Brian Staveley - Miecze cesarza 1

Rodzicom, którzy czytali mi powieści

Podziękowania Jestem pewien, że istnieją pisarze tworzący zupełnie samodzielnie, ale ja potrzebowałem sporo pomocy. Wy mienione tu osoby czy tały kolejne rozdziały, dy skutowały burzliwie nad nazewnictwem, wy śmiewały moje kiepskie pomy sły, chwaliły dobre, chciały ciekawszy ch bitew, żądały jeszcze nikczemniejszy ch złoczy ńców, bardziej przerażający ch potworów, wy ławiały niekonsekwencje w opisach militarny ch i kartograficzny ch, sporządzały ry sunki Gór Kościany ch i krótko mówiąc – zagrzewały mnie i zapędzały, by m wszy stko zrobił lepiej. Oto ci, bez który ch moje pisanie by łoby procesem samotniczy m i bezbarwny m: Suzanne Baker, Oliver Snider, Tom Leith, Patrick Noy es, Colin Woods, John Muckle, Leda Eizenberg, Heather Buckels, Ky le Weaver, Keny on Weaver, Brook Detterman, Sarah Parkinson, Becca Hey mann, Katherine Pattillo, Matt Holmes, John Norton, Mark Fidler, Andrika Donovan, Shelia Staveley, Skip Staveley, Kristin Nelson, Sara Megibow, Anita Mumm, Ry an Derby, Morgan Faust, Adrian Van Young, Wes Williams, Jean Klingler, Amanda Jones, Sharon Krauss, Susan Weaver, Bella Pagan, Robert Hardage, Bill Lewis. Na specjalne podziękowania zasługują moja agentka Hannah Bowman oraz mój redaktor Marco Palmieri za to, że uwierzy li w tę książkę, a także za ukazanie mi w nowy m świetle miejsc i postaci, które – jak sądziłem – dobrze już poznałem. Gavin Baker, niezmordowany czy telnik i przy jaciel, przeczy tał każde słowo każdej kolejnej wersji tej powieści. Jego kry ty czne uwagi okazały się niezwy kle cenne, ale najcenniejsza by ła jego wiara w to, że zdołam napisać książkę, która okaże się dobra. Z jego niewy czerpany ch zasobów wiary czerpałem częściej, niż mu się zdaje. A wreszcie – Johanna Staveley. Csestriimowie nie znają słów na wy rażenie wdzięczności czy miłości, ale w ich pismach pojawia się często jedno zdanie: ix alza – kluczowe, absolutnie niezbędne. Wy raża ono doskonale stosunek Jo do książki i jej autora. Bez niej ży łby m sobie samotnie gdzieś pod jakąś skałą, nieświadomy, zagubiony w niepojęty m roztargnieniu, i zapewne dotąd pocił się nad mozolny m pisaniem prologu.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Prolog Zgnilizna. To zgnilizna odebrała mu dziecko, pomy ślał Tan’is, patrząc w dół, w oczy swojej córki. Wrzaski i przekleństwa, prośby i łkania rozlegały się w powietrzu, gdy długie szeregi więźniów wy pełniły dolinę. Odór krwi i ury ny gęstniał w południowy m upale. Tan’is nie zwracał na to uwagi, skupiwszy spojrzenie na twarzy córki, która uklękła, czepiając się jego kolan. Faith by ła już dorosłą kobietą, miała trzy dzieści lat i jeden miesiąc. Na pierwszy rzut oka mogła uchodzić za zdrową – o jasny ch, szary ch oczach, szczupły ch ramionach, mocny ch rękach – ale Csestriimowie już od dawna, od setek lat nie płodzili zdrowy ch dzieci. – Ojcze – błagała kobieta, a łzy spły wały jej po policzkach. Te łzy także by ły objawem zgnilizny. Istniały oczy wiście inne słowa na określenie tego. Dzieci, w swej niewinności i ignorancji, nazy wały tę przy padłość wiekiem, ale w tej, podobnie jak w wielu inny ch sprawach, się my liły. Wiek nie oznaczał zniedołężnienia. Tan’is przecież sam by ł stary, ży ł już wiele stuleci, a jego ścięgna wciąż by ły spręży ste, umy sł zaś by stry – gdy by ło trzeba, mógł biec przez cały dzień i całą noc, i jeszcze przez większą część następnego dnia. Większość Csestriimów by ła jeszcze starsza, mieli ty siące lat, a wciąż chodzili po ziemi, jeśli oczy wiście nie polegli w długich wojnach z Nevariimami. Nie, czas upły wał, gwiazdy w milczeniu kreśliły swoje długie łuki, pory roku ustępowały i przy chodziły po sobie i nic nie przy nosiło im szkody. To nie wiek, lecz zgnilizna nękała dzieci, przeżerając ich wnętrzności i mózgi, pozbawiając siły i nawet tej wątłej inteligencji, jaką wcześniej posiadały. Zgnilizna, a potem śmierć. – Ojcze – błagała Faith, niezdolna wy mówić nic poza ty m prosty m słowem. – Córko – odparł Tan’is. – Ty nie… – wy szeptała, zerkając przez ramię w stronę rowu, gdzie doran’se przy stąpili do swojej pracy, a stal bły skała w słońcu. – Nie możesz… Tan’is przechy lił głowę. Próbował zrozumieć córkę, próbował zrozumieć wszystkie swoje dzieci. Choć nie by ł uzdrowicielem, to jako żołnierz nauczy ł się opatry wać połamane kości i poszarpaną skórę, leczy ć odparzenia i dokuczliwy kaszel u mężczy zn będący ch zby t długo w polu. Ale to… nie potrafił pojąć natury tego rozkładu ani go uleczy ć.

– Dosięgnęła cię, córko. Dosięgnęła cię zgnilizna. Sięgnął w dół i powiódł palcem wzdłuż linii na czole Faith, musnął delikatnie zmarszczki wokół jej oczu, uniósł cienki kosmy k siwy ch włosów spomiędzy jej ciemny ch loków. Kilka dziesięcioleci słońca i wiatru sprawiło, że jej delikatna oliwkowa skóra zaczęła twardnieć. Zastanawiał się przez ten czas, jaki upły nął od chwili, gdy wy łoniła się spomiędzy bioder swojej matki, taka silna i rozwrzeszczana, czy zdoła wy rosnąć. Ciekawiło go to, ale teraz znał już odpowiedź. – Doty ka cię delikatnie – zauważy ł – ale jej uścisk będzie coraz silniejszy. – I dlatego musisz zrobić to? – wy buchnęła, podrzucając gwałtownie głową w stronę świeżo wy kopanego rowu. – Aż do tego doszło? Tan’is potrząsnął głową. – To nie by ła moja decy zja. Głosowała rada. – Dlaczego? Dlaczego nas nienawidzisz? – Nienawidzę? – odparł. – To wasze słowo, moje dziecko, nie nasze. – To nie jest zwy kłe słowo. Ono opisuje uczucie, coś rzeczy wistego. Prawdę o świecie. Tan’is skinął głową. Sły szał już wcześniej podobne argumenty. Nienawiść, odwaga, strach. Ci, którzy uważali, że zgnilizna jest ty lko przy padłością ciała, nic nie rozumieli. Ona niszczy ła też umy sł, podkopując fundamenty my śli i rozumu. – Wy rosłam z twego nasienia – mówiła dalej Faith, jakby wy nikało to logicznie z tego, o czy m mówili wcześniej. – Karmiłeś mnie, gdy by łam mała! – Doty czy to wielu stworzeń: wilków, orłów, koni. Kiedy są małe, są zależne od starszy ch. – Wilki, orły i konie chronią swoje dzieci! – zaprotestowała, łkając już otwarcie i wpijając palce w jego ły dki. – Widziałam to! Chronią i dbają, karmią i opiekują się. Wy chowują swoje młode. – Wy ciągnęła błagalnie drżącą dłoń ku twarzy ojca. – Dlaczego nie chcesz nas wy chowy wać? – Wilki – zaczął Tan’is, odsuwając rękę córki – wy chowują swoje młode, aby by ły wilkami. Orły, aby by ły orłami. Ty zaś – ciągnął, marszcząc brwi – choć cię wy chowy waliśmy, jesteś zgniła. Skażona, nieudana. Sama zobacz – rzekł, machnąwszy ręką w stronę zgarbiony ch, przy gnębiony ch postaci stojący ch nad rowem. By ły ich tam setki, czekający ch. – Nawet i bez tego by ś umarła, sama, już wkrótce. – Ale my jesteśmy ludźmi. Jesteśmy twoimi dziećmi. Tan’is pokręcił ponuro głową. Nie dało się dy skutować z kimś, kogo rozum już podupadł. – Nigdy nie będziesz mogła by ć jedną z nas – powiedział spokojnie, wy ciągając nóż. Na widok klingi Faith wy dała zduszony okrzy k i cofnęła się. Tan’is zastanawiał się, czy spróbuje uciekać. Wielu próbowało. Nigdy nie zdołali ujść daleko. A jednak ta spośród jego córek nie

pobiegła. Zamiast tego zacisnęła dłonie w pobielałe drżące piąstki, po czy m z wy raźny m wy siłkiem podniosła się z kolan. Stojąc, mogła patrzeć mu prosto w oczy i choć łzy przy kleiły jej włosy do policzków, nie płakała już. Ten jeden raz przy tłaczający strach opuścił ją, choć na krótko. Wy glądała niemal na zdrową i pełną sił. – I nie potrafisz kochać nas za to, jacy jesteśmy ? – zapy tała, pierwszy raz wy mawiając słowa powoli i równo. – Choćby takich skażony ch i nieudany ch? Choćby nawet takich zgniły ch – nie potrafisz pokochać? – Miłość – powtórzy ł Tan’is, smakując te dziwne sy laby, obracając je na języ ku, gdy przebijał się nożem przez jej mięśnie i żebra aż do bijącego serca – podobnie jak nienawiść, jest waszy m słowem, córko, nie naszy m.

1 Słońce zawisło nad szczy tami jak milczący, wściekły, rozżarzony węgielek, oblewając granitowe skały krwistą czerwienią, kiedy Kaden odnalazł rozszarpane ciało kozy. Podążał tropem zwierzęcia kręty mi górskimi ścieżkami, wy patrując jego śladów tam, gdzie grunt by ł dostatecznie miękki, oraz zgadując, gdy weszło na nagą skałę, i cofając się, gdy źle odgadł. By ła to powolna i żmudna praca, ten rodzaj zadania, jakie starsi mnisi uwielbiali wy znaczać swoim uczniom. Gdy słońce zeszło niżej i wschodni nieboskłon zabarwił się siną purpurą, zaczął się zastanawiać, czy spędzić noc na wy sokich szczy tach, za jedy ną osłonę mając zgrzebną szatę. Wedle annury jskiego kalendarza wiosna nadeszła już kilka ty godni temu, ale mnisi nie dbali o kalendarz, podobnie jak nie przejmowała się nim pogoda, brzy dka i dokuczliwa. W długich cieniach leżały płachty brudnego śniegu, od kamieni wiało chłodem, a szpile nieliczny ch sękaty ch jałowców wciąż by ły bardziej szare niż zielone. – No dalej, staruszko – wy mamrotał, sprawdzając kolejną ścieżkę. – Nie chcesz chy ba nocować tutaj, w każdy m razie nie bardziej niż ja. Góry by ły labiry ntem przejść i kanionów, wy płukany ch żlebów i zasy pany ch kamieniami osuwisk. Kaden przeszedł już trzy strumienie wezbrane wodą z topniejący ch mas śniegu, ocierając się o ujmujące je twarde ściany, i jego szata by ła zachlapana i przemoczona. Zamarznie, gdy słońce się schowa. Nie miał pojęcia, w jaki sposób koza znalazła drogę przez rwącą wodę. – Jeżeli będziesz ciągać mnie po ty ch szczy tach jeszcze dłużej… – zaczął, ale słowa zamarły mu na ustach, gdy dostrzegł w końcu swoją kozę, trzy dzieści kroków dalej, zaklinowaną w wy locie wąskiego wąwozu, skąd wy stawał ty lko jej zad. Choć nie mógł dobrze się przy jrzeć, bo wy glądało na to, że stworzenie uwięzło między wielkim głazem i ścianą wąwozu, od razu jednak ocenił, że coś jest nie tak. Zwierzę by ło spokojne, zby t spokojne, a w położeniu zadu i szty wności ty lny ch nóg by ło coś nienaturalnego. – Dalej, kozo – mruknął, podchodząc bliżej. Miał nadzieję, że nie zraniła się zby t poważnie. Mnisi Shin nie by li bogaci, a mięso i mleko zapewniały im hodowlane zwierzęta. Gdy by Kaden wrócił bez kozy albo, co gorsza, z martwy m zwierzęciem, jego umial wy znaczy łby mu srogą pokutę. – No chodź, przy jaciółko – powiedział, wolno torując sobie drogę w górę wąwozu. Koza

wy dawała się unieruchomiona, ale jeśli mogła biec, to nie miał najmniejszej ochoty gonić jej po cały ch Górach Kościany ch. – Lepiej skubać trawę na dole. Wrócimy tam razem. Wieczorne cienie skry wały krew aż do chwili, gdy niemal w nią wdepnął. Kałuża krwi by ła szeroka, ciemna i nieruchoma. Coś wy patroszy ło biedne zwierzę potężny m cięciem od bioder aż do żołądka, rozpłatując mięśnie i wy pruwając trzewia. Kaden patrzy ł, jak ostatnie krople krwi wy pły wają, zlepiając sierść na brzuchu w mokre, zmierzwione strąki i ściekając dalej w dół po szty wny ch nogach, niczy m ury na. – Niech to Shael weźmie – zaklął, pochy lając się nad zaklinowany m w przejściu głazem. Zdarzało się, że górskie koty napadały na kozy, a on teraz będzie zmuszony na własny ch ramionach dźwigać martwe zwierzę do klasztoru. – I trzeba ci by ło odłączać się od stada? – powiedział. – I trzeba… Słowa zamarły mu na ustach, a kręgosłup zeszty wniał nagle, gdy po raz pierwszy uważniej przy jrzał się zwierzęciu. Zimne ciarki przebiegły mu po ciele. Wziął głęboki oddech, po czy m zapanował nad emocjami. Ćwiczenia Shinów nie przy dały się na wiele, ale po ośmiu latach nauczy ł się jednak oswajać uczucia. Strach, zazdrość, złość, ży wiołowa radość – wciąż je odczuwał, ale nie wnikały już one w niego tak głęboko jak kiedy ś. Lecz nawet zamknięty w fortecy swego spokoju nic nie mógł na to poradzić, ty lko stał i patrzy ł. Cokolwiek wy patroszy ło kozę, nie poprzestało na ty m. Jakiś stwór – Kaden na próżno usiłował go sobie wy obrazić – oderwał głowę zwierzęcia od korpusu, przecinając mocne ścięgna i mięśnie ostry mi, brutalny mi ciosami, aż pozostał sam korpus z resztką szy i. Górskie koty od czasu do czasu dopadały zwierzęta oddalające się od stada, ale nigdy w taki sposób. Te rany by ły złe, okrutne, niepotrzebne, brak w nich by ło niezbędnej ekonomii zabijania, jaką dotąd widy wał w dzikich ostępach. Zwierzę nie zostało ty lko ubite, ono zostało unicestwione. Kaden rozejrzał się wokół, wy patrując reszty ciała. Kamienie i gałęzie spły nęły z wczesnowiosenny mi powodziami i zapełniły przejście przerośniętą zielskiem masą mułu i wy blakły ch na słońcu rozczapierzony ch paty ków. Ty le tego zaściełało wąwóz, że dobrą chwilę trwało, nim zlokalizował głowę leżącą kilka kroków dalej. Część sierści by ła wy darta, a kość czaszki mocno rozłupana. Mózg zniknął, jakby wy brany został z wnętrza czerepu ły żką. Pierwszy m odruchem Kadena by ło rzucić się do ucieczki. Krew wciąż kapała z sierści zwierzęcia, już bardziej czarna niż czerwona w gasnący m świetle dnia, a czy mkolwiek by ło to, co rozszarpało kozę, wciąż jeszcze mogło kry ć się w pobliżu, pilnując swej zdoby czy. Żaden z tutejszy ch drapieżników nie odważy łby się zaatakować Kadena – by ł wy soki jak na swoje siedemnaście lat, szczupły i silny po przepracowaniu połowy swego ży cia – ale też żaden z tutejszy ch drapieżników nie odry wałby kozie głowy ani nie wy jadał jej mózgu. Odwrócił się w stronę wejścia do wąwozu. Słońce zeszło już poniżej hory zontu, pozostawiając

po zachodniej stronie ty lko jaśniejszą plamę światła na stepie. Noc wdzierała się do wąwozu jak oliwa wlewana do czarki. Nawet gdy by wy ruszy ł naty chmiast, nawet gdy by biegł co sił w nogach, to i tak ostatnie parę mil dzielący ch go od klasztoru pokonać by musiał w zupełny ch ciemnościach. I choć by ł przekonany, że już dawno wy rósł ze strachu przed nocą spędzoną w górach, to jednak nie uśmiechało mu się poty kać w ciemności na kamienisty ch ścieżkach, gdy nieznany drapieżnik deptał mu po piętach. Cofnął się o krok od rozszarpanej kozy, po czy m zawahał się. – Heng będzie chciał zobaczy ć to wszy stko na malowidle – mruknął, zmuszając się, by powrócić do widoku rzezi. Każdy dy sponujący pędzelkiem i kawałkiem pergaminu może namalować obrazek, ale Shinowie oczekiwali od swy ch nowicjuszy i uczniów czegoś więcej. Malowidło by ło owocem patrzenia, a mnisi mieli swój własny sposób widzenia. Nazy wali to Saama’an, co oznaczało „wy rzeźbiony umy sł”. By ło to ty lko ćwiczenie, oczy wiście, jedy nie krok na długiej ścieżce prowadzącej do ostatecznego uwolnienia vaniate, ale miało też swoje skromne zastosowanie. Podczas ty ch ośmiu lat spędzony ch w górach Kaden nauczy ł się widzieć, naprawdę widzieć świat takim, jaki jest. Dostrzegać ślad cętkowanego niedźwiedzia, wy krój rozdwojony ch płatków, kształt odległy ch górskich szczy tów. Spędził niezliczone godziny, ty godnie i lata na patrzeniu, widzeniu, zapamięty waniu. Mógłby namalować każde z ty sięcy zwierząt i roślin w najdrobniejszy ch szczegółach i zapamiętać nowo widzianą scenę w ciągu kilku uderzeń serca. Wziął dwa powolne oddechy, oczy ścił miejsce w swoim umy śle niczy m pustą tabliczkę, na której mógł zapisać każdą dowolnie wy braną minutę. Strach pozostał, ale strach by ł przeszkodą, więc zmniejszy ł go, skupiając się na wy kony wanej czy nności. Przy gotowawszy tabliczkę, zabrał się do pracy. Naszkicowanie odciętej głowy, kałuży ciemnej krwi i pokiereszowanego ciała zwierzęcia zajęło mu kilka oddechów. Linie by ły wy raźne i pewne, cieńsze niż jakiekolwiek pociągnięcie pędzelka. Inaczej niż dzieje się to w zwy kłej pamięci, cały proces pozostawił w nim ży wy, ostry obraz, trwały jak skała, na której stał, taki, który będzie mógł przy wołać i obejrzeć w dowolnej chwili. Ukończy ł saama’an i zrobił długi, powolny wy dech. – Strach to ślepota – wy szeptał, powtarzając stary afory zm Shinów. – Spokój to widzenie. Słowa zapewniały chłodny komfort w obliczu krwawej sceny, ale teraz, gdy miał już wy ry ty obraz, mógł odejść. Raz jeszcze obejrzał się przez ramię, wy patrując drapieżnika wśród skał, a potem ruszy ł w stronę wy jścia z wąwozu. Kiedy ciemna nocna mgła spowiła szczy ty, wciąż pędził w ciemnościach po zdradliwy ch ścieżkach, obuty mi w sandały stopami stąpając po leżący ch gałęziach i grożący ch skręceniem kostki kamieniach. Jego nogi, szty wne i skostniałe po wielu godzinach podążania za kozą, rozgrzały się w szy bkim ruchu, a serce zabiło w równy m tempie.

– Nie uciekasz – powiedział do siebie. – Po prostu wracasz do domu. Pokonawszy jeszcze milę w dół, westchnął jednak z ulgą, minąwszy kamienną wieżę – mnisi nazy wali ją Talon – i zobaczy ł w oddali Ashk’lan. Ty siące stóp poniżej małe kamienne budy nki przy cupnęły na wąskim wy stępie skalny m, tuląc się do siebie jak gdy by z obawy przed upadkiem w przepaść. W niektóry ch oknach jarzy ły się ciepłe światełka. W kuchni refektarza będzie płonął ogień, w medy tacy jnej sali będą paliły się lampki, a wokół rozlegać się będzie spokojny pomruk Shinów szy kujący ch się do wieczorny ch ablucji i ry tuałów. Bezpieczny. Słowo to bezwiednie zrodziło się w jego umy śle. Tam w dole by ło bezpiecznie i Kaden mimowolnie przy spieszy ł kroku, biegnąc ku ty m kilku migotliwy m światłom, umy kając przed nieznany m krążący m gdzieś w ciemnościach za jego plecami.

2 Kaden zbiegł ze skalnego nawisu tuż za centralny m placem Ashk’lanu, po czy m zwolnił, wbiegając na dziedziniec. Jego niepokój, tak silny i namacalny po ujrzeniu rozszarpanej kozy, osłabł, gdy zszedł z wy sokich szczy tów i zbliży ł się do ciepła i ludzkiej atmosfery klasztoru. Teraz, kiedy podszedł do główny ch zabudowań, poczuł się głupio, że tak pędził. Czy mkolwiek by ło to, co zabiło kozę, pozostało tajemnicą, ale górskie ścieżki pełne by ły własny ch niebezpieczeństw czy hający ch zwłaszcza na ty ch, którzy by li na ty le głupi, by biegać tamtędy po ciemku. Kaden zwolnił jeszcze bardziej, próbując pozbierać my śli. Dość, że straciłem kozę. Heng wychłostałby mnie jednak do krwi, gdybym w tym wszystkim na dobitkę złamał sobie nogę. Sły chać by ło ty lko skrzy pienie żwiru klasztorny ch alejek pod stopami, nie licząc lamentu wiatru, który wzmagał się i słabł, zawodząc między sękaty mi gałęziami i zimny mi ścianami z kamienia. Wszy scy mnisi by li już w środku, pochy leni nad swy mi miskami, albo siedzieli ze skrzy żowany mi nogami w sali medy tacy jnej, poszcząc i poszukując pustki. Gdy Kaden wkroczy ł do refektarza, długiego, niskiego budy nku wy smaganego przez wiatr i deszcz tak, że zdawał się nieomal częścią samej góry, przy stanął, by nabrać w dłonie odrobinę wody ze stojącej za drzwiami beczki. Zimny pły n przepłukał mu gardło, a on poświęcił jeszcze chwilę, by uspokoić oddech i zwolnić ry tm serca. Nic dobrego by z tego nie wy nikło, gdy by zaczął rozmowę z umialem w stanie umy słowego zamętu. Shinowie nade wszy stko cenili spokój i jasność umy słu. Kadenowi zdarzało się już, że mistrzowie wy mierzali mu chłostę za przepy chanie, krzy ki, pośpiech w działaniu lub poruszanie się bez uzasadnienia. Tak czy owak, by ł już w domu. To, co zabiło kozę, nie miało zapewne ochoty błąkać się między solidny mi budy nkami. Gdy patrzy ło się z bliska, Ashk’lan nie robił wielkiego wrażenia, zwłaszcza w nocy : trzy długie kamienne budy nki z drewniany mi dachami – dormitorium, refektarz i sala medy tacji, tworzące trzy boki kwadratu, o jasny ch granitowy ch ścianach tak zmy ty ch, że w świetle księży ca wy glądały na pobielone mlekiem. Cały zespół zabudowań leżał przy krawędzi klifu, a czwarty bok kwadratu otwierał się na chmury, niebo i niezmącony niczy m widok podnóża gór oraz bezkresny ch stepów na zachodzie. Hen, w dole, łąki pokry ły się już drżącą pianą wiosenny ch kwiatów: koły szący ch się niebieskich storczy ków, biały ch mieczy ków i maleńkich fidelii. Jednakże

nocą, pod zagadkowy m, zimny m spojrzeniem gwiazd, step by ł niewidoczny. Patrząc w dal ponad krawędzią urwiska, Kaden stał w obliczu rozległej pustki, ogromnej, mrocznej otchłani. Miało się uczucie, jakby Ashk’lan stał na krańcu świata, zawieszony na skałach, stawiając czoło nicości pragnącej pochłonąć stworzenie. Po drugim ły ku wody odwrócił się. Noc stała się zimna, a teraz, gdy przestał biec, pory wy wiatru od Gór Kościany ch przenikały przez jego spoconą szatę jak kawałeczki lodu. Sły sząc burczenie w brzuchu, odwrócił się w stronę żółtego poblasku padającego z okien refektarza. O tej porze – już po zachodzie, ale jeszcze przed modlitwami – większość mnichów jadła skromny wieczorny posiłek składający się z solonej baraniny, rzepy i twardego czarnego chleba. Heng, umial Kadena, powinien by ć wewnątrz wraz z inny mi i Kaden przy odrobinie szczęścia zdoła zdać mu raport z tego, co widział, ukazać mu szy bko obraz całej sceny, a potem zasiądzie do ciepłego posiłku. Jedzenie u Shinów by ło daleko skromniejsze od tego, do jakiego przy wy kł w dziecięcy ch latach w Pałacu Brzasku, jeszcze nim ojciec go stamtąd odesłał, ale mnisi zwy kli mawiać, że głód przy daje smaku. Shinowie sły nęli ze swoich porzekadeł, które przekazy wali z pokolenia na pokolenie, jakby próbując nadrobić ty m brak liturgii i formalny ch ry tuałów w zakonie. Dla Niemego Boga nic nie znaczy ły pompa i przepy ch panujące w miejskich świąty niach. Podczas gdy młodzi bogowie lubowali się w muzy ce, modłach i ofiarach składany ch na bogato zdobiony ch ołtarzach, Niemy Bóg wy magał od Shinów ty lko jednego: ofiary, ale nie z wina i kosztowności, lecz z siebie. Umysł jest płomykiem, powiadali mnisi. Zdmuchnij go. Po ośmiu latach Kaden wciąż nie by ł pewien, co to oznacza, a teraz, z dokuczliwy m burczeniem w brzuchu, nie mógł poświęcić się kontemplacji tego problemu. Uchy lił ciężkie drzwi refektarza, pozwalając, by dotarł doń łagodny szmer rozmów. Mnisi by li rozproszeni w mały ch grupach, niektórzy siedzieli pochy leni nad swy mi miseczkami, inni stali przy ogniu trzaskający m w palenisku znajdujący m się na samy m końcu sali. Kilku siedziało, grając w warcaby, a ich oczy z niezmącony m spokojem śledziły na szachownicy linie obrony i ataku. Mężczy źni by li tak różni, jak odmienne by ły kraje, z który ch pochodzili – wy socy, bladzi, masy wni ludzie z Edish, z dalekiej północy, gdzie morze przez pół roku ścięte jest lodem; ży laści Hannończy cy o dłoniach i przedramionach wy tatuowany ch znakami plemion z dżungli porastającej obszar bezpośrednio na północ od Pasa; by ło tam nawet kilku Manjary tów, zielonookich, o brązowej skórze, odrobinę ciemniejszej od skóry Kadena. Mimo ty ch różnic wszy scy mnisi mieli ze sobą coś wspólnego: surowość i spokój, wy nikłe z twardy ch warunków ży cia w ty ch nieporuszony ch górach, z dala od wy gód, w jakich zostali kiedy ś wy chowani. Shinowie by li mały m zakonem liczący m ledwie dwustu mnichów ży jący ch w Ashk’lanie. Młodzi bogowie – Eira, Heqet, Orella i inni – przy ciągali wy znawców z trzech konty nentów

i mieli świąty nie niemal w każdy m mieście i miasteczku, a by ły to prawdziwe pałace o wnętrzach obwieszony ch jedwabiami, inkrustowane złotem. Niektóre ry walizowały bogactwem z pałacami najmajętniejszy ch ministrów i atrepów. Sam Heqet miał wiele ty sięcy kapłanów i dziesięciokrotnie większą liczbę czcicieli, którzy tłoczy li się u jego ołtarzy, gdy ty lko czuli potrzebę wzmocnienia swojej odwagi. Mniej popularni bogowie też mieli swoich zwolenników. Krąży ły opowieści o przy by tkach w Rassamburze i krwawy ch sługach Ananshaela, o pucharach zrobiony ch z ludzkich czaszek i ociekający ch szpikiem, o dzieciach duszony ch we śnie, o mroczny ch orgiach, w który ch śmierć i seks by ły ze sobą okrutnie powiązane. Powiadano, że na dziesięciu ty ch, którzy tam wchodzili, ty lko jeden powracał. Porwani przez Władcę Kości, szeptali. Porwani przez samą Śmierć. Starsi bogowie, bardziej stroniący od świata i obojętni na sprawy ludzi, przy ciągali mniej wy znawców. Mimo wszy stko mieli oni swoje imiona – Intarra i jej małżonek, Hull Nietoperz, Pta oraz Astar’ren – a ponieważ obecni by li na wszy stkich trzech konty nentach, to czciły ich ty siące ludzi. Ty lko Niemy Bóg nie miał imienia i nie posiadał twarzy. Shinowie utrzy my wali, że jest najstarszy, najbardziej skry ty i najpotężniejszy. Poza Ashk’lanem większość ludzi sądziła, że już dawno umarł albo nigdy nie istniał. Został zabity przez Ae, jak powiadali niektórzy, kiedy stworzy ła świat, niebo i gwiazdy. Kadenowi wy dawało się to wielce prawdopodobne. Nigdy nie dostrzegł najmniejszego znaku boga przez te wszy stkie lata, gdy biegał po górskich szlakach. Rozejrzał się po sali w poszukiwaniu swoich kolegów-uczniów, aż znad stołu stojącego pod ścianą dostrzegł go Akiil. Obok niego na długiej ławie siedzieli Serkhan i Phirum Prumm – jedy ny uczeń w Ashk’lanie, który zachował tuszę pomimo nieustannej pracy przy budowie i popędzania przez starszy ch mnichów. Kaden kiwnął głową w odpowiedzi i już zamierzał do nich podejść, gdy po przeciwnej stronie pomieszczenia zauważy ł Henga. Stłumił westchnienie – umial z pewnością wy znaczy łby jakąś nieprzy jemną pokutę, gdy by jego uczeń siadł do stołu przed zdaniem mu relacji. Miał nadzieję, że opowieść o zabitej kozie nie zajmie wiele czasu; potem będzie mógł dołączy ć do towarzy szy i zająć się swoją miską potrawki. Huy a Henga trudno by ło przeoczy ć. Pasowałby bardziej do jakiejś winiarni w Annurze niż tutaj, zamknięty w klasztorze, setki mil za granicą cesarstwa. Podczas gdy inni mnisi spełniali swoje obowiązki ze spokojem i godnością, Heng nucił, zajmując się kozami, śpiewał, taszcząc na górę ciężkie worki wy kopanej gliny, i nieustannie żartował, siekając rzepę do garnków dla potrzeb refektarza. Nawet chłoszcząc do krwi swoich uczniów, potrafił opowiadać żarty. W ty m właśnie momencie opowiadał coś braciom przy stole z wy szukaną gesty kulacją i odgłosami przy pominający mi wołania ptaków. Kiedy jednak zobaczy ł zbliżającego się Kadena, uśmiech zniknął z jego twarzy.

– Znalazłem kozę – powiedział Kaden bez zbędny ch wstępów. Heng wy ciągnął ręce, jakby chcąc powstrzy mać słowa, zanim do niego dotrą. – Nie jestem już twoim umialem – odparł. Kaden otworzy ł szeroko oczy. Scial Nin, opat klasztoru, mniej więcej co rok przy dzielał uczniów umialom, ale nigdy nie robił tego z zaskoczenia. Nie w trakcie kolacji. – Co się stało? – zapy tał, nagle mając się na baczności. – Nadszedł dla ciebie czas przejścia. – Teraz? – Teraźniejszość to teraźniejszość. Jutro też będzie „teraz”. Kaden zdusił w sobie cierpką odpowiedź; Heng nie by ł już co prawda jego umialem, lecz wciąż miał prawo go wy chłostać. – Kto to jest? – zapy tał. – Rampuri Tan – odparł Heng bezbarwny m głosem, wy zby ty m zwy kłego śmiechu. Kaden spojrzał zdziwiony. Rampuri Tan nie brał uczniów. Czasami, pomimo swej brązowej szaty i ogolonej głowy, pomimo przesiady wania cały mi dniami ze skrzy żowany mi nogami w kontemplacji Niemego Boga, Tan nie wy glądał wcale na mnicha. Nie by ło nic, czego Kaden mógłby się uchwy cić, ale nawet nowicjusze coś wy czuwali i wy my ślali setki rozmaity ch teorii przy pisujący ch Tanowi wiele rozmaity ch, niezby t przekonujący ch ży ciory sów, na przemian chwalebny ch i mroczny ch: a to że blizny na jego twarzy wzięły się z tego, że walczy ł z dzikimi zwierzętami na arenie w Zakolu; że jest mordercą i złodziejem, który odpokutowuje swe grzechy ży ciem kontemplacy jny m; że jest wy dziedziczony m bratem jakiegoś wielkiego pana lub atrepa, ukry wający m się w Ashk’lanie ty lko do czasu, gdy obmy śli zemstę. Kaden nie bardzo wierzy ł w te wszy stkie opowieści, ale zauważy ł to jedno, co je łączy ło: przemoc. Przemoc i niebezpieczeństwo. Kimkolwiek Rampuri Tan by ł przed przy by ciem do Ashk’lanu, Kaden nie chciał, by został jego umialem. – On na ciebie czeka – ciągnął Heng, a w jego głosie dała się wy czuć nikła nutka litości. – Obiecałem, że odeślę cię do jego celi, gdy ty lko się zjawisz. Kaden spojrzał przez ramię w stronę stołu, za który m siedzieli jego przy jaciele, siorbiąc potrawkę i radując się kilkoma minutami swobodnej rozmowy, na które pozwalano im w ciągu dnia. – To ty le – rzucił Heng, popadając w zamy ślenie. Droga z refektarza do dormitorium nie by ła długa – sto kroków w poprzek dziedzińca, potem krótkie przejście między dwoma szpalerami karłowaty ch jałowców. Kaden pokonał tę odległość szy bko, chcąc jak najprędzej schronić się przed wiatrem, i pchnął ciężkie drewniane drzwi. Wszy scy mnisi, nawet opat Scial Nin, spali w identy czny ch pomieszczeniach wy chodzący ch na

długi, biegnący środkiem kory tarz. Cele by ły małe, ledwie starczały, by pomieścić prostą plecioną matę stanowiącą posłanie i kilka półeczek, ale Shinowie większość czasu spędzali na zewnątrz, w warsztatach albo na medy tacji. Wewnątrz budy nku, osłonięty od przenikliwego wiatru, Kaden zwolnił kroku, przy gotowując się na spotkanie. Trudno by ło zgadnąć, czego się spodziewać – niektórzy mistrzowie lubili poddawać ucznia próbie naty chmiast, inni natomiast woleli czekać i obserwować, oceniając słabe i mocne strony młodego mnicha, zanim zadecy dowali o kierunku jego szkolenia. Jest po prostu kolejnym mistrzem, rzekł do siebie Kaden. Heng został nim rok temu i jakoś do niego przywykłeś. A jednak by ło w tej sy tuacji coś dziwnego, co budziło w nim niepokój. Najpierw ta zabita koza, a potem nieoczekiwane przeniesienie w chwili, gdy powinien siedzieć na długiej ławie nad miską parującej potrawki, rozmawiając z Akiilem i inny mi uczniami… Nabrał powietrza głęboko do płuc, a potem wy puścił powoli. Martwienie nie zda się na nic. Żyj teraz, powiedział sobie w duchu, przy wołując jeden z podstawowy ch afory zmów Shinów. Przyszłość jest snem. A jednak część jego my śli – jakiś głos, który nie zamierzał się uspokoić – przy pominał mu, że nie wszy stkie sny są przy jemne, a czasem, choćby śmy nie wiadomo jak się przewracali i rzucali na posłaniu, nie udaje się z nich przebudzić.

3 Rampuri Tan siedział na podłodze swej maleńkiej celi zwrócony plecami do drzwi, a przed nim leżał rozłożony na posadzce czy sty arkusz pergaminu. W ręku trzy mał pędzelek, ale choć siedział tak już długo, nie zanurzy ł go jeszcze w stojącej obok miseczce czarnego tuszu. – Wejdź – powiedział i skinął wolną ręką, nie odwracając się w stronę drzwi. Kaden przekroczy ł próg i zatrzy mał się. Pierwsze parę chwil z nowy m umialem mogło zadecy dować o charakterze całej relacji. Większość mnichów pragnęła jak najprędzej zrobić wrażenie na swoich uczniach, a Kaden nie kwapił się do otrzy mania dokuczliwej pokuty z powodu jakiegoś drobnego błędu czy uchy bienia. Zdawało się jednak, że Tan by ł zadowolony, gdy wpatry wał się milcząco w czy sty arkusz. Kaden czekał więc cierpliwie, przy glądając się swemu dziwnemu nowemu mistrzowi. Nietrudno by ło stwierdzić, skąd u nowicjuszy wziął się pomy sł, że starszy mnich walczy ł kiedy ś na arenie. Tan, choć miał już dobrze pod pięćdziesiątkę, by ł zbudowany jak skała, miał masy wne ramiona, grubą szy ję i potężne mięśnie. Wklęsłe blizny, odcinające się bielą na ciemnej skórze, widoczne by ły pod krótko ścięty mi włosami, jak gdy by jakieś zwierzę raz za razem szarpało jego głowę, zdzierając mu skórę z czaszki. Cokolwiek zadało kiedy ś te rany, by ły one potworne. Kaden znów powędrował my ślami do pokiereszowanej kozy i zadrżał. – Odnalazłeś zwierzę, po które posłał cię Heng – odezwał się nagle starszy mnich. Nie by ło to py tanie i Kaden zawahał się na moment. – Tak – odparł w końcu. – Odprowadziłeś je do stada? – Nie. – Dlaczego? – Zostało zabite. Okrutnie. Tan opuścił pędzelek, pły nny m ruchem wstał z podłogi i obrócił się, by po raz pierwszy stanąć twarzą w twarz ze swoim uczniem. By ł wy soki, niemal tak wy soki jak Kaden, i nagle w małej celi zrobiło się bardzo niewiele miejsca. Jego oczy, przenikliwe i twarde jak ostre gwoździe, wpatry wały się w Kadena. W Annurze można by ło znaleźć ludzi pochodzący ch z zachodniej części Eridroi i z dalekiego południa, którzy samą siłą swego wzroku potrafili zmuszać do

posłuszeństwa niedźwiedzie i jaguary. Kaden poczuł się nagle tak jak jedno z ty ch zwierząt i ty lko nadzwy czajny m wy siłkiem zdołał wy trzy mać spojrzenie swego nowego umiala. – Górski kot? – zapy tał starszy mnich. Kaden potrząsnął głową. – Coś odcięło jej szy ję, równo ją przerąbało. Potem wy żarło mózg. Tan przy patrzy ł mu się i uczy nił gest w stronę miseczki z pędzelkiem i arkusza pergaminu na podłodze. – Namaluj to. Kaden usiadł z ulgą. Jakiekolwiek niespodzianki czekały na niego pod opieką Tana, to starszy mnich przy najmniej dzielił pewne zwy czaje z Hengiem. Gdy sły szał o czy mś niety powy m, domagał się obrazka. To by ło dość łatwe. Kaden odetchnął głęboko dwa razy, zebrał my śli, a potem przy wołał saama’an. Widok wy pełnił jego umy sł ze wszy stkimi szczegółami – ociekającą krwią sierścią, zwisający mi kawałkami ciała, opróżnioną czaszką odrzuconą na bok jak potłuczona zastawa. Zanurzy ł czubek pędzelka w miseczce i zaczął malować. Praca szła szy bko. Podczas nauki u mnichów poświęcano mnóstwo czasu na doskonalenie tej sztuki. Kiedy skończy ł, odłoży ł pędzelek. Malowidło na pergaminie mogłoby by ć obrazem jego umy słu odbity m w spokojny m zwierciadle wody. Cisza wy pełniła pokój za nim; cisza wielka i ciężka jak kamień. Kaden czuł pokusę odwrócenia się, ale uczono go, by siedział i malował, i nic poza ty m, tak więc gdy ukończy ł obrazek, po prostu trwał nieporuszony. – To właśnie widziałeś? – zapy tał w końcu Tan. Kaden potaknął. – I miałeś dość przy tomności umy słu, żeby sporządzić saama’an. Zadowolenie ogarnęło Kadena. Może nauka pod kierunkiem Tana mimo wszy stko nie będzie taka zła. – Nic więcej? – spy tał mnich. – Nic więcej. Smagnięcie spadło na niego nagle, bolesne i nieoczekiwane. Kaden ugry zł się w języ k. Ból krzy czał na jego plecach jasną, grubą krechą, podczas gdy usta wy pełnił mu miedziany smak krwi. Zaczął sięgać za plecy, by zablokować następne uderzenie, ale zmusił się do stłumienia tego insty nktownego odruchu. Tan by ł teraz jego umialem i do niego należało wy mierzanie kar i pokuty wedle swego uznania. Powód nagłego uderzenia pozostawał dla Kadena tajemnicą, lecz chłostę znosić potrafił. Osiem lat wśród Shinów nauczy ło go, że ból to pojęcie zby t ogólne, by oddać mnogość doznań wy magający ch opisania. Poznał brutalny ból stóp zanurzony ch zby t długo w lodowatej wodzie

oraz okropne kłucie i swędzenie podczas ich ogrzewania. Zdołał poznać głęboki, niechętny ból mięśni spracowany ch do zupełnego wy czerpania i wy kwity cierpienia następnego dnia, gdy próbował przy wrócić miękkie ciało do ży cia, ugniatając je kciukami. By ł też szy bki, jasny ból czy stej rany, gdy ześlizgnął się nóż, i niskie, dudniące pulsowanie bólu głowy po ty godniowy m poście. Shinowie bardzo wierzy li w ból. Miał on przy pominać, jak bardzo związani jesteśmy z naszy m ciałem, powiadali. Stanowić przy pomnienie porażki. – Skończ obraz – powiedział Tan. Kaden znów przy wołał w pamięci saama’an, po czy m porównał go z malowidłem na leżący m przed nim pergaminie. Wszy stkie szczegóły oddał wiernie. – Jest skończony – odparł z niechęcią. Uderzenie spadło nań ponownie, lecz ty m razem by ł na nie przy gotowany. Jego umy sł wchłonął szok, podczas gdy ciało ugięło się lekko pod ciosem. – Skończ obraz – powtórzy ł Tan. Kaden się zawahał. Zadawanie py tań umialowi by ło z reguły najkrótszą drogą do otrzy mania kary, ale skoro by ł już bity, to drobne wy jaśnienie nie mogło zaszkodzić. – Czy to jakaś próba? – zapy tał ostrożnie. Mnisi wy my ślali wiele rozmaity ch prób dla swoich uczniów, podczas który ch nowicjusze usiłowali wy kazać się zrozumieniem i kompetencją. Rzemień smagnął go znowu w poprzek pleców. Dwa pierwsze uderzenia rozerwały mu szatę, a teraz poczuł, że trzecie przecięło obnażoną skórę. – Jest ty m, czy m jest – odpowiedział Tan. – Nazy waj to próbą, jeśli chcesz, ale nazwa nie jest rzeczą. Kaden stłumił jęk. Niezależnie od swego ekscentry zmu Tan uży wał ty ch samy ch iry tujący ch powiedzeń, co reszta Shinów. – Nie pamiętam nic więcej – odparł Kaden. – Saama’an jest ukończony. – To nie wy starczy – powiedział Tan, ty m razem powstrzy mując uderzenie rzemienia. – To cały obraz – zaprotestował Kaden. – Koza, głowa, kałuże krwi, nawet kilka oderwany ch kępek sierści przy klejony ch do skały. Wszy stko odtworzy łem. Ty m razem Tan smagnął go znowu. Dwa razy. – Każdy głupiec widzi, co tu jest – powiedział sucho mnich. – Nawet dziecko patrzące na świat potrafi powiedzieć, co ma przed sobą. Ty musisz zobaczy ć to, czego tu nie ma. Musisz się przy jrzeć, żeby dostrzec, czego brakuje. Kaden stoczy ł ze sobą walkę, próbując dopatrzeć się w ty m jakiegoś sensu. – Cokolwiek zabiło kozę, nie ma tego tutaj – zaczął powoli. Kolejne smagnięcie. – Oczy wiście, że nie. Wy straszy łeś to. Albo samo odeszło. W każdy m razie nie spodziewasz się

chy ba zastać dzikiego zwierzęcia pochy lonego nad swoją ofiarą po ty m, jak usły szało lub zwęszy ło zbliżającego się człowieka. – A zatem szukam tego, co powinno tu by ć, ale go nie ma. – My śl w umy śle. Języ ka uży waj wtedy, gdy masz coś do powiedzenia. Tan podkreślił wy powiedziane słowa trzema kolejny mi ostry mi uderzeniami. Rany spły nęły krwią. Kaden czuł, jak ścieka mu po plecach, gorąca, wilgotna i lepka. Otrzy my wał już dawniej gorsze chłosty, ale zawsze za znacznie poważniejsze przewinienia, zasługujące na większą karę, nigdy w trakcie zwy kłej rozmowy. Coraz trudniej by ło zapomnieć o przeszy wający m bólu, ale próbował się skupić na przedmiocie rozważań. Tan nie zamierzał zaprzestać bezlitosnego smagania – to jedno by ło pewne. Musisz dostrzec to, czego tu nie ma. By ł to ty powy nonsens Shinów, ale jak to często z nonsensami by wa, zapewne okaże się prawdą. Kaden raz jeszcze przejrzał saama’an. Każda część kozy została przedstawiona, nawet wnętrzności, które leżały w siny ch zwojach pod brzuchem zwierzęcia. Mózg zniknął, ale namalował strzaskaną czaszkę wy raźnie, pokazał nawet, gdzie została otwarta. Czego jeszcze można by ło oczekiwać? Śledził kozę, poszedł za nią do wąwozu i… – Ślady – powiedział, uświadamiając to sobie w chwili, gdy wy powiedział to słowo. – Gdzie są ślady tego, co zabiło kozę? – To bardzo dobre py tanie – powiedział Tan. – Czy tam by ły ? Kaden starał się to sobie przy pomnieć. – Nie jestem pewien. Nie ma ich w saama’anie… ale skupiłem się na kozie. – Wy gląda na to, że te twoje złociste oczy nie widzą lepiej niż oczy kogokolwiek innego. Kaden spojrzał zdumiony. Dotąd żaden z umialów nie wspomniał o jego oczach. Miałoby to zby t ścisły związek z jego ojcem lub dziedzictwem. Shinowie nade wszy stko cenili równość. Nowicjusze by li nowicjuszami, uczniowie uczniami, a pełnoprawni bracia by li równi w obliczu Niemego Boga. Oczy Kadena jednakże by ły szczególne. Tan nazwał je „złocisty mi”, ale naprawdę ich tęczówki świeciły. Jako dziecko Kaden wpatry wał się w oczy ojca – wszy scy annury jscy cesarze mieli podobne – nie mogąc się nadziwić, że ich kolor zdawał się poruszać i płonąć. Czasem płonęły jasno jak ogień na mocny m wietrze, kiedy indziej żarzy ły się czerwony m, ciemny m płomieniem. Jego siostra Adare też miała szczególne oczy, ale one zdawały się iskrzy ć i strzelać ogniem jak żar z zielony ch gałązek. Jako najstarsze z cesarskich dzieci Adare rzadko skupiała jasne spojrzenie na młodszy ch braciach, a jeśli już to czy niła, to zwy kle w przy pły wie iry tacji. Zgodnie z rodzinną trady cją świetliste oczy pochodziły od samej Intarry, Pani Światła, która przy brała ludzką postać przed setkami lub ty siącami lat – nikt nie by ł

do końca pewien – aby uwieść jednego z przodków Kadena. Oczy te naznaczy ły go jako następcę Nieciosanego Tronu, tronu samego Annuru, cesarstwa, które rozciągało się na dwa konty nenty. Shinowie, rzecz jasna, interesowali się cesarstwami nie bardziej niż Intarrą. Pani Światła by ła jedną ze stary ch bogiń, starszą niż bogowie Meshkent i Maat, starszą nawet niż Ananshael, Władca Kości. Od niej zależał łuk biegu słońca po niebie, ciepło dnia, tajemniczy blask księży ca. Nadto zaś, wedle mnichów, by ła dzieckiem, dziewczy nką bawiącą się ogniem w bezkresie pustki, w nieskończonej otchłani będącej domem Niemego Boga. Któregoś dnia Kaden powróci do Annuru, aby upomnieć się o swoje miejsce na Nieciosany m Tronie, dopóki jednak mieszkał w Ashk’lanie, by ł ty lko jedny m z mnichów, od którego oczekiwano ciężkiej pracy i posłuszeństwa. Jego oczy z pewnością nie chroniły go przed brutalny m przesłuchaniem ze strony Tana. – Może ślady tam by ły – stwierdził Kaden bez przekonania. – Nie mam pewności. Tan milczał przez chwilę, a Kaden się zastanawiał, czy znów zacznie go bić. – Mnisi by li dla ciebie zby t pobłażliwi – rzucił w końcu Tan surowo. – Ja nie popełnię tego błędu. Dopiero później, kiedy leżał bezsennie na swoim posłaniu, oddy chając pły tko, aby nie prowokować bólu w obity ch plecach, uświadomił sobie, co powiedział jego nowy umial: „mnisi”. Jak gdy by Rampuri Tan nie by ł jedny m z nich.

4 Nawet w pory wach wiejącej od morza słonej bry zy zwłoki cuchnęły. Skrzy dło Adamana Fane’a znalazło ten statek dwa dni wcześniej podczas ruty nowego patrolu, z podarty mi, obwisły mi żaglami, zaschniętą krwią na relingach i załogą posiekaną na kawałki i pozostawioną na pokładzie na pastwę rozkładu. Gdy przy by li kadeci, palące wiosenne słońce dokonało już swego dzieła, wzdy mając brzuchy i napinając skórę na stawach i czaszkach. Muchy właziły do uszu martwy ch mary narzy i wy łaziły z nich, buszowały między obwisły mi wargami i zatrzy my wały się, przy stawiając trąbki do wy schły ch gałek oczny ch w poszukiwaniu poży wienia. – Jakieś teorie? – zapy tała Ha Lin, szturchając najbliższe zwłoki stopą. Valy n wzruszy ł ramionami. – My ślę, że możemy wy kluczy ć szarżę kawalerii. – Bardzo cenna uwaga – odcięła się, wy krzy wiając usta i scepty cznie mrużąc migdałowe oczy. – Ktokolwiek to zrobił, by ł w ty m dobry. Spójrz tutaj. Przy klęknął, by oderwać kawałek ubrania od kłutej rany pod czwarty m żebrem. Lin uklękła tuż za nim, pośliniła mały palec i wsunęła w ranę aż do drugiego kły kcia. Ktoś obcy, mijając Ha Lin na ulicy, mógłby wziąć ją za pełną kobiecości wesołą córkę kupca: zwinna i beztroska, o skórze opalonej na brąz od długiego przeby wania na słońcu i poły skliwy ch długich włosach odgarnięty ch z czoła i związany ch z ty łu skórzany m rzemy kiem. Miała jednakże oczy żołnierza. Przez ostatnie osiem lat przechodziła ten sam trening co Valy n, ten sam co wszy scy kadeci, którzy stali teraz na pokładzie nieszczęsnego statku, a w Kettralu od dawna przy zwy czajano ją do widoku śmierci. A jednak Valy n mimowolnie wciąż widział w niej atrakcy jną dziewczy nę. Na Wy spach żołnierze z reguły unikali romanty czny ch związków z kobietami. Niedaleko stąd, na Hook, ladacznice obu płci by ły tanie, a nikt nie chciał kłótni kochanków między kobietami i mężczy znami wy ćwiczony mi w zabijaniu na dziesiątki sposobów. Mimo to Valy n przy łapy wał się czasem na ty m, że jego spojrzenie odry wa się od bieżącego zajęcia i samowolnie wędruje ku Ha Lin, obserwując wy gięcie jej warg czy kształty ciała pod czarny m wojenny m strojem.

Próbował to ukry wać – by ło to w końcu kłopotliwe i nieprofesjonalne – ale miał wrażenie, sądząc choćby z kpiarskiego gry masu, jaki czasem pojawiał się na jej twarzy, że dość często go na ty m przy łapy wała. Najwy raźniej nie przejmowała się ty m jednak. Czasem wręcz odpowiadała mu śmiały m, rozbrajający m spojrzeniem. Łatwo się by ło domy ślić, co mogłoby zajść między nimi, gdy by wy rośli w jakimś inny m miejscu, gdzie trening nie pochłaniałby całego ich ży cia. Oczy wiście „jakieś inne miejsce” dla Valy na hui’Malkeeniana mogło oznaczać jedy nie Pałac Brzasku, który miał własne reguły i własne tabu; jako członek cesarskiej rodziny nie mógłby przecież kochać jej bardziej otwarcie niż tutaj jako żołnierz. Zapomnij o tym, rzekł do siebie gniewnie. By ł tu, by skupić się na swoim zadaniu, a nie spędzać ranek na marzeniach o inny m ży ciu. – Zawodowcy – powiedziała Lin, najwy raźniej nieświadoma faktu, że jego umy sł odpły nął gdzieś na chwilę. Wy ciągnęła palec z rany i wy tarła krwawy osad o czarne ubranie. – Wy starczająco głęboka, by uszkodzić nerkę, ale nie na ty le, by ostrze utknęło. Valy n skinął głową. – Jest tu mnóstwo takich, więcej, niż można by się spodziewać po amatorach. Przy glądał się dłuższą chwilę fioletowej ranie, a potem wy prostował się i popatrzy ł w dal na pluszczącą połać Morza Żelaznego. Po widoku krwi dobrze by ło spojrzeć przez chwilę na nieskażony błękit, na bezkres południowego nieba. – Dość leniuchowania! – ry knął Adaman Fane i trzepnął Valy na dłonią w poty licę, przechodząc wzdłuż pokładu i depcząc po rozrzucony ch ciałach, jakby to by ły połamane drzewce czy zwoje lin. – Ruszajcie ty łki i jazda na rufę! – Potężnie zbudowany, ły sy trener by ł w Kettralu już od dobry ch dwudziestu lat, a nadal codziennie przed świtem przepły wał wpław cieśninę do Hook i z powrotem. Niewiele miał cierpliwości do kadetów gromadzący ch się właśnie wokół na jedno z jego ćwiczeń. Valy n dołączy ł do reszty. Znał ich wszy stkich, to oczy wiste. Kettral by ł niewielką jednostką bojową, a oni stanowili elitę – ogromne ptaki, z jakich korzy stali, by lądować nieoczekiwanie za liniami wroga, mogły przenieść jednorazowo nie więcej niż pięciu, sześciu żołnierzy. Cesarstwo wy korzy sty wało Kettral, gdy misja miała by ć przeprowadzona szy bko i cicho. Do wszy stkich inny ch celów wy starczały annury jskie legiony albo mary narka czy siły desantowe. Grupa szkoleniowa Valy na liczy ła dwudziestu sześciu ludzi, z czego siódemka przy leciała z Fane’em na ten opustoszały statek na poranne ćwiczenia. Tworzy li dziwną grupę, do której należeli jeszcze: Annick Frencha, szczupła jak chłopiec, blada jak śnieg i milcząca jak kamień; Balendin o okrutny m uśmiechu, z siedzący m mu na ramieniu sokołem; Talal, wy soki, poważny, z jasny mi oczami w ciemnej jak węgiel twarzy ; Gwenna Sharpe, niewiary godnie beztroska

i chorobliwie wy buchowa; Sami Yurl, arogancki sy n jednego z największy ch atrepów cesarstwa, o ciemnobrązowej skórze niczy m bóg, mistrzowsko władający mieczem. Niewiele mieli ze sobą wspólnego poza ty m, że który ś z dowódców uznał, że będą kiedy ś świetni w zabijaniu ludzi. Oczy wiście pod warunkiem że coś nie zabije ich wcześniej. Cały trening, wszy stkie lekcje, osiem lat nauki języ ków, ćwiczenia saperskie, doskonalenie umiejętności nawigacy jny ch, posługiwanie się bronią, bezsenne noce na wartach, nieustanny i przesadny wy siłek fizy czny – przesadny, bo obliczony na wzmocnienie ciała i umy słu, a wszy stko to w jedny m celu: w celu przy stąpienia do Próby Hulla. Valy n pamiętał swój pierwszy dzień na Wy spach, jakby został wy palony żelazem w jego umy śle. Rekruci zeszli ze statku prosto w potok wy zwisk i obelg, między okrutne, gniewne twarze weteranów, którzy ten odległy archipelag nazy wali swoim domem i najwy raźniej nie podobała im się żadna ingerencja, nawet ze strony ty ch, którzy pragnęli ich naśladować. Zanim zdołał postąpić dwa kroki, ktoś trzepnął go w policzek, po czy m wcisnął mu twarz w mokry, słony piasek, tak że ledwo mógł oddy chać. – Wbijcie sobie do głowy – wrzasnął ktoś, by ć może który ś z dowódców – że chociaż jakiś niekompetentny biurokrata uznał za wskazane przy słać was tutaj, na nasze drogie Wy spy Qirin, nie znaczy to wcale, że kiedy ś wejdziecie do Kettralu. Nim minie ty dzień, niektórzy będą błagać o litość. Inni załamią się podczas treningu. Wielu zginie, spadając z ptaków, tonąc wiosną w sztormowy ch falach, popłakując z żalu nad sobą, zanim wasze ciała zgniją na jakimś nędzny m hannońskim zadupiu. A to i tak drobiazg! Tę część można jeszcze nazwać zabawą. Ci z was, którzy będą mieli szczęście albo będą wy starczająco uparci, wciąż będą mieli przed sobą Próbę Hulla. Próba Hulla. Pomimo ośmiu lat szeptany ch domy słów ani Valy n, ani żaden z pozostały ch kadetów nie wiedzieli nic ponad to, czego dowiedzieli się pierwszego dnia po przy jeździe na Qarsh. Wy dawało się to bardzo odległe i niewidoczne jak statek za linią hory zontu. Nikt o ty m nie zapomniał, ale też nie my ślano o ty m zanadto; w końcu nikt nie przy stąpił do Próby Hulla, nie przeży wszy przy gotowujący ch do niej ośmiu lat treningu. A teraz, po wszy stkich ty ch latach, w końcu nadeszła pora, niczy m zalegający w nieskończoność dług. Za niecały miesiąc Valy n i pozostali zy skają rangę pełnowartościowy ch członków Kettralu albo umrą. – Może zacznijmy ten ranek od przeglądu waszej niekompetencji – zaczął Fane, przy wołując my śli Valy na z powrotem do teraźniejszości – a na początek weźmy Ha Lin. – Machnął w jej stronę wielką dłonią na znak, by zaczęła. By ło to ty powe ćwiczenie. Kettral zawsze ciągał kadetów po świeży ch polach bitew, aby ten widok ich hartował i doskonalił ich zrozumienie takty ki. – To by ł nocny atak – odparła Ha Lin surowy m i pewny m głosem. – W inny m wy padku mary narze na pokładzie dostrzegliby napastników. Grupa atakująca wdarła się z prawej, od strony

sterburty, co widać po ry sach i uszkodzeniach relingów. A kiedy … – O słodki Shaelu wszy stkowidzący – przerwał Fane, podnosząc dłoń, aby ją uciszy ć. – To mógłby mi powiedzieć pierwszoroczniak. Czy ktoś zdoła rzec mi coś, co nie jest tak wulgarnie oczy wiste? – Rozejrzał się wokół, a w końcu skupił spojrzenie na Valy nie. – Może Jego Najjaśniejsza Wy sokość? Valy n nienawidził tego ty tułu. Nawet do niego zby tnio nie pasował, bo mimo że jego ojciec by ł cesarzem, on sam nigdy nie miał zasiąść na Nieciosany m Tronie. Ponadto wy sokie urodzenie nie miało w ty m miejscu żadnego znaczenia. Na Wy spach nie by ło hierarchii, żadny ch specjalny ch wy różnień ani przy wilejów. Może jedy nie to, że Valy n pracował trochę ciężej niż inni. Nauczy ł się bowiem już dawno, że protestowanie sprawia, że jeszcze głębiej ląduje się w gównie, a on w ty m momencie nie chciał się tam znaleźć, wziął więc głęboki oddech i zaczął: – Załoga nie do końca wiedziała, że znalazła się w kłopocie… Zanim skończy ł zdanie, Fane przerwał mu pry chnięciem i szorstkim klepnięciem. – Dałem wam dziesięć minut na obejrzenie tego wszawego bałaganu, a twój jedy ny wniosek jest taki, że by ł to atak przez zaskoczenie? Co robiłeś przez cały ten czas? Ściągałeś pierścienie i plądrowałeś kieszenie? – Zacząłem ty lko… – No i właśnie skończy łeś. A co ty powiesz, Yurl? – Fane wskazał na wy sokiego blondy na. – Może zdołasz coś dorzucić do wy czerpującej analizy Jego Najjaśniejszej Wy sokości? – Wiele można tu powiedzieć – zaczął Sami Yurl, posy łając Valy nowi triumfalny uśmieszek. – A to ci zlizy wacz smarków, skurwy sy nek jeden – sy knęła Lin na ty le cicho, że ty lko Valy n to usły szał. Choć wszy scy kadeci doświadczali ty ch samy ch niedogodności i dąży li do tego samego celu, to jednak w grupie by wały rozdźwięki. Większość młody ch żołnierzy zaciągała się, ży wiąc złożone pragnienie bronienia imperium, zwiedzania świata i latania na ty ch ogromny ch ptakach, do który ch jedy nie Kettral miał dostęp. Dla chłopskiego sy na z równin Sia Kettral oferował fantasty czne, wprost niewy obrażalne możliwości. Niektórzy jednakże przy by wali na Wy spy z inny ch powodów: okazji do walki, zadawania bólu, odbierania ży cia, które przy ciągały ich tak, jak gnijące mięso przy ciąga sępy. Mimo delikatnego wy glądu Sami Yurl by ł brutalny m i okrutny m wojownikiem. Inaczej niż większość kadetów nie potrafił pozostawić przeszłości za sobą i włóczy ł się po wy spie w oczekiwaniu, że wszy scy będą się przed nim płaszczy ć. Aż kusiło, by go zlekceważy ć jako nadętego lordowskiego sy nalka, rozkapry szonego ary stokratę, który dostał się do Kettralu dzięki swoim pieniądzom lub koneksjom. Prawda by ła jednak bardziej iry tująca: Yurl by ł skuteczny m, niebezpieczny m przeciwnikiem, lepszy m w walce na miecze od wielu pełnoprawny ch kettralowców. Dziesiątki razy pobił Valy na do krwi i jeśli lubił coś bardziej od

zwy ciężania wrogów, to poniżać ty ch, który ch pokonał. – Atak nastąpił trzy dni temu – ciągnął Yurl – sądząc po temperaturze powietrza, ilości much i zaawansowany m rozkładzie ciał. Jak powiedziała Lin… – w ty m miejscu rzucił jej ukradkowe spojrzenie – by ł to nocny atak, w inny m razie więcej członków załogi by łoby uzbrojony ch. Gdy piraci uderzy li… – Piraci? – zapy tał trener suchy m tonem. Yurl wzruszy ł ramionami, obrócił się w stronę najbliższy ch zwłok i lekko kopnął głowę nieboszczy ka, która się odchy liła, odkry wając ziejący nad obojczy kiem otwór prowadzący w głąb klatki piersiowej. – Rany odpowiadają rodzajowi broni, w jakiej taka hołota się lubuje. Ładownia została splądrowana. Napadli na statek i zabrali łupy. Zerżnąć dziwkę i uciec – jakże to ty powe. Balendin zachichotał, sły sząc ten wątpliwy dowcip. Lin się zjeży ła, a Valy n położy ł uspokajająco dłoń na jej ramieniu. – Mieli szczęście, że na pokładzie nie by ło żadny ch zawodowców – dorzucił Yurl. Jego ton sugerował, że gdy by on by ł na pokładzie, napastnicy spotkaliby się ze zgoła inny m przy jęciem. Valy n nie by ł tego taki pewien. – Tego nie zrobili piraci. Fane uniósł krzaczastą brew. – Światło cesarstwa znowu przemówiło! Nie chciałeś spocząć na laurach po swoim celny m rozpoznaniu „nocnego ataku”? Proszę, oświeć nas zatem. Valy n zignorował drwinę. Trenerzy Kettralu mogli zaleźć człowiekowi za skórę szy bciej niż pchła piaskowa. Kadet, który nie potrafił zachować zimnej krwi, nie okazy wał się zby t dobry m żołnierzem, gdy strzały zaczy nały furczeć nad głową, a Fane potrafił wy prowadzać ludzi z równowagi. – Ta załoga nie by ła zwy kły m połączeniem mary narzy i kilku najemników do pilnowania ładunku – zaczął Valy n. – Oni by li zawodowcami. Yurl uśmiechnął się z wy ższością. – Zawodowcami. Oczy wiście. To tłumaczy, dlaczego wszy scy leżą posiekani na pokładzie. – Miałeś przed chwilą okazję otworzy ć gębę, Yurl. Teraz ją zamknij i sprawdź, czy ten złoty chłopiec potrafi zrobić coś więcej, niż przy nosić sobie wsty d. Valy n powstrzy mał uśmiech, skinął głową trenerowi i ciągnął: – Załoga wy gląda całkiem ty powo. Dwunastu ludzi z gatunku ty ch, który ch można spotkać na podobny ch stateczkach wszędzie od Anthery do Pasa. Ale uży wano ty lko dwóch koi, a to oznacza dziesięciu ludzi przez cały czas na pokładzie. By li przy gotowani na atak. – Odczekał, by to dotarło. – No i ich broń. Wy gląda niepozornie. – Wy jął ostrze z dłoni leżący ch obok zwłok i podniósł do

światła. – Ale to jest stal lirańska. Jakiż to kupiec wy posaża dziesięciu ludzi w taki sprzęt? I każdy z lirańskiej stali? – Jestem pewien, że uraczy sz nas jakimś wnioskiem, zanim zajdzie słońce – rzucił Fane. Mężczy zna, sądząc po brzmieniu głosu, wy dawał się znudzony, ale Valy n zauważy ł w jego oku iskierkę. By ł na dobry m tropie. – Chcę ty lko powiedzieć, że skoro ci tutaj by li zawodowcami, wówczas ci, którzy zaatakowali ten statek i ich pozabijali, nie by li takimi sobie zwy kły mi piratami. – No, no – odparł trener, patrząc na grupkę kadetów, jakby chciał sprawdzić, czy każdy zrozumiał tę argumentację. – Nawet ślepy koń znajdzie w końcu drogę do stajni. Według standardów Orlego Gniazda ta rzucona mimochodem uwaga liczy ła się jako najwy ższa pochwała. Valy n pochy lił głowę, starając się ukry ć saty sfakcję. Wargi Samiego Yurla ściągnęły się w gry mas niezadowolenia. – Dziesięć minut na pokładzie – piorunował dalej Fane – i ty lko ta cesarska maskotka by ła w stanie powiedzieć mi coś sensownego o ty m zawszony m wraku. Nie wiązałem dwóch ptaków, żeby przy wieźć was tutaj ty lko po to, żeby ście spędzili ranek z palcami w ty łkach. Przejdźcie się jeszcze raz. Uży jcie oczu. Znajdźcie mi coś, co jest czegoś warte. Osiem lat wcześniej takie słowa zawsty dziły by Valy na do ży wego. Tego rodzaju pogadanki by ły jednak normalne na Wy spach. Skinął krótko Fane’owi, a potem odwrócił się do Lin. – Rozdzielimy się? – zapy tał. – Może ty zostaniesz na górze, a ja sprawdzę jeszcze raz pod pokładem? – Cokolwiek powiesz, o boskie Światło Imperium – rzuciła z uśmieszkiem. – Pozwól sobie przy pomnieć – powiedział Valy n, mrużąc oczy – że nie jesteś tak duża jak Fane. Przy łoży ła zwiniętą dłoń do ucha. – A to co? Zabrzmiało jak… czy żby groźba? – A ty jesteś po prostu dziewczy ną. Na Wy spach Qirin zaznaczy ł się pewien podział, gdy ż jedną trzecią żołnierzy stanowiły kobiety. W pozostały ch siłach zbrojny ch cesarstwa zży mano by się zapewne na pomy sł powołania takiej mieszanej jednostki, ale Kettral musiał często stawiać czoło niety powy m sy tuacjom, w który ch anonimowość, przebranie i zaskoczenie odgry wały równie dużą rolę jak brutalna siła i szy bkość. Skoro więc Lin zechciała wbijać mu szpile z powodu jego pochodzenia, on zamierzał oddawać jej piękny m za nadobne, gdy ty lko nadarzy się sposobność. – Nie chciałby m by ć zmuszony przełoży ć cię przez kolano i dać ci klapsa – dodał, grożąc żartobliwie palcem. – Wiesz chy ba, że Shaleel uczy ła nas miażdży ć jądra, prawda? – odcięła się Lin. – To w istocie

całkiem łatwe, coś jak łupanie orzechów. – Zilustrowała to szy bkim gestem dłoni, aż Valy n się wzdry gnął. – Dlaczego nie zostaniesz tu, na górze – powiedział, robiąc krok do ty łu – gdy ja się upewnię, że nie przeoczy liśmy niczego w ładowni? Lin zmruży ła oczy. – Teraz, gdy o ty m pomy ślę, może to by ć nawet coś większego od kasztana… Valy n cofnął się do luku i zeskoczy ł, zanim zdąży ła dokończy ć. Ładownia statku by ła niska i ciemna. Kilka smug światła przedostawało się z góry przez szpary między deskami pokładu, ale większość pomieszczenia tonęła w głębokim półmroku. Po walkach tego rodzaju nie ma zwy kle zby t wiele do oglądania pod pokładem i ty lko paru kadetów tam zajrzało. Zawsze jednak opłaca się obejrzeć miejsca, który ch inni nie oglądają. Valy n odczekał, aż jego oczy przy zwy czają się do mroku, po czy m ruszy ł w głąb, ostrożnie odnajdując drogę między beczkami i belkami, podczas gdy statek koły sał się lekko, a fale łagodnie uderzały o kadłub. Ktokolwiek napadł na ten statek, najwy raźniej oczy ścił go z ładunku, jeśli w ogóle by ł tu jakiś ładunek. Sądząc z atramentowy ch pieczęci, w pozostawiony ch beczkach znajdowało się wino z Sia, chociaż większość wy miany handlowej ze stolicą odby wała się krótszą drogą lądową. Kilka skrzy ń wciąż przy wiązany ch by ło do wręg i Valy n nożem, który nosił u pasa, otworzy ł jedną z nich: bele bawełny, również z Sia. By ł to dobry ładunek, ale nie taki, za który m uganialiby się zawodowcy. Właśnie zaczy nał otwierać następną skrzy nię, gdy do jego uszu dotarł dźwięk, który zabrzmiał jak cichy jęk. Odruchowo wy jął jeden z dwóch krótkich mieczy, które zazwy czaj nosił przy troczone na plecach. Głos dobiegał z dziobu statku, z górnego ścieku pokładowego. Skrzy dło Fane’a powinno by ło już przedtem sprawdzić statek i upewnić się, że wszy scy są martwi lub związani, zanim Valy n i reszta kadetów zapozna się z ty m bliżej. Fane jednakże by ł jedny m z najbardziej impulsy wny ch trenerów w Orlim Gnieździe, bardziej zainteresowany m wy machiwaniem mieczem niż skradaniem się pod pokładem i sprawdzaniem, co w trawie piszczy. Rzuciłby zapewne okiem w głąb ładowni, ale po takich pobieżny ch oględzinach ranny mógł łatwo zostać uznany za martwego. Valy n pomy ślał, czy warto zawołać kogoś jeszcze. Gdy by by ł tam jakiś ranny mary narz, Fane chciałby o ty m wiedzieć naty chmiast. Z drugiej strony nie by ł jednak zupełnie pewien, co właściwie usły szał, a nie miał ochoty krzy kiem przy woły wać całej grupy, gdy by potem miało się okazać, że na dziobie tłucze się jakieś zgłodniałe zwierzę z ży wego inwentarza na statku. Rzuciwszy więc okiem przez ramię, Valy n skradał się w milczeniu, z nożem przy biodrze i krótkim mieczem w drugiej ręce przed sobą i blisko ciała, co by ło standardową pozy cją wy jściową do

walki wręcz. Mężczy zna leżał wy ciągnięty wzdłuż krzy wizny kadłuba przy samy m kilu w kałuży własnej krwi. Przez moment Valy n pomy ślał, że nie ży je, a sły szany wcześniej odgłos by ł skrzy pieniem liny ocierającej się o kabestan lub protestem wy paczającego się w słońcu drewna. Wtedy jednak mary narz otworzy ł oczy. Zabły sły w wątły m świetle, zamglone i zamroczone bólem. Valy n postąpił jeszcze pół kroku, po czy m się zatrzy mał. Żadnych wstępnych założeń. Tak zaty tułowany by ł cały pierwszy rozdział Taktyki Hendrana, książki, którą każdy członek Kettralu znał niemal na pamięć. Mężczy zna wy glądał na bliskiego śmierci, ale Valy n miał się na baczności. – Sły szy sz mnie? – zapy tał spokojnie. – Jesteś ciężko ranny ? Mary narz przewrócił oczami, jakby szukał źródła głosu wewnątrz głowy, aż w końcu jego wzrok spoczął na Valy nie. – Ty … – jęknął, a zabrzmiało to cicho i chropawo. Valy n patrzy ł. Nigdy przedtem nie widział tego człowieka, a już z pewnością nie podczas lat spędzony ch na Wy spach, ale nagłe rozpoznanie wy pełniło gorączkowe spojrzenie mężczy zny i przy kuło Valy na do miejsca. – Majaczy sz – powiedział ostrożnie, pochy lając się. Jeśli mężczy zna nie by ł zawodowy m aktorem, to z pewnością nie udawał. – Gdzie masz ranę? – Masz oczy … – odpowiedział mary narz słaby m głosem. Valy n zamarł. Zwy kle gdy ludzie nawiązy wali do „oczu”, mówili o jego ojcu Sanlitunie lub bracie Kadenie, obaj bowiem zostali pobłogosławieni ty m sły nny m płonący m spojrzeniem, świetlisty mi tęczówkami, które mówiły wy raźnie, że są spadkobiercami samej Intarry i pełnoprawny mi cesarzami Annuru. Nawet jego starsza siostra Adare miała takie oczy, choć jako kobieta nie miała nigdy zasiąść na Nieciosany m Tronie. Dorastając, Valy n by ł wściekle zazdrosny o ich oczy i kiedy ś o mało nie oślepł, próbując rozpłomienić swoje spojrzenie rozżarzony m paty kiem. A jednak prawda by ła taka, że jego oczy miały równie niepokojący wy gląd. Czarne źrenice w tęczówkach brunatny ch jak węgiel. Oczy Kadena by ły ogniem, ale oczy Valy na, jak powiedziała kiedy ś Ha Lin, by ły ogniem, który właśnie dogasał. – My przy by liśmy … po ciebie – uparcie ciągnął mary narz. Valy n poczuł nagły zawrót głowy, dezorientację, i zdało mu się, że statek zakoły sał się mocniej i zdradliwiej na falach. – Dlaczego? – zapy tał. – Jacy „my ”? – Aedoliańczy cy – wy krztusił mężczy zna. – Cesarz nas wy słał. Gwardia Aedoliańska. To tłumaczy ło zarówno ich zawodowstwo, jak i lirańską stal mieczy.

Osobiści ochroniarze cesarza by li nie ty lko doskonale wy ćwiczeni i wy posażeni; poza Kettralem by li najsławniejszy m oddziałem cesarstwa, ludźmi o żelaznej woli, który ch lojalność wobec władcy by ła wprost legendarna. Założy ciel ich jednostki, Jarl Genner, postanowił, że nie będą mieli żon, nie będą płodzić dzieci i nie będą posiadać majątku. Wszy stko to miało zapewnić ich bezgraniczne oddanie cesarzowi i gwardii. Nic jednak nie tłumaczy ło ich obecności tutaj, na żaglowcu, trzy ty godnie żeglugi od stolicy, ani ich śmierci. A także dlaczego ktoś miałby napaść na ten statek i wy mordować jego załogę składającą się z najlepiej wy ćwiczony ch ludzi w cesarstwie. Valy n jeszcze raz spojrzał w mrok ładowni, ale ktokolwiek by ł sprawcą tego spustoszenia, najwy raźniej już dawno się oddalił. Żołnierz drżał z wy siłku i bólu, jaki sprawiało mu mówienie, ale zacisnął zęby i ciągnął dalej: – Spisek. Jest spisek. Mieliśmy cię… zabrać stąd… ochronić. Valy n próbował wy łowić z ty ch słów jakiś sens. W Annurze by ło mnóstwo nikczemny ch polity czny ch nurtów, ale Kettral wy brał na swoją siedzibę i miejsce szkoleń Wy spy Qirin, bo leżały setki mil na uboczu. Ponadto Wy spy zamieszkane by ły ty lko przez Kettral. O aedoliańczy kach opowiadano historie, ale Kettral by ł legendą. Każdy, kto planowałby jakiś atak na Wy spy, by łby szalony. – Zaczekaj tu – zaczął Valy n, choć trudno by ło sobie wy obrazić, by mężczy zna dokądś poszedł. – Muszę to komuś powiedzieć. Fane’owi. Dowódcom z Orlego Gniazda. – Nie – rzucił aedoliańczy k z nagłą mocą, unosząc zakrwawioną dłoń w stronę Valy na. – Ktoś tutaj… może ktoś ważny … należy do tego wszy stkiego… Słowa te zabrzmiały mocno jak uderzenie. – Kto? – zapy tał Valy n. – Kto do tego należy ? Żołnierz pokręcił z trudem głową. – Nie wiemy. Głowa opadła na bok. Jasna tętnicza krew try snęła skądś spod kamizelki, ochlapała Valy na i zaplamiła deski ładowni. Uszkodzona tętnica, uświadomił sobie Valy n. Ty lko że taka rana zabija w kilka minut, nie w kilka dni. Mężczy zna musiałby się wy krwawić już na pokładzie, w czasie gdy napastnicy wy skoczy li przez nadburcia. Zbliży ł się do niego, uchy lił ostrożnie połę żołnierskiej kamizelki i przy jrzał się długiej, ziejącej ranie, po czy m spojrzał na pokry tą zaschniętą krwią rękę aedoliańczy ka, która opadła bezwładnie na jego brzuch. – To niemożliwe, żeby … – wy szeptał do siebie. A jednak miał przed sobą wy raźny dowód. Mężczy zna zacisnął arterię, wcisnąwszy palce przez broczącą krwią ranę, odnalazł śliską, przerwaną tętnicę i ją zacisnął. By ło to możliwe; Ellen Flinch mówiła o ty m na ćwiczeniach medy czny ch, ale nawet ona uważała, że przetrwanie w ten sposób jednego dnia jest duży m sukcesem. Aedoliańczy k przeży ł prawie trzy, czekając na kogoś, modląc się do jakiegoś boga,

w którego wierzy ł, a który teraz porzucił go na dobre. Valy n dotknął palcami szy i mężczy zny. Puls zatrzepotał, zanikał, a w końcu ustał. Wy ciągnął rękę, by zamknąć mu powieki, kiedy ry k Fane’a poderwał go na równe nogi. – Kadeci na pokład! Przy lot ptaków! Gdy ty lko Valy n otworzy ł luk ładowni, rozdzierający wrzask przeciął powietrze poranka. Płonął z niecierpliwości, by opowiedzieć komuś to, co właśnie usły szał, ale w uszach powracało echo wy powiedziany ch słów: Ktoś tutaj należy do tego wszystkiego. Nagle przestał by ć pewien, czy może powiedzieć o ty m komukolwiek. Wszy stkie oczy wpatrzone by ły w niebo; kettrale szy bowały im nad głowami, a ich ciemne skrzy dła przesłoniły słońce. Nawet po ośmiu latach na Wy spach, ośmiu latach nauki latania, walki z grzbietu ptaków, wsiadania na nie i zsiadania Valy n wciąż nie by ł całkiem swobodny w obchodzeniu się z nimi. Jeśli kroniki mówiły prawdę, gatunek ten by ł starszy od ludzi, starszy nawet od Nevariimów i Csestriimów, i pamiętał czasy, gdy potwory, a także bogowie chodzili po ziemi. Choć Kettral odkry ł te ptaki i pozornie je oswoił, to jednak zdaniem Valy na nic w ciemny ch oczy skach ty ch stworów nie wskazy wało, by zostały do końca przy sposobione, a teraz, stojąc na otwarty m pokładzie, gdy skrzy dlaty potwór machał nad nim skrzy dłami, pomy ślał, że dobrze wie, jak się czuje mała my szka na świeżo skoszonej łące, nad którą przelatuje sokół. – Wy gląda na ptaka Pchły – powiedział Fane, osłaniając oczy dłonią. – Co jednak ten robi tutaj, nie mam pieprzonego pojęcia. W normalny ch warunkach Valy n by łby zaintry gowany. Choć Pchła także szkolił kadetów, to by ł przy ty m jedny m z najbardziej morderczy ch żołnierzy wśród całkiem niezłej kolekcji zabójców z Orlego Gniazda i większość czasu spędzał, latając na misje na północny wschód, do Krwawy ch Miast, albo przeciwko Urghulowi, albo na południe, gdzie plemiona z dżungli wciąż parły przez Pas na północ. Jego przy lot tutaj, w środku trudny ch ćwiczeń, by ł niezwy kły, żeby nie powiedzieć: bezprecedensowy. Niespodzianki tego rodzaju oży wiały trening, ale po spotkaniu z aedoliańczy kiem czarny ptak zrobił na Valy nie wrażenie złowieszczego znaku, a teraz czekał, aby zabrać grupę kadetów. Jeśli aedoliańczy k nie kłamał, na Wy spach działały ostatnio ciemne siły, a w Kettralu Valy n nauczy ł się jednej rzeczy : że tajemnice są bezpieczne ty lko wtedy, gdy jest się ich jedy ny m powiernikiem. Ptak złoży ł nagle skrzy dła, całe siedemdziesiąt stóp ich długości przy cisnął do ciała i jak spadająca włócznia opadał ku statkowi. Valy n i pozostali kadeci patrzy li. Cały Kettral wciąż uczy ł się wsiadania i zsiadania; stworzenia te nie by ły zby t bezpieczne, jeśli nie umiało się tego dobrze robić. Ale to? Nigdy nie widział, żeby ktoś lądował z taką szy bkością. – Nie ma sposobu… – Lin westchnęła tuż za nim, kręcąc głową w przerażeniu. – Po prostu nie…

Ptak znalazł się tuż nad nimi wraz z wy wołany m przez siebie powiewem wiatru, a podmuch poderwany ch z pokładu szczątków niemal zwalił Valy na z nóg. Przesłaniając oczy, dostrzegł jednak mignięcie szponów ptaka sięgający ch desek. Sy lwetka w czarny m mundurze Kettralu odpięła uprząż i zeskoczy ła pły nnie. Nim jeszcze opadł podmuch, ptak już odleciał na północ, machając skrzy dłami tuż nad wodą. Przed nimi stał Pchła. Niezby t wy glądał na żołnierza. Podczas gdy Adaman Fane by ł wy soki i zbudowany mocno jak by k, Pchła by ł niski i wy suszony, a jego ciemna jak smoła skóra pokry ta by ła dziobami i bliznami po jakiejś dziecięcej chorobie. Na głowie wznosiła się jak dy m kępa szpakowaty ch włosów. Jego lądowanie by ło jednak przy pomnieniem, do czego on i jego Skrzy dło mogą by ć zdolni. Nikt inny nie wy kony wał podobny ch lądowań, żaden z kadetów ani żaden z trenerów, ani nawet sam Adaman Fane – i to na pokład koły szącego się statku! Gdy by Valy n spróbował czegoś podobnego ty lko nad wodą, miałby szczęście, nie skończy wszy z połamany mi żebrami. Na koły szący się pokład… a niech to. Zawsze uważał, że inni kettralowcy trochę przesadzali, opowiadając, jak to Pchła odby ł ponad ty siąc zakończony ch sukcesem powietrzny ch misji, ale teraz… – To by ło niety powo ekstrawaganckie – powiedział Fane, unosząc brew. – Wy bacz. Dowództwo mnie przy sy ła. – Pchła się skrzy wił. – I to, niech to Kent ściśnie, w niezły m pośpiechu. Mały mężczy zna potaknął. Omiótł spojrzeniem zgromadzony ch kadetów, jakby nieco dłużej popatrzy ł na Valy na, potem przy jrzał się reszcie grupy, aż wreszcie spojrzał z uwagą na Fane’a. – Ty i twoje Skrzy dło macie znaleźć się w powietrzu najszy bciej jak się da. Najlepiej wczoraj, jeśli zdołacie. Polecicie za mną na północ. Skrzy dło Sendry jest już w drodze. – Trzy Skrzy dła? – zapy tał Fane z uśmiechem. – Brzmi podniecająco. Dokąd zatem lecimy ? – Do Annuru – odparł Pchła, najwy raźniej nie podzielając entuzjazmu Fane’a. – Cesarz nie ży je.

5 Cesarz nie żyje. Słowa te utkwiły w mózgu Valy na jak drzazga i nawet teraz, długie godziny po ty m, jak w pory wie wiatru i podmuchu skrzy deł wy lądował Pchła, dręczy ły go bezlitośnie. Wy dawało się to niemożliwe, jak niemożliwa zdawałaby się wieść, że wy sechł ocean albo że ziemia rozpadła się na dwoje. Śmierć Sanlituna by ła dla cesarstwa tragedią, to oczy wiste – od dziesięcioleci zapewniał państwu stabilne i mądre rządy – ale podczas powrotnego lotu na Wy spy Valy n potrafił przy wołać ty lko drobne, na pozór mało znaczące wspomnienia: jak ojciec trzy mał konia za uzdę, gdy sy n uczy ł się jeździć na swoim pierwszy m koniu, jak puszczał do niego oko podczas uroczy stej kolacji, kiedy nikt nie patrzy ł, jak fechtował się z nim lewą ręką, aby dać sy nowi złudne poczucie wy granej. Na Qirinach miała się odby ć żałobna ceremonia, miano opłakiwać śmierć cesarza, ale przy Valy nie nie by ło nikogo, z kim mógłby pogrąży ć się w żalu po tej stracie. Nie miał nawet pewności, jak zmarł jego ojciec. Słowa, że „to jakaś zdrada”, by ły wszy stkim, co na ten temat powiedział, a raczej mógł mu powiedzieć Pchła. By ło to ty powe dla Kettralu: trenerzy nalegali, by ich uczniowie zapamięty wali wszy stko na temat cesarstwa, od ceny pszenicy w Channary po długość przy rodzenia wielkiego kapłana, ale gdy przy chodziło do szczegółów konkretny ch, aktualny ch operacji, nie można by ło wy ciągnąć od nich prostej odpowiedzi. Zawsze który ś z weteranów podrzucał kadetom jakiś kąsek – nazwisko, miejsce, makabry czny szczegół – ty lko ty le, by zaostrzy ć ich apety t, ale go nie zaspokoić. „Bezpieczeństwo misji”, mawiano w Orlim Gnieździe, ale o jakie bezpieczeństwo mogło chodzić w przy padku jakiejś zawszonej wy spy z odcięty mi od świata mieszkańcami, tego Valy n nie wiedział. Pogodził się jakoś z taką polity ką, ale teraz chodziło o śmierć jego ojca i niedostatek wiedzy by ł jak bolesny cierń pod skórą. Czy zdrada mogła oznaczać truciznę? Nóż wbity w plecy ? „Wy padek” w Pałacu Brzasku? Zdawało się, że to, iż jest sy nem Sanlituna, musi coś znaczy ć, ale na Wy spach Valy n nie by ł sy nem cesarza; by ł kadetem, takim samy m jak reszta. Uczy ł się tego, czego oni się uczy li, i ani krzty więcej. Najpierw, zaraz po ty m, gdy Pchła przy wiózł tę wiadomość, pomy ślał, że Skrzy dło odeskortuje go do Annuru na przy gotowania do pogrzebu. Zanim jednak zdołał zadać py tanie, głos Adamana Fane’a zapanował nad jego zmieszaniem i strachem.

– Ty zaś, o Światło Imperium – warknął trener, szorstko szturchając Valy na w ramię – nie wy obrażaj sobie, że dostaniesz z tej okazji jakieś wakacje. Ludzie stale umierają. Lepiej wbij to sobie do tej upartej czaszki. A jeśli ży wisz jeszcze jakieś żałosne nadzieje, że przeży jesz Próbę Hulla, to radzę, by ś przeznaczy ł godzinę na my ślenie o swoim ojcu, a resztę czasu poświęcił na trening. Kiedy więc Fane i dwunastu inny ch kettralowców lecieli śladem Pchły na północny zachód nad spieniony mi falami w stronę Annuru, Valy n wraz z grupką kadetów podwiązany został do szponów innego ptaka, który pofrunął z powrotem na południe, na Wy spy. Rozmawianie w podmuchach wiatru wiejącego w twarz i w łopocie ogromny ch skrzy deł by ło prawie niemożliwe, lecz Valy n wdzięczny by ł za te chwile pozornej samotności. Pchła przy leciał i odleciał tak szy bko, przekazał swoje słowa niemal bez żadny ch wstępów, tak że Valy n wciąż nie miał poczucia, iż w pełni do niego dotarły. Cesarz nie żyje. Powtarzał je wciąż od nowa, jakby mógł poczuć ich prawdziwość w gardle, a smak na języ ku. Gwardia Aedoliańska powinna by ła zapewnić cesarzowi bezpieczeństwo, ale nie mogła by ć wszędzie, nie mogła uchronić go przed każdy m zagrożeniem. Najsprawniejszy szermierz, wytrawny strateg, niezrównany generał – wszyscy oni zdają się niepokonani, dopóki szczęście się od nich nie odwróci. Bacz tylko: stawiając człowieka na drodze śmierci wystarczająco często, zobaczysz, że jego szczęście się skończy. Sanlitun, rzecz jasna, nie umarł z powodu pecha. Pchła powiedział „zdrada”, co oznaczało, że ktoś, zapewne jakaś grupa, spiskował, by zdradzić i zabić cesarza. My śli Valy na powróciły do aedoliańczy ka, którego zaledwie parę godzin wcześniej znalazł w ładowni statku. Nie trzeba by ło wy bitnego szpiega ani wojskowego geniusza, aby dostrzec, że zagrożenie ży cia Valy na związane by ło ściśle ze śmiercią samego cesarza. Istotnie wy glądało to tak, jakby szy kował się jakiś zamach stanu, sy stematy czna eliminacja całego rodu Malkeenianów. Sanlitun musiał to odkry ć przed swoją śmiercią, po czy m kazał wy słać statek z aedoliańczy kami, aby uratować i ochronić swego sy na, ale misja zakończy ła się niepowodzeniem, a wiedza Sanlituna okazała się niewy starczająca, by go ocalić. Ktoś chciał wy tępić cały cesarski ród i jak dotąd mu się to udawało. Ktoś zjawi się po Valy na i nie ty lko, odnajdzie też Kadena. Nawet Adare może by ć w niebezpieczeństwie, choć jako kobieta nie dziedziczy tronu. Ten fakt, tak iry tujący ją w dzieciństwie, może teraz ocalić jej ży cie. Miał przy najmniej taką nadzieję. Święty Hull, pomy ślał Valy n ponuro. Choć wizja zabójców tropiący ch go na Wy spach Qirin budziła w nim przerażenie, to sy tuacja Kadena by ła o wiele gorsza. To Kaden, nie Valy n, miał złociste oczy. To Kaden, nie Valy n, by ł dziedzicem tronu, a teraz cesarzem. To Kaden, nie Valy n, tkwił w jakimś zapadły m klasztorze, niewy szkolony, niechroniony, nieostrzeżony.

Ponad nim przy pięty do grzbietu kettrala wy my ślną uprzężą Laith, kierujący nim lotnik, wprowadził ptaka w przechy ł, wchodząc w ciasny skręt. Valy n popatrzy ł na Gwennę obserwującą go z siedzenia na drugim szponie. Jej rude włosy powiewały jak płomień. Ze wszy stkich kadetów by ła może najmniej przekonująca. Wy glądała jak córka piwowara, nie zaś jak żołnierz elitarnej jednostki – miała piegi i jasną skórę podatną na oparzenia słoneczne, kręcone włosy i krągłe kształty, który ch czarny wojskowy kombinezon nie zdołał ukry ć. Wy glądając jak córka piwowara, miała chy ba najgorszy charakter na Wy spach. Jej wargi wy gięte by ły w dół w gry masie, który mógł by ć albo gniewną miną, albo wy razem politowania, lecz w jej przy padku trudno by ło to ocenić. Czy mogła do tego należeć? – zachodził w głowę Valy n. Niedorzeczny wy dawał się pomy sł, by jakaś konspiracy jna grupa na wy sokim szczeblu, zawiązana w celu obalenia władzy cesarskiej, miała na swojej liście kadeta, który nawet nie przeszedł jeszcze Próby. W oczach Gwenny by ło jakieś napięcie, które trudno by ło zrozumieć. Valy n nie wiedział, jak długo go obserwowała, ale gdy spojrzał na nią znowu, wskazała palcem klamrę mocującą jego uprząż do grubej, pokry tej łuską nogi ptaka. Spojrzał w dół i ku swemu przerażeniu odkry ł, że nie zapiął właściwie uprzęży. Gdy by ptaszy sko zatrzy mało się gwałtownie, mógłby oderwać się od jego szponów i runąć ty siąc stóp w dół, znajdując śmierć w morskich falach. Ty zawszony idioto, mruknął do siebie, zaciągając ciasno rzemienie, po czy m skinął krótko głową Gwennie. Nikt nie będzie musiał cię zabijać, bo sam się tym zajmiesz najlepiej. Z wy siłkiem stłumił w sobie lęk. Niezależnie od spisków, jakie uknuto, nie będzie im stawiał czoła, dopóki siedzi unieruchomiony w uprzęży. Przy pięty nie miał nic do roboty, mógł ty lko odpoczy wać. Rozparł się więc wy godnie w siedzisku i spróbował odpręży ć zmęczone mięśnie oraz odnaleźć trochę spokoju, który zwy kle spły wał na niego podczas przelotów nad morskimi falami. Na poziomie morza panował już zapewne gorący i wilgotny dzień, taki, gdy koszula lepi się do pleców, a rękojeść miecza staje się śliska od potu, lecz Laith utrzy my wał ptaka o ty siąc stóp wy żej, gdzie słońce świeciło, nie parząc, a ogrom rozpięty ch skrzy deł kettrala zapewniał mnóstwo cienia Valy nowi, Gwennie i pozostały m dwóm kadetom przy pasany m do potężny ch szponów. Próbował zamknąć oczy, ale nie by ł to dobry pomy sł. Jego umy sł przepełniały obrazy twarzy ojca. A może by ła to twarz Kadena? Widział ty lko ich złociste tęczówki płonące wy sokim płomieniem, a potem gasnące, gdy krew napły nęła do oczodołów. Potrząsnął głową, aby oczy ścić umy sł, otworzy ł oczy, a potem sprawdził nóż przy pasie, oba krótkie miecze i raz jeszcze klamrę, wciąż od nowa przebiegając w my ślach standardową listę konieczny ch rzeczy. Uświadomił sobie, że Gwenna wciąż go obserwuje, uspokoił więc dłonie i skupił uwagę na krajobrazach ziemi i morza przesuwający ch się w dole. Mógł teraz dojrzeć większą część Qirinów, ich wąski łańcuch widoczny wśród fal, jak złożony

z wy sepek naszy jnik. Wy spa Qarsh, największa z nich, pojawiła się właśnie w polu widzenia, lekko na południe, i Valy n mógł dostrzec jej piaszczy ste wy brzeża, gęste kępy namorzy nowe oraz zabudowania dowództwa Orlego Gniazda – koszary, kanty nę, areny treningowe, magazy ny – tak wy raźnie, jakby by ły liniami zakreślony mi na mapie. Kilka statków, handlowy kecz oraz parę jednomasztowców koły sało się na kotwicy w porcie; niemal bezpośrednio pod nim kuter o kształtny m kadłubie ciął fale, zmierzając właśnie do portu. Qarsh by ła jego domem – nie długie, niskie koszary, które przez osiem ostatnich lat dzielił z dwudziestoma pięcioma inny mi kadetami, ani kanty na, w której jadał posiłki, wy czerpany i bezwładny po długim dniu treningu, lecz cała wy spa, od skalisty ch wy brzeży do kręty ch przesmy ków pomiędzy namorzy nowy mi kępami. By ła znana, nawet wy godna w taki sposób, w jaki Pałac Brzasku nigdy nie by ł. Wy spy by ły jego wy spami. Do tej chwili. Po ostrzeżeniu aedoliańczy ka i śmierci ojca maleńki archipelag wy glądał jakoś inaczej; by ł dziwny, zdradliwy, nabrzmiały groźbą. Jeden ze statków w porcie mógł by ć ty m, który przy wiózł ludzi będący ch sprawcami napadu na statek aedoliańczy ków i wy rżnięcia jego załogi. Ktoś w koszarach lub kanty nie, ktoś, kogo mijał obojętnie ty siące razy na treningowy ch ringach lub pracował z nim w magazy nie, mógł spiskować, chcąc go zabić. Te kręte skaliste ścieżki oferowały zby t wiele kry jówek, zby t wiele zakrętów i załomów, w który ch ktoś mógł zaginąć bez śladu, a trening w Kettralu uczy ł mnóstwa sposobów powodowania „wy padków” – niepewny ch urwisk, spreparowanej amunicji, ostry ch kawałków stali wszędzie dookoła. W ciągu jednego poranka jego dom stał się pułapką. Ptak przeleciał nad rozległy m lądowiskiem usy tuowany m tuż za portem i Valy n zeskoczy ł z jego szponów. Mała grupka rówieśników czekała na skraju pola. Niektórzy z zakłopotaniem gładzili noże zatknięte za pasem, inni otwarcie mu się przy glądali, gdy się zbliżał. W Kettralu wieści rozchodziły się szy bko. Gent Herren pierwszy wy stąpił naprzód, kręcąc masy wną głową. – To ci nieszczęście – mruknął, wy ciągając dłoń wielką jak młot. Ogromny kadet by ł wy ższy od Valy na przy najmniej o stopę. Przy pominał niedźwiedzia: miał kręcone, ciemne owłosienie na ramionach i piersiach, pokry wające przezierającą spod spodu bladą skórę. Na pozór poczciwy, sprawiał teraz wrażenie przy gnębionego. – Twój ojciec trzy mał wszy stko silną ręką – dorzucił, jakby nie wiedząc, co w takiej sy tuacji powiedzieć. – Strata dla cesarstwa – dodał Talal. By ł krwiopijcą i jak każdy krwiopijca dbał głównie o siebie. Ale przez te wszy stkie lata współpracował z Valy nem w trakcie rozmaity ch ćwiczeń i Valy n nabrał do niego czegoś w rodzaju ostrożnego zaufania, pomimo jego dziwnej i niepewnej reputacji. Oprócz czarnego stroju Talal nosił też na sobie cały asorty ment bły szczący ch bransolet, łańcuszków i pierścieni, a jego przekłute uszy zdobiły liczne kolczy ki. Na kimś inny m

takie ozdoby by ły by oznaką próżności i fry wolności. U Talala poły ski metalu by ły czy mś równie zrozumiały m jak bły sk noża u mordercy. – Czy wiadomo choć trochę o ty m, co się stało? – zapy tał spokojnie. – Nie – odparł Valy n. – Nie wiem. Zdrada. Ty le mi powiedzieli. Gent zacisnął mięsistą dłoń. – Fane i Pchła znajdą ty ch pieprzony ch skurczy by ków. Znajdą ich i rozprawią się z nimi. Valy n skinął głową bez wielkiego przekonania, choć wizja by ła kusząca: Skrzy dła Kettralu ujawniające konspiratorów, wy duszające z nich prawdę, po czy m dokonujące na nich egzekucji pośrodku annury jskiej alei Bogów. Nie przy wróciłoby to ży cia ojcu, ale sprawiedliwość stałaby się źródłem jego własnej zimnej saty sfakcji i Valy n mógłby odetchnąć z ulgą w chwili, gdy zabójcy zostaliby powieszeni. Oby było to aż tak łatwe, pomy ślał ponuro. Jakiś twardy, pełen realizmu głos w jego wnętrzu mówił, że raczej nie będzie. – By łoby lepiej, gdy by ś zwracał większą uwagę na te przeklęte klamry – powiedziała Gwenna, wtrącając się do rozmowy. Jej zielone oczy płonęły gniewem. Wbiła palec w pierś Valy na, wwiercając mu paznokieć w mostek. – Mało brakowało, a ły knąłby ś tam niezłego drinka. – Wiem – odparł Valy n, nie cofając się. – Właśnie się dowiedział, że zamordowali mu ojca – zaprotestował Gent. – Och, biedactwo – odparowała Gwenna. – Może powinniśmy położy ć go do łóżka i przez ty dzień podawać ły żeczką ciepłe mleko? – Gwenno – zaczął Talal, wy ciągając rękę, żeby ją uciszy ć – nie ma potrzeby … – A właśnie, że jest taka pieprzona potrzeba – rzuciła kwaśno. – Robi błąd, bo chodzi z głową w chmurach i mógłby przez to zginąć. Mógłby zabić kogoś innego. – Przestań, Gwenna – warknął Gent, a jego głos zabrzmiał jak grzmot odległej lawiny. Nie zwracała uwagi na inny ch kadetów, ty lko wbiła zielone oczy w Valy na. – Jeżeli jeszcze raz przy łapię cię na czy mś podobny m, złożę raport. Doniosę o ty m samemu Rallenowi. Rozumiesz? Valy n odpowiedział jej bezpośrednim spojrzeniem. – Doceniam fakt, że zauważy łaś klamrę. By ć może uratowałaś mi ży cie. Ale rozstałem się z matką osiem lat temu, gdy przy by łem na Wy spy. I nie potrzebuję, żeby ś odgry wała tutaj jej rolę. Skrzy wiła się, jakby zamierzała podjąć sprzeczkę. On zaś cofnął się o pół kroku i wy sunął dłoń zza pasa. Kettralowcy by li drażliwy mi ludźmi i sprzeczki, nawet drobne, często prowadziły do bójek. Nie miał pojęcia, skąd się brało szaleństwo Gwenny, ale niejeden raz widział, jak rzucała się na inny ch kadetów, nie chciał więc dać się zaskoczy ć. Na stały m lądzie pełno by ło rozmaity ch głupców, którzy, zagrożeni przez kobietę, zaczęliby z niej szy dzić, ale też na stały m lądzie nie by ło

kobiet wy ćwiczony ch w miażdżeniu tchawicy czy wy łupy waniu oczu. Po kilku chwilach napięcia Gwenna pokręciła głową, burknęła coś na temat „pieprzonej niekompetencji” i odmaszerowała w stronę koszar. Zapadło milczenie, które przerwał Gent głosem przy wodzący m na my śl toczące się z pagórka głazy : – My ślę, że ona na ciebie leci. Valy n kaszlnął krótkim śmiechem. – Coś ci powiem. Jeśli ona zostanie po Próbie przy dzielona do mojego Skrzy dła, to pozwalam wam obojgu udusić mnie we śnie. – Może lepiej by łoby udusić ją – wtrąciła się Ha Lin. Przy leciała następny m ptakiem i musiała dołączy ć do nich w chwili, gdy Gwenna popisała się swoim teatralny m odejściem. – Dobrze wiesz, Val, że istnieje pewna zasada. Wróg ginie. Ty ży jesz. Ale żeby coś takiego? Może przez ostatnie lata nie przy kładałeś się zby tnio do nauki. – Gwenna to nie wróg – zaoponował Talal. – Jasne, że nie – odparła Lin. – Jest pieprzoną brzoskwinką. Valy n uśmiechnął się mimo woli. – Jest w porządku, dopóki nie próbuje mi dopiec i sprowokować. – Człowiek chce umrzeć ze wszy stkimi członkami i nienaruszoną godnością – zgodził się Gent. – Zaszty letowany, otruty, utopiony, to wszy stko jest dobrze… – Cofnął się, uświadamiając sobie nagle, co powiedział. – Przepraszam, Val, jestem głupim dupkiem… Valy n machnął ręką, nie zważając na przeprosiny. – Nie przejmuj się. Nie musisz przery wać rozmowy ty lko dlatego, że umarł mój ojciec. – Co z twoim bratem? – zapy tał Talal. – Jest bezpieczny ? Valy n spojrzał ostro na krwiopijcę. By ło to delikatne py tanie, biorąc pod uwagę okoliczności, ale trafiło zby t blisko obaw Valy na i wzbudziło w nim niepokój. Czy krwiopijca próbował zdoby ć informacje? – Oczy wiście, że jest bezpieczny – odpowiedział Gent. – Na zasrany m końcu znanego świata. Kto miałby go tam zabić? Inny mnich? Talal potrząsnął głową. – Ktoś zdradził Salituna. Skoro mogli zabić jednego cesarza, mogą i drugiego. – Każdemu, kto wy ruszy łby stąd do Gór Kościany ch, nawet na szy bkim koniu, zajmie to ładny ch parę miesięcy – powiedziała Ha Lin, kładąc dłoń na ramieniu Valy na. – Kaden, to znaczy cesarz, chciałam rzec, będzie bezpieczny. – Chy ba że ten ktoś na szy bkim koniu wy ruszy ł już parę miesięcy temu – rzucił Valy n. Niewiedza, jak zginął jego ojciec, doprowadzała go do szału. Uświadomił sobie, że zaciska pięść,

i ty lko znaczny m wy siłkiem woli zdołał rozprostować palce. – Val, widzisz całą tę sprawę jako jeden wielki spisek – powiedziała Lin. – A może to jakiś niezadowolony idiota, któremu ży cie niemiłe – dodał Gent. Wielki spisek. To właśnie powiedział aedoliańczy k. – Muszę porozmawiać z Rallenem – rzucił Valy n. Lin uniosła brwi. – Z ty m workiem gówna? – Jest mistrzem kadetów. – Nie przy pominaj mi – parsknęła. – A to oznacza, że decy duje, kto może opuścić Wy spy. I kiedy. I w jakim celu. – Zrobisz sobie wakacje? – Mogę się znaleźć w Górach Kościany ch w czasie krótszy m niż ty dzień. Ktoś musi powiadomić Kadena. Lin popatrzy ła na niego z niedowierzaniem, po czy m zacisnęła wargi. – No to ży czę ci powodzenia. † Mimo wszy stkich opowieści i mitów otaczający ch to miejsce centralne dowództwo Kettralu – Orle Gniazdo – wy glądało dość niepozornie. Przede wszy stkim dlatego, że pomimo swej nazwy nie tkwiło dramaty cznie na skalny m urwisku. W istocie przy cupnęło na kawałku płaskiego terenu kilkaset kroków od portu. Nie by ło nawet fortecą. Ży jąc jednak na wy spie, setki mil od najbliższego wy brzeża, do tego strzeżonej przez jedy ne siły powietrzne na świecie, nie trzeba by ło my śleć o fortecach. Zamiast tego kilka kroków wiodło do długiego, niskiego kamiennego budy nku wy chodzącego na plac. Mógłby on służy ć jako stajnia jakiegoś prowincjonalnego szlachcica albo magazy n oszczędnego kupca. A jednak ten niepozorny budy nek by ł miejscem, gdzie zbierali się mężczy źni i kobiety z Orlego Gniazda, by podejmować decy zje i wy dawać rozkazy, za który ch sprawą upadały królestwa i chwiejące się imperia. Valy n przeskoczy ł kilka stopni, nawet ich nie zauważając, pięścią otworzy ł drzwi na oścież i ruszy ł długim kory tarzem, stukając butami na kamieniach posadzki. Wzdłuż kory tarza widniały szeregi identy czny ch drzwi z tekowego drewna. Nie by ło na nich nazwisk ani żadny ch znaków ułatwiający ch nowy m przy by szom orientację. Jeśli ktoś nie wiedział, gdzie znaleźć poszukiwaną osobę, znaczy ło to, że nie powinien przeby wać w ty m budy nku. Valy n zatrzy mał się przed biurem Jakoba Rallena, mistrza kadetów. Istniał tam zwy czaj pukania, lecz Valy n nie by ł w nastroju do przestrzegania zwy czajów.

Rallen by ł jedny m z nieliczny ch ludzi na Wy spach, którzy nie mieli przerażającego wy glądu kettralowców. W gruncie rzeczy nie wy glądał nawet na żołnierza. Z przenikliwy mi, świdrujący mi oczami i spoconą ły są głową bardziej przy pominał podrzędnego urzędnika niż wojownika. Valy n pomy ślał, że nie licząc noża, który nosił u pasa jak wszy scy w Kettralu, od piętnastu lat nie trzy mał zapewne broni w ręku. Nosił czarny strój, jak wszy scy, to oczy wiste, ale by ł tłustawy, niemal oty ły, a kiedy stał, brzuch wy lewał mu się niesmacznie znad paska spodni. Pewnie dlatego nie wstaje, pomy ślał Valy n, czekając, aż tamten zwróci nań uwagę, i zmuszając się do zachowania milczenia, dopóki mężczy zna nie podniesie oczu znad leżącego przed nim pergaminu. Rallen uniósł tłusty palec. – Przeszkadzasz w kluczowej sprawie – wy cedził przez zęby, nie odry wając wzroku od liter – i dlatego będziesz musiał poczekać. Sprawa wcale nie wy dawała się aż tak kluczowa: kilka zatłuszczony ch papierzy sk obok na poły opróżnionego talerza z kurczakiem, ale Rallen uwielbiał zmuszać ludzi do czekania. By ła to taka lekcja władzy, która sprawiała mu równie wielką przy jemność jak wy py chanie sobie policzków jedzeniem. Valy n wziął głęboki oddech. Już chy ba ty sięczny raz próbował zmusić się do okazania zrozumienia. W końcu Rallen sam nie postanowił, że chce zostać bezuży teczny m inwalidą. Mężczy zna ten przeby ł jakoś Próbę Hulla, latał kiedy ś na misje, a przy najmniej jedną misję odby ł. Roztrzaskał nogę podczas nocnego lądowania i od tamtego czasu nie mógł chodzić bez laski. By ł to niełatwy los dla kogoś, kto przeby ł ośmioletni trening, a Rallen najwy raźniej nie znosił go dobrze. Wy dawało się, że ży wi urazę wobec wszy stkich, którzy mieli więcej szczęścia, a to sy tuowało Valy na, z jego spędzony m w luksusie dzieciństwem i królewskim nazwiskiem, na szczy cie tej listy. Valy n nie potrafił zliczy ć, ile razy przy szło mu czy ścić latry nę albo sprzątać stajnie bądź odby wać trzecią wartę za najmniejsze uchy bienie w przestrzeganiu regulaminu. Znacznie łatwiej by łoby współczuć Rallenowi, gdy by ktoś nie zrobił go mistrzem kadetów. Valy nowi początkowo bardzo to przeszkadzało – bo niby dlaczego awansować do takiej rangi kogoś bez bojowego doświadczenia. Jednakże po kilku latach spędzony ch na Wy spach zaczął to powoli rozumieć. Trening Kettralu nie sprowadzał się ty lko do nauki walki. Chodziło też o umiejętność obchodzenia się z ludźmi, o zachowanie spokoju w trudny ch sy tuacjach. Co prawda nikt nie powiedział tego wy raźnie, ale Valy n zaczął podejrzewać, że Rallen sam by ł częścią tego treningu. Odetchnął jeszcze raz i czekał. – Ach – westchnął mężczy zna, unosząc w końcu wzrok znad papierów. – Valy nie, przy kro mi z powodu twojej straty. W jego głosie nie by ło więcej żalu niż u rzeźnika rąbiącego mięso, lecz Valy n uprzejmie skłonił

głowę. – Dziękuję. – Mam jednak nadzieję – ciągnął Rallen, zaciskając wargi – że nie przy szedłeś tu, aby prosić w związku z ty m o jakąś… pobłażliwość w treningu. Kettral pozostaje Kettralem nawet wtedy, gdy zdarza się tragedia. – Żadny ch próśb – odparł Valy n, próbując zapanować nad sobą. – Jedy nie ży czenie. – Och, oczy wiście! Jaki ze mnie głupiec. Wielki Valy n hui’Malkeenian nigdy by nie prosił. Masz zapewne specjalny ch niewolników od proszenia, co? – Nie więcej niż pan. Oczy Rallena się zwęziły. – A co to ma znowu znaczy ć? Nie będę tolerował takiej nonszalancji w moim biurze, niezależnie od twojej sy tuacji… – To nie nonszalancja. To zwy kłe ży czenie. – No więc? – zapy tał Rallen, machając dłonią, jakby już od dawna czekał, żeby Valy n je sformułował. – Wy powiesz je w końcu czy będziesz nadal marnował nasz czas? Valy n się zawahał, a potem postawił wszy stko na jedną kartę. – Chciałby m wziąć ptaka na północ. Poza Wy spy. Do Ashk’lanu. Kaden nie wie o śmierci naszego ojca. Może by ć w niebezpieczeństwie. Przez chwilę Rallen po prostu patrzy ł, a jego oczy otworzy ły się szeroko w mięsistej twarzy. Potem zgiął się i wy buchnął śmiechem – hałaśliwy m, wy muszony m, sardoniczny m. – Chcesz… – wy krztusił między jedny m spazmem a drugim – wziąć ptaka. To cudowne. Naprawdę cudowne. Każdy inny kadet na Wy spach trenuje do Próby Hulla, ćwiczy, żeby zostać prawdziwy m kettralowcem, a ty chcesz… po prostu to przeskoczy ć! Zaiste jesteś prawdziwy m sy nem cesarza! – Nie chodzi o mnie – wy cedził Valy n. – Martwię się o brata. – Och, jasne, że się martwisz. I rzecz jasna jesteś właściwą osobą do tej roboty, co? Cesarz ma całą Gwardię Aedoliańską, ludzi wy ćwiczony ch ty lko do jednego celu, jakim jest strzeżenie jego osoby, a ty sądzisz, że zwy kły kadet, który nawet nie przeszedł jeszcze Próby, zadba o wszy stko, co? Bo oczy wiście ludzie, którzy wrócili do Annuru, nawet o ty m nie pomy śleli, nie? Valy n tak naprawdę nie spodziewał się, że dostanie ptaka do dy spozy cji, ale zawsze mógł próbować, nie mając nic do stracenia. A przy najmniej mogło mu to pomóc wy razić swoje prawdziwe ży czenie. – Nie dla mnie, ale dla regularnego Skrzy dła. Skrzy dła weteranów. Może Pchły … Rallen machnął ręką, żeby go uciszy ć. – Pchła jest na północy z Fane’em i kilkoma inny mi Skrzy dłami, próbuje sprawdzić, co, na

Shaela, poszło źle. A poza ty m to nie jest robota dla Kettralu. Jak już ci rzekłem, cesarz, niech błogosławione będą jego dni, ma do ochrony Gwardię Aedoliańską. Tutaj, na Wy spach, uczy cie się, a przy najmniej ci z was, który ch da się czegoś nauczy ć, jak zabijać ludzi, a nie jak utrzy my wać ich przy ży ciu. Z cesarzem wszy stko będzie dobrze. Póki co, to nie jest twój kłopot ani mój. – Ale… – zaczął Valy n. – Nie – odparł Rallen. – Może gdy by m porozmawiał z Daveen Shaleel… – Shaleel nie będzie z tobą rozmawiała. – A może gdy by pan wy stąpił w moim imieniu… – Mam inne rzeczy do roboty, niż biegać w sprawach rozpieszczonego sy nka cesarza. – Rozumiem – rzucił Valy n, zerkając na resztki kurczaka. – Pierwszeństwo ma obiadek. Rallen podniósł częściowo swoje zwaliste cielsko z krzesła i wy bałuszy ł oczy na Valy na z twarzą nabrzmiałą gniewem. – Pożałujesz, kadecie! Valy n przesadził. Wiedział o ty m już w chwili, gdy te słowa wy chodziły z jego ust, ale nie zdołał ich powstrzy mać. – My ślisz – ciągnął Rallen, sapiąc tak ciężko, że Valy n bał się, iż zasłabnie – że ty lko dlatego, że jesteś sy nem cesarza, masz prawo tu wkraczać i zgłaszać żądania? Czy tak to sobie wy obrażasz? – Nie, mistrzu – odparł Valy n, próbując zmienić nastawienie. – Nie tobie to osądzać. Nie tobie to kwestionować. Posłuszeństwo, kadecie. Tego się od was oczekuje. Valy n zazgrzy tał zębami i potaknął. Gdy by miał wy bór, poszedłby z tą prośbą do Shaleel. By ła dowódcą operacji polowy ch w północno-wschodnim Vash, co znaczy ło, że koordy nowała wszy stko, co robił Kettral w jednej z najtrudniejszy ch części świata. By ła też jedny m z najmądrzejszy ch żołnierzy na Wy spach. Niestety, hierarchia dowodzenia w Kettralu by ła równie nienaruszalna jak w cały m annury jskim wojsku. Gdy by Valy n zechciał pominąć mistrza kadetów i wepchnąć się prosto do gabinetu map Shaleel, to wy lądowałby przy czy szczeniu latry n w czasie krótszy m, niż zajmuje recy tacja przy sięgi żołnierskiej. A poza ty m by ły jeszcze słowa umierającego aedoliańczy ka, które wciąż brzmiały mu w uszach: Ktoś tutaj… może ktoś ważny … należy do tego wszy stkiego… – Proszę o wy baczenie, mistrzu – powiedział, uży wając najbardziej ugodowego tonu. – Moja rola polega na służeniu i posłuszeństwie. Przekroczy łem granicę i dlatego na ochotnika zgłaszam się na trzecią wartę co drugą noc w ty m ty godniu. Rallen odchy lił się na krześle, przez dłuższą chwilę mierzy ł go spod przy mrużony ch powiek, po

czy m rzekł wolno: – Przekroczy łeś. Przekroczy łeś granicę. Musisz wbić sobie do tego twardego łba, że to nie ty tutaj dowodzisz. Ty. Nie. Dowodzisz. Tutaj. – Uśmiechnął się. – Trzecia warta przez cały miesiąc wy starczy moim zdaniem, żeby ś przy swoił sobie tę lekcję.

6 Pożałujemy tego rankiem – powiedział Valy n, wpatrując się w czeluść kufla. – Już przedtem by waliśmy pijani – odparła Lin, przy wołując gestem wolnej ręki Salię, służącą – i to z mniej ważny ch powodów. Twój ojciec właśnie umarł. Nikt nie oczekuje, że będziesz urządzał popisy pły wackie wokół Wy sp. Twój ojciec właśnie umarł. Choć minął już ty dzień, słowa te uderzy ły go w trzewia jak pięść. Lin nie by ła okrutna; podobnie jak reszta kettralowców, już dawno została nauczona, by mówić krótkimi, suchy mi zdaniami, jak w walce. Krążenie wokół tematu przy pominało strojenie się w koronki do bitwy. – My ślę, że Rallen by łby szczęśliwy, widząc, co robię – rzekł Valy n, opierając łokieć na stole i wspierając podbródek na dłoni. Lin zmarszczy ła brwi, wy trząsnęła z kufla resztkę piwa i ponownie zmarszczy ła brwi. – Rallen to gówniany gnojek. Tak się nie robi, żeby dawać komuś trzecią wartę przez tak długi czas. – Zgłosiłem się na ochotnika. To by ł jedy ny sposób na wy jście z jego biura bez czegoś znacznie gorszego. – Nie wspomnę już o ty m, że przede wszy stkim należało omijać jego biuro. – Musiałem spróbować – burknął Valy n. – Cesarskiej delegacji dotarcie do Kadena zajmie przy najmniej dwa miesiące: kilka ty godni na przepły nięcie morza i do tego dwa razy ty le na konny przejazd lądem z Zakola. Powinni by li wy słać któreś Skrzy dło Kettralu. W jego głosie by ło więcej jadu, niż zamierzał. Po ty godniu wstawania na trzecią wartę, po cały ch dniach ćwiczeń do Próby, po nocach czuwania, ostrożności, przeży wania cichej żałoby po ojcu i głębokiej zgry zoty o los Kadena w pierwszej wolnej chwili zabrał się łodzią przez cieśninę do Hook, wspiął się krótką alejką do tawerny Mankera i zanim Lin przekroczy ła próg, zdąży ł wlać w siebie pięć kufli mocnego piwa. By ło tak, jakby cały Kettral powiedział: udałeś się do Hook, żeby uciec od swoich problemów, a wróciłeś z tuzinem nowy ch. Choć Orle Gniazdo przy glądało się bacznie temu, co działo się na Hook, to nie sprawowało tam kontroli takiej jak na inny ch wy spach. W gruncie rzeczy wy glądało to czasem tak, jakby nikt tego miejsca nie pilnował. Nie by ło tam burmistrza ani straży miejskiej, żadnej rady kupieckiej ani

lokalnej ary stokracji. Lin nazwała to „rojowiskiem pirackiego pomiotu Shaela”, a Valy n podejrzewał, że nie by ła w ty m daleka od prawdy. Na tej wy spie lądowali sami desperaci – ludzie uciekający przed nieboty czny mi długami, wy rokami śmierci albo jakimiś inny mi karami. Zawsze miał wrażenie, że gotowi by by li uciekać jeszcze dalej, ale nie by ło już żadnego dalszego miejsca do uciekania. Jak większość budy nków na wy spie, tawerna Mankera zbudowana by ła nad Zatoką My szołowa, a cała jej konstrukcja opierała się na smołowany ch balach wbity ch w muliste dno portu. Na zewnątrz pomalowana by ła na jaskrawoczerwony kolor, który zapewne miał za zadanie ry walizować z żółcią i szpetną zielenią sąsiednich budy nków. Jej wnętrze by ło jednak niskie, mroczne i przy tłaczające; by ł to ten rodzaj pomieszczenia, gdzie ludzie trzy mali się za sakiewki, mówili ściszony mi głosami i siadali plecami do ściany. Jedny m słowem, doskonale pasowało do nastroju Valy na. – Z Kadenem wszy stko będzie dobrze – powiedziała Lin, wy ciągając pocieszająco dłoń i kładąc ją na ręce Valy na. – Nie ma powodu, by w to wierzy ć – mruknął. – Zdaniem Pchły mój ojciec został zamordowany. Chmara aedoliańczy ków i Gwardii Pałacowej, a jednak ktoś zdołał go zabić. Kaden jest w jakimś klasztorze na zapomniany m przez Meshkenta zadupiu. Czy to kogoś powstrzy ma? – Owszem, sam fakt, że przeby wa w klasztorze – odparła Lin ściszony m głosem. – Jest tam bezpieczniejszy niż gdziekolwiek w obrębie cesarstwa. To zapewne dlatego wy słano go właśnie tam. Nikt nawet nie wie, gdzie to jest. Valy n pociągnął ły k ciemnego piwa, wahał się. Przez cały ubiegły ty dzień zmagał się ze sobą, czy powiedzieć Lin o aedoliańczy ku i spisku, o który m się od niego dowiedział. Nie wątpił w jej lojalność. Wiedział, że ze wszy stkich kadetów na Wy spach Lin jest najlepsza. Osłaniała go w niezliczony ch ćwiczebny ch misjach, dzięki czemu oszczędziła mu dobrego tuzina złamany ch kości, a i on niejeden raz wy ciągał ją z opresji. Jeśli by ł ktoś, komu można by zaufać, to ty m kimś by ła Ha Lin, ale jednak, według Hendrana, w dochowy waniu tajemnicy nie można stosować półśrodków. Im mniej ludzi wie, ty m jest bezpieczniej. – Co? – zapy tała, przechy lając głowę. – Nic. – Możesz kłamać, jeśli chcesz, ale coś cię gry zie. – Każdego coś gry zie. – To może dajmy się pogry źć wspólnie? Valy n stukał bezmy ślnie palcem w szkło. Oczy Lin by ły ciepłe i naglące, na ty le szczere w swoim zatroskaniu, że musiał odwrócić wzrok. Tajemnica swoją drogą, ale zawsze istniało

prawdopodobieństwo, że zawiązany przeciwko niemu spisek się powiedzie. Jeśli będzie jedy ną wiedzącą o nim osobą, a ktoś go zabije, ta informacja umrze wraz z nim. A gdy by miał by ć zupełnie szczery, to dobrze by by ło móc komuś o ty m powiedzieć. Pochy lił się ku niej nad stołem. – Pamiętasz ten statek… – zaczął. Cała opowieść nie zajęła mu wiele czasu, a na koniec Lin oparła się, pociągnęła długi ły k piwa i gwizdnęła cicho. – Na Meshkenta, Ananshaela i całe wiadro gówna – zaklęła cicho. – Wierzy sz mu? – Ludzie w ostatnich chwilach ży cia raczej nie kłamią. – W takim razie kto? – zapy tała. Wolno wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. – Nie da się tego stwierdzić. Wiele razy robiłem przegląd wszy stkich nazwisk. To może by ć każdy. – Rallen jest wy soką figurą w dowództwie. I cię nie lubi – podsunęła. – Rallen jest zby t wszawy m leniem, żeby podnieść tłuste dupsko z krzesła, nie mówiąc o zawiązy waniu spisków mający ch obalić cesarstwo. Lin pociągnęła jeszcze jeden ły k piwa, po czy m zacisnęła wargi. – Wróćmy do zamordowania twego ojca. Jeśli zdołasz sobie wy obrazić, kto go zabił, to może zy skasz klucz do tego, co się dzieje tu, na Wy spach. Valy n pokręcił głową. – My ślałem o ty m, gdy ty lko który ś z trenerów pozwolił mi na swobodniejszy oddech. Pchła nie powiedział wiele, gdy odlaty wał, a od tamtej chwili nikt mi nic nie mówił. – Kim by li wrogowie twego ojca? Valy n rozłoży ł ręce. – Zastanów się. By ł szanowany jako cesarz, ale nawet dobrzy władcy zachodzą wielu ludziom za skórę. Za każdy m razem, gdy ogłaszał wy rok w sprawie jakiegoś podatku, granicznego sporu, nienależnego spadku, musiał zrazić do siebie przy najmniej połowę zaangażowany ch w to osób. Nikt ze szlachty nie pchał się do wojska – wszy scy woleli posy łać do boju chłopów. Żaden chłop nie lubił przy musowej pracy, nawet gdy mu za nią płacono. Gildia Żeglugi Handlowej z Czarnego Brzegu zawsze zgłasza jakieś pretensje, choć w gruncie rzeczy ma cesarski monopol. A ponadto nieustanne niepokoje na granicach: Anthery jczy cy, Urghulowie, Hannończy cy, wszy scy oni mają swoje krwawe kulty, które się rozprzestrzeniają, wszy scy bronią się przed „obcy m ciemięzcą”, nie bacząc na to, że nasze „ciemiężenie” zapewnia im skuteczne sądy, handel zagraniczny, ochronę wojskową i postęp techniczny. Nawet Manjary ci ostatnio są wciąż niespokojni, wnosząc choćby po liczbie Skrzy deł, które musieliśmy tam ostatnio posy łać. Jest mnóstwo ludzi, którzy chcieliby widzieć cesarza Annuru nieży wego. A do tego całego gówna

możemy dodać jeszcze Csestriimów, bo niewy kluczone, że trzy ty siące lat temu nie wszy scy zostali wy bici. – Dobra. Rozumiem. Lista jest długa. – Nieskończona. Dopóki Pchła lub Fane, albo jeszcze ktoś nie wróci z Annuru, nie będzie wiadomo, od czego zacząć. Nie wolno mi ufać nikomu. Lin przechy liła głowę. – To dlaczego zaufałeś mnie? – zapy tała. Valy n zawahał się, uświadamiając sobie nagle ciężar jej dłoni na swojej ręce i delikatny, słonawy zapach jej włosów. Wielkimi migdałowy mi oczami spotkała jego spojrzenie, rozchy lając lekko wargi. Valy n wziął głęboki oddech. – Nie wiem – odparł. By ło to oczy wiste kłamstwo. Wiedział, ale cóż mógł powiedzieć? By ł żołnierzem. Gdy by zasugerował coś więcej, mogłaby go ośmieszy ć na wszy stkich wy spach albo wpakować mu nóż w brzuch. – Potrzebowałem jeszcze jednej pary oczu – dorzucił bez przekonania. Zagadkowy bły sk zajaśniał w jej oczach i zniknął tak prędko, że Valy n nie mógł nawet mieć pewności, że go zobaczy ł. – To co zrobimy ? – spy tała. Valy n mimowolnie się uśmiechnął. Dobrze by ło mieć kogoś u swego boku. – Pomy ślałem, że będziesz osłaniać mi plecy za dnia, a jeżeli znajdziemy się w gównie, sięgniesz też po szty let. Jak to brzmi? – Zapisałam się do Kettralu, a nie do Gwardii Aedoliańskiej – odparowała. – Chcesz powiedzieć, że nie oddasz chętnie ży cia, aby nie spotkała mnie krzy wda? To miał by ć żart, ale te słowa zasmuciły Ha Lin. – Masz by ć ostrożny – powiedziała. – A naprawdę to powinienem by ć już daleko od tej przeklętej przez Shaela wy spy. Mógłby m się znaleźć w Ashk’lanie w ciągu niecałego ty godnia, a zamiast tego tkwię tutaj, żłopiąc piwo u Mankera – odparł Valy n. – Jeszcze ty lko miesiąc – stwierdziła Lin. – Przejdziemy Próbę i staniemy się pełnoprawny mi kettralowcami. Minie kolejny miesiąc, a będziesz latać na misje i dowodzić własny m Skrzy dłem. No i sam powiedziałeś, że każdemu podróżującemu lądem dotarcie do Kadena zajmie ty le samo czasu. Dwa miesiące, Val, to wszy stko. Valy n pokręcił głową. – Już jestem spóźniony. – To znaczy ?

Valy n odetchnął ciężko i przy sunął się do stołu, szukając słów na dnie kufla. – Spędziliśmy tu połowę naszego ży cia, Lin, ucząc się latania na kettralach, walki i zabijania ludzi na dziesiątki rozmaity ch sposobów, a wszy stko to dla obrony cesarstwa. – Wzruszy ł ramionami. – A jednak kiedy cesarstwo nagle potrzebowało obrony, kiedy cesarz jej potrzebował, zabrakło mnie tam i nie dano mi nic zrobić w tej sprawie. Pokręciła głową. – To nie twoja wina, Valy nie. – Wiem – odparł, sięgając po piwo. Powstrzy mała jego gest, zmuszając go, by na nią spojrzał. – To nie twoja wina. W żaden sposób nie mogłeś go ochronić. – Wiem – powtórzy ł, sam próbując w to uwierzy ć. – Wiem, ale może mógłby m ochronić Kadena. – Dwa miesiące – powiedziała raz jeszcze, pochy lając się, jakby chciała przelać weń swoją cierpliwość. – Po prostu wy trzy maj. Valy n uwolnił dłoń, pociągnął duży ły k z kufla, po czy m potaknął skinieniem głowy. Zanim zdołał odpowiedzieć w inny sposób, trzasnęły drzwi i do środka wkroczy ł Sami Yurl. Rozejrzał się wkoło z wy razem niesmaku połączonego z rozbawieniem. Niemal dziesięć lat upły nęło, odkąd opuścił złocone wnętrza siedziby swego ojca, wciąż jednak patrzy ł na surowe budy nki na Hook i inny ch wy spach jak na coś poniżej jego godności. Przeszedł pod nadprożem, jakby czy nił wielką łaskę. – Dziewko – pstry knął palcami na Salię – wina. By le nie tego paskudnie rozwodnionego. No i czy sty kielich ty m razem, bo dam ci odczuć moje niezadowolenie. Salia w ukłonach ruszy ła do kuchni, potakując służalczo. Z głębi gardła Lin dobiegł cichy, groźny pomruk, a Yurl spojrzał w stronę stołu w rogu sali, gdzie siedziała z Valy nem, zupełnie jakby go posły szał. Salia pędem wróciła z pełny m kielichem wina, Yurl zaś, nie patrząc na nią, wziął go do ręki i z wy niosły m uśmieszkiem uniósł w stronę Valy na. – Gratulacje! O krok bliżej tronu! Valy n odsunął na bok swój kufel, po czy m sięgnął do rękojeści tkwiącego za pasem noża. Lin złapała go pod stołem za przegub i ścisnęła zaskakująco mocno. – Nie teraz – sy knęła. Krew tętniła Valy nowi w uszach i za oczami. By ła to po części zasługa wy pitego piwa, co rozumiał, choć ty lko ręka Lin powstrzy mała go przed wy ciągnięciem noża. – Nie teraz – powtórzy ła. – Zaczniesz walkę, a czas Próby przesiedzisz w pace. Tego chcesz? Yurl obserwował całą scenę z odległości kilku kroków, pociągając z kielicha z uśmiechem

rozbawienia. Podobnie jak Lin i Valy n, nie zabrał swoich mieczy, zachował jednak nóż, żeby trzy mać zby t nachalny ch miejscowy ch bandziorów na dy stans. Valy n napręży ł mięśnie ręki pod stołem. Yurl umiał dobrze walczy ć na noże, nawet bardzo dobrze, ale by ło to nic w porównaniu z jego umiejętnością władania mieczem. Valy n miałby więc szansę. Nie chodziło nawet o zabicie drania – za to groziła szubienica – ale o danie mu nauczki… jednak wtedy, jak przy pomniała mu Lin, straciłby możliwość przy stąpienia do Próby. Z rozmy słem położy ł dłonie z powrotem na blacie. Yurl uśmiechnął się szerzej. – Nie mów, że nie chcesz zasiąść na Nieciosany m Tronie – snuł marzy cielsko. – To mój brat ma oczy Intarry – zgrzy tnął zębami Valy n. – To on zasiądzie na tronie. – Jakież to braterskie. – Yurl przerzucił uwagę na Lin. – A co z tobą? Wy obrażasz sobie, że jeśli będziesz się pieprzy ć z Jego Najjaśniejszą Wy sokością wy starczająco często, to dojedziesz na jego pozłacany m kutasie do bogactwa i chwały ? Kpina ta by ła pozbawiona uzasadnienia. Pomimo złożony ch uczuć Valy na do Lin nigdy nie wy szli poza pocałunki. Jeśli czasami dzielili się jedny m kocem podczas ćwiczebny ch patroli, co by ło w Kettralu zwy czajną prakty ką, to po to, by utrzy mać się przy ży ciu, dy gocąc i tuląc się do siebie pod wełnianą tkaniną, i usiłując ocalić odrobinę ciepła pomiędzy twardą, zimną ziemią i mroźny m powietrzem. Po prawdzie Valy n próbował nawet unikać takich sy tuacji, aby Lin nie pomy ślała, że jest dla niego kimś więcej niż współtowarzy szem i żołnierzem. Yurl jednak nigdy nie przejmował się prawdą. – Nie bądź dla siebie taki surowy ty lko dlatego, że mu nie dorównujesz – docięła szy derczo Lin. Młodzieniec się zaśmiał, jakby go to ubawiło, lecz Valy n zauważy ł, że żart by ł celny. Ze wszy stkich ludzi na Wy spach ty lko Yurl wy raźnie zazdrościł Valy nowi jego pozy cji. Uśmiechnął się złośliwie, po czy m zwrócił się w stronę baru. – To wino to pomy je – powiedział do Salii, upuszczając kielich na podłogę, a kawałki rozbitego szkła rozbły sły w migotliwy m świetle lamp. – Możesz za nie zapłacić ze swoich pieniędzy. Obrzucił lodowaty m spojrzeniem Jurena, niezdarnego opry cha, którego Manker zatrudniał dla utrzy mania czegoś, co z grubsza miało przy pominać porządek. Juren nie by ł zby t rozgarnięty, ale wy starczy ło mu rozsądku, by nie szarpać się z kettralowcem o rozbity kielich. Zmarszczy ł brwi, spojrzawszy na podłogę, ale się nie ruszy ł, gdy Salia rzuciła się zbierać stłuczone naczy nie. Yurl zachichotał z niesmakiem, po czy m obrócił się ku drzwiom i wy szedł. Valy n powoli rozluźnił zaciśniętą pięść i dopiero wtedy Lin puściła jego nadgarstek. – Któregoś dnia – powiedziała twardy m, pełny m napięcia głosem. – Ale nie dzisiaj. Valy n skinął głową, podniósł kufel i pociągnął tęgi ły k. – Nie dzisiaj – zgodził się.

Kilka kroków dalej Salia pochlipy wała cicho, zmiatając kawałki szkła na szufelkę. – Salio – przy wołał ją gestem ręki. Dziewczy na podniosła się niezgrabnie i podeszła. – Ile kosztowało wino? – Osiem płomy ków – wy sapała. – Dałam mu trunek z własnej piwniczki Mankera. Osiem płomy ków. By ło to przy puszczalnie ty le, ile ta biedna dziewczy na zarabiała ty godniowo. Oczy wiście nie licząc tego, co dorabiała sobie w pokoiku na górze. – Masz – powiedział Valy n, wy ciągając dość monet, by zapłacić za wy pite piwa, a ponadto za rozlane wino i rozbity kielich. Orle Gniazdo nie płaciło żołnierzom wiele, zwłaszcza kadetom, ale mógł sobie pozwolić na więcej niż ona. Poza ty m przeszła mu już ochota na picie. – Nie śmiałaby m… – zaczęła, lecz jej oczy łakomie patrzy ły na pieniądze. – Weź – rzucił Valy n. – Ktoś musi posprzątać ten bałagan po Yurlu. – Dzięki, panie – powiedziała Salia, opuszczając głowę, by popatrzeć na miedziaki. – Wielkie dzięki. Zawsze będziesz mile widziany u Mankera, panie, a gdy by ś kiedy ś zechciał czegoś więcej… – zatrzepotała wy zy wająco rzęsami – …to daj mi znać. – To by ło bardzo miłe – powiedziała Lin z uśmieszkiem, kiedy dziewczy na poszła. – Ma ciężkie ży cie. – A kto nie ma? – Słuszna uwaga – parsknął Valy n. – A co do ciężkiego ży cia, to wracam do koszar. Podobno jutro przed świtem mamy obiec wy spę, a całe to piwo nie pomoże mojej głowie. Lin zachichotała. Potem zaś, naśladując poważny głos Adamana Fane’a, zaczęła: – Prawdziwy kettralowiec stawia czoło przeciwnościom. Prawdziwy kettralowiec pragnie cierpienia. Valy n potaknął żałośnie. – Sześć kufli na pusty żołądek, a wszy stko jako część treningu. Gdy wy szli od Mankera, przy stanął na chwilę, by spojrzeć ku zachodowi na opadające nad cieśniną słońce. W tamty m kierunku, ponad pięć ty sięcy mil stąd, za smagany mi lodowaty m wiatrem falami Morza Żelaznego, za krasowy mi szczy tami Łamanej Zatoki, za dziesiątkami wy sp, niektóry mi tak mały mi, że nawet nie mają nazw, bły szczał Annur – ze swy mi domami kry ty mi dachówką, z wielkimi pałacami i cuchnący mi ruderami. Wszy stko to otaczało Włócznię Intarry, ogromną lśniącą wieżę wy rastającą z samego środka Pałacu Brzasku. Żeglarze potrafili dostrzec Włócznię z odległości dwóch dni żeglugi – i kierowali się nią, pły nąc do serca cesarstwa. Rzekomo wieża ta miała by ć nie do zdoby cia, stanowiąc kiedy ś jedną z ostatnich twierdz Csestriimów, a jednak nie obroniła cesarza. Mój ojciec nie żyje, pomy ślał Valy n i po raz pierwszy poczuł prawdziwość ty ch słów. Obrócił

się do Lin, chcąc coś powiedzieć, podziękować jej za to, że z nim by ła, że dzieliła z nim smutek i piwo, że go powstrzy mała, gdy powodowany gniewem bliski by ł wy buchu. Obserwowała go jasny mi, uważny mi oczami, zaciskając wargi, jakby zamierzała coś powiedzieć. Zanim jednak któreś z nich zdecy dowało się przerwać milczenie, w wieczorną ciszę wdarł się straszliwy trzask. Valy n okręcił się, sięgając za pas po nóż, a Lin wy konała obrót, przy wierając plecami do jego pleców, i zasty gli lekko pochy leni i na ugięty ch nogach, co w Kettralu by ło standardową pozy cją obronną. Omiótł spojrzeniem ulicę, alejki, szczy ty dachów, badając teren i szacując grożące niebezpieczeństwa. Jaskrawe fasady rozchwierutany ch domów, czerwone, zielone i niebieskie, odwzajemniły mu się pusty mi otworami okien i drzwi, jakby pozbawiono je zębów. Kilka jardów dalej jakiś pies na chwilę zapomniał o swojej kości i nastawił uszy, sły sząc ten dziwny odgłos. Kilka skrawków wy świechtanej zasłony powiewało w lekkiej bry zie. Bramka w alejce zazgrzy tała leniwie w zawiasach. Poza ty m – nic. Odgłos dobiegł zapewne z portu, gdzie jakiś pijany idiota zapomniał zamocować uchwy t wy ciągarki i ładunek runął na pokład. Uskakuję na widok cienia, pomy ślał Valy n. Wszy stkie te rozmowy o spiskach i morderstwach musiały nadszarpnąć im nerwy. Potem, w tej samej chwili, gdy miał się wy prostować, tawerna Mankera wy dała z siebie niski okropny jęk. Trzask pękający ch belek spłoszy ł psa, a dach całej piwiarni zapadł się do wnętrza, zgniatając się jak mokry papier i rozrzucając wokół łupkowe dachówki, które opadły na ulicę jak deszcz. Cała konstrukcja przechy liła się w dół, ku zatoce, a potem zakoły sała się strasznie na palach. Ludzie wewnątrz zaczęli krzy czeć. – Drzwi! – wrzasnęła Lin, lecz Valy n już do nich biegł. Oboje spędzili wy starczająco wiele czasu na studiowaniu zniszczony ch budy nków, żeby wiedzieć, co się stanie z ludźmi pozostały mi w środku. Zostaną zmiażdżeni albo jeszcze gorzej – utoną, gdy całość w końcu zsunie się w wody zatoki, grzebiąc ich w falach. Cały budy nek odchy lił się, odry wając od alejki i pozostawiając między zaśmieconą gruzem ziemią a pochy lony mi drzwiami szeroką szczelinę. Valy n zajrzał w nią: na oko dwadzieścia pięć stóp do powierzchni wody, co nie by łoby takie złe, gdy by nie sterczące z wody jak piki końce połamany ch belek. Każdy, kto się tam stoczy, ry zy kuje nadzianie się lub utonięcie w mętnej wodzie pod walącą się konstrukcją. Na framudze drzwi ukazała się dłoń rozpaczliwie macająca i szukająca wy jścia z ciemności. Valy n zaklął i przeskoczy ł szczelinę. Złapał za nadproże i odzy skawszy równowagę, sięgnął, by pochwy cić przegub wy stającej dłoni. Pociągnął mocno i po chwili ukazał się Juren, kaszlący i przeklinający. Z brzy dkiej rany na ły sej głowie ciekła krew, a noga, na którą stąpnął, ugięła się okropnie w kostce, ale wy glądało na to, że poza ty m nie ucierpiał. – Zostań tu – rzucił Valy n. – Będę ci podawał następny ch. Zapewnisz im oparcie, gdy będą

skakać na drugą stronę do Lin. – Ruchem podbródka wskazał na swoją towarzy szkę czekającą w gotowości za szczeliną, kilka kroków dalej. Mężczy zna skierował wzrok w głąb tawerny. Coś powstrzy mało powolny, nieunikniony upadek, ale przez głosy ranny ch docierało do uszu Valy na skrzy pienie słupów i belek uginający ch się pod naciskiem przekraczający m ich wy trzy małość. – Pieprzy ć to – splunął Juren, a jego usta wy gięły się w desperackim gry masie. Skupił całą siłę w zdrowej nodze i przeskoczy ł na drugą stronę. – Ty zasrany tchórzu… – zaczęła Lin, podnosząc go na nogi bolesny m chwy tem za ucho, gdy klapnął na brzegu. – Zostaw go, Lin – ry knął Valy n. – Potrzebuję cię tutaj. Ha Lin skrzy wiła się, spoliczkowała Jurena grzbietem dłoni, zmierzy ła spojrzeniem odległość, po czy m przeskoczy ła do Valy na, lądując po przeciwnej stronie framugi. – Ty czy ja? – spy tała, zaglądając przez drzwi do środka. – Jestem silniejszy – powiedział Valy n. – Będę ich wy nosił do ciebie. Ty pomożesz im przeskoczy ć. Lin przy jrzała się rozpadlinie. – Dobra. – Pochwy ciła spojrzenie Valy na, zawahała się, po czy m machnęła ręką, by wchodził. – Działaj szy bko. Potaknął i wszedł do wnętrza. By ło nawet gorzej, niż sobie wy obrażał. Tawerna Mankera by ła ciemna i ponura już przed katastrofą, a teraz zapadnięty strop i pochy lone ściany niemal całkowicie zasłoniły nieliczne okna. Wszędzie zalegały szczątki – belki stropowe, rozbite stoły, kawałki desek i ty nk, który odpadł od walący ch się ścian. Zarzewia kilku mały ch ognisk, rozpalone, gdy na suche drewno spadły płonące latarnie, lizały płomieniami bezładne stosy belek, oży wiając swy m światłem ty siące rozsy pany ch okruchów szkła. Valy n się zatrzy mał, próbując odzy skać orientację i znaleźć w miarę pewne oparcie dla stóp na podłodze, która koły sała się jak pokład okrętu pod pełny mi żaglami. Ludzie krzy czeli, jęczeli, wołali o pomoc, ale na razie nie mógł dostrzec nikogo w migotliwy m półmroku. – Niech to Shael weźmie – zaklął, jedną ręką odciągając leżącą deskę i próbując zarazem chronić oczy od py łu i spadający ch odłamków. Niemal nadepnął na ciało; by ł to chudy mężczy zna o ziemistej twarzy, którego klatkę piersiową wgniotła jedna ze spadający ch belek. Valy n przy klęknął i przy łoży ł palce do jego szy i w poszukiwaniu tętna, ale już wiedział, że go nie znajdzie. Gdy się podniósł, usły szał kobietę płaczącą gdzieś obok. Salia, służąca. Została unieruchomiona pod krokwią, ale wy dawała się przy tomna i cała, choć przerażona.

Postąpił krok w jej kierunku, gdy cała konstrukcja zaskrzy piała, zsuwając się znowu o parę stóp do zatoki. – Val – krzy knęła Lin w drzwiach. – Czas wy chodzić. Wszy stko się wali! Zlekceważy ł to ostrzeżenie i postąpił jeszcze kilka dzielący ch go od dziewczy ny kroków. – Jesteś ranna? – zapy tał, klęknął przy niej na jedno kolano i przesunął dłońmi pod krokwią, starając się znaleźć miejsce, gdzie przy gniatała dziewczy nę. Salia patrzy ła na niego, a w jej czarny ch oczach widniał strach i migotliwe odblaski płonącego wokół ognia, który zdąży ł już osmalić jej twarz i sukienkę. – Moja noga – wy krztusiła. – Nie zostawiaj mnie. – Valy n! – krzy knęła znowu Lin. – Wy chodź naty chmiast. Nie masz już czasu. – Idę – zawołał w odpowiedzi, wsuwając rękę pod pachę dziewczy ny i ciągnąc ją ku sobie. Wrzasnęła z bólu, co zabrzmiało jak przeraźliwe wy cie złapanego w potrzask zwierzęcia, zagry zła wargi, po czy m zemdlała. – Kurewskie draństwo – zaklął Valy n. Coś ją gdzieś trzy mało, ale w py le i mroku nie mógł dostrzec gdzie. Gdzieś po jego lewej stronie pękła belka stropowa i cała tawerna przechy liła się jeszcze bardziej. Znowu objął Salię rękami, szukając przeszkody. Powoli, powtarzał w duchu. Powoli. Jedną rzecz wpojono mu solidnie jako kadetowi, a mianowicie działanie z rozmy słem, nawet gdy stawka jest wy soka. – Zwłaszcza wtedy, gdy stawka jest wy soka, wariacie – mruknął do siebie. Gdy ponownie przesunął palce w okolice jej bioder, odkry ł wreszcie, gdzie jest problem. Suknia zaczepiła o szeroką drzazgę. Szarpnął, ale trzy mała mocno. – Valy n, ty głupi sukinsy nu! – wrzasnęła Lin. W jej głosie brzmiał teraz strach i gniew. – Wy łaź w końcu, do cholery ! – Już idę! – odkrzy knął, wy ciągając z pochwy nóż i odcinając kawał sukni. Dziewczy na została uwolniona w mgnieniu oka. Valy n puścił nóż, złapał dziewczy nę za sukienkę i włosy i powlókł ją ku niewy raźnemu zary sowi drzwi, gdzie Ha Lin gesty kulowała z furią. – Idź – zawołał. – Przejdź na drugą stronę! Rzucę ci ją! Lin się skrzy wiła, zamarła na chwilę niezdecy dowana i pełna wątpliwości, potem skinęła głową i zniknęła. Gdy Valy n przeciągnął zemdloną dziewczy nę przez próg, stwierdził, że szczelina poszerzy ła się do niemal dwunastu stóp. Sam potrafiłby ją przeskoczy ć, ale Salia by ła nieprzy tomna i zwisała bezwładnie na jego ramieniu. Lin naty chmiast zrozumiała sy tuację, pokręciła głową i podeszła na skraj ziejącej dziury. – Rzuć ją – powiedziała, podkreślając to odpowiednim gestem.

Valy n wpatry wał się w otchłań, przerażony. Salia waży ła nie więcej niż trzy czwarte jego wagi, ale nie by ło mowy o ty m, by zdołał ją przerzucić na tę odległość. Jeszcze raz spojrzał w dół. Ostre końce połamany ch belek jeży ły się w dole jak szpikulce. – Nie dam rady – krzy knął. – Musisz! No, rzuć ją wreszcie, do cholery ! Złapię ją za nadgarstki. By ło to niemożliwe, o czy m oboje dobrze wiedzieli. To dlatego chce, żebym to zrobił, uświadomił sobie Valy n. Salia by ła bezwładny m ciężarem. Mógłby wy konać ten skok sam, a i to z wielkim trudem. Dopóki nie potrafił rozstać się z nieprzy tomną dziewczy ną, by ł uwięziony po złej stronie rozpadliny, przy gwożdżony do ściany płonącej, rozchwianej skorupy budy nku, która za chwilę miała go zepchnąć w przepaść. Widział to jasno, ale co mógł zrobić? Rzucić na ziemię zemdloną dziewczy nę i pozwolić jej umrzeć? Taki by ł właściwy wy bór, odpowiedzialny wy bór, jakiego dokonuje się na misjach, ale to nie by ła żadna pochrzaniona misja. Nie mógł tak po prostu… – Skoczę razem z nią – wy krzy knął, przy gotowując się do przy wiązania sobie Salii na plecach. – My ślę, że dam radę. Oczy Lin otworzy ły się szeroko w przerażeniu. Potem jej spojrzenie stwardniało. Zanim Valy n zdołał zrozumieć, co się dzieje, wy jęła nóż zza pasa i uniósłszy ramię, rzuciła. Valy n patrzy ł w osłupieniu, jak wirujące w locie ostrze bły snęło parę razy w słońcu, po czy m zatonęło w gardle Salii wraz z nagłą fontanną gorącej, jasnej krwi. Usta dziewczy ny otwarły się, by ć może do krzy ku albo jęku, ale krew zdławiła jej głos. – Nie ży je – zawołała Lin. – Nie możesz jej już uratować, Val! Jest martwa. A teraz skacz! Valy n spojrzał na Salię, na sterczącą z jej gardła rękojeść noża. Jest martwa. Budy nek pod nim dy gotał i jęczał. Wy dał okrzy k wściekłości, odrzucił ciało i skoczy ł. Zary ł stopami w kruchą krawędź, a Lin złapała go za nadgarstki i pociągnęła. By ł bezpieczny. Strząsnął ją z siebie i obrócił się szy bko, by spojrzeć na tawernę. Salia zniknęła już w głębi rozpadliny. W otworze drzwi ukazały się płomienie. Ludzie w środku wciąż krzy czeli, schwy tani w pułapkę, gdy ogień pożerał smolne belki. Na progu ukazała się uniesiona ręka, zakrwawiona i poparzona, lecz po chwili opadła. W końcu cały budy nek zatrząsł się, ześliznął po pochy łości, a potem, jakby zmęczony ty m wy siłkiem, zapadł się pod własny m ciężarem i rozpadł na kawałki, tonąc w wodach zatoki.

7 Adare hui’Malkeenian próbowała zachować spokojną twarz, gdy żołnierze, olśniewający w swoich pły towy ch zbrojach, odciągali skrzy dła gruby ch cedrowy ch wrót prowadzący ch do grobowca jej zamordowanego ojca. Jeśli zamierzasz odegrać jakąś rolę w cesarstwie – powtarzał jej często Sanlitun – to musisz się nauczyć oddzielać uczucia od wyrazu twarzy. Świat dostrzega tylko to, co pozwalasz mu zobaczyć, i sądzi cię wedle tego, co mu objawiasz. „Świat” wy dawał się pojęciem odmienny m i niemający m zastosowania do ty ch, którzy ją teraz obserwowali – dziesiątków ty sięcy Annury jczy ków zgromadzony ch w Dolinie Wiecznego Spoczy nku, pragnący ch ujrzeć, jak w tej długiej, wąskiej, bezdrzewnej niecce, zastawionej szpalerami grobowców jej przodków, układa się do wiecznego snu tego wielkiego człowieka. Płakać na ich oczach nie miało sensu, niezależnie od smutku, jaki odczuwała. Na pozór by ła tu nie na miejscu, młoda kobieta siedząca wśród grupy starzejący ch się wy sokich ministrów, samy ch mężczy zn. Jej miejsce na ty m wy sokim podium by ło jednak podwójnie uzasadnione – po pierwsze z racji jej królewskiego urodzenia, po drugie zaś z powodu wy niesienia na stanowisko ministra finansów, co wy raźnie zagwarantował jej testament ojca. By ło to ważne stanowisko, niemal tak ważne jak kenarang, czy li radca Mizranu, stanowisko, do którego objęcia przy gotowy wano ją przez większą część ży cia. Jestem gotowa, rzekła sobie w duchu, my śląc o ty siącach stronic, które przeczy tała, o niezliczony ch delegacjach, które przy jęła w imieniu ojca, o księgach rachunkowy ch, które studiowała często do późnej nocy. Rozumiała finanse Annuru lepiej niż poprzedni minister, a jednak by ła przekonana, że dla zgromadzony ch w tej dolinie nie wy glądała na osobę kompetentną. Dla ty sięcy wpatrzony ch w nią oczu wy glądała jak kobieta, która zby t długo pozostawała niezamężna i bezdzietna, będąc dostatecznie atrakcy jną, by zachęcić kogoś do małżeństwa (nawet bez swoich cesarskich ty tułów), choć może zby t chuda i wy soka, o zby t jasnej, miodowej karnacji w mieście, w który m modne by ły niewy sokie, zmy słowe kobiety o ciemniejszej skórze. Adare wiedziała dostatecznie dobrze, że proste włosy podkreślały szczupłość jej twarzy, nadając jej nieco surowy wy gląd. Jako dziecko wy próbowy wała inne sty le. Teraz jednak surowość

odpowiadała jej celom. Gdy zgromadzony tłum patrzy ł na podium, chciała, by dostrzegano w niej ministra, a nie zalotną dziewczy nę. Rzecz jasna ci, którzy stali dość blisko, nie by li w stanie zapamiętać niczego z wy jątkiem jej oczu o tęczówkach pałający ch jak węgle. Wszy scy mówili, że oczy Adare płoną nawet bardziej niż oczy Kadena, choć nie miało to większego znaczenia. Mimo że by ła o dwa lata starsza, pomimo starannej nauki pod okiem ojca, pomimo obeznania z polity ką i funkcjonowaniem cesarstwa Annuru Adare nie miała nigdy zasiąść na Nieciosany m Tronie. Raz ty lko odważy ła się, będąc jeszcze dzieckiem, zapy tać matkę dlaczego. To tron dla mężczy zn, odparła matka. W ten sposób rozmowa się zakończy ła, nim się zaczęła. Adare nie odczuła pełnego znaczenia ty ch słów aż do teraz, kiedy to zasiadła pośród ty ch wszy stkich mężczy zn czekający ch, aż mary ze zwłokami jej ojca przejadą przez długą dolinę. I choć tak jak oni wszy scy nosiła czarną ministerialną szatę przewiązaną w pasie czarną wstęgą, choć na jej szy i również wisiał złoty łańcuch będący znakiem pełnionego urzędu, choć siedziała ramię w ramię z ty mi nieliczny mi, którzy u boku samego cesarza rządzili cy wilizowany m światem, to jednak nie by ła jedną z nich i dobrze wy czuwała ich skry wane wątpliwości, pełną urazy godność, milczącą i zimną jak śnieg. – To miejsce przesy cone jest historią – zauważy ł Baxter Pane. Pełnił funkcję głównego cenzora oraz ministra prawa zwy czajowego. I chociaż, a by ć może właśnie dlatego, że jego stanowisko by ło mniej ważne od stanowiska Adare, należał do ty ch, którzy najbardziej otwarcie kwestionowali jej wy niesienie. – Historią i trady cją. – To ostatnie słowo zabrzmiało w jego ustach jak oskarżenie, lecz Adare, omiatając spojrzeniem Dolinę Wiecznego Spoczy nku, nie mogła się z nim nie zgodzić. Od kamienny ch lwów pomnika Aliala Wielkiego aż do fasady grobowca jej ojca z płaskorzeźbą wschodzącego słońca nad wejściem prowadzący m w ciemność można by ło prześledzić potężną linię rodu Malkeenianów. – Problem z trady cją jest taki – wtrącił się Ran il Tornja – że potrzebuje aż ty le przeklętego czasu. – Il Tornja by ł kenarangiem, generałem armii cesarstwa i niewątpliwie swego rodzaju militarny m geniuszem. Rada ministrów poważała go w każdy m razie wy starczająco, by po śmierci cesarza uczy nić regentem w czasie, gdy Annur wy czekiwał powrotu Kadena. – Czy aby na pewno grzebie pan żołnierzy poległy ch w bitwach? – zapy tała znacząco. Il Tornja, zaraz po Adare, by ł najmłodszą osobą na podium. Musiał mieć około trzy dziestu pięciu lat. Co jednak ważniejsze, by ł jedy ny m, który zdawał się akceptować jej mianowanie na stanowisko w finansach. Mógłby by ć jej naturalny m sojusznikiem, ale nic nie mogła poradzić na to, że denerwował ją jego ton. – Generał z pewnością znajduje swoich poległy ch. Wzruszy ł ramionami, jakby próbując strząsnąć z siebie nutę wy zwania sły szalną w jej głosie. – Jeśli sy tuacja sprzy ja. Wolę jednak raczej ścigać ty ch, którzy ich zabili.

