamordowana niedaleko kampusu, kiedy wracała wieczorem z kina. Policja bez trudu ustaliła, że była ofiarą szaleńca. To się zdarzyło pięć lat temu. Claire nie wiedziała, od kiedy prasa zaczęła używać zwrotu pleasure crime, choć wydawało jej się, że od zawsze je słyszała. Dziennikarze, psychiatrzy, politycy twierdzili, że społeczeństwo było w anarchii i 80% przestępstw było związanych z seksem. Z roku na rok sytuacja pogarszała się. Lorie zginęła jak tysiące innych kobiet. Uprawiała seks, a płyny ustrojowe ujawniły, że jej zabójca osiągnął orgazm wielokrotnie. Nie było żadnych śladów walki, a policja nie umiała zidentyfikować winnego.

Te przestępstwa były szczególnie niepokojące, morderca był obcą osobą, której udawało się uwieść ofiary. Nikt nie był wstanie tego zrozumieć. Były różne teorie, mówiono o ezoterycznym kulcie, spekulowano, że sprawcy należeli do tajnego stowarzyszenia, które używało hipnozy i wprowadzali ofiary w trans. Socjolodzy podawali za przyczynę: patologiczną tendencję w grach wideo, muzyce rap, narkotykach, problemach rodzinnych i kulturze przemocy. Claire doszła do wniosku, że to głupoty. Nikt nie wiedział, dlaczego te kobiety zostały zamordowane. Każda z ofiar była młoda, atrakcyjna i umarła w ten sam sposób: serce przestawało bić z powodu nadmiernego podniecenia. Po śmierci kuzynki, Claire chciała upewnić się, że jest wystarczająco silna, aby zranić ewentualnego napastnika. To Amy zaproponowała jej kurs samoobrony i naukę strzelania. Od tamtej pory obie kobiety trzymały w domu pistolet. Claire była zadowolona, że mąż Amy pracuje dla FBI. Była pewna, że John zna jakieś szczegóły, o których nikt nie wiedział, nawet jeśli nie chciał podzielić się nimi. Dla świętego spokoju trzymała pistolet w nocnej szafce. Nikt by jej nie skrzywdził, jeżeli by na to nie pozwoliła. Postanowiła przygotować posiłek, widząc, że walizki już były praktycznie gotowe. Uśmiechnęła się do śpiącego na poduszce kota. - Nie na mojej poduszce, potworze! Idziemy, może coś znajdę dla ciebie do jedzenia. Czarny kot zeskoczył z łóżka, jakby doskonale ją rozumiał.

Claire kucnęła żeby go pogłaskać. - Może powinnam cię zatrzymać. Jesteś taki piękny... Ledwie skończyła mówić, gdy czujniki ruchu zaczęły dzwonić i ktoś zapukał do drzwi sklepu. Claire zamarła. Uderzenia w drzwi nie ustawały, popatrzyła na zegarek. Była dwudziesta pierwsza trzydzieści. To musiało być coś ważnego, albo osoba na zewnątrz była szaleńcem. Podbiegła do szafki i wyciągnęła pistolet. Krople potu spłynęły jej między piersiami. Dwóch sąsiadów miało jej numer telefonu, czyli to był ktoś obcy. Przeszła w stronę schodów. Próbowała nie myśleć o okropnych morderstwach, które się zdarzyły w ostatnim czasie w mieście. Starała się nie myśleć o swojej sąsiadce, matce i o Lorie. - Claire, wiem, że jesteś w środku - krzyknął rozdrażniony żeński głos. Zawahała się. Kto to był do diabła? Nie rozpoznawała głosu. Ktokolwiek to był, swoimi uderzeniami mógł rozwalić drzwi. W głębi schodów znajdował mały przedpokoik ze stolikiem i wiecznie zapaloną lampą. Biuro Claire było po przeciwnej stronie, na lewo od schodów mieściła się kuchnia, a na prawo duży pokój służący jako sklep. Czarne żaluzje były opuszczone. - Kto tam? - zapytała nie zbliżając się do drzwi. Walenie ustało. - Claire, to ja, Sybilla. Była prawie pewna, że nie rozpoznawała tego imienia. Chciała wysłać ją do diabła, oczywiście w elegancki sposób, kiedy kobieta odezwała się znowu.

- Wiem, że masz tę stronę, Claire. Pozwól mi wejść. - Mam tysiąc dwieście książek w katalogu. Jeżeli policzymy około czterystu stron do każdej książki, powiedziałabym że tutaj jest bardzo dużo stron. - To jest strona z Księgi Uzdrowień - odpowiedziała kobieta zirytowanym głosem. - Pochodzi z Cladich, wiesz o tym. W tym momencie drzwi otworzyły się i kobieta weszła do sklepu. Claire zatkało. Tylko Terminator mógłby je otworzyć, a kobieta z czerwonymi włosami nie przypominała go ani trochę. Miała około metra sześćdziesiąt pięć wzrostu i ważyła jakieś pięćdziesiąt pięć kilo. Zauważyła, że była ubrana na czarno, jak włamywacz. W zasadzie była włamywaczką, sądząc po otwartych drzwiach. Claire obiecała sobie w myślach, że jutro założy nowy system alarmowy. Celowała kobiecie między oczy. - Stój, nie znam cię, a żarty tego typu nie podobają mi się. Wynoś się. Zdziwiła się, że nie trzęsą jej się ręce pomimo wielkiego strachu. Nigdy nie widziała tak zimnych i bezdusznych oczu. Sybilla uśmiechnęła się bez radości, a jej twarz zamieniła się w okrutną maskę.

Serce Claire zaczęło bić jak oszalałe, kiedy zrozumiała, że kobieta jej nie posłucha. Nie wydawała się uzbrojona, a Claire była cięższa od niej.

Sybilla zaczęła się śmiać. - Ty mnie nie rozpoznajesz... Nie wróciłaś jeszcze, prawda? Dziewczyna, celując w czoło Sybilli, powiedziała: - Wynoś się. - Tylko wtedy, kiedy dostanę stronę - odpowiedziała kobieta podchodząc bliżej. - Nie mam żadnej strony - krzyknęła Claire. Jej ręce zaczęły się trząść. Spróbowała nacisnąć spust, ale było już za późno. Sybilla jednym szybkim ruchem wybiła jej pistolet i zamachnęła się pięścią. Claire poczuła ostry ból jakby, pięść zrobiona była ze stali. Zobaczyła gwiazdy i zapadła w ciemność. Claire

powoli

odzyskiwała

przytomność,

ciemność

zaczęła

przechodzić w szarość. Jej pierwszą myślą był niesamowity ból głowy. Zorientowała się, że leży na drewnianej podłodze. Pamiętała o całym zdarzeniu. Jakaś kobieta przyszła do sklepu i zaatakowała ją. Przez chwilę leżała nieruchomo na podłodze, udając nieprzytomną i wsłuchując się w nocny hałas. Słyszała tylko jeżdżące samochody. Otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że leżała między kuchnią i sklepem. Lampka w przedpokoju była ciągle zaświecona. Przeniosła wzrok w stronę sklepu i powstrzymała krzyk. Nie było w nim nikogo, drzwi były zamknięte a wszystkie książki leżały na podłodze. Usiadła zrozpaczona, niedowierzając. Najwyraźniej kobieta zdążyła wszystko przeszukać.

Claire dotknęła głowy, czując obrzęk za uchem, miała nadzieję, na przekór wszystkiemu, że nic nie zginęło. Chciała zadzwonić na Policję, ale musiała najpierw odkryć, co zabrała jej Sybilla. Nigdy nie słyszała o Cladich, ale w średniowieczu twierdzono, że niektóre rękopisy miały cudowne właściwości. Pomimo bólu głowy, zadrżała z podniecenia na myśl, że może coś znaleźć o Cladich w Google. Dlaczego napastniczka wierzyła, że może znaleźć książkę w jej sklepie? Było to coś, czego Claire nie rozumiała. Wydawało się, że Sybilla ją znała. Pogładziła wisiorek, odzyskując kontrolę nad własnym ciałem. Najważniejsze, że nie była ranna, a przy odrobinie szczęścia tamta kobieta nie znalazła tego, czego szukała. Claire byłaby szczęśliwsza, jeżeli strona znalazłaby się w jej posiadaniu. Wstała, czuła się spokojniejsza. Ból, zastąpiony nową podniecającą myślą, ustąpił. Instynkt mówił jej, żeby sprawdziła księgarnię, ale wiedziała, że lepiej będzie, jeśli położy okład z lodu na głowę i zadzwoni na Policję. Musiała też sprawdzić, czy istnieje książka pod tytułem Cladich. Bezpieczeństwo było jednak na pierwszym miejscu. Weszła do sklepu, żeby zamknąć drzwi na klucz. Przesuwała się powoli, żeby nie zniszczyć drogocennych książek. Podniosła pistolet. Drzwi miały podwójny zamek, ale pomyślała o założeniu dodatkowo trzeciego. Przekręcając klucz usłyszała klik, dźwięk ten zapewnił ją o zamknięciu, ale kiedy pociągnęła za klamkę, drzwi otworzyły się. Poczuła ukłucie w sercu, jeżeli zamek nie działa, będzie musiała spać w hotelu. Zawahała się chwilę i jeszcze raz go sprawdziła.

Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem, kiedy zobaczyła głębokie bruzdy w drewnianej futrynie. Wydawało się, że Sybilla otworzyła drzwi wyważając je. To było niemożliwe. Claire zatrzasnęła je, zmuszając się do zachowania spokoju. Poza ulicą było stosunkowo cicho oprócz paru przejeżdżających samochodów. Nie miała żadnej ochrony. Co noc zdarzały się dziesiątki przypadków pleasure crime. Dobrze o tym wiedziała. Podeszła do krzesła i chwytając je, podłożyła pod klamkę. Jak przybędzie Policja, poprosi ich o przeniesienie regału pod drzwi. Miała jutro wyjechać, ale po tym zdarzeniu zastanawiała się nad przesunięciem podróży. Musiała skontrolować wszystkie książki, żeby sprawdzić, czy coś zginęło. A jeżeli ktoś wsadził tę drogocenną kartkę do któregoś z tomów? Urok wakacji w Dunroch zderzył się z podniecającą myślą o możliwości sensacyjnego odkrycia. Claire pobiegła do swojego gabinetu, kilka razy uderzyła w klawiaturę komputera, żeby go zrestartować. Jej serce biło jak szalone. Ból głowy zaczął się oddalać. Może nie musiała jednak jechać do szpitala. Nagle usłyszała przesuwające się krzesło i męskie przekleństwa. - Niemożliwe, żeby był ktoś jeszcze - powiedziała. Jednak chwyciła pistolet, sprawdzając, czy jest naładowany i zgasiła światło. Oparła się za drzwiami o ścianę kuchni i słuchała, starając się nie panikować. Cisza, żadnego hałasu.

Nie wymyśliła sobie tego, usłyszała wcześniej przeklinającego mężczyznę. Nie mogła kontrolować uderzeń swojego serca. Poszedł sobie a może okradał jej sklep? Czyżby znowu miała zostać napadnięta? On także szukał strony z Cladich? Biorąc pod uwagę, że od początku otwarcia sklepu nigdy nie została okradziona, to nie był przypadek. Telefon był po drugiej stronie kuchni, powinna była zadzwonić na 911, ale nie chciała sprowokować intruza. Obawiając się, że przyspieszony oddech ją zdradził, zaczęła poruszać się wzdłuż ściany. Pistolet przycisnęła do piersi tak, że aż zabolały ją dłonie. Cholerna lampka w przedpokoju była wciąż zapalona. Rzuciła okiem w stronę sklepu, ale nic nie zobaczyła. Przechodziła koło schodów, kiedy ktoś złapał ją za ramiona. Krzyknęła, kiedy zderzyła się z czymś, co na pierwszy rzut oka wydawało się murem. Było to męskie ramię. Jej serce waliło gwałtownie, ale zaczęło się uspokajać, gdy poczuła szokująco znajome uczucie. Strach stopniowo zanikał, zastąpiony świadomością o niesamowitej, męskiej sile za jej plecami. Odezwał się. Nie rozumiała ani słowa, a jej serce ze strachu zaczęło przyspieszać. Instynkt kazał jej się bronić, gdyby miała szpilki, wbiła by mu je w stopy. Poczuła jego nogi przyciśnięte do swoich. Były nagie. Znowu zaczął mówić, potrząsając jej ramiona. Nawet nie znając języka rozumiała, że kazał jej się zatrzymać. Kiedy oparła się o niego, poczuła jak zesztywniał.

Z trudem łapała powietrze. Napastnik miał erekcję. Czując

jego

męskości

na

plecach,

było

przerażona

i

podekscytowana. - Pozwól mi odejść. - wyszeptała. Pomyślał o pleasure crime. Mężczyzna niespodziewanie ścisnął ją mocniej. - Opuść swoją broń, kobieto - powiedział w języku angielskim z lekkim szkockim akcentem. - Proszę cię, nie będę próbowała uciec. Krzywdzisz mnie. Ku jej wielkiej uldze, rozluźnił uchwyt. - Opuść broń, bądź grzeczna. Kiedy to mówił, poczuła jego zarost na swoim policzku i oddech muskający jej ucho. Nie wiedziała, jak zareagować. Poczuła podniecenie. Czy tak umierały te kobiety? Oszołomione i zdezorientowane? Podniecone? Rzuciła pistolet na podłogę. - Proszę cię. - Nie krzycz – powiedział - nie chcę cię skrzywdzić. Potrzebuję twojej pomocy. Claire pokiwała głową. Gdy tylko cofnął rękę, pobiegła pod ścianę, obracając się z zamiarem zaatakowania go. Krzyknęła. Spodziewała się wszystkiego, prócz męskiej doskonałości stojącej przed nią. Był okazałym człowiekiem, przynajmniej piętnaście centymetrów wyższym od niej. Włosy koloru nocy, pięknie opalona skóra i niesamowicie jasne oczy wpatrujące się w nią.

Claire zadrżała. Boże, jaki był piękny! Nieco krzywy nos, być może raz złamany, wysokie kości policzkowe i silna szczęka, nadawały mu wygląd bohatera. Blizna przecinająca jego brew i druga w kształcie półksiężyca na policzku sprawiały, że wyglądał na silnego i doświadczonego wojownika. Prawdopodobnie był niezrównoważony. Musiał taki być, ubierając się w sposób, który Claire natychmiast rozpoznała. Krótka, lniana tunika w kolorze musztardy sięgała mu do połowy uda i była ściśnięta w talii paskiem. Niebiesko - czarny płaszcz z wełny został spięty na ramieniu złotą broszą. Miał na sobie skórzane buty do kolan, a do boku przypięty miecz ozdobiony szlachetnymi kamieniami. Był ubrany jak średniowieczny szkocki góral. Highlander. Wydawał się prawdziwy. Jego silne ramiona mogły władać ogromnym mieczem bez żadnego wysiłku. Ktokolwiek stworzył jego strój, nieźle się napracował. Barwiona szafirem léine4, wydawała się autentyczna. Czarno niebieski płaszcz wyglądał na ręcznie tkany. Claire spojrzała na mięśnie ud, które wyrzeźbiły lata spędzone w górach i jazda na koniu. Wzrokiem powróciła do dołu jego tuniki, gdzie odznaczało się wyraźne wybrzuszenie. Uświadomiła sobie, że wpatrywała się w niego jak zaczarowana. Pot spływał jej między piersiami. Oddech stał się ciężki, co jednak przypisała go strachowi.

4

prawdopodobnie coś takiego jak koszula

Zauważyła, że jego wzrok przesunął się do jej kolan. Zaczerwieniła się. Patrzył na nią oczami pełnymi pożądania. - Nigdy nie myślałem, że znów cię ujrzę. Oczy Claire się rozszerzyły. Uśmiechnął się. - Nie lubię, kiedy moje kobiety znikają w nocy. Był niewątpliwie szalony, pomyślała. - Nie znam cię i ty mnie nie znasz. Do tej pory nie spotkaliśmy się. - Jestem obrażony, że mnie nie pamiętasz. Nie przestał się uśmiechać, gdy oglądał jej nogi i brzuch osłonięte cienkim podkoszulkiem. - Co to za strój? Zarumieniła się. Zaczęła się modlić, żeby nie okazał się jednym z tych seksualnych morderców. - Mogłabym zapytać o to samo - odpowiedziała drżąc. - To jest księgarnia. Jeżeli idziesz na bal maskowy, to nie jest on tutaj. Nie chciała się z nim sprzeczać, ale musiała nakłonić go do opuszczenia księgarni. - Nie martw się. Pomimo, że mnie kusisz, mam inne sprawy na głowie. Potrzebuję strony. Gorączkowo zaczęła szukać rozwiązania. - Wróć jutro - uśmiechnęła się - teraz sklep jest zamknięty. Jutro mogę ci pomóc.

Posłał jej uwodzicielski uśmiech. Najwyraźniej wykorzystywał go do zauroczenia kobiet, które spotkał na swojej drodze. - Nie mogę jutro wrócić – wymamrotał. – Wiem, że chcesz mi pomóc. Nie bój się, możesz mi zaufać. Jego głos przemknął po jej ciele niczym spirala pożądania. Żaden mężczyzna nigdy tak do niej nie mówił, ani tak na nią nie patrzył. Szalone bicie serca zaczęło się uspokajać, a strach zniknął. Claire chciała mu wierzyć i zaufać. Uśmiechał się, wyczuwając jej wahanie. - Pomożesz mi, wskażesz właściwą drogę. W momencie, gdy chciała się na to zgodzić, syrena wozu strażackiego odezwała się w oddali. Skrzywił się, obracając w stronę drzwi. Oprzytomniała. Była pokryta potem i chciała zrobić to, co mężczyzna od niej zażądał. - Nie! Spojrzał się na nią zdziwiony. - Jutro moja asystentka może ci pomóc - przełknęła ślinę. Użyła kategorycznego tonu, choć było to nielada wyczynem. Drżącą dłonią odsunęła grzywkę z oczu. Czuła się jak zahipnotyzowana, więc unikała jego wzroku. - Jeżeli to takie ważne, możesz wrócić tu jutro. Teraz idź sobie. Jak widzisz, muszę wszystko posprzątać, a ty spóźnisz się na swoją imprezę.Próbowała mówić, nie drżąc z napięcia i strachu.

Nie ruszył się, trudno było zrozumieć, czy był zły czy też zaskoczony. - Nie mogę odejść bez strony - odpowiedział uparcie. Claire spojrzała na swój pistolet, leżący na podłodze, zastanawiając się, czy zdołałaby przekonać go nim do wyjścia. - Nawet nie próbuj - ostrzegł ją. Zrozumiała, zastygając bez ruchu, że próbowanie było by niebezpiecznie. Nie wydawał się niebezpieczny, lecz szalony. Skoro nie mogła namówić go do wyjścia, zdecydowała się mu pomóc. - Więc dobrze. Wątpię, że mam to, czego szukasz, ale możesz wytłumaczyć, co to dokładnie jest. Przez ułamek sekundy wpatrywała się w jego surową twarz. Jej serce mocno zabiło. Wyraz tryumfu błysnął w jego oczach. - Dawno temu szamani królestwa Dalriada5 spisali trzy księgi, w których była zawarta starożytna mądrość. Cladich była księgą uzdrowień. Została skradziona z sanktuarium wieki temu, ale wiemy, że jego strona znajduję się tutaj. Claire skrzywiła się. - Twoja przyjaciółka już tu była. Powiedziała, że szuka tej strony. Przykro mi to mówić, ale za czasów Dalriada nie istniały książki. Popatrzył na nią, a gniew rozgorzał w jego oczach. 5

królestwo celtyckie (szkockie)

- Sybilla była tutaj? - Nie tylko była, ale także napadła na mnie. Gdy skończyła mówić pożałowała, że otworzyła usta. Mężczyzna podszedł do niej szybciej, niż by mogła krzyknąć. Objęły ją jego ramiona. - Powiedziałem, że cię nie skrzywdzę. Byłoby lepiej, gdybyś mi zaufała. - Jasne - odpowiedziała zgryźliwie, a jej serce zaczęło szybko bić. Pomimo tego nie mogła odwrócić wzroku od jego oczu. - Zostaw mnie. - Na Boga - potrząsnął nią - pozwól mi zobaczyć twoją ranę. Claire zmieszała się. Dlaczego interesował go jej stan? - Zrelaksuj się - powiedział z przymilnym uśmiechem. Zaczęła się uspokajać. Rozluźnił uścisk. - Grzeczna dziewczynka - zaszeptał. Jego głos był jak jedwab pieszczący jej skórę. Przeczesał palcami jej włosy, odsuwając na bok pasma, aż doszedł do głowy. Claire wstrzymała oddech. Dotyk jego dłoni był jak pieszczota kochanka i powodował dreszcz na całym ciele. Przez jedną, szaloną chwilę chciała poczuć, jak jego palce dotykają jej obolałych piersi. Spojrzał zadowolony. - Tha ur falt brèagha - wyszeptał. - Proszę? - odpowiedziała Clair.

Gdy dotknął obrzęku na jej głowie, skrzywiła się. - Jest wielki jak jajko. Czas nauczyć Sybillę dobrych manier. Wydawało się, że mówi poważnie. Spojrzała mu w oczy, zastanawiając się, kim i czym był. Podniósł jej wisiorek i zaczął uważnie go oglądać. Nie przeszkadzał jej to. Claire poczuła jego dłoń na swojej skórze, kiedy ściskał mleczny kamień. - Nosisz amulet. Zahipnotyzowana nie była wstanie mu odpowiedzieć. - Jesteś z mojego ludu? Pochodzisz z Alba? A może z Lowlands? Jego dłoń zeszła w dół, w stronę mocno bijącego serca Claire. Albą nazywano w języku gaelickim Szkocję. - Nie - odpowiedziała. Pozwolił wisiorkowi wyślizgnąć się z rąk. Jego palce zaczęły wytyczać szlak wzdłuż górnej części jej piersi. Poczuła żar. Zaczęła ciężko oddychać. W jego oczach zobaczyła odbicie dwóch splecionych razem ciał. - Nie. - Nie wiedziała, dlaczego protestowała. Wydawało się, że minęła wieczność. Nie ulegało wątpliwości, że on zobaczył to samo. Miała wrażenie, że zastanawiał się nad wykorzystaniem tej niezwykłej atrakcyjności, która ich łączyła. Wyraz jego twarzy nagle uległ zmianie i uśmiechnął się, potrząsając głową.

- Potrzebujesz innego ubrania - powiedział głębokim głosem. - Człowiek, który stoi przed tobą, nie może myśleć - mówiąc to, odwrócił się plecami. Odetchnęła z ulgą, pomimo pragnienia spalającego jej ciało. Ten człowiek był niebezpiecznym uwodzicielem. - Kim jesteś? Kim tak naprawdę jesteś i dlaczego jesteś ubrany w ten sposób? Dostrzegła iskry rozbawienia w jego oczach. Uśmiechnął się i twarz mu złagodniała. Uśmiech był prawdziwym ucieleśnieniem piękna. Dwa małe dołeczki ozdobiły jego policzki. - Czy czekasz na oficjalną prezentację? Lass, nie wstydź się. Wystarczyło poprosić - potem dodał tonem pełnym pychy. - Jestem Malcolm z Dunroch.

Rozdział 2

To na pewno był żart Amy! Jej kuzynka i najlepsza przyjaciółka wiedziała, że Claire wyjeżdża do Mull, żeby się spotkać z dziedzicem Dunroch.

Dlatego

pewnie

chciała

zażartować

i

wysłała

aktora

przebranego za Highlandera. Zaczęła się śmiać. Normalnie taki kawał w środku nocy by jej nie rozbawił, ale teraz poczuła ulgę. Człowiek, który się przedstawił jako Malcolm z Dunroch, popatrzył na nią podejrzliwie. - Śmiejesz się ze mnie, lass? – zapytał używając typowo szkockiej nazwy. - Wysłała cię Amy! - wykrzyknęła ochłonąwszy. - Naprawdę jesteś dobrym aktorem. Przez chwilę dałam się nabrać, myślałam że jesteś obłąkany. - Uśmiechnęła się do niego. - Ty jesteś szalona, a o mnie mówisz, że jestem wariatem? skrzywił się. Jego złość wydawała się prawdziwa. - Wiem, że nie jesteś obłąkany. - Szybko rzuciła na niego okiem. Po prostu jesteś niezłym aktorem. - Nie rozumiem cię, kobieto. – Patrzył na nią przenikliwym wzrokiem. Jej kuzynka dla żartu zatrudniła najbardziej spektakularne ciało, jakie Claire kiedykolwiek widziała. Był piękny.

Zesztywniała, nie była z żadnym mężczyzną od trzech lat, od czasu zakończenia ostatniego związku. Rozmyślała nad faktem, że nie był oszalałym złodziejem, jak przypuszczała i niecodziennie zdarzało się jej spotykać takich facetów. - Ej? - Zawołał. Nie wiedziała, jak ma się zachować, przecież go nie znała. On był całkowicie obcy. W mieście pełnym kryminalistów, tylko desperatka zaufałaby mężczyźnie, którego nikt jej nie przedstawił. Nie mówiąc o seksie. Szkoda tylko, że jej umysł już był tym zaprzątnięty. Świadoma swoich emocji, oblizała usta. - Koniec żartów - Odwróciła się i popatrzyła na zdewastowany sklep. Wpatrując się w cenne książki rozrzucone po podłodze, zrozumiała, że Amy nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Kobieta, która na nią napadła, nie była żartem. On mógł być aktorem, ale Sybilla była złodziejem. Splądrowała sklep, zaatakowała ją i nie wiadomo, co zginęło. Jak na żart to nie było zabawne. Malcolm, w porówaniu z tym, co się stało wcześniej, przestraszył ją tylko. To nie miało sensu. Sybilla też ją wypytywała o stronę z Cladich, co to znaczyło? Mężczyzna zaczął zbierać rozrzucone tomy. - Co robisz? - zapytała sztywno. Spojrzał tylko, trzymając tuzin książek w ramionach, léine miała krótkie rękawy i widać było pracujące mięśnie.

- Pomagam ci, a w zamian ty pomożesz mnie - powiedział uśmiechając się złośliwie. Claire zdecydowała sie zignorować jego magnetyzm i odwróciła wzrok. Za późno. Jej ciało zaczęło już reagować na niego. Skrzyżowała ręce na piersiach w obronnym geście. - Improwizowałeś, prawda? Powiedziałam ci o Sybilli i o stronie z Cladich, więc zaimpowizowałeś. Taka jest praca aktorów. - To było rozsądne wytłumaczenie, choć Claire nie była pewna, czy wspomniała wcześniej o tamtej kobiecie. Potrząsnął głową. - Mylisz się, jeżeli myślisz, że jestem aktorem. Jestem Maclean z południa Mull. Claire mocniej ścisnęła ramiona, ale zaraz tego pożałowała, gdyż gest ten zwrócił jego uwagę na jej piersi. - Przestań, proszę. To była okropna noc. Amy wysłała cię, żeby sobie pożartować, ale ta Sybilla naprawdę na mnie napadła i zniszczyła sklep. - Dlatego chcę ci pomóc, gdzie chcesz, żebym położył te książki? - Dziękuję, ale poradzę sobie z nimi. - Chciała zostać sama i zadzwonić na Policję. Zignorował ją, układając książki na podłodze. Oczywiste było, że zamierza pomóc. Był piękny i uprzejmy. - Żarty się skończyły, więc możesz wracać do domu. - wyszeptała. Wymamrotał coś po gaelicku. - Naprawdę jesteś Szkotem. - Aye - odpowiedział.

Claire zaczęła panikować. Mógł być szkockim aktorem jak Sean Connery, pomyślała, niektórzy szkoci jeszcze mówią po gaelicku. - Wysłała cię Amy, prawda? - Nic nie odpowiedział. Jeżeli nie Amy, to, do diabła, kim on był? Zobaczyła jego umięśnione nogi, gdy pochylił się nad stosem kiążek. Fakt, że był taki męski, nie pomagał jej w zachowaniu zdrowego rozsądku. W jej ciele narastało napięcie, choć już się nie bała. Co zrobi, jeżeli sobie nie pójdzie? Mogła zadzwonić do kuzynki, żeby odkryć prawdę, ale bała się tego, co mogła usłyszeć. Malcolm wstając zobaczył, że go obserwowała. - Jesteś bardzo pociągającą kobietą, gdzie jest twój mężczyzna? - Nie mam mężczyzny.- Zaczerwieniła się. Popatrzył na nią zdziwiony. - Nie rozumiem tego świata, żyjesz tu sama? Claire przytaknęła. Była to normalna rozmowa, nie wierzył jej. - A kto cię broni? - Sama się bronię.- uśmiechnęła się niepewnie. Parsknął. - Tym pistoletem? - wskazał z lekceważeniem na leżącą berettę. - Mam także gaz pieprzowy i paralizator. Nie jestem jedyną singielką w mieście. - Kobieta potrzebuje mężczyzny do ochrony. - Odpowiedział zdecydowanie.

Claire przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć, ten człowiek mówił, jakby pochodził z innej epoki. - Nie w tym świecie. – Sprzeciwiła się. - Tak czy inaczej zaczynam się ciebie bać. Skończ już tę grę. - Nie chcę cię straszyć – wyszeptał - ale który zdrowy mężczyzna zostawiłby cię samą? - Schlebiał jej tymi słowami. Sposób, w jaki na nią spoglądał spod czarnych rzęs, nie zostawiał wątpliwości, że jej pragnął. Przęłknęła ślinę, wyczuwając napięcie seksualne, jakby trzecia osoba była z nimi w tym pomieszczeniu. Mógł być niesamowitym kochankiem. - Potrzeba ci mężczyzny, lass, szkoda, że nie mogę nim być. – Zesztywniała, bojąc się, że przeczytał jej myśli. To, co ją najbardziej zraniło to fakt, że była odrzucana. - Dlaczego nie? - zachrypiała. Nie mogla uwierzyć, że zdobyła się na takie pytanie. Nigdy nie była przygodą na jedną noc. Jego spojrzenie stało się intensywne. - Chcesz mnie uwieść? - Nie - odpowiedziala upokorzona. Malcolm uśmiechnął się, łamiąc jej serce. - W innym życiu, momhaise, byłbym szczęśliwy, mogąc przyjąć tak pochlebne zaproszenie. - Jego głos był pełen żalu. Tylko ktoś taki jak on mógłby odmówić w sposób tak zmysłowy. Słowa te powinny były ją urazić, ale Claire czuła tylko wibrujące pragnienie. Obrócił się, zobaczyła wybrzuszenie pod jego tuniką. Teraz, w sklepie, mógłby nawet wybuchnąć pożar, a ona i tak by nic nie zauważyła.

- Potrzebuję tej strony, zanim ktoś inny ją zabierze. Musi wrócić do swego Sanktuarium w Cathach. Jeżeli mi pomożesz, odejdę ją. Nie wiedziala, co odpowiedzieć. - To nie jest żart, prawda? Nie przysłała cię moja kuzynka, ty naprawdę pochodzisz ze Szkocji. Jego wzrok był zdecydowany. - Aye. - Zadrżała. - Cathach znajduje się w Royal Irish Academy, każdy naukowiec o tym wie. To jest najstarszy rękopis irlandzki. -

Cathach

jest

przechowywany

w

Iona.

-

odpowiedział

niewzruszony. - Nie ma żadnego sanktuarium w Iona, tam są tylko ruiny.potrząsnęła głową. Jego twarz pociemniała. - Może w twoich czasach. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Chce powiedzieć, że byłem w tym sanktuarium wiele razy. Ochraniałem je. Przęłknęla ślinę, cofając się o krok. - Myślę, że ty naprawdę jesteś Szkotem, ale po co to przebranie? To absurdalne. Kim jest ta kobieta, która byla tu wcześniej i po co te kłamstwa? Jego oczy płonęły.

- Nie oskarżaj mnie o kłamstwo, kobieto. - Spuścił głowę. - Nie wiem, co to za książka w miejscu o którym mówiłaś, ale to nie jest księga mądrości, którą widziałem. - To niemożliwe! - Krzyknęła zdenerwowana. - Mówię prawdę.- Założył ręce na piersi. Jej umysł ciężko pracował, starała się zracjonalizować zachowanie tego człowieka. Prawdziwy Cathach znajdował się w Dublinie a nie na wyspie Iona. Nie było tam żadnego sanktuarium, zwiedziła to miejsce, klasztor i opactwo było w riunach. Co to jest Cladich i ta strona, którą szukała Sybilla? Claire była historykiem, ale nigdy nie słyszała o takiej książce. - Opowiedz mi o książce. - poprosiła. Malcolm zmrużył oczy. - Fergus MacErc zabrał książkę do Dunadd. Kiedy San Columbia utworzyło opactwo w Iona, przeniósł się tam z Cathach. Niestety ukradli ją zakonnicy Benedyktyni. - wytłumaczył. Claire zwilżyła usta, jej serce zaczęło mocno bić. - Jeżeli mówisz, że istnieje rękopis starszy niż Cathach i że jest klasztor w Iona, to się mylisz. Jego oczy pociemniały. - Znowu mnie oskarżasz o kłamstwo? - Nie wiem, co myśleć! Nie istnieje żaden rękopis celtycki istniejący przed San Columbia, żaden! Druidzi zabraniali pisania, cała wiedza przekazywana była ustnie. Zaśmiał się. - Nie, Księgi zostaly zapisane z woli Starożytnych. - Starożytnych?

- Starożytnych bogów - tłumaczył cierpliwie. Jest gorzej niż szalony, pomyślała Claire, modląc się o siłę, żeby zareagować. - Okay, ja tylko sprzedaję książki, więc mogę się mylić. Zimno mi, więc idę się przebrać, ale szybko wrócę, a ty zacznij szukać strony. Jak zejdę, to ci pomogę. Nie przejmowała się wyjaśnieniem, że taka strona, jeżeli rzeczywiście istnieje, musiała być strzeżona z należytą starannością. Uśmiechnął się, ale oczy miał poważne. Prawdopodobnie domyślał się, że chciała coś zrobić. Nie ochodziło jej to. Najważniejsze, że pozwolił jej wyjść z pomieszczenia. Powstrzymując chęć ucieczki, powoli wyszła z pokoju, czując na plecach jego wzrok. Poszła do biura i zabrała komputer. Przyciskając go do piersi, szybko weszła po schodach. W swoim pokoju usiadła na łóżku i otworzyła laptopa. Drżąc ze strachu, podniosła telefon, próbując wystukać numer Policji. Zanim zdążyła to zrobić, zobaczyła na ekranie monitora informacje, przez które zapomniała o połączeniu. Cladich był legendą. Nie było żadnych dowodów na jego istnienie, z wyjątkiem jednego napisu na grobie w maleńkiej wiosce o tej samej nazwie w Szkocji. Trzech naukowców utrzymywało, że chodzi o księgę z uzdrawiającą mocą, należącą do tajnego stowarzyszenia pogańskich wojowników. Poczuła dreszcz podniecenia, ona była historykiem i musiała sobie powtórzyć, że chodziło o legendę. Malcolm i Sybilla jednak byli pewni, że znajduje się ona w jej księgarni. A jeśli mimo wszystkiego nie jest mitem? Czytała od nowa ten artykuł, gdy usłyszała Malcolma. Podniosła wzrok. Stał nieruchomo w drzwiach i obserwował ją płonącym wzrokiem. Nie

mogła się ruszyć, a myśli o Cladich i brakującej stronie wyparowały jej z umysłu. Czuła ogień, gdy przesunął wzrok po jej ciele. Tak bardzo go pragnęła. Powoli położyła się na łóżku, czując, że nie panuje nad własnym ciałem. - Podnieś się. - Jego głos wyrwał ją z transu. Wstała. Przeszedł obok, zbliżając się do łóżka. - Kim ty jesteś? – Zapytała, a serce rwało się w jej piersi. Przeciągnął ręką po jej ulubionej poduszce i popatrzył na nią wściekły. - Aidan spał w twoim łóżku? Nie wiedziała, o co mu chodzi. - Tu... Tutaj spał tylko kot. - Zaczęła się jąkać, a całe ciało było obolałe z pragnienia. - Nie ma czasu. - Obejrzał ją z góry na dół - Pójdziesz ze mną.Szybko obrócił się i wyszedł. Claire ze strachu stała nieruchomo. Musiał spostrzec zagrożenie, skoro tak szybko kazał jej się zbierać. Czy zagrożeniem nie miał być on? Kim do licha był Aidan? Miała wrażenie, że wpadła w oko cyklonu. Zbiegła na dół. - Nie mam zamiaru nigdzie iść z tobą! - Gdzie chciał ją zabrać? Odwróciła się, trzasnęła drzwiami i podniosła telefon, wykręcając 911. Napadli na mnie! – Krzyknęła wściekła, rzucając słuchawką. Policja powinna była się zjawić w ciągu dziesięciu minut. Zdecydowała, że musi się przebrać. Wyciągnęła bieliznę z walizki i zaczęła się przebierać. Ręce jej się trzęsły tak, że nie mogła zapiąć biustonosza, szybko założyła stringi. Chciała zyskać trochę czasu do przyjazdu patrolu. Wybrała krótką spódniczkę z dżinsu i koszulkę.

Założyła kowbojki i zarzuciła sweter. Z nocnego stolika zabrała paralizator i schowała go do kieszeni. Zbiegła ze schodów. W kuchni było ciemno, tylko blask z otwartej lodówki oświetlał Szkota. Zapaliła światło, Malcolm obrócił się nagle wydobywając miecz. Cofnęła się gwałtownie, uderzając o kuchenkę. Nigdy nie widziała nagiego miecza, ale zrozumiała, że nie jest on atrapą. Mężczyzna opuszczając go powiedział. - Na Boga, kobieto! Nigdy nie podchodź do mnie w ten sposób! Wariat z mieczem. Naprawdę była w tarapatach. - Nie chciałbym cię skrzywdzić - wyszeptal zirytowany. Spojrzał na jej nogi. - Przestraszyłeś mnie - odpowiedziala drżąc. - Czy ty jesteś uboga? Twoje ubranie nie przykrywa cię wystarczająco. Nie próbowała nawet odpowiedzieć, stała sztywno próbując oczyścić umysł. - Nie bój się, lass, już niedługo zdobędę dla ciebie odpowiednie ubranie. - Uśmiechnął się, by ją uspokoić, kiedy nagle jego wzrok przesunął się za nią. Zanim Claire mogła zrozumieć, kto lub co było w jej przedpokoju, jednym ruchem popchnął ją za siebie. - Cofnij się. - Nakazał. Usłyszała odgłos wyciąganego miecza, sterroryzowana obróciła się i zaczęła krzyczeć. W drzwiach stał stal inny mężczyzna, ubrany prawie jak Malcolm. Stał w pozycji do ataku, trzymając w dłoniach wielki miecz. Miał czarne włosy i jasną skórę. Pomimo lubieżnego błysku w oczach był fascynujący.

- Witaj, a Chaluim. - Powiedział sarkastycznym tonem. - De tha doi? - A Broghain! - Ryknął Malcolm. Bojowy okrzyk zabrzmiał barbarzyńsko i przerażająco. Zadał silny cios, który mógł odciąć przeciwnikowi głowę, gdyby ten nie odbił go z równą siłą. Dwa potężne miecze skrzyżowały się wibrując. W tym momencie zrozumiała, że to wszystko było prawdziwe. Oni dwaj chcieli się pozabijać. Nowo przybyły nie uśmiechał się i miał zaciętą twarz. Malcolm atakował, lecz jego przeciwnik parował uderzenia jedno po drugim. Zauważyla, że walczyli z umiejętnością, która mogła pchodzić tylko z wieloletniej praktyki zdobytej na polach bitewnych. To nie byli dwaj aktorzy kostiumowi, to byli prawdziwi średniowieczni wojownicy gotowi na śmierć. Zaczęło jej się kręcić w głowie z nadmiaru testosteronu. Ktoś mógł zginąć, Malcolm mógł zginąć. Pomyślała o pistolecie. Pobiegła do przedpokoju, słysząc, jak miecze uderzają o siebie. Choć mogła uciec, zabrała pistolet i wróciła do kuchni, celując w przeciwnika Malcolma. - Stójcie! - Krzyknęła z wysiłkiem. Oczy Malcolm rozszerzyły się na chwilę. - Nie! - Stójcie, albo strzelam. – Krzyknęła - Malcolm, powiedz mu, że jeżeli nie przestanie, to go zabiję. Dwaj mężczyźni mierzyli się zwrokiem, Malcolm uśmiechnął się chłodno. - Słyszałeś kobietę, Aidan. Poddaj się, zanim cię zabije.

Chciała, żeby się poddał, choć nie wiedziała, kim jest i dlaczego broniła Malcolma. Była gotowa umieścić w nim kulę, jeżeli było to konieczne. Nieznajomy rozluźnił się, mimo iż w dalszym ciągu zachowywali się jak dwa jelenie na rykowisku. Claire przeszła koło Aidana, który się do niej uśmiechnął. Serce jej mocno zabiło, widząc, jaki jest przystojny. - Ach, moja piękności, pozwól mi żyć jeszcze jeden dzień. - Zaśmiał się, jakby walka nie robiła na nim wrażenia. - Czekam z niecierpliwością na następne spotkanie, bękarcie. - Nie będzie następnego spotkania. - Odpowiedział Malcolm groźnie, zasłaniając Claire swoim ciałem. Odwrócił się do niej, chciała skłamać, że czuje się dobrze, gdy zauważyła zniknięcie Aidana. - Gdzie on poszedł? - Daj mi twoją broń, lass. - Powiedział czule, zabierając pistolet z jej dłoni. Położył go na stole i wziął ją w objęcia. Nie opierała się, zaskoczyło ją, że poczułą się w jego ramionach bezpieczna. - Kto to był i gdzie poszedł? - Wzrok Malcolma złagodniał ,gdy na nią spojrzał. Wielka dłonią zaczął gładzić jej włosy i plecy. Wszystko się zmieniło. To męskie ciało było takie silne i odurzało zmysłowym zapachem tak, że Claire nie mogła ustać na nogach. Przyciskała uda do jego mięśni i tylko kowbojskie buty stanowiły kontrast z nagą skórą. Wydawała się taka malutka, wciśnięta w jego ramiona. Poczuła, jak jego podniecenie rosło, uciskając jej biodra. Pragnęła tego mężczyzny i z pewnością nie była w transie. - Nie bój się, tego bękarta już nie ma.- Przesunął rękę na pośladki, gładząc je. - Pragnę cię, kobieto.

Oblizała usta. - Wiem o tym - i dodala – ja też cię pragnę. Uśmiechnął się, a jego dłoń znalazła się blisko skraja spódnicy. - Możesz poczekać godzinę? Pragnienie torturowało ją, i choć nie było łatwo ją zadowolić, wiedziała, że jeśli by teraz dotknął jej kobiecości, eksplodowałaby. Może to efekt pojedynku, który widziała. - Zaprowadź mnie na górę. - Usłyszała. Byla

zbyt

podniecona,

aby

martwić

się

takim

śmiałym

zachowaniem. Będzie myślala o tym później. Zacisnął szczękę. - Nie jesteś zbyt posłuszna, prawda? Tutaj nie jest bezpiecznie i nie mogę cię ochronić. Moim obowiązkiem jest cię chronić, jesteś moją Niewinnością. - Nie rozumiem. – Wyszeptala, mocno przytulając się do niego. Rozumiała tylko, że znowu ją odrzucał. Przytuliła twarz do jego piersi i poczuła niekontrolowane pragnienie. Opuściła ręce na jego biodra i cicho jęknęła. Jego męskość rosła. Uścisk na pośladkach zwiększył się. - Przykro mi. Nie rozumiała. To tak, jakby pochodzili z dwóch dalekich światów i mówili w różnycj językach. Jedynie ich ciała się rozumiały. Nagle, niespodziewanie zostali katapultowani przez pokój, przez ściany, poza gwiazdy. Claire krzyczała.

Rozdział 3

To był jego czwarty skok, ale wciąż nie był przygotowany na ból. Przyciskając do siebie wrzeszczącą kobietę, zaciskał zęby i wstrzymywał łzy bólu. Czuł, jakby ktoś obdzierał go ze skóry. Wiedział, że nic mu się nie dzieje, ale nie przypuszczał, że można przeżyć takie piekło. W końcu dotarli do celu. Zderzenie było nieprzyjemne, bo wylądowali w skalistym wąwozie. Malcolm jęknął, gdy piekący ból eksplodował mu w głowie i plecach, a przed oczami zatańczyły ogniki. Pomimo tego nie wypuścił z objęć kobiety. Podziękował Starożytnym za powrót i poprosił o siły do przeżycia. Dziewczyna płakała w jego objęciach. Mistrz nigdy nie użyje swoich mocy do potrzeb osobistych. Wytłumaczono mu, że moment bezradności będzie trwał tylko chwilę i gdyby był sam, nie byłoby problemu. Powoli zaczął czuć, że jego ciało się budziło. Pragnął jej. Nie zabrał jej ze sobą dla przyjemności, kobieta była Niewinnością, wplątaną miedzy zło a dobro. Ruszył za Sybillą, polując na nią i na stronę. Teraz już nie mógł jednak zostawić Claire w jej czasie bez opieki w pobliżu Aidana i Sybilli. Przyrzekał chronić niewinność przez wieki. Życie, które wiódł do tej pory, już nie należało do niego. Trzy lata wcześniej pojechał do Iona gdzie odkrył, że klasztor przestał istnieć. Za kamiennymi murami ukrywało się tajemnicze bractwo. Wytłumaczono mu, że był potomkiem antycznego rodu książąt,

spadkobierców starożytnych Celtów i jego zadaniem było bronić rodzaj ludzki. Złożył śluby, które zmieniły jego życie. Broń Boga. Podtrzymuj wiarę. Broń niewinność. Jego wojna nie była skierowana przeciwko królom lub klanom, była skierowana przeciwko złu. W końcu jego życie miało sens. Niezwykła siła, przenikliwa inteligencja, współczucie i wyrozumiałość powodowały, że czuł się inny. Był przeznaczony do tego od urodzenia. Z błogosławieństwem opata czytał księgi rytualne i nauczył się używać większość swoich mocy, a inne odkrył później. Kodeks bractwa był długi i różnie interpretowany. Podstawą jego był fakt, iż żaden z braci nie mógł używać swoich mocy dla siebie. Dotyczyło to także sfery seksualnej. Nie musiał widzieć tej kobiety w swoich ramionach, żeby wiedzieć, że była piękna i tak odmienna od tych, które miał w łóżku. Chęć posiadania jej spalał go. Jego męskość była imponująca i rzadko się zaspokajał. To było jak przekleństwo. Podobno każdy mistrz był w tym utalentowany. Przyjemności ciała nie były zakazane, tylko te, które prowadziły w stronę zła. Jej szloch wyrwał go z zadumy. Ból zanikał i nie było powodu, żeby zostać w tym miejscu na dłużej. Miał cierpliwość w polityce i w walce, ale nie z kobietami. On był jednym z Maclean, Mistrzem i nigdy nie spotkał kobiety,

która by nie chciała dzielić z nim łóżka. Wyczuł moment, gdy zaczęła myśleć o jego uścisku, ciele i o tym, co jego męskość mogła jej ofiarować. Usłyszał, jak jej oddech przyspieszył, widząc jego pobudzenie. Szeroko otworzyła oczy. Z uśmiechem zaczął gładzić jej ramiona. Nie musiał się koncentrować na zapewnieniu im bezpieczeństwa, żeby wiedzieć, że byli sami. Zło przynosiło ze sobą zimno tak inne od tego wieczornego chłodu. Nie było niebezpieczeństwa. Jeszcze. - Dobrze się sprawowałaś moja mała lass - pochylił się nad nią świadomy swoich emocji. - Już jesteś bezpieczna i jesteśmy sami. Jej oczy błyszczały. Poczuł kolejną falę ciepła w kroczu. Nigdy nie widział kobiety tak wysokiej z długimi nogami. Chciał poczuć te nogi owinięte wokół swoich bioder. - Lass - wyszeptał zachęcającym tonem. Wkradł się do jej umysłu i wiedział, że nie miała mężczyzny od trzech lat. Wyobraził sobie przyjemność, jaką mogła mu dać. Pogładził ją znowu po ramieniu, podziwiając jej piersi zasłonięte jakimś łachmanem. Zatrzymał dłoń blisko wilgotnego skarbu, który niedługo zdobędzie. Popatrzyła na niego błyszczącymi oczami. - Cieszę się, że przeżyłaś upadek. Zaczęła ciężko oddychać, opierając się o niego. Jęknęła

cicho,

przesuwając się nieznacznie. Malcolm rozpoznał ten dźwięk i poczuł zadowolenie. Przesunął tunikę uwalniając erekcję. Jęknęła cicho, wpatrując się w jego oczy, gdy wsunął rękę między jej

nogi. - Chcę dać ci przyjemność, zaniedbano cię. - Musnął ustami krawędź jej ucha. Zaczęła ocierać się o jego dumnie wyprostowaną męskość, rozchylając uda. Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwał. Położył jej nogę na swoje biodra, pożerany przez pragnienie. Kiedy nachylił się nad nią, unosząc spódnicę, Claire przytuliła się do jego piersi, podając usta do pocałunku. Wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem, wyciskając na jej ustach krzyk. Jej ciało owinięte wokół niego było ciepłe i wilgotne, czuł oślepiającą przyjemność. Nie był wstanie myśleć, chciał zobaczyć, jak osiąga przyjemność. Pchnął głębiej i zatrzymał się ,aby dotknąć jej pulsującej szyi. Jęknęła. Malcolm uśmiechnął się triumfalnie, przed zatraceniem się w jej kobiecości. Jej głód i desperacja tłumione przez lata zmieniły się w kokon energii i pasji. - Spójrz na mnie, lass - powiedział telepatycznie. Popatrzyła się na niego krzycząc w przypływie orgazmu. Krzyczał przytłoczony nowym pragnieniem, wlewając w nią swoje nasienie. Poczuł demoniczne pragnienie, które kazało mu wziąć więcej niż jej ciało. Przyjemność byłaby większa, gdyby spróbował jej energii. To było zabronione. On był Mistrzem, a nie Deamhan. Przyrzekał chronić niewinność, a nie niszczyć ją. Zszedł z niej chwiejnie. Oparł się o drzewo, nie mogąc stać.

Wiedział, że ta kobieta kusiła go pchając w stronę zła. - Nie! - krzyknęła upadając bez przytomności. Uklęknął, próbując wziąć ją na ręce. Wciąż był podniecony, ale to go nie obchodziło. - Kobieto! Claire

zaczęła

powoli

otwierać

oczy,

intensywny

orgazm

spowodował, że zemdlała. Położył jej głowę na swojej piersi, gdzie serce biło jak szalone i odetchnął z ulgą. Dziewczyna oddychała i dochodziła do siebie. Pomimo tego, poczuł się źle przez to, co mogło się stać. Choć jego pragnienie ciągle paliło i chciał ją mieć w swoim łóżku, nie mógł ufać samemu sobie. Nagle poczuł chłód. Stanął sztywno nasłuchując w ciemności. Przejmujące zimno zalało dolinę. Claire poczuła się słaba i zdezorientowana. Co się stało i gdzie była? - Nie ruszaj się i nic nie mów – powiedział - oprzyj się o skałę, zrozumiałaś? Zrobiła, jak chciał. Opuściła wzrok i zobaczyła, na miejscu jej kuchennych kafelek, liście i ziemię. Obrazy i uczucia piętrzyły się w jej głowie. Gwiazdy i ból, przerażającą siłę, Malcolma i ekstazę. Usłyszała okrzyk wojenny, który zmroził jej krew: A Bhrogain! Krzyknęła, słysząc odgłos wyciąganych mieczy. Wstała, zataczając się z wyczerpania. Zaczęła szukać swojego pistoletu, przypominając sobie, że Malcolm zostawił go w kuchni, a oni teraz przebywali w lesie. Jej serce

ze strachu biło jak szalone. Opierając się o drzewo, zacisnęła dłoń wokół naszyjnika. Było zimno lecz kamień był gorący. Zobaczyła Malcola kilka kroków dalej, odwróconego do niej plecami. Trzymał w rękach gałąź, broniąc się przed dwunastoma rycerzami. Byli olbrzymami, ubranymi w kolczugi i hełmy. Przyłbice, nasunięte na twarze, zasłaniały ich przerażający wygląd. Mieli lance, miecze i topory. Claire zdała sobie sprawę, że byli otoczeni nie tylko przez las i skały, ale także przez zbrojnych . - Wróć do skał - powiedział Malcolm nie odwracając się. Nie ruszyła się. Zamierzał sam walczyć? Zanim zorientowała się, co się działo, niektórzy rycerze ruszyli do ataku. Zniżyła się i złapała pierwszy większy kamień i rzuciła nim. Zaczęła biec w stronę Malcolma, mówiącego coś w swoim języku. Nagle zobaczyła jeźdźca, który, z wyprostowaną lancą, galopował w ich stronę. Nie myślając się, rzuciła w niego kamieniem. Rycerz uchylił się i uniknął jej ataku. W tym czasie Malcolm uderzył go kijem i zrzucił z konia. Zabrał miecz i uciął mu głowę, jakby był szmacianą lalką. Dziewczyna zaczęła szukać swojego paralizatora, podczas gdy on używał miecza do obrony przed następnym napastnikiem. Jednym płynnym ruchem wbił go w jego pierś. Claire oddychała ciężko. - Uważaj - krzyknął Malcolm. Zauważyła jeźdźca, który kierował się w jej stronę z lancą. Była

pewna, że zginie. Rzuciła się do przodu kierująć paralizator w stronę konia. Zwierzę stanęło dęba i rycerz stracił broń. Poczuła jego wściekłość. Nie było czasu na ucieczkę, ponownie zaatakowała konia. Zwierzę przewróciło się, miażdżąc jeźdźca. Zdała sobie sprawę, że nie jest sama i zobaczyła dwóch innych napastników, którzy ją podchodzili. - Wróć tutaj - krzyknął grzmiącym głosem Malcolm. - Dobry pomysł - pomyślała, szkoda tylko, że jeden z wojowników na koniu, stanął między nią a mężczyzną. Uśmiechał się okrutnie, ściskając w dłoniach maczugę zakończoną kolcami. Claire była przerażona, tą śmiercionośną bronią można łatwo rozbić czaszkę. Musiała zaatakować jako pierwsza. Podeszła zdecydowana do przodu. Zło zabrało jej matkę i kuzynkę, więc jeśli miała umrzeć, chciała zabrać ze sobą jak najwięcej tych drani. - Do diabła, kobieto! - wrzasnął Malcolm. Zbyt późno zrozumiała, że się od niego oddaliła, ale nie mogła stracić z oczu swojego przeciwnika. - Tchórz - obrażała go, zaciskając zęby. Odpowiedział jej po celtycku, choć nie rozumiała, wiedziała, że ją prowokował. - Pieprz się – odkrzyknęła, atakując jego konia. Zwierzę przestraszyło się. Claire próbowała ściągnąć rycerza z siodła, ale bezskutecznie. Przypomniała sobie, że rycerze byli “przytoczeni” do siodeł za pomocą pasów. Schyliła się, gdy wojownik opuścił maczugę w jej stronę. Rzuciła się na ziemię, a wtedy broń uderzyła w konia. Zwierzę zarżało z

bólu i upadło. Zrywając się szybko, przygniotła kolanem rycerza i bez większych ceregieli wypuściła wiązkę elektryczną. Upadł u jej stóp. Niestety jej radość nie trwała długo, gdyż mężczyzna zaczął się podnosić. Zrobiła mocny wykop i trafiła go w głowę, poprawiając następną wiązką. W końcu upadł. - Lass - krzyczał Malcolm, wskakując na konia. Podała mu rękę wspinając się za nim. Nagle resztka

napastników

zaczęła

uciekać,

widząc

inną,

nadciągającą grupę mężczyzn. Poczuła, jak Malcolm zaczął się rozluźniać. Obejmowała go w pasie, ściskając w dłoniach broń. - Przyjaciele? - zapytała głosem ściśniętym od mdłości. - Aye, Ruari Dubh, mój wuj. Jej ciało zaczęło drżeć niekontrolowane, a z oczu wypłynęły łzy. Malcolm zeskoczył z konia i wziął ją w ramiona. - Jesteś niesamowicie dzielna. Na Boga, jeżeli ci rozkazuję, musisz mnie słuchać - jego srebrne oczy zaczęły świecić. Nie była wstanie mówić. W tym momencie zrozumiała, skąd wziął te blizny na twarzy. Potrząsnęła głową i ułóżyła buzię na jego piersi, drżąc jak liść. Czując wilgotną koszulę, zaczęła sprawdzać, czy jest ranny i krwawi. Ich spojrzenia spotkały się. - Nie jest moja - uspokoił ją delikatnie ze słodyczą w oczach.

Postawił ją na ziemi, przytrzymując w pasie. To wtedy zobaczyła morze ciał rozrzuconych wokół nich i każdy moment z bitwy stanął jej przed oczami. Zaczęła wymiotować. W imię Boga, co się dzieje? Człowiek ze średniowiecza, rycerze uzbrojeni w miecze i w topory, niebo, którego wcześniej nie znała. Poczuła, że brakuje jej tchu. Nie

widziała

w

pobliżu

świateł

elektrycznych,

słupów

telefonicznych, żadnego samochodu, żadnego dźwięku z wyjątkiem oddechu koni i szelestu drzew. - Lass - położył jej rękę na swoim ramieniu - to już skończone. Masz dobrą broń i umiesz jej używać. Ruari i jego ludzie pomogą nam. Będziemy bezpieczni. Claire

zamknęła

oczy.

Nie

znajdowali

się

w

jej

sklepie.

Przypomniała sobie, że wyrzuciło ich z pokoju przez ściany, poza gwiazdy, jakby została wyrzucona z samolotu bez spadochronu. Próbowała oddychać. Malcolm

jest

prawdziwym

wojownikiem.

Te

ciała

to

potwierdzają, o mój Boże! - Rozumiem, że nigdy wcześniej nie walczyłaś w bitwie. Musisz oddychać. - Próbował ją pocieszać, ale bez rezultatu. Nagłe pożądanie zapaliło się w nich i szybciej, niż to mogła zrozumieć, znaleźli się na ziemi, spleceni w namiętnym pocałunku. Nie mogła w to uwierzyć, coś niezrozumiałego przyciągało ją do tego mężczyzny. Obróciła się, uderzając go z całej siły. Nawet nie drgnął, ale

otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Odsuwała się, dopóki nie poczuła skały za plecami. - Nie podchodź – ostrzegła - nie chcę mieć z tobą do czynienia. Twarz Malcolma była jakby z kamienia, oddychał szybko. Ona była wściekła. - Powiedz, jak się nazywasz. - Idź do diabła – odpowiedziała - gdzie ja jestem? Oddychał ciężko, a jego szczęka była zaciśnięta. - Alba. W Szkocji – poprawił się - Morvern, niedaleko mojego domu. Próbował się uśmiechać, bez skutku. Ta sytuacja ją rozśmieszyła. Miała pojechać do Dunroch w następną niedzielę, a teraz znajdowała się o kilka kilometrów od niego. - Prześpimy się na zamku w Carrick. Zgaduję, że jesteś zmęczona. ton jego głosu był ostrożny. - Czy przebywamy w twoich czasach? - Aye - potwierdził. Claire przełknęła ślinę. - W jakiej epoce? - kiedy nie odpowiedział, krzyknęła - W którym roku, do jasnej cholery? - W tysiąc czterysta dwudziestym siódmym. Pokiwała głową: - Rozumiem – obróciła się, trzęsąc. Zawsze wierzyła w podróże w czasie, a teraz uświadomiła sobie, że Malcolm był średniowiecznym Lairdem z Dunroch. Żadna grupa filmowa z Hollywood nie mogłaby odtworzyć sceny z

batalii, w której uczestniczyła. Zaczęła się bać i chciała uciec jak najdalej. Średniowieczna Szkocja nie była miejscem, w którym chciała się teraz znajdować. - Musimy już iść - powiedział jej bez żadnego współczucia - Zło krąży w nocy. Lepiej się znaleźć za solidnymi murami. Claire skrzywiła się, ale musiała się z tym zgodzić, choć nie chciała nigdzie iść. - Nie powiedziałem, że masz wybór. Musisz pójść ze mną. Jego spojrzenie było twarde. - Wyślij mnie do domu. - Nie mogę. Popatrzyła mu prosto w oczy - Nie chcesz, czy nie możesz? - To nie byłoby bezpieczne. Zaczęła się histerycznie śmiać. - Czy walka przeciwko średniowiecznym rycerzom z mieczami i toporami wydaje ci się bezpieczna? Jego twarz pociemniała. - Próbowałem ci wytłumaczyć, ale teraz zabrakło mi cierpliwości. Claire pomyślała o tym, co wcześniej robili, jak się kochał z nią bez najmniejszego zapytania jej o zgodę. Przygoda na jedną noc, tak bez zobowiązań. Nie interesowało ją, że to był XV wiek, ona była nowoczesną kobietą. Chciała go obrazić, ale wiedziała, że byłoby to nierozsądne. Jakiś człowiek podjechał do niej na koniu.

- Czy mogę wam pomóc, pani? Jestem Black Royce z Carrick. Do waszych usług, lady. Popatrzyła na niego zdumiona. Black Royce albo Ruari Dubh, jak nazywał go Malcolm, w rzeczywistości był blondynem o pięknych rysach wikinga. Musiał mieć około trzydziestki i był potężny jak Malcolm. - Jakie jest wasze imię, pani? - zapytał z iskierką przekorności w oczach. Claire wiedziała, że Malcolm ich obserwował. Obejrzała się na niego, był wściekły, chociaż nie rozumiała powodu. - Nazywam się Claire, Claire Camden – odpowiedziała - muszę wrócić do mojego czasu. Możecie mi pomóc? - Byłbym szczęśliwy, mogąc was tam odprowadzić, pani, ale to zadanie nie jest moje. - Porwał mnie - krzyknęła czerwieniąc się. Przypomniała sobie napaść Sybilli i wtargnięcie Aidana. - Rób jak chcesz - mruknął Malcolm i spojrzał na Royca. Zaczął mówić do niego po francusku - Ona jest moja i dopóki nie zmienię zdania, jest pod moją opieką. Udawała, że nie rozumie. - Rozumiem - odpowiedział Royce - jest w szoku i bardzo się martwi. Jeżeli chcesz, możemy ją eskortować do Carrick, jestem pewny, że w zamku się uspokoi. - Już ją miałem, Royce, i nie zamierzam się dzielić. Zaczerwieniła się, opuszczając głowę, żeby nie dowiedzieli się, że ich rozumie. Jak Malcolm śmiał opowiedzieć obcemu mężczyźnie o tym, co się

między nimi stało? Przecież nie była kością dla psa, którą mógł się dzielić. Ale czego można się było spodziewać po dwóch nieokrzesanych, średniowiecznych wojownikach? - Malcolm będzie was strzegł, lady Claire. On jest silnym przywódcą klanu Gillean. Jesteście w dobrych rękach. Chciała mu sarkastycznie odpowiedzieć, ale zacisnęła zęby. Była zła i przestraszona, ale nie głupia. Samotna kobieta w XV wieku w Szkocji bez żadnej opieki nie mogłaby przeżyć. Powoli odwróciła się w stronę Malcolma. - Kiedy będę mogła wrócić do domu? - Nie wiem. - No to świetnie - powiedziała drżąc. Malcolm wskazał jej konia. - Umiesz jeździć? - Dorastałam na farmie. - Nie jeździła od wielu lat, ale po tym, co się stało tego wieczoru, wydawało się, że przejażdżka na koniu była spacerem. Jak to możliwe, że jej życie zostało przewrócone do góry nogami? Czy było jakieś wyjście? A jeżeli nie będę mogła się cofnąć? Wspięła się na konia. Poczuła na swoim ramieniu silną dłoń. Odwróciła się powoli, czując, jak jej ciało drży znajomo. Malcolm był potężnym wojownikiem i choć nie chciała być świadoma jego męskości, pożądała go. Ściągnął swój płaszcz i zaczął przykrywać jej ramiona.

Każde najmniejsze dotknięcie powodowało jej drżenie, choć próbowała być obojętna. Jego ręce zatrzymały się i spojrzeli na siebie. Serce Claire podskoczyło na widok takiego pragnienia. Pamiętała każdy szczegół jego męskości, a pożądanie przyprawiało ją o zawrót głowy. Przesunął ręce usatysfakcjonowany z jej reakcji i głową dał znak do odjazdu.

Rozdział 4

Kiedy

Malcolm

sprawdził,

że

Claire

będzie

w

stanie

kontrolować swoje pożądanie, powierzył ją dwóm rycerzom Royca, a sam przeszedł na bok. Las, który ich otaczał, był ciemny, ale czuł zapach morza, gdy zbliżali się do Loch Linne. Nie było takiej mieszanki zapachów na świecie, porównywalnej do aromatu morza i lasów Highlands. Z wyjątkiem jej. Nie mógł jej dotykać, bo tracił kontrolę. Royce zbliżył się do niego. - Co cię martwi, Calum? - zapytał cicho, używając jego celtyckiego imienia. Malcolm zawahał się. - Sybilla posiada moc podróży w czasie, Ruari. Dostała ją od Moray. Oczy Royca rozszerzyły się w szoku. Potężny i demoniczny hrabia z Moray był panem ciemności w całej Alba. Mówiono o nim, że był kiedyś jednym z Mistrzów, dopóki zło go nie opętało, kradnąc mu duszę. Od momentu, gdy stał się tak potężny, żaden z Mistrzów nie dał rady go pokonać. Nikt nie wątpił, że jego klan pochodzi od Starożytnych. Chciał być władcą absolutnym, używając do tego anarchii, śmierci i Deamhanain. Co więcej, był tak fascynujący, piękny i inteligentny, że cieszył się względami królowej - Joanny Beaufort. Większość Deamhanain było zwykłymi, opętanymi ludźmi z

niesamowitą siłą. Sybilla była kobietą, z której Moray zrobił swoją kochankę i matkę jego dzieci, zabierając w zamian duszę. Teraz dostała od niego także nowe moce, mogła przemieszczać się przez epoki. Była niebezpieczna! Royce popatrzył na niego. - Nigdy sobie nie wyobrażałem, że mógłbyś martwić się o zwykłych Deamhan, nawet jeśli chodzi o Sybillę. Jej czas się kończy. - Aye, musi umrzeć. Jeżeli przemieszcza się jak Mistrz, ma o jedną moc za dużo. Wszyscy potężni Deamhanain byli wyszukiwani i eliminowani, niebezpiecznie był zostawiać ich żywymi. - Może posiadać stronę, szukała jej aż w Nowym Jorku, w księgarni Claire. Była tam przede mną. - Jeżeli istnieje strona z Cladich, musi powrócić do rąk Bractwa. Moray już i tak jest potężny, nie może dostać dodatkowo mocy uzdrawiania swojego potomstwa. Malcolm nie mógł sobie wyobrazić świata, w którym Deamhanaln mogliby się uzdrawiać. - Jeżeli Sybilla nie zabiła Claire, musiała mieć ku temu powód rozmyślał Royce - Może nie znalazła strony i jest pewna, że dziewczyna ją ukrywa. Niestety Malcolm musiał się z tym zgodzić. Bał się. Sybilla była złą i zimną kobietą jak jej pan. Lubiła torturować swoje ofiary i podniecała ją śmierć. - Musisz się upewnić, że Sybilla wie, że lady Claire nie zdaje sobie

sprawy o naszych problemach. - Ona o niczym nie wie - odpowiedział Malcolm. - Nie można jej odesłać samej do domu - rzucił szybko Royce - a przynajmniej nie teraz. Malcolm popatrzył się na niego. - Czytałeś w mojej głowie? - Nie muszę wchodzić do twojej głowy, żeby wiedzieć o twoim strachu o nią. - Tam był też Aidan - jego krew zawrzała. - Czyli on też poluje na tę stronę - brwi Royca podjechały do góry. - On szuka tego, co chce, nie służy nikomu. Ten wyklęty był w jej łóżku. - Aidan jest łotrzykiem, ale nie jest zły. Na pewno Bractwo wysłało go w przyszłość tak, jak i ciebie. Lady Claire jest piękną kobietą i jeżeli Aidan ją posiadł wcześniej, to nic już nie możesz zmienić. Nie wolno. Ostrzegł. Kodeks mówił wyraźnie, że nie wolno było wpływać na zmianę przeszłości. - Nie przespał się z nią, inaczej bym to w niej wyczuł. Lecz jeżeli ją dotknął choć raz, zabiję go. - Jesteś bardzo zaborczy - Royce wpatrywał się w niego. - Nie zaczynaj - odpowiedział. - Ale ty nie znasz tej kobiety. - To prawda, nie znam jej. Kiedy tylko będę pewien, że Sybilla nie zrobi jej krzywdy, odeślę ją w przyszłość.

W ten sposób byłaby bezpieczna także przed mną. - pomyślał. Próbował wyobrazić ją sobie na zamku w Dunroch z daleka od jego łoża, to było niemożliwe. Może mógłby ją wysłać ze swoim wujem do Carrick... Nie! Royce nigdy by nie przepuścił możliwości uwiedzenia żadnej kobiety. Jego łóżko nigdy nie było puste. Widział, w jaki sposób ją obserwował. Paląca zazdrość dopadła jego wnętrze. Nie, lepiej żeby poszła z nim do Dunroch. Aidan będzie musiał się trzymać z daleka. On był draniem, który robił co chciał i wszyscy wiedzieli o legionach jego kochanek. Miał słabość do pięknych kobiet. Czy pożądał także Claire? Nie ufał mu. - Aidan raz zaprosił cię do Awe - powiedział Royce, jakby wyczuwając jego myśli. - Aye, trzy lata temu. - pokiwał głową Malcolm. Wysłał mu posłańca z listem zaraz po tym, jak Malcolm został wprowadzony do Bractwa. - Powinieneś pojechać do Awe porozmawiać z nim, Calum. - Jeżeli tam pojadę, to tylko po to, żeby go zabić. - Nie powinieneś tak mówić. Wiesz, że Mistrz nie może zabić innego Mistrza. - Naprawdę? - powiedział sarkastycznie - To jest reguła, która mnie nie interesuje. - Zanim umrę, chciałbym jeszcze ujrzeć, jak zawieracie pokój. - Co to za pomysły? - Nie jesteśmy nieśmiertelni - odpowiedział Royce zmęczonym głosem - Polowałem na zło przez setki lat, Calum. Już niedługo nadejdzie moja chwila.

