Brown Debra Lee - Gra o wszystko

Debra Lee Brown Gra o wszystko

ROZDZIAŁ 1

R

S

Trzydzieści sześć stopni poniżej zera. Wschodni wiatr wiejący z prędkością czterdziestu węzłów na godzinę. Koszmarna pogoda. Lauren Parker Fotheringay zaciągnęła suwak kurtki polarnej, dokładnie zapięła obramowany futrem kaptur. Z okna śmigłowca widziała tylko nieskończoną połać lodu. Nie można się było zorientować, gdzie kończy się ląd, a gdzie zaczyna zamarznięte Morze Beauforta. - Na pewno chcesz tutaj zostać? - Pilot usiłował przekrzyczeć ryk silnika. - Zmieniłam zdanie - zażartowała Lauren. - Zawracaj. Lecimy na Hawaje. Pilot się śmiał, choć w ogłuszającym huku silnika nawet tego nie słyszała. Oboje dobrze wiedzieli, że musiała wylądować na Caribou Island, w miejscu, gdzie Tiger Petroleum dokonywał próbnego odwiertu. Nie było w tym nic nadzwyczajnego. Trzeba tylko wywiercić w ziemi dziurę na głębokość trzech kilometrów, pobrać próbki skał z tej głębokości, zbadać czy są w nich ślady ropy, posprzątać cały bałagan i wrócić do domu. Odwiert jak każdy inny, z tą drobną różnicą, że niemal na granicy rezerwatu przyrody, w którym nie wolno było nawet szukać ropy.

R

S

Próbki skał i wszystkie inne dane będą strzeżone patentem, Tiger Petroleum sporządzi szczegółowe mapy geologiczne. W przemyśle naftowym wiedza o tym, gdzie znajdują się złoża ropy, była tylko połową zwycięstwa. Na drugą połowę składało się wydzierżawienie ziemi leżącej ponad złożami ropy, zanim zrobi to ktoś inny. Najważniejsza była ziemia. To o nią toczył się morderczy pojedynek pomiędzy kompaniami naftowymi. Lauren była głównym geologiem Tiger Petroleum. Od lat nie prowadziła żadnych badań w terenie. Pierwsze sukcesy zawodowe wywindowały ją prawie na sam szczyt, a obiecany awans miał ją postawić jeszcze wyżej. Nie mogła sobie pozwolić na to, by coś jej w tym przeszkodziło. Tymczasem obaj geolodzy przydzieleni do projektu Caribou Island złapali paskudną grypę. Lauren musiała pojechać na odwiert, pobrać i zbadać próbki i jak najszybciej wrócić. Lada moment odwiert miał osiągnąć zaplanowaną głębokość. Za tydzień powinno być po robocie. Najpóźniej za dwa. Prócz tego projektu miała na głowie jeszcze dwa inne. I bardzo chciała awansować. Wszyscy się tego po niej spodziewali, a ona nie zwykła sprawiać ludziom zawodu. Wyjrzała przez okno. W światłach śmigłowca dostrzegła polarnego lisa, który właśnie wyszedł na łowy. Uśmiechnęła się do siebie. To zadanie nie było w końcu aż takie trudne. Nawet się ucieszyła, że będzie mogła na jakiś czas zapomnieć o pantoflach na wysokim obcasie i pochodzić w ulubionych wygodnych ciuchach. I znów swobodnie oddychać.

R

S

Zdążyła już zapomnieć, jak bardzo kochała Arktykę. Nieujarzmioną, świeżą, prawdziwą. Tak bardzo różną od środowiska, w jakim Lauren żyła przez kilka ostatnich lat. W samolocie wiozącym ją z Anchorage do Deadhorse zdjęła kosztowną garsonkę, którą Crocker przywiózł jej z San Francisco, ale dopiero w śmigłowcu rozczesała starannie ufryzowane włosy, związała je w koński ogon i wsadziła pod stary kask ochronny. Od razu poczuła się lepiej. Prawie swobodnie. Naprawdę potrzebowała tej przerwy w obłędnym wyścigu szczurów. Uśmiechnęła się, wyobrażając sobie, co też pomyślałby Crocker, gdyby mógł ją teraz zobaczyć. Nigdy nie widział Laurett ubranej w wytarte dżinsy, sweter z golfem i nadgryziony przez mole pulower. Ulubiony pulower jej zmarłego ojca. Ścisnęła zaręczynowy pierścionek z dwukaratowym brylantem ukryty w ciepłej rękawicy. Miała przed oczyma przerażoną minę Crockera i niezadowolenie swej matki. Lauren i Crocker wkrótce mieli się pobrać. Mama wszystko dokładnie zaplanowała: uroczysty ślub, huczne wesele, setki białych róż, kilometry białego jedwabiu... Mama uwielbiała Crockera. Wszyscy go uwielbiali. Był świetną partią. Wiceprezes do spraw finansowych w Tiger Petroleum. Przystojny, lubiany i szanowany. Lauren zrobiło się przykro z powodu porannej kłótni. Crocker sprzeciwiał się jej wyjazdowi na Caribou Island. Nie chciał, żeby przez dwa tygodnie mieszkała pośród osiemdziesięciu mężczyzn, których jej matka określała mianem „śmieci z pól naftowych".

R

S

Lauren także nie miała na to ochoty, ale po prostu nie było innego wyjścia. Zresztą cała ta operacja od początku była nawiedzana przez liczne plagi. To był jeszcze jeden powód, by pojechała na odwiert. - Zrozumiałem! - wrzasnął pilot do mikrofonu. Zdjął słuchawki i podał je zdumionej Lauren. - Do ciebie. - Do mnie? Kto, u licha, może tu do niej dzwonić? Jeśli to mama, to dostanie szału. Nie mam teraz czasu na rozmowy o tym, kto po kogo przyjedzie, kiedy będą się wybierać na przyjęcie z okazji urodzin Crockera, albo w co ma się ubrać na najbliższy bal charytatywny. Po śmierci ojca życie Lauren zmieniło się nie do poznania. Mama ponownie wyszła za mąż za jednego z członków możnej rodziny Fotheringay. Doprowadziła do tego, że jej nowy mąż zaadoptował Lauren, by ona też mogła cieszyć się wszystkimi przywilejami należnymi osobom noszącym to nazwisko. Lauren czasami nawet się zastanawiała, czy zmiana nie była zbyt radykalna. Westchnęła zrezygnowana, zdjęła kaptur i wsunęła słuchawkę pod flanelową wyściółkę kasku. - Halo? - Cześć, maleńka - znajomy głos dobiegał z daleka. - Crocker! - Chciałem tylko sprawdzić... - Głośne trzaski zagłuszyły resztę zdania. - Crocker? Jesteś tam? - ...czy wszystko w porządku. - W porządku - zapewniła go Lauren. - Wszystko prócz pogody.

R

S

Wiatr pędził po lodzie tumany suchego śniegu. Padało coraz mocniej. Dalej niż sto metrów przed śmigłowcem nie było nic widać. - Uważaj na siebie, maleńka. - Dobrze. Przepraszam za to, co było rano. - Ja też. To moja wina. Nie myśl już o tym. Aha, i powiedz, żeby Salvio zadzwonił do mnie przez satelitę, jak tylko wylądujesz. Telefony pewnie nie działają. Chciałbym... Kolejna fala trzasków przerwała połączenie. Tym razem na dobre. Lauren oddała pilotowi słuchawki. - Chyba jesteśmy poza zasięgiem. - Nie. To ta pogoda. Nie jest bezpiecznie teraz latać. Wyrzucę cię i znikam stąd. - Dobra. - Lauren wzięła torbę podróżną leżącą dotąd na ławeczce za jej plecami. Chciało jej się śmiać. Crocker na pewno poprosi Jacka Salvia, pracownika firmy nadzorującego prace na Caribou Island, żeby miał ją na oku. To naprawdę miłe z jego strony. Była przemęczona. Już dawno straciła złudzenia co do świata biznesu. Czasami zastanawiała się, dlaczego tak bardzo zależy jej na awansie. Zaproponowała nawet, że po ślubie pozostaną w Anchorage, zamiast przenosić się do San Francisco, jak sobie tego życzył Crocker. Crockerowi ten pomysł się nie spodobał, więc Lauren nawet nie wspomniała o rezygnacji z pracy w Tigerze i w ogóle w branży naftowej. A przecież wolałaby robić coś z sensem. Na przykład zostać nauczycielką w szkole podstawowej. Mogłaby uczyć dzieci o ziemi. Ojciec Lauren o tym marzył. Nic z tego nie wyszło, bo żona sobie tego nie życzyła.

R

S

To chyba rzeczywiście tylko głupie marzenie. Zupełnie nie przystające do wizerunku ambitnej młodej kobiety. Cóż, może w następnym życiu... Postanowiła, że gdy wróci do domu, będzie poświęcać Crockerowi więcej czasu. Oboje pracowali zawodowo, a Crocker był zaangażowany w działalność charytatywną, więc niewiele czasu mieli dla siebie. Twierdził, że po ślubie wszystko się zmieni, lecz Lauren wątpiła, by to było możliwe. Oboje byli tak bardzo zajęci! Nie była nawet pewna, czy poza pracą w ogóle coś ich łączy. Crocker ją przekonał, żeby przyspieszyć ślub prawie o rok. Tymczasem Lauren wolałaby przedtem lepiej poznać narzeczonego, upewnić się, że są sobie przeznaczeni. Crocker twierdził, że bardzo ją kocha, że jej potrzebuje, a Lauren... -Jesteśmy! - krzyknął pilot. - Altex. Instalacja Trzynaście-E. Ostry blask lamp sodowych oświetlał teren odwiertu, nadając temu miejscu niesamowity wygląd. Lauren patrzyła na szereg kontenerów mieszkalnych. Przed każdym stał stary agregat prądotwórczy. Tylko dzięki temu wewnątrz było ciepło. Z wieży szybu sterczała rura płuczki. Kiwała się w podmuchach silnego wiatru. Lauren otarła napływające do oczu łzy. - Ciągle cię to wzrusza, co? - Pilot spojrzał na nią ze zrozumieniem. Zwolnił, zataczając szeroki łuk nad miejscem wierceń. - Tak - przyznała Lauren. - Troszeczkę.

R

S

Miała zaledwie jedenaście lat, kiedy jej ojciec zginął w wypadku na odwiercie. Był geologiem i tak samo jak Lauren pracował dła wielkiej kompanii naftowej. Jednak on robił to wyłącznie z powodu wysokich zarobków, a nie z zamiłowania. Matka wciąż narzekała na brak pieniędzy. Lauren dobrze zapamiętała jej tyrady wygłaszane za każdym razem, kiedy ojciec wspominał, że chciałby rzucić wiercenia i pracować w szkole. Nauczanie było jego pasją. Praca na odwiercie była ciężka, warunki bardzo trudne, a mimo to rzadko dochodziło do poważniejszych wypadków. W ciągu kilkudziesięciu lat, jakie minęły od znalezienia ropy na Alasce, powstała tu mała, doskonale zgrana społeczność. Wszyscy znali Hatcha Parkera i wiedzieli, co się zdarzyło na 13-E. I wszyscy wiedzieli, że Lauren jest jego córką. - Na pewno chcesz zostać? - zapytał jeszcze raz pilot. Opuścił śmigłowiec na gładką zamarzniętą powierzchnię jakieś sto metrów od obozowiska. - Kiedy ostatnim razem nastała taka paskudna pogoda, przez wiele tygodni nie można się było tutaj ani dostać, ani stąd wydostać. - Na pewno. - Poprzez zamieć dostrzegła nowiutką przyczepę mieszkalną. Stała nieopodal wieży, tuż obok basenu ssącego płuczki, który wszyscy zwali „studzienką". Lauren spojrzała na zegarek. Druga po południu, a na dworze było zupełnie ciemno. Nic na świecie nie mogło się równać z nocą polarną. - Jak chcesz. Uważaj na siebie, mała. Jeden z robotników otworzył drzwi śmigłowca. Lauren wciągnęła mroźne powietrze. Wielki błąd. Płuca jej zlodowaciały. Zapomniała, że nie wolno tego robić.

R

S

Robotnik wziął od niej torbę i Lauren zeskoczyła na ziemię, trzymając w ręku tylko aktówkę. Popędzili jak szaleni do czekającego na nich pojazdu. Sto metrów do obozu to niedaleko, ale podczas zamieci stanowczo za dużo jak na spacer. Lauren pomachała ręką pilotowi, który uniósł kciuk na szczęście, zanim wystartował. Przez krótką chwilę żałowała, że nie może odlecieć razem z nim. Niestety, było już za późno. Musiała tu zostać przynajmniej tydzień. Podczas zamieci śnieżnej loty były wstrzymane, a Caribou Island znajdowała się w odległości stu sześćdziesięciu kilometrów od Deadhorse, najdalej na północ wysuniętej placówki firmy Tiger. Za daleko, by jechać samochodem w takich warunkach, nawet gdyby wybudowano drogę, czego nie zrobiono. Podobno trzeba było ograniczać wydatki. Lauren weszła do świetlicy. A raczej nie weszła, tylko wiatr ją wdmuchnął. Dwanaście par oczu patrzyło, jak zdejmuje kaptur, a potem kask, spod którego wyłaniają się jej długie do ramion włosy. Nic się tu nie zmieniło. Ludzie, jak zwykle, byli zdumieni, kiedy okazywało się, że geolog, na którego czekali, jest kobietą. Skinęła głową na powitanie, prześliznęła się pomiędzy stolikami pełnymi pustych paczek po papierosach i zużytych jednorazowych kubków po kawie. Weszła do szatni. Powiesiła w kącie ciepłą kurtkę i kask, odstawiła na bok polarne buty. Poszła prosto do biura. To było trochę tak jak z jazdą na rowerze, której nigdy się nie zapomina. Lauren trafiłaby do tego biura z zamkniętymi oczami. W pomieszczeniu było duszno, jak zawsze we wszyst-

R

S

kich pomieszczeniach na polu naftowym. Śmierdziało zastarzałym dymem papierosowym. Nie taką Alaskę Lauren pokochała. Weszła do biura i oniemiała. - Cześć, Szperaczu. - Zmęczoną twarz Paddy'ego 0'Connora rozjaśnił uśmiech. - Paddy! - Mężczyzna w sile wieku podniósł się ze starej sofy, która stała tu, od kiedy założono bazę 13-E. - Co ty tu robisz? Myślałam, że już dawno zrezygnowałeś z pracy w terenie. - Nic podobnego, Szperaczu. Wciąż jestem na posterunku. - Przytulił ją do siebie. Lauren drugi raz tego dnia zachciało się płakać. Już dawno nikt nie nazywał jej Szperaczem. Nikt prócz Paddy'ego 0'Connora, właściciela Altex Drilling, firmy, która od dawna chyliła się ku upadkowi. Kompanie naftowe, w tym także Tiger, nie miały własnych instalacji wiertniczych ani nie zatrudniały robotników. To wszystko kontraktowano w takich przedsiębiorstwach jak Altex. Tylko geolog, inżynier oraz nadzorca robót - w tym przypadku Jack Salvio - byli pracownikami Tigera. Przezwisko Szperacz wymyślił ojciec Lauren. Była wtedy dzieckiem i chodziłam nim na pola naftowe. Z nim i z Paddym, najlepszym przyjacielem Hatcha Parkera. Popatrzyła ciepło w zmęczone oczy mężczyzny. - Muszę z tobą porozmawiać, Lauren - powiedział. Już się nie uśmiechał. - Najpierw powinieneś zagonić do roboty tych swoich obiboków. - Jack Salvio przeszedł obok nich i usiadł na

R

S

zniszczonym krześle. Zdjął z głowy kask i rzucił go na zasłane papierami biurko. - Jak się masz, Jack? - Powitała go Lauren. - Bywało lepiej. - Salvio machnął ręką. - Mamy opóźnienie. I jeszcze do tego ta pogoda! Lauren patrzyła na monitor stojącego na biurku komputera, który wyświetlał informacje dotyczące zarówno warunków atmosferycznych, głębokości odwiertu, jak i innych ważnych okoliczności prowadzonej na tym terenie operacji. Dziwne. Lauren raz jeszcze zerknęła na ekran i przyjrzała się danym. Coś tu się nie zgadzała. Może to wina komputerów i ich oprogramowania. Kosztowały firmę masę pieniędzy, a okazały się zawodne. Salvio spojrzał na jeden z monitorów, zaklął i natychmiast wyłączył komputer. Lauren nie przepadała za sposobem bycia Jacka Salvia, ale go szanowała. Był profesjonalistą, znał się na robocie, a ona musiała z nim współpracować, jeśli mieli zakończyć tę operację w terminie. - Gdzie masz torbę, Szperaczu? - Paddy wyjrzał na korytarz. - Pomogę ci się rozpakować. - Nic z tego. - Salvio zerwał się z miejsca jak oparzony. Musimy skończyć odwiert. Niech któryś z twoich ludzi się tym zajmie. Wziął Lauren pod ramię i wyprowadził ją z biura. Nie było sensu się spierać. Na Caribou Island rządził Jack Salvio. Niepodzielnie. Właśnie skończyła się przerwa dla pierwszej zmiany. Z pomieszczeń mieszkalnych szło do szatni kilku maruderów. Salvio gwizdnął na jednego, z nich:

R

S

-Hej, ty! Nanook. Lauren syknęła. Widać nie uważał na wykładach o problemach etnicznych, jakie Tiger Petroleum zorganizował dla swoich pracowników. Postawny mężczyzna stanął jak wryty, ale się nie odwrócił. Był bardzo wysoki. Stanowczo za wysoki jak na Eskimosa. Potężnych muskułów nie zdołała skryć znoszona flanelowa koszula i ubrudzone błotem dżinsy. Miała ochotę zagwizdać z podziwu, ale się powstrzymała. Osiłek zacisnął pięści i powoli odwrócił się do Salvia, nie kryjąc niechęci. - Rusz tyłek i weź bagaże tej pani. - Salvio wskazał ruchem głowy torbę podróżną i aktówkę. Lauren trudno było zdecydować, czy ma do czynienia z Eskimosem. Mężczyzna miał około trzydziestu lat, czarne włosy, brązową skórę, ale rysy twarzy nie były charakterystyczne dla Eskimosa. Matka Lauren na pewno powiedziałaby, że nos mężczyzny jest angielski - wąski i prosty jak strzała. Pani Fotheringay uwielbiała Anglików. Z całą pewnością ani jej, ani Crockerowi nie spodobałby się sposób, w jaki Lauren patrzyła na nieznajomego. Ani jak on się w nią wpatrywał. Przeniósł wzrok na Salvia. Zrobił taką minę, jakby chciał go wdeptać w ziemię. Bez słowa minął leżące na podłodze bagaże Lauren, a potem powiedział: - Mówiłeś do mnie? - Owszem. - Salvio musiał podnieść głowę, żeby zmierzyć się z wrogim spojrzeniem. A przecież nie był

R

S

ułomkiem. Lauren miała niecałe metr sześćdziesiąt i dla niej każdy był wysoki. - Nazywam się Adams. Adams. Pewnie był półkrwi Eskimosem. Najwyraźniej zrobił coś, co wprawiło Jacka Salvia we wściekłość. Faktem jest, że Jack nie był aniołkiem. Taką już miał naturę. Poza tym musiał wymagać od ludzi posłuszeństwa i dyscypliny. Lauren wyczuła, że tym razem jednak powodem napięcia było coś niezwiązanego bezpośrednio z pracą. - Ja zaniosę - wtrącił się Paddy. Schylił się po torbę, spoglądając przy tym znacząco na Lauren. - Chodź, Szperaczu. Najwyraźniej chciał z nią porozmawiać na osobności. Tak niezwyczajnie się zachowywał. W ogóle chyba działo się tu coś dziwnego. Ta atmosfera... - Nie - warknął Salvio, ani na chwilę nie spuszczając oczu z Adamsa, który stał z wyzywającą miną. - Ależ, Jack... - Nanook zaprowadzi ją do przyczepy. Zrobisz to, prawda, chłopcze? - Wielkie dzięki. Sama sobie znakomicie poradzę. -Lauren podniosła z podłogi swoje bagaże. Nim ktokolwiek zdążył się odezwać, była już w szatni. Ubrała się w mgnieniu oka. Po chwili zjawił się Paddy, a tuż za nim - Salvio i Adams. Lauren nic z tego wszystkiego nie rozumiała. W końcu nie przyjechała do Ritza. Spokojnie mogła się obejść bez bagażowego. - Teraz ja poniosę. - Adams wyjął jej z ręki torbę podróż ną. - Mam jeszcze kilka minut do rozpoczęcia zmiany.

R

S

- Nie trzeba. - Sięgnęła po torbę i ich dłonie musnęły się, a spojrzenia spotkały... Lauren przebiegł dreszcz. Przez uła mek sekundy wyobrażała sobie, co mogłaby czuć, gdyby te męskie dłonie dotykały jej skóry, głaskały i pieściły. Otrząsnęła się prędko. Przecisnęła się obok Adamsa, co wcale nie było łatwe, jeśli wziąć pod uwagę jego posturę i grube ubranie Lauren. - Proszę bardzo. - Adams przyglądał się, jak przechodziła pomiędzy stolikami do wyjścia. Nie widziała go oczywiście, ale czuła na plecach jego spojrzenie. Miał czarne oczy. Czarne jak noc na Alasce. - A co z naszą rozmową, Szperaczu? Lauren zamknęła za sobą drzwi. Nie zamierzała teraz słuchać, co Paddy ma jej do powiedzenia. Potem będzie na to dość czasu. W tej chwili chciała się tylko rozpakować i jak najszybciej zabrać do pracy. Po drodze do swego kontenera wdychała lodowate powietrze, tym razem specjalnie. Lodowate zimno w płucach sprawiało przyjemność. Nareszcie poczuła, że znów jest w terenie.

ROZDZIAŁ 2

R

S

Seth Adams nie lubił się zakładać, ale gdyby miał odgadnąć złodzieja, którego kazali mu znaleźć federalni, postawiłby na Lauren Fotheringay. Rok temu niewielka zagraniczna spółka naftowa, która nigdy wcześniej nie postawiła stopy na Alasce, za bajońską sumę wynegocjowała prawo poszukiwania ropy. Niemożliwe, żeby to był ślepy traf. Musieli otrzymać poufne informacje, a jedynym ich źródłem mogła być Tiger Petroleum, spółka naftowa mająca monopol na prowadzenie wierceń na Alasce. Tamta mała spółka mogła zwyczajnie ukraść interesujące ją dane, lecz FBI sprawdziło zabezpieczenie w Tigerze i nie znalazła śladu włamania. Tak więc najprawdopodobniej ktoś te cenne informacje po prostu przehandlował bez zgody firmy, czyli ukradł. W Tiger Petroleum zainstalował się złodziej. FBI, wraz z kierownictwem Tigera i paroma grubymi rybami z Wall Street, z wiadomych względów bardzo zależało na schwytaniu przestępcy. Caribou Island było dobrym miejscem do rozpoczęcia obserwacji. Złodziej mógł znów się uaktywnić. Oczywiście żaden z pracowników Tigera nie wiedział,

R

S

że ktoś im patrzy na ręce, i FBI życzyło sobie, by tak pozostało. No, właśnie, pomyślał Seth, patrząc przez zamarznięte okno, jak Lauren Fotheringay taszczy bagaże w szalejącej zamieci. Ta kobieta była stanowcza i zdecydowana. I o wiele ładniejsza niż na zdjęciach w plotkarskich magazynach, na których stała obok Crockera Holta, ubrana wytwornie i elegancko. Seth dużo o niej wiedział. Nie tylko z gazet, ale także z poufnej informacji, jaką przygotował dla niego Bledsoe. O niej i o tym jej narzeczonym rządzącym finansami Tiger Petroleum. Lauren Fotheringay przypominała Sethowi Kitty, jego byłą żonę. Obie zachowywały się wyzywająco i obnosiły się ze swoim statusem i wysoką pozycją zawodową. Takie kobiety lubią potajemnie zabawiać się z facetami, których uważają za stojących dużo niżej od siebie w społecznej hierarchii. Seth doskonałe znał ten rodzaj kobiet, choć wolałby nic o nich nie wiedzieć. Ta dumna panna z wielkiego świata nie miała pojęcia, że Seth nie jest zwykłym robotnikiem. Już nie. Po skończeniu szkoły najpierw pracował przy wierceniach, żeby zarobić na studia. Skończył kryminologię na University of Alaska. Z pierwszą lokatą. Do końca życia nie zapomni tamtego dnia, kiedy to zadzwonił do nowojorskiego biura ojca, by podzielić się z nim nowiną. Chociaż Jeremy Adams, ważna figura w przemyśle naftowym, nie bardzo się interesował postępami własnego syna, tamta wiadomość zrobiła na nim wrażenie. Do FBI przyjęto Setha prosto po studiach. To była jakby

R

S

nagroda za dobre wyniki, choć równie dobrze mógł się tam dostać bez pierwszej lokaty. Naprawdę był dobry, a jednak Bledsoe, szef jego sekcji, od początku go nie lubił. Z wzajemnością. Trzy lata temu Bledsoe wylał go z pracy z powodu, o którym Seth wolałby zapomnieć. FBI, wraz z Secret Service, przez pół roku ciężko pracowały i wydały masę pieniędzy, żeby nakryć szajkę fałszerzy pieniędzy, a tymczasem Seth w ostatniej chwili się zdemaskował. Gdyby tego nie zrobił, jego partner dostałby kulę w łeb. Seth uważał, że nie miał wyjścia. Bledsoe był innego zdania, więc Seth wrócił do rodzinnej wioski Kachelik. Został komendantem miejscowego posterunku. To była wspaniała praca, a poza tym lubił swoją wioskę. Miał tu rodzinę i przyjaciół. Żona odeszła do niego, kiedy wyrzucono go z FBI. Teraz, po latach, Seth uważał to za dar losu. Pochodzili z różnych światów i zupełnie do siebie nie pasowali. Przez całe lata właściwie nic się nie działo. Nie miał ani poważnych zadań, ani żadnej dziewczyny na serio. Życie toczyło się spokojnie, aż kilka tygodni temu w wiosce pojawili się dwaj ludzie z FBI. Przylecieli w nocy, cywilnym śmigłowcem. Bledsoe chciał, żeby Seth wrócił do firmy, ale nie dlatego, że zmienił zdanie. Po prostu pilnie potrzebował Setha. Federalni musieli wsadzić swojego człowieka na Caribou Island, a nie mogli znaleźć nikogo odpowiedniego. Żaden ze zdolnych młodych agentów nie nadawał się do tej akcji ze względu na specyficzne okoliczności i miejsce. Dlatego wybrano Setha.

R

S

Z początku nie chciał o niczym słyszeć, ale starszyzna wioski poradziła, by przyjął propozycję. Seth nie bardzo wiedział dlaczego. W końcu się zgodził, ale nie ze względu na sugestię starszyzny. Także nie dlatego, że Bledsoe obiecał przywrócić Setha na dawne stanowisko, jeśli złapie złodzieja. Z powodu marnej kondycji finansowej Alteksu FBI nie miało najmniejszych trudności z umieszczeniem Setha wśród załogi zatrudnionej do odwiertu na Caribou Island. Pracował szósty dzień i na razie nie zauważył niczego podejrzanego. Załoga - jak to zwykle bywa z obcym -przyjęła go chłodno. Gdyby było inaczej, zacząłby coś podejrzewać. Jack Salvio okazał się wrednym typem, ale i z nim Seth potrafił sobie poradzić. Sprawy toczyły się swoim torem, dopóki na Caribou Island nie wylądowała Lauren Parker Fotheringay. Od razu wszystko stanęło na głowie. Zapiął polarną kurtkę, założył na głowę kask i otworzył drzwi. Arktyczne powietrze uderzyło go prosto w twarz. Jakieś rutynowe prace opóźniły początek jego zmiany, lecz Seth na wszelki wypadek zajrzał na pomost wiertniczy. Wolał sprawdzić, czy aby na pewno nikt go tam nie potrzebuje. Potem będzie miał dość czasu na niespodziewaną wizytę u podejrzanego numer jeden zajmującego nową przyczepę mieszkalną. Pewnie Crocker jej to załatwił. Ważniak od finansów firmy. Opiekuńczy narzeczony. Przyczepy mieszkalne dla geologów zawsze były stare, zniszczone, ledwie nadawały się do użytku. W każdym razie Seth nigdy przedtem innej nie widział. Ale tę, znacznie większą i ładniejszą niż wię-

R

S

kszość domków w Kachelik, dostarczono kilka dni wcześniej specjalnie dla jej wysokości pan Fotheringay. Wbiegł na pomost, przeskakując po dwa stopnie naraz. Mimo gęsto padającego śniegu dostrzegł z daleka Paddy'ego 0'Connora, a raczej rozpoznał jego czerwony kask. Paddy zmierzał prosto do przyczepy Lauren Fotheringay. Seth pomyślał, że dobrze by było posłuchać, o czym rozmawiają. Paddy także znajdował się na jego liście, ale jako podejrzany mniejszego kalibru. Federalni ustalili, że złodziejem jest ktoś z załogi Tigera, ktoś z przygotowaniem technicznym, kto potrafi właściwie zinterpretować dane zebrane na odwiercie. Jednak ta osoba nie mogła działać sama. Musiała mieć pomocnika w terenie. Właściciel firmy wynajmującej się do prowadzenia wierceń, firmy stojącej na skraju bankructwa, pasował do tej roli jak ulał. Bledsoe niewiele więcej powiedział Sethowi o sprawie. Tyle tylko, żeby było się o co zaczepić. Zadaniem Setha było ustalić, kto ukradł dane, po czym wezwać posiłki. Nie wolno mu było podejmować żadnych akcji na własną rękę. To zostało mu wyraźnie powiedziane. Miał udawać robotnika, mieć oczy szeroko otwarte i meldować o wynikach wszechmocnemu Doyle'owi Bledsoe. Seth wszedł do „psiej budy", jak nazywano małą świetlicę na pomoście wiertniczym. Ludzie pili kawę. Seth wcale się nie zdziwił. Żaden z tych darmozjadów ani myślał kiwnąć palcem, skoro Paddy 0'Connor nie stał nad nimi i nie pilnował, żeby pracowali. Jemu bardzo to odpowiadało. Zbiegł po schodach na

R

S

dół i poszedł prosto do przyczepy tej Fotheringay. Może uda mu się podsłuchać, o czym rozmawia z Paddym. -Hej, Adams! Odwrócił się w stronę, z której dobiegło wołanie, ale nic nie zobaczył. Gęsto padający śnieg ograniczał widoczność do kilku metrów. Jeśli pogoda się nie poprawi, trzeba będzie przeciągnąć liny pomiędzy wieżą a obozowiskiem, żeby nikt się nie zgubił w tej zamieci. Dwóch robotników z załogi Paddy'ego przedarło się przez wiatr i podeszło do Setha. - Może byś nam pomógł. - Jeden z nich wskazał skrzynie z dopiero co dostarczonym sprzętem. - Trzeba to zanieść do magazynu, a wózek jest zepsuty. Seth zaklął w duchu. Koniecznie chciał się dowiedzieć, o czym Paddy rozmawia z tą Fotheringay, ale nie mógł wzbudzać podejrzeń. Nie chciał też dać ludziom powodu, by nienawidzili go jeszcze bardziej niż dotąd. Poza tym w Arktyce, zwłaszcza w zimie, obowiązywało niepisane prawo: każdy musi pomóc potrzebującemu. - Jasne. - Rzucił przeklętym skrzyniom wściekłe spoj rzenie. Pozostało tylko mieć nadzieję, że nie zajmie to zbyt dużo czasu. Dwadzieścia minut później skrzynia była pusta, a dwaj robotnicy zniknęli w świetlicy. Seth mógł wreszcie podejść do przyczepy Lauren Fotheringay i zajrzeć w jedyne niezasłonięte okno. W środku nie było nikogo. To znaczy nie było nikogo w tej części przyczepy, w której urządzono laboratorium. Seth przyglądał się śnieżnobiałej wykładzinie i lśniącym

R

S

blaszanym stołom. Przy drzwiach stała skrzynka pełna plastikowych torebek z ubłoconymi próbkami z odwiertu. Aktówka Lauren leżała na stole obok najnowszego modelu laptopa. W przyczepie, prócz pracowni, była jeszcze tylko sypialnia i niewielka łazienka. Raczej mało prawdopodobne, żeby Lauren i Paddy tam rozmawiali, choć przecież nie było to niemożliwe. Wyglądało na to, że dobrze się znają. Jak on ją nazywał? Szperacz. Trochę dziwne przezwisko dla takiej wyedukowanej panienki z dobrego domu, noszącej na palcu największy brylant, jaki Seth kiedykolwiek widział, i jeżdżącej porsche za siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów. To pewnie też prezencik od narzeczonego. Seth jeszcze przed wyjazdem z domu sprawdził w Internecie najnowsze wiadomości na temat tej pary. Postanowił obejść przyczepę dookoła. Musiał uważać, żeby nie wpaść do studzienki. Wydobywane z odwiertu błoto miało temperaturę powyżej zera, a ponieważ cały czas było w ruchu, była to jedyna niezamarznięta woda w całej Arktyce. Wiatr stawał się coraz silniejszy, pędził tumany suchego śniegu. Dalej niż na odległość wyciągniętej ręki nic nie było widać. Biały śnieg kodował się w blasku lamp oświetlających teren obozowiska, co jeszcze pogarszało widoczność. Nagle w tym białym piekle rozległ się rozpaczliwy krzyk kobiety. To krzyczała nowa pani geolog. Była jedyną kobietą na tej wyspie. Ponad minutę zajęło mu przejście wąskiej grobli od-

R

S

dzieląjącej przyczepę od otworu studzienki. Kiedy przejście się poszerzyło, rzucił się biegiem, ale zaraz stanął jak wryty. Lauren Fotheringay klęczała nad studzienką. W samej koszuli! Bez kurtki. Bez kasku na głowie. Zwariowała czy co? Jasne włosy opadły jej na twarz. Rękami po łokcie umazanymi błotem próbowała wyciągnąć coś ze studni. Albo coś tam wepchnąć. Kiedy spojrzała na Setna, zobaczył w jej oczach strach. - Ty! - wrzasnęła, przekrzykując wiatr. Podszedł jeszcze bliżej. Na lodzie obok Lauren leżał czerwony kask. Dopiero wtedy Seth dostrzegł to, co tak rozpaczliwie starała się utrzymać w rękach. Pokryte błotem bezwładne ciało Paddy'ego 0'Connora. - Co ty wyprawiasz?!

ROZDZIAŁ 3

R

S

Lauren była przerażona. W dodatku Adams patrzył na nią jak drapieżnik gotowy do skoku. Jeszcze trzy kroki... Już tylko dwa! Był coraz bliżej, lecz Lauren nie mogła uciec. Musiałaby puścić kurtkę Paddy'ego, którą trzymała kurczowo, bo tylko tyle była w stanie zrobić. Cała się trzęsła, zarówno z zimna, jak i z wyczerpania i strachu. Adams wyciągnął rękę i chwycił kołnierz kurtki Paddy'ego. Jednym szarpnięciem wyciągnął go z wody. - Odsuń się! Odstąpiła na bok. Z rąk ściekało jej błoto, które za chwilę... Nie, ono już zamarzło. Adams sprawdził puls. Lauren wiedziała, że go nie znajdzie. To była pierwsza rzecz, jaką zrobiła, kiedy natknęła się na Paddy'ego pływającego twarzą w dół w tej przeklętej studzience. - Sprowadź lekarza. Nie usłyszała. Patrzyła na Paddy'ego, a przed oczami miała sceny z przeszłości. Jej ojciec i on nad próbkami skał, przy odwiercie, przy kuflu piwa po pracy... Dlaczego to musiało się przydarzyć właśnie druhowi ojca? Temu

R

S

zmęczonemu, życzliwemu mężczyźnie? Ogarnął ją dojmujący żal. - Sprowadź lekarza - powtórzył Adams, który tymczasem rozpoczął reanimację. - Natychmiast! To ją otrzeźwiło. Zerwała się na równe nogi. - T.. .tak - wydukała. - Oczywiście. - Zaczekaj. - Przerwał masaż serca na krótką chwilę. Zdjął z siebie polarną kurtkę i rzucił Lauren. Gdy szczękając zębami, wkładała ją, obrzuciła Adamsa badawczym spojrzeniem. Wyczytała w jego wzroku coś, na co nie była przygotowana. Oskarżenie. - Niech wezmą ze sobą nosze - powiedział. - Niech Salvio ściągnie pomoc z Kachełik. To bliżej niż Deadhorse. Skinęła głową, wzięła się w garść i popędziła ile sił w nogach. Nie zdążyła zapiąć kurtki, której poły powiewały na wietrze. Gdy przerażająca wieść się rozeszła, w obozowisku zawrzało. Dwadzieścia minut później w niewielkim gabinecie lekarskim piegowaty dwudziestolatek świeżo po kursie ratownictwa medycznego orzekł, że Paddy 0'Connor nie żyje. Lauren zrobiło się niedobrze. Ogarnęła ją rozpacz, łzy potoczyły się po policzkach. - Chodź. - Salvio objął ją ramieniem i poprowadził do drzwi. - Mam coś dla ciebie. Chciała wyswobodzić się z uścisku, ale nie ustępował. Prowadził ją do biura. Minęli Adamsa, który razem z resztą ludzi stał w korytarzu. Twarz miał ściągniętą, oczy czarne i nieprzeniknione.

R

S

Czyżby uważał, że mam coś wspólnego z tym, iż Paddy nie żyje? - pomyślała Lauren. - Żyje? - Spytał któryś z członków załogi. Salvio pokręcił przecząco głową. Niektórzy pracowali z Paddym od samego początku. Lauren znała go od zawsze. Weszli do gabinetu, Salvio posadził Lauren na starej sofie. - Siadaj. - Nie,ja... Popchnął ją lekko. Usiadła i patrzyła, jak wyciąga coś z szafki. - Masz. Wypij. - Podał jej srebrną flaszeczkę. Nawet się nie zdziwiła, że Jack Salvio nie podporządkował się przepisom stanowczo zabraniającym przechowywania alkoholu na terenie wierceń. Wypiła spory łyk. Alkohol był mocny, palił żywym ogniem. - Dobrze. Teraz odpocznij chwilę. Wyglądasz okropnie. Kurtkę Adamsa zostawiła w szatni. Miała ubłocone ubranie, nawet włosy... Ale to mogło zaczekać. - Muszę zadzwonić. - Telefony nie działają. Pogoda. Rzeczywiście. Z tego wszystkiego całkiem o tym zapomniała, choć Crocker napomknął o tym podczas rozmowy, kiedy ona jeszcze była na pokładzie śmigłowca. - To znaczy, że nikt nie przyjedzie po ciało? - Nie. - A połączenie satelitarne? Muszę zadzwonić do szefa, powiedzieć mu, co się stało.

R

S

- Walters musi poczekać. Tak samo jak i cała reszta świata. Satelita też nie działa. - Jakim cudem? - Połączenia satelitarne działały w każdych warunkach. - Nie mam pojęcia. Nie działa, i tyle. To co teraz zrobimy? - Chyba trzeba zakończyć prace. - Salvio wzruszył ramionami. - Przerwać wiercenia. - Żartujesz, prawda? - Nie żartuję. Jak tylko zawiadomimy centralę o tym, co się stało, zaroi się tu od najwyższych urzędników Tiger Petroleum, przedstawicieli agencji naftowej, policji... Cała stanowa hołota zwali się nam na głowę. Równie dobrze można już kończyć robotę. - A odwiert? - spytała Lauren, patrząc z niedowierzaniem na Jacka. - Tak niewiele zostało nam do końca... Próbki... Jeśli ich nie wydobędziemy... Jeśli ich nie zbadam... Spółka Tiger Petroleum przeznaczyła znaczną część budżetu badawczego na wiercenia na Caribou Island. Bill Walters, bezpośredni przełożony Lauren, liczył na wyniki badań. Dokładność map geologicznych, którymi dysponowała spółka, pozycja firmy w następnej rundzie przetargu na dzierżawę ziemi, w końcu także awans Lauren - wszystko to zależało od dokończenia wierceń. - Przepraszam. - W otwartych drzwiach gabinetu stanął Adams. - Pomyślałem, że to się może komuś przy dać. - Trzymał w ręku czerwony kask. Lauren zmartwiała. Dopiero teraz dotarło do niej, że wieloletni przyjaciel jej

R

S

ojca nie żyje. A ona myśli tylko o pracy! Ponownie łzy napłynęły jej do oczu. Powstrzymała je siłą woli. - Byłeś tam, na dworze - powiedziała do Adamsa. - Po co? - Kto? Ja? - zapytał z głupia frant, Salvio doskoczył do niego, wyrwał mu z ręki kask. - Tak, ty. - Lauren przyglądała się osiłkowi, zastanawiając się, co też on ukrywa. To właśnie obojętna, wręcz znudzona mina wzbudziła jej podejrzenia. - Co to znaczy, że on tam był? - Salvio stanął między nimi. - Kiedy? Adams nie odpowiedział. Stał i patrzył na Lauren. Te czarne przepastne oczy, te rysy jak wykute w kamieniu... Odwróciła wzrok. - Trzeba będzie powiedzieć o tym policji - zdecydował Salvio. - Jak najszybciej. - Nie ufała temu Adamsowi. Coś z nim było nie w porządku. - To ciekawe, że żaden z geologów w jej departamencie nigdy o nim nie wspomniał. W ciągu ostatnich lat Tiger Petroleum wykonała bardzo wiele odwiertów w Arktyce. Obsługą szybów wiertniczych zajmowali się stale ci sami ludzie. To była niewielka grupa. Tymczasem nikt nigdy nie wymienił nazwiska tego półkrwi Eskimosa. - Wracaj do pracy - polecił Salvio, patrząc na Adamsa, a ten się nie ruszył. Z wojowniczą miną stał w miejscu na tyle długo, by dać poznać Jackowi, że ma go w nosie. Chwilę przed tym, nim Salvio podniósł rękę, by go uderzyć, Adams obrócił się na pięcie i wyszedł. - Na twoim miejscu trzymałbym się od niego z daleka.

- Salvio spojrzał z troską na Łauren, co było u niego niezwykłe rzadkie. - Same z nim kłopoty. Lauren po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, co Adams robił w pobliżu studzienki wtedy, gdy powinien pracować na wieży. I w jaki sposób Paddy 0'Connor, stary wyjadacz, który pracował na wszystkich większych polach naftowych świata, od Teksasu i Arabii Saudyjskiej po Morze Północne, mógł się utopić w basenie płuczki, który miał zaledwie półtora metra głębokości.

R

S

Nim zmiana się skończyła, wwiercili się jeszcze trzydzieści metrów. Polecenie geologa. Człowiek zginął, a mimo to wierceń nie przerwano. Seth nie mógł uwierzyć, że Salvio ugiął się przed żądaniami Lauren Fotheringay. W małym pokoju, w którym prócz niego spało jeszcze trzech innych robotników, Seth zdjął ubranie robocze i z ręcznikiem przewieszonym przez ramię poszedł pod prysznic. Gorąca woda łagodziła ból zmęczonych mięśni. Kiedy tydzień wcześniej przyjechał na 13-E, był w doskonałej kondycji, lecz dwunastogodzinne zmiany - dzień pracy, dzień przerwy - mogły wykończyć nawet najsilniejszego. Ubrał się w dżinsy i czystą flanelową koszulę i powędrował do kuchni. Był głodny jak wilk. Na obiad dawali stek z grilla z pieczonymi ziemniakami. Kilku mężczyzn przeszło obok niego, bo Seth, zamiast pójść po swoją porcję, zastanawiał się, co teraz zrobić. Przede wszystkim należało przyjrzeć się studzience, choć zamieć pewnie zniszczyła już wszystkie ślady.