Adare odetchnęła głęboko. – Będzie po temu dość okazji, i to już niebawem. Uinian powinien umrzeć w ciągu miesiąca, a jeśli uda mi się postawić na swoim, to w ciągu ty godnia. – Jestem zdecy dowanie za przy spieszoną egzekucją, ale czy nie powinno się jednak wy toczy ć jakiegoś procesu? Ten człowiek jest najwy ższy m kapłanem Intarry. Wy daje mi się, że kongregacja mogłaby jednak mieć pretensje, gdy by ś tak po prostu kazała powiesić go na najwy ższy m drzewie. – Mój ojciec wszedł do Świąty ni Światła – odparła Adare, wy liczając fakty na palcach. – Spotkał się z Uinianem Czwarty m w sekrecie. Został zamordowany podczas tego sekretnego spotkania. – By łaby gotowa hojnie zapłacić, żeby się dowiedzieć, po co jej ojciec spoty kał się z kapłanem, dlaczego zrezy gnował z ochrony Gwardii Aedoliańskiej, ale okoliczności jego zabójstwa dalekie by ły od wy jaśnienia. – Uinian będzie miał swój proces, a potem umrze. Głębokie, basowe bicie w bębny przerwało ich rozmowę. Bębnienie rozległo się znowu i jeszcze raz, i jeszcze, dostojne i uroczy ste, jakby to ziemia zagrzmiała. Orszak pogrzebowy pozostawał jeszcze niewidoczny za załomem wąwozu, ale się zbliżał. – Pięćset biały ch by ków złożono w ofierze po śmierci Santuna Drugiego – przy pomniał Bilkun Hellel. Radca Azranu by ł różowy, ociekający tłuszczem i monstrualnie gruby. Szata skrojona z najlepszej tkaniny leżała na nim niezgrabnie. Jednakże jego maleńkim, przy mrużony m oczkom umy kało niewiele, zwłaszcza w obszarze polity ki. – To wsty d, że nie mogliśmy urządzić podobnej ceremonii dla twojego ojca. Adare niedbały m ruchem dłoni zlekceważy ła tę sugestię. – Pięćset by ków po dziesięć słońc za sztukę to pięć ty sięcy słońc. Gotówka potrzebna jest gdzie indziej. Uśmiech uniósł kąciki ust radcy. – Choć podziwiam twoje zdolności matematy czne, to jednak jestem pewien, że nie uwzględniłaś wpły wu tego rodzaju spektaklu na ludzkie umy sły. To przy niosłoby chwałę twemu ojcu, a pośrednio i twemu domowi. – Ojcu by się to nie podobało. Nie lubił ostentacji i ozdób. – To właśnie twój ojciec nakazał to zrobić – zauważy ł wy niośle Baxter Pane. Adare już otworzy ła usta, by odpowiedzieć, lecz po chwili je zamknęła. By ła tu, by opłakiwać zmarłego, a nie wy mieniać uszczy pliwości ze starcami, którzy w gruncie rzeczy i tak jej nie słuchali. Cisza zapanowała w dolinie, gdy pierwsze kolumny annury jskiej piechoty wkroczy ły w pole widzenia szeregami żołnierzy trzy mający ch wzniesione pod ty m samy m kątem włócznie, który ch groty poły skiwały w popołudniowy m słońcu. Pośrodku każdego szeregu kroczy ł chorąży,

powiewając chorągwią Annuru z dumny m znakiem wschodzącego słońca na biały m jedwabny m tle, podczas gdy po obu jego stronach dobosze wy bijali ry tm na wielkich skórach ogromny ch drewniany ch bębnów. Nie ty lko chorągwie, ale i same formacje by ły identy czne: w takich samy ch stalowy ch zbrojach, takich samy ch lekkich hełmach, z takimi samy mi włóczniami w prawej ręce i takimi samy mi mieczami u pasa. Ty lko proporczy ki łopocące na wietrze pozwalały ich rozpoznać: Dwudziesta Siódma zwana Szakalami; Pięćdziesiąta Pierwsza z północnego Ancazu, nazy wana Skałą; Długie Oko ze Ściany Rozpadliny ; Czerwony Orzeł i Czarny ; Trzy dziesta Druga, której żołnierze samy ch siebie nazy wali Bękartami Nocy ; nawet legendarna Czwarta Legia – z Czaszką – z głębi Pasa, gdzie walka o podporządkowanie sobie plemion z dżungli tak naprawdę nigdy się nie kończy ła. Potem szły regionalne milicje – wojskowo bez znaczenia, ale bardziej urozmaicone i kolorowe: Raaltanie mieli groteskowo długie i szerokie miecze, a ponadto nieśli bły szczącą stalową blachę będącą ich sztandarem oraz wiatrak z wirujący mi mieczami zamiast skrzy deł, a wszy stko to waży ło pewno ty le, ile oni sami. Burze naszą siłą, głosił ozdobny napis pod emblematem na sztandarze. Potem szedł konty ngent osiemdziesięciu mężczy zn ubrany ch w zamszowe czarne skóry i uzbrojony ch w widły. – Głupcy – parsknął Pane. – Nadęci chłopi z narzędziami rolniczy mi. – Dwieście dwanaście lat temu – zauważy ła Adare – Marteen Henke stworzy ł niezależne królestwo za pomocą jednego z ty ch rolniczy ch narzędzi. Przez pięćdziesiąt cztery lata skutecznie bronił się widłami przed annury jską władzą. – Widły to dobra broń – powiedział obojętnie il Tornja. – Zasięg. Siła przebicia. – Henke został rozbity – rzucił Hellel. – Kolejna nieudana rebelia. – Mimo wszy stko nie by ł głupcem – odparła, zła, że nie została zrozumiana. Gdy ukazała się kolejna grupa, poczuła skurcz w żołądku. – Sy nowie Płomienia – wy szeptała, krzy wiąc się. – Po ty m, co zrobił Uinian, nie powinno ich tu by ć. Nie powinno. – Zasadniczo się z ty m zgadzam – rzekł Hellel, przeciągając dłonią po rzedniejący ch włosach – ale cóż począć? Ludzie kochają Intarrę. Nasz nieoceniony regent – ciągnął dalej, wskazując ruchem głowy il Tornję – raczy ł już uwięzić najwy ższego kapłana. Zlikwiduj ich legię, a będziesz miała pewne zamieszki. – To złożona sprawa, Adare – dodał Pane, unosząc dłonie, jakby chciał ją udobruchać. – Delikatna. – Rozumiem, ale złożoność nie może by ć usprawiedliwieniem dla bezczy nności. Proces Uiniana może w najbliższy ch ty godniach dać nam uzasadnienie dla rozwiązania ich milicji.

Większość cesarskich history ków uważała, że pozwolenie prowincjom na posiadanie swoich mały ch armii jest mądry m posunięciem – armie te by ły źródłem lokalnej dumy, nie stanowiąc zarazem zagrożenia dla jedności cesarstwa. Jednakże ci sami history cy całkiem inaczej zapatry wali się na edy kt Santuna Trzeciego zezwalający na tworzenie religijny ch zakonów ry cerskich. „Nieprzemy ślane i niemądre”, pisał Alther. Hethen poszedł o krok dalej, twierdząc, że decy zja we wszy stkim „pozbawiona by ła rozsądku i history cznej perspekty wy ”. Jerrick Starszy napisał: „Po prostu głupia”. Raaltanie nie mieli nigdy wspólny ch polity czny ch interesów z Si’itami, ale mieszkańcy obu atrepii wy znawali kult Heqeta i Meshkenta, Ae oraz Intarry. Wy daje się, że Santunowi nigdy nie przy szło do głowy, że oby watele ty ch krain mogliby łatwo połączy ć swe siły w obronie wspólnej religii, a co za ty m idzie – zagrozić władzy Nieciosanego Tronu. Jakimś cudowny m zrządzeniem losu nie doszło do najgorszego. Ry cerskie zakony w większości przy padków pozostawały grupami oby wateli strzegący mi swoich świąty ń i ołtarzy. Ty lko Uinian Czwarty, najwy ższy kapłan Intarry, przez ponad dziesięć lat rozbudowy wał stopniowo swoje siły. Trudno by ło dokładnie określić ich wielkość, lecz Adare szacowała ich liczbę na dziesiątki ty sięcy rozrzucone po dwóch konty nentach. Co gorsza, właśnie bogini Intarra by ła patronką rodu Malkeenianów – a cesarska rodzina, której członkowie mieli płomienne oczy, utrzy my wała, że to łaski bogini są legity macją ich rządów. Rosnąca potęga najwy ższego kapłana Świąty ni Intarry podkopy wała ich mandat do sprawowania władzy. Nikt z ty ch, którzy zadawali sobie py tanie, dlaczego Uinian miałby zamordować cesarza, nie musiał szukać zby t daleko. Oddziały te by ły ubrane niemal tak schludnie jak legie annury jskie i, podobnie jak one unikały zbędnego przepy chu broni i zbroi. Pierwszy oddział uzbrojony by ł w płaskie łuki, a za nim wy rastał las krótkich włóczni, który ch tępy mi końcami kolejne oddziały wy bijały ry tm swego marszu. Tak samo jak Annury jczy cy nieśli słoneczne chorągwie, lecz nie widniał na nich sy mbol wschodzącego słońca, ty lko okrągły znak tarczy słonecznej w swojej pełnej chwale. Dopiero na samy m końcu tej wspaniałej żołnierskiej rzeki podążały mary Sanlituna. Niosło je na ramionach dwunastu aedoliańczy ków – ty ch samy ch dwunastu, który ch zadaniem by ło strzec cesarza tego dnia, gdy Uinian wbił ostrze w jego plecy. Kiedy podeszli bliżej, Adare zauważy ła u każdego z nich czy sty bandaż spowijający kikut prawej ręki. Obcięcia rąk dokonał osobiście Micijah Ut pozostający w randze Pierwszej Aedoliańskiej Tarczy od czasu śmierci Crenchana Xawa. Po co wam miecze, grzmiał, a w jego głosie sły chać by ło wściekłość, skoro żaden z was nie dobył miecza w obronie cesarza? Adare znała wszy stkich dwunastu mężczy zn – nawet najmłodszy służy ł w Pałacu Brzasku przez większą część ostatnich pięciu lat. Na ich widok przepełniły ją gniew i smutek. Nie dopełnili swego obowiązku, a jej ojciec zginął z powodu tego zaniedbania. A przecież on sam kazał im czekać, gdy wchodził do świąty ni. Trudno chronić kogoś, kto nie chce by ć chroniony.

Jeśli nawet aedoliańczy cy odczuwali ból okaleczony ch rąk, to nie by ło to widoczne bardziej niż napięcie pod ciężarem mar cesarza. Twarz każdego z nich, wy zuta z emocji, by ła jak wy ciosana z kamienia i nie licząc kropli potu zbierający ch się na brwiach, żołnierze maszerowali równy m defiladowy m krokiem. Gdy mary dotarły do wejścia grobowca, cała kolumna zatrzy mała się nagle. Żołnierze stali na baczność, a bębny ucichły, gdy Adare wraz z pozostały mi zstępowała po drewniany ch stopniach z podium. Słowa przemówień przed grobem by ły równie nudne jak pozbawione znaczenia i Adare pozwalała, by spły wały po niej jak zimny deszcz: obowiązek, honor, władza, dalekowzroczność. Padały na pogrzebach wszy stkich cesarzy. Nie opisy wały ojca, jakiego znała. Gdy przemówienia się skończy ły, ogromny Kreshkanin uderzy ł w potężny gong, a ona poszła za marami w głąb ciemnego grobowca. Kry pta pachniała kamieniem i wilgocią i pomimo pochodni tkwiący ch w ścienny ch uchwy tach jej oczy długo przy zwy czajały się do ciemności. Kiedy to nastąpiło, mogła jedy nie uśmiechać się pod naporem emocji. Pomimo wielkiej wspaniałości zewnętrznej grobowca jego wnętrze by ło małe, niewiele odbiegające od naturalnej groty, pogrążone w mroku, z kamienną platformą katafalku pośrodku. Nie by ło tam płaskorzeźb, nic nie wisiało na ścianach, nie piętrzy ły się stosy klejnotów. – Spodziewałem się, że będzie trochę więcej… – odezwał się Ran il Tornja, machając dłonią, jakby szukał właściwego słowa. – No, nie wiem… więcej rzeczy. Adare powstrzy mała się od ostrej riposty. Inni wy socy ministrowie weszli za nią do grobowca, by złoży ć swój ostatni hołd. Mimo swego prostactwa il Tornja zajmował jednak najwy ższą pozy cję w cesarstwie. Nie miało sensu spierać się z nim przy inny ch, zwłaszcza uwzględniając fakt, że zdawał się akceptować jej niedawne mianowanie. – Nie taki by ł mój ojciec – odparła po prostu. – Dawał ludziom widowisko, jakiego oczekiwali tam, ale tutaj… kamień wy starczy. Nie chciałby marnować dla umarłego tego, co może przy dać się ży wy m. Aedoliańczy cy opuścili mary na katafalk, wy prostowali się, uwolnieni od ciężaru, oddali honory cesarzowi obandażowany mi kikutami, po czy m wy szli w milczeniu z grobowca. Liczni ministrowie wy powiadali po kilka słów, po czy m oni również wy chodzili, aż w pomieszczeniu pozostali jedy nie il Tornja i Adare. Powiedz, co masz do powiedzenia, rzekła w duchu Adare, i zostaw mnie choć na parę chwil sam na sam z ojcem. Ale il Tornja nie wy szedł ani też nie wy powiedział żadny ch słów do zmarłego. Zamiast tego zwrócił się do Adare. – Lubiłem twego ojca – powiedział, czy niąc niedbały gest w stronę katafalku. – Dobry żołnierz.

Znał się na takty ce. Zjeży ła się, posły szawszy ten bezceremonialny ton. – By ł kimś więcej niż zwy kły m żołnierzem. Kenarang wzruszy ł ramionami. Il Tornja piastował stanowisko kenaranga zaledwie od kilku lat, a regentem został dopiero co, ale najwy raźniej wolny by ł od wszelkiego podziwu i respektu, tak ty powy ch dla nowo przy by ły ch. Wy glądało na to, że wobec niej też nie odczuwał żadnego szacunku. Większość ludzi truchlała pod płonący m spojrzeniem oczu Adare, on jednak zdawał się go nawet nie zauważać. Mówił tak, jakby siedział w tawernie z nogami na stole, a ona by ła posługującą dziewką. Tak po prawdzie to ubrał się też mniej więcej tak jak do tawerny. By ł dosy ć schludny, ale jego strój, inaczej niż u ministrów w ciemny ch szatach albo u żołnierzy w surowy ch mundurach, zupełnie nie pasował do pogrzebu. Il Tornja miał na sobie błękitny płaszcz ze złotą klamrą narzucony na niebieski kaftan. Całość by ła uszy ta z wielkim przepy chem. Przez prawe ramię przewieszoną miał złotą wstęgę wy łożoną bły szczący mi klejnotami, które wy glądały na bry lanty. Gdy by Adare nie wiedziała, że ten człowiek wy grał dziesiątki bitew, a wiele z nich w zupełnie beznadziejny m położeniu, mogłaby równie dobrze wziąć go za aktora, który zbłądził do grobowca w poszukiwaniu sceny. Strój kenaranga by ł drogi, ale stanowił jedy nie pretekst mający służy ć uwy pukleniu jego fizy cznej apary cji. Krawiec znał się na swojej robocie i tak skroił tkaniny, by podkreślały krągłości muskułów, zwłaszcza wtedy, gdy il Tornja się poruszał. Choć nie by ł dużo wy ższy od Adare, zbudowany by ł jak który ś z posągów stojący ch wzdłuż alei Bogów. Próbowała go zignorować, skupiając się na ciele zmarłego ojca. – Wy bacz, jeśli cię uraziłem – odparł, kłaniając się lekko. – Jestem pewien, że twój ojciec by ł wielki pod każdy m względem: podatków i budowy dróg, składania ofiar i całej reszty tej nudy, w której cesarz musi uczestniczy ć. A jednak lubił dobry miecz i dobrego konia. Ostatnie słowa wy powiedział tak, jakby by ł to najwy ższy komplement. – Gdy by ty lko można by ło rządzić cesarstwem z grzbietu konia i za pomocą miecza – odparła Adare, starając się zachować chłodny ton. – Niektóry m się to udawało. Ten Urghul chociażby, jak mu by ło? Fenner. Miał swoje imperium, a ludzie powiadali, że prawie nie zsiadał z konia. – Fannar skąpał kraj we krwi i trwało to dwadzieścia lat. W ciągu paru ty godni po jego śmierci plemiona się rozeszły i wróciły do odwiecznej ry walizacji, a jego imperium upadło. Il Tornja zmarszczy ł brwi. – Czy przy padkiem nie miał sy na? – Trzech. Dwóch starszy ch rzucono na stos pogrzebowy, a najmłodszy, o ile wiadomo, został wy kastrowany i sprzedany handlarzom niewolników ze wschodniej części Gór Kościany ch.

Zmarł w kajdanach w Antherze. – Niezby t dobre to królestwo – zgodził się il Tornja, wzruszając ramionami. Najwy raźniej klęska Fannara nie obeszła go zupełnie. – Muszę o ty m pamiętać, przy najmniej do czasu, aż twój brat powróci. – Popatrzy ł na nią obojętnie. – Nie chciałem tego, wiedz o ty m. Tej całej regencji. Tej całej regencji. Jakby jego wy niesienie na najważniejsze stanowisko w państwie nie by ło niczy m więcej jak ty lko iry tującą pracą, która przeszkadzała mu w piciu, łajdaczeniu się czy czy m tam jeszcze zwy kł się zajmować, gdy nie przewodził armiom. – Po co zatem ją przy jąłeś? – Jego niefrasobliwość dotknęła ją do ży wego, częściowo dlatego, że choć wiedziała, iż Annur nigdy nie zgodziłby się na kobietę na ty m stanowisku, to jednak ży wiła skry tą nadzieję, że Rada Ministrów wy bierze ją mimo wszy stko, przy najmniej na te krótkie miesiące do powrotu Kadena. Il Tornja, choćby nie wiadomo ile batalii wy grał, jej zdaniem nie nadawał się zupełnie do polity ki. – Dlaczego więc ciebie najpierw wy brali? Jeśli poczuł się dotknięty ty m py taniem, nie dał tego po sobie poznać. – Przecież musieli kogoś wy brać. – No tak, ale mogli wy brać kogoś innego. – Prawda jest taka – powiedział, mrugnąwszy okiem – że, jak sądzę, próbowali. Szło jedno głosowanie za drugim. Czy wiesz, że wszy scy pozostają zamknięci w tej przeklętej przez Shaela sali, dopóki nie wy jdą z niej z nazwiskiem? – Wy puścił długo wstrzy my wany z iry tacji oddech. – I nie dają tam piwa. Powiem ci coś. By łoby nieźle, gdy by podawano tam piwo. To tego mężczyznę, który żali się, że podczas konklawe nie podaje się piwa, ministrowie wybrali na regenta? – W każdy m razie – ciągnął kenarang, nie przejmując się jej niesmakiem – nie sądzę, by wielu naprawdę mnie chciało. Na koniec wy brali mnie, bo ty lko ja nie mam żadny ch planów urządzania tego pięknego cesarstwa. – Tu skrzy wił się przepraszająco. – Nie twierdzę, że zamierzam zaniedby wać moje obowiązki. Zobaczę, co trzeba zrobić, ale znam swoje ograniczenia. Jestem żołnierzem, a żołnierz nie powinien się zby tnio wy silać poza polem bitwy. Adare powoli skinęła głową. Decy zja ta nie by ła pozbawiona swoistej przewrotnej logiki. Rozmaite ministerstwa bezpardonowo walczy ły o pierwszeństwo: finanse z ety ką, rolnictwo z handlem. Po prawdzie żaden z regentów nie pragnąłby władzy dla siebie, ale miesiące nieobecności Kadena dawały wy starczająco wiele czasu, aby delikatnie przeważy ć szalę na swoją korzy ść. Il Tornja zaś by ł człowiekiem przy jazny m, bohaterem wojenny m, a także, co chy ba najważniejsze, pozostawał obojętny na wszelkie polity czne gry. – No dobrze – odparła. – Delegacja wy ruszy ła po Kadena zaraz po śmierci mego ojca. Jeśli będą mieli sprzy jające wiatry do Zakola, powrócą za kilka miesięcy. – Miesięcy – jęknął il Tornja. – Dobrze chociaż, że nie lat. Jaki jest Kaden?

– Niezby t dobrze znam brata. Połowę ży cia spędził w Ashk’lanie. – Ucząc się zarządzania ty m wszy stkim? – zapy tał il Tornja, czy niąc szeroki gest, który miał zapewne wskazać ogromne cesarstwo rozciągające się za murami grobowca. – Mam taką nadzieję. Chłopiec, którego znałam, uwielbiał biegać po pałacu i wy machiwać kijkiem zamiast miecza. Liczę, że będzie bły szczał tak jasno jak ojciec. Il Tornja skinął głową, rzucił okiem na zwłoki Sanlituna, a potem spojrzał na Adare. – No tak – powiedział, rozkładając ręce. – Uinian. Zamierzasz sama wziąć nóż? Adare uniosła brwi. – Słucham? – Kapłan zamordował twego ojca. Kiedy już przebrniesz przez ten pokazowy proces, Uinian zostanie skazany. Ciekaw więc jestem, czy zabijesz go osobiście. Pokręciła głową. – Nie my ślałam o ty m. Jest przecież kat… – Zabiłaś już kiedy ś człowieka? – przerwał jej. – Jak dotąd nie nadarzy ła się taka okazja. Potaknął, po czy m wskazał na mary. – Tak, to twój smutek i nie do mnie należy mówić ci, jak sobie z nim poradzić. Twój ojciec jest teraz w mocy Ananshaela, a on już go nam nie zwróci. A jednak, gdy nadejdzie pora, by ć może uznasz, że własnoręczne zabicie drania jakoś ci pomoże. – Patrzy ł jej w oczy przez dłuższą chwilę, jakby chcąc się upewnić, że zrozumiała, po czy m obrócił się na pięcie i wy szedł. Dopiero gdy Adare nareszcie została sama, odwróciła się do katafalku. Ciało Sanlituna hui’Malkeeniana zostało umy te, osuszone i ubrane przez Siostry Ananshaela, a jego usta i nozdrza wy pełnione pięknie pachnący mi ziołami, aby rozproszy ć odór rozkładu. Nawet łaska Intarry nie zdoła powstrzymać Władcy Kości. Cesarz by ł ubrany w swoje najwspanialsze oficjalne szaty, a jego silne dłonie spoczy wały ze spleciony mi palcami na piersiach. Pomimo bladości wy glądał niemal jak człowiek, którego znała. Jeśli nawet w ostatnich chwilach walczy ł i krzy czał, Siostry wy gładziły mu ry sy twarzy i wy glądał w śmierci stoicko i poważnie, tak samo jak za ży cia. Ale jego oczy, te płonące oczy by ły zamknięte. Nigdy nie widziałam go śpiącego, zdała sobie nagle sprawę. Musiała przecież widzieć, to pewne, gdy by ła jeszcze dzieckiem, ale wspomnienie to się zatarło. W każdy m zachowany m wspomnieniu obecne by ło jego płonące spojrzenie. Bez niego wy dawał się jakby trochę mniejszy, spokojniejszy. Łzy popły nęły jej po policzkach, gdy ujęła go za rękę. Liczy ła na jakąś wiadomość od niego, gdy w poprzednim ty godniu odczy ty wano testament, na jakiś ostatni przekaz miłości i pocieszenia. Ale Sanlitun nigdy nie by ł wy lewny. Jedy ny m zapisem dla niej by ła Historia Atmanich Yentena, „ażeby bardziej ceniła nasze dzieje”. By ła to wspaniała książka, ale jednak

ty lko książka. Jego prawdziwy m darem by ło mianowanie jej ministrem finansów i wiara, że temu zadaniu podoła. – Dzięki, ojcze – szepnęła. – Będziesz dumny. Jeśli Valy n i Kaden mogą sprostać swemu przeznaczeniu, to ja też. A potem, czując wzbierający gniew, wy ciągnęła nóż zatknięty za jego pasem. – A gdy przy jdzie na Uiniana czas śmierci, sama będę trzy mała nóż.

Więcej na: www.ebook4all.pl

8 My ślę, że Tan chce mnie zabić – powiedział Kaden, prostując się po wniesieniu ładunku dachówek na dach dormitorium i ocierając pot z czoła. Na dole Phirum Prumm sapał z wy siłku, pakując kolejny ładunek i przy wiązując go do liny. Plecy i dłonie Kadena dokuczliwie bolały od wy siłku, ale w porównaniu z surowością ćwiczeń Rampuriego Tana przekładanie pokry cia dachu po zimowy ch zniszczeniach by ło dla niego jak wakacy jny wy poczy nek. Mógł przy najmniej wy prostować się od czasu do czasu i rozmasować obolałe mięśnie, nie narażając się na chłostę. – Przestań się mazgaić – rzucił Akiil, kucając, aby lepiej uchwy cić załadowane dachówki, a potem podnosząc z ziemi całą skrzy nkę. Kaden nie rozumiał, w jaki sposób przy jacielowi udaje się pracować z opadający m na oczy puklem czarny ch włosów – zasadniczo powinien ostrzy c krótko głowę jak reszta mnichów, ale trady cja to nie regulamin, a Akiil doskonale potrafił balansować pomiędzy jedny m a drugim. – Pierwszy miesiąc z nowy m umialem jest zawsze najgorszy. Pamiętasz może, jak Robert kazał mi nosić kamienie na nową koziarnię aż z Pętli Kruków? – Jęknął na to wspomnienie. – Nie wy daje mi się, żeby to by ło takie złe – zaprotestował Pater, podczas gdy Akiil złoży ł mu pod nogami plik dachówek. Sy lwetka chłopca tkwiącego na wierzchołku budy nku odcinała się na surowy m tle ośnieżony ch szczy tów niczy m maleńki gargulec. Miał zaledwie osiem lat, wciąż by ł nowicjuszem i jeszcze nie miał do czy nienia z naprawdę brutalny m umialem. – Oczy wiście, że nie – odpowiedział Akiil, wskazując oskarży cielsko palcem na chłopca. – Kiedy my wszy scy dźwigamy dachówki, ty nic nie robisz, ty lko tam sobie siedzisz! – Ja je układam – zaprotestował pokrzy wdzony Pater, robiąc okrągłe oczy. Na dowód podniósł luźną dachówkę, aby to zademonstrować. – Ach, układasz – odparł Akiil, przewracając oczami. – Jakie to trudne. Masz moje przeprosiny. – To zwy kła praca – zauważy ł Kaden, ujął grubą linę i zaczął ciągnąć. – Gdy zaczy nałem z Tanem, nie by ło dnia, żeby m nie dostał batów. Nie ma już na mnie nawet skrawka całej skóry. – Zwy kła praca? – zapy tał Akiil, wbijając weń spojrzenie pełne niedowierzania. – Zwy kła praca? Praca to dolegliwość, mój przy jacielu, i to potencjalnie zgubna.

Pomimo bolący ch ran Kaden ledwo powstrzy mał się od śmiechu. Zmuszanie do noszenia kamieni i windowania dachówek najwy raźniej musiało kojarzy ć się Akiilowi z morderstwem. Młody uczeń by ł w Ashk’lanie równie długo jak Kaden, ale nie przy swajał sobie ety ki Shinów i ich sposobu ży cia tak szy bko, jak wielu starszy ch braci sobie ży czy ło. Scial Nin, opat, a także niektórzy umialowie wciąż pokładali w nim nadzieję, ale prawdę mówiąc, niewiele się zmienił od czasu, gdy przed ty loma laty jako dziewięcioletni złodziejaszek przy by ł tu z podłej Wonnej Dzielnicy Annuru. Kiedy Kaden by ł w Ashk’lanie zaledwie parę miesięcy, Blerim Panno – Mnich Boląca Stopa, jak go nazy wano – wszedł powoli na główny dziedziniec; jego brązowa szata poszarpana by ła na obrzeżach, lecz poza ty m nie wy glądał najgorzej jak na długą pieszą wędrówkę z Zakola. Jednakże trzej wlokący się za nim chłopcy, którzy właśnie mieli rozpocząć nowicjat, wy dawali się zmaltretowani i niepewni. Wszy scy kuśty kali na poobcierany ch stopach, uginając się pod brzemieniem płócienny ch worków, które nieśli na plecach, a z tej trójki jedy nie Akiil rozglądał się wokoło, omiatając kamienne mury by stry m spojrzeniem brązowy ch oczu, które przy pominało Kadenowi Edura Uriartego, ministra finansów u ojca. Kiedy spojrzenie to spoczęło na Kadenie, nowo przy by ły chłopak zeszty wniał, jakby ukłuty niewidzialny m szty letem. – Kto to taki? – Akiil zapy tał wtedy podejrzliwie mnicha Panno, przeciągając i rozwlekając samogłoski, co dla Kadena, od dziecka nawy kłego do melody jnego ary stokraty cznego akcentu cesarskiego dworu, by ło prawie niezrozumiałe. – Ma na imię Kaden – odparł Panno. – On też jest nowicjuszem. Akiil pokręcił głową. – Znam takie oczy. Jest jakimś panem albo królewiczem, albo kimś takim. Nikt nie mówił, że tu będą panowie albo królewicze. – Wy pluwał z siebie te ty tuły jadowicie, jakby by ły przekleństwami. Panno położy ł uspokajająco dłoń na jego ramieniu. – To dlatego, że tu nie ma żadny ch królewiczów. Ty lko Shinowie. Kaden pochodzi z rodu Malkeenianów i by ć może wróci do nich któregoś dnia, ale tutaj jest nowicjuszem, tak jak ty. Akiil zmierzy ł Panna spojrzeniem, jakby sprawdzając prawdziwość ty ch słów. – Znaczy, że nie będzie się tu rządził i mną pomiatał? Kaden zjeży ł się na samą sugestię. Zamierzał zaprotestować, mówiąc, że nigdy nikim nie pomiatał, nawet przed przy by ciem do klasztoru, ale Panno odpowiedział, zanim Kaden zdąży ł znaleźć odpowiednie słowa. – On tutaj uczy się słuchać, a nie rozkazy wać – po czy m zwrócił się do Kadena, jak gdy by dla ilustracji: – Kadenie, pobiegnij, proszę, do Białej Sadzawki i przy nieś trochę świeżej zimnej wody dla naszy ch braci. Przeszli długą drogę i są bardzo spragnieni.

Kaden skrzy wił się, sły sząc to demonstracy jne polecenie, na co Akiil uśmiechnął się szerokim, paskudny m uśmiechem. Nie by ł to dobry początek ich przy jaźni. Jednakże po ośmiu latach między sy nem cesarza a złodziejem z Wonnej Dzielnicy zrodziło się niezwy kłe koleżeństwo. Tak jak zapowiadał Panno, Shinowie pozostawali obojętni na wszelkie różnice pochodzenia i pozy cji społecznej, a z upły wem lat udało się też zapomnieć, że rodzice Akiila, który ch ten nigdy nie poznał, zostali powieszeni na mocy prawa ustanowionego przez ojca Kadena i że by ć może kiedy ś, gdy obaj chłopcy wrócą do swego dawnego ży cia, Akiil też zostanie skazany na śmierć mocą pieczęci samego Kadena przy łożonej na jakimś pergaminowy m zwoju. – Tak czy inaczej – ciągnął Akiil, prostując kark i rozcierając obolałe przedramię – twoje łzawe historie to kupa świńskiego gówna. Jakoś nie widzę, żeby Tan cię teraz nękał. – Korzy ści pracy zespołowej – odparł Kaden, podając przy jacielowi kolejną skrzy nkę dachówek. – Dopóki jestem zajęty pracą dla klasztoru, Tan zwalnia mnie z ćwiczeń. – No dobrze – powiedział Akiil, przesuwając ładunek w stronę Patera i siadając na dachu z westchnieniem ulgi. – Domy ślam się, że powinniśmy przeciągać tę pracę tak długo, jak ty lko się da. Kaden spojrzał w dół na dziedziniec. Późne popołudniowe słońce oświetlało kamienne zabudowania i karłowate drzewa, ciepłe pomimo łat brudnego śniegu zalegający ch jeszcze w kątach. Kilku mnichów dreptało po żwirowy ch ścieżkach z głowami opuszczony mi w kontemplacji, para samotny ch kóz w cieniu medy tacy jnej sali skubała wątłe wiosenne pędy, ale Scial Nin, który zlecił im naprawę dachu, się nie pojawiał. – To już ostatnie – zawołał z dołu Phirum. – Mam wejść na górę? – Zajmiemy się ty m – odkrzy knął Akiil. – Już prawie skończy liśmy. – Prawie skończy liśmy ? – zapy tał scepty cznie Kaden, patrząc na pozostałe skrzy nki, a potem ponownie rzucając okiem na dziedziniec. Shinowie wy mierzali obibokom surową pokutę, choć Akiil najwidoczniej nie przy swoił sobie jeszcze tej lekcji, a Pater naśladował zły przy kład starszego kolegi. – Przestań zerkać przez ramię – rzucił Akiil, sadowiąc się wy godnie na ciemny ch dachówkach. – Nikt nie wlezie na górę, żeby nas wy tropić. – Jesteś tego tak pewien, żeby zary zy kować chłostę? – Jasne! – odparł, splatając dłonie za głową i zamy kając oczy. – To jedna z pierwszy ch rzeczy, jakich nauczy łem się w dzieciństwie: ludzie nigdy nie patrzą w górę. Pater zszedł do nich ze szczy tu dachu, zapominając o wiązce dachówek. – Czy to jest ta mądrość złodziei? – zapy tał. – Tak, Akiil? Kaden jęknął.

– Pater, mówiłem ci już, że „mądrość złodziei” to taka śmieszna nazwa, jaką Akiil nadaje swoim powiedzonkom. A ponadto zwy kle są one fałszy we. Akiil zmierzy ł Kadena spojrzeniem spod przy mknięty ch powiek. – To jest mądrość złodziei, Pater. Kaden po prostu o niej nie sły szał, bo spędził dzieciństwo w pałacu, gdzie go rozpieszczano. Bądź wdzięczny, Pater, że jest tu ktoś, kto potrafi zadbać o twoją edukację. Poza ty m – dodał, nim Kaden zdąży ł zaprotestować – za sprawą Tana Kaden by ł tak zajęty, że nie mieliśmy okazji porozmawiać z nim o kozie, którą stracił. Słowa Akiila przy wołały w umy śle Kadena saama’an rozszarpanej kozy, a wraz z nim zimny pełzający strach, którego dotknięcie poczuł na skórze między łopatkami. By ły to chaoty czne obrazy pozwalające cudzy m słowom zapanować nad treścią jego my śli, oddalił więc od siebie zarówno ten obraz, jak i emocję. Popołudniowe słońce by ło ciepłe, lekki wiaterek niósł ostry zapach jałowców i nic nie stało na przeszkodzie, by parę minut odpocząć, zanim powróci do swego umiala. Po raz ostatni omiótł spojrzeniem klasztor, po czy m ułoży ł się na dachówkach obok przy jaciół. – Czego chcieliby ście się dowiedzieć? – zapy tał. – Opowiedz mi o ty m – odparł Akiil, opierając się na łokciu. – Wiem, że koza została zabita. Wiem, że nie znalazłeś żadny ch śladów… – No i mózg – wtrącił Pater. – Coś wy jadło mózg. Kaden skinął głową. Rozmy ślał o ty m częściej, niż by łby skłonny przy znać, ale niewiele mógł dodać do opisu tej sceny. – To by by ło na ty le. – Krwiopijca – powiedział Pater, wciskając się między przy jaciół i wy machując natarczy wie mały mi rączkami. – Krwiopijca mógł to zrobić! Akiil odrzucił ten absurdalny pomy sł leniwy m machnięciem dłoni. – Pater, po co krwiopijca miałby się snuć po Górach Kościany ch w samy m cholerny m końcu zimy ? – Może się ukry wa. Może sąsiedzi odkry li, kim jest, i musiał uciekać w środku nocy. Może rzucił na kogoś urok – ciągnął zafascy nowany chłopiec. – Coś bardzo złego i… – I przy szedł tu, żeby zabić kilka kóz? – zachichotał Akiil. – Oni robią takie rzeczy – upierał się chłopak. – Piją krew, jedzą mózg i inne rzeczy. Kaden pokręcił głową. – Nie, Pater. Są ludźmi takimi jak my, ty lko… trochę wy paczony mi. – Są źli! – wy krzy knął chłopiec. – To dlatego trzeba ich wieszać albo odrąby wać im głowę. – Rzeczy wiście są źli – zgodził się Kaden. – I musimy ich wieszać. Ale nie dlatego, że piją krew.

– Ale mogą pić krew – zauważy ł Akiil, nie próbując przy jść z pomocą Kadenowi. Szturchnął Patera pod żebra, aby go sprowokować. Kaden pokręcił głową. – Musimy wieszać krwiopijców, bo mają zby t wielką moc. Nikt nie powinien zmieniać tkaniny ży cia dla własny ch celów. – Setki lat wcześniej władcy -krwiopijcy Atmanici postradali zmy sły i niemal zniszczy li świat. Gdy ty lko Kaden zaczy nał się zastanawiać, czy krwiopijcy zasługują na taki wstręt i potępienie, jakie ich spoty kają, wy starczało, by wspomniał własną historię. – Ty lko bogowie powinni mieć taką władzę. – Zby t wiele władzy ! – wy krzy knął triumfalnie Akiil. – Zby t wiele władzy ! A to wszy stko, niech to Meshkent uściśnie, sły szy my z ust człowieka, który zostanie kiedy ś cesarzem Annuru. – Zdaniem Tana nie mam dość rozumu, by poradzić sobie jako zwy kły mnich – pry chnął Kaden. – Ty nie musisz radzić sobie jako mnich. Będziesz rządził połową znanego nam świata. – By ć może – odparł z powątpiewaniem Kaden. Pałac Brzasku i Nieciosany Tron wy dawały mu się niewy obrażalnie dalekim, zamazany m snem z dzieciństwa. Wiedział ty lko, że jego ojciec będzie rządził przez najbliższe trzy dzieści lat, które to lata Kaden spędzi w Ashk’lanie, nosząc wodę, naprawiając dachy i dostając cięgi od umiala. – Nie przejmuję się pracą i chłostą, jeśli czuję, że jestem częścią jakiegoś większego planu. Jednakże Tan… dla niego mógłby m by ć nawet czy mś w rodzaju owada, ty le go obchodzę. – Powinieneś by ć szczęśliwy – odparł Akiil, przewracając się na plecy i patrząc na mknące po niebie chmury. – Przez całe ży cie ciężko pracowałem, by utrzy mać cudze oczekiwania wobec mnie na niskim poziomie. Niskie oczekiwania są kluczem do sukcesu. – Tu zaczął mówić do Patera, lecz Kaden mu przerwał. – To już nie jest mądrość złodziei – powiedział do chłopca, a potem rzekł do Akiila: – Wiesz, co Tan kazał mi robić przez cały ubiegły ty dzień? Liczy ć. Musiałem policzy ć wszy stkie kamienie we wszy stkich budy nkach w Ashk’lanie. – Na to się żalisz? – zapy tał Akiil, dźgając weń palcem. – Ja otrzy my wałem trudniejsze zadania, gdy miałem dziesięć lat. – Zawsze by łeś nad wiek rozwinięty. – Kaden przewrócił oczami. – Ty lko bez wielkich słów. Nie wszy scy mieliśmy Manjary tę za wy chowawcę. – My ślisz zapewne, że jedy ny m wy chowaniem, jakiego nam trzeba, jest wy chowanie przez rzeźnika, mary narza lub kurwę? – Mary narza i rzeźnika niekoniecznie. Pater, kręcąc głową, próbował nadąży ć za tą wy mianą zdań. – Co to jest kurwa? – zapy tał. A zaraz potem wrócił do wcześniejszego wątku: – Jeżeli to nie

krwiopijca zabił kozę, to kto? Kaden znów wspomniał rozbitą czaszkę, opróżnioną do czy sta. – Już powiedziałem. Nie wiem. – Spojrzał ponad dziedzińcem na kamienne zabudowania, na granitową skalną krawędź, na zachodzące właśnie nad bezkresny m stepem słońce. – Niebawem zapadnie zmrok i jeśli nie zdążę się umy ć i odnaleźć Tana przed kolacją, to będę mógł pozazdrościć tej kozie. † Umbrowa Sadzawka nie by ła właściwie sadzawką, ty lko kieszenią skalną leżącą o pół mili od klasztoru, tam gdzie Biała Rzeka zatrzy my wała się na chwilę, wzbierając w głębokim milczeniu, aż przelawszy się przez kamienny próg, szalony m wodospadem waliła się w zawrotną przepaść, by w końcu zacząć wić się leniwie przez leżący w dole step. Po dzieciństwie spędzony m na kąpielach w miedziany ch wannach napełniany ch przez pałacowy ch służący ch parującą wodą Kaden przeży ł szok, zrozumiawszy, że każde my cie w Ashk’lanie odby wać się będzie właśnie w Umbrowej Sadzawce. Po latach przy wy kł jednak do tego. Woda by ła tam przejmująco zimna nawet w lecie; każdy dość odważny, by zanurzy ć się w niej zimą, musiał wy rąbać sobie w lodzie przerębel za pomocą zardzewiałej siekiery na długim sty lisku, którą pozostawiano w ty m właśnie celu między głazami. Jednakże po długim dniu spędzony m na noszeniu dachówek w ciepły ch promieniach górskiego słońca woda by ła dobrodziejstwem. Zwlekał chwilę przed zanurzeniem w sadzawce. Miło by ło znaleźć dla siebie parę spokojny ch chwil z dala od Tana i jego dry lu, z dala od py tań Patera i prowokacji Akiila. Zatrzy mał się i zaczerpnął dłońmi odrobinę przejrzy stej wody, po czy m wy prostował się i czując chłodny pły n spły wający w głąb gardła, patrzy ł na schodzący w dół stromy szlak, prowadzący do podnóża gór i dalej w step. Ostatni raz wędrował ty m szlakiem przed ośmioma laty, wy ciągając chudą szy ję i próbując dojrzeć swój nowy dom, który by ł położony w tak wy sokich górach, że ich szczy ty doty kały chmur. By ł wy straszony, bał się tego zimnego kamiennego miejsca i bał się okazać swój strach. – Dlaczego? – żalił się ojcu przed wy ruszeniem z Annuru. – Dlaczego ty nie możesz uczy ć mnie rządzenia cesarstwem? Surowe ry sy Sanlituna złagodniały, gdy mu odpowiadał: – Któregoś dnia będę cię uczy ł, Kadenie. Będę cię uczy ł tak, jak mój ojciec uczy ł mnie, jak odróżniać sprawiedliwość od okrucieństwa, śmiałość od szaleństwa, przy jaciół od przy milny ch pochlebców. Gdy wrócisz, nauczę cię podejmować trudne decy zje, dzięki który m chłopiec staje się mężczy zną. Są jednak inne lekcje, które musisz sobie przy swoić najpierw, niezwy kle ważne,

który ch ja nie mogę ci udzielić. Tego musisz nauczy ć się od Shinów. – Ale dlaczego? – dopy ty wał błagalnie Kaden. – Oni nie rządzą cesarstwem. Nie rządzą nawet królestwem. Niczy m nie rządzą! Ojciec uśmiechnął się zagadkowo, jakby chłopiec powiedział właśnie jakiś mądry żart. Potem uśmiech zniknął z jego twarzy, a on ujął dłoń sy na i potrząsnął nią mocno w sposób, jaki nazy wają żołnierskim uściskiem dłoni. Kaden spróbował odwzajemnić ten uścisk, choć jego palce by ły zby t krótkie, by uchwy cić muskularną dłoń ojca. – Dziesięć lat – powiedział ojciec, zmieniając twarz rodzica w minę cesarza. – Dziesięć lat to niewiele w ży ciu mężczy zny. Osiem lat minęło, pomy ślał Kaden, opierając się plecami o pochy ły głaz. Osiem lat minęło, a rzeczy, który ch się nauczy ł, by ło równie niewiele, jak niewielkie by ło ich znaczenie. Potrafił wy rabiać garnki, miski, urny, wazy i kubki z gliny zalegającej w pły ciznach rzeki, potrafił też siedzieć spokojnie jak kamień, a także biec godzinami pod górę. Potrafił pilnować kóz. Potrafił ze wszy stkimi szczegółami nary sować z pamięci dowolną roślinę, zwierzę lub ptaka – przy najmniej dopóty, dopóki nikt nie bił go przy ty m do krwi, dodał w duchu z gory czą. I choć polubił Ashk’lan, nie mógłby zostać tu na zawsze, a jego dokonania w ciągu ty ch ośmiu lat wy dawały się raczej mizerne. Nie by ło w nich niczego, co mogłoby pomóc rządzić cesarstwem. A teraz Tan kazał mu liczy ć kamienie. Mam nadzieję, że Valyn lepiej wykorzystuje swój czas, pomy ślał. Założę się, że przynajmniej udaje mu się podołać próbom. My śl o próbach przy wołała ból w plecach, tam gdzie wierzbowa rózga poprzecinała mu skórę, pozostawiając rany. Lepiej obmyć je zaraz, pomy ślał, zerkając na zimną wodę. Nie będzie dobrze, jeśli dopuszczę do ich zaognienia. Ściągnął szatę przez głowę, krzy wiąc się z bólu, gdy szorstkie płótno zaczepiło o krwawe ślady, po czy m odrzucił ją, zmiętą niedbale. Sadzawka nie by ła głęboka ani szeroka na ty le, by umożliwić skok do wody, ale w górnej części nurtu można by ło zstąpić z wąskiej półki skalnej i od razu znaleźć się w wodzie głębokiej po pierś. To by ło łatwiejsze – jak zerwanie strupa. Kaden odetchnął trzy razy, aby uspokoić serce i przy gotować się na szok, a potem zsunął się do wody. Lodowate zimno, jak zwy kle w takich przy padkach, ukłuło go niczy m nóż. Zaży wał jednak kąpieli w ty m miejscu od dziesiątego roku ży cia i już dawno nauczy ł się chronić ciepło swego ciała. Zmusił się do spokojnego, głębokiego wdechu, zatrzy mał powietrze, potem zaś posłał to wątłe ciepło do drżący ch kończy n. Mnisi dobrze znali tę sztuczkę. Opat Scial Nin potrafił spędzać zimą długie godziny, siedząc spokojnie w śniegu, z nagimi ramionami, podczas gdy śnieżne płatki topniały w obłoczkach pary w zetknięciu z jego skórą. Kaden jeszcze tego nie potrafił, ale umiał powstrzy mać się od przy gry zienia języ ka, gdy sięgał przez ramię, aby zmy ć zaschniętą krew z poraniony ch pleców. Po minucie energicznego szorowania skierował się do brzegu. Zanim

zdąży ł wy jść, ciszę przerwał czy jś głos: – Zostań w wodzie. Kaden zamarł i wstrzy mał oddech. Rampuri Tan. Rozejrzał się, próbując odnaleźć swego umiala, i zobaczy ł, że siedzi on wy prostowany, ze skrzy żowany mi nogami, pod osłoną granitowego nawisu kilka kroków od niego. Wy glądał bardziej jak posąg wy kuty z samej góry niż człowiek z krwi i kości. Musiał siedzieć tam przez cały czas, obserwując i oceniając. – Nic dziwnego, że nie umiesz malować – powiedział Tan. – Jesteś ślepy. Kaden z determinacją zacisnął zęby, starając się zapanować nad zimnem, i milczał. Tan się nie poruszy ł. Wy glądał w sumie tak, jakby nigdy się nie ruszał, ale badawczo przy glądał się Kadenowi z taką uwagą, jakby ten stanowił jakiś iry tujący problem na szachownicy. – Dlaczego mnie nie zauważy łeś? – zapy tał w końcu. – Zmieszałeś się ze skałą. – Zmieszałem – zaśmiał się Tan. Jego śmiech nie miał w sobie nic z wesołości Henga. – Zmieszałem się ze skałą. Ciekaw jestem, co mogłoby to znaczy ć. – Spojrzał w ciemniejące niebo, jakby odpowiedź by ła zapisana w locie sokołów kołujący ch gdzieś wy soko. – Człowiek miesza herbatę z wodą. Piekarz mąkę z jajkiem. Ale zmieszać ciało z kamieniem? – Pokręcił głową, jakby to przerastało jego pojęcie. Kaden, zanurzony w wodzie, zaczął dy gotać. Ciepło, jakie w sobie zgromadził przez całe popołudnie noszenia dachówek, pozostało ty lko wspomnieniem, odpły nąwszy za skalny próg wraz z zimny m prądem rzeki. – Czy wiesz, po co tu jesteś? – zapy tał mnich po nieskończenie długiej przerwie. – Aby nauczy ć się dy scy pliny – odparł Kaden, uważając, by jego języ k nie znalazł się pomiędzy szczękający mi zębami. – Posłuszeństwa. Tan wzruszy ł ramionami. – Jedno i drugie jest ważne, ale dy scy pliny i posłuszeństwa możesz nauczy ć się od farmera albo murarza. Shinowie mogą nauczy ć cię czegoś więcej. – Koncentracji – spróbował zgadnąć Kaden. – Koncentracji? Co Niemy Bóg miałby począć z twoją koncentracją? Jakie znaczenie ma dla niego fakt, że jakiś uczeń w kamienny m budy nku potrafi przy pomnieć sobie kształt liścia? – Tan rozłoży ł ręce, jak gdy by czekając na odpowiedź Kadena, po czy m ciągnął: – Twoja koncentracja jest afrontem dla boga. Twoja obecność, twoje ja, jest dla boga obrazą. – Ale ćwiczenia… – Są narzędziem. Młotek nie jest domem. Nóż nie jest śmiercią. Plączesz metody z celami. – Vaniate – powiedział Kaden, rozpaczliwie próbując zapanować nad drżeniem.

– Vaniate – zgodził się Tan, powtarzając dziwne sy laby, jakby je smakował. – Wiesz, co to znaczy ? – Pustka – wy jąkał Kaden. – Nicość. Wszy stko, czego uczy li się mnisi, wszy stkie ćwiczenia, jakie umialowie wy znaczali swoim uczniom, nieskończone godziny malowania i biegania, kopania i poszczenia by ły ukierunkowane na jeden stały cel: na vaniate. Dwa lata wcześniej, w chwili frustracji, Kaden głupio zakwestionował wartość tej pustki. Heng wy buchnął na to wy zwanie głośny m śmiechem, a potem, uśmiechając się miło, zastąpił miskę i kubek Kadena dwoma kamieniami. Każdego dnia Kaden stał w kolejce w refektarzu ty lko po to, by podający jedzenie mnich wy lewał chochlą jego zupę na bezkształtny kawał granitu. Czasami ty lko kawałek jagnięciny lub marchewki osiadał na czubku kamienia, balansując na nim w cudowny sposób. Najczęściej jednak Kaden musiał przy glądać się, cierpiący i zgłodniały, jak gęsty wy war spły wa po kamieniu z powrotem do kotła. Kiedy zaś mnisi napełniali kubki chłodną wodą, Kaden mógł jedy nie zamoczy ć kamień i zlizy wać zeń wilgoć, czując pod języ kiem szorstką powierzchnię kwarcy tu. Po dwóch ty godniach Heng przy niósł z uśmiechem miskę i kubek Kadena. Jednakże zanim mu je oddał, podniósł kamień, który miał służy ć Kadenowi do picia. – Twój umy sł jest podobny do tej skały : pełny i solidny. Nic więcej się do niego nie mieści. Wy pakowujesz go my ślami i uczuciami, po czy m twierdzisz, że ta pełnia jest czy mś, z czego warto by ć dumny m! – Roześmiał się z absurdalności takiego przekonania. – Jakże musiało ci brakować twojej starej pustej miski! Przez następne lata Kaden pracował pilnie nad tą umiejętnością, uczy ł się opróżniania przestrzeni wokół siebie i we własny m umy śle. Oczy wiście nie udało mu się tego opanować – większość mnichów osiągała vaniate po trzy dziestu lub czterdziestu latach – ale czy nił postępy. Zapamięty wanie i przy pominanie, saama’an, odgry wały główną rolę w tej prakty ce; by ły dłutami i klinami, za który ch pomocą Shinowie podważali ludzkie ja. Heng go uczy ł, że wy pełniony umy sł broni się przed nowy mi wrażeniami; próbuje raczej wpy chać się w otaczający świat, niż wpuszczać ten świat do swego wnętrza. Niezdolność do przy pomnienia sobie na przy kład kształtu skrzy dła drozda wskazuje, że umy sł sparaliżowany został przez własne nieistotne wy twory. Umy sł nie by ł jedy ną przeszkodą. Ciało również by ło przepełnione swy mi dolegliwościami, chętkami, bólami i drobny mi przy jemnostkami. Gdy mnich opróżnił już umy sł z my śli i emocji, to pustkę tę aż nazby t ochoczo wy pełniał głos ciała. Aby ten głos uciszy ć, Shinowie stali nago w piekący m słońcu, biegali boso po śniegu, siady wali cały mi dniami w niezmienionej pozy cji, ze skrzy żowany mi nogami, aż dostawali skurczu mięśni, a ich żołądki skręcały się w supeł. Dopóki ciało miało wpły w na umy sł, vaniate nie by ło możliwe. Tak więc Shinowie stawiali czoło

wy maganiom ciała, jednemu po drugim, i się ich pozby wali. Prakty ka nie by ła łatwa. Na początku tego roku Kaden pomagał wy doby ć z wąwozu ciało jednego z uczniów. Chłopiec, zaledwie jedenastoletni, wpadł tam i zabił się, próbując uciec nocą z klasztoru. Mimo wszy stko tego rodzaju tragedie by ły rzadkością. Umialowie znali granice odporności swoich uczniów, a mnich, którego uczeń się zabił, poddawany by ł surowej karze. Przy ty m wszy stkim jednak uznawano, że poranione stopy, odmrożone ręce i złamane kości są nierozerwalnie związane z pięcioma pierwszy mi latami poby tu w klasztorze. Rzecz jasna poszukiwanie vaniate nigdy nie ustawało i nawet najstarsi mnisi przy znawali się do trudności. Umy sł by ł gliniany m garnkiem wy stawiony m na deszcz. Mnich mógł go opróżnić w ciągu dnia, lecz dawne zmartwienia i nadzieje, a także pozostałe w ciele wątłe siły i nieodłączne dolegliwości szemrały gdzieś na dnie i wzbierały w jego ściankach, wy pełniając go znowu. Ży cie Shinów polegało na nieustannej czujności. Mnisi nie by li okrutni, to prawda, lecz nie tolerowali kapry sów ludzkich emocji. Miłość czy nienawiść, smutek czy radość by ły ty lko strunami wiążący mi człowieka z iluzją ja, a ja w słowniku Shinów by ło przekleństwem. Pleniło się wszędzie, zaciemniając umy sł, zamazując jasność obrazu świata. Gdy mnisi usiłowali osiągnąć pustkę, ja ustawicznie się wsączało, jak zimna woda na dnie głębokiej studni. Kaden czuł, że kończy ny ciążą mu jak ołów. Lodowata woda z topniejącego śniegu w Umbrowej Sadzawce znieczulała palce u rąk i nóg, ziębiła klatkę piersiową, aż jedy nie kosztem wielkiego wy siłku wciągał oddech do ciężkich płuc. Nigdy jeszcze nie pozostawał tak długo w sadzawce o tak wczesnej porze roku, a Tan nie wy kazy wał najmniejszej chęci ustąpienia. – Pustka – ciągnął mnich. – Możesz tak przetłumaczy ć to słowo, ale nasz języ k nie pasuje zby tnio do takich obcy ch pojęć. Wiesz, skąd to słowo pochodzi? Kaden pokręcił głową bezradnie. W ty m momencie nie by ło dlań nic mniej istotnego od ety mologii nazwy jakiejś dziwacznej obsesji Shinów. Dwie zimy temu jeden z młodszy ch mnichów, Fallon Jorgun, umarł z zimna, gdy złamał nogę, zbiegając z Pętli Kruków, a przecież woda wy chładza ciało znacznie szy bciej niż powietrze. – Od Csestriimów – odpowiedział w końcu Tan. – To słowo z języ ka Csestriimów. W każdy m inny m momencie Kaden nadstawiłby uszu i słuchał uważnie. Csestriimowie by li bajką dla dzieci – złą rasą, która już dawno wy ginęła, a ży ła na ziemi, gdy świat by ł jeszcze młody, i rządziła nim, zanim pojawili się ludzie, a potem bezwzględnie próbowała ty ch ludzi wy tępić. Kaden nigdy nie sły szał, by wspominano o nich w związku z vaniate. Nie miał pojęcia, dlaczego Shinowie chcieli opanować jakąś umiejętność dawno wy marłej rasy, a wraz z uciekający m z niego ciepłem ty m mniej go to obchodziło. Csestriimowie nie istnieli już od ty sięcy lat, jeśli w ogóle kiedy ś ży li, a jeżeli Tan nie wy puści go zaraz z wody, to on wkrótce

pójdzie w ich ślady. – Dla Csestriimów – mówił dalej starszy mnich – vaniate nie by ła umiejętnością, którą należy opanować. Oni ży li w vaniate. Emocje by ły równie obce ich umy słom, jak naszy m umy słom obca jest pustka. – Dlaczego mam się tego uczy ć? – zapy tał słaby m głosem Kaden. Oddy chanie sprawiało mu trudność, a mówienie by ło już prawie niemożliwe. – Uczenie się – odparł Tan. – Przy wiązujesz zby t wielką wagę do nauki. Studiów. Robienia postępów. Rozwoju. – Wy pluwał te słowa. – Ja. Może gdy by ś przestał my śleć o swojej nauce, to zdołałby ś zobaczy ć świat wokół siebie. Zauważy łby ś mnie siedzącego w cieniu. Kaden milczał. Nie by ł pewien, czy zdoła coś powiedzieć, nie przy gry zając sobie języ ka. Skończył swoją przemowę, pomy ślał w duchu, i teraz wyjdę z tej sadzawki, pomiotu Shaela. Nie by ł pewien, czy ręce nie odmówią mu posłuszeństwa, gdy spróbuje się na nich oprzeć, ale Tan z pewnością mu pomoże i wy ciągnie go na brzeg. Starszy mnich nie poruszy ł się jednak, by wstać. – Czy jest ci zimno? – zapy tał, jakby ta my śl dopiero teraz przy szła mu do głowy. Kaden potaknął energiczny m skinieniem głowy. Tan patrzy ł na niego z zaciekawieniem przy rodnika, z jakim mógłby obserwować ranne zwierzę. – Co odczuwa zimno? – N-nogi – zdołał wy krztusić Kaden. – R-ręce. Mnich zmarszczy ł brwi. – Ale czy tobie jest zimno? Intonacja zmieniła się odrobinę, ale Kaden nie dostrzegł w ty m większego sensu. Świat zdawał się ciemnieć. Czy słońce zaszło tak prędko? Próbował sobie przy pomnieć, o jakiej porze wy ruszy ł nad sadzawkę, ale nie zdołał my śleć o niczy m inny m poza ociężały m bezruchem swoich nóg. Zmusił się do oddechu. Padło py tanie. Tan zadał mu py tanie. – Czy tobie jest zimno? – ponownie zapy tał mnich. Kaden spojrzał na niego bezradnie. Już nie czuł stóp. W ogóle niewiele mógł poczuć. Zimno w jakiś sposób ustąpiło. Zimno ustąpiło, a on przestał dy gotać. Odczuwał wodę jak… nicość, jak powietrze, jak przestrzeń. A może, gdy by tak zamknął na chwilę oczy … – Czy tobie jest zimno? – powtórzy ł Tan. Kaden ciężko pokręcił głową. Zimno ustąpiło. Pozwolił powiekom opaść. Nicość pochwy ciła go w swoje objęcia. Wtedy ktoś stanął za nim i chwy tając pod pachami, wy ciągnął go z wody. Chciał wy razić sprzeciw, że jest zby t zmęczony, żeby się ruszać, ale ten ktoś wlókł go jeszcze, a potem rozciągnął

na ziemi. Mocne ręce owinęły go w coś, co by ło zapewne szatą lub kocem; jego skóra by ła zby t odrętwiała, by poczuć fakturę tkaniny. Uderzenie trafiło go w policzek, wy ry wając z otępienia. Otworzy ł oczy, by zaprotestować, a wówczas Tan jeszcze raz uderzy ł go w policzek, mocno. – Boli – wy bełkotał Kaden. Tan milczał chwilę. – Co boli? – Policzek. – Czy ty bolisz? Kaden usiłował skupić się na py taniu, ale nie miało ono sensu. Świat by ł mgłą. Ból by ł czerwoną linią zakreśloną w nicości. – Policzek. – A ty ? – naciskał Tan. Kaden otworzy ł usta, ale przez dłuższy czas słowa mu umy kały. – Ja nie… – powiedział w końcu. Czego ten mnich chce? By ł ból i by ła ciemność. To wszy stko. – Ja nie… – zaczął i na ty m poprzestał. Jego umial milczał, wpatrując się w niego jasny m intensy wny m spojrzeniem. – No dobrze – odezwał się w końcu. – Na początek.

9 Świąty nia Hulla, Pana Ciemności, patrona wszy stkich, którzy wkraczają w cień, nie by ła świąty nią w pełny m tego słowa znaczeniu, ty lko potężny m tenebralem, cienisty m dębem, którego sękate, czarne konary osłaniały dobre ćwierć akra ziemi i darły niebo swy mi artrety czny mi paluchami. Z każdej gałęzi i gałązki – upchane tak ciasno, że Valy n, ujrzawszy je po raz pierwszy, pomy ślał, że to ciężkie, czarne liście – zwisały nietoperze, dziesiątki ty sięcy nietoperzy, owinięty ch ciasno skrzy dłami i czekający ch nadejścia nocy. Gdy zapadała ciemność, wzbijały się razem w powietrze milczący m, szy bkim, kołujący m, przesłaniający m niebo rojem, pozostawiając gałęzie dębu opustoszałe i nagie jak kości. Nawet latem tenebral pozbawiony by ł liści – jego liśćmi by ły nietoperze. Gdy powracały na swoje grzędy tuż przed świtem, krew kapiąca z ich szponów nawilżała ciężką ziemię wokół korzeni, odży wiając drzewo. Inaczej niż jego współbracia, tenebral oby wał się bez słońca. Valy n widy wał już inne tenebrale w trakcie swego treningu – by ły rzadkością, ale można je by ło spotkać na cały m konty nencie Eridroa. To drzewo jednak, tkwiące na zboczu niskiego wzgórza, z którego roztaczał się widok na zamknięty teren Orlego Gniazda, by ło dużo większe od wszy stkich, jakie widział. W dole, pomiędzy zabudowaniami gospodarczy mi, koszarami i arenami do ćwiczeń, Kettral wy budował małe świąty nie dla młodszy ch bogów: Heqeta, Boga Odwagi, Meshkenta, Pana Bólu, nawet Kaveraa otrzy mała tam maleńkie sanktuarium w nadziei, że Pani Strachu pozostawi swoich wy znawców w spokoju. A jednak to miejsce u stóp starego tenebrala by ło ty m, które Kettral czcił najbardziej. Odwaga i ból by ły dobre, ale to ciemność skry wała żołnierzy, gdy lecieli pod skrzy dłami ptaków, ciemność spowijała ich, gdy zabijali, i ciemność osłaniała ich odwrót jak płaszcz, gdy roztapiali się w mroku nocy. Przed i po każdej misji żołnierze składali ofiary. Pomiędzy korzeniami nie walały się rzucane monety i klejnoty, nie by ło świec ani drogich jedwabi. Kettralowcy wiedzieli, czy m ży je drzewo. Valy n spędził całe lata, obserwując, jak wspinali się krętą wąską ścieżką na zbocze wzgórza, patrzy ł, jak klękali i wy ciągali miecze, nacinali stalą ży we ciało i wy ciskali krew na zgłodniałe korzenie. Czy Hull o ty m wiedział i czy o to dbał, można by ło się ty lko domy ślać. Starzy bogowie by li nieodgadnieni. Gdy Valy n pierwszy raz przy jechał na Wy spy, widok dębu o zbroczony ch krwią korzeniach

by ł dla niego, mówiąc delikatnie, dość niepokojący. Przodkowie Valy na z rodu Malkeenianów utrzy my wali, że pochodzą od Intarry, a Pałac Brzasku, w który m spędził dzieciństwo, by ł jasny i przestronny. Teraz jednak to ciemne złowrogie drzewo doskonale pasowało do jego nastroju. Choć tawerna Mankera osunęła się do zatoki dobry ty dzień temu, nie potrafił wy mazać z pamięci zakrwawionej twarzy Salii. Gdy zasy piał, za każdy m razem powracał we śnie do płonącej tawerny i sły szał błaganie dziewczy ny, by jej nie zostawiał. Po obudzeniu miał wrażenie, że wciąż ma na skórze jej krew. By ł wściekły na Ha Lin i czuł, że w gniewie popada w szaleństwo. A przecież dokonała właściwego wy boru w trudnej sy tuacji. Hendran pisał: Albo umrą twoje ideały, albo ty. Gdy by Valy n spróbował wtedy przeskoczy ć szczelinę z nieprzy tomną Salią przewieszoną przez plecy, skończy łby nadziany na jedną ze złamany ch belek. Ale to miała być przecież moja decyzja, pomy ślał, zaciskając dłoń w pięść. Poza podstawowy m szkoleniem każdy kadet w Kettralu miał jakąś specjalizację: by ł strzelcem, lotnikiem, burzy cielem budy nków albo krwiopijcą. Ktoś z dowództwa zdecy dował już dość dawno, że Valy n ma dostateczne umiejętności, by dowodzić Skrzy dłem; jeżeli przejdzie Próbę, dostanie pod komendę własny ch żołnierzy, a komenderowanie wy magało zdolności podejmowania decy zji. Z góry opadała krwawa mgła. Nie zwracał na to uwagi. Nie rozmawiał z Lin od czasu wy prawy do Mankera i nie wiedział, co powiedzieć. Tutaj, w posępny m cieniu mrocznego dębu, miał przy najmniej czas, żeby pomy śleć, zastanowić się nad swoimi uczuciami, nie będąc zmuszony do powiedzenia lub zrobienia czegoś, czego już nie da się cofnąć. Ty le że gdy spojrzał w kierunku zabudowań, dostrzegł smukłą sy lwetkę idącą ku niemu ścieżką prowadzącą pod górę. Ha Lin zatrzy mała się tuż poza zasięgiem gałęzi drzewa, przy patrując się spokojny m nietoperzom z wy raźny m obrzy dzeniem. Valy n nie wątpił, że gdy nadejdzie czas, złoży bogu hołd jak wszy scy, ale jak dotąd nie zdołała pokonać w sobie odrazy do tego miejsca. By ł to jeden z powodów, dla którego Valy n właśnie je wy brał – pomy ślał, że czarne konary i ciche popiskiwania moszczący ch się nietoperzy ją powstrzy mają. Nic z tego. Usta Lin by ły zaciśnięte, a jej oczy, zwy kle tak ciepłe i otwarte, by ły zmrużone, gdy na niego spojrzała. Musiała przy jść tu zaraz po zakończeniu treningu; jej czarny strój pochlapany by ł błotem, a na lewy m policzku krwawiło małe rozcięcie. W jakiś sposób jednak, tak ubrudzona i posiniaczona, potrafiła wy glądać elegancko, a nawet pięknie. To jest również część problemu, wytworu Shaela, rzekł do siebie kwaśno Valy n. Gdy by musiał odezwać się do Laitha, Genta czy nawet Talala, nie miałby ty le kłopotu z my śleniem. – Jak długo zamierzasz się dąsać? – zapy tała w końcu Lin, unosząc brwi. Valy n zacisnął zęby. – Źle by ło ją zabijać.

– Valy nie, dobro i zło to luksus – odpowiedziała Lin. – Są konieczne. – Może dla inny ch ludzi, nie dla nas. – Zwłaszcza dla nas – podkreślił Valy n. – Gdy by śmy nie mieli poczucia dobra i zła, nie by liby śmy lepsi od Czaszkowierców zabijający ch dla samego zabijania, mordujący ch po to, by przy podobać się Ananshaelowi. – Nie jesteśmy Czaszkowiercami – odparła Lin – ale nie jesteśmy też wy znawcami Heqeta. Nie jeździmy w kółko na biały ch rumakach i nie wy machujemy idioty cznie ciężkimi mieczami, rzucając szlachetne wy zwania naszy m wrogom. Ale może tego nie zauważy łeś. Jesteśmy kettralowcami, Valy nie. Zabijamy ludzi. Kiedy trzeba, trujemy ich albo dźgamy nożem w plecy. Czasem ich zastrzelimy, kiedy nie patrzą, a wszy stko to robimy w nocy. Może nie jest to szlachetne, ale konieczne. Do tego nas szkolą. – Ale nie służące – rzekł z uporem. – Nie cy wilów. – Tak, służące. I owszem, cy wilów też. Kiedy musimy. Jeśli stają na drodze naszej misji. – Tam nie by ło żadnej zatraconej misji. Próbowaliśmy wy ciągnąć stamtąd ży wy ch ludzi. – Może robiłeś to ty, ale ja starałam się zachować przy ży ciu ciebie – odcięła się z gniewny m bły skiem w oczach. – Dziewczy na by ła bezwładny m ciężarem. Zabiłaby cię. Zrobiłam to, co musiałam. – Może by ł jakiś inny sposób. – Już sto razy do tego wracał. Może mógłby wy bić sobie inną drogę, przez okno. Może zdołałby wskoczy ć do któregoś z sąsiednich budy nków. Teraz by ły to czy sto teorety czne rozważania. Tawerna Mankera przepadła, a wraz z nią Salia. – Oczy wiście, że mógł się znaleźć inny sposób. A ty mogłeś zginąć. To wszy stko są ty lko szanse, Valy nie. Wiesz o ty m tak samo dobrze jak ja. – Westchnęła głęboko i opadła na kolana, jakby gniew ustąpił, pozostawiając ją niepewną i słabą. – Zawsze my ślałam, że to się stanie w bitwie – podjęła po dłuższej chwili. – A przy najmniej w bójce. Valy n zawahał się, nie całkiem rozumiejąc. – Że co się stanie? Lin spotkała jego spojrzenie. – Salia by ła pierwsza. Pierwszy raz zabiłam. Większość mężczy zn i kobiet na Wy spach świętowała swoje pierwsze zabójstwo w taki sposób, w jaki cy wile świętowali zaręczy ny lub urodziny. Tak jak przejście Próby Hulla albo lot na pierwszą misję, zabicie wroga by ło swoisty m ry tuałem inicjacy jny m, niezbędny m etapem. Niezależnie od przeby ty ch szkoleń, jeśli nie zabiłeś, nie by łeś prawdziwy m kettralowcem. Lin miała jednak rację. Nikt się nie spodziewa, że jego pierwszą ofiarą będzie nieprzy tomna służąca. Nie chce się czegoś takiego.

Valy n powoli wy puścił z płuc powietrze. W gniewie i poczuciu winy nie pomy ślał nawet, co w związku ze śmiercią Salii może czuć jego przy jaciółka. Choć trzy mał umierającą dziewczy nę, to Lin rzuciła nóż. Wzięła na siebie ten ciężar, i to dla niego. Z jakichś zapomniany ch zakamarków umy słu powróciły do niego słowa ojca, mocne i kategory czne: Ty i Kaden będziecie któregoś dnia przywódcami, a kiedy nim zostaniesz, to pamiętaj: przywództwo nie polega na wydawaniu rozkazów. Każdy głupiec potrafi rozkazywać. Przywódca słucha. Zmienia zdanie. Przyznaje się do błędów. Valy n zacisnął zęby. – Dziękuję – powiedział. Słowo to zabrzmiało surowiej, niż zamierzał, ale je wy powiedział. Lin podniosła oczy, a na jej twarzy pojawiła się czujność, jakby zwietrzy ła jakąś pułapkę. – Zrobiłaś dobrze – powiedział Valy n, kładąc nacisk na każdą sy labę. – Ja postąpiłem źle. – Och, na Ananshaela, Valy nie! – jęknęła Lin. – Jesteś tak niewiary godnie dumny. Ja… – przerwała. – Nie przy szłam tutaj, żeby ś mi mówił, że dobrze zrobiłam. Przy szłam, bo się martwię. – Martwisz się? – Tawerna Mankera nie zawaliła się sama – odparła, wskazując ręką ponad zatoką w stronę Hook. Valy n zmarszczy ł brwi. Dręczy ła go podobna my śl, ale nie by ł pewien, czy złe przeczucia nie są skutkiem narastającej paranoi bądź zwy kły ch zdrowy ch obaw. – Budy nkom zdarza się runąć. Zwłaszcza stary m. Zwłaszcza na Hook. – Aedoliańczy k ostrzega cię przed spiskiem, a ty dzień później budy nek, który stał przez całe dziesięciolecia, wali się zaledwie minutę po twoim wy jściu? Valy n wzruszy ł ramionami, próbując odegnać od siebie narastający niepokój. – Wy starczy zrobić zeza, a wszy stko zaczy na wy glądać podejrzanie. – Podejrzliwość utrzy muje ludzi przy ży ciu – podkreśliła Lin. – Podejrzliwość sprawia, że ludzie tracą zmy sły – odparował Valy n. – Gdy by ktoś pragnął mojej śmierci, to istnieją bardziej eleganckie sposoby niż rozwalanie całego budy nku. – Rzeczy wiście? – zapy tała Lin, unosząc brwi. – Dla mnie to wy daje się całkiem eleganckie. Wy padek: jeszcze jedna rudera na Hook się zapada, grzebiąc tuzin ludzi. Nie jest to aż takie niezwy kłe. Nic nie kojarzy się z atakiem na cesarską rodzinę. Na Hulla, to o wiele bardziej eleganckie niż podrzy nanie ci gardła. Valy n się skrzy wił. Miała rację. Znowu. Wiedział, że ma rację, ale na Wy spach stale zdarzały się rozmaite wy padki. Ty dzień wcześniej Lemowi Hellenowi wielki głaz przy gniótł nogę podczas ćwiczeń na Qarn. Gdy by Valy n za każdy m razem miał oglądać się przez ramię, nie mógłby ani spać, ani zaufać komukolwiek. – Jest ty lko jeden sposób, by to sprawdzić – powiedział, spoglądając ponad cieśniną. Pstrokata

plątanina zabudowań i chałup by ła wy raźnie widoczna przez wąski pas wody dzielący ich od Hook. – Ale mógłby m przez ty dzień grzebać w ty m rumowisku i dalej nic by m nie wiedział. – By ć może – zaczęła ostrożnie Lin. – Ale nie ty lko ty mógłby ś tam grzebać. By łeś szkolony przez osiem lat na dowódcę Skrzy dła, a ja ćwiczy łam się w szlachetnej sztuce strzelania z łuku. Ale paru naszy ch braci i sióstr uczy ło się zawalania mostów i wy sadzania budy nków. – Burzy ciele – odparł Valy n, skinąwszy głową. – Który ś powinien móc ocenić, czy knajpa Mankera została zburzona. Valy n rozważy ł ten pomy sł. – To by oznaczało, że muszę się zdradzić. Musiałby m komuś powiedzieć, że mam podejrzenia. – Czy to takie złe? Mogłoby sprawić, że ten, kto chce cię zabić, zastanowi się teraz dwa razy. – Nie chcę, żeby się zastanawiali dwa razy. Wolałby m, żeby zastanowili się raz, jeśli to możliwe, po pijanemu. – Chodzi mi o to, że trudno pogorszy ć sprawę. Wy glądało na to, że tak jest w istocie. Valy n spojrzał na schludną sieć zabudowań w dole: magazy ny i kanty na, koszary i centrum dowodzenia. Który z budy nków zawali się na niego następny m razem? W który m ukry wał się zdrajca albo zdrajcy ? Może czekać, oglądając się co chwilę za siebie, wy czekując kolejnego ataku, albo zacząć działać. – Wy gląda na to, że nie jestem w najlepszej formie – przy znał. – Kogo masz na my śli? – Zgaduj dwa razy – powiedziała z uśmiechem Lin – ale potrzebować będziesz ty lko jednej osoby. – Gwenna – westchnął ciężko. – Niech Hull ma nas w opiece. Lin nie wy dała się zachwy cona ty m pomy słem, ale zanim zdąży ła coś powiedzieć, ciemny cień przeleciał nad ich głowami, szy bki i cichy. Valy n spojrzał w górę, dostrzegł kettrala, który z szeroko rozpostarty mi skrzy dłami kołował, szy kując się do lądowania na leżący m w dole polu. – Ptak ląduje – powiedziała Lin, wskazując w kierunku niewy sokich urwisk na północny m zachodzie, skąd przy leciał. – Wy gląda na to, że przy leciał z… – Z Annuru – stwierdził Valy n. – Fane wrócił. † Kanty na Kettralu, niski parterowy budy nek zastawiony ławami i długimi drewniany mi stołami, nasuwała odległe skojarzenia z tawerną Mankera albo inny mi piwiarniami z Hook. Z ty m że nie podawano tu piwa – jeśli zapragnęło się drinka mocniejszego od zwy kłej czarnej herbaty, trzeba by ło udać się na drugą stronę cieśniny. Poza ty m nie by ło tu dziwek ani cy wilów żadnego rodzaju, ty lko kettralowcy, tacy sami jak wszędzie, na całej Qarsh, mężczy źni i kobiety,

zaopatrujący się w suchy prowiant i suszone owoce przed wy lotem na misję lub opróżniający miskę gorącej potrawki po powrocie. Niewolnicy w kuchni pracowali przez cały dzień i całą noc – żołnierze zgłaszali się po ży wność o najdziwniejszy ch porach. Zwy kle wszy scy tak by li skupieni na jedzeniu, że rozmowy by ły zdawkowe i przery wane. Gdy jednak Valy n i Lin weszli do środka, miejsce to bardziej przy pominało tawernę, i to dobrze prosperującą. Wy glądało to tak, jakby cała Qarsh znalazła się w kanty nie, upakowana tak ciasno wokół stołów, że Valy nowi przy szło do głowy, iż by ł ostatnim z ty ch, którzy zobaczy li lądowanie ptaka nadlatującego z północy. Ludzie pozbijali się w małe grupki – kilku skrzy dłowców tutaj, paru kadetów tam – i wszy scy mówili równocześnie. Gdzieś w ścisku Valy n zgubił Lin, ale teraz patrzy ł ty lko na jednego człowieka siedzącego w odległy m kącie sali. Adaman Fane usiadł przy samy ch drzwiach prowadzący ch do kuchni. Wy glądał na bardziej zajętego pochłanianiem wielkiego kawałka wołowiny niż rozmową, lecz Valy n zauważy ł, że pomiędzy kęsami odpowiadał na py tania zgromadzony ch wokół niego weteranów. By ła to grupa twardzieli – Przy pasz Topór, Plenchen Zee, Werren z Raalte – i Valy n zawahał się, czy spróbować mimo wszy stko wcisnąć się do wewnętrznego kręgu. – Powoli, Val – powiedział ktoś, łapiąc go za rękaw. – Nie wtrącałby m się do tej pogawędki, chy ba że chciałby m dostać w łeb. Valy n odwrócił się i ujrzał Laitha, który z uśmieszkiem na twarzy przy woły wał go gestem ręki w stronę, z której Valy n właśnie przy szedł. Lotnik by ł o dłoń niższy od Valy na i do tego chudy, ale miał dumną postawę i swobodę w obejściu oraz obrotny języ k, który pozwalał mu odgry wać ważną rolę w każdej rozmowie, a to sprawiało, że wy dawał się większy, niż by ł w istocie. Większość kadetów na Wy spach by ła trochę zby t pewna siebie, ale by wy robić sobie jakąś pozy cję wśród najbardziej morderczy ch mężczy zn i kobiet w cały m cesarstwie, trzeba by ło mieć o sobie wy sokie mniemanie. Laith, choć by ł kadetem takim samy m jak Valy n, wy niósł tę pewność siebie na nowy poziom. Latał szy bciej niż niektórzy lotnicy -weterani, wy kony wał w locie manewry, które sprawiały, że Valy n czuł skręt w żołądku od samego patrzenia, i nigdy nie zapominał o przechwalaniu się ty m wszy stkim, gdy już wy lądował. Połowę trenerów doprowadzało to do szału, a drugą połowę bawiło. Uważano, że zabije się, zanim doczeka Próby Hulla. Przy całej swojej brawurze by ł jednak serdeczny i bezpośredni, czego nie dało się powiedzieć o wielu kadetach, a z Valy nem by ł na przy jacielskiej stopie. – No, chodź – powiedział, otaczając Valy na ramieniem i manewrując tak, by wy prowadzić go z tłoku. – Mamy stół w tamty m kącie. – Fane ma wiadomości o moim ojcu. – A ty przy jmij to, co oczy wiste – odparł Laith. – Tak samo jak setka inny ch ludzi tutaj. Facet leciał przez całą noc i przez większą część dnia. Nie będzie chciał z tobą rozmawiać.

– Nie obchodzi mnie, czego on chce… – zaczął Valy n, ale w tej samej chwili zauważy ł Lin, która machała w jego kierunku z drugiej strony sali. Siedziała razem z kilkoma inny mi kadetami przy ty m właśnie stole, który wskazał Laith. – No, chodź – powtórzy ł Laith przy jaźnie. – Siedzimy tam już od dobrej godziny. Opowiemy ci. Na niskich ławach stłoczy ło się ich pięcioro: Laith i Ha Lin, Gent, Talal i milczący młodzieniec imieniem Ferron, który, jak wszy scy sądzili, nie zdoła przejść Próby. Nieoczekiwane przy by cie Fane’a sprawiło, że z Valy na spły nęło zmęczenie i niecierpliwie przepchnął się do grupy. – No więc? – zapy tał, próbując odgadnąć coś z wy razu ich twarzy. – Kler – odparł krótko Gent. – Jakiś zakichany kapłan chcący zagarnąć trochę więcej władzy. – Uinian Czwarty – dodał Laith, robiąc Valy nowi miejsce na ławie. – Wątpię, żeby który ś z przy szły ch kapłanów, jeśli w ogóle będą jacy ś przy szli kapłani, zechciał ogłosić się Uinianem Piąty m. – Kapłan jakiego kultu? – zapy tał Valy n, kręcąc głową z niedowierzaniem. Poległy w bitwie, w to mógłby jeszcze uwierzy ć, albo zabity przez nasłanego cudzoziemskiego mordercę, ale żeby Sanlitun padł z ręki jakiegoś ciastowatego kapłana? – Intarry – odpowiedział Laith. Valy n pokiwał tępo głową. Nawet nie któryś z Czaszkowierców… – Jak? – W staromodny sposób – odparł Gent. A potem, podkreślając to odpowiednim gestem, dodał: – Szy bkie pchnięcie nożem w plecy. – Gent – wtrącił Talal spokojnie, ruchem głowy wskazując Valy na. – Co? – zapy tał Gent. Po chwili przy szło zrozumienie. – Och, przepraszam, Val. Jak zwy kle mam w sobie ty le wdzięku, co stojąca by cza py ta. – Z pewnością dużo mniej – powiedział Laith, ze współczuciem poklepując Genta po ramieniu. – Wszy stko wskazuje na to, że cała rzecz jest dość prosta. Nadmiar py chy. Żądza władzy. Najzwy klejsze powszednie gówno. Valy n wy mienił szy bkie spojrzenia z Lin. Jeden niezadowolony kapłan z nożem nie zakrawa raczej na wielki spisek, ale jednak Kościół Intarry by ł jedny m z największy ch w cesarstwie. Jeśli Uinian należał do szerszego spisku, to kto wie, dokąd mogą prowadzić jego nici? – Jak udało mu się tak zbliży ć? – spy tał Valy n. – Mojemu ojcu, zawsze gdy wy chodził ze swoich komnat, towarzy szy ło pół tuzina aedoliańczy ków. – Wy gląda na to, że ty m razem zabrał ze sobą niewłaściwe pół tuzina – skwitował Laith, rozkładając ręce. – Pomy łki się zdarzają – dodała Lin. – Sły szeliśmy coś o ty m, że twój ojciec zostawił ochronę

za sobą. Valy n spróbował zestawić tę sugestię z ty m, co zapamiętał z dzieciństwa, ale obraz ojca porzucającego swoją ochronę wy dał mu się pozbawiony sensu. – Dowództwo wy daje się jednak mocno wzburzone – powiedział Talal, z obojętny m wy razem twarzy bawiąc się jedną ze swoich bransolet. – Odkąd dowiedzieliśmy się o morderstwie, dniem i nocą wy laty wały stąd i powracały Skrzy dła. Ktoś mógłby powiedzieć, że jest w ty m wszy stkim coś więcej. – Powiedział to z ty pową dla krwiopijców rezerwą, spokojem i rozwagą osądu. Krwiopijcy szy bko uczy li się zachowy wać swoje sekrety dla siebie, bo w przeciwny m razie kończy li powieszeni za szy ję na sznurze. Talal nie by ł wy jątkiem i podchodził do ludzi z większą ostrożnością niż Laith czy Gent. – Czego jeszcze ci trzeba? – rzucił Gent, wzruszając ramionami. – Uinian będzie miał proces, a potem umrze. – Tak właśnie powiada Hendran – zgodził się Laith. – Śmierć wiele wy jaśnia. – A moja siostra? – spy tał Valy n. – Wszy stko z nią w porządku? Kto teraz rządzi cesarstwem? – Powoli – pohamował go Laith. – Powoli. Adare ma się dobrze. Została wy niesiona na stanowisko ministra finansów. Ran il Tornja został mianowany regentem. – Co ma swoje dobre strony – dodał Gent. – Wy obrażacie sobie jakiegoś biurokratę utrzy mującego porządek w wojsku? Valy n potrząsnął głową. Śmierć jego ojca nie wy jaśniła niczego, a te dalsze informacje o Uinianie i jego zakonie, a także o kenarangu, który został regentem, o nieuchronnie zbliżający ch się procesach, wprowadziły ty lko zamieszanie. Nagle sala kanty ny wy dała się za mała. Tłok, hałas, zapach pieczonego na ruszcie mięsa i boczku wy wołały ucisk w żołądku i zamęt w umy śle. Kadeci po prostu próbowali mu pomóc, udzielając informacji, o jakie py tał, ale w banalny m tonie rozmów o śmierci jego ojca by ło coś, co sprawiało, że chętnie by komuś przy łoży ł. – Dzięki – powiedział Valy n, z trudem podnosząc się ze swego miejsca. – Dzięki za wieści. Mam ty lko godzinę, żeby się zdrzemnąć przed drugim dzwonkiem. Lepiej zrobię to zaraz. – Próbujesz się zagłodzić? – spy tał Gent, popy chając doń przez stół miskę sera ze śmietaną. – Nie jestem głodny – odparł, przepy chając się ku drzwiom. Dopiero gdy znalazł się daleko za progiem, w pół drogi do koszar, zauważy ł, że Ha Lin podąży ła za nim. Nie by ł pewien, czy jest z tego zadowolony czy nie. – Musiało by ć ci ciężko tam w środku – zagadnęła cicho, doganiając go kilkoma szy bkimi krokami i zrównując z nim tempo. – Przy kro mi. – To nie twoja wina. Niczy ja wina. Śmierć jest czy mś zwy czajny m. Czy ż nie tego nas uczy li przez ostatnie osiem lat? Ananshael przy jdzie po nas wszy stkich.

– Śmierć jest czy mś zwy czajny m – zgodziła się. – Ale morderstwo nie jest. Valy n zmusił się do wzruszenia ramionami. – Istnieje wiele rodzajów śmierci: gangrena, starość, nóż w plecy … ale tak czy inaczej, kończy sz w ty m samy m punkcie.

10 Szopa wy burzeń by ła ty m właśnie: szopą skleconą z odpadów drewna, z dachem, który sprawiał wrażenie, że nie wy trzy ma pierwszego porządnego deszczu. Budowanie czegoś solidniejszego nie miało większego sensu, biorąc pod uwagę, że obiekt ten niemal co roku by ł palony lub wy sadzany w powietrze. Valy n zbliży ł się do niego z pewną obawą. By wał tu wcześniej w ramach rotacy jny ch szkoleń, ucząc się sporządzania i stosowania potężny ch ładunków wy buchowy ch – eksplodujący ch rac, trzepaczy, kretów, rzutków – do który ch ty lko Kettral miał dostęp, lecz samo to miejsce sprawiało, że większość ludzi czuła się w nim niepewnie. Niecka, w której by ło położone, wy glądała jak zdewastowane wy buchem pustkowie albo dno wy schniętego jeziora: kilka zwęglony ch pozostałości roślin sterczało ze spalonej ziemi, w piekący m słońcu bieliły się wy rwane z podłoża kawałki wapienia, a nad wszy stkim unosiła się ostra woń saletry. Wszy scy poza kadetami i ty mi kettralowcami, którzy szkolili się w wy burzaniu, starali się omijać ten teren. Valy n spojrzał na Ha Lin, wzruszy ł ramionami, po czy m pchnął rozchwierutane drzwi. Skrzy pnęły w zawiasach, gdy wszedł do wnętrza. W pomieszczeniu panował półmrok, ale nie by ło w nim ciemno. Światło dzienne sączy ło się przez liczne szpary w ścianach, a zakry te cienkim płótnem żaglowy m okno zapewniało dodatkowe oświetlenie. Przez środek biegł rząd sfaty gowany ch warsztatowy ch stołów, na który ch tu i ówdzie by ło pusto, w inny ch zaś miejscach piętrzy ły się stosy narzędzi i rozmaity ch urządzeń: parowników, retort, kolb i szczelnie zakorkowany ch flakonów. Jak zwy kle w Kettralu, nic nie podlegało standary zacji: specjaliści burzy ciele z każdego Skrzy dła sporządzali własną amunicję, która odpowiadała ich doraźny m potrzebom i ży czeniom. Uwzględniano oczy wiście podstawowe receptury, ale większość wolała improwizować, wy my ślać nowe rzeczy, majsterkować. Valy n widział race eksplodujące fioletowy m płomieniem i krety, które potrafiły wy rwać w skale dziurę wielkości stodoły. Rzecz jasna, ekspery menty takie nie by ły wolne od ry zy ka. W trakcie swego stażu w szopie Valy n miał okazję by ć świadkiem, jak młodszy kadet Halter Fremmen podpalił coś, co wy glądało jak niewinna świeca. Przy padkowy pory w wiatru dmuchnął na płomień, który przeskoczy ł na czarny kombinezon chłopaka, w mgnieniu oka przepalił cienkie płótno i zaczął parzy ć skórę. Koledzy Haltera podbiegli i zanurzy li go w wielkim drewniany m zbiorniku z wodą, ale ogień palił się nawet pod powierzchnią i wgry zał się w ciało

chłopca świetlisty m, dzikim żarem. Valy n stał jak sparaliżowany. By ł ćwiczony, by reagować bły skawicznie na zagrożenia, ale to… Nikt nie wspomniał mu nawet słowem, w jaki sposób radzić sobie z ogniem, którego nie można ugasić. W końcu Try ton, ich mistrz od wy burzeń, którego wszy scy przezy wali Afory stą, wy ciągnął wrzeszczącego chłopaka na zewnątrz i zakopał w piasku. Piasek ugasił nienaturalny płomień, ale dopiero wtedy, gdy ten pożarł skórę z połowy ciała i roztopił chłopakowi jedno oko. Trzy dni potem chłopiec zmarł. Valy nowi zrazu się wy dało, że w szopie nikogo nie ma, ale potem dostrzegł Gwennę w odległy m końcu pod ścianą. Rude włosy jak zwy kle zasłaniały jej twarz. Stała pochy lona, wkładając coś do długiej rury za pomocą narzędzia przy pominającego bardzo cienkie szczy pce. Nie powitała ich ani nie spojrzała w ich stronę. By najmniej tego nie oczekiwał. Nie odzy wał się do niej od dnia, kiedy dowiedział się o śmierci ojca, od tego dnia, gdy niemal urwała mu głowę z powodu niezapiętej uprzęży, i nie wiedział, czy wciąż ży wi do niego urazę. Przy puszczalnie jednak ży wiła, na ile ją znał. Gwenna Sharpe nie by ła zły m żołnierzem. W istocie wiedziała zapewne więcej o wy burzeniach niż jakikolwiek inny kadet na Wy spach. Problemem by ł jej charakter. Od czasu do czasu który ś z napuszony ch elegantów z Hook czuł się zauroczony jej zielony mi oczami, rudy mi włosami i giętkimi krągłościami, które tak bardzo starała się ukry ć pod czarny m strojem Kettralu. Nigdy nie kończy ło się to dla niego dobrze. Swego ostatniego zalotnika przy wiązała do pala cumowniczego na brzegu i zostawiła tam w oczekiwaniu na przy pły w. Gdy przy jaciele w końcu go znaleźli, fale już obmy wały mu twarz, a on płakał jak dziecko. Nawet trenerzy Gwenny żartowali, że z takim temperamentem nie potrzebuje tej pieprzonej amunicji. – Przepraszamy, że przeszkadzamy – zaczął Valy n, gdy doszli do przeciwległego końca stołu, za który m stała Gwenna. – A więc tego nie róbcie – odpowiedziała, skupiając spojrzenie na długich szczy pcach wsuwany ch do pustego cy lindra. Valy n stłumił w sobie chęć ostrej riposty, założy ł ręce za plecami i zmusił się do cierpliwości. Nie by ł pewien, czy Gwenna zgodzi się przy jść mu z pomocą, a nie chciał pogarszać sprawy, iry tując ją już na samy m wstępie. Zamiast tego skupił się na ty m, co by ło przedmiotem jej uwagi, a co wy glądało jak zmody fikowana eksplodująca raca. Cy linder by ł wy drążoną w środku stalową rurą o przekroju dwukrotnie większy m od kciuka Valy na. Wnętrze wy smarowane by ło jakąś smolistą mazią, której nie znał. Gwenna wy ciągnęła szczy pce, pochwy ciła nimi maleńki kawałek kamienia i zaczęła wsuwać go do środka. Ha Lin westchnęła głośno. – Nie. Rób. Tego – powiedziała Gwenna i zamilkła na chwilę, wsuwając szczy pce głębiej w rurę.

– To klarant, prawda? – zapy tała Lin ściszony m głosem. – Klarant z saletrą? – No jasne – odparła krótko Gwenna. Valy n patrzy ł. Jedną z pierwszy ch rzeczy, jakich nauczy ł ich Afory sta, by ło to, by zawsze, ale to zawsze przechowy wać je osobno. Lubimy tu wybuchy – zażartował kiedy ś – ale lubimy też mieć nad nimi kontrolę. Valy n rozumiał, że gdy by Gwenna zawadziła zawartością szczy piec o bok cy lindra, to ktoś musiałby potem wy ciągać szczątki ich ciał z rumowiska. Już chciał coś powiedzieć, ale po zastanowieniu ugry zł się w języ k i zachował milczenie. – To dlatego właśnie – wy chry piała Gwenna, wpy chając szczy pce głębiej, zostawiając wewnątrz kamień i wy ciągając szczy pce jedny m pły nny m, odmierzony m ruchem – nie powinniście przeszkadzać. – Gotowe? – zapy tała Lin. – Nie, nie jest gotowe – pry chnęła Gwenna. – Jeśli poruszę ty m choćby o pół cala, to pofrunie dach tej szopy. A teraz przestań gadać. Lin zamilkła. Oboje patrzy li z wielką fascy nacją, jak Gwenna sięga po kolbę wrzącego wosku, chwy ta ją dłonią w rękawiczce i wlewa zawartość do cy lindra. Rozległ się cichy sy k, ukazał się obłoczek gry zącego dy mu, a potem nastała długa cisza. – No – mruknęła w końcu Gwenna, kładąc cy linder na warsztatowy m stole i prostując się. – Teraz jest gotowe. – Co to takiego? – zapy tał Valy n, zerkając czujnie na leżący przedmiot. – Raca eksplodująca – odparła ze wzruszeniem ramion. – Nie wy gląda jak normalna raca. – Nie wiedziałam, że zostałeś mistrzem burzy cielem w czasie, gdy mnie nie by ło w pobliżu. Valy n znowu ugry zł się w języ k. W końcu przy szedł tu, by prosić Gwennę o przy sługę. Lin, co warto podkreślić, milczała już jak zaklęta i skoro ona potrafiła by ć uprzejma, to Valy n także potrafił. – Nie jest to przy padkiem trochę cieńsze i dłuższe niż zwy kły cy linder? – zapy tał, próbując okazać zainteresowanie. – Trochę jest – odparła, zdrapując paznokciem przy padkową kropelkę wosku. – Dlaczego? – Większe. Głośniejsze. Gorętsze. – Próbowała nadać swemu głosowi obojętne brzmienie, ale w jej tonie Valy n usły szał coś, czego się nie spodziewał. Zrozumienie tego zajęło mu dłuższą chwilę. Duma. Gwenna by ła zwy kle tak uszczy pliwa, tak zamknięta, że trudno mu by ło wy obrazić sobie, że odczuwa coś więcej niż złość czy gory cz. Nagłe uświadomienie sobie, że Gwenna potrafi w jakiejś mierze cieszy ć się ży ciem, rozbroiło go, ale w tej samej chwili, gdy zaczął

zmieniać opinię o jej osobie, zwróciła się do niego z gry masem niezadowolenia: – Powiesz mi wreszcie, czego chcesz, czy nie? Teraz, gdy przy szło wy jaśnić sprawę, poczuł dziwne wahanie. Jego obawy, które Lin tak dobrze udało się wy śmiać, wy dały mu się dziwaczne i paranoiczne, gdy miał wy powiedzieć je głośno. Gwenna rozłoży ła ręce niecierpliwy m gestem. – Zakładam, że sły szałaś o tawernie Mankera – zaczął ostrożnie Valy n. – O tej knajpie na Hook? – Znam tawernę Mankera – burknęła Gwenna. – Zostawiłam draniowi połowę moich zarobków za te rozwodnione pomy je, które nazy wa piwem. – No tak. Czy li zapewne wiesz, że się zawaliła? – ciągnął Valy n. – By łem tam, piłem, a chwilę po ty m, gdy wy szedłem za próg, zawaliła się. – Miałeś szczęście. – Większość ludzi wewnątrz została zabita. Zmiażdżona. – Jakie to smutne. Lin przecisnęła się przed Valy na. Jej cierpliwość najwy raźniej by ła na wy czerpaniu. – To mógł nie by ć wy padek. Te słowa sprawiły, że Gwenna zamilkła. Jej spojrzenie wędrowało od Valy na do Lin i z powrotem. Valy n spodziewał się, że się roześmieje, że powie jakiś dowcip o przejęty m sobą sy nku cesarza uważający m, że cały świat kręci się wokół niego. Wszy scy na Wy spach pokpiwali sobie z jego urodzenia, nawet przy jaciele, a Gwenna nie należała do jego przy jaciół. A jednak się nie roześmiała. – A ty sądzisz, że ma to związek ze śmiercią twego ojca. – Gwenna by ć może by ła sekutnicą, ale nie głupią. Valy n potaknął. – Zadźganie cesarza niewiele daje, gdy parę dni później jego sy n usadowi swój ty łek na tronie. – Nie jestem dziedzicem… – Oszczędź mi tej pieprzonej polity ki – skwitowała Gwenna. – Łapię ogólny sens. – A tawerna Mankera… – naciskała Lin. – Chcecie, żeby m ją obejrzała – powiedziała Gwenna, wy cierając dłonie w czarny kombinezon. – Żeby m to sprawdziła. Valy n potwierdził ostrożnie. – Nie znam się na ładunkach tak dobrze jak ty. Nie jestem pewien, czy można by ich uży ć tak, by zawalić tego rodzaju budy nek. – Oczy wiście, że można zawalić cały budy nek. Na ty m polega cała przeklęta sztuka.

– Wiem. Ale żeby tak powoli, jak to się tam stało? Bez widocznego wy buchu? Gwenna przewróciła oczami. – Masz niedługo dowodzić Skrzy dłem, a nie wiesz podstawowy ch rzeczy o ładunkach wy buchowy ch? – Słuchaj – wtrąciła się Lin, zaciskając wargi. – Nie spędzamy cały ch dni w małej szopie, kombinując z zapałkami i minerałami… – Wiesz o ty m dużo więcej od nas – powiedział Valy n, przery wając przy jaciółce, zanim cała rozmowa przy bierze postać werbalnej poty czki. – Jesteś lepsza ode mnie. Jesteś lepsza od Lin. Na Shaela, jesteś lepsza od większości kettralowców na cały ch Wy spach. Mogliby śmy tam sami zajrzeć, ale też mogliby śmy przeoczy ć coś bardzo ważnego. – Valy n mógłby dorzucić jeszcze kilka komplementów, próbując Gwennę ugłaskać, ale choć słowa te mówiły prawdę, nie by ło łatwo je wy powiedzieć. Skrzy wiła się, a potem odwróciła wzrok, patrząc na ścianę szopy. Valy n zaczął się zastanawiać, czy jego strategia nie przy niosła odwrotnego skutku. Kto mógł wiedzieć, jak działa umy sł Gwenny ? – My ślisz, że uda ci się znaleźć czas, żeby to zrobić? – nalegał. – Będę szczęśliwy, mogąc dać ci… – Pieniądze? – burknęła Gwenna, a jej zielone oczy pałały. – Twoją cesarską łaskę? – szy dziła. Valy n usiłował coś powiedzieć, ale mu przerwała: – Niczego od ciebie nie potrzebuję. Zrobię to, bo mnie to interesuje, bo chcę wiedzieć. Jasne? Valy n potaknął powolny m skinieniem głowy. – Jasne.

11 Gwenna spędziła połowę poranka na nurkowaniu wśród splątany ch pozostałości tawerny Mankera. By ła chy ba półry bą, jeśli uwzględnić to, jak długo potrafiła wstrzy mać oddech, a kilka razy, gdy zby t długo pozostawała pod wodą, Valy n już my ślał, że utknęła w zdradliwy m podwodny m rumowisku dźwigarów i belek. W który mś momencie nawet ściągnął tunikę, aby zanurkować, spiesząc jej na ratunek, ale w chwili, gdy zbliży ł się do wody, ona się wy nurzy ła dwadzieścia kroków od miejsca, w który m zniknęła, uśmiechając się i otrząsając mokre włosy ze słonej wody. Kilku przechodniów, mężczy zn i kobiet, zatrzy mało się, choćby nie wiadomo jakie podejrzane sprawy ich gnały, i obserwowało tę scenę z posępny m zaciekawieniem. Jakiś starszy mężczy zna w mocno sfaty gowany m stroju mary narza posunął się nawet do zapy tania, czy ściągają pod wodą kosztowności z trupów, po czy m sam zarechotał na tę my śl, ukazując garnitur przegniły ch zębów. Valy n uznał, że zby tnio rzucają się w oczy. Zaproponował, żeby przy jść nocą, ale Gwenna stwierdziła kwaśno, że nawet w południe trudno coś zobaczy ć w mętnej wodzie zatoki. Jeśli przy tawernie ktoś majstrował, to kimkolwiek by ł, z pewnością już tędy przechodził i uznał za oczy wiste, że Valy n nabrał jakichś podejrzeń. Tak więc nie pozostawało mu nic innego, jak stać na brzegu i przy glądać się, jak Gwenna pracuje. Zajęło to cały ranek, a gdy w końcu wy szła z wody, miała całkiem sine usta i dy gotała. – No dobrze – powiedziała, przechy lając głowę i wy kręcając włosy w taki sposób, jakby ukręcała głowę kurczakowi. – Jeśli ktoś wy sadził to przeklęte przez Shaela miejsce, to uży ł takich materiałów wy buchowy ch, o jakich nigdy nie sły szałam. – Jakie jest prawdopodobieństwo? – A jakie jest prawdopodobieństwo, że jutro rano pomy lisz swojego fiuta z jajami? Valy n patrzy ł w dół na mętną wodę. Sterczało z niej kilka osmalony ch belek, a na powierzchni pomiędzy nimi unosił się brudny osad, którego fale odpły wu nie zdąży ły jeszcze wy nieść w morze. Żaden z okoliczny ch mieszkańców nie przy łoży ł ręki do uprzątnięcia rumowiska, ale tak postępowano na Hook. Kilka lat wcześniej ogień pochłonął cały rząd domów parę ulic dalej. Po przetrząśnięciu wy palony ch pozostałości w poszukiwaniu czegoś, co miałoby jakąkolwiek wartość, mieszkańcy wy spy porzucili to miejsce, pozwalając zgliszczom zbutwieć.

– Co znalazłaś na dole? – spy tał Valy n. – Ciała – odpowiedziała krótko Gwenna. – Więcej niż tuzin. Valy n spojrzał na przepły wające fale, wy obrażając sobie strach ludzi uwięziony ch między płonący mi belkami, wciągany ch pod wodę, tonący ch. – Paskudna śmierć. Wzruszy ła ramionami. – To by li źli ludzie. Valy n zamilkł. Mieszkańcy Hook by li nieciekawy mi ty pami, co do tego nie by ło wątpliwości: kieszonkowcy, którzy zanadto zaufali swemu szczęściu, piraci zby t postarzali i niezdolni już do refowania żagli i wy ciągania kotwicy, gracze uciekający przed długami, ladacznice i oszuści usiłujący wy łudzić od inny ch ostatni grosz. By li zdesperowani i niebezpieczni, ale zdesperowany nie znaczy zły. – Przeszukałaś ciała? – spy tał. – Ty lko jedno. – Wzruszy ła znowu ramionami Gwenna. – By ł mi winien pieniądze. Nie posłuży ło mu to, jak widać. – Co z konstrukcją? – py tał dalej, przy stępując krok bliżej i zniżając głos. Błotnista ulica by ła chwilowo pusta, ale by ło tam zby t wiele uchy lony ch okiennic. Zby t wiele drzwi niedomknięty ch, skrzy piący ch w zawiasach, poruszany ch morską bry zą. – Nic. – Jesteś pewna? Popatrzy ła na niego z uwagą. – Budy nek podtrzy my wało czterdzieści osiem pali. Sprawdziłam każdy z osobna. Żadny ch śladów przepalania, rąbania, żadny ch pozostałości po eksplozji. Jeżeli ktoś naprawdę wy sadził ten budy nek, to chciałaby m znaleźć tego sukinsy na i wy dusić z niego jego sekrety. Valy n nie by ł pewien, czy powinno mu ulży ć czy nie. Z jednej strony fakt, że piwiarnia zapadła się pod własny m ciężarem, oznaczał, że nikt nie próbował go zabić, a przy najmniej jeszcze nie. Z drugiej jednak strony by ło coś bardzo uspokajającego w świadomości, że atak już nastąpił. By ł szkolony, by radzić sobie z realny mi zagrożeniami i konkretny m niebezpieczeństwem; zwalenie dachu na głowę by ło czy mś nader konkretny m. Potrafił radzić sobie z wy buchami i walący mi się budy nkami niemal równie dobrze jak z białą bronią i walką na pięści. Jednakże mętne knowania, niejasne spiski i bezimienni zabójcy – to by ło coś niemożliwego do uchwy cenia. Mając wy bór, wolałby stanąć ze swy mi zabójcami twarzą w twarz i walczy ć z nimi wręcz. Ale nie dano mu cholernego wy boru. Mógł ty lko zacisnąć zęby, oglądać się często za siebie i znowu skupić się na treningu.

† W czasie, gdy opłakiwał ojca i uganiał się za urojeniami, Próba Hulla zbliżała się nieuchronnie, a jak świadczy ła wy ry ta na stojący m za koszarowy mi zabudowaniami Kamieniu Poległy ch smutna lista imion, na Wy spach kadet mógł stracić ży cie dość łatwo i nie trzeba by ło do tego żadny ch mglisty ch spisków. Powrócił więc do pły wania w morzu o świcie, do wieczorny ch biegów wokół wy spy, a także – z wielkim zapałem – do studiowania takty ki i strategii. Po jasny ch dniach wczesnej wiosny nastąpiły obfite deszcze, na który ch jego czarny strój przemakał gruntownie już z chwilą wy jścia za próg. Po ośmiu latach szkoleń czas w jego odczuciu stał się nagle niepokojąco krótki. Trzeba by ło uczy ć się map, doskonalić języ ki, ślęczeć nad schematami rozmieszczenia fortec i floty, no i oczy wiście, jak zawsze, ćwiczy ć sztuki walki. Na Qarsh by ło wiele ćwiczebny ch ringów, na który ch kadeci oraz weterani mogli się zdrowo wy pocić, ćwicząc sekwencje uderzeń lub okładając się nawzajem stępiony mi mieczami. Te najprostsze by ły po prostu kwadratami ziemi z czterema wbity mi w narożnikach słupkami połączony mi liną. Jednakże za zachodnią granicą zabudowań, niedaleko głównego lądowiska Orlego Gniazda, przy legająca do skalistego terenu opadającego ku morzu, leżała jedy na prawdziwa arena na Wy spach – pły tki, szeroki krąg, zagłębiony w ziemi na łokieć i otoczony kamieniami. Valy n przy szedł tuż przed siódmy m dzwonkiem, rozebrany do pasa i spocony po długim biegu wokół wy spy. Minął już ty dzień od przeprowadzony ch przez Gwennę oględzin zatopionej tawerny i chociaż nie zapomniał o ostrzeżeniu aedoliańczy ka ani o swoim smutku po stracie ojca, ry gory treningu w jakiejś mierze odciągały jego uwagę od grożącego niebezpieczeństwa – czas się zamknąć i zapiąć, jak mawiano w Kettralu – bo ważne by ło, by skupiać umy sł wy łącznie na trzech stopach stali mierzący ch ze świstem w twoje czoło. Późne popołudnie każdego dnia, pomiędzy siódmy m a ósmy m dzwonkiem, przeznaczone by ło na sesję treningową, którą w Kettralu nazy wano indy widualną walką wręcz. Kadeci zwali ją Czasem Krwi. Jeśli jakimś sposobem udało się przetrwać dzień bez skaleczeń i siniaków, to „Czas Krwi” gwarantował, że wieczorem do łóżka szło się mocno obolały m. Program by ł prosty : dwaj kadeci w duży m ringu i rąbanina jak w kuźni, dopóki osłony wy trzy mają. Kto pierwszy poprosił o litość, ten przegry wał. Czasem walczono stępiony mi mieczami, czasem na noże lub pałki, czasem na gołe pięści. Na miejscu zawsze by ł który ś z trenerów, teorety cznie po to, by przestrzegano nieliczny ch ustalony ch reguł. W prakty ce jednak starsi żołnierze dolewali oliwy do ognia, wy krzy kując obraźliwe wy zwiska i szy derstwa zza obrzeża kręgu. Czasem się zakładano. Czterdziestu, może pięćdziesięciu kettralowców zgromadziło się wokół areny, zarówno kadetów, jak i weteranów. Jedni rozgrzewali obolałe mięśnie, inni wy machiwali ramionami, zakreślając

nimi szerokie koła, aby pobudzić krążenie, jeszcze inni gwarzy li cicho w mały ch grupkach. Valy n dostrzegł, że po drugiej stronie stoją Ha Lin, Gent, Laith i Talal, więc okrąży wszy arenę, podszedł do nich bez pośpiechu, starając się złapać oddech. – Uważam, że młot jest śmieszną bronią. Bezuży teczną – powiedział Laith i rozłoży ł szeroko ręce, próbując przekonać Genta. – Jest bezuży teczny, gdy nie potrafisz go udźwignąć – odparł Gent, zerkając scepty cznie na szczupłe ręce lotnika. – To narzędzie cieśli, na Shaela. Jest chy ba jakiś powód, że każdy kettralowiec nosi dwa miecze, a nie dwa młoty. Słuchaj, Val – odwrócił się, by zaapelować do nowo przy by łego – przemów do rozsądku temu wołkowi. – Nie trudź się – wtrąciła się Lin, podnosząc ostrzegawczo rękę. – Kłócą się tak od szóstego dzwonka i dawno już zostawili rozum za sobą. – Walczy my dzisiaj na młoty ? – zapy tał Valy n, zerkając z niepokojem na arenę. Trenerzy uwielbiali wprowadzać nieoczekiwane zmiany do codzienny ch ćwiczeń, a młot w próbny ch walkach by ł niebezpieczną bronią. – Nic o ty m nie wiem – odparła Lin z bły skiem w oku. – Ale nie martw się. Jeśli do tego dojdzie, obejdę się z tobą łagodnie. – To właśnie zawsze powtarzają mi dziwki na Hook – rzucił Laith żartobliwie. – Nie wierz jej, Val. A może – dodał, mrużąc oczy i przy glądając się im obojgu kry ty cznie – nie chcesz, by taka piękna dziewczy na jak Ha Lin obchodziła się z tobą łagodnie… Lin od niechcenia pomachała mu nożem przed nosem, jednak Valy n zauważy ł rumieniec, który wy pły nął jej na policzki. Próbował wy my ślić coś, co mógłby powiedzieć, coś zwięzłego i dowcipnego, co by ją rozśmieszy ło i przy ciągnęło jej spojrzenie, ale póki co, to Laithowi udało się skupić jej uwagę. Zanim jednak Valy n znalazł właściwe słowa, zza ringu dobiegł ich hałaśliwy śmiech. Lin obróciła się w tamtą stronę, a jej twarz wy krzy wił gry mas niechęci. Sami Yurl razem ze swoją małą kliką. Wielu by ło silny ch i agresy wny ch kadetów – trzeba by ło by ć w jakiejś mierze jedny m i drugim, żeby przetrwać na Wy spach – ale paczka Yurla stanowiła grupkę najgorszy ch, wy jątkowo brutalny ch młody ch mężczy zn, którzy zapisali się do Kettralu nie z miłości do cesarstwa, ale dlatego że zaspokajało to ich szczególne, okrutne upodobanie do zadawania bólu i cierpienia, do przemocy i zabijania. Nazy wali siebie Pieszczochami Meshkenta, choć większość fanaty czny ch wy znawców tego boga ży ła poza granicami Annuru. A jednak nazwa ta pasowała do nich wy jątkowo. Valy n by ł przekonany, że jeśli zostaną wy promowani na pełnoprawny ch kettralowców, to przy sporzą dość cierpienia, by Pan Bólu by ł z nich dumny. By ł też pewien, że większość z nich za garść monet sprzedałaby kolegów handlarzom niewolników z Manjari. Na Wy spach bowiem trzeba by ło uważać, co się

dzieje za plecami, tak że po latach większość kadetów tworzy ła między sobą luźne sojusze. Valy n zmarszczy ł brwi i zwrócił się do Lin: – Spróbuj dzisiaj trzy mać się od Yurla z daleka. Do Próby zostały nam trzy ty godnie i jeśli coś pójdzie źle… – Nic nie pójdzie źle – odburknęła. Blondy n zauważy ł, że na niego patrzą, i szturchnął w bok jednego ze swoich towarzy szy. Obaj roześmiali się hałaśliwie, po czy m Yurl skierował spojrzenie na Lin i ostentacy jnie oblizał wargi. – Śmiej się, sukinsy nu – mruknęła Lin tak cichy m głosem, że Valy n ledwo to usły szał. – Śmiej się dalej. Pierwsza walka tego popołudnia by ła brzy dką szarpaniną pomiędzy dwoma młodszy mi kadetami. Szy bko skończy ła się na ziemi, po czy m większy z zawodników odczołgał się na skraj ringu, trzy mając się za oko. Potem nastąpił nużący asekuracy jny taniec z mieczami między dwójką dzieciaków, który, jak się zdawało, zajął im chy ba połowę popołudnia. Większość starszej młodzieży oraz trenerów drwiła i pouczała ich z boku, Valy n zaś czekał niecierpliwie na ważniejsze walki, z który ch zamierzał się czegoś nauczy ć. W końcu miecz jednego z chłopców szczęśliwie sięgnął celu, drugi chłopak padł jak kłoda, a Jordan Arbert, starszy trener, zadecy dował, że przy szedł czas na jakiś prawdziwy pojedy nek. – Niech ktoś zabierze tego idiotę, ten pomiot Shaela z mojego ringu – ry knął. – Zanieście go do lazaretu. Jest tutaj grupa przy szły ch żołnierzy, którzy my ślą, że są przy gotowani do Próby Hulla. Chcę zobaczy ć parę starć, zanim postawię na to, kto przeży je. No, kogo mi tu potrzeba? – zastanawiał się głośno, wodząc oczami po tłumie. Valy n sięgnął za plecy, by poluzować ćwiczebne miecze w pochwach, i wy kręcił szy ję, aby rozciągnąć skurcz mięśnia. – Ty le możliwości! A może by tak trochę to dziś urozmaicić? Dwóch na dwóch… Zobaczmy, mordercze sukinsy ny, czy fakty cznie umiecie współpracować. – Trener uśmiechnął się złowieszczo. – Na początek niech to będą Yurl i Ainhoa po jednej stronie. To dość paskudna parka. Valy n musiał się z nim zgodzić. Chociaż Balendin Ainhoa należał do kręgu Yurla, nie mogli bardziej się od siebie różnić. Podczas gdy Yurl by ł harmonijnie zbudowany i przy stojny, będąc przedstawicielem bogatej annury jskiej ary stokracji, Ainhoa wy glądał jak dzikus przy by ły wprost z hannońskiej dżungli. Jego długie czarne warkocze zdobiły pióra morskich ptaków, w uszach nosił kolczy ki z kości słoniowej i żelaza, a błękitne tatuaże wiły się wzdłuż ramion. Opowiadano, że Balendin wy lądował na Wy spach po ty m, jak ludzie z jego miasteczka, jakiejś małej osady na zachodnim wy brzeżu Basc, odkry li, że jest krwiopijcą. Kiedy przy szli po niego, pozabijał połowę ludzi i uciekł, kradnąc i mordując po drodze, aż wezwano Kettral, by poradził sobie z ty m problemem. Kettral problem rozwiązał, rekrutując go w swoje szeregi.

Wszędzie indziej w annury jskim cesarstwie krwiopijca zostałby publicznie powieszony, zakłuty lub uduszony. Valy n wy rósł w przekonaniu, że tego rodzaju mężczy źni i kobiety są odrażający, że ich moce są bezbożne i złe. Pamiętał, jak stary Crenchan Xaw, dowódca Straży Aedoliańskiej, wy machując nożem, mówił: Kradną ze świata, który ich otacza, wysysają moc prosto z ziemi. Nie wolno pozwalać, by ktokolwiek zmieniał i wypaczał prawa natury, aby służyły jego woli. Xaw nie by ł jedy ny m człowiekiem ży wiący m takie przekonania. Wszy scy nienawidzili krwiopijców. Wszy scy z wy jątkiem Kettralu. Orle Gniazdo zawsze poszukiwało tego, co zapewniało przewagę. Nie dość, że wy korzy sty wali ptaki, nie dość, że sprawowali kontrolę nad ty mi nieliczny mi kopalniami, w który ch wy doby wano to, z czego robili swoją amunicję. Nie wy starczało, że ich żołnierze by li lepiej wy szkoleni i wy posażeni niż jakakolwiek inna formacja na świecie. Dowództwo Orlego Gniazda chciało też krwiopijców, nawet zabójców w rodzaju Balendina. Zwłaszcza zabójców. Valy n by ł wstrząśnięty, gdy przy by wszy na wy spy Qirin, odkry ł, że będzie walczy ł u boku takich wy bry ków natury. Długie miesiące zajęło mu przezwy ciężenie pierwszej niechęci, a całe lata oswojenie się z ty m dziwny m gatunkiem mężczy zn i kobiet. Jak się okazało, doniesienia o ich wielkiej mocy i wielkim złu by ły znacznie przesadzone. Nie rzucali też zaklęć ani nie pili krwi niemowląt. Co zaś jeszcze ważniejsze z takty cznego punktu widzenia, każdy krwiopijca miał inne źródło, z którego czerpał swoją moc – granit, wodę, krew, cokolwiek – i tego sekretu strzegł jak oka w głowie. Oddzielony od swego źródła, nie dy sponował mocą większą niż zwy kły człowiek, a to w znacznej mierze wy równy wało szanse. Problemem by ło to, że gdy nie znało się źródła krwiopijcy, nie by ło wiadomo, na co trzeba uważać. Balendin dał znak swoim dwóm wilczarzom – dziwny m, śliniący m się psom, które towarzy szy ły mu wszędzie – nakazując im spokój, a sam wszedł na ring. Siedziały jak wartownicy tuż za kamienny m kręgiem, z rozdziawiony mi paszczami, dy sząc głośno w popołudniowy m upale. Krwiopijca spojrzał w niebo, gdzie wprost nad głową zataczał kręgi jego oswojony sokół. Ptak wy dał przenikliwy krzy k, jakby by ł świadom tego spojrzenia. – To przeklęte ptaszy sko kojarzy mi się z sępem – stwierdziła Lin. – To ty lko ptak – odparł Valy n. – By ć może – odpowiedziała i odwróciła się ku Talalowi. – Nie sądzę, żeby udało ci się znaleźć źródło sukinsy na. Talal ponuro pokręcił głową. – Trenujesz z nim co najmniej dwa razy w ty godniu. Czy to takie trudne? Chociaż sporo jest różny ch substancji… – Trudniejsze niż się wy daje – odrzekł Talal. – Uważamy na siebie bardziej niż na pozostały ch. Każdy ma własne przebranie – dodał, wskazując na swoje ciemne przeguby i wiszące na nich

bransolety. – Chcesz powiedzieć, że twoim źródłem nie jest miedź ani złoto? – zapy tał lotnik. – Niczego nie mówię, ale spójrzcie na Balendina. Pióra, kolczy ki, tusz z tatuaży … a to ty lko to, co ma na sobie. Może to by ć przecież coś, co jest wokół nas, choćby wilgoć czy sól, kamień albo piasek. – To mogą by ć te przeklęte zwierzaki – dodał Valy n, zerkając nieufnie na wilczarze. – Zabiera je ze sobą wszędzie. – Mogą to by ć one – potwierdził Talal. – Krwiopijcy miewali dawniej zwierzęce źródła. Rennon Pierce, kruczy krwiopijca, miał całe stado kruków, które siedziało na okapie jego domu i latało nad nim, gdy wy chodził. – A ty się dziwisz, dlaczego wszy scy chcą was wieszać – mruknął Gent. – Ty lko bez urazy, Talal, ale wszy stko to jest jakieś chore, paskudne. Talal popatrzy ł na wielkiego kadeta nieodgadniony m spojrzeniem spod półprzy mknięty ch powiek. Potem zwrócił się do Valy na: – Ludzie sporo spekulowali na temat jego sokoła i psów od chwili, gdy się tu zjawił. Może do czegoś są mu potrzebne. A może ty lko nas zwodzi. Dowiedzenie się tego jest prawie niemożliwe. – Poza ty m to będzie raczej bez znaczenia na arenie – rzucił cierpko Laith. Zgodnie z regułami, znalazłszy się w ringu, Balendin powinien ograniczać się do korzy stania ze swoich mieczy i ciała, jak wszy scy pozostali. Orle Gniazdo chciało szkolić „kompletny ch żołnierzy ” i nie by ło zainteresowane takimi, którzy z chwilą odcięcia od swego źródła stawaliby się bezuży teczni na polu walki. Rzeczy wistość by ła jednak trochę inna. Dopóki krwiopijca działał subtelnie i naginał świat wokół siebie tak, że nikt tego nie zauważał, jego interwencja by ła możliwa. Dowódcy Kettralu mogliby oczy wiście wy węszy ć tego rodzaju wpły wy, gdy by próbowali, ale nigdy tego nie robili. Kadeci musieli się nauczy ć walczy ć w każdy ch okolicznościach i musieli też czuć się swobodnie, walcząc z każdego rodzaju przeciwnikiem. – No, to mamy jedną parę – zadumał się Arbert. – Czy ktoś ma pomy sł, kogo mam wy stawić przeciwko nim? Kadeci zasy pali go gradem propozy cji. Pomiędzy ry gorami ćwiczeń i wy czerpujący mi studiami nie pozostawało na Wy spach wiele wolnego czasu na rozry wki i większość zgromadzony ch tu żołnierzy codziennie wy czekiwała Czasu Krwi w taki sam sposób, w jaki ludzie w Annurze czekali na suto zastawiony stół w porze obiadu. Arbert podniósł rękę, uciszając gwar, ale zanim zdąży ł przemówić, do ringu wkroczy ła Lin. – Na Shaela… – mruknął niedosły szalnie Valy n. – Będę z nimi walczy ć – powiedziała obojętnie, nie spuszczając z nich oczu. Sami Yurl uśmiechnął się z wy ższością.

Arbert zarechotał. – Sama? To chy ba niesprawiedliwe? – Odwrócił się do tłumu. – Czy ktoś chce się do niej przy łączy ć? Grupa zafalowała niepewnie, niektórzy patrzy li na koszary, inni na ocean. Sami Yurl może i by ł egocentry czny m sukinsy nem, ale w walce na miecze w ringu by ł bardzo szy bki i brutalny. A oprócz niego by ł jeszcze krwiopijca. – To wbrew naturze – burknął Gent, patrząc z obawą na Balendina. Wielki kadet nie by ł trwożliwy, ale przed krwiopijcami czuł strach na równi z odrazą. – Wy szedłby m – odezwał się Laith – ale nie chciałby m pozbawiać cię okazji wy kazania się galanterią. Valy n westchnął. Wy glądało na to, że jego wejście na ring będzie bardziej ekscy tujące, niż sądził. Nie mógł zostawić Lin samej, a od czasu spotkania u Mankera nie mógł doczekać się chwili, gdy jego pięść wy ląduje na twarzy Yurla. W walce jeden na jednego miałby małe szanse, ale umiejętności szermiercze Balendina by ły dość przeciętne. Gdy by udało im się szy bko wy łączy ć krwiopijcę z walki, to oboje mogliby się skupić na Yurlu. A poza tym nikt inny się nie zgłasza, pomy ślał. – Ja wy jdę – powiedział, przechodząc nad niską liną. Zaczęło się nieciekawie. Valy n chciał stanąć przeciwko Yurlowi, aby Lin walczy ła z Balendinem, ale krwiopijcy udało się wcześniej związać go walką. Lin musiała się bronić. By ła o głowę niższa od swego przeciwnika i dużo słabsza, ale spry tna. Podczas gdy cięcia i szty chy mieczy Yurla napierały na nią, walczy ła ramię w ramię z Valy nem i dzięki seriom mądry ch manewrów nie pozwalała się od niego oddzielić. Na początku swego poby tu na Wy spach Valy n sądził, że sztuka władania mieczem polega ty lko na sile, technice i odwadze. Rzeczy wistość by ła znacznie skromniejsza. Choć wszy stkie te przy mioty by ły ważne, bladły jednak wobec konieczności zachowania dy scy pliny, umiejętności wy czekiwania, obserwacji i unikania błędów. Pierwszym krokiem do zwycięstwa jest unikanie przegranej, pisał Hendran. Gdy Valy n odpierał ataki krwiopijcy, Lin trwała dzielnie u jego boku, prowadząc trudną, ostrożną grę; oddy chała ciężko, lecz miarowo. Valy n uśmiechnął się mimowolnie. Gdy by Lin zdołała jeszcze utrzy mać swego przeciwnika na dy stans, znalazłby niebawem jakąś lukę, a potem oboje docisnęliby Yurla. I wtedy krwiopijca zaczął przemawiać. – Nigdy nie mogłem zrozumieć – zaczął obojętny m głosem, który miał maskować pot spły wający mu z czoła – dlaczego Kettral pozwala walczy ć kobietom. Valy n sparował jego pchnięcie i zepchnął go kilka kroków w ty ł, ale krwiopijca szy dził dalej. – Znam wszy stkie uzasadnienia, rzecz jasna: kobiety mogą przejść niezauważone tam, gdzie

mężczy zna zwróciłby na siebie uwagę, a wróg często ich nie docenia, ale to się nie trzy ma kupy. Po pierwsze – ciągnął – są małe i słabe. Po drugie, rozpraszają uwagę. Jestem teraz w ringu. Powinienem skupić się na fechtunku, a my ślę ty lko o ty m, żeby tej dziwce ściągnąć gacie. Lin warknęła i wciąż trzy mając się boku Valy na, odbiła cięcie zadane z góry. – Ignoruj go – powiedział Valy n. – On po prostu chce wejść do twojej głowy. – No pewnie – odparował szy derczo Balendin. – Ciekawiej by by ło wejść w coś innego. Co ty na to, dziwko? – zapy tał. – Potraktuję cię tutaj ulgowo, a pojęczeć dam ci później… Sami Yurl zachichotał – cichy m, wstrętny m śmiechem – i cofnął się o krok, demonstracy jnie opuszczając zastawę. – Przestań… – zaczął Valy n, lecz Lin nie postąpiła za Yurlem. Zamiast tego wy korzy stała powstałą lukę, przecięła linię ataku Valy na i ruszy ła na Balendina, zmieniając ustawienie i spy chając krwiopijcę w ty ł. Valy n my ślał przez chwilę, że przewróci go na ziemię, z taką furią zadawała ciosy, lecz gdy tak parła do przodu, jej stopa nagle powinęła się na nierówności, a ona upadła z okrzy kiem gniewu i frustracji. Balendin wy szczerzy ł zęby w uśmiechu i z kocią gracją przeskoczy ł nad nią, ponownie atakując Valy na. Krwiopijca nie by ł najlepszy m szermierzem, ale wiedział, jak zablokować przeciwnika. Valy n napierał, lecz nie zdołał zepchnąć go w ty ł. Za ty m parawanem Sami Yurl postąpił krok w stronę Lin. Zamierzy ła się na niego jedny m ze swoich mieczy, ale on z łatwością sparował uderzenie. Potem jedny m skokiem znalazł się na niej i wcisnął jej twarz w piasek. Krzy knęła. Valy n usiłował się skupić na własnej walce; nie będzie mógł pomóc Lin, jeśli sam również padnie na piasek, ale trudno by ło nie sły szeć jej wściekły ch krzy ków. Poczuł, że w nim również narasta gniew, gorący i krwawy. Yurl usiadł na niej okrakiem i zamiast skończy ć szamotaninę uderzeniem w kark, sięgnął między jej nogi, próbując rozsunąć uda, a ona wierzgała i rzucała się. To pułapka, uświadomił sobie ponuro Valy n. Yurl chce, żebym się ruszył. Świadomość tego by ła równie jasna, jak bezuży teczna. Nie mógł obojętnie wy mieniać ciosów z Balendinem, gdy Lin krzy czała. Niech to Shael pokręci, pomy ślał. Potem z ry kiem rzucił się naprzód, spy chając krwiopijcę furią dzikich ataków. Przez chwilę my ślał, że to zadziałało. Balendin padł na plecy z wy razem przestrachu w oczach, otwierając mu drogę do Samiego Yurla. Valy n wskoczy ł w tę lukę, ale w jakiś niepojęty sposób w pośpiechu potknął się tam, gdzie grunt wy dawał się równy, i upadł na ziemię. Zdąży ł jeszcze się wy kręcić i zastawić mieczem, ale krwiopijca by ł szy bszy. Tępa klinga spadła na jego czoło jak czarna noc. †

– Co za skurwy sy n – zaklęła Lin, zdrapując krew z policzka. Zamiast zgłosić się do izby szpitalnej, jak nakazy wał regulamin, poszli z Valy nem do portu, z dala od szeptów i spojrzeń na terenie koszar, żeby obmy ć rany. – Ten pomiot Shaela, przeklęty drań. – To zrobił Balendin – powiedział Valy n, doty kając rozcięcia na czole. Pozostanie blizna, ale i tak miał już ich pod dostatkiem. – Wiem, że to Balendin – parsknęła Lin. – Kiedy rzuciłam się na niego, moja kostka skręciła się, jakby m wdepnęła w błoto. Błoto. Od wielu dni nie by ło deszczu. Valy n potaknął. – To samo by ło ze mną. Coś wy kręciło mi stopę. Upadłem, zanim zdąży łem zrozumieć, co się dzieje. – Gent ma rację – mruknęła Lin. – Ktoś powinien ich powy wieszać. Każdego przeklętego krwiopijcę na obu konty nentach. Valy n spojrzał na nią uważnie. – Nawet Talal miałby zawisnąć? – Shael mógłby go sobie zabrać – pry chnęła. – Och, no dobrze, on jest dość miły – ciągnęła, zanim zdąży ł jej przerwać. – Ale jak można mu zaufać? Jak można zaufać komukolwiek z nich? Nie obchodzi mnie, że Orle Gniazdo chce jakiejś przewagi. Valy n nie całkiem się z ty m zgadzał, ale by ł zmęczony i nie miał już siły dy skutować. – Najgorsze jest to, że każdemu, kto oglądał tę walkę, wy daje się, że oni naprawdę wy grali. – Przecież wy grali – zauważy ł Valy n. – Oszukiwali. – To nie ma znaczenia. To my wy lądowaliśmy twarzami w piachu. Tak samo jak ty miałby m ochotę wy bić Yurlowi parę zębów, ale musimy spojrzeć prawdzie w oczy. Kiedy zaczniemy latać na misje, nie będzie już żadny ch reguł, za który mi można będzie się schować. – Oszczędź mi ty ch przeklęty ch wy kładów – skwitowała, spluwając krwawą śliną w fale, a potem sprawdzając ząb koniuszkiem języ ka. – Wy starczy, że Yurl i Ainhoa z nami wy grali, nie musisz z lubością rozdrapy wać tej rany. Valy n już chciał położy ć jej dłoń na ramieniu, ale cofnął się, zdziwiony jej rozgory czeniem. – Nie musisz na mnie warczeć. To nie ja złamałem szy k. Spojrzała na niego, a potem mruknęła: – Przepraszam, Val. Dręczy mnie to, bo wiem, że dla patrzącego z boku wy glądało to tak, jakby m się pośliznęła, jakby m się po prostu zapadła. Ludzie pewnie dotąd się z tego śmieją. Coś w słowach Lin uderzy ło Valy na. Patrząc w morze, próbował je odtworzy ć. Głowa wciąż go bolała od uderzenia i dobrą chwilę trwało, zanim zdołał zebrać my śli.

– Co powiedziałaś? – zapy tał. – Wy glądało to tak, jakby m się po prostu zapadła – powtórzy ła Lin. – Nikt nie zrozumiał, co się stało. Zapadła. – Jak tawerna Mankera – powiedział cicho. – Lubię sobie wy obrażać, że mam nieco więcej wdzięku niż ta przeżarta przez termity piwiarnia. – Nie mówię o tobie ani o piwiarni. Mówię o ty m, co ciebie i ją przewróciło. Lin gwałtownie uniosła głowę. Patrzy ła na niego jasny mi gniewny mi oczami. – Na boskiego Hulla – westchnęła. – Pieprzony krwiopijca.

12 Chodź, Kaden! – powiedział Pater, ciągnąc Kadena za pasek i próbując nakłonić do szy bszego marszu. – Zaraz zaczną, pospiesz się! – Co zaczną? – zapy tał po raz trzeci Kaden. Czasem wy dawało się, jakby chłopiec cały składał się wy łącznie z jasny ch niebieskich oczu i kościsty ch łokci. Zazwy czaj jego entuzjazm bawił Kadena, ale dziś by ło mu gorąco, czuł się zniechęcony i nie by ł w nastroju, by cierpliwie znosić, że dzieciak łapie i ciągnie go za szatę. Spędził pół przedpołudnia, rozbierając małą kamienną chatę, i jego naby ty u Shinów spokój zaczy nał topnieć. Nawet w najlepszy ch warunkach zajęcie to by łoby pracochłonne i kosztowało wiele czasu; bloki surowego granitu szarpały i kaleczy ły skórę dłoni i palców, które miejscami zsiniały i sczerniały. A to nie by ły najlepsze warunki. Mimo to jakoś zdołał ukończy ć budowę tej chatki, pomiotu Shaela, dopiero poprzedniego dnia. Wszy stko to należało oczy wiście do „nauczania” Tana. Przez prawie dwa ty godnie, od czasu ich spotkania nad sadzawką, kazał Kadenowi taszczy ć kamienie ze zboczy góry, układać z nich ściany, sprawdzać, czy są mocne i szczelne, a potem znosić jeszcze więcej kamieni. Tan nigdy mu nie powiedział, do czego chata ma służy ć, lecz Kaden przy jął, że miała stanąć tam po coś. Gdy po ułożeniu ostatniego kamienia Tan beznamiętnie skinął głową, budowa by ła zakończona. – Dobrze – powiedział mnich. – A teraz ją rozbierz. – Odwrócił się z zamiarem odejścia, ale spojrzał jeszcze przez ramię i rzucił: – I nie chcę tu widzieć potem kupy gruzu. Każdy z ty ch kamieni ma wrócić na swoje miejsce, dokładnie tam, gdzie go znalazłeś. Kaden zdołał już niemal pogodzić się z ty m, że spędził ostatnie półtora ty godnia na wnoszeniu kamieni stromy mi ścieżkami pod górę i układaniu ich w pozostały ch w ziemi zagłębieniach, gdy nadbiegł zdy szany Pater, odry wając go od pracy. Machał z daleka rączką, wołając coś o ty m, że przy słał go Tan, i chy ba jeszcze coś, że w refektarzu ma się odby ć jakieś zebranie mnichów. Opat rzadko zwoły wał zgromadzenia i Kaden poczuł rosnącą ciekawość. – Po co Nin zwołuje zebranie? – zapy tał spokojnie. Pater przewrócił oczami. – Nie wiem. Oni nic mi nie mówią. Coś na temat kozy, którą znalazłeś. Kaden poczuł nieprzy jemny skurcz w żołądku. Minął już miesiąc od chwili znalezienia tej

poszarpanej padliny i zrobił dotąd wszy stko, aby usunąć to z pamięci. Po zawiadomieniu Nina i inny ch nie by ło już wiele do zrobienia, a Tan nieustannie wy najdy wał dlań różne zajęcia. Czasem ty lko, gdy taszczy ł kamień górską ścieżką, czuł nagle przebiegające mu po szy i ciarki i oglądał się za siebie. Nigdy jednak niczego nie zobaczy ł. Teraz jednak Nin zwoły wał zebranie… – Stało się coś? – spy tał. W odpowiedzi Pater pociągnął go mocniej. – Nie wiem. Chodź! Z pewnością nie zdoła wy ciągnąć z chłopca nic więcej, wy równał więc oddech i powstrzy mał niecierpliwość. Do zabudowań klasztorny ch by ło już niedaleko. W zwy kły poranek na dziedzińcu widać by by ło mnichów krzątający ch się i biegający ch w różny ch sprawach: nowicjuszy noszący ch wodę, uczniów przenoszący ch wiadomości od swoich umialów, starszy ch mnichów wędrujący ch po ścieżkach lub siedzący ch pod jałowcami; opuściwszy ły se głowy zakry te kapturami, zanosili ciche modły do Niemego Boga. W zwy kły poranek z sali medy tacy jnej dobiegałby wraz z lekką bry zą cichy zaśpiew, sły chać by też by ło głuchy odgłos uderzeń siekiery o pieniek, gdy uczniowie rąbali drewno na opał. Choć klasztor rzadko by wał oży wiony, to jednak zawsze by ł ży wy. Dziś jednak Ashk’lan stał pusty i cichy w ostry m świetle wiosennego słońca. Wnętrze refektarza to by ła inna sprawa. Prawie dwie setki mnichów wepchnęły się do sali. Najstarsi i najbardziej szanowani siedzieli na ławach na przedzie, nowicjusze stali stłoczeni z ty łu. W powietrzu wisiał ciężki zapach wełny, dy mu i potu. Co prawda dy scy plina Shinów nie dopuszczała do chaosu – mnisi nawy kli do siady wania w milczeniu na śniegu ze skrzy żowany mi nogami nie by li skłonni do niesforny ch wy bry ków – mimo to jednak Kaden, jak daleko sięgał pamięcią, nie widział większego poruszenia. Szmery dziesiątków cichy ch rozmów nakładały się na siebie, a wszy scy by li ciekawi i niespokojni. Kaden z Paterem wcisnęli się do środka przez drewniane drzwi w końcu sali i zamknęli je za sobą. Akiil stał o kilka kroków od nich i Kaden zatrzy mał spojrzenie na przy jacielu, po czy m przepchnął się przez tłum, ciągnąc Patera za sobą. – Jak idzie budowa twojego nowego pałacu? – zapy tał Akiil. – Wspaniale – odparł Kaden. – Kiedy wreszcie wstąpię na tron, przeniosę tam moją stolicę. – I porzucisz tę efekciarską wieżę w Annurze, którą twoja rodzina tak się szczy ci? – Nie ma nic złego w tej małej, uczciwej robocie kamieniarskiej – odpowiedział Kaden. – Co się stało? – Nie wiem. – Akiil wzruszy ł ramionami. – Altaf coś znalazł. – Coś? – Oszczędź mi wy kładu na temat tego, jak ważna jest szczegółowość. Nie opowiadają mi

o ty m. Wiem ty lko, że Altaf, Tan i Nin większość ranka przesiedzieli zamknięci w pokoju opata. – Tan? – Kaden uniósł brwi. To tłumaczy ło, dlaczego jego umial nie pojawił się w pobliżu, żeby go zgromić. – Co on ma z nimi wspólnego? Akiil popatrzy ł na niego przeciągły m, boleściwy m spojrzeniem. – Jak ci już wy jaśniłem, nie mówią mi nic i gówno wiem. Kaden właśnie zamierzał przy cisnąć go mocniej, gdy przed zgromadzenie wy szedł Scial Nin. – Nic nie widzę – szepnął Pater. Kaden posadził sobie chłopca na ramionach. – Trzy ty godnie temu – zaczął opat bez wstępów – Kaden znalazł coś… niezwy czajnego. Zamilkł, czekając, aż w refektarzu znów nastanie cisza. Scial Nin miał około sześćdziesiątki, by ł długi jak słup, śniady jak pień jałowca i chudy jak stary baran. Nie musiał już golić głowy, która naturalną koleją rzeczy wy ły siała, a w kącikach jego oczu zary sowały się wy raźne zmarszczki od mrużenia powiek przy spoglądaniu na rzeczy znajdujące się w oddali. Na początku, gdy Kaden dopiero co przy by ł do klasztoru, sądził, że opat jest stary i słaby. Długie godziny pracy i ciągłego wspinania się jego wzorem pod górę skłoniły go do zmiany zdania. Wiek Nina i jego szczupła budowa zadawały kłam ży wotności, która się ujawniała, gdy Nin biegał, i dźwięczała w jego mocny m, donośny m głosie sły szalny m w najdalszy ch zakątkach sali. – Znalazł kozę zabitą przez nieznane stworzenie. Ja i dwaj inni bracia przeprowadziliśmy dochodzenie, ale nie zdołaliśmy dojść do żadny ch wniosków. Od tamtej pory zginęły jeszcze trzy nasze kozy. Rampuri i Altaf znaleźli dwie z nich z dala od terenów, na który ch zwy kle się pasły, obie pozbawione głów. Ich czaszki by ły rozłupane i brakowało mózgu. Niedawno znaleźli też górskiego kota w takim samy m stanie. Nikt się nie odezwał, ale sły chać by ło, gdy wszy scy równocześnie wciągnęli powietrze. By ły to dla Kadena nowe wieści, a sądząc z wy razu twarzy większości mnichów, oni też usły szeli o ty m po raz pierwszy. Kaden zerknął na swego przy jaciela, ale ten się skrzy wił i pokręcił głową. Zabicie kozy, choćby i brutalne, by ło jeszcze zrozumiałe, ale kot górski by ł ty powy m drapieżnikiem. Nawet cętkowany niedźwiedź miałby problem, żeby się z nim uporać. – Pierwsze zwierzę zostało zabite osiem mil stąd, ale każdą kolejną padlinę znajdowaliśmy coraz bliżej. Mieliśmy zrazu nadzieję, że kozy zabijał jakiś wędrowny drapieżnik, polujący, a potem przenoszący się dalej. Wy gląda jednak na to, że to coś się pojawiło, by tu pozostać. Nin odczekał, aby słowa te zapadły w świadomość zebrany ch, a potem ciągnął: – Nietrudno się domy ślić dlaczego. W Górach Kościany ch nie ma wiele zwierzy ny, zwłaszcza zimą. Nasze stado jest względnie łatwą zdoby czą. Niestety, potrzebujemy kóz, aby przeży ć. Najlepszy m rozwiązaniem, jakie się nam nasuwa, jest zapolować na to stworzenie i je zabić. Akiil uniósł brwi, sły sząc te słowa. Polowanie by ło czy mś, o co mnisi mogliby się od biedy

pokusić, ale zabijanie nie leżało w naturze Shinów. Zabijali co roku parę tuzinów kóz na potrzeby kuchni, to prawda, jednak trudno by łoby uznać to za przy gotowanie do zabicia tego, co rozszarpy wało ży wy inwentarz klasztoru. Kaden nie by ł nawet pewien, czy m według Nina mieliby zabić to stworzenie. Każdy mnich nosił przy pasku krótki nóż wszechstronnego zastosowania, bardziej przy datny do obierania owoców lub pokrojenia kawałka baraniny w wieczornej potrawce niż do walki z jakimkolwiek drapieżnikiem. Kaden spróbował wy obrazić sobie atak na górskiego kota z uży ciem tej śmiesznej klingi i zadrżał. – Pierwszy m krokiem – ciągnął Nin – będzie znalezienie tego czegoś. Dobre dwa ty godnie zajęło nam wy tropienie jego śladów. Najwy raźniej stworzenie to woli trzy mać się skał, ale Rampuri w końcu znalazł jego trop. Namalował dla nas kilka egzemplarzy. – A więc nie by ło żadny ch śladów do zapamięty wania – powiedział niedosły szalnie Kaden, wspominając swoją pierwszą brutalną sesję z nowy m umialem i wciąż jeszcze czując urazę i chęć odwetu. – A zatem nie jesteś kompletnie do niczego – odparł Akiil z krzy wy m uśmieszkiem. – Szsz – sy knął Pater znad ramienia Kadena, klepiąc go po głowie swoją małą, władczą rączką. Nin podał kilka zwojów mnichom siedzący m w pierwszy m rzędzie. – Przede wszy stkim chciałby m wiedzieć, czy ktoś już wcześniej widział te ślady. Czekał cierpliwie, gdy zwoje powoli krąży ły w głąb sali, przechodząc z rąk do rąk. Kaden obserwował, jak każdy z mnichów brał papier, zapamięty wał ry sunek, a potem podawał sąsiadowi. Nowicjusze potrzebowali więcej czasu, niepewni, czy już wy ry li sobie w pamięci wszy stkie szczegóły, i wiele minut trwało, nim pergamin dotarł do ściany. Ktoś podał go Akiilowi, a ten ujął go tak, by wszy scy wokół niego mogli obejrzeć. Kaden nie by ł pewien, czego należy oczekiwać: czy jakiejś odmiany śladów górskiego kota, czy może raczej szerokich łap i głębokich odcisków pazurów, jak u niedźwiedzia. Jednakże to, co zobaczy ł, nie przy pominało żadnego zwierzęcego tropu, jaki dotąd napotkał. Nie by ł to odcisk łap ani poduszek łap, to jedno by ło jasne. Nie potrafił nawet powiedzieć, ile nóg miało to stworzenie. – Na Shaela, co to ma by ć? – Akiil obracał w dłoniach pergamin, usiłując coś zrozumieć. Obraz ukazy wał tuzin odcisków podobny ch do ty ch, jakie można by zrobić laską, wciskając ją wielokrotnie w ziemię – ostro zakończoną laską. Średnica żadnego z ty ch śladów nie przekraczała dwóch cali, ale odległość między śladami sugerowała istotę wielkości dużego psa. Kaden przy jrzał się bliżej. Połowa śladów by ła podzielona cienką linią, jakby ta stopa – lub cokolwiek to by ło – by ła pęknięta na pół. – Rozdzielona – zauważy ł Akiil. – Może to jakaś odmiana racicy. Kaden pokręcił głową. Przerwa by łaby wówczas szersza, zdecy dowanie oddzielałaby obie części; zadaniem takiej rozdzielonej racicy by ło przecież zapewnienie zwierzęciu równowagi; to

właśnie pozwalało kozicom chodzić po nierówny m terenie. Poza ty m nie pasował kształt śladów. Nie wy glądały jak racice, raczej jak szpony z pazurami ciasno ściśnięty mi. Niechętnie przy wołał w my ślach saama’an okaleczonego ciała kozy, oglądając kikut oderwanej szy i i rozbitą czaszkę. Pazury mogły zadać takie rany, a przy najmniej duże pazury. Chłód lęku przebiegł mu po plecach. Jakaż to istota wielkości psa mogła mieć dwanaście zakończony ch szczy pcami nóg? – Teraz, gdy już mieliście okazję obejrzeć obraz – rzekł Nin – powiedzcie, czy ktoś miał okazję widzieć takie ślady. – Nie jestem pewien, czy to są tropy – powiedział Serkhan Kundashi, odry wając się od ściany. – Wy glądają, jakby ktoś podziobał ziemię laską. – Nie by ło tam żadnej laski – odparł opat. – Przeży łem w ty ch górach ponad trzy dzieści lat – odezwał się Rebbin, gospodarz refektarza. – Gotowałem już wszy stko, co jest do ugotowania, i nigdy nie widziałem czegoś takiego. Opat skinął ponuro głową, jakby tego się właśnie spodziewał. Już otwierał usta, by mówić dalej, gdy odezwał się ktoś z siedzący ch na przedzie. Kaden nie mógł go w tłumie zobaczy ć, ale sądząc po łagodnej, powolnej wy mowie, musiał to by ć Yerrin, pustelnik. Choć nosił on szaty Shinów i przestrzegał ich reguł, wolał trzy mać się z dala od reszty, spał w jaskini w pół drogi do Pętli Kruków. Pojawiał się w klasztorze dwa lub trzy razy w miesiącu, nieoczekiwanie, żeby w refektarzu wy prosić zapas ży wności, a z magazy nu kłębek nici. Mnich by ł brudny, ale dobrotliwy. Ponazy wał wszy stkie drzewa i przy najmniej połowę zwierząt w górach, a Kaden czasem trafiał na niego na wąskiej ścieżce prowadzącej nawisem, gdy sprawdzał stan zdrowia „swoich przy jaciół”, jak nazy wał rośliny, mocując połamane w trakcie burzy gradowej gałęzie, albo zbierał opadłe liście na legowisko. Kaden nie spodziewał się zastać go tutaj. – Znam te ślady – powiedział Yerrin. W sali zapadła cisza jak makiem zasiał i wszy scy wy tęży li słuch, aby dosły szeć jego słaby głos. – Albo ślady bardzo do nich podobne. – Zamilkł na chwilę, jakby zbierał my śli, po czy m ciągnął: – Moi przy jaciele zostawiają takie ślady wokół mojej jaskini. – Kim są twoi przy jaciele? – zapy tał Nin głosem cierpliwy m, ale stanowczy m. – No jakżeż, to śnieżne pająki oczy wiście – odparł Yerrin. – Przy chodzą po mrówki, które mieszkają w wielkich ziemny ch kopcach. Kaden usiłował coś z tego zrozumieć. Rozpoznawał pająki, wiele ich gatunków, wliczając pająka śnieżnego. Nie wiedział jednak, że zostawiają one ślady. – Te ślady nie są dokładnie takie jak tropy moich przy jaciół – dodał miło Yerrin. – Tu jest więcej nóg. – A stworzenie jest wielkości dużego psa – wtrącił się Serkhan, wskazując na to, co dla Kadena

by ło oczy wisty m zastrzeżeniem. – Pająki nie rosną do takich rozmiarów. – To prawda – zgodził się pustelnik. – Prawda. Ale świat jest duży. Mam wielu przy jaciół, a znacznie więcej zostaje mi jeszcze do poznania. Kaden rzucił okiem w stronę Rampuriego Tana. Mnich stał w cieniu w przeciwległy m końcu sali. Trudno by ło dostrzec wy raz jego twarzy, ale oczy poły skiwały jasno w mroku. – No dobrze – podsumował Scial Nin, kiedy by ło już wiadomo, że Yerrin nie ma nic więcej do powiedzenia. – Nie możemy dopuścić do tego, żeby ta istota przetrzebiła nasze stada. Niewiele mamy szans, by ją doścignąć. A to oznacza, że musimy ją tu przy wabić. Rampuri zaproponował, by śmy ogrodzili nasze kozy pół mili od klasztoru. Kilku mnichów ukry je się między skałami, czekając, aż to stworzenie się pojawi. Co do pozostały ch, nikt nie ma prawa samotnie wy chodzić poza granicę zabudowań. Natomiast nowicjuszom i uczniom wolno wy chodzić wy łącznie w towarzy stwie umialów. W odpowiedzi na to wstał ze swego miejsca w pierwszy m rzędzie Chalmer Oleki, dawny nauczy ciel Kadena. By ł najstarszy m z Shinów, niemal o połowę starszy m od opata, a kiedy przemówił, jego głos by ł słaby jak szelest trzciny : – To coś zabijało kozy, to fakt. To dla nas spory problem, to fakt. Ale czy uważacie, że to coś rzuci się na dorosły ch mężczy zn? Scial Nin już otwierał usta, ale odpowiedzi udzielił Tan, który wy szedł z cienia, postąpiwszy krok naprzód. Zdaniem Kadena jego umial zawsze by ł groźny, nawet wtedy, gdy Kaden nie by ł jeszcze zmuszony by ć jego uczniem. W przeszłości jednak coś trzy mało tę groźbę na wodzy. Tan przy pominał mu szeroką, cichą śnieżną połać na zboczu pod wy sokim szczy tem, czekającą na to, by runąć lawiną w dół na pierwszy odgłos burzy, albo miecz, który zamarł w milczeniu w najwy ższy m punkcie zamachu, powstrzy my wany w nieskończoność jakąś tajemną siłą. W poruszeniu Tana nie by ło teraz nic nadzwy czajnego poza ty m jedny m zwy kły m krokiem naprzód, a jednak Kaden zadrżał, jakby ten niewielki ruch oznaczał zmianę, nagłe przemieszczenie długo utrzy my wanej równowagi. – Jeśli nic nie wiesz o jakimś stworzeniu – wy cedził mnich głosem twardy m jak skała – to spodziewaj się, że przy by ło, aby cię zabić.

13 Stanąwszy ponownie przed zrujnowaną tawerną, Valy n nie by ł pewien, co tak naprawdę spodziewa się zobaczy ć. Większa część zabudowania by ła już niewidoczny m pod powierzchnią mętnej wody rumowiskiem splątany ch belek i nasiąknięty ch wodą ścian, a jeśli nawet by ło tam coś do obejrzenia, to słońce – posępny czerwony krąg – chy liło się już ku zachodowi i światło by ło zby t słabe, by móc dojrzeć cokolwiek w zary sie szkieletu budowli. Pewność, jaką czuł bezpośrednio po odby tej na arenie walce, osłabła jak przedwieczorne światło. Możliwe, że krwiopijca maczał palce w zawaleniu tawerny Mankera – ale na Wy spach by ło zapewne więcej krwiopijców niż gdziekolwiek indziej w cesarstwie. Możliwe, że cała sprawa by ła częścią spisku skierowanego przeciw niemu, przeciw jego rodzinie, że by ła częścią postępującego zamachu stanu. Paskudne w ty m wszy stkim by ło to, że prawie wszy stko wy dawało się możliwe. Potrzebował czegoś konkretnego, solidnego, co mógłby zbadać, a działanie krwiopijcy zostawiało jeszcze mniej śladów niż ładunki Kettralu. Oznaczało to, że trzeba zwrócić się do ludzi, którzy mogli zauważy ć coś niezwy kłego, coś niespodziewanego. – Ty lko czterech się uratowało – powiedział, marszcząc brwi. Oczy wiście Juren i jeszcze trzech, którzy wy czołgali się z walącej się tawerny. – Czterech z dwunastu – dodała Lin, wzruszając ramionami. – To i tak nieźle, biorąc pod uwagę, że cała ta rudera wpadła prosto do zatoki. To więcej ocalony ch niż po stronie przegry wającej w większości bitew. – Rozcięcie na jej policzku już się zasklepiło, ale zraniona duma po porażce na arenie wciąż jeszcze bolała. Na szkoleniach w Kettralu poświęcano mnóstwo czasu opaskom uciskowy m, łubkom, ziołom leczniczy m i opatrunkom. Niewiele jednak mówiono o upokorzeniach po ty m, gdy wciśnięto ci twarz w ziemię, a inny żołnierz wpakował ci łapę między nogi, podczas gdy dziesięciu inny ch na to patrzy ło. – To nie by ła bitwa – powiedział, wracając my ślą do obrazu Salii broczącej krwią z szy i. – Ludzie tam po prostu pili. Oni się tam nie zaciągnęli. – Nikt się nie zaciąga po to, żeby zginąć. – Wiesz, co mam na my śli. Lin popatrzy ła na niego twardy m spojrzeniem. – Masz na my śli to, że czujesz się winny.

Valy n wzruszy ł ramionami. – No tak. Ktoś poluje na mnie, a rozgniata ty ch biedny ch sukinsy nów? My ślałem, że oczekuje się od nas ochraniania oby wateli Annuru. Lin rozłoży ła ręce. – Raczej nie nazy wałaby m tej hołoty spod Mankera oby watelami. Większość z nich zostałaby ścięta lub powieszona, i to jeszcze tego samego dnia, gdy by ty lko pojawili się na konty nencie. – Co nie znaczy, że zasługują na śmierć. – Oszczędź mi tego, Valy n. Tracisz miarę. To strata czasu. Nie zabiłeś ich. Próbowałeś ich ratować. Jesteś szlachetny. To chciałeś usły szeć? Jesteś pieprzony m księciem. Na policzki Lin wy stąpiły rumieńce, a oczy zapłonęły. Valy n przełknął jej ostrą ripostę i spróbował położy ć dłoń na jej ramieniu. Cofnęła się gwałtownie. – Znajdźmy sukinsy nów, którzy to zrobili – rzuciła szorstko, unikając jego spojrzenia. – Po prostu ich znajdźmy. Valy n już zamierzał odpowiedzieć, potem jednak, tłumiąc w sobie złość, odwrócił się. Rozpadające się budy nki pochy lały się nad zabłoconą ulicą; złaziła z nich farba, uginały się dachy, progi krzy wy ch futry n gniły w ziemi. Wszy stkie one, pomimo jaskrawy ch kolorów, sprawiały wrażenie, jakby zaraz zamierzały ustąpić i zwalić się w ślad za knajpą Mankera. Niewy kluczone, że oboje z Lin ty lko to sobie wy obrazili. W końcu przecież wszystko kiedyś się zawali, pomy ślał, zerkając raz jeszcze na przy jaciółkę. Może tawerna po prostu sama się rozpadła. Z drugiej jednak strony, jego ojciec został zabity. Możliwe by ło, że cały spisek ograniczał się do jednego niezadowolonego kapłana, ale Valy n nie by ł jeszcze gotów w coś takiego uwierzy ć. Jeśli na Wy spach by li współodpowiedzialni ludzie, to chciał ich znaleźć. Chciał, żeby umarli. – Juren mógł by ć jedny m z ty ch, którzy to zrobili – powiedział, przery wając milczenie. – Laith mówił, że zaszy ł się w „Czarnej Łodzi” i z pomocą Shaela upija się w sztok, czekając, aż noga się zagoi. – Kim jest Juren? – To ten osiłek, którego Manker opłacał, żeby pilnował porządku. Twarz Lin stężała. – On pierwszy zwiał. Nie chciał udzielać pomocy. Valy n potaknął. – Nikomu się teraz nie przy da, a przy najmniej nie z tą strzaskaną nogą. – A więc powinien mieć kupę czasu na rozmowę. Główna sala „Czarnej Łodzi” by ła wielka i kiepsko oświetlona, o wiele za duża na skromną liczbę stołów i krzeseł rozstawiony ch na chy bił trafił na rozległej podłodze. Gdy Valy n pierwszy raz przy jechał na Wy spy, „Łódź” by ła najlepiej prosperującą piwiarnią na Hook, z winem prosto

z dalekiego Sia, roznegliżowany mi dziwkami wy chy lający mi się z balkonów i cowieczorną muzy ką. Jednakże w kolejny ch latach właściciel zmarł, jeden z jego sy nów zaszty letował drugiego w kłótni o schedę i cały interes zaczął stopniowo podupadać. W tej chwili za stołami widać by ło najwy żej tuzin klientów, którzy podniósłszy mętny wzrok na wchodzący ch, powrócili do swoich szeptany ch rozmów i gry w kości. Juren siedział przy barze, ułoży wszy unieruchomioną w łubkach nogę na sąsiednim krześle, obok stał na poły opróżniony kielich wina, a przy nim do połowy wy pełniony kufel piwa. – Nie masz nic przeciwko temu, że się przy siądziemy ? – zapy tał Valy n, przy suwając sobie krzesło. Mężczy zna spojrzał na nich przekrwiony mi oczami i otworzy ł usta, jakby chciał powiedzieć, że jednak ma coś przeciwko, ale ujrzawszy ich czarne stroje i przy pasane kettralowe miecze, przemy ślał sprawę. Wy krzy wił się w chmurny m gry masie i rzucił: – Róbcie, jak chcecie. – Juren, prawda? – zapy tała inteligentnie Lin, z posępny m uśmiechem rozsiadając się na krześle. Mężczy zna odchrząknął. – Pracowałeś dla Mankera, zgadza się? – ciągnęła. – By łeś tam, gdy budy nek się zawalił. – Od tego mam poharataną nogę – odpowiedział, gestem wskazując kończy nę. – A Manker oszukiwał w tej dziurze. Sukinsy n zalegał mi z wy płatą za dwa ty godnie. Valy n pokręcił głową z politowaniem. – Masz pecha, przy jacielu. Ale posłuchaj. My właśnie odebraliśmy wy płatę. Może pozwolisz, by śmy zamówili nowy dzbanek? Juren rozpromienił się bły skawicznie, ale po chwili zmruży ł oczy. – A co miałby m za to zrobić? Ostatnio jakoś często was widuję. Widziałem was u Mankera nawet wtedy, gdy knajpa runęła. Wy z Kettralu jesteście zwy kle za dobrzy, żeby się kumplować z takimi jak ja. Valy n powstrzy mał gry mas niechęci. – To nie my o ty m decy dujemy. To są rozkazy dowództwa, przy jacielu. Rozumiesz, bezpieczeństwo i różne takie… – Jasne, bezpieczeństwo i takie tam – warknął Juren. Mimo że służy ł u Mankera jako ochroniarz, nie wy glądał na kogoś nazby t przejętego bezpieczeństwem. Lin ujęła napełniony dzbanek wina, nalała mężczy źnie pełen kielich, a potem wy pełniła winem dwa pozostałe. – Teraz sobie przy pominam – powiedziała, kiwając głową, jakby dopiero wróciła jej pamięć. – To ty pierwszy rzuciłeś się do drzwi.

