Brett Peter V. - Tron z Czaszek - 02

Spis treści Karta tytułowa Cykl demoniczny Thesa – mapa Złotogłosy Szept nocy Polityka herbaciana Braterska rywalizacja Chwaściarka Bal kawalerski Inkwizycja Briar Szpieg Pierwsze uderzenie Dama w ciemności Shar’dama Dama Gorja Gwardia księżniczki Świstacz Noc hora Głos w ciemności Drzewo genealogiczne Rodu Jardira Słownik krasjański Podziękowania Angus Watson – Czas żelaza Karta redakcyjna Okładka

D la Lau ren

17 Złotogłosy 333 rok plagi, zima

P

owóz angieriańskiego herolda w Zakątku wydawał się nie na miejscu, jednak Rojer rozpoznałby go wszędzie. Jeździli nim wraz z Arrickiem niezliczoną ilość razy w czasach, gdy jego mistrz cieszył się łaskami Rhinebecka. Tyle że teraz wóz należał do Jasina Złotogłosego. Smyczek Rojera zsunął się ze strun, gdy zaprzęg eskortowany przez tuzin Drewnianych Żołnierzy na smukłych angieriańskich rumakach wjechał na Cmentarzysko Otchłańców. Inni Minstrele i czeladnicy przerwali grę i podążyli za wzrokiem swojego nauczyciela. Kendall podchwyciła jego spojrzenie. – Wszystko dobrze? Jesteś biały jak płótno. Rojer ledwie ją słyszał. W głowie kłębiły mu się myśli pełne lęku. Pamiętał krzyki i śmiech tamtej

krwawej nocy nie tak dawno temu. Jak zaczarowany patrzył na sługę, który opuścił schodki i otworzył drzwiczki powozu. Rozkołysany Hary położył Rojerowi rękę na ramieniu. – Idź, chłopcze, póki nikt cię nie zauważył. Przekażę twoje przeprosiny. Słowa i lekkie pchnięcie przywróciły młodzieńca do rzeczywistości. Starszy Minstrel ujął swoje skrzypce i stanął na czele orkiestry, aby przywołać muzyków do porządku i odwrócić ich uwagę, podczas gdy Rojer wymknął się ze sceny. Gdy tylko zniknął innym z oczu, pomknął, przeskakując po trzy stopnie naraz, a kiedy znalazł się za sceną, pognał jak zając na tyły muszli akustycznej. Widział jeszcze, jak Złotogłosy wysiada z powozu. Pomimo że upłynął już rok od tamtej nocy, uczucia młodego Minstrela wcale nie osłabły i widok człowieka, który zamordował mistrza Jaycoba, a Rojera zostawił na pewną śmierć wśród zaułków Angiers, tylko mocniej rozniecił nienawiść. Skryty w cieniu Rojer wykrzywił usta. Ręka świerzbiła go i sama wyciągała się po jeden z noży przytroczonych do przedramienia. Wystarczy celny rzut... I co? – zapytał się w duchu. Zawisnę za zamordowanie książęcego herolda? Mimo to nie mógł rozprostować palców. Dyszał ciężko, choć stał nieruchomo, a jego ciało chłonęło powietrze do walki lub do ucieczki. Jasin zawołał Hary’ego i stary Minstrel zeszedł przed scenę. Mężczyźni uścisnęli się i poklepali po plecach, a Rojerowi nóż jakby sam wsunął się w dłoń. Nigdzie nie było widać czeladników, Abruma i Sali. Abrum połamał Rojerowi skrzypce i przytrzymał go na ziemi. Sali śmiała się, gdy katowała mistrza Jaycoba na śmierć. Jednak czeladnicy byli tylko narzędziami. Rozkaz wydał Jasin. I to on musiał zapłacić za swoją zbrodnię. – Rojerze, na Otchłań, co ty wyprawiasz? – Minstrel niemal podskoczył, gdy za plecami usłyszał chrapliwy szept Kendall. Jak jej się udało podkraść tak blisko? – Pilnuj własnego instrumentu, Kendall. To nie twoja sprawa. – Niech to Otchłań, jak najbardziej moja sprawa, skoro mam zostać twoją żoną. Rojer podniósł głowę. Jego spojrzenie sprawiło, że dziewczyna gwałtownie nabrała tchu. – Na razie – powiedział cicho – musisz tylko wiedzieć, że gdyby demon rzucił się na Jasina Złotogłosego, a ja musiałbym zagrać tylko kilka nut, żeby go uratować, to prędzej rozbiłbym skrzypce na tysiąc kawałków.

– Kim jest Jasin Złotogłosy? – zapytała Amanvah, gdy tylko Rojer wszedł do ich komnaty. Miała na sobie kolorowe jedwabie, a odsłonięta twarz wyglądała pięknie nawet wykrzywiona w gniewie. Minstrel spodziewał się, że Amanvah dowie się o wszystkim, ale nie sądził, że tak szybko. Kendall

i jego żony przez ostatnie tygodnie stały się sobie bliskie jak noc i demony. – Jasin Złotogłosy to tylko moja pieprzona sprawa – warknął. – Demonie gówno. – Amanvah splunęła na podłogę. Jej gwałtowność go zaskoczyła. – Jesteśmy twoimi jiwah. Twoi wrogowie to nasi wrogowie. Splótł ramiona na piersi. – Dlaczego nie zapytasz kości, skoro chcesz wszystko wiedzieć? Amanvah uśmiechnęła się chłodno. – Ach, mężu. Wiesz, że już to zrobiłam. Daję ci szansę, żebyś opowiedział mi wszystko sam. Posłał jej spojrzenie bez wyrazu, zastanawiając się nad odpowiedzią. Bez wątpienia Amanvah rzuciła kości, ale ich odpowiedź to zupełnie inna sprawa. Może ujawniły całą historię – nawet więcej, niż wiedział Rojer – albo przekazały tylko niejasne wskazówki, a żona próbowała wyciągnąć więcej informacji. – Jeżeli rzuciłaś kości, wiesz tyle, ile Everam postanowił ci ujawnić – odgryzł się, choć wiedział, że stąpa po niebezpiecznie cienkim lodzie. Ku jego zaskoczeniu Amanvah uśmiechnęła się nieco serdeczniej. – Uczysz się, mężu. Skłonił się lekko. – Mam wspaniałe nauczycielki. – Musisz się nauczyć ufać swoim jiwah, mężu. – Żona położyła mu dłoń na ramieniu i przyciągnęła bliżej. Rojer wiedział, że to wyrachowane posunięcie, zupełnie jak wcześniej jej gniew, ale nie mógł zaprzeczyć, że działało. – Ja tylko... – Przełknął ślinę, bo czuł ucisk w gardle. – Nie jestem gotów, żeby o tym mówić. – Hora stwierdziły, że jest między wami krew. Krew, którą można zmazać tylko krwią. – Nie rozumiesz... Amanvah parsknęła śmiechem. – Jestem córką Ahmanna Jardira! Myślisz, że nie rozumiem krwawej zemsty? Raczej ty nie rozumiesz, mężu. Musisz zabić tego człowieka. I to jak najszybciej, żeby uprzedzić jego atak na ciebie i twoich bliskich. – Nie ośmieliłby się – zaoponował Rojer. – Nie tutaj. Nie teraz. – Takie waśnie mogą przetrwać pokolenia, mężu. Nie zdołasz go zabić w porę i jego prawnuki wezmą odwet na twoich potomkach. – I powstrzymam to, jeżeli zabiję go teraz? A może tylko sprawię, że jego dzieci staną się moimi wrogami? – Może lepiej będzie zabić też jego dzieci, jeżeli jakieś ma – zamyśliła się Amanvah. – Na Stwórcę, mówisz poważnie? – oburzył się Rojer. – Poślę Coliva. To Wypatrywacz z plemienia Krevakh i jeden z Włóczni Wybawiciela. Zrobi to niepostrzeżenie, a dla świadków twój wróg po prostu spadnie z konia albo udławi się pestką. – Nie! Żadnych Wypatrywaczy. Żadnych trucizn dama’ting. Niech nikt się nie wtrąca, zwłaszcza ty. Jasin Złotogłosy jest mój i tylko ja zemszczę się na nim lub nie, a jeżeli nie potrafisz tego uszanować, nasze małżeństwo uznaj za zakończone. Wtedy zapadła cisza. Cisza tak głęboka, że Rojer słyszał bicie swego serca. W głębi duszy chciał cofnąć wypowiedziane słowa, byle przełamać milczenie, ale nie potrafił. Powiedział prawdę. Amanvah popatrzyła na niego uważnie, a Rojer odpowiedział nieruchomym spojrzeniem, jakby wyzywał żonę, żeby mrugnęła pierwsza. I w końcu tak się stało. Amanvah spuściła wzrok i skłoniła się nisko. Jej słowa ociekały jadem. – Jak sobie życzysz, mężu. Jego krew należy tylko do ciebie. A potem znowu popatrzyła mu w oczy. – Wiedz jednak, że im dłużej pozwalasz temu człowiekowi żyć, tym mocniej jego uczynki będą ci

ciążyć, gdy wyruszysz na samotną ścieżkę i zostaniesz osądzony. – Zaryzykuję – prychnął Rojer. Amanvah parsknęła gniewnie, odwróciła się na pięcie i trzasnąwszy drzwiami, odeszła do swoich komnat. Rojer pragnął ruszyć za nią, zapewnić, że ją kocha i wcale nie chce zrywać ich małżeństwa, ale siły go opuściły, a rzeczywistość przygniotła. Jasin Złotogłosy przebywał w Zakątku, a Rojer nie mógł go wiecznie unikać.

Zaproszenie przyszło następnego ranka. Po południu miało się odbyć spotkanie ścisłego kręgu doradców hrabiego, aby oficjalnie powitać książęcego herolda. Rojer zgniótł papier, ale przezornie nie zostawił zaproszenia tam, gdzie ktoś mógłby je znaleźć. Amanvah nie opuściła swojej komnaty, od drzwi wiało chłodem. – Pójdę zobaczyć się z baronem – powiedział Minstrel Sikvah. Druga żona od razu wzięła się do przygotowania odpowiedniego stroju. Nawet w garderobie Minstrela dało się dostrzec wpływ Amanvah. Pierwsza Żona była wstrząśnięta, gdy okazało się, że ubrania, które Rojer nosił w Lennie Everama, to jedyne, jakie posiadał. Nie minęła nawet godzina, a już krawcowe Shamavah zdjęły z niego miarę. Dobrze, że wkrótce skończy się budowa rezydencji. Jeżeli szafy Rojera będą nadal wypełniać się w tym tempie, trzeba będzie przeznaczyć osobne skrzydło domu tylko na ubrania. Oczywiście Rojer nie narzekał. Miał teraz strój na każdą okazję, z tkanin najwyższej jakości i w każdym kolorze. Na Otchłań, mógł nawet przez miesiąc codziennie zmieniać ubranie i ani razu nie założyć tego samego. Przypominało mu to o czasach, gdy z Arrickiem, wtedy jeszcze heroldem księcia, mieszkali w pałacu. Nawet teraz, chociaż wiedział już, jakim to było kłamstwem, uważał tamten okres za najszczęśliwszy w swoim życiu. Na początku Rojer próbował sam dobierać sobie stroje, ale żony szybko położyły temu kres. I szczerze mówiąc, lepiej się na tym znały. Żakiet i bryczesy, które Sikvah wybrała na nieoficjalne spotkanie z baronem, haftowane były w zawiły wzór stłumionych barw, jak krasjańskie kobierce. Luźna koszula z nieskazitelnie białego jedwabiu wydawała się lekka jak obłok. Pod powiewnymi szatami medalion Rojera zwisał mu ciężko na piersi. Był to Królewski Angieriański Medal Honoru na grubym, plecionym łańcuchu. Na awersie wygrawerowano dwie skrzyżowane włócznie za tarczą z godłem księcia Rhinebecka – liściastą koroną unoszącą się nad tronem spowitym w bluszcz. Pod tarczą znajdował się napis:

Arrick Słodka Pieśń

Rojer jednak nosił ten medalion odwrócony czarnym rewersem na zewnątrz, Minstrel wyrył po tej stronie jeszcze cztery imiona:

Kally Jessum Geral Jaycob

Imiona tych, którzy zginęli, chroniąc Rojera. Pięć imion. Pięć istnień, które przez niego zostały przerwane wcześniej. Ile jeszcze warte było jego żałosne życie? Pod pozorem, że bawi się sznurkami, dotknął odznaczenia. Gdy tylko palce musnęły zimny metal, Rojera ogarnęła ulga, która odegnała dręczący go niepokój. Chociaż rozsądek podpowiadał co innego, w głębi serca czuł, że nie spotka go żadna krzywda, dopóki mógł dotknąć medalionu. Było to głupie przekonanie, ale Rojer i tak w nie wierzył, więc się sprawdzało. Sikvah odsunęła mu ręce jak matka ubierająca dziecko i sama zawiązała sznurki. Jednak niepokój ponownie ścisnął mu pierś, więc Minstrel odruchowo sięgnął do medalionu. Sikvah uderzyła go w grzbiet dłoni. Zabolało, ale zaraz pozostało tylko lekkie odrętwienie. Żona wygładziła mu koszulę. Rojer cofnął się zaskoczony. – Sikvah! Otworzyła szeroko oczy, po czym płynnie opadła na kolana i przycisnęła dłonie do ziemi. – Wybacz, że cię uderzyłam, szlachetny mężu. Jeżeli chcesz mnie wychłostać, masz prawo... Rojer zamarł z niedowierzaniem. – Nie, ja... Sikvah uderzyła czołem o ziemię. – Oczywiście przekażę dama’ting, aby wymierzyła mi karę... – Nikt nie będzie nikogo chłostał! – wybuchnął Minstrel. – Co z wami, ludzie? Po prostu zapomnij i znajdź mi inną koszulę. Taką z guzikami. Gdy tylko Sikvah się odwróciła, młodzieniec zacisnął palce na medalionie, jakby od tego zależało jego życie. Talizman był jednym z niewielu sekretów, jakie Rojer miał przed żonami. Znały imiona rodziców Minstrela, imię Posłańca, przyjaciela rodziny, a także obu mistrzów, u których terminował. Zmarłych z honorem. Ale związane z nimi opowieści, historie morderstwa, zdrady i głupoty, pozostały dla Krasjanek tajemnicą. Sikvah przyniosła inną koszulę, obszerną, z dużym koronkowym żabotem, która pasowałaby raczej na bardziej uroczyste spotkanie, ale doskonale zasłaniała tors, dzięki czemu Minstrel mógł dotykać swojego talizmanu bez przyciągania uwagi. Czy żona zrobiła to celowo? Kiedy Sikvah zostawiła górny trzeci guzik niezapięty, zdał sobie sprawę, że rozumiała, i ścisnęło mu się serce.

Wszyscy, których kochał, umarli i zostawili go samego, lecz co, jeśli dług nadal nie jest całkiem spłacony? Czy następną osobą, która umrze za Rojera, będzie Sikvah? Amanvah? Kendall? Nie mógł nawet o tym myśleć. Ścisnął medalion tak mocno, że zabolały go palce. Jak długo tego nie robił? Od miesięcy. Po ataku w Nowiu niewiele już go przerażało. Ale teraz był przerażony. Thamos traktował go chłodno, po tym jak Minstrel odmówił przyjęcia stanowiska herolda hrabstwa Zakątka. Dlatego hrabiego nie wzruszy teraz opowieść o morderstwie jakiegoś ulicznego grajka, nie należało też liczyć, że z tego powodu ukarze herolda swojego brata. Co gorsza, Jasin mógł przybyć z nakazem aresztowania Rojera albo jego żon. Córka i siostrzenica krasjańskiego przywódcy byłyby cennymi zakładniczkami, zwłaszcza po najeździe Krasjan na Lakton. Oskarżenie o morderstwo mogłoby jedynie wzbudzić gniew herolda, a Rojer wiedział bardzo dobrze, co znaczy gniew Jasina Złotogłosego. Ten mężczyzna hołubił ten gniew, głaskał go i karmił. A potem, kiedy już się myślało, że herold dawno zapomniał, wszystko wracało na ostrzu noża w ciemnym zaułku. Rojer zakrztusił się i zaczął kasłać, gdy próbował nabrać tchu. – Mężu, dobrze się czujesz? – zaniepokoiła się Sikvah. – Powiem dama’ting... – Nic mi nie jest! – Minstrel cofnął się i wygładził żabot. Kusiło go, aby chwycić medalion, ale się powstrzymał, sięgnął po skrzypce i płaszcz. – Łyczek wina mi pomoże. – Najlepsza będzie woda. – Sikvah ruszyła, aby napełnić czarkę. Jiwah już nie próbowały powstrzymać go od picia alkoholu, ale bynajmniej tego nie popierały. – Wino – powtórzył Rojer stanowczo. Sikvah skłoniła się i sięgnęła po bukłak. Minstrel zignorował podaną czarkę, wziął bukłak i skierował się do wyjścia. – Kiedy wrócisz, mężu? – zawołała za nim Sikvah. – Nie wcześniej niż po południu. – I zamknął za sobą drzwi. Coliv stał w cieniu tuż za progiem. Wypatrywacz skinął Minstrelowi głową, ale nie zagaił rozmowy. – Rozstaw dodatkowych Sharum przy gospodzie – polecił Rojer. – Za dnia mamy wrogów. – Wszyscy mężczyźni mają wrogów za dnia – odparł Coliv. – Tylko w nocy stajemy się braćmi. – Po prostu rozstaw tych przeklętych ludzi – warknął Minstrel. Wypatrywacz skłonił się nieznacznie. – To już załatwione, synu Jessuma. Święta córka wydała wczoraj rozkazy. Rojer westchnął. – Oczywiście. Wojownik przekrzywił głowę. – Ten człowiek, Złotogłosy. Ma wobec ciebie dług krwi, czy tak? Minstrel zachował nieprzenikniony wyraz twarzy. – Tak. Ale nie chcę, żeby ktokolwiek się do tego wtrącał. Ani ty, ani moje jiwah. Coliv skłonił się ponownie, tym razem niżej i na dwa uderzenia serca dłużej. – Wybacz, że cię nie doceniłem, synu Jessuma. Wy, mieszkańcy zielonych krain, jednak rozumiecie Sharum. Posłanie zabójcy, żeby wyrównał dług krwi, nie przynosi żadnego zaszczytu. Rojer zamrugał. Takie słowa w ustach mistrza zabójców? – Zatem nie próbuj się wtrącać. Nawet gdyby Amanvah tak rozkazała. Coliv skłonił się po raz ostatni, nieznacznie i krótko. – Zabójstwo nie przynosi żadnego zaszczytu, panie, ale czasami jest konieczne. Jeżeli święta córka rozkaże, żebym się wtrącił, uczynię to. Rojer przełknął nerwowo ślinę. W głębi duszy cieszyła go myśl, że Coliv mógłby przebić włócznią serce Jasina i jego czeladników, na tym jednak by się nie skończyło. Jasin miał rodzinę. Potężną rodzinę, mocno związaną z Bluszczowym Tronem. Za krew odpłaciłaby krwią.

Przeskoczył trzy stopnie naraz, gdy zbiegał po schodach, a potem do tylnych drzwi wiodących do stajni Shamavah. Krasjańskie dzieci w brązowych szatach zajmowały się zwierzętami, ale gdy tylko zobaczyły Minstrela, zaczęły się przepychać, kto pierwszy mu usłuży. Najszybsza okazała się Shalivah, wnuczka Kavala, Mistrza Ćwiczeń. Kaval również poświęcił dla Rojera życie. Podobnie jak strażnik Amanvah, Enkido. Jeszcze dwa imiona do wyrycia w medalionie. Siedmiu ludzi zapłaciło życiem za życie jednego Minstrela. – Czy mistrz będzie potrzebował swojego aksamitowego powozu? – zapytała dziewczynka. Mówiła szybko i z wyraźnym obcym akcentem. Rojer w okamgnieniu wszedł w rolę Minstrela. Dziewczynka nie dostrzegła, jak wyjął z nowiutkiej sakwy mały kwiatek – dla niej wyglądało to, jakby wyczarował go z powietrza. Westchnęła z zachwytu, gdy Rojer wręczył jej kwiat. – Aksamitny, Shalivah, nie aksamitowy. Rozumiesz? Dziewczynka skinęła głową, a Minstrel wyciągnął z sakwy cukierka. – Powtórz. Aksamitny. Shalivah uśmiechnęła się i podskoczyła, aby dostać smakołyk. Rojer nie należał do wysokich, ale dziewczynka i tak nie mogła dosięgnąć jego uniesionej ręki. – Aksamitny! – wykrzyknęła. – Aksamitny! Aksamitny! Rojer rzucił jej cukierka. Pisk radości przyciągnął uwagę innych dzieci. Popatrzyły na Minstrela wyczekująco. Nie rozczarował ich. W dłoniach miał już przygotowane słodycze. Roześmiał się scenicznie, aby ukryć, jak ciężko mu na sercu, gdy rzucał cukierki w wyciągnięte, zręczne rączki. Rodziny tych dzieci przelały dla niego krew, a Rojer odpłacał im za to cukierkami.

Nowy baron wiercił się za swoim wielkim biurkiem ze złotodrzewa. W krzepkiej dłoni pióro wyglądało jak kolibrze, gdy bazgrał swój podpis – albo coś, co przypominało podpis – pod kolejnym dokumentem z rosnącej nieustannie sterty papierów, podsuwanych przez Emeta, pomniejszego szlachcica z Angiers, którego Thamos mianował sekretarzem barona. – Rojerze! – Gared zerwał się zza biurka, gdy tylko Minstrel wszedł do gabinetu. – Panie – zaczął sekretarz. – Rojer ma na pewno ważną sprawę. Będziesz musiał wrócić później, Emecie. – Rębacz spojrzał na sekretarza z góry, a Emet miał dość rozsądku, aby zebrać dokumenty i czym prędzej opuścić pokój. Gared zamknął ciężkie drzwi, oparł się o nie plecami i odetchnął głęboko, jakby właśnie udało mu się uciec przed hordą polnych demonów. – Stwórcy niech będą dzięki. Gdybym miał podpisać jeszcze jeden dokument, chyba wyrzuciłbym to

biurko przez okno. Rojer zerknął na wielki mebel i okno o kilka stóp dalej. Tylko Gared Rębacz mógłby dokonać takiego wyczynu. Młodzieniec uśmiechnął się szeroko. Przy tym olbrzymie zawsze czuł się bezpiecznie. – Cieszę się, że mogłem cię uratować przed papierkową robotą. Gared wyszczerzył radośnie zęby. – Jeżeli będziesz przychodził tutaj codziennie około jedenastej, zyskasz moją dozgonną wdzięczność. Napijesz się? – Na Otchłań, z przyjemnością. – Rojer zdążył już opróżnić bukłak, ale wino działało powoli. Gared zaś zasmakował w angieriańskiej brandy i w gabinecie zawsze trzymał butelkę tego trunku. Minstrel podszedł do barku, napełnił dwie szklaneczki. Szybko, żeby Rębacz nie zauważył, osuszył jedną i napełnił ponownie, zanim wrócił do biurka. Trącili się szklankami i wypili. Gared wziął tylko łyk, ale Rojer wypił do dna i znowu ruszył do barku. – Dręczy mnie niepokój. Muszę się napić, to pewne. – Hę? – zdziwił się Gared. – Słońce świeci i nic się nie pali, więc nie może być tak źle. Zapalmy i pogadajmy, zanim pójdziemy na spotkanie książęcego herolda. Myślisz, że ma głos, który dźwięczy jak złoto? Rojer opróżnił następną szklaneczkę i napełnił naczynie ponownie, dopiero wtedy usiadł na krześle przed biurkiem. Gared zajął miejsce obok i nabił fajkę. Rębacz nie należał do ludzi, którzy odgradzali się od innych wielkim meblem. Minstrel przyjął oferowany tytoń i zaczął nabijać swoją fajkę. – Pamiętasz, jak spotkałem Leeshę w szpitalu? – Wszyscy znają tę opowieść. To początek historii o tym, jak poznałeś Wybawiciela. Rojer nie miał siły, żeby się spierać. – Pamiętasz, jak zapytałeś, przez kogo się tam znalazłem? Gared skinął głową. Minstrel opróżnił szklaneczkę. – Był to właśnie książęcy herold o głosie jak złoto. Twarz Gareda pociemniała, jak u ojca, który zobaczył u córki podbite oko. Zacisnął ogromne pięści. – Kiedy z nim skończę, będzie miał szczęście, jeżeli Zielarkom Zakątka uda się go poskładać do kupy. – Nie bądź głupi – powstrzymał go Rojer. – Jesteś teraz baronem Zakątka Rębaczy, nie osiłkiem u Smitta. – Przecież nie można tego tak zostawić – oburzył się Gared. Minstrel spojrzał na niego przenikliwie. – Jasin Złotogłosy to herold księcia, reprezentant Bluszczowego Tronu. Gdy do niego mówisz, to tak, jakbyś zwracał się do samego księcia Rhinebecka. Wszystko, co mu zrobisz, uczynisz księciu Rhinebeckowi. Posłał Garedowi tak złowrogie spojrzenie, że nawet wielki Rębacz się wzdrygnął. – Zdajesz sobie sprawę, co zrobiłby z tobą książę, co zrobiłby z Zakątkiem, gdybyś zatłukł jego przeklętego herolda na śmierć? Gared zmarszczył brwi. – Więc musimy posłać kogoś innego, żeby się tym zajął? Rojer zamknął oczy i policzył w duchu do dziesięciu. – Pozwól, że sam się tym zajmę. Rębacz spojrzał na niego z powątpiewaniem. Minstrel nie nadawał się do bitki.

– Jak chcesz sam to załatwić, czemu mi o tym mówisz? – Nie chcę, żebyś zrobił coś Jasinowi – zastrzegł Rojer. – Ale nie spodziewam się, że on okaże podobną wspaniałomyślność. Gared zamrugał. – Wspa... co? – Łaskawość, łaskę – podpowiedział Rojer. – Może uznać, że chcę mu coś zrobić, i przyjdzie po mnie i moich bliskich. Spałbym spokojniej, gdybyś mógł posłać paru Rębaczy, żeby mieli oko na ludzi herolda. Gared skinął głową. – Jasne. Ale, Rojerze... – Wiem, wiem. Nie wolno pozwalać, aby ta rana jątrzyła się wiecznie. – Już cuchnie – zgodził się Gared. – Szkoda, że nie ma tu Wybawiciela. Urwałby głowę temu śmierdzielowi i nikt by się nie oburzył. Rojer potaknął w zamyśleniu. Właśnie tak to planował, gdy po raz pierwszy spotkał Arlena Balesa. Ale Malowany Człowiek, Naznaczony, nie wracał.

Rojer poprawił się na krześle. W sali narad wszyscy siedzieli jak na szpilkach, czekając na Thamosa i Jasina. Lord Arther i kapitan Gamon wydawali się jeszcze sztywniejsi niż zwykle, chociaż nie wiadomo, czy spowodowały to wieści z Angiers, czy po prostu obecność książęcego emisariusza. Inkwizytor Hayes miał minę, jakby właśnie przełknął łyżkę dziegciu. Nawet Leesha wyszła z ukrycia i pojawiła się na zebraniu. Od dwóch tygodni, gdy zemdlała na podwórku, nie opuszczała swojej chaty. Zielarki czuwały przy jej łóżku i nie pozwalały na wizyty nawet Rojerowi. Teraz też Darsy pilnowała Leeshy jak wilczur Evina Rębacza. Nietrudno było się domyślić dlaczego. Leesha miała bladą, napuchniętą twarz i przekrwione oczy. Zwykle się nie malowała, więc gruba warstwa pudru wiele mówiła o jej samopoczuciu, podobnie jak napięte mięśnie szyi, rysujące się wyraźnie pod skórą. Była chora? Leesha może i należała do najlepszych uzdrowicielek w Thesie, ale na jej barkach spoczywała odpowiedzialność większa nawet niż u Rojera, do tego Zielarka wcale się nie oszczędzała. Posłała Minstrelowi słaby uśmiech, a on w odpowiedzi wyszczerzył radośnie zęby – choć ta radość była udawana. Gared obok niego sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał wyskoczyć ze skóry. Nigdy nie pozwalał, aby młodemu Minstrelowi działa się krzywda, jednak zdarzało się, że ten wielki Rębacz niszczył to, co chciał naprawić. Obok barona Erny i Smitt pochylali się do siebie w cichej rozmowie. Wątpliwe, aby zdawali sobie

sprawę z rozgrywających się w tej sali dramatów, jednak nawet oni potrafili doskonale wyczuć napiętą atmosferę i domyślić się, że książęcy herold nie przybył tutaj z wizytą towarzyską. Rozkołysany Hary klepnął lekko Rojera w ramię. Stary Minstrel wiedział więcej od reszty zgromadzonych o tym, co zaszło między młodzieńcem i Jasinem, ale skrywał wszystko pod nieprzeniknionym wyrazem twarzy i nawet Rojer nie potrafił odgadnąć uczuć pod tą maską. – Jasin nie zamierza wywoływać kłopotów, o ile ty też nie zaczniesz – wyszkolony głos Hary’ego dotarł tylko do uszu Rojera. – Myślisz, że zaspokoił już żądzę krwi i wszystko jest teraz w porządku? – zdziwił się młodzieniec. – Jasne, że nie – skrzywił się Hary. – Pogłos nigdy nie zapomina urazy. „Pogłos”. Właśnie tak Minstrele przezywali Jasina Złotogłosego w czasach, gdy Arrick Słodka Pieśń był książęcym heroldem. Podobno Jasin zyskał więcej sławy dzięki koneksjom swojego wuja Jansona niż dzięki głosowi. Przynajmniej takie krążyły plotki, nikt jednak nie ośmielał się otwarcie nazwać Jasina Pogłosem, chyba że był gotów na walkę. Wuj Jasina znał się dobrze nie tylko na liczeniu złota. Mistrz Jaycob nie był pierwszą – ani nie ostatnią – ofiarą Jasina. Hary chyba czytał Rojerowi w myślach. – Nie jesteś już byle ulicznym grajkiem, Rojerze. Jeżeli coś ci się stanie, Zakątek chwyci za włócznie i będzie się domagać sprawiedliwości. – Wszystko pięknie, ale co mi po sprawiedliwości, gdy będę martwy? I wtedy właśnie Arther z Gamonem zerwali się na równe nogi. Reszta zgromadzonych poszła w ich ślady, gdy hrabia Thamos i Jasin Złotogłosy wkroczyli do sali. Od Złotogłosego biła wciąż ta sama oślizgła arogancja, którą Rojer tak dobrze pamiętał, ale stanowisko na książęcym dworze wyraźnie mu służyło. Gdy się widzieli poprzednim razem, herold był szczuplejszy. Rojer przywołał na twarz sztuczny uśmiech, ale pod tą maską zbierało mu się na wymioty. Czuł ciężar noży w pochwach na przedramieniu. Pod drzwiami stali na straży Drewniani Żołnierze, ale ani oni, ani oficerowie przy stole nie zdążyliby wyprzedzić ostrza rzuconego przez Rojera. Tylko co potem? Głupiec ze mnie. Powinienem stosować się do własnych rad, napomniał się w duchu. Może nie zasługuję na nic lepszego niż posmak zemsty, a zaraz potem śmierć z rąk Drewnianych Żołnierzy, ale jeśli zabiję książęcego herolda, co się stanie z Amanvah i Sikvah? Rhinebeck uzna zapewne, że zabójstwo Złotogłosego to doskonały pretekst, aby pojmać krasjańskie księżniczki i trzymać je jako zakładniczki. Dlatego Rojer nie zrobił nic, choć bestia w jego piersi skrzeczała i szarpała go pazurami. I wydawało się, że jeszcze chwila, a rozedrze Minstrela na strzępy. Jasin przesuwał wzrokiem po kolejnych członkach rady przedstawianych mu przez Arthera. Spojrzenie herolda zatrzymało się dłużej na Rojerze, któremu posłał uprzejmy uśmiech. Młodzieniec miał ochotę zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy, ale tylko odwzajemnił go równie uprzejmie. Po zakończonych prezentacjach Jasin z wyszkolonym dramatyzmem wyciągnął z tuby ozdobny zwój i złamał królewską pieczęć. Rozwinął arkusz, po czym zaczął czytać, a jego donośny głos wypełnił salę. – Bluszczowy Tron śle pozdrowienia hrabstwu Zakątka z woli Stwórcy w trzysta trzydziestym trzecim Roku Plagi. Jego Łaskawość książę Rhinebeck Trzeci, obrońca Leśnej Fortecy, powiernik Bluszczowej Korony i władca Angiers, winszuje swojemu bratu i wszystkim przywódcom oraz mieszkańcom hrabstwa Zakątka, że tak dobrze zatroszczyli się o bezpieczny powrót generała Gareda i nadwornej Zielarki Leeshy z ziem Krasjan. Jego Łaskawość pragnie też pogratulować zwycięskiej obrony Zakątka przed największym od stuleci atakiem demonów. Jednak w obliczu tak wielu zmian i wieści z Lakton pozostało jeszcze wiele do zrobienia. Jego Wysokość życzy sobie, aby hrabia Thamos oraz generał Gared stawili się natychmiast na

audiencji wraz z mistrzynią Leeshą, Rojerem Bezpalcym oraz krasjańską księżniczką Amanvah. Bestia w piersi Rojera przestała się szarpać, zamarła na ostatnie słowa herolda. Jasin Złotogłosy okazał się tylko drugoplanową postacią w dramacie, który właśnie się rozgrywał. Rojer również. Wszyscy musieli udać się do Angiers – jak mogliby odmówić – ale Amanvah już stamtąd nie wróci. I ona, i zapewne Rojer będą tam przetrzymywani do końca życia, chyba że krasjańska armia przedrze się przez mury miasta. Jasin spojrzał młodzieńcowi w oczy z kolejnym fałszywym uśmiechem, ale tym razem Rojer nie znalazł w sobie dość siły, aby się odwzajemnić.

Młodego Minstrela ścisnęło w dołku, gdy Jasin Złotogłosy zwinął arkusz, po czym złamał pieczęć kolejnego zwoju. – Jej Łaskawość księżna Araine, matka jego miłości księcia Rhinebecka Trzeciego, obrońcy Leśnej Fortecy, powiernika Bluszczowej Korony i władcy Angiers, przesyła powinszowania baronowi Garedowi Rębaczowi z okazji zmiany statusu. Aby stosownie przedstawić go innym i przy okazji wizyty księżniczki Amanvah księżna zamierza na cześć barona wydać bal kawalerski. – Co? – Gared wytrzeszczył oczy, a po sali poniósł się śmiech, który ucichł, gdy Rębacz zacisnął wielkie pięści. – Wybaczcie, baronie. – W głosie Thamosa pozostały nutki wesołości. – To znaczy, że moja matka zamierza wykorzystać twoją wizytę, żeby zrobić przyjęcie. Gared nieco się uspokoił. – To chyba nic złego? – Przyjęcie, na które zaprosi wszystkie niezamężne dziewczęta w Angiers z odrobiną choćby królewskiej krwi. I wtedy matka spróbuje was za wszelką cenę wyswatać. Garedowi opadła szczęka. – Oczywiście będzie też mnóstwo jedzenia – zapewnił Thamos, gdy baron nie odpowiedział. Oczy mu zabłysły chyba po raz pierwszy od dwóch tygodni. Hrabia wyraźnie dobrze się bawił. – I muzyka. Na pewno wystąpię – dodał Jasin i mrugnął porozumiewawczo. – I chętnie podpowiem, do których panien warto się zalecać. Gared przełknął nerwowo ślinę. – A jeżeli żadna mi się nie spodoba? – Wtedy matka będzie was wzywała do Angiers i wydawała bale, dopóki nie znajdziecie odpowiedniej panny – przyznał Thamos. – Zapewniam, że w tej sprawie będzie nieustępliwa. – A czemu miałaby ustąpić? – wtrącił się Inkwizytor Hayes i spojrzał na Gareda. – Wasza baronia potrzebuje dziedzica, a wy małżonki, która zatroszczy się o dom i zadba o wykształcenie i wychowanie następcy na przywódcę, gdy wy udacie się na łono Stwórcy. – Zakreślił run w powietrzu. – Z woli Stwórcy

po długim życiu, gdy doczekacie się gromadki wnuków. – On ma rację, Garedzie. – Były to pierwsze słowa Leeshy tego dnia i wszystkie oczy zwróciły się na Zielarkę. – Zbyt długo byłeś sam. Samotni mężczyźni robią głupstwa. Pora, żebyś się ustatkował. Gared pobladł lekko, ale skinął głową. Rojer był pod wrażeniem. Wiedział, że między tym dwojgiem pozostały pewne zaszłości, ale to... Thamos odchrząknął. – A zatem postanowione. Pod moją nieobecność rządy będzie sprawował lord Arther, a wszelkie jego decyzje będą musiały zyskać potwierdzenie rady. Baron i mistrzyni Leesha niech także wyznaczą swoich zastępców, którzy będą ich reprezentować. – Darsy z Rębaczy – stwierdziła Leesha. Darsy spojrzała na Zielarkę błagalnie. – Czy mistrzyni Jizell nie byłaby lepsza... – Darsy z Rębaczy – powtórzyła Leesha tonem niedopuszczającym żadnej dyskusji. – Tak, mistrzyni. – Darsy skinęła głową, ale szerokie ramiona pozostały nieco zgarbione. – Dug i Merrem Rzeźnicy – oznajmił Gared. – To dwóch... – zaczął protestować kapitan Gamon. – Pasują do siebie – przerwał mu Gared. – Wciąż jestem generałem, nie tylko baronem. Dlatego powinienem mieć dwóch zastępców. Thamos zerknął po zgromadzonych, aby sprawdzić, co o tym sądzą, zanim dojdzie do dyskusji. Arther i Gamon nie cieszyli się przychylnością Zakątka. – Baron ma rację. Arther zmarszczył brwi. – Który z nich będzie generałem, a który baronem? Gared wzruszył ramionami. – Wybierzcie sobie.

Gdy tylko hrabia ich odprawił, Rojer zerwał się z krzesła. Nie zamierzał spędzić ani chwili dłużej, niż to było konieczne, w pobliżu Jasina. Zmierzał właśnie do drzwi, gdy zatrzymała go Leesha. – Zjemy razem, Rojerze? Minstrel przystanął i wziął głęboki oddech, po czym odwrócił się z promiennym uśmiechem i skłonił dwornie. – Oczywiście, mistrzyni. – Podał jej ramię, a Zielarka je przyjęła, ale nie zamierzała przyśpieszyć kroku, choć Minstrel starał się ją pociągnąć szybciej do wyjścia. Wsiedli do powozu Leeshy. Wonda zajęła miejsce obok woźnicy, więc zostali w środku sami.

Powietrze było chłodne, nadciągała zima, ale w powozie panowało przyjemne ciepło. Mimo to Rojer zadrżał. Ona wie, pomyślał Minstrel, gdy na niego spojrzała. Leesha zwykle o wszystkim wiedziała więcej, niż powinna, a jej domysły były niemal równie trafne jak przepowiednie kości Amanvah i tak samo łatwo wydobywały na światło dzienne rozmaite sekrety. Zastanawiała się, dlaczego Rojer trafił do jej szpitala, a potem, gdy tylko zrosły mu się kości, uciekł z Angiers. Zapewne dostrzegła nienawiść w jego oczach i domyśliła się reszty. Zaraz zapyta o szczegóły i może najwyższa pora opowiedzieć jej wszystko. Jeżeli ktokolwiek zasługiwał, by poznać całą historię, to właśnie Leesha, która pozszywała i opatrzyła Rojera. Mimo że od tamtej pory młodzieniec wiele razy żałował, że Zielarka nie pozwoliła mu umrzeć. Leesha głęboko zaczerpnęła tchu. No to się zacznie, pomyślał Rojer. – Jestem w ciąży. Minstrel zamrugał. Jakże łatwo przyszło mu zapomnieć, że nie tylko jego dramat rozgrywał się w Zakątku. – Zastanawiałem się, kiedy zdecydujesz się mi powiedzieć. Miałem nadzieję, że nastąpi to jeszcze przed narodzinami tego dziecka. Tym razem to Leesha nie mogła ukryć zaskoczenia. – Amanvah ci powiedziała? – Nie jestem głupi, Leesho. Minstrele słyszą wszystkie plotki w Zakątku. Myślisz, że tę przeoczyłem? Gdy tylko o tym usłyszałem, zacząłem dostrzegać objawy. Jesteś blada, a rano wolisz nawet nie patrzeć na jedzenie. I zawsze dotykasz brzucha. I krzywisz się na sługi, gdy przynoszą ci mięso, które nie jest spieczone na węgiel. Do tego zmiany nastroju. Na noc, a myślałem, że wcześniej miałaś przesadne skłonności do dramatyzmu! Leesha zacisnęła usta. – Dlaczego nic nie powiedziałeś? – Czekałem, aż mi zaufasz. – Rojer wzruszył ramionami. – Ale chyba nie zaufałaś. – Teraz ci ufam – zapewniła. Minstrel spojrzał na nią z pobłażaniem. – Ufasz mi, bo połowa miasteczka już wie i uważasz, że nie da się tego dłużej trzymać w tajemnicy. Na noc, nawet Amanvah wie! Musiałem udawać, że jestem zupełnie zaskoczony, gdy mi powiedziała. – Oszukałeś dla mnie swoją żonę? – zdziwiła się Zielarka. Rojer złożył ramiona na piersi. – Oczywiście, że tak. Myślisz, że po czyjej jestem stronie? Kocham Amanvah i Sikvah, ale nie jestem pieprzonym zdrajcą. Czekałaś do ostatniej przeklętej chwili, żeby mi zawierzyć, a przecież mogłem ci pomóc już wcześniej. Zrobiłbym z ciebie bohaterkę, która nosi w łonie dziedzica krasjańskiego tronu. Zdajesz sobie sprawę, co zrobi rodzina Rhinebecka, gdy odkryją, że ich wykorzystałaś? I co zrobi dziecku? – Wkrótce się dowiemy. Powiedziałam Thamosowi prawdę. – Na Otchłań – westchnął Rojer. – To wyjaśnia, dlaczego hrabia ostatnio tak się zachowuje. Miałem nadzieję, że wysoko urodzeni po prostu nie znoszą się kłaniać na weselach. – Zraniłam go, Rojerze. To dobry człowiek, a ja złamałam mu serce. Minstrel omal się nie zakrztusił. – I tym się martwisz? Otchłań wkrótce zwali ci się na głowę, a ty się martwisz, że uraziłaś uczucia Thamosa? Leesha wzięła szal Bruny, który leżał obok niej na siedzisku, i owinęła się nim ciasno jak peleryną niewidką. – Martwię się o wszystko, Rojerze. O siebie, o dziecko, o Zakątek. Za wiele tego. Nie wiem już, co mam robić. Ale na pewno nie mogę wciąż kłamać. Przykro mi, że ci nie zaufałam. Powinnam była przyjść do ciebie wcześniej, ale się wstydziłam.

Rojer westchnął. – Nie dodawaj mojej winy do swoich zmartwień. Ja też nie powiedziałem ci o paru ważnych sprawach. Leesha popatrzyła na niego przenikliwie, a ton jej głosu wyostrzył się jak u matki, która właśnie usłyszała łomot w sąsiednim pokoju. – Jakich sprawach? – O nocy, gdy się poznaliśmy – wyznał Rojer. – Kiedy mnie i Jaycoba przyniesiono do szpitala. Twarz Leeshy od razu złagodniała. Ona i Jizell godzinami cięły, szyły i składały Rojera tamtej nocy. Miał wtedy wielkie szczęście. – To przez Jasina Złotogłosego – wyznał Minstrel. – Nie był wtedy jeszcze książęcym heroldem, tylko nadętym dupkiem, któremu w bójce złamałem nos. On i jego czeladnicy zaczęli chodzić za mną i Jaycobem. Przyglądali się naszym występom, aż tamtej nocy przyłapali nas samych. Zatłukli Jaycoba na śmierć, a mnie zmusili, żebym na to patrzył, a potem zamierzali mnie również zabić. Miałem szczęście, że w samą porę pojawiła się straż. Leesha zmarszczyła brwi. – Nie możemy tego tak zostawić, Rojerze. Młodzieniec parsknął śmiechem. – Gared powiedział dokładnie to samo. – Powiedziałeś Garedowi przede mną?! – Leesha prawie pisnęła z oburzenia. Rojer wbił w nią wzrok, dopóki przyzwoitość nie zmusiła jej do spuszczenia oczu. – Pójdę do Thamosa – postanowiła. – Byłam świadkiem tego zdarzenia. Będzie musiał mnie wysłuchać. Minstrel pokręcił głową. – Nie zrobisz nic podobnego. Wątpię, żeby Thamos był teraz w nastroju do wyświadczenia tobie lub mnie nawet drobnej przysługi, a ty chcesz prosić o naprawdę wielką sprawę. – Dlaczego? – zdziwiła się Leesha. – Dlaczego zamknięcie mordercy w więzieniu to taka wielka sprawa? – Ponieważ Jasin Złotogłosy to bratanek ministra Jansona – wyjaśnił. – I to Janson podpisuje wypłaty dla sędziów w mieście. Na dodatek rodzina książęca nie potrafi nawet znaleźć pończoch bez jego pomocy. Równie dobrze mogłabyś oskarżyć samego Rhinebecka. A co z dowodami? Jestem jedynym naocznym świadkiem. Wystarczy, żeby Janson pstryknął palcami, a Jasin przyprowadzi tuziny ludzi, którzy zapewnią, że tamtej nocy przebywał zupełnie gdzie indziej. – Więc zamierzasz tak po prostu to zostawić? – oburzyła się. – To do ciebie niepodobne, Rojerze. – Niczego nie zamierzam zostawić – zapewnił Minstrel. – Mówię tylko, że Thamos nie jest w tej sprawie po naszej stronie. – Zaśmiał się. – Wyobrażałem sobie, że Arlen mógłby zrzucić Jasina w przepaść. Można się wymigać od kary, gdy się uchodzi za Wybawiciela. – Zabijanie nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem – zauważyła Leesha surowo. Rojer przewrócił oczami. – W każdym razie lepiej teraz zachować to w sekrecie. Dopóki nic nie zrobimy, to Złotogłosy będzie się martwił, czy czegoś nie knujemy. Dopóki nie wykonamy żadnego ruchu, nie będzie mógł na żaden odpowiedzieć. – Skoro jest nietykalny, czym się martwi? – Na pewno nie karą. Ale nawet on woli się nie narażać Gildii Minstreli i mistrzowi Chollsowi. Cholls widział, jak uderzyłem Jasina, i słyszał jego groźby. Jest jedynym, którego słowo może mieć znaczenie. Leesha westchnęła. – Zapowiada się interesująca podróż.

– To niedomówienie. – Rojer wyjął swoją piersiówkę i potrząsnął nią lekko. W naczyniu nie została nawet kropelka. – Masz u siebie coś mocniejszego niż herbata?

18 Szept nocy 333 rok plagi, zima

K

operta wykonana była z grubego papieru i zamknięta woskową pieczęcią z herbem Araine, ale list okazał się zaskakująco nieformalny, napisany własnoręcznie przez księżną matkę. Leesha podczas czytania niemal słyszała głos starej damy.

L., problem, o którym dyskutowałyśmy w trakcie Twoich odwiedzin, nadal jest aktualny. Wydarzenia w Lakton sprawiły, że stał się jeszcze pilniejszy. Nadworna Zielarka się poddała. Niezbędna jest Twoja wiedza. Nie chodzi tylko o Runiczną Wiedźmę. Wiedziałaś, że chłopi tak Cię nazywają? Zielarka Leesha, nowa hrabina Zakątka. Twoja sława ROŚNIE. O tym także

porozmawiamy, gdy się zobaczymy. A.

„Rośnie”. Słowo ciążyło jak kamień nawet na papierze. Araine wiedziała o dziecku, ale jak wiele? Co powiedział jej Thamos? Niezależnie od tego, co wiedziała, list był jasny. Thamos i inni tylko odwiedzą Angiers, ale Leesha nieprędko wróci do domu. Zwłaszcza jeżeli miała zapewnić rodowi panującemu dziedzica, zanim Krasjanie znajdą sposób na skuteczny podbój Lakton. Gdy tylko miasto na jeziorze zostanie zdobyte, nic nie powstrzyma krasjańskiej armii od dalszego marszu na północ. A Euchor z Miln, bezpieczny w górach, nie połączy swoich sił z Angiers, dopóki będzie uważał, że może wykorzystać zagrożenie do zgłoszenia własnych pretensji do tronu. Leesha bez słowa podała list Jizell. Starsza Zielarka przeczytała go, marszcząc brwi. Pokręciła głową. – Nie możesz jechać. Zostaniesz zamknięta w pałacu do narodzin dziecka. – Nie mam wyboru – westchnęła Leesha. – Jesteś zbyt chora na podróż – podsunęła Jizell. – Zemdlałam dwa tygodnie temu z powodu wyczerpania i zmartwień. Nie jestem obłożnie chora. Jizell wzruszyła ramionami. – Jako twoja Zielarka twierdzę co innego. Wyślij mnie w swoim imieniu. Mnie również uczyła Bruna. Mogę zrobić dla księcia dokładnie to samo co ty. Leesha potrząsnęła głową. – Nie chodzi tylko o wiedzę i umiejętności. To kwestia dostępu. Rhinebeck nie przyznaje nawet, że ma problem. Araine potrzebuje na dworze kogoś, kogo może ukryć na widoku. Jeżeli będę musiała operować, to jedyną zaufaną osobą, którą dopuści się z nożem do księcia, będzie właśnie nadworna Zielarka i potencjalna członkini rodziny. – Nie powiedziała, że Jizell wielokrotnie zasięgała rady młodszej Zielarki w skomplikowanych przypadkach niepłodności, a nie odwrotnie. Jizell uniosła brew. – Będziesz miała szczęście, jeżeli hrabia zatrzyma cię jako nadworną Zielarkę. Marnie to rokuje. Leesha pokiwała głową i przygryzła policzek, aby opanować falę uczuć wywołanych przez słowa starszej kobiety. – Owszem, ale Araine może jeszcze nie wiedzieć, że to nie jest dziecko Thamosa. W każdym razie jest na tyle sprytna, żeby zachować to w tajemnicy, dopóki nie dostanie ode mnie tego, czego chce. Mam nadzieję.

– Przykro mi, Stelo – powiedziała Leesha. – Muszę udać się do Angiers z rozkazu samego księcia. – Ale, mistrzyni, tusz wyblaknie już za parę dni. – Strach w głosie dziewczyny budził niepokój. – Gdy tylko wrócę, podejmiemy znowu eksperymenty, obiecuję – zapewniła Zielarka. – Ale inni zatrzymają broń, kiedy wyjdziecie – zaprotestowała Stela. – Nadal będą mogli walczyć. A my znowu staniemy się nikim. – Nie jesteś nikim, Stelo. Dziewczyna jednak nie słuchała. Przestąpiła z nogi na nogę, podrapała namalowane na skórze runy. Stała w cieniu, z dala od okna – próbowała zatrzymać moc na choćby chwilę dłużej, ale nawet rozproszone światło w pokoju wysysało z niej magię. Inni, którym Leesha wymalowała runy, zachowywali się tak samo. Nosili proste stroje, bardzo podobne do tych, które widziała u Arlena, gdy go poznała, z długimi, szerokimi rękawami i kapturem opadającym na oczy, zasłaniającym znaki przed światłem. Wiele dzieci z wymalowanymi runami za dnia ukrywało się w ciemnych piwnicach i stodołach, gdzie wolały się przespać parę godzin, niż utracić nadludzką siłę. Wonda, gdy tylko mogła, wyganiała je na światło, ale nie zawsze jej się udawało. Naznaczone dzieci stały się przyczyną i innych problemów. Wzrosła przemoc domowa. Stefny pokłóciła się ze zwykle bierną Stelą, a ta uderzyła pięścią w ciężki stół i rozbiła blat na pół. Ella z Rębaczy złamała swojemu chłopakowi szczękę, gdy przyłapała go na rozmowie z inną dziewczyną. Jas Rybak może i był usprawiedliwiony, ponieważ bronił matki, ale niemal zabił brutalnego ojca. Leesha musiała użyć cennych hora, żeby ocalić pobitemu życie, ale wciąż nie wiadomo było, czy ten mężczyzna odzyska władzę w nogach. Może kilka tygodni przerwy dobrze zrobi naznaczonym dzieciom – ochłoną i uspokoją się, zanim dojdzie do czegoś naprawdę strasznego. – Mogę pojechać z wami? – zapytała Stela z nadzieją. – Jako strażniczka podczas waszej podróży na północ? Leesha pokręciła głową. – Dziękuję ci, dziecko, ale będę miała eskortę Rębaczy i Drewnianych Żołnierzy, a o moje bezpieczeństwo zatroszczy się też Wonda. – Moglibyście wytatuować... – zaczęła dziewczyna. – Nie – przerwała jej stanowczo Zielarka. – Nie wiadomo, co wtedy może się z tobą stać... – Oczywiście, że wiadomo! Byłabym jak Renna Bales, która powstrzymała demony, gdy Wybawiciel upadł. – Absolutnie nie. Stela zacisnęła pięści i Leesha sięgnęła do kieszeni fartucha po oślepiający proszek. Wonda stanęła między nimi szybciej, niż Zielarka dostrzegła jej ruch. Starsza dziewczyna uniosła pięść dwukrotnie większą niż Steli. – Na pewno chcesz się cofnąć i przeprosić panią Leeshę. Skrzyżowały spojrzenia, a Leesha przestraszyła się, że Wonda tylko pogarsza sytuację. Magia wzmacniała chęć do walki, nawet przy małych szansach na zwycięstwo, a Stela miała w sobie dość mocy, aby stawić czoło silniejszej przeciwniczce. Jednak dziewczyna się opamiętała, cofnęła się, rozluźniła palce i skłoniła nisko. – Wybaczcie, mistrzyni, ja tylko... – Rozumiem – zapewniła Leesha. – Magia roznieca iskrę gniewu w demoni płomień. Tym bardziej ty i pozostali powinniście zrobić sobie przerwę. – Ale co się stanie, jeżeli demony umysłu wrócą tu w Nowiu, a was nie będzie? – nie dawała za wygraną Stela. – Zakątkowi przyda się każda para rąk. – Zdążę wrócić do tego czasu – skłamała Zielarka. – Zresztą demony umysłu rozbiegły się po ostatnim starciu. Wrócą, ale myślę, że nieprędko.

– Moglibyście przynajmniej poprawić mi runy? – poprosiła Stela błagalnie i uniosła ramię. Początkowo czarny tusz był już jasnobrązowy. – Te, co mam, wytrzymają najwyżej kilka dni. Leesha znowu odmówiła. – Przykro mi, Stelo. Nie mam czasu. Będziesz musiała poradzić sobie bez nich do mojego powrotu. Dziewczynka miała minę, jakby ją poproszono, aby radziła sobie bez rąk, ale tylko ze smutkiem spuściła głowę i pozwoliła Wondzie wyprowadzić się z chaty. – Stela to dobre dziecko – stwierdziła Wonda po powrocie, chociaż obie były w tym samym wieku. – Rozumiem, jak się czuje. Nie mogłabyś... – Nie, Wondo – westchnęła Leesha. – Zaczynam się zastanawiać, czy ten eksperyment nie był pomyłką, i na pewno nie pozwolę, żeby trwał bez mojego nadzoru. Rozległo się pukanie do drzwi i Wonda poszła otworzyć. Zielarka pomasowała sobie lewą skroń, próbując zwalczyć ból głowy. Znała napary, które mogłyby jej pomóc, ale wywoływały zawroty głowy i kłopoty ze skupieniem myśli. Co gorsza, Leesha martwiła się, jak mogłyby wpłynąć na dziecko. Nie miała już dostępu do jedynego lekarstwa, które przynosiło jej ulgę. Thamos nie dotknął Leeshy od tygodni, a kiedy sama się pieściła, nie dawało to równie dobrego rezultatu. Musiała po prostu przywyknąć do bólu. Do pokoju weszła jej matka i Leesha poczuła się jeszcze gorzej.

– Podobno księżna wydaje bal dla Gareda? O co chodzi? – zapytała napastliwie Elona. – Ma sobie obejrzeć każdy na wpół rozkwitły kwiatek, powąchać i zerwać? – Też się cieszę, że cię widzę, matko. – Leesha zerknęła na Wondę. – Bądź tak miła i upewnij się, że Stela i reszta naznaczonych dzieci wyszli na słońce. – Tak, mistrzyni. – Jak większość, Wonda z radością znikała, gdy tylko Elona pojawiała się z wizytą. Leesha nalała matce herbaty. – Mówisz tak, jakby księżna Araine zamierzała zabrać go do burdelu. – Z mojego punktu widzenia nie ma wielkiej różnicy. – Elona sięgnęła po napar. – Odkąd pamiętam, próbowałaś wepchnąć mi Gareda Rębacza w ramiona. A teraz, gdy po raz pierwszy do ponad dziesięciu lat ma widoki na przyszłość, wolisz, żeby został na zawsze kawalerem? – Gdy był z tobą, mogłam mieć na niego oko. – Elona mrugnęła porozumiewawczo. – A gdybyś się o niego nie troszczyła, zadbać, żeby to ze mną w pierwszej kolejności pozbywał się nasienia. Ból w oku zapłonął ze zdwojoną siłą i Leesha pomyślała, że chyba się rozklei. – Naprawdę jesteś okropna, matko. Elona prychnęła.

– Nie zgrywaj niewiniątka, dziewczyno. Nie jesteś lepsza. – Akurat, na Otchłań – mruknęła Leesha. – Demonie gówno – skrzywiła się Elona. – Spójrz mi prosto w oczy i przyznaj, że podniecało cię, gdy się obłapiałaś z demonem pustyni za plecami Inevery. Zielarka zamrugała. – To co innego. Elona parsknęła śmiechem. – Wmawiaj to sobie dalej, dziewczyno. Ani trochę nie zmieni to prawdy. Leesha miała wrażenie, jakby demon próbował wydrapać sobie drogę na wolność przez jej oko. – Czego chcesz, matko? – Pojechać do Angiers. – Absolutnie nie. – Potrzebujesz mnie. Tym razem Leesha parsknęła śmiechem. Zabrzmiał niepokojąco podobnie do chichotu matki. – Dlaczego? Nagle zajęłaś się dyplomacją? – Księżna matka będzie próbowała wydać cię za hrabiego. Będzie ci potrzebny ktoś, kto zajmie się negocjacjami. – To nie dwór Krasjan – zaoponowała Leesha. – Mogę mówić za siebie. Chcesz po prostu wykorzystać ostatnią okazję, żeby zająć się Garedem podczas podróży, a potem syczeć jak kocica na panny, które wpiszą mu się do karnetu na balu. Elona wyglądała, jakby miała wybuchnąć. – Te wypieszczone dziewczyny na dworze i tak nie będą umiały poradzić sobie z Garedem. Dziecko Rębacza rozerwie taką nadworną smarkulę, o ile wcześniej nie zrobi tego ten konar, który Gared ma w spodniach. Leesha odstawiła filiżankę i wstała. – Nie mam czasu słuchać tych sprośności, matko. Nie pojedziesz. Trafisz sama do wyjścia. – Muszę ci przypominać, że może dziecko, które noszę, jest Gareda? – Elona ani myślała posłuchać. – Ciąży jeszcze nie widać tak jak u ciebie, ale suknie już robią się dla mnie ciasne. – Jeszcze jeden powód, żeby pozwolić mu odejść – zauważyła Leesha. – Jaki masz wybór? Rozwiedziesz się z tatą i wyjdziesz za Gareda? Myślisz, że Inkwizytor pobłogosławi taki związek? Albo hrabia? Czy też księżna matka? Elona nie miała na to gotowej odpowiedzi, więc Leesha przypuściła kolejny atak. – Sądzisz, że Gared nadal będzie cię kochał, jeżeli przez ciebie straci tytuł? Na noc, wydaje ci się, że wciąż cię kocha? Zbliżył się do ciebie tylko dlatego, że byłaś do mnie podobna. – To nieprawda... – zaczęła Elona. – Owszem – nie pozwoliła jej dokończyć Leesha. – Sam mi powiedział. Byłaś po prostu starą szmatą, w którą pchał kutasa, gdy myślał o mnie. Elona popatrzyła na córkę, szeroko otwierając oczy. Leesha posunęła się za daleko i dobrze o tym wiedziała. Matka zawsze wyzwalała w niej to, co najgorsze. W powietrzu zawisła cisza, a potem Elona wstała i zagarnęła spódnice. – Mówisz, że jestem okropna, ale ty, gdy chcesz, potrafisz być wredna jak demon.

Leesha patrzyła smętnie przez okno, gdy powóz mijał Zakątek. Z pewnością było to głupie, ale miała wrażenie, że widzi to miejsce po raz ostatni. Kiedy była dzieckiem, Zakątek Rębaczy stanowił niewielką osadę zamieszkaną przez kilkaset osób, ale na tyle dużą, aby zamieszczono ją na mapach. Leesha znała tutejsze ścieżki i domy jak siebie samą, była częścią tego miejsca. Wszyscy się tutaj znali z imienia i zawodu. Niewiele pozostało z tej krainy dzieciństwa, tylko Święty Dom, kilka chat i parę drzew. I nawet one nosiły ślady ognia i demonów. Jednak na zgliszczach wyrosło hrabstwo Zakątka, miejsce, które pod względem liczebności mieszkańców wkrótce dorówna Wolnym Miastom, a może nawet je przewyższy. Dziesiątki tysięcy ludzi przez niecałe dwa lata uciekło tutaj przed Krasjanami lub przybyło z północy na wezwanie Arlena do walki z otchłańcami. Ulice Zakątka zostały wytyczone na nowo, ale Leesha pamiętała je bardzo dokładnie jako stare ścieżki. Stała u boku Arlena, gdy tworzył kształt wielkiego runu, którego kręgi będzie można powiększać, aż dawny Zakątek Rębaczy stanie się centrum chronionego runami świata. Może Gared miał rację i Arlen naprawdę był Wybawicielem? A ty pozwoliłaś, żeby wymknął ci się z rąk. Nawet gdy dzieliło je wiele mil, Leesha nie mogła uwolnić się od głosu swojej matki. – Podróż do Angiers potrwa co najmniej tydzień – odezwała się Jizell. – Zamierzasz spędzić ją na patrzeniu w okna? Leesha drgnęła i skupiła się na swoich towarzyszkach, Jizell i Vice. Jizell musiała wrócić do swojego szpitala w Fort Angiers, a Vika chciała odwiedzić męża – Opiekuna Jonę, przetrzymywanego przez Opiekunów Stwórcy celem przesłuchania. Jona był w dzieciństwie przyjacielem Leeshy i miała zapewnienie księżnej matki, że nie stanie mu się żadna krzywda, ale chyba nadeszła pora, aby Opiekun powrócił do domu. Jeszcze jedna sprawa do omówienia z księżną Araine. Podobnie jak Leesha, Vika przez ostatnie kilka godzin wpatrywała się w okno i ogryzała paznokcie niemal do krwi. – Wybaczcie – westchnęła Leesha. – Odbiegłam myślami bardzo daleko stąd. – Właśnie – zgodziła się Vika. – No to wróć tutaj – uśmiechnęła się Jizell. – Kiedy ostatnio miałyśmy choć chwilę dla siebie, nie mówiąc już o całym tygodniu? Powinnyśmy to dobrze wykorzystać. – Porozmawiamy o pracy? – Leesha rozpromieniła się na samą myśl. Rozmowa o zielarstwie i uzdrawianiu oderwałaby ją od kłębiących się w głowie obaw i pozwoliła skupić się na czymś innym niż niejasne przeczucie zbliżającej się zagłady. – Dojdziemy do tego – zapewniła Jizell. – Ale nie zamierzam spędzić tygodnia tylko na pracy. Pomyślałam, że mogłybyśmy w coś zagrać. – W co? – zainteresowała się Vika.

– Nazwiemy to „Laską Jędzy Bruny”. Leesha odruchowo potarła grzbiet dłoni. Wspomnienie o tej lasce wiązało się z bólem. Była na tyle gruba, żeby w razie czego podtrzymać ciężar Bruny, ale lekka, a mentorka posługiwała się nią równie zręcznie jak Ahmann Włócznią Kajiego. Laska służyła za pałkę, gdy trzeba było odpędzić głupców stojących Brunie na drodze do pacjentów, ale także za rózgę do bicia czeladniczek po rękach. Nigdy nie zostawał ślad, ale ręka mrowiła boleśnie jeszcze przez długi czas. Bruna nie biła Leeshy ani często, ani bez powodu. Za każdym razem była to lekcja. Taka, od której zależało życie i śmierć. Jak sztuczki wspomagające zapamiętywanie, tak uderzenia w rękę uczyły Leeshę, aby nie powtarzała głupich błędów, przypominały jej o władzy i odpowiedzialności związanej z noszeniem fartucha Zielarki. Leesha zapisała wszystkie te nauki w swoim dzienniku, ale znała je doskonale na pamięć. – Jak się w to gra? – zapytała. – Ty zaczynasz – wyjaśniła Jizell. – Kiedy pierwszy raz Bruna cię uderzyła i czego się wtedy nauczyłaś? – Wymieszałam szarorzeń z nasionami jajecznika, bo myślałam, że to wyleczy Merrema Rzeźnika z migren. – Leesha uśmiechnęła się, po czym złożyła dłonie i odezwała się piskliwie, naśladując gniewne skrzeczenie Bruny: – Głupia dziewucho! Myślisz, że ślepota przez tydzień jest lepsza od przeklętej migreny? Wszystkie się roześmiały. Leesha niemal zapomniała, jak to jest. A przeczucie nieuchronnej zagłady zbladło. – Teraz ja! – zawołała Vika.

Rojerowi nie chciało się ćwiczyć z Kendall i żonami, gdy powóz powoli pokonywał milę za milą. Nie interesowały go nawet bardziej przyjemne zajęcia. Przez lata nosił na szyi pętlę wisielca, ale dopiero teraz czuł, że się zaciska. Siedział tylko i stroił skrzypce, szukając tego niemożliwego, doskonałego tonu. „Nigdy go nie znajdziesz” – powiedział mu kiedyś Arrick. „Ale to nie znaczy, że powinieneś przestać szukać”. Kobiety wyczuły jego nastrój i zostawiły Rojera w spokoju, a same zabawiały się krasjańskimi grami planszowymi albo czytały Kendall fragmenty Evejah. Śmiały się, co cieszyło Rojera, choć nie mógł przyłączyć się do ich radości. Nie wiadomo było, co każde z nich czeka w Angiers. Kendall ze swoimi umiejętnościami zaklinania otchłańców mogłaby przyciągnąć uwagę księcia, a gdyby następca tronu jej zapragnął, byłby to jeszcze jeden powód, aby ich zatrzymać na zawsze. Zakątek rozrósł się tak bardzo, że jechali już dzień, a ledwie dotarli do granic. Ale przynajmniej znajdowała się tutaj gospoda. Kolejne noce prześpią w namiotach, za czym Rojer nie przepadał. Namiot Amanvah przypominał bardziej altanę, w której pół tuzina sług dbało o wszystkie potrzeby świętej córki i jej najbliższych, ale Minstrel wolałby spać w schowku na miotły, o ile ściany byłyby na tyle solidne, że

tłumiłyby odgłosy demonów. Gospoda została opróżniona z okazji przyjazdu możnych gości, ale hrabia postanowił zjeść w swoich pokojach. Nie zaprosił Leeshy, aby mu towarzyszyła, co według angieriańskiej herbacianej polityki było bardzo znaczące. Jasin również nie pojawił się we wspólnej izbie, chociaż akurat to nie było zaskakujące. Chyba starał się unikać Rojera tak samo jak Rojer jego. Amanvah także chętnie poszłaby do siebie, ale Minstrel do tego nie dopuścił. Głośno zaprosił Leeshę, Gareda i Wondę, aby się przyłączyli do posiłku. Zaczynał się uczyć, kiedy może użyć krasjańskich obyczajów dla własnej korzyści. Jak tym razem: jego jiwah nie mogły odejść, gdy zaprosił gości. Sikvah zajęła połowę kuchni, odpędziła obsługę i nakazała dal’ting służącym Amanvah przygotowanie i podanie posiłku. Niech Stwórca ma w opiece kuchenną, która obraziłaby Jej Wysokość niestosownym ukłonem. Jizell i Vika usiadły przy sąsiednim stole z kilkoma czeladniczkami. Nie przeszkadzało im ani trochę, że zostaną obsłużone przez miejscowych. Coliv oparł się o ścianę i obserwował izbę, sztywny, jakby kij połknął. Rojer nigdy nie widział, żeby ten człowiek jadł. – Opowiedz nam o tym księciu Rhinebecku, mężu – poprosiła Amanvah między daniami. – Poznałeś go, prawda? – Odrobinę – przyznał Minstrel. – Kiedy mistrz Arrick był nadwornym heroldem. W pałacowej bibliotece nauczyłem się czytać. – To musiało być cudowne – westchnęła Leesha z rozmarzeniem. Rojer wzruszył ramionami. – Tobie by się pewnie podobało. Ja nie mogłem się doczekać, żeby wrócić do grania i wędrówek. Ale mistrzyni Jessa nalegała, żebym nauczył się pisać i czytać, a Arrick się z nią zgodził. – Mistrzyni Jessa była nadworną Zielarką? – zainteresowała się Leesha. – Niezupełnie. Zielarka zmrużyła oczy. – Chwaściarka. Rojer potwierdził skinieniem głowy. – Kto to jest Chwaściarka? – zapytała Amanvah. – Polubiłybyście się. – Leesha postarała się, aby w jej głosie zabrzmiał jad. Naprawdę miała talent. – Chwaściarka to nadworna trucicielka. Amanvah ze zrozumieniem pokiwała głową. – Zaszczytne stanowisko dla zaufanego sługi. – Nie ma nic zaszczytnego w trucicielstwie – skrzywiła się Leesha. – To bardziej skomplikowane – warknął Rojer. Podchwycił spojrzenie Zielarki. – I nie zniosę, jeżeli będziesz obrażała mistrzynię Jessę. Była dla mnie jak matka, po tym jak moja zginęła. Stwórca jeden wie ile razy musiałem przygryzać sobie język, aby nie wyrwało mi się nic o Elonie. – Masz rację – skrzywiła się Leesha. – No i właśnie w pałacu widywałem księcia. Zwykle wtaczał się lub wytaczał z nadwornego burdelu. On i jego bracia mieli prywatny korytarz, dzięki czemu mogli tam przychodzić niepostrzeżenie. – Oczywiście. – Zielarka kroiła mięso na swoim talerzu, jakby amputowała kończynę. – W Krasji też panują takie zwyczaje – stwierdziła Amanvah. – Mężczyźni u władzy muszą płodzić jak najwięcej dzieci. – Na Stwórcę, nic z tego – odparł Rojer. – Wszystkie dziewczyny Jessy piją napar przeciwciążowy. Byłoby nie do pomyślenia, gdyby po całym mieście biegały książęce bękarty. Leesha posłała mu karcące spojrzenie i Minstrel zakasłał. – One... – Amanvah urwała i znieruchomiała jak zawsze, gdy szukała odpowiedniego słowa po thesańsku. – Te Jiwah Sen zażywają zioła, aby ZAPOBIEGAĆ ciąży?

– Obrzydliwe – podsumowała Sikvah. – Jaka kobieta chciałaby się stać kha’ting? – To nie są Jiwah Sen – wyjaśniła Leesha. – To heasah. Amanvah i Sikvah pochyliły się do siebie i zaczęły szybko szeptać po krasjańsku. Rojer nie znał za dobrze ojczystego języka żon, ale bez trudu domyślił się znaczenia słowa użytego przez Zielarkę. Rozmowa stawała się coraz bardziej krępująca. Amanvah wyprostowała się z godnością. – Nie będziemy dyskutować o takich sprawach, gdy łamiemy chleb w imię Everama. Rojer najszybciej ukłonem wyraził swoje poparcie. – Oczywiście masz rację, Jiwah Ka. – Opowiedz mi więcej o klanie Rhinebecka – podjęła Amanvah. – Jak wywodzą swój rodowód od Kajiego? – Nie wywodzą. – No to od najdawniejszego władcy twojej Thesy. – Pierwsza Żona niecierpliwie machnęła ręką. – Nasi uczeni sądzą, że prawowity władca musi mieć rodowód sięgający do pierwszych dziedziców Wybawiciela na Północy. – Możliwe – zgodził się Rojer. – Ale radziłbym nie mówić tego głośno na dworze. W żyłach Rhinebecków płynie zaledwie odrobina królewskiej krwi. – O? – zdziwiła się Leesha. – Demonie gówno – oburzyła się Wonda. – Jeżeli księżna Araine nie jest królewskiej krwi, to nikt nie jest. – O, Araine z pewnością pochodzi z królewskiego rodu – potwierdził Rojer. – Została wydana za mąż za syna Rhinebecka Pierwszego, żeby uprawomocnić jego wpływy. Jednak Rhinebeck Pierwszy był tylko głównym ministrem i nie pochodził nawet ze szlachetnego rodu. Za to wynalazł maszynę do wyrzynania klatów i podobno brał co piątą monetę, która wychodziła z jego maszyn. Kiedy stary książę umarł bezpotomnie, Rhinebeck był już najbogatszym człowiekiem w Angiers i wszystkie rody szlacheckie, które rościły sobie prawa do tronu, miały u niego długi. – Twój lud różni się od mojego, mężu, ale nie tak bardzo – uśmiechnęła się Amanvah. – Rhinebeck Trzeci ma kłopot – dodał Rojer. – Jeżeli umrze bezpotomnie, wiele możnych rodów będzie miało takie same prawa do tronu jak jego bracia. Książęcym braciom może uda się zachować władzę, ale będzie ich to sporo kosztowało, na dodatek do sukcesji zechce się wtrącić Północ. Klaty są dobre, ale Euchor może napełnić kiesy wrogów Rhinebecka czystym złotem. – Nie tylko tym może je napełnić – stwierdziła Leesha, ale nie rozwinęła tematu.

Opuścili Zakątek na dobre dopiero drugiego dnia podróży, ale droga pozostała dobrze chroniona runami,

a miejsca na obozowiska i postoje dla karawan znajdowały się przy niej w regularnych odstępach. Powozy nie zatrzymywały się jednak do późnej nocy, aby jak najszybciej dotrzeć do garnizonu Drewnianych Żołnierzy na skraju ziem Thamosa. Rojer wyskoczył z powozu, gdy tylko ogłoszono postój. Rozciągnął odrętwiałe kończyny i rozgrzał się jak przed występem. – Zdrętwiałeś? – Gared zeskoczył z Lawiny, swojego potężnego angieriańskiego mustanga, równie lekko jak każdy inny kawalerzysta z oddziałów Thamosa. – Musiałem rozprostować kości – odparł Rojer. – Jasne. Spanie w futrach przez cały dzień z trzema kobietami musi być wyczerpujące. – Jeżeli tak myślisz, księżna będzie musiała znaleźć ci narzeczoną, i to na gwałt – uśmiechnął się Rojer. Gared roześmiał się tubalnie, a Minstrel zrobił unik przed klepnięciem w plecy, którym wielki Rębacz zwykle podkreślał swoją wesołość. Lawina obrócił się do nich, ale Gared miał dla niego duże jabłko. Wierzchowiec pochwycił je kłapnięciem, które mogłoby urwać człowiekowi głowę, po czym odwrócił się i zaczął spokojnie przeżuwać, podczas gdy jego pan sięgnął po zgrzebło i zaczął szczotkować szyję swojego ogiera. Minstrel pokręcił głową. – Gared Rębacz, którego poznałem rok temu, ledwie umiał odróżnić zad od końskiego łba. – Jeszcze kwartał temu jakoś trzymałem się w siodle, ale nie znosiłem konnej jazdy – przyznał Rębacz. Popatrzył na swojego rumaka, który wyprostował się dumnie, jakby pozwolenie na czesanie sierści było przysługą, jaką raczy wyświadczać Garedowi. – Stary Lawinuś nie ma cierpliwości do surowego drewna. – Najwspanialszy rumak, jakiego widziałem – stwierdził hrabia Thamos. – Wybaczcie, baronie, ale codziennie żałuję, że nie zobaczyłem go pierwszy. Rojer odwrócił się i dostrzegł Jasina. Szedł za hrabią jak pies. Minstrel ostrożnie wycofał się na bezpieczniejszą odległość. – Propozycja się nie zmieniła, Wasza Wysokość. – Gared z uśmiechem podał Thamosowi wodze. – Jak utrzymacie się w siodle przez minutę, będzie wasz. Lawina parsknął, a Thamos skłonił się ze śmiechem. – Za dobrze znam swoje szanse, baronie. Będę się po prostu radował, że jedziecie na tym rumaku pod moim dowództwem. – Tak jest – Gared zawahał się tylko nieznacznie. Po odejściu Arlena stawał się coraz bardziej zależny od hrabiego. Jeżeli Naznaczony nie powróci, Rębacz zmieni się w oddanego poplecznika Thamosa. – Droga przed nami nie jest chroniona runami – stwierdził hrabia. – Dowódca mojego garnizonu mówi, że wzmożony ruch przyciąga coraz więcej demonów. Stracimy trochę czasu, ale sądzę, że nie powinniśmy dalej podróżować po zmierzchu. – Nonsens – stwierdziła Leesha, która właśnie podeszła. Thamos zerknął na nią, ale zaraz odwrócił oczy. – Mamy runiczną broń i wyszkolonych wojowników. Jeżeli wasz brat nie radzi sobie z ochroną i oczyszczaniem dróg, Zakątek powinien zaproponować pomoc. Thamos zacisnął zęby i wreszcie podniósł na nią wzrok. – Mamy wojowników, owszem. Ale podróżują z nami Zielarki, cudzoziemskie księżniczki i Minstrele. A oni nie są przygotowani do wyjścia w noc. Leesha prychnęła. – Rojer sam mógłby ochronić całą naszą karawanę. Oj, nie mieszaj mnie do tego, pomyślał Rojer. – Jak śmiesz odzywać się w ten sposób do Jego Wysokości, Zielarko – wtrącił się Złotogłosy. – Książę Thamos to dowódca Drewnianych Żołnierzy. Nie potrzebuje od ciebie wojskowych rad. Zresztą przed

nami miejsca na postoje karawan zajmują nędzarze. Kiedy ruszymy, będzie trzeba codziennie wysyłać przodem oddział żołnierzy, żeby przepędził tę hałastrę, zanim rozbijemy obóz. Bez wątpienia te brudne szczury już szykują się do zajęcia naszego miejsca, gdy tylko odjedziemy. Na chwilę zapadła pełna zaskoczenia cisza, a potem oczy wszystkich wbiły się w Jasina. Herold zgarbił się pod ciężarem gniewnych spojrzeń. Gared zacisnął wielkie pięści, a Wonda opuściła rękę na łuk przytroczony do siodła. Głos Thamosa był cichy i groźny. – Chcecie mi powiedzieć, heroldzie, że przepędzaliście wieśniaków z miejsc chronionych runami tuż przed zachodem słońca, żeby mieć wolną drogę do Zakątka? Jasin pobladł. – Nakazano mi przybyć do was jak najszybciej... Ku zdumieniu Rojera zakuty w zbroję Thamos zerwał się niewiarygodnie szybko, doskoczył do Jasina i uderzył go z takim rozmachem, że powalił herolda na plecy. – Ci ludzie znajdują się pod ochroną mojego brata! – ryknął Thamos. – To nie nędzarze ani bandyci, tylko uchodźcy zmuszeni do porzucenia swoich domów! Jasin miał dość rozsądku, aby nie wstawać, a Thamos kopniakiem przetoczył go dalej. – Tak reprezentujesz koronę? Wyganiając na pewną śmierć nieszczęśników, którzy przybyli do nas po pomoc? Jasin zręcznie wykorzystał impet, aby dźwignąć się na kolana przed rozwścieczonym hrabią, i złożył ręce jak do modlitwy. – Błagam, Wasza Wysokość, to był rozkaz samego księcia! Wszyscy podeszli bliżej albo wychylili głowy z okien powozów, aby przyjrzeć się zajściu. Gromadzili się nie tylko podróżni, lecz także Drewniani Żołnierze z garnizonu, uzbrojeni w broń runiczną i gotowi wykonać każdy rozkaz Thamosa. Hrabia zwrócił się właśnie do nich. – Czy Drewniani Żołnierze są tak słabo wyszkoleni, że nie potrafią rozbić własnego obozu? Muszą wypędzać słabszych w noc? Kapitan garnizonu wystąpił i opadł na kolano przed Thamosem. – Nie, Wasza Wysokość. Ale herold mówi prawdę, książę Rhinebeck własnoręcznie podpisał dekret, że wszyscy, którzy bez zezwolenia używają miejsc postojowych przy królewskich traktach, mają być stamtąd przepędzani. Hrabia zmarszczył czoło i ponownie zacisnął zęby. – Mój brat nie musi spojrzeć w oczy wieśniakom, gdy skazuje ich na śmierć. Ale twoi ludzie muszą. Kapitan jeszcze niżej spuścił głowę. – Tak, panie. I Stwórca nas osądzi. – Nigdy więcej! – warknął Thamos, a potem płynnie podniósł głos, gdy zwrócił się do żołnierzy: – Może nie wyraziłem jasno swoich oczekiwań wobec waszych ludzi. I za to przepraszam. Ale słuchajcie mnie uważnie, żebyście potem nie mówili, że nic nie wiedzieliście. Każde ludzkie życie w Angiers jest pod waszą pieczą. Macie je chronić. Nie wolno wam wypędzać nikogo z ochronnego kręgu runów. Nie wolno wam bić, oszukiwać ani żądać lub przyjmować łapówek. Nie ważcie się też tknąć żadnej kobiety na trakcie. Zrozumiano? – Tak, komendancie! – krzyknęli żołnierze jak jeden mąż. – ZROZUMIANO? – wykrzyknął Thamos jeszcze raz. – TAK, KOMENDANCIE! – zagrzmiał garnizon. Thamos skinął głową. – To dobrze. Ponieważ ci, którzy się zapomną, zawisną na Placu Zdrajców jako ostrzeżenie dla pozostałych.

Rojer dostrzegł, że Leesha patrzy na hrabiego ze łzami w oczach. Kiedy Thamos odwrócił się od żołnierzy, ruszyła do niego, ale on zręcznie odsunął się z drogi i skierował do Gareda. – Generale, przygotujcie swoich ludzi. Ruszymy drogą po zmierzchu zabijać demony. Gared uderzył się pięścią w pierś. – Wykosimy je jak trawę, Wasza Wysokość. Thamos spojrzał na Rojera. – Pomimo zapewnienia mistrzyni Leeshy wolałbym, żeby żaden z gości księcia nie został wystawiony na zbędne ryzyko. Zechcecie użyć swoich zaklęć, aby trzymać demony z dala od powozów? Rojer skłonił się lekko. – Oczywiście, Wasza Wysokość. – Chyba żartujecie – odezwał się Jasin. – Chyba nie powierzymy naszego życia takiemu...? Thamos uciszył go spojrzeniem świadczącym, że jego cierpliwość już się wyczerpała. – Takiemu komu? Przyjemnie było popatrzeć, jak Złotogłosy się wije. Rojer zaczął myśleć, że może miałby szansę jednak go ukarać. Gdyby Gildia Minstreli szepnęła słówko o występkach herolda we właściwe uszy... Młody Minstrel nie mógł się powstrzymać, żeby nie dobić herolda. – Nie bój się, Złotogłosy, żaden demon się do ciebie nie zbliży. – Uśmiechnął się z nieskrywaną drwiną. – Chyba że zechcę... Gdy tylko to powiedział, zrozumiał, że popełnił błąd, ale gdy Złotogłosy gwałtownie zbladł, Rojer uznał, że warto było zaryzykować. Leesha przestępowała z nogi na nogę, próbując przyciągnąć uwagę Thamosa, ale hrabia odwrócił się i odszedł pośpiesznie. Drewniani Żołnierze ruszyli za nim i odcięli go od Zielarki. Dziewczyna zamarła, a potem odwróciła się i pośpiesznie wsiadła do swojego powozu.

Leesha spoglądała w mrok za oknem powozu i tym razem Jizell była na tyle rozsądna, aby zostawić przyjaciółkę w spokoju. Za nimi Rojer i Kendall na dachu aksamitnego wozu grali na skrzypcach, a Amanvah i Sikvah, siedzące na koźle, śpiewały w harmonii. Przez runiczne okulary Leesha obserwowała otchłańce przemykające na granicy bariery stworzonej przez muzyków. Widziały powozy, nawet Rojer nie mógł muzyką ukryć tak wielu wozów – i podążały za jadącą powoli karawaną. Jednak za każdym razem, gdy demony za bardzo się zbliżyły, ból zmuszał je do odwrotu. Leesha potrafiła to dobrze zrozumieć. Muzykę kwartetu tworzyły zgrzytliwe, ostre dźwięki, dysonanse, które dodawały ukłucia bólu do nieustannej migreny Zielarki. Musiała zatkać sobie uszy miękkim woskiem.

Ale nawet po stłumieniu odgłosów świata słyszała skrzek i krzyki, gdy Rębacze z Drewnianymi Żołnierzami zabijali stwory, które w swojej głupocie ośmieliły się choćby dotknąć traktu. Wspierał ich kwartet Rojera. Ci, którzy potrzebowali wytchnienia, mogli łatwo schronić się w bezpiecznej strefie wyznaczanej przez muzykę, a ci, którzy walczyli, zyskiwali przewagę, ponieważ bolesne dźwięki dodatkowo rozpraszały ich przeciwników. Leesha ze smutkiem spoglądała na układane w stosy zwłoki demonów, które miały czekać na słońce. Jeszcze przed chwilą te stworzenia były wrogami i chodziło tylko o to, czy zabiją, czy zostaną zabite. Ale teraz... teraz stanowiły zasilanie, paliwo dla jej zaklęć. Szkoda, że nie mogła posłać kilku Rębaczy, aby zebrali największe demony i dostarczyli je do Zakątka. Niestety, każdy przybysz z Zakątka będzie potrzebny, gdy dotrą do Angiers. Ale tak wiele hora się zmarnowało. Wiele godzin po zmierzchu natrafili na pierwsze z miejsc postojowych, o których mówił książęcy herold. Zastali tam stłoczonych uchodźców – na oko chyba Rizończyków – kulących się na widok nadjeżdżającej karawany. Słupy runiczne ustawiono byle jak, a symbole wymalowane na rozchwierutanych wozach były ogromne i niezdarne, jakby liczono, że wielkość zastąpi brak staranności i precyzji rysunków. Uchodźcy okryli się postrzępionymi futrami i wygasili ogniska, aby przyciągać jak najmniej demonów, inaczej niepewna sieć ochronna mogłaby nie wytrzymać. Wielu ściskało swoje tobołki, jakby byli gotowi uciec w otwartą noc. Wtedy jednak zagrzmiał głos Thamosa: – Nie lękajcie się, dobrzy ludzie! Jestem Thamos, książę Angiers i pan hrabstwa Zakątka. Znajdujecie się pod moją ochroną. Pozostańcie, proszę, w swoich kręgach ochronnych. Nie spotka was żadna krzywda! Podzielimy się jedzeniem, mamy też koce, a zanim odjedziemy, wzmocnimy wasze runy. Jeżeli są wśród was ranni, przyprowadźcie ich do Zielarek. Wszyscy możecie znaleźć schronienie w Zakątku, jeśli tylko chcecie. Ludzie zaczęli między sobą szeptać. Niektórzy wznieśli ochrypłe wiwaty, ale inni zerkali podejrzliwie – na pewno przypomnieli sobie przejazd Jasina. Leesha nie winiła ich za brak zaufania. Kiedy karawana się zatrzymała, Leesha i pozostałe Zielarki wyskoczyły z powozu, zanim woźnice zdążyli rozłożyć schodki. Na widok fartuchów z wypchanymi kieszeniami uchodźcy nieco się rozluźnili. Kilku, niektórzy z opatrunkami, inni z nieopatrzonymi ranami lub kaszlem, wystąpiło, patrząc z nadzieją na przybyłe. – Muszę sprawdzić runy – powiedziała Leesha do Jizell. – Oczywiście. Ja i moje dziewczyny poradzimy sobie z paroma zadrapaniami i katarem. Kiedy jednak podeszły bliżej, coraz więcej głów unosiło się z posłań na wozach lub pod nimi. Mężczyźni, kobiety i dzieci, w każdym wieku. Obozowisko, które wyglądało na nieduże, okazało się skrywać prawie setkę ludzi, więcej, niż liczyła cała książęca karawana. Gdy u jej boku pojawiła się Wonda, Leesha oderwała wzrok od uchodźców. – Chcę, żebyś patrolowała skraj obozowiska z łukiem, dopóki nie poprawię runów. – Wybacz, pani, ale powinnam zostać z tobą. Nie znam tych ludzi, a sama powiedziałaś, że runy nie są bezpieczne. – Potrafię o siebie zadbać, moja droga – odpowiedziała Zielarka cierpliwie. – Pamiętam jeszcze parę sztuczek. – Tak... – Wonda przestąpiła z nogi na nogę. – Ale... Leesha położyła dłoń na ramieniu dziewczyny. – Ochronisz mnie, chroniąc ich. – Wskazała na uchodźców, obszarpanych, głodnych i zlęknionych. – Ci ludzie od miesięcy nie czuli się bezpiecznie, Wondo. Podaruj im ode mnie trochę wytchnienia, proszę. – Tak, pani Leesho. – Wonda wykonała jeden ze swoich niezdarnych ukłonów, a potem rozwiązała troczki przy mankietach i podwinęła rękawy koszuli, aby odsłonić runy wymalowane tuszem na skórze. Leesha z doświadczenia wiedziała, że nic bardziej nie przekona ludzi, że są bezpieczni, jak widok ich obrończyni zabijającej demona gołymi rękami.

Jasin stał przy Thamosie, gdy Leesha podeszła na czoło karawany. – Co to znaczy, że mam zostać w powozie? Jestem... – ...bliski wyczerpania mojej cierpliwości – dokończył za niego Thamos. – Wasz powóz jest dobrze chroniony runami, czego nie można powiedzieć o tym obozowisku. Niedawno wypędzaliście ich w noc, dlatego teraz wdzięczny będę, jeżeli zejdziecie mi z oczu i postaracie się nie wyrządzać jeszcze większych szkód reputacji Bluszczowego Tronu. Herold wycofał się do swojego powozu i na chwilę hrabia został sam. Leesha pragnęła podejść doń, ale nie było na to czasu. Zresztą nie wiedziała nawet, co miałaby powiedzieć Thamosowi, gdyby mogła z nim porozmawiać. Chciała tylko, aby na nią znowu spojrzał. Jednak musiała zająć się pracą. Jizell i Vika z czeladniczkami zajmowały się selekcją rannych i potrzebujących, a Rojer już dawał popisy akrobacji i rzucał pomalowane nasiona klonu, które wirowały w blasku płomieni, dopóki przynajmniej część widzów nie zaczęła wiwatować i klaskać. Rzucał też trzaskające skorupki pod nogi dzieciakom, które zapewne od wielu miesięcy nie miały powodów do śmiechu. Teraz odskakiwały, piszcząc z radości. Na Amanvah i Sikvah uchodźcy spoglądali z lękiem, ale Kendall poprowadziła trio i trochę oswoiła ich z krasjańskimi księżniczkami. Wkrótce ćwiczyły z grupą kobiet pieśń ochronną. Leesha ruszyła po obwodzie obozowiska, sprawdzając sieć runów. Było tak, jak się obawiała. Twórcy runów z tej grupy nie zaliczali się do zupełnie niekompetentnych, ale używali symboli przeznaczonych do tworzenia bariery ochronnej w kształcie kręgu, nie owalu, jakim był teren pod obóz. Dla owalnej bariery runy rysowało się inaczej, o czym wiedziało niewielu oprócz Patronów Runów. W sieci ochronnej Leesha nie znalazła dziur, ale magia nie rozkładała się równomiernie i powstawały słabe punkty, które silny demon – albo masowy atak pomniejszych otchłańców – mógł przerwać. Skupiła się na symbolach i na chwilę zapomniała o swoich zmartwieniach. Niektóre ze słupów runicznych wystarczyło tylko obrócić o parę stopni, aby lepiej dopasować je do sieci. Leesha tuszem i pędzlem poprawiała jedne symbole, a inne zastępowała własnymi znakami. Przypominało to oczyszczanie koryta strumienia – podczas pracy Leesha widziała zmianę w przepływie magii. Niedługo potem cała sieć ochronna świeciła jasno dla jej wzmocnionych runami oczu. Naraz jej uwagę przyciągnęło jasne światło w oddali za obozowiskiem. Leesha przyjrzała się uważniej. Myślała, że to skalny demon, ale okazało się, że to Arlen Bales. Zielarka zamrugała. Była zmęczona i po raz pierwszy od dłuższego czasu sama. Czy myśli mamiły jej wzrok? Ale nie, to był Arlen. Machał do niej zza drzew poza blaskiem sieci ochronnej. – Leesha! Widziała odrobinę magii, jaką dodał do słowa, żeby dotarły tylko do uszu Leeshy. Rozejrzała się. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Przeszła za wóz na obwodzie obozu, aby zniknąć wszystkim z oczu, po czym popatrzyła w ciemność. – Leesha! – ponaglił ją Arlen. – Najwyższy czas, żebyś się pokazał. – Zielarka owinęła się ciaśniej peleryną niewidką i pośpieszyła w mrok, zanim ktoś zauważył jej nieobecność. – Lepiej, żebyś miał naprawdę dobre usprawiedliwienie – warknęła, gdy tylko znalazła się między drzewami. Nikt z obozowiska ani patroli nie zwrócił na nią uwagi. Jednak Arlena nie było. – Leesha! – Dostrzegła go dalej, gdzie las był gęściejszy. Odwrócił się i zniknął w ciemności, ale pomachał do Zielarki, aby szła za nim. Dziewczyna zmarszczyła brwi, ale poszła. – Tak bardzo się boisz, że ktoś cię zauważy? Arlen nie odpowiedział, więc przyśpieszyła kroku, aby go dogonić. Był na granicy jej pola widzenia, a blask jego runów migotał, gdy mężczyzna kluczył między drzewami.

I wtedy Leesha straciła go z oczu. Szła jeszcze przez chwilę, ale po Arlenie nie było śladu. – Leesha – usłyszała tym razem z boku. Zabłądziła w lesie? Pośpieszyła w kierunku, skąd dochodziło wezwanie. – Szybko tracę cierpliwość, Arlenie Bales – wysyczała, gdy Naznaczony znowu się nie pojawił. – Leesha – tym razem wołanie rozległo się za jej plecami. Odwróciła się, ale nikogo tam nie było. – To nie jest śmieszne – warknęła Zielarka. – Jeżeli w tej chwili nie przyjdziesz, wracam do obozu. O ile jeszcze pamiętam, jak tam wrócić, pomyślała. Drzewa wokół wyglądały wszystkie tak samo, a konary, wciąż okryte żółknącymi jesiennymi liśćmi, przesłaniały niebo. – Leesha – głos z lewej strony. Zielarka odwróciła się, ale zobaczyła tylko słabą poświatę pni w mroku i opary magii unoszące się nad leśnym runem. – Leesha – znowu wołanie za jej plecami. Zaczęła rozumieć, co się dzieje, ale było już za późno. Wołanie zaczęło się powtarzać ze wszystkich stron wokół. – Leeeeesha – nie przypominało to już głosu Arlena. Ani nawet głosu człowieka. – Pani Leesha. – Gdy Zielarka usłyszała tytuł przy swoim imieniu, poczuła zimny dreszcz na plecach.

Leeshaaaa, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha, pani Leesha...

Zatoczyła powoli krąg, gdy dostrzegła ruch wśród drzew. Otchłańce. Nie można było określić ile. Przynajmniej pół tuzina, prowadzonych przez naśladownika. W płaszczu Leesha była dla nich niewidoczna, ale wystarczy, że będą zaciskać wokół niej pętlę, a zostanie złapana. Albo złamie się i zacznie uciekać. Płaszcz nie stanowił dobrej ochrony, gdy trzeba było poruszać się szybko. Głupia, skarciła się Leesha w duchu. Przypomniała sobie słowa Renny: „Myślożercy wiedzą, kim jesteście. Zaatakują was, gdy tylko znajdą okazję”. Był to w pewnym sensie komplement, że demony umysłu chciały Leeshę zabić. Komplement i koszmar. Zielarka sądziła, że pomiędzy Nowiami nic jej nie grozi, najwyraźniej jednak naśladowniki znosiły lepiej światło księżyca niż ich panowie. I są mądrzejsze, niż nam się wydawało, przyznała. Ten tutaj zwabił ją w pułapkę, a Leesha weszła mu prosto w szpony. W podbrzuszu poczuła mrowienie i przypomniała sobie, że naraziła nie tylko siebie, lecz także swoje dziecko. I od niej zależało, czy zdoła ich oboje uratować. Dostrzegła niewielką polanę i ruszyła w tamtym kierunku. Rozpięła głębokie kieszenie swojej sukni i sięgnęła w głąb. Zacisnęła palce na długiej, cienkiej kości, którą wyjęła z ramienia demona umysłu, a potem naostrzyła koniec, wygrawerowała runy i pokryła złotem. Różdżka hora. Drugą ręką sięgnęła do pasa, gdzie nosiła sakiewkę, i rozrzuciła za sobą runiczne klaty. No to chodźcie, pomyślała i rozpięła płaszcz. Jeszcze mnie nie dopadłyście. I otchłańce przyszły. Dwa drewniaki zeskoczyły z drzew i podbiegły z przerażającą szybkością. Ale Leesha jeszcze szybciej wyrysowała swoją różdżką hora run odpierający drzewne demony.

Symbol zajaśniał w powietrzu runicznym blaskiem, a kiedy otchłańce się z nim zderzyły, ich własna magia została wyssana i użyta do odrzucenia stworów między drzewa. Demony zaskrzeczały i umknęły wśród cichnącego trzasku gałęzi. Jakby to nie wystarczyło do wezwania pomocy, Leesha wymierzyła różdżkę w niebo i wyrysowała run światła. Niczym flecistka zmieniająca ton, przesunęła palcami po znakach, aby dodać runowi mocy. Rozbłysnął jasno i noc zmieniła się w dzień. Demon ognia plunął płomieniem, ale Leesha wyrysowała run pochłaniający i moc została wciągnięta w znak. Różdżka rozgrzała się w jej dłoni, ale Zielarka poczuła tylko cuchnący oddech otchłańca. Wykorzystała wchłoniętą moc do stworzenia runu uderzenia i ognisty demon został ciśnięty na ziemię i zmiażdżony jak mysz pod butem Gareda. Za plecami Leeshy drzewny demon zaskrzeczał z bólu, gdy nadepnął na jeden z runicznych klatów. Wrzask szybko się jednak urwał, gdy otchłaniec znieruchomiał, a na jego podobnej do kory skórze zaczęła się tworzyć otoczka magicznego szronu. Rozległ się jeszcze przenikliwy pisk, gdy demon próbował zmusić kończyny do ruchu, a potem na torsie z trzaskiem spadającego sopla powstało pęknięcie. Leesha wymierzyła w nie różdżkę i wyrysowała kolejny run uderzenia. Drewniak roztrzaskał się w drobny mak, ale do Zielarki skradały się już kolejne. Polny demon wyskoczył zza drzew, ale runy Leeshy odepchnęły go z taką siłą, że złamał pień gruby na stopę. Stadko demonów ognia wpadło na polanę, ale zaraz ich pazury zaczęły parować i ślizgać się na tafli lodu. A potem otchłańce zamarzły, a pomarańczowy blask w ich ślepiach i paszczach zamigotał i przygasł do zimnego błękitu. Leesha usłyszała krzyki, gdy Rębacze pędzili w stronę rozbłysków i odgłosów walki, ale byli jeszcze daleko, a zmiennokształtny nadal krążył blisko. Czy odsiecz przybywała jej na pomoc, czy na pewną śmierć? Naśladownik, który próbował zabić Rojera, bez wysiłku przedarł się zarówno przez Rębaczy, jak i Sharum, a powstrzymały go dopiero połączone siły Minstrela, Amanvah i Renny.

Leesha mogła dostrzec naśladownika wśród drzew – smukły, zmienny kształt, który poruszał się bardzo szybko. Wymierzyła różdżkę i posłała w jego kierunku wybuch magii, nie bacząc na zniszczenia, byle tylko powalić stwora. Drzewa zachwiały się, a ziemia zadrżała, ale niczym wąż, zmiennokształtny wyślizgnął się bez uszczerbku. Nieuwaga niemal kosztowała Leeshę życie. Wokół leżały zwłoki drewnianych demonów. Jeden nastąpił na runicznego klata i został podpalony, gdy zadziałały runy gorąca. Pozostałe cztery drewniaki znalazły jednak bezpieczne przejście. Jednego Zielarka trafiła w głowę buteleczką rozpuszczalnika. Oczy otchłańca zaczęły dymić i stwór, bijąc pazurzastymi łapami na oślep, zadawał rany swoim towarzyszom. Leesha rzuciła więcej klatów, tym razem z runami porażenia, które sparaliżowały mięśnie dwóch otchłańców. Jednak ostatni z grupy dotarł blisko, zbyt blisko, aby Leesha mogła użyć różdżki. Zielarka upadła na plecy i próbowała wymacać nóż przy pasie. – Leesha! – Thamos z krzykiem uderzył demona w bok swoją runiczną tarczą. Runy rozbłysły i otchłaniec został odrzucony. Hrabia stanął nad nią w lśniącej zbroi i Zielarka znowu poczuła się bezpiecznie. A wtedy wielka macka owinęła mu się wokół pasa i cisnęła mężczyzną przez polanę. Thamos ciężko uderzył w pień. Osunął się i nie wstał. Leesha posłała kolejny ładunek mocy na zmiennokształtnego, ale ponownie otchłaniec okazał się zbyt szybki. Próbowała raz po raz, ale demon wykonywał uniki, a moc rozbijała tylko stuletnie drzewa w drzazgi. W uszach jej dzwoniło, mimo to Leesha słyszała wokół odgłosy walki, gdy ludzie z Zakątka próbowali się przebić przez pierścień demonów, aby jej pomóc. Wyrysowała run imitujący nad Thamosem i przesunęła się, by stworzyć cały krąg, w którym byliby bezpieczni oboje. Powinna była zacząć od siebie. Naśladownik wypuścił cienką mackę, która owinęła się wokół talii Leeshy. Zielarka nie mogła narysować kolejnego runu. Nerwowo macała kieszenie fartucha, gdy demon przyciągał ją coraz bliżej, ale kończyły jej się sztuczki. Runiczna strzała precyzyjnie przecięła mackę. Leesha usiadła z impetem. Macka zaczęła się wić i jarzyć, gdy wypływała z niej śmierdząca posoka. Zielarka odsunęła się z obrzydzeniem. Kolejne trzy strzały przebiły zmiennokształtnego w środkowej części. Parzyły i paraliżowały stwora coraz mocniej, im dłużej pozostawały w jego ciele. Demon wrzasnął, tkanka wokół pocisków zaczęła się topić i odpadła, ale ta chwila nieuwagi naśladownika wystarczyła, aby Wonda znalazła się blisko niego. Skoczyła na prawie dwadzieścia stóp, a przy lądowaniu zadała otchłańcowi potężny cios w głowę pięścią wzmocnioną runami. Demon rozpłaszczył się na ziemi jak miękka gliniana figura zmiażdżona pałką. Jednak zaraz glina zaczęła się formować ponownie, jak pod palcami utalentowanego rzemieślnika, w kształt jeszcze bardziej złowrogi niż poprzednio – ostry i kanciasty, usiany długimi kolcami. Wonda była na to gotowa. Jej dłonie i przedramiona odtrącały ciosy demona, a dzięki runom uderzenia ataki dziewczyny miały siłę sporych ładunków wybuchowych. Tuzin macek ostrych jak brzytwy próbowało ją przeciąć, ale Wonda była niewiarygodnie szybka, niemal tak jak Renna Bales. I walczyła jak Arlen – uchylając się, przetaczając i przeskakując nad mackami niczym mucha unikająca packi. Naśladownik zmienił się, teraz miał głowę ogniaka, po czym zionął płomieniem, ale dziewczyna rozcapierzyła palce i wchłonęła moc, którą wzmocniła swoje uderzenia.