R

S

Seth wziął tylko kilka bułek i prędko ruszył do szatni, przełykając po drodze duże kęsy. W biurze było ciemno. O tej porze Salvio mocno spał. To dobrze, ucieszył się Seth. Miał nadzieję, że śnią mu się koszmary. Seth nie lubił bardzo wielu cech w Jacku Sahdo, ale musiał uważać, by jego emocje nie wpłynęły na tok śledztwa. Przedstawiciel Tigera był takim samym podejrzanym jak wszyscy inni. Z tą różnicą, że pracował dla Tigera prawie trzydzieści łat i przez ten czas nie zdarzyło się nic takiego jak zeszłoroczna kradzież tajnych danych firmy. Nie, to nie ma sensu. Salvio to złośliwy drań, ale jest mało inteligentny i nie ma koneksji niezbędnych do dokonania kradzieży na taką skalę. Co innego Lauren Fotheringay. Miała zarówno rozliczne i na najwyższych szczeblach znajomości, jak i wiedzę pozwalającą odróżnić istotne dane od zwykłego śmiecia. Problem polegał na tym, czy powtórzy zeszłoroczny wyczyn i jeszcze raz sprzeda informacje, tym razem te dotyczące złóż na Caribou Island. Ubrany w polarną kurtkę Seth przedzierał się pod wiatr wprost do studni. Z daleka dostrzegł zarysy przyczepy. W sypialni było ciemno, lecz z nieosłoniętego okna pracowni sączyło się mdłe światełko. Seth postanowił złożyć niespodziewaną wizytę szanownej pani Fotheringay. Ale najpierw musiał obejrzeć studzienkę. Tak jak podejrzewał, miejsce zbrodni zostało dokładnie oczyszczone przez śnieżycę. Nie było odcisków stóp ani żadnych śladów walki.

R

S

-A niech to! - Zaklął pod nosem Seth. - Trzeba było pilnować tej przeklętej dziury. Zaraz po ogłoszeniu śmierci Paddy'ego Salvio zagonił wszystkich z powrotem do pracy. Osobiście nadzorował roboty na zmianie. Seth nie miał najmniejszych szans, żeby wyjść, nie ujawniając się i nie mówiąc o konieczności przeprowadzenia śledztwa. Teraz, po dziesięciu godzinach, nie było już czego szukać. Rozdeptał kopczyk śniegu, który utworzył się w miejscu, gdzie klęczała Lauren. Jedynym dowodem jej obecności była błotnista warstwa lodu. Koło przyczepy stała skrzynka z próbkami. Ktoś pewnie zostawił ją tam przypadkiem, ale to był dobry pretekst. Seth zamierzał go wykorzystać. Wziął ze skrzynki plik zamarzniętych plastikowych torebek i tak uzbrojony wszedł do przyczepy. - Jest tu kto? - zawołał. Lauren aż podskoczyła na dźwięk jego głosu. Właśnie oglądała pod mikroskopem próbki, dlatego w pokoju paliło się tylko przyciemnione niebieskie światło, nadające pomieszczeniu nieziemski wygląd. Z głośnika płynęły ciche dźwięki muzyki. Jakaś celtycka ballada. Trochę to Setha zdziwiło. Panna Fotheringay powinna słuchać muzyki poważnej albo przynajmniej jazzu. -Dlaczego wy nigdy nie pukacie? - Spojrzała na nie go. Zamarła, poznawszy, z kim ma do czynienia. - Ach, to ty.. - Tak, ja właśnie... - Połóż je na stole. - Przeszła obok niego, włączyła górne oświetlenie. - Tam.

R

S

Seth położył próbki obok mikroskopu, lecz zamiast odejść, wpatrywał się badawczo w Lauren. - Czego jeszcze chcesz? Musiała płakać. I chyba w ogóle nie spała. Można to było poznać po czarnych cieniach pod zaczerwienionymi oczami. Oczy miała brązowe. Ładne, pomyślał Seth, już drugi raz tego dnia. - Zobaczyłem te próbki na dworze. Pomyślałem, że pomogę... - Zobaczyłeś? Z drugiego końca obozu przy tej pogodzie? Skrzyżowała ręce na piersi i przyglądała mu się, najwyraźniej czekając na odpowiedź. Sprytna. Dość sprytna, by popełnić morderstwo, zatrzeć ślady i ukryć wszystkie dowody. - Przechodziłem tędy. - To już drugi raz dzisiaj. Po co? Miała rację. Robotnicy nie mieli zwyczaju kręcić się koło przyczepy geologa. Wolno im było tu podejść tylko na polecenie przełożonego. Mapy geologiczne powstawały w oparciu o próbki skał ze śladami ropy, a zatem zawierały najistotniejsze informacje. Każdy geolog strzegł tych danych jak oka w głowie, toteż Lauren Fotheringay patrzyła na Setha z nieufnością niedźwiedzicy chroniącej swe młode. Seth musiał znaleźć sposób, by do niej dotrzeć. Należało wymyślić go na poczekaniu. Gdyby tego nie zrobił, nigdy by się nie dowiedział, czy to ona jest osobą poszukiwaną przez federalnych, ani czy maczała palce w zamordowaniu Paddy'ego 0'Connora. Lekarz stwierdził, że Paddy się utopił, a to

R

S

akurat było niemożliwe. W takim miejscu nie można się utopić. Seth postanowił grać, by dotrzeć do prawdy. Lauren musiała nabrać do niego zaufania. Jeśli nie uda mu się osiągnąć tego inaczej, posunie się do uwodzenia. Ten sposób zawsze się sprawdzał w odniesieniu do kobiet jej pokroju, księżniczek na wysokich stanowiskach wyrwanych ze swego codziennego otoczenia. -Zgadłaś - powiedział, spoglądając na nią. - Te próbki to był tylko pretekst. Chciałem z tobą pogadać. Warto było postawić wszystko na jedną kartę, bo Lauren się zainteresowała. Wprawdzie Seth nie był pewien, czy zaciekawiła ją prawda, czy też może nadzieja na romans, ale to akurat nie miało większego znaczenia. Najważniejsze, że przestała być aż tak wrogo nastawiona. - Gadaj. - Ruchem głowy wskazała krzesło, lecz nadal bacznie mu się przyglądała, nie kryjąc podejrzliwości. Seth zdjął kurtkę, położył na stole kask, ale nie usiadł. - Fajna muzyka - powiedział i uśmiechnął się. Spojrzenie brązowych oczu Lauren w mgnieniu oka znów stało się lodowate. Wyłączyła odtwarzacz i przybrała oficjalną pozę. - Paddy nie wpadł do studzienki i nie utonął. Został zamordowany - powiedziała, nie kryjąc rozpaczy. Na ułamek sekundy stała się zwykłą kobietą. To zaniepokoiło Setha. Na szczęście trwało tylko chwilę. Twarz Lauren Fotheringay ponownie stała się nieprzenikniona. - Byłeś tam wtedy. - Ty też.

R

S

- Myślisz, że to ja go zabiłam? - A nie? - Żartujesz sobie ze mnie, prawda? - spytała zdumiona. - Tak myślisz? - A więc coś jednak osiągnął. Przycisnął ją do muru i sprawdził, jak zareaguje. Nie takiej reakcji się spodziewał. - Zwariowałeś - oznajmiła z absolutną pewnością. Odwróciła się do niego plecami i zacisnęła palce na blacie stołu. Chwiała się. Najwyraźniej była wykończona. - Wynoś się! Odruchowo przysunął się bliżej. Może rzeczywiście nie była taka przejrzysta, jak mu się z początku wydawało. Sądził, że ją rozgryzł, ale przecież nie umiał rozszyfrować człowieka od pierwszego wejrzenia. - O czym rozmawiałaś z Paddym? - O niczym. Przyszłam tu, żeby... - Urwała. Spojrzała na Setha z wyższością. Dokładnie tak jak jego była żona. - A co cię to w ogóle obchodzi? - Jestem naocznym świadkiem. Widziałem, jak Paddy szedł do twojej przyczepy. 0 Nie dotarł tu. Po tym, jak wyszłam z biura, zobaczyłam go dopiero... - Odwróciła wzrok. - Widziałem cię nad jego ciałem. Próbowałaś... - Próbowałam go wyciągnąć. - To wcale tak nie wyglądało. Patrzyła na niego w milczeniu, dłonie zacisnęła w pięści. Nietrudno było się domyślić, że panowała nad sobą ostatkiem woli. Seth w myśli błyskawicznie zestawił fakty.

R

S

Paddy 0'Connor dobiegał sześćdziesiątki, ale po latach pracy przy odwiertach był w doskonałej fizycznej formie. Kobieta drobnej budowy, a do takich należała Lauren, nie zdołałaby go zaciągnąć do studzienki wbrew jego woli. Seth nie obejrzał ciała Paddy'ego. Był zbyt zajęty reanimacją. Teraz potwierdzenie jego podejrzeń stało się prawie niemożliwe. Ciało Paddy'ego, owinięte w plastikowy worek, leżało w wielkiej lodówce w kuchni, w której przez całą dobę ktoś się kręcił. Ale przecież Lauren mogła uderzyć Paddy'ego czymś ciężkim, a potem zaciągnąć do studzienki i utopić. Padał gęsty śnieg, mogła sądzić, że nikt jej nie zauważy. Rozejrzał się po pracowni. Papiery były równo poukładane, wokół panował nienaganny porządek. Nie dostrzegł najmniejszych śladów walki. Nawet błota nie było na podłodze. Poza tym, które przed chwilą naniósł Seth. Albo Lauren Fotheringay była niewinna, albo bardzo, bardzo sprytna. Seth skłaniał się ku tej drugiej tezie. - Powinieneś już iść. - Odwróciła się do niego plecami, wyłączając mikroskop. Nie zamierzał się poddawać. Postanowił spróbować z innej beczki. - Chyba dobrze znałaś Paddy'ego? - Owszem. Był... - Urwała i Seth pomyślał, że już nic więcej nie powie. Tymczasem Lauren dodała: - Był przyjacielem mojego taty. Była napięta jak struna.Włożyła do szuflady jakieś próbki i zamknęła ją niemal automatycznie. Zapatrzyła się przed siebie.

Seth znał historię jej ojca. Wszyscy z branży ją znałi. Nie wiedział tylko, że Hatch Parker i Paddy 0'Connor się przyjaźnili. W informacjach, jakich dostarczył mu Bledsoe, też nic na ten temat nie znalazł. - Przykro mi - powiedział Seth. - W porządku. Ja tylko... Widział, jak bieleją zaciśnięte na brzegu stołu palce. Ramiona Lauren drżały niemal niedostrzegalnie. Płakała. - Nie płacz. - Nie myśląc o tym, co robi, położył dłonie na jej ramionach. Chciał ją uspokoić. Tylko przypadkiem usta musnęły jej włosy, gdy nachylił się, by szepnąć jej do ucha: Wszystko będzie dobrze. Ogarnęło go niechciane współczucie. Był agentem FBI, ściśle byłym agentem FBI, ale miał do wykonania zadanie. Należało przesłuchać podejrzaną, a nie pocieszać zapłakaną kobietę. Odwróciła się gwałtownie. Byłaby upadła, gdyby jej nie przytrzymał. Nie wiedział, jak to się stało, że oplotła mu szyję rękami i wtuliła twarz w jego potężny tors. Próbowała się jakoś pozbierać, ale prędko dała za wygraną. - Nie bój się - szeptał Seth, delikatnie głaszcząc ją po plecach. - Wypłacz się, będzie ci lżej. Może za szybko zrobił z niej mordercę? Sprzedać poufne informacje to co innego. Czysto, szybko, w białych rękawiczkach. Mnóstwo forsy, żadnej brudnej roboty. Lauren Fotheringay być może i jest przestępcą, ale raczej nie morderczynią. Jej rozpacz po śmierci Paddy'ego jest szczera aż do bólu. Głaskał Lauren po głowie, szeptał uspokajające słowa.

R

S

Musnął ustami jej ucho, potem policzek. Jeszcze chwila i byłby ją pocałował. - Przepraszam - powiedziała, odsuwając się od niego. Seth natychmiast się cofnął. - Ja... Nie wiem, co mnie napadło. - Nie przejmuj się. - On też był zakłopotany. Chciał już wyjść, lecz Lauren go zatrzymała. - Wyszłam z przyczepy po próbki z tej skrzyni, która stoi przed drzwiami - powiedziała - i wtedy zobaczyłam jego kask. - Paddy'ego? - Tak. - Teraz patrzyła mu prosto w oczy. - Rozejrzałam się, ale nigdzie nie widziałam Paddy'ego. Natomiast coś usłyszałam. - Co takiego? - Sama nie wiem. Zdawało mi się, że ktoś krzyknął, ale wiatr wył tak ogłuszająco, że trudno było stwierdzić to z całą pewnością. - Co zrobiłaś? - Podniosłam kask i poszłam w stronę, z której dobiegł ten dźwięk. Do studzienki. - Bez kurtki? W taką pogodę? - Wiem, że to głupie - wzruszyła ramionami - ale nie pomyślałam o kurtce. - Co było dalej? - Podeszłam bliżej i wtedy zauważyłam, że coś leży w błocie. Kiedy zrozumiałam, że to Paddy... - Urwała. Bardzo starała się nad sobą panować. - Próbowałaś go wyciągnąć? - Tak - skinęła głową - ale on już nie żył.

R

S

Bardzo chciał jej uwierzyć. Nie umiał sobie wyobrazić, że mogłaby kogośzabić. Wiedziony impulsem, uścisnął jej dłoń. - Nic ci się tu nie stanie? - Nic. Muszę się trochę przespać. Był już przy drzwiach, nawet zapiął kurtkę, lecz Lauren jeszcze raz go zatrzymała. - Dzięki - powiedziała i uśmiechnęła się. - Do usług. Wyszedł na dwór. Stał wśród lodowatej zamieci, zastanawiając się, dlaczego zamiast zachować się jak policjant, zareagował jak smarkacz. Pewnie dlatego, że Lauren jest wyjątkowo atrakcyjną kobietą i wcale nie taką ostrą, jak mu się z początku wydawało. Może nie jest tą osoba, której szuka? Chciałby w to wierzyć. Cholera! Już prawie uwierzył. Wystarczyło dziesięć minut w jej towarzystwie. Coś białego przebiegło tuż przed nim. Lis polarny. A raczej dwa lisy. Biegły prosto do obozowiska. Seth doskonale wiedział, dokąd się wybierają. Do śmietnika za kuchnią. Ruszył za lisami. Kucharz znów nie zamknął dokładnie klapy śmietnika. W śmietniku buszowała cała rodzina polarnych lisów. Rozerwały wielki plastikowy wór, szperały w rozsypanych odpadkach. Jeden z lisów trzymał w pysku kawałek pączka. To dlatego ekolodzy tak bardzo pomstowali na firmy prowadzące wiercenia geologiczne. Seth krzyknął i lisy rozpierzchły się na wszystkie strony. Chciał jakoś zabezpieczyć rozerwany worek. - Co jest?

R

S

Nie wierzył własnym oczom: zakrwawione narzędzie ukryte pomiędzy zamarzniętymi resztkami dzisiejszego śniadania. Trzonek był gruby, zatopiony w niebieskiej gumie, główka z jednej strony kwadratowa, z drugiej podłużna, zakrzywiona i ostro zakończona. Młotek geologa.

ROZDZIAŁ 4

R

S

Skąd się tu wzięły te próbki? Z księżyca? Lauren odeszła od mikroskopu. Sięgnęła po kalkulator i jeszcze raz przeliczyła. - Niemożliwe - mruknęła. Po raz trzeci sprawdziła ubrudzoną naklejkę nalepioną na plastikowej torbie z próbkami. Odwiert na Caribou Island nie osiągnął jeszcze planowanej głębokości. W tej chwili nie mogło tam być żadnych śladów ropy ani takich dziwnych skał. Wyłączyła mikroskop, założyła kurtkę i wyszła na dwór. Zamknęła drzwi na klucz. Wolała, żeby nikt nie ruszał próbek, póki nie okaże się, kto zawinił. Najwyraźniej źle oznaczono torebki. Na Caribou Island takich skał po prostu nie było. Lauren dobrze o tym wiedziała. W ubiegłym roku przeglądała mapy podpowierzchniowe. Będzie się miała z pyszna, jeśli nie uporządkuje tego całego bałaganu, to pewne. Nie może przecież wysłać do laboratorium źle oznakowanych próbek. Chociaż... Paddy nie żyje, nie ma żadnej komunikacji... Naprawdę nie wiadomo, z kim w tym całym Alteksie miałaby rozmawiać. Może z Adamsem? Zrobiło jej się ciepło na wspomnienie ogarniających ją

R

S

potężnych ramion tego mężczyzny. Nie pamiętała, żeby Crocker tak czule ją przytulał. A przecież nie wiedziała nawet, jak temu Adamsowi na imię. Wózek widłowy przejechał obok niej, wyrwał ją z zamyślenia. Czterdzieści stopni mrozu, wiatr wyje jak potępieniec, a ona marzy o jakimś robotniku! Cudownie! Tylko tego jej brakowało. Zginął człowiek, wiercenia były opóźnione co najmniej o tydzień, a największy awans w jej życiu wisiał na włosku. Należało się skoncentrować, zająć pracą, a nie załamywać się i płakać w ramionach jednego z członków załogi. Zupełnie obcego. Upłynęło wiele lat, nim zdobyła szacunek mężczyzn, z którymi pracowała: szefów Tigera, a także wiertaczy i zwykłych robotników. Większość z nich nadal uważała, że kobieta nie powinna kręcić się przy wierceniach, ale Lauren szanowali. Nie zamierzała tego wszystkiego zaprzepaścić z powodu pierwszej poważniejszej trudności. Tata na pewno kazałby jej wziąć się w garść i poradzić sobie z przeciwnościami losu. Lauren właśnie to chciała zrobić. Postanowiła natychmiast porozmawiać z Salviem o tych dziwnych próbkach. Powoli przesuwała się wzdłuż liny rozciągniętej pomiędzy jej przyczepą a obozowiskiem. Zamieć ograniczała widoczność do pół metra. Trzeba było poprzeciągać liny, żeby ludzie nie błądzili. Minęło ponad pięć minut, nim wreszcie udało jej się dotrzeć do obozowiska. Salvia nie było w biurze.

R

S

-A niech to! - Lauren usiadła ciężko na krześle przy biurku, przesunęła dłonią po zamarzniętych włosach. Trudno, trzeba będzie później z nim pogadać. Na razie rozpytam się wśród załogi. Pierwsza zmiana właśnie miała przerwę. Z kuchni dobiegały śmiechy. Zapach piekącego się mięsa przypomniał jej, że od wczoraj nic nie jadła. Może rzeczywiście dobrze byłoby coś przekąsić. Spojrzała na monitor komputera i natychmiast zapomniała o jedzeniu. Przysunęła się bliżej, odczytała dane o aktualnej głębokości odwiertu. - Cztery tysiące siedemset metrów? - Zmrużyła oczy, żeby mieć pewność, że nie pomyliła odczytu. Prawie pięć tysięcy metrów. To nie mogła być prawda. Poprzedniego wieczoru osiągnięto ponad dwa kilometry. W nocy wywiercono kolejne dwieście metrów. Największa głębokość odwiertu zaplanowanego na Caribou Island wynosiła niecałe trzy tysiące metrów. Lauren postukała w monitor, pilnie obserwując ekran. Cyferki zamrugały i znów zabłysły. Takie same jak przedtem. Prawie pięć kilometrów. - To jakieś wariactwo- mruknęła. - Fotheringay! - Podskoczyła na dźwięk donośnego głosu Jacka Salvia. - I bez ciebie mam dość kłopotów z tym przeklętym urządzeniem. - Ja tylko... - To draństwo zawsze musi się zepsuć. - Pochylił się ponad nią nad klawiaturą, pośpiesznie wklepał jakąś informację i wcisnął klawisz Escape. Monitor na chwilę się wyłączył, po czym znów pokazały się na nim liczby. Lauren przyjrzała się

R

S

odczytowi głębokości odwiertu. Dwa tysiące trzysta metrów - przeczytała. - No, właśnie. Już się naprawiło. Lauren wciąż przyglądała się liczbom na monitorze. Teraz wszystko wyglądało tak, jak powinno. Głębokość odwiertu także okazała się prawidłowa. - Więcej tego nie dotykaj, jasne? - Przepraszam. Lauren nigdy przedtem nie widziała, żeby biuro przedstawiciela firmy w terenie było tak dobrze wyposażone w sprzęt komputerowy. Ona wolała kartkę papieru, ołówek i staromodny kalkulator od tych wszystkich kosztownych urządzeń, jakie Tiger zainstalowała na odwiercie Caribou Island. Bill Walters, bezpośredni przełożony Lauren, bardzo nalegał na kupno sprzętu. Dobrze pamiętała jego analizę finansową, z której wynikało, że zastosowanie nowoczesnych metod wiercenia bardzo szybko się zwróci. Pokręciła głową, jeszcze raz spojrzała na liczby na monitorze. Uznała, że ten nowy sprzęt to zwykły złom. Postanowiła, że jak tylko będzie to możliwe, zadzwoni do Billa i powie mu, co o tym myśli. Salvio zdjął z wieszaka kask i odwrócił się do wyjścia. - Zaczekaj, Jack. - Lauren przypomniała sobie, po co w ogóle do niego przyszła. - Wiesz może, kto był odpowiedzialny za zbieranie próbek w zeszły wtorek? - Taką datą oznaczono torebki z próbkami pozostawione przed drzwiami jej przyczepy, choć na skrzynce, w której je przyniesiono, nie było żadnej zawieszki.

R

S

- Nie mam pojęcia. Po co ci to potrzebne? - Od wczoraj leżą przed przyczepą jakieś bardzo dziwne próbki i... Salvio nałożył kask i bez słowa wypadł z biura. Lauren wzruszyła ramionami. Nieuprzejmość Jacka Salvia była powszechnie znana, nie należało się nią zbytnio przejmować. Pogrzebała w papierach zaścielających biurko i już po chwili znalazła to, czego szukała: raport dzienny zawierający nazwiska osób pracujących na zmianie w poprzednim tygodniu. Miała nadzieję dowiedzieć się z niego, kto... Z dokumentów wynikało niezbicie, że w środę przybyła na odwiert zupełnie nowa załoga. Robotnicy, operatorzy płuczki, dwóch kucharzy, lekarz, sprzątacz.... Wszyscy! Co do jednego! Zazwyczaj podczas tak dużej operacji jedna zmiana zachodziła na drugą. Osiemdziesięciu ludzi wymieniało się co cztery tygodnie przez cały czas wiercenia szybu, ale nie wszyscy naraz. To było niemożliwe. Choćby ze względu na transport takiej liczby ludzi w obie strony. Lauren pokręciła głową. Dziwne próbki skał, zupełnie nieprawdopodobne dane z komputera, jeśli porównać je z planem prac, najgorsza pogoda od lat i całkowita wymiana załogi na dzień przed śmiercią Paddy'ego, która na pewno nie nastąpiła przypadkiem. Coś się tutaj działo i zamierzała dowiedzieć się, co takiego. Zacznie od rozmowy z człowiekiem, który zdawał się nie pasować do Caribou Island. -Nawet nie wiem, jak ten cały Adams ma na imię - powiedziała do siebie.

R

S

- Seth. Przestraszyła się. Podniosła głowę i zobaczyła w drzwiach masywną sylwetkę. - Seth Adams - powiedział i posłał jej najbardziej zabójczy uśmiech, jaki w życiu widziała. Niewinna mina Lauren ani na chwilę nie zmyliła czujności Setha. Patrzył na nią tak długo, aż się zarumieniła. Zwilżyła wargi koniuszkiem języka i udała, że sprawdza dane na monitorze. - Wołałaś mnie? - spytał z uwodzicielską nutką w gło sie. Piękna kobieta to ten rodzaj przestępcy, którego najtrudniej schwytać. A nawet jeśli już się tego dokonało trudno ją było wsadzić do więzienia. Zawsze znalazł się w pobliżu jakiś głupek gotów zrobić wszystko co w ludzkiej mocy, żeby tylko przyjść jej z pomocą. Seth miał świadomość, że sam przymierza się do tej roli. - Chciałam cię o coś spytać. - Pytaj. - Przysunął sobie krzesło i usiadł przy Lauren. O wiele za blisko. - Od jak dawna tu jesteś? - Przyjechałem w ubiegłą środę. Dlaczego pytasz? - Tak sobie. Po prostu się zastanawiałam. - Jeśli chodzi o ścisłość, to w tamtą środę przyjechała cała nowa załoga. To twoja robota? - Moja robota? A jak ja bym mogła coś takiego zrobić? Geolog nie ma wpływu na tego rodzaju decyzje. - A kto ma? Szef firmy prowadzącej wiercenia? - Właśnie.

R

S

Seth wpatrywał się w maleńki pieprzyk koło jej ust. Piekielnie pociągający. Po raz pierwszy zauważył go poprzedniego wieczoru w pracowni. - Kto dowodzi załogą teraz, kiedy Paddy... - Blask jej oczu zgasł. Setna znów ogarnęło współczucie. A przecież dobrze wiedział, że to tylko część sprytnego planu. - Nie wiem. Chyba Salvio. - Jack wydawał wszystkim polecenia od czasu, gdy lekarz orzekł zgon Paddy'ego. To było logiczne. Salvio był przecież przedstawicielem Tiger Petroleum, odpowiedzialnym za przebieg prac przy odwiercie. - Muszę z nim pogadać - postanowiła Lauren. - Zaczekaj! - zawołał za nią Seth. Nie zwracając na niego uwagi, ubrała się i po chwili już była na dworze. Seth podążył za nią. Zresztą i tak był spóźniony. Przerwa na lunch skończyła się jakiś czas temu, powinien dawno być na swoim stanowisku. Lauren chciała uchwycić linę prowadzącą do wieży, ale się pośliznęła. Na szczęście Seth zdążył ją podtrzymać, zresztą nieco dłużej, niż to było konieczne. - Dzięki. - Uśmiechnęła się. Seth zapiął dokładnie jej kaptur, spod którego wysypywały się włosy. Znów musiał sobie przypomnieć, po co tu przyjechał; przywołać się do porządku. Był policjantem, a ona - prawdopodobnie - przestępcą. Poprzedniego wieczoru nie mógł w to uwierzyć, ale to, co znalazł na śmietniku, sprawiło, że podejrzenia przybrały na sile. Uczepiony liny szedł wraz z Lauren do wieży wiertniczej i układał w myślach wszystkie elementy łamigłówki.

R

S

Zdawał sobie sprawę, że trudno będzie udowodnić jej morderstwo, ale w powiązaniu z kradzieżą danych sprawa ma się zupełnie inaczej. Trzeba udowodnić jej nielegalną sprzedaż informacji należących do Tigera. Zapewne sprzedawała mapy i próbki skał. Reszta się wyjaśni, jeśli uda mu się znaleźć motyw. Weszli na pierwszy poziom wieży. Lauren rozpięła kurtkę i Seth mógł podziwiać jej kształtne biodra i drobne piersi rysujące się pod znoszonym starym swetrem, z którym najwyraźniej się nie rozstawała. Musiał sobie przypomnieć, że jeśli nawet nie ona była złodziejem, to i tak powinien się od niej trzymać z daleka. Już raz się sparzył na dumnej księżniczce, w której żyłach płynęła lodowata woda zamiast krwi. Nie zamierzał po raz drugi popełniać tego samego błędu. Takie kobiety jak Lauren Fotheringay nie kochały mężczyzn, tylko ich wykorzystywały. Gdy sobie o tym przypomniał, łatwiej mu było skupić się na postawionym sobie celu. Bledsoe zabronił mu się demaskować, nawet gdyby Seth złapał kogoś na gorącym uczynku. Federalni chcieli zgarnąć za jednym zamachem wszystkich uwikłanych w tę sprawę. Nikt nie wiedział dokładnie, jak wysoką pozycję w kierownictwie Tiger Petroleum zajmuje kierujący przestępczą operacją. Seth był prawie pewien, że tą osobą jest Lauren Fotheringay. Paddy 0'Connor był jej wspólnikiem w terenie. Przestraszył się albo coś schrzanił. Tak czy owak, stał się niebezpieczny dla Lauren. Zbyt niebezpieczny, by pozwolić mu ujść z życiem. Może chciał obwieścić całemu światu, co naprawdę

R

S

się tu wyprawia. Seth musiał się tego dowiedzieć. Zdumiewające w tym wszystkim było to, że ojciec Setha, biznesmen śledzący poczynania firm naftowych w Arktyce, zawiadomił FBI o złodziejskim procederze. Z początku uważał, że to jakaś nielegalna fuzja pomiędzy Tigerem i tamtą spółką. Na ironię zakrawało, że to właśnie Sethowi polecono wyjaśnić tę sprawę. Zastanawiał się nawet, czy ojciec o tym wie. A jeśli wie, to czy go to cokolwiek obchodzi. Na pewno go obchodzi. Bogaty i wpływowy Jeremy Adams spodziewa się, że Seth znów coś spaprze. Tak samo jak uważał, że zmarnował karierę i zniszczył małżeństwo. Nie wspominając o tysiącach drobiazgów, których nigdy nie umiał zrobić jak należy, kiedy był dzieckiem. Lauren wchodziła po metalowych schodach. Seth szedł tuż za nią wpatrzony w jej zgrabne pośladki. Ten widok pozwolił mu na chwilę zapomnieć o ojcu. Im wyżej wchodzili, im bliżej znajdowali się pomostu, z którego prowadzono wiercenia, tyrti bardziej ogłuszający stawał sięjiałas. Zgrzytliwe dudnienie pompy uświadomiło Sethowi, że zmiana zaczęła się bez niego. Salvio na pewno mu to wytknie. Weszli na platformę. Lauren stanęła jak wryta. Tak gwałtownie, że Seth na nią wpadł. - Przepraszam. - Przytrzymał się usmarowanej stalowej poręczy, żeby nie spaść ze schodów. Poprzez łomot usłyszał, że ona klnie jak szewc. Damy z towarzystwa nawet nie wiedzą, że takie słowa istnieją. Wiązanka przekleństw nie została skierowana pod adre-

R

S

sem Setha. Lauren patrzyła na wąski pomost okrążający wieżę wiertniczą od parteru aż po ostatnie, czwarte piętro. Seth spojrzał ponad nią i ujrzał dwóch robotników, tych samych, którzy poprzedniego dnia prosili go o pomoc w rozładowaniu skrzyń. Zresztą jeszcze wczoraj zorientował się, że go okłamali. Wózek widłowy wcale nie był zepsuty. Przypuszczał, że celowo chcieli go czymś zająć, odciągnąć jego uwagę. Sto metrów dalej zabito człowieka, a Seth tymczasem, jak głupi, niepotrzebnie dźwigał skrzynie. Możliwe, ale nie na pewno. W tej chwili ci dwaj wyjmowali próbki skał z błotnistej mazi wydobywanej z odwiertu. Lauren w trzech susach znalazła się przy nich. Coś krzyczała, ale panujący na wieży hałas skutecznie zagłuszał jej słowa. - O co chodzi? - Seth stanął za nią, spojrzał pytająco na Pinkiego. Pinkie zdobył sobie to przezwisko, gdy wiele lat temu stracił mały palec podczas wypadku na odwiercie. Paddy 0'Connor mu o tym powiedział. - O nic - odparł Pinkie. - Jasne. - Seth patrzył z powątpiewaniem na umorusanego smarem kolegę Pinkiego. Na jego kasku widniały byle jak nasmarowane litery „Bulldog". - My tylko pobieraliśmy próbki, tak... - Tak jak nam kazano - dokończył Pinkie, spoglądając ostrzegawczo na kolegę. Tych dwóch zachowywało się inaczej niż pozostali członkowie załogi. Seth zauważył to już pierwszego dnia. Znali się jak łyse konie i wyraźnie stronili od reszty. Co

R

S

więcej, podczas gdy pracownicy szczerze przejęli się śmiercią Paddy'ego, na tych dwóch tragiczne wydarzenie nie zrobiło najmniejszego wrażenia. Lauren wyjęła z rąk Bulldoga do połowy napełnioną próbkami torebkę, zdjęła rękawiczkę i przesunęła palcem po nalepce informującej o głębokości, z jakiej te próbki wydobyto. - Coś nie tak? - zapytał Pinkie. - W porządku - uspokoiła go Lauren. - Chciałam rzucić okiem na te próbki. Zanurzyła palec w ubłoconych, pokruszonych kawałkach skały, potem go powąchała. Seth nachylił się i też obwąchał zawartość otwartej torebki. - Musimy wracać. - Pinkie chciał się przecisnąć obok nich, lecz Seth skutecznie blokował sobą przejście. - Salvio kazał wam pobrać próbki? - Seth przypomniał sobie, że poprzednio zajmował się tym młody chłopak, który po raz pierwszy brał udział w wierceniach. - No. A co? - Nic. - Tym razem Seth pozwolił Pinkiemu przejść. - Idę z tobą. - Lauren zwróciła Bulldogowi torebkę z próbkami. - Salvio powiedział, żeby nikt się tu nie plątał bez potrzeby - powiedział Pinkie. - Geolog też nie. - Co takiego? - Zdumiała się Lauren. Seth pomyślał sobie, że to ma sens. Nikt nie chce, żeby za wiele osób kręciło się przy maszynach i przeszkadzało operatorom. On sam miał wystarczająco rozproszoną uwagę. - Salvio kazał mi tego dopilnować. - Pinkie spoglądał na nią nieustępliwie.

R

S

- Zmiatajcie. - Seth miał już serdecznie dosyć tych dwóch obwiesiów. Był pewien, że go posłuchają. Zapew niała mu to obowiązująca na polu naftowym hierarchia, z której wynikało, że większy ma zawsze rację. Pinkie skrzywił się i skinął na kolegę. Bulldog zamknął torebkę z próbkami i wrzucił ją do otwartego pudła stojącego przy zbiorniku z błotnistą mazią. - Nie powinni tu wpuszczać bab - powiedział gniewnie Pinkie. Lauren zaczerwieniła się aż po cebulki włosów. Była wściekła. Rozgniewana patrzyła, jak dwaj robotnicy wdrapują się na wyższe piętro wieży. - Nie zwracaj na niego uwagi - powiedział Seth. - To kretyn. - Jeśli rzeczywiście kazano mu zbierać próbki, to przecież muszę z nim współpracować. - Chyba tak. - Ta perspektywa sprawiła mu większą przykrość, niż powinna. Ruchem głowy wskazał leżące w pudle próbki. - Coś nie w porządku z tymi kamieniami? Uspokoiła się nieco. Teraz oglądała leżące w pudle kamienie. - I tak byś nie zrozumiał. Miałaby rację, ale tylko wtedy, gdyby Seth był zwykłym robotnikiem, jakiego udawał. A raczej jakiego udawałby, gdyby miał dość rozumu, by co chwila nie wypadać z roli. W college'u przeszedł podstawowy kurs geologii i kilka innych kursów naukowych, których wymagano do dyplomu. - Może jednak spróbujesz. - Tym razem duma wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem.

R

S

Patrzyła na niego przez chwilę, która Sethowi wydała się dłuższa niż zima w Kachelik. Zastanawiał się, po co to robi. Czyżby próbowała ocenić jego intelekt? Jego była żona robiła to przy lada okazji. - Nieważne - powiedział, ruszając w stronę pomostu. - Zaczekaj. - Lauren złapała go za rękę. - Ja... Przepraszam. To dlatego, że mało kto interesuje się tym, co robię. Zaskoczyłeś mnie, to wszystko. Wzruszył ramionami. Był zły na siebie, że pozwolił tak sobą manipulować. - No, chodź. - Pociągnęła go do otwartego pudełka z próbkami. Hałas maszyn sprawił, że Seth musiał podejść bardzo blisko, by słyszeć, co Lauren ma mu do powiedzenia. Przynajmniej tak sobie to tłumaczył. - Te skały są całkiem normalne - tłumaczyła Lauren. - Dokładnie takie, jakich się spodziewałam w tym miejscu na tej głębokości. Wyjęła z pudła jedną z próbek, podała ją Sethowi. Przyjrzał się uważnie wydobytemu odłamkowi, zanurzonemu w błotnistej mazi. - To łupki, tak? - Owszem. - Uśmiechnęła się do niego. - Właśnie to powinniśmy wydobywać na tym etapie. - W czym problem? - To są inne próbki niż te, które stały przed moją przyczepą, kiedy tu przyjechałam. - Te, które badałaś wczoraj wieczorem? Ich spojrzenia się spotkały. Seth od razu się zorientował,

R

S

że doskonale pamiętała to, co zdarzyło się wczoraj wieczorem w przyczepie. I dobrze wiedziała, że on też o tym pomyślał. Zabrała mu woreczek z próbką, czar prysnął. - Te same. - Zarumieniła się. Była zmieszana wspomnieniem chwili czułości, jaka im się wczoraj przy darzyła. Seth także był zakłopotany, choć przecież postanowił zbliżyć się do Lauren. Musiał wyciągnąć z niej wszystkie tajemnice, dowiedzieć się, jakie informacje sprzedała i jak to zrobiła. Dla Setha nie było istotne, czy Lauren Fotheringay tuliła się do niego z prawdziwej potrzeby, czy tylko udawała. Najważniejsze było to, że chciała, by opowiedział się po jej stronie, by stał się jej sprzymierzeńcem. Może nawet kimś więcej. Świadczyłyby o tym spojrzenia, jakimi go obdarzała, kiedy zdawało jej się, że nikt nie widzi. Postanowił więc robić to, czego się po nim spodziewała: odgrywać głupiego nic niepodejrzewającego samca, którego można wykorzystać. Trudno sobie wyobrazić lepszą sytuację. Gdyby Sethowi udało się przekonać Lauren, by mu zaufała, mógłby zebrać potrzebne informacje i dowody, a potem dopaść ją i jej wspólników. Wszystkich. Tych w terenie i tych w zarządzie Tiger Petroleum. - Jeśli mogę ci w czymś pomóc, chętnie to zrobię - powiedział. - Dziękuję. - Znów się do niego uśmiechnęła. Seth nie wiedział, jak ona to robi, że wygląda tak naturalnie. Jej ufne oczy, szczery uśmiech, wszystko to spra-

R

S

wiało, że prawie uwierzył w niewinność Lauren Fotheringay. Uważaj, Adams, ostrzegł się w myślach, bo stracisz kontrolę nad sytuacją.

R

S

ROZDZIAŁ 5 Z niespokojnego snu wyrwał Lauren warkot silnika. Usiadła na wąskiej, twardej koi i wpatrywała się w nieprzeniknioną ciemność. - No, tak. - Przypomniała sobie, że przed położeniem się spać zasunęła rolety na oknie. Spojrzała na fosforyzujące wskazówki zegarka. Druga czterdzieści. Środek nocy. Z pewnością do rana nie zaśnie. A właściwie dlaczego przyśnił jej się śmigłowiec? Przy tej pogodzie trudno się spodziewać... A jednak! Warkot stawał się coraz głośniejszy. Lauren wstała i zwinęła roletę. Zamrugała pod wpływem silnego światła lamp palących się przez całą dobę na terenie obozowiska. Za oknem nic nie było widać. Nawet wirujących płatków śniegu. Zdawało się, że wiatr ustał. Na odcinku dzielącym przyczepę od wieży wiertniczej nie było nikogo, ale dźwięk słychać było bardzo wyraźnie. A więc to nie był sen. Wreszcie ktoś się tu zjawił. Bogu dzięki. Zapaliła światło i szybko się ubrała. Miała nadzieję, że jeśli pogoda poprawiła się na tyle, by mógł tu przylecieć

R

S

śmigłowiec, to uda się także nawiązać kontakt telefoniczny. Koniecznie musiała zamienić choć parę słów z szefem. Trzeba było zawiadomić Billa o śmierci Paddy'ego, o wadliwej pracy komputerów i o tych dziwnych próbkach, które tuż po przyjeździe znalazła przed swoją przyczepą. Weszła do pracowni. Jack Salvio już tam na nią czekał. Sam sobie otworzył kluczem, który pasował do wszystkich drzwi. - Widzę, że już wstałaś. - Co się dzieje? Czy to naprawdę śmigłowiec? - Zbieraj się. Wyjeżdżasz. - Słucham? To chyba niemożliwe? - Podeszła do miejsca, w którym stały buty, i włożyła je na nogi. Salvio nie raczył odpowiedzieć. Przeszedł się po pracowni, spojrzał na stalowe blaty, zerknął do otwartego notesu Lauren. Wiedziała, czego szukał. - Gdzie są te próbki, które stąd zabrałeś? - spytała. Do tej pory trzęsła się na wspomnienie wczorajszych wydarzeń. Po powrocie do przyczepy stwierdziła, że dziwne próbki zniknęły. Przyczepa była zamknięta na klucz, a jedyną osobą mającą dostęp do wszystkich pomieszczeń był Sałvio. Nikt inny nie mógł tego zrobić. - Mówiłem ci, że to urobek z zeszłego tygodnia. Już dawno temu powinno się je wysłać do laboratorium w Tigerze. Teraz się to naprawi. Pochylił się nad zapiskami na temat tamtych niezwykłych próbek. Lauren podeszła do niego i zamknęła mu notes przed nosem. Salvio jeszcze nie wiedział, że przeoczył jeden wore-

R

S

czek, kiedy konfiskował próbki. Lauren dostrzegła otwartą torebkę schowaną za mikroskopem. Salvio podążył za jej wzrokiem. Lauren błyskawicznie chwyciła torebkę i ukryła ją w kieszeni swetra. - Co tam masz? - Nic ważnego - skłamała. - Nie grzeb się, Lauren. Nie mamy czasu. - Wpatrywał się w wypchaną kieszeń jej swetra z groźną miną. - Co się tu dzieje, Jack? - Starała się nie myśleć o tym, dlaczego nagle zaczęła się go obawiać. - Już ci mówiłem. Wyjeżdżasz - Nigdzie nie pojadę - zaperzyła się Lauren. - Dopiero co przyjechałam. - Owszem, pojedziesz. Wysyłam ciało 0'Connora do Deadhorse. Pojedziesz z nim. - Oszalałeś? Nie mogę teraz wszystkiego zostawić. Prawie osiągnęliśmy planowaną głębokość. Nikt prócz niej nie miał pojęcia, czego szukać, nie wiedział, gdzie i ile próbek trzeba zebrać ani co one znaczą, a także czy trzeba wiercić dalej, czy też można poprzestać na osiągniętej głębokości. Była jeszcze jedna istotna sprawa, z powodu której Lauren nie zamierzała opuszczać obozowiska. Musiała ustalić, skąd się wzięły dziwne próbki i co Salvio z nimi zrobił. - Ty znalazłaś ciało. Poza tym ktoś z pracowników Tigera musi złożyć zeznanie. To możesz być ty albo ja. - Spojrzał wymownie na wieżę, - Chyba że chcesz, bym zamknął to całe ustrojstwo. Wtedy moglibyśmy lecieć ra zem.

R

S

Nie ma mowy. To akurat jest poza dyskusją. Wobec tego lecisz sama. Lauren zaklęła. Salvio nie mógł opuścić wyspy, póki trwały wiercenia, a teraz, po śmierci Paddy'ego, stał się niezastąpiony. Gdyby nastąpiła przerwa w pracy, w żaden sposób nie zdążyliby skończyć na czas. - Pakuj się. - Salvio spojrzał na nią wyzywająco, jak by chciał powiedzieć, by nie ośmieliła mu się sprzeciwiać. - Pogoda się poprawiła tylko na trochę. Mamy co najwy żej pół godziny. Wyszedł. Lauren zacisnęła dłoń na schowanym w kieszeni kawałku skały. Intuicja jej podpowiadała, że to właśnie jest klucz do tej koszmarnej zagadki. Szybko weszła do sypialni, schowała kamień w na pół opróżnionym pudełku tamponów. Najbezpieczniejsze miejsce na ziemi. Żaden facet przy zdrowych zmysłach nie tknie tego pudełka. Włożyła kurtkę i wyszła na dwór. Uderzyło w nią mroźne powietrze. Wprawdzie wiatr ustał, lecz temperatura powietrza znacznie spadła. W obozowisku panowało niecodzienne poruszenie. Salvio nie żartował. Czterech mężczyzn taszczyło martwe, owinięte w plastik ciało Paddy'ego do czekającego na lądowisku śmigłowca. - Dlaczego mnie wcześniej nie obudziłeś? - zapytała Lauren, gdy tylko dopadła Salvia. - Nie powinieneś sam podejmować takiej decyzji. Co będzie, jeśli pogoda znów się zepsuje? Nie będę mogła wrócić na wyspę. Musimy zadzwonić do firmy, powiedzieć komuś, co się... - Lauren stanęła jak wryta. - Zaraz, zaraz.