Malcolm nie wiedział, co ma powiedzieć. - Czy chciałbyś umrzeć? Jesteś wielkim Mistrzem i Bractwo potrzebuje cię, Ruari. Niewinni cię potrzebują. Ja cię potrzebuję, pomyślał, ale wujek już o tym wiedział. Brogan umarł, kiedy Malcolm miał tylko dziewięć lat i od tego czasu Royce był kimś więcej niż tylko wujem i przyjacielem. Zastępował mu ojca. Royce uśmiechnął się. - Jesteś taki młody, zazdroszczę ci twojej niewinności i modlę się, żeby nadzieja zawsze ci towarzyszyła. Malcolm zaczął się niepokoić. - Ty nigdy nie mówisz o takich rzeczach. Czy coś się stało? - Po dwustu latach wydaje mi się, że jesteśmy blisko odnalezienia strony, lecz znowu musimy walczyć o nią z Deamhanain. Pamiętam, jak za pierwszym razem ukradziono książkę i jak znowu zabrano Cladich. Od tamtej pory nikt jej nie znalazł. Pamiętam, jak Moray ukradł Duaisen. Cykl życia jest niezmienny jak wschody i zachody słońca, jak dzień po dniu, jak rok po roku. Dobro i zło jest cykliczne i nigdy się to nie skończy. Nic się nie zmienia. Jeżeli w końcu jakiś mistrz da radę pokonać Moray, inny Deamhan zajmie jego miejsce. Malcolm był coraz bardziej zaniepokojony. - Któregoś dnia Moray polegnie i nikt go nie zastąpi. - Trzymaj się z daleka od niego! Próbowałem go zabić setki razy. Ty też próbowałeś i wiesz, gdzie to cię zawiodło. Pamiętał, jak wylądował w Urquhart, gdzie ryzykował swoją duszę. Royce zaczął się uśmiechać, odsłaniając dwa dołki w policzkach.

- Nie słuchaj paplaniny takiego starego Mistrza jak ja. Chroń kobietę, ona jest twoją Niewinnością. Tej nocy będziemy bezpieczni w Carrick, a jutro, kiedy będziecie w drodze do Dunroch, zajmę się ludźmi Moray. MacNeil będzie chciał raport - dodał. - Będzie go miał - odpowiedział Malcolm, zadowolony, widząc zmianę w wuju. - Pojadę od razu do Iona. Royce pociemniał na twarzy. - Calum, Sybilla jest sługą Moray. Jeżeli zostawiła Claire żywą, to może Pan Ciemności chce ją dla siebie. Malcolm obrócił się szybko. - Moray nawet nie ma pojęcia o istnieniu dziewczyny! - Jeżeli Sybilla znalazła stronę, to dlaczego zostawiła ją żywą? Claire odczuwała strach. Otoczona przez ciemny las wyobrażała sobie, jakie niebezpieczeństwa w nim czyhają. A jeżeli ktoś zastawił na nią pułapkę? I jeżeli ich napastnicy wrócili, aby z nimi skończyć? I pomyśleć, że bała się zabójstw w Nowym Jorku! W dalszym ciągu nie mogła uwierzyć w to, co się jej przydarzyło. Podróżowała w czasie, co już było szokujące, żeby wziąć udział w krwawej bitwie. To był XV wiek i krwawe bitwy były codziennością, ale nie dla niej. Była historykiem, ekspertem od średniowiecznej Europy i czytała o życiu w tamtych czasach. Czytanie a życie to całkiem inna sprawa. Wiedziała, że musi odłożyć strach na później, bo teraz był czas na przemyślenia. Próbowała się skoncentrować na oddychaniu i radosnych wspomnieniach. Zaczęła się histerycznie śmiać, wspominając powalane ciała na polu bitwy, rozkaz Malcolma o pozostaniu za skałami i o jej chęci do walki. Claire Camden nie była odważna, bała się własnego cienia i przez

to jej księgarnia była mała fortecą. Tylko, że przez tę fortecę teraz przeszła burza, a ona nie była jak Schwarzenegger z wielkim karabinem, choć tak się zachowała. A jeżeli nie będę mogła wrócić do domu? To była jej największa obawa. Jeżeli zacznie się martwić o uwięzieniu w przeszłości, to nie będzie mogła myśleć. Jej umysł musiał być teraz czysty. Oczy powoli przyzwyczaiły się do ciemności oświetlonej gwiazdami i pomyślała, że tylko w XV wieku mogła podziwiać taki gwiezdny spektakl. Niektórzy z rycerzy trzymali pochodnie, dzięki którym mogła wypatrzyć na przodzie dwóch wspaniałych jeźdźców. Widziała, że rozmawiali. Jej wzrok zatrzymał się na Malcolmie. Wydawał się wspaniałym wojownikiem, co udowodnił podczas walki. Prawdopodobnie była bezpieczna, ponieważ zobowiązał się do jej ochrony. Czuła by się lepiej, gdyby znaleźli się już za murami Carrick. I co potem? Miała sto pytań i żadnej odpowiedzi. Chciała naprawdę wiedzieć, czy i kiedy będzie mogła wrócić do przyszłości i dlaczego zostali zaatakowani? Napastnicy byli dziwni. Gdy tylko o nich pomyślała, poczuła dziwnie znajomy dreszcz. Czasami w Nowym Jorku, gdy spacerowała wieczorami, miała takie samo uczucie, jakby ktoś mroził jej krew. Za pierwszym razem, gdy to się stało, zobaczyła puste oczy nieznajomego mężczyzny, który się w nią wpatrywał. Miała wtedy piętnaście lat i to było zanim ciocia Beth opowiedziała o prawdziwej przyczynie śmierci jej matki. W noc, w którą zamordowano jej matkę, w mieszkaniu było bardzo

zimno, pomimo iż to był środek lata. To był szczegół, który zapamiętała. Cholera! Właśnie takie zimno poczuła w momencie napaści przez rycerzy. Takie same zimno było kilka lat wcześniej w mieszkaniu. Claire całe życie próbowała nie myśleć o niebezpiecznych stronach mieszkania w mieście. Ale teraz, tutaj w średniowiecznej Szkocji, odczuwała ten sam niepokój, co w Nowym Jorku. Teraz jesteś moją niewinnością. Co to miało znaczyć? Malcolm powiedział to w jej mieszkaniu zaborczym tonem i równie zaborczym poinformował Ruari, że nie zamierza się nią dzielić. Rumieniec zalał jej twarz. Powiedział też, że ją miał. To był właśnie ten punkt, użył jej ciała, kiedy jeszcze nie doszła do siebie po podróży w czasie. Nie było żadnych ciepłych słówek, przysiąg lub czułości. To był seks. Zaczerwieniła się, czując powracającą falę pragnienia. Nie mogła uwierzyć, że tak rozpaczliwie pragnęła go w sobie. Jedynym wyjaśnieniem było to, że podróż w czasie w jakiś sposób zmieniła jej zmysły. Osiągnięcie orgazmu było zawsze dla niej trudne, natomiast z Malcolmem okazało się niezwykle proste. Na co dzień Claire nie zachowywała się tak rozwiąźle, była staroświecka i to przynosiło jej dumę. Mężczyźni, których spotykała w Nowym Jorku byli atrakcyjni, choć nie tak fascynujący jak on. Była sama przez trzy lata, szukając miłości, a nie przygody na jedną noc. Nie chciała dalej myśleć o tym, co się stało między nimi. To był szybki i ognisty seks, który zakończyła wybuchowym orgazmem. Jednak musiała myśleć o przygotowaniu się na zaloty Malcolma, bo było jasne, że jej pragnął. Wyczuwała to za każdym razem, kiedy na nią patrzył. Powodował u niej szybkie bicie serca.

Claire nie miała zamiaru porzucić swojego sposobu myślenia, bo znalazła się zagubiona w średniowieczu z najpiękniejszym mężczyzną wszechczasów. Nigdy nie poszła do łóżka ze świeżo poznanym mężczyzną. Nigdy. Tylko dwa razy była w związku, na pierwszym roku studiów i przed trzema laty. Może właśnie to było jej problemem. Malcolm od razu zauważył, że odmawiała sobie tej przyjemności. Jak to powiedział? Zaniedbana. Postanowiła wkurzona, że kiedy będzie następnym razem z nim rozmawiała, to wyjaśni mu reguły. Jeżeli był przywódcą klanu, to dostawał wszystko, co chciał. Znała historie Highlands i wiedziała, że laird był Bogiem i królem, sędzią i katem, przywódcą na wojnie. Jego słowo było prawem. Nagle Malcolm zmaterializował się obok niej. Claire, zagłębiona w swoich myślach, nie zauważyła go. Jej koń stracił rytm, ale on szybkim ruchem złapał lejce. - Nie chciałem cię przestraszyć, lass. Chciała go zignorować, ale musiała trzymać go w ryzach. - Musimy porozmawiać. - Aye, w Carrick. – Powiedział, wskazując oczami w dal. Claire popatrzyła się w tę sama stronę i rozszerzyła ze zdumienia oczy. Zobaczyła zamek z jasnego kamienia, wybudowany na klifie. Serce zaczęło jej szybko bić, ale nie ze strachu. Ostatnim razem gdy była w Szkocji, namawiano ją na wycieczkę do tego zamku, ale wybrała Iona. A może to nie jest takie złe znaleźć się w przeszłości, pomyślała

podniecona, podziwiając imponujące mury. Jeżeli Malcolm utrzymałby dystans, a ona uniknęła dalszych walk, ta wycieczka mogłaby być dla niej ciekawa naukowo. Mogłaby napisać o tym książkę, przecież w końcu wjeżdżała do zamku z XV wieku. Nawet jeśli była przestraszona, takiej okazji nie mogła przepuścić. Popatrzyła na Malcolma. - Za ile do niego dojedziemy? - Za mniej niż godzinę, jak już tam będziemy, to porozmawiamy. Carrick znajdował się na szczycie góry, otoczony przepaścią. Jedyna droga prowadząca do niego była tą, po której wjeżdżali. Wąska i stroma. Z góry widziała sylwetki ostrych skał wypełniających przepaść. Zadrżała. - Nikt jeszcze tego zamku nie zdobył - usłyszała. Uśmiechnęła się słabo. Ten zamek był skonstruowany tak, aby nikt go nie mógł zdobyć. Zaczęło świtać, więc mogła przyglądać się detalom. Zauważyła, że przejeżdżają po drewnianym włazie wmontowanym w skałę. Popatrzyła nachmurzona na Malcolma. - Co jest pod nami? Naostrzone pale? Popatrzył na nią zaciekawiony. - Znasz nasze taktyki obronne. - Uczyłam się o nich trochę. Przeszli przez wrota i znaleźli się na przestronnym dziedzińcu. Pomimo, że było wcześnie, widziała krzątających się ludzi. Zobaczyła, że Royce zsiadł z konia i wręcza lejce małemu chłopcu.

Zaczęła się z ciekawością rozglądać. Kobiety i dzieci przybyły, żeby ich powitać, słychać było śmiech i rozmowy. Ciężko oddychała przytłoczona dźwiękami, zapachami, kolorami i emocjami ludzi z XV wieku. Do tej pory wszystko było tak jak sobie wyobrażała, ale teraz to nie była iluzja. Była w Carrick w roku 1427. Dreszcz entuzjazmu przeszedł przez nią. Malcolm obserwował ją. Nie myśląc, uśmiechnęła się. - Wydajesz się zadowolona - powiedział zdziwiony. - Przebywam w fortecy z XV wieku, kocham historię. Dużo czytałam o życiu w tej epoce, a teraz mogę naprawdę tu przebywać. - Nic specjalnego - uciął krótko, skacząc na ziemię. Po czym wyciągnął do niej rękę. Nie chciała dać mu satysfakcji i udając, że jej nie zauważyła, zsiadła z konia. Malcolm podziękował stajennemu i dotknął ją w pasie, wskazując na schody. Nie rozumiała. Mężczyźni w jej czasach nie pozwolili, by żeby kobieta szła pierwsza. Rycerskość była podstawowym elementem kultury średniowiecznej. Popchnął ją lekko, zniecierpliwiony. Pokiwała głową i zaczęła wchodzić po schodach. Przeszła przez ogromne, drewniane drzwi i zatrzymała się zdziwiona. Spodziewała się spartańskiego otoczenia, a nie tak wyszukanego. Dywany rozłożone na kamiennej podłodze pochodziły z Francji albo Włoch. Naprzeciwko wielkiego kominka ustawione były miękkie fotele i dwie skromne ławy. Nad kominkiem wisiał zbiór mieczy. Olejne portrety

zdobiły ściany. Spodziewała

się

rzeczy

bardziej

prymitywnych

warunków,

szczurów, psów i walającego się brudu. Jak na zamek z tego wieku, był bardzo wygodnie urządzony. Widać jednak było brak kobiecej ręki. Royce bez zbroi w wygodnym ubraniu, siedział w największym fotelu, popijając coś z kielicha. Do pokoju weszła piękna, młoda kobieta, podała puchar Malcolmowi i uśmiechnęła się zaczerwieniona. - Tapadh leat – powiedział do niej. Dziewczyna była bardzo ładna, z długimi blond włosami, o połowę niższa od Claire i mogła mieć około dwudziestu lat. - De tha sibh ag larraidh? - powiedziała cicho. Serce Claire przestało na moment bić. Czy ta kobieta była jego kochanką? W zasadzie nie wiedziała, dlaczego się tak tym przejmowała. Malcolm pokiwał głową i odpowiedział coś tym swoim słodkim głosem. Dziewczyna jeszcze bardziej zaczerwieniona popatrzyła na nią i wyszła z komnaty. Claire zacisnęła dłonie w pięść, jeżeli Malcolm chce mieć w swoim łóżku tak młodą kobietę, to nie był jej interes. W końcu był średniowiecznym panem. To było jego prawo, a dla tej dziewczyny byłby to wielki honor. Poczuła się zazdrosna. Malcolm wziął ją za łokieć i powiedział do Royca. - Pokażę jej pokój.

Royce popatrzył na nich tylko z dwuznacznym uśmiechem. Jeżeli myśli, że jestem jego kochanką, to się myli - pomyślała czerwona na twarzy. Wywinęła się z jego uchwytu i wyszła, kierując się na schody. Wchodząc na górę, starała się nie myśleć o widoku jego nagich, umięśnionych ud, które odsłaniała tunika. Otworzył drzwi, mówiąc: - Możesz spać tutaj. Jutro wyruszymy do Dunroch. Claire zastanawiała się, czy tę noc spędzi ze śliczną blondynką. Nie patrząc na niego, weszła do pokoju. Był on niewielki. Na środku stało łóżko z baldachimem pokryte skórą. Naprzeciwko był kominek, niestety nie był rozpalony, przez co pokój był niesamowicie zimny. Claire wiedziała, że nie będzie mogła zasnąć. Do pokoju weszła blondynka i zaczęła rozpalać ogień, uśmiechając się do Malcolma. - Znajdźcie sobie pokój - powiedziała Claire zjadliwym tonem. - Jesteś zazdrosna o służącą? - zapytał zadowolony. Claire nie mogła uwierzyć, że potrafił tak czytać z niej. - Wcale, dzięki za pożyczkę. - zaczęła odpinać plaide, którym ją przykrył podczas jazdy. Malcolm podszedł blisko i złapał ją za rękę, zatrzymując. Claire zesztywniała. Służąca rzuciła na nich okiem i po cichu wyszła z pokoju. - Tutaj jest zimno, a ty nie masz odpowiednich ubrań.

Opuścił jej rękę i podszedł do stołu, gdzie nalał wina do pucharów i podał jej jeden. - To wino jest francuskie - powiedziała. Zobaczyła iskry w jego oczach i poczuła, że jej puls przyszpiesza. - Dlaczego cię interesuje służąca? - Wcale mnie nie interesuję - odpowiedziała zmieszana. - To nie jej pragnę! Jasne już było dla niej, o co mu chodziło. Potrafił użyć swojego głosu w ten sposób, że nie mogła myśleć o niczym innym tylko o seksie. Musiała coś zrobić, zanim jej dotknie. - Musimy porozmawiać - powiedział jej rozkazującym tonem. Odetchnęła z ulgą. To było rozsądne rozwiązanie. - Nie znam tradycji twojego świata, Claire, ale w moim każdy mężczyzna, każda kobieta, dziecko czy też zwierzę, słucha moich rozkazów. Każdy. - Powiedział tłumiąc złość. - Przykro mi. - Nie, tobie nie jest przykro. Chcesz mnie tylko ułagodzić. Cholera, odkrył jej karty. - Dlaczego mnie się wydaje, że umiesz czytać w myślach odpowiedziała wściekła. - Wyczuwam twoje najsilniejsze myśli, jakbyś mówiła je na głos. Uderzył ręką w stół. - Będę cię chronił podczas walki, co znaczy, że jak powiem, że masz się ukryć, to to zrobisz. Jak powiem, że masz uciekać to będziesz uciekać. Nie myśl!

Claire wiedziała, że nie ma sensu dyskutować, starała panować się nad sobą. - Mój panie - powiedziała sarkastycznie, choć tak bardzo się starała brzmieć łagodnie - W moim świecie istnieją kobiety, które są przywódcami państw, generałami i królowymi bez króli. - Próbujesz się przeciwstawiać? - popatrzył na nią niedowierzająco. Zaczerwieniła się. - Przykro mi. Nie wiem, dlaczego nie schowałam się i nie posłuchałam cię. Normalnie jestem tchórzem. Po prostu stało się. Twarz Malcolm rozchmurzyła się. - Nie jesteś tchórzem. Wręcz przeciwnie, jesteś silna i odważna. Jego spojrzenie przesunęło się po jej ciele, jakby chciał sprawdzić, co chowa się pod tą zasłoną. - Nigdy nie widziałem takiego ciała jak twoje, w całym moim życiu. To był właśnie ten moment, żeby pokazać gdzie jest granica, pomyślała Claire, oczywiście jeśli by była w stanie. Jej ciało już było rozpalone. Zaczęła ciężko oddychać. - W moim świecie, mężczyzna nie dotyka kobiety bez jej pozwolenia. Jego wyraz twarzy nie zmienił się. - Nie udawaj, że nie wiesz o co mi chodzi - wykrzyknęła. Zaczął mówić, a jego głos brzmiał groźnie. - Zrozumiałem cię. Zrozumiałem cię bardzo dobrze. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Wziąłem to, co mi oferowałaś i dałem ci to, co chciałaś -

odpowiedział ze słodyczą w głosie. Zaczęła dyszeć z oburzenia. Pamiętała swoje rozpaczliwe pragnienie i to, kiedy doświadczyła najlepszego orgazmu jej życia. - Ja, nie jestem... Jedną... Łatwą! Nigdy nie... Nie byłam z nieznajomym! Czy ty mnie zahipnotyzowałeś? Malcolm zmieszany opuścił wzrok. - Nie wiem. Claire próbowała przełknąć ślinę, ale jej gardło było wysuszone podczas, gdy gorąco rozpalało ją miedzy nogami. Dlaczego nie mogła tego kontrolować? - Nie będę się rzucała w ramiona pierwszego, którego spotkam. Musisz trzymać dystans. Malcolm przesunął wzrokiem po jej twarzy, jakby ją gładził. - Wierzę, że nie rzucisz się w ramiona pierwszego, lepszego nieznajomego, wykluczając, oczywiście, mnie. Miał rację. Claire nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. - Czy ty mnie zahipnotyzowałeś w lesie? Gdyż w przeciwnym razie jedynym wytłumaczeniem na moje zachowanie byłoby to, że jestem szalona. - Musisz mi wytłumaczyć, co znaczy hipnotyzować. Claire starała się mówić spokojniej. - Oznacza: oczarować, zafascynować, zaczarować. Czasami, kiedy patrzysz na mnie, nie mogę myśleć. - To jest jedna z mniejszych mocy. – tłumaczył - Jest bardzo przydatna.

- Moc od kogo? Od czarodzieja Merlina? - Dlaczego jesteś taka zła? Chciałaś tego i podobało ci się. Teraz już to nie ma znaczenia. A może jesteś zła, że postanowiłem nie ulec ci? Potrzebowała chwili żeby go zrozumieć. - Proszę? - Pragnę cię, Claire, uwierz mi, ale przysięgałem opiekować się tobą. - Chcesz powiedzieć, że już nigdy... - Przerwała, gdy zorientowała się, że chciała powiedzieć kochać się ze mną. Przymknął oczy. - Ujeżdżać cię? Skrzywiła się, jeżeli ktoś w jej wieku by tak powiedział, to byłoby obraźliwe, ale w jego ustach zabrzmiało tak, że jej fantazja zaczęła pokazywać ciekawe obrazki. Przełknęła. Była pewna, że odrzuciła go, jednak to Malcolm jej mówił, że nie jest nią zainteresowany. Zaprzeczał swojemu ciału, czuła zapach jego pożądania. Czuła się zmieszana, i niech go cholera, rozczarowana. - Co cię skłoniło, żeby zachowywać się jak dżentelmen? Przewrócił oczami i powiedział sarkastycznie. – Nie ma we mnie nic miłego. - Jego szare oczy zaczęły zmieniać barwę czarną i straciły iskrę wesołości. - Nie chcę znaleźć cię martwą pode mną. Cofnęłaby się, gdyby miała miejsce. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Pragnę cię mocno, bardzo mocno, ale nie ufam sobie.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - powtórzyła. - Zabiłem kobietę i nie chcę, żeby się to znowu zdarzyło. - Zabiłeś kobietę? - wrzasnęła Claire, cofając się na łóżko. W jej głowie zapaliło się światełko: pleasure crime. - Jesteś przerażona. - Nie! - Jej serce się buntowało, Malcolm nie był zły, to było więcej niż pewne. Musiała go źle zrozumieć. – Powiedziałeś, że chcesz mnie bronić. - Aye. - Proszę, tylko nie mów mi, że... - Umarła w moich ramionach, Claire. Umarła z przyjemności.

Rozdział 5

Claire musiała usiąść. Jego wzrok był twardy i wściekły, ale nie było w nim zła. To było niemożliwe, żeby był sprawcą takiej zbrodni. - Jak to się stało? - zapytała, wyobrażając sobie leżącą pod nim kobietę. - Już ci powiedziałem. - odrzekł. - Ludzie nie umierają od seksu. Normalnego seksu. Może się zdarzyć, że serce mężczyzny albo kobiety przestaje bić od nadmiaru podniecenia. Jeżeli ta kobieta była słaba, chora albo stara... - Była młodsza od ciebie i miała zdrowe serce. - Przerwał jej tok myślenia. To nie mogło się zdarzyć. Claire nie chciała, żeby Malcolm okazał się jakimś nawiedzonym szaleńcem. Nieznajomi, którzy uwodzą młode, niewinne kobiety. Malcolm był nieznajomym i potrafił uwieść. Czy zahipnotyzował ją w lesie? - Znałeś ją dobrze? - zapytała ostrożnie. - Nie. - jego szare oczy błyszczały. Nie mogła oddychać. Zdawało się, że chciał rzucić jej wyzwanie, ale nie była pewna, czy może je przyjąć. Strumyki potu spływały po jej skórze i nie mogła powstrzymać strachu, nie chciała uwierzyć w to, co mówił Malcolm. - Czy zabiłeś ją dla zabawy? Otworzył szeroko oczy i dokładnie wybierał słowa.

- Ja nie bawię się śmiercią, Claire. Nie znałem moich mocy. Pragnąłem jej z całych sił i nie chciałem jej widzieć martwej. W tym momencie zauważyła ból w jego oczach. Widziała, jak poczucie winy go przygniata. - Malcolm, prawdopodobnie to był atak serca. Opuścił głowę. - Nie zatrzymałem się kiedy, miałem się zatrzymać. Nie mogłem myśleć. To tak jak z nami w lesie. Przez jedną chwilę nie myślałem o niczym, bo tak bardzo cię pragnąłem. Zadrżała, przypominając sobie ten niesamowity orgazm. Ona też o niczym innym nie myślała w lesie, ale Malcolm zdawał się mieć wyrzuty sumienia z tego powodu. Mówił, jakby zabił tę kobietę, uciekając się do użycia brutalnej siły, gwałtu. - Nie zgwałciłem jej. Ani jej ani żadnej innej. Ona mnie chciała. Wierzyła mu, która z kobiet, by go nie chciała. Tego wspaniałego średniowiecznego wojownika? - Teraz już wiesz, dlaczego nie chcę z tobą zlec. Zadrżała. Mówili o faktach mrożących krew w żyłach, a jednak ona nie mogła odrzucić jego uroku. Jego seksualność przenikała pokój, a słowa wywoływały obrazy ich splecionych ciał. - Dla mnie to w sam raz. Nie mam zamiaru dzielić z tobą łóżka. Ani teraz ani nigdy. - Popatrzył na nią niedowierzając. Poczerwieniała, jej serce nie było posłuszne, ale wciąż miała silną wolę i musiała z niej korzystać. - Idę z facetem do łóżka, tylko wtedy, kiedy go kocham. Wybałuszył oczy.

- Chyba żartujesz? Zamknęła usta, żałując, że powiedziała tak dużo o sobie. Malcolm zakaszlał i zrozumiała, że chciał ukryć śmiech. - Kochałaś wielu mężczyzn? - Jeżeli chcesz wiedzieć, z iloma się kochałam, to nie odpowiem ci. - To wielki grzech, jeżeli w twoim życiu miałaś tylko dziesięciu mężczyzn, albo coś koło tego. - Było ich dwóch! – wykrzyknęła, podnosząc się. Zadowolony, zaczął się śmiać. Nie mogła uwierzyć, że ten średniowieczny przystojniak był takim spryciarzem i wyciągnął z niej prawdę. Inaczej nigdy nie odkrył by szczegółów jej życia seksualnego. Popatrzyła z oburzeniem. Jej pierwszy facet był fascynujący i inteligentny, ale ją zdradził. James natomiast był wspaniały i bardzo stymulujący intelektualnie, ale brakowało mu “sprawności seksualnej”. Malcolm nigdy by nie zrozumiał słowa wierność, ale nigdy by też nie miał problemów z seksem. Z lekkim uśmiechem zaczął napełniać puchar płynem. Nie podobał jej się ten złośliwy uśmiech, bo powodował, że był bardzo pociągający. - Musimy porozmawiać, ale nie o seksie. - Aye. Broniłaś mnie w lesie i broniłaś mnie przed samym sobą, kiedy opowiedziałem o mojej zbrodni. Nie znamy się i nie jesteśmy rodziną. Dlaczego, Claire? - Nie wiem. - Zapadła cisza. Spojrzał na jej szyję, gdzie był

zawieszony wisior. - Także mój ojciec miał podobny kamień. Nosił go do końca swych dni. Zaciekawiło ją to, chciała wiedzieć wszystko o tym mężczyźnie. - Jak on umarł? - W Red Harlaw. Podczas krwawej bitwy. Zamknęła oczy i skamieniała. - Twoim ojcem był Brogan Mor! - Nie powiedziałem ci jego imienia. Jej serce waliło w piersi jak oszalałe. Co za zbieg okoliczności. - Jaka ironia losu. Szykowałam się do wyjazdu do Szkocji, kiedy znalazłeś się w moim sklepie. Miałam jechać do Edynburga, a stamtąd do Mull. Chciałam się zatrzymać w Malcolm's Point żeby zwiedzić Dunroch. Nic nie odpowiedział, ale nie był tym bardzo zaskoczony. - Twój ojciec jest książkach historycznych. Czytałam, że umarł w 1411 roku i nie przypuszczałam, że mogłabym spotkać jego syna. - Usiadła zszokowana. Biorąc pod uwagę daty, powinna była sobie wyobrazić, że Malcolm był synem Brogana Mor. - Nic nie wiadomo o twojej rodzinie od jego śmierci. Podszedł do niej. - To był wielki człowiek. Wielki wojownik i wielki Laird. Czy twoje książki o tym mówią? - Przykro mi, wspominają tylko datę jego śmierci i fakt, że dowodził Maclean w bitwie.

- Nie wszystkimi. Maclean z północy Mull, Tiree i Morvem mieszka w Duart. - Black Royce nie jest laird swojego klanu? - Nie. Jego ziemie zostały nadane edyktem królewski dawno temu. On jest hrabią z Morvern i ciągle jest moim wasalem. Jest Maclean'em z południa. Claire nie mogła sobie wyobrazić Royca w służbie u Malcolma. - Kto został lairdem twojego klanu po śmierci ojca? Ty byłeś dzieckiem. - Miałem dziewięć lat, kiedy Brogan zginął i zostałem lairdem. Miałem Royca przy boku większość czasu, aż skończyłem piętnaście lat. Od tego dnia nie potrzebowałem nikogo pomocy przy rządzeniu. Szybciej niż Claire mogła przyswoić te wiadomości, powrócił wzrokiem do wisiora. - Opowiedz mi o tym kamieniu. - Należał mojej matki. Dlaczego się nim interesujesz? - Brogan zgubił swój pod Harlaw. Był czarny a nie biały. Posiadają moc uzdrawiania. Niektórzy lairdowie i duchowni posiadają takie amulety. - To tylko kamień księżycowy wsadzony w złoto. Nie ma w nim nic magicznego. - Jak trafił do twojej matki? Należał do Highlandera. - Nie wiem. Byłam dzieckiem, kiedy umarła. Nigdy go nie zdejmowała. Zawsze myślałam... Nie, zawsze czułam, że jest jakoś związany z moim ojcem. Malcolm rozszerzył oczy.

- Jeżeli twój ojciec dał go twojej matce... - A może go kupiła na straganie, albo może mój ojciec go kupił. Czy to możliwe, że jej ojciec był Szkotem? - Wydajesz się bardzo zaniepokojona. Claire pokręciła głową i odwróciła się, trzymając kurczowo płaszcz w szkocka kratę. - Nigdy go nie poznałam i on nigdy mnie nie poznał. To był błąd jednej, ognistej nocy. Wydaje mi się, że chcesz, abym wierzyła, że mój ojciec jest Highlanderem, może jeszcze z twojego czasu! - Ty nie jesteś Szkotką, ale myślę, że jesteś jakoś ze mną połączona. Prychnęła. - Jestem z tobą powiązana, bo mnie porwałeś i przyprowadziłeś tutaj! - Prawda - odpowiedział niechętnie. - Jak podróżujesz w czasie? - Dzięki mojej woli. Wpatrywała się w niego. - Jakiś mag, mnich albo szaman musiał znaleźć czarną dziurę i przez przypadek odkrył jak funkcjonuje. – teoretyzowała - Później ta wiedza była przekazywana. Jeżeli jeden człowiek ze średniowiecza był w stanie podróżować w czasie, to prawdopodobnie to samo mogli zrobić jego ludzie, którzy żyli w XXI wieku. - Nie, to jest dar od Starożytnych. Nie opuszczając wzroku zapytała.

– Od starożytnych szamanów? Czyżby już podróżowali w erze przedchrześcijańskiej? - Od starożytnych bogów, Claire – sprecyzował - bogów Alby. Poczuła chłód, jej teoria musiała być prawdziwa. Ktoś w średniowieczu lub wcześniej musiał znać sposób na podróże w czasie. Malcolm twierdził, że to był dar od bogów, ale biorąc pod uwagę kulturę z tamtego okresu, wszystko, co było poza logiką brało się od bogów. - Starożytni bogowie? - zapytała zaniepokojona. Patrzył się na nią nic nie mówiąc. - Mówienie, że masz dar od bogów, nawet od Chrystusa, to herezja. Uśmiechnął się pod nosem. - Ja też jestem katolikiem. Wzdrygnęła się na te słowa. Żaden katolik nie mógł mówić takich rzeczy w średniowieczu. Groziło to spaleniem na stosie przez Inkwizycję. - Czy ty słyszałeś kiedyś o Johnie Resby? Otworzył szeroko oczy. - Aye. - Został spalony na stosie w 1409 roku za swoje poglądy religijne. W takim wypadku wiesz, że nie powinieneś mówić tak otwarcie o starożytnych bogach ani o posiadanych mocach. - To jest rozmowa między nami - odpowiedział zachmurzony Ufam ci, lass. Nie jesteś fanatyczką religijną. - Skąd ty to wiesz? Ale masz rację. Nawet nie jestem katoliczką, jestem anglikanką. - To stwierdzenie robiło z niej heretyczkę. - Twój sekret jest ze mną bezpieczny.

Pokiwał głową. - Nie powiedział bym prawdy, jeżeli bym ci nie ufał. Pójdziesz też ze mną na mszę. - Jasne. Nie jestem szalona i nie mam problemu z dostosowaniem się do ortodoksji do czasu, aż wrócę do domu. Powiedz mi, ilu jest takich jak ty? - Mężczyzna posiadający moce, mógł być oskarżony o czary. Na szczęście polowanie na czarownice zaczęło się o wiek później. - Czy Black Royce też może podróżować w czasie? - Dlaczego cię interesuje Royce? - Jest inny, jak ty. - Nie. - Malcolm odwrócił się sztywno. - On jest tylko hrabią z Morvern, nikim innym. Claire wahała się jeszcze, choć była świadoma zakończenia dyskusji. Weszli na niebezpieczny teren, zapewne zabroniony. Była pewna, że Royce miał te same moce co on i to było tajemnicą. Kiedy Malcolm się obrócił, Claire zauważyła, że stali o krok od siebie. Musiała to wykorzystać, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Położyła mu dłonie na piersi. Kontakt z jego mięśniami spowodował dreszcz pragnienia, wyszeptała: - Skończ opowiadać. Już i tak mi powiedziałeś wielką tajemnicę, więc równie dobrze możesz mi powiedzieć resztę. - Nie igraj ze mną, Claire. - Jego oczy płonęły. Było to pożądanie, a nie gniew. - Dlaczego nie? Ty grałeś ze mną od początku. - Dotykanie go, powodowało zawroty głowy . - Igrasz ze swoim życiem.

Czuła pulsujące gorąco między nogami, a pragnienie przelewało się przez jej ciało. - Ja też ci ufam. Ilu z was może podróżować w czasie i dlaczego to robicie? Należycie do jakiegoś zakonu, tajnego stowarzyszenia? Przykrył jej rękę swoją, mówiąc: - Za dużo pytań. Nie potrzebujesz tylu odpowiedzi. - To nie fair. Przyprowadziłeś mnie tutaj... Potrzebuję wiedzieć naburmuszyła się i zrobiła coś, czego w Nowym Jorku nigdy by nie zrobiła. Położyła mu rękę na rozpięciu koszuli, przesuwając palcami po wiszącym krzyżyku i pocierając lekko ciepłą skórę. Jego uśmiech był napięty. - Ogień. - ostrzegał. Poczuła ucisk na swoich biodrach. - Przyprowadziłeś mnie tutaj i powiedziałeś, że mi ufasz. Jestem historykiem, Malcolm, naukowcem i dlatego wiem tak dużo o tym okresie. Proszę cię, muszę wiedzieć. Odetchnął. - Mistrzowie przysięgali bronić Boga i Starożytnych, podtrzymywać Wiarę i pilnować Ksiąg. Przysięgaliśmy bronić ciebie i tobie podobnych. Chronić Niewinność. To jest jedna z najważniejszych przysiąg. - Wiedziałam! Nie jesteście pierwszymi rycerzami należącymi do tajnego zakonu z poglądami heretyckimi. Jak się nazywa ten zakon? - Nie mamy imienia. – Powiedział, odwracając się. - Przed czym bronicie Boga? A Starożytnych? I Księgi i takich jak ja?

Odwrócił się, mówiąc. - Od zła. Zadrżała. - Co się stało, Claire? Wydajesz się przestraszona. Zbyt dużo pytań? zapytał sarkastycznie. Przełknęła ślinę. - Nie interesuje mnie twój sarkazm. Tak, wystraszyłeś mnie trochę. Wiemy oboje, że zło istnieje, ale ty mówisz o nim jakby było tak... Zorganizowane. Jego wzrok stał się przenikliwy. - Nie wierzysz w diabła? Claire pomyślała o swojej matce. - Nie. - odpowiedziała, choć kolor jej twarzy zaprzeczał. - Czy ty chcesz mnie przestraszyć? - Sprowokowałaś mnie, a później uwiodłaś jednym dotknięciem. Chcę cię chronić, ale musisz zrozumieć, jak tutaj żyjemy. - Ilu jest Mistrzów? Malcolm podszedł do stołu i nalał sobie wina. Zrozumiała, że nie chciał zdradzić swoich współbraci. - Dlaczego nas zaatakowano i kim byli ci wojownicy? - Zmieniła front. - To byli ludzie Pana z Moray. Moray chce mieć stronę, Claire. Chce mnie martwego. - Moray jest twoim wrogiem. - Pan z Moray jest wrogiem Boga. Wysłał Sybillę do twojego sklepu,

żeby znalazła stronę. On nie może znaleźć ani książki ani strony. To także twój wróg. Poczuła się trochę nieprzyjemnie. - Rozumiem. Księgi są świętymi relikwiami, a wy musicie walczyć o ich bezpieczeństwo. - Cathach jest ukryty w Iona. Muszę użyć wszystkich moich mocy, aby znaleźć Cladich i zwrócić na wyspę. Przysięgałem to zrobić. - Powiedziałeś Księgi, ile ich jest? - Trzy. - Cathach to Księga Mądrości, Cladich to Księga Uzdrawiania a trzecia? - Posiada wszystkie moce znane Starożytnym. Dziwne przeczucie przewinęło się przez jej głowę. - Nie rozumiem. - Duaisean zawiera tajemnice podróży w czasie, zabiera i daje życie. Posiada moc kontrolowania umysłu. Zniewala go - dodał ponuro - może zawierać o wiele więcej i dać tę moc komukolwiek. To było okropne. Żadna księga nie mogła mieć takiej mocy. Claire nie wierzyła w to, ale Malcolm i jego współbracia, tak. Bezskutecznie próbowała zachować spokój. - Gdzie jest trzecia księga? Malcolm popatrzył tylko. O mój Boże, pomyślała. Starała się uspokoić, ta książka nie mogła mieć żadnej realnej władzy. - Jest u waszego wroga!

- Aye, ma ją Moray. Od bardzo dawna i żaden z Mistrzów nie pokonał go. Moray chciał zabić Malcolma. Nagle wszystkie jej emocje zniknęły i został tylko strach. Nie o nią, ale o niego. Kiedy Malcolm wyszedł, zaczęła rozmyślać o wszystkim, o czym się dowiedziała. On był rycerzem tajnego zakonu i niewątpliwie brał na serio swoje przysięgi, nawet ryzykując życie. Mistrzowie ukrywali się przed światem inaczej byliby prześladowani za swoje przekonania. Claire zaczynała rozumieć. Trzy niewątpliwie artefakty o ogromnej wartości historycznej, dla zakonu posiadały nadprzyrodzone moce pochodzące od Starożytnych. Święte relikwie będące w stanie dać wielką moc tym, którzy ją posiadają. To było logiczne, że każda ze stron chciała je dla siebie. Cały ta rozgrywka jej nie dotyczyła. Z drugiej strony, ona miała sklep ze starymi książkami, Malcolm zabrał ją ze sobą, a ludzie Moraya chcieli ją zabić. Myliła się. To ją dotyczyło! Prawdopodobnie

Moray

był

bezwzględnym,

inteligentnym

szlachcicem, ale nic poza tym. Posiadał Duaisean, ale nie miał niezwykłej mocy, o której był przekonany Malcolm. I nie był jej wrogiem. A może jednak tak?! Zachmurzyła się. Będąc pod ochroną Malcolma, prawdopodobnie była uważana za wroga. Ta myśl nie podobała się jej. Podeszła do okna i w tym momencie wszystkie złe myśli odsunęły się na bok. Widok z Highlands rozciągał się w nieskończoność zielonymi wzgórzami. Słońce było już niemal wysoko na czystym, intensywnym niebie i odbijało się w opalizującej wodzie. To był majestatyczny widok,

zapierający dech w piersiach. Poczuła ulgę. Dzień wcześniej była w Nowym Jorku, szykując bagaże na podróż do Szkocji. Jechała do Dunroch spotkać swojego lairda, a to właśnie on znalazł się w jej sklepie i zabrał w czasie do siebie. Czy to był przypadek? Claire dotknęła swojego wisiora. Malcolm twierdził, że była powiązana z jego światem w jakiś sposób. Zastanawiała się, czy nie miał racji. Za każdym razem, gdy stawała koło niego, czuła intensywne pożądanie. Wciąż brakowało jej tysiące odpowiedzi, ale ten spektakularny widok był tym, co dokładnie potrzebowała żeby oczyścić umysł. Wyszła z pokoju, żeby podziwiać panoramę z dogodniejszego miejsca. Weszła po schodach na wieżę i wyszła na świeże powietrze. Wzięła głęboki oddech i wreszcie pozwoliła sobie na uśmiech. - Witaj Claire. - Usłyszała znajomy i niebezpieczny głos. Odwróciła się i zobaczyła Sybillę. Jej serce straciło rytm, gdy natrafiła na puste i zimne spojrzenie kobiety. Sybilla nie była już ubrana nowocześnie i uśmiechała się. Poznała styl jej ubrania. Popularny we Francji wśród szlacheckich kobiet. Ona też podróżowała w czasie. - Jak się tu dostałaś? - Czy bezpośrednio z przyszłości skoczyła do Carrick? - Malcolm jest tutaj. Jadowity uśmiech Sybilli poszerzył się. - Nie interesuje mnie Malcolm. Chcę ciebie. Nie bój się, Claire, nie chcę cię skrzywdzić, przecież zostawiłam cię żywą, prawda?

- Czego chcesz? - wrzasnęła Claire wcale nieuspokojona jej słowami. - Chcę strony - odpowiedziała wściekle - Ty ją musisz mieć. Wróciłam do przyszłości i sprawdziłam każdą książkę w sklepie. Nic nie znalazłam. - Aż do wczorajszego wieczora nie słyszałam o niej nigdy. Dlaczego myślisz, że to ja ją mam? - Obróciła się w stronę wieży. Gdzie są straże? Sybilla zaczęła się śmiać, wyczuwając jej myśli. - Nie żyją. Zmieniłam zdanie. Od momentu, kiedy nie chcesz mi powiedzieć tego, czego oczekuję, jestem zmuszona skrzywdzić cię. To będzie dla mnie przyjemność, Claire. Dziewczyna odwróciła, by uciec, ale mocny chwyt z tyłu ją zatrzymał. Zanim zdążyła zareagować, została przyciśnięta do krawędzi wieży z taką siłą, że obawiała się o swój kręgosłup. Sybilla położyła jej swoją dłoń na twarzy, przyciskając. Jej oczy błyszczały krwiożerczo. - Czekałam tak długo na ten moment, Claire. - Pochyliła się i zaczęła lizać jej szyję. Claire nie mogła oddychać. Starała się nie ruszać, podczas gdy Sybilla ją lizała. - Dosyć - wrzasnęła z obrzydzeniem. - Powiedz mi, gdzie jest strona, albo cię zabiję - wymruczała kobieta. - Po tym jak będziesz płakała z przyjemności. Claire płakała z bólu. Przygnieciony kręgosłup bolał ją i przyprawiał o zawrót głowy. Gdy zaczęła powoli tracić zmysły, Sybilla puściła ją. Usiadła ciężko łapiąc powietrze. Jej ręka zacisnęła się na medalionie.

- Powiem ci wszystko – kłamała, powoli się podnosząc. - Poczekam, nikt nie przyjdzie nas tutaj szukać, a nawet jeśli, to nie miałabym nic przeciwko. Claire zamknęła oczy, pocąc się ze strachu. Musiała w jakiś sposób oszukać Sybillę, czekając na pomoc. Kobieta miała niesamowitą siłę i mogła spokojnie ją zabić. Kamień w jej medalionie był gorący. Nagle wpadła na pomysł. Chciała jej powiedzieć, że strona znajduje się w jej sklepie i w ten sposób mogłaby wrócić do domu... Ale nie zobaczyłaby już Malcolma. Zrozumiała że nie ma wyjścia. - Jest w moim pokoju. Pod nami. - Jeżeli mnie okłamujesz, będę cię torturować, a później zabiję. Będziesz mnie prosić o szybką śmierć. Pomimo zagrożenia, jej strach zanikał i mogła jasno myśleć. - Nikogo nie było w korytarzu, kiedy wyszłam. Malcolm myśli, że śpię, więc nikt nas nie zobaczy. - Idziesz pierwsza - popchnęła ją boleśnie. - Jeżeli ktoś nas zobaczy, zginiesz. - Powoli zaczęła schodzić po schodach, Sybilla była tylko o krok za nią. Nagle Claire obróciła się i chwyciła za kostkę kobiety, pchając ją mocno. Podczas gdy Sybilla spadała, Claire zaczęła krzyczeć, z całych sił wzywając pomocy. Kobieta podnosiła się z morderczym wyrazem twarzy, ale Claire już była na to przygotowana. Kopnęła ją w głowę tak mocno, że instruktor byłby z niej dumny. Jednak to nie wystarczyło. Dziewczyna zaczęła uciekać, łapiąc w locie za paralizator. Jasna cholera, ta kobieta była żeńską wersją Terminatora!

Taka obrona to może jednak nie był dobry pomysł. Usłyszała kroki z dołu i głos Malcolma, który ją wołał. Wbiegła znowu na dach, ale Sybilli już nie było. Dysząc, obróciła się i zobaczyła sześciu zbrojnych z Malcolmem i Roycem. - Nie ma jej, poszła sobie! - wykrzyknęła niedowierzając. Sybilla nie mogła zejść na dół nie wpadając na zbrojnych mężczyzn. Zniknęła. Malcolm schował miecz i wyciągnął ręce ku niej. Claire nie myśląc dwa razy wtuliła się w niego. - To była Sybilla. - Czy cię skrzywdziła? - zapytał, podczas gdy Royce wydawał rozkazy. - Nic mi nie jest - odpowiedziała drżąc - Ta kobieta ma siłę dziesięciu chłopa. - Krwawisz - powiedział wskazując na jej bark, jakby wiedział co Sybilla jej zrobiła. - Nic mi nie jest - powtórzyła, podczas gdy Royce zbliżał się wściekły. - Sybilla zapłaci za to. Nikt nie wchodzi do Carrick bez mojego pozwolenia. - Popatrzył na Malcolma - Dwóch ludzi nie żyje. Ta kobieta była czystym złem, widziała ciemność w jej oczach i modliła się, żeby już nigdy jej nie spotkać. Royce popatrzył się na Claire. - Gdyby chciała ciebie zabić, to już byś była martwa. - Ona myśli, że ja mam stronę.

Dwóch mężczyzn patrzyło na nią zdumionych, po czym Malcolm powiedział do Royca. - Jeżeli Sybilla jej nie ma, to wiem, kto ją może mieć. Royce popatrzył na niego cierpiącym wzrokiem. - Malcolm... - Nawet nie próbuj mnie zatrzymywać. Claire nie wiedziała, o co chodzi. Czuła się śmiertelnie zmęczona. Jakby to wyczuwając, Malcolm wziął ją na ręce. - Chodź, porozmawiamy w środku. Zaniósł ją do swojej komnaty. Claire zesztywniała. - Tym razem, Claire, masz mnie posłuchać. - Przesunął nakrycie na łóżku i delikatnie ją położył. Ściągnęła kowbojskie buty i szybko wsunęła się pod skórzana kołdrę. Malcolm poprawił jej poduszki. Poczuła, że źle oceniła tego wielkiego, aroganckiego i zarozumiałego mężczyznę. Dotknęła jego dłoni. - Co się dzieje? Popatrzył jej w oczy i wahając się przez chwilę, usiadł obok. - Przyrzekałem chronić cię, a jednak dzisiaj mogłaś umrzeć dwukrotnie. Claire nie chciała myśleć o ataku Sybilli. - Dlaczego ona jest pewna, że mam stronę? - Dlatego że nie znalazła jej w twoim sklepie. - Podciągnął delikatnie jej rękaw. - To tylko małe zadrapanie. - Ale dlaczego wszyscy myślą, że ona tam jest?

- Nie wiem, ale Moray wysłał tam Sybillę, co oznacza, że ona tam jest lub była. - Jak Sybilla dostała się do Carrick? Podróżowała w czasie? - Moray zrobił ją silniejszą, tak by mogła zabić swoich wrogów i pozwolił jej podróżować w czasie, aby lepiej mu służyła. Claire to się nie podobało. - Moray może wpływać na moce? - Aye. Myślisz, że dlaczego jego wojsko jest takie silne? To nie są normalni ludzie. - Wiem, że wierzysz w moce tych ksiąg, ale ja nie. Jego wojska są normalne... I on też jest normalny, nawet jeśli jest tak silny. - Zaczęła wpadać w histerię ze zmęczenia. - Rozumiem, że ciężko jest ci zaakceptować prawdę, ale jest tak, jak ci powiedziałem. - Dość. – wykrzyknęła w desperacji. Jego wzrok złagodniał. -

Jutro

pojedziemy

do

domu

i

tam

możemy

wszystko

przedyskutować. Tam będziesz bezpieczna. Mury mojego zamku są bardzo solidne, będę musiał się zająć niektórymi sprawami, ale nie zajmie mi to dużo czasu. Claire usiadła z wrażenia. - Czy ty chcesz mnie zostawić samą w Dunroch? Nie, nawet nie myśl o tym! Jadę z tobą! - Nie możesz jechać ze mną. Nie będzie mnie tylko kilka dni, najwyżej tydzień. - Tydzień! I gdzie ty pojedziesz? Przysięgałeś mnie bronić! Sybilla

może mnie w tym czasie zmienić w hamburgera! A Aidan i Moray? On też myśli, że mam stronę? - Muszę porozmawiać z MacNeil. Pojadę do Iona, a później do Awe. Złapała go za nadgarstek. - Zabierz mnie ze sobą. - błagała. Wpatrywał się z bólem w jej oczy, lekko dotykając jej szyi. - To ja ją zabiję. Jego palce zaczęły dotykać miejsc, w których Sybilla ją lizała. Claire poczuła, jak łzy zaczęły spływać po jej twarzy. - Nie zraniła mnie. Jestem tylko zmęczona i wystraszona. - Umarłbym, żeby zapobiec twojej krzywdzie, Claire. Poczuła dreszcz. - Ze względu na twoją przysięgę. - Nie, dla ciebie, lass. Tylko dla ciebie. Poczuła eksplozję w sercu. Jego wzrok powoli przesunął się na jej usta. Pragnienie było tak mocne, że nie mogła oddychać. Zniżył głowę i poczuła jego delikatne pocałunki na szyi. Zadrżała, gdy jego usta dotknęły miejsca, gdzie Sybilla ją lizała. Szalone napięcie między udami zaczęło się powiększać. Kogo to obchodził, że on nie kochał jej, a ona jego? - Wszystko w porządku? – Zapytała, podnosząc głowę. - Igramy z ogniem. - Zamilkł na chwilę. - A kogo to obchodzi? Jego wzrok z powrotem podążył na jej usta i nareszcie wiedziała,

że pragnął ją pocałować. Nic nie mogła znaleźć powodu, aby go odrzucić. - Z ogniem. – wychrypiał - I ze złem.

Rozdział 6

Powoli zaczął muskać jej usta. Claire pragnęła takich pocałunków od dawna. Pieszczota tych ust przyniosła ze sobą przypływ pożądania. Nigdy nie była całowana przez mężczyznę tak silnego, a zarazem tak delikatnego. Jęknęła cicho, wciskając się w jego ramiona. Nie mogła powstrzymać jęku, czując delikatne łaskotanie jego warg. Malcolm znieruchomiał, a ona wpiła się palcami w jego tors, jęcząc i rozchylając szeroko uda, prosząc o więcej. Przez dłuższą chwilę nie reagował, gdy ona gorączkowo próbowała pogłębić pocałunek. Dlaczego tak się zachowywał? A potem złapał jej głowę w swoje potężne ręce i zaczął ją całować, odwracając role. Claire zdumiona tym, ile przyjemności można czerpać z tak prostego aktu, jakim był pocałunek, odpowiedziała mu z taką samą namiętnością. To jednak jej nie wystarczało, chciała więcej i więcej. Podczas gdy Malcolm ssał jej wargi i smakował jej język, ona pieściła jego szyję. Chciała poczuć każdy centymetr jego umięśnionego ciała. Wsadziła rękę w rozcięcie jego koszuli i przesunęła krzyżyk. Jego skóra była gorąca. Wspaniały... Warknął cicho. Claire próbowała zejść niżej, ale wąski kołnierzyk

jej to uniemożliwiał. Uwolniła więc rękę i zaczęła gładzić go po koszuli, zjeżdżając coraz niżej, aż do pępka. Zabrakło jej oddechu kiedy poczuła jego gorącą erekcję. Umrze, jeżeli Malcolm jej nie weźmie. Chwycił ją za nadgarstek, uwalniając z dłoni jego penisa i przerwał pocałunek.

- Nie. - wyszeptał. Jego oddech był ciężki, a oczy płonęły z pożądania. - Niech cię cholera! – jęknęła, wijąc się z potrzeby. Spojrzała na niego oczami pełnymi łez, zszokowana, że Malcolm chciał dotrzymać przysięgi. - Muszę cię zostawić. - Odpowiedział, gwałtownie rozluźniając uścisk. - Nie! – krzyknęła, uderzając go pięścią w pierś. Malcolm użył przedramienia, żeby osłonić się przed uderzeniami, a potem położył rękę na jej nagiej nodze. Claire zatrzymała się, zdając sobie sprawę z jego intencji. - Tak. -wyszeptała. Jego twarz była napięta, a oczy błyszczały, gdy przesunął ręką wzdłuż jej uda, pod spódnicę. Poczuł jej wilgotną szparkę. Zamknęła oczy, pozwalając opaść swemu ciału na poduszki. Wygięła się bez żadnego zahamowania, gdy jego palce dotknęły pulsującego guziczka. Nie czekając dłużej, przesunął jej bieliznę, żeby poczuć jak bardzo

jest mokra. - O Boże! - krzyknęła. - Tak. - zachęcał ją, podnosząc wyżej spódnicę. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zauważył, że Claire miała na sobie stringi ozdobione koronką i koralikami. Westchnęła. - Proszę... Czubkiem kciuka głaskał ją powoli, czyniąc jej płatki nabrzmiałe. Gdy dotarł do łechtaczki, jej ciało wygięło się w łuk i eksplodowała na tysiące kawałków, krzycząc z radości, bólu i ekstazy. I wtedy poczuła, jak jego język zaczął ją pieścić i smakować jej soki. Nie była pewna, jak długo to trwało i jak wiele miała orgazmów. Straciła rachubę, a ciało było obolałe. Nie pamiętała, żeby ktoś się zajął nią w ten sposób. Co się stało i jak mogła do tego dopuścić? Nie mogła się rozpoznać, a co z jego przyjemnością? Czy to był jego pomysł na grę wstępną? Chciała być ujeżdżana przez niego, aż do stracenia zmysłów. Przygryzła wargę, czując pożądanie na myśl o jego penisie. Malcolm się nawet nie poruszył, jego policzek spoczywał na jej udzie, a ciało było sztywne. - Malcolm - nie rozpoznawała swego głosu. Zdała sobie sprawę, że on walczy ze sobą. Wziął głęboki oddech i dotknął jej delikatnie. Wstał i przykrył ją kołdrą ze skóry. Ich wzrok skrzyżował się. Usiadła zaalarmowana. Jego oczy płonęły z pożądania tak

wielkiego, że aż się przestraszyła. Twarz była napięta, a wybrzuszenie pod tuniką było olbrzymie. Umarła z przyjemności. Może tamta kobieta faktycznie umarła z przyjemności. Ta myśl była przerażająca. Malcolm odwrócił się i odszedł. Claire dyszała z szeroko otwartymi oczami. Instynkt namawiał ją, żeby pobiec za nim. Ale po co? Nie potrzebował pocieszenia, tylko seksu. Dał jej, co chciała, nie biorąc nic w zamian. Może już czas, aby pomyślała, że myliła się co do niego. Stał nieruchomy na trybunie pomiędzy dwoma wieżami, trzymając rękojeść miecza w dłoni. Napięcie wibrowało w nim. Siarczysty mróz spadł na Urquhart, gdy przekroczył bramę. Moray na niego czekał. Poczuł uścisk żołądka. Widział ostrzeżenia, ale je zignorował. Rozejrzał się dookoła, nie widząc nikogo. Spojrzał na dziedziniec, a następnie na niebieską przestrzeń Loch Ness. Wiatr pieścił jego twarz, szepcząc jego imię. - Calum. To nie był głos wiatru, ale Moray’a. Pan Ciemności, jego śmiertelny wróg. Drżąc ze złości i nienawiści, otworzył drzwi od wieży. Ciemność wisiała na wałach jak nadchodząca burza, zmiękczając wschodzące słońce. Przez chwilę nie widział nic. Moray uśmiechnął się.

Jego zęby były śnieżnobiałe, a skóra opalona przez wieki przebywania na słońcu. Wyglądał na trzydzieści pięć lat. Ubierał się zgodnie z modą angielską: szkarłatne rajstopy, kaftan z czarnej wełny pokrytej gronostajem, plaide z czerwonej wełny spięty broszą ze złota i rubinów. Moray był Obrońcą Królestwa, a także ulubionym doradcą Króla Jerzego. - Czekałem na ciebie, Malcolm – powiedział po angielsku aksamitnym głosem. - Tha mi air mo sharachadh. Jestem zmęczony tym wszystkim. Moray uśmiechnął się. - Więc na co tak długo czekałeś? - Jego miecz wibrował wyciągnięty z pochwy. Wszystkie myśli zniknęły, kiedy Malcolm zaatakował. - Za Bhrogain! Moray łatwo odparował jego uderzenie. Kiedy dwa miecze zderzyły się, Malcolm zrozumiał, jak potężna jest moc, z którą musi walczyć. Nigdy nie przegrał żadnego pojedynku, ale w tym momencie dopadły go wątpliwości. Jego

przeciwnik

odbijał

każde

uderzenie

z

łatwością

i

kontynuował tę zabawę do momentu, w którym Malcolm nie miał siły trzymać miecza. Nagle Moray pokonał jego obronę i poczuł, jak ostrze weszło w jego ciało. Nacinał jego mięśnie do momentu, wbicia go w mur, uśmiechając

się przy tym sadystycznie. Potem wyciągnął miecz. Malcolm próbował utrzymać się na nogach, jednak bez skutku. Runął na ziemię. W wieży było cicho. Zorientował się, że Moray zniknął. Zamknął oczy, ale nie mógł wymazać bólu z piersi. Pomyślał o przysiędze, którą niedawno złożył: przysięgał na Starożytnych i na Święte Księgi, że będzie bronił Boga i Niewinność przez wieki. W tej samej chwili zdał sobie sprawę z konieczności przetrwania. Musiał bronić niewinnych ludzi, jak to robił Brogan i jego przodkowie. Poczuł, jak pragnienie życia wzrasta w nim. Wstał, przyciskając zakrwawioną pierś. Musiał uzupełnić energię. Niestety był sam w wieży i czuł jak, jego siły życiowe opuszczają ciało. Zaczął się modlić do Starożytnych. Jakaś kobieta weszła do wieży, wołając go po imieniu. Malcolm umierał, wszystko zaczęło blaknąć. Dotarło do niego, że to Moray wysłał tę kobietę. Dziewczyna podbiegła i zanim jej dotknął, już wiedział, że była młoda i pełna sił życiowych. Podał jej rękę i poczuł, jak energia wpłynęła do jego ciała. Krzyknął z ulgą. Zaczęła się słaniać, ale nie puścił jej. Z każdą sekundą stawał się silniejszy. Oszołomiony, uświadomił sobie, że jest podekscytowany. Przyciągnął dziewczynę do siebie, żeby poczuła jego pożądanie.

Jej oczy rozszerzyły się. - Aye. - powiedział szorstko. – Pozwól, że ci sprawię przyjemność. - Mój panie - wyszeptała, rzucając się mu na szyję. Malcolm przycisnął ją do muru, przesuwając swój kilt i podnosząc jej sukienkę. Rozchylił jej uda i wszedł w nią jednym, potężnym ruchem. Kiedy dochodziła, poczuł potrzebę wzięcia więcej. To było zbyt piękne, żeby się zatrzymać. Pożądanie, energia i ekstaza zniewoliły go. Życie dziewczyny płynęło do niego w wielkich falach, a energia wciąż wzrastała. Płacząc, prosiła go o więcej. Uprawiał seks od czternastego roku życia, ale nigdy nie doświadczył takiej ekstazy, ani nie wyobrażał sobie, że może istnieć. Z każdym orgazmem czuł, jak jego siła staje się nieludzka. Zawył z przyjemności na wschodzące słońce. Wkrótce zabije Moraya. Nagle się zorientował, że dziewczyna się nie rusza. Popatrzył na własną pierś, koszula nasiąknięta była krwią, ale rana była zamknięta. Została tylko mała blizna. Był dłużny życie tej kobiecie. Położył ją delikatnie na ziemi pełen wdzięczności. W tym momencie Moray wrócił. Zaczął się śmiać i Malcolm zrozumiał. Dziewczyna była martwa. Nie! Ukląkł przy niej, odwrócił jej twarz i zobaczył puste, niebieskie oczy. -

Witam

cię,

mój

bracie.

Witam

cię

w

śmiertelnych

przyjemnościach. Malcolm podskoczył, rzucając kielichem z winem. Była północ, a on był sam z wyjątkiem psów, które go obserwowały. Nie myślał o Urquhart od miesięcy i spędził trzy lata, próbując odpokutować swoje winy. Myślał, że kontroluje swoje moce. Był z setkami kobiet po Urquhart, ale żadnej nie zrobił krzywdy. Jednak nie potrafił się kontrolować. Pomyślał o innej młodej kobiecie, która spała na górze i od której chciał wziąć energię. Trzy lata temu myślał, że jest myśliwym, ale to był błąd. To Moray był myśliwym i polował na jego duszę. W tym momencie Claire kusiła go w sposób, o jakim nigdy nie myślał. Miał nadzieję, że jego dusza jest bezpieczna i znowu się mylił. Claire obudziła się o świcie. Otworzyła oczy i zobaczyła chłopca, który dotykał jej ramienia. Uśmiechał się i pokazywał jej na migi, żeby się ubrała do śniadania. Pokazał jej drzwi i poszedł sobie. Usiadła w łóżku i poczuła się, jakby miała wielkiego kaca. Nie miała kaca, nie w normalnym znaczeniu tego słowa. Jej puls podskoczył, gdy przypomniała sobie, że znajduje się w średniowiecznej Szkocji i kochała się z Malcolmem. Zaczęła wpatrywać się w okno. Dzień wcześniej myślała, że będzie miała problemy ze spaniem, ale zmęczenie dało o sobie znać zaraz po jego wyjściu z pokoju. Przypomniała sobie, że tego ranka mieli wyjechać do Dunroch. Poczuła ekscytację, która zaraz opadła. Musiała stawić czoła Malcolmowi. Dzień wcześniej zachowywała się, jakby nie była sobą, ale nigdy nie

zapomni o tym, co zrobił dla niej, bez proszenia o nic w zamian. Umyła twarz zimną wodą. Co z Sybillą? Czy ta podróż była bezpieczna? Nałożyła plaid na siebie i zeszła na dół. W głównej sali zobaczyła tylko służących. Głodna, usiadła przy stole zapełnionym chlebem, serami i wędzoną rybą. Zaczęła szybko jeść. Chciała jak najszybciej opuścić komnatę. Odstawiła talerz i pomyślała, że to był właściwy moment, aby spotkać się z Malcolmem. Nie wiedziała, co ma mu powiedzieć, choć czuła, że potrzebowała nocy takiej jak ta. Poczuła, jak rumieniec wykwitł na jej policzkach. Malcolm był hojnym kochankiem, więc już nie mogła myśleć o nim jak o aroganckim, średniowiecznym macho. Był skomplikowany i bardzo, bardzo gorący i nie było by jej przykro dzielić z nim łóżko. Na samą myśl nie mogła oddychać. Nie myśl, skarciła się, idąc w stronę drzwi. Znała siebie bardzo dobrze. Jeżeli by jeszcze raz poszła z nim do łóżka, to skończyło by się to tym, że by się w nim zakochała, a zważywszy na okoliczności, tylko wariatka mogła to zrobić. Otworzyła drzwi i poczuła chłód Highlands. Zatrzymała się na schodach, widząc dziesięciu rycerzy szykujących konie. Malcolm rozmawiał z Roycem. Gdy spotkała jego oczy, poczuła się zażenowana. Tak naprawdę byli dla siebie nieznajomi. Zaczęła schodzić w dół unikając jego wzroku. Być może myślał o niej jako o łatwej kobiecie, co nie było prawdą. Malcolm podszedł do niej.

- Dobrze spałaś? - zapytał, patrząc z niepokojem. Nie wiedziała, czy miał na myśli fakt, iż wczoraj była nieprzytomna od seksu. - Tak, a ty? - jej intencją było uchodzić za dobrze wychowaną, ale zrozumiała, że popełniła błąd. On pewnie nie spał całą noc. Przez chwilę wpatrywał się w nią intensywnie, potem wzruszył ramionami i spojrzał na jej szyję. Odpiął broszę, którą tak niezdarnie przypięła i powiedział. - Potrzebujesz ubrań. Spróbujemy znaleźć coś w Dunroch. Ściągnął jej plaid, wytrzepał i zawiesił tak, że przykrywał jej minispódniczkę i nogi. Przełknęła ślinę. - Dziękuję. - Jego dotyk znowu ją pobudził. Jak miała się skoncentrować na książkach, kiedy tak na nią działał? Spotkali się wzrokiem. - Nie jestem jedynym mężczyzną w tym miejscu, który ma oczy. – Powiedział, wskazując na rozbawionego Royca. Nie obchodziło ją, że Royce patrzył się na jej nogi i tak już miała problemy z myśleniem, kiedy Malcolm stał obok. Chciała wiedzieć, co myślał o poprzednim wieczorze. Prawdopodobnie miał nową kochankę co noc, a to mogło oznaczać, że ich seksualna przygoda nie miała dla niego znaczenia. To nawet lepiej, bo choć dla niej to była ważna noc, to powinna była trzymać się z dala od takich rozrywek. Pomógł jej wsiąść na konia i wskoczył na swojego. Zorientowała się, że dali jej wałacha starszego i spokojniejszego, z czego była bardzo zadowolona. Podjechała do Royca.

- Dziękuję za gościnność, pokój i śniadanie. - Dla mnie to była przyjemność, lady Claire. Bon voyage. Uśmiechnął się do niej figlarnie, a Claire zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie słyszał jej krzyków w nocy. - Adieu. - odpowiedziała zawstydzona. Malcolm dał znak do odjazdu i wszyscy wojownicy ruszyli za nim i za Claire. - Porozmawiamy po moim powrocie z Loch Awe. - Powiedział do Royca. Ten zaś skinął głową i złapał za lejce bratanka. - Żadnych lekkomyślnych posunięć. Z napiętym uśmiechem, podniósł rękę i dał znak do odjazdu. Przeszli pod ciemnym sklepieniem tunelu wartowniczego na zewnątrz, gdzie powitani zostali oślepiającym słońcem. Zostawiając za sobą to miejsce, Claire poczuła nowe, niepokojące napięcie. Był ranek, jej drugi dzień w przeszłości. Od momentu skoku w czasie przydarzyło się już tyle przygód, że wydawało się jej, że jest w XV wieku od tygodni. Nie wiedziała, czy podróż z Carrick do Dunroch jest bezpieczna, ale nie chciała się tym przejmować. Dunroch był jej celem od początku i tego wieczora nareszcie miała do niego trafić. Wkrótce, zresztą miała jechać do Iona, bo miała towarzyszyć Malcolmowi. Czy chciał tego czy nie. To tam, prawdopodobnie, ukrywało się tajne bractwo, o którego istnieniu nie miał pojęcia żaden historyk. Przeżywała historię Highlands, to była niezwykła okazja i strach przed nieznanym powoli zaczął ją opuszczać. W końcu przeżyła skok w czasie, brutalną walkę, agresywną napaść Sybilli i niesamowitą pasję Malcolma. Wszystko to w ciągu dwudziestu czterech godzin, albo coś koło

tego. Nie wiedziała, kiedy wróci do domu, ale była zdecydowana to zrobić. Do tego czasu postanowiła w pełni wykorzystać ten niespodziewany zwrot losu, koncentrując się na bractwie, świętych księgach i walce o posiadanie ich. Musiała tylko unikać Sybilli i zapomnieć o zajściu z Malcolmem. Jeżeli on chciał być obojętny, lepiej było utrzymać podobną postawę. Jako historyczka musiała się zainteresować faktem, że był on lairdem z XV wieku, z krwi i kości. Zauważyła, że jej się przygląda i miała nadzieję, że nie usłyszał jej myśli. - Mamy piękny poranek. - Powiedziała od niechcenia, podczas gdy nad ich głowami krążył orzeł. - Aye - odpowiedział nonszalancko, choć jego oczy były czujne.

Dunroch był szary, jak skały na których się wznosił. Pod zamkiem rozciągały się kamieniste plaże nad stalowym kolorem Oceanu Atlantyckiego. Z tyłu można było zobaczyć owinięty mgłą szczyt Ben More. Claire odetchnęła głęboko i pocwałowała w stronę barbakanu. Była w Dunroch tylko przez godzinę, dwa lata wcześniej i nie wjeżdżała do niego na koniu, lecz wynajętym samochodem, spiesząc się, by zadążyć przed zamknięciem. Wtedy też było szare popołudnie, lecz pod zamkiem stało dużo samochodów, a było parę kamiennych bloków było jedynym śladem po barbakanie. Fosa, która otaczała zamek z trzech stron, była pełna, a od strony zachodniej widać było urwisko nad oceanem.

