C. C

C. C. Hunter Wodospady Cienia #2 Przebudzona o świcie Kylie Galen przebywa w Wodospadach Cienia już od jakiegoś czasu. Choć wśród tych wszystkich niezwykłych istot jej życie już nigdy nie będzie takie samo, czuje, że jej miejsce jest właśnie tutaj. Wciąż jednak nie ma pojęcia, kim jest naprawdę. Desperacko pragnie ustalić swoją tożsamość i zrozumieć, dlaczego nawiedzają ją duchy. Jeden z nich twierdzi, że ktoś bliski Kylie umrze przed końcem lata. Nie wiadomo, kto to będzie ani jak go uratować. Kylie dręczą też problemy sercowe. Nie potrafi zdecydować, czy zostać z wilkołakiem Lucasem, związek z którym nie należy do usłanych różami, czy być z półelfem Derekiem, który zaczyna coraz bardziej na nią naciskać. Dziewczyna wie, że musi dokonać wyboru… Romanse jednak muszą zejść na dalszy plan, gdy ciemna strona świata istot paranormalnych zaczyna zagrażać wszystkiemu, co jest dla Kylie drogie.

Dla mojego męża Steve’a Craiga, mojego partnera, najlepszego przyjaciela i bohatera. Twoja miłość, wsparcie i chęć robienia prania pomogły mi wziąć się za swoje marzenia i zamienić je w rzeczywistość. Dziękuję, że jesteś częścią moich marzeń. Kocham cię.

LG

Rozdział 1 Musisz to powstrzymać, Kylie. Musisz. Albo to spotka kogoś, kogo kochasz. Złowieszcze słowa ducha dobiegły gdzieś zza pleców Kylie Galen i wtopiły się w trzaski olbrzymiego ogniska płonącego jakieś piętnaście metrów na prawo od niej. Lodowate powietrze jasno obwieściło pojawienie się ducha, mimo że słowa dotarły tylko do jej uszu, z pominięciem trzydziestu pozostałych obozowiczów Wodospadów Cienia, którzy stali teraz w obrzędowym kręgu. Miranda, zupełnie nieświadoma obecności ducha, stała obok Kylie. Ścisnęła mocniej jej rękę. – Ale super – wyszeptała i spojrzała na drugą stronę kręgu, na Dellę. Miranda i Della były najbliższymi przyjaciółkami Kylie i mieszkały z nią w tym samym domku. – Dziękujemy za tę ofiarę. – Chris, czy raczej Christopher, jak kazał się tego wieczora nazywać, stał w środku kręgu i wysoko unosił uświęcony puchar, błogosławiąc jego zawartość. – Musisz to powstrzymać – znowu wyszeptał duch, dekoncentrując Kylie. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie duszę w formie, jaką przybierała za każdym razem, gdy się jej objawiała: po trzydziestce, długie ciemne włosy i biała suknia, poplamiona krwią. Frustracja sprawiła, że żołądek ścisnął się Kylie jeszcze bardziej. Ile to już razy prosiła ducha zmarłej, by wyjaśnił kto, co, kiedy, gdzie i dlaczego? A on za każdym razem powtarzał tylko te same słowa. Krótko mówiąc, początkujące duchy były beznadziejne jeśli chodzi o komunikowanie się. Pewnie równie marne jak początkujący zaklinacze duchów w namawianiu ich do rozmowy. Kylie nie pozostawało nic innego, jak poczekać, aż duch zdoła jakoś wyjaśnić ostrzeżenie. Tyle że nie był to najlepszy moment. „Jestem teraz trochę zajęta. Jeśli więc nie zamierzasz mi wszystkiego dokładnie objaśniać, to może pogadamy później?”, pomyślała Kylie, licząc, że duch umie czytać w jej myślach. Na szczęście chłód zelżał i znów zrobił się upał, teksański upał, parny, duszny i gorący nawet bez ogniska. „Dziękuję”. Próbowała się zrelaksować, ale

wciąż czuła napięcie w ramionach. I to nie bez przyczyny. Odbywająca się tego wieczora ceremonia też stanowiła w jej życiu nowość. Wszystko było dużo prostsze, nim się dowiedziała, że nie jest do końca człowiekiem. Oczywiście byłoby znacznie łatwiej, gdyby potrafiła określić swoją nieludzką stronę. Niestety, jedyną osobą, która znała odpowiedź na to pytanie, był Daniel Brighten, jej prawdziwy ojciec. Jeszcze miesiąc temu nie wiedziała nawet o jego istnieniu, a on najwyraźniej uznał, że powinna sama sobie poradzić z tym kryzysem tożsamości. Rzadko ją teraz odwiedzał, nadając zupełnie nowe znaczenie określeniu „martwy związek”. Tak, Daniel był martwy. Zmarł, nim Kylie się urodziła. A ona nie była pewna, czy w zaświatach dają lekcje z rodzicielstwa, ale miała ochotę zasugerować mu, aby to sprawdził. Bo teraz, gdy już się pojawiał, patrzył na nią bez słowa, a gdy chciała mu zadać jakieś pytanie, znikał, pozostawiając po sobie tylko chłód. – Dobrze – odezwał się Chris. – Puśćcie ręce, oczyśćcie umysły, ale bez względu na wszystko, nie przerywajcie kręgu. Kylie, wraz z pozostałymi, zastosowała się do wskazówek. Tyle że gdy puściła ręce stojących obok osób, jej umysł wcale nie chciał się oczyścić. Podmuch wiatru porwał kilka kosmyków jej jasnych włosów i rozsypał na twarzy. Odgarnęła je za ucho.

Czy jej zmarły tata bał się, że będzie go pytać o seks albo coś w tym guście? Takie pytania zawsze działały na jej mamę, która wtedy natychmiast wybiegała z pokoju w poszukiwaniu kolejnej broszurki dla młodzieży. Nie żeby Kylie kiedykolwiek pytała mamę o cokolwiek związanego z seksem. Prawdę mówiąc, jej mama była ostatnią osobą, do której zwróciłaby się w takiej sprawie. Wystarczyło wspomnieć, że podoba jej się jakiś chłopak, a mama natychmiast wpadała w panikę i wręcz było widać, jak w jej oczach świecą się przerażające litery S–E–K–S. Na szczęście, od kiedy Kylie została wysłana na obóz w Wodospadach Cienia, liczba otrzymywanych przez nią broszurek gwałtownie spadła. Kto wie, co zdążyła przegapić przez ten miesiąc? Może odkryto kilka chorób wenerycznych, o których nie miała pojęcia? Mama na pewno zbierała je wszystkie na jej przyjazd za trzy tygodnie. Dziewczyna wcale nie miała ochoty na tę wizytę. Co prawda od kiedy jej mama się przyznała, że to Daniel jest jej prawdziwym ojcem, ich nienajlepsze kontakty trochę się poprawiły, ale ta nowa więź wydawała się strasznie krucha. Kylie się bała, że jest tak delikatna, iż może nie wytrzymać więcej niż kilku godzin spędzonych razem. A co, jeśli wróci do domu i okaże się, że tak naprawdę nic się nie zmieniło? Jeśli wciąż dzieliła je przepaść? I co z Tomem Galenem, człowiekiem, którego przez całe życie uważała za ojca, człowiekiem, który zostawił jej matkę i ją dla dziewczyny ledwie o kilka lat starszej od niej? Widok ojca obcałowującego się ze swoją zdecydowanie za młodą asystentką przeraził Kylie i to do tego stopnia, że nawet mu o tym nie powiedziała. Wraz z podmuchem wiatru Kylie otoczyła chmura dymu z ogniska. Oczy zapiekły ją tak, że aż zaczęła mrugać, ale nie odważyła się wystąpić z kręgu. Della wyjaśniła jej, że takie zachowanie oznaczałoby brak szacunku dla kultury wampirów. – Oczyśćcie umysł – powtórzył Chris i wręczył puchar jednemu z obozowiczów po drugiej stronie kręgu. Kylie zamknęła oczy i znów spróbowała zrobić to, co nakazał Chris, ale wtedy dotarł do niej szum spadającej wody. Otworzyła oczy i spojrzała w stronę lasu. Czyżby wodospad był tak blisko? Od kiedy usłyszała legendę o pojawiających się przy wodospadzie aniołach śmierci, chciała tam iść. Nie ciągnęło jej co prawda do spotkania twarzą w twarz z aniołami śmierci. Już i tak miała mnóstwo roboty z duchami, ale wciąż miała wrażenie, że wodospady ją do siebie wzywają. – Gotowa? – Miranda nachyliła się do niej. – Jest coraz bliżej. „Na co gotowa?”. To była pierwsza myśl Kylie. A potem sobie przypomniała. Miranda chyba żartowała. Kylie wbiła wzrok w przechodzący z rąk do rąk puchar. Tchu jej zabrakło, gdy uświadomiła sobie, że dzieli ją od niego tylko dziesięć osób. Odetchnęła głęboko pachnącym dymem powietrzem, próbując nie okazywać obrzydzenia. Próbowała… Ale myśl, że ma pociągnąć łyk z naczynia, którego wszyscy dotykali ustami, kwalifikowała się gdzieś pomiędzy obrzydliwą a budzącą mdłości, najgorsze jednak było to, że to była krew. Przez ostatni miesiąc jakoś zdołała się przyzwyczaić do patrzenia na to, jak Della codziennie pije swoją porcję. Nawet oddała na ten cel pół litra swojej; istoty nadnaturalne robiły tak dla swoich wampirzych przyjaciół. Natomiast myśl, że miałaby spróbować tej podtrzymującej życie substancji, to coś zupełnie innego. – Wiem, że to obrzydliwe. Udawaj po prostu, że to sok pomidorowy – wyszeptała Miranda do Helen, stojącej po jej drugiej stronie. Nie żeby szeptanie miało w tym towarzystwie jakiś sens. Kylie spojrzała na drugą stronę kręgu. Zauważyła, że Della rzuca im ponure spojrzenie, a jej oczy lśnią złociście, jak zawsze, gdy jest wkurzona. Doskonały słuch był tylko jednym z jej

wielu darów. Na pewno później poruszy temat „obrzydliwości” z Mirandą. Co oznaczało tyle, że znów będzie musiała obie przekonać, by się wzajemnie nie pozabijały. Nie mogła zrozumieć, jak można się przyjaźnić, a równocześnie tak strasznie dużo kłócić. Robienie za rozjemcę dla tych dwóch było niczym praca na pełen etat. Patrzyła, jak kolejny obozowicz unosi kielich do ust. Wiedząc, jak wiele to znaczy dla Delli, zebrała się w sobie, by przyjąć kielich i wziąć łyk krwi, nie wymiotując przy tym, ale żołądek nadal jej się skręcał. „Muszę to zrobić. Muszę to zrobić. Dla Delli”. Może nawet rozsmakujesz się we krwi – powiedziała jej kiedyś Della. – Fajnie by było, gdyby się okazało, że jesteś wampirem, co? „Nie”, pomyślała Kylie, ale nie miała odwagi wypowiedzieć tego na głos. Podejrzewała, że bycie wampirem nie może być gorsze od bycia wilkołakiem czy zmiennokształtnym. A potem przypomniała sobie, jak Della prawie się rozpłakała, opowiadając o swoim byłym chłopaku i jego obrzydzeniu, gdy się okazało, że jest zimna. Kylie wolała utrzymywać swoją temperaturę. A myśl o tym, że jej dieta składałaby się głównie z krwi…? Kylie niechętnie jadała czerwone mięso, a jeśli już, to musiało być porządnie wysmażone… Holiday, komendantka i mentorka Kylie, powiedziała, że jest raczej mało prawdopodobne, by zaczęła przechodzić jakieś głębokie metafizyczne przemiany, ale dodała, że w gruncie rzeczy wszystko jest możliwe. Prawda była taka, że Holiday, elfka, nie potrafiła powiedzieć, co czeka Kylie. Bo była anomalią. A ona nienawidziła być anomalią. Nigdy nie pasowała do świata ludzi, a teraz się okazało, że tu także jest odmieńcem. Nie żeby inni obozowicze jej nie akceptowali. Nie, zdecydowanie lepiej czuła się w towarzystwie istot nadnaturalnych niż wśród ludzkich nastolatków. To znaczy poczuła się tak, gdy tylko ustaliła, że nikt nie zamierza jej spożyć na obiad. Della i Miranda były teraz jej najlepszymi przyjaciółkami – mogła się z nimi podzielić praktycznie wszystkim. Oddanie krwi było tego dowodem. No dobrze, jedną rzeczą nie mogła. Duchami. Większość stworzeń nadnaturalnych miała problem z duchami. Kylie co prawda też miała, tyle że to nie powstrzymywało ich przed pojawianiem się od czasu do czasu. Bez względu jednak na to, jakim rodzajem stworzenia nadnaturalnego była, przyciąganie duchów było jej darem. Albo jednym z darów. Holiday uważała, że to tylko jeden z licznych darów, a inne pojawią się z czasem. Kylie miała tylko nadzieję, że będą łatwiejsze do opanowania niż niezdecydowane i nieumiejące się komunikować duchy. – Zbliża się – powiedziała Miranda. Kylie obserwowała, jak Helen otrzymuje puchar. Znów ścisnęło ją za gardło. Spojrzała na Dereka, półelfa o brązowych włosach, który stał o trzy osoby od Helen. Nie zauważyła, jak pił krew. Nie przeszkadzało jej to zbytnio. Nie chciała myśleć o tym, jak on pije krew, gdy będą się całować następnym razem. Uśmiechnął się ciepło. Wiedziała, że wyczuł jej zdenerwowanie. Mogło to zabrzmieć głupio, ale jego umiejętność odczytywania jej emocji pociągała ją, a zarazem sprawiała, że nie chciała się do niego zbytnio zbliżać. Właściwie to przed pogłębieniem tego związku powstrzymywała ją nie jego umiejętność odczytywania emocji, lecz raczej zdolność sterowania emocjami. Będąc półelfem, Derek nie tylko potrafił odczytywać emocje, lecz także jednym dotknięciem mógł je zmieniać, przemieniać strach w fascynację a wściekłość w spokój. To chyba wyjaśniało, czemu czuła przed tym niesamowicie przystojnym chłopakiem pewien respekt. Może i przesadzała, ale po tym, jak jej ojciec, no dobrze, ojczym, zdradził jej mamę, a następnie Etery, jej były chłopak, rzucił ją, bo nie chciała iść na całość, ciężko jej było zaufać