Mężczy zna odchy lił się na stołku, jakby chciał zwiększy ć dzielącą ich przestrzeń. – Rzuciłeś się do drzwi – ciągnęła pozornie beznamiętny m głosem – a potem, zamiast pomagać inny m… skoczy łeś. – A wy kim jesteście? Śledczy mi? – zapy tał, oblizując ukradkiem usta. – Przy jechałem na Hook, żeby by ć z dala od tego gówna. – Przez „to gówno” – odezwał się Valy n, pochy lając się do przodu, aż poczuł kwaśny odór wina w oddechu mężczy zny – rozumiesz zapewne takie rzeczy, jak odwaga i zwy kła ludzka przy zwoitość. – Nie pouczaj mnie – parsknął Juren, odpy chając Valy na mięsisty m łapskiem. – Nie płacą mi gór złota, żeby m ry zy kował ży cie. Zrobiłem, co należy. Dlatego ży ję. – Ach, nie – odparła Lin. – Nie zamierzamy cię pouczać. Zadamy ci ty lko parę py tań. – Pieprzę wasze py tania. Lin zacisnęła wargi i spojrzała na Valy na. Valy n czuł się już zmęczony zachowaniem mężczy zny. Istniały szy bsze sposoby wy ciągania odpowiedzi z pijany ch gburów niż zabawianie ich winem, a on i Lin przez długie lata zdąży li poznać je wszy stkie. – Słuchaj, przy jacielu – zaczął, kładąc wy mownie dłoń na nożu przy pasie. – Py tania będą proste. Nie staraj się ich komplikować. – Prawdę mówiąc, nie będzie mi przeszkadzało, jeśli je skomplikujesz – rzuciła Lin ze zjadliwy m uśmieszkiem. Juren się nachmurzy ł, a potem splunął przez ramię na podłogę. – Jakie py tania? – Czy widziałeś jakichś kettralowców w tawernie tamtego dnia? – zapy tał Valy n. – Może rano albo wtedy, gdy przy szliśmy ? – Ty lko was dwoje – burknął Juren. – Was dwoje i tego przy lizanego, złotowłosego sukinsy na. Tego, który rozbił kielich od wina. Valy n zastanowił się nad ty m. Sami Yurl by ł absolutnie zdolny i do spisku, i do morderstwa, a poza ty m przeby wał wówczas w piwiarni. Yurl jednak nie by ł krwiopijcą. Może by ł w to jakoś zamieszany, ale nie wy daje się możliwe, by by ł zdolny do samodzielnego zwalenia tawerny Mankera. – A rano nikogo nie by ło? – naciskała Lin. – Nikogo innego z Kettralu? Osiłek zmarszczy ł brwi, jakby usiłował się przebić przez winne opary. – Noo, by ła jeszcze jedna taka… niska dziewczy na z krótkimi włosami. Nosiła takie samo czarne ubranie jak wy wszy scy. Oczy jak szpile. Długo nie zabawiła. – Wy glądała jak piętnastolatka?

– Skąd mam to wiedzieć, na Hulla? – pry chnął mężczy zna. – Prawie nic nie mówiła. – Annick – powiedział Valy n, zerkając na Lin. Skrzy wiła się i potaknęła skinieniem głowy. Annick Frencha należała do najlepszy ch strzelców na Wy spach, mimo że wciąż czekało ją przejście Próby Hulla. Dziewczy na by ła zagadką. Wy glądało na to, że nie ma żadnej potrzeby ani nie dąży do kontaktów z ludźmi, a ponadto by ła równie brutalna jak Yurl czy Balendin. Valy n obserwował kiedy ś, jak strzelała z łuku na polu, na północ od zabudowań Kettralu. Z odległości stu kroków przestrzeliła królikowi łapę, a gdy zwierzę wiło się z bólu, wy dając przeraźliwe, nieziemskie odgłosy i próbując wy rwać się na wolność, Annick przechy liła głowę, zanim wy puściła drugą strzałę. Ta przeszy ła ty lną łapę królika. Samo trafienie królika z tej odległości by ło nie lada wy czy nem, lecz Valy n zaczął podejrzewać, że dziewczy na rozmy ślnie omija serce zwierzęcia. – Dlaczego go nie zabijesz? – zapy tał. Annick spojrzała na niego lodowaty mi oczami. – Potrzebuję ruchomego celu – odrzekła, zakładając kolejną strzałę na cięciwę. – Martwy się nie rusza. Valy n mógł uwierzy ć, że Annick by łaby zdolna do rozwalenia tawerny i zabicia zebrany ch w niej ludzi, ale dziewczy na, podobnie jak Yurl, nie by ła krwiopijcą. – A może by ł taki wy soki gość z piórami we włosach i tatuażami na rękach? – spy tała Lin. – Nieee – mruknął Juren, odpędzając gestem tę sugestię. – Nikogo takiego nie by ło. – Ma ze sobą zawsze stadko wilczarzy – podsunęła. – Powiedziałem ci już. Nikogo takiego tam nie by ło. Valy n już miał zapy tać, co Annick robiła u Mankera, gdy drzwi otworzy ły się gwałtownie. Sięgnął ręką do noża przy pasie. Ludzie otwierający z trzaskiem drzwi na oścież nie szukali raczej cichego kąta do spokojnej wieczornej gry w karty. Oczekiwał pojawienia się jakiegoś mary narza, spitego rumem na umór i wy machującego rozbitą butelką. Zamiast tego do środka wkroczy ła młoda kobieta. Miała na sobie brudną czerwoną suknię z dekoltem, o kilka rozmiarów za dużą na jej drobną figurę, oraz tanią wstążkę wplecioną w my szowate włosy. Łzy spły wały jej strumieniami po blady ch policzkach, a mętne brązowe oczy bły szczały w skąpy m świetle lamp. – Amie nie ży je – wy chlipała. – Wzięli ją, pociachali, a teraz jest martwa! Valy n rozejrzał się po sali. Nie miał pojęcia, kim jest ta dziewczy na, kim jest Amie i o co, na Shaela, tu chodzi, ale nie brzmiało to dobrze. Zwy kle miejscowi mieli dość rozsądku, by trzy mać się ze swy mi zemstami i mały mi wojnami z dala od Kettralu, ale na Wy spach nauczy ł się jednej rzeczy : że strach i wściekłość czy nią ludzi nieobliczalny mi. Dziewczy na mówiła o czy mś, co wy glądało kiepsko. Spojrzał na Lin. Z Jurena raczej nie wy ciągną już wiele. By ło jeszcze trzech ty ch, co przeży li, i chciał ich odnaleźć. Nie miał czasu ani ochoty na to, by dać się wciągnąć

w jakąś lokalną awanturę w „Czarnej Łodzi”. Jego przy jaciółka nie ruszy ła się jednak z miejsca. Patrzy ła na dziewczy nę z otwarty mi ustami, ale w milczeniu. – Znasz ją? – zapy tał. Potaknęła. – Rianne. Jest kurwą. Pracuje głównie na nabrzeżach, ale ma z siostrą mały ogród na wzgórzu nad miastem. Wiosną zwy kle kupuję od niej owoce. – Kim jest Amie? – zapy tał Valy n, zerkając czujnie na siedzący ch klientów. Wszy scy patrzy li na Rianne. Nikt nie wstał, ale przy kilku stołach wzmógł się szept rozmów, a mężczy źni odchy lali się od blatów, sięgając po tkwiące za pasami noże i kordelasy i mierząc się wzrokiem. Żaden z klientów nie należał do Kettralu, ale wszy scy oni mieli już za sobą bolesne doświadczenia nakazujące nie ufać niespodziankom. Valy n ocenił odległość dzielącą go od drzwi oraz od inny ch stołów, przy pominając sobie przy ty m pół tuzina zalecany ch przez takty kę zachowań, gdy by sprawy poszły źle. – Amie to jej siostra – odpowiedziała Lin. Nie spuszczała oczu z Rianne, która zdawała się nieświadoma napięcia, jakie wy wołała. Rianne postąpiła kilka kroków naprzód, wy ciągając przed siebie kościste ręce, jakby dźwigała niewidzialne ciało. Ludzie przy najbliższy ch stołach odsuwali się, robiąc jej miejsce. Ona zaś patrzy ła kolejno po twarzach, jakby szukając czegoś, o czy m już dawno zapomniała. A potem dostrzegła Lin. – Ha Lin – szepnęła, klękając na surowej drewnianej podłodze. – Musisz mi pomóc. – Valy n nie by ł pewien, czy przy jęta przez nią pozy cja by ła częścią błagania, czy kobieta po prostu nie miała już siły stać. – Jesteś żołnierzem. Z Kettralu. Potrafisz ich znaleźć! Proszę. – Przeczesała palcami zmierzwione włosy. Ciemne smugi znaczy ły jej twarz, łzy mieszały się z węglem, który m zwy kle podkreślała oczy. – Musisz mi pomóc. Wszy stkie spojrzenia skupiły się na dwójce żołnierzy. – To nie nasza sprawa – mruknął Valy n do przy jaciółki, rzucił garść drobny ch monet na kontuar i spróbował ominąć klęczącą kobietę. Lin spojrzała na niego gniewny m wzrokiem. – A czy ja? – Jej ojca – odparł Valy n, zniżając głos i usiłując odciągnąć uwagę Lin od błagalny ch spojrzeń. – Jej brata. – Ona nie ma ojca. Ani brata. Ona i Amie by ły same. – Jak więc, na Hulla, wy lądowały na Hook? – Czy to ważne? – rzuciła Lin.

Valy n odetchnął głęboko. – Nie możemy zrobić tego teraz – wy cedził. Sy tuacja Rianne wy glądała okropnie i tragicznie, ale nie mogli przecież uganiać się za każdy m zabójcą na Hook i bronić każdej dziwki z nabrzeża. Poza ty m nawet gdy by znaleźli winnego, to Orle Gniazdo kategory cznie zakazy wało wszelkich agresy wny ch działań przeciwko cy wilom. By ło ty siąc powodów, by wy minąć klęczącą dziewczy nę, wy powiadając uprzejme kondolencje, i powrócić na Qarsh. – Nie po to tu przy by liśmy. Lin postąpiła ku niemu, na ty le blisko, że mógł poczuć zapach soli morskiej w jej włosach, otworzy ła usta z zamiarem odezwania się, potem jednak rzuciła spojrzenie za siebie, jakby po raz pierwszy zauważając inny ch klientów. Zacisnęła wargi. – To ty le, jeśli chodzi o obronę niewinny ch oby wateli Annuru. Valy n zdusił klątwę cisnącą mu się na usta. Wszy stkie spojrzenia skierowane by ły teraz na niego, ukradkowe, dzikie, rzucane znad kufli, i zimne, wy rachowane, z głębi sali. Cała ta sprawa by ła gówniana. Przy szli do „Łodzi”, żeby wy ciągnąć jakieś informacje od Jurena, żeby dowiedzieć się czegoś o spisku na ży cie Valy na i żeby przeszkodzić zmowie mającej na celu obalenie tego cholernego cesarstwa. Wy szło jednak na to, że za pomocą swojej łzawej history jki pomieszała im szy ki zwy kła mary narska dziwka. A tak po prawdzie, skoro już mowa o spiskach, to nieoczekiwane pojawienie się Rianne wy glądało dość podejrzanie. Już miał zaprotestować, ale zamknął usta. Kłóćcie się między sobą, jeśli musicie, pisał Hendran, ale róbcie to na uboczu. Widoczna niezgoda ośmiela wroga. Valy n nie wiedział, co sądzić o nagły m pojawieniu się dziewczy ny, ale wy kłócanie się o to z Ha Lin na samy m środku zatłoczonej tawerny nie wy dawało się dobry m sposobem działania. Juren nigdzie nie pójdzie ze swoją strzaskaną nogą. Wszy stkie sekrety związane z zawaleniem się knajpy Mankera wciąż będą tu czekały na odkry cie dzień albo nawet ty dzień później. Mamy czas, rzekł sobie w duchu. Poza ty m Lin miała rację. Zakładając, że Rianne mówiła prawdę, to również ona, tak jak Valy n, straciła członka rodziny. Podobnie jak Valy n szukała odpowiedzi. Jednakże w odróżnieniu od Valy na nie należała do Kettralu. Nie dy sponowała odpowiednimi narzędziami, by rozwiązać zagadkę, brakowało jej treningu, by zwalczy ć zło. Powróciło doń wspomnienie trupów spod Mankera, zmiażdżony ch i wzdęty ch wodą ciał. Niezależnie od wszy stkich inny ch przy czy n Kettral miał chronić ludzi, dbać o bezpieczeństwo oby wateli i bronić bezbronny ch. To do tego, oprócz mieczy i ptaków, tęsknił Valy n, wchodząc przed ośmioma laty na pokład okrętu. – Co mamy zatem zrobić? – zapy tał ostrożnie.

† Pokój by ł ciasną klitką na poddaszu czteropiętrowego wąskiego budy nku przy porcie. Rozchwierutane schody prowadziły ciasną spiralą w górę. Strop by ł tak niski, że Valy n musiał iść pochy lony, a poręcze tak wy paczone i luźne, że w każdej chwili oczekiwał, że się załamią, a on runie w dół, aż do piwnicy. Gdyby ktoś chciał mnie zabić, to nie ma lepszego miejsca, pomy ślał. Słońce zaszło, gdy by li jeszcze w „Czarnej Łodzi”, a teraz jedy ne światełko dawała niesiona przez Rianne sztormowa latarnia, której mały migotliwy płomy k zaledwie wy doby wał z ciemności ich czarne chy botliwe cienie. Valy nowi nie podobała się ta ciemność. Mimo że jej bogiem i patronem by ł Hull i pomimo nocny ch ćwiczeń oraz treningów ładowania po omacku amunicji do arbalet klaustrofobiczna ciemność tej klatki schodowej by ła obca i nieprzy jazna. Cienie miały by ć sprzy mierzeńcami żołnierzy, ale ta ciemna jak atrament czerń by ła groźna i namacalna. Łatwo mogła stać się zasłoną dla zabójcy. Spojrzał na Rianne. Dziewczy na, która niemal ciągnęła ich za sobą ulicami, po wejściu do budy nku stała się nagle niechętna, jakby ogarnął ją strach na my śl o ty m, co ich czeka na górze. – Co to za miejsce? – zapy tał ją Valy n, siląc się na uprzejmość i próbując stłumić obawę. Rianne otarła łzę. – To nic takiego. – Kto jest właścicielem? – Nikt. Przedtem to by ł pensjonat, ale od dobry ch czterech lat budy nek jest opuszczony. – I twoja siostra tu mieszkała? – zapy tał zmieszany. – Czy m się zajmowała? Rianne spuściła zaczerwienione powieki. – Czasem przy prowadzały śmy ich tutaj – wy bełkotała. – To znaczy mężczy zn. Valy n zmarszczy ł brwi. – Dlaczego nie zabierały ście ich po prostu do domu? Rianne zatrzy mała się przed nim na schodach i odwróciła, tak że latarnia świeciła mu prosto w oczy. Poczuł zapach tanich perfum, a pod nim ostrzejszą, niemiłą woń strachu, głodu, zmęczenia. – A ty by ś zabrał? – zapy tała smutno. Ostatni odcinek schodów pokonali w milczeniu. Gdy znaleźli się na poddaszu, Valy n wy łowił nowy zapach. Taki sam jak na statku, taki sam jak na każdy m polu bitwy, które odwiedzali w ramach ćwiczeń, ty lko że tam ciała leżały na otwartej przestrzeni i zanim je ujrzał, zostały spłukane deszczem i spalone słońcem. Gdy Lin popchnęła skrzy piące drzwi, ogarnął ich słodkawy, wiszący w powietrzu odór śmierci i rozkładu. Valy n zatrzy mał się, próbując przełknąć

wzbierającą mu w gardle gory cz mdłości. Rianne znów zaczęła pochlipy wać. – W porządku – powiedział. – Nie musisz wchodzić z nami. Dlaczego nie miałaby ś poczekać na schodach? Potaknęła bez przekonania, podała mu latarnię i cofnęła się w mrok. Gdy Valy n wszedł na ciasny, obskurny stry ch, by ł zadowolony, że ją odesłał. Leżało tam ty lko jedno ciało, ale widok by ł równie straszny jak obraz rzezi na polu bitwy. Ktoś pozbawił zamordowaną dziewczy nę ubrania, które leżało w kącie rzucone na bezładną stertę, i podwiesił ją za nadgarstki na krokwiach. Ciało spuchło i zaczęło się już rozkładać, lecz widać by ło, że Amie by ła młodsza od siostry ; miała jakieś szesnaście lat, blond włosy, jasną cerę i zapewne by ła dość ładna. Ogniste, czerwone bruzdy cięć biegły wzdłuż jej szczupłego korpusu, ramion i nóg, wy starczająco głębokie, by spowodować wy pły w krwi, ale żadne z nich nie by ło na ty le poważne, by szy bko ją zabić. Lina skrzy piała, gdy ciało koły sało się lekko, poruszane jakimś lekkim, niewy czuwalny m powiewem. Valy n z gniewem wciągnął powietrze, zacisnął dłoń w pięść i odwrócił się. Za wąskim oknem panowała spokojna i chłodna noc. Za portem widać by ło światła „Czarnej Łodzi” i inny ch piwiarni, a także ziejącą czarną czeluść pozostałą po tawernie Mankera. Ludzie przechodzili uliczkami, śmiejąc się i rozmawiając, zaprzątnięci swoimi sprawami, nieświadomi, że na pusty m stry chu została związana, zamordowana i pozostawiona na pastwę rozkładu młoda dziewczy na. – Sukinsy ny – sy knęła Lin za jego plecami. By ła wściekła, co Valy n usły szał w jej głosie, ale oprócz gniewu by ły w jej tonie jeszcze lęk i zagubienie. Odwrócił się w stronę pomieszczenia, próbując znaleźć coś konkretnego, jakiś szczegół, na który m mógłby się skupić. Nie by ło tam wiele do oglądania. Cienki trzcinowy dy wanik leżał rzucony w kącie, najwy raźniej usunięty kopniakiem z drogi podczas napadu. Pod oknem przy cupnął trójnożny stolik, a na wiszącej na ścianie drewnianej półce widniały resztki kilku świec, które wy paliły się do cna, spry skując woskiem wy paczoną podłogę. Przy jrzał się im trochę dłużej. Świece by ły względnie drogie, więc ich stopione resztki oskroby wano i oblepiano z powrotem wokół knota. By ły, co oczy wiste, czy mś konieczny m dla ty ch, którzy pracowali w nocy, ale biedacy nigdy nie pozwoliliby sobie na zmarnotrawienie cenny ch kapiący ch kropli. Latarnia Rianne, jak większość lamp na Hook, zasilana by ła tanim ry bny m olejem, który dawał nierówne światło, równie dy miące, jak cuchnące. Zastanawiał się, czy świece należały do Amie i czy zamierzała ona później zdrapać z podłogi plamy wosku, czy może morderca przy niósł je ze sobą, żeby zapewnić sobie dobre oświetlenie, przy który m mógłby dokonać swego makabry cznego dzieła. Spojrzał niechętnie na zwłoki. Kostki dziewczy ny by ły skrępowane, niewątpliwie po to, by uniemożliwić jej kopanie. Przy jrzał się też węzłowi: szczególny podwójny węzeł ratowniczy

z kilkoma dodatkowy mi pętlami. Zaczął oglądać go uważniej, ale po chwili przestał. Patrzysz na węzeł, bo nie chcesz spojrzeć na dziewczynę, uświadomił sobie, zmuszając się, by oderwać wzrok od jej nadgarstków i popatrzeć na twarz. – W porządku – powiedział nagle, powracając do czy nności, które na ćwiczeniach doskonalił przez ty le lat. – Jak zmarła? Ha Lin nie odpowiedziała. Stała pośrodku pomieszczenia z opuszczony mi wzdłuż ciała ramionami i w milczeniu powoli kręciła głową, wpatrzona w koły szące się zwłoki. – Lin – odezwał się znowu Valy n, nadając swemu głosowi brzmienie, które, jak sądził, przy pominało charaktery sty czny gromki głos Adamana Fane’a. – Co zabiło tę dziewczy nę? Od kiedy ona nie ży je? Ha Lin obróciła się ku niemu w osłupieniu. Przez moment my ślał, że wcale mu nie odpowie, ale po kilku chwilach jej oczy spojrzały przy tomnie, a ona otrząsnęła się, jakby budząc się z długiego snu. Jej wargi zacisnęły się w wąską linię, skinęła nagle głową i podeszła do wiszącego ciała. Pochy liła się, aby powąchać rany, po czy m przeciągnęła palcem wzdłuż głębszy ch cięć. – Brak zapachu trucizny. Główne arterie nie zostały przecięte. – Zagry zła usta. – Wy gląda to na upły w krwi, najzwy czajniej i po prostu. – Bolesny – rzucił Valy n ponuro – i powolny. – Sięgnął nad głowę dziewczy ny, przeciął sznur, na który m wisiała, i pozwolił ciału upaść na podłogę. – Spójrz na to – powiedział, trzy mając odcięty koniec liny. Lin przy mruży ła oczy w półmroku. – Sznur pochodzi z Li – odparła, a w jej głosie sły chać by ło zdumienie. Li leżało na drugim końcu świata, długie miesiące żeglugi stąd. Wy rabiano tam najlepsze liny i najlepszą stal na świecie, ale takie rzeczy nie wpadały łatwo w ręce żeglarzy z Hook… Ale Kettral… Kettral uży wał czasem lirańskich lin. By ły zby t śliskie, zdaniem niektóry ch żołnierzy, ale też mocne i lekkie, a wielu za nie ręczy ło. Valy n wy mienił z Lin niewesołe spojrzenia. – Kiedy zmarła? – zapy tał w końcu, przery wając milczenie. Lin pochy liła się nad ciałem, wąchając rany jeszcze raz. – Trudno powiedzieć. Rozkład mógł trwać blisko dwa ty godnie, ale można to przesunąć o kilka dni, to zależy. – Za dnia musi tu by ć dosy ć gorąco – zgodził się Valy n. – Ciało rozkłada się szy bciej. Lin skinęła głową, a potem wsunęła palce w jedną z ran, grzebała w niej przez dobrą chwilę, a potem wy ciągnęła coś białego i lśniącego. – Skóra może kłamać, ale robactwo nie. – Podsunęła wijące się stworzenie Valy nowi, aby obejrzał je dokładniej. – Robak, jeszcze w stanie larwalny m.

Valy n wziął w rękę obrzy dliwe, ślimakopodobne coś i podniósł do bladego światła w oknie. – Już ma zaczątki oczu. – Ale bez segmentacji. To oznacza mniej niż jedenaście dni. Skinął głową. – Sześć dni na inkubację. Jeden na wy klucie. Cztery na pojawienie się oczu. – Nie ży je od dziesięciu dni. Niemal dokładnie od dziesięciu dni. Valy n potaknął. – A to znaczy, że zmarła… – Policzy ł dni, które upły nęły, a potem zamilkł, patrząc najpierw na ciało, potem na Lin. Odwzajemniła mu się spojrzeniem brązowy ch oczu, ogromny ch w świetle latarni. – A to znaczy, że zmarła tego samego dnia, gdy zwaliła się tawerna Mankera.

14 Ziemia na Hook, podobnie jak na wszy stkich wy spach z archipelagu Qirinów, by ła kamienista i niewdzięczna. Wy kopanie wy starczająco głębokiego dołu na pochowanie zamordowanej dziewczy ny za tą żałosną budą, w której Amie i Rianne urządziły sobie mieszkanie, zajęło Valy nowi i Lin prawie dwie godziny. A by ła to łatwiejsza część zadania. Trzeba by ło jeszcze wrócić na okropny, cuchnący stry ch, owinąć ciało w spłacheć żaglowego płótna, które kupili przy nabrzeżu, i przenieść je do grobu. Wreszcie dół przy kry ty został kopczy kiem z cienkiej warstwy ziemi i kamieni, a gdy księży c zniży ł się nad hory zontem i nad ich głowami zawisły jasne gwiazdy, zwane przez ludzi perłami Pta, zimne, dalekie i bezlitosne, obsy pali grób kilkoma żałosny mi płatkami, które Rianne zerwała z rosnącej za domem nawłoci. Gdy Valy n odłoży ł łopatę, poczuł ból. Trening Kettralu przy gotował go na wszelkie rodzaje fizy cznego cierpienia, ale w kopaniu grobu by ło coś szczególnego, jakieś dodatkowe obciążenie, jakby wy doby wana z dołu ziemia nie by ła zwy kłą ziemią, ty lko czy mś inny m, cięższy m. Widział już wiele zwłok, latami ćwiczy ł się w zabijaniu, ale ciała z pola bitwy, ciała dorosły ch ludzi, jakie tam widy wał, uzbrojone na wojnę i porąbane w furii i gniewie, różniły się od bladej, lnianowłosej postaci, którą znaleźli okaleczoną na ciasny m poddaszu. Kiedy Lin umieściła duży kamień nagrobny na swoim miejscu, Rianne płakała dalej, cichutko i spokojnie, tak jak płakała przez całą noc. Valy n zwrócił się do dziewczy ny. Chciał powiedzieć coś mądrego, pocieszającego, ale nie znajdował odpowiednich słów. Zwy czajowe frazesy, jakie ludzie wy głaszali w podobny ch sy tuacjach, wy dawały się śmieszne i try wialne. Przykro mi z powodu twojej straty? W przy padku siostry Rianne trudno by ło mówić o zwy kłej stracie; została powieszona i pokrojona jak kawał mięsa w rzeźni; by ła torturowana i pozostawiona na pastwę śmierci. Udała się do lepszego świata? Jakiego świata? Jeśli istniał jakiś świat po śmierci, to nikt stamtąd nie wrócił, by o ty m opowiedzieć. Nie, na Shaela, nie by ło tu nic do powiedzenia, ale przecież nie mógł tak stać i się na nią gapić. – A może się napijemy ? – zapy tał niezręcznie. Taka by ła żołnierska reakcja na śmierć, ale mogła jakoś pomóc. – Wy pijemy toast za twoją siostrę. – Do…dobrze – zdołała wy krztusić pomiędzy jedny m a drugim łkaniem. – Mam w środku trochę wina z brzoskwini. Nie jest zby t dobre, ale Amie i ja zwy kły śmy … – Wspomniawszy

siostrę, nie zdołała dokończy ć zdania, a Valy n zauważy ł, że Lin objęła szczupłe ramiona Rianne. – Twojej siostrze jest teraz dobrze – powiedziała spokojnie. – To, co się jej przy darzy ło, by ło straszne, ale już się skończy ło. – Gdy Rianne pochlipy wała na jej ramieniu, Ha Lin podniosła wzrok na Valy na. – Dlaczego nie przy niesiesz tego wina? Możemy się napić na pamiątkę Amie. Wy lać parę kropel na jej grób. Valy n skinął głową i poszedł w stronę domu, wdzięczny za chwilowe wy tchnienie. Kettral latami ćwiczy ł żołnierzy, by przy zwy czajali się do śmierci; nie mówiono im jednak wiele o ty m, jak radzić sobie z ży wy mi. Obtłuczoną butlę brzoskwiniowego nietrudno by ło wy patrzeć. Doby tek sióstr by ł bardzo skromny. Siennik wy pchany słomą, starannie przy kry ty wy tartą narzutą, komódka z jedną brakującą szufladą. Dwie miseczki i dwie ły żki obok dużej blaszanej miednicy. Wy obrażał sobie, jak siedzą obie na łóżku, jeszcze prawie dzieci, zajadając jakąś zupę i opowiadając sobie rozmaite historie mające oddalić prozę ich ży cia. Pokręcił głową i pchnął drzwi, zanurzając się ponownie w ciemność. Wy pili z butelki kolejno, wy lali trochę wina na grób, a potem znowu wy pili. Lin zapy tała Rianne, czy zechciałaby powiedzieć kilka słów o siostrze. – Opiekowała się mną. – Ty lko ty le zdołała powiedzieć Rianne. – By ła młodsza, ale się mną opiekowała. – Już dobrze – powtórzy ła spokojnie Lin. Valy n chciał zapy tać, co nie by łoby w końcu niczy m zły m, co dokładnie przy darzy ło się Amie, ale zmusił się do milczenia. Ży cie Rianne stało się wy starczająco mroczne i bez jego py tań gaszący ch ostatnie pozostałe światełko. – My ślicie, że Ananshael jest miły dla zmarły ch? – szepnęła po chwili. Lin spojrzała na Valy na. Ludzie zwy kle nie określali Pana Kości mianem „miłego”. Trudno by ło sobie wy obrazić, by bóg, który wy ry wa dusze z ciała ży wy ch istot, oddziela rodziców od dzieci i zabiera młody ch kochanków, nie by ł kapry śny i złowrogi. Mnoży ły się makabry czne opowieści o Czaszkowiercach, krwawy ch kapłanach Ananshaela: kobietach i mężczy znach pijący ch krew z pucharów i duszący ch niemowlęta w koły skach. Czaszkowiercy by li wy ćwiczony mi, bezlitosny mi zabójcami i by ć może, poza Kettralem, najbardziej śmiercionośną grupą na obu konty nentach. Jeśli ci wy brani kapłani mieli stanowić jakąś wskazówkę, to z pewnością nie wy glądało na to, by Ananshael by ł miły. Z drugiej jednak strony Hendran pisał, że ostatnim darem, jaki można ofiarować cierpiącemu żołnierzowi, jest śmierć. Valy n wspomniał wiszące na poddaszu ciało Amie, uwiązane za nadgarstki, z oczami wy łażący mi z czaszki. By ć może w ostateczny m rozrachunku Ananshael okazał się jednak dla niej miły. Może nie by ł gorszy od ogrodnika przy cinającego drzewa czy

farmera zbierającego plon. – Ty lko umarli zaznają spokoju – powiedział Valy n cicho, cy tując ury wek z książki. Rianne potaknęła. Nie wy dawało się prawdopodobne, by miała okazję czy ty wać Hendrana, ale słowa te przemówiły do jej uczuć. Kiedy zastanowił się nad ży ciem, jakie prowadziła, nietrudno mu by ło zrozumieć dlaczego. Podniósł butlę do ust, pociągnął kolejny ły k i podał ją dalej. Przez dłuższą chwilę wszy scy troje popijali w milczeniu, siedząc na chłodnej ziemi i wpatrując się w kopczy k kamieni, który oznaczał koniec ży cia. – Czy masz jakieś przy puszczenia, kto to zrobił? – zapy tał wreszcie Valy n. Nienawidził burzy ć ciszy, złudzenia spokoju, ale dręczy ło go to py tanie. – Nie – odparła Rianne, kręcąc głową ze zniechęceniem. – Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł… – Przerwała, ale nie rozpłakała się już więcej. Dzielna dziewczyna, pomy ślał Valy n. Pozbierała się w ciągu jednej nocy. Widział już kadetów z Kettralu, który m więcej czasu zajęło dochodzenie do siebie po pierwszy ch ćwiczeniach na polu bitwy. – Czy Amie wspominała, że ma się z kimś spotkać? – naciskała Lin. – Z jakimiś… mężczy znami? Rianne zagry zła wargę i wpatrzy ła się w ciemność. – Mówiła… tak… mówiła, że zamierza się spotkać z jakimś żołnierzem, ale to by ło wcześniej, w ciągu dnia. Valy n i Lin wy mienili spojrzenia. – Kettral? – spy tał powoli Valy n, choć odpowiedź wy dawała się oczy wista. Kettralowcom zakazy wano małżeństw; mąż lub żona stanowili zobowiązanie, rozpraszali, mogli by ć elementem szantażu, do jakiego wróg mógł się odwołać. Henderson Jakes, założy ciel Orlego Gniazda, zamierzał utworzy ć formację elitarny ch żołnierzy, cnotliwy ch i oddany ch bez reszty cesarstwu i sztuce wojny. Musiał odrzucić jednego na trzech. Kobiety i mężczy źni gotowi skakać z ogromny ch ptaków do wnętrza płonący ch budy nków na najmniejsze skinienie oficerów stawali się bardzo buntowniczy, gdy kazano im powstrzy my wać się od seksu. Po ty m, jak siedmiu czy ośmiu żołnierzy posłano na szubienicę za uprawianie seksu na nocnej warcie, za pieprzenie się w trakcie zwiadu albo w czasie, gdy lecieli przy troczeni do ty ch cholerny ch wielkich ptaków (Valy n zawsze uważał, że to ostatnie by ło ty leż imponujące, ile mało prawdopodobne), w oddziałach zaczęło narastać wzburzenie, któremu Jakes mógł w sposób brutalny i pochopny położy ć kres, rozkładając przy okazji dy scy plinę, jaką zamierzał przy wrócić. Jednakże Jakes jako dobry takty k wiedział, gdzie należy ustąpić. Pozostał zakaz małżeństw, ale zdjęto prohibicję doty czącą seksu. Setki lat później dziwki i burdele wy stępowały już w wielkiej obfitości na Hook, co by ło

prosty m rozwiązaniem prastarego problemu. Valy n sam je odwiedził kilka razy, najczęściej z Gentem lub Laithem, zwy kle gdy by li już dobrze wstawieni. Zawsze potem czuł się trochę brudny, ale wiedział, że pójdzie tam znowu, gdy poczuje taką potrzebę. Wy dawało się to zupełnie niegroźne, a poza ty m nikt ty ch kobiet nie zmuszał. A jednak śmierć Amie… – Miała się spotkać z jakimś kettralowcem? – zapy tał jeszcze raz nieco bardziej szorstko, niż zamierzał. Rianne skinęła głową. – Czy powiedziała z kim? – Nie – odparła zdecy dowanie. – Ty lko ty le, że mieli się spotkać u Mankera. Wy dawała się przejęta, co by ło dość dziwne. By ła kurwą, no cóż, by wają gorsze zajęcia, ale nigdy jej to nie bawiło. Amie nie wy czekiwała… spotkań z mężczy znami. Serce zabiło mu mocniej. Wszy stko się jakoś dziwnie zgadzało; jeśli ktokolwiek wiedział, jak związać dziewczy nę, jak ją uciszy ć, jak zabić i wy mknąć się niepostrzeżenie, to właśnie kettralowiec. To w ty m szkoliło ich Orle Gniazdo. No i oczy wiście nie można zapominać o sznurze z Li. Już miał na ustach kolejne py tanie, gdy nagły harmider za domem sprawił, że zamarł. Jacy ś ludzie, a sądząc po głosach – dwaj pijani mężczy źni, zbliżali się do budy nku, zawodząc bełkotliwie słowa śpiewki: Atakujemy ubrani w czerń, W czerni wstajemy i zasypiamy, W czarnych jak ciemność, czarnych jak śmierć, W tych czarnych strojach umieramy. Z Ananshaelem idziem krok w krok, Gdy wdowie ronią łzy oczęta, Spytacie, czyj nas woła zew? Władcy Bólu i Łez – Meshkenta. – Kettral – powiedział Valy n, spoglądając na Lin. Potaknęła krótko, zdejmując dłoń z ramienia Rianne, aby mieć wolną prawą rękę. – Rianne! – wrzasnął jeden z nich radośnie, łomocząc do wy paczony ch frontowy ch drzwi na dole. – Amie! Przy nosimy wam nasze fiuty i monety ! – I kwiatki – podpowiedział mu drugi, niższy głos. – I pięęękne kwiatki! – Załatwię to – powiedział Valy n, przechodząc ty lny mi drzwiami. Kilkoma krokami przeby ł

wąską przestrzeń, sprawdziwszy oba miecze, po czy m gwałtownie otworzy ł na oścież drzwi frontowe przed nosem kolegów-kadetów. Laith, który w obu rękach dzierży ł butelki z winem, przy brał wspaniałą pozę, wy suwając do przodu biodra, unosząc wy soko głowę i rozkładając ramiona na powitanie. Gent stał pół kroku za nim, w rozchełstanej na piersiach tunice, i w ogromnej garści trzy mał zmierzwiony bukiecik polny ch kwiatów. Obaj zatoczy li się w ty ł, marszcząc brwi i próbując zrozumieć nieoczekiwaną obecność Valy na na progu domu. Potem Laith wy buchnął śmiechem. – Spry tnie, Valy n! Spry tnie! A my śmy my śleli, że spędzasz całe wieczory na marzeniach o Lin! – Co tu robicie? – spy tał Valy n, w tej samej chwili czując, że zadał głupie py tanie. Amie i Rianne by ły dziwkami. Nie trzeba by ło wiele my śleć, by odgadnąć, co sprowadziło tu kadetów, każąc im łomotać do drzwi w środku nocy. Pijany Gent radośnie wy szczerzy ł zęby, a Laith pochy lił się z konspiracy jny m uśmieszkiem. – Czasem przy chodzimy tu z powodu bogato zaopatrzonej biblioteki, czasem pody skutować mądrze o polity ce, ale tej nocy – mrugnął znacząco – sądzę, że mamy nastrój na małe łaskotki, jeśli wiesz, o co mi chodzi, rzecz jasna pod warunkiem że zanadto ich nie wy męczy łeś. Amie! – ry knął tak głośno, że Valy nowi zadźwięczało w uszach – Rianne! Mamy dla was fiuty i monety ! – Zamknijcie się, wy ukochani przez Meshkenta idioci – sy knął Valy n, łapiąc ich obu za czarne kombinezony i wciągając do środka. Laith pierwszy odzy skał równowagę i spojrzał na niego mętny m wzrokiem. – Co ci się nie podoba? Gdzie jest Amie? Gdzie Rianne? – Amie nie ży je – rzucił Valy n i poczekał, aż jego słowa przebiją się przez opar alkoholu. – Ktoś podwiesił ją na krokwi i pociął na paseczki. Kadeci, choć mocno pijani, szy bko trzeźwieli. Gent wciąż się chwiał trochę na nogach, a Laithowi drgały powieki, lecz gdy ty lko Valy n skończy ł mówić, Gent odrzucił na bok bukiet i obaj chwy cili za noże. – Gdzie? – zapy tał Laith, odwracając się plecami do Valy na i Genta i omiatając spojrzeniem ciasny, mroczny kory tarz. – Nie tutaj – odparł Valy n. – Miała… Przerwał, gdy uświadomił sobie słowa Rianne: Miała spotkać się z żołnierzem. Spojrzał na Genta i Laitha, nagle nieufny. Znał ich przez połowę swego ży cia. Laith uciekał zby t szy bko i pił za dużo, a Gent na ćwiczeniach atakował jak rozjuszony by k, ale żaden z nich nie wy dawał się zdolny do takiej przemocy, jakiej ofiarą padła ta dziewczy na. Poza ty m Amie nie ży ła już od ponad ty godnia. Gdy by to oni ją zabili, nie pchaliby się teraz tutaj w środku nocy w poszukiwaniu dobrej zabawy.

– Nie tutaj – powtórzy ł. – Kiedy ? – zapy tał Laith. – A co z Rianne? – zagrzmiał Gent groźny m głosem. – Prawie dwa ty godnie temu – odpowiedział Valy n – ale jej siostra dopiero dziś znalazła ciało, związane i pocięte, na poddaszu przy porcie. Rianne ma się dobrze. Albo, jeśli wolisz, na ty le dobrze, na ile można by się spodziewać po kimś, kto znalazł ciało swojej siostry. Właśnie skończy liśmy grzebać Amie. – Gówno i Shael – mruknął Laith, chowając nóż do pochwy i kręcąc głową. – Gdzie ona jest? Valy n skinął głową w stronę ty lny ch drzwi. Laith zrobił krok w tamtą stronę, ale zatrzy mał się niezgrabnie, pochy lił i zebrał rozrzucone kwiatki z bukietu Genta, po czy m ułoży ł je ponownie w koślawą wiązankę. Ujrzawszy kadetów, Rianne znów się rozpłakała. Oczy Genta skierowały się w stronę grobu, potem przemówił do niej szty wno i niezgrabnie. – Valy n powiedział nam, co się stało. Znajdź tego sukinsy na, a my go zabijemy – stwierdził ze stanowczy m skinieniem głowy, jakby to załatwiało wszy stko. Laith objął Rianne. Opierała się chwilę, a potem zaczęła szlochać, wtuliwszy twarz w jego ramiona. Inny mężczy zna mógłby poczuć się niezręcznie, pocieszając kurwę, z którą chadzał do łóżka, ale Laithowi to nie przeszkadzało. Całował jej włosy, jakby by ła jego siostrą, i koły sał ją w objęciach, nie mówiąc słowa. Lin obserwowała ich spod przy mrużony ch powiek. – A co wy tutaj robicie? – Czy to ma jakieś znaczenie? – odparł spokojnie Laith. Wy mienili spojrzenia za plecami Rianne. Lin pokręciła głową. – Nie, chy ba nie. Przez następną godzinę cała piątka piła wino, które przy niósł Laith. Jak się okazało, kadeci odwiedzali siostry od chwili, gdy by li już na ty le duzi, by samodzielnie wy jmować z majtek, co trzeba. Valy n by ł zdumiony, ile historii z ży cia zamordowanej dziewczy ny potrafili sobie przy pomnieć, a każda by ła sprośniejsza od poprzedniej. Początkowo my ślał, że tego rodzaju nieprzy zwoite opowieści urażą albo rozgniewają Rianne, ale ona, jak się okazało, by ła zadziwiająco dumna z tego, że ktoś pamiętał cokolwiek o jej siostrze, i śmiała się głośno z ich żartów, a w miarę jak mijała noc, coraz bardziej plątał się jej języ k. Butelki krąży ły wkoło, aż biedna dziewczy na zasnęła w końcu z głową opartą na udzie Laitha. Kadet przeciągnął palcem po jej policzku, wy mówił jej imię, a potem jeszcze raz, ty lko głośniej. Kiedy stało się jasne, że dziewczy na nie obudzi się łatwo, zwrócił się do Valy na: – Cóż więc się wy darzy ło, na Meshkenta?

Opowiedzenie całej historii nie zajęło wiele czasu, a potem zapadło milczenie. Gdzieś na końcu ulicy długo i rozpaczliwie szczekał pies na uwięzi. – Kettralowiec, co? – zapy tał w końcu Laith wy jątkowo opanowany m tonem. – Niekoniecznie – odpowiedziała Lin z napięciem w głosie. – Rianne powiedziała, że tamtego ranka Amie miała się spotkać z żołnierzem, co nie znaczy, że ten żołnierz odpowiada za jej śmierć. Kurwom nieustannie dzieje się krzy wda. Gdy mężczy zna płaci za kobietę jak za by dło, to nie dziwcie się, że jak by dło ją traktuje. Valy n się skrzy wił. – Wniesienie jej po ty ch schodach na górę, przy wiązanie jej w taki sposób, jaki widzieliśmy, zmuszenie jej do milczenia… – Hook nie jest klasztorem – przerwała mu Lin. – To miejsce to dom wariatów. Na nabrzeżach mary narskie burdy, a reszta chodzi pijana w sztok, mógłby ś w samo południe na środku ulicy zaszlachtować wołu i większość ludzi nawet by tego nie zauważy ła. – Mówię po prostu, że raczej nie wy gląda to na amatorszczy znę – odparł Valy n. – Wy gląda na to, że cała sprawa jest popieprzona – zagrzmiał Gent. – Jasne, że popieprzona – rzuciła jadowicie Lin. – A ty podobno… opiekowałeś się Amie od lat? Odkąd skończy ła trzy naście? – Zostaw to, Lin – odpowiedział Laith. – Nie zabiliśmy jej. A tak przy okazji, to ile lat miałaś ty, kiedy zaliczy łaś swoją pierwszą obłapkę? Dwanaście? Kurwy i żołnierze dorastają szy bko. – Ona nie zdąży ła dorosnąć – warknęła Lin. – Nie ży je. – A my próbujemy dociec, kto ją zabił – powiedział Valy n, usiłując ich uspokoić, zanim awantura obudzi Rianne. – Jakiś chory sukinsy n, który lubi pokroić kurwę, zanim ją skonsumuje – podsunął Gent. Lin rzuciła okiem na śpiącą dziewczy nę. – Wy łączy ła się – stwierdził Laith ze zrozumieniem. – My ślałem, że mam dobre powody, żeby się dzisiaj upić, ale to… – Pokręcił głową. – No więc kto? – nalegał Valy n. – Lin i ja by liśmy na Hook w dniu, kiedy Amie umarła. To by ł ten sam dzień, w który m zapadła się tawerna Mankera. Sami Yurl też tam by ł. – To pasuje do Yurla – stwierdził Gent. – Zniewolić dziewczy nę. Skrzy wdzić. Lin sprawiała wrażenie, jakby chciała odrzec coś ostro, ale się powstrzy mała. – Nie – powiedziała, jakby pokonując opór. – On by wziął dziewczy nę przemocą. Może nawet by ją zabił. Na pewno by go to cieszy ło. Ale scena, którą tam zastaliśmy … świece… lina… rany, wszy stko to by ło zby t… – Zby t osobiste – zgodził się Valy n po chwili zastanowienia. – Yurl lubi krzy wdzić ludzi, lubi ich poniżać, ale lubi też mieć widownię.

– No dobrze – odrzekł Laith, marszcząc brwi. – Raczej nie jest jedy ny m z naszego żołnierskiego bractwa, który lubi zadawać ból. By ła to obojętnie rzucona uwaga, ale przy pomniała Valy nowi o rozmowie z poprzedniego wieczoru. Zdawało mu się, że od czasu, gdy wy py ty wał Jurena w „Czarnej Łodzi”, upły nął cały ty dzień, a nie jeden dzień. – W dniu, kiedy zabito Amie, na Hook by ła też Annick – powiedział nagle. – Ty p pilnujący porządku u Mankera widział ją tam rano. – To z pewnością mordercza suka – rzucił domy ślnie Laith. – Tawerna Mankera – wtrąciła Lin, potakując. – Amie wy bierała się do Mankera tego samego ranka. Przy najmniej tak powiedziała Rianne. – Po co? – zapy tał Laith. – Żeby się spotkać z jakimś żołnierzem. Wy mienili spojrzenia. – W porządku – powiedział Gent. – Niewiele wiem o Annick, ale raczej nie jest mężczy zną. Valy n gestem odrzucił to zastrzeżenie. – Nie wiemy, czy to mężczy zna zabił Amie. Wiemy, że chodzi o żołnierza. Z portu doleciał powiew lekkiej bry zy, przesy cony słoną wonią odpły wu. Gdzieś niedaleko jacy ś ludzie, mężczy zna i kobieta, krzy czeli na siebie na ulicy lub w jednej z ruder podobny ch do tej, w której mieszkały Rianne i Amie. Sprzeczka trwała dłuższą chwilę i zakończy ł ją wy soki kobiecy krzy k bólu, po który m zapadła cisza – Kobieta nie zrobiłaby tego drugiej kobiecie – powiedziała w końcu Lin. – Kettralowcy nie są tacy jak inni ludzie – odparł Valy n. – A już kobiety z Kettralu nie są w niczy m podobne do inny ch kobiet. – Spróbował złagodzić ton końcowego komentarza, ale niewiele to zmieniło. – Ale dlaczego? – zapy tał Gent, a jego naiwna mina wy rażała teraz wy tężone skupienie. – Dlaczego Annick miałaby ją zabić? Zrobić coś… takiego? – A dlaczego ta suka robi cokolwiek? – odparł Laith. – Szaleje jak lis zamknięty w kurniku. Choć Annick miała dopiero piętnaście lat, to surowi trenerzy Kettralu już mawiali, że ma kamienne serce i stalowy żołądek. Jadała w kanty nie osobno, osobno ćwiczy ła na strzelnicy strzelanie z łuku, a jeśli wierzy ć pogłoskom, sy piała na swojej pry czy z łukiem przy boku. Pomy sł, że mogłaby przy jść do Mankera na kufel piwa, wy dawał się równie absurdalny jak my śl, że rekin wy chodzi z morza i prosi o miskę zupy. – Annick może i jest szalona – powiedział spokojnie Valy n – ale potrafi też działać z rozmy słem. Mogłaby zrobić coś takiego. – Wciąż nie wiemy dlaczego – odezwała się Lin. – Annick weszła do tawerny i od razu jest

morderczy nią? – Nie może by ć nią ty lko dlatego, że jest kobietą? – zapy tał Laith. Lin otworzy ła usta, ale zanim zdąży ła się odezwać, wtrącił się Valy n. – Nie zakładaj niczego – powiedział. – Pierwszy rozdział Taktyki. Jeśli wy obrazimy sobie, że każdy może by ć mordercą, to mniejsze będzie nasze rozczarowanie.

15 Prawdziwy kettralowiec – ry knął Adaman Fane głosem tak donośny m, że można go by ło usły szeć z odległości ty siąca kroków – nie boi się wody. Dwunastu kadetów stało na pokładzie Kresu Nocy koły szącego się łagodnie na falach. Gwenna ze złością przetrwała wstępny wy kład, ponura i ziry towana, że oderwano ją od jej bomb. Yurl uśmiechał się ty m swoim przebiegły m, wy niosły m uśmieszkiem, jakby Fane i wszy scy pozostali by li ty lko służący mi czekający mi na to, by sprawić mu przy jemność. Balendin stał z przy mknięty mi oczami, oparty o reling. Obracał jeden z żelazny ch pierścieni zdobiący ch mu palce, a wy soko nad jego głową unosił się sokół. Czekało ich należące do rzadkości ćwiczenie i Valy n wiedział, że należy z uwagą słuchać instruktora, ale nie mógł się też powstrzy mać od rzucania ukradkowy ch spojrzeń na Annick. Snajperka by ła chuda i ty kowata, wy soka jak na swoje lata, ale nie tak wy soka jak Valy n. Jej chude ramiona nie sprawiały wrażenia, by by ły w stanie napiąć długi łuk, ale węzły muskułów pręży ły się i przesuwały pod skórą, gdy się poruszała. Valy n widział już, jak przestrzeliła cy try nę z odległości trzy stu kroków. Żaden z kadetów na Wy spach nie zdołałby tego dokonać, a jeśli chodzi o ścisłość, nie zrobiłaby tego większość snajperów Kettralu. Finn Czarny Bełt twierdził, że ma najlepszą rękę do łuku ze wszy stkich łuczników, jakich znał, przy najmniej w jej wieku. Nie wy glądała na zabójczy nię o kamienny m sercu. Na pierwszy rzut oka przy pominała raczej córkę farmera niż żołnierza: miała puszy ste kasztanowe włosy spięte nad czołem i założone za uszy, obcięte na ty le krótko, by nie wpląty wały się w cięciwę. Nos o cienkim koniuszku i spiczasty podbródek by ły odrobinę za małe w opalonej na brąz twarzy, ale nie rzucało się to w oczy. Wy glądała zwy czajnie, nieszkodliwie. Przy najmniej do chwili, gdy pochwy ciło się jej spojrzenie. Gdy Valy n się jej przy glądał, spojrzała na niego nagle, jakby poczuła na sobie jego wzrok. Błękitne oczy by ły zimne jak ry bia łuska. – Prawdziwy kettralowiec – ciągnął Fane – obejmuje wodę. To jego dom, tak jak jego domem jest też powietrze. Dziś się przekonamy, czy czujecie się w wodzie jak w domu. Albo czy spanikujecie, gdy zakry ją was fale. – Potoczy ł wzrokiem po całej grupie. – Kto pierwszy się pofaty guje? Wszy scy będziecie cierpieć. Py tanie ty lko jak prędko. Valy n odwrócił spojrzenie od oczu Annick, zawahał się chwilę, a potem wy stąpił naprzód.

– Ja pójdę. – Ach, Światło Cesarstwa chce porwać wątły ch poddany ch swy m śmiały m przy kładem. Valy n zignorował szy derstwo. – Co mam zrobić? – Ty ? Nie chcę, żeby ś coś robił. – Omiótł spojrzeniem wszy stkich kadetów. – Annick, podejdź tutaj. Gdy snajperka wy stąpiła naprzód, Fane przy niósł ołowiany ciężar kotwiczny dwukrotnie większy od głowy Valy na oraz kawał mocnej liny. Rzucił ciężar na pokład z potężny m hukiem i podał linę Annick. Valy n poczuł, jak tężeją mu mięśnie, i zmusił się do zachowania spokoju. To zwykłe ćwiczenie, powiedział sobie w duchu. Niezależnie od tego, co zdarzyło się na poddaszu, to jest tylko trening. – Wy, idioci, wy kony waliście to ćwiczenie już wcześniej – konty nuował Fane – ale zawsze w pły tkiej wodzie portu. Dziś zobaczy my, czy potraficie pły wać z rekinami. Do roboty – powiedział, zwracając się do Annick, ale ona już zaczęła. Szy bkimi, pewny mi ruchami owinęła Valy nowi linę wokół kostek, raz, drugi i trzeci, zaciskając ją za każdy m razem tak mocno, że jeszcze zanim skończy ła, zaczął tracić czucie w stopach. Robiąc to, popatrzy ła na niego w górę, wpijając się w niego swy m lodowaty m błękitny m spojrzeniem, ale nic nie powiedziała, po czy m przewlekła linę przez duży otwór w kotwicy. Przełoży ła ją kilka razy, zawiązując na koniec pętlę. Valy n spróbował spojrzeć w dół, aby zobaczy ć, jaki zrobiła węzeł, ale Fane zasłonił mu rękawem twarz. – Kiedy pozwolę ci oszukiwać, to ci o ty m powiem – stwierdził szorstko. Valy n podniósł wzrok i dostrzegł Balendina, który przy patry wał mu się z odległości kilku kroków. – Powodzenia tam na dole, Szlachetny Książę. – Młodzieniec uśmiechnął się bezczelnie. – Mam nadzieję, że dzisiejsze ćwiczenie pójdzie ci lepiej niż nasza mała przepy chanka w zeszły m ty godniu. Valy n poczuł, jak krew uderza mu do głowy, i już chciał zrobić krok naprzód, gdy przy pomniał sobie, że Annick związała mu stopy. Zachwiał się, walcząc z więzami, lecz snajperka uderzy ła go pięścią pod kolana, obalając na pokład. – Jest gotowy – oznajmiła, wstając i zwracając się do Fane’a. – Szy bko poszło – odparł trener. – Mam nadzieję, że nie odpuściłaś mu zanadto. – Jest gotowy – powtórzy ła, po czy m cofnęła się, najwy raźniej obojętna na to, co z tego wy niknie. Fane wzruszy ł ramionami. – Sły szałeś. W takim razie za reling z nim. Tuzin rąk pochwy cił i uniósł Valy na. Spróbował trochę wy ciągnąć szy ję, żeby odzy skać

orientację, zanim zrzucą go ze statku, lecz głowę trzy mał mu Sami Yurl, który uśmiechnął się od ucha do ucha, po czy m tak mocno ją obrócił, że mało brakowało, a skręciłby mu kark. Valy n wy cedził gniewne przekleństwo, a w następnej chwili by ł już wolny – by ł wolny i spadał, rzucając się dziko, a potem uderzy ł w wodę. Zdąży ł jeszcze wziąć szy bki wdech i dostrzec ciemny zary s kadłuba statku, po czy m ciężar przy wiązany do jego kostek wciągnął go pod powierzchnię. Zacisnął usta. Wpadł w toń pod dziwny m kątem, ale kotwica wy prostowała go naty chmiast. Teraz nadszedł czas, by uniknąć utonięcia. Woda, przy jemnie chłodna przy powierzchni oceanu, w miarę jak opadał w głąb, stawała się coraz zimniejsza. Odchy lił głowę, starając się dostrzec słońce, ale dziesiątki stóp mroku ponad nim zmieniło jasną tarczę w drżący, ponury poblask. Nawet tutaj, zaledwie ćwierć mili od brzegu, ocean by ł dostatecznie głęboki, by połknąć cały statek razem z masztami. Ciężar wody naciskał na niego, a on czuł ból w uszach, ucisk w oczodołach, całe tony wody zgniatające jego tłukące się w piersiach serce, próbujące zmusić je do kapitulacji. A on wciąż opadał. Potrzeba uwolnienia się i powrotu na powierzchnię by ła silna, ale ją odrzucił. Nie bądź osłem, powiedział do siebie szorstko. Jesteś pod wodą krócej niż minutę, a już zaczynasz się skręcać. Dobrze wiedział, czego można się spodziewać w pły tkowodnej wersji tego ćwiczenia. Węzły mocujące kotwicę do jego kostek by ły trudne do rozplątania nawet w najlepszy ch warunkach. Nie można ich by ło rozwiązać, dopóki ciężar je zaciskał, ciągnąc w dół. Musiał poczekać, aż jego stopy dotkną dna, musiał znaleźć punkt oparcia na dnie oceanu, który pozwoli poluzować liny na ty le, by rozwiązać węzły. Walka z ty m teraz by łaby marnowaniem powietrza, a na utratę powietrza Valy n nie mógł sobie pozwolić. Zamiast tego liczy ł uderzenia serca, próbując zwolnić jego ry tm, tak jak go uczono. Szy bsze bicie serca oznaczało mniej powietrza, gdy by więc zdołał spowolnić jego łomot w piersiach, mógłby zy skać cenne sekundy niezbędne do przeży cia tej próby. Dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy… Miał wrażenie, jakby serce wręcz biło szy bciej, ale liczy ł dalej. W końcu nie mam nic lepszego do roboty, pomy ślał ponuro. Przy dwudziestu dziewięciu poczuł, że lina krępująca mu nogi poluzowała się, a potem znowu zacisnęła, ty lko lżej. To by ło to: dno oceanu. Nie wy glądało szczególnie. Co prawda nic nie wy gląda szczególnie na takiej głębokości, widać ty lko czarno-niebieskie kształty i mroczne cienie. Zdołał jedy nie wy łowić z mroku poszarpane zary sy kilku wielkich skał. Wy ćwiczony m ruchem zgiął się w pasie, uchwy cił sznur owijający mu kostki i tak pochy lony przy ciągnął się do mulistego dna. Dość łatwo udało mu się zaprzeć biodrem o skałę, po czy m zajął się węzłami. Lina miała grubość jego kciuka i by ła elasty czna, z rodzaju ty ch, które łatwo układa się na pokładzie i łatwo zwija w palcach. Annick zaciągnęła jednak węzły tak ciasno, jak się dało, a lina

jeszcze spęczniała podczas powolnego opadania na dno. Valy n zmusił się do powolnego badania jej palcami, do starannego rozpoznania wszy stkich pętli i przełożeń. Błąd, jaki popełniała większość ludzi, polegał na niezwłoczny m ciągnięciu i szarpaniu, zanim jeszcze zrozumieli, jak zawiązany jest węzeł. By ł to najlepszy sposób, by pozostać w więzach i utonąć. Podwójny węzeł ratowniczy, zrozumiał, a serce zabiło mu szy bciej w oczekiwaniu na uwolnienie. Węzły ratownicze łatwo by ło poluzować, nawet gdy by ły mokre i ciasno zaciągnięte. Może jednak Annick ułatwiła mu nieco zadanie. Powinien po prostu… nie. Zgrzy tnął zębami. Nie ułatwiła. By ł to rzeczy wiście węzeł ratowniczy, ale wolny koniec został chy trze przełożony i ukry ty w sposób, którego Valy n nie rozpoznał. Jeśli spróbuje poluzować węzeł tak jak zwy kle, zaplącze wszy stko tak, że uniemożliwi jego rozwiązanie. Masz cholerne szczęście, że to zauważyłeś, powiedział sobie w duchu, ale jego uczucia mówiły co innego. By ł pod wodą już ponad minutę, powietrze zaczy nało parzy ć mu płuca i poczuł pierwsze ukłucie szponów strachu. Stanęły mu w pamięci oczy Annick, twarde jak kawałki krzemienia – jej oczy i wspomnienie zamordowanej dziewczy ny na poddaszu. Powoli, napomniał sam siebie, przesuwając zdradliwą pętlę między kciukiem a palcem wskazujący m. Zrób to raz, a porządnie. Lina by ła zawinięta raz, dwa razy, jej koniec zniknął pod pętlą i wy szedł… Poczuł lodowaty skurcz w trzewiach. Nawet w ty ch ciemnościach, nawet pod ciężarem ton wody rozpoznał już, z jakim węzłem się teraz zmagał: z podwójny m węzłem ratowniczy m z dodatkowy mi pętlami, dokładnie takim, jaki krępował kostki Amie, gdy umierała. By ł to kolejny znaleziony kawałek łamigłówki, ale teraz postarał się o ty m nie my śleć. Gdy by umarł tutaj, na dnie zatoki, jego odkry cie umarłoby wraz z nim. Sążnie wody ciąży ły na nim jak kowadło. Słabe pieczenie w płucach zmieniło się teraz w ogień. Wciąż jeszcze jest czas, powtarzał sobie, tłumiąc odruch zwierzęcej paniki. Pomyślisz o tym później. Po prostu to rozwiąż. Poczuł skurcze w trzewiach, mięśnie klatki piersiowej i brzucha usiłowały przejąć kontrolę nad jego mózgiem i zaczerpnąć więcej powietrza stamtąd, gdzie powietrza nie by ło. Valy n zamknął oczy – tu, na dole, na nic się nie przy dawały – i spróbował skupić się na węźle. Pierwsza pętla puściła z oporny m szarpnięciem, ale pozostały jeszcze dwie. W oczach zajaśniały mu gwiazdy, choć gwiazdy nie miały nic do roboty na dnie oceanu. Poczuł, że serce podskoczy ło mu znowu, jak spłoszony koń zamknięty w płonącej stajni. Rozwiązy wał węzeł, ale zbyt wolno. Odkąd pojawiły się gwiazdy, nie zostało mu już wiele czasu, dziesięć, najwy żej dwanaście uderzeń serca. Ty le czasu jednak potrzebował, by powrócić na powierzchnię. Jego mózg ogarnęło wy obrażenie lodowatej wody wślizgującej się w płuca i duszącej go, a wtedy wy padł mu z ręki wolny koniec liny. Wokół niego pły wały cienie, posępne cienie, krążące wokół i zbliżające się coraz bardziej. Rekiny, pomy ślał Valy n i rozpaczliwie

szarpnął węzeł. By ła to zła reakcja. Gdy by nawet zostało mu jeszcze trochę czasu, którego w rzeczy wistości nie miał, to tego rodzaju rozpaczliwy ruch jedy nie zacisnął owijającą jego kostki linę. Ty idioto, zaklął, ponownie próbując odnaleźć pętle i je zrozumieć, lecz jego umy sł wpadł w otępienie, a krew w ży łach i sercu zasty gła. Ty głupi, pokręcony przez Meshkenta idioto. Ciemność zamknęła się nad nim, zimna i czarna, równie bezkresna jak morze. † Ocknął się na pokładzie Kresu Nocy, wy miotując do ścieku pokładowego ohy dną mieszaniną słonej wody i sucharów. Kolejny spazm wy rzucił z niego drugą falę słonej mazi, a potem następną i następną. Czuł się tak, jakby ktoś rozgniatał mu żebra kny kciami. Głowa mu pulsowała, a każdy oddech przemieszczał w płucach kawałki gruzu. A więc owe krążące wokół cienie nie by ły rekinami, to by li trenerzy. Ktoś czekał, aż straci przy tomność, a potem go odciął. Powinni byli pozwolić mi utonąć, pomy ślał, zwijając się w kłębek na suchy m pokładzie. Najgorsze miałem już za sobą. Kiedy Valy n drżał, usiłując złapać oddech, uświadomił sobie, że ktoś nad nim stoi, zasłaniając światło. Fane. Jakaś część niego pomy ślała, że mogłaby to by ć Annick. Ogromny trener krzy czał: – Co takiego, na słodkie imię Shaela, jest z tobą nie tak, żołnierzu? Od jak dawna jesteś na Wy spach? Valy n zmagał się z sobą, próbując odpowiedzieć, ale zwy miotował ty lko więcej wody na pokład. – Przepraszam – powiedział trener, przy kładając dłoń do ucha. – Chy ba cię nie dosły szałem. – Nie mogłem… nie mogłem rozwiązać węzła. – Sam do tego doszedłem, kiedy nie wy pły nąłeś na powierzchnię – pry chnął Fane. – Nie potrafiłeś rozwiązać prostego węzła ratowniczego? Wy gląda na to, że Światło Cesarstwa trochę otępiało. Słowa te spotkały się z aprobujący m rechotem Samiego Yurla. – To nie by ł… to nie by ł prosty ratowniczy – wy krztusił Valy n. Nie chciał sprawić wrażenia, że się usprawiedliwia, ale nie chciał też, żeby Fane posądził go o nieudolność. Wspomnienie tego dodatkowego zapętlenia, związany ch rąk Amie, sczerniały ch i rozczapierzony ch jak szpony, dręczy ło jego umy sł. Czy w ostatnich chwilach ży cia walczy ła tak jak on, rozpaczliwie próbując się uwolnić, rozwiązać linę i uciec? – Och, jestem pewien, że tam na dole nie wy dawał ci się prostym węzłem ratowniczy m, nie z wodą zalewającą ci usta i ładunkiem tego, co zrobiłeś w spodnie, ale zapewniam cię – powiedział Fane, trzy mając w dłoni ociekający kawałek liny z wciąż zawiązany m węzłem – że to

wy gląda na najzwy klejszy węzeł ratowniczy spośród ty ch, jakie w ży ciu widziałem. – By ło go trochę więcej… – Annick – rzucił Fane do snajperki – czy to jest węzeł, który zawiązałaś? Potaknęła z kamienny m spojrzeniem. – Czy to cały węzeł? – naciskał Fane. – Nie dorobiłaś do niego jakichś cudów, które mogły zmy lić Jego Najjaśniejszą Wy sokość? U niego łatwo o pomieszanie. Potrząsnęła głową. Valy n próbował odczy tać z ty ch nieodgadniony ch oczu jakieś emocje. Annick kłamała. Najzwy czajniej w świecie. – To niezby t dobry początek dnia – podsumował Fane, z obrzy dzeniem odrzucając węzeł na pokład. – Całkiem zły początek. Annick, teraz ty. Sharpe i Ainhoa, wy rzućcie naszego nieustraszonego przy wódcę za burtę i niech pły nie na wy spę.

16 Kaden wy jrzał przez wąskie okno garncarni. W kamienny m wnętrzu panował wilgotny chłód, przed który m nie chroniła go zgrzebna szata, choć ponad Głową Lwa na wschodzie wzeszło już słońce, oświetlając ścieżki i zabudowania Ashk’lanu. Na zewnątrz nastanie przy jemny dzień, młode pąki pełne ży cia zazielenią się na tle przepastnego błękitu nieba, świeży wiosenny wiatr powieje od wy sokich szczy tów, a ostra woń jałowców zmiesza się z ciepły m zapachem błota. Niestety, zabite kozy oraz dziwne ślady wokół klasztoru spowodowały szereg zmian w codziennej ruty nie, skutek zakazu zaś, jaki Scial Nin wy dał dla uczniów, by ł taki, że Tan musiał odwołać Kadena od jego prac poza terenem klasztoru i umieścić go w ty m budy nku. – Później możesz skończy ć rozbieranie swego zamku – powiedział starszy mnich, deprecjonując jedny m machnięciem ręki konstrukcję, którą Kaden tak bezsensownie zbudował. – Teraz chcę, żeby ś robił garnki, szerokie i głębokie. – Ile? – zapy tał Kaden. – Ile będzie trzeba. – Cokolwiek to znaczy ło. Kaden wstrzy mał oddech, rozglądając się po wnętrzu i widząc ciche, równe rzędy dzbanów, garnków, kubków, misek, urn i filiżanek ustawiony ch ostrożnie na drewniany ch półkach. Wolałby co prawda pójść z mnichami, którzy mieli osaczy ć tajemnicze stworzenie, zamiast wy rabiać garnki, ale jego preferencje nie miały żadnego znaczenia. Kaden oczy wiście znał się na garncarstwie. Shinowie handlowali swy mi gliniany mi wy robami, a także miodem i konfiturami, na wiosnę i w jesieni z wędrowny mi Urghulami, barbarzy ńskim ludem, któremu brakowało zdolności lub chęci, żeby wy twarzać takie rzeczy. Kaden zwy kle lubił spędzać czas w garncarni, gdzie obracając stopą koło, ugniatał chłodną glinę w palcach, wy czarowując z niej wdzięczne kształty filiżanki lub dzbanka. Biorąc jednak pod uwagę ostatnie wy darzenia, przy pisanie do pracy w garncarni od świtu do zmierzchu kojarzy ło się trochę z uwięzieniem i często by wało, że jego umy sł wędrował gdzieś daleko, co kosztowałoby go solidne baty, gdy by Tan go na ty m przy łapał. Oberwało mu się też kilka razy za błędy ty powe dla nowicjuszy, co nie zdarzy ło mu się od dobry ch sześciu lat. Właśnie miał zrobić sobie przerwę, by zjeść kawał twardego chleba, który przy niósł sobie ze śniadania, zawinąwszy go w połę szaty, gdy coś przesłoniło okno nad jego głową. Jeszcze nim

zdąży ł się odwrócić, jego umy sł przy wołał saama’an rozszarpanej kozy, mózgu wy branego z czaszki, a on, podnosząc się z siedzenia, sięgnął do pasa po nóż. By ła to śmieszna broń, ale… w ty m momencie niepotrzebna. W oknie pojawił się Akiil z uśmiechem na twarzy. Jego czarne loki rozświetlało słońce. – Strach to ślepota – zaintonował uroczy ście, wznosząc palec. – Spokój jest widzeniem. Kaden odetchnął głęboko. – Dzięki za tę mądrość, mistrzu. Czy skończy łeś swoje uczniowskie ćwiczenia w czasie ty ch dwóch dni, gdy siedziałem tu zamknięty ? Akiil wzruszy ł ramionami, po czy m zeskoczy ł z okiennego parapetu do wnętrza pomieszczenia. – To zdumiewające, jak wielkie postępy poczy niłem, gdy nie by ło w pobliżu ciebie, który ś mnie hamował. Vaniate jest jak okradanie kieszeni: wy daje się trudne, dopóki nie załapiesz, w czy m rzecz. – A czy mże to jest, Wielce Oświecony ? – Vaniate? – Akiil zmarszczy ł brwi, jakby ważąc słowa. – Głęboką tajemnicą – rzucił w końcu, machając lekceważąco ręką. – Taki nierozgarnięty małpiszon jak ty nigdy tego nie zrozumie. – Wiesz, Tan powiedział mi, że Csestriimowie prakty kowali vaniate – powiedział Kaden, sadowiąc się wy godniej na krześle, na który m pracował. Miał mnóstwo czasu, by zastanowić się nad ty m szczególny m stwierdzeniem, bo Akiil by ł cały mi dniami zajęty w kuchni, gotując jagody w wielkich żelazny ch kotłach Yena Harvala, i nie mieli okazji porozmawiać. Po cały m ty m zamieszaniu w związku ze stworzeniem zabijający m kozy Kaden w końcu odłoży ł na bok informacje o vaniate, czekając, by podzielić się nimi z przy jacielem. Akiil zmarszczy ł brwi. – Csestriimowie? Nie wy obrażam sobie, by Tan by ł ty pem, który opowiada takie bajki dla dzieci. – Są archiwa – dodał Kaden. – Oni istnieli naprawdę. – Rozmawiali już o ty m kiedy ś. Kaden widział księgi w cesarskiej bibliotece ojca, całe tomy i zwoje zapisane jakimś nieczy telny m pismem, o który m skry bowie mówili, że by ło pismem dawno wy marłej rasy. By ły tam całe pomieszczenia poświęcone Csestriimom, półka za półką, kodeks za kodeksem, a uczeni przy jeżdżali z obu konty nentów i z jeszcze dalszy ch stron, z Li, a nawet z cesarstwa Manjari, żeby studiować ten zbiór. Akiil natomiast wierzy ł ty lko w to, co sam zobaczy ł, ewentualnie sam ukradł, a w Wonnej Dzielnicy Annuru nie widy wano żadny ch Csestriimów. – Może to Csestriimowie zabijają kozy – zasugerował Akiil z udawaną powagą. – Może jadają mózgi. Zdaje mi się, że mówiono o ty m w którejś opowieści. Kaden nie zareagował na ten sarkazm. – W opowieściach można znaleźć wszy stko. One nie są wiary godne.

– Przecież sam wierzy sz w opowieści – zaprotestował Akiil. – Wierzę, że Csestriimowie istnieli – odparł Kaden. – Wierzę, że toczy liśmy przeciwko nim wojnę, która trwała długie dziesięciolecia, może nawet stulecia. – Pokręcił głową. – Poza ty m trudno powiedzieć, co o ty m my śleć. – Wierzy sz w opowieści. Nie wierzy sz w opowieści. – Młodzieniec poruszał palcem. – To bardzo niechlujny sposób my ślenia. – Może spójrz na to tak – odparł Kaden. – Z faktu, że połowa twoich opowieści to wierutne kłamstwa, nie wy nika, że Wonna Dzielnica Annuru nie istnieje. – Moje opowieści! – parsknął Akiil. – Moje opowieści to kłamstwa? Protestuję! – To w taki sposób przemówiłeś do sędziego? Akiil wzruszy ł ramionami, nagle poważniejąc. – Nie udało się – odparł, wskazując na znak wschodzącego słońca wy palony na wierzchu jego prawej dłoni. Wszy scy annury jscy złodzieje by li karani za pierwszy m razem takim piętnem. Nawet jeśli ty lko połowa opowieści Akiila o dokonany ch przezeń kieszonkowy ch kradzieżach i rabowaniu bogaty ch domów by ła prawdziwa, to należało uznać, że miał on nieby wałe szczęście. Złapanego drugi raz złodzieja karano bowiem identy czny m piętnem, lecz na czole. Ludzie z drugim piętnem mieli kłopot ze znalezieniem pracy, gdy ż znak ten świadczy ł o ich zły ch czy nach. Większość powracała na drogę przestępstwa. Za trzecią kradzież annury jscy sędziowie wy mierzali już karę śmierci. – Zapomnij, co wiesz o Csestriimach – nalegał Kaden. – Musisz jednak przy znać, że to dziwne, iż Shinowie przekazują idee wy wodzące się z języ ka i my ślenia staroży tnej rasy. A wobec tego jeszcze dziwniejsze by by ło, gdy by Csestriimowie wcale nie istnieli. – My ślę po prostu, że wszy stko, co doty czy Shinów, jest dziwne – odparował Akiil. – Ale podają mi posiłek dwa razy dziennie, zapewniają dach nad głową i jak dotąd żaden z nich nie wy palił mi nic na skórze gorący m żelazem, czego nie mogę powiedzieć o twoim ojcu. – Mój ojciec nie… – Oczy wiście, że nie – pry chnął Akiil. – Cesarz Annuru jest zby t zajęty, by osobiście doglądać karania drobny ch złodziei. Lata w Ashk’lanie złagodziły nieco gory cz Akiila odnośnie do społeczny ch nierówności w Annurze, lecz jeśli Kaden powiedział coś na temat niewolników lub podatków, wy miaru sprawiedliwości lub kar, to Akiil nie potrafił przejść nad ty m do porządku. – Jakie wieści z zewnątrz? – zapy tał Kaden, mając nadzieję, że uda się zmienić temat. – Może znów jakieś zabite kozy ? Akiil najwy raźniej zamierzał zignorować to py tanie i konty nuować kłótnię. Kaden czekał. Po

dłuższej chwili zobaczy ł, jak przy jaciel nabrał pół oddechu, a po krótkiej chwili wciągnął resztę powietrza. Źrenice jego czarny ch oczu rozszerzy ły się, a potem zwęziły. Ćwiczenie na odzy skanie spokoju. Akiil by ł równie biegły w technikach Shinów jak każdy inny uczeń, a nawet bardziej, jeśli ty lko chciało mu się ćwiczy ć. – Dwie – odpowiedział po dłuższej przerwie. – Jeszcze dwie zabite kozy. I nie by ły to te, które wy stawiono na przy nętę. Kaden potaknął, zadowolony, że udało się uniknąć sprzeczki. – A zatem czy mkolwiek to jest, ma swój spry t. – Spry t albo szczęście. – Jak reszta mnichów sobie z ty m radzi? – Z grubsza tak samo, jak Shinowie radzą sobie ze wszy stkim – odparł Akiil, przewracając oczami. – Po zebraniu, poza zakazem opuszczania zabudowań dla nowicjuszy i uczniów, reszta wciąż nosi wodę, maluje i medy tuje. Na Shaela, przy sięgam, że gdy by jakaś mordercza horda Csestriimów spły nęła tu na chmurze i zaczęła ścinać głowy, i wbijać je na piki, połowa mnichów próbowałaby ich namalować, a druga połowa nie zwracałaby na nich uwagi. – Żaden ze starszy ch mnichów nie mówi nic na ten temat? Nin, Altaf albo Tan? Akiil skrzy wił się z niezadowoleniem. – Wiesz, jak to jest. Mówią nam mniej więcej ty le, ile ja powiedziałby m wieprzowi o planowany m świniobiciu. Jeżeli chcesz się czegoś dowiedzieć, musisz iść i sam wy badać. – Bo ty oczy wiście skrupulatnie przestrzegasz nakazu opata, by nie opuszczać klasztoru… Oczy Akiila zabły sły. – No jasne. Mogło się zdarzy ć, że od czasu do czasu zbaczałem z drogi, w końcu Ashk’lan to takie rozległe i skomplikowane miejsce, ale nigdy świadomie nie okazałby m nieposłuszeństwa naszemu wielebnemu opatowi! – A kiedy zbaczałeś z drogi, to udało ci się czegoś dowiedzieć? – Nieee – odpowiedział młodzieniec, kręcąc głową z rozczarowaniem. – Skoro Altaf i Nin nie potrafią wy tropić tego przeklętego czegoś, to ja nie mam szans. A jednak pomy ślałem sobie… że czasem miewa się szczęście. – A czasem szczęścia zabraknie – dorzucił Kaden, wspominając rozszarpaną padlinę i cieknącą krew. – Nie wiemy, co to jest, Akiilu. Bądź ostrożny. † Następnego wieczoru do garncarni przy szedł Tan. Kaden przerwał pracę i spojrzał wy czekująco, próbując z ogorzałej twarzy umiala wy czy tać cokolwiek na temat tego, co działo się na zewnątrz.

Tan wiedział więcej niż inni mnisi. Kaden by ł tego pewien. Dotarcie jednak do tego, co on wie, by ło niemożliwe. Niedawne odkry cia okrutnie okaleczony ch ciał zwierząt zdawały się nie robić na nim większego wrażenia niż dostrzeżenie nowej kępki górskich hiacy ntów. Tan zamknął za sobą drzwi i spojrzał kry ty czny m wzrokiem na tuzin garnków, które Kaden ulepił i wy palił. – Czy jest jakiś postęp? – zapy tał Kaden, przery wając pełną napięcia ciszę. – Postęp – odparł Tan, wy mawiając to słowo, jakby by ło dlań zupełnie nowe. – Tak. Czy udało się stwierdzić, co zabija kozy ? Tan poskrobał paznokciem jeden z garnków, po czy m przeciągnął palcem po wewnętrznej stronie wargi. – Czy może by ć jakiś postęp? – zapy tał, nie zdradzając, jak wy padła kontrola. Kaden stłumił westchnienie, powoli wy równał oddech oraz zwolnił bicie serca. Jeśli Tan chciał pozostać tajemniczy, to Kaden nie da się sprowokować, by z wy bałuszony mi oczami, jak jakiś nowicjusz, wy czekiwać nowin. Umial podszedł do następnego garnka, ostukał kły kciami jego brzeg, a potem zdrapał jakąś drobną nierówność na powierzchni naczy nia. – A ty ? – zapy tał Tan po obejrzeniu połowy garnków. – Zrobiłeś jakieś postępy ? Kaden się zawahał, próbując odkry ć ukry ty w py taniu haczy k. – Zrobiłem to – odparł ostrożnie, wskazując gestem milczący rząd gliniany ch wy robów. Tan skinął głową. – Czy li zrobiłeś. – Podniósł jedno z naczy ń i powąchał jego wnętrze. – Z czego to jest? Kaden uśmiechnął się skry cie. Jeżeli umial zamierzał zaskoczy ć go py taniami na temat gliny, to srodze się rozczaruje. Kaden wiedział więcej na temat różny ch rodzajów rzecznej gliny niż który kolwiek z uczniów klasztoru. – To czarny muł zmieszany z czerwoną rzeczną gliną w proporcji jeden do trzech. – Coś jeszcze? – Odrobina ży wicy, żeby przy dać barwy. Mnich przeszedł do następnego naczy nia. – Co powiesz o ty m? – To biała glina z pły cizn – odparł ochoczo Kaden. – Średnioziarnista. Zdasz ten test, rzekł w duchu, a może jeszcze zobaczysz słońce przed nadejściem zimy. Tan przeszedł wzdłuż rzędu wszy stkich dwunastu garnków, za każdy m razem zadając te same py tania: Z czego to jest? Coś jeszcze? Na końcu zmarszczy ł brwi, pierwszy raz spojrzał na Kadena, po czy m potrząsnął głową. – Nie zrobiłeś postępów. Kaden spojrzał z niedowierzaniem. Nie popełnił żadny ch błędów, by ł tego pewien. – Czy wiesz, po co cię tu przy słałem?

– Żeby m robił garnki. – Robienia garnków mógłby cię nauczy ć garncarz. Kaden się zawahał. Tan może go wy chłostać, ale bicie, jakie oberwałby za próby udzielania nieuczciwy ch odpowiedzi w tej rozmowie, by łoby znacznie gorsze. – Nie wiem, dlaczego mnie tu przy słałeś. – Domy śl się. – Aby powstrzy mać mnie przed pójściem w góry ? Spojrzenie mnicha stwardniało. – Czy żby zakaz Sciala Nina nie wy starczy ł? Kaden przy pomniał sobie rozmowę z Akiilem i przy brał spokojny wy raz twarzy. Większość umialów u Shinów potrafiła wy wąchać krętactwo lub przemilczenie, tak jak pies potrafi zwęszy ć lisa. Co prawda Kaden nie postąpił nawet kroku za próg garncarni, ale nie kwapił się też, by skazać przy jaciela na srogą karę. – Posłuszeństwo jest nożem, który przecina więzy zniewolenia – odpowiedział, cy tując początek starej maksy my Shinów. Tan przy jrzał mu się w milczeniu nieodgadniony m wzrokiem. – Dalej – powiedział na koniec. Kaden nie recy tował całego tekstu od czasu, gdy by ł nowicjuszem, ale z łatwością przy pomniał sobie słowa: Posłuszeństwo jest nożem, który przecina więzy zniewolenia. Milczenie jest młotem, który rozbija mury mowy, Spokój jest siłą, ból miękkim łożem. Odłóż swoją miskę; jedynym naczyniem jest pustka. Gdy wy powiedział ostatnie słowa, zrozumiał swój błąd. – Pustka – powiedział cicho, wskazując gestem dłoni rząd gliniany ch naczy ń. – Gdy mnie spy tałeś, z czego są zrobione, powinienem odpowiedzieć „z pustki”. Tan pokręcił posępnie głową. – Znasz słowa, ale nikt cię nie nauczy ł ich odczuwać. Dziś to naprawimy. Chodź ze mną. Kaden wstał ze swego stołka, nastawiając się na jakiś nowy rodzaj brutalności, na jakąś okropną karę, w której ramach zostanie pobity do krwi i zmaltretowany do cna, a wszy stko w imię vaniate, pojęcia, którego nikt jak dotąd nie zechciał mu w pełni objaśnić. Wstał, a potem znieruchomiał. Przez osiem lat biegł, gdy mnisi kazali mu biec, malował, gdy kazali malować, pracował, gdy pouczano go, by zabrał się do pracy. I po co? Nagle przy pomniał sobie

wy powiedziane poprzedniego dnia słowa Akiila: Mówią nam mniej więcej tyle, ile ja powiedziałbym wieprzowi… Ćwiczenia i nauka by ły w porządku, lecz Kaden nawet dobrze nie wiedział, w czy m go tu ćwiczą. – Chodź – powiedział Tan twardy m i nieznoszący m sprzeciwu głosem. Chociaż mięśnie go bolały, Kaden zmusił się do pozostania w bezruchu. – Po co? Pięść mnicha rąbnęła go w policzek tak szy bko, że nawet nie zauważy ł jej ruchu, rozcinając mu skórę i przewracając go na ziemię. Tan postąpił krok naprzód i stanął nad nim. – Wstawaj. Kaden stanął, chwiejąc się na nogach. Ból to by ło jedno, z bólem umiał sobie poradzić, ale w umy śle czuł zamęt i kręciło mu się w głowie od uderzenia. – Ruszaj – polecił Tan, wskazując na drzwi. Kaden się zawahał, a potem cofnął o krok. Z rozciętego policzka ciekła mu krew, ale zmusił się, by trzy mać ręce opuszczone wzdłuż ciała. Ponownie potrząsnął głową. – Chcę wiedzieć po co. Zrobię, co każesz, ale chcę zrozumieć sens. Po co mam się uczy ć vaniate? Z twarzy starszego mnicha nie można by ło wy czy tać żadny ch emocji. W taki sam sposób mógł patrzeć na padlinę albo na chmury. Tak samo mógłby patrzeć na swoją ranioną ofiarę my śliwy, gotów ją dobić. Kaden się zastanawiał, czy uderzy go ponownie i czy będzie bił dalej. Jak dotąd nie sły szał, by jakiś nauczy ciel zabił swego ucznia, ale gdy by Tan zechciał zatłuc go na śmierć, kto by go powstrzy mał? Scial Nin? Chalmer Oleki? Ashk’lan leżał ponad sto lig za granicami annury jskiego cesarstwa, daleko poza granicą cy wilizacji. Nie obowiązy wały tu żadne prawa, nie by ło sędziów, nie sięgała tu cesarska jury sdy kcja. Kaden patrzy ł na umiala z obawą, próbując uciszy ć kołaczące się pod żebrami serce. – Na przeszkodzie stoi twoja niewiedza – stwierdził w końcu mnich. Stał przez chwilę w milczeniu, po czy m odwrócił się ku drzwiom. – By ć może nauka okaże się bardziej owocna, gdy zrozumiesz, jak pilne sprawy za nią stoją. † Domek Sciala Nina wisiał na skałach kilkaset kroków od główny ch zabudowań. Budy nek wy glądał, jakby by ł częścią góry. Kamienną konstrukcję osłaniała podeschła sosna, której brunatne igły osy py wały się gęsto na dach i otaczającą dom ziemię. Kaden i Akiil unikali zwy kle tego miejsca. Nowicjusz albo uczeń wzy wany by ł przed oblicze opata ty lko wtedy, gdy za wielkie przewinienie groziła jakaś surowa kara. Kaden zatem z lękiem poszedł za swoim umialem, gdy ten stwierdził, że

by ć może opat zechce odpowiedzieć na dręczące go py tania. Tan bez żadny ch ceregieli otworzy ł na oścież drewniane drzwi, a Kaden niechętnie przeszedł za nim przez próg. We wnętrzu panował półmrok, więc nie od razu dostrzegł Sciala Nina siedzącego za biurkiem. Na czy sty m blacie leżał ty lko pergamin z malowidłem, na który m, jak zauważy ł Kaden, widniały ślady stworzenia zabijającego kozy. Jeśli nawet opat by ł zaskoczony lub ziry towany ich nagły m wejściem, nie dał tego po sobie poznać. Podniósł oczy znad papieru i czekał. – Chłopak chce poznać odpowiedzi – powiedział szorstko Tan, usuwając się na bok. – Większość ludzi chce – odparł Nin głosem spokojny m i mocny m jak gładkie dębowe drewno. Spojrzał na starszego mnicha, po czy m skierował wzrok na Kadena. – Możesz mówić. Teraz, gdy Kaden stał przed opatem, nie by ł już pewien, co powiedzieć. Poczuł się nagle głupio, jak małe dziecko zawracające głowę rodzicom. A przecież Tan ustąpił mu na ty le, że zaprowadził go przed oblicze opata, wsty d by łoby zmarnować taką okazję. – Chciałby m wiedzieć, po co zostałem tu przy słany – zaczął powoli. – Rozumiem cel Shinów: pustka, vaniate. Ale jaki jest mój cel? Dlaczego jest to niezbędne w rządzeniu cesarstwem? – Nie jest – odpowiedział Nin. – Cesarze Manjari za górami Ancazu nie wy znają Niemego Boga. Dzicy na granicach twego cesarstwa czczą Meshkenta. Lirańscy królowie na krańcach ziemi nie chcą oddawać czci żadny m bogom, ty lko czczą swoich przodków. Kaden spojrzał na umiala, lecz Tan stał spokojnie, z kamienną twarzą. – To po co tu jestem? – zapy tał, ponownie kierując uwagę na opata. – Ojciec powiedział mi przed samy m wy jazdem, że Shinowie nauczą mnie rzeczy, który ch on nauczy ć mnie nie może. – Twój ojciec by ł bardzo zdolny m uczniem – odparł Nin, kiwając głową na to wspomnienie – ale nie miał doświadczenia jako umial. Miałby wielkie kłopoty, szkoląc cię, nawet gdy by nie musiał poświęcać czasu sprawom cesarstwa. – O jakie szkolenie chodzi? – spy tał Kaden, usiłując panować nad głosem. – Malowanie? Bieganie? Opat przechy lił głowę, patrząc na Kadena takim wzrokiem, jakim kruk mógłby spoglądać wiosną na wy chodzącą z ziemi dżdżownicę. – Cesarz ma wiele ty tułów – powiedział w końcu. – Jedny m z najstarszy ch i najmniej zrozumiały ch jest „Strażnik Bram”. Czy wiesz, co to znaczy ? Kaden wzruszy ł ramionami. – W Annurze są cztery bramy : Wodna, Stalowa, Brama Obcy ch i Fałszy wa Brama. Cesarz opiekuje się nimi, strzeże ich. Strzeże miasta przed wrogami. – Większość ludzi tak uważa – odrzekł Nin. – Po części dlatego, że to prawda: cesarze rzeczy wiście strzegą bram Annuru i czy nili tak od setek lat, od kiedy Olannon hui’Malkeenian zbudował pierwsze pry mity wne mury miasta z belek i spleciony ch prętów. Istnieją jednak inne

bramy. Starsze. Bardziej niebezpieczne. To do nich odnosi się ten ty tuł. Kaden zapłonął ciekawością. Stłumił ją jednak. Gdy by opat dostrzegł w nim choćby iskierkę emocji, równie dobrze mógłby odesłać go do garncarni, zamiast konty nuować swoją opowieść. – Cztery ty siące lat temu – ciągnął Nin – może dawniej, a może nie aż tak dawno, gdy ż archiwa nie mówią o ty m jasno, na ziemi pojawiła się nowa istota. Nie należała do rasy Csestriimów ani Nevariimów, do bogiń czy bogów, wszy scy oni bowiem istnieli już od ty siącleci. Tą nową istotą by ł człowiek. Uczeni i kapłani wciąż spierają się na temat naszego pochodzenia. Niektórzy powiadają, że Ouma, pierwsza matka, wy kluła się z ogromnego jaja i spłodziła dziewięciuset sy nów i córek, i od nich pochodzimy my. Inni utrzy mują, że stworzy ła nas Bedisa jako mrowie zabawek dla swej wielkiej miłości, Ananshaela, żeby mógł je niszczy ć. Bractwo Ciemności wierzy, że przy by liśmy z gwiazd, przeniesieni przez noc na statkach o żaglach z płomieni. Nieskończona jest liczba teorii. Mój poprzednik na ty m stanowisku twierdził jednak, że naszy mi przodkami by li Csestriimowie. Uważał, że po ty siącach lat rządów na ziemi Csestriimowie z nieznany ch powodów zaczęli płodzić dzieci, które by ły … dziwne. Kaden spojrzał na umiala, ale twarz Tana by ła nieprzeniknioną maską. – Dziwne? – zapy tał. Zawsze sły szał, że ludzie i Csestriimowie by li nieprzejednany mi wrogami. Pomy sł, że mogli by ć ze sobą spokrewnieni, że ludzie pochodzą od swoich wrogów, by ł ponad wszelką miarę dziwaczny. – Csestriimowie by li nieśmiertelni – odparł opat. – Ich dzieci takie nie by ły. Csestriimowie, pomimo swej bły skotliwej logiki, nie odczuwali więcej emocji niż żuk albo wąż. Dzieci, które płodzili, ludzkie dzieci, pozostawały bardziej we władzy Meshkenta i Cieny. Csestriimowie odczuwali ból i przy jemność, ale ludzie przejmowali się swoim cierpieniem i swoim szczęściem. By ć może na skutek tego zaczęli odczuwać emocje: miłość, nienawiść, strach, odwagę. Do powstania ludzkich uczuć mogły się też przy czy nić narodziny młodszy ch bogów. Tak czy inaczej, Csestriimowie postrzegali te uczucia jako przekleństwo i schorzenie. Istnieje taka opowieść, że gdy ujrzeli uczucie, jakie połączy ło pierwsze narodzone ludzkie bliźnięta, próbowali zadusić je w koły skach. Mój poprzednik wierzy ł, że Eira, bogini tej miłości, ukry ła dzieci przed ich rodzicami i przeniosła je mocą ducha daleko, na zachód od Wielkiej Rozpadliny, gdzie dały początek rasie ludzi. – To nie brzmi przekonująco – powiedział Kaden. Shinowie przez lata szkolili go, by wierzy ł ty lko w to, co można zaobserwować, i ufał ty lko temu, co można zobaczy ć, usły szeć, wy wąchać. A teraz, wbrew wszelkim uprzednim naukom, opat snuł opowieści jak jakiś aktor na scenie teatru w Annurze. – Skąd wiesz, że to się zdarzy ło? Scial Nin wzruszy ł ramionami. – Nie wiem. Nie da się odróżnić mitu od pamięci, historii od hagiografii, ale jedna rzecz jest

pewna: przed nami to Csestriimowie rządzili światem i by li jedy ny mi panami wszy stkich ziem ciągnący ch się od bieguna do bieguna. – A co z Nevariimami? – zapy tał Kaden, którego mimo woli wciągnęła ta saga. We wszy stkich stary ch opowieściach Nevariimowie by li bohaterskimi wrogami Csestriimów, istotami o nieziemskiej urodzie, które walczy ły przeciwko tej okrutnej rasie przez setki lat, aż ugięły się przed jej bezwzględnością i podstępnością. Na wspaniały ch ilustracjach w książkach z bajkami, które Kaden z Valy nem oglądali w dzieciństwie, Nevariimowie zawsze wy glądali jak książęta o promienny ch oczach, walczący mieczami przeciwko karłowaty m, szary m postaciom Csestriimów. Skoro Nin uważa, że bajki są prawdą, pomy ślał, to równie dobrze mogę wysłuchać całej historii. A jednak to nie Nin odpowiedział. Tan pokręcił głową i rzekł zamiast niego: – Nevariimowie są mitem. Bajkami, które ludzie opowiadali sobie na pocieszenie przed śmiercią. Opat ponownie wzruszy ł ramionami. – Jeśli nawet istnieli, Csestriimowie unicestwili ich na długo przed naszy m pojawieniem się. Przekazy na temat Nevariimów są skąpe i sprzeczne. Natomiast twój Pałac Brzasku wy pełniony jest annałami, które opowiadają o naszej walce z Csestriimami. Przekazują relacje o długich latach uwięzienia, kiedy to by liśmy trzy mani i hodowani jak zwierzęta w stajniach Ai. Mówią o ty m, jak Arim Hua, słoneczny krwiopijca, który ukry wał swą moc przez czterdzieści lat w oczekiwaniu na burze słoneczne, które ty lko on mógł wy czuć, przebił się przez zamknięte bramy i wy prowadził nasz lud na wolność. A wreszcie są chwy tające za serce pieśni o srogich latach, kiedy to spadł śnieg głębszy od najwy ższy ch sosen na górskich przełęczach, a dzieci jadły ciała swoich rodziców, aby przeży ć. By ły to też lata Wiedźmowy ch Czy stek, kiedy nasi wrogowie polowali na nas w śniegach jak na zwierzęta. – Za poezją stoi jeden niepodważalny fakt – wy jaśnił Tan. – Csestriimowie próbowali nas unicestwić. Walczy liśmy o przetrwanie. Scial Nin potaknął. – Kobiety i mężczy źni modlili się wtedy do bogów, prawdziwy ch i wy my ślony ch. – Do Niemego Boga? – zapy tał Kaden. Opat pokręcił głową. – Niemy Bóg nie interesuje się sprawami ludzi czy Csestriimów, wojny czy pokoju. Jego domena jest znacznie szersza. Nasi przodkowie modlili się do bardziej prakty czny ch bogów, prosząc nie ty le o zwy cięstwo, ile choćby o chwilę wy tchnienia, o ty mczasowe schronienie. A wówczas zdarzy ła się rzecz zadziwiająca: bogowie wy słuchali naszy ch modlitw. Nie starzy bogowie oczy wiście; ci jak zwy kle chadzali swy mi niezbadany mi ścieżkami, niszcząc

i stwarzając na nowo światy zgodnie z regułami swojej starej gry, splatając sieci ze światła i ciemności, szaleństwa i praw. Lecz by li też nowi bogowie, nieznani Csestriimom, i ci porzucili swe siedziby, aby pojawić się tutaj w ludzkiej postaci i pomimo wielkiego ry zy ka walczy ć po naszej stronie. Oczy wiście znasz ich imiona: Heqet i Kaveraa, Orella i Orilon, Eira i Maat. Przy by li nawet Ciena i Meshkent. Walczy li, a nasza ucieczka powoli zmieniała się w opór, opór w walkę, a walka zmieniła się w wojnę. – Nie by ło aż tak łatwo – wtrącił Tan. – Mieli nad nami przewagę, nawet pomimo pomocy, jakiej udzielili nam bogowie. Csestriimowie by li niewy obrażalnie starzy, nieśmiertelni, nieustępliwi. Ponieważ ży li w vaniate, nie czuli litości, zmęczenia ani strachu przed bólem i śmiercią. – Na swój sposób by li potężniejsi nawet od bogów – dodał Nin. – Bogów, jak wiadomo, nie można by ło zabić, ale ostrza Csestriimów mogły zniszczy ć ich ludzką powłokę i osłabić moc na całe eony, więc bogowie pozostawali w cieniu i w sekretny, subtelny sposób sprawowali swą władzę. Poza Heqetem żaden nie wy szedł w pole. Kaden starał się zrozumieć sens tego wszy stkiego. Oczy wiście sły szał już rozmaite wersje opowieści o ty m, jak młodzi bogowie odwagi i lęku, miłości i nienawiści, nadziei i rozpaczy stanęli po stronie ludzi, lecz zawsze by ł przekonany, że są to ty lko baśnie. Gdy usły szał je teraz z ust opata i swego umiala, owładnęła nim niekłamana fascy nacja. – Ale przeży liśmy – powiedział. – Zwarliśmy szeregi i zniszczy liśmy Csestriimów. – Nie – odrzekł Tan. – Umieraliśmy. Umieraliśmy ty siącami i dziesiątkami ty sięcy. Nin potaknął skinieniem głowy. – To nie nasz spry t ani odwaga nas uratowały, lecz nasza liczebność, Kadenie. Gdy moc nowy ch bogów rosła, Csestriimowie, którzy i tak płodzili mało dzieci, przestali je mieć w ogóle. Oczy wiście ich kobiety zachodziły w ciążę i rodziły, ale dzieci te by ły dziećmi ludzkimi. Pozostawały całkowicie w mocy Cieny, Meshkenta i pochodzący ch od nich inny ch, jeszcze młodszy ch bogów i dzieliły z nami nasz lęk, pasję, nienawiść i nadzieję. Nasze ży cie trwało krótko, zaledwie mgnienie w porównaniu z ży ciem naszy ch wrogów, ale by liśmy płodni. Ojcowie walczy li w bitwach, lecz wojnę wy grały nasze matki. W miarę jak liczba Csestriimów malała, a nasza rosła, zwy cięstwo wy dawało się już pewne. – A wtedy – wtrącił się Tan – kenta. Kaden spojrzał na umiala i z powrotem na opata. Nigdy nie sły szał tego słowa. – W języ ku Csestriimów oznacza to „dar” – powiedział opat – ale dla ludzi kenta nie by ła darem. Krwiopijcy Csestriimów, choć wielu przy ty m umarło, przez ty siąc dni i ty siąc nocy, czerpiąc z mocy, jakich nawet starzy bogowie się obawiali, stworzy li to, co nasi przodkowie nazwali Bramami Śmierci. Wojna, jaką dotąd znali ludzie, jaką dzisiaj znamy, uległa zmianie.

Korzy stając z bram, Csestriimowie mogli pojawiać się w dowolny m miejscu i czasie, w mgnieniu oka pokonując ty siące lig. Nadal by ło nas więcej, ale nasza liczba przestała mieć znaczenie, gdy nie by ło już frontów. Ludzkie armie co rusz zy skiwały przekonanie, że zamknęły Csestriimów w potrzasku, ci jednak znikali za którąś z ukry ty ch bram. Kiedy ludzkie armie polowały na nich w górach, setki lig od domu, Csestriimowie pojawiali się w środku miast i zabijali bez litości. Palili plony, burzy li miasta. Kobiety i dzieci, które, jak się zdawało, pozostawały bezpieczne setki mil od strefy walk, by ły zaganiane do świąty ń i palone ży wcem. Zniknęły ograniczenia, a Csestriimowie wiedzieli, że walczą o przetrwanie swojej rasy. – Dlaczego nie zniszczy liśmy ty ch bram? – zapy tał Kaden. – Próbowaliśmy. Nie zdało się to na nic. Na koniec ludzie zbudowali fortece wokół ty ch przejść, które udało się zlokalizować, zamurowując je cegłami i kamieniem. Ale nawet wtedy trzeba by ło ich pilnować, żeby Csestriimowie nie przebili się przez nie i nie dokonali rzezi. – A dlaczego sami nie próbowaliśmy uży ć ty ch bram? Pokonać Csestriimów ich własną bronią? – Tego rodzaju szaleństwa doprowadziły do śmierci ty sięcy – odparł Tan. – Ludzie próbowali – ciągnął Nin. – Ludzie, całe legiony, przechodzili przez kenta i po prostu znikali. Ponieważ wejścia do bram by ły nieprzejrzy ste, nikt nie zdawał sobie sprawy, że zginęli. Kiedy nie nadchodziły od nich żadne wieści, zakładano, że Csestriimowie wciągnęli ich w pułapkę. Generałowie wy sy łali przez bramy następny ch i kolejny ch tamty m na ratunek. Ty godnie trwało, nim zrozumieliśmy nasz błąd. – Dokąd oni trafili? – zapy tał Kaden. – Ludzie nie znikają tak po prostu. – Ta twoja pewność mogłaby któregoś dnia zabić ty siące – odrzekł Tan. – Dopiero znacznie później ludzie zrozumieli – powiedział Nin – że bramy należą do mocy starszej od Csestriimów. Należą do Niemego Boga. On zabrał tamty ch. Kaden zadrżał. Starsi bogowie, inaczej niż Ananshael czy Meshkent, nie wtrącali się do świata ludzi, a najstarszy m z nich by ł Niemy Bóg. Mimo że spędził ostatnie osiem lat w służbie tego prastarego bóstwa, nigdy tak naprawdę nie zastanawiał się nad jego mocą. Większość mnichów zdawała się my śleć o nim i traktować go raczej jako abstrakcy jną zasadę niż nadnaturalną działającą siłę. Na my śl o ty m, że Niemy Bóg mógłby wkraczać w świat i poły kać całe ludzkie armie, poczuł się nieswojo, mówiąc delikatnie. Opat mówił dalej: – Nie jest to wcale takie dziwne. Kiedy ktoś korzy sta z bram, przestrzeń oddzielająca to miejsce od, powiedzmy, Annuru, nie ulega po prostu zmniejszeniu. Ona przestaje istnieć. Przechodzi się, dosłownie, przez nicość, a nicość jest domeną naszego pana. Najwy raźniej nie lubi, gdy ktoś wkracza na jego tery torium.

Opat przerwał i przez dłuższą chwilę starsi mnisi patrzy li na Kadena, jakby oczekiwali, że to on skończy opowiadać tę historię. – Musi by ć jakiś sposób – powiedział w końcu, jak gdy by sprawdzał sam pomy sł, wy powiadając te słowa. – Csestriimowie korzy stali z ty ch bram, więc na pewno istnieje jakiś sposób. Nin wreszcie skinął głową. – Człowiek nie może stać się nicością, nie całkowicie. Może jednak kulty wować nicość w sobie. Wy daje się, że bóg pozwoli komuś mającemu w sobie pustkę przechodzić przez jego bramy. – Strażnik Bram – powiedział Kaden, nawiązując do początku rozmowy. – To dlatego zostałem tu przy słany. To ma coś wspólnego z ty mi bramami. Nin potaknął, ale przemówił Tan: – Csestriimowie nie zawsze mordowali jeńców. Zaciekawieni ich emocjami, zachowali pewną liczbę ludzi w celach badawczy ch. Słowa te zabrzmiały dziwnie w ustach Rampuriego Tana. Spośród wszy stkich mnichów w Ashk’lanie wy dawał się najmniej skłonny, by doceniać jakiekolwiek ludzkie uczucia. – Niektórzy z uwięziony ch – ciągnął ponuro Tan – prowadzili skry cie własne badania. Obserwowali, słuchali, zdoby wali wiedzę o swoich pory waczach. To oni pierwsi odkry li sekret bram, a wraz z nim tajemnicę vaniate. Poprzy sięgli sobie, że uciekną z niewoli, rozwiną nową wiedzę i wy korzy stają ją do zniszczenia Csestriimów. – To oni by li pierwszy mi Shinami – powiedział wolno i z domy słem Kaden. Tan potaknął skinieniem głowy. – Ishien, co w stary m języ ku znaczy „ci, którzy się mszczą”. – Cóż to ma jednak wspólnego z cesarstwem i ze mną? Opat westchnął. – Cierpliwości, Kadenie. Dojdziemy do tego. Kiedy ludzie w końcu pokonali Csestriimów, spora część tego zwy cięstwa by ła zasługą Ishienów. Choć wojna by ła już zakończona, Ishienowie wciąż czuwali przy bramach, przekonani, że wrogowie nie zginęli, ty lko się przy czaili. – By ły ku temu powody – wtrącił się Tan szorstkim głosem. – Nasi ludzie polowali na Csestriimów jeszcze przez setki lat po zakończeniu wojny. Potem zaczęliśmy zapominać. Nin potwierdził nieznaczny m skinieniem głowy. – Gdy z lat zrobiły się stulecia, zadanie to przestało by ć tak pilne. Niektórzy zaczęli całkiem zapominać o Csestriimach. Ty mczasem kolejne generacje Ishienów odkry wały cichą radość ży cia w poszukiwaniu vaniate. Zaczęli czcić Niemego Boga dla samej wiary, nie zaś w celu wy warcia zemsty na dawno wy marły ch wrogach. Odłoży li na bok zbroje i miecze i podjęli mniej… waleczne poszukiwania.

– Nie wszy scy – powiedział Tan. – Nawet ty, stary przy jacielu, w końcu przy by łeś do nas. Nie można wiecznie się uganiać za duchami. Tan zacisnął usta, lecz zachował milczenie. – Nasza droga nie jest łatwa – ciągnął opat – a gdy słabły nakazy misji, coraz mniej młody ch ludzi wstępowało do zakonu. By li wszakże tacy, którzy nie zapomnieli o naszej rozpaczliwej walce o przetrwanie, a w miarę jak liczba Shinów malała, gdy pozostawiano bez opieki kolejne bramy, mnisi zaczęli się obawiać, że Csestriimowie powrócą. – To właśnie w takim momencie twój przodek Terial objął tron rozdartego wojnami królestwa… – …a Shinowie porzucili swoje zadanie – dokończy ł Tan. – My go nie porzuciliśmy. Przekazaliśmy je. Państwo annury jskie za bardzo się rozrosło, aby mógł zapanować nad nim jeden człowiek. Pojawili się buntownicy i ry wale do tronu. Terial usły szał o bramach i zechciał wy korzy stać ich moc dla własny ch polity czny ch korzy ści. Cesarz, który w każdej chwili mógłby odwiedzić najdalszy zakątek swego cesarstwa, nie musiałby się lękać rebelii odległy ch od stolicy dowódców albo kłamliwy ch raportów zarządców prowincji. Cesarz potrafiący wy korzy sty wać bramy mógłby zaprowadzić jedność i spokój na cały ch konty nentach. – Zawarł więc układ z Shinami – powiedział Kaden, który nagle skojarzy ł oderwane wątki. Nin potaknął. – Że jeśli nauczą go sekretu bram, sekretu vaniate, on przeznaczy ze swej cesarskiej szkatuły środki na strzeżenie bram przed powrotem Csestriimów. Shinowie, którzy już dawno stracili zdolność i wolę wy pełniania swego pierwotnego zadania, wy razili zgodę. Od tamtej pory wszy scy dziedzice rodu Malkeenianów szkolą się tutaj razem z nami. Nie ma też nic dziwnego w ty m, że linia dziedziczenia nie uległa przerwaniu. – Strażnik Bram – powiedział Kaden, powtarzając ten stary ty tuł i po raz pierwszy wy powiadając go ze zrozumieniem. – Strzeżemy ich przed Csestriimami. – Powinieneś nim by ć – odpowiedział Tan szorstko. – Ale pamięć jest krótka. – Są tacy – stwierdził Nin, ruchem głowy wskazując umiala – którzy uważają, że Shinowie nigdy nie powinni by li przekazy wać swej odpowiedzialności, i są zdania, że cesarze zaniedbują swój obowiązek. Kaden odwrócił się do Rampuriego Tana. Mężczy zna stał w cieniu, z rękami założony mi na piersiach, a jego oczy by ły zupełnie ciemne w nikły m świetle pokoju. Nie ruszał się, nie mówił i nie odwracał wzroku od swego ucznia. – Nie wierzy sz, że odeszli, prawda? – zapy tał spokojnie Kaden. – Nie szkolisz mnie, by m by ł

mnichem lub rządził cesarstwem. Przy gotowujesz mnie do walki z Csestriimami. Przez kilka uderzeń serca Tan nie odpowiadał. Jego bezlitosne spojrzenie wwiercało się w Kadena, jakby szukało w nim jakichś sekretów. – Wy daje się, że Csestriimowie wy ginęli – powiedział wreszcie mnich. – Po cóż więc mi to wszy stko opowiadacie? – Na wy padek, gdy by tak nie by ło.

17 Skłamała – upierał się Valy n, uderzając pięścią w stół. – Ta suka skłamała, niech ją Meshkent pokręci. – No dobrze – odparła Lin. – Skłamała. Powtarzanie tego w kółko nie pomoże w niczy m. – Chociaż dobrze jest twardo patrzeć w oczy faktom – dorzucił Laith, a jego głos by ł zby t poważny, by można uznać to za żart. By ło późno. Większość żołnierzy spała na swoich pry czach albo by ła gdzieś na nocny ch ćwiczeniach, a o tej porze ich trójka miała salę kanty ny wy łącznie dla siebie. Większa część sali pozostawała w mroku, bo nie miało sensu marnowanie dobrej oliwy do lamp na oświetlanie pustego pomieszczenia. W końcu sali jednak przez otwarte drzwi prowadzące do kuchni Valy n widział migoczące światło i sły szał pomrukiwanie Jareda, starego nocnego kucharza, który krzątał się przy swojej pracy, opiekając prosię na jutrzejszy obiad i trzy mając na ogniu wielki kocioł herbaty dla żołnierzy wracający ch z nocny ch ćwiczeń. Laith zapalił lampę nad ich stołem, zachowując wy starczająco długi knot, aby Valy n mógł dostrzec twarze przy jaciół. Lotnik siedział, balansując na ty lny ch nogach krzesła i patrząc w górę na odkry te krokwie. Włosy Lin bły szczały w świetle lampy, wciąż jeszcze wilgotne po długim pły waniu. Podniosła ręce w rozjemczy m geście. – Nie twierdzę, że się my licie co do Annick, ale czy jesteście pewni? Mówiłeś, że gdy by ło już po wszy stkim, Fane pokazał ten węzeł i że by ł to zwy kły ratowniczy. Valy n zeszty wniał, a potem odetchnął głęboko. Ona po prostu chciała pomóc, próbowała wraz z nim rozeznać fakty. – Udało mi się rozwiązać część, zanim straciłem przy tomność – wy jaśnił. – Na końcu spanikowałem, ale wy starczająco dobrze pamiętam ten węzeł. Pod palcami wy dawał się zwy kły m węzłem ratowniczy m, ale nim nie by ł. Miał dwie dodatkowe pętle, takie jak w węźle, który m związano Amie. – No dobrze – stwierdził Laith, opuszczając wy ciągnięte nogi na podłogę – nie ma przecież reguły, że musi zawiązać ci łatwy węzeł. Powinno to z zasady wy glądać tak, jakby chciała cię utopić. – Powinno – przy znała Lin – dlaczego więc miałaby kłamać?

Lin nadal nie by ła przekonana, że Annick stała za śmiercią Amie, a jej niechęć w przy jęciu tego do wiadomości zaczy nała Valy na denerwować. Lin by ła zwy kle obiekty wna i trzeźwo my ślała, lecz w śmierci Amie by ło coś, czego nie chciała dostrzec, jakby ze względu na samą naturę przemocy zbrodnia ta musiała by ć popełniona przez mężczy znę. – Bo ona wie – warknął. – To jedy ne wy tłumaczenie. Wie, że znaleźliśmy Amie. Teraz pewnie każdy na Hook już o ty m wie. A jeśli ma olej w głowie, to potrafi sobie wy obrazić, że rozpy ty waliśmy już ludzi w „Czarnej Łodzi”. – No i… co z tego? – zapy tała Lin. – Postanowi zabić całą naszą czwórkę? A także Rianne na dobitkę? Jeśli nawet zabiła Amie, to by łby to chory sposób ukry cia tej zbrodni. – U Annick? – zapy tał Laith, unosząc brwi. – W jej przy padku by łaby to raczej dość zrównoważona reakcja. – Nie twierdzę, że wszy stko dobrze przemy ślałem – ciągnął Valy n. – Mówię ty lko, że za dużo jest w ty m wszy stkim zbiegów okoliczności, aby to lekceważy ć. Mogła nawet mieć coś wspólnego z… Lin rzuciła mu ostre spojrzenie i zamilkł. Mało brakowało, a powiedziałby, że snajperka mogła by ć zaplątana w spisek i zamach na jego ży cie, co by oznaczało, że mogła coś wiedzieć na temat śmierci jego ojca i o zagrożeniu dla Kadena. A przecież nikomu poza Lin nie powiedział o słowach umierającego aedoliańczy ka. To, że o mało nie wy gadał się przed Laithem, świadczy ło ty lko o jego zmęczeniu. – Coś wspólnego z czy m? – zapy tał młodzieniec. – Z moim łukiem – wtrąciła szy bko Lin. – Złamał się pośrodku. Valy n sądzi, że ktoś mógł to zrobić specjalnie. Laith popatrzy ł na jedno z nich, potem na drugie i wzruszy ł ramionami. – Zbliża się Próba. Wtedy to raczej ludzie będą się łamać, nie łuki. – O ile dotrwamy do tej cholernej Próby – dodał Valy n, zwracając się do Lin. – Uważam, że powinniśmy zrobić listę. Wtedy ocenisz, czy Annick nie prezentuje się tak krwawo jak posadzka w rzeźni. – Dobrze – odparła Lin, a jej oczy bły snęły w świetle lampy. – Zróbmy listę. Kettralowcy święcie wierzy li we wszelkie listy. Żołnierze dy sponowali listami czy nności doty czący mi wszy stkiego: sprawdzenia ptaka przed wy lotem, zainstalowania ładunku wy buchowego, abordażu, każdej rzeczy. Valy n niemal sły szał głos starego Georga Garbarza rozbrzmiewający w sali wy kładowej: Ludzie popełniają błędy. Żołnierze popełniają błędy. Każdy na tej spłodzonej przez Shaela wyspie nabija sobie główkę rozmaitymi pomysłami na temat spontaniczności, przystosowania, myślenia w akcji. Splunął. Myślenie w akcji jest dobrym sposobem popełniania błędów. Listy błędów nie popełniają. Głos Georga potrafił uśpić pełną salę kadetów

w mgnieniu oka, ale człowiek ten latał na misje jeszcze po sześćdziesiątce i Valy n próbował uważnie słuchać tego, co mówił. Wy, głuptasy, chcecie wiedzieć, jak dodaje się coś do listy czynności? Żołnierz ginie. Wtedy się zastanawiamy dlaczego. Potem zmieniamy listę. Nauczcie się więc tej pieprzonej listy. Niestety, nie by ło takiej listy, nie by ło wy kazu czy nności służący ch do wy kry cia zdrajcy lub mordercy, ale odrobina logicznego my ślenia nie mogła zaszkodzić. – Po pierwsze – zaczął Valy n, podnosząc palec – wiemy, że Amie umówiła się na spotkanie z żołnierzem Kettralu tego ranka, gdy została zamordowana. Po drugie, miała się spotkać z tą osobą u Mankera. Po trzecie, według Jurena jedy ny m kettralowcem widziany m u Mankera tamtego ranka by ła Annick. Po czwarte, Annick jest zimnokrwistą suką. – Twoje czwarte spostrzeżenie wy daje się bardziej emocjonalne niż anality czne – zauważy ła Lin. – Po piąte, sposób, w jaki została zabita Amie, wskazuje nie ty lko na kettralowskie zawodowstwo, ale i na zupełny brak moralny ch skrupułów. Po szóste, ten sam udziwniony węzeł ratowniczy zastosowano zarówno na poddaszu, gdzie zabito Amie, jak i na okręcie, gdy wy rzucono mnie za burtę. Po siódme, Annick próbuje mnie utopić półtora dnia po ty m, jak znaleźliśmy ciało i zaczęliśmy zadawać py tania. Ach, i na koniec mamy jeszcze spisek obliczony na zabicie całej mojej rodziny i przejęcie tronu, pomy ślał jeszcze Valy n. – Kiedy ujmujesz to wszy stko w ten sposób, to ona rzeczy wiście nie przy pomina kapłanki Eiry – zauważy ł Laith. – No dobrze – powiedziała Lin, skinąwszy ciężko głową. – Zgadzam się. Źle to wy gląda dla Annick. Ale wciąż nie widać w ty m sensu. Dlaczego miałaby zabić Amie? I dlaczego w taki okropny sposób? – Na to nie potrafię odpowiedzieć. – Jak się domy ślam, zwy kłe rozpasane okrucieństwo nie jest tu wy starczający m powodem? – zapy tał Laith. Valy n zmarszczy ł brwi. By ć może przesadził. Jeśli nawet Annick zabiła Amie, to by ć może morderstwo to nie miało nic wspólnego z wy mierzony m przeciwko niemu spiskiem. Prawdopodobne by ło też to, że snajperka mogła kogoś związać i zabić po prostu dla prakty ki. Ty le że zabicie najzwy klejszej kurwy nie sprzy jało naby waniu doświadczenia. I wciąż nie tłumaczy ło to węzła, przez który niemal utonął. – Po prostu sądzę, że potrzebujemy więcej informacji – powiedziała Lin. Valy n powoli potaknął. – A ja wiem nawet, w który m miejscu powinniśmy zacząć ich szukać.

† Teorety cznie przeszukanie czy jegoś kufra powinno by ć łatwe. Każdy z pięciu koszarowy ch budy nków miał ty lko jedno duże pomieszczenie, a kadetom nie wolno by ło zamy kać ich na zamki. Jedy ny problem polegał na ty m, że w koszarach zawsze by ł ktoś, kto albo właśnie wrócił z nocnego biegu, albo uciął sobie drzemkę przed Czasem Krwi. Żeby przeszukać doby tek snajperki, Lin musiałaby mieć dodatkową parę oczu, a udręczony Valy n próbował jeszcze skoncentrować się na zbliżającej się Próbie, na ćwiczeniach i nauce. Każdego wieczoru spoty kał się z Laithem, Gentem i Lin w kącie kanty ny, gdzie dzielili się obserwacjami i podejrzeniami, wy czekując sprzy jającej okazji, by dobrać się do kufra Annick. Tej nocy jednakże Lin się spóźniała. Valy n spojrzał na księży c za oknem, zmierzy ł jego odległość od hory zontu i pokręcił głową. – Uspokój się – powiedział Laith. – Z Lin wszy stko w porządku. – Wiem – odparł Valy n, ale wciąż bębnił palcami w blat stołu. Ha Lin waży ła więcej od Annick i by ła lepsza w walce na pięści i noże. Z drugiej strony jednak w większości takich walk decy dowała reguła: kto zaatakował pierwszy, ten odchodził z pola walki o własny ch siłach, a Valy n się bał, że w kry ty cznej chwili Lin się zawaha, bo Annick na pewno nie. – Powinieneś bardziej się martwić o siebie – dodał Laith, gesty kulując z kielichem w dłoni. By ł napełniony wodą, ale wy wijał nim tak, jakby to by ł kufel, a on siedział w piwiarni. – To ciebie wy stawiono razem z Annick do jutrzejszego testu snajperskiego. – Dzięki za uprzejme przy pomnienie – odrzekł Valy n. – Masz przerąbane. – I za opty mizm. – Po prostu próbuję wprowadzić do rozmowy trochę zdrowego realizmu. Valy n ponownie pokręcił głową. Fakt, że z grubsza zgadzał się z Laithem, nie zmieniał stanu rzeczy. Valy n by ł dobry m strzelcem i nawet jak na standardy Kettralu dobrze sobie radził z płaskim łukiem, ale Annick by ła jak pomiot Shaela, jak duch. Przegrała ty lko jedne zawody strzeleckie, z Balendinem, jednak Valy n by ł przekonany, że krwiopijca znalazł jakiś sposób oszukiwania. Co gorsza, kiedy wy stępowało się przeciwko Annick, kończy ło się zwy kle poranek z podbity m okiem, złamaną szczęką albo wy szczerbiony m zębem. Nie należało to do konkurencji. Trzeba by ło po prostu podkraść się jak najbliżej, by strzelić w wiszący dzwon przed swoim przeciwnikiem, i to wszy stko, ale Annick uznała za punkt honoru, by trafiać w dzwon, potem w obu trenerów omiatający ch pole lunetami, a wreszcie w swego przeciwnika. Uży wała tępy ch strzał,

które w Kettralu nazy wano ogłuchami, ale wciąż mogły one wy bić ząb albo wręcz pozbawić przy tomności. Rok wcześniej jeden z kadetów poskarży ł się na to dowództwu. Skoro Annick jest dość dobra, by decy dować, gdzie trafia, to niech trafia raczej w korpus, nie w twarz, odpowiedzieli. Odpowiedź Annick, którą trenerzy zaakceptowali, nie bez sady sty cznej saty sfakcji, by ła taka, że jeśli skarżący nie chcą by ć trafiani w twarz, to powinni się nauczy ć nie wy stawiać twarzy na strzał. – Krótko przed Próbą znajdę jakiś sposób, by się od tego wy migać – powiedział Laith. – Od tego nie da się wy migać. – Zawsze jest jakiś sposób. Przez ostatnie pięć lat udawało mi się unikać najgorszego gówna. To dlatego zostałem lotnikiem. – Zostałeś lotnikiem, bo lubisz poruszać się szy bko, a nienawidzisz biegania. – Jak rzekłem, unikać gówna. – Uśmiech Laitha przy gasł. – Mówię szczerze, Val. Jeśli Annick naprawdę próbuje cię zabić z powodu tego, co wiesz o Amie, to nie powinieneś zbliżać się do tej snajperki bardziej niż na milę. Valy n my ślał podobnie, ale wolałby raczej zostać odesłany do Shaela, niż dać się odstraszy ć innemu kadetowi, nawet mordercy, od ćwiczeń. – Będą tam przecież dwaj trenerzy obserwujący wszy stko przez lunety – przy pomniał przy jacielowi. – By łaby szalona, próbując mnie ustrzelić. – Rób, jak uważasz – odparł Laith ze wzruszeniem ramion. – Wy leję kroplę piwa na twój grób. Miał to by ć żart, ale przy wołał wspomnienie nocy, gdy pochowali Amie. Laith pociągnął duży ły k wody, skrzy wił się, jakby oczekiwał, że w kielichu znajdzie się coś innego, a potem zapadło między nimi posępne milczenie. W ty m stanie zastała ich Lin, gdy wpadła do sali. – Znalazłam coś – rzuciła, patrząc gniewnie. Valy n dał znak, by usiadła, po czy m rozejrzał się, by sprawdzić, czy są w sali sami. – Wiecie, co dziewczy na trzy ma w swoim zakichany m kufrze? – zapy tała Lin, siadając na ławie obok Laitha. – Listy od nieodwzajemnionej miłości? – podsunął lotnik. Lin parsknęła śmiechem. – Zgadujcie dalej. – Małą sierotkę, którą w sekrecie pielęgnowała, przy wracając do ży cia? – Strzały – powiedziała Lin. – Zwy kłe strzały ? – zapy tał zaskoczony Valy n. Nie by ło to nic nadzwy czajnego. – Ma ich tam chy ba z ty siąc – ciągnęła Lin. – Sama je robi. Struga brzechwy, samodzielnie wy kuwa groty w kuźni, nawet sama robi lotki z jakichś dziwny ch piór, od północnej czarnej gęsi czy jakiegoś innego gówna. Ma tego dość, by wy strzelać wszy stkich na Wy spach, i to po

wielekroć. Mało brakowało, a nie dałaby m rady przez to wszy stko się przekopać. – No cóż, nie ma nic dziwnego w ty m, że najlepszy strzelec wśród kadetów ma słabość do strzał – zauważy ł Laith. – Ale by ło tam coś jeszcze – powiedział Valy n, odgadując prawdę z oczu Lin. Potaknęła posępnie i zaczęła szperać po kieszeniach swego czarnego kombinezonu, po czy m wy ciągnęła coś złocistego. Rzuciła to przez stół do Valy na. Złapał i wpatrzy ł się w to z niedowierzaniem. By ł to kosmy k jasny ch, miękkich włosów w kolorze lnu przewiązany ch wstążką. – Czy to… – zaczął, ale już znał odpowiedź. Kiedy znaleźli Amie, jej ciało by ło w straszny m stanie. Rozkład postępował, ciało odpadało od kości, po języ ku chodziły muchy, a oczy rozpły wały się w oczodołach. A jednak włosy dziewczy ny, miękkie, lniane włosy, niemal poły skiwały w blady m świetle księży ca. – Na świętego Hulla – westchnął Laith. – Ja chromolę… By ło to obiecujące odkry cie, ale omawiając możliwe wy tłumaczenia, zdali sobie sprawę, że nie wy nika zeń nic konkretnego. Annick znała Amie. I co z tego? – Może to by ć trofeum – rzucił Laith. – Czy Annick należy do takich, co zbierają trofea? – odpaliła Lin. – Może to jednak będzie jakiś dowód – podsunął Valy n. – Że zabiła Amie. – Bardzo gówniany dowód – skwitował Laith. – Głowa jest dobry m dowodem. Jeżeli pokażesz komuś głowę, to są duże szanse, że zabiłeś właściciela. Dłonie mogą by ć dowodem. Ale włosy ? – Rozłoży ł ręce. – Poza ty m czegóż może to dowodzić, skoro zostało znalezione na dnie jej kufra? – dodała Lin, biorąc kosmy k w palce i oglądając raz jeszcze. Im dłużej rozmawiali o różny ch możliwościach, ty m bardziej rozczarowany by ł Valy n. Jak zauważy ła Lin, Annick nie musiała nawet obciąć włosów osobiście; ktoś mógł jej ten kosmy k dać, aby wskazać cel. Ponadto poza słowami Jurena nie mieli żadnego potwierdzenia, że snajperka by ła na Hook tego dnia, gdy zmarła Amie. Kiedy knot lampy wy palił się niemal całkowicie i pozostała zeń ty lko sczerniała resztka, Valy n okazał gotowość pójścia do koszarowego budy nku, gdzie mieszkała Annick, pokazania jej ty ch włosów i zażądania odpowiedzi. – To mi wy gląda na świetny plan – stwierdził szy derczo Laith. – Na pewno będzie szczęśliwa, mogąc nawiązać współpracę. Valy n machnął ręką, zmęczony i ziry towany zarazem. – Masz rację. Masz rację. Niech mnie Shael skopie do krwi, masz rację. – To ty lko pierwszy krok – powiedziała Lin, kładąc dłoń na ramieniu Valy na, który poczuł przez tkaninę jej mocny, a jednocześnie uspokajający uścisk. Spojrzała mu w oczy. – Nikt nie

przebiegnie ty siąca lig – powiedziała, cy tując Hendrana – ale każdy może zrobić pierwszy krok, a potem następny. – Następny m moim krokiem będzie pójście do wy rka – mruknął Laith, przeciągając się na ławie jak kot. – Mam przed świtem ćwiczenia lotnicze, to już za kilka dzwonków. Valy n skinął lotnikowi. – Zgasimy zaraz lampę i wy jdziemy za tobą. Laith spojrzał na nich kolejno z chy try m uśmieszkiem. – Nigdy nie jest za późno, gdy poczuje się mrowienie pod spodenkami… – Pieprz się, Laith – odparowała cierpko Lin. Wszy scy by li wy kończeni, ale napięcie w głosie Lin zaskoczy ło Valy na. – Nie mam chy ba innej opcji – mruknął Laith, zerkając na swoją prawą dłoń ze wzruszeniem ramion. – To znaczy teraz, kiedy twoja kurwa nie ży je? – zapy tała. Uśmiech zniknął z twarzy Laitha. – Ona nie by ła moją kurwą. – Oczy wiście, że nie. Wy poży czony sprzęt to fajna sprawa. Jeśli się popsuje, to nie twój problem. Gdy by Amie by ła twoja, by ć może zadbałby ś o nią trochę lepiej. Valy n podniósł rękę, by powstrzy mać sprzeczkę, lecz chwilę trwało, zanim Laith zdołał odpowiedzieć. Zwy kły humor lotnika wy gasł jak oliwa w dopalającej się lampie. – Nie wiem, jakim cudem zostałem w naszej bajce ty m zły m – powiedział, rzucając złe spojrzenie – ale proszę, nie wciągaj mnie w swoje poczucie winy. – Mojej winy ? – parsknęła Lin. – Och, prawda, zapomniałem – odciął się lotnik. – Ty ty lko kupowałaś u niej owoce. Nigdy nie kupowałaś seksu. – Uniósł ręce w drwiący m geście poddania. – A ile jej płaciłaś? Kilka miedziany ch płomy ków? Dość, by postawić za to godziwy posiłek na stole? Dość, by przestała się kurwić? Lin nie odpowiedziała. Jej twarz by ła jak zamknięta książka. – Zanim wy tkniesz mnie palcem, dlaczego nie zadasz sobie py tania, co sama zrobiłaś, by uczy nić ży cie Amie lepszy m? – rzucił Laith z płonący mi oczami. Nim Valy n zdąży ł coś powiedzieć, by ich uspokoić, lotnik obrócił się na pięcie i wy szedł. Przez dłuższą chwilę po trzaśnięciu drzwi Valy n i Lin siedzieli w migoczący m świetle gasnącej lampy. Po chwili sięgnęła przez stół i splotła palce z jego palcami. Nie widział jej twarzy w ciemności, ale zacisnął dłoń na jej ręce. – Po prostu nie mogę… – zaczęła, a potem zamilkła. Valy n nie by ł pewien, co zamierzała powiedzieć, ale poczuł jej głęboką, bolesną bezradność

kry jącą się za słowami. Wy dawało się niemożliwe, by ktoś zamordował niewinną dziewczy nę, żeby ją związał i zaszlachtował jak prosię, z którego spuszcza się krew, a wszy stko to pod nosem Orlego Gniazda. Nie dość, że Kettral jej nie uratował, to wy glądało na to, że jedno z jego braci i sióstr by ło odpowiedzialne za to morderstwo. – Dojdziemy do tego – powiedział łagodnie, jakby chciał przekonać nie ty lko Ha Lin, ale i siebie. – Dojdziemy. Przesiadła się na ławę po jego stronie i przez dłuższą chwilę siedzieli tak obok siebie, trzy mając się za ręce, lecz nie przy tulając się. Valy n wy czuwał ciepło jej ciała, ale ona siedziała szty wno, oddzielona od niego w ciemności. – Jest coś jeszcze – powiedziała w końcu. – Spotkałam za koszarami Balendina, a raczej… to on spotkał mnie. Valy n poczuł napięcie, ale zanim zdąży ł coś powiedzieć, Lin ciągnęła: – To by ło dziwne. Wy dawał się zdenerwowany, niemal wy straszony. Oznajmił, że chce mi coś powiedzieć o Samim Yurlu. – O Yurlu? – spy tał zdumiony Valy n. – Cóż takiego? – Oto jest py tanie. Nie chciał mi nic wy jawić. Powiedział, że to coś, co muszę zobaczy ć, i że to ważne. Valy n zmarszczy ł brwi. – Nie podoba mi się to. – A co ma się tu podobać? W końcu jeżeli wie coś o Yurlu, coś obciążającego… Ktokolwiek zabił Amie, nie musiał zrobić tego sam. – Yurl i Annick? – Valy n spróbował dopatrzy ć się w ty m jakiegoś sensu. Sami Yurl miał niezby t przy jemną grupę zwolenników dobrany ch spośród kadetów, ale snajperka nigdy do nich nie należała. – Gdy by Balendin odkry ł coś takiego jak morderstwo… – drąży ła Lin. – To poszedłby z ty m prosto do dowództwa. – Chy ba że z jakiegoś powodu nie mógłby tego zrobić. Valy n westchnął głęboko. By ł zmęczony. Zmęczony bardziej niż wy nikałoby to ze zwy kłego, uczciwego wy czerpania, jakie pojawiało się po miesiącu ćwiczeń. Nieustanne szukanie, zgady wanie, dowiady wanie się, oglądanie za siebie i nieufność wy kończy ły go do cna. Jeśli jedno jabłko jest zgniłe, musisz założy ć, że wszy stkie takie są, ale jest to zarazem najlepszy sposób, by umrzeć z głodu – No dobrze – powiedział, przecierając oczy kły kciami – ale dlaczego przy szedł z ty m do ciebie? – Może wie, że znaleźliśmy ciało Amie. I wie, że chętniej go wy słucham niż ty.

– To rzecz dy skusy jna – pry chnął Valy n. – Jeśli chodzi o charakter, to raczej ty jesteś bardziej wy buchowa. – No to może nienawidzi mnie trochę mniej. Ty dość łatwo wzbudzasz… niechęć. – Czy li że po ty lu latach spędzony ch w roli Yurlowego sługusa nagle chce się okazać miły ? Chce porzucić sy na atrepa i zaprzy jaźnić się z nami? – By ć może – odparła Lin. – Obijanie kadetów w ringu to jedno. Dopadnięcie kurwy i zaszlachtowanie jej na stry chu to co innego. Może jednak Balendin ma jakąś resztkę przy zwoitości. – Sądząc z tonu jej głosu, nie uważała tego za bardzo prawdopodobne. Przyzwoitość. W odniesieniu do mężczy zn i kobiet szkolony ch do wbijania ludziom noża w plecy by ło to dość bałamutne słowo. – Pójdziemy więc razem zobaczy ć, co takiego ma ci do pokazania – stwierdził Valy n. – Skoro może pokazać to jednej osobie, może też pokazać dwóm. Obiecuję, że będę słuchał. – Nie – odpowiedziała Lin. – To będzie jutro rano w czasie twojego testu strzeleckiego. Valy n zaklął. – Trudno. Powiedz mu więc, że nie możemy przy jść rano. – Nie sądzę, by by ła to jakaś rzecz – odrzekła Lin. – My ślę, że to raczej zdarzenie. Chy ba chce mi pokazać, jak Yurl coś robi. Valy n zacisnął i rozluźnił pięści. – Gdzie? – zapy tał z gory czą. Nie ufał Balendinowi ani nie wierzy ł w nagły nawrót jego sumienia. Przez osiem lat krwiopijca zwiódł i pobił chy ba wszy stkich kadetów na Wy spach poza Yurlem i jego koterią. Gdy by ła okazja oszukać, oszukiwał. Gdy nadarzała się sposobność skłamania, kłamał. Na my śl, że Lin mogłaby pójść z nim gdzieś, żeby obejrzeć coś dziwnego, poczuł ucisk w żołądku. Oczy wiście medal ma dwie strony. Jeśli Balendin by ł nieuczciwy, równie dobrze mógł zdradzić Yurla, jak kogokolwiek innego. – Gdzie? – zapy tał ponownie. – Na zachodnich urwiskach. Zachodnie urwiska by ły dzikim skalisty m terenem na północny m zachodzie wy spy : trochę krzaków, trochę ciernisty ch zarośli i dobry widok na środkową część Qarsh. Ży ło tam trochę morskich ptaków zakładający ch gniazda na brzegu oceanu, a na skałach można by ło znaleźć ciekawe muszle porzucone przez mewy. To wszy stko. – Czy masz jakieś przy puszczenia, co chce ci tam pokazać? – O ty m właśnie mam się sama przekonać – odparła Lin, a w jej głosie pobrzmiewała iry tacja. – Nie martw się, Val – dodała delikatniej, ściskając jego dłoń. – Zabiorę ze sobą ostre miecze i będę ostrożna. Valy n odetchnął powoli. – Będziesz około mili od miejsca, gdzie odbędzie się test snajperski – powiedział. Ta my śl nieco

go uspokajała. Przed chwilą by ł niemal pewien, że miejscem spotkania z Balendinem okaże się który ś z opuszczony ch domów na Hook. Oczy wiście nie robiło to wielkiej różnicy. Sprawy mogły potoczy ć się źle zarówno na urwiskach, jak i na jakimś obskurny m poddaszu, ale świadomość, że Lin wciąż będzie na Qarsh, i to w zasięgu kilku minut szy bkiego biegu z pola snajperskich ćwiczeń, trochę go uspokajała. – Dobrze – rzucił w końcu. – Jeden Shael wie, jak bardzo nie ufam temu draniowi, ale ty też nie jesteś dzieckiem. – Nie cofnęła dłoni z jego ręki, a on nagle zdał sobie sprawę z jej ciężaru, z delikatnego uścisku jej stwardniały ch palców. By li w kanty nie sami, odkąd wy szedł Laith, ale po raz pierwszy od chwili, gdy usiadła przy nim na ławie, Valy n spojrzał na nią, próbując dostrzec w ciemnościach ry sy jej szczupłej twarzy. – Po prostu boję się o ciebie – stwierdził spokojnie. Mógł powiedzieć więcej, znacznie więcej, ale nie znalazł odpowiednich słów. Lin patrzy ła na niego przez chwilę, która wy dała się bardzo długa. Potem bez uprzedzenia pochy liła się ku niemu i przy cisnęła wargi do jego ust. Jej pocałunek by ł ciepły, szorstki i miękki zarazem. Valy n sy piał wcześniej z kobietami, ale ty lko z dziwkami na Hook, i nie by ły to pory wające doświadczenia. Ale to… to by ło coś zupełnie innego. Po chwili, która zdała się trwać nieskończenie długo, Lin się cofnęła. – Przepraszam, ja… nie powinnam by ła tego robić. – Nie powinnaś robić tego teraz – odpowiedział Valy n, zaskoczony i nagle szczęśliwy, a zmęczenie go opuściło, przy najmniej na tę chwilę. – Powinnaś by ła to zrobić już dawno temu. Lin uśmiechnęła się, a potem wstała i lekko szturchnęła go w policzek. – Zobaczę, co Balendin dla mnie ma. A ty nie pozwól, by Annick zby t mocno pokiereszowała tę twoją piękną buzię jutro rano. Nim Valy n zdąży ł odpowiedzieć, odwróciła się. Gdy drzwi się za nią zamknęły, on wciąż jeszcze się uśmiechał. Nie mogła do niego należeć, to znaczy nie mogła w trady cy jny sposób. Kettralowcy nigdy się nie żenili, a kilka potajemny ch związków, do jakich doszło na Wy spach, starannie ukry wano, tak starannie, że nigdy nie kolidowały z treningiem czy wojną. By ło więc możliwe jakieś ży cie, jakaś przy szłość, w której służy liby w ty m samy m Skrzy dle i pracowali ze sobą codziennie, a nawet zestarzeli się razem, oczy wiście gdy by któreś z nich nie dostało strzały w plecy. Nie by ło to wiele, ale póki co, Valy n dał się ponieść ty m marzeniom. Potem dzwonek zadzwonił na trzecią wartę, wy bijając go z marzeń, a ciemność i cisza nastały znowu, ciężkie jak woda, która przed paroma dniami omal go nie zatopiła.

18 Jasne słońce stało wy soko na niebie, co nie by ło dla Valy na korzy stne. Dawało obserwatorom duże szanse wy patrzenia go. Dzień by ł cichy, co też nie by ło dobre; lekki wiatr od morza mógłby choć trochę zagłuszy ć przy padkowe odgłosy, jak choćby chrobot kamy ków pod jego ciałem. Pot ściekał mu z brwi, zalewał oczy i utrudniał widzenie. Czuł pokusę, by go obetrzeć, ale każdy zbędny ruch by ł dla snajpera przekleństwem. Zamiast tego mrugnął dwukrotnie, zmruży ł oczy i dalej posuwał się wolno wzdłuż pły tkiej bruzdy, która też by ła nieodpowiednia. Zawody snajperskie mogły się odby wać w każdy m miejscu na Wy spach, ale trenerzy woleli obszar przy legający do północnego wy brzeża Qarsh, gdzie teren wznosił się nagle i kończy ł wapienny mi skałami, które opadały stromy m urwiskiem w fale. Setki pęknięć podzieliło grunt na małe szczeliny i wąskie jary, jakby Pta, Władca Chaosu, dźwignął całą wy spę w górę swoją potężną ręką, po czy m roztrzaskał ją o powierzchnię morza. Na szczy cie urwisk stała platforma obserwatorów, drewniana konstrukcja, na której zawieszono też spiżowy dzwon wielkości ludzkiej głowy. Cel ćwiczenia by ł prosty : podkraść się dostatecznie blisko, by strzelić w dzwon, po czy m się wy cofać. W prakty ce by ło to prawie niemożliwe. Trenerzy z Orlego Gniazda tkwili na platformie i omiatali cały teren lunetami, wy czekując, aż kadeci popełnią najmniejszy błąd i wy chy ną choćby na chwilę na otwartą przestrzeń. Rosochate krzewy i przy padkowe nierówności gruntu zapewniały jedy ną osłonę i przez pierwsze trzy lata Valy nowi nie udało się podkraść do platformy bliżej niż na pół mili, nie wspominając już o trafieniu w dzwon. Ostatnio jednak zaczął odnosić umiarkowane sukcesy. Oczy wiście w Kettralu sukces by ł zawsze bronią obosieczną. Sukcesy oznaczały, że reguły są zby t łatwe, a to z kolei sprawiało, że dawano im trudniejsze zadania. Przekradnięcie się pod osłoną krzewów i przeznaczenie na to odpowiedniej ilości czasu, by dotrzeć jak najbliżej dzwonu, to by ła jedna sprawa. Inną rzeczą natomiast by ło zrobienie tego w ty m samy m czasie co ktoś inny, kry jąc się nie ty lko przed jego wzrokiem, ale i przed spojrzeniem obserwatorów, usiłując jednocześnie zrobić to nieco szy bciej, by wcześniej trafić w dzwon. A już najgorszą rzeczą by ło współzawodniczenie z Annick. Młoda snajperka by ła tak dobra, że w ciągu ostatniego roku wy stawiano ją przeciwko starszy m kadetom. Teraz jednak, kiedy sami by li blisko Próby Hulla, nie by ło już starszy ch kadetów.

Pech potrafi przekreślić trening całego życia, pomy ślał Valy n i uniósł nieco głowę, aby spojrzeć na zachód. Skała gniotła go w ramię i w pierś, ostre kamienie wpijały się przez kombinezon, a nędzny rowek, który m się czołgał, by ł zdecy dowanie zby t wąski, by zmieścić w nim jeszcze wy gięte łuczy sko arbalety, które zawadzało o bok zagłębienia i cisnęło go w brzuch. Kettralowców uczono posługiwać się wszelką bronią strzelecką, ale gdy chodziło o precy zy jne strzelanie, nic nie mogło dorównać arbalecie. Inaczej niż w przy padku zwy kłego łuku można by ło strzelać z pozy cji leżącej, a jedy ny m konieczny m ruchem, jaki należało wy konać przy strzale, by ł ruch palca na spuście. Oczy wiście trzeba też by ło to przeklęte urządzenie taszczy ć ze sobą. Na domiar złego Valy n nie miał pojęcia, gdzie jest Annick. Prawdę mówiąc, wcale tego nie oczekiwał. Dość miał roboty, próbując zachować jak najniższą pozy cję i usiłując trzy mać się poza zasięgiem wzroku obserwatorów, by jeszcze miał tropić swoją współzawodniczkę. W jakichś inny ch zawodach pozy cja drugiego snajpera nic by go nie obchodziła, ale to nie by ły jakieś inne zawody. To by ła Annick i polowała na niego. By ło to równie pewne jak to, że chciała też ustrzelić dzwon. Na tę my śl, mimo tego, co powiedział ubiegłej nocy Laithowi, ciarki przechodziły mu po plecach. Jedy ną pociechą by ło to, że słońce, upał i kamienisty grunt będą dla niej takim samy m utrudnieniem jak dla niego. Najlepiej mieć to jak najprędzej za sobą. Liczy ł na to, że wąską rozpadliną zbliży się na odległość strzału, dlatego czołgał się nią już połowę poranka, i to w stosunkowo rozsądny m czasie – co parę minut ruch lub dwa. Niestety, w miarę jak posuwał się w górę zbocza, rozpadlina robiła się coraz pły tsza i nie dawała już prawie żadnej osłony. Mógł unieść głowę jedy nie na ułamek cala, aby w odległości pięciuset kroków dostrzec drewnianą konstrukcję wieży obserwatorów, a na niej jasną plamę dzwonu. Wciąż za daleko, by oddać strzał, nawet najlepiej mierząc. Zaczął się zastanawiać, czy nie zawrócić. By łoby to słuszne, gdy by wszy stkie inne względy by ły obojętne, ale tak nie by ło. Nie miał szans, by cicho dotrzeć na pozy cję strzelecką, a przecież musiał też poruszać się dość szy bko. Przed sobą miał dobre osiem kroków skąpej osłony – jakieś rzadkie krzewy z odrobiną morskiej trawy – ale gdy by zdołał przeskoczy ć tę przestrzeń niezauważony, to mógłby się skry ć za rzędem głazów, a może nawet posunąć się kawałek za nimi. By ło to ry zy kowne, ale wszy stko, co robił Kettral, by ło ry zy kowne, a przede wszy stkim samo zostanie kettralowcem by ło obarczone ry zy kiem. Nikt na Wy spach nie uczy ł ich, jak unikać ry zy ka; uczono jedy nie, jak je podejmować, jak oceniać, jak radzić sobie z niepewnością. W takiej chwili Valy n niewiele jednak my ślał o ocenianiu i szacowaniu. Gdzieś tam by ła Annick i raczej nie mógł liczy ć na to, że marnotrawi czas, dumając na temat prawdopodobieństwa.

– Niech to Shael weźmie – mruknął, unosząc się lekko na łokciach i kolanach, po czy m szaleńczy mi ruchami poczołgał się, starając się utrzy mać ciało jak najniżej, a zarazem poruszać szy bko. Przepełznięcie po ziemi i kamieniach zajęło mu dobre piętnaście uderzeń serca, a chociaż biło jak szalone, to każde uderzenie zdawało się trwać w nieskończoność. Upadł w końcu za duży m wapienny m głazem, a potem przetoczy ł się w prawo, za liściastą kępę akantu osłaniającą go od południowej części terenu. Gdy ty lko znalazł się za rozsądną osłoną, odetchnął chwilę dla nabrania sił. Obserwatorzy nie zagwizdali. Annick nie strzeliła. Uśmiechnął się do siebie. Czasem jednak ry zy ko się opłaca. W ciągu następnej godziny torował sobie drogę coraz bliżej obserwacy jnej platformy, manewrując przez krzaki i wy soką trawę, skradając się rozpadlinami w spękany m i żwirowy m gruncie. Gdy uniósł trochę wy żej głowę, dzwon by ł już dobrze widoczny, podobnie jak siedzący po jego bokach dwaj instruktorzy badający teren przez lunety. No dalej, na Hulla, modlił się, posuwając się cal po calu przez żwir. Jeszcze trochę bliżej. Arbaleta, którą taszczy ł, by ła dość nieporęczna, ale mocna. Gdy by ustał wiatr, mógłby trafić cel z odległości nieco ponad stu kroków. Byle tylko jeszcze przez chwilę zająć Annick. Posuwał się naprzód pod osłoną pochy łości, gdy z platformy dobiegło głośne przekleństwo. Zary zy kował i wy jrzał ostrożnie. Anders Saan, jeden z dwóch trenerów, przy ciskał dłoń do piersi i klął siarczy ście. – Niech to Shael weźmie – warknął Valy n, czołgając się naprzód. Annick by ła w zasięgu strzału i przy stąpiła już do działania. Kilka chwil później drugi z trenerów na platformie zgiął się wpół, a jego czarna sy lwetka słaniała się jak dźgnięta mieczem. Tępe groty nie zabijały, Annick zaś okazy wała trenerom szacunek, trafiając ich w korpus, a nie głowę. A jednak uderzenie takiego bełtu by ło bardzo bolesne. Valy n zazgrzy tał zębami. Annick musiała ponownie napiąć arbaletę przed oddaniem strzału do dzwonu. Oznaczało to naciągnięcie i zaczepienie cięciwy, wprowadzenie następnego bełtu do prowadnicy i ponowne przy jęcie pozy cji strzeleckiej. Istniał zatem cień szansy, że on zdąży ty mczasem oddać strzał do dzwonu, zwłaszcza że obserwatorzy zostali na chwilę wy łączeni z gry. Zajmie jej to przy najmniej czterdzieści sekund, zanim… Strzała uderzy ła o kamień kilka cali od jego głowy, po czy m upadła na żwir jak zestrzelony ptak. Valy n spojrzał w osłupieniu. Annick nie mogła załadować arbalety tak prędko. Trzeba by ło obrócić dźwignią i zaczepić cięciwę. Nikt nie zdołałby tego zrobić w takim tempie. – A jednak ona to zrobiła, ty pokręcony przez Meshkenta głupcze – mruknął do siebie i odtoczy ł się prędko, próbując się skry ć i odsunąć z linii strzału ze spodziewanego kierunku. Stoczy ł się w głąb maleńkiej rozpadliny w chwili, gdy następna strzała uderzy ła obok niego w ziemię. Strzała.

Z arbalety nie strzelało się strzałami, ty lko bełtami. Annick mogła strzelać tak szy bko, ponieważ uży wała zwy kłego łuku, ale jak udawało się jej strzelać z pozy cji leżącej, tego Valy n nie wiedział. Nie miało to teraz żadnego znaczenia. Unieruchomiła go w miejscu, a sama z pewnością szukała teraz nowego kierunku, skąd miałaby lepszy widok, podczas gdy on leżał, czekając na kolejny strzał, który go dosięgnie w ciągu najbliższej minuty. Jedy ną logiczną rzeczą w takiej sy tuacji by ło poddanie się. Snajperka niewątpliwie wy grała zawody i mogła strzelić w ten cholerny dzwon, kiedy chciała, ale coś w Valy nie sprzeciwiało się kapitulacji. Dla Annick gra nie by ła skończona, dopóki nie trafi każdego znajdującego się w zasięgu strzału, a skoro gra nie by ła skończona, to wciąż jeszcze mógł wy grać. Na kolanach i łokciach przeczołgał się kawałek rozpadliną. Teraz musiał ty lko sięgnąć… Następna strzała uderzy ła w ziemię tuż obok niego. Dziewczy na by ła szy bka, ale jej zwy kła celność wy raźnie zawodziła. Valy n uśmiechnął się lekko – wy glądało na to, że nawet Annick miewa gorsze dni – ale gdy spojrzał na leżącą obok strzałę, przeniknął go chłód. Ostry jak brzy twa grot bły szczał jasno i jadowicie w py le. Strzała nie by ła tępo zakończona. Grot tego rodzaju przebiłby mu pierś na wy lot, gdy by Annick zdołała dobrze wy celować. Z ry kiem wściekłości zerwał się na równe nogi. Gra skończona. Koniec z ukry waniem się. Koniec z chowaniem za skałami i przedzieraniem się przez krzaki. Nie wiedział, jak to możliwe, skoro obaj trenerzy to widzieli, ale Annick próbowała go zabić, a mając już wy liczony kąt i zasięg, mogła oddać wy mierzony strzał. Rzucił się naprzód, klucząc po wy boistej ścieżce. Gdy by zdołał dobiec do niskiego piaszczy stego wzniesienia widocznego w odległości piętnastu kroków, mógłby zy skać rozsądną osłonę, ale piętnaście kroków dla wy ćwiczonego strzelca by ło jak wieczność. Serce łomotało mu w piersiach, płuca rzęziły, a on, biegnąc, walczy ł ze strachem, napędzał nim nogi, aby niosły go szy bciej. Jeszcze pięć kroków. Żeby ty lko zdąży ć dobiec do górki… Uderzenie dosięgło go wy soko w ramię, tuż nad płucem, i rzuciło na żwirowe wzniesienie. Pierwszy pojawił się szok spowodowany siłą uderzenia. Następnie przy szedł ból, dziki, rozdzierający, palący jak ogień. Przetoczy ł się na bok i spojrzał na przód swojej kamizelki. Strzała przeszy ła ciało i wy szła przodem, przebijając pierś. Grot i brzechwa pokry te by ły krwią. Kurewska strzała, niech Kent ją pokręci, pomy ślał mętnie. Spróbował poruszy ć rękami, podeprzeć się na nich i podnieść na kolana, lecz mu się nie udało. Mgła zasnuła mu oczy, ale dojrzał jeszcze szczupłą sy lwetkę powstającą z ziemi w odległości około stu kroków. Annick trzy mała w ręce krótki łuk ze strzałą założoną już na cięciwę. Zobaczyli ją, pomy ślał półprzy tomnie Valy n. Czy ona nie wie, że trenerzy na nią patrzą? Lekkim ruchem uniosła łuk, pły nnie naciągając i puszczając cięciwę. Chwilę później dobiegł Valy na spiżowy dźwięk dzwonu, niewy raźny i brzękliwy, jakby dochodził spod wody.

Dopiero gdy opuściła łuk, Annick spojrzała w jego stronę, zwracając doń głowę szy bkim, precy zy jny m ruchem ptaka. Przez krwawą mgłę, która zasnuła mu widok, Valy n dostrzegł, jak jej oczy się rozszerzają, ale w jej twardy ch, dziecinny ch ry sach nie malowała się ani radość, ani saty sfakcja.