Jej ramiona poruszały się jak skrzydła kolibra, gdy wyjęła strzały z kołczana i wbiła je w ciało zmiennokształtnego bez pomocy łuku. Wrzaski naśladownika wybuchły kakofonią bólu – jakby tysiące koszmarnych mar wyło chórem. Nowa macka wystrzeliła z głównej masy. Owinęła się wokół Wondy jak pętla i zacisnęła. Dziewczyna została ciasno skrępowana, wzmocnione runami ręce miała przyciśnięte bezradnie do boków i nie mogła się wyrwać. Leesha uniosła różdżkę, ale naśladownik rozpoznał zagrożenie i zasłonił się Wondą. – Nie powstrzymuj się, pani Leesho! – krzyknęła Wonda. – Zabij go, jeśli możesz! – Nie bądź śmieszna! – prychnęła Zielarka. Trzymała różdżkę uniesioną w gotowości do ataku, a w głowie miała gonitwę myśli. Wokół rozbrzmiewały odgłosy walki. Zmiennokształtny zapewne sprowadził wiele demonów do zastawienia pułapki, ale żaden nie dotarł na polanę. – Czego chcesz? – zapytała Leesha stwora. Nie liczyła na odpowiedź, ale mogła dzięki temu zyskać parę cennych sekund, aby coś wymyślić. Demon przekrzywił z ciekawością głowę w podobny sposób, jak zrobiłby to skarcony pies, który wie, że się do niego mówi, ale nie potrafi zrozumieć słów. Za głupi, żeby mówić, pomyślała Leesha. Ale na tyle mądry, żeby nauczyć się wymawiać moje imię i zwabić mnie w śmiertelną pułapkę. W pobliżu rozległ się przenikliwy krzyk. Demon odchylił głowę i zaskrzeczał ochryple. Nawet Leesha musiała zatkać sobie uszy. Odwróciła się i ujrzała przyczajoną Sikvah. Krasjanka dotykała naszyjnika i kierowała swój krzyk tak, aby rozrywał ciało otchłańca jak podmuch huraganu. Jak Sikvah udało się przedrzeć na polanę, a innym nie? I właśnie wtedy w torsie naśladownika utkwiła włócznia, jej grot zabłysnął magią. Thamos naparł na drzewce i pchnął, aby powalić demona. Otchłaniec jednak po prostu wysunął więcej kończyn i podparł się, żeby nie upaść. Jego głowa ukształtowała się w przypominającą łeb węża – bez uszu, aby nie słyszeć krzyku Sikvah. Poprzednim razem zmiennokształtnemu przystosowanie się do ataku sonicznego zajęło kilka minut. Ten jednak poradził sobie w okamgnieniu. Został ostrzeżony, uświadomiła sobie Leesha. Otchłańce uczą się naszych sztuczek. Naśladownik zaatakował znowu, ale Thamos zasłonił się tarczą. Zielarka wyrysowała w powietrzu run zamrażający i macka przytrzymująca Wondę stwardniała, a dziewczyna upadła na plecy i szarpaniem próbowała uwolnić się od obręczy z zamrożonej demoniej tkanki. Wreszcie Leesha zyskała dobrą pozycję do ataku. Uniosła różdżkę, aby uderzeniem magii zetrzeć naśladownika z oblicza ziemi, ale hora już się wyczerpały i Zielarce udało się tylko uzyskać słabe pchnięcie. Rozrzuciła pozostałe klaty o różnym działaniu. Demon był jednocześnie przypalany, paraliżowany, zamrażany i cięty, ale wydawało się, że atak tylko go złości, lecz nie wyrządza krzywdy – rany na jego ciele goiły się w okamgnieniu. Przekształcił się w skalnego demona, lecz nie z dwoma, ale z ośmioma długimi obsydianowymi ramionami. Każda krawędź jego pancerza wyglądała na ostrą, ale nie bardziej niż długie pazury na ośmiu łapach – niczym ostre dzioby potrzaskanego szkła. Machnięcie jednej z tych kończyn odrzuciło Thamosa na bok, złamało włócznię i zerwało tarczę przymocowaną na pasach do ramienia. Ręka hrabiego zwisła bezwładnie jak balast. Demon przykucnął i skoczył na Leeshę, ale Thamos krzyknął i rzucił się, aby osłonić ją własnym ciałem. Runy na jego pancerzu ocaliły oboje, ale w rezultacie hrabia został ciśnięty na Zielarkę. Leesha poczuła jego silne dłonie zaciśnięte na jej ramionach, gdy skręcił się, aby przyjąć na siebie cały impet, gdy uderzyli w złamany pień wielkiego niegdyś złotodrzewa. Przytulili się, gdy naśladownik natarł ponownie, ale wtedy błyskawica poderwała go z ziemi i cisnęła

o dziesiątki stóp dalej. Amanvah stała na skraju polany. W uniesionej ręce trzymała coś, co przypominało grudkę złota, lśniącą od magii. Demon zaczął przybierać kształt, więc Krasjanka posłała kolejną błyskawicę, aby go powalić. Rojer i Kendall stali po jej bokach, ich skrzypce utrzymywały demony z dala, kiedy dama’ting używała swoich hora. Coliv pozostał z tyłu i rzucał w naśladownika zaostrzone metalowe trójkąty, które skwierczały, gdy ich runy zetknęły się ze skórą stwora. Zmiennokształtny obrócił się, aby oszacować nowe zagrożenie. Wonda właśnie zdołała się uwolnić za pomocą wyszarpniętego z pochwy noża. Jej strój, który dostała od księżnej, przesiąkł posoką, ale dziewczyna jaśniała magią. I ponowiła atak. Otchłaniec zaczął się kurczyć, aby uniknąć ciosów. Leesha od razu pojęła, że stwór zamierza uciec. Pomyślała, że powinna krzyknąć i ostrzec innych, ale po co? Naśladownikowi nie udało się jej zabić, ale nie miała już czym walczyć. Im dłużej trwało starcie, tym pewniejsze się stawało, że ktoś zginie. Śmiały atak odepchnął Wondę na kilka kroków. Wystarczyło, aby demon zdążył się zdematerializować i znaleźć szczelinę, którą umknął do Otchłani.

Leesha zamknęła oczy i oparła się o ramię Thamosa, gdy prowadził ją do powozu. Inni odsuwali się, aby zrobić im przejście, i kobieta była za to wdzięczna. Jeśli grożący bolesną śmiercią atak demona był ceną za to, by znów znaleźć się w ramionach Thamosa, Leesha gotowa była płacić bez zmrużenia oka. Thamos przytrzymał ją nieco dłużej, niż było to konieczne, gdy dotarli do powozu. Dziewczyna odwróciła się i objęła go mocno. Czuła, jak jego pierś się unosi, gdy wdychał zapach jej włosów, i zakiełkowała w niej nadzieja. Jednak Thamos otrząsnął się, jakby się zbudził z nieprzyjemnego snu. Puścił Leeshę i cofnął się szybko o krok. – Dziecko? – zapytał. Zielarka dotknęła swojego brzucha. – Myślę, że dobrze. Thamos skinął głową. Jego aura była nieczytelną mieszanką kłębiących się emocji. Odwrócił się, aby odejść, ale Leesha złapała go za ramię. – Proszę... Możemy przynajmniej porozmawiać? Mężczyzna zmarszczył brwi. – A o czym tu rozmawiać? – O wszystkim. Kocham cię, Thamosie. Możesz wątpić we wszystko inne na tym świecie, ale nie w to.

Ale właśnie zwątpienie zabarwiało jego aurę. Leesha zacisnęła palce na jego płaszczu. – Ty też mnie kochasz. To pewne jak wschód słońca. Ochroniłeś mnie własnym ciałem. – Zrobiłbym to dla każdej kobiety – mruknął Thamos. – Owszem – zgodziła się Leesha. – Właśnie taki jesteś. I takiego cię kocham. Ale chodzi o coś więcej i doskonale o tym wiesz. – Jakie to ma znaczenie? Okłamałaś mnie i nic tego nie zmieni. Spałaś ze mną, żeby chronić swoją reputację. Wykorzystałaś mnie. Do oczu Leeshy napłynęły łzy. – Tak. I gdybym mogła to cofnąć, zrobiłabym to bez wahania. – Niektórych uczynków nie da się odwrócić. Mam cię poślubić, wiedząc, że za pół roku upokorzysz mnie przed całą Thesą? Słowa były jak policzek, ale nie tak bolesne jak kolejne, które usłyszała. – Kochasz mnie, owszem, ale bardziej kochasz dziecko, które nosisz. Bez względu na to, ile istnień i honoru może ono kosztować. Leesha zaczęła szlochać. – Naprawdę chciałbyś, żebym zabiła swoje dziecko? – Już na to za późno, Leesho. Tę decyzję powinnaś była podjąć wiele tygodni przed tym, jak mi powiedziałaś. – Thamos westchnął. – Popełniłem błąd, gdy poprosiłem, żebyś wypiła zioła Chwaściarki, i za to przepraszam. Nie sądzę, żebym mógł kochać kobietę, która zrobiłaby coś podobnego tylko dlatego, że ją poprosiłem. Leesha zacisnęła palce na jego ramieniu. – Więc naprawdę mnie kochasz! Thamos wyrwał się z jej uścisku. – Oszczędź mi minstrelich popisów, Leesho. To, co czuję, nie zmieni twojej sytuacji. Zielarka cofnęła się zraniona. – Co twoja matka planuje ze mną zrobić? Thamos wzruszył ramionami. – Jeżeli wie, że jesteś w ciąży, i podejrzewa z kim, to nie ode mnie. Kobieta odetchnęła cicho. Było to niewielkie pocieszenie, ale w jej sytuacji liczyło się każde, nawet najmniejsze. – Nie będę jednak kłamał jej prosto w oczy – ostrzegł Thamos. – Ani też nie ożenię się z tobą, skoro jesteś w ciąży z innym mężczyzną. Moja matka nie jest głupia, więc lepiej, żebyś się dobrze zastanowiła, co jej powiesz.

19 Polityka herbaciana 333 rok plagi, zima

L

eesha wyglądała przez szparę w zasłonach, gdy przejeżdżali przez ulice Fort Angiers. Ludzie gromadzili się, aby popatrzeć na procesję, nawet uliczni Minstrele przerwali występy, skoro widzowie odwrócili głowy w inną stronę. Wielu z gapiów szeptało między sobą podczas przejazdu wozów. Niektórzy krzyczeli, jakby nie mieli pojęcia, że Leesha ich słyszy. – To runiczna wiedźma i jej skrzypek-czarownik! – Hrabina Zakątka! – Sprawiają, że wydajesz się wręcz złowieszcza – zauważyła Jizell. – O, tak. – Leesha zgięła palce i postarała się zachichotać groźnie. – Strzeżcie się runicznej wiedźmy, inaczej zmieni was w ropuchy! Jizell parsknęła śmiechem, ale Vika pokręciła głową. – Gdy świeci słońce, jest to zabawne, ale demony, które cię zaatakowały, nie były ani trochę

śmieszne. Żeby je przepędzić, nie wystarczyła tylko szczypta oślepiającego proszku Bruny ani trochę fajerwerków. – Kobieta ma rację – przyznała Jizell. Powozy zatrzymały się pod szpitalem. Leesha z zazdrością patrzyła, jak Zielarki wysiadają. Ileż by oddała, żeby wrócić do czasów, kiedy jej największym zmartwieniem był kolejny pacjent w szpitalu Jizell. Zabębniła palcami w ścianę powozu i od razu zjawiła się Wonda. – Wyznacz dwóch Rębaczy do ochrony szpitala, niech odprawiają też nieproszonych gości. – To nie jest konieczne... – zaczęła Jizell. – Zrób to dla mnie – odparła Leesha. – Rębacze będą ci posłuszni, a ja zasnę spokojnie, wiedząc, że tu są. Jizell westchnęła. – Skoro to mają być Rębacze, wolę kobiety. W końcu to jednak szpital. Leesha skinęła głową, a Wonda w okamgnieniu wybrała dwie krzepkie kobiety. Obie umiałyby przestrzelić z łuku ucho igielne, ale znane były z tego, że bez wahania walczyły z demonami w zbliżeniu. Magia uczyniła je większymi i silniejszymi, mogły wyglądać równie groźnie i onieśmielająco jak mężczyźni, gdyby stanęły ze skrzyżowanymi ramionami na straży przed drzwiami. Leesha została w powozie sama na resztę podróży. Wonda siedziała na koźle, wypatrując choćby najmniejszego zagrożenia. Obwiniała się o pułapkę zastawioną na Leeshę i od tamtej pory nie spuszczała Zielarki z oka, chyba że w wychodku. Zdawało się, że w powozie zrobiło się duszno, gdy Leesha po raz pierwszy od wielu dni została sam na sam ze swoimi myślami. Potrzebowała paru chwil samotności jak wody, ostatnio jednak wywoływało to tylko mroczne nastroje. Arlen chyba naprawdę ją opuścił. Jardir odszedł, a Thamos nigdy nie będzie jej. Demony i Inevera pragnęli śmierci Leeshy, a wkrótce księżna matka zapewne dołączy do tego grona. Widok pałacu księcia był prawdziwą ulgą. Naprawdę zaledwie pół roku minęło od ostatniej wizyty Leeshy? Świat się zmienił. Gdy ujęła Wondę za rękę i zeszła po schodkach powozu, ze sztywną godnością i w najlepszej sukni podróżnej, Leesha czuła, że brzemię na jej barkach staje się lżejsze w promieniach słońca w południe. Araine nie lubiła tracić czasu na bezsensowne pogaduszki. Cokolwiek miało się stać, rozwiąże się, zanim zajdzie słońce. I tak będzie najlepiej. Pierwszy minister Janson czekał na dziedzińcu, obok stał jego syn, Pawl. Dla panujących nie do pomyślenia było, aby czekali na zewnątrz. Janson skłonił się przed Thamosem. – Wasza Wysokość, dobrze was znowu widzieć. Hrabia klepnął go w ramię. – I ciebie, przyjacielu. – Ufam, że wasza podróż przebiegła bez incydentów? – Wręcz przeciwnie. Drogi są atakowane przez demony, a twój siostrzeniec skalał reputację tronu. – Na noc! Co ten głupi chłopak znowu przeskrobał? – mruknął Janson. – Później – odparł mu Thamos. – Wiem, że chciałeś, aby miał szansę wybić się jako herold, ale może lepiej się sprawdzi w występach na scenie niż w dyplomacji. Nozdrza Jansona rozdęły się, ale minister tylko skinął głową, po czym odwrócił się i ukłonił Leeshy. – Cieszę się, że dobrze wyglądacie, mistrzyni. – Zerknął znacząco na brzuch Zielarki. – Jej Łaskawość zaprasza was i waszą strażniczkę na popołudniową herbatę, gdy tylko się rozgościcie i odświeżycie.

Rojer obserwował Jansona uważnie, gdy podchodził do niego wraz z żonami. Nie po raz pierwszy zastanawiał się, jak dobrze ten mężczyzna znał swojego bratanka. Wszyscy wiedzieli, że wrogów ministra zwykle spotykają nieszczęścia. To, co zrobił Jasin, mogło Jansona zaskoczyć, ale nie zwrócić ministra przeciw krewnemu. Prawdopodobnie jednak dygnitarz wiedział tylko, że jego siostrzeniec i Arrick byli od dawna rywalami. Twarz ministra pozostała nieprzenikniona, gdy złożył Rojerowi płytki ukłon. – Mistrzu Bezpalcy, los się do was uśmiechnął od naszego ostatniego spotkania. Odwrócił się do Amanvah i skłonił znacznie niżej. – Wasza Wysokość, poznać was to zaszczyt. Jestem minister Janson. Niech mi będzie wolno powitać was w Angiers. Jej Łaskawość księżna matka zaprasza już dzisiaj na wieczerzę przy królewskim stole. Amanvah odpowiedziała nieznacznym ukłonem. – To dla mnie zaszczyt, ministrze. Sądziłam, że w zielonych krainach brakuje dobrych manier, ale chyba się pomyliłam. Janson uśmiechnął się. – Wybaczcie, pani, jeżeli byliście traktowani bez należnego szacunku. Gdybyście potrzebowali czegokolwiek podczas pobytu tutaj, proszę, nie wahajcie się mnie wezwać. Minister wprowadził ich szybko do pałacu i nakazał służbie poprowadzić gości do komnat. Ledwie zdążyli przestąpić próg, pojawił się Rhinebeck i jego młodszy brat, książę Mickael, oraz Pasterz Pether, depczący tamtym po piętach. Wszyscy trzej byli bardzo podobni z postury i zachowania, ale zupełnie różni od Thamosa, znacznie od nich młodszego. – Thamosie! – huknął Rhinebeck, a jego głos odbił się echem od sklepienia. Złapał brata w niedźwiedzi uścisk i nie przestawał obejmować, nawet gdy szturchnął pięścią Gareda w ramię. – No proszę. Ostatni raz, gdy cię widziałem, byłeś tylko kapitanem. A teraz? Baron-generał! – Matka nie może się już doczekać, żeby znaleźć ci żonę – dodał Mickael. – Bal dla barona, wszyscy w pałacu o niczym innym nie mówią od tygodni. – I dlatego mądrzy ludzie wymykają się stąd, gdy tylko mają okazję – stwierdził Pether. Rhinebeck zacisnął mocniej ramię przy szyi Thamosa, przez co najmłodszy brat musiał się pochylić. – Wybieramy się do domku myśliwskiego jutro z samego rana. Ty i twój nowy baron musicie tam zajrzeć. Thamos zmarszczył brwi, rozdarty między rodziną i obowiązkiem. – Bracie, są ważne sprawy... Rhinebeck machnął tylko ręką. – Ważne sprawy najlepiej omawiać z dala od wścibskich uszu. – Nieznacznym skinieniem głowy wskazał służącego przechodzącego przez korytarz. Ten nosił milneńską liberię. Euchor miał zatem reprezentację na dworze. Książę popatrzył na Gareda. – Co powiesz, baronie?

Rębacz potarł kark. Wyglądał na bardzo zmieszanego. – Nigdy nie byłem dobry w polowaniach... – To prawda – wtrącił szybko Rojer. – Wasz nowy baron lepszy jest w wyrywaniu drzew z korzeniami niż skradaniu się między nimi. Rechot Rhinebecka był głośny i ochrypły. Mężczyzna miał nadwagę i nadwyrężone płuca. Kciukiem wskazał przez ramię na Mickaela. – To nie kłopot. Mój brat nie potrafiłby trafić w drzewo nawet w środku puszczy. – Mickael posłał mu wściekłe spojrzenie, a książę mówił dalej: – Będzie tam piwo i jedzenie. I parę widoków godnych uwagi. – Mrugnął porozumiewawczo. – Przecież jeszcze nie jesteś żonaty – dodał Pasterz Pether. – I zabierz swojego Minstrela! – zawołał Mickael. – Zobaczymy, czy naprawdę potrafi zaklinać demony, że wszystkim gacie spadają! – Nie potrafię – przyznał Rojer. – A przynajmniej nigdy nie miałem okazji spróbować. Bo wiecie, strasznie trudno jest im te gacie wpierw założyć. Mężczyźni ryknęli na to śmiechem. W prawdziwie angieriańskim stylu szlachetnie urodzeni rozmawiali tak, jakby nie było przy nich kobiet, chociaż bez skrępowania się im przyglądali. Amanvah i Sikvah czekały cierpliwie i w milczeniu dwa kroki za Rojerem. Krasjańskie kobiety zapewne były do tego przyzwyczajone, jednak stojąca za nimi Kendall wyglądała na mniej zadowoloną. – Z przyjemnością się wybierzemy – powiedział Thamos, chociaż nie zabrzmiało to szczerze.

– Witaj, Leesho. – Księżna Araine wstała od herbacianego stolika, gdy Wonda i Zielarka weszły do komnaty. Księżna nawet Leeshę objęła, a to, musiała przyznać, że ją ucieszyło. Darzyła księżną matkę głębokim szacunkiem i za nic w świecie nie chciałaby mieć w niej wroga. – I Wondo. – Araine wyciągnęła do postawnej dziewczyny upierścienioną dłoń do pocałowania. Wonda od ostatniej wizyty w pałacu ćwiczyła etykietę i chociaż wciąż wybierała sztućce na chybił trafił, jednak z gracją i wprawą opadła na kolano i przycisnęła usta do palców Araine. – Wasza Łaskawość... – Nosisz stroje, które ci posłałam – zauważyła księżna. – Wstań, niech na ciebie popatrzę. Wonda posłuchała, a księżna obejrzała ją dokładniej. Spodnie dziewczyny były luźne od talii do kolan, żeby przypominały spódnicę, ale znikały pod mankietami wsuniętymi pod grube, lecz giętkie cholewy skórzanych butów. Bluzka również zwisała luźno na szerokich barkach i piersi, łagodząc linię ramion, które mogłyby większość mężczyzn złamać wpół. Karwasze przytrzymywały rękawy, chroniąc jedwab – i ręce – przed uderzeniem cięciwy.

– Moja szwaczka przeszła samą siebie. Elegancko i praktycznie. Możesz walczyć w tym stroju, prawda? Wonda potwierdziła. – Nigdy nie czułam się tak dobrze ubrana, a poruszam się, jakbym była naga. Araine podniosła na nią wzrok i dziewczyna zaczerwieniła się mocno. – Przepraszam, Wasza Wysokość. Nie chciałam... Araine machnęła ręką. – Za co, dziewczyno? Za trafną paralelę? Musiałabyś się o wiele bardziej postarać, żeby mnie obrazić. – Co to paralel? – zapytała Wonda, ale księżna tylko się uśmiechnęła i przesunęła palcem po starannie wyhaftowanych złotą nicią runach na wełnianej kurtce dziewczyny. Była to angieriańska kurtka oficerska o wyraźnie damskim kroju, ale zamiast emblematu Drewnianych Żołnierzy znajdował się na niej rodzinny herb Araine, obramowana haftowanym pierścieniem drewniana korona. Wonda pozbyła się godła i zastąpiła je moździerzem i tłuczkiem Leeshy. Araine dotknęła lekko znaku. – Gdybym miała się obrażać, to raczej za usunięcie mojego herbu po tym, ile włożyłam w finansowanie walczących kobiet z Zakątka. Dziewczyna skłoniła się lekko. – Zrobiliście dla nas tak wiele, Wasza Łaskawość. Walczące kobiety z Zakątka noszą wasze godło z dumą i wołają wasze imię, gdy ruszają do ataku. – Podniosła głowę i spojrzała księżnej w oczy. – Ale ja przysięgałam najpierw mistrzyni Leeshy. Jeżeli ceną za mój nowy strój i pancerz jest zakaz noszenia jej znaku, zwrócę wasze dary. Leesha spodziewała się, że księżna wpadnie w gniew, ale Araine popatrzyła na Wondę, jakby ta przeszła pomyślnie jakąś próbę. – Nonsens, dziewczyno. – Zgięta w ukłonie Wonda była niemal tego samego wzrostu co drobna księżna. Araine położyła jej dłoń na ramieniu. – Twoja lojalność nie byłaby nic warta, gdyby można ją było kupić tak łatwo. Zbroja i mundur są twoje. Przynosisz zaszczyt swojej mistrzyni. Wonda skłoniła się i odetchnęła głęboko, wyraźnie aby uspokoić burzę uczuć. – Dziękuję, Wasza Łaskawość. – I przestańmy już z tymi „Wasza Wysokość, Wasza Łaskawość” – oznajmiła Araine. – Wymyślne tytuły są dobre dla tłumów, ale w prywatnych rozmowach stają się męczące. Będziesz się do mnie zwracać „mamo”. Wonda uśmiechnęła się. – Tak, mamo. – Leesha i ja musimy omówić prywatnie kilka ważnych spraw, moja droga. Poczekaj za drzwiami i dopilnuj, żeby nikt nam nie przeszkodził, dobrze? – Jasne, mamo. – Wonda ruszyła z gracją, jak łania umykająca przed łowcą. Może i przysięgła służyć Leeshy, ale bez wahania wypełniała polecenia księżnej. Zielarka poczuła ukłucie zazdrości. Zrobiła, ile mogła, aby zniechęcić Wondę, gdy ta postanowiła zostać jej strażniczką. Teraz gdy patrzyła, jak dziewczyna łatwo wypełnia rozkazy Araine, uświadomiła sobie, jak bardzo zaczęła polegać na swojej strażniczce. Księżna i Leesha usiadły. W komnacie nie było sług, ale na stoliku stał srebrny serwis i taca pełna ciasteczek. Może Bruna niewiele nauczyła Leeshę o polityce, ale była surowa, gdy chodziło o maniery przy herbacie. Ponieważ Leesha była młodsza i niższego stanu, to ona zajęła się usługiwaniem i nalała najpierw księżnej. Dopiero potem napełniła filiżankę dla siebie i wzięła ciasteczko na mały talerzyk. – Który to już miesiąc ciąży? Leesha właśnie ugryzła ciastko, kiedy padło pytanie księżnej, i omal się nie udławiła.

– Przepraszam? – wykasłała. Araine rzuciła jej zniecierpliwione spojrzenie. – Ta rozmowa przebiegnie o wiele łatwiej, jeżeli nie będziesz mnie traktować jak głupią, dziewczyno. Leesha chwyciła serwetkę, żeby odkaszlnąć i wytrzeć usta. – Chyba czwarty miesiąc. – Nie było to kłamstwo, ale i nie konkretna odpowiedź. Dokładniejsza pozwoliłaby uznać dziecko za Thamosa. Albo nie. Leesha spodziewała się, że temat ciąży wypłynie, ale ponownie została zaskoczona bezpośredniością księżnej matki. Araine popukała malowanym paznokciem w delikatną porcelanową filiżankę. – Dobrze zakładam, że to dziecko nie jest ze mną spokrewnione? Leesha tylko patrzyła, ale Araine skinęła głową, jakby dostała odpowiedź. – Nie rób takiej zaskoczonej miny, dziewczyno. Mam szpiegów na dworach wszystkich moich synów i nie powinnaś oczekiwać, że coś takiego uda się utrzymać w tajemnicy. Ty i Thamos byliście nierozłączni, ale odseparowaliście się od siebie zupełnie, gdy tylko twój stan stał się wiadomy. Nie trzeba jednego z twoich demonów umysłu, żeby zrozumieć, co się stało. – Araine pokręciła głową. – Kolejna nadzieja dla korony przepadła. Tylko mojemu najgłupszemu synowi, Mickaelowi, udało się spłodzić potomków, ale żaden z jego durnego przychówku nie utrzyma tronu na tyle długo, żeby zagrzać miejsce. Księżna zaczęła przytupywać, co Leeshy przypominało zachowanie kota uderzającego ogonem w gotowości do ataku. Zielarka rozejrzała się, ale nadal były same. Ostry, nerwowy ruch stopy starej kobiety nie powinien Leeshy tak bardzo przestraszyć, ale wydawało się, że to zapowiedź przemocy. Araine upiła herbaty. – Nakazałam Thamosowi, żeby się do ciebie zalecał, gdy tylko wróciłaś do Zakątka. Mój najmłodszy syn ma talent, jeśli chodzi o kobiety, ale nawet ja nie zakładałam, że pójdziecie do łóżka już pierwszej nocy. – Spojrzała znacząco na Leeshę. – Jednak nie był dość szybki, jak widać. Leesha, zahipnotyzowana ruchem nogi, nie od razu zrozumiała słowa księżnej. Zielarka podniosła oczy. – Nakazałaś? – Oczywiście. Thamos ma swoje zalety, ale spędza więcej czasu na placu ćwiczeń niż w księgozbiorze. Potrzebuje hrabiny, która ma coś między uszami. Na dodatek zaloty do ciebie pomagały mu w zdobyciu przychylności mieszkańców Zakątka. Księżna odstawiła pustą filiżankę na stół i spojrzała znacząco, a Leesha pośpiesznie zajęła się napełnieniem naczynia. Araine upiła, po czym się skrzywiła. – Nie powinnaś żałować miodu, moja droga. Żyję już długo i zasłużyłam na odrobinę słodyczy. – Ujęła ozdobną srebrną łyżeczkę i dodała sporą porcję miodu do herbaty. – To i tak mniejsza gorycz od wiedzy, że wszystko, co dzieliliśmy ja i Thamos, odbyło się z rozkazu jego matki. – Leeshy wzrok się rozmył. Zamrugała wściekle, aby opanować wzbierające łzy. – Nie bądź głupia. Wskazałam mu ciebie, owszem, podobnie jak wiele innych dobrych partii wcześniej. Thamos nie zrobiłby jednak nic, gdyby nie był zainteresowany. – Araine wymierzyła łyżeczkę w Leeshę. – A ty, moja droga, nie potrzebowałaś mojej pomocy, żeby rozłożyć nogi. Przydałby ci się mąż i było to dla mnie jasne już od pierwszego naszego spotkania. Masz słabość do mężczyzn u władzy i wpakujesz się przez to w tarapaty... o ile już do tego nie doszło. – A niby co to ma znaczyć? – oburzyła się Leesha. – Czyje to dziecko? – zapytała Araine. – Jednego z potencjalnych Wybawicieli? To nie tajemnica, że byłaś zauroczona Arlenem Balesem. Widziano go, jak przychodził i wychodził z twojego domu o różnych porach. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi. – Nawet dla Leeshy zabrzmiało to jak wykręt. Araine uniosła brew. – A potem były te sprawy z demonem pustyni. Minstrele położyli cię na poduszkach także z nim.

– W pałacu Ahmanna Jardira był tylko jeden Minstrel – zauważyła Zielarka. – A on nic podobnego nie rozpowiadał. – Mam inne źródła informacji w Forcie Rizon – uśmiechnęła się Araine. Leesha czekała, ale księżna matka nie wyjaśniła nic więcej. – Nie twoja sprawa, z kim idę do łóżka i z kim mam dziecko. To nie dziedzic i następca, więc trzymaj go z daleka od swoich planów i znajdź lepszą partię dla swojego syna. – Tak łatwo się poddajesz? – skrzywiła się księżna. – Rozczarowałaś mnie. – A po co miałabym walczyć? – zapytała czujnie Leesha. – Myślisz, że to pierwszy bękart, który komplikuje planowany związek w rodzie panujących? – Księżna uniosła brew. – Zielarka powinna wiedzieć lepiej, jak sobie poradzić z takimi sprawami. – Poradzić? – Leesha nie pojmowała, co Araine miała na myśli. Księżna przestała stukać stopą. – Ty i Thamos ogłosicie, że spodziewacie się dziecka, i od razu weźmiecie ślub. Urodzisz gdzieś ustronnie, a twoja Zielarka oznajmi, że, niestety, dziecko zmarło. Dłonie Leeshy zaczęły drżeć, filiżanka i spodek zabrzęczały. Odstawiła je na stolik, po czym zmierzyła księżną twardym spojrzeniem. – Grozicie mojemu dziecku, wasza miłość? Araine przewróciła oczami. – Mówiłam ci już wcześniej, dziewczyno, żebyś nadążała za muzyką, ale wciąż mylisz kroki. Mam czworo własnych dzieci i wiem doskonale, że nie należy wchodzić między matkę i jej potomstwo. Równie dobrze mogłabym wypowiedzieć wojnę Zakątkowi. – I nie byłaby to wojna, którą byś wygrała – zauważyła Leesha. Tym razem to księżna posłała jej groźne spojrzenie. – Nie bądź taka pewna, moja droga. Widziałam pionki, którymi mogłabyś grać, ale ty nie poznałaś moich. Zaraz jednak machnęła ręką, jakby chciała rozpędzić nieprzyjemny zapach. – Ale to wcale nie jest konieczne. Łatwiej będzie bochenek chleba owinąć w becik i pogrzebać, a potem ukryć dziecko. Kilka dni później ogłosi się, że postanowiłaś przysposobić sierotę, żeby złagodzić ból po stracie i pustkę w sercu. Stwórca jeden wie, że Krasjanie zostawili wiele bękartów mieszanej krwi od granic pustyni po nasze ziemie. Odegraj pokaz z oglądaniem kilkorga sierot, zanim wybierzesz, a nikt się w tym nie połapie. A potem ty i mój syn będziecie mogli spłodzić prawowitego następcę. – Księżna uniosła filiżankę. – A najlepiej kilku. Leesha w zamyśleniu pogłaskała się po brzuchu. – Zatem nigdy nie będę mogła przyznać, że to moje dziecko? – Obawiam się, że na to straciłaś już swoją szansę – westchnęła Araine. – Masz wrogów na Północy i na Południu. Nawet twoi ludzie mogliby wtedy zwątpić w twoją mądrość. – Może powinni zatem mieć mądrzejszą przywódczynię – stwierdziła Leesha. – I może twój syn zasługuje na mądrzejszą żonę. – Wskaż mi lepszą kobietę, a pozycja będzie jej. Do tego czasu jednak wszystko spada na ciebie. Araine uniosła rękę do czoła i musnęła palcami lakierowaną koronę z drewna, ozdobioną lśniącymi klejnotami. – Zwykli ludzie myślą, że łatwo jest nosić koronę. Ale przywódcy muszą się poświęcać. Zwłaszcza kobiety. – Westchnęła. – Thamos przynajmniej cię kocha. To więcej, niż ja miałam. Po tym jak jego dziad kupował sobie prawo do tronu, rodowi królewskiemu groził zamach. Euchor przesunął wojska nad Rzeczułkę, gotów uderzyć na tego, kto zdobędzie tron, i wykorzystać jego osłabienie, a potem ogłosić się królem. Tylko moje małżeństwo z synem Rhinebecka utrzymało miasto. – Nie wiedziałam – przyznała Leesha. Księżna matka nigdy wcześniej nie była wobec niej tak otwarta.

Zielarka bała się odzywać, aby nie zepsuć chwili, obawiała się jednak, że czar wkrótce pryśnie. – Wtedy wydawało się, że to koniec świata – podjęła Araine. – Rhinebeck Pierwszy nie zasiadał długo na tronie, a jego syn nie zdradzał ani talentu do rządów, ani zainteresowania. Pojawiał się w pałacu na krótko, tylko po to, żeby mnie zapłodnić, po czym wracał do tego przeklętego dworku myśliwskiego i ścigał odyńce lub dziewki. A ja zostawałam w ciąży i miałam jeszcze na głowie rządzenie miastem. Czy płakałam i lamentowałam nad swoim losem? Owszem. Ale miałam pracę, którą musiałam wykonać. – Księżna spojrzała znacząco na Leeshę. – I prędzej wyjdę w otwartą noc, niż pozwolę, żeby Euchor przejął miasto, którego odbudowie poświęciłam życie.

– Więc to jest pałac Północy – powiedziała Amanvah. – Niezbyt imponujący. Najdziwniejsze było to, że Rojer rozumiał, co miała na myśli. Warowny pałac Rhinebecka wydawał się kiedyś najokazalszą budowlą na świecie, ale po przyjrzeniu się, jak żyli krasjańscy dygnitarze w Lennie Everama, Minstrel zaczął dostrzegać, że dywan mógłby być bardziej miękki, draperie grubsze, a sklepienie wyższe. Zdumiewające, jak szybko przywykł do zbytku. Przecież więcej niż dekadę spędził na wygniataniu pcheł z posłania w najtańszej izbie gospody lub w stodole. – Czy tylko mnie się wydaje, że książę powinien dostać po pysku? – zapytała Kendall. – Ledwie powiedział „miło mi”, a zaraz potem rozbierał nas wzrokiem. – Rhinebeck i jego bracia tacy już są – przyznał Rojer. – I szczerze mówiąc, reszta angieriańskich szlachciców wcale nie jest lepsza. Kobiety to dla nich tylko służki lub kochanki. Na wieczerzy pod groźnym spojrzeniem matki książęta przedstawią się, jak należy. – Nie mogę się doczekać spotkania z tą tajemniczą księżną matką – przyznała Amanvah. Rojer wzruszył ramionami. – Przekonasz się, że jest nudna i pusta jak jej synowie. Nie poczuwają się do żadnej odpowiedzialności. Tak naprawdę wszystkim rządzi Janson. Amanvah spojrzała na niego uważnie. – Nonsens. Ten człowiek to marionetka. – Naprawdę. W obecności księcia z braćmi przybiera tępy wyraz twarzy, ale tylko udaje jak Minstrel. Ten człowiek jest przebiegły i bezwzględny. Amanvah skinęła głową. – Ale to nie on rządzi. – Kości ci to powiedziały? – Nie. Umiem to wyczytać z jego oczu.

– Chcę, żebyś trzymała się blisko Leeshy, gdy mnie nie będzie – oznajmił Rojer. Amanvah przekrzywiła głowę. – Dla naszego bezpieczeństwa czy jej? – Obu – zapewnił Rojer. – Ci ludzie może nie są wrogami, ale przyjaciółmi też nie.

– No, dość już o twoich zmiennych uczuciach – oznajmiła Araine. – Czas na sprawy bardziej niecierpiące zwłoki. Leesha skrzywiła się, ale bynajmniej nie od cytryny w popijanej właśnie herbacie. – Chcesz wiedzieć, czy książę jest bezpłodny. – Obie wiemy, że jest. Nie prosiłabym, żebyś przejechała taki kawał drogi tylko po to. Tak naprawdę chcę wiedzieć, czy możesz to wyleczyć. – Czy książę zgodzi się na badanie? Księżna matka również się skrzywiła. – W tej sprawie... bywa trudny. – Bez badania mogę tylko zgadywać – westchnęła Leesha. – Mogę uwarzyć zioła poprawiające płodność... – Myślisz, że tego nie próbowałam? – warknęła Araine. – Jessa przez lata podawała mu każdy lek pod słońcem na potencję i płodność. – Może wymyślę coś, czego twoja... CHWAŚCIARKA jeszcze nie próbowała. – Leesha starała się, aby w jej głosie nie zabrzmiała gorycz, ale księżna i tak się domyśliła. – Bez wątpienia Bruna nieustannie pomstowała na zło czynione przez Chwaściarki – stwierdziła Araine. – Ale też nigdy nie miała pod opieką kilkuset dzieci i, o ile pamiętam, nigdy nie wahała się podać środka na poronienie bez wiedzy pacjentki. – Zawsze pomagać, nigdy nie szkodzić – odparła Leesha. – Och, och! Więc pomagała, gdy prószyła komuś oślepiającym proszkiem w oczy? Albo gdy biła kogoś laską? – Zawsze dla czyjegoś własnego dobra. Ale nie truła. – Może. – Araine uśmiechnęła się znad filiżanki. – Ale ty tak, prawda? Sharum w twoim orszaku ostatniego lata, jak słyszałam. Leeshę ogarnął chłód. Jak księżna się o tym dowiedziała? – To był błąd. Którego już nie powtórzę. – Taka obietnica świadczy tylko, że albo kłamiesz, albo jesteś głupia – zauważyła Araine. – Czas pokaże. Masz moc i przyjdzie dzień, gdy będziesz musiała albo jej użyć, albo zginąć. Odstawiła filiżankę i wzięła tamborek do wyszywania. Księżna pomimo podeszłego wieku palce miała

zwinne, gdy zabrała się do pracy. – Warto pamiętać, że mistrzyni Jessa została wyszkolona właśnie przez Brunę i miała zawsze dostęp do królewskiego księgozbioru. Założę się, że zapomniała o ziołach więcej, niż ty wiesz. Jeżeli stwierdziła, że próbowała wszystkiego, tak właśnie było. – Do czego zatem potrzebujesz mnie? – zdziwiła się Leesha. – Masz narzędzia, jakimi nie dysponuje mistrzyni Jessa. Ona zna swoje zioła, ale gorzej radzi sobie z nożem. – A jeżeli Rhinebeckowi rzeczywiście potrzebne jest cięcie między nogami, żeby jego nasienie popłynęło? Jak mamy to zaaranżować, skoro książę nie chce nawet poddać się badaniu? – Jeżeli zajdzie taka konieczność, podamy mu zioła nasenne w piwie i będziemy trzymać w uśpieniu, dopóki rana się nie zagoi. Powie mu się, że spił się na umór podczas polowania na dzika i dostał kłem między nogi. – Araine nie podniosła oczu znad robótki. – Ale jest też trzecia możliwość – zauważyła. – Magia. – Magia tak nie działa – zaoponowała Leesha. – Ciało leczy się samo, magia tylko to przyśpiesza. Jeżeli Rhinebeck urodził się z... wadą, niewiele można poradzić. – A co z białą wiedźmą, która przyjechała z tobą? – zapytała księżna. – Chcecie ją do tego włączyć? – zdziwiła się Zielarka. – Nie bądź głupia. Powiemy jej, że to jakiś inny szlachcic. Niech ta Krasjanka nauczy cię tego, co potrzebne. – O ile coś takiego w ogóle istnieje. – Lepiej dla ciebie, żeby istniało – stwierdziła Araine. – Nie zostało wiele czasu. Jeżeli Melny nie zajdzie w ciążę do połowy zimy, trzeba będzie wykorzystać ostateczny plan. – Czyli jaki? – Thamos będzie musiał zapłodnić młodą księżną. – Co? – Leesha miała wrażenie, jakby połknęła ciężki głaz. Przez chwilę ledwie mogła oddychać, a potem poczuła ból w brzuchu. – Melny może nie jest najbystrzejsza, ale naprawdę nieźle potrafi przyciągnąć uwagę mężczyzn. Zresztą niewiele będzie trzeba, aby przekonać Thamosa, że jeżeli przyprawi rogi Rhinebeckowi i zdradzi ciebie, ocali księstwo. – A co z Melny? – zapytała Leesha. – Nie ma nic do powiedzenia? Liczy się tylko jej macica? – Melny rozłoży szeroko nogi i po wszystkim podziękuje hrabiemu – prychnęła Araine. – Ta dziewczyna do najbystrzejszych nie należy, ale też nie jest całkiem głupia. Myślisz, że co się z nią stanie, jeżeli nie zdoła zajść w ciążę, zanim Krasjanie ruszą na północ, a Euchor zmusi nas do działania? Księżniczka Lorain z Miln jest już w mieście z orszakiem pięciuset Górskich Włóczni. Przekupuje możnych i obserwuje biedną Melny jak sowa mysz. Obecność tej kobiety to policzek dla Bluszczowego Tronu. Księżna związała supeł na nici, po czym odcięła ją srebrnymi nożyczkami. – Thamos wygląda jak jego dziad. Nikt nie będzie miał wątpliwości, że to dziecko Rhinebecka. – Dlaczego Thamos? – zapytała Leesha ostro. – Mogłabym ci wyjaśniać, że Mickael już się ożenił, a Pether jako Pasterz przysiągł czystość. – Araine zaczęła nowy ścieg. – Ale prawda jest taka, że żaden nie zdołałby zachować tego w tajemnicy. Przechwalaliby się tym. A wtedy Rhinebeck by się dowiedział i zrobił coś głupiego. – Popatrzyła na Leeshę. – Jest w tym poetycka sprawiedliwość. Jeżeli chcesz, żeby Thamos nie musiał tego robić, ulecz jego brata. Jeżeli nie zdołasz, oboje będziecie musieli ukrywać, że macie bękarta, zanim rozpoczniecie swoje wspólne życie.

– Księżniczka Amanvah z Krasji – zaanonsował głośno Jasin. Jego słowa odbiły się echem od sklepienia, z pewnością wszyscy zgromadzeni je usłyszeli. – Najstarsza córka Ahmanna Jardira, księcia Fortu Krasja. Amanvah zesztywniała. – Książę? Fort? Mój ojciec przewyższa każdego z tych żałosnych kundli, a jego imperium rozciąga się... Rojer zacisnął mocniej palce na ramieniu żony. – Jasin robi to, żeby nas rozgniewać. Wszyscy dobrze wiedzą, kim jest twój ojciec. Amanvah skinęła nieznacznie głową, jej powaga i spokój właściwy dla dama’ting powróciły. Jasin zerknął na Rojera, gdy stanęli w progu sali. – I jej mąż, Minstrel Rojer z Gospody. Tym razem to Rojer się najeżył. Zwykle męża anonsuje się jako pierwszego, ale przepaść, jaka dzieliła go od Amanvah, czyniła to niemożliwym. Z tym mógł się pogodzić. Jednak miał tytuł mistrza, a jego przydomek sceniczny, Bezpalcy, był znany również w Angiers. Rojer napisał „Bitwę o Zakątek Rębaczy” oraz „Pieśń o Nowiu”, a Jasin przedstawił go tak, jakby chodziło o zwykłego Minstrela wezwanego do zabawiania gości między daniami. Amanvah ścisnęła mu rękę. – Oddychaj, mężu, i dodaj tę obelgę do innych, które zostaną pomszczone. Rojer skinął głową, po czym weszli powoli, aby przyjrzeć się i pokazać gościom. Marna prezentacja nie stłumiła bynajmniej zainteresowania zgromadzonych. Do Rojera i Amanvah podchodzili nieustannie szlachetnie urodzeni. Koniecznie chcieli się przedstawić krasjańskiej księżniczce i skrzypkowi, który potrafił zaklinać demony. – Księżniczka Sikvah z Krasji – zaanonsował Jasin. – Siostrzenica Ahmanna Jardira, księcia Fortu Krasja. Minstrel Kendall ze sławnych skrzypków z hrabstwa Zakątka. Rojer zacisnął zęby. Sikvah popchnęła Kendall w inną stronę, gdy tylko weszły na salę po prezentacji. Zostały zaproszone ze względu na swoją pozycję, ale Amanvah zabroniła im siedzieć obok niej i Rojera. Najwyraźniej mężczyźnie nie wypadało brać udziału w oficjalnej wieczerzy w towarzystwie swoich Jiwah Sen. Do Amanvah i Rojera podeszła grupka prowadzona przez rudowłosego mężczyznę ubranego w nieco wyblakłe pstre szaty herolda w barwach księcia Euchora. Wykonał dworski ukłon przed księżniczką i zarzucił wielobarwną pelerynę na ramię. – Wasza Wysokość. – Przeniósł spojrzenie na Rojera. – Mistrzu Bezpalcy. Jestem Keerin, herold księcia Euchora, Światła Gór i Strażnika Ziem Północy, władcy Miln. Oczekiwał, że Amanvah poda mu dłoń do pocałowania, ale mężczyźni i kobiety z Krasji unikali dotykania się nawzajem, zwłaszcza zamężne kobiety, a przede wszystkim dama’ting. Amanvah skinęła tylko lekko głową, jak słudze, który przyniósł jej przekąski.

Keerin odchrząknął. – Proszę pozwolić, że przedstawię księżniczkę Lorain z Miln, najmłodszą córkę księcia Euchora. Na te słowa podeszła do nich kobieta. Rojer mógł się na własne oczy przekonać, że plotki nie kłamały – córka Euchora była kubek w kubek podobna do ojca. Miała tę samą kwadratową twarz, którą wybijano na monetach z Miln. Wysoki wzrost i szerokie ramiona bardziej pasowałyby do mężczyzny. Wyglądała na dość silną, aby mierzyć się z Wondą. Jasne włosy zachowały złoty połysk bez śladu siwizny, ale rysy twarzy straciły dawno łagodność młodości. Lorain skończyła trzydzieści pięć lat, jeśli nie więcej. Była zbyt stara na polityczne małżeństwo. Amanvah skłoniła się, ale płytko – w wyrazie uprzejmości, ale nie jak do równej sobie. – Spotkanie z tobą to zaszczyt, Lorain vah Euchor. Cieszę się, że nie jestem jedyną księżniczką w tym obcym mieście. Nie wiadomo było, czy Lorain zdawała sobie sprawę, jak została potraktowana. Ukłony wśród Krasjan stanowiły osobny dyplomatyczny język. Jednak ukłon księżniczki z Miln był dokładnie tak głęboki i długi jak Amanvah – wyraz równości i wyzwanie dla Krasjanki. – Zaszczyt po mojej stronie, Amanvah córko Ahmanna – powiedziała Lorain po krasjańsku. Amanvah zamrugała, ale od razu przeszła na swoją rodzimą mowę. – Znasz mój język? – Oczywiście – uśmiechnęła się Lorain. – Porządnie wykształcona dama potrafi umilić posiłek rozmową we wszystkich martwych językach, choć żadna z nas nie miała okazji rozmawiać z kimś, dla kogo to język rodzimy. Z pewnością zasypią was zaproszenia na herbatę od wysoko urodzonych, które zapragną poćwiczyć. – Martwe języki? – zdziwiła się Amanvah. – Ruskański, limnesyjski, albiński i krasjański – wyjaśniła Lorain. – Mój język nie jest martwy – zaoponowała Amanvah. Lorain skłoniła się lekko. – Oczywiście. Ale od wieków nie przyjmowaliśmy na dworze nikogo z waszych ludzi. Z punktu widzenia mieszkańców Północy waszym językiem nikt już nie mówi. – Edukacja bardzo wam się przyda – zgodziła się Amanvah. – Kości przepowiedziały wielki napływ ludzi z Krasji na ziemie Północy. Uśmiech Lorain zrobił się groźny. – Nie byłabym tego taka pewna. Napięcie między kobietami przerwało chrząknięcie. – Pozwólcie przedstawić mojego towarzysza, lorda Samenta. – Lorain przeszła na thesański i wskazała mężczyznę stojącego przy niej i heroldzie. Sament czuł się dobrze w swoim bogatym stroju, ale wyglądał bardziej na strażnika niż dworzanina do towarzystwa. Zmierzył Rojera i Amanvah twardym spojrzeniem, po czym się ukłonił. – Pozwolimy wam wmieszać się w tłum – powiedziała Lorain do Amanvah. – Chciałam tylko was poznać. Bez wątpienia będziemy miały jeszcze czas, żeby poznać się bliżej po wieczerzy, gdy pójdziemy do skrzydła dla kobiet. I z tymi słowy księżniczka z Miln odeszła równie szybko, jak się pojawiła. – Towarzysz? – zainteresowała się Amanvah. – Raczej przyzwoitka – wyjaśnił Rojer. – Rhinebeck miał już kilka żon, ale żadna nie dała mu dziecka. Lorain ma nadzieję, że jej się uda. – Zapewne skończy się tak samo jak z poprzedniczkami. Wydaje się, że problem jest po stronie księcia. – Nie mówiłbym o tym głośno w dobrze wychowanym towarzystwie. Ale Lorain przynajmniej ma

dwóch synów na dowód swojej płodności. Amanvah spojrzała na Rojera. – Książę Miln posyła swojemu rywalowi podstarzałą narzeczoną, która nie jest nawet dziewicą? Co się stało z ojcem jej synów? – Euchor doprowadził do rozwodu, a potem posłał córkę na Południe. – Desperacka próba zawarcia sojuszu przeciwko mojemu ojcu – prychnęła Amanvah. – Dziwisz się? – westchnął Rojer. – Nie. Ale w ostatecznym rozrachunku nie zrobi to żadnej różnicy. Dyskutowanie z tym stwierdzeniem nie miało sensu. Amanvah była mądra w wielu sprawach, ale gdy chodziło o jej ojca, widziała tylko to, co chciała zobaczyć. Jardir był Shar’Dama Ka i jego panowanie nadejdzie nieuchronnie. – Mały Rojer już się ożenił – rozległo się za nimi. Rojer odwrócił się i ujrzał księżną matkę z księżną Melny. – Ile miałeś lat, gdy przyłapałam cię na wspinaniu się po regałach w pałacowym księgozbiorze? Minstrel wykonał niski dworski ukłon. – Pięć, Wasza Łaskawość. – Plecy go zabolały na wspomnienie tego zdarzenia. Księżna matka tylko prychnęła, ale równie dobrze mogłaby wydać rozkaz, ponieważ po jej wyjściu Jessa już wyciągała pas. Amanvah zignorowała młodą księżną i spojrzała w oczy starszej. Chyba porozumiały się nawzajem, a ukłon księżniczki był dłuższy i głębszy niż wcześniejsze. – To zaszczyt spotkać sławną księżną matkę. Melny, właściwie na wyższej pozycji niż teściowa, mogłaby poczuć się tym urażona, ale wydawało się, że przyjęła uchybienie bez emocji. Araine niewiele miała prawdziwej władzy w Angiers, ale żony Rhinebecka przychodziły i odchodziły, a matka pozostawała, a nudne szlachetnie urodzone damy na dworze zawsze czekały na jej wskazówki. – Ufam, że odświeżyliście się po podróży? – zapytała Melny, gdy zakończyły się wzajemne prezentacje. – Wasze pokoje są odpowiednie? Amanvah potwierdziła skinieniem głowy, co zaskoczyło Rojera. Jiwah Ka nigdy nie uważała, że pokoje są odpowiednie, ale najwyraźniej takie sprawy najlepiej było zgłaszać przez służbę. – Oczywiście. – Mam nadzieję, że księżniczka z Północy pamiętała o dobrych manierach? – upewniła się Araine. – Odkrycie, że mój język znany jest na dworze, było bardzo przyjemne – odpowiedziała Amanvah po krasjańsku. Policzki Melny poczerwieniały, a Rojer zdał sobie sprawę, że młoda kobieta nie zrozumiała słów Amanvah. Amanvah również to dostrzegła i skłoniła się lekko. – Wybaczcie, księżno. Księżniczka z Miln dała mi do zrozumienia, że wszyscy szlachetnie urodzeni znają krasjański, ponieważ to część ich edukacji. Melny zarumieniła się jeszcze bardziej, jej blady i wydatny dekolt poróżowiał. Z nieskrywaną niechęcią spojrzała na Lorain i jej świtę zajętą rozmowami z innymi gośćmi. – No cóż... Araine odchrząknęła. – Baronie! – zawołała, gdy tylko dostrzegła Gareda parę kroków dalej. – Chodź tu, niech ci się przyjrzę. Niedługo potem okręcała Gareda jak modela prezentującego najmodniejszy strój. Olbrzym zarumienił się równie mocno jak młodsza księżna. Araine świsnęła cicho. – To nie będzie wcale trudne. Dziewczęta ustawią się w kolejce, żeby z tobą zatańczyć, a ich ojcowie będą mi tylko szeptać, jak duży dadzą im posag. – Ja... eee... doceniam, Wasza Łaskawość – wydukał Gared. – Obym nikomu nie nadepnął na palce.

Nie znam tańców do tak dużej sali jak ta. – Wskazał na wysoko sklepiony sufit. – Poczekaj, aż zobaczysz salę balową – zaśmiała się księżna matka. – A jeżeli chodzi o tańce, na pewno znajdziemy takie, z którymi sobie poradzisz. Nie można pozwolić, żebyś źle wypadł na własnym kawalerskim balu. Rojer skłonił się znowu. – Jeżeli Wasza Łaskawość pozwoli, mój kwartet chętnie zajmie się muzyką. Bez wątpienia zdołamy zagrać melodię, przy której baron poczuje się swobodniej. – Klepnął Rębacza w plecy i skrępowanie wielkiego mężczyzny nieco zmalało. – Wspaniały pomysł! – ucieszyła się Araine. – Każdy kawaler w mieście będzie ci zazdrościł, baronie. Szybko znajdziemy dla ciebie pannę. Gared wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. – Myślałam... – zaczęła Melny. Wszystkie oczy zwróciły się na nią. Przygarbiła się. – Tak, moja droga? – zachęciła Araine. – No właśnie... – Melny pisnęła, zerknąwszy na Amanvah. – O ile dobrze zrozumiałam, muzyka i taniec są wbrew... – ...Evejah? – dokończyła Amanvah. – W moim kraju owszem. Ale należę teraz do plemienia Zakątka. – Zachichotała. – I zostałam jiwah Minstrela. A to wymagało... żebym trochę zmieniła poglądy. – Uśmiechnęła się. – Baron Zakątka Rębaczy jest wielkim kai’Sharum, a jego nasienie marnuje się w ziemi. Im wcześniej zdobędzie Jiwah Ka, aby dała mu synów, tym lepiej. To zaszczyt uczestniczyć w waszych tradycyjnych rytuałach zalotów. U boku mojego męża mogłabym się im przyjrzeć bez wzbudzania niestosownych podejrzeń. Araine dostrzegła Jasina Złotogłosego, który z całych sił starał się zachować dystans, i przywołała go ruchem palca. – Będziesz miał wolne podczas balu kawalerskiego, Jasinie – oznajmiła księżna matka, gdy herold pospieszył na wezwanie. – Rojer i jego żony zajmą się muzyką. – Ale, Wasza Łaskawość – wyjąkał Jasin. – Z pewnością jestem bardziej wykwalifikowany... Araine parsknęła śmiechem. – Bardziej wykwalifikowany niż Bezpalcy, skrzypek zaklinacz z Zakątka? Ciesz się, że to jedyne zajęcie, jakie ci odbiera. Jasin wytrzeszczył oczy, ale wiedział, że lepiej się nie spierać. Araine może i była zdziecinniałą staruchą, ale miała absolutną władzę, gdy chodziło o dworskie uroczystości. – Myślę, że czas zająć miejsca – oznajmiła księżna matka. – Chodź, Melny, pomóż starej kobiecie. Księżna ujęła teściową pod rękę i ruszyły do stołu. Inni goście wzięli z nich przykład i również usiedli, ale Rojer nie mógł się powstrzymać, żeby nie podsypać soli na rany. – Spójrz na to od dobrej strony – powiedział Jasinowi. – Przynajmniej nie będziesz już w Gildii nazywany Pogłosem. – Uśmiechnął się. – „Drugie Skrzypce” o wiele łatwiej wymówić... Jasin obnażył zęby, ale Rojer udał, że tego nie widzi. Objął Amanvah w talii i poprowadził ją do stołu. – Nierozważnie jest prowokować swojego śmiertelnego wroga, mężu – zauważyła Amanvah. – Lepiej pozwolić mu myśleć, że nienawiść trochę przygasła, zanim się uderzy. – W zemście nie ma nic rozważnego – odparł Minstrel. – Ale nie ufam, że Jasin zapłaci po śmierci za to, co mi zrobił. Chcę widzieć, jak cierpi w tym życiu, a to oznacza zniszczenie tego, co najbardziej mu drogie. – Jego dumy – domyśliła się Amanvah. – Jego reputacji – poprawił Rojer. – Nic bardziej nie zrani Złotogłosego niż sława, że jest tylko drugi.

Wieczerza była długa i nużąca, z niekończącymi się przemowami i fałszywymi zapewnieniami o przyjaźni, podczas których ludzie z Miln i Angiers wbijali w siebie wrogie spojrzenia albo nieufnie zerkali na Amanvah i Sikvah. Jednak jak zwykle w pałacu Rhinebecka wino lało się strumieniami i nie brakowało jedzenia. Rojer został posadzony obok księżnej Melny, którą łatwo było rozśmieszyć. Jej wydatny biust kołysał się przy tym tak hipnotyzująco, że Minstrel omal nie zapomniał puenty. Amanvah wbiła mu paznokcie w udo. Pochyliła się i szepnęła mu do ucha: – Jeżeli skończyłeś już zabawiać tę dziwkę, mężu, mam parę pytań. – Ta „dziwka” to księżna Angiers – zauważył Rojer. Amanvah obrzuciła Melny lekceważącym spojrzeniem. Księżna uśmiechnęła się w odpowiedzi, zupełnie nieświadoma, co o niej powiedziano. – Widziałam to już. Mężczyźnie, który nie może spłodzić potomka, Jiwah Ka przyprowadza rok po roku coraz młodsze i głupsze żony, bardziej zainteresowane aktem płodzenia niż rezultatem. Tutaj jedyna różnica polega na tym, że to jego matka – skinieniem głowy wskazała Araine – pełni rolę Jiwah Ka, a on zawstydza każdą z takich żon rozwodem, zanim poślubi nową. – To... – Rojer zastanowił się. – Właściwie opisałaś to bardzo trafnie. Ale wolałabyś, żeby nikt więcej tego nie usłyszał z twoich ust. My, „dzikusy” z Północy, nie rozmawiamy o tym tak otwarcie. Amanvah pogłaskała go po ramieniu, ale Minstrel miał wrażenie, że nie była to pieszczota, lecz raczej protekcjonalny gest, jak pogłaskanie zwierzęcia domowego. – Zatem naszym zadaniem będzie was ucywilizować. Rojer zmienił temat. – Jakie pytania? Amanvah skinieniem głowy wskazała na odległy szczyt stołu. Talerze po deserze zostały już zabrane i służba właśnie nalewała wino. Kilku dworzanom, nie tak wysoko postawionym, aby zapewnić sobie miejsce przy stole, pozwolono wejść na salę jadalną. Pojawił się również Coliv. W pałacu nie można było nosić broni, ale Rojer wiedział, że nie obniżało to zdolności Wypatrywacza do ochrony swojej pani. Przy końcu stołu w grupie pochlebców siedział Jasin Złotogłosy, a teraz dołączyło do niego dwoje postawnych czeladników. Na ich widok Rojer poczuł ucisk w gardle. – Tych dwoje nosi pstrokate stroje, ale to strażnicy, prawda? – zapytała Amanvah. Minstrel skinął głową. – Abrum i Sali. Co najwyżej znośni grajkowie. Dla Jasina śpiewają akompaniament i łamią kości. Amanvah nie okazała zdziwienia. – A czy jakieś kości mojego szlachetnego męża znalazły się wśród tych złamanych przez czeladników Złotogłosego? – Widziałaś moje blizny, Jiwah Ka. Nie wszystkie zostały po ranach zadanych przez alagai. Wkrótce potem Araine wstała, a po niej reszta gości. Leesha i Melny wsparły księżną matkę z obu stron, torując jej zarazem drogę do wyjścia.

– Co to ma znaczyć? – zdziwiła się Amanvah. – Księżna matka zajmie się damami przez resztę wieczoru – wyjaśnił Rojer. – A mężczyźni pójdą się napić wina i zapalić w salonie księcia. Amanvah skinęła głową i pozwoliła, aby mąż odsunął jej krzesło. – Zabierz ze sobą Coliva – nakazała. – Absolutnie nie – sprzeciwił się stanowczo. – Stwórca go kocha, ale ten człowiek nie nabył zdolności radzenia sobie w tłumie. A to potężni ludzie, Jiwah Ka. Trzeba z nimi postępować, jak należy. Amanvah spojrzała z powątpiewaniem, ale zaraz pojawił się Gared. Rojera ucieszył ten ratunek. – Hrabia mówi, że idziemy zapalić. Gared wyczekująco stanął przy Minstrelu. Przez cały wieczór siedział obok pełnych nadziei młodych szlachcianek, ale Rojer widział, że wielkolud niewiele się odzywał. – Będę z Garedem Rębaczem – zapewnił swoją Pierwszą Żonę. – Tylko głupiec ośmieli się mi zagrozić. Amanvah usatysfakcjonowana ruszyła do kobiet. Po drodze dołączyły do niej Sikvah i Kendall. Gared westchnął z ulgą. – Tak źle? – uśmiechnął się Rojer. – Od perfum Kareen dostałem migreny. Chyba wylała na siebie całe wiadro. Mówi cicho jak mysz. Musiałem się wciąż pochylać, żeby ją usłyszeć, a przez to nawąchałem się tego smrodu. – Panna szeptała, żebyś mógł się pochylić i zajrzeć jej w dekolt – wytłumaczył mu Rojer. – A Dinny była jeszcze gorsza – ciągnął wielkolud. – Chciała rozmawiać tylko o wierszach. O wierszach! Na noc, przecież ja nie umiem nawet czytać! I o czym tu rozmawiać z takimi wymuskanymi damami? Rojer parsknął śmiechem. – To bez znaczenia. Te kobiety pewnie rozpaczliwie pragnęły zrobić wrażenie na baronie z hrabstwa Zakątka. Mów, co chcesz. Przechwalaj się demonami, które zabiłeś, albo opowiadaj o swoim koniu. Wszystko jedno. Panny będą się śmiać i wzdychać, jak należy. – Skoro to, co mówię, nie ma znaczenia, po co w ogóle rozmawiać? – Żeby czas szybciej mijał. Ci ludzie w całym życiu ani przez chwilę ciężko nie pracowali. Mieli mnóstwo czasu na wiersze i perfumy. Gared splunął. Jeden ze sług spojrzał na niego z oburzeniem, ale rozsądnie milczał. Rębacz miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, aby się zawstydzić. – Nie chcę takiej żony. Może i nie jestem mądry ani nie znam liter, ale, Stwórca mi świadkiem, haruję dzień i noc. Nie chcę przychodzić do domu, żeby słuchać paplania o wierszach. – Wolałbyś kobietę, która naleje ci piwa – domyślił się Rojer. – Taką, co podciągnie spódnicę, gdy tylko zechcesz. Gared spojrzał uważnie na Minstrela. – Nie znasz mnie tak dobrze, jak ci się zdaje. Haruję dla Zakątka i muszę mieć pewność, że moja kobieta zrobi to samo. A przeklęte piwo umiem sobie nalać sam. – Spuścił wzrok. – Ale ta ostatnia część mi się podoba. W salonie Rhinebecka mężczyźni palili i pili, debatowali o polityce i religii, a tak naprawdę próbowali zaimponować jeden drugiemu. Pod ścianami znajdowało się kilka stołów do gry. Goście tłoczyli się przy nich, popijali brandy i obojętnie przyglądali się, jak niewyobrażalne dla większości Angieriańczyków pieniądze zmieniają właścicieli przy każdym rzucie kości. Jasin był obecny, ale krył się w kącie, otoczony gromadką pochlebców, więc nie mógłby tak po prostu podejść z zaskoczenia. – Garedzie, Rojerze! – Thamos pomachał do nich zapraszająco. Stał obok braci i Jansona. – Chodźcie tu!

Keerin, herold księcia Euchora, też był obecny, ale wyglądał jak ktoś, kto próbuje się przyłączyć do rozmowy, w której nie jest mile widziany. – Odpoczęliście po podróży, drodzy moi? – zapytał Pasterz Pether. – Thamos mówił nam, jak jechaliście nie tylko za dnia, ale i nocą, a po drodze zabijaliście otchłańce. Wspaniałe przedsięwzięcie. Gared wzruszył ramionami. – Nie bardziej niż w każdą noc, jak mi się zdaje. Zabijanie demonów to ciężka praca, ale nie tak jak rąbanie drzew. Mój topór naznaczył runami sam Arlen Bales. Nie męczę się, gdy macham nim na demony. Czuję się silniejszy z każdym uderzeniem. Mężczyźni przytaknęli pomrukami, ale Rojer umiał przejrzeć ich maski. Zapewne żaden z tych arystokratów nigdy nie widział demona z bliska, a tym bardziej nigdy z takim nie walczył. – A wy, Rojerze? – zapytał Janson. – Jak rozumiem, nie macie takiej przewagi, kiedy zaklinacie otchłańce skrzypcami. Granie przez całą noc musi być męczące. – Odciski, panie – uśmiechnął się Rojer i uniósł osiem palców. Mężczyźni za bardzo się pilnowali, aby choć drgnąć, ale Minstrel widział w ich oczach, że byli wstrząśnięci. Jego okaleczona ręka stanowiła brutalne przypomnienie tego, co dzieje się nocą za ścianami z barierami runów ochronnych. – Jak powiedział Gared, przywykliśmy do tego w Zakątku – podjął Rojer. – Chyba mógłbym wypróbować swoje palce przy kościach... – Nawet się nie fatygujcie – wtrącił Keerin. – Już próbowałem. Wszyscy wiedzą, że lepiej nie grać w kości z Minstrelem. – Księżna matka nie wychowała głupców – stwierdził Janson. Rhinebeck i jego bracia spojrzeli na ministra i parsknęli śmiechem. Zachowywali się tak, jakby Keerin wcale się nie odezwał. Herold także się roześmiał, ale z przymusem. Rozpaczliwie próbował zyskać choć trochę akceptacji. Gdy po wybuchu wesołości zapadło na chwilę milczenie, wykorzystał okazję. – Ja również mam trochę doświadczeń z otchłańcami. Słyszeliście może opowieść, jak odciąłem ramię skalnemu demonowi? Rojerowi mgliście wydało się to trochę znajome, ale nic więcej. Pozostali mężczyźni jęknęli. – Tylko nie to – stwierdził Rhinebeck. – Musiał być nieduży – skomentował Gared. – Nie wyglądacie na kogoś, kto dosięgnie ramienia przyzwoicie wyrośniętego skalniaka. Czego żeście użyli? Topora? Kilofa? Keerin uśmiechnął się. Wydawało się, że ożył po tych słowach. – I za tym kryje się właśnie wspaniała opowieść. – Skłonił się dwornie Rhinebeckowi. – Za pozwoleniem Waszej Łaskawości... Książę ukrył twarz w dłoniach. – Musiałeś pytać, baronie? – Machnął ręką na Keerina. – No dobrze, heroldzie. Zaśpiewaj o tym. Keerin stanął na środku salonu i poprosił o uwagę, a książę zawołał o więcej wina. Herold miał porządną lutnię, ale do wybitnych śpiewaków raczej się nie zaliczał. Rojer zresztą również nie. Głos miał jednak mocny i czysty, niosący się po pomieszczeniu, kiedy herold roztaczał swój czar.

Noc była mroczna, Ziemia niewidoczna, Ludzie dawno opuścili te strony.

Wiatr mroźny wiał, Jakby wpadł w szał, Tylko runy wstrzymywały demony.

„Rety! Pomocy!”, Rozległo się w nocy Przerażone dziecięce wołanie.

„Tu do nas chodź, W krąg runów wkrocz! Tylko z nami nic ci się nie stanie!”

Lecz chłopiec padł I nie mógł wstać, Tylko krzyk jego poniósł się w nocy.

Na jego zew Zawrzała mi krew I rzuciłem mu się do pomocy.

Lecz wstrzymał mnie Posłańca gniew, Ten mnie złapał za ramię w pół kroku.

„Jak chcesz, to idź I krwawo giń, Bo śmierć tylko znajdziesz w tym mroku.

Otchłańców w bród, Więc próżny trud, Nie pomożesz, lecz zginiesz na darmo”.

Dałem mu w skroń, Zabrałem broń I pognałem sam w ciemność koszmarną.

Natarłem śmiało, Jak tylko się dało, Choć odwagę tylko strach we mnie zrodził.

„Nie bój się, dziecię! Nie ma na świecie Lepszej włóczni, co demona wnet ugodzi!

Skoro iść nie możesz, Nie martw się, niebożę, Wnet krąg runów wokół ciebie ustawię!”

Do chłopca docieram, Krąg runów otwieram, Lecz otchłańce otaczają nas już prawie.

Kreślić runy na piasku Łatwo nie jest w potrzasku, Gdy demonów krąg się wokół nas zaciska.

Wtem ryk i drżenie Wzruszyło ziemię, Otom ujrzał wraz potwora z tak bliska.

Dwadzieścia miał stóp, Wysoki jak słup, Pysk zębaty i szpony jak miecze!

Chłopiec już w krzyk, Znaki stawiam w mig, Krąg zamykam, nim otchłaniec nas usiecze.

Błysk tysiąca flar, Oto Stwórcy dar, Krąg runiczny demona pokonał.

A choć mówi się tak, Tylko słońca blask Może zniszczyć skalnego demona,

Od tej nocy już wiem, Że inaczej to jest, A jednoręki skalny demon też to wie!

Ostatnie słowa uderzyły Rojera i dopiero wtedy zrozumiał, dlaczego opowieść wydała mu się tak znajoma. Ile razy Arlen opowiadał o jednorękim skalnym demonie, którego okaleczył jako dziecko? Potem ten demon ścigał Posłańca noc w noc. Jakie były szanse, że to zdarzenie się powtórzyło na drodze do Miln? Keerin zakończył występ z ukłonem, a w salonie zabrzmiały oklaski, choć nie z kąta, gdzie stał Jasin, ani od strony księcia Rhinebecka. Rojer zaklaskał w wolnym rytmie, ale głośno, aż echo poniosło się pod wysokie sklepienie. Klaskał dalej, choć inni już przestali i zaczęli mu się przyglądać. – Niezła opowieść – pogratulował donośnie. – Chociaż znam człowieka, który opowiada ją trochę inaczej. – Och? – zdziwił się Keerin wyniośle. Rozpoznał wyzwanie od razu. – A któż to taki? – Arlen Bales. – Na dźwięk tego imienia przez salon przemknęła fala szeptów. Rojer popatrzył na herolda z drwiącym niedowierzaniem. Z twarzy mężczyzny odpłynęła krew. – Wiecie, oczywiście, że chłopiec z waszej pieśni to nikt inny jak późniejszy Malowany Człowiek, Naznaczony we własnej osobie? – Nie pamiętam, żeby w tej opowieści występował jakiś Minstrel – dodał Gared, wywołując kolejne szepty. – Chcecie posłuchać prawdziwej historii? – Klepnął Rojera w plecy, aż ten się zatoczył. – Zagraj, Rojerze, „Bitwę o Zakątek Rębaczy”! Thamos schował twarz w dłoniach. Rojer odwrócił się i jak wcześniej Keerin skłonił się księciu Rhinebeckowi. – Wasza Łaskawość, nie muszę... – Tę pieśń grano w każdej piwiarni na terenie Miln i okolic. – Rhinebeck machnął ręką. – Równie dobrze możemy posłuchać jej ze źródła.

Rojer przełknął ślinę, uniósł jednak skrzypce i zaczął grać.

Strach padł wnet na Zakątek Drwali, Gdy zaraza trzebić zaczęła, Zielarkę Brunę wnet pogrzebali, Jej następczyni zaginęła.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

W Angiers Leesha przebywała, Gdy dotarł list pełen trwogi, Zaraza ojca jej zabierała, A do domu tydzień drogi.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Samowtór ruszyła przez noc Z Minstrelem i jego runami, Co nad demonem miały moc, Lecz nie broniły przed zbójcami.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Czuli, że nie wytrwają dłużej, Otoczeni demonami, Lecz chwat z runami na skórze Wydusił potwory rękami.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Zakątek do cna się spalił, Z bariery nic nie zostało, Wielu z tych, co domem go zwali, Nie żyło bądź w łóżkach leżało.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Zakrzyknął Człowiek Malowany Bez strachu do ludzi z mieściny: Wspólnie świtu doczekamy, Jeśli teraz za broń chwycimy!

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Przez całą noc włócznią walczono, Toporem, tarczą, nożem tępym, A rannych bądź słabych znoszono Do Leeshy w Domu Świętym.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Bliskich swych uratowali, Choć śmierć była blisko, A rynek, gdzie krew przelali, To Otchłańców Cmentarzysko.

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Jeśli spytasz w dobrej wierze, Czemu otchłańce zmykają w las, W Zakątku powiedzą ci szczerze: Wybawiciel to każdy z nas!

Z męstwem Zakątka bronili, Za broń każdy chwycił śmiele, Wśród demonów rzeź czynili Z Malowanym Człekiem na czele.

Wydawało się, że z każdą strofą Keerin kuli się coraz bardziej. Gared ryczał refren do wtóru Rojerowi, a inni w salonie podchwycili pieśń. Pod koniec wyniosłość herolda z Miln zniknęła zupełnie. Aplauz był głośniejszy po pieśni Rojera, zwłaszcza że Gared zagrzewał wszystkich przenikliwymi gwizdami i okrzykami. Thamos się przyłączył i nawet jego bracia uprzejmie zaklaskali, oprócz Pasterza Pethera, który nie przestał popijać wina. Ale w kącie Jasina panowała zupełna cisza, a kiedy ucichły oklaski, książęcy herold, jak wcześniej Rojer, zaklaskał kilka razy i wyszedł na środek sali. – Wasza Łaskawość... – zaczął. – Nie teraz, heroldzie – przerwał mu Rhinebeck z machnięciem ręki. – Chyba dość się nasłuchaliśmy śpiewu, jak na jeden wieczór. Jasin rozdziawił usta, a Rojer posłał mu szeroki uśmiech.

– Nawet nie „Trzecie Skrzypce” dzisiaj, hę? Może teraz powinniśmy przezywać cię „Bezgłos”. – I zanim herold zdążył zareagować, Rojer odwrócił się do niego plecami i dołączył do grupy księcia. – A gdzież jest ten Naznaczony? – Pasterz Pether zacisnął usta. Nic dziwnego, Arlen Bales stanowił bezpośrednie zagrożenie dla jego autorytetu. Gdyby Arlen otwarcie został uznany za Wybawiciela, pozycja Pethera jako głowy Kościoła w Angiers straciłaby zupełnie znaczenie. – Pod urwiskiem z demonem pustyni, jak napisałem wam w listach – odpowiedział pośpiesznie Thamos. – Byłem tam, ale potem nie słyszałem nic wiarygodnego o jego dalszych losach. – Wróci – zapewnił Gared nieświadomy spojrzenia, jakie posłał mu hrabia, ani grymasu niechęci na twarzy Pethera. – To jasne jak słońce. – Wierzycie zatem, że to Wybawiciel? – zapytał Pasterz. Wokół ucichły wszystkie rozmowy, a goście w salonie spojrzeli wyczekująco na Gareda. Chcieli usłyszeć jego odpowiedź. Dopiero teraz baron zdał sobie sprawę, że stosunki Zakątka i Angiers mogą zależeć od tego, co teraz powie. – Dla mnie i moich bliskich był wybawcą – stwierdził wreszcie. – Nie można zaprzeczyć, że świat się zmienił, a wszystko zaczęło się od niego. Podniósł błyszczące oczy na Pethera. Spojrzenie miał tak niezłomne, że Pasterz musiał odwrócić głowę. – Ale znam Arlena Balesa. Nie zależy mu na władzy. Nie chce mówić, jak ludzie mają żyć. Arlena Balesa obchodzi tylko zabijanie demonów, a to coś, co każdy z nas powinien uszanować. – Wypiję za to! – wszedł mu w słowo Thamos i uniósł puchar. Bracia spojrzeli na niego zaskoczeni, ale hrabia nie odrywał spojrzenia od Gareda i unikał ich wzroku. Reszta w salonie odruchowo również uniosła puchary z okrzykami aprobaty. Rhinebeck, Mickael i Pether wyczuli nastroje i czym prędzej wznieśli toast z wyćwiczonymi uśmiechami, ale Rojer dostrzegł niechęć, którą skrywali pod maską uprzejmości.

Zielarka nie mogła wyjść z podziwu, jak mistrzowsko Araine odgrywała starą, schorowaną kobietę. Wspierała się mocno na Leeshy i Melny, jakby naprawdę miała trudności z chodzeniem. Nie można było zaprzeczyć, że ta strategia okazała się bardzo skuteczna. Wszyscy mężczyźni na dworze, od najmniej znaczącego pomywacza po samego Rhinebecka, przywykli przybiegać na każde skinienie księżnej matki, inaczej staruszka mogłaby się przemęczyć, gdyby musiała przejść sama przez salę. Leesha zerknęła na Thamosa, gdy go mijała, ale hrabia udał, że jej nie widzi. Nic nie jest ustalone, napomniała się w duchu. I nie będzie, dopóki nie pogodzę się z Thamosem. Powinna już wiedzieć, że związki aranżowane przez matkę nie miały znaczenia, jeżeli dziecko nie wyrażało na nie zgody.

Wonda przytrzymała dla księżnej drzwi. – Niech stara kobieta oprze się teraz na twoich wspaniałych ramionach – powiedziała dziewczynie Araine. – Tak, mamo – odparła Wonda. Melny cofnęła się z wprawą i z uśmiechem podeszła do reszty kobiet w korytarzu, aby je poprowadzić do salonu. Przy końcu korytarza znajdowały się wielkie dwuskrzydłowe drzwi strzeżone przez dwie postawne kobiety. Strażniczki nosiły stroje niemal identyczne jak Wonda, a na ich kamizelkach lśniło godło księżnej matki. Nie miały broni, ale też nie wyglądały na takie, które potrzebowałyby jej do pozbycia się nieproszonych gości. Kiedy otwierały podwoje, Leesha dostrzegła krótkie pałki ukryte w fałdach luźnych uniformów. Strażniczki zasalutowały Araine, ale nie spuszczały wzroku z Wondy. – Stałaś się niemal legendą w Angiers, moja droga – wyjaśniła dziewczynie księżna. – Po twoich poprzednich odwiedzinach wprowadziłam parę zmian w pałacowej gwardii. Kolejne dwie gwardzistki po drugiej stronie zamknęły drzwi, ta para jednak nosiła pancerze z lakierowanego drewna i miała włócznie. Araine nie przejęła się skrępowaniem Wondy. Zwróciła się do Amanvah i Sikvah. Ponownie zaskoczyła Leeshę, gdy bez wysiłku przeszła na krasjański. – Pozostańcie w pokoju, siostry, i zdejmijcie zasłony. Znajdujemy się w pałacowym skrzydle dla kobiet. Żadnemu mężczyźnie nie wolno przejść przez te drzwi. Amanvah skłoniła się lekko, po czym opuściła nieskazitelnie białą zasłonę i zdjęła szarfę okrywającą włosy. Sikvah poszła w jej ślady. Kendall, która nadal nie była zamężna, nie zasłaniała twarzy, ale przewiązywała pstrokatą szarfą włosy, więc teraz zdjęła ją z ukłonem. Zanim Araine zeszła po stopniach, salon wypełniły damy dworu. Kobiety przy winie i przekąskach dyskutowały o sztuce, muzyce, teatrze i poezji. Księżniczka Lorain otoczyła się wianuszkiem zwolenniczek, po przeciwnej stronie sali to samo uczyniła księżna Melny. Napięcie pomiędzy obiema grupami wydawało się niemal namacalne. Żeńskie trio Minstreli w barwach nadwornego herolda występowało blisko środka salonu. Dwie kobiety, piękne i młode, grały na harfach i wypełniały pomieszczenie kojącą melodią. Trzecia była starsza, wysoka i postawna. Jej kolorowy strój wykonano z eleganckich pasm barwnego aksamitu wyszywanego złotem. Głos śpiewaczki niósł się po sali, wprawnie odbijał echem od ścian i sklepienia zaprojektowanego tak, aby wzmacniać głos tego, kto znajdował się na środku posadzki. Wykonywana sopranem aria pochodziła z opery „Żmijogłos”, która opowiadała o baśniowym Posłańcu, Jaku Żmijogłosym, który potrafił mówić do demonów i uwielbiał je oszukiwać. Amanvah wbiła w śpiewaczkę drapieżne, uważne spojrzenie, jak tylko Krasjanki potrafią, Sikvah i Kendall również obróciły głowy w tę samą stronę niczym stadko czujnych ptaków. Amanvah i Sikvah uniosły nieco dłonie i poruszyły palcami w swoim sekretnym języku, po czym wróciły do obserwowania śpiewaczki. Leesha nadal nie miała pojęcia, co znaczą ruchy palców, ale wiedziała z doświadczenia, że Krasjanki potrafią porozumiewać się przy użyciu rąk i min równie sprawnie jak słowami. Udając, że poprawia sobie fryzurę, Leesha dotknęła runicznego kolczyka. Była to maleńka srebrna muszla okrywająca kawałek wysuszonego ucha demona ognia. Przechyliła lekko głowę i wychwyciła szept Kendall, który normalnie zagłuszyłaby muzyka. – Kto to jest? Sikvah pochyliła się bliżej, jej słowa były jak tchnienie przy uchu młodszej kobiety, ale Zielarka dzięki kolczykowi usłyszała je wyraźnie. – To ona zabiła mistrza Jaycoba. Leesha poczuła ucisk w żołądku. Napisała raport do straży miejskiej o popełnionej zbrodni. Zawsze była dumna ze swojej dobrej pamięci, ale tym razem okazało się to bronią obosieczną – Zielarka znowu miała

przed oczyma obraz opuchniętego i pokrwawionego ciała Jaycoba, któremu kości połamano jak patyki. Minstrel został pobity na śmierć gołymi rękami. Sądząc po rozmiarze sińców, Leesha zawsze zakładała, że zabójstwa dokonał mężczyzna. Na ramieniu Jaycoba widziała odciski wielkich dłoni, którymi napastnik przytrzymywał go przy zadawaniu ciosów. Zielarka pamiętała, jak porównywała wielkość tych odcisków ze swoimi dłońmi – jak ręka dziecka i dorosłego. Jedno spojrzenie na wielkie dłonie śpiewaczki wystarczyło, aby zyskać pewność. – Co zrobimy? – zapytała szeptem Kendall. – Nic, dopóki dama’ting nie rozkaże inaczej – odparła Sikvah. – Ta kobieta winna jest naszemu mężowi dług krwi, ale dopóki mąż się nie upomni o spłatę, musimy czekać. Akurat! Kto musi, ten musi, prychnęła Leesha w duchu. – Na Stwórcę, od tego śpiewu dostaję migreny – westchnęła. Niezbyt głośno, ale też nie za cicho. Araine od razu to podchwyciła. – Sali, przestań już wyć! Śpiewaczka właśnie nabrała tchu przed następnym pasażem, ale na słowa księżnej zachłysnęła się i zakasłała konwulsyjnie. Uderzyła się w pierś, aby odzyskać oddech, a Leesha wychwyciła chichot Kendall za swoimi plecami. Zielarka podniosła głos. – Jeżeli damy w twoim salonie podobnie jak ja mają już serdecznie dość kolejnej nużącej interpretacji „Żmijogłosa”, Wasza Łaskawość, może posłuchałybyśmy czegoś nowszego? Księżniczka Amanvah na pewno zechce nas zaszczycić swoim występem. – Zerknęła na Amanvah. Krasjańska księżniczka odpowiedziała spojrzeniem pełnym wdzięczności. Na zezwalające skinienie głowy księżnej matki Amanvah i jej Jiwah Sen zmusiły nadworną trupę do ustąpienia miejsca. Trzy kobiety niezdarnie wycofały się ze swoimi instrumentami. Kendall wyjęła skrzypce i zagrała kilka tonów, aby rozgrzać struny, a Amanvah zwróciła się do zgromadzonych. – Dawno temu mój lud używał muzyki, aby odpędzać alagai, odwracać ich niecne i nieświęte zamiary. – Bez trudu wykorzystała akustykę sali do wzmocnienia swojego wyszkolonego głosu, a jej akcent, melodyjny i miękki, wywołał dreszcze u słuchaczek i przykuł ich uwagę, nawet odpędzonego tria Minstreli. – Nadeszła jednak pora, aby przywrócić tę umiejętność wszystkim dzieciom Everama. Słuchajcie zatem uważnie. Po tej przemowie zaczęła śpiewać, a Sikvah i Kendall dołączyły do niej płynnie. Razem były niemal równie potężne jak z prowadzącym je Rojerem. Pieśń wykonywana była w języku krasjańskim, ale melodia wpadała w ucho i wkrótce damy wokół powtarzały refren najlepiej jak umiały, a na ich twarzach malowało się podniecenie, gdy przypominały sobie z dzieciństwa naukę języka pustyni. A w kącie ze skrzyżowanymi ramionami stała Sali. Była wściekła.

20 Braterska rywalizacja 333 rok plagi, zima

R

ojerowi łupało w głowie. Sikvah obudziła go potrząsaniem za ramię. Ledwie pamiętał, jak zatoczył się do swojej komnaty i zwalił na łoże obok Jiwah Sen. Amanvah i Kendall miały osobne pokoje. Minstrel spojrzał w okno. Nadal było ciemno. – Na Stwórcę, co takiego się stało? – jęknął. – Jeżeli mury nie zostały zwalone, chcę spać do późnego popołudnia. – Nie możesz – odparła Sikvah. – Człowiek księcia czeka w korytarzu. O świcie jedziesz na polowanie. – Na noc... – wymamrotał Rojer, rozcierając policzki. Zupełnie o tym zapomniał. – Powiedz, że zaraz przyjdę. Kiedy kończył się ubierać, przysłano tacę ze śniadaniem, ale Minstrel złapał tylko rogalika już w drodze do drzwi. – Musisz jeść, mężu – napomniała Sikvah.

Machnął tylko ręką. – Jadę na polowanie z księciem Rhinebeckiem. Wierz mi, jedzenia będzie w bród. Pewnie wrócę cięższy o parę funtów, i to bynajmniej nie od nadmiaru zdobyczy. Sikvah spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Kiedy Sharum poluje, zabiera ze sobą tylko wodę. To próba przetrwania. – Jak dla wielu ludzi z Północy – roześmiał się Rojer. – Ale arystokraci polują dla sportu. Jeżeli pomocnicy nagonią jelenia pod łuk, a księciu uda się trafić zwierzę, a nie naganiacza, kucharz zmieni tę zdobycz w wykwintną ucztę, owszem, ale w spiżarni czeka dość jedzenia, żeby wykarmić armię, tak na wszelki wypadek. Pocałował Sikvah. Nie budził Amanvah ani Kendall, tylko od razu ruszył do stajni, żeby poszukać Gareda. Miał szczęście, ponieważ usłyszał Jasina, zanim go zobaczył. Czym prędzej skrył się we wnęce za posągiem Rhinebecka Pierwszego, aby tam poczekać, aż Minstrel i jego towarzysz odejdą. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że fircyk z Miln i ten przeklęty Bezpalcy zostali zaproszeni, a mnie pominięto? – warczał Jasin. – Ścisz głos, chłopcze – syknął Janson. Z jego głosu zniknął służalczy ton, jakiego używał do rozmów z arystokratami i gośćmi. Rojer nie słyszał tego tonu od dawna, ale pamiętał go dobrze. Janson często zwracał się w ten sposób do Arricka w ostatnich dniach służby Minstrela jako nadwornego herolda. – Rhinebeck nie chce twojej obecności na łowach i tylko tyle powinieneś wiedzieć. Będziesz miał szczęście, jeżeli uda ci się zachować posadę po tym zamieszaniu, którego narobiłeś podczas podróży na Południe. – To ty powiedziałeś, żebym wziął żołnierzy i odpędzał włóczęgów z miejsc postojowych – Jasin ściszył głos do ochrypłego szeptu. – Ale nie powiedziałem ci, żebyś o tym kłapał przy ludziach z Zakątka. A piśnij jeszcze raz chociaż słówko o moich rozkazach, a czarna suknia, którą kazałem uszyć dla siostry, będzie niewielką ceną za uwolnienie się od migren, jakie mam przez ciebie nieustannie. Jasin rozsądnie zatrzymał dla siebie ripostę, a zaraz potem pierwszy minister został wezwany do niecierpiącej zwłoki sprawy związanej z wyjazdem księcia. Rojer wkroczył do stajni, pogwizdując wesoło. Na jego widok Jasin skrzywił się groźnie. – Przykro, że się do nas nie przyłączysz – rzucił Rojer, gdy go mijał. Jasin chwycił go za ramię i pchnął mocno do ściany. Nie był tak wielki jak Gared, ale i tak wyższy i silniejszy od Rojera. – Myślałem, że już się nauczyłeś, żeby mi nie wchodzić w drogę, kaleko, ale chyba potrzebne ci przypomnienie o... Rojer pewnie zrobił wykrok, obrócił przedramię w prostej dźwigni sharusahk, aby wyrwać się z uchwytu Jasina, po czym wykręcił mu przegub i przystawił jeden ze swoich noży do gardła herolda. – Już się ciebie nie boję, Bezgłosy – prychnął. Przycisnął ostrze mocniej, aż utoczył kroplę krwi. Twarz Jasina zmieniła się z różowej w śnieżnobiałą. – Nie ośmieliłbyś się... Rojer przycisnął mocniej, co uciszyło Jasina w okamgnieniu. – Myślisz, że zapomniałem, co mi zrobiłeś? Albo Jaycobowi? Błagam, daj mi tylko pretekst. – Co tam się dzieje? Rojer i Jasin odwrócili się w stronę mówiącego. Minstrel szybko ukrył ostrze za plecami, aby je schować do rękawa. Minister Janson stał w korytarzu i spoglądał groźnie na obu. Chyba nie zauważył noża, przynajmniej tak się wydawało Rojerowi, ale nie wiedział na pewno. Zresztą nie miałoby to znaczenia, gdyby Jasin oskarżył Minstrela i pokazał skaleczenie na szyi. Jasin jednak rozłożył ręce. – Nic się nie stało, wuju, to tylko stara sprzeczka.

Janson zmrużył oczy. – Załatwcie to innym razem. Jego Łaskawość czeka na was, mistrzu Bezpalcy. – Oczywiście, ministrze – skłonił się Rojer. – Innym razem – zgodził się Jasin, po czym odwrócił się i ruszył do pałacu. – Bezpalcy! – zawołał Rhinebeck na widok Rojera wychodzącego ze stajni. Nie wiadomo, czy książę nadal był pijany po nocnych zabawach, czy upił się niedawno, choć dopiero wstawał świt. Tak czy siak, Rhinebeck przeciągał niewyraźnie słowa, a bukłak niesiony za nim przez pazia był tylko w połowie pełny. – Chyba nie chcesz polować w tym? – Pether wskazał na pstrokaty ubiór Rojera krótką, krzywą laską, która służyła mu też za palcat. Opiekun zmienił oficjalne szaty na brązowo-zielony strój do jazdy z jedwabiu i zamszu, a na wełnianej kurtce miał wyszyty złotem znak laski. Rojer przyjrzał się swojemu ubraniu, zszytemu z barwnych skrawków. Było doskonałe do występów, ale o wiele mniej przydatne do podkradania się przez las. Wzruszył ramionami. – Proszę o wybaczenie, ale nie spakowałem nic na polowanie. – Nie szkodzi – zapewnił książę Mickael. – Złotogłosy ma strój do polowania. Janson! Wyślij chłopaka, żeby przyniósł strój od herolda! Janson skłonił się nisko. – Oczywiście, Wasza Wysokość. Zerknął na Rojera, ale Minstrel rozważnie wbił wzrok w swoje buty, aby ukryć uśmiech satysfakcji. Goniec wrócił od Jasina z zielono-brązowym strojem, ale kiedy Minstrel zajrzał do zawiniątka, poczuł smród, jakby Złotogłosy opróżnił na szaty nocnik. Mimo to Rojer się uśmiechnął – choć cuchnęło, nadal było to zwycięstwo. Jeżeli nie mógł szybko zabić herolda, tysiące słabszych uderzeń też będzie satysfakcjonujące.

Królewski pałacyk myśliwski znajdował się o dzień drogi od miasta. Keerin i Sament zostali też zaproszeni, ale tylko z grzeczności, tak naprawdę wcale nie byli mile widziani. Mieli własną świtę i nawet następnego dnia, gdy zaczęły się łowy, obie grupy trzymały się osobno. Mieli polować na ptaki skalne, duży drapieżny gatunek, żyjący w wyżynach Angiers. Ptaki miały szarawe upierzenie, które czyniło je niemal niewidzialnymi na tle skał, w których zakładały gniazda. Książę podzielił swoich gości na dwie grupy. Rhinebeck, Thamos, Rojer i Gared ustawili się na wschodzie nad skupiskiem głazów, Mickael, Pether, Sament i Keerin zostali posłani na podobne pozycje na zachodzie. Służba poprowadziła cicho psy ścieżką pod głazy. Kiedy wszystko będzie gotowe, Rhinebeck da sygnał, psy zostaną spuszczone i wypłoszą ptaki dla myśliwych. Rojer i Gared trzymali tradycyjne łuki, przygotowali się i nałożyli strzały na cięciwy. Książę i Thamos wybrali załadowane kusze z ozdobnymi soczewkami do celowania. Przy każdym z mężczyzn czekał służący

z jeszcze dwiema kuszami, gotów również załadować broń ponownie, gdy ich wysokości strzelały. – Przynosi wstyd koronie – stwierdził właśnie Thamos do Rhinebecka. – Wyrzucał chłopów w noc, byle oszczędzić parę godzin podróży. – Wieśniacy z Rizon – mruknął Rhinebeck. – Żebracy rozbijający obozy na postojach przeznaczonych dla Posłańców i karawan. Większość to bandyci, którzy tylko czekają, żeby poderżnąć gardło moim poddanym. – Nonsens – oburzył się Thamos. – Ci, których spotkaliśmy, nie mogliby nikomu zagrozić, tak byli wynędzniali. Rizon jest stracone, bracie. Lakton wkrótce podzieli ten los, jeżeli nie zaczniemy działać. Jeżeli nie chcemy, żeby na naszych ziemiach panoszyli się bandyci, musimy przyjąć uchodźców i dać im lepsze warunki do życia. To jedyny sposób. A nie uda się tego dokonać, jeżeli Złotogłosy sprawi, że ludzie będą przeklinać twoje imię. Rhinebeck westchnął, pociągnął wina ze swojego bukłaka. Poczęstował Thamosa, ale hrabia odmówił machnięciem ręki, a potem Gareda, który chętnie się napił. Młody baron nie okazał się odporny na mocne trunki i był już prawie tak pijany jak Rhinebeck. – Stwórca mi świadkiem, że nie bronię Złotogłosego – stwierdził książę. – Przez tego nędznego szczura zaczynam tęsknić do czasów, gdy heroldem był Arrick, zanim zaczął nadużywać wina. Rhinebeck zerknął na Rojera. Minstrel zachował kamienną twarz. Nie było tajemnicą, że rozdźwięk między księciem i Arrickiem rozpoczął się, gdy nadworny herold powrócił po zniszczeniu Rzeczułki. Rojer towarzyszył wtedy swojemu mentorowi. – A co z wami, Bezpalcy? – zapytał książę. – Podobno jeżeli chce się usłyszeć plotki, należy poszukać Minstrela. Co się mówi na ulicach o moim bezrozumnym heroldzie? – W siedzibie Gildii jest równie mało ceniony jak w pałacu – przyznał Rojer. – Zanim Wasza Łaskawość mianował go heroldem, miał patronów, którym bardziej zależało na wyświadczeniu przysługi Jansonowi niż na słuchaniu pieśni Złotogłosego. Słynął też z tego, że brał zlecenia, jakie mój mistrz odrzucał. Właśnie tak zasłużył sobie na przezwisko Pogłos... Rhinebeck ryknął śmiechem. – Pogłos! Podoba mi się! Śmiech odbił się echem od skał i tuzin ptaków skalnych zerwało się do lotu; łopocząc potężnymi skrzydłami, próbowały się oderwać od ziemi, aby złapać silne wiatry i poszybować za wzgórza. – Na noc! – krzyknął Rhinebeck i poderwał swoją kuszę tak szybko, że bełt wystrzelił przypadkowo i tylko bezcelowo brzęknęła cięciwa. Rojer i Gared również strzelili, ale ich pociski nie dosięgły odlatujących ptaków. Od zachodniego stanowiska poniosły się przekleństwa, druga grupa też nie miała szczęścia. Tylko Thamos zachował spokój. Uniósł swoją kuszę i wymierzył starannie w jednego ptaka. Rhinebeck wyrwał służącemu kolejną kuszę. Wycelował, zanim jeszcze Gared i Rojer naciągnęli cięciwy do następnego strzału. Thamos wypuścił bełt i rozległo się bolesne skrzeczenie, a Rhinebeck wystrzelił zaraz potem, choć prawie nie celował. Skalny ptak spadł z wrzaskiem. Thamos nie krył radości, ale uśmiech zamarł mu na ustach, gdy dostrzegł grymas starszego brata. Hrabia skłonił głowę. – Dobry strzał, bracie. Przyznam, że nieco wyszedłem z wprawy, ale, na Stwórcę, będę musiał to nadrobić w ciągu tych paru dni. Zapadła cisza, a potem odezwał się sługa Rhinebecka: – Mistrzowski strzał, Wasza Łaskawość. Rhinebeck zerknął na Gareda i Rojera. – Rzadko mam okazję zobaczyć tak celne strzelanie z kuszy – stwierdził Rojer. Gared milczał, więc Minstrel kopnął wielkoluda w kostkę. – Och, tak – stwierdził Gared beznamiętnie. – Dobry strzał. Książę mruknął, po czym klepnął brata w plecy.

– Zawsze byłeś lepszy z włócznią, Thamosie. – Po czym spojrzał na Rojera. – To twoja wina, Minstrelu, bo sprowokowałeś mnie do śmiechu. – Parsknął. – Pogłos. Będę musiał to zapamiętać. Słudzy odetchnęli, a napięcie wyraźnie zelżało. Pałacyk myśliwski okazał się małą fortecą, wybudowaną na wzniesieniu, z grubymi ścianami pokrytymi siecią runów ochronnych. Personel pracował tu cały rok, w pałacyku stacjonował także garnizon pięćdziesięciu Drewnianych Żołnierzy oraz co najmniej dwa tuziny służby i leśniczych. Dodatkowo przybyła świta księcia Rhinebecka wraz z paziami, kucharzami i łowczymi oraz psami. Mieścił się tutaj nawet dom uciech dla żołnierzy oraz damy do wynajęcia dla odwiedzających rezydencję arystokratów. Nie brakowało również chłopców do uciech, choć na pierwszy rzut oka wyglądali jak prostytutki – nosili długie trefione włosy i pudrowali twarze. – Obrzydliwe – mruknął Sament na widok jednego z nich, ale Keerin wpatrywał się w chłopaka dłużej i Rojer nie miał wątpliwości, że jeszcze tej nocy herold skorzysta z usług młodzieńca. Minstrel zastanawiał się nawet, czy Keerin należy do tych, którzy wolą być na górze, czy na dole. Mickael i Pether obwiniali Rhinebecka za zepsucie łowów, a ich niezadowolenie jeszcze się pogłębiło, gdy książę pokazał „swoją” zdobycz.

– ...wtedy Thamos poderwał kuszę tak szybko, że przeklęty bełt wyleciał! – Rhinebeck gestykulował nadgryzionym udkiem skalnego ptaka, aby podkreślić swoją opowieść. Za każdym razem, gdy opowiadał o tym polowaniu – a zapowiadało się, że historia będzie powtarzana jeszcze długo – Rhinebeck ubarwiał ją coraz bardziej z mistrzostwem godnym Minstrela. Wyglądało na to, że zamierza szeroko rozpowszechnić to kłamstwo. Dlatego wszyscy śmiali się z Thamosa. Jego bracia i ich dziwki, goście z Miln, nawet niektórzy słudzy. Gared w zamyśleniu przyglądał się swojej czarze, a Thamos krzywił się i pomrukiwał boleśnie, co inni brali za zawstydzony śmiech. Rojer początkowo pragnął się przyłączyć do zabawy. „Nigdy nie psuj tłumom zabawy – uczył go Arrick – albo udawaj, że wzięcie w niej udziału jest poniżej twojej godności”. Jednak przez miesiące spędzone z hrabią Thamosem Rojer zdążył go już naprawdę polubić i nie potrafił się zdobyć na pogłębianie jego upokorzenia. Dlatego tylko sączył wino. Kucharz postarał się i przyrządził smacznie zdobycz, ale jeden skalny ptak był zaledwie kęsem dla tłumu dorosłych mężczyzn. Pieczeń podano jako przekąskę, aby każdy mógł spróbować zdobyczy i docenić „zwycięstwo” Rhinebecka. Była to twarda gra, podobnie jak opowieść, którą książę snuł kolejny raz. Książęcy stół uginał się od wieprzowiny, wołowiny i dziczyzny, którą można by nakarmić dwa razy więcej ludzi. Wino lało się strumieniami, a ci, którzy jeszcze się nie upili, byli na najlepszej drodze, aby ten stan osiągnąć. Rojer nie stanowił wyjątku.

Spośród członków rodu panującego tylko Thamos nie znalazł sobie towarzystwa do łoża, a Rojer zauważył, że hrabia rozcieńcza sobie wino. Gared poszedł w ślady Thamosa. Po tym jak książę przejął zdobycz brata, wielki Rębacz prawie się nie odzywał. – Kto by pomyślał, że odziedziczenie tronu to za mało... – mruknął teraz. – Moi bracia zawsze tacy byli – w cichym głosie Thamosa brzmiało znużenie. – Kiedyś i ja taki byłem. Na tym bełcie był przecież mój znak i z przyjemnością przechwalałbym się przed Rhineyem i jego kompanią. – Westchnął. – Nie obchodziliby mnie też tamci uchodźcy na postojach przy trakcie. Odkąd jednak opuściłem Angiers, widzę świat inaczej. Poznałem, jak naprawdę wygląda życie zwykłych ludzi. Uderzył pięścią w stół. Rojer rozejrzał się dyskretnie, ale odgłos uderzenia utonął w hałasie robionym przez zgromadzonych przy stole arystokratów. – Marnujemy czas! Na północy Euchor szuka tylko okazji, żeby przejąć władzę nad Thesą, a na południu gromadzi się wróg. Ludzie głodują jak Angiers długie i szerokie, a my co? Polujemy! I na dodatek słabo nam to wychodzi. Ponieważ to tylko wymówka, żeby wyrwać się z miasta i więcej pić i dupczyć. Hrabia wstał. – Muszę się przewietrzyć. – Idziesz poćwiczyć strzelanie, bracie? – zawołał Rhinebeck, czym wywołał ryki śmiechu Mickaela i Pethera. – Lepiej bądź ostrożny, żebym nie musiał mianować nowego dowódcy Drewnianych Żołnierzy. Thamos skrzywił się tylko, ale Rojer wiedział, że Rhinebeck posunął się za daleko. Hrabia nie należał do ludzi, którzy porywczo rzucają się do starcia, ale sprowokowany stawał się lekkomyślny i nic go nie obchodziło. – Skoro tak wspaniale strzelasz, bracie, chyba moglibyśmy sobie darować głupie zabawy ze skalnymi ptakami i zapolować na trudniejszą zdobycz. – Thamos rozejrzał się po zgromadzonych i niejednemu spojrzał w oczy. – O ile znajdzie się tu dość prawdziwych mężczyzn, aby zapolować, jak należy. Na te słowa goście wymienili zaniepokojone spojrzenia, ale Rhinebeck jeszcze nie zrozumiał, o co chodzi. – Wątpi w nas człowiek, który ledwie umie utrzymać kuszę? Ależ bardzo proszę, na co zapolujemy? Na niedźwiedzia? Na nocnego wilka? Thamos splótł ramiona na piersi. – Zatem ruszajmy. Zapolujemy na skalnego demona.