R

S

Salvio zatrzymał się, obrzucając ją uważnym spojrzeniem. - Śmigłowiec... Jak go tu ściągnąłeś? - Popatrzyła na barak łączności wciśnięty między kontenery mieszkalne i wieżę wiertniczą. - Połączenie satelitarne! Działa! - Już nie. Działało przez chwilę. Dobrze, że zdążyłem ściągnąć śmigłowiec z Deadhorse. - A co z Billem? Z Billem Waltersem? Nie skontaktowałeś się... - Nie miałem możliwości. Zresztą... Lauren nie czekała, aż dokończy. Przecisnęła się przez grupę mężczyzn zdążających do wieży i pobiegła do kontenerów mieszkalnych. - Zbieraj się, Fotheringay! - zawołał za nią Salvio. - Lecisz tym śmigłowcem. Wpadła do świetlicy i zderzyła się z jakimś robotnikiem. - Cholera! Patrz, gdzie leziesz! - Skąd ten pośpiech? - Seth przytrzymał ją za rękę. Zacisnęła zęby, w myślach policzyła do dziesięciu, pró bując zapanować nad wściekłością. - Ten cholerny Jack - powiedziała. - Nie ma prawa robić tego bez pozwolenia. Czego? - Każe mi lecieć do Deadhorse z ciałem Paddy'ego. - Ktoś powinien polecieć. - Ale dlaczego właśnie ja? I dlaczego akurat teraz? Paddy nie miał rodziny. Altex był całym jego życiem, a załoga rodziną. Prócz policji i kierownictwa Tiger Petroleum nie było nikogo, kto mógłby zgłosić jego śmierć, ale to można było zrobić przez telefon.

R

S

Pogoda w każdej chwili może się popsuć. Za niecałą godzinę znów zacznie wiać. - Seth mówił spokojnie, wyraźnie, choć bardzo się denerwował. - W każdym razie tak twierdzi pilot. - Też o tym pomyślałam. - Przecisnęła się obok niego i weszła do gabinetu Salvia. - Gdzie masz rzeczy? Chyba powinnaś... - Nie polecę - powiedziała stanowczo. Jej oświadczenie wcale go nie zdziwiło. Usiadła za biurkiem i podniosła słuchawkę telefonu. Sygnału nie było. - Cholera! - Nie ma połączenia. - Seth patrzył na nią uważnie, jakby czekał na jej reakcję. - Ale było. Wystarczająco długo, żeby Jack zdążył ściągnąć śmigłowiec. - Tak. Chyba masz rację. - Zerknęła na monitor komputera. Ekran był czarny. Widocznie cały system w końcu wysiadł. Czuła, że musi gdzieś zadzwonić, opowiedzieć komuś o tym, co się tu wydarzyło. Jej szef byłby wściekły, gdyby się dowiedział, że Salvio nie pytając nikogo o zdanie, chce ją odesłać do Deadhorse. - Pójdę tam - oświadczyła, wstając. - Dokąd? - Do baraku łączności. - Idę z tobą. Seth spodziewał się, że Lauren zaprotestuje, że nie będzie życzyła sobie, by jej asystował czy pomagał. Była samodzielna do przesady, a poza tym nie miała do niego

R

S

zaufania. Przecież znali się od bardzo niedawna. Mimo to powiedziała: - Dobrze. Dziękuję. Skorzystali z wyjścia ewakuacyjnego, żeby nie rzucać się w oczy i nie natknąć na Jacka Salvia. Wiatr wiał teraz ze zdwojoną siłą, ostre jak skalpel kryształki lodu wbijały się w twarz Lauren. Seth wziął ją za rękę, bo prawie nic nie było widać, i prowadził, osłaniając ją od wiatru swym potężnym ciałem. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Jedyne określenie, jakie przychodziło jej na myśl, to „rycerski". Przypomniała sobie, jak kiedyś razem z Crockerem została zaskoczona przez burzę śnieżną. To było podczas mocno nieudanych wakacji w Alpach. Lauren chciała zjechać ze stoku, zostawiając miejsce w kolejce linowej dla dzieci i starszych osób, które nie miały dość odwagi, by zmagać się z wiatrem. Crocker nie chciał o tym nawet słyszeć. Przepchnął się do wagonika. Lauren była na niego taka zła, że zjechała sama. Seth mocno trzymał ją za rękę i Lauren poczuła, jak rodzi się w niej życzliwość i zadowolenie. Od dawna żaden mężczyzna nie zrezygnował ze swoich, planów tylko po to, żeby jej pomóc. Jedynie ojciec był wobec niej opiekuńczy. - Zaczekaj tu! - zawołał Seth, przekrzykując wiatr. Na chwilę zniknął w szopie na narzędzia. Wyszedł stamtąd uzbrojony w obcęgi. Oczywiście! Barak łączności zawsze był zamknięty ze względów bezpieczeństwa. Jedyny klucz miał Jack Salvio. Obeszli barak dookoła, ostrożnie wyjrzeli zza rogu.

R

S

- Chodź. - Seth wciągnął ją w niewielką przestrzeń pomiędzy dwiema stalowymi ściankami. Po kilku krokach zatrzymał się. Drzwi baraku były uchylone, sączyło się przez nie światło. Wielka kłódka leżała na ziemi. Otwarta. Nagle drzwi otworzyły się szeroko. Lauren serce podeszło do gardła. Seth przycisnął ją do ściany baraku, zakrywając własnym ciałem. Było ciemno, więc przy odrobinie szczęścia... Z baraku wyszedł Pinkie, robotnik, z którym miała scysję poprzedniego dnia na wieży wiertniczej. Stanął nie dalej niż dwa metry od nich. Wyjął z kieszeni papierosa. Spróbował go zapalić, ale bez powodzenia. Kopniakiem zaniknął drzwi baraku, podniósł z ziemi kłódkę i założył na miejsce. Dopiero kiedy przeszedł na drugą stronę i zniknął w drzwiach świetlicy, Lauren odważyła się głębiej odetchnąć. - Udało się. - Seth odsunął się od Lauren, pociągnął ją za sobą. - W porządku? Skinęła głową. - Dobra. Idziemy. Przeciął obcęgami kłódkę i w tym momencie Lauren uświadomiła sobie, że nawet jej nie zapytał, po co chce wejść do baraku łączności. Po prostu z nią poszedł. Nie zadając pytań. A teraz, jak gdyby nigdy nic, pomagał jej włamać się do jedynego pomieszczenia na całej wyspie, w którym naprawdę nie miała czego szukać. Gdyby ich złapano, natychmiast straciłby pracę. - Dobra, otwarte. - Seth schował do kieszeni zepsutą kłódkę, włączył światło. - I co teraz?

R

S

Przyjrzała się skomplikowanym urządzeniom do łączności satelitarnej. Nie miała pojęcia, jak się z nimi obchodzić. Potrafiła się posługiwać jedynie komputerem. - Teraz spróbujemy się gdzieś dodzwonić. Nigdy przedtem nie widziała takiego systemu. Wydało jej się dziwne, że spółka Tiger Petroleum zainstalowała ten cud techniki dla potrzeb rutynowych wierceń. Natomiast się okazało, że Seth wie na ten temat dużo więcej, niż można by się po nim spodziewać. - Jakim cudem znasz się na czymś takim? - spytała Lauren, widząc, jak wyciąga śrubokręt i zabiera się do odkręcania pokrywy największego z urządzeń. - Myślałaś, że całymi dniami poluję na foki albo rzeźbię totemy? - Uśmiechnął się gorzko. - Nie, ja tylko... - Nie spodziewałaś się? - Odłożył śrubokręt i przyglądał się uważnie wnętrznościom wielkiego komputera. Po chwili powiedział: - To niesłychane, żeby Eskimos znał się na specjalistycznym sprzęcie białych ludzi, prawda? - Nie o to mi chodziło. - Zawstydziła się, bo dokładnie to sobie pomyślała. W dzieciństwie, kiedy razem z ojcem przemierzała Alaskę, sporo czasu spędzała w eskimoskich wioskach, nigdy nie miała uprzedzeń rasowych. Jednak gdy po śmierci ojca matka Lauren ponownie wyszła za mąż, zamieszkały w Nowym Jorku. Matka dokładała starań, by ich świat zaludniali tylko „odpowiedni" ludzie. W rozumieniu matki Lauren rdzenni mieszkańcy Alaski i w ogóle wszyscy ludzie o ciemniejszym kolorze skóry nie byli dla jej córki właściwym towarzystwem. Chyba że przy-

R

S

padkiem okazywali się bardzo bogaci. Wówczas, oczywiście, nawet kolor skóry nie stanowił problemu. - Sukinsyn - mruknął Seth. Trzymał w palcach przewód wychodzący z wnętrza komputera. - Co się stało? Dasz radę to naprawić? Popatrzył ponad jej głową na zamknięte drzwi baraku. - Co się stało? Usłyszeli głośne nawoływania. - Nie, nic. To jest zepsute. - Seth pośpiesznie przykręcił z powrotem plastikową osłonę i wziął Lauren za rękę. - Chodź. Musimy stąd znikać, zanim... Fotheringay! Zamarli. Wrzeszczał Jack Salvio. Nie wróżyła to niczego dobrego. Chyba stoi przed barakiem - szepnęła Lauren. Seth wyłączył światło i zaciągnął ją do kąta. Jeżeli... Seth przyciągnął Lauren i nakrył jej usta dłonią. Stali tak bez ruchu chyba przez całą wieczność, słuchając przekleństw Salvia. Lauren, po raz kolejny w ciągu tych kilku dni, uzmysłowiła sobie, jak silny i pewny siebie jest Seth i jak bezpiecznie czuje się przy nim. - Szuka mnie - szepnęła Lauren. - Koniecznie chce mnie odesłać tym śmigłowcem. Usłyszeli szum silnika, łopaty śmigłowca obracały się coraz szybciej. Pogoda pogarszała się z każdą chwilą. Pilot nie mógł już dłużej czekać. - Ale nie polecisz? - Usta Setha znalazły się tak blisko, że poczuła na wargach ich ciepło.

R

S

- Nie. Wyglądało to tak, jakby Salvio chciał się jej pozbyć. Kiedy poprzedniego dnia przyłapał Lauren na sprawdzaniu danych z komputera, najwyraźniej się zaniepokoił. Dobrze, że schowała do kieszeni tę próbkę. Coś dziwnego się tutaj dzieje. Dowiem się co takiego, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu, uznała. Prezesi Tiger Petroleum liczyli na nią, wierzyli, że będzie pilnowała ich interesów, nawet jeśli Jack Salvio, przedstawiciel firmy, czasowo stracił poczytalność. Cro-cker też na nią liczył. Oczekiwał, że skończy pracę ną czas i wróci do domu cała i zdrowa. Choć prawdę mówiąc, kiedy tak stała przytulona do Setha Adamsa, trudno jej było myśleć o narzeczonym. - To chyba twoja ostatnia szansa - powiedział Seth. - Jak śmigłowiec odleci, będzie się można stąd wydostać wyłącznie rolligonem. Ogromny pojazd stał w pobliżu wieży wiertniczej. Miał maleńką kabinę i opony niskociśnieniowe, pozwalające przemieszczać się przez tundrę bez niszczenia delikatnej roślinności. - Wiem i nic mnie to nie obchodzi. Tylko widzisz... Przypomniała sobie przerażający moment odnalezienia zwłok Paddy'ego, dziwne zachowanie Salvia i Pinkiego wychodzącego z baraku łączności, gdzie robotnikowi pod żadnym pozorem nie wolno było przebywać. -Już naprawdę nie wiem, komu można wierzyć - szepnęła. Seth odsunął kosmyk z jej twarzy. Oddychał szybko.

R

S

Mimo ciemności Lauren wiedziała, a raczej czuła, co zamierzał. Nie zrobiła nic, by temu zapobiec. Pocałunek był delikatny jak muśnięcie letniego powiewu. Lauren zrobiło się gorąco. - Mnie - szepnął Seth i znów ją pocałował.

ROZDZIAŁ6

R

S

Nagle wszystko przestało się liczyć. Praca, tajne zadanie, jakie mu zlecono, a nawet fakt, że ktoś mógł odkryć ich obecność w baraku łączności. Całowali się tak namiętnie, że niemal zapomnieli o otaczającej ich rzeczywistości. Do uszu Setha jak przez mgłę dotarły odgłosy startującego śmigłowca, cichnące w oddali wrzaski Salvia i kroki ludzi. Potem była już tylko Lauren. Nagle coś ostrego otarło mu się o dłoń. Złoty pierścionek z ogromnym brylantem! Świat w jednej chwili wrócił na swoje miejsce. -Powinniśmy... iść - powiedział Seth, odsuwając się od Lauren. W ciemności nie widział jej twarzy. Musiała zdać sobie sprawę z tego, co się stało, bo zawstydzona szepnęła: - Dobrze. Nie zapalając światła, poprowadził ją do wyjścia. Rozejrzał się ostrożnie, ale nikogo nie było widać. Seth schował do kieszeni przeciętą kłódkę i zawiesił nową, taką samą jak poprzednia. - W szopie na narzędzia jest tego cała szuflada - wy jaśnił, widząc zdumioną minę Lauren. - Zdaje się, że do wszystkich pasuje ten sam klucz.

R

S

Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - No, chodź. Już prawie czwarta rano. Odprowadzę cię do przyczepy. Będziesz się miała z pyszna, jak Salvio cię dopadnie. Wiatr wył jak potępieniec, przewiewał suchy śnieg przez lodowe pola. Szli w lodowatej zawiei tak prędko, jak to tylko było możliwe. Na szczęście wszyscy, łącznie z SaMem, wrócili do swoich zajęć. Trwały prace na drugiej zmianie. Wyczerpani dotarli do przyczepy i weszli do środka. Seth przekręcił klucz w zamku. - Jeśli włączę światło, Salvio natychmiast się tu zjawi zauważyła Lauren. - O ile cokolwiek widać z tej odległości i jeśli nie poszedł spać. - O tym nie pomyślałam. - Podeszła do wielkiego stołu, zaczęła szukać czegoś w szufladzie. -1 tak wolałabym nie ryzykować. Pluton egzekucyjny może spokojnie poczekać do jutra. Lauren zapaliła świecę. Nie zwyczajną białą świecę, jakie zwykle trzyma się w domu na wszelki wypadek, tylko różową w kształcie serduszka, już trochę nadpaloną. Setha to zdziwiło. Lauren nie wyglądała na osobę lubiącą światło świec. Chociaż na dobrą sprawę sam już nie wiedział, co o niej myśleć. - A jeśli chodzi o to, co się stało... - próbowała znaleźć odpowiednie słowo. - Seth, ja... - To moja wina. - Podszedł do niej, lecz zatrzymała go ruchem ręki. Spojrzał wymownie na jej pierścionek lśniący w drgającym blasku świecy. - Szczęściarz z tego faceta.

R

S

- Posłuchaj, Seth... Nagle rozległ się głośny dźwięk dzwonka. - To budzik - wyjaśniła Lauren i pobiegła do sypialni. Sethowi przyszło do głowy, że może ktoś tam na nią czeka. Budzik umilkł. Zrobiło się cicho. Zaledwie dwanaście godzin wcześniej Seth był niemal przekonany, że to Lauren wykradła tajne dane Tiger Petroleum i że to właśnie ona zabiła Paddy'ego 0'Connora. Teraz nie był już tego pewien, i to nie dlatego, że tak niedawno tulił ją do siebie i namiętnie całował. Obecność Pinkiego, zwykłego robotnika, w baraku łączności była bardzo podejrzana. Pinkie miał klucz. Bez ceregieli zamknął kłódkę, nie krył się wcale ze swoją obecnością i zachowywał się tak, jakby odwiedzał to miejsce nie po raz pierwszy. Było także oczywiste, że ktoś umyślnie uszkodził system łączności satelitarnej. Umyślnie, ale nie na trwałe. System nie działał, bo zabrano kabel głównego przełącznika. Gdyby kabel znów trafił na właściwe miejsce, telefon satelitarny zacząłby ponownie funkcjonować. Tylko po co ktoś miałby celowo uniemożliwiać łączność? Salvio bardzo dziwnie się zachowywał. Lauren miała rację. Pozbywanie się geologa wtedy, gdy pozostało kilkadziesiąt metrów do osiągnięcia planowanego poziomu wierceń, nie miało sensu. Dlaczego Salvio tak bardzo się spieszył? Seth jakoś nie mógł uwierzyć, że nagle stał się legalistą, że naprawdę zależy mu na zawiadomieniu policji i władz Tiger Petroleum o śmierci Paddy'ego. Jacka Salvia ani trochę nie obchodziło prawo, a tym bardziej Paddy 0'Connor. Robił, co

R

S

chciał i kiedy chciał. Mało kto odważył mu się sprzeciwić. Problem w tym, że teraz Seth nie mógł dokonać oględzin zwłok Paddy'ego ani sprawdzić, czy ten zakrwawiony młotek, który znalazł na śmietniku, rzeczywiście był narzędziem zbrodni. Na czerwonym kasku Paddy'ego nie było śladów krwi. Nie było też flanelowej wyściółki. W zimie w Arktyce nikt nie zakłada na głowę kasku bez wyściółki. - Cześć. Lauren stała w drzwiach prowadzących do sypialni. Zauważył, że uczesała się i odświeżyła. Przyglądała mu się bacznie. Nie malowała się i nie nosiła markowych ubrań, a włosy przeważnie związywała w najzwyklejszy koński ogon. Wyglądała zupełnie inaczej niż na zdjęciach dołączonych do jej akt personalnych. Była piękna, kiedy tak stała w blasku świecy w tym swoim nadjedzonym przez mole swetrze i wytartych dżinsach. - Powinieneś już iść - powiedziała, podchodząc do stołu. Bardzo uważała, żeby przypadkiem nie zbliżyć się do Setna. Druga zmiana pracuje, pierwsza śpi. Nie ma nikogo, nikt mnie tu nie zobaczy. Nie musisz się o to martwić. - Nie martwię się o to. Ja tylko... - Bezwiednie kręciła zaręczynowym pierścionkiem. Seth w lot pojął, o co jej chodziło. - Lepiej będzie, jeśli już pójdziesz. Nie brał pod uwagę, że zaczęło mu na niej zależeć. Wciąż uważał, że to tylko gra, rodzaj maskarady, że musi się do niej zbliżyć, by udowodnić jej winę albo wykluczyć z grona po

R

S

dejrzanych. Dlatego właśnie chciał wszystkiego się o Lauren dowiedzieć. O niej i o jej narzeczonym Crockerze Hołcie. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył, kiedy ignorując jej prośbę, siadał na krzesełku ustawionym w pobliżu stołu, o który opierała się Lauren. - Opowiedz mi o nim - rzekł, ruchem głowy wskazując pierścionek. - O Crockerze? - Tak mu na imię? Crocker? A jak się nazywa? - Seth nie mógł wypaść z roli. Udał, że nic nie wie o narzeczonym Lauren. - Holt. On... pracuje w Tiger Petroleum. Może o nim słyszałeś. Seth, przygotowując się do wyznaczonego mu przez FBI zadania, zebrał sporo informacji o Tiger Petroleum, jej szefach i pracownikach, między innymi o Crockerze Holcie, ale chciał się dowiedzieć więcej. Dużo więcej. - Nie. - No, tak. Pewnie nie miałeś okazji. Nie powiedziała tego lekceważąco, choć jeszcze niedawno Seth uznałby, że tak właśnie uczyniła. Wtedy miał ją za zarozumiałą i zbyt pewną siebie kobietę z tak zwanych wyższych sfer. Po tym, co się wydarzyło, zmienił zdanie. I nie chodziło tylko o to, że namiętnie się całowali, że czuł jej dłonie na swej piersi, a gorące usta pod swymi wargami. Przekonał się, że Lauren nie można tak łatwo zaszufladkować. - No, więc... - Opowiedziała mu, jak matka przedstawiła jej Crockera. Wtedy jeszcze pracował w banku. Zaczęli się Spo

R

S

tykać i wkrótce potem Crocker przeszedł do Tigera. - Korzystny zbieg okoliczności. - Nie rozumiem. Wzruszył ramionami, a Lauren ciągnęła opowieść, lecz ani razu nie spojrzała na Setna. Opowiedziała mu o osiągnięciach Holta, o jego sukcesach w interesach, o planach na przyszłość. Ale ani słowem nie wspomniała o tym, co do niego czuje, nie napomknęła o zbliżającym się ślubie. A przecież był jej narzeczonym! Lauren skupiła się na sprawach zawodowych, jej opis był bezosobowy jak artykuł dotyczący najlepszego biznesmena roku. Seth sam nie wiedział dlaczego, ale sprawiło mu to przyjemność. Uśmiechnął się. - Co się stało? - Nic. - Pokręcił głową. Wobec tego kontynuowała opowieść. Po chwili otworzyła szufladę, wyjęła z niej papierową torebkę i jej zawartość wysypała na stół. Seth nie mógł wyjść ze zdziwienia. - Orzechy? - Lubię włoskie orzechy. Zawsze trzymam tu coś do jedzenia, żebym nie musiała wychodzić za każdym razem, kiedy zgłodnieję. - Chcesz? - Nie. Dziękuję. - Otworzyła skrzynkę leżącą na blacie, zmarszczyła czoło. - Dziwne. - Co się stało? - Seth podniósł się z krzesła i podszedł do Lauren. - Mój młotek. Nie ma go tutaj.

R

S

- Młotek? Przyjrzał się skrzynce na narzędzia. Każdy przedmiot miał tutaj swoje miejsce. Obrysowane, żeby sienie pomylić, i nie włożyć czegoś tam, gdzie nie trzeba. - Młotek do skał. Powinien być tutaj. Czerwony kształt narysowany na ściance skrzynki idealnie pasował do zakrwawionego narzędzia, które Seth znalazł w śmietniku. - Musiałam go gdzieś zostawić. Trudno. - Lauren wzruszyła ramionami i zamknęła skrzynkę. - Jeśli chodzi o to, co się stało w... - Zapomnij o tym - powiedział prędko. Myśli kłębiły mu się w głowie, - Wystraszyłaś się, to wszystko. Sytuacja naprawdę była niebezpieczna. - Nie chcę, żebyś sobie pomyślał... - Niczego sobie nie pomyślę. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Seth zdawał sobie sprawę, że Lauren nie zapomni pocałunku. On zresztą też. - Dziękuję, że ze mną poszedłeś. Dziękuję za wszystko. - Do usług. - Skłonił się komicznie. Przebiegał pamięcią wydarzenia minionych trzech dni, przypominał sobie godziny pracy poszczególnych zmian; i zastanawiał się, czy widział kogoś z wyjątkiem Lauren zbliżającego się do przyczepy. Możliwe, że go zwodzi. Mogła specjalnie odegrać tę scenkę z orzechami i młotkiem. Ale jeśli jest taka sprytna, to po co wyrzuciła zakrwawiony młotek do śmietnika? Jak tylko policja zobaczy ciało Paddy'ego, gdy uda im się

w końcu tu dotrzeć, - na pewno zaczną od przetrząsania śmietnika. - No, to do zobaczenia - powiedziała Lauren, podchodząc do drzwi. - Zamknij się na klucz. - Poszedł za nią, zakładając po drodze polarną kurtkę. - Zawsze to robię - odparła Lauren, obrzucając Setna uważnym spojrzeniem.

R

S

Po kilku godzinach snu, wzmocniona dwiema filiżankami kawy, Lauren siedziała przy stole nad otwartym notesem. Skrzynka z próbkami zebranymi z wczorajszego odwiertu stała przed drzwiami przyczepy. Właściwie należało przynieść te próbki do laboratorium i obejrzeć je dokładnie. Powinno ją to bardzo obchodzić, ale nie obchodziło. Tego ranka miała w głowie tylko jedno i nie dotyczyło to próbek skał ani nieżyjącego przyjaciela jej ojca czy niepoczytalnego przedstawiciela firmy. W ogóle niczego, co miało związek z pracą geologa na Caribou Island. - Seth - wyszeptała. Nie mogła zapomnieć dotyku jego dłoni i pocałunku. - Co ja wyprawiam? Zerwała się z krzesła i otworzyła na oścież drzwi przyczepy, aby wziąć próbki. Kilka minut później blat stołu zaścielały plastikowe torebki, kawałki skał i mnóstwo błota. Lauren obejrzała kawałki skał pod mikroskopem. Nic niezwykłego. To samo co wczoraj. Tylko ona nie jest taka sama jak wczoraj. W tym problem.

R

S

Nie wiedzieć kiedy zaczęła wspominać dwa lata z Crockerem. Nie mogła sobie przypomnieć ukradkowych pocałunków, głębokich spojrzeń. Nie pamiętała też, by kiedykolwiek kochali się pod wpływem impulsu, spontanicznie. Nie przypomniała sobie niczego równie ekscytującego, jak te kilka minut z Sethem Adamsem. W związku Lauren z Crockerem nie było niczego niezaplanowanego, niespodziewanego. Crocker bardzo dużo pracował. Zresztą Lauren też. Namiętność nie była dla nich najważniejsza i naprawdę nie widzieli w tym nic złego. Oboje z Crockerem mieli na głowie ważniejsze sprawy niż takie tam głupstwa. Zatem dlaczego tak ją to trapiło? Jakim cudem chwila zapomnienia w ramionach obcego mężczyzny mogła zachwiać decyzją o małżeństwie, podjętą wiele miesięcy temu? O małżeństwie z człowiekiem, którego wszyscy uważali za doskonałą partię? Lauren i Cfocker pasowali do siebie. Pasowali, ale między nimi nie iskrzyło. Rozległo się głośne pukanie. Lauren wstała i odłożyła ołówek. Palce jej poczerwieniały, tak mocno go ściskała. - Tak? - Uchyliła drzwi i zobaczyła nieznanego mężczyznę w goglach. Zamarła, myśląc gorączkowo o tym, co powinna zrobić, gdyby okazało się, że to napad. - To ja. Bulldog. - Robotnik zdjął kaptur i gogle. - Och, nie poznałam cię bez kasku. Salvio obedrze mnie ze skóry, jak mnie spotka bez kasku. Wszyscy na polu naftowym musieli je mieć na głowach, nawet jeśli tylko przechodzili między barakami. - A jeśli już o nim mowa, to właśnie wzywa cię do siebie. Natychmiast.

R

S

Odkąd to Jack wysyła po nią posłańców? Specjalnie nie poszła do jadalni. W ogóle nie wychodziła z przyczepy, żeby nie natknąć się na Salvia. Nie wykonała polecenia i wcale nie żałowała swojej decyzji. Nie zamierzała nikogo przepraszać za to, że wbrew bezsensownemu poleceniu została na wyspie. Przekaż mu, że zaraz będę - powiedziała, czekając, aż Bulldog sobie pójdzie. Jednak on nawet nie drgnął. Salvio zapowiedział, że mam cię przyprowadzić -wyjaśnił. - Osobiście czy coś w tym guście. Dobrze. - Lauren ubrała się szybko, założyła kask i starannie zamknęła drzwi przyczepy na klucz. -Chodźmy. Wiał lodowaty wiatr. Lauren szła z pochyloną głową, mocno trzymając się liny. Bulldog co kilka sekund oglądał się za siebie, jakby chciał sprawdzić, czy ona na pewno za nim idzie. Wreszcie dotarli do biura. Salvio rzeczywiście był w paskudnym nastroju. Tak jak się Lauren spodziewała. - Wzywałeś mnie. Obrzucił ją morderczym spojrzeniem. Pulsująca na skroni żyła i zaciśnięte zęby świadczyły o tym, że jest naprawdę wściekły. - Pieprzone komputery na dobre wysiadły. - Spojrzał wymownie na wygaszone monitory. - Wiercimy na ślepo. Po staremu. Skinęła głową. Znała wszystkie sposoby pomiaru głębokości odwiertu. - Jak daleko do końca? - Nie wiem na pewno - odparła, myśląc o prób-

S

kach, które dopiero co oglądała. - Około piętnastu metrów. Najwyżej dwadzieścia. Na razie nie mogę dokładniej określić, - Jak tylko dojdziemy do dna, masz posprzątać po sobie i zniknąć. Pierwszym śmigłowcem. Jasne? - Jasne. - Patrzyła mu prosto w oczy. Nawet nie mrugnęła. Jeśli zamierzał ją wystraszyć, to mu się udało, ale za nic w świecie nie zamierzała dać tego poznać po sobie. Salvio wyjrzał przez okno na dziedziniec, gdzie w świetle sodowych lamp kłębiła się gęsta zamieć. - To wszystko? - spytała Lauren zdziwiona, że nie wspomniał o wydarzeniach poprzedniego dnia ani o tym, iż nie wykonała jego polecenia. Jack Salvio nie przepuścił żadnej okazji, by komuś solidnie dokopać. - Na razie tak. Obróciła się na pięcie i wyszła z biura. Smakowite zapachy płynące z kuchni sprawiły, że poczuła głód. Spojrzała na zegarek. Jedenasta w południe.

R

Lauren nałożyła sobie solidną porcję i dopiero wtedy go zobaczyła. Wpatrzony w nią Seth siedział sam przy jednym z dużych okrągłych stołów. Skinęła mu głową, ale się nie uśmiechnęła. Przyszło jej nawet na myśl, żeby zostawić jedzenie i wrócić do siebie. Nie zrobiła tego. To, co wczoraj między nimi zaszło, nie powinno mieć znaczenia. Planowała wkrótce wyjść za mąż i tylko to było naprawdę ważne. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła. Usiadła przy wolnym stoliku w drugim końcu stołówki. Mężczyźni obok stroili sobie żarty z Setha. Robili to głoś-

R

S

no, żeby każdy mógł usłyszeć. Przodował Pinkie, ten sam, z którym Lauren miała scysję na wieży wiertniczej. Seth nawet na nich nie spojrzał. Zdawało się, że ich nie słyszał. W pewnej chwili Pinkie rzucił niewybredną uwagę pod adresem Lauren. Podniosła głowę znad talerza. Zauważyła, jak Seth wstaje i zaciska pięści. Pinkie skulił się w sobie i zmrużył małe oczka. Rozmowy i śmiechy ucichły, wszyscy wpatrywali się w potężną postać. Lauren próbowała zwrócić na siebie uwagę Setha, chciała mu dać do zrozumienia, żeby nie interweniował, ponieważ ona nie przejęła się prostackim zachowaniem Pinkiego. Takie sytuacje często się zdarzały i Lauren zdążyła się już do nich przyzwyczaić. W mieście, gdzie jedna kobieta przypadała na pięciu mężczyzn, też czasem się z tym spotykała. Komentarze pod jej adresem zdarzały się nawet wtedy, gdy wchodziła z Crockerem do restauracji. W sobotnie wieczory Anchorage bardziej przypominało obóz wojskowy niż metropolię dwudziestego pierwszego wieku. Crocker radził nie zwracać uwagi na takie odzywki. Sam właśnie tak się zachowywał: mężczyzn obrażających Lauren traktował jak powietrze. Seth nachylił się nad stolikiem. Patrzył na Pinkiego tak, jakby chciał wzrokiem przewiercić go na wylot. Nie powiedział ani słowa. Atmosfera stała się tak gęsta, że groziła samoistnym wybuchem. Pinkie nie wytrzymał. - To było tylko żart - powiedział. - Trochę nieprzyzwoity - dodał jeden z siedzących przy stole mężczyzn i wszyscy wybuchnęli śmiechem.

R

S

Wszyscy prócz Setna. Nadal wpatrywał się w Pinkiego. Nie poruszył się ani nie odezwał. Pinkie też już się nie śmiał. Nagle Seth odwrócił się plecami do towarzyszy Pinkiego, podszedł do stolika Lauren, postawił na nim swoją tacę z jedzeniem i usiadł na plastikowym krzesełku. Ręce mu się trzęsły. Rysy jego twarzy wciąż jeszcze były napięte, wyraz oczu nieprzenikniony. Lauren zawczasu przygotowała sobie przemowę. Chciała mu powiedzieć, że nie musi stawać w jej obronie, że nie warto się takimi sprawami zajmować. To samo, co zawsze powtarzał Crocker. Mówił, że szkoda czasu. A może uważał, że szkoda czasu na nią? - Dziękuję - powiedziała niespodziewanie dla samej siebie. - Nie ma za co. Jedli w milczeniu. To znaczy on jadł. Lauren tylko grzebała widelcem w talerzu i zastanawiała się, o czym myśli Seth. - Nie przepadasz za zieleniną, co? - Nie. - Odłożyła widelec. - Nigdy tego nie lubiłam. Jadła warzywa, bo tak wypadało. Zarówno w domu, kiedy po śmierci ojca przeszła na kuchnię Fotheringayów, jak i potem na niezliczonych przyjęciach, w jakich uczestniczyła razem z matką i Crockerem. - Wolę mięso z ziemniakami. Proste rzeczy. - Jasne. - Roześmiał się cicho i spojrzał na jej pierścionek. - Jak ten pierścionek i porsche. - Skąd wiesz o... Ruchem głowy wskazał kluczyki, które położyła na

R

S

stoliku obok swojej tacy. Był do nich przyczepiony firmowy breloczek. - To nie mój pomysł. - Wzruszyła ramionami. - Dostałam to auto w prezencie. - Od narzeczonego - domyślił się Seth. W uszach Lauren zabrzmiało to nieprzyjemnie. - Owszem. Od narzeczonego. - Pewnie zaraz mi powiesz, że wołałabyś forda explorera albo grand cherokee czy coś w tym rodzaju. Tak właśnie było. Zanim zaczęła spotykać się z Crockerem, jeździła explorerem. Któregoś dnia po wyjściu z biura spostrzegła, że nie ma go na parkingu. W tym miejscu stało nowiutkie porsche boxter z przyczepioną do dachu ogromną czerwoną kokardą. Tak Crocker wyobrażał sobie niespodziankę. - Muszę iść. - Wstała. - Zresztą ty chyba też. Robotnicy z pierwszej zmiany niespiesznie zbierali ta ce i wychodzili do szatni. - Tak - przyznał Seth. - W południe zaczynamy. - Jak tylko osiągniemy zamierzoną głębokość, zabieram próbki ijwyjeżdżam. - Wracasz do domu? Do porsche i do narzeczonego? - Owszem. - Szczęściara. - Uśmiechnął się zimno. Lauren znów zignorowała polecenie Jacka Salvia: weszła na platformę wiertniczą. Zatrzymała się przed stalowymi drzwiami prowadzącymi do malutkiej świetlicy. Chciała się przygotować na spotkanie, które, z czego doskonale zdawała sobie sprawę, nie mogło być przyjemne.

R

S

Rano, kiedy Salvio wezwał ją do siebie, wolała nie pytać go o skrzynię z tajemniczymi próbkami. Ale kiedyś w końcu musiała się dowiedzieć, skąd pochodziły te próbki i co Salvio z nimi zrobił. Eskapada do baraku łączności w towarzystwie Setha i poranny incydent w stołówce na zbyt długo odwróciły jej uwagę od spraw najważniejszych. Należało zabrać się do roboty. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Lauren odskoczyła, omal nie potykając się o stopień. Odruchowo skryła się w zacienionym kąciku za drzwiami, które niemal przydu-siły ją do stalowej konstrukcji wieży. Poprzez jednostajny szum maszyn słychać było głośne przekleństwa. Wyjrzała ostrożnie ze swej kryjówki za drzwiami. Pinkie i Bulldog nieśli coś ciężkiego, jakiś sprzęt. Lauren już przedtem widywała takie urządzenia, ale w tej chwili nie mogła sobie przypomnieć, co to takiego. Trzy lata siedzenia za biurkiem to aż nadto, by zapomnieć, jak pracuje się w terenie. Technologie szybko się zmieniają, sprzęt się starzeje... A jednak to urządzenie wydało się jej znajome. Jack Salvio wyszedł za robotnikami, wrzeszcząc na nich. Lauren wstrzymała oddech. Wprawdzie przyszła tu po to, żeby się z nim spotkać, ale, widząc, w jakim jest humorze, wolałaby, żeby jej nie zauważył. Pinkie i Bulldog zatrzymali się na podeście. Stali wystarczająco długo, by Lauren mogła przyjrzeć się dokładnie ciężkiemu urządzeniu. Wciąż nie mogła skojarzyć, co to takiego, ale była niemal pewna tego, że nie powinno się tu znajdować. Odrobinę przymknęła drzwi i wysunęła głowę, chcąc przyjrzeć się dokładnie. Za późno zrozumiała swój błąd.

R

S

- Co ty tu robisz?! - wykrzyknął Salvio. Zatrzasnął drzwi, likwidując tym samym i tak już niepotrzebną kryjówkę Lauren. - Ja... Właśnie cię szukałam. - Nie mogła oderwać oczu od urządzenia, które Pinkie i BuUdog pośpiesznie znosili na dół. Salvio odprowadził wzrokiem obu robotników, po czym spojrzał na Lauren. - Już mnie znalazłaś - warknął. - O co chodzi?

ROZDZIAŁ 7

R

S

- Chciałam cię spytać... - O co? O co, na Boga, chciała go zapytać? Dlaczego dwóch robotników w środku nocy chodzi po wieży wiertniczej z dziwnym urządzeniem? Gdzie się podziała skrzynka z tajemniczymi próbkami? Dlaczego łączność satelitarna, prawdziwy cud techniki, przestała działać dokładnie w momencie przyjazdu Lauren? Dlaczego komputery się zepsuły i dlaczego zginął Paddy? - No, gadaj, Fotheringay. - Salvio wpatrywał się w nią jak hipnotyzer. - Nie będę tu sterczał przez cały dzień. Lauren uważała się przede wszystkim za naukowca. Umiała logicznie myśleć, opierając się na faktach, z rzadka tylko na intuicji. Dlatego właśnie tak bardzo ją ceniono w Tiger Petroleum i dlatego proponowano jej wielki awans. Teraz, patrząc w oczy Jacka Sah/ia, zrozumiała, że musi posłuchać wewnętrznego głosu, który kazał jej zachować dla siebie podejrzenia i wątpliwości. - Nic takiego - starała się, by jej głos zabrzmiał nonszalancko. - W każdym razie może poczekać. Widzę, że jesteś bardzo zajęty. Salvio wpatrywał się w nią przenikliwie, jakby zorientował się, że skłamała, i próbował odczytać jej myśli.

R

S

- Późno już - powiedział w końcu. - Nie powinnaś się kręcić po wieży. Wracaj do siebie. - Zaraz, tylko wezmę mydło do laboratorium. Zdaje się, że w świetlicy jakieś widziałam. Salvio nie czekał, aż skończy kłamać. Zszedł po schodach za Pinkiem i Bulldogiem. Lauren odetchnęła z ulgą. W świetlicy zawsze było nie tylko mydło, ale i kawa. Paskudna, lecz tym razem Lauren to nie przeszkadzało. Chciała poczuć w dłoni coś ciepłego, choćby tylko papierowy kubek wypełniony mętną lurą zaparzoną przed dwunastoma godzinami. Weszła do środka. Obok okna, z którego było widać platformę wiertniczą, stał sfatygowany ekspres do kawy. Lauren chciała tam podejść, ale zatrzymała się w połowie drogi. Na platformie był Seth. Razem z innymi robotnikami wyciągał rurę płuczki. Nie widział Lauren. Żaden z robotników jej nie widział. W końcu jednak podeszła do ekspresu i nawet nalała sobie kawy. Nie przestała jednak przyglądać się Sethowi. Dzięki osłonom przeciwwiatrowym i piecykom umieszczonym w strategicznych punktach temperatura na platformie była o jakieś osiem stopni wyższa niż na zewnątrz. Seth, tak samo jak inni, miał na sobie znoszone dżinsy, ocieplaną koszulę, pod którą widać było mocne, napięte podczas pracy mięśnie. Lauren patrzyła na niego i przypomniała sobie tamten pocałunek... On się nie kąpie trzy razy dziennie, nie skrapia drogą wodą kolońską. Jego mięśnie nie zostały ukształtowane w siłowni, a

R

S

sportowy styl życia na pewno nie ogranicza się do godziny squasha tygodniowo i popołudniowej gry w polo na koniu. Na pewno nie jest taki jak Crocker. Gdyby miał konia, to by o niego dbał. Jednym haustem wypiła paskudną gorzką kawę. Otrzeźwiała. Co za dużo, to niezdrowo. Salvio miał rację: nie powinna kręcić się po wieży. Nie może dopuścić do tego, by Seth Adams stał się dla niej kimś bliskim, ważnym. Był niebezpieczny. Ona stawała się nieprzewidywalna, kiedy tylko poczuła przy sobie Setha. Pomyślała, co by się stało, gdyby zrezygnowała z małżeństwa i kariery zawodowej, zniszczyła plany, które jej matka i Crocker tak pieczołowicie i starannie opracowali. Czyżby stała się niewolnikiem? Ścisnęła papierowy kubek i wrzuciła go do kosza na śmieci. Jeszcze raz spojrzała na platformę. Prawdopodobnie to był największy błąd, jaki tego dnia popełniła. Seth się jej przyglądał, a ona poczuła się tak, jakby jej uśpione dotąd ciało gwałtownie się budziło. Nie odrywając od niej wzroku, otarł z twarzy pot zmieszany z błotem. Uśmiechnął się. Nie tak niebezpiecznie uwodzicielsko jak wczoraj, tylko zwyczajnie. Jego uśmiech był ciepły, taki jak Seth. Lauren wybiegła ze świetlicy i pędem pokonała schody. Jakby ją ktoś gonił. Pogoda pogarszała się z każdą godziną. Lauren prawie cały dzień spędziła w przyczepie. Wolała nie spotkać się z Sethem. Jacka Salvio też nie chciała oglądać. Obaj ją przerażali, chociaż każdy z innego powodu.