19 Uinian Czwarty nie wy dawał się zdolny do morderstwa, a już zwłaszcza do zamordowania takiego wojownika, jakim by ł Sanlitun hui’Malkeenian. Podczas gdy ojciec Adare by ł wy soki, silny i miał potężne ramiona i dłonie, najwy ższy kapłan Intarry by ł niemal albinosem, niskim, blady m i przy garbiony m, miał wąskie usta, a jego głowa przy pominała nieforemną ty kwę. To, że jej ojciec leżał martwy w zimny m grobie, by ło dla Adare wy starczająco bolesne, ale fakt, że został posłany do Ananshaela przez tego żałosnego nędznika, sprawiał, że chciało jej się krzy czeć i płakać jednocześnie. Skoro Sanlitun musiał już umrzeć, to powinien polec w bitwie albo zostać połknięty przez rozszalałe morze. Chaos bitewny i gniew odmętów to by li wrogowie godni jej ojca. Uinian zaś, pomimo swego stanowiska, jawił się jej jako mała, nędzna kreatura. Dlaczego więc się nie boi? – my ślała zdenerwowana. Pałac Brzasku by ł pomy ślany tak, by wprawiać w nabożny podziw nawet największy ch wielmożów. Z jego środka patrzy ła na całe miasto Włócznia Intarry, niezwy kle wy soka wieża z jasnego kamienia, osadzona głęboko w skale przez nieznane ręce, starsze niż historia. U stóp Włóczni stała Sala Ty siąca Drzew. To najwy ższe i najdłuższe pomieszczenie pałacu, będące zarazem jedny m z najstarszy ch, by ło ogromny m, rozbrzmiewający m echem budy nkiem z drewna cedrów i sekwoi, a ogromne kolumny z ich pni przez dwanaście lat zwoziło dziesięć ty sięcy niewolników, transportując je ze zboczy Ancazu przez całą Eridroę. Wy gładzone i natarte oliwą wielkie złociste pnie pięły się rząd za rzędem, rozgałęzione w górze, jak za ży cia, aby podtrzy my wać strop. Całą tę przestrzeń stworzono na taką skalę, by w jej obliczu odczuwał pokorę nawet sam cesarz, który zasiadał w niej na Nieciosany m Tronie, a jednak Uinian wy dawał się obojętny, trochę znudzony, a wręcz zadowolony z siebie. Jego małe czarne oczy wędrowały od stojący ch pod ścianami aedoliańczy ków do ław, z który ch Zasiadający Sędziowie mieli wy słuchać oskarżeń i dowodów przeciwko niemu, a potem jego obrony. Oblizał wargi, choć odruch ten wy dał się Adare spowodowany raczej wy czekiwaniem niż zdenerwowaniem; potem skierował wzrok na nią. Znała moc swego spojrzenia i palące oddziały wanie, jakie jej płomienne tęczówki wy wierały na ty ch, którzy próbowali spojrzeć jej w oczy, lecz najwy ższy kapłan nie wy dawał się zaniepokojony nimi bardziej niż wy glądem samej sali. Popatrzy ł na nią chłodno, gdy przeszła obok niego, aby zająć

swoje miejsce, słaby uśmieszek pojawił się w kąciku jego ust, potem skinął głową. – Moja pani – powiedział. – A może powinienem rzec, ministrze? Czy można by ć jednocześnie panią i ministrem? – A czy można by ć jednocześnie mordercą i kapłanem? – odparła, czując, jak wściekłość wzbiera jej pod skórą. – Moja pani minister – odrzekł, kładąc dłoń na piersiach z udany m przestrachem. – Boję się, że to mnie masz na my śli. Adare próbowała zapanować nad swoimi reakcjami. Nie mówili głośno, a mimo to już niektórzy z przy by ły ch na proces zwrócili się w ich stronę i patrzy li, zaciekawieni ich rozmową. Miał to by ć przecież proces sądowy, który nie zakładał słowny ch utarczek z oskarżony m. Tego rodzaju wy miana zdań by ła poniżej godności cesarskiego ministra, zwłaszcza w chwili, gdy morderca jej ojca miał stanąć przed obliczem sprawiedliwości znacznie surowszej niż którekolwiek z rzucany ch przez Adare oskarżeń. Zaczęła obgry zać paznokieć, ale przy pomniała sobie o swoim stanowisku, o setkach wpatrzony ch w nią oczu, i zmusiła się do położenia dłoni na kolanach. Jasne by ło dla niej, że Uinian powinien zapłacić za swoje zbrodnie jeszcze przed końcem tego dnia, ale też spędziła zby t wiele czasu na studiowaniu historii, aby nie wiedzieć, że annury jskiej sprawiedliwości, pomimo jej chwały, zdarzały się czasem porażki. Najważniejszą sprawą by ł wy bór Zasiadający ch Sędziów. Codziennie wy bierani by li losowo przez urzędników wy znaczony ch specjalnie do tego zadania – dziesiątki grup po siedem osób, mający ch zasiadać na dziesiątkach planowany ch procesów, a każda grupa, zgodnie z edy ktem Teriala, składać się musiała z matki, kupca, nędzarza, kapłana, żołnierza, sy na i człowieka na progu śmierci. Terial uważał, że grupa o takim składzie jest właściwa do wy mierzania sprawiedliwości nawet najbardziej czcigodny m oby watelom cesarstwa, lecz wciąż jeszcze możliwe by ło, za pomocą oszustw i przekupstwa, wpły wanie na wy bór jej członków. Sama przyjrzałam się wszystkim przypuszczalnym Zasiadającym, pomy ślała. Czy coś przeoczyłam? Co on wie? W ciszę wdarły się dwa potężne uderzenia gongu, od który ch aż zadzwoniły jej zęby. Usły szała ten zwiastujący wejście cesarza dźwięk po raz pierwszy od czasu śmierci ojca i przez krótką chwilę spodziewała się, że lada moment przez wrota wy sokości dwudziestu stóp wkroczy sam Sanlitun ubrany w proste urzędowe szaty. Gdy zamiast niego ukazał się Ran il Tornja, doświadczy ła ponownie dojmującego uczucia straty. Wy dawało się niemożliwe, że jej ojciec odszedł naprawdę, że już nigdy nie zasiądzie z nim do szachownicy ani nie wy ruszy na konną przejażdżkę u jego boku. Filozofowie i kapłani debatowali nad ty m, co dzieje się z duszą, gdy zabiera ją Ananshael, ale całe to teologiczne i doktry nalne dzielenie włosa na czworo niczego nie zmieniało. Jej ojciec odszedł, a kenarang, okry ty jeździeckim płaszczem warty m swej wagi

w złocie, rządził teraz Annurem, a przy najmniej rządzić będzie do czasu, gdy wróci Kaden. W przy padku zdrady stanu cesarz sam wy stępował w roli oskarży ciela, a teraz, gdy nie ży ł, rola ta przy padła w udziale regentowi. To martwiło Adare. Il Tornja by ł rzecz jasna zdolny m generałem, a ponadto, jak sam przy znał, nie miał ochoty ani zdolności do subtelnej gry polity cznej. Tu oczy wiście sprawa należała bardziej do dziedziny prawa niż polity ki, lecz il Tornja już wcześniej wy dawał się szczerze zainteresowany ty m, by głowa Uiniana spadła z ramion. A jednak dobrze by by ło mieć obok siebie kogoś głębiej wprowadzonego w niuanse annury jskiego prawa. – Wiem, że się martwisz – powiedział do niej poprzedniego wieczoru, gdy zasiedli nad filiżankami ta w Pawilonie Iry sów, żeby pomówić o procesie. – Jesteś żołnierzem, a nie prawnikiem – odparła otwarcie. Skinął głową. – I jako żołnierz nauczy łem się jednej rzeczy, a mianowicie, kiedy należy słuchać ludzi, który mi dowodzę. Mówiłem o ty m dziesięć razy z Jesserem i ty m męczący m sukinsy nem Yuelem. Czy m on się zajmuje, na Shaela? – Jest kronikarzem sprawiedliwości. To najwy ższe prawnicze stanowisko w cesarstwie. – No dobrze. Od kilku dni zaczął mnie okrutnie ćwiczy ć. To przemówienie, które mam wy głosić przed Zasiadający mi, mogę teraz powtórzy ć w przód i wspak, a nawet przetłumaczy ć na języ k Urghulów, gdy by zaszła taka potrzeba. Nie przy puszczałem, że przez pierwsze dni na stanowisku regenta będę musztrowany jak rekrut. To powinno by ć pociechą. W Annurze nie by ło prawniczy ch umy słów lepszy ch od Yuela i Jessera, a sprawa przeciwko Uinianowi wy dawała się stosunkowo prosta – cesarz zamordowany w środku Świąty ni Światła podczas sekretnego spotkania z najwy ższy m kapłanem. Gdy by Ran il Tornja miał dość rozumu, by pójść za ich radami do końca, to z pewnością Uinian zostałby usunięty ze swego stanowiska, oślepiony i stracony jeszcze przed zachodem słońca. Zanim il Tornja zasiadł na swoim drewniany m krześle, przy klęknął z szacunkiem, mijając Nieciosany Tron, który majaczy ł za nim w półmroku. Tron miał pozostać pusty aż do powrotu Kadena, ale nawet pusty przy ciągał spojrzenia i kazał ściszać głos, jakby by ł uśpioną i niebezpieczną bestią. By ł starszy niż sala, którą zbudowano wokół niego, starszy niż sam Pałac Brzasku, starszy niż sięgała pamięć. By ł masą czarnego kamienia osadzoną w skalny m podłożu, trzy krotnie wy ższą od najwy ższego mężczy zny. Pod samy m jego szczy tem eony wiatrów i deszczów utworzy ły zagłębienie, doskonale dostosowane do kształtu ludzkiego ciała. Sama skała nie oferowała łatwego dostępu do tego siedziska i jeden z przodków Adare kazał sporządzić złocone schodki mające pomagać wspinającemu się na tron cesarzowi. Dawniej jednakże, przed ty mi schodkami, jeśli wierzy ć pismom Ussletona Ły sego, przed cesarzami, przed samy m

Annurem, pierwotne plemiona zamieszkujące Przesmy k wy bierały swoich wodzów, odby wając krwawą walkę, w której setki mężczy zn starały się wdrapać na ten kamień i na nim zasiąść, wy cinając konkurentów spiżowy mi mieczami. W poły skach światła Adare mogła dostrzec czerwień pod czernią kamienia, będącą wspomnieniem pokoleń broczący ch krwią na obojętną powierzchnię tego głazu. Jeśli nawet il Tornja poczuł się onieśmielony, nie pokazał tego po sobie. Po okazaniu szacunku odwrócił się, by omieść spojrzeniem zebrany tłum – setki ministrów i urzędników, ciekawy ch kupców i ary stokratów chcący ch się przy jrzeć, jak działa miejskie prawo i jak zostanie poniżony jeden z wielkich ludzi tego miasta – po czy m siadł na drewniany m krześle, uczy niwszy wpierw znak ręką, by uciszy ć głos gongów. – Zebraliśmy się – zaczął, a jego donośny głos rozlegał się w sali – by odkry ć prawdę. W ty m celu wzy wamy bogów, a spośród nich zwłaszcza Astar’ren, Matkę Porządku, oraz Intarrę, której boskie światło rozjaśnia największe mroki, by prowadzili nas i dali nam siłę. – Formuła ta by ła ustalona i stanowiła wstęp do każdego procesu sądowego od Pasa do Zakola, ale il Tornja wy powiedział ją wy raźnie i mocno. Ma głos dowódcy w bitwie, uprzy tomniła sobie Adare i po raz pierwszy poczuła rosnącą nadzieję. Mężczy zna ten, choć niezby t królewski, wy dawał się zdolny i pewny siebie, skrojony na miarę czekającego go dziś zadania. Na moment zapomniała o teraźniejszości, by spojrzeć w przy szłość. Skazanie i egzekucja najwy ższego kapłana wy woła w Świąty ni Światła zamęt. Nie ty lko więc zdoła pomścić śmierć ojca, ale też zobaczy, jak zakon ry wala zostaje pozbawiony mocy i poniżony. Oczywiście nie wyeliminujemy ich całkiem. Ludzie potrzebują swojej religii, ale te legie będą musiały zniknąć… – Uinian – ciągnął il Tornja, przery wając ciąg jej my śli – czwarty tego imienia najwy ższy kapłan Intarry, strażnik Świąty ni Światła, staje przed ty m zgromadzeniem oskarżony podwójnie: o zdradę najwy ższego stopnia oraz zabójstwo przy wódcy państwa, a oba te przestępstwa są zagrożone wy rokiem śmierci. Jako regent przedstawię fakty, jakie znamy, po czy m sam Uinian przemówi w swojej obronie. Siedmiu Zasiadający ch Sędziów, kierując się własny m rozeznaniem i boską inspiracją, opowie się za jego winą lub niewinnością. Tu zwrócił się do Uiniana: – Czy masz jakieś py tania? Uinian uśmiechnął się wąskousty m uśmieszkiem. – Żadny ch. Możecie prowadzić postępowanie. Adare nerwowo zagry zła wargi. Mówienie panującemu urzędnikowi, że może lub nie może prowadzić postępowania, nie leżało w mocy kapłana. Il Tornja ty lko wzruszy ł ramionami. Jeśli poczuł się urażony lub wy trącony z równowagi

słowami Uiniana, nie dał tego po sobie poznać. – Możesz wy brać swoich Zasiadający ch Sędziów. To też by ło ruty ną. Dziesiątki siedmioosobowy ch grup czekały w komnatach na dole, a każda opatrzona by ła numerem. Uinian miał teraz wy brać jakiś numer od jednego do dwudziestu, a Zasiadający skojarzeni z ty m numerem mieli zostać wezwani do sali, by go osądzić. On jednak nie podał numeru. Zamiast tego oblizał wargi, spojrzał wpierw na Adare, po czy m w górę, ku stropom. – Jak już wy kazał ten proces – powiedział głosem spokojniejszy m od głosu regenta, ale przebiegły m, wijący m się w przestrzeni sali – mężczy źni i kobiety łatwo ulegają szaleństwu. Nie będą mnie więc sądzić. Po raz pierwszy il Tornja zmarszczy ł brwi, a Adare poczuła skurcz w żołądku. – Skoro nie zamierza by ć sądzony, to poślijmy po kata od razu. Annur jest przede wszy stkim państwem prawa. To prawo odróżnia nas od dzikusów składający ch krwawe ofiary w dżungli i na stepie. Jeśli ten tak zwany kapłan lekceważy prawo, rozprawmy się z nim naty chmiast. Setki oczu skierowały się na nią. Również il Tornja spojrzał jej w oczy, wznosząc dłoń uspokajający m gestem i skłaniając głowę na znak, że rozumie jej zastrzeżenia. Adare umilkła i siadła z powrotem na swoim krześle, usiłując zachować ty le godności, ile zdołała z siebie wy krzesać. Ministrowie, siedzący w czarny ch szatach po bokach regenta, wpatry wali się w nią jak drapieżne ptaki. Nie darzy li Uiniana sy mpatią, ale wy patry wali też oznak słabości u Adare. Nie traktuj tego jak zniewagi, powiedział do niej kiedy ś Baxter Pane, wlepiając w nią kaprawe oczy, ale kobiety nie nadają się na urząd ministra. Są zbyt… nieprzewidywalne, zbyt łatwo ulegają emocjom. Adare zdusiła w sobie przekleństwo. No i proszę, oto jestem i kieruję się emocjami. Kapłan zamilkł, czekając, aż ucichną głosy wy wołane jej nagły m wy buchem, w widoczny sposób rozkoszując się zamieszaniem w tłumie i zakłopotaniem Adare. Ojciec uczy ł ją panowania nad emocjami, ale najwy raźniej nie miała do tego zdolności. – Jeśli odrzucasz proces… – zaczął il Tornja, ale Uinian mu przerwał. – Nie odrzucam procesu. Ja odrzucam ten proces. Najwy ższy kapłan Intarry, wy braniec bogini na ziemi, nie może podlegać kapry som i błędom maluczkich ludzkich umy słów. – Rozłoży ł szeroko ramiona, jakby zapraszał wszy stkich obecny ch do zapoznania się z zawartością swojej duszy. – Odrzucam osąd Siedmiu Zasiadający ch i zamiast tego wzy wam samą boginię, by wy dała werdy kt. Żądam, co jest moim prastary m prawem, Próby Ognia. Adare ponownie uniosła się na krześle. Sala wokół niej eksplodowała okrzy kami, przerzucano się dziesiątkami py tań i argumentów, które szerzy ły się z szy bkością ognia. Wnosząc z wy razu twarzy Uiniana, domy ślała się już, że

zechce on w jakiś sposób podkopać ten proces, ale żeby tak… Próba Ognia by ła prawem każdego oby watela i by ło tak zawsze od czasów, gdy Anlatun Pobożny wstąpił na stos pogrzebowy swego brata, chcąc wy kazać, że jest bez winy, i wy szedł z ognia nietknięty, aby zasiąść na Nieciosany m Tronie. Anlatun stwierdził, że ogień go nie spalił, bo sama Intarra uznała go za niewinnego. W późniejszy ch latach wielu przestępców żądało sprawiedliwości Intarry. Wszy scy jednak bez wy jątku płonęli. Krzy czeli i płonęli. Próba Ognia straciła więc prędko swoją atrakcy jność i porzucono tę prakty kę oraz pamięć o niej, która przetrwała jedy nie w postaci wzmianek w podręcznikach prawoznawstwa. Do dzisiaj. – Niech bogini osądzi – ciągnął Uinian, wy silając swój arogancki głos, który wznosił się ponad zgiełk tłumu. – Niech bogini osądzi – powtórzy ł, unosząc rękę, aby przy ciągnąć wszy stkie spojrzenia. – Pani Światła i bogini ognia. Moja bogini. Paznokcie Adare wbiły się w skórę jej zaciśnięty ch dłoni. Milczała, patrząc i czekając, w jaki sposób il Tornja poradzi sobie z ty m nowy m wy zwaniem. Kenarang powstał, przy jmując pozę, jakby prawie by ł gotów wy ciągnąć długi miecz, który nosił u pasa. Zamiast tego dał znak niewolnikowi stojącemu przy gongu i w ciągu kilku chwil jego dźwięk uciszy ł salę. Gdy tłum się uspokoił, regent usiadł z powrotem, po czy m spojrzał w stronę, gdzie w swy ch ministerialny ch szatach siedzieli Jesser i Yuel – jeden wy soki, a drugi niski, obaj chudzi jak szkielety – i dy skutowali gorączkowo, acz po cichu, gesty kulując w powietrzu poplamiony mi atramentem rękami. Ich debata trwała jeszcze chwilę, po czy m Yuel wstał i szepnął kilka słów do ucha regenta. Il Tornja go wy słuchał, skinął niecierpliwie głową, po czy m machnięciem dłoni odprawił go na miejsce. – No tak, dzięki temu zy skamy znacznie na czasie – powiedział w końcu na ty le żartobliwy m tonem, że Adare poczuła niepokój. – Nie będzie Siedmiu Zasiadający ch, nie będzie odczy ty wania faktów ani obrony oskarżonego. Zamiast tego, zgodnie z prawem, najwy ższy kapłan włoży obnażone do łokcia ramię w płomienie na pięćdziesiąt uderzeń gongu. Jeśli przez cały ten czas jego ciało pozostanie nietknięte, ogłosi się, że Intarra, opiekunka Annuru, uznała go za niewinnego. Odejdzie wolny. Jeśli zaś – ciągnął dalej z chy try m uśmiechem na twarzy – ciało lub włosy na ciele ulegną oparzeniu lub spaleniu… – tu wzruszy ł ramionami – wówczas całe ciało zostanie złożone w ofierze dla Intarry w jej święty m ogniu i płomieniach. Rzekłszy to, zwrócił się do Uiniana: – Zrozumiałeś, kapłanie? Uinian uśmiechnął się swoim charaktery sty czny m uśmieszkiem. – Lepiej zapewne niż wszy scy tu zgromadzeni. – Wy gląda więc na to, że trzeba nam płomienia. Ten piecy k – powiedział, wskazując metalowy

kosz wy starczająco duży, by upiec w nim kozę – doskonale się do tego nada. – Nie – powiedział Uinian, unosząc podbródek. Masz przecież, na Shaela, swoją cholerną Próbę Ognia, pomy ślała Adare z wściekłością. Nie zaczniesz chyba wybierać piecyków. Krew pulsowała jej w skroniach, ale zachowała spokojną twarz i milczała. Il Tornja uniósł brwi. – Nie? – Najwy raźniej by ło to słowo, do którego nie by ł przy zwy czajony. – Nie będę przechodził próby na jakimś śmieszny m mały m ogieńku, jak zwy kły przestępca. Jestem najwy ższy m kapłanem Intarry, jej przedstawicielem na ty m pogrążony m w mrokach niewiedzy świecie, i poddam się próbie w taki sposób i w takim miejscu, jakie będą godne mego świętego powołania. Adare wstrzy mała oddech. – Zostanę poddany próbie – ciągnął Uinian, zerknąwszy na nią – w Świąty ni Światła. Ponownie zerwała się z miejsca, nie zdając sobie z tego sprawy. – Nie – rzuciła, zwracając się do regenta i zgromadzony ch ministrów. – Absolutnie nie. Ten nędznik chce procesu zgodnego z annury jskim prawem, które niestety dopuszcza ten anachroniczny pokaz, ale nie powinien dy ktować swoich warunków. Ma w świąty ni uzbrojony ch ludzi, jeśli o ty m nie pamiętacie. Ma prakty cznie całą armię! Uinian uśmiechnął się do Adare. – Anachroniczny pokaz? Chcę odwołać się do wy roku bogini, którą podobno czcisz, a ty to nazy wasz pokazem? – To podstęp – dodała Adare. – Jakaś sztuczka. Nie można przeży ć w płomieniach i dobrze o ty m wiesz. – A zatem nie będzie nic złego w ty m, że pozwolisz mi na tę próbę – odparł Uinian. Zwrócił się do zebranego tłumu, rozkładając ramiona: – Zapraszam wszy stkich. Wszy stkich, którzy kroczą w jej świetle, widzą dzięki jej płomieniom i gotują strawę na jej ogniu, którzy kochają się w słaby m świetle księży ca lub uprawiają ziemię bądź żeglują po morzu w południowy m słońcu. Chodźcie. Chodźcie! Nie mam nic do ukry cia przed ludźmi i przed moją boginią. Popatrzcie, jak płomień podda mnie próbie, i sami oceńcie, kto ma czy ste serce i ży je w prawdzie, a kto skry wa oszustwo. To załatwiło sprawę. Za pomocą kilku słów kapłan zaapelował ponad sądem i ponad tronem bezpośrednio do religijny ch uczuć ludzi. Rzecz jasna, nie każdy oby watel Annuru by ł oddany m wy znawcą Intarry – by li też inni bogowie, inni kapłani i inne świąty nie, niektóre bardzo zasobne i popularne – ale mieszkańcy miasta by li wy starczająco pobożni, by pozwolić kapłanowi na jego próbę. Sanlitun by ł lubiany m cesarzem i z pewnością wielu chciałoby zobaczy ć, jak Uinian

płonie, jednak skłonni by li się zgodzić, by kapłan wy brał sobie czas i miejsce. Il Tornja miał prawo zaprotestować, lecz sprawy zaszły już za daleko. Sprzeciw regenta ściągnąłby nań zarzuty bezbożności i ty ranii, a na tego rodzaju oskarżenia Nieciosany Tron nie mógł sobie pozwolić w trakcie newralgicznego okresu zmiany władzy. Kapłan się nie bronił, lecz prowadził atak, i to bardziej subtelnej natury niż ten, który zabił jej ojca, atak wy mierzony w serce całego cesarskiego rodu Malkeenianów. Od początku to planował, pomy ślała Adare, czując ucisk w żołądku. Trzeba było go zadźgać w celi podczas snu. Próbowała wy obrazić sobie jeszcze trzecią wersję przebiegu zdarzeń, w której dałoby się uniknąć tej parady w alei Bogów na oczach całego Annuru. Ojciec znalazłby jakiś sposób… Ale jej ojciec nie odkry ł żadnego sposobu. Uinian okłamał Sanlituna, zwiódł go i zamordował, a teraz najwy raźniej się przy mierzał, by uczy nić to samo z Adare. Chciało się jej krzy czeć, ale krzy k niewiele by tu pomógł. Myśl, nakazała sobie w duchu, ale my ślenie ją zawiodło. Mogła ty lko by ć świadkiem i obserwować, jak w senny m koszmarze. † Żaden z budy nków w mieście nie by ł na ty le oddalony od Włóczni Intarry, aby nie by ło stamtąd widoku na ten niezwy kły monolit, toteż poprzednicy Uiniana Czwartego by li na ty le przezorni, by przenieść ośrodek władzy religijnej poza Pałac Brzasku i zdy stansować się od cesarskiej rodziny, umacniając ty m samy m swój rząd nad miastem. Świąty nia Światła, strzelista konstrukcja z kamienia i barwnego szkła, stała w pół drogi do alei Bogów, wy starczająco blisko centrum Annuru, by zapewnić łatwy kontakt z pałacem, ale nie na ty le blisko, aby pozostawać w cieniu jego czerwony ch ścian. Inaczej niż Włócznia Świąty nia Światła by ła wy łącznie ludzkim dziełem, ale jakim dziełem! Rzędy arkad, jedne nad drugimi, pięły się w niebo, a każdy z łuków by ł wielkim oknem. Adare wiedziała co nieco o szklarskim rzemiośle. Jedno takie okno kosztowało więcej, niż wy nosił roczny zarobek pracującego nad nim rzemieślnika, bez uwzględnienia kosztów cięcia i transportu, a ty ch okien by ły ty siące, tak wiele, że cała świąty nia wy dawała się budy nkiem bardziej ze szkła niż z kamienia, potężny m, bły szczący m, wielofasetowy m klejnotem, przy tłaczający m wszy stkie sąsiadujące z nim budowle. Jako dziecko Adare zdumiewała się tą skalą i barwą, ale teraz, gdy wy siadła z palankinu pośród tłumu tak licznego, jakby zgromadziła się tam połowa Annuru, jej wzrok przy ciągnęli stojący pod murami i po bokach wrót żołnierze, a ich widok jeszcze podsy cił jej obawy. Il Tornja nalegał, by tej dziwnej procesji ciągnącej od pałacu do świąty ni towarzy szy ło ty siąc strażników, czy li liczba dwukrotnie większa od liczby czekający ch na nią Sy nów Płomienia i zapewne wy starczająca do

ich pokonania, gdy by doszło do otwartej bitwy. Oczy wiście, gdy by już przy szło do rozlewu krwi, to nie wolno by ło zapominać o tłumie. Do setek ludzi związany ch formalnie z procesem dołączy ły jeszcze ty siące – jedni powodowani ciekawością, inni święty m oburzeniem – i wśród niespokojnego tłumu krąży ły pogłoski i narastał gniew. Bitwa w alei Bogów, pomy ślała Adare. Na słodkiego Shaela, ciało ojca jeszcze nie ostygło w grobie, a cesarstwo już się rozsypuje. Jeśli il Tornja czuł jakąś obawę, to nie dawał tego po sobie poznać. Kenarang siedział na koniu w swobodnej pozie, najwy raźniej czując się lepiej w siodle niż w pałacu. Sprawiał wrażenie, jakby wy brał się na wiejską przejażdżkę, ty lko w jego oczach by ło coś, czego Adare nie widziała wcześniej, coś czujnego i drapieżnego, gdy wodził spojrzeniem po tłumie. Uinian natomiast wy glądał triumfująco. Wznosił skute kajdanami dłonie nad ludźmi w geście błogosławieństwa lub wy zwania. Gdyby użył złych słów, mógłby wywołać zamieszki już w tej chwili. On jednak po chwili, która wy dała się wiecznością, odwrócił się i wszedł do świąty ni. Wnętrze Świąty ni Światła robiło jeszcze większe wrażenie niż jej wy gląd zewnętrzny. Światło wpadające przez wy sokie okna tańczy ło na rozległy ch powierzchniach odbijający ch je basenów, rzucając jasne, roztańczone refleksy na ściany i filary. Wy znawcy wrzucali do ty ch basenów monety : miedziane płomy ki, srebrne księży ce, a najbogatsi nawet niekiedy złote annury jskie słońca. Jeszcze jedno źródło dochodów Uiniana, pomy ślała Adare, dopiero teraz w pełni uświadamiając sobie potęgę i bogactwo kapłana, kolejnego, który nie płaci podatków. Każde z ty ch słońc wy starczy łoby na utrzy manie żołnierza w pełnej zbroi przez blisko pół roku, żołnierza, który równie dobrze mógłby walczy ć przeciwko Nieciosanemu Tronowi. Towarzy szący im aedoliańczy cy utworzy li niewielki krąg pośrodku świąty ni, powstrzy mując napór ty ch, którzy niecierpliwie pragnęli by ć świadkami śmierci lub cudu. Do tego kręgu weszli Adare, il Tornja, pozostali ministrowie oraz sam Uinian. – Tutaj – rzucił najwy ższy kapłan, posy łając wy zy wający uśmiech w stronę tłumu – poddam się próbie. Oczy wiście. Całe sklepienie świąty ni by ło jedny m wielkim kry ształowy m i szklany m hy mnem do światła, rozproszonego w ty siącach barwny ch refleksów, lecz najwspanialszy widok stanowiła ogromna soczewka osadzona w sklepieniu nad środkiem nawy. Stary Semptis Hodd wy jaśniał Adare zasady działania soczewek, gdy by ła jeszcze mały m dzieckiem, pokazując, jak wy korzy stać krążek starannie oszlifowanego szkła do rozpalenia maleńkiego ogniska na środku pałacowego dziedzińca. Adare by ła też ciekawa, jak zniosą to mrówki, ale nauczy ciel zabronił jej tego, zapewniając, że by spłonęły, ale orzekł też, że księżniczka nie powinna kalać się tak niestosowny mi czy nami. Adare by ła zadowolona, że darowała mrówkom ży cie, ale żałowała teraz, że nie poświęciła wtedy więcej czasu lekturze

o działaniu soczewek. Tam zaś, na posadzce w środku nawy, na kamieniu o powierzchni stopy kwadratowej, jarzy ła się plama czerwieni, a nad nią, w miarę jak w soczewce skupiały się promienie południowego słońca, drżało gorące powietrze. Efekt ten nie miał trwać długo; po osiągnięciu zenitu słońce powoli zacznie się zniżać, a kamień ulegnie ochłodzeniu. Jednakże przez blisko dziesięć minut promień pły nnego światła mógł w jednej chwili zagotować wodę, spalić drewno lub zwęglić ciało i w ten właśnie sposób od wielu stuleci kapłani składali ofiary dla Intarry. – To tutaj spotkam moją boginię – rzekł Uinian, czy niąc gest w stronę rozżarzonego kamienia. Przez tłum przebiegło głośne zbiorowe westchnienie. Nie zdoła tego przeżyć, stwierdziła w duchu Adare. To niemożliwe. Il Tornja by ł jednak scepty czny. – To nie jest ogień. Uinian pokręcił pogardliwie głową. – To najczy stszy pocałunek Intarry. A jeśli wątpicie w jej moc – ciągnął dalej, jedny m pły nny m ruchem ściągając z ramion lnianą chustę i rzucając ją w światło – to patrzcie! – Chusta zajęła się ogniem jeszcze w powietrzu, po czy m zwęglona opadła na kamień. Przez tłum przemknął okrzy k podniecenia. Adare poczuła ogarniające ją mdłości. – Nie! – krzy knęła, postępując krok naprzód. – Regent ma rację. To nie jest ogień. Ten człowiek zażądał Próby Ognia. Rozpalmy go więc. – Jak mało księżniczka rozumie z natury bogini – pry chnął Uinian. – Z wielu postaci, jakie potrafi przy bierać. Kiedy wkroczę w palące spojrzenie bogini i nie spłonę, wszy scy się dowiedzą, kto jest prawdziwy m sługą Intarry. Twoja rodzina utrzy muje, że pochodzi od bogini, ale jej działanie jest niepojęte. Jej łaska się odwróciła. A bez jej łaski kimże jesteście? Nie opiekunami z boskiego nadania, a zwy kły mi ty ranami! Rumieniec oblał jej policzki i poczuła gorący pot pod ubraniem. – Śmiesz nazy wać nas ty ranami? – rzuciła w odpowiedzi. – Ty ? Który zamordowałeś prawowitego cesarza? Uinian się uśmiechnął. – Próba to pokaże. Nie uda mu się, pomy ślała Adare, powtarzając to w duchu jak mantrę. Nie uda mu się. A jednak jak dotąd kapłan ośmieszy ł i zmanipulował cały proces. Palące gorąco nie by ło ogniem, a uśmiech nie znikał z jego warg. – Nie zgodzę się na to – upierała się Adare, wznosząc głos ponad szmer tłumu. – Nie zaakceptuję tej próby. – By ć może zapomniałaś, kobieto, że nie jesteś boginią – odparł Uinian jadowity m,

wzgardliwy m tonem. – Twoja rodzina rządzi od tak dawna, że żądasz chy ba zby t wiele. – Żądam posłuszeństwa prawu – rozzłościła się Adare, ale ktoś spokojnie, lecz mocno złapał ją za ramię i pociągnął w ty ł. Próbowała się uwolnić, lecz nie mogła nic poradzić przeciwko dłoniom człowieka, który ją trzy mał. W przy pły wie wściekłości obróciła się ku niemu. – Zostaw mnie! Jestem księżniczką z rodu Malkeenianów i pierwszy m ministrem finansów… – I wariatką, jeśli wy obrażasz sobie, że uda ci się cokolwiek tu zmienić – mruknął il Tornja cichy m, lecz stanowczy m głosem. Powstrzy my wał ją stalowy m uchwy tem. – To nie jest dobry czas, Adare. – Nie ma innego czasu – pry chnęła. – To musi by ć teraz. – Wiła się w uchwy cie kenaranga, nie mogąc się wy rwać, ale udało się jej wy kręcić w stronę kapłana. Ty siące oczu spoczęły na niej; ludzie wrzeszczeli, ale nie zwracała na nich uwagi. – Żądam twojego ży cia! – zawołała do Uiniana. – Żądam twojego ży cia w zamian za ży cie mego ojca. – Twoje żądania nic nie znaczą – odrzekł. – Nie rządzisz tutaj. – A potem się odwrócił i wstąpił w światło. Uinian Czwarty, najwy ższy kapłan Intarry, człowiek, który zamordował cesarza i zabrał jej ojca, nie spłonął. Powietrze zmieniało się w ciecz od świetlistego gorąca, a sam kapłan po prostu rozłoży ł ramiona, uniósł twarz ku światłu, jakby nadstawiał ją na krople ciepłego deszczu, pozwalając, by po nim spły wało. Stał tam długo, przez całą wieczność, a na koniec wy szedł spod promieni. Niemożliwe, my ślała Adare, rzucając się w objęciach regenta. To niemożliwe. – Ktoś zabił Sanlituna hui’Malkeeniana – oświadczy ł Uinian, a na jego twarzy malował się triumf – ale to nie by łem ja. Bogini Intarra uznała, że jestem bez grzechu, tak samo jak kiedy ś uznała niewinność Anlatuna Pobożnego, a ci, którzy chcieli mego upadku – tu spojrzał na il Tornję i Adare – zostali przejrzani i upokorzeni. Mogę jedy nie modlić się do Pani Światła, aby pamiętali o ty m w mroczny ch dniach, które nadejdą.

20 Poranne słońce wpadało przez okno, jasne i nieustępliwe. Valy n z jękiem podniósł dłoń do oczu, chroniąc je od blasku. Pokój by ł całkiem biały : białe ściany, biały sufit, nawet szerokie sosnowe deski podłogi by ły zmy wane, szorowane i piaskowane ty le razy, że straciły wszelki kolor. Miejsce to pachniało mocny m spiry tusem, którego w Kettralu uży wano do oczy szczania ran, oraz ziołowy mi opatrunkami, jakie nakładano na rany po oczy szczeniu. Valy n wolał raczej, by jego łóżko przesunięto w chłodny cień z boku pokoju, ale Wilton Ren, dy żurny medy k, nakazał mu leżeć cicho i spokojnie, co Valy n chętnie by zignorował, gdy by przy każdy m poruszeniu nie przeszy wał go ostry ból w klatce piersiowej. Według relacji Rena przy niesiono go tutaj, wy ciągnięto mu strzałę, a ranę zabandażowano. Valy n przez cały ten czas by ł nieprzy tomny. Gdy po cały m dniu i nocy wreszcie się ocknął, nie my ślał o ranie ani o ty m, kto posłał mu strzałę. Jego pierwszą my ślą by ła troska o Ha Lin. Cokolwiek przy darzy ło mu się na strzelnicy, jakoś to przeży ł. Co do wy niku spotkania Lin z Balendinem nie miał jednak tej pewności. Wiele razy próbował wstać z łóżka, aż w końcu udało mu się dotrzeć do drzwi, gdzie osunął się na podłogę. Tam znalazł go Ren. – Zrozum, jestem tu medy kiem – sarkał medy k, ciągnąc go i kładąc z powrotem na pry czy. – Ktoś złamie rękę i przy chodzi z ty m do mnie. Straci oko, przy chodzi do mnie. Rozwali sobie tę głupią głowę, przy chodzi tutaj. Gdy by coś by ło nie tak z twoją przy jaciółką, usły szałby m o ty m. A teraz – powiedział, zerkając na Valy na kry ty cznie – zostań, na Shaela, w ty m łóżku z własnej woli, bo inaczej wezmę kawał liny i cię do niego przy wiążę. – Choć Ren by ł już dobrze pod pięćdziesiątkę i połowę ży cia spędził w ty m szpitalu, miał kark by ka, ramiona grubsze niż uda Valy na oraz pokry tą bliznami twarz, która sugerowała, że równie chętnie stłukłby pacjenta, jak go wy leczy ł. A jednak pomimo szorstkiego obejścia człowiek ten uspokoił Valy na. Qarsh by ła mała wy spą. Gdy by Lin by ła ranna, wieści o ty m dotarły by tu szy bko. Wiedział, że powinien by ć wdzięczny losowi za swoją ranę. Strzała przeszła na wy lot, pozostawiając nietknięte wszy stkie ważne arterie i organy i omijając płuco na szerokość palca. Medy cy zajęli się raną szy bko i oczy ścili ją jakimś pły nem, który palił jak kwas, ale najwy raźniej zapobiegł infekcji. Ren powiedział, że po pewny m czasie Valy n wróci do pełnego zdrowia. Takie szczęście nie zdarzało się często i żołnierz powinien się z tego cieszy ć, lecz Valy n

nie by ł w nastroju, by to docenić. Gdy ty lko uporał się z lękiem o Ha Lin, rzeczy wistość spadła na niego jak kamień: strzeliła do niego Annick. Napięła łuk w biały dzień, na oczach dwóch trenerów, i wy puściła strzałę, przebijając mu pierś. Gdy powrócił Ren, niosąc miseczkę bulionu, Valy n skinieniem przy wołał go do siebie. By ł zby t słaby, by wy doby ć z siebie coś więcej niż szept, ale jego słowa zabrzmiały twardo i zdecy dowanie: – Złapali ją? – Ją? – odparł Ren, stawiając miseczkę na stoliku. – Czy li kogo? – Annick! – wy chry piał. – Do licha, tę dziewczy nę, która do mnie strzeliła! Medy k wzruszy ł ramionami. – Nie trzeba by ło jej łapać. Wy dawała się tak samo zdziwiona jak wszy scy, że strzała nie by ła ogłuchem. Valy n patrzy ł na niego w osłupieniu. – Jak mogła by ć zdziwiona? Przecież sama ją wy strzeliła! Wy strzeliła aż trzy ! – Ale ty lko ta, która cię trafiła, miała kuty grot. Pozostałe by ły ogłuchami. – Nie – powiedział Valy n, kręcąc głową na wspomnienie strzały, która uderzy ła w ziemię obok niego. To właśnie widok tego drugiego grotu sprawił, że zaczął biec. – Nie. Co najmniej dwie miały ostre groty. – Możesz powiedzieć to Rallenowi – odparł Ren, wzruszając ramionami. – Mistrz kadetów prowadzi śledztwo w tej sprawie. Wy gląda na to, że dziewczy na dostanie za swoje z powodu zaniedbania w boju. Przy jrzą się jej zachowaniu i zostanie zawieszona aż do Próby Hulla. Słowa te uderzy ły Valy na jak młot. – Zaniedbanie w boju? – wy krztusił. – A ty mczasem będzie sobie chodzić swobodnie? – A gdzie chcesz, żeby by ła? Valy n rozdziawił usta. – Jak wy tłumaczy ła fakt, że miała na ćwiczeniach choćby jeden ostry grot? – Powiedziała, że coś się z nim stało. Że strzała, która cię trafiła, miała by ć ogłuchem, ale w jakiś sposób tak nie by ło. – Powiem ci, co się stało z ty m cholerny m grotem – wy buchnął Valy n. Spróbował usiąść, ale przeszy ł go ból i osłabiony osunął się na pry czę, dy sząc ciężko przez zaciśnięte zęby. – Stało się to, że zamieniła ogłucha na lancetowy grot. – Posłuchaj – powiedział Ren, machając ły żką. – Nie znam wszy stkich szczegółów, ale jesteśmy na Wy spach. Jesteś w Kettralu. To nie jest szkółka robienia na drutach. Daj ludziom miecze i łuki i każ im skakać z ptaków i wy sadzać w powietrze budy nki, a niebawem się okaże, że ktoś zainkasował niezdrowy kawałek stali tam, gdzie on nie należy. Jestem tu już jakiś czas

i widy wałem wcześniej takie rzeczy. Ogłuch i ostry grot nie różnią się aż tak bardzo, zwłaszcza w środku walki. – I Rallen to kupił? – zapy tał zdumiony Valy n. – Rallen spoty kał się z takimi sy tuacjami już wcześniej. To wy padek podczas ćwiczeń. Nie warto tracić najlepszego snajpera w grupie z takiego powodu. Valy n pokręcił głową, niezdolny do odpowiedzi. Rallen poklepał go po ramieniu wielką, sękatą dłonią. – Posłuchaj, dzieciaku. Wiem, jak się czujesz. Dostałeś strzałę prosto w pierś. Jesteś wściekły. Istnieje jednak coś takiego jak cholerne szczęście. Możesz sobie by ć sy nem cesarza, ale nie wszy stko jest spiskiem przeciwko tobie. Medy k wy szedł, stuknąwszy drzwiami, i zostawił Valy na z ty m słowami krążący mi pod czaszką. Nie wszystko jest spiskiem przeciwko tobie. Kusiło go, by w to uwierzy ć; przy jąć, że cała ta sprawa by ła jedną straszną pomy łką z nieoczekiwanie szczęśliwy m zakończeniem, ale nie wolno też by ło zapomnieć o aedoliańczy ku. Statek pły nął po to, by go zabrać z Wy sp. Żeby by ł bezpieczny. Zdaniem tego zamordowanego człowieka każdy mógł uczestniczy ć w spisku, dosłownie każdy. † Annick przy szła tuż przed wieczorny m posiłkiem. Valy n patrzy ł właśnie przez okno, zastanawiając się, czy widoczny w oddali żaglowiec jest cesarskim okrętem czy handlowy m statkiem, kiedy drzwi otworzy ły się bezgłośnie. Spojrzał w ich stronę i zobaczy ł stojącą w progu milczącą snajperkę z nieodłączny m łukiem w dłoni. Uświadomił sobie z ukłuciem strachu, że łuk ma założoną cięciwę. – Valy nie – powiedziała, skinąwszy szorstko głową. Patrzy ła mu w prosto w twarz spojrzeniem niebieskich, zimny ch jak lód oczu. Zeszty wniał. W normalnej sy tuacji miałby przewagę w walce wręcz, ale teraz nawet podniesienie się do pozy cji siedzącej wy magało kolosalnego wy siłku; w ty m stanie nie miał żadny ch szans powalenia jej na ziemię. Pomy ślał, czy zawołać Rena, ale medy k z pewnością by ł teraz w kanty nie, jadł obiad i zapewne odbierał miskę potrawki dla Valy na. Trzeba więc by ło zdać się na własny podręczny nóż. Nóż leżał obok na wpół zjedzonego jabłka na stoliku przy łóżku. Pomy ślał, że ma pięćdziesiąt procent szans na to, że zdoła po niego sięgnąć i rzucić, zanim Annick wy ciągnie z kołczanu strzałę. A i tak będzie miał wielkie szczęście, jeśli mu się to uda. Miał wrażenie, że już od bardzo dawna nie miał okazji wziąć udziału w uczciwej walce.

– Czego chcesz? – zapy tał, przesuwając się nieznacznie w stronę stolika i uwalniając przy ty m dłoń spod koca. – Nie próbowałam cię zabić – powiedziała zwy czajnie. Valy n zaśmiał się szczekliwy m śmiechem, który wy wołał szarpnięcie bólu w piersiach. – Przy szłaś tu, żeby mnie przeprosić? Annick przechy liła głowę, rozważając to py tanie. – Nie – odparła po dłuższej chwili. – Przy szłam powiedzieć, że nie próbowałam cię zabić. Valy n wy chy lił się po nóż. By ł wolniejszy, niż sądził, ale ta przeklęta klinga leżała zaledwie parę stóp od niego. Gdy by ty lko… Zanim jednak zdąży ł ją złapać, Annick założy ła strzałę na cięciwę, napięła łuk i strzeliła. Nóż odskoczy ł i potoczy ł się po podłodze, a strzała utkwiła w stole, drżąc jeszcze od siły uderzenia. Valy n popatrzy ł na nią chwilę, po czy m opuścił rękę. No i po wszy stkim. Snajperka miała go jak na talerzu, a on nie mógł już nic zrobić. Patrzy ła na niego spokojnie, założy wszy drugą strzałę na cięciwę. Zostać zamordowany m na szpitalnej pry czy by ło dość paskudny m sposobem umierania, ale przy szło mu do głowy, że dla umierającego wszy stkie rodzaje śmierci są paskudne. – A więc to ty do tego należy sz – powiedział ze znużeniem. Poczuł nawet coś w rodzaju ulgi, że na sam koniec udało mu się stanąć twarzą w twarz ze spiskiem, choć może nie by ła to twarz, której się spodziewał. Annick milczała chwilę, zanim odpowiedziała: – Należę do czego? – Tego, czy mkolwiek to draństwo jest – odparł, czy niąc słaby gest ręką. – Przeciw memu ojcu. Mnie. Kadenowi. – Zamknął oczy, my śląc o bracie, nieprzy gotowany m, nieostrzeżony m, prowadzący m dziwne, proste ży cie, które dla niego wy brano i które miał wieść do chwili, aż ktoś wpakuje mu nóż w plecy. Nie będzie to trudne gdzieś tam, daleko, na rubieżach cesarstwa. Annick stukała palcem w cięciwę. – To nie ma wielkiego sensu. Czy medy k dał ci coś na uśmierzenie bólu? Valy n już miał odpowiedzieć, ale się zmity gował. By ć może udawała, prowadząc z nim jakąś grę, szy dząc z niego w ostatnich chwilach. Z drugiej strony Annick nie zwy kła prowadzić żadny ch gier. Zdawało się, że ma ty lko dwa cele: ćwiczenie lub zabijanie. Gdy by rzeczy wiście postanowiła go zabić, to już przed chwilą przestrzeliłaby mu szy ję, a nie strzelała do noża. – Po co tu przy szłaś? – zapy tał ostrożnie, a w jego sercu pojawiła się jakaś szalona nadzieja. – Powiedzieć ci, że nie próbowałam cię zabić – powiedziała po raz trzeci, wpijając się weń oczami twardy mi jak szkło. – Gdy by m chciała cię zabić, to są na to lepsze sposoby niż strzelanie do ciebie w środku dnia, i to w trakcie ćwiczeń. – No dobrze, w każdy m razie cholernie dobrze się złoży ło, że nie strzelałaś wczoraj aż tak

celnie – powiedział Valy n, wskazując gestem tkwiącą w stoliku strzałę. – Wtedy wpakowałaby ś ten lancetowy grot prosto w ty ł mojej głowy zamiast w ramię. Annick zmruży ła oczy. By ć może Valy n zrobił to niechcący, ale zranił jej zawodową dumę. – Czubki by ły złe – powiedziała wreszcie. – Strzały trochę znosiły. Valy n zastanowił się nad ty m. – Twierdzisz więc, że my ślałaś, że strzelasz ogłuchami. – To miało sens. Różnica wagi i kształtu grotów mogła zadecy dować o ty m, że strzały nie trafiały w cel, zwłaszcza z takiej odległości. – Twierdzę, że groty są nie takie – Annick go poprawiła. Ruchem podbródka wskazała wbitą w stolik strzałę. – To jest ta, którą z ciebie wy jęli. Znalazłam ją w drugim pokoju, gdy tam zajrzałam. To drugi powód, dla którego do ciebie przy szłam. Valy n popatrzy ł wpierw na nią, potem na strzałę. Brunatna plama na brzechwie by ła plamą krwi, jego krwi, jak się domy ślił. Nieudolnie wy łuskał ją z blatu stolika. – To ty powy lancetowy grot – stwierdził, podsuwając go jej pod oczy. – No właśnie – odpowiedziała Annick, nie rozwijając tej my śli. Valy n powrócił do oględzin strzały. Poza plamami krwi nie by ło w niej nic szczególnego. Sam przy puszczalnie wy strzelił już ty siące takich podczas ćwiczeń. Poza ty m, że… – Ty nie uży wasz ty powy ch grotów – powiedział, gdy nagle pojawiło się zrozumienie. – Wy kuwasz własne. Snajperka potaknęła. – Jak mogłaś wy strzelić ty powy lancetowy grot zamiast swojego ogłucha i nie poczuć różnicy ? – spy tał ostrożnie Valy n, czując przy ty m zupełny mętlik w głowie. – I jak się on znalazł w twoim kołczanie? – Nie wiem – odparła spokojny m, rzeczowy m tonem, z którego nic nie można by ło wy czy tać. Całe jej cholerne ciało by ło nieczy telne. W Kettralu uczono ich od najmłodszy ch lat odczy ty wania intencji przeciwnika ze sposobu, w jaki stoi, trzy ma broń i pod jakim kątem patrzy. Można by ło obserwować setki rzeczy : bielejące kny kcie na rękojeści miecza, uniesione ramiona, przesunięcie języ kiem po suchy ch wargach. Najmniejszy ruch oka mógł zapowiadać bliski atak lub możliwy blef. Annick jednakże mogłaby równie dobrze stać przy ladzie u rzeźnika albo podziwiać posągi w alei Bogów. Jeśli nawet miała coś wspólnego z niedoszły m zabójstwem brata cesarza, to nie dała tego po sobie poznać. Nie odstąpiła od drzwi, gdzie stała z łukiem przy boku w swobodnej, lecz czujnej postawie, a jej szczupła blada twarz by ła równie nieodgadniona jak puste białe ściany. Valy n przetoczy ł się ciężko na drugi bok. Jego umy sł by ł udręczony poszukiwaniem sensu tego wszy stkiego, a w ciele też odczuwał ból. Podczas ty ch śmieszny ch zmagań rana się otworzy ła, po jego piersi spły nęła strużka krwi i znów wraz z każdy m oddechem czuł dojmujący ból w klatce

piersiowej. Wy glądało na to, że Annick nie kwapi się już tak bardzo do zabicia go, a w każdy m razie nie w tej chwili. – A co z ty m węzłem? – zapy tał ostrożnie. – Ty m, który zawiązałaś podczas próby z topieniem? – Podwójny ratowniczy. Trudny do rozwiązania w takich warunkach, ale nie niemożliwy. Valy n obserwował jej twarz. Wciąż nic. – Ty naprawdę w to wierzy sz, co? – Bo to prawda. – Prawda – rzekł Valy n. – A co twoim zdaniem znalazłem tam na dole, kiedy się niemal utopiłem? – Znalazłeś podwójny węzeł ratowniczy – odpowiedziała. – Kiedy nie udało ci się go rozwiązać, chciałeś się jakoś usprawiedliwić przed Fane’em. Dlatego zełgałeś o ty ch dodatkowy ch pętlach. – Jej głos pozbawiony by ł wszelkich emocji, jakby kłamstwo wobec wy ższego oficera i oskarżenie innego kadeta by ło jedy nie takty ką jak wszy stkie inne, które można ocenić ty lko po ich skuteczności lub jej braku. Nic nie mogło nią wstrząsnąć. Nic nie mogło jej zaskoczy ć. – A co z Amie? – zapy tał, idąc za nagły m impulsem. – Czy to ty ją zabiłaś? Nareszcie doczekał się reakcji. Coś ciemnego i potwornego przemknęło w oczach Annick, cień gniewu i zniszczenia. – Znaleźliśmy ją, jak wiesz – ciągnął Valy n, nasilając atak. – By ła piękną dziewczy ną, ale przestała nią by ć, gdy ten, kto ją zabił, skończy ł swoją robotę. – Ona… – zaczęła Annick, prawie oniemiała, a jej szczupłe ry sy wy krzy wił gry mas. – Ona… – Ona co? Prosiła cię, żeby ś przestała? Nie miała umrzeć? Czuła, że umiera? – Słowa wy powiadał z wy siłkiem, a każda sy laba odzy wała się rozdzierający m bólem rany w piersiach, ale mówił dalej, rzucając nimi w snajperkę jak nożami, starając się zmusić ją do obrony, do wy cofania się i poddania. – Wiem, że spotkałaś się z nią tamtego ranka – ciągnął. – Spędziłaś cały dzień na mordowaniu jej? Annick uniosła nieco łuk i Valy n pomy ślał, że jednak zechce go zabić. Nagle zaczęła ciężko oddy chać, a jej palce zadrżały. Patrzy ł na nią z fascy nacją, jak po wstrząsie zmusza się do spokoju. Potem, bez słowa wy jaśnienia, obróciła się na pięcie i zniknęła za drzwiami. Przez dłuższy czas wpatry wał się w otwarte drzwi, na próżno usiłując przy pomnieć sobie wy raz jej twarzy. Gdy po kilku godzinach pojawiła się w końcu Ha Lin, zastała go w tej samej pozy cji. Valy n nie zadał sobie trudu, by zapalić małą lampkę przy łóżku, i w zapadający m zmroku ujrzał najpierw jej sy lwetkę, jej giętkie kształty, gdy stanęła na tle bladej ściany. Poczuł jej zapach, lekką woń soli i potu, którą nauczy ł się rozpoznawać w trakcie setek odby ty ch misji.

– Lin – zaczął, próbując uwolnić umy sł od wspomnienia wizy ty Annick. – Nie uwierzy sz, co… Słowa zamarły mu na ustach, gdy podeszła do jego łóżka i stanęła w gasnący m świetle padający m z okna. Miała pękniętą wargę, a na czole głębokie rozcięcie. Rany pochodziły z poprzedniego dnia, ale i tak by ło widać, jak brutalnie je zadano. – Co, na Shaela… – odezwał się, wy ciągając ku niej rękę. Cofnęła się gwałtownie. – Nie doty kaj mnie – powiedziała szorstkim, ale nieobecny m głosem, brzmiący m tak, jakby mówiła przez sen. Valy n osunął się na poduszkę. Oczy go zapiekły, serce załomotało w piersi. – Py tałem Rena. Powiedział, że z tobą wszy stko w porządku. – W porządku? – zapy tała, spoglądając na swoje dłonie, jakby widziała je po raz pierwszy w ży ciu. – Taaak. My ślę, że w porządku. – Co ci się stało? – zapy tał Valy n, ponownie wy ciągając rękę. Obróciła się do okna, oderwała strup z kny kcia i wy rzuciła. – Nieostrożność – odpowiedziała po chwili. – Bzdura, Lin – rzucił Valy n. – Nie masz ty ch ran z powodu potknięcia na drodze. Co ci się tam przy darzy ło, na Hulla? Ogień w jego głosie przełamał w końcu jej znużenie i na jego gniew odpowiedziała gniewem. – Przy darzy li mi się Sami Yurl z Balendinem – odparła ze złością, a jej usta wy krzy wiły się w gry masie jak do płaczu. – Obaj tam by li, na zachodnich urwiskach. – I zrobili… to? – Słaby m gestem wskazał jej twarz. – Zacisnął pięść. – Te sukinsy ny. Ten pomiot Shaela, te cholerne sukinsy ny. Wiedziałem, że nie powinienem pozwolić… Roześmiała się niskim, nieprzy jemny m śmiechem. – Nie pozwolić mi na co? Na spacerowanie samej po Wy spach? Na wy chodzenie po zmroku? – Potrząsnęła głową. – A może powinieneś zakazać mi bawienia się ostry mi przedmiotami? – Nie to miałem na my śli… – zaczął, a potem zamilkł, bo przy szła mu do głowy straszna my śl. – Chy ba cię nie… – Nie by ł pewien, jak to ubrać w słowa. – Czy oni…? – Zgwałcili mnie? – powiedziała, unosząc rozcięte brwi. – O to chciałeś zapy tać? Czy mnie zgwałcili? Skinął głową w milczeniu, oniemiały w obliczu tej ewentualności. Lin odwróciła się i splunęła przez wąskie okno. – Nie, Valy nie. Nie, do licha. Nie zgwałcili mnie. Poczuł ogromną ulgę. – Czy li że… – Że co? – warknęła. – Że to dobrze? To dobrze, że nie ściągnęli ze mnie ty ch czarny ch

ciuchów i nie zgwałcili? Jaka pociecha! – Płomy k lampy odbijał się w jej oczach, jakby zajęły się ogniem. – Wcisnęli mi twarz w ziemię, skopali mnie po żebrach, złamali mi nos i chy ba jedno żebro, ale przy najmniej moja cenna cipa ocalała. – Lin… – Och, pieprz się, Valy n, ty idioto – parsknęła. Uświadomił sobie, że płacze, ale wy powiadane przez nią słowa by ły szy bkie i twarde. – Rzecz w ty m, że mogli ze mną zrobić, co ty lko chcieli. Mogliby mnie zgwałcić, zabić, wrzucić moje ciało do oceanu. Cokolwiek. Nie mogłam nic zrobić, żeby ich powstrzy mać. – Wzięła głęboki i drżący oddech, a potem otarła łzy wierzchem dłoni. – Dlaczego? – spy tał Valy n. – Dlaczego to zrobili? – Powiedzieli, że to odpłata – odparła. Gniew i łkanie nagle ustały, zastąpione spokojny m, obojętny m tonem. – Powiedzieli, że ma mi to przy pomnieć, co się dzieje z ty mi, którzy ośmielą się wy stąpić w ringu przeciwko nim. – Ale przecież wy grali tę walkę – odrzekł Valy n, mając zupełny mętlik w głowie. – Wy grali, w porządku – rzuciła Lin, kiwając głową ze znużeniem. – Wy grali, wy grali, wy grali. – Powinienem iść tam z tobą – powiedział Valy n, usiłując siąść na łóżku. – Co się z tobą dzieje? – zapy tała. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Obróciła się powoli ku niemu. – Na miłość Hulla, jesteś poniekąd taki sam jak ty ch dwóch sukinsy nów. Te słowa zabolały go bardziej niż rana w ramieniu. – Co takiego? Mówiłem, że chciałem ci pomóc, ochronić cię. Znów westchnęła głęboko, po czy m przemówiła do niego powoli, jak do głupiego dziecka: – Zaatakowali mnie dlatego, że przekroczy łam granice, które mi wy znaczy li, dlatego, że nie zachowałam się, jak należało. – Pokręciła głową ze zniechęceniem. – A teraz ty robisz to samo, mówisz mi, że nie powinnam iść tu czy tam, że powinnam cię py tać, jak mam zawiązać pieprzone sznurowadła. – Dobrze – mruknął Valy n. – W porządku. Zrozumiałem. Przepraszam. – Nie. Nie zrozumiałeś. Nie możesz wszędzie za mną chodzić. Nie możesz ochraniać mnie w nocy, kiedy śpię. – Mogę ci pomagać – powtórzy ł z uporem. – Pieprzy ć to. Jestem żołnierzem. Takim samy m jak ty. Takim samy m jak Yurl. – Drżącą ręką zdrapała kolejny strup i przy jrzała mu się uważnie. Zginała palce jeden po drugim, obserwując napły wającą krew. – By łam nieostrożna, to wszy stko – stwierdziła w końcu. – To się już nie powtórzy. Valy n poczuł kamień w żołądku. Rana pulsowała, ale nie dbał o to. – Co ty lko zechcesz – powiedział. – Czegokolwiek będziesz potrzebowała. Po prostu mi powiedz. – Ja nie… To znaczy, my ślałam, że chcę z tobą pogadać. My ślałam, że to pomoże. – Otarła

krew z palców. – By łam głupia. Jak to może pomóc? Już po sprawie. Minęło. Możesz sobie by ć sy nem cesarza, ale nie napchasz piasku z powrotem do klepsy dry. – Zwróciła ku niemu głowę i wreszcie spojrzała mu w oczy. – Nie ma powrotu, można ty lko iść do przodu. Potrzebuję jedy nie trochę czasu. – Nie – odpowiedział z namy słem. – Lin… Sięgnął ku niej, ale ona znów mu się wy mknęła. – Muszę poby ć trochę sama, Valy nie. Na razie możesz zrobić jedno. Przestań sobie wy obrażać, że musisz mnie chronić, bo kiedy ś całowaliśmy się w kanty nie. Nie należę do tamty ch sukinsy nów i na pewno nie należę do ciebie.

21 Można się spodziewać, pomy ślał Kaden, że teraz, gdy cała tajemnica kenta została już wyjaśniona, Tan będzie traktował mnie lepiej. W końcu przecież starsi mnisi obdarzy li go zaufaniem, wy jaśnili sekrety, do który ch ty lko kilku ludzi w cały m cesarstwie, a wręcz na cały m świecie, miało dostęp. Można się spodziewać, że ta rozmowa w mieszkaniu opata będzie swego rodzaju wy wy ższeniem, potwierdzeniem, że ze zwy kłego ucznia stał się wreszcie… kimś więcej. Można się tego spodziewać… ale można się też my lić. Gdy wy szli z małej kamiennej chaty na zewnątrz, Tan odwrócił się, blokując wąską ścieżkę. Kaden by ł wy soki, ale Tan o pół głowy wy ższy i ty lko wy siłkiem woli Kaden się zmusił, by nie cofnąć się o krok. – Vaniate nie jest czy mś, czego można się nauczy ć jak matematy ki albo nazw drzew – powiedział mnich głosem przy pominający m groźne warknięcie. – Nie da się tego studiować. Nie można nauczy ć się na pamięć. Nie można wy modlić, żeby jakiś bóg zesłał ci mądrość podczas snu. Kaden skinął głową, niepewny, do czego ta rozmowa prowadzi. Umial uśmiechnął się posępnie. – Zby t prędko się zgadzasz. Nie rozumiesz, że pustka nie rośnie w tobie tak zwy czajnie jak roślina. Pomy śl o pustce ty ch naczy ń, które właśnie zrobiłeś. Musiałeś zagłębić palce w glinę. Musiałeś siłą wy cisnąć tę pustkę. – To raczej kierowanie niż uży cie siły – zary zy kował Kaden, dumny z zaufania opata i nowo naby tej wiedzy. – Jeżeli naciśnie się zby t mocno, zniszczy się garnek. Tan patrzy ł na niego przez długą męczącą chwilę wzrokiem ostry m jak gwóźdź. – Pod moim kierunkiem nauczy sz się jednego – powiedział. – Pustka pojawia się ty lko wtedy, gdy usuniesz coś innego. I tak oto Kaden znalazł się na żwirowej ścieżce, pomiędzy ścianą refektarza a niskim nawisem, z łopatą w ręku i na wpół wy kopaną dziurą przed sobą. Kilka stóp dalej, w cieniu jałowca, siedział ze skrzy żowany mi nogami Tan. Oczy miał zamknięte, oddy chał równo i spokojnie, jakby spał, ale Kaden wiedział swoje. Nie założy łby się o żadne pieniądze, że jego umial kiedy kolwiek sy pia. Mnich kazał mu wy kopać dół na dwie stopy szeroki i głęboki na ty le, ile wy nosił wzrost Kadena. Lekka bry za niosła ze sobą zapach duszonej cebuli, a przez uchy lone okno refektarza

Kaden mógł usły szeć rozmowy mnichów, skrzy pienie ław, stuk drewna o wy paloną glinę, gdy nakładano do misek jedzenie. Czuł ssanie w żołądku, ale wy parł z umy słu świadomość głodu i całą uwagę skierował na kopanie. Cokolwiek miało go spotkać, będzie jeszcze gorzej, jeśli Tan pomy śli, że jego uczeń miga się od pracy. Grunt by ł kamienisty, stwardniały jak suchy chleb, więcej w nim by ło kamy ków niż ziemi. Co rusz musiał się schy lać w głąb dołu i wy ry wać goły mi rękami większe kamienie, okopując ich obry s palcami, a potem wciskając dłoń pod spód i wy ciągając je na wierzch. Szło to powoli. Złamał przy ty m dwa paznokcie, dłonie miał pokaleczone i krwawiące, ale pod wieczór wy kopał w ziemi dziurę z grubsza odpowiadającą żądany m wy miarom. Gdy robota by ła skończona, Tan wstał, podszedł do krawędzi ciasnego dołu, kiwnął głową, wskazując gestem wy kop. – Wejdź do środka. Kaden się zawahał. – Do środka – powtórzy ł mnich. Kaden opuścił się ostrożnie w głąb dołu. Gdy znalazł na dnie oparcie dla stóp, mógł nawet wy glądać nad krawędzią. W oknie refektarza ukazały się twarze kilku młodszy ch mnichów. Kary by ły chlebem powszednim w Ashk’lanie, ale Tan nigdy dotąd nie miał ucznia, więc z zainteresowaniem śledzili los Kadena. Nie musieli długo czekać, by zaspokoić swoją ciekawość. Mnich złapał łopatę i nie bacząc na oczy i uszy Kadena, zaczął zasy py wać dół ziemią. Praca ta zajęła mu dziesiątą część czasu, jakiego potrzebował Kaden na kopanie. Gdy Kaden uniósł rękę, by obetrzeć py ł z twarzy, Tan pokręcił przecząco głową. – Trzy maj ręce wzdłuż boków – powiedział, nie przery wając machania łopatą. Gdy ziemia sięgnęła podbródka, Kaden zaczął protestować. Kolejny ruch łopaty wy pełnił mu usta żwirem i zanim zdąży ł odkaszlnąć i wy pluć piach, Tan dorzucił jeszcze ziemi, która sięgała teraz do linii nosa. W dziesiątkach miejsc ostre kamienie wbijały mu się w ciało. Ziemia ciąży ła jak ołów, a on poczuł narastającą panikę. Nie mógł poruszać nogami ani rękami, nie mógł też swobodnie odetchnąć. Uświadomił sobie, że teraz mógłby tu umrzeć. Gdy by umial dorzucił jeszcze kilka łopat ziemi na jego głowę, Kaden udusiłby się w tej kamienistej ziemi, nie mogąc się ruszać, oddy chać i krzy czeć. Zamknął oczy i pozwolił umy słowi odpły nąć. Lęk jest snem, powiedział sobie w duchu. Ból jest snem. Przy pły w paniki ustąpił nagle. Wciągnął przez nos pły tki haust powietrza, skupiając się na jego odczuciu w płucach. Z zamknięty mi oczami wstrzy mał oddech na siedem uderzeń serca, po czy m wy puścił powoli powietrze, rozluźniając ciało w miarę wy dy chania. Strach wy pły nął zeń przez stopy, przez koniuszki palców, wsiąkając w otulającą go ziemię, aż Kaden znów poczuł się spokojny. Umy sł uczy ł się od ciała, a gdy utrzy my wał ciało w stanie spokoju, gdy zaprzestawał

walki, wówczas umy sł też by ł spokojny. Otworzy ł oczy i ujrzał, że Tan przy gląda mu się obojętny m wzrokiem spod przy mknięty ch powiek. Kaden pomy ślał, że umial mógłby przemówić, choćby po to, by go wy szy dzić lub wy powiedzieć jakąś sentencję. Zamiast tego Tan zarzucił na ramię łopatę i odszedł, zostawiając Kadena zakopanego powy żej ust w twardej, nieustępliwej ziemi. Przez pewien czas Kaden by ł sam. Odgłosy z refektarza narastały, a potem ucichły, gdy mnisi wy szli po skończony m posiłku, udając się do sali medy tacy jnej lub do swoich cel. Ogromny kamienny budy nek zasłaniał zachodzące słońce, lecz powoli niebo pociemniało, zmieniając stopniowo kolor z błękitnego na siny, i zerwał się nocny wiatr, zimny i dokuczliwy, wiejący od gór, sy piący mu w twarz piachem i brudem. Przez długi czas Kaden my ślał ty lko o nacisku, o nieustanny m, napierający m na jego ciało ciężarze gniotący m mu piersi, gdy próbował nabrać więcej powietrza. Nie mógł się poruszy ć, nawet drgnąć, a przez mięśnie nóg i dolnej części pleców, protestujące przeciw temu ograniczeniu, wkrótce zaczęły przebiegać skurcze. Gdy powietrze i ziemia się wy ziębiły, zaczął dy gotać i nic nie mógł na to poradzić. Spokój, powiedział sobie w duchu, biorąc pły tki wdech. To nie jest nóż w brzuchu ani stryczek na szyi. To nie jest tortura. To tylko ziemia. Valyn zapewne przechodzi gorsze katusze w trakcie codziennych ćwiczeń. Gdy wreszcie zdołał uspokoić drżenie ciała, powrócił strach. Od jakiegoś czasu nie my ślał już o pokiereszowany m ciele kozy. Cokolwiek przetrzebiało ich stada, robiło to w odległości paru mil od klasztoru, a jednak… w jego umy śle mimo woli pojawił się saama’an rozłupanej czaszki. Tutaj, unieruchomiony, zakopany aż po usta w ziemi, Kaden stanowiłby łatwiejszą zdoby cz niż najbardziej niedołężna koza. Jak dotąd tamto stworzenie nie zaatakowało jeszcze człowieka, ale Tan i Scial Nin utrzy my wali, że może ono by ć niebezpieczne, i nalegali, żeby nowicjusze i uczniowie wy chodzili parami. By ło już niemal całkiem ciemno, gdy Kaden usły szał chrzęst żwiru za sobą. Nie mógł się odwrócić. Ledwo mógł poruszy ć głową, a taki wy siłek przy prawiał go o przeszy wający ból w karku i plecach. To może być Tan, pomy ślał, łudząc się, że by ć może umial wrócił, żeby go wy kopać, ale z drugiej strony wy dawało się niemożliwe, by zechciał to zrobić przed nocny m dzwonkiem. Otworzy ł usta do krzy ku, chcąc zapy tać, kto się zbliża, ale o mały włos by się udusił, najadłszy się ziemi. Przy gniatane ciężarem ziemi serce łomotało, nie bacząc na próby spowolnienia jego ry tmu, jakie podejmował. Kroki się zbliżały, a potem zatrzy mały tuż za nim. Kaden zdołał odkaszlnąć, wy pluwając zebrany w ustach py ł, ale wciąż nie mógł mówić. Czy jaś dłoń spoczęła na jego głowie, odchy lając ją w ty ł, aż jego oczom ukazało się nocne niebo. Ktoś przy kucnął za nim, widać by ło

kędzierzawą czupry nę… Akiil. Kaden poczuł, jak nogi mu wiotczeją i słabną w poczuciu ulgi. Oczy wiście. Przy jaciel z pewnością usły szał o jego pokucie. I przy szedł popatrzeć. – Wy glądasz okropnie – stwierdził chłopak, przy glądając mu się bacznie. Kaden spróbował odpowiedzieć, ale cena za ten wy siłek by ła taka, że ły knął kolejną porcję piachu. Akiil obszedł jego głowę wokoło i zatrzy mał się przed nim, pochy lony. – Mógłby m cię trochę odkopać – powiedział, wskazując gestem zbitą ziemię – ale Tan zagroził, że jeśli ruszę stąd choćby jeden kamy czek, to zakopie mnie obok ciebie i zostawi na dłużej. Mógłby m wy kazać się bohaterstwem i mimo to cię wy kopać. Rozumiesz, lojalność między przy jaciółmi i tak dalej… – Widać by ło w świetle księży ca, jak wzruszy ł ramionami. – Ale nauczy łem się wy strzegać heroizmu. Zmruży ł oczy, próbując ocenić wy raz twarzy Kadena. – Czy patrzy sz na mnie ze złością? – zapy tał. – Wy glądasz tak, jakby ś patrzy ł ze złością, ale przy ty ch twoich płonący ch oczach trudno odróżnić patrzenie ze złością od zwy kłego patrzenia. A może chcesz się wy sikać? A swoją drogą, jak ty tam sikasz? Kaden w duchu przeklął przy jaciela za przy pomnienie mu o narastający m parciu na pęcherz. Wy glądało na to, że jedną z części swego ucznia, którą Tan zamierzał nieodwołalnie usunąć, by ła jego godność. – Przepraszam, że o ty m wspomniałem – powiedział Akiil. – I nie gniewaj się. Jestem pewien, że zaistniały tu ważne powody. Po prostu pomy śl: z takim zaangażowany m umialem zrobisz ogromny skok naprzód w swoich ćwiczeniach. – Skinął głową pocieszająco. – W każdy m razie na pewno będziesz szczęśliwy, gdy ci powiem, że nasze losy są powiązane. Dopóki tkwisz zagrzebany tutaj, Tan chce, żeby m siedział za tobą, w razie gdy by ptak zamierzał narobić ci na głowę albo coś w ty m rodzaju. – Zmarszczy ł brwi. – No tak, w sumie nie dostałem szczegółowy ch instrukcji, co mam począć, gdy by rzeczy wiście ptak narobił ci na głowę, ale Tan chce, żeby m tu by ł i cię strzegł. Wstał i poklepał Kadena po głowie. – Jestem pewien, że znajdziesz spokój. Pamiętaj, że cokolwiek cię spotka, jestem z tobą. – Akiil – z ciemności dobiegł głos Tana. – Jesteś tutaj, żeby go strzec, a nie żeby gadać. Jeżeli odezwiesz się jeszcze słowem do mojego ucznia, dołączy sz do niego w ziemi. Akiil nie odezwał się już więcej. Przez siedem dni Kaden pozostawał w dole, smażąc się w spiekocie południa i dy gocąc w swojej ziemnej trumnie, gdy słońce chowało się za stepem na zachodzie, a gwiazdy

rozświetlały ciemną czaszę nieba swoim chłodny m, odległy m światłem. Czuł ulgę, wiedząc, że nie jest sam, ale towarzy stwo Akiila, jeśli można to nazwać towarzy stwem, nie by ło dlań wielką pociechą. Na ży czenie Tana Akiil siady wał w milczeniu poza polem widzenia Kadena, a po pierwszy m dniu Kaden niemal zapomniał o jego obecności. Zamiast tego ty siące mały ch problemów wy pełniały jego umy sł, drobne nierozwiązane sprawy, które urastały do szalony ch rozmiarów. Na przy kład swędzenie uda, które dawniej załatwiłby machinalnie, drapiąc się i prawie o ty m nie my śląc, teraz dręczy ło go przez dwa dni. Skurcz w unieruchomionej ręce przeszy wał bólem ramię i szy ję. Kopanie Tana naruszy ło pobliskie mrowisko i owady biegały po jego twarzy, wchodziły do uszu, nosa i oczu, aż miał wrażenie, że stworzenia docierają wszędzie, wkopując się w ziemię i rojąc na jego skórze. Co dwa dni ktoś odgarniał ziemię zakry wającą mu usta i wy lewał na nie kubek wody. Kaden chłeptał łapczy wie, posuwając się nawet do wy sy sania mokrej ziemi, gdy woda w nią wsiąkała, czego potem żałował, kiedy kilka godzin później wciąż nie mógł wy pluć z ust zalegającego tam piasku. Późną nocą udawało mu się zasy piać na kilka godzin, gdy mnisi znikali w swoich celach, a dziedziniec pustoszał, ale nawet jego sny prześladowały koszmary zniewolenia i przy gniecenia. Każdego ranka budził się wy czerpany i wy nędzniały ty lko po to, by stwierdzić, że senne koszmary okazały się rzeczy wistością. Pod koniec pierwszego dnia my ślał, że oszaleje. Czwartego dnia zaczęły się halucy nacje na temat wody i wolności – sny na jawie, w który ch pluskał się i hasał w górskim strumieniu, podnosząc nogi i wy wijając rękami jak wariat, ły kając ogromne ilości wody i bez końca wciągając potężne hausty czy stego, wolnego od py łu powietrza. Gdy przy chodzili z wodą mnisi, nie potrafił stwierdzić, czy są prawdziwi czy nie, i patrzy ł na nich, jakby by li zjawami lub duchami. Ósmego dnia obudził się o zimny m świcie. Niebo by ło szare jak łupkowa skała, a światło słoneczne wątłe i rozmy te nad górskimi szczy tami. Wielu mnichów udawało się na poranne ablucje, przechodząc przez dziedziniec, a on sły szał jedy nie kroki ich bosy ch stóp na żwirowy ch ścieżkach. Przez kilka uderzeń serca w umy śle Kadena z dziwną jasnością pojawiła się my śl, że stracił wszy stkie ubiegłe dni. Tan zostawi mnie tutaj, uświadomił sobie. Zostawi mnie tu na zawsze, jeśli nie nauczę się tego, czego on chce. My śl ta powinna napełnić go rozpaczą, ale my śli przestały by ć ważne. Miał wrażenie, że rzeczy wistość wy my ka mu się z objęć, a skoro jego rzeczy wistością jest trumna z ziemi i twardy ch kamieni, to by ł szczęśliwy, że go tu nie ma. Kaden mógł oczy wiście cierpieć, ale skoro go tu nie by ło, to cierpienie nie istniało. Przez chwilę obserwował przejrzy sty biały obłok, lekki jak powietrze i niesły chanie odległy. Gdy odpły nął z pola jego widzenia, Kaden zaczął się wpatry wać w bezkresne i puste szare niebo. Puste niebo, pomy ślał leniwie. Niebiosa nicości. Bez tej przestrzeni obłok nie mógłby przepły nąć.

Bez niej gwiazdy nie mogły by krąży ć po swoich orbitach. Bez tej wielkiej pustki drzewa by uschły, światło przy gasło, a ludzie i zwierzęta chodzące i pełzające po ziemi, poruszające się bez wy siłku w łonie wielkiej pustki niebios, udusiły by się pod niewy obrażalny m ciężarem, tak samo jak on powoli się dusił. Kaden patrzy ł w niebo, aż poczuł, że mógłby spaść tam, w górę, runąwszy z ziemi w tę szarą otchłań, zmieniając się w maleńki punkt, a potem w nicość. Dwa dni później Tan obudził go z otępienia. Kaden nie widział swego umiala od chwili rozpoczęcia pokuty, podniósł więc oczy, próbując w pomieszaniu rozpoznać tę stojącą nad nim ubraną w szatę postać. – Jak się czujesz? – zapy tał mnich po dłuższej chwili milczenia, kucając przed nim i odgarniając ziemię zakry wającą mu usta. Kaden zastanawiał się nad ty m py taniem, obracając je w umy śle jak dziwny, gładki kamień. Czujesz. Wiedział, co to słowo znaczy, ale zapomniał, jak je odnieść do siebie. – Nie wiem – odpowiedział. – Jesteś zły ? Kaden poruszy ł lekko głową w geście przeczenia. Przy szło mu na my śl, że miałby powód, żeby się gniewać, ale jego uwięzienie by ło faktem. Ziemia wokół niego by ła faktem. Pragnienie by ło faktem. Nie miało sensu gniewać się na fakty. – Mógłby m cię tu zostawić aż do nowiu księży ca. Nów. Kaden patrzy ł na księży c każdego wieczoru, obserwując, jak upły w czasu odry wa zeń kolejne świetliste skrawki. Z pełni uby ła niecała połowa. Do nowiu brakowało ty godnia. Kilka dni temu taka my śl napełniłaby go przerażeniem, ale nie miał już siły na strach. Nie miał nawet dość siły, by odpowiedzieć. – Jesteś gotów, żeby cię wy kopać? – naciskał Tan. Kaden patrzy ł na mnicha, na pomarszczone blizny po bokach jego głowy. Skąd się wzięły te blizny? – zastanawiał się leniwie. Wszy stko w ty m mnichu by ło tajemnicą. Szukanie właściwej odpowiedzi na to py tanie nie miało sensu. Tan uwolni go albo nie, zależnie od tajemniczy ch nastrojów rządzący ch jego umy słem. – Nie wiem – odpowiedział Kaden chropawy m, bezbarwny m głosem. Starszy mnich przy jrzał mu się przez dłuższą chwilę, a potem skinął głową. – Dobrze – rzucił, po czy m gestem przy wołał Akiila. – Kop – dodał, wskazując na ziemię wokół Kadena. Pierwsze odczucie by ło dziwne i niepokojące. Kiedy gniotący go od ty lu dni ciężar zaczął znikać, doznał uczucia spadania, i to spadania bez końca. Gdy żwir zgrzy tał pod stalową łopatą, Kaden poczuł, jakby coś do niego powracało: my śli, uświadomił sobie. Uczucia. – Wy puścisz mnie stąd?

– Lepiej by by ło cię tu zostawić jeszcze przez ty dzień – odparł Tan – ale okoliczności się zmieniły. Kaden zmruży ł oczy, próbując wy łowić z ty ch słów jakiś sens. – Okoliczności? – Otaczała go ziemia. Nad nim by ło niebo. Słońce wędrowało po błękitny m nieboskłonie. To by ły okoliczności. Co się mogło zmienić? Przepły wająca chmura przesłoniła słońce, pogrążając twarz mnicha w głębokim cieniu. – Zostawiłby m cię na dłużej, ale przestało tu by ć bezpiecznie.

22 Poranek w dniu rozpoczęcia Próby Hulla wstał jasny i rześki. Valy n poczuł ulgę, gdy blade światło nareszcie ukazało się nad hory zontem. Rzucał się i wiercił na łóżku przez pół nocy, rozdarty między lękiem o Ha Lin, który prześladował go przez cały miniony ty dzień, a mniej wy raźną obawą przed czekający m go tego dnia forsowny m testem. Testem, który może zaważy ć na kierunku całego jego ży cia. Dobrze by ło zostać wy brany m w dzieciństwie do Kettralu i dobrze by ło móc spędzić połowę ży cia, trenując na Wy spach. Jeśli jednak nie przeszło się Próby Hulla, wszy stko by ło skończone, a lata pracy szły na marne, znikając jak wczorajszy wiatr. Po prostu przetrwaj ten tydzień, powtarzał sobie. Nikomu nie pomożesz – ani Lin, ani Kadenowi, nikomu – jeśli nie przetrwasz tego tygodnia. Dzień by ł chłodny jak na Qiriny, a gdy kadeci zebrali się na skalny m cy plu pod tenebralem, rozłoży sty m dębem, ujrzeli, że od północy nadciągają szy bko groźne i ciemne chmury, rzucając cień na fale i spieniając ich grzebienie. Gdy by zerwała się burza, by łby to fatalny początek Próby, ale dla dowódców z Orlego Gniazda burza nie znaczy ła więcej niż nieuniknione rany, z jakimi trzeba się by ło liczy ć. Kiedy wstępowało się do Kettralu, wiadomo by ło, co to oznacza: czasem padał deszcz, czasem odnosiło się rany. Rany się bandażowało i ćwiczy ło dalej. Rozejrzał się po grupie, wy patrując Lin, ale ona stała na drugim końcu, tak daleko od niego, jak ty lko by ło to możliwe, i ledwie przez krótką chwilę spojrzała na niego beznamiętny m i nieodgadniony m wzrokiem. Balendin i Yurl to by ła inna sprawa. Yurl stał ty lko o parę kroków od niego, rozmawiając cicho i chichocząc z jedny m ze swoich sługusów. Pochwy cił spojrzenie Valy na i mrugnął do niego. Valy n zmusił się do nabrania tchu, do utrzy mania rąk przy sobie i zapanowania nad nagły m uderzeniem krwi nabiegającej do oczu. Gdy ty dzień wcześniej Lin wy szła z jego pokoju w szpitalu, mało brakowało, a zwlókłby się z łóżka, nie bacząc na ranę, by pobiec szukać ty ch dwóch i połamać im kolana. Co najdziwniejsze, to właśnie Yurl i Balendin stanowili główny argument, by tego nie zrobić. Kiedy gramolił się ze szpitalnego łóżka, walcząc z bólem, przy pomniał sobie walkę w ringu, jak Balendin drażnił Lin, aż dała się sprowokować, a potem Yurl ją przy gniótł, zmuszając Valy na, by popełnił błąd. Teraz obaj uży li tej samej strategii, ty lko na większą i bardziej okrutną skalę, uświadomił sobie. Wiedzieli, że zacznie ich ścigać. Jakże mógłby im odpuścić po ty m, co zrobili

Lin? I podobnie jak w ringu, dobrze to zaplanowali. By li przy gotowani. Valy n nie wiedział, jaką grę z nim prowadzą, nie znał jej reguł ani celu, ale jednego by ł pewien. Podjęcie tej gry by ło najszy bszy m sposobem poniesienia klęski, a on nie chciał przegrać, nie ty m razem. Gdy z chmury nad ich głowami lunął deszcz, pochwy cił spojrzenie Yurla i mrugnął do niego. Na twarzy młodzieńca odmalowała się niepewność, spojrzał gniewnie i odwrócił wzrok. Z chwilą gdy spadły pierwsze krople, na małą mównicę weszła Daveen Shaleel, będąca dowódcą operacji w północno-wschodnim Vash. Zaczęła bez wstępów. – Dziś zaczniecie waszą Próbę. Jeśli taka będzie wasza wola. – W ty m miejscu przerwała i wolno potoczy ła spojrzeniem, przy glądając się kolejno wszy stkim kadetom. Shaleel by ła szczupłą kobietą, już dobrze pod sześćdziesiątkę. Valy n odpowiedział na to spojrzenie, patrząc jej śmiało w oczy. – Jestem tu po to – mówiła dalej – by was nakłonić do zrezy gnowania z tej ciężkiej próby. Na te słowa podniósł się szmer głosów wśród zgromadzony ch kadetów, którzy spojrzeli po sobie ze zdumieniem. Osiem lat przy gotowań do tej właśnie chwili, a teraz zachęca się ich do odstąpienia? Valy n spojrzał po twarzach kolegów. Talal zachowy wał się powściągliwie, sprawiał wrażenie ostrożnego. Laith najwy raźniej uznał te słowa za jakiś żart. Annick wy glądała tak, jakby kazano jej sprawdzić takielunek łódki, którą należało opły nąć cy pel. Gwenna wy skuby wała coś ze swego czarnego kombinezonu, gniewnie nachmurzona. Ty lko Lin nie okazy wała żadny ch emocji, jej oczy by ły puste i nieobecne. Te oczy przerażały Valy na bardziej niż czekająca go próba. – Próba – ciągnęła Shaleel, gdy opadły emocje po jej poprzednich słowach – została nazwana, jak dobrze wiecie, imieniem Hulla, Władcy Ciemności, Sowiego Króla, Pana Nocy. Choć wielu żołnierzy czci, co uzna za stosowne, to jednak Hull jest ty m, który tłumi płomień, rozwiesza ciemność jak zasłonę na niebie, rzuca cień i mrok, by pozwolić wam przemknąć blisko wroga i wpakować mu ostrze między żebra. Valy n by ł zaskoczony, sły sząc długie, okrągłe zdania z ust tej kobiety. Większość dowódców zwy kła przemawiać krótkimi, lakoniczny mi zwrotami, jak żołnierze w polu. Shaleel nie by ła wy jątkiem, ale dzisiaj z niewiadomego powodu wy głaszała do żołnierzy bardziej orację niż przemówienie, jakby przewodniczy ła jakiejś religijnej ceremonii. By ć może tak właśnie by ło. Próba, podobnie jak inne obrządki, wy magała ofiary. – Kettral ponad wszy stkich inny ch bogów czci Hulla – mówiła dalej Shaleel, wskazując gestem drzewo za sobą. Wiszące na nim nietoperze koły sały się na gałęziach, cichutko popiskując z każdy m powiewem wiatru. – Nie łudźcie się jednak, żołnierze. Hull was nie kocha. Valy n rozejrzał się po tłumie. Ha Lin stała po przeciwnej stronie, dokładnie na wprost niego. Patrzy ł na nią, ale ona odwróciła spojrzenie.

– Sły szeliście rozmaite plotki na temat Próby – ciągnęła Shaleel – ale nie poznaliście prawdy. Prawda jest taka, że trudy najbliższego ty godnia wy krwawią was, zmiażdżą, może nawet złamią, ale będą ty lko wstępem. Próba, prawdziwa Próba, zacznie się za ty dzień dla ty ch, którzy będą na ty le szaleni, by wy trwać. Dla Valy na to by ła nowość. Wszy stko, co dotąd sły szał o Próbie Hulla, sugerowało, że jest to jedno długie ćwiczenie, dużo trudniejsze od doty chczasowy ch, może brutalniejsze, to oczy wiste, ale zasadniczo nieróżniące się bardzo od tego, z czy m się dotąd sty kał. Kilka kroków dalej Gwenna mruknęła coś o „tajemniczy m gównie” i splunęła na kamienie. Pozostali kadeci by li równie zdziwieni, choć reagowali rozmaicie. Annick trzy mała mocno łuk, w pogotowiu, z nałożoną cięciwą, jakby zamierzała ustrzelić coś przed sobą, i patrzy ła na dowódcę tak, jak sokół patrzy na my sz. Yurl rzucił cicho jakiś żart, a Balendin mu przy taknął. Niepokój zawisł w powietrzu. – Szczegóły Próby – konty nuowała Shaleel – zostaną przekazane ty m, którzy szczęśliwie przebrną przez pierwszy ty dzień, ale powiem wam jedno: niektóry ch spośród was to złamie, złamie straszliwie i na całe ży cie. – Tu zamilkła i odczekała chwilę, by jej słowa do nich dotarły. – Po ośmiu latach nikt nie wątpi w waszą wartość. Wy starczy jeden mały krok przed szereg, a wasza męczarnia się zakończy. Czeka na was Arin, o dzień żeglugi stąd. Arin. Wy spa porażek. Orle Gniazdo nie zamierzało pozwalać, by wy szkoleni w Kettralu żołnierze wracali do normalnego świata i znajdowali pracę jako najemnicy lub szpiedzy. Ci, którzy nie zdołali przejść lub nie nadawali się do Próby Hulla, osadzani więc by li na wy spie Arin, przy północno-zachodnim krańcu łańcucha Qirinów. By ła to najprzy jemniejsza z Wy sp, o przy jaźniejszy m klimacie i bujniejszej roślinności niż pozostałe, wy rastająca z morza burzą zieleni i błękitu. Cesarstwo bardzo dbało o kobiety i mężczy zn, którzy odpadli z Próby, przy dzielając im domki i stałe wy ży wienie w dowód uznania od dobry ch, płacący ch podatki oby wateli Annuru. By ło to błogie ży cie, za jakie dziesiątki ty sięcy ludzi zamieszkały ch na konty nentach gotowe by ły by zabić, a jednak żołnierze, którzy doznali porażki, płacili za ten luksus swoją wolnością. Ży li na Arin, w tropikalny m raju, do samej śmierci. Nikt nie wy stąpił przed szereg. Shaleel skinęła głową, jakby tego się spodziewała. – Propozy cja jest aktualna – powiedziała. – Pamiętajcie o ty m w najbliższy ch dniach. Pamiętajcie, gdy będziecie walczy ć z falami albo przekopy wać się przez piach, albo będziecie bliscy utonięcia na otwarty m morzu. Pamiętajcie też, że nadchodzący ty dzień jest łatwiejszą częścią, łagodny m wstępem. W każdy m momencie, do samego końca, możecie się wy cofać, jeśli stwierdzicie, że ży cie Kettralu nie jest ty m, jakie chcecie prowadzić. Kadeci stali nieruchomo jak skamieniali, nie patrząc sobie w oczy. – Dobrze – powiedziała Shaleel, kręcąc głową jak gdy by z rezy gnacją. – Wstęp do Próby zaczy na się. – Obróciła się w lewo do Fane’a i Sigrid. – Przez najbliższy ty dzień należą do was.

Adaman Fane stanął naprzeciw nich. – Zapamiętajcie sobie, małpiszony, jedną rzecz – zaczął ze złośliwy m uśmiechem na twarzy – że mężczy zna nie zostanie kettralowcem, dopóki nie wy rzy ga całej swojej krwi. – A co z kobietami? – odszczeknęła się Gwenna. Fane skrzy wił się szy derczo. – Wy, kobiety, znosicie ból znacznie lepiej, więc potraktujemy was surowiej. † Następne sześć dni minęło we mgle cierpienia i wy czerpania. Razem z resztą kadetów Valy n biegał, aż obiecana krew spły wała im ze skaleczeń i otwarty ch ran, pły wał, aż niemal utonął na dnie cieśniny, a potem wy czołgiwał się z wody, żeby znów biegać. Czołgał się na brzuchu całe mile, przez zarośla akantu i ostre skały, przenosił ciężki pień drzewa w poprzek wy spy i z powrotem, walczy ł z Talalem, aż obaj upadli, dy sząc, na piasek ringu i leżeli tak, próbując nabrać tchu, aż kopniak obutej nogi trafił go w żebra, a jakiś głos wrzasnął, żeby jeszcze pobiegał. Opły wał wy spę przeciekającą łódką, mając za wiosło deskę. Potem zabrali mu deskę i kazali pły nąć raz jeszcze. Przez pół nocy wiosłował rękami, usiłując posuwać naprzód swą małą łódź. Codziennie około południa kucharze rzucali im na ziemię obok ringu parę tuzinów martwy ch szczurów, jeszcze lśniący ch i śliskich od wody, w której je utopiono. To by ło jedy ne jedzenie. Valy n próbował wmusić w siebie ich mięso, wy ry wając wątroby i serca, rozgniatając zębami na miazgę drobne kostki, podczas gdy krew i wnętrzności pokry wały mu i tak brudne już palce. Pierwszego dnia zwy miotował wszy stko. Całą noc przeklinał siebie za to, gdy kiszki grały mu marsza z głodu. Następnego dnia zjadł wszy stko, nawet oczy i miękką masę mózgową, i utrzy mał to w żołądku. Trenerzy pojawiali się wszędzie jak duchy lub zjawy, wisząc nad czołgający mi się kadetami i na przemian wy śmiewając ich wy siłki albo wy ciągając pomocną, zdradliwą dłoń. – Nie musisz tego robić – mruknął Pchła do Valy na czwartego dnia, pochy lając się nad nim, gdy ten próbował wy taszczy ć z morza beczkę piasku. – Sy nku, my ślisz, że to okropne? Powiadam ci, każdego dnia będzie ty lko gorzej. Valy n wy charczał coś gniewnie i niezrozumiale, po czy m dalej toczy ł swoją beczkę. – Sy nek cesarza – szy dził mężczy zna. – Masz kupę możliwości. Może nawet nie będziesz musiał mieszkać na Arin. Możemy zrobić dla ciebie wy jątek. Dlaczego by tego nie zakończy ć? Umy jemy cię. Wsadzimy na szy bki statek do domu. Nie ma w ty m żadnego wsty du. – Od…wal się – warknął Valy n, szarpiąc ze złością krnąbrną beczkę, opróżniając ją z mokrego piachu i z trudem wtaczając na wy dmę.

Pchła zachichotał, ale odszedł. Nie wszy scy kadeci wy trzy mali. Ból i zmęczenie narastały z każdy m dniem, z każdą godziną i minutą, aż wreszcie się zdawało, że słońce zatrzy mało się w swojej drodze po niebie, a nieznośne cierpienie trwać będzie zawsze, a nawet dłużej, bo przez wieki męki zaplanowanej przez samego Meshkenta. Zielone brzegi Arin kusiły, raj wy poczy nku i ukojenia by ł blisko, wy starczy ło ty lko… zatrzy mać się i poddać. Valy n w końcu pojął prawdziwą genialność tej oferty. Dociśnij człowieka plecami do ściany, a nie będzie miał wy jścia i będzie musiał walczy ć; zaoferuj mu wy godną emery turę przed ukończeniem dwudziestego roku ży cia, a dopiero zobaczy sz, kto naprawdę oddany jest sprawie. Valy n patrzy ł z ukłuciem zmęczonej zazdrości, jak jeden, potem dwóch, a wreszcie sześciu kadetów zrezy gnowało z Próby, poddając się spokojny m pochlebstwom trenerów. Nawet o tym nie myśl, mruczał do siebie, próbując wy taszczy ć z morza kolejną beczkę. Cokolwiek powiedział Pchła, porażka oznaczała wy jazd na Arin i to, że nigdy nie opuści Wy sp, a to z kolei znaczy ło, że Kaden i Adare pozostaną bezbronni, Amie i Ha Lin zaś nie zostaną pomszczone. Nawet o tym nie śnij. Piątego dnia zostali wraz z Gwenną zaprzężeni jak woły do wy ładowanego kamieniami wozu. Jakob Rallen, mistrz kadetów, siadł na szczy cie z batem w ręku. – Naprzód, muły ! – wrzeszczał skrzeczący m głosem, strzelając z bata nad ich głowami na ty le blisko, że zranił Valy na w ucho. – Naprzód! Gwenna spojrzała na Valy na. Połowa jej twarzy zsiniała od silnego stłuczenia, ale w zielony ch oczach nie by ło śladu uległości. – Na trzy ? – wy sapała i naparła ramieniem na pasy. – A może by tak udusić gościa ty m batem i zrobić sobie fajrant? – zapy tał Valy n, wy tężając siły i zapierając się nogami, aż wóz zaskrzy piał i ruszy ł niechętnie z miejsca. Bat znów spadł na ich plecy, ty m razem zawadzając o policzek Gwenny. – Duszenie nie jest w moim sty lu – odparła. O głowę niższa od Valy na, by ła jednak bardzo silna. Pociągnęli zgodnie razem i wóz potoczy ł się wolno, podskakując na nierówny m gruncie. – A może by tak podłoży ć mu trzepacza do łóżka? – wy dy szał Valy n, próbując złapać oddech w rzemiennej uprzęży. – Zby t szy bko działa. I na takiego tłuściocha… Musieliby śmy potem zdrapy wać sadło z sufitu. Valy n uśmiechnął się mimo bólu. – No to może zrzucimy go z wozu i po prostu przejedziemy ? – Prowadź zatem, mój książę – odparła Gwenna, aż w końcu kolejne smagnięcie bata uciszy ło ich oboje.

Od czasu do czasu widy wał Ha Lin. Trzeciego dnia obserwował przez krótką chwilę, jak z gry masem determinacji na twarzy przepły wa wpław przez port, ciągnąc za sobą barkę. Chciał zawołać, przekazać jej słowa wsparcia i zachęty, ale mógł ty lko stać i patrzeć, a ona najwy raźniej miała w uszach jedy nie chlupot fal. Próbował zostać tam jeszcze trochę, zaczekać, aż ona dopły nie do falochronu, ale który ś z trenerów walnął go pięścią w nerkę i pchnął, by poty kając się, odby ł torturę jeszcze jednego biegu po skałach wokół wy spy. Każdego wieczoru, gdy kąśliwe słońce spły wało krwawo za hory zont, gdy Valy n pły wał w ciemnościach, dy gocąc z zimna w wodzie i szczękając zębami, jego otępiały umy sł i obolałe ciało popadały w zupełne odrętwienie. W który mś momencie, a by ło to szóstego dnia, jak mu się zdawało, znalazł się obok Laitha, wy ciągając łódź z morza na brzeg. – Ciągnij – poganiał Valy n, samemu ciągnąc za liny tak, że my ślał, iż pękną mu ścięgna. – Ciągnij! – Jeśli jeszcze raz powiesz mi, żeby m ciągnął – odparł zasapany Laith, ciągnąc linę z cały ch sił – to rzucę te liny i wgniotę ci nos w tę królewską buźkę. Valy n nie wiedział, czy Laith żartuje, czy mówi serio. Brzmiało to poważnie, ale po sześciu dniach ży wienia się martwy mi szczurami i nieustannego cierpienia by ło mu już wszy stko jedno. – Ciągnij! – wrzasnął jeszcze raz i wy buchnął bezradny m śmiechem. Jakaś mroczna, zapomniana część jego samego rozpoznała szaleństwo tego śmiechu, ale nie mógł nic na to poradzić. – Ciągnij, sukinsy nu! Laith ry knął na niego naty chmiast słowami równie bezradny mi i szalony mi i razem wy wlekli łódź na kamienie jedy nie po to, by po chwili ją odwrócić i pociągnąć za sobą wpław do koły szącego się na kotwicy statku, milę od brzegu. W ty m czasie Valy n my ślał, że umrze. Jego serce nigdy dotąd nie łomotało tak straszliwie. Miał uczucie, że z każdy m oddechem z płuc wy doby wa mu się krew, a kiedy splunął w fale, rzeczy wiście miał wrażenie, że piana na wodzie się zaróżowiła. Wiedział, że ciało potrafi się po prostu wy łączy ć. Kadetom zdarzało się już umierać na atak serca, gdy na skutek zby t wielkiego wy siłku ich zmaltretowane ciało odmawiało posłuszeństwa. No dobrze, westchnął w duchu, holując krnąbrną łódź przez fale do odległego statku, który za nic nie chciał się zbliżać. To niezłe miejsce, żeby umrzeć. Kiedy w końcu wciągnął się na pokład, czekali już na nich Pchła i Adaman Fane, którzy krzy czeli coś, czego Valy n nie rozumiał. Jakie to by ły słowa? Rozglądał się wokół nieprzy tomnie w poszukiwaniu czegoś, co mógłby pociągnąć, rozbić, złapać, ale nie by ło tam nic, ty lko rozległa przestrzeń wy szorowanego pokładu. Gdy tak patrzy ł, ogłupiały, słowa zaczęły się w niego przesączać, jak woda przenikająca przez kiepsko położoną strzechę. – …mnie sły szy sz, ty idioto? – ry czał Fane, kiwając doń gruby m paluchem z odległości kilku

stóp. – Jesteś załatwiony, przy najmniej na razie. Proponuję, żeby ś walnął się tu na pokład i przekimał parę godzin. Valy n popatrzy ł na niego z rozdziawiony mi ustami. Potem nogi ugięły się pod nim i ogarnęła go głucha, koszmarna ciemność.

23 Trzy godziny snu to nie by ło wiele, nawet jak na standardy Kettralu, ale po siedmiu bezlitosny ch dniach i nocach, coraz bardziej brutalny ch, Valy n legł na pokładzie statku pły nącego na Irsk, najdalszą z wy sp łańcucha Qirinów, jakby twarde deski by ły puchowy m materacem, i zasnął twardo, bez snów, budząc się dopiero wtedy, gdy twardy but wy lądował na jego żebrach. Wstał otumaniony i zdezorientowany, ale naty chmiast położy ł dłoń na nożu u pasa, rozpaczliwie usiłując sobie przy pomnieć, gdzie jest, a zarazem utrzy mać równowagę na chwiejny m pokładzie i przy gotować się na dalsze cierpienia, które stały się jego ży ciem. – Masz godzinę, nim dobijemy do brzegu. – To by ł głos Chenta Ralla, niskiego weterana, przy pominającego buldoga zarówno budową ciała, jak i charakterem. – Proponuję, żeby ś zajrzał pod pokład i wepchnął w siebie trochę żarcia. – Żarcia? – powtórzy ł tępo Valy n, próbując otrząsnąć umy sł z zamglenia. Wszędzie wokół inni podnosili się ze snu w ty ch miejscach na pokładzie, gdzie legli jak martwi. Statek pły nął, koły sząc się lekko, maszty skrzy piały, gdy w przechy le zmierzał do portu, gnany silny m południowy m wiatrem. – Taaa, żarcia – odparł Rall. – Tego czegoś, co się pakuje do ust. Dobra wiadomość jest taka: koniec ze szczurami. Zła wiadomość: zaraz może by ć koniec z jedzeniem w ogóle, kropka. W Jamie nie ma wiele do przełknięcia. Valy n nie miał pojęcia, o czy m tamten mówi, ale ostatnie słowa zabrzmiały poważnie, jak groźba. – Co to za jama? – Wkrótce się przekonasz. Chcesz jeść czy gadać? Valy n poczuł gniewne burczenie w żołądku i skinął głową. Nie wiedział, co go czeka, ale jak pisał Hendran: Wybór między taktyką a jedzeniem nie jest żadnym wyborem. Żołnierz nie wyżyje z taktyki. Jedzenia nie da się zaimprowizować. Mały kambuz statku wy pełniła plątanina rąk, szalony gwar podniesiony ch głosów oraz odór niemy ty ch ciał, gdy dwudziestu jeden kadetów wcisnęło się do środka, żeby napchać żołądki parujący m jedzeniem. Nie by ło tego wiele: potrawka z fasoli i kilka skrawków siekanego mięsa, ale by ło to ciepłe, a co najważniejsze, nie by ły to szczury. Valy n wraz z inny mi nabierał ły żką

duże kęsy i wkładał do ust, świadom, że ta pozorna dobroć, jak wiele inny ch rzeczy w ubiegły m ty godniu, może okazać się pułapką. Ktoś dotknął jego ramienia, a on obrócił się szy bko, unosząc pięści, i nieoczekiwanie spojrzał w oczy Ha Lin. Zawsze by ła szczupła, ale wy siłek ostatnich dni sprawił, że wy glądała jak szkielet. Miała opuchniętą powiekę, a skóra wokół oka zmieniała powoli barwę z fioletowej na żółtą. Coś lub ktoś rozciął jej czoło w nowy m miejscu, na ty le głęboko, że po zagojeniu się rany pozostanie brzy dka blizna. – Na litość Eiry, Lin – westchnął, krztusząc się wodą, którą właśnie przeły kał. Skrzy wiła się. – Daruj sobie. Wszy scy jesteśmy poobijani. By ła to prawda. Już w trakcie jedzenia tego skromnego posiłku Valy n zauważy ł połamane palce, rozkwaszone nosy i świeżo wy bite zęby. Jego trzecie żebro też kłuło przy każdy m ruchu i podejrzewał, że jest złamane, choć nie miał pojęcia, jak i kiedy to się stało. Zawsze my ślał, że weterani zapracowują na swoje blizny w trakcie poważny ch misji, ale teraz zaczął mieć wątpliwości, czy najgorszego wy cisku nie dostali właśnie podczas Próby. – Jak by ło? – zapy tał, szukając właściwy ch słów. – Mam na my śli ostatni ty dzień. – Strasznie – odpowiedziała niewy raźnie. – Dokładnie tak, jak to zaplanowali. – Wszy stko poszło dobrze? – Jestem tutaj, prawda? Nie widziałam siebie na statku na Arin. – W jej głosie pojawił się znajomy stalowy ton. – Oczy wiście, że nie. Ale wy glądasz… – Położy ł dłoń na jej ramieniu. By ło chude jak gałązka. – Jak to wy trzy mujesz? – Wszy stko w porządku. – Posłuchaj… – zaczął i pochy lił się ku niej, próbując zapewnić im odrobinę inty mności w ty m straszny m zamieszaniu ciał i głosów. – Nie teraz, Valy nie. Nie jestem tu po to, żeby się ze mną cackano i rozpieszczano. Chciałam powiedzieć, żeby ś uważał na siebie, cokolwiek będzie się działo. I uważaj na Yurla. – Postaram się zrobić coś więcej, niż ty lko na niego uważać, jeśli będę miał okazję. – Słowa te zabrzmiały jak przechwałka, lecz Valy n mówił poważnie. Trening z natury by ł niebezpieczny, a Próba ty m bardziej. Wy padki się zdarzały, ale można też by ło się do nich przy czy nić. Lin popatrzy ła na niego i na jej ustach pojawił się uśmiech, który po chwili zniknął. – To obosieczna broń, Valy nie – sy knęła. – On też będzie na ciebie polował, a ma znacznie mniej skrupułów. – Ściszy ła głos i obejrzała się za siebie, po czy m ciągnęła dalej: – Muszę ci coś powiedzieć. Tam, na urwiskach, kiedy dali mi taki wy cisk, też dokopałam im parę razy. Jeśli będziesz miał do czy nienia z Yurlem, jego lewa kostka… – Pokręciła głową i zawahała się. – Nie

jestem pewna, w ubiegły m ty godniu wy glądało na to, że jest w porządku, ale wy daje mi się, że wtedy coś mu puściło, któreś ścięgno. Pamiętasz, jak cztery lata temu Gent skręcił kostkę na arenie? Nikt nie zauważy ł. Mógł biegać i walczy ć, ale wtedy, w ty m błocie, obrócił się w złą stronę i… pstry k. Valy n potaknął. Gent by ł wtedy wściekły z powodu tego urazu, miesiącami nie chciał dać nodze odpocząć i upierał się, że wszy stko jest „w pieprzony m porządku”. – Yurl może mieć w ty m miejscu swój słaby punkt – ciągnęła Lin z gry masem niepewności. – Może ograniczony boczny skręt, nie wiem. Może mniej siły pod pewny mi kątami… w każdy m razie jest to coś, co mógłby ś wy korzy stać, gdy by ś znalazł się w opałach. Valy n patrzy ł na przy jaciółkę. Jak pisał Hendran, jest wielka różnica między pokonaniem a złamaniem kogoś. Yurl i Balendin odebrali coś Lin na zachodnich urwiskach, by ć może dumę i ufność w siebie, ale walka trwała. I wiele by jeszcze trzeba, żeby zniszczy ć jej charakter i determinację. – Nie ujdzie mu to na sucho, Lin – powiedział Valy n, kładąc jej dłoń na ramieniu. – Nie – zgodziła się, ściskając jego rękę i rozciągając usta w uśmiechu. – Nie ujdzie. – Potem, zanim zdąży ł powiedzieć choć słowo, odwróciła się i wmieszała w tłum. † Valy n nigdy jeszcze nie by ł na Irsk, wy spa by ła dla kadetów strefą zakazaną. Widy wał ją jednak z pokładu statków i z powietrza, podczas ćwiczeń lotniczy ch czy próbny ch zrzutów beczek. Inaczej niż inne wy spy archipelagu, które mogły się poszczy cić choćby skromną roślinnością i źródłami słodkiej wody, Irsk by ła ponury m skupiskiem czarny ch wapienny ch urwisk i poszarpany ch skalisty ch wy brzeży, wy rastający m nagle z wody jak twarda kamienna pięść. Miała zaledwie pół mili średnicy i by ła zby t mała, by utrzy mało się na niej jakieś ży cie poza stadami mew i ry bitw zakładający ch swoje gniazda na graniach. Valy n nie wiedział, że odgry wa ona jakąś rolę w Próbie. Kiedy wy siadł z szalupy na skalisty m cy plu służący m za naturalną keję, rozejrzał się wokół i poczuł narastający dokuczliwy niepokój. Poszedł jednak za inny mi w głąb wy spy. Wąska ścieżka prowadziła skrajem sterczącej skały, wiodąc coraz wy żej, aż dotarli do nieregularnej skalnej niecki o średnicy około trzy dziestu kroków, usy tuowanej mniej więcej, jak uznał Valy n, w środku wy spy. Otaczały ich skały piętrzące się stromo jak w amfiteatrze. Nad nimi krąży ły mewy, protestując gniewny m krzy kiem, że wy płoszono je z gniazd. Valy n jednak, podobnie jak reszta kadetów, nie mógł oderwać oczu od stojącej w centrum niecki mocnej stalowej klatki, której żelazna podstawa osadzona by ła w skale. Obok klatki stał starzec o przerzedzony ch siwy ch włosach. Jego ciało drżało z wy czerpania lub wy siłku. Albo ze strachu.

A by ło się czego bać. W klatce, niecałe cztery stopy od niego, znajdowały się dwa stworzenia, które Valy n mógł opisać jedy nie jako potwory. – To są slarny – zaczęła Daveen Shaleel, wskazując gestem zwierzęta w klatce, gdy wszy scy już się zgromadzili. – Dwie panienki. Mają po sześć lat i około jednej trzeciej wielkości dorosły ch osobników. Valy n wpatry wał się w osłupieniu. Tak samo wszy scy pozostali. Nazwanie ty ch stworzeń panienkami wy dało się groteskowy m żartem. Wy glądały jak z sennego koszmaru. Pięć stóp giętkiego, drapieżnego cielska, pokry tego łuską i zakończonego paszczą wy pełnioną ostry mi jak brzy twa zębami. Ich skóra poły skiwała chorobliwą bielą przy pominającą brzuch ry by albo rozgniecione jajka, a pod jej powierzchnią wiła się sieć błękitny ch i purpurowy ch ży łek. Przy pomniały mu się podobne, obdarte ze skóry ciała, które studiowali przed laty na Wy spach, ale te stworzenia by ły nader ży we i krąży ły po klatce na krótkich, potężny ch łapach uzbrojony ch w straszliwe pazury. – Musiałem źle usły szeć – odezwał się Laith. Stał kilka kroków od Valy na i nadstawiał ucho w stronę Shaleel, jakby chciał, żeby jej słowa lepiej do niego trafiły. – Zrozumiałem, że twoim zdaniem te stworzenia tutaj to dzieci. – To prawda – odparła kobieta. – Znacznie łatwiej się z nimi obchodzić niż z dorosły mi żonami i konkubinami. – Wy gląda na to – powiedział Laith, patrząc ze zmarszczony mi brwiami na klatkę – że równie łatwo jak z kupą naoliwiony ch węgorzy na marmurowej posadzce. – Umrą tak samo szy bko jak inne – rzuciła Gwenna, łapiąc za rękojeść krótkiego miecza – jeżeli rąbniesz je dostatecznie mocno. – Panienki – powiedziała Annick beznamiętny m głosem, trącając palcem cięciwę łuku. – Konkubiny. Żony. A co z samcami? Shaleel potrząsnęła głową. – Nie ma samców. A mówiąc dokładniej, jest ty lko jeden. Podobnie jak w mrowisku są ty siące mrówek-robotnic i ty lko jedna królowa, tak i tutaj ty siące żon, panien i konkubin należą do jednego slarnowego króla. – Muszę jeszcze raz przemy śleć moją pozy ty wną wizję haremów – powiedział Laith, zerkając na krążące po klatce stworzenia z mieszaniną zainteresowania i obrzy dzenia. – Ten król musi by ć wielkim, stary m, brzy dkim sukinsy nem, żeby utrzy mać karność w takim stadzie. – Tego nie wiemy – odrzekła Shaleel. – Nigdy nie widzieliśmy króla. – Skąd się one wzięły ? – zapy tał Valy n, rozglądając się wokół. Wy spa wy glądała tak, jakby nie by ła w stanie wy ży wić nawet jednej slarny, nie mówiąc o ty siącach. – Tam – odparła Shaleel, wskazując ręką w dół, ku ziemi. – Pod Irsk jest sieć jaskiń, dziesiątki

mil. Tam ży ją slarny. Tam też odby wa się Próba Hulla. Kadeci wstrzy mali oddech. Wszy scy dotąd widy wali jaskinie, bo treningi Kettralu odby wały się w każdy m terenie. Jednakże większość czasu spędzano na morzu, w powietrzu czy przedzierając się przez namorzy nowe kępy lub urwiska wokół wy spy Qarsh. My śl o zejściu w labiry nt kory tarzy ukry ty ch pod ty siącami ton skał i wody, pełny ch potworów w rodzaju slarn, budziła coś więcej niż zwy kły niepokój. – One nie mają oczu – powiedziała Annick. Valy n przy jrzał się uważniej. Początkowo, gdy weszli do niecki, potwory stały do niego ty łem, ale teraz zauważy ł, że snajperka ma rację. Na py sku, gdzie powinny znajdować się oczy, widniał ty lko pas przejrzy stej skóry, białej jak zsiadłe mleko. – Nie potrzebują oczu w ciemności – uświadomił sobie, wy mawiając te słowa głośno, gdy ty lko przy szły mu do głowy. – Zauważy łem, że ich ząbki nadrabiają to z nawiązką – zażartował Laith, wy szczerzając własne siekacze. – Są długie jak mój nóż. – Ponadto mają w sobie jad – dorzuciła Shaleel. – Paraliżujący. – Śmiertelnie? – zapy tała Annick, nie odry wając oczu od slarn. – Nie dla ludzi. Slarny polują zwy kle na mniejszą zwierzy nę, na jakieś inne podziemne stworzenia albo na ptaki morskie, które zabłądzą do jaskiń. – Po jakim czasie się zdrowieje? – Nigdy. – Pokręciła ponuro głową Shaleel. – Carl – powiedziała, kiwając ręką ku siwemu mężczy źnie drżącemu przy klatce, o który m w ferworze py tań zapomniano. – Podejdź bliżej, proszę. Mężczy zna postąpił krok naprzód i stał niepewnie na wstrząsany ch skurczami nogach. – Carl stał kiedy ś w ty m miejscu, w który m teraz stoicie wy. Trudno by ło stwierdzić, czy Carl to potwierdził, tak mocno trzęsła mu się głowa. Oczy o żółty ch białkach przewracały się w oczodołach. Skóra wokół ust by ła luźna i wy raźnie widać by ło rozchwiane popsute zęby. Wargi wy krzy wiły mu się w czy mś, co mogło by ć uśmiechem, ale gry mas wy dawał się wy muszony, jak gdy by jego twarz buntowała się przeciwko decy zjom umy słu. – Pamiętasz tamten dzień, Carl? – zapy tała Shaleel łagodnie. – T-t-t…ak – wy jąkał mężczy zna, zagry zając zęby pod koniec wy razu, jak gdy by próbował zatrzy mać w ustach napły wające niesforne sy laby. – Carl by ł dobry m kadetem. Szy bkim. Silny m. By stry m. Takim jak wy wszy scy. – Potoczy ła po nich spokojny m, uważny m spojrzeniem. – Nie wy gląda na by strzaka – parsknął Yurl.

Podszedł i zamarkował cios, kierując go w żołądek drżącego mężczy zny. Carl cofnął się niepewnie, potknął i niemal upadł. Gdy Yurl kręcił głową z obrzy dzeniem, stanął nagle oko w oko z Pchłą, który przepchnął się w milczeniu przez tłum. Trener by ł niższy od Yurla o głowę i starszy o co najmniej dwadzieścia lat, sękaty i pokry ty bliznami, podczas gdy Yurl by ł smukły i przy stojny. Pchła złapał Yurla za łokieć i odprowadził z powrotem między kadetów. – Będziesz okazy wał szacunek – powiedział cicho, ale nie tak cicho, żeby inni tego nie sły szeli – albo spędzisz resztę ży cia, zazdroszcząc Carlowi. Yurl wy rwał łokieć. Pchła po prostu spojrzał na niego takim wzrokiem, jakim zmęczony wieśniak patrzy w palenisko, z twarzą obojętną i nieodgadnioną. Nie wy glądał imponująco, nie wy glądał na żelaznego, zimnego zabójcę, ale na Wy spach, gdzie wszy scy by li twardzi jak stal i gburowatość by ła powszechna, wszy scy żołnierze, nawet weterani, darzy li Pchłę jakimś niezwy kły m respektem. Po chwili napięcia Yurl się cofnął. Shaleel obserwowała całą rozgry wającą się scenę z lekkim zmarszczeniem brwi, po czy m skinęła głową. – Właśnie miałam zapy tać Carla, w jakim jest wieku – zwróciła się do by łego kadeta. – Ile masz lat? – Trz-trzy -dzieści-osiem – zdołał wy krztusić mężczy zna, kiwając konwulsy jnie głową. Valy n przy jrzał mu się baczniej. Carl by ł strzępkiem człowieka. Ży lasty, pokry ty łuszczącą się skórą, a rzadkie siwe włosy ledwo zakry wały mu czaszkę. Wy glądał bardziej na osiemdziesiątkę niż czterdziestkę. – Trzy dzieści osiem lat – powtórzy ła Shaleel jasny m i wy razisty m głosem. – W wieku trzy dziestu ośmiu lat każdy kettralowiec przeby wający jeszcze na Qarsh potrafi obiec wy spę sześć razy dookoła, a potem pły wać wokół niej przez całą noc. Większość waszy ch trenerów ma więcej niż trzy dzieści osiem lat. Carl jednak z trudem wspiąłby się po schodach na półpiętro. Oczy wiście opiekujemy się nim. Ma piękny domek na wy spie Arin, z widokiem na zatokę, oraz niewolnika, który troszczy się o niego dzień i noc. Brakuje mu ty lko zdrowia. Zostało mu odebrane wiele lat temu i dlatego też znalazł się tu dzisiaj. Nie musimy go prosić, by tu przy by wał, aby was przestrzec. On sam się tego domaga. – Odwróciła się, zwracając się do Carla. – Dalejże. Opowiedz kadetom, co ci się przy darzy ło. Mężczy zna patrzy ł na zgromadzony tłumek jak oniemiały, poruszając szczęką, jakby coś żuł, a z kącików ust ciekła mu ślina. Valy n się zastanawiał, czy w ogóle usły szał, co powiedziała Shaleel, lecz w ty m właśnie momencie Carl uniósł drżącą rękę, wskazując wy krzy wiony m palcem przez pręty klatki. – S-s-larny si-ę prz-y da-rzy ły.

Zapadła głucha cisza. – Czy li że schodzimy do jaskiń – powiedziała w końcu Annick. – Będziemy z ty m czy mś walczy ć. Jeśli nas ugry zą, skończy my jak on. – Po prostu chodzi o to, żeby nie dać się ugry źć – pry chnął Yurl, ostentacy jnie odgarniając z czoła jasne włosy. – To nie powinno by ć takie trudne dla kogoś znającego się na rzeczy. Shaleel zachichotała wy muszenie. – Och, ugry zą was, ugry zą – odparła. – To dlatego Pchła i Fane zadali sobie ty le trudu, żeby wy ciągnąć te dwie z Jamy Hulla. Zadbamy, żeby na pewno was ugry zły. Zostaniecie zatruci jadem, zanim jeszcze wejdziecie do Jamy. A zresztą z tego właśnie powodu tam wejdziecie. Przez długą chwilę kadeci patrzy li jak osłupiali. – Antidotum – powiedział wreszcie Valy n. – W jaskiniach musi by ć coś, co posłuży jako antidotum przeciwko jadowi. Shaleel skinęła głową. – Slarnowe żony mają gniazda rozsiane po cały ch jaskiniach. W niektóry ch są jaja, małe, mlecznobiałe jaja mniej więcej wielkości mojej pięści. Cokolwiek się w nich znajduje, zabezpiecza mające się wy kluć młode przed jadem matek. Znajdziecie jajko, zjecie je i wy jdziecie całkowicie uleczeni. Zostaniecie kettralowcami. – A jeśli nie, to będziemy Carlami – stwierdził Laith, wskazując palcem na siwowłosy wrak człowieka. – To prawda. Tak czy inaczej, niektórzy z was skończą na Arin. Do was należy wy bór, czy stąd odejdziecie i powrócicie na statek z nietknięty m ciałem i umy słem, czy zejdziecie do Jamy i by ć może wrócicie kalekami. Zamilkła i potoczy ła wzrokiem po grupie. Kilkoro kadetów szurało nogami. Balendin otworzy ł usta, jakby chciał zadać jakieś py tanie, ale po chwili potrząsnął głową i je zamknął. Annick skupiła się wy łącznie na czekający m ją zadaniu, zakładając cięciwę, ale czy będzie z łuku jakiś poży tek w kręty ch kory tarzach jaskiń, Valy n nie potrafił powiedzieć. Talal sprawiał wrażenie, jakby modlił się spokojnie. Nikt nie wy stąpił. Najwy raźniej trudy ubiegłego ty godnia odsiały ty ch, który m brakowało determinacji. Shaleen potaknęła. – Przed wami cały dzień, zanim zatrucie jadem okaże się nieuleczalne. W ty m czasie musicie znaleźć jajko i drogę wy jścia z labiry ntu. Jajek powinno by ć tam dość dla wszy stkich, ale niektóre łatwiej będzie znaleźć, a inne trudniej. Możecie działać w parach, w grupach albo samotnie. Możecie nawet działać jedno przeciw drugiemu, ale tego, znając naturę jaskini, nie polecam. Fane da każdemu z was pochodnię. Zapewni ona około dziesięciu godzin światła. – Dziesięć godzin to krócej niż dzień – zaprotestował Yurl.

– Jesteś bardzo spry tny. Ale w końcu nazy wamy to Próbą Hulla. Kadeci dłuższą chwilę przetrawiali te informacje. – Czy jest coś jeszcze, co powinniśmy wiedzieć o tej przeklętej jaskini? – zapy tała w końcu Gwenna. W jej głosie wy czuwało się bardziej wściekłość niż strach. Kącik ust Shaleel uniósł się lekko. – Jest ciemna.

Więcej na: www.ebook4all.pl

24 „Ciemna” by ło niedomówieniem. Noce by ły ciemne. Piwnice by ły ciemne. Ładownie statków by ły ciemne. Jaskinia pod Irsk natomiast pogrążona by ła w atramentowej czerni, ciemności tak doskonałej, tak absolutnej, że Valy nowi się zdawało, że cały świat zniknął, a on posuwa się naprzód w bezkresnej otchłani, pozbawionej góry i dołu, początku i końca. Nic dziwnego, że Próba Hulla odby wała się właśnie tutaj. Gdy by Władca Ciemności miał wy brać sobie pałac, siedzibę w swy m imperium mroku, to zakręty i zawiłości Jamy by ły by bardzo odpowiednie. Oprócz ciemności by ł jeszcze ból. Setki zadrapań, skaleczeń i ran z ubiegłego ty godnia paliło uporczy wy m i niewidzialny m ogniem, a ból skrajnie wy czerpany ch mięśni nękał go z każdy m krokiem. Ból siedział za oczami, pod żebrami, gdy oddy chał, by ł w ranie po ugry zieniu slarny i odzy wał się gry zący m, zimny m rwaniem w przedramieniu, piekący m skórę i wnikający m głęboko w tkankę. Wcześniej trenerzy przy woły wali ich po kolei, wy krzy kując imiona, a potem wskazując szorstkim gestem klatkę. Każdy kadet musiał wsunąć rękę między kraty i trzy mać ją tam, aż slarna zaciśnie na niej szczęki, a potem się wy rwać, podczas gdy stworzenie ciągnęło za kończy nę, rzucając swoim okropny m bezokim łbem na wszy stkie strony. Wedle słów Shaleel wnikający pod skórę ogień będzie się nasilał, rozprzestrzeniał, palił mocniej, coraz goręcej, aż dotrze do serca. Wówczas będzie za późno. Już w ciągu pierwszej godziny stracił orientację w zawiłościach labiry ntu. Na powierzchni miał dobre wy czucie kierunku, ale tam by ły setki drobny ch wskazówek: słońce świecące w oczy, wiatr we włosach, rodzaj darni pod stopami. Tutaj nie by ło nic, ty lko ostre załomy, śliskie skały i ciemność. Setki razy go kusiło, by zapalić pochodnię, i setki razy zwalczał tę pokusę. I tak się zgubił, a poza ty m będzie potrzebował światła, by znaleźć jajka. Slarny miały gniazda głęboko pod ziemią i wy dawało się, że najlepiej będzie zejść jak najgłębiej i skorzy stać ze światła później, gdy naprawdę będzie go potrzebował. „Później” by ło oczy wiście bardzo względny m pojęciem w Jamie. Bez słońca i gwiazd, bez dzwonka, bez fal przy pły wów i odpły wów nie można by ło zmierzy ć upły wu czasu. Próbował liczy ć kroki, ale wy czerpanie po ubiegły m ty godniu jeszcze dawało mu się we znaki; stać go by ło ty lko na liczenie do setki bez gubienia rachuby i prędko tego zaprzestał. Jedy ny m postępem, jaki

dało się zmierzy ć, by ł ból po ugry zieniu slarny, który podążał w górę ramienia, ponad łokieć, sącząc gry zący jad w jego ży ły. Tak miało by ć, uświadomił sobie. W końcu słońce już nic nie znaczy ło. Przy pły wy morza też nie miały znaczenia. Ludzkie zwy czaje i ry tuały, na który ch zbudował swoje ży cie, by ły odległe i bezuży teczne jak niewidoczne gwiazdy. Liczy ł się ty lko ból i jego rozprzestrzenianie się. Ból by ł teraz jedy ną klepsy drą. Może tego właśnie chcą nas nauczyć, pomy ślał sennie. Są dwa światy, życia i ciemności, a ty nie możesz mieszkać w obydwu. Wy glądało to na dobrą lekcję dla kettralowca, lekcję, której nigdy nie przy swoiłby sobie na ziemi, nawet przez ty siące godzin szermierki i ćwiczenia beczkowy ch zrzutów, lekcję, którą należało zapamiętać na zawsze. – Świat ży cia i świat ciemności – mruczał do siebie Valy n, mgliście zdając sobie sprawę z tego, że zaczy na odchodzić od zmy słów. Nie dało się jednak nic na to poradzić, trzeba by ło ty lko posuwać się w głąb ziemi, coraz głębiej i głębiej, bez końca, przez rozgałęzienia i kory tarze, brnąc po pas przez podziemne rzeki, pokonując skalne wy stępy i półki, czasem na czworakach, aż kolana i dłonie lepiły się od krwi. Zaczekał, aż ból po ugry zieniu slarny dojdzie do ramienia, powodując odrętwienie całej ręki, i dopiero wtedy zdecy dował się zatrzy mać. Po krótkiej szamotaninie z krzesiwem i hubką zapalił w końcu pochodnię. Migotliwy płomień poraził mu oczy, aż zamknął je na dłuższą chwilę, a potem otworzy ł powoli, zerkając ostrożnie spod przy mrużony ch powiek. Stał w wąskim przejściu, na nierówny m podłożu, pod niskim poszarpany m sklepieniem. Po obu jego stronach wiły się tunele, ziejąc otworami prowadzący mi w głąb ziemi. Przez chwilę my ślał, że poły sk na ścianach pochodzi od wody ściekającej ze sklepienia jaskini, lecz po chwili z obrzy dzeniem zrozumiał, że jest to rodzaj śluzu, białawego, przejrzy stego jak nieugotowane jajko, ciągnącego się włókniście. Ciemność by ła przerażająca, lecz teraz rozglądanie się wokół by ło jak obudzenie się i odkry cie, że podczas snu zbudowano wokół ciebie ściany więzienia. Kto by pomyślał, że ciemność była cholernie dobrą rzeczą? – rzekł do siebie znużony. Po inny ch kadetach nie by ło śladu. Wielce prawdopodobne, że mógłby krąży ć cały mi dniami przez te wszy stkie rozwidlenia i nie spotkać w ty ch katakumbach nikogo. Nie by ło jednak źle, dopóki miał szansę znalezienia gniazd. – Nie będziesz tu stał i gapił się w ścianę – wy mamrotał do siebie, jeszcze raz zmuszając nogi do podjęcia wędrówki. Nie zdając sobie z tego sprawy, niemal wdepnął w gniazdo. Mieszanina śluzu i pokruszony ch kamieni nie wy glądała na żaden rodzaj legowiska, jakie można by znaleźć w zewnętrzny m świecie, ale przecież slarny nie miały do dy spozy cji nic poza otaczającą je skałą. Istniały co prawda jakieś ptaki, przy pomniał sobie mgliście, które budowały gniazda z własnej śliny lub wy miotów. Nie pamiętał, jak się nazy wały. W jakiejś mierze wy dawało się jednak naturalne, że

różne stworzenia uży wają tego, co wy tworzy ich ciało, do ochrony młody ch. Naturalne i wstrętne. Wrzucił pochodnię do gniazda, drżąc z niecierpliwości zmieszanej z wy czerpaniem oraz działaniem jadu krążącego w ży łach. Początkowo my ślał, że znalazł jajko, ale po chwili zrozumiał, że natknął się na pustą skorupę. Ktoś by ł tu przed nim. To zaś, co się już wy kluło, krąży ło po kory tarzach jaskini wraz z ty siącami inny ch, rosnąc i penetrując tunele w poszukiwaniu poży wienia. Machnął za sobą pochodnią szerokim, świetlisty m łukiem. Nie dostrzegł żadnej slarny, ale to nie znaczy ło, że ich tam nie ma. Nie miał pojęcia, w jaki sposób te stworzenia polują. Czy gonią swą ofiarę jak wilki, czekając, aż padnie z wy czerpania? Czy też by ły niczy m wielkie koty z gór Ancazu, ciche, niewidzialne, czekające na właściwy moment, by uderzy ć? Uniósł pochodnię wy soko, a wolną ręką wy sunął miecz z pochwy na plecach. Jak mawiała Gwenna, wszy stko umiera, jeśli uderzy ć dostatecznie mocno. Następne cztery gniazda by ły w podobny m stanie. Puste albo zarzucone biały mi skorupkami. Przy każdy m gnieździe Valy n czuł budzącą się w nim nadzieję, po to ty lko, by po chwili poczuć rosnący przy pły w rozczarowania z narastający m posmakiem lęku. Pieczenie jadu przeniosło się już na łopatkę, a on próbował się domy ślić, co to oznacza. Shaleel powiedziała, że trucizna potrzebuje całego dnia, by dotrzeć z przedramienia do serca. Przy założeniu, że wędruje ze stałą prędkością, oznaczało to, że Valy n spędził już pod ziemią mniej więcej trzy czwarte dnia. Zdawało się, że upły nęła zaledwie godzina. Ale czuł, jakby trwała całe lata. Slarny znalazły go po piąty m gnieździe. By ł tak zajęty sprawdzaniem, że trzy niemal go zaskoczy ły, wy padając z ciemności, giętkie i ciche. Valy n dostrzegł je kątem oka i wy kręcił się, atakując niskim cięciem, które trafiło biegnące przodem stworzenie w łeb. Rozległ się ostry wrzask, slarna zwinęła się jak posolony ślimak i wy skoczy ła w górę, kłapiąc na oślep paszczą pełną okropny ch zębów, po czy m runęła w mrok. Pozostałe dwie cofnęły się, przechy liły głowy, jakby się wahały. Po chwili rozbiegły się na boki i rzuciły na niego z dwóch przeciwny ch kierunków. Valy n nie wiedział nic o slarnach, ale spędził w ringu wy starczająco wiele czasu, by zdąży ć poczuć awersję do tego, co działo się w tej właśnie chwili. Wy glądały na bezmy ślne, brutalne bestie, lecz współpracowały ze sobą doskonale, koordy nując kąty ataku. Skierował pochodnię ku jednej, a miecz ku drugiej. Wiedział, jak walczy ć z dwoma napastnikami, choć bardzo tego nie lubił. Krótkimi, szy bkimi krokami cofnął się pod ścianę jaskini i przy warł do niej plecami. Dopóki uda mu się trzy mać je na… Slarna po lewej rzuciła się na niego z rozwartą paszczą i pazurami, a druga zrobiła to samo ćwierć uderzenia serca później, ruch oby dwu by ł tak szy bki, że trudno by ło nadąży ć za nim

wzrokiem. Z ry kiem wściekłości Valy n zdał się na odruchy wy robione przez lata treningu, porzucając wszelkie my śli i planowanie. Pozwolił ciału poruszać się zgodnie z wpojony mi mu formami walki, powtarzany mi przez ty siące godzin spędzony ch w ringu. Zanurkował w prawo, przetoczy ł się pod skaczącą slarną i dźgnął na ślepo w górę. Ostrze wbiło się głęboko w brzuch, utkwiło w nim i wy mknęło mu się z dłoni. Pozostawił je tam, podniósł się z ziemi i zdwoił uchwy t na pochodni, trzy mając ją przed sobą jak miecz. Zraniona slarna wy dała okropny, ostry wrzask, kręcąc się po ziemi i ciągnąc za sobą sploty wnętrzności wy pły wający ch z głębokiej rany. Druga rzuciła się na nią i straszliwy m kłapnięciem szczęk przecięła jej gardło, kładąc kres konwulsjom i wrzaskom. Jedny m ruchem otrząsnęła ze szczęk krew i jad, po czy m zwróciła bezoki py sk z powrotem w stronę Valy na. – A to mądrala z ciebie – powiedział spokojnie. – Udało ci się przeży ć. Łeb slarny na nienaturalnie długiej szy i przechy lił się w prawo, potem w lewo, wężowy m, a zarazem drapieżny m ruchem. Człowiek, ujrzawszy dwóch swoich towarzy szy posiekany ch w tak krótkim czasie, załamałby się i uciekł, ale trudno by ło wy obrazić sobie coś mniej ludzkiego od slarny. Jej języ k wy sunął się, smakując powietrze, a potem powoli wy giął w lewo. Czekała na coś, na jakiś stosowny moment. Valy n nie zastanawiał się nad ty m. – Nie ty lko ty umiesz atakować – rzucił i pchnął pochodnią prosto w łeb bestii. Nie miał pojęcia, jak ślepe stworzenie dostrzegło zbliżające się zagrożenie, nie wspominając już o reakcji, ale pły nny m ruchem złapało pochodnię zębami i odrzuciło ją na bok. Nie spodziewał się tego, ale w Kettralu przy wiązy wano niewielką wagę do oczekiwań. Planowanie tego, co chcesz zrobić, to najlepszy sposób, by skończyć jako nieboszczyk, zwy kł mawiać Pchła. W ułamku sekundy, w który m slarna odrzucała pochodnię, Valy n rzucił się i wy rwał z brzucha drugiej, martwej bestii swój miecz. Gdy slarna zwróciła się ponownie w jego stronę, zadawał już mieczem mocne manjary ckie pchnięcie, przebijając jej czaszkę, przy gważdżając szczękę i dociskając łeb do skały. Slarna drgała przez kilka chwil tak mocno, że Valy n by ł przekonany, że wciąż jeszcze ży je, po czy m zwiotczała. Drżąc z wy czerpania, wy szarpnął miecz z czaszki zwierzęcia i otarł go starannie o białe cielsko. Jak zawsze po walce, czuł łomot krwi w uszach, a w płucach miał takie uczucie, jakby ktoś nasy pał do nich piasku. Nie miał pojęcia, jak długo trwała ta walka, ale czuł już w piersiach ukłucie jadu, a gdy podniósł pochodnię, widział jaskinię jak przez mgłę. Wy grał walkę, ale przegrał Próbę, stwierdził ponuro. Nieważne, ile slarn zabije, jeśli nie znajdzie jaj. Ile czasu mu zostało? Godzina? Może dwie? Z uniesioną pochodnią i wy ciągnięty m przed siebie mieczem zagłębił się w tunel. Całe polujące stado dogoniło go w dużej komnacie, przez którą pod ścianą przepły wała wartko głęboka rzeka. Szukał właśnie za ostry m załomem skalny m, a kiedy się odwrócił, ujrzał je

wbiegające do komnaty, trzy, pięć, przy najmniej tuzin z rozwarty mi paszczami i biały mi py skami świecący mi w mroku. Podniósł miecz, a jego żołądek zamienił się w ołów… Trzy to by ło aż nadto, ale dwanaście… nawet w najlepszej formie uznałby, że jest ich za dużo, a nie by ł w najlepszej formie. Ręka zaczęła mu drżeć i czuł się zby t słaby, by utrzy mać się pewnie na nogach. Miałby szczęście, gdy by w ty m stanie zdołał zabić jedną cholerną bestię. Niepewny m krokiem cofnął się, stając plecami do ciemnej, pły nącej szy bko wody. Nie miał gdzie znaleźć osłony, nie miał dokąd uciec. Zary zy kował rzut oka za siebie. Nurt przepły wał przez jaskinię szy bko, na przestrzeni dobry ch stu kroków, po czy m znikał w ciemny m skalny m tunelu. Nie by ło tam nic poza ciemnością i śmiercią, ale komnatę wy pełniały slarny. Kiedy stajesz w obliczu nieuchronnej zagłady, pisał Hendran, to zwlekaj. Dla skazanego każda przyszłość jest przyjacielem. – Dobrze więc, Hullu – powiedział Valy n, wsuwając miecz z powrotem do pochwy i chwy tając mocniej pochodnię. – Zróbmy z tego prawdziwą Próbę. – Nabrał do płuc powietrza i wskoczy ł do rzeki. Nurt pochwy cił go w swoje lodowate łapy i wciągnął w głąb, gasząc światło i pogrążając w wodny m mroku. Walczy ł, by odzy skać równowagę i się wy prostować, ale zrozumiał, że nie ma to większego sensu. Ujął więc dwiema rękami zalaną pochodnię i uniósł ręce nad głowę, aby osłonić twarz. Rzeka pły nęła szy bciej, niż z początku się wy dawało. Wy pełniała ry kiem jego uszy, ciągnęła go po wy ślizgany m skalisty m dnie, grożąc mu uderzeniem o ukry te głazy i bez ustanku wciągając go coraz bardziej w głąb ziemi. Jego oczy zaczęło wy pełniać światło tam, gdzie nie powinno by ć żadnego światła. Valy n uprzy tomnił sobie z chłodny m spokojem, że wy brał źle, że pły nie w objęcia zimnej, ciemnej śmierci, całe mile od wszy stkich, który ch znał. My śl ta powinna go przerazić, ale woda opły wająca jego ciało schłodziła uczucie pieczenia w płucach, a ciemność otuliła go niemal łagodnie. Chciałby choć jeden, ostatni raz ujrzeć jeszcze Ha Lin, żeby powiedzieć jej, jak mu przy kro, a także jak bardzo jej stała obecność u jego boku wspierała go i wzmacniała, lecz ona poszła inny m przejściem. Ja też powinienem wybrać inne przejście, pomy ślał mgliście. Kiedy już miało zabraknąć mu tchu, pułap jaskini się podniósł, a on wy pły nął na powierzchnię, wciągając do płuc wielki haust świeżego powietrza. Ten szok powracającego ży cia uderzy ł go jak nagły policzek i po nieskończenie długiej chwili, gdy skupiał się jedy nie na ły kaniu słodkiego, wilgotnego powietrza, położy ł się na plecach i poddał nurtowi, patrząc w otaczającą go ciemność. Nie widział tu więcej niż przed zanurzeniem się w podwodny tunel, ale poczuł, że prąd wody ustał, a próbując dotknąć ścian po bokach, zrozumiał, że już nie jest w tunelu. Wy konał kilka ruchów ramionami, potem jeszcze kilka, aż wreszcie uderzy ł kolanem o podwodną półkę. Zmagając się z ciężarem namokłego kombinezonu ciągnącego go w dół z powrotem w objęcia

śmierci, której przed chwilą się wy mknął, podciągnął się i wy dostał z wody na szeroki skalny nawis. Gdy ty lko złapał oddech, zrozumiał, że coś jest nie tak. Czuł, jak trucizna czepia się jego serca pazurkami mały ch, niewidzialny ch ognisk. – Nie – jęknął, przewracając się na bok i łapiąc pochodnię drżący mi rękami. – Jeszcze nie teraz. Próbował kilkanaście razy, nim udało mu się ją zapalić. Ramiona ciąży ły mu jak ołów, płuca dy szały chrapliwie i nie mógł się skupić na prostej czy nności uderzania krzesiwem o stal. Pochodnia by ła nasączona smołą, a krzesiwo, nawet zamokłe, powinno skrzesać iskrę, ale Valy nowi zabrakło koncentracji. – Dalejże, Hullu – błagał tak długo, aż pochodnia zajęła się ogniem, rzucając migotliwe światło na matowe kamienie i bły szczące kwarcy ty. – Jeszcze parę minut. Chwiejnie podniósł się na kolana, dy sząc rozpaczliwie, a wreszcie wstał. Jaskinia by ła ogromna, większa od wszy stkiego, co dotąd widział, dwukrotnie większa od Świąty ni Światła w Annurze. Ogromne kamienne zębiska sterczały z podłoża i zwieszały się ze sklepienia, a niektóre łączy ły się ze sobą, tworząc filary o obwodzie większy m, niż można by objąć ramionami. Miejsce to wy glądało jak gardło jakiejś ogromnej bestii, brzemienne nie ty le niewy obrażalną masą kamienia, ile zimną, złowrogą wściekłością. Valy n rozejrzał się nieprzy tomnie wokół, postąpił kilka kroków w stronę niskiego skalnego nawisu, potknął się i znów wy prostował. Tam coś by ło, coś… gniazdo! Większe od tamty ch, dużo większe, ale połączenie kamieni ze zwapniały m śluzem by ło takie samo jak wszędzie. Czując skurcze w żołądku i zamęt w umy śle, z drżący mi rękami postąpił chwiejnie, położy ł pochodnię na nagiej skale i osunął się na kolana. Proszę, Hullu, pomy ślał tą częścią siebie, która by ła jeszcze zdolna do my ślenia, spraw, by nie było za późno. Po omacku sięgnął do gniazda i poczuł pod palcami okrągły kształt jaja, ogromnego jaja. Chwy cił je i podniósł. Patrzy ł zaskoczony. Inaczej niż wszy stkie jaja slarn to by ło czarne, czarne jak smoła, a do tego duże, wielkości jego głowy. – Co to? – wy mamrotał, trzy mając je przed sobą, jak umierający z głodu człowiek mógłby trzy mać gnijący kawał mięsa. – Nie jest białe… Czy należało do slarny ? Poczuł, jakby ściany jaskini zaczęły się wokół niego uginać. Sły szał dochodzący do jego uszu cichy, chrobotliwy głos. Jakby z innego świata, z innego ży cia, który m ży ł kiedy ś pod słońcem, ży cia, w który m inni ludzie o niego dbali i próbowali mu pomóc, dobiegł głos Pchły : Jeśli masz tylko jeden wybór, możesz się wściekać i jęczeć albo możesz wyciągnąć miecz i zacząć nim machać. – Dobrze, Hullu – warknął Valy n, wy grzebał zza pasa nóż i zagłębił go w jaju. Białko try snęło

ze skorupy, gęste i czarne jak smoła pod jego palcami, cuchnące żółcią i kamieniem. – Rozumiem, że nadszedł czas, aby śmy się napili, ty lko ty i ja. Podniósł skorupę obiema rękami nad głowę jak kielich, po czy m przy tknął ją do ust i przechy lił, unosząc coraz wy żej w miarę przeły kania, a czarna ciecz ściekała mu po brodzie i bluzie. Wlewał ją do gardła, ciężką jak olej, aż wy pełniła mu żołądek. Przerwał, ciężko dy sząc i rozpaczliwe usiłując pokonać odruch wy miotny, obronić się przed wy rzuceniem na ziemię cały ch wnętrzności. Potem przy tknął skorupę do ust raz jeszcze i walcząc z obrzy dzeniem, wy siorbał bezmy ślnie pozostałą ciecz, która osiadała mu w gardle, gęsta jak szpik. Kiedy nie zostało już nic, upadł na plecy, oparłszy głowę o brzeg gniazda, a serce próbowało wy skoczy ć mu z piersi, skóra paliła, umy sł by ł jedny m kolcem bólu. Jęk wy pełnił mu uszy, okropny głos rannego człowieka. Próbował zatkać uszy, zanim zdał sobie sprawę, że głos ten doby wa się z jego własny ch ust. Zwinął się w kłębek, przy ciągnął kolana do piersi, podczas gdy jego żołądek skręcał się i kurczy ł. To śmierć, uświadomił sobie, tak przeżywa się śmierć. Zacisnął powieki i modlił się, by nadeszła prędzej. Po pewny m czasie, choć nie wiedział jak długim, dotarło do niego, że jęk ustał. W żołądku wciąż pojawiały się skurcze, ale mógł już się podnieść i usiąść. Oparł się o ścianę i uniósł rękę. Czarny kombinezon poplamiony by ł zawartością jaja. Upuścił wcześniej pochodnię. Leżała o kilka stóp od niego i wciąż się paliła. Próbował sobie przy pomnieć, co powiedziała Shaleel, posy łając ich w głąb Jamy, usiłował obliczy ć, jak długo błąkał się po jaskini, zanim znalazł jajo. Wciąż czuł ból w przedramieniu, ale teraz by ł to jasny ból zwy kłej rany, a nie chory, gniotący, piekący ból, jaki odczuwał przedtem. Spróbował odetchnąć, a potem zaczerpnąć jeszcze więcej powietrza. Serce najwy raźniej się uspokoiło. Raz jeszcze popatrzy ł na kombinezon i poplamioną, lepką dłoń. Słabe światło pochodni pełgało po wy ciągniętej ręce i wy prostowany ch palcach, migotliwe i tajemnicze. Światło się poruszało, ale ręka by ła stabilna. Miał wrażenie, że uśmiechnął się pierwszy raz od bardzo dawna. – Hullu – powiedział, salutując cieniom w jaskini. – Jeśli mnie sły szy sz, następną kolejkę stawiam ja. A potem, jakby sama ciemność go usły szała, jaskinię wy pełnił ry k. Valy n zerwał się, poty kając, na równe nogi, złapał pochodnię i wy rwał z pochwy miecz. Slarny nie ry czały w taki sposób, a przy najmniej nie te, które spotkał. Nic nie wy dawało takiego głosu. Ry k rozległ się znowu, szkaradny ry k wściekłości i głodu, odbił się echem od kamienny ch ścian jaskini, wy pełnił umy sł Valy na, rozbrzmiał wewnątrz jego czaszki. Zmusił nogi do biegu, rzucając się w stronę najbliższego przejścia, kilkanaście kroków dalej. Znowu ry k. Ty m razem bliższy. Valy n zerknął przez ramię i dostrzegł w głębi jaskini w nikły m świetle pochodni, w półmroku, potwora ży wcem wy jętego z krwawy ch senny ch koszmarów: z łuskami, pazurami,

zębami, a wszy stko to by ło czarne jak dy m i wiło się w mroku. A slarny, z który mi Valy n walczy ł w tunelach, wy glądały przy ty m potworze jak szczenięta. Król, uświadomił sobie, czując skurcz strachu w żołądku. Podziemna rzeka zaniosła go do legowiska strasznego slarnowego króla. Nie my śląc wiele, rzucił się w stronę tunelu, licząc jedy nie na to, że jest on zby t wąski dla tego potwora, i uciekł na oślep w głąb labiry ntu. † Pochodnia zaczęła bły skać, migotać, po czy m zgasła, lecz Valy n wiedział już, że jest blisko powierzchni. Wspinał się, jak mu się zdawało, przez długie godziny i zawsze gdy ty lko miał wy bór, szedł kory tarzami prowadzący mi w górę. Pojawił się też nikły zapach powietrza z posmakiem morskiej soli. Nie zauważy ł tego, gdy schodził, ale teraz, gdy znalazł się bliżej słońca, nieba i wolności, wy sunął lekko języ k, by poczuć ich smak. Gdy został bez pochodni, ciemność połknęła go raz jeszcze, jak się tego obawiał. Jednakże ku jego zaskoczeniu ta absolutna ciemność nie wy dała mu się już taka straszna. Nie by ła dla niego nieskończoną otchłanią, w której będzie krąży ł przez wieki, a raczej przy tulny m kocem, miękkim, kojący m i dobrze znany m. Zatrzy mał się na chwilę, aby odzy skać orientację, i nagle zdał sobie sprawę, że wy czuwa nieznaczne zmiany poruszeń powietrza, odległe echa dalekiego wiatru, niczy m pamięć snu o wietrze, wy wołująca drżenie włosków na szy i i rękach. Gdy tak podążał ku wy jściu, zrozumiał nagle, że potrafi przewidzieć wy jścia do boczny ch kory tarzy, niemal ujrzeć w my ślach niewidoczne tunele wiodące w nicość. – Wy starczy poby ć tu na dole trochę dłużej – mruknął do siebie – i można polubić to miejsce. W miarę posuwania się w górę zapach soli w nozdrzach stawał się coraz wy raźniejszy. Miał wręcz takie uczucie, jakby już sły szał uderzenia fal, ale wiedział, że to niemożliwe. Na boskiego Hulla, udało ci się, rzekł do siebie. Należysz do Kettralu. Musiał, rzecz jasna, uniknąć pozostały ch slarn. Uniknąć albo je zabić. Jednakże perspekty wa ta nie wy dawała mu się już taka straszna, gdy oczy ścił ży ły z pulsującej w nich trucizny, gdy zmierzał ku wy jściu z Jamy, gdy szedł w górę, a nie w głąb, w ciemność. I czy ż nie zabił trzech potworów? A do tego byłem wtedy na wpół otępiały. Delikatna zmiana ruchu powietrza wzbudziła w nim czujność. Coś by ło w tunelu, uświadomił sobie, coś zakłócającego naturalny powietrzny ciąg. Ukląkł ostrożnie i wy ciągnął rękę. Będąc tak blisko wy jścia, tak blisko zwy cięstwa, nie chciał złamać sobie ręki, uderzając nią niebacznie w stertę kamieni. Wy obrażał już sobie, jak Lin, Laith, Gent i inni będą się z niego śmiali. Do licha, po ty m wszy stkim, co przeszedł, cieszy łby się nawet na widok Gwenny. By ł pewien, że im też się udało. Na pewno znaleźli jakiś sposób, by przeży ć.

Jego palce trafiły na coś miękkiego ustępującego pod naciskiem. Ubranie, uświadomił sobie, przeciągając dłonią. A potem z rosnący m niepokojem: Ciało. W parę chwil odszukał szy ję i przy tknął palce do tętnicy. Skóra by ła zimna i oślizła. Brak tętna. Czując coraz większy lęk, Valy n znalazł usta, przy łoży ł ucho do warg i z biciem serca czekał. Mógł wy czuć na skórze powiew od morza, lekki przeciąg z rozwidlenia kory tarzy kilkanaście kroków przed sobą, ale żadnego tchnienia z ust. – Gówno – zaklął, obmacując ciało i szukając odpowiedniej pozy cji, by przy łoży ć ucho do serca. – Niech to Shael weźmie! Ananshael jednak by ł tam już wcześniej, uświadomił sobie z zimną rozpaczą. Kiedy on walczy ł o ży cie w katakumbach na dole, Władca Kości zabrał je jednemu z pozostały ch kadetów. I to tutaj, tak blisko wy jścia na powierzchnię. Wy dawało się to szczególnie okrutne, ale ani Ananshael, ani Hull nie obiecy wali, że będą mili, nawet dla swoich wy znawców. Delikatnie drżący mi dłońmi przebiegł po ciele, próbując odgadnąć imię z kształtu kończy n, z doty ku skóry. Kombinezon by ł taki sam jak u wszy stkich, rzecz jasna, ale ciało pod nim należało do kobiety. Annick? Gwenna? Ubranie by ło poszarpane w dziesiątkach miejsc i przesiąknięte krwią. Zginęła, walcząc, kimkolwiek by ła. Walczy ła nieustępliwie. Dotknął jej głowy. Włosy Gwenny by ły kręcone, a te proste i cienkie. Czarne włosy, uświadomił sobie, choć badał je w absolutnej ciemności. Widy wał je ty siące razy, setki ty sięcy razy, widział je mokre od słonej morskiej wody, widział, jak targał je wiatr, gdy lecieli przy pięci do szponów ptaka. Płakał, wstrząsany cichy m łkaniem. Doty kał palcami jej twarzy, miękkiego zary su policzka. – Litości, Hullu – błagał zdławiony m głosem, tuląc ją do siebie, ale Hull nie znał litości. Litościwi bogowie proponowaliby mniej okrutne próby. – Przepraszam – jęknął, biorąc ją na ręce. – Wy bacz, Lin. Wy bacz. Wy bacz. Powiedzieli mu później, że gdy wy szedł z Jamy, pierwszą rzeczą, jaka rzuciła im się w oczy, by ło ciało Lin, bezwładne i martwe, poranione i krwawiące, przewieszone przez jego drżące ręce. Płakał, jak powiedzieli, łkał, nie panując nad sobą, i całe jego ciało wstrząsane by ło spazmami płaczu. Ale w Kettralu widy wano już śmierć, widy wano smutek. To jego oczy wszy scy zapamiętali, oczy, które zawsze miały barwę ciemnobrązową, w odcieniu palonego drewna. Teraz jednak jakimś sposobem – po poby cie setki sążni pod ziemią, pod oceanem, w świąty ni samego Sowiego Króla – wy paliły się na kolor ciemniejszy od węgla, czarniejszy od smoły, stając się po prostu otchłaniami ciemności, doskonały mi kręgami, przez które przezierała noc.

25 No cóż, poszło nie całkiem tak, jak zakładaliśmy – powiedział il Tornja, odchy lając się na krześle, aby oprzeć wy polerowane buty na blacie biurka. Od procesu Uiniana minęły już ty godnie, ale nowe obowiązki kenaranga nie pozwoliły im na wcześniejsze spotkanie. Adare siedziała po drugiej stronie biurka w dawnej osobistej bibliotece swego ojca, wy sokim pomieszczeniu na dziesiąty m piętrze Włóczni Intarry. Miejsce to by ło równie dziwne, jak imponujące – za kry ształową, przezroczy stą zewnętrzną ścianą Włóczni roztaczał się widok na resztę Pałacu Brzasku: na Pły wającą Salę, na bliźniacze wieże Iwony i Żurawia, na wielki centralny dziedziniec wiodący do Bramy Bogów i dalej, ku alei Bogów prowadzącej, jak wielka rzeka, w chaos leżącego dalej miasta. By ło to miejsce, w który m człowiek mógł poczuć się panem świata, dalekim od spraw śmiertelników, tłoczący ch się w sklepach, piwiarniach i świąty niach poniżej. Adare by najmniej nie czuła się od tego daleka. – To by ła klęska – stwierdziła przy gnębiona. – Gorzej niż klęska. Uinian nie ty lko uszedł bez kary za mord dokonany na moim ojcu, ale pogłoski o ty m cudzie są już prawdopodobnie w połowie drogi do Zakola. – Wspomniała zwarte szeregi Sy nów Płomienia maszerujący ch w żałobnej procesji na pogrzebie Sanlituna. Wy dało jej się to nagle bardziej niebezpieczne niż dotąd. – Intarra zawsze by ła popularną boginią, Uinian ma własną pry watną armię, a teraz, w ciągu jednego dnia, zawładnął wy obraźnią i zy skał podziw wszy stkich oby wateli Annuru. Anlatun Pobożny znów powraca, ludzie go wzy wają i nie przeszkadza im fakt, że Anlatun by ł Malkeenianem. – To by ła doskonale przeprowadzona sztuczka – odpowiedział kenarang, zaciskając wargi. – Ta sztuczka mogła zapoczątkować koniec rodu Malkeenianów – pry chnęła Adare, zaskoczona i zdenerwowana nonszalancją mężczy zny. Il Tornja niedbale machnął ręką. – Nie posuwałby m się aż tak daleko. Od czasu zabójstwa Sanlituna co ty dzień przy laty wały ptaki z Orlego Gniazda z zapewnieniami, że Valy n jest zdrów i cały. – Valy n nie jest dziedzicem tronu. – Nie ma też żadny ch powodów, by sądzić, że coś złego przy darzy ło się Kadenowi.

– Nie ma też powodów sądzić, że tak się nie stało. Ashk’lan leży na rubieżach cesarstwa, prakty cznie już w Antherze. Uinian mógł wy słać kogoś, by zamordował Kadena. Kaden może spaść z jakiegoś przeklętego urwiska, a my nawet się o ty m nie dowiemy. Nie mieliśmy żadny ch sy gnałów od delegacji, która po niego wy ruszy ła. – Podróż zajmuje wiele czasu. Póki co, ty jesteś tutaj. – Jestem kobietą, jeśli tego nie zauważy łeś. Il Tornja spojrzał na jej piersi i uniósł prowokacy jnie brwi. – A więc jednak. Adare spłonęła rumieńcem, choć jej samej trudno by ło stwierdzić, czy zaczerwieniła się ze wsty du czy z gniewu. – Chodzi o to, że nie mogę zasiąść na Nieciosany m Tronie. Jesteś regentem, ale nie Malkeenianem. Uinian widzi teraz przerwę, lukę w sukcesji, którą może zechcieć wy korzy stać, by ogłosić się spadkobiercą mojej trady cji rodzinnej. – Więc go zabij. Adare otworzy ła usta, a potem je zamknęła, niepewna, co odpowiedzieć. Il Tornja wy rzekł te słowa tonem, jakim ktoś inny mógłby zaproponować kupno śliwek. Ży cie, co oczy wiste, by ło tańsze na granicy, a on przez lata swojej kariery widział wielu umierający ch ludzi, po swojej stronie i po stronie wrogów. Niestety, teraz nie by li na granicy. – Są prawa – odparła. – Normy, który ch należy przestrzegać. – Te same normy, które tak dobrze się nam sprawdziły w trakcie procesu? – zapy tał. – Przepisy prawa są dobre i poży teczne, ale mimo wszy stko ścięcie głowy bardzo wiele załatwia. Nie wiem jak ty, ale ja uważam ten proces za osobisty afront. Ta gnida wy grała, co oznacza, że ja przegrałem. A nie lubię przegry wać. – Nie można tak po prostu zabijać ludzi wokół siebie. – Nie można? – Jestem ministrem finansów, a nie katem. – Jesteś córką cesarza. Masz pięciuset aedoliańczy ków, który ch jedy ny m zadaniem jest walczy ć dla ciebie. – Ich zadaniem jest ochrona mojej osoby. – To im powiedz, że mogą cię ochronić, faszerując Uiniana stalą. Pokręciła głową. On nie rozumiał jednej rzeczy. – Malkeenianowie nie są despotami. Regent roześmiał się jasny m, szczery m śmiechem. – Oczy wiście, że jesteście. Nawet wy jątkowo dobry mi despotami. Jesteście oświeceni. Próbujecie czy nić to, co jest dobre dla ludu. Wszy stkie rzeczy tego rodzaju.

– No właśnie. – Ale wciąż jesteście despotami. A nawet ty ranami. Wolisz ty ranów? Rzecz w ty m, że nikt was nie wy bierał, by ście władali Annurem. – Ja nie władam Annurem – zaprotestowała, ale regent odrzucił jej obiekcje. – Jesteś księżniczką i ministrem, córką swego ojca i siostrą swego brata, a w ty m momencie jedy ną z rodziny Malkeenianów na ty m konty nencie, nie wspominając już o ty m mieście. – A mimo wszy stko Rada Ministrów wy brała cię na regenta – odparła, próbując zapanować nad iry tacją w głosie. – A ja zdaję się na ciebie. To powinno ci uświadomić, jaką władzą dy sponujesz. – Postawił nogi na podłodze i pochy lił się na krześle, wpatrując się w nią intensy wnie, po raz pierwszy tak mocno zaangażowany w rozmowę. – Jesteś wy jątkową kobietą, Adare. Miałem już nieprzy jemność przeby wać w towarzy stwie niektóry ch mężczy zn lubiący ch sobie wy obrażać, że rządzą Annurem, i powiadam ci, że jesteś mądrzejsza niż oni wszy scy razem wzięci. Oceniasz sy tuacje szy bko i jasno i nie boisz się wy rażać swego zdania. – Zaczerwieniła się, sły sząc ten nieoczekiwany komplement, ale on jeszcze nie skończy ł: – Py tanie, czy potrafisz działać. Znałem wielu mężczy zn o wy starczająco bły skotliwy ch wojskowy ch umy słach, aby awansować do mojej rangi. Rozumieli strategię. Potrafili dostrzec wy jście z niemożliwy ch takty czny ch sy tuacji. Znali się na ty ch wszy stkich nudach: logisty ce, transporcie i całej reszcie. Ich słabością by ło to, że nie umieli działać. W każdej bitwie nadchodzi czas, kiedy konieczny rozwój wy padków staje się zupełnie jasny, przy najmniej dla tego, kto przede wszy stkim rozumie samą bitwę. Ludzi jednak pogrążają dręczące ich wątpliwości. A co, jeśli się my lę? A może jest coś, czego nie wziąłem pod uwagę? Może powinienem zaczekać jeszcze minutę albo godzinę? Uśmiechnął się bezwzględny m, drapieżny m uśmiechem. – Walczę przeciwko takim ludziom nieustannie. I zabijam ich. – Zabić Uiniana? – zapy tała, próbując uchwy cić wszy stkie implikacje tego pomy słu. Cała sy tuacja ją przerastała, nie ty lko problem Uiniana, ale też kry ty ki i pochwały regenta. Nikt jeszcze tak do niej nie przemawiał, nawet ojciec, który na ty le ufał jej rozeznaniu, że uczy nił ją ministrem finansów. To stanowisko by ło czy mś więcej, niż spodziewała się od ży cia, a jednak il Tornja, mimo swego kry ty cy zmu, mówił do niej tak, jakby dy sponowała potencjałem, by osiągnąć coś więcej, coś wielkiego. – A dlaczego nie? Zabił twego ojca, zlekceważy ł twoją rodzinę i wy gląda na to, że przy gotowuje się do przejęcia władzy cesarskiej. Adare przy jrzała się siedzącemu naprzeciwko niej mężczy źnie. Gdy się spotkali pierwszy raz, my ślała, że jest próżny m i pretensjonalny m głupcem, który dba bardziej o stroje niż o ważne sprawy państwowe. My liła się: teraz mogła to jasno stwierdzić. Trudniej by ło przy znać się przed

sobą, że próbowała zrobić na nim wrażenie. By ła to my śl śmieszna, dziewczęca. A dlaczegóż by nie? – zadała sobie gniewne py tanie. Oto by ł mężczy zna, który awansował do najwy ższej wojskowej rangi i od którego decy zji zależało ży cie setek ty sięcy, i nie przemawiał on do niej jak do mizdrzącej się dziewczy nki albo rozkapry szonej księżniczki, ale rozmawiał z nią jak równy z równy m. Gdy spojrzała na niego, pochwy ciła jakiś sy gnał więzi, która mogłaby zaistnieć – księżniczka będąca ministrem i generał, który został regentem – ale odepchnęła tę my śl. Mężczy zna patrzy ł na nią spokojnie zza biurka, a jego oczy by ły głębokie jak studnie. – Dlaczego mi pomagasz? – spy tała. – Pomagam cesarstwu. Il Tornja się uśmiechnął i ty m razem jego uśmiech by ł ciepły, ludzki. – Czy to takie złe, gdy mężczy zna chce się związać z bły skotliwą, piękną kobietą? Prowadzenie kampanii zapewnia dreszczy k, to prawda, ale po roku lub dziesięciu latach obcowanie z pozerstwem i nadęciem wojskowy ch trochę się człowiekowi nudzi. Adare spuściła powieki i bez większy ch sukcesów próbowała uspokoić rozszalałe tętno. Uinian, rzekła sobie w duchu. Jesteś tutaj po to, by się dowiedzieć, jak poradzić sobie z Uinianem. – Zabicie najwy ższego kapłana nie będzie takie proste, jak to przedstawiasz – powiedziała, skupiając my śli na omawiany m temacie. Il Tornja obserwował ją jeszcze przez chwilę z tą samą intensy wnością, po czy m rozparł się na krześle. Adare poczuła zarazem ulgę i pragnienie, gdy się odsunął. – Ludzie zwy kli umierać, gdy wepchniesz im stal pod skórę i obrócisz parę razy. Nawet kapłani. Adare pokręciła głową. – On powinien umrzeć, przekonałeś mnie, ale wciąż my ślisz jak żołnierz. Żołnierze nawet nie mrugną okiem, gdy ich towarzy sze padają w boju nad granicą z Urghulem, ale Annur nie jest polem bitwy. Cesarstwo zakazało krwawy ch ofiar. Całe miasto zauważy, gdy ktoś zamorduje Uiniana, zwłaszcza po procesie. Ten człowiek cieszy ł się dużą popularnością, zanim… A teraz, jeśli ktokolwiek się dowie albo nawet zacznie ży wić podejrzenia, że zleciłam to zabójstwo, zaczną się rozruchy. – Po raz pierwszy spojrzała też na sprawę z perspekty wy najwy ższego kapłana. – Gdy by m by ła Uinianem, miałaby m nadzieję, że spróbujemy czegoś takiego. – Powracamy więc do ostrożności i czekania na powrót Kadena? – zapy tał. – Nie – odparła zdecy dowanie Adare. – Pomy ślmy o trzeciej drodze. Powróćmy do procesu. W jaki sposób Uinian uniknął spalenia? – Nie zamierzasz mi chy ba powiedzieć, że on naprawdę jest małżonkiem jakiejś mity cznej bogini. Adare zmarszczy ła brwi. – Nie wierzy sz w Intarrę?

– A ty ? – Il Tornja rozłoży ł ręce. – Wierzę ty lko w to, co zobaczę na własne oczy, i w to, co sam usły szę. Ludzie wy gry wali i przegry wali bitwy z ty siąca powodów, ale nigdy dlatego, że jakiś bóg zstąpił z nieba, żeby wziąć udział w walce. – Nie to mówi historia. Podczas wojen z Csestriimami… – Csestriimowie są bajką dla dzieci, podobnie jak bogowie. Pomy śl o wy razie twarzy Uiniana na procesie. Adare powoli skinęła głową. – Wiedział, że przeży je. Nawet przez chwilę w to nie wątpił. – A gdy by ś to ty liczy ła na łaskę bogini, której nikt nigdy nie widział ani nie sły szał od ty siąca lat, i wierzy ła, że wy ratuje cię z opresji, to czy w takiej sy tuacji nie by łaby ś przy najmniej odrobinę zdenerwowana? Adare wstała, czując, że jej poruszenie domaga się jakiejś formy fizy cznej ekspresji. Podeszła do przeciwległej ściany biblioteki, próbując uporządkować fakty i odsiać je od podejrzeń. Słońce zachodziło nad miastem i czuła na twarzy jego ciepłe promienie. Kiedy się odwróciła, Ran stał przy niej, choć nie sły szała, jak podchodził. – On jest krwiopijcą – powiedziała. By ło to jedy ne wy jaśnienie. Kenarang my ślał, zagry zając wargi. – Czy tałam o ty m wszy stkim – ciągnęła z naciskiem. – Pisali o ty m Linnae i Varren, nawet Hengel w swoim długim komentarzu. Krwiopijca potrafi zrobić coś takiego, jeśli jego źródło jest mocne i znajduje się blisko. – To ma sens – zgodził się w końcu Ran, skinąwszy głową. – Jeżeli zdołasz przekonać o ty m ludzi, to sami rozerwą go na strzępy. – Ale jak? – powiedziała Adare, zaciskając pięści, aż paznokcie wpiły się w ciało. – Ludzie wierzą, że Intarra go kocha. Jak odróżnić boską łaskę od uroków krwiopijcy ? – Są ty lko uroki. Nie ma żadnej boskiej łaski. – Ty tak uważasz, ale nie oni. Ten człowiek prakty cznie z dnia na dzień stał się ich bohaterem. Nie możemy go zabić, jeśli go przedtem nie skompromitujemy, jeśli nie ujawnimy jego sekretu tak, żeby nikt nie miał wątpliwości i nie mógł temu zaprzeczy ć. Jeżeli wy każemy, że jest kłamcą i krwiopijcą, to nieważne, co potem zrobimy. Będzie skończony. – Jak już powiedziałaś – odparł Ran, kładąc dłoń na jej ramieniu, jakby chciał spowolnić potok słów pły nący z jej ust – łaski Intarry, co iry tujące, trudno odróżnić od uroków krwiopijcy. – Wiem – odrzekła Adare. – Wiem. Słońce zniknęło za hory zontem, znacząc niebo krwawą czerwienią, lecz jej policzki nadal płonęły, rozgrzane jego ostatnimi promieniami, a może własny m wewnętrzny m ciepłem. Musiał istnieć jakiś sposób. Ojciec na pewno by go znalazł. Gdy by ty lko zdołała spojrzeć na problem pod

właściwy m kątem, dostrzec odpowiedni kierunek. Każdy problem ma przecież rozwiązanie, jeśli ty lko… – Zostaw to – powiedział Ran, odciągając ją od okna i prowadząc w głąb pomieszczenia. – Prześpij się. Czasem dobre pomy sły przy chodzą wtedy, gdy umy sł jest nieobecny. Musisz zrobić dla nich miejsce. Adare się odwróciła i spojrzała na niego, na pięknie wy rzeźbione ry sy, w głębię jego oczu. By ło coś, co powiedział, coś… – Tak – rzuciła, czując dreszcz, gdy nagle zary sował się plan. – Tak! Dokładnie tak to zrobimy. – Uśmiechnęła się szeroko. – Potrzebuję kogoś znającego się na truciznach. Ran zmarszczy ł brwi. – Właśnie powiedziałaś, że nie możemy go zabić tak po prostu. – Och – westchnęła, po raz pierwszy od śmierci ojca czując przy pły w nadziei. – Zamierzam zrobić znacznie więcej, niż ty lko go zabić. A potem, ku zdumieniu kenaranga, pochy liła się ku niemu i pocałowała go mocno w usta, czując coraz gorętszy, ogarniający ją coraz szerzej płomień.