– To szaleństwo – stwierdził Rhinebeck, gdy przedzierali się przez wzgórza w pobliżu pałacyku myśliwskiego. Była to powolna wędrówka, ponieważ w przeciwieństwie do Rojera, Gareda i Thamosa, którzy widzieli doskonale dzięki runom, inni musieli polegać tylko na latarniach niesionych przez trzech

z pół tuzina Drewnianych Żołnierzy towarzyszących im jako eskorta. Co prawda mężczyźni mieli runiczną broń, ale byli świeżym drewnem, jak mawiano w Zakątku – nie sprawdzili się jeszcze w obliczu nocy. – Możesz wracać i schować się za spódnicę swojej ulubionej dziwki, bracie – stwierdził Thamos. Książę posłał mu gniewne spojrzenie. Keerin właśnie tak zrobił, wbrew wcześniejszym przechwałkom o swojej odwadze. Bracia Thamosa bez wątpienia marzyli, żeby uczynić to samo, ale duma nie pozwalała im okazać słabości wobec najmłodszego z rodzeństwa. Sament wyruszył na łowy wraz z dwoma żołnierzami z Górskich Włóczni. Jak inni arystokraci dzierżył kuszę z runicznymi bełtami, lecz w przeciwieństwie do wysoko urodzonych z Angiers mężczyzna uśmiechał się wyczekująco. Grupa była nieliczna i Rojer bez trudu mógł ją osłonić muzyką. – Nie odpędzaj demonów – nakazał mu Thamos, gdy opuścili bezpieczne mury rezydencji. – Niech ci ludzie na własne oczy zobaczą, z czym się zmagamy każdej nocy w Zakątku. Rojer usłuchał i ukrywał tylko łowców mniej więcej tak, jakby osłaniali się płaszczem niewidzialności Leeshy. Demony wyczuwały zapach ludzi, słyszały ich, nawet kątem oka wychwytywały blask latarń, ale nie potrafiły ich zlokalizować. Skradały się na granicy wyznaczonej przez muzykę Rojera, węszyły i rozglądały się, lecz nie potrafiły znaleźć swojej ofiary. Rozdrażniony tym ognisty demon splunął płomieniem, a książę Mickael podskoczył i pisnął, choć miał niski, głęboki głos. Demon usłyszał to i zwrócił pysk w jego stronę. Drewniani Żołnierze stanęli przed swoim panem, unieśli tarcze i opuścili włócznie, ale i oni drżeli ze strachu. Thamos zerknął przez ramię. – Garedzie. – Robi się – odparł wielki Rębacz. Nie sięgnął bynajmniej po ogromny topór lub maczetę, które nosił w uchwytach na plecach, lecz jedynie zacisnął pięści w mocnych rękawicach, które Leesha wzmocniła runami i kością demona. Gared nie miał zbroi, za jedyną ochronę służyła mu skórzana kamizela i runiczny hełm, a do walki ruszył niemal beztrosko. Demon dostrzegł go, gdy tylko Rębacz wyszedł poza krąg muzyki Rojera. Stwór plunął ogniem, ale mężczyzna odbił atak ręką i płomień znikł, gdy tylko zetknął się z runami. A wtedy Gared skoczył na otchłańca i złapał go za tylną łapę, zanim ogniak zdołał umknąć. Stwór ważył pewnie z pięćdziesiąt funtów, ale Gared bawił się nim jak kot myszą – jedną ręką uniósł go nad głowę, po czym trzasnął o ziemię. Pozbawiwszy demona tchu, Rębacz zacisnął mu palce na gardle, po czym urękawiczoną pięścią zaczął zadawać ciosy i tylko magia błyskała w takt uderzeń i rozpryskującej się posoki. Para krępych kamiennych demonów podkradła się do walczących, ale Gared rzucił w nie zewłok pokonanego ogniaka. Stwory zatrzymały się, aby pożreć pobratymca, a kiedy uniosły głowy, mężczyzna już cofnął się pod osłonę muzyki Rojera. Rhinebeck przyglądał się kamiennym demonom ze zgrozą. Nie miały więcej niż pięć stóp wzrostu, ale za to szerokie bary i pancerną skórę niczym zbroję złożoną z kamiennych płyt. Książę trząsł się jak galareta, gdy znalazł się tak blisko nich. Mickael chyba był zirytowany, że pisnął przy wszystkich i okazał słabość, ponieważ teraz splunął i uniósł kuszę. – Oto nasze skalne demony. Zastrzelmy je i miejmy to już za sobą. – Phi! – Thamos lekceważąco machnął na dwa otchłańce ręką. – To tylko kamienne demony. Niewarte bełtu. Rojerze? Minstrel zmarszczył brwi i dodał do muzyki sugestię, która sprawiła, że u obu stworów zaczęło narastać zdenerwowanie. I wreszcie wybuchło. Jeden z kamieniaków rzucił się na drugiego i dosłownie rozłamał mu pysk, gdy

strzaskał pancerz. Drugi zawył, a potem podniósł się i zaatakował równie szybko jak pierwszy. Wkrótce oba demony tarzały się i walczyły, wymieniając ciosy kamiennych pięści. Wreszcie jeden znieruchomiał. Drugi próbował wstać, ale miał zmiażdżoną łapę. Niedługo potem oba otchłańce zaległy w bezruchu. – Nie żyje? – zapytał Sament. Thamos pokręcił głową. – Demony szybko wracają do zdrowia. Trzeba je uśmiercić, inaczej ich rany się zagoją. Sament mruknął, uniósł kuszę i przebił bełtem oko stwora. Magia rozbłysła, gdy runy dotknęły demona, a wtedy w jej świetle ludzie ujrzeli zbliżające się kolejne stwory. – Przyciągamy je – zauważył Pether. Głos miał opanowany i obojętny, ale Rojer wychwycił skrywaną panikę. – Oczywiście – przyznał Thamos. – I będziemy musieli nawet je wabić, jeżeli chcemy upolować skalnego demona przyzwoitej wielkości. – Jesteśmy myśliwymi czy przynętą? – spytał z naciskiem Rhinebeck. – Ponieważ odnoszę coraz mocniejsze wrażenie, że ryzykujemy życie tylko po to, żeby uzdrowić twoją zranioną dumę. – Rojerze, zechciej je odpędzić – rozkazał Thamos, po czym skinął na jednego z Drewnianych Żołnierzy. – Przybliż latarnię. W kręgu światła hrabia wskazał ślady skalnego demona odciśnięte w ziemi. Miały długość męskiego ramienia. – Tropimy tego skalniaka od pół godziny. Pojawił się dwie mile stąd, w miejscu, gdzie ziemia się osunęła i odsłoniła skałę. – Na noc – westchnął Sament i przyłożył stopę do śladu demona, podziwiając różnicę wielkości i kształtu. – Ten potwór jest wysoki chyba na piętnaście stóp. – Przynajmniej na dwadzieścia – wtrącił Gared z szerokim uśmiechem. Uwielbiał straszyć świeże drewno. Wyprostował się na swoje siedem stóp wzrostu i uniósł wysoko ramię. – Rogi ma mniej więcej takiej długości. Rhinebeckowi wyrwało się ni to westchnienie, ni jęk. Kusza w jego dłoni trzęsła się tak wyraźnie, że ci bliżej stojący cofnęli się o krok i czujnie zaczęli zerkać na broń księcia. Inni wcale nie czuli się bezpieczniej. Mickael ściskał swoją kuszę tak mocno, że chyba trzeszczało jej drewniane łęczysko, przynajmniej Rojerowi się tak wydawało. Pether zapewne po raz pierwszy w życiu, jąkając się, odmawiał szczerą modlitwę do Stwórcy. Nawet towarzyszący im żołnierze wyglądali, jakby za chwilę mieli popuścić w swoje runiczne drewniane zbroje, i mocno ściskali włócznie. Sament przyglądał się temu z odrazą. – Czy tak wygląda odwaga Angiers, które pragnie zawrzeć przymierze z Miln? Jeżeli wyślemy naszych ludzi do walki przeciw Krasjanom, czy wasi żołnierze będą walczyć z naszymi ramię w ramię, czy też chować się za plecami sprzymierzeńców? Obelga od uprzejmego wcześniej lorda zaskoczyła wszystkich, choć nie było w tym nic dziwnego – otwarta noc obnażała prawdziwe oblicze człowieka. Słowa wytrąciły starszych braci Thamosa z równowagi, a zbrojnych przywołały do porządku. Thamos wskazał na wąski przesmyk między dwiema skałami o stromych zboczach, widoczny w poświacie przybierającego księżyca. Na szczytach wzniesień rosły pojedyncze drzewa, które, jak na późną jesień przystało, zrzuciły już liście. – Te drzewa są zbyt rzadkie, żeby przyciągnąć drzewne demony – stwierdził hrabia. – Samencie, weź swoje Górskie Włócznie na północne zbocze. Bracia, wy się wespniecie na południowe. – A gdzie ty będziesz, bracie? – z tonu głosu Rhinebecka wynikało jasno, że rozliczy się z najmłodszym krewniakiem po powrocie. Rojer obawiał się, że hrabia posunął się za daleko. Jeżeli jednak Thamos zdawał sobie sprawę, jak bardzo sobie zaszkodził, nie dał tego poznać. Krew

tętniła mu w żyłach, a każdy mieszkaniec Zakątka wiedział, co to znaczy. – Za tamtymi głazami – wskazał hrabia. – Dopóki Rojer nie zwabi skalniaka do przesmyku. Bezpalcy stanie z tyłu, a my przyprzemy demona między skały, żeby nie mógł uciec, gdy będziesz strzelał. – Nie pora na kłótnie – wtrącił Gared. – Ten skalniak ma ze dwadzieścia stóp, to nie jakiś tam drobiazg, który można powalić jednym bełtem na krzyż. Nawet jeżeli się trafi, pierwsze strzały tylko go rozdrażnią. Żeby takiego pokonać, trzeba mu zmienić przeklętą głowę w poduszeczkę do igieł. – Chyba się porzygam – wydusił jeden z Drewnianych Żołnierzy. Wszyscy wbili w niego wzrok, gdy zasłonił sobie usta, aby opanować mdłości. – Sierżant... Mese, tak? – zapytał Thamos. Żołnierz potwierdził skinieniem głowy. Oczy miał wytrzeszczone, a policzki wzdęte od wymiocin. – Wyplujcie to albo przełknijcie, sierżancie. Nikt dziś nie umrze, o ile zachowa rozsądek i będzie robił, co mu się każe. Zrozumiano? Żołnierz pokiwał głową, a Rojer sam musiał powstrzymać mdłości, gdy Mese skrzywił się, ale przełknął na wpół strawiony posiłek. Gared, Thamos i Drewniani Żołnierze przeszli za głazy, podczas gdy pozostali wspięli się na pozycję nad przesmykiem. Nawet dzięki wzrokowi wzmocnionemu runami Rojer nie mógł wypatrzyć ludzi ukrytych wśród drzew, co znaczyło, że demon również ich nie zobaczy. Błysnęli latarniami, a wtedy Minstrel uniósł skrzypce, przycisnął je podbródkiem i pozwolił, aby magia płynąca z instrumentu poniosła wezwanie w noc. Demony odpowiedziały na ten zew w okamgnieniu. I po myśli Thamosa. Odgłosy walki przyciągnęły uwagę skalniaka, który ruszył w stronę pułapki. Nietrudno było go tam zwabić. Zaraz potem wszyscy ujrzeli skalnego demona. Przechodził przez las jak przez trawę, drzewa roztrącał niczym źdźbła. Jego nogi wyglądały jak kolumny z czarnego marmuru, a przy każdym kroku ziemia wyraźnie drżała – Rojer to wyczuwał. Minstrel zaczął się cofać do wąskiego przesmyku, zmieniwszy nieco melodię, aby zachęcić stwora. Kiedy grajek upewnił się, że otchłaniec jest już w transie, odwrócił się i wszedł głębiej między skalne ściany, pewien, że demon pójdzie za nim. Thamos dobrze wybrał pole bitwy. Z tak niewielkiej odległości arystokratom trudno będzie spudłować, a zabicie demona doda im jakże potrzebnej pewności siebie. Kiedy Minstrel znalazł się za linią strzału, zmienił znowu melodię, żeby odpędzać demona, a nie go wabić. Kiedy wielka bestia zatrzymała się oszołomiona, Thamos zapalił flarę, która rozświetliła noc. Z północy Rojer wyczuł wibracje i dzięki wzmocnionemu zmysłowi wzroku dostrzegł smugi od runicznych bełtów. Pociski przecięły powietrze i wbiły się w głowę i szyję skalniaka. Demon zaskrzeczał boleśnie, a grajek zupełnie stracił nad nim władzę. Opuścił skrzypce i owinął się peleryną niewidką, aby przeczekać starcie. Milneńczycy wystrzelili ponownie. Rojer usłyszał ich podniecone okrzyki, gdy bełty znowu trafiły w cel. Jednak od strony księcia i jego braci nie padł ani jeden strzał. Na co tamci czekali? Dworskie życie tak ich rozpieściło, że nie mieli sił, aby samodzielnie naciągnąć cięciwy swoich kusz? Jak zapowiedział Gared, pierwsza salwa tylko rozwścieczyła wielkiego demona. Oszalały z bólu, ruszył na Rojera w rozpaczliwej próbie ucieczki. Minstrel uniósł skrzypce, po czym głośnym dysonansem zmusił stwora do pozostania w pułapce. Skalniak odwrócił się i ruszył w przeciwną stronę, gdy Milneńczycy nieprzerwanie prowadzili ostrzał. Na co czekali Angieriańczycy? Hrabia krzyknął przenikliwie i wraz z Garedem ustawili tarcze, gdy olbrzym na nich natarł. Zasłona odepchnęła otchłańca z powrotem pod strzały. Jednak ostrzał był o połowę słabszy, a demon silniejszy, niż przewidywali łowcy, na dodatek ból i rany dodawały mu tylko dzikości. Runiczne tarcze odepchnęły go na krok, ale skalny demon utrzymał równowagę i uderzył wielką łapą w ziemię. Wywołany tym wstrząs zwalił z nóg dwóch Drewnianych

Żołnierzy. Machnięcie ogonem w przesmyku złamało nogę jednemu z ludzi, a innych rozrzuciło. Starcie stało się chaotyczne i kusznicy nie mogli już strzelać w obawie, że ranią swoich. Tylko Gared i Thamos zachowali spokój. Hrabia popędził, aby stanąć między demonem a rannym żołnierzem, i odciągnął bestię, drażniąc ją ukłuciami włóczni. Mese stanął u boku Thamosa. Skalniak walczył zajadle, ale w wąskim przesmyku nie mógł ruszyć się swobodnie, gdy tymczasem dwaj wojownicy wykorzystywali właśnie tę przewagę. Podczas gdy uwaga skalnego demona skupiała się na dwóch ludziach, Gared podkradł się od tyłu i podciął stworowi kolano ciężkim toporem. Granitowa noga się załamała, a demon upadł, próbując wbić szpony w skalną ścianę, aby utrzymać równowagę. Łeb z długimi rogami znalazł się w zasięgu włóczni Thamosa. Wtedy jednak nad głowami walczących rozległo się skrzeczenie i zaatakował ich demon wiatru – złapał Mesego w szpony. Lakierowane płytki tworzące drewnianą zbroję sierżanta zapłonęły magią i nie pozwoliły stworowi wbić pazurów, ale nie ochroniły żołnierza od zaciskającego się uchwytu łap. Demon załopotał ogromnymi skrzydłami. Jeszcze chwila, a uniesie krzyczącego mężczyznę w niebo na zatracenie. Thamos, nie zwalniając, zmienił kierunek natarcia. Poświęcił cios, który mógłby zabić skalnego demona, aby ratować żołnierza. Odbił się przy obrocie, by stawić czoła nowemu zagrożeniu, po czym pchnął włócznią, gdy otchłaniec już złapał wiatr i zaczął się unosić. Hrabia z wyskoku przebił mu tors runicznym grotem, kiedy stwór znajdował się już tuzin stóp nad ziemią. Demon zwiotczał i spadł na zbocze z krzyczącym, ale żywym Mesem. Przerwa w starciu ze skalniakiem wiele kosztowała Thamosa. Ogromny demon doszedł do siebie, zaatakował, złapał tarczę hrabiego i rzucił go w powietrze. Mężczyzna upadł ciężko na plecy. Demon skoczył na niego z rykiem. Dopadłby Thamosa, ale Gared z krzykiem uderzył toporem i odciął skalniakowi najeżoną kolcami końcówkę ogona. Trysnęła posoka, a wijący się okaleczony ogon zwalił Rębacza z nóg. Milneńczycy znowu zyskali czyste pole do ostrzału i zaryzykowali kolejną salwę. Dzięki temu Thamos miał czas chwycić włócznię, którą upuścił Mese. Rojer spoglądał na południowe wzniesienie, ale Angieriańczycy wciąż nie dawali znaku życia. Hrabia krzyknął wyzywająco, aby odciągnąć uwagę skalnego demona od Gareda. Stwór zawahał się, ale zadał cios, który Thamos przyjął na tarczę. Demon podchodził coraz bliżej. Skupił się na hrabim, dlatego nie był przygotowany, gdy Drewniani Żołnierze prowadzeni przez sierżanta Mesego zdobyli się na odwagę i zaatakowali. Rany Gareda jeszcze się goiły w blasku magii, ale Rębacz już zerwał się na równe nogi. Ruszył na demona gniewnie, co oznaczało, jak Rojer wiedział, że walka stała się sprawą osobistą. Minstrelowi zrobiło się niemal żal wielkiego demona. Gdy Thamos i żołnierze przyciskali stwora do skalnej ściany, młody baron z Rębaczy w Zakątku ujął swój topór oburącz, po czym zaczął rąbać kolana skalniaka, jakby to były pniaki złotodrzewa. Szybko uporał się ze stawami i potwór zwalił się z hukiem, od którego zadrżało całe wzgórze. Nareszcie z południowego szczytu pomknęła jasna smuga, a za nią jeszcze kilka. Demon już się nie ruszał i stanowił łatwy cel, więc Angieriańczycy szybko opróżniali swoje kołczany. Zdawało się, że łeb skalniaka wybuchnie, gdy wbijał się w niego bełt za bełtem.

W sali jadalnej rezydencji myśliwskiej wielkie rogi demona zawisły nad tronem Rhinebecka, a uczestnicy polowania zasiedli do stołu, aby wznieść toasty na zakończenie nocy. Mese opadł na kolano przed Thamosem i uniósł w dłoniach runiczną włócznię hrabiego. – Wasza broń, komendancie. Thamos uniósł rękę. – Mam inne. Zatrzymajcie tę, PORUCZNIKU Mese. Żołnierz rozdziawił usta, zaraz jednak ujął włócznię, z czcią ułożył ją u stóp hrabiego, po czym opadł na oba kolana. – Moja włóczna należy do was, komendancie Thamosie. – A potem uniósł swoją nową broń i zakrzyknął: – Za komendanta! Inni żołnierze unieśli kufle z piwem. – Za komendanta! – powtórzyli. Rhinebeck i jego bracia również unieśli kufle i spełnili toast, ale Rojer dostrzegł nienawiść i zazdrość w ich spojrzeniach, gdy podwładni skandowali imię Thamosa. Hrabia spojrzał na Samenta. – Tak właśnie wygląda angieriańska odwaga, bracia. Właśnie z taką zawrzecie przymierze. Pokój dzięki Paktowi i utrata bitewnych runów uczyniły nas słabymi, ale w każdej thesańskiej piersi bije serce wojownika. Zjednoczcie się z nami, a odepchniemy Krasjan z powrotem do piachu, gdzie ich miejsce. Sament splótł ramiona na piersi. – Śmiałe słowa, ale co z Zakątkiem? Czy mieszkańcy także dotrzymają warunków Paktu? – Zakątek jest mój – wtrącił gniewnie Rhinebeck. – Uczyni, co rozkażę. Thamos zgrzytnął zębami, ale skinął głową. – Jest tak, jak rzekł mój brat. – Macie plan na taki wielki atak, komendancie, czy to po prostu brawurowe przechwałki? – rzucił Sament. – Euchor nie poświęci ani jednego żołnierza dla przechwałek. Thamos przytaknął. – Porozumiemy się z Lakton, wyślemy armię i połączymy siły. Nasi podejdą do Dokowiska od lądu, podczas gdy okręty z Lakton nadpłyną od strony głębokich wód. Warownia znajdzie się w miażdżącym uścisku między naszymi armiami, a kiedy ciała spłyną przy wiosennych roztopach, będziemy już mieli umocnioną na stałe granicę. – A Rizon? – dopytywał się Sament. – Nie uda się odzyskać twierdzy ani o tej porze roku, ani nawet w tym roku. Ale kiedy mieszkańcy dowiedzą się, że odparliśmy Sharum, podniosą bunt. Rizończyków jest o wiele więcej niż Krasjan, wystarczy, że odzyskają ducha. – Twój plan mocno opiera się na wierze, bracie – zauważył Rhinebeck. – W rzeczy samej – poparł go Mickael. – Masz chociaż pojęcie, ile pustynnych szczurów znajduje się w Dokowisku?

Z Thamosa uszła nieco pewność siebie. – Niedokładnie... – Nie możesz oczekiwać, że Euchor albo JA poświęcimy ludzi dla tak niepewnych planów – prychnął Rhinebeck. – Mamy zwiadowców... – zaczął Thamos. – To nie wystarczy. – Książę wymierzył w niego palec. – Weźmiesz pięćdziesięciu Drewnianych Żołnierzy na Południe, żeby przyjrzeć się wrogowi i osobiście skontaktować się z Dokmistrzem. Zobaczymy, co powie na twój plan. Thamos zamrugał, a Rojer niemal usłyszał, jak pułapka się zatrzaskuje. Książę dał najmłodszemu bratu to, czego ten chciał, ale pięćdziesięciu zbrojnych do przejścia przez nieznane terytorium? Oznaczało to bez wątpienia misję samobójczą, a Minstrel wiedział, że Rhinebeck doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Thamos skłonił się sztywno. – Jak rozkazałeś, bracie. – Dołączę do was – nieoczekiwanie oznajmił Sament. – Z pięćdziesięcioma Górskimi Włóczniami. Rhinebeck i pozostali książęta popatrzyli z zaskoczeniem, ale milneński arystokrata znowu uśmiechał się wyczekująco i już wiedzieli, że dotrzyma słowa. – Zatem postanowione – warknął Rhinebeck. – Kiedy ruszamy? – zapytał dziarsko Gared. – O poranku po balu kawalerów – zdecydował książę. – Ale tylko Thamos uda się do Lakton. Wy, baronie, wybierzecie sobie przyszłą żonę na balu i wrócicie z nią do domu. Zakątek pozostanie pod waszą władzą, dopóki hrabia nie wróci. O ile wróci, pomyślał Rojer.

21 Chwaściarka 333 rok plagi, zima

A

manvah sączyła herbatę i przyglądała się chłodno Araine i Leeshy. – Pytajcie – stwierdziła wreszcie. – O co, moja droga? – zdziwiła się Araine. Amanvah odstawiła filiżankę na spodek. – Nawet gdyby kości nie ujawniły mi waszego pytania, domyśliłabym się go z plotek krążących na waszym dworze. Araine nie dała się sprowokować. – Zatem nas oświeć. – Chcecie wiedzieć, czy użyję alagai hora, żeby sprawdzić, czy książę na pewno nie może zostać ojcem, i czy potrafię go uleczyć za pomocą magii hora. Araine długo świdrowała ją wzrokiem. – Użyjesz? Potrafisz?

Amanvah uśmiechnęła się lekko. – Sprawdziłam już i tak, MOGŁABYM to wyleczyć. – Ale tego nie zrobisz – domyśliła się księżna matka. – A wy byście zrobili na moim miejscu? – Czemu zatem kazałaś nam spytać, jeżeli nie zamierzałaś pomóc? – wtrąciła Leesha. – Po co w ogóle rzucałaś kości? – Nawet dama’ting nie potrafi się oprzeć zagadce – przyznała Krasjanka. – I już wam pomogłam, ponieważ przyznałam, że rozwiązanie problemu jest możliwe. Z resztą musicie poradzić sobie same. Przybyłam tutaj jako Jiwah Ka Rojera, nie szpieg ani... ginjaz. – Ginjaz? – powtórzyła Leesha bez zrozumienia. – Zdrajca. – Twarz Araine pociemniała. – Znajdujesz się daleko od domu, księżniczko. Może jeszcze zdołamy cię przekonać. Amanvah pokręciła głową. – Nic, co możecie mi zaoferować, nie zmieni mojego zdania, tortury również nie sprawią, że ujawnię wam coś, czego nie chcę. Rozwiążcie swój problem samodzielnie. – Jeżeli nam się nie uda, Angiers może przez ciebie wpaść w łapy księcia Euchora – zauważyła Leesha. – A on ogłosi się królem i zaraz potem rozpęta wojnę z twoim ludem. Amanvah wzruszyła ramionami. – Wy też do tego dążycie albo jesteście tchórzami. To bez znaczenia. Mój ojciec to Wybawiciel. Kiedy powróci, pobije was i ugniecie przed nim karki. Dlatego wasza polityka mnie nie interesuje. – A jeżeli twój ojciec nie powróci? – zapytała Araine po krasjańsku. – Jeżeli Naznaczony zabił go w Domin Sharum? – Kości by mi powiedziały, gdyby mój ojciec zginął – stwierdziła Amanvah. – Gdyby jednak tak było, wtedy Par’chin okazałby się Wybawicielem i wasz lud zostałby podbity tak samo. – Nie znasz ani trochę Arlena, jeżeli tak uważasz – skrzywiła się Leesha. – Władza go nie obchodzi. – Dopóki wasze włócznie służą mu nocą – przyznała Amanvah ze spokojem. – Jako i mojemu ojcu. Jeśli jednak się mu sprzeciwią, jak uczynili to Andrah albo władca Rizon, Wybawiciel wam je odbierze. – Zechciej mi wybaczyć – odparła Araine – ale potrzebuję bardziej przekonujących argumentów, zanim oddam swoje księstwo armii najeźdźców albo chłopakowi z osady nie większej niż mój salon. Amanvah skłoniła się nisko. – Nie moją sprawą jest was przekonywać, księżno. To inevera. – Chodzi o wolę Everama czy twojej matki? – zapytała księżna cicho. Krasjanka wzruszyła nieznacznie obleczonymi w jedwab ramionami. – To jedno i to samo. Araine skinęła głową. – Dziękuję ci za szczerość, księżniczko, i za pomoc, jakakolwiek by była. Wybaczysz nam teraz? Pragnęłabym porozmawiać z mistrzynią Leeshą prywatnie. – Oczywiście. – Ton głosu Amanvah i jej postawa sprawiały wrażenie, jakby opuszczenie komnaty było tylko jej pomysłem. Gdy Krasjanka zniknęła za drzwiami, do sali zajrzała Wonda. – Potrzeba czegoś? – Wszystko mamy, Wondo, dziękuję – zapewniła księżna, zanim Leesha zdążyła otworzyć usta. – Dopilnuj, proszę, żeby nam nie przeszkadzano. – Tak, mamo. – Zdawało się, że Wonda potwierdza polecenie całym ciałem, gdy cofnęła się i zamknęła drzwi. – Nieznośna kobieta – mruknęła Araine. – Wonda? – zdziwiła się Leesha.

Księżna z irytacją machnęła ręką. – Oczywiście, że nie. Ta pustynna wiedźma. Zielarka zanurzyła herbatnik w parującej filiżance. – Nie macie nawet pojęcia, jak bardzo. – Można jej ufać? – Kto wie? – Leesha wyjęła ciastko, ale moczyła je zbyt długo i kawałek wpadł do herbaty. – To ta sama kobieta, która na rozkaz swojej matki dodała mi ukradkiem czarnoliścia do herbaty. Araine uniosła na to brew. – Nic dziwnego, że nie znosisz chwastów. Zatem księżniczka jest bardziej zainteresowana polityką, niż twierdziła. – Ukrywa więcej, niż ujawnia – zgodziła się Leesha. – Chociaż od czasu małżeństwa z Rojerem dowiodła, że jest godna zaufania. Nie sądzę, żeby kłamała w sprawie przypadłości księcia, ale też nie wydaje mi się, żeby powiedziała całą prawdę. Może podsunęła nam możliwość, że istnieje lekarstwo, ponieważ kości powiedziały, że to osłabi Północ i utrzyma podziały wewnętrzne księstwa. Albo ukryła przyczynę przypadłości Rhinebecka, ponieważ Euchor sięgnie po władzę i sprowadzi na Thesę wojnę domową, podczas gdy Krasjanie ruszą na Północ. Araine z grymasem wycisnęła cytrynę do herbaty, chociaż wydawało się, że jej pomarszczone usta nie mogą się już bardziej wykrzywić. – Nie potrafiłabyś sama zrobić takich kości, prawda? Leesha pokręciła głową. – Nawet gdyby udało się ukraść odpowiedni komplet, nie mam pojęcia, jak odczytać rzut. Wymaga to lat nauki, jeśli dobrze zrozumiałam, i bardziej przypomina sztukę niż naukę. Księżna westchnęła. – Zatem ze względu na nas wszystkich pozostaje mi tylko nadzieja, że uda ci się rozwiązać problem Rhinebecka, chociaż inne Zielarki, które zatrudniłam, całkowicie zawiodły. Domyślanie się, co przekazały przepowiednie, jest bezcelowe, nawet gdy się w nie wierzy.

Leesha ocknęła się obudzona pukaniem. Policzek miała odrętwiały, roztarła go odruchowo. Wciąż czuła odcisk książki, nad którą zasnęła. Na otwartej stronie widniała smużka śliny. Która godzina? W pokoju panowała ciemność, tylko na stole jarzyła się lampa chemiczna, oświetlając stertę książek o medycynie starego świata, które Zielarka przeglądała. Wonda zgasiła inne lampy, zanim położyła się spać. Pukanie rozległo się ponownie. Leesha ciasno owinęła się podomką, zanim podeszła do drzwi. Przez ostatnie miesiące przytyła i ciąża

stawała się coraz bardziej widoczna. Zielarka przytrzymała rozchylającą się szatę. Kogo tu przyniosło? Zastanawiała się, czy wezwać Wondę, ale znajdowały się przecież w środku pałacu i wszędzie stały straże. Jeżeli Leesha nie była bezpieczna tutaj, oznaczało to, że nigdzie nie mogła być bezpieczna. Pomimo to sięgnęła do kieszeni i zacisnęła palce na różdżce hora, zapominając o podomce, po czym podeszła do drzwi. W progu stał Rojer. Wyglądał na roztrzęsionego. – Musimy porozmawiać. Zielarka odruchowo się rozluźniła, jednak w twarzy Minstrela malowało się takie napięcie, że zaraz ogarnęła ją zgroza. Co on tutaj robił tak wcześnie? Spodziewano się, że książę i jego świta spędzą na łowach co najmniej tydzień, a tymczasem grupa wróciła już po jednej nocy. – Wszystko w porządku? – Leesha poczuła ucisk w piersi. – Czy Thamos... – Nic mu nie jest – zapewnił Rojer. – Zeszłej nocy prowadził łowy na skalnego demona. Polowanie na skalne ptaki i niedźwiedzie straciło po tym resztki uroku i wszyscy marzyli tylko o powrocie do miasta, żeby przemyśleć, co widzieli. Leesha odetchnęła z ulgą. Thamos przysiągł, że nie poślubi kobiety, która nosi dziecko innego mężczyzny, ale po zapewnieniach Araine o wsparciu odzyskała nadzieję. Gdyby jednak Thamosowi coś się stało... – Mistrzyni Leesho? – Wonda stała w drzwiach łączących ich komnaty i przecierała oczy ze snu. Nóż, który trzymała w gotowości, był chyba dłuższy niż przedramię Zielarki. – Usłyszałam głosy. Wszystko dobrze? – Jak najbardziej, Wondo. To tylko Rojer. Wracaj do łóżka. Dziewczyna kiwnęła głową, przygarbiła się i powlokła na swoje posłanie. Leesha wpuściła Rojera. Młodzieniec wszedł pośpiesznie, może nawet nieco zbyt pośpiesznie, po czym zaczął się rozglądać nerwowo po komnacie. – Jest tu ktoś jeszcze? – Oczywiście, że nie – oburzyła się Leesha. – Kto jeszcze miałby... Rojer wyglądał na niepewnego. – Thamos do ciebie nie zajrzał? – Nie. Dlaczego? Przerażasz mnie, Rojerze. Co się stało? Młodzieniec pokręcił głową. Jego głos był tak cichy, że ledwie dało się słyszeć. – Ściany mają uszy. Leesha zmarszczyła brwi, ale podeszła do szkatułki, w której trzymała swoje hora, otworzyła małą szufladę i wyjęła odpowiedni zestaw. Ułożyła kości wokół dwóch foteli, potem przez runiczne okulary przyjrzała się, czy symbole połączyły się w działający krąg mocy. – Proszę bardzo. – Ze stolika wzięła dzwonek do wzywania służby, stanęła przy kręgu i wsunęła rękę za granicę wyznaczoną przez kości, po czym zaczęła dzwonić. Widziała poruszające się serce dzwonka, czuła wibracje, ale ani ona, ani Rojer nic nie usłyszeli. Zielarka zajęła fotel i poczekała, aż Rojer również usiądzie. – Żaden dźwięk nie przejdzie przez ten krąg. Moglibyśmy krzyczeć na całe gardło, a Wonda, która śpi dwadzieścia stóp dalej, nawet by się nie obudziła. A teraz mów, co to za tajemnica, której nie możesz nawet wyszeptać w pustej komnacie. Minstrel odetchnął głęboko. – Myślę, że Rhinebeck i jego bracia próbowali zeszłej nocy zabić Thamosa. Leesha zamrugała zaskoczona. – MYŚLISZ? – To była... bierna próba. – Młodzieniec w skrócie opowiedział, jak grupa księcia powstrzymywała

się od strzału, kiedy wydawało się, że starcie przebiega na niekorzyść Thamosa, i wypuściła pociski, dopiero gdy zwycięstwo było pewne. – Nie próbowali własnoręcznie go skrzywdzić, ale moim zdaniem, byliby bardzo zadowoleni, gdyby demon wykonał za nich brudną robotę. – Musi być inne wyjaśnienie – zaoponowała Leesha. – Może mieli kłopoty z bronią? – Wszyscy naraz? W tym samym czasie? Zielarka prychnęła. W rzeczy samej, nie wydawało się to prawdopodobne. – Ale to ich brat i ma niewielkie prawa do sukcesji. Dlaczego zatem pragną jego śmierci? – Nie takie niewielkie – zauważył Rojer. – Rody arystokratyczne Angiers nadal chowają urazę do Rhinebecka Pierwszego za zamach sprzed dwóch pokoleń. Jeżeli obecny książę umrze bezpotomnie, ani Mickael, ani Pether nie utrzymają się u władzy bez rozlewu krwi, zwłaszcza gdy Milneńczycy kupują sobie sojuszników w całym mieście. – I myślisz, że z Thamosem byłoby inaczej? – Thamos ma własną armię, większą już i lepiej wyszkoloną niż siły starszego brata. A przy obecnym tempie rozwoju Zakątka wkrótce dorówna Angiers i Miln razem wziętym. Na dodatek Thamos to bohater, więcej niż jedna pieśń to potwierdza. Rhinebeck był zbyt pyszny, aby pozwolić bratu cieszyć się upolowaną zdobyczą. Myślisz, że jak się poczuł książę, gdy Thamos zawstydził go w obecności innych? Leesha poczuła ból i spuściła oczy. Przycinała paznokcie krótko, aby nie przeszkadzały jej w pracy, ale i tak okazały się wystarczająco długie, żeby boleśnie wbić się w skórę, gdy zacisnęła dłonie. Z wysiłkiem rozluźniła palce. – Rozmawiałeś o tym z kimś jeszcze? Rojer pokręcił głową. – Niby z kim? Nie wydaje mi się, żeby Thamos mi uwierzył, nawet gdybym mu powiedział, a Gared... – ...zrobiłby coś głupiego – dokończyła Leesha. – Głupoty już mi wystarczy – stwierdził Rojer. – A nie powiedziałem ci jeszcze wszystkiego...

– Co za durnie! – Araine zacisnęła dłonie i zaczęła spacerować po komnacie z wigorem właściwym o wiele młodszej kobiecie. – Co zamierzacie zrobić? – zapytała Leesha, gdy stara księżna wreszcie zwolniła. – A co mogę zrobić? – prychnęła Araine. – Nie mam dowodów, tylko słowo twojego Minstrela przeciwko Rhinebeckowi. A Rhinebeck jest księciem. Kiedy coś postanowi, potrafi się uprzeć jak skalny demon, a ja nie mam nad tym władzy... – Przecież jesteście jego matką. Nie możecie... Araine uniosła brew. – Użyć mojej magicznej macierzyńskiej mocy? Jak często słuchałaś swojej matki?

– Niezbyt – przyznała Leesha. – I zwykle żałowałam tego, co zrobiłam za jej radą. Ale Thamos też jest waszym synem. Nie moglibyście rozdzielić... – Uwierz mi, dziewczyno – przerwała jej księżna – nie waham się użyć każdej przewagi czy uchybienia, jakie mam na podorędziu, żeby zawrócić moich synów ze zgubnej drogi, którą obrali, ale w tym przypadku... chodzi o dumę. Żaden mężczyzna nie puści płazem obelgi, chyba że ma grot włóczni na gardle. Araine zaczęła znowu spacerować, ale tym razem powoli, statecznie. Pogładziła się po pomarszczonym podbródku. – Rhinebeck myśli zapewne, że wykazał się przebiegłością. Jeżeli Thamos zginie, będzie o jednego rywala mniej. Jeżeli Thamosowi uda się porozumieć z Laktończykami, książę przypisze sobie wszystkie zasługi. – Prychnęła. – Rhinebeck chyba nigdy jeszcze nie był tak bliski aktu szpiegostwa. Odwróciła się, aby spojrzeć na Leeshę, a potem się uśmiechnęła. – Ale choć książę nie zamierza się powstrzymać, nie oznacza to wcale, że nie możemy sytuacji obrócić przeciwko niemu. – Och? – zainteresowała się Zielarka. – Rhinebeck i pozostali nigdy nie parali się szpiegostwem, ponieważ nigdy nie musieli. Janson dostarczał im informacji, a oni nigdy nie pytali o źródła. Kąciki ust Leeshy uniosły się w uśmiechu. – Macie kontakty w Lakton? – Mam kontakty wszędzie – stwierdziła księżna. – Nie wiesz, że Dokmistrzyni Dokowiska to moja przyjaciółka? Najstarszy syn twojego Ahmanna Jardira próbował zmusić ją do małżeństwa, kiedy Krasjanie najechali miasto. – Próbował? – powtórzyła Leesha. Araine parsknęła śmiechem. – Krążą pogłoski, że Dokmistrzyni wbiła mu w oko pióro, którym miała podpisać kontrakt ślubny. – Księżna spoważniała. – Kiedy syn Jardira z nią skończył, podobno został z niej ochłap ledwie przypominający człowieka. Leesha pamiętała Jayana. Pamiętała dziki błysk w jego oczach. Nie chciała wierzyć w to, co usłyszała, ale było to aż nazbyt wiarygodne. – Krasjanie muszą opuścić Dokowisko – stwierdziła Araine. – Jeżeli mamy odzyskać księstwo i odepchnąć ich do Rizon. – Do Lenna Everama – westchnęła Zielarka. – Widziałam te ziemie, księżno. Krasjanie się tam zakorzenili. To już nigdy nie będzie Rizon. – Nie bądź tego taka pewna. Opłacam rizońskich rebeliantów od wielu miesięcy, zrobili się całkiem figlarni. Krasjanie będą się oglądać przez ramię ze strachem, gdy ich „bezpieczne” ziemie spłoną. Nie zauważą nawet naszego przybycia. – Zatem Thamos ma szansę? – upewniła się Leesha. – Nie będę kłamać, że to bezpieczna wyprawa, dziewczyno – odparła twardo Araine. – Wiem, że go kochasz. I to mój syn, jedyny czegoś wart. Cały czas będzie mu groziło niebezpieczeństwo, ale zadbam, aby miał każdą możliwą przewagę, jaką mogę mu zapewnić. – Zatem co teraz? – Teraz wrócimy do pracy nad uzdrowieniem mojego pierworodnego. – Nie oczekujecie chyba, że będę... – zaczęła Leesha zaskoczona. – Owszem, właśnie tego oczekuję! – warknęła Araine. – Sytuacja z Miln nie uległa zmianie. Nawet jeżeli Thamos wróci żywy, zawsze będzie nad nim wisiało zagrożenie, dopóki Bluszczowy Tron nie ma dziedzica. Machnęła ręką. – Niech moi synowie sprzeczają się i spiskują. Jeżeli uda się nam połączyć z Lakton i zmusić Euchora

do paktu, Bluszczowy i Żelazny Tron nie będą warte złamanego klata. Zakątek stanie się nową stolicą Thesy, a Thamos... – Cóż, Thamos będzie mógł zostać królem.

Leesha podczas kolacji nie mogła się skupić. Od dawna już nie odwiedzała szpitala Jizell, a jednak miejsce to nadal wydawało jej się domem. Starsza Zielarka i jej uczennice przez ostatnie tygodnie zdążyły się już zadomowić po przyjeździe z Zakątka, a inne kobiety, nawet Sikvah, czuły się tutaj równie swobodnie. – Pyszne jak zawsze – podziękował Rojer mistrzyni Jizell. – Każdy mężczyzna w Angiers żałuje, że nie może wziąć was za żonę. – Mądry mężczyzna nigdy nie bierze sobie za żonę Zielarki – mrugnęła żartobliwie Jizell. – Nie da się stwierdzić, co mogłaby mu dosypać do herbaty, nie? Amanvah roześmiała się na tę ripostę, a Rojer jej zawtórował. – Mistrzyni Jessa też mi to powtarzała. Jizell skrzywiła się nieprzyjaźnie. – Obie nauczyłyśmy się tego od Bruny, choć nie każda słuchała jej równie uważnie. – Zaczyna mnie to męczyć – oznajmił Rojer. – Mistrzyni Jessa zawsze była dla mnie dobra, a skoro mówicie o niej tak nieprzychylnie, chciałbym wiedzieć dlaczego. – Ja także – westchnęła Leesha. – To Chwaściarka – stwierdziła Jizell. – Co tu więcej mówić? – No właśnie, co więcej? – wycedził Rojer. – Zielarka czy Chwaściarka, nie widzę żadnej przeklętej różnicy. I jedna, i druga dodawała mi coś do herbaty bez mojej wiedzy. – Zgadza się. Ale Zielarka użyje swoich umiejętności, żeby zmusić do uległości każdego, kogo trzeba – przyznała Jizell. – Jednak jej podstawowym zadaniem jest niesienie pomocy i leczenie. Z Chwaściarkami rzecz ma się odwrotnie. – Nie wspominając, że każda Chwaściarka to dziwka – dodała Vika. – Viko! – oburzyła się Leesha. Vika zesztywniała, ale bynajmniej się nie wycofała ze swoich słów. – Wybaczcie, mistrzyni Leesho, ale taka jest prawda. Niemal każdy burdel w mieście prowadzony jest przez Chwaściarkę. Zwykle mieszczą się tam również kramy apteczne, w których sprzedaje się nie tylko lekarstwa. – Większość to uczennice mistrzyni Jessy – dodała Jizell. – I pobiera za to udziały. Po księżnej matce mistrzyni Jessa jest najbogatszą kobietą w mieście, ale to brudne pieniądze, zarobione na rozbitych małżeństwach. Kadie przyniosła herbatę i Jizell przerwała, aby dodać miodu do swojej filiżanki i dokładnie

wymieszać. – Bruna wzięła mnie na czeladniczkę i nie chciała kolejnej uczennicy, ale księżna matka nalegała, żeby przyjąć też Jessę. Dziewczyna była utalentowana, ale bardziej zajmowały ją afrodyzjaki i trucizny niż leczenie. Nie wiedziałyśmy, że Araine wspiera ją, aby poprowadziła prywatny dom uciech dla książęcych synów. Był to sposób, żeby utrzymać nad nimi władzę, nawet gdy już dorośli. – Właśnie dlatego dama’ting stworzyły jiwah’Sharum – wtrąciła Amanvah. – Jednak mój lud szanuje te kobiety i dzieci, które rodzą. – Cóż, nie tutaj – odparła Jizell. – Nie można oczekiwać, że mężczyźni pozostaną przy żonach, gdy w każdej dzielnicy mieści się dom uciech. Nie można winić pijaka, że obszcza ci próg, ale karczmarza, który podsuwał pijakowi napitki. – I dlatego Bruna ją oddaliła? – zapytała Leesha. Jizell pokręciła głową. – Jessa chciała poznać recepturę na płynny demoni ogień. Kiedy Bruna odmówiła, próbowała ukraść przepis. Leesha wytrzeszczyła oczy. Każda Zielarka warta swojego miana wiedziała coś o tajemnicach tej substancji, ale Bruna zapewniała, że jest ostatnią, która potrafi wytwarzać tę przerażającą mieszankę. Starucha trzymała to w sekrecie niemal przez sto lat i nigdy nie podzieliła się tą wiedzą z którąkolwiek czeladniczką. Dopiero gdy poczuła, że wiedza ta może zostać zaprzepaszczona na zawsze, zdradziła Leeshy sekret wyrobu demoniego ognia. – Dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? – zapytała Leesha. – Ponieważ to ciebie nie dotyczyło – wyjaśniła Jizell. – Ale teraz, gdy będziesz musiała sobie radzić z tą kłamliwą jędzą... – Myślę, że najwyższa pora spotkać się z mistrzynią Jessą – uznała Leesha. – Możemy iść od razu, jeśli chcesz – zaproponował Rojer. – I załatwić tę sprawę raz na zawsze. – Nie za późno? Słońce dawno już zaszło. Rojer parsknął śmiechem. – Dziewczyny dopiero co się obudziły, goście zwykle przychodzą właśnie po zachodzie słońca. Leesha wbiła w niego wzrok. – Zamierzasz nas zaprowadzić do domu uciech? Minstrel wzruszył ramionami. – Tam właśnie mieszka mistrzyni Jessa. – Zaraz, zaraz – wtrącił się Gared. – Nie wypada chyba zabierać kobiet do takiego miejsca? – Dlaczego nie? – zdziwił się Rojer. – Przecież tam jest pełno kobiet. Gared zarumienił się i zacisnął wielką rękę w pięść. – Nie zabiorę Leeshy do jakiegoś... jakiegoś... – Garedzie z Rębaczy! – przerwała mu Leesha. – Może i jesteś teraz baronem, ale nie pozwolę, żebyś mi mówił, gdzie powinnam chodzić, a gdzie nie! Gared popatrzył na nią zaskoczony. – Chciałem tylko... – Wiem, co chciałeś zrobić – warknęła Zielarka. – Masz serce na właściwym miejscu, ale za często otwierasz niepotrzebnie usta. Pójdę, dokąd zechcę, i to samo dotyczy Wondy. – Powinno być zabawnie – zauważyła Kendall. – Znam z tuzin przyśpiewek o angieriańskich domach uciech, ale nigdy nie przypuszczałam, że choć jeden odwiedzę. – I słusznie, bo nie odwiedzisz. Dom pełen heasah to nie miejsce dla Jiwah Sen. – Amanvah zerknęła na Coliva. – Ani dla Sharum. – Ale przecież Wonda idzie! – oburzyła się Kendall, ale Sikvah syknęła na nią i dziewczyna wycofała się, splotła ramiona na piersi i prychnęła pod nosem.

Amanvah spojrzała na Rojera. – Miałbyś jednak prawo, mężu, uznać swoją Jiwah Ka za głupią, gdybym pozwoliła ci wejść do takiego domu beze mnie. Ku zaskoczeniu Leeshy Rojer skłonił się swojej żonie. – Oczywiście. Pamiętaj jednak, proszę, że kiedy tam przebywałem, byłem tylko dzieckiem. Nigdy nie szukałem w tym miejscu namiętności. Amanvah skinęła głową. – I nigdy nie powinieneś. – Dama’ting, muszę... – zaczął Coliv. – Musisz robić to, co ci się rozkaże, Sharum – głos Amanvah zabrzmiał chłodno. – Rzuciłam alagai hora. Tej nocy nie czyha na mnie żadne niebezpieczeństwo. Wypatrywacz nie śmiał dłużej protestować.

– Żadnych powozów – ostrzegł Rojer, gdy wymykali się tylnymi drzwiami ze szpitala Jizell. Leesha spojrzała na niego z ciekawością. – Dlaczego nie? Przecież żadne prawo nie zabrania jeździć nocą? – Owszem, ale nikt tego nie robi – wyjaśnił Rojer. – Nasz przejazd rzuciłby się w oczy, a my zmierzamy do miejsca, którego nie mamy powodu odwiedzać. – Mówiłeś chyba, że dom uciech jest ukryty. Skoro nikt nie wie, gdzie się znajduje... – Ale jeżeli pod drzwiami Szkoły Wdzięku dla Utalentowanych Panien mistrzyni Jessy stanie powóz z Zakątka, na pewno wzbudzi to ciekawość. – Co to jest szkoła wdzięku? – zapytała Wonda. – Miejsce, gdzie młode kobiety uczą się, jak zdobyć bogatego męża – wyjaśnił Rojer. Minstrel poprowadził Leeshę, Amanvah i Wondę, a Gared powlókł się za nimi. Na szerokiej alei było pusto, ale w labiryncie zaułków Angiers starali się trzymać w cieniu. Zresztą niewiele było miejsc, gdzie mogliby zostać zauważeni. W alejach i na ulicach nie świeciły runiczne latarnie, a zwykłe też trafiały się rzadko, chyba że przed najbardziej okazałymi domami. Pomimo panującej wokół ciemności grupa poruszała się szybko – dzięki wzmocnionemu runami wzrokowi widzieli lepiej niż za dnia. Oprócz Amanvah, która miała na szacie wyhaftowane srebrem runy niewidzialności, nosili też peleryny niewidki. – Niesamowicie tu cicho – zauważyła Wonda. – W Zakątku o tej porze sklepy są wciąż otwarte. – Ale w Zakątku nie ma dziur w sieci runów, a tutaj demon wiatru dostałby się bez kłopotu – wyjaśnił Rojer. – Tutaj nocą na ulicę wychodzą tylko strażnicy, my i bezdomni. – Bezdomni? – zdziwiła się Wonda. – Chcesz powiedzieć, że tutaj biedaków zostawia się nocą na

zewnątrz? – Raczej nie wpuszcza do domów, ale tak, właśnie to chciałem powiedzieć – przyznał Rojer. – Dorastałem tutaj i uważałem wtedy, że tak po prostu jest. Dopóki nie wyruszyłem na występy w osadach, nie wiedziałem, jakie to złe. Jak na zawołanie rozległ się trzask i część sieci runów rozbłysła. Wichrowy demon podleciał zbyt nisko i odbił się od bariery ochronnej. Linie mocy tylko na okamgnienie zajaśniały jak pajęczyna błyskawic na niebie, jednak Leesha zdążyła zauważyć dziury, przez które demon mógł się przedostać. Demon również je dostrzegł. Uniósł się, łopocząc wielkimi, skórzastymi skrzydłami. Doszedł już do siebie po uderzeniu. A potem zanurkował i zgrabnie przemknął między pasmami sieci, po czym ruszył nad ulicami w poszukiwaniu ofiar. Leeshę kusiło, żeby chwycić swoją różdżkę hora i zniszczyć otchłańca, lecz przecież Rojera martwiło, że powóz przyciągnie uwagę mieszkańców do idącej ulicami grupki. Rozbłysk magii uczyniłby to tym bardziej. Jednak nie wolno było pozwolić, aby demon polował na ulicach miasta. – Wondo. – Tak, mistrzyni. – Wonda rozejrzała się, a potem podbiegła do beczki na deszczówkę pod jednym z domów. Jej stopy ledwie jej dotknęły, gdy użyła krawędzi beczki jako stopnia, aby przeskoczyć na dach i przemknąć po dachówkach, zdejmując z ramion łuk. Krzyknęła, naśladując zew wichrowego demona tak udatnie, że mieszkańcy, skuleni w swoich domach za kręgami ochronnymi, nawet nie zauważyli różnicy. Demon usłyszał zew i zawrócił ostro do dziewczyny. Wonda stanęła pewnie i naciągnęła cięciwę. Wydawało się, że otchłaniec już do niej dotarł, gdy wypuściła strzałę, która przebiła tors potwora. Stwór zwinął się i ciężko spadł na chodnik przed Leeshą i pozostałymi. – Garedzie! – Zielarka spojrzała na Rębacza, gdy Wonda schodziła z dachu. – Sprawdź, proszę, czy demon jest martwy, i wrzuć go do jakiegoś koryta, żeby miasto nie zaczęło płonąć, gdy wzejdzie słońce. – Robi się – mruknął Gared. Podszedł do leżącego otchłańca, który ledwie drgnął, gdy Rębacz wyrywał z niego strzałę Wondy. Ponieważ w pobliżu nie było żadnego koryta ani fontanny, mężczyzna musiał rozedrzeć ciało i upchnąć je w beczce na deszczówkę. Wonda podeszła do kałuży posoki na ulicy i przyłożyła ręce do demoniej krwi. Wzdrygnęła się, gdy wymalowane tuszem runy na dłoniach wciągnęły moc. Posoka zacznie cuchnąć, ale przynajmniej nie zapali się na słońcu. Dziewczyna podniosła oczy lśniące jak gwiazdy, gdy wypełniła ją siła nocy. – Chcesz, żebym zapolowała, mistrzyni, na wypadek gdyby było więcej otchłańców? – Bezpieczniej będzie, jeśli zostaniesz ze mną – stwierdziła Leesha. Była to prawda, choć nie cała. Zielarka chciała również ograniczyć wchłanianie przez Wondę magii, przynajmniej dopóki nie będzie dokładniej wiadomo, jakie są tego skutki. Grupka szybko dotarła do centrum miasta, w pobliże pałacu Rhinebecka. Ulice tutaj były jasno oświetlone latarniami i strzeżone przez zbrojne patrole, ale te ominęli bez trudu. – Właściwie prawie wróciliśmy do pałacu – zauważyła Leesha. – Oczywiście – przyznał Minstrel. – Dom uciech ma połączenie z pałacem przez tunele, dzięki czemu książę i jego faworyci mają tam własny dostęp dniem i nocą. Skręcili za róg i oto stanęli przed Szkołą Wdzięku dla Utalentowanych Panien mistrzyni Jessy. Był to elegancki, dwuskrzydłowy budynek z centralną wieżą i trzema piętrami. Runy na wieży i skrzydłach domu były mocne, jak oceniła Leesha, wyrzeźbione głęboko i polakierowane, a potem jeszcze wypolerowane na błysk. Latarnie uliczne w pobliżu również były chronione runami. Gdyby ochrona miasta została przerwana, szkoła pozostałaby chroniona i równie bezpieczna jak książęcy pałac.

Rojer śmiało podszedł do drzwi i szarpnął jedwabną szarfę dzwonka. Leesha mogła tyko zakładać, że sygnał został usłyszany – na zewnątrz nie było nic słychać. Zaraz potem drzwi otworzyły się na oścież i stanął w nich wielki mężczyzna. Nie tak wysoki jak Gared, ale szerszy w barkach, z byczym karkiem, wypychającym kołnierz dobrze skrojonej koszuli, oraz ramionami tak umięśnionymi, że niemal rozdzierały rękawy aksamitnego żakietu. Mężczyzna miał pokiereszowaną twarz, a jego nos złamano więcej niż raz. We włosach widać było ślady siwizny, ale przez to wielkolud wyglądał tylko na bardziej zaprawionego i doświadczonego. Z pasa zwisała mu wypolerowana pałka. – Nie znam was. – Było to proste stwierdzenie, ale w ustach wielkoluda zabrzmiało jak groźba. – Nie znasz, Jaxie? – zapytał Rojer, odrzuciwszy poły płaszcza. – Trochę wyrosłem, ale nadal jestem chłopcem, którego podrzucałeś tak wysoko, że mógł dotknąć krokwi. Wielkolud zamrugał. – Rojer? Zanim Minstrel skończył kiwać głową, Jax wydał radosny okrzyk, chwycił młodzieńca pod pachy i zakręcił nim jak frygą. Gared napiął się, ale wtedy Rojer zaczął się śmiać, więc Rębacz się uspokoił. – Wejdźcie, wejdźcie! – Jax machnięciem zaprosił grupę, po czym rozejrzał się jeszcze bacznie po ulicy, zanim zamknął drzwi. – Widziałem twój występ ze dwa lata temu – powiedział Rojerowi. – Mistrzyni i ja ukryliśmy się w tłumie. Oboje pod koniec mieliśmy łzy w oczach. Wielkoludowi głos się urwał, co wydawało się niemożliwe u kogoś, kto sprawiał takie złowrogie wrażenie. – Powinieneś był powiedzieć. – Rojer uderzył go pięścią w ramię, ale Jax nie zareagował, jakby niczego nie poczuł. Wymierzył tylko w Minstrela palec. – A ty nie powinieneś tak długo zwlekać z odwiedzinami. Naprawdę jesteś skrzypkiem czarodziejem Naznaczonego? – Owszem. – Po czym Rojer skinieniem głowy wskazał swoich towarzyszy. – Przyszedłem, żeby przedstawić sobie ludzi z Zakątka i mistrzynię Jessę. Znajdzie dla nas chwilę? – Dla ciebie? – zdziwił się Jax. – Oczywiście. Ale trzeba się pośpieszyć. Robi się późno. Arystokraci niedługo zaczną przychodzić. Poprowadził całą grupę dwie kondygnacje niżej po wielkich spiralnych schodach wyłożonych czerwonym aksamitem. Na dole ciągnął się korytarz, ale Jax go ominął i skręcił do wielkiego, dwuszafowego regału z książkami. Regał rozsunął się gładko na szynach, po czym ukazało się przejście zasłonięte ciężkimi koronkowymi kotarami. Gdy przybysze minęli zasłony, regał cicho wrócił na miejsce. Dalej znajdowała się bogato urządzona sala pełna pięknych kobiet. Siedziały na miękkich sofach w na wpół prywatnych, osłoniętych zasłonami komnatach, gotowe na przyjęcie nocnych gości. Wszystkie nosiły piękne suknie, miały starannie ułożone włosy i upudrowane twarze. Wokół unosił się lekki aromat perfum. – Na Stwórcę – westchnął Gared. – Chyba umarłem i trafiłem do nieba. Leesha spojrzała na niego bez zrozumienia, a Rębacz szybko spuścił wzrok. – I pomyśleć, że to o mnie się martwiłeś, gdy chciałam tu przyjść. Nad środkiem komnaty wznosił się sklepiony sufit na dwie kondygnacje, ale wokół ciągnęła się antresola, gdzie zapewne znajdowały się prywatne pokoje. Jax szybko poprowadził grupę po schodach na balkon i za osłonięte kotarą łukowate przejście. Gdy przechodzili, Leesha usłyszała z dołu stłumione odgłosy, a za zasłoną dostrzegła jeszcze księcia Mickaela ze świtą mężczyzn. Serce zabiło jej mocniej i szybko cofnęła się za kotarę. – Mam nadzieję, że jest tu więcej niż jedno wyjście – stwierdziła, gdy dołączyła do reszty, która czekała na Jaxa. Wielki mężczyzna poszedł przyprowadzić swoją panią. – Więcej, niż można zliczyć – mrugnął do Leeshy Rojer. – Mały Rojer Bezpalcy! – rozległo się chwilę później i w drzwiach na końcu korytarza stanęła

kobieta. Jessa była w wieku Jizell – z pewnością skończyła już pięćdziesiątkę. Ale Jizell z wiekiem nabrała ciała, a suknia Jessy opinała szczupłą talię, a dekolt był gładki i ponętny. Twarz miała umalowaną, ale nawet bez pudru wciąż piękną i tylko parę starannie zamaskowanych zmarszczek zdradzało jej wiek. – Przypomina moją matkę – powiedziała Leesha, nie zwracając się do nikogo w szczególności. – No... – zgodził się Gared, chociaż z wyrazu jego twarzy wynikało jasno, że nie uważa tego za wadę. Zielarka zastanawiała się, czy powinna go odesłać, żeby poczekał na górze. I czy posłuchałby, gdyby mu to nakazała.

Amanvah chyba myślała podobnie. Stanęła między Garedem i kobietą, gdy Rojer podszedł, żeby uściskać mistrzynię. Jessa zacmokała z dezaprobatą, gdy go przytuliła. – Minęło już prawie dziesięć lat, Rojerze. Wykarmiłam cię i praktycznie odchowałam, a ty nawet nie pofatygowałeś się z odwiedzinami? – Nie sądziłem, że książę byłby z tego zadowolony – przyznał Rojer. Cofnął się, a Leesha dostrzegła łzy w jego oczach. Niezależnie od jej stosunku do Chwaściarki, młodzieniec darzył tę kobietę głębokim uczuciem. – Niech ci się przyjrzę. – Jessa cofnęła się i rozłożyła ręce jakby do tańca. Zmierzyła Minstrela od stóp do głów. – Wyrosłeś na dobrze zbudowanego mężczyznę. Założę się, że złamałeś tyle samo serc co Arrick. Rojer cofnął się, potarł medalion na swojej piersi i odchrząknął. – Mistrzyni Jesso, pragnę przedstawić moją ŻONĘ, dama’ting Amanvah asu Ahmann am’Jardir am’Kaji. Uśmiech Jessy był promienny, gdy podeszła, aby uściskać Amanvah, ale młoda dama’ting cofnęła się o krok. – O? – zdziwiła się Jessa. – Wybacz, mistrzyni – powiedziała Amanvah. – Jesteś nieczysta i nie możesz mnie dotknąć. – Amanvah! – oburzył się Rojer. – Wszystko w porządku. – Jessa uniosła rękę, ale nie spuściła oczu z Amanvah. – Mam przeprosić za mój niestosowny strój? Powinnam zakryć dekolt i włosy? Amanvah machnęła ręką. – Jiwah’Sharum noszą z honorem o wiele bardziej niestosowne stroje niż twój. Nie obraża mnie twoja szata. – A zatem co? – zapytała Jessa. – Jesteś tą, która warzy napar zmieniający wasze heasah w kha’ting, prawda? Hańbisz je i osłabiasz swoje plemię, ponieważ odmawiasz kobietom dzieci, które mogłyby narodzić się z ich związków. – Lepiej, żeby nie znały ojców swoich dzieci? – prychnęła Jessa. – Lepiej, żeby były niezamężnymi matkami, zanim skończą dwadzieścia lat? Moje dziewczęta uczą się i wracają do swojego życia bogatsze i przygotowane, żeby znaleźć sobie męża o odpowiedniej pozycji, a potem stosownie rodzić mu dzieci. – Wychodzą za mąż, po tym jak zaznały mężczyzny? – dopytywała się Amanvah. Leesha odchrząknęła, niezbyt subtelnie przypominając, że Sikvah też nie była dziewicą, gdy została przedstawiona Rojerowi. Amanvah udała, że nie słyszy, ale Leesha pożałowała swojego zachowania, bo Jessa uśmiechnęła się triumfalnie. – Również ich poznałaś, zanim związałaś się z Rojerem? – rzuciła Chwaściarka. Amanvah zesztywniała. Leesha dostrzegła w jej aurze błysk gniewu, gorący i groźny, ale księżniczka zachowała zimną krew. – Jestem Oblubienicą Everama i do męża przyszłam czysta, nie znając śmiertelnych mężczyzn, jak powinna każda Jiwah Ka. Rojer wiedział i zaakceptował, że jego Jiwah Sen taka nie była. Rojer podszedł na te słowa i ujął Amanvah za rękę. Odwróciła się do niego ostro, ale czułość w jego twarzy zaskoczyła ją, a konfuzja wymyła gniew z jej aury. Minstrel łagodnie wsunął jej kosmyk włosów pod chustę. – Ciebie też przyjąłbym, Amanvah am’Jardir am’Kaji. Nie obchodzi mnie to. Nic mnie nie obchodzi. Pokochałem cię, gdy po raz pierwszy dla mnie zaśpiewałaś, i nie sądzę, żebym kiedykolwiek przestał.

Zmieszanie znikło z aury Amanvah, zastąpione uczuciami tak intymnymi, że Leesha poczuła się skrępowana, że to widzi. Zdjęła runiczne okulary, ale nawet bez wzmocnionego runami wzroku widziała łzy w oczach młodej kapłanki w objęciach Rojera. Jessa przyglądała się parze i jej oczy również zwilgotniały. Odsunęła się nieco, aby dać im trochę prywatności, i podeszła do Wondy. – A ty jesteś...? – Wonda z Rębaczy, pani. – Dziewczyna skłoniła się uprzejmie. Przy tym ruchu zaczesywane na bok włosy, które miały ukrywać blizny, odsłoniły je. Chwaściarka uniosła dłoń. – Mogę? Wonda zawahała się, ale skinęła głową. Jessa odgarnęła kosmyki dziewczyny równie czule jak wcześniej Rojer swojej żonie. Kobieta przesunęła palcami po szramach i cmoknęła. – Możesz je lepiej ukryć, dziecko, odrobiną makijażu – stwierdziła. – Mogę poprosić jedną z moich dziewcząt, żeby ci pokazała jak. Za darmo. – Hę? – zdziwiła się Wonda. – Oczywiście – uśmiechnęła się lekko Jessa. – Ale moja rada? Przestań ukrywać blizny. Bądź taka, jaka jesteś. Wonda pokręciła głową. – Nikt nie chciałby pocałować takiej pobliźnionej dziewczyny. Jessa parsknęła śmiechem. – Pozwól, że zdradzę ci sekret. Na każdych dziesięciu mężczyzn, których odstraszają blizny, znajdzie się jeden, który będzie marzył, żeby cię całować tylko dlatego, że się wyróżniasz. Wyprostuj się dumnie, a mężczyźni sami zaczną się do ciebie garnąć. Kobiety także, jeżeli to lubisz. – Ja... Ach... – Wonda skuliła się. Jessa znowu się roześmiała i zmieniła temat. Ujęła dłoń Wondy i przyjrzała się wymalowanym na kłykciach runom. – Tusz? – Tak – odparła Wonda. – Co za szkoda, że nie ma z wami tego Naznaczonego, o którym wszyscy mówią. Dziewczęta robią zakłady, czy ma też tatuaże na penisie. Zostawiła krztuszącą się Wondę i spojrzała na Gareda. – Ach, ale ty jesteś prawie równie dobry. Kawaler we własnej osobie! – Wyciągnęła rękę i śmiało pomacała biceps Gareda. – Dobrze, że Jax od razu cię tutaj przyprowadził. Wszystkie dziewczyny zaoferowałyby ci się za darmo, a na to żaden dom uciech nie może sobie pozwolić. Jak na zawołanie do komnaty weszła młoda kobieta, niosąc porcelanowe filiżanki i dzbanek z herbatą. Jak te na dole, dziewczyna nosiła suknię z obnażonymi ramionami i głębokim dekoltem. Suknia miała rozcięcie z boku, ukryte pod falbanami – przy każdym kroku odsłaniające na chwilę udo. Dziewczyna była wysoka i dobrze zbudowana, pod skórą rysowały się mięśnie tancerki. Uśmiechnęła się do Gareda i mrugnęła kusząco, a baron Zakątka Rębaczy, który bez drgnienia stawiał czoła skalnym demonom, zarumienił się wyraźnie. Jessa pstryknęła palcami tuż przy jego twarzy, przywołując Gareda do porządku. – Niestety, księżna matka ma wobec ciebie plany, drogi chłopcze, i chce, żebyś był gotowy. Wszystkie dziewczęta wiedzą, że nie wolno, choć nie są z tego powodu szczęśliwe. Spojrzała na dziewczynę. – Nalej herbaty i znikaj, Rosal, zanim księżna się o tym dowie. Rosal skinęła głową, podeszła szybko do stolika i zajęła się serwisem. Jessa mrugnęła do Gareda.

– Niech cię nie zaskoczy, że zobaczysz parę moich dziewcząt na balu kawalerskim. Wybierz jedną na królową balu, a mogę ci obiecać noc, od której zakręci się w głowie. Ożeń się z nią, a nigdy nie powie „nie”. – Oczywiście, Garedzie – wtrąciła Leesha. – Czegoż więcej mężczyzna mógłby chcieć od żony? Jessa spojrzała na Leeshę kwaśno i wszyscy mimowolnie się napięli. Rojer wystąpił szybko. – Chciałbym przedstawić... – Wiem, kim ona jest. – Jessa nie spuściła oczu z Leeshy. Rojer zacisnął usta, gdy usłyszał ton głosu Chwaściarki, i cofnął się o krok. – Piękna żona małego Bezpalcego wychowała się w innej tradycji – stwierdziła Jessa. – Ale po uczennicy Bruny spodziewałabym się większego zrozumienia. – A co to ma znaczyć? – warknęła Leesha. – Rosal! Dziewczyna odstawiła serwis i stanęła u boku mistrzyni ze spuszczonymi oczami. – Przepytaj ją – zachęciła Jessa Leeshę. – Co mądra mistrzyni Leesha uważa za niezbędne dla baronessy Zakątka Rębaczy? Leesha wyczuła pułapkę, ale posunęła się już za daleko i nie mogła się wycofać, mogła tylko jak najszybciej podjąć wyzwanie, z nadzieją, że jakoś z niego wybrnie. Założyła okulary, sprawdziła aurę dziewczyny. – Ile masz lat, dziecko? – Dwadzieścia, pani – odpowiedziała Rosal. – Jak długo uczęszczasz do szkoły mistrzyni Jessy? – Odkąd minęło mi trzynaste lato, pani. – Pracowałaś w domu uciech cały ten czas? – upewniła się Leesha. Przez aurę dziewczyny przemknął błysk. Rosal była oburzona do głębi na samą sugestię. – Oczywiście, że nie, pani. Żadnej dziewczynie nie wolno zejść na dół, zanim skończy osiemnaście lat. To mój drugi i ostatni rok w szkole. Mój debiut odbędzie się wiosną. – Zerknęła na Gareda. – Chyba że znajdę męża na balu. – Umiesz czytać? – zapytała Leesha. – Pisać? – Tak, pani. Po krasjańsku, ruskańsku i albińsku. – I naturalnie po thesańsku – dodała Jessa. – Rosal bardzo dużo czyta. – Wierszy? – zainteresował się Gared, a obawa w jego głosie odbiła się w aurze. Rosal zmarszczyła nos, jakby na samą myśl poczuła smród. – Opowieści wojenne. – Historię militarną – poprawiła Jessa. – Tak się mówi, gdy uważa się tę tematykę za nudną – zgodziła się Rosal. Nie spuszczała wzroku z mistrzyni, ale jej aura ujawniała, że uwaga dziewczyny skupiona jest tylko na jednym celu – Rosal chciała zrobić wrażenie wyłącznie na Garedzie. Każde słowo, każda poza były dla niego. Leeshę mogłoby to zaniepokoić, gdyby nie to, że na ile umiała stwierdzić, dziewczyna odpowiadała szczerze. – Uczono cię też matematyki? – zapytała Zielarka. – Tak, pani. Arytmetyki, algebry i rachunkowości. Mamy lekcje z prowadzenia ksiąg rachunkowych i inwentaryzacyjnych. – Wiedza o ziołach? – Umiem uwarzyć z pamięci siedem lekarstw – zapewniła Rosal. – Na płodność trzeba zgnieść trzy... Leesha przerwała jej machnięciem ręki, a chociaż dziewczyna zamilkła, jej słowa odniosły zamierzony skutek, co zdradziła aura Gareda. – Z przepisów potrafię uwarzyć inne – dodała Rosal. – Wszystkie uczymy się farmacji, na wypadek gdyby mężczyźni nadużyli tutaj proszków lub trunków. – Ach, a śpiewać też umie? – roześmiał się Rojer, ale z aury Amanvah znikło wszelkie ciepło, gdy

żona posłała Minstrelowi groźne spojrzenie. – Wybacz – mruknął Rojer, po czym dodał ciszej: – Chciałem tylko trochę poprawić nastrój. Rosal pokręciła głową. – Nigdy nie śpiewałam za dobrze, zdaniem mistrzyni Jessy, ale umiem grać na harfie i okarynie. – Co to jest okaryna? – zainteresował się Gared. Rosal uśmiechnęła się do niego i mrugnęła. – Mogę wam pokazać swoją, jeśli... – Dość tego! – warknęła Jessa. – Wynoś się, dziewczyno, zanim sięgnę po laskę! Leesha zamrugała. Ile razy słyszała, jak Bruna warczy te słowa? Było to niemal tak, jakby usłyszała znowu swoją mentorkę. Kiedy jednak Jessa patrzyła na Rosal, nie było w jej aurze gniewu. Mistrzyni była dumna z występu dziewczyny. Zapewne nieprzypadkowo Jax przysłał właśnie Rosal z herbatą. Gared również patrzył za wychodzącą Rosal, która zanim zniknęła za kotarą, pomachała Rębaczowi dyskretnie na pożegnanie, co wywołało drżenie w jego aurze. Leesha odwróciła się do Jessy, ujęła suknię i wykonała dyg. – Wybaczcie, mistrzyni. Byłam niemiła. – Przyjmuję – odparła Jessa od razu. – A teraz, mistrzyni, zechcecie porozmawiać i wyjaśnić prawdziwy powód waszej wizyty?

Gabinet mistrzyni Jessy był wyłożony grubym dywanem i ciężkimi meblami ze złotodrzewa. Na regałach stały setki książek – rzadkie, stare woluminy, niektórych Leesha nigdy nie widziała. – Mogę pożyczyć którąś – powiedziała Jessa. – O ile zwrócisz ją osobiście, zanim poprosisz o następną. Leesha spojrzała na nią z zaskoczeniem, a Jessa się uśmiechnęła. – Zaczęłyśmy nie najlepiej, ale bardzo bym chciała, żebyśmy zostały przyjaciółkami, Leesho. Bruna nigdy nie uczyła głupich, a Araine ma o tobie bardzo dobre mniemanie. Nigdy nie twierdziłam, że znam się na ludziach lepiej od tych dwóch. – Znowu się uśmiechnęła. – No i kobieta, która potrafiła przyciągnąć Thamosa na więcej niż jedną noc, musi być wyjątkowa. Leesha już się miała uśmiechnąć w odpowiedzi, ale ostatnie słowa ją zmroziły. Jessa była elegancka i piękna, ale prowadziła burdel dla członków rodu panującego. Czy spała z Thamosem? A może któraś z jej dziewcząt? Na Otchłań, Thamos mógł mieć je wszystkie. Jessa wzięła filiżankę i spodek, po czym nalała herbaty ze srebrnego dzbanka, który był wart fortunę w ubogim w metale Angiers. – Książęta przychodzą do nas często – zauważyła Jessa. – Rhinebeck i Mickael, nawet Pasterz Pether

nigdy się nie zawahał. Nikt by się nie zorientował, że niektóre moje dziewczęta to chłopcy. Leesha odstawiła filiżankę, starając się, aby ręka jej nie zadrżała. – Ale Thamos... – podjęła Chwaściarka. – Thamos przyszedł tylko raz i nigdy nie wrócił. Zawsze wolał polować sam. – Czy to czyni ze mnie ofiarę? – zdziwiła się Leesha. – W miłości oboje partnerzy mogą być ofiarami. Właśnie dlatego miłość jest tak cudowna. – Próbowałaś ukraść przepis na płynny demoni ogień od Bruny? Jeśli Jessę zaskoczyła taka bezpośredniość, nie dała tego po sobie poznać, nie pojawił się też ślad w jej aurze. – Owszem, próbowałam – przyznała. – Bruna miała prawie dziewięćdziesiąt lat, a po narodzinach księcia nie mówiła o niczym innym, tylko o powrocie do Zakątka. Wiedziałam, że nigdy więcej jej nie zobaczę, i bałam się, że zabierze tajemnicę do grobu. – Bruna nigdy o tobie nie wspomniała – zauważyła Leesha. – Ani razu przez wszystkie lata, jakie z nią spędziłam. Jessa uśmiechnęła się z bólem. – Tak. Nikt nie umie tak długo chować urazy jak Wiedźma Bruna. Ale kochałam ją i żałowałam, że rozstałyśmy się w niezgodzie. Jej śmierć... była szybka? Leesha spojrzała w swoją filiżankę. – Nie było mnie przy tym. Zabrała ją powódź. Vika błagała, żeby nie szła między chorych, powtarzała, że Bruna jest zbyt słaba... – ...ale nic nie mogło powstrzymać Bruny od zajęcia się jej dziećmi, zwłaszcza gdy były w potrzebie. – Właśnie. – Parę razy przez te lata próbowałam naprawić stosunki z Jizell – wyznała Jessa. – Nie tak często, jak powinnam, ale byłam dumna, a ona odpowiadała mi milczeniem. – Jizell jest równie uparta jak Bruna – stwierdziła Leesha. – A jej uczennica? – Mam większe zmartwienia niż nieudana kradzież sprzed trzydziestu pięciu lat. Nie musi być między nami złej krwi. – Płynny demoni ogień nie jest nawet tak potężny, jak niegdyś uważano. Podobno przy magii tych pustynnych suk demoni ogień to słabe fajerwerki. Przynajmniej tak słyszałam. – Magia hora – poprawiła ją Leesha. – Ach, więc tak to się nazywa! W każdym razie magia tych suk może zmienić losy księstwa. Leesha miała ochotę pogłaskać sobie brzuch, ale powstrzymała się, chociaż bez wątpienia Jessa wiedziała o ciąży. – W rzeczy samej. – Przejdziemy zatem do pracy? – zapytała Jessa. Leesha skinęła głową. – Jaka jest twoja ocena stanu Rhinebecka? – Nie ma nasienia – wypaliła otwarcie Chwaściarka. – Powtarzam to od dwudziestu lat, ale Araine nie chce tego słuchać. Rozpaczliwie szuka lekarstwa, które nie istnieje. – A jakie masz podstawy do tej diagnozy? – Poza sześcioma żonami przez dwadzieścia lat, z których żadna nawet nie zaszła w ciążę? – upewniła się Chwaściarka. – Nie wspomnę nawet o moich dziewczętach. Cokolwiek by powiedziała ta pustynna wiedźma, faworytkom Rhinebecka nie podaję herbaty przeciw ciąży. Araine rozwiodłaby syna i związałaby go natychmiast nawet z moją podopieczną, gdyby tylko uznała, że to zapewni ciągłość rodu. Więcej niż jedna odeszła stąd i okazała się tak płodna, że zachodziła w ciążę, gdy tylko usiadła mężczyźnie na kolanach i pogłaskała go po policzku.

Leesha już to wszystko wiedziała. – I tyle? – Oczywiście, że nie. – Jessa wyjęła oprawny w skórę dziennik i podała Zielarce, która od razu zaczęła kartkować zapiski. Notes zawierał wszystkie testy, jakie przeprowadziła Jessa, zioła i kuracje, które wypróbowała, wraz z wynikami. Pismo było staranne, podobnie jak metodologia badań, wszystko tak, jak uczyła Bruna. – Kazałam nawet dziewczętom, żeby Rhinebeck wytrysnął do probówki, dzięki czemu mogłam się przyjrzeć jego nasieniu przez soczewki powiększające – przyznała Jessa. – Okazało się, że ma tylko pojedyncze plemniki, które na domiar złego kręcą się w kółko i obijają o siebie nawzajem jak pijane. – Chciałabym to zobaczyć na własne oczy – stwierdziła Leesha. – Wszystko? – zdziwiła się Jessa. – Rhinebeck może mieć zablokowane przewody, które mogłabym udrożnić zabiegiem chirurgicznym. Jessa pokręciła głową. – Nawet gdybyś miała do dyspozycji wiedzę Wieku Nauki, to bardzo delikatny zabieg, zakładając oczywiście, że książę w ogóle dopuści cię z nożem do swojej męskości. – No to użyję magii hora – przyznała Leesha. – Znam kobietę, która lata płodności dawno miała za sobą, a jednak zaszła w ciążę dzięki magii. – Myślisz, że Rhinebeck pozwoli leczyć się zaklęciem? To proszenie się o szubienicę. – To się jeszcze okaże. Ale na razie chciałabym obejrzeć jego nasienie. Mogłabyś...? – ...zebrać trochę dla ciebie? – Jessa parsknęła śmiechem. – Oczywiście. Ale mogłabyś zrobić to sama, jeśli miałabyś ochotę. W ciąży czy nie, Rhinebeck nie zawahałby się, gdyby miał szansę przyprawić najmłodszemu bratu rogi. – Nic z tego – sprzeciwiła się Leesha twardo. – Nie musiałabyś się nawet z nim pokładać. Moje dziewczęta zapoznały go z urokami damskiej ręki. Załatwiłabyś to w okamgnieniu. Leesha oddychała głęboko, aby opanować mdłości i oburzenie na samą myśl. – Zdobędziesz je dla mnie czy mam poprosić księżną? Jessa zrozumiała, że posunęła się za daleko. – Każę przysłać je w lodzie do twoich komnat, gdy tylko je zbiorę. Zapewne jeszcze tej nocy.

22 Bal kawalerski 333 rok plagi, zima

R

ozległo się pukanie do drzwi i Leesha drgnęła. Zerknęła na zegar. Prawie północ. Mógł to być znowu Rojer, ale Zielarka uznała, że to mało prawdopodobne, chyba że coś się stało. Czy ośmieliłby się oczekiwać, że to Thamos? Nocne wizyty późną porą zdarzały się często, gdy jeszcze byli razem, na dodatek hrabia przyglądał się Leeshy przez całą kolację. Zielarka udawała początkowo, że nic nie zauważa, ale potem napotkała jego spojrzenie. Spodziewała się, że Thamos zawstydzony odwróci wzrok. Ale tego nie zrobił. Wytrzymał jej spojrzenie i Leesha poczuła żar. Nie rozmawiali prywatnie od tamtej nocy na drodze, ale wtedy Thamos musiał za dwa dni wyruszyć na południe, a wciąż pozostało zbyt wiele niedomówień. Oboje to wiedzieli. Wonda drzemała na jednym z krzeseł, ale od nieoczekiwanej wizyty Rojera odmawiała chodzenia na spoczynek przed Leeshą. Wzdrygnęła się teraz, rozejrzała sennie i wyprostowała, po czym podeszła do drzwi. Leesha szybko sięgnęła do górnej szuflady biurka, wyjęła ręczne lusterko i zerknęła na swoje włosy i twarz. Była to próżność, ale nie zamierzała się przejmować. Wsunęła palec w dekolt sukni, aby go trochę

obniżyć i odsłonić nieco biust. Okazało się jednak, że to nie Thamos, lecz Rosal. Dziewczyna wślizgnęła się do komnaty. Przyniosła pudełko z lakierowanego złotodrzewa. – Ktoś cię widział? – Leesha starała się ukryć rozczarowanie w swoim głosie. – Książę... Rosal pokręciła głową i zachichotała. – Rozpaliłam Jego Łaskawość do czerwoności, zanim pozwoliłam mu wytrysnąć. Zasnął, zanim przestałam go głaskać. Postawiła pudełko na biurku i uniosła pokrywkę. Wnętrze wypełnione było pokruszonym lodem, na którym spoczywały trzy kryształowe fiolki z gęstym, mglistym płynem. Dziewczyna opuściła wieczko. – Kiedy to pobrano? – Nie dłużej niż pół godziny temu – zapewniła Rosal. – Przeszłam tunelem. Ciekawe, czy tunel do książęcego burdelu jest równie dobrze zabezpieczony runami jak ściany budynku. – Czysta próbka? Żadnych domieszek... innych wydzielin? Rosal uśmiechnęła się. – Pytacie, czy wyplułam to do fiolek? Mistrzyni Jessa urwałaby mi głowę, gdybym dostarczyła taką próbkę. Nie użyłam nawet olejku. Opróżniłam Jego Łaskawość na sucho. Leesha wzdrygnęła się, gdy wyobraziła sobie korpulentnego Rhinebecka pojękującego i wyginającego się od pieszczot dziewczyny. – Zdaje się, że lubisz swoją pracę. Rosal wzruszyła ramionami. – Lepsza taka niż praca w warsztacie lakierniczym mojego ojca, gdzie od oparów mógł nastąpić wybuch. Nie jest źle ćwiczyć sztuczki, jakie mogą przydać się żonie, na arystokratach. Mistrzyni Jessa nauczyła nas radzić sobie w tańcu i opróżniać sakiewki równie dobrze jak nasieniowody. – Zatem przebywasz w szkole z własnej woli? Rosal przytaknęła. – Owszem. Ale nie będę tęsknić, gdy zakończę naukę. Nie mogę się już doczekać, żeby zacząć prawdziwe życie. Dziewczyna wymknęła się z komnaty. Pozostał po niej tylko leciutki zapach róż. Leesha od razu wzięła się do polerowania swoich soczewek i składania zestawu powiększającego. Kapnęła nieco nasienia księcia na szkiełko i wyregulowała soczewki, aż obraz stał się wyraźny. Jak opisała Jessa, pojawiło się tylko kilka aktywnych plemników. Zielarka sięgnęła po swoje runiczne okulary, a wtedy okazało się, że sprawa wygląda jeszcze gorzej. Zdrowa próbka powinna jaśnieć od kotłującego się życia. Nasienie Rhinebecka było szare jak zachmurzone niebo. I tyle, jeśli chodzi o nadzieje księżnej matki pokładane w chirurgii. Jeżeli plemniki nie docierałyby do organu, Leesha mogłaby to poprawić. Jeżeli jednak były martwe...

Gared spacerował w tę i z powrotem, zaciskając i otwierając wielkie dłonie. Młody giermek patrzył z przerażeniem, jak szerokie barki barona niemal rozrywają szwy eleganckiego żakietu. – Na noc, Gar, usiądź i zapal. – Rojer siedział wygodnie z nogami opartymi o stół i zaciągał się swoją fajką. Gared pokręcił głową. – Nie chcę cuchnąć dymem. – Włosy miał natarte oliwą i związane na karku aksamitną kokardą. Brodę przycięto krótko, a na wierzchnim okryciu z wełny wyszyto nowy herb baronii, topór o podwójnym ostrzu skrzyżowany z maczetą na tle złotodrzewa. Gared przyglądał się temu herbowi godzinami, po tym jak krawiec mu go zaprezentował. Rzemieślnik musiał niemal wyrwać godło Rębaczowi, żeby przyszyć je do żakietu. – Więc się napij. – Rojer nalał dwa kubki, podczas gdy wielkolud nie przerywał swojego spaceru. – Jasne, a wtedy będę bełkotał wszystkie głupoty, które uda mi się wyjąkać. – Przestań tak mówić. Nie jesteś głupi tylko dlatego, że nie wychowałeś się w rezydencji. – To dlaczego czuję się tak, jakby wszystko, co mówią tutaj inni, miało mnie ośmieszyć? – Bo pewnie tak właśnie jest. – Rojer opróżnił kubek. – Arystokraci zawsze sobie docinają, nawet gdy się uśmiechają i rozmawiają o pogodzie. – Nie chcę żony, która też to robi – oburzył się Gared. – Więc takiej nie wybieraj. Dziś wieczorem ty decydujesz, nawet jeżeli wydaje ci się inaczej. Nie musisz się żenić z kobietą, której nie chcesz. – A jeżeli nie zechcę żadnej z nich? Książę powiedział, że będę musiał wrócić do Zakątka z narzeczoną. A jeżeli księżna matka zniecierpliwi się i po prostu sama wybierze? Rojer parsknął ostrym śmiechem. – Stawałeś twarzą w twarz ze skalnym demonem wysokim na dwadzieścia stóp, a boisz się kobiety o połowę od ciebie mniejszej i trzy razy starszej? Gared prychnął śmiechem. – Nie myślałem o tym w ten sposób, ale... tak. Chyba się boję. Przypomina mi Wiedźmę Brunę, tylko jeszcze bardziej przerażającą. – Masz po prostu tremę. – Rojer wziął brandy nalaną dla Gareda i opróżnił drugie naczynie. – Poczujesz się pewniej, gdy tylko zacznie się bal. Wielkolud znowu zaczął spacerować po komnacie, ale zaraz się zatrzymał. – Myślisz, że Rosal też tam będzie? – Wciągnął głęboko powietrze, jakby chciał wywęszyć perfumy dziewczyny. – Ma ładne imię. I nawet pachnie różami. – Ostrożnie, Garedzie. Wiem, że jest ładna, ale zapewniam, że nie chcesz poślubić żadnej z dziewczyn Jessy. – Dlaczego nie? – zdziwił się Rębacz. – Ponieważ książę i jego bracia będą pękać ze śmiechu – skrzywił się Minstrel. – Zresztą chciałbyś całować usta, które dotykały kutasa Rhinebecka? Gared zacisnął pięści wielkie jak bochny i uniósł je do twarzy Rojera. – Nieważne, czy to prawda, czy nie, Rojerze. Nie chcę słyszeć takich słów o Rosal, jeżeli chcesz zachować zęby. Minstrel gwizdnął przeciągle. – Naprawdę dałeś się na to złapać, co? – Na co złapać? – zdziwił się Gared. – Jessa podprowadziła ci tę dziewczynę pod nos nie bez celu – wyjaśnił Minstrel. – Założę się, że to najlepsza uczennica mistrzyni. Wszystko, co robiła Rosal, miało przyciągnąć twoją uwagę. Rębacz wzruszył ramionami. – I czym to ją odróżnia od innych panien? Tyle, że w jej przypadku zadziałało.

– Mówię tylko, żebyś był ostrożny – zapewnił Rojer. – Dziewczęta Jessy mogą okazać się... rozpieszczone. Biorą od mężczyzny, co chcą, i wmawiają, że to jego pomysł. – Mój tata mówił, że tak jest w każdym małżeństwie – zauważył Gared. – Chcesz powiedzieć, że w twoim jest inaczej? Minstrel wsunął fajkę do ust, unikając odpowiedzi.

Rojer i jego zespół stanęli w muszli koncertowej za Garedem, który zajął środek sceny u boku księżnej Araine. Młody baron wyglądał prawie jak pan młody czekający pod ołtarzem. Salę balową wypełniła już śmietanka towarzyska, arystokraci i bogaci kupcy z żonami, wszyscy w swoich najlepszych strojach. A za dwuskrzydłowymi drzwiami na końcu wielkiej komnaty ciągnął się korowód pełnych nadziei debiutantek, które czekały, aż zostaną zaanonsowane. Księżna kilkoma szarpnięciami poprawiła Garedowi kołnierz. – Jesteś gotów, chłopcze? – Chyba zwymiotuję – wyznał Gared. – Nie radziłabym. – Araine strzepnęła mu pyłek kurzu z poły żakietu. – Wątpię jednak, żeby to zmniejszyło liczbę wpisów na twój karnet. Nie każdy kawaler ma baronię. Warto zlekceważyć taki afront jak obrzygany żabot. Gared zbladł, a Araine parsknęła śmiechem. – Żona, z którą będziesz miał dzieci, to nie wyrok śmierci, chłopcze. Ciesz się tym, dopóki trwa. Księżna klepnęła go laską po pośladku, a Gared podskoczył. – Teraz musisz tylko stać tutaj, podczas gdy Jasin będzie przedstawiał debiutantki. Gdy tylko skończy, możesz zejść ze sceny i opróżnić żołądek, zanim zaczną się tańce. Araine odeszła i dała znak Jasinowi, aby otworzył podwoje. Rojer od razu przyłożył skrzypce do podbródka, podobnie jak Kendall. Razem zagrali akompaniament. Każda dama wybrała dla siebie melodię, którą później kwartet miał zagrać do tańca. Zespół Rojera zajadle ćwiczył, żeby nauczyć się wszystkich piosenek. – Panna Kareen – zapowiedział Jasin. – Córka hrabiego Alena Easterly’ego z Rzeczułki. Rojer zmienił ton. Kareen wybrała powolną melodię, zarówno intymną, jak i pozwalającą wpłynąć do sali i jak najdłużej utrzymać na sobie uwagę. Zły wybór, ponieważ Gared przez cały taniec będzie czuł perfumy młodej kobiety, co tylko sprawi, że nie będzie mógł się doczekać, żeby się od niej jak najszybciej uwolnić. Kareen weszła na scenę po stopniach po lewej, po czym przeszła na środek, pławiąc się w światłach. Gared skłonił jej się, jak go nauczono. Młoda kobieta pragnęłaby pewnie pozostać tam przez całą noc, ciesząc się z wiwatów i oklasków, gdyby Jasin nie otworzył znowu drzwi. Kareen mrugnęła do Gareda i powoli zeszła ze sceny.

– Panna Dinese Wardgood, córka pana Dobrorunu z Południowego Klatu. Dinny wybrała walca, co na pewno sprawi, że Gared podepcze wszystkim nogi na parkiecie. Spore szanse, że za karę dziewczyna będzie recytować nieustannie poezję. Araine zaaranżowała, żeby co wieczór przy kolacji miejsce obok Gareda zajmowały różne panny na wydaniu, ale te dwie najczęściej. Ich ustosunkowani i bogaci ojcowie mogli kupić sobie ten zaszczyt, na jaki inni nie mogli sobie pozwolić. Bez wątpienia byli też politycznymi faworytami, ale żadna nie miała raczej szans, że zostanie królową balu – chyba że pozostałe debiutantki okazałyby się zwierzętami domowymi. Dinny dyskretnie pomachała Garedowi, gdy schodziła ze sceny, ale podobnie jak po mrugnięciu Kareen młody baron nie dał po sobie poznać, że coś zauważył. Wpatrywał się w drzwi, czekając na kandydatkę, która da mu nadzieję. Rojer grał dla kolejnych kobiet, ale Rębacz pozostał niewzruszony. – Panna Emelia, córka Albera Lakiernika z Targowego Wzgórza. Przez chwilę Gared pozostał w bezruchu, ale potem zesztywniał i pochylił się lekko. Rojer zerknął na podwoje. Powinien był się domyślić. Wszystkie dziewczęta Jessy wybierały sobie imię „na dół”, gdzie pracowały, po czym odrzucały je po zakończeniu nauki, a do towarzystwa wracały pod własnym imieniem i nazwiskiem. W drzwiach stała Rosal. Gared przyglądał się uważnie, gdy dziewczyna płynęła do sceny, ale czy było to spojrzenie łowcy, czy zdobyczy, Minstrel nie umiał określić. Od tej chwili jednak Gared nie spuszczał panny z oka. Do tego stopnia, że zignorował parę ostatnich dam, dopóki nie znalazły się dokładnie na linii jego wzroku przy przechodzeniu przez scenę. Na szczęście pozostało ich niewiele, ale większość zgromadzonych gości już zauważyła brak skupienia u barona. Niektórzy wskazywali na Emelię i szeptali do siebie. Rojer westchnął. Na balu pojawiły się wszystkie damy z rodzin, które coś znaczyły, a także więcej niż kilka panien po osiemnastomiesięcznej edukacji w książęcym burdelu. Emelia zmieniła uczesanie i wybrała skromną suknię, przez co wyglądała całkiem inaczej niż u Jessy, ale wcześniej czy później ktoś ją jednak rozpozna.

Leesha stała samotnie w sali balowej. Zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby zmusić Wondę do założenia sukni z okazji tak ważnego wydarzenia, ale w końcu dziewczyna z piskiem zdarła z siebie elegancki strój. Zielarka była pewna, że szwaczka dostanie ataku serca. – To nie dla mnie – stwierdziła Wonda. – Kocham cię, mistrzyni Leesho. Dla ciebie dałabym się postrzelić sto razy z kuszy. Ale dopóki żyję, ani ty, ani wszystkie demony Otchłani nie zdołają mnie zmusić, żebym włożyła kolejną przeklętą suknię.

Cóż mogła zrobić Leesha? Tylko przeprosić. Wonda stała teraz przy ścianie z innymi gwardzistami. Ścięła włosy i naoliwiła je, aby nie opadały jej na czoło. Z dumą prezentowała nierówne szramy po szponach demona na swojej twarzy. Zielarka uśmiechnęła się. To był dobry początek. Należało podziękować Jessie. Słowa Chwaściarki dotarły do dziewczyny i skłoniły ją do tego, do czego Leesha nie zdołała. Rozległ się szmer gwałtownie wciąganych oddechów i Zielarka podniosła głowę. Gared zignorował stopnie i zeskoczył ze sceny równie łatwo jak normalny człowiek z podnóżka. Zgromadzonych zaskoczyło tak nieformalne zachowanie – zawahali się, zanim zaczęli witać młodego barona. Wahanie wystarczyło, aby Rębacz przeszedł między nimi. Długie nogi bez trudu niosły go przez wielką salę balową do Emelii, która stała z rodzicami. Arystokraci wysoko urodzeni rozdziawili usta, co Gared przeoczył, ale Alber Lakiernik zauważył. Krzywił się nerwowo, gdy Rębacz potrząsał jego ręką, ale matka Emelii, po której bez wątpienia córka odziedziczyła urodę, promieniała z dumy. Gared był prostym człowiekiem. Bezpośrednim. Czasami dobrze było przypomnieć arystokratom, że nie wszystko to sekretna gra ukrytymi kartami. Kiedyś Leesha była przyrzeczona Garedowi, ale od tamtej pory stał się lepszy, nawet jeżeli sypiał z matką Zielarki. W głębi duszy Leesha chętnie zaprotestowałaby przeciwko związkowi z Emelią – kobietą przebiegłą i lubiącą mieć kontrolę. Ale Elona była podobna. I Leesha też, szczerze mówiąc. Może właśnie tego Gared potrzebował od kobiety. Emelia ponosiła ryzyko, gdyby wybuchł skandal, ale nie większe niż Gared, nawet gdyby nie znał jej przeszłości. Jeżeli Elona urodzi dziecko temu wielkoludowi, nie potrwa długo, aż ktoś się domyśli. Nawet Gared nie był taki głupi, żeby nie zdawać sobie z tego sprawy. – Oddałbym wszystko, żeby dowiedzieć się, jakie myśli zaprzątają ci właśnie głowę – usłyszała Leesha za plecami. Drgnęła zaskoczona. Tak bardzo pogrążyła się w rozmyślaniach, że nie zauważyła podejścia Thamosa, który ukłonił się i stanął obok. Modliła się jednak o taką chwilę i była gotowa. Żelazną wolą opanowała emocje i skryła je głęboko w mrocznych zakamarkach serca, zanim odwróciła się i wykonała eleganckie dygnięcie. Chociaż Wonda była trudną klientką szwaczki, Leesha okazała się jeszcze gorsza. Sprawdzała każdy szew i fałdę swojej jedwabnej sukni, skrojonej tak, aby ukryć rosnący brzuch przez wyeksponowanie dekoltu, obok którego nawet kobieta nie mogłaby przejść obojętnie. Skryła uśmiech, gdy dostrzegła, jak oczy Thamosa zatrzymują się na jej piersiach, gdy się kłaniała. Hrabia wyglądał zawadiacko w swoich wypastowanych butach i galowym mundurze z aksamitu i jedwabiu, ze złotymi epoletami i lamówkami. Tuzin medali z lakierowanego złota błyszczało na lewej piersi mężczyzny, a na plecach nosił paradną włócznię w wypolerowanej uprzęży ozdobionej cennymi klejnotami. Chociaż jej dekolt przyciągnął uwagę Thamosa, jednak tak samo Leeshę zauroczyła jego twarz. Brodę miał schludnie przyciętą, żaden kosmyk nie wymykał się ze starannie zaczesanych włosów. Leesha miała ochotę objąć go mocno i rozczochrać, zepsuć ten nieskazitelny wizerunek strużkami potu, gdy ten mężczyzna będzie w nią wchodził. Poczuła wilgoć między nogami. Była to ostatnia noc, jaką Thamos miał spędzić w pałacu przed wyprawą na południe i Leesha zamierzała tę noc spędzić właśnie z nim. Umrze chyba, jeżeli tak się nie stanie. – Niezbyt ważne, panie – odpowiedziała. – Kłamstwo – w głosie Thamosa zabrzmiały nutki znużenia. – Ale powinienem się już do tego przyzwyczaić. W twojej głowie nigdy nie pojawiają się nieważne myśli, Leesho. Zielarka przełknęła nerwowo ślinę. Chyba sobie na to zasłużyła. – Gared chyba wybrał już swoją królową balu. – Skinieniem głowy wskazała na parę patrzącą sobie w oczy. – Zastanawiałam się, czy to dobrze dobrany związek. Potem dyskretnie wskazała ruchem głowy Wondę.

– I myślałam, jak Wonda walczyła, żeby nie przyjść tutaj w sukni. – Mądra dziewczyna – mrukliwie przyznał Thamos. – Moja matka wydawała dla mnie takie bale przez lata. Wolałbym raczej walczyć z otchłańcami. – Baron Zakątka nie jest jedynym kawalerem na dzisiejszym balu, Wasza Wysokość – wytknęła Leesha. – Hrabia potrzebuje hrabiny. I właśnie wtedy zabrzmiały dzwonki. Wszyscy podnieśli wzrok, żeby spojrzeć na księżną matkę stojącą z Kareen Easterly. Za nią tłoczyli się arystokraci, których Gared zlekceważył i którzy próbowali – daremnie – ukryć swoje oburzenie. – Wygląda na to, że hrabia Rzeczułki chce skrócić aperitify – zachichotał Thamos. – Easterleyowie mają prawa do tronu większe nawet niż moja matka. Nie lubią, gdy się ich lekceważy. W rzeczy samej, Araine dała znak Rojerowi, żeby zaczął grać pierwszy taniec, a Minstrel nie był na tyle głupi, żeby odmówić. Zaczął powolną melodię, przy której Kareen wkraczała na scenę. Thamos cofnął się o krok, wyciągnął do Leeshy rękę i ukłonił się nisko. – Zapewne potrzebuję hrabiny, ale nie mam ochoty szukać jej w ostatnią noc spędzaną w Angiers. Zatańczysz ze mną? – Jeżeli was obejmę, Wasza Wysokość, mogę już nie puścić – ostrzegła Leesha, ale mimo to ujęła rękę Thamosa i podeszła bliżej. – Będziesz musiała. – Thamos objął ją w talii. – Matka wezwała nas do swoich ogrodów po pierwszym tańcu. – Teraz?! – Zielarka nie mogła uwierzyć. – Przecież to środek balu, a ty z samego rana wyjeżdżasz Stwórca wie gdzie! – Przedstawiłem matce te same argumenty, ale powiedziała, że jeżeli cenię własną skórę, zabiorę cię i przyprowadzę. Minęli Gareda na parkiecie. Rębacz krzywił się, a kiedy Zielarka poczuła zapach perfum Kareen, bez trudu domyśliła się dlaczego. Leesha też poczuła skurcz w żołądku i ucisk w skroniach, zwiastujący migrenę. Ból był niewielki, gdy Thamos wyprowadził ją z parkietu do bocznych drzwi. Wonda drgnęła, jakby chciała iść za swoją mistrzynią, ale Zielarka uniosła lekko rękę i dziewczyna zrozumiała – wycofała się z powrotem pod ścianę. Wyślizgnęli się na korytarz. Thamosa i Leeshę dostrzegła tylko garstka służących, ale ci wiedzieli, że należy odwrócić oczy. Jednak im bliżej byli prywatnego ogrodu księżnej matki, tym mniej spotykali służących. Ciemny korytarz ciągnął się w dal, pełen zacienionych nisz z posągami dawnych książąt. Leesha zatrzymała się i pociągnęła Thamosa. – O co chodzi? – zapytał. Wsunęła się za posąg przedstawiający Rhinebecka. Nawet jednak niezwykle pochlebny wizerunek był na tyle szeroki, by zasłonić tył wnęki. – Boli mnie głowa. – Leesha pociągnęła Thamosa głębiej, a on stawił jedynie symboliczny opór. Dla innej pary takie słowa oznaczałyby zapewne koniec romantyzmu tej nocy, ale w przypadku Leeshy było odwrotnie, a Thamos doskonale to wiedział. Zanim zdążył powiedzieć coś, co zepsułoby nastrój, Zielarka przycisnęła wargi do ust hrabiego. Na chwilę zesztywniał, ale zaraz objął ją mocno i pocałował. Leesha zacisnęła dłoń na karku Thamosa, chwyciła go za włosy, przyciągnęła bliżej. Mężczyzna warknął. Zdołał uwolnić jej piersi z gorsetu i zaczął je ściskać, a Leesha tuliła się mocno. Puściła jego włosy i sięgnęła niżej, do bryczesów. Thamos był twardy, nie traciła więc czasu na rozwiązywanie troczków, żeby go rozebrać. – Nie mamy wiele czasu – wymamrotał Thamos. – Więc nie bądź delikatny. – Leesha odwróciła się i uniosła suknię, po czym pochyliła się nad

postumentem.

Gared wywiązywał się z obowiązków i tańczył z każdą debiutantką na balu. Przykro było na to patrzeć. Przy Rębaczu najwyższe kobiety Angiers wyglądały jak karzełki. Na dodatek Gared nadepnął na niejedną delikatną stópkę podczas tańca. Ale najgorszy był wyraz jego twarzy, boleśnie skupiony i pasujący raczej do walki z otchłańcem niż do tańca z piękną, młodą kobietą. Młody baron wyglądał, jakby próbował po prostu przeżyć. Dopóki nie nadeszła kolej Emelii. Wtedy twarz wielkiego Rębacza rozpromieniła się, a kroki stały się lekkie jak u zawodowego tancerza. Wydawało się, że znalazł sobie narzeczoną i żadne złoto Rzeczułki nie zdoła tego zmienić. Kendall również to zauważyła i przedłużyła solową partię, aby dać parze więcej czasu na wpatrywanie się sobie w oczy. Amanvah i Sikvah poświęciły się temu samemu zadaniu przy partiach śpiewanych i rzuciły na parę zaklęcie równie łatwo, jak to robiły z demonami. Jasin krył emocje pod zawodową maską Minstrela. Uśmiechał się podczas tańców z bogatymi arystokratkami, podczas gdy ich mężowie zbierali się w ciasne grupki, nieświadomi, co się dzieje. Jednak Złotogłosy często ukradkiem zerkał na scenę i posyłał lodowate spojrzenia Rojerowi. Ten pozwalał sobie na uśmiech w odpowiedzi. Jego zemsta nawet się jeszcze nie zaczęła na dobre i chociaż skrzypek nie wiedział jeszcze, co powinien zrobić w następnej kolejności, w tej chwili Jasin musiał znosić upokorzenie, a jego rywal czerpał z tego nieopisaną satysfakcję. Wtedy jednak Jasin popatrzył na Gareda i Emelię, a potem na Rojera z szerokim uśmiechem. On wie. Oczywiście, że wiedział. Chyba że od czasów Arricka wszystko się zmieniło i nadworny herold stracił przywilej regularnych wizyt w książęcym burdelu. Jasin nie tylko wiedział, że Emelia wcześniej pracowała jako dziwka Rosal, ale można było postawić złoto przeciwko klatom, że Złotogłosy osobiście korzystał z jej wdzięków. I Rojer nie założyłby się, że herold dotrzyma tajemnicy.

Araine i minister Janson czekali w ogrodzie, kiedy przybył Thamos z Leeshą. Wśród krzewów wisiało kilka latarni, ale wokół panowała głęboka, odstraszająca ciemność. Pomimo zaufania, jakim Zielarka darzyła księżną matkę, na wszelki wypadek sięgnęła po runiczne okulary i rozejrzała się po cieniach w poszukiwaniu ukrytych zagrożeń. – Cóż, bardzo tajemnicze spotkanie – oznajmiła Leesha. – Czy jest powód, żeby opuszczać bal, skoro to ostatnia noc Thamosa w Angiers? – Bardzo dobry powód – zapewniła Araine. – Chcę, żebyście poznali moją tajną broń, a tego nie da się załatwić wewnątrz. Chłopak cuchnie gorzej niż nocnik. – Chłopak? – powtórzyła Zielarka. – Briarze, mój drogi – zawołała łagodnie księżna matka. – Podejdź, proszę. Leesha wzdrygnęła się, gdy chłopiec pojawił się na ścieżce obrośniętej lubczykiem nie dalej niż o dziesięć stóp. Jak mogła go przeoczyć? Przez runiczne okulary powinna zobaczyć jego aurę, błyszczącą jak latarnia. Ale tak nie było. Chłopiec miał aurę niemal zupełnie przygaszoną, można by pomyśleć, że umierał, jednak poruszał się szybko i z niewymuszoną gracją, gdy stanął u boku księżnej. Miał najwyżej szesnaście lat – wysoki, chudy i żylasty. Z ramienia zwisała mu okrągła runiczna tarcza Sharum, ale nosił thesańskie spodnie i koszulę. Rysy twarzy wyrostka nie były całkiem krasjańskie, ani też czysto thesańskie. Trudno było przyjrzeć się dokładniej, ponieważ chłopaka pokrywała spora warstwa brudu. Jak ostrzegła księżna, śmierdział okropnie. Nozdrza Leeshy zadrżały, gdy zapoznawała się z tym odorem – chociaż czuło się zastarzały pot, wyraźniejszy był zapach lubczyku. Musiał rozgnieść liście i wcierać je w skórę jak krem. Na ubraniu miał pędy lubczyku i smugi brudu nakładające się warstwami. – Wybaczcie ten mały podstęp – powiedziała Araine. – Briar twierdzi, że żaden demon nie może go dostrzec, i chciałam sprawdzić, czy tak samo ukryje się przed tymi fascynującymi okularami. Leesha milczała, ale księżna już domyśliła się odpowiedzi. Czy Zielarka wspomniała choć raz okulary runiczne w obecności księżnej matki? Ta kobieta wiedziała więcej, niż okazywała. – Leesho, Thamosie, to Briar Damaj – przedstawiła Araine chłopca, który mruknął tylko na powitanie. Był to gardłowy, głęboki odgłos, bardziej zwierzęcy niż ludzki. „Damaj” – krasjańskie nazwisko. Oznaczało, że ten chłopak pochodził z tej samej linii krwi co Inevera, a zatem i Amanvah, chociaż pokrewieństwo mogło pochodzić sprzed setek pokoleń. Klan Damaj potrafił odtworzyć swoje rodowody aż do czasów Kajiego. Jednak Briar było imieniem laktońskim. Chłopak był mieszańcem. Niemniej Leesha nie przypominała sobie żadnych Krasjan na Północy przed najazdem. Za parę lat tacy mieszańcy mogą stać się często spotykani, ale Leesha żadnego wcześniej nie widziała. Był synem Posłańca? – Miło mi cię poznać, Briarze. – Leesha wyciągnęła rękę. Briar napiął się i cofnął o krok. Zielarka opuściła ramię z uśmiechem. – Demony nie lubią zapachu lubczyku, prawda? Pytanie sprawiło, że chłopak się nieco rozluźnił.