R

S

Mijał czwarty dzień jej pobytu na Caribou Island. Czwarty dzień bez jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym. Ciało Paddy'ego 0'Connora powinno już dotrzeć do Anchorage wraz z informacją od Salvia. Bill Walters na pewno odchodzi od zmysłów, zastanawiając się, co się tutaj dzieje. Przypuszczalnie Crocker też się denerwuje. Na pewno się o nią martwi. Po raz pierwszy, odkąd się poznali, tak długo nie rozmawiali ze sobą. Crocker bardzo dbał o to, by nie tracić kontaktu z Lauren. Nawet kiedy któreś z nich musiało coś załatwić w najdalszym zakątku świata. Zawsze do niej dzwonił, kiedy nie mogli być razem. Przynajmniej raz dziennie, a czasami nawet częściej. W ciągu tych kilku dni Lauren dużo rozmyślała o Crockerze, ale nie tak, jak powinna to robić zakochana dziewczyna, przyszła panna młoda. Myśli, które powinna dedykować narzeczonemu, wkrótce mężowi, poświęcała zupełnie innemu mężczyźnie. Bała się, że oszaleje, jeśli jeszcze parę godzin posiedzi sama w przyczepie. Skończyła pracę, wypełniła raport dzienny, którego i tak nie można było wysłać. Musiała choć na chwilę przestać myśleć o Secie, a także zastanawiać się, co się dzieje na platformie i w obozowisku. Potrzebowała rozrywki. Była siódma wieczór. Seth pracował na pierwszej zmianie, od południa do północy. Przerwa obiadowa dla pierwszej zmiany dawno się skończyła, więc na pewno jest na wieży. Lauren nie musiała obawiać się spotkania. Nie minęło pół godziny, gdy wygodnie zasiadła na

R

S

zniszczonej kanapie w pokoju telewizyjnym. Na kolanach postawiła miskę z prażoną kukurydzą. Ponieważ nie było łączności satelitarnej, nie dało się oglądać telewizji. Na szczęście obozowa wideoteka była dobrze zaopatrzona. Większość robotników z drugiej zmiany jeszcze smacznie spała i przed telewizorem nie było tłoku. - Może być? - spytał jeden z robotników, pokazując Lauren kasetę z filmem „Życzenie śmierci II". - Może - zgodziła się Lauren. Była zadowolona, że nie wybrał pornografii. Na polach naftowych większość kaset to były właśnie takie produkcje. Charlesa Bronsona mogła wytrzymać. Film się zaczął, zgaszono światło. Lauren poczuła, że się odpręża. Zdrzemnęła się po dziewięciu trupach i niezliczonej ilości amunicji. To był dobry znak. Bardzo potrzebowała wypoczynku. Przez całą noc przecież nie zmrużyła oka. Ktoś otworzył drzwi do sali telewizyjnej i wpuścił snop światła z korytarza. Po chwili potężna sylwetka zasłoniła to światło. Nie można się było pomylić co do osoby. Lauren wszędzie by rozpoznała te szerokie bary. Seth. Szedł prosto do niej. Lauren wstrzymała oddech, gdy usiadł obok niej na sofie. - Cześć - powiedział. Była tak zdumiona, że mowę jej odebrało. - Podzielisz się - ruchem głowy wskazał miskę z popkornem - czy wolisz mieć wszystko dla siebie? - Skąd się tu wziąłeś? - spytała, odzyskując głos. - Szukałem cię.

R

S

Znów ogarnęło ją to dziwne uczucie. Wiedziała, że musi z tym skończyć, nim zrobi coś głupiego. Przemknęła jej przez myśl wizja Setha i jej na wąskiej pryczy w przyczepie. Zarumieniła się po cebulki włosów. Dobrze, że było ciemno, i nikt tego nie zauważył. - Powinieneś teraz pracować. - Salvio zmienił grafik. Pracuję na noc, to znaczy od północy do południa. Jeden z robotników siedzących na kanapie obok zerknął na nich i szepnął coś sąsiadowi. Tamten też na chwilę się odwrócił. Obaj zaśmiali się cicho. - Dlaczego tu usiadłeś? Akurat przy mnie? - Już mówiłem. - Nachylił się, żeby szepnąć jej do ucha. Serce Lauren przyspieszyło rytm, kiedy poczuła na twarzy ciepły oddech Setha. - Chciałem się z tobą zobaczyć. - Nie możesz mnie zobaczyć, to znaczy... - Robotnicy wciąż się im przyglądali. Na ekranie ludzie strzelali do siebie jak do kaczek, opony aut piszczały wściekle, ale Lauren nie miała teraz głowy do śledzenia akcji filmu. - Nie powinniśmy się pokazywać razem. - Dlaczego? - Bo nie. To nie wygląda dobrze. - Jeszcze raz na niego spojrzała. W migotliwym świetle telewizora dostrzegła, że zacisnął usta. Te usta, które tak dobrze się całowało. - Dlatego, że jestem robotnikiem, a ty... - nie skończył zdania. Lauren zaczęła coś podejrzewać. Kobiety pracujące na polach naftowych nie bratały się z załogą. Tego się po prostu nie

R

S

robiło. Gdyby naprawdę był robotnikiem, to by o tym wiedział. - Nie. Nie dlatego. - Może dlatego, że jestem półkrwi Eskimosem i tym dobrym chłopcom - ruchem głowy wskazał swoich kolegów wpatrzonych w ekran telewizora - mogłoby się nie spodobać, że zadaję się z białą kobietą? O to chodzi? - Nie o to. - Więc może chodzi o ciebie? Pewnie myślisz, że nie jestem dla ciebie dość dobry. - Nie. - Złapała go za rękę. Jego dłoń była silna, ciepła. Po prostu nie chcę, żeby ktoś sobie pomyślał, że coś nas łączy. - A łączy? - Ja... nie wiem - wyjąkała. Wcisnęła mu w ręce miskę z popkornem i wybiegła na korytarz. Kiedy usłyszała zbliżające się do szatni kroki Setha, była już ubrana. Wyskoczyła na dwór. Wiatr uderzył w nią gwałtownie, omal nie zrzucił z metalowych schodków. Było potwornie zimno. Gdy szła do przyczepy, kurczowo trzymając się liny, gnane wichurą kryształki lodu smagały jej twarz. Seth ruszył śladem Lauren. Czemu nie zostawi jej w spokoju? Nie prosiła go o pomoc. Nic od niego nie chce. Nie może nic chcieć. - Lauren! Udała, że go nie słyszy. Szła tak szybko, jak tylko zdołała w tych trudnych warunkach. Wichura zwiała jej kaptur, ale Lauren się nie zatrzymała. Nim dobrnęła do przyczepy, miała twarz zmarzniętą na kość.

R

S

Otwierając zamek, upuściła rękawiczkę, ale nie schyliła się, by ją podnieść. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Zdążyła przekręcić klucz w zamku, gdy Seth zaczął się dobijać. - Otwórz, Lauren - prosił. - Musimy porozmawiać. Serce waliło jej jak młotem, oddychała z trudem. Miała za sobą bieg w potwornej śnieżycy. Niełatwo było tego dokonać w polarnej kurtce i ciężkich butach. Zsunęła je z nóg, zdjęła kurtkę i zostawiła wszystko tam, gdzie stała. Czekała. Po kilku sekundach pukanie ustało, lecz Lauren się nie poruszyła. Minęła jeszcze minuta. Potem drzwi otworzyły się szeroko i wraz ze śniegiem do przyczepy dostał się Seth.

ROZDZIAŁ 8

R

S

Zamknął za sobą drzwi. Na klucz. Lauren stała sztywno z opuszczonymi rękami, z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Seth ściągnął rękawiczki, zdjął kurtkę i powiesił na kołku kask. Podszedł do Lauren, ujął ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Nie mocno, tylko tak, żeby wiedziała, co potem nastąpi. Westchnęła i odchyliła głowę do tyłu. Nawet nie próbował się opanować. Od razu ją pocałował. Nie odsunęła się, nawet nie protestowała. Całowali się, jakby prócz nich na świecie nie było nikogo. Seth podniósł ją do góry, posadził na stalowym blacie stołu. Był podniecony jak młody chłopak, który pierwszy raz w życiu ogląda zdjęcia rozebranych kobiet. Całował ją coraz namiętniej, coraz mocniej do siebie przytulał. Chciał, żeby nie miała wątpliwości, co czuje. A co właściwie czuł? Gdzieś między pożądaniem a podnieceniem powinno się ukrywać poczucie triumfu. Wreszcie ją zdobył, nareszcie wygrał. Teraz będą się kochać, a potem ona powie mu wszystko, co chciał wiedzieć. Już on tego dopilnuje. Wkrótce dowie się, czy to właśnie jej szukał. Lecz wcale nie czuł się jak zwycięzca. W głębi duszy obawiał się nawet, że to on został zwyciężony.

R

S

- Seth - szepnęła Lauren. Nadal ją całował, dotykał jej, usilnie starał skupić się wyłącznie na fizjologii... - Seth, przestań. Posłuchał. Nie dlatego, że go o to prosiła. Zrobił to dla siebie. Znów dał się ponieść, stracił głowę. Po raz drugi w ciągu kilku dni. Kiedy szedł za nią do przyczepy, tłumaczył sobie, że robi to, by zdobyć zaufanie Lauren, nakłonić ją do mówienia. Jedno wielkie kłamstwo! Zrobił to, ponieważ jej pragnął, dlatego, że mu się podobała. Nie tylko fizycznie. Lubił ją, podziwiał za odwagę i wytrwałość. Poza tym czuł nieodpartą potrzebę chronienia Lauren. Zwłaszcza gdy dostrzegł w jej oczach choćby cień strachu. Po prostu się w niej zakochał. Gdy to zrozumiał, przestraszył się. Oznaki tego widział od samego początku, od chwili gdy pierwszy raz ją zobaczył. Wtedy, w biurze, kiedy ich oczy się spotkały. - Przecież nawet się nie znamy. Chciała zeskoczyć na podłogę, lecz Seth stał za blisko. - Pozwól mi się poznać, Lauren - powiedział cicho. - Nie wiem, czy to dobry pomysł. Odsunął się, by mogła stanąć na ziemi. Patrzył, jak idzie do kontaktu, jak włącza światło w laboratorium. - Wobec tego... - Poszedł za nią, podniósł z podłogi kurtki, zawiesił je na wieszaku. - Porozmawiamy o sprawach zawodowych. Może być? - Zawodowych? - Popatrzyła na niego zdziwiona. -Poco? - Ponieważ nie chce mi się jeszcze wychodzić.

R

S

Wreszcie powiedział prawdę. Czekał. Karcił się w myślach za to, że zaangażował się emocjonalnie, i jednocześnie modlił w duchu, żeby go nie wyrzuciła. - Ja też nie chcę, żebyś wychodził. - To dobrze. - Odetchnął z ulgą. Podszedł do taboretu i usiadł. Lauren oparta się o stół. Była o wiele niższa od Setha, więc jeśli chciała nad nim górować, zachować kontrolę nad sytuacją, musiała stać. Sethowi nawet to odpowiadało, ponieważ w tej chwili nad niczym nie panował. Nie fizycznie, ale emocjonalnie. Jesteś policjantem, Adams, spróbował przywołać się do porządku. Rób, co do ciebie należy. - O czym chciałbyś porozmawiać? - Lauren ułatwiła mu zadanie. O Tiger Petroleum, o twojej pracy. Co tam robisz i co będziesz robić potem? Może być? To dużo. Spojrzał na zegarek. Była ósma wieczorem. - Mam czas - powiedział. Uśmiechnął się i Lauren też się do niego uśmiechnęła. Przez całą następną godzinę rozmawiali o Tigerze, o przemyśle naftowym, o Billu Waltersie i o innych członkach zarządu firmy. O wszystkich prócz jednego. Lauren ani razu nie wymieniła nazwiska Crockera Holta i Seth też o nim nie wspomniał. - Ten awans jest dla ciebie bardzo ważny? - Spytał, myśląc o tym, co mu powiedziała, układając fakty po ko lei, spoglądając na sprawę z nowej perspektywy. Na Lau ren też patrzył zupełnie inaczej.

R

S

- Najważniejszy -powiedziała obojętnie. Jej twarz była martwa, nie ożywiona jak wtedy, kiedy mu opowiadała, dlaczego postanowiła zostać geologiem, i o wyprawach z ojcem, które odbywała, gdy była mała. - Nie zabrzmiało to przekonująco. - Nie - odparła cichutko, jakby mówiła do siebie. -Nie zabrzmiało. - A ten Walters? Dlaczego się zgodził, żeby jego pominięto, a ciebie awansowano? - Bill chyba lubi swoją pracę. Teraz jest szefem do spraw poszukiwań na Alasce. Gdyby został wiceprezesem, musiałby razem z rodziną przenieść się do San Francisco, bo tam jest siedziba Tiger Petroleum. Bill jest stąd, z Alaski. Bardzo wątpię, żeby chciał się gdzieś ruszać. - A ty? Ty też pochodzisz z Alaski. Naprawdę tak bardzo chcesz wyjechać? - Nie chcę. - Lauren bawiła się pierścionkiem. - Kocham ten kawałek świata. Seth doskonale znał to uczucie. Opuścił Alaskę, kiedy przyjęto go do FBI. Nie było go pięć lat. Nienawidził Waszyngtonu i wszystkich tych wielkich miast, w których przyszło mu pracować. Miejskie życie zwyczajnie mu nie odpowiadało. Zresztą miejskie kobiety też nie. - Tak, wiem. -Pokiwał głową ze zrozumieniem. Uśmiechnęła się. Seth miał wielką ochotę podejść do niej, pocałować... Chciał ją do siebie tulić. Nie tak jak przedtem, gwałtownie, namiętnie, ale czule, tak po prostu... Z trudem się powstrzymał. W głębi duszy, gdzie rzadko zaglądał, zastanawiał się,

R

S

czy taka kobieta jak ona mogłaby pokochać kogoś takiego jak on. Zwyczajnego faceta. Eskimosa. Policjanta. Natychmiast odezwało się w nim poczucie winy. Ona mu się zwierza, choć przecież nie ma pojęcia, z kim ma do czynienia i po co ten ktoś do niej przyszedł. - A ty? - Spytała. Znów się uśmiechnęła. - Opowiedz mi o swojej pracy. Widzę, że się na tym znasz. Lubisz tę robotę? Musiał ją okłamać i źle się z tym czuł, choć przecież było to idiotyczne. Praca tajnego agenta właśnie na tym polegała. Jeśli miał rozwiązać tę zagadkę, po prostu musiał kłamać. - Raczej tak - odrzekł po namyśle. - Gdzie mieszkasz, kiedy nie pracujesz na odwiercie? - W Kachelik. To taka wioska jakieś... - Byłam tam! - Oczy jej zabłysły. - Wiele lat temu, z tatą. Pamiętam. To mała wioska i... - Oryginalna? - Nie, nie tak ją pamiętam. Powiedziałabym raczej, że ciepła, ale to głupio brzmi. Nie ze względu na pogodę, tylko... - Wiem, o co ci chodzi. Tak, rzeczywiście to przyjazne miejsce. Dzięki ludziom. Są otwarci, serdeczni, życzliwi. Całkiem inni niż nowojorczycy czy ludzie w Waszyngtonie. - W Waszyngtonie? - Zdziwiła się Lauren. - Byłeś w Waszyngtonie? I w Nowym Jorku też? Jeszcze niedawno byłby się zirytował jej zdziwieniem, że taki nikt jak on, pół-Eskimos z Kachelik, mógł być gdziekolwiek poza swoją wioską. Ale teraz wiedział, że ona nie to

R

S

miała na myśli. Co ważniejsze, jedyną osobą, na którą się w tej chwili wściekał, był on sam. Nie wiedział, dlaczego tak paskudnie wpadł. Nie miał zwyczaju się zagapiać. Bledsoe i ojciec byliby innego zdania, lecz Seth był przekonany, że dobrze wykonywał swoją pracę, Tylko przy Lauren przestawał się pilnować. Rozmawiali już ponad godzinę. Seth czuł się z nią związany w taki sposób, w jaki nigdy nie był związany z byłą żoną ani w ogóle z żadną kobietą. Trzymaj się, Adams, krzyczała rozpaczliwie jego policyjna dusza. Nie zapominaj, po co tu jesteś. - Byłem w wielu miejscach. - Wzruszył ramionami. - Powiedz mi jeszcze coś o Holcie. Zdawało mi się, że mieliśmy rozmawiać wyłącznie o pracy. - Lauren stała się czujna. - Holt jest wiceprezesem Tigera, prawda? Więc to dotyczy pracy. Z ponurej miny Lauren wyczytał, że się zagalopował. Spodziewał się, że zaraz każe mu wyjść. Nie zrobiła tego. - Rzeczywiście - zgodziła się po chwili. - Co chciałbyś wiedzieć? - To chyba gruba ryba w przemyśle naftowym. - Owszem. W bankowości też. A raczej był. - Wiceprezes do spraw finansowych w Tiger Petroleum musi sporo zarabiać. Skinęła głową. - Pewnie z dziesięć razy więcej niż taki robotnik albo hydraulik, a nawet policjant. - I co z tego? Uśmiechnął się do niej smutno. Dobrze wiedział, że

R

S

niebezpiecznie zbliża się do tematu, którego nie powinien poruszać. - Taki facet musi pociągać kobiety. - Większość na pewno, ale... - Nieważne. - Seth wstał. Wolał nie słuchać reszty. - Pieniądze to jeszcze nie wszystko. - Lauren podeszła do niego. - Dla mnie one zupełnie nic nie znaczą. - Naprawdę? - Im była bliżej, tym większa suchość czuł w ustach. - Naprawdę. To znaczy... - Zatrzymała się, wzięła w dłonie poły starego swetra, w którym chodziła od dnia przyjazdu na wyspę. - Nie widzisz? - Widzę. - Roześmiał się. - Właśnie miałem cię o to zapytać. - To był ulubiony sweter mojego taty. Tydzień po jego śmierci mama spakowała jego rzeczy. Nawet nie oddała ich biednym, tylko wyrzuciła na śmietnik. Udało mi się uratować ten sweter. Teraz jest moim ulubionym swetrem. - Moim też. Zarumieniła się i Seth musiał się mocno kontrolować, żeby jej nie przytulić. Zmusił się do spojrzenia na zegarek, do przestawiania stóp tak długo, aż dotarł do drzwi. - Zmiana zaraz się zacznie - oznajmił. - Trzeba iść. Skinęła głową, objęła się ramionami, jakby nagle zrobi ło jej się zimno. Nałożył kurtkę, zapiął ją dokładnie. - Byłaś wczoraj na platformie - powiedział z ręką na klamce. - Po co? - Ja... - zawahała się, jakby nie była pewna. - Szukałam Salvia.

S

- Ach, tak. - Czyżby spodziewał się usłyszeć, że to jego szukała? Był już za drzwiami, kiedy Lauren go zawołała. Zamknęłam drzwi na klucz, ale ty i tak wszedłeś. Skąd miałeś klucz? Są tylko dwa. Jeden mam ja, a dragi jest u Salvia. - Nie mam klucza. - Uśmiechnął się. - Umiem otwierać zamki. - Umiesz? - Owszem. Umiem wiele rzeczy. Zdziwiłabyś się. Uśmiechnęła się ciepło, radośnie. Tak ciepło, że nie czuł nawet smagających go po twarzy kryształków lodu.

R

Lauren już dawno nie spała tak dobrze jak tej nocy. Rano zostawiła na biurku Salvia kolejny raport dzienny, a potem poszła do kuchni, żeby poszukać czegoś do jedzenia. Zmusiła się do tego, by przesiedzieć w przyczepie porę śniadania tej zmiany, na której pracował Seth. - Może być stek z jajkami? - zapytał kucharz. - Poproszę jedno jajko i dwie grzanki. Nie będę jadła steku. - Już podaję. W kuchni poza nią i kucharzem nie było nikogo. Właśnie dlatego przyszła o tej porze. Dziewiąta rano. Kiedy zaniosła raport do biura, nie było tam żywego ducha. Ani Salvia, ani jego kasku. A to znaczyło, że poszedł na wieżę, by nadzorować przebieg robót. Byli już bardzo blisko celu. Nie więcej niż pięć metrów, sądząc z wyglądu skał, które z samego rana jej dostarczono. Wiercono bardzo wolno, lecz biorąc pod uwagę pogodę, któ

R

S

ra, zgodnie z prognozami, nie miała się poprawić, wcale nie musieli się spieszyć. - Bardzo proszę. - Kucharz postawił przed nią talerz, na którym było dość jajek i tostów, by zaspokoić głód czteroosobowej rodziny. Śniadanie było smaczne. Lauren zjadła więcej, niż zamierzała. Od razu poczuła się lepiej. Teraz mogła zająć się tym, co miała do zrobienia. Po pierwsze, należało zrobić coś z Sethem. Do południa pracował, ale potem pewnie trzeba będzie z nim porozmawiać. Nie bardzo wiedziała, jak sobie z tym poradzić. Postanowiła mu powiedzieć, że nie mogą pogłębiać znajomości. W końcu miała i narzeczonego, i plany na resztę życia. To, co zaszło między nimi, nigdy nie powinno się było zdarzyć. A doszło do tego tylko dlatego, że Paddy został zamordowany i że Salvio oszalał. Lauren była tu zupełnie sama, pozbawiona kontaktu z najbliższymi. To całkiem naturalne, że zwróciła się po ratunek do silnego mężczyzny. Na pewno było w tym też coś z pożądania. Zdrowe i całkiem normalne w tych okolicznościach. Takie ostatnie zauroczenie przed związaniem się z kimś na całe życie. Ze strony Setha zapewne także nie było to nic więcej niż reakcja mężczyzny, który dawno nie miał kobiety, a na dodatek mieszka z osiemdziesięcioma innymi mężczyznami, z których żaden go nie lubi. Oboje byli na tej wyspie bardzo samotni, każde na swój sposób. Tylko tyle połączyło ją i Setha. Nic więcej. Gdyby Crocker był tu razem z nią, Lauren nawet nie spojrzałaby na Setha. To do Crockera zwróciłaby się po pomoc i pociechę.

R

S

Choć Crocker nie był zbyt wylewny i serdeczny, Lau-ren się z tym pogodziła. Zresztą życie nauczyło ją polegać wyłącznie na sobie. Crocker miał inne zalety. Był człowiekiem interesu i potrafił sobie radzić w trudnych sytuacjach. Takich jak ta z Jackiem Salviem. Przypomniała jej się jeszcze jedna sprawa do załatwienia. Podejrzana historia z próbkami i urządzenie, które widziała na platformie. Trzeba wreszcie wziąć się do roboty. Tiger nie płaci jej za rozmyślanie o sprawach osobistych. Za sabotowanie poleceń przedstawiciela firmy też jej nie płacili, ale miała przeczucie, że w tej sprawie Bill Walters na pewno by ją poparł. Pięć minut później była już ubrana. Kurtka, rękawice, polarne buty, no i oczywiście kask. Odpowiednie ubranie do spaceru w temperaturze prawie pięćdziesięciu stopni poniżej zera. Skierowała kroki do magazynu znajdującego się w samym końcu obozowiska, niedaleko lądowiska śmigłowców. Jeśli tamta skrzynka z próbkami wciąż znajdowała się na wyspie, to nie mogła być nigdzie indziej, tylko w magazynie. Składowano tam skrzynie z próbkami, zużyty sprzęt i w ogóle wszystko, co po zakończeniu robót należało przetransportować do Deadhorse. Oczywiście pod warunkiem, że kiedyś w końcu pogoda na to pozwoli. Wielkie wrota magazynu były zamknięte, tak jak się spodziewała. A małe drzwi zastawione wózkiem widłowym. Lauren obeszła barak dookoła i skorzystała z zawsze otwartego wyjścia awaryjnego.

R

S

Tylko niektóre lampy się paliły, rzucając długie cienie na rozstawione byle jak skrzynki z próbkami, puste palety i góry sprzętu. Przejścia między rzędami skrzynek powinny być na tyle szerokie, żeby mógł się tu zmieścić wózek widłowy, ale z powodu śnieżycy od dziesięciu dni niczego nie wywożono. W magazynie było bardzo ciasno. Palety piętrzyły siew stosach, skrzynie z próbkami stały byle jak jedna na drugiej. Nie do wytrzymania dla kogoś cierpiącego na klaustrofobię. Lauren z włączoną latarką przeciskała się pomiędzy skrzynkami, sprawdzając dokładnie nazwę odwiertu, datę i głębokość, odnotowane na przyczepionych do skrzynek tabliczkach. Wszystkie pochodziły z Caribou Island 1. Głębokość wahała się od tysiąca pięciuset do dwóch tysięcy metrów. Tak jak powinno być. Tamta skrzynka z dziwnymi próbkami nie miała żadnej tabliczki, co samo w sobie było niezwykłe. Nagle usłyszała głosy. Zbliżały się do niej. Lauren się zatrzymała. Kłócili się. Nie. Ktoś komuś robił awanturę. Nietrudno było zgadnąć kto. Tylko jeden człowiek na całej wyspie miał taki paskudny charakter. Zgasiła latarkę i schowała się za stertą skrzynek. Nie pomyliła się. Nieopodal, odwrócony do niej plecami stał Jack Sahdo. Niemiłosiernie wrzeszczał na jakiegoś młodego człowieka. Lauren zauważyła, że kilka skrzynek otwarto, pokrywy leżały na ziemi. Jack trzymał w dłoni łom. Ściskał go tak mocno, jakby chciał go zgnieść.

R

S

Krzyczał o próbkach. Lauren przysunęła się bliżej, dostrzegła przerażoną minę młodzieńca. - Ja... nie wiedziałem, że to ważne - tłumaczył się. - Nie były opatrzone tabliczką i... Salvio rzucił łom i ku przerażeniu Lauren chwycił młodego człowieka za kołnierz. - Co z nimi zrobiłeś?! - zawołał. Lauren wstrzymała oddech. Bała się, żeby Salvio nie skrzywdził tego chłopca. Nie, to niemożliwe... - Ja... To co zawsze. Otworzyłem i obejrzałem. Były jakieś dziwne. Zupełnie niepodobne do tamtych. - Ruchem głowy wskazał otwarte skrzynki. - Co dalej? - Salvio ściskał coraz mocniej. Twarz młodego robotnika spurpurowiała. - Poszedłem poszukać - Kogo? - Tej pani. Geologa. Mamy polecenie tak robić, kiedy stanie się coś dziwnego. - Cholera! - Salvio puścił chłopaka. - Ale jej nie znalazłem. Spytałem Pinkiego i on powiedział, żeby się tym nie przejmować. Powiedział też, że te próbki to pomyłka i nie trzeba ich oznaczać ani w ogóle nic, bo są do wyrzucenia. Wyjaśnił, że teraz nie ma czasu, ale później się tym zajmie. Salvio odetchnął z ulgą. Twarz chłopaka przybrała normalną barwę. - A gdzie one są? Na dźwięk głosu Lauren Salvio się odwrócił. Spojrzał na nią z kamienną twarzą. - Te próbki? - upewnił się robotnik.

R

S

Salvio poczerwieniał. Lauren postanowiła za wszelką cenę zachować spokój, nie dać się wyprowadzić z równowagi. - Tak - potwierdziła. - Gdzie są tamte nieoznakowane próbki? Co z nimi zrobiłeś? - Wynoś... się... stąd... Lauren - wycedził Salvio. Postąpił krok w jej stronę, lecz ona się nie poruszyła. - Wyrzuciłem je- odparł robotnik. Salvio zamarł. Oczy niemal wyszły mu z orbit. - Co takiego?! - wrzasnął. - Wyrzuciłeś?! Gdzie?! - Pinkie mówił, że to pomyłka - tłumaczył się robotnik, cofając się przed rozjuszonym Salviem. - To... Pomyślałem, że mu pomogę... - Rozumiem. - Lauren próbowała rozładować sytuację. Na pewno nie chciałeś nikomu narobić kłopotów, - Właśnie. - Zapewnił ją młody człowiek. - Pinkie powiedział. .. - Gdzie? Gdzie je wyrzuciłeś? - Salvio zdążył już zapomnieć o Lauren. Całą uwagę skupił na przerażonym robotniku. - Do studzienki. Lauren zamknęła oczy, w myśli powoli liczyła do dziesięciu. Salvio klął. - Kiedy? - spytała. - Wczoraj. Nie, przedwczoraj. A więc próbki przepadły. Basen płuczki mieścił dwadzieścia tysięcy litrów błotnistej mazi wydobytej z odwiertu. Większa część tego płynu przeszła wcześniej przez system, który kruszył na miał wszelkie odłamki skał i inne śmieci. Po zakończeniu prac błoto miało zostać wywiezione.

R

S

- Zejdź mi z oczu - warknął Sałvio do chłopca. Robotnikowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Czym prędzej wziął nogi za pas. Lauren aż podskoczyła, gdy zatrzasnęły się za nim drzwi magazynu. - A ty... - Salvio spojrzał na nią takim wzrokiem, że serce w niej zamarło. Zwykłe dobrze radziła sobie w trudnych sytuacjach i nigdy nie pozwalała sobą pomiatać. Jedynie Crocker i matka po mistrzowsku potrafili zmusić ją do spełniania ich życzeń. Uzmysłowiła sobie, że znalazła się w niebezpiecznej sytuacji. Nigdy nie widziała Salvia w takim stanie. Cofnęła się odruchowo. - Jak już mówiłem... - Salvio zbliżał się do niej. Lauren zmartwiała ze strachu. - Wracaj do siebie i nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy - rzekł rozkazująco. - Dobrze, oczywiście. Już idę. - Nogi miała jak z ołowiu, buty przyklejały się do podłogi, a mimo to w rekordowo krótkim czasie opuściła magazyn i znalazła się w przyczepie.

ROZDZIAŁ 9

R

S

Planowaną głębokość odwiertu osiągnięto tuż po północy. Lauren aż do południa następnego dnia analizowała próbki. Wszystkie były takie same: wapienie z resztkami skamieniałych bezkręgowców. Tego się spodziewała. Nie oczekiwała jednak, że będzie zmuszona napisać w ostatnim raporcie te słowa: węglowodorów nie wykryto. Odwiert był suchy. Nie zawierał nawet wspomnienia o ropie. Odłożyła pióro i przetarła zmęczone oczy. Po raz pierwszy, odkąd przybyła na wyspę, nie przeszkadzał jej brak łączności. Nie lubiła przekazywać złych wiadomości. Poradź sobie z tym i idź do przodu. Tak by powiedział Crocker. I zacząłby obliczać, jaką część strat poniesionych przez Tiger Petroleum na tym odwiercie da się odpisać od podatku. Pieniądze. Tylko one się liczyły. Nie geologia, Alaska ani nic z tego, na czym zależało Lauren. Tylko i wyłącznie pieniądze. - Poradź sobie z tym, Lauren. Rusz się - przywołała się do porządku. Uśmiechnęła się smutno, schowała do torebki ostatnią

R

S

próbkę z suchego odwiertu Caribou Island 1 i wrzuciła ją do skrzynki. - To koniec - powiedział Salvio, kiedy kwadrans później położyła na jego biurku ostatni raport. - Suchy odwiert. - Suchy jak pieprz. - Lauren miała ochotę usiąść na zniszczonej sofie. W innych okolicznościach tak by zrobiła. Razem z Salviem ponarzekaliby na pomyłkę i próżny wysiłek. Jednakże Lauren była pewna, zwłaszcza po wczorajszej scenie w magazynie, że sytuacja w żadnym wypadku nie jest zwyczajna. Dlatego nie usiadła. - Zaczopować i zostawić - powiedział jakby do siebie Salvio, wpisując ostatnie wnioski do raportu. Lauren przypomniała sobie jego ostrzeżenie z poprzedniego dnia. Przypomniała sobie też strach, jaki ją wówczas ogarnął. Seth przyszedł wieczorem, przed rozpoczęciem zmiany, ale Lauren zamknęła drzwi na klucz i udała, że nie słyszy pukania. Wiedziała, że to on, bo ostrożnie wyjrzała przez okno. Obawiała się, że znów sam sobie otworzy, ale on tylko postał chwilę w szalejącej śnieżycy, a potem odszedł. Incydent w magazynie tak zdenerwował Lauren, że gdyby Seth zobaczył ją w takim stanie, na pewno by ją przytulił i pocieszył. A potem już nigdy nie umiałaby powiedzieć Sethowi, że wszystko między nimi skończone. Że nigdy nic się nawet nie zaczęło. Że wychodzi za mąż, robi karierę i... -Hej.

R

S

Dźwięk głosu wyrwał ją z zadumy. Lauren i Salvio jednocześnie spojrzeli na Setha. Na jego widok Lauren zrobiło się ciepło koło serca. Jak zawsze, kiedy na niego patrzyła. - Adams? O co chodzi? - Odwiert czysty. Skończyliśmy. Zakończyli wiercenia i powinni przygotować się do operacji zamknięcia szybu, co miało zająć jeszcze kilka tygodni. Lauren jednak o tym nie myślała, gdy patrzyła na Setha wręczającego Jackowi jakiś dokument. Salvio pochylił się nad kartką. Spojrzenia Lauren i Setha się spotkały. - Czy ty mnie słyszysz, Fotheringay? - Co? - Lauren wróciła do rzeczywistości. Przepraszam, że przeszkadzam ci mizdrzyć się do tego Eskimosa - Salvio patrzył na nich lodowatym wzrokiem ale... - Nazywam się Adams. - Seth zbliżył się o krok. Lauren przestraszyła się, że Salvio wstanie. Wiedziała, że długo nie zapomni wyrazu jego oczu, kiedy w magazynie ściskał za gardło tamtego chłopaka. - Nieważne. - Salvio machnął ręką i zwrócił się do Lauren; -Jak tylko ta cholerna pogoda się poprawi... - Wiem, wiem. Wsiadam do pierwszego śmigłowca. Spojrzała wymownie na swój raport leżący na biurku. - Kiedy będzie można nawiązać połączenie... - Wyślę to, jak tylko się da - przerwał jej Salvio. - A więc to koniec - stwierdził Seth. Lauren przypomniała sobie, po co tu przyjechała, czego oczekuje od niej szefostwo Tiger Petroleum, czego Cro-cker się po niej spodziewa.

R

S

- Koniec - powiedziała. Wyszła na korytarz, nawet nie spojrzawszy na Setna. Seth przyglądał się odchodzącej Lauren. W jednej chwili patrzyła na niego z takim żarem, że można by rozpuścić lodowiec, a zaraz potem jej spojrzenie ochłodło do temperatury poniżej zera. Pragnęła go wbrew własnej woli. Seth doskonale znał to uczucie. - Skończ z tym - warknął Salvio. - Trzymaj się od niej z daleka. - To rozkaz? - Owszem. Seth zacisnął usta. Na wszelki wypadek. Żeby przypadkiem nie palnąć jakiegoś głupstwa. Salvio wziął jeden z kluczy z pęku uczepionego u paska i otworzył szufladę biurka. Seth stał nieporuszony. - Chcesz czegoś? Może chcesz mnie wkurzyć? - Salvio wziął do ręki raport Lauren i przeglądał go, opierając się drugą ręką o otwartą szufladę. Seth spojrzał na stertę papierów w szufladzie. Były tam dzienne raporty przedstawiciela firmy oraz dzienne raporty geologa. Salvio czytał drugą stronę raportu Lauren, a on wciąż wpatrywał się w leżące w szufladzie dokumenty. Teraz był już zupełnie pewien. Do wszystkich raportów była doczepiona dodatkowa kartka. Potwierdzenie nadania faksu. A więc raporty były przekazywane! Przysunął się trochę bliżej, sprawdził datę na kartce

R

S

leżącej na wierzchu. Wiadomość nadano poprzedniego dnia. A spod niej wysuwała się jeszcze jedna. Figurowała na niej data sprzed dwóch dni. Salvio zatrzasnął szufladę. - Szukasz czegoś? - spytał czerwony ze złości. - Chciałem tylko powiedzieć, że skończyliśmy. - To już mówiłeś. - Salvio zamknął szufladę na klucz. Seth chciał wyjść, lecz zatrzymał go głos Sahda. - Skąd jesteś, Adams? Seth przypomniał sobie wszystko, co zdarzyło się w ciągu kilku ostatnich dni. Wiedział, co znaczą te potwierdzenia z faksu wobec faktu, że połączenie satelitarne działało lub nie, zgodnie z życzeniem tego, kto dysponował właściwą wtyczką. - Z Kachelik - powiedział, niedbale oparłszy się o framugę. - Chłopak z wioski, co? - Owszem. I co z tego? - Nie wyglądasz mi na takiego. - Salvio patrzył na niego z obrzydzeniem. Seth milczał. W myślach składał kawałki łamigłówki. Obrazek z każdą chwilą coraz bardziej przypominał Jacka Salvia. Pasował do wizerunku mordercy. Jednak Jack nie mógł ukraść i sprzedać informacji. Z pewnością nie on pociągał za sznurki. Zaledwie tydzień temu był pewien, że to Lauren. Nie wiedział, czy to ona wpadła na pomysł oszustwa, ale na pewno była w nie zaplątana. Tak uważał. Teraz był absolutnie przekonany, że to jednak nie ona. Chyba że... Albo

Lauren naprawdę jest niewinna, albo on tak zaślepiony uczuciem, że nie potrafi jasno oceniać sytuacji. - Nie - stwierdził Salvio, przyglądając się Sethowi podejrzliwie. - Wcale nie wyglądasz na takiego.

R

S

W środku nocy Lauren wyjęła dobrze schowaną próbkę, jedyną, jaka ocalała z tamtej tajemniczej skrzynki. Wcześniej nie potrafiła się zmusić, żeby ją dokładnie zbadać. Bała się tego, co mogłaby znaleźć, i co oznaczałoby to znalezisko, wziąwszy pod uwagę wszystko to, czego była świadkiem od przyjazdu na Caribou Island. Nadal się tego obawiała, ale musiała poznać prawdę. Wyjęła z torebki kawałek skały, dokładnie oczyściła go z błota i podłożyła pod okular mikroskopu. To był piaskowiec. Kruchy, w kolorze ciemnego orzecha. Bardzo długo badała próbkę, znacznie dłużej niż jakąkolwiek w swoim życiu. W końcu wzięła kawałek skały w palce i przytknęła go do nosa. Tak, teraz już była pewna.

ROZDZIAŁ 10

R

S

Seth kręcił się na wąskiej koi w pokoiku, który dzielił z trzema innymi mężczyznami. Dwaj koledzy z pokoju pracowali na innej zmianie. Ten trzeci chrapał głośno, jeszcze bardziej utrudniając Sethowi zaśnięcie. Fosforyzująca tarcza zegara wskazywała trzecią. Trzecią po południu. A więc przespał zaledwie parę godzin. Odsunął rolety, wyjrzał przez okno na kłębiącą się w świetle lamp śnieżycę. Nigdy w życiu nie widział takiej. Sześć dni, z kilkugodzinną przerwą. Bledsoe pewnie odchodził od zmysłów. Seth nie mógł się z nim skontaktować od przyjazdu Lauren, kiedy to zaczęła się ta parszywa zamieć i gdy Salvio tak ustawił urządzenia zapewniające łączność, że działały tylko na jego życzenie. SaMo przekazywał do centrali raporty regularnie, tak jakby zupełnie nic się tu nie stało. Ale jak to możliwe, że żaden z przełożonych ani razu nie chciał rozmawiać z geologiem? Czy to sprawka Salvia? A może Walters też jest w to zamieszany? Całkiem prawdopodobne. Trzeba to będzie sprawdzić. Wyciągnął z torby czystą bieliznę i ubrał się po omac-

R

S

ku. Idąc do przyczepy Lauren, po raz tysięczny w ciągu kilku dni zadawał sobie pytanie, co właściwie wyprawia. Nie powinien nawet o niej myśleć, ale kiedy słuchał jej opowieści o Alasce, o tym, jak wędrowała po niej razem z ojcem, gdy porównywał to z jej obecnym życiem, przyszło mu do głowy, że chyba nie o takim marzyła. Nie oszukuj się, Adams! Jaka kobieta nie chciałaby jeździć porsche i nosić brylantów? Pokręcił głową. Nie mógł odżałować, że nie ma przy nim teraz Danny'ego. Był jego podwładnym w komisariacie w Kachelik. Jedna celna uwaga Danny'ego zaraz by go otrzeźwiła. Ciekawe, co słychać w wiosce. Pewnie wszystko w porządku, jak zwykle. Co najwyżej wichura porwała dach albo zgubił się pies. Wszystko przez tę pogodę. Zazwyczaj w Kachelik nawet takie wypadki nie mają miejsca. To spokojne miasteczko. Bez drogich samochodów i tylko z jednym sklepem jubilerskim, w którym zresztą nie sprzedaje się brylantów. Po takie cuda trzeba jechać do Anchorage. A jeszcze lepiej do San Francisco. Z dokumentów sprawy wynikało, że Crocker Holt ma mieszkanie w San Francisco. Przytulne gniazdko z widokiem na Golden Gate za drobny milion dolarów. Seth pomyślał o swoim trzypokojowym domku z blaszanym dachem. On także miał piękny widok z okna. Na tundrę. Był już na miejscu. Puścił linę, podniósł głowę. - Co jest... Drzwi przyczepy były otwarte na oścież, lodowaty wiatr wciskał do środka tumany śniegu. - Lauren? - Wszedł na schodki i zamarł. Wnętrze

R

S

przyczepy wyglądało jak pobojowisko. Szuflady pootwierane, narzędzia porozrzucane po podłodze... - Lauren! Ogarnął go paniczny strach. Ostrożnie wszedł do środka. Odruchowo wsadził dłoń pod kurtkę, gdzie zwykłe trzymał broń. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że pistolet został pod koją. - Lauren, odezwij się! I w laboratorium, i w sypialni paliły się światła. Seth posuwał się ostrożnie pomiędzy porozrzucanymi po podłodze przedmiotami. Zgrzytnęło rozdeptane butem szkło. Zawartość wiszących nad stołem szafek wyrzucono na blat. Rozbity mikroskop leżał na podłodze. Notes Lauren, który kładła obok mikroskopu, zniknął. Jej komputer też. Nie było śladów walki. A więc ktoś tu zrobił rewizję, czegoś szukał. Ale kto? I czego? Domyślał się. Albo zrobił to Salvio, albo któryś z jego pomocników. Pinkie lub Bulldog. Seth wszedł do sypialni, w której również panował potworny bałagan. Nawet materaca nie oszczędzili. Ubrania Lauren leżały porozrzucane po całej podłodze. Nieproszeni goście byli także w łazience. - O Boże! Obrócił się na pięcie. Lauren stała w drzwiach. Wiatr rozwiewał jej włosy, patrzyła na pobojowisko szeroko otwartymi oczami. - Coś ty narobił! - To nie ja. - Seth podniósł ręce do góry. - Przysięgam.

R

S

Podszedł do niej, starając się jednocześnie patrzeć jej w oczy i omijać rzeczy porozrzucane na podłodze. Pokręciła głową, cofnęła się. - Lauren, nie! Zdążyła chwycić się framugi. Tylko dzięki temu nie spadła ze schodków. Po chwili trzymał ją w ramionach. - Nie dotykaj mnie! Wciągnął ją do przyczepy. Próbowała z nim walczyć. - Posłuchaj mnie! Spójrz na mnie! Usłuchała, choć była blada jak płótno i drżała niczym osika. Jej zdumienie byłoby zrozumiałe, ale nie strach. Powinna się złościć, nawet wściekać na tego kogoś, kto włamał się do jej domu i pozostawił po sobie pobojowisko. Ale ona nie była zła, tylko śmiertelnie przerażona i to wzbudziło podejrzenia Setha. Co się stało? Co sprawiło, że się bała, zamiast wpaść w szał? - Ja tego nie zrobiłem - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. - Przyszedłem, żeby się z tobą zobaczyć, i zastałem ten bałagan. Obserwował, jak głęboko oddycha, próbując się uspokoić. - Już w porządku? Skinęła głową. - Ja tylko... - Ponad jego ramieniem zajrzała do sy pialni. - Tylko nie to! - Co się stało? Wyrwała mu się. - Lauren... - Zaraz wracam. Poczekaj chwilę. Proszę! Co tu się dzieje, do jasnej cholery?

R

S

Ruszył za Lauren, lecz zatrzymał się, usłyszawszy trzaśniecie drzwi łazienki. Była tam nie dłużej niż minutę, ale jemu zdawało się, że minęła wieczność. Już miał wejść, kiedy usłyszał odgłos spłuczki. - Nic ci nie jest? - zapytał, gdy Lauren do niego wróciła. - Nie - odparła niezbyt przekonująco. - Nie wiem. Rozejrzała się po przyczepie. Zniknęła chłodna, opanowana pani geolog, jaką widział rano w biurze. Została śmiertelnie przerażona bezradna kobieta. Seth przygarnął do siebie Lauren. Wtuliła twarz w jego szeroki tors. Jak przestraszone dziecko. - Stało się coś, o czym mi nie powiedziałaś? - spytał. - Mam rację? Milczała, skinęła jedynie głową. - Spójrz na mnie, Lauren - poprosił. - Czy ktoś cię straszył? A może zrobił ci krzywdę? Salvio? Któryś z robotników? Oczy jej się zaszkliły. Seth zaklął. A potem ją pocałował. Nie mógł się powstrzymać. W głowie kotłowały mu setki pytań bez odpowiedzi. Większość dotyczyła Lauren: czego pragnęła, co czuła... A także Waltersa, Salvia, Bledsoe i piekła, jakie mu zrobi szef, kiedy się dowie, że jak idiota zakochał się w głównej podejrzanej. Jak bardzo jej pragnął! -No, no. Odskoczyli od siebie na dźwięk głosu Salvia, który stał w otwartych drzwiach i przyglądał się tej scenie. Jego wzrok zatrzymał się na Lauren. -Narzeczonemu by się to nie spodobało.