26 Valy n wstał wcześnie, umy ł się w zimnej wodzie ze śluzy za koszarami, ogolił się własny m nożem, po czy m włoży ł swój najlepszy czarny kettralowy strój. Zeszty wniałe w ciągu nocy stawy i obolałe po nadmierny m wy siłku mięśnie nóg protestowały, gdy kuśty kał między zabudowaniami, przechodząc obok kanty ny, obok dowództwa, przez pusty plac musztry w centrum, a potem ścieżką w górę, na niewielkie wzniesienie z widokiem na port. Na pagórku położony m kilkaset jardów dalej na wschód stał rozłoży sty tenebral, wznosząc ku niebu powy ginane gałęzie, ale tego dnia kettralowcy omijali świąty nię swego patrona i schodzili się, by złoży ć hołd innemu bogu. Żołnierze nazy wali kamienną tablicę na wzniesieniu Tablicą Ananshaela i w ty m właśnie miejscu upamiętniali swoich zmarły ch. Inni kettralowcy, a wszy scy już nimi by li, przy łączy li się po drodze do Valy na i wąska strużka czarny ch kombinezonów pły nęła na szczy t wzniesienia. Gent szedł kilka kroków przed Valy nem, uty kając mocno na lewą nogę. Gwenna szła parę jardów za nimi z ramieniem na temblaku. Wszy scy milczeli. Po napięciach Próby ciężar słów okazy wał się zby t wielki, a poza ty m niewiele znaczy ły. Przez osiem lat Valy n wy obrażał sobie ten dzień, świętowanie, śmiechy, poklepy wanie po ramionach i potem niezliczone kufle piwa na Hook. Nastał dzień, gdy wreszcie należeli do Kettralu; po ośmiu latach okazali się godny mi sukcesorami długiej trady cji żelazny ch mężczy zn i kobiet. Ostatnio – odkąd otrzy mał tajemnicze ostrzeżenie od umierającego aedoliańczy ka – czuł jeszcze pilniejszą potrzebę zdania końcowego testu. Ci, którzy przeży li Próbę, przy dzielani by li do poszczególny ch Skrzy deł w ty ch rolach, do jakich ich przy gotowy wano, a to oznaczało, że po krótkim okresie próbny m będzie dowodził własną grupką żołnierzy i nareszcie będzie mógł opuszczać Wy spy. Jeśli otrzy ma na to zezwolenie, będzie mógł polecieć do Kadena i go ostrzec. Przez ostatnie pięć ty godni martwił się niemal wy łącznie o niego, zdecy dowanie więcej niż o Ha Lin. Nigdy w najgorszy ch snach nie przy puszczał, że Próba położy kres jej ży ciu. Och, by ć może zostałaby ranna. On może też. Fantazjował na temat imponujący ch, lecz niegroźny ch ran, które by odnieśli, a potem by się z nimi obnosili i pokazy wali wszy stkim, opowiadając o swoich przejściach w trakcie Próby, o pokony waniu przeszkód i walce

z przeciwnikami. Jak się okazało, rzeczy wistość Kettralu nie pasowała zby t dobrze do takich opowieści. W opowieściach żołnierze kpili z niebezpieczeństw, gładko rozbijając wrogów. W cholerny ch opowieściach żołnierze przeży wali… Wspiął się na niskie wzgórze i spojrzał na mary. Kamienisty, wapienny grunt Qirinów nie sprzy jał kopaniu grobów, a chociaż kettralowcy spędzali ty siące godzin na podwodny ch treningach i morskich misjach, to nikt nie chciał by ć złożony po śmierci w granatowy ch, lodowaty ch odmętach oceanu. Palili więc swoich zmarły ch, ty ch, który ch ciała odnaleziono, w ty m właśnie miejscu, na wzniesieniu nad urwiskiem, na wapiennej skałce sterczącej z ziemi jak kość, która przebiła ciało. Ktoś musiał w nocy zbudować te mary, gdy on i reszta grupy spali kamienny m snem, pozbijał deski ze starannością wy trawnego cieśli, choć całość konstrukcji miały niebawem strawić płomienie. To tak jak my, pomy ślał Valy n. Trenowani, doskonaleni, musztrowani, a potem… unicestwiani. Zmusił się do przeniesienia wzroku z drewniany ch mar na leżące na nich ciało. Ktoś tak samo troskliwie zajął się Ha Lin. Leżała w swoim czarny m kombinezonie, z rękami złożony mi równo na piersiach i z zamknięty mi oczami, jakby spała. Paskudne rany, które pokaleczy ły jej ciało, a na koniec ją zabiły, by ły teraz niewidoczne, ukry te pod czarną tkaniną. Włosy zebrano z czoła i zaczesano do ty łu, tak jak sama lubiła je odrzucać, wy chodząc z wody po długim pły waniu. Valy n czekał z bólem, by się do niej zbliży ć i dotknąć jej twarzy. Na razie nie mógł jednak tego zrobić. Tak jak we wszy stkim, tak i w ty m obowiązy wał określony protokół, stał więc szty wno z boku zgromadzonej grupy, wpatrując się w szczupłą twarz Ha Lin i czekając, aż wy stąpi Daveen Shaleel i przemówi. Gdy tak stał i patrzy ł, czy jaś dłoń dotknęła delikatnie jego ramienia: Talal, jeszcze jeden, który wy szedł z Jamy w gorszy m stanie, niż tam wszedł, miał posępny wy raz twarzy. – By łaby dobry m żołnierzem – powiedział cicho. Valy na ogarnął nagły gniew, gorący, oślepiający i nieoczekiwany. – Ona by ła dobry m żołnierzem – warknął. – Lepszy m niż cała reszta tego pieprzonego towarzy stwa – dodał, wskazując gestem otaczającą ich grupę niedawny ch kadetów. Talal skinął głową, otworzy ł usta, a potem zamknął znowu. – No co? – rzucił Valy n, obracając się do krwiopijcy. – Co? Masz jeszcze jakieś mdłe pocieszenie do zaoferowania? – Pomimo tolerancji Orlego Gniazda Ha Lin nigdy nie potrafiła się zmusić do zaufania żadnemu krwiopijcy, nawet Talalowi, a fakt, że teraz Talal stał przed Valy nem z ledwie kilkoma zranieniami, podczas gdy ona leżała martwa na twardy ch marach, zabolał Valy na jak okrutna obelga. – Wszedłeś do Jamy ze swoim źródłem i urokami – ciągnął – chroniony przez swoje pieprzone tajemne moce. Równie dobrze mógłby ś tam zabrać tuzin

ochroniarzy. Równie dobrze mogłeś zjeść jajo przed wejściem i oszczędzić sobie tej cholernej Próby. Ona weszła tam z niczy m. Z niczy m. Twarz krwiopijcy stężała. Gwenna położy ła dłoń na ramieniu Valy na, ale on ją strząsnął. – Dajcie mi spokój! Wszy scy. Po prostu się odpieprzcie. – Cofnął się, żeby nikogo nie uderzy ć, żeby odzy skać dy stans i nabrać powietrza, które wdy chał głębokimi haustami. Poczuł, jak tętno mu przy spieszy ło, i dobrą chwilę trwało, nim rozluźnił zaciśniętą pięść. Kilka burzowy ch chmur zawisło nad południowy m hory zontem ciemny mi wilgotny mi plamami. Od czasu do czasu rozwidlona bły skawica uderzała w fale, a po niej, wiele uderzeń serca później, dobiegał stłumiony odgłos grzmotu. W końcu przy marach stanęła Shaleel. Długo patrzy ła na Ha Lin, a potem zwróciła się do zgromadzony ch kettralowców: – Dziś upamiętniamy stratę trojga spośród nas. Valy n ponownie musiał sobie uświadomić, że Ha Lin nie by ła jedy ną ofiarą. Nemmet i Quinn, krwiopijca i niedoszły lotnik, po prostu zniknęli w ciemny ch czeluściach jaskini. Chodziły słuchy, że Fane, Sigrid i Pchła zeszli tam szukać ich po Próbie, ale coś – slarny, skalny zawał lub po prostu przepastne ciemności – najzwy czajniej połknęły kadetów, którzy zniknęli bez śladu. Niektórzy mieli trochę więcej szczęścia, ale nie zanadto. Ferron znalazł jajo, ale stracił rękę, walcząc ze stadem slarn. Ellen spadł w ciemności ze skalnego nawisu i zmiażdży ł kolano. Orle Gniazdo, rzecz jasna, znajdzie dla nich jakieś zajęcie, ale nigdy nie będą latać na misje. – Gdy przy by wamy na Wy spy – zaczęła Shaleel – porzucamy to ży cie, które mogliby śmy prowadzić. Porzucamy wy gody domu, przy jemności ży cia w pokoju i dostatku, bezpieczeństwo pod osłoną cesarstwa. W zamian za to akceptujemy cierpienia, trudy, a także, o czy m przy pomina nam dzisiejsza ceremonia, śmierć. Porzucamy nasze rodziny, matki i ojców, braci i siostry, krew z naszej krwi, który ch możemy już nigdy więcej nie zobaczy ć. Kobiety i mężczy źni z Kettralu stają się naszą rodziną. Valy n potoczy ł spojrzeniem po zebrany ch żołnierzach. Annick, ty m razem bez łuku, spoglądała na port, najwy raźniej bardziej zainteresowana zmianą pogody niż pogrzebem. Gwenna drapała gniewnie długą czerwoną ranę pokry tą strupem, biegnącą od nadgarstka do łokcia. Balendin, którego twarz i ręce pokry ły nowe skaleczenia, zerkał na ciało Lin nieodgadniony m wzrokiem, podczas gdy Yurlowi udało się zachować wy raz zadowolenia pomimo rozcięcia dzielącego brew na połowę. Jakaś pokręcona przez Kenta rodzinka, ponuro rzekł sobie w duchu Valy n. Większości nie ufał, a dwóch chętnie by zabił. Pomszczenie napadu na Lin wy dawało się teraz bezprzedmiotowe, ale też i cała sprawa robiła wrażenie trochę beznadziejnej. Pomimo wszy stkich wy siłków nie by ł bliżej odkry cia tożsamości spiskowców z Kettralu niż wtedy, gdy tawerna Mankera zwaliła się do zatoki. Kolejno przy glądał się twarzom: Annick, Yurl, Talal, Rallen,

a wszy stkie by ły równie tajemnicze. Miał by ć wojownikiem, nagim mieczem pomiędzy oby watelami cesarstwa a ich wrogami, a jednak wokół niego wciąż umierali ludzie, ci, który ch kochał, oraz ci, który ch ledwo znał. Czuł ucisk w żołądku; stał rozdarty między gniewem na nieznanego wroga a niesmakiem wobec własny ch porażek. Człowiek wciąż toczący zeszłotygodniową bitwę zawsze przegra z człowiekiem toczącym bitwę jutrzejszą, przy pomniał sobie. Wciąż czekało go parę ty godni ćwiczeń, zanim przy znają mu dowództwo nad nowy m Skrzy dłem, czy li parę ty godni czekania, nim będzie mógł polecieć po Kadena. Póki co, rozprawienie się z Yurlem i Balendinem wy dawało się czy mś konkretny m, czy mś, na czy m mógł się skupić. – Choć nie wiemy, co się stało z Nemmetem Rantinem i Quinnem Lengiem, to wiemy, że leżąca tu przed nami Ha Lin Cha zaliczy ła Próbę. Zeszła w ciemność i znalazła tam to, czego szukała. To sprawia, że jest żołnierzem Kettralu. Te słowa by ły ważne. I ty tuł też powinien się liczy ć. Nawet jeśli trwało to krótko, Ha Lin osiągnęła swój cel i zaliczy ła Próbę. Przed miesiącem Valy n by powiedział, że lepiej jest umrzeć jako kettralowiec niż jako zwy kły kadet, ale już nie by ł tego taki pewien. Śmierć by ła śmiercią. Ananshael miał teraz Ha Lin w swojej mocy, a Władca Kości nie zamierzał traktować jej lepiej ty lko z tego powodu, że Daveen Shaleel postanowiła uznać, że zasługuje ona na ten szczególny ty tuł. – Oddajemy honory wszy stkim trzem poległy m jako żołnierzom Kettralu – ciągnęła Shaleel. – Eksżołnierzom Kettralu – wtrącił z uśmiechem Yurl. – Sprawdzałem ostatnio i martwe dziewczy ny nie latają na misje. Valy n podniósł wzrok na Yurla. W jego ży łach zawrzała wściekłość, palce zacisnęły się w pięści, ale zmusił się do zachowania spokoju, mając dłonie zwinięte tak mocno, że paznokcie wbiły się w ciało. Napiął mięśnie, usiłując uspokoić ich drżenie, i próbował oddy chać równo, a serce kołatało mu się pod żebrami. Przez chwilę my ślał, że zaraz wy buchnie jak eksplodująca raca Gwenny, ale nagle równie szy bko się uspokoił. Wszy stko się w nim wy paliło i pozostała czy sta, zimna nienawiść. Trudy Próby nie usunęły z przy stojnej twarzy Yurla wy razu zadowolenia z siebie, ale jego uśmiech wy raźnie skwaśniał, gdy Yurl ujrzał wbite w niego oczy Valy na. Próbował wy trzy mać jego wzrok, ale po chwili zaklął i odwrócił spojrzenie. Moje oczy, uświadomił sobie Valy n. Widział je tego ranka w lusterku, ale nazby t się spieszy ł, by się zastanawiać nad zmianą. Dawniej by ły brązowe, teraz stały się czarne. Po prostu. Inny ch jednak jego wzrok niepokoił. Odnotował to spokojnie jako coś, co kiedy ś może się okazać uży teczne. – Zanim podpalimy stos, ci z was, którzy zechcą, mogą podejść do ciała – powiedziała Shaleel. Valy n zaczekał, aż utworzy się kolejka, po czy m stanął na samy m końcu. Niektórzy żołnierze

stawali przy Lin ty lko na chwilę, doty kali jej dłoni i wy mawiali słowa modlitwy lub pożegnania, który ch nie mógł usły szeć. Kiedy do mar podszedł Sami Yurl, uśmiechnął się i żartobliwie połaskotał Lin pod brodą. Valy n rozprostował palce. Lin nie ży ła. Yurl nie mógł już jej skrzy wdzić. A czas porachunków niebawem nadejdzie. Gwenna wcisnęła coś do dłoni Lin. Laith wy szeptał kilka zdań do jej ucha ze smutny m wy razem twarzy, Gent zaś zatknął jej za pas swój ulubiony nóż. Kiedy podszedł Balendin, z psami przy nodze, długo patrzy ł, milczący jak Lin, a potem odwrócił się i odszedł. Przy marach stanął Valy n. Spojrzał przez ramię za siebie, jakby patrzący zebrani za jego plecami mogli mu podsunąć, co ma powiedzieć, ale twarze nad czarny mi uniformami by ły milczące i ciche niczy m duchy. Obrócił się z powrotem w stronę ciała. Rany, które zabiły jego przy jaciółkę – a by ło ich kilka na piersiach i brzuchu – by ły teraz zakry te czy stą czarną tuniką. Gdy wy nosił ją na rękach z jaskini, przeciągnął po nich palcami, próbując zrozumieć, w jaki sposób ży cie może umknąć przez kilka takich cięć. By ły to brzy dkie, wstrętne rany, ale z pewnością nie mogły zabić. Trzeba by wy rwać w ciele znacznie większą dziurę, wy szarpać więcej trzewi, zmiażdży ć więcej kości, aby wy pędzić z niego ży cie. Pokręcił głową. Z pewnością nie. Twarz Lin by ła ziemista i woskowa. Nie żyje od półtora dnia, pomy ślał i zaraz przeklął siebie za tę medy czną kalkulację. To nie by ły ćwiczenia ani szkolenie kadetów na polu bitwy. To miała by ć szansa na ostatnie pożegnanie, ale takich szans nie ma. Powinien by ł się pożegnać już parę dni temu, powinien wy powiadać słowa pożegnania każdego dnia i każdego roku. Przy szło mu nagle do głowy, gdy spojrzał w dół na nią i na siebie, że Kettral nosi czarne uniformy nie dlatego, by wtapiać się w ciemność, ale by by ć zawsze gotowy m do pogrzebu. Mówienie nie miało sensu, ale ujął delikatnie jej rękę i przy mknął oczy, ściskając ją w dłoniach. Nadszedł czas modlitwy, ale do kogo się z nią zwrócić, nie miał pojęcia. Do Hulla, którego próbę zaliczy ła i umarła? Do Ananshaela, który ją zabił? A może Meshkent by łby najwłaściwszy, ale Władca Bólu już ją wy puścił ze swy ch szponów. Valy n otworzy ł oczy, wodząc palcami po jej palcach, kny kciach, nadgarstkach… Przerwał. Ktokolwiek ją my ł, wy konał dobrą robotę. Krew została starta, rany zaszy to cienką nicią. A jednak na nadgarstku, tuż pod wy stająca kością, biegł brzy dki, czerwony ślad obtarcia. Patrzy ł w osłupieniu. Pośród wszy stkich inny ch poważniejszy ch ran tę można by ło łatwo przeoczy ć jako nieznaczące zadrapanie, ale teraz, gdy się jej przy jrzał, nie mógł odwrócić od niej wzroku. Słaby ślad odciśniętego w ciele jodełkowego wzoru, z rodzaju ty ch, jakie zostawia lirańska lina, taki sam odcisk, jaki znaczy ł nadgarstki Amie, gdy parę ty godni wcześniej odcinali ją z belki na poddaszu. Wstrzy mał oddech. Gdzieś w porcie krzy czała mewa. Sły szał szum fal uderzający ch

i wsiąkający ch w piasek, bez końca sepleniący ch tę samą złowrogą sy labę. Bez ustanku powracał wzrokiem do nadgarstka Lin, do tego obtarcia, próbując coś z tego zrozumieć. Miał ochotę się pochy lić i przy jrzeć z bliska, ale otaczali go ludzie, a wszy stkie oczy skierowane by ły na niego. Jak długo tak stał, trzy mając jej dłoń? Nie wiedział. Ile jeszcze mógłby tak stać, nie unosząc w zdumieniu brwi, by nie wzbudzać podejrzeń? Tak spokojnie, jak zdołał, podciągnął rękaw jej tuniki. Założy ł wcześniej, że jej rany by ły ugry zieniami slarn, a pogrążony w smutku nie pomy ślał, by to sprawdzić. Teraz jednak, gdy przy jrzał się jednej z ran na ciele, zauważy ł, że jej brzegi by ły równe, nie poszarpane. Serce podeszło mu do gardła. Poczuł przenikający go strach pomieszany z wściekłością. To stal porozcinała skórę Ha Lin, i to dobra stal. Walczy ła ze slarnami, ale zabił ją jeden z nowo mianowany ch członków Kettralu. I nie było to łatwe, pomy ślał z saty sfakcją. Uwzględniając rozmieszczenie ran, by ło jasne, że Ha Lin walczy ła, i to dzielnie. – By łaś wojowniczką – mruknął tak cicho, że nikt go nie usły szał. Każde słowo by ło tu właściwe, a zarazem niewy starczające. Z wy studiowaną starannością ułoży ł jej dłoń z powrotem na piersiach. Lin nie zginęła tak po prostu. Gdzieś w jaskini, gdzieś tam głęboko pod powierzchnią ziemi, a czy n ten skry ły ciemności, ktoś ją unieruchomił, a potem związał. Ta sama osoba, która torturowała Amie na maleńkim poddaszu i pozostawiła jej ciało na żer muchom, dopadła i zamordowała Lin, ćwierć mili od wy jścia z jaskini, przed samy m końcem Próby. Zmusił się, by się odwrócić i odejść kilka kroków od stosu, po czy m zająć swoje miejsce w grupie stojący ch żołnierzy. Jeden z was, pomy ślał, wodząc wzrokiem po twarzach. To był jeden z was. Skierował spojrzenie na Annick. Nie rozmawiał z nią od czasu poby tu w szpitalu, ale nie zapomniał wy razu wściekłości i osłupienia na jej twarzy, gdy spy tał ją o Amie. Jeśli miała coś wspólnego z jej śmiercią, to by ła też uwikłana w zabójstwo Ha Lin. Stos szy bko zajął się ogniem, a pradawny zapach płonącego drewna zmieszał się z dławiący m zapachem zwęglonego ciała, gdy zgłodniałe płomienie popełzły w górę, ogarniając mary i leżącą na nich postać. Valy n patrzy ł w tańczące jęzory ognia i cienie, patrzy ł na wzlatujące czerwone iskry, ujrzał też nagły snop ognia doby wający się z dłoni Lin; by ła to specjalna eksplodująca raca, która Gwenna wcisnęła jej do ręki, składając w ten sposób swój dziwaczny hołd. Patrzy ł, a jego zasnute dy mem oczy zaczęły łzawić i piec, lecz nie zamknął ich aż do końca i nie odwrócił się od płomieni.

27 Martwy – powiedział beznamiętnie Kaden, starając się wniknąć w znaczenie tego słowa. – Zabity – poprawił Akiil, przeciągając dłonią po ciemny ch włosach. – Dokładnie tak jak kozy. Kaden przetrawiał w my ślach tę wiadomość. Serkhan Khandashi większość czasu przeby wał w samotności, spędzając całe dnie na szlakach poza terenem klasztoru, gdzie oddawał się studiowaniu drzew. Zawsze twierdził, że zamierza napisać traktat na temat flory wschodniego Vash, ale nikt nie widział, aby kiedy kolwiek choć przy łoży ł pędzelek do pergaminu. Kaden nie znał dobrze tego mężczy zny, jednak my śl, że tak po prostu przestał istnieć, że nagle z czujnego obserwatora przy rody zmienił się w kupkę poszarpanego mięsa, przy prawiała go o lekkie mdłości. – My ślałem, że mnisi pilnują kóz w grupach – powiedział, odkładając ły żkę na prosty drewniany stół. Stojąca przed nim miseczka zupy z rzepy już nie by ła tak apety czna, a obszerna sala refektarza, zazwy czaj tak gościnna, wy dała mu się nagle zimna i nieprzy jazna. Chłodny wiosenny wiatr wdzierał się przez otwarte okno, poruszał rękawami jego szaty i szarpał płomienie skromnego ognia płonącego w palenisku, kradnąc w ten sposób resztkę ciepła, jakie stamtąd dochodziło. – Oni by li w grupach – odpowiedział Akiil. – Co się zatem stało? – Nikt nie wie. Mnisi by li ukry ci, pamiętasz? Kiedy przy szli zmiennicy, Allen znalazł to, co zostało z Serkhana, rozwłóczone po połowie południowego zbocza. – A inni mnisi nic nie sły szeli? Akiil uśmiechnął się, jakby Kaden postradał rozum. – Wiesz, jak mocno wieją w górach wiosenne wiatry. Przez większość czasu nie sły szy sz nawet własny ch kroków. Kaden skinął głową, wy glądając tępo przez jedno z niskich, mały ch okien. Słońce opadało ku zachodowi i widać już by ło perły Pta, najjaśniejsze gwiazdy na północny m niebie, które zawisły migotliwy m naszy jnikiem nad szczy tami gór. Owinął się szczelniej szatą, aby ochronić się przed zimny mi podmuchami wiatru przeciskający mi się przez szpary w okiennicach. Minął już ponad ty dzień od czasu, gdy Tan wy kopał go z jamy, i chociaż apety t zaczął mu wracać, to w łokciach i biodrach wciąż pojawiały się dokuczliwe bóle i nadal trudno mu by ło

dokuśty kać z refektarza do sali medy tacji lub do swego łóżka i z powrotem. Co gorsza, jego umy sł by ł… w jakimś sensie oślepiony, jakby zby t długo patrzy ł w jasne światło. W dalszy m ciągu nie wiedział, co działo się z nim wtedy, gdy by ł zakopany w jamie, zwłaszcza ostatnie dni by ły dla niego jak sen, jak opowieść czy tana z zatęchłego tomiska. By ł jednak szczęśliwy, że został uwolniony. Miał uczucie, że gdy by pozostał zakopany dłużej, jego umy sł odpły nąłby jak któraś z przelatujący ch chmur. O to zresztą, jak podejrzewał, mogło w ty m wszy stkim chodzić. Okazało się, że Tan nie skrócił pokuty Kadena z obawy o stan jego umy słu. Wszy stko wskazy wało na to, że po śmierci Serkhana uznał, że zby t niebezpieczne jest pozostawianie ucznia zakopanego po szy ję w ziemi. Gdy by Kaden miał zostać zabity, to Tan najwy raźniej sam wolałby to zrobić. Akiil natomiast niemal wy skakiwał ze skóry z niecierpliwości. Opuszczał i podnosił ły żkę, wy machując nią w stronę Kadena i świata za oknem, znacząc coś palcem na stole jakby dla zilustrowania własny ch słów i zupełnie ignorując sty gnącą przed nim potrawkę. Zawsze dotąd narzekał, że w Ashk’lanie nic się nie dzieje, a teraz, gdy nadeszło wielkie poruszenie, sprawiał wrażenie, że akceptuje śmierć Serkhana jako konieczną cenę. – Dlaczego teraz? – zapy tał powoli Kaden. – Znalazłem pierwszą kozę ponad miesiąc temu i od tamtej pory na wszy stkich szlakach roiło się od mnichów. To coś mogło zaatakować każdego. Akiil potaknął, jakby spodziewał się tego py tania. – Wy daje mi się, że to stworzenie nigdy nie chciało zabić człowieka. Rzucało się na kozy, dopóki mu na to pozwalaliśmy, a potem odgrodziliśmy wszy stkie z wy jątkiem ty ch, które wy stawiliśmy na przy nętę. Nie mogło się do nich dobrać, więc nie miało innego wy jścia. Jego obiadkiem został Serkhan. Kaden skrzy wił się na ten wątpliwy żart. – Ten człowiek nie ży je, Akiilu. Okaż trochę szacunku. – Czy wiesz, że jesteś okropny m mnichem? Dlaczego nie słuchasz tego, co się do ciebie mówi? Serkhan przestał by ć Serkhanem, gdy to coś go rozszarpało. Nawet zdanie: „Serkhan nie ży je” traci swój sens. Serkhan by ł. A teraz już nie jest. Nie można szanować czegoś, czego nie ma – odparł niezrażony Akiil. Kaden pokręcił głową. W ignorowaniu i naginaniu nauczania Shinów do własny ch potrzeb Akiil nie miał sobie równy ch. Co najgorsze, w ty m wy padku miał rację. Mnisi nie by li bezduszni, to fakt, ale nie dopuszczali do siebie smutku bardziej niż inny ch emocji; wszy stkie one by ły śmieciami, przeszkodą w dążeniu do vaniate. Gdy który ś z braci umierał, nie urządzali mu pogrzebu, nie by ło żałobnej procesji, przemówień albo rozsy py wania prochów. Kilku mnichów wnosiło po prostu zwłoki na który ś z pobliskich szczy tów i zostawiało je tam na pastwę burz i żer krukom.

Kaden nauczy ł się tego wszy stkiego w dość okrutny sposób. Dotąd pamiętał tę chwilę w najdrobniejszy ch szczegółach, pomimo upły wu lat. Spędził wówczas cały ranek w garncarni, siedząc na trójnożny m stołku w kącie pomieszczenia, skupiając całą uwagę na obrzeżach dzbana, który właśnie formował. Cztery razy go psuł, za każdy m razem sły sząc szereg mocny ch słów i otrzy mując jeszcze mocniejsze razy od swego umiala. W zacietrzewieniu nie dosły szał wówczas nawet, gdy do środka wszedł młody mnich Mon Ada. Zauważy ł go dopiero wtedy, gdy ten stanął tuż przed nim z maleńkim drewniany m cy linderkiem w dłoni. Po bokach cy linderka zwisały resztki skórzany ch rzemy czków pozostały ch po ich odcięciu od nóg ptaka. Gołębie nie mogły dźwigać większy ch ciężarów, list zatem by ł zwięzły : Twoja matka zmarła. Suchoty. Odeszła prędko. Bądź silny. Ojciec. Kaden zachował wtedy spokój, odłoży ł list na bok i jakoś zmusił się do ukończenia dzbana. Dopiero gdy Oleki go zwolnił, poszedł i wdrapał się na szczy t Szponu, aby wy płakać się w samotności. Widział już w klasztorze, jak jeden z mnichów umierał na suchoty, i pamiętał gorączkę i dreszcze, skórę białą jak mleko i jasną czerwień wy pluwany ch na ubranie strzępków płuc. Wcale nie odszedł prędko. Po spędzeniu nocy na Szponie Kaden poszedł prosto do chatki Sciala Nina, aby prosić o zezwolenie na odwiedzenie grobu matki. Opat odmówił. Następnego dnia Kaden skończy ł jedenaście lat. Wy siłkiem woli zmusił swój umy sł do powrotu do teraźniejszości. Matka nie ży ła, podobnie jak Serkhan. – Szanować czy nie – powiedział – ale ty zachowujesz się tak, jakby to wszy stko by ło częścią jakiejś zabawy. Czy nic a nic cię to nie przeraża? – Strach jest ślepotą – zaintonował Akiil, wznosząc karcąco palec i wy ginając w łuk brwi. – Spokój jest widzeniem. – Możesz sobie darować te maksy my, uczy łem się ich w ty m samy m roku co ty. – Najwy raźniej nie dość uważnie. – Człowiek został rozszarpany – naciskał Kaden. Po niedawny m zakopaniu w jamie wciąż czuł się trochę oszołomiony i oderwany od świata. Fakt, że Akiil nie chciał zaakceptować powagi śmierci Serkhana, wprawiał go w jeszcze większe zmieszanie. – Nie twierdzę, że powinniśmy biegać w kółko w popłochu, ale sy tuacja zasługuje chy ba na coś więcej niż… ekscy tację. Akiil popatrzy ł na niego przez chwilę. – Czy wiesz, jaka jest między nami różnica? Kaden pokręcił głową ze znużeniem. Długie lata spędzone wśród mnichów na ogół łagodziły gory cz jego przy jaciela z powodu dzieciństwa spędzonego na wy łudzaniu ochłapów w Wonnej Dzielnicy. Na ogół.

– Różnica – ciągnął Akiil, wy chy lając się nad stołem i kompletnie zapominając o potrawce – polega na ty m, że ja co miesiąc widy wałem w dzielnicy kilkunastu zabity ch. Niektórzy pochodzili z Plemion. Niektórzy wędrowali nieodpowiednią aleją w nieodpowiednią noc. Czasem by ły to kurwy, zaszty letowane i wy rzucone za próg, bo to właśnie lubią robić niektórzy mężczy źni, a czasem by li to mężczy źni zwabieni do środka przez kurwy i tam uduszeni lub zadźgani, po czy m wrzuceni do gnojówki, oczy wiście zawczasu pozbawieni sakiewki. – Tak nie powinno by ć – powiedział Kaden. – To bez znaczenia – odpalił Akiil. – Jest, jak jest. Ludzie umierają. Każdy kiedy ś umrze. Ananshael jest zawsze zajęty. My ślisz, że to Shinowie nauczy li mnie kpić ze śmierci? – Skrzy wił się. – Odrobiłem tę lekcję na ulicach naszego kochanego cesarstwa. – Tu spojrzał z ukosa na Kadena. – Nie chcę umrzeć. Nie chcę, żeby ś ty umarł. Ale nie będę pochlipy wał za każdy m razem, gdy ktoś trafi na nieboszczy ka. – W porządku – odparł Kaden. – Rozumiem. Ty pilnuj moich pleców, ja będę pilnował twoich, a resztę niech rozdziobią kruki. A jednak tam na zewnątrz jest coś, co zabija mnichów, a jeśli dotąd tego nie zauważy łeś, to ci powiem: my jesteśmy mnichami. – Będziemy ostrożni. – Znając ciebie, nie wy daje mi się to prawdopodobne. A co planuje Scial Nin? – Przy gnębiające by ło otrzy my wanie wszy stkich wiadomości z drugiej ręki, przez Akiila, ale by ł zby t słaby, by o własny ch siłach krąży ć po klasztorze. – Nie mam pojęcia – odparł jego przy jaciel. – Nin znowu zamknął się u siebie wraz z Altafem i Tanem. Ta trójka jest gorsza niż banda podstarzały ch kurew. Kaden zignorował tę uwagę. – Co robi reszta mnichów? – Pomimo opanowania Shinów wy czuł w klasztorze pewien niepokój. – Nin nadal pozwala nam wy chodzić, ale teraz już ty lko w grupach po czterech. – No tak, to trudno znieść. Jak będzie się pasać kozy ? Kto będzie przy nosił glinę i wodę? – Spójrz na to z jaśniejszej strony, bracie – odpowiedział z uśmiechem Akiil. – Nie będzie zbierania i noszenia kamieni po zboczach dla jakiegoś umiala, nie będzie tropienia wiewiórek, tego pomiotu Shaela, na szczy tach. Gdy by śmy mieli jeszcze dzban piwa i parę dziewczy nek do łaskotania, to by łoby prawie tak samo, jakby spędzić ty dzień w Wonnej Dzielnicy. – Poza ty m, że coś na zewnątrz próbuje nas pozabijać – wtrącił Kaden zdegustowany lekkomy ślnością przy jaciela. – Czy nie słuchałeś, co mówiłem parę minut temu? – zapy tał Akiil ze śmiertelną powagą. – Zawsze jest coś, co próbuje cię zabić. I nie mówię teraz o dzielnicy. Ananshael jest wszędzie, nawet w twoim Pałacu Brzasku.

Kaden umilkł. Pałac, w który m został wy chowany, by ł uforty fikowany m rajem: ogrody bożodrzewu, kwitnące wiśnie i rozrzucone tu i ówdzie cedry, a wszy stko otoczone nieprzeby ty m złoty m murem. Choć nawet tam nie mógł się poruszać bez opieki aedoliańskich gwardzistów idący ch za nim krok w krok. Zachowy wali się jak jego przy jaciele lub ży czliwi wujkowie, ale nimi nie by li. Przeby wali tam, ponieważ by li potrzebni, a by li potrzebni, bo Akiil miał rację: śmierć czaiła się nawet w pałacowy ch komnatach. Świeży powiew powietrza wpadł do środka, gdy jakaś postać otworzy ła drzwi, po czy m starannie je za sobą zamknęła. By ł to Rampuri Tan, zauważy ł Kaden, poczuwszy ostre ukłucie niepokoju. Może przyszedł tu tylko na wieczorny posiłek, pomy ślał. By ło zdecy dowanie za wcześnie na kolejną pokutę. Z pewnością mnich nie pojawił się po to, by znów pogrzebać go ży wcem w jamie. Tan ignorował ukłony siedzący ch mnichów i kroczy ł po kamieniach posadzki, aż zatrzy mał się przy stole Kadena. Popatrzy ł na swego ucznia. – Jak się czujesz? – zapy tał w końcu. Kaden sły szał już to py tanie dostatecznie wiele razy, aby nie dać się złapać w pułapkę. – To ciało jest słabe i obolałe, ale oddy cha i porusza się dość sprawnie. Tan odchrząknął. – Dobrze. Jutro o świcie wznowimy twój trening. Znajdziesz mnie przy szlaku prowadzący m na dolną łąkę. Kaden zmruży ł oczy, usiłując zrozumieć, do czego Tan zmierza. – My ślałem, że mamy chodzić w grupach po czterech. – Akiil też pójdzie – odparł sucho Tan. Fakt, że mówiąc to, mnich nawet nie spojrzał na Akiila, najwidoczniej uraził Kadenowego przy jaciela, który wstał i z ostentacy jny m szacunkiem rozłoży ł ramiona w żartobliwy m geście modlitwy. – Chciałby m przy jść do ciebie, bracie Tanie, ale nasz opat całkiem wy raźnie powiedział, że liczba wy chodzący ch to cztery, i jestem pewien, że nie chcesz by ć nieposłuszny … Tan otwartą dłonią pchnął go w twarz, odrzucając na wznak w poprzek stołu, aż chłopak wy lądował plecami w misce potrawki. Wy raz szoku, a potem wściekłości przebiegł przez twarz Akiila, gdy pły nna zawartość miski chlapnęła na blat, po czy m zaczęła spły wać na podłogę, tworząc tam małą kałużę. Starszy mnich nawet nie mrugnął. – Trzech będzie w sam raz. Chcę was obu widzieć o świcie. – Ee… – zaczął Akiil, gdy za Tanem zamknęły się drzwi. Zgarniał potrawkę z szaty krótkimi, gniewny mi ruchami. – Przy wiąże cię do smołowej sosny i zostawi krukom na żer – przerwał mu Kaden. – Jeśli ci się zdaje, że Yen Harval jest groźny m umialem, to przemy śl to sobie. Popatrz, co mnie spotkało –

ciągnął, pokazując swoje zapadnięte policzki i wy chudłe jak szkielet ramiona – a przecież, na Ae, słuchałem go we wszy stkim. A teraz usiądź i nie rób nic, co mogłoby pogorszy ć sprawę. Akiil skinął głową i usiadł, ale w jego oczach by ło coś nowego, ostrego i wy zy wającego, co zaniepokoiło Kadena.

28 Poranek by ł jasny i zimny. Szron pokry wał igły jałowców, a powierzchnię wody w stojący m za drzwiami refektarza wiadrze ścięła cienka warstewka lodu. Kaden przebił ją kny kciami, a gdy nabrał wody w dłonie, by spry skać twarz i włosy, na jego skórze zary sowała się cienka szkarłatna linia. Lodowata woda pociekła pod szatą na jego plecy, ale ucieszy ło go to doznanie, które pomogło mu się rozbudzić. Wolał by ć przy tomny i gotowy na to, co Tan dla nich przy gotował. – Dlaczego nigdy mi nie przy pominasz, że „wczesne lato” tutaj nie zawsze oznacza „ciepłe”? – zapy tał Akiil, przy łączając się do niego przy wiadrze. Zanurzy ł dłonie, przeciągnął nimi po rozczochrany ch ciemny ch włosach, po czy m stulił je i chuchnął w garście. Słońce nie dotknęło jeszcze szczy tów na wschodzie, ale przejrzy ste światło rozjaśniło niebo, rozchodząc się po nim coraz szerzej. Nie ty lko Kaden i Akiil już wstali. Z sali medy tacy jnej dobiegał niski pomruk głosów; starsi mnisi odprawiali swoje poranne modlitwy, a nowicjusze i uczniowie przechodzili przez dziedziniec, taszcząc pełne wiadra wody. – W południe zrobi się gorąco – odpowiedział Kaden, choć czuł, jak skóra cierpnie mu z zimna pod szatą. – Chodź. Tan nie lubi, gdy każe mu się czekać. Przeszli przez mały placy k. Pod ich obuty mi w sandały stopami chrzęścił na ścieżce kamienisty żwir, a w zimny m powietrzu z ust wy doby wały się obłoczki pary. Kaden zwy kle lubił tę porę dnia, oczy wiście wtedy, gdy zdąży ł się w pełni obudzić. W jakiś sposób poranne odgłosy wy dawały się ostrzejsze, a światło bardziej łagodne. Dziś jednak czuł lekkie mrowienie skóry na karku. Gdy szli wraz z Akiilem dziką ścieżką poza obrębem klasztoru, jego oczy błądziły po zakamarkach i zagłębieniach, skąd niskie słońce nie zdąży ło jeszcze wy pędzić zalegający ch nocny ch cieni. Tan czekał w jednej z takich plam cienia, stojąc w milczeniu pod wielkim głazem znaczący m zejście na niższą łąkę. Naciągnął kaptur, aby osłonić twarz przed chłodem świtu. Mało brakowało, a Akiil przeszedłby obok, nie zauważy wszy go, lecz Kaden dał mu znak dy skretny m szarpnięciem za szatę. Gdy obaj się zatrzy mali, starszy mnich wy szedł z kry jówki pod pochy loną skałą. Dopiero wtedy Kaden zauważy ł długą laskę, którą trzy mał przy boku. Nie, uświadomił sobie w odruchu zdziwienia, nie laskę, tylko włócznię. Broń ta przy pominała trochę halabardy, jakie nosili

gwardziści w Pałacu Brzasku w Annurze, ale broń Tana, inaczej niż tamte, miała oba końce zakończone liściasty mi grotami. Całe to narzędzie wy glądało tak, jakby wy kuto je z jednego kawałka stali, choć operowanie taką ilością ciężkiego metalu by łoby bardzo trudne nawet dla kogoś tak silnego jak Tan. Kiedy starszy mnich podchodził do uczniów, zarzucił sobie jednak włócznię na ramię tak lekko, jakby by ła to sucha cedrowa gałąź. Na plecach miał też łuk z nienałożoną cięciwą, ale łuki by ły powszechnie widy wane w Ashk’lanie. Ktoś musiał dostarczać mięso do kotłów refektarza. A jednak ta dziwna włócznia… – Co to takiego? – zapy tał Akiil, a ostrożność w jego głosie walczy ła o lepsze z ekscy tacją. Najwy raźniej nie by ł do końca pewien, czy Tan nie nabije go na jeden koniec swojej włóczni ty lko za zadawanie py tań, ale zamierzał zary zy kować. Umial przy jrzał się swojej broni, jakby widział ją po raz pierwszy. – To naczal – odparł, wy mawiając środkowe spółgłoski z charaktery sty czny m sy kiem. Akiil przy jrzał się temu, co jego zdaniem miało by ć drugim końcem włóczni, a widząc piękne ostrze grotu zagłębiające się w ziemię, scepty cznie zapy tał: – Nietrudno odciąć sobie palec u nogi. Czy umiesz się ty m posługiwać? – Nie tak dobrze jak ci, którzy to zrobili – odrzekł Tan. – A kto to zrobił? – zapy tał Kaden. Tan waży ł w my ślach odpowiedź. – To broń Csestriimów – odparł wreszcie. Akiil rozdziawił usta. – Chcesz, by śmy uwierzy li, że chodzisz sobie z włócznią, która ma trzy ty siące lat? – To, w co wierzy sz, jest mi najzupełniej obojętne. Kaden patrzy ł na naczal. Jako dzieci zachwy cali się z Valy nem ciemną, dy mną stalą miecza z Kettralu i ty m, jak skąpo odbijała światło. Na pierwszy rzut oka włócznia Tana wy glądała podobnie, ale podczas gdy stal Kettralu sprawiała wrażenie, jakby wy kuto ją w gęsty m dy mie, który pokry ł ją wirem popiołu, to naczal wy dawał się z dy mu zrobiony. Wy glądał solidnie i mocno, twardo jak każda stal, ale gdzieś w głębi, pod powierzchnią rękojeści i ostrzy, jakby tlił się i wił żar i popiół z wy gasłego już płomienia, zasty gły w powietrzu, a potem wy kuty w kształt włóczni. – Skąd ją masz? – zapy tał Kaden. – Przy niosłem ze sobą. – Po co? – zapy tał Akiil. – Do zabijania kóz to raczej przesada. – Jeśli się czeka, aż broń okaże się potrzebna, to zwy kle jest już za późno, żeby ją zdoby ć – odparł Tan. – A co z nami? – spy tał Akiil. – Co my dostaniemy ?

– Moją ochronę. – Wolałby m raczej którąś z ty ch rzeczy. – To znaczy, że jesteś szalony – odpowiedział Tan. – Idziemy na Południową Łąkę. A teraz biegnijcie. Południowa Łąka niezby t przy pominała łąkę wedle standardów obowiązujący ch bliżej centrum cesarstwa, gdzie na wielkich obszarach ciągnęły się bogate farmy i miękka, urodzajna ziemia. By ło to jednak jedno z nieliczny ch miejsc w ty ch górach, gdzie przy padkowe kępy połączy ły się w jedną połać może nie soczy stej, ale jednak miękkiej trawy, lepszej od kamienistego gruntu otaczającego Ashk’lan. Biała Rzeka, ry cząca i pędząca w leżący ch powy żej i poniżej wąwozach, w ty m miejscu pły nęła leniwie, rozgałęziając się i nawilżając łąkę, która stała się domem dla żab, kwiatów i brzęczący ch much. Miejsce to by łoby o wiele gościnniejszą lokalizacją dla klasztoru niż posępny skalny płaskowy ż o milę wy żej. Pewnie też dlatego, jak podejrzewał Kaden, pierwsi Shinowie nie zgodzili się na budowę klasztoru tutaj. Na północny m skraju łąki góry odzy skiwały swoje panowanie, pnąc się wzwy ż granitowy mi ścianami i turniami. Szlak wiodący do klasztoru wił się pośród ty ch skał, na odcinku pół mili wspinając się o ty siąc stóp wy żej krętą kamienistą ścieżką wiodącą między roztrzaskany mi głazami i splątany mi korzeniami jałowców. Ten odcinek należał do najbardziej stromy ch, a Kaden już miał złe przeczucia, domy ślając się, co zamierza Tan. – Dzisiejsza nauka – zaczął umial, gdy doszli do miękkiej trawy – to kinla’an. „Umy sł ciała”. Usta Akiila wy gięły się, jakby zamierzał powiedzieć jakiś głupi żart. Tan spojrzał mu prosto w oczy, a wówczas by ły złodziej narzucił swojej twarzy wy raz udanej obojętności. Akiil by ł lekkomy ślny, ale nie głupi. Podczas długich lat poby tu w klasztorze Kaden spędził niezliczone dni, studiując saama’an i beshra’an. Ten ostatni – „przeniesiony umy sł” – bardzo mu się przy dał przed kilkoma ty godniami, gdy aż do końca tropił zagubioną kozę. O kinla’anie sły szał jednak po raz pierwszy. – Czy wszy scy Shinowie studiują umy sł ciała? – zapy tał ostrożnie. Tan pokręcił przecząco głową. – Mnisi wy bierają sobie taki trening, jaki im odpowiada. Nie całkiem zapomnieli, jak ważną rzeczą jest kinla’an, lecz ty lko niewielu umialów kładzie na to nacisk. – Niech zgadnę – wtrącił Akiil – ty jesteś jedny m z ty ch nieliczny ch. – Pobiegniecie szlakiem w górę – oznajmił Tan, ignorując tę uszczy pliwość i wskazując ostrzem swojej dziwnej włóczni – do tamtego ostrego załomu. Potem wrócicie. Kaden spojrzał na trasę. By ła stroma, ale nie liczy ła więcej niż ćwierć mili. Biegał już dalej podczas swego poby tu w klasztorze. Nawet dla kogoś tak osłabionego jak on, po ty godniu bezruchu, zadanie wy dawało się podejrzanie łatwe. To go zaniepokoiło. Popatrzy ł na Tana, ale

wy raz twarzy starszego mnicha by ł nieodgadniony. Tan sięgnął po łuk, założy ł cięciwę i osadził na niej strzałę. – Będziesz do nas strzelał, gdy będziemy biegli? – zapy tał Akiil. Miał to chy ba by ć żart, ale Kaden nie by ł tego taki pewien. Jego umial wy starczająco często by ł o krok od pozbawienia go ży cia, żeby nie traktować takiej groźby poważnie. – Będę stał w połowie szlaku – odparł Tan. – Jeśli coś… wam zagrozi, łuk będzie potrzebny. – Zastanawiam się – zaczął Kaden niepewnie – czy nie powinniśmy robić czegoś… innego. Cokolwiek zabiło te kozy, zabiło też Serkhana, wy daje się więc dość dziwne, że ćwiczy my, jakby nic się nie stało. Tan wbił w niego uważne spojrzenie. – Jesteś zdziwiony, że twoje szkolenie wciąż trwa. – No więc – bąknął po chwili Kaden, niepewny, co rzec – tak. – A co twoim zdaniem powinieneś robić zamiast szkolenia? Kaden rozłoży ł ręce bezradny m gestem. – Nie jestem pewien. Ty lko wy gląda na to, że nikt nie wie, co się tu dzieje. Nie jesteśmy niczego pewni. Tan zaśmiał się cichy m, beznamiętny m śmiechem. – Nie jesteśmy niczego pewni – powtórzy ł wolno, jakby smakował te słowa. – To jasne. A co do ćwiczeń… – ciągnął, wlepiając wzrok w Kadena – …to wy korzy stujemy ten czas, który m dy sponujemy. Nie ma innego. Odpowiedź by ła dość tajemnicza i Kaden się spodziewał, że Tan powie coś więcej. Mnich jednak uniósł włócznię i jedny m z grotów wskazał na szlak. – Ruszajcie. Pobiegli w górę w umiarkowany m tempie, dostatecznie prędko, by uniknąć gniewu Tana, ale nie tak szy bko, by naciągnąć wy ziębione mięśnie albo dostać skurczów. Nie by ło wielu miejsc wokół Ashk’lanu, w który ch można by sobie pozwolić na nieuważne stąpanie, ale ten odcinek szlaku wy magał szczególnej koncentracji i Kaden biegł w skupieniu, choć zrelaksowany, jak zwy kle podczas wędrówek w wy sokich górach. Zrazu jego kolana, zziębnięte i szty wne, zaprotestowały, a ły dki zapiekły, ale w połowie drogi pod górę złapał ry tm, a na końcu szlaku poczuł się rozgrzany i gotowy, w lepszy m stanie niż wtedy, gdy Tan zakopał go w jamie, i z rozkoszą wciągnął do płuc duży haust rześkiego powietrza. – No dobrze – powiedział Akiil, gdy dobiegli do załomu. – My ślisz, że na ty m koniec? Kiedy biegli, Tan doszedł do połowy ścieżki i usiadł na potężny m głazie z włócznią przy boku i łukiem w dłoni. Kaden sądził, że przez obecność umiala poczują się bezpieczniej, ale mnich wy dawał się teraz odległy i mały. Długi łuk mógłby sięgnąć na tę odległość, ale ktokolwiek by

strzelał, musiałby by ć wy jątkowo sprawny m strzelcem, żeby trafić w wy brany cel. Uczniowie mogli sobie ćwiczy ć, ale nie przy da im się to na wiele, jeśli obaj skończą z głowami oderwany mi od ciała. – Skąd, według ciebie, wy trzasnął tę włócznię? – zapy tał Akiil, zezując w dół w stronę łąki. – Dobre py tanie – odparł Kaden. Przy pomniał sobie rozmowę w domku opata i po raz nie wiadomo który zastanowił się, ile z tego może przekazać Akiilowi. Później, pomy ślał. Łatwiej jest przywołać z powrotem wypuszczonego sokoła niż wypowiedziane słowo. Zawsze będzie mógł pomówić z Akiilem o opowieściach Nina, gdy już uporządkuje je sobie w głowie. – Nie po raz pierwszy Tan wspomniał o Csestriimach – powiedział. – Sądzę, że wie o nich więcej, niż chce zdradzić. – Nie uważałem go za wielbiciela legend – pry chnął Akiil. – Może to nie są legendy. – Czy widziałeś jakichś Csestriimów krążący ch po Annurze? – zapy tał Akiil, unosząc brwi. – A jeśli nawet kiedy ś istnieli, to teraz są równie martwi jak zeszłoty godniowy obiad. Gdy Kaden nie odpowiedział, Akiil skinął głową, jakby raz na zawsze ustalili tę kwestię. – W każdy m razie ten kawałek stali wy gląda dość paskudnie. My ślisz, że on wie, jak się ty m posłuży ć? Przed oczami Kadena stanęła na chwilę twarz Serkhana. – Mam nadzieję. Obaj spędzili następną godzinę, biegając w górę i w dół ćwierćmilowej trasy. To, co zaczęło się jako lekkie poranne ćwiczenie, stało się stopniowo ciężkie i forsowne. Tan nie pozwalał im na żaden odpoczy nek, a za każdy m razem, gdy go mijali, przy naglał ich nieznaczny mi gestami. Stromizna stoku nadweręży ła atroficzne ły dki Kadena, a zbieganie w dół tak osłabiło uda, że nogi mu drżały. Powietrze, tak chłodne, gdy o świcie my ł się w wiadrze, ogrzało się, gdy słońce znalazło się wy żej, a teraz paliło mu płuca. Odby wał już dłuższe biegi, to fakt, nawet dużo dłuższe, ale nigdy pod okiem swego umiala. – Uważajcie, gdzie stawiacie stopy – powtarzał Tan za każdy m razem, gdy go mijali. – Uczcie się szlaku. Akiil rozważnie czekał, aż znajdą się na dolny m lub górny m zakręcie, żeby się pożalić, i skwapliwie korzy stał z każdej okazji. – Nic mnie nie obchodzi, jakie spry tne słówko znalazł Tan na określenie biegania w górę i w dół tej pieprzonej góry, mam to po prostu gdzieś. – Powinieneś by ć wdzięczny, póki co – odparł Kaden. – Zwy kle gdy Tan próbuje nauczy ć mnie czegoś nowego, boli to znacznie bardziej. – Nie wiem, jakim cudem się w to wpakowałem – parsknął Akiil. – On jest przecież twoim

umialem. – Musiał dostrzec twój wy jątkowy potencjał. Kaden pomy ślał nagle, że będą tak biegać przez cały dzień: Tan będzie ich zachęcał, żeby uważali na szlak, Akiil będzie narzekał, nogi będą go boleć coraz bardziej, a płuca coraz mocniej palić podczas biegu w górę i w dół. By ł to ciężki wy siłek, ale zdecy dowanie wolał to niż zamarzanie do nieprzy tomności w Umbrowej Sadzawce albo czekanie, aż Tan pogrzebie go ży wcem. Spróbował akceptować ból i przy jmować go, tak jak się tego nauczy ł przez długie lata w Ashk’lanie, kiedy Tan nagle kazał im się zatrzy mać. – A teraz zaczy na się wasza nauka – rzekł mnich. Gdzieś z fałdów ubrania wy ciągnął dwie czarne opaski; mogły to by ć pasy tkaniny wy darte ze starej mnisiej szaty. Pły nny m ruchem zeskoczy ł z głazu, lądując na ziemi lżej, niż Kaden się spodziewał, biorąc pod uwagę posturę Tana. – Założy cie je – powiedział, owijając jedną z nich oczy i część nosa Kadena, po czy m zawiązał ją z ty łu głowy na supeł. Po chwili zrobił to samo Akiilowi. – Konty nuować – polecił, gdy opaski zostały już zawiązane. Kaden zmarszczy ł brwi. – Konty nuować co? – zapy tał Akiil. – Bieganie – odparł oschle Tan. – W górę, do załomu, i z powrotem, jak dotąd. To by ło niemożliwe. Kaden z otwarty mi oczami ledwo radził sobie ze stąpaniem po kamienisty m szlaku. By ł pewien, że z opaską na oczach ledwie zdoła odnaleźć ścieżkę, nie wspominając już o bieganiu po niej. – Chy ba żartujesz – rzucił Akiil. Kaden aż się wzdry gnął, sły sząc plaśnięcie dłoni o ciało. – Nie żartuję. Cała sprawa by ła absurdalna, ale Kaden nie zamierzał prosić się o cięgi, wspierając Akiila. Przy najmniej można by ło zacząć. Umial z pewnością szy bko zauważy, że to zadanie jest niedorzeczne. Pierwsze podejście musiało im zająć prawie godzinę. Kaden nie by ł tego całkiem pewien, bo nie mógł śledzić drogi słońca na niebie. Upadał mniej więcej co trzy kroki, a gdy dotarł do załomu, czuł, że krew spły wa mu po goleniach z dotkliwie poraniony ch kolan, gromadząc się pomiędzy palcami stóp. Wiele razy by ł przekonany, że zgubił szlak, a za który mś razem Akiil go przekonał, że powinni podąży ć wzdłuż czegoś, co po chwili, gdy po kilkunastu krokach dotarli do nadbrzeżnej skałki, okazało się wy schły m kory tem strumienia, i musieli wrócić na ścieżkę. Kaden próbował przy wołać saama’an szlaku, ale stwierdził, że przy pomina sobie ty lko oderwane części: tu korzeń, tam ostry głaz, a wszy stko to by ły ty lko pozostałe w umy śle

fragmenty tego, co zobaczy ł podczas porannego biegania. „Wy rzeźbiony umy sł” by ł potężny m narzędziem, ale ty lko wtedy, gdy trzeba by ło stworzy ć mały i staty czny obraz: skrzy dło pustułki czy liść czerwonego sandałowca. Próbę zapamiętania ćwierćmilowego kamienistego szlaku przesuwającego się prędko pod nogami biegacza porównać można by ło do próby utrzy mania w ramionach pięciu galonów wody. – Nie widzę tego – powiedział, kiedy spoceni, pokaleczeni i zakrwawieni dotarli w końcu do skały Tana. – Miałem zapamiętać ten teren, ale tego nie zrobiłem. Sły chać by ło ty lko ciszę i Kaden począł się zastanawiać, czy Tan ich nie zostawił, porzucił swój posterunek na głazie i wrócił do klasztoru. My śl, że przez ostatnią godzinę dreptali razem z Akiilem z zawiązany mi oczami, podczas gdy coś, co potrafiło z łatwością wy rwać mnichowi żołądek z brzucha, biegało swobodnie po szczy tach, zaparła mu dech i przez chwilę walczy ł z pokusą, by zerwać z oczu opaskę. Umial odezwał się wreszcie: – Skoro nie nauczy liście się tego wcześniej, to będziecie musieli nauczy ć się teraz. – Jak możemy się nauczy ć, skoro nie możemy tego zobaczy ć? – spy tał Akiil. – Patrzcie stopami – odpowiedział Tan. – Uczcie się ciałem. – Kinla’an – stwierdził Kaden znużony m głosem. Umy sł ciała. Cała rzecz zaczy nała nabierać sensu. Przy najmniej w takiej mierze jak wszy stko, czego się dotąd uczy ł. – Kinla’an – zgodził się starszy mnich, jakby to załatwiało wszy stko. Drugie podejście, jak się okazało, by ło bardziej męczące niż pierwsze. Kamienie wbijały się w już poranioną skórę, słońce praży ło, gorące i niewidzialne, a Kaden dwukrotnie stłukł sobie palec u nogi tak mocno, że by ł pewien, że go złamał. Przy wy kł do uczenia się tego, co widział. Przez lata prakty kowania saama’anu opanował dziesiątki rozmaity ch strategii i sztuczek. Ale to nieskończone błądzenie po omacku doprowadzało go do szału. Najpierw spróbował przy swoić sobie jakąś mapę, na której umieszczał każdy wy stający kamień, każdy korzeń, jakby by ł to obraz sporządzony tuszem na pergaminie. By łaby to najlepsza metoda, najbardziej powiązana z ty m, czego nauczy ł się wcześniej, ale wy dawało się to prawie niemożliwe. Bez wcześniejszego odciśnięcia całości w umy śle obrazy po prostu nie łączy ły się w całość. By ły jak cienie, jak ciemne chmury, ruchome i zmienne. Szkicował plan drogi w umy śle ty lko po to, by potem stwierdzić, że jakiegoś głazu brakuje, a inny leży dwa razy bliżej. Nie mógłby określić, czy coś leży dziesięć czy dwadzieścia kroków dalej. Nie mógł odróżnić jednego wy giętego korzenia od innego. Od czasu do czasu sły szał, jak Akiil głośno klnie lub szepcze jakieś przekleństwa, ale złodziej zostawał w ty le, a Kaden musiał brnąć samodzielnie, po omacku znajdując drogę w ciemnej otchłani. Gdy zszedł na poziom łąki i podpełzł do głazu, poruszał się już na czworakach, mając dłonie

i kolana poranione ostry mi kamieniami. – Co ty robisz? – zapy tał Tan. Kaden stłumił chichot, który mógłby zostać uznany za dowód niezrównoważenia. – Próbuję nauczy ć się szlaku. – Rękami? – Pomy ślałem, że gdy by m wy czuł go rękami, mógłby m sporządzić coś w rodzaju mapy, którą mógłby m przechować w pamięci i wy korzy stać następny m razem. – Czy biegasz na rękach? – spy tał Tan. Py tanie by ło czy sto retory czne i Kaden nie odpowiedział. – Pijesz oczami? Oddy chasz stopami? – Mnich zamilkł, a Kaden mógł teraz wy obrazić sobie, jak kręci głową z dezaprobatą. – Wstań. Kaden podniósł się chwiejnie na nogi. – Idź szlakiem – powiedział mnich surowo. – Ależ ja nie mogę go zobaczy ć – odparł Kaden. – Nawet w moim umy śle. – Twoim umy śle – parsknął Tan. – Wciąż przejęty ty m swoim subtelny m, eleganckim umy słem. Zapomnij o swoim umy śle. Twój umy sł jest tu bezuży teczny. Twoje ciało już zna ten szlak. Posłuchaj go. Kaden zaczął oponować, ale przerwał, gdy nagle poczuł chłodny, ostry doty k grotu włóczni zamy kający mu usta. – Przestań mówić. Przestań my śleć. Podążaj szlakiem. Kaden odetchnął głęboko i odwrócił się od jednej ciemności, by skierować się ku drugiej, zawracając w pustce jak gwiazda w ciemną noc, gotowa do wznowienia wędrówki. Następne dwanaście wejść upły nęło w dziwny m stanie niepamięci. Szedł, poty kał się, upadał, czuł, jak uginają mu się nogi w kostkach, gdy trafiał stopami na nieznane miejsce, ale tu i ówdzie, powoli, na razie ty lko przez kilka kroków, stwierdzał, że może iść niemal zwy czajnie. Potem wzbierały w nim my śli, jak głodna fala przy pałacowy ch nabrzeżach. Jestem teraz przy tym ciasnym skręcie! Muszę po prostu skręcić w lewo, obejść ten zwalony cedr i… i zbaczał ze szlaku, poty kając się w jakimś dołku albo uderzając głową o niski konar. Pomimo pouczeń Tana opracował sobie w głowie coś w rodzaju mapy, która jednak częściej sprowadzała go na manowce, niż prowadziła szlakiem, i z pewnością nie mógł na niej polegać, gdy chodziło o konkretne miejsca stawiania stóp albo o drobne zmiany kierunku. Odniósł jednak wrażenie, że jego ciało wiedziało co nieco o ty ch sprawach, i parę razy przy łapał się na nieświadomy ch reakcjach: nieco większa kupka kamieni kazała mu zawczasu podnieść wy żej nogę. Niewielka pochy łość skłaniała go do kilku szy bszy ch, pewniejszy ch kroków. Wciąż jednak by ł to bolesny proces, a on drżał, wy obrażając sobie, jak będą wy glądać jego kolana i dłonie, gdy Tan wreszcie

pozwoli mu zdjąć opaskę. Miał jednak niejasne wrażenie, że pojęcie kinla’anu stało mu się nieco bliższe. – Już noc – mruknął Akiil, gdy spotkali się na szczy cie ścieżki. Kaden się zatrzy mał i podniósł głowę. Uświadomił sobie, że przy jaciel ma rację. By ł rozgrzany od wy siłku wspinaczki i upadania, ale czuł, że powietrze jest chłodne, a głosy dzienny ch ptaków ustąpiły miejsca cichy m przelotom nietoperzy. – Na Kenta, twój pokręcony umial przetrzy mał nas tutaj przez cały dzień – ciągnął Akiil. – Łapiesz już coś z tego? – zapy tał Kaden. Dziwnie rozmawiało się z kimś po ty lu godzinach milczenia i chodzenia po omacku, jakby się spotkało ducha albo nawiązało rozmowę z jakimś oderwany m fragmentem własnego umy słu. – Czy łapię? – odpowiedział Akiil, a w jego głosie zabrzmiało niedowierzanie. – Jedy ną osobą, którą chciałby m dorwać, jesteś ty. Albo ten sady sta, który nazy wa siebie mnichem. A może was obu. Kaden się uśmiechnął, ale zaraz obrócił się ty łem do szlaku i rozpły nął w ty m dziwny m, przepastny m krajobrazie bezkształtny ch form, w który m jego umy sł wędrował, gdy ciało poty kało się i przewracało. Wspinało się i schodziło. W górę i w dół. Kiedy po raz chy ba już setny dotarł do głazu, Tan, który milczał od kilku godzin, wdarł się w tę otchłań. – Stop. Zdejmijcie opaski. Wiele czasu zajęło Kadenowi rozplątanie węzła oślizły mi, zakrwawiony mi rękami. Gdy wreszcie odrzucił tkaninę, zmruży ł oczy oślepiony jasnością, nie mogąc dostrzec wiele poza ciemną sy lwetką umiala i rozmy ty mi kształtami urwisk i szczy tów. – To już nowy dzień – stwierdził w osłupieniu. – Poranek – odparł Tan. – Słońce wstało zaledwie godzinę temu. Gdy by ście uważali, poczuliby ście je. Akiil sam zdołał uwolnić się od opaski i mruży ł oczy, próbując odzy skać orientację. – Beshra’an mogę zrozumieć. I saama’an. Tropienie i zdolność zapamięty wania to rzeczy wielce uży teczne. Akiil chrząknął scepty cznie. – Ale czemu służy to? – naciskał Kaden. – Kinla’an? Tan popatrzy ł na niego z uwagą, zanim odpowiedział. – Są trzy powody – rzekł. – Po pierwsze, zaufanie i zdanie się na ciało pozwala na uwolnienie się od umy słu; to przy bliża cię o krok do vaniate. Po drugie, Shinowie rozumieją vaniate, ale nigdy z tego nie korzy stają. Nasi poprzednicy nie uczy li się pustki ty lko po to, by się w niej pławić. Uży wali jej jako narzędzia. W biegu czy w walce twoje ciało porusza się szy bciej bez

naciskającego na nie ciężaru my śli. Akiil sprawiał wrażenie, jakby chciał zaoponować, ale skrzy wił się i odwrócił wzrok. Stłuczenie w miejscu, gdzie rano uderzy ł go Tan, spurpurowiało i spuchło, wy dy mając jego policzek i częściowo przy słaniając oko. – Jaki jest trzeci powód? – zapy tał ostrożnie Kaden. Tan zamilkł na chwilę. – Przy nęta. – Przy nęta? – Kaden próbował zrozumieć sens tego słowa. – Masz na my śli to, że… – Że by liście sami. Z zasłonięty mi oczami. Bezbronni. Miałem nadzieję, że cokolwiek zabiło Serkhana, rzuci się na was. – Na świętego Hulla! – wy buchnął Akiil, kierując się do mnicha z uniesiony mi pięściami. – A co by by ło, gdy by się rzuciło? – Zastrzeliłby m je – odparł Tan. – No to jestem naprawdę szczęśliwy, że się nie pojawiło! – Nie bądź. Kaden pokręcił głową. – Dlaczego? – Stałem bez ruchu na ty m głazie. Zwy kłe zwierzę nigdy by mnie nie zauważy ło i skorzy stałoby ze sposobności. – A może nie by ło go tu dzisiaj. Może jest gdzieś wy soko w górach? – A może jest mądrzejsze, niż nam się wy daje – odparł ponuro Tan. – Może zobaczy ło łuk i włócznię. Każde zwierzę umie zabić. Ale kto wie, może to coś potrafi planować.

29 Selekcja do Skrzy deł przy wodziła na my śl swoiste połączenie wakacy jnego balu z egzekucją. Większość starszy ch kettralowców z pewnością traktowała to jak zabawę, a ponieważ Orle Gniazdo poluzowało na ten dzień ścisłą prohibicję obowiązującą na Qarsh, ktoś przy turlał na główną treningową arenę kilka bary łek piwa, a posiwiali weterani przy nieśli własne kufle. Wielu raczy ło się trunkiem już od rana, siedząc na otaczający m arenę kamienny m murku i wy wrzaskując rozmaite szy derstwa i obelgi z beztroską radością mężczy zn i kobiet, którzy codziennie ocierali się o śmierć, ale ty m razem mogli sobie pozwolić na odrobinę swobody i śmiechu na widok cudzego zdenerwowania. – Hej, Sharpe! – ry knął do Gwenny jeden z mężczy zn. By ł to Plenchen Zee, gruby jak beczka, ale tak odporny, że jak wieść niosła, prawie nie można by ło go zabić. Straciwszy jedno oko, zaczął wy pełniać pustkę po nim rozmaity mi dziwny mi przedmiotami: kamieniami, rzodkwią, jajkami. Tego dnia z oczodołu wy zierał radośnie wielki rubin. – Mam miejsce w moim Skrzy dle dla takiej damulki jak ty. – Wy sunął języ k i uniósł brwi. Gwenna obróciła się na ławie w jego stronę. – Jeżeli szukasz jakiegoś kurwiszona, to polecam ci Samiego Yurla. Ja jestem od demolki. – Uważaj na swój jęzor – rzucił Yurl siedzący kilka rzędów za nią. Nie miał po Próbie żadny ch widoczny ch blizn, jego blond włosy by ły starannie uczesane, ale w oczach czaiła się ponura złość po usły szanej zniewadze. – Jeżeli przy dzielą cię do mojego Skrzy dła, to ci go obetnę. Zee zarechotał, sły sząc tę wy mianę złośliwości, obojętny lub po prostu nieświadomy kry jącej się pod słowami autenty cznej nienawiści. To właśnie by ła ta część selekcji, która niekiedy przy pominała egzekucję. W ciągu dwóch dni, jakie upły nęły od wy jścia z Jamy Hulla, klika dowódców i trenerów się zebrała, by postanowić, dokąd skierować poszczególny ch kadetów. Ich decy zje by ły ostateczne i nie podlegały apelacji. Niektórzy z nowo przy jęty ch kettralowców mieli zostać dokooptowani do już istniejący ch Skrzy deł weteranów, aby zapełnić luki po ty ch, którzy zginęli podczas misji. Inni mieli wejść w skład nowo powołany ch Skrzy deł. Pomimo bary łek wy pełniony ch pieniący m się piwem, annury jskich proporców trzepoczący ch na tle nieba, stołów rozmieszczony ch wokół areny i zastawiony ch jagnięcy mi udźcami, pieczony mi dorszami i dziesiątkami rodzajów owoców, niektóre przy działy tego dnia mogły się okazać

wy rokami śmierci. – Na Shaela – mruknął Gent, zerkając za siebie przez ramię. – Mam nadzieję, że nie wy ląduję u Zee. – Mam wrażenie, że on ma oko ty lko na Gwennę – odparł Laith, wzruszając ramionami. – To dobrze. Bo żołnierze w jego Skrzy dle nie ży ją zby t długo. – Może by ć gorzej. W końcu Zee jest weteranem. Jest tu od dawna. Został wy próbowany. A Valy n, dajmy na to, ma dostać czterech kadetów, a jest zielony jak wiosenna trawka. Jeżeli chcesz pogadać o gówniany ch przy działach… – Siedzę tuż obok, gówniarzu – rzucił Valy n. Dobrze czuł zarówno ekscy tację, jak i lęk przy jaciół, ale w jego piersi oba te uczucia zastąpił gniewny ból. Lin powinna tu by ć razem z nimi w oczekiwaniu na przy dział; przerzucaliby się kpinami i żartami, a jej czarne oczy by bły szczały. Jeszcze niedawno my ślał, że istnieją duże szanse, by znalazła się w jego Skrzy dle. By łoby to logiczne… Odciął się od ty ch my śli. Odeszła. Zabił ją ktoś z siedzący ch teraz na arenie, ktoś, kto dopiero co został pełnoprawny m członkiem Kettralu, ktoś, kto by ć może zaraz dostanie przy dział do jego Skrzy dła. Laith wy czuł zmianę nastroju i położy ł dłoń na ramieniu Valy na. – Nie możesz jej mieć z powrotem, Val – powiedział niety powo poważny m głosem. – Ale to nie oznacza, że nie możesz ży ć dalej. Kiedy ś wszy scy poumieramy. Ona przy najmniej odeszła prędko, wciąż młoda i silna. Valy n pokręcił głową. Powinien pamiętać, że nie jest osamotniony w swoim smutku. Laith i Gent, połowa jego cholernej grupy lubiła i podziwiała Lin. Nie miał monopolu na żałobę po niej. Z drugiej jednak strony ta połowa grupy nie całowała się z nią w noc poprzedzającą Próbę. Ta połowa grupy nie miała nic wspólnego z ty m, że zbito ją i poraniono na Zachodnich Urwiskach. Ta połowa grupy nie miała pojęcia, że Lin została zamordowana. Sam musiał dźwigać tę wiedzę. Nie by ł pewien, czy czułby się lepiej, gdy by Lin zginęła w zwy kły ch okolicznościach, ale przy najmniej nie dręczy łoby go poczucie winy i przy gniatające brzemię wiedzy. Laith i Gent pożegnali się z nią, otarli łzy i pozwolili Lin odejść. Valy n zaś nie mógł przestać wciąż od nowa rozpatry wać zdarzeń, patrzeć podejrzliwie na każdego, kto stawał na jego drodze, oraz obmy ślać mętne plany zemsty. Potoczy ł spojrzeniem po twarzach. By li tam Yurl i Balendin, kilkanaście kroków od niego, a wilczarze krwiopijcy śliniły się w poranny m upale. Tak czy inaczej, w ty m ty godniu albo w ty m roku Valy n zamierzał dać im się we znaki, i to bardzo boleśnie, za to, co zrobili Ha Lin na Zachodnich Urwiskach, i to niezależnie od tego, czy przy czy nili się do jej śmierci w Jamie. By li też inni, którzy by li jego zmartwieniem, ci, o który ch nic nie wiedział. Przeniósł spojrzenie na

Annick. Siedziała po drugiej stronie ławek, z łukiem na szczupły ch kolanach. Z tej odległości, gdy nie widział jej oczu, pomy ślał, że wy gląda zupełnie jak dziecko, zagubione i samotne. Podczas gdy większość kadetów poruszała się w mały ch grupkach, Annick zawsze by ła sama. Nikt nie podchodził do niej bliżej niż na parę kroków, choć niektórzy z weteranów zdawali się często oceniać snajperkę spod półprzy mknięty ch powiek. Dobrze rokowała jako kandy datka do już istniejący ch Skrzy deł. By ła ze swoim łukiem równie zabójcza jak dwa razy od niej starsi żołnierze, a nie miała przy ty m żadny ch więzi z rówieśnikami. Kiedy się nad ty m zastanawiał, to fakt, że Annick wy szła z Jamy ży wa, by ł dlań wielką zagadką. Pod ziemią, w ciemnościach, łuk nie przy dał się jej na wiele. W labiry ncie kręty ch tuneli by łby to cud, gdy by zdąży ła go napiąć przed atakiem slarn. Musiał to by ć spory problem dla wszy stkich snajperów, choć większość z nich trochę lepiej posługiwała się mieczem. Valy n zmruży ł oczy, ale nie by ło w niej nic do oglądania; po prostu dziewczy na o krótko ścięty ch włosach, patrząca na trzy many w dłoniach łuk. Obrócił się i zatrzy mał wzrok na Talalu. Krwiopijca też siedział trochę na uboczu, jednak najwy raźniej czuł się komfortowo w swojej izolacji. Slarna zawadziła pazurami o jego twarz i choć na jego ciemnej skórze rany nie rzucały się tak w oczy, jednak widać by ło, że jeden z pazurów minął oko dosłownie o włos. Valy n spojrzał na zdobiące jego nadgarstki bransolety ze spiżu, stali, żelaza, jadeitu oraz na wiszące w uszach kolczy ki z kamieniami, szlachetny mi i zwy kły mi. Krwiopijca mógł czerpać siłę z każdej z ty ch rzeczy albo z żadnej. – Ciekaw jestem, co jest jego źródłem – powiedział Valy n częściowo do siebie. Laith uniósł brwi. – Chcesz się bawić w tę zgady wankę? Ży czę powodzenia. Jestem przekonany, że w ciągu ostatnich ośmiu lat liczba możliwości spadła do około ty siąca… zakładając oczy wiście, że uważałeś i robiłeś notatki. – To chy ba nie fair, co? – wtrącił się Gent. – Co? – odparł Laith, krzy wiąc się w uśmiechu. – To, że my, schodząc do Jamy, zabieramy dwa miecze i pochodnię, a Talal zabiera ze sobą zdolność naginania natury do swojej woli? Valy n starannie rozważy ł w duchu następne py tanie. Ufał Laithowi i Gentowi jak każdemu na Wy spach, ale nie by ł gotów, by wszy stko im wy jawić, jeszcze nie. – Co ludzie zabrali ze sobą? – zapy tał. – By łem tak wy pruty po pierwszy m ty godniu, że wszedłem tam po prostu w kombinezonie i z mieczami na plecach. Laith wzruszy ł ramionami. – Większość snajperów zabrała łuki. Zdaje mi się, że Gwenna polazła tam z czy mś do demolki. Głowę dam, że sły szałem na dole jakieś wy buchy. Z drugiej strony mogła też tętnić mi w uszach

trucizna, gdy powoli zaczęło mi odbijać. – Żarcie – rzucił Gent. – Zanim zeszliśmy ze statku, napchałem kieszenie żarciem. Dosy ć już miałem ty ch pieprzony ch surowy ch szczurów. – No jasne. Nawet teraz Gent dzierży ł w wielgachnej dłoni potężne pieczone skrzy dło indy ka, który m wy wijał jak marszałek buławą. Ulubiony rozdział Genta z Taktyki Hendrana zaczy nał się od słów: Na dalekich misjach pożywienie jest równie ważne jak walka… – Coś jeszcze? – nalegał Valy n. – Czy ktoś zabrał… sam nie wiem, zapakowany zwój liny albo coś takiego? – A co ty by ś zapakował? – zapy tał Laith scepty cznie. – Butelkę czerwonego wina z Raaltanu albo haftowaną suknię balową? Valy n rozłoży ł ręce z rezy gnacją. Jeśli przy jaciele choć trochę go przy pominali, to zwracali większą uwagę na slarny i dziurę w skale niż na sprzęt, który mieli ze sobą inni. Każdy mógł zabrać kawałek lirańskiej liny, którą związano nadgarstki Lin. By ła dostatecznie cienka i giętka, żeby upchnąć jej mały zwój w kieszeni albo przepleść ją przez szlufki pasa podtrzy mującego spodnie. Pohukiwania i krzy ki żołnierzy umilkły na chwilę i Valy n ujrzał wkraczającego na arenę Jakoba Rallena, który podpierał się laską, aby udźwignąć ciężar swego cielska. Choć Kettral by ł jedy ną formacją, w której nie noszono regulaminowy ch mundurów armii, Rallen na tę okazję przebrał się w świeżo odprasowany strój, a włosy na spoconej ły siejącej głowie zaczesał starannie. Rallen jako mistrz kadetów miał przewodniczy ć tej ceremonii i zrobił wszy stko, by odegrać tę rolę z największą pompą i zadęciem, na jakie zasługiwała. Na środku areny, gdzie skupiła się uwaga zebrany ch, stały niski stół i krzesło z wy sokim oparciem, na który m z widoczny m zadowoleniem, na tle annury jskiej flagi ze wschodem słońca na biały m tle, zasiadł Rallen. – Flaga – mruknął Gent z ustami pełny mi mięsa. – Pierwszy raz widzę jakąś flagę na Wy spach. – Rallen zapewne wy obraża sobie, że wy padnie bardziej imponująco, jeśli usiądzie na tle czegoś dużego i robiącego wrażenie – stwierdził Laith. – Pozwólmy mu – burknął Valy n. – To ostatni raz, kiedy możemy posłuchać tego nędznego sukinsy na. Po zapisaniu do Skrzy deł kadeci przestawali by ć kadetami. Zamiast tego mieli podlegać okręgowy m dowódcom. Rallen natomiast miał skupić całą uwagę na nieszczęsny ch niższy ch klasach, na młody ch żołnierzach, którzy jeszcze nie przeszli Próby. Powinno to Valy na uszczęśliwić, ale on patrzy ł na mistrza z mieszaniną nieufności i niepokoju. Rallen spoglądał na tłum i miał na twarzy uśmieszek saty sfakcji. Dopóki nie ustalono stanu Skrzy deł, trzy mał jeszcze w ręku swoją ostatnią kartę, a nie lubił cesarskiego sy na.

– Dzisiaj – zaczął cienkim, lecz władczy m głosem, ociężale zasiadłszy na krześle – ci z was, którzy przez ostatnie osiem lat pozostawali pod moim dowództwem, przejdą dalej, nie ku ważniejszy m rzeczom, bo nie ma nic ważniejszego nad szkolenie kadeta, ale do następnego etapu swego ży cia, już jako należący do Kettralu. Weterani zamilkli. Chcieli okazać temu człowiekowi choć odrobinę szacunku, lecz nie wy glądali na nabożnie skupiony ch. Pchła czy ścił sobie paznokcie długim nożem, a Adaman Fane kiwał niecierpliwie głową, jakby chciał, żeby Rallen jak najszy bciej przeszedł od wstępu do istoty rzeczy. Sigrid sa’Karny a, zadziwiająco piękna krwiopijczy ni ze Skrzy dła Pchły, na wpół leżała, oparta o kamienny murek, z zamknięty mi oczami, kierując twarz ku słońcu. Blond włosy okalały jej białą, jak wy rzeźbioną z kości słoniowej twarz. Inaczej niż reszta grupy nie by ła ubrana w czerń. W istocie w ogóle nie miała na sobie wojskowej odzieży. Zamiast tego jej figurę opinała wspaniała czerwona suknia, która podkreślała wy datne piersi i pięknie odcinała się na tle kamieni. Hull jeden wie, skąd ją wy trzasnęła, lecz Valy n zmusił się, by spojrzeć w inną stronę. Sława okrucieństwa tej kobiety przewy ższała reputację większości żołnierzy na Qarsh. – Postanawiając o ty ch przy działach – ciągnął Rallen – uwzględniliśmy wasze mocne strony i słabości, a także potrzeby poszczególny ch Skrzy deł. Jeśli stwierdzicie, że zostaliście przy pisani do grupy, która… niezby t wam odpowiada, to przy pomnę wam, że rozumniejsze od waszy ch i bardziej dociekliwe umy sły rozważy ły wszy stkie zmienne, który ch jesteście zupełnie nieświadomi. Valy n przy mknął oczy. Czy żby ten człowiek posłał mu uśmieszek, gdy wspomniał o niepożądany ch przy działach? Zerwał się lekki wiatr, słońce nad głową zrobiło się nagle gorące, a on poczuł, że zaczy na się gotować w swoim kombinezonie. Sły szał szum fal bijący ch o brzeg ćwierć mili dalej i krzy czące ry bitwy nurkujące w pogoni za ry bami. Zatęsknił za chłodem i samotnością na wodach zatoki, zapragnął uciec od tłumu siedzący ch w ścisku i czekający ch na werdy kt Rallena. Czy by ła to ty lko gra wy obraźni, czy rzeczy wiście sły szał skrzy pienie okrętowy ch lin w porcie? – Zaczniemy od ty ch, którzy zostali przy dzieleni do istniejący ch Skrzy deł Kettralu – powiedział Rallen. – Gdy by m trafił do Pchły, toby m nie protestował – szepnął cicho Gent. – Najpierw ktoś z jego Skrzy dła musiałby zginąć – mruknął Laith. – A to jest raczej mało prawdopodobne. Valy n zerknął za siebie. Pchła wciąż obcinał sobie paznokcie. Sigrid wy legiwała się na słońcu. Try ton, mały i brzy dki mistrz wy burzeń, wy chy lał się do przodu, czekając na wy rok, i z nieobecną miną skubał zmierzwioną brodę. Chi Hoai Mi, lotnik Skrzy dła, oraz Finn Czarna Brzechwa zniknęli gdzieś i nigdzie nie by ło ich widać. Gdy się już widziało kilkadziesiąt selekcji, to

trudniej by ło wzbudzić w sobie zainteresowanie. – Latać u Plenchena Zee – zaczął Rallen, robiąc dramaty czną pauzę i napawając się każdą chwilą swego wy stępu – jako specjalista od wy burzeń… – Jeżeli ja, to przy sięgam, Rallen, że zjesz własne jaja – rzuciła Gwenna szeptem na ty le donośny m, że wszy scy usły szeli. Mistrz kadetów zagry zł gniewnie wargi i zmarszczy ł brwi, ale tłum uwielbiał takie sy tuacje. – Dziewucha ma ogień! – wy krzy knął Zee, wstając i wy machując tłusty m paluchem. – Pokocha mnie w parę dni! – Wy bacz, że cię rozczaruję – stwierdził kwaśno Rallen. – Specjalistą od wy burzeń u Plenchena Zee będzie… Gent Herren. Valy n i Laith odwrócili się i spojrzeli na przy jaciela. – W porządku. Zaszczują mnie na śmierć – mruknął Gent. By ł przy puszczalnie najgorszy m specem od demolki w całej klasie, ale chodziły słuchy, że Zee nie zaprzątał sobie zby tnio głowy subtelnościami i precy zy jny mi kalkulacjami. Dopóki by ło dużo dy mu i ognia, cieszy ł się, że może rzucić się z ludźmi w środek walki i dokończy ć robotę mieczami. Zostać wy brany m do jego Skrzy dła to by ł honor, ale Gent nie wy glądał na szczęśliwego. Zee zerwał się na równe nogi, wznosząc ramiona w geście udawanego oburzenia, a tkwiący w oczodole rubin zalśnił krwawo. – Mogłeś przy dzielić mi tę Sharpe, a zamiast niej dostaję tego… tego… wołka? Powiedziałem ci, że chcę cy cków! – Gesty kulował ży wo wielkimi łapskami. – Cy cków! – Jeszcze parę latek – ry knął do niego Fane z sąsiedniej ławy – a będziesz już tak tłusty, że będziesz miał własne. – Na świętego Hulla – jęknął Gent, łapiąc się za głowę. – Na słodkiego świętego Hulla. Laith poklepał go kordialnie po plecach. – To dobra wiadomość dla nas! Przy najmniej ja i Val wiemy, że nie będziemy musieli wlec twego wielkiego cielska przez pół konty nentu. Przy sięgam, że kiedy wisisz tam, przy szponie, ptak leci dwa razy wolniej. Gent zareagował na ten żart wzruszeniem ramion, po czy m wstał chwiejnie z ławy i poszedł dołączy ć do swoich nowy ch kolegów ze Skrzy dła. Już napełniali piwem absurdalnie wielki róg i przy woły wali Genta niecierpliwy mi gestami. Valy n z żalem patrzy ł, jak odchodzi. Pomimo żartów Laitha utrata Genta na rzecz weteranów by ła bolesna. Gent by ł jedny m z niewielu kadetów, który m Valy n ufał, jedny m z niewielu, z który mi chętnie by służy ł. Zasób żołnierzy mogący ch trafić do jego Skrzy dła zmniejszy ł się trochę, a ry zy ko niebezpieczny ch przy działów odrobinę wzrosło. Rallen posłał do weteranów dwóch następny ch kadetów. By li nimi Jenna Lanner i Quick Hal,

dobrzy żołnierze, ale według standardów Kettralu niewy różniający się zby tnio. A potem zaczęła się prawdziwa zabawa. W klasie by ło troje dowódców Skrzy deł: Valy n, Sami Yurl i Essa, niska młoda kobieta o ramionach tak gruby ch jak uda. Na koniec tego poranka cała trójka miała już dowodzić nowy mi żołnierzami Kettralu. – Sami Yurl – zaczął mistrz kadetów, władczy m gestem wskazując miejsce przed swoim stołem. Yurl wstał, bły snął krótkim uśmiechem w stronę tłumu, poklepał kilku kumpli po ramionach i przeszedł dzielącą go od Rallena przestrzeń. Valy n nie mógł się nadziwić, jakim sposobem, będąc ubrany tak jak wszy scy, wy gląda tak bardzo po królewsku; uznał, że pewnie chodziło o sposób stąpania. – Zobaczmy – zaczął Yurl, unosząc podbródek i tocząc chłodny m spojrzeniem po tłumie – kto okazał się szczęśliwcem mogący m służy ć pod dowództwem przy szłej legendy Kettralu. Na te słowa po stronie weteranów rozległo się parę niechętny ch pohukiwań i okrzy ków, ale Yurl ty lko uśmiechnął się z wy ższością. – Dla ty ch, którzy chcieliby wręczy ć łapówkę mistrzowi Rallenowi, z pewnością nie jest jeszcze za późno – dodał. – Wy starczy, Yurl – rzucił Rallen. – Jesteś tu po to, żeby słuchać, a nie gadać. – Jestem tu po to, aby przewodzić – odpowiedział Yurl. Nie mrugnął nawet okiem, gdy wy woły wano nazwiska. Valy n nie wiedział, w jaki sposób Orle Gniazdo dobierało poszczególne grupy, ale w Skrzy dle dowodzony m przez Yurla znalazło się towarzy stwo nie bardzo się różniące od jego zwy kłej kliki opry szków: Remmel Star, brodaty mistrz wy burzeń; Hern Emmandrake, chudy snajper, któremu za tarczę służy ły bezpańskie koty błądzące wokół Orlego Gniazda; Anna Renka, jedy na kobieta w Skrzy dle, która pełniła funkcję lotnika, a zarazem, jak mówiono, towarzy szka łoża Yurla. Krąży ły plotki, że gdy Yurl wy ruszał na dziwki na Hook, towarzy szy ła mu i zachęcała je do rozmaity ch wy czy nów, w czy m bardzo się lubowała. By ła dość ładna, miała blond włosy i smukłe nogi, ale w kąciku jej ust błąkał się okrutny gry mas, który się Valy nowi nie podobał. No i wreszcie Balendin Ainhoa ze swy mi bransoletami, piórami i kośćmi wpleciony mi w długie warkocze. Jego twarz by ła obojętną, znudzoną maską, gdy zajął miejsce obok pozostały ch morderców; jego psy przy warowały przy nim, a sokół usiadł mu na ramieniu. – No tak – stwierdził Laith, wciągając powietrze przez zaciśnięte zęby – paskudniejszej bandy nie można już sobie wy obrazić. Yurl kiwał głową na dźwięk każdego nazwiska, jakby tego właśnie się spodziewał, po czy m, gdy już całe Skrzy dło stanęło za nim w komplecie, rzucił Valy nowi pewne siebie spojrzenie, a potem wy stąpił krok naprzód.

– Jak już rzekłem, właśnie mieliście przy wilej by cia świadkami narodzin Skrzy dła, które niebawem okaże się najlepszy m Skrzy dłem Orlego Gniazda. Fane, usuń się z drogi. Pchło, uważaj. Adaman Fane parsknął. Pchła nawet nie przerwał przy cinania paznokci. – Wy starczy. Z waszą grupą już skończy łem – powiedział Rallen. Potem jego mięsiste wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – Zróbmy teraz miejsce dla Światła Cesarstwa, Valy na hui’Malkeeniana. Valy n podniósł się powoli, po czy m przeszedł przez arenę, by zająć miejsce na środku. Gdy mijał Samiego Yurla, ten szturchnął go lekko łokciem w żebra. – Powodzenia. Szkoda, że nie wy woła już nazwiska Ha Lin. Valy n stłumił w sobie chęć złapania za ten łokieć i złamania go. W jakiejś mierze szczęśliwie się złoży ło, że Rallen umieścił najgorszy ch sady stów w Skrzy dle Yurla. To pozostawiało bardziej zdy scy plinowany ch, co nie znaczy mniej zabójczy ch, żołnierzy do podziału między dwóch pozostały ch dowódców. Valy n potoczy ł wzrokiem po twarzach. Czarny Piotruś i Piotruś Blondy n, pierwszy przesadnie wy soki, a drugi przesadnie niski, by li solidną kombinacją. Albo Aacha, hannoński krwiopijca. Valy n wolałby nie mieć krwiopijców w ogóle, ale Aacha miał większą moc niż Talal, najsłabszy z nich wszy stkich. By li wśród nich zdolni żołnierze, gdy by ty lko Rallen zechciał to uwzględnić i przy dzielić ich jemu. – Jako lotnik po dowództwem Valy na będzie służy ł… Laith Atenkor. Valy n poczuł, że na jego ustach zawitał uśmiech, chy ba pierwszy od czasu śmierci Lin, uświadomił sobie. Laith by ł w gorącej wodzie kąpany, ale by ł odważny m lotnikiem i dobry m przy jacielem. Kto wie, może ta selekcja wcale nie została przeprowadzona na jego niekorzy ść. Lotnik wstał i podniósł ręce, by odpowiedzieć na wiwaty, a po trosze i na pohukiwania, obrócił się wkoło, a potem wy szedł na środek areny. – Mam nadzieję, że lubisz szy bko latać – mruknął, stając obok Valy na. – Szy bko i bardzo nisko nad ziemią. – Nie zapominaj ty lko, że cała reszta leci pod brzuchem tego zatraconego ptaka. Bardzo by m nie chciał zawadzić o czubek drzewa albo komin. – Nie obiecuję – odmruknął Laith, uśmiechając się. – Jako krwiopijca służy ć będzie – ciągnął Rallen – Talal M’hirith. No tak. Czy li jednak Talal. Valy n spojrzał w twarz młodzieńca, gdy ten podchodził, ale trudno by ło wy czy tać cokolwiek z ty ch poważny ch brązowy ch oczu. Wojownicy, którzy was przerażają, nie są tymi, których należy się bać. Znowu Hendran. Miecz w twoich plecach zatopi człowiek, którego ledwie zauważasz. Valy n szty wno wy ciągnął rękę. – Witaj – powiedział. Będzie latał z krwiopijcą, ale nie musi tego lubić.

– Mistrzem od wy burzeń – konty nuował Rallen, a jego uśmiech zastąpiło pożądliwe spojrzenie – będzie Gwenna Sharpe. Valy n jęknął. Fakt, Gwenna mu pomagała, nurkując w ruinach knajpy Mankera. Lecz jeśli Laith by ł rozgorączkowany, to Gwenna by ła otwarty m ogniem. Spędziła na trzeciej warcie więcej godzin niż reszta klasy razem wzięta, a to głównie z tego powodu, że nie potrafiła zaakceptować niczego, co swoim brzmieniem choćby trochę przy pominało rozkaz. – Będzie niezła zabawa – mruknął do niego lotnik. – Zamknij się – sy knął Valy n. Ostatnią rzeczą, jakiej by sobie ży czy ł, by ła awantura, nim jeszcze Skrzy dło zostało sformowane. Jeśli uda mu się jakoś skłonić Gwennę do posłuchu… – I wreszcie przy dzielona do Skrzy dła jako snajperka… Annick Frencha. Valy n poczuł skurcz w żołądku. Annick, która wpakowała mu strzałę w pierś, która spotkała się z Amie w dniu jej śmierci, która, starając się zachować swój sekret, mogła przez ostatnie dwa miesiące zabić wielu ludzi i mogła wnieść lirańską linę do Jamy, i zamordować Ha Lin. Gdy snajperka dołączy ła do grupy, jej oczy by ły puste jak niebo, a twarz spokojna. Nie można by ło orzec, czy jest szczęśliwa czy smutna ani nawet czy w ogóle jest zdolna do takich uczuć. Valy n znowu wy ciągnął rękę. – Witaj – powiedział, choć słowo to miało smak trocin w jego ustach. Annick spojrzała na dłoń Valy na, wzruszy ła ramionami, po czy m zajęła miejsce na końcu szeregu. – W imieniu dowództwa Orlego Gniazda – powiedział Jakob Rallen, wy głaszając tę frazę z widoczną saty sfakcją. – Niechaj Hull skry wa wasze podejścia i osłania przeloty. Słowa te zabrzmiały bardziej jak wy rok niż błogosławieństwo. † – Macie godzinę – powiedział Fane, rzucając mapę na ławkę, gdzie siedział Valy n ze swoim nowy m Skrzy dłem, wciąż jeszcze trochę oszołomiony. – Godzinę na co? – zapy tała Gwenna, odgarniając rude włosy na ramiona. – Domy śl się – odparł Fane, odchodząc. – W porządku, wodzu – powiedział Laith, wskazując z uśmiechem na mapę. – Prowadź. Valy n podniósł mapę. Ży wił nadzieję, że będzie okazja przedy skutowania wszy stkiego z grupą i ustalenia podstawowy ch protokołów, lecz Orle Gniazdo najwy raźniej uważało, że z chwilą otrzy mania własnego Skrzy dła nadal trzeba by ć gotowy m na niespodzianki. Po miesiącu wszy scy ukończą okres próbny, a potem będą wy sy łani na własne misje. A do tamtego czasu… rozwinął papier, układając go tak, by jego północny koniec zgrać z północą.

– To wy spa – powiedział, starając się zrozumieć jej zary sy i szukając u dołu skali pozwalającej odczy tać odległości. – Będzie dobry m dowódcą – powiedziała Gwenna, przewracając oczami. – Rozpoznaje wy spę, kiedy ją zobaczy. – Daruj sobie – burknął Valy n. – To Sharn, jakieś dwanaście lig stąd na południe. – A to znaczy, że będziemy potrzebować Suant’ra – stwierdził Laith, oddalając się od grupy w stronę potężnej zagrody, w której uwiązane by ły ptaki. – Zaczekaj – zawołał Valy n. Nie miał nawet pewności, co mieli teraz zrobić, ale lotnik ty lko pomachał ręką. – Zdążę wrócić, zanim się zastanowicie. – Do Shaela z nim – rzucił Valy n, ponownie skupiając uwagę na mapie. Gwenna zaglądała mu przez jedno ramię, Talal przez drugie, a Annick ze swego miejsca na ławie zdawała się czy tać mapę do góry nogami. – Niech wszy scy cofną się o krok – rzekł. – Powiem wam, kiedy już się z ty m zapoznam. – Och, tak, Wasza Promienność – powiedziała Gwenna, cofając się z wy razem udanego przestrachu na twarzy. – Nie zamierzaliśmy na ciebie napierać, Ekscelencjo. – Ukłoniła się drwiąco. – Wy bacz, ale nie pamiętam, jakim ty tułem mieliśmy cię nazy wać. Wolisz dowódco czy może mój najszlachetniejszy i czcigodny panie? Valy n próbował zachować spokój. By ć może Gwenna chciała go wy próbować, a może nie chciała przy jmować rozkazów od dowódcy Skrzy dła będącego jej rówieśnikiem? W każdy m razie kłótnia ze swoją mistrzy nią od wy burzeń już w dniu selekcji raczej nie zwiększała szans na dobre wy konanie czekającego ich zadania, cokolwiek Fane dla nich wy my ślił. – Dowódco wy starczy – warknął. – Masz swoje wy posażenie? Nie wiemy, czego będziemy tam potrzebować, może kretów, a może eksplodujący ch rac. Oczy Gwenny zapłonęły. – Oczy wiście. Chy ba zapomniałeś, że nowe Skrzy dła zawsze mają test zaraz po selekcji? Valy n przeklął siebie w głębi duszy. Między poszukiwaniem zabójcy Lin a wy poczy nkiem po zdarzeniach w Jamie rzeczy wiście o ty m zapomniał. Co nie znaczy ło, że od razu miał się do tego przy znawać przed inny mi. – Dobrze – stwierdził krótko. – Annick, ty masz swój łuk. – Tracimy czas – odparła szorstko snajperka. Gestem wskazała mapę. Valy n stłumił chęć ostrej odpowiedzi i skoncentrował się na malowany ch tuszem konturach. – To zadanie ty pu „złap i uciekaj” – powiedział. – W środku wy spy jest cel, ale nie piszą jaki. Wpadamy, zabieramy i uciekamy. Ty le. – A co z inny mi Skrzy dłami? – zapy tał Talal. Krwiopijca w mniejszy m stopniu przy glądał się

mapie niż siedzący m obok żołnierzom. Oni też mają mapy, uświadomił sobie Valy n. Sami Yurl pochy lał się nad papierem, gestami tłumaczy ł coś swoim ludziom, a potem powracał do mapy. Mieli tę samą mapę i już układali jakiś plan. – Dobrze – powiedział, próbując zwolnić bieg my śli i tętno, bo nie panował ani nad jedny m, ani nad drugim. – Nadlecimy od północy … Annick zaprzeczy ła krótkim ruchem głowy. – Źle. – Dlaczego? – zapy tał Talal, zaglądając w pergamin. – Sharn leży na południu – powiedział niecierpliwie Valy n. – Całe wnętrze wy spy porasta dżungla, zby t gęsta, żeby zrobić tam zrzut, co oznacza, że na desant potrzebujemy wy brzeża. Najbliższe jest na północy, a i droga do celu jest wtedy krótsza. – Poza ty m, że jest to droga na przełaj – powiedziała Annick, wbijając w niego oczy. – Jeżeli nadlecimy od wschodu, będziemy musieli pójść kawałek dalej, ale za to będziemy mogli iść ty m jarem – tu wskazała wąwóz oznaczony krzy wą linią na mapie – przez całą drogę. Nie zgubimy się. Będziemy szli w wodzie. Nie będziemy poty kać się o korzenie i zaczepiać o krzaki. Valy n przy jrzał się wąwozowi. Nie podobał mu się pomy sł wędrówki dołem, ale snajperka miała rację. Szy bciej wy jdą z dżungli. Dobry dowódca nie ty lko dowodzi, uczy się także słuchać. Valy n przełknął swoją dumę. – Dziękuję, Annick. My ślę, że masz rację. Podejdźmy od wschodu. – Talalu – zwrócił się do krwiopijcy – jakie jest twoje źródło? Młodzieniec cofnął się i zmruży ł ciemne oczy. – Ja nie… nikomu tego nie mówię. Gwenna przewróciła oczami. – To nie jest nikt. To twój dowódca i chce znać twoje źródło. – Gwenno – powiedział Valy n, unosząc rękę. – Proszę. – I ponownie odwrócił się ku Talalowi. – Muszę to wiedzieć – rzekł, starając się, by zabrzmiało to rozsądnie. Skrzy dło Yurla maszerowało już w stronę portu, a Essa gesty kulowała energicznie nad mapą, wy raźnie planując jakiś atak. – Jesteśmy towarzy szami w jedny m Skrzy dle. Możesz ujawnić coś takiego. Krwiopijca pokręcił głową. – Mogę ci ty lko powiedzieć, że będę miał dostęp do niego na wy spie, ale nie będzie zby t potężne. – Co to takiego? – zapy tał Valy n bardziej gorączkowo, niż zamierzał. – Nie powiem. Annick wodziła wzrokiem od krwiopijcy do Valy na i z powrotem.

– Postępujesz jak głupiec – powiedziała krótko. – Przy nosisz szkodę Skrzy dłu. – Powiedziałem mu ty le, ile powinien wiedzieć – upierał się Talal spokojny m, ale nieustępliwy m tonem. – Możemy tracić czas, dy skutując o ty m, albo wrócić do planowania. Valy n spojrzał krwiopijcy w oczy. By ło to wielkie wy zwanie dla jego autory tetu, ale inne Skrzy dła zbierały się już do wy lotu, a porażka przy pierwszy ch ćwiczeniach w roli dowódcy by łaby jeszcze gorsza. – Pomówimy o ty m później – oznajmił sucho i znów skupił uwagę na mapie. – Talalu, pójdziesz na przedzie. Miejmy nadzieję, że cokolwiek będziesz w stanie zrobić, okaże się to wy starczające w obliczu zaskoczenia. Gwenna będzie kilkanaście kroków za tobą. Ja pójdę prawą stroną strumienia. Laitha będziemy mieć na lewy m brzegu. Annick, ty pójdziesz w wodzie, ale na ty le pły tkiej, żeby ś cały czas mogła strzelać. Jeśli kogoś wy płoszy my, trafisz go ogłuchem. Snajperka potaknęła krótkim skinieniem głowy. – A oto nasz ptaszek – powiedziała Gwenna, wskazując ręką nad jej ramieniem, i już po chwili Suant’ra zawisł nad nimi z podmuchem wiatru i łopotem skrzy deł. † Ćwiczenie nie poszło im zby t dobrze. Strumień okazał się głębszy, niż my śleli, a jego nurt bardziej wartki. Skrzy dło Valy na musiało wy jść na brzeg i przedzierać się przez zarastające go gęste chaszcze, a wy rąbując sobie drogę mieczami, robili ty le hałasu, że każdy, kto by ich usły szał, miałby mnóstwo czasu na atak lub ucieczkę, zależnie od chęci. Skrzy dło Yurla wy brało atak. By ła to klasy czna szczurza zasadzka: trzech ludzi na drzewach po prawej stronie, dwóch leżący ch w wodzie na przedzie. Laith ruszy ł do ataku, zanim Valy n wy dał rozkaz zwierania szy ków, i jeden z ogłuchów Herna zatrzy mał go w miejscu. Valy n zawołał o dy mne race, aby osłonić odwrót, ale wiatr by ł nieodpowiedni, o czy m Gwenna przy pomniała mu stekiem przekleństw. Z jakiegokolwiek źródła czerpał Talal, to ani razu nie by ło widać, by z niego skorzy stał. Zanim Annick wy puściła swoją pierwszą strzałę, coś twardego i niewidzialnego uderzy ło ją w bok głowy, przewracając ją w mętną wodę. Na koniec Valy n podjął emocjonalną, bezuży teczną szarżę i skończy ł ją, leżąc na plecach w błocie. Patrzy ł na uśmiechniętego szy derczo Samiego Yurla, próbując odpędzić gwiazdy sprzed oczu i dzwonienie z uszu. – Twarde przebudzenie, Malkeenian – powiedział wolno Yurl, gęstą śliną spluwając Valy nowi w twarz. – Nie dziwi mnie, że spieprzy łeś ten atak, ale jestem pod wrażeniem, jak sprawnie to zrobiłeś. I wiesz co? Zawsze my ślałem, że przez wszy stkie te lata, gdy tak trzy małeś się z Lin, to ty by łeś ty m mądrzejszy m. Teraz się okazuje, że Lin, oprócz tego, że miała najlepszy ty łek na Wy spach, by ła też waszy m mózgiem. – Pokręcił głową z udawany m żalem. – Ale tobie nigdy nie

udało się do niej dobrać, prawda? A teraz nie ży je. Co za wsty d… Valy n zatrząsł się z wściekłości i sięgnął ręką za plecy po drugi miecz. Yurl przy depnął mu butem nadgarstek i mało brakowało, a połamałby mu kości. – Nie rób tego – powiedział, a jego twarz przy brała poważny wy raz. – Co prawda miałby m ochotę cię zabić, ale źle by to wy glądało. W końcu też jesteś dowódcą Skrzy dła, przy najmniej dopóki gdzieś nie zginiesz. Valy n próbował coś powiedzieć, by zy skać na czasie, lecz Yurl nigdy jeszcze nie dał mu drugiej szansy. Płazem miecza zakreślił łuk, przez głowę Valy na przemknął ból, a potem niebo pociemniało.

30 Kaden spędzał coraz dłuższe dni późnej wiosny, tropiąc, biegając – w nocy i w dzień, z opaską na oczach i bez – lepiąc garnki w garncarni i malując, a wszy stko to pod czujny m okiem Rampuriego Tana. Od czasu znalezienia ciała Serkhana nie by ło już żadny ch okrutny ch śmierci, ale starszy mnich się upierał, by towarzy szy ć swemu uczniowi, gdy ty lko ten wy chodził poza zabudowania klasztoru, i nie by ło pocieszeniem, że Tan wszędzie zabierał ze sobą tę dziwną włócznię, naczal. Pocieszające nie by ło też to, że umial przy by le okazji tłukł i siniaczy ł Kadena płazem jej grotu. Trening, który zaczął się brutalnie, by ł coraz gorszy ; uderzenia coraz mocniejsze, praca coraz dłuższa, a odpoczy nki coraz krótsze. Co dziwne, Kaden zaczął zdawać sobie sprawę, że umial jakimś sposobem zna go lepiej niż on sam. Wiedział, jak długo może pozostawać pod wodą w górskim strumieniu, żeby się nie utopić, jak długo może biegać, zanim upadnie, i jak długo może trzy mać dłoń nad płomieniem, żeby skóra się nie spaliła. Stwierdził, że choć w miarę upły wu dni jego ciało nadal wzdragało się przed fizy czną torturą, umy sł akceptował wszy stko z rosnący m spokojem. Nadal zresztą odczuwał ulgę, gdy miał parę wolny ch godzin dla siebie. Kamienna cela, w której sy piał, by ła niewielka i z ledwością mieściła cienką trzcinową matę, prosty stolik i kilka haków, na który ch mógł zawiesić swoje mnisie szaty. Granitowe mury i posadzka by ły zimne i chropowate. A jednak cela ta by ła jego pokojem, a gdy zamy kał drzwi wiodące na kory tarz, miał złudzenie inty mności i odosobnienia. Siadł przy stoliku, wy jrzał przez wąziutkie okno na dziedziniec, odkorkował kałamarz i wziął do ręki pióro. Ojcze – napisał u góry strony. List będzie wędrował miesiącami do Pałacu Brzasku, nawet gdy by wy słał go przez Blerima Panno, gdy ten wy ruszy do Zakola. Stamtąd list popły nąłby statkiem do Annuru. Choćby nie wiadomo jak pilną informację w nim zawarł, dotrze ona na miejsce rozpaczliwie spóźniona, a jednak napisanie listu wy dało mu się ważną sprawą, mimo że nie miał nic szczególnego do przekazania. Może sprawiło to nauczanie Tana, a może śmierć wokół klasztoru, lecz Kaden poczuł, jakby jakaś istotna część jego samego, jakaś ludzka nić wiążąca go z przeszłością, z rodziną i domem została tak mocno napięta, że gdy by zaniedbał ją choć chwilę dłużej, mogłaby nagle i nieoczekiwanie pęknąć. Przerwał na chwilę, by dodać imię siostry do powitalny ch linijek listu.

Ojcze i Adare, wybaczcie, że tak dawno nie pisałem. Niewiele tu zdziałaliśmy, ale dni są bardzo wypełnione. Całkiem niedawno Nim ukończy ł zdanie, drzwi otworzy ły się z trzaskiem na oścież. Kaden okręcił się na krześle, szukając jakiejś broni, ale by ł to ty lko Pater, spocony i zdy szany. Policzki miał zarumienione i oczy szeroko otwarte z przejęcia. – Kaden! – krzy knął, starając się zachowy wać spokojniej po wejściu do celi. – Kaden! Przy jechali jacy ś ludzie. Cudzoziemcy ! Kaden odłoży ł pióro. Goście by li w klasztorze wielką rzadkością. Oczy wiście co roku przy by wała nowa grupa uczniów, ale przy by wali razem, tego samego dnia, przy prowadzani przez Blerima Panno, który towarzy szy ł im przez góry od samego Zakola. Panno przy jeżdżał też czasem od strony zachodniej, ale tamta droga by ła długa i uciążliwa: jałowy step na zmianę z pusty nią, z Urghulami jako jedy ny m towarzy stwem. W każdy m razie Mnicha Bolącej Stopy nie spodziewano się tutaj przed upły wem miesiąca. Kaden wcześnie zaczął pisać swój list. – Jacy cudzoziemcy ? – Kupcy ! – zaszczebiotał chłopczy k. – Dwoje ich jest i mają też obładowanego muła! Kaden usiadł. Shinowie wy twarzali niemal wszy stko, czego mogli potrzebować, a resztę pozy skiwali, handlując jesienią z Urghulami. Czasem ty lko jakiś naiwny handlarz, zwabiony plotkami o rzekomy m ukry ty m, bajeczny m bogactwie leżącego na północy klasztoru, odby wał do niego podróż, pokonując setki lig. Rozczarowanie takich przy by szów, gdy odkry wali surowość ży cia Shinów, by ło tak namacalne, że Kadenowi prawie by ło ich żal. Mało prawdopodobne, by o tak wczesnej porze roku ktoś podjął taką podróż, ale wy glądało na to, że Pater rzeczy wiście ich widział. – Gdzie oni są? – zapy tał. – Teraz się my ją i oporządzają, a potem przy jdą do refektarza na kolację. Wszy scy mnisi tam będą i będzie można zadawać py tania! Nin nawet to powiedział! Gdy Kaden podniósł się z siedzenia, chłopiec już niemal wy chodził ze skóry z niecierpliwości. – Biegnij przodem – powiedział Kaden. – Spróbuj, może uda ci się im przy jrzeć. Dojdę do ciebie za parę minut. Pater skinął głową i wy padł na zewnątrz jak z procy, zostawiając Kadena sam na sam z ledwie zaczęty m listem. Kupcy. Ta my śl napełniła go większy m podnieceniem, niż się spodziewał. Jakby zapomniał, jak wy gląda prawdziwa ekscy tacja. A jednak ludzie ci mogli przy nosić wieści ze świata, wieści o jego rodzinie, uświadomił sobie, zdejmując ubłoconą szatę i wciągając przez głowę czy stą. Nieczęsto zdarzało się mnichom przy jmować gości i Nin chciał wy wrzeć korzy stne

wrażenie na ty ch, którzy podjęli trud wędrówki przez cały Vash. – Nie trudź się – powiedział Rampuri Tan. Wszedł do izby bez pukania i stanął w drzwiach, patrząc nań swy mi ciemny mi oczami. Naczal, jak zwy kle, by ł w jego dłoni, lecz dlaczego wniósł go do dormitorium, można się by ło ty lko domy ślać. Cokolwiek zabiło Serkhana, z pewnością nie ośmieliłoby się wejść do jednego z największy ch budy nków w Ashk’lanie. Kaden się zawahał – Nie pójdziesz na wieczorny posiłek – ciągnął Tan. – Nie będziesz rozmawiał z kupcami. Nie zbliży sz się do nich. Pozostaniesz w garncarni, poza zasięgiem ich wzroku, dopóki stąd nie wy jadą. Słowa te spadły na niego jak cios. – Mogą tu zostać przez ty dzień – stwierdził nieufnie Kaden. – Dłużej. – No to zostaniesz w garncarni przez ty dzień. Albo dłużej. Starszy mnich przy jrzał mu się, po czy m wy szedł równie nagle, jak się pojawił, zostawiając Kadena z na wpół zawiązaną liną do opasy wania i z wy razem niedowierzania na twarzy. Goście w klasztorze by li tak nadzwy czajną odmianą, że zawsze w takich przy padkach przy gotowy wano wielką ucztę: zabijano dwie albo trzy kozy, na deskach do krojenia rozkładano rzepę, ziemniaki i marchew i można by ło zjeść ty le bochenków chrupiącego świeżego chleba, ile dusza zapragnie. A jeszcze bardziej kusząca od posiłku by ła rozmowa. Każdy mnich miał możność zadania jednego lub dwóch py tań i dowiedzenia się czegoś o świecie, który wciąż istniał za murami Ashk’lanu. Bohumir Novalk chciał, rzecz jasna, porozmawiać o polity ce, podobnie jak Scial Nin. Tłusty Phirum Prumm zapy ta o wieści z Channary, który ch kupcy będą mieli pod dostatkiem, oraz o wieści o swojej matce, który ch kupcy oczy wiście mieć nie będą. Kaden nie przy pominał sobie, by kiedy kolwiek zabroniono jakiemuś uczniowi uczestniczenia we wspólny m posiłku, gdy pojawiali się goście. – Ty lko Ae wie, czy m sobie na to zasłuży łem – mruknął do siebie. – Mam nadzieję, że Tan kazał Akiilowi czy ścić latry ny. Z powrotem ściągnął z siebie czy stą szatę i rzucił ją na pry czę. Nie ma sensu brudzić jej gliną. Ubrał się prędko, po czy m, w tej samej chwili, gdy wy chodził, zderzy ł się z biegnący m na łeb na szy ję Paterem. – Kaden! – krzy knął chłopiec, próbując się pozbierać, a zarazem pociągnąć Kadena kory tarzem. – Niektórzy mnisi są już w refektarzu. Musimy się spieszy ć! Kaden chwy cił Patera pod pachy, postawił go na nogi i otrzepał z kurzu. – Wiem – odparł, starając się nie okazy wać swego rozgory czenia. – Ale nie mogę tam pójść. Pamiętaj, żeby opowiedzieć mi wszy stko, co powiedzą, i to, jak będą wy glądali. Zapamiętasz wszy stko, dobrze?

Pater spojrzał na niego z rozdziawioną buzią. – Nie możesz iść? Kaden, kto wie, kim oni są? Musimy iść! To przejście od liczby pojedy nczej do mnogiej by ło dla Patera ty powe i Kaden uśmiechnął się mimo woli. – Tan wy słał mnie do garncarni, żeby m polerował garnki. Jeżeli pojawię się w pobliżu refektarza, naty chmiast to zauważy. Idź przodem. Pater potrząsnął głową tak energicznie, że mało brakowało, a spadłaby mu z ramion. – Nie pójdziemy do refektarza. – Ależ to tam właśnie są kupcy. Chłopiec promieniał, najwy raźniej dumny, że może pomóc. – Pójdziemy do gołębnika. Wargi powoli rozciągnęły się Kadenowi w uśmiechu. Gołębnik. Ty lko Pater mógł zapamiętać ten stary schowek. Granit z wy sokich gór by ł zimny i twardy, nie nadawał się do obróbki i wy doby cia. Shinowie by li zmuszeni do wy szukiwania swego kamienia budowlanego – złuszczony ch odłamków i mały ch nierówny ch głazów. Biorąc pod uwagę ogrom włożonej pracy, Shinowie skonstruowali większość swoich zabudowań w zamierzchłej przeszłości i wtedy też który ś z ówczesny ch braci postanowił zbudować gołębnik. Przy stawił go do ty lnej ściany refektarza i w ten sposób oszczędził sobie trudu budowy czwartej ściany. W pierwszy ch latach swego poby tu w klasztorze Kaden i Akiil odkry li prawdziwą zaletę gołębnika: by ł dogodną kry jówką, w której mogli się schronić przed surowy m okiem umialów. Gdy już wy rośli z dziecięcy ch lat, przekazali swój sekret Paterowi i Kaden uśmiechnął się na my śl, że młodszy chłopiec przy pomina mu teraz o jego własnej tajemnicy. – Czy ktoś jest na zewnątrz? – zapy tał. – Ktoś, kto mógłby nas zobaczy ć? Pater jeszcze raz z przejęciem pokręcił głową. – Wszy scy są w środku i chcą wy py tać kupców, zanim zacznie się posiłek. – A Tan? – On też tam jest! Tuż obok Sciala Nina! To załatwiało sprawę. Pobiegli na ty ły refektarza. Pater przodem, a Kaden za nim, dla niepoznaki naciągnąwszy kaptur na twarz. Spojrzał przez ramię za siebie, po czy m prześliznął się przez wąskie drzwi i wdrapał po drabinie na maleńkie pięterko, gdzie stały niewielkie klatki z gołębiami. Sły szał ich łagodne gruchanie, delikatne odgłosy dobiegające z głębi napuszony ch piersi. Miły by ł nawet stęchły zapach siana i gołębich odchodów, przy wołujący wspomnienia z dzieciństwa, gdy razem z Akiilem ukry wali się tu w mroku, aby wy kpić się od pracy i schować przed umialami. By ło to jeszcze przed Rampurim Tanem. Na długo przed nim. – Tutaj – szepnął Pater, ciągnąc Kadena za rękaw. Chłopiec wskazał miejsce, w który m

zapy chające szczelinę między kamieniami pakuły zostały już dawno temu wy skubane palcami uczniów. Kaden, który poczuł się znowu jak niesforny dzieciak, przy sunął oko do szczeliny i uśmiechnął się do siebie, ujrzawszy wnętrze refektarza. Całą kamienną posadzkę długiego pomieszczenia, przy kry tego belkowy m stropem, zastawiały szerokie, wieloosobowe stoły, przy który ch zawsze jadano. Wielu mnichów siedziało już na swoich miejscach, ale nikt nie waży ł się tknąć jedzenia przed pojawieniem się gości. Rozmawiali ściszony mi głosami, podczas gdy młodsi nowicjusze rzucali niecierpliwe spojrzenia w stronę kuchni, najwy raźniej zgłodniali, lecz mający się na baczności, by ich umialowie nie dostrzegli żadny ch uchy bień w dy scy plinie. Kaden jednak patrzy ł ty lko na drzwi, gdzie po chwili ukazało się dwoje cudzoziemców. Pierwszy przekroczy ł próg krępy mężczy zna o jasny ch włosach. Pomimo chłodu miał na sobie kamizelkę bez rękawów z jasnoczerwonej skóry i nawet z tej odległości Kaden mógł dostrzec wy datną muskulaturę jego ramion i szy i. Nie by ł przy stojny, na jego skórze widać by ło liczne zmarszczki od długiego przeby wania na słońcu, blisko osadzone oczy patrzy ły jastrzębim wzrokiem, a szorstkie ruchy znamionowały dużą pewność siebie. Towarzy szka mężczy zny szła kilka kroków za nim, a Kaden by ł zadowolony, że kamienna ściana skry wa jego spojrzenie. Pater nic nie wspominał o kobiecie. By ła szczupła i elegancka w swej starannie skrojonej sukni do konnej jazdy. Połowę jej palców zdobiły lśniące pierścienie. Na pierwszy rzut oka mogła wy dawać się młoda, ale upły w czasu pozostawił wiele subtelny ch znaków: kilka delikatny ch zmarszczek w kącikach oczu, cienkie pasemko siwizny w długich włosach. Musiała mieć nieco ponad czterdzieści lat, jak uznał Kaden, i szła trochę nierówno, z większy m naciskiem na prawą nogę, jakby coś doskwierało jej w lewy m biodrze lub kolanie – podróż do Ashk’lanu musiała by ć dla niej ciężką próbą. Kaden popatrzy ł chwilę na Rampuriego Tana, a potem wrócił do obserwowania nowo przy by ły ch. W ostatnich ośmiu latach nie widy wał wielu kupców, ale w tej dwójce by ło coś dziwnego, coś niepasującego, jak zmarszczki na wodzie w bezwietrzną pogodę. – Pozwól popatrzeć! – szepnął Pater naglący m tonem. – Dawaj! Teraz moja kolej. Kaden odsunął się, a gdy Pater gramolił się zza niego, zamknął oczy, próbując określić, co go tak uderzy ło. Przy wołał w umy śle saama’an. By ł niedoskonały, zamazany na brzegach, bo nie miał czasu właściwie go wy rzeźbić, ale szczegóły w centrum by ły dostatecznie wy raźne: nieruchomy obraz mężczy zny i kobiety wchodzący ch do wielkiej sali. Przy glądał się wy razowi ich twarzy, postawie, strojom, usiłując doszukać się źródła swoich zły ch przeczuć. Czy marszczy li brwi? By li wy straszeni? Poruszali się dziwacznie? Pokręcił głową. Niczego nie znalazł. – Widzisz, Kadenie? Nie musisz się martwić – szepnął Pater. – Tan jest tutaj. Rozmawia z nimi.

Imię umiala podziałało na Kadena jak wiadro zimnej wody, odsy łając go z powrotem do celi Tana sprzed prawie dwóch miesięcy, kiedy ten wy chłostał go do krwi z powodu obrazu zabitej kozy. Każdy głupiec widzi, co jest. Ty musisz zobaczyć to, czego nie ma. Możliwe, że w obrazie kupców nie męczy ło go coś, co zobaczy ł, lecz coś, co powinien by ł zobaczy ć. Kaden jeszcze raz przy wołał saama’an i znowu mu się przy jrzał. – Teraz rozmawiają z opatem – relacjonował Pater z zaparty m tchem. – Nie wiedziałem nawet, że robi się ubrania w takim kolorze. Opat. Kaden wpatry wał się w obraz. Dwoje kupców przejechało ty siące lig, żeby coś sprzedać, i jeśli wiedzieli cokolwiek o klasztorach, to powinni też wiedzieć, że opat jest tą osobą, od której zależy sukces lub porażka całego przedsięwzięcia. By ł tam, stał na wprost drzwi przed nimi, a mimo to żadne z nich, przekraczając próg, w ty m pierwszy m momencie nie spojrzało na niego. Kobieta zdawała się patrzeć ponad głowami mnichów, jakby szukała czegoś wśród belek, a mężczy zna obrócił gwałtownie głowę, sprawdzając przestrzeń przesłoniętą przez otwarte drzwi. Kaden puścił obraz w ruch i przy by sze w następnej chwili skupili uwagę na opacie i ruszy li ku niemu z uśmiechem. – Daj mi jeszcze popatrzeć – powiedział, szturchając Patera łokciem w bok. Chłopczy k spojrzał na niego, po czy m przesunął się odrobinę w lewo. – Tutaj będziemy widzieć obaj – powiedział. Patrząc przez szparę, Kaden musiał ścierpieć kościsty łokieć Patera wbity w swój bok. Scial Nin przy witał się z nimi bez zbędny ch ceremonii, a kupcy powitali go podobnie: mężczy zna krótkim skinieniem głowy, kobieta zaś, zamiast dy gnięcia, odpowiedziała prosty m ukłonem. Jej oczy lśniły błękitem, który odzwierciedlał blask klejnotów na jej rękach. Większość ludzi by łaby wy czerpana po żmudnej jeździe przez góry, ona jednak by ła wielce zainteresowana otoczeniem i prowadziła oży wione rozmowy. Ich nazwiska, Py rre i Jakin Lakatur, brzmiały obco w uszach Kadena, a sądząc po ich wy mowie, powolnej i sy czącej, z pewnością nie pochodzili z Annuru. – To długa wy prawa, żeby dotrzeć na tę waszą górkę – użalała się Py rre, rozcierając kolano. – Może powinniście rozważy ć zakup jednego z ty ch kettrali, o który ch wszy scy ty le opowiadają. – Cenimy sobie nasze odosobnienie – odpowiedział uprzejmie Nin. Handlarka uśmiechnęła się i zwróciła do swego towarzy sza. – To znaczy – powiedziała żałosny m tonem – że mogliśmy oszczędzić sobie tej wy prawy. – Ależ nie – odparł Nin, wskazując gestem długi stół. – Jesteście teraz tutaj. Chociaż nie mogę obiecać, że coś od was kupimy, to przy najmniej pozwólcie, że ugościmy was ty m posiłkiem. Niestety, podczas kolacji opat mówił niewiele, czy niąc jedy nie zdawkowe uwagi na temat pogody i wy pasania kóz, co pozwalało gościom skupić się na jedzeniu. Kiedy Phirum

odchrząknął, by zadać py tanie, Nin spojrzał na niego swoim nieubłaganie spokojny m wzrokiem i tłusty uczeń opadł z powrotem na ławę. Dopiero gdy ostatnie okruszki zniknęły z ostatniego talerza, Scial Nin odsunął swoje krzesło od stołu i założy ł ręce na brzuchu. – A więc co sły chać w szerokim świecie? – zapy tał wreszcie. Py rre uśmiechnęła się; z tej dwójki to ona wy dawała się dużo bardziej rozmowna. – Żeglarze walczą z piratami, żołnierze z Urghulami, w Pasie wciąż jest gorąco, a w Wolny m Porcie tak zimno, że trzeba pieprzy ć się w futrach. – Wy liczy ła tę litanię tonem kobiety, która stara się dostrzec we wszy stkim coś zabawnego, jakby świat istniał ty lko dla jej rozry wki. – Matki modlą się do Bedisy, dziwki do Cieny, karczmarze mieszają piwo z wodą, a uczciwej kobiecie przy chodzi umierać w biedzie. – A czy ty jesteś uczciwą kobietą? – zapy tał opat z uprzejmy m skinieniem. – Moja żona? Uczciwa? – parsknął Jakin, wskazując na jej pierścienie, na który ch szlifowane kamienie i kaboszony mieniły się w świetle świec. – Jej upodobania są zby t kosztowne, by mogła by ć uczciwa. – Kochanie, chy ba nie chcesz, by dobrzy bracia uwierzy li, że między nich wpadł wilk, by pory wać owieczki z ich stada – odparła Py rre, zwracając się do męża z urażoną miną. Te słowa trafiły celnie i Nin odstawił na bok filiżankę, zanim zadał następne py tanie: – Nie natrafiliście chy ba na nic niezwy kłego, jadąc szlakiem do klasztoru? – Niezwy kłego? – Py rre obracała pierścień na palcu z nieobecny m wy razem twarzy. – Nic poza połamany mi szpry chami, co zwy kle zdarza się nam co miesiąc. Musieliśmy zostawić wóz w połowie tej śmiesznej koziej ścieżki, którą nazy wacie szlakiem. – Zmruży ła oczy z zastanowieniem. – Co opat ma na my śli, mówiąc o czy mś niezwy kły m? – Jakieś stworzenie? – naciskał Nin. – Drapieżnika? Py rre spojrzała na męża, ale ten ty lko wzruszy ł ramionami. – Nic – powiedziała. – Czy mamy się niepokoić? Sły szałam, że hodujecie w ty ch górach górskie koty wielkości kucy ków. – Nie chodzi o górskiego kota. Tego jesteśmy pewni. Czy mkolwiek to jest, ostatnio przetrzebiło nasze stado. A kilka ty godni temu zabiło jednego z naszy ch braci. Kilku mnichów poruszy ło się niespokojnie na ławach. Polano w długim palenisku osunęło się w żar, wzbijając słup iskier. Py rre odchy liła się na krześle i odetchnęła głęboko. Kaden utrwalił ten obraz i przy jrzał mu się bliżej. Kobieta na tę wieść powinna się przestraszy ć, a przy najmniej poczuć nieswojo. Przecież oboje z mężem spędzili ostatnio pół dnia – albo i dłużej, jeśli mieli ze sobą wóz – na szlaku, gdzie niedawno zabity został Serkhan. Jeśli nawet potrafiła bronić siebie i doby tku przed rabusiami, to biorąc pod uwagę jej wiek i osłabioną nogę, powinna zareagować niepokojem na wieść o nieznany m drapieżniku krążący m po górach i zabijający m zarówno

zwierzęta, jak i ludzi. Z pewnością zadała sobie pewien trud, by przy brać wy raz twarzy udający przejęcie; zacisnęła wargi i zmarszczy ła brwi. Ale i w ty m czegoś brakowało. Gdzie wy trzeszczone oczy i odruchowe spojrzenie na męża wskazujące na autenty czny przestrach? Gdzie zaskoczenie? – To okropne – stwierdziła. – Przy kro mi z powodu waszej straty. – Ci z nas, którzy ży ją w pustce dłoni Niemego Boga, nie lękają się Ananshaela. Py rre zacisnęła usta i posłała mężowi scepty czne spojrzenie. – To chy ba tłumaczy, dlaczego nie zostałam mniszką. – Nie zostałaś mniszką, bo masz piersi i lubisz patrzeć na mężczy zn – odparł Jakin. – Po ty siąckroć przepraszam – wtrąciła Py rre, zwracając się znowu do opata z wy razem zgrozy na twarzy. – Po miesiącach na szlaku, za jedy ną towarzy szkę mając mnie, mój mąż czasem zapomina o manierach. – Nie musisz przepraszać – odparł Nin, choć ry sy jego twarzy wy raźnie stwardniały. – Po prawdzie – ciągnęła Py rre – jestem bardzo przy wiązana do tego smętnego ży cia, które prowadzę. Trudno powiedzieć dlaczego. Mozolna wędrówka, przegotowany ry ż wieczorem, niedogotowany ry ż z rana i jeszcze dłuższa wędrówka. – Zagry zła wargi z zastanowieniem. – Czasem kolano odmawia mi posłuszeństwa. Czasem dokuczają kamienie żółciowe. – A mimo to się nie poddajesz – podsumował Nin. – Nie, nawet za całe złoto, jakie chowacie w spichlerzu. – Spry tne zagranie – odparł Nin. – Ale nie mamy spichlerza, nie wspominając o złocie. Py rre zwróciła się do męża. – Jest gorzej, niż my śleliśmy. – Po czy m skupiła uwagę na opacie. – A wracając do tego czegoś, co zabiło jednego z waszy ch braci. Czy grozi nam jakieś niebezpieczeństwo? Nin podniósł uspokajająco dłoń. – Dotarliście tutaj, a to najważniejsze. W zabudowaniach i w obrębie głównego dziedzińca powinniście by ć bezpieczni. Gdy wy ruszy cie szlakiem na dół, możemy dać wam eskortę. – Dziękujemy – odpowiedziała. – Jeszcze raz powtórzę, że bardzo nam przy kro z powodu waszej straty. To naprawdę nieszczęście stracić przy jaciela, nawet dla stoickich mnichów, obojętny ch wobec śmierci. By ć może zdołamy trochę zmienić ten nastrój nowinami z dalekiego świata. Jakkolwiek by by ło, klasztor leży trochę na uboczu od główny ch szlaków handlowy ch. To obruszy ło lawinę niecierpliwy ch py tań, która ubrany m w szaty mnichom odebrała część surowości. Nin czy nił wszy stko, by utrzy mać porządek, ale nie raz i nie dwa się zdarzy ło, że mnisi mówili jeden przez drugiego, a każdy próbował przekrzy czeć pozostały ch. – Ile statków liniowy ch ma w ty m roku O’Mara Havast? – zapy tał Altaf zwany Kowalem. Wstępując do Shinów, zlikwidował swoje interesy w Zakolu, ale nadal bardzo się interesował

annury jską flotą. Chalmer Oleki chciał wiedzieć, czy buntownicze hannońskie plemiona nasiliły swoje ataki na cesarstwo. Phirum Prumm, jak zwy kle, zapy tał nerwowo, czy ostatnio jakieś plagi nawiedzały Channary. – Moja matka – dodał przepraszająco – mieszka tam, a w każdy m razie mieszkała, gdy wy jeżdżałem. – Nie mam wieści o twojej mamie – odparła Py rre – i bardzo mi przy kro z tego powodu. Mogę ci jednak powiedzieć, że atrep Channary zdwoił ostatnio starania, by oczy ścić ulice z brudu moralnego zepsucia, i plaga ta już do miasta nie powróciła. – A co z Urghulami? – chciał wiedzieć Rebbin. – Dobiegły nas w ty m roku pogłoski o wojnie, gdy handlowaliśmy z nimi na zimowy ch pastwiskach. Chodziło chy ba o nowego wodza, który chciał zjednoczy ć plemiona. – Urghulowie są Urghulami – odpowiedziała, wznosząc ręce w bezradny m geście. – Jednego dnia wy dają się gotowi przeprawić się przez Białą Rzekę, podjudzeni przez swego szamana, czy jak on się tam zowie. Następnego dnia składają ofiary z jeńców albo pieprzą łosie, albo co tam jeszcze ich bawi. Gdy wreszcie przy szła kolej na Akiila, aby zadał swoje py tanie, przy jaciel Kadena miał czelność poprosić kupców, żeby opisali „z wielką starannością i w szczegółach” ciało najwy ższej kapłanki bogini Cieny. Py rre roześmiała się szeroko długim, melody jny m śmiechem, a opat rzucił młodzieńcowi spojrzenie, które zapowiadało surową pokutę nazajutrz. Kaden przeby wał już w Ashk’lanie tak długo, że nie znał wielu nazwisk i miejsc, o które py tali bracia. W najlepszy m razie by ły one mętny m echem dzieciństwa, jakby z innego ży cia. W niektóry ch przy padkach by ły czy stą abstrakcją, a on słuchał ty ch dziwny ch sy lab i pozwalał im spły wać po sobie. Przez jakiś czas zapomniał o drążący ch go py taniach, o dokuczliwy ch, niejasny ch podejrzeniach doty czący ch kupca i jego żony. Po prostu słuchał. Py rre odpowiadała na py tania długimi, literackimi zdaniami, podczas gdy Jakin mówił zwięźle i bezpośrednio. Wy glądało na to, że ktoś noszący imię Spalonego Króla próbował zjednoczy ć Krwawe Miasta w południowo-zachodnim Vash. Tsa’vein Karamalan nadal panował nad Pasem, krajem mroczny m i bezlitosny m jak zawsze. Dobiegały też niejasne pogłoski z Rabi, że plemiona z pusty ni Darvi próbowały sforsować przełęcz w górach Ancazu, choć nie bardzo by ło wiadomo, jak zamierzały się utrzy mać na annury jskim tery torium broniony m przez cesarskie legie. Wy py ty wanie trwało bez końca, aż wreszcie Halva Sjold zadał py tanie, na które Kaden czekał tak długo: – A cesarz? Czy Sanlitun wciąż jest ty m silny m, uparty m dębem, jakim go pamiętam sprzed dwudziestu lat?

Py rre wciąż się uśmiechała, tak samo jak przez cały wieczór, swobodny m, zwy czajny m uśmiechem zapraszający m do przy jacielskiej poufałości. Kiedy potaknęła, Kaden poczuł mrowienie pod skórą. – Księgi powiadają, że w starej mowie Sanlitun znaczy „kamień”. Jeśli to prawda, to imię to pasuje do cesarza. Trzeba by huraganu, aby go usunąć. Słowa te miały zabrzmieć pocieszająco. Trzeba by huraganu, aby go usunąć. Powinny by ć pocieszające, ale ta kobieta kłamała. Kaden by ł tego pewien. A przy najmniej coś ukry wała. Odwołał się do spokoju, który zebrał w sobie na początku wieczoru, i desperacko spróbował opróżnić umy sł i wy pełnić go obrazem uśmiechniętej i potakującej handlarki. Saama’an umy kał mu jednak. Mógł my śleć ty lko o ojcu trzy mający m w dłoni jego małą rączkę. Nauczę cię podejmować zimne, twarde decyzje, dzięki którym chłopiec staje się mężczyzną. Rozmowa trwała, lecz Kaden opuścił swój posterunek, zostawiając miejsce Paterowi. Gdy chłopczy k wciąż z fascy nacją zaglądał do wnętrza refektarza, Kaden oparł się plecami o surowe kamienie ściany gołębnika. Każdy głupiec widzi, co jest. Ty musisz zobaczyć to, czego nie ma. Patrząc w ciemność, próbował wy obrazić sobie, czego Py rre nie powiedziała o cesarstwie i o jego ojcu.

31 Chcę poznać twoje źródło – zaczął Valy n, starając się, by jego głos zabrzmiał rozsądnie i stanowczo zarazem. Minął już ponad ty dzień od czasu klęski na bagnach, a on nie poczy nił prawie żadny ch postępów w umacnianiu swego Skrzy dła. Gwenna wciąż miała problemy z subordy nacją, Laith by ł beztroski, Annick nadal by ła… sobą, a Talal dotąd nie zdradził swego tajemnego źródła dającego mu większą moc. Valy n nie mógł wy zby ć się nieufności wobec snajperki i krwiopijcy ; oboje mieli jakieś sekrety, a on prędko nauczy ł się nie ufać ludziom z sekretami. Nie można by ło zająć się wszy stkim naraz, ale poznanie źródła, jakim dy sponował Talal, mogło mu pomóc w dowodzeniu Skrzy dłem i by ć może by łoby kolejny m elementem łamigłówki, jaką stanowiła śmierć Amie i Lin. Talal skinął głową nieufnie. – Zastanawiałem się, kiedy do tego dojdziemy. Siedzieli we dwóch naprzeciwko siebie po dwóch stronach obdrapanego drewnianego stołu. Mieli teraz własne koszary, wąski drewniany barak z pry czami w głębi, z duży m pomieszczeniem na broń i sprzęt z boku, a od frontu by ł „pokój gotowości”, niewielka przestrzeń z żeliwny m piecy kiem, pięcioma krzesłami i szerokim stołem, wokół którego mogło się zebrać całe Skrzy dło, aby sortować sprzęt, studiować mapy albo planować kolejną misję. Nie by ło to szy kowne miejsce, ale po przepastny ch koszarach kadetów dawało poczucie inty mności i bezpieczeństwa. Uczucie to byłoby jeszcze lepsze, gdybym dzielił to miejsce z kimś, komu mógłbym zaufać, pomy ślał ponuro. Pozostałe trzy osoby należące do Skrzy dła by ły teraz w kanty nie, lecz Valy n poprosił, by Talal pozostał z nim chwilę. – Jestem dowódcą tego Skrzy dła – zaczął, starając się zapanować nad emocjami w głosie. – Opracowuję strategię i takty kę, uwzględniając nasze mocne strony i słabości. Dotąd szanowałem twoją pry watność, ale kiedy ś może nas ona wiele kosztować. Przez pierwsze kilka dni miał nadzieję, że zdoła odkry ć źródło krwiopijcy, uważnie go obserwując. Wy dawało się to prosty m zadaniem. Dobrze rozglądać się wtedy, gdy Talal korzy sta ze swoich czarów, zrobić listę możliwy ch źródeł, a potem ją zawężać z każdą następną

obserwacją, aż w końcu zostanie ty lko jedna pozy cja na liście. Problem polegał na ty m, że Talal nie korzy stał ze swy ch mocy tak często, jak Valy n oczekiwał. Inaczej niż większość krwiopijców bardzo sprawnie posługiwał się mieczem, lepiej niż pozostali członkowie Skrzy dła, poza Valy nem, i najwy raźniej wolał konwencjonalne metody walki od bardziej egzoty czny ch rozwiązań. Co gorsza, kiedy już rzucał urok, to w grę wchodziło zby t wiele możliwy ch źródeł, by je selekcjonować. Valy n mógł postawić któregoś dnia na liście akantu i na krew, ale i tak pozostawał legion możliwości: morze, sól, kamień, światło, cień, żelazo… Jakiś uczony po roku studiów doszedłby może do tego, ale nie Valy n i nie w chwili, gdy właśnie próbował zapobiec rozpadowi Skrzy dła. – Jeżeli chcesz, żeby m utrzy mał to w tajemnicy przed resztą grupy, to mogę tak zrobić – nalegał. Talal potrząsnął głową z niechęcią. – Mogę ci powiedzieć przed każdą misją, czy będę miał dostęp do mego źródła czy nie, a nawet będę mógł z grubsza powiedzieć, jak silne ono będzie. – To nie wy starczy – rzucił Valy n. – Potrzebuję planów awary jny ch na rozmaite ewentualności. Potrzebuję całej wiedzy, jaką dy sponujemy, aby móc improwizować w trakcie akcji. I muszę też wiedzieć, czy to ty zawaliłeś tawernę Mankera, pomy ślał ponuro. Muszę wiedzieć, czy to ty zabiłeś Amie i Ha Lin. Wciąż nie miał żadnej nici łączącej zawalenie tawerny ze śmiercią obu kobiet, niczego poza zbieżnością czasową ze śmiercią Amie, lecz wciąż nie pozby ł się podejrzeń, że wszy stko to by ło częścią szerszego, bardziej złożonego spisku. – Nie jestem pewien, czy wiesz, o co tak naprawdę prosisz – powiedział Talal łagodnie. – O informację – odparł Valy n, rozkładając ręce. – To wszy stko. Zwy kłą informację. Talal znów potrząsnął głową. – Nie rozumiesz. – Oświeć mnie. Krwiopijca westchnął głęboko. – Wy rastałem w takim samy m lęku przed krwiopijcami jak wszy scy. Mój wujek przy chodził i straszy ł mnie opowieściami o krwiopijcy Atmanim, to by ły krwawe historie. Mój ojciec udał się raz w trzy dniową podróż ty lko po to, by zobaczy ć, jak wieszają krwiopijcę. Wrócił do domu z uśmiechem na ustach – mówiąc to, Talal patrzy ł nieobecny m wzrokiem. – My wszy scy, bracia i ja, by liśmy strasznie źli, że nie pozwolono nam pójść. Błagaliśmy o wszy stkie szczegóły. Czy miał rozdwojony języ k? Czy płakał krwią? Czy zsikał się, kiedy umierał? Ty dzień później miałem mój pierwszy odjazd. – Oczy krwiopijcy by ły utkwione gdzieś w dali. Mówił dalej z pusty m wy razem twarzy : – Pracowałem do późna w warsztacie stolarskim ojca. Źle wy mierzy łem pióro

i wpust, cały wieczór pracy poszedł na marne. Przeklinałem tę cholerną rzecz, przeklinałem siebie, przeklinałem krzesło, a wtedy nagle jego oparcie pękło na kawałki. Najpierw zająłem się wy jmowaniem drzazg z ciała. Potem zrozumiałem, co się zdarzy ło. Zrozumiałem, co to oznacza. Nikt nic nie widział. Gdy by coś zauważy li, zostałby m powieszony albo spalony, albo ukamienowany na ulicy jeszcze przed wschodem słońca. Wciąż jednak miałem poczucie winy, niesmak. Nie miało znaczenia, że nie próbowałem uży ć tej siły. Znałem opowieści. Jeśli masz źródło, ono samo dąży do zawładnięcia tobą, do przekręcenia cię. Niszczy w tobie wszy stko, co dobre, a w końcu doprowadza do tego, że nie robisz nic innego, ty lko naginasz świat do swojej woli. Krwiopijca zamilkł, wpatrując się we wnętrze swojej dłoni, jakby próbował odczy tać coś, co tam napisano, jakieś wy jaśnienie wy ry te na jego ciele. – Znalazłem w stodole linę, starannie zawiązałem stry czek, zacisnąłem go mocno wokół szy i i zeskoczy łem z ty łu wozu. Znowu przerwał i przeniósł spojrzenie na siny zachód słońca widoczny za brudny m oknem. – I? – zapy tał Valy n, którego mimo woli wciągnęła ta opowieść. Talal wzruszy ł ramionami. – Ojciec mnie znalazł i odciął. Nigdy się nie dowiedział, dlaczego to zrobiłem. Trzy ty godnie później przy jechało kilku ludzi z Orlego Gniazda. – Jak się dowiedzieli? – Zdąży li nabrać doświadczenia i wiedzieli, czego szukać – odparł Talal. – Nieoczekiwane wy buchy płaczu, dzieci znikające z domu w bezpieczny ch miastach, samobójstwa na pozór pozbawione sensu. – Popatrzy ł na Valy na spokojny m wzrokiem. – Nie by łem wy jątkiem. Nikt nie chciałby się dowiedzieć, że jest kimś budzący m odrazę. – A twoja rodzina? – zapy tał ostrożnie Valy n. – My ślą, że po prostu zostałem żołnierzem. To kłamstwo, ale dzięki niemu czują się dumni. Milczenie zapadło między nimi, posępne i ciężkie jak ołów. Valy n sły szał śmiechy i odgłosy kłótni w sąsiednich barakach, a także w oddali delikatny brzęk ły żek uderzający ch o miski w kanty nie. Pokój, w który m siedzieli, by ł jednak cichy i mroczny. – Nie jestem twoją rodziną – powiedział w końcu Valy n. – Spędziłem pół ży cia tutaj, na Wy spach. Nie ży wię takich uczuć… do krwiopijców. Talal spojrzał mu w oczy i uśmiechnął się blado. – Jesteś straszny m łgarzem, Valy nie. Kiedy ś może zostaniesz dobry m dowódcą Skrzy dła, ale jesteś łgarzem. Valy n westchnął głęboko. – To niełatwe, gdy ktoś może robić rzeczy, jakich ty nie możesz zrobić, takie rzeczy, które

trudno nawet pojąć. Trudno jednak zaprzeczy ć, że jesteśmy teraz jedny m Skrzy dłem. To powinno tworzy ć więź silniejszą od krwi. Musimy zacząć ufać sobie nawzajem. Talal spojrzał na niego poważnie. – A kiedy ty mi zaufasz? Valy n poczuł się tak, jakby został przy gwożdżony po fałszy wy m kroku w pojedy nku, atakując wtedy, gdy powinien się bronić. – Ufam ci – zaprotestował słabo. – Ufam. – Nie – odparł spokojnie krwiopijca. – Ufasz trochę Laithowi, Gwennie mniej, a mnie i Annick wcale. Valy n odchy lił się na krześle. My ślał, że dobrze ukry wa swoje emocje, że zachowuje dy stans i postępuje jak zawodowiec, tak jak powinien postępować dowódca Skrzy dła. – Czy ty …? – Czy korzy stam z mojej mocy ? – zapy tał Talal z gry masem gory czy. – Czy zaglądam teraz w twój umy sł? Słowa te, głośno wy powiedziane, zabrzmiały jak czy ste szaleństwo, lecz Valy n nie miał innego sposobu, by dowiedzieć się, co krwiopijca potrafi, a czego nie potrafi zrobić. – Nie – rzekł Talal. – Obserwuję. Słucham. Jest dla mnie zupełnie jasne, że wolałby ś wpakować mi nóż w brzuch, niż ze mną współpracować. – Pokręcił głową. – Wiedz, że nie jestem Balendinem. Jest ode mnie dużo silniejszy. Jego źródło, czy mkolwiek jest, sięga nieby wale głęboko, ale to nie jest jedy na różnica. Valy n mógł ty lko w milczeniu potaknąć. – Pozwól mi zadać sobie jedno py tanie – odezwał się krwiopijca po długiej chwili – skoro już jesteś tak skłonny dzielić się sekretami. Valy n wzruszeniem ramion wy raził przy zwolenie. – Co się z tobą stało? Podczas Próby ? Co się stało z twoimi oczami? Powinienem był wiedzieć, że nie będzie łatwo odpowiadać na takie pytania, powiedział sobie w duchu Valy n. Niektórzy z kadetów wy szli z Jamy spragnieni opowiedzenia w najdrobniejszy ch szczegółach wszy stkiego, co ich spotkało w ciemnościach. Talal do nich nie należał. Podobnie Valy n. Nikomu nie powiedział o czarny m jaju ani o spotkaniu slarnowego króla. Wy starczy ło, że wkroczy ł do Jamy zatruty jadem i wy szedł uzdrowiony. Nikomu nie musiał się z tego spowiadać, zwłaszcza krwiopijcy. Potrzebował jednak jego zaufania. Choć Valy nowi trudno się by ło z ty m pogodzić, to jednak rozumiał, że Talal ma rację: nie ma sensu powierzać sekretu komuś, kto odmawia podzielenia się swoim sekretem z tobą. Aby zdobyć pole, warto czasem ustąpić pola, pisał Hendran. – Znalazłem inne jajo.

– Inne? – Większe. Dużo większe. I czarne. W świetle lampy oczy Talala by ły wielkie jak spodki. – Jajo slarny ? Valy n potaknął niepewnie. By ł już skazany na powiedzenie prawdy, dobrej czy złej. – Tak sądzę. Gniazdo by ło takie samo. – Czarne slarnowe jajo – mruknął krwiopijca, zagry zając wargi. Potem, po dłuższej chwili wahania, dodał: – Czy wiesz, że oni nas zmienili? – Zmienili? – zapy tał Valy n. Po raz drugi miał poczucie, że rozmowa wy my ka mu się spod kontroli. – Co masz na my śli, mówiąc „zmienili”? Kto? – To te jaja. Uleczy ły nas, ale też spowodowały … skutki uboczne. Valy n patrzy ł w osłupieniu. Po raz pierwszy usły szał o czy mś takim. – Początkowo my ślałem, że jestem wy czerpany – ciągnął krwiopijca. – Że ty lko sobie to wy obrażam. – Wy obrażasz co? – wtrącił Valy n, usiłując zachować spokój, gdy ponownie owładnęło nim wspomnienie jaskini, smak oślizłej, czarnej, śluzowatej cieczy, gdy wlewał w gardło zawartość rozbitej skorupy. Talal wzruszy ł ramionami. – Zawroty głowy. Minęły po dniu, może dwóch. Widzenie w nocy. Sły szenie. Valy n potrząsnął głową, zagubiony. – Posłuchaj – powiedział Talal, wznosząc palec. Valy n zaczął słuchać. Hałasy z sąsiednich baraków już ucichły, ale by ły też inne odgłosy : fale bijące o skalisty brzeg, a także te dalsze, na Czarny ch Ławicach. Czy wcześniej by łby zdolny je usły szeć? Odróżnić delikatny szum wody na gontach od nieco ostrzejszego dalekiego stukania muszli o rafę? Zamknął oczy. Sły szał skrzy pienie liny ocierającej się o drewno. To takielunek statków stojący ch w zatoce. A w tle ty ch odgłosów powolny jęk desek kadłubów koły szący ch się na lekkiej fali. Otworzy ł oczy, lecz nie znalazł właściwy ch słów. – Lepszy ? – zapy tał Talal. – Wy raźniejszy ? Dokładniejszy ? Valy n potwierdził skinieniem głowy. – Na świętego Hulla. My ślisz, że sprawiły to jaja slarn? – Zamilkł i zasłuchał się ponownie. Gdzieś w oddali trzasnęły otwierane drzwi i posły szał wy soki głos osoby śmiejącej się do kogoś w środku, głos Chi Hoai Mi. Krwiopijca potaknął. – To ma sens. Jaja dostarczają pokarmu slarnom, zanim te się wy klują. To one pomagają im

by ć ty m, czy m są: stworzeniami ży jący mi w ciemnościach i świetnie sobie w nich radzący mi. One potrzebują lepszego słuchu, bardziej wy czulonego doty ku. Mogą nawet posiadać zmy sły, o który ch nie mamy pojęcia. Z czegoś to się bierze. Dlaczegóż by nie z ich pokarmu? – A my też to zjedliśmy – podsumował Valy n. Niektórzy z nas więcej niż inni, dodał w duchu, czując skurcz strachu w żołądku. Jeśli te jaja dawały trwałe skutki, istniało też pewne ry zy ko. Zawsze by ło jakieś ry zy ko. – Nie posłali nas tam na dół ty lko dla zaliczenia Próby – ciągnął dalej zdumiony. – Nawet w Kettralu test, który mógł się zakończy ć śmiercią połowy kadetów i trwały m kalectwem drugiej połowy, wy dawał się dość surowy. Oni musieli posłać nas do Jamy. Te jaja nie ty lko nas uleczy ły. – One nas zmieniły – potwierdził Talal. – Nie w rady kalny sposób, ale w jakiejś mierze. – To wy jaśnia, dlaczego nasi cholerni instruktorzy by li zawsze o krok przed nami – uświadomił sobie Valy n, czując lekką urazę. – Zawsze wiedzieli, kiedy nadchodzimy. Te sukinsy ny sły szały nas z odległości pół mili. Talal skinął głową. Miał więcej czasu, by się oswoić z ty m faktem, i kącik jego ust uniósł się w leciutkim uśmieszku. – To są sukinsy ny – zgodził się. – Ale spry tne sukinsy ny. – Kto jeszcze o ty m wie? Krwiopijca potrząsnął głową. – Trudno powiedzieć. Daveen Shaleel raczej tego nie roztrąbiła. Wy obrażam sobie, że większość Skrzy deł jest podobna do naszego… może kilku się zorientowało. Może trochę więcej. Możliwe, że niektórzy nigdy się nie połapią. – Ale ty jakoś sobie to uprzy tomniłeś. Talal ponownie przy brał ostrożną minę. – To zapewne coś, co ma związek z ty m, że jestem krwiopijcą, jak sądzę. Kiedy pracuje się ze źródłem tak długo jak ja, to zauważa się… różne rzeczy. Odnotowuje się małe zmiany. Nagle Valy n wy buchnął śmiechem. – No dobrze, cieszę się, że mi to wy jaśniłeś. Sam pewno nigdy by m nie pomy ślał, jak to draństwo paskudnie smakuje… – Śmiech zamarł mu w gardle. – Ale to jajo, które znalazłem… – By ło inne – dokończy ł Talal, kiwając głową. – Nikt się nie spodziewał, że zjem takie jajo. Nikt w Orlim Gnieździe tego nie zaplanował. Nikt nie wie, jak ono działa. – W każdy m razie cię nie zabiło. – Jak dotąd. – Stawiam moje miecze, że to ono odmieniło ci oczy. Valy n skinął głową, czując przy pły w zrozumienia, niepozbawiony jednak niepokoju.

– Są jeszcze inne rzeczy … – mruknął, przery wając w pół słowa, gdy przy pomniał sobie, z kim rozmawia. – Ale nie chcesz mi o nich powiedzieć – skończy ł Talal z miną niezdradzającą zdziwienia, lecz zasmuconą. Valy n westchnął głęboko. Stąpał teraz po bardzo cienkiej linie: wy starczy jeden krok za daleko w jedną stronę i krwiopijca już nigdy się przed nim nie otworzy. Krok za daleko w drugą stronę i sam udzieli więcej informacji, niż uzy ska. – Wy czuwam różne rzeczy – przy znał niechętnie. Talal pochy lił się bliżej. – Nim znalazłem Ha Lin – ciągnął Valy n – wiedziałem wcześniej, że coś leży na ziemi wiele jardów przede mną. – Zamknął oczy i pogrąży ł się we wspomnieniach, poczuł szept powiewu powietrza na swojej skórze, lekki zapach jej włosów dobiegający do jego nozdrzy. Nie czuł jeszcze nic podobnego, odkąd wy szedł z jaskini, lecz po wy jściu zajmowało go wiele inny ch, zwy kły ch rzeczy : nowe Skrzy dło, ćwiczenia, kłótnie z Gwenną. Teraz jednak zamknął oczy, spowolnił oddech i po prostu… czekał. W ścianie by ło pęknięcie, uświadomił sobie, kilka stóp nad jego głową i nieco w lewo; powiew powietrza podnosił włoski na skórze nad karkiem. Sły szał, jak sy czy knot w lampie. Mógł… zacisnął mocniej powieki… nie by ł pewien, czy widzi to, czy czuje, ale dobrze wiedział, gdzie siedzi Talal, a także jaką przy jął pozy cję. Krwiopijca milczał i trwał w bezruchu. – Wiedziałem, że to ona – ciągnął Valy n spokojny m głosem, wciąż mając zamknięte oczy. – Zrazu w to nie wierzy łem. Nie chciałem w to uwierzy ć, nie mogłem uwierzy ć. Lin. – Potrząsnął głową. – Wiedziałem. Nawet nieży wą, nawet w zupełnej ciemności ją poznałem. W jego oczach by ły łzy, gdy uniósł powieki, ale śmiało spotkał wzrok krwiopijcy. Była moim przyjacielem, pomy ślał. Nie muszę się wstydzić, że po niej płaczę. By ły to pierwsze łzy, na które pozwolił sobie od czasu, gdy ją znalazł, i przez dłuższą chwilę spły wały mu strumieniami po policzkach, kapiąc na nierówności stołu. Potem ustały. Szorstkim ruchem otarł policzki. – Jeżeli piśniesz o ty m chociaż słówko, to rozerwę ci gardło i będziemy musieli radzić sobie bez krwiopijcy – powiedział zmęczony m głosem. – Żelazo – odparł Talal spokojnie i pewnie. – O czy m ty, do licha, mówisz? – Żelazo – powtórzy ł krwiopijca, czy niąc gest w stronę noża przy pasie i gruby ch bransolet na przegubach. – To moje źródło. Oczy wiście nie nosimy ze sobą wiele żelaza, ale to, co znajduje się w stali, wy starczy, żeby m mógł coś zdziałać. Valy n położy ł dłonie płasko na stole i spróbował wy ciszy ć emocje, starając się zrozumieć

znaczenie ty ch słów. Istniało ry zy ko, że krwiopijca skłamał, a nie by ło możliwości, by się upewnić. Spojrzał uważnie w jego ciemne, spokojne oczy. – Dlaczego nie jest potężniejsze? Talal wzruszy ł ramionami. – Zazwy czaj nie ma wokół aż ty le żelaza – kilka mieczy, trochę grotów. Dość, żeby z ty m pracować, ale nie dość, żeby zrobić coś imponującego. – A gdy by śmy wdarli się do jakichś umocnień, to czy istnieje szansa, że mógłby ś je rozwalić? – Żadna. – A co z konstrukcjami niezbudowany mi z kamienia? Z czy mś mniej solidny m? Na przy kład z drewnianą palisadą? – Albo z tawerną na zboczu, pomy ślał. Z knajpą Mankera? Talal się zastanowił. – Gdy by by ło w ty m dużo stali, jak choćby na gęsto zasłany m bronią polu bitwy, to by ć może. Albo gdy by konstrukcja została już wcześniej poważnie naruszona. – Rozłoży ł ręce. – Wówczas kto wie? Może by mi się udało. A może nie. – Potrząsnął głową z żalem. – Przy kro mi, Valy nie. Wiem, że oczekiwałeś więcej od krwiopijcy Skrzy dła. Aacha mógł zwalić kamienną bramę wjazdową, gdy jego źródło by ło silne. To samo mogłaby zrobić większość krwiopijców. – Zmarszczy ł brwi. – To pech. Miałem dość siły, by się powiesić, ale nie dość, by się obronić. To dlatego musiałem się nauczy ć tak sprawnie władać mieczami – powiedział, wskazując gestem przez ramię na ich rękojeści. Ten fakt, bardziej niż co innego, dał Valy nowi do my ślenia. Żołnierze mieli skłonność do poprzestawania na swoich naturalny ch atutach, a trenerzy robili wszy stko, by to z nich wy korzenić. Annick wszędzie nosiła swój łuk. Laith czuł się najlepiej na grzbiecie ptaka, a Gwenna nie by ła naprawdę szczęśliwa, jeśli nie wy sadziła czegoś w powietrze. Nie wiedział, czy Talal go zwodzi, ale z pewnością nie poświęcałby ty le czasu na ćwiczenia szermierki, gdy by miał do dy spozy cji potężne sekretne źródło. Wszy stko by ło możliwe, ale czasem trzeba zdać się na to, co najbardziej prawdopodobne. – A co my ślisz o Balendinie? – zapy tał Valy n ostrożnie. – Czy potrafiłby zawalić budy nek? Talal potaknął z namy słem. – Całkiem spry tnie ukry wa swoją prawdziwą moc, ale widziałem, jak radzi sobie z niektóry mi rzeczami… – Odwrócił oczy na to wspomnienie, potem stwierdził: – Jest niebezpieczny, i to nie ty lko dlatego, że jest taki okrutny. – Masz jakiś pomy sł, co może by ć jego źródłem? – Żadnego. – A gdy by ś miał zgady wać? – nalegał Valy n, ostrożny i niecierpliwy zarazem. – Zgady wałem już ty siąc razy.