– Niedobrze im, gdy się nawąchają. Otchłaniaki nie znoszą lubczyku. Leesha pokiwała głową, obserwując aurę wyrostka. Nie wiedziała, że otchłańce odpędza zapach lubczyku, ale miało to sens. Zioło to służyło przecież jako główny składnik w lekach na zakażenia od demonów, wiadomo też było, że otchłańce unikają miejsc, gdzie rośnie ta bylina. Ale nie chodziło tylko o lubczyk. Leesha widziała, jak magia unosi się znad ziemi ogrodu niczym mgła. Zwykle żywe istoty przyciągały tę moc, chyba że pojawiała się bariera runiczna. A jednak magia unikała Briara jak oliwa wody. Czy lubczyk odpędzał magię? Wyjaśniałoby to wiele z jego właściwości i czyniło to ziele nieskończenie bardziej użytecznym. – Briar okazał się bezcenny w ruchu oporu – oznajmiła Araine. – Mówi po krasjańsku i na pierwszy rzut oka może nawet uchodzić za jednego z Krasjan. Ale przede wszystkim potrafi poruszać się nie tylko za dnia, ale i nocą. Jak twój Naznaczony, tyle że bez manii wielkości. Zielarka nie dała się sprowokować. Araine wcale nie przesadziła, gdy nazwała chłopaka bezcennym. Stanowił źródło informacji, jakim księżna matka nie dzieliła się chętnie i bez namysłu, nawet z Leeshą. – Briar ma kontakty w Lakton – podjęła księżna. – Może poprowadzić wasze siły z Zakątka bezdrożami, żeby uniknąć krasjańskich patroli. Może też zaaranżować spotkanie z Dokmistrzami. Wykorzystują klasztor nad jeziorem jako bazę wypadową. Thamos uniósł brew. – Czy Rhinebeck o tym wie? Araine parsknęła śmiechem. – Oczywiście, że nie. O ruchu oporu będziesz musiał sam zebrać informacje. Ale Rhinebeck cię wysłał i będzie musiał trzymać się obietnic, jakie w jego imieniu złożysz. – A jakie to obietnice? – zdziwił się Thamos. Araine skinęła Jansonowi, który wręczył hrabiemu zwój pergaminu. Thamos rozwinął arkusz i przeczytał szybko. Leesha pochyliła się nad jego ramieniem, żeby również przeczytać. – To mi wygląda na przysięgę poddańczą – stwierdził Thamos. – Dlaczego nie mielibyśmy składać obietnic, jeżeli mamy poświęcać ludzkie życie, żeby udzielić pomocy Lakton? – zapytał Janson. – To nie my, tylko Lakton jest oblężone. – Na razie – zauważyła Leesha. – Tak czy inaczej, minister ma rację – powiedziała księżna matka. – W tej chwili Lakton potrzebuje nas bardziej niż my jego i bylibyśmy głupcami, gdybyśmy w negocjacjach o tym zapominali. Laktońscy żołnierze będą podlegali twoim rozkazom, jeżeli dojdzie do bitwy. Ten warunek nie podlega dyskusji. – Rozumiem – głos Thamosa był napięty. – Ale chcecie, żeby złożyli przysięgę mnie, nie Rhinebeckowi. – Jesteś naczelnym dowódcą Drewnianych Żołnierzy i hrabią Zakątka – stwierdziła Araine. – Sojusz z tobą bezpośrednio ma większy sens. Thamos pokręcił głową. – Rhinebeck nie będzie tego postrzegał w ten sposób. – Rhinebeck nie będzie miał wyboru – w głosie Araine zabrzmiała stal. – Kiedy się dowie o sytuacji, traktaty zostaną już podpisane, a ty znajdziesz się poza jego zasięgiem, z trzema armiami pod swoim rozkazem. Rhinebeck nie będzie miał sił, które mogłyby ci się przeciwstawić. – Przeciwstawić? Mam zająć miejsce demona pustyni i rozpocząć podbój Thesy? – Nie proszę, żebyś stał się najeźdźcą – zapewniła Araine. – Nie tego potrzebujemy. – A czego właściwie potrzebujemy, matko? – Króla – stwierdziła Araine. – Nie demona. Nie Wybawiciela. Thesa potrzebuje króla. Thamos spoglądał na nią bez zrozumienia. Księżna podeszła i ujęła jego twarz w dłonie. – Och, mój słodki synku. Nie myśl o tym teraz. Myśl tylko o swoim bezpieczeństwie i rób, co

musisz, żeby powrócić do tych, których kochasz. Araine przytuliła mocno Thamosa, po czym cofnęła się i wytarła chusteczką kilka łez. – Masz czas do świtu, żeby załatwić swoje sprawy i pożegnać się przed wyprawą – oznajmiła. – Chociaż sądząc po kolorze twoich policzków, gdy tu przyszedłeś, domyślam się, że niektóre sprawy już załatwiłeś. Odwróciła się i skinęła na Jansona oraz Briara, którzy odeszli za nią. Leesha i Thamos zostali sami. Mężczyzna wyciągnął ramiona i Zielarka przytuliła się do niego mocno. Zaczęła szlochać w fałdy peleryny opadającej Thamosowi z ramienia. – Nie jedź – poprosiła, wiedząc, że to głupie żądanie. – Jaki mam wybór, skoro moja matka i brat mają w tej kwestii identyczne zdanie? Mogliby pozbawić mnie Zakątka. Dać go choćby Mickaelowi, który już żałuje, że go nie przyjął. Pether też. Żaden z nich nie chciał tego hrabstwa, gdy parę miesięcy temu je zaproponowano, ale teraz patrzą na nie z pożądaniem. – To dlatego, że je rozbudowałeś i wzmocniłeś – stwierdziła Leesha. – Mieszkańcy Zakątka to wiedzą. Gdy tylko wrócisz na stanowisko, żadna siła z Angiers nie zdoła ci odebrać rządów. Wątpię zresztą, czy ktoś by się ośmielił. – Och, może – westchnął Thamos. – Gdybym pragnął bardziej wojny z bratem niż z Krasjanami. Ale ktoś musi odwrócić układ sił. Jeżeli Krasjanie zdobędą Lakton, przejęcie całego Południa do Rzeki Granicznej będzie tylko kwestią czasu. Kto ma temu zapobiec, jeśli nie ja? Nie ma tu twojego bezcennego Arlena Balesa. W słowach brzmiała gorycz, ale Leesha nie dała się sprowokować. – Więc zabierz mnie ze sobą. – Nie bądź śmieszna. To wiele tygodni podróży przez terytorium wroga, a ty jesteś w piątym miesiącu ciąży. – Miałam dość sił, żeby stawić czoła stadu otchłańców, które pragnęło mnie zabić – zaoponowała Leesha. – Myślisz, że nie podołam starciu z Krasjanami? – Krasjanie walczą za dnia – przypomniał Thamos. – Czy hora ochronią ciebie i dziecko od włóczni i strzał w blasku dnia? Leesha wiedziała, że Thamos ma rację, ale i tak ogarnęła ją złość. – Oni cię po prostu wykorzystują. Araine i Rhinebeck, oboje tak samo. Jesteś tylko pionkiem w ich politycznych rozgrywkach. – A co ty robisz, Leesho? – zapytał Thamos. – Wiedziałaś, co wyniknie z pokazywania na prawo i lewo, że ze mną sypiasz. Wykorzystałaś mnie, żeby ukryć swoją ciążę. – Wiem – westchnęła Leesha. – Bardzo mi przykro... – Teraz przynajmniej mam wybór – przerwał jej Thamos. – Mogę cię poślubić i czekać na nieuchronne upokorzenie albo odwrócić się od jedynej kobiety, którą kocham. Cofnął się. – Może lepiej, żebym umarł. Odwrócił się i odszedł. Leesha została sama w ogrodzie. Czuła się, jakby wyrwano jej serce.

Stała unieruchomiona bólem i zaskoczeniem. Ale tylko przez okamgnienie. Potem uniosła rąbek sukni i zrzuciła buty. – Thamosie! – krzyknęła, poświęciwszy godność, aby pobiec za hrabią. To nie mogło się tak skończyć. Nie pozwoli na to. Była tak blisko. Trzymała go już w ramionach. Był W NIEJ. Jeżeli mieli się rozstać, niech przypieczętuje to pocałunek, a Thamos dowie się, że Leesha też go kocha. Musiał iść szybko albo wybrał inną drogę z ogrodu, bo gdy dobiegła do drzwi pałacu, nie dostrzegła nikogo w korytarzu. Pośpieszyła wśród posągów książąt do komnat Thamosa. Musiał tam wrócić, aby skończyć przygotowania do wyjazdu. Usłyszała coś z tej samej niszy, w której schowała się z Thamosem podczas ich schadzki. Czy tam się ukrył? Czy też chciał pod osłoną ciemności opanować emocje? Nie wszystko powinno skrywać się w cieniach. Niekiedy trzeba wyjść na światło. Leesha wyjęła runiczny kamień z aksamitnego mieszka na hora, który nosiła przy pasie, i przesunęła po nim palcami, aby aktywować runy. Niszę zalało oślepiające światło, które jak słońce przepędziło wszystkie cienie. Ale to nie Thamos ukrywał się za posągiem. Niemal w tej samej pozycji, co Leesha i hrabia, stali teraz księżniczka Lorain i lord Sament. Mężczyzna wbił się jeszcze dwa razy, zanim zareagował na światło i cofnął się, po czym próbował wciągnąć spodnie oplątane wokół swoich kolan. Leesha poczuła rumieniec na policzkach. Opuściła kamień i odwróciła wzrok. – Przepraszam. Myślałam, że to ktoś inny. – Nieważne, co myślałaś. Widziałaś nas. – Lorain szybciej się opanowała, wystarczyło tylko poprawić suknię. Zbliżyła się do Leeshy groźnie. – A teraz musimy się zastanowić, co z tym zrobić. – Nie jesteś przyrzeczona Rhinebeckowi. Nie musisz zachowywać czystości dla żonatego mężczyzny. – Zielarka zerknęła na Samenta, który już doprowadził się do porządku. – Słyszałam, że Euchor rozwiązał twoje małżeństwo, ale nie byłaś żoną lorda Samenta. – Sament to mój przyjaciel – wyjaśnił mężczyzna. – Pozwolił mi skorzystać z jego nazwiska podczas wyprawy na południe. Nikt w Angiers nie wie, jak wygląda prawdziwy lord Sament. – Ślub czy nie ślub, nie mogłem pozwolić, żeby moja żona pojechała sama na nieprzyjazny dwór. – Ojciec mógł podrzeć dokument, ale nie może zerwać naszych przysiąg – dodała Lorain. – Jeżeli takie będą wymogi polityczne, poślubię Rhinebecka, ale nigdy nie przyjmę go na męża. Zerknęła na fałszywego Samenta. – Nawet jeżeli mój prawdziwy mąż przyjmie wyrok śmierci i zginie podczas tej głupiej wyprawy do Lakton. – Muszę tam jechać – stwierdził Sament. – Jeżeli uda nam się wyzwolić Lakton, może nie będziesz musiała brać ślubu z Rhinebeckiem. Jeżeli się nie uda, lepiej, żebym zginął, niż musiał to oglądać. Lorain zerknęła na Leeshę nieufnie. – Domyślam się, że nic nie rozumiecie, mistrzyni. Powiecie księżnej? Leesha ujęła rękę kobiety i przyciągnęła ją w objęcia, nie zwracając uwagi na zaskoczone spojrzenie księżniczki.

– Rozumiem lepiej, niż się spodziewasz. Dopóki nie poślubisz Rhinebecka, masz słowo Zielarki, że nawet nie wspomnę o tym, co tu widziałam i słyszałam. – Podniosła wzrok na Samenta. – Gdyby miało do tego dojść, nie powrócisz do Miln, póki nie będzie dziedzica, aby zapewnić, że wasze zamiary są szczere. Sament zacisnął zęby, ale skinął krótko głową. – Co zrobicie potem – stwierdziła Leesha – nie jest moją sprawą. Odwróciła się i zostawiła parę samą, po czym zajrzała na bal. Nie zabawiła tam długo, sprawdziła tylko, czy Thamos tam nie wrócił. Wszyscy wydawali się wyżsi, bo nie miała butów, ale też nie zamierzała tańczyć. Skinęła na Wondę, aby poszła z nią, i wróciła do swoich komnat. Leesha usiadła przy biurku, wyjęła arkusz kosztownego czerpanego papieru z wyciśniętym wzorem kwiatów, który wykonała w pracowni ojca. Niewiele już zostało jej kart, a było mało prawdopodobne, że znajdzie czas, aby zrobić sobie kolejny zapas. Ale też nie można lepiej wykorzystać tych ostatnich arkuszy niż do przekazania ukochanemu mężczyźnie słów, których nie udało się powiedzieć mu twarzą w twarz. Leesha długo biedziła się nad pisaniem, a potem posłała Wondę, aby upewniła się, że hrabia nie wyjdzie bez tego listu.

Oczekiwano, że Gared spędzi czas z każdą debiutantką, gdy już z nimi zatańczy, ale przywołał wtedy Rojera, żeby przyłączył się do niego między melodiami, więc nigdy nie był sam. Za każdym razem Rębacz powracał nieuchronnie do Rosal, a za nim ciągnął się tłumek pełnych nadziei, rozgadanych panien. Niedługo potem córkę lakiernika otaczała gromadka kobiet, które jednoczył tylko jeden cel – upokorzyć dziewczynę. – Co córka handlarza może wiedzieć o prowadzeniu baronii? – rzuciła Kareen. Rosal uśmiechnęła się do niej słodko. – Proszę, pani, oświeć nas. Wasz ojciec na przykład wciągnął Rzeczułkę w takie długi, że musiał podwoić myto na moście. Kupcy, którzy go przekraczają, przerzucają te koszty na klientów, co zmusza takich ludzi jak mój ojciec do płacenia więcej za materiały, a przez to musi też podnosić ceny dla chłopów. Jak rozwiązać ten problem, pani? – To problem, którego rozwiązanie najlepiej pozostawić mężczyznom – stwierdziła Dinny, gdy Kareen nie znalazła szybko odpowiedzi. – Jak mówił poeta Nichol Graystone:

Dał ludziom Stwórca dusze dwie, By się w harmonii splatały, W codziennym trudzie mąż stara się

Jedzenie zapewnić i dom dla żony wspaniały, Opieka nad dziećmi kobiety troską jest, Oto wzór równowagi małżeńskiej doskonały.

– To słowa Markuza Starszego, nie Graystone’a. – Rosal dostrzegła, że spojrzenie Gareda staje się zamglone. – Na dodatek w słabym kościelnym tłumaczeniu. W oryginale z ruskańskiego brzmi to tak:

Gdy na mężczyznę i kobietę pada Stwórcy wzrok, Widzi dwie dusze splecione, co wspólnie pracują, Budują trwałe schronienie, dom na niejeden rok, I tam potomstwo zdrowe razem wychowują. Nie muszą codzienności stawiać samotnie czoła, Bo jedności takiej nawet śmierć rozerwać nie zdoła.

Posłała Garedowi porozumiewawcze mrugnięcie. – Nie jest to mój ulubiony wiersz Starszego. Lepsze pisał w młodości, choćby taki:

Żył raz mężczyzna w Lakton tak dobrze obdarzony, Że wśród swoich kochanek nie mógł znaleźć żony, Żadna nie mogła go zmieścić, Kiedy chciał się z nią pieścić, Więc z demonami skalnymi sypiać był zmuszony.

Gared ryknął śmiechem i tak to szło przez cały wieczór. Rosal nie dała się pokonać w dworskich gierkach i utrzymała Rębacza przy sobie wbrew staraniom zawistnych przeciwniczek. Wielkoludowi ręce się trzęsły, gdy powiedział Araine na tyłach sceny, że chce wybrać na królową balu córkę lakiernika. Araine ujęła się pod boki. – Spodziewasz się, że mnie tym zaskoczyłeś? Nie odrywałeś oczu od tej dziewczyny przez cały wieczór. Gared spuścił wzrok. – Wiem, że wy byście mi jej nie wybrali... – Nie wiesz tak wiele, jak ci się wydaje – przerwała mu Araine. – Oboje widzimy, że wybór był raczej niewielki. Możni będą oburzeni, zaczną ci podsuwać pod nos Kareen lub Dinny i obiecywać Stwórca wie jakie bogactwa i przysługi, ale żadna z tych dziewcząt nie ma zdolności, żeby zająć się tobą albo Zakątkiem. Moi synowie będą chichotać za twoimi plecami, ale nie sprzeciwią się temu małżeństwu, a Emelia jest

dziesięciokrotnie więcej warta niż każdy z nich, cokolwiek im się wydaje, że wiedzą o Rosal. Gared popatrzył na księżną matkę z zaskoczeniem. – Myślałeś, że nie wiem? – prychnęła Araine. – Jessa pracuje dla mnie. Nigdy nie podsunęłaby ci dziewczyny bez mojej aprobaty. Zaskoczenie na twarzy Gareda szybko zaczęło się zmieniać w szeroki uśmiech. Araine przerwała to uniesieniem palca. – Masz traktować tę dziewczynę, jak należy, Garedzie z Rębaczy, i tak samo ma się stać w Zakątku. Mam na to twoje słowo? – Przysięgam na słońce – obiecał wielkolud gorliwie. Księżna matka skinęła głową. – I nie waż się utyć. To najgorsze, na co sobie pozwalają mężczyźni. Nikt nie szanuje grubasów na tronie, a kiedy straci się szacunek, tron przestaje się różnić od zwykłego krzesła.

Niewielu gości było zadowolonych, gdy Gared ukoronował Emelię na królową balu, ale też nikt nie był tym zaskoczony, zupełnie jak Araine. Rojer zagrał triumfalną melodię na ostatni taniec, a możni wycofali się, aby lizać rany i knuć plany, jak by tu zmienić postanowienie Gareda. Nie mieli szans. Przyjęcie przeniosło się do komnat, gdy bal się skończył, a jednak młoda para pozostawała nierozłączna. Amanvah kręciła głową na ich widok. – Nie podoba ci się, że Gared zaręczył się z heasah? – zapytał Rojer. – Sądząc po nic niewartym zestawie potencjalnych żon, nie miał wielkiego wyboru – stwierdziła Amanvah. – To zabrzmiało prawie jak aprobata – uśmiechnął się Minstrel. – Lepiej, żeby to mój ojciec wybrał mu odpowiednią żonę – skrzywiła się Amanvah. Rojer uśmiechnął się szeroko. – Z pewnością ja nie mogę narzekać na jego wybory w tej kwestii. Był lekko pijany, gdy wyszli z przyjęcia i ruszyli do komnat. Główny hol wypełniali goście zmierzający do chronionych runami powozów, więc Minstrel poprowadził swoje kobiety do tylnych schodów, którymi mogli szybciej dotrzeć do skrzydła dla gości i przejść na czwarte piętro do przydzielonych im komnat. Rojera ogarnęła nadzieja. Wesele odbędzie się najszybciej, jak Garedowi uda się je przygotować, więc niedługo wrócą do Zakątka i znajdą się tam, gdzie powinni. Kendall nadal unosiła się w tanecznych krokach – nigdy wcześniej nie występowała na balu, a teraz czekało ją jeszcze granie na wielkim weselu. Zakręciła się w swojej jedwabnej, pstrokatej sukni ze śmiechem.

Coliv ruszył w dół po schodach, czujnie wypatrując zagrożenia, jak w każdą noc, pomimo że znajdowali się przecież w bezpiecznych murach książęcej twierdzy. Kiedy jednak zeszli ze schodów, rozległ się brzęk cięciwy i bełt wystrzelony z kuszy trafił go w ramię.

Zdawało się, że wydarzenia rozegrały się jednocześnie. Dwaj mężczyźni w zielonych kamizelach gwardii pałacowej zeskoczyli ze schodów i pchnęli Sikvah i Kendall na Rojera i Amanvah, po czym zaatakowali. Rojer uderzył podbródkiem w ostatni stopień, a potem stracił dech w piersi, gdy jeden z napastników na nim wylądował. Coliv rzucił włócznią w stronę, skąd padł strzał. W ciemności rozległ się jęk i następny brzęk cięciwy. Wojownik w porę uniósł tarczę, ale cienka runiczna stal przeznaczona była do powstrzymywania otchłańców, nie pocisków. Bełt przebił się przez nią bez trudu i utkwił w gardle Wypatrywacza. Coliv odwrócił się do gwardzisty najbliżej Amanvah, sięgnął pod szaty i wyjął jedną ze swoich rzutek. Uniósł rękę, jakby był w stanie ignorować nawet tak śmiertelnie groźną ranę, byle obronić swoją panią, ale wtedy osunął się na kolana, krztusząc własną krwią. Rojer i kobiety zdołali się podnieść, ale pałacowi gwardziści nadchodzili już ze wszystkich stron. Trzymali krótkie, lakierowane pałki. Kiedy jeden zaatakował, Rojer wyszarpnął nóż ukryty w rękawie. Rzucił, ale nadal był pijany i chybił. Minstrel zacisnął palce na kolejnym z ukrytych noży – nie chciał stracić jedynej broni, która mu pozostała. Udało mu się uchylić przed pierwszym uderzeniem pałki. I drugim. Zanim gwardzista przymierzył się do trzeciego, Rojer doskoczył i wbił mu nóż w bok. Jakby to się na coś zdało. Ostrze było krótkie, łatwe do rzucania i chowania pod ubraniem. Rana nie wyrządziła gwardziście wielkiej szkody, co najwyżej go rozdrażniła, bo odwinął się i uderzył Rojera pałką w twarz, posyłając Minstrela na ziemię. Kendall rzuciła się między nich, ale napastnik kopnął ją mocno w brzuch i stąpnął na twarzy Rojera. Minstrel próbował unieść nóż, więc gwardzista przydepnął mu rękę i ostrze wypadło z porażonych bólem palców. Gwardzista wraził mu pałkę w brzuch, a kiedy Rojer skulił się odruchowo, następne uderzenie trafiło w jądra. Minstrel wrzasnął, ale cios pałką w usta zdławił krzyk. Rojer znieruchomiał sparaliżowany. Widział, jak dwóch gwardzistów trzyma od tyłu Amanvah i Sikvah. Przydusili kobiety pałkami. Jeżeli któraś próbowała się szamotać, napastnik mocniej przyciskał jej pałkę do szyi. Gwardziści mieli przewagę – większe muskuły i ciężar ciała, każdy potężniejszy i cięższy od obu pojmanych kobiet. Jeden kusznik leżał głębiej na schodach, z włócznią w piersi. Drugi przyciskał Kendall do podłogi. Wykorzystana kusza zwisała mu z pleców. Gwardzista przytrzymywał nadgarstki dziewczyny, a kolanami

unieruchomił jej nogi, żeby nie mogła kopnąć. Rozległy się oklaski i z mroku wynurzył się Jasin Złotogłosy, a za nim jego terminatorzy, Sali i Abrum. – Złotogłosy? – wykrztusił Rojer. – Och, już nie Pogłos? – zapytał z udanym zdziwieniem Jasin. – Przypomniałeś sobie za późno o szacunku, Bezpalcy. – Chciałem powiedzieć Złoty Bezgłos... – Rojer próbował na niego splunąć, ale wargi mu już spuchły. Śluzowata mieszanka krwi i śliny spłynęła mu na policzek. Na dodatek oberwał pałką w głowę, bo się poruszył. – Ty chłopski gówniarzu, myślisz, że możesz tak poprostu wejść do MOJEGO MIASTA i upokarzać mnie przy wszystkich? – warknął Jasin. – Że możesz rozpowiadać kłamstwa i grozić mojej pozycji bez konsekwencji? Powinieneś wiedzieć lepiej. Popatrzył na Sikvah i Amanvah. – No i nietrudno było znaleźć mi sojuszników. – Skinął głową na uwięzione Krasjanki. – Dzisiejszy wieczór uczyni mnie bardzo bogatym. Byłbyś zaskoczony, jak wielu panów zapłaci sporo, byle dostać dwie krasjańskie księżniczki na zakładniczki. A zarobię jeszcze więcej, jeżeli zaświadczę publicznie, że wybranka młodego barona Zakątka to dziwka z książęcego burdelu. Sikvah szarpnęła się, by sięgnąć po włócznię, ale trzymający ją gwardzista mocniej przycisnął pałkę do jej szyi. – Lepiej przestań się szarpać, dziewczyno, bo tylko mnie zachęcasz. – Żadnych takich – ostrzegł go Jasin. – Nie tutaj. Zakończmy sprawę i wynośmy się jak najszybciej. – Zabili Andersa – zauważył gwardzista przytrzymujący Kendall. – Nie pozwolimy, żeby im to uszło na sucho. – Anders znał ryzyko – stwierdził Jasin. – Ale w zamian możesz zatłuc na śmierć Rojera i jego skrzypaczkę. – No i dobrze – wyszczerzył się gwardzista, po czym sięgnął po pałkę przy pasie. – Nie! – Rojer próbował się wyrwać, ale mężczyzna, który stał na jego nadgarstku, nacisnął mocniej, a potem powtórzył pałką serię ciosów w głowę, brzuch i jądra. Przed oczyma pobitego Minstrela zatańczyły rozbłyski. Kiedy trochę doszedł do siebie, spojrzał na Amanvah. – Wybacz mi – jego słowa zabrzmiały cicho i niewyraźnie. Amanvah twardo spojrzała mu w oczy. – Dość tego – oznajmiła. – Sikvah. Sikvah kopnęła wyprostowaną nogą prosto w twarz swojego oprawcy. Skrzyżowanymi rękami chwyciła go za nadgarstki i pochyliła się nisko, aby wykonać rzut z półobrotem, który posłał mężczyznę na ścianę. Pałkę zdążyła mu odebrać. Nie zawahała się, od razu rzuciła ją w głowę napastnika stojącego nad Rojerem. Gwardzista zatoczył się półprzytomnie. Amanvah wyprostowanymi palcami uderzyła precyzyjnie w ramię swojego przeciwnika. Ręka mężczyzny opadła bezwładnie. Zanim zdołał zareagować, księżniczka wykręciła mu drugie ramię, rzuciła mężczyznę na schody i przycisnęła stopę do jego gardła. Sikvah już była w ruchu, obracała się do gwardzisty przytrzymującego Kendall. Mężczyzna wyprostował się, aby złapać Sikvah, ale Krasjanka uchyliła się łatwo, po czym skoczyła, zahaczyła nogę o szyję gwardzisty i obróciwszy się w locie, wykorzystała swój ciężar, aby złamać mu kark. Jasin się nie wahał, wyjął nóż i wymierzył w pierś Rojera. Gwardzista, którego Sikvah powaliła, już wstawał, a Abrum i Sali wyjęli maczugi i ruszyli do natarcia. Nieznaczny ruch dłoni Sikvah posłał ostrą trójkątną rzutkę, tak cenioną przez Coliva, prosto w dłoń Jasina. Złotogłosy opuścił broń z krzykiem. Sikvah zaatakowała.

Rojer spodziewał się, że teraz nastąpi walka, ale było to nieadekwatne określenie, ponieważ starcie okazało się jednostronne. Sikvah nie walczyła. Ona po prostu zabijała. Sali machnęła grubą pałką, ale Krasjanka złapała ją za nadgarstek i z obrotu uderzyła łokciem w gardło napastniczki, po czym rzuciła ciałem postawnej kobiety w Jasina. Przeskoczyła nad nimi jak tancerka i znalazła się przed gwardzistą. Ten zaatakował, ale Sikvah wykonała unik z obrotu, który zakończyła ciosem łokcia prosto w kręgosłup mężczyzny. Rozległ się suchy trzask. Napastnik zmarł, zanim jeszcze zwalił się bezwładnie na podłogę. Abrum wybrał życie, odwrócił się i rzucił do ucieczki, ale Sikvah cisnęła pałką. Trafiła terminatora w udo. Wydawało się, że to tylko muśnięcie, ale pod Abrumem załamała się noga. Czeladnik upadł na kolano, a wtedy Sikvah skoczyła, w locie złapała go za głowę i kończąc salto, złamała mu kark. I ledwie się zaczęło, było po wszystkim. Jasin szarpał się, próbując wydostać spod ciężkich zwłok Sali. Twarz czeladniczki zawsze przypominała pysk skalnego demona, ale teraz wyglądała jak czerniejąca maska grozy. Rojer podniósł nóż upuszczony przez Jasina i wstał niezdarnie. Amanvah klęczała przy Colivie, wpatrując się w jego puste, niewidzące oczy. – Krocz samotną ścieżką z honorem, Sharum. Everam oczekuje cię w Niebiosach i nagrodzi cię za twoje czyny. Rojer poczuł ucisk w gardle. Walczył wraz z Colivem przeciw demonom. Nie żywił do tego równie romantycznych przekonań jak Krasjanie, ale nie można było zaprzeczyć, że wspólna walka tworzyła więź. A teraz Coliv nie żył, ponieważ Rojer za bardzo bał się zabić Jasina. Kolejne imię, które znajdzie się na medalionie Minstrela. Jak wiele jeszcze tam się zmieści? – Ani jedno więcej – wycharczał Rojer. Zabił wiele demonów, ale nigdy człowieka. Zawsze się zastanawiał, czy potrafiłby się na to zdobyć. Ale teraz nie wahał się ani na okamgnienie, nie czekał na ostatnie słowa. Ostrze sztyletu wbiło się w oko Jasina jak w ugotowane jajko, a ciało Złotogłosego drgnęło po raz ostatni, gdy Rojer obrócił nóż w ranie. I taki właśnie widok zastała prawdziwa gwardia pałacowa.

23 Inkwizycja 333 rok plagi, zima

R

ojer zesztywniał, gdy rozległ się trzask zamka. Grube drzwi ze złotodrzewa, wzmocnione stalą, otworzyły się powoli. Nie było w nich judasza ani okienka, tylko szpara tak wąska, że ledwie pozwalała przecisnąć tacę z jedzeniem. Prawdę powiedziawszy jednak, nie miało to znaczenia. W Rojerze niewiele zostało woli walki. Gwardia pałacowa, rozwścieczona śmiercią swoich towarzyszy, nie miała oporów przed wyciągnięciem zeznań z Minstrela za pomocą bicia. Zapewne mieli ciche przyzwolenie Jansona, zwłaszcza że ministra rozgniewała śmierć krewniaka. Rojer był ledwie przytomny, gdy w końcu gwardziści się zmęczyli. Zemdlał i ocknął się tutaj. Wystarczyło mu tylko zerknąć przez jedyne wąskie okno w pomieszczeniu, aby zrozumieć, gdzie się znalazł. Wieża Południowa. Wielka Katedra w Angiers została zbudowana przed Powrotem. Miała cztery kamienne wieże wskazujące cztery strony świata. Na Wieży Północnej była dzwonnica, a głos jej dzwonu niósł się na wiele

mil. W pozostałych od wieków trzymano heretyków oraz więźniów politycznych, mężczyzn i kobiety zbyt potężnych albo zbyt wysoko urodzonych, aby ich skazać na śmierć i przeprowadzić egzekucję, a także ludzi zbyt groźnych i niebezpiecznych, jak na zwykłe więzienie. Rojer znał popularne opowieści o tych sławnych wieżach, sam podkolorował parę, ale nigdy nie spodziewał się, że tu trafi. Minstrel usiadł, gdy jego gość przekroczył próg. Przez opuchnięte powieki ujrzał Leeshę i z westchnieniem ulgi osunął się znowu na prostą pryczę. – Rojerze! – wykrzyknęła Leesha. Podbiegła do niego, a za jej plecami drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Zielarka ujęła w dłonie twarz młodzieńca, ale nie było w tym czułości, lecz zawodowa konieczność, ponieważ chciała się przyjrzeć siniakom. Rojer jęknął głośno, gdy zsunęła z niego pled i zaczęła go macać w poszukiwaniu złamań i wewnętrznych krwotoków. – Przeklęte dzikusy – mruknęła. Podeszła do okna, zasunęła ciężkie, ciemne kotary, a potem wróciła do boku przyjaciela. – S-so robisz? – zapytał Minstrel. Słowa brzmiały niewyraźnie przez opuchnięte usta. Leesha nie fatygowała się wyjmowaniem swoich ziołowych leków, lecz od razu sięgnęła po szkatułkę z przyborami do tworzenia runów. – Leż spokojnie – nakazała. Wzięła cieniutki pędzelek i słoik z tuszem. – Nie mamy wiele czasu, a obiecałam Amanvah, że najpierw cię uzdrowię, a potem dopiero porozmawiamy. – Uzdrowisz? – zapytał Rojer, a przynajmniej próbował. Usta odmawiały mu współpracy przy formułowaniu słów. Leesha nie odpowiedziała, tylko zaczęła ściągać mu ubranie. Nie przejmowała się przyzwoitością. Zaraz potem zabrała się do malowania runów na skórze. Rojer zadrżał, gdy wyjęła z mieszka kość demona, ale ból był zbyt wielki, więc nie protestował. Runy rozgrzały się, gdy Leesha przesunęła nad nimi kością, i zajaśniały. Minstrel poczuł roznoszące się z nich mrowienie, najpierw na skórze, potem coraz głębiej, w mięśniach i kościach. Ból ustępował, podobnie jak opuchlizna, wzrok się polepszał, a wargi wróciły do normalnej giętkości. W ustach Rojer wymacał językiem szparę w miejscu, gdzie pałka wybiła mu zęby. Zmęczenie zniknęło, wróciła mu czujność i siła. Zacisnął pięść, gdy przepływała przez niego moc. Drzwi, które wcześniej wydawały się barierą nie do przebycia, teraz nie wyglądały już na tak mocne. Rojer mógłby przebić je na wylot i wywalczyć sobie drogę z katedry na wolność. A potem zgubić się w zaułkach i wydostać jakoś z miasta... Wtedy jednak kość w dłoniach Leeshy rozsypała się w proch i szalone przekonanie o własnej potędze znikło. – Na noc – westchnął, zakładając ubranie. – Teraz rozumiem, że można się od tego uzależnić. – Niewiele mogę zrobić z wybitymi zębami – odparła Leesha. – Możemy ci zrobić nowe z porcelany. Będzie można dopasować je i dokleić do pozostałych zębów albo zrobić coś bardziej wymyślnego, jeśli wolisz. Rojer pokręcił głową. – W pstrokaciźnie najbardziej lubię to, że mogę ją zdjąć. Leesha skinęła głową, po czym sięgnęła do swojej torby i wyjęła przedmiot, którego widok napełnił Minstrela prawdziwą radością. Futerał na skrzypce. – Amanvah chciała, abyś to dostał. Żeby zabić czas. Rojer szybko otworzył futerał i ogarnęła go ulga, gdy zobaczył runiczną podstawkę na podbródek spoczywającą na aksamitnym podbiciu. Znacząco położył ją na posłaniu między nim i Leeshą. Amanvah będzie mogła wszystko słyszeć, nawet jeżeli nie odpowie. – Opowiedz mi, co się stało, Rojerze – poprosiła Zielarka. – Byłem głupcem – przyznał młodzieniec. – Myślałem, że w pałacu jesteśmy bezpieczni. Wydawało mi się, że mogę dać Jasinowi prztyczka w nos i zatruć mu reputację bez żadnych konsekwencji. – Spuścił

głowę. – To moja wina. – Nie bądź głupi – skrzywiła się Leesha. – Przecież nie ty zacząłeś. – Owszem. Zacząłem, gdy uszczypnąłem Jasina w nos. – Matka też kiedyś dawała mi prztyczki w nos. Ale nie ogarnęło mnie po tym pragnienie, żeby zabić ją i każdego, kto spróbuje mi w tym przeszkodzić. – Nic nie usprawiedliwia Jasina – burknął Rojer. – Ten sukinsyn z Otchłani dostał to, na co sobie ciężko zapracował. Ale wiedziałem, jaki on jest, a i tak obudziłem demona. A teraz Jaycob i Coliv nie żyją. Leesha wyciągnęła z kieszeni fartucha zegarek i sprawdziła czas. – Pozwolono mi na godzinną wizytę, Rojerze, a zostało tylko kilka minut. Będziesz miał dużo czasu, żeby w samotności oddawać się rozmyślaniom filozoficznym, ale na razie muszę wiedzieć wszystko, co zapamiętałeś z zeszłej nocy. Rojer skinął głową. – Jasin przyszedł mnie zabić. Zapewne przekupił kilku gwardzistów z pałacu, żeby mu pomogli. Powiedział też, że jest arystokrata, który zapłaci za Amanvah i Sikvah. – Ujawnił kto? Minstrel pokręcił głową. – Nie za bardzo mogłem pytać o szczegóły. – Mów dalej. – Musieli wiedzieć, że ominiemy główny hol, żeby przejść do naszych komnat. Czekali przy schodach na dole. Strzelili do Coliva, ale on walczył do ostatniej kropli krwi. Zabił prawie wszystkich. Jasina zostawił mnie. Celowo Rojer starał się opisywać jak najogólniej, pomijając całkowicie rolę, jaką w tej walce odegrała Sikvah. Nadal nie wiedział, co ma o tym myśleć. Jego słodka, uległa Sikvah stała się przerażającą zabójczynią na oczach Rojera. Jednak kimkolwiek była, pozostała jego żoną i nie zamierzał jej zdradzić. – Zatem to była samoobrona – zauważyła Leesha. – Oczywiście, że to była przeklęta samoobrona – prychnął Rojer. – Nie to mówi minister Janson – odparła Zielarka. – Twierdzi, że widział, jak parę dni temu groziłeś Jasinowi nożem. Rojer spuścił wzrok. – Cóż, tak... ale dopiero po tym, jak on mnie zaatakował. – Jasin cię zaatakował, a ty nic nie powiedziałeś? – zdziwiła się Leesha. – A ty też biegasz po pomoc za każdym razem, gdy ktoś cię popchnie? Czy też odpychasz takiego osobnika mocniej? – Nie próbuję nikogo popychać – zapewniła Leesha z godnością. – Powiedz to Ineverze – odgryzł się Rojer i z satysfakcją patrzył, jak Zielarka zatchnęła się i nie od razu mogła odpowiedzieć. – No cóż... teraz to bez znaczenia – stwierdziła, gdy doszła do siebie. – Janson twierdzi, że to ty napadłeś na Jasina. – Z żonami i Kendall do spółki? – prychnął Rojer z niedowierzaniem. Leesha wzruszyła ramionami. – Mogła to być po prostu kłótnia, która zaszła za daleko. A kiedy gwardziści próbowali was rozdzielić... – Zamordowaliśmy ich wszystkich? – dokończył Minstrel ironicznie. – Czy to wydaje ci się choć trochę sensowne? – Sensowne czy nie, Jasin nie żyje, a ciebie znaleziono nad jego ciałem z zakrwawionym nożem – zauważyła Leesha. – Odszukaj Chollsa – poradził jej Rojer. – Mistrza Gildii Minstreli. Parę miesięcy temu powiedziałem

mu, że to Jasin zamordował Jaycoba, a mnie posłał do szpitala. Zielarka skinęła głową. – Znajdę, ale czy można mu ufać? Wydaje się, że minister zastraszył chyba wszystkich. – Zadbaj, żeby Gared znalazł się na sali podczas przesłuchania Chollsa. Był przy tym. – Gared wiedział? – wybuchła Leesha. – Na wiele miesięcy wcześniej, niż powiedziałeś o tym mnie? Rojer spojrzał na nią beznamiętnie. – Gared znalazł się przypadkiem w pokoju, gdzie Mistrz Gildii wypytywał mnie, dlaczego zniknąłem na tak długo w zeszłym roku. Nie wiedział wtedy, czego słucha, ale można się założyć, że Cholls nie zdaje sobie z tego sprawy. Zakładam zatem, że jeżeli Cholls zobaczy Gareda, który może potwierdzić lub zaprzeczyć zeznaniu, nie odważy się skłamać. – Nawet jeżeli powie prawdę, tylko potwierdzi twój motyw – wytknęła Leesha. – I tak już miałem motyw – zapewnił Rojer. – Ale to daje także motyw Jasinowi. Podkulił nogi i objął sobie ciasno kolana. – Co z kobietami? – zapytał Leeshy. – Amanvah i Kendall są w areszcie domowym do procesu. Przydzieliłam Rębaczy, żeby pełnili straż razem z gwardią pałacową. Nie są uszczęśliwione, ale nic im nie grozi. Rojer przełknął nerwowo ślinę, gdy dostrzegł unik. – A Sikvah? – Sikvah – oznajmiła cicho Leesha – zaginęła.

Leeshę bolały nogi, gdy schodziła po stopniach. Zdawało się, że schody nie mają końca. Bezsenność dawała jej się coraz bardziej we znaki, w miarę gdy ciąża rosła, a wieczorami męczyły kobietę skurcze w łydkach, po których ból nigdy nie mijał do końca. Nie po raz pierwszy jednak odwiedzała więzienie w katedrze i kiedy opuszczała Wieżę Południową, krążyła po korytarzach, dopóki nie dotarła do Wschodniej, gdzie zaczęła wspinaczkę od nowa. Rojer znajdował się w większym niebezpieczeństwie, niż sądziła. Araine osobiście musiała interweniować z Pasterzem Petherem, zanim wściekły Janson odpuścił i pozwolił Opiekunom zanieść nieprzytomnego Minstrela do katedry. Ale chociaż do rozprawy Rojer był bezpieczny, to wokół niego leżało zbyt wiele zwłok, aby wyszedł z tego bez szwanku. A Sikvah? Gdzie się podziała Sikvah? Gwardziści twierdzili, że nigdzie jej nie znaleźli po ataku. Czy została porwana przez nieznajomego pana, dla którego pracował Jasin? Nawet siostrzenica Wybawiciela jako zakładniczka wystarczyłaby do wywołania wojny, na którą Angiers nie było gotowe. Rozmyślania pozwalały jej zapomnieć o wspinaczce na sam szczyt wieży, gdzie znajdowała się okrągła cela podobna do tej, w której zamknięto Rojera. Strażnik skinął Leeshy głową na powitanie

i otworzył drzwi. Tutaj straż przywykła do odwiedzin Zielarki. – Jona – powiedziała Leesha na powitanie. Więzień podniósł głowę znad książek. Opiekunowie za karę kazali mu kopiować Kanon, podczas gdy debatowali nad jego losem. – Leesha! – Jona wstał pośpiesznie. – Niech Stwórca cię opromienia swoją łaską. Dobrze się czujesz? Wyglądasz na zmęczoną. Podszedł do jedynego krzesła w pomieszczeniu, zdjął z niego stertę tomów, po czym podsunął Zielarce, żeby usiadła. – Chcesz wody? Leesha pokręciła głową z uśmiechem. – Można by zapomnieć, że jesteś tu więźniem. Jona tylko machnął ręką. – Cela akolity w Zakątku Rębaczy była o wiele mniejsza. Mam tu książki i Kanon, a Vika i ty przychodzicie z wizytami. Czegoż chcieć więcej? – Wolności – zauważyła Leesha. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Kiedy taka będzie wola Stwórcy, otrzymam też wolność. – To nie o wolę Stwórcy powinieneś się martwić – westchnęła Leesha. – Chodzi o Rhinebecka. Opiekun znowu wzruszył ramionami. – Początkowo się martwiłem. Byłem przesłuchiwany tygodniami, nie dano mi spać, nie pozwolono na książki czy cokolwiek, co skróciłoby godziny oczekiwania. Ale teraz... – Pogłaskał z miłością oprawiony w skórę wolumin. – Teraz znalazłem spokój. Opiekunowie wierzą, że nie znam żadnych sekretów, które dałyby im przewagę nad Wybawicielem, a moją herezję powtarza połowa księstwa. Wcześniej czy później znudzi im się trzymanie mnie w celi. – Zwłaszcza gdy Arlen odszedł – dodała Leesha. – Nie odszedł – zapewnił Jona. – Nie możesz tego wiedzieć. Nie było cię tam. – Mam wiarę – uśmiechnął się Opiekun. – Ale zaskakuje mnie, że po tym, co przeszłaś, ty jej nie odnalazłaś. – Jeżeli Stwórca miał wobec mnie plany, nie okazał się łaskawy – zauważyła Leesha. – Wszyscy musimy przejść własne próby. Ale gdybyś mogła, co byś zmieniła w przeszłości? Poślubiłabyś Gareda i wiodła normalne życie? Zostałabyś w Angiers po śmierci Bruny? Splunęłabyś w twarz demonowi pustyni, gdy powitał cię przyjaźnie? Leesha pokręciła głową. – Oczywiście, że nie. – Pozbyłabyś się życia, które w tobie rośnie? Zielarka położyła rękę na brzuchu i spojrzała mężczyźnie twardo w oczy. – Nigdy. – I to – oznajmił Jona – jest wiara. Nie możesz jej odmierzać ani zważyć, nie możesz jej też dawkować jak swoich ziół. Nie uda ci się sklasyfikować jej w podręcznikach ani rozłożyć na chemiczne składniki. Ale jest w nas, potężniejsza niż jakakolwiek nauka starego świata. Tylko Stwórca widzi ścieżki przyszłości. Czyni nas takimi, jakimi zapragnie. I jakich potrzebuje nasz świat. Ale możemy dostrzec przebłyski przyszłości, gdy spoglądamy w przeszłość. – Thamos został wysłany do Lakton – zmieniła temat Leesha. Głos jej drżał. – Dlaczego? – Żeby uniknąć wojny. – Pociągnęła nosem. – Albo ją wywołać. Stwórca jeden wie. Jona położył jej łagodnie rękę na ramieniu.

– Widziałem hrabiego przez chwilę, gdy on i inkwizytor posłali mnie do tej celi. Ale znam cię, Leesho. Nie oddajesz serca łatwo. Thamos musi być dobrym człowiekiem. Leeshy zrobiło się niedobrze. Jona był chyba jej najstarszym i najbliższym przyjacielem, ale i tak miała przed nim tajemnice. – Ostatnio oddawałam serce nieco swobodniej – przyznała. – Arlen zawrócił mi w głowie, potem Ahmann, ale Thamos... – Objęła się. – Thamos to jedyny mężczyzna, którego kocham. Zdradziłam go. A teraz wyjechał, zapewne z misją samobójczą i z moim skalpelem w sercu. Jak to może być planem Stwórcy? Jona objął ją, a Leesha przytuliła się do niego i zaszlochała. – Nie wiem. – Pogłaskał ją po włosach. – Ale kiedy będzie po wszystkim, sama zobaczysz. To pewne jak wschód słońca o poranku.

Podjazd i wielkie schody prowadzące do pałacu w środku dnia były zatłoczone, głośne od rozmów i załatwianych interesów. Ale gdy Leesha wysiadła z powozu, dworzanie i słudzy zamilkli i odwrócili oczy. – Powiedz, że mi się przywidziało – odezwała się Zielarka. – Nie – zapewniła Wonda, obserwując tłum w poszukiwaniu zagrożeń. – Popytałam tu i tam na dziedzińcu, gdy byłaś w wieży Opiekuna. Zeszłej nocy plotki rozniosły się jak pożar. Nie pomogło, że połowa tego przeklętego miasta była wtedy w pałacu. Wonda dała znak ruchem ręki i cztery kobiety z Rębaczy uformowały szpaler, rozglądając się czujnie. Leeshy nikt nie zaczepił, gdy dotarła na schody i przestąpiła próg frontowego holu. Tam było trochę lepiej. Służba pałacowa okazała się lepiej wyszkolona, ale nawet ona zerkała na Leeshę i jej świtę. – Co mówią ludzie? – zainteresowała się Zielarka. Wonda wzruszyła ramionami. – Głównie powtarzają chwaściarskie bajdy, ale najważniejszą część przekazują wiernie: skrzypek czarownik z Zakątka zabił nadwornego herolda. Różni się to tylko podstawami. – Podstawami? – Miasto się podzieliło, zupełnie jak Zakątek czy inne miejsca – wyjaśniła Wonda. – Zwykli ludzie uważają, że pan Bales to Wybawiciel, a szlachta uważa, że stanowi tylko kłopot. – Ale jak to się wiąże z Rojerem? – zapytała Leesha, chociaż łatwo mogła się domyślić. Przeszły do skrzydła mieszkalnego, pozostawiwszy wścibskie spojrzenia za sobą, ale Wonda nie odprawiła obstawy. Zielarka pomyślała, że chyba nigdy już nie zostanie sama, jeżeli jej młoda strażniczka będzie miała w tej sprawie coś do powiedzenia. – Ty i Rojer pomogliście mu ocalić Zakątek – stwierdziła Wonda. – Runiczna wiedźma i skrzypek zaklinacz. Ludzie myślą, że pod nieobecność Wybawiciela mówicie w jego imieniu. Nawet w katedrze

niektórzy mówią, że jeżeli Rojer zabił Jasina, Stwórca uznał, że Jasin powinien umrzeć. – To absurd! – oburzyła się Leesha. – Pewnie tak – zgodziła się Wonda, choć w jej głosie brakowało pewności. – Nieważne, czy to prawda, czy nie, ale jeżeli Rojerowi coś się stanie, ludzie nie przyjmą tego dobrze. Na pewno poleje się krew. – Jeżeli coś się stanie Rojerowi – oznajmiła Leesha – mnie też może ponieść temperament. – Szczera prawda. Skręciły za róg i zobaczyły grupkę mężczyzn pod drzwiami komnat, które zajmował Rojer i jego kobiety. Czterech gwardzistów pałacowych starało się prężyć i wyciągać szyje, aby popatrzeć z góry na czterech olbrzymich Rębaczy, których pod przeciwną ścianą postawił Gared. Tłumek się rozsunął, gdy Leesha podeszła bliżej, a Wonda stanęła pod drzwiami i zapukała. Zaraz potem drzwi otworzyła Kendall. – Stwórcy niech będą dzięki! – Cofnęła się, aby przepuścić Wondę i Leeshę, podczas gdy ich strażniczki pozostały na zewnątrz z resztą Rębaczy. Kendall szybko zatrzasnęła drzwi i opuściła zasuwę. – Widzieliście Rojera? – Widziałam – zapewniła Leesha. – A czy nasz mąż czuje się dobrze? – Amanvah pojawiła się w progu sypialni, którą miała tylko dla siebie. Młoda dama’ting wyglądała na spokojną i rozluźnioną, choć Leesha uważała, że na pewno Jiwah Ka wcale tak się nie czuła. – Bez wątpienia sam też to powiedział – zauważyła Zielarka. – Oczywiście – zgodziła się Amanvah. – Ale mężczyźni często ukrywają swój ból, kiedy nie chcą, żeby ich żony się martwiły. Leesha uśmiechnęła się na ten komentarz. – Nie przypuszczam, żeby Rojer się do takich zaliczał. Amanvah nawet nie mrugnęła. – Został ciężko pobity – dodała Zielarka. – Twoje hora spełniły jednak swoje zadanie. Jest teraz silny jak zawsze, choć brakuje mu paru zębów. Amanvah leciutko skinęła głową. – A Sikvah? Leesha westchnęła. – Ani słowa. Jeżeli ktoś chce okupu, na pewno najpierw upewni się, że zakładniczka jest dobrze ukryta. – To nie do przyjęcia – stwierdziła Amanvah. – Nie wolno nam wyjść z komnat, żeby jej poszukać. – Jesteście świadkami morderstwa w książęcym pałacu. Nie możecie oczekiwać, że po prostu odejdziecie. Zresztą nie ma miejsc, gdzie już by nie zajrzeli szpiedzy Araine. – Nie ufam jej szpiegom chin. Zapewne maczali palce w porwaniu Sikvah. Leesha zerknęła na sakiewkę hora u pasa dama’ting. – Możemy porozmawiać prywatnie? – Ależ...! – zaczęła protestować Kendall, ale Amanvah uciszyła ją syknięciem i gestem zaprosiła Zielarkę do swojej komnaty. Wszystkie okna w pokoju były zasłonięte, ciężka draperia przesłaniała również drzwi, a kiedy Amanvah je zamknęła, obie kobiety spowiła ciemność. Leesha odruchowo sięgnęła do swojego mieszka z hora, podczas gdy drugą ręką wyjęła runiczne okulary. Amanvah jednak nie próbowała jej zagrozić. Runiczne monety z opaski nad czołem dama’ting lśniły w blasku magii wtapiającym się w aurę Krasjanki. Żadna z kobiet nie umiała odczytywać emocji równie umiejętnie jak Arlen, ale trudniej było kłamać przy obnażonej aurze. – Napijesz się herbaty, mistrzyni? – zapytała Amanvah.

Leesha dopiero teraz uświadomiła sobie, że wstrzymuje oddech. Odetchnęła i skinęła głową. – Na Stwórcę, chętnie. Dzbanek z herbatą lśnił magią runów, które sprawiały, że pozostawał chłodny na zewnątrz i zachowywał ciepło w środku. Wykorzystanie tak potężnej magii do tak frywolnego celu wiele mówiło o dama’ting, które wykorzystywały moc hora od wieków. Leesha pomimo mocy, jaką miała w zasięgu ręki, niewiele wiedziała o niuansach krasjańskiej sztuki runicznej. – Co powiedziały ci kości? – Upiła trochę herbaty i wyraźnie poczuła, że z mięśni ustępuje napięcie. Może ten cel nie był aż tak frywolny, jak początkowo sądziła. – Alagai hora nie kłamią, mistrzyni – stwierdziła Amanvah, popijając herbatę. – Ale też nie mówią nam wszystkiego, co chciałybyśmy poznać. Rzuciłam dzisiaj trzykrotnie. Kości nie powiedziały mi nic o losie Sikvah, a przyszłość mojego męża pozostaje... zamglona. W jej aurze nie było śladu kłamstwa. – Zamglona? – powtórzyła Leesha. – Co to znaczy? – Oznacza to wiele rozgałęzień ścieżek przyszłości. Nie można mieć pewności. Zbyt wiele spisków, podejrzeń, własnych celów. Nie można dojrzeć, co się wydarzy. Ale mój mąż nie jest bezpieczny. Tyle wiem na pewno. – Siedzi zamknięty w wieży wysokiej na trzy tysiące stóp i w jednym z najlepiej strzeżonych budynków na świecie. – Pffy! Obrona mieszkańców zielonych krain jest żałosna. Każdy Wypatrywacz w Krasji łatwo mógłby się dostać do celi mojego męża. Z pewnością jego wrogowie też jakoś sobie poradzą. – Amanvah potrząsnęła głową. – Powinnam była rozkazać Colivowi, żeby zabił tego Złotogłosego tydzień temu, niezależnie od życzenia mojego męża. – Nie gdybaj, co mogłaś zrobić – odparła jej łagodnie Leesha. – Zapewne skończyłoby się to równie źle. Wmieszałabyś się w polityczne rozgrywki, których nie rozumiesz. Amanvah wzruszyła ramionami. – Polityczne rozgrywki dotyczące waśni krwi nigdy się nie zmieniają, mistrzyni. Kiedy ktoś próbuje cię zabić i mu się nie udaje, zrobisz wszystko, żeby nie dać mu kolejnej szansy. – Teraz to dwór zabije Rojera – zauważyła Leesha. Amanvah pokiwała głową. – Jak się domyślam, wyrok byłby dla nas bardziej przychylny, gdybyśmy znajdowały się wśród twojego plemienia. Leesha nie mogła temu zaprzeczyć, ale w aurze Krasjanki ujrzała coś jeszcze. Nie podstęp, ale... – Nie mówisz mi wszystkiego. Amanvah parsknęła śmiechem. – Oczywiście! Dlaczego miałabym zaufać tobie bardziej niż innym mieszkańcom zielonych krain? Niewdzięczna jędza. – Co takiego uczyniłam, żeby zasłużyć sobie na taki brak zaufania, Amanvah vah Ahmann? – zapytała Leesha po krasjańsku. – Dlaczego nieustannie mnie hańbisz, skoro byłam wobec ciebie tylko szczera? – Doprawdy? Czyje dziecko nosisz, mistrzyni? Mojego przyrodniego brata lub siostrę czy następnego księcia Angiers? Leesha popatrzyła na nią z ciekawością. – Kości powiedziały ci, że księcia nie można wyleczyć – domyśliła się. – Przekonałabyś się sama, gdybyś zbadała jego nasienie – odparła Amanvah. – Zrobiłam tak. Zasłona skrywała uśmiech Amanvah, ale w jej aurze widać to było wyraźnie. – Obserwowałaś heasah, która pobrała próbkę, czy zaufałaś jej na słowo?

Zaskoczona Leesha omal nie rozlała swojej herbaty. Szybko odstawiła czarkę i wstała. – Wybacz, ale muszę już iść. Amanvah skinęła głową. – Oczywiście.

Wonda i strażniczki musiały truchtać, żeby nadążyć za Leeshą, która pośpieszenie mijała korytarze pałacu. Najpierw zajrzała do swoich komnat po odpowiednią fiolkę, a potem ruszyła do księżnej. Jedna z pokojówek Melny otworzyła drzwi i wprowadziła Zielarkę do prywatnej komnaty księżnej. – Mogę w czymś pomóc, mistrzyni Leesho? – zapytała Melny, gdy zostały same. Z pozoru była najpotężniejszą kobietą w Angiers, ale w rzeczywistości okazywała uległość Leeshy podobnie jak księżnej matce. Zielarka wyjęła fiolkę z runicznego szkła. – Chyba jestem na tropie lekarstwa, ale potrzebuję, żebyś dla mnie coś zdobyła. Po cichu.

Rojer usiadł w swojej celi na stoliku, który przyciągnął do okna, żeby wyglądać na miasto, gdy wygrywał smętne melodie na skrzypcach. Zastanawiał się, czy ludzie na dole mogą go słyszeć. Miał nadzieję, bo co to za Minstrel bez publiczności? Nawet jeżeli nie widział swoich słuchaczy, niech przynajmniej przekaże im muzyką swoje cierpienie. Zresztą niewiele więcej miał do roboty w księżycowej poświacie. Opiekunowie nie dali mu lamp, a runiczna maska, która pozwalała widzieć w ciemności, wróciła do Amanvah, która w komnatach Rojera bez wątpienia spacerowała nerwowo od ściany do ściany. Zresztą kogo Minstrel miałby prosić? Od odwiedzin Leeshy nikt więcej nie przyszedł z wizytą,

oprócz bezimiennego akolity, który wsuwał tacę z posiłkiem w szparę pod drzwiami i odbierał pustą, wypchniętą przez otwór. Jedzenie tutaj podawano proste, ale dość pożywne. Okno było niewielkie – na tyle, żeby Rojer mógł wcisnąć głowę i ramię, ale niewiele więcej. Nie żeby to miało znaczenie. Nawet gdyby udało mu się przepchnąć przez otwór, poniżej miał tylko powietrze. Cztery wieże miały po trzysta stóp wysokości każda. Jednak wszystko było lepsze niż wpatrywanie się w ściany celi, a widok z okna okazał się naprawdę spektakularny. Przed oczyma Rojera rozciągało się całe Angiers. Mógł oglądać błyski energii, które rozświetlały miasto, gdy wichrowe demony odskakiwały od sieci runicznej, albo grać dla Amanvah. Może mieszkańcy Angiers słyszeli tę muzykę, a może nie, ale Rojer wiedział, że Amanvah na pewno słuchała. Wygrywał swoją tęsknotę do niej, smutek oraz obawy o Sikvah. Swoją dumę i miłość. Nadzieję i pasję. Wszystko, co chciał wyszeptać do hora, lecz nie potrafił znaleźć słów. Z muzyką nie miał tych problemów. – Mężu. Smyczek osunął się po strunach. Rojer milczał, rozglądał się i zastanawiał, czy to złudzenie. Czy Amanvah wymyśliła, jak mówić przez podkładkę do podbródka, nie tylko słuchać? – T-tak? – szepnął ostrożnie. I wtedy pojawiła się ręka, która chwyciła parapet. Rojer cofnął się z piskiem, zachwiał i spadł ze stolika. Stracił dech w piersi, gdy uderzył w podłogę, ale odruchowo – dzięki latom ćwiczeń – przetoczył się od razu i podniósł do pozycji na ugiętych nogach kilka stóp od okna. Sikvah przyjrzała mu się przez wąski otwór. Nosiła swoją czarną opaskę i białą zasłonę, ale oczu nie dało się pomylić. – Nie obawiaj się, mężu. To tylko ja. Wspomnienia przemknęły Rojerowi przed oczyma. Sikvah miażdżąca gardło Sali, Sikvah uderzająca w kręgosłup gwardzisty, Sikvah łamiąca kark Abruma. – Nigdy nie „tylko”, żono – odparł. – Chociaż, jak się zdaje, nie znałem nawet połowy twoich możliwości. – Masz prawo być zaniepokojony, mężu – przyznała Sikvah. – Wiele spraw zachowałam w tajemnicy, choć nie z własnej woli. Sama Damajah rozkazała, żebyśmy ja i moje siostry włóczni zachowały w sekrecie, kim jesteśmy. – Amanvah wiedziała – zauważył Rojer. – Ona i tylko ona na całej Północy. Jesteśmy z krwi Wybawiciela. Ona z krwi dama. Ja z Sharum. – Kim jesteś? – Twoją jiwah – zapewniła stanowczo Sikvah. – Błagam, mężu, jeżeli nie wierzysz w nic więcej, uwierz chociaż w to. Jesteś światłem moich oczu i miłością mojego serca. Gdyby Evejah tego nie zakazywała, zabiłabym się ze wstydu, że cię zhańbiłam. – To nie wystarczy. – Rojer splótł ramiona na piersi. – Jeżeli chcesz, żebym ci ponownie zaufał, muszę wiedzieć wszystko. – Oczywiście, mężu. – W głosie Sikvah zabrzmiała wyraźna ulga, jakby udało jej się łatwo wykręcić. I może tak było. Jej uległość okazała się tylko grą. Skąd zatem Rojer miał wiedzieć, czy ulga również nie była tym samym?

W głębi duszy mało go to obchodziło. Sikvah po złożeniu przysięgi małżeńskiej okazała mu wyłącznie poświęcenie i uwagę. Nawet gdy zabiła, zrobiła to dla Rojera, a tego, co się stało, Minstrel wcale nie chciałby cofnąć. Gdzieś tam duch Jaycoba zaznał spokoju, a zabójców spotkała nareszcie sprawiedliwość. – Mogę wejść? – zapytała Sikvah. – Przyrzekam, że odpowiem na wszystkie twoje pytania szczerze i uczciwie. Szczerze? – pomyślał Rojer. A może nieszczerze? Na dwoje babka wróżyła. Z powątpiewaniem popatrzył na niewielkie okienko. – Jak chcesz to zrobić? Kąciki jej oczu zmarszczyły się jak przy uśmiechu, po czym Sikvah wcisnęła głowę w otwór. Wykręciła się i po chwili pojawiło się jej ramię. Rojer widział wiele pokazów akrobatycznych w Gildii Minstreli, ale żaden nie był podobny do tego. Sikvah była jak mysz przeciskająca się przez jednocalową szparę w drzwiach. Wkrótce przecisnęła się i potoczyła na podłogę, po czym zgrabnie się wyprostowała. Na klęczkach przycisnęła ręce i czoło do wytartego, starego dywanu. Nosiła jedwabny strój Sharum, szarawary, obcisłą szatę i zawój w kolorze głębokiej czerni, który odcinał się od bieli jej ślubnej zasłony. Sikvah była boso i miała nagie dłonie. – Przestań – rozkazał Rojer. Krasjanom taki pokaz uległości mógł sprawiać przyjemność, ale młodzieniec czuł się bardzo skrępowany, zwłaszcza gdy chodziło o kogoś, kto umiałby go zabić jednym palcem. Sikvah usiadła naprzeciw Rojera na piętach. Ściągnęła zawój, żeby odsłonić włosy. Minstrel podszedł do okna, wychylił się i popatrzył w dół, na pionową ścianę wieży. Nie było tam żadnych lin, żadnych narzędzi do wspinaczki. Czy Sikvah używała tylko dłoni i stóp? – Amanvah przysłała cię, żebyś mnie uwolniła? Sikvah pokręciła głową. – Mogę, jeśli rozkażesz, ale Jiwah Ka nie uważa, że tak sobie życzysz. Jestem tutaj, żeby nad tobą czuwać i bronić cię przed każdą krzywdą. Rojer rozejrzał się po małym pomieszczeniu z zaledwie kilkoma sprzętami. – Nie ma tu wiele miejsc, żeby się ukryć, gdyby ktoś przyszedł mnie sprawdzić. Sikvah uśmiechnęła się. – Zamknij oczy na dwa oddechy. Minstrel wykonał polecenie, a kiedy uchylił powieki, Sikvah znikła. Rozejrzał się uważnie, nawet popatrzył pod niską pryczę, ale po żonie nie było śladu. – Gdzie jesteś? – Tutaj. – Jej głos dobiegał z góry, ale nawet gdy Rojer podniósł głowę, nie mógł dostrzec Sikvah między krokwiami. Wreszcie jednak zauważył przebłysk bieli jej zasłony wśród cieni. Żona bezszelestnie opadła na podłogę. Zdawało się, że podskoczyła i znowu znikła. Rojer ponownie nie mógł jej odnaleźć, nawet kiedy przeszedł się po celi. Dopiero gdy wyciągnęła nieoczekiwanie rękę spod łóżka i złapała go za kostkę, Minstrel drgnął i pisnął zaskoczony. Sikvah puściła od razu, a potem pokręciła głową. – Trzy piętra niżej jest strażnik. Jest niezdarny i na pewno nic nie słyszy, ale musimy zachować ostrożność. Tym razem patrzył z podziwem, jak Sikvah schodzi po kamiennej ścianie, wygładzonej przez stulecia.

Przychodziło jej to równie łatwo jak zejście po drabinie. – Kiedy się stąd wydostanę, będziemy musieli zmienić nasze występy – stwierdził Rojer. – Marnujesz się, gdy tylko śpiewasz.

Rozmawiali do późna w nocy. Rojer leżał na pryczy z rękami pod głową i patrzył w ciemność, która skrywała Sikvah. Opowiedziała mu, jak została oddana Damajah i posłana do lochów pałacu dama’ting. I o brutalnym szkoleniu, które potem nastąpiło. – Musiałaś nienawidzić Enkido – zauważył Rojer. – Przez jakiś czas – przyznała. – Ale życie Sharum nie rozpieszcza, mężu. W walce nie ma drugiej szansy, inaczej niż na pokazie. Enkido dał nam narzędzia, żebyśmy mogły przeżyć. Z czasem zaczęłam rozumieć, że wszystko, co robił, czynił z miłości. Rojer skinął głową. – Podobnie było ze mną i mistrzem Arrickiem. – Zawsze dotąd opisywał żonom swojego mistrza w samych superlatywach, ale Sikvah ujawniła mu sekrety swojego życia, więc w zamian zrobił dla niej to samo. Opowiedział jej, jak Arrick próbował zostawić go z matką na śmierć. O problemach z nadużywaniem wina i przemocy, jaka w nim wzbierała. Jak pozwolił, aby picie – i własne ego – raz po raz narażało ich pomyślność. A jednak Rojer nie potrafił się zdobyć na nienawiść wobec Arricka, ponieważ mistrz w swoim ostatnim uczynku skoczył za krąg runiczny i rzucił się na drzewnego demona, aby Rojer mógł przeżyć. Mistrz Arrick był słaby, samolubny i nieprzyjemny, ale kochał na swój sposób Rojera. Sikvah mówiła bez wahania, obnażała się jak nigdy wcześniej, ale próba szczerości miała dopiero nadejść. – Tego dnia, gdy się spotkaliśmy – powiedział Rojer. – I okazało się, że nie dochowałaś czystości... – Przemówiłeś w mojej obronie – odparła Sikvah. – Właśnie wtedy zrozumiałam. – Co zrozumiałaś? – Że nie jesteś jak mężczyźni z Krasji. Że kiedy patrzysz na mnie, nie postrzegasz mnie tylko jako własności. – Zamilkła na chwilę, zanim podjęła: – Nie znałam cię tamtego dnia, mężu. Nie widziałam twojej twarzy, nie słyszałam o twoich czynach. Nauczyłam się twojego języka, lecz nie wiedziałam nic ani o twoich zwyczajach, ani o zwyczajach twojego ludu. Nie proszono mnie, żebym została twoją żoną. Nie zgłosiłam się na ochotnika. Zostałam ci dana. – Przecież nie jesteś niewolnicą, tylko księżniczką... – zaczął Rojer, chociaż wiedział, że nawet na Północy zdarzało się podobnie, zwłaszcza na dworach.

– Zechciej wybaczyć, mężu, ale jestem taka, jaką uczyniła mnie Damajah. A stworzyła mnie jako narzędzie swojej woli. Skoro rozkazała, że mam cię poślubić, zatem taka była inevera i miałam ją wypełnić. – Dlaczego tak ci rozkazała? Dlaczego tobie? – Było to proste pytanie, ale Rojer wiedział, że stanowiło początek całej reszty, które wypróbują lojalność Sikvah wobec Inevery, dotrą głębiej do manipulacji jego życiem, jakich dopuściła się Damajah. Jednak Sikvah się nie zawahała. – Żebym chroniła Amanvah, oczywiście. Damajah pragnęła mieć potężnego i lojalnego agenta pośród mieszkańców zielonych krain, ale nie naraziłaby najstarszej córki na ryzyko. Nie byłoby lepszego strażnika niż Enkido, lecz mężczyzna, nawet eunuch, nie może wejść wszędzie. Ja jednak mogłam towarzyszyć Amanvah zawsze. – A Amanvah? – zapytał Rojer. – Jest dama’ting. Czy chociaż jej dano wybór? Rozległ się szmer jedwabiu, który mógł oznaczać wzruszenie ramion. – Słowa Damajah pozwalały na wybór, ale jej wola była jasna i Amanvah, nieważne, że to dama’ting, nie mogła odmówić. Jak ja, nie miała wielkiego wyboru. – Sikvah roześmiała się. – Wiem, że wydawałyśmy ci się jak siostry, ale przed ślubem z tobą gardziłyśmy sobą. – Zwróciła się przeciw tobie, kiedy okazało się, że nie dochowałaś czystości – stwierdził Rojer. Czekał na odpowiedź, ale Sikvah milczała, więc podjął: – Nigdy nie prosiłem o sprawdzenie waszego dziewictwa. Wręcz przeciwnie, powiedziałem, że to niepotrzebne, ale Inevera nalegała. Sikvah nadal milczała. – A potem Leesha skłamała i powiedziała, że jesteś czysta, żeby oszczędzić ci hańby, jednak Amanvah cię wydała. Cisza. – Zrobiła to, bo tobą gardziła? – zapytał Rojer. – Czy była to tylko gra? – Damajah rzuciła kośćmi przed naszym spotkaniem – przyznała Sikvah. – Wiedziała, że będziesz próbował mnie chronić. – Brawo – mruknął Rojer. – Nawet ja się nabrałem na to przedstawienie. Pomyślał, że powinien być zły – nawet wściekły – ale nie miał na to sił. Przeszłość była bez znaczenia. To, że Amanvah i Sikvah zaczynały jako wytwory Inevery, nie dziwiło ani trochę. Rojer musiał tylko wiedzieć, jakie były teraz. – Kim on był? – zapytał. – Kto? – Ten mężczyzna... który cię poznał jako pierwszy. – W głębi duszy nie chciał wiedzieć, zwłaszcza że poznał wiele kobiet i nie odczuwał z tego powodu dumy, ani tym bardziej nie mógł nikogo osądzać. – Nikt – zapewniła Sikvah. – Przerwałam błonę dziewiczą podczas treningu sharusahk. Zhańbienie cię było tylko fikcją. Rojer wzruszył ramionami. – Wydawało się, że wiesz, co robić z mężczyzną. Sikvah roześmiała się słodko, perliście. – Dama’ting nauczyły nas tańca miłosnego, żebym ja i moje siostry włóczni stały się doskonałymi żonami. Taniec miłosny. Te słowa sprawiły, że Rojer drgnął. Szybko zmienił temat. – Dlaczego Amanvah otruła Leeshę? Po raz pierwszy żona nie odpowiedziała od razu. – Amanvah uwarzyła truciznę, mężu, ale to ja dodałam ją do herbaty. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie – zauważył Rojer. – Byłyście obie zamieszane w ten spisek. Jakie ma znaczenie, która to zrobiła? – Damajah rozdrażniło, że pod wpływem twojej mistrzyni mój wuj powołał Sharum’ting. Kobiety

z Krasji podlegały jej trosce i zaplanowała dla nich inny los. – Próbowałaś zabić moją przyjaciółkę, ponieważ przekonała Jardira, żeby dał kobietom prawa? – Dodałam czarnoliścia do herbaty mistrzyni Leeshy, ponieważ tak rozkazała Damajah – wyjaśniła Sikvah. – Osobiście byłam bardzo uradowana proklamacją Shar’Dama Ka. Moje siostry włóczni mogły się ujawnić i zdobywać chwałę podczas walki nocą. Żałuję, że nigdy nie pozwolono mi na to samo. – To może się zmienić – stwierdził Rojer. – Tajemnica wyszła na jaw. Kiedy wrócimy do Zakątka, będziesz mogła... – Wybacz, mężu, ale tajemnica musi pozostać ukryta – przerwała mu Sikvah. – Nikt nie może wiedzieć poza tobą i moimi siostrami-żonami. Moje umiejętności obrony Jiwah Ka znacznie się zmniejszą, jeżeli dowiedzą się o tym inni. – A jeżeli ja, jako twój mąż, rozkażę, żebyś przestała je ukrywać? – Wtedy posłucham. Ale będę cię uważać za głupca. Rojer musiał się na to roześmiać. – Powiedziałaś, że możesz mnie stąd wydostać. Jak? – Drzwi są mocne, ale to tylko drewno – stwierdziła Sikvah. – Mogę je wyłamać, ale to wymaga czasu i przyciągnie uwagę kapłanów. Łatwiej będzie wydostać się przez okno i zejść niżej. Święci mężowie chin nie są wojownikami jak dama. Nietrudno będzie zabić strażników i odebrać im klucze. – Nie chcę, żebyś kogokolwiek zabiła. Chyba że od tego będzie zależało nasze życie. – Oczywiście. Jiwah Ka wiedziała, że tego sobie zażyczysz. Rojer pomyślał o podkładce do skrzypiec w chronionym runami futerale. – Słucha nas teraz? – Tak. Mój naszyjnik pozwala jej słyszeć mnie, gdy zechce. – A może do ciebie mówić? – Tak. Ale hora jest dopasowana tylko do mnie. Nie zadziała dla ciebie. Dama’ting nawet teraz pracuje, żeby zrobić dla ciebie kolczyk. Przeprasza, że nie pomyślała o tym wcześniej. Do tego czasu będę jej głosem. – A co ma do powiedzenia? – Że jest późno i nie wiadomo, co przyniesie nowy dzień. Doradza ci, żebyś się przespał, dopóki jeszcze jest ciemno. Rojer popatrzył w noc. – Zamierzasz spać wśród krokwi? – Nie potrzebuję tyle snu, co ty. Będę medytować, żeby odzyskać siły, ale pozostanę czujna na wszelkie zagrożenia. Zamknij oczy, ukochany, i wiedz, że nad tobą czuwam. Rojer zrobił, jak prosiła, i w rzeczy samej poczuł się bezpiecznie, ale zbyt wiele myśli krążyło mu w głowie, żeby mógł zasnąć. – Wątpię, czy zasnę. Rozległ się ledwie słyszalny dźwięk, kiedy Sikvah zeskoczyła z sufitu. Rojer drgnął, gdy wsunęła się nago na posłanie. – Jiwah Ka rozkazuje, żebym ukoiła cię do snu, mężu – wymruczała. – Czy wszystko między nami odbywa się na rozkaz? – zapytał Rojer. Sikvah pocałowała go, leciutko, choć wiedział, jak potrafi być twarda. – Tylko dlatego, że kazano mi coś zrobić, mężu, nie oznacza, że tego nie chcę. – Bez wysiłku zdjęła mu spodnie. – Ani też że nie czerpię z tego żadnej przyjemności.

Zielarka przesunęła dźwignię i poprawiła ustawienie soczewek. Różnica w próbkach pojawiła się od razu. W próbce od Rosal znajdowało się tylko kilka żywych plemników. Druga próbka wyraźnie od nich jaśniała, choć były powolne i słabe. Narkotyk. Leesha wyjrzała przez okno. Słońce ledwie wysuwało się znad horyzontu. Czy Araine budziła się tak wcześnie? Sprawa była zbyt ważna, aby mogła czekać. Zielarka posłała gońca, a dziewczyna wróciła niemal natychmiast z wezwaniem do księżnej matki. – Jesteś pewna? – zapytała Araine od razu, gdy Leesha wyłuszczyła, o co chodzi. – Czy to nie podstęp białej wiedźmy, która chce w ten sposób targować się o męża? Stara księżna nadal była w koszuli nocnej, zaskakująco znoszonej i prostej w kroju, ale nie traciła przez to ani trochę władczości. Nie miała też wyraźnie ochoty na uprzejmości. Leesha skinęła głową. – Amanvah może szukać sposobu, żeby ocalić męża, Wasza Łaskawość, ale miała rację. To nie były próbki tego samego mężczyzny. Chyba że nie ufacie Melny... Araine zbyła to podejrzenie machnięciem ręki. – Ta dziewczyna nie ma w sobie ani krzty przebiegłości. Zresztą kłamstwo nic by jej nie dało. – Zatem to Rosal nas okłamała. I wątpię, czy spisek kończy się na niej. Araine skinęła głową. – To się ciągnęło jeszcze w czasie, gdy ta dziewczyna nosiła pieluchy. – Cmoknęła z rozczarowaniem. – Co za szkoda. Twojemu Garedowi serce pęknie, kiedy Rosal zawiśnie za zdradę. – Może była tylko pionkiem w tej rozgrywce – zauważyła Leesha ostrożnie. – Możemy okazać jej łaskę, jeżeli doprowadzi nas do prawdziwego zdrajcy na waszym dworze. – A Zielarka miała już swoje podejrzenia. – Myślisz, że stoi za tym Jessa – stwierdziła Araine. Leesha wzruszyła ramionami. – Może. Częściowo. Araine prychnęła, po czym zerwała się na równe nogi. – Wyślij gońca, żeby biała wiedźma stawiła się u mnie za godzinę, a potem poczekaj w salonie, gdy będę zakładać moją zbroję. Godzinę później Araine, już w eleganckim stroju i koronie, patrzyła z góry na Amanvah, która miała przynajmniej na tyle przyzwoitości, aby skłonić się niżej niż księżna matka. – Wiesz, kto podawał narkotyk mojemu synowi? – zapytała księżna. Amanvah opuściła lekko głowę, ale zza zasłony jej oczy nie ujawniały nic. – Wiem. – Nie tylko, kto podał, lecz kto rozkazał to uczynić? Ponownie tylko nieznaczne skinienie. Araine czekała, lecz Amanvah nie powiedziała nic więcej.

Minuty ciągnęły się jak wieczność, gdy te dwie kobiety patrzyły na siebie – każda stanowiąca wzór arystokratycznej godności. – Zechcesz powiedzieć? – zapytała wreszcie Araine. Amanvah nieznacznie wzruszyła ramionami. – Mój małżonek siedzi zamknięty w wieży tylko za to, że się bronił pod waszym dachem. Moja siostra-żona zaginęła, a wy nic nie zrobiliście, żeby ją znaleźć. Kendall i ja pozostajemy w areszcie domowym. Powiedzcie mi, księżno matko, dlaczego powinnam wam pomóc? Araine zaczęła pukać palcem w swoją delikatną porcelanową filiżankę. Po herbacie przebiegały drobne fale. – Oprócz oczywistych powodów? Mogłabym uwolnić twojego męża. Przetrząsnąć wszystkie zakamarki miasta, żeby szukać Sikvah. Uwolnić ciebie i Kendall z aresztu. Amanvah pokręciła łagodnie głową, gdy mieszała herbatę. – Proszę o wybaczenie, księżno, ale nie możecie. Rzuciłam kości. Nie macie takiej władzy nad dworem swojego syna, aby mnie zapewnić, że cokolwiek z tego się stanie. Wasza władza jest wielka, ale rządzicie Angiers zza dekretów i wykorzystujecie luki między słowami. A sprawa mojego męża jest zbyt publiczna, aby uszła uwadze księcia. Przyszłość jest pełna rozgałęzień, ale wszystkie ścieżki są zgodne w jednym – nie możecie wpłynąć na wyrok. Araine nie drgnęła, ale zacisnęła usta, aż pobielały. Nie lubiła, gdy jej przypominano, że jej władza jest ograniczona. – Może nie – zgodziła się w końcu. – Będzie proces i nic nie może tego powstrzymać. Ale nie odrzucaj tak szybko mojej propozycji. Może nie zdołam wpłynąć na osąd mojego syna, ale akt łaski to jeden z niewielu legalnych przywilejów, które wciąż posiadam. Nawet jeżeli Rhinebeck skaże twojego męża na śmierć, mogę skinieniem ręki okazać Minstrelowi łaskę, oczyścić go z zarzutów, i żaden z moich synów nie zdoła tego powstrzymać. Amanvah przyglądała się księżnej długo. A potem popatrzyła na Leeshę. – Czy to prawda? Leesha zerknęła na Araine, a potem na Amanvah. Wzruszyła ramionami. – Nie znam się na prawie Angiers, ale to na pewno możliwe. – Mogę podpisać konieczne dokumenty, żeby tego dowieść – zapewniła Araine. Amanvah pokręciła głową, po czym wstała. – To nie będzie konieczne. Rzucę kośćmi. – Możesz to uczynić tutaj, jeśli chcesz – zaproponowała Araine, choć jej głos zabrzmiał raczej jak rozkaz niż prośba. – Chciałabym zobaczyć te kości w działaniu. Amanvah rozważyła to, a potem skinęła głową. Spojrzała na Leeshę. Zielarka odstawiła swoją filiżankę i podeszła, aby zasunąć ciężkie kotary, podczas gdy Krasjanka uklękła na drewnianej posadzce między grubymi dywanami, rozłożywszy przed sobą nieskazitelnie biały kawałek tkaniny. Leesha musiała przeciągnąć dywany, aby zasłonić światło padające przez szczeliny pod drzwiami, i wkrótce w komnacie jaśniały tylko alagai hora w dłoni Amanvah. Leesha i księżna matka obserwowały uważnie, lecz Amanvah wyszeptała swoją modlitwę po krasjańsku i żadna z Thesanek nie zdołała nic wychwycić, zwłaszcza że zasłona kryła usta dama’ting. Amanvah wyjęła niewielką fiolkę – zapewne z krwią Rojera – i pokropiła kości, zanim nimi potrząsnęła i rzuciła. Widok rozbłysku runów, gdy kości zostały wytrącone ze swoich naturalnych trajektorii, aby utworzyć wzór, był niesamowity. Leesha nie zdążyła odczytać, co przekazywały symbole, ale Amanvah przyjrzała się przez chwilę, skinęła głową i wyprostowała się spokojnie. Zielarka wyjęła probówkę z kieszeni fartucha, potrząsnęła nią i komnatę wypełniło chemiczne, luminescencyjne światło. – Będę potrzebowała trzech rzeczy – oznajmiła Amanvah. – Trzy rzeczy w zamian za jedną – zauważyła Araine.

Amanvah wzruszyła ramionami. – Możecie się targować, jeśli taka wasza wola. – Jej ton jasno wskazywał, że wysiłek jest daremny. – Czego chcesz? – zapytała Araine. – Uniewinnicie mojego męża, mnie i moje siostry-żony natychmiast po zakończeniu rozprawy. Bez zwłoki i bezwarunkowo. Będziemy wolni i otrzymamy waszą ochronę, dopóki nie wrócimy do Zakątka. Araine skinęła głową. – Załatwione. – Zapewnicie mi codzienną wizytę u męża. – Mogę zapewnić ci godzinę dziennie z mężem do procesu – stwierdziła księżna. Amanvah skinęła głową. – To do przyjęcia. – A ostatni warunek? Amanvah spojrzała na Leeshę. – Kropla krwi mistrzyni Leeshy. Zielarka splotła ramiona na piersi. – Absolutnie nie! Nie było sposobu, aby się domyślić, co planowała zrobić ta kobieta z kroplą krwi Leeshy. Zresztą ta prośba stanowiła po prostu obrazę. – Leesho – rzuciła ostrzegawczo księżna. – Nie rozumiecie, o co ona prosi – odparła Zielarka. – Danie krwi dama’ting to jak podarowanie jej noża i odsłonięcie własnego gardła. Dlaczego miałabym się na to godzić? – Ponieważ od tego zależy los mojego księstwa! – syknęła Araine. – Daj jej krew albo zostanie ci zabrana. Leesha obnażyła zęby. – Nie groź mi, Araine. Będę bronić siebie i dziecka, które noszę. Jeżeli twoi gwardziści spróbują mnie choćby tknąć, zwalę ci ten pałac na głowę. Oczy księżnej błysnęły, ale Leesha nie żartowała i Araine wiedziała, że Zielarka może spełnić swoją groźbę. Mierzyły się przez chwilę wzrokiem, po czym Leesha spojrzała na Amanvah i oznajmiła: – Dwa warunki. Wokół oczu księżniczki pojawiły się zmarszczki. Krasjanie tak kochali się targować. – Jakie? – Użyjesz tej kropli krwi tu i teraz, a swoje pytanie zadasz po thesańsku – zaczęła Leesha. Amanvah skinęła głową. – A drugi warunek? – Zgodzisz się wykonać dla mnie rzut w przyszłości – odparła Leesha. – Ja ustalę, kiedy i o co zapytam. Amanvah zmrużyła oczy. – Zgoda. O ile twoje pytanie nie będzie bezpośrednio wpływać na mój lud lub rodzinę. W odpowiedzi Leesha wyciągnęła skalpel z kieszeni i uniosła palec, aby go przebić. – Czy zawarłyśmy umowę? – Owszem – zapewniła Araine. – Tak – potwierdziła Amanvah. – Przytrzymaj kości. – Leesha przebiła ostrzem skalpela palec wskazujący i wycisnęła kroplę krwi na alagai hora Amanvah. Dama’ting obróciła kości kilka razy, aż miała pewność, że każda dotknęła krwi Leeshy. Następnie odwróciła się do białego płata tkaniny i zaczęła potrząsać złożonymi rękami, w których trzymała hora. – Wszechmocny Everamie, Dawco Życia i Światła, pozwól swojej służebnicy poznać, co się stanie.

Ukaż wiernej służce los dziecka, które nosi Leesha vah Erny am’Papiernik am’Zakątek. Leesha poczuła, że dziecko w jej łonie poruszyło się, gdy kości rozbłysły i zmieniły kierunek w połowie spadania. Amanvah pochyliła się szybko, pragnąc odczytać ukryte znaczenia. – No? – zniecierpliwiła się Leesha. – Co mówią? Amanvah zebrała alagai hora i wsunęła je do sakiewki. – Zgodziłam się zadać pytanie na głos, żebyś mogła je usłyszeć, mistrzyni, ale nigdy nie przystałam, żeby podać ci na nie odpowiedź. Leesha zacisnęła zęby, ale Araine uprzedziła jej słowa. – Dość! Ustalcie to potem między sobą. – Spojrzała twardo na Amanvah. – Zmęczyły mnie twoje gierki i zwłoka, księżniczko. Zapłaciłyśmy twoją cenę. A teraz rzuć kości i powiedz mi, kto truje mojego syna. Easterly? Wardgood? Euchor? Inny z moich synów? Amanvah pokręciła głową. – Wasza Chwaściarka pracuje sama. Zapadła zaskoczona cisza i choć raz Araine straciła nieco ze swojej władczości, gdy wytrzeszczyła oczy. – Dlaczego? Amanvah wzruszyła ramionami. – Zapytajcie ją i niech sama odpowie. To tajemnica skrywana zbyt długo. Trzeba ją wyciąć jak wrzód. – A narkotyk? – spytała Leesha, gdy wydawało się, że przetrawienie tej wieści zajmie Araine cały dzień. – Napar w winie – wyjaśniła Amanvah. – Nie umiem stwierdzić, co dokładnie, ale to bez znaczenia. Jeżeli nie będzie przyjmował narkotyku, jego nasienie powróci do normy. – To zajmie miesiące – zauważyła Zielarka. – Można przyśpieszyć zdrowienie dzięki hora. Przygotuję kość do uzdrowienia. Amanvah podniosła się z klęczek i wyprostowała. – Wypełniłam moją część umowy. Spotkam się teraz ze swoim mężem. Araine ocknęła się na władczy ton dama’ting. Potrząsnęła głową. – Będziesz siedzieć cicho, dopóki nie sprawdzę twoich informacji. Zobaczysz męża, kiedy będę usatysfakcjonowana, nie wcześniej. Zasłona Amanvah zafalowała, kiedy księżniczka odetchnęła gniewnie. Ona i księżna skrzyżowały spojrzenia, ale zaraz potem Amanvah skłoniła się uprzejmie. – Poczekam, jeżeli jednak dzisiaj do zachodu słońca nie ujrzę mojego męża i nie upewnię się, że czuje się dobrze, uznam naszą umowę za zerwaną. Stopa Araine drgnęła, ale księżna matka nie odezwała się słowem.

Leesha starała się wykorzystać to, czego uczył ją Rojer, gdy uśmiechnęła się na powitanie Rosal i Jessy, które stawiły się na wezwanie księżnej matki. Zakładały zapewne, że będą dyskutować o bardzo oczywistym zainteresowaniu Gareda dziewczyną. Rojer uczył Leeshę, jak utrzymywać władczą postawę, jak panować nad głosem, nawet gdy się mówi cicho, i jak zachować opanowany wyraz twarzy, aby okazywać tylko spokój, niezależnie od tego, co naprawdę się czuło. I właśnie tę ostatnią naukę Zielarka starała się teraz jak najlepiej wykorzystać, co nie przychodziło jej łatwo. – Jeżeli pozwolicie, mistrzyni – oznajmiła Leesha. – Jej Łaskawość chciałaby pomówić z Lakiernikówną na osobności, zanim was zaprosi do dyskusji. Rosal zerknęła na Jessę z niepokojem, ale Chwaściarka machnęła ręką. – Śmiało, dziewczyno. – Będziecie ze mnie dumni – obiecała Rosal. Jessa z uśmiechem dotknęła jej ramienia. – Nigdy mnie nie zawiodłaś. Słowa uderzyły Leeshę, ponieważ podobnie zachowała się mistrzyni Bruna. Ale co znaczyły dla Jessy? Mogło to być choćby pożegnanie. Leesha poprowadziła Rosal do drzwi przestronnego salonu księżnej i dalej, do kolejnych drzwi. Przez całą drogę milczała, dopóki nie znalazły się w prywatnym saloniku o grubych ścianach – tutaj nikt nie mógłby ich podsłuchać. Gdy znalazły się w środku, Wonda stanęła po jednej stronie drzwi, a po drugiej zajęła miejsce druga Rębaczka, Bekka, równie potężna i złowroga. Amanvah siedziała w kącie przy tylnej ścianie i obojętnie wpatrywała się w dal. Drobna angieriańska dziewczyna rozejrzała się nerwowo, po czym opadła w pełnym gracji dygu przed księżną matką. Zniknęła arogancja okazywana Leeshy w jej komnacie. – Wasza Łaskawość – przywitała się Rosal pokornie. Trwała w ukłonie tak niskim, że czołem niemal dotykała posadzki. – To dla mnie zaszczyt. Uniżona sługa Waszej Łaskawości. – Wstań, dziewczyno – warknęła Araine. – Obróć się, żebym mogła ci się przyjrzeć. Rosal posłusznie wypełniła rozkaz i obróciła się powoli. Postawę miała doskonałą, a twarz nieruchomą jak oblicze rzeźby. – Baron pragnie twojej ręki – stwierdziła Araine bez ceremonii. – Każdy głupiec to widzi. A mężczyzna, który czegoś pragnie tak bardzo, zazwyczaj to otrzymuje. Rosal zarumieniła się artystycznie, ale ponieważ nie padło żadne pytanie, milczała. – Ale nie tym razem – stwierdziła Araine. Rosal dzięki odbytemu szkoleniu doskonale radziła sobie z ukrywaniem swojego przerażenia, jednak na słowa księżnej usta jej zadrżały... – Ponieważ o wiele pewniejsze jest to, że spędzisz resztę swoich dni nie w łóżku barona, lecz w książęcym lochu. Opanowanie Rosal znikło w okamgnieniu, gdy to usłyszała. Wyraźnie zaczęła drżeć. – Wasza Łaskawość? – Czyje nasienie przyniosłaś mistrzyni Leeshy? – zapytała ostro Araine. – Wiem, że nie należało do mojego syna. Rosal zamarła, wytrzeszczyła oczy jak przerażona łania. Zerknęła na drzwi, ale dwie kobiety z Rębaczy stanęły przed nimi ze złożonymi ramionami. – Nie usłyszałam odpowiedzi – warknęła księżna. – Radziłabym współpracować, jeżeli nie chcesz jeszcze dziś o zmierzchu zawisnąć na Placu Zdrajców. – J-Jaxa – wydusiła Rosal. – Nasienie było jego. – Dlaczego? – wycedziła księżna matka. – Mistrzyni Jessa – zaczęła Rosal, a księżna syknęła. – Powiedziała, że mistrzyni Leesha chce ją pozbawić pracy, ukraść stanowisko nadwornej mistrzyni i przejąć szkołę. – Nic podobnego... – oburzyła się Leesha, ale Araine uciszyła ją gniewnym gestem.

– Naraziłaś całe księstwo dla reputacji swojej mistrzyni? Rosal przygarbiła się i osunęła na kolana, a łzy rozmazywały kredkę, którą podkreśliła oczy, i puder na policzkach. – Ja nie... Mistrzyni Jessa znalazłaby lekarstwo, gdyby takie istniało. Co miałam zrobić? W rzeczy samej, co? – zastanawiała się Leesha. Życie Rosal było w rękach mistrzyni Jessy. Chwaściarka nie podejrzewała, że dziewczyna ją zdradzi, a nie należało się spodziewać, że księżna uwierzy raczej słowom zwykłej prostytutki niż mistrzyni. Leesha współczuła dziewczynie, ale w spojrzeniu księżnej matki nie było litości. – Czy trułaś także księcia? Rosal wyglądała na szczerze wstrząśniętą. – C-co? Nie! Nigdy! – urwała. – Czasami mistrzyni Jessa dawała nam eliksiry na płodność dla Jego Wysokości... Araine uciszyła ją machnięciem ręki. – Wierzę ci, dziewczyno, chociaż to nie umniejsza twojej zdrady. – Błagam, Wasza Łaskawość... – zaczęła Rosal. – Cicho – syknęła księżna. – Powiedziałaś mi wszystko, co powinnam wiedzieć. Jeżeli chcesz zachować swój język, lepiej go nie używaj, gdy będę rozmawiać z twoją mistrzynią. – Odwróciła się do drzwi. – Bądź tak miła, Wondo, i wprowadź Jessę. – Tak jest, mamo. – Wonda wyszła i wkrótce wróciła z Jessą. Chwaściarka weszła do komnaty bez podejrzeń, ale zaraz zatrzymała się na widok klęczącej Rosal z czarnymi smugami łez na policzkach. Obejrzała się, ale Wonda już zamknęła drzwi i wraz z Bekką je zastawiły. Jessa zaczerpnęła tchu, odwróciła się i rozejrzała po pomieszczeniu uważnie jak drapieżnik. Nosiła fartuch z kieszeniami, a Leesha doskonale wiedziała, ile szkód może wyrządzić zawartość ukryta w tych kieszeniach. – Jak rozumiem, nie uznaliście Rosal za odpowiednią partię dla młodego barona, Wasza Łaskawość? – zapytała Jessa. – Od kiedy trujesz Rhinebecka i pozbawiasz go płodności? – rzuciła Araine. Chwaściarka postąpiła krok naprzód i rozłożyła ręce. – To nonsens... – Zdejmij fartuch – przerwała jej Leesha. – Co? – Jessa zrobiła kolejny krok, a Zielarka sięgnęła do mieszka z hora. – Wondo – odezwała się Araine spokojnie – jeżeli Jessa zrobi kolejny krok i nie położy fartucha na podłodze, strzel jej w nogę. Wonda nałożyła strzałę na cięciwę. – W którą nogę? Kącik ust Araine drgnął w uśmiechu. – Zaskocz mnie, moja droga. Jessa zmarszczyła brwi, ale zrobiła, co jej kazano – zdjęła fartuch i opuściła go na podłogę. Posłała Leeshy groźne spojrzenie. – Wasza Łaskawość, nie wiem, co wam powiedziała ta Zielarka... – Nic, czego dekady temu nie powtarzała mi Bruna – odparła Araine. – Chociaż byłam zbyt uparta, żeby słuchać. – Jaki dowód... – zaczęła Jessa, ale księżna jej przerwała. – To nie sąd. Nie potrzebuję trybunału, żeby zwolnić cię ze służby i zakuć w kajdany na resztę twojego życia. Nie jesteś tutaj, żeby rozpatrywać dowody. – Więc dlaczego tu jestem?

– Bo chcę wiedzieć dlaczego. Zawsze traktowałam cię dobrze. – Dlaczego?! – powtórzyła Jessa. – Kiedy Rhinebeck traktuje moje dziewczęta i mnie jak spluwaczki? Kiedy książę Angiers jest na tyle głupi, że daje się wodzić za nos swojej matce i wyrzuca biednego Bezpalcego na ulicę tylko dlatego, że chłopak zasnął w nieodpowiednim łóżku? – Postanowiłaś zatem zastąpić go którymś z jego głupich braci? – prychnęła Araine. – Może nabrali trochę ogłady, odrobinę, ale żaden z nich do bystrych nie należy. – Nie obchodziło mnie, czy są mądrzy – skrzywiła się Jessa. – Żaden z nich nie próbował mnie dopaść. – Hę? – zdziwiła się Araine. – Nie pracuję. Jak obiecaliście. Miałam rekrutować chętne dziewczyny i wyszkolić je, ale moje spódnice miały pozostać opuszczone. Księżna zacisnęła usta. – Ale Rhinebeck nie patrzył na to w ten sposób. – Nawet nie był mną zainteresowany. Chciał tylko zaznaczyć swoją obecność w każdej kobiecie z burdelu. Był przecież księciem, miał prawo od samego Stwórcy, żeby rozpowszechniać swoje nasienie. – Zatem mu je odebrałaś – stwierdziła Araine. – Powinnaś mi była powiedzieć. – Dlaczego? – skrzywiła się Jessa. – Co byście zrobili? Araine rozłożyła ręce. – Zapewne nigdy już się nie dowiemy. Ale na pewno nie naraziłabym bezpieczeństwa i stabilności księstwa, i to na tyle lat. – Bez dramatyzmów, Wasza Łaskawość. Nie brak wam głupich synów, którzy mogli zastąpić Rhinebecka, są też synowie Mickaela. Gdyby przyszło mu wybierać, czy poślubić tę sukę z Miln, czy mianować następcą jedno z dzieci Mickaela, Rhinebeck może wyrósłby wreszcie z braterskiej rywalizacji. – Zapewne wiele lat temu mogło to rozwiązać problem – zgodziła się Araine. – Ale nie teraz, gdy zbiera się na wojnę. Przez ciebie księstwo jest słabe i łatwiejsze do zdobycia. – Wasz upór zawinił tak samo jak mój – stwierdziła Jessa. – Oczekiwałam, że zrozumiecie, co jest czarne, co białe, już dekadę temu i każecie Thamosowi w tajemnicy zapłodnić jedną z młodych księżnych z niekończącej się procesji u boku Rhinebecka. Jednak zrobiliście z niego tylko chłopca na posyłki. Araine nabrała tchu przez nos, a stopa zaczęła jej się trząść, gdy rozważała słowa Chwaściarki. Wreszcie skinęła głową. – Później postanowię, co z tobą zrobić. Na razie będziesz mogła pomachać młodemu mistrzowi Bezpalcemu ze szczytu Zachodniej Wieży. – Skinieniem głowy wskazała Bekkę, a potężna kobieta podeszła i ujęła Jessę za ramię. Kiedy ją wyprowadzano, Chwaściarka spojrzała jeszcze na Rosal, wciąż klęczącą przed księżną. – Ta dziewczyna nie ma nic... – zaczęła, ale Araine jej przerwała. – ...do zyskania z twoich słów w jej obronie. – Księżna machnęła ręką i strażniczka odciągnęła Chwaściarkę. Leesha spięła się, podejrzewając, że kobieta stawi opór, ale Jessa chyba jednak pogodziła się ze swoim losem. – Na noc – westchnęła Araine, gdy Wonda zamknęła drzwi. Wydawało się, że opadła, a Leesha dopiero teraz przypomniała sobie, jak drobna tak naprawdę jest księżna matka. Jednak słabość znikła w okamgnieniu, gdy Araine spojrzała znowu na Rosal. – A teraz zastanówmy się, co mam z tobą zrobić, dziewczyno. Rosal znowu zaczęła szlochać i nietrudno było zrozumieć dlaczego. Jessę zamknięto tylko w Wieży Zachodniej, ale dziewczyna była... pod ręką. Araine mogła ją powiesić jeszcze tego samego dnia, gdyby tak postanowiła. – Amanvah – odezwała się Leesha, nieoczekiwanie nawet dla siebie. – Chciałabym, żebyś rzuciła

kości teraz. Dama’ting popatrzyła na nią z zaskoczeniem. – Chcesz zmarnować pytanie w obliczu Everama na heasah? – Na życie kobiety – poprawiła Leesha. – Obawiam się, że myślę tak samo jak księżniczka – zauważyła Araine. – Nie wydaje się to... – Byłam kiedyś zaręczona z Garedem Rębaczem – przerwała jej szybko Leesha. – Odrzuciłam go, ale nadal jego los leży mi na sercu. Zakątek potrzebuje Gareda, a jemu potrzebna jest kobieta, która pomoże mu dźwigać brzemię władzy lepiej niż te nudne debiutantki, które sadzałaś obok niego przy posiłkach. – Trudno temu zaprzeczyć – mruknęła Araine. – Stwórcy niech będą dzięki – szepnęła Rosal. – Jeszcze nie dziękuj, dziewczyno – upomniała ją księżna. Rosal wytrzeszczyła oczy z przerażenia, gdy Amanvah wyjęła zza pasa zakrzywiony sztylet. – Wyciągnij ramię, dziewczyno. Rosal zadrżała, ale wykonała polecenie. Amanvah skaleczyła ją sprawnie i utoczyła krwi do pustej filiżanki. Araine skinęła na Wondę, aby wyprowadziła dziewczynę. Kiedy zniknęły, księżna odwróciła się, aby popatrzeć, jak klęcząca już na podłodze Krasjanka skrapia hora. Kości zalśniły przy rzucie. – Będzie wierną żoną – Amanvah odczytała wzór. – Wierną jemu i plemieniu Zakątka. Urodzi temu mężczyźnie silnych synów, ale to córka okaże się jego spadkobierczynią. Wyprostowała się i spojrzała na Leeshę i Araine. – Jeżeli się zgodzę – stwierdziła księżna matka. Amanvah pokręciła głową. – Wybaczcie, Wasza Łaskawość, ale nie macie wyboru. Syn Steave’a nie przyjmie żadnej innej. Araine zmarszczyła brwi. – Zatem niech zabierze tę dziewczynę i koniec. Lepiej, żeby znikła mi z oczu, zanim zmienię zdanie. – Mistrzyni! – Wonda wpadła do pomieszczenia z Bekką w ramionach. – Ona nie oddycha! Leesha pośpieszyła do kobiety. Amanvah już wyjęła hora ze swojej sakiewki. – Zamknij drzwi – rozkazała dama’ting. Wonda ruszyła posłusznie, ale Araine złapała ją za ramię. – Gdzie Jessa? – Znikła – odparła Wonda. – Znalazłam tylko Bekkę, leżała na korytarzu. – Znajdź Jessę – rozkazała księżna. – Niech każdy gwardzista w pałacu szuka tej wiedźmy. Wonda skinęła głową i wybiegła.