mężczyznom. A zaufać takiemu, który mógł wpływać na jej emocje, było jeszcze trudniej. Co nie zmieniało faktu, że lubiła Dereka i czasem miała ochotę porzucić tę ostrożność. Nawet teraz, chociaż żołądek jej się skręcał, a wokół stał cały obóz, czuła, jak ją do niego ciągnie. Pragnęła przytulić się do jego piersi, być tak blisko, by widzieć w jego zielonych oczach malutkie złote plamki. Poczuć znów na ustach jego wargi. Jego pocałunki. W ciągu ostatnich tygodni odkryła, że całował wspaniale. Chrząknięcie Mirandy przywróciło Kylie do rzeczywistości. Kiedy ujrzała znaczący uśmiech Dereka, zorientowała się, że wyczuł jej podniecenie. Zarumieniła się i spojrzała na Mirandę. O cholera. Miranda podała Kylie puchar. Nadszedł czas. Ujęła szklanicę. Była ciepła, zupełnie jakby płyn w jej wnętrzu dopiero co został utoczony z żywego stworzenia. Żołądek jej się skręcił, a gardło ścisnęło. Nie wiedziała, czy krew pochodziła od zwierzęcia, czy człowieka. „Nie myśl o tym”. Wciągnęła powietrze i poczuła żelazisty zapach. Kiedy unosiła puchar do ust, znów zebrało jej się na wymioty. „Po prostu to zrób. Okaż szacunek kulturze Delli”. Przełknęła z trudem, przechyliła szklanicę trochę bardziej i naprawdę miała nadzieję, że Della to doceni. Mówiąc sobie, że musi tylko skosztować, a nie od razu pić krew, czekała, aż ciecz zwilży jej wargi. W chwili, gdy ciepły płyn dotknął jej ust, chciała odsunąć puchar, ale gęsta krew w jakiś sposób zdołała przesączyć się przez jej zaciśnięte usta. Znów ogarnęły ją mdłości, ale w tym momencie poczuła na języku jej smak. Podobny do czarnych czereśni, ale lepszy, prawie jak dojrzałe truskawki, ale bardziej cierpki i słodszy. Ten oryginalny smak sprawił, że otworzyła szerzej usta i zaczęła łakomie pić. Kiedy płyn spływał jej do gardła, zniknął gdzieś żelazisty zapach, zastąpiony korzenno-owocowym. Nim sobie przypomniała, co pije, opróżniła już prawie cały puchar. Gwałtownie odsunęła go od ust, ale nie mogła się powstrzymać, by nie oblizać z warg ostatnich kropli. Natychmiast poczuła na sobie spojrzenia innych. Wokół rozległy się szepty… – Przynajmniej teraz wiemy, kim jest. – Czemu nie jest zimna? – Wygląda na to, że będzie potrzeba więcej krwi. Następnie rozległ się triumfalny okrzyk Delli. Kylie zaczęły trząść się ręce. Dym z ogniska wypełnił jej nos i gardło, utrudniając oddychanie. Cholera! Cholera! Cholera! Co to miało znaczyć? Czy była… wampirem? Powiodła przerażonym wzrokiem po zebranych, szukając Holiday, pragnąc ujrzeć jej uspokajający uśmiech mówiący, że nic się nie stało, że to… to nic nie znaczy. Ale gdy wreszcie ją ujrzała, na twarzy Holiday rysowała się ta sama mina, co na wszystkich innych – zaskoczenia. Zamrugała, by powstrzymać łzy, po czym wcisnęła prawie pusty puchar stojącej obok osobie i nie dbając już o nic, odwróciła się i zaczęła biec. Pięć minut później wciąż biegła. Szybciej, niż sądziła, że potrafi. Ale czy to była prędkość wampira? Gorące, ciężkie letnie powietrze wypełniało jej płuca, z trudem łapała oddech. Mimo że było prawie trzydzieści stopni ciepła, przeszył ją dreszcz. Czy właśnie przemieniała się w wampira? Robiła się zimna? Della mówiła, że to bolesne. A wręcz przeraźliwie bolesne. Czy coś ją bolało? Psychicznie tak. A fizycznie? Jeszcze nie. Wciąż biegła. W uszach dudniły jej własne kroki, a dźwięk szarpiących ubranie kolczastych pnączy wydawał się zbyt głośny. W głowie jej huczało, serce dudniło. Bum. Bum. Bum. Ile razy mówiła Delli, że nie jest

potworem? A sama myśl, że sama mogła być potworem była… nie do zniesienia. Zapach dymu z ogniska przywarł jej do ubrań i wciąż wypełniał nos, natomiast na języku nadal czuła słodycz krwi. Zaczęła biec jeszcze szybciej. Czy jej prędkość oznaczała, że jest wampirem? Nie chciała o tym myśleć. Nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Nie chciała się z tym pogodzić. W końcu jej płuca nie wytrzymały i odmówiły przyjmowania powietrza. Mięśnie nóg skurczyły się, kolana zadrżały. Zatrzymała się, a gdy nogi nie mogły jej utrzymać, upadła na porośniętą ostami łąkę. Podciągnęła nogi pod brodę, oplotła je ramionami i opuściła głowę na kolana. Nabrała gorącego powietrza do płuc, które teraz błagały o tlen. Jeden oddech, dwa. Była wykończona. Nagle znieruchomiała. Wreszcie coś do niej dotarło. Skoro była wampirem, to chyba powinna mieć wytrzymałość Delli? A może to pojawiało się wraz ze zmianą temperatury ciała? Wilgoć na policzkach powiedziała jej, że płacze. Powietrze nagle się ochłodziło. Zrobiło się zimne, ale nie po wampirzemu zimne. Zimne jak śmierć. Nie była już sama. Dołączyła do niej jakaś dusza. Ale kto tym razem? Holiday mówiła, że z czasem jej możliwości się zwiększą i będzie mogła sobie poradzić z więcej niż jednym duchem na raz. Ale póki co pragnęła zobaczyć tylko jednego. Pragnęła tylko jednej rzeczy. Odpowiedzi. – Daniel? – zawołała swojego ojca. A potem głośniej. – Danielu Brighten! Czym ja jestem? Gdy się nie pojawił, krzyczała dalej. Gardło ją rozbolało, ale nie przestawała. – Chodź tu! Lepiej mi odpowiedz na pytania, bo inaczej przysięgam, że nigdy, ale to NIGDY więcej nie zwrócę na ciebie uwagi. Odetnę cię, wypchnę z umysłu, nie będę cię widzieć, z tobą rozmawiać ani nawet o tobie myśleć. Mówiąc to, nie wiedziała nawet, czy jest w stanie to zrobić, ale w głębi serca czuła, że to możliwe. Opuściła głowę i próbowała uspokoić oddech. Nagle poczuła, że zimno zbliżyło się do niej. Otoczyło ją. Poczuła, jak ją obejmuje. I nie był to byle jaki chłód. To był chłód Daniela. Uniosła głowę i zobaczyła, że jego duch ukucnął obok. Spojrzał w jej oczy, w tym samym odcieniu niebieskiego co jego. Te oczy, a także prawie wszystkie inne rysy jego twarzy, począwszy od owalu, a skończywszy na lekko zadartym nosie, były tak podobne do jej, że to było aż niepokojące. Gdy objął ją, poczuła jeszcze większą gulę w gardle. – Nie płacz. – Otarł jej łzę z policzka. – Moja mała dziewczynka nigdy nie powinna płakać. Lodowaty dotyk teoretycznie nie powinien przynosić pocieszenia, a jednak. – Napiłam się krwi i była smaczna – wyjąkała, jakby przyznawała się do winy. – I uważasz, że to źle? – zapytał. – To… to mnie przeraża. – Wiem – odpowiedział. – Pamiętam, że czułem się podobnie. – Piłeś krew? Czy jesteśmy… wampirami? – z trudem wymówiła ostatnie słowo. – Nigdy nie próbowałem krwi. – Spojrzał na nią ze współczuciem. – Kylie, nie zrobiłaś nic złego. Mówił cicho, jego słowa były takie pocieszające. A to zimno, jego zimno, zmniejszało jej strach przed nieznanym i poczuła się… kochana. I wtedy zrozumiała, że miłości nic nie ogranicza, nawet śmierć. Miłość nie ma temperatury. Może bycie zimnym nie jest wcale takie złe. Wtuliła się w niego i czerpała pociechę z jego obecności. Mijały minuty. Otarła łzy i usiadła. Daniel podniósł się z kolan i usiadł obok

niej. Spojrzała na ojca, którego nie znała za jego życia. Mimo że dzieliła ich śmierć, wciąż czuła z nim więź. – Powiedz mi. Proszę, powiedz mi, czym jestem. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Chciałbym dać ci to, czego potrzebujesz, ale nie znam odpowiedzi. Kiedy zorientowałem się, że jestem inny niż wszyscy, byłem już starszy od ciebie, ale dopiero gdy skończyłem osiemnaście lat i byłem na studiach, zaczęły się dziać te rzeczy. Skinął głową i splótł dłonie. – Myślałem, że tracę rozum, ale pewnego dnia spotkałem starego wędkarza. Powiedział mi, że jest elfem. – Powiedział ci, czym ty jesteś? – zapytała Kylie. – Nie, tylko że nie jestem człowiekiem. I oczywiście uznałem, że to on oszalał. Uwierzyłem w to dopiero po kilku miesiącach, a gdy wróciłem, by go odszukać, już go nie było. – A co z twoimi rodzicami? – zapytała. – Nie powiedzieli ci? – Nie. A gdy opanowałem sztukę rozpoznawania stworzeń nadnaturalnych, stwierdziłem, że oboje są ludźmi. Wtedy nie wiedziałem, że nie mogę być ich dzieckiem. Po śmierci odkryłem, że zostałem adoptowany. To nie zmienia faktu, że byli moimi rodzicami. Kochali mnie. Ciebie też by pokochali. – Nie powiedzieli ci, że byłeś adoptowany? Jak mogli cię tak okłamywać? – Wtedy uważano, że nie należy nikomu mówić o adopcji, nawet dziecku. Jeszcze nie odkryłem, kim byli moi prawdziwi rodzice. Jak widzisz, szukasz odpowiedzi na te same pytania, na które ja szukałem jej tuż przed śmiercią. Może odkryjesz je dla nas obojga. – Ale… – Ale co? – zapytał. – Myślałam, że duchy wiedzą wszystko. Przynajmniej tak jest na filmach. Czy po drugiej stronie nie ma kogoś, kto mógłby ci to powiedzieć? Uśmiechnął się. – Można by tak sądzić. Ale nie, nawet tutaj uważają, że odpowiedzi na pytania należy znaleźć samemu. – To do kitu – stwierdziła Kylie. – Bycie martwym powinno dawać jakieś korzyści. Roześmiał się. Ten dźwięk brzmiał znajomo. To kolejna rzecz, którą po nim odziedziczyła – tembr jego śmiechu. Pomyślała o swoim ojczymie, mężczyźnie, którego tak kochała, a który porzucił ją i mamę. Wciąż nie wiedziała, czy zdoła mu wybaczyć. Czy w ogóle tego chciała? I nagle dotarło do niej, że kochała nie tego ojca, co trzeba. Znów ścisnęło ją za gardło. – Tęskniłam za tobą całe życie – powiedziała. – Nie wiedziałam, że tęsknię. Ale teraz to wiem. Powinieneś być przy mnie. Położył jej dłoń na policzku. – Byłem tam. Patrzyłem, jak stawiasz swój pierwszy krok. Kiedy spadłaś z roweru i złamałaś rękę, próbowałem cię złapać. Przeleciałaś mi przez ręce. A pamiętasz, jak dostałaś jedynkę z klasówki z algebry i tak się zdenerwowałaś, że uciekłaś i wypaliłaś papierosa? Kylie się skrzywiła. – Nienawidzę algebry, ale papierosów też nienawidzę. – Ja także – roześmiał się. – Byłem tam, Kylie, ale nie mogę już dużo dłużej zostać. Gdy dotarły do niej te słowa, aż serce jej się ścisnęło. – To niesprawiedliwe. Dopiero cię poznałam. – Mój czas w tym świecie jest ograniczony. Wiele go zużyłem, obserwując, jak wyrastasz