R

S

Seth już miał się odezwać, ale rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. - Taka kobieta jak ty i takie zero jak on - ciągnął Salvio. - Wiadomości szybko się rozchodzą. Seth ruszył w jego kierunku. Miał zamiar obić mu pysk, lecz Lauren złapała go za rękę. - Zostaw, proszę. Sama sobie poradzę. - Straszny tu chlew, Fotheringay. - Salvio rozejrzał się wokoło. - Marna z ciebie gospodyni. Seth wziął się w garść. Musi postępować jak policjant, a nie jak średniowieczny rycerz wałczący w obronie ukochanej. Zacisnął zęby. Przecież dla Salvia i Lauren był tylko robotnikiem z Kachelik. Nikim więcej. - Pomogę posprzątać - mruknął. - Nie trzeba. - Lauren rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. - Sama sobie poradzę. - Naprawdę chcę pomóc. - Proszę cię, odejdź. Stała wyprostowana, ciągle jeszcze ubrana w kurtkę. Tylko kask upadł na podłogę, kiedy się całowali. - Jesteś pewna? Skinęła głową, nie odrywając wzroku od Salvia. Ten po chwili odwrócił się i wyszedł z przyczepy. Seth ruszył za nim. Zanim zamknęła drzwi, chciał ją zapewnić, że jeszcze wróci, że nie zostawi jej samej. Powstrzymała go mina Lauren. Patrzyła na niego krytycznie, zupełnie jak tego ranka w biurze. Tym razem wiedział dlaczego. Sprawiły to słowa Salvia o jej narzeczonym, bogatym i szanowanym Crockerze Holcie, którego zamierzała poślubić.

„Taka kobieta jak ty i takie zero jak on" - brzmiała mu w uszach złośliwość Salvia.

R

S

Jack Salvio rozparł się w fotelu. Prawo jazdy, karta kredytowa, karta biblioteczna i kilka banknotów dwudziestodolarowych. - To wszystko? - Nie. - Pinkie uśmiechnął się zjadliwie. - Najlepsze zostawiłem na koniec. - Zebrał leżące na biurku przedmioty, schował je z powrotem do portfela, a portfel wepchnął do kieszeni. Salvio z rozbawieniem przyglądał się, jak Pinkie zamyka drzwi, zaciąga zasłony. Dobrze znał przeszłość Pinkiego. Drobne kradzieże, podpalenie, uszkodzenie ciała. Doskonały wspólnik nieczystych interesów. - Sam zobacz. Mówię ci, że zbaraniejesz. Salvio rzeczywiście był zaskoczony. Oczy Pinkiego rozbłysły jak świeczki na torcie urodzinowym. - Skurczybyk! - Salvio wziął od Pinkiego pistolet, zważył go w dłoni. - Miał to w torbie? Taki głupi to nawet on nie jest. Przykleił taśmą pod koją. To chyba glock, no nie? - Dziewięć milimetrów. - Salvio dokładnie obejrzał pistolet. - Ale skąd go wziął? I jak mu się udało przejść przez kontrolę? - Ochroniarze Tiger Petroleum dokładnie sprawdzali wszystkie paczki wjeżdżające i wyjeżdżające z Caribou Island. Nie wolno było przywozić broni, aparatów fotograficznych, alkoholu... Lista rzeczy zabronionych była wyjątkowo długa.

R

S

- Nie mam pojęcia. - Pinkie zwalił się na sofę, ułożył nogi na brudnych poduszkach. - Daj mi jeszcze ten portfel. Pinkie rzucił mu portfel. Salvio odłożył glocka na biurko i wyciągnął prawo jazdy z plastikowej okładki. - Trzydzieści dwa lata, metr dziewięćdziesiąt wzrostu, włosy ciemne, oczy brązowe. Niby nic nadzwyczajnego, ale ten drań nie był przecież harcerzem. Salvio spoglądał na pistolet i myślał o wszystkich scysjach, jakie miał z tym przeklętym Adamsem w ciągu minionego tygodnia. Od początku węszył koło tej Fotheringay. I miał paskudny zwyczaj pojawiania się w miejscach, w których nie powinien się znajdować. Kręcił się po biurze, wypytywał załogę, był przy studzience z ciałem 0'Connora i w przyczepie Fotheringay. W środku nocy! 0, nie, Jack Salvio nie był idiotą. - Też mi robotnik - prychnął, spoglądając na kiepskie zdjęcie na prawie jazdy Setha Adamsa.

ROZDZIAŁ 11

R

S

Lauren przeszła obojętnie obok ciemnego o tej porze biura. Było wpół do dwunastej w nocy. Salvio zapewne nadzorował roboty na wieży. Z jadalni dobiegał gwar rozmów. Seth pewnie też tam był. Co najmniej dziesięć razy tego wieczoru zmieniała zdanie. Naprawdę nie wiedziała, czy powinna mu o wszystkim powiedzieć, czy też może lepiej zachować to, czego się dowiedziała, dla siebie. Ktoś przetrząsnął przyczepę w poszukiwaniu tej niezwykłej próbki. Oczywiście nie znalazł. Schowek w pudełku z tamponami okazał się bardzo dobry. W sprawie schowka intuicja jej nie zawiodła, lecz Lauren nie chciała się jej całkowicie podporządkować. Instynkt bowiem podpowiadał jej, że to, co zamierza, jest nie tylko głupie, ale też bardzo niebezpieczne. Mimo to zrobi to. Sama, bez pomocy Setha. Spróbowała otworzyć drzwi do sypialni Jacka Salvia, znajdującej się na samym końcu długiego korytarza. Były zamknięte. Zabudowania nie należały do Tiger Petroleum, tylko do Alteksu. Lauren już wcześniej wzięła z biurka Paddy'ego 0'Connora komplet kluczy do wszystkich pomieszczeń.

R

S

Jeśli Salvio prowadził nielegalną działalność inną od zwykłego na polach naftowych szmuglowania alkoholu czy sprowadzania kobiet, to Lauren zamierzała się o tym dowiedzieć. Przyłożyła ucho do drzwi. Prócz cichego mruczenia generatora i wściekłego wycia wichru niczego nie usłyszała. Dopiero czwarty klucz otworzył drzwi sypialni Salvia. Weszła do ciemnego pokoju i zapaliła latarkę. Na podłodze walała się brudna garderoba, a z popielniczek wysypywały się niedopałki papierosów. W samym rogu, tuż obok niepościełonego łóżka, stało biurko. Lauren postanowiła zacząć poszukiwania od niego. Nie znalazła nic nadzwyczajnego: czyste kartki papieru, długopisy, kilka książek przygodowych i listy od osoby imieniem Charisse, przysłane w kopertach z logo klubu striptizowego w Ancho-rage. Lauren przeczytała jeden z nich, ale nie miał nic wspólnego z wydarzeniami na Caribou Island. Przeszukała porozrzucane na łóżku ubrania. W spodniach, najwyraźniej od wielu tygodni nie pranych, znalazła kartkę papieru z zapisanym na niej numerem telefonu. Numer wydał się jej znajomy, lecz Lauren nie mogła sobie przypomnieć, do kogo może należeć. Całkiem niedawno Tiger Petroleum zainstalował nowoczesne centrale telefoniczne zarówno w Anchorage, jak i w San Francisco. Wielu pracowników, w tym cały zarząd i Bill Walters dostali nowe numery telefonów. Przebiegła w myślach wszystkie służbowe numery, jakie znała na pamięć, ale żaden nie pasował do tego na kartce. Wobec tego złożyła ją i wsunęła do kieszeni. Następnie zabrała się za szafę. Nie traciła czasu na

R

S

ubrania wiszące na wieszakach, tylko od razu wzięła się za przeglądanie półek. Trzymając latarkę w ustach, przeglądała sterty bielizny. Kątem oka dostrzegła wśród tej bieli jakiś kolor. Syknęła. Latarka wypadła jej z ust i potoczyła się pod łóżko. Bielizna wysypała się na podłogę. -A niech to! Położyła się na podłodze, szukając latarki. Wyjęła ją spod łóżka, usiadła pośród różnego rodzaju majtek, koszulek i wełnianych skarpet. Zegarek pokazywał, że była w tym pokoju zaledwie kilka minut, a już usłyszała zbliżające się głosy. Druga zmiana wychodziła do pracy. Lauren musiała najpierw pozbierać wysypane z szafy rzeczy oraz ułożyć tak, jak je zastała. Wąski snop światła z latarki padł na kawałek niebieskiej flaneli, który zauważyła jeszcze w szafie. To była wyściółka kasku używana przez robotników w zimie. Wyściółki miały te zaletę, że można je było prać, ale ta była brudna, umazana błotem i... - Boże wielki! Przysunęła latarkę do materiału, dotknęła palcem brązowej plamy. Krew. Głosy w korytarzu stawały się coraz bardziej donośne, słychać było zbliżające się kroki. Przecież ludzie powinni iść w przeciwną stronę, do wyjścia. Lauren zamarła. Zgasiła latarkę i przysiadła na łóżku bez ruchu. Po chwili drzwi się otworzyły, rozbłysło światło, które oślepiło Lauren. - No, ładnie - warknął Salvio. - Trzeba było wziąć ciebie zamiast Pinkiego. - Słucham?

R

S

Wstała niezgrabnie, wciąż trzymając w dłoni zakrwawioną wyściółkę. Cofała się, aż oparta się o kant biurka. Serce biło jej jak szalone, podczas gdy Salvio spoglądał na otwartą szafę, rozsypaną bieliznę i wyściółkę, którą Lauren ściskała w dłoni. A potem się uśmiechnął. Lauren znała go od dawna, ale nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek widziała go uśmiechniętego. Mam dobrą wiadomość, Fotheringay. Dobrą... wiadomość? Podszedł do niej z tym swoim krzywym uśmieszkiem na ustach. Gdyby zdrowa jak ryba młoda kobieta mogła dostać zawału, Lauren z pewnością by się to w tej chwili przydarzyło. Salvio stanął tuż przy niej, wyjął z jej palców zakrwawioną wyściółkę kasku, który - Lauren była tego pewna - należał do Paddy'ego 0'Connora. Patrzył jej prosto w oczy. Zachowywał się tak, jakby cały ten incydent nie miał znaczenia. - W magazynie znalazła się jeszcze jedna skrzynka. Skrzynka? Jaka skrzynka? O czym on mówi? - Pełna próbek, na których ci tak zależało. Tych, które zniszczył ten przeklęty chłopak. Starała się zrozumieć jego słowa, ale serce wciąż waliło jej jak szalone, ręce się trzęsły... Salvio złapał ją na grzebaniu w jego rzeczach. Trzydzieści sekund temu. I jeszcze ani razu nawet o tym nie wspomniał! - Znaleźliśmy więcej. - Więcej? - Jego słowa wreszcie do niej dotarły. -Gdzie? Gdzie one są?

R

S

- Już mówiłem. W magazynie. Pinkie je teraz przepakowuje. Idź. - Odsunął się, ruchem głowy wskazał otwarte drzwi. - Czeka na ciebie. Powiedziałem mu, że chcesz obejrzeć te próbki, zanim wyślemy je do miasta. Lauren zerknęła na zakrwawioną wyściółkę kasku, którą Salvio schował w zaciśniętej pięści. Jego krzywy uśmiech zgasł. - Dobrze. - Przemknęła obok niego. Całą siłę woli włożyła w to, żeby nie biec długim korytarzem do szatni. Nie dlatego, że tak bardzo chciała zobaczyć te kamienie, ale dlatego, że bała się Jacka Salvia. Zmierzała do magazynu, popychana piekielnym podmuchem wichury. Po drodze zmieniła zdanie. Wreszcie do niej dotarło, że jeśli za bardzo zbliży się do prawdy, może się jej przytrafić to samo, co przydarzyło się Paddy'emu 0'Connorowi. Seth jest teraz w pracy. Pewnie na wieży. Musi najpierw iść do niego i jednak poprosić o pomoc. Powiedział, że ktoś specjalnie zepsuł połączenie satelitarne. Może potrafiłby je naprawić? W każdym razie warto spróbować. Koniecznie musi zadzwonić do firmy, wezwać pomoc. Sama sobie z tym wszystkim nie poradzi. Obróciła się na pięcie. Tuż za nią stał Bulldog. - Mam pilnować, żeby ci się nic nie stało! - zawołał, przekrzykując wichurę. - Chodź, ja cię zaprowadzę. Wziął ją pod ramię i poprowadził do magazynu. Lauren doszła do wniosku, że nie ma sensu się opierać. W magazynie było jeszcze więcej skrzyń niż kilka dni temu. Stały tak, że nie dało się między nimi przejść. Bulldog prowadził ją krętą ścieżką, która przypominała łabi-

R

S

rynt z angielskiego parku, ale ten nie był zrobiony z żywopłotu, tylko ze skrzynek zawierających pokruszone kawałki skał. - Dokąd idziemy? - On tam na ciebie czeka. - Bulldog się uśmiechnął. - Zaraz za zakrętem. Lauren wcale się to nie podobało. Coś tu było nie w porządku. Nawet bardzo. Jeśli Salvio prowadził podejrzane interesy, to za nic na świecie nie powiedziałby o znalezieniu większej liczby próbek. Nawet gdyby naprawdę gdzieś je znalazł. Czuła przez skórę, że coś tu nie gra. Tym razem nie zamierzała ignorować podszeptów intuicji. - Zaczekaj - powiedziała. - Ja... Skręcili w następne przejście. Zdumiona Lauren ujrzała Setha. - Po co tu przyszłaś, Lauren? - zapytał nie mniej zdzi wiony. Spojrzała na stojącą przed nim otwartą skrzynkę. Od razu się zorientowała, ze te próbki już oglądała. Na skrzynce widniał jej podpis. - To nie tamte próbki, tylko urobek z poprzedniego dnia. Salvio ją oszukał! Wciśnięta pomiędzy Setha i Bulldoga, otoczona stertami skrzynek, poczuła, że się dusi. Spojrzała na Setha. Dostrzegła w jego oczach chłód, jakiego nigdy przedtem tam nie widziała. - A co ty tutaj robisz? - spytała. Sytuacja z każdą chwilą stawała się bardziej niebezpieczna.

R

S

Gdy tylko Seth się zorientował, że jego pistolet zniknął, zrozumiał, że został zdemaskowany. Spodziewał się tego po porannej rozmowie z Salviem. Był przygotowany na to, co miało teraz nastąpić, lecz nie przypuszczał, że ten łajdak włączy w swoje plany Lauren. - Pakuję próbki - odparł obojętnie. Było oczywiste, że Salvio z jakiegoś powodu chciał, żeby oboje znaleźli się w magazynie o tej samej porze. Magazyn był oddalony od reszty zabudowań. Nawet gdyby wiatr nie wył tak ogłuszająco, i tak nikt by nie usłyszał, gdyby coś się tutaj stało. A coś na pewno miało się stać. Bulldog spojrzał na zegarek. Po raz drugi w ciągu pół minuty. - Podobno Pinkie... - zaczęła Lauren i urwała. Spojrzała na piętrzące się wokół skrzynki. Objęła się ramionami, jakby nagle poczuła chłód. Seth bez trudu domyślił się, że Lauren się boi. Spróbowała się cofnąć, ale tuż za nią stał Bulldog. Jakby chciał mieć pewność, że już stąd nie wyjdzie. Seth postanowił, że potem się nim zajmie. Teraz musiał przesłać Lauren informację, że są po tej samej stronie. - Salvio kazał mi iść do magazynu i pomóc w pakowaniu. Nie miałem pojęcia, że ty też tu będziesz. Zrozumiałaś? Bulldog stał jak wrośnięty w ziemię i co chwila spoglądał na zegarek. Seth przyglądał się skrzynkom, starał się wyszukać między nimi coś na kształt przejścia. Pinkie na pewno też gdzieś tu był. Dałby sobie głowę uciąć. - Chodź, coś ci pokażę - poprosił. Chciał ją mieć koło siebie, żeby ją chronić, kiedy już stanie się to, co sobie Salvio zaplanował.

R

S

Przykucnął koło skrzynki, ostentacyjnie grzebał w woreczkach z próbkami. Kątem oka widział, jak Lauren przygryzła wargę, jak walczy z sobą, nie mając pewności, czy może mu zaufać. Wtedy to zauważył. Zegar do gotowania jajek. Ten sam, który jeszcze rano stał w kuchni. Teraz leżał na podłodze, pomiędzy dwoma stertami skrzynek, nie dalej niż trzy metry od Setha. Nie spostrzegłby go, gdyby nie przykucnął. A nawet wtedy pewnie by nie zwrócił na niego uwagi, gdyby nie migające czerwone cyferki. Odliczanie. Minuta dwadzieścia sekund, minuta dziewiętnaście... Urządzenie nie było skomplikowane. Zegar połączono kablem z detonatorem i ładunkiem wybuchowym schowanym w pustej beczce po benzynie. Takich cudów techniki używają domorośli pirotechnicy. Każde dziecko, które ma dostęp do Internetu i przynajmniej połowę mózgu, umiałoby skonstruować taką bombę z tego, co znajdzie w domu i ogrodzie. - Seth? - Lauren przykucnęła obok niego, dotknęła jego dłoni. - O co chodzi? Minuta piętnaście, czternaście... Kiedy wszedł do magazynu, byłe jak ułożone sterty skrzynek sprawiły na nim wrażenie zwykłego bałaganu. Ktoś widocznie bardzo się spieszył i stawiał wszystko jak popadnie. Jednak dopiero teraz dostrzegł, że między skrzyniami stoją beczki z paliwem, a w ich ułożeniu nie ma nic przypadkowego. Wiedział także, że nie zdoła dosięgnąć tej prymitywnej bomby, nie zdąży jej rozbroić. Musiałby najpierw przerzucić z pięćset kilogramów. Nie miał na to czasu.

R

S

- Sprawdź to - powiedział, wkładając jej w ręce kilka torebek z próbkami - zanim zamknę skrzynkę. - Ale ja już... Spojrzał na nią tak, by zrozumiała, że ich życie zależy od tego, czy będzie wykonywała jego polecenia bez zadawania zbędnych pytań. - Minuta trzy sekundy, dwie... - Musimy porozmawiać - szepnęła Lauren. - Potem. - Ale... - Jak ci idzie? - Pinkie wyrósł jak spod ziemi, lecz Setha jego widok ani trochę nie zdziwił. Salvio nie zaufał by Bulldogowi w tak poważnej sprawie. - Dobrze - odparł nonszalancko. - Ta skrzynka będzie gotowa za minutę. Problem w tym, że nie mieli aż tyle czasu. Pięćdziesiąt dziewięć, pięćdziesiąt osiem... - Salvio kazał nam iść na wieżę. - Pinkie dał sójkę w bok Bulldogowi, który zajmował się wyłącznie swoim zegarkiem. Nawet Lauren traktowała podejrzliwie tych dwóch obwiesiów, a ona przecież nie wiedziała ani połowy tego, czego dowiedział się Seth. A może jednak było inaczej? No, tak. Musimy iść. - Bulldog wyminął kilka skrzynek, przesunął się bliżej wyjścia. - O co tu chodzi? - wyszeptała Lauren. - Pomóż mi podnieść pokrywę. - Nie czekając na nią, podniósł pokrywę i wpatrywał się w podłogę, udając, że szuka młotka. Pinkie wciąż im się przyglądał i Seth nie miał odwagi spojrzeć na zegar.

R

S

- Tam jest jeszcze sześć skrzynek, które trzeba przepakować - odezwał się Pinkie, patrząc na Lauren. - Tam właśnie są te próbki, które chciałaś obejrzeć. - Naprawdę? - zdziwiła się. - Jakie próbki? - spytał Seth. Żadne z nich mu nie odpowiedziało. Lauren weszła między skrzynki, w kierunku, który wskazał jej Pinkie. Coraz bardziej zagłębiała się w labirynt. - Zaczekaj. - Seth ją przytrzymał. - Musisz mi tutaj pomóc. Pinkie, zadowolony, że nie mają pojęcia, o co naprawdę chodzi, dołączył do stojącego przy wyjściu Bulłdoga. Seth zerknął na zegar. Czterdzieści dwie sekundy. Powiedz mi, co się dzieje - szepnęła Lauren, gdy Pinkie zniknął im z oczu. Zmywamy się stąd. - Seth rzucił młotek, złapał ją za rękę i pociągnął do wyjścia awaryjnego, tuż za stertą skrzynek. - Puść mnie! Oszalałeś? - Później ci wytłumaczę. Chodź! Prześlizgiwał się między skrzynkami i beczkami z paliwem. Mocno trzymał za rękę Lauren, która ledwo za nim nadążała. Trzydzieści sześć, trzydzieści pięć... - Dokąd mnie ciągniesz? - Na dwór. - Lauren się zatrzymała. - To nie w tę stronę - powiedziała. - Cholera! - zaklął Seth. - Nie kłóć się i chodź. Nie mamy czasu.

R

S

Dwadzieścia siedem, dwadzieścia sześć... - Nareszcie dojrzał drzwi. Jednocześnie nacisnął dłonią klamkę i naparł ramieniem. Poczuł piekący ból. Drzwi nie ustąpiły. - To drań! - Co się stało? - Lauren obiła się o niego. - Są zablokowane od zewnątrz. - Seth jeszcze raz z całej siły naparł na drzwi. Ramię okrutnie zabolało, ale drzwi się nie poddały. - Wyjdziemy głównym wyjściem jak Pinkie i Bulldog. Dwadzieścia trzy, dwadzieścia dwa... - Nie ma czasu! Znów zaklął. Szukał czegoś wzrokiem. Jest! W ścianie stalowego baraku znajdował się otwór wentylacyjny. Oczywiście zamknięty. Seth odrzucał na bok blokujące drogę skrzynki, modląc się jednocześnie do kogokolwiek, kto mógłby go teraz usłyszeć. Kopnął blachę zasłaniającą otwór. Ustąpiła. - Ty pierwsza. - Za mały. - Lauren spojrzała na niewielki kwadrat, przez który wicher nawiewał tumany śniegu. - Tędy się nie wydostaniemy. Powiedz, o co chodzi. - Przechodź - popchnął ją lekko. Piętnaście, czternaście, trzynaście... Spojrzała na niego z niedowierzaniem i złością, a następnie przecisnęła się przez otwór. Seth zeskoczył tuż obok Lauren. - No, dobra, wyszliśmy! - krzyknęła w ogłuszający huk wichury. - Dlaczego musimy...

R

S

Wziął ją za rękę i pociągnął, starając się nie upaść na lodzie. Lauren się zaparła. Teraz była już tylko zła. - Dziesięć, dziewięć... Nie miał czasu na wyjaśnienia. Zarzucił ją sobie na ramię i zaczął biec. Jak najdalej stąd. - Sześć, pięć... Magazyn wyleciał w powietrze.

ROZDZIAŁ 12

R

S

- Nic ci nie jest? Lauren leżała plackiem na śniegu pomiędzy skrzyniami. Seth osłaniał ją swoim ciałem. - Chyba... Chyba nic. Upadek na twardy lód nie należał do przyjemności. Była cała obolała jak po długiej walce. - Na pewno? - dopytywał się Seth. - Co... Co się stało? - Chciała go odepchnąć i wstać, żeby się zorientować w sytuacji, ale jej nie pozwolił. - Magazyn odszedł w przeszłość. Słychać było tupot, krzyki przebiegających nieopodal ludzi, ale w zamieci niewiele można było zobaczyć. - Mogliśmy... - Wreszcie do niej dotarło, dlaczego Seth tak dziwnie się zachowywał. - Zginąć - dokończył za nią. - Owszem. Zdaje się, że właśnie o to chodziło. - O, Boże! Mocno przytuliła się do Setha. Był w samej koszuli, bez kurtki i rękawic. Musiał straszliwie marznąć. - Teraz jesteś bezpieczna. - Salvio - wyszeptała.

S

- Mnie też się tak wydaje. - Wiedziałeś! Wiedziałeś, że tak będzie! Że on... Skąd? Skąd wiedziałeś? Obok nich przebiegło dwóch ludzi z gaśnicami. Seth popchnął ją z powrotem na śnieg i znowu zakrył własnym ciałem. Jakimś cudem nie zostali zauważeni. - Potem ci powiem. - Podniósł się i pomógł wstać Lauren. Muszę jeszcze coś zrobić i chcę, żebyś tu została. Zrozumiałaś? - Wepchnął ją głębiej pomiędzy skrzynie, w ciasną przestrzeń, która ledwie mogła ją pomieścić. - W tym miejscu. - Nie! Muszę sprowadzić pomoc. Trzeba zadzwonić. Naprawdę nie rozumiesz? Jeśli ten wybuch nie był przypadkowy... - To znaczy, że Salvio jest mordercą. Jeśli się dowie, że jeszcze żyjesz... - Spojrzał jej prosto w oczy. - Wolę nie ryzykować.

R

Dotarcie do obozowiska zajęło Sethowi więcej czasu, niż się spodziewał. Mężczyźni biegli tłumnie - z wieży, ze sklepu, ze swoich sypialni, zewsząd. Niektórzy nieśli gaśnice, które i tak na nic by się zdały. Mimo zamieci widać było bursztynową poświatę nad płonącym magazynem. W powietrzu czuło się benzynę i spalone drewno. Seth wszedł do kuchni od strony śmietnika. Ręce i twarz miał zamarznięte na kość. Ciepłe powietrze sparzyło mu skórę, zakończenia nerwowe budziły się do życia. Garnki stały na blasze niepilnowane, szafki zostawiono pootwierane, na stolikach stały talerze z jeszcze gorącym

R

S

jedzeniem. Ludzie opuścili to miejsce w wielkim pośpiechu. Wszyscy byli na dworze, zaalarmowani pożarem. Biegnąc korytarzem do swojej sypialni, Seth słyszał jedynie ciche mruczenie generatora i przenikliwe wycie wichru. Zakrwawiony młotek leżał na swoim miejscu, za panelem kryjącym schowane w ścianie kable elektryczne. Seth wrzucił go do torby, zabrał koledze kurtkę i rękawice i wyskoczył z pokoju. Miał jeszcze jedną sprawę do załatwienia. Biegnąc do biura, starał się nie myśleć o pozostawionej samej sobie Lauren. Światło się paliło, lecz Jacka Salvia w biurze nie było. Dokładnie tak jak się Seth spodziewał. Kręcił się przy pożarze, musiał mieć pewność, że magazyn spali się ze szczętem. Zaledwie kilka sekund zmagał się z zamkiem w szufladzie. Jego glock był tam, gdzie powinien. Seth wetknął pistolet za pasek spodni. Na wszelki wypadek, bo przecież nie chciał się z nikim spotkać w drodze powrotnej do miejsca, w którym kazał ukryć się Lauren. Na półce nad biurkiem Salvia leżała lista członków załogi. Seth schował ją do kieszeni i jeszcze chwilę szukał kluczyków, które też powinny być w tej szufladzie. Nie znalazł. Trudno, trzeba się będzie obejść bez nich. Spojrzał na zegarek. Minęło dziesięć minut. Lauren nie należała do osób, które potrafią pozostać bezczynne wtedy, gdy dzieje się coś niezwykłego. Podziwiał ją za to, ale

R

S

bał się, że może zrobić coś głupiego. Na przykład opuścić kryjówkę. Poszukać Salvia. Biegł do niej i modlił się w duchu, żeby była tam, gdzie ją zostawił. - Seth! - Na jego widok zerwała się na równe nogi. - Idziemy. - Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. - Ale dokąd? Musieli przejść trzysta metrów po otwartej przestrzeni dzielącej ich od wieży. Widoczność była bardzo marna, a nawet gdyby ktoś ich teraz zobaczył, to na pewno by nie poznał. Wszyscy mieli takie same kurtki z wielkimi kapturami obramowanymi futrem. - Tam. - Pokazał palcem wieżę. Puścił jej rękę. Na wypadek gdyby ktoś ich zobaczył. W ten sposób nikomu nie wydaliby się podejrzani. - Dokąd idziemy? - spytała zaniepokojona Lauren, gdy minęli wieżę wiertniczą. Dalej nie było już nic. Pokazał jej stojący na skraju wyspy i zamarzniętego Morza Beauforta pojazd przypominający czołg. - Rolligon? Drogi do Deadhorse nie wykończono. Teraz Seth był prawie pewien, że celowo zaniechano prac. Żaden samochód terenowy nie przejechałaby nawet stu metrów w takiej pogodzie, ale rolligon sobie poradzi. Na kołach miał wielkie niskociśnieniowe opony przeznaczone do poruszania się po nierównym podłożu. Bez trudu jeździł po tundrze, nieważne, czy latem, czy zimą. Rolligon był ich ostatnią deską ratunku. Seth wdrapał się po drabince prowadzącej do małej kabiny, otworzył drzwi. - Daj rękę.

R

S

- Co ty wyprawiasz? Ledwie słyszał jej słowa, ale poznał po zaciętej minie i zaciśniętych pięściach, że właśnie to miała mu do powiedzenia. - Wyjeżdżamy stąd, Lauren. Ty i ja. Natychmiast. - Nie mogę tego tak zostawić. Specjalnie podpalono magazyn. Muszę... Złapał ją za rękę i siłą wciągnął na drabinkę. - Chyba jednak nie zrozumiałaś. - Czego nie zrozumiałam? - Popatrzyła na jego doń zaciśniętą na swojej ręce. - To boli. - Wsiadaj. Nie! - Wejdź do środka, Lauren. Nie czekając na odpowiedź, wepchnął ją na siedzenie. - Zwariowałeś! - Posuń się. - Wrzucił do kabiny swoją torbę, wsiadł i zatrzasnął drzwiczki. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, dysząc ciężko, ciesząc się, że wreszcie mają jakąś osłonę od wiatru. Potem Lauren zdjęła kaptur i spojrzała na niego pytająco. - Ten wybuch miał nas zabić. Gdy Salvio się zorientuje, że mu nie wyszło, że ty nadal żyjesz... - Miał nadzieję, że nie będzie musiał kończyć zdania. Po minie Lauren poznał, że o tym nie pomyślała. Ale on pomyślał. I dobrze wiedział, że Salvio nie spocznie, póki oboje nie będą martwi. Znalazł służbową broń Setha. Zorientował się, że nie ma do czynienia ze zwykłym robotnikiem z Kachelik. Nic dziwnego, że chciał się go pozbyć. Ale dlaczego Lauren?

R

S

Musiał się tego dowiedzieć. Zrobi to potem. Teraz nie miał czasu. Pojedziemy po pomoc do Deadhorse - powiedziała Lauren. Za daleko. Do Kachelik jest niespełna osiemdziesiąt kilometrów. - Seth przyglądał się tablicy rozdzielczej. Zdołasz prowadzić? Pewnie tak. To jeździ bardzo powoli, prawda? - Lauren była przerażona. Owszem. Nie więcej niż szesnaście kilometrów na godzinę. Lauren zauważyła przymocowane do deski rozdzielczej CB radio. Podniosła słuchawkę. Nawet o tym nie myśl. Jesteśmy poza zasięgiem wszystkiego prócz radiostacji Caribou Island. Jak Salvio się zorientuje, że w magazynie nie ma dwóch zwęglonych ciał i że rolligon gdzieś przepadł, będzie nas szukał na wszystkich możliwych kanałach. - Masz rację - westchnęła Lauren. - Nie martw się, poradzimy sobie. - Uśmiechnął się, lecz ona wciąż była poważna. - Pod warunkiem, że uda mi się to uruchomić. - Nie masz kluczyków? - Oczy Lauren zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - Nie. - Ściągnął rękawiczki i kurtkę, glocka położył na desce rozdzielczej. - Pistolet! - Jak widać. - Seth zdjął osłonę, pod którą mieściły się przewody rozrusznika, i zabrał się do roboty.

R

S

- Naładowany? - spytała Lauren. - Owszem. Nie odezwała się więcej, tylko patrzyła, jak Seth przecina kable, odziera je z izolacji, skręca ze sobą. Po chwili silnik zamruczał. Nie musieli się martwić", że ktoś to usłyszy. Ogłuszające wycie wichury i szum generatorów tłumiły wszelkie inne odgłosy. - Dobra. - Seth poprawił się w fotelu i ujął kierownicę. Znikamy. - Masz z tym wszystkim coś wspólnego? - spytała Lauren, patrząc nieufnie na pistolet. - Z czym? - Włączył ogrzewanie na cały regulator. Od razu zrobiło się przyjemniej. Wiedziałeś, że w magazynie jest bomba, że Salvio i ci dwaj ludzie mają zamiar coś zrobić. I że... Rolligon ruszył. - Zaczekaj! - krzyknęła Lauren. - Co się stało? - Muszę zabrać... - Zrzuciła jego torbę na podłogę i przesunęła się do drzwi. - Wracam do przyczepy. - Nie ma mowy. - Złapał ją za rękę. - Nic nie rozumiesz. Coś tam zostawiłam. Coś ważnego. Muszę to zabrać! - Spojrzała na jego palce zaciśnięte na swojej dłoni, na pistolet i w końcu na Setha..- Kim jesteś? I skąd wiesz, jak się to robi? - wskazała głową kable rozrusznika. - Każdy małolat na świecie wie, jak się spina na krótko samochód. - Seth wzruszył ramionami. Oczywiście zamierzał powiedzieć jej prawdę, ale jesz-

R

S

cze nie teraz. Zwłaszcza że to wyjaśnienie najwyraźniej jej wystarczyło. - Muszę zabrać coś ważnego z przyczepy -powtórzyła jak uparte dziecko. - To potrwa tylko chwilę. - Nie ma mowy. - Przyciągnął ją do siebie. Trzymając ją jedną ręką, drugą prowadził rolligona. - Na pewno tam nie wrócisz. Tak bardzo chciał ją przytulić, pocałować, zapewnić, że wszystko dobrze się skończy... Nie zrobił tego. - Czy to ty? - zapytała, nie spuszczając wzroku z pistoletu. - Ty zabiłeś Paddy'ego? - Nie. - Seth dotknął jej dłoni. - Spójrz na mnie, Lauren. Nie zabiłem Paddy'ego i nie mam nic wspólnego z tym, co tu wyprawia Salvio i jego ludzie. Siedzieli w milczeniu i tylko na siebie patrzyli. - Wierzę ci - powiedziała wreszcie Lauren. - Tylko że... Znów popatrzyła na pistolet. - Wszystko będzie dobrze. Słowo. Seth włączył nawigację i skierował rolligona na wschód, do Kachelik. Śnieżyca nie ustawała. Widoczność ograniczała się do pół metra, ale Seth odważył się włączyć światła dopiero wtedy, kiedy obozowisko zostało daleko w tyle. Będą mieli szczęście, jeśli dotrą do wioski nad ranem. A raczej jeśli w ogóle tam dotrą. Mają tylko pół baku paliwa. Będzie musiało wystarczyć. Dobrze, że przynajmniej Lauren zrezygnowała ze swoich planów. Zdjęła kurtkę, umościła się na siedzeniu. Seth odetchnął z ulgą. Nareszcie wydostali się spod władzy

R

S

Salvia, Lauren będzie bezpieczna. Był jej coś winien za to, że przez kilka dni uważał ją za złodziejkę i morderczynię. Ale jeśli nie ona, to kto? Na pewno Salvio. Ale który z szefów Tiger Petroleum wymyślił tę operację? Kto się układał i kto odbierał pieniądze? No właśnie, pieniądze! - Mam nadzieję, że mnie nie okłamałeś, Seth - wyrwały go z zamyślenia ciche słowa Lauren.

ROZDZIAŁ 13

R

S

Seth okrył Lauren swoją kurtką, odsunął z jej twarzy niesforny kosmyk. Jak ostatni kretyn pomyślał, że może przypadkiem śni o nim. Rozmawiali do czwartej nad ranem. Potem Lauren zasnęła, wyczerpana i ukołysana monotonnym ruchem pojazdu. Seth spojrzał na zegarek. Dziewiąta rano. Jemu też oczy się zamykały. Nie spał już ponad dobę. Rolligon przedzierał się przez tundrę w kierunku Ka-chelik z prędkością ślimaka. Po liczbie przejechanych kilometrów i niewielkim wzniesieniu, na jakie się wdrapali jakąś godzinę temu, Seth poznał, że są już na stałym lądzie. Chociaż w zimie trudno było mieć w tych sprawach pewność. Cichy szum silnika spalinowego brzmiał w uszach Setna jak kołysanka. Koniecznie powinien się przespać. Nie zrobił tego tylko dlatego, że przyglądał się śpiącej Lauren. To jego wina, że się tu znaleźli. Gdyby Salvio nie odszukał pistoletu... Zdawał sobie sprawę z tego, że ryzykuje, zabierając broń w tajną misję. Przecież miał mieszkać i pracować z ludźmi. Jednak nie wiedział, czego się spodziewać, i dlatego wolał się

R

S

zabezpieczyć. Na wszelki wypadek. Dobrze pamiętał, jak Doyle Bledsoe zostawił na lodzie jego i partnera podczas tamtej ostatniej akcji. Nie chciał nigdy więcej znaleźć się w podobnej sytuacji. Lauren westchnęła. Spała z głową na kolanach Setha. Nie mógł się na nią dość napatrzyć. W końcu otworzyła oczy. - Cześć - szepnęła rozespana. - Cześć. Uśmiechnęła się. - Gdzie jesteśmy? - Dokładnie nie wiem. Gdzieś między Caribou Island a Kachelik. - Spojrzał na licznik, na wskaźnik poziomu paliwa. - Nie zajechaliśmy tak daleko, jak chciałem. Na piechotę byłoby szybciej, ale tu przynajmniej jest ciepło. Lauren usiadła. Zauważyła, że Seth otulił ją swoją kuruca. - Dzięki - powiedziała, odkładając ją na bok. - Lepiej się czujesz? - Trochę odpoczęłam, ale wcale nie jest mi lepiej. Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się stało. - Musisz. Salvio chciał cię zabić. Domyślasz się dlaczego? Nie odpowiedziała od razu. Patrzyła przez okno na wirujące płatki śniegu. Posmutniała. - Sama nie wiem - odezwała się w końcu. - Tam się coś dzieje i on nie chce, żebym się o tym dowiedziała. - Na przykład? - Po co ci to? - Spojrzała wymownie na pistolet, który wciąż leżał tam, gdzie go Seth położył. Przerażało go, że znów będzie musiał ją oszukać, że

R

S

posługując się kłamstwem, już niedługo na zawsze ich rozdzieli. Ale to nie był ani odpowiedni czas, ani miejsce na wyjawienie prawdy. Jeszcze nie wykonał zadania. - Przecież wiesz. - Starał się jak najmniej kłamać. -Jak się pracuje w Arktyce, to trzeba mieć broń. - Na niedźwiedzie? - No. - Z jej miny wyczytał, że mu nie uwierzyła. - A skąd się wziąłeś w magazynie? - Jak tylko zaczęła się moja zmiana, Salvio kazał mi iść do magazynu. Miałem pomóc Pinkiemu i Bulldogowi. - A więc i ciebie chciał zabić? Dlaczego? - Widział nas razem niejeden raz. - Seth wzruszył ramionami, choć zrobiło mu się gorąco na wspomnienie tamtych momentów. - Jemu to mogło wystarczyć. Lauren odwróciła wzrok. Domyślił się, że uprzytomniła sobie grozę sytaucji. - Nie chcę już o tym rozmawiać. - Wzięła jego torbę leżącą na podłodze. - Masz tu coś do jedzenia? Nacisnął hamulec, przytrzymując Lauren, żeby nie uderzyła głową o szybę. Nie mógł pozwolić, by znalazła swój młotek w jego torbie. - Daj. - Zabrał jej torbę i wyciągnął z niej parę batoników. - Masło orzechowe. - Ucieszyła się Lauren. Seth schował torbę za siedzenie. Teraz już mogli zabrać się za śniadanie. - Dałbym sobie głowę uciąć, że wołałabyś czekoladę odezwał się Seth. - Straciłbyś głowę. - Lauren się roześmiała. - Najbardziej ze wszystkiego lubię masło orzechowe.

R

S

- Nigdy bym się tego po tobie nie spodziewał. Co jeszcze lubisz? - Dobrze - powiedziała, spoglądając na niego figlarnie. Możemy zagrać. - W co? - W ulubione rzeczy. Jak byłam mała, bardzo często grałam w to z tatą. Oczy jej pojaśniały, uśmiech stał się promienny jak wiosenne słońce. - Ja zaczynam. - Odwróciła się do niego. - Ulubiony kolor. - Mój? Skinęła głową. - Niebieski, ale nie taki zwykły. Raczej granatowy jak niebo o północy. - A ja najbardziej lubię zielony. - Ciemnozielony jak las? - Skąd wiesz? - Domyśliłem się. Znów się uśmiechnęła. - Ulubione miejsce - powiedziała. - To łatwe. Alaska. - Moje też. Gdyby mu to powiedziała tydzień temu, na pewno by nie uwierzył, ale teraz nie wątpił, że to szczera prawda. Lauren siedziała obok niego w tym starym swetrze po ojcu, z włosami potarganymi od snu, z rozjaśnioną twarzą. .. Na pewno nie kłamała. - Ulubione zwierzę - ciągnął Seth. - Pies czy kot? - Sama nie wiem. Chyba pies. Mama nie pozwalała mi

R

S

trzymać psa, kiedy byłam mała, a teraz... Crocker nie lubi zwierząt. Mówi, że robią za dużo bałaganu, że pies to wielki kłopot. - Jasne. Po co mu psia sierść w mercedesie. - A ty? - Ja mam psa. - Tyle na pewno mógł jej powiedzieć. Wielorasowy. Tak jak ja. Mieszaniec husky i owczarka. Nazywa się Amaguq. - Wilk - powiedziała i Seth się zdziwił, że zna jego język. Pokażesz mi go, jak przyjedziemy do Kachelik? - Jasne. Kiedy pracuję, Amaguq mieszka u mojej mamy. Ale to niedaleko. - Najgorsza randka w życiu. - To nie jest ulubiona rzecz - zaprotestował Seth. - Wiem, ale umieram z ciekawości. - Niech będzie. - On też umierał z ciekawości. Miał nadzieję na rewanż. - Moja była żona. - Jesteś żonaty? - Nie spodziewałaś się? - Nie, nie, ja... Po prostu nie pomyślałam, że mógłbyś mieć żonę. - Nie mam. Od rozwodu minęło pięć lat. - Rozumiem. Czy ona... - Ulubiona książka - przerwał jej Seth. Musiał zmienić temat. - Będziesz się śmiał. - Lauren zrozumiała aluzję. - Nie będę. Powiedz. - Dobra, ale się nie śmiej. „Rodzina Robinsonów". - Żartujesz? - Jednak się roześmiał.

R

S

- Nie żartuję. Uwielbiam ją. - Spojrzała na niego z wyrzutem. - A nie mówiłam? Śmiejesz się. - Dlaczego tak bardzo ją lubisz? - Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Pewnie dlatego, że opowiada o rodzinie. Takiej prawdziwej: z mamą, tatą i dziećmi. Razem przeżywają przygody... Rodzina przeciw całemu światu. Im więcej o sobie opowiadała, tym bardziej Seth się dziwił. Nie spodziewał się, że w pewnym sensie okaże się zwyczajna. - Ulubiony film. - Mój? Teraz ty się będziesz śmiała. - Nie będę. - „Osławiona". Z Cary Grantem i Ingrid Bergman, czterdziesty szósty rok. Lauren była zaskoczona. - Uwielbiam ten film - powiedziała. - Hitchcocka, prawda? - No. - Agent federalny, zwyczajny człowiek, i dama z towarzystwa. Seth dopiero teraz zdał sobie sprawę, że treść filmu bardzo przypomina ich sytuację. Jej narzeczony, za którego ona w trakcie filmu wychodzi za mąż, sprzedaje obcym mocarstwom tajemmce państwowe. A Cary Grant jako agent federalny ma go zdemaskować. Musi ją sobie zjednać, żeby mu pomogła. - Tak, to właśnie ten film - powiedział Seth, myśląc: brawo, Adams. Ale to nie jest film szpiegowski. Raczej romans.