– Czasami zastanawiam się, jakie by było moje życie, gdyby mistrz Piter wykonał po prostu dobrze

swoją przeklętą robotę i sprawdził runy – stwierdził Rojer. Sikvah, ukryta wśród krokwi, nie odpowiedziała. Rzadko się odzywała, chyba że Rojer zadał jej bezpośrednie pytanie albo musiała przemówić w imieniu Amanvah. Nawet wtedy zeskakiwała na podłogę, przysuwała się blisko i odzywała cicho, aby nikt nie mógł podsłuchać. Rojerowi to nie przeszkadzało. Wystarczyło, że tam była i słuchała. Bardziej niż poczucie bezpieczeństwa albo ciepłe objęcia w nocy liczyło się towarzystwo, które pozwalało Minstrelowi znosić zamknięcie i nie załamywać się w samotności. Był ktoś, kto słuchał. Ktoś, komu zależało. Jaki Minstrel przetrwałby bez tego? Rojer widział wielkich artystów, którzy zmieniali się w cień człowieka, gdy ich widownia zaczynała się przerzedzać. – Może miałbym rodzeństwo – zastanawiał się dalej. Wyobraził sobie braci i siostry tak dokładnie, że niemal umiałby ich nazwać. – Mama i tata byli młodzi. Wtedy wydawali mi się starzy jak drzewa, ale teraz rozumiem, że planowali więcej dzieci. Westchnął tęsknie na wspomnienie dziecięcych gier i śmiechu, który przeminął. – W Rzeczułce wtedy nie było żadnego instrumentu, a tym bardziej kogoś, kto umiałby grać. Zapewne zająłbym się prowadzeniem gospody, ożeniłbym się z ładną miejscową dziewczyną i spłodziłbym własne dzieci. Nigdy nie wyjechałbym, nigdy nie widziałbym ani nie dokonałbym niczego specjalnego. Mógłbym po prostu być... zwyczajny. Rozległ się trzask, gdy otwierała się zasuwa. Drzwi celi otworzyły się... – Amanvah! – Rojer zerwał się na równe nogi i niemal przemknął przez pomieszczenie. – Mówisz bzdury, mężu – oznajmiła Amanvah cicho, gdy się obejmowali. – Zostałeś wybrany przez Everama. Nigdy nie byłbyś zwyczajny. Gdyby mistrz Arrick nie skłonił cię do skrzypiec, zrobiłby to ktoś inny. Nadchodzi Sharak Ka i z woli Everama przywróciłeś Ala „Pieśń o Nowiu”. Oto inevera. – Mogłabyś dokonać tego beze mnie – zauważył Rojer. Amanvah pokręciła głową. – Mogłeś podzielić się swoim darem z żonami, ale to był twój dar. Uniosła zasłonę, żeby go pocałować. Rojer chciał objąć ją mocniej, ale żona położyła mu ręce na piersi i lekko odepchnęła, aż zasłona opadła jej na usta niczym kurtyna po ostatnim akcie przedstawienia. – Mam codziennie tylko godzinę na odwiedziny, mężu – oznajmiła. – Dopóki nie zapadnie wyrok. I pewnymi sprawami musimy zająć się najpierw. Klasnęła głośno. Drzwi otworzyły się znowu i dwóch umięśnionych pomocników wtaszczyło ciężkie cebry z wodą. Następny wniósł drewniane koryto, wystarczające, by pomieścić Rojera. Za ich plecami ledwie widoczna wśród cieni Sikvah zeskoczyła z sufitu i wymknęła się bezszelestnie przez otwarte drzwi. – Wnieśliście to tak wysoko? – zdumiał się Rojer, spoglądając na spore wiadra. Mężczyźni posłali mu groźne spojrzenia. Nie wyglądali na zadowolonych, ale nie odezwali się ani słowem. – Nie bierz ich milczenia za grubiaństwo, mężu – wyjaśniła Amanvah. – Zabroniono im odzywać się do więźniów. Jej Łaskawość nakazała, żebyś dostawał lepsze jedzenie, i zezwoliła na kąpiel trzy razy w tygodniu. Ci ludzie są dumni, że mogą spełnić rozkazy księżnej matki. Dla Rojera nie wyglądali na dumnych, gdy posłali mu ostatnie spojrzenie i powłócząc nogami, opuścili celę. – Sikvah... – zaczął Rojer cicho, gdy drzwi się zamknęły. – Zadba, żeby nikt nam nie przeszkadzał przez najbliższą godzinę. – Amanvah wrzuciła runiczne srebrne kamyki do cebrów. Woda zasyczała, gdy podgrzewała ją magia. – Proszę, mężu. – Kobieta wskazała na wannę. Rojer wiedział dobrze, że lepiej się nie spierać. Rozebrał się i wszedł do wanny. Lakierowane drewno okazało się zimne i młodzieniec zadrżał, a na skórze pojawiła mu się gęsia skórka. Amanvah podniosła pierwsze wiadro i nalała gorącej wody. Minstrel uspokoił się w okamgnieniu. Nie była to wielka wanna w gospodzie Shamavah, ale

codzienna kąpiel stała się rytuałem, do którego przywykł. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo mu tego brakowało. – Zaczęłam robić ci kolczyk – powiedziała Amanvah, gdy myła Rojera szczotką i mydłem. – Ale miną tygodnie, zanim skończę, a mam nadzieję ujrzeć cię wolnym o wiele wcześniej. – Bez wątpienia taki kolczyk znajdzie też wiele innych zastosowań – zapewnił Rojer. – Nie ma jednak lepszego zastosowania magii niż do słuchania twojego słodkiego głosu na odległość. Amanvah objęła go, tłumiąc szloch. Rojer przyciągnął ją mocno, nie przejmując się, że moczy jej szaty. Żona cofnęła się, pociągając nosem, po czym zdjęła mokry jedwab. – Jeżeli położysz mnie na plecach i wytryśniesz we mnie, mężu, obdarzysz mnie dzieckiem. Rojer już się odprężył i ułożył wygodnie w niewielkiej wannie, ale na ostatnie słowa zesztywniał i usiadł prosto. – Amanvah, to nie czas... – Owszem – przerwała mu żona. – Jeżeli chcę nosić twoje dziecko, musi to być teraz. Minstrel przełknął nerwowo ślinę. – Nie podoba mi się, jak świadczy to o moich szansach... Amanvah uklękła znowu przy wannie, przesunęła dłońmi po jego nagim torsie, ale nie po to, aby go myć. – Ani mnie – przyznała. – Twoja przyszłość jest zamglona, lecz nie tylko twoja. Zbliża się wielkie podzielenie i wielu mieszkańców tego miasta może powędrować samotną ścieżką, gdy tak się stanie. Przesunęła dłoń na szyję Rojera, dotknęła jego policzka i przyciągnęła do pocałunku. – Ale w tym strumieniu stoi filar. Jeżeli weźmiesz mnie teraz, będę nosić twoje dziecko. – Zatem przeżyjesz to... podzielenie? – Przynajmniej do narodzin. Później... – Amanvah wzruszyła ramionami, a potem zaczęła całować go w szyję. Rojer cofnął się. – Może zatem powinniśmy poczekać. Żona spojrzała na niego zmieszana. – Nie chcę zostawiać cię samej z dzieckiem – wyjaśnił. – Nie masz nawet dwudziestki. Jeżeli umrę, powinnaś znaleźć sobie nowego męża. Takiego, który będzie mógł... Amanvah ujęła jego twarz w dłonie. – Och, mężu. Nie będę sama. Mam swoje siostry-żony, a nie rozumiesz nas dobrze, jeśli myślisz, że zapomnimy o tobie, gdy będziesz musiał podążyć samotną ścieżką. – Wstała i kołysząc biodrami, podeszła do wąskiej pryczy. – Jestem dama’ting. Everam chce, żebym urodziła córkę i dziedziczkę. – Położyła się na plecach i rozchyliła nogi. – Daj mi ją, mężu, a nigdy nie będę potrzebowała dotyku innego mężczyzny. Rojer wyskoczył z wanny w okamgnieniu. Nie przejmował się wilgocią, gdy pochylał się nad żoną. – Córka? Amanvah uśmiechnęła się. – Sikvah nosi już twojego syna.

Janson patrzył na Leeshę, ale jej nie widział. Wydawało się, że uwaga ministra skupia się na księżnej matce, ale jego aura zdradzała coś innego. Janson doskonale zdawał sobie sprawę z obecności Zielarki i denerwowało go, że nie wie, dlaczego się tu znalazła. Przywykł, że jest prawą ręką Araine, i nie podobało mu się, że Leesha wyraźnie wkracza między niego i księżną. – Nie martw się, Jansonie – rzuciła Leesha. – Wkrótce wracam do Zakątka. Minister spojrzał na nią z zaskoczeniem. Nie odezwał się, ale jego uczucia były tak silne, że Zielarka odpowiedziała odruchowo. Właśnie tak to się dzieje u Arlena, uświadomiła sobie. Znowu zrozumiała tego mężczyznę za późno. W sercu poczuła ból na myśl, że mogła już nigdy go nie zobaczyć. Właśnie to demony wykorzystały i obróciły przeciwko niej. Na pewno dostrzegły pragnienie spotkania z Arlenem widoczne wyraźnie w aurze, zupełnie tak samo, jak teraz Leesha dostrzegła myśli Jansona. – Nie tak szybko – zaznaczyła Araine. – Masz jeszcze zadanie, które musisz wykonać. – A potem spojrzała na Jansona. – Znalazłeś Jessę? Minister pokręcił głową. – Widziano ją, jak weszła do tunelu, ale nikt nie zauważył, czy stamtąd wyszła. Postawiłem straż w szkole i przeszukujemy ją od piwnic po dach. – Tam jest pełno ukrytych przejść – zauważyła Araine. – Wyprowadź uczennice i personel, a potem niech twoi ludzie opukają każdą ścianę. Jeżeli rozlegnie się głuchy odgłos, niech szukają przejścia lub się tam wedrą. I, na Stwórcę, powiedz swoim, żeby byli bardzo ostrożni. Ta wiedźma omal nie zabiła Bekki zatrutą igłą. Na szczęście Leesha i Amanvah były blisko i szybko udzieliły pomocy. Janson skłonił się. – Przekażę wszystko. Prowadzimy również poszukiwania w innych posiadłościach mistrzyni Jessy oraz jej sojuszników, o których wiemy. Gwardziści przy bramach miasta wiedzą, że mają przeszukać każdy wóz i zaglądać pod każdy kaptur. Znajdziemy ją. Araine skinęła głową, ale jej aura wyrażała niepewność. Zdrada zostawiła w niej ślad, ale księżna nadal wysoko ceniła Jessę. Chwaściarka była niebezpieczna i mogła się wymknąć pomimo zastawionych sieci, co bardzo martwiło Araine. – Coś jeszcze? – zapytał Janson, ale aura go zdradzała, minister wiedział, że chodzi o coś więcej. Księżna matka nie wezwałaby go tylko po to, żeby powtórzyć te same rozkazy, które wydała parę godzin temu. – Potrzebowaliśmy pomocy krasjańskiej księżniczki, żeby odkryć spisek – oznajmiła Araine. – I musieliśmy za to zapłacić. Aura Jansona zmieniła się, stwardniała, gdy uświadomił sobie, do czego księżna zmierza. – Bezpalcy. Araine skinęła głową. – Minstrel stanie przed trybunałem, ale niezależnie od wyroku uniewinnię go. – Wasza Łaskawość – zaczął Janson rwącym głosem. – Mój krewniak był nadętym dupkiem, ale

jednak rodziną. Nie mogę tak po prostu pozwolić... – Możesz i pozwolisz – przerwała mu Araine stanowczo. – Nie oczekuję, że ci się to spodoba, ale to konieczne. Jeżeli dozna krzywdy, na ulicach wybuchną zamieszki. Bezpalcy zostanie w wieży do procesu, ale kiedy mistrzyni Leesha wyruszy do Zakątka, Minstrel i Opiekun Jona wrócą razem z nią. W aurze Jansona zapłonęła wściekłość. Tak intensywna, że Leesha spięła się i sięgnęła do mieszka z hora po swoją różdżkę. Gdyby minister wykonał choć najmniejszy ruch w stronę księżnej, Zielarka rozbiłaby go w drobny mak. Lecz wówczas płonące uczucie opadło, zduszone przerażająco silną wolą. Leeshę przeraziło to bardziej nawet niż gniew Jansona. Minister skłonił się tylko sztywno. – Jak Wasza Łaskawość sobie życzy. Po czym odwrócił się i wyszedł z komnaty, nie czekając na odprawę. Araine westchnęła. – Często powtarzałam, że zapłacę każdą cenę, żeby uleczyć niepłodność mojego syna, ale nie sądziłam, że będzie mnie to kosztowało utratę dwojga najbliższych sprzymierzeńców w jeden dzień. Leesha ujęła jej dłoń. – Macie innych sojuszników. Minister Janson uspokoi się i zrozumie, zwłaszcza gdy nas nie będzie już w mieście. Przypomniała sobie jednak palący gniew w aurze Jansona i już nie była taka pewna.

24 Briar lata plagi 333–335, zima

B

riar obudził się przy obrośniętej lubczykiem ścieżce w ogrodach księżnej. Matka zaproponowała mu porządne posłanie, ale Briar nie spał w łóżku ani pod dachem od prawie dekady. Ostatni raz, gdy miał sześć lat i jego lekkomyślność pogrzebała rodzinę Briara wśród otwartej nocy. Przez następne lata przy życiu utrzymywał go strach. Nerwowo zrywał się na każdy odgłos czy najdrobniejszy nawet ruch. Nie spał za wiele, ledwie przymykał oczy na parę godzin tu czy tam i zrywał się na najmniejsze drgnienie. Za chronionymi runami ścianami i na miękkich posłaniach osobie łatwo było zapomnieć, że tuż obok czai się noc gotowa odebrać wszystko. A zapomnienie równało się śmierci. Briar zerwał liście lubczyku i wsunął je do kieszeni, po czym wstał. Ziele było powszechne, ale nocą osobie nigdy za mało lubczyku. Zamieszanie w pałacu ciągnęło się, dopóki późno w nocy nie rozległy się krzyki, że popełniono morderstwo, które ucichły kapryśnie, gdy zabójca został wywleczony do Świętego Domu. Oczywiście to nie była sprawa Briara. Liczyli na niego ludzie z Lakton, którzy oczekiwali, że sprowadzi pomoc od księcia. Nie

było nic ważniejszego niż sprowadzenie hrabiego Thamosa do klasztoru. Briar poszedł do stajni, ale nie zastał tam krzątaniny, której się spodziewał. Nikt nie siodłał koni, żaden żołnierz nie przygotowywał uprzęży. Briar złapał za ramię stajenną. – Gdzie hrabia? Kobieta popatrzyła na wyrostka, marszcząc nos. Owszem, Briar cuchnął gnojem, ale czy zapach lubczyku również był obrzydliwy? Oto, do czego prowadzi spanie w łóżku. – Powtórz? Ponieważ przywykł do obserwowania innych z ukrycia, Briar od lat ledwie się odzywał. Rozumiał thesański i krasjański, ale mówienie w tych językach wciąż stanowiło dla niego wyzwanie i czasami trudno było zrozumieć, co powiedział. – Mam prowadzić hrabiego na południe. Gdzie jest? – Wątpię, aby JEGO WYSOKOŚĆ książę Thamos wybierał się dzisiaj dokądkolwiek – odparła kobieta. – Ta sprawa ze skrzypkiem zaklinaczem wywołała zamieszanie w całym mieście. Briar mocniej ścisnął ją za ramię. – Nie można czekać. Ludzie liczą na nas. – Oj, a co ja niby mogę na to poradzić? – Stajenna wyrwała ramię z uścisku. – Co ja jestem? Księżna matka? Briar zamarł, po czym cofnął się i uniósł ręce. Dostrzegł na skórze kobiety czerwieniejący odcisk swojej ręki. – Wybacz. Nie chciałem tak mocno ściskać. – Nie szkodzi – odparła stajenna, ale roztarła ramię. Briar wiedział, że zostanie siniak. Ludzie nie przypominali otchłaniaków. Byli delikatni. Jeżeli nie zachowało się ostrożności, łatwo ich było zranić. Wrócił do ogrodów i wślizgnął się stamtąd do pałacu przez rzadko używane przejście. Wszędzie kręciła się gwardia, a służba biegała w tę i z powrotem, nikt jednak nie zauważył Briara, co najwyżej ktoś poczuł woń lubczyku. Korytarze zapewniały mnóstwo kryjówek, wystarczyło tylko szybko się poruszać. Matka i Janson znajdowali się za zamkniętymi drzwiami, a Briar znał tylko garstkę ludzi w Angiers. Nikogo z nich jednak nie znalazł. Wrócił znowu do ogrodów, wpełzł między łodygi lubczyku i zamknął oczy. Jakiś czas później usłyszał głosy. Napiął się, gotów do ucieczki, ale nie mówiono do niego, więc Briar podkradł się bliżej, żeby posłuchać. Zanim jeszcze dotarł wystarczająco blisko, wiedział, że zobaczy Leeshę Zielarkę. Zapach jej fartucha z kieszeniami wypełnionymi dziesiątkami ziół przypomniał wyrostkowi matkę. Briar lubił mistrzynię, chociaż miejscowi nazywali ją wiedźmą. To samo mówili o Dawn. – Nigdzie nie pojadę, dopóki Rojer jest w więzieniu! – krzyknął właśnie Gared, baron Zakątka Rębaczy. – Nie krzycz – upomniała go Leesha szeptem. – Widziałaś go – powiedział już ciszej wielkolud. – Bardzo był pobity? Zielarka skinęła głową. – Ale nic, czego nie mogłabym uzdrowić magią kości. Będzie potrzebował paru zębów, ale nic mu już nie dolega. Gared zacisnął pięść. – Przysięgam, że gdyby ten drań Jasin nie był już martwy... – Nie waż się kończyć, Garedzie. Właśnie dlatego tym bardziej powinieneś wyjechać. – Niby czemu? – Nie pomagasz – stwierdziła Leesha stanowczo. – A jeżeli chcesz zabrać Rosal, lepiej zrób to teraz, zanim arystokratom przyjdzie do głowy, żeby cię powstrzymać. Kiedy wydawał się wciąż nieprzekonany, Zielarka położyła mu rękę na ramieniu. – A gdy znajdziesz się już w Zakątku, będziesz tak miły, żeby przygotować kilka tysięcy Rębaczy,

niech przyjadą tutaj i odprowadzą nas bezpiecznie do domu. Na drogach kręci się teraz tylu bandytów... Gared zmarszczył brwi, nie bardzo rozumiejąc, a potem uniósł je gwałtownie. – Och, tak, pojmuję. Chcesz, żebym... – Chcę, żebyś zadbał o bezpieczny powrót delegacji do Zakątka – stwierdziła Leesha z naciskiem. – Nas wszystkich. Niezależnie od tego, co zdecyduje dwór. – Księciu się to nie spodoba – zauważył Gared. – Nie wyobrażam sobie, żeby mu się spodobało – zgodziła się Leesha. – Wiem, że nie mam prawa o to prosić... – Na Otchłań, akurat! – prychnął Gared. – Zakątek zawdzięcza tobie i Rojerowi wszystko, więc z nami bezpiecznie dojedziesz do domu. Książę i jego Drewniani Żołnierze niech no spróbują się wtrącić... – Splunął. – Nikt lepiej od Rębaczy nie potrafi ciąć drewna. – Nie będzie takiej potrzeby – zapewniła Leesha. – Pokaż tylko kły, ale nie gryź. – Nie będę. Dopóki Rojer oddycha. Jak wrócę i okaże się, że nie... – zawiesił głos, ale nie dokończył, tylko odwrócił się i odszedł.

Briar spojrzał na wodze, które wręczyła mu stajenna, a potem pokręcił głową. Lubił konie, i owszem, ale im nie ufał. – Pobiegnę. – To nie wystarczy, Briarze – odparł Thamos. – Zamierzam naprawdę szybko dostać się do Zakątka. Chłopak wzruszył ramionami. – A ty musisz dotrzymać mi kroku – dodał hrabia. Briar skinął głową. – Tak. Thamos wyglądał na poirytowanego, choć Briar nie rozumiał dlaczego. – Nie zdołasz pieszo dotrzymać kroku mojej konnicy – stwierdził hrabia. Chłopak przekrzywił głowę. – Dlaczego nie? Thamos zmierzył go przeciągłym spojrzeniem, a potem wzruszył ramionami. – Jak chcesz, chłopcze. Ale jeżeli zostaniesz w tyle, przewieszę cię przez własne siodło jak upolowaną łanię. Briar roześmiał się, zaskoczony, że inni nie dołączyli. Przecież dowcip był naprawdę przedni. Thamos wspiął się na konia i uniósł włócznię, gdy otwierano bramy miasta. – Naprzód! – rozkazał. Briar ruszył, gdy jeźdźcy uderzyli swoje konie piętami. Przez jakiś czas jechali równo z chłopakiem,

ale na drodze tak blisko miasta panował tłok i nawet ci, którzy natychmiast ustępowali hrabiemu oraz jego ludziom, spowalniali oddział. Briar mógł zejść z traktu i uniknąć tłoku, jak również nieuchronnych spojrzeń i pytań. Szybko zostawił konnicę z tyłu i zajął się zbieraniem jedzenia, gdzie się dało. Badał teren, zapamiętując położenie osad i ścieżek. Matka zapowiedziała, że Briar będzie często odwiedzał Angiers, zatem dobrze było poznać szlaki. Chłopak zapamiętał, gdzie rósł lubczyk, a także te miejsca, gdzie zioła nie było. Na szczęście chwasty były agresywne i pleniły się prawie wszędzie. Nawet bez pośpiechu Briar zdążył się cofnąć na północ wzdłuż drogi i wieczorem znaleźć miejsce popasu konnicy. Z zazdrością obserwował z zarośli na skraju traktu, jak żołnierze stoją cierpliwie w ogonku po miskę gęstej zupy i kromkę chleba. Briar najadł się korzonkami i orzechami, ale ślinka napłynęła mu do ust, gdy poczuł aromat chleba i zupy. Wiedział, że dostałby trochę. Musiałby jedynie stanąć w ogonku. Ale żołnierze wyglądali wszyscy tak samo w drewnianych zbrojach i długich pelerynach, a na kamizelach nosili herb hrabiego. Należeli do armii. Briar nie. Przyglądaliby mu się podejrzliwie. Przezywaliby go Śmierdziuchem albo Bagniakiem, gdy myśleliby, że nie słyszy. Trzymaliby się z dala albo co gorsza, próbowaliby z Briarem rozmawiać. Chłopak chciałby zjeść chleba, ale nie aż tak bardzo. Żołnierze szybko dosiedli wierzchowców i przygotowali broń, gdy tylko zaszło słońce. Ruszyli dalej, po drodze zabijając z wprawą otchłaniaki. Demony już się nauczyły, żeby unikać otwartych traktów. Przemykały się wśród drzew i obserwowały. Drzewne demony były cierpliwe, zwłaszcza gdy zdobycz mogła je przegonić lub walczyć. Briar dostrzegł przed sobą, jak jeden wspiął się na wielkie drzewo, którego konary rozciągały się nad traktem. Stwór wspiął się szybko, przyczaił wśród gałęzi i czekał. Otchłaniak przepuścił waleczną konnicę, ale hrabia i baron jechali za pierwszymi szeregami nieco wolniej. Obaj wyglądali na głęboko zamyślonych. Dla drewniaka na drzewie mogli mieć równie dobrze wymalowane na plecach tarcze. Briar pognał do drzewa. Kolejny drewniak zasyczał i próbował zastąpić mu drogę, ale chłopak zamachał połami ubrania i zapach świeżego lubczyku odpędził stwora, który cofnął się, kaszląc. Briar upuścił włócznię i tarczę, oparł się stopami o pień i zaczął wspinać równie szybko jak demon. Ostrożnie wybierał miejsca, których się chwytał, aby nie wywołać szelestu lub odgłosu, dopóki nie znalazł się na konarze, gdzie czaił się drewniak. Otchłaniak podniósł łeb, gdy Briar krzyknął i pobiegł po gałęzi, wyrwawszy zza pasa runiczny nóż. Demon napiął się do skoku, ale Briar był na to przygotowany – uchylił się przed zakrzywionymi pazurami, a potem skoczył, przytrzymał drewniaka jedną ręką, a drugą wbił nóż w jego podobną do kory, grubą skórę. Magia popłynęła przez wbite głęboko ostrze do ramienia chłopaka. Briar wstrzymał oddech. Otchłaniak znalazł się pod nim, gdy przy szarpaninie spadli z drzewa na trakt, ale i tak Briar stracił dech w piersi. Upadek mógłby go zranić, gdyby nie magia krążąca w ciele wyrostka. Chłopak odtoczył się od demona i zerwał na równe nogi z nożem w gotowości, ale drewniak już się nie ruszał. – Gdzieś ty się podziewał, na Otchłań? – zapytał Thamos. Briar popatrzył na niego zdziwiony. – Niedaleko. – Chcę, żebyś się pojawiał regularnie – zażądał Thamos. – Stwórca jeden wie jak miałbym znaleźć ruch oporu, gdybyś mi się zgubił. Było to cokolwiek śmieszne stwierdzenie. Jak Briar miałby zgubić tak wielu jeźdźców? Mimo to skinął głową, po czym wycofał się za drzewa. – Mały śmierdziel zabił drewniaka, który mógł nas posłać do Otchłani – usłyszał jeszcze głos Gareda. – Mogliście chociaż podziękować, zamiast go rugać.

Briar pozwalał się zauważać, gdy konnica zatrzymywała się na popas. Brał swój chleb i miskę, a kiedy tylko upewnił się, że hrabia go widział, znikał znowu. Posłaniec podróżowałby do Zakątka tydzień, ale Drewniani Żołnierze Thamosa nie spali, wchłaniali nocą dość magii, aby mieć siły do jazdy w dzień. Mężczyźni robili się coraz bardziej nerwowi i poirytowani, ale jechali nieprzerwanie i po trzech dniach wieczorem znaleźli się w pobliżu Zakątka. – Briarze! – zawołał Thamos, gdy chłopak wślizgnął się do obozu na posiłek. – Dołącz do nas! Hrabia siedział z baronem Garedem i lordem Samentem na zwalonym pniu niedaleko swoich zbrojnych. – Nie śmierdzę za bardzo? – zapytał Briar, ale podszedł bliżej. – Oj, wybacz mi tamto. Powinienem wiedzieć, że masz słuch jak nietoperz. – Gared rozpiął płaszcz i się powąchał. – Żaden z nas nie pachnie różami po czterech dniach jazdy i zabijaniu demonów. – Zerknął na jedyny powóz w oddziale, w którym podróżowała panna Lakiernikówna i jej matka, po czym uśmiechnął się lekko. – No, może jedna lub dwie osoby... – Będziemy w Zakątku rano – powiedział Thamos. – Przygotowania zajmą nam dzień, wyruszymy następnego ranka. Znajdziemy ci pokój... Briar pokręcił głową. – Prowadzę czasem ludzi do Zakątka. Wiem, gdzie rośnie lubczyk. – Nie możesz spędzić reszty życia, śpiąc w lubczyku – zauważył Thamos. Briar przekrzywił głowę. – Dlaczego nie? Hrabia otworzył usta, a potem je zamknął. Spojrzał na Gareda, szukając pomocy. – Jak przyjdzie zima, będzie mróz – stwierdził Gared. Briar wzruszył ramionami. – Umiem rozpalać ogień. – Jak chcesz – westchnął Thamos. – Ile czasu zajmie dotarcie do Klasztoru Pasterza Alina? – Dziesięć dni. – Tak długo? – zdziwił się Sament. – Nie można użyć dróg – wyjaśnił Briar. – Wszędzie Wypatrywacze. Trzeba iść po torfowiskach. – Nie podoba mi się to, co mówisz – wtrącił Gared. – Koń może złamać nogę na podmokłych łąkach, a jeździec kark. – Kręty szlak. Ale mogę znaleźć suchą ziemię przez większość drogi – zapewnił Briar. – Umiesz narysować mapę? – zapytał Thamos. Chłopak pokręcił głową. – Nie umiem czytać, ale znam drogę. – Przyprowadzimy kartografa – zaproponował hrabia. – Wzięliście jedzenie? – zainteresował się Briar. Thamos uśmiechnął się cieplej.

– Wciąż głodny? Poproś kucharza o chleb. Briar pokręcił głową. – Dla klasztoru. Zatłoczony. Wielu głodnych. – Wyobrażam sobie – zgodził się Thamos. – Nie mamy czasu na porządny konwój, ale pięciuset konnych Drewnianych Żołnierzy może ponieść znaczącą ilość zaopatrzenia, o ile po drodze jest trawa dla koni. Briar skinął głową. – Tak wielu zajmie więcej czasu. – Myślałem, że książę kazał wziąć pięćdziesięciu zbrojnych – wtrącił Gared. – Tak sądzisz? – Thamos uniósł brew. Sięgnął do kurtki i wyjął złożony pergamin z książęcą pieczęcią. Wskazał na kleks na arkuszu. – Trudno odczytać z tą plamą na papierze. MOŻE to pięćdziesiąt, jak się zdaje, ale przecież to by było szaleństwo, prawda? – Prawda – zgodził się Gared. – Tylko głupiec mógłby rozkazać, żebyście zabrali tak nieliczne siły – przytaknął Sament. – W rzeczy samej to musi być pięćset. – Dlaczego nie pięć tysięcy? – zapytał Gared. Thamos pokręcił głową. – Nie możemy wziąć aż tylu, bo osłabimy Rębaczy i nie będą mogli dobrze bronić Zakątka. A nie zostawię hrabstwa niestrzeżonego. Moja konnica będzie musiała wystarczyć, dopóki nie dowiemy się więcej. Chcę poruszać się szybko i sprawnie. Briar przytaknął gorliwie. Laktończycy nie mieli konnicy. A z pięcioma setkami Drewnianych Żołnierzy będzie można obronić klasztor przed wszystkim, przywieziona żywność zaś nakarmi głodnych. – Chętnie zobaczę jezioro – powiedział Gared. – Podobno jest tak duże, że nie widać drugiego brzegu. Thamos pokiwał głową. – Widziałem je kiedyś i widok był zaiste godzien zapamiętania. Ale ty nie pojedziesz, baronie. Ktoś musi zostać, żeby zatroszczyć się o Zakątek, kiedy mnie nie będzie. – Zabrzmiało to, jakbyście mieli nie wrócić. – Zamierzam, ale gdy wróg jest tak blisko, nie można mieć pewności. Musisz być przygotowany do objęcia przywództwa. – Ludzie mnie słuchają, i owszem – stwierdził Gared. – Ale nie zostałem stworzony do papierów i polityki. – Robimy, co musimy, nie to, co chcemy – mruknął Thamos. – Wybawiciel powiedział mi kiedyś to samo – westchnął Gared. – Nie wiem, czy Arlen Bales to Wybawiciel – hrabia zawiesił głos – ale jeżeli go spotkasz... Gared uśmiechnął się szeroko. – O, tak. Poślę go do was.

W Zakątku spędzili trzy dni. Thamos zbierał swoich ludzi, a Briar poznawał dokładnie okolicę. Znalazł innych mieszkających w Zagajniku Zielarek. Niektórzy byli Krasjanami, jak ojciec Briara, ale reszta Thesańczykami, którzy malowali sobie runy na nagiej skórze. Nosili tylko luźne szaty za dnia, a nocą, gdy zabijali demony gołymi rękami, jedynie przepaski biodrowe. Briar pozostał w ukryciu, gdy ich obserwował, ale był zafascynowany. Nie rozumiał zwyczajów tych ludzi, ale sądził, że z czasem pewnie by się ich nauczył. Po opuszczeniu Zakątka zbrojni Thamosa, których prowadził, utrzymywali dobre tempo, ale potem, gdy wkroczyli na wielkie mokradła wokół jeziora, zwolnili. Zimno oszczędziło im plagi komarów, ale jeźdźcy i tak je odpędzali i zabijali, nie przestając narzekać. Briar wskazał na ślady. – Torfowy demon. – Nigdy żadnego nie widziałem – stwierdził Sament. – Ani ja – dodał Thamos. – Niski – opisał Briar i wyciągnął przed siebie ręce. – Długie łapy. Pluje, jad przykleja się do wszystkiego. Przepala i przeżera, nie da się zmyć. – Jak takiego zabić? – zapytał Thamos. – Odejść w bok. Torfiaki nie mogą ruszać łapami na boki. Muszą się obrócić. – Briar uniósł ramię i pokazał na wcięcie pod swoją klatką piersiową. – Trzeba wrazić włócznię tutaj. Nie ma pancerza. – Zdaje się, że sporo wiesz o tych demonach – zauważył hrabia. Chłopak uśmiechnął się. Nie znał się na mapach, ale na otchłaniakach to i owszem. – Rozbijcie obóz. Nie przeprowadzę koni przez bagna nocą. Pokażę wam, jak zrobić pułapkę na torfiaka.

Briar zgiął się, aby dobrze się ukryć za guzowatym pniem pochylonego bagiennego drzewa. Niewidziany, obserwował krasjańskiego zwiadowcę, który brnął przez mokradła. Kha’Sharum niósł ciężki plecak z zapasami i zaznaczał punkty orientacyjne terenu na natłuszczonym papierze. Był sam. Briar o to zadbał. Obcy nie przyszedł z grupą łowców, wtedy jego zniknięcie łatwo by zauważono. Po prostu samotny zwiadowca wysłany, aby zrobił mapę mokradeł. Ale zwiadowca kierował się prosto na szlak Thamosa i jego ludzi. Za godzinę usłyszy ich albo zobaczy ślady jeźdźców. A zaraz potem popędzi do zwierzchnika, żeby o tym donieść. Briar zacisnął palce na włóczni. Nienawidził tego. Nienawidził zabijać ludzi. Krasjanie byli do niego podobni i za każdym razem, gdy któregoś pozbawił życia, wydawało się, jakby zabijał samego siebie. Ale nic na to nie mógł poradzić. Kiedy zwiadowca przeszedł pod drzewem, Briar skoczył na niego i przebił włócznią ramię, serce i płuco. Krasjanin umarł, zanim upadł.

Briar zabrał jego plecak i papiery, a ciało zostawił, aby zatonęło w mętnej bagiennej wodzie.

Minęło piętnaście dni, zanim dotarli do klasztoru. Briar prowadził Thamosa i jego ludzi z dala od wrogich zwiadowców i po suchej ziemi z trawą dla koni. Dziewięciu Drewnianych Żołnierzy zaginęło wśród mokradeł, a siedem wierzchowców połamało kostki i trzeba było je dobić. Jeden z Górskich Włóczni dostał w twarz śliną torfowego demona. Briar opatrzył miejsce błotem i okładami, ale po zdjęciu opatrunku blizna i tak wyglądała jak stopiony wosk. Klasztor Nowego Świtu wznosił się na wysokiej stromiźnie rozciągającej się nad jeziorem. Z trzech stron otaczała go woda, dostać się tam można było jedynie wąską drogą, którą przecinała fosa połączona z jeziorem. Drewniane mury postawiono grube i wysokie, a do środka prowadził zwodzony most. Doki na północy i południu znajdowały się nisko pod skalistym urwiskiem – towary i zapasy transportowane na statkach trzeba było przenosić w górę po wąskich, zygzakowatych stopniach wyciętych w zboczu. Na przybycie Thamosa i konnicy opuszczono most. Wjechali. – Na Stwórcę – szepnął hrabia na widok namiotów uchodźców wewnątrz murów. Ludzie byli brudni i wychudzeni, przywykli już do braku jedzenia. – Nie miałem pojęcia, że będzie tak źle – powiedział Sament. – Uchodźcy w Zakątku... – ...korzystali z tego, że byli bezpieczni na terytorium sojuszników – dokończył Thamos. – A ci nieszczęśnicy... Odwrócił się do kapitana. – Znajdź kwatermistrza i przekaż nasze zapasy. Dowiedz się, czy możemy jakoś pomóc tym ludziom. Mężczyzna zasalutował i odjechał, podczas gdy Briar poprowadził Thamosa i Samenta do drzwi klasztoru. Opiekun Heath już na nich czekał. Stary, gruby kapłan objął mocno Briara. – Niech cię Stwórca błogosławi, chłopcze. A potem spojrzał na hrabiego i skłonił się nisko. – To zaszczyt, Wasza Wysokość. Witam w Klasztorze Nowego Świtu. Jestem Opiekun Heath, zabiorę was do Pasterza.

Nieczęsto się zdarzało, aby Briar mógł wejść do prywatnego gabinetu Pasterza Alina. Pasterz nosił prostą brązową szatę jak Opiekun, ale jego komnata była bardziej bogata, niż chłopak sobie wyobrażał. Miękkie, grube dywany, kolorowe i splecione w potężne runy klasztoru. Akolici szli za Briarem z miotłami w gotowości, żeby nie naniósł błota na sandałach. Siedziska i sofy były wyłożone poduszkami. Takie miękkie. Heath powiedział, że Briarowi nie wolno siadać, ponieważ ten pobrudzi wszystko sokiem z lubczyku, ale chłopak zbliżył się do aksamitnej sofy, obok której przechodzili, i zadrżał z przyjemności, gdy przesunął palcami po jej oparciu. Wysokie regały z lakierowanego złotodrzewa ciągnęły się wzdłuż ścian od posadzki po sufit wypełnione niezliczonymi księgami. Heath próbował Briara uczyć czytania, ale chłopaka bardziej interesowały obrazki. Ojciec Briara, Relan, nauczył go wszystkiego o kłanianiu się. Ukłon Pasterza był głęboki i trwał na tyle długo, aby okazać szacunek bez rezygnacji z dominującej pozycji. Ukłon dla równego sobie. – To zaszczyt poznać was, Wasza Wysokość – powiedział Pasterz. – Mieliśmy nadzieję, że Briar sprowadzi pomoc, ale nie spodziewaliśmy się nikogo z rodu panującego. – Ani tak wielu Drewnianych Żołnierzy – dodał jeden z mężczyzn w komnacie. Był średniego wzrostu i nosił elegancki żakiet. Stał w rozkroku jak ktoś, kto przywykł raczej do kołyszącego się pokładu statku niż do suchego lądu. – I na dodatek konnica! Zdaje się, że Stwórca jednak wysłuchał naszych modłów. – To Dokmistrz Isan – przedstawił Pasterz Alin, wskazując na mężczyznę, a potem na jego towarzysza. – I jego brat, kapitan Marlan. Thamos wyciągnął obie ręce w powitaniu typowym dla kapitanów z Lakton i uścisnęli sobie przedramiona. – Przyjmijcie, proszę, wyrazy współczucia ode mnie i Bluszczowego Tronu z powodu śmierci waszej matki. Marlan splunął, ignorując zirytowane spojrzenie, jakie rzucił mu Alin. – Nie umarła zwyczajnie. Została zamordowana. – Oczywiście. – Thamos wskazał Samenta. – Pozwólcie, że przedstawię lorda Samenta z Miln, który przyprowadził pięćdziesiąt Górskich Włóczni. – Dobrze, żeście przybyli – stwierdził Alin. – To, co się tutaj dzieje, dotyczy wszystkich Wolnych Miast. – Nie trzeba mnie o tym przekonywać – zapewnił Sament. – Jednak Euchor to inna sprawa. – Potrzebne mu jest zwycięstwo – rozległ się nowy głos. Briar podniósł głowę i uśmiechnął się szeroko na widok kapitan Dehlii, która weszła do komnaty z jeszcze jednym bogato odzianym mężczyzną. – Kapitan Dehlia z „Lamentu Sharum” – przedstawił Opiekun Heath. – Stała się wrzodem w krasjańskiej skórze, odkąd najeźdźcy napadli na Dokowisko. – Tylko dzięki Briarowi. – Dehlia pogłaskała splątane włosy chłopaka. – Podkradał się dla nas do miasta, szpiegował wrogów i podpowiadał nam, gdzie uderzyć.

Objęła Briara i uścisnęła mocno, wcale się nie przejmując plamami po lubczyku na jego ubraniu. Chłopak nie lubił, by go dotykano, ale gdy robiła to kapitan Dehlia, nie miał nic przeciwko temu. Pasterz Alin wskazał na nowo przybyłego. – Egar... – ...trzeci syn księcia Edona z Rizon – dokończył Thamos i mężczyźni się objęli. – Baliśmy się, że zginąłeś, przyjacielu. Egar pokręcił głową. – Po tym jak Krasjanie uderzyli na stolicę, zebrałem, ilu się dało, ludzi gotowych do walki i uciekłem na równiny. Atakujemy, gdzie możemy, i uciekamy, zanim pustynne szczury nas złapią. – Ilu masz ludzi? – zapytał Thamos. – Mogę wezwać pod broń pięć tysięcy włóczni, jeśli będę miał trochę czasu – zapewnił Egar. Thamos przyjrzał mu się przez zmrużone powieki. – Dlaczego jesteś tutaj, a nie w Rizon ze swoimi ludźmi? – Ponieważ – odpowiedział za Egona Isan – pora odbić Dokowisko.

– Wszystko było możliwe tylko dzięki Briarowi – powiedział Pasterz Alin. Schodzili po spiralnych schodach, które zdawały się nie mieć końca, pod fundamenty klasztoru, do naturalnych jaskiń w urwisku. – Zauważył siły wroga podkradające się do wybrzeża jeziora – dodał Isan. – Uprzedził nas i dał czas na przygotowanie zasadzki. Tamtego dnia zabiliśmy lub pojmaliśmy ponad dwustu zbrojnych. Jak dotąd to nasze największe zwycięstwo. Weszli do ogromnej jaskini, zimnej i wilgotnej. W powietrzu unosił się odór brudu i zgnilizny. Briar popatrzył ze zgrozą na tuziny krasjańskich wojowników. Byli przykuci łańcuchami do ścian, twarze i kończyny mieli wychudzone. – Na Stwórcę – westchnął Thamos. – Nie karmicie tych ludzi? Marlan splunął. – Kiedy ich karmimy, próbują uciec. I dlaczego mieliby jeść, gdy tak wielu na górze głoduje? Briarowi zrobiło się niedobrze. Ci mężczyźni, którzy wyglądali jak jego ojciec i bracia, leżeli bezwładni jak szkielety we własnych odchodach. Chłopak poprowadził Laktończyków do ich armii, wiedząc, że wielu najeźdźców zginie, ale to... – Ci, którzy mówią, dostają jedzenie – odparł Alin. – Moi Opiekunowie i Dzieciątka znają krasjański, jednak pomniejsi wojownicy nie mają wielu użytecznych informacji. Skinął na strażników w najdalszym końcu jaskini, a ci otworzyli ciężkie podwoje. Wewnątrz zastali Krasjanina ciasno przywiązanego do krzesła. Jego czarny turban i biała zasłona zniknęły, ale Briar rozpoznał przywódcę krasjańskich zwiadowców. Ręce mężczyzny przytwierdzono do

wąskiego stołu, każdy palec przytrzymywała obręcz ze śrubą wkręcaną w blat. Krasjanin oddychał równo, ale był zaczerwieniony i spocony. Starzec w okularach, lecz nadal w szatach akolity przykręcał jedną ze śrub. – To książę Icha – powiedział Alin. – Twierdzi, że jest trzecim synem demona pustyni we własnej osobie, czyli krasjańskiego księcia Ahmanna Jardira. – I kiedy mój ojciec się o tym dowie – warknął Icha w gardłowym, ale zrozumiałym thesańskim – przybędzie po tych oprawców z siłą tysiąca wojowników na każdego mężczyznę, kobietę i dziecko w ruchu oporu. Na skinienie Alina akolita przykręcił śruby tak, że Icha zaczął wyć. Na kolejne skinienie akolita je poluzował, aż torturowany książę ucichł i tylko oddychał płytko. – Twój ojciec nie żyje – oznajmił twardo Thamos. – Widziałem, jak Arlen Bales spadł razem z nim w przepaść. – Mój ojciec jest Wybawicielem. Żaden upadek nie zdoła go zabić. Damajah przepowiedziała jego powrót. Do tego czasu mój brat będzie narzędziem jego boskiego gniewu. – Ilu ludzi ma twój brat w Lakton? – zapytał Thamos. – Więcej niż ryb w twoim jeziorze – odparł Icha. – Więcej niż gwiazd na niebie nocą. Więcej niż... Alin skinął palcem i akolita znowu zmusił jeńca do krzyku. Starzec pochylał się nad śrubami z beznamiętnym wyrazem twarzy, jaki Briar mógłby mieć, gdy naprawiał zepsuty mebel. Chłopak miał ochotę uderzyć tego starca. Pragnął też uciec i biec tak długo, aż zapomni to, co tutaj zobaczył. Ale nie mógł. Podszedł bliżej, a kiedy w końcu akolita zmniejszył ból, książę podniósł głowę i napotkał spojrzenie chłopaka.

– Chin będą osądzeni, Briarze Damaj, ale żaden równie surowo jak ty – wycharczał Icha. – Everam posyła ginjaz do najgłębszych zakamarków Nie, aby spędzili tam wieczność. – Ja nie zdrajca – odparł Briar. – To mój dom. Ty jesteś tutaj chin. Ale nawet gdy to powiedział, nie był pewien, czy wierzy w te słowa. Uważał Pasterza za dobrego człowieka, ale to, co robił Alin krasjańskim jeńcom, było potworne. Może już pora wracać na trzęsawiska. Życie wydawało się łatwiejsze w samotności, tylko z otchłaniakami za towarzystwo. Kapitan Dehlia objęła go czule. – Chodź, Briarze. Nie słuchaj tego zwierzęcia. Wiesz, co zrobili. Briar skinął głową i pozwolił się wyprowadzić z zimnej jaskini pełnej zagłodzonych Sharum.

– To wzgórze. – Thamos wskazał na mapę. – Znasz je, Briarze? Chłopak drgnął. Pogrążył się w myślach o jaskini z jeńcami i nie poświęcał uwagi temu, co się wokół działo. Spojrzał na splątane linie i kolorowe plamy na arkuszu, ale nie potrafił zrozumieć, które oznaczają wzniesienie. – Wzgórze Colana – podpowiedziała Dehlia. Briar skinął głową. – Znam. – Gdybyśmy ustawili tam długie łuki, można by osłonić cały port – stwierdził Thamos. – Dużo tam Sharum – powiedział Briar. – Skorpiony. Trudne do pokonania. – Nie dla mojej konnicy – zapewnił hrabia. – Możemy przejechać tamtędy, przejąć skorpiony i ruszyć dalej drogą pod osłoną ostrzału przy ataku prosto na miasto. Pasterz Alin potaknął i przesunął palcem po mapie. – A wróg przyciągnięty odgłosami bitwy nie zauważy podejścia waszych sił od południa, Egarze. Egar pokręcił głową. – Nie wiemy, jak wielu mają wojowników, ale bez wątpienia więcej niż nasze połączone siły. – Chyba że ruszy także cała flota, żeby odzyskać doki i nabrzeże – zauważył Isan. – Możemy przetransportować tysiące zbrojnych mężczyzn i kobiet. – To będzie krwawe starcie – zaznaczył Egar. Isan potwierdził. – Ale za sześć tygodni jezioro zamarznie i będziemy uwięzieni na wyspie bez zapasów.

Dokmistrzowie zgodzili się jednogłośnie. Stracimy o wiele więcej, jeżeli nie zrobimy nic. – Kiedy planujecie atak? – zapytał Thamos. Pasterz Alin rozłożył mapę z kolorowymi oznaczeniami. – To pozycje typowych oddziałów pieszych Krasjan. – Po czym rozwinął kolejny arkusz, bardzo różniący się od poprzedniego. – A to ich rozstawienie podczas nowego księżyca. – Nów – mruknął Thamos. – Pustynne szczury spędzają dzień na modlitwach, a potem wyruszają, żeby walczyć z demonami – dodał kapitan Marlan. – Nie będą wtedy przygotowani do walki z naszymi siłami. Ludzie w trakcie modłów, ludzie walczący z otchłaniakami, a ci tutaj planowali ich rzeź. Niczym to się nie różniło od tego, co zrobili Krasjanie, choć nie mieli powodu, ale jednak Briar czuł mdłości. Egar skinął głową. – Powinno nam wystarczyć czasu na marsz, ale nie zdążymy, jeżeli po drodze zatrzymają nas wrogie oddziały piechoty. Muszę wiedzieć, czy droga jest wolna, inaczej nie poświęcę swoich ludzi. Alin przyznał mu rację. – Będzie trzeba przesłuchać księcia Ichę bardziej... stanowczo. Briar wykręcił palce na myśl o śrubach miażdżących palce Ichy. Nagle zabrakło mu tchu. Zakasłał, próbując wciągnąć powietrze do płuc. – Dobrze się czujesz, chłopcze? – zaniepokoił się Pasterz Alin. – A jak nie będzie wiedzieć? – zapytał Briar. – A jak pozycje się zmieniły? – Chłopak ma rację – stwierdził Egar. – Nie poświęcę moich ludzi dla informacji sprzed miesiąca. Musimy wiedzieć, ilu wojowników jest TERAZ w osadach. – Mogę iść – zaproponował Briar. Wszystko, byle tylko powstrzymać tego okropnego starca od przykręcania śrub i wywoływania bólu jak melodii z instrumentu. – Wiem, gdzie się spotykają dowódcy. – Wskazał mapę na stole. – Ukradnę mapy. Kapitan Dehlia położyła mu dłoń na ramieniu. – Briarze, to zbyt niebezpieczne. Nie możemy cię prosić, żebyś... – Nie prosicie – stwierdził Briar. – Pójdę.

25 Szpieg 334 rok plagi, zima

T

ak po prostu siedzą tam i obserwują nas. – Jayan spacerował wzdłuż wielkiego okna wychodzącego na doki w swoim sztabie, wcześniej bogato urządzonym gabinecie Dokmistrzyni Isadore. – Wolałbym, żeby ci tchórze zaatakowali. Mielibyśmy to już z głowy. Tuziny laktońskich okrętów czekały na kotwicy w połowie drogi między Dokowiskiem – nazwanym teraz Krynicą Everama – a Lakton, wciąż widocznym w świetle zachodzącego słońca. Kiedyś zapewne były to statki handlowe lub rybackie, ale obecnie zostały wyposażone w katapulty do ciskania kamieni na śródokręciu, a na rufie i dziobie stali łucznicy. Najgorsze były nowo wybudowane skorpiony, wzorowane na krasjańskich. Tajemnice płynnego ognia mieszkańców zielonych krain wciąż pozostawały nieujawnione, dlatego Abbana bardzo denerwowało, że Laktończycy tak łatwo ukradli krasjański projekt. Okręty od miesięcy utrzymywały pozycje i strzegły niewidzialnej granicy, której Krasjanie mieli nigdy nie przekroczyć. Pomimo swojego uzbrojenia pozostawały zwrotne i szybkie – poruszały się na

wiatrach jeziora swobodnie jak ptaki na niebie. Gdyby żeglarze zdecydowali się na atak, byłby on szybki. Okręty często wyłamywały się z szyku, trudno było powiedzieć, czy obsadzały je nieliczne załogi, które miały tylko straszyć, czy też tłoczyli się na nich wojownicy gotowi jak burza natrzeć na doki i nabrzeże. Inne statki przypływały i odpływały z miasta na jeziorze, żeby ewakuować dziesiątki rybackich wiosek przy brzegach i rozpaczliwie szukać zaopatrzenia, aby zastąpić utraconą daninę. Jayan wysłał swoich przyrodnich braci na północ i południe, na mokradła pełne dziwnych demonów, aby podbić osady, ale gdy Icha i Sharu dotarli tam ze swoimi siłami, okazało się, że wioski są opuszczone. Na południu Sharu dotarł do rzeki zbyt szerokiej i głębokiej do przebycia. Wysłał wiadomość, że wraca do Krynicy Everama. Z północy od tygodni nie było wieści od Ichy i jego ludzi, nawet dama’ting nie potrafiła odgadnąć ich losu. – Nie stchórzyli, gdy trzeba było przejąć statki – przypomniał Abban. – Chin boją się ciebie, Sharum Ka. I tak być powinno. Najsłabszy z twoich Sharum przewyższa tuzin poławiaczy ryb... – I to bez wysiłku – zgodził się Jayan. Abban pokiwał głową. – Właśnie, Sharum Ka. Ale nie możemy lekceważyć przeciwnika. To nie tchórzostwo ich powstrzymuje. – A co takiego? – Atak nie przyniesie im żadnych korzyści. – Pff! – Jayan splunął. – To Sharak Suun, nie kupiectwo khaffit. – Powtarzałeś wiele razy, że mieszkańcy zielonych krain to bardziej khaffit niż Sharum. Nie ma żadnej korzyści w atakowaniu miasta, gdy mamy tak wielu wojowników do jego obrony i jeszcze więcej sił w zasięgu kilku dni marszu. – Abban zadrżał i na migi pokazał Bezuchemu, aby ten dorzucił drew do ognia. – Lepiej poczekać, aż osłabi nas śnieg i chłód. Jayan tylko mruknął. Wszyscy Krasjanie byli zmarznięci i nerwowi, gdy wspominali poprzednią zimę na Północy. W Krasji często nocami robiło się mroźno, ale pustynne słońce za dnia zapewniało ciepło. W zielonych krainach przez całe miesiące panowało zimno i wilgoć bez żadnej odmiany. Zima właśnie zaczynała się w głębi lądu, ale tak blisko jeziora śnieg spadł wcześniej, spowolnił patrole i poważnie uszkodził skorpiony. Jeżeli wierzyć miejscowym, większość jeziora w najzimniejszych miesiącach skuje lód i do wiosny porty będą bezużyteczne. – Więc będziemy musieli siedzieć na włóczniach w tej bezwartościowej osadzie chin? – zapytał Jayan. – Evejah opisuje wiele zim, gdy święty Kaji musiał czekać na zdobytych ziemiach, zanim zwyciężył w Sharak Suun. Podbój na tym się właśnie opiera, Sharum Ka. Miesiącami przemieszcza się ludzi i zapasy, a potem czeka na najlepszy moment, żeby uderzyć. – Abban klasnął, aby zaakcentować to, o czym mówił. – I wtedy miażdżysz swoich wrogów. Jayana chyba trochę ułagodziły te słowa. – ZMIAŻDŻĘ ich. Wydłubię im oczy i zjem. Rybacy przez pokolenia będą z lękiem szeptali moje imię. – Co do tego nie ma żadnej wątpliwości – zgodził się Abban. Wzrok miał spuszczony, żeby nie patrzeć na mleczną gałkę prawego oka Jayana. Kupiec zamówił nawet piękną runiczną przepaskę ze złota, ale Jayan ani myślał ją nosić. Młody Sharum Ka wiedział, że jego oko niepokoi ludzi, i cieszył się z ich dyskomfortu. – Tymczasem jednak możesz spędzić zimę w luksusie. – Abban wskazał na bogato urządzone komnaty. – W cieple i przy porządnym posiłku, podczas gdy żeglarze na jeziorze będą trzęśli się z zimna na zamarzniętych pokładach i żuli rybie głowy, żeby napełnić puste brzuchy. Wątpił, aby sprawy wyglądały tak poważnie, ale zawsze mądrze było przesadzić, gdy się schlebiało Sharum Ka. – Przy twoim pałacu w Lennie Everama rozpoczną się znowu prace, masz też jiwah z zielonych krain,

żeby grzała ci łoże. – Chcę chwały, nie wygód. – Jayan zignorował kojące słowa. – MUSI być sposób, żeby zaatakować. Teraz, zanim zacznie się prawdziwa zima. W rzeczy samej, taki sposób był, ale Abban nie zamierzał o tym młodzieńcowi wspominać. Nawet w najlepszych okolicznościach plan ataku należałby do ryzykownych, a kupiec nie ufał młodemu przywódcy, który przez swoją głupią dumę omal nie stracił całej zdobytej floty. Z dziesięciu dużych statków, które ocalały z pożaru, cztery zostały skradzione ponownie przez Laktończyków, dwa ucierpiały w ogniu tak, że nie dało się ich naprawić, a jeden wraz z kilkoma mniejszymi jednostkami zatonął w fali wywołanej przez wodnego demona. Abban ostatnią jednostkę posłał do ukrytej zatoki strzeżonej przez jego ludzi, gdzie mogli w spokoju badać ożaglowanie oraz zapoznawać się z wiedzą o budowie okrętów, czerpaną z książek, uzyskiwaną dzięki łapówkom lub wyciąganą z jeńców na torturach. Róg Sharak sprawił, że obaj mężczyźni się wyprostowali. Abban wyjrzał przez okno i od razu zrozumiał, skąd ten alarm. Nadpływał „Lament Sharum”. Jayan zasyczał, chwycił swoją włócznię i podbiegł do okna, jakby naprawdę chciał ją cisnąć na ćwierć mili w smukły okręt, który zbliżał się od północy pod osłoną zmierzchu. Kapitan Dehlia zmieniła nazwę swojego okrętu „Lament Szlachcica” po odebraniu jednostki Krasjanom. Na fladze nadal widoczna była sylwetka kobiety spoglądającej w dal, ale odrzuconego kawalera zastąpił rysunek Sharum w płomieniach. Okręt atakował regularnie, sprawdzał krasjańską obronę i udowadniał, że nie został przemianowany bez powodu. To właśnie Dehlia na „Lamencie Sharum” wykradła skorpiona, aby Laktończycy mogli skonstruować własne. Za każdym razem, gdy ten okręt pojawiał się w polu widzenia, oznaczało to żałobę i straty dla okupantów oraz bezsilny gniew Jayana. Najczęściej „Lament Sharum” podpływał na granicę zasięgu broni na brzegu, wyrzucał z katapulty ładunki zapalające albo siał salwami śmiercionośnych strzał, po czym odpływał, zanim wojownicy z plemienia Mehnding zdążyli wycelować swoją broń, aby odpowiedzieć na atak. Jayan próbował przeprowadzić chin do doków i budynków najbliżej nabrzeża, ale kapitan dowiedziała się o jego planie i zaatakowała gdzie indziej, aby odciągnąć siły Sharum Ka, podczas gdy pozostałe okręty dokonały śmiałej i udanej próby ratunku tak dogodnie podprowadzonych blisko wody pobratymców. Za każdym razem, gdy Krasjanie przygotowywali atak lub kontratak na „Lament Sharum”, kapitan Dehlia wydawała się znać ich plany i zmieniała taktykę. Teraz też nie było wiadomo, czy nadpływała, aby trochę podrażnić Sharum, czy miała jakieś niecne zamiary. Abban przyglądał się uważnie, gdy okręt żeglował wzdłuż brzegu tuż poza zasięgiem strzał. Kiedy zbliży się do celu, kapitan wykona ostry zwrot. Wzdłuż doków i wybrzeża Mehnding krzątali się, wstrzymując oddech, ponieważ wiedzieli, że będą mieli tylko chwilę na wycelowanie i strzał. Jayan przyrzekł pałac dla drużyny, która zatopi przeklęty okręt. A okręt właśnie wykonał zwrot. Abban poczuł skurcz zwieraczy. – Na czarne serce Nie... – Hę? – Jayan odwrócił się, aby spojrzeć na kupca, gdy ramię katapulty uniosło się, wyrzucając ciężki pocisk. – Sharum Ka! – Kupiec z krzykiem rzucił się na młodzieńca. Jayan był atletyczny, ale nawet on musiał ulec impetowi ciężkiego khaffit, który zwalił młodego wodza z nóg. Gdy przewrócili się na dywan, Jayan odepchnął Abbana ciosem pięści. Kupiec potoczył się po podłodze. – Jak śmiesz dotykać mnie swoimi brudnymi łapami, ty wieprzożerny wypierdku wielbłąda! Zabiję... Rozległo się głośne trzaśnięcie, gdy coś ciężkiego uderzyło w duże okno. Runiczne szkło, na którego wstawienie nalegał Abban, wytrzymało, ale cały budynek zadrżał. Jayan popatrzył na okno, a potem na kupca. Abban właśnie dźwignął się na zdrowe kolano.

Ponownie popatrzył na okno, zasłonięte kawałkami drewna, które przyległo do szkła, a potem znowu na Abbana. – Dlaczego? Młody Sharum Ka nie słynął z giętkości języka, ale kupiec zrozumiał pytanie bez trudu. Dlaczego tchórzliwy khaffit ryzykował życie dla kogoś, kto dręczył go i wyśmiewał od lat? – Jesteś Sharum Ka – wyjaśnił Abban. – Z krwi Wybawiciela, nadzieja naszego ludu, gdy twój ojciec zajęty jest bitwą z Nie. Twoje życie jest cenniejsze niż moje. Jayan skinął głową w zamyśleniu, które rzadko gościło na jego twarzy. Oczywiście słowa były wierutną bzdurą. Abban z radością pozwoliłby chłopakowi zginąć. Niejeden raz kupiec rozważał nawet, czy własnoręcznie nie zabić tego młodego głupca. Abbana powstrzymywała tylko myśl o gniewie Damajah. Na domiar złego, gdyby Sharum Ka zginął w jego obecności, a kupiec przeżył, do akcji wkroczyłby Hasik. Zapewne Qeran lub Bezuchy zdołaliby powstrzymać tego Sharum w porę, ale Abban wolał nie ryzykować. Hasik chętnie poświęciłby życie, gdyby oznaczało to, że zabierze kupca ze sobą, a z takimi ludźmi nie należało zadzierać. – Ocaliłeś mnie, khaffit – stwierdził Jayan. – Służ mi tak dalej, a nie zapomnę o tobie, gdy zasiądę na tronie ojca. – Nikogo jeszcze nie ocaliłem. – Abban popatrzył na ciecz i resztki przylepione do runicznego szkła. – Musimy stąd wyjść. – Ba! Nie kłamałeś, gdy powiedziałeś, że twoje runiczne szkło wytrzyma każde uderzenie. Czego mamy się obawiać? Jayan odwrócił się do okna, gdy z „Lamentu Sharum” właśnie wystrzelono kolejny pocisk – płonące żądło pomknęło z jednego ze skorpionów na pokładzie. – Musimy stąd wyjść! – zawołał, gdy pocisk już się zbliżał. Na migi Abban nakazał pośpiesznie, aby Bezuchy, który umknął w głąb pomieszczenia, wyniósł go na rękach. Pocisk uderzył w płynny demoni ogień spływający po oknie. Rozległ się ogłuszający huk i rozbłysk, który oślepił nawet człowieka pustyni. Runiczne szkło wytrzymało wstrząs i gorąco wybuchu. Abban wyrysował symbol w powietrzu. – Chwała Everamowi. Na logikę wiedział, że szyba zadziałała dokładnie tak, jak powinna, ale w swoim tchórzliwym sercu uznawał to za cud. – Naprzód! – krzyknął, machnięciem ręki wskazując drzwi. Chociaż szkło było wzmocnione, jednak budynek wzniesiono z drewna. Dym już zaczął się unosić między deskami podłogi. Bezuchy opuścił głowę i natarł na ciężkie drzwi, po czym kopnięciem wyłamał je z zawiasów. Drzwi uderzyły Hasika, który właśnie miał wbiec do gabinetu, jednak Abban nawet się na niego nie obejrzał, tylko gestami poganiał swojego niewolnika. Głuchy olbrzym, trzymając kupca w ramionach jak dziecko, pognał po schodach i przez dużą salę do tylnych drzwi. – Pożar! – zaczął wrzeszczeć Abban, gdy znaleźli się w sali za schodami. – Uciekać! Dopiero na dworze kupiec zauważył, że Jayan deptał im po piętach. Khaffit nakazał na migi, aby Bezuchy postawił go na ziemi. Zapewne dla wszystkich wyglądało to tak, jakby torowali drogę ucieczki dla Sharum Ka. Do kupca podeszli inni, w tym Khevat, Asavi, strażnicy Jayana oraz Qeran. – Kazałeś Bezuchemu, żeby cię niósł? – zapytał Mistrz Ćwiczeń z odrazą, jednak na tyle cicho, aby reszta nie słyszała. – Wstydu nie masz? Abban wzruszył ramionami. – Nie wtedy, gdy chodzi o moje życie, Mistrzu Ćwiczeń. – Wbiję włócznię w serce tej wiedźmy, a potem wychędożę ją w tę dziurę! – krzyknął Jayan.

– Przytrzymam ją dla ciebie – zgodził się Hasik. We włosach miał krew, ale wyglądał jak zwykle na gotowego do walki. – Czemu miałbyś to robić, gdybym przebił ją włócznią, głupcze? – warknął Jayan. – Ja... – zmieszał się Hasik. – Sharum Ka nie musi słuchać twoich wymówek, Świstaczu! – Abban bez wahania wykorzystał okazję, żeby mu dopiec. – To ty powinieneś torować mu drogę, nie para khaffit! Hasik wyglądał tak, jakby pragnął zapaść się pod ziemię. Kupiec żałował tylko, że ta chwila nie trwa wiecznie. Szybko jednak minęła i Hasik wyszczerzył na Abbana zęby. – Nic stąd nie widać – stwierdził Jayan. – Idź do doków i sprawdź, co się stało. Na jego rozkaz Hasik odbiegł jak wierny pies. – Ani ty, ani dama’ting nie powinniście tu zostawać, Sharum Ka – zauważył Qeran. – Proszę, pozwól, żeby Włócznie Wybawiciela odprowadziły was w bezpieczniejsze miejsce, gdzie mógłbyś pokierować... – Tam! – krzyknęła Asavi. Wszystkie oczy zwróciły się na nią, gdy wskazała na Sharum z uniesioną zasłoną, który właśnie wyszedł z budynku wśród dymu i zamieszania. Na ramieniu niósł sakwę, czarną jak jego szaty. Wojownik zamarł jak wszyscy. Zdawało się, że czas się zatrzymał. – Nie stójcie tak! – wrzasnęła dama’ting. – Zatrzymajcie go albo ulice spłyną krwią! Te słowa pchnęły ludzi do działania, ale wojownik był od nich szybszy. Odepchnął dama i rzucił się do ucieczki. Prosto na Abbana. Całkiem sensownie. Abban był grubym kaleką i wydawało się mało prawdopodobne, że zatrzyma szpiega równie skutecznie jak Sharum albo dama. A tylko głupiec zbliżyłby się do Oblubienicy Everama. Abbana wystarczyłoby tylko mocno odepchnąć i przewrócić pod nogi pogoni. Lecz choć kupiec niewątpliwie był gruby, a okulawiona noga na niewiele mu się przydawała, jednak wcale nie należał do tak słabych, jak starał się wszystkim wmawiać. Starannie odgrywał właśnie takiego. Teraz też pisnął z przerażeniem i przeniósł ciężar ciała na swoją zdrową nogę, gdy uciekający wojownik się zbliżał. Kiedy jednak Sharum pchnął, Abban chwycił go za nadgarstek i podciął nogi laską, przez co przewrócili się obaj. I na tym powinno się zakończyć, ale wojownik zapanował nad swoim upadkiem i wylądował na kupcu – całą siłę uderzenia w ziemię przyjął zatem Abban. W tamtej chwili zasłona nieznajomego opadła i khaffit na okamgnienie ujrzał twarz uciekiniera. Wojownik był młody, niemal za młody na czerń. Jego twarz pokrywały smugi brudu, ale i tak skóra była zbyt jasna, jak na Krasjanina, choć ciemniejsza niż u większości mieszkańców zielonych krain. Rysy zaś nosiły cechy obu ludów. Półkrwi? Pojawiło się już pokolenie właśnie takich mieszańców, ale wciąż jeszcze większość z nich pozostawała w brzuchach matek, a reszta na razie tylko płakała i brudziła swoje bido. Mieszaniec wyprostował się, po czym uderzył kupca czołem między oczy. Głowa khaffit ze stłumionym łomotem uderzyła o bruk. Abban zamroczony widział niewyraźnie, jak Bezuchy zrywa się, aby chwycić wojownika, jednak i tym razem mieszaniec okazał się szybszy – kopnął kha’Sharum w kolano. Bezuchy przewrócił się ciężko na Abbana. Obaj z trudem próbowali wstać, podczas gdy wściekła pogoń pędziła w ich stronę. Kiedy kupcowi wreszcie przejaśniło się przed oczami, szpieg gnał już przez doki, a pół tuzina Sharum za nim i grupa ta rosła z chwili na chwilę. Co zaskakujące, Qeran okazał się najszybszy spośród ścigających – szybko zaczął doganiać uciekiniera. Jego noga ze sprężystej stali nie zawsze działała idealnie, ale w biegu tylko nieliczni zdrowi mężczyźni mogliby mu dorównać.

Szpieg chyba także zdawał sobie z tego sprawę, bo skręcił, aby złapać beczkę na deszczówkę. Rozkołysał ją ciężarem swojego ciała i pchnął na ścigających. Beczka początkowo kołysała się i obracała powoli, choć szpieg ją popychał, jednak wkrótce woda w środku przyśpieszyła i wyrównała jej ruch. Chlapiąc na boki, drewniana baryłka potoczyła się pod nogi Sharum. Mężczyźni rozpierzchli się, niektórzy odskoczyli jej z drogi, inni ślizgali się na mokrych śladach i przewracali, a jednego beczka uderzyła. Tylko Qeran, który przemknął nad ruchomą przeszkodą z gracją i zręcznością, jakiej niejeden kot mógłby mu pozazdrościć, kontynuował pościg. Wylądował z przewrotem i od razu zerwał się i pobiegł dalej. Dwóch wojowników próbowało zastąpić uciekinierowi drogę, ale ten sypnął im w oczy jakiś pył i mężczyźni upadli z krzykiem, zasłaniając twarze. W doku stało mnóstwo beczek, baryłek, lin i sieci. Szpieg wykorzystał je do utrudnienia pościgu – zygzakował między przeszkodami lub spychał je za siebie. Mimo to Mistrz Ćwiczeń zbliżał się nieuchronnie. Odrzucił włócznię i tarczę, żeby go nie spowalniały, ale nawet bezbronnemu mistrz sharusahk nie sprostałby w zwarciu. Abban z uśmiechem pokuśtykał bliżej, żeby mieć jak najlepszy widok i jako pierwszy skorzystać z okazji, aby przepytać szpiega, zanim inni zrobią coś głupiego. Jayan i kapłani ruszyli za nim, ale poruszali się wolniej, ponieważ ich uwagę przyciągał pościg. Gdy palce Qerana wyciągnęły się i musnęły szaty szpiega, ten odwrócił się nieoczekiwanie, zerwał z pleców tarczę i uderzył nią w Mistrza Ćwiczeń. Powstrzymał w ten sposób rozpęd starego wojownika i odepchnął go mocno. Tarcza była w starym stylu, przynajmniej sprzed pięciu lat, jeszcze sprzed odzyskania runów bojowych. Jeszcze jeden intrygujący szczegół związany z nieznajomym. Qeran szybko odzyskał równowagę i ruszył znowu, ale szpieg przypadł do ziemi i próbował podciąć wojownikowi nogi. Mistrz Ćwiczeń umiał sobie radzić z taką sztuczką – podskoczył nad wyciągniętą nogą. Szpieg jednak nie dał się zaskoczyć. Wykorzystując rozpęd, zamachnął się tarczą i jej krawędzią uderzył w metalową nogę Qerana, gdy ten lądował. Sprężysta stal ustąpiła i Qeran padł, tracąc równowagę. Szpieg wykorzystał tę przewagę, obaj przeciwnicy wymienili szybkie ciosy i zasłony. Nieznajomy był drobny i niesamowicie szybki, nie pozwolił staremu wojownikowi odzyskać równowagi. Uderzył Qerana tarczą w twarz, a potem podskoczył i kopnął w tors.

Mistrz Ćwiczeń upadł ciężko, szpieg zaś nie tracił czasu – odwrócił się i pognał przez przystań. Z przodu wojownicy z plemienia Mehnding, drużyny od skorpionów i katapult, zgromadzili się, aby przeciąć uciekinierowi drogę. Szpieg obejrzał się, ale za plecami miał jeszcze większą grupę Sharum, z Hasikiem na czele. Abban chyba po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, chciał, żeby przeklętemu eunuchowi się udało. Szpieg skręcił w mało używany dok i pobiegł do części przystani, z której korzystały tylko najmniejsze łodzie, ponieważ dno było tam zbyt płytkie i niebezpiecznie skaliste. Kilka takich małych łodzi cumowało przy pomoście – proste łodzie wiosłowe, na jakich nawet Sharum umieliby pływać. Wydawało się jednak niemożliwe, żeby szpieg miał czas odwiązać cumę, a tym bardziej odpłynąć poza zasięg rzutu włócznią. Nieznajomy jednak wcale nie próbował, lecz pobiegł na koniec pomostu. Czyżby chciał popłynąć wpław? Hasika dzieliło od uciekiniera zaledwie kilka kroków, gdy szpieg skręcił i skoczył na jedną z łodzi. Eunuch stracił chwilę, żeby zmienić kierunek, ale zaraz skoczył za szpiegiem z włócznią gotową do rzutu. Uciekinier nie zdążyłby nawet przeciąć cumy. – Demonie łajno – mruknął Abban. Hasik słynął z tego, że nie zostawia swoich ofiar przy życiu. Można się było pożegnać z przesłuchaniem. Ale szpieg nawet nie próbował przeciąć lin – przeskoczył z łodzi na łódź, a potem do wody. Abban wstrzymał oddech, jednak szpieg nie zniknął pod taflą jeziora. Odbił się do kolejnego skoku, po którym zmoczył się zaledwie do kostek. Zrobił jeszcze trzy susy, po czym skręcił w lewo i dalej skakał po wodzie. Hasik z trudem utrzymał równowagę na rozkołysanej łodzi, ale włócznię cisnął z zaskakującą celnością. Niestety, szpieg dostrzegł ją i w porę się uchylił, drzewce minęło go o włos. – Everamie, prowadź! – krzyknął Hasik, po czym zeskoczył z łodzi podobnie jak szpieg. I cudem, ku zaskoczeniu swojemu oraz wszystkich, którzy patrzyli, również wylądował na płyciźnie. Z wyciem zerwał się do biegu, podczas gdy inni Sharum już skakali na łodzie. Hasik zrobił dwa kroki, a potem wpadł jak kamień w wodę. Innym poszło niewiele lepiej – dwóch wypadło za rozkołysane burty, a trzeci, choć wylądował jak Hasik i szpieg, stracił równowagę i przewrócił się na głębinę. Wojownicy rzucali włócznie, ale szpieg wciąż biegł po wodzie i coraz bardziej oddalał się poza zasięg ich broni. Wreszcie założył tarczę na plecy i wskoczył w fale z wyciągniętymi rękami, po czym zaczął płynąć. W zamieszaniu nikt nie zauważył, że z „Lamentu Sharum” spuszczono łódź i sześciu wioślarzy z wyjątkową szybkością zbliżyło się do szpiega, po czym wciągnęło go na pokład. Rzucone włócznie bezsilnie zniknęły w głębinie niedaleko burty. Rozległ się sygnał rogu i „Lament Sharum” wystrzelił w tłum wojowników ognisty pocisk. W płomieniach zginęły dziesiątki mężczyzn, spłonął także zapas strzał do skorpionów, dwa skorpiony i katapulta. Mehnding, którzy opuścili swoje stanowiska, aby zatrzymać szpiega, nie zdążyli odpowiedzieć na ostrzał. Krasjanie patrzyli bezradnie. Okręt przepłynął blisko wzdłuż brzegu i oddał ostatnią salwę z burty, a załoga wiwatowała i lżyła wrogów. Gdy „Lament” odwrócił się rufą do przystani, Sharum ujrzeli kapitan Dehlię na nadbudówce. Kobieta szyderczo obnażyła piersi, a wszyscy członkowie załogi, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, odwrócili się i zsunęli pantalony, po czym zaczęli klepać się po obnażonych, wypiętych pośladkach, podczas gdy okręt odpływał w dal.

Hasik i dwóch Sharum wciąż jeszcze wdrapywali się na pomost, gdy Abban dotarł do doku, skąd uciekł szpieg. Wojownik, który skoczył w ślady Hasika i szpiega do jeziora, już się nie wynurzył. Nic dziwnego. Krasjanie nie umieli pływać, a ciężar płyt pancerza wszytych w czarne szaty wciągał na dno każdego, kto wpadł w zimne wody jeziora, zanim nieszczęśnik zdołał się pozbyć śmiertelnego balastu. Abban próbował sobie wyobrazić, jaka to musiała być śmierć. Wiele razy duszono go w sharaj, znał więc uczucie zapadania się w ciemność, gdy nie można złapać tchu, ale na myśl, że wokół zamykały się jeszcze czarne fale i traciło się poczucie, gdzie jest góra, gdzie dół... Zadrżał. Qeran stał na pomoście, a z jego twarzy bił gniew. Wszystkimi Sharum powodowała duma, a przez szpiega Mistrz Ćwiczeń na oczach dziesiątek widzów wyszedł na głupca. Bez wątpienia Qeran zabije pierwszego niżej postawionego, który znajdzie się blisko i choćby krzywo spojrzy. Ale khaffit czy nie, Abban bynajmniej nie stał niżej w hierarchii. Na dodatek potrzebował swojego Mistrza Ćwiczeń, nie urażonego dzieciaka. – Dobrze się spisałeś – powiedział cicho i stanął obok wojownika. – Zawiodłem – skrzywił się Qeran. – Powinienem być... – ...dumny – wpadł mu w słowo Abban, żeby wojownik nie zaczął się użalać nad sobą i wygłaszać masochistycznych deklaracji. – Przewyższyłeś wszystkich Sharum podczas pogoni. Co za szybkość! Co za zwinność! Twoja nowa noga zawstydziła dawną. – Ale to nie wystarczyło – warknął Qeran. Abban wzruszył ramionami. – Inevera. Wszystko się dzieje z woli Everama. Stwórca chciał, żeby nasi wrogowie zdobyli to, co ukradł szpieg z posiadłości Sharum Ka. Była to oczywiście zupełna bzdura, ale inevera miała zawsze kojący wpływ na Sharum i stanowiła podparcie dla rozczarowanych wiernych. – Nogę też straciłem z Jego woli? – zapytał Qeran zgryźliwie przez zaciśnięte zęby. – Z Jego woli tonąłem w couzi i własnym brudzie, a gruby, kulawy khaffit okazał się ode mnie lepszy i przydusił mnie butem na karku? I teraz to też była inevera, że nie mogłem nawet utrzymać szpiega chin, gdy miałem go w zasięgu ręki? – Mistrz Ćwiczeń splunął w wodę. – Zdaje się, że z woli Everama nie czeka mnie nic oprócz upokorzeń. – Nadejdzie też chwała, Mistrzu Ćwiczeń – zapewnił Abban. – Chwały wystarczy dla wszystkich w Sharak Suun i Sharak Ka. Nie ucieszyło mnie, że siedzisz i użalasz się na swój los, ale nie wyciągnąłem cię z tamtego łajna, żebyś teraz użalał się nad sobą na stojąco. Qeran popatrzył na niego ostro, ale Abban wytrzymał to spojrzenie. – Przyjmij ból, Sharum. Nozdrza Mistrza Ćwiczeń zadrgały, ale mężczyzna skinął głową. Abban odwrócił się i ukłonił nisko nadchodzącemu Jayanowi. Sharum Ka popatrzył na ciemne jezioro.

– Jak szpiegowi udało się biec po wodzie? – Spojrzał na Asavi. – Powiedziałaś przecież, że chin nie używają magii hora. – I nie była to żadna magia, Sharum Ka – zapewnił Abban, przyciągając spojrzenia zgromadzonych. – Słyszałem o tym fenomenie od ludzi, którzy wrócili z osad chin na mokradłach. Podobno chin budują wysepki, które nazywają „krannog”, a na nich warowne grody, do których dotrzeć można tylko po kamiennej ścieżce ukrytej tuż pod powierzchnią wody. Podpory są nieregularne, ale łatwo po nich przejść, gdy się zna szlak, dla tych jednak, co nie znają... Jayan mruknął, przetrawiając informację i obserwując, jak jeden z Sharum, który brał udział w pogoni na jezioro, wdrapuje się na łódź. Mężczyzna drżał i kasłał, ale chyba nic mu się nie stało. Dopóki z fal nie wynurzyła się macka, która owinęła mu się wokół kostki. Wojownik zdążył ledwie krzyknąć, nim z pluskiem został wciągnięty w głębinę. Hasik zamarł, wypatrując wokół siebie jakiegoś śladu demona, ale wtedy inny Sharum, przytrzymujący się burty drugiej łodzi, zaczął machać ręką i krzyczeć: – Na jaja Everama, rzućcie mi linę! Szybko! Oczywiście przyciągnął tym uwagę demona. Macka owinęła mu się wokół szyi i zdusiła krzyk, zanim jeszcze wojownik znalazł się pod wodą. Hasik wykorzystał właśnie ten moment, aby wydźwignąć się na łódź. Niewielka dłubanka zachybotała się pod jego ciężarem i omal nie przewróciła, ale eunuchowi udało się przetoczyć na środek pokładu. Wszystkie łodzie na kotwicy były chronione runami przed przeciekaniem, więc Hasik bez wątpienia sądził, że jest bezpieczny, dopóki demonia macka nie chwyciła go za kostkę. Nie miał już włóczni ani tarczy, które spadły na dno jeziora, ale wyrwał zza pasa zakrzywiony nóż z runami, zanim łódź się przewróciła i mężczyzna znalazł się pod wodą. Zapadła cisza, gdy ludzie na pomoście spoglądali w taflę jeziora w miejscu, gdzie zniknął Hasik. Sharum nie lękali się żadnego demona na ziemi i w powietrzu, można było nawet powiedzieć, że to alagai bały się bardziej Sharum niż odwrotnie. Jednak wodne demony, tajemnicze stwory, które topiły swoje ofiary, przerażały wojowników jak nic na świecie. Abban niczym się pod tym względem nie różnił od innych Krasjan, nie potrafił jednak rozpaczać nad losem Hasika. Chciał, żeby ten człowiek cierpiał. Jednak po tym, co Hasik uczynił innym i sobie, dobrze przynajmniej, że jego życie wreszcie dobiegło końca. I wtedy pod wodą błysnęło. A potem znowu i znowu, jakby w głębinie uderzyły błyskawice, po czym tafla ponownie ściemniała. Zaraz potem wynurzył się Hasik, łapczywie nabierając tchu. Był nagi, zdołał zedrzeć z siebie pancerz, żeby nie ściągnął go na dno, ale zachował nóż. Wsunął go sobie w usta, gdy niezdarnie podpływał do pomostu. – Na brodę Everama – Jayan bez wątpienia mrukliwie wyraził to, co inni powtarzali sobie w duchu. Hasikowi rzucono linę i wojownik wydźwignął się na pomost – cały i zdrowy. Na skórze miał podpuchnięte rany po mackach, które przyssały mu się do ciała, ale ślady już zaczynały się goić dzięki magii wchłoniętej z zabitego stwora. Kiedy Hasik się wyprostował, jeden z Sharum, którzy pomagali mu wyjść, zamarł zaskoczony na widok krocza wojownika – gładkiego jak u kobiety, tylko z blizną i metalową rurką tam, gdzie powinna znajdować się męskość. Hasik warknął, złapał nieszczęśnika za szyję i złamał mu kark z głośnym trzaskiem. Gdy się odwrócił i zaczął zdzierać z zabitego ubranie, inni wojownicy na brzegu cofnęli się jak najdalej. Jayan nawet nie skomentował zabójstwa, więc jego doradcy również woleli milczeć. – Zajmę się ranami twojego ochroniarza – oznajmiła Asavi. Jayan złapał ją za ramię, gdy go mijała, oczy płonęły mu gniewem. – Hasik może zaczekać, dopóki nie powiesz nam, co omal go nie zabiło.

Sharum zamarli. Dotykanie w ten sposób dama’ting oznaczało śmierć. Asavi mogłaby zażądać, aby Jayanowi obcięto rękę albo go zabito, a prawo Evejah nakazywało, aby takie żądanie spełnić. Lecz Jayan był przecież Sharum Ka, pierworodnym Wybawiciela i zapewne następnym władcą Krasji. Abban zastanawiał się, czy ktokolwiek ośmieli się choćby stanąć po stronie dama’ting, nie mówiąc już o wykonaniu stosownego wyroku. Asavi chyba również zdawała sobie z tego sprawę, ponieważ bacznie obserwowała zachowanie świadków. Gdyby zażądała kary i spotkała się z odmową, osłabiłoby to znacząco jej pozycję w oczach doradców Jayana, Khevata i innych dama, niezadowolonych ze śmiałych zachowań i postaw, jakie dama’ting prezentowały po pokazie Inevery w sali tronowej. Dlatego kobieta sięgnęła tylko wolną ręką do ramienia Jayana. Wydawało się, że klepnęła go lekko, ale Abban, który potrafił wypatrzyć kieszonkowca o trzy stragany dalej, dostrzegł szybkie zaciśnięcie się palców dama’ting. Ramię Jayana opadło bezwładnie, jakby mężczyzna z własnej woli puścił Asavi, choć jego spojrzenie zdradzało coś innego. – Troska Sharum Ka jest zrozumiała – stwierdziła Asavi ze spokojem – ale to rozmowa stosowna dla sali obrad, nie otwartych doków. – Nie mam sali obrad! – warknął Jayan. – Wodna wiedźma ją spaliła! Abban skłonił się uniżenie. – Twoi lojalni kai przejęli inne posiadłości, niektóre z widokiem na port i w bezpiecznej odległości, poza zasięgiem katapult. Przyniosę ci listę, żebyś wybrał, i zadbam, żeby twój podwładny otrzymał stosowną rekompensatę, gdy będziemy przenosić twoje rzeczy. A tymczasem mam w pobliżu magazyn z bogato urządzonym biurem, gdzie możesz odpocząć, dopóki wszystko nie zostanie odpowiednio zorganizowane. Jayan przestąpił z nogi na nogę, zerknął na swoje ramię, ale tylko mruknął: – Niech tak będzie, khaffit. Prowadź. Gdy szli do magazynu, Jayan zaczął się pocić i pobladł z bólu. W biurze opadł na poduszki i przyjął herbatę jedną ręką, druga wciąż zwisała mu bezwładnie u boku. Khevat i inni mężczyźni udawali, że tego nie widzą, ale wszyscy zdawali sobie sprawę, że coś jest nie w porządku. W kącie pomieszczenia zajaśniała magia – Asavi kończyła leczenie Hasika. Wojownik wyszeptał błaganie, ale Asavi, gdy zerknęła między jego nogi, tylko pokręciła głową ze smutkiem. Hasik spojrzał na Abbana z nienawiścią, a kupiec posłał mu lekki szyderczy uśmiech. – Czy Sharum Ka pozwoli mi spojrzeć na jego ramię? – zapytała dama’ting. Inni mężczyźni zerknęli z niepokojem najpierw na nią, potem na bladego i spoconego Jayana. Wszyscy wiedzieli, na co się zanosi. Asavi nie otrzymała tego, co jej się należało, publicznie, więc w kuluarach odbierze sobie w trójnasób. – Jeśli d-dama’ting zechce – zdołał odpowiedzieć Jayan przez zaciśnięte zęby. – Mogłabym ją tak zostawić, jeśli wolisz – odpowiedziała Oblubienica. – Jeszcze jest czas, żeby ocalić to ramię, o ile się pośpieszę. Jeżeli nie, ręka zwiędnie i obumrze. Jayan wytrzeszczył zdrowe oko i zaczął się trząść. – Oblubienice Everama nie potrzebują kapłanów i wojowników, żeby ukarać tych, którzy położą na nas ręce, synu Ahmanna – rzekła Asavi. – Nasz błogosławiony Mąż dał nam moc, żebyśmy same zadbały o swoją ochronę. Obyś dobrze zapamiętał tę lekcję. Potoczyła wzrokiem po pomieszczeniu, śmiało krzyżując spojrzenia z mężczyznami, nawet z Khevatem. – Obyście wszyscy zapamiętali. Były to śmiałe słowa, jak na kobietę, i wielu mężczyzn – zwłaszcza Khevat – najeżyło się natychmiast, ale żaden nie okazał się na tyle głupi, żeby się sprzeczać. Asavi dała im chwilę na przemyślenie, po czym skinęła głową, podeszła i pomogła Jayanowi zsunąć szatę z ramienia. Miejsce, gdzie dama’ting ścisnęła ramię, pociemniało, a ręka spuchła. Asavi ujęła ją ostrożnie, wyprostowała i obróciła, żeby

wmasować życie w obezwładnione mięśnie. Niedługo potem Jayan mógł poruszyć palcami, a zaraz potem zacisnąć je w pięść. – Ramię wróci do sprawności za parę dni – oznajmiła dama’ting. – Dni?! – oburzył się Sharum Ka. Asavi wzruszyła ramionami. – Zabij alagai, a magia przyśpieszy uzdrawianie. – Ale Hasika uzdrowiłaś w okamgnieniu – naciskał Jayan. – Hasik mnie nie dotknął – zauważyła Asavi. – Dobra, dobra – burknął młodzieniec z urazą, podtrzymując niesprawne ramię zdrową ręką. – Czy teraz powiesz nam, o co ci chodziło na przystani? – Twoi wrogowie zbierają się i przygotowują plany – oznajmiła dama’ting. – Kości dawno to przepowiedziały. – Każdy głupiec potrafiłby to przewidzieć – prychnął Jayan. – Kości powiedziały mi również, żeby zatrzymać złodzieja, który pachniał demonimi pędami, albo tysiące ludzi zginie. – Demonie pędy? – Uzdrawiające ziele dama’ting – wyjaśniła Asavi. – Tutaj, na Północy, nazywa się je lubczykiem. Szpieg nim cuchnął. – Dlaczego nie uprzedziłaś o tym wcześniej? – zapytał gniewnie Khevat. – Mogliśmy postawić strażników, żeby wąchali wszystkich, którzy zbliżą się do pałacu Sharum Ka! – Kości nic nie wspomniały o pałacu ani o Sharum Ka. Kradzież mogła się zdarzyć gdziekolwiek, a złodziejem mógł być każdy. Kości przepowiedziały, że rozpoznam go po zapachu, i powiedziały, co muszę zrobić. Gdybym o tym kogokolwiek powiadomiła, przeznaczenie mogłoby ulec zmianie i złodziej mógłby uciec. – I TAK uciekł – podkreślił Khevat. – Miałaś osławioną magię hora do dyspozycji, a nie potrafiłaś nawet powstrzymać zwykłego złodzieja? – To nie był zwykły złodziej, szlachetny dama – zauważył Abban z ukłonem. – Udało mu się uciec dal’Sharum, jakby ci brnęli przez głębokie piaski, i przez dziesięć sekund sprostał największemu z żyjących Mistrzów Ćwiczeń. Był nieustraszony i uciekał wodą, dobrze wiedząc, że pełno w niej demonów. Nie zapominajmy też, że miał również wsparcie z „Lamentu Sharum”, ostrzelano pałac, żeby odwrócić uwagę. – Ale czego właściwie szukał? – zastanawiał się Qeran. – Tego nie można stwierdzić na pewno. Tylko kilku ludzi zginęło po ostrzale rezydencji, ale budynek spłonął. Nie wiadomo, które dokumenty przepadły w zgliszczach, a które zostały skradzione, ale chyba łatwo się domyślić. – Liczebność sił – mruknął Qeran. – Zapasy. Nasze mapy. Nasze plany. Abban skłonił się Jayanowi. – Mamy kopie wszystkiego, Sharum Ka. Nic nie przepadło. Ale musimy założyć, że nasi wrogowie wiedzą wszystko. Asavi uklękła, czym przyciągnęła do siebie uwagę zebranych. Kiedy jeszcze rozmawiali, dama’ting w milczeniu rozłożyła tkaninę do rzutów. I właśnie wyciągnęła hora, lśniące swoim dziwnym blaskiem. – Domysły – stwierdziła Asavi. – Everam może pokazać nam dokładny obraz sytuacji, skoro rozwidlenie stało się przeszłością. Wszyscy zamilkli, gdy rzuciła kości. Wielu widziało to po raz pierwszy od Hannu Pash. Oblubienica podniosła głowę, blask hora spowił jej śnieżnobiałe szaty czerwienią, jakby były skąpane we krwi. – Nieważne, co zabrał złodziej – oznajmiła dama’ting. – Trzy księstwa zjednoczyły się przeciw nam i wasi wrogowie mają wszystko, czego potrzebują do ataku.

Jayanowi zabłysły oczy. – Gdzie? Kiedy? Rozważny dowódca byłby zatroskany zbliżającym się atakiem, ale młody Sharum Ka widział tylko okazję do zdobycia chwały, szansę, aby dowieść, że jest godny Tronu z Czaszek. Dama’ting przesunęła spojrzeniem po nieczytelnym dla innych wzorze, w jaki układały się kości. Abban nigdy nie ufał hora. Nie mógł zaprzeczyć, że była w nich magia i że dawały zaskakująco trafne przepowiednie, ale wyglądało na to, że ich odczytywanie jest bardziej sztuką i nauką, na dodatek kości nie zdradzały wszystkiego. – Zaatakują z wody i lądu – stwierdziła Asavi. – Och? – skrzywił się Jayan. – I może jeszcze użyją broni? I wojowników? Jeżeli tylko tyle mogą nam powiedzieć twoje kości... Asavi uniosła hora. Błysnęły mocą i w pomieszczeniu rozbłysło czerwone światło. Wydawało się, że palce dama’ting spłoną w mgnieniu oka, ale kobieta trzymała kości bez trudu, chociaż mężczyźni cofnęli się przed rozbłyskiem. Wszyscy umilkli. Abban zerknął na Qerana i ruchem głowy zachęcił, by stary wojownik wystąpił. Mistrz Ćwiczeń wyglądał, jakby poproszono go o wejście w kłębowisko alagai, ale posłuchał bez wahania i oporów. Ukląkł przed Asavi, po czym przyłożył ręce i czoło do ziemi. Asavi przyglądała mu się w milczeniu, nim wreszcie skinęła głową. – Mów, Mistrzu Ćwiczeń. – Mądra i szlachetna dama’ting – zaczął ostrożnie Qeran. – Nie jest sprawą prostego mężczyzny kwestionować słowa Everama. Lecz czy kości powiedziały choćby, gdzie powinniśmy ustawić nasze siły? Taka informacja może stanowić różnicę między zwycięstwem a porażką. – Kości nie wspomniały o niczym podobnym, ponieważ wrogowie nas obserwują – odparła Asavi. – Próbują odgadnąć, czy znamy ich zamiary. Gdyby szpiedzy podpatrzyli nasze ruchy, wrogowie zmienią plany, a przepowiednia się nie spełni. Dama’ting uniosła palec. – Lecz chociaż kości nie powiedziały gdzie, ujawniły nam kiedy. Atak nastąpi w Nowiu. Khevat zamrugał. – Niemożliwe. Nie ośmielą się... – Owszem – stwierdziła Asavi. – Właśnie dlatego, że wydaje się to tak niewiarygodne. Wrogowie myślą, że Nów nas rozproszy. Sprawi, że będziemy osłabieni. Jayan zmarszczył brwi. – Ojciec powiedział, że chin mają honor, choć zapewne mniejszy, a wobec Everama okazują pokorę. Ale tak być nie może, skoro ośmielą się atakować w dniu, gdy gotujemy się na przyjście Alagai Ka. – Nie tylko tak obrażą Everama. – Tymi słowami Asavi znowu przyciągnęła do siebie spojrzenia. – Wrogowie zaatakują w nocy.

26 Pierwsze uderzenie 334 rok plagi, zima

Z

łomoczącym sercem Briar pędził zgarbiony, wykorzystując każdą osłonę, jaką mógł znaleźć. Wciąż miał na sobie czerń, a do tego skrywała go ciemność. W okolicy kręciło się tylko kilka otchłaniaków. Wiele złego można by powiedzieć o ludziach ojca Briara, ale Krasjanie tak dokładnie przeczesali i oczyścili tereny wokół Dokowiska, że nawet nocą nie było się czego bać. W mroku jednak czaili się inni drapieżcy. Thamos wykorzystał świętowanie w Nowiu, aby przemieścić bliżej swoje siły i ustawić je za niewielkim zagajnikiem u stóp Wzgórza Colana. Koń hrabiego zerwał się, gdy Briar wyskoczył z krzewów

tuż przed nim, zwierzę zarżało i stanęło dęba. Briar zamarł w obawie, że hrabia spadnie, ale Thamos utrzymał się w siodle i sprawnie opanował wierzchowca. – Na noc, chłopcze – warknął Thamos cicho i gniewnie. – Próbujesz ujawnić naszą pozycję i skazać nas na śmierć? – Oni wiedzą – oznajmił Briar. – Hę? – Widziałem ich – wyjaśnił chłopak. – Sharum przekradają się przez lasy, żeby znaleźć się za nami. Wiedzą, że tu jesteśmy. – Niech to Otchłań – zaklął hrabia. – Ilu? Jazda czy piechota? – O wiele więcej niż nas – odparł Briar. Nie był dobry w liczeniu. – Ale większość pieszo. Thamos spojrzał na lorda Samenta. – Przygotujcie ludzi. Ruszymy według planu. – Chcecie powiedzieć, że przejdziemy po zboczu prosto w pułapkę? – oburzył się Sament. – A co innego mogę zrobić? – zapytał Thamos. – Nie będziemy mieć kolejnej szansy. Egar i jego ludzie są gotowi, a Lakton nie ma zapasów na zimę. Musimy zdobyć to wzgórze i ustawić łuczników, żeby osłaniali podejście Laktończyków. Wróg idzie pieszo, a pole do ataku ma wąskie. Gdy tylko znajdziemy się wyżej, trudno im będzie do nas dotrzeć. – Ale to uczynią – zauważył Sament. – Gdy tylko wejdziemy na wzgórze, znajdziemy się w pułapce. – Wystarczy, że utrzymamy je, dopóki doki nie zostaną zdobyte, potem może zdołamy się przebić szarżą konną i uciec. – A jeżeli nie? – zaniepokoił się Sament. – Jeżeli nie – odparł twardo Thamos – będziemy chronić doki do ostatniej kropli krwi.

Abban oparł się na lasce przed wychodzącym na port oknem swojego magazynu i popatrzył w ciemność. Jego biuro zajmowało całe najwyższe piętro z oknami na cztery strony świata. Bezuchy górował w pobliżu, ale Abbanowi to nie przeszkadzało. Olbrzym był silniejszy od każdego, kogo kupiec kiedykolwiek widział, i na dobrej drodze do osiągnięcia wkrótce poziomu mistrza sharusahk. Mimo to obecność wielkoluda nie przynosiła takiego poczucia bezpieczeństwa jak towarzystwo Qerana. Mistrzowi Ćwiczeń nikt nie potrafił dorównać w starciu, do tego otaczał go powszechny szacunek, a do tego nie wahał się – a nawet chętnie to czynił – doradzać i zwracać uwagi Abbanowi, gdy khaffit zamierzał popełnić jakieś głupstwo. Zdumiewające, jak bardzo Abban zaczął polegać na starym wojowniku, człowieku, którego kiedyś nienawidził każdą cząstką swojej istoty. Człowieku, który kiedyś zrzucił Abbana ze ściany Labiryntu prosto

na teren demonów tylko dlatego, że młody Abban nie zdołał poprawnie złożyć sieci. Z perspektywy kupca Abban jednak rozumiał to postępowanie. Był słabością jednostki, a przez swoją niekompetencję i nieumiejętność walki narażał na niebezpieczeństwo innych Sharum. Zaciągał coraz większy dług, którego nigdy nie zdołałby spłacić. Z perspektywy Qerana zatem lepiej było go zabić. Ale Abban posiadał inne zdolności, takie, które uczyniły go bezcennym dla Shar’Dama Ka – oraz jego synów. I właśnie plan Abbana realizowali tej nocy. Jeżeli zwyciężą, Jayan przypisze sobie całą zasługę, a udział kupca zniknie w mrokach dziejów. Jeżeli poniosą klęskę, życie Abbana będzie mniej warte od pyłu na jego sandałach. Qeran był potrzebny tam, w ciemności. O kilka stóp dalej dama Khevat spacerował bezustannie wzdłuż okna. Starca dręczyły podobne myśli jak Abbana. Tylko Asavi, klęcząca na podłodze przy nieskazitelnie białej tkaninie do rzutów, zachowywała spokój. Przyglądała się mężczyznom chłodno i popijała herbatę. Krasjanie byli bardzo ostrożni, aby za dnia wszystko wyglądało tak jak zawsze. Khevat przewodził modłom w Nowiu, a wojownicy spędzali czas na ucztowaniu, wypoczynku i pokładaniu się z kobietami. Wielu Sharum posłało po swoje rodziny, aby zasiedlić miasto i pomóc w jego utrzymaniu, a inni wzięli sobie oblubienice z zielonych krain po zakończeniu oblężenia. Ale kiedy przygotowywali się na alagai’sharak, jak powinni wszyscy Sharum w Nowiu, nie poszli zwykłą ścieżką, jaką wybierali zazwyczaj, aby oczyszczać okolice Dokowiska z alagai, ale w swoich czarnych szatach przemknęli niepostrzeżenie do miejsc, gdzie mogliby zastawić pułapkę na nadchodzących chin. – Kiedy niebo trzykrotnie przetnie ze świstem ogień, musicie uderzyć – powiedziała Jayanowi Asavi o poranku po odczytaniu rzutu. Moc alagai hora ujawniła się ponownie, gdy linia ognia przecięła niebo z piskliwym świstem, który można było usłyszeć na wiele mil wokoło. Ogień chin pojawił się znowu, gdy kolejny pocisk pomknął w niebo z tafli jeziora. Trzeci nadleciał z południa, gdzie swoich dal’Sharum poprowadził Sharu. Z oddali Abban usłyszał Róg Sharak i poczuł dreszcz. Na dobre i na złe bitwa właśnie się rozpoczęła. Na potwierdzenie ryczące ognie wystrzeliły z wygiętych kadłubów tuzinów laktońskich okrętów, które ruszyły gładko na płycizny. Drużyny z plemienia Mehnding od razu wzięły się do pracy, ale wróg nie znalazł się jeszcze w zasięgu skorpionów, gdy z nieba lunął deszcz ognia. Khevat przerwał spacer, żeby popatrzeć na ogniste pociski, na jego obojętnej zwykle twarzy odmalowała się obawa. Abban się nie martwił. Jego inżynierowie i rysownicy runów zabezpieczyli budynek. Wbudowali w ściany ciała alagai, aby wzmocnić bariery runiczne. Była to zgrubna imitacja magii hora używanej przez dama’ting, ale wystarczająco skuteczna. Głazy odbiją się od magazynu jak kamyki, a żaden płomień nie zdoła zająć ścian. Nawet dym rozwieje się, nim dotrze do środka. Nawet gdyby całe miasto zwaliło się w gruz, ten magazyn pozostałby nietknięty. Ledwie Abban zdążył o tym pomyśleć, Laktończycy postanowili to właśnie osiągnąć. Wcześniej ograniczali bombardowania do plaż i doków, ale tej nocy pociski spadały dalej, rozbijały domy i rozniecały pożary w mieście. – Pierwsza noc Nowiu – warknął Khevat – a oni chcą spalić żywcem kobiety i dzieci albo wykurzyć je zza runów! – To sprawiedliwe, jak sądzę – odparł Abban. – My też nie przejęliśmy się ich Świętem Pierwszego Śniegu, kiedy zaatakowaliśmy miasto, a widziałem, co potem Sharum zrobili kobietom i dzieciom. – Kobietom i dzieciom chin. Niewiernych, których nie opromienia blask Everama. Abban wzruszył ramionami. – Może. Tak czy inaczej, to głupcy, jeśli myślą, że atakiem w Nowiu zyskają przewagę. Khevat zgodził się mrukliwie. – Nawet jeśli zdołają jakoś wygrać tę bitwę, Damaji tego nie wybaczą. Opróżnią Lenno Everama

z wojowników i za każdego poległego Sharum zabiją tysiąc chin.

Briar przyglądał się, jak Thamos pochyla się i podpala papierową tubę, którą wbił w ziemię. Łucznicy byli już gotowi na atak wojska zielonych krain, ale było ich za mało, aby powstrzymać zbrojną szarżę konnicy. Gdyby Krasjanie ustawili zbyt wielu wojowników na szczycie wzgórza, zbyt szybko odkryliby swoje karty. Ludzi na wzgórzu zostawili na śmierć. Rakieta zapłonęła i poleciała z głośnym świstem, ciągnąc za sobą w niebo czerwony ogon. Briar wytrzeszczył oczy na ten widok. Jego matka robiła trzaskające skorupki na święta, ale to były fajerwerki, o jakich chłopak tylko słyszał opowieści. Z południa i ze wschodu wystrzeliły w odpowiedzi inne rakiety, sygnalizując gotowość sojuszniczych sił do ataku. – Piękne – szepnął Briar. – Leesha zrobiła je na inny Nów – głos Thamosa był zamyślony, odległy i smutny. – Widziałem wiele razy, jak fajerwerki nie odpalały, ale nie jej. Nigdy nie jej. Przyłożył dwa palce do brzegu napierśnika, jakby chciał się upewnić, że coś tam jest. – Ciekawe, co by pomyślała Zielarka – wtrącił Sament – gdyby się dowiedziała, że jej fajerwerki zwiastują przelew krwi. Thamos już się odwrócił gotów do pojedynku, ale wtedy w dole rozległ się głos rogu i przyciągnął uwagę obu mężczyzn. Hrabia nabrał głęboko tchu i zdawało się, że oklapł, gdy potem wypuścił powietrze z płuc. Wsunął stopę w strzemię i wskoczył na siodło. – Za późno na troskę, co pomyślałyby kobiety. – Uniósł włócznię. – Łucznicy! Zabić wszystko, co się rusza w dokach, dopóki nie dobiją tam okręty! Strzelać bez rozkazu! Briar podbiegł do jednego z dużych głazów przy drodze, wspiął się szybko i przywarł brzuchem do skały. Stąd mógł obserwować zbliżające się siły. – Co widzisz? – zapytał Thamos, który podjechał bliżej. Wzgórze Colana z trzech stron stanowiło nagą skałę i miało tylko jedną żwirową drogę prowadzącą na szczyt. – Za dużo przeszkód, żeby strzelać – odparł Briar. – Nacierają pieszo. Łucznicy trzymają się z tyłu. – Trzeba się przygotować na moment, kiedy przejmą wzgórze – stwierdził Thamos. – Jeżeli tego dokonają, będą mogli zasypać doki gradem strzał, gdy Laktończycy będą się rozlokowywać na pozycjach. Briar podniósł się, aby zejść, ale Thamos powstrzymał go uniesionym palcem. – Zostań tutaj, Briarze. To żołnierska rzecz. – Mój dom – warknął Briar. – Moja walka. Thamos skinął głową.