na tę wspaniałą kobietę, którą jesteś. – To poproś o więcej czasu. – Gardło jej się ścisnęło. Już jednego ojca straciła, nie chciała tracić następnego. Nie teraz. Przynajmniej dopóki go nie pozna. – Spróbuję, ale nie wiem, czy mi się uda. Nie żałuję czasu, który do tej pory z tobą spędziłem. Widzę w tobie to, co najlepsze z twojej matki i ze mnie. A chociaż wiem, że teraz nie chcesz tego słyszeć, także to, co najlepsze z Toma Galena. On nie jest taki zły, Kylie. Chciała powiedzieć Danielowi, że się myli, zapewnić go, że wcale nie jest jak Tom Galen, ale jej myśli przerwał podmuch wiatru. Pojawił się tak prędko, jakby coś przeleciało obok, coś tak szybkiego, że nie mogło tego dostrzec ludzkie oko. Coś nieludzkiego. Cisza, która po tym nastąpiła, utwierdziła Kylie w przekonaniu, że ma rację. – To na pewno Della. – Rozejrzała się wokół. – Pewnie mnie szuka. Gdy tylko skończyła mówić, poczuła, że chłód ducha zniknął. – Nie, proszę, nie odchodź… – jej ostatnie słowo rozległo się już w ciepłej, ale upiornej ciszy. Zniknął. Jej ojciec zniknął. Serce jej się ścisnęło, gdy uświadomiła sobie, że chociaż do niej przyszedł, to nie potrafił dać jej odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Jej doskonały plan rozwiązania problemów z samoidentyfikacją spalił na panewce. Przygryzła wargę i próbując przestać myśleć o ojcu, przygotowała się na spotkanie z Dellą. Czy zdoła wyjaśnić przyjaciółce, dlaczego obawia się bycia wampirem, nie raniąc jej uczuć? Czy Della będzie wściekła, że Kylie przerwała krąg, nie szanując wampirzej kultury? Znając Dellę, na pewno. Della miała w sobie mnóstwo gniewu i łatwo ją było wyprowadzić z równowagi. Częściowo jej postawa mogła wynikać z bycia wampirem (wampiry nie słynęły z dobroci serca), ale większość problemów Delli brała się z postawy jej rodziny. Jej niezmiernie surowy ojciec zauważył zmiany w zachowaniu córki, od kiedy została przemieniona, i nie był z nich zadowolony. A ponieważ Della nie mogła mu powiedzieć, że przemieniła się w wampira, milczała. Ojciec zaczął ją więc posądzać o wszystko, począwszy od narkotyków, a skończywszy na tym, że stała się po prostu leniwa. Kłopot w tym, że Della bardzo kochała swojego ojca, i fakt, że go rozczarowywała, łamał jej serce. Kylie czekała, aż Della wróci z kolejnym podmuchem. Ta się jednak nie pojawiła. Czyżby jej przyjaciółka, która bała się duchów, wyczuła jej ojca i uciekła? Nagle otaczająca ją całkowita cisza wydała jej się groźna. – Della? – zawołała. Nikt nie odpowiedział, no chyba że za odpowiedź uznałoby się tę okropną ciszę. Kylie przypomniała sobie kuzyna Delli, Chana, i jego nieproszoną wizytę, którą złożył ledwie kilka dni po jej przyjeździe. Jego obecność też wywołała taką ciszę. Della zapewniła wtedy Kylie, że jej kuzyn tylko żartował, mówiąc o przekąsce, ale po scysji z Krwawymi Braćmi – gangiem wyjętych spod prawa wampirów – gdy mało brakowało, a naprawdę zostałaby przekąską, ciężko jej było zaufać obcemu wampirowi. Jako że cisza się przeciągała, Kylie zmusiła się do mówienia. – Wiem, że ktoś tam jest. – Wstała, licząc na to, że udawanie odwagi sprawi, iż stanie się ona bardziej realna. Znów poczuła gwałtowny podmuch. – Jeśli to ty, Dello, to to nie jest śmieszne. Nikt nie odpowiedział. Kylie stała tak, próbując wymyślić, co ma zrobić. I wtedy to usłyszała. Bardzo cichy szelest krzaków – ktoś stał za nią. Wstrzymała oddech i odwróciła się, by stanąć twarzą w twarz z zagrożeniem.

Rozdział 2 W pierwszej chwili nic nie zauważyła. A potem opuściła niżej wzrok i ujrzała parę oczu lśniących złociście w ciemnościach nocy. To nie były oczy wampira. Nie, to nie był złoty odcień wściekłości czający się w oczach Delli. Te nie należały nawet do człowieka. Pies? Nie. „Wilk”. Prawie się potknęła, robiąc krok do tyłu, a serce mówiło jej, by uciekała. Coś ją jednak powstrzymało. Jedna myśl. „Lucas?” Serce ścisnęło jej się jeszcze bardziej, ale tym razem już nie ze strachu. Poczuła coś jakby tęsknotę. A chwilę później ogarnął ją niesmak i poczucie zdrady. Pociągający wilkołak najpierw ją pocałował, doprowadzając prawie do szaleństwa i sprawiając, że go zapragnęła, a potem uciekł z Fredericką. Kylie spojrzała na skryty za chmurami księżyc. Mimo osłaniającej go szarej mgły widać było, że nie był w pełni. Brakowało do niej jeszcze tygodnia, a wtedy wilkołaki z obozu planowały własną ceremonię. To zaś oznaczało, że wpatrujący się w nią wilk nie był Lucasem. Czyli był prawdziwym wilkiem. Takim dzikim. Czyli powinna się stąd wynosić, nim postanowi ją zaatakować. Znów spojrzała na zwierzę i chociaż wyobrażała sobie, że ujrzy śliniącego się, marszczącego nos i gotowego do skoku zabójcę, stwierdziła, że wilk nie jest tak przerażający. Patrzył na nią tymi złotymi oczami. Chmura przesunęła się i Kylie mogła w świetle księżyca przyjrzeć się uważniej średniej wielkości wilkowi. Miał gęste, raczej szorstkie futro, a jego barwa przechodziła z szarej w rudą. Kylie nie powiedziałaby, że wilk był piękny, ale na pewno nie wyglądał groźnie. Opuścił pysk i zbliżył się do niej. I chociaż nie wydawał się wrogi, zrobiła krok do tyłu. Jakby wyczuł jej strach i przysiadł na łapach, pełen uległości. – Czym ty jesteś? Jesteś udomowiony? – Znów przyszło jej coś do głowy. Prawdziwy wilk nie mógł przecinać powietrza z prędkością dźwięku, ale prawdziwy zmiennokształtny owszem. Wzięła się pod boki i posłała zwierzakowi zimne spojrzenie. – Cholera, Perry, to ty? Perry, potężny zmiennokształtny z obozu, uwielbiał błaznować, a ona miała już serdecznie dość jego wygłupów. Wystarczy tego. – Koniec zabawy, zaraz wytargam cię za uszy. – Kylie oczekiwała, że wokół wilka pojawią się skry, takie jak zawsze, gdy zmiennokształtny przybierał z powrotem ludzką formę. – No już! Żadnych iskier. Zwierzę, wciąż na czterech łapach, przesunęło się o krok do niej. – Nie – stwierdziła Kylie, dochodząc do wniosku, że to jednak prawdziwy wilk. – Zostań tam. Wyciągnęła rękę, a wilk zdawał się rozumieć, o co jej chodzi. – To nic osobistego, ale ja wolę koty. – Jej głos przeszył ciszę, uświadamiając jej znowu, że nie słyszy typowych nocnych odgłosów. Żadnych świerszczy ani ptaków. Nie było słychać nawet wiatru. Spojrzała na czubki

drzew, które były nieruchome niczym na zdjęciu. Wyglądało na to, że nawet teksańska roślinność zamarła z przerażenia. Ogarnął ją niepokój. Znów spojrzała na wilka, coraz bardziej przekonana, że to nie on stanowił tutaj zagrożenie. Nie, cokolwiek to było, było znacznie bardziej niebezpieczne niż to zwierzę. Dreszcz przeszedł ją po plecach, a włoski na karku stanęły dęba. Wilk podskoczył, powąchał powietrze i warknął. Cofnął się o krok, a potem znów na nią spojrzał. Jego złote oczy zdawały się ostrzegać ją przed niebezpieczeństwem. Ale ona nie potrzebowała dalszych ostrzeżeń. Serce jej zamarło. Znów owiał ją chłód, tym razem bliżej, i zostawił po sobie ohydny smród śmierci. Wilk zaczął głośniej warczeć. – Kylie? – z daleka dobiegło ją wołanie. Odwróciła się i w tym momencie znów owiał ją chłód. Tylko tym razem Kylie miała wrażenie, że bardziej się oddalał . Ktokolwiek albo cokolwiek to było, chciało mieć ją samą. Oplotła się ramionami, próbując opanować drżenie, które pojawiło się na samą tę myśl. Wilk pisnął cicho. Odwróciła się do niego i spojrzała mu w oczy. Pochylił głowę, jakby się z nią żegnał, a potem się odwrócił i prawie bezgłośnie zniknął wśród drzew. – Kylie! – Znów usłyszała swoje imię niesione wiatrem. Tym razem rozpoznała głos Dereka. – Tutaj – krzyknęła i nie chcąc być dłużej sama, ruszyła biegiem w jego stronę. *** Biegła w stronę głosu Dereka. Serce waliło jej, gdy omijała drzewa i przeskakiwała nad kępami kłujących krzaków. Wciąż biegła, jakby mogła uciec przed swoim strachem i problemami. O tak, pragnęła zostawić problemy za sobą. Z każdym krokiem czuła, jak strach ją opuszcza, ale problemy wciąż trzymały się mocno. I chociaż nie mogła ich strząsnąć, wysiłek sprawiał jej przyjemność. Dopóki nie zderzyła się z czymś, a raczej… z kimś. Z Derekiem. Jego umięśnione ciało jęknęło i obalił się na ziemię. Kylie straciła równowagę i upadła na niego. Poczuła jego czysty, ostry zapach, a on objął ją opiekuńczo. – Wysłałeś wilka – wyszeptała, wciąż z trudem łapiąc powietrze. Przypomniała sobie, że potrafił się porozumiewać ze zwierzętami. – Jakiego wilka? – Rozejrzał się wokół. – Wszystko w porządku? Przeturlał ich na bok. Jedna jego noga nadal leżała na jej nodze, jego lewa ręka spoczywała na jej brzuchu, zaś dłoń idealnie wpasowała się we wcięcie talii. Jego dotyk pulsował ciepłem i dawał poczucie bezpieczeństwa. Odgarnął jej włosy z twarzy. Spojrzał na nią z niepokojem, a jej gardło się ścisnęło. – Kylie, odezwij się. – W jego głosie słychać było tę samą troskę, którą widziała w jego oczach, i ogarnęło ją ciepło, jakie czuła zawsze wtedy, gdy jej dotykał. – Cholera, wszystko w porządku? Zamrugała i już chciała powiedzieć, że tak, ale nie zdołała skłamać. – Nie, wcale nie jest w porządku. – Co się stało? – Przytulił ją mocniej. Wszystkie jej problemy skupiły się nagle w jedno ostrze i trafiły ją prosto w serce. – Piłam krew. – Wszyscy piliśmy. To część ceremonii – odpowiedział, ale Kylie miała wrażenie, że po prostu starał się powiedzieć to, co pragnęła usłyszeć. – Ale mnie to sprawiło przyjemność. – Wiem – przyznał. – Kiedy piłaś, twoje emocje aż kipiały: namiętność, euforia, radość.

Uniosła odrobinę głowę. – Co to znaczy? Co to właściwie znaczy? – Może po prostu lubisz krew? – odpowiedział ostrożnie. – A może jestem wampirem? – odparła, zamykając oczy i opuszczając głowę. Derek milczał przez dłuższą chwilę, a potem zapytał. – Widziałaś wilka? Mówiłaś coś o wilku? – Tak – odparła. – Dziwnie się zachowywał, wręcz przyjaźnie. – Już go tu nie ma – stwierdził Derek, którego dar pozwalał mu ustalać, czy w pobliżu są jakieś zwierzęta. – To był pewnie jakiś bezpański pies. – Wyglądał jak wilk. – No to krzyżówka. – Pewnie tak – zgodziła się z nim, uznając, że może przesadza. Żadne z nich nie odzywało się przez kilka kolejnych minut. Kylie zamknęła oczy i czerpała przyjemność z bliskości Dereka. Powoli się uspokajała. Kiedy znów otworzyła oczy, gwiazdy nad głową lśniły niczym w bajce. Wysoka trawa huśtała się na wietrze. Derek znów to robił, sprawiał, że świat wokół wyglądał zbyt idealnie. Nawet powietrze zaczęło pachnieć ziołami i dzikim kwieciem. Znów zamknęła oczy, bojąc się dać całkiem wciągnąć w ten świat, który stworzył. – Myślisz, że jesteś wampirem? – odezwał się. Jego pytanie przywróciło ją do rzeczywistości. Spojrzała na niego. – Nie wiem. Jestem taka skołowana. Pogładził ją po policzku. – Czy to naprawdę takie ważne, czym jesteś, Kylie? Dla mnie to nie ma znaczenia. – Oczywiście, że to ważne. – Oparła się na łokciu. – Nie rozumiesz tego, bo wiesz, czym jesteś. Zawsze wiedziałeś. A wszystko, co ja wiedziałam o sobie, kim jestem, czym jestem, kim jest mój ojciec, okazało się nieprawdą. Zostały mi tylko pytania. Nic nie jest takie, jak myślałam. W oczach zalśniły jej łzy. – I… Wargi Dereka dotknęły jej ust. Zamknęła oczy. Słodycz jego pocałunku sprawiła, że zapomniała o wszystkich problemach. Skupiła się na tej chwili. Pozwoliła sobie na moment o wszystkim zapomnieć i tylko czuć. I naprawdę było to wspaniałe. Kiedy się odsunął, nie była na to przygotowana. Otworzyła oczy. Kiedy opadły emocje z pocałunku, nie była już pewna, co sądziła o tym, że zamknął jej usta. Usiadła. – Czemu to zrobiłeś? – Co? – Pocałowałeś mnie, kiedy próbowałam ci to wyjaśnić. Oczy zalśniły mu wesoło. – Nie lubisz, gdy używam mojego daru, by cię uspokajać, więc uznałem, że skorzystam z uroku osobistego. – Skoro to tylko twój urok, a nie dar, to jak to robisz, że wszystko wydaje się jak z bajki? Potrząsnął głową, aż włosy opadły mu na oczy. – Mówiłem już, że tego nie robię. Przechyliła głowę i posłała mu oskarżycielskie spojrzenie. – A jeśli to robię, to nie umyślnie. Naprawdę. Będąc z tobą, czuję się szczęśliwy, a może bycie szczęśliwym sprawia, że mój urok wzrasta. Jego uśmiech był zaraźliwy i wszystkie negatywne emocje natychmiast ją opuściły. Klepnęła go w ramię.