Claire i Malcolm zostali na koniach, czekając na opuszczenie zwodzonego mostu. Zadrżała, to było takie odmienne, a zarazem takie znajome. - Zamykamy zamek za godzinę. Może pani wrócić w czwartek, w ten sposób nie straci pani swoich pieniędzy. - Powiedział jej strażnik z białymi włosami. Poczuła, jak kręci jej się w głowie, co mogło być spowodowane szaleńczą jazda po przeciwnej stronie ulicy. - Nie będzie mnie tu w czwartek. Jutro wracam do domu. Kupiła bilet zirytowana powolnością kasjera i podniecona przeszła przez zwodzony most, szepcząc: - Oto jestem. Claire zorientowała się, że most był już opuszczony i Malcolm czekał na nią. Wjazd do Dunroch był mniej skomplikowany niż w Carrick i była tylko jedna wieża. Już zapomniała, jakie emocje nią targały za pierwszym razem, ale teraz wszystko wróciło z powrotem. Zatrzymała konia, patrząc na fasadę zamku i szepnęła: - Oto jestem. Zaczęła się rozglądać dookoła, obserwując zewnętrzny dziedziniec. Wiedziała, że Malcolm ją obserwuje, ale nie mogła na niego patrzeć. Kręciło jej się w głowie z wrażenia. Zaplanowała sobie wakacje związane z tym zamkiem i nadzieją na spotkanie jego dziedzica. Gdyby przyjąć, że to los zaprowadził ją do tego miejsca, zostaje tylko pytanie: Dlaczego? Nie mogło to być z pewnością tylko dla Malcolma.

- Wyglądasz na zauroczoną, podoba ci się mój dom? - Zapytał ją. Odwróciła wzrok od owiec i kóz na niższym dziedzińcu, oblizując suche wargi. Jej serce mocno biło w piersi. - Już tu byłam, dwa lata temu. Jak myślisz, dlaczego ja jestem tutaj teraz, w twoich czasach, a nie moich? Spiął konia i ruszył powoli, wskazując jej drogę. Na dziedzińcu pojawiło się wiele osób, w ich stronę ruszył wysoki, siwy Szkot. Malcolm zsiadł z konia naprzeciwko głównego wejścia do zamku. Był to solidny portal z drewna, wzmocniony metalem, osadzonym w wieży. Podał lejce koniuszemu mówiąc: -

Też

zadaję

sobie

to

pytanie.

Starożytni

działają

w

niewytłumaczalny sposób. To znaczyło, że on też wierzył w zbieżność losu. - Myślisz, że Sybilla przyjedzie szukać mnie tutaj? - Próbowała nie myśleć o tym, że ta straszna kobieta była gdzieś w Highlands i poszukiwała jej. Nachmurzył się. - Byłaby szalona jeżeli by to zrobiła. Jesteśmy gotowi, aby stawić jej czoła. Jej i jej podobnym. - Uśmiechnął się do niej, próbując pomóc jej zsiąść z konia. Zanim Claire pomyślała, co znaczyły słowa: jej podobni, usłyszała głośny krzyk. Odwracając się, zobaczyła małego chłopca rzucającego się w ramiona Malcolma. Potrzebowała tylko sekundy, aby zrozumieć, że to jego syn i poczuła, jak jej żołądek boleśnie się skurczył. Malcolm podrzucił chłopca do góry i zaczął mówić po francusku.

- Czy słuchałeś się Seamusa, chłopcze? - Tak, ojcze. Upolowaliśmy nawet jelenia. - Uśmiechnął się dumny. - Dzisiejsza kolacja będzie bardzo wystawna. Malcolm pogładził go po włosach, uśmiechając się z aprobatą. Mężczyzna z szarymi włosami podszedł bliżej. -

Jego

rogi

będą

znakomicie

wyglądały

na

ścianie.

Dwunastopunktowe poroże6. Malcom położył mu rękę na ramieniu. - Seamus, Brogan, chciałbym wam przedstawić Lady Camden. Pochodzi z południa. – Dodał, a jego oczy błyszczały rozbawione, spotykając jej wzrok. Claire nie mogła zmusić się do uśmiechu. Malcolm był żonaty. Zmrożona tą myślą, pozostała w siodle. To oczywiste, że był żonaty. Małżeństwo w tamtych czasach było ważnym środkiem równowagi sił pomiędzy szlachtą i królami. Prawdopodobnie ożenił się ze względów politycznych, ekonomicznych lub geograficznych. Ale nic jej nie powiedział, nawet słowa. Poczuła się jak idiotka, bo mogła sobie sama to wyobrazić. Zaczęła przekonywać samą siebie, że nawet to i lepiej, bo jego małżeństwo było mocną przeszkodą, która nie pozwoli jej na zakochanie się w nim. Nie pocieszało jej to. Malcolm popatrzył się na Brogana. - Każ przygotować wielką komnatę dla naszego gościa. Z winem i jedzeniem i nie zapomnij powiedzieć, żeby rozpalili ogień w kominku, bo 6

- Nie wiem jak się fachowo o tym mówi, bo nigdy nie polowałam na jelenie.

Lady Camden jest zimno. - Chłopiec przytaknął i pobiegł. - Seamus, ty i ja musimy porozmawiać za chwilę. - Aye. -Mężczyzna odwrócił się i odszedł. Malcolm wziął Claire za rękę. - Brogan jest moim bękartem, Claire. Nie jestem żonaty. Przestań stroić miny, jakby ktoś umarł. To była ulga! - Zsiadaj. - Powiedział uprzejmie. Zsiadając z konia, była znowu w stanie myśleć logicznie. Wiara w to, że nie był wolny, zdenerwowało ją, a teraz czuła się lekko z ulgi. Miała problem, wielki problem. - Skąd wiedziałeś, co myślałam? Zawahał się przez chwilę. - Już ci mówiłem, że twoje myśli krzyczą. Założyła ręce na piersi. - Zaczęłam się zastanawiać, czy ty czasem nie masz jakichś mocy telepatycznych. - Czasami nie rozumiem, o czym ty mówisz, lass. - Możesz czytać w myślach? - Popatrzył, nic nie mówiąc. - O mój Boże! - Krzyknęła. - Możesz czytać myśli, prawda? - To tylko taki mały dar, który posiadam. - Potwierdził, czerwieniąc się. - Od teraz masz respektować moją prywatność. - Powiedziała wściekła. – Takie takie wkradanie się w czyjeś myśli, nie jest fair. Uśmiechnął się, unosząc jej twarz do góry.

- Ale jeżeli nie usłyszałbym twoich myśli, tak silnych i wyraźnych, teraz byłabyś we łzach i próbowałabyś starać się zaprzeczyć temu, co jest między nami. Otworzyła szeroko oczy. - Temu co jest między nami? Nawet nie wiem, czy pamiętasz, co się wczoraj zdarzyło. A zresztą nie interesuje mnie, czy jesteś żonaty! - Kłamczucha. Claire, poczuła jak czerwienieje. - No dobra, może by mnie obchodziło... Troszeczkę, ale tylko dlatego, że w moich czasach pójście do łóżka z żonatym facetem jest niestosowne. - Dodała. - W twoich zresztą też! - Jestem zadowolony, że nie złożyłem przysięgi tego rodzaju, Calire. - Wyszeptał przekonującym głosem. - Myślisz, że nie słyszałem ciebie wczoraj? To przez ciebie nie spałem dzisiejszej nocy. Jej serce zaczęło bić jak szalone. - Och. - To było jedyne co mogła powiedzieć. Uśmiech, którym ją obdarzył, był tak piękny jak świt tego ranka. - Nie wiem, dlaczego chciałaś przyjechać do Dunroch w twoich czasach. Nie wiem, dlaczego tak cię pragnę, ale myślę, że wszystkie odpowiedzi można znaleźć w Iona. - Iona. - Powtórzyła jak echo. - MacNeil jest tak stary jak Starożytni, lass. - Zaczął tłumaczyć. Znajdę odpowiedzi. Nie myśl o Sybilli, teraz będziesz bezpieczna ze mną. Chodź. - Powiedział, idąc w stronę bramy. Claire, stała przez moment nieruchomo. Odpowiedzi, których

szukała mogą znaleźć w Iona? Taką miała nadzieję. Pospieszyła za nim. Za bramą znajdował się mały dziedziniec, a Malcolm wspinał się po schodach do głównego budynku. Przyspieszyła kroku i weszła za nim do głównej sali. Nie widziała eleganckich kanap, ani kolekcji mieczy, tylko jeden długi stół z solidnego drewna, ławki i fotele. Kolorowe gobeliny pokrywały większość ścian. Malcolm zaczął wlewać piwo do kufla i Claire zebrała się na odwagę mówiąc: - Znajdziemy razem odpowiedzi w Iona. Popatrzył na nią rozbawionym wzrokiem. - Nie powiedziałem, że pojedziesz ze mną na wyspę, lass. - Pojadę i to jak - odpyskowała. - Rozmawialiśmy o tym wczoraj. Wypił piwo i ciężko westchnął. - Już i tak za dużo ci powiedziałem rzeczy, których nie owinienem. - Wiesz, że możesz mi zaufać. - Nagle oświecił ją fakt, że Malcolm mógł czytać jej myśli. - Czy to dlatego mi ufasz? Dlatego, że wszedłeś do mojej głowy? Zaczerwienił się. - Interesujesz mnie. - Te słowa ją zszokowały, ale nie pozwoliła mu na odwrócenie uwagi. – Malcolm, dla mnie to jest bardzo ważne! - Tobie nie wolno przebywać na wyspie! - burknął. Zesztywniała. - Nie wierzę, to jest klasztor, a zakonnicy zawsze dają gościnę

wędrowcom. Skrzyżował ręce na piersi i wydawał się zirytowany, ale Claire postanowiła się nie poddawać. - Jeżeli wróciłbyś z Iona i znalazłbyś mnie nieżywą, zabitą po ciężkich torturach Sybilli, nigdy byś sobie tego nie wybaczył. Najpierw ginie dziewczyna z twojej ręki, potem ja, twoja Niewinność, z rąk Sybilli. Przetarł oczy i Claire juz wiedziała, że wygrała tę rundę, ale nie czuła się zwycięzcą. Przykro jej było, że musiała użyć tak okrutnych argumentów. Malcolm, pochylił głowę i z zaciśniętymi ustami powiedział: - Wyruszamy o świcie. Chciała go przeprosić, powiedzieć, że jest jej przykro, ale w tym momencie usłyszała kobiecy głos. Zaniepokojona, odwróciła się szybko. Jakaś kobieta biegła w ich stronę rozpromieniona jego widokiem. - Już wróciłeś! Jesteś bezpieczny, dzięki Bogu!

Rozdział 7

Kobieta była ciemną blondynką o zaokrąglonych kształtach. Mówiła po francusku, jakby to był jej język ojczysty, pomimo, że była ubrana po angielsku. Nosiła kolczyki, złoty naszyjnik i wiele pierścieni. Widać było, że jest szlachcianką związaną z Malcolmem. Jego ponura twarz nie złagodniała. - Glenna, przywitaj w Dunroch Lady Camden. Claire, to jest moja kuzynka Lady Glenna NicPharlain z Castle Cean. Nie był żonaty, ale posiadał kochanki, nie miała już żadnej wątpliwości. Claire zmusiła się do uśmiechu, będąc bardziej niż pewną, że tej kobiety nigdy nie polubi. - Mów po angielsku z naszym gościem. - powiedział Malcolm swojej kochance, która zdumiona wpatrywała się w Claire. Obracając się do niej, powiedział. - Glenna pokaże ci twój pokój. Mam nadzieję, że będzie ci się podobał. Nie potrafiła stwierdzić, czy był jeszcze zły na podstęp, do którego się uciekła. Uśmiechnęła się w napięciu. - Dziękuję. - Proszę za mną, Lady Camden. Claire popatrzyła na kobietę, podczas gdy Malcolm się od niej odwracał. Przez chwilę nie chciała być w Dunroch, pomimo iż było to

dziecinne. - Malcolm chciałby, żebyście weszły na górę, Lady Camden. Powiedziała Glenna, wskazując korytarz w głębi komnaty. Claire obserwowała kobietę, podczas wchodzenia na piętro i nie mogła zrozumieć, co Malcolm widział specjalnego w swojej kuzynce. Glenna nie była typową średniowieczną pięknością, może i była w jej wieku, ale jej jasna skóra była naznaczona dużą ilością bruzd wokół oczu i czoła. Była ładna, ale bez polotu. Claire, wyobrażała sobie Malcolma u boku wielkiej piękności, typu Catherine Zeta-Jones albo Angelina Jolie, choć w tym przypadku nie miałaby u niego wielkich szans. - Od jak dawna znacie Malcolma? – Zapytała, kiedy weszły już na ostatnie piętro. - Prawie od zawsze. - Glenna odpowiedziała, otwierając drzwi. Super, pomyślała Claire, Glenna zna go od zawsze, a ona tylko trzy dni. Prawdopodobnie byli nie tylko kochankami, ale też dobrymi przyjaciółmi. Malcolm musiał ją kochać. Choć ta myśl powodowała u niej złość, wolała się dowiedzieć o tym wcześniej niż później. - Pochodzicie z Lowlands? - Dopytywała się Glenna zaciekawiona. - Większość mojego życia spędziłam za granicą. - Odpowiedziała Claire, unikając szczegółów. Kobieta zatrzymała się z ręką na klamce. - W jaki sposób poznaliście się z Malcolmem? Claire zawahała się. - Jesteśmy dalekimi kuzynami.

Glenna otworzyła szeroko oczy. - Nigdy nie słyszałam o waszej rodzinie. Claire westchnęła, była zdenerwowana i chciała być sama, aby odpocząć od kłopotów ze średniowiecznym macho. Obeszła kobietę, aby wejść do pokoju … I zakochała się. Z okna pokoju widać było szary, połyskujący Atlantyk, ciągnący się w nieskończoność. Patrząc w stronę zachodu, widać było zalesione wybrzeże Argyll i góry okryte mgłą. Próbowała wyobrazić sobie ten widok w słoneczny dzień, szarość wody zostałaby zastąpiona kolorem szafirów, a lasy byłyby szmaragdowe. - Camden to dziwne nazwisko. Nigdy takiego nie słyszałam, czy może jest angielskie? Jesteście rodziną ze strony matki Malcolma? Claire zaczęła szybko myśleć. Matka Malcolma była Angielką? Wiele rodzin z Lowlands było tego pochodzenia. Musiała coś wymyślić. - Mój świętej pamięci mąż był jego kuzynem. Glenna zbladła. - A wy oczywiście znowu wyszłyście za mąż. - Szczerze mówiąc, to nie. - Odpowiedziała wkurzona. - Malcolm was przywiózł tutaj, abyście zajęły moje miejsce, prawda? - Zapytała kobieta, mając łzy w oczach. - Chce się z wami ożenić? Claire poczuła żal. - My tak naprawdę się nie znamy, więc nie widzę powodu, żeby się ze mną żenił. - W tym momencie zrozumiała, że w XV wieku takie stwierdzenie było śmieszne, widząc, że małżeństwa były zawierane przez interesy, a nie miłość. - To ja będę jego żoną, zostałam mu przyrzeczona. - Usłyszała

drżący głos. Claire wpatrywała się w dziewczynę. - Nie wiedziałam. - Nie pozwolę wam mi go ukraść! - Glenna ostrzegła ją. - Jestem tutaj od sześciu miesięcy i wszyscy wiedzą o tym małżeństwie. - Ustaliliście już datę? Tamta szybko odpowiedziała. - Ustalimy ją szybko! Wiedza, że data nie została jeszcze ustalona, Claire uspokoiła się nieco, choć nie do końca. Malcolm ożeniłby się ze swoją kuzynką, albo z jakąkolwiek inną z powodów, które nie miały by nic wspólnego z uczuciami. Ten świat tak funkcjonował. Glenna pochodziła z tej epoki, a ona nie. Musi o nim zapomnieć. Nie miało sensu nielubienie tej kobiety, Claire nie była jej rywalką. - Nie wyjdę za Malcolma. - Odpowiedziała poważnie. To, co zrobili nie było w porządku, choć prawdopodobnie Malcolm nie zgodziłby się z tym. - Niedługo wrócę do domu. Nie musicie się przejmować, nie mną przynajmniej. - Gdzie jest wasz dom? - Zapytała Glenna osuszając twarz z łez. - I kiedy do niego wrócicie? - Wrócę do Anglii, a kiedy? Tego nie wiem jeszcze. Obydwie kobiety wpatrywały się w siebie, w końcu Glenna powiedziała:

- A jeżeli przyjdzie do was dzisiejszej nocy? Nie zaprzeczajcie, wiem, że to zrobi. Znam go bardzo dobrze. - Zamknę drzwi na klucz. - Odpowiedź była szczera.

Claire, wyszła na zwiedzanie zamku, unikając murów. W swojej komnacie zażyła długiej kąpieli, aż do momentu, gdy Brogan pojawił się w drzwiach. Uśmiechnął się, odsłaniając brak jednego zęba i powiedział w łamanym angielskim, że Malcolm czeka na nią w sali na parterze. Ubrana jak kobieta z Highlands, w długą tunikę, schodziła po schodach, myśląc o tym, że z Malcolmem wszystko już skończone. Była szczęśliwa ze wzgląd na Glennę, a nawet podniesiona na duchu. Jakakolwiek relacja z mężczyzną ze średniowiecza nie miałaby żadnego sensu. Zwłaszcza, że nie chciała, aby coś zakłóciło jej koncentrację na klasztorze, świętych księgach i tajnym bractwie Mistrzów. Uśmiechnęła się wygładzając lnianą tunikę, dziwiąc się jej miękkości. Upewniła się, że pas jest dobrze ściągnięty i poprawiła miseczki biustonosza. Chciała wejść do komnaty, kiedy usłyszała głos Glenny, łamany szlochem. Zamiast wejść, zatrzymała się obok otwartych drzwi i zajrzała. - Jak możesz mi to robić, tylko dlatego, że masz nową kochankę? Głos Glenny załamywał się. - Nie zmienię mojej decyzji. - Odpowiedział szorstko Malcolm. - Nienawidzę cię! - Odkrzyknęła. - Jeżeli uspokoisz się, powitam cię przy moim stole, ale nie chcę

widzieć łez. - Straszył. Claire nie mogła uwierzyć, czyżby zerwał narzeczeństwo? Niestety, mogła przypuszczać dlaczego. Oburzona, przesunęła się. Zobaczyła płaczącą Glennę prawie w teatralnym wydaniu i niewzruszonego Malcolma. - Na Bogów! - warknął. - Zachowujesz się jak małżonka, którą wysyłają do zakonu we Francji. Data już jest ustalona, Glenna, więc przestań płakać. Już czas na twój powrót do domu i ślub z Robem MacLeod. Glenna pochyliła głowę i zebrała rąbek sukni aby wybiec z komnaty szlochając.

Niesamowite! Czy to tak by wyglądało jej życie, jeżeli by się z nim związała? Użył by jej i odsunął na bok, ażeby przekazać komuś innemu, jak tyran? Jak tylko ją zobaczył, uśmiechnął się lekko. - Czemu źle się tak na mnie patrzysz? - Chcesz ją ożenić z kimś innym? - zapytała Claire, niedowierzając. Zesztywniał. - Tak, to będzie dobry ożenek dla Glenny. Podeszła bliżej. - Ale ona jest tobie przyrzeczona, a ty wyrzucasz ją i wysyłasz do innego? Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, a następnie stały się twarde i ciemne. Claire zesztywniała. Dlaczego go atakowała? W końcu tak robiono w

średniowieczu i to nie były jej sprawy. Nawet nie lubiła Glenny. - Nie muszę się tłumaczyć, ale potrzebowałem trzech miesięcy, żeby wynegocjować to małżeństwo. Leży mi na sercu jej przyszłość. Jego głos stał się twardy i zimny. - Powiedziała, że miała wyjść za ciebie. - Odpowiedziała Claire. Z drugiej strony, jeżeli Malcolm negocjował to małżeństwo, to Glenna ją okłamała. - Nigdy nie miałem zamiaru jej poślubić i ostrzegam cię, nie lubię być osądzany, Claire. Popełniła wielki błąd. - Przykro mi. - Taką mam nadzieję. Ona myślała, że kilka nocy w moim łóżku zmieniło by moje postanowienie. Nigdy się nie ożenię, powiedziałem jej o tym. I nigdy nie zmienię zdania. Dla nikogo. Wyraz jego twarzy mógł mrozić. Claire zadrżała. - Co chcesz przez to powiedzieć? Wskazał jej miejsce przy stole zastawionym ciepłym jedzeniem. Nie poruszyła się. Dlaczego Malcolm nie chciał się ożenić? Wszyscy szlachetnie urodzeni żenili się. Popatrzył się na nią. - Nawet ty nie spowodujesz zmiany mojego zdania. - Co powiedziałeś? - Nawet ty, nie jesteś w stanie doprowadzić mnie przed ołtarz, pomimo iż podoba mi się dzielenie z tobą łoża.

Zachłysnęła się powietrzem. - Jaki ty jesteś arogancki! - Wykrzyknęła i chciała dodać dupek. Stanął przed nią i zamknął oczy. - Nie chciałabyś być moją żoną? Claire zdała sobie sprawę, że powinna kłamać, aby go uspokoić. W Highlands w XV wieku, Malcolm był z pewnością świetną partią. Ale to było silniejsze od niej. - Nie. Chcę wyjść za mąż za człowieka z moich czasów, za osobę wykształconą z otwartym światopoglądem. Wpatrywał się w nią przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Czy uważasz, że jestem ograniczonym barbarzyńcą, Claire? Jego ton głosu zaalarmował ją i zadrżała nad swoją głupotą. Czemu nie ugryzła się w język? - Nie, oczywiście, że nie. Jesteś silny, inteligentny i bogaty. Każdy to widzi. - Kłamiesz. - Nie ośmielaj się czytać w mojej głowie! - Wykrzyknęła. - Myślisz, że jestem aroganckim dupkiem. Nie była pewna, czy Malcolm rozumie znaczenie słowa dupek. - Oczywiście, że nie. - Zaprzeczyła nerwowo. - To nie ja jestem arogancki w tym domu. - Sprecyzował. - Myślisz, że nie wiem, iż mnie osądzasz za każdym razem? Myślisz, że nie wiem, jak mnie nazywasz średniowiecznym macho? Nie jestem pewien znaczenia słowa macho, ale mnie to nie interesuje. To ty jesteś arogancka, Claire.

Uważasz się za inteligentniejszą ode mnie i patrzysz na nas z góry. Brakowało jej oddechu. - Nie myślę, że jestem inteligentniejsza od ciebie. W moich czasach kobiety są wykształcone i niezależne od mężczyzn. Niektóre nawet są inteligentniejsze i bogatsze od nich. Potrafimy same o siebie zadbać. Nie musimy przed nikim się tłumaczyć z naszego zachowania. - Aye, już to mówiłaś. W twoich czasach kobiety są królowymi bez królów. Ale wy musicie mieć króla! - Mówiąc to, wyszedł z sali, zostawiając po sobie odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Claire zaczęła mocno drżeć. Malcolm miał rację, traktowała go z wyższością od momentu, kiedy się spotkali. Może faktycznie myślała, że była inteligentniejsza od niego, ale go respektowała i podziwiała, bo miał wspaniałą odwagę i honor. Nienawidziła się za sprowokowanie tej kłótni. Idź, powiedz mu to! Claire zawahała się. Musiała iść za nim i przeprosić, przyznać się do pomyłki, przynajmniej w części, jeżeli nie w całości. Glenna faktycznie była w zaawansowanym wieku jak na średniowieczne kanony. Sądząc z ubrania i biżuterii, musiała posiadać ziemię, a kobieta w XV wieku musiała być zamężna, nie można było temu zaprzeczyć. Niech go cholera, za wpychanie nosa w jej myśli. Nieumyślnie go skrzywdziła i musiała od teraz uważać na to, co chodziło jej po głowie. Wyszła. Słońce już zachodziło, przypominając jej o agresji Sybilli. Nie chciała zostawać sama, nie po zachodzie słońca. Rozglądnęła się naokoło. Malcolm stał sztywno wyprostowany na wieżyczce, ponad strażami. Claire szybko weszła na górę po kamiennych schodach i stanęła obok.

Popatrzył się na nią z ukosa. - Jestem dumny z bycia MacLean. - Powiedział spokojniejszym tonem. - Jeżeli to robi ze mnie aroganta, to niech tak będzie. - Masz rację, że jesteś dumny. - Odpowiedziała delikatnie. Lekko dotknęła jego rąk, czując, jak napiął mięśnie. - Jesteś najodważniejszym człowiekiem jakiego poznałam i jesteś Mistrzem. Nie wiem wiele o twoim życiu, ale podziwiam cię za przysięgi, które złożyłeś. Nie ma takich mężczyzn w moich czasach, dlatego mam problem z moim zachowaniem. Ich wzrok skrzyżował się. - Musisz mieć do mnie zaufanie. - Jego ton był stanowczy. - Jeżeli chodzi o moje życie to ufam ci. Uśmiechnął się do niej. - Wydaje mi się, że to jest dobry początek dla nas. Co on miał na myśli? - Jesteś arogancką kobietą, ale nie jest to dla mnie istotne. - Dodał słodko. Claire zagryzła wargę, jej puls przyspieszył. Nie była arogancka i nie było żadnego nas, ale nie chciała zaczynać nowej kłótni. - Glenna owdowiała dwa razy. - Zaczął tłumaczyć. - Posiada wiele ziem, Claire, i potrzebuje męskiej ochrony. MacLeod też jest wdowcem i ma dwoje dzieci. Potrzebuje tych dóbr i matki dla nich. Opuściła głowę. - Przykro mi, zbyt szybko wyciągnęłam wnioski. Skinął głową. - Jeżeli za każdym razem tak robisz, to pewnego dnia możesz mieć

problemy. Rzeczywiście miała tendencję do impulsywnego działania. - Przykro mi też, że cię obraziłam. Naprawdę nie chciałam, ale czasami doprowadzasz mnie do szału. - Nay - zaprzeczył - naprawdę tak myślałaś. Choć to nie jest złość, ty się mnie boisz. Spojrzała w jego oczy, zszokowana. Miał rację. Bała się go. Bała się, bo był niesamowicie seksowny i silny, a ona nie wiedziała, jak ma się przy nim zachowywać. Uśmiechnął się ciepło. To nie był przyjacielski uśmiech, lecz taki który mógł zapoczątkować tę intymność, której Claire wolałaby uniknąć. Dzieliła z nim łóżko, walczyła i nie chciała czuć do niego przywiązania. Mogła go podziwiać, ale nie chciała, żeby jej się podobał. To było niebezpieczne. - Zbyt dużo myślisz. - Powiedział, dotykając jej twarzy. Przestała oddychać. - Ma... Masz rację. - Wyjąkała, zawstydzona pragnieniem palącym jej ciało. Jej problemem był ten niepohamowany urok i nie chciała komplikować tego uczuciami. - Lepiej już pójdę. - Powiedziała nerwowo, choć jej pragnieniem było pozostanie przy nim. - Nigdy nie poznałem takiej kobiety jak ty, Claire. - Wyszeptał. Potrzebowała chwili na wydobycie głosu. - Nie komplikuj sytuacji. Jeśli chcesz mnie uwieść, nie potrzebujesz słodkich słówek. Wiemy oboje, że jedno twoje spojrzenie może to spowodować.

Zawahała się. - Koch... Dzielić ze sobą łóżko to jedno, a przyjaźń to drugie. Nie sądzę, że powinniśmy to mieszać, nigdy. - Ale ty przyjaźniłaś się z mężczyznami, których kochałaś. - Niech cię cholera! - Wykrzyknęła. - Masz zostawić moje myśli. - Chcę cię zrozumieć, lass. Obydwoje wiemy, że to tylko kwestia czasu, jak zostaniemy kochankami. Westchnęła próbując zachować spokój. - To nie jest w porządku. Pamiętaj, że wcześniej czy później wrócę do moich czasów. Przyrzekłeś mi to. - A co to ma wspólnego z możliwością zostania kochankami? Pragniesz mnie, nie możesz temu zaprzeczyć. Ja też to czuję. Teraz mamy parę problemów, ale już pracuję nad ich rozwiązaniem. Jednak nie będziesz się tak bardzo spieszyła do powrotu, po spędzeniu całej nocy w moim łóżku. - Jego uśmiech stał się lubieżny. - Nie mogę oddać ci się bez miłości. - Odpowiedziała Claire, czując swoje podniecenie. Przymknął oczy i powoli przesunął po niej wzrok. - Nie chcesz nawet spróbować? - Nie! - Wykrzyknęła drżąc. - A jeżeli ci powiem, że nie przeszkadza mi, jeżeli się we mnie zakochasz? Szeroko otworzyła oczy. Jak mogła zapomnieć, że był aroganckim, średniowiecznym dupkiem? - Nie mam zamiaru pozwolić odsunąć się na bok jak Glenna, bo taki masz kaprys.

- Czy ja powiedziałem, że cię odsunę? Dałem ci moje słowo, że wrócisz do domu jak tylko to będzie bezpieczne i nie myślę go złamać. Claire miała problemy z oddychaniem. - Ale? Jego oczy płonęły. - Ale nie musisz wracać, jeżeli tego nie chcesz. - Co to znaczy? Czy to jest zaproszenie? Chcesz powiedzieć, że twoje zachowanie w łóżku tak mnie podbije, że zakocham się do szaleństwa i nigdy nie zdecyduję się na powrót? To się nigdy nie zdarzy, Malcolm. Nigdy! Wpatrywał się w nią intensywnie. - Podoba ci się tutaj. Ja ci się podobam, a ty mnie. Chcesz się ze mną kłócić, lecz ja tego nie chcę. Zmieszana opuściła głowę. - Przyszłam tutaj, żeby cię przeprosić, choć to była pomyłka. Dlaczego mi to wszystko mówisz? - Może dlatego, że przyjdzie czas i nie będziesz chciała opuścić Dunroch i mnie.

Kolacja przebiegała w ciszy. Malcolm jadł jak głodny wilk, zrelaksowany pomimo ich dyskusji. Claire jadła, choć nie miała apetytu, musiała uzupełnić energię. Była zdenerwowana, ale ulżyło jej po rozmowie. Myliła się, wierząc przez moment, iż mogli się porozumieć. Malcolm był arogancki aż do szpiku. Oczywiście, że wróci do domu! Jak tylko będzie mogła to zostawi XV wiek, a w tym czasie żadnego seksu i

żadnych pocałunków. Żadnych! Chciała uniknąć zbyt osobistych rozmów, a idea przyjaźni była pomyłką. To było niemożliwe, zważywszy, że Malcolm był tak cholernie pewny, iż zabranie jej do łóżka, zmieniło by jej zdanie o pozostaniu. Odsunął talerz i ponownie napełnił kielichy winem. Zrobił to już parę razy, ale nie martwiło jej to, bo dobrze reagowała na wino. Nie chciała podnieść wzroku i podziękować, bała się, że mógłby ją zauroczyć. Po dwudziestu minutach ciszy, odezwał się ponownie. - Wiem, że jesteś zmęczona, ale mamy pewne sprawy do omówienia. Podniosła głowę lekko zaniepokojona, dobrze wiedziała, co chciał od niej. - To, co się zdarzyło wczoraj, to była pomyłka. - Powiedziała zaczerwieniona. Czekała na moment, w którym Malcolm mógłby ją zauroczyć. Nie nastąpiło to. Zaczął się śmiać. - Nie chciałem o tym rozmawiać. - Nie? - Zapytała zmieszana. Skrzyżował ramiona. - Po wczorajszym mam jeszcze mniej zaufania do siebie. Claire zauważyła, że jej mózg funkcjonował zdecydowanie za wolno. To mógł być efekt wypitego wina. Jego szare oczy zaczęły zmieniać się w srebrne. - Nie patrz tak na mnie z pożądaniem. Wiem, jak cię zadowolić w dzień, ale jest księżyc i chciałbym dojść w tobie. Nie pożądam tylko twojego ciała, ale dużo więcej.

Mało brakowało, aby zemdlała z podniecenia. Zemdleć, czy dojść. - Cholera. - Powiedziała pod nosem, jej silna wola schowała się gdzieś. Nie mogła myśleć, położyła swoje ręce na rozpalonych policzkach. Była zdecydowana unikać seksualnie Malcolma, ale w tym momencie to nie miało znaczenia. Liczyło się tylko jej pożądanie, które czuła w swoim palącym ciele. Teraz liczył się tylko on. - Wiesz co? Zmieniłam zdanie. To jest cecha charakterystyczna nas kobiet. Musiał czytać w jej myślach bo pociemniał na twarzy. - Nie próbuj mnie uwodzić, lass. Nie pozwolę ci na to. - Chcesz powiedzieć, że nie pójdziesz ze mną do pokoju? - Zapytała zdziwiona. - Zbyt dużo wypiłaś. Nareszcie zrozumiała, co miał na myśli. Malcolm bał się, że umrze w jego ramionach! - Choć uważasz się za bardzo męskiego - szepnęła ochryple wątpię, że umrę w twoim łóżku. Otworzył szeroko oczy. - Myślisz, że zabiłem tę dziewczynę moim penisem? - Myślę, że jej serce się zatrzymało, ale to ty jesteś pewien, że zabiłeś ją, bo jesteś hojnie wyposażony. Zaczął się śmiać, dźwięk był gorący i zaraźliwy. - To, że jestem hojnie wyposażony to fakt, ale dziewczyna umarła z innego powodu. - Jego uśmiech zniknął.

Claire nie podobał się ten poważny wyraz twarzy. - Oddałabym fortunę za kawę. - Nie rozumiem. - Nie, z pewnością. Dlaczego na mnie patrzysz, jakby z tyłu stał pluton egzekucyjny. Wyciągnął ramiona i objął jej dłoń. - Wolałbym, żebyś nie wiedziała. Claire próbowała wysunąć dłoń. - Wiesz co? Chyba za dużo wypiłam i jestem zmęczona. Lepiej, żebym poszła do łóżka. Próbowała wstać, ale on nie pozwolił jej na to i musiała z powrotem usiąść na ławie. - W głębi twojego serca znasz już odpowiedź. - Powiedział cichym głosem. - Chyba jednak nie. - Odpowiedziała, uwalniając się. - Cokolwiek chcesz mi powiedzieć, to może poczekać. - Panika zaczęła rozjaśniać jej umysł. - Nie ma miejsca w którym można się bezpiecznie ukryć. Wiem, że nie chcesz zrozumieć jak funkcjonuje ten świat. - Mówił powoli, przykrywając jej dłoń. - Wiem to, bo słyszę twoje myśli. Wybierasz je tak, aby cię nie przestraszyły. Musisz spojrzeć prawdzie w oczy o Sybilli i jej podobnych. Wstrzymała oddech, nie chciała słyszeć o tym co mówił jej Malcolm. - Sybilla jest wyjątkowo silna i nic poza tym. Jego palce zamknęły się na jej dłoni.

– Lizała cię po szyi. Claire zerwała się. - To wariatka! - Pleasure crime istnieją od tysięcy lat. - Powiedział Malcolm grobowym głosem, podnosząc się i trzymając ją za rękę. - Deamhanain są ich przyczyną. Drżała. Nie! Malcolm nie mógł nic wiedzieć o pleasure crime. Musiał czytać w jej myślach. Te zbrodnie były wynikiem upadku współczesnego społeczeństwa. - Deamhanain zabijają Niewinne dla przyjemności od czasów przed narodzeniem Chrystusa. Claire natychmiast wyczuła, co znaczy termin Deamhanain w języku celtyckim. - Nie wierzę w diabła ani żadne demony. - Krzyczała w desperacji. - Ale twoja matka i twoja kuzynka zostały zabite właśnie przez Deamhanain! Dla ich przyjemności. - Przestań, proszę cię! One zostały zabite przez chorych umysłowo mężczyzn. -

Prawdziwi

Deamhanain

mogą zabić

kogokolwiek.

Mogą

pochłonąć energię człowieka, aż do kompletnego wysuszenia go. Cudzołóstwo zwiększa jednak przyjemność. - Jego nozdrza rozszerzyły się. - Ekstaza, którą przeżywają, nazywa się Puissance. - Wystarczy! Malcolm puścił jej rękę. - Boisz się nocy i dobrze robisz. Zło w nocy nie ukrywa się tak jak w dzień. Musisz zaakceptować prawdę, Claire. Nie istnieje żadne bezpieczne

miejsce. Żadne. Uderzyła go mocno w twarz. Malcolm wzdrygnął się ale pozostał wyprostowany. - Twój świat nie jest różny od tego. Deamhanain są wszędzie, w każdym czasie i miejscu. Chcą twojej śmierci... I mojej. Claire nie mogła mówić, czuła, jak ją mdli i miała zawroty głowy. To nie możliwe. Świat nie mógł być takim, jakim go opisywał Malcolm. Podtrzymywał ją i ciągnął dalej. - Sybilla jest człowiekiem, ale jej moce nie. Moray ją posiadł, dlatego jest tak potężna i zła. Claire opuściła głowę płacząc. - Więc Sybilla jest opętaną kobietą? Chcesz mi powiedzieć, że Moray jest diabłem? - Dawno temu wielka bogini wojowników przybyła do Alba i przespała się z jego władcą. Jednym z jej synów jest Moray. Stał się on Wielkim Mistrzem, do czasu, gdy diabeł ukradł mu duszę. Claire wpatrywała się w niego przez łzy. - Jak chcesz, możesz w to wierzyć, ale ja nie muszę. To niemożliwe! - W Alba Moray jest panem ciemności. Jego potomkowie to Deamhanain. Cofnęła się i uderzyła w stolik. Diabeł, demony pochodzące od starożytnych bogów, opętani ludzie, pleasure crime od zarania wieków... Gdzieś w zakątku swojej duszy wierzyła w to. Moray, demon, który był Mistrzem. A Malcolm, Mistrz, który zabił niewinną kobietę.

Poczuła, jak pokój zaczął wirować. Po raz pierwszy w życiu poczuła, że traci przytomność. Zaczęła się słaniać i Malcolm ją złapał. - Hej, nic ci nie jest? - zapytał szepcząc. Wziął ją na ręce, podczas gdy ciemność zaczęła ją spowijać.

Poczuła, jak wraca uczucie nudności. Leżała na łóżku w pokoju, który był dla niej przygotowany. Malcolm siedział obok z ponurym wyrazem twarzy. Koszmar z powrotem zaczął atakować. Jej serce biło boleśnie w piersi. Malcolm mylił się, musiał się mylić, nawet jeśli Sybilla była tak silna jak dziesięciu mężczyzn. - Przykro mi. - powiedział cicho. - Idź sobie. - Wyszeptała cichym głosem. Mogła zaakceptować, że niektórzy mężczyźni mieli skłonności do zła, to było stare jak Biblia. Mogła zaakceptować, że pleasure crime istniało już w średniowieczu jako zabójstwo z pasji. Nie mogła tylko zaakceptować, nawet przez chwilę, że te zabójstwa były spowodowane przez kreatury posiadające nieziemskie moce, kreatury nie do końca ludzkie. Malcolm poszedł sobie.

Claire leżała w łóżku wyczerpana. Zło było ludzkie, diabeł był mitem średniowiecznym. Nie istniał i ona będzie sobie to powtarzać, aż do powrotu do domu. Prawdopodobnie Moray był bezlitosny, przebiegły i ambitny, ale używał mitu, żeby dodać sobie boskiego pochodzenia. Musiała brać pod uwagę, że była to epoka, w której ludzie uciekali się do prymitywnych przesądów i religii, by wyjaśnić rzeczy, których nie

rozumieli. Poczuła, jak łzy płynęły jej po policzku. Sprawcy pleasure crime nigdy nie zostali aresztowani i nikt nie mógł wyjaśnić, w jaki sposób uwodzili oni swoje ofiary. Kobiety umierały na serce. Wyglądało to na jakąś epidemię. Nagle jej okno otworzyło się. Claire wyskoczyła z łóżka, drżąc ze strachu, ale Sybilla nie pojawiła się w pokoju. Upomniała się, widząc, że okno było tak wąskie, że nawet dziecko miało by problemy z przeciśnięciem się przez nie. No i Sybilla nie potrzebowała okna, aby wejść do jej pokoju. Podbiegła przerażona, żeby je zamknąć. Zobaczyła jakieś ciemne cienie przy zamku. To musiały być straże. Nagle drzewo w kominku spadło z wielkim sykiem. Serce Claire eksplodowało i nie myśląc wiele, wybiegła z pokoju kierując się w drugą stronę korytarza. Drzwi były szeroko otwarte. Przywarła do nich ciężko oddychając. Malcolm był w środku. Obrócił się w jej stronę. Był nagi, a jego ciało było cudownie umięśnione. Zobaczyła, jak hojnie był wyposażony. Jej oczy rozszerzyły się, ale nie ruszyła się z miejsca. Nie mogła oddychać z powodu palącego ją pożądania. Osuszyła twarz z łez, myśląc o demonach, krwi, Mistrzach i Malcolmie. Umarła biorąc przyjemność ode mnie. Przełknęła ślinę, próbując nie zwymiotować. Nie. Malcolm był człowiekiem i był dobry, nie zabił nikogo dla pleasure crime. Ta kobieta umarła z powodu zbyt wielkiego podniecenia, chociaż według Malcolma, demony pozbywały energii życiowej swoje ofiary ze względu na ich nadludzkie moce.

- Lass. Podniosła wzrok powoli, wiedząc, że znajduje się nad przepaścią. - Okno się otworzyło. - To był wiatr. Tutaj nie ma zła. Mury tego zamku zostały pobłogosławione wodą święconą przed naszą kolacją. - Zasłonił się w pasie tartanem, lecz jego członek nadal był widoczny pod tkaniną. Claire zadrżała. - Demhanain nie mogą wejść do poświęconych miejsc. - Dodał delikatnie, nie ruszając się z miejsca. Claire chciała, żeby ją trzymał w swoich bezpiecznych ramionach. Objęła się ramionami. - Jak możesz być podniecony w takim momencie? - Ty mnie zawsze podniecasz. - wyszeptał cicho. - Chodź tutaj. Powiedział, biorąc ją w ramiona. Claire przycisnęła twarz między szyję i ramię, kładąc ręce na jego klatce piersiowej, tuż nad bijącym sercem. - Nie wierzę. W nic nie wierzę, ale wiem, że ty jesteś dobry. Pogłaskał ją po włosach opadających na plecy. - Twoja komnata jest bezpieczna, Claire. Wiem, że nie lubisz spać sama. Możesz zostać tutaj, a ja będę czuwał nad twoim snem. Histeryczny śmiech wymsknął jej się z gardła. To był ten średniowieczny macho? - Dziękuję. - Dlaczego nie położysz się od razu do łóżka? Ja zostanę obok ognia. - Nie mogę spać! – Odpowiedziała, połykając łzy i podnosząc w jego

stronę oczy. Zauważając wyraz jego twarzy pełen troski i współczucia, uderzyła go w pierś. - Moray nie może być synem Szatana. Malcolm przyciągnął ją mocniej do siebie i Claire poczuła jego usta na swoich włosach. - Porozmawiamy o tym jutro. - Demony nie istnieją, Malcolm - Szeptała w jego skórę. - Zło jest całkowicie ludzkie. Gładził ją ciągle po włosach, nic nie mówiąc. Zaczęła szlochać. Szukała racjonalnej odpowiedzi na zwiększone przypadki pleasure crime. Wszyscy wiedzieli, że życie w mieście jest niebezpieczne i to było do wytłumaczenia. Zbrodnie były wynikiem ubóstwa, problemów rodzinnych, narkotyków i przemocy. Nawet jeśli społeczeństwo było chore, szaleni mordercy byli ludźmi. Więc wciąż była nadzieja. W tym momencie nie wiedziała co myśleć.

Rozdział 8

Następnego dnia o świcie Claire czuła dreszcze, gdy próbowała wsiąść na konia. Tuzin mężczyzn siodłał konie, a bramy zamku zostały podniesione. Dalej widziała most zwodzony, który był powoli opuszczany. Obróciła głowę i zobaczyła Malcolma. Rozmawiał z Seamusem obok głównego wejścia. Jej serce zatrzymało się na chwilę. To była jej najgorsza noc w życiu. Kręciła się w łóżku, spała mało, a za każdym razem, gdy otwierała oczy, widziała Malcolma, czuwającego przy ogniu. Pilnował jej całą noc. Przed jego szokującym stwierdzeniem bardzo niecierpliwiła się na wyjazd do Iona, gdzie chciała zwiedzić klasztor i przy odrobinie szczęścia podziwiać Cathach. Teraz, gdy jej świat rozpadał się z prędkością światła, straciła entuzjazm. Moray jest panem ciemności. Jego potomkami są Deamhanain. Spędziła całą noc próbując przekonać się, że zło jest w całości ludzkie. Modliła się, żeby diabeł i demony nie istniały. Lecz nie potrafiła się przekonać, że Malcolm był w błędzie, a ona miała rację. A jeżeli wszystko to, w co on wierzy, jest prawdziwe? Nie chciała myśleć o tym, a jednak... Wpatrywała się w niego. Malcolm wyglądał na człowieka będącego pogromcą zła. Posiadał

charyzmę dowódcy, siłę wojownika i był cholernie fascynujący. Wydawał się być potomkiem bogów. Odwrócił się i popatrzył na nią z tym samym niepokojem co poprzedniej nocy. Claire nie chciała go niepokoić i była zawstydzona swoim zachowaniem. Obiecała sobie, że to się już więcej nie powtórzy. Panika i strach nie rozwiążą niczego, zwłaszcza, że wiedziała jak potężne może być zło. Pomyślała o Amy, jej kuzynka musiała być zaniepokojona jej zniknięciem. Ile razy ostrzegała ją przed brutalnością przestępców, którzy włóczyli się po ulicach Nowego Jorku? Czy ona coś może wiedziała? Prawdopodobnie, bo przecież jej mąż pracował w FBI. Jeżeli świat był taki, jakim uważał go Malcolm, zło bezkarnie polowało na niewinne ofiary, siejąc śmierć i zniszczenie. Jeżeli miał on rację, zło zmieniało oblicze na jeszcze bardziej przerażające. Podszedł do niej z uśmiechem pomimo niespokojnego wzroku. - Nie spałaś dobrze. To nie było pytanie. - Ty też nie. – Claire zauważyła, że pomimo nieprzespanej nocy, nie wydawał się zmęczony. Nie zdziwiłaby się, jeżeli byłby w stanie czuwać przez wiele dni, nie czując zmęczenia. - Podróż do Iona jest krótka więc będziesz mogła tam odpocząć. Przyrzekł. Nie miała w planach odpoczywania. - Przepraszam za wczorajszą noc. To już się więcej nie zdarzy. Wyprostował plecy.

- Jesteś kobietą i potrzebujesz mężczyzny, który będzie cię strzegł. Claire uśmiechnęła się lekko, bo nie chciała wszczynać kłótni. W chwilę później siedziała już w siodle obok niego i przejeżdżali przez zwodzony most otoczeni wojownikami, podczas gdy krata bramy wjazdowej powoli opuszczała się. Jak tylko ostatni jeździec zjechał z mostu, usłyszała, jak zaczęli go podnosić. Droga do plaży była stroma, po jednej stronie las, a po drugiej urwisko. Nagle temperatura obniżyła się. W jednej chwili ziemia pod kopytami końskimi zmieniła kolor na biały. Liście i ciernie po obu stronach drogi pokryły się szronem, a oddech skraplał się z zimna. Claire zrozumiała od razu co się dzieje. Tak samo jak Malcolm, który wykrzykiwał rozkazy po gaelicku. Popatrzył na nią. - Zostań w tyle! Zanim mogła coś odpowiedzieć, rzucił się do szaleńczego galopu razem ze swoimi ludźmi. Tylko jeden wojownik został przy niej, przytrzymując lejce jej konia. - Pozwól mi pojechać! – Krzyczała, próbując wyrwać mu je z ręki. Malcolm nie mógł sam rozprawić się ze złem, które ich ścigało. Młody rycerz wyciągnął w jej stronę rękę, ale Claire już miała przygotowany paralizator. Mężczyzna osunął się z konia ogłuszony dawką prądu. Pociągnęła ostro za lejce i pogalopowała w dół wzgórza, gdzie

usłyszała przerażający krzyk Malcolma. Za zakrętem zobaczyła niektórych rycerzy z ich straży, zaangażowanych w zaciętą walkę z nieprzyjacielem. Niektóre ciała leżały na ziemi. Zauważyła Malcolma, który parował uderzenia tarczą. Po chwili jego przeciwnik upadł na ziemię twarzą w dół. Bitwa zakończyła się nagle tak, jak się zaczęła. Odetchnęła z ulgą. Nie chciała od razu do niego podjeżdżać, bo była ciekawa, jak zachowa się w stosunku do pojmanego wroga. Zobaczyła, jak zsiadł z konia z obnażonym mieczem i podchodzi do trzech więźniów, przytrzymywanych przez jego ludzi. Przestraszył ją wyrazem swojej twarzy. Nie widziała go nigdy tak przerażającego. Obserwował dwóch pierwszych jeńców, żeby się zatrzymać przy trzecim. Olbrzymi blondyn o jasnej skórze zbladł, jakby ktoś go uderzył. Malcolm coś powiedział po gaelicku i zrozumiała, że czekał na odpowiedź. Tamten mu odpowiedział tylko złośliwym uśmiechem. Malcolm zaczął znowu mówić. Gigant pozostał niewzruszony. Malcolm nie drgnął, ograniczył się tylko do wpatrywania się w niego. Po chwili człowiek upadł na kolana, jakby został trafiony przez tajemniczą, niewidzialną siłę. Claire miała gęsią skórkę. Co się działo? Wydawało się, że ten wielki człowiek cierpiał! Malcolm nadal utrzymywał na nim wzrok. Mężczyzna upadł na plecy, jakby został popchnięty przez ogromną moc. Malcolm przycisnął butem jego szyję do ziemi. Zdusiła okrzyk. - Moray neo Sybilla? - Zapytał po gaelicku. Zrozumiała, że chciał

wiedzieć, kto ich wysłał. Gigant odpowiedział szyderczym wyrazem twarzy. Malcolm uśmiechnął się w sposób przerażający, tak, że Claire poczuła, jak jej krew zamienia się w lód. W ciszy swoich myśli zaczęła go prosić, żeby się zatrzymał, ale było to bezużyteczne. Jeden złowieszczy trzask zabrzmiał w powietrzu, gdy przycisnął z większą siłą szyję tego człowieka. Krzyknęła. W końcu mężczyzna, którego głowa była przekrzywiona w sposób niemożliwy, zaczął mówić, odpowiedział po francusku: - Twój pan wysłał mnie i wyśle też innych po mnie. Ona nie może się przed nim ukryć. W żadnym miejscu. - Warczał jak wściekłe zwierzę z pianą na ustach. Claire nie mogła oddychać, serce ją bolało od tak szybkiego bicia. Malcolm podniósł stopę z przerażającym wyrazem twarzy. - Zatrzymaj się Malcolm! - Krzyknęła instynktownie, choć było już za późno. Twarz pojmanego człowieka była sparaliżowana w ponurym wyrazie, a oczy martwe. Zrozpaczona Claire zsiadła z konia i przeszła parę kroków, aby zwymiotować, usłyszała jak Malcolm wydaje rozkazy swoim ludziom. Podszedł do niej. - Powinnaś była zostać w tyle. Obróciła się do niego. Podał jej rękę z poważnym wyrazem twarzy. Podniosła się sama. - Coś ty zrobił? - Przyrzekałem walczyć ze złem. To był Deamhan. Nie pozwalamy

Deamhanain żyć. On by cię zabił, jak tylko byś się odwróciła do niego plecami. Ciężko oddychała. - On nie umarł, bo skręciłeś mu kark? - Nay. O mój Boże. - Co mu zrobiłeś? Zabrałeś mu energię życiową? Malcolm się odwrócił. - Musimy już jechać. - Powiedział zły. - Zabiłeś tego potwora, używając którejś z twoich psychicznych mocy, prawda? - Nie odpowiedział, ale wzięła to za tak. - Czym ty jesteś? - Wykrzyczała w jego plecy.

Iona ciągnęła się przez parę kilometrów, z białą plażą i zielonymi wzgórzami, na których pasły się owce. Claire była przemarznięta, aż do kości i opatuliła się w plaide, podczas gdy łódź, która ich przewoziła, dobijała do brzegu. Malcolm zabił tą kreaturę wzrokiem. On także posiadał nadludzkie moce. Więc czym on był? Patrzyła się na niego, jak stał wyprostowany na dziobie łodzi. Spędził noc czuwając nad jej bezpieczeństwem, choć tak naprawdę w zamku jej nic nie groziło. Zło czekało na nich na zewnątrz. To zabite stworzenie nie było człowiekiem.

Claire zamknęła oczy, nie była wstanie użyć słowa demon nawet w myśli. Poczuła, jak stanął obok i zobaczyła na jego twarzy niepokój. - Przykro mi, że musiałaś to oglądać. - Czy możemy o tym porozmawiać? - To jest zabronione. - Ale wszystko inne mi już opowiedziałeś! Patrzył się na nią niezdecydowany. - Czy boisz się, że to komuś powiem? Papieżowi? - To nie jest śmieszne. - Powiedział poważnym tonem. Claire przypomniała sobie, że w tej epoce herezja była jednym z najgorszych przestępstw. Gdyby którykolwiek z chrześcijan, który uczestniczyłby w tym, co się stało, uznałby Malcolma za heretyka i czarownika,

odbył

by

się

proces

i

w

najlepszym

przypadku

ekskomunikowano by go i wygnano. - Próbuję zrozumieć. Jak będę wiedzieć, to może nie zwariuję. Usiadł koło niej na ławce i zaczął mówić grobowym głosem. - Deamhanain nie są jedynymi potomkami bogini Faola. Każdy z Mistrzów ma odrobinę jej krwi. On też pochodził od starożytnych bogów. Oczywiście, jak inaczej by mogło być? Claire przykryła swoją gorącą twarz dłońmi. Atak histerii nikomu by nie służył w tym momencie. Wpatrując się w burtę, ciągnął dalej: - Zło rozpoczęło się od Adama i Ewy, ale o tym już wiesz. Dawno temu Starożytni chcieli stworzyć rasę wojowników do walki z nim. Faola

została wysłana do wielu królów. Claire czuła jak strach zabierał jej siły. Coraz trudniej jej było uznać za absurd przekonania Malcolma. Patrzyła się na niego, próbując to zrozumieć. Jego moce było trudno wytłumaczyć w sposób racjonalny. Był dobrym człowiekiem. - Czyli w połowie jesteś człowiekiem i bogiem. - Nie. Między mną a Faolą są trzy pokolenia. Jestem jej prawnukiem. Mógł sobie wierzyć, że był prawnukiem bogini, ale niekoniecznie to musiało być prawdą. Może było jakieś inne wytłumaczenie. - Osuszyłeś go z energii życiowej tak, jak to robią Deamhanain? Podniósł się. - Czy nie jest prawdą, że bogowie mogą dać i zabrać życie? Mistrz może zabrać i tylko nieliczni mogą dawać. - Ty możesz? - Zapytała coraz bardziej zagubiona. - Nay, ale mogę leczyć. Wszyscy Mistrzowie mają moc zabrania życia, inaczej nie mielibyśmy wybranych. To niestety miało sens. Moc dawania i zabierania życia była największa, to była moc boska. To było oczywiste, że ta rasa wojowników, jeśli naprawdę była stworzona przez bogów do walki ze złem, musiała mieć takie moce. Jakiś dziwny spokój wkradł się do jej umysłu na myśl, że w żyłach Mistrzów płynęła nieśmiertelna krew, taka sama jak u demonów. Przygryzła wargi. - Ta... Ta rzecz to był demon, a ty skręciłeś mu kark. - Aye. Deamhanain nie czują bólu jak ludzie.

Claire studiowała jego twarz. - Ty też nie odczuwasz bólu jak my, prawda? - Ja jestem silny. - Odpowiedział, patrząc się na nią pytająco. Claire mogła sobie wyobrazić, co chciał powiedzieć, chciał wiedzieć, co czuła do niego po tych wyjaśnieniach. Nie wiedziała, co ma mu powiedzieć. - Dlaczego pozwoliłeś żyć dwóm pozostałym? Dlaczego ich zabraliśmy? - Byli oni przywiązani do rufy. - To są ludzie, nawet jeśli są opętani. Zakonnicy znają wiele czarów, żeby ich uwolnić. - Chcesz powiedzieć, że zakonnicy będą próbować egzorcyzmów? Skinął głową i uśmiechnął się niepewnie. - Muszę iść pomóc moim ludziom. Dopływali do małego, drewnianego mostu. Malcolm i dwóch innych wyskoczyli na ląd i rzucili cumy pozostałym, którzy wiosłowali. Claire zaczęła się rozglądać po wyspie. Ostatnim razem, gdy ją widziała, przypłynęła małym promem i zatrzymali się w tym samym miejscu, lecz cała reszta była odmienna niż wtedy. Widziała dwa budynki otoczone murami i zrozumiała, że to musi być średniowieczne opactwo. Wtedy wszystko było w ruinie, a na ich miejscu postawiono nową katedrę. Nie było też słynnego krzyża celtyckiego, zdobiącego nowe wejście do kościoła. Opactwo znajdowało się niedaleko od mola i wydawało się świeżo skonstruowane. Łódź przechyliła się na bok, kiedy Malcolm powrócił na pokład, aby pomóc jej zejść.

- Lass. - Podał jej dłoń. Claire spotkała jego wzrok. - Wierzę ci. Choć nie chcę tego robić, to ci wierzę. - Tak już lepiej. Wpatrywali się w siebie przez chwilę i Claire zadała sobie pytanie, gdzie ich zaprowadzi ten nowy rozwój sytuacji.

Podczas gdy czekali aż drewniana brama zostanie otworzona, Claire rozglądała się. Wchodziła do nienaruszonego opactwa z XV wieku. Tam opat o nazwisku MacNeil mógłby jej udzielić odpowiedzi, które tak bardzo szukała. Przewodniki, które czytała, pisały, że opactwo zostało zbudowane wiele wieków temu i że główny drewniany budynek został skonstruowany prawdopodobnie przez San Columbia w VI wieku. Nie było żadnego śladu drewnianego budynku, zaobserwowała Claire, zaglądając za murek, tak niski, że można było go przeskoczyć. Wiele budynków religijnych zostało ufortyfikowanych w tej epoce, ale nie ten. Nie było wzmocnionych murów, żadnych wież, fos albo barbakanów. - Malcolm, to miejsce nie wydaje się bezpieczne. - Deamhanain nie mogą wejść do świętych miejsc. Mogliby stracić swoje moce i zostać z łatwością zniszczeni. Lepsze niż nic – Pomyślała, podczas gdy ciężka brama otwierała się. Wyprzedziła Malcolma i rozglądała się zaciekawiona. Klasztor był jak mała wioska z budynkiem sypialnym, refektarzem, w którym zakonnicy spali i jedli, kuchnią, browarem, małym kościołem, innymi pomieszczeniami i ogrodami owocowo-warzywnymi.

Podniosła oczy na człowieka, który ich wpuścił i przez chwilę jej serce przestało bić. Był jak aktor Matthew McConaughey w roli średniowiecznego Highlandera. Ubierał się jak Malcolm, ale jego plaide był zielono-czarny z delikatnymi paskami w bieli i złocie. Wysoki i solidny, z bicepsami i udami dobrze rozbudowanymi, nosił złote bransolety na obydwu nadgarstkach. Claire poprawiła się w myśli: to była wersja silniejsza i seksowniejsza Matthew McConaughey! Jego intensywne, zielone spojrzenie zlustrowało ją od głowy do stóp. Na policzkach ukazały się dwa intrygujące dołeczki. - Złamałeś wiele reguł, Calum. - Zwrócił uwagę Malcolmowi. - To jest Lady Claire. Myślę, że nas widziałeś, kiedy się zbliżaliśmy. Ten człowiek nie mógł być opatem, pomyślała próbując nie wpatrywać się w jego ramiona i nogi. Opaci byli niscy, grubi, starzy... I łysi. - Czekałem na was. - Odpowiedział Matthew McConaughey. Jego spojrzenie głaskało Claire. - Witam, Lady Camden. Claire skrzywiła się zauważając, że Malcolm nie użył jej nazwiska do prezentacji. - Niall MacNeil. - Poinformował ją Malcolm lakonicznie. - Niall? Nie interesuje mnie, jak potężne są twoje moce. Trzymaj swoje oczy na miejscu, wysoko, nad ramionami. Niell uśmiechał się rozbawiony. - Bądź spokojny, nie mam zamiaru uwodzić twojej Niewinnej. Wiedziałem, że przyjedziecie. Starożytni na to pozwolili. Odwrócił się do

Claire i uśmiechnął się leniwie i zalotnie, aż ona zdecydowała, że opat jest zbyt pewny swoich męskich wdzięków. - Spodziewałeś się nas? - Zapytała zdezorientowana. - Tak. - Odpowiedział wskazując drogę. - Chcesz powiedzieć, że Starożytnym nie przeszkadza moja obecność tutaj? - Co mogli chcieć ci bogowie od niej? Oczywiście jeśli istnieli! - Aye. Nawet jeśli to wydaje się dziwne, Starożytni nie są przeciwni waszej obecności w siedzibie Bractwa. Zanim

mogła

odpowiedzieć,

zobaczyła

dwóch

olbrzymich,

uzbrojonych mężczyzn wychodzących z budynku. Ten z czerwonymi włosami był ubrany jak Highlander w koszulę z lnu i plaide, drugi z ciemnymi włosami miał ubranie w stylu angielskim: czarne pończochy, buty do kolan z ostrogami, doublet z aksamitu w kolorze bordo lekko zakrywający biodra. Claire czytała o istnieniu mieszka, ale nigdy nie widziała go na żywo, ani nie spodziewała się zobaczyć go u wielkoluda mierzącego metr dziewięćdziesiąt. Zapatrzyła się w ten kawałek wybrzuszonego materiału i zaczerwieniła się. Odwróciła wzrok, ale nie wcześniej niż anglik, który uśmiechnął się do niej zachęcająco. To ubranie było niestosowne dla takiego człowieka, kobiety w Nowym Jorku by oszalały na jego punkcie, pomyślała. - Czyli podobają ci się Anglicy? - Zapytał Malcolm niebezpiecznym tonem. Był zazdrosny? Kątem oka zauważyła, że był wkurzony, ale była zbyt wstrząśnięta rannymi rewelacjami, żeby być z tego zadowoloną. - To jest zakon? - Zapytała z niedowierzaniem.

W tym momencie dzwony z kaplicy zaczęły dzwonić i zobaczyła prawdziwych zakonników wychodzących z refektarza. Niektórzy chudzi, inni grubi, ale wszyscy w ciszy i habitach. Następnie kolejny wielki gigant, ubrany w stylu angielskim, ukazał się w wejściu i udał się do ogrodu. Trzech innych Highlanderów skierowało się w ich stronę, wszyscy wielcy, silni i wyjątkowo spektakularni. Czuła w powietrzu natłok testosteronu, przez który kręciło jej się w głowie. Wpatrywała się w tę trójkę z mocno bijącym sercem. Malcolm rzucił na nią okiem. Zauważyła to i pomyślała, że choć jest otoczona przez tych, których można by było nazwać najseksowniejszymi i najbardziej męskimi facetami w historii, żaden z nich nie mógł się równać z Malcolmem z Dunroch. - Mała garstka mnichów pozostała. - Wyjaśnił MacNeil, obniżając swoje krzaczaste brwi. - To miejsce musi pozostać święte. Ten klasztor stał się naszym schronieniem dawno temu. To jest bezpieczny port dla każdego z nas, kiedy chcemy wrócić do domu. - Uśmiechnął się. - Albo kiedy wysyłam komuś rozkazy. Przełknęła ślinę i popatrzyła na Malcolma, teraz wyraźnie zirytowanego zachowaniem współbrata. MacNeil chciał pokazać swoją wyższą pozycję. - Potrzebuję poznać prawdę. - Powiedziała zdesperowanym tonem. Jego wzrok przesunął się na jej usta. -

Malcolm

powiedział

ci

prawdę.

Teraz

musisz tylko

ją

zaakceptować. - On naprawdę jest prawnukiem bogini? - Aye. Claire wpatrywała się w niego. Potem bez odrywania od niej oczu,

powiedział: - Calum, chciałbym przez moment zostać sam z dziewczyną. Malcolm wzrokiem zapytał ją o zgodę, nie zawahała się. - Proszę. Pokiwał głową i odszedł zachmurzony. Została sama z tak zwanym opatem, zbierając do kupy wszystkie informacje. - Więc to prawda. Żyjemy w świecie, gdzie dobro i zło, demony i Mistrzowie zwalczają się. Demony mają supermoce i wy też. Wspólnie pochodzicie od starożytnych bogów i Malcolm jest potomkiem bogini Faola, a to jest tajemne bractwo. - Aye. - Claire zamknęła oczy, akceptując nareszcie rzeczywistość lub koszmar, w zależności od punktu widzenia. MacNeil wpatrywał się w nią cierpliwy i ostrożny. Trudno jej było zrozumieć, iż Malcolm był prawnukiem jakiejś bogini. - Czy on jest nieśmiertelny? MacNeil uśmiechnął się. - Nikt z nas jest nieśmiertelny. Brogan Mor umarł w bitwie od ran. Miał dwieście pięćdziesiąt dwa lata. Claire prawie o tym zapomniała. - Malcolm także może zginąć walcząc? Jak jego ojciec? - Ta myśl była nie do zniesienia. - Aye. Wszyscy Mistrzowie mogą umrzeć od ciężkich ran, jeżeli nikt ich nie uzdrowi, albo nie uzdrowią się sami.

- Ale jeśli nie zostanie zraniony, to ile lat może żyć? Dwieście? Pięćset? - Nie wiem. - Zaryzykuj! - W takim przypadku może parę setek lat. - Odpowiedział ostrożnie, jakby chciał czytać w jej sercu. Claire popatrzyła na Malcolma, życzyła mu długowieczności, ale to było dla niej za dużo. A jeśli miałby żyć tak długo? Z drugiej strony, nie byliby razem. Jeśli ona by umarła, mając dziewięćdziesiąt lat, on nie wiedziałby o tym, ani by go to nie obchodziło. Będzie mnie to obchodzić. Jego głos zabrzmiał w jej głowie, choć był daleko. Zmusiła się do uśmiechu. - To jest dla mnie bardzo trudne. Zastanawiam się, czy jutro obudzę się moim łóżku w Nowym Jorku, w świecie pełnym socjopatycznych i perwersyjnych zboczeńców, ale przynajmniej ludzkich. Szmaragdowo-zielone

oczy

Szkota

patrzyły

się

na

nią

ze

współczuciem. - Wiemy oboje, że teraz nie możesz wrócić do domu. Claire pomyślała o Sybilli i o demonie spotkanym na trakcie z Dunroch i zadrżała. - Mam inne pytanie. Dlaczego nie zabraliście z przyszłości żadnych nowoczesnych wynalazków? Dlaczego walczycie mieczami a nie pistoletami? Dlaczego nie możecie po prostu zabrać energii życiowej waszych przeciwników? Uśmiechnął się.

- Mogę zabrać twoje życie, ale nie te od Demhan, on użyłby swoich mocy, aby mi przeszkodzić. Ale jeśli dałbym radę zranić go poważnie, mógłbym zabrać i jego życie. Byłby zbyt słaby aby w tym przeszkodzić. To miało sens. - Trzeba się nieźle wysilić, aby zabrać komuś życie. Często jest łatwiej zabić człowieka ostrzem. Również - dodał - jesteśmy Highlander. Możemy podróżować w czasie, ale żyjemy tutaj. - A nowoczesna broń? Jego twarz spoważniała. - Jest dużo reguł. Kiedy ślubujemy, przyrzekamy przestrzegać kodeksu. Niektóre reguły są kontrowersyjne, ale pewne zasady są jasne. Mistrz nie może zmieniać historii. Nie może przekupić ludzi żyjących w swoim czasie i nie może przeciwstawiać się losowi. Zabranie tutaj waszej broni byłoby złamaniem kodeksu. - A demony? Wyobrażam sobie, że oni nie przysięgali nie używać broni pochodzących z przyszłości. - Niszczymy ich i tak, nawet jeżeli przynoszą ze sobą przyszłość. A jeśli mają nowoczesną broń, ją też niszczymy. - Niskim głosem dodał Deamhanain nie lubią używać trucizn, pistoletów albo gazu. Czerpią przyjemność z zadawania bólu torturą, gwałtem i zabójstwem niewinnej osoby. - Zrozumiałam. - Claire obróciła się dławiąc w sobie chęć wymiotowania. To było to co Sybilla chciała zrobić? Torturować ją, zgwałcić i zabić? Dotknęła swojej szyi i przeszła w stronę cienia drzew, wdychając powietrze w celu zatrzymania fal mdłości. - Jakie inne moce mają demony? Co najgorszego mogą zrobić? Co

najgorszego może mi zrobić Sybilla? Wzrok MacNeila pociemniał. - Jeżeli istnieje jakaś moc, gdzieś tam jest demon, który ją posiada. - Twarz mu stwardniała. - Ale musi też istnieć Mistrz, który posiada takie same zdolności. - Fantastycznie. To jest uspokajająca perspektywa, niezwyciężone demony. - Usiadła na drewnianej ławce. - Właśnie ci powiedziałem, że zawsze jest jakiś Mistrz, będący w stanie pokonać demona. Wracając do Sybilli. – Ciągnął ujawniając, że czytał w jej myślach. - Dostała wielkie moce od pana zła. Tortury i zabieranie życia ofiarom, sprawia jej wielką przyjemność. - Czyli jestem szczęściarą! - Malcolm będzie cię strzec. Nie zawiedzie. Zaczęła drżeć. - Dlaczego? Dlaczego jestem tutaj, MacNeil? W końcu jestem zwykłą księgarką, człowiekiem i do tego tchórzliwym. - Zawsze pragnęłaś tutaj przyjechać. Chciałaś spotkać Malcolma. Dlaczego narzekasz? - To nie jest odpowiedź! - Wykrzyknęła. - Skąd wiedziałeś, że przyjeżdżam tutaj? Co chcą ode mnie Starożytni? - Czasami mam moc przewidywania, ale nie wiem, co chcą od ciebie Starożytni. Nie pozwolili mi tego zobaczyć. Moją radą dla ciebie jest, abyś nie sprzeciwiała się swojemu przeznaczeniu. Claire popatrzyła się na niego. - Czy Malcolm jest moim przeznaczeniem? - Nie mogę ci odpowiedzieć.