– Ma zawsze przy sobie te psy … – To oczy wiste – zgodził się Talal. – Ale rzecz oczy wista nie zawsze jest tą prawdziwą. Wszy scy nosimy maski i przebrania. – Wskazał na kamienny amulet wiszący na szy i, na złote kolczy ki w uszach. – A poza ty m jest jeszcze cała rozmy ślna misty fikacja. Zanim zacząłem latać z tobą, w niektóre dni unikałem zabierania swojego źródła, nawet jeśli oznaczało to przegranie jakichś zawodów czy ćwiczeń, ty lko po to, by zmy lić inny ch. – Skrzy wił się. – Źle się z ty m ży je. Wciąż trzeba kłamać. Zawsze naprowadzać ludzi na… Valy n nigdy nie my ślał o ty m w ten sposób. W opowieściach krwiopijcy zawsze by li zły mi, zakulisowy mi krętaczami, pociągający mi za sznurki i sprawiający mi, że świat tańczy ł nienaturalnie, zawsze tak, jak oni mu zagrali. Nigdy nie przy puszczał, że własna siła może zmuszać ich do czegoś, czego nie chcą. – Dziękuję, że mi powiedziałeś – rzekł na koniec, trochę niezręcznie. – Zawsze my ślałem, że w końcu komuś o ty m powiem – odparł Talal. – Dusić w sobie coś takiego tak długo… – Pokręcił głową w zamy śleniu. – Żadne opowieści nie mówią, jakie będą tego skutki i czy m się w końcu staniesz.

32 Nie by ło kłódek na drzwiach, ale przez trzy dni, jakie upły nęły od czasu kolacji wy danej dla Py rre i Jakina, Kaden by ł więźniem w garncarni. Wy mknął się wtedy z Paterem z gołębnika w samą porę, by przebiec przez dziedziniec i wśliznąć się z powrotem do domku. Ledwie miał czas zapalić lampę, spowolnić bicie serca, schłodzić skórę i przy brać obojętny wy raz twarzy, gdy przy szedł Tan, aby sprawdzić, czy wszy stko z nim w porządku. – Jak tam kolacja? – zapy tał Kaden z odcieniem nonszalancji. Marzy ł, by spy tać swego umiala o dziwne zachowanie Py rre, bo jeśli ktokolwiek je zauważy ł, to na pewno Tan, ale gdy by zdradził się z ty m, że ukry ł się w gołębniku, to ty lko Ae wie, jaką pokutę mnich by mu wy mierzy ł. – Nic szczególnego – odparł Tan, zerkając na owoce pracy Kadena. – Nie zrobiłeś wielkich postępów. – Sam postęp jest celem – odpowiedział niewinnie Kaden, starając się nie czuć zadowolenia. W samą porę jedna z maksy m Shinów zadziałała na jego korzy ść. – Jutro będziesz robił to samo. – A dziś wieczorem? – zapy tał Kaden. – Czy mogę wrócić do dormitorium? Tan pokręcił głową. – Śpij tutaj. Jeżeli zachce ci się sikać, uży j garnka. Ktoś przy jdzie po niego rano. Zanim Kaden zdąży ł zadać następne py tanie, które nawiązałoby do Py rre, Jakina i wieczornego posiłku, Tan już wy szedł, zostawiając go samego w mały m kamienny m pomieszczeniu, w milczący m towarzy stwie dzbanów i garnków. Kaden pracował jeszcze chwilę, aby zająć czy mś ręce i wy ciszy ć umy sł, po czy m ułoży ł się do snu na kamiennej posadzce, owinąwszy się szatą. Obudził się w nocy, drżąc z zimna i szczękając zębami, po czy m przeniósł się na twardą drewnianą ławę. By ła wąska i niewy godna, ale przy najmniej nie ciągnęło od niej chłodem. Spodziewał się, że Akiil zajrzy do niego wieczorem. Przed zakończeniem kolacji, gdy mnisi wciąż jeszcze sączy li resztki herbaty z czarny mi fusami, Kaden zostawił Paterowi wiadomość dla przy jaciela: Zajrzyj do mnie po nocnym dzwonku. Dzwonek dzwonił i dzwonił, w nocnej ciszy rozlegał się jego posępny głos, ale młody mnich się nie pojawił. Następne dwa dni Kaden spędził, wy rabiając miski i kubki, który ch Tanowi nawet nie chciało

się sprawdzać, a obie noce przeleżał zwinięty w niewy godnej pozy cji na małej ławie, próbując skulić się jak najciaśniej w swojej szacie, by uciec przed chłodem nocy. Dręczy ły go senne koszmary, niewy raźne wizje bez czy telnej treści, w który ch jego ojciec walczy ł z ciżbą wrogów, a Py rre przy glądała się temu, jakby nie by ło w ty m nic złego. Już od dłuższego czasu miewał te koszmary, w gruncie rzeczy od lat. Shinowie uważali, że chaoty czne sny są wy tworem nieuporządkowanego umy słu. Najstarsi bracia zalecali, by nie śnić w ogóle. Kaden by łby szczęśliwy, mogąc zastosować się do ty ch zaleceń, ale wizje powtarzały się co noc, gdy ty lko zamknął oczy. W końcu trzeciej nocy pojawił się Akiil; wsunął się przez drewniane drzwi tuż po nocny m dzwonku. – Fajny dzbanek – powiedział, oglądając najnowszy wy rób Kadena: duży dzban z czerwonej rzecznej gliny, z dwoma uchwy tami. – Żal, że nie mamy wina, aby go napełnić. – Do Shaela z ty m dzbankiem – odpowiedział Kaden znacznie ostrzej, niż zamierzał. – Minęły już dwa dni. Co się tam dzieje? Czy ktoś odkry ł, co zabija kozy ? Co się dzieje z tą parą kupców? Akiil osunął się ciężko na ławę i rozłoży ł ręce. Wy glądał na znużonego. Znużonego i poiry towanego. Jego szata, która nigdy nie grzeszy ła czy stością, by ła powalana ziemią, co wskazy wało na to, że i on, podobnie jak Kaden, spędzał większość czasu nad jakąś niewdzięczną pracą zamiast w towarzy stwie cudzoziemców. Odgarnął z oczu zmierzwioną czupry nę. – Z kupcami działo się to, co zwy kle. Jak to z kupcami. Mnóstwo pieśni. Mnóstwo tańca. – To znaczy co? Akiil wzruszy ł ramionami. – Py rre i Jakin próbowali sprzedać nam jakieś gówno. Nin powiedział, że nas to nie interesuje. Py rre na to: „Ależ na pewno ucieszy opata ta cienka jedwabna szata”. Na to opat odpowiedział, że woli zgrzebne płótno. Naprawdę niewiele straciłeś. Kaden pokręcił głową ze zniechęceniem. – Jest coś dziwnego w tej parze, coś z nimi… nie tak. – To gówniani kupcy, to pewne. – Akiil zmruży ł oczy. – Zaczekaj. Skąd wiesz? Tan zamknął cię tutaj na cały ten czas. – By łem w gołębniku – wy znał Kaden. Prędko zrelacjonował Akiilowi, co widział. Powiedział o dziwny m wejściu kupców do sali, opisał swoje przemożne wrażenie, że Py rre coś ukry wa pod pozorem wy tworności, i o swoich podejrzeniach, które by ły bardzo silne, choć nie potrafił ich nazwać. – Jest coś… coś, czego nie mówią o moim ojcu – dokończy ł słaby m głosem. Akiil zmarszczy ł brwi. – Wy gląda na to, że twoja wy obraźnia urwała się z uwięzi… – Wcale sobie tego nie wy obraziłem. – Halva zawsze robi mi wy kład, że widzimy to, co chcemy zobaczy ć. Też mogło ci się to

przy darzy ć. Oczy wiście, gdy by m widział to, co chcę, piersi Py rre by ły by dużo większe. – Dlaczego miałby m chcieć dowiedzieć się czegoś niedobrego o moim ojcu? – Nie chodzi o to, że pragniesz zły ch wieści, ale o to, że w sposób naturalny martwimy się o rodziców, oczy wiście pod warunkiem że ich znamy. Mnie to zmartwienie zostało oszczędzone. – Patrzę teraz na twarz Py rre – odparł Kaden, przy wołując w umy śle saama’an. Po raz setny próbował odgadnąć, co w tej twarzy go tak zaniepokoiło. – Jest w niej… coś – westchnął. – Coś dziwnego, ale nie mogę zobaczy ć co. – Wy gląda na to, że spędziłeś zby t wiele czasu zakopany w ziemi albo zby t długo biegałeś z opaską na oczach. To naprawdę potrafi zmienić człowieka, jego umy sł… – Z moim umy słem nic złego się nie dzieje. – Można by o ty m dy skutować – odparował Akiil. Po czy m, widząc płomień w oczach Kadena, uniósł ręce w geście poddania. – Dobrze, przy jmijmy, że masz rację. Ale czy wtedy Nin, Tan albo inni starsi mnisi nie zauważy liby czegoś? To znaczy jesteś dobry w saama’anie, ale oni robią to od dziesięcioleci i zjedli na ty m zęby. Kaden rozłoży ł bezradnie ręce. – Oczy wiście sztuczki stary ch Shinów są niezłe – ciągnął jego przy jaciel z chy try m uśmiechem – ale są też i inne sposoby, by uzy skać trochę więcej… konkretny ch informacji. Kaden spojrzał na niego. Uśmiech sugerował, że Akiil opracował jakiś plan, za który zostaną zbici na kwaśne jabłko, jeśli Nin albo Tan się o nim dowiedzą. By ł to dodatkowy powód, by działać tak, żeby się nie dowiedzieli. – Mów. Akiil konspiracy jnie pochy lił się ku niemu i zatarł dłonie, po raz pierwszy od przy jścia okazując pełne zaangażowanie. – Obserwowałem tę kobietę, Py rre. – Wy dął wargi z uznaniem. – Nie jest jakaś wy jątkowa w porównaniu z dziwkami, przy który ch wy rastałem, ale sądzę, że tutaj, w górach, nie można by ć zby t wy bredny m. – Szpiegowałeś ją. – Nazwijmy to kontrolowaniem. W każdy m razie wy my kała się z klasztoru kilka razy, zwy kle po zmroku, kiedy Jakin targował się z Ninem. – Może po prostu chciała obejrzeć widoki – odparł Kaden. Bardzo chciał, żeby Akiil wpadł na jakiś dobry pomy sł, ale ten prezentował się dość kiepsko. – Zawsze idzie na wschód. W przeciwną stronę do zachodu słońca. Z dala od wszy stkich piękny ch widoków. Poza ty m Nin już pierwszego wieczoru powiedział jej o ty m czy mś, co zabija kozy. Znasz wiele kobiet, które rozkoszują się wieczorny mi przechadzkami wokół obcego górskiego klasztoru nad przepaścią, usły szawszy, że jakiś nieznany drapieżnik ury wa głowy kozom i ludziom

i wy sy sa im mózgi? Kaden skinął głową, powoli zaczy nając rozumieć. – To rzeczy wiście dziwne. To dokąd ona chodzi? – Nie mam pojęcia – odparł Akiil. – Nie miałem szansy, żeby za nią pójść. Przez ostanie trzy dni kopałem nowy kanał do odnogi Białej Rzeki. Ale dziś w nocy … – Uśmiechnął się. – Pomy ślałem sobie, że mogliby śmy wy próbować nasze tropicielskie umiejętności naby te u Shinów. Beshra’an, „przeniesiony umy sł”, by ł początkowo sposobem tropienia zagubiony ch zwierząt albo polowania na drapieżniki. To ty m sposobem Kaden znalazł przed dwoma miesiącami zaginioną kozę. Śledzenie śladów na śniegu lub ziemi by ło niezłą metodą, ale na terenach wokół Ashk’lanu przeważały skały, nie ziemia. Gdy na granitowej skale brakowało śladów, mnisi potrzebowali innej metody tropienia. Celem beshra’anu by ło przeniesienie umy słu z własnej głowy do głowy innego stworzenia. Trzeba by ło wówczas my śleć nie jak człowiek tropiący kozę, ale jak sama koza. Znający się na ty m mnisi potrafili podążać za zwierzęciem po litej skale z bardzo dobry m skutkiem, węsząc zapach świeżej trawy, idąc po drobny ch kamieniach, po który ch zwierzęta lubiły chodzić, a gdy nadchodziła burza, znaleźć odpowiednie, osłonięte miejsce pod skałą. Kaden robił to dość dobrze, a kilka razy nawet poczuł, jakby rzeczy wiście „przeniósł” swój umy sł do głowy tropionego zwierzęcia. Niestety, nigdy dotąd nie próbował tropić człowieka. – W porządku – szepnął do Akiila, gdy wy mknęli się razem poza teren klasztoru, idąc po nierówny m gruncie w kierunku wschodnim. Niepełna tarcza księży ca zawisła nisko na niebie i światła by ło dość, gdy oczy przy wy kły do mroku. Skalne ściany i głazy pochy lały się ku sobie, rzucając czarne cienie w srebrzy sty m księży cowy m świetle. Krzy we gałęzie jałowców, gnące się na wietrze, wy ciągały ku nim swoje łapy, grożąc poszarpaniem szat albo wy biciem oka. W lekkich podmuchach wiatru wieczorne odgłosy dobiegające z klasztoru by ły ledwo sły szalne. – Pomy sł wy dawał się lepszy, gdy rozmawialiśmy o nim w środku – powiedział Akiil. Ton jego głosu brzmiał sarkasty cznie, ale wzrok przenosił się prędko od jednej skały do drugiej, czujny i uważny. Kaden nie musiał mu przy pominać, że cokolwiek zabiło Serkhana, wciąż gdzieś tam jest i się czai. Ufali, że kije wy jęte z ogrodzenia dla kóz oraz podręczne noże wy starczą, aby je przepłoszy ć. A w końcu Pyrre wymyka się każdej nocy i jak dotąd nic jej nie zabiło, powiedział sobie w duchu Kaden. – Będziemy działać szy bko – rzekł, próbując przekonać przy jaciela i samego siebie. – To samo pomy ślałem, zanim uciąłem tę sakiewkę. Tę, której zawdzięczam to – powiedział Akiil, gestem wskazując swoje piętno. – Wy obrażam sobie, że nie ma sposobu, żeby trochę

przy gasić te twoje oczy ska. Fajnie, że bogini strzeliła sobie numerek z twoim prapradziadkiem, ale one naprawdę są ciut zby t widoczne. – Może przestraszą to, co powinny przepłoszy ć. Akiil pry chnął. – No dobrze – mruknął Kaden, drżąc z zimna pod szatą. – Jesteś Py rre, handlarka z cesarstwa. Porzucasz swoją milutką celę w klasztorze, żeby wy kraść się między skały. Po co? Akiil się uśmiechnął. – Bo mam nadzieję dobrać się do jednego z ty ch rosły ch młody ch mniszków. Kaden się nad ty m zastanowił. Kobiety nigdy nie pojawiały się w klasztorze i zapewne by ło tam paru mnichów, z Akiilem na czele, którzy nie mieliby nic przeciwko temu, żeby spędzić parę miły ch chwil sam na sam z Py rre. – No dobrze – powtórzy ł. – Uznajmy, że chodzi o randkę. Dokąd idziesz? – Nie jestem stąd. Idę tam, gdzie mi powiedzą. – A zatem wczujmy się teraz w umy sł tego hipotety cznego mnicha. Chcesz się spotkać z Py rre. Dokąd kazałby ś jej pójść? – Do jednego z ty ch opuszczony ch budy nków na południu. Na dolną łąkę, chociaż to dość daleko. A może do gołębnika. – Akiil zmruży ł oko. – Do jakiegoś miejsca o romanty czny m charakterze. Trzeba kobietę odpowiednio traktować. – Jestem pewien, że by się jej spodobało, gdy by położy ła się z tobą pod srający mi gołębiami. A co z kierunkiem wschodnim? – zapy tał, wskazując na skały przed sobą. – Podobno widziałeś, że szła na wschód. Umówiłby ś się z nią tam na spotkanie? Akiil się zawahał, potem pokręcił głową. – Same żleby i rozpadliny. Trzeba by potem wy ciągać sobie kamienie z ty łka. – Czy li że poszła w swoich sprawach – stwierdził Kaden. – Mnich posłałby ją gdzie indziej. – To brzmi rozsądnie – powiedział Akiil – ale nie na wiele nam się przy da. – Wskazał gestem skalny labiry nt przed sobą. – Jesteś nią. Którędy by ś poszedł? Kaden rozważy ł wszy stkie możliwości w blady m świetle księży ca. Między skały prowadziło dobre pół tuzina kozich ścieżek i każdą z nich kobieta mogła wy brać. Większość by ła oczy wista: dla kogoś, kto mieszkał w górach, by ły to szlaki szerokie jak gościńce, ale Py rre nie pochodziła z gór, a przy najmniej nie z ty ch. Spróbował spojrzeć na krajobraz okiem obcego przy by sza. – Kory to strumienia – powiedział w końcu. – Poszłaby kory tem strumienia. Akiil machnął lekceważąco ręką w tę stronę. – Po co miałaby wy kręcać sobie kostki w kory cie, kiedy obok jest fura wy godny ch ścieżek? To nie ma sensu. – Ponieważ kory to strumienia nie wy gląda na kory to strumienia – rzekł Kaden. – Teraz, późną

wiosną, jest suche. Jest też szerokie. I stosunkowo równe. Dla kogoś, kto nie wy chował się w górach, jest to najbardziej oczy wista droga między skałami. Ona nie wiedziałaby, że okrągłe kamienie okażą się kiepskim oparciem dla stóp, i pewno nie zauważy ła nawet ty ch ścieżek wy deptany ch przez kozy. Nie są tak bardzo oczy wiste, jeśli nigdy się nimi nie chodziło. Akiil posłał mu pełne uznania spojrzenie. – Czy żby ś przez wszy stkie te lata w tajemnicy przede mną tropił kobiety ? I trzy masz to w sekrecie? – Dlaczego miałby m ci zdradzać moje sekrety ? Przecież jesteś złodziejem. – Ranisz mnie, bracie. Ranisz. Jestem skromny m mnichem oddany m swemu bogu. – No dobrze, a teraz poświęć się temu przez parę godzin – odparł Kaden i wskazał ręką kory to strumienia. Kilka kroków dalej, idąc w górę, napotkali pierwszy ślad kobiety : przewrócony duży kamień. A przy nim odcisk buta w miękkim błocie. A potem kolejny kamień odkopnięty na bok ze swego miejsca. Szli po ty ch śladach dobre ćwierć mili, aż Akiil zauważy ł niską kamienną stertę. Wy glądała niepozornie, ot, parę kamieni w kamienny m świecie, coś, na co niewy ćwiczone oko nie zwróciłoby uwagi. Ale rzeczne kamienie nie układają się same w ten sposób. Wiosenny napły w wody spłukałby je w dół strumienia. – Dobrze, zajrzy jmy tu – powiedział Akiil, podnosząc jeden kamień ze stosu. – Zobaczmy, co dobrzy kupcy mają do ukry cia. Uśmiechał się, a jego oczy bły szczały w świetle księży ca. Kaden nie podzielał entuzjazmu Akiila. Kory to strumienia nie by ło zby t szerokie, ale czuł, że w ty m blady m księży cowy m świetle są bardzo widoczni, i pomimo chłodu nocy pot spły nął mu po plecach. Trzy mał kij w ręku i pamiętał, że Serkhan został zaatakowany przez to stworzenie, gdy by ł sam. Miał nadzieję, że dwaj uzbrojeni w kije i noże mężczy źni to dość, by je odstraszy ć. Gdy rozum zawiódł, Kaden odwołał się do starego ćwiczenia Shinów, aby spowolnić tętno. Pochy lił się nad kupką kamieni dopiero wtedy, gdy jego oddech znów stał się wolny i równomierny. Py rre ukry ła w stercie dwa tłumoki owinięte ceratą. Kaden podniósł jeden z nich, a drugi podał Akiilowi. Chwilę trwało, zanim rozplątał wiążące go sznurki, zastanawiając się, czy potrafiłby ponownie je zawiązać, gdy by usły szał, że kobieta wraca. Palce pracowały niezgrabnie, jak po długim wy ziębieniu, a gdy w końcu udało mu się rozwinąć tłumok, Akiil już rozkładał zawartość swojego na płaskim głazie. Kaden przerwał na chwilę, by przy jrzeć się przedmiotom, które przy jaciel szeptem wy liczał. – Czy sta tunika. Czy ste skarpety. Rozpaczliwie lekka sakiewka – rzekł, podrzucając w powietrze mały woreczek, który brzęknął cicho, gdy go złapał. Kaden się skrzy wił.

– Kapelusz – ciągnął dalej Akiil. – Około dwudziestu jardów liny … Czy nność ta kosztowała sporo nerwów, ale rezultaty nie budziły emocji. Nie by ło tam nic, czego zwy kły kupiec nie mógłby zabrać ze sobą w długą podróż. Nic, co potwierdzałoby niejasne podejrzenia Kadena. I wtedy właśnie Akiil znalazł noże. Każdy nosił nóż, to by ło oczy wiste, a wędrowny kupiec potrzebował go zapewne bardziej niż wielu inny ch ludzi. Trzeba by ło naprawiać w drodze uprzęże, wy dłuby wać kamienie z kopy t mułów, rozpląty wać splątane liny, kroić suszone mięso na obiad. By ły ty siące rzeczy, do który ch kupiec mógł potrzebować dobrego noża. Ale nie sześciu noży. Akiil ułoży ł je kolejno na głazie, jeden przy drugim, sześć identy czny ch ośmiocalowy ch ostrzy z rodzaju ty ch, jakich uży wano do walki w niebezpieczny ch dzielnicach Annuru, wy polerowany ch i lśniący ch w zimny m świetle księży ca. – Zabrali je na handel? – szepnął. Jego głos stracił wiele z chłopięcego entuzjazmu. – Do klasztoru? – zapy tał Kaden. Przez chwilę patrzy li na broń, po czy m Akiil wskazał na ceratowy tłumok w rękach Kadena. – A co mamy w ty m? Kaden rozplątał ostatni sznurek i sięgnął do środka. Jego palce dotknęły jakiegoś przedmiotu z drewna i stali. Gdy w końcu go wy doby ł, ujrzał, że trzy ma w ręku kuszę. – Wszy stko to może służy ć do obrony – zauważy ł Akiil. – Droga przez step jest niebezpieczna. Urghulowie zwy kle nie zaczepiają handlarzy, ale tak naprawdę to zawsze można się znaleźć po niewłaściwej stronie, gdy będą składać ofiary z ludzi. – Jeśli to wszy stko jest dla obrony, to dlaczego leży ukry te pod kamieniami? – zapy tał Kaden. Jeszcze przez kilka uderzeń serca patrzy li na broń, a potem, jakby na jakiś niewidzialny sy gnał, zaczęli układać wszy stko z powrotem w taki sam sposób, w jaki by ło wcześniej zapakowane. Jowialna, wesołkowata mina zniknęła z twarzy Akiila. Wy glądał na zagniewanego, gdy wkładał rzeczy do tłumoka. Parę chwil po ty m, gdy ułoży li wszy stko z powrotem pod kamieniami, a Akiil umieścił ostatni z nich na szczy cie sterty, z dołu strumienia dobiegł ich taki odgłos, jakby kamy k uderzy ł o kamy k. Kaden obrócił się i spojrzał w ciemność. – Sły szałeś to? – mruknął, usiłując w słaby m blasku księży ca wy patrzeć kształty na tle cienia. Akiil skinął głową i mocniej ujął kij, trzy mając go przed sobą. Kaden sięgnął ręką do noża przy pasku, ale po chwili z tego zrezy gnował. Nie znał się na walce, a poza ty m nie dawał sobie duży ch szans, gdy by to coś znalazło się na ty le blisko niego, by musiał uży ć noża. Na tle księży ca przepły nęła chmura, pogrążając jar w jeszcze głębszy m mroku. Kaden ledwo mógł dostrzec Akiila, który stał kilka stóp od niego. Nad nim majaczy ły nagie zary sy skał i urwisk,

choć bardziej je wy czuwał, niż widział. Obrócił się wolno, dzierżąc w ręku kij; wy patry wał światła, ruchu, czegokolwiek, co mogłoby go ostrzec przed zbliżający m się niebezpieczeństwem. – Widzisz coś? – sy knął. Jedy ną odpowiedzią Akiila by ło głuche „umf” przy pominające stłumiony kaszel. Kaden odwrócił się ty lko po to, by dostrzec, jak jego przy jaciel upada na dno kory ta. Nim zdąży ł krzy knąć, straszliwie silna dłoń zakry ła mu usta. Kaden nie by ł słaby. Osiem lat wy tężony ch ćwiczeń fizy czny ch w wy sokich górach zrobiło swoje. Potrafił na setki kroków przenosić ciężkie wiadra wody ze strumienia albo biegać całą noc po kamienisty ch ścieżkach. Mógł spróbować walczy ć, ale trzy mająca go ręka by ła jak z granitu. Gdy się wy ry wał, druga dłoń napastnika chwy ciła go za gardło, uciskając tchawicę. Oto skutki błędnych decyzji, pomy ślała ta część jego umy słu, która by ła jeszcze zdolna do my ślenia. W ostatnim desperackim zry wie uderzy ł łokciem, mając nadzieję odtrącić przeciwnika. Jednak brzuch tamtego okazał się równie twardy jak ręka. Kaden jęknął cicho i stracił przy tomność.

33 Obudził się w twardy m drewniany m fotelu, otoczony ze wszy stkich stron kamienny mi murami. Ktoś zapalił kilka świec, a ich światło posłało ostry sy gnał bólu bezpośrednio do jego czaszki. Zamknął oczy ponownie, jęknąwszy cicho. Nie wiedział, gdzie jest, ale gdy powróciła doń pamięć tego, co się wy darzy ło, spręży ł się cały, gotów do walki lub ucieczki. Nie związano mu nóg ani rąk. Spod przy mknięty ch powiek próbował wy śledzić, gdzie są drzwi. Nie mogli zanieść go daleko. Wciąż by ł w Ashk’lanie – surowe granitowe mury by ły wy starczający m tego dowodem. Gdy by ty lko mógł… – Przy niesienie cię tutaj bez hałasu kosztowało nas trochę wy siłku. Prosimy, by ś nie zmarnował tego wrzaskiem. Znał ten głos, suchy i twardy jak niewy prawiona skóra, choć przez kilka uderzeń serca nie umiał go nikomu przy pisać. – Cóż jest takiego w posłuszeństwie, że sprawia ono temu chłopcu taką trudność? – ciągnął dalej głos. Opat, uprzy tomnił sobie i pomimo bólu zmusił się do ponownego otwarcia oczu. Siedział pośrodku biura Sciala Nina, skromnego, jednoizbowego budy neczku, w który m przed paroma ty godniami Nin z Tanem objawili mu sekret kenta. Nin sy piał w swojej celi w dormitorium, jak pozostali mnisi, lecz wiadomo by ło, że przesiaduje w biurze do późna, jeśli ma jakieś pilne sprawy. Ogólnie rzecz biorąc, wizy ta w domku opata nie wróży ła nic dobrego, a teraz zapowiadało się to gorzej niż zwy kle, choć pulsujący ból głowy nie pozwalał Kadenowi na pełną ocenę sy tuacji. Niewielki ogień płonął w palenisku, ale by ła to jedy na miła rzecz w ty m pomieszczeniu. Nin siedział za swoim drewniany m biurkiem, splótłszy dłonie pod brodą i wpatrując się w niego intensy wnie, jakby Kaden by ł jakimś nowy m gatunkiem wiewiórki, która wpadła w zastawioną przezeń pułapkę. Kilka kroków od biurka stał Tan i patrzy ł w noc przez maleńkie okienko. Nie powiedział dotąd nic, nawet nie spojrzał na swego ucznia, a Kaden poczuł skurcz w żołądku. By ło to bardzo nieprzy jemne uczucie, zwłaszcza że wciąż dudniło mu w głowie, a nogi miał jak z waty. Omal nie jęknął, ale opanował się i z przy zwy czajenia stłumił jęk; nie wzbudziłby ty m współczucia u starszy ch mnichów.

– Akiil? – zapy tał słaby m głosem, mając uczucie, jakby ktoś wy pchał mu usta zgrzebną wełną. Przy jaciela nie by ło w izbie. – Gdzie jest Akiil? – Nie ma go tu – odparł opat po prostu. Zwy kle Kaden zgrzy tałby zębami w cichej złości, usły szawszy taką odpowiedź, ale przy pomniał sobie noże, które odkry li; powróciło też wspomnienie dłoni, która zatkała mu usta, odcinając dopły w powietrza… – Kupcy – zdołał wy krztusić. – Czy … – Co? – zadał sobie w duchu py tanie. Czy noszą noże? Jak miał wy tłumaczy ć fakt, że razem z Akiilem grzebali w ich doby tku? – Kto próbował nas zabić? – zapy tał w końcu. – Czy ich złapaliście? Opat spojrzał w bok, wpatrując się w jakiś nieokreślony punkt nad lewy m ramieniem Kadena. Rampuri Tan pokręcił głową, nie odwracając się od okna. Kaden wodził wzrokiem od jednego do drugiego, ale żaden z nich nie przejawiał ochoty, by mu odpowiedzieć. – Złapaliście ich, prawda? – ponowił py tanie. Spróbował wstać, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa i opadł z powrotem na fotel. Milczenie zapadło między nimi, zimne i posępne jak nocne niebo. Opat odezwał się wreszcie, lecz nie zwrócił się do niego: – Powiedziałeś mi, że czy ni postępy. Tan chrząknął. – Nie widzę postępów – ciągnął Nin. – Widzę ślepego, pory wczego chłopaka, tak mocno przy wiązanego do siebie, że niemal nie może się ruszy ć. Zazwy czaj taka obelga zabolałaby go, zwłaszcza że rzucona została tak obojętny m i wzgardliwy m tonem. Jednakże wspomnienie prześladowców i lęk o Akiila nie pozostawiły wiele miejsca na zranioną dumę. Kiedy Kaden zapanował nad ciśnieniem krwi w swoich ży łach, spróbował przemówić racjonalny m, pozbawiony m emocji tonem. – Opacie – zaczął spokojnie, sam się dziwiąc, że jego głos brzmi tak równo i spokojnie, gdy ż w głębi duszy czuł przeraźliwe drżenie i sły szał własny krzy k. – Na pewno już wiecie, bo mnie uratowaliście, że kupcy nie są ty mi, za który ch się podają. Jedno z nich lub oboje schwy tali Akiila i mnie… – Jak długo – przerwał mu opat, unosząc rękę – Tan by ł twoim umialem? – Co Tan ma wspólnego… Nie podnosząc głosu, opat powtórzy ł py tanie: – Jak długo? – Dwa miesiące – odpowiedział Kaden, siląc się na cierpliwość. – I po dwóch miesiącach wciąż nie rozpoznajesz własnego mistrza, gdy jest tak blisko ciebie, że może cię zabić?

Kaden w zmieszaniu przeniósł wzrok z opata na Tana, który odwrócił się od okna, mierząc go jak zwy kle nieodgadniony m spojrzeniem. – Poszedłem do garncarni sprawdzić, co się z tobą dzieje – zaczął mnich. – Gdy cię nie zastałem, poszedłem twoim tropem i przy niosłem cię tu. Akiilowi nic się nie stało. Kaden patrzy ł oniemiały. – Przy niosłeś mnie! Jak mnie wy tropiłeś? – Beshra’an. Twój umy sł to prosta rzecz, choć trochę ciasna do zamieszkania. Kaden nie przejął się tą zniewagą. – A co z kupcami? Dlaczego nie poprosiłeś, żeby m do ciebie podszedł? Dlaczego mnie zaatakowałeś? – Zacząłby ś ze mną dy skutować – odpowiedział Tan po prostu. – A kobieta się zbliżała. Nie by ło czasu. Kaden wziął się w garść i zapanował nad emocjami. Już od wielu minut by ł przy tomny, ale nadal niewiele rozumiał. Nie chciał znów zrobić z siebie głupca, zamilkł więc, aby się zastanowić. Tan powrócił na swoje miejsce przy oknie, jakby nie by ło już nic do wy jaśniania, ale opat wciąż na niego patrzy ł. – Nie wy słałeś mnie do garncarni, żeby m odby wał tam pokutę – stwierdził po jakimś czasie Kaden. – Mogłem tak zrobić – odpowiedział Tan – widząc, jak kiepsko ci szło. – Ale nie zrobiłeś – odrzekł z uporem Kaden. – Gdy by ś tak zrobił, nie by łoby potrzeby ogłuszania mnie po ciemku i nie by łoby tej nocnej rozmowy. Znalazłszy mnie w kory cie strumienia, kazałby ś mi po prostu nosić wodę przez całą noc albo siedzieć do rana na Szponie. Ale wtedy natknęliby śmy się na kupców. – I nie ty le chodziło ci o to, żeby m ja ich nie zobaczy ł – ciągnął Kaden, coraz jaśniej to dostrzegając – ile raczej o to, żeby oni nie zobaczy li mnie. Zadrżał. Przez wszy stkie te lata w Ashk’lanie manewry i machinacje wokół cesarskiego tronu stały się dla niego ty lko odległy m wspomnieniem. Po prawdzie często podejrzewał, że wy słano go do klasztoru nie dla jakiejś szczególnej nauki, ale po to, by uchronić go od niebezpieczeństw, dopóki nie dorośnie. Czy to możliwe, żeby annury jska polity ka odnalazła go aż tutaj? – Chodzi o mego ojca – powiedział, czując prawdziwość tego stwierdzenia, gdy ty lko je wy rzekł. – Dlaczego wy obrażasz sobie, że coś się stało twemu ojcu? – spy tał powoli opat. – Py rre Lakatur powiedziała, że cesarz jest silny jak nigdy przedtem. Jakin to potwierdził. – Ja to wiem – odparł Kaden. Wziął głęboki oddech. To, co zamierzał powiedzieć, na pewno ściągnie na niego srogą karę, ale wokół niego i tak robiło się coraz bardziej gorąco. Musiał poznać

prawdę. – Z Py rre jest coś nie tak, z obojgiem jest coś nie tak. Oczy wiście na pewno już wiecie o nożach i kuszy, ale to nie wszy stko. Podczas tego pierwszego wieczoru i spotkania w refektarzu schowałem się w gołębniku i obserwowałem. Ry sy twarzy Tana stwardniały, ale się nie odezwał. Opat uniósł brwi. – Py rre nie spojrzała na ciebie po przejściu przez drzwi – ciągnął Kaden. – Potem, gdy odpowiadała na py tanie o mego ojca, coś by ło… – Zamilkł, a cała scena stanęła mu jeszcze raz przed oczami. Po raz setny patrzy ł na twarze, na łatwy uśmiech tej kobiety, lekceważący ruch jej dłoni, na kąt przechy lenia głowy, gdy patrzy ła na zgromadzony ch przy stole mnichów. Wszy stko wy dawało się normalne. Kaden wy puścił długo wstrzy my wane powietrze. – Coś by ło… nie w porządku – mruknął nieprzekonująco. Opat popatrzy ł na niego surowo przez parę chwil, a potem zwrócił się do Tana: – Wy cofuję moje słowa, przy jacielu. Chłopiec zaszedł daleko. – Nie dość daleko – odpowiedział Tan, nie odwracając się. Opat wskazał na Kadena kościsty m palcem. – Ilu ludzi na świecie dostrzegłoby to, co on dostrzegł, nawet nie potrafiąc tego nazwać? Parę tuzinów? – Więcej – odparł Tan obojętnie. – Najwy żsi kapłani Meshkenta. Większość krwiopijców uczuć. Wszy scy Csestriimowie… Opat roześmiał się łagodnie. – Mówię o ludziach, mój przy jacielu. Wiem, że znowu obnosisz się z tą twoją starą włócznią, ale faktem jest, że na ziemi od ty sięcy lat nie widziano Csestriimów. – Opat posłał Tanowi długie, znaczące spojrzenie, pod który m Kaden zwinąłby się na krześle. Jego umial jednak ty lko wzruszy ł ramionami. – Może jeszcze by ć trochę krwiopijców uczuć wokół Annuru – konty nuował Nin – ale ty lko garstka. I wątpię, by nawet który ś z nich dostrzegł to, co zobaczy ł chłopiec. Tan otworzy ł usta, ale opat mówił dalej, nie dopuszczając żadny ch sprzeciwów: – Shinowie od pierwszej chwili, gdy przy chodzą do klasztoru, są ćwiczeni w bliskiej, uważnej obserwacji, a jednak kto tutaj zauważy ł gafę popełnioną przez Py rre Lakatur? Ty i ja. Może jeden lub dwóch starszy ch braci. – Spojrzał na Kadena ze smutkiem. – Chłopiec by łby wspaniały m mnichem. – Zauważy ł co? – zapy tał Kaden. – Co zauważy łem? – Żeby by ć mnichem, trzeba czegoś więcej niż przeczuć i zgady wania – odparł Tan. – On nie zgady wał. On zaobserwował. – Ale co zaobserwowałem? – zapy tał Kaden ponownie. Tan potrząsnął nagle głową. – Jest w niebezpieczny m miejscu. Widzi dość, by zadawać py tania, ale nie dość, by wiedzieć,

kiedy się od nich powstrzy mać. – Rozumiem, że chciałby ś, żeby m przestał py tać – powiedział Kaden, kry jąc rozczarowanie. – Lecz ja nie przestanę tego robić. Co takiego widziałem? – Odruch zastanowienia – odpowiedział opat, ignorując ten wy buch. – Kilka mrugnięć więcej niż zwy kle. Mały skurcz w kąciku ust. – Machnął ręką lekceważąco. – Osobno te rzeczy nie znaczą nic. – Razem wzięte też nic nie znaczą – dodał Tan. – Ale wy tak nie uważacie – przerwał Kaden, czując strach chwy tający go za gardło. – My ślicie, że Py rre coś ukry wa. Dlaczego unikamy konfrontacji? Dlaczego nie zapy tamy wprost, po co im broń. Dlaczego nie zapy tamy o mego ojca? Zamilkł, kiedy Tan odwrócił się od okna. – Gdy by m cię nie znalazł, mógłby ś już nie ży ć, zamiast wy płakiwać się jak dziecko w biurze opata. Kaden spojrzał z niedowierzaniem. – Kłamstwa – ciągnął dalej umial. – Oszustwa. Nie są u ludzi zby t widoczne. Jeszcze mniej zauważalne są u ty ch, którzy ży ją z kupowania i sprzedawania. Znamienne u Py rre Lakatur jest to, jak dobrze ona kłamie. Jak udatnie oszukuje. – Wielki mnich podszedł i stanął nad Kadenem. – Wy ceny jedwabiu i powożenie nie należą do największy ch umiejętności tej kobiety. Gdzieś została przeszkolona i nauczona panowania nad najbardziej pierwotny mi odruchami ciała. Może zechcesz, gdy przestaniesz odgry wać pory wczego księcia, zadać sobie py tanie, dlaczego kobieta o takim niezwy kły m wy szkoleniu przy by wa tutaj, na koniec świata, przebrana za handlarkę. W następny ch dniach, które spędzisz, pogłębiając piwnicę w sali medy tacy jnej, by ć może rozważy sz, jaki cel może mieć taka kobieta. Po co przy jechała i czego tu szuka? Kogo tu szuka?

34 Ostrożne wzajemne zaufanie, jakie okazali sobie Talal i Valy n, nie miało najmniejszego wpły wu na cy kl codzienny ch treningów. Skrzy dło przeby ło połowę okresu próbnego i by ło już w pół drogi do swego pierwszego wy lotu na prawdziwą misję, ale jak dotąd nie udało im się wy grać nawet jedny ch manewrów. Byłbym zdziwiony, gdyby dowództwo pozwoliło nam stanąć na straży choćby straganu warzywnego, nie mówiąc już o locie do północno-wschodniego Vash na ratunek Kadenowi, my ślał ponuro Valy n, przewracając się na pry czy w ciemnościach przed świtem. Nie można by ło powiedzieć, żeby poszczególni członkowie jego Skrzy dła by li niekompetentni. Wręcz przeciwnie. Działając indy widualnie, dawali chwilami dowody geniuszu: Gwenna w niecałą godzinę wy sadziła most, i to przy świetle księży ca; Talal przepły nął pod wodą całą szerokość Kanału Akeen; Annick zaś oczy wiście nie chy biła ani razu, niezależnie od dy stansu, pogody i pory dnia. Pomimo ty ch sukcesów Skrzy dło wciąż stwarzało sobie problemy i samo sobie wchodziło w drogę. Gwenna wy sadziła most, gdy Laith i Valy n jeszcze z niego nie zeszli, na skutek czego wpadli do wody w osmalony ch ubraniach; Talal wy chy lił się z wody ty lko po to, by oberwać wy strzelony m przez Annick ogłuchem w ty ł głowy ; natomiast Annick, radząca sobie doskonale, wy rażała coraz większą pogardę dla Skrzy dła, jakby by ła jedy ny m zawodowcem w grupie dzieci. Valy n obrócił się na wznak. Na dworze wciąż by ło ciemno, a wczesny poranny dzwonek jeszcze nie zadzwonił, ale po kilku godzinach niespokojnego snu leżał zupełnie rozbudzony, wpatrując się w pry czę nad sobą. Potrafił rozpatry wać i potępiać błędy swoich towarzy szy ze Skrzy dła, aż robił się siny na twarzy, ale prawda by ła taka, że to on ich zawiódł. Na nim spoczy wała odpowiedzialność za opracowanie planu każdej misji, upewnienie się, że żołnierze dobrze zrozumieli swoje zadania, a także zapomnienie o swoich osobisty ch problemach na rzecz spoistości grupy. Jak dotąd nawalił na wszy stkich ty ch frontach. Jego my śli popły nęły ku Ha Lin. Wspominał wzajemne przekomarzania, żarty i łatwe koleżeństwo; solidny spokój i komfort, jakie odczuwał, gdy by ła przy nim lub siedziała przy ty m samy m stole. Przez wszy stkie te lata nie przy puszczał nawet, jak wiele siły od niej czerpał; uważał, że ona zawsze będzie przy nim i zawsze będzie go wspierać. Gdy wy obrażał sobie, jak

będzie dowodził Skrzy dłem, zawsze widział Lin u swego boku, jak dy skutuje na temat jego różny ch drobny ch decy zji, ale naprawdę nigdy w niego nie wątpi. Podświadomie liczy ł, że będzie dla niego oparciem. I oczy wiście w naprawdę poważnej sy tuacji zawiódł ją. Niskie brzmienie porannego dzwonka przerwało te ponure my śli. Postawił stopy na podłodze, nim jeszcze dźwięk rozpły nął się w powietrzu. Jeśli poprzednie ty godnie mogły by ć jakąś wskazówką, to wstający dzień zapowiadał kolejną porażkę, lecz wszy stko by ło lepsze od leżenia na pry czy, wpatry wania się w ciemność i zamartwiania się, czy wszy stko robi dobrze. Martwił się też, że za każdy m razem, gdy ponosi klęskę jako dowódca, niebezpieczeństwo, szy bkie i nieuchwy tne, coraz bardziej zbliża się do Kadena, jego brata i cesarza. – Wstań i zaświeć – powiedział, wsuwając nogi w buty i przenosząc żarzący się węgielek z paleniska, żeby zapalić lampę. Gwenna zaklęła głośno z piętrowej pry czy, ale nie ruszy ła się, by wstać, nie mówiąc o zapalaniu światła. Valy n włoży ł tunikę i popchnął bokiem drzwi do frontowego pomieszczenia ty lko po to, by stwierdzić, że Annick już się obudziła i ubrana siedzi przy szerokim stole, długimi, delikatny mi pociągnięciami nacierając oliwą swój łuk. Po raz chy ba setny Valy n próbował zgadnąć, co się kry je za jej lodowaty m spojrzeniem. Od czasu jej wizy ty w szpitaliku, jeszcze przed Próbą, nie miał okazji porozmawiać z nią w cztery oczy. Ilekroć próbował ją zagadnąć, w pobliżu albo ktoś by ł, albo ona oddalała się tajemniczo. Przekonała go, że nie chciała go zabić podczas zawodów snajperskich, ale sama by ła zagadką, a wszelkie zagadki by ły niebezpieczne. Zadrżał na my śl, że zdołała wstać, ubrać się i zasiąść do pracy nad swoim łukiem, a wszy stko to w zupełnej ciszy i w całkowity ch ciemnościach. Po co Amie miała się z tobą spotkać? – zachodził w głowę kolejny raz. Co takiego ukrywasz? Talal stoczy ł się z pry czy, zry wając się na równe nogi. Włoży ł kombinezon, podczas gdy Gwenna do połowy wy chy liła się z legowiska. Laith odmówił wstawania. – Odprawa o dziesiątej – oznajmił Valy n, wy chodząc z powrotem za drzwi i kopiąc w pry czę lotnika, aby pobudzić go do ży cia. – Na słodkie dziwki Shaela – zaklął Laith, odwracając się od światła. – Dlaczego po prostu nie skatujesz mnie do krwi i nie podpalisz mi włosów? Może oszczędzisz zachodu innemu Skrzy dłu? – Będę szczęśliwa, mogąc podpalić ci włosy – warknęła Gwenna. Siedziała na skraju górnej pry czy, rozczesując swoją zmierzwioną grzy wę palcami. Lekka koszula, w której sy piała, w żaden sposób nie skry wała krągłości jej piersi i Valy n odwrócił wzrok. W Kettralu kobiece ciało nie miało żadny ch tajemnic. Od ośmiu lat jadł, spał, pły wał i załatwiał potrzeby fizjologiczne w obecności swoich towarzy szy. Lepiej do tego przywyknąć, mawiał Fane. Nie będzie z was wielkiego pożytku w walce, jeżeli będziecie się oglądać na żołnierski tyłek obok

was. Valy n oczy wiście przy wy kł do tego, ale odkąd znalazł się na Wy spach, dzielił koszary z mężczy znami i wciąż czuł lekkie zmieszanie, wchodząc do izby sy pialnej i widząc Gwennę lub Annick nago lub na wpół ubrane. Zamknął oczy i przy tknął dłoń do czoła, mając nadzieję, że Gwenna nie zauważy ła jego spojrzenia. Gapienie się na jej piersi nie mogło pomóc Skrzy dłu, a poza ty m poczuł się w tej sy tuacji tak, jakby zdradził Ha Lin. Idioto, zwy my ślał sam siebie. Z Lin nie miałeś tematu do rozmowy, a Gwenna raczej wyprułaby ci flaki, niż cię pocałowała. To prawda, ale jednak miał pewne poczucie winy. Gwenna wciąż czepiała się Laitha. – Może nasz królewski przy wódca pozwoli mi zająć się twoim łóżkiem dziś wieczorem. Jestem pewna, że rano znajdziesz tam coś, co szy bko cię obudzi. – Jesteś wredną dziwką – burknął Laith, przewracając się na wznak. – Dlaczego Rallen nie przy dzielił do nas Genta? – Bo Gent jest mniej więcej tak uzdolniony jak zarażona kurwa. Jeżeli ja wy sadzę cię w powietrze, to przy najmniej będziesz wiedział, że zrobiłam to specjalnie. – Co? – krzy knął lotnik. – Jak tamtego dnia? – Nie miało cię by ć na ty m moście, ty idioto. – Nic nie pomaga – powiedział cicho Talal. Siedział na swojej pry czy, sznurując buty. – Co nie pomaga? – spy tał Laith. – Z pewnością pomaga popsuć mi sen. – Dobrze – wtrącił się Valy n, zanim kłótnia zaszła za daleko. – Mamy dzisiaj mnóstwo do roboty, a niewiele czasu. – Z czy sto technicznego punktu widzenia by ła to informacja odnosząca się do odprawy, ale oni niczego nie robili zgodnie z podręcznikiem. Dlaczego zaczynać z tym teraz? – pomy ślał. – Co mamy robić? – zapy tała Annick. Odłoży ła łuk i oglądała opierzenie strzał. Nie zawracała sobie głowy patrzeniem na Valy na, gdy ten się odwrócił. – Zrzuty beczkowe – odparł. – Och, na Shaela – jęknęła Gwenna. – Znowu? – No dobra – powiedział Laith, podnosząc się wreszcie z pry czy i obojętnie dłubiąc palcem w zębach. – Widzę, że mogę spędzić jeden dzień bez uszczerbku. – Mów za siebie – rzuciła Gwenna. – Kiedy się nie jest lotnikiem, ty lko rzucający m beczki, to nie jest tak łatwo. – Inne Skrzy dła skończy ły z beczkowy mi zrzutami już ty dzień temu – powiedziała beznamiętnie Annick. – W porządku, ale my nie – odparł Valy n bardziej gorączkowo, niż zamierzał. – Kto nadzoruje ćwiczenia? – zapy tał cicho Talal. – Ty lko nie Fane – jęknął z pry czy Laith. – By le znowu nie Fane.

– Dzisiejsze ćwiczenia będzie nadzorował Pchła – powiedział Valy n, starając się, by jego głos zabrzmiał spokojnie. W izbie zapadło milczenie, a żołnierze spojrzeli po sobie z niepokojem. – Dobra – parsknęła w końcu Gwenna, zeskakując z pry czy i przeszy wając Valy na spojrzeniem zielony ch oczu. – Dzisiaj, mój prześwietny lordzie dowódco, nadszedł właściwy dzień, by zacząć wszy stko naprawiać. † Przynajmniej jest słonecznie, powiedział sobie w duchu Valy n i zamknął oczy, odchy lając się do ty łu w skórzanej uprzęży. Wiatr targał mu włosy i szarpał ubraniem, grożąc wy rwaniem go z siedziska na szponie Suant’ra, a z góry owiewał go potężny podmuch od machający ch wolno skrzy deł. Po ośmiu latach na Wy spach Valy n wciąż zachwy cał się potęgą i gracją kettrali. Bez kettrali nie by łoby Kettralu. Ptaki te pokony wały odległości znacznie szy bciej niż jakikolwiek koń, szy bciej niż trzy stuwiosłowa galera, potrafiły przelaty wać wy soko nad niezdoby ty mi murami, jakby by ły one cienkimi liniami na piasku, lądować na wieżach i w ciągu paru minut gubić każdy pościg. Gdy by ło trzeba, ptak umiał też walczy ć, rozdzierać ciała szponami i przebijać dziobem zbroje, jakby by ły cienką tkaniną. W tawernach na terenie całego Vash i Eridroi mężczy źni opowiadali różne historie o ty ch ptakach, utrzy mując, że ży wią się ludzkim mięsem. Większość ludzi nigdy nie widziała żadnego kettrala, co by ło zrozumiałe, bo na cały m świecie by ło ich zaledwie kilkadziesiąt, a cesarstwo pilnowało ich i strzegło zazdrośnie. Ale też i bliższe spojrzenie na Suant’ra nie podziałałoby kojąco na nerwy. Suant’ra by ła niewątpliwie drapieżnikiem, ze wszy stkimi atry butami, jakimi dy sponowali jej mniejsi kuzy ni, ty lko dużo większy mi: zakrzy wiony m, ostry m jak brzy twa dziobem i szponami; długimi, mocarny mi skrzy dłami, które pozwalały jej szy bować na prądach powietrzny ch albo pikować z szy bkością wciskającą oczy lotnika w głąb czaszki. By ła ptakiem drapieżny m, a drapieżnik o rozpiętości skrzy deł dochodzącej do siedemdziesięciu stóp jest stworzeniem budzący m lęk. Latanie i cieszenie się wiatrem jest wspaniałe, ale nie ma z tego wielkiego poży tku, jeśli nie potrafi się szy bko wsiadać i zsiadać ze szponów ptaka. Kettral często lądował na pilnie strzeżony ch terenach i ty ch kilka dodatkowy ch sekund mogło decy dować o ży ciu lub śmierci. Zrzuty beczkowe by ły ćwiczeniem przy gotowujący m Skrzy dło do lądowania na wodzie. Brzmiało to prosto: niski nalot, odpięcie mocujący ch pasów, odczepienie beczki z bronią i sprzętem (od której ćwiczenie wzięło swoją nazwę) i skok do wody. W prakty ce jednak zrzut beczkowy by ł czy mś nie

ty lko groźny m, ale i śmiertelnie niebezpieczny m. Przede wszy stkim wiadomo by ło, jak szy bko potrafi latać kettral. Jeśli uderzy ło się o fale przy nadmiernej szy bkości, by ło to porówny walne bardziej z uderzeniem o cegły niż o powierzchnię wody. Poza ty m w grę wchodziły cztery osoby i dobry tuzin pasów i klamer; zaczepienie o którąś z nich mogło łatwo skończy ć się złamaniem żebra albo rozerwaniem policzka. A jeszcze oczy wiście by ła i beczka. Niektóre sy tuacje nie wy magały dodatkowego sprzętu i wówczas wy skakiwało się w samy m ubraniu i z bronią, którą się miało przy sobie. Jednakże bardziej skomplikowane misje wy magały dodatkowego przebrania, amunicji (która musiała pozostać sucha), a nawet ży wności, której żołnierze potrzebowali na wielodniowy poby t w polu. Wszy stko to pakowano do beczki, która mogła waży ć ponad pięćdziesiąt funtów i uderzała w wodę jak toczący się z góry głaz. Zdarzało się już, że żołnierze ginęli przy okazji takich beczkowy ch zrzutów, a Valy n zaczął poważnie się obawiać, że ktoś z jego Skrzy dła może by ć następny. Największy m problemem by ł Laith. Inaczej niż pozostała czwórka, która podczas lotu by ła przy pasana do szponów ptaka, lotnik siedział w odpowiednio przy stosowanej uprzęży tuż za głową kettrala. Laith miał stamtąd lepszy widok i łatwiej mógł kontrolować Suant’ra niż z jakiejkolwiek pozy cji pod spodem. W rezultacie by ł w położeniu podobny m do sy tuacji jeźdźca na grzbiecie konia. Pozostali członkowie Skrzy dła czuli się jak zwy czajny ładunek. Przez długie lata Laith, jeszcze jako kadet, wy pracował sobie opinię nieustraszonego lotnika, zmuszającego siebie i ptaki do maksy malny ch osiągnięć, niemal przekraczający ch granice fizy czny ch możliwości. Suant’ra by ła jego kettralem; wy chował ją i wy uczy ł tak, że czasem się wy dawało, że stanowią jeden umy sł. Pomagało to przy wy kony waniu robiący ch wielkie wrażenie powietrzny ch akrobacji: niesamowity ch pętli, beczek i zwrotów. Niestety, wy czy ny tej pary nie sprzy jały komfortowemu samopoczuciu jej pasażerów. Kettrale by ły uczone latania z wy sunięty mi szponami i Suant’ra doskonale sobie z ty m radziła, lecz miało się wrażenie, że Laith niewiele dba o to, czy na szponach ptaka ktoś siedzi. Żołądek podszedł Valy nowi do gardła, gdy Laith skierował ptaka w dół. Spojrzał w bok i zobaczy ł, jak Gwenna się marszczy i mocno łapie za rzemienną pętlę opasującą szpon kettrala. Może to właśnie dziś wszystko naprawimy, pomy ślał, gdy Suant’ra nabrała szy bkości, przechodząc w lot nurkowy. Jasny błękit oceanu zbliżał się z piorunującą szy bkością, wy pełniając sobą cały widok. A może jednak, dodał w my ślach, gdy wiatr prawie zerwał mu odzież, może jednak nie. Wszy scy lotnicy próbowali do zrzutów beczkowy ch podchodzić z dużą prędkością, bo szy bki nalot i odlot dawały wrogom mniej szans. Niemniej jednak, podobnie jak we wszy stkim, tak i w ty m obowiązy wały standardowe protokoły, wy pracowane przez lata i przekazy wane młodszy m Skrzy dłom, określające kąt nalotu, który opty malnie godził szy bkość z bezpieczeństwem. Laith nie przejmował się jednak zby tnio protokołami i gdzieś miał to, co

opty malne. Najwy raźniej postanowił rozbić swoje Skrzy dło o szy bko zbliżające się fale. Gdy ptak gwałtownie obniżał lot, Valy n poczuł, że stopa ześlizguje mu się ze szponu. Chwilę później dy ndał już w powietrzu, zawieszony na uprzęży, jedną ręką trzy mając się zabezpieczającej rzemiennej pętli. Doby wający się z jego gardła krzy k skutecznie zagłuszał huk powietrza i przeraźliwy wrzask Suant’ra. Talal pierwszy zauważy ł, że Valy n znalazł się w opresji, i wy ciągnął rękę, aby wciągnąć go z powrotem. Jednakże przy szarpiący m ich wietrze i oślepiający m błękitny m odblasku światła od oceanu gest ten okazał się daremny. – Odepnijcie się! – krzy knął Valy n, gesty kulując szaleńczo. Obciążenie wy kręcało mu ramię ze stawu, ale póki co, nie mógł nic na to poradzić. Gdy by pozostały m udało się wy skoczy ć zgodnie z planem, Valy n mógłby się wy swobodzić. – Skaczcie sami! Gwenna odpięła już beczkę od szponów Suant’ra i dziko szarpnąwszy ostatnie mocowanie, posłała ją prosto w ramię Valy na. Ry knął z bólu, gdy mięśnie napięły się gwałtownie pod uderzeniem, po czy m ugry zł się w języ k, gdy Laith zniży ł lot ptaka tuż nad falujący ocean. Annick pierwsza dotknęła wody, chwilę ślizgała się po powierzchni, po czy m zanurzy ła się w falach. Talal skoczy ł drugi, a po nim Gwenna, najwy raźniej osłabiona wy siłkiem zrzucania beczki, zeskoczy ła zby t blisko niego. Zderzy li się ze sobą w rozpaczliwej plątaninie rąk i nóg. Został ty lko Valy n. Laith leciał tak nisko, że buty Valy na uderzały o grzbiety fal, a każde szarpnięcie posy łało nowy bły sk bólu wzdłuż jego ramienia. Teraz, gdy ptak wy równał lot, Valy n powinien móc wspiąć się z powrotem na szpon, lecz jego lewe ramię nie by ło w pełni sprawne, a nogi wciąż doty kały wody. Wolną ręką spróbował odpiąć klamrę przy pasie, ale klamra, ten pomiot Shaela, zacisnęła się tak mocno, gdy spróbował ją pociągnąć, że żadne szarpanie potem nie pomagało. Zacisnął zęby. Zrzut już w ty m momencie okazał się katastrofą. Talal i Gwenna by li zapewne potłuczeni i posiniaczeni po zderzeniu przy nieudany m wodowaniu. Gdzie by ła beczka, ty lko Ae wiedziała, a Valy n, dowódca Skrzy dła, z każdy m uderzeniem serca niesiony by ł wciąż dalej i dalej od swy ch towarzy szy. Gdy spojrzał, zobaczy ł, że ocean pod nim coraz bardziej się odsuwa. Laith wznosił się równy m, stabilny m lotem, nieświadom, że niesie ze sobą zaplątanego w pasy uprzęży Valy na. Znów im się nie udało. To znaczy nie udało się jemu. Nie miało to teraz znaczenia, gdy musiał wy plątać nadgarstek z pasów, aby ulży ć nadwerężonemu ramieniu, ponownie zapiąć się w uprzęży i zaczekać, aż Laith zawróci, żeby zabrać z wody resztę Skrzy dła. Nie by ło już żadnego rozsądnego planu działania. Poza ty m, że miały to by ć ćwiczenia do prawdziwy ch misji, a gdy by to by ła prawdziwa misja, to musiałby za wszelką cenę dołączy ć do reszty Skrzy dła, niezależnie od okoliczności. Spojrzał w dół pomiędzy swy mi nogami i przełknął ślinę. Suant’ra nie wznosiła się zby t szy bko,

ale by li już co najmniej czterdzieści kroków nad wodą i z każdy m oddechem wzbijali się wy żej. Valy n sięgnął za pas po nóż, ale zawahał się. Dostałby w warsztacie sprzętowy m niezły ochrzan od Shara za przecięcie uprzęży, a ponadto przy niekontrolowany m upadku uderzy łby o wodę jak kamień. Takie uderzenie mogłoby całkiem wy szarpnąć ze stawu jego naciągnięte ramię. – A niech to Shael weźmie – mruknął, jedny m pociągnięciem ostrza przeciął grube płótno i pokoziołkował w dół ku szalejący m falom. – Jeśli zginę, to przy najmniej nie będę musiał robić tego znowu. † – No tak, to by ło całkiem do dupy – powiedział spokojnie Pchła. Valy n potaknął szty wny m skinieniem głowy, a za ten ruch zapłacił przeszy wający m ukłuciem bólu w szy i i ramieniu. Odby ł jeszcze sześć beczkowy ch zrzutów, nalegając na to pomimo naciągniętego ramienia, a każdy by ł gorszy od poprzedniego. Próbował powiedzieć Laithowi, żeby trochę zwolnił, przy jął łagodniejszy kąt nalotu, ale lotnik zdawał się nie rozumieć takich słów, jak „zwolnić” albo „ostrożniej”. Przez osiem lat latał tak nisko, że niemal szorował brzuchem kettrala po piachu, na granicy bezpieczeństwa, więc dwa ty godnie ćwiczeń nie mogły zmienić jego stary ch, beztroskich nawy ków. Podczas ostatnich ćwiczeń Valy n, Gwenna, Annick i Talal zostali rozrzuceni w wodzie na tak dużej powierzchni, że szy bciej im by ło po prostu dopły nąć do brzegu, niż czekać, aż Laith ich pozbiera. Pchła obserwował tę trwającą całe rano porażkę ze skalistego cy pla wy chodzącego na zatokę. Gdy Valy n wreszcie wy szedł z wody i wspiął się na niewy soką skałę, przemoczony do nitki i krwawiący z kilkunastu skaleczeń i zadrapań, starszy żołnierz nie wy rzekł ani słowa, ty lko spojrzał na niego beznamiętny m, oceniający m spojrzeniem. Nie będzie dobrze, pomy ślał Valy n. Pchła nie miewał żadny ch kłopotów ze swoim Skrzy dłem. Jego Skrzy dło by ło legendą: Finn Czarna Brzechwa, najlepszy turniejowy łucznik świata; Chi Hoai Mi, nieznająca strachu lotniczka, zawsze nosząca ze sobą maleńką srebrną filiżankę, z której pijała krew zabity ch wrogów; Try ton Afory sta; i wreszcie Sigrid sa’Karny a, mistrzy ni od wy burzeń, kobieta równie brzy dka, jak krwiopijczy ni by ła piękna. By ły to też jedy ne dwie osoby, który m udało się uciec z Iglicy z rąk okrutny ch kapłanów Meshkenta; no i, rzecz jasna, sam Pchła. Gdy Valy n w wieku ośmiu lat przy by ł na Wy spy, z oczami wielkimi jak spodki zapy tał niskiego, barczy stego, lekko przy garbionego żołnierza, dlaczego nazy wają go Pchłą. Mężczy zna uśmiechnął się krzy wo. – Bo jestem mały, czarny i upierdliwy – odpowiedział Valy nowi ku jego zdziwieniu i zmieszaniu. Dopiero ty dzień lub dwa później Valy n dowiedział się prawdy.

Wschodnia granica cesarstwa, w tej części, której nie wchłonęły stepy zamieszkane przez Urghulów, sty kała się z Krwawy mi Miastami, dziesiątkami niezależny ch miast-państw zajmujący ch południowo-wschodnie Vash. Zwy kle miasta te toczy ły między sobą wojny, zdradzając się wzajemnie, skutkiem czego nie stanowiły wielkiego zagrożenia dla Annuru. Skończy ło się to z chwilą, gdy do władzy doszedł Casimir Damek. Damek by ł bły skotliwy m generałem, wy trawny m polity kiem, a zarazem krwiopijcą, który uznał się za boga. Annury jczy cy drwili początkowo z tego pomy słu, ale po serii nieprawdopodobny ch zwy cięstw uwierzy li w to mieszkańcy Krwawy ch Miast. Po raz pierwszy od setek lat cesarstwo stanęło w obliczu zjednoczonej armii dowodzonej przez jednego człowieka, którego moc rzeczy wiście wy dawała się boska: generałowie padali od strzał wy strzeliwany ch z odległości mili, gejzery ziemi unicestwiały szarże kawalerii, całe rzeki zmieniały swój bieg, aby pogrąży ć zakute w pancerze wojska. W ciągu jednego lata Damek rozgromił wschodnią armię cesarską i ruszy ł na Zakole na czele pięćdziesięcioty sięczny ch oddziałów. Wezwano Kettral. Kettral, co nieby wałe, poniósł klęskę. Damek pojmał trzy Skrzy dła jedno po drugim, uwięził, wy kastrował, okaleczy ł, po czy m pościnał żołnierzom głowy. By ła to najgorsza seria klęsk w historii Orlego Gniazda. W swoim obozie na wschód od Zakola generał py sznił się, że nie musi się przejmować Kettralem bardziej niż pchłami na grzbietach swoich wielkich szary ch masty fów. Cztery dni później już nie ży ł. Na Qirinach cele bojowy ch misji trzy mano w tajemnicy. Nikt nie zadawał py tań i nikt się nie chwalił. Jednakże w ciągu kilku dni Anjin Serrata, cichy dowódca jednego ze Skrzy deł, który znany by ł jedy nie z tego, że opuszczał głowę, a wznosił oczy, zy skał nowe przezwisko: Pchła. I taki by ł początek jego legendy, przy pomniał sobie Valy n, przy gotowany na ostrą kry ty kę. Pchła nie wy rzekł jednak ani słowa. Czekał w milczeniu, aż zbierze się całe Skrzy dło, po czy m zwolnił ich jedny m ruchem dłoni. Valy n zawahał się, niepewny, co ma zrobić, lecz po chwili odwrócił się i ruszy ł za inny mi. Głos Pchły zatrzy mał go w miejscu. – Nie ty. No tak, pomy ślał Valy n. Teraz się zacznie. Choć dobre i to, że dowódca nie zruga go przy jego ludziach. – Gruntownie i całkowicie do dupy – powtórzy ł Pchła, gdy tamci odeszli. – Tak jest – odparł Valy n. – To by ła klęska. – Co poszło źle? – zapy tał starszy żołnierz. W jego głosie by ła raczej ciekawość niż złość. – A co źle nie poszło? – wy buchnął nagle Valy n. Potrząsnął głową. – Nie potrafiliśmy zluzować ty ch cholerny ch pasów dostatecznie szy bko, to po pierwsze. Kąt nalotu by ł kompletnie do niczego,

ciągle na siebie wpadaliśmy, a beczka omal nie urwała głowy Talalowi, i to dwa razy z rzędu. Będą go zszy wać w szpitaliku. Widać mu kawałek gołej czaszki, kiedy odchy li się skórę. – Skrzy wił się. – A poza ty m to, jak Laith lata – stwierdził niechętnie. – To źródło wszy stkich problemów. Pchła skubał obojętnie nową bliznę na kciuku, ale nie odpowiadał. – Wiem, że jestem dowódcą – ciągnął Valy n, unosząc ręce w geście poddania. – Wiem, że to moja odpowiedzialność, i akceptuję to. Tłumaczy łem Laithowi standardowe protokoły chy ba dziesięć razy i powtarzałem, czemu to służy. On po prostu tego nie zrobi… nie chce zrobić… Nie wiem, ale chy ba chodzi o to, że nalatuje za szy bko i za ostro. To główna przy czy na i cała reszta z tego wy nika. Pchła zmarszczy ł brwi i zapatrzy ł się w fale, jakby kontemplował jakiś znajdujący się w oddali przedmiot. – Jesteś rozczarowany swoim Skrzy dłem – rzekł w końcu. Valy n stłumił chęć potaknięcia. – To moi ludzie. Przepracujemy to. Pchła skinął głową, ale nie oderwał wzroku od hory zontu. – Dowodzisz zły m Skrzy dłem – powiedział. Valy n otworzy ł szeroko oczy. Nie miał pojęcia, jak przebiegał proces selekcji, ale Pchła z pewnością wiedział. – Ja ich nie wy bierałem – odparł ostrożnie. – Nie o to mi chodzi. Próbujesz dowodzić Skrzy dłem, którego się spodziewałeś i którego chciałeś. – Czy li? – zapy tał Valy n, kręcąc głową. Pchła odchrząknął. – Chciałeś przestrzegający ch regulaminu, podręcznikowy ch zawodowców. A dostałeś coś innego. – Czy można jaśniej? – Przestań dowodzić Skrzy dłem, o jakim marzy łeś. Zacznij dowodzić ty m Skrzy dłem, które masz. Valy n zastanowił się długą chwilę nad ty m, co usły szał. Spędził cały dzień na wpajaniu Laithowi protokołu zrzutu beczek i poniósł porażkę. Jeśli już coś osiągnął, to ty lko to, że lotnik podczas ostatniego ćwiczenia nalaty wał jeszcze szy bciej i pod jeszcze ostrzejszy m kątem, rozczarowany serią porażek. Wszy stko zależało od szy bkości i kąta: kolejność odpinania klamer, ułożenie beczki, wy liczenie odstępów między skokami. Gdy by pozwolił Laithowi dalej tak latać, to musieliby pozmieniać wszy stko, musieliby od podstaw przebudować cały sy stem zrzutów. To przede wszy stkim dlatego Kettral ustanowił protokoły.

– By łem w tej grupie, która przy dzielała do Skrzy deł – powiedział Pchła, przery wając tok my śli Valy na. Valy n spojrzał na Pchłę w zdumieniu. – Ty pomagałeś wy bierać moich ludzi? – zapy tał, usiłując ukry ć rozgory czenie. Pchła wzruszy ł ramionami. Jego poorana bruzdami twarz pozostała niewzruszona. – Nie wy bierałem ich, ale zaaprobowałem listę. – Dlaczego? – Pomy ślałem, że będą dobry m Skrzy dłem – odpowiedział po prostu dowódca. Valy n otworzy ł usta, żeby rzucić jakąś szy bką odpowiedź, ale potem je zamknął. Albo Pchła z niego drwił, albo coś się za ty m kry ło. Zacznij dowodzić Skrzydłem, które masz, a nie takim, jakie chcesz mieć. To oznaczało wy rzucenie do kosza wszy stkich protokołów i gruntowne przepracowanie zrzutów beczkowy ch. – Czy li wy nika z tego, że… – zaczął Valy n, usiłując wskazać na implikacje. Pchła mu przerwał: – Nie mogę dłużej rozmawiać. Muszę już iść. Zdziwiony Valy n rozejrzał się wkoło. – Dokąd? – Zrzuty beczkowe – chrząknął Pchła, wskazując przez ramię na zamgloną sy lwetkę ptaka w oddali. – Takie jak nasze? – Mam nadzieję, że dużo lepsze niż wasze. To by ły najbardziej gówniane zrzuty, jakie widziałem, odkąd by łem kadetem. Valy n spróbował objąć to zmęczony m umy słem. – Dlaczego nadal je robicie? Dla zabawy ? – Nie dla zabawy – odparł Pchła, wciąż skubiąc zgrubienie na kciuku, jakby nie widział nadlatującego szy bko ptaka. – Ależ to są ćwiczenia dla nowicjuszy – zaprotestował Valy n. Sły szał opowieści o treningach, które odby wały Skrzy dła weteranów: niebezpieczne scenariusze, lądowania w niemożliwy ch miejscach, ewakuowanie ranny ch… – Żadne Skrzy dło weteranów nie robi zrzutów beczkowy ch. Pchła wzruszy ł ramionami. – My robimy. To nie miało sensu. Pchła i jego ludzie by li zawodowcami. By li niemal jak bogowie. To by ło jak wiadomość, że mistrz walki na miecze ćwiczy się w krojeniu jarzy n na obiad. – Jak często? – spy tał Valy n, cofając się, gdy wielkie czarne ptaszy sko spły nęło w dół, podchodząc do lądowania.

Chi Hoai Mi, lotniczka Pchły, nalaty wała szy bko i ostro, szy bciej nawet niż Laith, i najwy raźniej zby t nisko, co groziło strąceniem jej dowódcy z klifu. Pchła nawet się nie obejrzał w stronę nadlatującego ptaka. Po prostu podniósł jedną rękę i zachowy wał się tak, jakby zastanawiał się nad zadany m przez Valy na py taniem. – Prawie codziennie – odpowiedział, błądząc wzrokiem, jakby sprawdzał rejestr dni, ty godni i lat. – Taak – stwierdził, kiwając głową, jakby właśnie zostało to ustalone. – Prawie każdego dnia. Ptak zawisł nad nimi z łopotem skrzy deł, a podmuch powietrza popchnął Valy na w ty ł. Pchła jednak ty lko lekko się pochy lił, złapał skórzaną pętlę, która ukazała się w ostatniej chwili, nieomal znikąd, i wciągnął się na szpony ptaka. Zanim Valy n uświadomił sobie, co się stało, Chi Hoai weszła kettralem w ciasny przechy ł i całe Skrzy dło zniknęło za krawędzią urwiska.

35 Przez dwa dni Kaden pozostawał w piwnicy pod salą medy tacy jną, mozolnie wkopując się łopatą i kilofem w kamienistą ziemię. Tan powiedział, że chce, by piwnica by ła głębsza, ale nie sprecy zował o ile. Kaden uznał to niedomówienie za znak, że czeka go mnóstwo pracy. Przetoczy ł wielkie beczki octu i słabego piwa, ustawiając je w dalekim kącie piwnicy, po czy m zabrał się do pracy. Grunt by ł kamienisty i twardy. Czasem godzinami próbował odnaleźć boki zakopanego głazu, a kolejne godziny trwało, nim go podważy ł za pomocą rozmaity ch dźwigni i wy doby ł na wierzch. Ta samotna, monotonna praca dawała zatrudnienie jego rękom i plecom, ale pozwalała umy słowi rozmy ślać swobodnie nad wy darzeniami ostatniego ty godnia. Py rre Lakatur i Jakin Lakatur nie by li kupcami; to przy najmniej by ło jasne, a ich przy by cie miało coś wspólnego z Kadenem. Wy glądało na to, że jakaś dworska intry ga znalazła drogę z cesarskiego dworu do Ashk’lanu. Ta my śl sprawiła, że choć by ł rozgrzany pracą, przebiegł go zimny dreszcz. W ciągu długich stuleci wy łożone jedwabiami kory tarze Pałacu Brzasku widy wały już wielu szpiegów i zabójców, a tutaj, ty siąc lig od pałacu ojca, Kaden nie miał Gwardii Aedoliańskiej, żeby go chroniła. Jaką informację szpieg zamierzał od niego wy ciągnąć, tego Kaden nie wiedział. Choć miał odziedziczy ć Nieciosany Tron, to po ośmiu latach w Ashk’lanie by ł w dziedzinie polity ki zupełny m ignorantem. Py rre i Jakin nie odby li ty siącligowej podróży ty lko po to, by popatrzeć, jak wbiega i zbiega ze Szczy tu Venarta albo lepi garnki. Zaplanowane zabójstwo wy dawało się najbardziej prawdopodobną możliwością, choć my śl ta by ła przerażająca. Coś musiało się zdarzy ć w Annurze, coś z jego ojcem, a teraz po raz pierwszy ry walizująca z nim frakcja próbuje uderzy ć w cesarza poprzez jego dzieci. We wczesny m dzieciństwie Kaden i Valy n zostali porwani z Pałacu Brzasku przez Armela Herve’a, niezadowolonego atrepa z Breaty. Przez długie ty godnie trzęśli się z zimna w jednej z lodowaty ch komnat w jego wieży i każdej nocy odchodzili od zmy słów ze strachu, że zostaną zgładzeni o świcie. Wtedy przy leciał Kettral. Kaden, wówczas czteroletni, zachował mgliste wspomnienie tamty ch wy darzeń: krzy ki, krew, ogień, a w środku tego chaosu trzej ludzie w czarny ch strojach i migocząca dy mna stal ich mieczy, gdy wy prawiali wrogów na tamten świat. Kaden wciąż czuł silne ramię jednego

z żołnierzy, który objął go w pasie i trzy mał mocno, gdy ogromny ptak wzleciał w górę, unosząc ich ze sobą, z dala od ciemnej, cuchnącej komnaty. Z chwilą gdy odzy skali zmy sły, Kaden i Valy n przy sięgli sobie, że gdy dorosną, zasilą szeregi swy ch bohaterów. Biegali po pałacowy ch kory tarzach, wy wijając mały mi drewniany mi replikami krótkich mieczy Kettralu i niepokojąc służbę. Valy n spełnił swoje marzenie tego dnia, gdy wsiadł na statek pły nący na Wy spy Qirin. By ło to tego samego dnia, gdy Kaden wy ruszy ł w drogę do klasztoru. Po ośmiu latach treningu w Kettralu Valy n nie musiałby się bać Py rre i Jakina. – Ale ty nie jesteś Valy nem, prawda? – mruknął do siebie Kaden, wbijając łopatę w ziemię i mrużąc oczy w słaby m świetle lampy. – Ani żołnierzem Kettralu, prawda? – Uświadomienie sobie własnej bezradności iry towało go, ale nie by ło na to rady. Ćwiczy ł się w malowaniu i cierpliwości. Dla tego pierwszego nie widział zastosowania, a tego drugiego potrzebował o wiele więcej. Nie powiedziano mu, jak długo Tan zamierza trzy mać go w piwnicy. Bez wątpienia aż do chwili, gdy minie niebezpieczeństwo. Trzeciego dnia, akurat gdy Kaden wy taszczy ł z dołu głaz wielkości swego korpusu, przy szedł Tan. – Zostaw to. Kaden się wy prostował, pokonując chęć rozmasowania obolały ch mięśni w dole pleców. Gdyby to zobaczył, zapewne kazałby mi spędzić resztę roku na wywlekaniu kamieni z dołów i pogłębianiu piwnic. Tan nie zwrócił jednak uwagi ani na kamień, ani na jego plecy. Utkwił wzrok w twarzy Kadena. – Chodźmy – powiedział po chwili milczenia. – Poza kupcami mamy tu jeszcze kogoś, kto chciałby się z tobą zobaczy ć. Starszy mnich wy prowadził Kadena z sali przez ty lne drzwi. Poszli wąskim przejściem między budy nkami. Po ty lu dniach spędzony ch w piwnicy Kaden mruży ł oczy, broniąc się przed dokuczliwy m popołudniowy m słońcem. Gdy jego wzrok przy wy kł do światła, zobaczy ł ustawiony na stopniu schodków kubełek wody, a obok czy stą szatę. Tan wskazał je gestem. – Powinieneś się trochę umy ć – powiedział z kamienną twarzą. – Kto tutaj jest? – spy tał Kaden. Tan jeszcze raz wskazał na kubełek z wodą. Gdy Kaden zrozumiał, że nie doczeka się odpowiedzi, zanurzy ł głowę w zimnej wodzie, a potem zaczął wy skroby wać ziemię spomiędzy palców. Parę minut trwało, nim usunął najgorszy brud spod paznokci i z rąk, szorując je gruby m żwirem niemal do krwi. Tan najwy raźniej nie zamierzał go puścić, zanim nie doprowadzi się do porządku, Kaden starał się więc spieszy ć. Gdy by ł już z grubsza gotów, włoży ł przez głowę czy stą szatę.

– W porządku – powiedział. – Dokąd idziemy ? – Na razie donikąd – odparł Tan. – Najpierw przy jrzy my się ty m twoim gościom przez okno sali. – Dlaczego po prostu nie pójdziemy i nie spotkamy się z nimi? – zapy tał Kaden, wiedziony ciekawością silniejszą niż obawa. Tan odpowiedział głosem nieznoszący m sprzeciwu: – Z sali możemy ich obserwować tak, żeby nas nie widzieli. By ć może nadszedł czas, żeby ś zaczął my śleć o czy mś więcej niż o garnkach i vaniate. Kaden nieomal usiadł ze zdumienia. Odkąd Tan został jego umialem, bez ustanku ćwiczy ł go w vaniate. Wszy stko, co Kaden robił, począwszy od porannej modlitwy, poprzez popołudniowe prace, aż po leżenie na goły ch kamieniach, poświęcone by ło ty lko temu jednemu celowi. Oczy wiście by ły różne dodatkowe wy zwania, jak saama’an, ivvate, beshra’an czy kinla’an, ale stanowiły one ty lko szczeble drabiny. Wpatry wał się zaskoczony w umiala, ale Tan pewną ręką pociągnął go z powrotem do sali medy tacy jnej, gdzie podeszli do okna wy chodzącego na centralny dziedziniec. Dwaj ludzie najwy raźniej kłócili się z opatem, podczas gdy niewielki tłumek mnichów zebrał się wokół i przy glądał im z szacunkiem, zachowując odpowiedni dy stans. Kaden z zaparty m tchem patrzy ł na wspaniałe postacie. Osiem lat poby tu u Shinów przy zwy czaiło go do ogolony ch głów i prosty ch brązowy ch szat. Skórzany pasek by ł ekstrawagancją, skórzane sandały znakiem luksusu. Nowi przy by sze sprawiali takie wrażenie, jakby wkroczy li tu prosto ze snów jego dzieciństwa. Wy ższy z nich miał na sobie pły tową zbroję, a polerowana stal bły szczała tak jasno, że Kaden niemal odwrócił oczy. Złote słońce cesarskiego tronu lśniło na jego piersi i widniało też na dużej tarczy, którą gość trzy mał, oparłszy o ziemię. Rękojeść i głowica największego miecza, jaki Kaden widział w ży ciu, wy stawały zza głowy przy by sza, który trzy mał swój hełm pod pachą, co by ło jedy ny m ustępstwem na rzecz upału tego dnia. Nawet z tej odległości Kaden dostrzegał niebieskie oczy w twarzy tamtego, która by ła jak wy kuta z żelaza. Nie by ła to twarz przy stojna, ale mu znana. Micijah Ut, uświadomił sobie i na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. – Aedoliańczy k – powiedział łagodnie Tan. Kaden spojrzał na starszego mnicha i po raz ty sięczny zadał sobie py tanie, jakie ży cie prowadził Tan, zanim znalazł się w ty m klasztorze. Złote węzły na ramionach Uta wy raźnie wskazy wały, że należy on do cesarskiej ochrony, ale Gwardia Aedoliańska rzadko opuszczała stolicę. W jaki sposób Tan rozpoznał te insy gnia? – Dowódca – dodał starszy mnich. Kaden znów przy jrzał się węzłom. Cztery, zrozumiał od razu. Gdy opuszczał Pałac Brzasku,

Crenchan Xaw by ł Pierwszą Tarczą i choć wy dawał się tak stary jak samo cesarstwo, to nieprzerwanie dowodził gwardią, nim jeszcze urodził się Kaden. Kiedy kolwiek Valy n z Kadenem próbowali się wy mknąć podczas zabawy z pałacu, powodowani dziecięcą żądzą przy gód, to właśnie Xaw ich łapał, Xaw prawił im kazania na temat odpowiedzialności za cesarstwo, Xaw przekładał przez poręcz krzesła i wy mierzał rózgi, niewzruszony ich błaganiami i protestami, że są książętami i że to on powinien ich słuchać. Kiedy ś, we wczesny m dzieciństwie, gdy obaj bracia okazali się na ty le niemądrzy, by pożalić się ojcu na takie traktowanie przez Pierwszą Tarczę, Sanlitun się roześmiał i nagrodził Xawa dodatkową wy płatą „nie ty lko za pilnowanie, ale i za wy chowy wanie jego sy nów”. Stary człowiek już nie ży ł; fakt, że Micijah Ut nosił teraz cztery złote węzły Pierwszej Tarczy, nie mógł oznaczać nic innego. Kaden, który niemal przez całe swoje dzieciństwo prowadził wojnę ze stary m dowódcą, poczuł teraz pustkę w żołądku, głuchy ból, który m Shinowie wzgardziliby jako iluzją, a który on odczuwał jako smutek. Gdy Kaden wy jechał ze stolicy, Micijah Ut by ł jedny m z czterech dowódców bezpośrednio podlegający ch Crenchanowi Xawowi. Jako przy wódca Ciemnej Gwardii by ł zobowiązany czuwać nad królewską rodziną od północy do świtu. Kaden dobrze go pamiętał, szty wnego służbistę, któremu brakowało uroku inny ch aedoliańczy ków. Nawet we wnętrzu Pałacu Brzasku pełnił swą nocną wartę w pełnej zbroi, z opuszczoną głową i marsem na twarzy, ledwie widocznej w słaby m świetle lamp. Valy n i Kaden często czuli się przy nim onieśmieleni, mimo że by ł tam po to, by ich chronić. Po ośmiu latach w Ashk’lanie Kaden nie by ł już jednak dzieckiem, a pierwszą osobą ze swego dawnego ży cia, którą zobaczy ł, okazał się Micijah Ut. Pomimo napomnień Tana, by zaczekać i obserwować, poczuł przemożną chęć wy jścia na zewnątrz i zasy pania gościa py taniami. Nie by ło przecież lepszego emisariusza mogącego wy jaśnić, co się dzieje w pałacu, niż Pierwsza Tarcza jego ojca. Cokolwiek knuła Py rre Lakatur, nie mogło się jej na wiele przy dać, gdy pojawił się Ut. Kaden skierował się ku drzwiom, ale Tan przy ciągnął go z powrotem do okna, każąc dalej obserwować całą scenę. Aedoliańczy k gesty kulował władczo wolną ręką przed opatem, niemal dźgając palcem w jego pierś. Gdy wiatr przy cichał, do Kadena docierał jego monotonny głos, wy raźnie nawy kły bardziej do rozkazy wania niż do negocjacji. – …nieważne. Znalazł się tutaj, bo taka by ła potrzeba Nieciosanego Tronu, a teraz Nieciosany Tron jest… – Kolejny pory w wiatru zagłuszy ł koniec zdania. Kaden zmarszczy ł brwi. Ut, którego znał, by ł drętwy i trudno by ło go przejrzeć, by ł też niezłomny w swoich przekonaniach, ale nigdy nie by ł niegrzeczny i nigdy nikogo nie terrory zował. Cokolwiek go tu przy wiodło, wy wołało w nim napięcie i znieczuliło go zarazem. Drugi mężczy zna wy dawał się zadowolony, że jego towarzy sz wziął na siebie cały trud

przemawiania. Kaden nie mógł zobaczy ć jego twarzy, ale widział z ty łu długie ciemne włosy przewiązane czerwony m jedwabiem, który opadał luźno na kark i plecy. Pomimo trudów podróży i nieprzewidy walnej górskiej pogody miał na sobie elegancko skrojony jedwabny płaszcz w kolorze czerwieni, przepasany tak, jak zwy kli się nosić cesarscy urzędnicy najwy ższej rangi, a jego szy ję obejmował szeroki kołnierz. Słońce odbijało się od złocony ch mankietów, aż Kaden zmruży ł oczy. Ty lko radca Mizranu, najwy ższy rangą cy wilny minister, miał prawo do złota zarówno na mankietach, jak i na kołnierzu. Mężczy zna ten należał do szóstki urzędników, którzy jako jedy ni w cesarstwie przerastali rangą aedoliańczy ka stojącego teraz u jego boku. Niespodziewanie człowiek ten obrócił głowę i Kaden wstrzy mał oddech z zaskoczenia. Wstęga, którą wziął za przepaskę podtrzy mującą włosy, by ła w istocie grubą opaską całkowicie zasłaniającą mu oczy. Mimo to mężczy zna spojrzał prosto w okno, za który m stał Kaden, po czy m uspokajający m gestem położy ł dłoń na ramieniu żołnierza. Inaczej niż Ut, radca by ł cudzoziemcem. Musiał by ć niezwy kle utalentowany, aby przebić się przez wszy stkie szczeble cesarskiej biurokracji w ciągu ośmiu krótkich lat, odkąd Kaden wy jechał z Annuru. Wiatr ucichł raz jeszcze i ty m razem Kaden miał okazję posły szeć głos radcy, miękki i delikatny jak jedwab, w który by ł ubrany. – Spokojnie, mój przy jacielu. On do nas przy jdzie. Powiedz, proszę – tu zwrócił się do opata – jak stary jest ten klasztor? – Ma prawie trzy ty siące lat – odparł Nin. Jeśli nawet czuł się zmieszany, goszcząc dwóch najpotężniejszy ch ludzi w cesarstwie, to nie dał tego po sobie poznać. Mówił tak samo spokojny m głosem, jakim przemawiał do nowicjuszy w swoim biurze. – A jednak są w cesarskiej bibliotece mapy pozostałe po Csestriimach, które wy raźnie pokazują, że na długo przedtem istniała tu już forteca – ciągnął w zadumie mężczy zna. – Oczy wiście mapy takie by wają też owocem plotek i mitów, na który ch nie do końca można polegać. – Miejsce to zostało wy brane między inny mi ze względu na istniejące tu wcześniej fundamenty – odpowiedział opat. – Ktoś budował tutaj na długo przed nami. Trudno powiedzieć, czy by li to Csestriimowie. Nie by ła to wielka budowla. Jak zapewne widać, nie ma tu wiele miejsca, ale sądząc po fundamentach, mury musiały by ć bardzo grube. – Nevariimowie? – zapy tał radca, z zastanowieniem przechy lając głowę. Opat pokręcił głową przecząco. – W historiach, które czy tałem, Nevariimowie nigdy nie budowali fortec. Nie budowali w ogóle. Z tego właśnie powodu zostali pokonani przez Csestriimów. Człowiek w jedwabiach machnął lekceważąco ręką. – Ach, te historie, te historie. Któż nam powie, w co mamy wierzy ć? W stolicy jest mnóstwo

ludzi, którzy powiedzą, że Nevariimowie wcale nie istnieli. – Zgadzam się, że mało o ty m wszy stkim wiemy – odparł opat. Gdy wiatr zerwał się ponownie, zagłuszając ich głosy, Tan spojrzał na Kadena. – Znasz ich? – Aedoliańczy k nazy wa się Micijah Ut – odrzekł Kaden. – Kiedy ś dowodził Ciemną Gwardią, a teraz najwy raźniej awansował do rangi Pierwszej Tarczy. – Znów przeniósł wzrok na Tana, szukając w pamięci. – Ale ten mężczy zna w jedwabiach… nie, nie znam go. Przez kilka następny ch minut milczeli, przy patrując się. Ekscy tacja Kadena osty gła jak zby t długo czekająca kąpiel. Micijah Ut wy dawał się inny, jakiś odmieniony, a ten drugi by ł zupełnie obcy. Poza ty m czuł rosnący niepokój, gdy zastanawiał się nad rangą obu gości. Ojciec nie wy sy łałby dowódcy swej osobistej gwardii oraz najwy ższego ministra przez całe Vash z czy sto towarzy ską wizy tą. Coś się tu nie zgadzało, i to bardzo. – Dobrze – powiedział w końcu Tan. – Chodźmy zatem zobaczy ć, czego Pierwsza Tarcza Gwardii Aedoliańskiej oraz cesarski radca Mizranu chcą od chłopca, który nawet nie nauczy ł się dobrze malować.

36 W ciągu trzech dni żołnierze ze Skrzy dła Valy na wy korzy sty wali większą część wolnego czasu na pracę w warsztacie sprzętowy m, gdzie próbowali na nowo zaprojektować uprząż i sy stem klamer dla szponów Suant’ra. Praca nie szła im gładko. Choć wszy scy na pozór się zgadzali z podstawowy m założeniem, że potrzeba im szy bszego i skuteczniejszego sy stemu odpinania się z uprzęży przy zrzutach beczkowy ch, to jednak każdy członek grupy miał odmienne zdanie na temat tego, jak ów nowy sy stem powinien wy glądać. Gwenna by ła za prosty mi ręczny mi pętlami, bez dodatkowy ch pasów zabezpieczający ch. – A skoro nie macie dość siły, by się trzy mać ty ch zatracony ch pętli – mówiła, mierząc palcem w Valy na – to może fakty cznie powinniście ły knąć sobie wody. Talal pokręcił głową. – To jest dobre na krótkie przeloty, ale nie da się wisieć na takich pętlach przez cały dzień. A co, jeśli będziemy musieli zabrać z powrotem rannego? Annick jasno stwierdziła, że to bez sensu. – Nie. Potrzebuję obu rąk do strzelania. Rozłoży li przed sobą na stole cały asorty ment klamer, pasów, haków, lin, a nawet stare skórzane siodło, wciąż jednak nie wiedzieli, co z ty m wszy stkim począć. W warsztacie by ło dość sprzętu, by zrobić tuzin uprzęży, ale żadne z nich nie miało pomy słu, jak je przerobić i zmontować w sposób, który zapewni większą wy dajność. Gwenna próbowała połączy ć całość węzłami, mocując na nowo haki i ucha do pasów, a Talal brał kolejno poszczególne elementy, poważnie im się przy glądając. W niczy m to nie pomogło. Laith początkowo siedział rozparty na krześle, przy słuchując się rozmowie z pobłażliwy m uśmiechem. Przy niósł z kanty ny ognisty owoc i wy dawał się bardziej zainteresowany pluciem pestkami do kubła na śmieci niż cały m nieszczęsny m projektem inży niery jny m. – Na Shaela, jesteś tu jedy ny m, który latał na ty m ptaszy sku przez prawie dziesięć ostatnich lat – rzucił Valy n. – Naprawdę nie masz żadny ch uwag? – Uważaj, jak się wy rażasz o moim ptaku – powiedział Laith, wy pluwając następną pestkę w stronę kubła. – Kobiety przy chodzą i odchodzą, ale przez te wszy stkie lata Suant’ra by ła mi wierna.

– Jakie to romanty czne. Czy masz jakieś pomy sły, które mogą okazać się pomocne? Lotnik wzruszy ł ramionami. – Ja siedzę na górze, na jej grzbiecie. Ży czę wam wszy stkiego najlepszego, ale wy gląda na to, że to, co się dzieje na szponach, to wy łącznie wasz problem. – To twój pieprzony problem – warknęła Gwenna – bo nigdy nie nauczy łeś się latać we właściwy sposób. – Właściwy sposób? – zadumał się filozoficznie Laith. – Wolałby m my śleć, że nie ma jednego właściwego sposobu, a jest raczej wachlarz możliwości, a każda… – Och, na Hulla – wtrącił się Valy n. – Przestań chrzanić choć na chwilę. – Popatrzy ł na przy jaciela z uwagą. Laith miał by stry umy sł, ale dopóki uważał ćwiczenia za coś, co go nie doty czy, nie zamierzał z niego korzy stać. Oczy wiście, gdy by zdarzy ło się coś, co by go zmusiło do zaangażowania… – A co by by ło – zasugerował niewinnie – gdy by śmy wsadzili dwóch żołnierzy na grzbiet ptaka? Jak powiedział Laith, tam jest łatwiej. Talal już otworzy ł usta, by zaoponować, ale gdy spojrzał na Valy na, domy ślił się jego intencji i zamilkł. – Dwóch? – wy charczał Laith, zry wając się z krzesła na równe nogi. – A gdzie niby ten drugi miałby siedzieć? – Tuż za tobą, jak sądzę. Mógłby cię trzy mać w pasie. – Każdy idiota, który będzie mnie trzy mał w pasie, wy rwie mnie z siedzenia przy ostrzejszy ch manewrach! – Na szczęście nie jesteśmy idiotami – odezwał się Talal. Annick, sły sząc to, przewróciła oczami. – Mówię ty lko – ciągnął Valy n – że musimy uwzględniać wszy stkie rozwiązania. Jeżeli nie wy my ślimy sposobu pomieszczenia czworga z nas pod spodem, to by ć może będziemy musieli posadzić jedno na górze. Usły szawszy to, Laith wy rzucił resztę owocu do kosza i zaczął my śleć poważnie. Osią problemu by ło wy pracowanie kompromisu pomiędzy szy bkością a bezpieczeństwem. Łatwo by ło przeprowadzić szy bki zrzut, jeśli nie by ło zby t wielu mocowań przy trzy mujący ch ludzi w trakcie gwałtowny ch manewrów, podczas który ch żołądek podchodził do gardła. Z drugiej strony, wszy stkie klamry i zapięcia trady cy jnego sy stemu pomy ślane by ły dla bezpieczeństwa. Można by ło zsunąć się ze szponów ptaka w czasie drzemki i zawisnąć na uprzęży. Zrzuty jednak odby wały się przez to wolniej. – Może by warto – wtrącił Laith po dobrej godzinie wałkowania ty ch samy ch problemów – przestać gmerać przy klamrach. Czy nie można by ich po prostu odstrzeliwać? Gwenna zagry zła wargi, a potem skinęła głową.

– Nie – powiedział Valy n, powstrzy mując ją, zanim się odezwała. – Nie będziemy mocować żadny ch ładunków ani do siebie, ani do klamer. – Bardzo mały ładunek – podsunęła Gwenna, a jej zielone oczy zabły sły. – Jeśli posłuży ć się nim ostrożnie, mógłby rozwiązać sprawę. Potrzebowaliby śmy wolno palący ch się lontów, przy wiązany ch do… – Żadny ch ładunków wy buchowy ch – powiedział Valy n, uderzając pięścią w stół. – By ć może jesteśmy najgorszy m Skrzy dłem na Wy spach, ale przy najmniej wciąż mamy wszy stkie palce. – Jak dotąd – podsumował Laith. – Wy bacz, mój najjaśniejszy i najwy bitniejszy dowódco – odcięła się Gwenna. – Na przy szłość postaram się nie odzy wać poza kolejnością. A może wasza wy sokość raczy włoży ć mi knebel do ust? – Mam coś, co mógłby m włoży ć ci do ust – podsunął niewinnie Laith. – Mogłoby to ulży ć nam obojgu. Gwenna posłała mu wiernopoddańczy uśmieszek. – Z miłą chęcią – odparła. – Zawsze lubiłam miękkie i delikatne mięso. Łatwiej się je żuje. Annick parsknęła, lecz Valy n nie wiedział, czy z rozbawienia, czy z niesmaku. – Mogliby śmy spróbować nalaty wać wolniej – zaproponował spokojnie Talal. – Inne Skrzy dła tak robią. Laith przewrócił oczami. – Mówisz jak moja babcia, niech Shael świeci nad jej duszą. Mieliśmy konie, ale ona wciąż nalegała, by chodzić piechotą. Mówiła, że gdy by Bedisa chciała, by śmy galopowali po ziemi, to stworzy łaby nas z czterema nogami i kopy tami. A tak przy okazji: gdy by m nalaty wał wolniej, to każdy człowiek z łukiem mógłby was ustrzelić. Równie dobrze mogliby śmy podwiesić martwe mięso do szponów Suant’ra. – Inne Skrzy dła tak właśnie robią – zwróciła uwagę Annick. – Taki jest protokół. – Czy ty przy padkiem nie jesteś tą, która sama wy kuwa swoje groty ? – zapy tał Laith. – Od kiedy to oddajesz serce za protokół? – Zaczekajcie – przerwał im Valy n, usiłując skupić uwagę na słowach, które dopiero co padły. – Zaczekajcie chwilę. Reszta grupy przez dłuższy czas wpatry wała się w niego w milczeniu. – Chcesz coś powiedzieć? – zapy tał w końcu Laith. – Czy po prostu musisz iść do kibla? – Haki – powiedział Valy n, skupiając się na nowy m pomy śle. – Rzeźnickie haki. Jako dziecko by ł bardzo zainteresowany spiżarnią znajdującą się w piwnicach Pałacu Brzasku, gdzie ubite wieprze, krowy i owce wisiały rzędami na przerażający ch stalowy ch hakach. On i Kaden wślizgiwali się tam i zgasiwszy latarnię, postępowali kilka kroków z wy ciągnięty mi

rękami, po omacku, aż wy czuli doty kiem wiszące tusze. To w ty m miejscu dowiedział się po raz pierwszy o sercach, mózgach i wątrobach. Zrozumiał też i to, że jeśli przetnie się ciało i pozwoli się stworzeniu wy krwawić, to ono umrze. Nie by ło to miejsce szczególnie sprzy jające rozważaniu bitewny ch koncepcji, ale wówczas nie mieli po temu inny ch okazji. – Uży jemy haków zamiast klamer. Annick zmruży ła oczy, przechy liła głowę, jakby przeprowadzała jakąś kalkulację. – Dobrze – potaknęła. Denerwowała go, ale by ła szy bka. Reszta Skrzy dła nie by ła taka prędka. – Gdzie haki? – zapy tała Gwenna. – Wy soko – odparł Valy n, coraz bardziej emocjonując się swoim pomy słem. – Wy soko na szponach Ra, trochę powy żej naszy ch głów. Będziemy zarzucać na haki linowe pętle przy czepione do naszy ch pasów, a nasz ciężar utrzy ma je na miejscu. Laith pokręcił scepty cznie głową. – Będziecie mieli ten sam problem, co z klamrami. Nie uda się wam uwolnić z haków, jeśli będziecie wisieć na nich cały m ciężarem. Valy n uśmiechnął się. – To by łby problem… gdy by śmy starali się postępować zgodnie ze standardowy m protokołem. – Aha – wtrącił się Talal, a po jego twarzy przemknął wy raz zrozumienia. – W miarę jak kąt nalaty wania będzie coraz ostrzejszy, pętla będzie się przesuwać na koniec haka. Valy n skinął głową. – Kiedy będziemy w stromy m nalocie, pętla się zsunie. Po prostu spadniemy. Nie będziemy musieli tego nawet doty kać. – Spry tnie – odparła Gwenna, marszcząc brwi. – To przecież oznacza, że wszy scy spadniemy w ty m samy m momencie. – Nie, jeśli lekko pozmieniamy kąty nachy lenia poszczególny ch haków – zaprzeczy ł Laith. – Ten, kto będzie miał spaść pierwszy, będzie miał najpły tsze nachy lenie, a ostatni najgłębsze. Kiedy Ra będzie nalaty wała coraz ostrzej, spadniecie kolejno. Talal skinął głową. – Jakie to rozsądne – zachwy cił się. – Dlaczego żaden z weteranów tego nie robi? – Bo ich lotnicy słuchają rozkazów – odpowiedział Valy n, zerkając na Laitha znacząco. – Haki nie sprawdzały by się przy łagodniejszy ch kątach nalotu podczas ataku. Oczekuje się, że będziemy te kąty respektować. – Czy li że mamy przestać wy kony wać rozkazy ? – zapy tała Gwenna z triumfalny m uśmieszkiem.

Valy n po raz pierwszy uświadomił sobie, że uśmiecha się w odpowiedzi. By ł to mały krok, naprawdę mały. Nie zbudowali nawet modelu całego sy stemu, nie zbliży li się do wy próbowania go, ale w ty m momencie po raz pierwszy pomy ślał, że rozumie słowa Pchły : Zacznij dowodzić Skrzydłem, które masz, a nie takim, jakie chcesz mieć. Po raz pierwszy pokazali, że potrafią pracować razem i wspólnie rozwiązać jakiś problem. Kto wie, może jakoś uda się nam z tego wyjść, powiedział sobie w duchu z uśmiechem. Wtedy właśnie drzwi otworzy ły się na oścież. Do izby wkroczy ła Shaleel, a bezpośrednio za nią wszedł Adaman Fane i pozostali czterej członkowie jego Skrzy dła, wszy scy w pełny m bojowy m ry nsztunku. – Ty lko nie mów, że chcesz, aby śmy pły wali pod wodą wokół Qirinów – jęknął Laith. Valy n zaczął chichotać, ale śmiech uwiązł mu w gardle. Żołnierze w drzwiach się nie śmiali. Nawet się nie uśmiechnęli. W gruncie rzeczy, jak sobie uświadomił ze skurczem w żołądku, już wewnątrz izby przy jęli standardową pozy cję gotowości do ataku, jakby zamierzali oczy ścić budy nek z wrogów. Postąpił krok do przodu, w stronę Shaleel, próbując sformułować właściwe py tanie. Miecz Fane’a ze świstem wy skoczy ł z pochwy i zatrzy mał go w miejscu, mierząc prosto w jego gardło. – Mniej ruchów – powiedział ponuro mężczy zna. – Więcej słuchać. Shaleel omiotła spojrzeniem całą scenę, a potem zwróciła się do Valy na. Wy glądała tak spokojnie jak zajęta sprzątaniem gospody ni domowa, ale w jej głosie pobrzmiewała stalowa nuta. – Valy nie hui’Malkeenianie – zaczęła, przeszy wając go wzrokiem. – Skrzy dło, którego jesteś dowódcą, zostało zawieszone we wszy stkich ćwiczeniach i misjach bojowy ch. Zachowujecie swobodę poruszania się po Qarsh, ale nie wolno wam opuszczać wy spy, nie wolno też nosić broni ani utrzy my wać istotny ch kontaktów z inny mi Skrzy dłami, dowódcami i kadetami, dopóki nie zakończy się dochodzenie w waszej sprawie. Valy n nigdy przedtem nie sły szał ty ch słów, ale miały one wszelkie znamiona ustalonej formuły prawnej. – Jakie dochodzenie? – zapy tał gniewnie pomimo miecza Fane’a wy mierzonego w jego szy ję. – O co tu chodzi? – Jak ty i twoi podkomendni dobrze wiecie – ciągnęła Shaleel – kodeks Kettralu zabrania nieuzasadniony ch napadów na osoby cy wilne, zarówno z cesarstwa, jak i spoza niego. W ciągu ostatniej godziny dotarła do mnie wiadomość, że jeden z żołnierzy waszego Skrzy dła może by ć w taki napad zamieszany. – Co takiego? – zapy tał Valy n, rozpaczliwie próbując podtrzy mać rozmowę, by zy skać na czasie. – Kto? I jakim sposobem „dotarła ta wiadomość”? – Sami Yurl – odparła Shaleel. – Jego zdaniem parę ty godni temu na Hook zamordowana

została młoda kobieta, ladacznica imieniem Amie. By ło to jej prawdziwe imię, nie przezwisko. Yurl przedstawił nam przekonujący dowód, że twoja snajperka – tu Shaleel wskazała ruchem głowy Annick – by ła w to zamieszana. – Sami Yurl? Ten kawał świńskiego gówna? – wy buchnęła Gwenna, podry wając się z krzesła. – Dlaczego w ogóle słuchacie, co on wy gaduje? – Dowódco, proszę, aby ś zdy scy plinował swoich ludzi – powiedziała Shaleel, nie spuszczając wzroku z twarzy Valy na – bo mogą doprowadzić do tego, że stanie im się krzy wda. – Można mówić bezpośrednio do mnie – powiedziała Gwenna, postępując krok naprzód. – Jestem tutaj. – Gwenno – warknął Valy n, sam zaskoczony rozkazujący m tonem swego głosu – Nie teraz. Przez chwilę my ślał, że Gwenna zacznie się z nim kłócić, lecz Talal położy ł jej dłoń na ramieniu. Gwenna zaklęła i opadła z powrotem na krzesło. Valy n poczuł pustkę w brzuchu. Chciał krzy knąć, że to niemożliwe, że Yurl go oszukuje, że oszukuje Shaleel i całe ich cholerne towarzy stwo. Chciał ry knąć, że Annick jest niewinna, ale nie mógł. Z tego, co wiedział, Yurl miał rację. – Gdzie on jest? – zdołał wy krztusić Valy n. – Chcę z nim porozmawiać w cztery oczy. Shaleel pokręciła głową. – Tego ranka wy słałam Skrzy dło Yurla na pierwszą misję. Poza ty m nasz kodeks zabrania tego rodzaju kontaktów, póki trwa dochodzenie. – Dlaczego my wszy scy ? – zapy tał Laith. Przy najmniej on pozostał przez cały czas na swoim miejscu, ale pochy lił się niecierpliwie naprzód i położy ł dłoń na rękojeści noża. – Jeżeli to Annick jest podejrzana, dlaczego jej po prostu nie zamkniecie, a nas nie zostawicie w spokoju? – Zakładam, że twoja imperty nencja jest skutkiem szoku, żołnierzu – odparła sucho Shaleel. – Orle Gniazdo uznało, że… w razie śledztwa przeciwko jednemu słuszniej będzie zatrzy mać całe Skrzy dło. Nie chcemy żadny ch nieroztropny ch „akcji ratunkowy ch” ani „aktów oporu”. Lojalność Skrzy dła to potężna siła. – Zmierzy ła ich kolejno wzrokiem. – Choć w waszy m wy padku nie wy daje się to wielkim problemem. – Miecze i łuki – powiedział Fane. – Zabieramy wszy stkie. – Począwszy od tej chwili, aż do zakończenia dochodzenia posiadanie jakiejkolwiek broni poza podręczny m nożem – będzie traktowane jako zdrada – oznajmiła Shaleel. – Dopóki się z ty m nie uporamy, cała wasza piątka będzie uważana za cy wilów.

37 Gdy weszli na dziedziniec, Micijah Ut zmierzy ł go spojrzeniem ciemny ch oczu, które jakimś przedziwny m sposobem wy dały się Kadenowi ciemniejsze i zimniejsze, niż pamiętał. Mężczy zna nie uśmiechnął się ani nawet nie skinął głową. Po prostu zwrócił się do opata: – Masz szczęście, że chłopcu nie stała się krzy wda. O czy mkolwiek mężczy źni dotąd rozmawiali, Kaden nie mógł wy jść z podziwu, że Ninowi udało się dotrzy mać pola tamtemu. Wiedział, że stary mnich nie jest słaby, ale w porównaniu ze spojrzeniem Uta lód wy dawał się ciepły, a stal miękka. Opat już otworzy ł usta, żeby odpowiedzieć, ale Ut odwrócił się z powrotem do Kadena i uklęknął, unosząc opancerzoną dłoń do czoła. Jego towarzy sz zrobił to samo, po czy m obaj przemówili razem, a ich głosy zlały się tak dobrze, jakby już długo przedtem to ćwiczy li. – Niechaj wszy scy sławią Sy na Światła, Bezkresny Umy sł Świata, Miarę Rzeczy i Strażnika Bram. – Słowa te odbiły się echem uroczy sty ch ceremonii z czasów dzieciństwa Kadena. By ły to prastare słowa, wiekowe jak samo cesarstwo, mocne i niezmienne jak kamienie Pałacu Brzasku. Sły szał tę formułę ty siące razy, gdy jego ojciec zasiadał na Nieciosany m Tronie, gdy wy chodził z pałacu, by przejść aleją Bogów, gdy uczestniczy ł w oficjalny ch przy jęciach. Ta litania ty tułów sprawiała mu przy jemność, gdy by ł dzieckiem, ale teraz słowa te by ły dla niego jak gwóźdź wbity w ciało. Wiedział, co się dzieje, wiedział, jak to się skończy, i choć chciało mu się błagać ty ch dwóch mężczy zn, by przestali, oni dalej recy towali, niewzruszeni: – Niechaj sławią tego, który rozprasza ciemności. Niechaj wszy scy sławią cesarza. Kaden czuł się tak, jakby zrzucono go z wy soka na ziemię. Czuł zamęt w umy śle próbujący m uczepić się czegoś solidnego i dobrze znanego. Za ty m mały m kręgiem, w który m stał on, opat, dwaj Annury jczy cy i Tan, spokojny m krokiem przechodzili mnisi, zajęci swy mi codzienny mi sprawami, mając głowy zakry te kapturem i dłonie ukry te w rękawach szat, jakby nic się nie zmieniło. My lili się: zmieniło się wszy stko. Wy głoszenie tej formuły przed kimkolwiek poza jego ojcem by łoby uznane za wielką zdradę, podlegającą prastarej karze oślepienia i zakopania ży wcem. To, że minister z aedoliańczy kiem wy głosili ją teraz, mogło oznaczać ty lko jedno. Jego ojciec umarł. Oderwane obrazy przebiegały przed jego oczami. Ojciec cierpliwie napina łuk raz za razem,

a oni z Valy nem próbują naśladować jego pły nny ruch za pomocą własnej dużo mniejszej broni. Posępna twarz ojca patrzącego, jak wiesza się ty ch, którzy porwali jego sy nów. Ojciec nakłada wspaniałe nagolenice przed wy ruszeniem w pole, aby stawić czoło armiom Związku Miast. Niemożliwe, by Ananshael zabrał do siebie mężczy znę o takiej sile i ży wotności jeszcze przed pięćdziesiąty m rokiem ży cia. Niemożliwe, a jednak Ut i radca by li tutaj i wy powiedzieli nieodwołalne słowa. Nie wiedział, jak długo tam stał, lecz w końcu opat przerwał jego zamy ślenie. – Kadenie – powiedział cicho, czy niąc gest w stronę dwóch mężczy zn. Klęczeli nadal, trzy mając dłonie uniesione do czoła. Kaden się zdziwił, co jeszcze tu robią, lecz po chwili zorientował się, że czekają tak samo jak ty siące ludzi klęczący ch i czekający ch na znak jego ojca. Czekali na znak swego cesarza. Chciało mu się wy ć. – Proszę – powiedział słaby m głosem. – Proszę, wstańcie. Wstali. Ut podniósł się prędko, pomimo ciężaru zbroi. Gdy Kaden usiłował zapanować nad szokiem i zebrać my śli, aby zadać sensowne py tania, drzwi prowadzące do kwater gości otworzy ły się na oścież i wolno wy szła z nich Py rre Lakatur, a kilka kroków za nią podążał jej mąż. Trzy górne dziurki w tunice handlarki by ły rozsznurowane, jakby spędziła całe popołudnie na drzemce, a teraz drapała się leniwie za uchem, czekając, aż mąż ją dogoni. Jednakże zauważy wszy stojącą grupę, zdała się chwilę zastanawiać, po czy m ruszy ła ku niej z szerokim uśmiechem. Sprawiała wrażenie, jakby wy brała się na wiejski jarmark. Zmierzy ła wzrokiem Uta i jego towarzy sza, jakby by ły to żony farmerów lub kowali prowadzące stragan z czosnkiem, ry bami lub bielizną, który m zamierzała zaoferować swój towar. Jakin w jednej chwili cofnął się o krok, podświadomie wy gładzając rękami poły kamizelki. Py rre zaś zwróciła się do aedoliańczy ka, kiwając niedbale głową na powitanie. – Chwała Sanlitunowi, oby ży ł wiecznie. Aedoliańczy k spojrzał na nią kamienny m wzrokiem, jednak to minister by ł ty m, który odpowiedział: – Sanlitun, jakże jasne by ły jego dni, rozstał się z ży ciem. Stoisz, choć powinnaś klęczeć, znajdujesz się bowiem przed obliczem Kadena i’Sanlituna hui’Malkeeniana, dwudziestego czwartego z tej linii. – Ten szczeniak? – zaśmiała się Py rre scepty cznie, mierząc Kadena spojrzeniem. Kobieta widziała go pierwszy raz i pod maską bezceremonialnej jowialności pojawił się w jej oczach ostrożny, oceniający bły sk. Zanim Kaden zdołał nabrać powietrza, Ut wy ciągnął z pochwy szeroki miecz i zakreślił nim szy bki, świetlisty łuk. Py rre nie zdąży ła drgnąć nawet o włos, a już miecz aedoliańczy ka dotknął

jej szy i, na której pod naciskiem ostrza wy stąpiła cienka kreska krwi. Oczy handlarki rozszerzy ły się w szoku. Spróbowała unieść rękę do klingi, ale prędko porzuciła ten zamiar. Ut zwrócił się do Kadena, nie spuszczając oczu z Py rre: – Strącić głowę z jej ramion, wasza promienność, czy ty lko wy ciąć języ k z ust? Kaden wodził wzrokiem od jednego do drugiego. Co się stało z Micijahem Utem, którego znał, kapitanem Ciemnej Gwardii, człowiekiem, który czuwał nad nim i nad jego bratem w ciągu niezliczony ch nocy, dbając o ich bezpieczny sen? Czy zmiana, jaka się w nim dokonała, by ła skutkiem śmierci cesarza? Aedoliańczy cy przy sięgali chronić ojca Kadena za cenę swego ży cia. Jeżeli Ut czuł się w jakikolwiek sposób odpowiedzialny za śmierć Sanlituna… coś takiego może odmienić człowieka, nawet silnego człowieka, takiego jak ten żołnierz, którego Kaden pamiętał. My śli kotłowały mu się w głowie, a w ich zamęcie smutek po śmierci ojca zlewał się z kompletny m zagubieniem. Dopiero po kilku chwilach dotarło do niego, że miecz Uta wciąż spoczy wa na szy i handlarki. Py rre ucichła, a jej oczy nie wy rażały zupełnie nic. Czasem unosiła dłoń do miecza, ale bała się poruszy ć. Dziesięć minut wcześniej Kaden by ł uczniem kopiący m dół w piwnicy, a teraz ży cie tej kobiety zależało od jednej sy laby, którą miał zaraz wy powiedzieć. Pokręcił głową niepewnie. – Nie – powiedział. – Po prostu ją puśćcie. Miecz aedoliańczy ka powrócił do pochwy ze szczękiem stali. Twarz Uta nie zdradzała ani ulgi, ani rozczarowania, a Kaden poczuł się nieswojo, gdy zrozumiał, że człowiek ten uważa się jedy nie za wy konawcę woli cesarza, jego woli. Gdy by Kaden wy powiedział inne słowo, głowa Py rre na jego oczach toczy łaby się teraz po żwirze dziedzińca. Handlarka najwy raźniej doszła do tej samej konkluzji i doty kając niepewną ręką śladu na szy i, osunęła się powoli na kolana. Kilka kroków za nią Jakin zrobił to samo. – Jesteś, panie, nieprzy wy kły do przy wilejów i godności władzy cesarskiej – rzekł gładko minister, uśmiechając się lekko do Kadena spod swojej opaski. – Z tego też powodu zostałem wy słany do ciebie z ty m poselstwem. Nazy wam się Tarik Adiv. Przez ostatnie pięć lat służy łem jako radca Mizranu twego ojca i jeśli takie będzie twoje ży czenie, panie, tobie też będę służy ł. Kaden wciąż czuł gonitwę my śli. Próbował skupić się na słowach tego mężczy zny i na jego twarzy, lecz cały świat wokół niego by ł zamazany, jakby patrzy ł nań spod powierzchni wody. – Tego człowieka – ciągnął Adiv, wskazując gestem aedoliańczy ka – zapewne już znasz, panie. Przed dwoma laty Micijah Ut został awansowany ze stanowiska kapitana Ciemnej Gwardii na stanowisko Pierwszej Tarczy po smutnej, lecz nie całkiem niespodziewanej śmierci Crenchana Xawa. – Ut znowu stał wy prężony jak struna, z oczami wpatrzony mi w przestrzeń, i nie pozostał w nim nawet drobny ślad przemocy, jaka dokonała się chwilę przedtem. Mógłby spokojnie rozmawiać o cenach buraków, tak dalece by ł obojętny. – Dowodzi twoją osobistą gwardią, panie

– ciągnął minister – i przy by ł tu, aby zapewnić ci bezpieczeństwo w powrotnej podróży do Annuru. Kaden patrzy ł w osłupieniu, Adiv zaś mówił dalej: – Nie jesteśmy tu sami, oczy wiście. Większość twojej świty czeka na stepie poniżej. Wy dawało się… nieporęcznie wprowadzać setkę ludzi i dwa razy ty le koni wąską ścieżką pod górę. Kilkakrotnie więcej twoich sług przy będzie wkrótce z darami. Wy przedziliśmy ich, śpiesząc do ciebie. Jeśli pozwolisz, wasza promienność, zaproponuję, aby śmy zjedli tutaj i przenocowali. Zdołasz uporządkować swoje sprawy i będziemy mogli wy ruszy ć w drogę jutro rano. Czekający na nas statek stoi na kotwicy w Zakolu, zaopatrzony i gotowy do żeglugi do Annuru. Im prędzej ruszy my, ty m prędzej znajdziemy się na pokładzie. To ty lko sugestia, wasza promienność, ale ostrożność nakazuje pośpiech. W cesarstwie panuje niepokój, gdy cesarz zby t długo jest nieobecny. Przy kro mi o ty m wspominać, ale są też tacy, którzy nie ży czą ci dobrze. – Doskonale – odparł Kaden, nie czując się na ty le pewnie, by dodać coś jeszcze. Zapadło milczenie, a on dopiero po dłuższej chwili przy pomniał sobie o Py rre klęczącej na kamieniach. – Proszę – rzekł niezręcznie. – Wstań. Kobieta podniosła się, opierając się najpierw na zdrowej nodze. Wciąż miała spuszczone oczy. Z doty chczasowej swobody i pewności siebie nie zostało ani śladu. – Czy mogę, wasza promienność… – zaczęła niepewnie. Jej palce doty kały rany na szy i, jakby przy ciągane przez krew. Kaden czekał, ale gdy kobieta nie powiedziała nic więcej, rzekł: – Mów. – Scial Nin powiadomił nas o niebezpieczeństwie czy hający m wokół klasztoru, o czy mś, co zabija wasze kozy, a nawet braci. Jeśli się zgodzisz, by śmy wy ruszy li razem z twoją świtą, gdy podąży cie na południe, będziemy wiekuiście wdzięczni. Kaden przy pomniał sobie o wahaniu kobiety podczas przy jęcia w refektarzu i ujrzał to w zupełnie inny m świetle. Py rre utrzy my wała, że jest handlarką, a kupcy handlowali nie ty lko towarami, ale i wiadomościami. Wieści z Ghanu o buncie albo o zarazie dy ftery tu w Wolny m Porcie wpły wały zarówno na wy bór towarów, jak i na kierunek podróży równie mocno jak zmienne ceny srebra. Musiała sły szeć pogłoski o śmierci cesarza, a mimo to postanowiła zachować je dla siebie. Kaden poczuł się zmęczony tą małą audiencją na dziedzińcu. Słońce nad głową grzało mocno i czuł, jak po plecach pod szatą spły wają mu cienkie strużki potu. – Rozważę to… – odparł niepewnie, wciąż czując w głowie zamęt. – Na razie chciałby m mieć trochę czasu na żałobę. – Potem zwrócił się do opata: – Czy mogliby śmy spotkać się w biurze? – Oczy wiście – odparł stary mnich.

– To smutny czas dla nas wszy stkich, a dla ciebie, panie, najbardziej – wtrącił gładko Adiv. – Proszę, nie wahaj się wezwać nas, jeśli będziemy mogli ci w czy mś usłuży ć. Niebawem przy będą niewolnicy, by postawić twój pawilon i przy gotować posiłek. By ć może w czasie, gdy będziesz załatwiał swoje sprawy, opat łaskawie wy znaczy któregoś z braci, aby oprowadził nas po klasztorze. – Naturalnie – odpowiedział Scial Nin. – Nakażę, by Chalmer Oleki przy szedł po was. Wie o historii Ashk’lanu więcej niż który kolwiek z nas. – Jesteśmy wdzięczni – odparł Adiv ze skinieniem głowy. – A zatem do wieczora, wasza promienność. – Jeszcze raz uklęknął, pochy liwszy głowę, a Ut zrobił to samo. – Wstańcie – rzekł Kaden i poczuł, jak męczącą czy nnością będzie wy powiadanie aż do końca ży cia tego jednego słowa do niezliczony ch pełniący ch rozmaite funkcje mężczy zn i kobiet. Dopiero gdy odeszli do swoich kwater i wokół zapadła cisza, Kaden uświadomił sobie, że nie wie, jak umarł jego ojciec. Co dziwne, nie pomy ślał, by o to zapy tać.

38 Nie jestem gotów. My śl ta prześladowała Kadena, odzy wając się w jego głowie jak uporczy wie powracająca nuta. Nie jestem gotów. Siedział na ty m samy m krześle co trzy noce wcześniej, a opat, tak samo jak wtedy, zasiadł za swoim biurkiem. Niewy soki ogień płonął w palenisku, odpędzając chłód i napełniając izbę wonią dy mu i jałowca. Kaden sły szał za oknem meczenie kóz, które Phirum Prumm i Henter Leng zaganiali do zagrody, aby je wy doić. Wszy stko by ło jak dotąd, a zarazem nic nie by ło takie samo. Stary mnich nie zaczął padać przed nim na kolana i nazy wać go „waszą promiennością”, za co Kaden by ł mu niezwy kle wdzięczny, ale w niebieskich oczach Nina pojawił się nowy rodzaj dy stansu, jakby stary opat już pogodził się z jego odejściem. – Wy daje mi się, że i tak nie by łby m dobry m mnichem – odezwał się w końcu Kaden, uśmiechając się słabo. – Ży cie jest długie, a wiodące przez nie ścieżki są liczne – odparł opat. Kaden potrząsnął głową, wspominając absurdalność zdarzeń minionej godziny. – Nie jestem gotów. No, wreszcie. Wreszcie to powiedział, a gdy to wy rzekł, inne słowa wy pły nęły z niego w pośpiechu, jakby wy bito szpunt z bary łki. – Niczego się nie nauczy łem. Nic nie wiem. Uczy liście mnie na mnicha, nie na cesarza. Na ten wy buch stary człowiek uniósł brwi, ale to by ło wszy stko. Jeszcze przed ty godniem coś takiego kosztowałoby go pięć okrążeń Pętli Kruków albo przesiedzenie nocy na Szponie. Chy baby wolał, żeby opat go za to objechał jak dawniej, powiedział, żeby nie by ł dzieckiem, żeby panował nad emocjami, a potem kazał mu nosić wodę z czarnej sadzawki. Ale nie wysyła się cesarza, żeby nosił wodę, pomy ślał Kaden. I rzeczy wiście, odpowiedź Nina by ła spokojna i wy ważona: – Jak ci już wy jaśniłem, nie zostałeś tu przy słany, żeby zostać mnichem. Kaden otworzy ł usta, aby odpowiedzieć, ale zamknął je po chwili, nie znalazłszy słów. – W dwójnasób współczuję ci twojej straty – odezwał się po chwili stary mnich. – Przede wszy stkim dlatego, że każdy sy n powinien mieć szansę poznania swego ojca, i to nie tak, jak dziecko poznaje swego opiekuna, ale jak mężczy zna poznaje drugiego mężczy znę. A jednak jeszcze bardziej martwię się o cesarstwo. Jak sam zauważy łeś, Sanlitun zmarł, nie dokończy wszy

twojej edukacji. Nauczy łby cię zawiłości polity ki, o który ch my tutaj nie mamy najmniejszego pojęcia. Annur jest najpotężniejszy m cesarstwem od czasu upadku imperium Atmanich. Los ty sięcy, milionów ludzi zależy od twojej wiedzy. – No i sprawa bram – dodał Kaden, wy glądając przez okno, jakby tam, za poszarpany mi szczy tami, istniała jakaś droga ucieczki. – Wciąż nie nauczy łem się vaniate. Nie mogę uży wać bram. Opat potaknął ponuro. – Jesteś blisko, bardzo blisko. Ale blisko znaczy ty le, co nic. Gdy by ś spróbował wejść w kenta, nie osiągnąwszy vaniate… – Pokręcił głową i uczy nił gest w powietrzu pokry tą plamami ręką. – Niemy Bóg – podsumował Kaden. – Niemy Bóg. Kaden zawahał się przed zadaniem następnego py tania. – Czy jest tu jakieś? – zapy tał w końcu. – Mam na my śli kenta. Czy mogę zobaczy ć bramę? Opat pokręcił głową. – Ischienowie zwy kli budować swoje fortece przy bramach, aby ich pilnować, ale Ashk’lan… Nie wiemy, kto położy ł fundamenty, ale nie ma tu kenta. Gdy by jakieś by ło, twój ojciec mógłby cię odwiedzać, ile dusza zapragnie. Wiele bram zostało zapomniany ch, ale o ile wiem, w promieniu ty siąca lig od nas nie ma żadnej bramy Csestriimów. – Czy li… co? – zapy tał Kaden. – Muszę wrócić do Annuru. Zajmie to miesiące, nawet jeśli popły niemy statkiem z Zakola. Adiv jednak twierdzi, że nie mamy ty le czasu. – Sy tuacja jest niety powa – odparł Nin. – Zarówno twój ojciec, jak i jego ojciec szkolili się tutaj. By ć może uda mi się przekonać Rampuriego Tana, aby ci towarzy szy ł. Kaden zdławił śmiech, ale Nin zauważy ł jego minę. – Uważasz ten pomy sł za zabawny ? – zapy tał. – Po prostu wy obraziłem sobie, jak bry luję na dworze, zakopany po dziurki w nosie w żwirze – odparł Kaden. – Moi poddani mieliby też kłopot z podziwianiem mnie, gdy by m bez przerwy szorował wy gódki. – Rzeczy wiście, by łoby to trudne – zgodził się opat, kiwając ły są głową. – A jednak nie widzę innego wy jścia. – A co z Akiilem? – zapy tał Kaden, po raz pierwszy wspominając przy jaciela. Nin uniósł brwi. – Co z nim? – Czy mógłby … – Kaden się zawahał. Jedną rzeczą by ło oczekiwanie, by Rampuri Tan towarzy szy ł poselstwu. Proszenie, żeby Akiil opuścił klasztor, to by ła zupełnie inna sprawa. Mnisi mieli swobodę przy chodzenia i odchodzenia, jeśli taka by ła ich wola, lecz Akiil wciąż by ł

uczniem. Do końca swej nauki by ł zmuszony pozostać w Górach Kościany ch. – Nieważne. – Nie trzy maj się rzeczy tak mocno – powiedział opat głosem o jeden odcień łagodniejszy m. – Musisz by ć przy gotowany na rozstania z domami, przy jaciółmi, rodziną, nawet z sobą samy m. Ty lko wtedy będziesz wolny. – Vaniate – powiedział Kaden znużony m głosem. Opat potaknął. – Czy mógłby ś mi coś powiedzieć – odezwał się Kaden po dłuższej chwili milczenia. – Naprawdę wierzy sz, że gdzieś tam są jacy ś Csestriimowie, przy czajeni, knujący ? – Wierzę w to, co mogę zaobserwować – odparł opat. – A widzę, że światem rządzą ludzie, dobrzy i źli, ludzie szaleni i ludzie z zasadami. Mogę się oczy wiście my lić i Ae wie, że nie by łby to pierwszy raz, ale nie widzę żadny ch Csestriimów. – Ale Tan… Zanim Kaden zdołał skończy ć zdanie, drzwi otworzy ły się na oścież i do izby, jakby na wezwanie, wkroczy ł Tan, trzy mając w jednej ręce pergamin, a w drugiej swój dziwaczny naczal. Miał zaciśnięte szczęki, a na jego czole widniały krople potu. Opat popatrzy ł na niego. – Rozmawialiśmy z Kadenem pry watnie, bracie – zaczął surowy m tonem. – To będzie musiało poczekać – odparł szorstko Tan. – Altaf zobaczy ł to coś, co zabija kozy. Na dolnej łące. Namalował to. Mnich rzucił pergamin na biurko i rozwinął. Kaden spróbował cokolwiek zrozumieć z czarny ch linii biegnący ch we wszy stkich kierunkach w bezładnej gmatwaninie kończy n i pazurów. Kowal nakreślił coś w rodzaju pająka: osiem nóg, ciężka skorupa, ciało składające się z wielu części. Ty lko że to coś by ło o wiele za duże na pająka. – Jakiej to jest wielkości? – zapy tał opat. – Dużego psa. Ale wielkość by ła najmniejszy m problemem. Stworzenie wy glądało tak, jakby wy dostało się z głębi jakiegoś koszmarnego snu, z nogami jak ostrza mieczy albo noży ce, dzikimi kończy nami stworzony mi przez jakiegoś okrutnego boga do cięcia i rozszarpy wania. Co gorsza, całe ciało pokry te by ło tuzinami szklisty ch, okrągły ch oczu o barwie krwi. Oczami, jak za sprawą jakiegoś straszliwego zaklęcia, pokry te by ły nawet kończy ny stwora. Podczas swego poby tu w Ashk’lanie Kaden studiował wy gląd ty sięcy rozmaity ch stworzeń, nawet tak dziwny ch jak ży jący w strumieniach krab albinos albo płomienista ćma, czy roślin, jakich nie dałoby się wy my ślić nawet po roku my ślenia. By ły dziwaczne, ale nie sprzeczne z naturą. Jeśli ry sunek Altafa by ł cokolwiek wart, to w stworzeniu ty m by ło coś wy naturzonego, coś straszliwie nie w porządku. – Nigdy nie spotkałem czegoś takiego – stwierdził opat po dłuższej chwili, zaciskając palce

i patrząc na drugiego mnicha. – Dlatego, że to coś powinno wy ginąć już ty siące lat temu – odparł Tan. – Domy ślam się, że wiesz, co to takiego? – spy tał Nin. – Jeśli mam rację – oznajmił ponuro mnich – a mam nadzieję, że nie, to jest to ohy da. Ohy da i niemożliwość. Kaden zmarszczy ł brwi. Słowo „ohy da” nie wy stępowało w języ ku Shinów. Implikowało nienawiść, emocję. Tan skrzy wił się na widok malunku, jakby próbował zaakceptować to, co zobaczy ł, po czy m mówił dalej: – To, co Altaf nary sował, wy gląda jak ak’hanath. – Tu wskazał na tnące kończy ny i pazury. – Stworzenie Csestriimów. Kaden wstrzy mał oddech. – Więc jednak gdzieś ży ją – powiedział. A gdy nadal trwało milczenie, dodał: – A przecież ich zwy cięży liśmy. Remmick Żelazne Serce zabił ostatniego Csestriima na polach Ai. – By ć może – odrzekł Tan. – By ć może. – Potwierdził znużony m skinieniem głowy Nin. – Ale teraz, gdy Altaf zobaczy ł tego stwora, tego ak’hanatha – wtrącił Kaden – sądzicie, że Csestriimowie powrócili. – To by ło niemożliwe. Tak samo, jakby ktoś powiedział, że młodzi bogowie wrócili i znów chodzą po ziemi. – Trudno orzec – dodał Nin. Teraz niemal wy glądał na swój wiek, gdy patrzy ł zmęczony mi oczami spod przerzedzony ch brwi. – Wierzę w to, co mogę zobaczy ć, ale nie widziałem wszy stkiego. By ć może twój umial się my li. A może ma rację, ale nawet wtedy pojawienie się stworzenia Csestriimów nie oznacza, że sami Csestriimowie wciąż chodzą po ziemi. Trudno to stwierdzić z całą pewnością. – Uzy skanie pewności jest niemożliwe – dorzucił Tan, a w jego oczach pojawił się twardy bły sk. – Świat jest zmienny m, niebezpieczny m miejscem. Ci, którzy czekają, by zy skać pewność przed przy stąpieniem do działania, niemal zawsze czekają nazby t długo. – Ale co to takiego? – zapy tał Kaden, ponownie przy patrując się ry sunkowi z pełną odrazy fascy nacją. – Csestriimowie to zrobili – odparł Tan. – Nikt nie wie dokładnie jak. Bedisa tworzy dusze wszy stkich istot i z chwilą narodzin daje im ży cie, ale ak’hanathy nie zostały zrodzone. One zostały zrobione. – Zamilkł na chwilę. – To nie powinno by ć możliwe. – Zrobione? – zapy tał Kaden. – Po co? – Żeby węszy ły – odrzekł Tan. – Żeby tropiły. I jeszcze żeby nękały i polowały.

39 Kaden wszedł do refektarza i ledwo go poznał. Adiv określił ten posiłek jako „skromny, nieoficjalny obiad”. Radca Mizranu przy prowadził ze sobą pod górę zaledwie sześciu niewolników i wy glądało na to, że musieli się nieźle nabiegać przez całe popołudnie. Z belek stropu zwieszały się długie białe chorągwie z wy haftowany m wschodzący m słońcem rodu Malkeenianów. Ktoś na nierówny ch kamieniach posadzki rozwinął dy wan z Si’ite, cały w gęste, wijące się wzory. Pry mity wne ścienne uchwy ty do lamp zastąpiono srebrny mi kinkietami, a na stole na koronkowy m obrusie rozstawiono rzeźbione srebrne świeczniki otoczone sześcioma kompletami porcelany z Basc. Kaden zerkał z niepokojem na puste krzesło po swojej lewej stronie, zastanawiając się, kto je zajmie. Jeszcze dzień wcześniej taka zagadka by łaby dlań źródłem ekscy tacji, ale dziwny orszak przy by szów, którzy pojawili się w klasztorze, nie zapowiadał nic szczególnie ciekawego, a jemu nie chciało się już poznawać kolejnej obcej twarzy. Świat leżący poza Ashk’lanem, który jeszcze przed kilkoma dniami lśnił w jego pamięci takim blaskiem, teraz wy dał mu się miejscem mroczny m, pełny m zdrady i zamętu, niosący m śmierć i rozczarowanie. Tarik Adiv usiadł zaraz za narożnikiem stołu po jego prawej ręce, pochy lony lekko ku niemu, na drewniany m krześle z prosty m oparciem. Radca Mizranu wciąż miał na oczach jedwabną opaskę w kolorze krwi, choć teraz, gdy patrzy ł w stronę Kadena, miało się wrażenie, że widzi przez tkaninę. Micijah Ut zajmował jedno z dwóch miejsc po drugiej stronie Kadena, siedząc szty wno wy prostowany z powodu miecza, który, wciąż przy troczony na jego plecach, opierał się o krzesło, pozostając w łatwy m zasięgu jego ręki. Z tego, co Kaden wiedział, Nin i Tan nie powiedzieli nikomu o ak’hanacie, ale w tej chwili, niezależnie od sy tuacji, zadanie czuwania nad bezpieczeństwem spoczy wało na aedoliańczy ku. Scial Nin przy łączy ł się do nich rzecz jasna; Adiv nie mógł go nie zaprosić, a teraz wiekowy mnich w swojej starej szacie wy glądał niepozornie i biednie obok potężnego aedoliańczy ka. Kaden nalegał, by obecny by ł również Rampuri Tan, na co Adiv zareagował z dużo większy m wdziękiem niż umial. – Powinieneś się uczy ć – stwierdził mnich – a nie ucztować. Resztę Shinów grzecznie poproszono, by spędzili wieczór, poszcząc. Kaden by ł pewien, że

prośba ta spotkała się z wielkim niezadowoleniem Akiila. Kaden od lat nie widział swego przy jaciela w stanie takiego rozdrażnienia; niewątpliwie przy by cie cesarskiej delegacji wy doby ło wszy stkie stare animozje, jakie dotąd, dzięki wspólnie spędzony m w Ashk’lanie latom, udało się załagodzić. Nie bardzo wiedział, w jaki sposób miałby porozmawiać z Akiilem na temat swego nagłego wy niesienia, i martwił się ty m równie mocno jak swoim wy jazdem z klasztoru i powrotem do Annuru. Teraz jednak musiał skupić się na graniu roli cesarza w taki sposób, aby się nie ośmieszy ć, a wcale nie by ł pewien, czy jest na to przy gotowany. Spojrzał na stojące obok puste krzesło. – Czy ktoś jeszcze się do nas przy łączy ? – zapy tał, starając się, aby ton jego głosu zabrzmiał niefrasobliwie. Adiv uśmiechnął się chy trze. – Jak już powiedziałem, wasza promienność, przy wozimy też dary. Kaden musiał powtórzy ć sobie w duchu, że choć śmierć jego ojca by ła dla niego świeżą i otwartą raną, to Adiv, Ut i wszy scy w Annurze mieli długie miesiące na to, by przy zwy czaić się do tego faktu. Niewątpliwie odby li żałobę już dawno temu i trudno mu by ło siedzieć w ich gronie na uczcie, gdy własny smutek, nad który m mimo lat treningu nie zdołał zupełnie zapanować, by ł wciąż tak świeży. Za każdy m siedzeniem stał służący, a mężczy zna za Kadenem spuścił oczy, podsuwając mu krzesło. Kaden zajął miejsce, czując się trochę niezręcznie. Po ośmiu latach zasiadania na ławach i samodzielnego przy noszenia z kuchni swojej miski potrawki postrzegał zwy czaje cesarskiego dworu jako coś obcego i niepotrzebnego. Jednak by ł teraz cesarzem, a od cesarza oczekiwało się określony ch zachowań. Adivowi mimo opaski najwy raźniej nie umy kało wiele z tego, co działo się wokół, a w kąciku jego ust wciąż igrał lekki uśmieszek. Kadenowi przy szło do głowy, że radca nie ty lko zauważa jego nieporadność, ale również go ona bawi. Gdy zapadło milczenie, minister uśmiechnął się szerzej. – Nie by łoby właściwe, żeby cesarz jadał sam – powiedział w końcu, rozkładając dłonie zapraszający m gestem, a potem zwierając je z jedny m krótkim klaśnięciem. Podwójne drewniane drzwi na końcu refektarza otworzy ły się na oścież. Kaden wy bałuszy ł oczy. W drzwiach, na poły skry ta w półmroku, a po części oświetlona światłem latarni padający m z refektarza, stała młoda kobieta. Już samo to by wy starczy ło, żeby zwrócić na nią uwagę. W końcu przecież Ashk’lan by ł zgromadzeniem zakonny m, a Kaden nie opuszczał go od ośmiu lat; już Py rre stała się powodem wielu spojrzeń i szeptów pośród uczniów, ale gdy by Akiil zobaczy ł to… Choć handlarka miała w sobie pewną dozę surowej elegancji, kobieta stojąca w drzwiach wy glądała tak, jakby trafiła tu prosto z jakiejś krainy obfitości, z pięknego snu, który nagle się

ziścił. Miała na sobie długą suknię z jedwabiu z Si’ite, tkaniny czerwonej jak krew tętnicza i lejącej się jak woda. Krawiec znał się na swoim rzemiośle i skroił materiał tak, aby podkreślić kształt piersi i linię bioder. Osobny skrawek jedwabiu, opasujący jej szy ję, zawiązany by ł z przodu na wy my ślną kokardę. Jeszcze piękniejsza od stroju by ła sama dziewczy na. Pałac Brzasku pełen by ł urodziwy ch kobiet. I choć przewijały się tam cały mi tuzinami żony atrepów, znane kurty zany, księżniczki i kapłanki, to Kaden nigdy nie widział kobiety równie pięknej. Kruczoczarne włosy opadały kaskadami na jej ramiona, okalając twarz o wy sokich kościach policzkowy ch i pełny ch ustach. Mogłaby należeć do ludu Nevariimów, o który m czy tał w dzieciństwie, by ła bowiem tak nieprawdopodobnie piękną i wdzięczną istotą, jakby pochodziła z baśni o nich opowiadany ch mu kiedy ś na dobranoc. Co prawda Nevariimowie wy ginęli już dawno, o ile w ogóle istnieli, lecz ta kobieta by ła rzeczy wista. Kaden nie my ślał już o ty ch dziecinny ch opowieściach. Adiv przechy lił głowę, jakby wsłuchując się w ciszę, jaka zapadła. Po chwili się uśmiechnął, najwy raźniej usaty sfakcjonowany reakcją, po czy m powiedział: – Nazy wa się Triste, a kokarda na jej szy i jest po to, aby ś ją rozwiązał, panie. Aczkolwiek – dodał, zwracając ku Kadenowi twarz przewiązaną opaską – pozostawiłby m ten prezent choćby częściowo zapakowany aż do chwili, która nastąpi po uczcie. Choć Shinowie sły ną ze swego ascety zmu, to jednak obawiam się, że jakość naszej rozmowy mogłaby mocno ucierpieć, gdy by Triste siedziała z nami tak, jak ją Bedisa stworzy ła. Triste – zawołał, kiwając na nią władczy m gestem – podejdź tutaj, aby cesarz mógł cię podziwiać. Młoda kobieta podeszła ze wzrokiem wbity m w kamienie posadzki, ale ani w sposobie, w jaki kroczy ła, ani w leniwy ch ruchach bioder, które przy ciągnęły spojrzenie Kadena, nie by ło nic nieśmiałego. Wstał pospiesznie, niemal przewracając krzesło, które ledwie zdąży ł złapać jedną ręką, chroniąc przed upadkiem. Przeklinał siebie, wy my ślając sobie w duchu od głupców. Patrząc z głębi refektarza na poruszającą się Triste, Kaden uznał, że jest dojrzałą, starszą od niego kobietą. Dopiero teraz z bliska zobaczy ł, jaka jest młoda. Miała najwy żej szesnaście lat. W jego głowie pojawiła się my śl, że chy ba ktoś rozpalił ogień. Pod szatą by ł spocony tak, jakby od kilku godzin biegał. – Powinnaś pozdrowić cesarza, Triste – napominał ją Adiv. – Okaż wdzięczność, że zostałaś ofiarowana temu wielkiemu człowiekowi. Wolno podniosła głowę, a Kaden dostrzegł, że w jej okrągły ch, fiołkowy ch oczach czai się strach. – To zaszczy t, wasza promienność – odezwała się, a w jej głosie sły chać by ło lekkie drżenie. Kaden poczuł wsty d pomieszany z pożądaniem. Wsty d, bo upajał się jej widokiem tak otwarcie, i wsty d, gdy pomy ślał, że może należeć do niego, dostarczona mu i zapakowana jak

nowy strój. Schy lił się, by rozwiązać kokardę na jej szy i, a zapach jej perfum, mieszanki drzewa sandałowego z jaśminem, sprawił, że poczuł zawrót głowy. Szamotał się z prosty m węzłem przez długie minuty, tak mu się przy najmniej zdawało, mając przy krą świadomość, że uciska palcami jej gardło, a oczy wszy stkich ucztujący ch wpatrzone są w jego plecy. Nie miał śmiałości spojrzeć raz jeszcze na jej twarz, a zamiast tego wpatry wał się w misterny tatuaż na jej szy i, imitujący naszy jnik. – Dalejże – zachęcał Adiv. Nawet z tą diabelską opaską potrafił wy czuć jego niezgrabność! Ty lko Ae wie, co my śleli o ty m Nin z Tanem. – Nie będzie zachwy cona, że każesz jej stać tak długo. Twarz Kadena spłonęła rumieńcem i rezultaty wszy stkich ćwiczeń, które odby wał przez ostatnie osiem lat, by nauczy ć się uspokajać umy sł i spowalniać tętno, pry sły jak bańka my dlana. Ból to by ło jedno, a to… to by ło coś zupełnie innego. Pomy ślał, że już nigdy nie zdoła spojrzeć Tanowi w oczy. W końcu jednak jedwab ustąpił. Obrócił się, by odsunąć jej krzesło, ale spostrzegł, że jeden ze służący ch już to zrobił. Uczy nił niezręczny gest, zapraszając ją, by usiadła. Adiv, wciąż w doskonały m humorze, klasnął w ręce. – Sądząc po długim milczeniu, wnoszę, że cesarz nie przy wy kł do tak… ponętny ch podarków. Wkrótce przy wy kniesz do zabawek godny ch twej wy sokiej pozy cji, wasza promienność. Kaden zerknął ukradkiem na pozostały ch gości. Micijah Ut siedział szty wno wy prostowany na swoim krześle, z rękami założony mi na piersiach. Obaj mnisi patrzy li na Kadena z nieodgadniony m wy razem twarzy. Kaden odwrócił wzrok i ponownie spojrzał z rozpaczą na Triste, próżno szukając w my ślach, co mógłby w tej sy tuacji powiedzieć. Zwy kłe klasztorne tematy rozmów, sprawy, o który ch codziennie rozprawiał, wy dały mu się nagle błahe i pozbawione sensu. Ta kobieta z pewnością nie miała ochoty słuchać o ilości wody spły wającej z topniejącego lodowca Triuri ani o zauważeniu górskiego kota na Pętli Kruków. Próbował sobie przy pomnieć, jak jego ojciec lub matka zabawiali gości w komfortowy m przepy chu Perłowej Sali, wspomniał też swobodę ich zachowania, gdy służba nalewała im wino i zmieniała zastawę. – Skąd pochodzisz, Triste? – zapy tał wreszcie. Słowa te brzmiały całkiem nieźle, gdy jeszcze by ły w jego głowie, ale dopiero z chwilą, gdy je wy rzekł, poczuł, jakie są śmieszne. Py tanie by ło zarazem pospolite i niezręczne; by ło to tego rodzaju py tanie, jakie można by zadać kupcowi lub żeglarzowi, ale nie takie, które można skierować do kobiety w chwili, gdy zasiada obok za stołem. Oczy Triste się rozszerzy ły i już otworzy ła usta, by odpowiedzieć, ale wtrącił się Adiv. – Skąd pochodzi? – Py tanie to wy dało się radcy zabawne. – By ć może odpowie ci na nie dziś, leżąc obok ciebie na poduszce. Teraz jednak już czas, by przy stąpić do jedzenia. Triste zamknęła swe doskonale piękne usta i przez ułamek chwili Kaden zauważy ł, jak coś przemknęło w jej spojrzeniu. Strach, pomy ślał zrazu, ale nie by ł to strach. Czy mkolwiek to by ło,

by ło mocniejsze i starsze. Chciał się przy jrzeć temu bliżej, ale dziewczy na już spuściła oczy, a służący, którzy opuścili wcześniej swoje miejsca za krzesłami, na rozkaz Adiva zaczęli wnosić do sali boczny mi drzwiami półmiski delikatnego, wy kwintnie ułożonego jedzenia. Wcześniej po nakry ciu stołów w refektarzu służący radcy objęli w posiadanie kuchnię, wnosząc tam setki składników zakupiony ch i przy wieziony ch z ry nków w Annurze. Kaden nie zdołał rozpoznać wszy stkich smaków i zapachów. By ła tam zapiekana w cieście szarańcza, kaczka w sosie śliwkowy m, jakaś delikatna kremowa zupa, która przy wołała wspomnienie lata na południu, oraz makaron z kiełbaskami tak gorący, że pot wy stępował na czoło. Wszy stko to podawano z wieloma rodzajami pieczy wa, a pomiędzy poszczególny mi daniami służący przy nosili maleńkie srebrne miseczki z ry żem skropiony m miętą i mrożoną cy try ną lub wy ciągiem z igieł sosnowy ch dla oczy szczenia podniebienia. Do dań serwowano rozmaite wina; lekkie białe z okolic Wolnego Portu i ciężkie czerwone z równin leżący ch na północ od Przesmy ku. Kaden próbował pociągnąć jedy nie ły k z każdego z nich, ale od lat pijąc jedy nie herbatę i wodę z górskich strumieni, prędko poczuł, że od alkoholu kręci mu się w głowie. Triste natomiast bez oporów wy pijała każdy kielich, który przed nią postawiono, aż Kaden zaczął się martwić, czy jej to nie zaszkodzi. Chwilę potem Adiv dał krótki znak ręką służącemu, by przestał dolewać jej wina. Gdy uprzątnięto nakry cia po kilku pierwszy ch daniach, przy stole zapadła cisza, a Kaden wziął głęboki oddech, by zadać py tanie, które dręczy ło go od pierwszej chwili, gdy obaj przy by sze padli przed nim na kolana, recy tując prastarą formułę. Py tanie, którego w jakiś sposób zapomniał zadać. – Radco – zaczął powoli, a potem szy bko dokończy ł: – jak umarł mój ojciec? Adiv odłoży ł na bok widelec, podniósł głowę, lecz milczał. Gdy milczenie się przeciągało, Kaden poczuł nagły zawrót głowy, jakby stał na krawędzi urwiska i patrzy ł w przepastną otchłań na bijącą o skały falę przy boju. Odwrócił wzrok od twarzy Adiva i skierował go na swój talerz. Dopiero wówczas minister odpowiedział. – Zdrada – rzekł w końcu, a w jego głosie pobrzmiewał gniew. Kaden skinął głową, wciąż wpatrując się w stół przed sobą, nagle zafascy nowany skomplikowany m ry sunkiem słojów drewna. By ło oczy wiście możliwe, że Sanlitun udławił się poży wieniem lub spadł z konia albo najzwy czajniej umarł w swoim łóżku, lecz Kaden jakimś sposobem wiedział, że to nie by ła naturalna śmierć. By ć może wy czuł to ze zmiany w zachowaniu Uta, a może z pośpiechu, z jakim Adiv chciał wracać do stolicy. – Kapłan – ciągnął Adiv. – A konkretnie najwy ższy kapłan Intarry. Uinian Czwarty, jak sam siebie nazwał. Wy jechaliśmy jeszcze przed procesem, lecz nie wątpię, że do tej pory głowa zdąży ła już spaść z jego ramion.

Kaden ujął w palce skrzy dełko gołębia, a potem odłoży ł je z powrotem, nietknięte. Pamiętał trochę wspaniałą świąty nię Intarry, ale o jej kapłanie nie miał najmniejszego pojęcia. – Dlaczego? – wy krztusił po dłuższej przerwie. Adiv wzruszy ł ramionami. – Któż zdoła przejrzeć serce mordercy ? Najpewniej nie podobało mu się stare pokrewieństwo twojej rodziny z boginią. Ten ty pek by ł wieśniakiem mający m obsesję na punkcie swojej pozy cji. Otwarcie głosił, że Annur powinien by ć kierowany, a może po prostu rządzony przez kapłanów, a nie przez cesarzy. Twój ojciec zgodził się spotkać z nim w sekrecie, dając tej szumowinie sposobność dokonania zbrodni. Usły szawszy to, Kaden poczuł nagły ból głowy. Spróbował ukry ć twarz w dłoniach. Nie by ł to jednak czas na okazy wanie chłopięcej słabości. W krótkim przebły sku przy szło mu na my śl, że od tej chwili już chy ba nigdy nie będzie czasu ani na chłopięcość, ani na słabość. – Jak śmierć cesarza odebrano w cesarstwie? – Niełatwo – odparł Adiv. – Dopóki przeby wasz z dala od Nieciosanego Tronu, pozostają ży we obawy o sukcesję. Na razie Urghulowie wy korzy stali tę okazję, by naprzeć na naszą północnowschodnią granicę. Ten ostatni komentarz wciągnął do rozmowy Uta, który dotąd milczał. – Zwy kli koczownicy – warknął. – Zmieciemy ich jak plewy. – Czy to znaczy, że Annur jest w stanie wojny z Urghulami? – zapy tał Nin, marszcząc brwi. – Będzie wojna – odparł Adiv i rozłoży ł ręce. – Szkoda, ale będzie. Coś ich podkręciło. Jakiś wódz albo szaman, który zaczął jednoczy ć plemiona. Krążą o nim opowieści. Niewy kluczone, że jest krwiopijcą. – Krwiopijcy umierają tak samo jak zwy kli ludzie – wtrącił Ut, zaciskając szczęki. – Położy my ich równie szy bko, jak powstali. – Mówisz tak, jakby łatwo by ło ich pokonać – powiedział Tan. To by ły pierwsze słowa, jakie umial wy rzekł od początku tego wieczoru. Gdy zwrócił się w stronę aedoliańczy ka, Kaden się zdumiał, widząc podobieństwo między ty mi dwoma. Podobieństwo, ale i różnicę. Obaj by li twardzi, lecz twardość Uta by ła twardością żelaza, wy kutego dla określony ch potrzeb. Tan zaś przy pominał mu kamień, przy wodził na my śl wy zutą z emocji, nieustępliwą twardość skalny ch urwisk i szczy tów. – Armia Północy prędko się z nimi upora – dodał Ut. Tan zmruży ł oczy i spojrzał na żołnierza w zamy śleniu. Jeśli nawet onieśmieliła go zwalista postać lub zachowanie Uta, to nie dał tego po sobie poznać. – Poznałem Urghulów – zaczął. – Ich dzieci uczą się jeździć konno, nim jeszcze nauczą się chodzić, i nawet największy niedołęga spośród nich potrafi trafić człowieka strzałą w serce

z pięćdziesięciu kroków, z grzbietu galopującego konia. Ut na te słowa pry chnął i machnął ręką z pobłażaniem. – W pojedy nkę są mocni, ale nie mają żadnej dy scy pliny. Natomiast żołnierz annury jski jest od dnia zaciągu ćwiczony, by walczy ć jako część całości. Odby wa musztrę z inny mi, je z inny mi, śpi z nimi. Jeśli odchodzi za potrzebą, inny żołnierz trzy ma mu włócznię. Jeśli potrzebuje kobiety, kolega pilnuje drzwi. Nie widziałeś, jak piechota annury jska wy chodzi w pole. Ty siące, dziesiątki ty sięcy poruszają się jak powodowane jedną niewidzialną ręką. Urghulowie – tu wzruszy ł ramionami – są jak psy. Złe psy, wściekłe i głodne krwi, ale jednak psy. Adiv skinął głową ze smutkiem. – Sanlitun, jasne by ły jego dni, nigdy nie chciał się z nimi ścierać. W gruncie rzeczy przy gotowy wał traktat. Na stepie nie ma nic, co by uzasadniało kosztowną wojskową ekspedy cję. Urghulowie nie mają miast, nie mają bogactw ani nawet ziemi uprawnej, którą można by opodatkować. Są koczowniczą, konną hałastrą. – A jednak krąży ły pogłoski, że cesarz planował przekroczy ć z wojskami Białą Rzekę – odparł spokojny m głosem Scial Nin. Aedoliańczy k zmierzy ł opata twardy m, uważny m spojrzeniem. – Jesteście dość dobrze poinformowani na tej górze leżącej na końcu świata. Nin wzruszy ł ramionami. – Urghulowie są najbliższą nam grupą. Kiedy przeby wają na zimowy ch pastwiskach, to od czasu do czasu przy chodzą do nas handlować. Głos Adiva by ł łagodny jak jedwab, który nosił na sobie. – Jak rzekłem, cesarstwo wolałoby zostawić ty ch ludzi w spokoju. Ale oni przez ostatnie dziesięć lat upierali się, by atakować nasze graniczne forty. – Forty, które zbudowaliście po ich stronie rzeki – wy tknął Tan. Adiv rozłoży ł dłonie w pojednawczy m geście. – W grę wchodzi coś więcej niż annury jskie forty. Ci ludzie kierują się jakimś dziwny m proroctwem, zwy kły mi bzdurami o nadchodzący ch zbawcach i zrzucaniu jarzma. Każdy podbity lud ma takie opowieści i legendy, nawet Annury jczy cy takie mieli za czasów królów kreshkańskich. Zwy kle tego rodzaju mity są zupełnie niegroźne, ale ten nowy wódz bardzo Urghulów zagrzewał, rozdmuchał stary żar i nagle się okazało, że są gotowi do wojny. Niestety, trzeba będzie ich rozgromić. To jest rebelia, nawet jeśli nie należą do cesarstwa, a jeden bunt zachęca do inny ch buntów. Sporady czne rajdy na naszą granicę w odległości ty siąca lig od Annuru mogliby śmy jeszcze tolerować, ale co będzie, gdy Wolny Port przy pomni sobie o swej staroży tnej historii, a Uprzy wilejowani wy jrzą zza gór Romsdal i spojrzą na południe, na Aergad albo Erensę? A co będzie, gdy Basc raz jeszcze stwierdzi, że Morze Żelazne dobrze go ochroni

przed annury jską flotą? To się nie skończy, a już na pewno nie wtedy, gdy wdamy się w nieustanną wojnę z zawsze nieuchwy tny m Tsa’veinem Karamalanem i plemionami z dżungli z okolic Pasa. Nie – pokręcił głową – opór należy stłumić, nawet gdy by śmy woleli postąpić inaczej. – Tu zwrócił się do Kadena: – To między inny mi dlatego musimy w takim pośpiechu wracać do Annuru, aby ś mógł zająć należne ci miejsce na Nieciosany m Tronie. Umy sł Kadena rozpły nął się, częściowo w winie, a częściowo w obliczu oszałamiającej wizji odpowiedzialności, którą złożono na jego barki. Tsa’vein Karamalan? Uprzy wilejowani? Połowę rzeczy, o który ch mówił Adiv, znał ty lko z opowieści z dzieciństwa, a o drugiej połowie nie miał zielonego pojęcia. Nauczenie się samy ch podstaw tego, co konieczne, by skutecznie rządzić cesarstwem, zajmie mu długie miesiące, wręcz lata. – A teraz? – zapy tał. – Kto rządzi Annurem po śmierci mego ojca? Kto się opiekuje moją siostrą, kto dba o potrzeby cesarstwa? Adiv kiwnął głową, jakby spodziewał się ty ch py tań. – Twoja siostra nie potrzebuje opieki. Jest mądrą młodą kobietą, a najnowszy testament twego ojca wy niósł ją na główne stanowisko w ministerstwie finansów. Rządy nad Annurem sprawuje teraz Ran il Tornja – odparł radca. Kaden pokręcił głową, sły sząc kolejne nieznane sobie nazwisko. – Il Tornja jeszcze do niedawna sprawował funkcję prowincjonalnego dowódcy garnizonu w Raalte, który m został, gdy już wy jechałeś. To dlatego jego nazwisko jest ci nieznane – odparł Adiv. – Poznałem go dopiero wtedy, gdy mianowano go dowódcą Armii Północy, i ściśle z nim współpracowałem, gdy twój ojciec uczy nił go kenarangiem i wezwał z powrotem do Annuru. Kenarang. By ł to stary ty tuł wy wodzący się jeszcze z czasów złotej ery, gdy w Eridroi, ze swej stolicy na dalekim południu, rządzili władcy Atmani, zanim ją zburzy li powodowani szaleństwem. Annury jczy cy zapoży czy li część starej atmanickiej terminologii, mając nadzieję, że prastare nazwy nadadzą ich władaniu aurę staroży tności, której brakowało, gdy Terial hui’Malkeenian utworzy ł pierwsze cesarstwo, jednocząc resztki republiki ty lko za pomocą swego miecza i siły woli. Kenarang by ł najwy ższy m wojskowy m ty tułem w cesarstwie, któremu podporządkowani by li czterej polni generałowie. Jakie to dziwne, pomy ślał Kaden, że dwaj ludzie, który ch nigdy nie znał, Tarik Adiv i Ran il Tornja, zajmują dwa najwy ższe po cesarzu stanowiska w państwie. – Jak to się stało, że prowincjonalny dowódca z Raalte został kenarangiem w czasie niespełna ośmiu lat? – zapy tał. Wciąż czuł w umy śle zamęt, próbując dopatrzy ć się jakiegoś sensu w ty m wszy stkim. Wpatry wał się we wnętrze swoich dłoni, jakby w nich by ła zawarta odpowiedź. – Micijah potrafi odpowiedzieć na to py tanie lepiej ode mnie – odparł Adiv. – Moje rozumienie spraw wojskowy ch jest czy sto urzędowe.