– Myślisz, że jesteś aż tak uroczy? Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Myślę, że lubisz, jak całuję. – Spojrzał na jej usta, na których wciąż czuła ich pocałunek. – Naprawdę? – Zaczęła się droczyć. – Jesteś taki pewny siebie? – Jestem pewny, że już nie jesteś zdenerwowana. A to najważniejsze, prawda? – Przesunął palcem po jej ustach. – Bo naprawdę nie cierpię, kiedy jesteś zdenerwowana. Serce jej się ścisnęło i zaczęła się zastanawiać, czy w ten sposób przyznawał się, że naprawdę wpływa na jej emocje. A z drugiej strony, czy było coś złego w tym, że chciał, by była szczęśliwa, że nie chciał, by płakała? Rany, na co ona czekała? Co powstrzymywało ją przed zgodzeniem się na wszystko, czego pragnął Derek? Na zgodzenie się, by ze sobą chodzili i na… więcej pocałunków i to, gdzie one prowadzą. Przysunęła się bliżej, pragnąc znów go pocałować. – Widzisz – odezwał się wesoło i uniósł brew. – Przyznaj. Przysunął się. Jego usta były tak blisko jej, że wręcz czuła, jak się ruszają, gdy mówił. – Co mam przyznać? – Wciąż się droczyła, licząc, że to doprowadzi go do takiego szaleństwa, jak on doprowadzał ją. – Przyznaj, że lubisz moje pocałunki. A potem zgódź się ze mną chodzić. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się szeroko. – Przyznam, że lubię twoje pocałunki, ale czy ty lubisz moje? – Ponad wszystko. – Zbliżył się jeszcze bardziej. – Zacznij ze mną chodzić. Znów ją pocałował. Najpierw delikatnie, a potem mocniej. Poczuła, jak jego język wślizguje jej się do ust, a potem, jak delikatnie kładzie ją na ziemi. Wsunął rękę pod jej bluzkę i dotknął nagiej skóry na brzuchu. Już wcześniej ją tak dotykał, a ona wiedziała, że nie przesunąłby ręki wyżej, nie naruszyłby jej intymności, dopóki sama nie wyrazi na to zgody. I sama ta świadomość sprawiała, że miała ochotę się zgodzić. Wiedza, że to był jej wybór i że on go uszanuje, znaczyła dla niej bardzo wiele. Ale czy dość, by to zrobić? Sięgnęła do jego ręki, poważnie myśląc o tym, by pozwolić mu przesunąć ją wyżej, pozwolić na… – Oboje musicie wracać do obozu – Przez mgiełkę zauroczenia przebił się niski głos. Kylie i Derek odskoczyli od siebie. Stał nad nimi Burnett, tymczasowy komendant obozu i członek jednostki do spraw istot nadnaturalnych FBI. Kylie zarumieniła się ze wstydu, że zostali z Derekiem przyłapani na obściskiwaniu się w trawie. Derek zdawał się nieporuszony. Poderwał się na nogi i rozejrzał wokół. – Co się stało? Kylie wstała. Dopiero wtedy uświadomiła sobie ponury ton Burnetta i zauważyła, że jego oczy lśnią na czerwono. Znak, że był w gotowości bojowej. Najwyraźniej w okolicy czaiło się jakieś niebezpieczeństwo. – Coś się wydarzyło? – zapytał Derek. – Był tu wcześniej ktoś inny – odparł Burnett. – Kto? – zdołała wydusić Kylie. – Nie wiem. Ale to wampir, żaden z nas. Wracajcie do obozu. – Może powinienem pójść z tobą? – zaproponował Derek. – I zostawić ją samą? – Burnett jeszcze bardziej zmarszczył brwi. Derek spojrzał na nią, a potem znów na Burnetta. – Racja. Dopilnuję, aby bezpiecznie wróciła. Chcesz, żebym potem do ciebie dołączył? – Nie – odparł Burnett. – Dam sobie radę. Tylko miejcie oko na obóz. Uważajcie i nie rozdzielajcie się.

I zostawić ją samą? Pytanie Burnetta wciąż dźwięczało Kylie w głowie i z każdą chwilą czuła się bardziej zirytowana. Chciała powiedzieć, że potrafi o siebie zadbać. Della dostałaby szału, gdyby ktoś zasugerował, że trzeba ją chronić. A potem przypomniała sobie, jak się bała, nim zaczęła biec i odnalazła Dereka. Najwyraźniej nie była taka jak Della. Czy to znaczyło, że nie była wampirem? A może po prostu była wampirem, któremu zabrakło czegokolwiek na kształt odwagi? Czy w ogóle istniały wampiry tchórze? Burnett mówił dalej. – Nie pozwólcie też oddalać się Holiday. Jeśli nie będzie innego wyjścia, to ją zwiążcie, jasne? – Tak. – Derek złapał Kylie za łokieć i ruszył przed siebie. Ani drgnęła. – Czułam to wcześniej – wyjąkała. – Przemknęło kilka razy obok mnie. Zupełnie jakby się ze mną drażniło albo sprawdzało. Przypomniała sobie, jak przelatywało obok, dając jej znać o swoim istnieniu, ale nie pokazując się. – To dziwne. Wampiry zwykle się nie drażnią ani nie sprawdzają – odparł Burnett. – Jeśli widzą ofiarę, to atakują tak, by zabić. A teraz wracajcie do obozu. Przeszły ją ciarki. Derek musiał wyczuć jej strach, bo wyciągnął do niej rękę i uścisnął jej dłoń uspokajająco. Jej strach natychmiast zelżał. – Wracajmy. – Znów wziął ją za łokieć. Jego głos sprawił, że mózg połączył się wreszcie z kończynami i ruszyła. Szli szybko i w milczeniu. W ciemnościach słychać było czasem pohukiwania sowy i cykanie świerszczy. Nie przeszkadzało jej to. Te dźwięki były dobre, oznaczały, że w okolicy nie ma obcych. – Czemu mi nie powiedziałaś, że napadł na ciebie wampir? – zapytał Derek, a w jego głosie słychać było frustrację. – Ja… na początku myślałam, że to Della, a potem… – A potem pomyślała, że to Chan, ale nie mogła powiedzieć Derekowi o Chanie. Obiecała to Delli. – A potem usłyszałam twój głos. I zaczęłam biec i już nie byłam taka przerażona. Spojrzała na jego ponurą minę. – Mówiłam ci o wilku. – Myślę, że wampir to poważniejsza sprawa. – Tak, i bym ci powiedziała, ale… zacząłeś mnie całować. – Więc to moja wina? – powiedział ostrzejszym tonem. – Niejako – odparła. Nie podobało jej się, że był na nią zły, chociaż ledwie kilka minut wcześniej się całowali. Przyspieszyła kroku. Przez następne pięć minut szli w ponurej ciszy. Z każdym krokiem Kylie coraz bardziej sobie uświadamiała, jak głupia była ich kłótnia. – Pewnie należało ci powiedzieć od razu, nie pomyślałam – zaczęła mówić, bojąc się, że Derek nie przyjmie jej zawieszenia broni. Odetchnął głęboko. – Przepraszam. Nie powinienem się tak złościć. – Wyciągnął do niej rękę. – Po prostu przeraża mnie myśl, że… że mogłoby ci się coś stać. Brzmiał poważniej. Jego głos stał się niższy, a potrzeba ochrony nadała mu nowe brzmienie. I chociaż Kylie wciąż czuła się trochę wyprowadzona z równowagi jego założeniem, że nie potrafi sobie sama poradzić, podobała jej się ta nowa postawa. Czuła się bezpieczniej. Tak, z Derekiem czuła się bezpiecznie, ale mimo to rozglądała się wśród drzew, modląc się, by wiatr dalej szumiał i by nie zapadła cisza.

Rozdział 3 Co się stało? – zapytała ją Miranda dwadzieścia minut później. Gdy tylko Derek powiedział Holiday o obcym wampirze, ta nakazała wszystkim zbiórkę w stołówce. W głębi Kylie wciąż się trzęsła. Nie była tylko pewna, czy ze strachu, czy z powodu lodowatego nastroju Delli. Niezadowolenie Delli było odczuwalne z drugiej strony sali. – No już, mów – powiedziała Miranda. – A potem ja mam ci coś do powiedzenia. Kylie znów spojrzała na Dellę. – Bardzo jest na mnie zła? Miranda spojrzała w stronę przyjaciółki. – W skali od jednego do dziesięciu, gdzie dziesięć to wkurzony na maksa wampir, to będzie jakieś piętnaście… i rośnie. – Cudownie – jęknęła Kylie. Miranda wzruszyła ramionami. – Przejdzie jej. Wiesz, jaka ona jest. A teraz mów, co się stało. Kylie potrząsnęła głową. – Uciekłam i… – Ale dlaczego uciekłaś? Czemu… napiłaś się krwi, jakby to było zimne piwo w gorący piątkowy wieczór? Kylie spuściła wzrok. Nie chciała o tym teraz rozmawiać. – Nie wiem. – Smakowało ci, prawda? – W głosie Mirandy słychać było urazę. Kylie zdobyła się tylko na skinienie głową. – No dobra, a potem co się stało? – Miranda wciąż się krzywiła. Kylie z trudem przełknęła ślinę. – No już, mów – warknęła Miranda. – Biegłam i wtedy kogoś wyczułam… jakiegoś wampira. A potem usłyszałam Dereka. Myślę, że wystraszył tego kogoś. Ruszyłam biegiem i znalazłam Dereka i potem żeśmy… – Co? – Miranda nie spuszczała z niej wzroku. „Zaczęliśmy się całować”. – Nic. Pojawił się Burnett. Uderzył ich podmuch powietrza i nagle przed nimi pojawiła się Della. – I powiedziałaś mu na pewno, że podejrzewasz, że to Chan! – Najwyraźniej Della cały czas nasłuchiwała. Kylie spojrzała na Dellę. – Nie, nie powiedziałam. – Kim jest Chan? – zapytała Miranda. – Nikim – warknęła Della. – Pilnuj swojego nosa. Najwyraźniej Della nie chciała, aby ktokolwiek wiedział, że jej wampirzy kuzyn ladaco złamał jedną z podstawowych zasad obozu w Wodospadach Cienia – żadnych odwiedzin bez zgody komendanta. A dotyczyło to zwłaszcza tych, którzy przeciwstawiali się próbom zarządzania stworzeniami nadnaturalnymi przez JBF. Niezadowolona Miranda posłała Delli ponure spojrzenie. – Czy to był Chan? – zapytała Kylie, nie zwracając uwagi na to, że słyszy ich Miranda.

Rozumiała, czemu Della tak chroniła Chana. To on jej pomógł, gdy przechodziła bolesną przemianę, ale skoro już raz złamał zasady, to mógł to zrobić ponownie. – Powiedziałam, że tu nie wróci – warknęła Della. – A skąd ta pewność? – Nagle Kylie przypomniała sobie, jak bała się wtedy w lesie, gdy natknęły się na cwaniackiego kuzyna Delli. Skrzyżowała ręce na piersi i przyjęła pozycję obronną. To, że Della uważała, iż Chan nie jest żadnym zagrożeniem, jeszcze nic nie znaczyło. Równie dobrze mógł należeć do gangu Krwawych Braci. – Bo w odróżnieniu od innych, jemu ufam. Myślałam, że ty i Miranda jesteście moimi przyjaciółkami. Prosiłam tylko, żebyście uszanowały fakt, że ten wieczór jest dla mnie ważny. Że… Frustracja Kylie sięgnęła szczytu. – Cholera, Della. Dlaczego zawsze wszystko ma się kręcić wokół ciebie? – Nim jeszcze przebrzmiały te słowa, ujrzała wyraz oczu Delli. Taki sam, jaki pojawiał się, gdy przyjeżdżali z wizytą jej rodzice. Wyraz, który mówił, że Della czuje się wyrzutkiem. Kylie się opanowała. – Nie chciałam okazać braku szacunku. Po prostu się przeraziłam, jasne? – Dlaczego? – W głosie Delil słuchać było gniew, ale w oczach widać było ból. – Co dlaczego? – zapytała Kylie, chociaż w głębi duszy wiedziała, o co pyta ją Della. Potrzebowała po prostu chwili, by ubrać w słowa to, co chciała powiedzieć, tak, by nie brzmiało tak fatalnie. Della przysunęła się do niej odrobinę. – Przeraziłaś się, bo nie chcesz być wampirem, tak? Uważasz, że jestem potworem, prawda? Jesteś śmiertelnie przerażona, że możesz się stać taka jak ja. To dlatego uciekłaś, prawda? Kylie otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale nie była w stanie wydobyć głosu. Pewnie dlatego, że nie mogła Delli skłamać. Wampirzyca od razu by się zorientowała. Della odwróciła się na pięcie. Kylie wyciągnęła rękę, by ją zatrzymać, ale Delli już nie było. – Gdzie ona poszła? – Kylie rozejrzała się uważnie po stołówce, ale nigdzie nie mogła jej dostrzec. W sali było mnóstwo przejętych, kręcących się wciąż obozowiczów. – Poczekaj, aż ochłonie – powiedziała Miranda. – Nie mogę. – Kylie wiedziała, jak bardzo zraniła Dellę. W końcu zauważyła jej czarne jak noc włosy za grupą zmiennokształtnych. Ruszyła w jej stronę, a Miranda poszła za nią. – Nie możesz jej po prostu dać trochę czasu? – Odejdź – warknęła Della, nim Kylie zdążyła się zatrzymać. – Nie – odparła stanowczo Kylie. Oczy Delli lśniły złociście z wściekłości. Uniosła górną wargę na tyle, by odsłonić potężne kły. Kiedyś taka postawa przeraziłaby Kylie na śmierć, ale te czasy już minęły. Nie bała się Delli. – Nie uważam, że jesteś potworem – odezwała się. – Ale to nie zmienia faktu, że się przestraszyłam. – Kłamiesz – warknęła Della. – Nie kłamię. Jak chcesz, to możesz mi sprawdzić puls – powiedziała Kylie. – Posłuchaj mojego serca. Della odwróciła się, ale tym razem Kylie zdążyła złapać ją za rękę. – Nawet nie próbuj ode mnie odchodzić – zawołała. – Puszczaj – wymamrotała Della.