- Nie możesz czy, nie chcesz? - Wykrzyknęła zirytowana, zaciskając pięści. Wyraz jego twarzy stwardniał i nie było w nim nic uspokajającego. - Nie chcę. Claire cofnęła się. Ten człowiek potrafił być ujmujący i uroczy, ale w tej chwili był bardzo autorytarny. Tak jak Malcolm, był Lairdem z Highlands i w Iona był królem. - Zrozumiałam. - Jego twarz rozluźniła się. Claire zagryzła wargę, chciała wiedzieć, czy wróci do domu i czy Amy, John i ich dzieci żyliby długo i szczęśliwie. - Wrócisz. - Zapewnił ją MacNeil. - To ci mogę powiedzieć. Myślała, że ta wiadomość ją uszczęśliwi, lecz posmutniała. Jej wzrok przesunął się na Malcolma, który ich obserwował. Poczuła, jak jej serce płacze na myśl, opuszczenia go. - Czy mógłbyś coś powiedzieć o mojej rodzinie? - Jeżeli ci powiem, że twoja kuzynka nie potrzebuje cię, uwierzysz mi? Zawahała się. Czy mogła mu wierzyć, jeżeli chodziło o Amy i jej dzieci? W tym momencie zrozumiała, że będzie musiała jej wszystko opowiedzieć. Kuzynka mogła wiedzieć, że pleasure crime nie były przypadkowe, jak wydawało się, ale pewnie nie mogła sobie wyobrazić istnienia demonów. A może o tym wiedziała? Jeżeli wojna między złem a dobrem istniała od zarania dziejów, jeżeli istniały Bractwa zaprzysiężone w walce ze złem, jeżeli ona, Claire Camden, odkryła prawdę, to wszyscy musieli ją poznać.

- Kiedy mnie zapytasz o to, o co chcesz mnie naprawdę zapytać? Zesztywniała i zaczęła patrzeć najpierw na niego, a później na Malcolma. Przez chwilę miała wrażenie, że słuchał uważnie każdego wypowiedzianego słowa, ale było to niemożliwe. Z pewnością słuchał jej myśli. W każdym bądź razie nie mogła unikać argumentu, którego najbardziej się bała. Bała się usłyszeć odpowiedź z ust MacNeila. - On powinien chronić Niewinność, ale zabił kobietę podczas seksu. Czy to był wypadek? - Aye. - Wytłumacz mi to. - Poprosiła cichym głosem. - Dla mnie to wygląda na pleasure crime. - To był Moray, który do tego doprowadził. Claire poczuła, jak krew odpłynęła z jej twarzy. - Zło zawsze poluje na młodych Mistrzów, którzy nie znają swoich mocy. Moray chciał, aby Malcolm poczuł pragnienie w zadawaniu śmierci, mając nadzieję, że będzie pragnął powtórki. Chciał, aby Malcolm zamienił się w demona. - O mój Boże! Chciał jego duszy! - Wyszeptała. - Aye. Moray zwabił go do Urquhart, walczył z nim i zostawił umierającego. Potem wysłał młodą kobietę, aby go kusiła. - Nie rozumiem. MacNeil był poważny. - Starożytni dali nam możliwość zabierania życia, nie tylko do walki ze złem, ale także abyśmy wzmacniali nasze moce i byli chronieni od śmierci. My musimy żyć, Claire. Dlatego, że jesteśmy zbawieniem

ludzkości. Malcolm umierał. Zabrał energię kobiecie, aby przeżyć, lecz nie zorientował się, że zabrał jej zbyt dużo. Do momentu, kiedy leżała w jego ramionach nieżywa. Claire była zaskoczona. - Ale uprawiali seks, MacNeil! - Moc jest najwyższą przyjemnością. Podnieca mężczyzn. Powiedział delikatnie. - I nie ma bardziej wysublimowanej ekstazy niż uczucie energii krążącej w żyłach. Claire skamieniała zastanawiając się nad jego słowami. Przejęcie władzy i życia drugiego człowieka może wzbudzać podniecenie? Powodowała, że człowiek chciał uprawiać seks? Doprowadzała do orgazmu? - Aye .- Wyszeptał MacNeil. Jego ton głosu był tak kuszący, że Claire od razu wiedziała, że wzrosła jego moc. Przeniosła swój wzrok z tych zielonych oczu na Malcolma, który nerwowo krążył po ogrodzie. - Jeżeli dodasz seks do puissance, ekstaza jest jeszcze większa. Kiedy uśmiechał się złośliwie, wyglądał na psotnego chłopca. Próbował ją podniecić i udało mu się. Pomimo ich przerażającej rozmowy, całe jej ciało płonęło. Odeszła od niego, zbyt oszołomiona, się aby gniewać. To, co powiedział miało sens, ponieważ od początku świata, moc była największym afrodyzjakiem, jak piękno, jeśli nie większym. Odwróciła się nagle. - Kobiety, ofiary, także one się podniecają, prawda? Pokiwał głową.

– To, co czuje mężczyzna, odczuwa także kobieta i odwrotnie. Malcolm podszedł do nich i złapał jej rękę. - Już wystarczająco długo z tobą rozmawiała. - Powiedział do przyjaciela. - Teraz ja mam coś ci do powiedzenia. MacNeil wyprostował się. - Jesteś szczęściarzem Calum. Ja też jestem mężczyzną, oprócz bycia Mistrzem, i nie mogę nie podziwiać, ani nie pożądać dla siebie takiej piękności. Malcolm miał eksplodować i Claire o tym wiedziała, ale zanim zdążył, MacNeil uspokoił jego gniew mówiąc. - Nigdy cię nie zdradzę. - Odwrócił się i odszedł. Malcolm próbował odsunąć Claire, ale ona schowała się w jego ramionach. Otworzył szeroko oczy i złapał za jej ramiona. Claire przywarła do niego wiedząc, co mogła znaleźć. Jego erekcja lekko dotknęła jej boku. - To tak się stało? - Wyszeptała. - Aye. - Ale ty byłeś ranny. Umierałeś. Dlaczego myślisz, że ze mną możesz stracić kontrolę? - Zapytała gładząc jego policzek. - Dlatego, że poznałem puissance. Ktokolwiek ją poznał, pragnie jeszcze raz spróbować tej ekstazy. Kiedy jestem z tobą, czuję potrzebę skosztowania tego jeszcze jeden raz, od ciebie. Claire spojrzała mu w oczy płonące gorącym pragnieniem, tak intensywnym, że powinna była się przerazić zamiast podniecić się jeszcze bardziej. Serce jej biło bardzo szybko. - Ufam Ci. - Powiedziała szczerze.

Objęła go jeszcze mocniej, opierając swój policzek na jego piersi. Malcolm przesunął swoje ręce po jej plecach. - Niech go diabli za to, że tak cię podniecił. - To ty mnie podniecasz. – odpowiedziała patrząc mu się w oczy. Ufam ci i jestem pewna, że możemy się kochać bez używania... Puissance. Poczuła, jak jego ciało zesztywniało, a penis zrobił się jeszcze większy. - Nay. - Malcolm! - Moray chciał, abym poznał przyjemność w dawaniu śmierci. Chciał, abym pragnął puissance. Claire patrzyła się na niego przerażona. - Ty chcesz tego jeszcze. Chcesz ode mnie! - Tak. - Potwierdził zachrypniętym głosem. - To, że jesteś tutaj jest dla mnie próbą, Claire.

Rozdział 9

- Mój Panie. - Powiedział ostrożnie służący z oczami pełnymi strachu. - Hrabia Moray jest tutaj i życzy sobie waszej obecności. Aidan już wiedział, że ciemny pan przybył do zamku. Wyczuł jego zimny powiew w czasie, gdy cieszył się ostatnią kochanką. Popatrzył na nią z rozżaleniem. Spała pod kołdrą, jej długie blond włosy opadały na nagie plecy. Nie miał wątpliwości, była bez wątpienia najpiękniejszą kobietą w całej Szkocji. I była jego. Kiedy chodziło o piękność, nigdy się nie wycofywał. Byłby zdolny do walki z jej ojcem, jeżeli by się przeciwstawił. Tamten rozumiał, że Aidan był gotów na wszystko, żeby ją posiąść i nie szukał niepotrzebnych bitew. Jak się nią znudzi, Aidan zabezpieczy Isabel dobrym małżeństwem. Od momentu, kiedy Maclver mieszkał w sąsiedztwie Awe, wyszłaby za mąż za jednego z jego wasali. Jej ojciec stałby się jednym z jego poruczników, a ona zamieniłaby się w panią małego dworu. Aidan pochylił się nad nią, nie czuł się zaspokojony, ale dziewczyna była wyczerpana. - Śpij dobrze, moja piękności, zasłużyłaś na to. - Pogłaskał ją po głowie i dotknął spuchniętych ust, choć wolał ich dotknąć językiem. Lekko otworzyła oczy. - Mój panie. - Wyszeptała z adoracją. Jego reputacja jako hojnego i niestrudzonego kochanka była znana. Obrócił się zadowolony. Może w tym przypadku będzie inaczej i nuda przyjdzie powoli. Dzięki swojemu ojcu, krew Aidana rozgrzewała się szybko, lecz jego zainteresowanie tak samo szybko przechodziło. Isabel

była w Awe od pięciu dni. Aidan chciał korzystać z tej obecności przez wiele miesięcy, lecz wiedział, że za parę tygodni zacznie się rozglądać za nową kochanką. To nie miało znaczenia. Znajdzie sobie nową dziewczynę na jej miejsce. Zawsze je znajdował. Wydawało się, że nie nic nie odziedziczył po swojej matce. Kobiecie z wyższych sfer z wielkim charakterem, umiejącej kochać i bezgranicznie lojalnej. Nie mógł sobie nawet wyobrazić, że można być tak pogrążonym w żałobie po mężu jak jego matka. Ona go kochała i zaraz po jego śmierci, poszła do zakonu. Do niedawna Aidan nie kochał nikogo, ani swojej matki, której nigdy nie poznał, ani swoich rodziców adopcyjnych, którzy go wychowali, bo nie mieli wyjścia. Zmieniło się to wraz z narodzinami syna, którego ubóstwiał. - Czy mam powiedzieć Jego Wysokości, że przyjdziecie za chwilę? Zapytał go Rob, czerwieniąc się. Przez chwilę wyobrażał sobie, jakby to było odmówić spotkania człowiekowi tak potężnemu i niebezpiecznemu z całego królestwa. Chciał mu odmówić, ale nie był szalony, żeby to zrobić bez żadnego powodu. - Nay. Ja to zrobię. Schodząc po schodach, czuł jak napięcie ściska mu żołądek. Nienawidził tych gierek, wojny, lecz nie było innego wyjścia. Jedyną pociechą było to, że Moray go jeszcze nie zabił, a on niemal zaczął wierzyć, że nigdy tego nie zrobi. Im bliżej do głównej sali, tym bardziej czuł zimno. Przyzwyczaił się do tego lecz, ciągle odczuwał dreszcze niechęci i strachu. Moray był sam, podziwiał olejny obraz Johna Constable. Nikt nie

wiedział tak naprawdę, ile lat miał hrabia, wyglądał na trzydzieści pięć. Był pięknym blondynem o niebieskich oczach, dzięki którym kobiety rywalizowały o przywilej spędzenia nocy w jego łóżku, choć niewiele z nich przeżyło. Nawet mężczyźni walczyli o tę łaskę. Ubierał się, jakby był na dworze królewskim, w pończochy, czarny doublet i oczywiście w plaide w kolorach złota, czerwieni i czerni. Z dużą ilością biżuterii. Moray zdobił główną salę przez wieki, przed darowaniem Aidanowi zamku, w nadziei na kupienie lojalności, świadomy jego słabości do piękna. W ten sposób nowy właściciel kontynuował kolekcjonowanie dodając nowe skarby pochodzące z całego świata i z różnych epok. Wliczając w to przyszłość. - Wydaje mi się, że masz coś mojego. - Powiedział pan ciemności. Nie chcąc pokazywać napięcia, Aidan zabezpieczył swój umysł przed czytaniem go przez Moraya. Jednak hrabia wiedział, że znalazł stronę w księgarni w Nowym Jorku, ponieważ miał wszędzie szpiegów. Prawdopodobnie szpiegował też jego myśli kiedy się nie zabezpieczał lub sny. - Aye. Znalazłem stronę z Cladich, lecz co zyskam na tym, jak ci ją dam? - Zostaniesz w moich łaskach. - Odpowiedział Moray z błyszczącymi oczami. - Twoje buntownicze i niewdzięczne zachowanie irytuje mnie. - Zawsze możesz uciąć mi głowę, jeśli chcesz się uwolnić ode mnie. Odparował Aidan. Moray był niepokonany w pojedynkach i prawdopodobnie zrobiłby to szybciej, niż on wyciągnąłby miecz. Aidan podszedł do stołu i nalał czerwonego wina do kielichów z Baccarat i podał jeden Morayowi.

- Obaj wiemy o tym, że nikt mnie nie pokona. Na końcu wygram ja. Zrozumiesz, że traciłeś swój czas w Bractwie. Twoim przeznaczeniem jest stać się jednym z najpotężniejszych demonów wszechczasów. Jesteś przeznaczony na służbę u mnie. Aidan uderzył kieliszkiem w jego i wypił. Nie był dobrym człowiekiem ani nie był zły. Chronił Niewinność pomimo, iż czuł niechęć do przysięgi, będzie to robił nadal, chociaż osobiście wolał by ją uwieść. To, co odrzucał, to była przyjemność dawania śmierci, nawet jeśli jego męskość krzyczała o nią. Wolałby się zabić. Nienawidził Moraya. - Wiemy obydwaj, że mógłbyś cieszyć się swoją kochanką, gdybyś posmakował jej życia, wziął we władzę jej ciało. - Wyszeptał Moray. Zesztywniał. - Aye. Przez chwilę. - Odwrócił się, podniecony i zły podszedł do szafki zamkniętej na klucz. Pochodziła ona z miejsca zwanego Indie i była zrobiona ze srebra i złota. Wziął klucz zawieszony na szyi, otworzył drzwiczki i podał Morayowi to, na czym mu zależało. Stronę z Cladich. Może w końcu pan ciemności zostawi go w spokoju. Ta strona miała wielką moc. Aidan poprosił swojego księdza, aby ją przetłumaczył dla niego. Trzeci wers mógł przywrócić do życia umierających, jeżeli rany zostały zadane mieczem albo inną ostrą bronią jak sztylet lub nóż. Biorąc pod uwagę charakter większości walk, to była najważniejsza część całej księgi uzdrowień. Moray odebrał stronę, jego oczy zrobiły się czerwone z wściekłości. - To jest nic nie warte! Straciła moc! Aidan zaśmiał się rozbawiony. - Aye. Wypróbowałem ją na moim rycerzu, który upadł na miecz i był ciężko ranny. Wykrwawił się na śmierć.

Moray upuścił pergamin na podłogę. - Myślałeś, że możesz mnie oszukać? Serce Aidana zaczęło szybciej bić. - Znalazłem ją w księgarni. To nie moja wina, jeżeli nie działa. Wydaje mi się, że to jest falsyfikat. Moray zaśmiał się ponuro. - Zadrwiłeś sobie ze mnie i to cię śmieszy. Aidan poczuł jak strach ściska mu gardło. Bał się hrabiego, ale nie śmierci choć wolałby żyć. - Nie powiedziałeś, że ma działać. Moray wyciągnął dłoń, zacisnął na jego twarzy i nachylił się dotykając jego warg swoimi. - W takim razie zabieram kobietę. Na razie. - Wyszeptał. Aidan odsunął się od niego, sztywniejąc, kiedy zrozumiał znaczenie jego ostrzeżenia. Zabierze mu Isabel. Posiądzie ją i zabije, krzyczącą z przyjemności. Umrze doprowadzona do ekstazy. Na razie. Następnym razem przyjdzie po jego syna. Jego oczy zalała czerwień. Złapał za rękojeść miecza, żeby przygotować się do pojedynku. Jego obowiązkiem było chronienie kochanki, ale za syna oddałby życie. Moray był z pewnością potężniejszy od niego i wygrałby bez problemów, lecz jeśli Starożytni byliby dla niego łaskawi, mógłby odkryć w sobie nową moc i hrabia nie wyszedłby z tego bez szwanku.

Z pewnością Malcom z Dunroch, szlachetny człowiek, mógłby się zająć obroną jego syna przed ciemnością. Służąca, którą czasami gościł w swoim łóżku, piękna piętnastoletnia dziewczyna, weszła do sali. Jej oczy były przymknięte, a on od razu wiedział, że była w ekstazie. - Mój panie. - Wyszeptała, klękając przed Morayem. Aidan wyciągnął miecz. - Nay! Upadła na ziemię pod wpływem wzroku hrabiego. Aidan nie potrzebował dotykać jej, żeby zrozumieć, iż była nieżywa. Pan ciemności był tak wielki, że mógł zabrać życie w ciągu jednego mrugnięcia powieką. Moray obrócił się wściekły. - To było małe ostrzeżenie. Tracę cierpliwość z każdym nowym księżycem. - Ktoś cię kiedyś wyśle do piekła. - Powiedział z zaciśniętymi zębami. Hrabia zaśmiał się i Aidan poleciał na ścianę, rzucony przez niewidzialną moc. Nie spodziewał się tego ataku i nie miał czasu na przygotowanie swoich barier ochronnych. Uderzył głową w ścianę i zobaczył gwiazdy, które szybko zamieniły się w twarz Moraya. - Następnym razem to będzie Isabel. Aidan podniósł się zataczając. - Skończyłem z nią. - Skłamał, starając się utrzymać pusty umysł. Jak chcesz, możesz sobie ją wziąć, mam już inną. Poczuł jak hrabia wnika w głąb jego głowy. Po pochłonięciu energii służącej był jeszcze silniejszy,

niż przed przybyciem do zamku. Moray taki już był, karmił się ludzkim życiem, jakby to był chleb. Dopóki nie narodzi się nowy, potężny Mistrz, który mógłby go pokonać, będzie kontynuował swoją władzę zalewając ziemię krwią i przekształcając Niewinnych w hordy demonów. - Jesteś upartym głupcem. - Mruknął Moray. - Twoja nienawiść jest daremna. Znasz prawdę, tylko ja mogę ci dać siłę, której pragniesz. Aidan zesztywniał. Dążył do władzy, ale z innych powodów. Chciał chronić swojego nowonarodzonego syna i siebie. - Już niedługo pokłonisz mi się. - Pan ciemności uśmiechnął się ostatni raz i zniknął w powietrzu. Aidan drżał ze złości i nienawiści. Obrócił się i zbiegł po schodach, żeby sprawdzić, czy Isabel jeszcze żyje. Znalazł ją nieruchomą jak perfekcyjny posąg. Przybliżył się i położył rękę na jej piersi. Oddychała. Wyprostował plecy. Nigdy nikogo tak nienawidził jak swojego ojca.

Claire nie chciała być żadną próbą. Nie, jeżeli wynik miał wpłynąć na duszę Malcolma. Mylił się, jeśli by się kochali, nie straciłby kontroli. Odwróciła się od niego, pozwalając oczom wędrować po oceanie rozciągającym się za murami klasztoru. To było niesamowite jak szybko dostosowała się do nowego świata. Zastanawiała się, czy jeszcze kiedyś będzie czuła radość. - Nie martw się. - Powiedział Malcolm za jej plecami, próbując przybrać żartobliwy ton. - Jesteś w Iona, lass. Wiem, jak tego pragnęłaś. Zapytam MacNeila czy możesz zobaczyć Cathach.

Obróciła się. - Bardzo bym tego pragnęła. - Zawahała się. - Malcolm, to jest dziwne. To tak jakby Moray polował na ciebie. Jego oczy zabłysnęły, ale twarz została nieprzenikniona. - Już walczyliśmy ze sobą. Trzy lata temu. Nie będzie na mnie polował, teraz szuka innej ofiary. Chciała mu wierzyć. - Co znaczą trzy lata w życiu demona takiego jak Moray? Malcolm zesztywniał. - Ile on ma lat? Pięćset? Tysiąc? - Nikt tego nie wie. Była wściekła. - Nienawidzę ich! Nienawidzę ich wszystkich! Zabili moją matkę, Lorie, tysiące innych osób, a teraz chcą ciebie! Tylko że teraz chcą, abyś przeszedł na ich stronę. - Nie dam się uwieść ciemności, Claire. Raczej umrę z mojej własnej ręki. - To nie jest pocieszające. – Odpowiedziała, obejmując się. - Wciąż myślę o moim życiu. O tym, co mi mówiła moja kuzynka Amy, gdy pokazywali informację o pleasure crime. Czy to możliwe, że ona coś wie? - Nie znam twojej kuzynki. - MacNeil powiedział, że wrócę do domu, choć nie powiedział kiedy. Odwrócił od niej wzrok z napiętą twarzą. Claire złapała go za ramię. - Kiedy wrócę, będę musiała chronić moją kuzynkę i jej dzieci. Będę

musiała powiedzieć im prawdę. Malcolm złapał ją za łokieć, patrząc płonącymi oczami. - W jaki sposób chcesz ich chronić? Dobre pytanie. - Możesz mnie nauczyć walczyć... Nie, możesz mnie nauczyć zabijać tych drani? Zamilkł na chwilę, zdecydowanie przeciwny jej prośbie. - Nie sądzę. Nie zwróciła uwagi na jego odpowiedź. Ponieważ żyła w takim świecie, będzie musiała obronić się sama. Trwała wojna i Malcolm miał rację, nie istniało żadne bezpieczne miejsce. Była przerażona, ale walka była lepsza niż ukrywanie się. Umiejętnie i inteligentnie, człowiek z pewnością mógł pokonać demony. Malcolm przeczytał jej myśli. - Nay. Ty jesteś kobietą, śmiertelniczką i nie masz mocy! Zrozumiała, że nie ma wyjścia. To była kwestia życia, albo śmierci. - Zabili Lorie i moją matkę. Jestem silna. Naucz mnie zabijać demony! Sam powiedziałeś, że Moray rozdziela moce z Duaisean. Dlaczego ja nie mogę ich mieć? - Jesteśmy Mistrzami, a nie magami! Rodzimy się z naszą mocą, mamy ją we krwi! To Moray ma Duaisean, a nie my. Nawet jeśli byśmy ją mieli, to moce zawarte w niej, przeznaczone są dla Mistrzów! Możesz zabijać mniejsze demony, tak jak tamtego dnia. Nawet mogłabyś zabić Sybillę, lecz prawdziwy Deamhan jakim jest Moray, mógłby ci czytać w myślach. Jeśli chciałabyś go zaatakować, musiałabyś zatrzymać swój umysł, w przeciwnym razie wyssałby całą twoją energię, śmiejąc się.

Poczuła ciarki, rozumiejąc ukryte przesłanie, władca ciemności w międzyczasie uwiódłby ją. - Jak mogę zatrzymać umysł potężnego demona? - Mhm, zastanówmy się... Mogłabyś mu odciąć głowę lub przebić serce! - Powiedział sarkastycznie. Demony musiały być zabijane od razu, pomyślała. - A jeżeli dam radę ich zamroczyć? Nie mogłyby mnie uwieźć ani zabić. - Ani myślę pozwolić ci na walkę z demonami. Ja to będę robił. Do diabła pomyślała. - Naucz mnie używać miecza. - Potrzebujesz lat praktyki. W każdym razie, nie miałabyś siły na ścięcie głowy mężczyźnie. - Jasna cholera! - Claire wiedziała, że mogłaby to zrobić. Tętnica i nadgarstki musiały być przecięte, serce i płuca przebite. Nie miała wyboru. - Mam zamiar to zrobić, Malcolm. Z twoją pomocą lub bez. - Nie powinienem ci wyjawiać prawdy. Za późno, pomyślała. Obrazy średniowiecza i jego świata szybko przewinęły się przez jej umysł. Demony i Mostrzowie, wieczny konflikt... Okropna myśl wyłoniła się z tego chaosu. - Malcolm. Popatrzył na nią zachmurzony. - Chcę znaleźć demona, który zabił moją matkę.

Claire szła za MacNeilem wzdłuż krótkiej, kaplicznej nawy

znajdującej się za kościołem. Budynek z kamienia miał ze sto lat. Od razu zobaczyła sanktuarium. We wnęce, z tyłu miejsca, w którym kiedyś musiał stać ołtarz, ujrzała antyczny relikwiarz z żelaza, zdobiony złotem w stylu celtyckim. Podczas gdy zbliżali się do relikwiarza, Claire poczuła energię i piękno, które niemal namacalnie unosiły się w powietrzu. Zatrzymała się, kiedy MacNeil zbliżył się do relikwiarza. W tym miejscu było coś głębokiego i ogromnego, że aż przerażającego. Jeżeli nie był to Bóg, to co innego? Popatrzyła na MacNeila, który uśmiechnął się świadomy jej emocji. Sufit był tak niski, że mężczyzna musiał się nachylać. To, co czuła naokoło, to było osiemset lat energii, mocy i łaski. - Czy Bractwo utworzyło się kiedy San Columbia ufundował tutaj zakon w szóstym wieku? - Zapytała. - Nay. Mistrzowie istnieją od zarania dziejów, lecz nasze schronienie przeniosło się do Iona z wielkim świętym. Claire patrzyła, jak MacNeil odczepiał klucz ze swojego pasa i otwierał relikwiarz, podnosząc przykrywę, żeby pokazać jej Cathach. Podeszła bliżej i otworzyła ze zdumienia usta. Przed nią leżała księga oprawiona w szlachetne kamienie: rubiny, szafiry, szmaragdy i cytryny. Zamknięta była na złotą kłódkę. - Jest wspaniała. - Wyszeptała z podziwem. - Aye. Popatrzyła na MacNeila. - Catchach, który jest w Dublinie, jest kopią stworzoną przez San Columbia, prawda? Ta jest oryginalna.

- Te strony zostały napisane przez nas w królestwie Dalriada, zanim Columbia się urodził. - Została niedawno oprawiona. - Zauważyła. Oprawione książki były wynalazkiem średniowiecza. - Wiek temu. - Potwierdził MacNeil, otwierając kłódkę i księgę. Jej serce przyspieszyło. Szybko zauważyła, że strony wykonane zostały z pergaminu, skóra wyprawiona w taki sposób, aby była delikatna, miękka i wytrzymała. MacNeil czytając w jej myślach powiedział. - Ta skóra jest ze świętych byków. Starożytni nauczyli szamanów hodować je, kiedy dali im swoją mądrość i moc. Oblizała wargi. - Ta księga nie może istnieć wiecznie. Musi być schowana w sterylnym środowisku z prawidłową wilgotnością. MacNeil uśmiechnął się. - Została pobłogosławiona przez bogów. Jest wieczna. Claire miała nadzieję, że się nie mylił i zbliżyła się jeszcze bardziej do księgi. Tak jak kopia na wystawie w XXI wieku, została napisana antycznym celtyckim, nie było miejsca między wyrazami, a litery były ozdobione spiralnymi wzorami, które je zniekształcały. Nie mogła oderwać oczu od jej stron. Miała przed sobą antyczną, celtycką relikwię, którą żaden z jej kolegów nie widział. Chciała ją przeczytać, lecz było to niemożliwe, gdyż nie znała tego języka. - Przeczytaj mi MacNeil. Tylko jedną stronę, proszę cię. Otworzył szeroko oczy.

- To jest zakazane, już wiesz o tym. - Historycy twierdzą, że Cathach była używany przed bitwą, aby dodać odwagi żołnierzom. Jeżeli się nie mylę, jeden ze Szkotów zabrał ją ze sobą na pole bitwy, a klany walczyły o jej posiadanie. - W rzeczywistości jeden z Mistrzów zabrał ją i walczył z demonem. - Jasne. - Wyszeptała. - Ty już jesteś mądra, Claire. Nie potrzebujesz mądrości Cathach. - Ale potrzebuję jej mocy. Potrzebuję mocy, którą posiadacie, żeby zapolować na demona, który zabił moją matkę. - Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc. Tylko diabeł to może. Claire zadrżała. MacNeil zamknął księgę i odłożył ją do relikwiarza. Claire chciała uwolnić się od MacNeila, żeby ją otworzyć. Nie mogąc czytać, chciała tylko dotknąć stron. Może w ten sposób mogłaby znaleźć starożytną mądrość i zniszczyć swego wroga. Jednak nie miała zamiaru niszczyć kłódki tak cennego reliktu. Potrzebowała klucza. Popatrzyła na MacNeila, pytając w duchu, czy mogłaby go zabrać uwodząc go. Zaśmiał się. - Chętnie dam się uwieść, lecz nie dasz rady zabrać mi klucza. Jesteś pod wpływem Cathach, poczujesz się lepiej, jak już odejdziemy. Położył jej rękę na ramieniu. - Muszę porozmawiać z Malcolmem. Jeśli chcesz jeszcze tu zostać ,to zostań. Ufamy ci, kobieto. Pokiwała głową. Jego zielone oczy były rozbawione kiedy odchodził. Wzdrygnęła się na myśl, że jest w stanie rozważać możliwość naruszenia świętej relikwii! Było jej ciężko myśleć będąc pod wpływem

Cathach, moc energii i łaski była bardziej intensywna niż wcześniej. Podeszła do relikwiarza i pogłaskała po powierzchni. Znajdzie i zabije demona, który zamordował jej matkę, albo umrze przy próbie. Posiadając lub nie nadprzyrodzone moce. Trochę pomocy jednak przydałoby się. Claire od lat nie modliła się. Już dawno temu doszła do wniosku, że Boga nie obchodziły jej problemy, choć teraz miała wrażenie, że mógłby jej wysłuchać. Czuła pulsowanie w skroniach, gdy dłonią przesuwała po żelaznym relikwiarzu. Medalion jej matki palił jej piersi. - Czy jestem tutaj, aby pomagać Mistrzom? Mam używać mojego umysłu, wiedzy... Czy mam wziąć do ręki broń i stanąć przed wrogiem jak Malcolm? Odetchnęła głęboko. - Potrzebuję twojej pomocy. Pozwól mi znaleźć siłę i odwagę, żeby walczyć ze złem. Proszę, ochroń Amy, Johna i ich dzieci.- Przygryzła wargę, jej serce mocniej zabiło, gdy pomyślała o Malcolmie. - Proszę, pozwól mu zostać w Twoim świetle, aby mógł zwalczyć ciemność. Czuła, jakby kaplica kręciła się naokoło niej jak karuzela. - Faola, jeżeli mnie słyszysz, dziękuję ci za przysłanie go do mnie. Zawahała się. Wierzyła w boginię? - Pomóż nam, pomóż walczyć ze złem i z Morayem. - Zadrżała. Moray był synem Faoli. - Jeżeli to nie jest zbyt wiele, pomóż mi podjąć właściwe decyzje. Chcę pomagać Malcolmowi, a nie skrzywdzić go. Miała jeszcze jedną prośbę.

- Doceniłabym jakąś małą, supermoc.- Wyszeptała z małym grymasem. - Amen. Wpatrywała w relikwiarz, który wydawał się jej niewyraźny tak jak i reszta kaplicy wokół. Długimi, regularnymi oddechami próbowała znaleźć spokój. Nagle poczuła się lekka. Claire zorientowała się, że relikwiarz już jej nie parzył i zrozumiała, że została wysłuchana, być może bogini się nad nią zlitowała. - Stój! - Stanęła skamieniała, słysząc rozkaz po francusku. - Weź rękę z relikwiarza. - Powoli obróciła się i zobaczyła imponującego i groźnego Highlandera o gniewnych oczach. Jego prawa dłoń spoczywała na rękojeści długiego miecza. Wiedziała, że nie zastanawiałby się nad jego użyciem. - Do tyłu. Posłuchała. - MacNeil powiedział, że mogę zostać parę minut sama. Musiałam się pomodlić. Otworzył szeroko oczy. Miały jaśniejszy odcień zieleni niż MacNeila. - Jesteś amerykanką. Zdziwiła się. Czy ten Highlander odwiedzał jej kraj w jej czasach? - Zbliż się - Powiedział, patrząc na nią podejrzliwie. - Jestem tutaj z Malcolmem z Dunroch. - Wytłumaczyła. Mężczyzna wyglądał na czterdziestkę, co znaczyło, że był jeszcze starszy niż MacNeil. Jego wzrok był twardy, strasznie twardy jakby nie uśmiechał się przez całe życie. Lustrował ją od stóp do głowy, nagle jego wzrok zatrzymał się na jej szyi. Spojrzał jej w twarz.

- Jeżeli jesteś przyjaciółką Malcolma, a MacNeil naprawdę pozwolił ci tu zostać samej, zasugeruję tylko, abyś nigdy już nie dotykała relikwiarza. - Chyba już lepiej pójdę. - Pochodzisz z dalekich stron, ale nosisz medalion z Highlands. Wstrząśnięta Claire dotknęła medalionu, który znowu był gorący. Tak jak Malcolm i ten nieznajomy był zafascynowany jej naszyjnikiem. - Tak, był mojej matki. Kim ty jesteś? - Ironheart z Lachlan. Kiedy nic już nie dodał, Claire odpowiedziała. - Muszę już iść. Wyobrażam sobie, że Malcolm już mnie zaczął szukać. - Skąd twoja matka wzięła ten kamień? - Nie wiem. - Mogę go zobaczyć? Claire zesztywniała. Ściągała go bardzo rzadko i tylko po to, żeby go wyczyścić, a tym bardziej nie chciała, żeby ten nieznajomy go dotykał. - Milady.- Powiedział przyjacielskim tonem. - Powinienem się przedstawić. Jestem Hrabią z Lachlan, starym przyjacielem Malcolma. Jego ton był łagodniejszy i Claire była pewna, że w ten sposób mówił do kobiet, które chciał zabrać do swojego łóżka. - Ja jestem Claire, Lady Claire Camden. - Odpowiedziała rozluźniona. Pokiwał głową wpatrując się w jej oczy. - Mój brat miał kamień podobny do tego. Został ukradziony.

Chciałem zobaczyć, czy to nie ten sam. - Jego wzrok stał się intensywniejszy. - Czy mogę go zobaczyć z bliska? - Kontynuował. Wiem, że nie masz nic przeciwko temu, Claire Camden. Ściągnęła łańcuszek i podała mu go. Podczas gdy mężczyzna oglądał medalion, mgła, która okryła jej umysł rozpłynęła się i Claire zrozumiała, że została zahipnotyzowana. Oddała medalion swojej matki jakiemuś nieznajomemu! Moc hipnozy Ironhearta była silniejsza niż Malcolma tak, że nie mogła jej się przeciwstawić do momentu, w którym jego uwaga odwróciła się od niej. Przygryzła wargi. Mężczyzna oddał jej łańcuszek ze smutnym uśmiechem. - To nie jest kamień mojego brata, choć to byłby cud, jeżeli by nim był. - Jego głos był cichy, ale wzrok pozostał czujny. Założyła łańcuszek na szyję nie patrząc mu w oczy. - Malcolm mnie szuka. - Musiała być z dala od tego mężczyzny, jego moc była zbyt silna. Także demony posiadały wielką moc, nie mogła sobie pozwolić na obniżenie czujności. Nie w tym ani nie w swoim czasie. - Zaprowadzę cię do niego. - Zaoferował się taktownie Ironheart.

- Jeżeli Aidan ma stronę Cladich, wierzę, że tutaj ją przyniesie.Zadeklarował MacNeil. Dwóch mężczyzn spacerowało w sadzie, gdzie nikt, żaden Mistrz nie mógł ich usłyszeć. - Nie jestem tego taki pewien. - Odpowiedział Malcolm. - Chcę szybko wyruszyć do Awe. - Daj Aidanowi szansę. - Powiedział delikatnie MacNeil, choć obydwaj wiedzieli, że to był rozkaz.

- Ile szans chcesz mu dać, wiedząc, że może być zły i skorumpowany jak Moray? - Naprawdę w to wierzysz? Nie wiedział, co myśleć o Wilku z Awe. Aidan przysięgał respektować Kodeks, lecz często ignorował rozkazy, realizując swoje ambicje. Jego ojciec, Moray, podarował mu zamek, w którym mieszkał, chciał w ten sposób nawiązać sojusz ze zbuntowanym synem. Lecz ten ożenił się z własnej woli z wielką dziedziczką, rozszerzając swoje posiadłości i władzę, którą miał w rękach. Nie było jasne, czy stał po stronie Moraya. Jego żona umarła przy porodzie kilka miesięcy temu, zostawiając mu syna. Malcolm wiedział, że za chwilę znajdzie sobie nową dziedziczkę. Ponadto Aidan przekonał króla, żeby tytuł jego żony przeszedł na niego, choć powinien był go dostać jego syn. W ten sposób stał się hrabią z Lismore. W każdym razie Malcolm był pewien, że mu nie ufał. - Aidan przyniesie ci stronę, a ja będę go eskortować. Choć może też oddać ją bezpośrednio mnie. W taki czy inny sposób będziesz ją miał.Był chętny do walki. - Widzę, że wciąż żywisz do niego urazę. Powiedz mi jednak, co tak naprawdę ci leży na sercu? - MacNeil uśmiechnął się. Malcolm poczuł, jak jego krew wrzała. Nie mógł kontrolować swojego umysłu, pragnienia i erekcji. Szybko nadejdzie zmierzch... - O co chciałeś zapytać Malcolm? - Ciągnął MacNeil rozbawiony. - Co jest zabawnego we wzięciu kobiety do łóżka i znalezieniu jej nieżywej o świcie? - Popatrzył na niego wściekły. Uśmiech zniknął z ust MacNeila. - Po Urquhart nic już takiego się nie zdarzyło. Dlaczego myślisz, że

teraz możesz wpaść w pułapkę ciemności? Raz tylko spróbowałeś ciemnej strony przyjemności. Możesz kontrolować się i zrobić to jeszcze raz. Malcolm poczerwieniał. - Obawiam się, że to tylko wzmocni moje pożądanie. Nigdy nie pragnąłem tak żadnej kobiety jak jej. Boję się, że pragnąłbym więcej będąc z nią. - W takim wypadku będziesz musiał zwalczyć tę pokusę. Odpowiedział krótko MacNeil . - Nie sądzisz? - Widzę, że bawią cię moje problemy! - Aye, idź poszukać nowej dziewki. - Nie chcę innej kobiety! Wiem, że możesz mi pomóc. A może chcesz odrzucić moją prośbę, bo ci powiedziałem, że jest moja? MacNeil miał minę niewiniątka. - Czy kiedyś pokłóciliśmy się o kobietę? - Nie mam zamiaru się z tobą kłócić, lecz ona jest moja. Oczy MacNeila błyszczały z rozbawienia. - Jesteś młody i porywczy, prawie nie pamiętam już takich dni. W każdym razie jaką moc posiadam według ciebie? - Taką, która może zabrać moją moc na jedną noc i jeden dzień. Znajdź jakieś zaklęcie. MacNeil uśmiechnął się. - Nie mogłeś mnie poprosić grzeczniej? Myślisz, że jedna godzina ci wystarczy? Malcolm nie mógł uwierzyć. MacNeil chciał mu zabrać moce tylko przez godzinę? Czy on oszalał? Byłoby gorzej, niż nie zawiesić ich wcale.

Lepiej unikać jej niż być z nią tylko przez godzinę! - Chcesz żebym cię błagał? MacNeil stał się poważny. - Malcolm, rozumiem, że jesteś sfrustrowany i niecierpliwy jak niedoświadczony chłopiec. Mogę zawiesić twoje moce, lecz jak możesz mnie prosić, żeby to trwało przez jedną dobę? Czy ty zwariowałeś? Czy ta kobieta ukradła ci rozum? Byłbyś bezradny przeciwko Sybilli i jej podobnych, nie mówiąc o Morayu, który może wyczuć brak twoich mocy przez tak długi czas. - Godzina mi nie wystarczy, a moja cierpliwość się kończy. Musiał czuć ją pod sobą, chciał poznać smak jej ust, skóry, chciał przenikać przez jej ciepłe i napięte ciało przez całą noc. Dać jej orgazm setki razy. Wiedział, że Claire odpowiedziałaby na jego potrzeby. - Potrzebuję teraz tego zaklęcia! - Wykrzyknął. Chciał trzymać ją zaspokojoną w swoich ramionach aż do świtu. Może opowiedziałaby mu o swoim świecie, a może rozmawialiby o błahostkach, jakby nie istniało nic innego oprócz nich. Może by wytłumaczyła, dlaczego moda w jej czasach nakazuje kobietom na noszenie krótkich ubiorów. Uśmiechnął się. - Jeżeli zaczynasz przywiązywać się do dziewczyny, musisz się nad tym zastanowić. - Powiedział MacNeil przerywając mu myślenie. Malcolm nie był dżentelmenem, jego zainteresowanie kobietą było bardzo proste: opiekował się tymi, które były pod jego ochroną i uwodził te, które tego pragnęły. Łagodne uściski i przyjazne rozmowy nie wchodziły w rachubę. - Nie przywiązuj się do niej. Mogliby użyć jej przeciwko tobie, osłabić.

- Nie przywiązałem się. - Malcolm

poczuł się niezręcznie. -

Powiedziałeś jej, że wróci do swoich czasów? - Zamknął swój umysł przed MacNeilem. - Aye. - Potwierdził. - Może zgodziłbyś się unikać tej drogi. - A niby to jaka droga? - Zapytał zaciskając pięści. MacNeil miał moc wizji, nie zawsze potrafił jej używać, lecz kiedy już to robił nie mylił się nigdy. Nieważne jak długo chciał ją chronić i zadowalać w łóżku, w końcu i tak by go zostawiła. Nie mógł uwierzyć. - Zapomnij o tym, co masz między nogami. - Zasugerował MacNeil, próbując ukryć śmiech, żaden z Mistrzów nie mógł zapomnieć o własnych potrzebach. Malcolma kusiło, aby pięścią usunąć złośliwy uśmiech z jego twarzy. - Bierzesz sobie wszystko za bardzo do serca! - Wykrzyknął MacNeil. - Dlatego się śmieję. To tylko kobieta, Calum. Jest bardzo piękna, ale będą jeszcze takich tysiące. - Znajdziesz zaklęcie? - Aye, tylko dlatego, że cierpisz. Potem zrobił się bardzo poważny. Położył ręce na Malcolmie i zaczął coś mruczeć w starożytnym języku, którego tamten nie rozumiał. Kiedy skończył, opuścił ręce i uśmiechnął się. - Możesz zacząć się kochać, jak wzejdzie księżyc, lecz zaklęcie będzie trwało tylko do wschodu słońca. Malcolm tylko pokiwał głową i poczuł swoje dzikie podniecenie. - Jestem twoim dłużnikiem.

- Będę o tym pamiętał. - Odpowiedział MacNeil odwracając się od niego. Malcolm odwrócił się i zobaczył Claire wchodzącą na dziedziniec przy sadzie. Poczuł, jak bicie jego serca przyspieszyło. W ciągu paru godzin będzie się z nią kochał z cała swoją pasją. Ironheart był przy jej boku. Malcolm nie znał dobrze tajemniczego Highlandera, lecz jego reputacja była znana wszystkim. Czuł wielki respekt przed nim. Zadowolony ze swojego osiągnięcia wyszedł z ogrodów z MacNeilem, sondując myśli Claire. Od razu poczuł jej niepewność. - To jest przyjaciel, lass. - Potwierdził zbliżając się do niej. Claire uśmiechała się zawstydzona. Chcę porozmawiać z tobą na osobności. Widziałam Cathach! Czytanie jej myśli było tak użyteczne, że Malcolm nie mógł zrozumieć, dlaczego ją to tak denerwowało. Jej podniecenie dotknęło jego duszy. Popatrzył na Ironhearta. - Hallo a Alasdair. - Hallo a Chaluim. - Odpowiedział tamten. - Pójdziemy do Awe jak tylko zakończę moje sprawy tutaj. - Od kiedy odwiedzasz Wilka? Nie wiedziałem, że jesteście przyjaciółmi. - Powiedział Ironheart zaciekawiony. - Nie jesteśmy przyjaciółmi - Odparł Malcolm, myśląc o świętej stronie, którą posiadał Aidan. Jeżeli tylko udało by się namówić go na pójście z nimi, Ironheart mógł być użytecznym sojusznikiem w momencie, gdyby hrabia z Lisemore nie chciał oddać znaleziska.

Ironheart zrozumiał w lot jego propozycję. - Mógłbym wrócić do Lachlan robiąc mały objazd. Malcolm uśmiechnął się. - Miałem nadzieję, że to powiesz. Tamten pokłonił się Claire i odszedł z MacNeilem. Obserwowała ich w oddali. - Mam nadzieję, że to nie jest to, o czym myślę. - Aye. Pojedzie z nami do Awe. - Zwracając uwagę na jej zmarszczone brwi, dotknął jej ramienia, wiedząc, że chciała być przytulona. Claire zbladła. - Aidan znajduje się w Awe? - Aye. - Malcolm czytał w jej myślach. - On nie jest Deamhan. On jest Mistrzem. Otworzyła szeroko oczy. - Ale wy dwaj chcieliście się pozabijać! - On jest renegatem. Nie słucha Kodeksu i nie posiada ani serca ani sumienia. Nie ufam mu na tyle, ażeby zostawić w jego rękach stronę, mógłby oddać ją Morayowi. - Fantastycznie! Skorumpowany Mistrz! – Wykrzyknęła, masując skronie. Malcolm poczuł jaka jest przestraszona i zmartwiona, nie tylko ze względu na Aidana. Bała się o niego, bała się Moraya. Jej niepokój uczynił go szczęśliwym. Być może MacNeil pierwszy raz myli się co do przyszłości.

- Podoba mi się, jak się martwisz o mnie.- Powiedział cicho, przyciągając ją do siebie. Poczuła jego erekcję i zaczęła ciężko oddychać, szukając jego wzroku. - Aye, pożądam cię. - Wyszeptał Malcolm, gładząc ją po plecach. Przycisnął mocniej do siebie. Chciał żeby już była noc i żeby znaleźli się w Dunroch. Wiedział, że Claire jest już na niego gotowa, wyczuwał jej rosnące pragnienie. Usłyszał, jak pytała się w myślach, czy ulec mu. Puścił ją. - Nie skrzywdzę cię, Claire. - To nie o to chodzi. Zawahał się i usłyszał jej myśli. Nie bała się o to, iż spędził wiele nocy w łóżku ze swoimi kochankami, nie tracąc kontroli, ale o to, że mogła stracić swoją zdolność do ochrony serca, gdyby z nim się kochała. Bała się w nim zakochać. Malcolm jej powiedział, że to go nie interesuje. Mało tego, byłby zadowolony, gdyby tak się stało. Nie potrafił zrozumieć tej obawy. Był potężnym lairdem i inne kobiety były by szczęśliwe, gdyby mogły stać się jego faworytami. Nie rozumiał absurdalnej konieczności kochania mężczyzny, aby pójść z nim do łóżka. Uśmiechnął się pewnie. - Nie będziesz rozczarowana. Zamierzam cię zadowolić w każdy sposób, w jaki chcesz. Otworzyła szeroko oczy i Malcolm poczuł, jak jej ciało zaczął spalać ogień pożądania. Delikatnie dotknął jej twarzy.

- Podoba ci się, jak o tym mówię, prawda? Nie odrzucaj mnie, lass. MacNeil zawiesił moje moce na tę noc. Może nie mamy zbyt wiele czasu. Potrzebuję dojść w tobie, a ty chcesz tego samego. Potrzebuję cię widzieć, gdy bierzesz ode mnie przyjemność. Muszę słyszeć, jak dochodzisz. Pokiwała głową, a Malcolm poczuł jej wielki głód, który już w tym momencie mógł zostać złagodzony. - Wypłyniemy do Dunroch, jak tylko wróci łódź. - Wyszeptał, pieszcząc jej twarz. Nie mógł myśleć normalnie, poczuł się jak nastoletni chłopiec . Claire ciężko oddychała, oparła swe ręce o niego. - Malcolm, okay. Poczuł się zwycięsko i pocałował ją.

Rozdział 10

Słońce już zachodziło, kiedy podróżowali przez strome ścieżki prowadzące do Dunroch. Mimo że nie mogła się doczekać przyjazdu do zamku, Claire postanowiła jechać za Malcolmem, mając nadzieję, że nie będzie czytał w jej myślach. Dzień się kończył, a ona była wyczerpana psychicznie i emocjonalnie po tych wszystkich szokujących informacjach. Popatrzyła przed siebie w kierunku zwodzonego mostu. W ciągu godziny się ściemni. Jej pragnienie powróciło i Malcolm je wyczuł, bo zatrzymał się i popatrzył na nią. Nie powzięli żadnych decyzji o ich związku. Claire pragnęła go z przerażającą intensywnością i nie wierzyła, że byłaby w stanie oprzeć mu się nawet jeśli by chciała. Jej świat zmienił się. Nie wiedziała, czy będzie żyła wystarczająco długo, a wartości w które wierzyła, wydawały się pozbawione sensu. Czekać, aby zakochać się w mężczyźnie takim jak Malcolm, było absurdalne, ponieważ jej życie było krótsze, pomimo tego co powiedział MacNeil. Długo się zastanawiała na ich rozmową. Nawet jeżeli widział jej śmierć, nie powiedziałby tego, a ona była bardziej niż pewna, że nie przeżyłaby polowań na Deamhanain. Byli dla niej zbyt silni. Co do Malcolma, będzie walczyła ze śmieszną koniecznością zakochania się przed pójściem z nim do łóżka. Nawet jeżeli nie uda to się, złamane serce nie będzie taką wielką tragedią. Malcolm czekał przy moście. Podjeżdżając, zobaczyła jak jego szare oczy błyskają niecierpliwością. Po przejściu przez strażnicę, weszli na

dziedziniec. Mężczyźni z ich ochrony skierowali się w stronę swoich domów, odprowadzani przez świętujące rodziny. Claire poczuła się spokojniej, będąc między murami . Malcolm ciepło uśmiechnął się do niej i poczuła, jak jej serce straciło rytm. Jej świat zmienił się, ale serce nie chciało wiedzieć o tym. Poszła za Ironheartem do głównej sali. Nie mogła uwierzyć, widząc siedzącego przy ogniu Royca, który podniósł się na ich widok. Malcolm podszedł do niego zdziwiony. - Co cię tu przyniosło? - Zdecydowałem się na odwiedziny u Aidana. Jutro jadę z wami. Claire obserwowała twarz Malcolma, niedostępną tak jak Royca. Co się działo? Seamus i Ironheart usiedli

przy stole na długich, drewnianych

ławach i raczyli się winem. Poczuła zapach pieczonego mięsa i zrozumiała, że przygotowano kolację. Pomimo niepokoju, uświadomiła sobie własny głód. Ironheart był niespokojny. Claire przez całą podróż czuła na sobie jego spojrzenie i rozumiała, że jej nie ufał. Uśmiechnęła się do niego, wyciągając rękę po karafkę z winem. - Mogę? - Oczywiście, że możesz, Lady Claire. Jesteście gościem Malcolma. Usiadła naprzeciw niego, wiedząc, że Malcolm ich obserwował. - Dziękuję. - Dlaczego chcesz jechać z nim do Awe? Popatrzyła w jego oczy.

- A dlaczego nie? - Może wybuchnąć bitwa. - Potrafię się obronić. - Skrzywiła się, potrzebowała broni. Malcolm nie wydawał się zaniepokojony myślą o konfrontacji z Aidanem, z czego była zadowolona. Natomiast hrabia Moray przerażał ją. Claire odkryła, że był on Obrońcą Królestwa, co w Highlands oznaczało bycie przywódcą. - Kto jest królem? - Jakub, a jego królową jest Joanna Beaufort. - Są z nami czy przeciwko nam? - Król przez większość życia był zakładnikiem w rękach króla Henryka V w Anglii. Teraz jest tylko po jednej stronie: po swojej. Ironheart

prawdopodobnie

miał

na

myśli,

że

władca

był

człowiekiem. Jeżeli przebywał większość czasu na dworze angielskim, myślał tylko o swojej potędze i tronie. Większość władców Szkocji miało wielkie problemy z kontrolowaniem Highlands. Z drugiej strony istniało inne źródło potęgi, źródło zła. Wystarczyło, że władca sprzedałby swoją duszę, a królestwo byłoby jego, z Morayem jako przywódcą armii. Tak naprawdę on już był przywódcą. Rozbolała ją głowa. Może król już zaprzedał swą duszę. - Potrzebuję broni. - Powiedziała poważnie, podnosząc wzrok. Szaleństwem byłoby iść do Awe bezbronną. - Potrzebuję sztyletu i Malcolm musi mnie nauczyć jak się go używa. - Do czego jest ci potrzebny? Następny męski, średniowieczny, szowinista, pomyślała. Nie miało sensu zawracanie głowy wyjaśnieniem o sposobie życia nowoczesnych kobiet.

- Powiedziałabym, że potrzebuję go, żeby przeżyć, jeżeli nie byłobym opiekuna w pobliżu. Deamhanain mają zły nawyk do wyskakiwania z nikąd. Dodaj do tego moją niecierpliwość na spotkanie z Sybillą. - Nigdy nie znajdziesz Deamhan, który zabił twoją matkę. Zostaw go Mistrzowi. - Jak cholera! - Wyszeptała z ironią. - Potrzebuję tylko broni i umiejętności używania jej. Tak przy okazji, niegrzecznie jest czytać moje myśli! Ironheart patrzył się przez chwilę aż w końcu powiedział. - Jeżeli Malcolm nie będzie chciał cię nauczyć, ja to zrobię. - Ty? Dlaczego chcesz to zrobić? - Zapytała niedowierzając - Przysięgałem Malcolmowi. Moim obowiązkiem jest twoja ochrona. Jeżeli chcesz zapolować na Deamhan, musisz się przygotować. Ale nie dasz rady zrobić tego sama. Lepiej przekonaj Malcolma, aby ci pomógł. - Dodał ponuro. Claire także była tego zdania. - Dziękuję. - Ich rozmowa została przerwana przybyciem dwóch kobiet, które przyniosły tace, pełne mięsa i ryb. Malcolm i Royce podeszli do stołu. Ten ostatni uśmiechnął się do niej. - Hallo a Chlaire. - Hallo a Ruari. - Odpowiedziała po gaelicku. Jego uśmiech był szeroki gdy siadał obok. - Ciamar a tha sibh? Claire słyszała już to zdanie wiele razy, od kiedy przebywała w tej

epoce i znała odpowiedź. - Tha gu matti. Malcolm się w nich wpatrywał. Royce pokiwał głową. - Możesz także odpowiedzieć: Tapadh leibh. Flirtował z nią, z czego Claire była zadowolona. Jego tors był niesamowicie umięśniony, na lewym przedramieniu zauważyła złotą bransoletkę z krzyżem z cytrynu. Może nie był takim szowinistą jak Malcolm i mógł być jej sojusznikiem. - Tapadh leibh - Wyszeptała. Uśmiechnął się pokazując dwa dołeczki. - Masz niezły słuch. - Zapytałeś się jak się czuję, prawda? - Aye. A ty odpowiedziałaś: dziękuję, dobrze. - Jego szare oczy błyszczały ciepło, zbyt ciepło. Malcolm usiadł obok Ironhearta, naprzeciwko nich, z zamkniętymi oczami. Był rozczarowany. - Jeżeli byśmy się znali lepiej - ciągnął Royce - zapytałbym się: Ciamar a tha thu? To już było oficjalne: Royce flirtował z nią. Malcolm był zazdrosny, a Claire zadowolona. W ostatnich dniach zaczęła rozumieć trochę gaelickiego. - Tha gu math, tapadh... leat? Oczy Royca zabłysły. - Szybko się uczysz!

Malcolm uderzył pięścią w stół. - Od tej chwili to ja będę ją uczył! Claire uśmiechnęła się rozbawiona jego prymitywną zazdrością. - Ironheart przyrzekł, że nauczy mnie używać miecza i sztyletu. Powiedziała z niewinną miną. Ironheart zakrztusił się kawałkiem mięsa. Malcolm poczerwieniał. - Już o tym rozmawialiśmy. Zabijesz się. Wiem, że chcesz walczyć z Deamhanain, Claire, lecz nie możesz. Jesteś śmiertelną kobietą. Claire spoważniała. - Nawet jeżeli nie jestem, pewna czy mogę to zrobić, muszę spróbować! Moje dni są policzone, wiem o tym, ale zrobię to, co muszę. Dlatego potrzebuję twojej pomocy do nauki! Malcolm opanował się. - Kobieto, dla swojego dobra, jesteś zbyt odważna. - Malcolm ja nie jestem odważna, boję się, lecz musisz zobaczyć rzeczy z mojego punktu widzenia. - Wojownik, który się nie boi jest głupcem. - Odpowiedział. Mężczyźni walczą, bo są silniejsi. Kobiety zostają za murami razem z dziećmi. Ten świat taki jest. Jeżeli będę mógł, to ja sam znajdę Deamhan, który zabił twoją matkę. Nie chciał jej słuchać, zrozumiała Claire. Potrzebowała chwili na odpowiedź. - A twoja przysięga? Jak chcesz mnie chronić, kiedy wrócę do mojego czasu? Będę musiała chronić się sama.

Mięśnie jego szczęki zadrgały. - Już ci powiedziałem i powtórzyłem, nie chcę cię widzieć martwą. Dotknęła jego dłoni. - Nie zrozum mnie źle. Jestem ci wdzięczna za ochronę. Ale znalezienie demona, który zabił moją matkę, może zająć wiele lat i wydaje mi się, że jesteś tutaj mocno zajęty, tutaj w tysiąc czterysta dwudziestym siódmym. - Zawahała się. - Wiem, że nie zrozumiesz mojego pragnienia, tego co chcę, tego co muszę zrobić... Mojego świata. - Ta świadomość ją raniła. Wściekłość zapaliła się w jego szarych oczach. - Kobieto, znowu jesteś irytująco arogancka! - Nie chcesz słuchać ani jednego słowa z tego, co mówię! Odpowiedziała niespokojnie, widząc całą głębię otchłani, która dzieliła ich kultury. - Niektóre rzecze nie są takie, jak myślisz, nawet w twoim świecie! Za parę lat Joanna d'Arc poprowadzi swój lud do walki. W świecie twoich przodków, kobiety były wielkimi wojowniczkami, które walczyły u boku swoich mężczyzn. W moim, kobiety są żołnierzami, idą na wojnę i umierają razem z mężczyznami. - Dopóki będę żył, ochronię cię. - Odpowiedział niebezpiecznym tonem. - Przyrzekałem chronić Niewinnych i ty jesteś moją Niewinną. To się nie zmieni nawet, kiedy mnie zostawisz. Skrzywiła się. Malcolm mówił o jej powrocie w sposób bardzo osobisty. Zrozumiała, że doszła do martwego punktu. - Jeżeli chcesz mnie bronić do śmierci, nie mogę ci tego zabronić, ale moje życie należy do mnie. Teraz, gdy już znam prawdę, jak mogę nic nie robić? Jeżeli demon jeszcze żyje, muszę spróbować pomścić moją matkę. Zrobiłbyś to samo dla swojej.

Zbladł. Claire zrozumiała, że powiedziała coś niewłaściwego, ponieważ trzech mężczyzn nagle zamilkło i opuściło wzrok. - Malcolm - powiedziała pojednawczym głosem - przykro mi. Cokolwiek powiedziałam, to był błąd. - Nie miała pojęcia, dlaczego był taki zdenerwowany. Przesunął pusty talerz, wstał i wyszedł z komnaty. - Co się stało? - Zapytała pozostałych. - Jego matka jest bolesnym tematem. - Wytłumaczył jej Royce cichym głosem. Osłupiała na chwilę, po czym zerwała się i pobiegła za nim. Na zewnątrz była już noc i niebo Highlands świeciło mnóstwem gwiazd. Zobaczyła, jak Malcolm wchodził po schodach. Na pewno chciał zostać sam, lecz ona pobiegła za nim. - Nie teraz, kobieto. - Powiedział bez obracania się. Wpatrywał się w hebanową taflę morza. Claire zatrzymała się za jego plecami. - Możesz mi wytłumaczyć, co takiego powiedziałam, że się zdenerwowałeś? - Masz rację, rozumiem cię. W głębi serca jesteś wojownikiem i palisz się z żądzy pomszczenia twojej matki. Claire oblizała usta. - Glenna mi powiedziała, że twoja matka jest angielką. Chodzi o twoją matkę... Czy o twojego ojca?

- Aye. Chodzi o oboje. Zrozumiała, że stało się coś strasznego. Wzięła jego dłoń i mocno ją ścisnęła. Malcolm odetchnął. - Moray zgwałcił moją matkę, kiedy wyszła za mąż za mojego ojca. - Powiedział bez emocji. Stłumiła

jęk,

mimo

że

była

przerażona.

Wtedy

została

zaatakowana przez straszną myśl. - Moray nie jest twoim ojcem, prawda? - Urodziłem się trzy lata później. Jestem synem Brogana Mor. - Czy to było pleasure crime? - Nie, to był gwałt. Brutalny, sadystyczny, bolesny. Moray gwałcił wielokrotnie Lady Mairead, podczas gdy mój ojciec walczył w bitwach. Mógł ją zabić, lecz zdecydował oszczędzić jej życie, żeby cierpienie było bardziej dotkliwe. Moja matka chciała się powiesić, ale znalazła ją jej dama do towarzystwa. - Jego nozdrza się rozszerzyły. - Teraz żyje w zakonie. Claire poczuła łzy w oczach. - Przykro mi, to jest straszna historia. Spojrzał na nią płonącymi oczami. - Poznałem prawdę, kiedy składałem przysięgę. - Zaśmiał się gorzko. - Następnej nocy mój wuj wytłumaczył mi, dlaczego Moray jest zaprzysięgłym wrogiem. Poprosił mnie też, abym trzymał się z daleka od gwałciciela mojej matki. - Dodał sarkastycznie. Zaczęła rozumieć, co się stało. - Dlatego walczyłeś z nim, prawda? To jak zabawa w kotka i

myszkę? To wtedy ryzykowałeś życie, a on poprowadził cię na pokuszenie z tą kobietą. Patrzył na nią zachmurzony. - Mój ojciec szukał zemsty przez całe życie, lecz nie powiodło mu się. Ja szukałem zemsty, lecz też nie dałem rady. Nie chcę cię widzieć zgwałconej, Claire, lub gorzej! Nie chcę cię martwej! Wytarła z twarzy samotną łzę, wylaną za niego, jego matkę i ojca. Strach ją zablokował. Moray nie zabił Mairead, chciał, żeby cierpiała przez resztę swojego życia i użył jej jako przynęty na Malcolma. - Teraz już rozumiesz, dlaczego muszę cię chronić i nie mogę zawieść? - Spytał szorstko. Przełknęła ciężko ślinę. - Tak, rozumiem. - W twoim świecie może być inaczej, ale w moim muszę bronić kobiet, przede wszystkim ciebie. Nawet za cenę mojego życia, jeżeli to niezbędne. - Jego twarz złagodniała. - Pozwolisz mi na to? Skinęła głową wzruszona, choć i tak nie zmieni zdania. Ona nie była Mairead i nawet jeżeli Malcolm był silny, nie chciała być uzależniona od jego opieki jak kobieta z XV wieku. Nie miała wyjścia. W jednym Malcolm miał rację, w głębi serca była wojownikiem i nie mogła zrezygnować z zemsty. Dyskusja o tym była niepotrzebna, bo on nie zmieni zdania. Czuł się winny swojej porażki. - Byłeś młody i niedoświadczony. Teraz jest inaczej, prawda? W jego oczach zabłysnął ognik i szybko odwrócił wzrok. - Mój Boże, to nie koniec. Nie zaznasz spokoju, jeżeli go nie

dopadniesz! - Pewnego dnia będę znowu z nim walczył. Może nawet zginę, ale to nie jest ważne, bo zabiorę go ze sobą. Claire poczuła, jak zaczęła panikować, ale nie ze strachu o siebie, tylko o niego. - Ale ty nie masz swoich mocy! Przez wieki Mistrzowie próbują go pokonać. - Nie bój się o mnie. - Powiedział zimnym tonem. - W dniu, kiedy umrę będę szczęśliwy, bo on umrze ze mną. Claire zamilkła. Straszny macho, wielki bohater, bo tylko on umarłby. - Czy nie możesz mieć więcej zaufania do swojego mężczyzny, lass! Jej mężczyzna. Podniosła oczy i spotkała jego niesamowicie intensywny wzrok . - Ufam ci, ale w tym momencie tak strasznie się boję. Uśmiechnął się do niej tak pięknie i słodko, że nie mogła złapać oddechu. - Tak więc martwisz się o mnie. - Objął ją mocno. - Ale nie zgadzasz się ze mną. Przygryzła wargę. - Czasami - powiedziała uważnie dobierając słowa, podczas gdy serce biło tak mocno, jakby miało za chwilę eksplodować - różnice między mężczyzną i kobietą są rzeczą pozytywną. Posłał jej kolejny uśmiech powodujący drżenie kolan. –

Aye

–

Wyszeptał

-

Bardzo

pozytywną.

zmartwienia... Pozwól mi dać ci przyjemność... Teraz.

Zostaw

mnie

Stała w jego objęciach, piersi przyciśnięte do jego granitowego torsu. Noc owijała jej nagie łydki i policzki swoim aksamitem. Malcolm był twardy jak skała. Tutaj, pomyślała. W tym momencie było tylko jedno możliwe zakończenie ich sporu. - Malcolm. - Wyszeptała. Wpatrywał się w jej oczy, podczas gdy rękoma gładził jej plecy. Uśmiechnął się lekko dotykając jej ust. - Aye. Wiem, co chcesz ode mnie i co ja chcę od ciebie. Odetchnęła, a jego ręce osunęły się niżej chwytając jej pośladki przez lnianą tunikę i dżinsową spódnicę, przyciskając do imponującej erekcji. - Och! - Poczuła jego gorąco poprzez ubranie. Przeciągnął po jej wardze swoim językiem. Claire dyszała, kiedy jego palce przeniosły się pod plaide aż do minispódniczki, niebezpiecznie blisko punktu, w którym chciała je poczuć, między nogami. - Dalej nosisz tę szmatkę. - To... jest... spódnica. - Nay. - Powiedział i szybko wziął w posiadanie jej usta. Claire zapomniała o wszystkim oprócz mężczyzny, którego pragnęła. Jęknęła z przyjemności, wciskając się w jego silne ramiona, podczas gdy Malcolm opierał ją o kamienną ścianę, zmuszając, aby otworzyła usta i przyjęła jego władczy język. Jeżeli prawie doprowadził ją do orgazmu, całując ogniście, to mogła sobie wyobrazić, że kochanie się z nim doprowadziłoby ją do raju. Ciągłe fale gorąca napływały do jej płci i były

niemal nie do zniesienia, ale zanim poprosiła go, aby zabrał ją do swojego łóżka, albo posiadł teraz, Malcolm wsunął dłoń pod jej spódnicę. Jak tylko palce znalazły jej obrzęknięte ciało i rozszerzyły je, Claire odchyliła głowę do tyłu w odurzającej przyjemności. Potem poczuła ciepły i śliski koniec jego członka, dociskany do nabrzmiałych warg. Zaczął się o nią ocierać, dysząc ciężko, a Claire wbijała mu w ciało paznokcie z rozkoszy. Chwycił jej nogę, pomagając jej objąć się w pasie. Szepnął do ucha: - Złap się mocno. - Potem wszedł w nią mocnym i głębokim pchnięciem. Wilgotny, gorący, potężny. Claire dyszała. Nareszcie był w niej wypełniając całkowicie! Jego wielkość była imponująca i poczuła promieniującą energię wypływającą z jego erekcji. Była o krok od dewastacyjnego orgazmu, wobec którego inne nie miały znaczenia. Przyjemność wzrosła do wzniosłej ekstazy, skurcz po skurczu, a Malcolm poruszał się w niej szybko oddychając. Później zaczął naciskać z większą szybkością, a fale przyjemności wciąż rosły. Claire pomyślała, że mogłaby umrzeć, to o tej sensacji jej opowiadał, o umieraniu z przyjemności. Zaczęła się zatracać w mocy czarnego wszechświata, z którego nigdy już by nie wróciła. Słyszała, jak ciężko oddychał, wydłużał i eksplodował. Jego gorące nasienie wlewało się do środka bez końca. Nie mogła powiedzieć, ile czasu zatracała się w przyjemności, ani nie wiedziała, czy był to wielokrotny orgazm czy też jeden niekończący się, ale w pewnym momencie poczuła, jak jej ciało zaczęło się relaksować i znalazła się w jego ramionach. Pocałował ją w policzek. Ciągle oszołomiona, zdała sobie sprawę, że był wciąż podekscytowany, jakby do niczego nie doszło. Była pewna, że miał wspaniały, długi orgazm.