– Lecz ty walczysz tak, jak inni nie potrafią, Briarze. Tylko ty możesz wymknąć się z tego wzgórza i upewnić się, że inni dowiedzą się, co się tutaj wydarzyło. – Sięgnął pod zbroję i wyciągnął złożony arkusz papieru. – Tylko ty możesz to przekazać Leeshy, jeżeli nie przeżyję tej nocy. Briara ścisnęło w gardle, gdy wziął arkusz. Lubił hrabiego, jednak zbliżało się wielu Sharum. Zbyt wielu. Thamos wrzasnął dziko, uderzył w boki swojej klaczy i poprowadził szarżę drogą w dół. Briar poczuł przypływ nadziei, gdy przyglądał się ciężkim koniom. Spodziewał się, że szarża zwolni, gdy dotrze do szeregów Sharum, ale Drewniani Żołnierze i ich konie nosili lekkie zbroje z drewna wzmocnionego lakierem i runami, które odpychały włócznie, gdy wielkie mustangi i ich jeźdźcy kosili Krasjan jak trawę i pozostawiali tylko skrwawione, stratowane szczątki. Kiedy jednak konnica znalazła się u stóp wzgórza, Krasjanie podpalili misy z naftą. Lustra skierowały światło płomieni i konie stały się widoczne dla wrogich łuczników. Zwierzęta napierały na szeregi wojowników, nie wiedząc, że ich panowie znaleźli się na linii ognia. Strzały przebijały szwy i słabe punkty pancerzy Drewnianych Żołnierzy. Ludzie krzyczeli, a wierzchowce cofały się z bólu, nawet gdy wroga piechota podchodziła, aby je otoczyć na otwartej przestrzeni. Thamos dał sygnał i konnica zawróciła jak stado ptaków, po czym pognała pod górę. Przyniosło to tylko tymczasowe wytchnienie, ale Sharum zdobyli więcej pola i coraz więcej wojowników nacierało na wzgórze. W świetle płomieni Briar dostrzegł, że ich szaty nie były czarne ani brązowe, lecz zielone. Wyjaśniało to, dlaczego dowódca tak chętnie poświęcił życie żołnierzy, którzy mieli zdobywać wzgórze. Nie byli to wcale Krasjanie, lecz Rizończycy zmuszeni do służby. Oni przeleją krew, a ich panowie zdobędą wzgórze. Briar przypomniał sobie Ichę, przypomniał sobie, jak współczuł torturowanemu człowiekowi. Takie traktowanie było okrutne i złe, a przede wszystkim bezcelowe. Ale nie dało się nawet porównać z tym, do czego zdolny był wróg. Briar wiedział, że nic nie powstrzyma Krasjan od przejęcia Wzgórza Colana. Potarł palcami papier wręczony mu przez hrabiego. Jeżeli chłopak miał uciec, musiał to zrobić jak najszybciej. Główna droga była zbyt niebezpieczna, więc Briar ruszył na najdalsze zbocze z urwiskiem, aby zejść po stromej skale. Potrafił dobrze się wspinać i wciąż nosił czerń, mógł zatem przejść tam, gdzie innym by się nie udało. A przynajmniej tak sądził. Chłopak przetarł oczy. Pomyślał, że wzrok płata mu figle. Świetnie widział w ciemności, ale nawet on miał swoje ograniczenia. Zamarł, wytężając wzrok w świetle gwiazd i ognia, który buzował również na wodzie w dole, gdy kapitan Dehlia i reszta okrętów atakowali port. Znowu. Ruch na klifie. Na całym klifie. Byli tam dal’Sharum, którzy wspinali się na Wzgórze Colana setkami. Briar pobiegł w przeciwną stronę, prosto do łuczników. – Sharum na klifie! Sharum na klifie! – Widzę jednego! – zawołał łucznik i strzelił ze skały. Musiał chybić, ponieważ zaklął i sięgnął po kolejną strzałę. Na całym zboczu łucznicy zaczęli potwierdzać, że zbliżają się wojownicy z Krasji. Odwrócili oczy od doków, żeby zaatakować wrogów, którzy znajdowali się bliżej. Jednak Sharum, odziani w czerń i rozpłaszczeni na stromym urwisku, stanowili trudne cele i więcej strzał chybiało, niż trafiało Krasjan. Thamos podjechał do sierżanta dowodzącego laktońskimi łucznikami. – Powiedz ludziom, żeby przestali marnować strzały i prowadzili ostrzał doków! Zostawiam im stu

jeźdźców do obrony. – A reszta z nas? – zapytał Sament, który jechał obok. Hrabia wskazał na podnóże. – Reszta z nas ma zniszczyć łuczników, których wróg chce tutaj ustawić. Krasjanie mogą zdobyć zbocze, ale nie przyniesie im to korzyści. – Spojrzał na Briara. – Chaos, jaki pozostawimy... Briar skinął głową. Łatwo będzie wymknąć się niezauważenie, gdy czterysta koni rozproszy uwagę przeciwnika. Hrabia wydał okrzyk bojowy, uderzył wierzchowca piętami i ruszył, zanim się rozmyśli. Drewniani Żołnierze pogalopowali ze wzgórza, rozgramiając chi’Sharum. W przeciwieństwie do pierwszej szarży konnica nie zawróciła, lecz pędziła dalej przez otwarty teren, na szeregi elitarnych łuczników dal’Sharum. Krasjanie nie spodziewali się takiego obrotu spraw, ale zaskoczenie nie trwało długo. Wkrótce strzelcy zaczęli dziesiątkować jeźdźców. Konie nie mogły galopować w pełnej zbroi i kiedy spadł na nie grad strzał, przewracały się z rżeniem, często na wierzchowce obok. Pomimo to formacja nabierała rozpędu i nagle znalazła się wśród łuczników. Jeźdźcy używali włóczni do rozgromienia strzelców, a ich wielkie mustangi miażdżyły i raniły wrogów kopytami. Łucznicy nie mieli żadnej obrony i szybko ulegli. Thamos prowadził atak, jego włócznia wydawała się rozmywać, gdy koń skakał naprzód i kopał. Sament walczył u jego boku. Jednak gdy łucznicy zostali rozgromieni, wkroczyła armia Krasjan. Nie byli to chi’Sharum, którym dano włócznie i zmuszono do służby. Do walki przystąpili prawdziwi Sharum, urodzeni w boju i szkoleni do tego od dzieciństwa. Wielu dosiadało koni. Zamknęli okrążenie z każdej strony, przebili się do formacji Thamosa i rozbili ją w chaos. Bitwa jednak trwała. Sament trzymał się blisko hrabiego, obaj arystokraci dumnie prezentowali się w lśniących pancerzach. Sament osłonił Thamosa przed włócznią własną tarczą, Thamos wyrwał atakującego Sharum z siodła i rzucił go pod kopyta jego konia. Sament był gotów – wbił włócznię w szyję zwierzęcia. Wydawało się, że przejmują we dwóch całe pole bitwy, ale z oddali Briar widział, że zostali odcięci od swoich towarzyszy broni. Zapędzeni w pułapkę. Chłopak wiedział, że powinien uciekać. Powinien skryć się wśród nocy i dostarczyć wieści o stracie wzgórza, a także list dla Leeshy Zielarki. Ale nie mógł się zdobyć na to, by odejść. Owinął twarz swoją zasłoną Sharum i zaczął przekradać się od głazu do głazu, coraz bliżej pola bitwy. Thamos i Sament przebili się przez pierścień i nieoczekiwanie znaleźli się na wolnej przestrzeni otoczonej przez dal’Sharum. A na środku tego kręgu stał przywódca Krasjan, Jayan, biały turban i zasłona świadczyły o jego pozycji. – Dobrze walczyłeś, człowieku z zielonych krain – zawołał Jayan, uniósłszy włócznię. – Sprawdzimy twoją siłę w starciu z prawdziwym przeciwnikiem?

Abban wyjął swoje soczewki przybliżające – kolejny dar od Damajah. Jego badacze runów żmudnie rozebrali przedmiot na części, przestudiowali wzory runów i odłamek demoniej kości, która zapewniała moc. Wyprodukowanie duplikatów nie trwało długo i wszyscy kapitanowie okrętów, włącznie z Qeranem, również otrzymali nowe narzędzia. Soczewki pozwalały widzieć w świetle Everama – w runicznym blasku, jak mówili mieszkańcy zielonych krain. Dzięki temu można było zobaczyć wrogie okręty, jakby znajdowały się blisko i w pełnym słońcu. Widziało się w blasku każdego członka załogi i runy na kadłubach, które zdawały się wyrysowane ogniem. Woda pozostała ciemna, całą dryfującą wśród fal magię pochłaniały symbole na okrętach, jednak pod powierzchnią kupiec dostrzegał blask demonów przyciągniętych zamieszaniem. Alagai krążyły jak wir, tylko czekając na wyłom w runach, aby wciągnąć okręt w głębinę, prosto w objęcia Nie. Na dokach i na nabrzeżu wrogie katapulty zadawały ciężkie straty. Demoni ogień koncentrował się w głąb lądu – chin nie chcieli zniszczyć przystani. Kosze katapult wypełnione były kamieniami wielkości męskiej pięści i po wystrzeleniu rozpraszały się, uderzały w fortyfikacje, a także w wojowników i maszyny. Skorpiony precyzyjnie trafiały w cele, pomimo chaosu – zabijały strzelców lub kai, którzy nieopatrznie wychodzili z kryjówek. Wciąż trwał również dziesiątkujący ostrzał ze Wzgórza Colana. – Nie mogą się utrzymać – powiedział Khevat i wskazał na galerę, która przepływała poza zasięgiem strzał. Była duża, widoczna tylko w blasku ognia i runów. – Chin będą mieli przewagę, gdy dobiją do brzegu i wysadzą żołnierzy. – JEŻELI dobiją do brzegu, szacowny dama – odparł Abban. Asavi stanęła za nimi i spojrzała na jezioro. Abban udał, że poprawia ostrość soczewek, dzięki czemu mógł zerknąć na nią przez runiczne szkła. Jak podejrzewał, klejnoty dama’ting lśniły jasno magią, zwłaszcza runiczne monety na czole. Bez wątpienia Asavi mogła widzieć w ciemności równie dobrze jak kupiec. – Zostaw wojnę prawdziwym mężczyznom, khaffit – prychnął Khevat. – Studiowałem podboje Kajiego, zanim twój ojciec nauczył się wiązać bido. Dal’Sharum nie mogą w żaden sposób powstrzymać chin przed dobiciem do brzegu. Będą musieli uzyskać przewagę na suchym lądzie. Abban nie marnował czasu na kłótnie, tylko przesunął soczewki na południe i wreszcie odnalazł to, czego wypatrywał. Tam. Z ukrytej zatoki wypływała właśnie jego mała flota. Była niemal niewidzialna na ciemnej tafli wody i zbliżała się szybko, niezauważona przez wroga. Flotyllę prowadziła „Włócznia Everama”, dowodzona przez Mistrza Ćwiczeń Qerana i obsadzona załogą składającą się wyłącznie z ludzi należących do Setki. Smukła galera o dwudziestu wiosłach na burtach i prostokątnym żaglu, który mógł złapać prawie każdy wiatr. Ale czarne żagle zostały zwinięte, a galera mknęła jak strzała wycelowana w okręty wroga tylko dzięki sile wioślarzy. Ani na dziobie, ani na rufie nie było katapult, tylko specjalnie zaprojektowane skorpiony oraz wielu, bardzo wielu wojowników. Za „Włócznią Everama” płynęły jeszcze dwie galery oraz grupa mniejszych jednostek. Te ostatnie nie zostały wyposażone ani w skorpiony, ani w katapulty, ich pokłady wypełniali Sharum. Abban wyjął drugą parę soczewek, tańszą podróbkę swojego przyrządu, mimo to działającą wystarczająco dobrze. Kupiec chciał, aby jego dawny nauczyciel zobaczył wszystko na własne oczy. – Masz rację, dama, że nie wierzysz, jakoby dal’Sharum powstrzymali wroga. Patrz zatem, jak moi kha’Sharum dokonują tego, czego inni nie potrafią. Khevat wyraźnie wątpił, ale posłusznie skierował soczewki tam, gdzie wskazał mu kupiec. – Nasze zdobyte statki. Co z tego? Garstka łodzi nie zatopi tak wielu okrętów. – Zatopić? – Abban zacmokał z dezaprobatą. – I jaka byłaby z tego korzyść? Jeśli mamy wygrać tę wojnę, dama, wroga flota musi stać się nasza. Chwilę później galera Qerana znalazła się w zasięgu dużego laktońskiego okrętu, eleganckiej jednostki z wielkimi trójkątnymi żaglami i szerokim pokładem z uzbrojeniem ustawionym wzdłuż burt.

Krasjanie wystrzelili długie, kolczaste żądło, które wbiło się głęboko w kadłub przeciwnika. Przyczepione do pocisku liny miały grube karby, a muskularni niewolnicy chin pochylili plecy, gdy zaczęli przyciągać statek Qerana do wroga. Zanim Laktończycy pojęli, co się dzieje, zręczni Wypatrywacze kha’Sharum pędzili już po napiętych linach niczym nie’Sharum po ścianach Labiryntu. Nie nieśli tarcz, ale każdy miał na plecach pół tuzina krótkich włóczni do ciskania i zanim spuszczono trapy dla pozostałych wojowników, większość głównych zagrożeń na pokładzie wrogiego okrętu została usunięta. Wojownicy Abbana w okamgnieniu oczyścili pokład. Kupiec dostrzegł wśród nich Qerana – Mistrza Ćwiczeń łatwo było wypatrzyć przez jego sztuczną nogę. Zabijał z wprawą, która przeraziłaby Abbana, gdyby nie aura starego wojownika. Khaffit nie umiał czytać w sercach jak Ahmann albo Damajah, ale wokół Qerana jaśniała radość z chwały zwycięstwa. Widzisz, Mistrzu Ćwiczeń? – pomyślał Abban. Zwróciłem ci wszystko, co straciłeś. Po oczyszczeniu pokładu i przejęciu okrętu przez załogę złożoną z Setki, na okręt wzięto ludzi z plemienia Mehnding. Drużyny zabrały się do obsługi uzbrojenia chin. Podstawowa załoga pozostała na miejscach, a Qeran zeskoczył z powrotem na „Włócznię Everama”, choć odcięto już liny. Jak jezioro długie i szerokie laktońskie okręty były przejmowane w podobny sposób przez oddziały Sharum, które ustawiały się w ciszy na pozycjach. Mieszkańcy zielonych krain mieli przewagę w zasięgu ognia, ale w walce wręcz nie było na świecie nikogo, kto mógłby sprostać Sharum z Krasji. Jayan dał Qeranowi ludzi, a Mistrz Ćwiczeń przegonił ich bez litości po rozkołysanym pokładzie, raz po raz, aż do skutku, dopóki nie nauczyli się utrzymywać równowagi na okręcie. Qeran zdobył cztery okręty, a reszta jego flotylli kolejne szesnaście, zanim ostrzegawcze okrzyki dotarły do reszty laktońskiej floty. Tyle że wtedy Mehnding na pokładach otworzyli ogień do okrętów, które dobijały już do doków i zbliżyły się do nabrzeża. Gdy laktońscy żołnierze wydostali się na ląd, Mehnding spuścili na nich demoni ogień, stworzony przez ludzi z zielonych krain. Wojownicy chin płonęli i krzyczeli, a piraci Abbana skierowali broń na kolejne okręty. Uniesiono wielkie łańcuchy, które rozdzierały żagle i łamały wiosła – uszkodzone okręty bezradnie kołysały się na falach. Laktońscy kapitanowie wciąż jednak przewyższali liczebnie piratów. Skierowali ogień na nowego przeciwnika, wtedy jednak łucznicy z plemienia Mehnding wypuścili płonące strzały, które podpalały żagle i dziurawiły pokład, podczas gdy strzelcy chin pośpiesznie ustawiali i wymierzali własną broń. Pojawił się „Lament Sharum”, zwinna jednostka okrążyła inne i zdążyła przygotować broń. Przewaga zaskoczenia wkrótce została stracona i liczba zaczęła mieć znaczenie. W przeciwieństwie jednak do mieszkańców zielonych krain wojownicy Sharum byli gotowi na śmierć. Kiedy ich okręty ulegały zniszczeniu, nie wahali się taranować wroga i przeskakiwać na pokład, aby walczyć w zwarciu. Wciąż jednak wydawało się, że bitwa na wodzie zostanie przegrana, a Laktończycy uciekną do swojej twierdzy. Pozostał tylko jeden sposób, sztuczka, którą Qeran mógł wypróbować. Mistrz Ćwiczeń długo i z uporem sprzeciwiał się temu pomysłowi i nawet Abban przyznał, że to desperackie posunięcie, które może wyrządzić więcej szkody niż pożytku.

Jayan opuścił zasłonę. – Jestem Jayan asu Ahmann am’Jardir am’Kaji, pierworodny syn Shar’Dama Ka i Damajah, Sharum Ka całej Krasji. – Skłonił się lekko w siodle. – Mogę zobaczyć twoją twarz i poznać imię, chin, zanim poślę cię przed oblicze Everama, żebyś został osądzony? – Nie... – zaczął Sament, ale Thamos zignorował jego protest, wbił włócznię w ziemię, ale tak, aby łatwo mógł po nią sięgnąć, po czym zaczął odpinać hełm. Gdy go zdjął, Jayan wytrzeszczył oczy. – Ty. Książątko, które przyszło z Par’chinem do... Thamos skinął głową. – Jestem książę Thamos, czwarty syn księcia Rhinebecka Drugiego, naczelny dowódca Drewnianych Żołnierzy, trzeci w kolejności do Bluszczowego Tronu, hrabia Zakątka. Jayan wyszczerzył zęby. – Ten, który ośmielił się dotknąć narzeczonej Wybawiciela. Słowa te wywołały w szeregach Sharum ciche pomruki i wrogie szepty. – Leesha Zielarka wybrała mnie na długo przed śmiertelnym upadkiem Ahmanna Jardira w przepaść. – Thamos wskazał Jayana swoją włócznią. – A ty podzielisz jego los. Wyzywam cię na Domin Sharum. Jayan wybuchnął śmiechem, a po chwili dołączyli wojownicy. – Domin Sharum to honorowa walka przed obliczem Everama, chin. – Wskazał swoją włócznią na hrabiego. – Zaatakowałeś ludzi w noc Nowiu. Nie masz honoru. – Mamy twojego brata i jego podkomendnych – odparł Thamos. – Jeśli nas skrzywdzisz, nigdy ich już nie zobaczysz. – Ichę? – upewnił się Jayan. Thamos potwierdził. – A także trzech kai, tuzin Mistrzów Ćwiczeń i ponad pięćdziesięciu Sharum. Zapewnij mi honorową walkę, a zostaną uwolnieni. Jayan spojrzał na swoich dal’Sharum. – Widzicie, nawet wojownicy chin próbują się targować o swoje życie jak kupcy khaffit! Krasjanie zaczęli szydzić, wielu w kręgu splunęło na Thamosa. Jayan odwrócił się do hrabiego. – Zatrzymaj mojego brata i jego ludzi! Skoro byli tak słabi i głupi, że dali się pojmać chin, nie zasługują na nic lepszego. Przyjdziemy po nich wkrótce. – Uniósł zasłonę. – Chętnie jednak zabiję cię osobiście, skoro tak sobie życzysz, za przekonanie, że mógłbyś przyprawić rogi Shar’Dama Ka. Thamos szybko założył hełm i chwycił mocniej swoją długą włócznię, po czym uderzył konia piętami, aby objechać Jayana, gdy ten się przygotowywał. Żaden z mężczyzn nie zwlekał, popędzili swoje potężne rumaki do niemal identycznej szarży i opuścili włócznie. W ostatnim momencie Jayan uniósł broń, aby wymierzyć w pierś Thamosa. Hrabia niespodziewanie

podrzucił swoją włócznię i złapał ją w odwrócony chwyt bliżej głowy. Grot Jayana uderzył w tors hrabiego, ale na zbroi arystokraty z zielonych krain rozbłysły runy i broń się złamała. A Thamos znalazł się blisko i mógł włożyć siłę i szybkość w serię krótkich pchnięć włócznią, które przebiły obronę Jayana, szukając otwarcia. Jayan próbował odjechać i zmienić taktykę, ale hrabia był lepszym jeźdźcem, jego klacz zaganiała ogiera Krasjanina jak pies pasterski, utrzymując jeźdźców blisko. Hrabia mógł dzięki temu kontynuować atak. Sharum Ka uniósł tarczę z przerażającą szybkością – pod nią i w szklanej zbroi był wystarczająco bezpieczny. Ale przeszedł do obrony, a bez włóczni nie mógł kontratakować. Wydawało się, że Thamos wkrótce zdoła znaleźć szczelinę w pancerzu i zadać śmiertelne pchnięcie. Jayan pchnął tarczą i odtrącił Thamosa na tyle, aby uderzyć w jego konia. Pancerz chronił górną część szyi klaczy, ale nie gardło. Jayan wbił w mustanga złamane drzewce swojej włóczni. Wielki koń cofnął się i zacharczał, przysiadł na tylnych nogach, podczas gdy przednimi kopał na oślep. Thamos utrzymał się w siodle, aż wierzchowiec zaczął się chwiać – wtedy zdołał zeskoczyć, żeby upadający rumak nie przygniótł go do ziemi. Briar myślał, że to już koniec, ale Jayan podjechał do swoich poruczników, zsiadł i wziął sześciostopową włócznię piechura. Kiedy ruszył długim krokiem na Thamosa, hrabia zdążył już zerwać się na równe nogi. Pozostawił w błocie swoją dziesięciostopową włócznię do walki w siodle, a wyjął trzystopową angieriańską pikę z uprzęży na plecach, po czym czekał na przeciwnika. Jayan warknął, układając stopy do pozycji, której Briara nauczył ojciec dawno temu – szybkie, krótkie i skuteczne kroki, włócznia oparta o ramię z tarczą. Ramię Jayana rozmyło się w ruchu, gdy zadawał pchnięcia podobnie jak wcześniej hrabia z siodła, szukając w drewnianej zbroi luki, którą można by wykorzystać do zadania ostatecznego ciosu. Thamos przyjął większość ataków na tarczę i napierśnik, a swoją bronią pchnął nisko w szczelinę między płytami pancerza na udzie Jayana. Ale Jayan cofnął nogę z toru włóczni. Ręką, na której miał tarczę, złapał uprząż na plecach hrabiego i pociągnął, wyprowadzając cios w brzuch. Thamos przewrócił się na plecy, oszołomiony. Krasjanin nie wykorzystał jednak przewagi. Okrążył hrabiego, podczas gdy ten doszedł do siebie i z wstał z warknięciem. Ugiął nogi i przyczaił się jak kot. – Może nie ujrzę świtu, ale ty również nie – obiecał Thamos. Jayan ryknął śmiechem. – Masz wielkie jaja, chin. Zabiję cię, a potem odetnę je i wepchnę ci do gardła. Thamos natarł, Briar nie sądził, że można się poruszać tak szybko. Runy na jego drewnianej zbroi lśniły, gdy zadawał swoją krótką włócznią pchnięcia i blokował ciosy. Jayan odpierał je pewnie, nigdy nie tracił równowagi. Okręcił się w uniku przed jednym z pchnięć, z obrotu uderzył Thamosa w twarz krawędzią swojej tarczy. Hrabia zatoczył się, a Jayan natarł mocniej, zadając pchnięcia, które uderzały i kłuły, mimo że nie przebijały pancerza. Thamos był zaganiany na środek kręgu jak zwierzę. Hrabia zaatakował tarczą w odwecie, ale Jayan był na to przygotowany. Opuścił własną tarczę i wyciągnął rękę, aby chwycić ramię wroga. Szarpnął przeciwnie do obrotu, wyprostował rękę, a potem uderzył mocno w szczelinę pod hełmem Thamosa. Hrabia stał przez chwilę wstrząśnięty, po czym opadł bezwładnie na ziemię.

Nareszcie Qeran dał sygnał i drużyny przy katapultach wypuściły kolejną salwę – beczułki z rozgrzaną smołą, które rozbijały się o kadłuby wrogich okrętów przedzierających się po raz ostatni do portu. Smoła przesłaniała runy. Rezultaty pojawiły się natychmiast. Abban ujrzał, jak woda rozjaśnia się od demonów, które gromadami zaczęły podpływać pod osłabione okręty. Kupiec do tej pory rzadko widywał wodne stwory, ale teraz przebijały się przez taflę jeziora tu i tam, aby sięgnąć mackami lub szponami na pokład. Parę alagai odważyło się nawet wyskoczyć w powietrze i wślizgnąć na okręt, po czym wyczyścić pokład z załogi równie łatwo jak oddział Sharum. Powierzchnia jeziora wzburzyła się i spieniła, gdy mężczyźni i kobiety byli wciągani w głębinę. A potem ujrzeli prawdziwą grozę, gdy ogromny demon podpłynął tuż pod taflę. Woda się rozkołysała, gdy macki, wielkie jak minarety Sharik Hora, uniosły jeden z największych okrętów, owinęły się wokół kadłuba i zgniotły go jak liść. Pokład pękł w drzazgi, a bezradni żeglarze spadli i zostali wessani w wir. W okamgnieniu okręt znikł pod niezliczonymi tonami wody. Khevat zwrócił mroczne spojrzenie na Abbana. – Czy to twoja sprawka, khaffit? Abban przełknął nerwowo ślinę, ale po tym, czego właśnie był świadkiem, gniew kapłana nie mógł go już przerazić. Kupiec wyprostował się i wziął w garść. – Tak, dama. Nie wiń Mistrza Ćwiczeń Qerana. Sprzeciwiał się stanowczo temu planowi, a Jayanowi nie powiedziałem ani słowa. Khevat tylko patrzył groźnie. Była to taktyka negocjacji, którą Abban znał doskonale – należało dać adwersarzowi linę, żeby sam się na niej powiesił. Jednak Khevat należał do mistrzów sharusahk i do wysokiej rangi kapłanów w Krynicy Everama. Gdyby postanowił zabić Abbana tu i teraz, gruby khaffit nie mógłby zrobić nic, aby go powstrzymać. Lepiej zatem było go przekonać. – Spójrz. – Abban wskazał na chaos w jeziorze. Zgodnie z instrukcją Qeran i zdobyte przez flotyllę okręty wycofywały się jak najszybciej, gdy demony rozpoczęły swoją dziką ucztę. – Większość naszych zdobycznych okrętów oddaliła się bezpiecznie, a flota wroga uległa zniszczeniu. Nieliczne, które ocalały, uciekają do swojej pływającej twierdzy. Nawet „Lament Sharum” umyka przed nami i śmiem zauważyć, że kapitan Dehlia tym razem nie pokaże nam swoich piersi. – Oddałeś naszych wrogów alagai – w cichym głosie Asavi brzmiały niebezpieczne nuty. – Oddałeś ich Nie. – Tak – przyznał Abban. – Nie było innego wyjścia, jeżeli chcieliśmy odeprzeć atak i zakończyć impas. Miałbym zostawić naszych ludzi na śmierć? – To Sharum – odparł Khevat. – Ich dusze są przygotowane, a wojownicy znają cenę wojny. – Ja też – zapewnił Abban. – Znam cenę i zapłaciłem, ile musiałem, za zwycięstwo. Ci ludzie napadli nas w noc Nowiu. Nie są naszymi braćmi, nie są wrogami Nie. W rzeczy samej podlegają Nie, dlatego ich Jej oddałem.

Wymierzył palec w Khevata. Ten prosty uczynek dla dama mógł stanowić wystarczający powód do zabicia khaffit zgodnie z prawem Evejah. – Zapłaciłem cenę za naszych ludzi i zapłaciłem za ciebie. – Za mnie? – zdziwił się Khevat. – I za Sharum Ka, a nawet za Qerana, który nie posłuchałby rozkazu, gdyby nie przysiągł mi posłuszeństwa. Wszyscy możecie stanąć przed Stwórcą bez brzemienia na duszy. Bezduszny khaffit oszczędził wam odpowiedzialności. Niechaj Everam mnie osądzi, kiedy wreszcie dokuśtykam do końca samotnej ścieżki. Khevat patrzył na Abbana długo, a kupiec zastanawiał się, czy już wkrótce stanie przed obliczem Stwórcy. Wtedy jednak dama odwrócił głowę i spojrzał pytająco na Asavi. Dama’ting popatrzyła przenikliwie w oczy kupca, a ten postarał się jedynie nie skulić pod tym spojrzeniem. Wreszcie Asavi skinęła głową. – Khaffit mówi prawdę. Jego los już jest przesądzony, będzie czekał u bram Nieba, dopóki Everam się nad nim nie zlituje i nie obdarzy go kolejnym życiem. Taka oto inevera. Khevat z mruknięciem podszedł do okna i położył dłoń na szkle, gdy przyglądał się płonącemu okrętowi. – Ci ludzie nie byli naszymi braćmi – przyznał wreszcie. – Nie sprowokowaliśmy ich do ataku nocą. Inevera. Abban odetchnął. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że wstrzymywał oddech.

27 Dama w ciemności 344 rok plagi, zima

M

ówiono, że zostałam przeklęta przez Everama, bo po Ahmannie urodziłam tylko trzy córki – powiedziała Kajivah do tłumu, wskazawszy na Imisandre, Hoshvah i Hanyę. Święta matka miała prostą czarną szatę z wełny, nosiła też białą zasłonę kai’ting, lecz w przeciwieństwie do innych kobiet z krwi Ahmanna Kajivah zaczęła też nosić białą przepaskę. Inevera przyglądała się z tarasu, jak święta matka daje błogosławieństwo na ucztę w Nowiu, i żałowała, że nie znajduje się gdzie indziej. Damajah słyszała przemowę tej głupiej kobiety tysiące razy. – Ale zawsze odpowiadałam, że Everam pobłogosławił mnie synem tak wielkim, że nie potrzeba mu było braci! Tłum ryknął z aprobatą na te słowa, wojownicy tupali i uderzali włóczniami o tarcze, podczas gdy ich żony klaskały, a dzieci wznosiły wiwaty. – Dziękujmy Everamowi za jedzenie, które będziemy dzielić, bogatsze i bardziej sute, niż wielu z nas znało, zanim Ahmann wyprowadził nas z Pustynnej Włóczni do zielonych krain – ciągnęła Kajivah. – Lecz

chciałabym podziękować kobietom, które tak ciężko pracowały podczas przygotowań do tej uczty. Jeszcze większe wiwaty. – Szanujemy Sharum’ting, które nieustraszenie stawiają czoła nocy, ale są też inne sposoby, aby uczcić Stworzyciela. Żony i córki, które dbają, żeby nasi mężczyźni nie byli głodni, ich domy lśniły czystością, a w kołyskach spały dzieci. Oddajemy dziś cześć mężczyznom, którzy chronią nas przed alagai, lecz także kobietom, które wydały ich na świat i wykarmiły, które nauczyły ich honoru, obowiązku oraz miłości dla rodziny. Kobietom skromnym i pokornym w obliczu Everama, fundamentom, na których mogą się wesprzeć nasi wojownicy. Wiwaty stawały się coraz głośniejsze, gdy dołączyły kobiety zawodzące z miłością i poświęceniem. Inevera dostrzegła, że niejedna ze zgromadzonych w tłumie płacze. Nie mogła w to uwierzyć. – Zbyt wielu z nas zapomina, kim jesteśmy i skąd przybyliśmy. Opuszczają nasze zasłony i odziewają się w nieskromne suknie kobiet Północy. Niektóre kobiety ośmielają się nosić kolory, jakby każda była Damajah! – Kajivah machnęła na Ineverę, a z tłumu podniosły się syki i okrzyki oburzenia. Inevera wiedziała, że były skierowane do nieskromnych kobiet, ale i tak dostała gęsiej skórki, że syczenie pojawiło się po jej imieniu. – Damajah mądrze postąpiła, gdy powierzyła świętej matce zadanie – powiedział Ashan. – Ludzie ją kochają. Inevera nie była taka pewna. Poproszenie Kajivah o planowanie uczt wydawało się dość niegroźne. Dawało matce Ahmanna zajęcie i trzymało ją z daleka od Inevery. Ale tej głupiej kobiecie udało się jakoś zdobyć serca ludzi, pomimo braku wykształcenia i głoszenia konserwatywnych wartości. A czasy wymagały zmian. Jeżeli Krasjanie mieli zwyciężyć w Sharak Suun, nie mogli obstawać przy tradycji izolacji, jaką wypracowali przez stulecia w Pustynnej Włóczni. Kajivah najwyraźniej nie zamierzała kończyć. Rozpalała się przy kazaniu jak dama, który przyłapał Sharum na hazardzie i couzi. Gdyby jej pozwolić, ta pustogłowa kobieta mogłaby gadać godzinami. Inevera wstała, a tłum od razu ucichł. Kobiety opadły na kolana i przyłożyły dłonie do ziemi, a mężczyźni – od Damaji po Sharum – skłonili się nisko. Ten widok zwykle ją uspokajał. Przypominał o władzy i boskim statusie. Ale władza kryła się również w wiwatach tłumów. I to zapewne władza zbyt wielka dla tak prostej kobiety jak Kajivah. – W rzeczy samej, święta matka jest skromna – oznajmiła Inevera. – Albowiem nad przygotowaniem tej wspaniałej uczty nikt nie pracował ciężej niż Kajivah. Tłum znowu ryknął, a Inevera zacisnęła zęby. – Nie możemy jej lepiej okazać czci, niż zasiadając do jedzenia. W imię Everama, rozpocznijmy ucztę.

– Obawiam się, że wypuściłyśmy dżina z butelki – stwierdziła Inevera.

Jej matka, Manvah, popijała herbatę. Była to jej pierwsza wizyta w królewskich komnatach, ale jeżeli bogaty wystrój zrobił na niej wrażenie, nie dawała tego po sobie poznać. – Po tym jak miałam do czynienia z tą kobietą twarzą w twarz, muszę się zgodzić – odparła Manvah. Jej kram na nowym bazarze zapewnił wiele dodatków wykorzystanych podczas uczty w Nowiu, czym zasłużyła na zaproszenie. Mąż Manvah, khaffit Kasaad, został poproszony, aby nie przychodził. Przemycenie matki na prywatną audiencję stanowiło ryzyko, ale Inevera bardzo jej potrzebowała. Eunuchowi, który przyprowadził Manvah ukrytymi korytarzami, podano narkotyk – obudzi się bez wspomnień o tajemniczej kobiecie. A Manvah w zasłonie będzie wyglądała jak wiele innych, gdy wyślizgnie się z sekretnego przejścia do publicznej części pałacu. – Uznałam początkowo, że nie umie się za dobrze targować, ale po tym jak musiałam znieść kilka jej wybuchów, mam wrażenie, że chyba nie doceniłam Kajivah. – Manvah pokręciła głową. – Obawiam się, że w tym przypadku niezbyt dobrze ci doradziłam, córko. Odpiszę to z twojego długu. Inevera uśmiechnęła się lekko. Był to ich prywatny żart, ponieważ Manvah wymagała od Inevery, Damajah, wyplatania kosza z liści palmowych za każdym razem, gdy córka przychodziła po radę. – Te wybuchy nie są odgrywane – zapewniła Inevera. Manvah wcześnie nauczyła ją, jak odpowiedni wybuch może pomóc w targach, ale było to zawsze skalkulowane. Ci, którzy umieli się dobrze targować, nigdy nie tracili nad sobą panowania. Kajivah nie panowała nad sobą ani trochę. – A jednak ludzie ją kochają – zauważyła Manvah. – Nawet dama’ting podskakują, jak im zagra. – Niech mnie Nie porwie, jeśli rozumiem dlaczego – mruknęła Inevera. – To akurat dość proste. Nadeszły czasy wielkiego przewrotu i wielu ludzi straciło pewny grunt pod nogami. Kajivah daje im to poczucie i mówi w sposób, jaki masy potrafią zrozumieć. Chodzi pomiędzy nimi, zna ich. Ty spędzasz czas tutaj, w pałacu, oddalona. – Gdyby nie była matką Wybawiciela, otrułabym ją i miała z głowy. – Ahmann nie byłby zadowolony po powrocie z takiego obrotu spraw – zauważyła Manvah. – A nawet ty nie mogłabyś ukryć tego przed boskim spojrzeniem Shar’Dama Ka. – Nie. – Inevera spuściła wzrok. – Ale Ahmann nie wróci. – Manvah spojrzała na nią zaskoczona. – Co? Kości ci to powiedziały? – Nie wprost. Ale czyniły wzmianki o ciele Shar’Dama Ka i nie mogę dojrzeć go w przyszłościach. Jeżeli Everam nie dokona cudu, nasi ludzie będą musieli radzić sobie bez Wybawiciela, dopóki nie stworzę nowego. – Nie stworzysz? – powtórzyła Manvah. – Ze wszystkich tajemnic, jakie ujawniły mi kości, żadna nie uderzyła mnie tak mocno jak wiedza, że Wybawiciel się nie rodzi, Wybawiciela się tworzy. Kości poprowadzą mnie do jego następcy i podpowiedzą, jak go ukształtować. Inevera spodziewała się, że matka zatchnie się ze zdumienia jak ona, ale w typowy dla siebie sposób Manvah przyjęła informację z pomrukiem i przeszła do pytań. – Zatem kto to będzie? Z pewnością nie Ashan. Jayan? Asome? Inevera westchnęła. – Kiedy rzuciłam kości dla Ahmanna, dziewięcioletniego wówczas chłopca, ujrzałam w nim potencjał. Uznałabym to za łut szczęścia, ale po latach poszukiwań znalazłam to samo w innym człowieku, w Par’chinie, młodszym niż Asome. Nigdy wcześniej ani potem nie widziałam ani chłopca, ani mężczyzny choćby z nadzieją na potencjał, który pozwoli mu pójść ścieżką Wybawiciela. Jeden z moich synów może będzie musiał objąć tron, ale tylko po to, żeby utrzymać go dla kogoś, kto dopiero się pojawi. – Nikt dobrowolnie nie ustąpi z tronu, na którym już zasiadł – zauważyła Manvah. – I dlatego mam nadzieję utrzymać ich z dala od niego najdłużej, jak tylko zdołam – zgodziła się

Inevera. – Wciąż jest czas z woli Everama. Żaden z chłopców nie wykazał się jak dotąd. Bez czynów żaden też nie zdoła obalić Andraha. Dzisiaj martwię się tylko, jak opanować Kajivah. – Przykro mi to mówić – stwierdziła Manvah – ale rozwiązanie może okazać się proste, choć trudne. Musisz spędzać z nią więcej czasu. Inevera popatrzyła na nią bez zrozumienia. – I postarać się, żeby twój strój był odrobinę bardziej skromny. – Uśmiech Manvah musnął kąciki jej ust, ale nie można było go nie zauważyć.

Ashia patrzyła obojętnie, jak Asome przeciął sobie dłoń i wycisnął krew na kości Melan. Jej mąż czynił to często, odkąd dotarły do nich wieści o zbliżającym się ataku na Dokowisko. Dłonie Asome okrywały bandaże. Asome i Asukaji wciąż przyglądali się rzucaniu z fascynacją. Ashia, która dorastała w pałacu dama’ting, widziała rytuał przepowiadania niezliczoną ilość razy, ale nawet teraz przyciągał jej spojrzenie. Śledziła kości, gdy Melan rzuciła, wstrzymywała oddech w oczekiwaniu na ten wyjątkowy moment, kiedy hora wypadną ze swoich naturalnych torów, poruszone dłonią Everama. W głębi duszy wiedziała, że moc płynie z kości i runów, ale nie wierzyła, że ktokolwiek oprócz Oblubienic Everama może przywołać Jego rękę. Dla innych były to tylko kości. Jednak pomimo ich mocy i bliskości Everama Ashia nie pożądała białej szaty ani krwi dama. Ona także czuła palec Everama. Tętnił w niej, gdy zabiła alagai. I nie chodziło o magię, chociaż i to było niesamowitym doznaniem. Czuła go nawet tamtej pierwszej nocy, gdy zabiła włócznią bez runów. Było w tym poczucie słuszności, całkowity spokój i pewność, że wykonała dla Niego dobrą robotę. I to stało się celem jej życia. Dar krwi Sharum. Melan uniosła oczy, osłonięta twarz lśniła czerwienią w blasku runów. – Dziś wieczór. Rozwidlenie będzie teraz albo nigdy. Kiedy Jayan powróci, sięgnie po Tron z Czaszek. Jeżeli nie zaczniesz działać dzisiaj, zdobędzie go. Na chwilę Ashia straciła wewnętrzny spokój i pogrążyła się we wspomnieniach.

– Daj mu wygrać – powiedziała Damajah Ashii. – Hę? – zdziwiła się dziewczyna. Właśnie została mianowana Sharum’ting i wraz ze swoimi siostrami włóczni miała po raz pierwszy stanąć przed młodym Sharum Ka. Inevera co prawda wyznaczyła je na osobiste strażniczki, ale były także Sharum, a zatem podlegały Jayanowi. Miał je „ocenić” tej nocy i sprawdzić, czy są godne oraz gdzie mógłby je postawić podczas alagai’sharak. – Jayan jest dumny – wyjaśniła Inevera. – Będzie się starał zdominować cię na oczach twoich sióstr, aby się upewnić, że staniesz się dla niego zagrożeniem. Wyzwie cię na pojedynek pod pozorem sprawdzenia twoich umiejętności sharusahk, ale starcie będzie jak najbardziej realne. – I życzysz mi, żebym... przegrała? – Niemożliwe. Nie do pomyślenia. Przez ile lat Ashia zmuszona była udawać słabą, bojaźliwą żonę push’ting Asome? Damajah przyrzekła, że to się zmieni, kiedy Ashia otrzyma włócznię. – ROZKAZUJĘ ci, żebyś przegrała – poprawiła Inevera ostrzejszym tonem. – Pokaż mu swoją sztukę walki. Zdobądź jego szacunek. A potem daj się pokonać. Jeżeli tego nie zrobisz, Jayan cię zabije. Ashia przełknęła ślinę, wiedząc, że powinna zgodzić się i milczeć. – A jeżeli to ja zabiję jego? – To pierworodny syn Wybawiciela. Jeżeli go zabijesz, każdy Sharum i dama w Krasji ruszy po twoją głowę, a Shar’Dama Ka im tego nie zabroni. Nie wspomniała, że dotyczy to również jej, bo przecież Jayan był także synem Inevery. Ashia wiedziała, że najstarszy syn denerwuje swoją matkę, ale Inevera mimo to kochała go szczerze. – Wiem, że ten rozkaz rani twoje serce Sharum. Ale wydaję ci go z miłości. Jestem Damajah. Twoja duma i twoje życie należą do mnie. – Inevera położyła delikatną dłoń na ramieniu dziewczyny. Cenię sobie bardziej to drugie niż to pierwsze. Everam ma wobec ciebie plany i na pewno nie jest to śmierć z powodu kruchego męskiego ego. Ashia skinęła głową. Cofnęła się spod dotyku, gdy uklękła, przyłożyła ręce i czoło do podłogi. – Jak Damajah rozkazała. Nie było wielu świadków. Jayan wiedział, że Sharum’ting cieszą się przychylnością ojca, i nie chciał dyskredytować ich publicznie. Była tylko Ashia, Shanvah, Jayan, Jurim i Hasik. Shanjat, ojciec Shanvah, pierwszy wśród kai’Sharum, zgodnie z prawem powinien również tam być. Jego nieobecność była znacząca. Sharum Ka i dwaj z elity Włóczni Wybawiciela. Nawet gdyby Ashia i Shanvah zdołały ich zabić, zanim podniesiono by alarm – a nie miała żadnej pewności, że tak się stanie – tuziny wojowników widziało je wchodzące do sali audiencyjnej. Nie miałyby żadnej drogi ucieczki. Jayan wyszczerzył się w uśmiechu, gdy obie kobiety przyłożyły przed nim ręce i czoła do podłogi. – Moje bojaźliwe kuzynki! Umykające na każdy dźwięk i nigdy niemówiące głośniej niż szeptem. Któż oprócz Everama mógłby sobie wyobrazić, że spędzicie lata na nauce sharusahk w sekrecie? – W pałacu dama’ting jest wiele tajemnic – odparła Ashia. Jayan zachichotał.

– Co do tego nie mam wątpliwości. – Zdjął zapinkę ze swojej peleryny i rozpiął opancerzoną szatę. Pozostał tylko w szarawarach i z nagim torsem. – Ale kiedy uczyłyście się sztuki walki od kobiet, ja studiowałem ją u stóp samego Shar’Dama Ka. Muszę ocenić wasze umiejętności, jeżeli mam znaleźć dla was miejsce w sharak. – Zapraszająco wyciągnął rękę. Ashia oddychała spokojnie, gdy wstała. Ona także zdjęła pelerynę i odpięła tarczę z ramienia, którą oddała Shanvah. Nie zdjęła szaty, ale wsunęła dłonie do wielu kieszeni i zakładek, skąd z wprawą wyjęła ceramiczne płytki i ułożyła je starannie na podłodze. Była lżejsza, gdy się wyprostowała, a potem podeszła do Jayana i zaczęli wokół siebie krążyć. Jego postawa zdradzała siłę. Jayan nie skłamał, gdy powiedział, że uczył go Shar’Dama Ka, a wuj Ashii był największym znanym mistrzem sharusahk. Może Jayan zwycięży w tym starciu uczciwie. Jeżeli zostanie pokonana przez syna Wybawiciela, nie przyniesie to hańby Enkido, a dziewczyna wolałaby przegrać uczciwie, niż zhańbić ich oboje podłożeniem się w starciu. Ale kiedy Jayan się zbliżył, okazało się, że Ashia jest szybsza. Odruchowo podcięła go i wbiła palec nogi w punkt zbieżności, który sprawił, że przeciwnikowi zdrętwiała noga. Jayan stracił równowagę, gdy się cofał, a Ashia, wsunąwszy mu dłoń pod pachę, wykorzystała energię przeciwnika, żeby go rzucić na plecy. Przez salę przebiegł szmer. Mężczyźni patrzyli zdumieni – spodziewali się zupełnie innego rezultatu. Ashia zastanawiała się, czy nie posunęła się za daleko i czy wojownicy nie zabiją jej, aby zachować twarz ich Sharum Ka. Ale po chwili Jayan parsknął wymuszonym śmiechem, wstał, tupnął, aby odzyskać czucie w odrętwiałej kończynie. – Dobry rzut! Sprawdźmy, co jeszcze potrafisz. Tym razem pilnował się lepiej. Wyprowadził serię ciosów pięścią, kopnięć i uderzeń otwartą dłonią. Ashia uniknęła większości i sparowała resztę przy minimalnym kontakcie. Odpowiedziała kilkoma mało entuzjastycznymi atakami, szacując obronę przeciwnika. Był dobry, jak na Sharum. Jednym z najlepszych. Ale wiele z jego bloków odsłaniało punkty zbieżności, które Ashia mogłaby wykorzystać do sparaliżowania kończyn, okaleczenia i zadania śmierci. Jednak tylko odskoczyła od jednego z kopnięć Jayana z półobrotu i wykonała salto w tył, aby zyskać dystans. – Mądrze robisz, siostro, że się wycofujesz – powiedział Jayan. – Powaliłbym cię. Ashia zacisnęła zęby. Mogłaby go zabić już trzy razy. Zerknęła na Shanvah. Jej siostra włóczni klęczała ze spokojem, ale palce jednej ręki formowały pytanie: „Dlaczego nie wykorzystujesz przewagi?”. Właśnie, dlaczego? – pomyślała Ashia. Oczywiście Damajah wydała taki rozkaz, ale jaki przykład dawała dziewczyna Shanvah i przyszłym Sharum’ting, jeżeli teraz pozwoli Jayanowi się pokonać? – Nie możesz krążyć cały czas – zawołał Jayan. – Dałem ci już dość energii. Chodź, pokaż mi swoją siłę, nie tę, którą mi ukradłaś. Ashia uderzyła zatem szybko. Jayan nie był na to przygotowany. Rozłożyła ręce w Kapturze Kobry, a potem pochyliła się i chwyciła go za pas, a jej noga cofnęła się z wymachem do tyłu, by zadać kopnięcie w twarz. Sharum Ka zatoczył się, a Ashia obróciła się, zgiętą noga zahaczyła jego kolano, po czym zwaliła go z nóg. Jayan nie był nowicjuszem w walce na ziemi, stosował uniki i przenosił ciężar, aby stać się jak najtrudniejszym celem i uniemożliwić założenie dźwigni. Jednak Ashia była teraz blisko – a z małej odległości sztuka sharusahk dama’ting, jakiej nauczył ją Enkido, była najbardziej śmiercionośna. Precyzyjne uderzenia przecinały linie mocy Jayana, gdy Ashia starała się przygnieść go do ziemi, jej przedramię dusiło mu gardło i arterie doprowadzające krew do mózgu. Mężczyzna dźwigał się, na czoło wystąpił mu pot, a dziewczyna dostrzegła strach w jego oczach.

I w końcu również szacunek. Wyobraziła sobie, jak pozbawia go oddechu i zwycięża, ale wtedy przypomniała sobie znowu słowa Damajah: „Pokaż mu swoją sztukę walki. Zdobądź jego szacunek. A potem daj się pokonać”. Jayan słabo próbował odepchnąć rękę, którą go dusiła, a Ashia lekko poluzowała chwyt, jakby wysiłek robił jej różnicę. Sharum Ka złapał oddech i szybko wyrwał się, po czym uderzył dziewczynę pięścią w twarz. Nieprzygotowana na tę dzikość Ashia upadła, a mężczyzna zaczął zadawać jej kolejne ciosy w głowę i resztę ciała – ciosy, które miały wywołać długotrwałe urazy. Odwrócił Ashię na brzuch, przycisnął swoim ciężarem i złapał za kołnierz szaty od tyłu, po czym zaczął zaciskać tkaninę, aby pozbawić przeciwniczkę tchu i dopływu krwi do mózgu, jak sama zrobiła wcześniej. Czy zamierzał naprawdę ją zabić? Ashia nie wiedziała. Jeżeli posunęła się za daleko i upokorzyła go za bardzo, Jayan się nie zawaha. Był pierworodnym synem Wybawiciela i gdyby ją zabił, dostałby co najwyżej upomnienie od ojca i wsparcie wszystkich wojowników. Nawet teraz mogłaby przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Nawet teraz, gdy świat zaczynał ciemnieć na skraju jej pola widzenia, Ashia mogła uderzyć w punkt zbieżności na łokciu Jayana, nabrać tchu, gdy jego chwyt zelżałby, a potem odwrócić role. „Daj mu wygrać”. Ashia niczego nie pragnęła bardziej, niż pokazać Jayanowi i jego ludziom, że jest od nich lepsza, ale nie tak ją uczono. „Starcie to zwodzenie” – uczył Enkido. „Mądry wojownik nigdy się nie śpieszy”. Wyciągnęła drżącą rękę do ramienia Jayana, gdy jej pole widzenia zwęziło się do ciemnego tunelu z plamką światła na końcu, gotową w każdej chwili zgasnąć. Jednak zamiast uderzyć w punkt zbieżności, Ashia klepnęła słabo dwa razy. Na znak, że się poddaje. Jayan mruknął, zwolnił chwyt. Ashia zaczerpnęła tchu. Powietrze smakowało jej tak słodko jak nigdy, oprócz tego pierwszego razu, gdy Enkido pozwolił jej odetchnąć wiele lat temu. Lecz chociaż wydawało się, że Jayan przyjął jej poddanie się, nie cofnął się i nadal przygniatał ją do podłogi. Przysunął usta do ucha dziewczyny. – Dobrze walczysz, kuzynko, lecz wciąż jesteś tylko kobietą. Ashia zacisnęła zęby, ale milczała. – Kiedy ostatnio? – szepnął Jayan, zmieniając nieco pozycję. – Kiedy ostatnio mój brat push’ting potraktował cię jak żonę? Pewnie zdarzyło się to tylko raz. Przycisnął biodra do jej pośladków i Ashia poczuła jego erekcję. – Kiedy będziesz gotowa na prawdziwego mężczyznę, przyjdź do mnie.

– Jayan nie może zasiąść na tronie – powiedziała Ashia. – Będzie musiał zabić mojego ojca, żeby przejąć władzę, a nie będzie mądrym władcą. Asome skinął głową. – Pomóż mi go powstrzymać. – Jak? – zdziwiła się Ashia. – Jeżeli dzisiaj ma odnieść zwycięstwo, nie możemy tego zmienić, nawet gdybyśmy chcieli. I nie pozwolę ci ukraść tronu pod jego nieobecność. Damajah przemówiła. Shar’Dama Ka powróci. – Kości powiedziały, że MOŻE powrócić, dziewczyno – wtrąciła Melan. – A nie że wróci. – Mam wiarę – odparła Ashia. – Ja także – zgodził się Asome. – Nie proszę cię, żebyś mi pomogła przejąć władzę, jiwah. Proszę tylko, żebyś pomogła mi zdobyć chwałę dorównującą tej mojego brata. Dzięki temu nie będzie mógł żądać tronu i Andrah utrzyma władzę do powrotu Shar’Dama Ka. – Jak? – zapytała ponownie Ashia. – Jest Nów – stwierdził Asome. – Dziś w nocy wyjdę z moimi braćmi, nowo mianowanymi dama, i będę zwalczał alagai. – To zakazane – zaoponowała Ashia. – Ale trzeba to uczynić – odparł Asome. – Słyszałaś dama’ting. Damajah nie może powstrzymać Jayana od przejęcia władzy, podobnie Andrah. Tylko ja mogę tego dokonać i tylko dziś w nocy. Jutro będzie za późno. – Westchnął. – Robię to, bo muszę. Dla dobra Krasji. Dla dobra świata. Ale boję się. – Wyciągnął rękę do żony. – Bez wątpienia czułaś się tak samo, gdy pierwszej nocy Damajah kazała ci sprzeciwić się prawu Evejah i przywołać swoje prawo z urodzenia jako Sharum. Błagam cię, jeżeli byłaś mi kiedykolwiek żoną, stań u mego boku. Ashia zawahała się, po czym ujęła jego rękę. – Stanę u twego boku, mężu. Z dumą.

Ashia przyglądała się z ukrycia, gdy Damajah weszła do swoich komnat. Strażniczka pozostała czujna na najmniejsze zagrożenie, jakie mogłoby czyhać na jej panią, ale wciąż dręczyły ją niespokojne myśli. Miała obowiązek służyć Damajah w każdej sprawie, ale Asome był przecież jej mężem i synem Wybawiciela. Komu zatem winna była największą lojalność? Everamowi, oczywiście, ale jak ona, ledwie warta Jego spojrzenia, mogłaby oceniać Jego plan? Czy nie było to zadaniem Damajah? Ashia powinna powiadomić Ineverę o planie Asome – teraz – i pozwolić Damajah ocenić wolę Everama. Ale Ashia się wahała. Może nie powinna znać Jego planu, ale w głębi serca głos Everama był jasny. Zbliżała się Sharak Ka i dla tych, co nie walczą, nie będzie wiele miejsca. Asome miał duszę wojownika, szkolenie wojownika, ale jak Ashii, zabraniano mu to wykorzystać, nawet gdy Nie rosła w siłę.

Wybawiciel dał prawo do walki khaffit, pozwolił nawet walczyć kobietom. Dlaczego nie kapłanom? Czyż to nie tchórzostwo starców decydowało o życiu młodych ludzi, choć alagai rozdzierały na strzępy Lenno Everama? Gdy tylko Asome zabije alagai, nie będzie można go powstrzymać. Był dama, a zarazem synem Shar’Dama Ka i Damajah. Jego chwała nie będzie miała granic. Nawet matka nie zdoła go wtedy powstrzymać. Ale do tego czasu jego plany mogą zostać udaremnione. Everam może stracić wielu wojowników, a na Tronie z Czaszek zasiądzie chłopak, który na to nie zasługuje. Inevera przystanęła, gdy przechodziła. Spojrzała młodszej kobiecie prosto w oczy, jakby cienie, które skrywały strażniczkę, nie istniały. Ashia zamarła. Wiedziała, że nie może ukryć się przed swoją panią, ale zawsze czuła niepokój, gdy Damajah nieomylnie odnajdowała ją wzrokiem. – Dobrze się czujesz, dziecko? – To nic, Damajah – zapewniła Ashia i szybko odnalazła swój środek, po czym pozwoliła, aby lęki i wątpliwości odpłynęły. Inevera jednak zmrużyła oczy, a jej boskie spojrzenie przeniknęło do środka Ashii jak przez łuski cebuli. – Martwi cię nadchodząca noc. Ashia przełknęła ślinę, bo poczuła coraz mocniejszy ucisk w gardle, i skinęła głową. – Jest Nów, pani. – Alagai Ka nie pojawia się, ponieważ próbuje nas zwieść, żebyśmy opuścili naszą obronę – zgodziła się Damajah. – Ty i twoje siostry musicie być szczególnie czujne i zawiadomić mnie natychmiast, gdybyście zauważyły coś nietypowego. – Tak się stanie, Damajah – zapewniła Ashia. – Przysięgam na moją miłość do Everama i nadzieję na Niebo. Inevera nadal przyglądała jej się przenikliwie, a Ashia mogła tylko utrzymywać wewnętrzną równowagę. Wreszcie Damajah skinęła głową. – Wróć do swoich komnat i spędź pozostałe godziny, zanim zgromadzą się wojownicy, ze swoim synem. Ashia skłoniła się nisko. – Chętnie, pani. Dziękuję, pani.

Ashia przytuliła Kajiego, gdy patrzyła, jak Asome i Asukaji przygotowują się na nadchodzącą noc. Jej przygotowania były szybkie i efektywne, rezultat lat szkolenia. Broń i zbroja zostały naoliwione i ułożone w odpowiedniej kolejności. Chociaż w prywatnych komnatach nosiła prostą szatę z jedwabiu, mogła się uzbroić i przygotować do walki w okamgnieniu.

Jej brat i mąż jednak chodzili i prężyli się jak kobiety w poduszkach. Dłonie mieli owinięte białym jedwabiem, tylko kłykcie pozostały odsłonięte. Podobnie jak Ashia i jej siostry, Asome namalował runy bojowe na paznokciach u rąk i nóg Asukajiego, po czym położył na to warstwę przejrzystego lakieru, aby je wzmocnić i osłonić przed zniszczeniem. Asukaji zacisnął pięści, wykonał serię sharukin z precyzją mistrza, wyprostował palce, aby wyprowadzić inną kombinację runów. – Wypróbuj je ze srebrami – poradził Asome i Asukaji skinął głową, po czym podszedł do lakierowanej drewnianej szkatułki na swojej toaletce. Wewnątrz znajdowały się dwa wypolerowane kawałki srebra z runami, uformowane tak, aby je wsunąć na palce. Obejmowały je wygodnie i osłaniały wystające kłykcie, a pięść uderzała alagai jak grzmot. Brat Ashii powtórzył kombinację sharukin, dokładając ciosy, aby jak najlepiej wykorzystać nową broń. – A teraz laski – powiedział Asome, po czym wyjął ze stojaka laskę i rzucił Asukajiemu. Laska była wspaniałą bronią – sześć stóp giętkiego północnego złotodrzewa z wyrzeźbionymi runami mocy i z runicznym srebrem na końcach. Asukaji chwycił laskę, zakręcił nią szybciej, niż oko mogło nadążyć. W rękach mistrza giętki kij przebijał obronę, której nie podołałaby sztywniejsza broń. Ashia popatrzyła na Asome, który miał tylko swój ogon alagai, broń noszoną przez wszystkich dama. Ostre końcówki haków bez wątpienia były również wzmocnione runami, ale bicz wydawał się słaby w porównaniu z tysiącem innych rodzajów broni, które brat dziewczyny przygotował do zabrania w noc. – Co z tobą, mężu? – zapytała Ashia. – Niewiele przygotowałeś oprócz pomalowania sobie paznokci. Jaką broń dama zabierzesz na alagai’sharak? Asome wyjął bicz zza pasa i powiesił go na ścianie. – Nie wezmę żadnej. Dziś w nocy będę walczył jak ty tamtej nocy, gdy Sharum’ting ujawniły swoje istnienie. Ashia skryła swoje zaskoczenie. – Będziesz walczył włócznią i tarczą jak twój szacowny ojciec? Asome pokręcił głową. – Dama nie wolno używać włóczni, a tarcza tylko mnie spowolni. Ashia popatrzyła na niego i powoli zaczęła rozumieć. – Mężu, nie chcesz chyba powiedzieć, że będziesz walczył tylko za pomocą sharusahk. – Mój ojciec dokonał tego, kiedy był tylko kai. Ashia znała tę opowieść. Jedną z pierwszych legend o początkach Shar’Dama Ka. – Twój szacowny ojciec spędził wcześniej wiele lat w Labiryncie, mężu, a według jego słów musiał to zrobić, ponieważ nie miał innego wyjścia. Wyjście bez broni w Nów jest... – Szaleństwem – zgodził się Asukaji, ale Asome spojrzał na niego groźnie i brat Ashii spuścił głowę. – Każdy może zabić alagai bronią – stwierdził Asome. – Moi bracia Sharum robią to co noc. To nie wystarczy, jeżeli mam zdobyć chwałę dorównującą Jayanowi. Zacisnął jedną z obandażowanych dłoni w pięść. – Albo Everam pozwoli, żeby mi się udało, albo nie.

Poszli w noc owinięci w czarne peleryny, Asukaji i dama, synowie Wybawiciela. Tylko Asome odważnie kroczył w bieli. Sharum patrzyli na niego z obawą, ponieważ pamiętali, że Shar’Dama Ka zakazał kapłanom wychodzić w noc. Ale rozpoznawali Asome, krew z krwi Wybawiciela, i nikt nie ośmielił się go zatrzymać. W pobliżu miasta nie było alagai, powstrzymywanych przez mury, posterunki runiczne i regularne patrole. Musieli wędrować daleko, zanim usłyszeli odgłosy bitwy. Wreszcie dotarli do Hoshkamina, młodszego brata Asome, noszącego turban Sharum Ka. Kierował ludzi do zabijania demonów na rozległym terenie. Hoshkamin popatrzył na brata i jego towarzyszy z zaskoczeniem. – Nie powinniście wychodzić w noc! To zakazane! Asome stanął przed nim, szczupły w przeciwieństwie do muskularnego Hoshkamina, odziany tylko w jedwab, podczas gdy brat nosił najlepszą zbroję; bezbronny, gdy Hoshkamin miał włócznię i tarczę z runicznego szkła. A jednak to Asome był silniejszy, co Ashia dostrzegła od razu. Braci dzieliły zaledwie dwa lata, ale w przypadku młodzieńców, którzy jeszcze nie ukończyli dwudziestki, stanowiło to przepaść. Asome pochylił się i Hoshkamin cofnął się o krok. – Wybawiciela nie ma tu, żeby mnie powstrzymał – stwierdził cicho Asome. – Ani też naszego najstarszego brata. Uśmiechnął się groźnie, drapieżnie. – Chcesz spróbować? Nie podniósł głosu, nie wykonał żadnego groźnego ruchu, ale Hoshkamin wyraźnie pobladł. Zerknął na swoich ludzi, bez wątpienia w wyobraźni już widział wstyd, jakim by się okrył, gdyby starszy brat pobił go na oczach wojowników. Hoshkamin nosił przecież biały turban Sharum Ka – nie mógł sobie na to pozwolić. Cofnął się więc jeszcze o dwa kroki i złożył Asome pełen szacunku ukłon. – Oczywiście, że nie, bracie. Chodziło mi tylko o to, że nocą jest niebezpiecznie. Przydzielę ci ochronę... Asome machnął lekceważąco ręką. – Mam już ochronę, innej nie potrzebuję. I z tymi słowy Damaji Asukaji i dama, bracia Asome, zrzucili peleryny. Ich białe szaty zajaśniały w płomieniach i blasku runów. Hoshkamin i Sharum patrzyli tylko oniemiali, gdy grupa ruszyła na pole bitwy. Asome szedł pierwszy w stronę hordy polnych demonów, z którymi szykował się do starcia oddział dal’Sharum. Ich tarcze ustawione były w kształt litery V. Dama podszedł prosto na wierzchołek szyku, odsunął stojącego tam Sharum rozkazującym gestem. Zaskoczeni widokiem kapłana, syna Wybawiciela, wojownicy cofnęli się odruchowo. Ashia i jej siostry włóczni ruszyły za Asukajim i pozostałymi dama. Jeden z demonów chciał szybciej od swoich pobratymców wykorzystać przełamanie formacji. Z rykiem rzucił się na Asome. Ashia napięła się w gotowości do ataku, gdyby alagai okazał się za silny dla jej szacownego męża.

Nie musiała się martwić. Asome łatwo uchylił się przed kłami i pazurami, chwycił demona za rogi i obrócił tak, że cała energia stwora została przemieniona w skręt, który złamał mu kark. Wyszkoleni Sharum drgnęli, słysząc trzask kości, a potem odskoczyli, gdy Asome cisnął im pod nogi truchło alagai. Dwa kolejne natarły na Asome, ale dama tylko na to czekał – wykręcił nadgarstek jednemu stworowi, szarpnięciem wyprostował mu kończynę i wolną ręką przycisnął staw barkowy. Ponownie wykorzystał impet demona przeciwko niemu, przekręcił stwora i bez wysiłku złamał mu łapę, po czym pchnął go na drugiego alagai. Drugi demon stracił zaledwie chwilę na przeskoczenie przez swojego powalonego pobratymca – jego pazury zadały towarzyszowi głębokie rany, gdy atakujący stwór odbił się i skoczył. Ale ta chwila wystarczyła Asome, aby zmienić pozycję, złapać demona za przegub i wytrącić z równowagi, gdy dama wykonał pad na plecy. Owinął nogę wokół szyi demona, ale zbyt blisko paszczy potwora. Przez chwilę przetaczali się w pyle, ale Ashia wiedziała, że jej mąż trzyma mocno, a nawet alagai musiał oddychać. Wkrótce demon znieruchomiał, a Asome wstał. Drugi demon zasyczał na niego, kuśtykając na trzech łapach. Asome zasyczał w odpowiedzi i ruszył do ataku. – Na brodę Everama – szepnął Hoshkamin, gdy alagai cofnął się przed Asome. Inni Sharum mamrotali przekleństwa lub przysięgi i rysowali runy w powietrzu. Inne demony z hordy zawahały się zmieszane, ale zaraz zaczęły się zbierać i szykować do szarży, która z pewnością miała zmiażdżyć młodego dama. Asome też to dostrzegł. Uniósł rękę i przeciął powietrze. – ACHA! Na to zawołanie Asukaji i inni dama wydali okrzyk bojowy, unieśli swoją broń i ruszyli do natarcia. Minęli Asome, gdy gnali do walki, a żona i mąż stanęli obok siebie. Ashia spojrzała na Michę i Jarvah. – Powiadomcie Damajah o tym, co zobaczyłyście. Już. Nie zwlekajcie ani nie zatrzymujcie się, dopóki nasza pani nie usłyszy waszego meldunku. Młodsze kobiety wymieniły spojrzenia, po czym skłoniły się nisko Ashii i pobiegły szybko do miasta. Asome popatrzył na żonę pytająco. – Wiele przysiąg koliduje ze sobą tej nocy, mężu – wyjaśniła Ashia. – Ale dotrzymam wszystkich, jeśli tylko zdołam. Asome skłonił się nisko. – Oczywiście, żono. Nie mógłbym prosić cię o więcej. Ale powinnaś była zaczekać. – Mrugnął do niej. – Najlepsze dopiero się zacznie. Oboje popatrzyli na pole, gdzie klerycy prowadzili alagai’sharak. Asukaji wbił się w grupę demonów, a jego laska wydawała się uderzać we wszystkie atakujące stwory naraz. Magia iskrzyła i błyskała wokół niego, gdy się obracał. Młodsi bracia prezentowali się równie godnie. Chociaż mieli dopiero po piętnaście lat, szkolono ich w sharusahk, odkąd nauczyli się chodzić. Każdy walczył w innym stylu, charakterystycznym dla rodzimego plemienia. Maji, szkolony przez wielkiego mistrza Aleveraka, nie używał żadnej broni poza runami na paznokciach i srebrami na palcach. Pozwalał, aby demom wykonywał całą pracę, sam zadawał tylko mocne ciosy, które odrzucały alagai w tył. Prawo Evejah zakazywało używania przez dama ostrzy, włącznie ze strzałami o szerokich grotach i nożami do rzucania, ulubionymi przez Sharum z plemienia Mehnding. Ich dama posługiwali się więc bolasami, a Savas nie stanowił pod tym względem wyjątku. Cienki runiczny łańcuch łączył dwie ciężkie kule ze srebra pokrytego symbolami. Savas unieruchomił tą bronią nogi polnego demona, po czym zaczął go bić pięściami wzmocnionymi srebrem. Hallam, brat z plemienia Sharach, używał chwytaka na alagai, cenionego przez członków plemienia,

z metalowym drutem wzmocnionym runami. Złapał demona za szyję i zaciskał pętlę, dopóki magia nie wypłynęła stworowi z głowy. Tachin i Mazh, bracia z Krevakh i Nanji, mieli małe kije z wbitymi kołkami jak szczeble drabiny. Ashia obserwowała, jak Tachin bierze rozbieg i za pomocą swojego kija wyskakuje na dziesięć stóp, wykonuje salto nad atakującym demonem i ląduje za nim. Gdy stwór się obracał zaskoczony, Tachin zadał serię powalających ciosów pięściami uzbrojonymi srebrem. Zanurzali się w noc. Hoshkamin i Sharum szli za Asome, a on prowadził swoich braci dama do chwały. Tak samo jak wcześniej, od kilku miesięcy nie pojawił się nawet ślad Alagai Ka, ale wszystkie demony w Nowiu były silniejsze i liczniejsze. I nie tylko. – Atakują pozycje strategiczne – zauważyła Ashia. Demonom brakowało precyzji, jaką zapewniała kontrola myślożerców, ale gromadziły się w miejscach, gdzie obrona była najsłabsza, i atakowały posterunki, aby zwiększyć swój zasięg. Asome skinął głową. – Może ojciec stoi na skraju otchłani Nie, jak przepowiedziała matka, i powstrzymuje jej książęta, ale i ona ma kai. – Zmiennokształtny. – Ashia zacisnęła dłoń na włóczni. – Melan przepowiedziała, że natrafimy na jednego w nocy – zgodził się Asome. Popatrzył na Ashię. – W tej próbie, żono, będziemy musieli walczyć ramię w ramię. Ashia skinęła gorliwie głową. Naśladownik powalił Enkido, dlatego kobieta zamierzała pokazać temu alagai słońce na cześć mistrza. – Twój honor nie ma granic, mężu. Dumna jestem, że stoję u twego boku. Godzinę później bez ostrzeżenia zaczął się atak. Wielki drzewny demon otoczony przez dama wyrwał się, a jego ramiona zmieniły się w długie, zrogowaciałe macki. Ich uderzenie zwaliło z nóg pół tuzina dama. Runy wyszyte srebrną nicią na ich szatach odbiły częściowo atak, ale młodzieńcy byli oszołomieni, potrząsali głowami i podpierali się dłońmi, gdy próbowali dźwignąć się do pozycji siedzącej. Hoshkamin ruszył na pomoc swoim braciom dama. Tarcze jego wojowników lepiej chroniły przed atakami naśladownika, ale demon odwrócił się i uderzył przez cienką szczelinę między tarczami a ziemią. Sharum wrzasnęli z bólu – alagai wielu z nich odciął stopy. Ashia poczuła ulgę, gdy zobaczyła, że Hoshkamin uniknął tego losu. Magia dama’ting pozwalała uzdrowić ciężkie rany, ale nawet ona nie mogła sprawić, aby odrosło to, co odcięte. Ashia krzyknęła w nadziei, że odwróci uwagę demona, gdy wojownicy i dama będą się przegrupowywać. Asome ruszył za nią, ale mąż nie pochłonął magii podczas nocnej bitwy i nie mógł dotrzymać jej kroku. I dobrze. Asome przewyższył wszelkie oczekiwania, ale walczył tylko z runami na paznokciach, a to nie wystarczy do pokonania naśladownika. Macki uderzyły w nią jak bicze, ale Ashia była gotowa. Uchyliła się przed pierwszą, przeskoczyła nad drugą i złapała trzecią pod tarczę, nawet nie zwalniając. Dwie kolejne macki wyciągnęły się, gdy była już blisko, a kobieta upuściła tarczę, żeby między nimi zanurkować. Uderzyła w Ala z przewrotem, zerwała się na równe nogi i wykorzystała pęd, aby dodać mocy oburęcznemu pchnięciu w serce demona. Magia eksplodowała po tym ataku, wstrząsnęła ramionami Ashii i wypełniła ją mocą, jakiej kobieta nigdy wcześniej nie czuła. Czarne oczy naśladownika wytrzeszczyły się w zaskoczeniu, a Ashia posłała mu twarde spojrzenie – chciała zobaczyć, jak to bezbożne życie się roztapia. – Niechaj Everam cię spali za Enkido! Demon zaskrzeczał. Ashia próbowała wyrwać włócznię i uderzyć raz jeszcze, ale nie mogła, broń utknęła. Kobieta nadal patrzyła w mroczne oczy stwora. I wtedy zrozumiała swój błąd. Z torsu naśladownika wyrosło ramię skalnego demona i pozbawiło ją tchu, gdy zacisnęło się mocno i przycisnęło Ashię do ziemi. Pazury drapały o płyty runicznego szkła w szatach kobiety. Nie mogły przebić pancerza, ale nie miało to znaczenia – Ashia czuła, że trzeszczą jej żebra.

Włócznia wbita czysto w pierś demona roztopiła ciało wokół niczym rozgrzana łyżka żywicę i spadła na ziemię daleko poza zasięgiem ręki Ashii. Kobieta miała inną broń ukrytą w szatach, ale nie mogła jej wyciągnąć, gdy naśladownik miażdżył ją w uścisku. Everamie, jestem gotowa, pomyślała. Służyła Mu we wszystkim i umrze od pazurów alagai, jak domagała się tego jej krew Sharum. Nie było w tym hańby. Taki stwór zabił również mistrza Ashii. Z takim demonem Wybawiciel stawał jak równy z równym. Była to dobra śmierć. Gdy naśladownik cofnął się do zadania ostatecznego ciosu, skoczył na niego Asome. Ashia chciała krzyknąć do męża, żeby uciekał, ale nawet gdyby miała dość tchu, nie mogłaby tak zhańbić tego mężczyzny. Podążymy razem samotną ścieżką, pomyślała. O co więcej mogłaby prosić para małżonków? Everam połączył ich za życia. Wydawało się stosowne, że umrzeć też powinni razem. Wtedy jednak Asome uderzył i rozbłysła magia tak jasna, że odebrała na chwilę Ashii runiczny wzrok. Jakby spojrzała w słońce, a widok pozostał wypalony pod powiekami, nawet gdy mrugała i potrząsała głową. Łapa, która ją przytrzymywała, zwolniła chwyt, gdy stworem wstrząsały magiczne wybuchy. Wreszcie naśladownik puścił swą ofiarę. Ashia zacisnęła mocno powieki, a potem je uniosła. Asome trzymał ramię demona, skóra potwora dymiła i płonęła, jasna od magii. Mąż Ashii pozbył się białych szat, pozostał tylko w bido, zrzucił nawet sandały i pasy, które owijały mu ręce. Dopiero teraz młoda wojowniczka zrozumiała, dlaczego ukrywał dłonie przez ostatnie kilka dni. Jego pięści – całe ciało – okrywały gojące się blizny. Jak ojciec, Asome wyciął sobie w skórze runy i teraz nawet jego dotyk przynosił potworny ból dzieciom Nie. Blask, jaki roztaczał młody dama wcześniej, gdy walczył bez pomocy symboli, aby dowieść swojej wartości przed Everamem i Sharum, był słaby. Teraz jego runy wydawały się wypisane ogniem na skórze i Asome jaśniał tak, że wokół niego powstawała poświata widoczna gołym okiem, nawet bez magicznego wspomagania. Dama uchylał się i obracał, zadawał potężne ciosy, którymi zwalał demona z nóg, parował jego uderzenia, ale nawet jemu nie udawało się zadać ciężkich obrażeń. Walczyli, ale wydawało się, że demon, zamiast tracić pole, robił się coraz silniejszy, stawał coraz pewniej – jakby dostosowywał się do Asome. Mężczyzna zauważył to szybko. – Bracia! Uformujcie krąg! Nie wolno pozwolić, żeby sługa Nie uciekł! Ledwie to powiedział, demon uderzył mocno, jedna z jego macek przedarła się przez obronę dama. Magia powtrzymała mackę zaraz po zetknięciu z runami na skórze, ale impet posłał mężczyznę w powietrze. Ashia już ruszyła. Zanurkowała z przewrotem i wstała z włócznią w dłoni. Przyglądała się naśladownikowi wzrokiem wzmocnionym przez runy, ale z takim przeciwnikiem jak dotąd nie miała jeszcze do czynienia. Każdy demon – jak każde żywe stworzenie – miał linie mocy. Podstawą sharusahk dama’ting było przerywanie tych linii przez uderzenie punktów, gdzie się przecinały lub zbiegały. Ale linie tego demona były tak amorficzne jak jego ciało, pojawiały się i znikały, nieustannie zmieniały się w inne. Przeczuwała w tym wzór, ale nie umiała go dokładnie określić, gdy jej uwaga skupiona była tylko na utrzymaniu się przy życiu. Magia, którą przyjęła przy początkowym uderzeniu, krążyła w niej, dzięki czemu Ashia stała się niesamowicie szybka i silna. Rogowe macki atakowały ją ze wszystkich stron, ale odtrąciła je obrotem włóczni. Naśladownik rzucił się i zionął płomieniem jak demon ognia, lecz jak demon ognia zmrużył oczy, a wtedy Ashia obeszła go szybko, aby zaatakować z innej pozycji. Tym razem nie wysiliła się na zabójczy cios, tylko wbijała i wyciągała szybko włócznię w płytkich pchnięciach. Każda rana początkowo błyskała jasno, a wraz z posoką płynęła magia niczym dym od ognia. Ale potem wypływ robił się coraz mniejszy, a ciało wokół rany ciemniało, gdy się goiło. Naśladownik zaskrzeczał. Tym razem Ashia nie była dość szybka i trafił ją błyskawicą. Ból, jakiego

sobie nawet nie wyobrażała, wstrząsnął jej ciałem i sparaliżował kończyny, gdy została rzucona w górę. Myślała, że straci włócznię, ale kiedy uderzyła o ziemię, broń nadal znajdowała się w jej zaciśniętej dłoni. Ashia nie mogłaby jej wypuścić, nawet gdyby chciała. Ból zniknął równie szybko, jak się pojawił, a mięśnie się rozluźniły. Ciało wydawało się płonąć, ale nadal krążyła w nim magia, więc z każdą chwilą Ashia czuła się lepiej. Podniosła głowę. Asome wrócił do walki – uderzał pięściami naśladownika, podczas gdy jego bracia atakowali ze wszystkich stron. Savas złapał dwie macki swoim bolasem, a runiczny łańcuch trzymał je mocno. Inną mackę więziła pętla chwytaka Hallama. Ale nawet to wydawało się tylko niewygodą dla zmiennokształtnego. Demon wkrótce wyplątał się z łańcucha, a potem szarpnął Hallamem w przód i w tył do chwytaka. Inni dama również starali się z całych sił, ale szybko byli wyrzucani z pola walki. Asome nie przerywał ataku, a kiedy Ashia podniosła tarczę, zaczęła dostrzegać wzorzec wynurzający się z linii magii naśladownika. Nawet tak dziwny stwór miał ograniczone zasoby, a Ashia przyglądała się, jak przepływa moc, jak się zmienia i rozkłada, gdy goiła rany, wzmacniała ciosy, formowała nowy kształt ciała. Każdym uderzeniem, jakie zadawał, Asome jaśniał odrobinę bardziej, a demon trochę przygasał. Jeżeli uda się stwora zmusić do walki przez wystarczająco długi czas, Asome nieuchronnie zwycięży. Ashia wróciła do starcia. Zadawała głębokie pchnięcia, gdy dama przytrzymywali naśladownika w chwytaku. Zahaczyła grot włóczni pod maską i odcięła kończynę. Demon zagoił ranę, ale macka wraz z magią, jaką zawierała, spoczęła w pyle – już nie należała do zmiennokształtnego ciała. Naśladownik wytworzył sobie oczy na grzbiecie, rogi i pazury, aby bronić się przed tyloma napastnikami, jednak Ashia widziała wyraźnie jego linie mocy, więc wiedziała, że całą uwagę demon skupiał na Asome. Kopnął młodego dama, żeby go odepchnąć, po czym otworzył paszczę, która zaczęła rosnąć. Ashia nie wiedziała, czy to oznacza, że chce przegryźć jej męża na pół, czy połknąć w całości, ale wolała nie dać stworowi szansy. Przyjęła uderzenie macki, aby znaleźć się bliżej, a potem pchnęła mocno. Ostre rogi rozdarły jej szatę, zerwały płytki zbroi i trafiły w miękkie ciało. Kobieta uderzyła w ziemię, plując krwią i modląc się do Everama, żeby Asome wykorzystał to odwrócenie uwagi do nabrania sił. W rzeczy samej, demon się zawahał, lecz Asome nie wykorzystał okazji do ucieczki. Kiedy naśladownik otworzył niemożliwie wielką paszczę i ryknął z bólu, Asome zwinął się i skoczył mu prosto w rozwarte szczęki. Siła jego skoku przerzuciła go przez rzędy zębów prosto do gardła alagai. Ashia widziała, jak linie mocy zmiennokształtnego rozerwały się, gdy demon zbierał siły, aby uzdrowić rany, które wewnątrz niewątpliwie zadawała skóra Asome. Kończyny roztopiły się w galaretowatą masę, oprócz tych, które dama trzymali w uchwycie runicznego srebra. Bezkształtny demon szarpał się i zataczał. Zdławiony nie mógł krzyczeć. Ashia widziała, jak alagai traci spójność, i wiedziała, że koniec nadchodzi dla niego nieuchronnie, ale czy jej mąż to przetrwa? Asome nadal żył, nadal walczył, ale nawet on nie mógł się wiecznie obywać bez oddechu. Zmusiła się, żeby wstać, i chwiejnie zbliżyła się do demona. Walczący wokół dama nie mogli używać ostrzy, ale zakrzywiony nóż Ashii miał stopę długości i był na tyle ostry, aby ogolić nogę pająka. Kobieta wbiła ostrze po rękojeść w galaretowatą masę i wycięła długą linię. Rana wybrzuszyła się od środka, posoka trysnęła na podarte szaty, ale Ashia się nie cofnęła, cięła głębiej. Wreszcie pojawiła się dłoń Asome, potem druga i młody dama rozwarł brzegi rozcięcia i rozerwał szerzej. Na powierzchni ciała zmiennokształtnego pojawił się pysk, z którego wyrwał się ostatni krzyk, po czym alagai opadł bezwładnie i przestał się ruszać. Asome stał zbryzgany posoką i świecił jak słońce. Jak błogosławiony wuj Ashii. Jak sam Kaji. Jego bracia dama i pozostali Sharum, włącznie z Hoshkaminem i Asukajim, opadli na kolana. Ashia

też miała ochotę. Rozumiała, co się stało, ale instynkt, aby uklęknąć, okazał się bardzo silny. Tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała się i pozostała wyprostowana. – Siła Nie rośnie w Nowiu, bracia! – zawołał Asome. – To dopiero pierwszy z jej kai, który przybył. Mój ojciec ściga Alagai Ka na skraju Nie, ale nie wystarczy Sharum, aby powstrzymać stworzenia Nie. Każdy człowiek musi walczyć, jeżeli mamy zwyciężyć w Sharak Ka! Mój ojciec mianował słabych khaffit wojownikami kha’Sharum! Chin wojownikami chi’Sharum! Nawet kobiety, jak moja błogosławiona Jiwah Ka, mogą się stać Sharum’ting! – Wskazał ruchem ramienia zgromadzonych dama. – Z całej Krasji tylko my, kapłani, czekaliśmy na wezwanie! Ale czekanie dobiegło końca, bracia! Jak mój ojciec powoływał wszystkich do walki, tak ja wzywam was, odzianych w biel, żebyście dołączyli do alagai’sharak! I jak należy, to właśnie ja, z krwi Wybawiciela, pierwszy z dama, ruszyłem w noc. Mianuję was shar’dama, wojownikami-kapłanami. Będziemy prowadzić Krasję w najczarniejszej godzinie! Zapadła pełna zaskoczenia cisza, a potem wszyscy zebrani mężczyźni zaczęli wiwatować. Nawet Hoshkamin, Sharum Ka i naśladowca Jayana, nie mógł się powstrzymać – uniósł pięść w niebo i dołączył do radosnych okrzyków. – Shar’dama! Shar’dama! Shar’dama!

Kajivah spała w pokoju dziecka, gdy Ashia i Asome wślizgnęli się do komnat pałacowych. Asukaji i inni dama poszli do dama’ting, aby opatrzyć i zagoić rany, ale Ashia i Asome, pełni skradzionej magii, uzdrowili sobie nawet sińce i zadrapania. Nie można się było pomylić, czego chce Asome, gdy pchnął Ashię na poduszki. Ona też to czuła. Przyciągnęła go jedną ręką, drugą zsunęła zasłonę, po czym go pocałowała. Podniecenie walką, wzajemne poczucie dumy i moc wirowały w nich obojgu jak afrodyzjak, któremu żadne nie mogło się oprzeć. Ashia przetoczyła męża na plecy i wsunęła się na niego. – Mówiono mi, że te łóżka z zielonych krain nadają się do czegoś lepszego niż spanie. Pocałowała go znowu. Członek Asome stał pod szatami jak pal namiotu. – Wciąż jestem... push’ting – jęknął, gdy Ashia go ścisnęła. – Może jutro. – Żona zrzuciła szaty. – Dziś w nocy jesteś moim mężem.

28 Shar’dama 334 rok plagi, zima

Z

łamałeś mój dekret i rozkaz Shar’Dama Ka – powiedział Ashan z wysokości Tronu z Czaszek. Gniew w jego głosie, słyszany przez wszystkich, wcale nie był udawany. Z podium powyżej tronu Inevera widziała, jak uczucie tańczy w aurze mężczyzny. – Wyjście w noc Nowiu i walka w alagai’sharak. Co masz do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie? W wielkiej sali zapanowała cisza, gdy zgromadzeni wstrzymali oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. Pomieszczenie było zatłoczone, przyszedł chyba każdy dama w mieście, jak również wysocy rangą Sharum i dama’ting. Opowieść o walce w nocy dotarła do uszu każdego, a shar’dama byli na ustach wszystkich. Inevera wątpiła, czy uwolnionego dżina można zamknąć ponownie w butelce.

Asome niewzruszony stał przed tronem z Asukajim u boku. Za nimi stali dama, przyrodni bracia drugiego syna Inevery, oraz Damaji ich plemion. Większość starszych wyglądała na wściekłych, ich aury iskrzyły. Zostali zmuszeni uznać synów Ahmanna za swoich następców, ale gdy Wybawiciela zabrakło, a zdarzyło się jawne przestępstwo, wielu modliło się gorliwie, żeby udało się wykorzystać tę okazję do pozbycia się chłopców i odzyskania władzy nad swoimi plemionami. Inevera chciała rozwiązać problem prywatnie, ale Ashan w nietypowym przejawie woli odmówił. Pragnął dystansu, jaki dawał tron. Obawiał się, że może udusić chłopaka własnymi rękami, jeżeli znajdzie się za blisko. Damajah doskonale rozumiała to uczucie. Równowaga władzy w mieście zmieniła się, jakby opierała się na fundamentach z piasku. Synowie Ahmanna wyszkoleni na dama dopiero co przywdziali biel, wciąż byli młodzi i niedoświadczeni, żeby przejąć władzę nad plemionami. Kości powiedziały, że Jayan odniósł zwycięstwo na jeziorze. Bez wątpienia pierworodny użyje tego sukcesu, aby upomnieć się o swoje prawa do tronu. Jednak dla Inevery największym i najbardziej bolesnym zaskoczeniem okazała się Ashia. Damajah spodziewała się, że synowie Wybawiciela będą walczyć o władzę. Ale lojalność sióstr włóczni powinna być absolutna. Micha i Jarvah nie wiedziały – widać to było wyraźnie w ich aurach, gdy przybiegły do Inevery – ale Ashia stała przed nią i wiedziała, co planuje mąż. Postawiła honor Asome wyżej niż obowiązek wobec swojej pani. Jednak tym problemem Inevera postanowiła zająć się później. Z zamyślenia wyrwało ją westchnienie Asome, gdy nabierał tchu przed przemową. W przeciwieństwie do napięcia i gniewu u innych aura Asome była chłodna i spokojna, lśniąca przekonaniem o słuszności wybranej ścieżki i poczuciem bezpieczeństwa, że Everam jest przychylny tej sprawie. – Święty Andrahu – Asome skłonił się nisko przed Ashanem – Sharum, którzy towarzyszyli tobie i mojemu ojcu w drodze na spotkanie z plemieniem Zakątka, mówią, że ty sam walczyłeś u ich boku w alagai’sharak. Czy tak nie było? W sali zabrzmiały szmery na te słowa, gdy dama szeptali do siebie i wciągali zaskoczeni powietrze. Ashan zmrużył oczy. – Shar’Dama Ka rozkazał, żebym szedł za nim do bitwy, więc posłuchałem. Broniłem się unikami i rzucałem alagai pod włócznie Sharum. Nie chwyciłem za runiczną broń ani nie zabijałem. – A jednak twój honor nie ma granic – odparł Asome. – Ja także nie chwyciłem za broń. Pierwszego alagai zabiłem tylko za pomocą sharusahk, bez żadnej magii. Dopiero gdy Nie posłała na nas swojego kai, zacząłem walczyć jak mój ojciec – obróciłem moc demonów przeciwko nim. Przez salę przemknęły kolejne szmery. – A jednak właśnie tego zabronił twój ojciec – przypomniał mu Ashan. – Tutaj, przy dworze, zabronił ci walczyć w Nowiu. – Ojciec wydał ten dekret, żeby ukarać moją arogancję – stwierdził Asome, czym przyciągnął zdumione spojrzenia. W rzeczy samej, wszyscy synowie Ahmanna byli aroganccy, chociaż żaden, o ile Inevera wiedziała, nigdy się do tego nie przyznał. – Moja żona wyszła w noc i zabijała alagai na rozkaz Damajah. – Uniósł wzrok i spojrzał matce w oczy. – I nawet mnie o tym nie uprzedzono. Który mąż by się na to nie rozgniewał? Jaki mężczyzna nie poczułby ukłucia zazdrości? Odezwałem się w gniewie i próbowałem zakazać jej noszenia włóczni. Asome odwrócił się do zgromadzonych na dworze. – Ale myliłem się! Myliłem się, gdy chciałem zabronić zaszczytu każdemu, kto chciałby stanąć przeciwko Nie i dołączyć do sił w Sharak Ka. Ponieważ musicie pamiętać, bracia i siostry, Sharak Ka się zbliża! Moja matka przepowiedziała, że Wybawiciel udał się na skraj przepaści Nie, a kiedy powróci, w pogoni za nim nadciągną jej siły! Armie Wybawiciela muszą być gotowe, gdy ten dzień nadejdzie, stanąć za nim silne, gdy odwróci się, żeby zetrzeć tę upadłą hordę z oblicza Ala i na zawsze oczyścić nas z jej

piętna! Odwrócił się do Ashana. – Dlaczego dama spędzają całe życie na uczeniu się sharusahk? Aby zmuszać Sharum albo khaffit do uległości? To nie ścieżka Everama. To nie ścieżka Shar’Dama Ka. Za każdym razem mój ojciec powiększał swoje armie o nieoczekiwanych rekrutów. Khaffit. Chin. Kobiety. Powstanie shar’dama było nieuchronne, święty Andrahu. Ojciec odmówił mi zaszczytu, żebym zrozumiał to osobiście, ale sam się nauczyłem. Dojrzałem. I teraz, gdy mój ojciec stawia czoło próbom daleko stąd, obowiązkiem wszystkich dama jest poprowadzić ludzi pod jego nieobecność. Ponownie przesunął spojrzeniem po tłumach. – I dlatego w drugą noc Nowiu wzywam wszystkich dama, żeby podjęli walkę, splamili białe szaty posoką demonów i wysłali wiadomość do generałów Nie, że my z Krasji nie jesteśmy słabi w noc. I że nie stajemy do walki tylko wtedy, gdy Wybawiciel jest z nami, lecz także wtedy, gdy nasz przywódca potrzebuje, żebyśmy walczyli sami. Każdy oddział Sharum ma doradcę dama. Niech zatem idzie z nimi w noc i ujrzy na własne oczy ogromną pracę, jaką wykonują, poświęcenie, na jakie się zdobywają. Dołączcie do alagai’sharak i stańcie się tacy, jacy powinniście być, gdy wkroczyliście do podziemi Sharik Hora i wykonaliście swoje pierwsze sharukin! Salą wstrząsnął ryk na ostatnie słowa. Niektórzy dama i Damaji protestowali głośno, ale o wiele więcej krzyczało z aprobatą – pragnęli zaszczytu i honoru, jaki proponował Asome. – Musisz go poprzeć – szepnęła Inevera do ucha Ashana przez kolczyk. Powiedziała to wcześniej, ale teraz nie było innego wyjścia. Kiedy Ahmann przywrócił runy bojowe i zaoferował prawdziwą bitwę przeciwko Nie, Andrah i Damaji opierali się w obawie, że utracą władzę. Sharum ich nie posłuchali i stawili się na wezwanie Ahmanna. Gdyby teraz Damaji się sprzeciwili, bunt Asome byłby tylko kwestią czasu. Ashan czuł gniew na swoich synów, ale nie był głupi. Rozumiał to równie dobrze jak Inevera. – Przez twoje usta przemawia mądrość, synu mój. Krew mojego brata Ahmanna, Shar’Dama Ka, mocno tętni w twoich żyłach. W żyłach was wszystkich. Swoimi słowami oddajesz cześć Everamowi. – Wstał z tronu. – Zatem i ja także będę walczył tej nocy i splamię swoje szaty posoką demona. – I ja także. – Stary, jednoręki Aleverak wystąpił z tłumu. – Zbyt długo dama kryli się w Podmieście jak kobiety, gdy Sharum nocą przelewali krew. Inni zaczęli również występować, niektórzy ze szczerym pragnieniem walki, inni, jak zdradzały ich aury, ze strachu, że zostaną uznani za tchórzy. Powiał wiatr zmian i nikt nie mógł mu się oprzeć.

– Shar’dama! A mój brat jest spośród nich pierwszy! Lud śpiewa o tym na ulicach, podczas gdy ja siedzę w zimnie i nie robię nic! Jayan wrzucił list do kominka, potem trafiła tam także butelka couzi. Buchnęły płomienie, które

pożarły papier w okamgnieniu, a wszyscy się cofnęli. Na szczęście ogień nie przeskoczył na inne sprzęty. „Przynieś Sharum Ka świeży puchar” – na migi rozkazał Abban Bezuchemu. „Ale butelkę zostaw na tacy”. Niemy kha’Sharum zrobił, co mu kazano, ze spuszczonym wzrokiem. Nawet przygarbiony nadal przewyższał mężczyzn zgromadzonych w pokoju, jednak jego cicha służalczość ukrywała go lepiej niż płaszcz niewidzialności. Jayan wziął puchar, prawie nie patrząc na wielkiego służącego. – Nie znajdziesz drogi do chwały na dnie pucharu z couzi, Sharum Ka – zauważył Khevat. Jayan ostentacyjnie osuszył puchar, po czym wytarł usta w swoją białą zasłonę. Khevat najeżył się, ale nic nie powiedział. Jayan zerwał się i stanął nad nim. – Więc gdzie mam ją znaleźć, dama? Zostałeś przysłany, żeby mi doradzać, czyż nie? Jak długo twój syn utrzyma Tron z Czaszek, gdy sława mojego brata będzie rosnąć? – Mój syn nigdy nie powinien był zasiąść na tym tronie – stwierdził Khevat. – Wszystko to było pomysłem Damajah. – A co ty byś zrobił? – Prawo jest jasne. – Khevat się wyprostował. – Tron należał się tobie jako najstarszemu synowi. Twój święty ojciec powierzył ci dowództwo nad alagai’sharak, przebywasz w dalekich krainach i walczysz w Sharak Suun na chwałę Everama. Twój brat zabił tylko garstkę alagai. – I, podobnie jak twój ojciec, rozpoczął ruch, który podzielił kapłanów – wtrącił Abban. Khevat posłał mu groźne spojrzenie. – Nie prosiłem o twoją opinię, khaffit. Abban skłonił się, gdy Jayan spojrzał w jego stronę. – Jak powiedział Sharum Ka, szacowny dama, jesteśmy tu, żeby służyć radą. – Ale to ty podajesz couzi Sharum Ka – prychnął Khevat. – Jak mógłbyś doradzić ścieżkę do chwały? – W rzeczy samej, jak? – zainteresował się Jayan, ale bez zwykłej pogardy w głosie. – Chętnie wysłucham rady khaffit. Abban uśmiechnął się. – Sharum Ka już wie, co uczyni. Jayan splótł ramiona, ale uśmiechnął się lekko. – Oświeć nas. Abban skłonił się ponownie. – Sharum Ka mógłby powrócić do stolicy na zimę. Miasto na jeziorze jest już właściwie zdobyte, a zimno utrzyma oblężenie lepiej niż wojownicy. Rebelia chin w Lennie Everama została stłumiona. Dlaczego pozostawać tutaj, na czele armii, gdy do roztopów nie ma nic do roboty? – Jaki inny kierunek mi pozostał? – zapytał Jayan. – Gdy jezioro będzie zamarznięte, a plemię Zakątka przewyższa nas liczebnie na północy? – Wschód, aby przekonać się na własne oczy o zniszczeniach, jakich doświadczyli wojownicy pod pogańskim klasztorem, który poprowadził na nas atak – odparł Abban. – Twoje machiny oblężnicze okryje śnieg, jeżeli pozostawi się je tak blisko jeziora, ale Stara Górska Droga na północ jest jeszcze czysta. – Nie chcesz chyba sugerować, żeby Sharum Ka zaatakował Angiers? – zdziwił się Khevat, ale Jayan już uśmiechał się szeroko. – Nie mamy dość ludzi, żeby utrzymać taką zdobycz. – Utrzymać? – prychnął Abban. – Po co utrzymywać? Splądrować. Północne mury są niczym. Wystarczy wybić bramę i można zalać dzielnicę kupców dziesięcioma tysiącami wojowników. Opróżnić składy, zabrać wszystko, co ma wartość, a potem wrócić do Krynicy Everama, zanim zima nadejdzie na dobre. Jayan wyglądał na rozczarowanego. – Chcesz, żebym zabrał tysiące dal’Sharum na północ tylko po to, aby ukraść trochę bogactw? – Spal pałac, jeśli masz ochotę. – Abban wzruszył ramionami. – Weź zakładników, wystaw głowę

księcia na murze. Rób, co chcesz, byle odbyło się to szybko, trwało krótko i skończyło się, zanim sąsiedzi zdążą się zebrać i ruszyć na ciebie w odwecie. – Spojrzał na Jayana. – Po tym będziesz miał największą, najlepiej wyszkoloną armię na świecie, mobilną i dobrze zaopatrzoną, a także bogactwo, które przewyższy nawet posiadane przez twojego ojca. Jakie wtedy ma znaczenie, kto zasiada na Tronie z Czaszek? Kaji spędził więcej lat w siodle niż na tronie. Jayan popatrzył na Khevata, który wydawał się udobruchany. – To śmiały plan, Sharum Ka. Jeżeli Wypatrywacze z plemienia Zakątka wykryją twoje posunięcie... – Nie wykryją – przerwał mu Jayan. – Moi Wypatrywacze szpiegują plemię Zakątka od jakiegoś czasu. Ich patrole nie sięgają jeszcze do najdalszych stron wielkiego lasu. Khevat zerknął na Asavi. – Może powinniśmy poradzić się... – Już rzuciłam kości na prośbę Sharum Ka – odpowiedziała dama’ting. – Syn Wybawiciela rozbije bramy i wprowadzi tysiące dal’Sharum do miasta, zanim minie dzień. Jayan podszedł do arrasu przedstawiającego mapę Thesy, wskazał go włócznią. – Ilu wojowników pozostanie w Krynicy Everama? Nie spojrzał na Abbana, ale ponieważ niewielu umiało tak dobrze rachować duże liczby, khaffit odpowiedział najszybciej: – Trzydzieści pięć tysięcy Sharum pozostanie na mokradłach. Stu dwudziestu kai’Sharum, sześć tysięcy czterystu sześciu dal’Sharum, dziewięć tysięcy dwustu trzydziestu czterech kha i dziewiętnaście tysięcy ośmiuset siedemdziesięciu sześciu chi. – Zabiorę na wschód dwadzieścia tysięcy Sharum. – Jayan odwrócił się do Khevata. – Dama, będziesz mi towarzyszył do klasztoru i pozostaniesz tam z tysiącem ludzi, żeby go ufortyfikować do przechowania łupów z Angiers z dala od wścibskich oczu. Khevat skłonił się lekko. – Tak, Sharum Ka. – Kapitan Qeran obejmie dowództwo nad oblężeniem Lakton pod komendą mojego brata Sharu, który będzie dowodził naszymi siłami lądowymi. Qeran i Sharu skłonili się nisko. – Twoja wola, Sharum Ka. – Jurimie, pakt mojego ojca z plemieniem Zakątka nie zakazuje nam kradzieży paru błyskotek. Tu i tam. – Jayan wskazał na wioski wzdłuż południowej granicy pozostającej pod wpływami hrabstwa Zakątka. Właściwie były to tereny laktońskie, ale wioski znajdowały się za daleko od Dokowiska, żeby mieć wartość i znaczenie strategiczne, więc plemię Zakątka zajęło te ziemie. – Weź trzystu ludzi. Nie pozostawaj w jednym miejscu dłużej, niż potrzeba na plądrowanie i palenie albo uderzenie według przewidywalnego wzorca. Niech wszyscy myślą, że masz wielokrotnie większe siły. Jurim skłonił się. Wyglądał na zachwyconego perspektywą. – Nie wystarczy to, żeby sprowadzić wojowników Zakątka na nasze ziemie, ale przyciągnie ich uwagę oraz patrole na południe. – Palec Jayana przesunął się po mapie na wschód od Dokowiska, przez mokradła, aż dosięgnął linii kierującej się na północ. – Tymczasem ja zabiorę swoich ludzi na północ Starą Górską Drogą. Ominiemy całkowicie Zakątek i napadniemy na nieprzygotowanych Angieriańczyków. Uśmiechnął się szeroko. – A na pewno nie będą przygotowani, gdy tylko dama Gorja dostarczy swoją wiadomość.

29 Dama Gorja 334 rok plagi, zima

N

otatka została napisana przez Darsy z Rębaczy. Jak sama kobieta, tak i wiadomość, złożona topornymi literami, nie zawierała uprzejmości i od razu przechodziła do sedna. Zamiast długiego listu, jaki ktoś inny mógłby napisać, korespondencja Darsy ograniczała się do krótkich notek, każdej z innym problemem.

Mistrzyni Leesho, naznaczone dzieci przestały być posłuszne. Nie stawiają się na inspekcje. Zaczęły rysować sobie runy nie tylko tuszem. Stefny z Gospody przyłapała Stelę i okazało się, że dziewczyna pod sukienką ukrywa tatuaże. Siwy Yon próbował przywołać ich do porządku, a wtedy Callen Rębacz złamał mu rękę. Dzieci mieszkają teraz w lesie, ponieważ, jak mówią, Wybawiciel też tak żył. Te,

które sypiają, robią to tylko za dnia i z dala od słońca. Gared na to pozwalał, ponieważ dzieci bardzo dobrze sprawują się w zwalczaniu otchłańców, ale nawet on traci cierpliwość. Powiedzcie, że macie plan na wypadek, gdyby tak się stało. Jeżeli chowasz jakiegoś asa w rękawie, czas go wykorzystać. Darsy

– Niech to Otchłań – mruknęła Leesha. Wonda podniosła oczy znad polerowanego właśnie łuku. – Otchłań co? – W Zakątku wszystko się rozpada – westchnęła Zielarka. Pogłaskała ciężki brzuch. – I jeżeli zostanę jeszcze dłużej w Angiers, nie będę mogła podróżować, dopóki nie urodzę. – Jak możemy wyjechać bez Rojera? – zdziwiła się Wonda. – Nie możemy. Ale zaczynam tracić cierpliwość. Janson nieustannie mnoży tylko wymówki. Mało mnie obchodzi, że Jasin był jego krewnym. Dwa razy próbował zabić Rojera, więc sam jest sobie winien, że dostał to, na co zasłużył. – Wątpliwe, żeby to kogoś przekonało. – Przekona, jeżeli Gared pokaże się z kilkoma tysiącami Rębaczy, żeby zabrać nas i odprowadzić do domu – stwierdziła Leesha. Wonda popatrzyła na nią uważnie, po czym wróciła do łuku. – Myślisz, że do tego dojdzie? Zielarka rozmasowała skronie. – Może, nie wiem. Mam nadzieję, że nie. – Pewne jak zaraza, że dojdzie – mruknęła Wonda. – Ci dwaj mogą czasami drzeć między sobą koty, ale Gared uważa Rojera za swojego młodszego brata. – Jak my wszyscy – zgodziła się Leesha. – Ale książę i jego brat są uparci. Jeżeli Gared pokaże się z armią, zapewne nas puszczą, ale Zakątek będzie potem zdany na siebie. Wonda wzruszyła ramionami. – Jak teraz hrabia, a także księżna matka. Ale Zakątek dobrze sobie radzi i bez nich. To oni potrzebują nas bardziej niż my ich. – Może – powtórzyła Leesha, ale w jej głosie nie było pewności. Rozległo się pukanie do drzwi. Wonda otworzyła. W progu stała jedna z pokojówek księżnej Melny.

– To dobry znak – powiedziała Leesha do Melny. – Ale za wcześnie jeszcze się cieszyć. – Demonie łajno – prychnęła Araine. – Dziewczyna krwawi co czwarty dwudzień, niezmiennie jak wschód słońca. A dzisiaj jest piątek i ani kropli. Nie potrzeba Zielarki, żeby się domyślić, co to znaczy. – Znaczy, że mam dziecko w brzuchu – stwierdziła Melny. – Owszem, nie przeczę – zapewniła Leesha, a księżna się rozpromieniła. – Ale nie radziłabym wykrzykiwać tej nowiny z balkonu. To dość wcześnie i do tego pierwsza ciąża, szanse, że się ją donosi, są pół na pół. – Na pewno donoszę – upierała się Melny. – Czuję w tym rękę Stwórcy, dał nam dziecko, gdy tego najbardziej potrzebowaliśmy. – Nawet jeśli tak, nie zaszkodzi poczekać trochę, zanim powie się jeszcze komuś – odpowiedziała Leesha cierpliwie. – Wciąż jest czas. – Nie tak wiele, jak myślisz – stwierdziła Araine.

Leesha musiała się śpieszyć, aby dotrzymać kroku, gdy szła za Araine przez skrzydło pałacowe dla kobiet. Zielarka tak przywykła do odgrywania przez księżną matkę zniedołężniałej staruszki, że teraz wydawało jej się, jakby miała do czynienia z zupełnie inną kobietą. Coś jest bardzo niedobrze, uświadomiła sobie Leesha, skoro księżna porzuciła udawanie na otwartych korytarzach. Wyczuła ten zapach, gdy tylko weszła do komnaty. Araine otworzyła okna i pomieszczenie wypełnił aromat kwiatów, ale smrodu nie można było pomylić z niczym innym, nawet na świeżym powietrzu. Leesha poczuła tik za lewym okiem i wiedziała, że to zwiastun migreny, która zanim dzień się skończy, rzuci ją jęczącą na łóżko. Briar czekał w pokoju obok. Wyglądał – i cuchnął – nawet gorzej niż ostatnim razem. Na jego ubraniu była krew, wciąż wilgotna, ponieważ chłopak przedzierał się przez topniejący śnieg. Na ile Leesha widziała, ciało Briara pokrywały zadrapania i siniaki. Podeszła do niego, powstrzymując mdłości. Ból za okiem robił się coraz silniejszy. To również przełknęła i zaczęła się przyglądać w poszukiwaniu ran. Chłopak był wymizerowany, jakby nie spał od tygodnia. Na zakrwawionych stopach miał pęcherze, ale żadnej infekcji. Reszta ran wyglądała na bolesne, ale niegroźne. – Co się stało? – zapytała go Leesha. Briar zerknął na Araine i to księżna odpowiedziała, podczas gdy Zielarka zajęła się opatrywaniem chłopaka. – Thamos poprowadził atak, żeby odzyskać Dokowisko – wyjaśniła Araine. – Wspólny wysiłek z Lakton i rizońskim ruchem oporu.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziano? – zdziwiła się Leesha. – Ponieważ nie ufam ci, gdy chodzi o Krasjan – odparła księżna matka otwarcie. – Sprzeciwiałabyś się atakowi. Zielarka splotła ramiona na piersi. – A co osiągnęliście, Wasza Łaskawość, dzięki waszej wybitnej strategii militarnej? – Przegraliśmy – oznajmił cicho Briar, a potem zaczął szlochać. Leesha odruchowo wyciągnęła do niego ramiona. Musiała oddychać przez usta, gdy tuliła chłopaka. Briar płakał, łzy pozostawiały smugi w brudzie i warstwie soku z lubczyku, którym smarował policzki. Tysiące pytań kłębiło jej się w głowie, ale liczyło się tylko jedno. – Gdzie Thamos? Wciąż szlochając, Briar pokręcił głową. Sięgnął pod szatę i wyjął skrawek papieru, brudny i pognieciony. – Kazał wam to dać. – Hm? – Araine uniosła brew. Briar najwyraźniej pominął to w swoim wstępnym meldunku. Leesha wzięła arkusik w drżące ręce. Słowa zapisane w pośpiechu były rozmazane, ale bez trudu dało się rozpoznać charakter pisma Thamosa. Wiadomość była krótka.