Kylie ani drgnęła, a wtedy wampirzyca odwróciła się do niej, szczerząc kły. Oczy jej lśniły. Kylie usłyszała w tłumie szmer. Najwyraźniej ich dyskusja zwróciła uwagę innych. Della także to usłyszała, bo rozejrzała się wokół i syknęła. Stojący bliżej ludzie uciekli jak przerażone myszy. Kylie wciąż się nie bała. – Em… my też powinnyśmy odejść. – Miranda dała Kylie kuksańca. – Ona jest naprawdę wściekła. Kylie nie patrzyła na Mirandę. Wciąż wpatrywała się w Dellę, okazując jej, że się nie boi. – Nie odejdę, dopóki ona mnie nie wysłucha. – Nie muszę cię słuchać. Wiem, co myślisz. – Wściekłe spojrzenie Delli przepełniał ból. – To niesprawiedliwe. – Kylie również zmierzyła wampirzycę wzrokiem. – Niesprawiedliwe jest to, że myślałam, iż jesteś moją przyjaciółką. – W złocistych oczach coraz wyraźniej widać było ból. – Jestem twoją przyjaciółką. Dałam ci moją krew – powiedziała Kylie. – Ja też – dodała nerwowo Miranda. Mina Delli się nie zmieniła, a Kylie mówiła dalej. – I pamiętam, jak opowiadałaś, jak bardzo się bałaś, gdy odkryłaś, że się przemieniasz. Mówiłaś, że byłaś przerażona tym, co się działo. Że nie chciałaś się przemieniać. Della znów się odwróciła, by odejść, ale Kylie wciąż mówiła i nie puszczała jej ręki. – Czy tylko ty masz prawo do strachu? Kylie poczuła, jak coś dusi ją w piersiach, a oczy wypełniają się łzami. – Czy jesteś tak wyjątkowa, że nikt inny nie ma prawa tego czuć? – Kylie bała się, że w tym momencie Della ucieknie, a może nawet wyrwie jej przy okazji ramię ze stawu. Jednak tego nie zrobiła, ale też nie odwróciła się do niej. Stała tak tylko przez kilka długich sekund. Jedna. Dwie. Trzy. Kylie liczyła i czekała, mając nadzieję, że… – No dobrze – rzuciła poirytowana Della i w końcu się odwróciła. Jej oczy nie pałały już złotem. Opuściła wzrok, a potem spojrzała na przyjaciółkę. – Masz rację. – Odwróciła się na chwilę. – Przepraszam. – Cholera – powiedziała trochę za głośno Miranda. – Nie wiedziałam, że wampiry w ogóle przepraszają. Della posłała Mirandzie lodowate spojrzenie. – Ciebie nie przepraszałam. Więc lepiej wsiadaj na miotłę i leć do Timbuktu, o ile twoje pokręcone, dyslektyczne wyczucie kierunku cię tam doprowadzi. I nie wracaj. Miranda zrobiła krok w stronę Delli. – Jesteś taka okropna… Della znów odsłoniła kły i warknęła: – Słyszałam, jak powiedziałaś Helen, że krew jest obrzydliwa. Obiecałaś, że uszanujesz… – Czy bycie szczerym oznacza brak poszanowania? – zapytała Miranda. Kylie stanęła między nimi. – Możecie się pojedynkować na słowa, przezywać, a nawet pozabijać później, ale teraz… – Spojrzała na Mirandę. – Potrzebuję chwili sam na sam z Dellą. Proszę. Miranda uniosła odrobinę podbródek. Nie podobało jej się to, ale odeszła. Taka właśnie była. Wkurzała się w mgnieniu oka, prawie tak szybko jak Della, ale równie szybko się uspokajała. Za to Della… o, ta dziewczyna potrafiła chować urazę. I chociaż udawała, że nic nie może jej zranić, to Kylie wiedziała, że w głębi serca jest jeszcze bardziej niepewna niż Miranda. Kiedy w końcu zostały same, popatrzyły na siebie. Kylie odezwała się pierwsza. – Też przepraszam. Nie chciałam okazać braku szacunku twojej kulturze. Po prostu

wpadłam w panikę. Della skinęła głową. – Rozumiem. Na początku nie rozumiałam, ale teraz już tak. Westchnęła, a na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech. – Była cudowna, prawda? Krew, smakowała ci? Kylie nie była z tego dumna, ale przyznała jej rację. – Była świetna. Della dotknęła jej ręki. – Ale wciąż jesteś ciepła. Kylie skinęła głową. – Gdybym była wampirem, to chyba już zrobiłabym się zimna? – Nie wiem – odpowiedziała szczerze Della. – Może jeszcze nie zaczęłaś się przemieniać. Ale przemienisz się. Kylie przypomniała sobie, jak Della mówiła, że podczas przemiany człowiek czuje się tak, jakby w żyłach płynęła mu gotująca się woda. – Będę przy tobie – powiedziała Della, jakby czytała przyjaciółce w myślach. – Pomogę ci przez to przejść. Jeśli coś takiego się stanie. Nie będziesz sama. Pamiętam chyba większość tego, co robił dla mnie Chan. – Wiem, że będziesz. – Kylie próbowała się uśmiechnąć. I wtedy ujrzała Mirandę, patrzącą na nie z daleka, niczym zagubiony szczeniaczek. Zrobiło jej się głupio, że poprosiła ją, aby zostawiła je same. – I Miranda też. Będzie przy mnie. I przy tobie. I naprawdę, ale to naprawdę chciałabym, abyście przestały się tak strasznie kłócić. Della wzruszyła ramionami. – Ona tak łatwo wyprowadza mnie z równowagi… – A ty ją – zauważyła Kylie. – Tak, ale ona nie jest jak ty. Ty zdajesz się doskonale wiedzieć, co czuję, zawsze umiesz powiedzieć to, co trzeba. – Della w zamyśleniu zmarszczyła brwi. – Zupełnie jakbyś była empatą, no wiesz, jak Derek, Holiday i ty, umiecie odczytywać emocje? – Nie – powiedziała Kylie, ale w głębi duszy zaczęła się zastanawiać. Zawsze umiała rozpoznawać emocje innych. Jak w przypadku jej mamy. Zawsze czuła, że jest coś, co powstrzymuje jej matkę od pełnego zadzierzgnięcia więzi. – Wszystko w porządku? – za plecami rozległ się znajomy żeński głos. Kylie i Della odwróciły się do Holiday. – Tak – powiedziały chórem. Holiday lekko ścisnęła ramię Kylie. – Musimy pogadać o tym, co się dziś wydarzyło, jak tylko wszystko się uspokoi. Kylie skinęła głową i chociaż dotyk Holiday był budujący, to nie mogła powstrzymać myśli, że Holiday dotknęła ją po to, by sprawdzić jej temperaturę, ustalić, czy nie przemieniła się w wampira. – Jeszcze dziś, dobrze? – zapytała Holiday. – Jasne. – Kylie chciała porozmawiać z Holiday, ale podejrzewała, że komendantka obozu powie jej to co zawsze. Nie mam odpowiedzi. Myślę, że sama musisz to ustalić. Tylko jak Kylie miała to ustalić? Plan, by wydobyć informacje od Daniela, poszedł się paść. I co teraz? Dźwięk telefonu Holiday przywrócił Kylie do rzeczywistości. Holiday natychmiast odebrała komórkę. – Burnett? – Zrobiła ponurą minę. – Nie. To pomyłka. Kylie usłyszała w jej głosie rozczarowanie. Komendantka obozu wyraźnie niepokoiła się

o Burnetta. I część tego niepokoju udzieliła się Kylie. To ona uciekła z uroczystości wampirów – jeśli coś stanie się Burnettowi, będzie to jej wina. Rozejrzała się po wnętrzu jadalni, próbując opanować poczucie winy. A potem przypomniała sobie, ze Burnett był chyba ostatnią osobą na świecie, która nie potrafiłaby o siebie zadbać. Miał ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu, składał się z samych mięśni, a do tego dysponował jednymi z najpotężniejszych wampirzych mocy. A przynajmniej tak mówiła Della. Od kiedy Burnett został tymczasowym komendantem, Della została niejako jego fanką. – Na pewno nic mu nie jest – odezwała się Kylie, siadając na krześle. – Z nim nikt nie ma szans – zawołała Della. Tyle że żaden z tych komentarzy nic nie dał. Holiday wciąż miała zaniepokojoną minę. I to nie był zwykły niepokój. Kylie wyczuła, że oboje byli sobą zainteresowani, gdy po raz pierwszy zobaczyła ich razem. To, że Holiday nie chciała się z nikim wiązać, nie oznaczało, że jej na nim nie zależało. Holiday wybrała numer, a po chwili zatrzasnęła klapkę. – Czemu wyłączył telefon? – Zmrużyła oczy. – Przecież musiał wiedzieć, że będę chciała z nim porozmawiać. – Na to mogę odpowiedzieć – odezwała się Della. – Widzisz, kiedy jesteś w lesie i kogoś szukasz, chcesz go znaleźć, zanim ten ktoś znajdzie ciebie, to dzwoniący telefon jest ostatnią rzeczą, jaka mogłaby ci pomóc. Słowa Delli sprawiły tylko, że Holiday się skrzywiła. – Mógł zadzwonić, zanim zniknął. Jest po prostu… trudny. Naprawdę nie mogę się doczekać, kiedy zatrudnią kogoś innego. Z tym facetem po prostu nie da się pracować. Della uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Nie możesz z nim pracować, mówisz, że go nie lubisz, a tak się o niego martwisz. – Nie martwię się… to znaczy… martwię, ale… nie tak… – Jakby ci na nim zależało – dokończyła za nią Della, a potem mówiła dalej. – Jakby cię pociągał? A może jednak cię pociąga? Wiesz, można by założyć… – Pociągam cię? – rozległ się niski głos Burnetta, a on sam stanął za Holiday. Holiday zarumieniła się, ale Kylie nie była pewna, czy ze złości, czy z zażenowania. Burnett spojrzał jej w oczy i skinął głową. Kylie przypomniało się, co robiła ostatnim razem, gdy Burnett ją zaskoczył, i także się zarumieniła. – A więc żyjesz – warknęła Holiday. Chociaż w jej głosie dźwięczał gniew, mina mówiła coś zupełnie innego, wyrażała szczerą ulgę. Widząc to, Kylie zapomniała o własnym wstydzie. Nie było już wątpliwości. Holiday zależało na Burnetcie. I to pewnie bardziej, niż chciała przyznać. – Nie odpowiedziałaś – stwierdził. – Pociągam cię czy nie? Holiday wyprężyła się i zaczęła mówić. – Della założyła, że możesz mnie pociągać. A wiesz, co mówią o założeniach? – Że często się sprawdzają? – odparła Della i dała Kylie kuksańca. Holiday posłała jej ostrzegawcze spojrzenie, a potem ruszyła przed siebie. Zrobiła trzy kroki, po czym odwróciła się gwałtownie. – Idziesz? – prychnęła. – Nie prosiłaś mnie o to – odparł Burnett. – No cóż, założyłam, że domyślisz się, iż musimy omówić to, co się wydarzyło. Uniósł jedną ciemną brew.

– A dopiero co mówiłaś coś o założeniach… Della uśmiechnęła się szeroko, najwyraźniej Holiday i Burnett doskonale ją bawili, ale myśli Kylie poszły w inną stronę. Odchrząknęła. – Czy nie zgodziliście się mówić nam o wszystkim otwarcie? Więc czemu wychodzicie? Czemu nie możemy wszyscy tego usłyszeć? Holiday zmarszczyła brwi. – Ona ma rację – Burnett uniósł dłonie. – Tak powiedziałaś na spotkaniu. I to chyba na tym samym, na którym nazwałaś mnie idiotą. Oczy Holiday zalśniły ze złości. Wyglądało na to, że ten facet nie wiedział, kiedy trzymać gębę na kłódkę. – Dobrze – wysyczała Holiday przez zaciśnięte zęby. Patrzyli na siebie bez mrugnięcia. A kiedy cisza się przedłużała, Holiday westchnęła głęboko. – To może ty zabierzesz głos? – Myślę, że dam sobie radę – odpowiedział Burnett, ale z jego miny można było wywnioskować, że nie lubił przemawiać do większych grup. Kylie miała wrażenie, że Holiday doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Holiday odeszła. Burnett popatrzył za nią. – Nie wiem, co jest gorsze. Mówienie do wszystkich czy rozmawianie z nią sam na sam. – Spojrzał na Kylie i skrzywił się, zupełnie jakby nie chciał tego powiedzieć głośno. A nim ruszył na przód sali, spojrzał na Dellę. Kylie mogłaby przysiąc, że rzucił do niej bezgłośne „dziękuję”. Kiedy odszedł, Kylie przyjrzała się Delli. – Od kiedy wiedziałaś, że Burnett jest w sali? – Mniej więcej od chwili, gdy podeszła tu Holiday. – Della uśmiechnęła się szeroko. – No wiesz, my wampiry musimy trzymać się razem. Dała Kylie kuksańca, jakby mówiła, że jest jedną z nich. Kylie nie była o tym przekonana. A z drugiej strony… Drzwi do stołówki otworzyły się i wszedł Derek. Natychmiast na nią spojrzał. Jego słodki uśmiech przypomniał jej o ich pocałunkach. Ciepło tego wspomnienia wypełniło jej wnętrze i w tej samej chwili jej skórę ogarnął nienaturalny ziąb. Dostała gęsiej skórki i znów usłyszała: Musisz to powstrzymać. Musisz. Albo to stanie się komuś, kogo kochasz. Niedługo. Niedługo. To się stanie niedługo. – Kto? Jak niedługo? – wyszeptała Kylie. Duch pojawił się ledwie pół metra od twarzy Kylie. Zjawa wciąż była w zakrwawionej sukni, tyle że tym razem krew spływała na podłogę. Zaparło jej dech i chociaż była to ostatnia rzecz, o jakiej chciała teraz myśleć, to jej mózg przejął dowodzenie i skupił się na słodkim, pociągającym smaku krwi. – Co niedługo? – zapytała Della. Kylie uniosła wzrok znad coraz większej kałuży krwi i spojrzała w lekko skośne oczy Delli, wskazujące na jej azjatyckie korzenie. A potem te oczy rozszerzyły się z przerażenia. Della zadrżała i cofnęła się o krok. – Znów masz towarzystwo, prawda? – I odbiegła. W tym samym momencie kilkoro innych obozowiczów zaczęło się cofać, jakby też wyczuli, co się dzieje. Kylie poczuła się jak wyrzutek. Gardło jej się ścisnęło, a oczy zapiekły. Starała się powstrzymać łzy. A kiedy znów spojrzała na ducha, ten zniknął, a powietrze stało się ciepłe. Ogarnęła ją frustracja spowodowana tymi wszystkimi pytaniami bez odpowiedzi.