Pocałował ją znowu w policzek i zauważyła, że jej nogi owinęły się wokół jego pasa, a plecy przyciskały się do surowej, kamiennej ściany. Jakby nie wystarczyło, jej ciało znowu zaczęło płonąć w tej pozycji. - Pozwól, żebym cię zaniósł do mojego łóżka, Claire. - Wyszeptał seksownym tonem, którego nigdy nie słyszała. Pragnienie paliło ją. - Nie potrzebujemy łóżka. - Nie chciała rozstać się z nim nawet na chwilę. Malcolm zaczął poruszać się leniwie. - Nie mogę wziąć cię właściwie na tej ścianie. Uśmiechnęła się, nie wydawało się, żeby Malcolm miał jakiś problem w tej pozycji. - Tylko szybko. - Cofnął się szybko, a ona oparła stopy o ziemię. - Nienasycona kobieta! - Jego oczy płonęły z pragnienia. Żaden mężczyzna nie patrzył się na nią tak intensywnie. Poczuła pustkę w dole brzucha, kolana ugięły się. Nagle dopadła ją myśl. Nie użyli żadnej ochrony. - Claire? - Czy jest możliwe, że zaszłam w ciążę? Złapał ją za ramiona uśmiechnięty. - W tym momencie nie jesteś płodna. Jeżeli byłoby inaczej, nie pozwoliłbym, aby moje nasienie znalazło się w twoim ciele. - Co? - Mogę wyczuć, kiedy kobieta jest płodna. Inaczej możesz sobie

wyobrazić, ilu bękartów miałby każdy z Mistrzów? - Jesteś pewien? - Bardziej niż pewien. - Zapewnił z figlarnym uśmiechem, podnosząc ją i schodząc w dół. - Czy możesz mnie postawić? Raczej nie jestem piórkiem. W końcu mam sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. - Tak, ale większość z tego to twoje nogi. Jestem szczęśliwcem, zwłaszcza kiedy owijasz nimi mój pas. Otworzył nogą drzwi do swojego pokoju, zamknął łokciem i szybko podszedł do łóżka, gdzie delikatnie ją położył. Z uśmiechem zrzucił tartan. Claire usiadła na materacu i obserwowała go z ciekawością. Malcolm zaczął ściągać buty, jeden po drugim. - Lubię, kiedy mnie tak obserwujesz. - Nie odpowiedziała, była zbyt zajęta podziwianiem ciała, które dało jej tak wiele przyjemności. Kiedy Malcolm zrzucił tunikę, zadrżała i otworzyła szeroko oczy. Usiadł obok niej śmiejąc się. - Nie masz wstydu! Claire oblizywała usta, podczas gdy jej palce delikatnie gładziły jego długiego i grubego penisa. Popatrzyła mu w oczy, szybko podniosła się i drżącymi palcami zaczęła odpinać broszę. Malcolm siedział nieruchomo obserwując ją, oczy miał jak dwie studnie pełne płynnego srebra. - Lubię, kiedy na mnie tak patrzysz. - Wyszeptała, powtarzając jego słowa. Nie uśmiechnął się. Ściągnęła plaid i pas, potem tunikę i została tylko w krótkiej

spódniczce i koszulce. Jego oczy płonęły i nie zdziwiłaby się jeżeli w pokoju wybuchłby pożar. - Kontynuuj. - Nakazał. Rozkazywał jej, ale w tej chwili podobało jej się jego zachowanie macho. Gdy schyliła się, żeby ściągnąć buty, spódniczka odsłoniła jej siedzenie. Malcolm nie wydał żadnego dźwięku, lecz poczuła jak jego podniecenie osiągnęło zenit. Wyprostowała się i zrzuciła koszulkę, zatrzymując się na guzikach spódnicy. Jego penis wydawał się jeszcze większy i jeszcze grubszy niż wcześniej, oczywiście jeżeli to było możliwe. - Jak nazywacie ten ubiór? - Biustonosz. - Odpowiedziała. Uszyty był z przezroczystej koronki i Malcolm patrzył jak zahipnotyzowany. Rozpięła spódnicę i powoli zrzuciła ją na ziemię. Jego wzrok zniżył się na jej stringi. - Obróć się. - Rozkazał. - Chcę zobaczyć, jak ta rzecz wygląda. Nie śmiała się. Jeszcze jedno słowo, a doszłaby. Obróciła się powoli, nie kończąc, gdy Malcolm przycisnął swą wielką erekcję do jej pośladków, usta na szyi, a palce w mokrych majtkach. Claire krzyknęła, przyciskając swoje ciało do jego wielkiej dłoni. - Jesteś taka piękna, Claire. - Wyszeptał chrapliwym głosem i położył delikatnie na poduszkach. Rozsunął jej nogi. Była nieruchoma, a serce wariowało z niecierpliwości. Malcolm nachylił się nad nią. - Chcę cię teraz. Później użyję języka. - Przesunął stringi. Claire westchnęła, patrząc na niego.

- Nie mogę dłużej czekać. - Powiedziała zduszonym głosem. - Aye. Możesz. - Malcolm zaczął się ocierać o jej ciało. Claire wbiła mu paznokcie w plecy, zduszając krzyk. - Powoli jest lepiej. - Wyszeptał, przyciskając się do niej. - Nienawidzę cię. - Aye. Tylko przez chwilę. - Pocałował ją przelotnie, a następnie zaczął powolną penetrację. Przyjemność przesłoniła jej umysł, nie mogła oddychać. Uśmiechnął się, ruszając coraz szybciej. Claire zaczęła drżeć i usłyszała swój głos, kiedy prosiła Malcolma, ale on nie przyspieszył rytmu. Zanim zdążył zakończyć penetrację, Claire poddała się. Spotkała jego wzrok i zaczęła szczytować. Ekstaza wciągnęła ją we wszechświat błyszczących fal przyjemności, gdzie jedna po drugiej napływały coraz większe i większe. - Malcolm! Uśmiechnął się triumfalnie, a następnie przyspieszył tempo i wpadł w wir niekończącego się spełnienia. - Claire, już prawie świta. Zaledwie poczuła jak ześlizgnął się z jej ciała i położył obok. Zaginęła we mgle ekstazy po nocy pełnej niepohamowanej pasji. Zamknęła oczy, dysząc, czekając, aż uspokoi drżenie napiętego ciała, a serce wznowi normalny rytm. Kiedy była już w stanie myśleć, musiała przyznać, że Malcolm był nienasyconym i dumnym kochankiem, którego umiejętności w łóżku były niewątpliwie nadludzkie. Żaden normalny mężczyzna nie potrafiłby podniecić i kochać się z kobietą godzinami, niezmordowanie. W tym momencie zdała sobie sprawę, że była wyczerpana lecz spełniona. Jakby nie wystarczyło, jej serce było szczęśliwe. Nie!, wyrzucała sobie natychmiast, nawet nie próbuj!

Byli kochankami i nic poza tym. Odwróciła powoli głowę, żeby popatrzeć na niego w szarym świetle wschodzącego słońca. Wzdrygnęła się, kiedy zobaczyła delikatny wyraz jego oczu. Z ręką pod głową, patrzył na nią uważnie. - Czy zaspokoiłem cię? Nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Żartujesz? Jestem bardzo zaspokojona, Malcolm. Mało tego, nigdy nie zdarzyło mi się być aż tak zaspokojona. - Ku jej zdziwieniu, przycisnął ją do siebie, uśmiechając się z zadowoleniem. Claire była zaskoczona. Malcolm miał nastrój do czułości? Przycisnęła swój policzek do jego torsu i zaczęła się uspokajać, słysząc równomierne bicie jego serca. Byłoby takie proste zakochanie się w nim, pomyślała. Jego dłoń zaczęła głaskać jej ramię, a później włosy. - Tha ur falt brèagha. - Powiedział słodko. Claire podniosła wzrok. - Już mi to powiedziałeś w sklepie. Co to znaczy? - Twoje włosy są piękne. Prawie jak ty. Podobał jej się ten komplement. Przesunęła ręką po jego piersi. - Ty jesteś piękny. Zaczął się śmiać. - Lepiej, żeby jedno z nas się ubrało. - Wstał i zebrał plaide z podłogi, Claire obróciła się, żeby go podziwiać. Otoczył swoją talię materiałem i poczuła jak napłynęła jej ślina. - W ten sposób jesteś bardziej prowokujący, niż kiedy jesteś nagi.

Uśmiechnął się i wrócił do łóżka, biorąc ją w swoje ramiona. - Jestem zadowolony, że moja męskość podoba ci się. Jej serce biło z radości i Claire rozkazała mu, aby się uspokoiło. - Wszystkim kobietom podoba się twoja męskość. - Aye. Nie chciała ciągnąć tej dyskusji. Dopiero co kochała się z nim, jakby jutro nie istniało i była szczęśliwa. Jeżeli on kochał inne w ten sposób, wolała nie wiedzieć o tym. - Nigdy nie pociągała mnie żadna kobieta w sposób taki, jak ty. Powiedział delikatnie po usłyszeniu jej myśli. - Naprawdę? - Aye, a ty? Zawahała się. Czy musiała się przyznać, że nigdy nie pragnęła żadnego mężczyzny, tak jak jego? I, że po dzisiejszej nocy nie będzie chciała żadnego innego? Kiedy wróci do domu, przez całe życie będzie sama, była tego pewna. Malcolm uścisnął ją i pogładził po głowie. Usłyszała jego śmiech. Czytał w jej myślach! Odsunęła się szybko. - Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy! - Powiedziała zirytowana. - Nie mógłbym być bardziej. Czy musimy się kłócić? Byłaś taka szczęśliwa przed chwilą. Podciągnęła kołdrę wyżej, pod brodę. - Okay. - To niesprawiedliwe, pomyślała. Malcolm będzie nadal uprawiał seks z innymi kobietami, a ona, gdy wróci do domu, stanie się starą panną. Z drugiej strony inaczej być nie mogło. On był Mistrzem z

doskonale wyposażonym ciałem i umysłem, więc musiała się nim cieszyć dopóki mogła. Claire zadała sobie pytanie przez ile czasu by to trwało. - Byłeś wierny Glennie? Miał minę dziecka, które złapano z rękoma w słoiku z ciasteczkami. - Tak myślałam. - Musiała zachowywać się jak dorosła osoba. W końcu pochodzili z dwóch różnych światów i nie mogła oczekiwać, że będzie się inaczej zachowywał niż mężczyzna z jego czasów. - Chciałabyś mnie tylko dla siebie? Jej serce przyspieszyło. - Hm? Ja... że jak? Usiadł przy niej. - Nie miałbym nic przeciwko. - Że jak? – Powtórzyła, jakby ktoś zadał jej cios w żołądek. - Nie miałbym nic przeciwko, żeby być tobie wiernym. - Dlaczego? Uśmiechnął się. - Nie chcę innej kobiety. I jeżeli dla ciebie jest to ważne, nie przeszkadza mi to. - Zrobił się poważny. - Nawet jeśli na początku to nie będzie łatwe. Będę musiał codziennie jeździć do Iona po zaklęcie od MacNeila, dopóki nie będę pewny, że nie użyję moich mocy na tobie. Nachmurzył się. - Będzie miał ubaw, jak go poproszę o tę przysługę. Nie mogła uwierzyć. - Czy ty chcesz być ze mną w związku?

Obrzucił ją takim uśmiechem, który roztapiał serce. - Aye. Oczywiście ty też będziesz musiała być mi wierna. Koniec z pożeraniem wzrokiem innych Mistrzów. - Okay. - odpowiedziała bez zastanowienia i zeszła z łóżka, aby pozbierać swoje rzeczy. - Spieszysz się, aby opuścić moje łóżko? - Popatrzyła się na niego, ściskając swoje ubranie przy piersi, nie wstydząc się swojej nagości. - Musimy jechać do Awe. - Przypomniała. Jego wyraz twarzy zmienił się. - Ja jadę do Awe z Roycem i Ironheartem. Ty zostajesz tutaj, bezpieczna w Dunroch z Seamusem. - Za cholerę! - Wykrzyknęła, rzucając ubrania i ścisnęła pięści. Malcolm obserwował ją z zaciętym wzrokiem, który mówił, że na to się nie zgadza. Claire stanęła przed nim. - Jeżeli chcesz nadal korzystać z moich łask, zabierzesz mnie ze sobą. Przymknął oczy. - Straszysz mnie? Nie uważam, że będę miał problem uwieść cię znowu. - W takim razie pojadę z Roycem albo Ironheartem. Jeden z nich mnie weźmie ze sobą. Jego twarz skamieniała. - Nawet nie myśl o uwodzeniu ich, nie po tym jak zawarliśmy umowę!

- Nie chcę nikogo uwodzić poza tobą. To nie mój styl. - Złagodziła ton głosu. - Malcolm, jak możesz mnie tu zostawić? A jeśli wróci Sybilla, aby mnie szukać? - Złapała go za ramiona. - Pomyśl o tej nocy, właśnie zaczęliśmy coś niesamowitego. - Przyszłej nocy nie będę w mocy zaklęcia MacNeila i nie mogę ryzykować twojego życia. - Jestem bezpieczniejsza z tobą niż sama. Proszę cię. - Claire zamrugała oczami i użyła uwodzącego tonu, którego nawet nie wiedziała, że ma. Zobaczyła, jak waha się. - Chcesz mnie zauroczyć? - Zapytał z niedowierzaniem. - Chciałabym tak umieć. Przyciągnął ją do siebie. - Nie chcę z tobą dyskutować, Claire. Mówię serio. Jesteś uparta i mnie wkurzasz, ale twoje oczy przemawiają do mojej duszy. Chcę, żebyś była szczęśliwa nie tylko w łóżku. -

Więc

pozwól

mi

pojechać

z

tobą.

-

Odpowiedziała

podekscytowana, kładąc mu dłoń na policzku. - Nie rozumiem, dlaczego chcesz mnie trzymać z daleka od Awe. - Spędziliśmy razem upojną noc, ale to nie upoważnia cię do poznania całego mojego życia. Claire skrzywiła się zraniona przez ostre słowa. - W moim świecie kochankowie są także przyjaciółmi. Rozumiem, że nie chcesz we mnie przyjaciółki i masz rację. W ten sposób kiedy odejdę, nikt nie będzie cierpiał. - Dla niej już było za późno i wiedziała o tym.

Malcolm zacisnął zęby i złapał ją za rękę. Nie zdążyła uciec i znalazła się w jego silnych ramionach. - Przykro mi. - Przepraszał. - Masz rację. Przysięgałem na grób Brogana, że nigdy już nie pójdę do Awe, i że będę ignorował tego bękarta aż do końca życia. Otworzyła szeroko oczy. - Kogo? Aidana? Dlaczego? Zanim ją zostawił, poczuła, jak zesztywniał. - Dlatego że jest nie tylko moim wrogiem. To mój brat.

Rozdział 11

Claire była zadumana cały ranek. Silne północno-wschodnie wiatry sprawiły, że podróż wzdłuż Firth of Lorn była szybsza. Lecz ona prawie nie zwracała uwagi, na rozciągający się widok szafirowego morza, szmaragdowych lasów, białych plaż i wysokich gór na tle błękitnego nieba. Dopłynęli w pobliże Oban, żeby dosiąść koni, które zabrali ze sobą. Słońce stało wysoko, musiało być około południa, a Claire próbowała zaakceptować fakt, że przyrodni brat Malcolma był synem jednego z najokrutniejszych ludzi w Szkocji. Pamiętała niesamowite piękno Aidana i złośliwe światełko w jego oczach kiedy się uśmiechał. Nie wydawał się być zepsuty jak ojciec i miała nadzieję, że dał radę uciec przed genetycznym dziedzictwem. Pospieszyła konia, zmuszając go do kłusu za Malcolmem, podczas gdy kolumna ludzi posuwała się powoli. - Gdzie jesteśmy? - Zapytała go. Uśmiechnął się. - Przed nami jest przejście, które nas przeprowadzi przez góry aż do Awe. To nie jest daleko, jakieś pół dnia. - Miał na sobie zbroję tak jak inni. Próbowała się uśmiechnąć, lecz była zaniepokojona. - Nie musisz się o mnie bać, jakbym był dzieckiem. - Jasne, że się przejmuję, Malcolm. W moim świecie mamy powiedzenie: Otrzymasz więcej za pomocą miodu niż octu. - Nie mam zamiaru błagać o stronę. - Nie mówiłam o tym. Myślę tylko, że powinieneś zapytać o nią

grzecznie. Jego twarz była jak głaz. - Jeżeli będę chciał usłyszeć twoją opinię, to cię o nią poproszę. Popędził konia i zostawił ją z tyłu. Claire rozumiała jego nerwowość, lecz tak ostre odrzucenie raniło, zwiększając niepokój. Czy Malcolm mógłby wpaść do zamku z obnażonym mieczem, roszcząc sobie prawa do strony? Potem byłby kolejny, przerażający pojedynek i nawet jeśli Malcolm był szybki, Aidan syn Moraya, nie byłby łatwym przeciwnikiem do pokonania. Claire zwolniła konia, żeby zrównać się z Roycem. - Mogę jechać obok ciebie? Mój mistrz ma zły dzień. Ryce uśmiechnął się. - Naprawdę nie rozumiem dlaczego. Mam nadzieję, że przebaczysz mojemu bratankowi, bo jest głupcem. Claire wiedziała, o co mu chodzi. Po spojrzeniach dziś rano, zrozumiała, iż wszyscy wiedzą o ich wspólnej nocy. - To moja wina. Zapytałam o jego zamiary. Wiem o Aidanie, Royce. - Mówił ci o swoim życiu? - Zapytał zdumiony. Claire potwierdziła. Royce patrzył się na nią bez uśmiechu. - I co jeszcze powiedział, gdy dzielił z tobą łoże? Zesztywniała, nie rozumiejąc, dlaczego Ryce był taki wrogi. - Wydawał się niespokojny i myślałam, że to z powodu Awe. Chciałam być pomocna, Royce.

Pokiwał głową. - Oczywiście. Straszny los dwóch braci. - Dlaczego to mówisz? Wydaje mi się, że Aidan nienawidzi Malcolma, tak jak Malcolm nienawidzi Aidana. Próbował go zabić w moim sklepie. - Aidan nie chce zabić Malcolma. Nie sądzę, że byłby tak pełen nienawiści, gdyby Malcolm go zaakceptował. Aidan nie wybrał sobie takiego życia. Jego matka nie chciała widzieć go od urodzenia, lecz on i tak wybrał dobro. Aidan potrzebuje brata tak jak i Malcolm. Była zdziwiona, z jaką siłą Royce bronił Aidana. Nie był przecież dla niego rodziną. - Powiedziałeś to Malcolmowi? - Tysiące razy. - To jest najbardziej uparty człowiek, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Uśmiechnęła się. - Jego silna wola czyni go wielkim człowiekiem. Któregoś dnia stanie się wielkim Mistrzem. Jego determinacja mogłaby być irytująca, ale była dumna z niego, uważała go za bohatera w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa. Jeżeli nie przestanę, to skończę tak, że się zakocham w nim, pomyślała. Może już było za późno. Zauważyła, że Royce jej się przyglądał. - Ty też możesz czytać w myślach? Cała uprzejmość zniknęła z jego twarzy. - Aye, lecz w twoim przypadku nie muszę go używać. To ewidentne, że zakochujesz się w moim bratanku.

Claire zbladła. Czy Roycowi to nie podobało się? - Malcolm i ja możemy się różnić, on mnie nie rozumie i jestem pewna, że nigdy nie zrozumie. Oczywiście wiesz, że spędziliśmy razem noc, co nie znaczy, że zakochuję się w nim. Nie mam żadnego zamiaru zakochać się w rycerzu z piętnastego wieku. - Choć próbowała przekonać siebie to tej myśli, serce wiedziało, że kłamie. - Każda kobieta, z którą dzielił łoże, zakochiwała się w nim. Claie zachmurzyła się. - Nie mam zamiaru być niegrzecznym, ale to jest Malean. Przyjemny dla oka i wie, jak dać przyjemność kobiecie, lecz nie będzie jej kochał ani nie ożeni się. To było jasne ostrzeżenie, pomyślała z irytacją. - Czy jesteś jego opiekunem? - On jest synem mojego brata. - Odpowiedział Royce. - I muszę się upewnić, że nie popełni błędu mojego brata. Claire pomyślała o Lady Mairead, że została zgwałcona przez wroga swojego męża i urodziła syna Moraya. Pomyślała o Broganie, który polował na niego przez całe życie i nie dał rady go pokonać. Mairead poszła do zakonu, kiedy Malcolm, jej syn, miał tylko dziewięć lat i odrzuciła Aidana, owoc gwałtu. Nie mogła sobie nawet wyobrazić, co mogli czuć małżonkowie. - Nie zrozum mnie źle, Claire. Jesteś piękną i silną kobietą i jeżeli Malcolm byłby zwykłym lairdem pobłogosławiłbym wasz związek, nawet jeżeli nie miałabyś żadnego posagu. - Nie wydaje ci się, że działasz zbyt szybko? Royce złapał ją za nadgarstki.

- Mistrzowie, którzy się żenią albo zakochują, mają złamane życie. Ostrzegał, a jego oczy były ciemne jak burzowe chmury. – Popatrz, co się stało z moim bratem i jego żoną. Jest powód, dla którego Mistrz żyje, walczy i umiera w samotności. Claire wyrwała rękę z jego uścisku. - To jest smutne. - Wyszeptała z żalem. Rozumiała, że Royce miał rację. Mistrz musiał stawić czoła okrutnym i potężnym wrogom, a jego żona i rodzina mogła być uznana za zaproszenie do tragedii. Pomyślała o bękarcie Malcolma. - A dzieci? - Potrzebujemy ich. Reprezentują nową generację Mistrzów, pod warunkiem, że są wybrańcami. - Ale dziecko sprawia, że człowiek jest wrażliwy, tak jak i żona. Może nawet bardziej. - Aye. Lecz w tym przypadku nie mamy wyboru. Malcolm zrobi wszystko, żeby Brogan był chroniony dzień i noc. Jeżeli będzie chciał, wyśle go do Iona. Wiele dzieci tam dorastało. Przez chwilę myślała. - Dlatego jesteś sam? Ponieważ pozwalasz głowie rządzić sercem? - Byłem żonaty, dawno temu, przed staniem się wybrańcem. Moja żona nie żyje. - Odpowiedział zimnym tonem. Claire zrozumiała, że dotknęła bolesnego miejsca. - Przykro mi, Royce. Posłuchaj, moje uczucia nie są ważne, bo i tak wrócę do mojego domu, w moich czasach, kiedy odnajdziemy stronę i nie będzie już żadnego niebezpieczeństwa. Nie mam zamiaru tu zostać. - Może nie wrócisz.

- Dlaczego tak mówisz? - Powiedziała dotknięta. - Większość kobiet nie miałaby siły, aby go zostawić. - Wytłumaczył sceptycznie. - Ja nie jestem większością kobiet. Pochodzimy z różnych światów, jeżeli nie zorientowałeś się. Muszę wrócić, aby pomścić moją matkę i zaopiekować się moją rodziną. - Rozumiem. – Powiedział, patrząc się na jej szyję. - Zastanawiam się nad twoim wisiorem. - Wydaje mi się, że wszyscy o nim myślą. - Nosisz amulet z Highlands. Wyczuwam jego potęgę, poczułem ją, jak tylko spotkaliśmy się. Dlaczego ty, młoda kobieta żyjąca w przyszłości w Nowym Jorku, masz taki kamień? Wiem, że był twojej matki, lecz ona skąd go miała? Czy to przeznaczenie wysłało cię tutaj? A może to Starożytni chcą zobaczyć, czy Malcolm popełni te same błędy jak ojciec? Dlatego istnieje powód, dla którego tu jesteś, jestem tego pewien. Zbytnio zbliżyłaś się do Malcolma, zbyt szybko i zbyt łatwo. Była zdenerwowana. Głęboko w sercu zaczynała wierzyć, że jej przeznaczeniem był Dunroch i Malcolm. Zastanawiała się nawet, czy był miłością jej życia. To była wina jej romantycznej strony charakteru, która nakazywała oglądać wszystkie istniejące wersje kinowe Dumy i uprzedzenia. Royce miał rację, wyczuła powiązanie z Malcolmem w momencie, kiedy znalazł się w jej sklepie. Od tego momentu wszystko zaczęło dziać się cholernie szybko. MacNeil powiedział, że Starożytnym nie przeszkadzała jej obecność w Iona. Lecz Starożytni nie mogli wiedzieć o jej istnieniu! Malcolm uważał ją za próbę swojego charakteru. Royce, jako próbę lojalności ze strony bratanka w stosunku do Bractwa. Claire nie chciała

być żadną z nich. Royce przerwał jej rozmyślania. - Prawdziwym pytaniem jest: dlaczego strona znajdowała się w twoim sklepie? W rzeczywistości, gdyby nie wierzyli, że strona znajdowała się w jej sklepie, Sybilla nie zaatakowałaby jej, nie spotkałaby Malcolma i nie znalazła się w Highlands w XV wieku. Nie byli nawet pewni, czy strona została znaleziona w jej księgarni i nawet Malcolm nie był pewny, że Aidan ją odnalazł i zabrał. - Czy wiesz, kto rozpowszechnił plotkę, że strona była w mojej księgarni? - Zapytała. - Miejmy nadzieję, że to nie pan ciemności. - Odpowiedział. Posłużył się Mairead, żeby torturować Brogana i uwięzić Malcolma. Claire poczuła mdłości. - Nie może używać mnie do tego samego. Malcolm i ja dopiero się poznaliśmy. - Ty go kochasz, a on przysięgał bronić cię. Jeżeli się w tobie zakocha, możesz być użyta jak Mairead. W skrócie, nie możesz pomóc Malcolmowi, możesz go tylko osłabić. Nie pozwól, aby zaczął cię kochać. On jest Mistrzem i musi żyć i walczyć w samotności. Claire była zrozpaczona. Chciała, żeby Malcolm ją kochał, zwłaszcza po ostatniej nocy. - Tak jak ty. - Wyszeptała cichym głosem. - Jeżeli go kochasz - kontynuował - kiedy nadejdzie moment, będziesz musiała odejść. - Pospieszył konia i odjechał zostawiając ją z innymi rycerzami.

Kilka godzin później, gdy słońce było nisko nad horyzontem i znikało za szczytami gór, Malcolm dołączył do Claire. - Zamek Awe jest przed nami.- Poinformował. - Musisz być zmęczona. Jeżeli Aidan na to pozwoli, spędzimy tę noc w środku, za murami. Nie był zły na nią, pomyślała z ulgą. – Rzeczywiście jestem obolała. - Potwierdziła. Jechali cały dzień, lecz ona była zmęczona nie tylko ze względu na trzymywanie się w siodle. Płaciła za dość energicznie spędzoną noc. Oprócz tego każdy dzień przynosił

nowe

niespodzianki.

Słowa

Royca

były

prawdziwym

ostrzeżeniem i Claire nie chciała mieć w nim wroga. - Nie ściskaj tak mocno nóg. - Zasugerował Malcolm z życzliwością. Miała wrażenie, że myślał jak jej nogi były silne. - Robię to odruchowo. Na szczęście jemu nie przeszkadza to. Odpowiedziała głaszcząc szyję konia. Uśmiechnął się. - Brogan nauczył się jeździć na Saintcie. - Nazywa się Saint? - Aye, dlatego, że opiekuje się swoim jeźdźcem. Claire wpatrywała się w brązową szyję wałacha, myśląc o tych wszystkich okazjach, w których Malcolm się nią opiekował. Jego przeznaczenie było wyraźne: on był Mistrzem, który się poświęcał dla ochrony osób takich jak ona i walką ze złymi jak Moray. Poważny związek mógł być dla niego zagrożeniem, sprawiając, że stawał się słaby przed atakami wroga. Royce miał rację. Podniosła powoli wzrok.

- Nie chcę się z tobą więcej kłócić. - Przygryzła wargi. - Przede wszystkim po ostatniej nocy. Wiem, że czytałeś w moim umyśle i wiesz, że dla mnie to było coś ważnego. Możesz mi zaufać, Malcolm. Jestem twoją przyjaciółką, sojusznikiem i chcę twojego dobra. - Przyjaciółka? Sojusznik? Jakich bzdur nagadał ci Royce? - Nie chcę cię osłabić, Malcolm. Otworzył szeroko oczy. – Ty powodujesz, że jestem silny, Claire. Jesteś moją kobietą. Pomimo słów Royca, nie chciała z nim dyskutować. - Jeżeli jestem twoją kobietą, nie chciałbyś, abym była lojalna wobec ciebie? - Oczywiście. Ty jesteś lojalna, czytam to wciąż w twoich myślach. - Przepraszam za to, co ci powiedziałam o Aidanie. Nie chcę, żebyś został zraniony. W moim świecie, kobiety wciąż mówią mężczyznom, co mają robić. Mało tego, w niektórych przypadkach to żony dyktują prawo. Jego uśmiech był wymuszony. - Masz rację. - Czy w Highland kobiety też mówią mężczyznom, co mają robić? - Nay. Chciałem uderzyć w Awe z podniesioną bronią, teraz będę próbował poprosić Aidana, żeby zwrócił mi stronę. Claire uśmiechnęła się z ulgą. Malcolm zmienił zdanie dzięki jej radzie. - To może cię zaskoczy i odda bez wahania. - On chce jej dla siebie albo Moraya. - Sprzeciwił się surowo. - Royce nie zgodziłby się z tym, mówi, że Aidan jest dobry.

Malcolm podniósł brew w niedowierzaniu. - Dobry? Tylko wtedy, gdy jest mu to wygodne. Nie ufaj mu nigdy, Claire. Nie chciała z nim dyskutować. - Jeżeli to dla ciebie jest ważne, to nie będę mu ufała, choć mam nadzieję, że mylisz się co do twojego przyrodniego brata. Malcom się zachmurzył. - Nie mów tak o nim. Możemy mieć tę samą krew, lecz on nie jest moim bratem! - Wspiął konia i przyspieszył. Claire jechała za nim, zastanawiając się, jak Mairead mogła zostawić Malcolma, kiedy był dzieckiem i kompletnie odrzucić Aidana. Nie chciała oceniać kobiety, która została zgwałcona, lecz i jej synowie stali się ofiarami Moraya. To było okropne, że nie mogli być przyjaciółmi. Nagle wyjechali z lasu na trawiastą dolinę, otoczoną sosnami, żółtymi, dzikimi kwiatami i różami. Na jej środku było jezioro z błękitną wodą. Na środku stał zamek Awe, otoczony murem z czerwono-brązowego kamienia z licznymi basztami. Centralny budynek miał wysokość czterech lub pięciu pięter. Dwa razy większy niż Dunroch, zamek otoczony był wodą z każdej strony, w której pływały spokojnie białe łabędzie. Claire zobaczyła także drugą wyspę, ufortyfikowaną, połączoną z lądem wąskim pasmem ziemi, gdzie pasły się zwierzęta pomiędzy budynkami i kamiennymi chatami chłopów. Zwodzony most był opuszczony. - Czekają na nas. - Powiedział Malcolm ponuro.

- Skąd może wiedzieć, że przyjechaliśmy? - Aidan ma moce bardzo silne. Ty zostań z tyłu, między moimi ludźmi. -Rozkazał jej przed podjechaniem do Royca i Ironhearta. W tym momencie usłyszała odgłos kopyt. Miała dejà vu. Tego strasznrgo odgłosu, zwiastun śmierci, nie można było zapomnieć. Claire miała nadzieję, że nigdy go nie usłyszy. Dźwięk wojska Highlanderów, gotowych do walki na śmierć i życie stał się koszmarną rzeczywistością. Obróciła się w ataku paniki i zobaczyła setki ludzi w pomarańczowej zbroi, galopujących w ich stronę. Instynktownie złapała za sztylet, który dał jej Malcolm. Royce, Ironheart i Malcolm stanęli na przedzie. Claire zauważyła, że nie nikt nie wyciągnął miecza, nawet Malcolm. Jeden z rycerzy przybliżył się do niego. Miał na sobie pełną zbroję lecz osłona hełmu była podniesiona. Claire próbowała zrozumieć, o czym rozmawiali, lecz oni używali języka gaelickiego. Potem gigant pokazał ręką, aby grupa podążyła w stronę mostu. Jej strach rósł. Czyżby Aidan wziął ich w niewolę? Pospieszyła konia do kłusu, aby zostać między wojownikami, podczas przechodzenia przez most. Wpatrywała się w Malcolma, czując jego napięcie. Przechodzili

pod

dwoma

strażnicami,

z

których

ostatnia

zwieńczona była przez cztery wieże obronne. Jak tylko ostatni z ludzi Malcolma wjechał na dziedziniec, krata bramy wejściowej została opuszczona. Claire zadrżała, poczuła się, jakby byli więźniami. Rozejrzała się uważnie i zauważyła kilkanaście budynków pod murami. Jej spojrzenie zatrzymało się na środkowej wieży, w której otworzyły się mocne, ciemne,

drewniane drzwi i dwa piętra nad nimi pojawił się mężczyzna. To był Aidan. - Hallo a Chaluim. Malcolm podjechał bliżej do Aidana. Claire oczekiwała, że się zatrzyma, lecz on wspinał się na koniu po schodach, aby zatrzymać się obok brata, górując nad nim. - Przychodzimy w pokoju. Chcę z tobą porozmawiać. - Powiedział do niego po francusku. Aidan zaczął się śmiać, nieprzestraszony jego zachowaniem. - Wiem dlaczego tu przyjechałeś, Malcolm. Rozgość się, mój dom jest twoim domem... Bracie. - Jego spojrzenie przesunęło się z twarzy Malcolma, który był czerwony ze złości, na Claire, osłanianej przez grupę Highlanderów dużo wyższych od niej. - Nie zostawiłbym kobiety samej z moimi ludźmi. Jest zbyt piękna. Pokłonił się jej i obrócił. - Zostaw konia w stajni. - Rozkazał i wszedł do środka. Malcolm, wyraźnie zirytowany, zaczął zjeżdżać po schodach. Claire zrozumiała, że Aidan bawił się prowokując go. Malcolm przeszedł między ludźmi, którzy ich otaczali i podał jej rękę. Wiedziała, o co mu chodzi i zeskoczyła z konia. Chciała mu powiedzieć, żeby głęboko oddychał, lecz to nie był moment na sugerowanie jak ma się zachować. Ograniczyła się tylko do położenia mu dłoni na ramieniu, chcąc, żeby się uspokoił przed wejściem do wieży. Popatrzył się na nią.

Po raz pierwszy miała nadzieję, że czytał jej myśli. Wszytko będzie dobrze. Nie zrobił nic złego, to tylko zepsuty chłopiec. Malcolm parsknął i zszedł z konia zostawiając go jednemu ze swych ludzi. Gdy wchodzili po schodach, Claire spojrzała na żołnierzy zebranych pod nimi i zadrżała, potem odwróciła wzrok w kierunku drzwi. Słońce zachodziło za murami, niepozwalając jej na zobaczenie wewnątrz tego, co wyglądało jak wielka, czarna dziura. Malcolm miał rację, nie powinni ufać Aidanowi. Nie miała pojęcia, co chciał i jakby zareagował, jeżeli Malcolm zachowałby się agresywnie. Bała się, co mógł oznaczać komentarz gospodarza o jej urodzie. Z pewnością mógł być niebezpieczny jak tygrys w klatce. Żałowała, że przyjechała do Awe, choć na to już było za późno.

Claire weszła za Malcolmem do ogromnej sali i stanęła jak wryta. Naokoło otaczał ją wystrój, które nie należał do XV wieku, ani do jakiejkolwiek epoki przybliżonej. Zobaczyła obraz Picassa zawieszony na ścianie i otworzyła ze zdziwienia usta, kiedy rozpoznała Renoira, Constable'a i Pollocka. Dom Aidana mógł być najlepiej urządzonym domem w XXI wieku, z najlepszymi antykami w Europie, gdyby nie brak elektryczności. Obok kredensu z ciemnego orzecha ze złotymi liśćmi, Aidan nalewał wina z karafki do kryształowych kieliszków. Zauważyła obok nowoczesny otwieracz do wina. Gospodarz domu ubrany był wysokie buty, léine i plaide z wełny koloru szmaragdowej zieleni, niebieskiego i czarnego, jego ubranie

kontrastowało z salą. Napełniając kielichy, Aidan popatrzył na nią z uwodzicielskim uśmiechem, rozbawieniem, które znała zbyt dobrze. Wiedział, że posiada niesamowity urok u przeciwnej płci. - Czy chcesz wino, Lady Claire? - Podał jej kieliszek, gdy Royce i Ironheart wchodzili do pokoju. - Nie, dziękuję. – Odmówiła, czując zażenowanie. Aidan miał kolor oczu taki sam jak Malcolm, a w tym momencie były pełne uznania. Obserwował ją od stóp do głowy i Claire wiedziała, że w głębi siebie, rozbierał ją powoli z każdego kawałka odzieży. Rzeczywiście, jego uśmiech się poszerzył. - Pochodzi z Bordeaux. Spotkała jego wzrok, rumieniąc się. Była pewna, że Aidan używał tego tonu do uwodzenia kobiet i prawdopodobnie zastanawiał się, co by się stało, gdyby poszedł z nią do łóżka. - Jestem pewna, że jest dobre. - Odpowiedziała z głębokim wzburzeniem. Malcolm stanął między nimi. - Popatrz jeszcze raz w ten sposób na moją kobietę, to ci odgryzę głowę, a potem wsadzę na pikę. - Jego oczy błyskały ze złości, a ręka powędrowała w stronę miecza. Claire nie próbowała go uspokajać. Aidan był rozbawiony i celowo go prowokował. - Jak mogę unikać patrzenia się na tak wspaniałą kobietę? - Choć była odwrócona od niego, znów poczuła jego wzrok na sobie. - Przecież mam oczy.

Usłyszała dźwięk tłuczonego szkła. Obróciła się i zobaczyła, że Malcolm rzucił na podłogę kielich, który Aidan jej zaproponował. - Pokaż szacunek. - Powiedział. Aidan uśmiechał się, lecz w jego oczach nie było widać żadnego ciepła. - Zaprosiłem was do mojego domu zamiast cię uwięzić. Nie interesuje mnie, że wino rozleje się na podłogę. - Posprzątam. - Powiedziała Claire, próbując nie stanąć między nimi. Malcolm wciąż zaciskał dłoń wokół miecza i bała się, że w każdej chwili może go wydobyć. Jeżeli by to zrobił, Aidan byłby uszczęśliwiony bijatyką. Ironheart usiadł na krześle gotowy na widowisko, Royce natomiast stanął między nimi i położył rękę na ramieniu Aidana. - Wystarczy! - Wykrzyknął zirytowany. - Sprowokowałeś Malcolma. Powinieneś dostać klapsa jak mały chłopiec. Aidan spojrzał na Royca bez wrogości i odszedł, zatrzymując się przy kominku ze wzrokiem wbitym w płomienie. Poczuła niewymowną ulgę, wzięła rękę Malcolma. - Spróbuj go zignorować. - Wyszeptała. Popatrzył na nią zdumiony. Claire cofnęła się i zrozumiała, że popełniła poważny błąd. W tych czasach kobiety trzymały język za zębami. Jeżeli by byli sami, mogła mu powiedzieć, jak może zareagować. Z drugiej strony ciężko jej było zachować

milczenie.

manipulować?

Czy

to

możliwe,

że

Aidan

próbuje

nim

Aidan powrócił do kredensu i zaczął napełniać następny kielich, podał go Roycowi i popatrzył na Ironhearta. Hrabia Lachlan potrząsnął lekko głową. - Znasz Lachlana? - Zapytał go Royce - Oficjalnie nie poznaliśmy się. - Odpowiedział Aidan. - Jego reputacja jest znana. - To będzie cenny sojusznik dla ciebie, gdy zdasz sobie sprawę, że jesteś już za stary, by bawić się i zdecydujesz się powrócić do czynnej służby dla Bractwa. Aidan spojrzał na Royca bez wrogości, a tamten utrzymał jego wzrok. Claire zrozumiała, że Aidan akceptował krytykę od wuja Malcolma, choć nie był z nim spokrewniony. Napięcie zelżało i odetchnęła. - Prawdę mówiąc, napiłabym się wina. - Skłamała. Uśmiechnęła się i podeszła do kredensu mając nadzieję, że to rozluźni atmosferę. - Macie piękny dom. - Powiedziała do Aidana. Uśmiechnął się zadowolony. - Wasza obecność dodaje mu większego uroku. - Claire popatrzyła na Malcolma, który pokiwał głową zdegustowany, zanim powiedział do brata: - Ty wiesz dlaczego tu jesteśmy. - Aye. - Postawił kielich na kredensie i wyciągnął zrolowany pergamin. Claire zaczęła szybciej oddychać. - Czy to jest to, o czym myślę?

Aidan podał stronę Malcolmowi. - Aye, Lady Claire. Widzę, że was zafascynowała, lecz muszę ostrzec, że straciła swoją moc. Malcolm wyprostował pergamin, Claire odłożyła kielich i podeszła do niego szybko. Zobaczyła stronę pokrytą wspaniałymi, zdobionymi znakami, bardziej zniekształconymi niż Cathach. - Nie umiem czytać po łacinie. A ty? Była napisana po łacinie a nie po celtycku? - Tak. - Wyszeptała zabierając mu z rąk. Jej serce biło jak szalone powodując zawroty głowy. - Dziękuję! - Pocałowała go w policzek i szybko podeszła do ognia, siadając na ławce pokrytej aksamitem. Wpatrywała się w słowa i zrozumiała, że tylko jeden paragraf napisany był w łacinie, reszta była w antycznym języku celtów. To było trudne do rozszyfrowania, ponieważ litery były stylizowane, a słowa połączone. Nagle zrozumiała, że to była modlitwa do bogini uzdrawiania, Ceanna. - Jestem ciekawa, dlaczego wsadzono paragraf po łacinie w antycznym rękopisie celtyckim. - Zapytała się na głos. - Czy w Cathach też są części w łacinie? - Dwie. - Odpowiedział Malcolm. - Kiedy uczeni zaczęli spisywać mądrości Starożytnych, jeden wolał używać łaciny. Mówi się, że był Rzymianinem. Rzymianie podbili Brytannię, lecz nie Irlandię, choć z drugiej strony, to całkowicie prawdopodobne, że Rzymianin przepłynął cieśninę między dwoma wyspami.

- To niesamowite odkrycie. - Podniosła oczy na Malcolma. - Czy mógłbyś przetłumaczyć to z dla mnie celtyckiego? Zawahał się. - Nie jestem erudytą jak księża i zakonnicy, lecz mogę spróbować, choć to nie będzie łatwe. - Zrobimy to razem. - Uśmiechnęła się do niego odważnie. - Nie będziemy się spieszyć. Ta strona musi być przetłumaczona. Mamy na to całą noc, czyż nie? Zostajemy na noc tutaj? - Aye. - Obrócił się do Aidana. - Lady Claire pragnie tłumaczyć tę stronę i będzie potrzebowała światła, pergaminu, pióra i kałamarza. Powiedział wyniosłym tonem. Aidan wpatrywał się w niego. Claire przetłumaczyła pierwsze zdanie po łacinie i podniosła wzrok, drżały jej dłonie z emocji. - Jak możecie mówić, że nie jest potrzebna? To jest modlitwa o uzdrowienie. Gdzie ją znaleźliście? Posiada niesamowitą wartość. Aidan podszedł do niej. - Znalazłem ją w waszym sklepie, Lady Claire. - Wyszeptał. - Gdzie? - W Biblii Króla Jakuba. Claire skoczyła na nogi. Kupiła tę książkę miesiąc wcześniej na licytacji w Londynie. Biblia Króla Jakuba z 1728 roku. - Była ukryta w okładce. - Tłumaczył. - Nie wiem, jak mi się udało ją znaleźć. Sybilla też dotykała tej książki, czułem jej ślad, szedłem za nią. Claire patrzyła się na niego. Mógł czuć ślad? Skupiłą się nad stroną.

- To wielkie odkrycie. - Odwróciła się do Malcolma. - Im szybciej ją przetłumaczymy tym lepiej. Jak ona dotarła do mojego sklepu? Zawsze była ukryta w Biblii? - Mogła tam być od wieków, Claire. - To przeznaczenie chciało, żeby Biblia i strona znalazły się w moim sklepie? - Zobaczyła, że Royce przeniósł z niej wzrok. - Mogę przenieść cię z powrotem w czasie, abyś mogła poszukać więcej informacji. - Zaoferował się Aidan. Zanim Claire odpowiedziała, Malcolm warknął. - Ty nigdzie jej nie zabierzesz, Aidan. Nigdzie! Tamten wzruszył ramionami rozbawiony. - To był tylko pomysł. - Spoważniał. - Ta strona nie ma żadnej mocy, Lady Claire. Umiem czytać wystarczająco dobrze. Zawiera niektóre modlitwy i jedno błogosławieństwo, żeby zapobiec śmierci osób, które zostały ugodzone mieczem lub inną podobną bronią. Jeden z moich ludzi został zraniony. Próbowałem zapobiec jego śmierci, lecz nie dałem rady. Jestem pewien, że nie ma mocy. Claire nie od razu zrozumiała sens jego słów, natomiast Malcom zareagował natychmiast. - Jesteś pół Deamhan. Deamhanain nie leczą lecz niszczą. Dlaczego próbowałeś to robić? - Zaatakował. Ten odpowiedział lekceważąco. - Nawet jeśli w części jestem Deamhan, jestem też wnukiem Faoli. Leczyłem, Malcolm. Tymi rękoma i białym światłem. - Podniósł ręce, które drżały ze złości. Royce znowu stanął między nimi.

- Jestem szczęśliwy, że możesz leczyć, Aidan. - Rzucił okiem w stronę Malcolma. - Powinniście odłożyć na bok wasze spory. Są ważniejsze sprawy do omówienia. Claire usiadła na ławce. Aidan mógł leczyć, Malcolm nie. Ciekawe, czy to znaczyło, że Mistrzowie dziedziczyli po rodzicach moce tak, jak normalni ludzie? Aidan znów zaczął mówić. - To jest dla mnie nowa moc. Jeden raz uzdrowiłem młodą dziewczynę, nie potrafiłem dobrze użyć mojej mocy i osłabiłem się. Poczerwieniał, patrząc na Royca. - Nie myślałem, żeby używać mocy, która mnie może osłabiać. Claire była zdziwiona. Uzdrowił kobietę i w ten sposób stracił siłę? - Może twoje zdolności urosną i w ten sposób będzie łatwiej je używać. - Powiedział Royce, kładąc mu rękę na ramieniu. - Jestem dumny, że użyłeś ich do ratowania życia. Claire wstała i podeszła do Malcolma. - Nieważne czy ta strona posiada moc leczenia czy nie. Ważne jest to, że może pochodzić z Cladich. Jeżeli jest prawdziwa, posiada niesamowitą wartość. Trzeba ja wsadzić do sejfu lub wrócić do moich czasów, aby chronić ją w odpowiedni sposób. Pokiwał głową. - Niestety to jest ważne czy posiada moce, Claire. Bardzo ważne. Jeżeli by była prawdziwa, mogłaby uzdrawiać. Nie potrafiła zrozumieć logiki. Naukowcy w XXI wieku błagaliby o możliwość zbadania tej strony. Nie mogła też zrozumieć, dlaczego przypisywał tak dużą wagę do tych mocy.

- Możecie wziąć życie za leczenie. Dlaczego Cladich jest taki ważny? - Dlatego że nie musielibyśmy brać życia, jeżeli mielibyśmy te moce. Książka sama uzdrawia. Skrzywiła się. – To znaczy, że książka może uleczyć umierających? - Mistrz nie musiałby zabierać życia, jeżeli byłby śmiertelnie zraniony. Po tych uwagach, pomyślała, że książka była bezcenna. Dlatego Moray ją chciał! Mógłby uzdrawiać swoje demoniczne hordy! - Aye. Czytając odpowiednie strony. Każda strona ma swój cel. Zadrżała, bo poczuła jak zimny powiew wdarł się do komnaty, ktoś nie zamknął drzwi wejściowych. Lecz kiedy temperatura zaczęła się szybko obniżać, tak jak na polanie, gdy dotarli do Szkocji, zrozumiała, co się działo. Malcolm stanął koło niej zaalarmowany. Przestraszona, przebiegła swoim wzrokiem za jego w stronę otwartych drzwi. Śmierć, pomyślała, nie mogąc oddychać. Ciemność rozproszyła się, odsłaniając mężczyznę o blond włosach, w szkarłatnych ubraniach. Hrabia Moray uśmiechnął się do niej. - Dobry wieczór, Claire.

Rozdział 12

Claire poczuła, jak ugięły się jej kolana. Nie potrzebowała wiele czasu, aby zrozumieć, że stała przed Morayem. - Skąd znasz moje imię? - Zorientowała się, że wszyscy przesunęli się w stronę jej i Malcolma. - Ja wiem wszystko. - Odpowiedział uśmiechając się. Żaden normalny człowiek nie mógłby być tak piękny. Miał w sobie cechy greckiego boga, nie... celtyckiego. Claire widziała przed sobą fizyczną doskonałość, uosobienie piękna, ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że nie miał duszy, a śmierć towarzyszyła mu wszędzie. Podczas gdy tak się w niego wpatrywała, unieruchomiona ze strachu, podniosła się ostatnia zasłona w jej głowie. Drzwi wejściowe się otworzyły, lecz to nie była jej matka. Jakiś cień wślizgnął się do mieszkania. Sterroryzowana, pobiegła schować się w szafie. Zamykając za sobą drzwi, zobaczyła wchodzącego mężczyznę. Płakała ze strachu. Szafa otworzyła się. Claire zasłoniła oczy rękoma, lecz on złapał ją za ramiona i wyciągnął na zewnątrz. Podniosła wzrok i zobaczyła jego czarne oczy bez dna. Wrócę po ciebie. Nie

mogła

oddychać,

przytłoczona

tymi

strasznymi

wspomnieniami. - Nie masz nic wspólnego z Claire! - Ostry ton Malcolma przerwał

jej myśli. - To są sprawy między mną a tobą. - Stanął tak, aby zasłonić jej widok. - Tak naprawdę, to się mylisz. - Moray zaprzeczył z uśmiechem. Przyszłość Claire leży w moich rękach. Jaki ojciec, taki syn. Poczuła się jak sopel lodu. Malcolm wyciągnął miecz lecz Royce złapał go za rękę. Hrabia roześmiał się. - W tej komnacie jest tyle strachu, że moja moc wciąż rośnie. Oblizał wargi i zwrócił się do Claire. - Z tobą się zabawię bardziej niż z Mairead. Malcolm przesunął się o krok, był wściekły. Aidan stanął przed nim, ryzykując ranę od miecza. Royce i Ironheart złapali go, lecz on próbował się wykręcić. Claire chciała krzyczeć, aby się zatrzymał, lecz jej struny głosowe były jak zamrożone. Myślała tylko o tym, że Moray już raz zranił śmiertelnie Malcolma i mógłby to powtórzyć. - Nie dotkniesz jej! - Wykrzyknął Malcolm. - A kto mi zabroni? - Zapytał Moray, wyśmiewając się. - Taki słaby Mistrz jak ty? Twój ojciec polował na mnie przez jedenaście lat. Albo przynajmniej tak myślał. Zabawiałem się nim, gdy Mairead płakała nad swoją zdradą i niewiernością. Malcolm uwolnił się. - A Bhrogain! Claire krzyknęła. Aidan złapał go za ramiona. - Nie w ten sposób! - Malcolm odrzucił go na bok, ale Royce i

Ironheart skoczyli na niego, przeciągając go na drugi koniec komnaty. Moray śmiał się. Claire krzyknęła z przerażenia, kiedy Malcolm zatoczył się, jakby został uderzony przez niewidzialną siłę. - Nawet nie próbuj! - Wykrzyknął Royce z siłą i zobaczyła, jak Moray zbladł i zachwiał się jakby i w niego uderzono. Claire rozejrzała się naokoło, moc, która wypełniała pomieszczenie była niemal namacalna. Uświadomiła sobie, że jest w samym środku kinetycznego impasu. Krople potu rosiły czoło Royca, a jego oczy płonęły. Wszyscy mężczyźni w sali wyglądali tak jak on, nawet Moray. Aidan stanął przed hrabią z otwartymi ramionami. - Mam już dość twoich niespodziewanych wizyt. Jesteś w moim domu, tutaj ja jestem panem i nie dałem ci pozwolenia na wejście. Wynoś się! Moray uśmiechnął się bez uczucia. - Trzy lata temu mogłem zakończyć życie Malcolma, lecz pozwoliłem mu odejść. Spróbował przyjemności, jaką przynosi śmierć tak, jak chciałem. Już niedługo znowu ją spróbuje i będzie mój na zawsze. Moray pogładził policzek Aidana. - Ty też będziesz mój, chłopcze. To tylko kwestia czasu. - Opuścił rękę, uśmiechnął się do Claire i zniknął. Chciała podbiec do Malcolma, lecz nie mogła się ruszyć. Los, który szykował dla nich Moray, był gorszy od śmierci. Poczuła, jak żołądek podszedł jej do gardła i opadła na kolana. Malcolm przyklęknął obok. - Skończyło się. - Wyszeptał, biorąc ją w ramiona.

- Skończyło? - Powtórzyła, ledwo wydobywając głos. - Nic się nie skończyło, to się dopiero zaczęło! - Będę cię chronił. - Próbował ją uspokoić. Wyrywała się przerażona i wściekła. - Jak? Jak będziesz mnie chronił? Nie słyszałeś go? Będzie próbował mnie zgwałcić, żebym zaszła w ciążę, podczas gdy ty zmienisz się w złego Mistrza. Aidan również jest skazany. Jeżeli nie znajdziemy sposobu, aby go zniszczyć, nasz koniec będzie gorszy niż śmierć. - Masz rację, że się boisz. Dopiero co spotkałaś pana ciemności, to normalne, że jesteś zdenerwowana. Zdenerwowana? Piękny eufemizm, pomyślała sarkastycznie i popatrzyła na Malcolma. - Jak się czujesz? Co się stało? - Uderzył we mnie swoją mocą. Byłem na to przygotowany. Z naszymi zjednoczonymi mocami nie może spowodować większych szkód. -

Więc

dlaczego,

wy

czterej,

nie

zjednoczycie

się

i

go

wyeliminujecie? - Jeżeli byłby to sposób na pokonanie go, już dawno temu byśmy to zrobili. - Tak więc jego moc jest wystarczająco silna, aby przeciwstawić się wam czterem! Świetnie! - Claire próbowała oddychać głęboko, lecz było to niemożliwe. Do tej pory nie rozumiała wielkości zła, jakie było potężne, straszne i dążące do zniszczenia. Najgorsze było to, że miało zamiar wykorzystać ją przeciwko Malcolmowi, aby dostać jego duszę. Royce miał rację.

- Wolę umrzeć, niż zmienić się. - Zadeklarował. - Tę samą przysługę wyświadczę tobie, zanim będzie mógł cię dotknąć. - Podniósł się i podał jej rękę. Przyrzekał jej śmierć, zanim Moray mógłby ją użyć. Nie było to pocieszające, ale lepiej umrzeć niż być dotykanym przez demona. - Powiedziałeś, że żaden Mistrz przez wieki nie dał rady go pokonać. - Aye. Zawsze jest pierwszy raz. Proszę cię, abyś wierzyła we mnie. Z zaciętym wyrazem twarzy, Malcolm obrócił się i wyszedł w ciemną noc. Claire patrzyła w ślad za nim, wstrząsana dreszczami. Chciała w niego wierzyć, lecz wydawało jej się to samobójstwem. Lepiej zachować szczególną ostrożność. Moray poluje na Malcolma. Poczuła uścisk w sercu na tę myśl. Aidan podszedł do niej. - On sprzedał swoją duszę Szatanowi tysiące lat temu i dlatego jego moc jest chroniona przez demona. Próbowaliśmy... Niektórzy z nas mają moce silniejsze od innych. Moray zabił tych słabszych, a dusze innych chce mieć po swojej stronie. Jestem pewien, że istnieje sposób, aby go osłabić. - Jego oczy płonęły. - Moray ma ciało częściowo śmiertelne. Krwawi. Jeżeli Aidan miał rację, to istniała jeszcze nadzieja, pomyślała. Z drugiej strony Moray był niesamowicie silny, jak zadać mu cios? Ironheart podał jej kieliszek. - Napij się trochę wina, odpędzi strach. Jednak mylisz się. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła tę samą bezwzględną determinację co u Malcolma. - Malcolm posiada wielką moc, pomimo że jest bardzo młodym

Mistrzem. Będzie umiał cię obronić i znajdzie sposób na pokonanie Moraya. To jest jego największą ambicją. - Nie chcę, aby ambicja doprowadziła go do śmierci. Tak, jak już powiedziałeś, jest zbyt młody, aby umierać. Albo gorzej! - Przełknęła. Trzeba powstrzymać Moraya. Jesteście pewni, że w Cathach nie jest zapisane jak to zrobić?

Malcolm stał na zewnątrz, nie był wściekły tylko po prostu zniesmaczony. Zabrał Claire do swojego czasu, aby ją chronić, a teraz zrozumiał, że popełnił wielki błąd. Byłaby bezpieczniejsza stając twarzą w twarz z Sybillą i Aidanem w jej sklepie. Aidan ograniczyłby się do uwiedzenia jej, a Sybilla...Claire była wystarczająco silna, aby sobie z nią poradzić. Lecz Moray, to było zupełnie coś innego. To była jego wina, że Moray jej pragnął. Rozmyślając na temat powodów, które skłoniły go by zabrał ją ze sobą, był zmuszony przyznać, że czuł się zauroczony dziewczyną i pragnął ją chronić. Groźba

Moraya

była

jasna,

chciał

użyć

Claire

przeciwko

Malcolmowi jak Mairead, którą użył przeciwko Broganowi. Royce i MacNeil ostrzegali, aby nie przywiązywał się do niej, lecz teraz było już za późno. Wyobraził sobie Claire nagą, pod Morayem, zatraconą w przyjemności, podczas gdy demon jej używał i odbierał życie. Co zrobiłem? Jak to naprawić? Potrzebował więcej mocy. Trzy lata wcześniej walczył z Morayem w Urquhart, lecz został pokonany. Jego moc nie była wystarczająco duża, żaden z Mistrzów nie był wstanie pokonać go, inaczej Deamhan od dawna smażyłby się w piekle. Moray zastawił na niego pułapkę, więc on

może zrobić to samo. Moray roześmiał się za jego plecami. Malcolm odwrócił się, ściskając miecz. Ta scena wydawała się boleśnie znajoma. - Skoncentruj się, Malcolm, to zobaczysz, jak będzie mnie błagać o więcej przyjemności. Pijana z nieokiełznanego pragnienia, będzie prosić o moje nasienie. Dojdę w niej setki razy każdej nocy, a kiedy ci ją odeślę, oczekującą mojego dziecka, nie będzie chciała mnie zostawić i znienawidzi cię za to, że ją przygarnąłeś. Malcolm krzyknął: - A Chlaire! Moray wyciągnął miecz i odparował jego atak ze złośliwym uśmiechem. Malcolm wciąż atakował i atakował, wiedząc dobrze, dlaczego tamten chciał pojedynku. Głód krwi pochłaniał go.

Wino uspokoiło ją, tak jak powiedział Ironheart, pomyślała. Przestała drżeć i oddychała już normalnie. Wciąż się bała, lecz mogła to kontrolować. Moray jest półczłowiekiem, może krwawić. Napiła się jeszcze łyk i westchnęła, zamykając oczy. Musiał istnieć jakiś sposób, aby go pozbawić mocy, albo przynajmniej śmiertelnie ranić. Malcolm jej tłumaczył, że demony nie mogą wejść do pobłogosławionych miejsc, bo inaczej straciłyby moce. Wniosek był oczywisty, lecz demon pilnował się zbyt dobrze przed wejściem do kościoła lub kaplicy. Jeżeli byłoby możliwe zwabić go do takiego budynku, zniszczyliby go dawno

temu. Rozmyślała nad słowami Aidana. Highlander powiedział, że Moray był chroniony przez Szatana i dlatego jego moce nie mogły być zniszczone przez Mistrzów. Claire wierzyła mu. Niech to szlag! Jeżeli Moray nie mógł być osłabiony, tylko bogowie byli dla nich ostatnią nadzieją. To nie była pocieszająca ewentualność. Była ciekawa, czy jakiś Mistrz widział ostatnio kogoś z Antycznych. Gdzie jest Malcolm? Czy musi stać w tych ciemnościach na zewnątrz? Znowu zaczęła dygotać. Bała się o niego. Otworzyła oczy i głęboko odetchnęła. Malcolm był bohaterem, mistrzem dobra, lecz Moray wciąż próbował przeciągnąć go na swoją stronę. Musiała mu pomóc, bo nie mogła wyobrazić sobie świata bez niego, bez Mistrza gotowego do ochrony Niewinnych przez wieki. Rozglądnęła się na boki. Wielki, owalny stół z krzesłami obitymi szafirowym aksamitem, został nakryty porcelaną i kieliszkami z kryształu. Ironheart i Royce jedli szybko. Naładowanie energii prawdopodobnie było dla nich ważne. Aidan siedział przy pustym talerzu, z kieliszkiem wina w dłoni i o czymś rozmyślał. Nagle Claire poczuła palący ból w boku. Nie mogła oddychać, przytrzymując bok dłońmi, zgięła się w pół. Przez moment myślała, że została ugodzona mieczem. Aidan zerwał się na nogi. - Claire? Oderwała swoją dłoń od boku i popatrzyła na nią, spodziewając się ujrzeć krew. Była czysta. Malcolm!

Podniosła się zataczając. - Malcolm jest ranny! Przeszła przez komnatę i otworzyła drzwi. Noc była ciemna jak atrament, lecz niebo pełne gwiazd a księżyc wysoko. Jej wzrok przeniósł się na lewo, gdzie zobaczyła dwie osoby. Jedna opadła na ziemię, podczas gdy druga prostowała się w triumfie.

Pomimo

braku

światła

rozpoznała

perfekcyjną

twarz,

śnieżnobiałe zęby i jasne włosy. Ich oczy spotkały się. Moray uśmiechnął się... i zniknął. Claire zaczęła krzyczeć, zbiegając po schodach. Aidan za nią. Potknęła się i upadła na kolana obok Malcolma. Przez moment wydawało jej się, że zasnął. Popatrzyła na jego lewy bok i zobaczyła ciemną plamę krwi. Malcolm otworzył oczy i popatrzył na nią z szaleństwem. Wzdrygnęła się, kiedy złapał ją za nadgarstek. - Zabierzcie ją stąd! - Wykrzyknął wykręcając się w bólu. Aidan przyklęknął przy nim i przesunął kolczugę. Odwiązał ochronę ze skóry i odkrył, że léine była mokra od krwi. - Idźcie stąd, Lady Claire! - Rozkazał. - Nigdzie nie idę! - Wykrzyknęła, podczas gdy Aidan zrywał z niego koszulę. Ciężko odetchnęła, gdy zobaczyła jego straszną ranę. Krew była wszędzie. Jeżeli jakiś narząd został uszkodzony, jeżeli rana została zainfekowana, mógłby umrzeć. - Zabierzcie... ją. - Powtórzył Malcolm, jego oczy płonęły, gdy ściskał jej nadgarstek. - Umrzesz, jeżeli będziesz się ruszał. - Ostrzegł do Aidan. - Nie

ruszaj się i oszczędzaj siły. Gdy Malcolm ściskał jej rękę, Claire spojrzała w jego rozpalone oczy i zobaczyła niekontrolowane pragnienie. On już raz zabił kobietę, żeby uratować swoje życie... I w tym momencie zrozumiała. Potrzebował życia, żeby przetrwać. Choć była przerażona, ale nie poruszyła się. - Nigdzie nie pójdę. - Wyszeptała. – Chcę, żebyś żył. Weź ode mnie wszystko to, co ci potrzeba. - Nie... nie chcę... wziąć ciebie. - Odpowiedział wykończony. Zamknął oczy i stracił przytomność. Aidan przeklął. - Umiera! Przeszkadzacie w tym momencie. To jest dla niego wielka pokusa! - Więc wyleczcie go! Powiedzieliście, że to wasza moc, użyjcie jej! Przycisnęła swoje dłonie do jego rany i próbowała zatrzymać krwotok. Usłyszała kroki za plecami, obracając się zobaczyła nadbiegającego Royca. - Przynieś mi bandaże! Szybko! Royce podał jej swój zwinięty plaide. Claire szybko przycisnęła go do rany, położyła na nim dłonie Royca i zaczęła szukać pulsu. - Nie mogę znaleźć pulsu, Aidan. Jeżeli go nie uzdrowisz, umrze. Aidan położył swoje dłonie na ramionach Malcolma i zaczął się koncentrować na jego twarzy. Claire z głową Malcolma na swoich kolanach modliła się. Ironheart przyklęknął obok. - On umiera. - Powiedział Royce załamany. Claire widziała w jego oczach strach. Malcolm był przeraźliwie

blady. Kamień na szyi palił jej skórę. Poczuła dziwny impuls, aby odmawiać modlitwę, którą dopiero co przeczytała. Modlitwę do bóstw celtyckich. Wydawało się, że zna ją na pamięć, łacińskie słowa wypływały z jej ust. Zamknęła oczy recytując na głos, a pot lał się po czole. Ta litania była jedynym dźwiękiem, który było słychać w ciszy nocy. Claire przerwała i popatrzyła na Aidana, który odsunął się od Malcolma. - Co robicie? - Nie mogę tchnąć w niego życia. Tak jakby Moray tego zabraniał. Royce, możesz zatrzymać krwawienie? Tamten nie odpowiedział blady prawie jak Malcolm. Claire starała się nie panikować. Malcolm nie mógł umrzeć! Zerwała wisior ze swej szyi i trzymając go w rękach, odepchnęła Royca. Mężczyzna zrozumiał i odsunął się, podczas gdy Claire przyciskała dłonie do tkaniny, która przykrywała ranę. Odmawiała modlitwę coraz szybciej, powtarzając cztery, pięć razy. Umysł krzyczał, że Malcolm nie był martwy, czułaby to jeżeli by tak się stało. Royce wpatrywał się w Malcolma. - Nie oddycha, Aidan. Aidan znowu położył dłonie na przyrodnim bracie. - Nie mogę nic mu dać. Jeżeli posiadałem moc uzdrawiania, zablokowała się, albo zniknęła. Claire zaszlochała. Złapała rękę Royca i przycisnęła ją do rany. Zatkała nos Malcolmowi i zaczęła sztuczne oddychanie. Przypomniała sobie, że miała jeszcze paralizator elektryczny w kieszeni spódnicy. Rozchyliła léine, gotowa do użycia prądu, kiedy

zobaczyła, jak pierś Malcolma się podnosi i delikatnie opada. Przybliżyła twarz do jego ust i poczuła jego oddech na swojej skórze. W tym momencie zatraciła się w płaczu. - Claire, krwotok się zatrzymał. - Powiedział Royce. - Malcolm oddycha, chociaż to słaby oddech. Zobaczyła, jak jego powieki drżą. - Nie ruszaj się, jesteś ranny. Malcolm otworzył oczy i popatrzył się na nią zagubiony. Nie była pewna czy ją rozpoznał. - Aidan, ta rana jest głęboka. - Ciągnął Royce. - Musisz go wyleczyć całkowicie inaczej nie przeżyje. - Ja nic nie zrobiłem, to zasługa Claire. Dwaj Mistrzowie popatrzyli się najpierw na siebie, a później obrócili się w jej kierunku. Claire nie zwracała na nich uwagi. Malcolm był śmiertelnie blady z powodu utraty krwi i ona bała się o jego życie. - Royce, musimy zamknąć jego ranę. - Choć krwotok się zatrzymał, jak mógł przeżyć z taką raną bez nowoczesnej medycyny? - Pójdę do MacNeila. - Powiedział Ironheart i zniknął. Claire

zaczęła

drżeć

wiedząc,

że Malcolm

był

jeszcze

w

niebezpieczeństwie i mógł umrzeć w każdej chwili. - Czy MacNeil będzie wstanie go uratować? - Ma taką moc, jeżeli tylko przybędzie na czas. - Odpowiedział Royce, stając na nogach i kierując się w pośpiechu w stronę schodów. Zastanawiała się gdzie poszedł, kiedy Malcolm ją zawołał.

- Chodź tu, lass. Poczuła, jak jej ciało rozgrzewało się w tonie jego uwodzicielskiego głosu. Nie była wstanie oderwać wzroku od jego twarzy, przytłoczona emocjami. Intencje Malcolma były jasne, chciał wziąć od niej esencję życiową podczas uprawiania seksu. W tym momencie zrozumiała, że to wszystko miało sens. Malcolm desperacko jej potrzebował, tak jak ona jego. Przeniosła wzrok z jego rany na członek, który pęczniał, po czym spojrzała mu w oczy. Nie bała się, wiedziała, że może go ocalić. Oddałaby mu ciało i całą swoją istotę, otrzymując w zamian ekstazę nie do opisania. Wiedziała, że mogło się to stać, on jej opisał puissance. Moc... Oblizała wargi, opuszczając głowę w jego kierunku. Straciła oddech, kiedy jej usta spotkały usta Malcolma i nagle poczuła, jak ją przenika uczucie zbliżającego się orgazmu. Poczuła jego ręce na swojej talii. Oddychał ciężko, a ona znowu została porwana w wir intensywnej przyjemności. Wtem dwie silne ręce oderwały ją od mężczyzny. Claire próbowała się wykręcić z uścisku Aidana. - Nie! On umrze! - Jeżeli pozwolisz mu na zabranie twojego życia w momencie, kiedy nie jest panem swojego działania, będzie należał do Moraya! Odpowiedział Aidan. Nie rozumiała, trawiona przez desperackie pragnienie, prawie zwierzęce. Popatrzyła na Malcolma wyciągniętego na kamieniach i spalanego

przez ból. On jej potrzebował! Wściekła próbowała się uwolnić. - Mogę mu pomóc! Zostawcie nas samych! Aidan zaczął ją ciągnąć w stronę schodów. - Co robisz? - Wrzasnęła. Czuła jak oślepiająca pasja zmniejszyła się i mgła, która ją otaczała zaczęła blaknąć. - Malcolm umrze, jeżeli mu nie pomogę! Potrzebuje mnie! Zostawcie mnie w spokoju! - Straciłaś rozum tak jak i on. Moray znowu uwięził mojego brata. Nie pozwolę, aby zamienił się w Deamhan. - Zadeklarował, ściskając jej ramię. Claire patrzyła na nieruchomego Malcolma, a jego oczy błyszczały, jakby był myśliwym, a ona jego zdobyczą. Potrzebuję cię Claire... Nie odchodź. Nie słuchaj ich, wróć do mnie... Jego usta były nieruchome, lecz ona słyszała każde słowo. Wrócę, pomyślała intensywnie. Przyjdę za każdym razem, gdy będziesz mnie potrzebował. Pojawił się Royce trzymający rozżarzone żelazo, które błyszczało w ciemności jak ogień piekielny. Claire znowu próbowała się wyrwać z uścisku. - On tego nie potrzebuje! On potrzebuje mnie! Zobaczyła, jak Royce podał Malcolmowi sztylet, aby zacisnął na nim zęby. Jego palący wzrok przeszywał ją do kości. W powietrzu rozszedł się zapach palonego mięsa i Claire poczuła nudności. Aidan przytrzymał ją mocniej.