Moja Najdroższa Leesho, wybaczam Ci, kocham Cię. Możesz wątpić we wszystko, ale nie w to. Thamos

Leesha przeczytała to trzy razy, jej oczy zasnuły łzy. Pomimo wysiłków, aby zachować nad sobą panowanie, wyrwał jej się szloch. Upuściła papier, gdy ukryła twarz w dłoniach. Briar objął ją i przytulił, jak wcześniej ona jego. Araine pochyliła się i podniosła liścik. Mruknęła przy czytaniu. – Oddali nam przynajmniej ciało, żebyśmy mogli je pochować? – zapytała Leesha. Araine owinęła się ciaśniej szalem, podeszła do okna i zapatrzyła się w szare zimowe niebo. – Spodziewam się, że krasjański wysłannik wkrótce tu będzie. Jeżeli zażąda pieniędzy, dostanie. Bez względu na koszty. – Krasjanie nie chcą pieniędzy – odparła Leesha. – Chcą wojny. Araine odwróciła się i spojrzała Zielarce w oczy. – Jeżeli tego właśnie chcą, też to dostaną. Bez względu na koszty.

Krasjański wysłannik przybył dwa tygodnie później – jeden dama eskortowany przez dwóch dal’Sharum. Pałacowa gwardia skonfiskowała ich broń i spoglądała na przybyszów z otwartą wrogością, ale Krasjanie okazywali denerwujące opanowanie i nawet bez broni oraz otoczeni przez wrogów zachowywali się z wyższością, na jaką nie pozwoliliby sobie w pałacach swoich władców. Leesha przyglądała im się z książęcej loży, rzędu krzeseł za podwyższeniem tronu. Słońce znajdowało się nisko na niebie, poza wysokimi oknami sali tronowej. Naturalne światło było stłumione, więc przez swoje runiczne okulary mogła dostrzec słabo ich zadowolenie w aurze. Wraz z nią była tu księżna matka, Wonda i księżniczka Lorain z Miln. Okres Melny wciąż nie nadszedł i Araine zabroniła księżnej się pojawiać. Leesha widziała księżniczkę z Miln po raz pierwszy od ogłoszenia nowiny o krasjańskim zwycięstwie. Podobnie jak Araine, Lorain z wyprzedzeniem wiedziała o ataku. Lord Sament towarzyszył Thamosowi w szarży i od tamtej pory nie było od niego wieści. Lorain zniknęła w swojej mocno strzeżonej ambasadzie, Górskie Włócznie patrolowały mury i teren budowli, dopóki nie przybył wysłannik. Wydawało się, że księżniczka postarzała się przez ostatnie dni. Pod oczyma miała ciemne kręgi, których nie mogły całkiem ukryć puder i makijaż, ale jej spojrzenie w sali tronowej było twarde. Rhinebeck i jego bracia patrzyli groźnie z wysokości podwyższenia, ale na Krasjanach nie robiło to wrażenia. Dama śmiało podszedł bliżej, a za nim ruszyli dal’Sharum niosący dużą lakierowaną szkatułę. Gwardziści zatrzymali ich, zanim Krasjanie pokonali połowę odległości od tronu. Dama skłonił się nieznacznie. – Jestem dama Gorja. Przynoszę wieść od mojego pana i będę mówił jego głosem. Rozwinął duży zwój pergaminu i zaczął czytać. – „Pozdrowienia dla Rhinebecka Trzeciego, księcia Angiers, w roku Everama trzy tysiące siedemset osiemdziesiątym czwartym. Zaświadczam przed Everamem, że złamaliście wiarę w Stworzyciela i Jego dzieci na Ala, gdy zaatakowaliście w świętą noc Nowiu, gdy wszyscy ludzie są braćmi. Zgodnie z prawem Evejah karą za to jest śmierć”. Na te słowa wśród dworzan przetoczył się gniewny szmer, ale dama Gorja zignorował ich i czytał dalej. – „Ale miłosierdzie Everama jest nieskończone, a Jego boska sprawiedliwość nie musi się rozciągnąć na waszych ludzi, z którymi pragnęliśmy zawsze utrzymać tylko przyjaźń i braterstwo. Załatwcie swoje sprawy i zabijcie się, aby zadośćuczynić ohydnemu uczynkowi, jaki popełniliście. Pierwszego dnia wiosny wasz następca niech dostarczy mi waszą głowę. Będzie mu wolno dotknąć czołem dywanu u moich stóp. Uczyń tak, a twój lud zostanie oszczędzony. Odmów, a uznamy całe Angiers za odpowiedzialne i sprowadzimy bezgraniczną sprawiedliwość Everama na was wszystkich. Czekam na waszą odpowiedź – Jayan asu Ahmann am’Jardir am’Kaji, Sharum Ka Krasji, władca Krynicy Everama, syn pierworodny i prawowity następca Ahmanna asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji, znanego też jako Shar’Dama Ka i Wybawiciel”.

Twarz Rhinebecka była czerwona, gdy dama podniósł wzrok znad zwoju. – Oczekujesz, że się zabiję?! Dama Gorja skłonił się lekko. – Jeżeli kochacie swój lud i pragniecie, żeby pozostał wolny od waszej zbrodni. Ale nawet na Południu wiadomo, że książę Rhinebeck jest gruby, skorumpowany i niezdolny do spłodzenia potomka. To khaffit, który nie zasługuje na tron. Mój pan spodziewa się, że odmówicie i sprowadzicie na wszystkich gniew Everama. – Everam nie ma tutaj władzy, dama – zauważył Pasterz Shepherd. Dama Gorja skłonił się. – Wybaczcie, Wasza Wysokość, ale Everam ma władzę wszędzie. Rhinebeck wyglądał, jakby zadławił się kością z kurczaka, twarz o grubych rysach zrobiła się niemal fioletowa. – Gdzie ciało mojego brata? – zapytał. – Ach, tak. – Dama Gorja pstryknął palcami. Dwaj Sharum podeszli do tronu z lakierowaną skrzynią. Leeshę ogarnęło narastające przerażenie, gdy szkatuła znalazła się bliżej. Janson i pół tuzina Drewnianych Żołnierzy zastąpili Sharum drogę, zanim ci weszli na stopnie. Wojownicy zatrzymali się obojętnie, a minister podniósł wieko i zajrzał. – Na noc! – Odwrócił się ze zgrozą. Wyszarpnął z kieszeni chusteczkę i przyłożył do ust. – Przynieść to tutaj – rozkazał Rhinebeck i dwaj gwardziści przydźwigali szkatułę przed tron. Pether i Mickael wstali ze swoich krzeseł i podeszli, gdy Rhinebeck unosił wieko. Mickael gwałtownie nabrał powietrza, a Pether dostał mdłości. Nie był tak szybki jak Janson, nie zdążył zasłonić ust chustką – zwymiotował na swoje nieskazitelne szaty. Rhinebeck popatrzył tylko zimno na zawartość, po czym machnięciem ręki kazał zabrać szkatułę. – Chcę zobaczyć tę skrzynię – oznajmiła Araine. – Tak, matko. – Wonda podeszła do gwardzistów i skierowała ich do loży. Janson pośpieszył do starej księżnej. – Wasza Łaskawość, nie radzę... Ale Araine zignorowała go i otworzyła skrzynię. Leesha wstała szybko. Domyślała się już zawartości, ale musiała zobaczyć to na własne oczy. Spodziewała się przerażającego widoku, ale było jeszcze gorzej. W szkatule stały dwa zamknięte słoiki z runicznego szkła, wypełnione czymś, co wyglądało na pierwszy rzut oka jak szczyny wielbłąda. W jednym słoju pływała głowa Thamosa, w drugim Samenta. Genitalia Thamosa obcięto i wepchnięto mu do ust. Usta Samenta wypełniono łajnem. Widok uderzył w Leeshę jak pazury demona, ale opanowała łomoczące serce i nie dała po sobie poznać bólu. Lorain również w oczach miała nie przerażenie, lecz gniew. Tego samego nie można było jednak powiedzieć o Araine. Leesha rzadko widywała u tej kobiety choć ślad emocji, ale to było za wiele do zniesienia nawet dla opanowanej starej księżnej. Zielarka patrzyła, jak niezłomny duch Araine upada. Księżna matka wyciągnęła rękę, dotknęła słoja z głową Thamosa i zapłakała. – Straż! – krzyknął Rhinebeck. – Zamknąć te pustynne szczury w lochach! Aura u dama Gorji zmieniła się na te słowa, jego zadowolona arogancja przeszła w podniecenie zwycięstwem. Miał nadzieję na właśnie taką odpowiedź. Wręcz jej wyczekiwał. Gorja skłonił się nisko przed tronem. – Dziękuję wam, Wasza Wysokość. Byłem przygotowany, że po prostu odejdę, zapisane jest bowiem w Evejah, że wysłannik jest człowiekiem nocy, nietykalnym. Nawet w waszej pogańskiej kulturze takie prawo jest zagwarantowane dla Posłańców. Jako waszemu gościowi nie wolno mi zhańbić się atakiem na was. – Uśmiechnął się. – Skoro jednak wybraliście chronić się i upierać przy swojej zbrodni, wolno mi

was zabić osobiście. Pogardliwe prychnięcie utknęło Rhinebeckowi w gardle, gdy Gorja obrócił się i uderzył palcami w nos najbliższego gwardzisty. Krtań żołnierza została zmiażdżona, kości strzaskane, odłamki wbite w mózg. Leesha ujrzała, jak aura gwardzisty w okamgnieniu gaśnie i mężczyzna zwalił się nieżywy na posadzkę.

Dwaj Sharum również zerwali się do walki – łamali kości i wykręcali stawy w kierunkach, w jakich nie miały się obracać. Dama Gorja znalazł się już wtedy na stopniach tronu i poruszał się z nieprawdopodobną szybkością. Janson wyjął ukryty nóż, ale Gorja złapał go za nadgarstek i szarpnął. Zwolniło to trochę natarcie, ponieważ dama rzucił ministra plecami na twarde stopnie podwyższenia tronu, zanim ruszył dalej. Mógł zabrać nóż, ale Leesha wiedziała, że kapłanom Everama nie wolno używać ostrzy. Gorja zresztą nie potrzebował żadnej broni. Jego aura błysnęła oślepiająco, kiedy zaczął atak. Niewątpliwie w użyciu była magia. W okamgnieniu dama skoczył na Rhinebecka i wyprowadził silne ciosy. Aura księcia przygasła już po tym, jak boleśnie uderzył o oparcie wysokiego tronu, ale Gorja nie dał mu szansy – zadawał cios za ciosem, gdy stał nad władcą. Kiedy upadli obaj na posadzkę podwyższenia, głowa Rhinebecka wyglądała jak melon zrzucony z Wieży Południowej. Mickael zerwał się na równe nogi. Brat księcia był w lepszej kondycji niż Rhinebeck, wyższy od Gorji i z większym zasięgiem. Chwycił Krasjanina mocno za ramiona, aby odciągnąć go od brata. Gorja ledwie raczył się obejrzeć, po czym uderzył Mickaela pięścią. Cios nie miał rozpędu, a jednak dolna połowa twarzy młodszego księcia wybuchła wśród odłamków kości i zębów oraz tryskającej krwi. Z potwornej masy zwisały tylko strzępy skóry. Dama kopnął z półobrotu i wbił pięść w tors Mickaela. Trzask pękających żeber poniósł się echem pod sklepienie sali, a książę został zrzucony z podwyższenia. Spadł dwadzieścia stóp dalej, jego aura zgasła jak świeczka. Pasterz Pether próbował uciec, ale dama złapał go za szatę i obojętnie rzucił mężczyznę z powrotem na siedzisko. – Zostań, niewierny, żebyśmy mogli potem podyskutować o władzy Everama. Wszystko rozegrało się tak szybko, że kiedy Leesha wstawała, książę i jego brat już nie żyli, kiedy jednak Gorja złapał za kołnierz Pasterza i uniósł pięść, kobieta wyciągnęła swoją różdżkę hora i wypuściła z niej moc, która odrzuciła dama od jego ofiary i pchnęła go przez salę. Gorja odbił się od ściany, aż zatrzeszczały kamienie, i zostawił wielki, popękany krater, gdy zsunął się na podłogę. Leesha poczuła magiczny wybuch, który przemknął po jej ramieniu i wypełnił Zielarkę siłą. Zakręciło jej się w głowie, dopóki dziecko nie kopnęło mocno w odpowiedzi. Leesha zatchnęła się i złapała za brzuch. Sharum zdążyli pozabijać gwardzistów, chociaż jeden dostał pchnięcie włócznią i krwawił, co jednak nie przeszkadzało mu w walce. Inni strażnicy ruszyli naprzód, ale nie mieli szans na ocalenie Pethera, gdy świeżo uzbrojeni krasjańscy wojownicy już śpieszyli po stopniach, aby dokończyć dzieło dama i wymordować cały ród Rhinebecka. – Niech was Otchłań! – Leesha była przerażona tym, co mogła uczynić z jej dzieckiem magia, ale nie mogła znieść tego, co się działo. Ponownie uniosła różdżkę i uderzyła magią po kolei w każdego z zabójców. Dziecko kopało w nią od środka jak w bęben, wydawało się, że chce się uwolnić o wiele miesięcy za wcześnie – i mogło mu się udać. Leesha zaszlochała, gdy opuściła różdżkę i otuliła ramionami swój brzuch. – Mistrzyni, uwaga! – krzyknęła Wonda. Leesha uniosła głowę. Dama Gorja, poparzony i zakrwawiony, lecz wciąż jaśniejący od magii, zabił dwóch strażników i pędził na Zielarkę. Strzała pomknęła znad ramienia Leeshy, wymierzona prosto w serce Krasjanina, ale Gorja odpędził się od niej jak od natrętnego owada. – Otchłań z tym – warknęła Wonda, po czym odrzuciła łuk i skoczyła przed Leeshę, aby spotkać dama Gorję twarzą w twarz.

Mężczyzna sądził, że odepchnie dziewczynę jak innych, którzy próbowali zastawić mu drogę, ale zbroję Wondy wzmacniały demonie kości, z których mogła czerpać siłę i szybkość, jak najwyraźniej czynił to dama. Złapała napastnika za ramię i wykręciła do rzutu. Jednak Gorja nie stracił kontroli, zmienił pozycję, aby odpowiedzieć na nowy atak. Szarpnięty przez Wondę wyskoczył, kopnął dziewczynę w twarz i opadł do pozycji, w której sam mógł wykonać rzut. – Nic z tego! – Wonda naparła całym ciężarem i utrzymała się na nogach. Dama również poprawił pozycję, ale wtedy dziewczyna wychyliła się gwałtownie i rozbiła mu nos uderzeniem czoła. Nareszcie dama stracił równowagę. Wonda pchnęła go mocno na ziemię, aż pękła kamienna posadzka. Gorja przeciwstawił się atakowi, podciął dziewczynie łydkę i również przewrócił. Zapłacił za ten ruch, ponieważ Wonda upadła na niego i wyprowadziła serię krótkich, potężnych ciosów pięścią w jego ciało, a potem trzasnęła jego głową o podłogę. Jednak dama uchylał się i robił uniki, nawet gdy dziewczyna atakowała, po czym kopnął ją nieoczekiwanie i założył nogami dźwignię na szyję. Wonda została powalona w duszącym chwycie, a kiedy upadała, Gorja dodał obrót do zacisku. Wonda nie mogła dosięgnąć dama i tylko bezradnie przebierała nogami, gdy Krasjanin dusił ją na śmierć. Dziecko nadal kopało dziko i Leesha bała się znowu użyć różdżki, ale nie mogła przecież pozwolić, żeby Wonda zginęła. Rozejrzała się nerwowo za inną bronią, ale Lorain okazała się szybsza. Postawna kobieta chwyciła swoje krzesło za oparcie i opuściła je na Gorję z całych sił. Ponownie dama zmienił pozycję – w porę uniósł ramię, aby zablokować uderzenie. Krzesło rozpadło się w drzazgi, a Gorja chwycił przód sukni księżniczki i pociągnął kobietę w dół. Przygniótł jej szyję przedramieniem i pozbawił tchu, nie przestając również dusić Wondy nogami. Leesha ruszyła, zanim sobie to uświadomiła. Członki wypełniała jej magia, nadając nieludzkiej szybkości i siły. Zapomniała o dziecku, o Thamosie, o przysiędze Zielarki. Jej cały świat skurczył się do tego jednego celu – dama Gorji. Jej kopnięcie wbiło się w jego tors. Leesha poczuła trzask, gdy uderzenie rozerwało kręgosłup mężczyzny, i dama wreszcie upadł.

Na sali tronowej zapanowała cisza, słychać było tylko ciężkie oddechy trzech kobiet. Wonda i Lorain łapały duże hausty powietrza, a Leesha oddychała szybko i płytko, w rytmie swojego serca. Stała tak, świadoma, że już po walce, lecz starała się opanować mieszaninę gniewu, adrenaliny i magii, która omal jej nie oszołomiła. Zielarka żałowała, że nie ma więcej przeciwników, bo miała wrażenie, że moc ją rozerwie, jeżeli nie znajdzie ujścia. Na noc! Czy tak właśnie czuła się Wonda i inni upojeni magią w bitwie? Było to przerażające. Wokół sali wszyscy patrzyli na scenę oniemiali. Nawet Araine uniosła załzawione oczy znad słoja,

który trzymała na kolanach, i z rozdziawionymi ustami wbijała wzrok w Leeshę. Zielarka dostrzegła strach w aurach otaczających ją ludzi i nie potrafiła mieć tego za złe zgromadzonym. Pogrążająca się w mroku sala tętniła magią, wirującą gniewnie w powietrzu, przyciągniętą przez przemoc. Leesha zamknęła oczy, aby odciąć się od tego widoku, i zmusiła się do głębokich oddechów. Dziecko nadal kopało i wierciło się nieustannie. Otoczona magią Leesha mogła wyczuć życie w sobie jak nigdy wcześniej. Było silne. Magia najwyraźniej nie skrzywdziła dziecka, ale to nie znaczyło, że jej wpływ był dla maleństwa dobry. Zielarka widziała już, jak magia wymusza dorastanie dzieci przed czasem. Czy dziecko może urodzić się wcześniej, zbyt duże, aby poród odbył się bez niebezpiecznej chirurgii? Czy też magia wprowadzi inne zmiany? Arlen bał się tego i dlatego nie chciał być z Leeshą, a teraz Zielarka została z tym problemem bez niego. Odsunęła sprawę na później, otworzyła oczy i pomogła Lorain wstać. Wonda już klęczała i wyciągała rękę, aby powstrzymać tych, którzy chcieli ją wesprzeć. – Nie martw się o mnie, mistrzyni. – Nabrała głęboko tchu. – Za chwilę nic mi nie będzie. Leesha widziała przepływającą przez dziewczynę magię, przyciąganą naturalnie do ran, więc wiedziała, że to prawda. Pozwoliła, aby Wonda zachowała swoją dumę, i odwróciła się do zwłok dama Gorji. Nawet teraz Zielarka nie czuła nic. Zabiła dwóch jego ludzi i zmiażdżyła temu mężczyźnie kręgosłup. Nie były to demony, lecz ludzie. Jednak Leesha nie potrafiła odnaleźć w sobie winy, chociaż było możliwe, że poczuje ją potem w chwili refleksji. Ci mężczyźni radośnie wymordowaliby wszystkich w sali tronowej równie łatwo, jak Leesha zbierała zioła. Jedna z pięści dama była zaciśnięta mocno. Zielarka odgięła mu palce i ujrzała kawałek demoniej kości, choć już pozbawionej mocy. Dmuchnęła lekko i kość rozwiała się w pył. Wreszcie Janson otrząsnął się i chwiejnie wszedł na podwyższenie, gdzie stał tron. Spojrzał z góry na ciało Rhinebecka, wzdrygnął się, po czym sięgnął do rany, aby zdjąć lakierowany łańcuch z drewna, który nosił książę. – Książę nie żyje! – zawołał minister. Zszedł po stopniach, pomógł wstać Pasterzowi Petherowi. – Niech żyje książę Pether! Pasterz Pether popatrzył na niego ze zmieszaniem i strachem w aurze. – Hę?

Niewiele zostało z książęcych braci na porządny pochówek, Bluszczowy Tron z trudem zniósł trzy pogrzeby. Tydzień po ataku miasto było wciąż zamknięte, a Thamosowi, Rhinebeckowi i Mickaelowi odprawiono ceremonie w Wielkiej Katedrze w Angiers. Pether osobiście przewodził uroczystości. Nie widział konfliktu między pozycją Pasterza Opiekunów Stwórcy a drewnianą koroną, jaką nosił. Gdy początkowy wstrząs opadł, wynajął rzemieślników, aby

stworzyli nowe stroje i ceremonialną zbroję podkreślające jego podwójny status. Leesha stała wyprostowana i z kamienną twarzą przyjmowała po nabożeństwie wyrazy współczucia. W prywatności swoich komnat opłakała Thamosa, ale nie chciała się dzielić swoim smutkiem i żałobą. Przyjmowała kondolencje od arystokratów, których imion nie znała ani nie chciała poznać, uśmiechała się pusto i oddawała krótkie, beznamiętne uściski rąk, po czym zwracała wzrok na następnego obcego, który podchodził. Kolejka wydawała się nie mieć końca. Leesha wypełniła swój obowiązek i zniosła wszystko, ale wewnątrz czuła tylko pustkę. Kiedy wróciła do swoich komnat, opadła na łóżko, jednak zaraz potem musiała wstać, ponieważ przyszła Wonda. – Wybacz, że przeszkadzam, mistrzyni Leesho, ale matka chce cię widzieć. Leesha ze znużeniem dźwignęła się z posłania, sprawdziła włosy i wyprostowała plecy, zanim wyszła znowu z komnaty. Nie zdradzała, co czuje, przed służbą i gwardzistami w korytarzu – oni też byli w żałobie i powinni widzieć, że Zielarka jest silna. Lorain siedziała przed księżną matką, gdy Leesha weszła do salonu. Księżniczka z Miln popatrzyła na Leeshę i skinęła głową, ale jej spojrzenie wyrażało więcej. Coś między nią i Zielarką się narodziło, może nie przyjaźń, ale z pewnością zaufanie. I wzajemny dług. Lorain odwróciła się do Araine i dokończyła swoją przemowę, jakby Leeshy nie było. – Zgodzicie się, Wasza Łaskawość? – Korona uderzyła chłopakowi do już nadętej głowy, ale to właśnie głowę pragnie zatrzymać mój syn. Pether może i woli chłopców przebranych za dziewczyny, ale jeżeli to powstrzyma twojego ojca przed nasłaniem na nas paru tysięcy Górskich Włóczni... Lorain skinęła głową. – Jestem równie mało zainteresowana jego pieszczotami jak on moimi, ale jeżeli tak odpłacę tym pustynnym szczurom za to, co zrobili mojemu mężowi, Pether może nawet przyprowadzać swoich chłopców do naszego łoża, nie obchodzi mnie to ani trochę. – Nigdy nie przejmiesz tronu – mruknęła księżna. – Nawet jako regentka, jeżeli urodzisz syna i nie będzie on jeszcze dorosły w dniu śmierci Pethera. Lorain skinęła głową. – Mój ojciec może pragnie przejąć wasz tron, ale ja nie. Nigdy jednak nie będę oddzielona od chłopca. A moje dzieci zostaną sprowadzone tutaj i będą mieszkały w pałacu w pełnym królewskim statusie. – Oczywiście – zgodziła się Araine. – Ale ich tytuły będą honorowe, bez angieriańskich ziem i stanowisk przypisanych do nich, oprócz tego, co zdobędą. – Nakażę matce stosownie przepisać kontrakt – stwierdziła księżniczka. – Będzie gotowy do podpisu rano. – Im wcześniej, tym lepiej – przystała na to księżna. Lorain wstała, uścisnęła ramię Leeshy i wyszła. – Odpoczęłaś, moja droga? – Araine zaprosiła gestem, aby Leesha usiadła. Zielarka opadła na fotel. – Wystarczająco, Wasza Łaskawość. – Prywatnie możesz mi mówić po imieniu – zezwoliła księżna matka. – Zasłużyłaś na to i na jeszcze więcej. Mogłam stracić czterech synów jednego dnia, nie trzech. Westchnęła. – Pether podpisze rano również to. – Araine podała Leeshy książęcy dekret. Dokument mianował Leeshę hrabiną hrabstwa Zakątka i członkinią rodziny królewskiej, chociaż nie poślubiła Thamosa. – To zdrowy rozsądek – wyjaśniła księżna, gdy Leesha spojrzała na nią znad dokumentu. – Tak czy inaczej, właściwie pełniłaś tę funkcję od miesięcy i śmiem się domyślać, że ludzie nie zaakceptują nikogo innego. Gared to dobry chłopak, ale lepszy z niego baron niż hrabia, zwłaszcza z tą skandaliczną narzeczoną.

– Podejrzewam, że poczuje ulgę, gdy się o tym dowie – odparła Leesha. – Powrócisz niezwłocznie do Zakątka – dodała Araine. – I weźmiesz ze sobą Melny. – Proszę? – zdziwiła się Leesha. – Wszyscy na razie zapomnieli o Melny i chcę, żeby tak pozostało. Nikt nie wie, że dziewczyna nosi dziecko Rhinebecka, a jeżeli się to wyda, potomek wprowadzi niepotrzebne komplikacje. Takie, które rozwiązuje się za pomocą włóczni. – Lorain nigdy by nie zabiła nienarodzonego dziecka – zauważyła Leesha. – Nigdy nie mów nigdy – odparła Araine. – Ale bardziej martwiłabym się o jej ojca albo Easterly’ego czy Wardgooda, którzy wykorzystaliby to, żeby zjednoczyć się przeciwko Miln. Nie byłabym zaskoczona, gdyby to właśnie oni porwali też nieszczęsną Sikvah. – I w ten sposób wracamy do sprawy Rojera – oznajmiła Leesha. – Rojer wraca ze mną, a oskarżenie przeciwko niemu zostanie wycofane. Araine uniosła brew na jej ton, ale skinęła głową. – Załatwione. Leesha wkrótce potem wróciła do swoich komnat, aby zacząć przygotowania. Była wraz z Wondą i resztą gotowa do wyjazdu w ciągu dwóch dni, ale wtedy pod murami zjawili się Krasjanie i miasto popadło w panikę.

30 Gwardia księżniczki 334 rok plagi, zima

R

ojer wyjrzał przez małe okienko swojej celi. Z wieży miał aż nazbyt doskonały widok na siły Krasjan gromadzące się pod Bramą Południową. Po miesiącach w tej przeklętej celi dzisiaj miał wreszcie ją opuścić. Niestety, całe miasto zostało postawione w stan gotowości, a o nim zapomniano. – Wiedziałem, że to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe – mruknął. – Umrę w tej celi. – Nonsens – stwierdziła Sikvah z cieni na suficie. – Będę cię bronić, mężu. Nawet jeżeli mury zostaną zdobyte, będziemy już daleko poza zasięgiem katedry. Rojer nawet na nią nie spojrzał. Rzadko nawet próbował. Sikvah ujawniała się, kiedy chciała, i tylko wtedy. Wbił wzrok w nadciągający koszmar, gdy wojownicy, kolumna za kolumną, gromadzili się i wciągali wielkie katapulty na pozycje. – Wiedziałaś, że to się stanie? – zapytał Rojer. – Nie, mężu – zapewniła Sikvah. – Przysięgam na Everama i swoją nadzieję na Niebo, że nie

wiedziałam. Poznałam wiele sekretów pałacu Wybawiciela przed naszym ślubem, ale nigdy nie słyszałam o planach, żeby w najbliższym czasie rozszerzyć terytorium poza Lenno Everama. Lenno jest ziemią o ogromnych bogactwach i ludziach posłusznych woli Everama. Mądrość nakazywała, żebyśmy tam pozostali co najmniej przez pół dekady. – A potem zakończyli podbój. – Rojer splunął przez okienko. – To żadna nowość, mężu. Mój błogosławiony wuj nigdy nie ukrywał przed tobą swojej ścieżki. Sharak Suun musi połączyć wszystkich ludzi, żeby zwyciężyć w Sharak Ka. – Demonie łajno – prychnął Rojer. – Dlaczego? Bo tak każe jakaś księga? – Evejah... – zaczęła Sikvah, ale Minstrel jej przerwał. – To tylko przeklęta księga! Nie wiem, czy Stwórca istnieje, czy nie, ale wiem, że nie zstąpił z nieba i nie napisał żadnej książki. Książki piszą ludzie, a ludzie są słabi, głupi i przekupni. Sikvah nie od razu odpowiedziała. Rojer podważał wszystko, w co wierzyła, i wyczuwał teraz jej napięcie i pragnienie, aby się spierać, naruszające przysięgę, że będzie posłuszną żoną. – Mimo wszystko – odezwała się Sikvah – to musi być pomysł Jayana. Mój krewniak ma największe prawa do Tronu z Czaszek dzięki urodzeniu, ale nie zdobył żadnej prawdziwej chwały. Bez wątpienia pragnie dowieść swojej wartości przed naszym ludem, żeby przyjęli go jako władcę pod nieobecność mojego błogosławionego wuja. – Twój błogosławiony wuj spadł w przepaść wiele miesięcy temu i od tamtej pory nie ma od niego żadnej wieści. Nadal uważasz, że powróci? – Nie było ciała. Za to znaki, że żył, gdy uderzyli w ziemię. Nie wierzę, że Wybawiciel zginął. Powróci, gdy będzie najbardziej potrzebny. Jednak jaki chaos wprowadzą Damaji i jego synowie, gdy jest nieobecny? Czy nasze armie staną się silniejsze, gdy nadejdzie Sharak Ka, czy też moi głupi krewni rozproszą je tak bardzo, że zostaną zmiażdżone? Sikvah zeskoczyła bezszelestnie obok Rojera i spojrzała w okienko. Nawet na tak dużej wysokości pilnowała, żeby nie zostać dostrzeżona z zewnątrz. – Na krew Everama. Tam jest prawie piętnaście tysięcy Sharum. – W forcie mieszka sześćdziesiąt tysięcy, mniej więcej. Ale wątpię, czy znajdzie się tutaj choć dwa tysiące Drewnianych Żołnierzy. Większość Thamos zabrał na południe. – Myślisz, że prawdą jest to, co się mówi? – zapytała Sikvah. – Że Thamos zaatakował armię mojego krewniaka w Nowiu? Nocą? Rojer wzruszył ramionami. – Moi ludzie nie postrzegają nocy i Nowiu jak twoi, Sikvah. Jasin próbował mnie już dwa razy zabić, zawsze nocą. A książę i jego bracia też nocą zwrócili się przeciwko Thamosowi na łowach. – Tak, ale to nie byli prawdziwi mężczyźni. Złotogłosy, Rhinebeck byli tylko pozbawionymi dusz khaffit. Widziałam hrabiego Thamosa w walce. Może i głupiec, ale miał serce Sharum, a alagai cofały się przed nim. Nie potrafię sobie wyobrazić, żeby zachował się tak niehonorowo. Rojer ponownie wzruszył ramionami. – Nie było mnie tam. Ani ciebie. Ale jakie to ma znaczenie teraz, gdy jego głowa została odesłana jego matce w słoiku? – Żadna matka nie powinna czegoś takiego oglądać – zgodziła się Sikvah. – Mój kuzyn próbuje się chyba za wysoko wybić. Kolumny dymu uniosły się na wschodzie, gdzie Krasjanie napadali na tamtejsze osady. Było ich tuziny, zanim armia stanęła pod murami miasta. – Skoro zapuścili się tak daleko na północ – Rojer poczuł ucisk w gardle – czy to znaczy, że Zakątek upadł? Sikvah pokręciła głową. – Zakątek jest silny i błogosławiony przez Everama. Tak wielu wojowników mogłoby go podbić, ale

trwałoby to wiele tygodni, może miesięcy. Ci ludzie nie walczyli, nie mają ran ani zniszczonego ekwipunku. Spojrzała na wschód, gdzie podnosił się dym. – Szli na wschód wokół wielkich lasów, zapewne aby całkowicie ominąć Zakątek. – Przynajmniej tyle na pocieszenie – westchnął Rojer. – Może Gared już jest w drodze tutaj z dziesięcioma tysiącami Rębaczy. Proszę, Garedzie, szepnął w duchu. Jestem za młody, żeby umierać.

Książę Pether napiął się nerwowo, strużki potu spływały po upudrowanej twarzy. Bez wątpienia Pasterz nie przywykł do stania po drugiej stronie ołtarza. Jako trzeci syn został oddany Kościołowi i nigdy nie spodziewał się nosić drewnianej korony, a tym bardziej brać ślubu, gdy armia najeźdźców stała u bram. Księżniczka Lorain w przeciwieństwie do Pethera stała prosto i śmiało. Wpatrywała się w Opiekuna, który śpiesznie odczytywał przysięgę pieczętującą związek i pozwalającą dzięki temu mariażowi przejąć dowództwo nad Górskimi Włóczniami. Nie żeby pięciuset żołnierzy, którzy towarzyszyli księżniczce, mogło robić jakąś różnicę w obliczu dwudziestu tysięcy Sharum. Gdy tylko dostrzeżono wrogie wojsko, wysłano Posłańców, ale nie wiadomo, czy któremuś udało się przedrzeć. Zbliżał się ranek, chociaż do świtu pozostała jeszcze prawie godzina. Na szczęście ceremonia trwała krótko – tylko przysięgi i skrępowany pocałunek. Leesha nie zazdrościła nowożeńcom nocy poślubnej, jednak potrzeby ich ludzi przewyższały osobiste. Wydawało się, że tak łatwo jest spłodzić dziecko, ale Leesha już wiedziała, jak i wielu innych, że może to mieć wpływ na cały świat. – Mąż i żona! – ogłosił Opiekun i nowa księżna skinęła na Bruza, kapitana swojej straży. Mężczyzna posłał gońca, aby zwołał Górskie Włócznie, a potem stanął za Lorain i Petherem, gdy schodzili z ołtarza. Obecni nierówno wznieśli wiwat, ale większość ław stała pusta – ludzie bronili murów albo barykadowali się w domach. Araine pierwsza ukłoniła się przed młodą parą, a reszta szybko poszła w jej ślady. Leesha dygnęła tak nisko, jak tylko pozwalał na to jej stan. Nawet Amanvah pochyliła głowę, co wiele mówiło. Dama’ting rozpaczliwie pragnęła uwolnienia Rojera. – Dość – warknął Pether, co sprawiło, że wszyscy się wyprostowali. – Będzie mnóstwo czasu na ukłony i życzenia. Jutro. O ile dożyjemy. Złośliwy ton jasno określał, czego nowy książę spodziewa się w tej kwestii. Lorain zachowała kamienny wyraz twarzy, ale w jej aurze mieszały się irytacja i pogarda. – Może najlepiej, mężu, omówić to prywatnie? – Oczywiście, oczywiście. – Pether machnięciem ręki wezwał dworską świtę na zakrystię za ołtarzem i dalej poprowadził korytarzem do swojego prywatnego gabinetu. Pałac Rhinebecka należał teraz do niego, ale nie było czasu na przeprowadzkę, zresztą Pasterz niezbyt chętnie chciał opuszczać luksusowy gabinet,

który urządzał przez wiele lat. W miejscu swojej władzy, otoczony symbolami swojej wiary i przedmiotami, które przypominały o jego wielkości, Pether zdawał się czuć bardziej sobą. Wyprostował się. – Jansonie, jak wygląda obrona naszego miasta? – Trochę inaczej niż dwadzieścia minut temu, Wasza Łaskawość – odparł minister. – Wróg gromadzi się pod murami, ale w tym tygodniu nauczyliśmy się przynajmniej tyle, że nie zaatakuje przed świtem. Mamy łuczników i ludzi, którzy zapobiegną próbom wejścia na mur, ale Brama Południowa jest w prawdziwym niebezpieczeństwie. Oddziały stoją też przy innych bramach, ale wróg przegrupował się i zaatakuje właśnie tam. – Brama wytrzyma? – zaniepokoił się Pether. Janson wzruszył ramionami. – Nie wiadomo, Wasza Łaskawość. Wróg nie przyniósł ze sobą kamieni i trudno mu będzie znaleźć odpowiednio duże głazy, żeby rozbić wrota. Powinny wytrzymać większość bombardowań. – Większość? Janson znowu wzruszył ramionami. – Nigdy tego nie sprawdzono, Wasza Łaskawość. Jeżeli brama padnie, dziedziniec stanie się ostatnią nadzieją na powstrzymanie nieprzyjaciół przed wejściem do miasta. – Jeżeli brama ustąpi, będziemy zgubieni – stwierdził Pether. – Po stracie Dokowiska nie mamy dość Drewnianych Żołnierzy, żeby utrzymać mury i dziedziniec przeciwko dwudziestu tysiącom Krasjan. Ludzie garną się na zaciąg, ale nie mamy dla nich nawet dość broni. Nie zatrzymają wyszkolonej konnicy narzędziami stolarskimi. – Jeszcze nic straconego – stwierdziła twardo Lorain. – Kapitan Bruz przyprowadzi na dziedziniec Górskie Włócznie. Wróg może rozbiec się tylko w trzy ulice po przekroczeniu bram. Każde takie przewężenie możemy utrzymać ograniczonymi siłami. Pether popatrzył na Leeshę. – A co z Zakątkiem, mistrzyni? Myślicie, że można się spodziewać pomocy z południa? Zielarka pokręciła głową. – Dałam Briarowi hora, żeby przyśpieszyć jego podróż do Zakątka z wieścią o ataku Gorji, ale nawet jeżeli Gared od razu wskoczy na konia, minie kilka dni, zanim zbierze i przyprowadzi znaczące siły. – Wzruszyła ramionami. – Zapewne jest możliwe, że mieszkańcy Zakątka dostrzegli ślady przemarszu Krasjan i zebrali się wcześniej, ale raczej bym na to nie liczyła. – A wasz Naznaczony? – zapytał Pether. – Jeżeli to Wybawiciel, teraz byłby najlepszy czas, żeby tego dowieść. Lorain prychnęła, a Leesha ponownie pokręciła głową. – Większe szanse są na pomoc z Zakątka, Wasza Łaskawość. Jeżeli Naznaczony jeszcze żyje, przebywa daleko i ściga demony, a polityką się nie zajmuje. – Co z tobą, pani? Cisnęłaś w Gorję błyskawicą i zabiłaś jego wojowników. – I niemal przypłaciłam to poronieniem – skrzywiła się Leesha na pytanie Pethera. – Nie zrobię tego znowu, chyba że będzie to ostatnia nadzieja na ratunek przed włócznią wbijającą mi się w brzuch. Niewiele zresztą zdołam uczynić w blasku słońca. Ale może uda mi się trochę wzmocnić bramę. Wszyscy unieśli na to głowy. – Jak? – zapytał Pether. – Za pomocą runów i hora. O ile uda się zasłonić bramę przed światłem. Nowy książę spojrzał na Jansona. Minister zerknął na Araine, która, jak się wydawało, nie zrobiła nic oprócz przesunięcia nieznacznie stopy. Janson od razu skinął głową. – Możemy zebrać wszystkich krawców w mieście, żeby zszywali grube tkaniny, Wasza Łaskawość.

– Zajmij się tym. – Pether rozejrzał się po zgromadzonych. – Jeszcze jakieś pomysły? Każdy, nawet najbardziej szalony plan teraz może się przydać. Ciężka cisza zawisła w komnacie. Leesha głęboko zaczerpnęła tchu. – Jest jedna rzecz...

– Pozwól mi z nim porozmawiać – powiedziała Amanvah. Pether pokręcił głową. – Szaleństwo. – Prosiliście o szalone plany, Wasza Łaskawość – przypomniała Leesha. – Może to bez znaczenia, ale ja jej wierzę. Nie zamierzała wyjaśniać wzroku wzmocnionego przez runy ani szczerości w aurze dama’ting. Arystokraci zapewne nie tylko by nie uwierzyli, ale jeszcze uznali Leeshę za szaloną. – Jayan to mój brat – dodała Amanvah. – Jest pierworodnym synem Wybawiciela i Damajah. A ja jestem pierworodną córką. Poślij mnie teraz, gdy wojownicy czekają na wschód słońca, a mój brat na pewno mnie wysłucha. Może zdołam go zawrócić z tej ścieżki. Evejah nie pozwala nikomu, nawet Sharum Ka, wyrządzić krzywdy lub fizycznie powstrzymać dama’ting. Nie będzie mógł mnie powstrzymać przed powrotem ani oblegać miasta, gdy w nim jestem. – A jaką mamy gwarancję, że wrócisz? – zapytała Lorain. – Bardziej prawdopodobne jest, że obejmiesz brata i dasz mu swoje błogosławieństwo, a przy okazji ujawnisz naszą obronę i łańcuch dowodzenia. – Macie mojego męża – przypomniała jej Amanvah. – I moją siostrę-żonę, która, jak powiedziały mi kości, jest uwięziona gdzieś w mieście. – Czyż to nie doskonały sposób, żeby oboje uwolnić? – zapytał Pether. – Wystarczy, żeby twój brat rozbił mury ich więzienia. – O ile w ogóle ci zależy – dodała Lorain. – Może zmęczyłaś się swoim mężem chin i planujesz się go pozbyć, a potem wrócić do swoich. Oczy Amanvah błysnęły, a jej aura zajaśniała gniewem. – Jak śmiesz? Proponuję siebie na zakładniczkę za twoje śmierdzące miasto chin, a ty obrażasz mój honor i męża. Ruszyła na księżną, a chociaż była niższa i o połowę lżejsza od postawnej, muskularnej kobiety, w aurze Lorain błysnął strach. Bez wątpienia księżna pamiętała, jak dama Gorja bez wysiłku zabijał wszystkich, którzy stali mu na drodze w sali tronowej. – Straż! – krzyknęła Lorain, a Bruz już stanął przed nią i wymierzył w Amanvah swoją halabardę. Na jej końcu wstawiono zakrzywione ostrze, które mogło służyć zarówno do zadawania cięć, jak i pchnięć.

Leesha dostrzegła lśniące runy wygrawerowane na stali. Amanvah spojrzała na kapitana jak na robaka, którego zamierzała rozgnieść, ale powstrzymała się od ataku. Uniosła ręce. – Nikomu nie grożę, księżno. Po prostu martwię się o bezpieczeństwo mojego męża. Uwierz choćby w to, jeśli nie w resztę moich słów. Kości powiedziały mi, że mąż znajdzie się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, jeżeli pozostanie w celi. – Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie przez twojego brata u bram – odparła Lorain, gdy sześciu Drewnianych Żołnierzy wpadło do komnaty i otoczyło Amanvah. – Jeżeli jednak tak bardzo niepokoi cię bezpieczeństwo męża, możesz się do niego przyłączyć. Skinęła na zbrojnych, aby zabrali krasjańską księżniczkę. – Niech kobiety przeszukają ją, zanim wejdzie do wieży – dodała Araine. – Nie chcemy, żeby przemyciła tam kości demona. Jeden z gwardzistów wyciągnął rękę, ale Amanvah przemknęła obok, zadając kilka celnych klepnięć, które sprawiły, że mężczyzna odtoczył się z jej drogi. Podeszła szybko do Leeshy, odpięła swoją sakiewkę hora. Zaczęła też zdejmować po kolei swoje klejnoty, włącznie z runicznym naszyjnikiem i diademem. Wszystkie wrzuciła do sakiewki i zacisnęła rzemienie. Pakunek wręczyła Leeshy, zanim gwardziści znowu ją otoczyli, tym razem z wymierzonymi włóczniami. – Przechowam to dla ciebie bezpiecznie – przyrzekła Leesha. – Przysięgam na Stwórcę. – Everam będzie trzymał cię za słowo – odparła Amanvah, po czym pozwoliła zaprowadzić się do wieży.

Gdy wstało słońce, Leesha wciąż jeszcze wzmacniała Bramę Południową runami. Janson dotrzymał słowa – wrota spowijała ciemność, kratę i portyk zasłaniały grube tkaniny. Zielarka nie wiedziałaby nawet, że zaczął się dzień, gdyby nie łomoty uderzeń i wstrząsy, gdy krasjańskie katapulty rozpoczęły bombardowanie. Siła uderzenia niemal zbiła ją z nóg, ale Wonda stała blisko i w porę podtrzymała swoją panią. Spadający gruz zaklekotał o ziemię. Wróg nie znalazł odpowiednio dużych kamieni do miotania. Przynajmniej pod tym względem miasto miało szczęście. – Tu nie jest bezpiecznie, mistrzyni – zauważyła Wonda. – Musimy już iść. – Nigdzie nie idziemy, dopóki nie skończę – zaoponowała Leesha. – Ale dziecko... – zaczęła Wonda. – Zostanie ze mnie wyrwane, jeżeli ta brama zostanie wyłamana – przerwała jej Zielarka. – Jayan nie będzie się przejmował, że to jego przyrodni brat, i tak wyrwie mi go z łona. Wonda obnażyła zęby na te słowa, ale więcej nie protestowała, gdy Leesha wróciła do malowania runów na wielkich drewnianych wrotach i ciężkich zasuwach. Wonda zabiła trzy demony wiatru, które latały

nad miastem, i wypatroszyła je w przybudówce przy bramie, po czym wypełniła wiadra ich śmierdzącą, iskrzącą od magii posoką. Leesha do pracy założyła cienkie rękawiczki z miękkiej skóry. Zanurzyła teraz pędzel w posoce i wróciła do malowania kolejnych symboli. Gładkie, krzywe linie lśniły jasnym blaskiem magii. Każdy znak łączył się z sąsiednimi, tworząc sieć, która rozkładała siłę na całe drewno. Nawet teraz runy jaśniały przy każdym uderzeniu, skutecznie naprawiając szkody w drewnie. Dopóki brama pozostanie w ciemności, bariera będzie się tylko wzmacniać przy każdym bombardowaniu. Stwórco, niech to wystarczy, modliła się Leesha. Kiedy skończyła sieć, wyjęła swoją różdżkę hora. Dotknięciem palców na powierzchni różdżki ustawiła odpowiednią kombinację runów i uwolniła stały, powolny przepływ mocy. Runy na bramie zalśniły mocniej, podczas gdy różdżka zaczęła przygasać. Rękawiczki zapewniały trochę ochrony przed napływem mocy, ale niewiele. Leesha czuła mrowienie w palcach rozchodzące się po całym ciele. Dziecko, jeszcze przed chwilą nieruchome, zaczęło się ruszać i kopać, ale nie mogła temu zapobiec, dopóki nie przekazała całej mocy różdżki na bramę. Przedmiot można było ponownie naładować, o ile Leesha dożyje zachodu słońca. Ponownie rozległ się huk, gdy brama została uderzona, ale tym razem ledwie drgnęła. – I już? – upewniła się Wonda. – Możemy iść? Leesha skinęła głową i ruszyła do schodów. – Ależ? – Wonda wskazała kciukiem za ramię. – Wyjście jest tam. – Wiem. – Leesha zaczęła się wspinać. – Ale chcę spojrzeć z góry, zanim wrócimy do pałacu. – Na noc! – Wonda splunęła, ale zerwała się, minęła Leeshę i poszła przodem. Po obu stronach bramy zwisały draperie, od szczytu przez całą jej wysokość i szerokość aż do przybudówki. Przybudówkę wzniesiono z dużych kamieni i zrobiono dwadzieścia cztery okienka – osiem wychodziło na północ i południe, a po cztery na wschód i zachód. Wąskie otwory pozwalały prowadzić bezpieczny ostrzał pięćdziesięciu łucznikom, którzy tam stacjonowali. Z północnych okien widać było dziedziniec, na bruku leżały porzucone przez kupców kramy i wózki. Z niektórych pośpiesznie zabrano zawartość, ale większość sprzedawcy po prostu zostawili. Rozchodziły się stąd trzy ulice – jedna na wschód, jedna na zachód i jedna prosto na północ, do centrum miasta. Lorain rozstawiła na dziedzińcu dwustu żołnierzy z Górskich Włóczni, a kolejnych stu pięćdziesięciu na wschodzie i zachodzie. Mężczyźni czekali w gotowości, na wypadek gdyby Krasjanom udało się przebić przez bramę. Przy wszystkich oknach przybudówki klęczeli łucznicy. Ci przy południowych posyłali nieustannie strzały, a chłopcy biegali, aby uzupełnić opróżnione kołczany. Ludzie stojący na szczycie muru strzelali tylko sporadycznie, ale to, że w ogóle strzelali, było niepokojące. Leesha podeszła do wschodniej ściany. Drewniani Żołnierze i ochotnicy odcinali liny z hakami i odpychali drabiny. Tu i tam paru Krasjanom udało się wspiąć na szczyt muru i przebili się przez obrońców, ale zginęli od strzał łuczników. Drewniani Żołnierze walczyli odważnie, ale dal’Sharum byli urodzonymi wojownikami. Zielarka nabrała tchu i zebrała siły, zanim ruszyła do południowej ściany. Wonda znowu wysunęła się na czoło, po czym wymieniła kilka słów z kapitanem Mansenem, dowódcą łuczników. Mężczyzna zerknął na Leeshę z powątpiewaniem, ale wiedział dobrze, że nie warto protestować. – Peers, możesz odpocząć – zawołał sierżant do jednego z łuczników, który strzelał przez narożne wschodnie okno. Wonda stanęła przy oknie, zanim Leesha zdążyła zrobić krok. Dziewczyna rozejrzała się, aby sprawdzić, czy jest bezpiecznie, i zaraz cofnęła się jak i mężczyźni. Kolejne kamienie uderzyły w przybudówkę i gruz wleciał przez okna wraz z ciężkim pyłem i odłamkami cegły. Wonda odczekała chwilę, a potem wyjrzała ponownie, kaszląc.

– No dobrze, mistrzyni Leesho. Wyjrzyj szybko, zanim znowu załadują. A potem idziemy. – Daję słowo – przyrzekła Leesha. Kiedy jednak wyjrzała na krasjańskich wojowników, serce jej zamarło. Dwadzieścia tysięcy. Pojmowała tę liczbę rozumowo, ale zupełnie inaczej wyglądała ona w rzeczywistości. Wojowników było tak WIELU. Nawet jeżeli nie uda im się wyłamać bramy, taka armia w końcu przeważy nad obrońcami murów. Garedzie, pomyślała błagalnie, jeżeli masz zrobić coś naprawdę słusznego, to właśnie teraz. Potrzebujemy cudu. Większość najeźdźców trzymała się z tyłu, ogromna konnica i tysiące piechurów gotowych do ataku, gdy tylko brama upadnie. Drużyny Mehnding wrzucały do koszy katapult gruz zabrany ze spalonych osad. Większość salw trafiała na oślep w miasto, ale najbliższa katapulta skierowana była precyzyjnie w bramę. Łucznicy Mansena skupiali się właśnie na wojownikach przy tej machinie oblężniczej, ale inni Sharum osłaniali ich tarczami. Krasjanie odpowiadali ostrzałem na ostrzał. Rozległ się wizg i żądło skorpiona przebiło jednego z angieriańskich łuczników. Szeroki grot wyszedł mu z tyłu czaszki, gdy mężczyzna, już martwy, został odepchnięty siłą uderzenia od okna. Wszyscy spojrzeli na zwłoki, które upadły pod północną ścianą. Leesha chciała podbiec, ale w głębi duszy wiedziała, że to bezcelowe. Nikt nie mógłby przeżyć takiego trafienia. – Skoro jeszcze żyjecie, przestańcie się gapić i zacznijcie strzelać! – ryknął Mansen i łucznicy ocknęli się, po czym wrócili do swojego zadania. Wonda nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, ale Leesha nie zwracała na nią uwagi. Ośmieliła się wyjrzeć przez okno i sprawdzić, jaką amunicję ładują tym razem Mehnding. Większość w koszu stanowiły duże kawałki starej ściany, które odpadły od wrót po poprzednim bombardowaniu. Jeżeli tylko tym dysponowały drużyny katapult, brama była bezpieczna. Ale ledwie Leesha o tym pomyślała, ujrzała wózek z kawałkiem solidnego kamienia. Posąg Rhinebecka Drugiego z ciężkim postumentem, wysoki na dwadzieścia stóp. Z pewnością będzie to trudna próba, ale runy powinny wytrzymać nawet taki pocisk. Oby, pomyślała Leesha. Kiedy jednak posąg został już załadowany, kai’Sharum uniósł rękę, żeby drużyny poczekały. Łucznicy kontynuowali strzelanie po obu stronach, a wojownicy spadali z muru, ale ciężka katapulta ani drgnęła. – Na co czekają? – zdziwiła się Leesha. Przekonała się chwilę później, gdy wszystkie okna pociemniały, kiedy krasjańscy Wypatrywacze ześlizgnęli się z góry i przecisnęli przez wąskie otwory. Mężczyźni odziani byli w czerń, nie mieli włóczni ani tarcz. Nie nieśli też swoich charakterystycznych drabin, ale Leesha miała już do czynienia z Wypatrywaczami i rozpoznała ich po milczeniu, umiejętnościach i wyjątkowej broni. Paru łuczników zatoczyło się i upadło, gdy czoła lub szyje przebiły im sztylety w butach Sharum. Wonda ledwie zdążyła odciągnąć Leeshę z drogi. Potem nastąpiły krótkie potyczki, gdy Wypatrywacze cięli pozostałych łuczników, jakby ścinali zioła. Nawet gdy walczyli w zbliżeniu, ciskali nożami w pozostałych znajdujących się w pomieszczeniu. Jeden skoczył na Leeshę, ale Wonda złapała go od tyłu. Jego uderzenia i kopnięcia nie zdołały jej zatrzymać – dziewczyna wyrzuciła go za okno. Chociaż Wypatrywacze słynęli z ciszy, ten do końca krzyczał przy upadku. Wonda obróciła się szybko do następnego napastnika, ale nikt już nie próbował jej zagrozić. Połowa Sharum zdążyła już zniknąć za drzwiami na schody, a pozostali wycofywali się w tym samym kierunku, zabijając wszystkich, którzy stanęli im na drodze. Leesha myślała, że wojownicy chcieli unieszkodliwić łuczników, ale gdy usłyszała krzyki z dołu,

zrozumiała, że to akurat było tylko skutkiem ubocznym. – Chcą otworzyć bramę! – krzyknęła. W duchu przeklinała się za głupotę. Wszystkie runy na świecie nie miały znaczenia, jeżeli Krasjanie po prostu otworzą wrota. Wonda chwyciła za łuk i nawet z bliska i w ogólnym zamieszaniu zdołała wbić strzałę w Sharum najbliżej bramy. Zaraz potem przebiła kolejnego, ale wtedy na schody dotarł jeszcze jeden Krasjanin. Zastrzeliła trzeciego, a potem Drewniani Żołnierze zasłonili jej widok, gdy natarli na dwóch Wypatrywaczy. Leesha podbiegła do północnego okna. – Krasjanie w przybudówce! Do broni! Górskie Włócznie nie ruszyły się ze swoich pozycji, ale Drewniani Żołnierze i ochotnicy pognali do bramy. Leesha wiedziała, że dotrą za późno. Wyczuwała już, jak podłoga drży, gdy Wypatrywacze podnosili kratę. Nawet gdyby Angieriańczykom udało się odzyskać bramę i opuścić kratę, szkód nie dałoby się naprawić. Wystarczyła odrobina słońca, aby wyssać moc z runów i pozbawić je przydatności. – Na noc – wetchnęła, po czym wróciła, aby popatrzeć na drużynę przy katapulcie. Krasjanie mieli już załadowany pomnik, ale wciąż czekali i zdawało się, że spoglądają prosto na Leeshę. Na dachu jest więcej Wypatrywaczy, uświadomiła sobie Zielarka. I zapewne dali jakiś sygnał, ponieważ drużyny Mehnding ruszyły do działania. Leesha patrzyła, jak ojciec Thamosa przecina powietrze, i mogła uznać to tylko za ironię losu, że mąż Araine stanie się narzędziem, które zakończy jej rządy. Przybudówką wstrząsnęło, gdy uderzenie z hukiem roztrzaskało drewno i wygięło metal. Leesha zatoczyła się, ale Wonda była blisko i zdążyła znowu ją podtrzymać. Ostatni z Wypatrywaczy zniknął i zabarykadował drzwi. Łucznicy, nie zawsze najpotężniejsi z wojowników, bezradnie rzucili się na ciężkie skrzydło. Skonstruowano je, aby zatrzymać najeźdźców na zewnątrz, ale doskonale przysłużyło się też do zatrzymania obrońców. Zielarka słyszała coraz mocniejsze odgłosy bitwy, gdy Drewniani Żołnierze próbowali rozpaczliwie opuścić ciężką metalową kratę, zanim brama ustąpi. Z drugiej strony grupa chi’Sharum nadbiegała już z taranem. Leesha nie wierzyła własnym oczom, gdy mężczyźni, urodzeni i wychowani w Thesie, podnieśli gruby pień złotodrzewa, podczas gdy inni otoczyli ich tarczami trzymanymi wysoko, aby uformować skorupę żółwia nad wojownikami z taranem. Pomimo że formacja była skomplikowana, grupa nabierała prędkości na otwartym terenie. Łucznicy na murze strzelali bez skutku, pociski odbijały się od tarcz. Obrońcy przygotowali kociołki z wrzącym olejem i ustawili je przy przybudówce, aby wykorzystać je przeciwko grupie z taranem, ale Wypatrywacze zajęli dach i nie dopuścili do wykorzystania naczyń. Łomotowi przy uderzeniu tarana towarzyszył trzask łamanego drewna. Leesha zrozumiała, że brama długo już się nie utrzyma. Grupa z taranem cofnęła się i gotowała do kolejnej szarży. Zielarka ze smutkiem popatrzyła na mężczyzn tłoczących się w dole. – Niech Stwórca przebaczy. Ruszyli znowu, ale Leesha sięgnęła do swojego koszyka i wyjęła ładunek wybuchowy. Odpaliła i rzuciła. Wybuch rozrzucił grupę biegnących wojowników i rozłamał taran. Mężczyźni zaczęli krzyczeć, a kiedy dym opadł, Leesha ujrzała zakrwawione szczątki rozrzucone po ziemi jak w rzeźni. Nie wszyscy zginęli. I to chyba było najgorsze. Niektórzy jęczeli w takiej agonii, że Zielarce robiło się niedobrze. Oto tajemnice ognia, które Bruna chroniła tak długo, pomyślała Leesha. Powierzyła mi je pod przysięgą Zielarki, że nie będę wyrządzać krzywdy. A ja użyłam ich, aby siać śmierć. W ogólnym rozrachunku nie robiło to żadnej różnicy, ponieważ już następni wojownicy z nowym

taranem szykowali się do ataku, nawet gdy Zielarka próbowała się nie rozkleić. Brama zadrżała, a od krasjańskiej armii zabrzmiały wiwaty, gdy Jayan zamachał swoją chorągwią i dał znak ciężkozbrojnej konnicy do rozpoczęcia szarży na miasto.

Rojer wrzeszczał, aż ochrypł, gdy Wypatrywacze wspięli się na przybudówkę bramy, ale nikt go nie słyszał z takiej wysokości. Sikvah obok zesztywniała. Rojer zamilkł. Oboje usłyszeli kroki na schodach. Czy nadchodzący ludzie przyszli wreszcie go uwolnić? Może Amanvah zażądała tego za negocjacje z bratem, aby odstąpił od miasta? Sikvah wspięła się na ścianę. Rojer nawet nie widział, czego się przytrzymywała. W okamgnieniu zniknęła w cieniach krokwi. Drzwi celi otworzyły się z trzaskiem, ale chociaż Amanvah stanęła w progu, nie przyszła tutaj, aby uwolnić męża. Jej ręce i stopy były skute, a sądząc po siniakach na twarzy jej strażników, nie przyjęła kajdan dobrowolnie. Została pchnięta. Potknęła się o kajdany i upadła. Rojer od razu do niej podbiegł. Spodziewał się, że gwardziści wyjdą, ale stało się inaczej. Wkroczyli do pomieszczenia – dwóch, czterech, sześciu. Wszyscy jak się patrzy, tuzin mężczyzn, stłoczyli się w ciasnej celi, aż wydawało się, że wszędzie na wyciągnięcie ręki stoi zbrojny. Byli to gwardziści pałacowi uzbrojeni w ciężkie pałki. Rojer znał twarze, lecz nie imiona. – Wybaczcie tłok – powiedział sierżant. – Minister nie wysłał dość wielu ludzi poprzednim razem, ale nie popełnia tego samego błędu dwa razy. – Powinienem wiedzieć, że Jasin nie zdołałby tak długo pozostać bezkarny bez pomocy – odparł Rojer. – Jasin nie zdołałby wciągnąć butów bez pomocy – prychnął sierżant. – Nie powiem, że ktoś z nas tęskni za tym małym gnojkiem, ale ty posunąłeś się za daleko i bardzo rozgniewałeś ministra. – Chyba nie myślisz, że możesz tak po prostu zamordować mnie w katedrze? Sierżant wybuchnął śmiechem. – Oczy całego miasta zwrócone są na bramę, a po drugiej stronie nie ma demonów, które mógłbyś zaczarować swoimi skrzypcami. Nikogo w tej chwili nie obchodzi, co się dzieje z tobą czy twoją krasjańską dziwką. Twoi strażnicy ukrywają się na dole, gotowi zabarykadować się w krypcie, jeżeli Krasjanie się przebiją. Przekrzywił głowę i popatrzył lubieżnie na Amanvah, owiniętą jedwabną szatą podkreślającą jej krągłości. – Nie żebym cię winił. Może moi ludzie trochę się zabawią, zanim wyrzucimy was stąd przez to wąskie okienko.

– Nie! – krzyknął Rojer. Sierżant znowu parsknął śmiechem. – Nie martw się, chłopcze, nie zostaniesz pominięty. Paru tutaj jest bardziej zainteresowanych twoim tyłeczkiem. W końcu to Święty Dom. Na jego gardło padł rozmyty cień i sierżant zwalił się na Minstrela w rozbryzgu krwi. Sikvah przemknęła przez celę jak mucha, przebiła szyję kolejnego mężczyzny i użyła go do wybicia się, aby znowu zniknąć wśród krokwi. – Na noc, co to było?! – krzyknął jeden z gwardzistów. Wszyscy patrzyli w sufit, zapominając o Rojerze i Amanvah. – Wszystko z tobą w porządku? – zapytał Rojer. – Nie. – Amanvah zmarszczyła brwi. – Cierpliwość mi się skończyła. W tonie jej głosu zabrzmiało coś, co budziło większe przerażenie niż wszystko inne, co mówiła wcześniej. Kolejny raz pojawił się cień, gdy Sikvah zeskoczyła z sufitu jak drzewny demon i wbiła nóż w pierś gwardzisty. W zamieszaniu zabiła jeszcze dwóch, po czym znowu znikła. – No właśnie! Wynoszę się stąd! – stwierdził jeden ze zbrojnych. On i jeszcze dwóch rzuciło się do drzwi, ale te zatrzasnęły się i rozległ się głośny chrobot zamka. – Janson chce, żeby byli martwi! – warknął ktoś zza drzwi. – Chcecie wyjść, załatwcie to! Mężczyźni odwrócili się gniewnie, ale wtedy Sikvah spadła jak pająk na gwardzistę na środku i strzaskała mu kręgosłup. Odbiła się od podłogi, wykorzystując impet, aby wbić noże w zbrojnych po obu stronach. – Jest jeszcze jedna! – zawołał gwardzista i trzech z pozostałych czterech mężczyzn ruszyło na Sikvah, kręcąc pałkami. Czwarty wyjął nóż i ruszył na Rojera i Amanvah. Minstrel próbował odsunąć żonę w bezpieczne miejsce, ale łańcuch, który pętał jej nogi, był krótki – znowu się potknęła. Rojer zmienił zamiar, odwrócił się i natarł na napastnika. Kopnął go mocno w krocze dzięki szkoleniu sharusahk. Ale stopa natrafiła na zbroję i Rojer poczuł trzaśnięcie, a potem ból. Jego okrzyk urwał się, gdy gwardzista odepchnął go pałką i uniósł nóż, aby zabić Amanvah. – Nie! – Rojer nie myślał, kiedy rzucił się, aby własnym ciałem zasłonić żonę. Poczuł uderzenie w plecy, z piersi wystawał mu zimny metal, a wokół rozlewała się krew. Nie było bólu, tylko zimno metalu zanurzonego w ciele. Rojer patrzył na to, co się dzieje, z oddali i wszystko rozumiał. Amanvah chyba również. Dostrzegał to w jej oczach, w tych pięknych brązowych oczach, zawsze tak spokojnych, a teraz otwartych szeroko ze zgrozy. Mężczyzna drgnął, jego dłoń puściła rękojeść noża. Gwardzista upadł martwy na podłogę obok Minstrela. Sikvah zaczęła zawodzić, ale jak ból dla Rojera było to odległe. Druga żona podniosła go ostrożnie jak dziecko. – Uzdrów go! – błagała, zwracając się do Amanvah. – Musisz...! – Chin zabrali moją sakiewkę hora! – warknęła Amanvah. – Nie mam nic, co by zadziałało. Sikvah zerwała z szyi swój naszyjnik. – Proszę! Tu jest hora! Amanvah skinęła głową i wstała, aby zasłonić okno. Sikvah położyła Rojera na pryczy, a potem zdjęła każdą runiczną biżuterię i zaczęła ją rozbijać rękojeścią swojego noża. Ozdoby dawały jej niewyobrażalną moc, jednak kobieta niszczyła je bez wahania dla męża. Był to tak wielki dowód miłości, że w oczach Rojera wezbrały łzy. Chciał jej powiedzieć, żeby przestała, bo to go nie uratuje, a przecież Sikvah będzie potrzebować całej swojej mocy w dniach i nocach, które nadejdą.

Amanvah już przy nim była i rozcinała mu ubranie, jakby nie przebił go nóż. Jakby coś mogła jeszcze zrobić. Umierał. Umierał, a tak wiele zostało do zrobienia. Na stoliku w celi Rojer miał cienki pędzelek. Amanvah użyła własnej krwi do namalowania runów wokół rany i kawałka ubrania wokół noża. Kiedy uniosła hora, rozbłysły ciepło przy piersi Rojera i wprawiły go w euforię, która przesłoniła ból. Amanvah spojrzała na Sikvah. – Wyciągnij powoli ostrze, siostro. Magia musi naprawić organy w trakcie. Sikvah skinęła głową i zaczęła ciągnąć. Rojer czuł, jak nóż się porusza, cal po calu, powoli, wysuwając się z jego wnętrzności i tnąc na nowo. Czuł konwulsje własnego ciała, ale żadnego bólu. Jakby to było tylko przedstawienie aktu śmierci. Kości w dłoni Amanvah zmieniły się w pył, a Sikvah wyjęła nóż, na końcu szybko, aby przyłożyć opatrunek na ranę. Amanvah przesunęła się, żeby sprawdzić plecy Rojera. – Kręgosłup jest nietknięty, jeżeli zaszyję ranę... Ale Rojer czuł wewnątrz palenie i coraz szybsze, nierówne bicie serca. Obrócił głowę do swoich żon. – Ś... – Próba mówienia sprawiła, że z ust trysnęła mu piana krwi, która prysnęła na twarz Amanvah. Kobieta jednak nie drgnęła, krew męża zmieszała się z jej łzami. Rojer zamilkł, aby zebrać siły. – Śpiewajcie... – słowo przypominało tchnienie. Opadł z wysiłku, walcząc o oddech. Tyle jeszcze było do powiedzenia. Każda z żon ujęła go za rękę i Rojer ścisnął ich palce ze wszystkich sił. – Uczcie się... Uczcie innych... – Odwrócił wzrok. – Kendall... – Mężu? – zapytała Sikvah i Rojer drgnął. Uświadomił sobie, że zaczął odpływać. Ciemność zamykała się wokół niego, zwężała pole widzenia do wąskiego korytarza ze światełkiem na końcu, do którego trzeba dojść. – Dajcie Kendall moje skrzypce.

Leesha pośpieszyła do północnego okienka przybudówki, modląc się, żeby krata została opuszczona na czas. Jednak ujrzała tylko niekończący się strumień Krasjan przedzierających się przez bramę. Tłum wojowników omijał fontannę, setki, tysiące krzyczących Sharum z długimi włóczniami opuszczonymi jak lance nacierało konno na garstkę Górskich Włóczni strzegących ulic. Trzeba było przyznać, że gwardia księżniczki z Miln nie złamała szyku – trzymała piki wymierzone w najeźdźców, jakby mogły powstrzymać galopujące konie. Kapitan Bruz uniósł broń, gdy lawina zaczęła się zbliżać. W ostatnim momencie opuścił swoją górską włócznię i krzyknął krótki rozkaz.

Przez dziedziniec przetoczyły się setki eksplozji jak wtedy, gdy wrzuci się fajerwerki do ogniska. Powietrze wypełnił dym, a krasjańska szarża załamała się niczym atak demona na runicznym kręgu ochronnym. Konie rżały, niektóre cofały się tak, że upadały na inne, część padała w biegu i zrzucała jeźdźców na bruk. Krasjańska konnica nie miała czasu, aby zawrócić. Ci z tyłu uderzyli w szeregi na przedzie, łamiąc kości i bezradnie wbijając włócznie w plecy swoich towarzyszy. Z góry Leesha widziała, jak uderzenie rozchodzi się po masie wojska, dopóki nie wytraciło pędu. Wreszcie Sharum udało się cofnąć. Niektóre konie podniosły się, ale już bez jeźdźców. Wiele pozostało na bruku. Również ludzi. Wszędzie panowało oszołomienie. KA-CZANG! Górskie Włócznie przygotowały swoją broń i wystrzeliły kolejną salwę w wywołany chaos. Tajemnice ognia, uświadomiła sobie Leesha. Wiedziała, że Euchor je posiada, widziała nawet plany broni, której właśnie używały Górskie Włócznie. Ale nigdy nie wyobrażała sobie, że władca Miln mógłby być na tyle szalony, aby wykorzystać tę broń, ani też że można ją wyprodukować tak szybko na masową skalę. Euchor znał tajemnice ognia cały czas. Myśl zmroziła Zielarkę, ale tylko takie wyjaśnienie miało sens. Władca Miln zawsze pragnął zostać królem Thesy. Przecież Miln było kiedyś stolicą państwa. KA-CZANG! Wróg był w pełnym odwrocie, przynajmniej ci, którym udało się zawrócić konie i skierować do bramy. Połowa Górskich Włóczni strzeliła znowu, po czym zaczęła ładować broń, podczas gdy pozostali wystrzelili kolejną salwę. Kiedy wszyscy przeładowali, żołnierze Górskich Włóczni zaczęli nacierać. Za nimi ruszyło tysiące mężczyzn z poboru, niektórzy z bronią, inni z ciężkimi narzędziami. Dowódcy rozpaczali, że ci ludzie nie poradzą sobie w otwartym starciu, ale niewyszkolona zbieranina idealnie nadawała się do walenia po łbach i podcinania gardeł, gdy przedzierała się przez rannych wrogów. Leesha obserwowała ich działania i zwymiotowała przez okno, brudząc turban uciekającemu Sharum. Górskie Włócznie odbiły bramę w okamgnieniu, rozbiegły się po szczycie murów i oczyściły je, przeładowując broń z wyszkoloną precyzją. Siły wroga były w rozsypce, konnica przedzierała się przez piechurów, którzy szli wcześniej za jeźdźcami. Mehnding wyglądali na zaskoczonych – nie wiedzieli, gdzie kierować swój ostrzał, i zapewne zastanawiali się, czy i oni nie powinni uciekać. Ta chwila wahania była wszystkim, czego potrzebowały Górskie Włócznie. Żołnierze z Miln najpierw otworzyli ogień do drużyn katapult i skorpionów. Nawet drewno i kuta stal tarcz nie wystarczyły Sharum do osłony. Zostali zabici, upadli zakrwawieni na swoje machiny oblężnicze. Ponownie Górskie Włócznie zaczęły ładować broń. Pięciuset mężczyzn, z których każdy mógł wystrzelić trzy razy ze swojej fajerwerkowej broni. Przeładowali już kilka razy. Ile? Cztery? Leesha musiała się chwycić parapetu, żeby nie upaść, gdy znowu dopadły ją mdłości. – Pora wracać do pałacu, mistrzyni – powiedziała Wonda, gdy tuzin Górskich Włóczni nareszcie wyłamał drzwi i wmaszerował do przybudówki, po czym odsunął zaskoczonych łuczników z ich stanowisk przy oknach. Leesha skinęła głową i pośpieszyła do wyjścia, ale nie była dość szybka – krzywiła się przy każdym huku fajerwerkowej broni. Kiedy dotarła do swoich komnat, była blada i wykończona. Wiedziała, że powinna odszukać Araine i zdać raport, ale wydawało się to bezsensowne. Krasjanie zostali odparci i całe miasto wkrótce się o tym dowie. Leesha wciąż miała przed oczami grozę starcia przy bramie. Pamiętała Górskie Włócznie, które strzelały

w plecy uciekających Krasjan. I poborowych dobijających rannych wrogów. Ciała rozrzucone przez jej ładunek wybuchowy. Czy była lepsza od Euchora? Przez lata upierała się, że Zielarki powinny ukrywać tajemnice ognia, ale kiedy naprawdę została zmuszona, nie wahała się wykorzystać tych tajemnic do zabijania. Okazała się Chwaściarką, nie Zielarką. Lepiej jej wychodziło zabijanie niż uzdrawianie. Wonda trzymała łuk, chociaż szły korytarzami kobiecego skrzydła. Nikt ich nie zaczepiał. Obie kobiety były brudne, cuchnęły krwią i dymem, ale wszyscy szybko je rozpoznawali. Wonda otworzyła drzwi. Leesha myślała wyłącznie o sypialni. Ruszyła tam od razu, ale gdy tylko przekroczyła próg, usłyszała jęk. Odwróciła się i ujrzała Wondę na podłodze, przyciśniętą i unieruchomioną przez drobną Sikvah. W pokoju panował bałagan. Amanvah stanęła przed Leeshą. – Gdzie to jest?! – Co? – zdziwiła się Zielarka. Kendall wyszła z pokoju Wondy. – Tam ich nie schowała. – Hej! – oburzyła się Wonda, przygwożdżona do podłogi. – Wybacz, Wondo. – Kendall wzruszyła ramionami. – Gdzie ukryłaś moją sakiewkę hora? – warknęła Amanvah, co zmusiło Leeshę, aby na nią spojrzała. Krasjanka nie czekała na odpowiedź, tylko od razu zaczęła obmacywać kieszenie fartucha Zielarki. – Zabierz ręce! – Leesha próbowała odepchnąć kobietę, ale Amanvah łatwo uniemożliwiła atak. Uniosła wzrok tylko po to, aby uderzyć kłykciami w ramię Zielarki. Ręka natychmiast zdrętwiała, a potem ogarnęło ją mrowienie. Wkrótce miało w niej powrócić czucie, ale na razie zwisała zupełnie bezużytecznie. – Ach! – Amanvah uniosła swoją sakiewkę hora i odsunęła się, jakby Leesha przestała mieć znaczenie. – Kendall! Sikvah! Sikvah puściła Wondę i podeszła posłusznie, gdy Amanvah ruszyła do sypialni Zielarki. Dopiero wtedy Leesha uświadomiła sobie, że nieskazitelnie białe szaty młodej dama’ting są poplamione krwią. Wonda zerwała się na równe nogi, z długim nożem w dłoni. Leesha uniosła rękę, żeby powstrzymać dziewczynę. – Amanvah, co się stało? Amanvah spojrzała przez ramię. – Chodź i bądź świadkiem, córko Erny’ego. To dotyczy również ciebie. Leesha i Wonda wymieniły zmartwione spojrzenia, ale ruszyły ostrożnie za Krasjanką. Sikvah już zdążyła przesunąć łóżko pod ścianę i zasłonić okno materacem i kotarami. Zielarka włożyła runiczne okulary, gdy tylko drzwi zostały zamknięte i w komnacie zapadła całkowita ciemność. Amanvah uklękła na środku pokoju, skąpana w czerwonej poświacie swoich kości. Odzienie miała przesiąknięte krwią, ale najwyraźniej nie własną. Ujęła zakrwawiony zawój swojej szaty i ścisnęła – na dłoń spłynęła krew. Opuściła alagai hora na tę rękę i obróciła parę razy, aby skąpały się we krwi. – Czyja to krew? – Leeshę ogarnęło niedobre przeczucie. Dziecko zaczęło się wiercić, jakby znowu zamierzało kopać i wydostać się z łona. – Everamie, Stworzycielu Nieba i Ala, Dawco Światła i Życia, twój błogosławiony syn Rojer syn Jessuma z Gospody w Rzeczułce, zięć Shar’Dama Ka i mój szacowny mąż, został zamordowany. Leeshę ścisnęło w gardle na te słowa, miała wrażenie, że się dusi. Rojer? Nie żyje? Niemożliwe! Myśli urwały się, gdy Amanvah przemówiła znowu. – Gdzie ma czekać Sikvah na tego, który jest odpowiedzialny za ten mord, żeby nasza zemsta była szybka i postawiła winnego przed Twoim sprawiedliwym obliczem? Rzuciła kości. Błysnęła magia, gdy hora układały się we wzór przeznaczenia. Leesha nie wierzyła, że wiadomości przesyłane były z nieba, ale nie mogła zaprzeczyć mocy alagai hora.

Amanvah przyjrzała się uważnie symbolom, po czym uniosła głowę i powiedziała do Sikvah: – Toaleta w południowo-wschodnim korytarzu, czwarte piętro. Sikvah skinęła głową i zniknęła. Nawet dla uzbrojonego w runy oka jej aura zmieniła się w przejrzystą zasłonę energii, która sprawiała, że kobieta wtapiała się w otoczenie niczym ukryta pod płaszczem niewidzialności. Leciutkie rozmycie towarzyszyło jej, gdy wyślizgnęła się przez drzwi, ale jakoś nie wpuściła do komnaty ani odrobiny światła. – Ma kogoś zabić? – Leesha chwyciła Amanvah za nadgarstek, gdy dama’ting zbierała kości do kolejnego rzutu. Amanvah zacisnęła dłoń na hora, obróciła nadgarstek i chwyciła przegub Leeshy, który wykręciła tak, że prawie go złamała. Ból był tak silny, że nie pozwalał myśleć. – Nie dotykaj mnie. – Amanvah uwolniła Leeshę i odepchnęła. Wonda ruszyła naprzód, ale groźne spojrzenie Krasjanki zatrzymało ją w miejscu. – Tak – odpowiedziała w końcu dama’ting. – Sikvah zrobi to, co powinnam jej polecić wiele miesięcy temu. Zniszczy wrogów syna Jessuma. To moja porażka. Dlatego szacowny Coliv i błogosławiony Rojer kroczą samotną ścieżką. – Amanvah... Jeżeli ktoś zabił Rojera, możemy powiedzieć... Dama’ting przerwała Zielarce z syknięciem. – Skończyłam już z oczekiwaniem na przekupną sprawiedliwość chin, gdy nasi wrogowie atakują. Nie potrzebuję ani pomocy, ani pozwolenia, żeby pomścić swojego męża. – I podzielić jego los? – zapytała Leesha. – Nie zdołam ci pomóc, jeżeli zamordujesz człowieka. Amanvah spojrzała na nią miażdżąco. – Zdołasz i pomożesz. – Wskazała na brzuch Leeshy. – Twoje dziecko ma krewnych w łonie moim i Sikvah. Dzieci syna Jessuma, związane z twoim przez krew. Powierzysz je sprawiedliwości chin? Leesha popatrzyła na nią, wiedząc, że została pokonana, choć nie chciała tego przyznać. – Niech cię Otchłań, nie!

Leesha nie musiała udawać rozpaczy na widok Rojera przyniesionego z wieży. Myślała, że po masakrze na dziedzińcu wypłakała już wszystkie swoje łzy, ale na widok przyjaciela, bladego i zakrwawionego, popłynęły ze zdwojoną siłą. Zbyt długo czekała, przekonana, że w Wieży Południowej Rojerowi nic nie grozi. Amanvah miała rację. Leesha powinna była naciskać mocniej. – Rojer martwy w wieży – stwierdziła później Araine przy herbacie. – Janson znaleziony z wnętrznościami na wierzchu w wychodku. – Obie śmierci dzieliły najwyżej godziny – dodała Lorain. – I to tuż pod naszym nosem. – Nie zapominajmy o tuzinie pałacowych gwardzistów – zauważyła Leesha, patrząc na Araine. –

Jeden z nich zamordował w celi mojego przyjaciela, gdy już miał zostać uwolniony za twoją zgodą. Ci ludzie odpowiadali przed Jansonem, on im wydawał rozkazy i płacił. Dlaczego dwunastu uzbrojonych gwardzistów wdarło się do celi Rojera, jak sądzisz? – Z pewnością nie mam pojęcia – odparła księżna. – Ale wiem, że wszyscy nie żyją. To gwardia pałacowa, Leesho. MOJA gwardia. Zginęli, a Amanvah zniknęła. – Może jej brat wysłał ludzi na ratunek siostrze, gdy skupialiśmy uwagę na murze. Może wykorzystali okazję, żeby pozbyć się groźnego ministra. – Albo tej krasjańskiej wiedźmie udało się przemycić kilka demonich kości – wtrąciła Lorain. Leesha skinęła głową. – Możliwe. Albo istnieje inne wyjaśnienie. Tak czy inaczej, zdaje się, że sprawa jest zamknięta i chciałabym jak najszybciej zostawić ją za sobą. – Jak możesz tak mówić? – oburzyła się Araine. – Nie pragniesz sprawiedliwości dla swojego skrzypka? Nie obchodzi cię to? – Ten „skrzypek” ocalił więcej ludzi, niż Górskie Włócznie zabiły – warknęła Leesha. – Był moim najlepszym przyjacielem i jego śmierć złamała mi serce. Pochyliła się i popatrzyła twardo. – Ale widziałam ten cykl wiele razy. Dwa lata temu Jasin Złotogłosy zabił mistrza Rojera, Arricka, a Rojera posłał do szpitala, który prowadziłam. Potem Jasin próbował dokończyć dzieła, a Rojer trafił do więzienia, bo się bronił. A teraz Rojer nie żyje, zapewne z rozkazu Jansona, a Janson został zabity w odwecie. Ile jeszcze śmierci będzie potrzeba, żeby to zakończyć? – Pokręciła głową. – Nic nie zwróci mi Rojera, dlatego chcę tylko zabrać go do Zakątka i złożyć w ziemi. – Zapewne możesz sobie pozwolić na taką wyrozumiałość – stwierdziła Lorain. – I na tygodniową podróż na południe. Ale morderstw dokonano w pałacu. Sprawcę trzeba znaleźć, a ciało Rojera to dowód. Leesha straciła cierpliwość. Odstawiła filiżankę na spodek tak głośno i mocno, że rozchlapała trochę herbaty. Tylko grała, ale pomyślała, że Rojer byłby dumny z tego przedstawienia. – To nie do przyjęcia. Mnie i moich ludzi zbyt długo już się więzi w Angiers. Baron Rębacz wkrótce przyjedzie do miasta z tysiącami Rębaczy. Kiedy tu dotrze, na pewno będzie chciał wiedzieć, jak to się stało, że jego najlepszy przyjaciel został zamordowany, gdy był pod twoją opieką, ale tak czy inaczej, WYJEDZIEMY. – Czy to groźba? – zapytała Lorain. – To fakt – odparła twardo Leesha. Lorain pokręciła głową. – Angiers nie jest już słabe... – Nie myśl, że twoja sztuczka z bronią zrobiła na mnie wrażenie, księżniczko – stwierdziła Leesha. – Wiem więcej o tajemnicach ognia niż ty. Ocaliłaś Angiers, ale to, co rozpętałaś, może się okazać o wiele gorsze. Robimy demonom przysługę, zamiast się jednoczyć przeciwko nim. Lorain tylko prychnęła. – Chyba nie wierzysz w te brednie o Wybawicielu i Wojnie z Demonami? – Nie wierzę w Wybawiciela – przyznała Leesha. – Ale nie można zaprzeczyć, że demony gromadzą się przeciwko nam. Czułam jednego we własnym umyśle i wiem, do czego są zdolne. Twoja nowa broń będzie przeciwko nim bezużyteczna. – To się jeszcze okaże – mruknęła Lorain. – Ale walczymy z demonami od trzystu lat. To nie my zaatakowaliśmy. Leesha skinęła głową. – Wszyscy z nas są... zagrożeni w tej bitwie. A na rękach mamy sporo krwi. – Spojrzała na każdą z kobiet. – Ocaliłam życie twojego syna, Araine. I twoje, Lorain. Ryzykowałam wtedy nie tylko swoje życie, ale i mojego dziecka. Proszę, rozstańmy się w pokoju jak sojusznicy.

Obie księżne spojrzały sobie w oczy, a ich twarze zdradzały uczucia. Araine skinęła Leeshy głową. – Zabierz Rojera i swoje nowe uczennice, a potem jedź w pokoju. Nowe uczennice. Jizell miała zamknąć swój szpital, aby zająć stanowisko nadwornej Zielarki przy księżnej matce, a swoje czeladniczki postanowiła odesłać z Leeshą, aby dokończyły naukę w Zakątku. Wśród tych „uczennic” znalazła się ciężarna księżna Melny i – chociaż Araine tego nie wiedziała – Amanvah i Sikvah. Obie księżne będą zapewne chciały wiedzieć, jak dwie Krasjanki pojawiły się w Zakątku, ale na takie pytania najlepiej odpowiadać przez Posłańca, nie twarzą w twarz. Leesha nie zamierzała nigdy więcej opuszczać Zakątka bez eskorty co najmniej armii Rębaczy.

31 Świstacz 334 rok plagi, zima

A

bban nigdy dotąd nie widział, żeby Sharum uciekali. Everam mu świadkiem, nigdy się to chyba nie zdarzyło. Ucieczka była paskudna i niezorganizowana, zrodzona z paniki. Tysiące dal’Sharum, elita sił Jayana, wjechało do miasta. Tylko garstce udało się wydostać, z wrzaskiem i brocząc krwią. Ci, którzy porzucili pole bitwy, poganiali wierzchowce z powrotem w stronę nadchodzącej armii bez żadnego planu. Zostawili resztę sił – załogi oblężnicze, kha i chi’Sharum oraz osobistą straż Jayana – w zmieszaniu patrzącą na chaotyczny przejazd konnicy. Inni wzięli z nich przykład i również rzucili się do ucieczki, opuszczając swoje posterunki. – Na brodę Everama – westchnął Abban, gdy zaczął do niego docierać ogrom porażki. Odwrócił się do Bezuchego. „Weź mój kufer”. Gdy niemy kha’Sharum pośpieszył z namiotu, Abban spojrzał na swojego drugiego ochroniarza, syna Fahkiego.

– Mapy i dokumenty, chłopcze, szybko. Musimy uciec, zanim... I właśnie wtedy klapy namiotu frunęły, a do środka wpadł Jayan z Hasikiem za plecami oraz dwoma kai’Sharum z Włóczni Wybawiciela. – I tyle z twojego śmiałego planu, khaffit! – warknął Jayan. – Mojego planu? – zdziwił się Abban. – Tylko przystałem na mądrość Sharum Ka. Zdaje się, że to dama’ting przyrzekła zwycięstwo. – Tchórze chi’Sharum właśnie się poddali – oznajmił Hasik, wyglądając przez wejście. Wyszedł i krzyknął, a chaos dotarł do namiotu, zanim opadła poła. – Lepiej, niż żeby mieli skierować na nas swoje włócznie – powiedział Abban. – Bez łupów albo biczów dal’Sharum do poganiania tej zgrai chi’Sharum nie mają nic do zyskania na dzieleniu naszej porażki. – Zabiję tę kłamliwą sukę, gdy wrócimy do Krynicy Everama – przyrzekł Jayan. – Właściwie to nie kłamała – zauważył Abban, wciąż zbierając dokumenty i pakując je do przytrzymywanej przez Fahkiego torby. – Przyrzekła ci, że wejdziesz do miasta i zniszczysz bramę, a tak w rzeczy samej się stało. – I przemilczała, że moi ludzie zostaną zmiażdżeni zaraz potem – warknął Sharum Ka. – Dlatego nie przejmowałem się przepowiedniami dama’ting. Nigdy nie mówią wszystkiego. – Doprawdy? – zdziwił się Hasik, który właśnie wszedł do namiotu. Jayan spojrzał na niego. – O co chodzi? – Przepowiednie dama’ting nie mają nam mówić tego, co chcemy usłyszeć – stwierdził Hasik. – Przekazują nam wolę Everama. Nie wierzyłem w to aż do dziś. – Na jaja Everama, Świstaczu! – wykrzyknął Jayan. – O czym ty bredzisz? – Zapytałem dama’ting Asavi, czy zemszczę się kiedyś na Abbanie, grubym kupcu khaffit. Powiedziała mi, że nadejdzie dzień dymu i ruin, w którym Sharum Ka straci łaskę Everama. – Hasik wyciągnął zakrzywiony sztylet z rękawa. – I tego dnia nikt nie stanie na drodze mojego gniewu. – Co robisz? – Jayan gwizdnął przenikliwie. – Świstaczu! Stój! Dwaj kai’Sharum byli szybcy, stanęli przed Jayanem z bronią w gotowości. Hasik natarł bez strachu, twarz miał jak z kamienia, gdy sparował pchnięcia włóczni i kopnął w tarczę wojownika, po czym rzucił go przez cały namiot na stół Abbana. Blat pękł, dokumenty rozsypały się wokół. Hasik wszedł na wolne miejsce, zanim drugi kai zdążył zmienić pozycję. Zaatakował pchnięciem zakrzywionego ostrza w pachę przeciwnika pod ramieniem z tarczą, gdzie znajdowała się mała szczelina w nieprzenikalnej szklanej zbroi, noszonej przez wszystkich wojowników Włóczni Wybawiciela. Jayan odpowiedział atakiem, zanim Hasik zdążył wyrwać sztylet, włócznia wycelowana była w nieosłonięte gardło. Hasik dostrzegł ruch, wykonał unik przed pchnięciem. Grot osunął się po hełmie pod turbanem i odciął tylko skrawek ucha Świstacza. Hasik zaśmiał się, chwycił drzewce włóczni tuż przy ostrzu i odepchnął je, po czym wyprowadził mocarny cios z pięści zaciśniętej na ciężkiej rękojeści noża. Rozbił nos Jayana i uderzony Sharum Ka upadł ogłuszony. – Uciekaj, ojcze! – wrzasnął Fahki. Wcisnął torbę w ręce Abbana i pchnął go do wyjścia. Intencje miał dobre, ale chłopak nadal był głupi, bo naciskał nawet wtedy, gdy pod kupcem załamała się okaleczona noga. Abban upadł, a Fahki przewrócił się na niego. Ocalały wojownik z Włóczni Wybawiciela zerwał się na równe nogi w chmarze dokumentów i raportów. Stracił włócznię, ale wyjął nóż dorównujący ostrzu Hasika i ruszył do ataku, osłaniając się tarczą. W walce na noże tarcza powinna dawać znaczącą przewagę, ale Hasik wykonał zmyłkowe pchnięcie, a potem opuścił swój sztylet, rozłożył ramiona i zacisnął dłonie na brzegach tarczy. Wykręcił ją i uniósł z dziką siłą, a potem przerzucił nad sobą kai’Sharum. Abban usłyszał trzask ramienia, zanim jeszcze

wojownik uderzył w ziemię. Kai’Sharum upadł na plecy, a Hasik bez wysiłku złamał mu drugi nadgarstek, po czym zabrał wojownikowi nóż, aby zastąpić swój. Pochylił się jeszcze, chwycił napierśnik szklanej zbroi, zerwał go i obnażył tors pokonanego, by uderzyć nożem. Noga Abbana pulsowała bólem, ale kupiec to zignorował. Wsparł się mocno na Fahkim i lasce, żeby wstać. Jayan jęknął, podparł się ramieniem. – Świstaczu, co...? Hasik doskoczył do niego i wbił nóż w usta Jayana. Twarz eunucha wykrzywiał demoniczny grymas, gdy zanurzył zakrzywione ostrze w mózgu syna Wybawiciela. – Moje imię! – Hasik wyrwał sztylet i pchnął ponownie. Tym razem ostrze nie napotkało oporu i weszło po rękojeść. – To nie – wyrwał nóż i znowu pchnął – Świstacz! Właśnie wtedy powrócił Bezuchy. Niemy stanął w wejściu do namiotu, trzymając skrzynię skarbów Abbana. Kupiec nic nie powiedział, ale uniósł rękę i dając znak „Zabij”, kciukiem wskazał na Hasika. Bezszelestnie jak pikujący demon wiatru Bezuchy przebiegł trzy kroki. Skrzynia wypełniona złotem ważyła prawie dwieście funtów, ale wielkolud podniósł ją bez wysiłku nad głowę i cisnął w Hasika. Skrzynia trafiła go w plecy i zwaliła z bezwładnego ciała Jayana. Chroniony swoją szklaną zbroją Hasik nie odniósł żadnych poważnych obrażeń, ale zatoczył się wytrącony z równowagi, podczas gdy Bezuchy skrócił dzielący ich dystans, złapał eunucha i przycisnął do ziemi. – Szybko, chłopcze! – Abban już kuśtykał do wyjścia. – Chodź! Na podłodze namiotu wojownicy zaczęli walkę. Bezuchy, cięższy i na górze, przygniatał kolanem dłoń Hasika z nożem. Drugie ramię przytrzymywał ręką, a drugą walił na odlew w twarz przeciwnika. Były to silne ciosy, ale Abban widział, jak Hasik walczy o jedzenie w kolejce, gdy byli jeszcze chłopcami w sharaj, wiedział więc, że na tym się nie skończy. Jedno z uderzeń obróciło głowę Hasika, a wtedy eunuch ugryzł mocno dłoń, która go przytrzymywała. Bezuchy nie mówił, ale jego atoniczny ryk bólu był jeszcze bardziej koszmarny, przypominał wycie zwierzęcia, nie człowieka. Gdy tylko chwyt zelżał, Hasik uwolnił ramię i przerwał nieludzki krzyk uderzeniem w gardło. Przetoczył się, żeby przygnieść wielkoluda, ale wtedy dostrzegł, że Abban już podnosi połę namiotu. – Nie tym razem, khaffit! – wrzasnął Hasik i rzucił nożem. Abban uniósł rękę, ale ostrze nie było wymierzone ani w jego głowę, ani w pierś. Wbiło się w udo zdrowej nogi i kupiec znowu upadł z krzykiem. – Ojcze! – Fahki podbiegł do niego przerażony. – Uciekaj, już! – rozkazał mu Abban. – Znajdź wojowników i powiedz, że Hasik zabił Sharum Ka. – Nie zostawię cię! – Fahki próbował podnieść Abbana. Gorąca krew spływała kupcowi po nodze, ale zacisnął zęby i podciągnął udo, wspierając się ciężko na lasce z głową wielbłąda. Krzyknął o pomoc, ale w chaosie wokół namiotu żaden krzyk nie mógł się przedrzeć przez grube płótno. Hasik i Bezuchy już wstali i wymieniali uderzenia, które miały zabić lub okaleczyć przeciwnika. Bezuchy trzymał się – ledwie. Twarze obu spływały krwią i zaczynały puchnąć. Jedno oko Bezuchego krwawiło, a nos Hasika, złamany, przylegał do policzka. Ale eunuch się uśmiechał. Armia Sharum została rozbita, Jayan leżał martwy, a Hasik walczył o życie, ale uśmiechał się tak, jak Abban nigdy nie widział. Kupiec, wspierany przez Fahkiego, próbował zrobić krok, ale ból był nie do zniesienia. Hasikowi udało się przebić obronę Bezuchego i złapać wielkoluda za uszy. Z całej siły uderzył głową w hełmie w twarz przeciwnika. Szpic na hełmie wybił dziurę w czole Bezuchego.

Olbrzym odepchnął Hasika mocno, a potem z wrzaskiem złapał się za głowę. – Tego szukasz? – zaśmiał się Hasik, unosząc ucho, które odciął. – Teraz rzeczywiście JESTEŚ bezuchy! Wielkolud zerwał się, po raz pierwszy naprawdę z gniewem. Jego ciosy powaliłyby wielbłąda, ale Hasik opędzał się od nich bez wysiłku i podchodził coraz bliżej, aż zadał kopnięcie z kolana w brzuch. Bezuchy zwalił się na środkowy słup namiotu i złamał go wpół. Płócienny ciężki dach się zawalił. Abban zacisnął zęby i ruszył do wyjścia resztkami sił. Jeden krok. Drugi. Ale to nie wystarczyło. Hasik stanął przed nim, gdy tylko wyplątał się ze zwalonego płótna. – Do tyłu. – Abban szarpnął Fahkiego za ramię i pociągnął za siebie, aby syn nie stał na drodze Hasika. – On chce mnie. – Nie pozwolę mu – zaczął Fahki i próbował stanąć przy ojcu. – Nie bądź głupi – uciął Abban. – Nie jesteś dla niego żadnym przeciwnikiem. – Powinieneś posłuchać ojca. – Hasik wciąż się uśmiechał. – Uciekaj, niech twojego ojca spotka inevera. Zerknął na włócznię młodzieńca. – Albo wychędożę cię twoją włócznią. – Jak Shar’Dama Ka ciebie? – zapytał Abban. Uśmiech zniknął z twarzy Hasika, a kupiec pchnął swoją laską, nacisnąwszy spust, który zwalniał w końcówce sześciocalowe ostrze z elektrum. Szpikulec był zatruty jadem żmii tunelowej, najsilniejszą ze znanych trucizn. Hasik jednak poruszał się szybciej, niż można by sądzić. Chwycił laskę przy uchwycie i odepchnąwszy ostrze, wyrwał ją z rąk Abbana. Kupiec zwalił się na ziemię, a eunuch złamał laskę na swoim udzie. Fahki z krzykiem natarł na Hasika włócznią. Miał niezłą technikę, ale był tylko chłopcem, a Hasik należał do najskuteczniejszych zabójców w krasjańskiej armii. Sparował grot połową laski z ostrzem i kopnął mocno w kolano Fahkiego. Chłopak wrzasnął i upadł na klęczki, podpierając się włócznią. Hasik kopniakiem pozbawił go włóczni, po czym kopnięciami i uderzeniami laski przewrócił chłopaka na brzuch. A potem wbił mu szpikulec między pośladki. Trucizna działała szybko. Fahkim szarpnęły konwulsje, z ust wypłynęła mu biała piana. – Zabrałeś mi kutasa, ale na swój sposób nadal mogę chędożyć – stwierdził Hasik, gdy powrócił do Abbana. Eunuch znowu się uśmiechał. Płótno zwalonego namiotu załopotało, a Bezuchy ze swoim zwierzęcym krzykiem uwolnił się i uderzył Hasika w nogi. Była to tylko chwilowa przewaga. Hasik miał wolne ręce i nawet gdy się przewrócił, uderzył kłykciami w oczy niemego i szyję. Z podłogi uderzenia były jeszcze mocniejsze i wielkolud w końcu znieruchomiał. – Stąd nie będzie już powrotu – ostrzegł Abban, gdy Hasik znowu się podniósł. – Damajah cię odnajdzie. Twoje życie jest skończone. Hasik parsknął śmiechem. – Życie? Jakie życie? Nie mam nic, khaffit. Zadbałeś o to. Nie mam nic oprócz codziennego upokorzenia. – Uśmiechnął się jednak. – Upokorzenia i zemsty. – No to zabij mnie i zakończ to. Hasik wybuchnął śmiechem, uniósłszy pięść. – Zabić cię? Och, khaffit, nie zamierzam cię zabić.

32 Noc hora 334 rok plagi, zima

A

tak się zakończył – powiedziała Melan kapłanom. – To była rzeźnia. Ashia patrzyła, jak mężczyźni załamują ręce i szurają nogami. Poprzedniego dnia nadeszła wieść, że Jayan zabrał trzon swoich sił na północ i zaatakował Angiers, przez co zyskał wielkie poważanie jako Sharum Ka. Zaraz potem kapłani zaczęli błagać dama’ting o przepowiednię. Gdyby Jayan odniósł zwycięstwo – a tak zapewne się stanie – na pewno wyruszyłby po Tron z Czaszek. Damajah miała już dość tego dramatyzmu. Wycofała się do swoich komnat, aby prywatnie sprawdzić, co powiedzą kości, a Melan zostawiła, aby ta przepowiadała w zastępstwie. Dama’ting w czarnej zasłonie dodała do sceny jeszcze trochę dramatyzmu – rzuciła kości wykręconymi szponami okaleczonej prawej ręki. W pałacu dama’ting szeptano, że Melan zmuszono do trzymania jej pierwszego, niedoskonałego zestawu kości na słońcu, dlatego jej dłoń została spalona. Melan zapuściła sobie długie paznokcie i dłoń poznaczona nierównymi bliznami jeszcze bardziej przypominała kończynę alagai.

Kości dama’ting zostały wyssane z mocy już z samego rana przez nieustanne pytania kapłanów, chociaż nie było żadnych nowych wieści. Trzeba było czekać do zachodu słońca, aby spróbować ponownie. W sali poza Melan jedyną kobietą była jeszcze tylko Ashia, nikt jednak nie ośmielił się przeciw temu zaprotestować. Mąż życzył sobie obecności Ashii coraz częściej. Ostatnio Asome był pod niesamowitą presją i szukał wytchnienia w towarzystwie i wsparciu żony. Nadal pozostał push’ting, ale odkąd spędzili noc jak mężczyzna i kobieta, Ashia zaczynała mieć nadzieję, że może znajdą sposób, aby utrzymać ich związek na Ala i nie zmienić sobie życia w otchłań Nie. – Udało mu się? – w głosie Ashana brzmiała nerwowość. – Jayan podbił Fort Angiers? W sali tronowej zgromadzili się tylko najważniejsi doradcy, kapłani najwyższej rangi. Ashan zasiadał na Tronie z Czaszek, a przy podwyższeniu stali Damaji i dama z rodu Wybawiciela, otaczając z obu stron Melan, która uklękła i rozłożyła chustę do rzutów. – To żadne zaskoczenie – skrzywił się Damaji Ichach. – Chin są słabi. Melan pochyliła się niżej, przekrzywiła głowę i przyjrzała się układowi rzuconych kości. – Nie. Dal’Sharum zostali rozbici. Są w pełnym odwrocie. Pierworodny Wybawiciela nie żyje. Zapadła zdumiona cisza. Owszem, Damaji nie chcieli, aby porywczy, młody Jayan odniósł tak szybko kolejne wielkie zwycięstwo, ale alternatywa wydawała się po prostu nie do zniesienia. Dal’Sharum rozbici?! Syn Wybawiciela zabity?! Przez chin?! Kolejne zwycięstwa pod dowództwem młodego Shar’Dama Ka zrodziły w Krasjanach dumę narodową, która po raz pierwszy od wieków zaczęła łączyć plemiona. Dawała im poczucie, że są ludem wybranym, wiernymi Evejah, i pewność, że podbicie chin i poddanie ich prawu Everama to inevera. Przecież trwała Sharak Suun, Wojna w Blasku Dnia, która miała zjednoczyć ludzkość do Sharak Ka. Porażka była nie do pomyślenia. – Jesteś pewna? – zapytał Asome. Melan twierdząco skinęła głową. – Możesz odejść – powiedział Asome, a kobieta skłoniła się lekko, zebrała kości do sakiewki hora i zaczęła składać tkaninę do rzutów. – Czekaj – powstrzymał ją Ashan. – Mam dodatkowe pytania. Melan skończyła składać chustę i podniosła się z podłogi. – Wybacz, Andrahu, ale Damajah rozkazała, żebym przyniosła jej wieści natychmiast. – Odwróciła się, aby odejść. Ashan już otworzył usta na ten brak szacunku, ale Asome wtrącił się, zanim Andrah zdążył się odezwać, i stanął przed stopniami tronu. – Niechaj Melan idzie do mojej matki, wuju. Jest tyle spraw do omówienia, które nie dotyczą dama’ting. Ashan spojrzał na niego zaskoczony, a Asome skłonił się nisko. – Wybacz, szacowny Andrahu, ale do tego właśnie doprowadziło twoje słabe przywództwo. Jayan nie ośmieliłby się na tak lekkomyślny atak, gdyby mój ojciec zasiadał na tronie. To jasny znak, że Everam nie jest zadowolony z twoich rządów. Odwrócił się, aby objąć spojrzeniem całą salę i popatrzeć w oczy zgromadzonym. – Nadszedł czas, żeby pogodzić się z prawdą, że mój ojciec nie powróci. A skoro mój brat nie żyje, ja powinienem zasiadać na tronie. To inevera. – Popatrzył na Ashana. – Masz prawo mi zabronić. Wiedz, że jeśli to uczynisz, nie będzie żadnej hańby w twojej śmierci. Ashan zmarszczył brwi. – Tylko jeżeli zdołasz mnie zabić, chłopcze. Ale najpierw musisz stanąć przed Damaji, żeby oczyścić sobie drogę. – W rzeczy samej. – Asome skinął głową i odwrócił się plecami do Ashana, po czym ruszył

przejściem przed tronem, dopóki nie minął wszystkich. – Damaji, stawajcie! Jak jeden mąż jego bracia dama zrobili krok do przejścia, odwrócili się i skłonili każdy swojemu Damaji. – Wybacz, szacowny Damaji – zaczęli mówić chórem. – Ale muszę wyzwać cię na pojedynek o przywództwo nad plemieniem. Masz prawo mi przeszkodzić. Wiedz, że jeśli tak uczynisz, nie będzie hańby w twojej śmierci. – Oburzające! – krzyknął Ichach. – Straże! Asome uśmiechnął się lekko. – Żaden strażnik cię nie słyszy, Damaji. Melan zamknęła salę i nałożyła runy ciszy, gdy zabarykadowała drzwi. Ashia i Asukaji stanowili jedyne wysepki spokoju wśród napięcia, jakie ogarnęło mężczyzn szykujących się do walki. Młoda kobieta zamarła, niepewna, co robić. Asome wyraźnie to zaplanował, ale nic jej nie powiedział. Nagle „Niechaj Melan idzie do mojej matki” nabrało władczej wymowy. Ashia spojrzała pytająco na Asukajiego, w porę, by dostrzec, jak brat zarzuca jej garotę na szyję. Kobieta była szybka, ale nie dość szybka. Asukaji skrzyżował pięści i zacisnął mocno pętlę, gdy płynnie przesunął się za plecy Ashii. Zachłysnęła się, odchyliła głowę, ale cofnęła się za Asukajim, który ciągnął ją mocno, i pochyliła się, stawiając pewnie stopę i unosząc drugą wysoko do tyłu, aby atakiem Skorpiona kopnąć napastnika w nerkę. Brat utrzymał się, ale Ashii udało się wsunąć palec pod łańcuch wokół szyi i wciągnąć płytki oddech. Duszenie. Zawsze kończyło się na duszeniu. Nadal kopała i uderzała Asukajiego wolnym łokciem, ale brat trzymał mocno, przyjmował ciosy i zaciskał pętlę, gdy ich stopy tańczyły na podłodze w poszukiwaniu pewnego podparcia, chociaż jedno przeszkadzało w tym drugiemu. Ashia zyskała równowagę na okamgnienie, ale kiedy uniosła nogę do kopnięcia, Asukaji był gotów, podciął jej drugą stopę i zwalił siostrę na marmurową posadzkę. – Naprawdę zaczynałaś myśleć, że jesteś jego jiwah? – wysyczał Asukaji. – Że coś dla niego znaczysz? Spędziłaś pod nim jedną noc i myślisz, że możesz mnie zastąpić? Asome jest mój, siostro. Teraz i na zawsze. W rzeczy samej, Asome zerknął na nich, jego aura była równa i zimna. Asukaji mógł równie dobrze rozdeptywać robaka. Ashia przesunęła palec po łańcuchu, aż zaczął krwawić, ale nie zdołała wcisnąć drugiego. Czuła, że twarz jej puchnie, i wiedziała, że jej śmierć to tylko kwestia czasu. Widziała, jak shar’dama szlachtują swoich Damaji. Nie można było nazwać tego inaczej. Damaji byli mistrzami sharusahk, ale żaden nie miał mniej niż sześćdziesiąt lat, niektórzy o wiele więcej. Wielu się roztyło. Przyrodni bracia Asome byli zaś młodzi i silni, wchodzili w najlepszy okres w życiu. Ale nie tylko. Wszyscy mieli runy wycięte na skórze i każdy zaciskał pięść, która jaśniała magią hora. Moc wciągnięta w blizny dawała im nieludzką siłę i szybkość, ale odzierała każde zwycięstwo z honoru, gdy Damaji jeden po drugim ulegali brutalnym atakom. Niedługo wszyscy nie żyli poza starym Aleverakiem, który tańczył w przód i w tył wokół Majiego. Stary Damaji także zabił alagai tej nocy. Nadal pozostał chudy i żylasty, ale silniejszy niż za młodu. Jak dotąd żadnemu z tych dwóch walczących nie udało się zadać decydującego ciosu, kopnięcia lub rzutu. Ale chociaż pole widzenia zaczęło jej się zawężać, Ashia widziała, że Aleverak sprawdza tylko możliwości chłopaka – aurę starca przesycał spokój, gdy sprawdzał obronę Majiego i szukał słabości. Pomimo okoliczności dostrzegła, jak Aleverak znalazł cel i skupił się tylko na nim. Damaji nie mógł widzieć w świetle Everama, ale on również zauważył rosnące zdolności Majiego i pięść, którą chłopak zaciskał od początku starcia.