Całe jej cholerne życie było jednym wielkim pytaniem. – Proszę o uwagę. – Rozległ się głęboki, stanowczy głos Burnetta. – Wiem, że wszyscy jesteście ciekawi tego, co wydarzyło się dziś wieczorem. A ponieważ Kylie przypomniała Holiday i mnie, że obiecaliśmy dzielić się z wami informacjami, postanowiłem wszystko wyjaśnić.

Rozdział 4 Słuchając Burnetta, Kylie trochę się rozluźniła. Wszyscy skupili się na nim. – Dziś wieczór mieliśmy w obozie nieproszonego gościa – wyjaśnił Burnett. – Wampira. – Czy był z gangu? Tego, który zaatakował was w rezerwacie? – zapytała Helen i rzuciła okiem na Kylie, która podeszła bliżej, by nie uronić nic z wypowiedzi Burnetta. – Nie jestem pewien. – Rozejrzał się po sali, jakby kogoś szukał. A kiedy dostrzegł Holiday, rozpogodził się lekko. – Ale – mówił dalej – nie sądzę, aby zjawił się tu na polowanie. Gdyby chciał zabić, to natkną się na łatwą zdobycz, ale nie wykorzystał okazji. Tym razem spojrzał na Kylie, dając jej jasno do zrozumienia, że jest „łatwą zdobyczą”. „Łatwa zdobycz”. Może i zdobycz, ale czy taka łatwa? To zdenerwowało Kylie bardziej, niż chciałaby przyznać. No dobrze, może i nie była superbohaterką, ale podjęła walkę z Krwawymi Braćmi. Owszem, Daniel jej trochę pomógł, ale mimo wszystko, walczyła tak jak pozostali. I co, zero uznania? Burnett odchrząknął. – Bardzo możliwe, że to był po prostu ktoś zainteresowany obozem. Kylie przypomniała sobie, jak wielkie czuła zagrożenie podczas tych kilku chwil, kiedy czuła obecność wampira. To nie była czysta ciekawość. Czuła groźbę. Gdyby nie Derek, to nie wiadomo, co by się stało, ale raczej nic dobrego. – A może był to ktoś z gangu, kto chciał nam dać do zrozumienia, że nie uciekli z podwiniętym ogonem. Mógł to być także czyjś przyjaciel lub krewny, który nie chciał złożyć oficjalnej wizyty. Jeśli ktokolwiek z was ma jakiegoś znajomego wampira, który mógłby próbować czegoś takiego, to poinformujcie tę osobę wyraźnie, że wchodzenie na teren obozu bez naszej zgody uznawane jest za poważne wykroczenie. Jeśli ją znajdę, to potraktuję jak wroga. I to się tyczy wszystkich ras, nawet ludzi. Kylie miała nadzieję, że Della tego słucha. Jej samej nie zależało specjalnie na Chanie, ale wiedziała, że dla Delli jest ważny i dlatego nie chciała, aby przytrafiło mu się coś złego. Spojrzenie Burnetta zrobiło się zimne, gdy wygłaszał te ostrzeżenia. – Nie sądzę, aby to była poważna groźba, ale uważam, że powinniśmy pozostać czujni. Gang Krwawych Braci już raz zachował się na tyle głupio, by czegoś próbować. Mogą być dość głupi, by próbować ponownie. – Nie rozumiem, czemu są przeciwko nam – odezwał się jeden z kumpli Mirandy od czarownic. – Ja odpowiem na to pytanie – powiedziała Holiday i podeszła do Burnetta. – Pewnie zauważyliście, że jest z nami więcej wampirów niż istot jakiegokolwiek innego rodzaju. Powód jest prosty. Wirus może ominąć tyle pokoleń, że rodzice nowo przemienionego wampira mogą nawet nie zdawać sobie sprawy z tego, że istoty nadnaturalne istnieją. A to sprawia, że mieszkanie w domu dla świeżo przemienionych wampirów może być bardzo trudne, więc wiele z nich przyłączało się do gangów. Od kiedy otwarto obóz, uratowaliśmy ponad czterysta nowo przemienionych wampirów przed zejściem na złą drogę. Oczywiście, gwałtownie ograniczyliśmy napływ nowych członków do gangów. Gangi uważają, że obóz w Wodospadach Cienia stanowi zagrożenie dla ich rozwoju. – Zamilkła. – Czy są pytania? Kiedy nikt się nie odezwał, Holiday dodała. – Jako że jest już prawie druga nad ranem, to proponuję, aby wszyscy udali się do swoich

domków i trochę odpoczęli. Ale pamiętajcie, o czym mówił Burnett. Bądźcie czujni. Kiedy tłum zaczął się rozchodzić, Kylie skierowała się do Mirandy, która stała w kącie sali i grała w coś na komórce. Gdy ujrzała Kylie, przechyliła na bok głowę i uśmiechnęła się brzydko, co dziewczynie nasunęło na myśl słodkiego, ale wkurzonego szczeniaczka. – Och, więc kiedy już wszyscy cię opuścili, postanowiłaś się do mnie przyłączyć – stwierdziła Miranda. Kylie zmarszczyła brwi. – Zraniłam uczucia Delli i musiałam ją przeprosić – powiedziała. „I nie mogłabym tego zrobić, gdybyście dalej skakały sobie do oczu”, dodała w duchu. – Ale nie obchodzi cię, czy zraniłaś moje uczucia – odparła Miranda. – Dobrze wiedzieć, gdzie jest moje miejsce. – Chyba w to nie wierzysz? – odrzekła Kylie. – Nie? – Miranda potrząsnęła głową, a jej kolorowe, różowo-czarnozielone włosy aż podskoczyły. – Czyli teraz tak to będzie wyglądało? Jesteście wampirami i nie chcecie się już ze mną kolegować? – Nie. Wcale nie. I… nie wiemy, czy jestem wampirem. – Krew ci smakowała. – To jeszcze nie robi ze mnie wampira. – Kylie znów zaczęła ogarniać irytacja, ale gdy spojrzała w oczy Mirandy i ujrzała, jak niepewnie czuje się jej przyjaciółka, zapominała o własnych lękach. – I, dla twojej informacji, przepraszam, że zraniłam twoje uczucia. Nie chciałam. – I, dla twojej informacji, ja też nie chciałam – dodała, podchodząc do nich, Della. – Rany. – Miranda spojrzała na Dellę. – To prawie przeprosiny. I to dla dyslektycznej czarownicy. – Nie przeciągaj struny – odezwała się Della. – Dobra. – Oczy Mirandy zalśniły wesoło. – Zawrzyjmy pakt, że bez względu na to, czym okaże się Kylie, bez względu na to, co się stanie, będziemy się trzymać razem. Della prychnęła. – Skąd ty się urwałaś? Już zawarłyśmy taki pakt. Ruszyły w stronę drzwi, ale zatrzymały się, gdy Holiday zawołała Kylie. – Możemy chwilę porozmawiać? – zapytała komendantka obozu. Della i Miranda powiedziały, że poczekają na zewnątrz. Kylie podeszła do Holiday. – Wiem, że chcesz porozmawiać o tym, co się dziś wydarzyło, ale chciałabym najpierw mieć za sobą rozmowę z Burnettem. Mogę potem wstąpić do waszego domku i porozmawiać z tobą u ciebie w pokoju? Kylie przypomniała sobie, że Holiday wysłała już wszystkich do łóżek. – Jeśli chcesz, możemy porozmawiać rano. – Nie. – Holiday zmarszczyła brew. – Nie chcesz porozmawiać o tym jeszcze dziś? Uznała, że nie będzie się siliła na grzeczność. – Tak, chciałabym. Holiday przytuliła ją lekko. – Będzie dobrze. Kylie uświadomiła sobie, że nie jest już tak przerażona wizją tego, że może być wampirem, ale wciąż czuła się rozdarta. – Wiem. – Uśmiechnęła się, mając nadzieję, że jej głos brzmiał pewniej, niż się czuła. Kiedy wyszła na zewnątrz, nikogo już nie było poza Mirandą i Dellą, które siedziały na ganku biura na dużych białych fotelach na biegunach.

– Czego chciała? – zapytała Miranda. – Powiedzieć mi, że za kilka minut zajrzy do naszego domku porozmawiać. – O czym? – zapytała Della. – O różnych rzeczach. – Nie chciała znów zaczynać dyskusji z Dellą o wampirach. Miranda zeskoczyła z fotela. – Gotowe? Ruszyły w stronę domku. Ciemności rozpraszało światło księżyca i gwiazd. Noc rozbrzmiewała typowymi dla niej dźwiękami, za co Kylie była naprawdę wdzięczna. To ich brak ją niepokoił. – Zostałam dziś w nocy pocałowana – wyrzuciła z siebie Miranda. – Jej – zawołała Kylie. – Perry wreszcie wziął się w garść? – Najwyższa pora, by pokazał jaja – roześmiała się Della. – To nie był Perry. – Miranda kopnęła coś na dróżce. – Nie Perry? – Kylie złapała Mirandę za łokieć. – To kto? – Właśnie, kto? – Della spojrzała ostro na Mirandę. – Jeśli powiesz, że Steve, to skopię twój wiedźmi zad. Wiesz, że mnie interesuje. – To nie był twój zmiennokształtny Steve – prychnęła Miranda. – To był Kevin. Kylie szczęka opadła. – Nie, Kevin? Współlokator Perry’ego i jego dobry kumpel? Powiedz, że to nie ten Kevin. – Dobrze, nic nie będę mówić. – Miranda ukryła twarz w dłoniach. – I co ja mam zrobić? Spojrzała na nie przez palce. – Nie jest dobrze – stwierdziła Kylie. Miranda wciąż wpatrywała się w nie przez palce. – Nie chciałam, żeby to się stało. – Opuściła ręce. – W… wracałam do domku, bo pomyślałam, że może tam jesteś, i wpadłam na Kevina. Martwiłam się o ciebie. Zaczęliśmy iść razem i rozmawiać i wtedy… wtedy on mnie pocałował i… – I co? – zapytała Della. – Nie powstrzymałam go. – Ale czy było fajnie? – zapytała Della. – No… trochę. Nie wiem. Czemu mam takie wyrzuty sumienia? Kylie spojrzała na Mirandę. – Bo sprawiałaś wrażenie, jakbyś lubiła Perry’ego. – Ale Perry nie sprawia wrażenia, jakby lubił mnie. No owszem, czasem siada ze mną podczas posiłków, ale gdyby mnie naprawdę lubił, to już by mnie chyba pocałował czy coś? – Myślę, że jest po prostu onieśmielony – stwierdziła Kylie. – A ja myślę, że nie ma jaj – dodała Della. – Przestań! – Miranda poczerwieniała. – Co? – zapytała Della. – Przestań mówić o jego genitaliach. To takie ordynarne i mi się nie podoba. Della uśmiechnęła się od ucha do ucha. – U la la, ktoś lubi Perry’go tak bardzo, że aż nie pozwala obrażać jego klejnotów. – No i co z tego, że go lubię? Jakie to ma dla ciebie znaczenie? – Miranda wzięła się pod boki. – Żadne – odparła znudzonym tonem Della. – Ale może mieć znaczenie dla Kevina, skoro się z nim obśliniałaś dziś w nocy. – Przestańcie – zawołała Kylie. – Rany, nie możecie nawet piętnastu minut wytrzymać

bez kłótni? – Ona zaczęła – zawołały jednocześnie Della i Miranda. Kylie spojrzała na koleżanki. – Obie zaczęłyście. I obie musicie przestać. Mam tego potąd. – Uniosła dłoń do czoła. – Naprawdę… – Ciii. – Della położyła palec na ustach Kylie. – Co? – Wyszeptała Miranda. – Wiesz, co to znaczy „cii”? – Zapytała Della. Kylie odsunęła palec Delli od ust i zaczęła nasłuchiwać. Zapadła cisza. Nie była to kompletna cisza, bo z daleka słychać było owady i ptaki, ale wokół nich wszystko znieruchomiało. Kylie nachyliła się i szepnęła. – Czy to kolejny wampir?