- Proszę, zostawcie mnie, proszę! - Stracił przytomność i nie możecie teraz mu pomóc. - Mogę. - Sprzeciwiła się szlochając. - Mogę. Aidan popatrzył się na Royca i pokiwał głową. - Wieża. - Powiedział. - Jest tylko jedno wejście. Zablokuję drzwi. Zamkną go w wieży jak zwierzę, pomyślała przerażona. - Przysięgam, że będę się trzymać z daleka, tylko go nie zamykajcie. Proszę was. - Przykro mi Claire, ale tu chodzi o jego dobro. - Odpowiedział Aidan. - Także i waszą. Uderzenie w głowę było niespodziewane. Poczuła tylko wielki ból, a potem ciemność. Malcolm obudził się. Płonął w płomieniach piekieł. Ból był tak wielki, że nie mógł otworzyć oczu. Potrzebował paru chwil, aby dojść do siebie. Był słaby, w każdej chwili mógł zemdleć. Stał o krok od śmierci. Nie mógł oddychać z bólu. Zduszony jęk uciekał mu z ust, a z oczu wypływały łzy. Nagle pojawiła się chęć, pragnienie, by żyć. Złożył przysięgę, był Mistrzem i nie mógł tak skończyć. Musiał kontrolować ból, zmusić się do myślenia. Gdzie on się znajdował? Potrzebował życia, natychmiast. Jego ciało wiedziało, co ma robić.

Leżał nieruchomo, próbując wyczuć źródło życia. Znowu zajęczał. Obrócił głowę i zobaczył otwór po przeciwnej stronie małego, okrągłego pomieszczenia, niedaleko drzwi. Zamknęli go w środku? Wpatrywał się w drzwi i chwilę później mógł zobaczyć, że po drugiej stronie drzwi jest klucz. Nie interesowało go to, bo nie miałby siły nawet, aby wstać i podejść do nich. Tylko raz w życiu czuł się tak słaby. To było w Urquhart, kiedy Moray zranił go mieczem i zastawił na pewną śmierć. Lecz wtedy nie umarł, wziął sobie młodą służącą, jej życie uratowało jego. Spróbował znowu wyczuć ślad energii. W końcu ją znalazł. Claire była pod nim. Spała, lecz Malcolm chciał, aby przyszła do niego. Claire obudź się. Potrzebuję cię... Obudź się. Usłyszał, jak się budzi, poczuł, jak była zdziwiona. Westchnął głęboko. Potrzeba energii życiowej pożerała go. W swojej głowie zobaczył, jak zeszła z łóżka. Jedno wspomnienie próbowało powrócić... Zignorował je. Jestem ranny. Zamknęli mnie w jakimś pokoju. Kiedy dojdę w tobie, uratujesz mi życie, Claire. Usłyszała jego wezwanie i Malcolm uśmiechnął się, wyczuwając jej podniecenie. Była prawie gotowa na niego. Jego członek stwardniał, przewidując zbliżające się spotkanie. Wspomnienie podrażniło jego pamięć. Nie chciał wspomnień, chciał jej ciała, jej życia. Przyjdź do mnie, czekam. Claire nie odpowiedziała, lecz on wiedział, że go usłyszała. Opuścił

rękę i zaczął się dotykać, aby być przygotowanym na jej przybycie. Gdzie jesteś? Malcolm uśmiechnął się zadowolony. Nad tobą, Claire. Zobaczył ją w swoim umyśle, dwa piętra niżej, gdy próbowała otworzyć zaryglowane drzwi od swojej komnaty. Była ubrana w krótką koszulkę, w swoją spódniczkę i buty. Pragnienie i niecierpliwość spalały go. Serce biło mocno, zbyt mocno. Nie obchodzi mnie, że się we mnie zakochasz. Jesteś taki arogancki! Malcolm

jęknął,

jeżeli

pozwoliłby

sobie

na

wspomnienia,

sprzeciwiłby się pragnieniu i umarłby. Zamknął oczy, czekając na to, co wkrótce będzie jego, aż serce przestało protestować. Puissance, miałby życie i moc, ekstaza byłaby ogromna. Pospiesz się. Usłyszał, jak wchodzi po schodach i jak podchodzi do drzwi. Jego serce krzyczało. Zależało mu na niej! Obrazki z ostatnich dni, piętrzyły mu się w głowie. Claire dyskutująca z nim o kobiecie wyzwolonej, niepotrzebującej króla, Claire w stringach z koralikami, Claire, która rzucała kamieniem w Deamhan. Jęknął. Wspomnienia miały pomóc mu zmniejszyć podniecenie, lecz zwiększyły niecierpliwość. Nie było drugiej kobiety takiej jak ona. Odległość między nimi była przeszkodą, ale Malcolm był w stanie zabrać od niej trochę energii.

Nowa siła przeniknęła jego żyły i przypływ przyjemności przeszedł przez jego ciało. Przyspieszony oddech, nabrzmiały członek, który sprawiał mu ból spowodował, że odwrócił głowę i koncentrował się, by pomóc jej złamać klucz. Drzwi otworzyły się. Stanęła w drzwiach, chętna do połączenia się z nim. Malcolm popatrzył na nią i usiadł. Aye, zależało mu na niej, lecz było już za późno. Dał radę wstać. - Chodź do mnie, Claire. Dziewczyna podeszła niepewnie do niego i przytuliła się. Malcolm natychmiast wcisnął się między jej nogi, wpijając się ustami w jej, czuł, jak łzy wdzięczności spływają mu z policzków. - Lass – Wyszeptał, ściskając ją mocno. Opuścił głowę i zaczął brać od niej energię tak szybko, jak mógł. Fala mocy wybuchnęła w jego ciele. Krzyknął z przyjemności i położył się na niej, nie przestając penetracji jej gorącego i wilgotnego ciała. - Tak dobrze smakujesz. Ujeżdżając jego potężną erekcję, Claire szczytowała raz za razem, jęcząc z rozkoszy. Malcolm od dawna pragnął posmakować jej energii i nie mylił się, nie było nic piękniejszego do tej chwili. Chciał, aby go ujeżdżała przez wieki. Ich wielokrotny orgazm był zapewnieniem jego siły. Porwała ich ekstaza. Malcolm poczuł się niezwyciężony. Miał więcej siły, niż w całym swoim życiu. Claire dała mu wszystko. Doszedł ostatni raz i się odsunął

od niej. Drżąc z pasji, klęknął przy jej ciele i zdał sobie sprawę, że ona umiera. Zdrowy rozsądek wrócił do niego wraz z grozą. Claire nie miała już nic, co by mogła mu dać. Zabrał jej wszystko. W tym momencie Royce wpadł do komnaty i złapał go, oddalając od dziewczyny. Malcolm był silniejszy od wuja, lecz pozwolił, aby tamten to zrobił. Przysunął się do okna siny ze strachu. Aidan zarzucił na jej ciało koc, podczas gdy MacNeil klękał obok. Co on zrobił? Mógł ją stracić! - Żyje? - Zapytał zaniepokojony. - Coś ty, do diabła, zrobił? - Krzyczał Royce. - Żyje? - Zapytał wrzeszcząc. MacNeil nie patrzył się na niego. - Tak, ale ledwie. - Położył na niej ręce i zaczął uzdrawianie. Malcolm poczuł, jak wraca do świata, zobaczył, jak powieki zaczęły się podnosić, a ona sama mruczała jego imię. - Malcolm? Poczuł ulgę. Żyła. Ich wzrok spotkał się i Claire nieśmiało uśmiechnęła się przed zamknięciem oczu. Prawie ją zabił. Bezbożna bestia bez duszy została uwolniona. Royce położył mu rękę na ramieniu.

- Który z dwóch braci jest potomkiem Moraya? – Zapytał, aby go zranić. Malcolm skrzywił się, ale nie mógł go winić. Claire otworzyła oczy. Wydawała się słaba i zagubiona, lecz uśmiechnęła się znowu. Czy nie pamiętała, co się przed chwilą stało? Powinna bać się go. - Nie ruszaj się. - Nakazał jej MacNeil. – Żyjesz, ale jesteś słaba. Obrzydzenie, które odczuwał do siebie Malcolm, musiało być oczywiste, bo spojrzała na niego i powiedziała. - Malcolm, nie martw się, nie umarłam. Bez odpowiedzi obrócił się i wyszedł. Schodząc po schodach, miał przed oczami postać Claire, leżącą na posadzce. Bladą i nieruchomą. Prawie ją zabił. Wziął od niej życie. Brzydził się sobą. Wszedł do głównej komnaty z Roycem za plecami. Podszedł do kredensu i podniósł karafkę do ust, lecz nawet morze wina nie byłoby w stanie wymazać smaku życia, które płynęło w jego ciele, ani doświadczonej ekstazy. Poczuł na sobie wzrok wuja, obrócił się zaciskając zęby. W tym momencie nienawidził tylko siebie. - Widzę, że oblizujesz wargi. - Malcolm zesztywniał. - Nie zaprzeczaj. Podobało ci się próbowanie jej prawie do śmierci. Malcolm chciał zaprzeczyć, lecz nie znalazł słów. - Przyrzekałeś bronić Niewinność, nie niszczyć ją. - Przypomniał mu Royce, z oczami płonącymi od gniewu.

Malcolm odwrócił się od niego. Złamał Kodeks, ciesząc się zakazaną przyjemnością. Tamten złapał go za ramię i zmusił do patrzenia na siebie. - Jeżeli przejdziesz na stronę zła, zabiję cię. Wpatrywali się w siebie przez jakiś czas i Malcolm zrozumiał, że tamten mówił poważnie. - Będziesz walczył ze złem i z Morayem. - Zadeklarował Royce kategorycznie i odszedł. - Nie jestem zły. - Malcolm bronił się niepewny. - Wstydzę się za samego siebie. - I dobrze! - Royce nalał sobie wina. Malcolm zauważył, że drżały mu ręce. Nigdy go takim nie widział, ani razu w całym swoim życiu. - Zachowałem się jak zwierzę, a nie jak człowiek. Royce odwrócił się. - Myślisz, że dlaczego cię zamknęliśmy? Malcolm zaniemówił. Nigdy nie zapomni tego, co się stało. - Prawie zabiłem kobietę, którą przysięgałem bronić, Ruari. - Kobietę, którą przysięgałeś bronić, czy kobietę, którą zacząłeś kochać? - Zapytał tamten oskarżającym tonem. Malcolm zadrżał, Royce mylił się. - Ja nikogo nie kocham. - Powiedział, odrzucając emocje, które mu przypominały o wirze namiętności. - Kochasz tę amerykańską kobietę. Czytam to z twojej twarzy i serca. - Do diabła! - Przeklął. Jego wuj powinien przestać wpychać nos w

nie swoje sprawy. - Przywiązałem się do niej tak, jak do ciebie. - Lecz nie myślisz dniami i nocami, aby mnie posiąść. Odpowiedział tamten odchodząc. - Nie jesteś wystarczająco atrakcyjny. Royce popatrzył na niego. - Malcolm pomyśl tylko. Przez ciebie była w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Ledwo kontrolowałeś się tym razem. Co będzie następnym? - Nie będzie następnego. - Choć nie miał zaufania do siebie, jego zadaniem była jej ochrona. Był gotowy ponieść śmierć za nią. - Mam nadzieję. Lecz jesteś młody, a twoja krew jest gorąca i Moray nie spocznie w polowaniu na ciebie. Słyszałeś go. Weźmie ją, użyje i ciężarną odeśle do ciebie. Czy raczej urządzi pułapkę przy użyciu kobiety, którą kochasz, aż będzie w stanie zdobyć twoją duszę. Malcolm zamknął oczy, drżąc. Royce delikatnie poklepał go po plecach. - Uważam, że Claire nie powinna przebywać blisko ciebie. Nawet jeśli byś ją ożenił z jednym z twoich ludzi, udając, że się nią zmęczyłeś, Moray będzie czytał wam w myślach, jakby to były otwarte książki. Musi odejść. On zdecydował, że ją użyje jak broń przeciwko tobie. Gdzieś w środku wiedział o tym, lecz nie akceptował. - Musi być jakiś inny sposób, aby ją ochronić. - Nie ma innego sposobu, jeśli pozostanie blisko ciebie! - Znajdę go. - Powiedział z uporem. - Nie! Miłość powoduję, że jesteś ślepy i skończy się na tym, że ją zabije. Tak, jak jej miłość zabije ciebie!

Malcolm poczuł, że brakuje mu tchu. Był przyzwyczajony do obecności Claire w swoim domu, a po ostatniej nocy w swoim łóżku. Czekał z niecierpliwością ich rozmów, jej uśmiechów, które tak mu się podobały. Jej arogancja mogła być irytująca, lecz była zbyt inteligentna jak na kobietę. Umiała zignorować jego raniące słowa, bo go kochała. Nie mówiła poważnie, gdy nazywała go średniowiecznym macho. Jedyną rzeczą, która go drażniła, to jej nieposłuszeństwo, ale zapomniałby o każdym zignorowanym rozkazie, gdyby mógł naprawić to, co się stało. To, że jej potrzebował, było czymś niesamowitym. Cierpiał na myśl, że będzie daleko od niego. - Pomyślę o tym. - Nie ma nic do myślenia! - Royce był wściekły. - Albo ją chcesz martwą albo żywą. Musisz wybrać. Malcolm spojrzał na niego, dotknięty. Nie było żadnego wyboru. Ze względu na bestię, która czaiła się wewnątrz niego i ze względu na Moraya, który potrafił uwolnić ją, Claire nie mogła pozostawać z nim. Była dla niego jak Mairead i jak dla Mairead było tylko jedno bezpieczne miejsce. Zakon. - Żaden Deamhan nie może wejść do świętego miejsca. Zabiorę ją do Iona. - Jego gniew eksplodował, a serce nie chciało ją zostawiać. - Tam będzie bezpieczna. - Zgodził się Royce. - Lecz to ja ją tam zabiorę. Jutro wyruszymy o świcie. Malcolm się odwrócił, a jego serce biło jak oszalałe. - Ja tutaj rozkazuję, Royce, ja jestem twoim panem. - Powiedział groźnie. - Aye, wtedy gdy nie jesteś oślepiony przez miłość i pożądanie. -

Odrzekł Royce i wyszedł. Malcolm

pochylił

się

na

fotelem,

wściekły,

oddech

miał

przyspieszony. Claire byłaby bezpieczna w zakonie, nawet on nie wszedłby do świętego miejsca. Jednak Claire nie będzie chciała pozostać w opactwie na dłużej, wręcz przeciwnie, był pewien, że nie będzie chciała tam pójść. Wściekłaby się, lecz on nie dałby jej wyboru. Wyprostował się i kopnął fotel, który pękł. Aidan wszedł do pomieszczenia. - Jeżeli musisz coś zniszczyć, to idź do lasu, a mój dom zostaw w spokoju! Malcolm popatrzył na niego. Ten człowiek był jego znienawidzonym bratem przyrodnim i próbował go ratować. - Jak się czuje Claire? - Śpi głęboko. Kto wie, dlaczego? Malcolm zesztywniał. - Nie mogłem cię uzdrowić, Moray rzucił w ciebie zaklęciem, które mi na to nie pozwalało. To Claire zatrzymała twój krwotok swoimi rękoma. Modliła się też do Starożytnych za twoje życie. Malcolm wiedział, na co się zanosi. - A potem ty próbowałeś zabrać jej życie. - Ciągnął dalej zezłoszczony. - I dlatego mnie nienawidzisz? Bo jestem synem diabła? Malcolm skrzywił się. - Siebie nienawidzę bardziej. - Mam nadzieję. - Aidan zamilkł na chwilę. - Claire może tu zostać. W duszy Malcolma zapalił się ogień.

- Nie mam zamiaru się nią dzielić z nikim. Claire pojedzie do Iona. - Nie chcę jej w moim łóżku. Ale zasługuje na szansę, by żyć. - Zabiorę ją do Iona o świcie. - Powtórzył zły. Wiedział, że jego brat nie mógłby oprzeć się Claire. - Dotknij ją, a jesteś martwy. - Jesteś idiotą. - Powiedział Aidan przechodząc obok niego i podchodząc do złamanego fotela. - Wisisz mi fotel. Ten pochodził z Francji, a jeżeli się nie mylę, nazywał się Ludwik Czternasty. Malcolm się odwrócił. Nie mógł znaleźć spokoju, bolało go serce. Jutro miał ją zabrać do Iona. A co później? Moray nie mógł zostać zniszczony, a Claire by musiała pozostać na wyspie przez wiele lat. Byłaby wściekła a potem nieszczęśliwa. On już był. - Ona nie jest Mairead. - Powiedział Aidan uspokajającym tonem. Malcolm obrócił się zaskoczony. - Szpiegujesz moje myśli? - Nie muszę, słyszę twoje złamane serce. - Moje serce nie jest złamane. - Uśmiechnął się, aby potwierdzić to oświadczenie. Aidan był poważny. - Malcolm odstaw na bok twoją nienawiść do mnie. MacNeil nie uleczył Claire w wieży. - Co to znaczy? - Powiedział mi, że kiedy zaczął ją leczyć, ona już to sama robiła. Malcolm był spokojny. - Kamień? - Nie wiem. Może magia kamienia a może nie. Poczułem moc

kamienia, kiedy leżałeś na ziemi. - Aye, czułem to samo wczoraj i wtedy gdy nas zaatakowano. Ale to nie jest to, co myślisz. - Masz rację. Myślę, że Claire może być jedną z nas.

Rozdział 13

Claire obudziła się z najgorszym bólem głowy w swoim życiu. Wstała z łóżka i zataczając się, podeszła do nocnika, do którego zwymiotowała. Usiadła na podłodze, modląc się o zdrowie. Pulsujący ból ustąpił, lecz mdłości pozostały, jakby poprzedniego wieczoru wypiła za dużo wina. Ona nie piła wino. Malcom. Zatroskana popatrzyła w stronę okna swojego pokoju. Na zewnątrz był ranek, słońce wychodziło zza chmur. Zadrżała, czując większe wyczerpanie w duszy niż w ciele. Znajdowała się w Awe i wcześniejszej nocy Moray zadał śmiertelny

cios Malcolmowi. On jednak nie umarł. O Boże! Co ona zrobiła? I co z Malcolmem? On był o krok od śmierci. Zamknęli go jak niebezpieczne zwierzę, a ona była z tego powodu jak szalona, przypominała sobie powoli. W nocy słyszała jego nawoływania, jakby ich umysły łączyły się telepatycznie. Nie wahała się aby pójść do niego. Nic nie mogłoby jej powstrzymać. Straciła kontrolę nad swoim ciałem oraz umysłem i znalazła się na łasce Malcolma. Przypomniała sobie dzikie krzyki. Wziął od niej życie! Usiadła na krześle przerażona. Była gotowa oddać za niego życie, zatracając się w nieludzkiej ekstazie. Jak blisko była śmierci? Pamiętała jak przez mgłę MacNeila i Aidana obok siebie. Malcolm przestał samodzielnie, czy zerwali go z niej jak wściekłe zwierzę? Nie pamiętała szczegółów. W każdym razie, ani ona ani on, nie zachowywali się świadomie. Zbliżająca się śmierć, przekształciła go w nienasycone stworzenie, które postanowiło żyć za wszelką cenę. Czy Moray posiadł jego duszę? Łzy popłynęły jej po policzku. Pamiętała jego delikatny uśmiech, kiedy trzymał ją w ramionach po upojnej nocy, kiedy ją zadziwił mówiąc, że będzie jej wierny. Serce Claire zaprotestowało, domagając się posłuchu i wiedziała, że Malcolm nie mógł przejść na stronę zła, bo był żywy. On był dobrem i Claire o tym wiedziała. To Moray był złem. Moray, który śmiertelnie ranił Malcolma w nadziei, że ten ją zabije, aby się uratować i zmieni się w Deamhan. Lecz Malcolm był w stanie dojść do siebie, zanim było za późno. Z drugiej strony plan Moraya prawie się powiódł. Malcolm już dwa

razy złamał swoje przysięgi, nawet jeżeli ona przeżyła. Czy przechodził na stronę zła? Jakby się zachowała, gdyby poszła do niego i zamiast Malcolma znalazła demona? Podeszła do okna i odetchnęła świeżym powietrzem, napływającym znad jeziora. Usłyszała brzęk mieczy. Na dziedzińcu pod jej oknami Malcolm i Royce pojedynkowali się. Przez chwilę patrzyła na nich zagubiona. Byli skupieni, wydawało się, że chcieli się pozabijać. Malcolm naparł na wuja ciosem tak agresywnym, że przez chwilę Claire widziała Royca martwego. Lecz tamten odparował cios i walka trwała dalej. Claire odsunęła się od okna, drżąc. Jej serce biło jak szalone. Nie mogła zapomnieć, co stało się poprzedniej nocy, lecz nie bała się Malcolma. Bała się o niego. Przechodząc przez pokój w stronę drzwi, zobaczyła swoje odbicie w małym lustrze powieszonym nad komodą. Skrzywiła się, widząc swoją twarz przerażająco bladą z sinymi cieniami pod oczami. Nie było w tym nic dziwnego, bo wcześniejszej nocy ryzykowała życiem. Odsunęła się od lustra, założyła buty i zeszła na piętro. Główna komnata była pusta, na zewnątrz czuć było wilgoć nocnej burzy. Zapach deszczu, mokrej trawy i świeżych kwiatów był odurzający, ale nie na tyle, aby podnieść ją na duchu. Claire zawahała się. Malcolm i Royce byli tak zaabsorbowani walką, że zaczęła wątpić w charakter tego szkolenia. Patrząc na nich,

zaobserwowała, że obydwaj byli wściekli. Nie chciała myśleć, jaki naprawdę mógłby być prawdziwy pojedynek między nimi. Serce jej się ściskało w piersi kiedy zbliżała się do nich. Krótka tunika Malcolma była mokra od potu i ściśle przylegała do jego perfekcyjnego ciała, odsłaniając falujące mięśnie. Royce był w takim samym stanie. Była pewna, że wydarzenia poprzedniej nocy były przyczyną tej niechęci. Rozumiała wściekłość Royca. Był jak ojciec dla Malcolma i obawiał się o los bratanka. Malcolm spojrzał na nią. Royce skorzystał z jego nieuwagi i przystawił mu miecz do szyi. Tamten odchylił do tyłu głowę, niechętnie akceptując porażkę. - Royce! - Krzyknęła, bojąc się przez chwilę o głowę Malcolma. Mężczyzna przekrzywił głowę, wbił miecz w ziemię i przeszedł obok niej, odsuwając z twarzy spocone włosy. Odetchnęła z ulgą, kiedy Malcolm pochylił się, aby podnieść miecz. Chciała podbiec do niego, lecz podeszła bardzo powoli. - Wszystko w porządku? - Zapytała, widząc, że Royce zostawił mu na szyi cienką, czerwoną linię. Wyprostował się chowając miecz. Claire zauważyła, że unikał jej wzroku. - Malcolm? Popatrzył się na nią płomiennym wzrokiem. - To ja powinienem cię zapytać. - Wszystko dobrze... Jestem trochę wstrząśnięta i przestraszona, ale jest wszystko dobrze. Royce jest wściekły po ostatniej nocy, prawda? Nie rozumie, co się stało.

Pochylił głowę z obrzydzeniem na twarzy. - Wolałbym nie rozmawiać o ostatniej nocy. I nie próbuj mnie bronić! - Jasne, że będę cię broniła! Zawsze cię będę bronić dlatego, że jesteś najbardziej honorowym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek poznałam. Honor wygrał wczoraj w nocy. Popatrzył na nią wściekły, a później zbolały. - Już czas na jedzenie.-Powiedział przechodząc obok. - Musimy porozmawiać o zeszłej nocy! - Claire złapała go za spocone ramię. – Malcolm, nie możemy ignorować tego, co się stało wczoraj! Wczoraj w nocy mogłam cię stracić... i umrzeć! - Czemu nie zostawisz mnie w spokoju? – Krzyczał. - Przeżyłem, nie? Ty też przeżyłaś, nie? - Jak mogę zostawić cię w spokoju? Moray prawie cię zamienił w demona, a ja byłam gotowa umrzeć w twoich ramionach. Westchnął. Przez moment Claire myślała, że odepchnie ją, lecz on delikatnie zabrał jej rękę ze swojego ramienia. - Aye. Mogłaś wczoraj umrzeć, bo wziąłem od ciebie wszystko, co możliwe. - Jego oczy zabłysły. - Umierałeś. Ty jesteś zaprogramowany, aby przeżyć za wszelką cenę. Jednak nie wziąłeś wszystkiego. Zatrzymałeś się, prawda? - Musiała wiedzieć. Wpatrywał się w nią. - Aye. Czułem, jak opuszczałaś ten świat i zatrzymałem bestię wewnątrz. Tym razem. - Wybrałeś dobro. - Odpowiedziała. - Czyli jest nadzieja, dużo

nadziei! - Nic już nie miałaś do stracenia! - Wykrzyknął wściekły. - Rozumiem twoją złość. - Wyszeptała pełna współczucia. - I rozumiem wczorajszą noc. Czułam to samo co, ty czułeś, pragnienie więcej i więcej. Umarłabym dla ciebie. Teraz rozumiem. Kto nie chciałby zatracić się w tej szalonej ekstazie, jeśli spróbował jej pierwszy raz? Choć znam ryzyko, mogłabym to zrobić jeszcze raz. Ty nie jesteś zwykłym człowiekiem, jesteś przeznaczony do czynienia dobra. Pokonałeś Moraya w ostatnim momencie. Wygrałeś, Malcolm. Wpadł w furię. - Powinnaś się mnie bać! Nikogo nie pokonałem. Kiedy patrzę się na ciebie, widzę cię, jak wyglądałaś ostatniej nocy, krok od śmierci i czuję twoją energię z moich żyłach, nawet teraz! Claire zrozumiała, że ostatnia noc zmieniła wszystko. Malcolm się ledwo kontrolował, a ona była zbyt bezpośrednia. Zawahała się nie wiedząc, jak kontynuować. - Tak, wciąż czuję twój smak, Claire. Lecz jeśli chcesz o tym rozmawiać, rozmawiajmy. Ryzykuję zmianę się w Deamhan, a może już nim jestem. Wciąż chcesz o tym rozmawiać? - Odszedł w stronę wieży. Malcolm był wściekły, bo się bał o nią i o swoją duszę. Dopóki tak będzie, może stanąć przeciwko Morayowi. Bał się, bał się samego siebie. Usłyszał jej kroki i odwrócił się. - Tak, jestem wściekły, Claire. I boję się. Musisz być daleko ode mnie, bo sam chcę pokonać Moraya. Claire nie mogła zostawić go samego w tym momencie kryzysu. - Więc jesteś szalona! - Wykrzyczał czytając jej w myślach. - Jak

możesz we mnie wierzyć po tym, co ci zrobiłem? - Zawsze będę w ciebie wierzyć. Jesteś synem Brogana Mor. - Do kiedy? - Zapytał patrząc jej w oczy. - Zawsze. - Wyszeptała. - Jesteś najbardziej upartą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Royce ma rację. Jesteś dla mnie pokusą, której nie potrzebuję i nie jesteś bezpieczna ze mną. Jutro zawiozę cię do Iona. Claire szeroko otworzyła oczy. Zaplanowała, że pójdą razem do Iona, aby zanieść stronę Bractwu, lecz ta decyzja zapadła przed wydarzeniami poprzedniej nocy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Żaden Deanhan nie może swobodnie wejść do Bożego miejsca. Tam będziesz bezpieczna od Moraya i jemu podobnych. Jeżeli ja bym się zmienił w Deamhan, będziesz bezpieczna ode mnie. Claire nie poszła za Malcolmem, lecz usiadła na bastionie. Ciężko było myśleć w sposób racjonalny. Malcolm próbował oprzeć się ciemnym i strasznym impulsom, a ona chciała mu w tym pomóc. Lecz jeśli zło chciało użyć jej jako przynęty na niego, lepiej było rozstać się na jakiś czas. Opactwo mogło być rozwiązaniem, lecz tylko czasowym. Popatrzyła na wieżę. Jak mogła zostawić Malcolma, aby sam walczył ze złem? Ostatniej nocy Moray przygotowywał sobie teren, lecz to Malcolm zwyciężył. Musiał triumfować nad ciemnymi pokusami, które go zatruwały. Czy mogłaby ukryć się w Iona, zostawiając go samego, kiedy w

grę wchodziły jego przyszłość i dusza? Pamiętała noc, kiedy umarła jej matka i poczuła, jak strach wdziera się do jej serca. Demon powiedział, że wróci po nią. Ktoś wyszedł z komnaty. - Claire? Zobaczyła Ironhearta. - Musisz coś zjeść. Miał rację. Przeszła przez dziedziniec i zawahała się na progu. Na jej widok w komnacie zapadła cisza. Zdziwiła się, gdy zobaczyła kobietę siedzącą obok Aidana. Ironheart pokazał jej puste krzesło. Usiadła obok Royca i naprzeciw kobiety o blond włosach, uśmiechając się z wdzięcznością do Mistrza, podczas gdy pozostali trzej mężczyźni ignorowali ją. Kobieta była bardzo młoda i ładna. Wiedząc, że żona Aidana umarła przy porodzie, ta musiała być jego kochanką. Kątem oka sprawdziła, czy Malcolm podziwiał kobietę, lecz stwierdziła z ulgą, że patrzył gdzie indziej. - Isabel, to jest Lady Claire. - Powiedział Aidan po francusku. - Mój gość, chérie, jest cudzoziemką. Blondynka uśmiechnęła się. - Jestem szczęśliwa, że was poznałam, Lady Claire. Zamek jest taki pusty bez innych dam. Uśmiechnęła się, myśląc, że jej noce nie były takie puste. Młoda kobieta wydawała się zakochana. Jej francuski był łamany i nawet jeśli nosiła wspaniały, złoty naszyjnik z szafirami, to jej szata była złej jakości. Musiała pochodzić z niższych warstw szlachty.

- Enchantée. - Odpowiedziała. Popatrzyła się na Malcolma, który ją ignorował. Musimy skończyć naszą rozmowę, powiedziała mu w myślach. Jego ramiona zesztywniały, lecz wciąż kontynuował jedzenie. Czytanie w myślach ma swoje pozytywne strony, pomyślała. Naprawdę chcę ci pomóc! Nie chcę iść do Iona. Malcolm rzucił sztućcami na stół i popatrzył się na nią zdenerwowanym wzrokiem, a zarazem niedowierzającym. - Długo zatrzymacie się w Awe? - Zapytała ją Isabel. Skoncentrowała się na kobiecie. - Nie sądzę. - Wrócicie do Dunroch? - Zapytała dziewczyna z uśmiechem, który jeszcze bardziej podkreślał jej urodę. - To jest pomysł. - Odpowiedziała, wiedząc, że Royce wpatrywał się w nią. Być może atak frontalny nie był najlepszą techniką. Nałożyła sobie na talerz jedzenie. - Lady Claire źle zrozumiała. - Wtrącił Royce zachmurzony. Odwiozę ją jutro rano do Iona. Do diabła, pomyślała. To był nowy plan Malcolma? Oddać ją pod opiekę wujowi? - Iona jest piękną wyspą. - Zauważyła Isabel. - Czy zechcecie później dotrzymać mi towarzystwa? Prawie skończyłam mój haft. Chciałabym zacząć arras, lecz jeżeli chcecie, wy możecie go zacząć. - Szczerze mówiąc, nie potrafię haftować. Isabel popatrzyła na nią jak na zadżumioną.

- Nie umiecie haftować? - Obawiam się, że nie. - Odpowiedziała Claire, próbując jeść tak szybko, jak mogła. Niektóre krzesła zostały odsunięte. Royce nalewał sobie wino, a Malcolm wstał, aby opuścić salę. Miała iść za nim, gdy Royce złapał ją za rękę. - Przyniesiesz mu śmierć. - Ostrzegał. - Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. - Lubię cię, lecz on z twojego powodu może przejść na stronę zła. Nie pozwolę na to, Claire. - Jego szare oczy płonęły. W tym momencie poczuła jego autorytet. Ten człowiek był Mistrzem, który mógł podróżować w czasie i zabijać siłą woli, używając mocy, której nawet nie potrafiła sobie wyobrazić. Nie była już jego sojusznikiem,

ale

przynajmniej

chciał

chronić

Malcolma

przed

ciemnością. W każdym razie, nie podobało się jej zachowanie Royca. - Zostaw mnie.- Powiedziała rozkazującym tonem, gotowa na użycie elektrycznego pistoletu, który posiadała. Royce puścił jej rękę z twardą miną. - Przygotuj się do jutrzejszej podróży. O świcie wyruszymy do Iona, czy ci się to podoba czy nie. Claire potrafiła rozpoznać groźbę. - Obawiam się, że będziesz musiał mnie związać, bo nie mam zamiaru słuchać twoich rozkazów. – Powiedziała wściekła, podnosząc się z miejca. Royce spojrzał na nią oszołomiony i równie wściekły. Claire poszła w kierunku obranym przez Malcolma. Złość dodawała

jej energii, zauważyła. Malcolm szedł w kierunku stajni. Bojąc się, że będzie chciał natychmiast wyjechać, złapała koniec swojej tuniki i ruszyła biegiem w jego stronę. Siodłał szarego ogiera, kiedy go dogoniła w kamiennym budynku. - Nie możesz wyjechać! Zesztywniał, lecz się nie obrócił. - Nie chcę, żebyś tu przebywała. Nie mamy nic sobie do powiedzenia. - Mamy bardzo dużo! - Wykrzyknęła, ledwo powstrzymując się od powiedzenia: kocham cię. Miała nadzieję, że i tak to usłyszał. Malcolm powoli odwrócił się zdumiony. - Dlaczego nie chcesz tego zrozumieć? Będziesz bezpieczna w opactwie! - Usłyszał ją. - Wiem, że chcesz mnie chronić, lecz kto będzie ciebie chronił? - Ty nie możesz mnie chronić! Claire wyciągnęła dłoń, aby go dotknąć lecz on się odsunął. - Jesteś dla mnie bardzo ważny i nie mogę pozwolić, abyś sam wałczył z Morayem. Muszę ci pomóc. W grę wchodzi twoja dusza. Opuścił głowę. - Będziesz moim upadkiem, jak Ewa dla Adama. Moray cię skrzywdzi. Claire była gotowa zaryzykować. - Nie chcę kłamać, nie żeby to było możliwe, biorąc pod uwagę, że wciąż czytasz mi w myślach. Boję się, lecz nie ciebie. O ile twoje

nienasycenie ostatniej nocy było przerażające, to jest ono częścią ciebie. Ufam ci, Malcolm. Posłał jej okrutny uśmiech. - Czy będziesz mi ufała także po zachodzie słońca? Czy zaufasz mi jeżeli ci powiem, że w tym momencie nie myślę o tym, co mi mówisz lecz o twoim gorącym ciele i energii życiowej? Wcześniej mówiłem poważnie, Claire. Czuję cię w moim żyłach i nie wyobrażasz sobie mojego pragnienia. Dreszcz przebiegł przez jej skórę, podczas gdy pożądanie seksualne na nowo rozpalało się w niej. - Chcesz mnie przestraszyć czy uwieść? - Chcę, żebyś się mnie bała! To bestia chce cię uwieść. - Patrzył na nią z płonącymi oczami, nie pozostawiającymi wątpliwości co do jego intencji. W tym momencie Claire uświadomiła sobie, że obserwował każdą część jej ciała wyobrażając sobie, żę jest wewnątrz niej. Jeżeliby mu się zaoferowała, wziąłby ją. Czy jego mroczna strona chciała ją uwieść? zapytała się. - Czy ufasz mi teraz? - Kusił ją, podchodząc niebezpiecznie. Zawahała się. Chciała biec w jego ramiona, lecz nie była w transie. Nie chciała umierać za niego, tylko kochać się z nim. - Tak. - Więc jesteś w niebezpieczeństwie. - Wyszeptał. Claire znała ten ton głosu, który pieścił jej skórę jak miękki zamsz, rozbudzając

wszystkie

zmysły.

Spojrzał

intensywnością jak poprzedniej nocy.

na

nią

z

taką

samą

- Zeszłej nocy byłeś umierający, a teraz nie. Bestia odeszła. Ufam ci i ty też powinieneś zrobić to samo. - Bestia, która jest w środku, czeka tylko na moment, aby być uwolniona. - Nie. Rozmawiam z Malcolmem z Dunroch, Mistrzem Czasu i nie boję się dać ci tego, czego pragniesz. Ty chcesz seksu, a nie śmierci. – Wyjaśniła, łapiąc powietrze gęste od niemal namacalnej atrakcyjności. - Chcę czuć dokładnie to samo, co czułem w nocy. - Odpowiedział rozzłoszczony. - Lecz nie chcę cię skrzywdzić, Claire, więc tym razem mnie posłuchasz. Claire zrozumiała, że walczył sam ze sobą. - Czyli chcesz się ukryć w Dunroch, podczas gdy Moray poluje na ciebie? A ja muszę pokutować w opactwie jak Mairead? Jak długo? - Aye! Przez cały czas, który będzie mi potrzebny, aby zapomnieć twój zapach i smak! Skrzywiła się. - Zostaniesz tam, dopóki Moray nie zapomni o tobie. - Poprawił się, lecz było już za późno, aby ukryć zaczerwienioną twarz. - To będzie dzień, kiedy będziesz mogła wrócić do swoich książek i krewnych. - To nie jest to, co powiedziałeś wcześniej. To nie jest to, co naprawdę myślisz. - Ty wiesz, o czym myślę? Wiesz i nie boisz się? Chcesz, żebym to powiedział? Chcesz prawdy? Claire zawahała się, ponieważ bała się, że nie spodoba jej się to. - Krzywdzisz mnie. - Lepiej teraz niż wtedy, kiedy cię posiądę. - Wskazał na nią

drżącym palcem. - Ty jesteś moją obsesją, a nie pasją, Claire. Nie kocham cię i nie zakocham się w tobie. Nie chcę twojej miłości! Chcę twojego ciała i życia. Zbliżył swoją twarz do niej. - Chcę zatonąć w twoim łonie, pochłaniając energię dopóki nie będziesz już nic nie miała do oddania. Dopóki nie umrzesz. A teraz wynoś się. Opuściła głowę, a łzy płynęły po jej policzkach. Nie żądała jego miłości, lecz potrzebowała jego uczucia. - Nie wierzę ci. Mogę wierzyć, że jestem twoją obsesją, lecz jestem pewna, że nie chcesz mojej śmierci. Chcesz mnie żywej w twoim łóżku. I wierzę, że chcesz mnie w twoim życiu, bo zależy ci na mnie, choć nie przyznasz się do tego. Zbladł. - Więc jeśli starasz się mnie przestraszyć, wiedz, że już jestem przerażona i nie zapomnę ostatniej nocy. Boję się, lecz nie jestem martwa! Ty zatrzymałeś się sekundę przed moją śmiercią. I chcesz wiedzieć dlaczego? - Krzyczała szlochając. - Dlatego, że jesteś dobry i nie rozmawiam ze złym człowiekiem. Moray wciągnął cię w pułapkę. Nie rozumiem, dlaczego twoje rany goją się, kiedy pochłaniasz życie innego człowieka. Nie wiem, który z bogów mógł wymyślić plan, tak głupi, że zabija się niewinnych, aby uratować herosów. Życie jest złożone z moralnych wyborów, Malcolm. Podczas całej historii człowieczeństwa, ludzie musieli decydować i walczyć dobrem przeciwko złu, nawet wewnątrz siebie. Ty powziąłeś decyzję wczoraj w nocy. Pokonałeś Moraya. - Dodała cicho, ocierając łzy. - Chcę znowu go pokonać, za każdym razem, gdy będzie to potrzebne. Razem. - Nie będziesz tak długo żyła, żeby to zobaczyć. - Odpowiedział głosem śmiertelnie poważnym, obracając się do ogiera i wsiadając na niego.

Claire brakowała argumentów. Otworzyła przed nim serce, lecz on odrzucał możliwość wspólnej walki przeciwko Morayowi. Chwyciła lejce. - Wiem, że to duże ryzyko. - Powiedziała zdesperowana. - Jestem zdecydowana, aby podjąć je, ponieważ twoja dusza jest dla mnie cenna. To jest moja decyzja, Malcolm. - Przysięgałem, że będę cię strzegł i to zrobię. - Jego oczy płonęły. Pójdziesz do Iona tak, jak rozkazałem. Teraz zostaw lejce. Oddychała powoli, prostując ramiona. - Wiem, że tutaj jesteś królem, lecz w moim świecie kobieta jest wolna i nie wykonuje niczyich rozkazów, nawet swojego męża. Jest posłuszna samej sobie. Zaśmiał się. - Jesteś w moim świecie i tutaj ja jestem twoim panem, a ty będziesz mnie słuchać, Claire. Była wyczerpana i nie przychodziły jej do głowy żadne argumenty na poparcie swojej tezy, lecz jeżeli nie uda jej się go przekonać, on odejdzie. Może miał rację i walczenie u jego boku byłoby fatalną pomyłką. Albo się mylił. Claire była gotowa ryzykować swoje życie. Malcolm wyczuł jej intencję, bo zbladł i Claire zobaczyła ten sam horror na jego twarzy, co poprzedniej nocy. Stanęła w drzwiach stajni, blokując mu drogę. - Malcolm, musimy sobie wierzyć, a ty musisz wierzyć w siebie. Proszę cię. - Dodała zdesperowana. - Jak możesz mnie o to prosić, w imię Boga? - Eksplodował ze

złości. Jej serce biło tak mocno, że stała na granicy omdlenia. - Kochaj się ze mną.

Rozdział 14

W głębi swojego serca, Claire była pewna, że mogli spędzić noc w Dunroch bez pomocy jakiegokolwiek zaklęcia. Malcolm zrozumiałby, że może zwyciężyć ciemność. Żałowała wypowiedzianych słów, bo tak naprawdę prosiła go, aby ją kochał. Wyraz jego twarzy z przerażonego zmienił się w strach. - Ty jesteś szalona. - Powiedział. - Nie mam zamiaru bawić się twoim życiem, Claire. - Nie dotkniesz mojego życia. - Wyszeptała, podniesiona na duchu. Malcolm nie załapał odniesienia do miłości, wierzył, że prosi tylko o seks. - Dlaczego mi się oferujesz? Należysz do Moraya? Czy to jest część jego planu, aby wciągnąć mnie w ciemność? Czy on posiadł twój umysł? Zapytał podejrzliwie. - O czym ty mówisz? - To jest jego największa moc, zawładnięcie słabymi umysłami. W ten sposób z uczciwych ludzi robi niegodziwych żołnierzy. - Nie. - Claire odskoczyła przerażona. Malcolm pokiwał głową, uderzył konia piętami i przejechał obok niej. Kurz i słoma podniosły się po jego przejściu. Claire usiadła na snopku słomy. Czy Moray był w stanie kontrolować ludzki umysł? Napewno nie kontrolował jej. To jej serce zaproponowało taką ofertę. Jeżeli by ją przyjął, Claire założyłaby się, że jego moc i wartości zwyciężyłyby. Jednak żałowała, że przyznała się do uczuć. Zrobiła to, bo

chciała, aby Malcolm je odwzajemnił. Wiedziała od początku, że nie powinna była się w nim zakochiwać. Malcolm nie umiał kochać. Mógł mieć uczucia, pasję, lojalność. A miłość? Przyrzekł jej wierność, lecz to nie miało nic wspólnego z miłością. Oboje wiedzieli, że wcześniej czy później ona wróciłaby do domu, więc to przyrzeczenie nie byłoby trudne do dotrzymania. W każdym razie, mogłyby minąć lata, zanim mogłaby wrócić do domu, a teraz wszystko się zmieniło, ponieważ oboje byli w niebezpieczeństwie. Była ogromna różnica między chęcią pomocy w walce Malcolmowi z Hrabią, a chęcią bycia kochaną, gdy przyszłość ich związku była już naznaczona. Claire powinna była trzymać pod kontrolą swoje serce, lecz wątpiła czy było to możliwe. Zawsze współczuła kobietom, które rozpaczliwie zakochiwały się w mężczyznach nieodwzajemniających ich uczucia, a teraz stała się jedną z nich. Lecz ona nie była słaba. Podniosła się zdecydowana. Kochała Malcolma pomimo różnic, które ich dzieliły, pomimo przyszłości, dlatego miała tylko jeden, możliwy wybór. Walczyć z nim, walczyć dla niego i być silną, aby wrócić do domu, kiedy przyjdzie na to czas. Bez żalu i z nienaruszoną dumą. Co do Iona, będąc kobietą ze średniowiecza, zmniejszyło to jej moc decyzji. Mogli ją zmusić do pójścia tam, lecz nie miała zamiaru zostać tam przez lata. Nawet jeżeli Royce stał się wrogi, zawsze był MacNeil. Jeżeli nie byłaby w stanie go przekonać do pomocy, zawsze byli inni Mistrzowie. Uśmiechnęła się. Lubiła mieć plan, nawet jeśli był tylko w zarodku.

- Claire? Skrzywiła się, kiedy Zobaczyła Ironhearta w drzwiach. - Odchodzisz? - Zapytała zaskoczona. Uśmiechnął się do niej, przeszedł przez drzwi i skierował w stronę swojego ogiera. - Aye. - Jak możesz odejść właśnie teraz? Malcolm potrzebuje ciebie! - Ja ciebie potrzebuję, pomyślała. Przygotowywał siodło. - Wracam na Black Isle. Nie było mnie tam od miesiąca, a muszę zająć się sprawami mojego klanu. - Na Black Isle? - Aye. Tam mieszkam. - Skończył siodłanie i popatrzył się na nią. Widzę, że boisz się o Malcolma. On jest silny i dobry. Jeżeli da radę przeżyć, z czasem ta wojna przeminie. Wszystkie przemijają. - Ile czasu upłynie, zanim Moray zacznie polować na kogoś innego? Zawahał się. - Sto lat, mniej więcej. Claire otworzyła szeroko oczy. - To świetnie. Ironheart zatrzymał się przed wyjściem ze stajni. - Zawsze jesteś mile widziana w moim zamku. Claire była zagubiona. Dlaczego ją zapraszał? Z pewnością nie była to próba uwiedzenia. - Półwysep Black Isla będzie dla ciebie bezpieczny i będziesz mogła

zostać tak długo, jak będziesz chciała. Jeżeli nie chcesz jechać jutro do Iona, możesz pojechać ze mną, teraz. - Jego zielone oczy studiowały ją. Claire była zaskoczona. Musiałaby zostawić Awe i Malcolma, żeby pojechać z Ironheartem? - Gdzie to jest? - Niedaleko. Na północny zachód. Claire zorientowała się, że chciała opóźnić jak najbardziej oddzielenie od Malcolma. Iona znajdowała się kilka mil od Dunroch. Lachlan nie. - Może któregoś dnia zaakceptuję twoje hojne zaproszenie. Nawet jeżeli nie znam powodu tak wielkiej dobroci. - Jesteś Niewinnością, Claire, a jak złożyłem takie same przysięgi jak Malcolm. - Odpowiedział wskakując na konia. Claire zauważyła, że nie czuła już niewygody przebywając z nim. Ironheart był silnym i zmotywowanym Mistrzem, choć bez uroku Aidana i Royca. W tym momencie wydawał się ostatnią deską ratunku. - Uważaj na siebie. Pokiwał głową. - Pomyśl, zanim coś zrobisz, a wszystko będzie dobrze. Jeżeli będziesz mnie potrzebować, zawołaj. Niech Bóg cię strzeże. Claire poszła za nim zagubiona. Jak miałaby go zawołać? - Niech Bóg będzie z tobą. – Powiedziała, machając ręką. - I błogosławi. Zwodzony most był opuszczony po wyjeździe Malcolma. Claire patrzyła na oddalającego się Ironhearta. Wydawało jej się, że znalazła nowego sojusznika, w momencie kiedy Royce już nie był z nią, a Aidan

był wielką zagadką. Ironheart przyrzekł, że nauczy ją walczyć, lecz ewidentnie nie miał tego w planach w najbliższej przyszłości. Potrzebowała nowego sztyletu, bo noc wcześniej złamała ten, który otrzymała od Malcolma. Miała wciąż pistolet elektryczny, lecz bateria nie będzie działała przez wieczność. Szła w stronę głównej komnaty. Na pewno Aidan miał zapasy broni w swoim zamku. Komnata była cicha, kiedy do niej weszła. Zamek był trzy razy większy od Dunroch, przez co nie było sensu szukania samej Aidana. Prawdopodobnie Isabel wiedziała, gdzie go znaleźć. Pokój dzienny, w którym kobiety ze średniowiecza spędzały większość czasu, musiał się znajdować nad główną komnatą. Claire weszła na piętro. Nie przyszło jej do głowy, aby zapukać w ciężkie, drewniane drzwi, które były przymknięte. Weszła i straciła oddech. Aidan kochał się z Isabel, całkowicie nagi, nie licząc butów. Isabel dyszała z przyjemności i Claire zobaczyła więcej, niż chciała. Odkryła, że Aidan był wspaniałym, męskim okazem. Podniósł na nią oczy pełne pasji. Claire zaczerwieniła się. - Przepraszam! - Obróciła się i wybiegła. W korytarzu oparła się o ścianę i oddychała szybko, próbując wymazać z pamięci obraz umięśnionego Highlandera, poruszającego się nad dziewczyną. Kiedy jęki Isabel narastały, zeszła szybko po schodach. Jej ciało było w płomieniach i pragnęła znaleźć się w ramionach Malcolma, bez groźby wiszącej nad nimi.

Nie mogła wyrzucić z głowy pary kochanków i nie mogła ich za to winić. To był wspaniały sposób na spędzenie popołudnia. Podeszła do stołu i nalała sobie kieliszek czerwonego wina. Wypiła kilka łyków i zdecydowała się sama szukać zbrojowni. Pomyślała, że może znajdować się na parterze, więc zeszła na dół. Znalazła się otoczona beczkami, skrzynkami i workami, a w ścianie zobaczyła drzwi. Były zamknięte. Uśmiechnęła się szczęśliwa, bo była pewna, że znalazła drzwi od zbrojowni. Inaczej musiałaby czekać, aż Aidan skończy swoje zachwycające popołudnie, aby prosić go o to, co jej trzeba. Bez przekonania pociągnęła za ciężki rygiel, ale oczywiście bez żadnych rezultatów. Nie miała ze sobą nic, co by pomogło jej otworzyć kłódkę, ponadto byłby to niegrzeczny gest w stosunku do Aidana. Claire poczuła, że nie jest sama i odwróciła się szybko. Aidan podniósł brwi. - Chcieliście czegoś, Lady Claire? - Zapytał ją formalnym tonem, w którym usłyszała nutę ironii. Obraz jego chwalebnego męstwa błysnął jej w myślach. - Ach... Uśmiechnął się, jakby zrozumiał. Przełknęła ślinę, wyrzucając tę nieprzyzwoitą myśl. - Przykro mi, że wam przeszkodziłam. – Choć, gdyby drzwi były zamknięte, nic by się nie zdarzyło, pomyślała. - Nic nie szkodzi. - Odpowiedział. - Potrzebujesz broni? Uśmiechnął się bezwstydnie. Claire odpowiedziała grymasem. Jeżeli Aidan myślał, że go

pragnęła w swoim łóżku, to się mylił. Pomyślała o Malcolmie i poczuła ukłucie w sercu. - Tak, wczoraj w nocy złamałam mój sztylet, próbując otworzyć zamek w drzwiach wieży. Byliście łaskawym i hojnym gospodarzem, ale mam czelność poprosić was o jeszcze jedną przysługę. Niestety nie mam żadnego środka do obrony. Jego uśmiech zniknął gdy otwierał drzwi. - Potrzebujesz broni. Claire stanęła z otwartą buzią. Małe pomieszczenie było pełne różnorakich mieczy, tarcz, sztyletów i... broni palnej. Obróciła się w jego stronę. - Masz także broń palną z przyszłości! - Aye. Lubię przyszłość i nie mogłem się powstrzymać. Claire zobaczyła niektóre pistolety z XVIII wieku i jednego colta z XIX. Nie było żadnych nowoczesnych ani karabinów. - To nie jest zabronione? - Lubię reguły, Claire, oprócz tych, których nie przestrzegam. Podszedł do rzędu sztyletów i wybrał jeden z ostrzem długim na dwadzieścia pięć centymetrów i rękojeścią rzeźbioną w kości słoniowej. Claire przygryzła wargi. - W mojej epoce nie ma białej broni. - Byłem w twojej epoce tylko przez jeden dzień i szukałem strony. - Aidan, w moich czasach są karabiny, które strzelają bardzo szybko. Czy taka broń nie mogłaby zabić demona? - Zależy od Deamhan. Jeżeli miałby w pobliżu jakichś żywych ludzi, silniejszy demon, taki jak Moray, mógłby przeżyć, nawet jeżeli zostałby

trafiony setkami pocisków. Słabsi Deamhanain zginęliby bardzo szybko. Claire zastanawiała się, czy istnieje jakiś sposób, aby uwięzić Moraya tak, aby nie mógł posiąść żadnego życia. - To niemożliwe, Claire. - Przerwał jej Aidan. - Jeżeli go zaatakujesz jedną ze swoich broni, przejmie twój umysł, zanim będziesz mogła strzelić. - Wyciągnął do niej sztylet. - Co o tym myślisz? Claire wolałaby pistolet, lecz wzięła sztylet. Rękojeść była dobrze dopasowana do jej dłoni choć odrobinę za długa. Aidana zabrał go, aby zastąpić nieco krótszą. Claire trzymała ją wygodnie i uśmiechała się. - Ten będzie dobry. - Czy jest jakiś sposób, aby go zwabić w święcone miejsce? - Wyczuwa Boga tak jak my zło. Nay. Claire podniosła na niego wzrok. - To diabeł, prawda? Jedno z obliczy Szatana. Aidan zawahał się. Claire obróciła się zalękniona. - Dlaczego jest tutaj w Szkocji? - A dlaczego nie powinien być? Deamhanain są wszędzie, w każdej epoce, nawet twojej. - Położył jej rękę na ramieniu. - Mówi się, że diabeł wybrał Albę tysiące lat temu, on jest starszym synem Luga, boga światła i chcąc królować na miejscu swojego ojca, wybrał zło. - Upadły anioł. - Wyszeptała Claire, odsuwając się od jego dotyku. Więc bogowie są wszędzie i jest więcej niż jeden diabeł. No to świetnie! Uśmiechnął się mrocznie. - Aye. Nauczę cię bronić się sztyletem. Będziesz mogła mieć

pistolet, jeśli tak go chcesz. Kusiło ją, aby go objąć. - Dziękuję, dziękuję!

- Zrań mnie twoim ostrzem. Słońce zachodziło na horyzoncie, podczas gdy oni ćwiczyli na dziedzińcu. Niektórzy żołnierze zatrzymali się, aby zobaczyć ich trening. - Chcesz, aby cię zraniła? - Zapytała zakłopotana. Chcę zobaczyć twoją technikę i prędkość. Nie możesz mnie skrzywdzić. - Powiedział aroganckim tonem. Claire nie była taka pewna. Była silna jak na kobietę, a kickboxing uczynił ją szybką i zwinną. Oczywiście Aidan miał swoje moce, a do tego był bardzo szybki i silny, pomimo to istniała możliwość, jakkolwiek niewielka, że mogła go skrzywdzić. To było dla niej barierą, bo uważała go za rodzaj przyjaciela. - Odwagi, Claire. Atakuj. Chyba się nie boisz, prawda? Zrozumiała, że ją prowokował. – Aidan, w moich czasach brzydzimy się przemocą. - Rób tak dalej, to szybko umrzesz. - Wyprostował ramiona. Umrzesz krzycząc z rozkoszy. Claire zareagowała grymasem. - Wiem, dlaczego nie chcesz mnie zranić, lecz nie przejmuj się. To Malcolm nie lubi się dzielić, ja tak. - Proszę?

- Podobało ci się to, co zobaczyłaś i teraz ja ci się tak podobam, że myślisz o mnie w twoim łóżku, a nie o Malcolmie. Wściekła, skierowała ostrze prosto w jego pierś. Aidan złapał ją za nadgarstki i zablokował bez żadnego problemu. - Jesteś w stanie ruszać się, czy jesteś zbyt wysoka i ciężka? Claire uwolniła się z jego uścisku, cofnęła o krok i uderzyła kopniakiem w twarz. Przesunął się i kopnięcie trafiło go w ramię. - Powiedziałem ci, że masz używać ostrza. Nie możesz Deamhan zabić nogami. - Gromił ją z rozbawieniem, próbując chwycić ponownie. Claire przewidziała to i skoczyła do tyłu. Przez moment widziała w jego oczach iskrę szacunku i była z tego zadowolona. - Zrań mnie, Claire. - Prowokował ją. Claire zrobiła obrót i w połowie podniosła nogę, ale on odparował kopniak. Musiała zaskoczyć go, pomyślała. - Będzie lepiej jeżeli twój pierwszy kopniak pośle Deamhan na ziemię. - Jesteś gorszy niż twój brat! - Wykrzyknęła zirytowana. - Nie masz prawa czytać mi w myślach. - Jeżeli jakikolwiek Deamhan byłby w stanie to zrobić, zrobi to. – Odpowiedział, przesuwając się tak, aby nie mogła go dosięgnąć nogami. - Jeszcze mnie nie zraniłaś, Claire. Wskazał głową na wieżę. - Podobał ci się widok mój i Isabel? Podnieciłaś się, wiem o tym. Claire była wściekła, bo w tych słowach była odrobina prawdy. - Spierd... - Spróbowała go kopnąć w żebra, lecz on odsunął się. Bez

zatrzymywania, wyciągnęła nogę jeszcze wyżej i trafiła go w szczękę. Triumfując, popchnęła w jego stronę sztylet. Złapał ją na nadgarstek w momencie, kiedy ostrze zbliżało się do serca. Dysząc ze zmęczenia, Claire próbowała się uwolnić i w końcu poddała się. Aidan pokiwał głową i uśmiechnął się. - Jest jakaś nadzieja. - Skomentował i puścił ją wolno. Cofnęła się, ciężko oddychając. - Czekam na przeprosiny. - Aye. Przykro mi, ale jesteś piękna, a ja mam oczy. Wiem jednak, że kochasz mojego brata i nie pójdziesz ze mną. - Otworzył szeroko oczy i popatrzył w przestrzeń za jej plecami. Claire obróciła się zaalarmowana. Malcolm obserwował ich z ponurym wyrazem na twarzy. Od kiedy tam stał? Ile usłyszał? - Walczyłam u twojego boku w lesie i zabiłam demona. Tłumaczyła się. Podszedł bliżej. - Tej nocy wola Boga była łaskawa. - Popatrzył na Aidana. - Ja jestem jej panem, nie ty. - Jeżeli zostanie sama, bez ciebie, będzie lepiej, jeżeli nauczy się walczyć. - Odparł tamten spokojnie. - Aye, ale to ja ją będę uczył. Aidan zgodził się z nim. - Dobry pomysł. - Obrócił się i odszedł.

Claire popatrzyła w oczy Malcolma. - Czyli jednak zmieniłeś zdanie! Uśmiechnął się zimno. – Nie jestem tak uparty, jak myślisz. Jeżeli Malcolm mógł zmienić zdanie, to była dla nich jakaś nadzieja, pomyślała. - Co cię przekonało? - Nie ufam ci. - Odpowiedział. Claire skrzywiła się. - Co to znaczy? - To znaczy, że nie masz żadnego respektu dla mnie i dla moich rozkazów. - Nie ma nikogo innego, którego mogłabym respektować bardziej niż ciebie! - Zawiozę cię do opactwa, lecz mam wątpliwości, że tam zostaniesz. Dlatego musisz umieć obronić się przed złem. To było to, co chciała, lecz nie z nim rozzłoszczonym. - Dziękuję. - Zawahała się. - Malcolm, mam nadzieję, że któregoś dnia zrozumiesz, że zachowuję się jak uważam, tak samo jak ty. - A bycie z Aidanem? - Przez ile czasu nas obserwowałeś? Jego wargi ścisnęły się w wąską linię. - Wystarczająco, aby wiedzieć, że podoba ci się mój brat, bękart. - To nieprawda! Nie tak jak myślisz. On jest przyjacielem.

- A ty idziesz do łóżka z przyjaciółmi, prawda? - Zapytał raniąc ją. Czy nie podniecił cię? - Jak możesz być zazdrosny o Aidana? - Nie jestem o nikogo zazdrosny. - Przez przypadek weszłam do dziennego pokoju, gdzie kochał się z Isabel, lecz nie zatrzymałam się tam. Ty mnie podniecasz, do cholery! Pokręcił głową i odwrócił się, aby odejść. Claire złapała go za rękę. - Nie! Wiesz co czuję, bo wciąż wsłuchujesz się w moje myśli. Malcolm zatrzymał się i Claire wpadła na jego twardy tors. - Aye. Teraz masz wyrzuty sumienia. - Nie! Widziałam ich i pragnęłam ciebie! Zapadła cisza. Claire czekała. To, co mu powiedziała, było prawdą. Aidan był fascynujący, lecz nie był Malcolmem i nigdy by go nie zastąpił. Zobaczyła, jak złość zniknęła z jego oczu. - Przyrzekałem ci. Wczorajsza noc zmieniła wiele rzeczy, lecz ja zawsze dotrzymuję słowa. Claire zrozumiała, że nawiązywał do przysięgi o wierności. - Złożyłam ci taką samą obietnicę, Malcolm i też dotrzymuję słowa. Ich wzrok spotkał się. Obydwoje mieli przyspieszony oddech i stali tak blisko, że czuła ciepło jego ciała. Pragnęła, aby ścisnął ją mocno w swoich ramionach. Malcolm pokręcił głową. - To nie jest dobry pomysł. - Co się teraz stanie? Zobowiązaliśmy się do wierności, ale ty nie

chcesz przyjść do mojego łóżka. Szanuję twoją potrzebę spania samemu, ale... - Nie, ja będę cię chronił. Wiedziała, że i tak wyśle ją do Iona, lecz właśnie pokonali przeszkody i ona czuła go bliżej niż kiedykolwiek. - Jesteś spokojniejszy. - Wyszeptała. - Aye. Tutaj nie jesteś bezpieczna ani od Moraya ani ode mnie. Jego wzrok spoczął na jej ustach, aby zaraz wrócić do oczu. - Pożegnamy się jutro. - Z krótkim pochyleniem głowy odszedł. Claire poszła za nim. - Gdzie idziesz? - Słońce zajdzie za dwie godziny. Wrócę do wieży. - Masz zamiar zamknąć się w środku? - Zapytała niedowierzając. - Aye. - Zatrzymał się przed schodami prowadzącymi do zamku. Może za parę lat, znajdziemy czas i bezpieczne miejsce dla nas. - Za parę setek lat? - Zaprotestowała. Malcolm wpatrywał się w nią długo, później zszedł po schodach, nieodpowiadając.

Rozdział 15

Royce czekał na nią w głównej sali. Claire cała noc kręciła się w łóżku, wiedząc, że Malcolm był w wieży nad nią. Nie zawołał jej, więc zinterpretowała to jako znak jego samokontroli. Royce podszedł bliżej. - Jedz, bo nie zatrzymamy się po drodze dopóki, nie dojedziemy do Iona. Popatrzyła mu w oczy, lecz nie dojrzała żadnej wrogości, tylko cichą determinację. Nie obchodziło ją śniadanie. - Gdzie jest Malcolm? Chciałam go pożegnać. - Na zewnątrz. Claire bała się, że nie porozmawia z nim przed wyjazdem. Wyszła. Pięćdziesięciu ludzi Malcolma było w siodle, a konie prychały niecierpliwie w ten zimny poranek. Natychmiast go zobaczyła, siedzącego na swoim ogierze. Ich spojrzenia spotkały się. Malcolm podjechał do niej. - Nie mógłbyś odjechać bez pożegnania ze mną! Malcolm wydawał się zmęczony tak jak ona. Prawdopodobnie jego noc też nie była spokojna, pomyślała. - Pojadę z tobą i Roycem aż do morza.

Claire uśmiechnęła się i złapała za uzdę. - Co się stało, że zmieniłeś zdanie? - Wracam do Dunroch, a ta droga jest krótsza. Nigdy nie powiedziałem, że nie odbędę części tej podróży z tobą. - Odwrócił konia i odjechał. Royce podszedł do niej, prowadząc ze sobą wałacha. - Na koń, Lady Claire. Złapała za lejce i wsiadła na konia. Kiedy wyprostowała się, zobaczyła, że Aidan podawał jej rewolwer. - Pamiętałeś! Jest nabity? - Jeżeli pytasz, czy w środku są okrągłe kulki, to tak. - Odpowiedział z uśmiechem. Claire ucałowałaby go w policzki, gdyby nie siedziała w siodle, a Malcolm nie był taki zazdrosny dzień wcześniej. - Dziękuję. Nie tylko za sztylet i pistolet, ale za wszystko. - Nie potrafię odmówić pięknej kobiecie. Claire podniosła wzrok i zobaczyła, że Malcolm ich obserwuje. Miała nadzieję, że czytał jej myśli. - To jest oczywiste. - Zniżyła się. - Bądź grzeczny dla Isabel, jest zbyt młoda na twoje gorszące zachowanie. Otworzył szeroko oczy i Claire popędziła konia w kierunku Malcolma, umieszczając rewolwer pod paskiem. - Czekałeś na mnie? - Zapytała. - Aye. - Dał jej znak, aby kierowała się za rycerzami pod podniesioną bramę. W chwilę później Claire przechodziła przez zwodzony

most u jego boku. Niebo było jasnoniebieskie, a delikatne słońce odbijało się w nieruchomych wodach jeziora. Na północ Ben More i inne bliższe wierzchołki gór owinięte były mgłą. Kiedy Royce i pierwsi rycerze dotarli na wrzosowisko, dwa jelonki i wspaniały jeleń wyszły z lasu przecinając ścieżkę. Claire uśmiechnęła się do Malcolma. Tyle się zdarzyło po spotkaniu z Morayem, a ona tęskniła za nim. Popatrzył w jej oczy. - Czytasz w moich myślach? - Zaczniesz krzyczeć jeżeli ci powiem, że tak? Prawie wybuchnęła śmiechem. - Nie. - Nie muszę czytać ci w myślach. Ty myślisz na głos. - W takim razie wiesz, że brakuje mi takich momentów jak ten. Zacisnął szczękę i opuścił wzrok. - Słońce, które wschodzi, świeże powietrze, wysokie góry, zapach drzewa i szyszek... A ty obok mnie tak, jak teraz. - Nie mogę zmienić przeszłości. To jest zabronione. - Malcolm. Popatrzył na nią. - Słyszałem cię, lecz nie powiem, że brakuje mi tych przyjemnych momentów. Nie zmuszaj mnie, kobieto. Muszę teraz myśleć o sprawach królewskiego dworu. To tam poszedł Moray. - Masz jakiś plan co do niego? Popatrzył na nią tajemniczym wzrokiem. - Moray kontroluje wojska króla, więc władca jest od niego

uzależniony. - Aye. Lecz to król kontroluje Moraya, a nie odwrotnie. Jakub jest inteligentny, ambitny i bardzo wierzący. Więc królewskie przekonania religijne trzymały go z dala od szponów Moraya. - Jak bardzo jest wierzący? Tak bardzo, aby być fanatykiem? Czy tego trzeba, aby utrzymać swoją duszę w bezpieczeństwie? - Myślisz, że powinienem modlić się. Zwilżyła usta. - Nie zaszkodziłoby. - Przypomniała sobie modlitwę, którą recytowała, kiedy Malcolm umierał. Choć nie znała jej na pamięć, przypomniała sobie treść bez problemu. Malcolm nie umarł, a Jakub nie był sługą Moraya. Bóg zawsze był bastionem, opoką chroniącą przed złem, więc musiała zwrócić się do wiary. - Ty chcesz użyć religii. - Powiedział cicho Malcolm, rozumiejąc jej intencję. - Lecz użycie, a posiadanie wiary to są dwie odrębne rzeczy. Jak tylko skończył o tym mówić, zobaczyła, jak jego twarz stężała zaalarmowana. W tym momencie poczuła, jak zimny wiatr wdarł się na wrzosowisko. Royce zawrócił konia, wydając rozkazy po gaelicku i usłyszała okrzyk wojenny wlewający się do doliny. Poczuła strach, gdy zobaczyła setkę ludzi z piechoty, trzymających włócznie i tarcze, oraz trzydziestu konnych w pełnej zbroi, którzy rzucili się na złamanie karku w ich kierunku. Zamek Awe był oddalony o kilometr, a otaczające ich gęste lasy były zbyt daleko. Nie trzeba być

strategiem wojskowym, aby zrozumieć, że zostali uwięzieni w miejscu, w którym nie było schronienia. Royce galopował w stronę Malcolma i dał mu coś do ręki. - Weź Claire i stronę. - Powiedział mu. - Utrzymam ich na dystans. Claire spodziewała się, że będzie protestował, gdy pierwsi wojownicy zaatakowali jego ludzi, a ich krzyk zamroził jej krew. Lecz on złapał za jej lejce. - Claire! Trzymała się mocno końskiej grzywy, kiedy galopem ruszyli w stronę

Awe.