R

S

Seth mocno chwycił kierownicę i wcisnął do oporu pedał gazu. Rolligon potoczył się szybciej. O całe trzy kilometry na godzinę. - Ingrid Bergman i Cary Grant od początku się kochają, tylko że żadne z nich o tym nie mówi. Są zbyt... Ich spojrzenia się spotkały. Lauren bezwiednie kręciła w palcach rąbek swetra. Seth wstrzymał oddech. Czekał, żeby skończyła zdanie. -.. .wystraszeni - wyszeptała Lauren. Patrzyli sobie w oczy świadomi, że siedzą blisko siebie. Koniecznie trzeba było coś z tym zrobić. -No... tak. - Sem wzruszył ramionami. - To stary film. Teraz już takie rzeczy się nie zdarzają. Lauren opuściła nogi i usiadła twarzą do kierunku jazdy. Patrzyła w szalejącą za oknem zamieć. - Jesteś zupełnie inna, niż piszą w gazetach – zauważył Seth. Musiał zmienić temat Lauren się skrzywiła. - Czasami czytam rubrykę towarzyską - wyjaśnił Seth. - Więc musiałeś wiedzieć o Crockerze, zanim... No wiesz. Skinął głową. Dopiero teraz dotarło do niego, że wcale nie zmienił tematu. - Crocker jest człowiekiem sukcesu - powiedziała chłodno. - Tak, ten facet ma wszystko. Pieniądze, władzę, stosunki i mnóstwo pięknych rzeczy. - Owszem. - Siedziała sztywno wyprostowana. - Czy też tego wszystkiego chcesz? - spytał Seth, chociaż wiedział, że wkracza na grząski teren.

R

S

Jego była żona tego pragnęła, to wszystko miał jego ojciec i tego samego chciał dla Setha. Tylko Setha to nie interesowało. Nigdy. Harował, mając nadzieję, że Kitty i ojciec zaczną go szanować za dobrze wykonywaną pracę. Nie udało się. - Nie wiem, Seth, naprawdę nie wiem - odezwała się Lauren. - Tata zawsze powtarzał, że mogę zostać, kim tylko zechcę, a jak już wybiorę sobie pracę, to żebym starała się być najlepsza. - To musiał być dobry człowiek. Dobry ojciec. - Był. Po jego śmierci mama cały czas popychała mnie, ale w takim kierunku, który sama uznała za właściwy, a nie w takim, który ja sama bym wybrała. Zbuntowałam się, gdy tylko trochę wydoroślałam. Skończyłam studia geologiczne i... - Zaczęłaś pracę w Tiger Petroleum. - Mama mnie tam wepchnęła. Ojczym ma znajomości. Chciałam pracować dla rządu jak tata, ale ni stąd, ni zowąd zaproponowano mi posadę w Tigerze. Uznałam, że głupio byłoby stracić okazję i jej nie przyjąć. - A potem? - Potem poznałam Crockera... On też ciągle mnie do czegoś zmusza, tylko w inny sposób. Jest chodzącym sukcesem. Mówi, że chce, byśmy oboje odnosili sukcesy, że... - Odetchnęła głęboko, jakby miała serdecznie dość tego tematu. Zwróciła się do Setha. - A ty? Pieniądze, władza? Ciebie to chyba nie interesuje? - Teraz interesują mnie tylko dwie rzeczy - odparł, przecierając piekące oczy - żebyśmy dotarli do celu i żebym wreszcie mógł się zdrzemnąć.

R

S

- O Boże! Nie pomyślałam o tym. Straszna ze mnie egoistka. Zamieńmy się miejscami. - Po co? - Ja poprowadzę, a ty sobie pośpisz. - Nic z tego. Nie wiesz, jak się obchodzić z tym pojzadem. - Nie gadaj, tylko zamień się ze mną miejscami. Patrzyłam, jak prowadzisz. To nic trudnego. Trzeba trzymać nogę na gazie i kierować. Zresztą nie pędzimy na złamanie karku. - No, nie wiem. - Seth oddałby pół życia za godzinę snu. - Zaufałam ci? - Lauren zaczęła z innej beczki. - Teraz ty mnie zaufaj. - Dobrze, ale... - Nie mógł się z nią spierać. Nie mógł i nie chciał. Zaczęła przechodzić na drugą stronę. Seth robił co mógł, żeby jej nie dotknąć. Noga zsunęła mu się z pedału, rolligon zatrzymał się gwałtownie i Lauren straciła równowagę. Odruchowo złapał ją wpół i przyciągnął do siebie. - Przepraszam - powiedziała. - Nie ma za co. - Seth przesunął się na miejsce Lauren. Przyglądał się, jak radzi sobie z powolnym wprawdzie, ale jednak ogromnym pojazdem. Szło jej zupełnie nieźle. - Tutaj jest kompas. - Pokazał jeden ze wskaźników na tablicy rozdzielczej. - Pilnuj, żeby wskazówka stała między wschodem a południowym wschodem. - Jasne. - I obudź mnie, jak coś zobaczysz. Koniecznie. - Spojrzał na śnieżycę, na białą płaską przestrzeń przed sobą.

R

S

- Jasne - powtórzyła Lauren. Spróbował położyć się na siedzeniu w taki sposób, żeby jej nie dotykać, ale był stanowczo za długi. - Połóż tu głowę. - Lauren poklepała się po udzie. - Tak ci będzie wygodniej. - Naprawdę mogę? - Naprawdę. - Uśmiechnęła się do niego. Leżał na plecach z podkurczonymi kolanami, z głową na kolanach Lauren i patrzył na nią, póki oczy same mu się nie zamknęły. - Obudź mnie, jeśli coś się stanie. - Na przykład kiedy skończy się paliwo? - Miał nadzieję, że tego nie zauważy. Wskaźnik informował, że bak jest prawie pusty. Seth nie znał się na tego rodzaju pojazdach, nie potrafił powiedzieć, ile paliwa im jeszcze zostało. - Właśnie - westchnął i zapadł w sen. - Śpij dobrze. Zdawało mu się, że usłyszał jej słowa, ale może to już był sen. Lauren głaskała go po głowie i po zarośniętym policzku. To pewnie też mu się przyśniło. W każdym razie wolał nie otwierać oczu, nie sprawdzać. Lauren jedną ręką prowadziła rolligona, a drugą opierała delikatnie na ramieniu Setha. Ironia losu. Spała z Sethem, ale się nie kochali. Z Crockerem jest na odwrót. Kochają się, ale ze sobą nie sypiają. Crocker wolał spać sam, w oddzielnym łóżku, a najlepiej w osobnym pokoju. Twierdził, że musi mieć absolutną ciszę. Nikt mu nie mógł zakłócać wypoczynku. W dni powszednie wstawał bardzo wcześnie, żeby sprawdzić notowania tuż po

R

S

otwarciu nowojorskiej giełdy. Powtarzał, że nie może zaspać. Nie może sobie na to pozwolić. Jego świat kręcił się wokół pieniędzy. Lauren spróbowała sobie wyobrazić, jak będzie wyglądało jej życie z Crockerem. Potem pomyślała, co by było, gdyby wyszła za mąż za robotnika, mieszkała milion kilometrów od cywilizacji i wychowywała gromadkę dzieci. Tak jak w „Rodzinie Robinsonów". Uśmiechnęła się i pozwoliła sobie na śmiałe marzenia. Właśnie wyobrażała sobie, jak wraca do domu i widzi Setha bawiącego się z ich najmłodszą córeczką, kiedy w rolligonie skończyło się paliwo.

ROZDZIAŁ 14

R

S

- Lauren? - Seth obudził się i na wpół przytomny sięgnął po pistolet. - Co jest? Co się stało? - Nic. - Położyła mu dłoń na ramieniu. - A raczej stało się. Skończyło się paliwo. Seth spojrzał na kompas, potem na zegarek, sprawdził, ile kilometrów przejechali. - Daleko jeszcze? - spytała Lauren. - Za daleko. Ubierz się - polecił, podając jej kurtkę i rękawice. Wyjął spod siedzenia zestaw awaryjny i przejrzał jego zawartość. - To też. - Wręczył jej wełnianą czapkę. - Najdalej za godzinę będzie tu tak zimno jak na dworze. - Wiem. - Lauren wyłączyła światła rolligona, żeby nie wyczerpać akumulatora. - Dobrzy pomysł - pochwalił Seth, podnosząc słuchawkę CB. - Mówiłeś, żeby nie używać radia - przypomniała Lauren. - Oddaliliśmy się od obozowiska, a pogoda jest taka paskudna, że Salvio nie odbierze naszego sygnału. Nawet gdyby bardzo chciał.

R

S

- I na tyle blisko Kachelik, że... - Właśnie. Dłużej niż pół godziny Seth próbował złapać kogokolwiek przez radio. Bez powodzenia. Lauren straciła w końcu nadzieję. Siedzieli w milczeniu. Termometr w kabinie wskazywał czternaście stopni. Woleli nie wiedzieć, jak zimno jest na dworze. - To by było tyle - odezwał się Seth, sięgając po pistolet. - Postanowiłeś skrócić nasze męki? - zażartowała Lauren, choć serce podeszło jej do gardła. - Nie licz na to - mruknął i włączył światła pojazdu. - Co robisz? - Należało od tego zacząć. - Schował pistolet do kieszeni kurtki. - Chyba nie chcesz stąd wyjść? - Muszę sprawdzić, gdzie dokładnie jesteśmy. - A jeśli... - Jeżeli nie wrócę za dziesięć minut... - To co wtedy? Seth nie odpowiedział. Popatrzyli na siebie. - Nie wiem - przyznał w końcu. - Nie martw się. Na pewno wrócę. Minęło piętnaście minut. Lauren wpadła w panikę. Nigdy w życiu nie była w takiej sytuacji. Wiele razy brała udział w wyprawach poszukiwawczych w Arktyce, ale tylko latem. Przerażona myślała o tym, co mogło się przytrafić Sethowi. Mógł zabłądzić w tej strasznej zamieci. Mógł się spotkać z niedźwiedziem. Mógł...

R

S

W słabnących światłach pojazdu ukazała się jakaś postać. Lauren od razu poznała, że to Seth. Nie czekała, tylko wyskoczyła mu naprzeciw. - Zaczekaj tu! - krzyknął, kiedy się spotkali. Pobiegł do rolligona, zabrał stamtąd swoją torbę, wyłączył światła i wrócił do Lauren. - Chodź, to niedaleko. Wziął ją za rękę. Lauren szła za nim, zastanawiając się, co też może być niedaleko i jak on może cokolwiek widzieć w tej straszliwej zamieci, w ciemnościach... - Jesteśmy. Podniosła głowę. Poprzez sypiący gęsto śnieg dostrzegła zarys domku. Przez chwilę myślała, że to złudzenie, ale zaraz przekonała się, że tak nie jest. - Bogu dzięki - westchnęła, kiedy znaleźli się w środku. Seth zapalił świecę, którą znalazł w szufladzie. W domku zaraz zrobiło się przyjemniej. - Co to za miejsce? - Domek myśliwski. - Seth przeszedł się po niewielkiej przestrzeni, sprawdzając, co ma do dyspozycji. - Należy do wioski. Używamy go w lecie. Drewniana chatka pod żadnym względem nie przypominała domku myśliwskiego, w którym Lauren gościła razem z Crockerem. Crocker zamówił jeden z firmowych samolotów, którym polecieli do ekskluzywnego okręgu łowieckiego w Kanadzie. Lista gości w tamtej okolicy zawierała nazwiska takich znakomitości, jak Bilł Gates czy Madonna. Lauren rozejrzała się po skąpo umeblowanym domku.

R

S

Blat kuchenny był całkiem pusty. W rogu stało szerokie metalowe łóżko, materac ciasno owinięto plastikiem. Jedyną ozdobą ścian był zeszłoroczny kalendarz i zdjęcia roześmianych dzieci, które z dumą pokazywały dopiero co złapane ryby. - Pstrąg? - spytała Lauren, wskazując na jedno ze zdjęć. - Tak. - Seth podniósł świecę, żeby lepiej przyjrzeć się zdjęciu. - Skąd wiesz? - Ja dużo wiem - odparła Lauren z uśmiechem. Była szczęśliwa, że są żywi, schowani przed wiatrem i bezpieczni. Bardzo byś się zdziwił. Uśmiechnął się do niej. Wiedział, że przypomniała mu jego słowa sprzed kilku dni. - Rozejrzyj się - poprosił. - Może uda ci się znaleźć tu coś do jedzenia. Ja pójdę włączyć generator. - Dobry pomysł. - Lauren dopiero teraz zauważyła, że w chatce jest prawie tak zimno jak na dworze. Była taka zadowolona, że już nie wieje. - Najdalej za pięć minut będę z powrotem. W szafkach kuchennych Lauren znalazła dziesięć torebek herbaty, kilka suszonych moreli i dwie puszki potrawki wołowej. Seth wrócił, wpuszczając do środka wiatr, po czym starannie zamknął za sobą drzwi. - Nie ma paliwa, a poza tym jest za zimno - oznajmił. Generator nie zapalił. - I co teraz? - Lauren nie chciała przyjąć do wiadomości tego, co oczywiste. Jeśli nie będą mieli energii, a w domku będzie prawie tak zimno jak na dworze...

- Na szczęście mamy świece. Nie trzeba będzie siedzieć po ciemku. Zrzucił kurtkę, przykląkł przy czymś, co wyglądało jak stalowa skrzynia. Gruba rura łączyła tę skrzynię z dachem chatki. - Piecyk gazowy! - wykrzyknęła Lauren, która wreszcie skojarzyła, do czego służy to urządzenie. - Za chwilę będzie tu ciepło jak w uchu.

R

S

Pół godziny później byli już rozgrzani i najedzeni. - Fantastyczne jedzonko - zachwycał się Seth, wkładając do zlewu talerze po wołowej potrawce. - Śniadanie będzie jeszcze lepsze - obiecała Lauren. Wskoczyła do łóżka, które przysunęli jak najbliżej piecyka. Mamy jeszcze jedną puszkę. Seth się roześmiał. Po raz pierwszy od wielu dni Lauren poczuła się bezpieczna. Skuliła się na łóżku i patrzyła, jak podchodzi do niej Seth. - W porządku? - spytał. Przysiadł na łóżku i podał jej kubek z gorącą herbatą. - Teraz tak. Dziękuję ci za to, co zrobiłeś. Tam, na wyspie. Dziękuję, że mnie stamtąd zabrałeś. - Nie ma za co. - Uśmiechnął się. Lauren spoglądała na jego silne dłonie trzymające kubek. Przypomniała sobie, jak te dłonie błądziły po jej plecach. Tak wielu rzeczy o nim nie wiedziała, lecz w głębi duszy czuła, że to co wie, zupełnie jej wystarczy. Włosy Setha, zwykle związane w kucyk, teraz rozsypały się na ramionach. Brązowa skóra lśniła w blasku świecy,

R

S

a ciemne przepastne oczy kazały myśleć o eskimoskiej krwi płynącej w jego żyłach. Wyciągnęła rękę, odsunęła z jego twarzy czarny kosmyk. Seth ani drgnął. Patrzył prosto w oczy Lauren. Milczenie się przedłużało. - Lauren. - Seth odezwał się pierwszy. Odebrał od niej kubek i postawił na podłodze obok swojego. - Muszę ci coś powiedzieć. Był blisko. Ciepły. Męski. Obcy, a zarazem dobrze znany. Wystarczyło trochę się pochylić... Jeden mały ruch i ich usta by się połączyły, a ciała wtuliły się w siebie. - Później. - Wpatrywała się w jego pełne usta i przysu wała się coraz bliżej. Pocałowała go, ale to, co się potem stało, w niczym nie spełniło jej oczekiwań. Seth jej nie przytulił, nawet nie dotknął. Lauren się przeraziła. Czyżby popełniła błąd? - Na pewno tego chcesz? - wyszeptał. Była absolutnie pewna. Bardziej niż czegokolwiek w swoim życiu. - Tak. - Pociągnęła go ze sobą na łóżko. - Ja też. - Teraz ją objął. A potem pocałował. W domku było ciepło, więc rozbierali się powoli. Seth rozpinał guziki swetra Lauren, przyglądał się jej ciału opiętemu ciasnym golfem, który miała pod spodem. Wsunął dłoń pod sweterek, dotknął jedwabistej skóry. Mieli przed sobą całą noc. W zimie w Arktyce słońce zachodzi wieczorem pod koniec grudnia i przez pięćdziesiąt cztery dni się nie pokazuje. Pięćdziesiąt cztery doby polarnej nocy. Lauren zastanawiała się, jak by to było,

R

S

gdyby mogła spędzić z Sethem całą polarną noc. A może nawet całe życie... Wsunęła palce we włosy Setha. Pieścił ją, spoglądając na nią od czasu do czasu. Nie po to, żeby sprawdzić jej reakcję, tak jak to robił Crocker, tylko po to, żeby być razem z nią, by wspólnie przeżywać przyjemność. W uśmiechu, w spojrzeniu, w dotknięciu ręki. Lauren była zdumiona, kiedy odkryła, jak bardzo Seth różni się od Crockera. Ten nie zwykł tracić czasu ani energii na czynności, które nie prowadzą najprostszą drogą do orgazmu. Był dumny z tego, że potrafił ją zaspokoić zaledwie w kilka minut. Tylko tyle, pomyślała Lauren, gdy Seth głaskał ją po głowie, delikatnie muskał wargami jej usta. W tym, co robili z Crockerem, nie było prawdziwej namiętności ani w ogóle żadnych emocji. Lauren patrzyła w oczy Setha. Wiedziała, że jej świat za chwilę zmieni się nieodwołalnie. - W porządku? - spytał. Nadal był ubrany. Lauren zapragnęła poczuć go całym ciałem. Wyciągnęła mu koszulę ze spodni, podciągnęła ją do góry. Seth się nie bronił. Po chwili oboje byli nadzy, bez tchu. Razem. Patrzyli na siebie w niemym podziwie, zdumieni kontrastem między wielkim ciemnym ciałem Setha i drobną, jasną figurką Lauren. - Kocham cię - szepnął, nim wziął ją w ramiona. Spodziewał się, że ona też mu to powie, ale się nie doczekał. Przez głowę przebiegła mu myśl, że może jest dla niej tylko przygodą, ostatnią przed zamążpójściem.

R

S

Odpędził tę myśl co prędzej. Nie chciał się teraz nad tym zastanawiać, kiedy miał przy sobie Lauren. Nagą, gotową i taką ciepłą... Kochali się tej nocy wiele razy, byli tak blisko siebie, że bliżej już być nie można, lecz Lauren nie powiedziała tych słów, które tak bardzo chciał usłyszeć. Seth też ich nie powtórzył.

ROZDZIAŁ 15

R

S

Seth spał jak zabity, a kiedy się przebudził, zobaczył Lauren. Przykucnęła nad jego torbą i oglądała swój młotek ze śladami krwi na końcu. Nie chciał, żeby tak się to odbyło. Zamierzał ją przygotować, wytłumaczyć, zanim pozna prawdę. Zauważyła, że się obudził, i podniosła się, trzymając w ręce narzędzie zbrodni. - Zdaje się, że chciałeś mi coś powiedzieć. - Była blada jak chusta, głos jej drżał. - Owszem. Spojrzała na leżący tuż przy łóżku pistolet Setha, przesunęła palcem po zakrwawionym ostrzu. - Ale nie to, co myślę, prawda? - To nie było pytanie, tylko prośba, błaganie, by powiedział jej to, co chciała usłyszeć. Poczuł się okropnie dlatego, że musiała przez to wszystko przejść, a on musiał ją okłamywać. Nawet minionej nocy. Najwyższy czas wytłumaczyć jej sytuację. - Masz rację. - Powoli wstał z łóżka. Lauren cofnęła się, podnosząc młotek, jakby chciała się bronić. Była taka drobna, tonęła w jego flanelowej koszuli. - Znalazłem twój młotek w śmietniku za kuchnią -

R

S

opowiadał. - To, co tam widzisz, to zapewne krew Pad- dy'ego. Cofnęła się jeszcze o krok. Cały czas patrzyła mu prosto w oczy. - To jest dowód rzeczowy i właściwie nie powinnaś go dotykać. Włóż go z powrotem do torby. - Czy... Czy dlatego myślałeś, że ja to zrobiłam? Sądziłeś, że to ja zabiłam Paddy'ego? - Z początku tak, ale teraz już nie. Lauren stała jak wmurowana. - Odłóż to. - Wyciągnął do niej otwartą dłoń. - Ty też nie - szepnęła tak cicho, że raczej domyślił się, niż usłyszał. Pokręciła głową, jakby starała się samą siebie przekonać. - Po tej nocy, po tym wszystkim... Zrobiła jeszcze krok do tyłu. Wpadła na stół. - Ja tego nie zrobiłem - przekonywał ją Seth. Posuwał się powoli w jej kierunku, cały czas patrząc prosto w oczy Lauren. - Przecież wiesz. Odetchnęła z ulgą, położyła młotek na stole. Po chwili już tuliła się do Setna. - Szukałam w twojej torbie czystego ubrania. - Szlochała wtulona w jego nagi tors. - Kiedy znalazłam młotek. .. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. - Chodź do łóżka. Zmarzniesz. - Zaprowadził ją do łóżka i otulił wojskowym kocem. Głaskał ją po głowie i bardzo chciał się z nią kochać, ale teraz miał coś ważniejszego do zrobienia. Musiał jej powiedzieć, tylko nie wiedział, od czego zacząć. - A więc jednak Paddy został zamordowany - zaczęła Lauren. Seth był jej wdzięczny za ten pierwszy krok.

R

S

- Na to wygląda. - Salvio go zabił? - Dlaczego myślisz, że to on? - Seth nie był pewien, czy Salvio zrobił to osobiście, czy też zlecił to zadanie Pinkiemu albo Bulldogowi albo im obu. - Znalazłam w jego pokoju wy ściółkę kasku Paddy'ego. - Co?! - Seth uniósł się na łokciu, żeby móc na nią patrzeć. - Byłaś w jego pokoju? Lauren skinęła głową. - Kiedy tamtego dnia przyniosłeś kask Paddy'ego do biura, to wyściółki w nim nie było. - Rzeczywiście. Seth dobrze pamiętał, że już wtedy wydało mu się to bardzo podejrzane. - Znalazłam ją w szafie - ciągnęła Lauren. - Kiedy mnie tam nakrył... - Widział, jak grzebałaś w jego szafie? Dobry Boże, Lauren! Co on ci zrobił? Jeśli ten drań dotknął jej choćby małym palcem... - Właśnie wtedy wysłał mnie do magazynu. Seth objął ją i mocno przytulił. Podejrzane wydarzenia ostatnich kilku dni, dziwne spojrzenia, niezwykłe rozmowy, wszystko to stawało się coraz bardziej zrozumiałe. - Chciał mnie zabić - mówiła Lauren. - Zastanawiałam się nad tym, co się zdarzyło, i doszłam do wniosku, że masz rację. - Uciekliśmy. Jesteś bezpieczna. - Z początku nie zrozumiałam, bo Salvio chciał przecież przerwać prace. - Gdyby to on zabił Paddy'ego, nie chciałby, żeby

R

S

ktokolwiek dowiedział się o morderstwie. Gdyby przerwał wiercenia, to przy najmniejszej poprawie pogody na wyspie zaroiłoby się od policji. - No właśnie. Przewidział, że ja się na to nie zgodzę. Ograł mnie, Seth. Zrobił ze mnie czarny charakter. Tak wymanewrował, żebym to ja nakazała kontynuowanie wierceń pomimo śmierci Paddy'ego. - Tak to musiało wyglądać, chociaż jedno wciąż było niejasne. Dlaczego Salvio wysłał ciało Paddy'ego do miasta, skoro nie chciał, żeby morderstwo się wydało? - Wiedział, jak bardzo zależy mi na pracy. Zdawał sobie sprawę, że nie pozwolę, by cokolwiek stanęło na drodze do sukcesu Tiger Petroleum, żeby coś przeszkodziło mojej karierze - mówiła Lauren z goryczą. - Salvio zna mnie lepiej niż ja sama. Usiadła, odrzuciła koc i ścisnęła palcami skronie. - Połóż się. Już po wszystkim. - Seth ułożył ją obok siebie. - Dlaczego on zabił Paddy'ego? Dlaczego? - Paddy za dużo wiedział. Może chciał się wygadać. - Wygadać? W jakiej sprawie? - Nie mógł tego dłużej przed nią ukrywać. Patrzył na nią i starał się zapamiętać każdą chwilę minionej nocy, namiętność w oczach Lauren i ufność, jaką teraz w nich widział. Za chwilę wszystko to zniknie. Jakby to, co ich połączyło, nigdy się nie zdarzyło. - W jakiej sprawie, Seth? Powiedz. - FBI podejrzewa, że ktoś z zarządu Tiger Petroleum sprzedaje obcym firmom wasze dane geologiczne. - Co?! - Lauren usiadła. Seth zrobił to samo.

R

S

- Powiedział, o jaką firmę chodzi. Okazało się, że Lauren ją zna. W ubiegłym roku wygrała przetarg na dzierżawę atrakcyjnego terenu na Alasce. Tiger Petroleum wydzierżawił sąsiednią działkę. Teraz obie firmy czerpały ogromne zyski ze znajdujących się tam złóż. - Rozumiem! - wykrzyknęła Lauren. - Co takiego? - Skąd się wzięły te dziwne próbki. Kiedy przyjechałam na wyspę, znalazłam koło przyczepy skrzynkę z nieoznakowanymi próbkami. Jedyne, co było napisane na skrzynce, to data sprzed tygodnia. Dokładnie wtorek, tuż przed wymianą załogi. Salvio dostał szału, kiedy się zorientował, że próbki są u mnie. Skonfiskował je. Potem zostały zniszczone. - I co z tego? - Seth nadal nic nie rozumiał. - Tamte próbki nie pochodziły z Caribou Island, tylko z jakiegoś innego miejsca. - Jesteś pewna? - Oczywiście. Udało mi się schować jedną, zanim Salvio zabrał tamtą skrzynkę. Zdawało mi się, że nie zauważył, ale... - Wzruszyła ramionami. - Chyba jednak zauważył. - Dlatego zdemolował ci przyczepę. - Tyle nierozumiałych faktów i zachowań nagle nabrało sensu. - Tak. Na pewno szukał tej próbki. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Nie znalazł. Próbka jest tam, gdzie ją schowałam. W łazience, w pudełku z tamponami. Seth przypomniał sobie, jak pobiegła do łazienki, kiedy zobaczyła, co się stało w przyczepie. Pomyślał wtedy...

R

S

- To po tę próbkę chciałaś wrócić? - Tak. - Może Caribou Island nie ma z tym wszystkim nic wspólnego? Może to tamte próbki są ważne? Może one mają zostać sprzedane? - Tak... Chyba masz rację. - Patrzyła na niego, ale go nie widziała. Jakby był przezroczysty. Opowiedział jej wszystko, co wiedział na ten temat, nie wspomniał tylko o swojej roli w tajnej operacji. Co dziwniejsze, Lauren wcale nie wydawała się zaskoczona. Podczas gdy Seth mówił, ona wpatrywała się przed siebie niewidzącym wzrokiem. Intensywnie o czymś myślała. - Salvio pilnuje interesu na odwiertach. Tak było w ze szłym roku, tak jest i teraz. - Jeśli tamte tajemnicze próbki były towarem na handel, jeżeli nie pochodziły z Caribou Island, to... - Pinkie i Bulldog też są w to wmieszani, prawda? -spytała. - Na pewno. Są pracownikami Alteksu, ale to Salvio wydaje im polecenia... - A co z Paddym? - Najpewniej zmusili go do współpracy. Altex to mała, niebogata firma. Nie trzeba wielkiego wysiłku, żeby wykończyć takie przedsiębiorstwo. - O, Boże! - Lauren przypomniała sobie coś ważnego. Ścisnęła mocno dłonie Setha. - Paddy koniecznie chciał porozmawiać ze mną na osobności. Był bardzo podekscytowany. Pewnie zamierzał mnie ostrzec. - Czy wiedział, że to ty będziesz geologiem, którego Tiger wyśle na Caribou Island?

- Nikt tego nie wiedział. Decyzja zapadła w ostatniej chwili.

R

S

- Może zgodził się, bo nie wiedział, że ciebie też w to wciągną, że to ty znajdziesz się w niebezpieczeństwie. - Możliwe. - Lauren pokiwała głową. - Paddy znał mnie od dziecka. Na pewno nie pozwoliłby mnie skrzywdzić. Przeze mnie go zabili... - Nie myśl tak. - Seth ją do siebie przytulił. - Nie ma w tym twojej winy. Jeśli już, to... - Skąd ty to wszystko wiesz, Seth? - spytała, spoglądając na niego niepewnie. - Nadszedł czas, by jej powiedzieć. - To mój ojciec zawiadomił FBI o tej zagranicznej firmie, która w zeszłym roku przejęła informacje Tiger Petroleum. - Twój ojciec? - Jest grubą rybą w branży naftowej. Negocjuje kontrakty pomiędzy firmami naftowymi i agencjami rządowymi. - Jeremy Adams? - Zdumiała się Lauren. - Jeremy Adams jest twoim ojcem? - No. - Nic więcej nie musiał mówić. Wszyscy w branży znali Jeremy'ego Adamsa. Holt na pewno. Taki facet od pieniędzy, obracający się w kręgach... - To Holt - powiedział niespodziewanie dla samego siebie. - Co? - Na liście podejrzanych, sporządzonej przez FBI, znalazł się cały zarząd Tiger Petroleum. Seth od początku

R

S

wykluczył z kręgu podejrzanych Crockera Holta, ponieważ on jeden zdawał się nie mieć motywu. Był bajecznie bogaty, zajmował wysokie stanowiska w bankowości i w przemyśle naftowym. Pozycję towarzyską także miał prestiżową. Pochodził z wyższych sfer, z towarzystwa, w którym wychowała się Lauren. - Crocker Holt. To on sprzedaje dane Tigera. - Oszalałeś! Przed chwilą sam powiedziałeś, że to Salvio. - Owszem, ale w terenie. Zbiera dane i próbki na sprzedaż. Ale Salvio nie ma ani możliwości, ani odpowiednich kontaktów. Nie wiedziałby, jak i komu to wszystko sprzedać. Seth nadal nie wiedział, skąd Salvio, człowiek bez żadnego przygotowania geologicznego, potrafił odróżnić ważne dane od całkiem niepotrzebnych. Może korzysta z usług jakiegoś obcego laboratorium. To ryzykowne, ale niewykluczone. - Masz rację. Jack nie ma takich kontaktów. Ale Crocker? On nigdy by czegoś takiego nie zrobił! Nigdy. Nie znasz go. To najuczciwszy, najbardziej solidny... - Jesteś pewna? Seth wiedział, że większość złodziei na wysokich stanowiskach to ludzie bogaci. Taka kradzież nawet pasowałaby do Crockera Holta. Chociaż może to on chciał, by narzeczony Lauren okazał się złodziejem. Wówczas Hołt raz na zawsze zniknąłby z pola widzenia. Seth zostałby sam z Lauren. - Crocker by mnie nie okłamał. - Nerwowo przekręcała na palcu zaręczynowy pierścionek. - Jeśli człowiek chce się z kimś związać na całe życie, to go nie oszukuje.

R

S

Dawno temu w akademii instruktor samoobrony kopnął Setha w brzuch na treningu. Seth poczuł się w tej chwili dokładnie tak samo jak wtedy. - Muszę ci coś powiedzieć, Lauren. Nie słuchała go. Krążyła nerwowo po pokoju. Myślała o Holcie i o tym, co by było, gdyby to rzeczywiście jego szukało FBI. Seth nadstawił ucha. Coś było nie tak. Odkąd się obudził, był tak zajęty Lauren, że nawet nie zauważył... - Wiatr - powiedział, zrywając się z łóżka. – Przestało wiać. - Zdążył jeszcze zatrzymać Lauren, która chciała otworzyć drzwi. - Zaczekaj. - Z dala doszedł go jakiś dziwny dźwięk. Choć może tylko mu się zdawało:.. - Słyszę - powiedziała Lauren, gdy warkot stał się całkiem wyraźny. - Skuter śnieżny. - Seth podniósł z podłogi glocka. - I co teraz? - spytała wystraszona Lauren. Masz stać za mną, jasne? - Pocałował ją szybko. - Będzie dobrze. Zaufaj mi. - Ufam ci - odparła, patrząc mu prosto w oczy. Warkot skutera śnieżnego był coraz głośniejszy. Seth podszedł do drzwi, pociągając za sobą Lauren. Nagle warkot ustał, rozległy się kroki. Seth spojrzał na Lauren i położył palec na ustach, dając jej znak, że ma być cicho. Trzymając broń gotową do strzału, wpatrywał się w zamek.

R

S

Trzy stuknięcia w zamknięte drzwi. A potem ten ktoś włożył klucz do zamka. - Nie ruszaj się - wyszeptał Seth. Cofnął się, przy gniótł Lauren do ściany, zasłonił ją własnym ciałem. Klucz zgrzytnął, zamek ustąpił. Przez drzwi wtargnął do domku strumień lodowatego powietrza. Na progu stanął człowiek w kurtce z kapturem. Seth przyłożył mu pistolet do skroni. Dopiero po chwili przypomniał sobie, z czym mu się kojarzy emblemat na kurtce tego człowieka. Lauren krzyknęła. Człowiek się odwrócił. Seth odetchnął z ulgą, opuścił pistolet. Ten uśmieszek i chłopięcą twarz rozpoznałby nawet na końcu świata. - Witam komendanta. - Uśmiech rozlał się po całej twarzy. Sytuacja była jasna jak słońce: rozgrzebane łóżko, ubrania byle jak rzucone na podłogę, Seth w samych szortach i Lauren w jego koszuli. - Dobry Boże, Danny! Mało brakowało, a bym cię zastrzelił. - Na pewno nie. - Przybysz zdjął kaptur, spojrzał na schowaną za plecami Setha Lauren. - Danny Chilit, proszę pani. Miło mi panią poznać. Wczoraj w nocy ktoś się odzywał przez radio - zwrócił się do Setha. - Pomyślałem, że to ty, i postanowiłem zajrzeć tutaj. - Komendant? - spytała Lauren, wpatrując się w przybysza. Seth nie chciał, żeby w ten sposób się dowiedziała. Sam miał jej wszystko powiedzieć. Niestety, stało się inaczej. -Zgadza się. - Danny skinął głową. - Komendant policji Seth Adams, posterunek Kachelik. To właśnie on.

R

S

- Rozumiem - powiedziała cicho Lauren. Oczy jej błyszczały jak brylant w pierścionku zaręczynowym. Seth znów poczuł się tak, jakby go ktoś kopnął w brzuch. Wiele by dał za to, żeby cofnąć czas. Choćby o pół godziny.

ROZDZIAŁ 16

R

S

Lauren wybiegła z domku i stanęła przy śnieżnym skuterze, gotowa jechać, gdzie oczy poniosą. Usłyszała za sobą skrzypienie śniegu pod butami i za chwilę zjawił się Seth. - Lauren. - Wykorzystałeś mnie! - Trzęsła się ze złości. - Próbowałem ci powiedzieć... Już dawno chciałem ci powiedzieć, ale nie mogłem. Zostałem wysłany w tajnej misji. Jestem policjantem i obowiązują mnie określone zasady. Zrozum to, Lauren. - Mogłam się domyślić, że syn Jeremy'ego Adamsa nie może być zwykłym robotnikiem - prychnęła. - Od początku powinnam wiedzieć, że kłamiesz. - Nie kłamałem. Ja tylko... - Nie?! - Patrzyła na niego wściekła. - A więc jak byś to nazwał? Seth westchnął ciężko. Na dworze było ciemno, wiatr znów się wzmagał. Trzeba było szybko się stąd zabierać. - Kolejnym zadaniem. - Czy ja też byłam tylko zadaniem? Ostatnia noc to też tylko część zadania?! - Usiadła na skuterze i straciła równowagę.

R

S

Seth podbiegł i wziął ją na ręce. - Postaw mnie! - Najpierw mnie wysłuchaj. - Mam już dość słuchania. Chyba że chcesz dodać jeszcze jakieś nowe kłamstwa do tego, czym mnie poczęstowałeś. - To, co ci wczoraj powiedziałem... - Chciała mu się wyrwać, ale jej na to nie pozwolił. - To była prawda, Lauren. Nie kłamałem. Wróciło do niej wspomnienie tego szczególnego momentu, kiedy Seth wyznał, że ją kocha. Odsunęła je od siebie, nadal zła i zawiedziona. - Jasne - mruknęła. - A jak już to kupię, to potem sprzedasz mi Statuę Wolności. - Przestań. - Posadził ją na skuterze. Było co najmniej trzydzieści stopni mrozu. Oboje dyszeli ciężko, wydmuchując kłęby pary. Seth miał policzki czerwone od mrozu. Zrobione - oznajmił Danny, zamykając domek na klucz. Spojrzał na ich miny i spoważniał. - Zostawić was samych? - Nie - odparła Lauren. - Chcę to już mieć za sobą. - Tak jest, proszę pani. - Danny usiadł przed nią na skuterze, mocno chwycił kierownicę. - Komendancie? Właśnie - komendant. Powinna się była domyślić, że Seth nie jest prostym robotnikiem. Bystry, przewidujący, dobrze zorganizowany... Tak, dała się nabrać. Karmił ją kłamstwami, a ona na to pozwoliła. Posłużył się nią w wiadomym sobie celu. Skuter podskakiwał i trząsł i Lauren musiała się mocno

R

S

trzymać Danny'ego. Seth siedział za nią, obejmując ją ramieniem. Przypomniała sobie każdą chwilę wczorajszej szalonej, cudownej nocy. Pamiętała jego uśmiech, blask jego oczu, dotyk dłoni... Byli sobie bardzo bliscy, razem przeżyli rozkosz... Kochali się... Nie rób tego, Lauren, nakazała sobie. Nie wmawiaj sobie, że Sethem kierowało uczucie. Nie oszukuj samej siebie. Nie chciała o tym myśleć. Nie mogła. Przez cały tydzień walczyła z pożądaniem i właśnie wczoraj mu uległa. Pragnęła Setha, oddała mu się z pasją. Tymczasem jemu wcale nie chodziło o nią, tylko o jakieś przeklęte zadanie, które kazano mu wykonać. Jakaż była naiwna, zastanawiając się nad tym, czy nie zerwać zaręczyn i nie zrezygnować z pracy w Tiger Petroleum. Nawet snuła marzenia o wspólnym życiu. Cóż za głupota! - Udusisz mnie! - krzyknął Danny, odwracając się do Lauren. - Przepraszam. - Dopiero teraz się zorientowała, jak mocno ciągnęła go za kurtkę. - Zaraz będziemy na miejscu! - zawołał Seth, przekrzykując warkot skutera. Zbliżające się z każdą chwilą światła Kachelik wyglądały tak, jak je Lauren zapamiętała. Zupełnie jak wtedy, kiedy przyjechała tu po raz pierwszy z tatą. Tyle lat temu! Stanęli przed posterunkiem policji w Kachelik. - Nareszcie - westchnął Danny, wyłączając silnik.

R

S

- Dziękuję, poruczniku Chilit. - Seth zsiadł ze skutera i wyciągnął rękę do Lauren. - Jestem panu bardzo wdzięczna za to, że zechciał pan po nas przyjechać - odezwała się Lauren, ignorując wyciągniętą rękę Setha. - Osobiście dopilnuję, żeby Tiger Petroleum zapłaciło panu za paliwo i za stracony czas. Miasto mi za to płaci. Poza tym trzymanie tego faceta z dala od kłopotów należy do moich obowiązków. - Danny zerknął na Setha. - Obawiam się, że tym razem przybyłem za późno. Seth spojrzał na niego ostrzegawczo, jakby chciał powiedzieć, że potem sobie z nim porozmawia. Lauren poczuła się nieswojo. - Proszę wejść do środka - powiedział Danny, udając, że nie widzi ich min. - Kawa jest gorąca, a na twoim biurku leży sterta papierów do podpisania. - Ty nie idziesz? - Zaraz przyjdę. Muszę obejrzeć śmigłowiec, zanim pogoda znów się wścieknie. - Spojrzał w stronę hangaru. - Ten wypadek sprzed paru dni napędził mi stracha. - Jaki wypadek? - Śmigłowiec leciał od strony Deadhorse. Rozbił się podczas zamieci ponad trzydzieści kilometrów od Caribou Island. - Ktoś został ranny? - Jeden zabity. Spalił się na popiół we wraku. To człowiek od was. To znaczy z Trzynaście-E. Znaleźli we wraku jego portfel. Prawo jazdy jak nowe. Zanim Danny wymienił nazwisko, Lauren już wiedziała. Zakryła dłonią usta, żeby nie krzyknąć.

S

Nazywał się Paddy 0'Connor. Ten starszy pan, właściciel Altex Drilling. Ciekawe, co się teraz stanie z firmą. - Co z pilotem? - Zapytał Seth. - To właśnie jest ciekawe. We wraku nie było po nim śladu. Jakby wyparował. - To rzeczywiście ciekawe. - Seth pokiwał głową. Lauren zamknęła oczy, bała się, że zaraz zemdleje. Od wielu dni zastanawiała się, dlaczego Salvio tak bardzo chciał odesłać do miasta ciało Paddy'ego. Przecież to on go zamordował! Wtedy to nie miało sensu, lecz teraz nagle stało się jasne. Salvio wiedział, że ani ciało Paddy'ego, ani żywa Lauren nie dotrą bezpiecznie do Deadhorse. Gdyby wsiadła do tamtego śmigłowca... - Chodź. - Seth otoczył ją ramieniem. - Wejdźmy do środka. Zrobię ci coś do picia. Najlepiej dużą porcję brandy, pomyślała Lauren gdy zamykał za nią drzwi posterunku.

R

Budynek, do którego weszli, mieścił nie tylko posterunek policji, ale i straż pożarną oraz areszt. Ledwie przekroczyli próg, Lauren natychmiast podeszła do telefonu. - Nie tak szybko. - Seth położył dłoń na jej dłoni. - Muszę zadzwonić do Tiger Petroleum. - A ja nie mogę ci na to pozwolić. - Tutaj też telefony nie działają? Pogoda nie była ani w połowie tak zła jak na wyspie. Poza tym posterunek policji powinien być wyposażony w urządzenia umożliwiające łączność w każdych warunkach. - Przypuszczam, że działają, tylko nie pozwolę ci nigdzie zadzwonić.

R

S

- Żartujesz, prawda? - Nie żartuję - odparł Seth stanowczo. - Co to znaczy? - Lauren wyrwała rękę. - Czy jestem aresztowana? - Nie, ale chciałbym, żebyś wszystko sobie dobrze przemyślała. - Nad czym tu się zastanawiać? Muszę zadzwonić do szefa. I do Crockera. Muszę im powiedzieć, co się wydarzyło na Caribou Island. - Znów wyciągnęła rękę do telefonu. - Nawet więźniowi przysługuje prawo do jednej rozmowy telefonicznej. Bo ja jestem więźniem, prawda, komendancie? - Nie jesteś więźniem ani nawet podejrzaną. Jednakże każde twoje posunięcie może zniweczyć pracę wielu ludzi. - No, tak. Znów to śledztwo - mruknęła Lauren. Tym razem jej nie powstrzymał, kiedy podniosła słuchawkę. Wybrała numer biura Billa Waltersa, a Seth przysiadł na brzegu biurka i pochylił się nad nią. Łączność satelitarna na wyspie działała przez cały czas powiedział. - Co ty wygadujesz? W biurze Billa Waltersa w Anchorage zadzwonił telefon. - Działała, kiedy Salvio tego chciał. Na przykład rano, gdy zazwyczaj przesyłał faksem swoje dzienne raporty. Twoje zresztą też. Odezwał się automat informujący, że numer Billa Waltersa został zmieniony. Lauren nawet tego nie usłyszała. Odłożyła słuchawkę na widełki. - Co to znaczy, że przesyłał je faksem?