Aleverak nie mógł widzieć linii mocy, które zbiegały się w pięści Majiego, ale rozbił je równie łatwo jak Enkido uderzeniem palucha w nadgarstek młodego dama. Dłoń otworzyła się odruchowo, a chociaż chłopak szybko ją zamknął, szkoda już została wyrządzona. Wśród starć nikt, nawet Asome, nie zauważył odłamka demoniej kości, który wypadł z dłoni Majiego i potoczył się po podłodze. Wszyscy jednak dostrzegli zmianę w bitwie. Twarz Aleveraka pozostała nieprzenikniona, ale Majiego ogarniał strach, gdy Damaji zaczął nacierać coraz gwałtowniej. Cofnął się o krok. Savas ruszył na pomoc, ale Asome uniósł rękę, aby go powstrzymać. – Ta próba jest tylko dla niego, bracie. Savas nie wydawał się z tego zadowolony, ale skłonił się i cofnął posłusznie. Chwilę później Maji leżał na ziemi, a Aleverak przyciskał mu dłoń do gardła. Ashia wykorzystała ten moment, żeby podjąć kolejną próbę walki, ostatni raz, zanim straci przytomność. Asukaji, któremu bitwa rozproszyła uwagę, skupił się znowu na swojej ofierze i zadzierzgnął mocniej pętlę, ale to nie miało już znaczenia. Ashia zacisnęła palce na odłamku kości demona. Wyczuła magię wpływającą w runy na paznokciach i wypełniającą kobietę nową siłą. – Twój ojciec, Shar’Dama Ka, złożył mi przysięgę, chłopcze – oznajmił Aleverak. – Przyrzekł, że nigdy nie podważy mojego prawa do rządzenia plemieniem Majah, a Maji będzie mógł walczyć z moimi synami o przywództwo dopiero po mojej naturalnej śmierci. Asome skłonił się nisko. – Wiem to, szacowny Damaji. Ale nie jestem moim ojcem. Jego przysięga mnie nie wiąże. – Zapisane jest w Evejah, że przysięgi złożone przez ojców obowiązują synów – odparł Aleverak. – I przysięgi wypowiedziane na Tronie z Czaszek wiążą nas wszystkich. Gdybyś dotrzymał tego paktu, nie stanąłbym przeciwko tobie tej nocy. – Skrzywił się. – Ale ty złamałeś przysięgę i zaatakowałeś nocą jak pozbawiony honoru chin. A zatem twoje zwycięstwo nie będzie pełne. – Spojrzał na pokonanego Majiego. – Nie masz innych Majah, żeby mnie zastąpić. I z tymi słowy złamał chłopakowi kark. Nowi Damaji cofnęli się, aby zrobić miejsce dla Asome i Aleveraka. Stary Damaji zajął pozycję przed stopniami na Tron z Czaszek, zastępując Asome drogę. Ashan stanął w gotowości u szczytu stopni. Tradycja wymagała, aby czekał, dopóki droga do niego nie będzie pusta, ale ojciec Ashii miał serce wojownika. Rwał się do walki. – Tej nocy przyniesiesz honor naszemu ludowi, Damaji – powiedział Ashan. – Everam osobiście otworzy ci wrota Niebios. – Jeszcze nie zginęliśmy – odparł Aleverak, gdy Asome na niego ruszył. Ashia nie widziała lśnienia hora wokół męża. Pozwolił swoim przyrodnim braciom zwyciężyć niehonorowo, ale sam walczył zgodnie z tradycją. Uderzył mocno i szybko. Aleverak uchylił się w bok, ale Asome był gotów na ten ruch, wykręcił się i uderzył z łokcia pod pachę Damaji. Złapał zdrętwiałe od ciosu ramię i pociągnął, żeby pozbawić starca równowagi. Złapał Aleveraka za pas, uniósł go wysoko, po czym opuścił sobie na kolano i złamał przeciwnikowi kręgosłup. Asome puścił zabitego. Aleverak, bezwładny i zapomniany, opadł na podłogę. Asome wyprostował się i spojrzał na Ashana. Ashii udało się powoli wsunąć kolejny palec pod łańcuch. Jeszcze nie stanowiło to wystarczającej dźwigni, żeby się uwolnić, ale ze świstem nabrała tchu, a to podwoiło jej moc. Asukaji zacisnął pętlę. – Na brodę Everama, wyświadcz mi przysługę, siostro, i zgiń, zanim osiwieję. Ashia miała już trzy palce pod łańcuchem, ale udała, że się dusi, i opadła bezwładnie, zbierając siły. Ashan zszedł po stopniach z tronu, a Asome stanął przed nim – dzięki temu stawali jak równy

z równym. Bracia odsunęli zwłoki. – Czy matka wie o twojej zdradzie, chłopcze? – zapytał Ashan. – Wychowałem cię jak własnego syna i oto, jak się odpłacasz. – Moja matka nie wie nic – odparł Asome. – Kości Melan przepowiedziały, że moja matka „zawsze będzie ślepa, gdy chodzi o jej synów”. I nieustannie się to potwierdza. – Na pewno nie pozwoli ci zatrzymać tronu – zauważył Ashan. – Odda nawet swój – zaoponował Asome. – Moja babka bardziej się nadaje na Damajah. Jej beatyfikacja będzie moim pierwszym dekretem jako Shar’Dama Ka. – Najpierw musisz dotrzeć do stopni tronu – stwierdził Ashan.

Na obojętnych oczach Shar’Damaji Asome i Ashan walczyli o Tron z Czaszek. Aleverak wytrzymał dłużej. Asome sparował pierwsze trzy ciosy wuja i zadał mocne kopnięcie z wysoka, przechodzące przez obronę. Ashan zablokował atak, ale nie zdołał się osłonić, gdy Asome owinął nogę wokół jego szyi. Resztę załatwił ciężar Ashana. Ojciec Ashii został wielkim mistrzem sharusahk przed czterdziestką, ale Asome złamał go, jakby tamten był nie’Sharum. Trzask pękającego karku poniósł się echem po sali tronowej. Asome popatrzył na swoich braci. Wszyscy pośpieszyli, aby uklęknąć w odpowiednim porządku wzdłuż drogi do tronu, po czym przycisnęli czoła do podłogi, gdy Asome wszedł na stopnie. I właśnie wtedy, gdy wszystkie oczy skierowane były na jej męża, Ashia uderzyła. Szarpnęła głową w tył i pociągnęła łańcuch garoty. Poczuła, jak nos Asukajiego złamał się pod uderzeniem, a jego chwyt osłabł, co pozwoliło jej wyślizgnąć się z pętli. Zgromadzeni spojrzeli na nią i brata z zaskoczeniem, ale Ashia się nie zawahała. Uderzyła precyzyjnie w kark brata, złamała kręgi i przerwała mu kręgosłup. – Asukaji! – ryknął Asome, a jego zimna aura nareszcie zapłonęła. Ale nie przerwał wędrówki na tron – ostatnie stopnie przeskoczył, aby znaleźć się na podwyższeniu. Ashia zerwała się do ucieczki tylnym wyjściem, które prowadziło do komnat Damajah. Asome jednym susem zajął tron, spojrzał na żonę z nieskrywaną nienawiścią i ryknął: – Zabić ją!

Ashia rzuciła się do przejścia prowadzącego do komnat w pałacowym skrzydle Damajah, ale jak ostrzegł Asome, Melan zamknęła wszystkie drzwi za pomocą magii hora. Równie dobrze młoda kobieta mogłaby uderzyć ramieniem w mury miejskie. Odbiła w inną stronę, pod jeden z wielkich filarów, gdy synowie Wybawiciela ruszyli na nią z wściekłością. Gdy zniknęła im za filarem, przetoczyła się do drugiego i w biegu wspięła na szczyt. Kiedy krewniacy dobiegli do kolumny i zobaczyli, że Ashia zniknęła, kobieta już wślizgnęła się do jednej z nisz, używanych przez strażniczki Damajah. Siostry włóczni Everama miały własne wyjścia z sali tronowej, których dama’ting nie zabarykadowała. Runy ciszy wokół dworu sprawiły, że strażnicy na zewnątrz nie mieli pojęcia, co się dzieje. Stali spokojnie na swoich posterunkach i łatwo dało się ich ominąć niezauważenie. Wreszcie Ashia dotarła na otwarty korytarz. W każdej chwili Asome mógł złamać pieczęcie i zaalarmować cały pałac, ale na razie droga była czysta. Obowiązkiem Ashii było chronić Damajah, która zapewne właśnie stawiała czoła zamachowi na swoje życie. – Przebacz mi, Everamie – szepnęła Ashia i pobiegła w przeciwnym kierunku.

– Nie, na pewno ci go NIE ODDAM! – Kajivah obronnym gestem przytuliła swojego prawnuka, gdy Ashia wyciągnęła po niego ręce. – Tutaj nie jest bezpiecznie ani dla ciebie, ani dla niego – powiedziała Ashia. – Asome zabija Damaji w sali tronowej. Zabiorę was pod ochronę Damajah, dopóki zagrożenie nie minie. Kajivah cofnęła się o kolejny krok, ale Ashia złapała kciuk swojej babki i wykręciła, po czym złapała dziecko, które wypadło z ramion starszej kobiety. – Jak śmiesz mnie dotykać, ty...!

Ashia ułożyła syna przy piersi i przewiązała się pasem jedwabiu, aby go podtrzymać. Na wpół obudzony chłopczyk zaczął ssać szatę matki, szukając sutka. – To mój syn, tikka, nie twój. Jeżeli chcesz zapewnić mu bezpieczeństwo, musimy iść. Już. – TWÓJ SYN? – prychnęła Kajivah z oburzeniem. – Gdzie jesteś, gdy twój syn chce jeść? Gdzie jesteś, gdy płacze? I kiedy brudzi swoje bido? Nie ma cię, bo walczysz z alagai. A potem znajduję cię splamioną krwią demona, jak próbujesz wycisnąć z dziecka życie... Ashia poczuła gorąco na policzkach. – To nie tak. To był wypadek. Kajivah uniosła zasłonę i splunęła pod stopy młodej kobiety. – Wypadek zdarzył się, gdy zostałam pokarana zboczoną wnuczką, która przynosi wstyd naszej rodzinie. Było to tak absurdalne, że Ashia musiała się roześmiać. – Jesteś aż tak głupia, tikka? Naprawdę nie widzisz, że moje zboczenie to twoje dzieło? Wepchnęłaś mnie i moje siostry do pałacu dama’ting i nawet nie zastanowiłaś się, co to znaczy. Jestem tym, czym mnie uczyniłaś, tikka, niczym więcej. – A teraz spodziewasz się, że będę szukać ochrony u Damajah? – zapytała Kajivah. – Kobieta, która cię wynaturzyła, miałaby mnie chronić przed moim wnukiem? Ashia rozchyliła zasłonę, pokazując wyraźną czerwoną linię wzdłuż swojego gardła. – Mój brat próbował mnie zabić tej nocy, tikka. Nikt nie jest bezpieczny. – Asukaji? – zapytała wstrząśnięta Kajivah. – Co mu zrobiłaś? – Ruszyła na Ashię i zaczęła ją bić pięściami. – Ty wiedźmo! Co zrobiłaś Asukajiemu? Ashia odwróciła się, żeby chronić Kajiego, ale łatwo unikała ciosów. Złapała starą kobietę za ramię i wcisnęła punkt zbieżności, który wywoływał ból, a potem poprowadziła babkę do drzwi. Za każdym razem, gdy Kajivah próbowała skręcić w inną stronę, niż życzyła sobie wnuczka, Ashia posyłała przez ciało starej kobiety iskry bólu, co szybko dusiło wszelki opór. Dotarły na korytarz, zanim rozległ się okrzyk i pół tuzina Sharum podbiegło, aby zastąpić im drogę. – Everamowi niech będą dzięki, że znaleźliśmy cię całą i zdrową, święta matko – powiedział kai’Sharum, który prowadził oddział. – Twój wnuk nie może się doczekać wieści, że nic ci nie grozi. Odwrócił się, mierząc włócznią w Ashię. – Oddaj dziecko świętej matce i cofnij się. Już. Ashia sięgnęła na plecy i zacisnęła palce na jednej z krótkich włóczni, które nosiła skrzyżowane na plecach. – Mój syn zostanie ze mną. Kai’Sharum uśmiechnął się lekko. – Niechaj tak będzie. Shar’Dama Ka pragnie również powrotu swojej Jiwah Ka. – Żeby mógł mnie zabić osobiście? – prychnęła Ashia. – Nie masz wyboru, księżniczko – odparł kai. – Będziesz walczyć, używając swojego syna jako tarczy? Tym razem to Ashia się uśmiechnęła. – Nie obawiaj się o mojego syna, Sharum. Lękaj się o głupców, którzy ośmielą się wymierzyć w jego stronę ostrza. – Dość! – Kajivah podeszła do nich i wyciągnęła ręce po Kajiego. – To koniec, Ashio. Ashia odetchnęła głęboko, pochyliła się, gdy zdjęła dłoń z przypiętej włóczni. Odwróciła się do babki i zaczęła szarpać węzeł, który przytrzymywał syna przy jej piersi. Ale kiedy Kajivah była już blisko, ich ciała zasłoniły widok wojownikom. Ashia uderzyła starą kobietę szybko i precyzyjnie, po czym odegrała pokaz z podtrzymywaniem osuwającej się babki. – Tikka! – Ashia spojrzała przerażona na wojowników. – Pomóżcie jej! Święta matka potrzebuje

pomocy! Mężczyźni zamarli. Zapomnieli o broni w dłoniach, gdy pochylili się, niepewni, co robić. Myśl o dotknięciu świętej matki bez wątpienia przerażała ich bardziej niż stawianie czoła hordzie alagai. Ashia wykorzystała zamieszanie, jej dłoń szarpnęła runiczne szkło wojownika stojącego najbliżej. Mężczyźni byli uzbrojeni, ale Ashia umiałaby odciąć skrzydełka musze w locie, gdy ciskała szkłem. Jeden z wojowników odchylił głowę na tyle, że kobiecie udało się wbić mu odłamek w krtań. Sharum nie nosili przyłbic chroniących nosy jak straż pałacowa, więc kolejny dostał szkłem między oczy. Pojawiło się małe pęknięcie w miejscu, gdzie szkło przebiło cienką kość i dotarło do mózgu. Zamieszanie zrobiło się jeszcze większe, gdy umierający wojownicy zatoczyli się na swoich towarzyszy. Jeden z Sharum okazał się szybszy od pozostałych, postąpił naprzód, ale wtedy odsłonił szczelinę w dolnej części zbroi, co pozwoliło Ashii przerwać mu więzadło łączące mięsień uda z biodrem. Gdy pod wojownikiem załamała się noga, zrobił Ashii czyste przejście do kai’Sharum. Kaji obudził się i wrzasnął z irytacją, gdy Ashia wbiła jedną ze swoich włóczni w gardło kai. Wyszarpnęła z uprzęży drugą włócznię i kopnięciem pchnęła pokonanego przeciwnika pod nogi jego towarzysza. Szybkie pchnięcie w narastający chaos i ramię wojownika opadło, a włócznia spoczęła u jego boku, i Ashia mogła przejść. Udało jej się uniknąć pojmania i droga była czysta. Mogłaby podbiec i wspiąć się do jednego z ukrytych przejść... – Bura! Kamen! Zabierzcie świętą matkę do Shar’Dama Ka! – rozległ się okrzyk. – Reszta za nią! Ashia obejrzała się szybko. Mistrz Ćwiczeń w czerwonej zasłonie przejął dowództwo nad oddziałem i pierwszy ruszył do ataku, podczas gdy dwóch wojowników odłożyło włócznie i zdjęło peleryny, aby zrobić nosze. Młoda kobieta zabiła już trzech mężczyzn, a okaleczyła jeszcze dwóch. Honorowych wojowników wypełniających rozkazy dowódcy. Sharum straconych dla Sharak Ka. Ale nie mogła pozwolić tym ludziom zabrać Kajivah do Asome, który wykorzystałby babkę do zastąpienia Damajah. Ani też Ashia nie mogła pozwolić, aby wojownicy wrócili do jej męża z wieścią, że Inevera przejęła pieczę nad jego synem. Spojrzała na syna i napotkała jego spojrzenie. Od razu zrozumiała, że Kajivah miała rację. Ashia pozwoliła, aby obowiązki rozdzieliły ją z dzieckiem, i omal go przez to nie straciła. – Bądź odważny, Kaji – szepnęła. – Choćbyśmy mieli stąpać nad przepaścią, nigdy więcej cię nie zostawię. Każda z jej włóczni miała dwustopowe drzewce zakończone ostrym jak brzytwa grotem z runicznego szkła. Ashia zdjęła osłony z każdej i złączyła je w obrocie, a Kaji ziewnął i zamknął oczy. Nawet Mistrz Ćwiczeń cofnął się, gdy kobieta natarła. Nie wiedział, jak zaatakować, żeby nie skrzywdzić dziecka. Ashia przedarła się przez obronę wojownika, zanim ten się zorientował, i minęła go, gdy martwy nie zdążył jeszcze dotknąć podłogi. Oddychała w rytmie i patrzyła w świetle Everama na linie mocy przebiegające pomiędzy czterema pozostałymi wojownikami, aby wybrać cele. Uderzenie piętą złamało pierwszemu kostkę i dało Ashii mnóstwo czasu na sparowanie pchnięcia drugiego. Kobieta zakręciła włócznią oburącz, po czym pchnęła podstępnie drugim ostrzem pod tarczę kolejnego przeciwnika i przecięła mu ramię od włóczni. Przerażony mężczyzna upadł, otwierając drogę do ostatniego wojownika. Ten był gotów, ale Ashia cofnęła się, żeby sparować kolejny atak drugiego napastnika i ustawiła się od razu do zadania ostatecznego ciosu pierwszemu powalonemu. Wojownik nie zdołał utrzymać równowagi na jednej nodze i proste pchnięcie otworzyło lukę w jego obronie. Ashia spodziewała się, że wojownik z odciętym ramieniem dłużej będzie dochodził do siebie, ale mężczyzna ruszył na nią z nieartykułowanym okrzykiem i zaatakował tarczą.

Ponieważ nie miała jak wykonać uniku, obróciła się i przyjęła uderzenie na płyty zbroi w szacie na plecach. Włócznie Ashia trzymała skrzyżowane przed sobą, tworząc bezpieczną strefę wokół Kajiego, gdy została pchnięta na ostatniego wojownika. Ale chociaż mężczyźni potrzebowali chwili, aby odzyskać równowagę, Ashia nigdy nie myliła kroku. Pchnięcie i unik z uderzeniem rzuciły wojowników na plecy. Linie mocy przeciwnika z odciętym ramieniem bladły szybko, gdy z krwią uchodziło z niego życie. Ashia odwróciła się do następnego i zgasiła jego aurę szybkim pchnięciem, po czym odwróciła się znowu, aby stawić czoła ostatniemu z Sharum stojących jej na drodze. Bura i Kamen mieli już Kajivah na noszach i właśnie skręcali za róg, a za nimi postępował wojownik z unieruchomionym na początku starcia ramieniem. Ashia chwyciła upuszczoną włócznię i cisnęła – trafiła uciekającego w plecy. Ostatni wojownik uniósł już tarczę, ugiął kolana i gotował się do ataku. Jego włócznia mierzyła w pierś Ashii i w Kajiego. Ale grot drżał. – Zbierz odwagę i przyjdź po mnie, wojowniku – powiedziała Ashia. – Umrzyj z honorem, wypełniając obowiązek, a Everam powita cię na końcu samotnej ścieżki. Dal’Sharum wziął głęboki oddech, a potem natarł z okrzykiem i włócznią gotową do mocnego pchnięcia. Ashia zabiła go szybko, honorowo. – Wiedźma! – Gdy wojownik upadał, Ashia ujrzała, jak ten z okaleczoną nogą, zapomniany na podłodze, podniósł się na zdrowej kończynie. Włócznia już pomknęła z jego ręki, wymierzona w serce Ashii. Płyty zbroi w jej szacie mogły łatwo odbić taki atak, ale Kaji, przywiązany na nich, z pewnością nie. Nie było czasu na unik, więc Ashia upuściła broń, objęła dziecko i obróciła się nieco, aby przyjąć uderzenie w bok. Płyty tam były mniejsze i wszyte rzadziej, żeby nie utrudniały ruchów. Grot ześlizgnął się po jednej z płytek i wsunął w szczelinę przy drugiej. Uderzenie cofnęło Ashię o krok. Przez chwilę myślała, że nic się nie stało, ale włócznia zaciążyła jej przy ruchu i wbiła się głębiej w bok. Kobieta nie wiedziała, jak głęboka jest rana – było to tak samo nieistotne jak ból. Wyciągnęła grot i wbiła go w wojownika, który ją zranił, po czym podniosła własną broń i pobiegła za Burą i Kamenem. Bez trudu udało jej się wyprzedzić obu mężczyzn. Pałac przecinały ścieżki znane tylko Sharum’ting, co pozwoliło Ashii przechodzić przez ściany, podczas gdy mężczyźni musieli iść dłuższą drogą. Na dodatek spowalniał ich ciężar świętej matki. Ashia przyczaiła się nad łukiem przejścia i czekała. Kaji zaczął się wiercić, a pośpiesznie opatrzona rana bolała i krwawiła, plamiąc szatę, ale kobieta pogrążyła się w głębokim rytmie swojego oddechu i te niedogodności nie mogły jej dotknąć. Wojownicy znaleźli się już blisko – ich nadejście zapowiadało nierówne dyszenie. Ashia pozwoliła, aby Bura minął łuk, i bezszelestnie spadła na Kamena. Kaji roześmiał się, gdy spadali, i nieszczęsny Sharum uniósł głowę tylko po to, aby ujrzeć swoją śmierć. Kiedy Kamen upuścił tył noszy, nagłe pociągnięcie zachwiało Burą. Tyle wystarczyło Ashii. – Tikka! – krzyknął Kaji na widok Kajivah. Ashia zacisnęła zęby, podniosła bezwładną babkę i przerzuciła sobie przez ramiona. W korytarzu usłyszała okrzyki innych wojowników, którzy rozbiegli się po pałacu, aby ją znaleźć.

„Twój pierworodny nie żyje”. Inevera patrzyła na kości i próbowała rozpoznać uczucia, które nią targały. Obowiązkiem dama’ting było urodzić następczynię, ale Inevera przedłożyła swoje pragnienia nad potrzeby ludu i użyła kości, aby pobłogosławić Ahmanna najpierw dwoma synami – jednym do sharaj, drugim do Sharik Hora. Chłopców urodziła z obowiązku, ale kiedy w niej rośli, Everam użył swojej najsubtelniejszej magii, ponieważ jakimś cudem pokochała te dzieci, gdy ssały jej pierś. Gdy dorośli, drażnili matkę po równo. Inevera myślała, że synowie będą podobni do Ahmanna, ale okazali się zupełnie niezależnymi stworzeniami. Dlaczegóż syn Wybawiciela budzić miałby bowiem tylko rozczarowanie? Jayan był Sharum z krwi i kości – brutalny i rozmyślnie nieświadomy. Od kołyski po Labirynt nigdy nie zawracał sobie głowy ostrożnością czy własnym bezpieczeństwem. Skakał, nie patrząc w dół. Jako przywódca chętniej rozwiązywał problemy włócznią niż rozwagą. Był na swój sposób bystry i mógł rozsławić swoje imię, ale jedynym, któremu miała przypaść w udziale sława, był jego ojciec. Zbyt wiele decyzji powierzono Jayanowi, zanim zdążył w pełni dorosnąć. Kości na niewiele się przydawały, gdy chodziło o jej dzieci, ale w głębi duszy Inevera zawsze wiedziała, że jej pierworodny umrze młodo. Ten strach tylko się pogłębił, gdy nadeszła wieść, że Jayan kieruje się na północ. „Zagłada powali dwie armie Wybawiciela – przepowiedziały kości – jeżeli pomaszerują na północ z niepodbitymi wrogami za plecami”. Potwierdzenie śmierci Jayana przyniosło jej cierpienie, trudniejsze jeszcze do zniesienia, bo zaprawione poczuciem winy z powodu ulgi, jaka ogarnęła Damajah na wieść, że chwila, której Inevera tak się lękała, wreszcie nadeszła. Później będzie czas na wypełnienie flakonów łzami. Inevera wyobraziła sobie palmę uginającą się na wietrze bólu i skupiła się na wyrównaniu oddechu, aż znowu była gotowa do rzutu. „Tej nocy trzykrotnie twojej mocy rzucone będzie wyzwanie”. Inevera zamarła, na chwilę ogarnął ją strach. Spojrzała na jedyne drzwi do komnaty, w której zwykle rzucała kośćmi. Na zewnątrz Micha i Jarvah czekały z Damaji’ting Qevą, gotowe bronić Damajah za cenę własnego życia. Inne Sharum’ting strzegły komnat Inevery wraz z eunuchem wyszkolonym przez samego Enkido. Jeżeli wieść o pokonaniu Jayana dotrze do uszu Damaji, nie można było przewidzieć, co się stanie. Żadnemu z przywódców plemion nie należało ufać, wszyscy spiskowali. Nie zawahaliby się i przystąpili do działania, gdyby to tylko leżało w ich interesie. Inevera podniosła kości po raz trzeci. – Wszechmocny Everamie, Dawco Życia i Światła, podziel się z twoją pokorną służebnicą wiedzą o tym, co się zdarzy. Kto wyzwie mnie do walki tej nocy? Kości błysnęły i jak zawsze ułożyły się w skomplikowany wzór, ale wiadomość była prosta: „Czekaj”. Zza drzwi dobiegł krzyk.

Gdy Inevera weszła do komnaty, Melan podniosła głowę. Zdjęła swoją białą przepaskę i trzymała czarną matki. Qeva leżała u jej stóp, wygasła aura poświadczała śmierć. Po przeciwnej stronie pod drzwiami leżały Micha i Jarvah. Ich aury były przygaszone i ciemne, dziewczęta się nie ruszały. Ku zaskoczeniu Inevery Melan parsknęła śmiechem. Było to tak niespodziewane, że Damajah się zawahała. – Podejdź, Damajah – zawołała Melan. – Nie widzisz ironii? Czy nie tak znalazłyśmy cię nad moją babką wiele lat temu? Niestety, była to prawda. Inevera nie chciała przedwcześnie przejmować przywództwa Damaji’ting plemienia Kaji, kiedy jednak Kenevah zagroziła jej planom umieszczenia Ahmanna na Tronie z Czaszek, młoda dama’ting nie zawahała się zabić starej kobiety. – Może – przyznała. – Ale nie zabiłam matki. – Oczywiście, że nie – skrzywiła się Melan. – Córka wyplataczki nigdy nie skrzywdziłaby swojej matki. Co u Manvah? Wciąż sprzedaje na bazarze? Chyba nadeszła pora, aby złożyć jej wizytę. Inevera usłyszała dość. Uniosła różdżkę hora i posłała na Melan błysk magii. Ale gdy tylko uniosła różdżkę, Melan sięgnęła do swojej szaty i uniosła okuty złotem kawałek pancerza demona skalnego. Magia odbiła się od runów, zniszczyła ścianę komnaty, ale Melan pozostała nietknięta. Była na mnie gotowa, domyśliła się Inevera. – Od jak dawna planowałaś tę zdradę, Melan? Melan uniosła spaloną, powykręcaną jak szpon dłoń. – Jeszcze pytasz? – prychnęła. – Nawet dłużej. Marzyłam o tym dniu, odkąd po raz pierwszy zaplotłaś bido. – Potrząsnęła głową. – Lecz Everam przemawiał do ciebie. Kości mianowały Ahmanna Jardira na Shar’Dama Ka, a ciebie na Damajah. Cóż mogłam uczynić? Musiałam być posłuszna. – Melan wymierzyła szponiasty palec w Ineverę. – Ale nie zdołałaś przewidzieć pokonania Ahmanna Jardira i nie utrzymałaś naszego ludu zjednoczonego pod nieobecność Shar’Dama Ka. Everam już ci nie sprzyja. Kości mówią przeciwko tobie, odkąd dziwka z Północy zastąpiła cię w łożnicy. Nadszedł czas na nowego Shar’Dama Ka i nową Damajah. Inevera roześmiała się głośno. – Nie masz nic, co mogłoby zadowolić mojego syna push’ting. – Żadna kobieta nie ma – zgodziła się Melan. – I nie przypuszczam, żeby nasz lud potrzebował takiej Damajah. – Kajivah – splunęła Inevera. Melan zaklaskała. – Jak cudownie, że sama wręczyłaś mi broń. Asome już zapewne ją beatyfikował, żeby zajęła twoje poduszki przy tronie... choć o parę stopni niżej. Figurantka, tępe narzędzie, ale już nauczyłyśmy się wykorzystywać je całkiem skutecznie. Inevera uniosła swoją różdżkę hora.

– Nikogo nie wykorzystasz, Melan. Dziś w nocy wyruszysz na samotną ścieżkę. Wtedy jednak Inevera została uderzona i pchnięta przez całą szerokość komnaty. Gdyby nie wzmacniała jej magia, siła ataku połamałaby jej kości i unieruchomiła zupełnie. Mimo wszystko Damajah została ciśnięta jak szmaciana lalka i uderzyła boleśnie w podłogę, a różdżka wypadła jej z dłoni. Popatrzyła, skąd nadszedł atak. Komnata wirowała jej przed oczami. Zaraz jednak wir zmienił się w dama’ting Asavi, która powinna przebywać o setki mil stąd. I doradzać Jayanowi. – Zabiłaś mojego syna. – To twoje proroctwo mówiło o jego zagładzie. – Asavi przyłożyła dłoń do piersi. – Skoro Damajah w swojej mądrości postanowiła nie ujawniać tego swojemu synowi, jakże ja miałabym mu to powiedzieć? Jayan i tak by nie słuchał, pomyślała Inevera. Nie zmniejszyło to jednak jej bólu. Słowa kaleczyły ją boleśnie, a gniew wzbierał w niej jak huragan. Melan i Asavi odsunęły się w przeciwne strony komnaty, aby mieć Ineverę między sobą, przez co jej trudniej było obserwować ich ruchy. Aura obu kobiet jaśniała, dama’ting wykorzystywały klejnoty hora, aby wzmocnić się do nadchodzącej walki. Ich biżuteria i przedmioty w dłoniach jaśniały mocą. Jak dla Inevery – zbyt wielką mocą. Zerknęła na swoją różdżkę hora, ale Melan kopnęła ją jeszcze dalej. Wykonana z kończyny księcia demonów broń była potężniejsza od wszystkiego, co Melan i Asavi posiadały. Tak potężna, że Inevera zaczęła polegać na różdżce bardziej, niż należało, a przecież miała przy sobie inne przedmioty do magicznej obrony. Pocieszało ją przynajmniej, że różdżka była bezużyteczna dla przeciwniczek – musiałyby dokładnie przestudiować układ runów, żeby wyzwolić jej moc. Nawet rozbrojona Inevera nie była bezbronna, jak przekonała się Asavi, gdy uniosła czaszkę demona i posłała płomień na przeciwniczkę. Jeden z pierścieni Inevery zaiskrzył i ogień minął ją jak podmuch wiatru. Inevera nie traciła więcej czasu, skoczyła prosto w płomienie i kopnięciem wytrąciła czaszkę z rąk Asavi. Obróciła się dalej w locie, żeby wbić łokieć w gardło dama’ting, ale Asavi nie należała do nowicjuszek w sharusahk. Wsunęła rękę pod łokieć Inevery i pociągnęła, żeby wyprostować ramię przeciwniczki, po czym wykorzystała własny ciężar, próbując użyć Więdnącego Kwiatu, pozycji sharukin, która rozerwałaby linie mocy na nodze Damajah. Inevera dostosowała się szybko, obracając biodro, aby chronić punkt zbieżności. Palce Asavi chybiły o włos, ale tyle wystarczyło, żeby utrzymać nogę mocno na posadzce i wykorzystać pęd dama’ting do rzucenia nią o podłogę. Zanim jednak Inevera zdążyła wykorzystać przewagę, Melan cisnęła w nią garść zębów wichrowego demona. Runy wyryte na zębach rozbłysły, dodając pociskom szybkości. W powietrzu trzasnęły iskry. Inevera uniosła rękę nad piersią i przed twarzą. Jedna z bransolet Damajah miała runy chroniące przed wichrowymi demonami – błysk magii osłonił najważniejsze organy. Niestety, inne części ciała nie miały tyle szczęścia. Zęby wietrznika były ostre jak igły i cienkie jak źdźbła. Jeden wybił Ineverze dziurę w brzuchu, drugi w biodrze. Inevera Pobrała znowu z klejnotów, aby uzdrowić rany, ale dwa zęby nadal tkwiły w jej udzie i nie miała czasu ich wyjąć. Uderzyła z dołu nogą, ale Asavi już się odtoczyła z drogi i kopnęła w stopy przeciwniczki. Melan uniosła tubę ze skórzastego skrzydła wichrowego demona, a Inevera wiedziała, na co się zanosi. Ponieważ nie miała gdzie uciec, rzuciła się na podłogę, gdy potężny podmuch wiatru przygniótł ją jak ręka Everama i wcisnął tak mocno, że Inevera poczuła pod sobą pękającą posadzkę. Asavi rzuciła runiczny kamień, gdy Damajah uniosła nogi, żeby się podnieść. Kamień potoczył się po podłodze, zostawiając smugę lodu. Miał dość mocy, aby zamrozić wroga. Inevera Pobrała ze swojego pierścienia z rubinem. Złoto uformowano w krąg z kością demona ognia. Teraz wypełnił Ineverę ciepłem, które zwalczyło mróz. Kobieta kopnęła kamień w Melan.

Dama’ting z okaleczoną dłonią przygotowywała już kolejny podmuch wiatru, kiedy kamień mrozu potoczył jej się pod nogi. Rozpaczliwie obróciła tubę ze skrzydła demona i uwolniła moc. Udało jej się dmuchnąć na kamień i odsunąć go, ale bezmyślnie wymierzyła wicher w podłogę i nie zdołała utrzymać się na nogach. Inevera pokonała odległość dzielącą ją od Asavi. Wymierzyła palcem w jej ramię. Asavi nie była dość szybka, aby w porę zablokować uderzenie, ale odepchnęła przedramię przeciwniczki na tyle, by osłonić swój punkt zbieżności – cios, który miał sparaliżować ramię, okazał się tylko bolesny. Ponieważ Inevera była blisko, Asavi złapała ją za bark i przytrzymała, żeby kolanem kopnąć w nerkę – raz i drugi. Inevera przyjęła ciosy, aby wykorzystać okazję i chwycić kolano Asavi wolną ręką i przewrócić dama’ting. Drugą ręką Inevera złapała nogę przeciwniczki, żeby wyrwać staw z biodra. Nie zdołała dokończyć ruchu, ale uzyskała pożądany rezultat. Melan rzuciła się do walki wręcz, ponieważ nie chciała, aby kochance stała się krzywda, a nie mogła użyć magii, gdy Inevera i Asavi znajdowały się tak blisko siebie. Inevera musiała puścić nogę Asavi, aby uniknąć kopnięcia Melan. Odpowiedziała tamtej ciosem w pierś, który strzaskałby mostek zwykłej kobiety, ale Melan także chroniła magia i przyjęła uderzenie bez większej szkody, upadając przy tym i kopiąc Ineverę w krocze. W przypadku innych punktów precyzja miała znaczenie, ponieważ albo się trafiało w zbieżność, albo nie, jednak sporo mocy kobiet skupiało się między ich udami i w ten cel trudno było chybić. Po węzłach nerwowych pomknął ból i pod Ineverą ugięły się nogi. Asavi tylko na to czekała, kopnęła w nie i wreszcie powaliła przeciwniczkę. Inevera nie dała się pociągnąć, wykorzystując ciężar swojego ciała, złapała Asavi za kark, po czym przetoczyła się, aby mieć kobietę nad sobą – w porę, żeby się nią osłonić przed atakiem Melan wymierzonym w plecy. Inevera pchnęła przeciwniczkę na drugą, przetoczyła się i wstała, po czym pognała po swoją różdżkę hora. Pomimo że biegła szybko, rzut Melan był szybszy. Niczym żarzący się węgiel, kamień hora przeciął powietrze i upadł między Ineverą i różdżką. Runy uderzenia wybiły ziejący otwór w podłodze i posłały we wszystkie strony gruz. Inevera nie miała żadnych runów przeciw drewnu – atak pozostawił krwawiące rany i naszpikował ją drzazgami. Wśród dymu i pyłu straciła z oczu swoją różdżkę. Z zewnątrz rozległy się krzyki ludzi przyciągniętych hałasami, ale Asavi cisnęła kolejny kamień runiczny pod drzwi i uderzenie zwaliło framugę i odcięło ludzi biegnących na pomoc Ineverze. Damajah ponownie musiała Pobrać, żeby się uzdrowić, ale czuła, że rezerwy mocy w klejnotach zaczynają się wyczerpywać. Nie mogła nadal osłabiać tak swoich hora. Rozpaczliwie sięgnęła do sakiewki i zacisnęła palce na znajomych kształtach swoich kości. Nie musiała nawet na nie patrzeć, gdy uniosła je i przywołała światło. Runy światła były pierwszymi spośród symboli, które nie’dama’ting rzeźbiła w swoich hora, aby jeszcze bardziej wzmagały blask Everama. Nawet nowicjuszka umiałaby je wykonać. Melan i Asavi roześmiały się na to posunięcie. Jednak alagai hora Inevery wykonane były z kości demona umysłu i wzmocnione czystym elektrum. Przywołane światło zapłonęło jak słońce, a obie kobiety pisnęły i odwróciły się od oślepiającej jasności. Zanim zdołały odzyskać wzrok, Inevera złapała Asavi za ramię i wykręciła tak, że trzasnął staw. Asavi wrzasnęła. Inevera przypłaciła ten ruch raną od uderzenia szponami. Melan cięła ją przez twarz. Krew zalała oczy Damajah, ale zdążyła jeszcze uderzyć w punkt zbieżności, który sprawił, że Melan potoczyła się daleko w tył. Inevera musiała przerwać i otrzeć czoło przedramieniem. Ponownie Pobrała moc do uzdrawiania i krwawienie zmalało. Asavi kopnęła jak wielbłąd i odepchnęła przeciwniczkę, ale również musiała zrobić przerwę na Pobranie i uzdrawianie.

Kolejne minuty znaczyło tylko rozmycie. Inevera musiała skupiać się niemal całkowicie na obronie, gdy przeciwniczki atakowały z dwóch stron. Były przygotowane, ich aury jaśniały nieustannie, podczas gdy Inevery ciemniała, a kobieta poruszała się coraz wolniej. Co więcej, Asavi i Melan walczyły razem przez całe życie i stworzyły własne sharukin, pozwalające atakować w doskonałej harmonii. Blokowanie jednej odsłaniało Ineverę na atak drugiej, co przeciwniczki wykorzystywały bez wahania. Inevera traciła coraz więcej hora, gdy jej moc słabła, a kilka kontr, które udało jej się wyprowadzić, zostało z łatwością sparowane. Stawało się jasne, że Asavi i Melan igrają z nią i napawają się triumfem. – Przyjmij swój los – powiedziała Melan i kopnęła Ineverę w skroń. Damajah potoczyła się po podłodze. – Everam cię opuścił – dodała Asavi, po czym kopnęła Ineverę w plecy i posłała ją w przeciwną stronę. – To tylko twoja wina. – Melan wyprowadziła cios pięścią w szczękę tak silny, że zwalał z nóg. Asavi ustawiła się, żeby złapać przewracającą się przeciwniczkę. Uklękła na jedno kolano i ściągnęła na nie Ineverę. Damajah zakasłała krwią, gdy straciła dech w piersi, a wtedy Asavi rzuciła ją na plecy. – Stałaś się lekkomyślna i za bardzo zaczęłaś polegać na swojej mocy, skoro stanęłaś do walki niemal tylko ze swoimi kośćmi, do tego niedoskonałymi, bo pokryłaś je tym, co zakazane przez Evejah. Czy była to prawda? Czy kości odwróciły się od Inevery? Naprawdę wypadła z łask Everama? Jeżeli tak, w czym zawiodła? Tym, że nie potwierdziła śmierci Par’china? Tym, że pokryła kości elektrum? Pozwoliła Ahmannowi na Domin Sharum? Co Inevera mogła zrobić inaczej? Wtedy jednak przypomniała sobie coś i sięgnęła do swojej sakiewki hora. – Ostrzegły mnie – wycharczała. – Hę? – zdziwiła się Melan. – Kości – wydusiła Inevera, gdy wsunęła dłoń do sakiewki. – Ostrzegły, że mojej mocy zostanie rzucone wyzwanie. Everam mnie nie opuścił. To tylko kolejna próba. Evejah zakazywała Pobierać z kości cokolwiek oprócz światła i przepowiedni, inaczej hora mogłyby zostać tak opróżnione, że wpłynęłoby to na przepowiednie i odarłoby je z prawdy. Co więcej, kości stanowiły najcenniejszą własność dama’ting. Stanowiły klucz do bieli i prowadziły dama’ting przez życie, a także dawały jej moc. Żadna nie zaryzykowałaby uszkodzenia swoich alagai hora. Jednak Inevera już raz straciła swoje kości i była jak ślepa, zanim wyrzeźbiła sobie nowe. Zapłaciła wysoką cenę, ale stała się po tym doświadczeniu silniejsza. I teraz uniosła swoje hora wyrzeźbione z kości demona umysłu i pokryte elektrum. Zacisnęła palce na siedmiu odłamkach i Pobrała z ich mocy, aby uzyskać po raz ostatni potężną siłę i szybkość. Melan i Asavi nie spodziewały się takiego posunięcia, ale nie dały się zaskoczyć. Kiedy Inevera wstała, ruszyły w doskonałej synchronizacji – Asavi miała blokować, a Melan kontratakować. Jeszcze przed chwilą wydawały się szybsze niż żmije, lecz teraz przypominały zmęczone wielbłądy. Kopnięcie Inevery trafiło Asavi w pierś, zanim kobieta uniosła ręce do osłony, i odepchnęło ją, dzięki czemu pozostało dość czasu, aby Damajah sparowała atak Melan. Inevera cisnęła przeciwniczką przez komnatę. Gdy znalazły się w bezpiecznej odległości, obie dama’ting sięgnęły ponownie do swoich sakiewek hora, ale Inevera była szybsza. Uniosła pięść zaciśniętą na swoich kościach i wyciągnęła palec, po czym ostrym paznokciem wyrysowała run mrozu w powietrzu. Asavi dosłownie zamarzła, cienka warstewka lodu pokryła jej skórę. Inevera nie chciała jej zabić – jeszcze nie – ale nie przewidziała czystej, surowej mocy kości. Aura Asavi zgasła jak świeca. Melan wrzasnęła i wypuściła błyskawicę, ale Inevera odwróciła się i wyrysowała szybko run. Poczuła mrowienie w dłoni, gdy jej kości pochłonęły energię. Zdumiona Melan zaczęła przeszukiwać swoją sakiewkę hora i wyciągnęła znowu garść zębów wichrowego demona. Runy przyśpieszające lot rozbłysły przy rzucie, ale Inevera wyrysowała run

odwracający i zęby pomknęły ku przeciwniczce. Melan krzyknęła przenikliwie i upadła z jękiem. Z trudem łapała oddech, ciało miała poprzebijane na wylot. Inevera z alagai hora w dłoni była gotowa do nakreślenia kolejnych runów, jednak w aurze przeciwniczki nie pojawiły się już oznaki, że zdoła podjąć dalszą walkę. – Zabiłaś... Asavi... – wydyszała Melan przez zaciśnięte zęby. – Ona pragnęła dla mnie tego samego losu – odparła Inevera. – Ale ty nie obawiasz się zimna, prawda, Melan? Nakreśliła szybko run i jasny płomień buchnął nad dłonią zaciśniętą na kościach. – Ogień zawsze był twoim przekleństwem. Melan skuliła się odruchowo i krzycząc z przerażenia, przycisnęła do piersi zniekształconą rękę. – Nic ci nie powiem! Inevera roześmiała się z pogardą. – Mam swoje kości, młodsza siostro. Nie musisz mi nic mówić. Wszystko, co miałoby jakąkolwiek wartość, zniknęło, gdy wspomniałaś o mojej matce.

– Wybacz nam porażkę, Damajah – błagała Micha, gdy Inevera ją ocuciła. Jarvah dopiero zaczynała odzyskiwać przytomność dzięki uzdrawiającej magii, gdy jeden z kolczyków Inevery zawibrował, sygnalizując, że ktoś właśnie otworzył ukryte przejście używane przez siostry włóczni. „Bądźcie cicho” – przekazała na migi Damajah. Poruszyła znowu palcami i Micha pomogła Jarvah zniknąć z widoku. Inevera uniosła swoją różdżkę hora. Ukryte drzwi otworzyły się cicho, ale nie pojawił się w nich napastnik. Tylko Ashia z Kajivah przewieszoną przez ramiona i z zawiniątkiem na piersi. Szaty siostry włóczni były podarte i przesiąknięte krwią, a biała zasłona niemal czerwona. Ashia zostawiała też krwawe ślady stóp. – Pomocy, błagam, Damajah. – Ashia położyła Kajivah na ziemi i pokazała syna w zawiniątku. – Co się stało? – Inevera od razu przystąpiła do sprawdzania obrażeń swojej strażniczki. Dostrzegła sińce, głębokie skaleczenia i bok przebity włócznią. Ashia była blada, aurę miała przyćmioną. Potrzebowała magii hora, jeśli miała przeżyć. – Jayan nie żyje – odpowiedziała Ashia. – Jego siły rozbite. – Wiem. – Inevera skinęła głową. – Shar’dama zabili swoich Damaji i przejęli władzę nad plemionami. Wszyscy oprócz Majiego, który został pokonany. Wieść była ważna i trudna. Od początku Inevera zamierzała doprowadzić do tego, aby synowie Ahmanna wyszkoleni na dama przejęli rządy nad plemionami, ale wtedy, gdy to ona zdecyduje. Głupcy zaryzykowali wszystko, a Inevera dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo wymknęli jej się spod

kontroli. – A Ashan? – zapytała, choć domyślała się odpowiedzi. – Mój ojciec nie żyje – potwierdziła Ashia. – Asome zasiada na Tronie z Czaszek. Jeszcze gorsza wiadomość. Inevera straciła już Jayana. Załamie się, jeżeli będzie musiała zabić jeszcze Asome. – Odwróciłam się do Asukajiego, kiedy zaczęła się rzeź – opowiadała Ashia. – W samą porę, żeby złapać łańcuch, który owinął mi wokół szyi, gdy próbował mnie zabić. – Zatem twój brat również nie żyje – domyśliła się Inevera. Ashia skinęła głową, zakasłała krwią, a potem zachwiała się i opadła na kolana. Inevera skinęła, a Micha i Jarvah pojawiły się w okamgnieniu. – Weźcie dziecko. Jarvah wyciągnęła rękę, ale Ashia odruchowo objęła dziecko mocno i Kaji zaczął płakać. Młoda matka zmrużyła oczy, jakby nie poznawała swojej siostry włóczni, a w jej aurze pojawiły się niezrozumienie i strach. I to właśnie najbardziej przeraziło Ineverę. Czy kiedykolwiek widziała strach w aurze Ashii? Dziewczyna nie bała się nawet wtedy, gdy alagai wzniosły wielkie runy wokół miasta. – Na Everama i moją nadzieję na Niebo, przysięgam, że nie zrobię mu krzywdy, siostro – powiedziała Jarvah. – Proszę. Damajah musi się zająć twoimi ranami. Ashia potrząsnęła głową i zaniepokojenie częściowo przygasło w jej aurze. – Przeszłam przez otchłań, aby chronić tej nocy swojego syna, siostro. Nie dam się z nim rozłączyć. – Nie będziecie rozłączeni – zapewniła Inevera. – Masz moje słowo. Ale możesz zacisnąć ramiona zbyt mocno, kiedy ogarnie cię magia. Niech twoja siostra włóczni przytrzyma Kajiego. Nie opuści twojego boku. Ashia skinęła głową i puściła. Jarvah wzięła wierzgające dziecko pod pachy i uniosła w wyciągniętych ramionach. Wyglądała, jakby wolała walczyć ze skalnym demonem. Sharum’ting, pozbawione własnego dzieciństwa, nie miały ani odrobiny instynktu macierzyńskiego. Inevera zabrała jej dziecko i owinęła je ciasno w pled. Schludne zawiniątko włożyła Jarvah w zagięcie ramienia. – Micho, zabierz świętą matkę do krypty. Spotkamy się tam wkrótce. Pośpiesz się i nikomu nie mów. – Tak, Damajah. – Micha skłoniła się i zniknęła.

Inevera wślizgnęła się do sali tronowej o świcie, jej siostry-żony Damaji’ting weszły za nią. W komnacie tłoczyli się już dama i Sharum, rozprawiający głośno o ostatnich wieściach. Przed nimi młodsi synowie stali przed przejściem do tronu, poza synem Beliny, która z nienawiścią spoglądała na Damaji Aleverana. Najstarszy syn Aleveraka zajął miejsce ojca, aby prowadzić plemię Majah. Przynajmniej na razie.

Damaji’ting nie popierały zamachu swoich synów, ale więzy krwi były mocne. Inevera też je czuła, gdy patrzyła na Asome. Twarz syna była ponura, oczy wciąż zaczerwienione od łez, bez wątpienia wylanych po stracie Asukajiego. Za władzę zawsze się płaci, synu mój, pomyślała Inevera. Nawet teraz współczucie dla młodzieńca mieszało się z bólem po śmierci Jayana. Niektórzy mogliby uznać, że młodszy brat zabił starszego, ale prawda ujawniona przez kości okazała się jeszcze surowsza. Asome prowokował brata, ale Jayan pokonał się sam. – Dobrze cię widzieć w zdrowiu, matko. Obawiałem się o ciebie zeszłej nocy. – Asome rozsądnie zdjął zasłony z okien w sali i wypełnił ją światłem odbijającym się od tuzina nowych luster, ale Inevera nie musiała widzieć jego aury, aby wiedzieć, że kłamał. – A ja obawiam się o nas – odparła Inevera. Szła powoli, podczas gdy siostry-żony zajmowały swoje miejsca po lewej stronie tronu, naprzeciw nowych Damaji. – Tak bardzo, że zabrałam Kajivah i mojego wnuka pod swoją opiekę. Oczywiście dla ich bezpieczeństwa. – Oczywiście. – Asome zacisnął zęby, gdy weszła na stopnie. Inevera wiedziała, że chciałby ją powstrzymać, jak każdy mężczyzna na sali, ale co innego zabójstwo matki w sekrecie, a co innego atak na Damajah w świetle dnia i na oczach całego dworu. – A Ashia? – zapytał Asome. – Na moją żonę zdrajczynię musi spaść karząca ręka sprawiedliwości za zabójstwo brata i straży pałacowej. Inevera opanowała pragnienie, żeby roześmiać się z ironii losu. – Obawiam się, że twoja Jiwah Ka została śmiertelnie ranna w walce, synu mój. Asome wydął usta, wyraźnie wątpiąc w prawdziwość tych słów. – Kobiety muszą powrócić, skoro niebezpieczeństwo minęło. Chciałbym zobaczyć ciało mojej żony, a Kaji musi poprowadzić swoje plemię, święta babka zaś... Inevera stanęła na podwyższeniu i spojrzała mu w oczy. Syn nie ośmielił się dokończyć tego zdania. Władza Asome jako Shar’Dama Ka przewyższała Damajah, ale była to władza jeszcze niesprawdzona. Zresztą oboje wiedzieli, że Inevera zabije zakładników o wiele wcześniej, niż nowemu przywódcy uda się ich znaleźć. – Niebezpieczeństwo nie minęło! – oznajmiła Inevera, a jej głos odbił się echem w sali tronowej. – Poradziłam się alagai hora, a kości przepowiedziały zagładę, jeżeli Kajivah i Kaji nie pozostaną pod moją opieką. Nie ukłoniła się, lecz jak równa Shar’Dama Ka podeszła do swojego posłania na poduszkach obok Tronu z Czaszek.

33 Głos w ciemności 334 rok plagi, wiosna

M

inęło sześć cykli, sześć zimnych miesięcy, podczas których demon osłabiał ścieraniem swoje kajdany – atom po atomie. Pierwszy zamek był gotowy do strzaskania, a pozostałe robiły się coraz słabsze. Wkrótce demon będzie gotów do ucieczki, jednak ci, którzy go pojmali, wciąż zachowywali czujność. Więzienie zaczęło się nagrzewać, światło przesączało się przez tkaninę kotar. Niedługo wzejdzie dzienna gwiazda. Demon już miał się położyć i skulić, gdy usłyszał odgłosy z dołu. Jego strażnicy i oprawcy wracali, aby znowu na niego szczekać. Było ich pięcioro – ci sami, którzy znajdowali się w grobowcu Wroga. Z nieznanych powodów odcięli się bezmyślnie od swoich podwładnych. Ich umysły były chronione runami, ale nie nauczyli się dobrze maskować swojej aury i jej blask wiele zdradzał Małżonkowi. Pierwsi weszli słudzy. Męski był magicznie i umysłowo tępy, ale lojalny jak skalny demon. Okrążył mozaikę runów i zajął pozycję za plecami Małżonka.

Żeńska sługa była bystrzejsza niż ten, który ją spłodził, ale to wcale nie zaskakiwało. Żeńskie demony zawsze górowały nad swoimi ojcami – Małżonek doskonale o tym wiedział. Królowa Ula była przecież jego potomkinią. Za sługami, którzy zajęli pozycje z tyłu, wkroczyli Zjednoczyciele. Pierwszy wszedł Dziedzic. Nosił broń Wroga, wzmocnioną kośćmi i rogami przodków Małżonka, włącznie z jego dziadem. Małżonek stłumił syk. Dziedzic podjął wielki wysiłek, aby chronić kości własnych przodków, jednak szczątki wrogów obnosił z nieskrywaną arogancją. Dla Małżonka stanowiło to obrazę, za którą, gdy tylko się uwolni, odpłaci po tysiąckroć. Powierzchowna aura Dziedzica zdradzała jednak, że człowiek ten ledwie powstrzymywał się od działania. Jego instynkt podpowiadał mu, żeby zabić Małżonka i zakończyć sprawę. Dziedzic nie przystąpi do walki niesprowokowany, ale wykorzysta każdy pretekst, aby uderzyć. Małżonek postarał się, aby żadnego mu nie dać. W jego postawie nie było groźby, lecz popatrzył w oczy Dziedzica uważnie. Potem wszedł Odkrywca. Człowiek ten odnalazł grobowiec Wroga i przywrócił runy bojowe, które Małżonek i jego pobratymcy starali się z takim wysiłkiem ukryć. Tuż za Odkrywcą przybyła jego partnerka, Łowczyni, która nie znała strachu, gdy tylko wyczuła zdobycz. Oboje okrywali swoje ciała potężnymi runami zasilanymi od wewnątrz skradzioną mocą Otchłani. Dziedzic. Odkrywca. Łowca. Każde jaśniało mocą, lecz nawet teraz tych troje nie dorównywało potędze, jaką Małżonek skrywał w rezerwie. Gdyby tylko mógł jej użyć. – Dzień dobry – przywitał się Odkrywca. – Mam nadzieję, że warunki ci odpowiadają. Wybacz, że nie możemy lepiej cię ugościć. Małżonek przyglądał mu się z rozbawieniem. Odkrywca zawsze zaczynał od jakiejś nieszczerej uprzejmości. Prowadzili tę rozgrywkę raz po raz, ale demon nigdy nie pojął jej zasad. Aura Dziedzica ujawniła irytację, że Odkrywca przejął prowadzenie. Starszy i bardziej doświadczony Zjednoczyciel przywykł do dominacji, jednak magia Odkrywcy była jaśniejsza, a w końcowym rozrachunku zawsze przewodzi magia. Stanowiło to niewielką rysę w przymierzu Zjednoczycieli, lecz jak ogniwami swojego łańcucha, Małżonek zamierzał się tym zająć w odpowiednim czasie. – Skąd mamy wiedzieć, że nas choćby rozumie? – zapytała Łowczyni. Samicy brakowało cierpliwości, łatwo wpadała w gniew. Kolejna szczerba, którą warto powiększyć. – Może nie ma ust przystosowanych do naszej mowy – odparł Odkrywca. – Ale na pewno pojmuje każde słowo. Przesunął się wzdłuż ściany, nie spuszczając oczu z Małżonka. W jego aurze pojawiło się coś nowego. Niecierpliwość. – Sądzę jednak, że POTRAFI mówić. Myślę, że po prostu NIE CHCE. – Nie rozumiem dlaczego – skrzywiła się Łowczyni. – Ponieważ to stworzenie Nie – odparł Dziedzic. – Rzecz w tym, demonie, że na niewiele nam się przydasz, jeżeli nie zaczniesz mówić. – Odkrywca ujął jedną z kotar i odsłonił okno. Małżonek pisnął, uniósł ramiona i zasłonił sobie oczy, gdy celę wypełniła oślepiająca jasność. Paliła mu skórę, która zaczynała przypominać roztopioną skałę. Odkrywca pozwolił, aby zasłona opadła, a Małżonek w okamgnieniu Pobrał z rezerw i uzdrowił swoje rany. Źrenice ludzi nie skurczyły się nawet odrobinę, jednak dla Małżonka było to więcej światła, niż mógłby długo znieść. Nie zostałaby mu nawet odrobina mocy, zanim jeszcze dzienna gwiazda spaliłaby go na popiół. – Masz coś do powiedzenia? – zapytał Odkrywca, wciąż nie puszczając tkaniny. To był podstęp. Zjednoczyciele trzymali Małżonka zbyt długo w niewoli, żeby teraz tak po prostu

go zabić. Jednak demona wciąż paliły oczy, a aura wokół niego stała się nieczytelna. Nie mógł ryzykować. Małżonek Pobrał sporo, przetoczył się na bok i utwardził szpon, aby rozerwać zamek, który osłabił. Szarpnięcie łańcuchem uwolniło mu nogę, a wtedy sięgnął i chwycił pazurami rozłamane części zamka. Krótki wybuch mocy posłał metalowe odłamki przez pomieszczenie. Ani Małżonek, ani jego magia nie mogli opuścić kręgu na środku mozaiki, ale gdy szczątki zamka były już w ruchu, mogły przemieszczać się bez przeszkód. Dziedzic odepchnął pocisk machnięciem swojej broni. Odkrywca rozwiał się w mgłę i pozwolił, aby odłamek nieszkodliwie przeleciał przez niego. Łowczyni została trafiona, ale jej aura rozbłysła i w okamgnieniu rana się zagoiła. Żeńska sługa uniosła tarczę i bez szkód odbiła metalowy skrawek. Męski sługa był tępy, ale szybki i czujny. Uchylił się właśnie tak, jak oczekiwał Małżonek, a wygięty kawałek metalu przemknął obok, precyzyjnie pod odpowiednim kątem odbił się od ściany, uderzył sługę w tył głowy i przeciął zawiniątko z runami, które samiec nosił na czole. Oszołomiony sługa zatoczył się na mozaikę i upadł z wyciągniętą ręką, ledwie opuszkami palców dotknął kręgu. Ale nawet taki drobny wyłom wystarczył Małżonkowi, aby wejść do umysłu trutnia i zmiażdżyć mu wolę jak owada. Inni podbiegli, ale zatrzymali się, gdy sługa podniósł się i zasłonił Małżonka, unosząc włócznię i tarczę w gotowości. – Shanjacie, odstąp – rozkazał Dziedzic. – Twój sługa już nie włada tą powłoką – odparł Małżonek, używając ust wojownika do formowania niezdarnych, nieskutecznych wibracji ludzkiej mowy. Dziedzic wymierzył w Małżonka znienawidzoną broń. – Shanjat jest gotów na Niebo, demonie. Nie uwolnimy cię za niego. – Oczywiście, że nie – zgodził się Małżonek. – To tylko sługa. Nie oczekuje, że go ocalisz. Błaga o wybaczenie za swoją porażkę. – To nie hańba, gdy ulegnie się w walce z silniejszym przeciwnikiem – odparł Dziedzic, a jego aurę barwiły uczucia, które przesłaniały mu osąd. Jakże łatwo dawało się manipulować tymi stworzeniami! – W istocie – przyznał Małżonek. – Mieliście rację, nie potrafię wypowiadać waszych słów, dlatego ten sługa będzie moim głosem. Żeńska sługa wydała niski odgłos, a jej aurę zabarwiła wspaniała mieszanka cierpienia i gniewu. Odkrywca ponownie ujął zasłonę. – Tylko na chwilę, Shanvah. Odzyskasz swojego tatę.

Oczywiście tak się nie stanie. Małżonek zdołał już zniszczyć wolę sługi i zastąpić ją własną. Miał dostęp do myśli człowieka, uczuć i wspomnień, ale bez woli Małżonka, która nimi zawiadywała, ciało uschnie i umrze. – Jaka jest cena za moją wolność? – Ścieżka na dno Otchłani – odparł Odkrywca. – Wszystkie są tuż-tuż dla kogoś takiego jak ty, Odkrywco – rzekł mu Małżonek. Odkrywca pokręcił głową. – Prawdziwa droga. Ta, której używacie, gdy prowadzicie swoich więźniów do miasta demonów. – Niebezpieczna droga i kręta – stwierdził Małżonek. – Bez liku zakrętów i uskoków. Zbyt wiele, aby podzielić się z tym prymitywnym sługą, ale mogę was poprowadzić. – Nie możemy tak po prostu zaufać słudze Nie – sprzeciwił się Dziedzic. – Nikt nikomu nie zaufa – zapewnił Odkrywca. – Tylko rozmawiamy, to wszystko. Dziedzica rozzłościł dominujący ton Odkrywcy, a Małżonek spojrzał na drugiego Zjednoczyciela, obie głowy obróciły się równocześnie. – Twoje Nie i Everam to wymysły. Kojące złudzenia, które mają złagodzić wasz lęk przed ciemnością. – Same kłamstwa – warknął Dziedzic. Małżonek pokręcił głową sługi. – Chcesz wiedzieć, dlaczego mamy coś zamiast niczego. To chyba najbardziej wartościowe pytanie, jakie potrafi objąć wasz prymitywny intelekt. Dwór umysłów zastanawiał się nad tym przez tysiąclecia. Istnieje wiele wiarygodnych odpowiedzi, ale żadna z nich nie przypomina absurdalnej fantazji, której Zabójca Umysłów użył, żeby inspirować swoich wojowników. – Zabójca Umysłów? – powtórzył Dziedzic. – Ten, którego nazywacie Kaji – wyjaśnił Małżonek. – Chociaż tak naprawdę jego imię wymawiano KAVRI. – Skąd możesz to wiedzieć? – zdziwił się Dziedzic. – Poznałem go, na swój sposób. Cały mój rodzaj poznał go w ówczesnych cyklach. – Żyłeś w czasach Kajiego? – zapytał Dziedzic. – Trzy tysiące lat temu? Niemożliwe! Sługa uśmiechnął się. – Pięć tysięcy sto dwanaście lat temu. Wielokrotnie straciliście rachubę czasu przez te lata. Żeńska sługa ośmieliła się odezwać do wyżej postawionych: – Kłamie. – To książę kłamstw – zgodził się Dziedzic. – Na noc, co z wami? Oszaleliście? – warknęła Łowczyni. – Nie jesteśmy tutaj, żeby rozprawiać o świętych pismach! Aurę Dziedzica wypełnił gniew na jej ton, ale Łowczyni pochyliła się bez lęku w obliczu walki na śmierć i życie. – Dość – rzekł Odkrywca cicho, lecz uległy ton przeczył jego dominacji, bo aury pozostałych okrył wstyd. Umilkli. – Dlaczego miałbyś nas tam zabrać? – zapytał Dziedzic. – Ponieważ to długa podróż, a wy jesteście śmiertelni. Nadejdzie czas, gdy stracicie czujność, a wtedy zdołam się uwolnić. – Małżonek ukazał fałszywą aurę potwierdzającą szczerość jego słów. – Uczciwy układ – zgodził się Odkrywca. – I ponieważ powierzchnia wkrótce zostanie oczyszczona – dodał Małżonek. – Hę? – zdziwił się Odkrywca.

– Nie pojmujecie nic z tego, co wasze czyny na pustyni sprowadziły na wasz lud – oznajmił Małżonek. – Nadejdzie czas roju.

Ko niec

SŁOWNIK KRASJAŃSKI

Abban am ’H am an am ’Kaji

– bogaty kupiec, khaffit, przyjaciel zarówno Jardira, jak i Arlena, okulawiony w dzieciństwie podczas szkolenia na wojownika.

Ahm ann asu H o shkam in am ’Jard ir am ’Kaji

– Ahmann, syn Hoshkamina, z rodu Jardir, z plemienia Kaji. Przywódca całej Krasji. Przez wielu uważany za Wybawiciela. Por. Shar’Dama Ka.

ajin’pal

(brat krwi) – określenie na więź, która tworzy się, kiedy chłopiec walczy pierwszej nocy w Labiryncie. Jest wtedy przywiązany do wojownika dal’Sharum, aby nie uciekł, gdy demon zaatakuje. Ajin’pal uważany jest potem za krewniaka.

Ala – 1) doskonały świat stworzony przez Everama i splugawiony przez Nie; 2) brud, nawóz, glina etc.

alagai – krasjańskie określenie na otchłańce (demony). Dosłowne znaczenie to „plaga Ala”.

alagai ho ra – kości demona używane przez dama’ting do wytwarzania magicznych przedmiotów, jak choćby kostek, których rzuty służą do przepowiadania przyszłości. Jeżeli alagai hora wystawi się na światło słoneczne, buchną płomieniem.

Alagai Ka – pradawne krasjańskie określenie na małżonka Alagai’ting Ka, Matki Demonów. Jak wieść głosi, Alagai Ka i jego synowie to najpotężniejsi wśród dowódców hord Nie.

alagai’sharak – święta wojna przeciwko demonom.

Alagai’ting Ka – Matka Demonów, demonia królowa z krasjańskich opowieści.

Aleverak

– stary, jednoręki Damaji z plemienia Majah w Krasji. Jeden z największych i najsławniejszych żyjących mistrzów sharusahk.

Am anvah – najstarsza córka Jardira i Inevery, dama’ting. Poślubiona Rojerowi Bezpalcemu.

And rah – dyktator świecki i religijny w Krasji, ustępujący tylko Wybawicielowi i Damajah.

Asavi – Dama’ting plemienia Kaji. Dawniej rywalka Inevery jako nie’dama’ting. Kochanka Melan.

Ashan

– syn dama Khevata i najbliższy przyjaciel Jardira podczas szkolenia w Sharik Hora, Ashan to Damaji plemienia Kaji i członek wewnętrznego kręgu najbliższych doradców Jardira. Żonaty z najstarszą siostrą Jardira, Imisandre. Ojciec Asukajiego i Ashii.

Ashia – Sharum’ting, siostrzenica Jardira, córka Ashana i Imisandre. Poślubiona Asome. Matka Kajiego.

Aso m e – drugi syn Jardira i Inevery. Dama. Znany jako „dziedzic niczego”, mąż Ashii. Ojciec Kajiego.

asu

– „syn”, używane w złożeniach przy oficjalnych imionach rodowych, jak np. Ahmann asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji.

Asu kaji – najstarszy syn Ashana i najstarszej siostry Jardira, Imisandre, następca wodza plemienia Kaji. Dama.

Bad en

– bogaty i wpływowy dama z plemienia Kaji. Push’ting. Podobno posiada sporo przedmiotów z magią hora.

Bazar, Wielki – największe targowisko w Krasji, znajdujące się tuż za wewnętrznym murem. Handel prowadzą tam przede wszystkim kobiety i khaffit.

Belina – żona Jardira z plemienia Majah, dama’ting.

bid o

– przepaska biodrowa noszona przez większość Krasjan pod szatą, bido należy również do najbardziej rozpowszechnionego stroju chłopców i dziewcząt noszonego podczas szkoleń.

Chabbavah – dal’ting, kobieta, która zginęła, próbując zostać Sharum.

chin

– cudzoziemiec/niewierny. Słowo to uznawane jest za obelgę, gdy się go użyje jako określenia Krasjanina, synonim tchórza.

chi’Sharu m

– dorośli mężczyźni z zielonych krain, zbyt starzy, aby przejść rytuał Hannu Pash, wybrani i wyszkoleni w chin’sharaj. Ci, którzy przejdą trening, zostają wcieleni do chi’Sharum. W walce zwykle służą za mięso armatnie.

Cielvah

– córka Abbana. Gdy została zgwałcona przez Hasika, Abban doprowadził do wykastrowania

gwałciciela.

Co liv – Wypatrywacz Krevakh, strażnik i ochroniarz Amanvah.

co u zi – mocny, nielegalny trunek krasjański doprawiony cynamonem. Właśnie dlatego, że jest mocny, podaje się go w malutkich czarkach, które można opróżnić jednym łykiem.

d al – przedrostek oznaczający „szlachetny”.

d al’Sharu m

– krasjańska kasta wojowników, do której należy znacząca większość mężczyzn. Dal’Sharum żyją w plemionach rządzonych przez Damaji, mniejsze oddziały podlegają rozkazom dama i kai’Sharum. Dal’Sharum noszą czarne szaty i czarne turbany z zasłoną na twarz. Wszyscy są wyszkoleni w sztuce walki wręcz (sharusahk) oraz do walki w szyku z włócznią i tarczą.

d al’ting – płodna, zamężna kobieta albo starsza, która urodziła dziecko.

d am a

– krasjański kapłan. Dama są przywódcami religijnymi i świeckimi. Noszą białe szaty i żadnej broni. Wszyscy dama to mistrzowie sharusahk, krasjańskiej sztuki walki wręcz.

D am ajah – tytuł zastrzeżony wyłącznie dla pierwszej małżonki Shar’Dama Ka.

D am aji

– dwunastu Damaji to religijni i świeccy przywódcy z każdego plemienia, którzy służą Andrahowi lub Shar’Dama Ka jako ministrowie i doradcy.

D am aji’ting – plemienne przywódczynie dama’ting plemienia, najpotężniejsze kobiety w Krasji.

d am a’ting

– krasjańska kapłanka, która służy także jako uzdrowicielka i położna, zna sekrety magii hora, w tym moc przepowiadania przyszłości. Otacza je strach i podziw, a skrzywdzenie dama’ting w jakikolwiek sposób karane jest śmiercią.

D o m in Sharu m

– dosłownie znaczy „dwaj wojownicy”. Domin Sharum dotyczy bardzo rygorystycznego rytuału walki zgodnie z prawem Evejah.

d raki – krasjańskie pieniądze / jednostki monetarne.

Enkaji – Damaji potężnego plemienia Mehnding.

Enkid o

– eunuch, służący i nauczyciel sharusahk dla dama’ting z plemienia Kaji. Został osobistym strażnikiem Amanvah, zginął w walce z demonem zmiennokształtnym.

Evejah

– święta księga o Everamie, napisana przez Kajiego, pierwszego Wybawiciela, około trzech tysięcy lat temu. Evejah dzieli się na rozdziały, nazywane diunami. Każdy dama spisuje kopię Evejah własną krwią podczas swojego szkolenia kapłańskiego.

Evejanie (Everam ici)

– nazwa wyznawców krasjańskiej religii, znaczy „ci, którzy kierują się

Evejah”.

Everalia – żona Jardira z plemienia Kaji.

Everam

– Stwórca.

Fahki – dal’Sharum, syn Abbana. Wychowany w nienawiści do swojego ojca, który jest khaffit.

gai – plaga, demon.

gaisahk

– oparta na sharusahk sztuka walki zmodyfikowana przez Arlena Balesa, aby można było wykorzystać do maksimum przewagę pokrytego runami ciała.

ginjaz – renegat, zdrajca.

H annu Pash

– dosłownie „ścieżka życia”, oznacza okres w życiu chłopca po zabraniu go spod opieki matki, ale zanim trafi do kasty (dal’Sharum, dama albo khaffit). Jest to okres intensywnego i brutalnego fizycznego treningu, a także równie silnej indoktrynacji religijnej.

H anya – najmłodsza siostra Jardira, młodsza od niego o cztery lata. Żona Hasika, matka Sikvah.

H asik

– zhańbiony strażnik Jayana, wykastrowany przez Abbana. Przezywany Świstakiem, ponieważ przez brak przedniego zęba świstał przy wymawianiu „s”.

heasah – prostytutka.

H o shkam in – ojciec Ahmanna Jardira, zmarły. Także trzeci syn Jardira i Inevery.

H o shvah – średnia siostra Jardira, młodsza od niego o trzy lata. Żona Shanjata. Matka Shanvah.

Ichach – Damaji plemienia Kaji.

Im isand re

– najstarsza siostra Jardira, młodsza od niego o rok. Żona Ashana. Matka Asukajiego

i Ashii.

inevera – krasjańskie określenie oznaczające „wola Everama” albo „niech się stanie wola Everama”.

Inevera

– potężna dama’ting i pierwsza żona Jardira. Urodzona w plemieniu Kaji. Znana także jako

Damajah.

Jam ere – krewniak Abbana, dama i oczywisty dziedzic.

Jard ir – siódmy syn Kajiego Wybawiciela. Niegdyś potężny ród, linia Jardira przetrwała przez ponad trzy tysiąclecia, ale powoli traciła chwałę i liczebność, dopóki ostatni z potomków, Ahmann Jardir, nie przywrócił jej potęgi.

Jayan – pierwszy syn Jardira i Inevery, który został Sharum. Sharum Ka.

jiw ah – żona.

Jiw ah Ka

– Pierwsza Żona. Jiwah Ka jest zawsze pierwszą małżonką, najbardziej szanowaną spośród żon krasjańskich mężczyzn. Ma prawo nie wyrazić zgody na inne małżeństwa męża i może wydawać rozkazy pozostałym żonom.

Jiw ah Sen – pozostałe żony, podlegające Jiwah Ka ich męża.

jiw ah’Sharu m

– dosłownie „żony wojowników”, kobiety kupione do wielkiego haremu Sharum na okres ich płodności. Służenie wojownikom uważane jest za wielki zaszczyt. Wszyscy wojownicy mają dostęp do jiwah’Sharum swojego plemienia i mają za zadanie zapładniać je jak najczęściej, aby w plemieniu przybywało wojowników.

Ju rim

– kai’Sharum, Włócznia Wybawiciela, szkolił się z Jardirem. Urodzony w plemieniu Kaji.

kad ’ – przedrostek dopełnieniowy (przed częścią odpowiadającą na pytanie: kogo? czyj?).

kai’Sharu m

– kapitanowie krasjańskich oddziałów, kai’Sharum przechodzą specjalne szkolenie w Sharik Hora i dowodzą osobnymi oddziałami w alagai’sharak. Liczba kai’Sharum w plemieniu zależy od liczebności wojowników. Niektóre plemiona mają wielu kai’Sharum, inne tylko jednego. Kai’Sharum noszą czerń dal’Sharum, ale przesłaniają twarz białą owiewką.

kai’ting – matka Jardira, jego siostry, kuzynki oraz córki Sharum. Kai’ting noszą białą zasłonę i czarny strój. Uderzenie jednej z nich oznacza śmierć albo utratę kończyny, którą dopuszczono się tej zbrodni.

Kaji – imię pierwszego Wybawiciela i patriarchy plemienia Kaji. Znany był także jako Shar’Dama Ka oraz Włócznia Everama, nadawano mu także różne inne tytuły. Kaji zjednoczył znany świat w wojnie przeciwko demonom około trzech i pół tysiąca lat temu. Stolicą jego imperium było zaginione miasto Słońce Anocha, ale zbudował również Fort Krasja. Kaji posiadał trzy sławne artefakty: 1) Włócznia Kajiego – metalowa włócznia używana do pokonywania alagai; 2) Korona Kajiego – ozdobiona klejnotami i uformowana na kształt potężnych runów; 3) Płaszcz Kajiego – peleryna, która czyniła noszącego niewidzialnym dla demonów, dzięki czemu człowiek mógł wędrować swobodnie nocą.

Kajivah

– matka Ahmanna Jardira i jego trzech sióstr, Imisandre, Hoshvah i Hanyi. Nazywana także świętą matką. Chociaż nie przeszła szkolenia na kapłankę, cieszyła się wielkim (może nawet większym niż kapłanki) szacunkiem i miała religijny wpływ na poddanych syna, zwykłych ludzi, którzy ją uwielbiali.

Kasaad

– ojciec Inevery. Kulawy khaffit. Były Sharum.

Kaval – Gavram asu Chenin am’Kaval am’Kaji. Mistrz Ćwiczeń z plemienia Kaji. Jeden z instruktorów dal’Sharum Jardira podczas jego Hannu Pash. Zabity przez demona naśladowcę.

khaffit – mężczyzna, który zajmuje się, najczęściej z przymusu, rzemiosłem lub handlem, zamiast zostać kapłanem lub wojownikiem. W krasjańskim społeczeństwie khaffit mają najniższy status. Odrzuceni z Hannu Pash, zmuszeni są nosić brunatne szaty jak dzieci oraz golić gładko twarze na znak, że nie zasługują na miano mężczyzn.

kha’Sharu m

– sprawni i silni khaffit, z których Jardir utworzył słabo wyszkoloną piechotę. Kha’Sharum noszą brunatne szaty, turbany i owiewki na znak, że są khaffit.

kha’ting – niepłodna kobieta. Najniższa kasta kobiet w społeczeństwie krasjańskim.

Khevat – ojciec Ashana. Najpotężniejszy dama w Krasji.

Lenno Everam a

– po tym jak Fort Rizon wraz z ogromnymi połaciami pól uprawnych i łąk został zdobyty przez armię Wybawiciela w 333 Roku Plagi, jego nazwę zmieniono na Lenno Everama, na cześć Stwórcy. Lenno Everama to przyczółek krasjański w zielonych krainach.

Lifan

– noszący okulary i wyglądający na słabeusza kha’Sharum z plemienia Sharach, służący jako nauczyciel Fahkiego i Shustena. Jeden z Setki Abbana.

m agia ho ra

– każdy rodzaj magii, w której używa się części ciał demona (kości, posoki etc.) jako źródła mocy dla zaklęć.

M aji – drugi syn Jardira, z żoną z plemienia Majah, nie’dama,

który będzie musiał walczyć z następcą

Aleveraka o tron Damaji w plemieniu Majah.

M anvah – matka Inevery. Żona Kasaada. Wyplataczka koszy i dobra handlarka.

M ehnd ing, plem ię

– największe i najpotężniejsze plemię po Majah. Członkowie tego plemienia poświęcają się całkowicie sztuce walki z bronią o dużym zasięgu. Budują katapulty, trebusze i skorpiony używane w sharak, wydobywają i obrabiają kamienie na pociski do swoich maszyn etc.

M elan

– dama’ting z plemienia Kaji, córka Qevy. Wnuczka Kenevah. Dawna rywalka Inevery. Kochanka Asavi.

M istrzo w ie Ćw iczeń

– elitarni wojownicy, którzy szkolą nie’Sharum. Mistrzowie Ćwiczeń noszą typową dla dal’Sharum czerń, ale osłaniają twarze czerwoną tkaniną.

m ło d sze sio stry – określenie Inevery na dama’ting, które są żonami jej męża, Jardira Ahmanna.

Nie

– 1) imię dla żeńskiego przeciwieństwa Everama, bogini nocy i otchłańców; 2) nic, nicość, pustka; podziemny świat o siedmiu warstwach, gdzie alagai ukrywają się przed słońcem. Na każdym poziomie Nie żyje inny rodzaj demonów. Mieszkańcy zielonych krain nazywają ją Otchłanią; 3) przedrostek określający krasjańskie dzieci podczas szkolenia.

Nie Ka

– dosłownie „pierwszy z tych, którzy są niczym”, określenie na chłopca nie’Sharum, który dowodzi innymi ze swojej grupy i podlega Mistrzowi Ćwiczeń dal’Sharum.

nie’d am a – nie’Sharum wybrany do szkolenia dla dama.

nie’d am a’ting

– krasjańska dziewczynka, która szkoli się na dama’ting, ale jest za młoda, aby nosić zasłonę. Nie’dama’ting cieszą się wielkim szacunkiem zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet, w przeciwieństwie do nie’Sharum, których traktuje się gorzej niż khaffit, dopóki nie zakończą swojej Hannu Pash.

nie’Sharu m

– dosłownie „niewojownik”, nazwa określająca chłopców, którzy na polu ćwiczeń poddawani są ocenie i wybrany zostaje dla nich los dal’Sharum, dama lub khaffit.

nie’ting

– bezpłodna kobieta. Najniższy status kobiety w społeczeństwie krasjańskim. Nazywana także

kha’ting.

No w y Bazar – odbudowany Wielki Bazar za zewnętrznymi murami Lenna Everama.

Nó w

– 1) trzydniowe święto religijne obchodzone przez wyznawców Everama każdego miesiąca, obejmuje dzień przed zniknięciem księżyca, nów i dzień po nowiu. Obowiązkowo chodzi się wtedy do Sharik Hora, a rodziny spędzają ten okres razem, co oznacza, że mogą zabrać synów z sharaji. Demony przez te noce są silniejsze i podobno właśnie wtedy na powierzchnię wychodzą Alagai Ka; 2) trzy noce każdego miesiąca, kiedy panuje na tyle duża ciemność, aby demony umysłu mogły wyjść na powierzchnię.

o go n alagai – bicz składający się z trzech splecionych rzemieni zakończonych ostrymi hakami, które mają głęboko ranić i rozrywać ciało ofiary. Biczów tych używają dama do wymierzania kar.

Oo t – sygnał dal’Sharum, który znaczy „uwaga” lub „zbliża się demon”.

o w iew ka, zasło na

– kawałek tkaniny służący do ukrywania rysów twarzy przez dal’Sharum podczas alagai’sharak. Ma to pokazywać, że w nocy, gdy stają do walki, wszyscy mężczyźni są równi.

Par’chin – „Odważny Cudzoziemiec”, tytuł specjalnie dla Arlena Balesa.

plem io na

– Anjha, Bajin, Jama, Kaji, Khanjin, Majah, Sharach, Krevakh, Nanji, Shunjin, Mehnding, Halvas. Prefiks am’ używany jest do wskazania zarówno na ród, jak i na plemię, na przykład Ahmann asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji.

Po d m iasto

– wielka sieć chronionych znakami jaskiń pod Fortem Krasja, gdzie kobiety, dzieci i khaffit zostają zamknięci na noc, aby chronić ich przed otchłańcami, podczas gdy mężczyźni walczą. Budowę podobnych rozpoczęto w Lennie Everama.

praw o Everam a

– wojskowo-religijne prawo, jakie Krasjanie narzucają chin, aby zmusić niewierzących do postępowania zgodnie z Evejah pod groźbą kary raczej niż z przekonań i wiary.

pu sh’ting – dosłownie „fałszywa kobieta”, krasjańska obelga na homoseksualistów, którzy całkowicie stronią od kobiet. Homoseksualizm jest w Krasji tolerowany, o ile mężczyzna płodzi dzieci z kobietami i w ten sposób wzmacnia plemię.

Pu stynna Włó cznia – nazwa krasjańskiego miasta, na Północy znanego jako Fort Krasja.

Qasha – żona Jardira, Damaji’ting z plemienia Sharach.

Qeran

– jeden z dal’Sharum Jardira, członek plemienia Kaji, Mistrz Ćwiczeń podczas Hannu Pash Ahmanna. Kiedy okulał, został przyjęty przez Abbana, aby szkolił Setkę kha’Sharum. Ochroniarz i doradca Abbana.

Ró g Sharak – ceremonialny róg, w który dmie się, aby rozpocząć i zakończyć alagai’sharak.

sam o tna ścieżka

– krasjańskie określenie śmierci. Wszyscy wojownicy muszą przejść samotną ścieżką do Niebios, a po drodze pokonać pokusy, aby poddać próbie swojego ducha, ponieważ tylko godni mogą stanąć przed obliczem Everama i poddać się Jego osądowi. Dusze, które zboczą ze ścieżki, są stracone.

Savas – syn Jardira i żony z plemienia Mehnding, dama.

Setka

– kha’Sharum i chi’Sharum, wojownicy w służbie Abbana. Nazwa wzięła się od setki kha’Sharum, wojowników przydzielonych mu przez Jardira, Abban zwiększył tę liczbę wielokrotnie.

Shalivah

– krasjańska dziewczyna pracująca w karczmie Shamavah w Zakątku Rębaczy. Wnuczka Kavala, której Rojer pomaga z poczucia winy, że jej ojciec zginął w jego obronie.

Sham avah

– Jiwah Ka Abbana. Mówi płynnie po thesańsku i zostaje wysłana, aby doglądała przedsięwzięć Abbana w Zakątku.

Shanjat – kai’Sharum z plemienia Kaji, który szkolił się z Jardirem. Przywódca Włóczni Wybawiciela i mąż średniej siostry Jardira, Hoshvah. Ojciec Shanvah.

Shanvah – Sharum’ting, krewna Jardira. Córka Shanjata i Hoshvah.

Sharach – najmniejsze plemię w Krasji, kiedyś miało nawet mniej niż dwa tuziny wojowników. Zostało ocalone przed wymarciem przez Jardira.

sharaj

– barak dla chłopców podczas Hannu Pash, przypomina trochę koszary szkoły wojskowej. Umieszcza się je wokół placu ćwiczeń, każde plemię ma jeden. Nazwę takiego plemiennego sharaj tworzy się ze złożenia nazwy plemienia z apostrofem, np. sharaj dla plemienia Kaji to Kaji’sharaj. Liczba mnoga – sharaji.

Sharak Ka

– dosłownie „Pierwsza Wojna”, największa wojna przeciwko demonom, którą rozpocznie Wybawiciel, gdy tylko zakończy się Sharak Suun.

Sharak Su u n

– dosłownie „Wojna w Blasku Dnia”, podczas której Kaji podbił znany świat w Sharak Ka. Panuje przekonanie, że Jardir musi dokonać tego samego, jeżeli ma wygrać Sharak Ka.

shar’d am a – dama, który walczył w alagai’sharak w obronie prawa Everama.

Shar’D am a Ka

– dosłownie „pierwszy kapłan wojowników”, krasjański termin na Wybawiciela, który wyzwoli ludzkość od alagai.

Sharik H o ra

– dosłownie „kości bohaterów”, nazwa wielkiej świątyni w Krasji, zbudowanej z kości wojowników, którzy zginęli w walce. Polakierowanie kości i dodanie ich do konstrukcji świątyni jest największym zaszczytem, jaki może spotkać wojownika.

sharu kin – dosłownie „postawy wojownika”, wyćwiczone serie ruchów do sharusahk.

Sharu m

– wojownik. Sharum często noszą naszyte na szaty płytki z wypalonej gliny, służące im za

pancerz.

Sharu m Ka

– dosłownie „Pierwszy Wojownik”, w Krasji tytuł dla świeckiego dowódcy alagai’sharak. Sharum Ka zostaje mianowany przez Andraha i kai’Sharum ze wszystkich plemion podlegają jego i tylko jego rozkazom od zmierzchu do świtu. Sharum Ka ma własny pałac i zasiada na Tronie Włóczni. Nosi czerń dal’Sharum, ale jego turban i zasłona na twarz są białe.

Sharu m ’ting

– wojowniczka, nazwa używana głównie do opisu osobistych strażniczek Inevery. Chin Wonda z Rębaczy była pierwszą wojowniczką uznaną przez Jardira.

sharu sahk

– krasjańska sztuka walki wręcz. Istnieją różne szkoły sharusahk w zależności od kasty i plemienia, ale wszystkie zawierają brutalne, skuteczne ruchy służące do obezwładnienia, okaleczenia i zabicia przeciwnika.

Shevali – dama, doradca Damaji Ashana.

Shu sten – dal’Sharum, syn Abbana. Wychowany w nienawiści do swojego ojca khaffit.

Sikvah

– córka Hasika urodzona przez siostrę Jardira, Hanyę, osobista służąca Amanvah. Zaproponowana Rojerowi na drugą żonę.

sko rpio n

– krasjańska balista, skorpion to wielka kusza, w której użyto sprężyny zamiast cięciwy. Wystrzeliwuje grube włócznie z ciężkim szpicem (żądła), którymi można zabić piaskowego albo wichrowego demona z odległości tysiąca stóp i nawet bez pomocy runów.

Sło ńce Ano cha – zaginione miasto, które kiedyś było główną siedzibą Kajiego, Shar’Dama Ka. Odnalazł je Arlen Bales. Okazało się, że miasto skrywa tajemnicę runów bitewnych.

So li – dal’Sharum, brat Inevery, push’ting, kochanek Cashiva. Zabity przez Kasaada.

św iatło Everam a, blask Everam a

– światło runów, a także uzyskiwana za pomocą runów zdolność do widzenia strumieni magii, niewidocznych w normalnych warunkach.

T achin – dama, syn Jardira, z plemienia Krevakh.

T halaja – druga żona Jardira, z plemienia Kaji, matka Ichy i Michy.

tikka – babka, babcia (określenie pieszczotliwe, nieoficjalne).

’ting – przyrostek oznaczający „kobietę”.

T ro n Włó czni – tron Sharum Ka, zbudowany z włóczni poprzednich Sharum Ka.

T ro n z Czaszek

– tron wykonany z czaszek poległych Sharum Ka i pokryty elektrum. Dzięki mocy czaszki demona umysłu tron nie pozwala otchłańcom przedostać się za wewnętrzne mury Lenna Everama. Na Tronie z Czaszek zasiada przywódca Krasji.

vah – dosłownie „córka”. Używane jako przyrostek do określenia matki lub ojca, jak w imieniu Amanvah, albo jako prefiks przy podawaniu oficjalnego imienia, np. Amanvah vah Ahmann am’Jardir am’Kaji.

w ieprzo jad y

– krasjańska obelga kierowana do khaffit. Tylko khaffit jedzą świnie, które uważa się

za nieczyste.

Włó cznie Wybaw iciela

– elitarna grupa osobistych strażników Ahmanna Jardira, utworzona głównie z Sharum, którzy należeli do jego dawnego oddziału w Labiryncie.

Wo jna w Blasku D nia – nazywana także Sharak Suun. Starożytna wojna, podczas której Kaji podbił znany świat i zjednoczył go na Sharak Ka.

Wypatryw acze

– dal’Sharum z plemienia Krevakh i Nanji. Wyszkoleni w stosowaniu specjalnej broni i taktyki, służą jako zwiadowcy oraz zabójcy do wynajęcia. Każdy Wypatrywacz nosi żelazną drabinę długą na około dwanaście stóp oraz krótką włócznię. Drabiny noszą ludzie drobni, zręczni i silni. Drabiny można łączyć (zakończenia są dopasowane, aby mogły się wsuwać jedne w drugie). Wypatrywacze są tak zręczni, że potrafią wspiąć się po swoich drabinach bez chwytania, a potem utrzymać na ich szczycie równowagę.

zahven

– stare krasjańskie słowo oznaczające „rywala”, „równego rangą” lub „kogoś, kto może doprowadzić do upadku”.

zielo ne krainy – krasjańska nazwa dla Thesy (krainy na północ za pustynią Krasji).

żąd ło

– pociski do skorpionów. Żądło to duża włócznia z ciężkim żelaznym szpicem, który może przebić piaskowego demona, nawet gdy leci po paraboli.

Podziękowania

M

oże i ja napisałem tę książkę, ale pomogło mi wielu ludzi, a ich cierpliwość i ciężka praca sprawiły, że to dzieło mogło trafić do Was – niezależnie od tego, w jakiej postaci się nim cieszycie – i właśnie im należą się podziękowania. Dziękuję Cassie, mojej idealnej córce. Jej troska zmuszała mnie do odłączania się i regularnego życia w teraźniejszości. Cassie pomogła mi także ujrzeć świat zupełnie na nowo. Mojej mamie, która wykonała sporo pracy za redaktora i korektora, z czego nawet nie zdawali sobie sprawy. A także mojemu agentowi Joshui, najbardziej dociekliwemu redaktorowi, jakiego miałem, oraz jego wspaniałemu zespołowi w JABberwocky Literary i ich międzynarodowym partnerom. Wyrazy wdzięczności składam też Myke’owi Cole’owi, który czyta każdą wersję i rozumie je wszystkie. Jayowi i Amelii, którzy zawsze znajdowali czas na lekturę. Mojej asystentce Meg, która uczyniła więcej, niż jej się wydaje, żeby mnie utrzymać przy zdrowych zmysłach. Dziękuję Larry’emu Rostantowi, który potrafi tak narysować wymyślone przeze mnie postacie, że mam wrażenie, jakby mi je wyciągnął prosto z głowy. Dziękuję też Lauren K. Cannon, która zaprojektowała runy, oraz Karstenowi Moranowi, dzięki któremu prezentuję się godnie na nowym zdjęciu z okładki. Podziękowania składam również lektorom Pete’owi Bradbury’emu oraz Colinowi Mace’owi – to oni sprawili, że poczułem się jak dziecko, które słucha bajki czytanej przez dziadka, a także całemu zespołowi i współpracownikom GraphicAudio – dzięki nim powstał audiobook. Wyrazy wdzięczności należą się również moim wydawcom na całym świecie – wszystkim, którzy we mnie uwierzyli – oraz małej armii grafików, składaczy, redaktorów i korektorów oraz specjalistów od marketingu, którzy pracowali za kulisami, abym wyglądał lepiej, niż na to zasługuję. A szczególnie dziękuję moim tłumaczom – ich praca jest herkulesowa. I dziękuję za kawę. To moja prawdziwa przyjaciółka. Jednak przede wszystkim pragnę wyrazić wdzięczność dla Lauren Greene, która była przy mnie przez cały czas, oferowała ukojenie i bezcenne rady, zarówno osobiste, jak i zawodowe. Ale co ważniejsze, dziękuję Ci za pokazanie mi przykładem, jak czuć się wspaniale i wieść życie pełne sukcesów.

Angus Watson Czas żelaza (fragment)

ug uciekł z pola bitwy. Próbował zagrzewać pozostałych do walki, wrzeszczał, że tamci ich nie zmogą, jeśli tylko utrzymają tę cholerną linię. Borsuk ich jebał! Wyrwał włócznię z rąk zwiewającego mężczyzny i zaczął się przepychać do pierwszej linii. Tchórz, pomyślał, choć wiedział, że sam nie jest odważniejszy, a tylko zdawał sobie sprawę, że jego jedyną szansą na przeżycie jest utrzymanie szeregu. – Jazda nic nie wskóra przeciw włóczniom! – wołał, ale na próżno. Barton padło, nim jeszcze zetknęły się czoła obydwu armii. Dug odwrócił się więc i puścił pędem tak szybko, jak tylko może czterdziestolatek w kolczudze i z lekką nadwagą, pośród uciekającej w popłochu armii. Mógłby stanąć do walki jak heros z dawnych czasów i stawić czoła furii maiduńczyków. Ale jest się żołnierzem albo starym, albo odważnym. Oboma na raz być nie sposób.

D

D la Nico li i Charliego

W

55 roku przed Chrystusem Brytanię najechało sto tysięcy rzymskich legionistów, dowodzonych przez Juliusza Cezara. Otworzyli front wzdłuż linii brzegowej Kentu, gdzie wylądowali, ale ponieważ nie zdołali pchnąć go dalej, rychło wrócili do Galii, stanowiącej wówczas ich bazę wypadową. Rok później Cezar ponownie przeprawił się przez kanał, ale tym na czele dwudziestopięciotysięcznej armii złożonej z jazdy oraz piechoty. Przypłynęli na wyspę sześcioma setkami dopiero co zbudowanych transportowców. Dowodzący tak wielką armią Cezar z pewnością miał zamiar podbić i okupować Brytanię, jednakże kilka miesięcy po lądowaniu potężne rzymskie wojsko znowu umknęło do Galii, nie mogąc się pochwalić znacznymi sukcesami i nie zabierając z wyspy nic, co czyniłoby w oczach senatu zasadnym tak kosztowne przedsięwzięcie. Rzymianie ponowili atak na Brytanię dopiero w roku 43, niemal stulecie później. Pokolenia historyków budowały swoją wiedzę o tamtych czasach w oparciu o jedyny zapis inwazji z lat 55 i 54 – pamiętnik Juliusza Cezara – gdzie możemy przeczytać, że Rzymianie odnieśli zwycięstwo we wszystkich bitwach, do których stanęli na brytyjskiej ziemi, ale jako że nigdy nie nosili się z myślą, by długo bawić na wyspie, w końcu odpłynęli w glorii i chwale w całości nienadszarpniętych sił. Ta historia opowiada o tym, co wydarzyło się naprawdę.

Część pierwsza Barton i Bladonfort, 61 rok przed Chrystusem

1 Rozdział

U

waga z tymi włóczniami, idzie się! Dug Fokarz przepchnął się na tyły między stojącymi w zwartym szyku żołnierzami. Pierwsza linia była dla młodych, którzy nie nauczyli się jeszcze strachu przed bitwą, i dla starych, którym ubzdurało się, że nie są gorsi od młodych. Dug umiejscowił się w połowie drogi między oboma kategoriami. Chodził po świecie jakieś czterdzieści lat, nie był już więc młodzieniaszkiem i chciał myśleć, że sam nie jest gorszy od młodych, ale z jego ponurych, jednoznacznych, a czasem wręcz upokarzających doświadczeń wynikało, że to młodzi zawsze są górą. Nawet jeśli przegrywali, wygrywali, ponieważ mieli swoją młodość, która Duga dawno już opuściła. I oto znowu jest tutaj, w szeregu, czeka na kolejną przeklętą przez Belenosa bitwę. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, prowadziłby teraz żywot szacownego starca, pana na włościach, pracującego we własnym gospodarstwie na północnym wybrzeżu Brytanii. Strzygłby owce, skórował foki i bawił się w chowanego z wnuczętami. Już witał się z takim właśnie życiem, aż tu nagle złośliwy los wyskoczył zza krzaka i kopnął go w rzyć, aż się okręcił. Od tamtej chwili minęło jakimś cudem dziesięć długich lat, a każdy kolejny rok dokonywał swego żywota, znajdując go wcale nie bliżej celu, który wydawał się taki osiągalny za młodu. Gdybyśmy tylko byli kowalami własnego losu, rozmyślał często, a nie byli zdani na łaskę jakiegoś innego kowala, który kuje go za nas. Skupiona w szeregach hołota rozstąpiła się na jego wołanie, co sprawiło mu niejaką satysfakcję. Może i nie czuł się silny, ale wciąż wyglądał na silnego. No i był w końcu Wojownikiem, no nie? Jego wysunięty podbródek porastało gęste brodzisko, na dużej głowie nosił pordzewiały, lecz wciąż solidny, niezdobiony hełm. Porządnie naoliwiona kolczuga lśniła kosztownie w porannym słońcu, a jej ciężar spłaszczał jego z każdym rokiem coraz krąglejszy kałdun. Masywnym młotem bojowym, który zwisał na

skórzanym rzemieniu z jego prawej ręki, mógłby powalić każdą mityczną bestię. Płacono mu godziwy pieniądz za to, by jako Wojownik stawał do bitwy w pierwszej linii, skąd mógł dowodzić resztą żołnierzy – a więc powinien chyba stanąć w pierwszej linii z resztą żołnierzy. Nie czuł jednak potrzeby, by wypełniać wszystkie co do jednego punkty umowy. Czy nawet te dwa jedyne. Bo nikt się nie dowie, to po pierwsze, a po drugie nie będzie dziś żadnej bitwy. Dostanie pełny żołd za stanie przez cały dzień na polu jako jeden z tysięcy żołnierzy. Żołnierzy, akurat. Zwykłych ludzi, ot co. Znalazłoby się może jeszcze kilku Wojowników – Dug skinął kilku znajomym głową na powitanie – ale reszta to mężczyźni i kobiety, którym za cały pancerz służyły co najwyżej złachane skórznie. Trudno ich było zwać żołnierzami. Włócznie nie leżały im w garści tak dobrze jak grabie i widły. Właściwie to niektórzy mieli w garści właśnie grabie i widły. A to co tu robi, na Camulosa? – pomyślał, gdy jego wzrok spoczął na niewysokim, łysym, acz brodatym człowieczku, który trzymał długi kij zakończony gigantyczną głownią rzeźniczego tasaka. Chyba do wycinania wielorybiego tłuszczu. Szmat czasu nie widział podobnego ustrojstwa i naszła go myśl, by spytać właściciela, co robi tak daleko od morza. Rzecz w tym, że nagłe zaciekawienie sprzętem wielorybniczym nie pomoże mu utrzymać wizerunku srogiego Wojownika. Przepchnął się na otwarte pole. Za plecami prowizorycznej armii Barton ganiały się po zalanym słońcem pastwisku dzieci w tunikach z surowej wełny, śmiejąc się, bijąc i płacząc. Starszyzna siedziała w rozproszonych grupkach, narzekając na formację armii i inne rzeczy, które były o niebo lepsze za jej czasów. Po jego lewej siedział na stercie szmat pogardzany przez wszystkich druid, stary pijak, obowiązkowy świadek każdej bitwy. Krzyczał coś na wpół zrozumiale o nieuchronności rzymskiej inwazji, podobnie jak wszyscy pijani druidzi, których widywał ostatnio Dug. Dalej przy moście znalazł dekowników i dezerterów – przedstawicieli znamienitszych rodów Barton. Kilku stojących tam mężczyzn spoglądało na Duga, zastanawiając się może, dlaczego ich najdroższy najemnik robi sobie przerwę od obowiązków, za które słono mu zapłacono. Wsparł więc ręce na biodrach, jak często to robili poważni dowódcy, i starał się wyglądać, jakby szukał słabych punktów w szeregu. Jeśli go zapytają, powie, że grunt to sprawdzić ostatni szereg linii obronnej.

***

Dug nie spodziewał się, że spędzi dzisiejszy słoneczny poranek w armii Barton. W forcie zatrzymał się ledwie wczoraj. Ni z tego, ni z owego gruchnęła wieść, że oddziały jazdy i rydwany króla Zadara z zamku Maidun będą przejeżdżać tędy w drodze powrotnej z łupieży miasteczka i fortu Boddingham. Boddingham było siołem mniejszym od Barton, położonym jakieś czterdzieści mil na północny wschód Krawędzicą. Przestało płacić Maidun daninę. Być może boddinghamczycy poczuli się bezpiecznie setki mil od tronu i stolicy imperium króla Zadara, ale najwidoczniej umknęło im, że licznymi biegnącymi teraz przez kraj drogami tłuczniowymi i kredową Krawędzicą jazda i rydwany Zadara pokonają tę odległość w zaledwie trzy dni, albo i mniej, jak się pospieszą. Przemieszczenie całej armii zajęłoby o wiele dłużej, z czego Dug doskonale zdawał sobie sprawę, bo sam w swoim czasie prowadził i spowolnił przemarsz niejednego wojska, ale z kimkolwiek by gadał, wszyscy jak jeden mąż twierdzili, że względnie nieduży oddział konnicy Zadara niechybnie zrówna z ziemią średniej wielkości osadę, taką jak Boddingham. Jeśli to prawda, w jej skład muszą chyba wchodzić elitarni gwardziści bogini wojny Machy. Siły Maidun minęły Barton dwa dni nazad, zbyt skupione na wymierzeniu Boddingham należytej

kary, żeby mitrężyć dłużej, niż było trzeba, by zebrać drewno i uzupełnić zapasy wody i piwa. Jednakże teraz, w drodze powrotnej, kiedy skrwawiła już miecze i pochwyciła niewolników, piekielnie dobrze wyszkolona mała kompania może nabrać chętki, by przy okazji zgnieść jak pluskwę słabe i niegotowe do obrony Barton.

***

– Te! – krzyknął do Duga jakiś facet zeszłej nocy. Nieśmiertelna kurtuazja południowców. – No? – odparł. – Bić się umiesz? Pomyśleć by można, że jego wyszczerbiony żelazny hełm, kolczuga i młot bojowy stanowiły dostateczną odpowiedź na to pytanie, ale południowcy, o czym Dug wielokrotnie się już przekonał, byli tak lotni jak uprzejmi. – Ano, Wojownikiem jestem.

copyright © Peter V. Brett copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., lublin 2015 copyright © for translation by Małgorzata Koczańska, 2015 Tytuł oryginału The Skull Throne wydanie i

isbn 978-83-7964-095-9 Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. projekt i adiustacja autorska wydania Eryk Górski, Robert Łakuta projekt okładki black gear Paweł Zaręba ilustracja na okładce Larry Rostant fotografia na okładce za zgodą autora mapa oraz aranżacja graficzna stron 4, 548-549 black gear Paweł Zaręba ilustracje Dominik Broniek redakcja Dominika Repeczko korekta Magdalena Byrska skład opracowanie okładki „Grafficon” Konrad Kućmiński skład wersji elektronicznej [email protected] sprzedaż internetowa

zamówienia hurtowe Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp.j. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected]

wydawnictwo Fabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91 www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected] www.facebook.com/fabryka