Spojrzała

za

siebie,

gdzie

trwała

krwawa

walka.

Przestraszone konie rżały, ludzie krzyczeli, a miecze głośno drgały. Ciężko oddychając, obróciła się w stronę zamku, gdzie ciężki, zwodzony most był opuszczany powoli. Wkrótce Aidan i jego ludzie ruszyliby im na pomoc, lecz jej koń nie był w stanie nadążyć za ogierem Malcolma. Znowu się obróciła. Dziesięciu jeźdźców podążało za nimi. - Malcolm! -Krzyknęła zmagając się z wiatrem. Zwodzony most wydawał się oddalony o setki kilometrów. Malcolm zwolnił podając jej dłoń. Skacz. Pochyliła się do przodu i ich dłonie dotknęły się, lecz nie dała rady go złapać. - Claire! - Malcolm gwałtownie zatrzymał ogiera. Jej wałach przejechał obok, lecz został pociągnięty do tyłu przez Malcolma, który trzymał lejce. Claire przerzuciło przez głowę zwierzęcia. Zrobiła salto w powietrzu i spadła uderzając się w szyję. Przez moment była zamroczona, lecz po

chwili zobaczyła obok Malcolma i dwóch rycerzy, którzy chcieli go zaatakować od tyłu. Usiadła celując w ich stronę pistolet. - Malcolm! - Otrzegła go, strzelając. Trafiła w zwierzę, które upadając, zrzuciło swego jeźdźca niedaleko. Malcolm obrócił się, wywijając mieczem i tarczą, aby zaatakować przeciwnika. Tamten oddał mu cios i Malcolm zatoczył się pod jego siłą. Teraz miała na głowie trzech przeciwników. Dwóch z nich nosiło pełną zbroję, a jeden tylko léine. Claire klękła, celując i strzeliła. Jeden z nich upadł i nie podniósł się. Musieli być ludźmi, którzy przeszli na stronę zła, a nie demonami. Nagle dwóch z nich stanęło przed nią tak, aby ją odgrodzić od Malcolma. Pierwszy z nich podniósł przyłbicę. - Witaj Claire. - Powiedziała Sybilla ze złośliwym uśmieszkiem. Claire wycelowała w jej stronę. Z tyłu kobiety Malcolm walczył równocześnie z trzema przeciwnikami. Ciężko jej było zachować spokój i celować precyzyjnie. - Lepiej, żebyś mnie nie drażniła. - Powiedziała ruda, uśmiechając się podle i podchodząc do niej bliżej. Claire nie myślała zbyt długo i nacisnęła spust. Nabój przebił zbroję i powinien był ją ranić, lecz kobieta wyrwała jej z ręki broń. W jej oczach zobaczyła, że tamta poczuła ból i była wściekła. Claire zrozumiała, że popełniła błąd, patrząc jej w oczy, gdy poczuła, jakby jej ciało zmieniało się w galaretę. Uderzenia serca zwolniły niebezpiecznie. Sybilla wchłaniała jej życie. Claire bezsilnie opadła na kolana i podniosła wzrok, aby ja prosić o litość.

Oczy kobiety płonęły ogniem zła, kiedy podchodziła bliżej. Ich wzrok skrzyżował się. Ten krok był fatalnym błędem dla Claire. Sybilla zaczęła ją hipnotyzować i dziewczyna poczuła, jak jej ciało drętwiało. Słabość wzrosła i ze strachem uświadomiła sobie, że było to przyjemne. Tamta zaczęła się śmiać. - Ile energii! Z drugiej strony przecież to wiedziałam. Niestety nie jest mi dane zabicie ciebie, skarbie. A propos, to już ci nie będzie potrzebne. Zanim Claire zrozumiała, kobieta zerwała jej z szyi wisior. Niedowierzanie i bezradność zniknęły zastąpione gniewem. Claire zaatakowała kobietę, zdecydowana odebrać kamień, lecz Sybilla złapała ją z nadludzką siłą za nadgarstki i zrozumiała, że nią ma żadnych szans. Czas się zatrzymał i zapadła przerażająca cisza. Z opętanym wyrazem twarzy, Sybilla wbiła miecz w ramię Claire. Niesamowity ból zabrał jej oddech i zdolność rozumowania. - Nie pozwolono mi cię zabić. - Wyszeptała ruda. - Lecz i tak możesz umrzeć. Z bólu opadła na ziemię, a niebo zrobiło się czarne. Z daleka usłyszała krzyk Malcolma i nastała cisza.

Malcolm wpadł w panikę, widząc Claire, opadającą na ziemię z ramieniem zmoczonym krwią. Potem Sybilla wskoczyła na konia i go zaatakowała. Oprzytomniał, odbił jej atak i zaczął biec w stronę Claire. Uklęknął obok, podczas gdy dźwięk bitwy wokół niego zamierał. Zobaczył, że miecz przebił jej ramię. Nie było możliwości, by uratować

rękę, nawet biorąc pod uwagę fakt, że przeżyłaby znaczną utratę krwi. Potrzebował kogoś z mocami uzdrawiającymi. - Aidan! - Zawołał brata. Royce pojawił się obok. - Odeszli. Masz stronę? - Tak. Idź natychmiast po Aidana! - Krzyknął do niego, ściągając léine. Claire bladła coraz bardziej. Przycisnął materiał do rany i zobaczył, że drżały mu ręce. Nie mogła umrzeć! Aidan zeskoczył z konia. Malcolm podniósł wzrok i zobaczył w oczach brata strach. - Uzdrów ją! - Rozkazał. - Znajdź twoje moce i uzdrów ją. Teraz! Aidan przyklęknął. - Odsuń się ode mnie. - Powiedział zwięźle, przykładając ręce do rany. - Rozpraszasz mnie, a tego nie potrzebuję. Malcolm nie chciał od niej odchodzić. Wstał i wpatrywał się w nią niedowierzająco. Nie mógł jej stracić, nie tak, nie teraz, powtarzał w ataku strachu. Aidan zaczął się pocić. Malcolm podniósł wzrok i zaczął się modlić do wszystkich antycznych bóstw, oferując w zamian swoje życie. Potem popatrzył na przyrodniego brata. - Co się dzieje? - Czuję jej energię. - Odpowiedział Aidan. - Jest bardzo słaba, Malcolm. - Czujesz, że jej energia powraca czy, że ją traci? - Zapytał Malcolm wściekły. Wiedział tak jak Aidan, że jest bardzo słaba.

Royce złapał go za ramię i odciągnął. - Twój strach nic tu nie pomoże. - Odzyskuje ją. - Powiedział nagle Aidan. - Nie potrzebuje mnie, sama się uzdrawia. Czuję jej siłę. Ona ma moc. Malcolm nie był tym zdziwiony. Domyślał się tego od dawna. Pochylił się, wziął jej rękę i poczuł jej energię, słabą lecz trwałą, przechodzącą z niej na niego. To była energia życiowa czysta i biała, dziwnie znajoma. Aidan ściągnął z niej léine pokryte krwią i położył rękę na ranie. - Już nie krwawi. Podczas gdy Aidan siedział obok niej i trzymał ją za rękę, Malcolm ciągle ściskał jej dłoń i czuł, jak uderzenia serca wracały do normy. Royce przykucnął obok. - Będzie musiała zostać w Awe przez parę dni. - Powiedział. - Ja zaniosę stronę do Iona - Zawahał się. - Nie będę cię o to prosił, jeśli z nią zostaniesz. - Tak będzie lepiej. - Malcolm nie miał zamiaru zostawiać jej samej, dopóki nie będzie w pełni sił. Podał wujowi zrolowany pergamin. Royce podniósł się z twardym wyrazem twarzy, który chwilę później zniknął. Claire wyszeptała jego imię. Malcolm schylił się. - Lass! Jej powieki zadrżały, lecz nie otworzyła oczu. Aidan upadł z wysiłku, przerażająco blady, ręce i ramiona miał pokryte krwią Claire.

- Zanieś ją do środka, teraz możesz ją ruszyć. - Powiedział zmęczonym tonem. Malcolm zrozumiał, że Aidan użył swoich mocy do jej uzdrawiania, aż osłabł. Zdziwiony zawołał na straż. - Pomóżcie waszemu panu wrócić do zamku. - Rozkazał im. -

Ze

mną

wszystko

w

porządku.

-

Powiedział

Aidan

zniecierpliwionym tonem, lecz nie poruszył się z miejsca. To jest uparty mężczyzna, pomyślał Malcolm biorąc Claire na ręce, a rycerze pomagali Adianowi. Dwóch braci wpatrywało się w siebie. - Dziękuję ci. - Powiedział pierwszy Malcolm. Aidan pokiwał głową. - Nie ma za co.

Claire zorientowała się, że leżała na łóżku z piór. Uśmiechnęła się sennie, zastanawiając się, do kogo mogło należeć. Może śniła, bo jej materac ergonomiczny był o wiele bardziej twardy. Światło wpadało do pokoju, ale na Manhattanie nie było tak mocnego słońca. Zamrugała i zobaczyła wokół ścianę z kamienia. Czuła w ramieniu pulsujący ból. Potem zorientowała się, że leży w czyichś ramionach. Mozolnie wyłoniła się z warstw mgły i zobaczyła umięśnioną, męską rękę wokół swojej talii. Zrozumiała, że Malcolm leżał przy jej boku, otaczając ochronnym kokonem. To było cudownie piękne, mieć go tak blisko. Silnego, ciepłego i bezpiecznego. Powróciła do jej pamięci krwawa bitwa za murami Awe i atak Sybilli. Kobieta przebiła jej ramię mieczem i zabierała jej energię życiową. Claire pomyślała, że musieli jej zaaplikować jakiś średniowieczny

narkotyk, niesamowicie silny. Łóżko wydawało się kręcić wokół własnej osi i nie mogła jasno myśleć. Nie mówiąc o bólu, który powinien być nie do zniesienia... A może było inne wytłumaczenie, dlaczego go nieodczuwała. Przerażona spojrzała na lewą rękę i upewniła się, że ją jeszcze posiada. Oparła się o Malcolma wypełniona ulgą. Przez ile czasu była nieprzytomna? Dni? Tygodnie? Dzięki Bogu ktoś uratował jej ramię! Położyła się z powrotem, aby go obserwować, myślała, że śpi lecz on był czujny i ją obserwował. Kiedy spotkali się wzrokiem, uśmiechnął się. Piękny uśmiech, ciepły, zapierający dech w piersiach. - Dzień dobry, lass.- Powiedział cicho. Obróciła się do niego, poczuła ukłucie bólu, lecz do zniesienia. Położyła na jego piersi dłoń i zadrżała z przyjemności. – Co robisz w moim łóżku? - Wyszeptała. Jego dłoń zacisnęła się na jej pasie. - Byłem zmęczony. Pomyślałem, że prześpię się trochę. Claire wpatrywała się w jego szare oczy, szczere i pełne miłości. - Masz swoje łóżko. - Zamruczała. Zawahał się. - Pamiętasz, co się stało? Pokiwała głową. - Jak uratowaliście moje ramię? - Aidan cię uzdrowił, ale ty masz twoje moce, Claire. To jest niezaprzeczalne. To był absurd.

- To kamień ma moce. - Wyszeptała, szukając go dłonią. Wisior zniknął! Sybilla go zabrała. - Przyniosę ci go. - Zapewnił, głaszcząc jej włosy aby ją pocieszyć. W tym momencie Claire była pewna, że kamień należał do jej ojca. Przypomniała sobie jak go obserwował Ironheart. - To był kamień mojego ojca. Jestem tego pewna. – Poczuła, jak wpada w panikę. Bez kamienia była stracona. To było jedyne powiązanie z rodzicami. - Dlaczego mi go zabrała? - Kamień może dać jej twoje moce. Powiedziałaś, że nosisz go od śmierci twojej matki. Czyli od dawna wchłaniał twoją energię. Myślę, że dlatego Sybilla go zabrała. Claire uważała za bardziej prawdopodobne to, że kamień dawał jej swoje moce. To nie było możliwe, że się z nimi urodziła. Przypomniało jej się coś, co nie chciała pamiętać. - Malcolm, Sybilla mi powiedziała, że nie pozwolono jej mnie uśmiercić. Oderwał wzrok. - Mylisz się. Ojciec Paul dał ci silną dawkę ziół. Może miał rację, łóżko wciąż się kręciło jak karuzela. Claire położyła mu dłoń na piersi, pod rozcięciem léine, na ciepłej skórze. Jego oczy zabłysnęły i wiedziała, że chciał być dotykanym. Coś w niej się obudziło i porwało w wir pożądania w tym momencie. - Cokolwiek mi zostało dane, podoba mi się efekt jaki wywołuje. Ile czasu byłam nieprzytomna? - Dwa dni. - Jego ton głosu był inny.

Claire nie mogła uwierzyć, że czuła się tak dobrze po dwóch dniach, lecz wolała nie zadawać więcej pytań. Malcolm wyraźnie reagował tak jak ona na te pieszczoty. Spojrzała w jego płonące oczy i zobaczyła, jak opuścił wzrok na jej usta. Pogładziła go po szyi, nachylając się mocniej. Jego erekcja otarła się o jej bok. - Chyba będzie lepiej jak już pójdę. - Powiedział, ale nadal wpatrywał się nią. - Brakuje mi cię. - Wyszeptała. - Tak bardzo mi cię brakuje. Jego oddech był przyspieszony. - Przestraszyłaś mnie, lass. - Dlaczego? – Zapytała, przesuwając rękę po jego ciele. Był wspaniałym mężczyzną. Pochyliła się do przodu i przycisnęła usta do wycięcia w koszuli, obok krzyżyka, który zawsze nosił. Malcolm zamknął oczy. Claire ledwo pamiętała, co się stało tamtej straszliwej nocy, kiedy zamknięto go w wieży, wydawało się, że to było przed wiekami i ich nie dotyczyło. Dotknęła ustami szczeliny na jego gardle. - Przestraszyłaś mnie, bo myślałem, że umierasz. - Wyszeptał zachrypnięty. Uśmiechnęła się do niego, wpatrując się w oczy. Była żywa, a reakcje jej ciała na niego to potwierdzały. Pogłaskała go niżej, w okolicy pępka i poczuła poprzez tkaninę jak czubek jego erekcji wyciągnął się w jej stronę. Wpatrywała się w jego oczy, gdy przesuwała jego léine. Spodziewała się, że zatrzyma jej rękę i wyskoczy z łóżka, natomiast Malcolm ścisnął mocniej jej pas. Claire zatraciła się w rosnącym pragnieniu, westchnęła i oparła na poduszkach, trzymając rękę na nagim boku, lecz nie dotykając go.

Malcolm jęknął rozdrażniony. - Lubisz być kuszony? - Nie za bardzo. - Odpowiedział ostrzegawczym tonem. Uśmiechając się, przesunęła opuszkiem palca po gorącej główce penisa. Odwrócił się do niej czerwony, Claire pochyliła głowę i użyła swojego języka. Malcolm opadł na poduszki. - Dziękuję, lass. Bez pośpiechu, cieszyła się każdym centymetrem jego ciała. Podniosła głowę i popatrzyła się na niego. Malcolm miał przyspieszony oddech. Ich wzrok skrzyżował się. - Chodź tutaj. - Powiedział. Przesunęła swoją nogę na jego udo, co było bezspornym zaproszeniem. Będzie idealny, pomyślała, powolny, ciepły i miękki. - Powolny może być, lecz miękki? - Malcolm uśmiechnął się, kładąc między jej uda. Westchnęła z przyjemności, kiedy poczuła, jak powoli zaczął ją penetrować. - Miałam na myśli miły. – Odpowiedziała, czując jak przyjemność rosła niepowstrzymywaną falą. - Myślałaś o tym? - Powiedział chrapliwie, poruszając się z zamierzoną powolnością. - Tak. - Claire zamknęła oczy i pozwoliła, aby wezbrana fala

uderzyła w nich. Malcolm dyszał, zwiększając rytm, dopóki nie poczuła, że jego pragnienie się zmieniło. Przylgnęła do jego ramion. Każdy mięsień tego wspaniałego ciała zamienił się w stal, a serce biło w piersi opartej o nią. Zbliżał się do niebezpiecznego i zakazanego terenu. - Wróć. Nie idź tam, wróć do mnie. - Wyszeptała przestraszona pomimo podniecenia. Malcolm znieruchomiał, walcząc sam ze sobą. - Chcę od ciebie wszystkiego. - Powiedział z zaciśniętymi zębami. Podniósł oczy i zrozumiała, że jego pragnienie było niekontrolowane. Uklęknął nad nią i popchnął na materac. Zobaczyła za jego plecami szare cienie, oświetlone przez małe żarzące się płomienie. Nadal będąc w niej, Malcolm odrzucił głowę do tyłu i poczuła jak zaczął wchłaniać jej energię. Malcolm wydał zwierzęcy okrzyk i wyskoczył z łóżka. Nie było już żadnej ekstazy, a Claire powoli podnosiła się z wysiłkiem. Zamrugała oczami i zobaczyła, jak wychodził z pokoju. Opadła bez tchu na poduszki. Pokój wokół niej wirował. Malcolm, nie odchodź, proszę. Prosiła go myślach. Nic nie odpowiedział. Zagubiona usiadła. Poczuła, jak dotykał jej duszy. Wstała z łóżka, zataczając się. Powoli podeszła do drzwi i je otworzyła. - Malcolm! Żadnej odpowiedzi. Czuła, że chciał zostawić Awe i ją. Zaniepokojona, zaczęła iść w stronę schodów, lecz potknęła się i upadła na ścianę. Mocne dłonie

przytrzymywały ją. - Pozwól mu odejść. - Powiedział Aidan - Musisz odpocząć, a on musi odejść. Będzie polował na Sybillę. Nie mogła odpowiedzieć. Wydawało jej się, że wszystko wokół niej zaczęło ruszać się. Przez chwilę myślała o trzęsieniu ziemi, lecz Aidan wziął ją na ręce i wszystko się uspokoiło. Wyczerpana i zdesperowana zaczęła płakać.

Trzy dni później Claire kontrolowała swoje ramię w lustrze. Skutki eliksiru zniknęły i czuła się dobrze. Na ramieniu została jej brzydka, czerwona blizna i to był jedyny ślad niedawnej napaści. Dzień wcześniej padało i czuła ból w ramieniu. Podnosząc rękę poczuła małe ukłucie. Ty masz moce, Claire, to jest niezaprzeczalne. Kamień, który jej zabrała Sybilla, przeniósł na nią moc uzdrawiania. Claire opuściła rękaw i popatrzyła na doniczki z polnymi kwiatami, które przyniosła jej Isabel. Usychały. Wzięła pączek do ręki, próbując skoncentrować się i zobaczyć go kwitnącym i energicznym. Zamiast powrócić do stanu sprzed kilku dni, płatki zaczęły opadać na podłogę. Westchnęła, nawet jeśli posiadała jakieś moce, zniknęły one. Zachmurzyła się, myśląc o Malcolmie, polującym na Sybillę. Bała się, że wpadnie znowu w pułapkę. Od trzech dni myślała o nim... O nich. Prawdopodobnie nie było sensu mieć nadziei, że odwzajemni jej miłość, ale nie mogła kontrolować swoich uczuć. W każdym razie ich związek był skomplikowany. Nie trwałby on przez wieczność, bo musiała wracać do swoich czasów, lecz

dopóki była w średniowieczu chciała, aby wszystko funkcjonowało. Tak, jak każda para, nowoczesna czy nie, musieli nauczyć się rozumieć siebie nawzajem, aby osiągnąć kompromis mimo dzielących ich różnic. Claire zeszła do głównej komnaty. Był wczesny ranek. Isabel siedziała sama i jadła śniadanie. - Jestem szczęśliwa, że już wstałaś. - Powitała ją uśmiechając się. - Eliksir, który mi dali, zmusił mnie do pozostania w łóżku. Teraz znowu jestem sobą. Gdzie jest Aidan? - Odjechał wczorajszej nocy, Claire. Powiedział, że miał sprawy w Paryżu, lecz przyrzekł wrócić dzisiaj. Claire zrozumiała, że musiał się przenieść do Paryża, nie bacząc na zasady. No chyba, że byłby na tropie zła, więc nic by się nie wydarzyło. Chciała odpowiedzieć, lecz w tym momencie Aidan wszedł do sali uśmiechnięty. Claire otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Miał na sobie pelerynę, która na pewno nie pochodziła z XV wieku. W rękach trzymał, wspaniały, rokokowy fotel, wyściełany złotym pluszem. - I co wy na to? - Zapytał je. Isabel zaczerwieniła się, Claire spojrzała zszokowana. - Wyruszyłeś do Francji po jeden fotel? - Aye. - Odpowiedział ustawiając fotel koło stołu. - Malcolm jest mi winny jeden, lecz mam wątpliwości co do tego, czy go mi da. Zawsze może mi zapłacić w inny sposób. - Wy, Mistrzowie nie powinniście używać mocy zgodnie z Kodeksem?

- Zasady, Claire, są po to, aby je łamać. O co chciałaś mnie zapytać? Zawahała się patrząc na Isabel. Aidan podszedł do kochanki, pocałował w policzek i szeptał do ucha. Młoda kobieta podniosła się i wyszła z komnaty. Popatrzył na Claire. Musiała przyznać, że lubiła go, choć był szowinistycznym podrywaczem. - Aidan, jak mogę cię przekonać, abyś zabrał mnie do Malcolma? Był zaskoczony. - Nie możesz. Podeszła bliżej. - Muszę do niego pojechać. Nie może sam walczyć z Morayem. W grę wchodzi jego dusza, jeżeli ją straci, my stracimy jego! Proszę cię. - Nie. - Odpowiedział stanowczo. - Malcolm prosił mnie, abym cię zabrał do opactwa w Iona, gdzie będziesz bezpieczna. Sybilla jest na dworze królewskim, a to nie jest miejsce dla ciebie, zwłaszcza, że Moray chce użyć cię przeciwko niemu. Royce będzie pilnował Malcolma. - Jeżeli zaprowadzisz mnie na dwór, pójdę z tobą do moich czasów, aby ci pokazać największe piękności świata, których nigdy nie widziałeś. Słabym punktem Aidana była miłość do piękna we wszystkich jej formach. Chciała go zabrać do Tiffany, Metropolitan Museum... Uśmiechnął się nieskuszony. - Sam mogę znaleźć piękno. W każdym miejscu i każdej epoce. Wzięła go za ręce. - Proszę cię, abyś pomógł mi pomóc twojemu bratu! Uwolnił się.

– Nie boję się o mojego brata. To była kłamstwo i była tego prawie pewna. W ostatnich dniach dwaj bracia byli wobec siebie bardzo uczynni. Malcolm był wciąż nieufny, lecz Aidan próbował i uleczył ją, pomógł mu. Dlaczego? Matka opuściła go po urodzeniu, a on nienawidził i bał się Moraya. Jego żona umarła, a Isabel była tylko przelotną kochanką. Malcolm jednak, był jego bratem. Aidan potrzebował Malcolma. To była odpowiedź. - Co zrobiłbyś, jeżeli Malcolm potwierdziłby, że jesteś jego bratem i by to zaakceptował? Zbladł, żeby po chwili zaczerwienić się ze złości. - Chcesz mnie wciągnąć w pułapkę? - Wy dwaj powinniście być przyjaciółmi! Jesteście ofiarami przemocy Moraya nad waszą matką. Oczy Aidana płonęły wściekłości. - Przekraczasz granice. – Ostrzegał, obracając się. Dziewczyna złapała go za ramię. - Nie! Zaprowadź mnie do niego, a przysięgam ci, że przekonam go, iż jesteś jego najlepszym sojusznikiem. Jesteś dobrym człowiekiem, a czasami nawet miłym. Zrobię wszystko, aby Malcolm to zrozumiał. Pokręcił głową. - Nie obchodzi mnie, czy jesteśmy przyjaciółmi. - To nieprawda! Potrzebujesz Malcolma, a on ciebie, zwłaszcza w tym momencie. Aidan uniósł ręce w rozdrażnieniu.

– On nie chce mojej pomocy. - Zrobię tak, aby zmienił zdanie. Kiedy wrócę już do domu, chcę wiedzieć, że będziesz przy nim jako brat, przyjaciel i sojusznik. Wasz świat jest przerażająco niebezpieczny, musicie być zjednoczeni. Patrzył na nią nachmurzony jak nigdy. - Zabiorę cię do niego, ale ani słowa o naszym pakcie. - Zakończył. Ucieszyła się. Zabierze ją na dwór! - Kiedy wyruszymy? - Kiedy będziesz chciała. - Teraz? - Jeżeli tego chcesz. - Idę po nóż i pistolet. - W przypływie impulsu pocałowała go w policzek i pobiegła do pokoju. Wsadziła broń za pasek i już wychodziła z pokoju, kiedy jej wzrok przykuł widok kwiatów. W doniczce wszystkie były prawie uschnięte, lecz pączek, który miała wcześniej w dłoni miał wygląd świeżo zebranego z łąki.

Rozdział 16

Starożytny zamek w Linlithgow został strawiony przez ogień wiele lat wcześniej, podczas pożaru miasta, a na jego miejsce król Jakub postawił wspaniały pałac. Malcolm i Royce znajdowali się na szerokim dziedzińcu, a ich konie zostały zabrane do stajni poza czerwono-brązowe mury obronne. Główny budynek zamku składał się z pięciu pięter z wieżą w centrum. Pozostałe znajdowały się w rogach otaczających go murów. Dworzanie i słudzy byli wszędzie i Malcolm rozglądał się ostrożnie dookoła. Był już kiedyś w Linlithgow, kiedy stał tam tylko pałac. Teraz nowa twierdza była imponująca i czuł się niespokojny. - Byłeś już tu kiedyś? - Zapytał Royca, kiedy przechodzili przez dziedziniec. Para szlachcianek uśmiechała się do nich. - Sześć miesięcy temu. - Odpowiedział tamten, odwracając się, aby obserwować kobiety. - Wiesz, że nienawidzę dworskich intryg. Zarządca pałacu przywitał ich, kiedy weszli do środka sali audiencyjnej. Setki

szlachciców

i

szlachcianek

prowadziło

rozmowy

i

spacerowało, czekając na przyjęcie przez króla lub królową. Malcolm rozpoznał każdego przywódcę klanu z Highlands obecnego w sali, lecz nie widział Moraya, pomimo tego, że wyczuwał jego mroczną obecność. Był zadowolony, że zatrzymał Claire z daleka od intryg politycznych i demonicznych niebezpieczeństw, choć serce mu się ściskało na każdą myśl o niej. Zaczął rozumieć, dlaczego nazywała seks kochaniem się.

Wbrew sobie czuł coś do niej i było to nierozerwalnie połączone z cielesnym pożądaniem. Musiał zebrać w sobie moc kontrolowania własnych emocji i nauczyć się traktować ją jak drugą Glennę, przechodnią kochankę, którą mógł oddalić, kiedy się znudzi. Inaczej będzie w niebezpieczeństwie. Problemem było to, że wcale nie chciał jej oddalać. Już od pierwszego spotkania zadawał sobie pytanie, czy mogłaby zostać z nim. Z drugiej strony, ona jasno dawała do zrozumienia, że chce wrócić do swoich czasów. Nie mógł też traktować jej jako zwykłej kochanki. Pragnął dotykać i pieścić jej ciało podczas seksu, choć to zamieniło się w bestię pożądania i próbowało ukraść jej życie. Dziwnie jednak, że Malcolm nie dotknął jej życia, lecz duszę, piękną i pożądaną jak ona sama. Nie mógł zrozumieć, co się stało, bo było to całkowicie odmienne od tego, co zaszło w wieży, choć przyjemność była tak samo oślepiająca. Royce położył mu dłoń na ramieniu. - Jesteś na dworze. Jeżeli szukasz przyjemności, rozglądnij się wokół i wybierz, lecz zapomnij o Lady Claire. Ta ruda, uśmiechająca się do ciebie, jest ładna. Malcolm uśmiechnął się spięty. Chciał tak robić. - Chce cię mieć w swoim łóżku. Nagle poczuł zbliżające się zło i odwrócił się w napięciu. - Nie chcesz chyba być wierny Lady Claire. - Powiedział Moray sarkastycznym tonem. Malcolm zesztywniał, czyżby mu czytał w myślach? - Widzę, że wyzdrowiałeś i wyobrażam sobie, że twoja piękna

kochanka już doszła do siebie po niefortunnym ataku Sybilli. - Zabiję Sybillę. Powinieneś trzymać swoją sukę na smyczy. Zagroził mu Malcolm. Tamten wzruszył ramionami. - Znajdę sobie inną, ale o tym już wiesz. - Trzymaj się z dala od Lady Claire. Nie użyjesz jej przeciwko mnie. Ostrzegam cię, jeżeli ją dotkniesz, będziesz miał wojnę, w jakiej nigdy nie uczestniczyłeś. Nie obchodzi mnie, co powie na to król. - Mówisz jak zdrajca. Jak mógłbym powstrzymać się, kiedy ona jest taka... Gorąca pod mężczyzną? Malcolm chciał go uderzyć, lecz Royce go powstrzymał. - Aye. - Powiedział Moray, śmiejąc się lubieżnie. - Znam dobrze jej pasję. Po ciele Malcolma przebiegł dreszcz. Czyżby szpiegował ich w intymnych momentach, a może kontrolował ich umysły? Moray zrobił się poważny. - Twoja determinacja w zaprzeczeniu pragnienia tej kobiety jest dla mnie niespodzianką. Nie bój się, będę szczęśliwy zastępując cię. Jeżeli nie chcesz tego spróbować, ja to zrobię, a później cię zniszczę jak Brogana. Będzie mnie prosić o więcej i więcej, jak twoja matka. - Mówiąc to, odszedł od nich z zaciętym wyrazem twarzy. Malcolm drżał ze złości. Nigdy się tak nie bał o Claire. Royce dotknął jego ramienia. - Specjalnie cię dręczy! Nie myśl o Mairead i Claire! - Ale to jest prawda, do diabła! Nie mogąc przekonać Brogana, zniszczył jego małżeństwo i moja matka wciąż cierpi. Jeżeli nie

przeciągnie mnie na swoją stronę, użyje Claire i zniszczy ją. Pierwszy raz w swoim życiu Malcolm poczuł się zdesperowany, uwięziony i bezsilny, uczucia, których nienawidził. - Chcę ją chronić przed złem, ale zamiast tego przybliżam ją do tej niszczącej siły. - Zrobiłeś błąd, zakochując się. - Powiedział Royce nachmurzony. Nie będę oczekiwał, że zmienisz zdanie i wiem, że będziesz ją kochał aż do śmierci. - Przysięgałem bronić jej. Pragnienie i ochrona nie oznaczają miłości. Ty popełniłeś ten błąd i zobacz, jak wyglądasz setki lat później. Nie chcę być takim samym głupcem. Royce opuścił głowę nieprzekonany. - Bądź wierny Kodeksowi i Bogu. Zacznij modlić się nie tylko do Chrystusa, także do Starożytnych. Wysłuchają cię, jeżeli będziesz szczery. - Już zacząłem się modlić. - Odpowiedział Malcolm. - Poprosiłem o wsparcie dla mojej duszy, aby móc kontrolować bestię. - Już kontrolowałeś zło i wygrałeś. Z czasem będzie to łatwiejsze i Moray zacznie ścigać kogoś innego. - Ile czasu? Ile potrzebuję, aby naprawdę kontrolować zło? - Jesteś jeszcze bardzo młody. - Odpowiedział wuj, kręcąc głową. Wszyscy młodzi Mistrzowie czują puissance. Kiedy będziesz silniejszy, będzie ci łatwiej o tym zapomnieć. Musisz unikać Claire. Weź sobie do łóżka inną kobietę, która nie będzie dla ciebie pokusą. Malcolm pokręcił głową. - Nie chcę innej, pragnę Claire! Ty masz ponad osiemset lat, a ja dwadzieścia siedem. Nie mogę czekać osiem wieków, aby ją kochać! - W

momencie, w którym zorientował się, co powiedział, jego twarz stała się czerwona. Nie chciał jej kochać, chciał dać jej tylko przyjemność. Royce westchnął. - Powtarzam ci, trzymaj się od niej z daleka. To jest wielka pokusa. Cieszę się, że zostawiliśmy ją w Awe. - Nie wiem, przez ile czasu będę wstanie być od niej daleko. - Musisz walczyć z pragnieniem, tak jak walczysz z Morayem. Kiedy to zrozumiesz, wygrasz. Royce mylił się. Pragnienie było złe, kiedy zamieniało się w bestię, pożądającą mocy, której nie miał Mistrz. Był moment, kiedy Claire dochodziła do siebie po ataku Sybilli, w którym Malcolm czuł do niej pożądanie, pochodzące z serca i nie mające nic wspólnego ze złem. - Ruari, poczułeś kiedyś duszę kobiety? Tamten popatrzył się na niego. - O czym, na Boga, ty mówisz? - Złapał go za ramię. - Módl się do Starożytnych, bo tylko bóg może dać ci siłę na walkę z pokusą. Royce miał rację. Kiedy Brogan poległ na polu walki, wiara Malcolma zachwiała się, podczas gdy powinna była się wzmocnić. Był zadowolony, że ponownie zaczął się modlić. Jedynym problemem było to, że Starożytni byli kapryśni.

Ból był nie do zniesienia. Chociaż Aidana dał jej napój, żeby mogła lepiej to znosić, Claire płakała, nieświadoma jego ramion wokół swojego ciała. Czuła się, jakby wszystkie jej kości zostały połamane, a każdy nerw naderwany. Nawet włosy ją bolały.

Cierpienie szybko zniknęło i Claire zorientowała się, że przyciskała swoją twarz do jego piersi. - Już lepiej? - Zapytał. Wzięła głęboki oddech, mając nadzieję, że on wstanie i odejdzie. Wyczuła w jego ciele znajomą nutę. Pożądanie. Przestał ją obejmować i wstał. Claire zamrugała i popatrzyła w te srebrne oczy. - Co się stało? - Obejmuję kobietę wtedy, kiedy chcę ją zabrać do mojego łóżka, Claire. To nie moja wina, że moje ciało chce czegoś więcej. - Odpowiedział ze złośliwym uśmiechem. Prychnęła i zaczęła się rozglądać naokoło. Wylądowali na trawie, na dworze królewskim w pałacu Linlithgow. Ze swojej pozycji widziała niebieskie jezioro, gdzie łabędzie pływały w ciszy, zaś przez most przerzucony nad nim przeprawiały się kolumny jeźdźców ze swoimi łopoczącymi sztandarami. Popatrzyła do góry i zobaczyła strażników na murach obok wież stojących przy głównym wejściu. Jej serce podskoczyło na myśl, że Malcolm znajdował się w środku. Także Moray tam był, czego była pewna każdą cząstką swojego ciała. Aidan podał jej rękę. Wciąż obrażona za jego zuchwałość, podniosła się sama. - Napój od ojca Paula był bardzo przydatny, aby znieść ból skoku. Ty też go bierzesz? - Zapytała, nie słysząc żadnego lamentu z jego strony. - Jestem mężczyzną. Nie potrzebuję żadnych napojów. Znoszę ból. - Jasne. Nigdy nie dasz zapomnieć żadnej kobiecie, jakim jesteś

macho. Uśmiechnął się, rozbawiony. - Kiedy przestaniesz rozmyślać o moim ciele, nie będziesz już taka rozzłoszczona. Nie sądzę, że to na mnie jesteś taka wściekła. - Nawet nie myśl, że mnie podniecasz! Nie jesteś podobny do Malcolma nawet w najmniejszym stopniu. Zaczerwienił się i wskazał jej wejście do pałacu. Claire zawstydziła się za swoje słowa. Znajdowała się w tym miejscu dzięki niemu i z pewnością nie była to wina Aidana, że był dzieckiem zła, podczas gdy Malcolm był dziedzicem wielkiego Mistrza. - Przykro mi. W rzeczywistości przypominasz swojego brata. - Ależ nie. - Odpowiedział twardym głosem. - Używam mocy tak, jak lubię, a nie dla Bractwa czy Starożytnych. Nie interesuje mnie Kodeks, lecz moja przyjemność. Claire nie wierzyła mu. Wyczuwając nowe napięcie, wyprzedziła go rozglądając się po dużym dziedzińcu Wyobrażała sobie, że główna sala znajduje się w najwyższym budynku, który był dokładnie przed nimi. Jej serce biło szybciej, a ona przyspieszyła kroku. Aidan szedł obok w milczeniu. Wielu dworzan wchodziło i wychodziło, niektórzy w tradycyjnych ubraniach, inni ubrani z angielska. Claire skrzywiła się, kiedy zobaczyła fascynującego, wysokiej rangi szlachcica z Lowlands. Był on Mistrzem, który przyciągnął jej uwagę w Iona. Mężczyzna miał na sobie buty z długim szpicem zamiast kozaków, nogawice koloru burgundu, krótki dublet z niebieskiego aksamitu i tak, jak na wyspie, był uzbrojony. Claire zaczerwieniła się, kiedy zobaczyła wybrzuszony mieszek między jego nogami.

Uśmiechnął się rozpoznając ją i pozdrowił głębokim ukłonem. - To jest Alexander z Blackwood, brat Sybilli. - Powiedział jej Aidan ponuro. - Nie wpatruj się w niego! Claire zatrzymała się nagle. - Ale ja go widziałam w Iona, Aidan. On jest Mistrzem. - Aye. - Potwierdził cicho. - I nienawidzi swojej siostry, tak jak powinno być. Dotknął jej ramienia i zaczął iść. Jak tylko Claire doszła do siebie, zaczęła iść za nim. Ogromne witrażowe drzwi sali głównej były otwarte i jak tylko weszła do środka, zobaczyła tłum czekający na audiencję królewską. Zatrzymała się, jej serce biło szybko z podniecenia. Znajdowała się na dworze w XV wieku! Złapała za krawędź jego plaid’a i rozglądała się wokół w poszukiwaniu Malcolma. Minęło kilka dni od jego wyjazdu i bała się, że nie będzie zadowolony z jej przybycia. - Czy król i królowa są tutaj? - Nay. - Aidan nagle zesztywniał i otworzył szeroko oczy. Zaniepokojona Claire podążyła się za jego spojrzeniem i zobaczyła Isabel otoczoną szlachcicami. - To nie jest jej siostra bliźniaczka? - Nie ma bliźniaczki. - Odpowiedział Aidan skamieniały. - Jaki dzisiaj jest dzień? - Trzydziesty pierwszy lipca. Zrobili skok w czasie dzień wcześniej i Isabel pożegnała ich w Awe. Do Linlithgow mogła przybyć tak szybko tylko w jeden sposób. Zabrał ją Moray. Claire poczuła, jak jej żołądek się skurczył ze strachu i podążyła za

Aidanem. Isabel zobaczyła go i z wielką ulgą przeprosiła szlachciców, aby się rzucić w jego ramiona. - Czy wszystko w porządku? Pokiwała głową, patrząc się na niego oczami pełnymi łez. - Jestem taka szczęśliwa, że tutaj jesteś! Tak się bałam! Claire próbowała uspokoić swój oddech. To był Moray i tylko Bóg wiedział, co chciał przez to osiągnąć. Prawdopodobnie użyłby Isabel przeciwko własnemu synowi. Claire poczuła litość dla tej młodej, niewinnej dziewczyny. - Jak się tu dostałaś? - Zapytał wściekły Aidan. - Nie bądź na mnie zły! Twój ojciec nalegał. Nie mogłam ignorować życzenia hrabiego Moray, nikt tego nie może zrobić. Nie wiem, jak się tu dostałam. - Powiedziała płacząc. - Użył zaklęcia. A kiedy się ocknęłam, byłam w jednej z komnat pałacu. Wzrok Aidana stwardniał. - Dotykał cię? Isabel otarła łzy ręką. - Oczywiście, że nie. Był tylko uprzejmy, nic więcej. Boję się go tak bardzo! Kiedy patrzę w jego oczy, czuję jak mrozi moją krew. - Zabiorę cię do domu - Zadeklarował Aidan, podnosząc jej brodę dłonią. - Nie bój się, zajmę się Morayem. - Nie możesz mnie zabrać do domu. Spotkałam królową, która mi rozkazała odwiedzić ją dzisiaj wieczorem. Wzrok Aidana stwardniał.

- W takim razie musisz służyć swojej pani. Claire nie bardzo wiedziała, o co chodziło. Rozumiała, że Isabel musiała zatrzymać się na dworze przez dłuższy czas, tak aby Moray mógł się bawić z nią i Aidanem jak kot z myszką. W tym momencie zobaczyła Malcolma. Ich spojrzenia spotkały się. Spojrzał na nią najpierw oszołomiony, a następnie rozzłoszczony. Wiedziała, że zezłości się, jeżeli ją zobaczy. Ruszyła mu naprzeciw, obiecując sobie, że będzie spokojna. Malcolm jednak odwrócił się i wyszedł z sali, kierując się w stronę korytarza, oświetlonego promieniami słońca wpadającymi przez okna zajmujące połowę ściany. - Poczekaj! - Zawołała, przyspieszając kroku. Zatrzymał się nagle przy oknie wychodzącym na zachodnie wzgórza. - Znowu mnie nie posłuchałaś? Claire zesztywniała, czując, jak jej serce biło z radości i podniecenia. - Malcolm. - Dotknęła jego policzka. - Wiem, że jesteś zły, ale nie mogłam zostać w opactwie, kiedy ty polujesz na Sybillę i Moraya. Odsunął się od niej. - Czy kiedyś mnie posłuchasz? - Nie możesz mi rozkazywać, jeżeli nie zgadzam się z tobą. Nie jestem kobietą ze średniowiecza. Nie jestem Glenną ani Isabel i nie możesz żądać, abym była taka jak one. - Myślisz, że o tym nie wiem? Różnisz się od innych kobiet, które poznałem do tej pory. - Naprawdę chcesz, abym była słaba i uległa?

Wpatrywał się w nią ze ściśniętymi zębami. - Nay. - Przyznał z pozorną niechęcią. - Malcolm, dlaczego nie usiądziemy, żeby porozmawiać o jakimś planie? Potrzebował chwilę na odpowiedź. - Jakbyśmy byli parlamentem? - Tak. - Wyszeptała mając nadzieję, że ją zrozumiał. - Jesteś przyzwyczajony, aby rozkazywać jak król, a ja jestem przyzwyczajona do podejmowania własnych decyzji. Ty wciąż negocjujesz z głowami innych klanów i twoimi wrogami. - Aye. - Potwierdził krzyżując ramiona. - Ale teraz mamy wojnę i na wojnie każdy z moich ludzi musi mnie słuchać. - Rozumiem. Będę cię słuchać w walce i na dworze, jeżeli zrozumiesz, że pochodzimy z dwóch różnych epok i nie będziesz mnie traktował jak inne kobiety. Jeżeli to zaakceptujesz, to będziemy jak parlament. Żadnych rozkazów, Malcolm, będziemy decydować razem. Wpatrywał się w nią zamyślony. - To, co masz, to jest talent. - Powiedział delikatnym tonem. - Jesteś zbyt inteligentna jak na kobietę. Claire wciągnęła powietrze. - Dobrze. Jeżeli mi dasz swoje słowo, ja dam ci moje. Nie mogła uwierzyć, że przeskoczyła przez wielką przepaść kulturową, która ich dzieliła. - Jeżeli chcesz, to mogę to podpisać własną krwią. - Zażartowała. Przez chwilę poczuła się szczęśliwa, jakby to była cisza przed burzą. - Już dość wylałaś krwi w Awe. - Malcolm zrobił się poważny. - Jak

udało ci się przekonać Aidana, aby cię tu zabrał? - Moray przeniósł tutaj Isabel. Nie wiem, o co mu chodzi. Powiedziała zaalarmowana. - Na pewno chce ją użyć przeciwko Aidanowi. - Aidan chciał ją zabrać do Iona, lecz królowa rozkazała jej odwiedzić się dzisiaj wieczorem. Może to ją uratuje z rąk Moraya. - Królowa jest rozpustną kobietą, Claire. Ma wielu kochanków i mówi się, że korzysta także z dobrodziejstw swych dam. - Podobają się jej kobiety? - Nie, podoba jej się przyjemność ciała. Zamieniając się w jedną z jej dam do towarzystwa, Isabel może uratować swoje życie. Claire spojrzała mu w oczy wstrząśnięta. W tym niesprawiedliwym świecie nie było żadnych praw. Każdy był na łasce rządzących. Dźwięk dzwonów zapowiadał południe. Claire poczuła dreszcz przechodzący przez jej kręgosłup, podczas gdy Malcolm wpatrywał się w coś za jej plecami. Obróciła się, aby to skontrolować. Sybilla ubrana w aksamitne ubranie z szerokimi, haftowanymi rękawami stanęła na końcu korytarza. Zaczęła iść w ich stronę. Jej oczy iskrzyły. Serce Claire zbuntowało się, ten demon spróbował zabrać jej życie. Malcolm stanął tak aby ją osłonić. - Milady, miałem nadzieję, że nasze drogi się skrzyżują. Sybilla zwolniła, błysk strachu odbił się w jej oczach. - Nie możesz myśleć, że będziemy walczyć tutaj na dworze. Mój pan jest jednym z faworytów króla. Nie walczymy w obecności pary

królewskiej. Tutaj jest neutralność. Claire złapała za sztylet, jej serce biło tak mocno, że czuła zawroty głowy. Każda racjonalna myśl wyleciała jej z głowy, zastępując jednym pytaniem: co się stanie, jeżeli przebije serce Sybilli? Umrze? Prawdopodobnie tak, wiedząc, że jej ciało było ludzkie. Tamta spojrzała ostrożnie. - Ile odwagi, ma belle. Król zażąda twojej głowy, jeśli weźmiesz moją. Claire usłyszała jej słowa, lecz zbytnio się im nie przysłuchiwała. Jeżeli jej nie zniszczy, tamta powróci. Nie rób tego. Nie na dworze. Znajdziemy inny sposób. Ostrzegał ją Malcolm. Claire usłyszała go. Zwilżyła usta przesuwając się o krok. Nie obchodziło jej, czy w wejściu stały straże a pałac był pełen szlachty. - Powiedziałaś, że nie pozwolono ci mnie zabić. Teraz już wiem, kto chce mnie żywej. Claire, nay. Malcolm położył jej rękę na ramieniu. Pozwól mi to zrobić, Malcolm! - Ale mnie nikt nie zabronił ciebie zabić! – Wrzasnęła, rzucając się na Sybillę. - Claire! - Krzyknął Malcolm, próbując złapać ją za nadgarstek. Lecz ostrze już zanurzyło się w ciele.

Rozdział 17

Gorąca krew spływała z ręki Claire. Malcolm przesunął ją w pobliże okna i zobaczyła, że nie przebiła serca kobiety, choć zraniła ją głęboko. Sybilla zbladła, oczy miała czerwone ze złości. Malcolm wyciągnął sztylet z jej piersi. - Skończ z nią! - Wrzasnęła Claire. Zanim Malcolm mógł zareagować, w korytarzu wybuchł chaos. Sybilla zataczając się opadła w ramiona jakiegoś szlachcica, który stał blisko i od razu rozległy się okrzyki i oskarżenia. Nagle Royce ruszył w ich stronę i złapał za ramię Malcolma, a ktoś od tyłu przytrzymał Claire. Próbowała się uwolnić, lecz Aidan za jej plecami wyszeptał. - Oszalałaś! - Znieruchomiała. Dysząc, ujrzała Malcolma i Royca, wymieniających zmartwione spojrzenie, podczas gdy ten pierwszy upuścił zakrwawioną broń. Dwóch strażników królewskich zbliżało się w ich stronę i Claire zrozumiała, jaką straszną pomyłkę popełniła. - Zostaw mnie. - Powiedziała do Aidana, pytając się w duchu, co się teraz stanie. Popatrzyła na Malcolma, który był wściekły jak nigdy dotąd. Dałaś mi twoje słowo. Usłyszała go jakby do niej mówił. - Przykro mi. – Wyszeptała. Aidan szarpnął nią. Ani słowa więcej!

- Co się stało? - Zapytał strażnik, gdy mistrz zamku wchodził w korytarz. - Lady Sybilla została napadnięta. - Odpowiedział ktoś z zebranych tam ludzi. Claire zaczęła drżeć. Zanim mogła wyznać swój czyn, Blackwood wyszedł spoza tłumu i zbladł widząc Sybillę. Claire zauważyła jego wyraz twarzy i zrozumiała, że ten człowiek wcale nie nienawidził swojej siostry. Sybilla zaczęła krzyczeć, kiedy tamten wziął ją w swoje ramiona. Była blada i mocno krwawiła, tak, że jej gorset zabarwił się kolorem purpury. Popatrzyła na Claire wzrokiem pełnym nienawiści. - Ja się nią zajmę. - Zadeklarował Blackwood. Claire chciała krzyczeć za nim, aby skończył to, co ona zaczęła, lecz wyobrażała sobie, że chciał ją zanieść do lekarza. W końcu Sybilla zemdlała. Zachmurzony Maclolm podniósł sztylet i podał mistrzowi zamku. - To jest narzędzie, które miało zabić Lady Sybillę. Ja to zrobiłem. - Aresztować go. - Rozkazał tamten. Claire chciała zaprotestować, lecz Aidan ścisnął ją mocno, aż poczuła ból. - Nic nie mów. - Powiedział ze ściśniętymi zębami, widząc, jak straż zatrzymuje jego brata. - Mój bratanek kłamie, aby mnie obronić. - Wtrącił się Royce. - To ja zaatakowałem Lady Sybillę.

Claire łapała powietrze, czując, jak jej kolana miękły, nie mogąc jej utrzymać. Malcolm rzucił wzrokiem na wuja. - To on chce mnie obronić. Sybilla wypowiedziała wojnę mnie i mojej rodzinie. To ja ją zaatakowałem. - To ja to zrobiłam! - Wykrzyknęła Claire, ale w zamieszaniu, które wybuchło nikt nie zdawał się słyszeć jej wyznania. Aidana zaczął ją odciągać od tłumu i korytarza. - Zostaw mnie! - Wykrzyknęła wściekła. - Aresztować ich obu. - Rozkazał mistrz zamku. - To król rozstrzygnie tę kwestię. - Ja to zrobiłam! - Powtórzyła Claire, lecz nikt nie zwrócił na to uwagi. Przykro mi. Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. Co ci zrobią? Nie odpowiedział, a Claire zobaczyła, jak straż zabrała im miecze. Aidan ciągnął ją w stronę dziedzińca. Brzydziła się sobą. Straciła kontrolę i Malcolm ryzykował życiem za jej dziecinny gest. Aidan puścił ją. - Co im zrobią? - Zapytała. - Nie umiesz się kontrolować? Nie możesz zabić damy przy tylu świadkach. Claire objęła się mocno, przerażona na myśl, że Sybilla może umrzeć.

Aidana czytał w jej myślach. - Blackwood wyleczy ją. - Więc Sybilla wróci do swoich intryg. - Zapominasz, że jest człowiekiem. Zawiezie ją do Iona na egzorcyzmy. Gorycz zniknęła i Claire nagle zrozumiała. - Chce egzorcyzmować demona. - Głód krwi tak ją zaślepił, iż zapomniała, że Sybilla była człowiekiem i do niedawna była taka jak ona. Zaczęła się nagle wstydzić swego występku. - A jeżeli egzorcyzmy zawiodą? - Blackwood zabije ją. - Odpowiedział zimno Aidan. Poczuła dreszcze. - Muszę wrócić do środka, aby powiedzieć prawdę. Nie mogę pozwolić, aby Malcolm lub Royce zostali skazani za moje uczynki. - Właśnie to robi mężczyzna dla swojej kobiety. - Odpowiedział zachmurzony. - Już za późno na wyrzuty sumienia. - Zawsze mogą przeskoczyć do innej epoki. - Jeżeli by to zrobili, zostaliby uznani za banitów i nie mogliby wrócić do tych czasów. - To może my możemy cofnąć się do Awe, do czasu, kiedy Malcolm chciał wyjechać. Aidan pokręcił głową. - Mistrz nie może zmienić przyszłości według swoich kaprysów. - Teraz patrzysz się na zasady? - Zapytała wściekła. - Bogowie nie pozwalają łamać zasad tak, jak się chce.

- Więc co możemy zrobić? - Ty nic nie zrobisz, zajmę się tobą do czasu, aż wypuszczą Malcolma. Zabiorę cię stąd. - Malcolm jest uwięziony, aż do werdyktu króla za przestępstwo, które ja popełniłam. Popatrzył się na nią obojętnie. - Jestem zdesperowana, Aidan. - Wykrztusiła z oczami pełnymi łez. - Kocham go i muszę być blisko, tak jak on był obok mnie.Wyraz twarzy Aidana złagodniał. - Wiem, że go kochasz. Nie sądzę, że będą go długo trzymać jako więźnia, prawdopodobnie będzie musiał zapłacić jakąś sumę pieniędzy i odstąpić kawałek swoich ziem jako zadośćuczynienie za napaść. Znajdę dla nas jakieś miejsce, aż do czasu jego uwolnienia. Lecz ty... - Jego ton głosu nie pozwalał na odpowiedź. - Nie zrobisz nic, aby pogorszyć sytuację. Musisz mnie posłuchać, Claire. Pokiwała głową. - Dobrze. W tym momencie zauważyła Moraya, który ich obserwował ze schodów prowadzących do głównej sali. Divide et impera, pomyślała przestraszona.

Malcolm zesztywniał. Claire desperacko próbowała go szukać. Czuł, jak biegła zagubiona wzdłuż pałacowych korytarzy. Linlithgow nie był dla niej bezpiecznym miejscem, pomyślał zaniepokojony. Malcolm gdzie jesteś? Usiadł na słomie w kącie kamiennej celi. Claire, wróć z powrotem!

Nie odpowiedziała mu i zrozumiał, że była zbyt przestraszona, aby go słyszeć. Malcolm, pomóż mi cię znaleźć! Claire, na zewnątrz są straże. Wróć do twojej komnaty, rozkazał wiedząc, że i tak go nie usłucha. Usłyszał krzyk i zobaczył ją w ciemnym korytarzu, twarzą w twarz z Morayem. Ten uśmiechał się diabolicznie. Nie! Zaczęła biec, a Malcolm ją dopingował, by była szybsza. Potem usłyszał śmiech Moraya. W przypływie bezsilnej wściekłości spróbował otworzyć drzwi od celi. Claire była wykończona, słyszał jej szloch. Pociągnął mocniej za drzwi, aby je wywarzyć, gdy te nagle się otworzyły i stanął naprzeciw Claire. Nigdy nie był tak szczęśliwy, że zobaczył kogoś. Rzuciła mu się w ramiona, a Malcolm przycisnął ją mocno do siebie, dziękując Starożytnym za ocalenie jej życia. Gdy tak ją trzymał, zmartwienie zostało zastąpione przez gorąco, które oblało nie tylko klatkę piersiową i lędźwie. Uśmiechnęła się do niego z błyszczącymi, zielonymi oczami. - Nie powinnaś była tu przychodzić. - Powiedział jej, przybliżając swoją twarz do niej. Nie mógł już dłużej czekać, aby ją pocałować, a jego ciało pulsowało od wybuchowej siły. Musiał ją mieć, natychmiast. Wziął jej usta, próbując być delikatnym, bo lubiła zaczynać powoli. Ale on był mężczyzną, więc położył ją słomie, rozszerzając jej nogi.

Ich ubrania zniknęły. Malcolm kontynuował swoje pocałunki pomimo pragnienia, które go spalało. Powoli wślizgnął się w nią, czując, jak jego ciało trzęsie się od próby wyrwania się spod kontroli. Uwielbiał czuć ją gorącą, ciasną i wilgotną wokół siebie. Claire nie mogła oddychać z przyjemności. Oboje byli blisko szczytu. Malcolm podniósł głowę aby się uśmiechnąć. Kocham cię, lass. Otworzyła szeroko oczy i oparła swoją twarz o jego szyję, krzycząc w ekstazie. Poczuł jak rozpiera go radość, gdy nagle otworzyły się drzwi. Malcolm obudził się i zrozumiał, że to był tylko sen, choć bardzo realistyczny. Leżał na słomie, a jego członek był napuchnięty. Próbował kontrolować oddech, gdyż celę dzielił z Roycem. - Wstawaj. Rozkaz nie był skierowany do niego. Jego wuj stał na środku celi ze związanymi rękoma. Malcolm wstał ostrożnie i poprzez szczeliny w ścianach zobaczył, że na niebie świecił księżyc w pełni. Kary śmierci odbywały się podczas dnia, przed publicznością, więc nie było mowy o karze. Jego niepokój zmniejszył się, ale tylko nieznacznie. Twarz Royca była jakby wykuta z kamienia, choć gdzieś w głębi Malcolm wyczuwał jego rosnące podniecenie seksualne. - Musisz pójść z nami. - Rozkazał strażnik. - Gdzie go zabieracie? - Zapytał Malcolm tonem wielkiego lairda. - Ciebie to nie dotyczy. - Odpowiedział tamten. Malcolm zajrzał do jego umysłu i z łatwością odkrył, że to królowa rozkazała zabrać Royca do jej apartamentów. Z niedowierzaniem popatrzył na wuja.

Wszyscy oprócz króla wiedzieli o seksualnym apetycie królowej i ilości jej romansów. Było tylko jedno wyjaśnienie, dlaczego królowa chciała go zobaczyć o tej porze. Lecz jak to było możliwe, że jego wuj zainteresował samą królową? Zajrzał do jego umysłu i zobaczył, jak obejmuje królową w królewskim łożu. To nie był pierwszy raz. Jego wuj mógłby zostać za to zaprowadzony na szafot. Czy on zwariował? Royce popatrzył mu w oczy. - Nikt nie może odmówić własnemu władcy. Malcolm zadrżał. Miał rację, lecz jeśli by go złapali, zapłaciłby za to własnym życiem. - To nie jest ważne. - Powiedział Royce nagle. Malcolm poczuł ciężar jego 850 lat. - Nie boję się śmierci. Całkowicie odkrył swój umysł i Malcolm zobaczył samotność i zmęczenie tego mężczyzny. Royce zmęczył się życiem. Gdy wychodził z celi, nie oglądnął się.

Claire wyczuwała obecność Malcolma, lecz pałac był labiryntem korytarzy rozświetlonych pochodniami. Malcolm, gdzie jesteś? Zapytała zdesperowana. Bez odpowiedzi. Musiała go znaleźć, aby przekonać się, że było z nim dobrze. Zatrzymała się, dysząc i oparła o kamienną ścianę, kompletnie sama w korytarzu. Malcolm, pomóż mi cię znaleźć!

Nie odpowiedział. Claire ruszyła znowu w stronę niekończącego się korytarza. Nagle wyczuła jego obecność. Był blisko! Zobaczyła drzwi i otworzyła je zniecierpliwiona. Moray uśmiechnął się do niej z płonącymi oczami. Krzyknęła i trzasnęła drzwiami uciekając. Bojąc się, że tamten za nią podąża, skręciła w następny ciemny i długi korytarz. Poczuła, że Malcolm jest blisko, otworzyła drzwi. Moray śmiał się jej w twarz. Claire obróciła się i zaczęła biec w przeciwną stronę, płacząc z desperacji. Jej nogi były coraz cięższe. Następne drzwi stanęły przed nią. Jakaś dłoń dotknęła jej ramienia... Moray. Claire złapała za klamkę i otworzyła. Przed nią stał Malcolm, a jego oczy błyszczały jak topione srebro. Szlochając z ulgą, rzuciła się mu na szyję, a on objął jej ciało w bezpiecznym i ciepłym uścisku. - Nie powinnaś była tu przychodzić. – Powiedział, podnosząc jej brodę. Claire poczuła, jak jego męskość zesztywniała. To jest szaleństwo, pomyślała, a pragnienie przejęło jej ciało. Usta Malcolma przykryły jej tak, że nie mogła mu powiedzieć o prześladowaniu Moraya. Położył ją na delikatnym łożu, na którym spała. Jego silne ciało przyciskało jej, a umięśnione uda rozszerzały jej nogi. Ich ubrania zniknęły i Claire mogła poczuć pod swoimi dłońmi jego gładką i ciepłą skórę. Jeżeli to był sen, to chciała, aby trwał wiecznie. Malcolm wciąż ją całował, a jego ogromny członek wsuwał się w nią.

Claire nie mogła oddychać z przyjemności. To uczucie było zbyt żywe, aby było snem. Jej ciało drżało wokół Malcolma, który drżał rosnąc w jej wnętrzu. Czując, że jest blisko szczytu podniósł głowę i się uśmiechnął. Kocham cię, lass. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Przepełniona szczęściem, otworzyła oczy, aby mu wyznać miłość, lecz została powitana przez ciemność. Była sama w łóżku. Usiadła dysząca i spocona. Wydawało jej się, że naprawdę się kochali z Malcolmem. Ciężko oddychając oparła się o poduszki. Pozwolono jej użyć komnat zarezerwowanych dla niego. Oczy przyzwyczajały się do ciemności, podczas gdy podniecenie opadało. Mały ogień palił się w kominku. Popatrzyła na niego i krzyknęła. Jakiś mężczyzna siedział w cieniu. Przez chwilę była sparaliżowana ze strachu, że to jest Moray. - To tylko ja. - Uspokajał ją Aidan. Co on robił w jej pokoju, parę kroków od łóżka w którym śniła najbardziej erotyczny sen swojego życia? - Co ty tu robisz? Podniósł się, podchodząc do ognia. Krótka tunika ujawniała jego podniecenie. - Czuwałem nad tobą. Słyszałem, jak jęczałaś z przyjemności. Byłem w korytarzu. Bałem się, że może tu jest Deamhan albo Moray. Claire zaczerwieniła się.

- Śniłam o Malcolmie. - Aye. – Wychrypiał, odwracając się. Nagle do jej głowy przyszło straszne podejrzenie. Wyskoczyła z łóżka owijając się kołdrą. - Proszę, powiedz mi, że nie możesz czytać w snach! - Do jutra, Claire. – Odpowiedział, kierując się w stronę drzwi. Rzuciła w jego stronę dzbanek z wodą. - Jak śmiesz szpiegować mnie i Malcolma! - Przyszedłem, aby cię strzec. - Zaczął się bronić zaczerwieniony. - Szpiegowałeś moje sny! To tak, jakbyś nas podglądał, kiedy się kochamy! Czerwień na jego policzkach zrobiła się bardziej widoczna. - Nie mogłem się powstrzymać. Ty mnie widziałaś z Isabel. Claire popatrzyła na niego wściekła. - Ja was zobaczyłam przez przypadek i szybko wyszłam! - Ja jestem mężczyzną, ty kobietą. Żaden mężczyzna nie mógłby ignorować tego typu snu. - Wynoś się! - Powinnaś być zadowolona, że martwię się o ciebie. Nie wszedłem do twojego snu i nie zająłem miejsca mojego brata, choć tego chciałem. Mówiąc to wyszedł.

Rozdział 18

Północ musiała minąć już jakąś godzinę temu, pomyślał Royce, idąc między strażnikami do komnat królowej, gdzie zobaczył jej dwie zaczerwienione damy do towarzystwa. Był zły i jednocześnie podniecony. Nie przeszkadzało mu uprawianie seksu z piękną kobietą, ale nienawidził być niewierny swojemu królowi. Jednak półtora roku temu nie dał rady wymknąć się z rąk cwanej Joanny z Beaufort i musiał zaspokajać ją aż do momentu, kiedy błagała o litość. Wiedział dobrze, co chciała od niego. Ich związek zaczął się sześć miesięcy po jej koronacji. Królowa zauważyła go, kiedy oddawał hołd władcom. Wtedy jeszcze nie mówiono o jej niezaspokojonym apetycie seksualnym. Royce klęczał przed nią zaskoczony jej wielką urodą, o której śpiewali bardowie, potem usłyszał jej myśli. Władczyni wyobrażała sobie, na ile sposobów mógł ją posiąść. Chociaż te myśli nie sprawiły mu specjalnej przykrości, wolał natychmiast wyjechać. Jednak po sześciu miesiącach sprawy Bractwa zaprowadziły go z powrotem na dwór. Royce spotkał królową, która go oczekiwała. Ta kobieta dała radę manipulować Bractwem, tak aby ci go wysłali do Linlithgow. Niewątpliwie Royce cieszył się każdą chwilą spędzoną w jej łóżku, lecz królowa została tak przez niego pobudzona, że kiedy powrócił już do Carrick wezwała go dwukrotnie. Royce wyjaśnił jej w obu przypadkach z wielką uprzejmością, że ważne sprawy hrabstwa uniemożliwiały mu powrót na dwór. Niestety, nie można było odmawiać królowej w nieskończoność. Pozwoli na wykorzystanie go i użyje jej do swoich przyjemności. Wszedł sam do jej komnaty, a drzwi za nim zamknęły się cicho.

Pokój był oświetlony przez łuczywo, świece i ogień palący się w kominku, do którego odwrócona była królowa. Miała na sobie nocną koszulę w kolorze żółtego złota, kolorze jej włosów. Ubiór był przezroczysty i Royce widział doskonale jej jędrne pośladki, co podnieciło go jeszcze bardziej. - Jak śmiesz nas odrzucać! Wszedł w jej myśli i zobaczył jak krzyczy z przyjemności, kiedy ją posiadał. Podszedł bliżej, podniósł związane nadgarstki i objął ją od tyłu, przyciskając jej biodra do swoich. Władczyni zadrżała. - Wiem, że brakowało ci mnie. - Wyszeptał z gniewem podsycanym podnieceniem. - Przyznaj się. - Nie posłuchałeś naszych rozkazów. – Odpowiedziała, dysząc. Twoja przyszłość wisi na włosku. Zaczął się śmiać. - Nie obchodzi mnie, jeżeli stracisz moją głowę. – Odpowiedział, gładzą rękoma po jej łonie. Zawahała się. - Jak śmiesz... - Czy wezwałaś mnie, aby rozmawiać? – Szepnął, dotykając lekko ustami jej ucha. - Wiesz dobrze, czego chcę. - Była wściekła. - Jeżeli jeszcze raz ośmielisz się zlekceważyć mnie... Royce popchnął ją na ścianę i rozszerzył jej nogi swoim udem. - Nie jesteś moją panią. Usługuję ci, dopóki będę tego chciał. Tak jak tej nocy. - Pospiesz się, Ruari! Uśmiechnął się, ocierając o jej pośladki.

- Uwolnij mnie. Obróciła się i rozwiązała sznury. Kiedy był już wolny, podniósł jej koszulę nocną i zaczął gładzić ją po mokrym już wzgórku. - Potrzebuję przysługi od ciebie w zamian za moje usługi. - Jakiej? - Zapytała obrażona i jednocześnie podniecona. Royce podniósł jej udo i oparł swoje przyrodzenie o jej wejście, gorące i pulsujące. - Chcesz go w środku? Uwolnij Malcolma. Natychmiast. Zadrżała z wściekłości. - Nikt ze mną nie negocjuje! - Naprawdę? - Royce odsunął się do tyłu, śmiejąc. Obróciła się i uderzyła go. Rozbawiony, przekrzywił głowę i ściągnął léine. Patrząc na niego, królowa zdławiła okrzyk. - Jak śmiesz targować się ze mną! Pogładził się. - Każ twoim strażom go uwolnić. Joanna patrzyła, jak bawił się swoim penisem. - To jest więzień króla. - Nie chciałabyś tego robić całą noc? Chyba zapomniałaś, że jestem niezmordowany? Łzy popłynęły po jej twarzy. - Mógłbyś za to słono zapłacić, Ruari. Royce nie przejął się groźbą.

- Chcę, żebyś doszła, setki razy. Ciężko oddychała i zrozumiał, co się stanie, kiedy tylko ją dotknie. - Oboje wiemy, że możesz kontrolować twojego męża jak chcesz. Uwolnij Malcolma. - Rozumiem, że nie interesuje cię twoja śmierć, wiedz jednak, że mogłabym go uwolnić teraz i aresztować rano. - Jej głos był coraz bardziej zachrypnięty. - Masz rację. Jestem już starym człowiekiem i nie interesuje mnie, czy zginę z twoich czy też króla rąk. – Chciał, aby szybciej się decydowała i był gotów zaspokajać ją w nieskończoność. - Jeżeli nie byłbyś tak szczodrym kochankiem, zabiłabym cię moimi rękoma. - Pragnę cię kobieto, pospiesz się. Podeszła do drzwi i je otworzyła. - Uwolnijcie natychmiast Malcolma z Dunroch. Jest wolny i może opuścić dwór dziś w nocy. Royce zaśmiał się zadowolony. Podszedł do niej i zanim królowa zamknęła drzwi, obróciła się, położył swoją dłoń na jej łonie i podniósł lekko. - Kto teraz jest panem? Pragnienie oślepiło go, gdy penetrował ją. Joanna z Beaufort płakała z powodu nieopisanej przyjemności.

Claire nie mogła zasnąć i patrzyła, co się dzieje na zewnątrz. Śniła, że szukała Malcolma i chciała to zrobić, lecz strażnicy nie pozwoliliby jej na to. No i do tego był jeszcze Moray.