Kaden pomy ślał zrazu, że Ut nie odezwie się w ogóle. Potem jednak poruszy ł się na krześle, a Kaden aż się wzdry gnął, sły sząc towarzy szący temu szczęk trący ch o siebie pły t zbroi. – Kiedy żołnierze w Nish i Channary zajmowali się polity ką, il Tornja wy gry wał bitwy, i to ważne bitwy – powiedział wreszcie. – Te urghulskie psy by ły coraz bardziej niespokojne i Sanlitun, jasne by ły jego dni, nie potrzebował wiele czasu, by się zorientować w talentach swego prowincjonalnego dowódcy. Powierzy ł mu dowództwo Armii Północy i prawdę powiedziawszy, uczy nił to w samą porę, bo zaledwie miesiąc później ruszy ła na nas falami ta hałastra, po raz pierwszy przekraczając zbrojnie Białą Rzekę. Kohorty z Breaty i z Nish by ły ty siąc mil na zachód stamtąd i lamentowały, by wzmocnić ich obronę przed zbuntowany m Wolny m Portem. – Ut wy krzy wił usta w zły m gry masie. – Gdy by ojciec waszej promienności się zgodził, żeby m załatwił to po swojemu, głowy ty ch wszy stkich kapitanów zostały by nadziane na piki. – Przez chwilę żołnierz milczał, a Kaden po latach mógł wreszcie sobie przy pomnieć, jak gniew deformuje ludzkie twarze; emocja Uta by ła nawet brzy dsza, niż ją zapamiętał. Na koniec aedoliańczy k przemówił znowu ostry m, ury wany m głosem: – Wcześniej Raalte nie mogło wy stawić więcej niż pięć ty sięcy ludzi, i to samej piechoty, bez koni. Oddziały il Tornji by ły zmęczone i przetrzebione, kiedy przy szło natarcie. Większość generałów by uległa, ale kenarang nie jest taki jak większość generałów. Podzielił swoje siły aż na cztery części i posiekał tamty ch, a potem przy bił głowę co dziesiątego Urghula, nie patrząc, czy to kobiety, czy dzieci, do słupów wzdłuż zachodniego brzegu rzeki. – Ut zaśmiał się posępnie, jakby uradowany ty m wspomnieniem. – Wschodnie plemiona nie będą nas niepokoić przez jakiś czas. To właśnie po ty m zwy cięstwie ojciec waszej wy sokości mianował il Tornję kenarangiem. Nawet Evart Falk nie ośmielił się protestować. Miał przy najmniej dość rozsądku, by odebrać sobie ży cie. By ła to najdłuższa wy powiedź, jaką Kaden usły szał z ust Uta, odkąd aedoliańczy k przy by ł do Ashk’lanu. – Ran il Tornja to dobry człowiek – dodał po chwili Adiv. – Twój ojciec mu ufał i ty też powinieneś. Teraz pełni funkcję regenta i do twego powrotu będzie chronił twoją siostrę i cesarstwo. Nagle Kaden poczuł się straszliwie zmęczony, jakby dwanaście razy przebiegł Pętlą Kruków z Paterem na plecach. Ludzie, który ch nie znał, rządzili cesarstwem jego ojca. Jego cesarstwem, uświadomił sobie po chwili. Podejmowali decy zje i wy dawali rozkazy, który ch znaczenie ledwie pojmował. W ciągu podróży trwającej nieco ponad dwa miesiące będzie musiał nadrobić osiem lat historii i polity ki, a także nauczy ć się setek, a może ty sięcy nowy ch nazwisk: atrepów i ministrów, wy słanników i nadgraniczny ch dowódców. Jeśli miał wierzy ć w to, co mówili Adiv i Ut, nadchodziły trudne czasy dla cesarstwa, a on, niechaj Intarra mu pomoże, będzie musiał wziąć w ręce ster władzy, gdy ty lko zasiądzie na ty m zimny m kamienny m tronie.

Spróbował odnaleźć w sobie spokój pustki, którego od ośmiu lat Shinowie usiłowali go nauczy ć, i znaleźć równowagę pozwalającą ujrzeć świat w jasny m świetle i prawdziwie go ocenić. Umy kał mu jednak ten spokój. Kaden sły szał kołatanie serca, widział mknące przez głowę my śli i miał wrażenie, że nie potrafi nad niczy m zapanować. Choć Scial Nin powiedział mu niedawno, że jest już bliski osiągnięcia vaniate, to siedząc tak teraz i próbując zrozumieć przeszłość i uchwy cić przy szłość, czuł się jak mały zagubiony chłopiec, który przed laty wy jechał z Annuru, aby udać się do jakiegoś nieznanego górskiego klasztoru.

40 O co tu, kurna, chodzi? – Gwenna, trzy mając dłoń na rękojeści noża, rzuciła to py tanie do Annick stojącej naprzeciwko. Sam fakt, że poczekała do chwili, aż całe Skrzy dło zgromadziło się w izbie sy pialnej za szczelnie zamknięty mi drzwiami, zakrawał na cud. Valy n zaczął ży wić nadzieję, że zdoła zapanować nad jej kolejny m wy buchem, choć prawdę powiedziawszy, nie miał pewności, czy rzeczy wiście tego chce. Po długich ty godniach tropienia, podejrzeń, domy słów i zgady wania chciał wreszcie poznać cholerną prawdę. Jeżeli Annick rzeczy wiście zamordowała Amie, to niemal na pewno by ła też zamieszana w zabójstwo Ha Lin. A jeśli nie, to spodziewał się, że powie mu przy najmniej, co robiła na Hook owego dnia, gdy Amie zginęła. By ł wściekły na Yurla i jego machinacje, ale choć nie by ło wiadomo, jak długo będą zmuszeni pozostać na wy spie, poczuł też rodzaj ulgi, że wszy stko zaczy na się wy jaśniać. – Powoli – warknął. – Niech wszy scy się opanują – Gestem wskazał krzesła stojące wokół niskiego stolika. – Siadajcie. Yurl chce nam znowu wy ciąć jakiś numer, wszy scy znamy go aż za dobrze. Jest parę trudny ch py tań, które musimy sobie zadać, a na które chcę poznać odpowiedzi, ale nie będziemy się nawzajem rozszarpy wać zębami jak psy. – Ty lko zęby nam zostawili – zauważy ł kwaśno Laith, ruchem głowy wskazując za plecy na puste pochwy po mieczach. – Zęby to wszy stko, czego potrzebuję, jeśli ty lko się okaże, że skłamał – rzuciła Gwenna, wy krzy wiając usta w gry masie, jakby już się przy gotowy wała do spełnienia groźby. – Yurl może zaczekać – wtrącił Talal. – Najpierw sami porozmawiajmy. – Zgoda – powiedział Valy n. – Wszy scy mamy jakieś py tania i zadamy je teraz kolejno. I udzielimy wy czerpujący ch odpowiedzi. – Ostatni komentarz by ł skierowany do Annick, na którą Valy n spojrzał uważnie. Przed Próbą jej oczy denerwowały go trochę, ale teraz, po długim milczeniu, snajperka by ła jedy ną osobą, która odwróciła wzrok. By ła mniejsza, niż dotąd mu się zdawało, siedziała na krześle przy garbiona, jakby bez swego łuku by ła ty lko mały m dzieckiem, gniewny m, lecz zagubiony m. – Po pierwsze – zaczął – i najważniejsze… – Czy zabiłaś tę pieprzoną dziewuchę? – wtrąciła się Gwenna, zwracając się do Annick i pochy lając tak blisko, że snajperka musiała czuć jej oddech na policzku. – Ty lko to chcemy

wiedzieć. Annick zacisnęła palce, ale nie podniosła oczu. – Nie – odparła szorstko. – Nie zabiłam. Gdyby to było takie proste, pomy ślał ponuro Valy n. Gdy by wy starczy ło zadawać uczciwe py tania i otrzy my wać uczciwe odpowiedzi. – Ale się z nią spotkałaś – odezwał się Laith. Jego zwy kły dobry humor gdzieś się ulotnił. Pochy lił się ku niej gniewny m, szy bkim ruchem. Być może Amie była dla niego jednak kimś więcej niż zwykłą portową kurwą, pomy ślał Valy n. Laith przez ostatnie lata patronował dobremu tuzinowi dziwek na Hook, ale to nie musiało oznaczać, że nie ży wił do nich żadny ch uczuć. – Rianne powiedziała nam, że jej siostra miała się spotkać z jakimś żołnierzem u Mankera tego samego dnia, gdy tawerna się zawaliła – ciągnął Laith. – Tego ranka, gdy została zamordowana, by łaś tam jedy ny m żołnierzem z Kettralu. – Spotkałam się z nią – odparła Annick z widoczną niechęcią – ale jej nie zabiłam. – Po co? – rzucił Valy n, hamując niecierpliwość i gniew. – Po co się z nią spotkałaś? Snajperka patrzy ła w okno, jakby za cienką szy bą upatry wała jakiejś drogi ucieczki. Emocje przemy kały przez jej twarz tak szy bko jak chmury przed burzą. Znalazła się w potrzasku, zrozumiał Valy n, a istoty w sy tuacji bez wy jścia by wają niebezpieczne, nieprzewidy walne. Sięgnął ręką do noża przy pasie, a kątem oka zauważy ł, że Talal przesunął się, by stolik znalazł się dokładnie pomiędzy nim a Annick. Snajperka ze swoim łukiem by ła piekielnie groźna, ale teraz zdawała się bezbronna, niemal naga. Wodziła oczami od jednej twarzy do drugiej, jakby szukając wsparcia. Gdy nie znalazła żadnego, zagry zła wargi. – Po co? – powtórzy ł py tanie Valy n. Otworzy ła usta, by coś powiedzieć, zamknęła je i znów spojrzała w okno. – Z tego samego powodu, co wszy scy. Z tego samego powodu co Laith. – Ależ… – wy jąkała Gwenna, kręcąc głową w zmieszaniu. – Ty jesteś… och… Snajperka wy sunęła wy zy wająco podbródek i nic nie powiedziała. Talal rozłoży ł ręce. – W porządku – rzucił zasadniczy m tonem. – By ła kurwą. Płaciłaś za jej usługi. – Ty … znałeś Amie – powiedział Valy n do Laitha. – Sły szałeś kiedy ś o ty m? O ty m, że chodziła też z kobietami? Lotnik wolno pokręcił głową. – Zawsze sprawiała wrażenie, jakby kutas jej wy starczał… Annick obróciła się, sięgając bły skawicznie po nóż i przy kładając mu go do gardła, zanim pozostali zdąży li drgnąć. Lotnik uniósł powoli ręce. Idiota, zrugał sam siebie Valy n. Szy bkość to

szy bkość, niezależnie od broni. – Już dobrze – powiedział ostrożnie. – Annick, po prostu się uspokój. – Nie wy starczał – sy knęła osłupiałemu Laithowi w ucho snajperka. – Ani twój przeklęty kutas, ani twoje pieniążki. Ale by ła biedna, więc przy jmowała wszy stkich i udawała, że jest szczęśliwa. Valy n jeszcze nigdy nie sły szał, by Annick wy powiedziała ty le słów naraz. Miała poczerwieniałą z gniewu twarz i ży ły wy stąpiły jej na szy i. – Dobrze – powiedział wolno Laith, skinąwszy głową. – Przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy … – Nie zdawałeś sobie sprawy, bo o nią nie dbałeś. Kiedy by łeś pijany i szukałeś przy chy lnej dziurki, brałeś prom na drugą stronę. I nie miało znaczenia, kto to by ł. Tak samo często jak Amie pieprzy łeś jej siostrę. Lotnik odetchnął głęboko, po czy m wolno i z namy słem pokręcił głową, uważając, by nie zawadzić o nóż. – Dbałem – powiedział – ale by ć może nie tak, jak powinienem. Są różne sposoby dbania. Nie kochałem jej, ale to nie oznacza, że jej nie lubiłem. Płaciłem jej za seks, ale to nie znaczy, że nie by łem dla niej miły. Ty dbałaś o nią bardziej, teraz to widzę. Uwierz mi jednak, że ktokolwiek ją zabił, to chcę go znaleźć tak samo jak ty. Snajperka patrzy ła na niego intensy wnie jeszcze przez krótką chwilę, potem kiwnęła głową, schowała nóż za pasem i znów opadła plecami na oparcie krzesła. Talal wolno wy puścił z płuc długo wstrzy my wane powietrze. – Na Shaela – mruknęła Gwenna. – Wszy scy jesteście porąbani. Przez dłuższą chwilę siedzieli tak w milczeniu. Annick, patrząc w okno, Gwenna zagubiona i nieznajdująca już ujścia dla swojej złości, Valy n próbujący oswoić się z nową informacją i połączy ć ją ze wszy stkim ty m, co już wiedział lub podejrzewał. Po raz setny tęsknił, by móc omówić to wszy stko z Lin, ale Lin już nie ży ła. Czwórka siedzący ch tu żołnierzy by ła teraz jego Skrzy dłem. Nie by ł pewien, czy może im zaufać, ale wiedział, że nikomu innemu zaufać nie może. Krwiopijca pierwszy podjął wątek rozmowy, która tak prędko okazała się owocna. – Mam pewne doświadczenie w dochowy waniu sekretów i przede wszy stkim muszę powiedzieć, że wierzę Annick. Nie mogła przewidzieć nadejścia Shaleel ani oskarżenia Yurla. Emocję, jakiej właśnie by liśmy świadkami, trudno udawać. – A ty kim jesteś? – rzuciła Gwenna. – Zawodowy m wróżbitą? – Po raz pierwszy w jej głosie sły chać by ło więcej zmęczenia niż wy zwania. – Jestem krwiopijcą, a krwiopijcy wcześnie uczą się kłamać. Albo się nauczą, albo giną. Mogę się my lić, ale jednak wierzę w to, co Annick nam powiedziała. – Spojrzał na nich, jakby zapraszał

ich do tego, by mu zaprzeczy li. Kiedy nikt się nie odezwał, mówił dalej spokojny m, pewny m głosem: – Nadal musimy to rozwikłać, a zrobimy to prędzej, gdy będziemy ze sobą współpracować. Snajperka się zawahała, ale odwróciła głowę od okna. – Dobrze – odpowiedziała zdecy dowanie. – Współpracujmy. Valy n spojrzał Talalowi w oczy i kiwnął głową na znak podziękowania, po czy m zwrócił się do Annick: – Jak długo widziałaś się z Amie tamtego ranka? – Około godziny – odparła. – Wzięły śmy ten sam pokój co zwy kle, w domu nad brzegiem, kilka posesji za Mankerem. – Zmieszanie i rozpacz sprzed kilku chwil zniknęły jak silne prądy zmrożone zimą pod lodem. Może i nie zabiła Amie, pomy ślał Valy n, ale wciąż jest niebezpieczna. – Nie w ty m budy nku, w który m razem z Lin ją znalazłem? – spy tał ostrożnie. – Nie, tamten dom jest kawał drogi za przy stanią. – Czy wspominała, co zamierza robić, kiedy się rozstaniecie? – naciskał. – Zarabiać – odparła ponuro Annick. – Tam dalej, na nabrzeżach. – Czy li się kurwić? – Tak, kurwić. To by ł ostatni raz, kiedy ją widziałam. – No, dobra – powiedział Laith po dłuższej chwili. – Odhaczy liśmy jedną osobę, która jej nie zabiła, ale wciąż pozostaje parę setek ty ch, które mogły to zrobić. Teraz, gdy już wiemy, że to nie by ła Annick, straciliśmy też pewność, że by ł to żołnierz. Valy n zgrzy tnął zębami. By ło jeszcze wiele do opowiedzenia: ślady na nadgarstkach Amie i te same ślady na rękach Lin. Jego Skrzy dło nic o ty m nie wiedziało, a on wciąż się zastanawiał, czy jest gotów o ty m opowiedzieć. Po śmierci Lin nie ufał już nikomu, w milczeniu snując podejrzenia, przy sięgając sobie, że samotnie odkry je zabójców przy jaciółki i swego ojca. Gdy by działał sam i słuchał ty lko swojej rady, nie by łby narażony na zdradę. Ale i nie dowiedziałby się wiele. Odkąd zginęła Lin, prowadził swoją pry watną wojnę. Walczy ł i przegry wał. Przy pomniał mu się ostatni rozdział Taktyki Hendrana: Planuj, ile zechcesz, ale pamiętaj, że wojna jest chaosem, a od pewnego momentu każdy żołnierz musi rzucić kostką. Stary dowódca Skrzy dła musiał coś o ty m wszy stkim wiedzieć, w końcu umarł we własny m łóżku w wieku osiemdziesięciu czterech lat. Lecz oczywiście nikt nie próbował zmieść z powierzchni ziemi całej jego rodziny. Ale by ło to już bez znaczenia. Jeśli nie zdoła rozwiązać tej zagadki, spędzi ży cie i umrze jako więzień na wy spie, na której ćwiczy ł, by zostać żołnierzem. Będzie siedział bezradny, gdy jakiś nieznany drań zabije mu brata, siostrę, a na końcu, jeśli uzna, że warto sobie zawracać ty m głowę, zabije i jego. Jego Skrzy dło zapewne umrze wraz z nim; taka my śl już

wcześniej przy szła mu do głowy. Ktokolwiek jest na ty le bezwzględny, by zaplanować wy bicie całego rodu Malkeenianów, nie będzie przejmował się kilkoma dodatkowy mi nieboszczy kami, zwłaszcza jeśli owi nieboszczy cy będą wiedzieli o rzeczach, o który ch nie powinni wiedzieć. Talal, Gwenna, Laith i Annick by li w niebezpieczeństwie ty lko dlatego, że Orle Gniazdo przy dzieliło ich do tego Skrzy dła. By li w śmiertelny m niebezpieczeństwie, a nawet nie znali wszy stkich faktów. – My ślę, że mordercą Amie by ł ktoś z Kettralu – powiedział wreszcie Valy n. – I sądzę, że ten sam człowiek złapał Lin w czasie Próby, torturował ją, a potem zabił. Przez jakiś czas patrzy li na niego: Laith i Gwenna z niedowierzaniem, Talal w osłupieniu, a z wy razu twarzy Annick nie dało się nic wy czy tać. – To by ły slarny – powiedział Laith. – Sam oglądałeś jej rany. Po ty m jak ją stamtąd wy niosłeś. – Coś tu cholernie nie pasuje – dodała Gwenna. – Przecież Ha Lin zginęła tam na dole solidną żołnierską śmiercią. – By ć może niektóre rany pochodziły od slarn – zgodził się Valy n, usiłując utrzy mać gniew na wodzy – ale większość zadano dobrą stalą. I to nie wszy stko: na jej przegubach pozostały ślady, odciski liny. – Liny ? – zapy tał Talal. – Jakby ją związano? Valy n potaknął ponuro. – To by ła lirańska lina, dobrze znacie ten ciasny splot. Odróżnia się od wszy stkich inny ch rodzajów lin. – A co to ma wspólnego z Amie? – spy tała zduszony m głosem Annick. – Amie związano taką samą liną. To ja i Lin ją znaleźliśmy. Odcięliśmy. To między inny mi z tego powodu pomy śleliśmy, że jej zabójcą by ł ktoś z Kettralu. Na chwilę zapadło milczenie i wszy scy próbowali przetrawić nowe informacje, wpatrując się w światło stojącej na stole lampy, jakby w jej migotaniu zawarta by ła jakaś odpowiedź. – Inni ludzie też mają dostęp do lirańskich lin – stwierdził po namy śle Laith. – Nie ma ich tak wielu – odparła Gwenna. – A ty powy portowy opry szek nie będzie marnował takiej drogiej rzeczy ty lko na to, by związać kurwę. – Gdy ty lko słowo to padło z jej ust, zdała sobie sprawę, jakich ma słuchaczy. Spojrzała na Annick i rumieniec wy stąpił na jej policzki. – Mówię po prostu – zacietrzewiła się – że Valy n ma rację. Że to dziwne. – A jeśli chodzi o Lin – wtrącił Talal, kręcąc głową z niepokojem – to jesteś pewien ty ch śladów? Wszy scy by liśmy wy kończeni po Próbie… – Wskazał gestem na swoją twarz i dłonie. – Miałem dziesiątki skaleczeń, zadrapań i nacięć. – Nie mówiąc już o ty m pierwszy m slarnowy m ugry zieniu na ręce – zgodził się Laith. – Tam na dole rozegrała się brutalna walka. Lin by ła świetna, więcej niż świetna, ale każdy z nas przy

odrobinie pecha… – Skrzy wił się. – To się mogło zdarzy ć, Val. To po prostu mogły by ć slarny. – Mogły – odrzekł Valy n, starając się zachować spokojny ton głosu. – Ale nie by ły. Widziałem mnóstwo ugry zień slarn po Próbie, oglądałem też cięcia na ciele Lin. By ły inne. Obejrzałem jej nadgarstki, zanim ją spalono. Oba. Może to jakiś dziwaczny zbieg okoliczności, że Amie miała takie same ślady, ale jedno wiemy na pewno: do Jamy zeszli ty lko kadeci. Jeden z kadetów zabił Ha Lin i stawiam moje miecze na to, że ten, kto ją zabił, zabił też Amie. – Na świętego Hulla – mruknął Laith. – Jeden z naszy ch pieprzony ch kadetów. Który ? – Nie wiem – odparł Valy n. – Ale jest jeszcze coś. Kiedy już ujawnił im tajemnicę śmierci Ha Lin, mógł ty lko przekazać im całą resztę, o aedoliańczy ku na statku, o spisku na jego ży cie, o wszy stkim. Słuchali, w ich oczach odbijał się blask lampy, a ry sy twarzy czasem ginęły w mroku, czasem się z niego wy nurzały, gdy Valy n snuł swoją opowieść. Trudno im by ło w to uwierzy ć, a Valy n bał się trochę, że zaczną się śmiać, gdy skończy. Nie roześmiali się. Nawet Laith nie zażartował, jak to zwy kle robił. – To dlatego chciałeś, żeby m obejrzała te zgliszcza po Mankerze – powiedziała Gwenna, uderzając otwartą dłonią w stół. – To nie by ła zabawa paranoicznego książątka. Ktoś rzeczy wiście usiłował cię zabić. – Po Mankerze? – spy tał Talal. Valy n nigdy nie widział krwiopijcy na Hook. Możliwe, że ten w ogóle nie sły szał o zawaleniu się tawerny. – To piwiarnia – odparła Annick. – Taka gówniana dziura – dodał Laith – ale ją lubiłem. – Ostrzeżenie aedoliańczy ka sprawiło, że zawalenie się Mankera wzbudziło moje podejrzenia – ciągnął Valy n. – Z tego samego powodu zacząłem podejrzewać Annick, że próbowała mnie utopić podczas tego podwodnego testu, zawiązując ten dziwaczny węzeł. – To by ł podwójny ratowniczy – rzuciła snajperka. – Mówiłam ci już wcześniej. – Wbiła w niego błękitne oczy, zimne i wy zy wające. – No to podsumujmy – powiedziała Gwenna, potrząsając głową. – Jakiś biedny sukinsy n na statku opowiada ci, że ludzie z Kettralu usiłują cię zabić. Potem wali się tawerna Mankera. Potem wy gląda na to, że Annick próbuje cię utopić. W końcu Annick strzela ci w ramię. – Annick dość często wy stępuje w tej historii – dodał Laith. – Założę się, że by łeś przerażony, kiedy przy dzielono ją do twojego Skrzy dła. – Nie próbowałam go zabić – odparła spokojnie Annick. – Nie twierdzę, że próbowałaś – rzekł Laith, unosząc ręce. – Ale ktoś odwalił kawał cholernie ciężkiej roboty, żeby to w ten sposób wy glądało. – Yurl – warknął Valy n. – To musi by ć Yurl. Nie zapominajmy, że to jemu zawdzięczamy, że

zostaliśmy tu uziemieni, bez łuków i mieczy. – Yurl to zaraza i ostatni kutas – odrzekł Laith. – Ale to wszy stko chy ba trochę przerasta tę jego piękną główkę. Talal zmarszczy ł brwi. – To on powiedział Shaleel o Annick i Amie. Może po prostu chce nas wy łączy ć z gry na jakiś czas. – No dobra, więc zostaliśmy wy łączeni z gry – rzucił Valy n – ale nadal nie widzę w ty m sensu. Co to wszy stko ma wspólnego z Ha Lin, z Amie, z aedoliańczy kiem i z cały m ty m zatracony m spiskiem? – Manker – odparła sucho Annick. – To jest wspólne ogniwo. Valy n wy puścił z rezy gnacją powietrze. – Knajpa zawaliła się w ty m samy m czasie, gdy zamordowano Amie, ale to nie jest łączące ogniwo. Jak sama powiedziałaś, poddasze, na który m ją znaleźliśmy, znajduje się po drugiej stronie zatoki. – Ile to już razy o mało nie zginąłeś? – zapy tała Gwenna poiry towany m tonem. Valy n się zastanowił. – Manker. Utopienie. Zawody snajperskie. – Wzruszy ł ramionami. – Cztery, jeśli liczy ć samą Próbę. – W porządku – wtrącił Talal, podejmując wątek. – Jest pewien związek. Oprócz tego dwa razy zostały też zaatakowane i zabite kobiety. Za pierwszy m razem Amie. Za drugim Ha Lin. – Z pięćdziesięcioma procentami jest ty lko jeden problem – zauważy ł Laith. – Że to jest wciąż ty lko pięćdziesiąt procent. Valy nowi ciarki przebiegły po plecach. – Siedemdziesiąt pięć – stwierdził posępnie. Nawet po zrelacjonowaniu wszy stkiego chciał zachować w sekrecie sprawę pobicia Ha Lin. Ale to by ło głupie i pozbawione sensu. Zginęła i została spalona, opowiedzenie o ty m nie będzie już zdradą, ujawnienie sekretu nie urazi jej dumy. A jednak napaść na urwiskach zawsty dziła ją, zawsty dziła dogłębnie, a on odczuwał to tak, jakby przez ujawnienie tego faktu miał zawieść jej zaufanie, jakby odsłonił ją i nagą pokazał światu. Poza ty m wy dawało mu się to bez znaczenia, dopóki nie zaczęli doszukiwać się związków. – Yurl z Balendinem napadli na Ha Lin w czasie snajperskiego testu, gdy Annick mnie postrzeliła. Okłamali ją, oszukali, a potem przy trzy mali, pobili do krwi i próbowali ją złamać. To tam właśnie otrzy mała te rany przed Próbą, a nie na jakichś ćwiczeniach, jak potem mówiła. Powiedzieli jej, że to zapłata za to, że ośmieliła się na ochotnika wy stąpić przeciw nim na arenie. Cztery pary oczu wpatrzy ły się w niego.

– To ci dwa zasrane skurwy sy ny – zaklęła Gwenna, zaciskając i rozprostowując palce, jakby jej ręka sama szukała miecza. – Gdzie? – zapy tała Annick twardy m, beznamiętny m głosem. – Na Zachodnich Urwiskach. – Skąd widać poligon ćwiczeń snajperskich – stwierdził spokojnie Talal. – Coś w ty m jest – powiedział Valy n, kręcąc głową ze zniechęceniem. Czuł, jakby otarł się o prawdę, jakby by ła blisko, lecz wciąż poza jego zasięgiem, jak znana melodia na granicy sły szalności. – Ale po prostu nie wiem co. – Ale jakimże sposobem pobicie Lin o milę dalej mogło wpły nąć na to, że Annick strzelała lancetowy mi grotami? – zapy tał Laith. – Nie strzelałam lancetowy mi grotami – odpowiedziała snajperka. – To by ły moje strzały, ale groty zostały jakoś zmienione. – Zmienione? – Zmienione – potwierdziła Annick. – Już cztery razy tłumaczy łam to Valy nowi. To nie by ły moje groty. To nie by ły strzały, które wy strzeliłam. – Może się pomy liłaś – zasugerował Laith. Snajperka spojrzała na niego lodowaty m wzrokiem. – Nie popełniłam błędu. – No to jak, na Hulla, mogły zmienić się w locie? – Nie wiem. Krwiopijca wziął głęboki oddech, a potem powiedział wolno: – By ć może ja wiem. – Spojrzał na blat stolika przed sobą, zbierając my śli. – Na świętego Hulla, zdaje mi się, że już to rozumiem. – Jakiś urok? – zapy tał Valy n, usiłując się w ty m połapać. Talal potaknął posępnie. – To nie Yurl. To Balendin. – Zamierzacie teraz mówić jakimś kodem? – spy tała Gwenna. – Czy może nas wprowadzicie? Spróbujcie mówić cały mi zdaniami. – Moim źródłem jest żelazo – odparł Talal, podnosząc oczy i wodząc po nich spojrzeniem. – Parę dni temu powiedziałem o ty m Valy nowi, ale teraz jesteśmy Skrzy dłem i wszy scy zasługujecie na to, by wiedzieć. Żelazo i stal. – Żelazo? – zapy tał Laith, stukając palcem po brodzie. – Niezby t ekscy tujące, prawda? My ślałem, że źródłami są takie rzeczy, jak krew niemowląt albo gotowane siki, albo coś równie okropnego. Talal wzruszy ł ramionami.

– Gdy by ś musiał by ć krwiopijcą, toby ś wiedział, że żelazo jest dość przeciętny m źródłem. Z jednej strony, nigdy nie ma go pod ręką zby t wiele. Z drugiej zaś, moje źródło nigdy całkiem nie wy sy cha. Zwłaszcza gdy jest się żołnierzem, to zawsze coś się przy sobie ma. – Odetchnął głęboko. – Inni krwiopijcy mają bardziej… skomplikowane źródła. – Wiedziałem – rzucił Laith, rozpierając się na krześle z wy razem zadowolenia na twarzy. – Krew niemowląt. Talal go zignorował. – Jak Arim Hua? – spy tał Valy n. – Pan Słońca i wszy stkie te historie? Talal skinął głową. – Jeśli legendy mówią prawdę. Arim Hua miał źródło, który m by ło światło słońca. Legendy głoszą, że za dnia dy sponował straszliwą mocą, mógł niszczy ć całe miasta, unicestwiać armie, ale w nocy by ł bezradny. W taki sposób zresztą zginął. – Co to ma wspólnego ze strzałami? – zapy tała Gwenna. – Albo z Mankerem? – Nie wszy stko odnosi się do miast i armii – odparł Talal. – Przez długie lata zastanawiałem się nad źródłem Balendina. Obserwowałem, jak robił rozmaite rzeczy … przerażające. Rzeczy, jakich ja nigdy nie zdołałby m zrobić, chy ba że miałby m wokół siebie ocean żelaza. W inny ch przy padkach… – pokręcił głową – …nic. – Czy mógłby zmienić grot strzały ? – spy tał Valy n. – Strzały w locie? Z odległości mili? Krwiopijca kiwnął głową. – Ma umiejętności, a jeśli jego źródło sięga głęboko, to ma też moc. – Czy li że umiejętności nie są ty m samy m co moc? – zapy tała Gwenna z wy razem zdziwienia na twarzy. – Oczy wiście, że nie. Moc krwiopijcy jest jak siła fizy czna, jest darem albo przekleństwem Bedisy. Mieć głębokie źródło to znaczy by ć duży m i dobrze umięśniony m. Wy obraźcie sobie Genta. – Wolałaby m nie – odpaliła Gwenna. – Chodzi o to, że jeśli nie będzie trenował i uczy ł się, jak z niej korzy stać, jego siła będzie uży teczna ty lko do pewny ch granic. Mniejszy mężczy zna albo kobieta będą mogli go pokonać dzięki lepszy m umiejętnościom. By wają krwiopijcy o ogromnej mocy, którzy nie rozumieją, jak jej uży wać. Co najwy żej zrobiliby sobie krzy wdę, zamiast zrobić coś poży tecznego. – Ale ty nie masz ogromnej mocy – wtrącił Valy n. Talal potaknął. – Wszy scy krwiopijcy z Kettralu studiują i ćwiczą, ale ja musiałem pracować ciężej niż inni. Z pewnością ciężej niż Balendin. – A kiedy wreszcie dojdziemy do sedna? – zapy tał Laith z udawany m spokojem. – Kiedy

w końcu powiesz nam, jakie jest źródło tego skurwy sy na, tego pomiotu Shaela? Talal zamilkł na chwilę, po czy m rozłoży ł z żalem ręce. – Dotąd nie zdawałem sobie z tego sprawy, bo wielu uważa, że takie przy padki się nie zdarzają. I choć jestem niemal pewien, że Orle Gniazdo nigdy przedtem kogoś takiego nie miało, to jednak sądzę, że Balendin jest krwiopijcą emocji. Zdanie to zabrzmiało dramaty cznie, lecz Valy n ty lko pokręcił głową, nie rozumiejąc. – Co to dokładnie oznacza? – zapy tała Annick. – On nie czerpie siły ze źródeł, takich jak żelazo, woda czy słońce ani z niczego podobnego. Jego źródłem są emocje, ludzkie emocje. Cała piątka siedziała przez chwilę w milczeniu, próbując zrozumieć sens tego stwierdzenia. – To brzmi jak jakaś bzdura – przerwała milczenie Gwenna, marszcząc czoło. – Niestety nie – odpowiedział Talal. – Krwiopijcy emocji są niezwy kle potężni i straszliwie nieobliczalni. Czy tałem niektóre stare kodeksy, w który ch wy mieniano krwiopijców znany ch z historii Annuru, a nawet wcześniejszy ch. Sęk w ty m, że krwiopijca emocji nie czerpie po prostu z jakiegoś gotowego źródła. On musi to źródło stworzy ć. Musi manipulować ludźmi, aby czerpać jakąkolwiek moc. – Ale jaką rolę odgry wają w ty m wszy stkim Amie i Lin? – spy tał Valy n. – Chodzi nie ty lko o nie – odparł Talal. – Chodzi o każdego, kto miał z Balendinem jakikolwiek kontakt. Balendin wy sy sa moc z emocji inny ch ludzi. Zwłaszcza takich, które są skierowane na niego. – No i teraz wiemy – stwierdziła Gwenna, podkreślając wy mawiane sy laby stuknięciami palca w blat stolika – dlaczego zawsze by ł takim sukinsy nem. Talal skinął głową. – Źródło krwiopijcy wzmacnia jego siłę do przerażającego stopnia. Kiedy przy wy ka się do mocy, zaczy na się jej potrzebować i robi się coraz więcej, by ją zdoby ć. Kiedy brakuje mi żelaza, robię się… nerwowy, obnażony. Mogę sobie ty lko wy obrażać, co czuje Balendin, gdy brak mu emocji. – To dlaczego nie okaże się bardziej ży czliwy ? – zapy tał Laith, wy krzy wiając się. – Dlaczego nie pozy ska przy jaciół? Dlaczego nie zakocha się parę razy ? No, wiecie, dziewczy na w każdy m porcie i tak dalej… – Znacznie łatwiej wy woły wać nienawiść niż miłość – rzuciła Annick. – To szy bsze i pewniejsze. Wszy scy obrócili się ku niej, ale ona odwróciła twarz od światła i najwy raźniej nie miała już nic więcej do powiedzenia. – Annick ma rację – potwierdził Talal po chwili. – Nie da się wzbudzić miłości na zamówienie,

tak jak można wy wołać nienawiść, a krwiopijca bez swego źródła jest bezbronny. Valy n pokręcił głową w zdumieniu. – Wtedy w ringu, kiedy rzucili się z Yurlem na mnie i na Lin, przez cały czas ją prowokował, wzbudzał w niej nienawiść. Talal znowu skinął głową posępnie. – Potrzebował jej nienawiści, jeżeli mieli wy grać. Groza tego wszy stkiego trafiła Valy na w żołądek jak ogromna pięść. – To dlatego torturował Amie – powiedział wolno. – Potrzebował jej strachu, jej przerażenia, żeby zawalić tawernę Mankera. To po to znalazł się z Amie na ty m poddaszu. Stamtąd jest doskonały widok przez zatokę. – Czy ty też mógłby ś zrobić coś takiego? – zapy tała Gwenna. – Zawalić cały duży budy nek? – Pomy śl o strachu Amie – odparł grobowy m tonem krwiopijca. – Wszy stko zaplanował, ciemną izbę, liny przy wiązane do stropu, cięcia pod skórą, żeby wy ssać każdą kroplę jej strachu. – A napaść na Lin? – zapy tał Laith, wzdry gnąwszy się. – Kiedy Yurl ją bił i obrażał, Balendin mógł wy ssać całą jej wściekłość i wy korzy stać ją do zamiany grotów strzał. – To też mogłoby tłumaczy ć, dlaczego pierwsze dwie strzały chy biły celu – potwierdziła Annick, zagry zając wargi. – Nie spudłowałaby m ty ch dwóch strzałów, ale zmiana grotu wy maga zmiany w celowaniu. – No i te węzły – dodał Valy n, czując zamęt w głowie. – Balendin by ł wtedy na statku. By ł wśród ty ch, którzy wrzucali mnie do wody, i cały czas traktował mnie obelży wie. – To mogło wy starczy ć – odparł Talal. – Do zaplątania podstawowego węzła taki krótki wy buch gniewu wy starczy. Przez dłuższą chwilę patrzy li na siebie ze zdumieniem i przestrachem. – A co z Próbą? – zapy tał w końcu Valy n. – Co z Ha Lin? – Posły szał własny głos nabrzmiały gniewem i bólem. – Dlaczego musiała umrzeć? Talal rozłoży ł bezradnie ręce. – Założę się, że nawet nie musiałaby mieć cokolwiek wspólnego z tobą. Pamiętasz, jak by ło tam na dole. Ja spieszy łem się straszliwie, a jestem lepszy m szermierzem od Balendina. Miałem ze sobą moje źródło, nawet jeśli by ło pły tkie. Jeśli on miał przetrwać, potrzebował mocy, co oznacza, że potrzebował emocji. By ć może nawet zaplanował już wcześniej, po ataku na urwiskach, żeby złapać Ha Lin, rozwścieczy ć ją, wy ssać jej siłę i ją zabić. – Na świętego Hulla – mruknęła Gwenna. – Na Meshkenta, Ananshaela i słodkiego świętego Hulla. A teraz opuścił Wy spy. Uświadomienie sobie tego podziałało na Valy na jak wiadro lodu. Tak by ł zajęty analizowaniem przeszłości i układaniem wszy stkiego w sensowną całość, że niemal zapomniał, co sprawiło, że

zaczęli tę rozmowę. Balendin by ł nie ty lko wolny. On by ł w drodze dokądś. – Kto według Shaleel przy dzielił im tę misję? – zapy tał, waląc dłonią w stół. – A jakie to ma znaczenie? – odparł Laith. – Kto? – Ona sama im ją przy dzieliła – stwierdziła Annick ostry m tonem. Ciarki przeszły mu po skórze, a skurcz zimna i mdłości przebiegł przez ciało. – Musimy ruszać – rzucił. – Musimy zabrać broń i sprzęt, wsiąść na ptaka i ruszy ć w drogę. Talal podniósł rękę, by go powstrzy mać. – Sły szałeś, co powiedziała. Jesteśmy uziemieni. Nie możemy opuszczać Wy sp. Jeżeli ty lko dotkniemy łuku, będziemy uznani za zdrajców. – O to właśnie chodzi! – wy buchnął Valy n. – Tego właśnie chciał Balendin. Shaleel jest dowódcą operacji w północno-wschodnim Vash. – Czy li co? – dopy ty wał się Laith, próbując zrozumieć. – Co tam jest w ty m północnowschodnim Vash? – Ashk’lan – warknął Valy n. – Mój brat. Kaden. Cesarz.

41 Dobrze by ło Adivowi żartować z rozmów, jakie Kaden mógłby prowadzić z Triste „na poduszce”, ale uczta się zakończy ła, a Kaden naty chmiast poczuł lekkie zdenerwowanie. Nic nie pomagało, że w głowie szumiało mu od wina, a z pewnością nie pomagało też i to, że gdy ty lko wy szli z refektarza, wszy scy czterej mężczy źni spojrzeli na niego wy czekująco. – Twój pawilon czeka – powiedział Adiv, czy niąc zapraszający gest, jakby Kaden z miejsca, gdzie stał, nie widział doskonale tej przeklętej rzeczy. Fakt, że służący rozbili go ostentacy jnie pośrodku dziedzińca, przy prawiał go o zażenowanie. Jakby nie dość by ło tego, że uroczy sty posiłek pozbawił mnichów kolacji, to teraz nie mogli wy jrzeć z okien swoich surowy ch cel, żeby nie widzieć nachalnego przepy chu tego monstrualnego namiotu. Białe płócienne ściany, tak niepokalanie czy ste, jakby utkano je wczoraj, lśniły w świetle zachodzącego słońca. Proporce zatknięte na szczy cie środkowego masztu powiewały wy żej, niż sięgał dach dormitorium, najwy ższego budy nku Ashk’lanu. Akiil nigdy mi tego nie daruje, pomy ślał Kaden ze smutkiem. – Odpowiedni pawilon dla cesarza i jego uroczej towarzy szki – dodał Adiv, a w kącikach jego ust błąkał się cień kpiącego uśmiechu. Kaden oczy wiście się domy ślał, jak wszy stko miało się odby ć. Pomimo ośmiu lat spędzony ch poza Pałacem Brzasku wciąż pamiętał konkubiny ojca, kilkanaście spokojny ch, pełny ch wdzięku kobiet, które przemy kały marmurowy mi kory tarzami w cichy ch, aksamitny ch pantofelkach, ze skromnie spuszczony mi oczami. Gdy by ł jeszcze mały m dzieckiem, zapy tał kiedy ś matkę o te kobiety. Odłoży ła wówczas posmarowaną masłem kromkę i patrzy ła na niego uważnie przez jakiś czas, zaciskając usta. – To konkubiny – odpowiedziała w końcu. – Kim są konkubiny ? – zapy tał skonsternowany. – To kobiety, które… zadowalają mężczy znę, gdy jego żona nie może. Kaden zastanawiał się nad ty m dłuższą chwilę. Nie brzmiało to źle, ale coś w zachowaniu matki kazało mu zachować ostrożność. – A czy ty też masz konkubiny, żeby cię zadowalały, kiedy ojciec wy jeżdża? – zapy tał. Matka roześmiała się wtedy krótkim, gorzkim śmiechem.

– Nie. To przy wilej mężczy zny. Kaden rozważy ł tę odpowiedź. – Czy ja też będę miał kiedy ś konkubiny ? – spy tał. Matka znowu zmierzy ła go spojrzeniem. – Tak. Tak mi się wy daje, Kadenie. Dobrze, pomy ślał, zerkając na Triste. Najwyraźniej nadszedł ten dzień. Jeśli nawet matka zapomniała o czy mś w trakcie jego wy chowania, Akiil z nawiązką to nadrobił, niemal co wieczór zabawiając go opowieściami o ponętny ch dziwkach z Wonnej Dzielnicy. Triste nie by ła jednak ladacznicą, a historie Akiila konsekwentnie pomijały istotne punkty romanty cznej ety kiety. Opat, jakby wy czuwając niepokój Kadena, powiedział delikatnie: – Oczy wiście masz prawo spędzić ostatnią noc we własnej celi, porządkując swoje rzeczy. Adiv roześmiał się szeroko. – Jakie rzeczy ? Te parę szat? Służący będą srodze zakłopotani, jeśli nie spędzi nocy w pawilonie, który z takim trudem postawili. – Po czy m zwrócił się do Kadena tonem pełny m szacunku: – Jesteś cesarzem, wasza promienność. Dziś lub jutro i tak będziesz zmuszony pogodzić się z ceremoniałem i należny m ci ty tułem. Kaden przeniósł spojrzenie z ubrany ch w skromne szaty mnichów na radcę, który w najbliższy ch miesiącach miał by ć jego prawą ręką. Miał wielką ochotę, by Nin towarzy szy ł mu do stolicy pomimo zupełnego braku polity cznego rozeznania i „prakty cznej” wiedzy. Kadenowi bardzo by się przy dała jego stateczna, znana już mądrość, ale wiedział też, że my śli takie są dziecinne, i szy bko odpędził je od siebie. Cóż by ło począć? Odetchnął głęboko i skinieniem wy raził zgodę. Adiv i Ut odebrali to jako znak do zakończenia spotkania. Skłonili się nisko, przy kładając palce do czoła. – A zatem do jutrzejszego ranka, wasza promienność – rzekł Adiv. – Micijah będzie trzy mał wartę tutaj, na dziedzińcu. Kaden pokręcił głową z powątpiewaniem. – Ży łem tu osiem lat bez ochrony. Głos Adiva zabrzmiał bardziej oficjalnie. – Jesteś teraz cesarzem, wasza promienność, a Gwardia Aedoliańska nie zdaje się na przy padki, gdy chodzi o cesarskie bezpieczeństwo. Kaden się zastanawiał, czy radca ma pod opaską oczy, czy może mu je wy łupiono. Zadrżał, wy obraziwszy sobie puste, czerwone oczodoły, z który ch sączy się krew. Potaknął skinieniem głowy. Oczy wiście pozostawała przecież kwestia Py rre i Jakina Lakaturów. Tan utrzy my wał, że nie są kupcami i że przy by li do klasztoru z jakąś ponurą misją. By ć może teraz, kiedy już wiedzieli, kim jest Kaden i gdzie spędzi tę noc, lepiej by ło, by ktoś strzegł

pawilonu. Na my śl, że nie jest już anonimowy m uczniem, ścisnęło go w żołądku. Im szy bciej pogodzi się z ciężarem nowej roli, ty m lepiej będzie dla wszy stkich. A poza ty m oczy wiście by ł jeszcze ak’hanath. Zaskoczenie przy by ciem Annury jczy ków, smutek na wieść o śmierci ojca i kilka kielichów wina wy pity ch podczas uczty usunęły to stworzenie z jego my śli. Trudno by ło zamartwiać się potworem, gdy zdaniem Tana monstrum to powinno by ło zniknąć z powierzchni ziemi już ty siące lat temu. A jednak tej chłodnej nocy na my śl o nim dreszcz strachu przebiegł mu po plecach. Gdzieś tam krąży ło coś, co mogło zabić człowieka. Do tej pory nie zaatakowało jeszcze w obrębie klasztoru, ale to nie znaczy ło, że atak nie mógł nastąpić. Pomy ślał, że zapewne będą spali lepiej, gdy aedoliańczy k stanie na zewnątrz. Gdy Adiv oddalił się w ukłonach, do Kadena zbliży ł się opat. – Porozmawiamy rano, Kadenie. Ty mczasem odpocznij i spróbuj oczy ścić umy sł. Tan spojrzał na chwiejącą się lekko na nogach Triste i odwrócił się, nie mówiąc nic. – Do rana zatem – powtórzy ł opat ży czliwie. Obaj mnisi odeszli żwirową ścieżką do dormitorium. Próbując jak najbardziej opóźnić wejście do swego namiotu, Kaden omiótł spojrzeniem szczy ty gór, ciemne i majaczące na tle nieba w świetle księży ca. Sły szał szum Białej Rzeki w wąwozie poniżej, odległe uderzenia głazów uwolniony ch z okowów zimowego lodu i spadający ch z wy sokich urwisk, by rozpry snąć się na kawałki na dnie przepaści. Góry Kościane by ły trudny m do ży cia miejscem, a on przez osiem ostatnich lat często my ślał z tęsknotą o Annurze, marząc, by zdarzy ło się coś, co zakończy jego wy gnanie i pozwoli mu wrócić do domu. Niskie, toporne zabudowania klasztoru by ły światem, który po prostu musiał znosić i znosił, choć czuł czasami kłującą zadrę. Teraz jednak, gdy miał opuścić to miejsce, poczuł nagle, że łączy go z Ashk’lanem więcej, niż dotąd mu się zdawało. Gdy pomy ślał o tłumach i hałaśliwy m chaosie Annuru, o placach zatłoczony ch sprzedawcami, o ty siącach ludzi na ulicach, zdał sobie sprawę, że tęsknić będzie do chłodny ch, czy sty ch nocy i do widoku słońca wschodzącego nad Głową Lwa. Zaśmiał się w duchu. By ć może żal mu będzie nawet biegania Pętlą Kruków, choć tego akurat nie by ł tak całkiem pewien. Odwrócił się, by popatrzeć na główny dziedziniec klasztoru. Kilku mnichów przechodziło tamtędy cicho, z pochy lony mi głowami, krzątając się w swoich sprawach. Na wy rosły pośrodku namiot nie zwracali większej uwagi niż na leżący na drodze kamień. Kaden uświadomił sobie, że podziwia ty ch ludzi, że zaczął cenić ich niewzruszony spokój i zdecy dowanie. Migoczące w zapadającej ciemności światło przy ciągnęło jego uwagę. To Ut chodził wokół pawilonu z jedną ręką na głowicy miecza, a w drugiej trzy mając pochodnię. Nagły powiew wiatru rozżarzy ł jej płomień, oświetlając zabudowania południowej strony dziedzińca, a Kaden dostrzegł nagle stojącą w oknie gościnny ch kwater Py rre Lakatur, która patrzy ła prosto na niego.

W jej oczach nie by ło już śladu wesołej jowialności z pierwszego dnia ani pełnej szacunku uniżoności z chwili, gdy aedoliańczy k niemal poderżnął jej gardło. Jej oczy by ły oczami przy czajonego nad stawem kota, spokojny mi, o skupiony m spojrzeniu. No tak, chy ba jednak dobrze się stało, że Ut stanął na straży. Ciekaw by ł, czy aedoliańczy k w ogóle sy pia, lecz po chwili uznał, że to jego sprawa. Zerknął na Triste dy gocącą z zimna u jego boku. Musiał się zająć swoimi problemami.

42 Gdy odsunął płócienną klapę służącą w namiocie za drzwi, owionął go delikatny zapach wonności. Służący włoży li we wnętrze pawilonu ty le samo pracy, ile kosztował ich jego wy gląd zewnętrzny, a teraz olśniewał wspaniałością, jaką dobrze pamiętał z dzieciństwa. Dziesiątki papierowy ch lampionów, czerwony ch, złocisty ch, zielony ch, rzucały rozkoły sane cienie na podłogę. Na ścianach wisiały wy smakowane tapiserie z Mo’iru, a wzorzy ste wełniane dy wany zakry wały ubitą ziemię. Ledwie rozejrzawszy się dokoła, Kaden skupił wzrok na stojący m pośrodku szerokim łożu, przy kry ty m jedwabiem i zarzucony m miękkimi poduszkami. Rozejrzał się w poszukiwaniu krzeseł lub ławy, ale służący, którzy taszczy li to wszy stko pod górę, najwy raźniej uznali oświetlenie za element ważniejszy od siedzeń. Nie by ło tam gdzie się obrócić ani gdzie się rozsiąść, poza ty m ogromny m łożem. Triste zamarła na jego widok przy samy m wejściu, ale Kaden spróbował zachowy wać się swobodnie, doty kając materaca, przeciągając delikatnie dłońmi po cienkich wełniany ch kocach. – No dobrze – powiedział. – Przy najmniej jest duże… Triste nie odpowiedziała. Kaden odwrócił się i już chciał opowiedzieć który ś z dowcipów Henga dla rozluźnienia atmosfery, lecz wszelka chęć dowcipkowania opuściła go, gdy spojrzał na Triste. Stała drżąca przy wejściu, a zsunięta suknia leżała na dy wanie u jej stóp. Nie miała nic pod spodem. Mimowolnie, niemal insty nktownie Kaden napawał się jej widokiem: smukły mi nogami, aksamitną skórą, pełny m zary sem piersi. W Annurze przed świąty nią Cieny stał marmurowy posąg samej bogini, wcielenie fizy cznej doskonałości i apogeum rozkoszy. Zdarzało mu się tam podsłuchiwać żarty przechodzący ch mężczy zn na temat bogini i tego, co by zrobili, gdy by zostali z nią sam na sam. Któregoś razu na spacerze spędzili tam jakiś czas, zerkając ukradkiem na bóstwo, które mogli podziwiać jedy nie z daleka. A jednak w porównaniu z Triste jej marmurowe ciało i eleganckie proporcje wy dawały się mniej kształtne, prawie nieudane. Pragnął przy wołać w my ślach ćwiczenia Shinów, które od tak wielu lat próbował opanować, a które uspokoiły by jego serce i przy wróciły rozum zagubionemu umy słowi. Triste by ła smukła, wręcz krucha, ale ta kruchość przy ciągała go silniej niż związana lina. Po kilku uderzeniach serca

wy straszy ł się sam siebie i tego, co mógłby jej zrobić. Próbował odwrócić oczy, ale nie zdołał oderwać od niej wzroku, tak jak nie zdołał uspokoić bicia swego serca. Nagle z cichy m, zduszony m krzy kiem Triste rzuciła się ku niemu, powodowana, jak sobie uświadomił, bardziej wy pity m winem i strachem niż pożądaniem. Zderzy ła się z nim niezgrabnie, popy chając do ty łu, i oboje splątani upadli na łóżko. Kaden usiłował się oswobodzić, ale ona wczepiła się w niego, rozpaczliwie próbując zedrzeć z niego szatę. – Zaczekaj – uspokajał dziewczy nę, starając się, by nie usły szano ich na zewnątrz przez cienkie płócienne ściany pawilonu. – Stop! Słowa ty lko wzmagały jej szaleństwo. Co roku Kaden pomagał wiązać kozy do strzy żenia i na rzeź i za każdy m razem nie mógł się nadziwić, jaką siłę ma w sobie takie małe ciało powodowane paniką. Taka sama panika ogarnęła Triste i przez chwilę równą kilku uderzeniom serca udało jej się złamać jego opór i przy trzy mać go na wznak, mimo różnicy wzrostu i wagi. Jej dłonie zaciśnięte na jego przegubach by ły niczy m kajdanki. Nie mógł się wy rwać. Jest silniejsza ode mnie, pomy ślał ze zdumieniem. Nagle jakby coś w niej pękło. Nadal walczy ła, ale nie z tak potworną siłą i Kaden nareszcie zdołał nad nią zapanować. Kiedy się uwolnił, spojrzał w jej fiołkowe oczy i zobaczy ł, że wezbrały łzami. – My musimy – zanosiła się łkaniem. – Musimy. Musimy ! – Musimy co? – zapy tał Kaden, choć miał już wy raźne przeczucie, o co chodzi. – Niczego nie musimy robić – dodał prędko. Triste potrząsnęła głową tak gwałtownie, że wy straszy ł się, iż zrobi sobie krzy wdę. – Powiedzieli mi – płakała. – Powiedzieli, że musimy. Kaden wstał szy bko, wy gładzając na sobie szatę i odwracając się, by przy jrzeć się jednej z bezcenny ch tapiserii rozwieszony ch na ścianach namiotu. Przedstawiała bitwę albo jakiś mniejszy zbrojny konflikt, uświadomił sobie, dorodny ch kobiet i mężczy zn o półnagich ciałach, dzierżący ch długie włócznie, z szeregami wrogów w szarobury ch strojach. Zaczął studiować z wielką uwagą splot tkaniny, jej barwę i ornament, próbując uspokoić tętno, spowolnić oddech, zrelaksować… wszy stko. Po minucie długiego, niezręcznego milczenia spojrzał znowu na Triste. Chlipała cichutko. – Może i powiedzieli, że musimy – zaczął, starając się, by w jego głosie zabrzmiała stanowczość, której nie czuł – ale powiedzieli mi także, że jestem cesarzem, a jako twój cesarz rozkazuję ci włoży ć coś na siebie. By ł to dość śmieszny początek jego cesarskich zarządzeń, ale od czegoś trzeba by ło zacząć. Zerknął przez ramię i dostrzegł, że zignorowała jego rozkaz, po prostu zwijając się naga w kłębek. Oto, ile waży srogi cesarski nakaz, pomy ślał w duchu. – Powiedział, że będziesz chciał – jęczała, przy ciągając kolana pod brodę, co zakry wało jej

piersi, ale odsłaniało… inne partie ciała. Kaden czy m prędzej odwrócił wzrok. – Powiedział, że gdy by ś nie zechciał, to będzie moja wina. A teraz ją zabiją – łkała. – Usuną ją ze świąty ni i będzie musiała umrzeć. Kaden mimowolnie odwrócił się ku niej, zaniepokojony i zaciekawiony zarazem. – Kto kogo zabije? – zapy tał ostrożnie. – Kto komu grozi śmiercią? – mówiąc to, podniósł jeden z koców złożony ch w nogach łóżka i otulił nim jej drżącą postać. Owinięta kocem, mając policzki naznaczone śladami łez, wy glądała nagle na wy straszoną dziewczy nę, którą rzeczy wiście by ła. – Możesz mi powiedzieć – dodał łagodnie. Nieszczęśliwa Triste pokręciła głową, ale też pierwszy raz spojrzała mu w oczy, a na jej twarzy malowała się rezy gnacja. – Chodzi o moją matkę – odparła, gdy szloch nieco ustał i mogła już mówić. – Tarik powiedział, że jeśli ci się nie oddam, dopilnuje, by wy rzucono ją ze świąty ni i żeby musiała zarabiać na ży cie jako zwy kła ladacznica. – Z jakiej świąty ni? – zapy tał Kaden, a zamęt w jego głowie powoli ustąpił miejsca gniewowi. – Kim jest twoja matka? – Przy pomniał sobie kpiący uśmieszek Adiva podczas kolacji, jego zadowolenie, gdy przedstawił Triste jako „prezent” dla Kadena. Może i Sanlitun awansował go na stanowisko radcy Mizranu, ale Kaden nie zamierzał pozwolić mu tam pozostawać długo, skoro w taki sposób traktował niewinne dziewczęta. – Louette – odparła Triste. Strach ją opuścił, a w jego miejsce pojawił się głęboki, nieukojony smutek. – To imię mojej matki. Ona jest leiną. Kaden osłupiał. Leiny by ły wy ższy mi kapłankami Cieny, kobietami wprowadzany mi od dzieciństwa w tajniki sztuk dawania rozkoszy. Wszelkiego rodzaju sztuk. Akiil nazy wał je „nadęty mi, zadzierający mi nosa kurwami”, ale nie do końca miał rację. Leiny sprzedawały swój kunszt za pieniądze, lecz ty le miały wspólnego z dziwkami, które Akiil znał z Wonnej Dzielnicy, ile Uprzy wilejowani, czy li kupcy z Wolnego Portu, z brudny m sprzedawcą ry b na straganie. Leiny by ły religijny m zakonem. Podobnie jak Shinowie, spędzały czas na studiowaniu, ćwiczeniach i modlitwie, a od mnichów różniło je może to, że wy kpiły by pomy sł nieustannego dążenia do vaniate. Kapłanki Cieny całkowicie poświęcały się rozkoszom. Dzień i noc uczy ły się tańca, poznawały wina… oraz inne, bardziej kuszące sztuki. Najbogatsi mężczy źni wy dawali bajońskie sumy, by spędzać czas w ich towarzy stwie, a jedna noc z nimi kosztowała ty le, że świąty nia Cieny olśniewała takim bogactwem marmurów, złota i jedwabiu jak sam Pałac Brzasku. Niezależnie od sum, jakie na nie wy dawano, kobiety te musiały jednak bardziej czcić boginię, której służy ły, niż mężczy zn, którzy ty le płacili za ich względy. By ły ścisłe przepisy regulujące zachowanie lein, musiały one odprawiać liczne obrządki, przestrzegać świąt, kulty wować

trady cję. Mężczy zna nie mógł po prostu przy jść do świąty ni, rzucić trzos pełen złoty ch słońc i zażądać, by go obsłużono. To nie działało w ten sposób, a przy najmniej nie w historiach, które Kaden sły szał. Nawet cesarze musieli okazy wać szacunek służebnicom bogini. – Adiv nie może tego zrobić – powiedział. – Jest co prawda radcą Mizranu, ale od świąty ni Cieny musi się trzy mać z dala. – Może – upierała się Triste, kiwając energicznie głową. – Nie znasz go. Może. – Usiadła na łożu, przy ciskając mocno koc do piersi. – Skoro tak, to ja już dopilnuję, żeby nie mógł – odparł stanowczo Kaden. – Po prostu zadbam o to, żeby twojej matce nie stała się krzy wda. – Słowa te zabrzmiały pewnie w jego ustach, a Kaden chciał wierzy ć, że okażą się prawdą. Po raz pierwszy Triste obdarzy ła go spojrzeniem, na którego dnie by ł ślad nadziei. By ła ona ukry ta głęboko pod strachem, podejrzliwością i zwątpieniem, ale by ła. Serce Kadena zabiło ży wiej na ten widok. – Jak Adiv… cię znalazł? – zapy tał powoli. Triste odpowiedziała dość chętnie, ale się zachmurzy ła. – Dorastałam w świąty ni. Przez całe ży cie tam mieszkałam. – Palcami odgarnęła czarne włosy, odsłaniając imitujący naszy jnik tatuaż. Przy najmniej tak to wy glądało, bo Kaden nigdy jeszcze nie widział równie misternego tatuażu. – Co to oznacza? – zapy tał. – Boginiródka – odparła. Kaden pokręcił głową, sły sząc nieznane słowo. – Moja matka zawsze mawia, że „mężczy źni chcą rozkoszy, ale bez ciężaru” – rzekła Triste – ci, którzy przy chodzą do świąty ni, są bogaczami i płacą dobrze, ale mają swoje nazwiska i swoje dobra. Mają własne dzieci, o które muszą dbać. Kaden miał wrażenie, że dosły szał nutę gory czy w jej głosie, ale Triste mówiła śmiało, nie spuszczając oczu. – Leiny są ostrożne. Matka nauczy ła mnie przy rządzania różny ch ziół i wy warów. – Zarumieniła się, a potem ciągnęła dalej: – Choć ich nie potrzebowałam, uczy ła mnie tego ty lko po to, żeby mieć pewność. W każdy m razie by wa i tak, że choć leina zachowuje ostrożność, który ś z mężczy zn pocznie z nią dziecko. Wówczas kobieta ma wy bór: albo zabije dziecko, albo oświadczy, że należy ono do rodu bogini. – Dotknęła tatuażu u nasady szy i, jakby chcąc się upewnić, że wciąż tam jest. Kaden powoli zaczy nał rozumieć, dokąd to zmierza; gdy się głębiej zastanowił, wszy stko zaczy nało się zgadzać. – Boginiródki należą do Cieny. Nie wolno nam niczego posiadać, niczego dziedziczy ć, nie

wolno nam zgłaszać roszczeń do nazwiska ojca. Większość z nas zresztą nie zna swoich ojców. Wzruszy ła ramionami. Ten dziewczęcy gest zniechęcenia wy dawał się w jakiś sposób niezgodny z zasadniczy m tonem, jakim opisy wała polity czne tło swojej społecznej pozy cji. – A więc Adiv przy szedł do świąty ni, szukając… – zaczął delikatnie Kaden, chciał powiedzieć „prezentu”, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie: – …szukając leiny i wy brał właśnie ciebie. – Nie. A właściwie tak. – Triste zagry zła wargi. – Ale ja nie jestem leiną. Matka nie chciała, żeby m poświęciła się służbie bogini. – Ależ… przecież wy chowano cię w świąty ni – odparł zbity z tropu Kaden. – Wy chowała mnie tam, bo nie by ło innego miejsca, ale zawsze powtarzała, że jeśli będę się pilnie uczy ć i zostanę prawdziwą damą… – Zamilkła na chwilę i spojrzała na koc otulający jej ciało, jakby dopiero teraz przy pomniała sobie o swojej nagości. – Bo gdy by m została prawdziwą damą, ojciec mógłby zabrać mnie do siebie. Nie jako swoją córkę – dodała prędko, jakby Kaden miał ją zbesztać za takie my śli. – Nie musiałby mnie uznawać, ale mógłby mnie przy jąć jako jedną z dam dworu, może jako służącą albo kogoś w ty m rodzaju. Kadenowi nie wy dało się to prawdopodobne. Posiadanie bękarta wiązało się ze spory m niebezpieczeństwem, nawet gdy by by ła to dziewczy na, choćby i wy tatuowana. Młoda kobieta tak piękna jak Triste miałaby mnóstwo konkurentów, a gdy by który ś z nich ją poślubił, a potem się dowiedział, że jego żona jest córką jakiegoś wielmoży … – Studiowałam niższe sztuki w świąty ni – ciągnęła dalej Triste, nieświadoma my śli Kadena – lecz matka nie pozwoliła, żeby m została wprowadzona w wy ższe misteria. – Wy ższe misteria? – zapy tał zaintry gowany Kaden. Triste ponownie spłonęła rumieńcem. – Sztuki cielesny ch rozkoszy – odparła, spuszczając oczy. – Wszy stkie dziewczęta w świąty ni szkolą się w niższy ch sztukach: śpiewie, tańcu i podobny ch umiejętnościach, ale nie można zostać leiną, nie przechodząc długich lat wy ższy ch wtajemniczeń. Matka mawiała, że kobieta może sobie śpiewać aż do zachry pnięcia, ale nie za to mężczy źni płacą. – A więc nie robiłaś… tego… dotąd? – spy tał Kaden, przeklinając siebie w duchu za niezdarność. Triste pokręciła głową przecząco. – Nie. Matka nigdy nie chciała… – Zamilkła, patrząc na swoje dłonie, jakby nigdy przedtem ich nie oglądała. – Nie. Szmer przy ty lnej ścianie namiotu przerwał jej, zanim zdąży ła powiedzieć więcej. Z szeroko otwarty mi oczami przy łoży ła palec do ust. Kaden kiwnął głową. By ć może by ł to ty lko wiatr, ale wspomnienie Py rre Lakatur i obraz ak’hanatha pozostawały wciąż ży we w jego umy śle. Ut by ł co prawda aedoliańczy kiem, ale by ł sam i mógł pilnować w dany m momencie ty lko jednej

strony pawilonu. Kaden ponaglający m gestem wskazał leżącą na ziemi suknię Triste. Czuł, jakby przez jej nagość oboje by li bardziej bezbronni. Gdy Triste wciągała na siebie suknię, Kaden rozglądał się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłuży ć za broń. Wciąż miał przy pasku swój podręczny nóż, ale nie zapewniał on skutecznej obrony. Podtrzy mujące pawilon maszty wy dawały się solidne, ale by ły trwale połączone z płótnem. Jego wzrok padł na ciężki złocony lichtarz, dwukrotnie grubszy od jego kciuka i mający ponad dwie stopy długości. Szmer dobiegł znowu, lecz ty m razem towarzy szy ł mu odgłos rozcinanego płótna. Kaden pospiesznie zgasił i wy rwał świecę, po czy m ostrożnie ujął lichtarz w dłonie. Nie by ł to miecz, ale solidne uderzenie nim mogło ogłuszy ć dorosłego mężczy znę. Powoli zbliży ł się do miejsca, skąd dobiegał odgłos.

43 Najpierw w rozcięciu bły snęła stal, a potem w świetle lampy ukazał się nóż, powoli tnący w dół ciężkie płótno. Kaden w jednej chwili przy pomniał sobie długie noże odkry te w pakunku Py rre i mocniej zacisnął spocone dłonie na świeczniku. Ktokolwiek to by ł, musiał wsunąć do środka najpierw głowę, a potem, kiedy już wsunie się do połowy, Kaden zamierzał rąbnąć go lichtarzem w kark. Cichutko stanął z boku coraz bardziej poszerzającego się otworu i uniósł świecznik nad głowę. W rozcięciu ukazała się mała, ogolona głowa. Głowa cofnęła się na moment, a potem pojawiła się znowu, a w ślad za nią wsunęło się do środka drobne, zwinne ciało. Kaden już miał uderzy ć, ale w porę się zreflektował. – Kaden – szepnął nagląco nieproszony gość. – Kaden, musisz posłuchać! – Pater – odetchnął ciężko Kaden. – Co ty tutaj robisz? Chłopiec spojrzał na Triste i przez moment zdawało się, jakby postradał zmy sły, ale gdy po chwili odwrócił się do Kadena, jego niecierpliwość i niepokój naty chmiast powróciły. – Tam są ludzie, Kadenie, w zbrojach. Kaden odetchnął głęboko, a Triste uspokoiła się powoli. Kaden uświadomił sobie, że wciąż trzy ma uniesiony nad głową lichtarz, opuścił go więc, niepewny, co począć z mały m intruzem. – To zapewne kilku aedoliańczy ków z gwardii. Są tutaj po to, żeby mnie chronić, Paterze. – Nie! – upierał się Pater. – Są w górach. Wszędzie w górach. By łem na Szponie. Heng przy łapał mnie na jedzeniu marchewki, kiedy miałem pościć, ale my pościliśmy ty lko dlatego, że ty zająłeś refektarz… – Spojrzał na Kadena oskarży cielskim wzrokiem, po czy m przy pomniał sobie, po co przy szedł. – By łem więc na Szponie i sły szałem ich. Wiem, że jesteś teraz cesarzem, i pomy ślałem to samo co ty, że oni są żołnierzami. Ale potem posłuchałem dłużej, co mówili, i zapamiętałem dokładnie, tak samo jak te nudne ćwiczenia, które zawsze musieliśmy robić. Jeden z nich powiedział: „Upewnij się, że na obrzeżu jest bezpiecznie, zanim się ruszy sz”. A drugi odpowiedział: „Nie rozumiem, dlaczego nie możemy po prostu zabić chłopaka i mieć to już z głowy ”. I wy straszy łem się bardzo, bo nie wiedziałem, o jakiego chłopaka im chodzi, ale słuchałem dalej, a wtedy ten pierwszy nazwał drugiego idiotą i powiedział: „Gdy by śmy ty lko mieli takie rozkazy, to mogliśmy odrąbać mu głowę już przedtem, na placu”.

Kaden poczuł, jak włosy stają mu dęba na głowie. Spojrzał na Triste. W świetle świec jej blada twarzy czka stała się zupełnie biała. Potrząsnęła głową w konsternacji i objęła ciało rękami. – Co jeszcze mówili? – zapy tał Kaden ochry pły m szeptem. – Powiedzieli, to znaczy ten pierwszy powiedział, że gdy by nie obstawili obrzeży przed atakiem, to niektórzy mnisi mogliby uciec. I sły szałem jeszcze: „Kiedy już skończy sz z okrążaniem, upewnij się, że wszy scy zostaną wy bici, ale nie zaczy naj, dopóki oni nie skończą z chłopakiem”. Kaden posły szał łomot własnego serca i chwilę trwało, nim trochę spowolnił tętno. Musiał pomy śleć. Triste wpatry wała się w Patera i próbowała szczelniej otulić się swoją cienką suknią. – Mówili jeszcze, że po to wlekli ten pawilon pod górę, żeby by ło dobrze wiadomo, gdzie on jest, i żeby się im nie wy mknął w zamieszaniu. – Pater skulił się, wciąż usiłując nabrać tchu po długim biegu ze Szponu z pilny mi wieściami. – I wtedy zrozumiałem, że „on” to ty ! O mało co spadłby m ze Szponu, tak się wy straszy łem. Zszedłem na dół, a potem biegłem przez całą drogę aż tutaj, ty lko że przed wejściem stoi ten wielki człowiek z mieczem, musiałem więc wśliznąć się od ty łu. Musisz uciekać, Kadenie! – zakończy ł niecierpliwie. – Musisz uciekać naty chmiast! – Musimy o ty m powiedzieć Utowi – odrzekł Kaden, ruszając w stronę wejścia. Pater rzucił się ku niemu i objął go za nogi, kręcąc głową z przerażeniem. – Nie, Kadenie – błagał. – On jest po ich stronie! Ci ludzie w górach wy mawiali jego imię, a ja zapamiętałem, jak mówili: „Ut tego chce… Powiedz Utowi…” – powtarzał Pater. – To dlatego musiałem wejść z ty łu namiotu. Kaden próbował zebrać my śli. Nagłe przy by cie cesarskiego poselstwa w połączeniu z wieścią o śmierci ojca wy wołało zamęt w jego głowie, ale poskromił emocje i zmusił się, by dobrze odegrać rolę młodego cesarza. Micijah Ut, nawet tak odmieniony, by ł jedy ny m znany m mu punktem odniesienia w tej powodzi obcości i Kaden ży wił nadzieję, że będzie mu bliskim towarzy szem w czasie drogi powrotnej do stolicy. Teraz jednak wy glądało na to, że tego człowieka przy słano, by go zabił. Samody scy plina, której uczy ł się przez te wszy stkie lata u Shinów, ulotniła się gdzieś nagle jak późny wiosenny śnieg, a on rozpaczliwie odwołał się do ćwiczeń, które musiał opanować jako uczeń w pierwszy ch latach swego poby tu w klasztorze. Każdy oddech jest falą, powtarzał sobie, wizualizując w trakcie wdy chania długie, spokojne fale zatoki, nad którą leżał Annur. Strach jest piaskiem. Podczas wy dechu wy my wał lęk wraz z piaskiem z umy słu, spłukując go po kamy kach w przepastną toń morza. Powoli odzy skał kontrolę nad tętnem i oddechem. – Dobrze – stwierdził w końcu. – Musimy ostrzec pozostały ch mnichów. Najpierw powiemy opatowi… Triste przerwała mu:

– Przede wszy stkim musimy wy dostać się z tego namiotu. Słuchaj go… Oni przy jdą najpierw tutaj! – W jej głosie by ł strach, ale pod strachem by ło coś jeszcze, coś zaskakująco twardego. Zdecydowanie, uświadomił sobie Kaden. Gotowość. W trakcie całego wieczoru Triste nie przejawiała żadnej z ty ch zalet, ani podczas kolacji, ani wtedy, gdy zabrał ją do pawilonu. Gdy sobie to uzmy słowił, zamarł na chwilę, lecz Pater potakiwał energicznie, ciągnąc go za szatę w stronę rozcięcia w płótnie. Chłopiec pochy lił się tam, lecz Kaden go zatrzy mał. – Ja przejdę pierwszy. Jeżeli uznam, że jest bezpiecznie, dam wam znak. Dziura, którą wy ciął w płótnie Pater, nie by ła dość duża dla szerokich ramion Kadena. Kaden zaczepił lichtarzem o tkaninę i pociągnął ostrożnie. Płótno rozeszło się łatwo, ale Kaden drgnął, sły sząc odgłos rozdzierania. Pater powiedział, że Ut stoi od frontu… Czy mógł coś usły szeć? Czekał, nasłuchując chrzęstu butów na żwirze albo szczęku pły t zbroi. Sły szał jednak ty lko tętnienie krwi w uszach. Powoli wy sunął głowę na zewnątrz. Dziedziniec by ł pusty, a noc spokojna. Księży c wędrował cicho po niebie, torując sobie drogę wśród gwiazd i rzucając cienie pod stopy jałowców. Kaden nasłuchiwał jeszcze i jeszcze, aż w końcu, przełknąwszy ślinę, wsunął się cały w rozcięcie. Przez jeden straszliwy moment płótno napięło się mocno pod naporem jego ciała i Kaden pomy ślał, że utknął, ale jeden mocny ruch wy starczy ł, by stanął wolny na zewnątrz, drżąc z zimna w chłodny m nocny m powietrzu. Ogarnął go wsty d. Pater przebiegł całą drogę, nie my śląc o swoim bezpieczeństwie, a on, Kaden i’Sanlitun hui’Malkeenian, dwudziesty czwarty potomek rodu cesarzy Annuru, potrafił ty lko wpatry wać się bezuży tecznie w ciemność. Bezlitośnie i metody cznie rozpoznał swój lęk i odepchnął go na bok. Strach jest piaskiem, przy pomniał sobie. Niczym więcej. Nieco uspokojony z powrotem wsunął głowę przez szparę do namiotu. Triste i Pater czekali przy cupnięci tuż przy płótnie, patrząc na niego okrągły mi oczami. Kaden kiwnął wy mownie głową, a wtedy Triste złapała Patera z ty łu za fałdy szaty i wy pchnęła go przez szparę w płótnie z zadziwiającą siłą. Pater bły skawicznie przy kucnął w ciemnościach obok Kadena, który zaraz wsunął dłoń do środka i machnął, by dać Triste znak do wy jścia, lecz nagle zamarł. Naprzeciwko ktoś skradał się w cieniu, przy ciśnięty do ściany dormitorium. Kaden wsunął z powrotem rękę za płótno, nerwowo usiłując powstrzy mać Triste od wy jścia. Jego palce natrafiły na miękką skórę jej piersi, a ona się zatrzy mała. Czuł bicie jej serca pod żebrami, które by ło niczy m szalony kontrapunkt na tle łomotu jego własnego serca, ale Triste trwała w bezruchu. Ty lną ścianę pawilonu skry wał wąski pas cienia i Kaden spróbował wcisnąć się weń jak najgłębiej. Pater przy kucnął nieruchomo u jego boku. Mogli pobiec. On i Pater biegali tędy codziennie od lat i żaden żołnierz w zbroi nie zdołałby ich dogonić. Ale to by oznaczało pozostawienie Triste i Kaden w mgnieniu oka zrozumiał subtelność całego podstępu. Triste miała

by ć zarazem przy nętą i przy czy ną jego nieuwagi. By ła pretekstem, by oddzielić Kadena od reszty mnichów, atutową kartą, która miała sprawić, że Kaden opuści dormitorium, a także gwarancją, że gdy przy jdą go zabić, będzie zajęty czy mś inny m. Sama nawet mogła należeć do spisku, pomy ślał Kaden po chwili. Prędko przy wołał w my ślach saama’an jej twarzy, gdy opowiadała mu historię swego ży cia. By ły w tej twarzy przerażenie, żal, a nawet gniew, ale nie by ło tam niepewności i fałszu. Jeśli się nie my lił, by ła tak samo jak on ofiarą machinacji Adiva i wolał nie my śleć, co by się z nią stało, gdy by ją tu zostawił. Gdy tak łamał sobie głowę, szukając innego wy jścia, postać w cieniu naprzeciwko przy brała bardziej konkretny kształt. Kaden zeszty wniał cały, a potem poczuł ulgę, rozpoznawszy potężną sy lwetkę Tana. Jego umial wkroczy ł w światło księży ca, machnął ku nim ponaglająco, po czy m się cofnął. Kaden złapał Triste za suknię i pociągnął ku sobie. Gdy ty lko stanęła pewnie na zewnątrz, pobiegli przez rozjaśnioną światłem księży ca przestrzeń, rzuciwszy się naprzód, jakby uciekali przed ciosem jakiegoś ogromnego młota. Dopadli do ocienionej ściany dormitorium w chwili, gdy z wnętrza kamiennego budy nku dobiegł okrzy k, a raczej nieprzy tomny głos, który prędko zmienił się we wrzask przerażenia, po czy m zapadła cisza. Kaden obejrzał się za siebie, szukając Patera, ale chłopiec na swoich krótkich nóżkach i najwy raźniej zmęczony długim biegiem ze Szponu nie pokonał nawet połowy drogi przez dziedziniec. Sły sząc dobiegający z góry krwawy krzy k, przy padł do ziemi w świetle księży ca, widoczny niczy m ciemny kopczy k splątany ch szmat. Kaden cicho przeklął siebie za to, że nie złapał chłopca za rękę, gdy biegli przez dziedziniec. Chwilę potem inne przeraźliwe krzy ki dobiegły z wnętrza dormitorium, przeplatane odgłosami ucieczki i szamotaniny. Rozlegały się chrapliwe głosy żołnierzy przeklinający ch swoje ofiary, a potem żołnierze wy szli na dziedziniec i pobiegli ku frontowemu wejściu do pawilonu. Stal ich doby ty ch mieczy poły skiwała zimną groźbą. Gdy żołnierze zniknęli, Pater spojrzał tęsknie na dzielącą go od przy jaciół przestrzeń, a potem zerknął w ty ł ku cienistej osłonie namiotu. Kaden poczuł wielką pustkę w żołądku. – Nie – sy knął. – Chodź tutaj! – Lecz Pater pomknął już ku wątpliwemu bezpieczeństwu pawilonu. Kaden sły szał klątwy, jakie miotał Ut we wnętrzu namiotu, a potem szczekliwie wy powiadane rozkazy. – Pater! – zawołał raz jeszcze, puszczając Triste, aby pobiec z powrotem na ratunek chłopcu. Tan zatrzy mał go żelazny m chwy tem za nadgarstek. Ty mczasem szeroki miecz żołnierza jedny m cięciem otworzy ł szerokie przejście w płótnie namiotu i Ut wy szedł na zewnątrz. Aedoliańczy k spojrzał w prawo, potem w lewo. Kaden się modlił, by nie dostrzegł małego chłopca skulonego niemal u jego stóp. To działa u jelonków, pomy ślał, gdy lata bezuży tecznie nagromadzonej wiedzy bulgotały w jego głowie. Jelonek nie ma zapachu. Dopóki pozostaje

w bezruchu, górski kot przechodzi obok. Sam siebie niemal przekonał, lecz aedoliańczy k spojrzał pod nogi, chrząknął, po czy m podniósł wijącą się zdoby cz jedną ręką, na pozór bez najmniejszego wy siłku. Pater przestał się wy ry wać, gdy Ut przy łoży ł mu czubek miecza do brzucha. – Gdzie jest cesarz? – warknął. Pater pokręcił głową wy zy wająco. – Jestem tu po to, by go chronić, ty głupcze – nastawał mężczy zna coraz ostrzej. – Nie, wcale nie! – upierał się Pater. – Chcesz go skrzy wdzić. Sły szałem! Kaden usiłował wy rwać rękę ze stalowego uścisku Tana i wy skoczy ć w światło księży ca. Czegokolwiek ci ludzie chcieli od niego, kimkolwiek by li, nie miało to nic wspólnego z Paterem. Zanim jednak zdołał się wy rwać, aedoliańczy k gładko wbił ostrze miecza w ciało chłopca, pchając je w górę, na wy lot, aż ukazało się, ociekające krwią, tuż pod jego łopatkami. Kaden patrzy ł na to w osłupieniu. – Uciekaj, Kaden – spróbował krzy knąć Pater, lecz jego głos zabrzmiał rozpaczliwie słabo, zduszony charkot umierającego. Ledwie wy rzekł te słowa, jego ciało zwisło bezwładnie na ostrzu. Przez chwilę długą jak wieczność Kaden nie zdołał się poruszy ć. Wciąż na nowo odtwarzał grozę tej sceny, aż wy dało mu się, że zawładnęła wszy stkimi jego my ślami. Swobodnie, niemal pogardliwie Ut opuścił miecz i strząsnął bezwładne ciałko na ziemię. Mała kupka zakrwawiony ch szmatek nie by ła większa od psa. Czy to możliwe, że Pater by ł aż tak ulotny, tak niematerialny ? To jego głos sprawiał, że wydawał się większy, uświadomił sobie Kaden. On cały czas mówił. My śl ta unicestwiła w nim ostatnie okruchy rozwagi i Kaden z ry kiem wy skoczy ł na dziedziniec. Posły szał, że Tan próbuje za nim biec, ale on zawsze by ł szy bszy od umiala, choć zwy kle wy przedzał go zaledwie o pół kroku. Ut obrócił się w stronę głosu i Kaden ujrzał zimny, okrutny uśmiech na twarzy aedoliańczy ka. – I tak by śmy zadźgali tego dzieciaka – powiedział, strząsając krew z klingi szerokim, powolny m zamachem. – Nikogo nie zostawimy przy ży ciu. Nie muszę go zabijać, pomy ślał Kaden. Wystarczy, jeśli odwrócę jego uwagę, a Tan dokończy dzieła. Jakaś mała cząstka jego umy słu wiedziała, że pomy sł jest niedorzeczny. Nie wiedział, czy Tan jest za nim, nie wiedział, czy ma swój naczal, i nie wiedział nawet, czy rzeczy wiście potrafi nim walczy ć. Ale nie dbał już o to. Poczuł co prawda niewielkie ukłucie niepokoju, gdy dwaj żołnierze wy skoczy li przez rozcięcie w płótnie, a jeszcze dobry ich tuzin wy biegł zza ściany pawilonu. Gdy zobaczy li postać biegnącą ku nim przez pły ty dziedzińca, zawahali się, a potem rozsunęli, osłaniając dowódcę z obu stron. Gdy by któregoś zaatakował, pozostali by go rozsiekali, doskakując z boków. A teraz, gdy Kaden niezdarnie zamachnął się lichtarzem, jeden z nich właśnie podniósł

miecz. W ty m momencie rozległo się wilgotne chlaśnięcie metalu o ciało i żołnierz osunął się na ziemię. Z jego szy i sterczał bełt wy strzelony z kuszy. Kaden rozdziawił w zdumieniu usta, a już upadli dwaj kolejni. Rozległo się ty lko bulgotanie krwi w ich gardłach. Pozostali cofnęli się niespokojnie o krok. Zakląwszy szpetnie, Ut przeniósł wzrok z Kadena na otaczającą ciemność, wy patrując niewidocznego napastnika. W ty m momencie ujrzeli wkraczającą na dziedziniec Py rre Lakatur. Kaden najpierw dostrzegł jej noże, te same długie, naoliwione, zabójcze noże, które odkry ł w pakunku handlarki trzy dni wcześniej. Py rre trzy mała po jedny m nożu w każdej ręce, tak luźny m chwy tem, jakby nie dbała o to, czy zdoła je utrzy mać. Zniknęły niefrasobliwość i arogancki uśmieszek handlarki, zniknęła też udana niepewność z poprzedniego dnia, gdy Ut jej groził. Jeśli nawet lękała się teraz wielkiego miecza aedoliańczy ka albo tłumu stojący ch przed nią żołnierzy, nie mówiąc o bełtach wy strzeliwany ch z kuszy i ze świstem uderzający ch wokoło, to zupełnie nie dała tego po sobie poznać. Wkroczy ła do walki z gracją małżonki atrepa wchodzącej do własnej sali balowej, skinąwszy głową zdumiony m żołnierzom, jakby by li tłumem młody ch modnisiów, spocony ch i przejęty ch na my śl o swoim pierwszy m tańcu. – Ananshael będzie zadowolony – stwierdziła, omiatając trzeźwy m spojrzeniem obraz rzezi. Kaden przy pomniał sobie ostrzegawcze słowa Tana: Ta kobieta została gdzieś przeszkolona i nauczona panowania nad najbardziej pierwotnymi odruchami ciała. Nad głową wciąż świecił księży c, ale noc wy dała się nagle jakby ciemniejsza, gęstsza. Ut wy konał nieznaczny gest i dwóch aedoliańczy ków postąpiło krok naprzód, ale ty m razem zachowy wali się ostrożnie. Pierwszy upadł z bełtem w oku. Zauważy wszy, że jego towarzy sz pada, drugi żołnierz wzniósł miecz i z ry kiem zaatakował. Choć by ł od niej wy ższy o głowę, Py rre Lakatur nie zwolniła kroku. Z łatwością wkroczy ła w przestrzeń pod wzniesiony mi ramionami żołnierza i nie zatrzy mując się, wbiła mu nóż pod pachę. Gdy osunął się na ziemię, zakaszlawszy chorobliwy m, suchy m kaszlem, Py rre ominęła go i wbiła spojrzenie w Uta. Pozostali żołnierze, którzy ruszy li ku niej, aby ją powstrzy mać, znaczy li dla niej nie więcej niż łan pszenicy. W powstały m zamieszaniu Tan podbiegł do Kadena i złapał go za przegub. – Idziemy, i to już – warknął. – Chy ba że chcesz, żeby m rąbnął cię w głowę i wy niósł stąd. Będąc pod wpły wem szoku i zagubienia, Kaden pozwolił się prowadzić, a idąc, patrzy ł jeszcze przez ramię na Py rre. Inni żołnierze już polegli, padłszy pod ciosami noży handlarki albo od bełtów wy strzelony ch przez niewidocznego wroga. Ut ry knął, podniósł swój miecz i zatoczy ł nim ten sam straszliwy łuk, który m poprzedniego dnia nieomal strącił z ramion głowę handlarki. Kaden patrzy ł w osłupieniu, nie mogąc oderwać oczu od tego, co zdawało się nieuniknione. Ta dziwna kobieta obroniła go,

uratowała, a teraz miała umrzeć. Miecz przeciął powietrze, lecz Py rre… już tam nie by ło. Gdy Ut się wy tęży ł, zadając cios, handlarka przetoczy ła się pod jego mieczem, który przeciął nocne powietrze, nie czy niąc jej żadnej szkody. Teraz Ut wy glądał na zaszokowanego i by ł to jedy ny moment przerwy, na który Py rre mu pozwoliła. Noże handlarki poły skiwały to wy soko, to nisko, próbując i napierając, a wszy stko działo się tak szy bko, jakby miała ty ch noży pięć albo sześć zamiast dwóch, z który mi z takim spokojem wkroczy ła do walki. Ut by ł jednak szy bszy od swoich ludzi i miał na sobie cięższą zbroję. Podczas gdy ty ch dwoje zataczało koła pośrodku dziedzińca, jakiś męski głos sy knął coś z cienia. Kaden się obrócił i ujrzał Jakina trzy mającego w prawej ręce kuszę, a w lewej dłoń stojącej obok Triste. Ubrany by ł w tunikę i spodnie, jakby wcale nie kładł się do łóżka i jakby się spodziewał tego wy buchu przemocy. – Martwcie się teraz o siebie – rzucił. – Py rre wy starczająco długo ży ła w cieniu Ananshaela. Spotka się z nami później, jeśli bóg tak zechce. Kaden poczuł, że Tan nagle zeszty wniał u jego boku. Spojrzał na mnicha zaskoczony, widząc w nagły m skrzy wieniu jego ust jakiś ślad emocji. Tan zaczął coś mówić, lecz na dziedziniec znów zaczęli wbiegać żołnierze, którzy zwolnili raptownie, widząc swego dowódcę toczącego pojedy nek. – Muszę znaleźć Akiila – nalegał Kaden. – Jest w dormitorium. – W dormitorium roi się od aedoliańczy ków – poinformował Jakin. – No to ich zabij! – odrzekł Kaden, wskazując na kuszę. – Jest bezuży teczna we wnętrzach – odparował mężczy zna. – Twój przy jaciel już nie ży je albo za chwilę nie będzie ży ł. Dobrze mi zapłacono, aby m nie pozwolił ci do niego dołączy ć. Kaden się zawahał, ale Tan znowu zgniótł jego ramię w bezlitosny m uścisku. – Już! – rzucił. Kaden się odwrócił i całą czwórką ruszy li wzdłuż kamiennego muru dormitorium. Zostawiając za sobą wrzaski komend, płomienie buchające z sali medy tacji, zniknęli w ciemnościach nocy. Szli szlakiem wiodący m do Pętli Kruków, Tan równy m krokiem pomimo swego wzrostu, a Triste i Jakin, poty kając się o kamienie. Kaden próbował się odciąć od wciąż jeszcze dochodzący ch z ty łu odgłosów: chrapliwy ch rozkazów, szczęku stali, krzy ków. Scena śmierci Patera wciąż na nowo rozgry wała się w jego my ślach, aż dotarło do niego, że chłopiec nie by ł jedy ny m zamordowany m tej nocy. Kaden wspomniał jego słowa: Słyszałem: „upewnij się, że wszyscy zostaną wybici…”. Jakin twierdził, że wszy scy mnisi w dormitorium zginęli, ale Akiil nie by ł zwy kły m mnichem. By ł szy bki i spry tny. Umiał przetrwać na ulicach Annuru, zanim przy wieziono go do Ashk’lanu. Co prawda spał w dormitorium z resztą mnichów, ale na pewno coś usły szał. Gdy by udało mu się wy mknąć z budy nku, mógłby przez długie dni ukry wać się

między skałami. Czy zdołał uciec? A może sły szał już jego śmiertelny krzy k? Poczuł mdłości. Blisko szczy tów, tuż przed przełęczą, Jakin skręcił gwałtownie. Kaden chciał spy tać, co się dzieje, lecz mężczy zna dał mu znak, by by ł cicho, po czy m powoli wy stawił głowę ponad grań. Po krótkiej chwili cofnął się i wrócił do nich, klnąc cichutko pod nosem. – Co się dzieje? – spy tał Kaden zduszony m szeptem. – Ludzie. – Z tobą? – Nikogo z nami nie ma – sy knął. – Kiedy nas wy słali, żeby śmy cię strzegli przed zabójcami, nikt nas nie uprzedził, że ci zabójcy to cała pieprzona osobista Gwardia Aedoliańska cesarza. – A co z ty m? – zapy tała Triste, wskazując na kuszę. Jakin podniósł ją z niesmakiem. – Został ty lko jeden bełt. Nie spodziewałem się, że będę musiał uży ć aż ty lu tam, na dole. W trakcie rozmowy Kaden zorientował się nagle, że dochodzące z dołu odgłosy rzezi ustały. Czerwone, ciemne od sadzy płomienie biły w nocne niebo, rzucając ruchome cienie na otaczające skały. A zatem skończy li już z mnichami i zapewne z własny mi służący mi też. Niewiele czasu zajmuje zabicie dwóch setek ludzi, pomy ślał, zerkając przez ramię za siebie, aż napotkał wzrok Tana. – Idą za nami ścieżką. A ilu mamy przed sobą? – Czterech – odparł Jakin. – Uży jemy kuszy i zostanie trzech – stwierdził Tan. – A jeżeli w posługiwaniu się nożem jesteś tak dobry jak twoja przy jaciółka… – Nie jestem – odparł Jakin, patrząc na niego. – To dlatego pracujemy w zespole. Ona odwala robotę z bliska, ja czuwam na dachu, gdy by pojawiły się nieoczekiwane problemy. Tan zaklął, po czy m chwy cił naczal. – Przed nami jest czterech. Za nami, jak się zdaje, cała setka. Strzelasz, a potem idziemy. Kadenie, ty pilnujesz dziewczy ny. Trzy masz się z ty łu. Jakin spojrzał na mnicha, po czy m skinął głową. Zdawało się, że ich atak trwał ty lko kilka chwil. Jakin zastrzelił z kuszy jednego żołnierza, trafiając go w oko, po czy m obaj z Tanem rzucili się na pozostałą trójkę. Włócznia Tana sięgnęła gardła najbliższego z nich, a Jakin zakłuł drugiego, wbijając nóż we wrażliwe miejsce, gdzie hełm sty ka się z obojczy kiem zbroi. A jednak potrafi posługiwać się tą włócznią, pomy ślał obojętnie Kaden. Nie wiedział wiele o walce. Ojciec i gwardziści nauczy li jego i Valy na ty lko podstawowy ch rzeczy. Potem wsadzono ich na statki i wy wieziono. Jednakże widać by ło, że Tan porusza się z zabójczą szy bkością i pewnością, której nie można by ło udawać.

Ostatni aedoliańczy k, zamiast rzucić się do ataku, ostrożnie cofnął się o krok, poruszony śmiercią swoich towarzy szy. Wy glądało na to, że nie gustuje w heroiczny ch pojedy nkach, bo zerknął przez ramię za siebie, szukając ścieżki prowadzącej w dół. I wtedy właśnie skoczy ł ku niemu Jakin. By ł szy bki, niemal tak szy bki jak Py rre, dość szy bki, by dobiec do żołnierza i wepchnąć nóż w wizjer hełmu, ale Kaden zauważy ł z rozpaczą, że nie zdąży ł tego zrobić, zanim żołnierz uniósł miecz. Upadli razem na ziemię, martwy aedoliańczy k i Jakin z mieczem tkwiący m w brzuchu. Kaden chciał do niego podbiec, lecz Tan go zatrzy mał, łapiąc za ramię. Mnich nie marnował czasu na odpoczy nek. – Umrze w ciągu kilku minut – powiedział, jakby to załatwiało sprawę. Kaden mu się wy rwał i podszedł do leżącego. Jakin zdąży ł wy ciągnąć miecz z ciała i przewrócił się na wznak. Z głębokiej rany pły nęła krew. Ból wy krzy wił mu twarz, a gdy przemówił, jego głos by ł ledwo sły szalny. Na wargi wy stąpiła mu krew pomieszana ze śliną. – U stóp Szponu – wy szeptał. – Py rre spotka się z wami u stóp… – przerwał, a jego ciałem wstrząsnął kaszel. Zacisnął z bólu powieki. Kaden chciał podtrzy mać mu głowę, ale Triste go powstrzy mała. Dziewczy na miała podartą suknię, oddy chała ciężko, zaciskając z wy siłku szczęki, ale nie ulegała panice. Choć nie miała w sobie żelaznego zdecy dowania Tana, to zdawała się przy najmniej nad sobą panować. Odsunęła delikatnie Kadena, ujęła umierającego mężczy znę za rękę, kładąc drugą dłoń na jego czole. – Dziękuję za uratowanie nam ży cia – powiedziała zwy czajnie. Oboje trwali tak bez ruchu, jak rzeźba wy ciosana w skale. Po raz pierwszy od chwili, gdy Jakin i Py rre jako kupcy zjawili się w klasztorze, Kaden ujrzał, jak Jakin się uśmiecha. Wstrząsające jego ciałem drgawki ustąpiły. – Idźcie – szepnął słabo, po czy m zamknął oczy. – A ja tutaj poczekam na boga. Uścisnąwszy mu dłoń po raz ostatni, Triste skinęła głową i wstała ze łzami w oczach. – Nic więcej nie możemy dla niego zrobić – powiedział Tan. – Chodźcie. Zaczęli biec, gdy Kaden przy pomniał sobie o lichtarzu, jedy nej broni, jaką miał. Lichtarz leżał kilka kroków za nim i Kaden z bijący m sercem wrócił, by go podnieść. Ta niety powa broń mogła jeszcze okazać się przy datna, ale szaleństwem wy dawało się wracać po nią, tracąc cenne sekundy, od który ch wiele mogło zależeć. Pochy lił się, by pochwy cić zakrwawiony trzon lichtarza, gdy usły szał, jak w odległości krótkiego rzutu kamieniem ktoś dy szy i się zbliża, wspinając się po drugiej stronie grani ku jej krawędzi. Przeklinając siebie za głupotę, Kaden złapał lichtarz i rozejrzał się za przy jaciółmi. Zamarł, usły szawszy głos.

– Kadenie! Pomóż mi! W osłupieniu patrzy ł, jak Phirum Prumm wciąga swoje wielkie ciało na grań. Mnich pocił się i drżał, miał oderwany jeden rękaw przy ramieniu, a z rany na czole ciekła krew, spły wając po pulchny ch policzkach. W jaki sposób właśnie jemu spośród wszy stkich mnichów udało się umknąć z rzezi, by ło dla Kadena tajemnicą. A teraz my ślał ty lko o ty m, że Phirum znalazł się w niebezpieczeństwie z jego powodu, bo to on, Kaden, przy ciągnął tu żołnierzy. Musiał jakoś mu pomóc. – Możesz biec? – zapy tał. Phirum zrobił okrągłe oczy, jakby to py tanie go przeraziło, lecz obejrzał się za siebie, patrząc na czerwone płomienie płonącego klasztoru, który ch blask oświetlał chmury. Poprzez ry k ognia dobiegały do nich jeszcze krzy ki i przekleństwa żołnierzy. Phirum odwrócił się do Kadena i skinął głową. – W porządku – powiedział Kaden, biorąc głęboki oddech. – Złap z ty łu za mój pasek. Tak czy owak będziesz musiał biec, ale może pomogę ci trochę, ciągnąc cię, zwłaszcza pod górkę. – Dziękuję, Kadenie – odparł młodzieniec. Kaden po prostu kiwnął głową. – Chodźmy – powiedział Tan, zawracając. Kaden machnął doń ręką. – Idziemy – zawołał w odpowiedzi. Bez zbędny ch słów cała czwórka odwróciła się od duchów zmarły ch i krzy ków ży wy ch, by pogrąży ć się w pustce nocy.

44 Świt nadejdzie. Przez całą noc Kaden powtarzał to sobie jak mantrę, gdy tak uciekali w ciemnościach, pod księży cem blady m jak brzuch ry by. Tan prowadził ich małą grupkę przez zdradliwe kory ta strumieni, przez wąskie jary i nawisy skalne mające zaledwie krok szerokości, gdy skalne ściany w każdej chwili groziły zepchnięciem ich w przepaść. Py rre pojawiła się o kilka mil od klasztoru, tak jak obiecała, u stóp wy sokiej granitowej skały zwanej Szponem. Połowa jej eleganckiego płaszcza spłonęła, a całe lewe przedramię zbry zgane by ło aż do łokcia czarną, zakrzepłą krwią, poły skującą w świetle księży ca. – Wy, mnisi, doprawdy umiecie szy bko chodzić – wy sapała, dołączając do grupy. Kaden się zastanawiał, jakim cudem kobieta mogła się poruszać, nie mówiąc już o bieganiu, lecz po chwili zrozumiał, że większość pokry wającej ją krwi należała do żołnierzy zabity ch na stokach poniżej. Gdy trzech aedoliańczy ków wy chy nęło z mroku, próbując zablokować im ścieżkę, Py rre zabiła dwóch, nawet się nie zatrzy mując, a trzeciego Tan strącił naczalem w przepaść. Starszy mnich wy dawał się mocny jak by k, a handlarka – która nie jest handlarką, przy pomniał sobie Kaden – poruszała się pły nnie i cicho jak cień księży ca. Świt nadejdzie, powtarzał sobie Kaden, pnąc się pod stromą górę z Phirumem uczepiony m u pasa, rzężący m z wy czerpania i przerażenia. Mnich opóźniał pochód, nie by ło co do tego wątpliwości, ale pozostawienie go nie wchodziło w rachubę. Zby t wielu już zginęło. Kaden wciąż starał się wy rzucić z my śli obraz Patera, odepchnąć od siebie wizje Shinów pomordowany ch w swoich celach, Akiila chowającego się gdzieś i umierającego, zbroczonego krwią, i wszy stkich inny ch rzeczy. W końcu pozostało jedy nie równe koły sanie oddechu, ból nóg i szary kolor skał pod stopami. Świt nadejdzie. A jednak gdy słońce wreszcie naprawdę wstało i dotknęło nieba blady mi palcami różu i rudawy ch brązów, koszmar nocy pozostał. Tan prowadził ich na wschód i w górę, zagłębiając się coraz bardziej między wy sokie szczy ty. Taka decy zja miała sens. Grupa Kadena, nieobciążona balastem broni i zbroi, poruszała się szy bciej niż aedoliańczy cy. Jedy ny m problemem by ł Phirum Prumm, który nie nadążał i wlókł

swój bezwładny ciężar krętą ścieżką. Tan i Kaden się zmieniali, ciągnąc go na przemian w ciemnościach nocy (Triste by ła zby t mała, by pomóc, a Py rre po prostu roześmiała się na sam ten pomy sł). Gruby uczeń poty kał się już wiele razy, a dwukrotnie niemal pociągnął Kadena w przepaść. Cała sy tuacja by ła nie do wy trzy mania, ale nie mieli wy boru, więc Kaden zaciskał zęby i szedł dalej. Słońce wznosiło się coraz wy żej, a powietrze by ło coraz gorętsze. Zaczy nał się pocić pod szatą. Ścieżka doszła do małej skalnej niecki, gdzie Py rre się zatrzy mała. Kaden pomy ślał, że by ć może aedoliańczy kom udało się jakoś ich wy przedzić i odciąć im drogę. Wy ciągał szy ję, wy patrując postaci w hełmach, dzierżący ch obnażone miecze. Nie by ło jednak żadny ch żołnierzy, ty lko czy ste górskie jeziorko, tak małe, że mógłby z łatwością przerzucić kamień na drugą stronę, i kilka plam górskiej trawy. Szlak, jeśli można by ło jeszcze nazy wać go szlakiem, okrążał wodę, po czy m piął się w górę okropnie stromy m urwiskiem. – Znów pod górę? – zapy tał Kaden zmęczony m głosem. – Chwileczkę – powiedziała Py rre. – Oni zostawili większość żołnierzy do posprzątania klasztoru, ale ja chciałaby m jednak wiedzieć, ilu poszło za nami. My ślę, że stąd mogę nawet zobaczy ć nasz szlak. – Nie możesz – powiedział szorstko Tan, lecz Kaden i Phirum już się odwrócili i zaczęli go wy patry wać. Gdy Kaden wy tężał wzrok, usiłując dostrzec, co jest za odległą kępą sosen, gruby mnich u jego boku westchnął cicho i osunął się na kolana. Kaden stłumił jęk. Jeśli Phirum nie mógł nawet ustać na nogach, to ciągnięcie go po górskich zboczach wy dawało się niemożliwe. – No chodź – powiedział, wy ciągając rękę, by złapać go za szatę. – Jeśli teraz usiądziesz, to potem będzie ci jeszcze trudniej. Mnich nie odpowiedział. Kaden się odwrócił, gotów go obsztorcować ostry mi słowami, ale gdy pociągnął za szatę, głowa Phiruma opadła na bok. Osłupiały Kaden ujrzał nagle krew pły nącą z jego ust i ściekającą na tłusty podbródek karmazy nową strużką. – Tan! – krzy knął. – Coś jest… Słowa zamarły mu na ustach, gdy zobaczy ł, jak Py rre spokojnie wy ciera nóż o nogawkę spodni i wsuwa go z powrotem do pochwy u pasa. Przez chwilę nikt się nie ruszy ł. Kaden patrzy ł na Py rre, Triste na Phiruma, a tłusty mnich patrzy ł w nicość wciąż otwarty mi oczami. Potem Tan wsunął się pomiędzy Kadena i Py rre, oburącz trzy mając przed sobą naczal. – Cofnij się – powiedział szorstkim, stanowczy m tonem. Py rre rozłoży ła ręce.

– Czy ż wy, Shinowie, nie jesteście wspaniały mi obserwatorami? Przez pół dnia cztery razy uratowałam Kadenowi ży cie. My ślę, że moja dobra wola została już wy starczająco potwierdzona. – Dobra wola? – zapy tała Triste głosem drżący m z gniewu i niedowierzania. – Zabiłaś przy jaciela Kadena, a teraz mówisz o dobrej woli? Py rre pokręciła głową, jakby już sto razy prowadziła tego rodzaju rozmowy, i to bezskutecznie. – Dlaczego go zabiłaś? – zapy tał Kaden, sły sząc pustkę we własny m głosie. – Bo on zabijał ciebie – odparła Py rre. – Spowalniał cię, wy sy sał z ciebie siły, sprawiał, że aedoliańczy cy łatwiej by nas dopadli. – Westchnęła głośno. – Wiem, że wy glądało to tak, jakby przy szło mi to z łatwością, ale ratowanie ci ży cia okazało się… ciekawsze, niż sądziłam. – Już od wielu godzin nie sły szeliśmy aedoliańczy ków – powiedział Kaden. – By ć może już zrezy gnowali. Oczy Py rre zrobiły się okrągłe jak spodki. – My ślisz, że Ut i Adiv przeby li ty siąc lig, żeby zrezy gnować po jednej nocy ? Wciąż na ciebie polują, a Phirum, niech Ananshael dba o jego tłustą duszę, opóźniał nasz marsz na ty le, że mogliby cię złapać. A wtedy zabiliby i jego, i ciebie. – Zmarszczy ła brwi z zastanowieniem. – No i przy okazji nas wszy stkich też. Dałam mu szy bką śmierć, bez bólu i bez strachu. Oby śmy wszy scy mieli ty le szczęścia. – Kimże ty jesteś? – zapy tała Triste, wy chodząc przed Tana i zbliżając się do kobiety, aż stanęła w odległości kilku cali od niej, patrząc jej w twarz. Py rre by ła starsza i wy ższa. Miała też noże, ale Triste wy dawała się nieustraszona. – Kimże ty jesteś, żeby decy dować, kto ma ży ć, a kto umrzeć? Py rre spojrzała takim wzrokiem, jakby zastanawiała się nad py taniem, ale odpowiedział na nie Tan. – Jest Czaszkowierczy nią – powiedział mnich. Kaden na dźwięk tego słowa poczuł skurcz w mięśniach ramion i pleców. – Kapłanką Ananshaela – ciągnął głosem tak chropawy m, jakby zgrzy tał pilnikiem po kamieniu. – Jej bogiem jest Bóg Śmierci. Triste cofnęła się gwałtownie, a Kaden pokręcił głową. – Nie – powiedział wolno, próbując podejść do tego tak, jak go uczono. – Nie. To nie ma sensu. Czaszkowiercy ty lko zabijają. Ona uratowała mi ży cie. – Jeśli cię uratowała – rzekł mnich przez zaciśnięte zęby – to ty lko dlatego, że dobrze jej zapłacono. – Odwrócił się do kobiety. – Powiedz, że się my lę, morderczy ni. – Nie – odparła spokojnie Py rre. – Nie my lisz się. I inny m razem chętnie spędzę słoneczny poranek, dowiadując się ciekawy ch rzeczy o moich towarzy szach podróży, ale teraz pamiętajmy, że Ut jeszcze ży je. – Skrzy wiła się, jakby ten fakt ją ziry tował. – Minęło już sporo czasu, odkąd

zabijałam mężczy zn w pełnej zbroi, i obawiam się, że moje umiejętności nieco podupadły. Proponuję, żeby śmy ruszy li w drogę, jeżeli nie chcecie skończy ć jak Phirum. – Ty z nami nie pójdziesz– odpowiedział Tan suchy m, twardy m tonem. – Jedy ne py tanie brzmi, czy ty pójdziesz z nami – odparła Py rre, unosząc brwi. – Mnie zapłacono, żeby m uratowała cesarza. Żadne pieniądze nie przeszły z rąk do rąk za ży cie podstarzałego mnicha i skąpo odzianej kurewki. – Tu spojrzała na Triste i dodała: – Za przeproszeniem oczy wiście. – Kto ci zapłacił? – zapy tał Kaden. – Nie mam pojęcia – odpowiedziała, wzruszy wszy ramionami. – Klienci płacą w Rassamburze, a Rassambur kogoś wy sy ła. To czy stszy układ. A więc kto idzie, a kto umiera? Tan zacisnął dłonie na naczalu i choć Py rre na pozór nic nie zauważy ła, Kaden miał nagłe uczucie, że by ło o włos od wy buchu fatalnej, niszczy cielskiej przemocy. – Idziemy wszy scy razem – stwierdził stanowczo, patrząc w oczy Py rre, a potem Tanowi. – Niech sobie będzie kapłanką Ananshaela, ale jest po naszej stronie. – Zmusił się, by nie patrzeć na zmięte zwłoki Phiruma i nie my śleć o stali, która przeszy ła miękkie ciało chłopca. Ze strachu i poczucia winy poczuł skurcz w żołądku, ale gdy by nie zdołał przekonać swego umiala do wspólnej wędrówki, to zginąłby ktoś jeszcze. A kto wie, może wszyscy zostaniemy zabici. – Kilka godzin temu ambasadorowie cesarstwa też by li po twojej stronie – warknął Tan. – Nie tak prędko uznawaj kogoś za przy jaciela. – Albo przy jaciółkę – dodała Py rre. – Nie twierdzę, że ona jest moją przy jaciółką – odparł Kaden, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie. – Mówię ty lko, że póki co możemy iść razem. Kiedy już będziemy wolni, zadecy dujemy, co zrobić. – Nigdzie z nią nie pójdę – stwierdziła Triste. Odkąd Tan ujawnił tożsamość Py rre, Triste patrzy ła na nią jak na jadowitą żmiję, w każdej chwili gotową zaatakować. Kaden zauważy ł, że jej kny kcie aż zbielały, tak mocno zacisnęła dłonie na lichtarzu. – Wolę już iść sama niż z jakąś Czaszkowierczy nią! Py rre pomachała jej nożem przed nosem. – Mam wrażenie, że nie wy raziłam się tak jasno, jak chciałam. Twoja samotna dalsza wędrówka nie jest przedmiotem wy boru. Jeśli nas opuścisz, oni cię złapią i powiesz im, kim jestem, a to zmniejszy nasze szanse ucieczki. Proszę, spójrz na to w ten sposób: Albo pójdziesz z nami, albo ja ofiaruję cię bogu. Kaden złapał Triste za rękę, lękając się, że mogłaby umknąć. – A jeśli wszy scy z tobą pójdziemy, to nie skrzy wdzisz nikogo? – zapy tał ostrożnie. Zabójczy ni rozłoży ła szeroko ręce.

– Chy ba to właśnie powiedziałam, czy ż nie? A tak przy okazji: ja nie krzy wdzę ludzi, ja ich ty lko zabijam. Tan pokręcił głową. – Nie można się z nią dogady wać, nie można negocjować. Kapłani Ananshaela są lojalni ty lko w stosunku do swego krwawego boga, poza ty m wobec nikogo. Ta twoja wy bawicielka nie zna ani litości, ani współczucia. – Zabrzmiało to jak opis pewnej tajemniczej sekty mnichów, z którą całkiem niedawno się spotkałam – odparowała zabójczy ni. – Rzecz nie w emocjach – odrzekł Tan – ale w lojalności. – Tu zwrócił się do Kadena: – Czy widziałeś, żeby ta kobieta się zawahała, kiedy powiedziałem, że jej mąż zginął? – Jakin nie by ł moim mężem – odparła Py rre. – To by ło ty lko dla pozoru. Pracowaliśmy często razem. By ł trochę nieokrzesany, ale na swój sposób uczciwy. W strzelaniu z kuszy zaś niezrównany. Będzie mi go brakowało, mnichu, ale nie będę po nim płakać. Bóg przy chodzi po każdego. Kaden wciągnął głęboko w płuca powietrze. – Twoja umowa nakazy wała ci mnie ratować, czy li nie zabijesz Tana ani Triste, jeśli powiem, żeby ś tego nie robiła? Pomy sł ten najwy raźniej rozśmieszy ł Py rre. – Zapłacono mi, żeby zachować cię przy ży ciu, a nie żeby przy jmować od ciebie rozkazy. Cesarz, rzeźnik, handlarz: wszy scy oni umierają w podobny sposób, a posłańcy boga zajmują się wszy stkimi tak samo. – Zamilkła na chwilę. – Jednakże mnich najwy raźniej zna te góry, a dziewczy na… dziewczy na może się jeszcze przy dać. Nie będę protestować, jeżeli się do nas przy łączą, przy najmniej na razie. Kaden zwrócił się do Tana: – Co takiego mówił zawsze Nin? Że prawda to najkrótsza droga między dwoma punktami. W ty m momencie najkrótsza droga prowadzi tam, dokąd pójdziemy razem, czy li prosto w górę ty m wąwozem. Tan zastanawiał się przez chwilę, a z jego czarny ch oczu niczego nie dało się wy czy tać. – W górę – powiedział w końcu, wkraczając na ścieżkę. – W górę – powtórzy ła Py rre, kręcąc głową rozbawiona. – Dlaczego zawsze wszy stko wiedzie w górę?

45 Valy n widy wał już w trakcie szkolenia trudne tereny : skute lodem szczy ty Romsdalu na południe od Wolnego Portu, palące piaski pusty ni Seghir, hannońskie dżungle na północ od Pasa, ale nigdy czegoś tak rozległego i zniechęcającego jak Góry Kościane. Trafnie nazwano te szczy ty : ostre odłamy białego granitu sterczały w niebo, jakby by ły kośćmi samej ziemi, które, połamane, przebiły cienką warstwę gleby. Tam, gdzie kończy ła się biel skał, zaczy nała się biel śniegu i lodu, lodowców i lodowy ch zwalisk, śnieżny ch nawisów na wy sokich graniach i czap brudnego, topniejącego śniegu spły wającego do biały ch rzek. Szczy ty te ciągnęły się w nieskończoność, zębaty mi rzędami mierząc w zimne, błękitne niebo. Dotarcie do południowy ch podnóży gór zajęło im cztery dni. Ty lko czasami robili godzinną przerwę, by dać ptakowi odpocząć. Poza zmęczeniem, które by ło w Kettralu normą, lot by ł łatwiejszy niż cokolwiek, co robili podczas treningów. Gdy by Valy n mógł przestać my śleć o ty m, co kazało im wy ruszy ć w tę podróż i co czekało na nich u jej kresu, mógłby uznać to za przy jemne, relaksujące ćwiczenie w odległy m zakątku świata. Nie by ło to jednak ćwiczenie. Po ty m, co zrobili, nie będzie już więcej ćwiczeń. Zdrajcy. Oto, kim teraz by li. Oto, czy m się stali z chwilą, gdy włamali się do zbrojowni i odwiązali Suant’ra z uwięzi. Valy n by ł zdumiony, z jaką gotowością jego Skrzy dło zgodziło się wy ruszy ć razem z nim na północ, bezprawnie i haniebnie. Gdy by pozostali na Qarsh, gdy by posłuchali rozkazów Shaleel i potulnie poddali się sprawiedliwości Kettralu, istniała szansa, żeby uwolnić Annick od zarzutów. A przy najmniej pozostała czwórka zdołałaby się zrehabilitować, znaleźć nowego snajpera i powrócić do służby. Z drugiej strony „potulność” i „posłuszeństwo” nie by ły słowami, które Valy n by wy brał, chcąc dobrze opisać swoje Skrzy dło. Z ponury m uśmiechem zdał sobie sprawę, że przy puszczalnie ten sam upór, który kazał im wcześniej kwestionować jego autory tet, nakazał im też zbuntować się przeciwko niesprawiedliwemu śledztwu, jakie zarządziła Shaleel. Powróciły mu w pamięci słowa Pchły : Pomyślałem, że będą dobrym Skrzydłem. A teraz stali się wrogami Pchły. By ła to otrzeźwiająca my śl, która sprawiła, że uśmiech zniknął mu z twarzy. W całej historii Orlego Gniazda ty lko dwóm Skrzy dłom zdarzy ło się zmienić front i ścigano je oraz polowano na nie bez litości. Dowódca jednego, noszącego nazwę Cichy Lot,

poderżnął sobie gardło, natomiast dowódcę Skrzy dła Mroku złapano, torturowano, a w końcu stracono na poligonie Kettralu na Qarsh. Gdy Valy n ze swoim Skrzy dłem leciał na północ w pościgu za Yurlem, zapewne już wy ruszy li za nimi inni, weterani, zawodowcy. Może Fane. Może Pchła. Nie miało to większego znaczenia. Jeśli który kolwiek z nich dopędzi Valy na, zanim ten dotrze do Kadena, walka będzie krótka i straszliwie nierówna. Już prawie jesteśmy, powtarzał sobie, patrząc na mijane szczy ty. Jesteśmy już prawie w Ashk’lanie, gdziekolwiek to jest. Orle Gniazdo miało najdokładniejsze mapy w cały m Annurze, ukazujące wszy stkie ulice i kanały dwunastu najważniejszy ch miast na dwóch konty nentach. Niestety, nie widziano sensu opracowy wania szczegółowy ch map odległego górskiego łańcucha na północno-wschodnich obrzeżach cesarstwa. Poza kilkoma osadami górniczy mi i paroma wioskami pasterzy kóz Góry Kościane by ły zby t wy sokie dla osadnictwa. Operując słownictwem wojskowej strategii, mogły by równie dobrze by ć nieprzeby ty m murem lub szerokim oceanem. Żadna armia nie przeszłaby nawet ich najniższy m szlakiem, a jak zauważy ł Valy n z lotu ptaka, nawet dobrze wy posażeni piechurzy mieliby spore kłopoty z przeby ciem wy sokich przełęczy pomiędzy szczy tami. Góry by ły zby t rozległe i zby t strome dla wszy stkich – dla Annury jczy ków, Anthery jczy ków, Urghulów – aby próbować je przekraczać, tak więc poza malowniczy m zbiorem kresek na pergaminie i kropki określającej w przy bliżeniu położenie Ashk’lanu niewiele więcej mogło mu pomóc w odnalezieniu brata. Gdy Suant’ra doleciała do gór, Laith poprowadził ptaka niżej, kilkaset kroków nad ostry mi szczy tami, tuż pod tworzący mi się kłębami cumulusów, kierując nim według planu lotu, który ustalili na wcześniejszy m postoju. Czasem wy korzy sty wał prądy powietrzne, aby wzbić się wy żej, oszczędzając Suant’ra wy siłku, i po kilka razy okrążał leniwy mi spiralami góry w dole, aby dobrze je obejrzeć. Potem, po drugiej stronie, znów zniżał lot w straszliwy m podmuchu wiatru, od którego kostniały palce i który niemal odry wał Valy na od szponów ptaka. Teren by ł labiry ntem wąwozów, przepaści, stromy ch urwisk i spieniony ch biały ch rzek. Nigdy dotąd nie widział tak pustego i smętnego krajobrazu. Lecieli nad nim przez większą część poranka, klucząc ustalony m sy stemem prostokątnej siatki, lecz nie dostrzegli niczego poza imponującej wielkości górskim kotem. Według tego, co pisał w swoich nieliczny ch listach Kaden, Ashk’lan nie by ł duży m założeniem; składał się jedy nie z kilku kamienny ch zabudowań przy czepiony ch do skał i Valy n się lękał, że przelecą nad nimi, nic nie zauważając. Ot, jeszcze jedna kupka przeklętych kamieni leżących w dole na stercie innych kamieni. Wiele takich skalny ch rumowisk do złudzenia przy pominało na wpół zrujnowane budy nki i łatwo można by ło pomy lić zabudowania z pozostałością kamiennej lawiny. Oczy piekły od wy siłku wy tężonego wy patry wania, lecz Valy n za żadne skarby nie chciał odwrócić wzroku.

Gwenna siedziała na ty m samy m szponie. Wiatr rozwiewał jej rude włosy, gdy pochy lała się, patrząc na ziemię. Po pewny m czasie zwróciła twarz ku niemu. – Jak wy soko są te budy nki? – krzy knęła mu w ucho. Valy n pokręcił głową. – Ile budy nków? Znów pokręcił głową, a Gwenna przewróciła oczami. Po raz setny zamarzy ł o ty m, by jego brat dokładniej opisy wał swoje ży cie u Shinów. Listy od niego przy chodziły, lecz by ły to krótkie wiadomości, które docierały do niego przez Annur, czasem spóźnione o całe lata, a zdawkowe opisy odby wany ch „ćwiczeń”, jakie zamieszczał Kaden, sugerowały, że by ły one równie dziwaczne jak pozbawione sensu. Najwy raźniej mnisi spędzali całe dnie na robieniu garnków, malowaniu lub siedzeniu i podziwianiu otaczający ch gór. Gdy Valy n przepatry wał kolejną kamienistą dolinkę, przy szło mu do głowy, że w istocie już nie zna swego brata. W dzieciństwie by li nierozdzielny mi towarzy szami, ale, jak mawiał ojciec, inna gleba rodzi inne owoce, a trudno by ło sobie wy obrazić glebę bardziej odmienną od Qirinów niż te ostre, niegościnne szczy ty. Kaden by ł chłopcem skory m do śmiechu i pełny m ciekawości, ale od tamtego czasu minęło blisko dziesięć lat. Valy n pomy ślał, że może by ć i tak, że poświęcił swój trening i służbę, a może i ży cie, spiesząc na ratunek jakiemuś imbecy lowi lub ty ranowi. Szturchnięcie łokcia Gwenny wy trąciło go z zamy ślenia. Powoli zapadał już zmrok, słońce schodziło ku zachodnim stepom, a jego mistrzy ni od demolki wskazy wała ręką na północny wschód na coś, co wy glądało na jeszcze jedną przełęcz w kolejny m paśmie górskich szczy tów. Niewiele dało się rozróżnić z tej odległości, a zwłaszcza trudno by ło dostrzec niewy raźne zary sy kamienny ch budy nków na skalny m tle, ale w chwili, gdy już zamierzał spojrzeć w inną stronę, jasny bły sk przy ciągnął jego wzrok. Odbicie zachodzącego słońca w stali, pomy ślał, po czy m pociągając za specjalne linki, krótkim kodem powiadomił siedzącego na górze lotnika. Laith wzleciał zaraz wy żej, ponad najwy ższe szczy ty, ponad nisko pły nące chmury, tak wy soko, że płuca bolały w rozrzedzony m powietrzu, a palce Valy na przy marzały do pętli uprzęży na szponach Ra. W Kettralu nie by ło protokołów określający ch, jak walczy ć z inny mi kettralowcami, ale w Skrzy dle Valy na dy skutowano już wcześniej na ten temat. Skrzy dło Yurla z pewnością lata nisko, przepatrując teren, tak samo jak oni to robili. Valy n przeliczy ł kąty. By li na południe od bły sku, kilka mil w stronę zachodu. Możliwe, że drugie Skrzy dło dostrzegło podobny bły sk światła, ale by ło to mało prawdopodobne, zwłaszcza jeśli skupiali się na obserwacji terenu w dole. Ludzie są jak jelenie, pisał Hendran. Nigdy nie patrzą w górę. Laith kierował ptaka wciąż wy żej i wy żej, aż lecieli w zapadający m zmroku kilka ty sięcy kroków nad najwy ższy mi szczy tami. Gdy by udało się niepostrzeżenie sprowadzić Ra w dół,

można by rozwalić całe Skrzy dło Yurla jedną wy buchającą racą Gwenny, przy mocowaną do strzały. Dość, żeby Annick wstrzeliła ją między pióra ogona ich ptaka. Spojrzał w bok i zobaczy ł, że Annick już założy ła strzałę na cięciwę i wy chy liła się w uprzęży poza szpon, wy patrując celu poniżej. Jest nawet pewna nadzieja, że dotrzemy tam wcześniej, pomy ślał z nadzieją Valy n. To, co zauważy ła Gwenna, mogło by ć samy m Ashk’lanem, gdzie po prostu jakiś mnich wracał z pola z moty ką na ramieniu. Gdy podlecieli bliżej do bły skającego światła, Valy n zdał sobie sprawę, że to nie może by ć Ashk’lan. Światło zdawało się dochodzić z wy sokiej przełęczy na szczy cie odległego górskiego pasma. Nie by ło tam żadny ch budy nków, nawet mały ch. Na Shaela, nikt nie budowałby tak wysoko, nawet ci pokręceni mnisi. Trzeba by cały czas poświęcać na noszenie wody. Ale co w takim razie widziała Gwenna? Poczuł wzmożone bicie tętna, gdy przelecieli nad ty m miejscem. By li tam żołnierze, zauważy ł, może kilkunastu, krzątający się przy czy mś, co wy glądało na prowizory czny obóz. Yurl, pomy ślał zrazu. Ale przecież Yurl nie dowodził ty loma żołnierzami. Czyżby Shaleel wysłała więcej niż jedno Skrzydło? Gwenna gesty kulowała ży wo, a on nie zwracał na nią uwagi, aż w końcu znów szturchnęła go łokciem w żebra. – Widzę ich! Teraz, gdy miał już coś konkretnego do oglądania, wy ciągnął ze swego bagażu lunetę. Postacie, które dla nieuzbrojonego oka by ły maleńkie jak mrówki, w powiększeniu ukazały się dokładnie, ze wszy stkimi szczegółami. Na zbrojach widniał wy raźnie moty w wschodzącego słońca. Aedoliańczycy, uświadomił sobie, uśmiechając się pod nosem. Sanlitun, dowiedziawszy się o spisku, musiał wy słać dwie grupy. Ci, którzy wy ruszy li po Valy na, zostali wy mordowani na statku, ale wy glądało na to, że oddział wy słany dla ochrony Kadena dotarł na miejsce. Valy n nie miał pojęcia, co, na boskie imię Ae, działo się tam na dole, i nie wiedział, gdzie jest Ashk’lan, choć zapewne by ł on bardzo blisko. Pomy ślał, że mógłby ze swoim Skrzy dłem polecieć przodem, ochronić Kadena i zaczekać, aż nadciągną gwardziści. Po chwili zobaczy ł ptaka – by ł to ptak należący do Skrzy dła Yurla. Przy siadł na małej górskiej łączce, jakieś ćwierć mili od głównej grupy gwardzistów. – Ten pieprzony sukinsy n już tu jest! – wrzasnęła mu w ucho Gwenna, wskazując na dół palcem. Valy n potaknął ponuro. Yurl musiał spostrzec aedoliańczy ków z powietrza albo oni zauważy li jego. Tak czy owak, zapewne szy bko zrozumiał, że gra skończona, i spokojnie wy lądował. Aedoliańczy cy,

wy mordowani przed miesiącami na statku pły nący m na Qarsh, nie wiedzieli przecież, kto stoi za spiskiem. Ci zapewne nie by li lepiej poinformowani. Sądzili pewno, że Yurl przy leciał z legalną misją z Orlego Gniazda, i wy szli z założenia, że sukinsy n przy by ł im z pomocą. Mógł ich poczęstować dowolny m kłamstwem, a nawet zaaranżować „ratunek”, który niewątpliwie skończy łby się jakimś tragiczny m wy padkiem i śmiercią Kadena. Yurl jednak sądził, że Skrzy dło Valy na pozostaje unieruchomione na Wy spach. Jak pisał Hendran: Najostrzejszym mieczem jest zaskoczenie. Siodłowa przełęcz znajdowała się pomiędzy dwoma ostry mi graniami, stanowiąc dogodne przejście między nimi, oferujące zarazem łagodniejszy szlak między stromiznami otaczającego terenu. Czapy głębokiego śniegu leżały w zacieniony ch załomach skalny ch po bokach, ale środek szerokiego grzbietu by ł czy sty. Pomiędzy kamieniami tu i ówdzie przezierało nawet kilka łat skarlałej trawy. Na wschodzie teren opadał gwałtownie, tak gwałtownie, że Valy n w pierwszej chwili zwątpił, czy da się tam wy lądować, ale w kierunku zachodnim stok nachy lał się bardziej stopniowo, a ćwierć mili dalej grunt znowu się wy równy wał, na odcinku dobry ch stu kroków. Tam, poza zasięgiem najgorszy ch wiatrów, trawa rosła równiej i to tam właśnie Yurl uwiązał swego kettrala. Aedoliańczy cy rozlokowali się na przełęczy w sposób zapewniający prowizory czną osłonę, obstawiając obrzeże nieregularnego kwadratu trzy osobowy mi grupkami. Kilku ludzi zgromadziło się w środku wokół ogniska, ale gdzie znaleźli drewno na ogień, tego Valy n nie mógł odgadnąć. Inni rozbijali kilka niskich płócienny ch namiotów, wciskając je pomiędzy głazy lub w małe szczeliny skalne, wszędzie, gdzie mogli znaleźć osłonę przed wiatrem. By ł to bardzo bałaganiarski obóz, ale aedoliańczy cy nie mogli spodziewać się ataku tutaj, w środku ty ch pustkowi, a gdy by wróg w jakiś cudowny sposób się zmaterializował, to sama stromość zboczy po obu stronach niemal gwarantowała niedostępność. Żołnierze nie musieliby nawet uży ć broni – w razie czego wy starczy ło stoczy ć z góry kilka głazów i sprawa by łaby załatwiona. Yurl najwy raźniej też nie dbał zby tnio o ostrożność. Valy n na moment wy łowił dowódcę Skrzy dła między zbrojny mi, ale poznał go, bo ty ch żółty ch włosów rozwiany ch na wietrze nie dałoby się z niczy m pomy lić. Nawet sposób, w jaki stał, trącił arogancją. Balendin dołączy ł do niego pośrodku obozu. Krwiopijca musiał zostawić swoje psy na Qarsh, ale sokół wciąż tkwił na jego ramieniu. Nie jest to zatem jego źródło, pomy ślał Valy n. Zwykły ptak. Krwiopijca wraz z dowódcą pogrążeni by li w rozmowie z grupką aedoliańczy ków. Balendin stał obojętnie, podczas gdy Yurl gesty kulował szeroko obiema rękami. Valy n by ł ciekaw, jakie kłamstwa wy my ślał. Anna czekała przy kettralu, a Remmel Star i Hern Emmandrake zajęli pozy cje po przeciwnej stronie przełęczy. Wy glądało na to, że zachowują większą czujność niż ich aedoliańscy rozmówcy. Emmandrake miał nawet strzałę założoną na cięciwę. Nie by ł tak dobry

jak Annick, ale umiał trafiać w cel. Nie miało to jednak wielkiego znaczenia. Patrzą w dół, w dolinę. Każdy z tych sukinsynów, pomiotu Shaela, patrzy w dół. Valy n uśmiechnął się drapieżnie, po czy m spojrzał na Gwennę. – Przy szedł czas wy równania rachunków. † Laith wy lądował w trzepocie skrzy deł i podmuchu wiatru, a Valy n wstał ze swego siedziska i stanął oko w oko z rosły m aedoliańczy kiem ubrany m w niemal kompletną zbroję. Chwilę trwało, nim go sobie przy pomniał. Znał tę twarz, która oczy wiście się postarzała, a jej ry sy stwardniały … Micijah Ut, skojarzy ł wreszcie i kąciki jego ust uniosły się w lekkim uśmiechu. Coraz lepiej. Jako mały chłopiec zawsze podziwiał komendanta Ciemnej Gwardii, a Ut ze swej strony zawsze odpłacał Valy nowi uprzejmością. Valy n wy prostował się nieco bardziej, zdając sobie sprawę, że Ut po raz pierwszy widzi go jako mężczy znę. – Dowódca Ut – stwierdził, postępując naprzód i wy ciągając rękę. Zamiast odpowiedzieć na powitanie, potężny aedoliańczy k cofnął się o krok, zachowując dy stans, i wy ciągnął z pochwy na plecach swój wielki miecz. Jeśli nawet poczuł się zaskoczony widokiem Valy na w ty m miejscu, pół konty nentu od Annuru i Qirinów, nie pokazał tego po sobie. Nie wy glądał też na zadowolonego. – Nie podchodź bliżej, Malkeenian. Trzy maj ręce przed sobą i powiedz swoim ludziom, żeby się nie zbliżali. Valy n zmarszczy ł brwi. Wiedział, że Yurl dostrzeże ich lądowanie w ostatniej chwili, lecz tego nie dało się uniknąć. Spodziewał się, że drugi dowódca Skrzy dła wy my śli naprędce jedno czy drugie rozpaczliwe łgarstwo. Nie oczekiwał jednak, że te łgarstwa tak szy bko przy niosą owoce. Laith, który już zaczął zsiadać z ptaka, zerknął niepewnie i z powrotem zasiadł w uprzęży. Aedoliańczy cy, którzy rozstawiali namioty i pilnowali obrzeża obozu, podbiegli do swego dowódcy z dłońmi na rękojeściach mieczy. Annick i Talal rozstąpili się, aby nie dać się otoczy ć. – Nie zbliżać się? – zapy tał Valy n, świadomy chłodu w swoim głosie, ale nie próbując też tego ukry ć. – Jak dotąd nikt z mojego Skrzy dła nie doby ł broni. To ty stoisz z obnażony m mieczem. Jak na aedoliańczy ka dziwny to sposób powitania cesarskiego brata. – Służę cesarzowi. – O ile pamiętam, przy sięgałeś na wierność całej cesarskiej rodzinie. – Ty lko ty m, którzy pozostają lojalni. – A więc Sami Yurl już cię urobił – pry chnął Valy n. – Micijah Ut, którego pamiętam, nie dałby się tak łatwo omotać kłamstwami zdrajcy.

– Rzućcie miecze – warknął żołnierz – a już my sprawdzimy, kto jest kłamcą. Nagle do rozmowy wtrąciła się Gwenna, która przepchnęła się naprzód i stanęła przed Valy nem, jej twarz wy krzy wiona by ła gniewem. – Nie mam pojęcia, kim jesteś, aedoliańczy ku – powiedziała, mierząc w niego palcem – ale noszenie tego ciężkiego hełmu musiało chy ba zagotować ci mózg. Gdzie jest Sami Yurl i ten jego kieszonkowy krwiopijca? Wiemy, że tu są. Widzieliśmy ich, podchodząc do lądowania. Wiemy, że napełnili ten twój kamienny łeb różny mi idioty zmami, gdy pozwoliłeś im tutaj biegać bez straży. Poczekaj jeszcze trochę, a wskoczą na to swoje ptaszy sko i odfruną. Wy glądało na to, że jest gotowa wy rąbać sobie drogę mieczami, ale Ut przy łoży ł czubek swego miecza do jej gardła. – Jeszcze krok – powiedział gniewnie – a zetnę ci głowę. Gwenna zmarszczy ła brwi, ale się nie cofnęła. Jedny m ze skutków treningu odby tego w Kettralu by ło to, uświadomił sobie Valy n, że jego żołnierze nie mieli zdrowego szacunku dla obnażonej broni i przewagi liczebnej, czego można by się spodziewać po Skrzy dle, w który m średnia wieku wy nosiła siedemnaście lat. Dla kettralowców każdy, z aedoliańczy kami włącznie, by ł zwy kły m amatorem. Taką postawę Valy n rozumiał, ale wiedział też, że może ich ona kosztować ży cie. Poza Utem i dwoma stojący mi po jego bokach żołnierzami by li też rozstawieni za głazami łucznicy, którzy zdąży li już założy ć strzały na cięciwy. Z czasem zdoła przekonać Uta, że są po jednej stronie, lecz teraz wszy scy by li zmęczeni i podenerwowani. Nie wiedział też, jakie kłamstwa opowiedział Yurl przed ich przy by ciem. Łatwo by ło teraz o fałszy wy krok, który mógłby mieć fatalne następstwa. – Cofnij się, Gwenno – warknął Valy n. – Ale… – Cofnij. Się. Obnaży ła zęby, lecz posłuchała. – Wasza broń – powiedział Ut. – Wszy stko na ziemię. Valy n się zawahał. Żołnierz z własnej woli nigdy nie pozby wa się broni, ale ta sy tuacja by ła wy jątkowa. Przeciągając impas, nie mogli odszukać Kadena ani tropić Yurla. Ktoś musiał zrobić pierwszy gest zaufania, a Valy n nie widział chęci kompromisu w ciemny ch, nieprzy jazny ch oczach Uta. – Skończmy z tą szaradą jak najprędzej – powiedział w końcu, zerkając przez ramię na resztę swego Skrzy dła. – Zróbcie, czego ten człowiek żąda. – Nie podoba mi się to – powiedziała Annick takim tonem, jakby mówiła, że zupa jest przesolona. – Ani mnie – odrzekł Valy n. – Ale taki jest rozkaz Uta. Im prędzej zrobimy, co każe, ty m

prędzej będziemy mogli zrobić to, po co przy by liśmy, czy li odnaleźć i ochronić Kadena. A poza ty m nie mamy wielkiego wy boru, prawda? – dodał, próbując nadać głosowi lekki ton. – Mogłaby m go zabić – odparła Annick. Ledwie uniosła lekko łuk, gdy żołnierze przy skałach poruszy li się czujnie. Niektórzy napięli do połowy cięciwy, choć nie wiedzieli, że Annick potrafiła strzelić szy bciej, niż oni namierzy liby cel. Annick zdawała się nie zwracać na nich uwagi. – Jedna strzała w oko. Ty lko powiedz. – Twoja snajperka wy raźnie ma kłopot z posłuszeństwem – stwierdził Ut. – No tak – rzucił Valy n, patrząc na nią przez ramię. – Ale ją polubisz. Annick wy glądała na niewzruszoną. – Jedno twoje słowo, dowódco. – Po prostu odłóż ten cholerny łuk – warknął Valy n. – Wszy scy rzućcie broń. Tracimy czas. Snajperka wzruszy ła ramionami, a potem położy ła łuk na ziemi. Inni poszli jej śladem, lecz Valy n zauważy ł, że zachowali noże. – Lotnik też – burknął Ut. – Każ mu zejść z ptaka, a potem pogadamy. – Nie wiem – odpalił Laith. – Nie wy gląda to na dobry początek. – Złaź z ptaka, Laith – polecił Valy n. – Już. Nie gniewał się na swoich ludzi. Postępowali podręcznikowo, dbali o swoje bezpieczeństwo, ale stawianie oporu tuzinowi aedoliańczy ków nie miało sensu. W najlepszy m razie stracą czas. W najgorszy m – ktoś zginie. Gdy by Annick zabiła Uta, nie wiadomo, co zrobiliby jego ludzie. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, by ła zacięta walka na końcu świata z Yurlem, Balendinem i resztą tej bandy, przy glądającą im się z uśmiechem spod skały. – No dobrze – stwierdził po chwili, gdy ludzie Uta zebrali zrzuconą pod ich nogami broń. – Teraz, kiedy nie musisz już się bać, że Annick przebije stalowy m grotem tę twoją zbroję, by ć może mnie wy słuchasz. – Nie by ło to zby t dy plomaty czne zagajenie, lecz Ut najwy raźniej do innego nie zachęcał. – Mów – rzekł aedoliańczy k. Valy n przez chwilę szukał właściwy ch słów. – Sami Yurl i jego Skrzy dło nastają na ży cie moje, a także Kadena. Cokolwiek powiedzieli, przy by li tu po to, by go zabić. – Właśnie to mi powiedzieli – odparł Ut. – Nie wiedziałem, czy im wierzy ć, ale ty to potwierdziłeś. Valy n spojrzał na niego w osłupieniu. – Powiedzieli ci? Rozległ się głośny, sardoniczny śmiech i zza pobliskiego głazu wy szedł Yurl. – Chy ba jednak cię przeceniłem, Malkeenian – zadrwił. – Nigdy nie sądziłem, że jesteś bardzo

inteligentny, ale doprawdy nie spodziewałem się, że zechcesz mi pomóc. Gwenna warknęła coś pod nosem. Nie spuszczając oczu z Yurla, Valy n ścisnął ją za rękę. Nie miał pojęcia, co się tu dzieje, ale nie mógł pozwolić, by z tego powodu ją zabito. Przeniósł spojrzenie z powrotem na Uta. – Skoro ci powiedział, że chce zabić Kadena, to dlaczego jeszcze chodzi wolno? Musiał zadać to py tanie, choć jakieś mdłe uczucie w głębi trzewi mówiło mu, że już zna odpowiedź. – Bo on nam pomoże – odparł Ut. – Przy by liśmy tutaj, by zabić twojego brata. Dopilnowałem zniszczenia klasztoru. Większość moich ludzi wciąż tam jest. Sprzątają i polują na resztki ocalały ch mnichów. A jutro o świcie odnajdziemy cesarza i zetniemy mu głowę.

46 Teren przed Świąty nią Światła bardziej przy pominał plac musztry niż święte miejsce. Hultaj musiał dostawić kolejnych pięciuset żołnierzy, pomy ślała Adare, mierząc wzrokiem rozstawiony ch wokół Sy nów Płomienia. Nikt nie zagrażał jej palankinowi, nikt nawet nie patrzy ł w jej stronę, ale przekaz wy sy łany przez te wszy stkie lśniące zbroje, włócznie i halabardy by ł jasny : Kościół Intarry czuje się w stolicy tak, jakby otaczali go wrogowie, i zamierza się bronić. Poza żołnierzami przed świąty nią zebrał się tłum, który powoli wchodził do wnętrza na południowe obrzędy. Gdy Adare wy siadła, gniewny pomruk przebiegł przez ciżbę. Wieść o roli, jaką odegrała w procesie Uiniana, rozeszła się równie prędko jak ta o „cudzie”. Mówiono o zazdrosnej księżniczce, która chciała skazać na śmierć świętego człowieka. Aedoliańczy cy by li więc zmuszeni utworzy ć szpaler, aby umożliwić jej przejście przez tłum. Ci z samego brzegu przy klękali na kolano i doty kali czoła, ale wielu czy niło ten gest powoli i niechętnie, a stojący w głębi otwarcie okazy wali jej niechęć lub z niej szy dzili. Jej plan mógł się nie powieść na wiele sposobów, lecz my śl, że mogłaby w ogóle nie dotrzeć do wrót, nie przy szła jej wcześniej do głowy. Powinnam była skorzystać z oferty Rana i zgodzić się na więcej wojska. Kenarang nalegał na to stanowczo. – Nie chcę, żeby rozszarpał cię wściekły tłum – twierdził. – Zwłaszcza teraz, kiedy już wiem, jak wspaniale całujesz. Odepchnęła go, zarazem zaszczy cona pochlebstwem i ziry towana. – Nie powinieneś w ty m uczestniczy ć. – Jestem regentem. Nie możesz mnie powstrzy mać. Poza ty m, wbrew rozsądkowi, jestem w tobie zadurzony. – Posłuchaj, nie możesz by ć w to zamieszany – rzekła. – Przede wszy stkim nie może to wy glądać tak, że forsujemy jakieś rozwiązanie albo przejmujemy kontrolę nad świąty nią za pomocą legii annury jskiej. Wy wołałoby to więcej nienawiści wobec Pałacu Brzasku i zwiększy ło poparcie dla Uiniana. Co ważniejsze jednak – ciągnęła, położy wszy palec na ustach kenaranga, aby uciszy ć jego obiekcje – jest to rozgry wka między Uinianem a mną. On osobiście zaatakował władzę Malkeenianów, jeśli więc chcę zachować tron, muszę upokorzy ć go osobiście, a nie przez

jakiś nadmierny pokaz siły. Argument wy dawał się wówczas sensowny, ale gdy Adare usły szała pomruk tłumu napierającego na chroniący ch ją aedoliańczy ków, zaczęła marzy ć o trochę większy m wsparciu. Sanlitun tłumaczy ł jej kiedy ś, że ludzie łatwo ulegają kapry som emocji, a tłum te emocje wzmaga. Gdy by ci ludzie naprawdę wpadli w gniew, to chroniący ją krąg gwardzistów pękłby pod ich naporem, zanim aedoliańczy cy zdąży liby sięgnąć po broń. Po prostu idź dalej. Ukryj strach. Ukryj wątpliwości. Zdołała utrzy mać głowę wy soko i nie spuścić oczu, lecz gdy przeszli wreszcie przez bramę, wy rwało się jej westchnienie ulgi. † Na szczęście rodzina cesarska dy sponowała w nawie świąty ni niewielką lożą, z której Malkeenianowie mogli obserwować obrządki, nie mieszając się z pospólstwem. Drewniane ścianki tej loży nie powstrzy mały by gniewnego tłumu, ale zapewniły Adare nieco oddechu, zwłaszcza gdy aedoliańczy cy otoczy li ją ze wszy stkich stron. Czy m prędzej usiadła na jedny m z obity ch pluszem krzeseł, aby ukry ć drżenie nóg. Niektórzy z zebrany ch patrzy li w jej stronę, pomrukując groźnie i robiąc gniewne miny. Nie zwracała na nich uwagi, skupiając spojrzenie na osmalony m kamieniu pod ogromną soczewką. Zbliżało się południe i słońce prawie osiągnęło swój najwy ższy punkt na niebie, a słup powietrza pod soczewką zaczął drżeć, coraz mocniej się nagrzewając. Dopiero gdy tłum się nieco uspokoił, Uinian Czwarty wszedł przez złocone drzwi i przeszedł pół drogi południową nawą. Gdyby zedrzeć z niego tę albę i ozdobną chustę, można by go pomylić ze sprzedawcą dywanów albo kołodziejem. Otoczenie kapłana zapewniło go, że jest bezpieczny. Przed nim i za nim szły dwie kolumny nowicjuszy, chłopców i dziewcząt, a wszy scy ubrani by li w złoto i biel Intarry i każdy miał złoty łańcuch z wiszący m kry ształem. Kry ształy rozszczepiały padające na nie światło i rzucały migotliwe odblaski na ściany i posadzkę, lecz Adare nie spuszczała oczu z Uiniana. Po procesie jego wy zy wające zachowanie i ambicje ty lko wzrosły. Poza zwiększeniem liczby Sy nów Płomienia otwarcie mówił o różnicy pomiędzy rządem ludzkim a boskim, zmieniając ten jałowy teologiczny spór w rzeczy wistą ry walizację, która mogła obalić cesarstwo. Zdaniem il Tornji ludzie debatowali nawet na targu i portowy ch nabrzeżach o boskim mandacie i boskim prawie, rozważając legalność władzy Malkeenianów. Co gorsza, Uinian zaczął powtarzać swój „cud” każdego dnia podczas południowego obrządku. Dla ludzi stłoczony ch w świąty nny ch ławach by ł nie ty lko najwy ższy m kapłanem, lecz także pomazańcem bogini.

Dlatego musiałam się tu pojawić, rzekła sobie w duszy Adare. Żeby to zrobić. Przez długie lata wy dawało się, że Uinian jej nie dostrzega, lecz teraz, przechodząc obok, zatrzy mał gestem całą procesję i obrócił się w stronę Adare. Gdy przemówił, zwracał się do niej, ale głosem donośny m mający m dotrzeć do wszy stkich zgromadzony ch. – Coś nieby wałego. Księżniczka zaszczy ca nas swoją obecnością. – Z tłumu dobiegły sy ki i szepty, lecz Uinian podniósł rękę, nakazując ciszę. Na jego twarzy błąkał się chy try uśmieszek. – Nie widzieliśmy cię w świąty ni od bardzo dawna, moja pani. Adare odetchnęła głęboko. Zerwała tamę; teraz miało się okazać, czy prąd poniesie ją naprzód, czy zatopi. – Boginię, która dała nam ży cie, moja rodzina czci w dawny m miejscu, na szczy cie Włóczni Intarry, w dniu każdego przesilenia. – Oczy wiście. – Kiwnął głową Uinian, przy kładając palce do ust. – Oczy wiście. To stare miejsce. I święte. Ale jednak obrządki przesilenia odby wają się ty lko dwa razy w roku. – By łoby dziwne, gdy by śmy mieli więcej obrządków przesilenia niż samy ch przesileń – odcięła się Adare. Gdy ty lko wy powiedziała te słowa, zrozumiała, że popełniła błąd, ustępując pola w niebezpiecznej grze, jaką podjęli. Parafianie przy chodzący na codzienne południowe nabożeństwo by li ludźmi pobożny mi, oddany mi bogini. Niektórzy odby wali tę codzienną wędrówkę aż z portowy ch nabrzeży, z Szarego Targu albo z dzielnic na południe od alei Bogów. Jej nonszalancki ton mógł ich urazić. Uinian uśmiechnął się szerzej. – Każdy z nas służy bogini na własny sposób – zgodził się. – Wy obrażam sobie, że masz pani sporo… urzędowy ch zajęć wy magający ch twojej uwagi. Powiedz nam jednak, dlaczego przy łączy łaś się do nas dzisiaj. Czy nie będzie zby t wielką śmiałością, jeśli zapy tam, czy nie przy szłaś tu przy padkiem, aby okazać skruchę za swoje niedawne… błędy ? Człowiek ten by ł doprawdy zuchwały, ubliżając jej w obecności tłumu Annury jczy ków. Przy pomniała sobie słowa Rana: W każdej bitwie nadchodzi czas, gdy konieczny rozwój wypadków nakazuje działać. Nie ma już miejsca na półśrodki. – Przy szłam oświecić mój lud, objawić mu prawdę. Uinian zmruży ł oczy. By ł na własny m terenie, otoczony swoimi ludźmi, wzmocniony niedawny m triumfem. Nie musiał się niczego obawiać, a jednak najwy raźniej nie spodziewał się ataku z tej strony. – Oświecenie? Twoje oczy może i tlą się odrobinę, ale wiele światła nie dają. Adare zignorowała szy derstwo i zwróciła się bezpośrednio do zebrany ch, podnosząc głos: – Wasz kapłan twierdzi, że jest półbogiem.

– Nie – odparł Uinian. – Jestem ty lko pokorny m sługą bogini. – Twierdzi, że Intarra chroni go przed płomieniem. Kłamie – ciągnęła Adare coraz mocniejszy m głosem, jakby kapłan nic nie powiedział. Rozległ się chór gniewny ch głosów. Ci, którzy przy szli na południowy obrządek, by li najbardziej wierni i oddani. Adare wkroczy ła teraz na niebezpieczny grunt. Uinian jednak sam podniósł rękę i uciszy ł zebrany ch. – Ci, którzy widzieli, znają prawdę – odparł – a ty m, którzy przy szli teraz, prawda zostanie objawiona. – Odwrócił się i wskazał ogromną soczewkę nad sobą. – Dziś w południe bogini pobłogosławiła nas swoim światłem, odbędę więc moją próbę raz jeszcze, na dowód mojej wiary. – Twoja wiara jest fałszy wa. Uinian ponownie odwrócił się w stronę tłumu. – Sły szy cie teraz żałosne i rozpaczliwe oskarżenia ze strony rodziny, która gotowa jest kłamać, a nawet zabijać w obronie swej władzy. Sły szy cie pusty bełkot ty ranii, tak bardzo zadufanej w sobie, że w ty m najświętszy m miejscu jawnie głosi nieprawdę. Uinian pochy lił się ku niej, ściszając głos, aby trafił ty lko do jej uszu. – Twój ojciec by ł cierniem w moim boku – szepnął. – Jego śmierć mnie uszczęśliwiła. Ale to ty, ty jedna, przy pieczętowałaś teraz los swojej rodziny. Nieomal zawisł, wy gięty w łuk, nad drewnianą ścianką i obdarzy ł Adare triumfalny m uśmiechem. Powstrzy mało ją ty lko wspomnienie słów ojca: Aby rządzić innymi, Adare, musisz nauczyć się najpierw panować nad sobą. Prawie usły szała, jak wy powiedział to, pochy lony nad jej ramieniem, a słowa te wzmocniły ją i uspokoiły. – Poniesiesz klęskę – odpowiedziała po prostu. Najwy ższy kapłan pokręcił głową i odwrócił się w stronę ołtarza. – Patrzcie więc – wzniósł ręce ku wielkiej soczewce, jakby zapraszał żar – na łaskę bogini. Potem zaś, gdy zgromadzeni wstrzy mali oddech, wstąpił w promień pły nnego światła. Kamień pod nim żarzy ł się jak podczas pierwszej próby i tak samo jak wówczas Uinian odwrócił się triumfalnie do zgromadzony ch wierny ch. – Teraz – szepnęła Adare. W ty m momencie zabójca, którego wy szukał dla niej il Tornja, wy stąpił naprzód. Ubrany by ł w strój aedoliańczy ków, ale w ręku trzy mał cienką drewnianą rurkę, dmuchawkę, jak ją nazy wał. Podniósł broń do ust i maleńka strzałka, szy bsza niż ludzkie oko, wy frunęła z niej, trafiając Uiniana w szy ję. – Sparaliżowałam waszego kapłana, aby ukazać wam prawdę – oznajmiła Adare, zwracając się do zgromadzony ch. Nie by ło już odwrotu. Miała ty lko chwilę, zanim tłum otrząśnie się

z zaskoczenia i rzuci na nią, by ją rozszarpać. Musiała mówić jasno i spokojnie, aby dobrze zrozumieli. – Aby pokazać, że nie jest żadny m kapłanem ani wy brańcem Intarry, ale szarlatanem albo gorzej – kimś odrażający m. Człowiek, którego znacie pod imieniem Uiniana, jest ohy dny m krwiopijcą, którego czary i uroki braliście za łaskę bogini. Dziesiątki ludzi wstały, wielu krzy czało, ale reszta w tłumie by ła zbita z tropu i niepewna. Mam czas, pomy ślała. Mam czas. – Ale jak odróżnić czary krwiopijcy od miłości Intarry, cud od potworności? Od dawna rozważałam to w swoim sercu. Jak się dowiedzieć, co jest prawdą, a co oszustwem? Odwróciła się, by spojrzeć na Uiniana. Stał w świetlisty m promieniu z rękami wy ciągnięty mi jak przedtem, jakby akceptował niesamowitą jasność i żar, ale w jego wy glądzie nastąpiła pewna zmiana. Na czole pojawiła się kropla potu, a w oczach bły sk strachu. – Wczoraj poszłam na szczy t Włóczni Intarry – mówiła coraz prędzej Adare – do starego ołtarza mojej rodziny i usiadłam tam, jak najbliżej słońca, aby pomedy tować nad ty m py taniem, a Intarra przemówiła w moim sercu i podsunęła mi pewien sposób. Wy szła poza drewnianą balustradę i podeszła tak blisko, jak zdołała, do stojącego w kolumnie pły nnego światła Uiniana. Nawet z odległości kilku kroków poczuła, jak ubranie parzy jej ciało, poczuła swąd przy palonego jedwabiu. Przy jrzała się Uinianowi. Jego twarz wy krzy wiała się w gry masie, usta chciały coś powiedzieć, ale za sprawą środka paraliżującego miał się już więcej nie odezwać. Strugi potu ściekały mu z czoła. Adare zmierzy ła go posępny m spojrzeniem. – To za mojego ojca – szepnęła, po czy m odwróciła się w stronę tłumu. – Różnica między cudem świętego człowieka – mówiła dalej – a czarem krwiopijcy jest taka, że święty polega na mocy bogini, a krwiopijca na swojej własnej. Krwiopijca za sprawą swoich obrzy dliwy ch manipulacji nagina świat wokół siebie i sam dokonuje wszy stkiego. Święty człowiek nie musi nawet kiwnąć palcem. – Adare kolejno spojrzała w oczy stojący m najbliżej, aby zy skać pewność, że zrozumieli tę różnicę. – To właśnie wskazała mi bogini. Potrafi zesłać swoją łaskę, otoczy ć ochronną zasłoną nawet tego, który jest duchem nieobecny. Nawet takiego, który śpi. W ty m momencie – dodała – jest po prostu unieruchomiony, ale jego czar wciąż działa. Z pierwszej ławki zerwał się jakiś rozwścieczony mężczy zna, ale jeden z aedoliańczy ków szy bkim uderzeniem w głowę osadził go na miejscu. Szybko. Zaraz ulegną. – A teraz ukłuję go inną igłą – ciągnęła – taką, która sprowadza spokojny, błogi sen. Jeśli Intarra kocha tego człowieka, będzie nad nim czuwać, a wy będziecie mogli zrobić ze mną, co zechcecie, za zbezczeszczenie świętego miejsca. Jeśli jednak jest on krwiopijcą, to nie będzie mógł snuć swoich uroków podczas snu. Ogień bogini dotknie go i pochłonie. Wy ciągnięte ręce Uiniana, rozłożone zrazu w geście błogosławieństwa, zeszty wniały, a dłonie

wy gięły się jak szpony. Ży ły na jego szy i nabrzmiały, a oczy wy szły mu z orbit. Jest przerażony, zdała sobie sprawę Adare, czując rosnącą saty sfakcję, która owładnęła nią jak mocne wino. Człowiek, który zamordował mi ojca, jest przerażony, a wkrótce umrze. Podniosła palec i druga strzałka z dmuchawki przecięła powietrze, wgry zając się w szy ję kapłana. Rozpaczliwy m wy siłkiem Uinian zdołał jeszcze otworzy ć usta, ale zamiast słów spomiędzy jego warg wy skoczy ł języ k, czerwony i pokry ty pianą. Drżenie przebiegło przez jego pierś, potem konwulsje objęły szy ję, a wreszcie oczy uciekły w głąb czaszki. Gdy osuwał się wolno na kolana, ubranie na nim, tak białe i nieskazitelnie czy ste, zaczęło się tlić i dy mić, po czy m uległo zwęgleniu. Gdy całe jego ciało strawiły płomienie, wy padł z kolumny światła. Tłum z krzy kiem otoczy ł ich jak morze.

47 Przez resztę dnia posuwali się na wschód, mijając Skok Buriego i Harpie, a potem Czarne i Złote Noże. Schodzili w doliny i podążali ścieżkami nad przepaścią wąskimi na szerokość barków, aż przedostali się w rejon szczy tów, który ch Kaden nie znał. Wczesny m rankiem Py rre popędzała ich mocno, ale w miarę upły wu dnia zabójczy ni słabła, a wówczas trening i niespoży te siły mnichów pokazy wały swoje zalety. Tan utrzy my wał tempo i nie zwalniał, nawet gdy inni poty kali się lub próbowali przy stawać dla nabrania oddechu. W jaki sposób Triste to wy trzy my wała, Kaden nie miał pojęcia. W bardziej stromy ch miejscach przy kładał dłoń do jej pleców i popy chał, pomagając też przeby ć skalne rumowiska, ale dziewczy na zwy kle radziła sobie sama, z miną zawziętą od wy siłku, dy sząc ciężko w rozrzedzony m powietrzu, i biegła naprzód. Wszy scy pamiętali, co spotkało Phiruma, gdy zaczął się ociągać. Nie zatrzy my wali się aż do chwili, gdy słońce zawisło tuż nad zachodnimi szczy tami, różowy mi smugami znacząc ciemniejące niebo. Wspięli się właśnie na najbardziej stromą grań, wielką ścianę granitu ciągnącą się jak okiem sięgnąć z północy na południe, gdy Tan w końcu zarządził postój. Triste położy ła się na stercie kamieni, drżąca z wy czerpania, i niemal naty chmiast zapadła w sen. W trakcie przeprawy przez rzekę straciła drugi ze swoich lekkich pantofelków i na jej stopach widniały teraz liczne skaleczenia, rozcięcia, otarcia i odparzenia, aż Kaden wzdry gał się na sam ten widok. Wy dawało się cudem, że Triste w ogóle może chodzić, nie wspominając o bieganiu. Zmęczony, patrzy ł ze szczy tu góry na wschód. Teren nie napawał otuchą. Jak okiem sięgnąć widać by ło ciągnące się rząd za rzędem aż po hory zont pasma szczy tów i urwisk. Zaczął mówić, że mają niewielkie szanse ich pokonania, lecz Py rre i Tan patrzy li na zachód, w kierunku siodłowej przełęczy, którą przeszli godzinę wcześniej. By ła to bardzo wy magająca wspinaczka i niemal równie trudne zejście, a pomiędzy stokami by ło jedy nie kilkaset kroków równego terenu, gdzie Kaden nie marzy ł o niczy m inny m, ty lko o wy ciągnięciu się na trawie i wy spaniu się. Proponował nawet, by zatrzy mać się tam na nocleg, lecz Tan się nie zgodził. – Miałeś rację, mnichu – powiedziała Py rre, pokazując coś ręką. Kaden spojrzał w osłupieniu. Mrużąc oczy, dostrzegł, że na przełęczy kręcą się ludzie. Aedoliańczy cy.