R

S

Widziałem te raporty w szufladzie jego biurka. Do każdego było przypięte potwierdzenie nadania faksu. Moim zdaniem w Tiger Petroleum wszyscy są przekonani, że na Caribou Island nie dzieje się nic niezwykłego. - Ale jak to możliwe? Ten wypadek śmigłowca, ciało Paddy'ego... Muszą wiedzieć... - Nie o tym, co naprawdę się stało. W każdym razie jeszcze nie. Salvio na pewno o to zadbał. - Rozumiem. Jedynymi ludźmi, którzy podejrzewają, że Paddy został zamordowany, jesteśmy my. W Tiger Petroleum wiedzą, że Paddy zginął w wypadku śmigłowca. - My też mieliśmy zginąć - przypomniał jej Seth. - Salvio chyba już wie, że przeżyliśmy? - I zrobi co w ludzkiej mocy, żeby zatrzeć ślady. Dlatego właśnie nie chcę, żebyś powiadomiła kierownictwo firmy. - Bo Salvio już zadzwonił do swojego partnera w Tigerze. Kimkolwiek on jest. - Lauren wciąż nie chciała dopuścić do siebie myśli, że Crocker mógłby być złodziejem. To po prostu nie mieściło jej się w głowie. - Owszem. I na pewno powiedział mu o tobie, o mnie i o tym, co wiemy. - To znaczy, że ten, kto jest niewinny, kto uważa, że na Caribou Island wszystko toczy się swoją koleją, wcale się nie zdziwi, że do niego dzwonię. - Raczej tak... - Zaraz, zaraz. - Lauren coś sobie przypomniała. -U Billa odezwał się automat. W zeszłym tygodniu zmieniono wszystkie numery wewnętrzne. Bill i Crocker też mają nowe.

R

S

- Z kieszeni swetra wyciągnęła kartkę papieru. Sama się zdziwiła, że dotąd jej nie zgubiła. - Znalazłam to w dżinsach Salvia, gdy przeszukiwałam jego pokój. - Podała Sethowi wypisane numery telefonu. Seth sięgnął po słuchawkę. - Zaczekaj! - Lauren go powstrzymała. - Pozwól mi to zrobić. Jeśli za tym wszystkim rzeczywiście stał Crocker, to musiała się sama o tym przekonać. Musiała usłyszeć jego głos, żeby uwierzyć w to, co w tej chwili wydawało jej się niemożliwe. - Dobrze, ale się nie odzywaj. Rozłącz się, jak tylko rozpoznasz głos. Skinęła głową. Ręce jej drżały, kiedy wybierała kolejne cyfry. Seth przysunął się do niej, przytknął ucho do słuchawki. Czekała na połączenie. W słuchawce, prócz sygnału, słychać było jakieś trzaski. Pogoda znowu się popsuła. - Walters - odezwał się w słuchawce ponury głos. - Boże - szepnęła Lauren. Seth spróbował odebrać jej słuchawkę, ale mu się nie udało. - Lauren? Czy to ty? Gdzie jesteś? Seth nacisnął guzik, przerwał połączenie. Nie mogę w to uwierzyć. Bill Walters to taki miły człowiek. Ostatni człowiek, oczywiście poza Crockerem, jakiego bym podejrzewała... - Opadła na krzesło, niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w okno. -I co my teraz zrobimy? - Nic. Przynajmniej na razie. Muszę się upewnić, że to

R

S

on. Gdyby Walters nie był w to zamieszany, nie zdziwiłby się tak bardzo, słysząc twój głos. Nie musiałby pytać... - Gdzie jestem - dokończyła Lauren. - Wiedział, że na wyspie mnie nie ma. Salvio go zawiadomił. - Chodź - powiedział Seth. - Trzeba wreszcie coś zjeść. - A ty nigdzie nie dzwonisz? - zdziwiła się Lauren. -Naprzykład do FBI? - Nie. - Seth pokręcił głową. - Najpierw muszę sobie to wszystko dobrze przemyśleć, upewnić się, że mam rację. - Dzwonię do Crockera - postanowiła Lauren. - Nie. - Zabrał telefon, postawił go poza zasięgiem jej ręki. - Obiecaj mi, że do niego nie zadzwonisz. Ani do niego, ani do nikogo. Nie teraz. Proszę cię, Lauren. Spojrzała mu prosto w oczy. Chciała coś z nich wyczytać, ale się nie udało. - Obiecuję - powiedziała. - Dobrze. Teraz możemy iść. - Dokąd? - Do mnie. To niedaleko. Lauren wstała. Wolała znaleźć się daleko od Setha. Musiała się jakoś pozbierać, z powrotem poukładać swoje życie. - Nie ma tu hotelu, w którym mogłabym zamieszkać? - Najbliższy jest w Deadhorse. Blisko dwieście pięćdziesiąt kilometrów stąd. Masz do wyboru: mój dom albo nic. Seth rozniecał ogień na kominku, a Lauren stała w progu i przyglądała się wnętrzu. Solidne meble bardzo wysokiej ja

R

S

kości: wygodne kanapy, ręcznie rzeźbiony drewniany stół. Głębokie wgniecenia w fotelu, sterta książek i na wpół opróżniona filiżanka kawy na podłodze powiedziały jej, że dużo czasu spędzał w tym pokoju na czytaniu i słuchaniu muzyki. Samotnie. Rzuciła okiem na płyty porozrzucane na stoliku. Uśmiechnęła się, zauważając wciśniętą pod kanapę mocno pogryzioną psią zabawkę. Na małym stoliku leżało pismo „Business Week", otwarte na artykule o finansiście, Jeremym Adamsie. Seth szybkim ruchem wrzucił pismo do ognia. - Opowiedz mi o nim - poprosiła. - O kim? - O swoim ojcu. - Nie ma nic do opowiadania. Nie widujemy się. Wolała go nie wypytywać. Zresztą tak naprawdę nie chciała wiedzieć o nim więcej. Nie była pewna, czy to, co o sobie opowiadał, nie było jednym wielkim kłamstwem. W pokoju zrobiło się ciepło. W kominku buzował ogień. Wrażenie przytulności potęgowały jasne ściany. Wisiały na nich płaskorzeźby z kości i artystyczne zdjęcia przedstawiające krajobraz i zwierzęta Alaski. Półki z książkami, także podręcznikami akademickimi, stały przy staroświeckich dwuskrzydłowych drzwiach prowadzących do niedużej jadalni. Biurko z najnowszym modelem komputera konkurowało ze starym drewnianym stołem kuchennym i solidnymi krzesłami. Na półce z książkami stały fotografie jego rodziny. Jedna z nich przedstawiała Setha jako małego chłopca. Lauren pozna

R

S

ła go po uśmiechu. Razem z dwoma kolegami, z których jeden był Eskimosem, stał na jakimś zamarzniętym stawie. Mieli na sobie stroje do hokeja z wypisaną na nich nazwą. Wszyscy trzej uśmiechnięci od ucha do ucha, radośni. Lauren też się uśmiechnęła, ale zaraz przywołała się do porządku. - Głodna? Dopiero teraz spostrzegła, że Seth stoi tuż za nią. - Nie bardzo. Natomiast jestem bardzo zmęczona. Spróbował ją wziąć za rękę, ale mu nie pozwoliła. - Nie rób tego - poprosiła. - Musimy porozmawiać o minionej nocy. - Nie chcę o tym rozmawiać. Chcę jak najszybciej zapomnieć. - Ja nigdy nie zapomnę - szepnął Seth. - I ty chyba też nie. Nawet jeśli nadal zamierzasz zostać żoną tamtego faceta. - O czym ty mówisz? - Obruszyła się Lauren. - Oczywiście, że za niego wyjdę. Dlaczego nie? - Myślałem... Może... - Może co? Że zmienię zdanie, jak się uspokoję? Nie licz na to. - Odsunęła się od Setha. - Mam swoją pracę, swoje życie... Wszystko już zaplanowane i nie ma mowy, żebym to zamieniła na... Spojrzała na wesoły ogień w kominku, na zdjęcia i książki. Była teraz w jego świecie, a nie w swoim, została wyrwana ze swojego środowiska. Ale czy naprawdę? - Na ten dom? - Podniósł z podłogi filiżankę po kawie, wstydliwie schował ją za siebie. - Jakbyś zgadł.

R

S

- A mnie się tu podoba. I podoba mi się to miasteczko. Tu się wychowałem. Lubiłem je, kiedy byłem mały, i nadal je lubię. - Ja też. To znaczy... polubiłam je, gdy byłam tu z tatą. - To było dawno. Byłaś wtedy dzieckiem. Teraz była dorosła, żyła w zupełnie innej rzeczywistości niż ta, która otaczała Setha... Czyżby naprawdę tak bardzo się zmieniła? - Oboje jesteśmy zmęczeni. - Głos Setha przerwał jej rozważania. - Powinniśmy się przespać. - Masz pokój gościnny? - Na końcu korytarza. - Wskazał jej ciemny korytarz. Pierwsze drzwi na prawo. Łazienka jest jedna. Na lewo. - Dzięki. - Lauren przeszła obok niego. - Muszę się wykąpać. Seth wziął ją za rękę. Lauren zatrzymała się. Czekała. Przez chwilę nic nie mówił. Stali milcząc. Słychać było jedynie tykanie starego wiszącego zegara i wycie wichru za oknem. - Ostatnia noc nie miała nic wspólnego z tajną misją ani w ogóle z moją pracą - powiedział cicho Seth. - Chcę, żebyś o tym wiedziała, Lauren.

ROZDZIAŁ 17

R

S

Kiedy rano Lauren się obudziła, Setha już nie było. Umyła się i włożyła te same dżinsy, w których spędziła trzy ostatnie dni. Wieczorem przeprała bieliznę i powiesiła nad wanną, żeby wyschła. Rano znalazła ją równo złożoną na dżinsach, czystych skarpetach i flanelowej koszuli. To były skarpety Setha. Obie stopy Lauren z powodzeniem zmieściłyby się w jednej. Zrobiło jej się smutno. Seth zatroszczył się o jej ubranie, przed wyjściem zaparzył kawę... Lauren przeczytała kartkę, którą zostawił tuż obok ekspresu do kawy: „Wrócę około dziesiątej. Czekaj na mnie. Seth". Może trochę wczoraj przesadziła? Może naprawdę nie mógł jej powiedzieć o swojej roli w tej sprawie? Może najważniejsze jest to, że wspólna noc w domku nie miała nic wspólnego ani z FBI, ani z jego misją? Popatrzyła na telefon wiszący na ścianie obok lodówki i myślała o tym, co powiedziałaby Crockerowi, gdyby teraz do niego zadzwoniła. Przecież przyrzekła Sethowi, że tego nie zrobi. Wzięła do ręki słuchawkę. Serce biło jak oszalałe. Już miała wybrać numer, kiedy drzwi kuchni się otworzyły.

R

S

- Dzień dobry. Lauren rzuciła słuchawkę i odwróciła się, chcąc spojrzeć na gościa. W kuchni stała Eskimoska w futrzanej kurtce. Pod pachą trzymała jakiś przedmiot owinięty kuchenną ściereczką. - Ty pewnie jesteś Lauren. - Drzwi były otwarte? - zdziwiła się Lauren. - My tu się nie zamykamy. - Rozumiem. Lauren i nieznajoma patrzyły na siebie przez chwilę. Kobieta oczywiście od razu zauważyła, że Lauren ma na sobie koszulę Setna. - Jestem Violet - przedstawiła się. - Violet Adams. - Mama Setha. - Lauren przypomniała sobie, że widziała tę kobietę na jednym ze zdjęć. - Oczywiście. - Violet się uśmiechnęła. - Skąd wiedziałaś? - On jest bardzo podobny do pani. - Oczy ma po mnie. - Violet uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Jej oczy były czarne i przepastne. Rzeczywiście takie same jak oczy Setha. - Przyniosłam słodkie bułeczki. Własnego wypieku. Poczęstuj się -powiedziała, odwijając przyniesiony pakunek. Pociągnęła nosem. - Czuję kawę. - Seth zaparzył, zanim wyszedł z domu. Skąd pani wie, jak mam na imię? - Zaszedł do mnie po drodze do szkoły i wszystko mi opowiedział. - Naprawdę?

R

S

- Nie wszystko - poprawiła się Violet - ale matki szybko się orientują. Lauren się zarumieniła. Zaczęła szukać filiżanki. Byleby tylko czymś zająć ręce, nie stać przed tą kobietą z zawstydzoną miną. - To nie tak jak pani myśli. My nie... - Ładny pierścionek. - Violet nie pozwoliła jej dokończyć. Lauren zamarła z dłonią na uchwycie górnej szafki. Brylant lśnił w blasku kuchennej lampy. - Tak - bąknęła, coraz bardziej zakłopotana. Nalała kawę do drugiej filiżanki i postawiła ją na stole przed matką Setha. Bułeczki były jeszcze ciepłe. Pachniały wspaniale. - Pyszne - zachwyciła się, próbując bułeczkę. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłam coś tak smacznego. - Cieszę się. - Pochwała sprawiła Violet wyraźną przyjemność. - Powiedziała pani, że Seth poszedł do szkoły... - Dyrektor go poprosił, żeby wygłosił pogadankę na temat warunków bezpieczeństwa podczas burzy śnieżnej. - Seth zna się na tym jak nikt na świecie - przyznała Lauren. - Gdyby nie on, nie byłoby mnie tutaj. - Ale jesteś. - Violet poklepała ją po ręce. - Wszystko będzie dobrze. Chodź, coś ci pokażę. Wstała, poszła do pokoju, a Lauren za nią. Usiadły na wygodnej sofie i Violet wyciągnęła spod stolika stary album. - Mojego syna czasami trudno zrozumieć. - To prawda - przytaknęła Lauren. - Obejrzyj to sobie. - Podała Lauren album. Były tam

R

S

zdjęcia i różne informacje z dzieciństwa Setha. Od urodzenia aż po maturę. Lauren przyglądała się zdjęciom, wypytywała o różne drobiazgi. W albumie znajdowało się tylko kilka zdjęć ojca Setha. Nie było go ani na fotografiach przedstawiających rodzinne uroczystości, ani na tych z ważnych wydarzeń sportowych czy tych z wypraw na ryby. - Seth powiedział, że nie widuje się z ojcem - zagaiła Lauren. - Czy mogłaby mi pani powiedzieć dlaczego? - To żadna tajemnica - odparła Violet. - Oboje z Jeremym byliśmy młodzi, a i czasy były nie te co dzisiaj. Ożenił się ze fnną, bo musiał. - Ach, tak. - Lauren starała się ukryć zdumienie, choć czuła, że nie bardzo się jej udało. - Po pewnym czasie ta nowa sytuacja przestała go bawić. Jeremy Adams nie należy do ludzi, którzy pozwoliliby na to, by eskimoska żona i syn mieszaniec utrudnili mu realizacje jego ambitnych planów. - Rozumiem. - Lauren była czerwona jak burak. - Seth nic od niego nie chciał, tylko żeby ojciec był z niego dumny, tak jak inni ojcowie. - Violet pokazała palcem zdjęcie, na którym Seth trzyma puchar za zdobycie mistrzostwa w baseballu. - I żeby go kochał. Niestety, Jeremy Adams nie kochał syna. To było oczywiste. Gorzki uśmiech na ustach Violet potwierdził to nader wymownie. - Biedny chłopiec - westchnęła Violet. - Całe życie się stara, żeby ojciec wreszcie go zauważył. Jeszcze nie zre zygnował.

R

S

- Co to znaczy, że nie zrezygnował? Violet zamknęła album, wsunęła go z powrotem pod stół pomiędzy książki i stare magazyny. - Ta sprawa z FBI. Zrozumiesz, kiedy go lepiej poznasz. - Wie pani o tym? O jego... zadaniu? - Nie znam szczegółów. Wiem tylko, że jeśli dobrze je wykona, to przyjmą go z powrotem. - Przyjmą z powrotem? To znaczy, że kiedyś już tam pracował? Seth był agentem FBI? - Zgadza się. Pracował w Waszyngtonie. Wtedy ojciec był z niego dumny. - Nie wiedziałam. - Lauren przypomniała sobie, jak Seth mówił, że był w Waszyngtonie. Nie miała pojęcia, że tam mieszkał i pracował. I pewnie tam się ożenił. - On myśli, że jeśli uda mu się z powrotem dostać tę pracę, to ojciec znów będzie z niego dumny. - Ale pani tak nie uważa - stwierdziła Lauren. - Nie. - No, tak. Teraz zaczynam rozumieć. - Świetnie. Wobec tego dobrze zrobiłam, że tutaj przyszłam. Violet włożyła kurtkę. Lauren odprowadziła ją do drzwi i jeszcze długo za nią patrzyła. Nagle wszystkie dziwne uwagi Setha nabrały sensu. Lauren zrozumiała, dlaczego tajna misja na Caribou Island była dla niego taka ważna. Gdyby udało mu się złapać złodziei, mógłby wrócić do FBI i może nawet zasłużyć na odrobinę miłości ojca.

R

S

Po wyjściu Violet Lauren postanowiła poszukać budynku szkoły. Nie przemyślała, co powie Sethowi, kiedy się z nim spotka. Wiedziała jedno - że nie może czekać do jego powrotu, że koniecznie musi z nim porozmawiać, dowiedzieć się, czy to, co wyznał wtedy, gdy się kochali, to prawda. Do szkoły nie było daleko. Lauren minęła po drodze sklep, pocztę, urząd miejski i niewielki kościół. Cały czas myślała o tym, co powiedziała jej Violet o ojcu Setna, a także o nim samym. Postanowiła dotrzymać słowa i nie dzwonić do Crockera. Ta decyzja nie miała nic wspólnego z dochodzeniem prowadzonym przez FBI. Po prostu Lauren nie była jeszcze gotowa na tę rozmowę. Najpierw musiała wiele spraw rozważyć. Zbliżająca się data ślubu, kariera w Tiger Petroleum, nagłe uczucie do Setha... Jak powinna postąpić? Tyle się zmieniło... Trzeba wszystko gruntownie przemyśleć. Do tej pory, kiedy nie była czegoś pewna, wtrącał się Crocker i namawiał ją, by podjęła, według niego, mądrą decyzję. Crocker miał dar przekonywania. Matka Lauren też. Dopiero teraz Lauren zrozumiała, jak wielki wpływ mieli na jej dotychczasowe życie, jak bardzo nią sterowali. Zwłaszcza ostatnio. Była wiecznie zapracowana, chociaż wcale nie miała pewności, czy właśnie taka kariera jej odpowiada. W ogóle nie wiedziała, czego właściwie chce od życia. Weszła do budynku szkoły i stanęła jak wryta. Patrzyła na ściany korytarza ozdobione rysunkami dzieci i miała wrażenie, że już kiedyś tu była. Co wcale nie było niemożliwe.

R

S

Tamtego lata, tuż przed śmiercią taty, Lauren pojechała z nim na wyprawę po Alasce. To była ostatnia wyprawa Hatcha Parkera. Zatrzymali się w Kachelik, żeby zrobić zakupy. Lauren zapamiętała to miasteczko. Teraz przypomniała sobie także szkołę. Dobiegł ją wyraźny, dźwięczny głos Setha. Dochodził z klasy na końcu korytarza. Lauren stała jak wrośnięta w ziemię, kręciło jej się w głowie. Musiała się jakoś pozbierać, znaleźć punkt odniesienia. Spojrzała na wiszącą naprzeciw niej tablicę ogłoszeń. Poszukiwano nauczyciela nauk przyrodniczych i matematyki. Ona chyba oszalała. - Dobrze, teraz sprawdzimy, czy uważnie słuchaliście. Co trzeba robić podczas zamieci? Jak zahipnotyzowana szła za głosem Setha. Zatrzymała się przed drzwiami klasy, w której się znajdował, i zajrzała przez szybkę. - Bobby. - Seth wywołał małego chłopca trzymające go rękę w górze. Uśmiechnął się do chłopca i Lauren zrobiło się lekko na sercu. Nagle sobie przypomniała. Szkoła wydała jej się znajoma, ponieważ już tu była. Siedziała między uczniami, może nawet w tej samej klasie, i wpatrywała się jak urzeczona w ojca, który wygłaszał pogadankę dla miejscowych dzieci. Był rok 1984, Lauren miała jedenaście lat. Hatcha Parkera poproszono o zapoznanie uczniów z geologią okolicznych terenów. Lauren doskonale pamiętała, jak ojciec objaśniał termi-

R

S

ny geologiczne, a potem opowiadał o swojej pracy, o tym, jak skończył studia i został geologiem, chociaż pochodził z biednej rodziny. Mówił dzieciom, że mają wielkie możliwości, że mogą zostać, kim tylko zechcą, że tylko od nich zależy, czy znajdą w sobie siłę i chęci i czy będą umiały za tym podążyć. Nigdy nie zapomniała słów ojca. Tkwiły w jej głowie po jego śmierci i potem, kiedy razem z matką przeniosły się do Nowego Jorku, gdzie matka ponownie wyszła za mąż, a życie zmieniło się tak drastycznie, że Lauren z trudem rozpoznawała samą siebie. Ukończenie studiów geologicznych było jedynym objawem buntu, na jaki się zdobyła. Potem już dała się prowadzić na postronku skręconym przez mamusię, ojczyma, Tiger Petroleum i w końcu Crockera. Gdzieś po drodze zgubiła samą siebie. Zapomniała o sobie, o swoich pragnieniach. To nieprzyjemne poczucie wciąż w niej tkwiło. Odzywało się za każdym razem, gdy popychano ją w kierunku, którego tak do końca nie akceptowała, kiedy coraz usilniej chciano z niej zrobić kogoś, kim w gruncie rzeczy nie była. Poczuła pod powiekami łzy. Zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła, napotkała spojrzenie Setha. Podszedł do drzwi z uśmiechem. Zanim wyszedł na korytarz, Lauren uciekła. Znalazł ją po dwóch godzinach w miejscowym muzeum. Leżała na podłodze między starymi mapami i odłamkami skał. Trzymała w dłoni kawałek kamienia i oglądała go przez lupę, którą zawsze nosiła w kieszeni swetra.

R

S

- Lauren! - zawołał Seth. Spojrzała na niego zaskoczona. Była tak zajęta, że nawet nie usłyszała, jak wszedł. - Dobrze, że jesteś - powiedziała. - Właśnie miałam cię poszukać. Nie uwierzysz w to, co zaraz usłyszysz. To niesłychane. - Szukam cię od dwóch godzin. Zobaczyłem cię w szkole. Chciałem do ciebie wyjść, ale uciekłaś. Nie wiedziałem, co myśleć. Nie wiedziałem też, dokąd poszłaś. Masz pojęcie, jak się bałem? - Siadaj. - Pociągnęła go za rękę. - Muszę ci coś powiedzieć. Popatrz. Podała mu lupę i kamień, który przed chwilą oglądała. - Piaskowiec, tak? - upewnił się Seth, przyglądając się skale. - Co w tym niezwykłego? - Jak to co? - Lauren wygładziła jedną z pożółkłych map, przytrzymała ją kamieniami. - To dokładnie taka sama skała jak tamte próbki, które mi Salvio zabrał. Dokładnie taka sama - powtórzyła z naciskiem. - Patrzył na skałę. Nadal nic nie rozumiał. - Pamiętasz, że na Caribou Island tego rodzaju skały nie występują? - Pamiętam. Mówiłaś, że próbki, które Salvio chciał ukryć, pochodzą z innego miejsca. - A wiesz skąd? Nie musiał się domyślać. Lauren wodziła palcem wzdłuż wybrzeża w pobliżu odwiertu na Caribou Island. Mapa była stara, opisana pięknym kaligraficznym pismem. - Z którego roku jest ta mapa? - zapytał Seth.

R

S

- Tysiąc dziewięćset czterdziesty siódmy - odparta, wciąż wodząc palcem po mapie. - Po wojnie w tym rejonie rząd prowadził bardzo wiele badań. Większość informacji na ten temat zalega archiwa. Nie uznano ich za ważne, bo w tamtych czasach nikt nie szukał ropy na Alasce. - A teraz? - Teraz - palec Lauren zatrzymał się na środku mapy, na wschód od Caribou Island - nikt nie szuka ropy tutaj. Seth wpatrywał się w mapę. - Ponieważ to nielegalne. - Lauren niecierpliwie stukała palcem w zaznaczone miejsce. - Rezerwat! - No właśnie. - Lauren zabrała mu kawałek piaskowca. Na wschód od Caribou Island. Właśnie stamtąd pochodzi ta skała. Próbki, które Salvio mi zabrał, też były stamtąd. - Ale to były próbki z odwiertu. - Owszem, z odwiertu na Caribou Island. - Lauren przyglądała się kawałkowi piaskowca. - Tyle że nikt o tym nie wie. Nikt prócz Salvia, Waltersa i tamtej zagranicznej firmy. To dlatego wiercenia się przeciągnęły. I po to na odwiercie zainstalowano tyle wymyślnych urządzeń, których tam nie powinno być. O, Boże! - Co się stało? - Urządzenie kierunkowe! Używa się go do wierceń w nachyleniu. Którejś nocy widziałam, jak Pinkie i Bulldog wynosili coś takiego z wieży wiertniczej. Wtedy nie mogłam sobie przypomnieć, do czego to służy, ale teraz już wiem.

R

S

Seth wiedział niewiele o wierceniach. Nie zauważył niczego niezwykłego, kiedy pracował na Caribou Island. Faktem jest, że Salvio włożył wiele wysiłku w to, żeby wszystko wyglądało zwyczajnie. - Kiedy tam przyjechałeś, gdy ja przyleciałam, wszystko szło normalnie - mówiła przejęta Lauren. - Paddy i Jack robili odwiert na zamówienie Tiger Petroleum. Pionowy odwiert głęboki na trzy kilometry. - Ale zanim przyjechaliśmy... - domyślił się Seth. - No właśnie. Zdążyli wywiercić drugi. Z tej samej wieży. Odwiert, o którym nikt nie wiedział, nachylony pod kątem, wydrążony pod rezerwatem. - Nielegalnie. - Seth pomyślał, że w FBI zbaranieją, kiedy się o tym dowiedzą. Cała branża naftowa zadrży w posadach. - Nie wiem, jak mogłam tego wszystkiego wcześniej nie poskładać. Wszystko do siebie pasowało: próbki, niemożliwie duża głębokość na odczycie komputera... To były dane z tego drugiego odwiertu. - A więc to te zamierzali sprzedać! - Na pewno. Próbki, dane techniczne... Tamta skrzynka z próbkami była warta majątek. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić. - Ale przecież w rezerwacie nie wolno wydobywać ropy. Jaką korzyść... - Teraz nie wolno - poprawiła go Lauren. - To się może zmienić. Uprzytomnij sobie, co się dzieje z cenami paliwa. Miała rację. Parlament pracował nad ustawą, na mocy której można by wydać zezwolenie na poszukiwania ropy

R

S

nawet w rezerwatach. Gdyby doszło do jej uchwalenia, ten, kto wie zawczasu, że na terenach chronionych jest ropa, znalazłby się w niesłychanie korzystnej sytuacji. Miałby w ręku miliardy dolarów. - Muszę wrócić. - Lauren schowała piaskowiec do kieszeni i uporządkowała mapy. - Muszę zabrać tamtą próbkę. - Dokąd chcesz wracać? - Seth w pierwszej chwili nie zrozumiał. - Na Caribou Island. Nie ma mowy! - Poszedł za nią na dół. - Wszystko w porządku? - spytała starsza pani opiekująca się zbiorami. - Tak. Dziękuję, Dottie - odparł Seth i pobiegł za Lauren. Złapał ją za rękę. Z miny Lauren wyczytał, że wróci na Caribou Island i że gotowa to zrobić bez jego pomocy. - Chyba nie mówiłaś tego poważnie? - Wciąż jeszcze miał nadzieję. - Jak najpoważniej. Ta próbka jest jedynym dowodem na to, co się stało. Muszę ją odzyskać. - Jeśli oni rzeczywiście wiercili pod rezerwatem, to muszą mieć także dowody na papierze. Sama wiesz, ile sprzętu potrzeba, żeby zrobić odwiert. Nie można tego ukryć ani sprzedać wszystkich urządzeń. - Jak się jest Jackiem Salviem albo Paddym 0'Connorem, to można - odparta Lauren. - Zwłaszcza jeśli ma się do dyspozycji wielkie pieniądze. - Przecież nielegalny odwiert nadal istnieje. FBI go odnajdzie bez trudu. Tamta próbka wcale nie jest taka ważna.

R

S

- Naprawdę nic nie rozumiesz. - Lauren była szczerze zdumiona. - Nikomu, nawet FBI, nie wolno tknąć odwier tu. Trzeba włączyć w to prokuraturę, zdobyć nakaz sądo wy... Nie wyobrażasz sobie, ile prawnych zawiłości się z tym wiąże. Najważniejsza jest próbka. Byli już koło domu Setha. Lauren wbiegła do środka. Seth za nią. Lauren trzymała w ręku słuchawkę. - Odłóż to - powiedział Seth. - Nie wrócisz tam, Lauren. Ja ci nie pozwolę. - Dlaczego? - Dlatego, że to bardzo niebezpieczne. - Wyrwał jej słuchawkę i odłożył na widełki. - Ale ja muszę. Pocałował ją. Mocno. - Proszę cię, Seth. Jeszcze raz ją pocałował, wziął na ręce i zaniósł do sypialni.

ROZDZIAŁ 18

R

S

Lauren poddała się, pozwoliła porwać namiętności. Zapomniała o swojej karierze, o Crockerze, o Caribou Island. Zapomniała o wszystkim prócz Setha. Kiedy potem leżeli wtuleni w siebie, przypomniała sobie uczucie, jakie owładnęło nią w szkole, kiedy ich spojrzenia się spotkały. To samo czuła w laboratorium, gdy rozmawiali do późnej nocy, i w rolligonie, a także wtedy, gdy kochali się w domku myśliwskim. To wtedy powiedział te ważne słowa, w których prawdziwość bała się uwierzyć. Pomyślała, że może mimo wszystko mogłaby wieść inne życie, o jakim zawsze marzyła. Inne życie u boku Setha. Seth się przeciągnął się i przewrócił na bok. Miejsce, w którym leżała Lauren, było jeszcze ciepłe, ale jej nie było. Usiadł i spojrzał na zegar. Piąta rano? Niemożliwe. Na pewno po południu. Odchylił roletę, wyjrzał na dwór. Nie na wiele się to zdało. Od miesięcy panowała nieustanna noc. Włożył szorty i spojrzał na podłogę. Wszystkie leżące tam części garderoby należały do niego.

R

S

- Lauren? - zawołał. Z kuchni dobiegł go jej przytłumiony głos. - Dobrze. Wobec tego jutro o siódmej wieczór. Odwróciła się, usłyszawszy kroki. Książka telefoniczna Kachelik była otwarta na stronicy z usługami lotniczymi. Serce podeszło mu do gardła. - Na lotnisku. Dobrze, będę. - Chciała odłożyć słuchawkę, ale Seth ją zabrał. - Kto mówi? - zapytał, ignorując protesty Lauren. -Al. Tak, cześć. To ja, Seth Adams. - Po chwili towarzyskiej rozmowy powiedział: - A o tym jutrzejszym locie zapomnij. To pomyłka. - Żadna pomyłka - zawołała Lauren. - Przecież ci mówiłam... Seth spokojnie skończył rozmowę, jeszcze raz zapewnił pilota, że Lauren umówiła się z nim przez pomyłkę i że wcale nie potrzebuje jego usług. - Rozmawialiśmy o tym, Seth! - wybuchnęła Lauren, kiedy odłożył słuchawkę. - Owszem, rozmawialiśmy. Nie wrócisz tam. - Muszę. - Dlaczego? - Dobrze wiesz dlaczego. Ta próbka to dowód, że w rezerwacie jest ropa. - Badałaś ją? Rzeczywiście jest tam ropa? Lauren milczała. - Jest czy nie? - Zbadałam tylko jeden kawałek skały. Nie można być pewnym... Kłamała. Seth poznał to po jej minie.

R

S

- O to chodzi. - Pokręcił głową. - Po tym wszystkim, po tym, co się stało w domku, ty ciągle myślisz o Tiger Petroleum i o swojej pracy. Chyba masz obsesję. - Nie. Tak. - Lauren westchnęła ciężko. - Sama nie wiem, o co mi chodzi. Wiem tylko, że moim obowiązkiem jest zdobycie tej próbki. Dla Tigera. - Dla Tigera czy dla siebie? - Nie rozumiem. - Pomyśl, Lauren. Co się stanie, jeśli udowodnisz, że na Alasce istnieją nowe, nieeksploatowane dotąd złoża ropy naftowej? Jak się potem potoczy twoja kariera? Będziesz najbardziej poszukiwanym geologiem w całej branży naftowej. Prawda wreszcie dotarła do Lauren. Rozważała to, co powiedział Seth, i wyraz jej twarzy zmieniał się z sekundy na sekundę. - Naprawdę nie pomyślałam o tym. Chciałam zrobić to, co należy. - Dla Tiger czy dla siebie? A może dla dzikich zwierząt zamieszkujących rezerwat? Wiesz, co to oznacza dla Kachelik? - To nie ma nic wspólnego z Kachelik - obruszyła się Lauren. - Naprawdę tak uważasz? Jeśli rzeczywiście okaże się, że na terenie rezerwatu znajdują się złoża ropy, to cały ten obszar wkrótce straci swój charakter, przepadnie. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę. Wiesz, że żaden z mieszkańców Kachelik nie dostanie złamanego centa, że wszystkie korzyści z ropy popłyną do i tak już napchanych kieszeni.

R

S

Lauren zerknęła na Setha, lecz z jej twarzy nie dało się niczego wyczytać. - Rezerwat jest własnością rządu - mówił dalej Seth. -Z pewnością zaczną się wiercenia i to miejsce już nigdy nie będzie takie jak przedtem. - Jeśli już mówimy o obsesji - Lauren postanowiła przejść do kontrofensywy - to ty też ją masz. Twoja mama mi powiedziała... - Co moja matka ma wspólnego z... - Była tu dziś rano. Rozmawiałyśmy o twoim życiu, o twoim ojcu, o tym, jak bardzo starasz się udowodnić, że jesteś wart jego miłości... . - O czym ty mówisz, do jasnej cholery?! - wściekł się Seth. - O tej sprawie z FBI. Jeśli złapiesz złodzieja, dostaniesz z powrotem swoje stanowisko. Zgadza się? Seth zaklął. Mama ma stanowczo za długi język. Trzeba będzie z nią poważnie porozmawiać. - Może robisz to dlatego, żeby ojciec cię pokochał, może także dlatego, żebym i ja cię pokochała. Nie mam pojęcia. Seth podszedł do Lauren. Był tak wzburzony, że nie mógł mówić. Tylko stał przy niej i oddychał ciężko. - To wszystko, co mówiłeś o Crockerze, o jego pozycji w przemyśle naftowym, o tym, że pewnie zna twojego ojca, co rzeczywiście jest prawdą... Chciał powiedzieć, żeby się zamknęła, ale nadal nie mógł wydobyć z siebie głosu. - Cały czas porównywałeś się do niego... Wiem, że tak. To było słychać w twoim głosie. Tak obojętnie mówi-

R

S

łeś o samochodach, o pierścionku... Raz nawet porównałeś jego pensję z pensją policjanta. Wtedy nawet o tym nie pomyślałam, ale teraz już rozumiem. Pocałował ją. Mocno. - Przestań - szepnął, kiedy wreszcie ochłonął na tyle, żeby pozwolić jej zaczerpnąć powietrza. - Po prostu przestań. - Mam rację, prawda? - Spojrzała na niego. Zakręciło mu się w głowie od tego, co ujrzał w jej oczach. - Uważasz, że to dla mnie ważne? Że zależy mi na pieniądzach Crockera? - A nie zależy? Wysunęła się z jego ramion i przeszła na drugi koniec kuchni. - Nie, ale na innych sprawach mi zależy. Na przykład na moich obowiązkach wobec Tigera. Dlatego muszę mieć tę próbkę. - Wróciliśmy do punktu wyjścia. - Zastanawiał się, co w tej sytuacji mógłby zrobić. - Nie zatrzymasz mnie, Seth. - Zatrzymam. Stali tak długą chwilę, patrząc na siebie ponad kuchennym stołem. Seth odezwał się pierwszy: - Jeśli to dla ciebie takie ważne, to ja po nią pójdę. - Ważne. - W porządku. - Poszedł do pokoju, chcąc się ubrać, lecz Lauren go zawołała. - Dlaczego nie ma tu FBI? Dlaczego ich nie wezwałeś? No, tak... Rozumiem. Gdyby Seth zawiadomił FBI, gdyby powiedział, że dał

R

S

się zdemaskować na Caribou Island, a mimo to wciąż nie miał pewności, kto jest złodziejem, kto przekupił Salvia i O'Connora... - Powiedz mi, Seth, co złego jest w tym, żeby być sobą? spytała Lauren. - Dlaczego nie możesz być po prostu komendantem policji w Kachelik? Sympa tycznym facetem, który dba o to, żeby ludzie byli bezpie czni, a dzieci wiedziały, jak się zachować podczas zamieci? Naprawdę nie wiedział, co jej odpowiedzieć. Po raz pierwszy w życiu był zdezorientowany, niepewny siebie. Musiał się jakoś uporać z tą sytuacją, zapanować nad emocjami. Ale żeby to zrobić, powinien znaleźć się daleko od Lauren. Przy niej nie potrafił jasno myśleć. - Muszę iść na posterunek. Najwyżej na godzinę. - Dobrze - zgodziła się Lauren. Już była spokojna. - Niczego ci nie brakuje? - W gruncie rzeczy chciał wiedzieć, czy nigdzie nie pójdzie, ale nie miał odwagi zapytać o to wprost. - Nie martw się - zapewniła Lauren. - Nigdzie się nie wybieram. - Gdy po dwóch godzinach Seth wrócił do domu, powitał go miły zapach gotującego się jedzenia. Jednak nie zastał Lauren w kuchni. W pokoju też nie. Cicho otworzył drzwi pokoju gościnnego. Odetchnął z ulgą. Lauren spała zwinięta w kłębek. Musiała być bardzo zmęczona. Zauważył, jaka jest blada. Miała sińce pod oczami. Oboje byli zmordowani. A przecież to jeszcze nie koniec.

Ostrożnie zamknął drzwi. Chciał, żeby Lauren jeszcze trochę pospała. Jak już zrobi to, co zaplanowała, kiedy zaczną się przesłuchania, nie będzie miała czasu na odpoczynek. On zresztą też, ale to akurat nie miało znaczenia. Seth przysunął sobie krzesło do telefonu, podniósł słuchawkę i wybrał numer. - Bledsoe - przedstawił się znajomy głos. - Mówi Adams. Mam coś dla ciebie.

R

S

Usłyszała warkot śmigłowca. Lauren pomyślała, że nadał śni, ale gdy otworzyła oczy i ujrzała stojącego w progu Setha, zrozumiała, że to dzieje się naprawdę. Nie usiadł na łóżku i nie odgarnął jej włosów z czoła, nie pocałował. A czego się miała spodziewać? Tym razem posunęła się stanowczo za daleko. Bardzo żałowała, że poruszyła kwestię jego stosunku do ojca. - Obudź się, Lauren - powiedział głośno, jak całkiem obcy człowiek. - Oni już tu są. - Co za oni? Dziesięć minut później już wiedziała. - Doyle Bledsoe. FBI. - Mężczyzna w czarnym garniturze wyciągnął do niej rękę. Żuł gumę i taksował ją spojrzeniem, co było potwornie irytujące. Lauren miała na sobie koszulę Setha. Ten fakt nie uszedł uwagi agenta. Nic dziwnego. Koszula była o kilka numerów za duża. Prócz tego Bledsoe, który był szefem Setha i osobą odpowiedzialną za operację na Caribou Island, w małej kuchni tłoczyło się jeszcze trzech innych agentów.

R

S

Seth z rękami w kieszeniach stał oparty o framugę drzwi prowadzących z kuchni do korytarza. Gołym okiem było widać, że Seth i Bledsoe się nie kochają. - Znowu spieprzyłeś robotę, co, Adams? – zaczął Bledsoe. Był na tyle uprzejmy, że przeprosił Lauren za brzydkie słowo. Lauren całkowicie go zignorowała. Chciała podejść do Setha, ale w jego oczach, w całej jego postawie było coś takiego, że jednak tego nie zrobiła. Od chwili kiedy ją obudził, wyczuła między nimi dystans. Może zresztą tak było lepiej. Lauren spróbowała zapomnieć o wszystkim, co między nimi zaszło, i skupić się na tym, co działo się w tej chwili. - Co mu powiedziałeś? - spytała. - Prawie wszystko. - Nawet na nią nie spojrzał. - O morderstwie? O wybuchu? O Salvio, Waltersie i o... - O Holcie też. - Tym razem patrzył jej prosto w oczy. - No - powiedział Bledsoe, zawzięcie żując gumę. -Crocker Elliot Holt, narzeczony. - Już mówiłam, że to niemożliwe. - Może i nie. - Bledsoe usiadł na krześle. - A może tak. Spojrzał ironicznie na Setha. - Gdybyś jeszcze trochę tam posiedział, to mógłbyś się tego dowiedzieć. Seth stanął prosto. Zniknęła nonszalancka poza, na którą i tak nikogo by nie nabrał. - Mówiłem ci. - Patrzył groźnie na Bledsoe. - Lauren nie mogła tam dłużej zostać. Musiałem ją stamtąd zabrać.

R

S

- Ach, więc już Lauren. A co się stało z panną Fotheringay? - Bledsoe znów gapił się na Lauren. Uśmiechnął się obleśnie. Seth postąpił krok w jego stronę. Lauren bała się, że go uderzy. - Dobra, dobra. - Bledsoe podniósł ręce, jakby się poddawał. - Nie wściekaj się. Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. Znów na nią popatrzył. - Na twoim miejscu postąpiłbym tak samo. - Do rzeczy - przypomniał mu Seth. Lauren nie miała pojęcia, co zamierza zrobić FBI, ani jak ona powinna się zachować. Koniecznie chciała zdobyć tę próbkę. Musiała też zadzwonić do Crockera i powiedzieć mu, że... Że co? Że pokochała innego? Mężczyznę, który uważa Crockera za przestępcę? Dlaczego Seth wcześniej jej nie obudził? - Teraz Salvio już wie, że żyjesz. - Bledsoe spojrzał znacząco na Lauren. - To dla niego bardzo niebezpieczne. A jeszcze bardziej dla tego, kto pociąga za sznurki. - Dlatego ją stamtąd zabrałem - powiedział Seth. - Jasne. - Bledsoe się uśmiechnął. -I dlatego ja ją tam poślę. - Nie zrobisz tego, słyszysz? - Seth dopadł Lauren, gdy wychodziła z toalety niewielkiego pawilonu, który pełnił funkcję portu lotniczego w Kachelik. - Muszę. FBI chce, żebym tam wróciła. - Ale ja nie chcę! Niech szlag trafi FBI! Musiała się mocno wziąć w karby, by nie zareagować

R

S

na niewypowiedziane znaczenie tych słów. Wyszła na dwór i ruszyła prosto do śmigłowców. Noc była bezchmurna i zimna. Pierwsza spokojna noc od wielu dni. Wiatr ucichł, na niebie świeciły gwiazdy. - To zbyt niebezpieczne. - Jeszcze raz ją zatrzymał. - Nic mi nie będzie. Bledsoe dał mi sześciu agentów do ochrony. Seth był bezradny. Bledsoe zabronił mu lecieć razem z nią, całkowicie odsunął go od sprawy Caribou Island. Uznał, że nie tylko nie wypełnił zadania, ale w dodatku ostrzegł przestępców. Twierdził, że Seth się ujawnił, i omal nie zepsuł roboty FBI, co zresztą było przyczyną jego zwolnienia przed pięcioma laty. Tyle zrozumiała Lauren ze złośliwych docinków Bledsoe. Zauważyła minę Setha, kiedy powiedział mu, że Jeremy Adams dzwonił do niego spytać, jak sobie radzi jego syn. Było dla niej oczywiste, że z wielką przyjemnością opowiedział staremu Adamsowi, że Seth znów schrzanił robotę. Lauren nie rozumiała, dlaczego Bledsoe zupełnie lekceważy fakt, że Seth uratował jej życie. - Nie wierzę temu draniowi - tłumaczył jej Seth. -Obiecuje posłać wsparcie, a potem... - Nic mi nie będzie. Miała nadzieję, że ta eskapada dobrze się skończy. - Chodzi o tę próbkę, prawda? Tylko dlatego się zgodziłaś? Tak bardzo chciała go dotknąć, pogłaskać po policzku, pocałować, ale mocno trzymała się w karbach. - To też - powiedziała cicho.