Ostatnią rzeczą, której chciała było spotkanie z nim, sam na sam. Przesunęła wzrokiem po ogniu w kominku. Co stanie się z Roycem i Malcolmem? W tym momencie go poczuła. Zmieszana popatrzyła na drzwi od komnaty, które się otworzyły i zobaczyła stojącego w nich Malcolma. Rzuciła się w jego ramiona, przyciskając mocno. - Czy ja śnię? - Zapytała świadoma jego siły i ciepła. - To nie jest sen. Royce przekonał królową, aby mnie uwolniła. Dotknęła jego policzka i ku swojemu zdumieniu, Malcolm położył rękę na jej, a oczy mu błyszczały jak we śnie. Claire wstrzymała oddech, oddałaby wszystko za te dwa słowa. - Jestem wolny, by móc odejść. Lecz jak mogę zostawić mego wuja? Jego związek z królową stwarza wielkie niebezpieczeństwo. - Powoli rozglądnął się po pokoju. Claire rozumiała, że Royce ryzykował życie. - Malcolm, jeżeli ktoś odkryje Royca, to nic mu nie pomoże. Tylko skok w czasie mógłby mu pomóc. Pokręcił głową ze strapioną miną. - Nie zrobiłby tego, Claire. Boję się, że nic go już na tym świecie nie obchodzi. Co to znaczyło? Popatrzyła na niego, Malcolm rozglądał się podejrzliwie. - Co tu się stało dzisiejszej nocy? Poczuła jego zazdrość.

- Nic. Popatrzył na łóżko. - Śniłem cię kilka godzin temu. Śniło mi się, że uciekałaś przed Morayem i przyszłaś do mojej celi. Wyczuwam twoje spełnienie, Claire. - Ja też cię śniłam. - Wyszeptała zdziwiona. - To było takie prawdziwe. - Dlaczego czuję zapach Aidana w twoim pokoju? - Zapytał głosem drżącym ze wściekłości. Claire zesztywniała, bojąc się najgorszego. - Nic się nie stało. Czuwał nade mną, Malcolm. Dla ciebie! To prawda, miałam orgazm, choć to był tylko sen, ale byłam w twoich ramionach i to było wspaniałe. On usłyszał moje jęki rozkoszy w korytarzu i bał się, że zostałam zaatakowana przez demona. Wszedł tu, aby mnie ratować, to wszystko. Malcolm wpatrywał się w nią w ciszy. - Przebacz mu! To twój brat. Wy dwaj powinniście być sojusznikami, przyjaciółmi. Jego wzrok był zimny. - Mam już dosyć jego pragnienia ciebie. - On mnie nie pragnie, tylko jakiejkolwiek kobiety! Malcolm zaczął się odprężać. -

Myślisz,

że

powinniśmy

być

przyjaciółmi?

-

Zapytał

niedowierzając. - Tak. - To jest syn Moraya. To renegat. - Popatrzył na nią czule. - Pragnę

cię, w łóżku, powoli, tak jak lubisz. Pokiwała głową, nie dostrzegając niczego złego w napięciu, które pochodziło z jego ciała. - Brakuje tylko paru godzin do świtu. - Wyszeptała podniecona. Malcolm posłał jej najbardziej podniecający uśmiech, jaki widziała, a ciało zaczęło płonąć. W korytarzu za nim zobaczyła Aidana. Malcolm się obrócił. Tamten powoli podszedł bliżej. - Uwolniono cię? - Zapytał z ulgą, zatrzymując się na progu. - Aye. - Odpowiedział Malcolm. - I jestem zmęczony widokiem twojego pożądania względem mojej kobiety. Ulga Aidana zniknęła. - Nigdy bym nie dotknął twojej kobiety. - Odpowiedział zimno i odwracając się, odszedł w stronę komnaty, którą dzielił z Isabel. Claire pospieszyła zamknąć drzwi, gdy nagle dopadło ją złe przeczucie, jakby coś złego miało się nagle wydarzyć. Z korytarza dochodził krzyk złości i bólu. - Aidan! - Krzyknął Malcolm i otworzył drzwi. Claire poszła za nim. Drzwi od komnaty Aidana były otwarte, więc weszli do środka. Claire zobaczyła Aidana na kolanach z pochyloną głową, jakby się modlił. Potem zobaczyła Isabel. Leżała naga, bez życia z szeroko otwartymi oczami. Claire zadrżała z przerażenia, gdy zauważyła uśmiech na jej ustach. Malcolm przyklęknął. - Możesz użyć twoich mocy?

Aidan nieodpowiedział, nieruchomy jak posąg wpatrywał się w młodą kobietę. Malcolm dotknął ciała i popatrzył się na Claire. - Jest zimna. Już odeszła. - Zamknij jej oczy. – Wyszeptała, kładąc rękę na plecach Aidana. To z pewnością zrobił Moray. - Pomóż mu. Malcolm wziął Isabel w ramiona i położył ją na łóżku przykrywając. Aidan podniósł wzrok, jego oczy płonęły z nienawiści. Claire chciała złapać go za rękę. - Aidan przykro mi, chodź, usiądź. Mężczyzna cofnął się, jakby jej nie słyszał. Odwrócił się w stronę drzwi. Malcolm stanął mu na drodze. - Nie możesz zwyciężyć Moraya. Aidan uśmiechnął się zimno. - Pozwól mi przejść. - Nie pozwól na to. - Wyszeptała Claire. Malcolm wpatrywał się w przyrodniego brata. - Nie pozwolę ci, abyś sam to zrobił. - Usuń się z drogi. - Zawarczał tamten z zaciętym wyrazem twarzy. Na pięknej twarzy Highlandera z niesamowitą prędkością rosła broda, a on sam warczał, ten dźwięk był dziki. Claire zobaczyła, jak zamieniał się w szarego wilka. Zaczęła krzyczeć cofając się. Wilk przysiadł na tylnych łapach z najeżoną sierścią, gotów do ataku. To wtedy Claire przypomniała sobie,

że przybieranie zwierzęcych form było jednym z fundamentalnych elementów kultury celtyckiej. Zresztą było to logiczne, że Mistrzowie posiadali moce do zmiany z człowieka w zwierzę. Z drugiej strony, jeżeli by nie widziała tego na własne oczy, nigdy by nie uwierzyła. Wilk zaskowyczał. Bała się, że może zaatakować Malcolma. Jednak się nie ruszył. - Wiedziałem, że nazywają cię Wilk z Awe i teraz już wiem dlaczego. - Zamilkł przez chwilę. - Nie rób tego. Claire ma rację. Jesteś moim bratem i razem będziemy polować na Moraya. Wilk przeskoczył nad nim i pobiegł korytarzem. Malcolm i Claire pobiegli za zwierzęciem, które podążało w stronę okna. - Aidan, nie! - Krzyknął Malcolm. Jednak zbyt późno, Aidan skoczył i rozbił szybę w drobny mak. Claire nie mogła powstrzymać okrzyku strachu. Podbiegła z Malcolmem do okna i spojrzała w dół, bojąc się, że zobaczy połamane ciało wilka albo człowieka. W ciemnościach panujących na dziedzińcu nie było nic widać. Malcolm pociągnął ją za łokieć i Claire przesunęła wzrok za nim. Zobaczyła na tle księżyca orła, który się oddalał. Zaczęła płakać nad Isabel i Aidanem. Malcolm wtulił ją w swoje ramiona.

Mężczyzna nalał dwa kielichy wina. Claire siedziała przy oknie i obserwowała jaśniejące niebo. Podał jej wino i objął rękoma. - Wiem, że chciałaś uratować Isabel.

- Całym mym sercem! - Wykrzyknęła, wylewając łzy. - Ona była słodka i niewinna, bardziej dziewczynka niż kobieta. Przypominała moją kuzynkę Lorie. Malcolm cofnął się ponury. Claire wytarła oczy. Nie było czasu na płacz. - Myślę, że musimy wrócić do Dunroch. Nie pomożemy Aidanowi, jeżeli król znowu cię zaaresztuje. Wiem, że boisz się o niego. - Aye. Masz rację, jeżeli nie wyjadę, znowu mogą mnie zamknąć w wieży. Wyruszymy z pierwszymi promieniami słońca. - Malcolm, obiecałeś nauczyć mnie walczyć. Wiemy oboje, że jestem w niekorzystnej sytuacji tutaj jak i w moim czasie. - Myśl o powrocie do domu zasmucała ją. - Nauczę cię w Dunroch. Claire zrozumiała, że on także pomyślał o jej powrocie. - Wcześniej czy później będę musiała wrócić. - Powiedziała niepewnie, niemal z nadzieją, że będzie próbował ją od tego odwieść. Malcolm obrócił się. - Nie sądzę, że Aidan tak od razu zaatakuje Moraya. On jest zbyt cwany, żeby atakować Obrońcę Królestwa na dworze. – Powiedziała, próbując go uspokoić. - Jeżeli go zaatakuje, umrze. Nie ma wystarczająco dużej mocy, aby zwyciężyć swojego ojca. - Czy może ją zdobyć z czasem? - Moc Moraya pochodzi od Szatana. - Aidan jest jego synem, myślałam, że mogą być podobne. Może Bóg mu da moce, które mu są potrzebne.

- Może. Nigdy nie widziała Malcolma tak ponurego. - Czyli potwierdzasz, że nie jest on taki zły? - Nie jest zły. - Przyznał z niechęcią. Claire chciało się śmiać. Malcolm jednak umiał zmieniać zdanie! Jego otwartość umysłu była dla niej ważna, nawet jeśli nie zmieniłaby ich przyszłości. W oddali zawył wilk, boleśnie i samotnie. Dostała gęsiej skórki i Malcolm ścisnął ją mocniej. Aidan miał prawo do okazywania bólu, nawet jeśli Isabel była tylko kaprysem. - Czuje się odpowiedzialny. - Wyszeptała Claire. - Aye. On był jej panem, a nie dał rady obronić jej. Moray był w stanie zrobić coś takiego swojemu synowi, pomyślała. W tym momencie zapukano do drzwi. Malcolm poszedł otworzyć i rozmawiał po gaelicku ze strażnikiem. - Co się dzieje? - Zapytała zaniepokojona. Podszedł do niej i pogładził po włosach. - Nie martw się, królowa chce mnie widzieć. - W środku nocy? Dlaczego? Może skończyła z Roycem i chce ciebie mieć teraz w łóżku? - Claie, nie wiem co chce, lecz nie mogę zlekceważyć jej rozkazów. - Gdzie do diabła jest król? - Nie martw się. Jakub wstaje wcześnie i już prawie świta. Królowa nie może szukać sobie kochanka o tej godzinie. - Mówiąc to, objął ją mocno i pocałował delikatnie w policzek. Jak mąż, który wychodzi do

pracy. Patrząc, jak odchodzi, Claire próbowała się uspokoić. Zadrżała, ostatnią rzeczą, której chciała to to, żeby Malcolm zmienił się w seksualny obiekt pożądań władczyni. Zacisnęła mocniej plaide. Za plecami miała tylko zamknięte drzwi. Nagle w pokoju zaczęło być zimno. Claire zrozumiała i przerażona obróciła się w przypływie paniki. Hrabia Moray uśmiechał się, tak jak parę godzin wcześniej w jej śnie. - Mówiłem, że wrócę do ciebie. Deamhan otworzył drzwi od szafy i podał jej rękę. Sterroryzowana dziewczynka złapała ją. On obrócił ją do światła i zobaczyła jego twarz. Claire krzyknęła. - To byłeś ty!

Rozdział 19

Malcolm skierował się w stronę komnat królowej. Było wcześnie, niebo jaśniało w delikatniej poświacie. Niepokoił się o Aidana, chciał jak najszybciej opuścić zamek i zabrać stąd Claire. Bał się, że władczyni chce go widzieć z powodu wuja. W tym momencie zobaczył Royca, wyłaniającego się z pokoju królowej i zamykającego drzwi. Wuj zatrzymał się zdziwiony jego widokiem. - Co ty tutaj robisz? Malcolm oglądnął go szybko i stwierdził, że nic mu nie brakowało. - Rozkazano mi przybyć tutaj. Myślałem, że zanudzasz Jej Wysokość. Royce zaśmiał się. - Śpi zadowolona. Nie sądzę, żeby obudziła się przed południem. Malcolm wzdrygnął się. - Królowa po mnie posłała. Uśmiech tamtego szybko zniknął z twarzy. - Malcolm, dopiero co ją zostawiłem. Rozkazała nie przeszkadzać sobie, aż do jej pobudki. Malcolm zrozumiał, że ktoś na niego zastawił pułapkę. - Claire! - Odwrócił się i puścił biegiem w stronę jej komnat. Royce ruszył za nim. Wbiegł po schodach, drzwi do pokoju były zamknięte, lecz wiedział, że za nimi nie znajdzie Claire.

Moray ją zabrał ze sobą.

Claire obudziła się. Leżała naga na zimnej, kamiennej podłodze. Potrzebowała chwili, aby zrozumieć, co się działo. Była w jakimś okrągłym pomieszczeniu i biorąc pod uwagę szary kolor nieba na zewnątrz, znajdowała się na piętrze. Pamiętała wejście Moraya do zamkowej komnaty i jego zimny uśmiech, a potem ciemność. Złapała kamień. Powróciły wspomnienia o nocy, w której zamordowano jej matkę. Moray był demonem, który wdarł się do ich domu na Brooklynie tamtej nocy. Był demonem, który otworzył drzwi od szafy i trzymał ją za rękę mówiąc, że wróci po nią. Był demonem, który zabił jej matkę i którego ona chciała zniszczyć. Przez Claire przeszedł dreszcz i zwymiotowała. Czy Moray chciał Malcolma czy ją? Podniosła się powoli. Sztylet i pistolet zniknęły. Była bezbronna. Zaczęła oddychać głęboko, choć strach nie pozwalał jej na to. Rozglądnęła się dookoła. Wieża była większa niż ta w Awe, lecz na środku pokoju stał stół, dwa krzesła i słoma. Zobaczyła wyryty na ścianie czarny pentagram zamknięty w kole, znak uniwersalny diabła. Podeszła do jednego z dwóch okien wieży. Otwór w ścianie był trochę większy niż szczelina, a ona szybko się zorientowała dlaczego. Zamek stał na szczycie skalistego zbocza, otoczony ciemnym lasem. Powietrze pachniało słono, więc ocean nie był daleko. Claire próbowała zidentyfikować inne szczegóły, żeby zrozumieć,

gdzie się znajduje, lecz naokoło wszystko otoczone było mgłą. Znowu zadrżała w ataku paniki, która nie chciała jej opuścić. Zbliżyła się do ściany i paznokciem wyrysowała znak krzyża. Mały i słaby, ale było to dla niej pocieszeniem. To był czas, w którym potrzebowała Boga i Starożytnych. Poczuła go, kiedy nadchodził. Zimno nie zawiało od strony okna, lecz drzwi, które się otworzyły i wszedł Moray. - Gdzie jestem? Co chcesz ode mnie? - Zobaczyła, że nosił kamień jej matki. - Jesteś w Tor, Claire. To jest moja posiadłość na Orkadach. Otworzyła szeroko oczy. - Zabiłeś moją matkę! - Tak, Claire. Była zbyt piękna abym mógł jej się oprzeć. - Dotknął wisiora na swojej szyi. - Dlaczego? - Zapytała wściekła i przerażona jednocześnie. - To nie był przypadek, prawda? Wybrałeś ją z jakiegoś konkretnego powodu! - Polowałem na Alexandra. - Proszę? - Polowałem na twojego ojca, a on na mnie. To on zaprowadził mnie do niej. Ich związek trwał krótko lecz on, tak jak Malcolm, popełnił błąd. Zakochał się. Co za głupiec! Claire nie mogła oddychać. - Powiedz mi, kim on jest! - Spotkałaś Alexandra z Lachlan, lecz wydaje mi się, że ty go znasz jako Ironhearta.

Claire była oszołomiona. Pamiętała jak Highlander patrzył na jej kamień, jak chciał nauczyć ją walczyć i jak zaprosił ją na Black Isle. - O mój Boże! - Żaden z bogów nie ośmieli się przekroczyć progu mojego domu, Claire. - Ironheart z Malcolmem zniszczą cię. - Podczas gdy mówiła te słowa, drżała. - Przestałem na niego polować, kiedy osiągnął pełną siłę swoich mocy. Podejrzewam, że odziedziczyłaś je po nim, lecz będziesz potrzebowała dziesięcioleci, aby to odkryć. Pomimo swoich mocy nie dał rady mnie pokonać, tak jak inni Mistrzowie przed nim. Nawet jeśli będzie ze mną walczył, nie pokona mnie. Żadem żyjący Mistrz nie może tego uczynić. - Co masz zamiar zrobić? Wiem, że nie interesuje cię Ironheart, a tym bardziej Malcolm. Chodzi o mnie. - Chciałbym cię użyć do prowokowania Ironhearta i uwielbiam kusić młodych Mistrzów, ale masz rację, wiedziałem, że Malcolm nie da się skusić. Jest wielu Mistrzów, na których mógłbym polować, lecz teraz chcę ciebie. Zrozumiałem to, jak tylko cię zobaczyłem jako dziecko. Claire miała straszne przeczucie. - Raczej się zabiję, niż pozwolę, abyś mnie dotykał. - Nie zrobisz tego. Córki Mistrzów są zbyt cenne dla mnie. Mogą urodzić Deamhan. Pozwolę ci wrócić do Malcolma z moim bękartem. Wychowasz go i będziesz go kochać, aż któregoś dnia zobaczysz go, jak mnie czci. - Ty jesteś chory.

- Nie, Claire. Ja jestem diabłem. Cofnęła się, potrząsając głową. - Chodź moja droga. - Kusił ją uprzejmym tonem. Claire przesunęła wzrok. - Aidan nie jest zły! - To może być mały defekt genetyczny. Jego matka jest zbytnio wierząca, ale nigdy nie przestanę z nim próbować. Jest jedynym z moich dzieci, który nie boi się mnie kwestionować. Teraz patrz się na mnie. Wyszeptał. Bezsilna Claire popatrzyła w oczy mężczyzny, który zamordował jej matkę. Gdy to robiła, zaczęła się modlić. Nie po angielsku czy w łacinie, lecz po gaelicku. Nie znała tego języka i nie wiedziała, skąd znała tę modlitwę, lecz rozumiała każdy jej wyraz. To była błaganie do Faoli – bogini, o której Malcolm opowiadał, jako o swoim przodku, prośba o pomoc i ochronę. Moray uśmiechnął się rozbawiony. - Nie pomoże ci. Choć ta bogini jest zuchwała, to jednak nie odważy się walczyć ze mną. Nie tutaj, gdzie moja moc jest absolutna. Bez tchu, Claire rzuciła okiem w stronę okna. - Nie pozwolę ci umrzeć. Nie skoczysz. Okno zniknęło, zmieniając się w mur z kamienia. Claire oddychała ciężko. Śmierć wydawała jej się jedynym wyjściem z tej sytuacji. - Nie rozmawialiśmy już wystarczająco? Teraz znasz prawdę, nie ma już nic do dodania. Bądź spokojna, oddam cię Malcolmowi z moim bękartem w łonie, jak już z tobą skończę. Chodź do mnie Claire. -

Wyciągnął rękę. - Chcesz do mnie przyjść, chcesz czuć mój dotyk, moją pieszczotę, moją moc. Chcesz przyjemności, jaką mogę ci dać. Chodź. Oszołomiona,

przez

chwilę

zobaczyła

się

w

ramionach

fascynującego mężczyzny, porwana przez wysublimowaną ekstazę. Jej ciało stało się ciężkie, jędrne, a powietrze wokół popychało ją do przodu jak potężny wiatr. - Dam ci więcej przyjemności, niż zaznałaś od Malcolma. - Szeptał. Noc po nocy. Chodź tutaj... Bądź grzeczna. Poczuła, jak jej nogi się ruszały i zdała sobie sprawę, że szła w jego stronę, serce biło mocno w piersi. Nie ze strachu, lecz z podniecenia. - Nie! - Zbuntowała się. - Nie ulegnę! - Nie mogła mu pozwolić na hipnozę. Uśmiechnął się, a wielkie pragnienie jego ciała przenikało powietrze. Wyobraziła sobie siebie w jego ramionach, lecz zmusiła się do skupienia nad modlitwą. Udało jej się odwrócić twarzą do ściany z kamienia. Moray przycisnął ją, rozchylając jej nogi. Jeszcze chwila i ta wielka erekcja znajdzie się w niej. Claire krzyknęła, gotowa na uderzenie głową w mur byle tylko wyrzucić z umysłu Moraya. Nagle zobaczyła Malcolma. Wyciągnęła ręce, lecz Malcolm zniknął. Zamiast dotknąć kamienia, jej palce przeszły przez powietrze. Moray nie skonstruował muru z kamienia na miejsce okna, lecz tylko iluzję. - Claire. - Szeptał uwodzicielskim głosem. Poczuła, jak delikatnie dotykał jej pleców. W swojej fantazji Moray ją penetrował i Claire płakała z przyjemności.

Skoczyła. Jej nogi odbiły się z niezwykłą energią i znalazła się w wilgotnym powietrzu na zewnątrz. Czas zdawał się zatrzymać. Zawieszona na niebie, popatrzyła na drzewa poniżej i zrozumiała, że umrze. - Claire! - Krzyknął Moray ze wściekłością. Czas zaczął płynąć, a ona spadała coraz szybciej. Żałowała jedynynie, że nie mogła powiedzieć Malcolmowi, jak bardzo go kochała. Nagle sosnowe gałęzie, które łamały się pod jej ciężarem, zaczęły ciąć jej skórę. Claire krzyczała z bólu, lądując na wyścieleniu ze suchych igieł sosnowych. Gwiazdy eksplodowały, a niebo zrobiło się ciemne. Następnie szare światło świtu zaczęło wdzierać się do lasu poprzez gęste gałęzie drzew. Zszokowana, zrozumiała, że nie jest martwa. Powinna była umrzeć, rozbijając się o ziemię, lecz ona nie czuła żadnego bólu. Żyła. Usiadła i dotknęła się szyi, szukając kamienia, którego oczywiście nie było. To nie on ją uratował. Claire się skuliła, niedowierzając, że nic ją nie bolało. Z drugiej strony była córką Mistrza, choć nie nim samym. Nie została powołana ani zaprzysiężona. W każdym razie miała moce i zamierzała ich użyć. Chłód zstąpił na las. Moray ją szukał. Wstała i zaczęła biec.

Malcolm znajdował się po drugiej stronie jeziora naprzeciw zamku, był sam. Miał zamknięte oczy, twarz zwróconą w słońce, ciało zroszone potem. Próbował znaleźć Claire. Nie był pewny, czy da radę. Moray mógł ją zabrać gdziekolwiek, do jakiejkolwiek epoki, choć bardziej skłaniał się, że zostali w Szkocji z XV wieku. Musiał ją znaleźć. Claire, gdzie jesteś? Nikt nie odpowiedział.

Claire dobiegła do końca lasu, kiedy usłyszała tętent koński i krzyki ludzi szukających ją. Modliła się bez ustanku do Faoli i innych bogów, wliczając w to Luga i Daghda, prawie pewna, że jedynym wyjściem z tej sytuacji była pomoc ze strony Starożytnych. Ukryła się w trawie, kiedy ujrzała pierwszych jeźdźców na zboczu wzgórza. Nie ruszyła się, kiedy konie galopowały w jej stronę, lecz kontynuowała modlitwy mokra od potu. Pragnęła mieć moc stawania się niewidzialną. Pierwsza dziesiątka mężczyzn podjechała na skraj lasu. Zobaczyła dwóch rycerzy, kierujących się w jej stronę. Zimna fala powietrza uderzyła w nią, kiedy konie przejechały tak blisko, że ziemia spod ich kopyt ubrudziła jej ramiona i twarz. Claire podziękowała wszystkim, którzy jej pomogli i oparła się o pień łapiąc z niedowierzaniem powietrze. Była mokra, czuła zimno i bała się na śmierć. Malcolm, pomyślała, pragnąc go bardziej niż zwykle. Zgubiłam się i cię potrzebuję.

Wsłuchiwała się, lecz nie usłyszała żadnej odpowiedzi. Wstała i wyszła na odkryte pole. Niebo zaczęło się rozjaśniać i w oddali widać było ciemny ocean. Claire, gdzie jesteś? Zesztywniała, rozpoznając Malcolma. Malcolm! Pomóż mi! Zgubiłam się! W napięciu słuchała uważnie, lecz była tylko cisza. Ruszyła przed siebie, śledząc wychodzące zza chmur słońce. Choć było słabe, to zrozumiała, że szła w kierunku południa. Highland było na południu i Malcolm był na południu. Gdzieś na południu.

Malcolm zesztywniał. Claire zgubiła się, lecz nie była ranna. Była sama i udało jej się uciec od Moraya. Odwrócił się na północ. Royce podjechał do niego na koniu, prowadząc ze sobą ogiera. - Znalazłeś ją? Malcolm pokiwał głową. - Nie potrzebuję konia. Zabierz go do domu, Ruari. - Gdzie jest? - Blisko Tor.

Claire zbliżyła się do końca wzgórzastego terenu i kilkaset metrów niżej zobaczyła płaskowyż, na którym stało olbrzymie kamieniste koło. Trochę dalej ciemną plażę i ocean.

Zeszła w dół stromą, kamienistą ścieżką. Nigdy nie była na Orkadach, lecz nie pamiętała, aby znaleziono na nich kamienne okręgi. Podbiegła do pierwszego, ciemnego głazu, wysokiego jak czterech lub pięciu mężczyzn. Dotknęła go, był zimny jak lód. Claire miała nadzieję, że to było święte miejsce, do którego demony nie mogły wejść. Weszła w okrąg i spróbowała wyczuć jakąś boską obecność, lecz nie wyczuła nic. Bogowie tak jak i ludzie opuścili to miejsce bardzo dawno temu. Chciała się rozpłakać, lecz wiedziała, że nie może się poddać. W końcu nie była martwa i nie była więźniem Moraya. Przeszła przez krąg i poczuła, że nie jest sama. Odwróciła się. Przez moment wydawało jej się ujrzeć postać między głazami. - Malcolm? - Wyszeptała. Stanęła bez ruchu nie oddychając. Potem otworzyła szeroko oczy, widząc Malcolma schodzącego z plaży. Krzyknęła i pobiegła na jego spotkanie. Podszedł do niej i przytulił mocno. Wtuliła się w jego ciało niezdolna do mówienia. Nigdy nikogo nie kochała tak bardzo. On także nic nie mówił, ściskając ją mocno, tak, że nie mogła oddychać. Niech bogom będą dzięki. Wszystko w porządku? W końcu Claire podniosła głowę. - Moray porwał mnie z twojego pokoju na dworze. - Aye, wiem o tym. Jak uciekłaś, Claire? - Wyskoczyłam z wieży, Malcolm. Powinnam zginąć, lecz nie jestem martwa. - Objęła rękoma jego twarz. - Ironheart jest moim ojcem. Skrzywił się

- Moray ci o tym powiedział? Jak możesz wierzyć w słowa jakiegoś Deamhan? - Wiem, że to prawda, nawet jeśli on o tym mi powiedział. Zesztywniała z powodu nagłego zimna. - Musimy iść stąd. Proszę cię, przenieśmy się do Iona. - Powiedziała spanikowana. Malcolm uwolnił jej ramiona z uścisku, wzrok wpatrujący się za jej plecami. Claire obróciła się i zobaczyła setki jeźdźców na wzgórzach i jednego, powoli zbliżającego się do nich. Moray. -Malcolm! Jego oczy paliły się z chęci pomszczenia się. - Daj mi rękę, odeślę cię. - Nie możesz sam go pokonać! - Daj mi rękę! - Nakazał jej. - Nie mogłem pomścić Mairead i Brogana, ale teraz zapłaci za całe wyrządzone zło. Był gotowy umrzeć i zabrać ze sobą Moraya. Claire nie podała mu ręki. Popatrzył na nią, niewierząc. - Claire, przysięgałaś mnie słuchać w walce. - Wiem, ale nie zostawię cię samego. - Kłótnia zakochanych? - Zapytał Moray rozbawiony. - Hallo a Chaluim. Czy powiedziała ci o moich zamiarach? Malcolm stanął między Morayem a Claire. - Zsiądź z konia. Zrobił to, śmiejąc się.

Malcolm wyciągnął miecz i tamten poszedł za jego przykładem. Claire poczuła jego moc i razem z Malcolmem musieli się cofnąć o parę kroków, jakby zostali trafieni przez ogromny podmuch wiatru. Malcolm odzyskał siły od razu. - A Bhrogain! - Powiedział cicho, bez ruszania się. Moray musiał cofnąć się o trzy kroki, jego oczy zapłonęły czerwonym blaskiem. - Twoje moce są zbyt słabe jak dla mnie, Calum. - Tak myślisz? - Zapytał tamten, zaczynając pojedynek. Claire powstrzymywała krzyk, kiedy Moray łatwo parował ciosy. Z miny Malcoma rozumiała, że używał wszystkich swoich mocy, aby oprzeć się hrabiemu, mięśnie ramion i nóg były naciągnięte, a pot pokrywał całe ciało. Jego przeciwnik też czuł znużenie, choć jego moce były dużo większe. Wpatrywała się w demona, jakby jej wzrok mógł zamienić się sztylet, który próbowała mu wbić w plecy Moray ryknął, parując silne uderzenia mieczem. Rzucił na nią wzrokiem przez ułamek sekundy. Claire znowu spróbowała zasztyletować go telepatycznie. Ten zamachnął się i zadał przerażający cios Malcolmowi, który zranił go w ramię. Zanim Claire mogła zareagować, popatrzył na nią. - Zapłacisz mi za to! - Zawarczał. - A Mhairead! - Wykrzyknął Malcolm, raniąc Moraya w pierś, krótką szpadą trzymaną w lewej ręce. Krew wypłynęła z rany. Demon ryknął rozwścieczony i Malcolm zatoczył się do tyłu,

uderzony przypływem energii. Wyprostował się natychmiast, broniąc przed uderzeniem. Claire poczuła kogoś za plecami, podniosła wzrok zaalarmowana... Sparaliżowało ją. Kobieca postać, przezroczysta, podobna do ducha wznosiła się niedaleko niej. Zobaczyła materializację wspaniałej kobiety o ciemnych włosach, ubrana w białą szatę, niemal klasyczną. Mówiła po gaelicku, lecz ona rozumiała każde słowo. - Syn pomści ojca, córka pomści matkę. Jako, że obydwoje są błogosławieni. Tak zostało zapisane. Światło zabłysło i bogini zniknęła. Malcolm i Moray wciąż walczyli, krwawiąc obficie. Razem podnieśli wzrok do nieba zdziwieni. Słońce zniknęło i niebo było szare, z wyjątkiem wnętrza kręgu, gdzie jaśniało złote światło. Twarz Moraya ze zdumienia przeszła w stan strachu. - A Chlaire! - Wykrzyknął Malcolm, zadając cios krótkim mieczem. Claire krzyknęła. Głowa Moraya potoczyła się po trawie. Przez chwilę bezgłowe ciało stało przed Malcolmem, potem Highlander wbił mu w pierś miecz i ciało opadło na ziemię. Moray uśmiechnął się przez chwilę, zanim jego głowa zniknęła. Ciało też zniknęło po chwili i kamień jej matki leżał na ziemi w zakrwawionej trawie.

Malcolm schował obydwa miecze i podszedł do niej. Objęła go mocno. - Co się stało? Wokół nich światło wyblakło, aż wróciła szarość. - Myślę, że Starożytni wysłuchali cię. - Pochylił się podnosząc jej wisior, rozglądając się naokoło jakby, bał się, że jego wróg może powrócić. - Nie żyje? - Jeżeli nie jest martwy, nigdy nie umrze. - Westchnął i ścisnął ją w ramionach. – Idziemy do domu, lass.

Rozdział 20

Claire leżała z zamkniętymi oczami w gorącej wodzie. Dopiero co wrócili do Dunroch i znalazła się w pokoju Malcolma. Moray prawdopodobnie nie żył, zniszczony przez rękę Malcolma z pomocą bogów i jej. Pomimo ciepła, które ją otaczało poczuła dreszcze. Miała nadzieję, że już nigdy nie spotka tego demona. Postanowiła już o nim nie myśleć. Malcolm był bohaterem, nareszcie pomścił Mairead i Brogana, a ona była przez to szczęśliwa. Tak było zapisane. Bogini tak powiedziała. Kiedy Claire opowiedziała mu o kobiecie z ciemnymi włosami, którą uważała za Faolę, nie zdziwił się zbytnio. Bogowie działali w sposób tajemniczy, pomyślała śmiejąc się. Było zapisane, że pokona pana ciemności, a ona miała odkryć zdolność do walczenia telepatią. Jej uśmiech zgasł. Była córką Ironhearta. Musiała z nim porozmawiać przed powrotem do domu. Jak mogła się urodzić, jeżeli Mistrzowie wyczuwali dni płodne swoich partnerek? Czy uznał ją za swoją córkę? Czy kochał jej matkę? Zanim wróci do domu. Claire otworzyła oczy i zobaczyła palący się w kominku ogień. Rozglądnęła się po spartańskiej komnacie z kamienia i zobaczyła łoże z baldachimem. Jej ciało zadrżało z niecierpliwości. Już niedługo Malcolm ją do niego zabierze, a ona nie mogła się doczekać, aby mu pokazać, jak go kocha. Potem będą mogli pieścić się, rozmawiać i dyskutować. Nie chciała odchodzić. Ta myśl nie dawała jej spokoju. Nie brakowało jej nic z XXI wieku

ani Nowego Jorku. Nie czuła braku lodów, pizzy, elektryczności, bieżącej wody, smogu i godzin szczytu. Zakupów w Soho, ani filmów z Colinem Farrellem. Nie brakowało jej też książek. Czuła tylko nieobecność Amy i dzieci. Była zakochana w Malcolmie z Dunroch, średniowiecznym wojowniku, członku Bractwa i Mistrzu Czasu. Miała wiele powodów, żeby go opuścić. Nawet jeśli go kochała, on tego nie odwzajemniał. Przysięgali sobie wierność, ale ile to mogło trwać? Dopóki nie pozna kobiety młodszej i piękniejszej od niej? Inaczej gdyby byliby małżeństwem. Była pewna, że po ślubie zmieniłby się w wiernego męża, gdyż był człowiekiem słowa. Nie powinna była myśleć o Malcomie i małżeństwie, ale chciałaby przysięgnąć mu miłość do końca życia, choć on zadeklarował, że nigdy się nie ożeni. Żona czyniła go podatnym na wrogów, wyjaśnił. Małżeństwo było poza dyskusją, tak jak jej pozostanie w przeszłości. W drodze do Awe, Royce powiedział, że jeżeli naprawdę coś do niego czuje, opuści Malcolma w odpowiednim momencie. Claire kochała go jak tylko to możliwe. Lecz jak mogłaby spać, myśląc o Amy i jej dzieciach? Potrzebowali jej do walki ze złem. Musiała niedługo odejść, teraz nie było już powodu, aby zostać dłużej. Drzwi się otworzyły i uśmiechnięty Malcolm wszedł do pokoju. - Mamy gości. - Zaczął. Kiedy ich wzrok się spotkał, jego uśmiech zniknął. Był tylko jeden powód, aby zostać, pomyślała z pękniętym sercem. - Jest noc. Kto mógłby przyjechać o tej godzinie? - Zapytała z

naciąganym uśmiechem. - Spędził pół dnia na morzu, wyruszając z Lachlan. Usiadła zdziwiona. - Ironheart jest tutaj? - Chciałby cię zobaczyć, jak już będziesz gotowa. - Poinformował ją zimnym tonem. Wziął koc i podszedł do wanny. Claire wstała, a on zarzucił na jej ramiona okrycie i objął ją. Popatrzyła mu w oczy. - Zostawisz mnie. - Powiedział. - Jak mogę tutaj zostać? Zesztywniał. Claire próbowała czytać mu w myślach, lecz nie nic nie usłyszała. - Pozwól mi usłyszeć. - Będę z twoim ojcem w głównej sali. - Powiedział i wyszedł. Claire potrzebowała paru minut na wysuszenie się przed kominkiem. Bolało ją, że musi zostawić Malcolma i denerwowała się myśl spotkaniem z ojcem. Kiedy zeszła do sali zobaczyła, że Ironheart miał towarzystwo. Malcolm siedział ponury z pucharem wina w dłoniach, obok siedział MacNeil, który wstał z uśmiechem jak tylko ją zobaczył. - Hallo, a Chlaire. - Hallo a Niall, damar a tha sibh? Jego zielone oczy błyszczały, kiedy brał jej dłonie w swoje. - Bardzo dobrze. Słyszałem, że miałaś wyczerpujący dzień. Claire spojrzała na niego, nie mogąc się uśmiechnąć.

- Jak na potężną kobietę, która pomogła zniszczyć Moraya, nie wydajesz się być szczęśliwa. Wpatrywała się w niego. - Naprawdę go zniszczyliśmy? Mistrz zawahał się. - Tylko Starożytni to mogą wiedzieć. Wydaje mi się, że jesteś pod ich ochroną. Znalazłaś przychylność Faoli. - To była ona? - Tak. Pozwolono mi na zobaczenie części walki w moim kamieniu. Zauważyła, że na jego szyi zwisał wtopiony w złoto kawałek mlecznego kwarcu, tak duży jak morela. - To twoja kryształowa kula? - Wtedy, kiedy mi wolno. - Odpowiedział śmiejąc się. - Czy Malcolm też jest pod jej ochroną? - Tego nie wiem, choć jeśli Moray miałby powrócić, nie polowałby już na niego. On szuka łatwych ofiar. To tchórz, Claire. - Dlaczego zostało napisane, że oboje go pokonamy? - Nie znam planów Starożytnych. - Jego uśmiech poszerzył się, był w doskonałym humorze. - Jestem dumny z twego pana. Jest najmłodszy z nas i dał radę z twoją pomocą pokonać Moraya. - Odwrócił się w stronę Malcolma. - Calum Leomhaiin. Claire popatrzyła na niego. Jak tylko ich oczy się spotkały, nie potrzebowała czytać jego myśli. Widać było, że cierpi. - Ja też jestem z niego dumna. Jak go nazwałeś? - Lew.

Zasłużył sobie na taki przydomek, pomyślała dumna. - Jestem także dumny z ciebie, Claire. Jesteś odważna, inteligentna i masz wielkie moce. Jesteś córką Ironhearta pod każdym względem. - Wiedziałeś o tym? - Domyślałem się. - Jakie mam moce, MacNeil? Jak udało mi się przeżyć po tym upadku? Czy byłam niewidzialna dla ludzi Moraya kiedy mnie szukali? Kim jestem? - Jesteś córką Ironhearta. - Odpowiedział. - Nie wiem, dlaczego Starożytni cię nimi obdarowali, wiedz jednak, że nie jesteś sama na świecie, nawet jeżeli każdy Mistrz ma inne moce. Nie jesteś wybranką i nigdy nią nie będziesz, nie istnieją kobiety - Mistrzowie, lecz ty masz moce. Podziękuj bogom za to. Zrozumiała, że musi odkryć swój dar dzień po dniu, by mieć go, kiedy wróci do swoich czasów. MacNeil położył jej rękę na ramieniu. – Przyjechałem, aby cię pożegnać. Przez chwilę myślała, że chciał odejść, potem usłyszała jego głośny wdech. Odwrócił się do Malcolma. - Starożytni są przy tobie. Nie zapominaj. Wszystko będzie dobrze, nie martw się. Zanim mogła mu podziękować, uśmiechnął się do niej i zniknął. Usłyszała piszczenie krzesła i odwróciła się sztywna. Ironheart podszedł do niej. Malcolm ruchem głowy wskazał im małą komnatę, do której weszli i zamknęli drzwi.

Claire przeszła na drugi koniec pokoju i odwróciła się w stronę mężczyzny. Zobaczyła czerwone odcienie w jego włosach i rozpoznała wiosenny, zielony kolor jego oczu, taki jak jej. Ironheart wydawał jej się zmieszany. - Słyszałem, że masz pytania więc przybyłem. - Czytałeś mi w myślach? - Nie, wezwałaś mnie tutaj, nie wiedząc o tym. - Kiedy zrozumiałeś, że jestem twoją córką? I dlaczego nie powiedziałeś mi o tym? Zawsze to wiedziałeś? - Nie, nie miałem pojęcia! Myślisz, że opuściłbym matkę mojej jedynej córki? Claire patrzyła na niego zszokowana. - Jak to możliwe? Masz setki lat. - Zawsze żyłem w samotności i tak samo umrę. Przysięgałem. Bractwo było jego życiem, co uważała za smutne i heroiczne zarazem. - Byłam błędem? Zawahał się. - Aye. Claire poczuła się odrzucona i w mgnieniu oka wszystkie pytania, które chciała mu zadać, wydały jej się nieistotne. Czego innego mogła się dowiedzieć? Jej matka powiedziała, że to była tylko jedna noc. Położył jej dłoń na ramieniu. - Ty jesteś cudem, Claire. - Powiedział głosem pełnym emocji. - Nie śniłem nawet, że będę mieć dzieci i proszę, ty tu jesteś. Nieustraszona,

elegancka i piękna. Zdumiona podniosła głowę. Ironheart miał oczy pełne łez. - Przypominasz mi twoją matkę. - Powiedział, odwracając się, aby ukryć emocje. Prawdopodobnie nigdy nie tracił kontroli nad sobą. - Kochałeś ją? Zesztywniał. - Aye. Byłem w waszym czasie, aby polować na Deamhan. Twoja matka próbowała wnieść ciężki karton do swojego apartamentu. Mężczyźni przechodzili obok i się na nią patrzyli, bo była piękną kobietą, lecz nikt się nie zatrzymał, aby jej pomóc. Oprócz tego, że była piękna, miała na sobie spódnicę tak krótką, że nie myślałem dwa razy i zabrałem jej z rąk karton. Zaniosłem do jej mieszkania setki kartonów. Twoja mama przeprowadzała się i opowiadała mi wiele rzeczy, które mnie rozśmieszały. Wiesz, że miała wielkie poczucie humoru? - Lubiła żartować. - Wyszeptała Claire. Ta opowieść była piękna. - Powinienem był polować na Deamhan, zamiast tego, otwierałem kartony i montowałem światło. - Powiedział rozbawionym tonem. - Nie wiedziałem nic o elektryczności, Claire. Twoja matka myślała, że jestem imbecylem. - Nie sądzę. Jego uśmiech zniknął. - Pragnąłem ją, a ona mnie. Jedna noc nam nie wystarczyła. Popatrzyła się na niego zdumiona. - Ile ich było?

- Siedem. Jej matka kłamała. - Kochałeś ją? Zaczerwienił się. - Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Po pierwszej nocy wytłumaczyłem jej moją przysięgę i to, że będę zmuszony ją opuścić. Nie kłamałem, nie dawałem fałszywych obietnic, a ona nie płakała, kiedy odchodziłem, choć była smutna. Podarowałem jej mój kamień, aby ją chronił. - Popatrzył w oczy Claire. - Kiedy go zobaczyłem na twojej szyi, myślałem przez chwilę, że byłaś Jane, potem wszystko zrozumiałem. Claire zastanawiała się, ile jej matka zrozumiała. - Kochała cię. Nigdy o tym nie mówiła i nie potrzebowała tego robić. Przez całe życie nie ściągała tego kamienia. - Claire, czy wybaczysz mi, że nie potrafiłem was ochronić? - Jasne. Nic o nas nie wiedziałeś. Minęła chwila zanim wznowił rozmowę. - Co teraz zrobisz? Kochasz Malcolma, lecz on jest Mistrzem. Dziś jest bardzo zdenerwowany i smutny. - Mam rodzinę w domu. Moją kuzynkę i jej dzieci. Kto ich będzie ochraniał? Poza tym - dodała zachrypniętym głosem - jestem jego słabym punktem. - Twoim obowiązkiem jest chronić rodzinę, lecz dzisiaj pomogłaś Malcolmowi stać się silniejszym, a nie słabszym. - Uśmiechnął się. - Jeżeli będziesz mnie potrzebować, zawołaj, a usłyszę cię gdziekolwiek będziesz.

Claire weszła do głównej sali i zastała ją pustą. Jej ojciec wyszedł, aby zostać samemu ze swoimi myślami. Nie wiedziała, jak się zachować. Chciała być blisko Malcolma, lecz nienawidziła myśli, że może go zranić. Nie miała wyjścia. Weszła szybko po schodach. Drzwi od jego pokoju były otwarte i zobaczyła, jak siedział naprzeciwko kominka wpatrując się w ogień. Jak tylko usłyszał jej kroki, odwrócił się i zobaczyła jego smutny uśmiech. - Czy rozmowa z twoim ojcem poszła dobrze? Pokiwała głową. - Nienawidzę cię widzieć smutnym. - Wyszeptała. - Więc nie odchodź. - Mam obowiązki Malcolm, tak jak ty. - Zostań tylko rok. Nauczę cię walczyć. Jeżeli by została przez rok, to nigdy by już nie odeszła. - W Iona zapytałam MacNeila o moją przyszłość, powiedział, że wszystko pójdzie dobrze. Malcolm westchnął, a ona usłyszała jak jego serce biło powoli i mocno. - Chcę się z tobą kochać, Claire. Nareszcie mówił, że ją kocha. - To niesprawiedliwe. Podszedł do niej, w szarych oczach odbijała się troska. - Od dawna chciałaś usłyszeć to ode mnie. Chcę się z tobą kochać. Chcę pokazać ci, jak moje ciało cię kocha. Nie mogła mówić. Malcolm ją kochał. Kiedy ją objął, przylgnęła do

jego ramienia, opierając policzek na jego piersi. Pocałował delikatnie jej głowę, tak, że zadrżała. Jej podniecenie rosło uśmierzając ból separacji. Zaczęła płakać. Opuścił twarz i musnął jej usta swoimi. Ta pieszczota była pełna miłości. Językiem dotknął zaciśniętych ust. - Otwórz je dla mnie. Pozwól mi cię napełnić. Claire nie chciała nic więcej i otworzyła się na niego. Malcolm zgiął nogi i jego nabrzmiały członek wślizgnął się między jej uda. Odpiął broszę, ściągnął plaide i zaraz za nim tunikę, zostawiając tylko na niej bieliznę z XV wieku. Claire ściągnęła buty, obserwując jego dłonie, pełne blizn i twarz, na której odbijało się pożądanie i miłość. Malcolm klęknął i zaczął kreślić koła swoim językiem na jej ustach. Claire ciężko dyszała, czując palące pragnienie podsycone obietnicą przyjemności i miłości. Nareszcie ukazywał swoje uczucia. Malcolm nigdy nie zaznał tak intensywnego uczucia, w którym mieszały się: radość, desperacja, lojalność, miłość... i wiedział, że już nigdy więcej tego nie zazna. Podniósł Claire w swoich ramionach i położył na łóżku, zdominowany przez coś, co było większe niż pragnienie. Bestia w nim zniknęła. Czyż nie mówiono, że miłość może uleczyć wszystko? - Pospiesz się. - Nalegała Claire. Malcolm ściągnął pas i léine. - Powiedziałaś, że lubisz powoli. - Pomimo podekscytowania, chciał się cieszyć ciałem Clairem na wieczność, jeżeli tylko by pozostała. - Kłamałam. – Powiedziała, poruszając się leniwie i zachęcająco na materacu. - Chcę cię szybko i mocno. Chcę cię teraz! Dzikie podniecenie przeniknęło jego ciało i chwycił ją za włosy z

tyłu głowy. - Jesteś silna i piękna i...

Jesteś moja, Claire. Nie próbuj

dyskutować ze mną teraz! Jej odpowiedź go zdziwiła. - Jestem twoja na zawsze. - Powiedziała z oczami pełnymi łez. Czytając w myślach, uśmiechnął się zadowolony, widząc, że to była prawda. - Cieszę się, że jesteś męskim szowinistą. - Cieszysz się, że jestem silnym mężczyzną. - Odpowiedział, wślizgując się w nią z irytującą powolnością, tak, że Claire doszła, zanim zaczął ją penetrować. Objął ją mocniej i zaczął uspokajać. Jego podniecenie gwałtownie wzrastało, ale wiedział, że bestia w nim zniknęła całkowicie, bo dochodząc do jej duszy pieścił ją tylko delikatnie. Wszystkie myśli zniknęły, z wyjątkiem jednej. Kocham cię, lass. Kocham cię, wyszeptała Claire, płacząc z przyjemności i radości.

Po wielu godzinach Malcolm wyciągnął się na plecach. Claire leżała obok, spełniona, uśmiechając się do cieni tańczących na suficie. Była zakochana i wydawało jej się, że unosi się w powietrzu. Nagle poczuła smutek, opadający na Malcolma jak ciemna chmura. Naprawdę chcesz mnie zostawić? Ich spójne myśli wróciły wraz z wiedzą o tym, co właśnie wspólnie przeżyli. Kochali się bez żadnego, demonicznego pragnienia. Claire oparła swój policzek o jego pierś, dłoń na brzuchu, niedaleko

od jego męskości. Malcolm kochał się z nią. Każda pieszczota, każdy pocałunek, każde pchnięcie było pełne emocji. Czuła, że było to coś więcej. Oni zjednoczyli się na poziomie, który wykraczał poza sferę fizyczną. Delikatnie dotknęła ustami jego skóry i poczuła jak jej serce pękało z żalu. Nagle usiadł. Claire wpatrywała się w niego zrozpaczona. Malcolm wstał i oparł się o półkę przy kominku. W tym momencie poczuła, jak zamknął się w sobie i spanikowała. - Mogłabym zostać parę dni. Może jeden tydzień. Nie patrzył się na nią. - Nigdy nie zostawię cię dla innej, lecz masz rację. Mistrz musi być samotnikiem. Tak jest lepiej. Zdławiła w sobie szloch. - Kto cię przytuli w ciemnościach nocy? - Nie potrzebuję nikogo. Mnie potrzebujesz, pomyślała Claire. - Nay, lass. Ty masz obowiązki względem twojej rodziny. Jeżeli ich nie ochronisz, kto to zrobi? Przełknęła ślinę, niezdolna do oddychania. - Myślę, że się w tobie zakochałam już pierwszej nocy w Carrick. Kocham cię, Malcolm. Zawsze będę cię kochać. Nie będzie nikogo innego. Wyprostował plecy i powoli odwrócił się. Claire zadrżała, widząc jego wilgotne oczy. Jak mogła go zostawić? Czy mogła zostać? - Wiem, jesteś samodzielna, a w twoich czasach kobiety walczą w

wojnach i dowodzą. Ty jesteś lairdem twojego klanu, Claire. Pokiwała głową ze łzami w oczach. - Nie ma nikogo innego. Malcolm popatrzył jej w oczy. - To nie ja zabiorę cię do twojego świata, zrobi to Ironheart. - Głos mu się załamał. - Jeżeli będziesz potrzebować, zawołaj mnie. - Nigdy go nie widziała w takim stanie. - Przyjdę do ciebie. Wziął plaide i zawiązał go sobie wokół pasa, wychodząc z komnaty. Claire zrozumiała, że było to jego pożegnanie. Spanikowana wybiegła za nim. - Malcolm, poczekaj! - To nie mogło się tak skończyć, musiała jeszcze raz go objąć. Wszedł na bastion bez oglądania się. To był koniec.

Rozdział 21

−

Nowy Jork - czasy teraźniejsze

Claire znalazła się we własnej kuchni sama. Usiadła, próbując pokonać ból skoku przez sześć wieków. Rozglądnęła się po sklepie, który był swoistą sceną kryminalną. Wszędzie były taśmy policyjne, które zabraniały wejścia. Była obolała i czuła nadchodzącą migrenę, lecz nic nie można było porównać do cierpienia jej złamanego serca. Zostawienie Malcolma było najtrudniejszą rzeczą w jej życiu. Podniosła się powoli. Na swoich nowoczesnych ubraniach nałożoną miała tunikę i płaszcz z wełny. Ironheart wysłał ją w przyszłość samą. Włączyła telewizor, stojący na blacie kuchennym. Nieufna odkryła, że był 5 sierpnia. Zostawiła Dunroch tego samego dnia, lecz 580 lat wcześniej. Nie było jej przez piętnaście dni. Musiała zadzwonić do Amy, ciotki i na Policję. Koncentracja nad tym, co musiała zrobić, miała jej pomóc w ignorowaniu bólu. Piętnaście dni... Wydawało jej się piętnaście żyć. Skierowała się w stronę biura, włączyła światło i usiadła. Nie było jej komputera. Poszła na piętro, lecz i tam go nie znalazła. Musiała wiedzieć, co się stało z Malcolmem po jej odejściu, lecz widocznie policja skonfiskowała jej laptopa. Podniosła słuchawkę i zadzwoniła do kuzynki. Amy odebrała

cichym i smutnym głosem. - Cześć, to ja. Nie przestrasz się. - Claire! Gdzie jesteś? - Zapytała niedowierzając Amy. - W domu. Możesz do mnie przyjść? Weź swój komputer.

Pięć godzin później Claire opuściła komendę lokalnej policji. Wiedziała, że agenci, którzy ją przesłuchiwali myśleli, że jest wariatką. Amy i John byli razem z nią, wyczerpani. Opowiedziała prawdę dwóm detektywom. Podczas gdy Amy trzymała ją za rękę, tłumaczyła jak średniowieczny Highlander znalazł się na progu jej sklepu w poszukiwaniu zagubionej strony książki. Dwaj agenci wymienili wiele wymownych spojrzeń. Potem Claire mówiła o przybyciu Aidana i pojedynku, o skoku w przeszłość i krwawej bitwie. W tym momencie jeden z policjantów zaproponował jej kawę. Na końcu została wysłana do domu, a jej sprawa zamknięta. John, tęższy facet, który przypominał Joeya z Przyjaciół, popatrzył się na nią i powiedział: - Piękna historia, Claire. Unikała jego wzroku. - Mają poważniejsze rzeczy do robienia, niż zajmowanie się moim sklepem. - Lecz nie wydaje mi się, że dobrze się czujesz. Jesteś skrawkiem nerwów i płakałaś. - Zaobserwowała Amy sceptycznie. - Do diabła, czy powiesz, co się stało? - Przykro mi, że nie zadzwoniłam. Pomyliłam loty i to wszystko. Wróciłam do domu i odkryłam, że włamano się do sklepu, a ja byłam

zaginiona. Kuzynka nie skomentowała tego, a Claire zrozumiała, że nie bardzo jej wierzyła. Kiedy podjechały pod sklep, położyła rękę na jej dłoni. - Chcesz się zatrzymać u nas? Moim zdaniem powinnaś tak zrobić. Objęła ją. - Przyjdę jutro na obiad. Po tym, jak się dogadały, Claire weszła do środka z laptopem Amy pod pachą. Zamknęła drzwi i poczuła nawrót smutku. Zebrała się w sobie, przypominając, że musi zacząć działać. Nie mogła być piętą Achillesową Malcolma i musiała chronić Amy i jej dzieci. Poszła do swojego biura, włączyła komputer i połączyła się z siecią. Przed świtem zasnęła na krześle. Nic nie znalazła o Malcomie z Dunroch. Jakby nigdy nie istniał.

Dwa tygodnie później ból nie przemijał. Starała sobie przypominać, że robiła to dla Malcolma. Przeniosła się do Amy, zapisała na karate i eksperymentowała ze swoimi mocami. Zdołała przesunąć telekinetycznie łyżeczkę na stole kuchennym i jak do tej pory, to było wszystko. Otworzyła ponownie księgarnię, ale był to koniec sierpnia i miasto było opuszczone i wilgotne. Spędzała czas online i w bibliotece, szukając wieści mówiących o Malcolmie. Rozmawiała też telefonicznie z wszystkimi ekspertami od historii średniowiecznej Szkocji, lecz na próżno. Jeżeli by nie miała ze sobą tuniki i plaide zaczęłaby myśleć, że to wszystko sobie wymyśliła. Jednak codziennie w gazetach z miasta znajdowała opisy pleasure crime. Źle spała i czasami śniła, że się kocha z Malcolmem. Te sny

wydawały się tak realistyczne, że zastanawiała się, czy kochali się telepatycznie przemieszczając w sześciu wiekach. Claire miała zapuchnięte oczy dzięki czytaniu przez kolejnych dwadzieścia godzin. Było południe, lecz ona siedziała przy komputerze już od świtu. Nagle rozpłakała się. Zrobiła wielki błąd. Wspólnie pokonali Moraya i Malcolm prosił ją, aby została z nim. A jeżeli zamiast osłabić, wzmocniłaby go swoją obecnością? Nie mogła tak żyć. Była zakochana w średniowiecznym rycerzu, który prawdopodobnie nie żył od wieków. A może nie. Pomimo wszystko jednak Malcolm był Mistrzem i powinien żyć jeszcze. Jeżeli żyje jest w Dunroch, pomyślała. Złapała za telefon i wykręciła numer bed and breakfast w którym miała nocować. Malcom Arms. Właścicielka była bardzo uprzejma i powiedziała jej wszystko to, co wiedziała. Ten Maclean, który żył w zamku nazywał się Malcolm. To było tradycyjne imię w tej rodzinie. Nie był stary, lecz w kwiecie wieku. Claire zamknęła oczy. To nie mógł być Malcolm! - Jeżeli interesuję panią Lord Malcolm, powinna panienka tutaj przyjechać. - Powiedziała kobieta. Claire zastanawiała się, jak mogłaby zareagować, jeżeli panem zamku w rzeczywistości był jej Malcolm. Jeżeli żył, byli rozdzieleni przez prawie sześćset lat. Prawdopodobnie zapomniał o niej. Natychmiast zrozumiała, że było to niemożliwe. Malcolm oddał jej swoje serce na zawsze. - Czy lokalne gazety o nim nie piszą? - Maclean nie chce, aby media zajmowały się nim, panienko

Camden. On jest bardzo skrytym człowiekiem. Adwokat rodziny trzyma z daleka od reporterów jego nazwisko. Claire nie mogła oddychać. Wydawało się, że to był właśnie Malcolm! - Czyli nie ma żadnych artykułów o nim, zdjęć... nic? Jej rozmówczyni zamilkła na chwilę. - Właściwie zrobiliśmy jedno zdjęcie w towarzystwie jego pięknej żony podczas imprezy charytatywnej organizowanej na rzecz ochrony lasów w Highlands. Jeżeli chce, mogę panience wysłać. Claire czuła się zamrożona. Był żonaty? Jej serce zwolniło bicie. To nie było możliwe. - W zeszłym miesiącu podczas naszej rozmowy mówiła pani, że był kawalerem. - Powiedziała z trudem. -

Niemożliwe,

on

jest

żonaty

od

dawna.

Szczęśliwie,

powiedziałabym. Starała się myśleć, że ten człowiek nie mógł być jej Malcolmem. Poprosiła kobietę o wysłanie jej mailem tego zdjęcia, potem usiadła i próbowała myśleć. Miesiąc wcześniej, laird z Dunroch był z pewnością kawalerem, podczas gdy teraz jest żonaty. Co to mogło znaczyć? W tym czasie Claire wróciła z nim do przeszłości i zakochali się w sobie. Poczuła zawroty głowy. Usłyszała sygnał dźwiękowy nadchodzącego e-maila. Szybko go otworzyła. To był Malcolm, jej Malcolm około czterdziestki, lecz wspaniale fascynujący, ubrany w niebieską marynarkę i beżowe spodnie. Ożenił się z inną.

Niedowierzając, popatrzyła na jego żonę. Jej wzrok był zamglony od łez, widziała wspaniałą kobietę, która ubrana była w suknię bez ramion, białe rękawiczki, wysokie obcasy i piękny, szeroki kapelusz. Potem popatrzyła na twarz kobiety i jej serce zamarło. To była ona!

Amy uśmiechała się nieśmiało, wchodząc do księgarni. Claire uściskała ją mocno. - Chodź do kuchni. - Powiedziała. Jej kuzynka zobaczyła worek podróżny obok schodów. Zawierał dwie pary ulubionych jeansów Claire, dziesięć biustonoszy i stringów, jej seksowną czerwoną sukienkę koktajlową z butami Manolo Blahnick i pięć super ciepłych swetrów. W środku był też laptop z ośmioma, wymiennymi bateriami. - Co to jest? - Zapytała Amy, jakby już coś wiedziała. Claire wzięła ją za rękę. - Powiedziałam prawdę na Policji. Naprawdę byłam w Szkocji. - Wiem o tym. Kim on jest? Claire uśmiechnęła się. Amy myślała, że spotkała mężczyznę z teraźniejszych czasów. - Malcolm z Dunroch. Laird z Dunroch. - Zakochałaś się w człowieku, który cię zaślepiał od początku? - Tak, a on kocha mnie. Muszę wrócić. - Jasne. Właśnie wczoraj rozmawialiśmy z Johnem, kiedy nam

powiesz prawdę i dlaczego zostawiłaś miłość swojego życia. - Usiądź. - Powiedziała jej Claire. - To prawda, że byłam w Szkocji, lecz w piętnastym wieku. Znalazłam się w środku bitwy między dobrem i złem i zakochałam się w Malcolmie. Amy nie mrugnęła okiem. - Dlaczego nie jesteś zdziwiona? - Claire zawsze myślała, że jej kuzynka wie więcej niż mówi. Amy objęła jej dłoń. - John nie pracuje dla FBI lecz dla CDA. - CDA? Nigdy nie słyszałam. - Center for Demonic Activity, tajna organizacja. John jest agentem, który poluje na demony skomplikowanym sprzętem. Śledził je w przeszłości trzy razy. Nienawidzę kiedy to robi, bo boję się, że nie wróci! - W rzeczywistości, kiedy dowiedziałam się o istnieniu demonów i Mistrzów, pomyślałam, że nie jestem jedyną, która zna prawdę. Podejrzewam, że przywódcy państw też są o tym poinformowani. - Oczywiście. DNA znalezione na miejscu przestępstw seksualnych nie jest ludzkie! Nie mogą jednak powiedzieć prawdy, bo boją się, że wybuchnie masowa histeria. - Czy John jest Mistrzem? Amy popatrzyła się zdziwiona. - Słyszałam o tych rycerzach obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami, ale myślałam, że to tylko legenda. - Naprawdę istnieją. Spotkałam ich. - Malcolm?

Claire pokiwała głową, zaczerwieniona na myśl jaki był obdarzony. - Mają wielkie moce, nadludzką siłę, telepatię, telekinezę... Jej kuzynka pokręciła głową z niedowierzaniem. - Jestem szczęśliwa z twojego powodu! John będzie chciał wiedzieć wszystko o legendarnych Mistrzach. - Nie mogę zostać ani chwili dłużej, Amy. Mój powrót był błędem. Malcolm jest w Dunroch, w XXI wieku. Miesiąc temu nie był żonaty lecz teraz tak... ze mną! Amy wpatrywała się w nią bez słów. - Nie powinnam była wracać, powinnam była zostać w przeszłości i żyć z nim sześć wieków. Dowodem na to jest fakt, że żyjemy w regionie Highlands w tym czasie jako mąż i żona. Jeżeli nie wrócę tam szybko, zmienię nasz los. Jej kuzynka opuściła głowę. - Claire, ty nie możesz żyć sześćset lat. - Zapomniałam ci powiedzieć, że mój ojciec jest Mistrzem, a ja mam jego DNA. - Wow. Na co więc czekasz? Wróć natychmiast do przeszłości, zanim zmienisz historię. Jednak będzie mi cię brakować. - Mnie też będzie was brakować. - Powiedziała Claire, ściskając ją mocno.

Kiedy Amy już się pożegnała, Claire usiadła na podłodze i ścisnęła mocno worek. Nie była Mistrzem lecz córką Mistrza i miała zamiar wrócić do przeszłości. Jeżeli by to nie poskutkowało, zawołałaby Malcolma do pomocy lub poprosiłaby o pomoc Johna. W ten lub inny sposób, gotowa

była do powrotu w XV wiek i poślubienia Malcolma. Obraz Faoli pojawił się w jej umyśle i była pewna, że to był znak. Uśmiechnęła się i objęła kolana, przyciskając je do piersi. - Jeżeli mi pomożesz, będę ci wdzięczna na wieczność. Powiedziała do bogini, potem zamknęła oczy, czekając. Lecz nic się nie stało. Otworzyła oczy i zobaczyła, że minęło piętnaście minut. Może nie miała mocy do przemieszczania się w czasie. Zamknęła ponownie oczy i zaczęła się koncentrować tak mocno, że dostała zawrotów głowy. Otworzyła ponownie oczy. Oczywistym było to, że podróże w czasie nie były jej mocną stroną. Może Faola nie słyszała jej, może... Jakaś przerażająca siła katapultowała ją przez pokój, przez ściany, poza gwiazdy.

Lądowanie było tak silne, że Claire bała się o swoje życie. Otworzyła oczy i zobaczyła znajomy sufit. Pomimo bólu ucieszyła się. Wylądowała w głównej sali w Dunroch. Przycisnęła worek do piersi. Ból zniknął, a kilkanaście męskich twarzy pochyliło się ku niej. Spotkała szare oczy Malcolma i poczuła bezgraniczną radość. - Jestem taka... Szczęśliwa że... Cię widzę! - Powiedziała zmęczona. On przyklęknął obok. - Ja też się cieszę, że cię widzę, lass. – Powiedział, pomagając jej wstać. Jego dotyk natychmiast ją rozgrzał, lecz Claire poczuła się zagubiona.

Spojrzenie Malcolma było pełne prymitywnego i cielesnego pragnienia, bez śladu ciepła, radości i miłości. Coś było nie tak. On uśmiechnął się. - Nie zdarza się codziennie, że taka wspaniała kobieta ląduje w moim zamku. Masz wielkie moce. W tym momencie Claire zauważyła, że wydawał się młodszy i nie miał blizny nad brwią. - Wiesz kim jestem? - Nie, ale dzisiejszej nocy poznam cię bardzo dobrze. Odpowiedział przyciskając ją do siebie. Odwrócił się i wykrzyczał rozkazy po gaelicku do swoich ludzi. Komnata opustoszała. Claire odetchnęła głęboko. - Który to rok? Pogłaskał jej ramię, prowokując delikatny dreszcz emocji. - Tysiąc czterysta dwadzieścia. Zabrakło jej tchu. Poszła zbyt do tyłu! Malcolm miał tylko dwadzieścia lat i jeszcze nie był wezwany przez Bractwo. Cofnęła się. - Cholera, Faola! To nie jest w porządku! Puścił ją. - Zwariowałaś? - Zapytał zdumiony. Claire uścisnęła worek i skoncentrowała się. Musiała wrócić do 1427 roku, po 3 sierpnia, po dniu w którym ona i Malcolm zabili Moraya. 10 sierpnia 1427 roku wydawał jej się odpowiedni. Gdy znikała, zobaczyła wściekłe spojrzenie młodego mężczyzny. Ból

był nie do zniesienia. Kiedy wylądowała, płakała i czuła się, jakby ktoś jej pociął wnętrzności. Potem poczuła obecność Malcolma przy swoim boku. Otworzyła oczy i zobaczyła przejęty wyraz jego twarzy, zastępowany przez ulgę. - Malcolm? - Nic nie mów. - Powiedział, ściskając ją delikatnie w swoich ramionach i całując jej włosy. Udało się! Claire poczuła jego energię i jak ich dusze nareszcie były ze sobą złączone. Podziękowała w duchu Starożytnym i Faoli. - Który mamy rok... Jaki miesiąc? - Minęły dwa tygodnie, jak mnie zostawiłaś. - Odpowiedział zachrypniętym głosem z wilgotnymi oczami. – Wróciłaś, żeby zostać, czy zamierzasz opuścić mnie ponownie? - Jestem tu, żeby zostać. - Odpowiedziała, pieszcząc jego szorstki policzek. Ścisnął ją mocniej, przyciskając policzek do jej twarzy. Poczuła niesamowitą radość. - Jesteś tutaj! Bałem się, że już nigdy nie wrócisz do mnie. - Razem jesteśmy silniejsi, Malcolm. Nawet Faola wie o tym. - Aye - Potwierdził. - to jest napisane w Cathach. Brakowało jej tchu. - Mówisz prawdę? Uśmiechnął się do niej. - Między setkami jej stron, jest jedno zdanie o nas. Calum Leomhain i jego pani Lady Claire, pogromcy zła.

To było przeznaczenie. Claire objęła go przejęta. Malcolm dotknął ją delikatnie ustami. - Brakowało mi cię. - Mnie też cię brakowało. Pogłaskała go po twarzy i żartując zapytała: - Jak mocno? Wziął ją w ramiona. - Chcesz, żebym ci pokazał? - Tak! - Wyszeptała. - Taka przedłużająca się demonstracja nie byłaby zła. W tym momencie zorientowała się, że przerwała mu kolację. Mały Brogan biegł w jej stronę, a Royce uśmiechał się przyjaźnie. Była jeszcze jedna rzecz, którą Claire musiała wiedzieć. - Poczekaj! - Nie mogę czekać. - Powiedział seksownym głosem. - Jestem mężczyzną, który umiera z pragnienia swojej własnej kobiety. - Minęły tylko dwa tygodnie! - Postawił ją na ziemi i Claire wyciągnęła z worka swojego laptopa, podczas gdy Malcolm klękał obok. Jeżeli my możemy podróżować w czasie, dlaczego nie mogą robić tego bajty? - Nie wiem, co ci powiedzieć. - Gładził ją po włosach. - Ale to oczywiście jest dla ciebie ważne. - Mam nadzieję, że będzie działało. – Powiedziała, włączając komputer i wciskając przycisk łączenia z siecią. Jako stronę główną ustawiła: www.weatherchannel.com, lecz na ekranie nie pokazało się nic.

Nie miało to znaczenia. Najważniejsza była przyszłość, którą mieli wspólnie dzielić przez przynajmniej sześćset lat. – Nieważne - powiedziała. - Aye. - Potwierdził Malcolm, kiedy ją tak przyciskał do siebie. - Ty i ja jesteśmy tym, co nas obchodzi. Kocham cię Claire i chcę, żebyś była moją żoną. Objęła mocno jego szyję. - Myślę, że znasz już moją odpowiedź. - Nie podoba ci się, kiedy czytam twoje myśli. – Zaprotestował, udając niewinnego. Obydwoje roześmiali się. Pociągnął ją w stronę schodów. Claire poczuła mrowienie skóry z niecierpliwości i nie oglądnęła się za siebie. Ekran jej laptopa rozjaśnił się. Pogoda w Nowym Jorku o 11.15, w dniu 19 sierpnia 2007 roku była słoneczna, z nielicznymi chmurami i temperaturą 35°.

~Koniec~