Rozdział 5 Della uniosła głowę. – Nie wampir. To wilk. Idzie za nami od kilku minut. Wyczułam go jakiś czas temu. Sądziłam, że tylko przechodzi obok, ale jednak nie. – Wskazała w stronę lasu. – Co wilk robi tak blisko obozu? – zapytała Miranda. I wtedy Kylie przypomniała sobie napotkanego wieczorem wilka. Derek się tym nie przejął, więc Kylie też nie. – Chcecie zobaczyć, jak skopię mu zad? – Oczy Delli zalśniły, jakby ten pomysł wyjątkowo przypadł jej do gustu. Kylie pomyślała o uległej postawie wilka. Nie był groźny. – Nie, nie chcę patrzeć, jak skopujesz mu zad. – Złapała Dellę za łokieć. – Czemu nie? – zapytała Della. – To nie wilkołak. To zwykłe zwierzę. – Tak, zwykłe żywe zwierzę. Nie robi nam krzywdy – powiedziała Kylie. – Więc czemu ty miałabyś mu zrobić krzywdę? – Idzie za nami, to niepokojące – odparła Della. Miranda nachyliła się do nich. – Trudno mi to mówić, ale muszę zgodzić się z Dellą. To niepokojące. Kylie spojrzała w stronę lasu i dostrzegła pomiędzy drzewami wpatrujące się w nią złote oczy. Przeszedł ją dreszcz. Może i było to niepokojące, ale wilk nie robił nikomu nic złego. I wtedy przyszło jej do głowy, że pojawienie się wilka może być jakąś wiadomością albo elementem układanki. A może było tak, jak mówił Derek? To był zwykły mieszaniec wilka i szukał towarzystwa? – O rany, czy to jego oczy? – Miranda wskazała w jego stronę. – Tak – warknęła Della. – I wcale mi się nie podobają. Naprawdę mam ochotę skopać mu zad. Uświadomiwszy sobie, że Della mówi poważnie, Kylie złapała jakiś kamień i rzuciła w stronę wilka. – Uciekaj – krzyknęła. Krzaki zaszeleściły, gdy zwierzę rzuciło się do ucieczki. Spojrzała na koleżanki. – No i po kłopocie. Nie ma go. Zadowolone? Znów zaczęły cykać owady. – Nie bardzo – odparła Della. – Byłoby zabawniej, gdybym zrobiła to po swojemu. Chętnie bym coś przekąsiła. – Chyba byś go nie zabiła? – oburzyła się Kylie. – Tylko troszkę – uśmiechnęła się od ucha do ucha Della. Kylie przewróciła oczami i naprawdę miała nadzieję, że Della żartuje. – Poszedł sobie? – Miranda rozejrzała się wokół. – Tak – odparła Della i ruszyła, ale Kylie obejrzała się jeszcze, rozważając, czemu wilk się tutaj pojawił. I nagle przyszło jej coś do głowy, aż serce zaczęło jej mocniej bić. Czyżby to Lucas próbował jej przesłać wiadomość? – To, wracając do mojego problemu – odezwała się Miranda, gdy dotarły do domku – co mam zrobić z Kevinem? – To proste. – Della wskoczyła na ganek. Odwróciła się i spojrzała na Mirandę. – Musisz się zdecydować.

Wyciągnęła prawą dłoń. – Chcesz Kevina? Wyciągnęła lewą. – Czy Perry’ego? To naprawdę nie takie trudne. Kevin? – Uniosła prawą rękę. – Czy Perry? – Uniosła wyżej lewą. – A jeśli wybiorę Perry’ego, a on nie wybierze mnie? Nigdy nie odważy się zrobić pierwszego kroku? Nie pocałuje mnie? Co, jeśli zostanę najstarszą wiedźmią dziewicą na świecie? – To będziesz wiedziała, że źle wybrałaś. – Della wzruszyła ramionami. – Nie jesteś zbyt pomocna. – Miranda spojrzała na Kylie. – A co ty myślisz? – Myślę… – Kylie przypomniała sobie, jak całowała się tego wieczora z Derekiem i pragnęła, by sytuacja między nimi się zmieniła, ale czuła też, że zawsze coś ją powstrzymuje przed tym krokiem. A potem pomyślała o tym, jak nie mogła wybrać pomiędzy Derekiem a Lucasem. – Myślę, że nie powinnaś prosić mnie o radę w kwestii związków. Jestem w tym do niczego. – Kylie wbiegła po schodkach i wpadła do domku. Pół godziny później leżała już w łóżku ze swoim kotkiem, którego podarował jej Lucas. Słyszała, jak za drzwiami Miranda i Della rozmawiają z Holiday. Kiedy komendantka zapukała do jej drzwi, Kylie nasunęła koc na głowę i zamknęła oczy. Czuła, jak jej kotek wspina się na nią i drapie koc. Nie chodziło o to, że nie chciała rozmawiać z Holiday, po prostu obawiała się, że to nic nie da. Ile już razy słyszała, jak Holiday mówi „nie wiem, Kylie, to coś, co musisz odkryć sama”. Czemu ta rozmowa miałaby wyglądać inaczej? Czy to nie była definicja szaleństwa? Robienie wielokrotnie tej samej rzeczy z założeniem, że da inne rezultaty? – Kylie? – Holiday zastukała do drzwi. – Wejdź – zawołała, nie zdejmując koca z głowy. Usłyszała skrzypienie otwieranych i zamykanych drzwi do jej malutkiego pokoiku, a na koniec kroki Holiday. – To nie było zbyt entuzjastyczne powitanie – odezwała się komendantka. – Mam udawać? – Kylie ściągnęła koc z głowy i usiadła. Łapek podszedł bliżej i wtulił się w nią. Holiday uśmiechnęła się i usiadła na jej łóżku. – Wiem, że to trudne. – Nie wiesz nawet połowy. – Kylie podciągnęła kolana pod brodę i obserwowała, jak Łapek podszedł do komendantki i zaczął się ocierać o jej rękę. – Miałam plan, jak to wszystko ustalić. Musiałam tylko namówić Daniela, by pojawił się i został ze mną na tyle długo, aby powiedzieć mi, czym był, a dzięki temu wiedziałabym, czym ja jestem. Dziś wieczór w końcu się pojawił, ale nie potrafił odpowiedzieć na moje pytania. – Dziewczynie ścisnęło się gardło. Holiday spojrzała na nią zaskoczona. – Jak to nie potrafił? – Bo był adoptowany. Nie wiedział, że nie jest człowiekiem, dopóki nie skończył osiemnastu lat. A teraz nie wiem już w ogóle, jak się zabrać za szukanie odpowiedzi. – Coś wymyślisz – odpowiedziała Holiday, głaszcząc Łapka od głowy do ogona. – Jestem o tym przekonana. Kylie zapiekły oczy, co oznaczało, że zaraz pojawią się łzy. – Czy to, że krew mi smakuje, oznacza, że jestem wampirem? Holiday się zawahała.

– Czekaj. Niech zgadnę. Nie wiesz, prawda? I potem powiesz, że to pewnie coś, co sama muszę ustalić. – Kylie otarła pierwsze łzy. Holiday westchnęła ciężko i wzięła ją za rękę. – Masz tylko trochę racji. Rzeczywiście, nie wiem, czy jesteś wampirem. Ale myślę, że samo to, iż smakuje ci krew, nie oznacza od razu, że jesteś wampirem. Wiem, że są ludzie, którzy lubią pić krew, a nie są przez to wampirami. Nawet jeśli część z nich to wariaci, którzy uważają się za wampiry. – Więc to wszystko może być bez znaczenia? – Kylie zabrała rękę. – Tak, to może bez znaczenia. – W głosie Holiday słychać było wątpliwości. – Ale ty w to nie wierzysz. – Sądzę, że to ma znaczenie. Tylko nie wiem, czy akurat oznacza, że jesteś wampirem. – A co to w takim razie może znaczyć? Holiday spojrzała na Kylie ze współczuciem. – Nie wiem. Ale… wierzę, że jeśli będziesz szukać odpowiedzi, to znajdziesz te, których naprawdę potrzebujesz. – Naprawdę potrzebuję? – powtórzyła Kylie. – Tak jakbym nie potrzebowała wszystkich? Holiday uniosła prawą brew. – Nigdy nie jesteśmy w stanie znaleźć wszystkich. Niektóre rzeczy powinny zostać tajemnicą. – Może i niektóre tak – odparła Kylie. – Ale nie to. Nie to, czym jestem. Mam wrażenie, że całe moje życie jest w zawieszeniu, bo nie znam odpowiedzi na to pytanie. – W takim razie szukaj dalej – odrzekła Holiday. Kylie oparła głowę na kolanach i jęknęła. – Widzisz? Wiedziałam, że to powiesz. – Łapek podbiegł do niej, jakby chciał sprawdzić, czy wszystko w porządku. Holiday położyła dłoń na jej głowie. – Gdy jedne drzwi się zamykają, musisz poszukać innych. Kylie spojrzała na nią. – A jeśli nie ma innych? – To spróbuj oknem. – A jeśli nie ma okna? – To znajdź młot i je wybij. Życie nie ma być proste. Prawdę mówiąc, im coś jest trudniejsze, tym większą satysfakcję daje sukces. – A jeśli mi się nie uda? – zapytała Kylie. – A co jeśli ktoś zostanie zakłuty nożem, bo ja nie będę dość mądra, by znaleźć odpowiedzi? Robiłam to, co mówiłaś, zadawałam konkretne pytania, a duch tylko powtarza w kółko ostrzeżenie. Mówi wciąż, że to się przydarzy komuś innemu, jeśli tego nie powstrzymam. Nie mówi mi, kto, kiedy ani gdzie. Jak, u licha, mam znaleźć odpowiedzi na te pytania? – Skąd wiesz, że zostanie zakłuty? – zapytała Holiday. – Bo ona bardzo krwawi, a jej suknia wygląda jakby ktoś ją poszatkował nożem. Rany od kul są okrągłe. – Widziałaś ranę po kuli? – W telewizji. Holiday pohamowała uśmiech. – Dobrze, rozumiem, czemu sądzisz, że chodzi o zakłucie nożem. I może rzeczywiście duch chce ci to przekazać, ale pamiętaj, że gdy pojawił się Daniel, to sądziłaś, że został niesłusznie oskarżony o zbrodnię wojenną.

Kylie opadła na poduszkę. – Jestem w tym beznadziejna. – W czym? – zapytała Holiday. – W komunikowaniu się z duchami? Mówiłam ci już, że to one powinny poćwiczyć zdolności komunikacji. – Nie tylko w duchach – odparła Kylie. – We wszystkim. Jestem beznadziejna jako nieczłowiek. – Nieprawda! – Holiday dała jej lekkiego kuksańca. – Poradziłaś sobie lepiej, niż sądziłam. Dziewczyna spojrzała z ukosa na komendantkę. – Czy to ma być komplement? Holiday roześmiała się. – Owszem. – Zamilkła na chwilę. – A jeśli to cię pocieszy, to ja też mam czasem wrażenie, że jestem we wszystkim beznadziejna. Kylie popatrzyła na Holiday i zauważyła w jej oczach smutek. – Czy któraś z tych spraw wiąże się z Burnettem? – To temat, który, póki co, wolałabym zostawić. – Holiday westchnęła ciężko, a Kylie była już pewna, że chodzi o Burnetta. Kylie przypomniała sobie, jak powiedziała Mirandzie, by nie pytała jej o rady tyczące się związków, ale jakoś nie mogła się teraz pohamować. – Della miała rację, gdy powiedziała, że ci na nim zależy. Holiday zwinęła swój kucyk w ciasny węzeł. – Zależy mi na pokoju na świecie. Na tym, by politycy nie mieli skrzywionego morale. Na tych niewinnych zwierzętach, które są trzymane kilka mil od naszego obozu. Rzecz w tym, że zależy mi na wielu rzeczach, ale to niczego nie zmienia, a już zwłaszcza związku pomiędzy mną a tym upartym, egoistycznym wampirem macho. – Pociąga cię – stwierdziła Kylie. – I nie próbuj zaprzeczać. Nawet mi się do tego przyznałaś. – No dobrze, nie będę zaprzeczać. Ma ten wampirzy magnetyzm i wspaniałe ciało. Ale jak byłam dzieckiem, to kochałam się w Wielkim Ptaku z Ulicy Sezamkowej. To też by nie wypaliło. – Naprawdę? Wielki Ptak? – spytała Kylie. – A ja w Ciasteczkowym Potworze. Roześmiały się obie, a potem Kylie odezwała się poważniejszym tonem. – Gdybyś naprawdę tego chciała, to mogłoby się udać. – Nie mam tyle cierpliwości. – Hmm… – stwierdziła Kylie. – Pewna bardzo mądra osoba powiedziała mi przed chwilą, że im coś jest trudniejsze, tym większą satysfakcję daje sukces. Holiday przyjrzała się Kylie uważnie. – Naprawdę nie masz dość zmartwień, żeby jeszcze przejmować się moimi? – Wydaje mi się, że zmartwienia innych są łatwiejsze do rozwiązania niż moje. – Dziewczyna się uśmiechnęła. – A słyszałaś kiedyś powiedzenie, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma? Tak samo jest z problemami. Wszyscy je mamy. Więc może lepiej skup się na rozwiązywaniu swoich, a ja zajmę się moimi? – Holiday odgarnęła kosmyk włosów z jej twarzy. – Ale dziękuję, że się tym przejmujesz. Holiday uśmiechnęła się, a ona znów poczuła, że ich więź robi się silniejsza. Kylie wielokrotnie zastanawiała się, jak by to było mieć starszą siostrę. Podejrzewała, że ten związek coś takiego w sobie miał.