– Muszę przy znać, że jestem pod wrażeniem – ciągnęła zabójczy ni, pochy lając się i opierając dłonie na kolanach, by złapać oddech. – Zaniepokojona, ale pod wrażeniem. Nie sądziłam, że uda im się nas wy tropić. – Jak oni to zrobili? – zapy tał Kaden, pełen niedowierzania. Sam doskonale znał się na tropieniu, podobnie jak większość mnichów. Można by ło pójść ich tropem przez góry ; skórzane buty Py rre zostawiały ślady na kamieniach, a Triste krwawiła, odkąd wy szli z Ashk’lanu, ale wy magało to długiej i żmudnej pracy, która spowolniłaby tempo tropiący ch niemal do pełzania. – Nie powinno im się to udać aż tak prędko. By ł to niezby t mądry komentarz, który pomijał oczy wiste fakty, lecz ty m razem Tan go zaakceptował. Usta mnicha by ły zaciśnięte i tworzy ły cienką, posępną linię, gdy patrzy ł w stronę zachodu. – Ak’hanath – powiedział w końcu. Zabójczy ni uniosła brwi w zdziwieniu. – Czy to jakieś sekretne mnisie hasło? – To jest to, co nas tropiło – odparł Tan, po czy m podniósł wzrok na Kadena. – A najprawdopodobniej ty lko jego. W szalony m przerażeniu po rzezi w klasztorze i wy czerpany po długiej ucieczce przez góry Kaden zapomniał wszy stko, czego się dowiedział na temat straszliwej istoty, której podobiznę jednej z poprzednich nocy pokazał mu na pergaminie Tan. – Dlaczego? – zapy tał znużony. – Co ma z ty m wspólnego ak’hanath? Mnich pokręcił głową. – Nie mamy pewności, ale wy gląda na to, że aedoliańczy cy go znaleźli albo… wy hodowali. Obserwowali cię wcześniej, przy gotowując swój atak. – Nie chcę wy jść na idiotkę – powiedziała Py rre – ale co to jest? – Przez wszy stkie te miesiące to coś by ło tam po to, by mnie śledzić? – spy tał Kaden powoli. – Pewni by ć nie możemy. Jeśli kroniki mówią prawdę, te stworzenia są doskonały mi wojownikami, ale nie zostały stworzone do walki. Csestriimowie hodowali je, by śledziły i ścigały. – To zabiło kozy. Z łatwością rozszarpało gardło Serkhanowi. Dlaczego po prostu mnie nie dopadło? – Nie wiem – odrzekł Tan. – Może nie udało mu się znaleźć dojścia. Może Ut i Adiv nie chcieli ry zy kować, powierzając zabójstwo istocie, której nie by li do końca pewni? To wszy stko spekulacje, warte ty le co wiatr. – Nie lubię składać memu bogu błahy ch ofiar – powiedziała Py rre, wznosząc dłoń, by wtrącić się do rozmowy – ale kusi mnie, by dziabnąć któregoś z was parę razy w szy ję, żeby ten, który zostanie, wy jaśnił mi wreszcie, o co chodzi.

– O wy twór Csestriimów – odparł Tan, ignorując scepty czne spojrzenie Py rre. – O istotę stworzoną do pościgu. Py rre parsknęła śmiechem. – Nie jestem history kiem, ale wy daje mi się, że ostatni Csestriim umarł parę ty sięcy lat temu. – Ak’hanath nie jest Csestriimem – powiedział Tan z naciskiem. – On jest wy tworem Csestriimów. – Podróżowałam po dwóch konty nentach, od Pasa do Wolnego Portu i na zachód, aż do gór Ancazu, i nigdy nie sły szałam o czy mś takim. – Teraz usły szałaś. Py rre zagry zła wargi i skinęła głową. – W porządku. Póki co, przy jmijmy takie założenie. Dlaczego to coś tak bardzo nienawidzi Kadena? – Po czy m zwróciła się do niego: – Sikałeś mu do gniazda czy co? – Ak’hanath słucha poleceń – odrzekł Tan. – Tak samo pies puszczony za zającem nie nienawidzi zająca, ale będzie go nękał i w końcu rozszarpie. – No to musimy zadbać o to, żeby piesek naszego króliczka nie znalazł – powiedziała Py rre, żartobliwie klepiąc Kadena po plecach. – Istnieje ty siąc sposobów, żeby ukry ć jego zapach. Następny m razem, gdy będziemy przekraczać który ś z rwący ch strumieni… – Ta istota nie podąża za zapachem. – To w takim razie czy m się kieruje? – spy tał Kaden, próbując się w ty m połapać. Mnich pokręcił głową. – Nie ma na to określenia, przy najmniej w dzisiejszy m języ ku. W historii znajdujemy słowo atma. Najlepszy m odpowiednikiem będzie tu chy ba słowo „ja”. Ak’hanath tropi twoje poczucie tożsamości. Kaden patrzy ł w osłupieniu. – Jest to fascy nujące i nieprzekonujące zarazem – powiedziała Py rre, unosząc brwi. – A przy ty m strasznie niedogodne. – Wy bieraj – odparł ponuro Tan. – To coś tam jest. Jeden z mnichów widział to w Ashk’lanie. I to coś zna atmę Kadena. Możesz wsadzić to na statek do cesarstwa Manjari, a jeśli dasz mu dostatecznie wiele czasu, znajdzie drogę z powrotem do Kadena. Kaden zadrżał na my śl o ty ch okropny ch, nienaturalny ch oczach i ostry ch pazurach mający ch ty lko jeden cel: doścignięcie go. – Czekam na jakąś dobrą wieść – powiedziała Py rre. – Nie ma takiej… Padnij – warknął Tan, ciągnąc Kadena pod niski nawis skalny. – Weź dziewczy nę i szukajcie jakiejś osłony. Py rre nie traciła czasu na zbędne słowa, obróciła się, złapała Triste za rękę i przy cupnęła z nią

pod ty m samy m skalny m nawisem. Dopiero wtedy zwróciła się do mnicha. – Co robimy pod tą skałą? – zapy tała bardziej zaciekawiony m niż niespokojny m tonem. Tan wskazał gestem na niebo nad głowami aedoliańczy ków. – Do ak’hanatha doszło nam jeszcze jedno zmartwienie. Mają kettrala. Kaden widział kettrala ty lko raz, w dzieciństwie. Teraz zachwy cił go widok tego majestaty cznego stworzenia. To na tym fruwał Valyn przez wszystkie te lata, pomy ślał zazdrośnie przez chwilę, próbując zarazem zapanować nad lękiem, gdy ujrzał rozpiętość skrzy deł ptaka i groźne szpony, dostatecznie wielkie, by na każdy m zmieściły się dwie ubrane w czerń ludzkie postacie. Patrzy ł, jak ptak zatoczy ł w powietrzu krąg i wy lądował wdzięcznie między aedoliańczy kami. Zabójczy ni nie by ła jednak zachwy cona. – Nic nie wiem o maszkarze Csestriimów, ale ten ptak naprawdę może pokrzy żować nam plany – stwierdziła. – Pieszo od żołnierzy dzieli nas godzina drogi. Na skrzy dłach… – Rozłoży ła ręce. – Ruszą za nami od razu? – zapy tała Triste. Obudziła się, gdy zabójczy ni pociągnęła ją za sobą pod skałę, a teraz, wsparta na łokciach, wpatry wała się w zapadający zmrok, w jej głosie sły chać by ło lęk i sprzeciw. Py rre wy jęła ze swego tobołka lunetę, patrzy ła przez nią jakiś czas, po czy m wolno pokręciła głową. – Nie wy gląda na to – odparła. – Słońce już zaszło, a Adiv jest przebiegły. Wie, że teraz, gdy mają ptaka, nie uciekniemy im zby t daleko. Poczeka do jutra, aż będzie jasno i słonecznie. Wtedy ruszą. Kaden popatrzy ł na Tana, na Czaszkowierczy nię, a potem przeniósł wzrok z powrotem na Tana. – Mamy więc całą noc – powiedział w końcu. – Co zrobimy ? Py rre wzruszy ła ramionami. – Nie mamy wielkiego wy boru. Zwy kle w takiej sy tuacji poradziłaby m ci wy dać ostatnie grosze na ulubiony posiłek albo na dobrą kurwę, ale nie wy daje mi się, żeby ście wy, mnisi, cierpieli na nadmiar gotówki, kurew też wam brakuje. Przeważnie brakuje, chciałam rzec. – Po ostatnich słowach uśmiechnęła się szeroko do Triste. – Nie jestem kurwą – obruszy ła się dziewczy na. Zabójczy ni podniosła ręce w geście poddania. – Ja mam dość. Nadszedł czas, żeby nacieszy ć się dobry m, zdrowy m snem. Kaden patrzy ł w osłupieniu, jak Py rre Lakatur przewraca się na wznak, zakłada ręce pod głową i zamy ka oczy. – To wszy stko? – zapy tał zdumiony. – Przeby wasz cały konty nent, żeby mnie ratować, a teraz po prostu się poddajesz? – Wszy stkim się wy daje, że w Rassamburze uczą ty lko wbijać ludziom nóż w brzuch albo

dosy py wać trucizny do zupy – odpowiedziała zabójczy ni, nie otwierając oczu. – Tak naprawdę uczy my się jednej podstawowej lekcji: Śmierć jest nieunikniona. Bóg przy chodzi po każdego z nas. – A co by ło w Ashk’lanie? Kiedy walczy łaś z Utem? Nie wy glądałaś wtedy na taką zrezy gnowaną! – Wtedy by ła jakaś szansa. Teraz… – Py rre wzruszy ła ramionami. – Biegłam noc i dzień. Wszy scy biegliśmy. Zdrajcy za nami pięciokrotnie przewy ższają nas liczebnie i do tego mają do pomocy Skrzy dło Kettralu, nie wspominając już, jeśli twój surowy mistrz się nie my li, o ty m mały m uroczy m stworzonku staroży tnej i nieśmiertelnej rasy, które potrafi tropić w wartkich strumieniach i przy świetle księży ca. Jutro będziemy walczy ć i odeślemy bogu paru z nich, ale nie zwy cięży my. Tak więc, póki co, liczę na parę godzin nieprzerwanego snu. Kaden odwrócił się do swego umiala. – Domy ślam się, że nie cieszy cię leżenie i umieranie? – Nie. Ale nie widzę jasno naszej drogi. Muszę pomy śleć. Po chwili Rampuri Tan, jak to by wało na urwiskach Ashk’lanu, usiadł ze skrzy żowany mi nogami i zapatrzy ł się nad doliną w zachodnią stronę. Jego pierś unosiła się i opadała tak spokojnie, że ruch ten by ł niemal niezauważalny. Oczy mnicha pozostawały otwarte, ale nie by ło w nich wy razu intensy wnego skupienia, jak gdy by śnił na jawie. Albo umarł, pomy ślał ponuro Kaden. Patrzy ł na Tana przez jakiś czas, a potem wziął lunetę Py rre i jeszcze raz skierował ją na wrogich żołnierzy. – Coś się tam dzieje – mruknął, przy glądając się, jak kettralowcy wy mieniają uściski dłoni z aedoliańczy kami. Ich dowódca by ł wy sokim blondy nem, mocno zbudowany m, ubrany m całkowicie w czerń, podobnie jak reszta jego Skrzy dła. Krótkie miecze Kettralu widniały skrzy żowane na jego plecach. Valyn i ja zwykliśmy bawić się podobnymi, tylko drewnianymi. Wtedy wy dawało mu się, że jest wielkim wojownikiem, ale wątpił, by jutro, gdy Py rre „odeśle bogu paru z nich”, by ł w stanie zadać choćby jeden cios. Poczuł narastającą, palącą gory cz. Pozwolił, by opanowała go na chwilę, a potem odsunął ją na bok. Gory cz w niczy m tu nie pomoże, podobnie jak żal. Patrz na tych ludzi, pomy ślał. Znajdź jakieś wyjście. Przy by sz dowodził standardowy m Skrzy dłem składający m się z pięciu ludzi, ty lko że… Kaden przy jrzał się lepiej przez lunetę. Jeden z nich, wy glądający na lotnika, by ł kobietą; średniego wzrostu, o krótkich blond włosach. Miał też dobry widok na drugiego z nich. By ł to chudy żołnierz z piórami we włosach i tatuażami biegnący mi wzdłuż ramion. Dziwnie wy glądał jak na wojownika, ale po ty m wszy stkim, co Kaden widział w ciągu ostatniego ty godnia, już nic nie

mogło go zdziwić. Gdy dwaj mężczy źni ży wo rozmawiali z Utem i Adivem, Kaden opuścił lunetę. Noc powoli ogarniała niebo. Może zabójczy ni miała rację. Może trzeba pogodzić się z ty m, co nieuniknione. Beshra’an, saama’an i kinla’an, a nawet vaniate wy dawały się błahostkami w zestawieniu z twardością tej stali. – A to co znowu? – zapy tała Triste, pokazując palcem na coś w oddali. Kaden zmruży ł oczy. W zapadający m zmierzchu widać by ło nadlatujący szy bko znad szczy tów gór ciemny kształt. Kaden ponownie przy łoży ł lunetę do oka i ujrzał wy raźnie sy lwetkę drugiego ptaka. – Niech to Shael weźmie – zaklął. – Uważaj – mruknęła Py rre, nie otwierając oczu. – To mojego boga przy zy wasz. – Kobieta sięgnęła leniwie i wy jęła spod pleców ostry kamy k, odrzuciła go, a potem znów ułoży ła się wy godnie. – Mają drugiego kettrala – powiedział Kaden. – Chcesz zobaczy ć? – Niespecjalnie. – Nie wiemy, kim są ci nowi. – Nie wiemy, kim oni wszy scy są, z wy jątkiem Adiva, który jest sukinsy nem, i Uta, który jest jeszcze większy m sukinsy nem z wielkim mieczem. Ich imiona nie mają żadnego znaczenia. Liczy się ty lko to, czy chcą cię zabić, a zapewniam cię, że zamierzają wy konać kawał dobrej roboty. – Mogliby śmy się czegoś dowiedzieć. – Wiemy, że jest ich pięcioro i każde ma dwa miecze. To daje dziesięć mieczy, jeśli nadążasz z liczeniem. Mają też noże przy pasie i dwoje zapewne ma łuki. Wedle mojej rachuby mają o dobre piętnaście sztuk broni więcej niż my, nie licząc środków wy buchowy ch, które z pewnością też wzięli ze sobą. – Dobrze poznałaś Kettral. – Uczy łam się o każdy m, kogo by ć może będę musiała kiedy ś zabić – odparła Py rre – a ich jest trudniej zabić niż kogokolwiek innego. Nie muszę ich oglądać, żeby to wiedzieć. – No dobrze, ale ja chcę to zobaczy ć – powiedziała Triste i podczołgała się na łokciach, ocierając się o drzemiącą Czaszkowierczy nię. Przy łoży ła lunetę do oka, zmarszczy ła brwi, a potem powoli podążała lunetą za zbliżający m się ptakiem. Kaden śledził to samo nieuzbrojony m okiem i mruży ł oczy, gdy kettral wy lądował. Potrafił odróżnić sy lwetki zsiadający ch żołnierzy, którzy w zapadający m zmroku by li jak cienie, ale nic więcej. – Ci nowi nie spotkali się z takim przy jęciem jak tamci – powiedziała po paru chwilach.

– To znaczy ? – spy tał Kaden. – Nie jestem pewna. Wy gląda na to, że doszło tam do różnicy zdań. Zobacz. Kaden złapał lunetę i spojrzał na daleką przełęcz. Dobrą minutę trwało, nim spośród stojącej tam grupy wy łowił nowo przy by ły ch. – W ty m Skrzy dle też jest kobieta – stwierdził. – Ma rude włosy. I… jest jeszcze druga kobieta, nie wy gląda na starszą od ciebie. – Czy nosi czarny kombinezon? – spy tała Py rre. Kaden potaknął. – Ma także łuk. Prakty cznie taki długi jak ona sama. – Niech jej wzrost cię nie zwiedzie – odparła zabójczy ni. – Zabójca nie zawsze wy gląda jak zabójca. Dziewczy na jest młoda, ale jeśli już lata na misje z Orlego Gniazda, to przy puszczalnie może trafić cię w oko z odległości trzy stu kroków. Czy wiesz, że kiedy ś Kettral próbował zrobić czy stkę w Rassamburze? Jeden z twoich szlachetny ch przodków uznał, że nie podoba mu się kościół Ananshaela w górach Ancazu. Wy słał dziesięć Skrzy deł, samy ch weteranów… Czaszkowierczy ni opowiadała dalej, lecz Kaden już jej nie słuchał. Spojrzał przez lunetę na dowódcę drugiego Skrzy dła, wy sokiego młodzieńca o krótkich, ciemny ch włosach, z posępnie zaciśnięty mi ustami i oczami czarny mi jak dwie krople smoły. Początkowo zwracał więcej uwagi na przebieg jego rozmowy z Utem. Kłócili się o coś, aedoliańczy k stał z obnażony m mieczem, a inni żołnierze otaczali stopniowo swego dowódcę, jakby zanosiło się na walkę. Kaden chciał jeszcze raz rzucić okiem na wspaniałego kettrala, gdy coś w twarzy dowódcy przy ciągnęło jego uwagę. Słońce właśnie zaszło, światło by ło skąpe, pomy ślał więc zrazu, że jego wzrok zmy liły zmieniające się cienie, ale w ty m samy m momencie dowódca wy konał gwałtowny gest dłonią w dół, krótki gest desperacji, i Kaden już wiedział. Oczy, jakimś dziwny m zrządzeniem, by ły ciemniejsze i by ł w nich jakiś smutek. Mały psotny chłopak stał się dorosły m mężczy zną, wy sokim, o silnej budowie, lecz Kaden rozpoznał ten gest i rozpoznał twarz, nawet po ośmiu latach. Usiłował zrozumieć, co się dzieje tam, na przełęczy, lecz gdy tak patrzy ł, poczuł nagle zimne ostrze zdrady przeszy wające mu wnętrzności. Odjął lunetę od oka. – To Valy n – powiedział głuchy m głosem. – Mój brat. – Odłoży ł ze znużeniem lunetę i legł na wznak na szorstkich kamieniach. Wy dało mu się, że zabójczy ni miała rację i że sen przed ostateczny m końcem jest wszy stkim, na co mogą liczy ć. – Przy najmniej wiemy, kto za ty m wszy stkim stoi. – Twój brat? – zapy tała Py rre nagle zainteresowana, unosząc się na łokciu. – Jesteś pewien? Kaden skinął głową ze znużeniem. – Przez pół ży cia biegałem z nim po Pałacu Brzasku. Jest teraz większy i ma w sobie coś… bardziej niebezpiecznego, ale to on.

Zabójczy ni złapała lunetę i przez długą chwilę wpatry wała się w przełęcz, zagry zając wargi. – No tak – powiedziała w końcu z szerokim uśmiechem. – Jeżeli przy jęcie, jakie mu zgotowano, może by ć jakąś wskazówką, to wy gląda na to, że jest po naszej stronie. Kaden pokręcił głową. – Dlaczego tak twierdzisz? – Znowu rozczarował mnie sły nny zmy sł obserwacji Shinów. Micijah Ut, niech Ananshael po wieki ogry za ciało z jego przy długich kości, właśnie rozbroił twego brata i jego Skrzy dło. Jego ludzie właśnie ich wiążą. Ta kobieta o rudy ch włosach przed chwilą odgry zła kawałek ucha jednemu z tamty ch, a jeśli można cokolwiek wnosić z wy razu twarzy twego brata, to chętnie posunąłby się ciut dalej. Nagła nadzieja przepełniła serce Kadena. – Walczą? – Trochę próbowali, ale by ła to paskudnie jednostronna walka. Zęby przeciw mieczom nie dają wielkich szans. – Ale przy najmniej nie są z tamty mi – rzucił Kaden. – Nie należą do tego. – Dobra wieść jest taka, że ten ptak powinien łatwo wy nieść stąd nas wszy stkich – powiedziała Py rre, jakby nie sły szała jego słów. – Ptak jest tam – powiedział Rampuri Tan. Jego spojrzenie by ło ostre, skoncentrowane. Dawno już musiał wy jść ze swego transu. – My tutaj. Dolina i kilkunastu zbrojny ch oddziela nas od niego. – No tak – odparła Py rre – mówiłam o dobry ch wieściach. Ale ty mnie uprzedziłeś. – I to już wszy stko? – zapy tała Triste, z gniewem marszcząc brwi. – Ty lko ty le masz do powiedzenia? – Och, nie – odrzekła zabójczy ni, zwracając się ku niej. – Jest jeszcze lepsza wiadomość: mam plan. Kaden zmruży ł oczy. By ł w ty m jakiś haczy k, ty lko że jeszcze nie potrafił go dostrzec. – Jaki plan? – warknął Tan. – Teraz przechodzimy do zły ch wieści. – Py rre odłoży ła lunetę, wy jęła jeden ze swy ch długich, okrutny ch noży i zwróciła się do Triste: – Zła wieść jest taka, że plan zakłada poniesienie ofiary, a w ty m niesprawiedliwy m świecie jedni są do tego bardziej powołani niż inni. Kaden rzucił się, by w ostatniej chwili złapać ją za przegub, ale by ł ty lko mnichem, nawet niewy święcony m, a Py rre Lakatur by ła kapłanką Ananshaela, zabójczy nią, Czaszkowierczy nią, wy ćwiczoną w Rassamburze do podążania ścieżkami swego krwawego boga, tak szy bką, tak precy zy jną, że Triste nawet nie zdąży ła krzy knąć, gdy ostrze noża opadło.

48 Valy n obtarł sobie nadgarstki do krwi i niemal wy kręcił ramię ze stawu, próbując wy swobodzić związane za plecami ręce. Znał wszy stkie sposoby uwalniania z więzów skrępowany ch rąk, ale ludzie, którzy go wiązali, mieli tę samą wiedzę; gdy walczy ło się z inny mi kettralowcami, zawsze by ł ten sam problem. Ciało bolało go od napięcia, lecz fizy czny ból by ł niczy m w porównaniu z palący m, dręczący m go poczuciem winy. W zapale ratowania brata wciągnął swoje Skrzy dło w tarapaty, zignorował znaki, nie zachował niezbędnej ostrożności, a teraz, jeśli nie wy my śli jakiegoś sposobu, by się uwolnić, wszy scy umrą tutaj, w cieniu bezimiennej góry na krańcu świata. Kiepsko by łoby umrzeć z mieczem w ręku i przekleństwem na ustach, ale tak… związani jak świnie na rzeź. Uczucie wsty du by ło straszne, znacznie gorsze od bólu. Nie rezygnuj, pomy ślał. Myśl dalej, Dopóki żyjesz, walka nie jest skończona. A jednak uwolnienie się by ło niemożliwe. Aedoliańczy cy zatrzy mali się na nocleg na przełęczy położonej na długiej, poszarpanej grani, a po obu jej stronach by ły strome zbocza, na setki kroków wy sokie. By ło to świetne miejsce, z którego rozciągał się doskonały widok we wszy stkich kierunkach, łatwe do obrony, choć trudne do ewakuacji, gdy by doszło tu do walki. To jednak by ło mało prawdopodobne. Jedy ny mi ludźmi w promieniu setek lig by li mnisi, lecz jeśli Micijah Ut mówił prawdę, pozabijał ich wszy stkich. Kaden by ł tam gdzieś, przedzierając się przez ciemność, lecz on przecież uciekał. Valy n wraz ze swoim Skrzy dłem by ł więc zupełnie bezradny. Zostali związani w rumowisku skalny m na samy m środku przełęczy. Nawet gdy by udało się im uwolnić, by li wciąż w pułapce skalnej grani ciągnącej się z południa na północ i ludzi pilnujący ch przełęczy od wschodu i zachodu. Kilka głazów oferowało skromną osłonę, ale można by je z łatwością oflankować i… Zanim zaczniesz myśleć o taktyce, spróbuj się wyzwolić z tych pieprzonych lin. Zadanie wy dawało się niewy konalne. Ut i Yurl znali się na swojej robocie. Unieszkodliwili grupę Valy na podręcznikowo. Najpierw zajęli się Talalem. Nikt z nich nie znał źródła krwiopijcy, woleli więc nie ry zy kować: Yurl przy łoży ł mu nóż do gardła, po czy m Hern Emmandrake, jego mistrz od demolki, podał mu chustę nasączoną adamanty ną. Talal próbował się wy rwać, lecz zawiązali mu chustę wokół nosa i ust i już po krótkiej chwili krwiopijca legł zwiotczały i bez czucia,

z chustą owiniętą wokół głowy. Yurl patrzy ł, uśmiechając się z zadowoleniem. – A teraz zadbamy o wy godę pozostały ch – powiedział. Ludzie z jego Skrzy dła uporali się z ty m w mig, związując ich jak zwierzęta na rzeź, ręce i nogi, z dodatkową pętlą na gardle, aby zniechęcić ich do szamotania się. Gwennie udało się odgry źć kawałek ucha jednemu z aedoliańczy ków, ale skutek tego by ł taki, że oberwała pięścią w twarz i miała rozbite obie wargi i podpuchnięte oko. Uderzenie nie uspokoiło jej, ale gdy wcisnęli jej w usta brudną szmatę, nie mogła już przeklinać i gry źć. Po kilku minutach próżnej szamotaniny uspokoiła się i leżała ty lko, patrząc na nich zielony mi oczami z niemą wściekłością. Pomimo beznadziejności sy tuacji Valy n poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy rzucono ich na ostry żwir przełęczy, zamiast zabić od razu. To błąd. Yurl nie ma żadnego powodu, by zachować nas przy życiu i się tym chełpić. Po chwili w mdlący m odruchu gniewu i obrzy dzenia zrozumiał, po co ich oszczędzono. Balendin. Krwiopijca zbliży ł się do nich spacerowy m krokiem, niczy m prowincjonalny bogacz przechadzający się pośród przy strzy żony ch klombów. Zatrzy mał się z udawany m zaskoczeniem, ujrzawszy związany ch jeńców, z dezaprobatą pogroził im palcem, po czy m przy kucnął parę kroków dalej, z bły skiem saty sfakcji w oczach. Sokół siedział mu na ramieniu, przechy lał głowę i wbijał w Valy na głodne spojrzenie. – Jakie to uprzejme z waszej strony – zagaił Balendin, mrugając do Valy na – że tak się o mnie zatroszczy liście. – Zabiję cię, krwiopijco – powiedziała Annick. Groźba by ła trochę nie na miejscu, biorąc pod uwagę, że całe ich Skrzy dło zostało uwięzione, a w migoczący m świetle ogniska Annick wy glądała szczególnie bezbronnie. Potężne więzy podkreślały szczupłość jej rąk i dziecięcą sy lwetkę; mogłaby by ć jakąś zagubioną dziewczy ną związaną na niewolniczy m statku, gdy by nie jej oczy, przenikliwe i złe. – Wsadzę ci dwie strzały we flaki – dodała, nie zwracając uwagi na krew cieknącą z rany na czole – a trzecią w ten twój paskudny, kłamliwy py sk. – Groźba nie brzmiała wiary godnie, zważy wszy na sy tuację, ale sprawiła, że Balendin troszkę się zawahał. Przez chwilę się zdawało, jakby krwiopijca rzeczy wiście szacował ry zy ko, potem jednak machnął dłonią lekceważąco. – Nie sądzę. Choć nawet nie wiesz, jak bardzo sobie cenię to doznanie. – Zamknął oczy i odchy lił w ty ł głowę, jakby ciepły letni deszcz obmy wał mu twarz. – Cała ta nienawiść, ta złość, to piękne… uczucie! – Oblizał wargi i uśmiechnął się. – Wiedz, że ta ludzka zdolność do uczuć to wielki dar. Niektóre zwierzęta też ją mają, ale słabą, oj, słabą… Cień cienia, można rzec. A ta twoja przepy szna nienawiść… – znów oblizał usta – …nawet nie wiesz, ile dla mnie znaczy. Pomagamy mu, uświadomił sobie ponuro Valy n. Nasza wściekłość czyni go coraz

potężniejszym. Wziął głęboki wdech i wolno wy puścił powietrze, próbując uspokoić emocje. Bez swego źródła Balendin by ł takim samy m człowiekiem jak oni, po prostu zwy kły m, wy ćwiczony m w Kettralu żołnierzem, a do tego gorszy m szermierzem i łucznikiem od większości z nich. Gdy by ty lko jakimś sposobem udało mu się odzy skać spokój… – Nie próbowała piszczeć, wiesz… – ciągnął krwiopijca obojętny m tonem towarzy skiej rozmowy, lecz kąciki jego ust uniosły się w lekkim uśmiechu. – Mówię o twojej przy jaciółce, o Ha Lin. O tej z kurewskim ty łkiem. – Gwizdnął z uznaniem i pokręcił głową. – Szkoda, że nie mogłem zrobić z nią czegoś więcej tamtego dnia na Zachodnich Urwiskach, ale by łem zajęty. Poza ty m znasz Yurla – dodał, ruchem głowy wskazując miejsce dwanaście kroków dalej, gdzie stał jego dowódca, zatopiony w rozmowie z Micijahem Utem. – Chciał większość załatwić sam. Chy ba z pół godziny przy gniatał jej gardło kolanem i kłuł ją czubkiem noża. Pozwolił mi ukłuć ją ledwie parę razy … – Wzruszy ł ramionami. – Coś w ty m jest, jak się ma przy wileje już od urodzenia. – Ty sukinsy nu, pomiocie Shaela – warknął Valy n, wijąc się bezradnie w więzach. – Lepiej się módl, żeby Annick zdąży ła cię zabić, zanim ja cię dorwę, ty świnio. – Aaach – westchnął Balendin, mrużąc oczy z zadowoleniem – to by ło coś. – Pochy lił się w stronę Valy na. – Wiesz co, to zabawne – dodał. – Mam wrażenie, że odczuwasz mocniej cierpienie twojej przy jaciółki, niż ona sama to czuła. – Balendin – szczeknął Yurl, odwracając się od aedoliańczy ka i przy wołując krwiopijcę naglący m gestem – chodź tutaj, tam coś jest… – Zmruży ł oczy, wpatrując się w ciemność. – Ktoś nadchodzi. Krwiopijca zerwał się, a przez jego twarz przemknął wy raz iry tacji. – Kto? Yurl pokręcił głową. – Skąd mam wiedzieć, do licha? Słońce zaszło godzinę temu. To ty lko jedna osoba, ale chcę, żeby ś tu przy szedł i by ł gotowy. Valy n napiął mięśnie, mocując się ze sznurem. Prowizory czny obóz by ł dobry, ale nie by ł niezdoby ty : jedno Skrzy dło Kettralu i kilkunastu aedoliańczy ków pod dowództwem Uta. Niewielki oddział wojska złożony choćby z pięćdziesięciu ludzi zapewne mógłby ich pokonać. Pięćdziesięciu ludzi albo jedno Skrzy dło weteranów Kettralu. Valy n analizował w my ślach dziesiątki scenariuszy : że Pchła i Adaman Fane ich dogonili, że konty ngent lojalny ch aedoliańczy ków przedostał się przez góry, że silna grupa mnichów z innego klasztoru… Głupcze, pomy ślał. Przestań marzyć i skup się na tym, co jest, na tym, co rzeczywiste. Zbliżająca się postać by ła najprawdopodobniej który mś z ludzi Uta, jakimś powracający m zwiadowcą albo posłańcem z głównego oddziału.

Najwy raźniej jednak dowódca aedoliańczy ków tak nie my ślał. Rzuciwszy kilka krótkich rozkazów, rozstawił ludzi po bokach przełęczy, z łukami skierowany mi w ciemność poniżej, a Yurl z Balendinem stanęli na drodze nadchodzącej postaci. Yurl wy ciągnął jeden ze swoich mieczy i przy jął pozy cję obronną, Balendin zaś ujął szty let, zachowując spokój. Valy n nie dał się zwieść. Nerwy większości żołnierzy by ły napięte jak cięciwy, jakby to sam Ananshael miał wkroczy ć do obozu. Osoba, która wy łoniła się z ciemności, nie by ła jednak ani Ananshaelem, ani mnichem, ani kettralowcem z obnażony m mieczem. By ła zjawiskiem, wy śnioną doskonałością, boginią, która zgubiwszy swoją drogę przez niebiosa, zstąpiła tu zwiedziona migotliwy m płomieniem ogniska. Jej cienka jak pajęczy na sukienka by ła cała w strzępach, ale to ty m bardziej podkreślało jej urodę, gdy ż rozdarcia lepiej ukazy wały kształt jej uda i zary sy bioder. Valy n patrzy ł zdumiony. Powinien my śleć o Balendinie, o swoim Skrzy dle, o ty m, jak wy korzy stać tę chwilę rozproszenia, aby uciec, a jednak przez kilka długich chwil mógł ty lko patrzeć w zachwy cie, porwany czarem fiołkowy ch oczu, czarny ch włosów i wonią jaśminu zmieszaną ze świeży m zapachem krwi. Jest ranna, zauważy ł, a my śl ta wzbudziła w nim nieoczekiwany gniew. Ktoś skaleczy ł ją długim cięciem noża biegnący m wzdłuż policzka i o włos mijający m oko. Rana z pewnością dobrze się zagoi, widział już gorsze rzeczy podczas ruty nowy ch ćwiczeń, ale by ło w tej dziewczy nie coś, co sprawiało, że skaleczenie by ło jak profanacja, jak bluźnierstwo, jakby ktoś naznaczy ł ry są bezcenny posąg. Ut w mgnieniu oka wy ciągnął z pochwy szeroki miecz, a w drugiej ręce Yurla bły snęło kolejne ostrze. Po co im to by ło, Valy n nie miał pojęcia. Kobieta by ła o głowę niższa od najniższego z aedoliańczy ków i smukła jak wierzba. Nie miała broni, ręce złoży ła błagalnie, a po jej policzkach pły nęły łzy. – Proszę – łkała. – Proszę. Przepraszam! – Ani kroku dalej – rzucił Ut, wpatrując się uważny m wzrokiem w ciemność. Przy szła ze wschodu, z rozległej rozpadliny, w której najprawdopodobniej wcześniej tego dnia zniknął Kaden. – Na kolana. Uklękła, nie bacząc na ostre kamienie. – Przepraszam! – wy jęczała. – Kazali mi iść z nimi. A ja nie chciałam! Wy baczcie! – No pięknie – odezwał się inny głos, dźwięczny, z nutą rozbawienia. – Triste, Triste, Triste. Moja zagubiona mała dziewczy nka wreszcie powraca. – Zza pochy łego głazu wy szedł do światła mężczy zna z oczami przewiązany mi czerwoną opaską. – Adiv – wy dała stłumiony okrzy k dziewczy na. – Zrobiłam to! Zrobiłam, co kazałeś. Zabrałam go do łoża, doty kałam go, rozebrałam i już miałam… Ale wtedy wszy stko się zaczęło, to całe zabijanie i ogień, a on pociągnął mnie za sobą. On i ten drugi mnich.

Człowiek z opaską na oczach, jakiś annury jski radca, jak się zdało Valy nowi, podszedł do dziewczy ny i niemal czule ujął ją pod brodę. – A ty szłaś z nim przez dwa dni – powiedział, kręcąc głową. – Jesteś cudowną istotą, moja droga. Niczego tak nie pragnę, jak uwierzy ć w twoją opowieść, ale niestety brak jej wiary godności. Skuliła się, jakby ją uderzy ł. Wy glądała na przerażoną, lecz Valy n zauważy ł w jej spojrzeniu coś takiego… opór i wy zwanie, uświadomił sobie, mrugając ze zdumieniem. Nie wiedział, jak mógł to odczy tać, lecz zapewne miało to jakiś związek z ty m, co spotkało go w Jamie. Wy czuł po prostu zapach, tak samo jak poczułby zapach przerażenia albo pożądania. Dziewczy na by ła przestraszona, to pewne, ale pod powłoką strachu pły nął zimny nurt zdecy dowania. – Nie wiedziałam, co począć – załkała znowu, a jej słowa przeczy ły zapachowi. – Widziałam, jak zabijali żołnierzy, aedoliańczy ków. Ta straszna kobieta, handlarka, wbijała w nich noże, a oni umierali. Kazała mi biec, więc biegłam. Przepraszam! Przepraszam! – Przy padła do jego stóp i objęła słaby mi rękami pod kolana. – A jakimże to sposobem wracasz do nas teraz? – spy tał Adiv. – Oni zamierzali… – wy dy szała przerażona – …ona zamierzała mnie zabić! – Kto? – Py rre! Handlarka! Zadźgała tego biednego, łagodnego, tłustego mnicha, kiedy nie nadążał, a potem powiedziała, że ma plan, ale będzie musiała mnie też zabić. – Wskazała gestem na swoje stopy. Valy n ujrzał, że by ły niewiary godnie poranione i posiniaczone. Dziw, że Triste w ogóle mogła na nich stać. – Znaleźliśmy ciało mnicha – wtrącił szorstko Ut. – Jedna rana od pchnięcia nożem. Adiv dotknął palcem podbródka, jakby bił się z my ślami, niepomny faktu, że u jego stóp klęczy dziewczy na. – Kim jest ta kobieta, o której mówisz? – zapy tał po chwili. – Wspomniałaś, zdaje się, że na imię ma Py rre? – Czaszkowierczy ni – wy dy szała Triste. – Powiedziała, że jest kapłanką… kapłanką Ananshaela. Ut odchrząknął. – To wiele tłumaczy. – Jak choćby to, że nie udało ci się jej zabić? – spy tał Adiv. – Zajmiemy się ty m jutro rano – powiedział Yurl. Kiedy ujrzał, że Triste nie stanowi żadnego zagrożenia, schował oba miecze i wy szedł na środek z wy niosłą miną. – Poderwiemy kettrala w powietrze o pierwszy m brzasku. Nawet jeśli będą biegli przez całą noc, to w takim terenie nie mają gdzie się ukry ć.

– Nie – wy krztusiła Triste, gesty kulując z przejęciem. – Nie możecie zwlekać! Musicie ruszy ć za nimi już teraz! Dowódca Skrzy dła zwrócił się do niej z chy try m uśmiechem. – Nie martw się, kochanie. Nie ujdą daleko. A ty mczasem ja zatroszczę się o to, by … umilić ci czas. – Zmierzy ł ją od stóp do głów pełny m uznania spojrzeniem. – Widać jasno, że mężczy źni, w który ch towarzy stwie przeby wałaś, nie potrafili zająć się kobietą. Minister przerwał mu władczy m gestem dłoni. – Niby dlaczego mamy gonić ich teraz? – zapy tał spokojny m, wy ważony m tonem. – Ten stary mnich dobrze zna ten rejon gór – tłumaczy ła Triste, po raz pierwszy podnosząc oczy. – Są tu jaskinie, powiedział, wielkie jaskinie. Idą do nich. Ut spojrzał na Adiva. – Czy to prawda? Minister pokręcił głową niecierpliwie. – A skąd mam wiedzieć? Nigdy nie spodziewaliśmy się, że tu będziemy. Na mapach, które mamy, nie ma nawet największy ch szczy tów. – Co to za jaskinie? – zapy tał Ut, chwy tając dziewczy nę za włosy i podnosząc na nogi. – Nie wiem! – krzy knęła. – Wiem ty lko, że są duże. Mnich powiedział, że jak już do nich wejdą, będą mogli wędrować cały mi dniami i wy chodzić w różny ch miejscach. – Niech to Shael weźmie – zaklął Ut. – Ptak nie na wiele się przy da, jeśli pozwolicie im zniknąć w jaskiniach – powiedział Yurl, śmiejąc się cicho, jakby zdumiony niekompetencją rozmówców. Valy n poczuł nagły przy pły w nadziei. Jeżeli Kaden zdąży dotrzeć do jaskiń, to samo znalezienie wejścia zajmie Yurlowi i aedoliańczy kom długie dni, a nawet całe ty godnie! Oczy wiście Triste mogła wszy stko popsuć. Najwidoczniej by ła równie zdradliwa jak urodziwa. – Zawsze jakieś niespodzianki – mruknął minister, kręcąc głową. – Gdzie są te jaskinie? Jak daleko jest Kaden? – Nie wiem – odparła. – Kilka mil? Mnich powiedział, że zdążą tam dotrzeć przed świtem. Adiv pokiwał wolno głową, a potem zwrócił się do Yurla: – Dobrze więc. Zdołasz ich znaleźć do świtu? Księży c, który by ł w połowie drogi do pełni, dawał sporo światła, ale każdy szukający i tak będzie musiał lecieć nisko. Jeśli jednak Kadenowi i pozostały m uda się wędrować w cieniu, to trudno będzie ich wy patrzy ć. Z drugiej strony, jeśli będą musieli przeby ć wiele mil przed świtem, to w ty m terenie nie będą mogli pozwolić sobie na luksus wy boru najbardziej ocieniony ch dróg. Będą odcinki, gdzie pośpiech każe im się poruszać po otwarty m terenie. Valy n zagry zł zęby. Starał się wierzy ć, lecz nie dawał bratu wielkich szans.

– Moi ludzie będą gotowi za dwie minuty – odparł Yurl. – Ale teren jest rozległy i jest ciemno. Jeżeli zmienili kierunek, to możemy pół nocy przeszukiwać niewłaściwą dolinę. Ut spojrzał na Adiva. Minister, jakby wy czuwając jego spojrzenie, podniósł głowę, poprawił opaskę, zaciskając ją mocniej, po czy m przechy lił głowę i stwierdził: – Kaden w tej chwili pozostaje w bezruchu. Jeżeli się ruszy, dam wam znać, w jakim kierunku poszedł. Yurl uniósł brwi. – Widzenie w ciemnościach to imponująca sztuka, zwłaszcza u ślepca. Potrafisz wy jaśnić, jak to robisz? – Raczej nie – odparł zimno Adiv. – Dobrze więc, skoro mam narażać moje Skrzy dło, lecąc w nocy według twego widzimisię, to dlaczego sam nie spróbujesz nas prowadzić? – Chcesz mi wmówić, że czujesz się niepewnie, tropiąc troje nieuzbrojony ch, wy czerpany ch ludzi? – Jedno z tej trójki to Czaszkowierczy ni! Adiv machnął ręką lekceważąco. – Jest was pięcioro. Pięcioro kettralowców, nie wspominając o ptaku. Py rre, Tan i Kaden biegli od paru dni. Jeśli próbujesz mnie przekonać, że nie potraficie sobie poradzić z tą maleńką zmęczoną grupką, to zacznę zadawać sobie py tanie, czy dobrze zrobiliśmy, wciągając was do tego. Yurl obrócił się i splunął, czując, że minister postawił go w trudny m położeniu. – Ciekaw jestem, jak ta twoja sekretna wiedza do nas dotrze, kiedy już będziemy w powietrzu? – To proste – odrzekł Adiv, gestem wskazując ognisko. – Dwa płomienie znaczą północ, trzy południe, a cztery wschód. Po prostu obejrzy j się za siebie od czasu do czasu. Widać tę przełęcz z odległości pięćdziesięciu mil. – Dobrze. Ty czekaj sobie tutaj, a ja posprzątam za ciebie cały ten pieprzony bałagan – warknął. Ut odwrócił się w jego stronę. Aedoliańczy k stał z obnażony m mieczem od chwili, gdy pojawiła się Triste, a teraz najwy raźniej by ł gotów go uży ć. Adiv jednak wkroczy ł między nich. – Skoro już mowa o bałaganie – powiedział, ruchem głowy wskazując miejsce, w który m leżeli związany Valy n i jego ludzie – to masz jeszcze coś do posprzątania. Yurl się skrzy wił. – Jeden z moich ludzi uważa, że mogą się jeszcze przy dać. Schwy tamy Kadena, a potem ich zabijemy. – W takim razie może dobrze by ś zrobił, gdy by ś, znalazłszy cesarza, zaraz go zabił. Nie znoszę

niedokończony ch spraw – odparł Adiv. Yurl odwrócił się, by zwołać swoich ludzi, gdy wy stąpił Ut. – Lecę z wami. Dowódca Skrzy dła zawahał się, po czy m pokręcił głową. – Nigdy nie leciałeś na kettralu. Nic o ty m nie wiesz. – Nauczę się – odparł aedoliańczy k. Yurl odwrócił się w stronę Adiva, rozłoży wszy ręce, ale minister uśmiechnął się oschły m, ironiczny m uśmiechem. – Wy gląda na to – powiedział – że ty i „twoi ludzie” nie budzicie wielkiego zaufania. Ut poleci z tobą, a ty zostawisz tutaj… – wskazał szczupły m palcem Balendina – …swojego zastępcę. – W Skrzy dłach Kettralu dowódcy nie mają zastępców – pry chnął Yurl. – No to nie będzie ci go brakowało. – Wzruszy ł ramionami Adiv. Yurl próbował oponować, ale minister przerwał mu, wznosząc ostrzegawczo palec: – Tu nie ma miejsca na negocjacje. A ty tracisz czas. Młoda kobieta, Triste, została związana i pomimo błagań i protestów rzucona na ziemię obok Valy na i reszty jego Skrzy dła. – Wrócę później, żeby cię zabawić – zawołał Yurl, patrząc na nią z podziwem. – Podoba mi się, jak wy glądasz z tą liną wokół szy i. – Kiedy nie odpowiedziała, uśmiechnął się, po czy m ruszy ł ze swoim Skrzy dłem w stronę zachodniego zbocza, gdzie uwiązane by ły ptaki. Triste leżała razem z inny mi, rzucona bezładnie, z zadartą sukienką, drżąc i pochlipując, aż w końcu Gwenna przekręciła się na bok i niedelikatnie kopnęła ją w głowę. – Przestań – warknęła. – Wy starczy, że wy dałaś swojego cesarza. Zrób chociaż ty le i przy najmniej skończ z ty m pieprzony m jęczeniem. Valy n nieomal się z nią zgodził, ale w Triste by ło coś… co wcześniej by ło sprzeciwem, a teraz… jakby saty sfakcją. Musiał pomy śleć. Nagły wy lot Yurla sprawił, że do pilnowania Valy na i jego Skrzy dła zostali aedoliańczy cy, minister i Balendin. Jeśli ucieczka miała się powieść, to by ł to najwłaściwszy czas, a ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, by ły szlochy zdradliwej dziewczy ny, wy wołujące w jego my ślach zamęt. Po chwili jednak ku swemu zdumieniu zobaczy ł, że dziewczy na uniosła głowę, a w jej fiołkowy ch oczach bły szczał bardziej gniew niż strach. Patrzy ła gdzieś ponad nim, lecz Balendin i cała reszta zgromadzili się kilkadziesiąt kroków dalej i obserwowali, jak Skrzy dło Yurla wzbija się w powietrze. – Nie wy dałam go – sy knęła. – Mamy plan. To wszy stko należy do planu. †

– Nieźle – powiedziała Py rre, patrząc nad wąską doliną, jak ogromna sy lwetka ptaka wznosi się bezgłośnie w powietrze, przesłaniając gwiazdy. – Zwy kle uważam, że takich dokładny ch planów nie udaje się dobrze przeprowadzić, ale muszę powiedzieć, że ten zadziałał zupełnie nieźle. Oczy wiście nie doszliśmy jeszcze do tego punktu, kiedy to całe Skrzy dło Kettralu ugania się za mną między ostry mi jak brzy twa skałami. – Udało się jej – powiedział Kaden, kręcąc głową. – Nie sądziłem, że zdoła tego dokonać. – Wy gląda na to, że do listy luby ch zalet możemy dodać „mózg” – zgodziła się zabójczy ni. Tan nie by ł jednak w upojny m nastroju. – Dziewczy na wy konała swoją część pracy – rzekł, zwracając się do Kadena. – Twoja jest zdecy dowanie trudniejsza. Kaden skinął głową, tłumiąc w sobie podenerwowanie i obawy. Jego umial miał rację. Jeśli Kaden zawiedzie, wszy stko, co osiągnęła Triste, przy spieszy ty lko ich pojmanie i egzekucję. – Nie wiem, w jaki sposób ak’hanath komunikuje się ze swy mi panami – stwierdził mnich – ale na pewno to robi. W ciągu dnia ścigający mogą polegać na ptaku, ale w nocy ich przewodnikiem będzie ten stwór Csestriimów. Jeżeli nie uda się nam go zmy lić, cały nasz przemy ślny plan będzie pozbawiony sensu. – Wciąż nie mogę się doczekać, żeby usły szeć od ciebie, jak zamierzasz zmy lić istotę, która śledzi twoje „ja” – rzekła Py rre. – Trzeba unicestwić „ja” – odpowiedział Tan. Zapadło długie milczenie. Na niebie świeciły gwiazdy jak małe, ciche iskierki. – Cofam moje słowa, że podoba mi się nasz plan – powiedziała Py rre. – Vaniate – szepnął Kaden. – Vaniate – potwierdził Tan. – Brzmi to bardzo imponująco – wtrąciła zabójczy ni – a ja mam nadzieję, że działa równie szy bko, bo ptak jest o pół mili stąd. Jeśli kierują się wskazaniami tego czegoś od Csestriimów, będą tu już wkrótce. Kaden poczuł przy spieszone bicie serca, lecz zapanował na nim. Nigdy przedtem nie wchodził u Shinów w stan transu bez uczuć i nie wiedział, czy zdoła to zrobić, ale Tan powiedział, że jest do tego gotowy. Tak czy inaczej, nie miał wielkiego wy boru, jeśli mieli zmy lić ak’hanatha i idący ch za nim ludzi. – Oczy ść umy sł – pouczy ł go Tan – a potem przy wołaj saama’an jakiegoś ptaka, może drozda. Kaden zamknął oczy, po czy m zrobił, co Tan mu polecił, przy wołując w umy śle ostry i wy razisty obraz drozda, jak to robił ty siące razy na niezliczony ch ćwiczeniach z malowania. – Zobacz upierzenie – ciągnął Tan. – Sterówki, lotki… zobacz każdy szczegół… szorstkie łuski nóg, cienki dziób, miękki puch na piersiach.

Gdzieś na południu kettral wy dał ostry, przeszy wający wrzask. Strach ściął krew w ży łach Kadena, obraz drozda uległ chwilowemu rozmy ciu. Kaden powoli zapanował nad lękiem. Zobacz ptaka, powiedział sobie w duchu. Tylko ptaka. – Połóż dłoń na jego piersi – powiedział Tan. – Wy czuwasz bicie jego serca? Kaden zamilkł. To by ło coś nowego. Saama’an by ł ćwiczeniem wizualny m. Nikt jeszcze nie prosił go o przekazanie doznań doty kowy ch. Odetchnął głęboko. – Jest przestraszony – rzekł Tan. – Poczuj ten strach. Kaden skinął głową. To jak beshra’an, uświadomił sobie, jak wnikanie w umy sł innego stworzenia, ty le że teraz stworzenie to istniało wy łącznie w jego umy śle. Zagłębił się jeszcze bardziej w tę wizję, położy ł dłoń na sercu drozda i poczuł, jak bije. – Sły szy sz jego serce? – zapy tał Tan. Kaden czekał. Górski wiatr świstał mu w uszach. Coś w dole zbocza obruszy ło lawinę kamy ków. A jednak gdzieś pod ty m odgłosem usły szał bicie ptasiego serca, szy bkie i ciche, lecz coraz donośniejsze, aż wy pełniło jego umy sł i uszy. Wziął drozda w dłoń, ciałko tak kruche, że mógłby je rozgnieść palcami. Poczuł strach ptaka. To on go tak przerażał. – A teraz go wy puść – powiedział Tan. – Rozewrzy j dłoń i pozwól mu odlecieć. Kaden powolutku rozchy lił palce, niechętnie wy puszczając drozda z uścisku. Z jakiegoś powodu trzy manie go wy dawało się niezwy kle ważne… lecz Tan powiedział, by go wy puścić, pozwolił mu więc wy mknąć się z dłoni. – Już leci – szepnął. – Obserwuj go – odparł Tan. Pod zamknięty mi powiekami Kaden patrzy ł, jak drozd odlatuje, znika powoli na tle ogromnego błękitnego nieba jego umy słu, coraz mniejszy, aż stał się drobną smużką, kropeczką w wielkiej pustce niebios. A potem zniknął zupełnie. Umy sł wy pełniła mu pustka. Otworzy ł oczy. Krzy k kettrala rozległ się niemal nad ich głowami. Są blisko, pomy ślał, ale się spóźnili. A potem zobaczy ł oczy. Z początku nie by ł pewien, co to takiego: żarzące się, krwistoczerwone, i by ło ich przy najmniej dwanaście. Niektóre wielkości jabłek, inne nie większe od annury jskich miedziaków, unosiły się w ciemnościach w dole, nad zboczem. Gdy się zbliży ły, zdołał odróżnić tęczówki i pulsujące w nich kręte, ży łkowate linie, które kurczy ły się i rozszerzały, aż w końcu zrozumiał. To ak’hanath. Powinien się przerazić, ale za uświadomieniem sobie tego faktu nie by ło strachu. Stworzenie bowiem by ło faktem, tak samo jak to, że nastała noc albo że u jego boku stała w osłupieniu Py rre. Jakie to dziwne, pomy ślał, ten zupełny brak uczuć. Przy wy kł do odczuwania czegoś. Jeszcze parę minut temu, zanim uwolnił drozda, jego umy sł by ł gąszczem emocji: lęku, zagubienia, nadziei.

Wewnątrz vaniate panował jednak wielki, pusty spokój. Ak’hanath by ł większy, niż się spodziewał, niemal wielkości samicy czarnego niedźwiedzia, ale wdrapy wał się na skaliste zbocze szy bciej niż jakikolwiek niedźwiedź, jego pazury stukały o kamienie, chity nowe odnóża zginały się i prostowały, a oczy znajdujące się w stawach kończy n nabrzmiewały pod naciskiem. Kilkanaście kroków dalej się zatrzy mał, obrócił parę razy w ciemnościach, jakby węsząc za czy mś, a potem wy dał z siebie cienki, lecz przeraźliwy pisk, niemal na granicy sły szalności. Stworzenie zapiszczało tak jeszcze dwukrotnie, a wówczas z dołu zbocza odpowiedział mu podobny nienaturalny głos. – Dwa – stwierdził Tan, gdy drugie monstrum podeszło bliżej. Drugi ak’hanath uniósł groźne, tnące szczy pce, jakby za ich pomocą węszy ł w powietrzu, po czy m kilka razy zastrzy gł nimi spazmaty cznie. Jedne takie szczy pce z łatwością mogły rozłupać czaszkę kozy. Zabiły przecież Serkhana w okolicach klasztoru. Fakty, coraz więcej faktów. – Czy już za późno? – zwrócił się do Tana. – Nie, jeśli je zabiję. – Nawiązując do tego… – wtrąciła Py rre, podnosząc mały kamień i rzucając nim w najbliższego stwora. Kamień poleciał prosto i uderzy ł go w oko z paskudny m trzaskiem. Ak’hanath drgał przez chwilę, po czy m wy dał kolejny wy soki dźwięk i uciekł w bok, w górę zbocza. Kaden zauważy ł jeszcze, jak cienkie czułki wokół jego paszczy zwinęły się gorączkowo. – Czy udzielisz nam jakichś rad? – zapy tała takim tonem, jakby py tała o najlepsze lokalne wino. – Zostaw je mnie – odparł mnich. – Ty masz swoją rolę do odegrania. – Nie chcesz pomocy ? – Ak’hanathy to tropiciele, nie wojownicy, chociaż te tutaj… – mnich zmarszczy ł brwi – … różnią się nieco od ty ch, które poznałem. – Wy gląda na to, że sporo zabijały tam, w Ashk’lanie – zauważy ła zabójczy ni, celny mi rzutami kamieni rozgniatając jeszcze dwoje oczu. Pająki miotały się teraz niespokojnie, a po chwili znów zaczęły podchodzić bliżej. – W Ashk’lanie nigdy nie zaatakowały nikogo, kto umiał walczy ć – rzekł mnich, wy stępując naprzód, by zmierzy ć się z nieprzy jacielem. Nawet gdy patrzy ł z wnętrza vaniate, wszy stko wy dawało się dziać równocześnie. Najbliższe stworzenie, wciąż oddalone o kilka kroków, zwinęło się w kulę i skoczy ło naprzód. Kaden widy wał już ataki górskich kotów, które by ły najszy bszy mi zwierzętami w ty ch górach, mogły dogonić jelenia w pełny m biegu, lecz nawet wtedy w ruchach kota by ło coś miękkiego, niemal leniwego. Ak’hanath zaś poruszał się z gwałtownością mechanicznego urządzenia nakręconego do maksimum, eksplodującego mnogością chwy tny ch szczy piec i tnący ch odnóży. A jednak naczal Tana niepojęty m sposobem jakoś wy biegł im na spotkanie, odrzucając

stwora, a mnich przetoczy ł się po ziemi w ślad za ciosem, po czy m spręży ście skoczy ł na nogi, lądując w przy siadzie. Kaden nigdy czegoś takiego nie widział. Dziwna broń Csestriimów zataczała nad jego głową szy bkie kręgi i mły ńce. – Stój za mną – powiedział do Kadena, nie spuszczając oczu z potwora. Py rre konty nuowała swoje ataki za pomocą kamieni, bo noży z pewnością nie starczy łoby do wy bicia wszy stkich oczu, ale wy siłek ten najwy raźniej nie pozbawił jej tchu. – Nigdy nie spodziewałam się zobaczy ć Shina walczącego sty lem dharasala – powiedziała z odcieniem uznania – a do tego w dawnej formie. – Nie zawsze by łem mnichem – odparł Tan, po czy m znów zaatakował. Rzucił się pomiędzy pająki, biorąc zamach włócznią wielkim łukiem znad głowy. Przez chwilę Kadenowi się zdawało, że Tan chy bił celu, po czy m zrozumiał prawdziwą intencję tego uderzenia, gdy każdy grot naczala trafił w innego ak’hanatha. W zimnej przestrzeni vaniate Kaden się zdumiewał, jak długo mnich musiał studiować tę broń, jak sumiennie ćwiczy ć. Czy opanował te umiejętności u Ischienów, czy by ły one jakąś pozostałością po jego dawniejszy m ży ciu, którego Kaden nawet nie potrafił sobie wy obrazić? Tan stał teraz pomiędzy pająkami w na pozór niemożliwej pozy cji, zby t blisko, by się swobodnie poruszać i manewrować włócznią. A jednak uderzał je krótkimi gwałtowny mi ruchami, a każde uderzenie liczy ło się podwójnie, trafiało bowiem oba stworzenia równocześnie, z przodu i z ty łu. A gdy cofały się przed ciosami, gdy metal przebijał ich skorupy i wy taczał posokę, Tan potrafił wy korzy stać siłę jednego przeciwko drugiemu, obracając naczal w dłoni. Stwory zadawały gęste ciosy, tnąc i kłapiąc szczy pcami, lecz mnichowi udawało się chronić przed nimi głowę i pierś. Ponawiał swoje ataki coraz mocniej i mocniej, aż w końcu udało mu się wbić włócznię pomiędzy młócący mi odnóżami w gardło pierwszego ak’hanatha. Gdy potwór wił się i skrzeczał, wy rwał z niego ostrze, wziął potężny zamach nad głową i miażdżący m uderzeniem przewrócił drugiego wroga, a potem postąpił krok naprzód, by dokończy ć dzieła. Przez chwilę na zboczu góry zapadła cisza i nie sły chać by ło nic poza ciężkim oddechem mnicha. – Jesteś ranny – powiedziała Py rre, postępując ku niemu, ale Tan podniósł rękę, by ją powstrzy mać. – Nic poważnego – odparł, patrząc na swoją szatę. – Chociaż te stworzenia nie powinny by ć ani tak duże, ani tak silne. – Skoro sprawa już skończona – odezwała się Py rre, obdarzając mnicha pełny m uznania spojrzeniem – to może powiesz mi, gdzie uczy łeś się walczy ć. – Nie – rzekł Tan. – Nie powiem. Nim zabójczy ni zdąży ła odpowiedzieć, zza pleców, spoza ich małego kręgu dobiegł pisk

i chrzęst. Kaden w pierwszej chwili pomy ślał, że Tan nie dobił któregoś z pokonany ch stworów, lecz oba pająki leżały spokojnie, a ich okropne czerwone oczy zasnuł mrok. Jednakże w dole zbocza, jakieś pięćdziesiąt kroków niżej, widać by ło dziesiątki, a może i setki zbliżający ch się oczu. – Sprowadzili ich więcej – stwierdził Tan z nutą znużenia w głosie. – Ile? – spy tał Kaden, starając się przy pisać zestawy czerwony ch oczu poszczególny m pająkom. – Wy gląda na to, że dziesięć, może dwanaście. Nie by ło ich wokół klasztoru w ubiegły ch miesiącach. Zauważy liby śmy je. Musiały przy jść z aedoliańczy kami. – Nie możesz walczy ć z cały m tuzinem – powiedziała Py rre. – Mogę czy nie mogę, muszę to zrobić – stwierdził Tan. Odwrócił się do Kadena. – Wciąż możesz im uciec, jeśli się rozdzielimy. Przy szły tu za inny mi, nie mogą cię wy śledzić, gdy jesteś w vaniate. – Umrzesz tutaj, mnichu – uznała Py rre. – No to twój bóg się ucieszy – mruknął Tan. – Idźcie stąd, oboje. Nadszedł czas, by zrealizować nasze zamierzenia. Powiedziawszy to, mnich ruszy ł naprzód, wy machując naczalem nad głową. Jakaś część Kadena wiedziała, że powinien by ć wy straszony, przerażony. Lecz przerażenie i lęk by ły dla niego teraz jak obce lądy, o który ch ty lko sły szał, lecz nigdy ich nie odwiedził. Tan przeży je lub umrze. W obu wy padkach rola Kadena by ła zupełnie jasna. Musiał biec. Podczas gdy jego umial, Rampuri Tan, uchy lał się i uderzał, ciął i rąbał kłębiącą się wokół niego cuchnącą masę, gdy zmagał się z czy mś mroczny m i nienaturalny m, co powinno zniknąć przed ty siącami lat, gdy walczy ł o to, by jego uczeń mógł przeży ć, Kaden ruszy ł biegiem w ciemność. † Nie by ł to dobry teren do grupowej ucieczki. Wichry i mrozy oczy ściły przełęcz ze wszy stkiego poza kilkoma głazami rozrzucony mi wokoło jak pozostałości jakiejś zwalonej wieży. Latarnie aedoliańczy ków nie rzucały wiele światła, ale księży c wciąż świecił. Valy n zmarszczy ł brwi. Ktokolwiek planował ich uwolnić, musiał przebiec spory kawał odkry tego terenu, za jedy ną osłonę przed wścibskimi oczami mając ty lko zwodnicze cienie. Na szczęście Balendin, Adiv i większość aedoliańczy ków przenieśli się na wschodnią stronę przełęczy, dobre piętnaście kroków dalej, wpatrując się w otaczającą ciemność. Wy glądało na to, że zaistniała drobna różnica zdań odnośnie do sy gnalny ch ognisk, które miały informować o kierunku ucieczki Kadena. Balendin kłócił się z Adivem, mierząc paluchem na zmianę w kierunku płomieni i ciemny ch, odległy ch szczy tów. Wiatr pory wał ich słowa, nim Valy n zdołał

cokolwiek zrozumieć, ale ze strzępków wy powiedzi domy ślił się, że coś poszło nie tak, a to wzbudziło w nim iskrę nadziei. Dwóch mężczy zn wciąż strzegło Valy na i jego ludzi, ale wy glądali na roztargniony ch i niepewny ch, jakby woleli by ć z tamty mi, bezpieczni w kręgu światła. Mieli miecze u boku, ale dla kogoś doświadczonego w boju wy strzelenie w ich stronę paru celny ch strzał nie by łoby problemem, podobnie jak podbiegnięcie i poderżnięcie im gardeł… Kaden nie jest jednak doświadczonym wojownikiem, pomy ślał ponuro Valy n. Choć aedoliańczy cy nie by liby wielką przeszkodą dla Skrzy dła Kettralu, to jednak uważano ich za jedny ch z najlepszy ch żołnierzy na świecie. Najmniejszy błąd i podnieśliby alarm, a gdy by to się stało, nie by łoby już czasu na uwolnienie jeńców. Valy n wściekał się z powodu swej bezradności. Przy by ł, żeby uwolnić brata, i oto by ł tutaj, związany jak jednoroczne jagnię. Miał ty siąc py tań do Triste, ale po wy buchu Gwenny i ostrzegawczy ch szeptach dziewczy ny dwaj aedoliańczy cy zmusili ich do milczenia uderzeniami pięści. Po prostu wydobądź nas stąd, Kadenie, pomy ślał ponuro. Wydobądź nas, a ja już zajmę się resztą. Wy czuł zapach swojego brata, zanim go zobaczy ł: z północy doszedł go leciutki powiew potu i koziej wełny. Obrócił głowę, by w ostatniej chwili zobaczy ć cień przebiegający północną krawędzią ostrej grani. Nawet za dnia przedstawiałoby to nie lada trudność, lecz Kaden spędził w ty ch górach pół ży cia. Może jednak uczy ł się czegoś więcej niż ty lko malowania i robienia garnków. Valy n zerknął przez ramię, niespokojny, czy strażnicy nie dojrzą jego brata, lecz oni nic nie zauważy li. Nie mogą tego zobaczyć, uświadomił sobie. Nie potrafią widzieć w ciemnościach tak jak ja. Nagły stuk upadającego kamienia zakłócił ciszę od strony wschodniego zbocza, za Adivem i Balendinem, sto kroków od miejsca, w który m Kaden skończy ł swój niebezpieczny bieg, a teraz przekradał się między głazami jak duch. Minister nastawił ucha ku ciemnościom, marszcząc się i zagry zając wargi. – Eln, Tremmel – powiedział, przy wołując gestem żołnierzy. – Rzućcie no okiem na wschodnią stronę. – Tam nikogo nie ma – stwierdził Balendin spokojny m i pewny m siebie tonem. Adiv odwrócił się do krwiopijcy, jakby przy glądał się jego twarzy spod swojej osobliwej opaski. – Skąd wiesz? Młodzieniec wzruszy ł ramionami. – Należę do tego Skrzy dła dlatego, że potrafię takie rzeczy. Zaufaj mi. Nikogo tam nie ma. On potrafi wyczuwać emocje, przy pomniał sobie Valy n z nagły m ukłuciem strachu. Talal twierdził, że Balendin wy czuwa ty lko uczucia skierowane na niego, ale niewy kluczone, że potrafi też wy ławiać ślady inny ch uczuć. Trudno by ło stwierdzić, z jakich dziwaczny ch źródeł czerpie

moc ktoś taki, ale skoro może wy czuwać emocje, to znaczy, że może wy czuć Kadena. Choćby nie wiem jak dzielny by ł Kaden, próbując nieść mu ratunek, strach i podniecenie musiały krąży ć w jego ży łach jak zatrute wino. Gdy by Balendin wy czuł choć odrobinę tego, gra by łaby skończona. Pospiesz się, Kadenie, modlił się cicho Valy n. Szybko. Minister przy glądał się młodzieńcowi przez dłuższą chwilę, a potem machnął w stronę żołnierzy. – Sprawdźcie mimo wszy stko. Obaj strażnicy pilnujący więźniów podeszli do reszty grupy, bo ciekawość okazała się silniejsza i przy ciągnęła ich na odległość kilku kroków od światła. Teraz, pomy ślał Valy n. To dobry moment. W tejże chwili, jak przy wołany, wy padł z mroku cień. Valy n patrzy ł w osłupieniu. Nie widział brata od ośmiu lat, od czasów, gdy biegali razem po kory tarzach i komnatach Pałacu Brzasku, bawiąc się w Kettral. Rozpoznał go od razu. Miał szczękę ojca, nos matki, charaktery sty czny zary s ust, a jednak osoba, która stanęła przed nim, nie by ła już chłopcem. Kaden miał wy datne kości policzkowe, by ł szczupły, wręcz chudy, a smukłe mięśnie grały pod opaloną skórą jego ramion. By ł też wy soki, o parę cali wy ższy od Valy na. Oczy wiście Góry Kościane niewiele miały wspólnego z luksusami Annuru, z senny mi porankami rozpieszczonego dzieciństwa, piciem ta i podjadaniem płatków w ciepłej kuchni. Podczas tego krótkiego rozpoznania Valy n zrozumiał, że w Górach Kościany ch ży cie by ło twarde i że Kaden także tu stwardniał. Trzy mał w ręku podręczny nóż, gotów do jego uży cia, lecz nie nóż przy ciągnął uwagę Valy na. Jego spojrzenie skupiło się na oczach brata. Oczy te by ły zawsze zdumiewające, u niektóry ch służący ch budziły nawet przestrach, lecz w ciągu lat Valy n zdąży ł do nich przy wy knąć. Pamiętał, że oczy Kadena by ły jasne i żarzy ły się równy m ogniem jak światło lampy w zimowy wieczór, ciepłe niczy m świece zapalone do kolacji. Oczy te wciąż płonęły, lecz Valy n już nie rozpoznawał ich ognia. Ich światło by ło odległe jak blask dwóch płonący ch stosów oglądany z daleka, chłodne niczy m światło gwiazd w bezksięży cową noc, zimne, twarde i jasne. Nawet w ty ch okolicznościach Valy n spodziewał się jakiegoś uśmiechu, skinienia, znaku rozpoznania. Po Kadenie nie można by ło poznać nic. Uniósł nóż i przez jeden straszliwy moment, patrząc w te bezlitosne oczy, Valy n pomy ślał, że brat zamierza go zabić. Po chwili jednak, nim zdąży ł zrozumieć, co się dzieje, więzy krępujące jego nadgarstki opadły i by ł wolny. Bez chwili przerwy, choćby na trwające przez jedno uderzenie serca powitanie, Kaden posuwał się dalej, rozcinając więzy pozostały ch. Wszy stko to trwało zaledwie kilkanaście oddechów. Valy n mógłby powiedzieć, że jego Skrzy dło

by ło w szoku i przeży ło wielkie zaskoczenie, ale na Wy spach od dawna uczono ich radzić sobie z szokiem i zaskoczeniem. Valy n gestem przy wołał Annick, wskazując na stertę ich broni, łuki i miecze oparte o głaz kilka kroków dalej. Spojrzał w stronę dwóch strażników. Wciąż patrzy li na skraj urwiska, ale w każdej chwili mogli się odwrócić. Podczas gdy Gwenna i Annick przy wdziewały uzbrojenie, Valy n podszedł tam, gdzie leżał Talal, wy jął krwiopijcy z ust chustę nasączoną adamanty ną i pomachał ręką, by odegnać resztę szkodliwy ch oparów. Talal dławił się i krztusił aż po chwili, długiej jak wieczność, otworzy ł oczy. Już wcześniej w ramach ćwiczeń odurzano go adamanty ną. Wszy scy krwiopijcy na Wy spach przechodzili taki trening i Talal potrzebował ty lko trochę czasu, by dojść do siebie. Po mniej więcej minucie by łby już zdolny do biegu, lecz odzy skanie kontaktu ze źródłem musiało potrwać znacznie dłużej, a po takim czasie walka by łaby już skończona, w taki lub inny sposób. Pierwsza my śl Valy na by ła taka, by pobiec po kettrala. Ludzie Yurla przy wiązali Suant’ra w mały m zagłębieniu niecałe ćwierć mili w dół zachodniego zbocza. By ł to jednak szalony pomy sł. Nie dało się przewidzieć, jakie zamieszanie wy buchnie w ciemnościach, gdy będą mieli za plecami aedoliańczy ków i Balendina mającego dostęp do swego źródła. Trzeba to jednak zrobić już teraz, pomy ślał Valy n. Szy bko i brutalnie, dopóki mamy przewagę. Annick już założy ła cięciwę na łuk. Valy n spojrzał w stronę żołnierzy. Kłótnia nad sy gnałowy mi ogniskami przy bierała na sile, wciągając zarówno Balendina, jak i pozostały ch aedoliańczy ków. Laith kończy ł rozdzielać miecze między członków Skrzy dła, a Gwenna cicho przeglądała zasoby swojej amunicji i odłoży ła na bok kilka rzeczy, kręcąc przy ty m gniewnie głową. Po chwili Valy n zrozumiał, że jest to zestaw do stawiania zasłony dy mnej, która pozwoliłaby im dobiec do Suant’ra, lecz nawet Gwenna potrzebowała kilku minut, aby przy gotować ładunki, a wszy stko wskazy wało na to, że ty ch kilku minut im zabraknie. Kiwnął na Annick, by podała mu swoją małą kuszę. W strzelaniu z niej snajperka by ła lepsza od nich wszy stkich, ale nie mogła strzelać z dwóch rzeczy naraz, a Kaden miał ty lko swój podręczny nóż. Valy n wątpił, by jego brat strzelał kiedy kolwiek z czegoś takiego, ale nie zaszkodzi, jeśli w powietrze pofrunie trochę więcej stali, gdy już wy buchnie zamęt. Sam czuł się najlepiej, walcząc mieczami. Kaden spojrzał krótko na nową broń, przy jrzał się, gdy Valy n gestami pokazał mu, jak działa mechanizm, po czy m zaakceptował to z ty m samy m lodowaty m spokojem. Ten lód przerażał Valy na, któremu się zdawało, że przeby ł szmat drogi ty lko po to, by ratować samo chodzące ciało albo zjawę. Nie by ło jednak czasu na zajmowanie się ty m teraz. Już nie ma czasu na nic innego, trzeba ruszać, pomy ślał Valy n i dał znak Annick. Jeden ze strażników wskazy wał coś na wschodzie. Splunął w ciemność i zaczął odwracać się w stronę więźniów. Strzała Annick gładko przeszy ła mu gardło. Upadł, nie wy dając nawet jęku, ale jego zbroja brzęknęła o kamienie i drugi strażnik odwrócił się, lecz ty lko po to, by następna

strzała Annick trafiła go w oko, przebijając mózg. W ciągu dwóch uderzeń serca uby ło dwóch. Dwóch spośród kilkunastu. Ale to nie ich musimy zabić, pomy ślał Valy n, wskazując na Balendina. Najwy raźniej zarówno Annick, jak i Balendin odczy tali jego my śli w ty m samy m czasie. Krwiopijca się odwrócił, a gniew i strach pojawiły się na jego twarzy, gdy Annick wy puściła w jego stronę jedną, dwie, wreszcie trzy strzały. Jej ramię poruszało się tak prędko, że w pewnej chwili wszy stkie trzy strzały znalazły się w powietrzu równocześnie, lecąc jedna za drugą jak gęsi, wszy stkie w stronę krwiopijcy. To by ł koniec. Nikt nie zdołałby się przed ty m obronić; by ło zby t wiele strzał i za mało czasu, ale w ostatniej chwili, kiedy już spodziewał się zobaczy ć twarz krwiopijcy przeszy tą drewniany m bełtem, strzały rozbiegły się na boki, odesłane w ciemność jakąś niewidzialną ręką. Balendin obejrzał się za siebie, jakby sam by ł zdumiony rezultatem, po czy m zwrócił się w ich stronę z szerokim uśmiechem na twarzy. – No proszę – zaczął powoli. – Jak widzę, postanowiliście zakończy ć sprawę ostatnim, przedśmiertny m aktem zemsty. – Potrząsnął głową, jakby się dziwił, ale nawet nie sięgnął po miecze. Sokół na jego ramieniu wy dał ostry, przeszy wający krzy k, a aedoliańczy cy spojrzeli ku nim. Metal zazgrzy tał o metal, gdy wy ciągnęli miecze z pochew. Balendin sprawiał takie wrażenie, jakby ich nie zauważał. – Kto by pomy ślał, że można się tak rozzłościć z powodu jakiejś drobnej tortury czy przy padkowego morderstwa? Pozostali aedoliańczy cy i Tarik Adiv mieli mnóstwo czasu, by zrozumieć, co się dzieje, lecz Annick nie zwlekała, posy łając strzały ku opancerzony m żołnierzom, którzy padali jak muchy, nim zdąży li przebiec otwartą przestrzeń. Czterech, pięciu, sześciu. Snajperka zrozumiała, że krwiopijca jest dla niej nieosiągalny, skupiła się więc na pozostały ch. Siedmiu, ośmiu. Krwiopijca sprawiał natomiast takie wrażenie, jakby go bawiło, że pozwala im umierać. Valy n zazgrzy tał zębami. Mając głęboki dostęp do swego źródła, Balendin mógł z powodzeniem stawić czoło całemu Skrzy dłu, i to bez niczy jej pomocy. Adiv niemal w ostatniej chwili zdołał umknąć w ciemność, a strzała Annick zagrzechotała o kamienie w miejscu, gdzie przed chwilą stał. Jeśli Balendin w jakikolwiek sposób przejął się zniknięciem swego ostatniego sojusznika, to nie pokazał tego po sobie. Można by ło dostrzec, że nawet się uśmiecha. – Problem ze sprzy mierzeńcami – powiedział, gestem wskazując leżące ciała – polega na ty m, że nigdy nie wiadomo, jak dalece można im zaufać. – Szturchnął stopą jednego z martwy ch aedoliańczy ków. – Nie chciałby m rzucać nieuzasadniony ch oskarżeń na szlachetnego Micijaha Uta, lecz podejrzewam, że po wy konaniu swego zadania zamierzał nas zamordować. Nie wy gląda na to, żeby lubił swoją pracę tak jak my. Annick wy strzeliła następną strzałę, lecz Balendin pogardliwie pstry knął palcami i strzała

uleciała w noc. Kaden wciąż trzy mał kuszę, z palcem na spuście, ale bełty nie mogły okazać się bardziej skuteczne od strzał snajperki. Talal, pomy ślał Valy n. Potrzebny jest nam Talal. Lecz krwiopijca dopiero odzy skiwał zmy sły po adamanty nie, tarzając się po ziemi i próbując podnieść na kolana. Balendin przy glądał się Talalowi przez chwilę. – Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę – zwrócił się do niego – że jako twój pobraty miec krwiopijca bardzo cię szanuję. My, tak nieliczni szczęśliwcy, tak znienawidzeni przez świat i tak ukochani przez bogów, powinniśmy trzy mać się razem. Sam więc rozumiesz, jak mi przy kro, że muszę zrobić to… Kamień wielkości pięści pofrunął w noc rzucony jakąś niewidzialną siłą. Talal, trafiony prosto między oczy, runął jak długi. – A teraz – dodał zadowolony z siebie Balendin, obracając się do Annick – po prostu dlatego, że już mi się znudziło odtrącanie twoich strzał. – Kolejny kamień uniósł się z ziemi, na chwilę zawisł przed krwiopijcą, obracając się w powietrzu, po czy m pomknął ze świstem przez noc i ze sły szalny m trzaskiem uderzy ł Annick w czoło, zostawiając na nim widoczną ranę. Kolana ugięły się pod nią i upadła na ziemię. – Balendinie – warknął Valy n, grając na zwłokę. – Nie zdołasz wy grać. Rozbawiony krwiopijca zaśmiał się głośno z przekąsem. – Nikt nigdy nie twierdził, że brak ci odwagi – odparł, kręcąc głową – ty lko że nie jesteś zby t by stry. Kolejne trzy kamienie ogłuszy ły Laitha, Gwennę i Triste, którzy runęli jak woły w rzeźni, z oczami w słup, wy puszczając broń z rąk. Valy n nie miał pojęcia, czy którekolwiek z nich jeszcze oddy cha ani czy w ogóle ży je. – Nawet nie wiesz, jak żałuję, tracąc tak smakowite emocje – rzekł Balendin, wzruszając ramionami – ale wszy stko kiedy ś się kończy, choć z taką nienawiścią, jaka bije od ciebie, czuję, że mógłby m góry przenosić. – Co im zrobiłeś? – zapy tał Valy n, lękając się najgorszego. Krwiopijca znowu wzruszy ł ramionami. – Nic ostatecznego. Jeszcze nie. Lubię pozostawiać Yurlowi złudzenie, że panuje nad swoim Skrzy dłem, a on miewa czasem różne… dziwne pomy sły na temat wojskowego protokołu. Zwłaszcza gdy chodzi o pojmane kobietki. Trudno powiedzieć, która da mu najwięcej przy jemności. Ta cudownie zdradliwa młoda zdzira – powiedział, ruchem głowy wskazując na Triste – jest zdecy dowanie najlepszy m łupem, lecz poza ty m całkiem fajnie jest wy pieprzy ć rozgniewaną kobietę, żeby doprowadzić ją do łez i uległości. Kaden postąpił krok do przodu, mierząc z kuszy prosto w pierś Balendina.

– Kim ty jesteś? – zapy tał i by ły to pierwsze słowa, jakie wy rzekł. Valy n osłupiał. Jeśli nawet jego brat się bał, stając oko w oko z krwiopijcą szkolony m w Kettralu, to zupełnie tego nie okazy wał. Patrzy ł na Balendina tak, jak rzeźnik mógłby patrzeć na kawał mięsa, zastanawiając się, jak najlepiej go pokroić. Weterani na Wy spach by li chłodni i opanowani, ale to… Kaden zachowy wał się tak, jakby nawet nie sły szał o istnieniu emocji. – Ja jestem Balendin Ainhoa, krwiopijca z Kettralu, służący w Skrzy dle dowodzony m przez Samiego Yurla, który jest w służbie cesarza Annuru, Kadena hui’Malkeeniana. – Mrugnął. – Domy ślam się, że to ty. Choć niezby t długo jeszcze. My ślę, że będziemy mieli mały problem, zastanawiając się, czy pozwolić ci patrzeć na śmierć brata, czy pozwolić bratu patrzeć, jak umierasz ty, ale jak mawiają, na koniec wy jdzie na jedno. Groźba ta nie zrobiła na Kadenie żadnego wrażenia. Jego jasne, spokojne oczy po prostu wbijały się w krwiopijcę i Valy n po raz pierwszy zobaczy ł, jak Balendin traci pewność siebie. – Jak zapewne twój brat zdąży ci jeszcze opowiedzieć – ciągnął krwiopijca – zy skałem reputację kogoś, kto zabija ludzi powoli, kawałek po kawałku. – Każdy ma jakieś hobby – odparł Kaden. Mógłby spokojnie rozmawiać o technikach uprawy roli. Balendin się skrzy wił. To nie działa, uświadomił sobie Valy n. Kaden nic nie czuje. Nie czuje strachu, gniewu. Nie wiedział, jak to możliwe, ale jego brat zdawał się nie czuć zupełnie nic. A potem w okamgnieniu zrozumiał, co za chwilę się zdarzy. – Kaden! – zaczął. – Musisz… – Ale jego brat już obrócił się ku niemu, wy ciągnął zza pasa krótki nóż i uniósł go jedny m szy bkim ruchem. Balendin zaczął krzy czeć. Valy n spojrzał w oczy brata, w te zimne, dalekie płomienie, a Kaden zbliży ł się do niego. Miłości też nie czuje, uświadomił sobie, kiedy Kaden gwałtownie opuścił dłoń, uderzając go w głowę rękojeścią noża. Ani smutku, ani żalu… Kaden patrzy ł na ciało brata, krwawiące i skulone u jego stóp. W stanie głębokiego vaniate wszy stko, czego nauczy li go Shinowie, wy dawało się znacznie łatwiejsze i naturalniejsze, jakby ta ostatnia umiejętność nadawała wartość wszy stkim poprzednim. Chciał poznać źródło krwiopijcy, więc przeniósł swój umy sł do jego głowy, wy konując beshra’an, a ty lko częścią świadomości słuchał szumu toczącej się rozmowy. Nie by ło trudno stwierdzić, że krwiopijca czerpał siłę ze źródła emocji. By ło to niemal oczy wiste. W ty m momencie należało jedy nie pozbawić Valy na przy tomności. Gdzieś na obrzeżach swego umy słu miał nadzieję, że go nie zabił, ale to też posłuży łoby realizacji celu. Kaden raz jeszcze skierował wzrok na krwiopijcę. – Zamorduję cię – wy sapał Balendin, patrząc wy bałuszony mi, wściekły mi oczami.

Kaden pamiętał, czy m jest strach, ale niezby t wy raźnie, tak jak się pamięta czy taną w dzieciństwie bajkę o wy darzeniach, które zapewne nigdy się nie rozegrały. – Mało prawdopodobne – odparł, podnosząc kuszę na wy sokość piersi krwiopijcy. Nigdy nie posługiwał się taką bronią, ale miał w umy śle saama’an gesty kulowanej instrukcji, jakiej udzielił mu Valy n. Odsunął blokadę i położy ł palec na spuście. – Nawet bez mego źródła wciąż jestem kettralowcem, a ty pieprzony m mnichem. I gówno się znasz na… Kaden zmruży ł oczy i nacisnął spust. Mechanizm zadziałał, jak należało. Bełt wbił się w krwiopijcę i Balendin Ainhoa z wrzaskiem wściekłości i bólu stoczy ł się z krawędzi urwiska w przepastną ciemność nocy. Kaden obrócił się w stronę skulonego ciała brata, uklęknął i zdecy dowany m ruchem przy łoży ł kciuk do jego szy i. Nie wiedział, jak mocno należy uderzy ć; nigdy jeszcze nie ogłuszał nikogo głowicą noża, wolał więc nie ry zy kować i rąbnął go z całej siły. – Valy nie – powiedział głosem, który zabrzmiał mu obco i daleko. Plasnął brata dłonią w policzek. – Valy nie, obudź się. Zajęło to więcej czasu, niż się spodziewał, ale po jakichś trzy dziestu oddechach oczy Valy na się otworzy ły. Rzucił się naprzód, złapał Kadena za nadgarstki i obalił na wznak, na kamienie. Kaden pozostał rozluźniony. Nie mógłby walczy ć z kettralowcem, na pewno nie wręcz, i miał jedy nie nadzieję, że Valy n zrozumie sy tuację, zanim go zabije. Jego brat warknął, przy gniótł go i sięgnął po nóż. Jego oczy znalazły się na wy sokości oczu Kadena. Jego oczy, uświadomił sobie zdziwiony Kaden. Ktoś wypalił mu cały kolor z oczu. Nie zdołał zauważy ć tego wcześniej, na pewno nie w ciemności i nie wtedy, gdy by ł skupiony na Balendinie i zbliżający ch się aedoliańczy kach, ale oczy Valy na, które zawsze by ły dziwnie ciemne, stały się jeszcze ciemniejsze. Wy glądały jak dziury wy palone w nicości. – Balendin odszedł – powiedział Kaden spokojny m głosem mimo przy łożonej do gardła klingi. – Kadenie – wy sapał Valy n, przeszukując wzrokiem otaczającą ich ciemność i szukając po omacku leżącego obok miecza. – Dokąd? Dokąd on poszedł? Kaden wskazał gestem na kuszę. – Strzeliłem do niego. Spadł z urwiska. Przez dłuższą chwilę Valy n patrzy ł na niego ze zdumieniem, potem skinął głową, a w końcu wy buchnął śmiechem. – Na świętego Hulla – westchnął, puszczając Kadena i siadając na piętach. Po chwili głośno wy krzy knął: – Na słodkiego Shaela! Jak to zrobiłeś? – Wy celowałem, a potem nacisnąłem spust. Valy n pokręcił głową.

– Nie, to kwestia emocji. Szkoliłem się w walce przez długie lata, a ciągle tonąłem w gniewie, strachu i ty m cały m gównie. Kadenie… nawet teraz wy glądasz tak, jakby ś czy tał jakąś cholernie nudną książkę. – To Shinowie. Nauczy li mnie… paru rzeczy. – A niech to… Domy ślam się, że nauczy li! – wy buchnął Valy n, obejmując Kadena serdecznie. Kaden nie odwzajemnił tego gestu. – Czy nie powinniśmy już iść? – spy tał. – Nie bardzo znam się na takty ce, ale pośpiech wy daje się tu chy ba najważniejszy. Valy n pozwolił mu na to. – No dobrze, ty lko nie zwalaj teraz na mnie wszy stkiego – mruknął. Następne minuty minęły pod znakiem gorączkowej krzątaniny : Valy n cucił nieprzy tomny ch, którzy nieodmiennie chwy tali się za głowę, a potem szukali zawieruszony ch sztuk broni, snując się po ciemny m obozowisku jak cienie. – Kadenie – przy wołał brata gestem Valy n – polecisz ze mną na kettralu. To teraz najbezpieczniejsze miejsce, zwłaszcza gdy by Yurl powrócił. Talalu, czy możesz już coś zdziałać? Oczy krwiopijcy wciąż by ły mętne, ale podniósł się niepewnie na nogi. – Mogę iść – odparł. – Ale nie wiem, czy mam dostęp do źródła. Iść mogę. Valy n przeniósł spojrzenie z krwiopijcy na otaczającą ciemność, a potem spojrzał na niego znowu, jakby bił się z my ślami. Kiedy jednak przemówił, jego głos by ł zdecy dowany : – Zostaniesz tutaj. I Triste też. I Gwenna. – A gówno – pry chnęła rudowłosa, postępując krok naprzód. – To nie jest odpowiedni czas, Gwenno – rzucił Valy n. – Talal został uderzony mocniej, niż mu się wy daje, a ja nie zostawię go samego. Zostajesz. Gwenna już otworzy ła usta, by zaprotestować, lecz ujrzała, jak Talal chwieje się na nogach, oparty o głaz. – Jeżeli dacie się zabić – sy knęła, odwracając się do Valy na – to polecę tam i skopię wam dupska na miazgę. – Zgoda – odparł Valy n. A potem pobiegli w stronę krótkiego zbocza do kettrala. – Wejdź w to – krzy knął Valy n, wskazując na uprząż. Kaden wy konał polecenie, po czy m patrzy ł, jak potężny ptak spręża się do lotu i wzbija w powietrze. W inny ch okolicznościach taki lot by łby niesamowity i pory wający, lecz Kaden, pogrążony w głębokim vaniate, czuł ty lko spokój i oddalenie, jakby by ł jedy nie wiejący m wiatrem, śniegiem na szczy tach albo cichy mi chmurami na niebie.

– Py rre będzie tam – zawołał, wskazując na południowy wschód. – Powiedziała, że powstrzy ma tamty ch, jak długo się da. – Co ty masz wspólnego z tą Czaszkowierczy nią? – odkrzy knął Valy n. Kaden rozłoży ł ręce, nie bardzo umiejąc odpowiedzieć. – Nie jestem pewien. Jest po naszej stronie. Valy n posłał mu dziwne spojrzenie, po czy m skinął głową. Znalezienie zabójczy ni nie zajęło im wiele czasu. Wrogie Skrzy dło dopadło ją w ślepy m wąwozie, około mili od aedoliańskiego obozowiska. Jeden z atakujący ch zapalił kilka długich rurek, które wy glądały jak laski i paliły się jasny m, jarzący m się, niegasnący m światłem, oświetlając całą scenę. Blondy n, którego Kaden uznał za dowódcę Skrzy dła, wraz ze swy mi ludźmi otoczy ł kobietę luźny m półkolem, blokując wszelką możliwość ucieczki. Żaden nie ośmielał się jednak wstąpić do kręgu śmierci, jaki zakreślały stalowe noże Py rre. – Dlaczego jej jeszcze nie zabili? – ry knął Valy n do ucha Kadena. – Nieważne, jaka jest dobra. Jedna strzała i załatwione! Kaden pokręcił głową. – My ślą, że uciekłem z Tanem do jaskiń. Muszą wziąć Py rre ży wcem, żeby ją wy py tać. Kaden zapamiętał słowa zabójczy ni, że o wiele trudniej jest wroga pojmać, niż go zabić. A teraz to Py rre miała by ć albo pojmana, albo zabita. Valy n potaknął, jakby to wszy stko by ło dlań zupełnie zrozumiałe. Przekazał kilka szy bkich znaków dziewczy nie o ciemnej cerze, siedzącej na drugim szponie, i kilka chwil później ptak stromo zniży ł lot. Ta dziewczy na z łukiem, która nie mogła mieć więcej niż piętnaście lat, wy chy liła się w ciemność. Odkąd Kaden uwolnił ją z więzów, nieustannie do kogoś strzelała. Także i teraz, kiedy nadlecieli nad grupę żołnierzy, napięła łuk i strzeliła i jeszcze raz, i jeszcze, wy puszczając trzy strzały jedna za drugą, i zaraz trójka kettralowców upadła na ziemię, wszy scy zabici tak prędko, że nawet nie zdąży li podnieść rąk do szy i. Do ubiegłej nocy nigdy nie widziałem ginącego człowieka, uświadomił sobie Kaden. Nie myślałem, że to takie łatwe. Ut odwrócił się w ostatnim momencie i wy strzelona weń strzała ześliznęła się po napierśniku i poleciała w ciemność. Drugi z nich, młody dowódca Skrzy dła, uskoczy ł w mrok, a już kettral zawisł nad ziemią z przeraźliwy m wrzaskiem. Valy n zeskoczy ł ze szponu i potoczy ł się po ziemi, z nożem w jednej ręce i z krótkim mieczem w drugiej. † Nie by ło zby t wiele czasu na opracowanie wy szukanej takty ki, ale ogólny plan walki z tamty m Skrzy dłem wy dał się Valy nowi dobry : trzeba najpierw zastrzelić snajpera, lotnika i mistrza od

demolki, a potem poradzić sobie z bardziej konwencjonalny m zagrożeniem, jakie stanowili Ut i Yurl. Skrzy dło Valy na mogłoby oczy wiście zrobić desant. By łoby dobrze mieć Laitha i Annick jako osłonę za plecami, lecz Valy n uznał, że lepiej, by osłaniali go z powietrza. Wy sokość zapewniała Annick lepszy zasięg. Kiedy jednak dotknął stopami ziemi, dostrzegł również wadę takiego rozwiązania: Ut i Yurl bowiem umknęli poza jasny krąg płonący ch flar i przepadli w ciemnościach. Wsparcie z powietrza nie na wiele mogło się przy dać, gdy jego towarzy sze nie mogli nic zobaczy ć. By ł zdany na siebie. – Ten wasz kettral to wy jątkowo duży ptak – odezwał się głos za jego plecami. Valy n odwrócił się bły skawicznie i znalazł oko w oko z tą władającą nożami kobietą, którą Kaden nazy wał Py rre. Czaszkowierczy ni. Valy n prędko zmierzy ł zabójczy nię wzrokiem. Oddy chała ciężko, a jej odzież by ła przecięta w kilkunastu miejscach; trudno by ło powiedzieć, czy to po ostatniej walce, czy po jakiejś dawniejszej, ale by ła dziwnie odprężona. Sam fakt, że Yurl nie zdołał jej pojmać, dobrze świadczy ł o jej umiejętnościach, nie mówiąc już o krwi widocznej na ostrzach. – Uciekli tędy – powiedziała, wskazując jedny m ze swoich długich noży. – Mam swoje porachunki z ty m nieprzy jemny m jegomościem w pełnej zbroi, ale ty się nie krępuj, proszę, i zabij sobie tego drugiego. Valy n rozważy ł w duchu ofertę. Co prawda Py rre pomogła Kadenowi, lecz nie podobał mu się pomy sł, by osłaniała go zabójczy ni, której nie znał. Inna sprawa, że nie miał wielkiego wy boru, zwłaszcza że z każdą chwilą Yurl oddalał się coraz bardziej albo zy skiwał czas na zastawienie pułapki. – W porządku – powiedział, skinąwszy głową z rezerwą. – Ut jest twój, a Yurl mój. Ty lko tego nie spieprz. Py rre uśmiechnęła się szeroko. Nie wy glądała na morderczy nię. – Ta rada mogła mi się przy dać kilka dni temu, zanim zaczęliśmy się uganiać po ty ch nieszczęsny ch górach. – Powodzenia – rzucił. – Tobie też – odparła Py rre. – Bądź ostrożny. Ten skurwiel jest niezły. Valy n skinął ponuro głową. Od ty godni, a nawet od miesięcy czekał na właściwy moment, na taką właśnie okazję, na szansę, by stanąć z Yurlem twarzą w twarz. Szansę ty m większą, że by li poza granicami cesarstwa, poza osłoną jego prawa i poza zasięgiem annury jskiej sprawiedliwości, w ty ch bezimienny ch górach, gdzie nie by ło trenerów ani regulaminów, nie by ło ćwiczebny ch mieczy ani reguł zachowania, nikogo, kto ogłosiłby faul i zatrzy mał starcie. Do tego właśnie tęsknił Valy n, ale pozostawał jeden niezbity fakt: Yurl by ł lepszy m szermierzem od niego. By ł szy bszy i silniejszy. Gdy przy jdzie co do czego, ziemia przy puszczalnie zabarwi się

krwią Valy na. Szaleństwem by ło biec za Yurlem i na chwilę Valy n się zawahał. Mógłby wrócić po resztę swego Skrzy dła. Tamten by ł przecież pieszo i w nieznany m terenie, z minimalny m zapasem ży wności. Samotny pościg by łby przejawem py chy i głupoty. W czekaniu jest mądrość, pisał Hendran. Lecz Valy n miał już dość czekania. Mężczy zna, który znęcał się nad Ha Lin, który próbował wy mordować jego Skrzy dło, zabić mu brata i wy tępić ród Malkeenianów, by ł o kilka kroków stąd. Wcześniej Valy n starał się przestrzegać reguł. Odkąd pamiętał, próbował rozważać rozmaite rozwiązania, my śleć przed przy stąpieniem do działania, podejmować rozsądne decy zje. Wszy stko to nie zdało się na nic: Lin nie ży ła, a on ze swoim Skrzy dłem jako zdrajca znalazł się na wy gnaniu. Yurl może go zabić, ale jakie to ma znaczenie? W końcu i tak umrze, albo od miecza, albo we własny m łóżku; i wtedy odezwało się w nim coś, jakaś część jego umy słu starsza od świadomej my śli, szy bsza i bardziej dzika, zaczęła szeptać, powtarzając wciąż od nowa to samo złowieszcze słowo: Śmierć, śmierć, śmierć. To, czy miała to by ć jego śmierć, czy Samiego Yurla, nie miało już większego znaczenia. † Cios miecza wy mierzony w jego głowę spadł tak nagle, że ledwo zdąży ł odbić go w bok. Mało brakowało, żeby z powodu migotliwego światła jarzący ch się za nim flar Valy n nie zauważy ł go wcale. Kiedy cofnął się, próbując odzy skać równowagę, zza załomu wy szedł Yurl. Ty powy uśmieszek zniknął z jego twarzy. – Zabiłeś moich ludzi, Malkeenian. – Nie mów, że cię to obchodzi – odparł Valy n, próbując zy skać na czasie i wy patrzeć jakąś lukę w pozy cji przeciwnika. – To obelga – odrzekł Yurl, atakując dwoma mieczami równocześnie, jedny m wy soko, drugim nisko, napierając, próbując. Valy n zastawił się i odpowiedział szy bką ripostą, którą Yurl odbił pogardliwie. – Ty sam jesteś obelgą – ciągnął, zataczając krąg. – Valy n hui’Malkeenian, sy n cesarza, dowódca Skrzy dła Kettralu. – Uśmiechnął się szy derczo. – A ja, kiedy ty lko zechcę, mogę cię ściąć jak trawkę. Miecze Yurla znów świsnęły w podwójny m ataku, który w ostatnim momencie zmienił kierunek. Valy n odchy lił się w ty ł, próbując odzy skać odrobinę przestrzeni, gdy poczuł, jak stalowe ostrze ukąsiło go między żebra. Rana nie by ła głęboka, ale popły nęła z niej krew. – Punkt dla mnie – powiedział Yurl, opuszczając drugi miecz i wskazując nim leniwie na ranę. Valy n już miał się rzucić w powstałą lukę, ale zreflektował się naty chmiast. To by ła pułapka, jak na arenie, jak na Zachodnich Urwiskach. Zamiast zaatakować osłabioną zasłonę, cofnął się

o krok i nie zwracając uwagi na broczącą z boku krew, spróbował pomy śleć. Mieczami zadaje się ciosy, ale pojedy nki szermiercze wy gry wa się i przegry wa w głowie. Słowa Yurla by ły tak samo częścią fechtunku jak jego kroki; by ły równie zwodnicze jak wszy stkie fałszy we i my lące pozy cje. Na Wy spach Valy n zawsze zaciskał zęby i starał się ignorować wszy stko, co go rozpraszało, z uporem i w milczeniu skupiając się na walce, nie dając się wciągnąć. Wciągnąć. Niemal się roześmiał. Zabawne by ło to pojęcie. Uciekł z Orlego Gniazda, porzucił treningi i swoje tamtejsze ży cie, aby przy lecieć tu, odnaleźć Yurla i go powstrzy mać, aby stoczy ć tę walkę. Nie został w nią wciągnięty, sam się w to rzucił. – Jesteś załatwiony, wiesz dobrze – powiedział, wskazując ruchem głowy w stronę płonący ch flar. – Twoje Skrzy dło zostało wy bite. Aedoliańczy cy nie ży ją. Nawet jeśli mnie zabijesz, jesteś załatwiony. Przez twarz Yurla przemknął gry mas. – Skoncentruję się zatem na przy jemności wy prucia ci flaków – odciął się i zaatakował sy stemem składanego wachlarza, jedny m mieczem markując cios z góry, a prawdziwe pchnięcie zadając drugim, z dołu. Valy n je odbił, lecz Yurl wkroczy ł w powstałą przestrzeń i naparł mocno, zadając serię cięć z góry i z boku sy stemem powiązany ch ze sobą manjary ckich uderzeń, który ch Valy n nawet nie rozpoznawał i z ledwością zdołał blokować. Zdawało się, że atak ten trwał długie godziny, a gdy się zakończy ł, Valy n czuł, że brakuje mu tchu. Z drugiej rany, na ramieniu, sączy ła się krew. – Zabiję cię – powiedział Yurl, spluwając na ziemię. – Dokładnie tak, jak zabiłem tę twoją małą sukę w Jamie, kiedy Balendin już z nią skończy ł. – Ty … – powiedział Valy n, czując, jakby dławił go wielki kawał lodu. Yurl wzruszy ł ramionami. – Ja i krwiopijca. By ło to kolejne gadanie i kolejne gierki, lecz Valy n poczuł, jak narasta w nim wściekłość. Obnaży ł zęby, jakby zamierzał skoczy ć na tamtego i rozedrzeć mu gardło. Czuł, jak do oczu nabiegła mu gorąca krew, i czuł jej mordercze tętno. – Szkoda, że nie ma jej tutaj i nie może ci pomóc – konty nuował Yurl, znowu wzruszy wszy ramionami. – To mogłaby by ć interesująca walka. Och, przy pomniał sobie Valy n, a wspomnienie to by ło jak wy mierzony mu policzek. Och. Gdy ból ogarnął jego ramię i bok, przesunął się w lewo. Wy krwawiał się, a razem z krwią tracił szy bkość. Następny atak Yurla będzie twardy i szy bki, co oznaczało, że Valy nowi zostało ty lko jedno starcie. Nagle już wiedział, co zrobić. W jego umy śle pojawiła się wizja uśmiechniętej Ha Lin. Miał ledwo dziesięć lat, gdy po raz pierwszy uratowała mu skórę, holując go pod koniec długiego pły wania, kiedy jego nogi wy kręciły skurcze, podtrzy mując mu głowę nad wodą, na

zmianę przeklinając i zachęcając, a na jej wy męczonej dziecięcej twarzy czce widniał upór, gniew i determinacja. To wówczas po raz pierwszy mu pomogła, ale nie by ł to ostatni raz. Nawet teraz, po śmierci, go nie opuszczała. Ry knął i rzucił się naprzód z mieczami nastawiony mi jak rogi by ka. By ł to desperacki atak, który wy stawił go na wszelkie riposty. Jednakże, aby zripostować, Yurl musiał się cofnąć i prawidłowo oprzeć jedną nogę, lewą nogę. Gdy Valy n zaatakował, usły szał w duchu cichy głos Ha Lin: Dokopałam im parę razy… jego lewa kostka… to jest coś, co mógłbyś wykorzystać. Na twarzy Yurla odmalowało się zaskoczenie tą niespodziewaną szarżą. Krok w ty ł by ł automaty czną reakcją, czy mś, co ty siące razy ćwiczono na arenie w Kettralu i powtarzano, powtarzano, powtarzano, aż wrosło w mięśnie i kości. Ciało Yurla bezbłędnie posłuchało odruchu, pły nnie wy konując standardowy uskok i przy siad, aby uniknąć „rogatego” ataku Valy na. Ataku, który nie by ł prawdziwy m atakiem. Valy n przetoczy ł się po ziemi, nie bacząc na kamienie wbijające się w rany, i kopnął w tę ugiętą, lewą kostkę. By ło to słabe kopnięcie, kiepsko wy prowadzone i nie najlepiej wy mierzone, ale trafiło w chwili, gdy Yurl przenosił ciężar na lewą nogę, aby wy prowadzić ripostę. Kostka chrupnęła. Yurl się zachwiał, jego miecz opadł, nie sięgając szy i Valy na, a twarz wy krzy wiła się w gry masie wściekłości i jeszcze jednej, zupełnie nowej emocji, która wy kwitła pod tamtą: czy stego, odrażającego strachu. – Lin powiedziała, że nie sam ją biłeś tam, na urwiskach – powiedział Valy n, wstając. Yurl skrzy wił się w milczeniu, opadł na kolano, potem dźwignął się niepewnie na nogi, ponownie uniósł miecze, zawahał się, a potem pokuśty kał w głębszą ciemność, poza zasięg światła flar. Ciemność jest moją domeną, pomy ślał ponuro Valy n. Od czasu wyjścia z Jamy ciemność jest moim domem. Zamknął oczy i pozwolił, by owionęły go dźwięki i zapachy chłodnej nocy. Yurl gdzieś tam by ł, niezby t daleko. Valy n mógł go wy węszy ć: zapach potu, krwi i stali, a poza ty m ostra, zwierzęca woń strachu. Dziki uśmiech pojawił się na jego ustach. Hendran nigdy by nie zaaprobował zapuszczania się w ciemność, ale Hendran przecież nie miał okazji kosztować gorzkiej, smolistej zawartości czarnego jaja. Warknął groźnie, odwrócił się od światła i wkroczy ł w bezkresne królestwo mroku. By ły tam setki zapachów: kamienia, brudnego śniegu oraz deszczu szepczącego w chmurach nad głową. Ty siące prądów powietrza owiewało jego ciało, podnosiło włoski na skórze ramion i na karku. Jakimś zmy słem potrafił, nie rozumiejąc, odnaleźć zary sy rozmaity ch form, echa kształtów. Pod nogami czuł kamienie trące o podeszwy butów. Czując przed sobą nagie miecze, poruszał się w ciemnościach powoli, powoli… Czuł promieniowanie w odległości wielu kroków,

gorąco, gdzie nie powinno by ć gorąca. Oddech. Ten sam paskudny odór potu na tle mocnego zapachu gór. Yurl. Bardziej poczuł, niż usły szał ostrze przecinające ciemność, poczuł rozdzielane powietrze i niewiele my śląc, rzucił się niskim wy padem naprzód, tuż nad ziemią, a stal zakreśliła nad nim wielki łuk, uderzając o skałę i krzesząc snop iskier. Yurl zaklął, a Valy n odwrócił się w milczeniu, stając twarzą w twarz ze swoim wrogiem. Yurl miał w rękach miecze i trzy mał je przed sobą w obronnej staty cznej zasłonie, jakiej w Kettralu uczono do walki po ciemku. Nie widzi mnie, uświadomił sobie Valy n. Wie, że tu jestem, ale mnie nie widzi. Najwy raźniej Talal miał rację. Wszy stkie jaja slarn dawały jakieś korzy ści, ale żadne tak wielkich jak ogromne czarno jajo, które wy pił Valy n. Sto kroków dalej iskrzy ły się i dopalały flary, a gdzieś na lewo od nich walczy li Py rre i Ut, gdy ż dobiegał stamtąd ry tmiczny szczęk stali. Valy n sły szał klątwy i sapanie aedoliańczy ka, a w tle spokojniejszy, szy bki oddech Czaszkowierczy ni. Nie miało to teraz znaczenia. Przed nim stał Yurl, próbując bronić się po omacku. – To koniec – powiedział Valy n. Żwir pod stopami zachrzęścił, gdy Yurl się przesunął. Znów zakręcił się wir powietrza, rozległ się szmer oddechu, rozszedł zapach strachu i Valy n odbił miecz napastnika w bok. W ciemności czuł się rzeczy wiście jak w domu. Zamknął oczy, poddając się dźwiękom i zapachom. Wy sunął języ k, smakując noc. Hullu, co ty ze mną zrobiłeś? Dziwił się temu, lecz by ło już za późno na tego rodzaju py tania. Już od dawna by ło za późno, od tak dawna, że wy dawało się to wiecznością. Przedziwna alchemia w jego krwi nie by ła jednak wszy stkim. Coś w jego sercu również zginęło, gdy znalazł Ha Lin leżącą na ziemi w jaskini. Jakaś część niego, która kochała światło i z nadzieją wy czekiwała poranka, została unicestwiona. Kiedy wy niósł swoją przy jaciółkę na słońce, by ła martwa. Lepiej jest żyć w ciemnościach. Łzy ciekły mu po twarzy, mąciły wzrok, ale wtedy już nie potrzebował wzroku. – Nie możesz zwy cięży ć – powiedział, śledząc echo ciepła ciała Yurla. – Rzuć teraz miecze, powiedz, co wiesz, a ja dam ci czy stą śmierć. Czysta śmierć. Nawet teraz, gdy wy mawiał te słowa, czuł, że są one kłamstwem. Miał ochotę ciąć tamtego, a potem rozszarpać go na kawałki. Chciał zadać mu ból, sprawić, by krzy czał w ciemnościach, za jedy ną odpowiedź mając swoje cierpienie. – Idź do Shaela – warknął dowódca wrogiego Skrzy dła i machając mieczami, zrobił szy bki wy pad zwany przez instruktorów na Qarsh „skrzy dłami wiatraka”. By ł to bardzo arogancki lub bardzo desperacki ruch, Valy n bowiem z łatwością zrobił unik, uskakując w bok. Nawet z odległości dwóch kroków czuł zmęczony oddech, zapach potu wroga

i smak panicznego strachu. To miłe uczucie, zdał sobie nagle sprawę, choć jakaś część jego mózgu wzdragała się przed tą my ślą. Wy szczerzy ł zęby i postąpił krok naprzód. – Kto stoi za ty m spiskiem? – zapy tał. – Jeśli ci powiem, zabijesz mnie – odparł Yurl zduszony m głosem, cofając się w ciemnościach. Valy n wziął jeden szy bki, precy zy jny zamach i ciął. Poczuł, że stal się wbiła, przecięła ciało, ścięgno i kość, a pół uderzenia serca później Yurl krzy knął i miecz z łoskotem upadł na kamienie. Jego nadgarstek, pomy ślał Valy n, potaknąwszy sobie w duchu. W powietrzu zawisł teraz zapach krwi, uświadomił sobie, biorąc głęboki wdech; ostry, miedziany zapach krwi. – Tak czy owak cię zabiję – powiedział, postępując kolejny krok naprzód. – W porządku – wy sapał Yurl. Jego drugi miecz też upadł na ziemię. – W porządku. Ty zwy ciężasz, ja się poddaję. – Nie chcę, żeby ś się poddawał – odparł Valy n. – Chcę, żeby ś mi powiedział, kto uczestniczy w ty m spisku. Wciągnął powietrze, zwrócił policzek ku ciemności, aby poczuć powiew wiatru na skórze, a potem ciął mieczem ponownie, przerąbując drugi nadgarstek Yurla. Gdzieś w głębi jego umy słu gderał Hendran, mówiąc, jak ważny jest takty czny spokój i jak uży teczni są jeńcy, a jeszcze głębiej sły szał głosy swego ojca i matki, wy powiadający ch takie słowa jak „litość” i „przy zwoitość”. Valy n je uciszy ł. Rodzice już nie ży li, Hendran też. Ha Lin postępowała według reguł i została poniżona, pobita i zamordowana. Litość i przy zwoitość by ły dobry mi słowami, ale tu, w ciemnościach, nie by ło dla nich miejsca, gdy już dopadł swoją ofiarę. Yurl wy dał długi, rozdzierający krzy k, jak głos schwy tanego w sidła zwierzęcia. – Nie możesz mnie zabić! – załkał. – Nie możesz. Nie, jeśli chcesz, żeby m ci powiedział, kto stoi za ty m wszy stkim, co się tu stało. Musisz zachować mnie przy ży ciu! – Przy ży ciu zostawimy Uta – warknął Valy n, choć gdy ty lko wy rzekł te słowa, uświadomił sobie, że odgłosy walki za jego plecami ustały. Tam, gdzie jeszcze przed chwilą rozlegał się szczęk stali, teraz sły chać by ło ty lko szum wiatru pośród śniegu i kamieni. Ktoś nie ży ł. Valy n wciągnął powietrze. W jego stronę szła Py rre, wy czuł w powiewie wiatru lekki zapach jej włosów. Balendin, Adiv, a teraz Ut – wszy scy odeszli. Wy glądało na to, że Yurl jest ostatnim więźniem w ich rękach, i Valy n to rozumiał, lecz krew, ciemna i zimna, krąży ła w jego ży łach. Nie chciał jeńca. – Nikt nie wie wszy stkiego – jęczał Yurl. Klęczał, łkając rozpaczliwie. – Proszę, musisz zostawić mnie przy ży ciu. – Powiedz mi, co wiesz – odparł Valy n – a ja zabiorę cię do Orlego Gniazda na sąd. – Kolejne

kłamstwo, które wy pły nęło z jego ust gładko jak pieśń. – Dobrze. To jest spisek… to jest… – Wiem, że to spisek – rzucił Valy n. – Kto za nim stoi? – Nie wiem. Nie znam jego imienia. Ale to Csestriim. Wiem to. On jest Csestriimem. Valy n zamilkł. Csestriimowie to by ła stara historia. Ostatni zostali wy bici ponad ty siąc lat temu. Słowa Yurla by ły niedorzeczne, a jednak… klęczący na ziemi, z odrąbany mi dłońmi, nie mógł kłamać. – Co jeszcze? – naciskał Valy n. – Nie wiem nic poza ty m – jęknął Yurl. – Ty lko ty le. To wszy stko, co wiem. Proszę, Valy nie. Błagam cię. Wciąż mając zamknięte oczy, Valy n podszedł bliżej, dość blisko, by przy stawić ostrze noża do brzucha Yurla, który zmoczy ł się w spodnie, a teraz zapach krwi zmieszany z odorem ury ny unosił się w chłodny m nocny m powietrzu. – Błagasz mnie? – zapy tał głosem cichy m, niewiele głośniejszy m od szeptu. – Błagam – załkał Yurl. – A jak by ło z Ha Lin? Ona też cię błagała? – Przy kro mi z powodu Lin. To nie tak, jak my ślisz. Nigdy nie by ło tak, jak my ślałeś. – Czy też cię błagała? – powtórzy ł Valy n, przy ciskając mocniej nóż, aż wbił się w skórę. – Nie wiem! Nie pamiętam! – Obłapił Valy na obcięty mi kikutami, lecz Valy n je odtrącił. – Niezby t dobrze – warknął, wciskając nóż odrobinę głębiej. – A w Jamie? Pomagałeś Balendinowi ją zabić? – Ja nie… – wy bełkotał Yurl. – Ja nie chciałem. To nie by ło… Valy n znów wepchnął nóż odrobinę głębiej. – Wciąż nie dość dobrze. – Na słodką miłość Eiry, Valy nie – płakał Yurl, bezradnie wy ciągając kikuty. – Co dla ciebie znaczy dobrze? Co, do diabła, znaczy dość dobrze? Valy n się zastanowił. Co znaczy dość dobrze? Kiedy ś przy dałaby się ta odpowiedź. Jeszcze nim zamordowano mu ojca. Zanim wszedł po schodach na duszny stry ch, gdzie wisiało ciało Amie. Zanim wy niósł Lin z czeluści Jamy Hulla. Sprawiedliwość? Zemsta? Pokręcił głową. Teraz… – Nie wiem – odpowiedział i zagłębił nóż po samą rękojeść w brzuchu Yurla, a gdy jego mięśnie bezradnie zacisnęły się wokół ostrza, obrócił nim i wy ciągnął. – Może już nic nie jest dostatecznie dobre. Yurl wy dał długi, chrapliwy jęk, po czy m osunął się na ziemię. Valy n wstał, ocierając nóż o kombinezon. Pod osłoną nocy nie widział dobrze ciała, nie widział, co zrobił, ale nie musiał tego oglądać. Wsunął miecze z powrotem do pochew. Wszy stko zawisło w powietrzu wokół niego –

odór krwi i wnętrzności, rozpaczy i śmierci. Mógł to wszy stko wy węszy ć, uświadomił sobie i wzdry gnął się, na poły z lękiem, na poły z saty sfakcją. Mógł poczuć smak tego wszy stkiego.

49 Gong obwieszczający północ odezwał się raz, dwa, trzy razy, rozbrzmiewając w chłodnej wiosennej nocy i budząc Adare, przy tuloną sennie do boku Rana. – Już późno – mruknęła, mocniej obejmując go ramieniem w pasie. – Albo wcześnie – odparł, odwzajemniając uścisk i dodając od siebie lekki pocałunek w czoło. – Lista pety cji wy magający ch przeczy tania przed jutrzejszą audiencją jest długa jak moje ramię, a twoje ostatnie poczy nania w Świąty ni Światła nie ułatwiają mi zadania. – Czy utrudniam ci ży cie? – zapy tała Adare z udaną troską, unosząc się na łokciu. – Tak mi przy kro. Jak mogę ci to wy nagrodzić? – Zatrzepotała rzęsami. Ran uśmiechnął się, przy garniając ją do siebie. – My ślę o jedny m z dwóch sposobów… Pocałowała go z namiętny m oddaniem, choć w głębi duszy dziwiła się całej tej sy tuacji. Nie miała zamiaru przespać się z il Tornją, gdy weszła do jego komnat z nowinami o odniesiony m sukcesie. Nawet o ty m nie pomy ślała. Adare hui’Malkeenian od początku ży ła w przekonaniu, że jej najważniejszy m wkładem w rozwój cesarstwa będzie ofiarowanie swej ręki i zawarcie małżeństwa. Cesarskie małżeństwo może zapobiec wojnie, przy pieczętować ważny pakt lub wzmocnić więź z jakimś potężny m ary stokraty czny m rodem. Wybór nie należy do ciebie, powtarzał jej czasami ojciec łagodnie, lecz stanowczo. Tak samo jak ja nie decyduję, kiedy ruszyć na wojnę albo kiedy przyjąć poselstwo z Manjari. Pomy ślała, że już od dawna akceptowała ograniczenia wy nikające z jej pozy cji, a teraz, gdy nad kieliszkiem czerwonego wina z Si’ite opowiadała o zwy cięstwie nad Uinianem i w oczach Rana dostrzegła uwielbienie, a nawet pożądanie, to rzucenie mu się w ramiona wy dało jej się nagle zwy kłą rzeczą. Dopiero potem, gdy leżeli już przy tuleni do siebie wśród splątany ch prześcieradeł, zaczęła zastanawiać się nad szaleństwem, jakie popełniła. By ło to szaleństwo, oczy wiście, ale nie czuła się z ty m źle. To nie chłopak stajenny, powtarzała sobie. Jest przecież kenarangiem, a do tego regentem. Gdy by mieli się pobrać, nikt jej nie zarzuci, że szuka kandy datów o niższej pozy cji. Została więc długo, aż wracanie po nocy do swoich komnat wy dało się już bez sensu. – Będę spała tutaj – mruknęła, wtulając twarz w jego ramię. – Z tobą.

– Zapraszam cię do łoża – odparł il Tornja. – Ale wiedz, że ja nie zasnę. Znów pocałował ją w czoło, po czy m jęknął, podnosząc się z łoża. – Dokąd idziesz? – zapy tała sennie. – Te bzdury związane z regencją nie mają końca – odpowiedział. – Im wcześniej wróci twój brat, ty m lepiej. – Będziesz jeszcze pracował? – Nie odchodzę daleko – powiedział, ruchem głowy wskazując masy wne drewniane biurko stojące po przeciwnej stronie komnaty. – Jeśli będziesz miała ochotę na figle, będę tuż obok. Adare uśmiechnęła się i opadła z powrotem na poduszki, czując ogarniające ją na przemian łagodne fale zmęczenia i zadowolenia. Czuła się dobrze. Dobrze, będąc w łożu Rana. Dobrze, pomściwszy ojca. Dobrze, bo usunęła grożące Malkeenianom niebezpieczeństwo. Po raz pierwszy czuła się tak, jakby została wy stawiona na wielką próbę i sprostała wy zwaniu. Przykro mi z powodu Rana, ojcze, pomy ślała, ale dobrze mnie uczyłeś. Muszę odegrać swoją rolę. Wspomnienie o ojcu przy wiodło jej na my śl jego testament i dar, który jej zapisał: Historię Atmanich Yentena. Przewracała się chwilę w łożu, lecz sen ją opuścił i w końcu usiadła. – Czy mógłby ś posłać któregoś ze swoich niewolników do moich komnat po książkę? – zapy tała. – Czy to ja nie pozwalam ci zasnąć? – Odwrócił się i wskazał na lampę. – Mogę ją nieco przy gasić, jeśli chcesz. Nie możemy pozwolić, żeby księżniczka czuła się niekomfortowo. – Księżniczka czuje się świetnie, dziękuję. Księżniczce trzeba czegoś do poczy tania. Chodzi o Historię Atmanich Yentena. Ojciec mi ją zostawił. Ran uniósł brwi. – Taka mała, lekka lekturka. – Nie jestem ty lko księżniczką – odparła, unosząc podbródek. – Jestem też ministrem finansów. – Wiesz, że gongi wy biły już północ – powiedział z troską. – Jutro wezmą nas na języ ki, tak długo zostałaś u kenaranga… Zeszty wniała na te słowa. – Chcesz, żeby m wy szła? Uniósł dłoń w przepraszający m geście. – Chcę, żeby ś została tutaj. Na tę noc. Na jutrzejszą. I na wszy stkie noce. Po prostu py tam, czy to mądre. Odprężona, opadła z powrotem na poduszki. – Pewien generał powiedział mi kiedy ś, że trzeba wiedzieć, kiedy planować i kiedy działać – rzekła z uśmiechem. – No cóż, ja właśnie działam i muszę przy znać, że coraz bardziej mi się to podoba. – Niech tak będzie – odparł i przeszedł przez komnatę, otworzy ł drzwi i wy sunąwszy na

zewnątrz głowę, szepnął coś stojącemu tam niewolnikowi. Parę minut później mężczy zna wrócił i przez szparę w drzwiach podał opasły, oprawny w skórę kodeks. Ran złapał go jedną ręką, przekartkował kilka stron, wzruszy ł ramionami i rzucił księgę na łoże obok niej. Wy lądowała z głuchy m odgłosem. – Jeden rozdział uśpi cię skutecznie. Na Shaela, to gorsze niż te cholerne pety cje. – To, że jesteś nieokrzesany m żołnierzem, nie znaczy, że my, światli ludzie, nie możemy poczy tać od czasu do czasu czegoś mądrego. – Trzeba mi by ło pozostać nieokrzesany m żołnierzem – mruknął, z westchnieniem pochy lając się ponownie nad biurkiem i przy suwając sobie plik pergaminów. – Ut i ten drań Adiv powinni się pospieszy ć z przy wiezieniem twego brata, bo zanim to zrobią, ja pogrążę cesarstwo w ciemnocie. Adare zignorowała te ironiczne słowa i umościła się wy godniej, opierając plecami o ścianę i kładąc wielką księgę na kolanach. Przez chwilę przy glądała się okładce. Ojciec nauczy ł ją tak wiele, a ta księga w jakiejś mierze będzie jego ostatnią lekcją. Otworzy ła ją i przewróciła pierwszą stronicę, a potem zaczęła kartkować, aby zy skać rozeznanie w całości. Trochę map, trochę tablic, ten rodzaj pisarstwa, jaki Ran uznałby za nudny, a jaki dla niej by ł pasjonujący. Jeszcze jedna mapa i kolejny spis. Już miała powrócić do początku, aby rozpocząć sy stematy czną lekturę, kiedy przewróciwszy jeszcze jedną stronę, znalazła luźną kartkę wsuniętą głęboko, blisko grzbietu. Zaciekawiona wy ciągnęła ją i rozłoży ła, po czy m zamarła. Na kartce widniało pismo jej ojca. Obejrzała się lękliwie, lecz Ran wciąż siedział przy biurku, ty łem do niej, skrobiąc coś piórem to tu, to tam. Obróciła kartkę, ale zapisana by ła ty lko po jednej stronie. Adare, czytasz to, a więc ja już nie żyję, a mój manewr się powiódł. Nie mogłem umieścić tej notatki w testamencie, bo moi wrogowie z pewnością przeczytają go wcześniej niż ty i zmienią, jeśli będzie trzeba. Kilka miesięcy temu dowiedziałem się o spisku przeciwko mnie, przeciwko całemu rodowi Malkeenianów i chyba przeciwko samemu cesarstwu. W czasie, gdy to piszę, były już cztery zamachy na moje życie. Wszystkie subtelne, próbne, nieskuteczne. Nie zdołałem jednak wytropić tych bestii i dotrzeć do ich matecznika. Codziennie sprawdzają, uczą się. Nie potrwa długo, a kolejna próba się powiedzie i będę martwy. Zamiast pozwalać moim napastnikom dyktować mi czas i miejsce, planuję wykorzystać moje życie tak, jak poświęca się pionek na szachownicy, pionek, który może odwrócić losy całej milczącej batalii, którą prowadzimy. Dotąd nie odkryłem tożsamości naszych wrogów, ale mam swoje teorie i podejrzenia. Zaaranżowałem więc szereg sekretnych spotkań z tymi, którym nie ufam; spotkań, na które udam się bez

ochrony aedoliańczyków i bez wiedzy moich doradców. Dam tym kombinatorom szansę bezkarnego zabicia mnie, a listę owych spotkań przekazuję tobie, abyś wiedziała, kogo się obawiać i z kim walczyć, kiedy mnie już nie będzie. Adare poczuła zamęt w głowie. Poniżej widniała lista, a na niej kilkanaście spotkań, przy który ch podano ich czas i miejsce. Ojciec spotkał się z Baxterem Panem, Tarikiem Adivem, Jennelem Firthem i D’Naerą z Sia. Spoty kał się na statkach w porcie i w piwiarniach przy Biały m Ry nku, w sekretny ch komnatach Pałacu Brzasku i poza granicami miasta. Na liście by ł ponad tuzin nazwisk potężny ch osób, wśród nich nawet kilku kobiet, ale jej spojrzenie padło niżej, tam, gdzie widniało to jedno nazwisko, które się liczy ło: Wieczorem w nowiu księżyca spotkam się z kenarangiem, Ranem il Tornją, w naszej prywatnej kaplicy w Świątyni Światła. Wieczór nowiu księży ca. Świąty nia Światła. Uznała za pewnik, że ojca zabił Uinian. Dopilnowała jego unicestwienia za to przestępstwo i świętowała jego śmierć. Patrzy ła w osłupieniu najpierw na trzy maną w ręku kartkę, potem na nagie plecy kenaranga, swego kochanka, gdy siedział, trudząc się nad papierami. Na Shaela, pomy ślała, a po jej nagim ciele przebiegły ciarki. Słodka, święta Intarro, co ja zrobiłam? Kiedy minął najgorszy, paraliżujący szok, spojrzała ponownie na kartkę. Nie zamierzam umierać bez walki, Adare. Może zwyciężę, ale wydaje mi się to mało prawdopodobne. Wróg jest silny i przebiegły, przechytrza mnie na każdym kroku. Zabiorę miecz na te spotkania, ale moim ostatnim mieczem jesteś ty. Ty, Kaden i Valyn. Jeśli któreś z was ma poczucie, że byliście chowani twardą ręką, to było tak tylko dlatego, byście lepiej dali sobie radę. Ukryj to, co tu napisałem, Adare. Ukryj, choćby miało się okazać, że zamieszany w to jest ktoś, kogo znasz od dawna, ktoś, komu ufasz. Z tym wrogiem nie da się pertraktować, nie da się go przekonać, nie da się zawrzeć ugody. Rozesłałem ludzi, by ostrzegli i ochronili Valyna i Kadena, ale ty jedna znasz treść tego ostatniego listu. Ostatnie linijki nie by ły wy razami miłości ani smutku w obliczu bliskiej śmierci. Nie by łoby to w sty lu Sanlituna. Jego ostatnie słowa by ły stanowcze i prakty czne: Nie zawierzaj. Nie ufaj. Wierz tylko w to, czego możesz dotknąć. Reszta to ułuda

i powietrze. Podniosła wzrok znad kartki. Krew pulsowała jej w skroniach, paliła pod skórą. Oddech brzmiał chrapliwie w piersiach. Starannie złoży ła kartkę wzdłuż załamań i wsunęła z powrotem do książki, przewracając kilka stron, aby ją ukry ć. Ran siedział spokojnie przy biurku, mrucząc coś nad swoją pracą. Adare wciąż czuła jego nasienie na swoim udzie. Mężczy zna poruszy ł się na krześle, potem obejrzał na nią. Zmusiła się, by przy wołać uśmiech na twarz. – Znudziła cię już książka? – zapy tał, unosząc brwi. – Szukasz czegoś bardziej… pory wającego? – Mrugnął do niej. Miała ochotę krzy czeć, biec, naciągnąć sobie prześcieradła na głowę, schować się głęboko w pościeli albo zakopać w ziemi. Zapragnęła uciec z tego pokoju, wrócić do swoich komnat w Wieży Żurawia, gdzie na straży przy drzwiach stali aedoliańczy cy. Nagle poczuła się znów jak mała dziewczy nka, zagubiona, wy straszona i niepewna. Nie by ła już jednak dziewczy nką. By ła księżniczką, ministrem, a kto wie, może i ostatnią ży jącą z rodu Malkeenianów. Jestem mieczem, powiedziała sobie w duchu. Człowiek siedzący przed nią zamordował jej ojca, manipulował nią i uszedł wy miarowi sprawiedliwości. Zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy, po czy m wy puściła z dłoni koc, który zsunął się jej z ramion, obnażając piersi. – Skoro uważasz, że podołasz… – odparła.

50 Kaden siedział ze skrzy żowany mi nogami na poszarpanej skarpie nad obozowiskiem aedoliańczy ków, nie bacząc na przenikliwy wiatr i dokuczliwy ból zmęczony ch stóp i ramion. Śledził wzrokiem dwa krążące po niebie kettrale. Z tej odległości trudno by ło ocenić ich proporcje. Równie dobrze mogły to by ć kruki lub jastrzębie, szy bujące na wznoszący ch się prądach powietrzny ch drapieżne ptaki, które mógł dawniej godzinami obserwować z urwisk nad Ashk’lanem. W gruncie rzeczy, gdy by nie spojrzał przez ramię na stosy ciał zdradzieckich gwardzistów, gdy by odgrodził się od krwawy ch wspomnień, mógłby czuć się tak, jakby siedział w Ashk’lanie na który mś ze skalny ch nawisów, czekając, aż Akiil lub Pater wy rwie go z zamy ślenia i zawoła na wieczorny posiłek. By ła to przy jemna iluzja, a on dał się ponieść wy obraźni, zatopiony w ty m kłamstwie do chwili, gdy jego oko przy ciągnęło odbicie słońca od stali: ptaki wracały, a gdy podleciały bliżej i zauważy ł maleńkie postacie siedzące na ich szponach, złudzenie pry sło. Valy n zabrał swego kettrala Suant’ra – Kaden dobrze zapamiętał to imię – oraz drugiego, należącego do pokonanego przez nich Skrzy dła, na poszukiwanie Balendina i Adiva, który ch ciał jak dotąd nie znaleziono. Ptaki pozostawały w powietrzu przez większość dnia, zataczając coraz większe kręgi wokół obozu, aż Kaden nabrał przekonania, że uciekinierzy się wy mknęli. Zrazu wy dawało się to niemożliwe. Obaj by li ranni, przy najmniej lekko, nie mieli wody i poży wienia, a ponadto szli pieszo przez obcy teren. Ale, jak mawiali Shinowie: Nie ma tego, co być powinno, jest tylko to, co jest. Obaj zdrajcy zdąży li już pokazać, że są nieobliczalni i niebezpieczni, a kto wie, może dy sponowali jeszcze jakimiś mocami, który ch dotąd nie ujawnili. Ani krwiopijca, ani radca nie przerażali Kadena, gdy by ł w vaniate, ale teraz, gdy wy szedł z transu i wy obraził sobie, że są gdzieś niedaleko i błądzą po górach, poczuł się nieswojo. Ujrzał, jak ptaki zbliżają się do grzbietu przełęczy, a potem zobaczy ł czarne sy lwetki zeskakujące cało i zdrowo z wy sokości kilkunastu stóp na kamienisty grunt. Żołnierze ze Skrzy dła Valy na by li młodzi, młodsi od ty ch kettralowców, który ch Kaden zapamiętał z dzieciństwa. A może by ła to ty lko gra jego wy obraźni? Pomimo swego wieku ci młodzi ludzie pod komendą Valy na poruszali się z pewnością siebie i oszczędnością ruchów, które mogli zawdzięczać jedy nie latom treningu. Odruchowo sprawdzili broń i sprzęt i trzy mając dłonie przy rękojeściach noży,

omiatali spojrzeniem teren, działając zgodnie z setkami wpojony ch od dawna nawy ków. Nawet snajperka, najmłodsza z nich, wy dawała się bardziej opanowana i groźniejsza od wielu aedoliańczy ków, wśród który ch Kaden się wy chowy wał. A by ł jeszcze Valy n. Valy n dał znak Laithowi, by uwiązał kettrala, rozejrzał się po obozowisku, zauważy ł siedzącego na skarpie Kadena i poszedł ku niemu w górę zbocza. Nie przy pominał chłopca, którego Kaden pamiętał z dziecięcy ch pojedy nków w Pałacu Brzasku. Wy rósł i zmężniał, a jego szerokich ramion Kaden mógłby mu pozazdrościć. Na plecach nosił dwa miecze, które zdawały się częścią jego osoby, i czasem doty kał blizn na dłoniach i rękach, jakby miało mu to przy nieść szczęście. Najbardziej jednak zmieniły się jego oczy. Inaczej niż Kaden, Sanlitun i Adare, Valy n miał zawsze oczy ciemne, ale nigdy takie jak teraz. By ły otchłaniami doskonałej ciemności, źródłami, z który ch nie mogło uciec żadne światło. To nie miecze i nie blizny sprawiały, że Valy n wy glądał groźnie, ty lko przepastna głębia jego oczu. Buty Valy na zachrzęściły na kamieniach. Podchodząc do Kadena, zatrzy mał się na chwilę, spojrzał na szczy ty w oddali i skrzy wił się. – Nie mam pojęcia, dokąd te sukinsy ny uciekły. Musiało przecież coś pozostać, jakiś ślad… – Zamilkł. Brzy dkie skaleczenie na jego dolnej wardze się otworzy ło, a on splunął krwią nad krawędzią urwiska. Wiatr ją porwał i poniósł w dolinę. – Usiądź – powiedział Kaden, wskazując na skałę. – Latałeś cały dzień. – Dobrze nam to zrobiło, niech to Kent pokręci – odparł Valy n. Po chwili jednak stęknął i przy siadł na kamieniu. – Czuję się tak, jakby ktoś tłukł mnie deską przez cały zeszły ty dzień – stwierdził, wy kręcając szy ję i rozciągając mięśnie karku. Zacisnął pięści, aż trzasnęły kny kcie, po czy m zmarszczy ł brwi i przy jrzał się dłoniom, jakby widział je po raz pierwszy w ży ciu. – Boli mnie całe ciało. Kaden uśmiechnął się ze znużeniem. – My ślałem, że wy w Kettralu ży jecie dla takich rzeczy. Waleczne cnoty, boska wy trzy małość, codzienne wy wijanie się Ananshaelowi… – Nieee – mruknął Valy n, skubiąc swój sfaty gowany, podarty miejscami czarny kombinezon. – Zapisałem się do tego głównie dla ciuchów… – No to powinieneś by ł zostać mnichem. Nic nie pobije wełnianej szaty. Valy n zachichotał, po czy m zapatrzy li się na góry i doliny, siedząc bok przy boku i towarzy sząc sobie w zwy kły m milczeniu. Kaden zostałby tam cały dzień, gdy by mógł, a nawet cały rok, ciesząc się cichy m pluskiem wody, odgłosem wiatru dmącego między przełęczami, ciepłem słońca na chłodnej skórze. Znał te rzeczy i rozumiał je, choć przestał rozumieć swego brata i przestał rozumieć samego siebie. – No więc – odezwał się Valy n po długim milczeniu. – Jak mam cię teraz ty tułować?

Kaden rozważał to py tanie, patrząc na góry. Podczas długiej ucieczki z klasztoru nie miał czasu na opłakiwanie ojca ani na zastanowienie się nad swoją nową rolą w ży ciu. Po ośmiu latach wśród Shinów nie by ł pewien, czy w ogóle jeszcze potrafi rozpaczać. Fakt, że by ł cesarzem Annuru, jedy ny m władcą na dwóch konty nentach i przy wódcą milionów, odczuwał tak właśnie: jako fakt. Prawda ta nie przedostała się do żadnego z organów jego ciała, który mógłby właściwie ją odczuć. Jakaś część niego miała ochotę zmienić to w żart, śmiać się z tego, czy niąc cierpkie uwagi, ale odruch ten wy dał mu się niewłaściwy, a ponadto nieuczciwy wobec mnichów, którzy zginęli, wobec Valy na, który przy leciał z tak daleka, by go ratować, i wobec ojca, który też spędził długie lata jako uczeń w Górach Kościany ch, a teraz leżał w grobie. – My ślę, że to będzie „wasza promienność” – ciągnął w zamy śleniu Valy n, kręcąc głową. – Taki przy najmniej jest protokół, prawda? Kaden wpatry wał się w rozżarzony dy sk zniżającego się słońca. Zastanawiał się, czy jego oczy wy glądają podobnie. – Prawda – odparł wreszcie. – Ale gdy jesteśmy sami… ty lko my dwaj… Mam na my śli to, że chy ba ktoś powinien nazy wać mnie po imieniu, co? Valy n wzruszy ł ramionami – Jak sobie ży czy sz, wasza promienność. Kaden zamknął oczy, jakby broniąc się przed ty m ty tułem, a potem zmusił się do ich otwarcia. – Co się przy darzy ło temu drugiemu dowódcy Skrzy dła – zapy tał. – Yurlowi? Widział już wcześniej jego ciało, okaleczone zwłoki, wy patroszone, z odrąbany mi rękami, oczami wy trzeszczony mi w wy razie zasty głego przerażenia. To by ło dzikie zabójstwo, przesadna, bezsensowna brutalność. Valy n się skrzy wił, spojrzał mu w oczy, potem odwrócił wzrok i przez krótką chwilę Kaden dostrzegł w nim chłopca, którego znał wiele lat wcześniej, niepewnego, lecz niechcącego się przy znać do tej niepewności, próbującego dziarską miną pokry ć zmieszanie. – By ła pewna dziewczy na, Ha Lin… – zaczął, lecz po chwili zamilkł i zaczął paznokciem zdrapy wać strup na grzbiecie dłoni, aż pociekła krew, której nawet nie zauważy ł. Gdy spojrzał z powrotem na Kadena, jego oczy by ły znów na poły przy słonięte powiekami, nieodgadnione. Wy glądał jak żołnierz. Więcej niż żołnierz, pomy ślał Kaden, jak zabójca. – Mogłem my śleć ty lko o jedny m – ciągnął. – Żeby już nigdy więcej. Nie mogłem pozwolić, żeby jeszcze kogoś skrzy wdził. – Zacisnął pięści i krew znów popły nęła z rany, kapiąc na kamienie. – Ale jego dłonie… – powiedział wolno Kaden. – Czy to by ło konieczne? – Cholernie konieczne – odparł Valy n głosem twardy m jak zby t długo wy kuwana stal.

Kaden przy glądał się bratu przez dłuższą chwilę, próbując odczy tać coś z napięty ch ścięgien pod jego skórą, odruchowego skrzy wienia ust, skaleczeń i blizn na twarzy i rękach. By ło to jak studiowanie zwoju pergaminu zapisanego w dawno zapomniany m języ ku. Gniew, pomy ślał. To jest gniew, ból i zagubienie. Rozpoznawał emocje, lecz po ty lu latach spędzony ch wśród Shinów zapomniał, jak ży wiołowo potrafią się objawiać. Na koniec wy ciągnął rękę i położy ł dłoń na zaciśniętej pięści Valy na. Ponieważ mnisi unikali fizy cznego kontaktu, Kaden doznał dziwnego uczucia, czegoś dawno zapomnianego, co by ło odległe jak sen z dzieciństwa. Zrazu pomy ślał, że Valy n cofnie rękę, ale po kilkunastu uderzeniach serca poczuł, że brat rozluźnił pięść. – Co się stało? – zapy tał Kaden. – Co się działo z tobą? Valy n odchrząknął. – Masz wolny ty dzień? – Może w skróconej wersji? – Uczy łem się zabijać ludzi, widziałem, jak kilku zabito, pokonałem parę straszliwy ch bestii, wy piłem jakieś straszne świństwo i wy szedłem z tego z czarny mi oczami, z mocami, który ch nie rozumiem, oraz wściekłością wy starczającą, by spalić całe miasto do fundamentów. A co z tobą? – zapy tał Kadena bardziej prowokacy jnie niż z ciekawością. – Nie jesteś takim książkowy m mniszkiem, jakiego spodziewałem się zastać. Ostatniej nocy my ślałem, że mnie zamordujesz. Kaden skinął powoli głową. Valy n zmienił się po latach, ale on też… – Krótka wersja? – W szczegóły zagłębimy się później. – By łem bity, cięty, mrożony i zakopy wany. Ludzie, który m zaufałem, zabili wszy stkich, który ch znałem, a potem w ciągu paru minut nauczy łem się, jak przestać się ty m przejmować. Valy n popatrzy ł na niego, Kaden odwzajemnił spojrzenie. Nastała cisza i rosło napięcie, aż nagle, bez ostrzeżenia, Valy n zaczął się śmiać, zrazu powoli, niemal chorobliwie, potem mocniej, aż jego ciało zaczęło się trząść, a on śmiał się dalej, ocierając łzy. Kaden patrzy ł na niego zdumiony, z początku z dy stansem, a potem, jakby odezwała się w nim jakaś zakopana głęboko pozostałość z dzieciństwa, również wy buchnął śmiechem i śmiał się długo, aż rozbolał go brzuch. – Na świętego Hulla – dławił się Valy n, kręcąc głową. – Na świętego, pieprzonego Hulla. Powinniśmy by li zostać w pałacu i dalej bawić się paty kami. Kaden zdołał jedy nie potaknąć. † – To jeszcze nie koniec – powiedział Tan.

Kaden obrócił się i zobaczy ł mnicha wspinającego się po stromy m zboczu do miejsca, w który m siedzieli. Krok za nim szła Py rre. Na kilka długich minut bracia zapomnieli o trwający m horrorze, śmiejąc się i wspominając przeszłość, ale przeszłość bezpowrotnie minęła, a przed nimi majaczy ła nieznana przy szłość. Sto kroków za nimi, w niepewny m schronieniu przełęczy, reszta grupy czy niła przy gotowania do lotu. Laith zajmował się kettralem, a snajperka wraz z rudą dziewczy ną przeglądały broń zabity ch aedoliańczy ków. Triste pakowała do dużego worka znalezione zapasy prowiantu. Gdy Tan znalazł się przy nich, sięgnął do kieszeni szaty i rzucił na kamienie coś, co potoczy ło się pod nogi Kadena, uderzy ło go w stopę i znieruchomiało. Valy n spojrzał na mnicha, po czy m podniósł małą czerwoną kulkę i ścisnął ją palcami, aż ugięła się spręży ście jak winogrono. – Co to takiego? – Oko – powiedział Kaden, a radość opuściła go równie szy bko, jak się pojawiła. Wspomnienie kręgu ak’hanathów, zaciskającego się coraz ciaśniej, i czerwony ch oczu poły skujący ch w świetle księży ca zmroziło go naty chmiast. Jak Tanowi udało się wy jść z tego cało, nie miał pojęcia, ale walka musiała go wiele kosztować: jego szata by ła w strzępach, a ciało pokry te ranami. Jedna z nich biegła od czubka głowy do dolnej szczęki. Triste spędziła większą część dnia na obmy waniu jego obrażeń i obwiązy waniu ich bandażami zrobiony mi z odzieży martwy ch aedoliańczy ków. – To musiał by ć straszny potwór – stwierdził Valy n, przez dłuższą chwilę oglądając oko, po czy m rzucił je Kadenowi – ale przy najmniej miał oczy. – Coś mrocznego i ponurego przemknęło w jego spojrzeniu. Kaden złapał kulkę i zaczął ją obracać, aż odnalazł to, co w słabnący m świetle mógł uznać za źrenicę: ciemną, postrzępioną kreskę wy glądającą, jakby wy cięto ją w tęczówce ostrzem noża. – Jak twoje rany ? – zapy tał, patrząc na Tana. Mnich poruszał się szty wno, lecz na jego twarzy nie by ło oznak bólu. Machnął ręką, jakby py tanie niewarte by ło odpowiedzi. Kaden by ł ciekaw, czy Tan znalazł sposób, by stale przeby wać w vaniate. – Csestriimowie powrócili – powiedział. – Csestriimowie – powtórzy ł Valy n, wciągając powietrze przez zaciśnięte zęby. – Tak twierdził Yurl. Aż trudno w to uwierzy ć. – Koniecznie musimy w to wierzy ć – odrzekł Tan. – Niektórzy z nich przeży li tak długo jedy nie dlatego, że ludzie nie chcieli w to wierzy ć. – Adiv? – zapy tał Kaden, formułując głośno to, o czy m my ślał przez cały dzień, patrząc na krążące po niebie kettrale. – My ślisz, że on może by ć Csestriimem? Tan zmierzy ł go beznamiętny m, kry ty czny m spojrzeniem.

– To spekulacje. Valy n spojrzał na mnicha, potem na jego ucznia. Jeśli nawet poczuł jakiś szacunek dla Tana, to Kaden tego nie dostrzegł. – Nie widzę nic złego w spekulacjach i nie mam, na Kenta, zielonego pojęcia, dokąd ty ch dwóch sukinsy nów polazło, ale powiem wam jedno: nie są już dla nas żadny m problemem. Kaden zmarszczy ł brwi. – Jeden z nich może by ć Csestriimem, a drugi jest wy szkolony m w Kettralu krwiopijcą uczuć, który o mały włos nie unicestwił twojego Skrzy dła. – Ale teraz mamy oba ptaki – odciął się Valy n. – Balendin z ministrem wędrują piechotą, nie mają poży wienia ani wody, nie wspominając o sprzęcie. My już o zmroku możemy znaleźć się w powietrzu i o świcie wy dostać się z ty ch nędzny ch gór, które nazy wasz swoim domem. Oczy wiście to każe nam zmierzy ć się ponownie z problemem Pchły – dodał ponuro. Kaden spojrzał na Tana i Py rre. Czaszkowierczy ni wzruszy ła ramionami, Tan nie odpowiedział nic. – Czy m jest ta pchła?– zapy tał w końcu Kaden, odwracając się do Valy na. – Pchła jest najlepszy m dowódcą Skrzy dła w cały m Orlim Gnieździe. Przy nim Yurl i ja by liśmy jak dzieci, a jego Skrzy dło jest równie dobre jak on sam. – Czy on też należy do spisku? – spy tała Py rre. Po walce z Utem by ła ranna w ramię, ale poza ty m wy glądała nie najgorzej. – Dlaczego żaden z naprawdę niebezpieczny ch graczy nie może by ć choć chwilę po naszej stronie? – Nie mam pojęcia, czy on należy do spisku – odparł Valy n z ponurą miną – ale powiem ci, że przy leci po nas, i taka jest gówniana prawda. Może mieć dzień spóźnienia, ale wy słali go zaraz po ucieczce mojego Skrzy dła. Yurl i Balendin należeli do spisku, a nie wiemy, jak głęboko ten spisek sięga. Py rre wzruszy ła ramionami. – Jeżeli nie należy do spisku, to nie stanowi dla nas problemu. Kaden, niech jasne będą jego dni – powiedziała, składając przesadny ukłon – rządzi teraz cesarstwem, co oznacza, że może kiwnąć paluszkiem, a ten wasz Pchła rzuci się bić pokłony albo całować przed nim ziemię, czy co tam jeszcze wy, Annury jczy cy, robicie. – Niewiele wiesz o Pchle – powiedział Valy n – ani o Kettralu. Liczy się wy konanie misji. Moje Skrzy dło okazało nieposłuszeństwo rozkazom. Z punktu widzenia Orlego Gniazda jesteśmy zdrajcami. – Kettral służy cesarstwu – odrzekła Py rre – a to oznacza, że służy cesarzowi, co z kolei oznacza, że służy jemu. – Wskazała palcem na Kadena. – Praca dla Kadena z definicji nie jest zdradą.

– To nie takie proste – mruknął Kaden, po raz pierwszy zastanowiwszy się nad ty m chwilę. – Historia cesarstwa by ła czasem bardzo chaoty czna: brat walczy ł z bratem, sy nowie zabijali ojców. Atlatun Nieszczęśliwy z niecierpliwości zamordował swego ojca. To by ło jakieś cztery sta lat temu, Valy nie? Valy n pokręcił głową. – Jeśli nie by ło tam żadnej bitwy, to z pewnością o ty m nie czy tałem. – Bitwy nie by ło. Atlatun chciał rządzić, ale jak na jego zapatry wania ojciec czuł się nazby t zdrowo, dziabnął go więc nożem w oko przy obiedzie. Chodzi o to, że pomimo iż by ł dziedzicem tronu i miał oczy Intarry, został stracony za zdradę. Nieciosany Tron przeszedł na bratanka. – Ale ty nie zabiłeś swego ojca – zauważy ła Py rre. Zmarszczy ła brwi. – Nie zabiłeś, prawda? – Nie – rzekł Kaden – ale nikt w Annurze o ty m nie wie. Ktokolwiek stoi za ty m cały m spiskiem, z pewnością rozpuszcza takie pogłoski, na jakich mu zależy. Mogą też głosić, że ja i Valy n zawiązaliśmy spisek przeciwko własnemu ojcu, że opłaciliśmy kapłana, żeby go zabił, a sami w ty m czasie przeby waliśmy poza stolicą. – Zanim stwierdzimy, że jest inaczej, musimy zakładać, że Orle Gniazdo ma nas za zdrajców – uznał Valy n. – A jak Orle Gniazdo traktuje zdrajców? – zapy tał Kaden. – Wy sy łają ludzi – odparł Valy n. – Na przy kład Pchłę. – Jego Skrzy dło może już by ć w ty ch górach. – Te góry są bezkresne – powiedziała Py rre. – Biegałam po ty ch cholerny ch szczy tach przez cały ubiegły ty dzień. Nasza dziewiątka mogłaby paradować po nich z proporcami i bębnami, a nikt by nas nie zauważy ł. – Nawet nie wiesz, co oni potrafią – odpowiedział Valy n, zerkając na zmierzchające niebo. – Trenowałem z nimi, a sam nie wiem, na co ich stać. Kaden podąży ł oczami za wzrokiem Valy na, wy patrując nad szczy tami śladu ruchu, ciemnej sy lwetki ptaka niosącego na swoich skrzy dłach śmierć. – Wiem ty lko, że się zbliża – dodał Valy n. – Nie wiem, jak to zrobi. Nie jestem pewien kiedy, ale się zbliża. – To znaczy, że będziemy musieli stawić mu czoło – powiedział Tan. Kaden ujrzał, jak Valy n obraca się w stronę jego umiala z wy razem niedowierzania na twarzy. – Stawić mu czoło? Na Hulla, a kimże ty jesteś, stary człowieku? Masz mnisią szatę, ale nigdy nie sły szałem, żeby jakiś mnich obnosił się z takim sprzętem – odrzekł, wskazując naczal w lewej ręce Tana. Mnich spojrzał mu w oczy, ale nic nie odpowiedział.

– W porządku – odezwała się Py rre, rozkładając ręce. – Weźmy te ptaki, polećmy z powrotem do Annuru i załatwmy sprawy na miejscu. Na pewno będą wiedzieli, kim jesteś, te twoje dziwaczne oczy ska na coś się przy dadzą. – Kto cię w to wciągnął, zabójczy ni? – zapy tał ponuro Tan. – Po ty m, jak uratowałam cesarza i zabiłam tego wołka aedoliańczy ka, spodziewasz się, że sobie pójdę? – Ona rusza z nami – oznajmił Kaden, sam zdziwiony pewnością swego głosu. – Mamy dwa ptaki. To na pewno wy starczy, żeby zabrać wszy stkich. – Spojrzał na Valy na. Valy n potwierdził skinieniem głowy. – Możemy dotrzeć do Annuru za ty dzień, jeśli polecimy ostro. Jeśli wciąż będziemy wy przedzać Pchłę. Może potrwa to trochę dłużej. Kaden skierował spojrzenie na zachód, gdzie słońce właśnie chowało się za szczy tami. Annur. Pałac Brzasku. Dom. Pomy śleć, że wy starczy łoby wskoczy ć na kettrala, pozostawić za sobą te jatki, wrócić do stolicy i pomścić ojca. Aż chciało się uwierzy ć, że z łatwością można wszy stko rozwiązać, ale zaraz przy szedł mu do głowy stary afory zm Shinów: Wierz w to, co zobaczysz własnymi oczami; ufaj temu, co usłyszysz na własne uszy; wiedz to, co wyczujesz własnym ciałem. Wszystko inne to sen i złudzenie. – …i trzy mać się północnej strony, nad pusty m stepem – mówił Tan. – Nie. Trzy pary oczu spojrzały na Kadena z zaskoczeniem. – My ślisz, że step nie jest najlepszą drogą? – zapy tał Valy n. – Polecimy poza tery torium Annuru, na południe od Białej Rzeki… – Nie chcę lecieć na zachód. Jeszcze nie. Py rre zmruży ła oczy. – No dobrze, ale na północy mamy furę śniegu i zamarznięty ocean, na południu trafiamy na pościg z Orlego Gniazda, a więc… – Na wschód też nie możemy lecieć – wtrącił Valy n. – Choćby śmy nawet mieli po co. Za górami leży Anthera. Zabiją nas przy pierwszej próbie lądowania. Il Tornja od kilku lat prowadzi różne paskudne operacje nad granicą. Skoro mamy dolecieć do stolicy, musimy lecieć na zachód. Py rre potaknęła. – Jak daleko na północ od Białej musimy lecieć, żeby uniknąć nieprzy jemnego spotkania z twoimi przy jaciółmi? Kaden kręcił powoli głową, czując jakiś wewnętrzny opór. Nie wiedział, co się dzieje w Annurze, i żadne z nich tego nie wiedziało. Kusiło go, by wrócić, by uwierzy ć, że ludzie

powitają go z radością, ale by ł to sen i złudzenie. Wrogowie zabili mu ojca, niemal unicestwili całą jego rodzinę, a jedy ną pewną rzeczą by ło to, że ktoś na niego poluje, śledzi jego ruchy, tropi. Wspomniał wczesną wiosnę i długi zimny dzień, który spędził na tropieniu zaginionej w górach kozy, kiedy przeniósł się do wnętrza jej głowy i odgady wał jej zamiary, kiedy szedł jej śladem, aż ją znalazł. Nie będę taką kozą, nie będą na mnie polować. Shinowie nauczy li go przede wszy stkim cierpliwości. – Reszta z nas powinna lecieć na zachód. Lećcie do Annuru i jak najprędzej sprawdźcie, co się tam dzieje. – Reszta z nas? – zapy tała Py rre, unosząc brwi. Kaden odetchnął głęboko. – Ja wy ruszę odwiedzić Ishienów. Razem z Tanem. Ry sy mnicha stężały, ale przemówił Valy n: – A kim, na Shaela, są ci Ishienowie? – To odgałęzienie Shinów – odparł Kaden. – Prowadzą studia nad Csestriimami. Zwalczają Csestriimów. Jeśli Csestriimowie są w to zamieszani, Ishienowie mogą coś wiedzieć. – Nie – odezwał się w końcu Tan. – Ishienowie i Shinowie rozeszli się już dawno temu. Spodziewasz się spokojny ch, medy tujący ch godzinami mnichów, ale Ishienowie są twardszy m zakonem. Bardziej niebezpieczny m. – Bardziej niebezpieczny m niż ak’hanath? – spy tał Kaden. – Bardziej niż cały oddział aedoliańczy ków, który chciał mnie zamordować podczas snu? – Zamilkł na chwilę. – Niebezpieczniejszy m od Csestriimów? – Gówno wiem o Ishienach – wtrącił się Valy n – ale nie pozwolę ci włóczy ć się bez obstawy. Jesteś twardszy, niż się spodziewałem, ale wciąż potrzebujesz ochrony mojego Skrzy dła. Tan pokręcił głową. – Nawet nie wiesz, o co prosisz. – Ja nie proszę – odparł Kaden mocniejszy m tonem. – Valy nie, potrzebuję twojego Skrzy dła w stolicy, i to jak najprędzej. Chcę, żeby ś zbadał, co tam zaszło, póki trop jest jeszcze świeży. – W takim razie wszy scy lecimy najpierw do Ishienów, a potem do stolicy. Kaden otworzy ł usta, próbując wy tłumaczy ć to raz jeszcze, lecz zrezy gnował. Może przekona swego umiala i pozostały ch, a może nie, nie miało to większego znaczenia. Choć nigdy nie py tał o swoje oczy, one płonęły zawsze tak samo. – Tan i ja ruszamy – powtórzy ł. – Reszta wraca do Annuru. To wszy stko, chy ba że chcecie okazać nieposłuszeństwo cesarzowi. Py rre zachichotała i otworzy ła usta, żeby coś powiedzieć. Kaden przez chwilę my ślał, że zrobił z siebie głupca. By li ty siąc lig od Pałacu Brzasku, zagubieni w labiry ncie gór, i uciekali przed

ludźmi, który m z racji urodzenia miał przewodzić. Dlaczego Czaszkowierczy ni, mnich buntownik i dowódca Skrzy dła mieliby go słuchać? Potem jedny m ruchem Valy n się wy prostował. Kaden też podniósł się szty wno, w samą porę, by zobaczy ć, jak jego brat doty ka dłonią rękojeści swoich mieczy, a potem klęka przed nim, przy kładając kny kcie do czoła. – Będzie, jak sobie ży czy sz, wasza promienność. Zaraz przy gotuję ptaki. Gdy Valy n w końcu podniósł oczy, Kaden nie ujrzał w nich nic, nawet własnego odbicia.

Bogowie i rasy według mieszkańców Annuru Rasy Nevariimowie – nieśmiertelni, piękni, idy lliczni. Wrogowie Csestriimów. Wy marli przed ty siącami lat, przed pojawieniem się ludzi. Przy puszczalnie są ty lko mitem. Csestriimowie – nieśmiertelni, źli, pozbawieni uczuć. Stworzy li cy wilizację, rozwinęli nauki ścisłe i medy cy nę. Pokonani przez ludzi, wy ginęli przed ty siącami lat. Ludzie – z wy glądu identy czni jak Csestriimowie, lecz śmiertelni, mający uczucia.

Starzy bogowie, począwszy od najdawniejszych Niemy Bóg – najstarszy z bogów, istniał już przed stworzeniem świata. Czczony przez Shinów. Ae – małżonka Niemego Boga, bogini stworzenia, odpowiedzialna za wszy stko, co istnieje. Astar’ren – bogini prawa, Matka Porządku i Struktury. Zwana przez niektóry ch Pajęczy cą, choć wy znawcy Kaveraa uważają, że ty tuł ten przy sługuje ich bogini. Pta – Władca Chaosu, nieporządku, przy padkowości. Wedle niektóry ch jest zwy kły m oszustem, według inny ch – destrukcy jną, obojętną siłą. Intarra – Pani Światła, bogini ognia, światła gwiazd i słońca. Również patronka rodu Malkeenianów, cesarzy Annuru, którzy zaliczają ją do swoich przodków. Hull – Sowi Król, Nietoperz, Władca Ciemności, Pan Nocy, opiekun Kettralu, patron złodziei. Bedisa – bogini narodzin, ta, która przędzie nici dusz wszy stkich ży jący ch stworzeń. Ananshael – bóg śmierci, Władca Kości, który rozwiązuje to, co uprzędzie jego małżonka Bedisa, i skazuje wszy stkie istnienia na zapomnienie. Czczony przez Czaszkowierców w Rassamburze. Ciena – bogini rozkoszy. Według niektóry ch matka młodszy ch bogów. Czczona przez Urghulów, niektóry ch Manjary tów oraz plemiona z dżungli.

Młodzi bogowie, współcześni ludziom Eira – bogini miłości i współczucia Maat – bóg gniewu i nienawiści Kaveraa – Władczy ni Grozy, Pani Lęku Heqet – bóg odwagi i walki Orella – bogini nadziei Orilon – bóg rozpaczy

Spis treści MIECZE CESARZA Dedy kacja Mapka Podziękowania Prolog 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20

21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 Bogowie i rasy według mieszkańców Annuru Spis treści

Strona redakcy jna

Ty tuł ory ginału: The Emperor's Blades Copy right © 2013 by Brian Staveley All rights reserved Copy right © for the Polish e-book edition by REBIS Publishing House Ltd., Poznań 2015 Informacja o zabezpieczeniach W celu ochrony autorskich praw majątkowy ch przed prawnie niedozwolony m utrwalaniem, zwielokrotnianiem i rozpowszechnianiem każdy egzemplarz książki został cy frowo zabezpieczony. Usuwanie lub zmiana zabezpieczeń stanowi naruszenie prawa. W publikacji wy korzy stano czcionkę z rodziny Liberation (https://fedorahosted.org/liberationfonts/) Redaktor: Agnieszka Horzowska Mapka: © Isaac Stewart Ilustracja na okładce: © Richard Anderson Opracowanie graficzne serii i projekt okładki: Krzy sztof Rogulski Wy danie I e-book (opracowane na podstawie wy dania książkowego: Miecze cesarza, wy d. I, Poznań 2015) ISBN 978-83-7818-936-7 Dom Wy dawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań tel. 61-867-47-08, 61-867-81-40, fax 61-867-37-74 e-mail: [email protected] www.rebis.com.pl e-Book: Sławomir Folkman / www.kaladan.pl