R

S

- To wszystko. - Pobiegł do śmigłowca, którego łopaty już zaczynały ciąć powietrze. Próbka nie była jedynym powodem, lecz Lauren nie chciała mówić Sethowi o drugim. Sama musiała sobie z tym poradzić. Musiała myśleć jasno. Nie mogła pozwolić, by uczucie do Setha jej w tym przeszkodziło. Seth otworzył przed nią drzwi do kabiny. Bledsoe był już w środku, a razem z nim sześciu agentów obwieszonych bronią jak świąteczne choinki świecidełkami. - Weź to. - Seth wcisnął Lauren swojego glocka. - Wiesz, jak się z tym obchodzić? Wiedziała. Tata ją nauczył, kiedy była jeszcze całkiem mała. - Tak, ale co z tobą? - Rzeczywiście, bardzo mi potrzebny. - Seth roześmiał się z goryczą. Schowała pistolet do kieszeni kurtki. - Nie powiedziałeś mu? - Spojrzała znacząco na Bledsoe, który żuł gumę z takim namaszczeniem, jakby od tego zależało jego życie. - O czym? - O próbce. - Nie. Powiedziałem mu o drugim odwiercie, ale o próbce nic nie wie. - Dlaczego? - Tę sprawę zostawiam tobie. - Dziękuję. - Lauren wsiadła do czekającego śmigłowca. - Lauren, zaczekaj! - Seth przytrzymał drzwi, nim jeden z agentów zdążył je zamknąć.

R

S

Obejrzała się. Blask lamp oświetlających pas startowy odbijał się w jego oczach. - Miałaś rację - powiedział. - W jakiej sprawie? - Mojego ojca. Ujął jej rękę w obie dłonie, przytrzymał. Sekundę, minutę, a może godzinę? Lauren nie miała pojęcia. W końcu ją puścił. Można było zamknąć drzwi. Śmigłowiec wznosił się w górę, a Lauren usiłowała sobie przypomnieć, w którym momencie zrozumiała, że kocha Setha.

ROZDZIAŁ 19

R

S

- On nie bardzo pasuje, nie sądzisz? - Co takiego? - Lauren nie uważała. Miarowy warkot silnika ukołysał ją do drzemki. - Adams - mówił Bledsoe, tym razem bardzo głośno - nie pasuje do ciebie. Lauren zignorowała tę chamską odzywkę. Znała Doyle'a Bledsoe zaledwie kilka godzin i już go nie lubiła. Bledsoe dał pilotowi sójkę w bok i roześmiał się głośno. Na szczęście nie na tyle, żeby zagłuszyć warkot śmigłowca. Lauren poprawiła się w fotelu. Według planu mieli wylądować jakieś półtora kilometra od obozowiska, gdzie czekały sanie, którymi Lauren miała przebyć resztę drogi. Agent FBI miał udawać mieszkańca jednej z miejscowości rozrzuconych po wybrzeżu Alaski. Poprzez lokalne stacje radiowe Bledsoe rozesłał wiadomość, że geolog Tiger Petroleum zgubił się w zamieci. Kobietę uratowano, ale jej towarzysz nie przeżył. Jak tylko doszła do siebie, poprosiła miejscowych, żeby zawieźli ją z powrotem na Caribou Island. Była to całkiem prawdopodobna historyjka. Przestępcy na pewno połkną haczyk. Salvio, Bulldog, Pinkie... Bied-

R

S

soe uważał, że będzie tam jeszcze ktoś. To na niego zastawił pułapkę. Seth bez skutku mu tłumaczył, że to on powinien polecieć, a nie Lauren. Przekonywał, że jeśli rzeczywiście go rozszyfrowali, to jego też będą chcieli zabić. Bledsoe nawet nie chciał słuchać argumentów Setha. Uważał, że tylko pojawienie się Lauren może wciągnąć w zasadzkę głównego gracza. - To nie może być Crocker - szepnęła do siebie Lauren. Bledsoe rozmawiał przez radio. Po chwili odwrócił się i zwycięskim gestem uniósł do góry kciuki. - Gruba ryba połknęła haczyk. - W blasku wskaźników na pulpicie jego uśmiech wyglądał jeszcze paskudniej niż zwykle. - Właśnie do nas leci. - Kto to? - Lauren przeszedł zimny dreszcz. - Nie wiem. Drań jest sprytny. Nasz agent doniósł, że kilka godzin temu jakiś facet zjawił się w Barrow. Pokazał przepustkę Tigera i dołożył stówę, więc wynajęli mu śmigłowiec o dużym zasięgu. Poleciał na wschód. Wobec tego będzie na Caribou Island przede mną. Mało prawdopodobne, ale nigdy nic nie wiadomo. - Uśmiech rozlał się po gębie Bledsoe jak paskudna choroba. Czyje nazwisko było na przepustce? - Bała się, że zwymiotuje, nim usłyszy odpowiedź. Tego nikt nie wie. - Bledsoe wzruszył ramionami. - Facet gadał bezpośrednio z pilotem. Miał na sobie fir mową kurtkę z kapturem, standardowe wyposażenie Tige ra. Nikt nawet nie widział jego twarzy. Wszystko, co ci ludzie pamiętają, to pieniądze.

R

S

- A gdzie jest teraz Bill Walters? - Lauren starała się nie oszaleć. - W domu, we własnym łóżku. Właśnie dostałem potwierdzenie. Za to twojego narzeczonego nigdzie nie ma. Obiecywał pokazać się na imprezie dobroczynnej w San Francisco, ale nikt go nie widział. Lauren nie chciała w to wierzyć. Dlatego właśnie postanowiła zaryzykować i wrócić na Caribou Island. Nie dla próbki skał wartej majątek, nie dla Tiger Petroleum ani nawet dla własnej kariery. Leciała na Caribou Island przede wszystkim dlatego, że musiała zyskać pewność. Musiała się przekonać, czy to Crocker jest tym, kogo tropi FBI. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił pilot. Śmigłowiec obniżył lot i usiadł na lodzie. Lauren czuła w kieszeni kurtki glocka. To jej dodało otuchy. Noc była pogodna i temperatura powietrza znacznie spadła. Na ciemnym niebie nad jej głową świeciły liczne gwiazdy. Ciekawe, czy Seth też patrzy teraz w niebo. Czy o niej myśli? A jeśli tak, to co? Nie, trzeba dać sobie z tym spokój. Musi się skupić, pomóc FBI złapać przestępcę. - Adams w końcu jednak okazał się przydatny - odezwał się Bledsoe. - Miał dość rozumu, żeby do mnie zadzwonić i o wszystkim opowiedzieć. Gdyby nie to, nie mógłbym zastawić pułapki. - Zadzwonił do ciebie? - Lauren chwyciła go za rękę. - Czy to znaczy, że nie przylecieliście sami? Że to on was wezwał?

R

S

- No. To jedyna mądra rzecz, jaką zrobił. Zresztą gdyby nie zatelefonował, toby mnie popamiętał. Lauren stała jak oniemiała. Z trudem wdychała lodowate powietrze, które paliło jej płuca żywym ogniem. - Powiedział, że koniecznie chcesz wrócić na wyspę i że on nie może cię ani zatrzymać, ani dać ci ochrony. - Blask księżyca oświetlił krzywy uśmiech. - Nie pierwszy raz robi z siebie głupca dla jakiejś laluni, której do pięt nie dorasta. Na pewno chodziło mu obyła żonę Setha, lecz Lauren postanowiła to zignorować. Słowa Bledsoe zdumiały ją niepomiernie. Była przekonana, że on i jego ludzie przylecieli do Kachelik, ot tak, a tymczasem okazało się, że to Seth ich wezwał. Musiał wiedzieć, że gdy opowie o Salvio, Paddym i o drugim odwiercie, to Bledsoe przejmie sprawę. Poświęcił ostatnią szansę na rozwiązanie zagadki, na zdobycie pracy i szacunku ojca. Zrobił to dla niej. Zrobił to, bo Lauren chciała wrócić na wyspę i nie słuchała żadnych argumentów, bo jej bezpieczeństwo było dla niego ważniejsze niż własny sukces. Ważniejsze niż własna godność i zdobycie miłości Jere-my'ego Adamsa. - No dobra, zaczynamy - powiedział Bledsoe, wyrywając Lauren z zadumy. Sześciu agentów FBI, którzy mieli chronić Lauren na wyspie, stało z boku, czekając na rozkazy. Stąd mieli iść pieszo za saniami, aż do terenu wierceń. Wyglądali niesamowicie. Wszyscy ubrani na biało ni-

czym szpiedzy z filmu z Jamesem Bondem, którego akcja rozgrywa się na Syberii. - Gotowa? - spytał Bledsoe. Była gotowa. Na wszystko.

R

S

Seth nalał sobie kolejną porcję mocnej kawy. - To już piąta - zwrócił uwagę Danny. - I co z tego? - Seth rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. - Ja tylko chciałem powiedzieć, że powinieneś odpuścić. Danny wzruszył ramionami. - Jesteś napięty jak struna na chwilę przed pęknięciem. - Ty też byś był. - Seth chodził tam i z powrotem po chodniku leżącym przed biurkiem. Po każdym kroku stawał, żeby spojrzeć na zegarek. - Czwarta rano - powiedział Danny. - Przed chwilą sprawdzałeś. Seth nie odpowiedział. Podszedł do okna. Ulica przed posterankiem była cicha i pusta. Całe Kachelik spało. On też by spał, gdyby był mądry. Niestety, nie był. Był zakochany w kobiecie, która nie wiedziała, czego chce. A raczej wiedziała, tylko bała się do tego przyznać. Sprawdziłem wszystkich z tej listy, którą mi dałeś - odezwał się Danny. - Całą załogę. I co? - Seth ocknął się z zamyślenia. - Znalazłeś coś? Tak jak mówiłeś, Charles P. White, pseudonim Pinkie. Poszukiwany w trzech różnych stanach. Pobicie z uszkodzeniem ciała, drobne kradzieże, duże kradzieże, podpalenie, gwałt... Można by wyliczać do wieczora.

R

S

Stojąca za biurkiem Danny'ego radiostacja zachrobotała. Seth włączył odbiornik. To był Al Cheriut. Wynajmował samoloty. Ten sam, z którym Lauren chciała polecieć na wyspę. - Co jest, Al? - rzucił Seth do mikrofonu. - Pomyślałem, że powinieneś o tym wiedzieć - odezwał się Al. - Kwadrans temu jakiś gość wyciągnął mojego chłopaka z łóżka. Lotnisko w Takluk. To było miasteczko tak samo odległe od Caribou Island jak Kachelik. Tyle że Kachelik leżało na wschód, a Takluk na południe od wyspy. - Tak, i co? - Pilot śmigłowca. Chciał zatankować. Powiedział, że zawiózł na Caribou Island ważną figurę z Tiger Petroleum. Przypomniałem sobie, że ta pani też bardzo chciała tam polecieć, no to pomyślałem, że... - Co za jeden? - Ten pilot? - Nie. Ten z Tiger Petroleum. - Nie mam pojęcia. Mój chłopak mówi, że pilot wracał z Caribou Island. Zostawił tam tego gościa i.. Seth zaklął. W głębi duszy uważał, że plan Bledsoe się nie powiedzie, że szef tego przedsięwzięcia nie złapie się na tak prymitywną przynętę, a teraz... Seth miał nadzieję, że ludzie Bledsoe poradzą sobie z SaMem i jego kompanami, ale nie wiedział, czego spodziewać po kimś, kto był mózgiem tej całej afery. Jeśli to Holt, to na pewno nie skrzywdzi Lauren. W końcu ma się z nią ożenić! A jeśli okaże się, że to Walters? Walters ma powody,

R

S

żeby się pozbyć Lauren, i to nie tylko dlatego, że dowiedziała się o nielegalnej operacji na Caribou Island. Walters przecież został pominięty, Lauren miała dostać awans zamiast niego. Seth już wiedział, że źle zrobił. Nie należało puszczać Lauren samej. Ten przeklęty kawałek skały znaczył dla niej więcej niż cokolwiek na świecie. Danny chwycił mikrofon, zanim spadł na podłogę. - Dzięki, Al - powiedział. - Skontaktujemy się z tobą później. Seth nie czekał dłużej. Danny dopadł go w pomieszczeniu, w którym trzymali służbową broń. - Co ty wyprawiasz? - To, co powinienem od razu zrobić. - Seth otwierał szyfrowy zamek sejfu. Ciężkie drzwi puściły. - To znaczy? - Danny złapał karabin, który rzucił mu Seth. - Chyba nie to, co myślę? - Właśnie to. - Ruchem głowy wskazał wiszące na ścianie kamizelki kuloodporne. - Zakładaj. - Ja? - Tak, ty. - Seth włożył kamizelkę i wetknął berettę do kabury. Sięgnął do sejfu po karabin. - Oszalałeś - stwierdził Danny. - Bledsoe kazał ci się nie wtrącać. Wyłączył cię ze sprawy. - Owszem, wyłączył. Ze sprawy, którą prowadzi FBI. Ale ja jestem komendantem policji tego okręgu i mam własne sprawy. - Tak, wiem. Szczególnie jedną. Taką niedużą, bardzo ładną. - No właśnie - warknął Seth, kierując się do wyjścia.

- Jak chcesz się tam dostać? - Spytał Danny. Seth spojrzał na niego znacząco. - Chcesz lecieć tym wrakiem? - Zaperzył się Danny. Czeka na remont i nie ma ważnej rejestracji. - Mam gdzieś rejestrację! Taki kawałek na pewno dolecę. Otworzył drzwi, pobiegł do dżipa. - I pewnie chcesz, żebym ja cię tam zawiózł? - Zgadłeś. Danny wsiadł do dżipa na chwilę przed tym, nim Seth ruszył z miejsca. Dwadzieścia minut później byli w powietrzu.

R

S

Bill Walters? Lauren była zaskoczona. Jej bezpośredni przełożony stał w drzwiach biura, blokując jedyną drogę ucieczki. Gdzie są agenci? Mieli jej nie odstępować. Dotarcie do wyspy zajęło im znacznie więcej czasu, niż przewidywali. Okazało się, że agent, który miał być przewodnikiem psów, tylko raz w życiu siedział na saniach, i to jako pasażer. W końcu Lauren sama musiała poganiać psy, a zawstydzony agent truchtał za nią. - Wiem, co tu się stało - powiedział Bill. Lauren się cofnęła. - Nic ci nie jest? - Wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć. Wzdrygnęła się. - Ja... sądziłam, że jesteś w domu. Wracając na Caribou Island, przygotowała się na spotkanie z Crockerem. Domyśliła się, że to on jest mózgiem całego przedsięwzięcia, że od samego początkują zwodził.

R

S

To Crocker kilka lat temu poprosił matkę Lauren, żeby ich ze sobą poznała. Chciał przeniknąć do kręgu znajomych Fotheringayów. Kiedy zaczęli się spotykać, pracował w bankowości, ale bardzo prędko poprosił Lauren, żeby go przedstawiła szefom Tiger Petroleum. Dzięki temu dostał posadę wiceprezesa do spraw finansowych. Ich narzeczedstwo, jego oświadczyny, nawet przyśpieszenie daty ślubu o rok... Lauren doszła do wniosku, że wszystko to miało na celu takie usadowienie się w strukturze Tiger Petroleum, żeby móc sprzedawać na czarnym rynku dane warte miliardy dolarów. Przypomniała sobie, jak kiedyś Crocker pokazał jej nieoznakowane próbki. Chciał, żeby Lauren zrobiła analizę. Powiedział, że przyjaciel poprosił go o przysługę. Lauren zbadała je, okazało się, że zawierają ropę. To pewnie te próbki sprzedał zagranicznej firmie. I na pewno za grube pieniądze. Lauren patrzyła na Billa Waltersa i myślała, że to wszystko przez Setha. To on uparcie twierdził, że Crocker maczał palce w tym interesie, to on przekonał Lauren, żeby zaczęła źle myśleć o narzeczonym. Wyobraźnia dokonała reszty. - Powinienem być w domu. - Walters uśmiechnął się smutno. - Mój brat przyjechał aż z Ohio. Jesteśmy bliźniakami. On jest u mnie w domu, a ja... Kolana się pod nią ugięły. Agenci pomylili Billa z jego bratem! - Kiedy przyjechałeś? - Wyleciałem od razu. Jak tylko dostałem wiadomość, że się znalazłaś i że tu jedziesz. Nie brałem firmowego

R

S

samolotu, bo to by za długo trwało. Przywiózł mnie kumpel, który lata na śmigłowcach. Naprawdę był sprytny. Właśnie tak, jak to przewidział Bledsoe. - Bardzo źle wyglądasz, Lauren. Byłaś u lekarza? Pokręciła głową. Zupełnie nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Tyle sprzecznych informacji... - Salvio powiedział mi o pożarze w magazynie. To cud, że uszłaś z życiem. Szkoda, że tamtemu człowiekowi się nie udało. Podobno zginął. Głos jej odebrało. Jacka Salvia widziała tylko przelotnie, jakąś godzinę temu, zaraz po swoim przybyciu na wyspę. Przyjął ją gorąco, troszczył się o jej bezpieczeństwo... Zachowywał się, jakby przed pożarem w magazynie nie stało się nic niezwykłego. On też mówił o wybuchu jak o wypadku. Zresztą nikt nie zdołałby udowodnić, że było inaczej. Gdzie, u licha, są ci wszyscy agenci ubrani jak James Bond? Mieli być w pobliżu. Mieli jej strzec jak oka w głowie. Dlaczego ten robotnik cię stąd zabrał? - Głos Waltersa przerwał jej rozmyślania. -I po co brał rolligona? - Dlaczego? - Walters był coraz bliżej. Włożył rękę do kieszeni kurtki. - On... Ja... Nie wiem. Miał jakąś obsesję. Twierdził, że tu się dzieje coś złego. Walters wyjął coś z kieszeni. Lauren wstrzymała oddech. Chusteczka! Spodziewała się pistoletu. - Może rzeczywiście dzieje się coś złego - powiedział Bill. - Nic się nie dzieje. - Salvio wpadł do biura. - Chodź, Bill, chcę ci coś pokazać.

R

S

-Jack... - Lauren miała wrażenie, że śni. - Chciała bym pójść do laboratorium. Odkąd się tu zjawiła, nie pozwolił jej nawet zbliżyć się do przyczepy. Tłumaczył, że Bulldog właśnie tam sprząta. Kłamał od dnia jej przyjazdu na Caribou Island. Najgorsze było to, że przecież dobrze wiedział, co ona wie, ale zachowywał się tak, jakby to nie miało żądnego znaczenia, jakby Lauren w ogóle się nie liczyła. Jakby już była martwa. - Możesz iść - zgodził się Salvio, wychodząc z biura razem z Waltersem. - Przyczepa już posprzątnana. Omal nie zemdlała z wrażenia, gdy okazało się, że Salvio i Walters pozwolą jej wyjść z biura żywej. Co sił w nogach popędziła do przyczepy. Nigdzie nie było nawet śladu po agentach, którzy mieli jej pilnować. Może to normalne? Może po prostu dobrze się schowali. Stoją gdzieś w cieniu, dokładnie ją obserwują, tylko ona ich nie może zobaczyć. Bzdura. Na pewno nie widzieli, jak Bill podszedł do niej tam, w biurze. Dobry Boże! Przecież ten cały Bledsoe nawet nie wie, że Walters tu jest. Drzwi przyczepy były uchylone. Światło paliło się tylko w sypialni, odbijało się w dopiero co startym linoleum. Widać Bulldog rzeczywiście tu posprzątał. Lauren zamknęła za sobą drzwi. Wszystko zdawało się normalne i nawet przez chwilę zastanawiała się, czy nie zamknąć drzwi na klucz. Nie zrobiła tego jednak. Na wypadek gdyby biali rycerze z FBI musieli prędko przyjść jej z pomocą. Do głowy jej nie przyszło, że w przyczepie może być bomba, taka sama jak wtedy w magazynie. Gdyby groziło

jej niebezpieczeństwo, to agenci FBI nie pozwoliliby jej tu wejść. Takie mieli zadanie. Lauren weszła do sypialni i zamarła. Na łóżku leżał Crocker. Trzymał w ręku plastikową torebkę z jedyną ocalałą próbką z nielegalnego odwiertu.

R

S

- Czy to nie może lecieć szybciej? - Seth zwrócił się do Danny'ego, usiłując przekrzyczeć warkot zdezelowa nego silnika śmigłowca. - Gaz do dechy. Za pięć minut będziemy na miejscu. W oddali widać było światła obozowiska na Caribou Island. Seth zmrużył oczy, chcąc dostrzec ślady obecności łudzi Bledsoe. Jakieś półtora kilometra od wyspy zauważył śmigłowce FBI. Obok nich stały sanie. A więc Lauren już była na miejscu. Danny sprowadził śmigłowiec do lądowania tuż obok obozowiska. Wieża była już częściowo rozebrana, na podwórzu stały skrzynie ze sprzętem gotowym do wysyłki. Wypalone resztki magazynu i pochowani po kątach agenci FBI byli jedynym świadectwem tego, że Caribou Island nie jest zwykłym terenem wierceń. - Naliczyłem pięciu - krzyknął Danny. - Sześciu - odkrzyknął Seth i zaklął. Tylu ludzi liczyła drużyna Bledsoe. Mieli ani na chwilę nie spuszczać oka z Lauren. - Dlaczego wszyscy są tutaj? - Zdziwił się Danny. Nie powinni być z nią? Seth zarepetował broń, chwycił za klamkę. - Ląduj, Danny - polecił. - Natychmiast.

R

S

A więc o to chodziło - mówił Crocker, ważąc w dłoni torebkę z kawałkiem skały. - Aż trudno uwierzyć, że coś tak małego może być warte majątek. Pudełko z tamponami to genialna kryjówka, Lauren, ale ja cię znam na wylot. - To jednak ty! - Lauren stała jak wrośnięta w ziemię, wpatrzona w zimne, niebieskie oczy Crockera. - Oczywiście, że ja. Kto inny mógłby wpaść na tak genialny pomysł? - Myślałam, że to Bill... - Walters? Ten bufon? - Crocker zgrabnie podniósł się z łóżka. - Więc Bill nie ma z tym nic wspólnego? - Jest bardzo przydatny, ale nie ma pojęcia o tym, co udało nam się wydobyć z tego szybu. Chociaż muszę przyznać, że dobrze się spisał. Postarał się, żebyśmy mieli tu najnowocześniejsze i najlepsze wyposażenie. - Ale dlaczego on to robił? - Obiecałem poprzeć jego starania o posadę marzeń. - Wiceprezes do spraw poszukiwań? Naprawdę byś to zrobił? - Skądże znowu. - Crocker się roześmiał. - To stanowisko zarezerwowałem dla ciebie. Pomyśl tylko, jaki świetny zespół stworzymy. - Chyba nie mówisz tego poważnie. - Bardzo poważnie, kochanie. - Zbliżał się, a Lauren się cofała. Jeszcze tylko krok dzielił ją od laboratorium. - Ale dlaczego, Crocker? Co cię do tego skłoniło? - Pieniądze. - Przecież jesteś bogaty. - Lauren nie posiadała się ze zdumienia. - Masz więcej pieniędzy niż mój ojczym.

R

S

- Miałem. Wszystko straciłem na giełdzie dwa lata temu. Smutne, ale prawdziwe. Pożyczyłem trochę grosza od przyjaciół, ale to też już się rozeszło. - Ale... Mój pierścionek... Jakim cudem... - Imitacja. - Crocker wzruszył ramionami. - Kamień nie jest prawdziwy, choć trzeba przyznać, że bardzo dobrze podrobiony. - A porsche? - Na kredyt. Mam bardzo wyrozumiałych przyjaciół. Mieszkanie jest zadłużone, ale to się spłaci, jak wezmę pieniądze za to maleństwo. - Podrzucił torebkę do góry i zaraz ją złapał. Lauren pomyślała ze zgrozą, że wszystko, co wydedukowała w drodze na Caribou Island, jest prawdą. Jej związek z Crockerem był zaplanowany do ostatniego drobiazgu, fałszywy jak brylant w zaręczynowym pierścionku, jak jej życie, nad którym nie panowała. Ściągnęła z palca pierścionek, rzuciła nim w Crockera. Odbił się od drogiego garnituru i potoczył po podłodze. - Nie martw się, kupię ci nowy. Prawdziwy. - Naprawdę myślisz, że po tym, co się tu stało... po tym wszystkim, co zrobiłeś, że ja jeszcze będę chciała zostać twoją żoną? Teraz będziesz mnie chciała jeszcze bardziej. - Uśmiechnął się. Jego śnieżnobiałe zęby i przystojna twarz już na nią nie działały. - Musisz przyznać, że stanowimy świetną parę. Wszyscy tak mówią. Twoja mama mnie uwielbia. Matka przeżyje największy szok w swoim życiu. - Razem możemy osiągnąć to, co tylko zechcemy. To nasza wielka szansa. - Znów podrzucił próbkę, ale tym

R

S

razem nie złapał. Torebka z kawałkiem piaskowca upadła na podłogę. - Nasza szansa?! - wykrzyknęła Lauren, postępując do przodu. Jednym uchem słyszała warkot śmigłowca, ale teraz musiała zająć się tym potworem, którego miała przed sobą. Owszem. Twoja i moja. Partnerzy w zbrodni, że się tak wyrażę. I kochankowie. Sympatyczne małżeństwo. - Jesteś nienormalny! - Ja zawieram kontrakt, Salvio zajmuje się odwiertem, a ty, moja droga, robisz analizy skał. Proste, prawda? - Zamordowanie Paddy'ego też było proste?! - zawołała wstrząśnięta Lauren. - Całkiem o tym zapomniałem. Paskudna sprawa, ale trzeba to było zrobić. Byłby się wygadał. Lubiłem go. Naprawdę go lubiłem. - Lubiłeś - prychnęła Lauren. - Ty go zabiłeś! - Nie histeryzuj. Nie mógłbym zrobić czegoś takiego. Przecież wiesz. Salvio to zrobił. Szkoda tylko, że ci idioci, których wziął do pomocy, wyrzucili narzędzie zbrodni do śmietnika. - Mój młotek - syknęła Lauren. - No właśnie. Kazałem im przeszukać śmietnik. - Nie znajdą go, bo my go mamy. To znaczy FBI. - Naprawdę? - Ta wiadomość ani trochę go nie zaniepokoiła. - Obawiam się, że jedyne ślady, jakie na nim znajdą, należą do ciebie. W każdym razie... - Czy ty naprawdę wierzysz, że skoro już wiem, co tu się stało, co ty i Sahio wyprawiacie, że po tym wszystkim zechcę się do was przyłączyć?

R

S

- Salvio uważa, że nie, ale ja wierzę, że moja narzeczo na podejmie właściwą decyzję. Lauren oniemiała. Crocker spojrzał wymownie na wystającą spod rozpiętej kurtki flanelową koszulę. - Salvio mówił, że byłaś niegrzeczna - westchnął Crocker, a potem się skrzywił. - Niedobrze mi się robi na myśl, że pozwoliłaś tej gnidzie się dotykać. Zwykły robot nik! A do tego Eskimos. Lauren patrzyła na niego z obrzydzeniem. Ledwie panowała nad wzbierającym w niej gniewem. - Ale ja ci przebaczam. W trudnych sytuacjach takie rzeczy się zdarzają. Ja też miałem kilka przygód w czasie naszego narzeczeństwa. Cieszę się, że ten Adams nie żyje. Gdyby żył, musiałbym go zabić. - Adams żyje, a ja nie potrzebuję twojej wspaniałomyślności. Ty jesteś gnidą, a nie on. Uderzenie było mocne i niespodziewane. Lauren przytrzymała się blatu, żeby nie upaść, ale po chwili osunęła się na podłogę. Poczuła w ustach krew, przeraziła się. Mężczyzna, który miał zostać jej mężem, wyciągnął pistolet z wewnętrznej kieszeni marynarki i wycelował lufę prosto w nią. Sięgnęła po schowanego w kieszeni glocka, choć już wiedziała, że nie zdąży go wyjąć. - No, strzelaj, draniu. Daj mi jeszcze jeden powód, dla którego powinienem cię zabić. - Seth! Stał oparty o framugę. Światło odbijało się w jego

R

S

oczach tak ciemnych, że Lauren kiedyś porównała je do zimowej nocy. Wszedł do przyczepy, celując w Crockera. Za nim podążał jakiś cień. - Salvio! - Seth, za tobą! - krzyknęła Lauren. Seth uskoczył. Crocker strzelił. Salvio też. Obaj osunęli się na podłogę.

ROZDZIAŁ 20

R

S

Już zapomniałem, jak to boli - powiedział Seth, gdy lekarz wyciągał jedną z dwóch kul, które wystrzelił Crocker Holt. Drugą kulę wyciągnie się dopiero po dokonaniu autopsji zwłok Jacka Salvia. Agenci federalni byli wszędzie. Rychło w czas. Warkot nadlatujących zewsząd śmigłowców było słychać mimo panującego w przyczepie zgiełku. W drugim końcu laboratorium siedziała Lauren otoczona przez czterech agentów. Przesłuchiwali ją. Gdzie byli ci dranie piętnaście minut temu? Nieważne, dobrze, że jest bezpieczna, że cały ten koszmar wreszcie się skończył. Seth syknął, dotknąwszy rany po kuli. Pomyślał, że zostanie mu po niej nielicha blizna. Uskoczył, kiedy się zorientował, że ma za plecami Salvia, dzięki czemu Salvio i Holt strzelili do siebie nawzajem. Salvio zginął na miejscu, ale Holt wyszedł z tego tylko lekko ranny. Jego też teraz bandażowano, tyle że miał na rękach kajdanki. Seth z trudem podniósł się z krzesła. Chciał podejść do

R

S

Lauren, ale w przyczepie kłębił się tłum, tylu ludzi otaczało Lauren i Holta, że nie mógł się przedostać. Seth marzył o tym, żeby ją przytulić, zapewnić o swoim uczuciu i usłyszeć od niej słowa, na które tak długo czekał. - Co jest, Adams? Wpadłeś w trans? - Bledsoe stał tuż przed nim. Wskazał otwarte drzwi przyczepy. - Mamy tu jeszcze paru twoich kumpli. Uśmiechnięty od ucha do ucha Danny wprowadził do przyczepy Pinkiego i Bulldoga. Obaj byli w kajdankach. W oczach Bulldoga czaił się strach, za to Pinkie zachowywał się arogancko. - Co mam zrobić z tymi dwoma, komendancie? - spy tał Danny. - Strasznie śmierdzą. Siedzieli w śmietniku za kuchnią. - Niech FBI się nimi zaopiekuje - powiedział Seth. Pinkie zaklął, a Bulldog był blady, jakby miał za chwilę zemdleć. - Dobra robota, Adams - pochwalił Bledsoe. - Jesteś w porządku, wiesz. - Lauren! - zawołał Seta, ignorując jego pochwały. Chciał się wreszcie do niej przedostać. Tylu ludzi, taki gwar... Gdzie, u licha, jest Lauren? Zobaczył ją. Przyklękła na podłodze, podniosła plastikową torebkę, którą w zamieszaniu ktoś kopnął pod szafkę. Nim ktokolwiek się zorientował, schowała ją do kieszeni. Wstała i w tym momencie ich spojrzenia się spotkały. Stali nieruchomo naprzeciw siebie, jakby nie mieli odwagi się do siebie zbliżyć. Nie trwało to długo, bo do przyczepy wpadli nowi agenci, znów ich rozdzielili.

R

S

Panno Fotheringay. - Agenci wzięli ją pod ręce. -Wynosimy się stąd. - Seth! - zawołała, odwracając głowę, gdy tamci dwaj wyprowadzali ją z przyczepy. Nie odpowiedział i nie uśmiechnął się, nawet się nie poruszył. Po chwili już jej nie było, a on stał z miną człowieka, który przez kilka dni był przekonany, że ma w kieszeni główną wygraną i właśnie okazało się, że to pomyłka. A jeśli chodzi o twoją dawną posadę - ciągnął Bledsoe, nadymając się - to możesz ją dostać z powrotem. Jeśli chcesz. - Co mówiłeś? - Seth go nie słuchał. Myślał o Lauren i o tym, co się teraz stanie. Może nic, a może wszystko. To zależy od niej. - Dobrze się spisałeś. Moi chłopcy nad wszystkim czuwali, ale dobrze się stało, że się pojawiłeś. - Dobrze się stało, powiadasz? - No. Kazałem im trzymać się z daleka. Chciałem zobaczyć, co się będzie działo. Myślałem, że ta Fotheringay jednak jest w to zamieszana i że jak się spotka z tym swoim narzeczonym, to wszystko się wyda i będziemy mieli w garści całą szajkę. - Tak myślałeś? To dlatego zostawiłeś ją bez ochrony? - Właśnie. Wygląda na to, że się pomyliłem. Seth zacisnął pięści. - Uspokój się, chłopcze. - Bledsoe się cofnął. - W końcu wszystko dobrze się skończyło. Co z pracą? - Chcesz znać moją odpowiedź? - Seth nie musiał się zastanawiać.

- Jasne. - Bledsoe cały czas się uśmiechał. - No to masz. Po raz pierwszy w życiu Seth uderzył tak mocno, że złamał przeciwnikowi nos. Bardzo dobrze się poczuł.

R

S

Lauren usadowiła się wygodnie w fotelu. Jednostajny warkot śmigłowca kołysał ją do snu. Koszmar się skończył. Ponad godzinę siedziała w biurze z Billem Waltersem, który rzeczywiście nie miał pojęcia o przestępczej działalności Crockera ani o tym, co działo się na Caribou Island. Okazało się, że zaczął się martwić, kiedy tamtego dnia usłyszał w słuchawce głos Lauren. Kilka razy próbował się do niej dodzwonić, ale bez skutku. Za każdym razem Salvio zbywał go jakąś wymówką. Jak tylko dowiedział się o zaginięciu i szczęśliwym odnalezieniu Lauren, natychmiast przyleciał na wyspę. Potem w biurze zjawili się prezes Tiger Petroleum i Doyle Bledsoe, który - ku wielkiemu zdumieniu Lauren - miał zabandażowany nos. Nim Lauren opowiedziała przełożonym o wydarzeniach ostatnich dwóch tygodni i o rozmowie z Crockerem, Setha już nie było. Agenci FBI zamierzali zabrać ją do Anchorage, żeby sporządzić protokół, lecz Lauren nalegała, by najpierw zawieziono ją do Kachelik. Musiała zobaczyć się z Sethem. Sięgnęła do kieszeni, wyjęła najcenniejszy kawałek kamienia na całej Alasce. Ważyła go w dłoni, myślała o tym, co znaczy dla Tiger Petroleum, dla jej kariery, dla rezerwatu przyrody i dla rodzinnego miasteczka Setha.

S

-Głodna? - Jeden z agentów podał jej kanapkę. Lauren dopiero teraz przypomniała sobie, że minęło południe. Niebo z granatowego zrobiło się niebieskie. Słońce, które zaszło dwa miesiące temu, miało się za chwilę pokazać. Na bezkresnej połaci lodu pod nimi pojawił się samotny niedźwiedź polarny. Pilot zwolnił i obniżył pułap, żeby mogli sobie na niego popatrzeć. Wiesz, one jedzą wszystko. Nawet kości - powiedział agent, wyglądając przez okno. - Podobno mogą strawić prawie wszystko. Miejmy nadzieję - mruknęła pod nosem Lauren. Wyjęła kanapkę z opakowania i wsunęła do niej zawartość małej plastikowej torebki. Z próbki niewiele zostało, praktycznie tylko piasek, więc nietrudno było to zrobić. Otworzyła okno i rzuciła kanapkę niedźwiedziowi.

R

Seth z wrażenia puścił linę, którą razem z Dannym mocowali śmigłowiec do płyty lotniska. Danny przywitał się z Lauren i zaraz odszedł. - Skąd się tu wzięłaś? - Seth zrobił krok w jej stronę, ale zaraz się zatrzymał. Ona też stanęła. Nie dalej niż na długość wyciągniętej ręki. Słońce wychyliło się zza horyzontu. - Chciałam ci oddać koszulę. - Rozpięła kurtkę, pociągnęła skraj wielgachnej flanelowej koszuli. - Weź ją sobie. - Seth odwrócił się i zajął śmigłowcem. - Trudno uwierzyć, że udało ci się dolecieć tym aż do wyspy. - Lauren przyglądała się pordzewiałemu i połatanemu kadłubowi śmigłowca.

R

S

Wzruszył ramionami. - Uratowałeś mi życie - powiedziała. - Gdyby nie ty, Crocker by mnie zabił. - A ty uratowałaś moje. - Seth wreszcie spojrzał na Lauren. - Nie wiedziałem, że Salvio za mną stoi. - No to jesteśmy kwita. - Zaryzykowała uśmiech. - Zgadza się. - Pochylił się po linę, którą trzymał przed pojawieniem się Lauren. I wtedy zauważył. - Pierścionek... Nie ma go. - No właśnie. Zaręczyny zerwane. Miałeś rację, Seth. Za tym wszystkim stał Crocker. Właściwie wiedziałam to, kiedy jechałam na wyspę. Ale widzisz, musiałam się przekonać, zobaczyć to na własne oczy. Dlatego musiałam tam wrócić. Rozumiesz? - A gdyby to był ktoś inny? - Seth się wyprostował. Minę miał ponurą. - Co by było, gdyby Crocker okazał się niewinny? - To bez znaczenia. I tak musiałabym odwołać ślub. Postanowiłam powiedzieć Crockerowi, że kocham innego. - Lauren! - Uszczęśliwiony Seth wyciągnął ramiona i przytulił ją do siebie, ale zaraz coś sobie przypomniał. - Widziałem, że znalazłaś to, czego szukałaś, to, co było dla ciebie najważniejsze. - Częściowo. Na wyspie znalazłam ciebie. Dokładnie dziesięć dni temu. - Uśmiechnęła się do niego. - Nie, chyba już jedenaście. Sama nie wiem. Straciłam rachubę. A reszta znalazła się w Kachelik. - Jaka znów reszta? - Ja. Przypomniałam sobie, kim jestem, jaka byłam kiedyś.

R

S

- A co będzie z próbką? - spytał wciąż niespokojny. - Zauważyłem, jak chowałaś ją do kieszeni. - Z próbką? - No właśnie. Wiem, że jesteś świetnym geologiem. Ta próbka jest bardzo potrzebna twojej firmie. Tobie zresztą też. A ja się zachowałem jak ostatni samolub. - Odsunął Lauren od siebie na odległość wyciągniętej ręki, popatrzył jej prosto w oczy. - Chcę, byś wiedziała, że cokolwiek postanowisz z nią zrobić, masz moje poparcie. - Dziękuję ci, Seth, ale widzisz, ja już nie mam posady. - Co takiego?! Z przyjemnością obserwowała wyraz niebotycznego zdumienia na jego twarzy. - Przynajmniej na razie. Powiedziałam Waltersowi, że rezygnuję z pracy. Mam dwutygodniowy okres wypowiedzenia, ale na razie jestem na wakacjach. Mam chyba miliard dni zaległego urlopu. To dość czasu, żeby znaleźć sobie nową posadę. - Nową posadę? - Seth wciąż jeszcze nic nie rozumiał. - Tak. - Lauren się roześmiała. - Chciałabym uczyć w szkole. Najlepiej w Kachelik. Matematyki i nauk przyrodniczych. Jestem w tym całkiem niezła. Seth mocno ją do siebie przytulił. - Jak myślisz? Czy to dobry pomysł, żeby tu zamieszkać, tutaj pracować? - Pod warunkiem, że zamieszkasz ze mną. - Jego uśmiech oślepiał mocniej niż promienie wschodzącego słońca. Lauren czule go pocałowała. Zupełnie nie wiedziała, jak zademonstrować potęgę swego uczucia.

R

S

- Kocham cię, Seth. - Zdecydowała się na najprostsze słowa. - Ja ciebie też kocham, i nawet nie wiesz, jak bardzo. Mama nie będzie zadowolona, gdy jej powiem, że ślub się nie odbędzie - zauważyła Lauren. - Powinna skakać z radości, że nie poślubię przestępcy, ale znając mamę... - Nie trzeba jej martwić. - Seth uśmiechał się jak kot, który dopiero co połknął kanarka. - Powiedz jej, że ślub się odbędzie, tylko podmieni się pana młodego. Pocałował ją. Namiętnie i długo. - Miejsce też trzeba będzie zmienić - powiedziała, gdy już pozwolił jej mówić. - Chcę wziąć ślub tutaj, w Kachelik. - Z tym też nie będzie problemu. Jestem komendantem tutejszej policji. Zapomniałaś? - Nie zapomniałam, ale... - Spochmurniała, przypomniawszy sobie jeszcze jedną niezałatwioną sprawę. -A co z twoją posadą w FBI? Czy Bledsoe zaproponował ci powrót? - Owszem. Nie potrafiła wyczytać prawdy z jego oczu. - Twój tata mógłby cię bardziej.... Bo ja wiem.... - Myślisz, że zacząłby mnie szanować, gdybym wrócił do FBI? Właśnie o to jej chodziło. Skinęła głową. - To już nie ma znaczenia. - Seth wzruszył ramionami. - Jak to: nie ma? - Zwyczajnie. Przez całe życie uważałem, że do niczego się nie nadaję, ale okazało się, że nie miałem racji. To on się nie nadawał. Ani na ojca, ani na męża. Ja jestem w porządku.

R

S

- Jesteś bardziej niż w porządku. – Lauren zarzuciła mu ręce na szyję. Gdy przestali się całować, powtórzyła - Bledsoe zaproponował ci powrót a ty? Co ty mu na to odpowiedziałeś? - Widziałaś go? Moją odpowiedź ma wypisaną na twarzy. Oboje wybuchnęli śmiechem. - Powiesz mi w końcu, co zrobisz z tą próbką? Seth spoważniał. - A ty w kółko o jednym. - Lauren uśmiechnęła się szelmowsko. - Jak by ci to powiedzieć... Zgubiłam ją. - Zgubiłaś? - Przyglądał się jej z niedowierzaniem. Bardzo kochała te jego zdumione miny. - Gdzie zgubiłaś? - Dokładnie nie wiem. Gdzieś pomiędzy wyspą a Kachelik. - Wyrzuciłaś ją ze śmigłowca? - Coś w tym rodzaju. Seth wreszcie zrozumiał, że nikt nie będzie wydobywał ropy w rezerwacie przyrody, że Lauren wybrała jego, Kachelik i Alaskę. Niczego więcej nie potrzebował do szczęścia.