Holiday przyjrzała się Kylie i poruszyła brwiami. Dziewczyna wiedziała, że Holiday sprawdza, czy otworzyła swój umysł. Pierwszego dnia obozu dowiedziała się, że stworzenia nadnaturalne potrafią odczytywać wzory umysłu. Pozwalały też innym stworzeniom nadnaturalnym zajrzeć głębiej, pokazać, kim i czym są. Nie dotyczyło to Kylie. Jedynym wzorem, jaki udało jej się zobaczyć, był wzór ducha jej ojca. I chociaż inne istoty nadnaturalne widziały wzór jej umysłu, ona nie potrafiła jeszcze otworzyć się na tyle, by mogły ujrzeć więcej szczegółów. – Robisz ćwiczenia umysłowe, o których ci mówiłam? – zapytała Holiday. – Tak – odparła Kylie, widząc, jak komendantka marszczy brwi. Miała przynajmniej dwadzieścia minut dziennie spędzać na medytacjach, ale póki co nie dawało to rezultatów, a przynajmniej nikt jej nie powiedział, by zadziałało. – I co? – zapytała Kylie, nie chcąc więcej robić za dziwoląga. – Nic. Wciąż jesteś nie do odszyfrowania. Udało ci się przeczytać czyjś wzór? – Nie. Może jestem nadnaturalnym kretynem. Holiday przewróciła oczami. – Jeśli już, to wręcz przeciwnie. Myślę, że twój umysł ogranicza twoje moce, czekając, aż będziesz dość dojrzała, by nad nimi zapanować. – Mówisz, że jestem niedojrzała? – Kylie pokazała jej język. – Nie niedojrzała – roześmiała się Holiday. – Myślę, że jesteś mądrzejsza niż wiele dziewcząt w twoim wieku. – Znów przybrała poważną minę. – Ale to nie znaczy, że nie musisz się już uczyć. Holiday wstała. – Myślisz, że zdołasz już zasnąć? – Może. – W głębi duszy w to nie wierzyła. Holiday podeszła do drzwi, a potem odwróciła się raz jeszcze. – Aha, a co do problemów z duchami, jeśli przy następnej wizycie znów nie da ci żadnych wskazówek, to zagroź, że ją odetniesz, aż da ci coś konkretniejszego. A potem to zrób. A jeśli to nie pomoże, to naprawdę ją odetnij. Nic nie denerwuje ducha tak bardzo jak bycie ignorowanym. To zwykle sprawia, że wymyślają jakiś lepszy sposób komunikacji. – A jak to zrobić? – zapytała Kylie. – Skup się na czym innym. I to musi być coś, o czym chcesz myśleć. – Holiday uniosła brew, jakby właśnie coś sobie przypomniała. – Na przykład o całowaniu się z Derekiem. Kylie zauważyła coś w oczach komendantki i już wiedziała. – Burnett ci powiedział. Holiday skinęła głową. – Tak i nie zamierzam się w to mieszać, ale obiecaj mi, że nie zrobisz nic, czego potem będziesz żałowała. – Nic nie zaszło – odparła Kylie. – Tym razem. – Holiday znów ciężko westchnęła. Kylie usiadła prościej na łóżku. – Derek nie naciskałby na mnie, bym cokolwiek zrobiła. Holiday opuściła głowę i przeszyła ją spojrzeniem. – To nie o Dereka się tutaj martwię, Kylie. Kylie spojrzała na swoje dłonie. Czuła się obnażona. Skąd Holiday mogła wiedzieć, jak mało brakowało, by się poddała? A potem przypomniała sobie, że Holiday jest taka jak Derek – potrafi odczytywać emocje ludzi. Najwyraźniej samo przebywanie przy Dereku sprawiało, że promieniała podnieceniem. Rany, równie dobrze mogła zawiesić sobie na szyi tabliczkę

z napisem „jestem napalona”. Po prostu cudownie… – Kylie… nie ma się czego wstydzić. Nie mówię, że masz tego nie robić… Proszę tylko, byś podjęła tę decyzję racjonalnie, a nie dlatego, że akurat tak wyszło. Rozumiesz różnicę? Skinęła głową. – To dobrze. – I Holiday wyszła. Kiedy już za Holiday zamknęły się drzwi, Kylie ogarnęła kolejna fala emocji – wstyd, niepewność i odrobina urazy. Nie chciała, aby Holiday czy ktokolwiek inny znali jej najgłębsze uczucia i pragnienia. A potem pomyślała o prawie siostrzanej więzi łączącej ją z Holiday, którą tak sobie ceniła. Najwyraźniej każda dobra więź ma też swoje złe strony. Podejrzewała, że prawdziwa starsza siostra, nawet całkiem ludzka, też czułaby się w obowiązku porozmawiać z nią o seksie. Kiedy opadła na poduszkę, przypomniała sobie, jakie to uczucie całować Dereka i zaczęła się zastanawiać, czy ma choć cień szansy, aby podjąć z związku z nim jakąkolwiek racjonalną decyzję. Zwłaszcza że mógł wpływać na jej emocje. Łapek wskoczył na materac akurat w chwili, gdy myśli Kylie przeszły z całowania Dereka na całowanie Lucasa. No świetnie, po prostu świetnie. Ścisnęła poduszkę tak mocno, że gdyby ta żyła, to właśnie zostałaby zamordowana. Łapek miauknął żałośnie i uciekł w nogi łóżka. A ona jęknęła w piankowe wypełnienie poduszki. Już i tak miała trudności ze spaniem, a teraz jeszcze zaczęła rozważać kwestie Dereka i Lucasa.

Rozdział 6 Godzinę później wciąż jeszcze nie zmrużyła oka. A w każdym razie nie dłużej jak na kilka sekund. Za każdym razem, gdy już prawie zasypiała, dopadało ją dziwne wrażenie, jakby się unosiła na wodzie albo latała, i to wyrywało ją ze snu. Raz, tuż przed przebudzeniem, zauważyła Lucasa, zupełnie jakby to o nim miał być sen. Był otoczony czymś, co przypominało chmury, a mgliste powietrze poruszane było chłodnym wiatrem. W chwili, gdy już miała go wyraźnie zobaczyć, nadpływała chmura i go zasłaniała. Lucas miał na sobie rozpiętą koszulę, która łopotała na wietrze, odsłaniając jego klatkę piersiową i płaski brzuch. Właśnie w tym momencie wszystko zaczęło się poruszać szybciej, a wrażenie lotu stało się silniejsze, aż Kylie się obudziła. Z trudem złapała powietrze. Usiadła i odgarnęła włosy z twarzy. Zaczęło ją ogarniać uczucie rozczarowania, ale je zdusiła. Nie mogła nawet myśleć o tym drugim śnie z Lucasem, kiedy byli w wodzie, nie w pełni ubrani, nie rumieniąc się. Nie potrzebowała kolejnych snów, o których nie mogłaby myśleć. Przewróciła się na drugi bok i zaczęła uderzać pięścią w poduszkę, jakby to była jej wina. A potem usiadła, zapaliła światło i nie wiedząc nawet, że to robi, wyciągnęła list. List od Lucasa. Ten, który Holiday dała jej kilka tygodni temu, a którego nie przeczytała. Cześć Kylie, Zaczynałem pisać ten list już z dziesięć razy i ciągle gniotłem go i wyrzucałem. Może dlatego, że nie wiem, co powiedzieć, skoro w tym momencie tak mało można powiedzieć. A może dlatego, że nie powinienem do Ciebie pisać, bo to… to jest złe. Tyle jest powodów, dla których nie powinienem myśleć o Tobie cały czas, powodów, które nie mają żadnego związku z Tobą, za to wiele ze mną. Wiem, że to, co piszę, nie ma sensu i gdybym mógł, to bym Ci to wyjaśnił. Rany, może jeśli wszystko pójdzie tak, jak bym tego chciał, to będę Ci to mógł wyjaśnić. Nie wiem, czy to coś zmieni, ale mam taką nadzieję. Widzisz już, czemu ciągle drę ten list? Bo on nie ma sensu. Ale to powinno mieć sens. Jesteś wyjątkowa, Kylie. I przepraszam, że nie powiedziałem Ci tego osobiście. Przepraszam, że nie powiedziałem Ci od razu, że Cię pamiętam. Byłem strasznie zaskoczony, gdy zobaczyłem Cię pierwszego dnia obozu. Zaskoczony i szczęśliwy. Wiedziałaś o mnie rzeczy, które próbowałem ukryć, przed wszystkimi, nawet przed sobą. Moi rodzice robili różne okropne rzeczy, a kiedy byłem mały i jeszcze nie zdawałem sobie z tego sprawy, w części z nich brałem udział. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak bardzo starałem się o tych czasach zapomnieć. Właściwie Ty byłaś jedynym, czego zapominać nie chciałem. Mała blond sąsiadeczka, która wyglądała jak aniołek i która była tajemnicą. Czym byłaś? Kim? Przerażałaś mnie i ciekawiłaś jednocześnie. Nie rozumiałem, jakie uczucia we mnie wzbudzasz. Chciałem zabić tych chłopaków, którzy rzucali w Ciebie kamieniami. Chciałem dotknąć Twoich włosów i zobaczyć, czy są tak miękkie, na jakie wyglądają. Podczas pełni obserwowałem Cię, licząc, że też się przemienisz. Że jesteś wilkołakiem. Chyba już wiem, czemu muszę napisać ten list. Po to, by powiedzieć Ci, jak wiele dla mnie znaczysz, na wypadek, gdybym nie mógł Ci tego nigdy powiedzieć osobiście. Żeby mi jeszcze wystarczyło sił, by wsunąć go do koperty, zamiast uznać, że jest głupi, i podrzeć. Myślę o Tobie Lucas P.S. Śnij o mnie. To ostatnie zdanie zdawało się odbijać echem w jej głowie. Śnij o mnie. Gdyby tylko wiedział… A potem wszystkie inne uczucia zostały zagłuszone przez gniew. Co on właściwie miał

na myśli, mówiąc, żeby o nim śnić? Śnić jak coś robi? Zabawia się w pieski z Fredericką? Dlaczego w ogóle nie próbował tego wyjaśnić w liście? Czemu był taki tajemniczy? Czy myślał, że ona nie wie, że Fredericka jest z nim? Że to nie ma znaczenia? Przecież przyznał, że uprawiał z tą dziewczyną seks. I że ona uważa, że są parą. A teraz z nią uciekł. Jak mógł sądzić, że Kylie to nie zdenerwuje? Czy wszyscy faceci to psy? Nie, chwila… raczej wilki? Nie, naprawdę musiała wreszcie zapomnieć o Lucasie. Pora pomyśleć o przyszłości. To właśnie postanowiła zrobić. Zgasiła światło i opadła na poduszkę. A potem wyobraziła sobie Lucasa obcałowującego się z wilczycą i znów przywaliła poduszce. Następnego ranka z trudem zwlokła się z łóżka, ubrała i uczesała. Próbowała zasnąć z powrotem po tym, jak o świcie obudził ją chłód ducha, ale bez skutku. A teraz, po ledwie godzinie czy dwóch snu, naprawdę miała ochotę schować głowę pod poduszkę i zignorować plan dnia. Komu potrzebne było śniadanie? Usiadła z powrotem na łóżku. Już prawie zasypiała, gdy nagle pewna myśl całkowicie ją ocuciła. Czy nie była głodna, bo poprzedniego wieczora napiła się krwi? Czy zaczęła już tracić ochotę na ludzkie jedzenie? – Idziesz? – zawołała Miranda. – Tak – opadła na poduszkę i spojrzała w sufit, próbując ustalić, jak się na to wszystko zapatruje w świetle poranka. No dobrze, wizja zostania wampirem nie wydawała już się końcem świata, ale nadal nie była nią zachwycona. I musiała wiedzieć. Miała prawo wiedzieć, czym jest. – Zamierzasz się ruszyć w jakiejś przewidywalnej przyszłości? – zawołała jakieś trzy minuty później Della. Zaklęła pod nosem i zaczęła wstawać. – I ciebie też – odkrzyknęła Della. Krzyknęła. Della krzyknęła. Kylie przechyliła głowę i skupiła się na otaczających ją odgłosach, sprawdzając, czy jej słuch wyostrzył się w ciągu nocy. Ale nie, wciąż słyszała tak jak wcześniej. A to mogło znaczyć, że Holiday miała rację. To, że smakowała jej krew, nie oznaczało, że stała się wampirem. A przynajmniej jeszcze nie teraz. Zmusiła się, by wstać, przeczesała palcami włosy i ruszyła na spotkanie koleżanek oraz dnia. – Tobie też dzień dobry – odezwała się Miranda, gdy Kylie bez słowa wyszła z pokoju. Kylie posłała jej krzywy uśmiech, a potem zrobiła to, co robiła każdego ranka. Spojrzała na Mirandę, poruszyła brwiami i skupiła wzrok na czole przyjaciółki, mając nadzieję, że dostrzeże jej wzór. Nic. Tylko malutki pryszcz tuż przy włosach. Nie zamierzała zresztą o nim wspominać, bo Miranda by oszalała. – Ależ jesteś dziś żwawa – stwierdziła Della, wychodząc z pokoju obok. – Nie spałam za dobrze – odparła Kylie. – Ja też nie – dodała Miranda i westchnęła żałośnie. – Co ja zrobię, jeśli Perry się dowie, że Kevin mnie pocałował? Della się roześmiała. – Zaczniesz uciekać, nim zmieni się w ziejącego ogniem smoka i przypali ci zadek. – Mówię poważnie – warknęła Miranda. – A myślisz, że ja nie? Miranda posłała jej piorunujące spojrzenie. Della wzruszyła ramionami, jakby przyznawała się do porażki, i ruszyła do drzwi. – Po pierwsze, musisz zdecydować, czego chcesz. – To znaczy? – zapytała Miranda, gdy wyszły z domku i czekając na odpowiedź Delli, odwróciła się, stanęła przed drzwiami i machnęła dłonią w górę i w dół, rzucając czar ochronny.

Miranda robiła tak już od tygodnia, bo stwierdziła, że coś niechcianego próbuje się dostać do środka. Kylie podejrzewała, że Miranda mogła próbować odstraszyć w ten sposób duchy. Tyle że na nie to nie działało. Każdego ranka o świcie Kylie budził ich chłód. – Pytanie – odparła Della – czy zaczniesz lubić Kevina, czy też będziesz czekać, aż Perry… – Nie mów. Nie wspominaj o jego jądrach. – Miranda wskazała palcem Dellę. Della zeskoczyła ze schodków i spojrzała na Mirandę z miną niewiniątka. – Nie zamierzałam wspominać o jego jądrach. Po jej uśmiechu widać było, że kłamie, ale poza tym miała rację. – To prawda – dodała Kylie. – Musisz podjąć decyzję. Miranda skrzywiła się i odgarnęła włosy. Przez kilka minut szły w milczeniu. Miranda pogrążyła się w myślach. – Ale nie muszę jej podejmować… od razu? – zapytała w końcu. – Prawda? Może Kevin po prostu o tym zapomni. To nawet nie był taki dobry pocałunek. – Hej, Mirando – rozległ się za nimi głos. Wszystkie trzy odwróciły się i ujrzały, jak w ich stronę zmierza Kevin. – Raczej wątpię, by zapomniał. – Della pociągnęła nosem. – Nawet nie chcesz wiedzieć, co w tym momencie robią jego hormony. Chłopak naprawdę na ciebie leci. – Serio? – zapytała Miranda. – Mówiłaś przecież, że nie potrafisz odczytywać hormonów i feromonów zmiennokształtnych. Kiedy Perry był ptakiem, to powiedziałaś… – Że nie wiem, jak pachnie napalony ptak, ale w naturalnym kształcie zmiennokształtni śmierdzą pożądaniem tak samo jak wszyscy inni. – Pomachała ręką przed nosem. Miranda spojrzała na Dellę, a potem na zbliżającego się Kevina. – Cześć! – Zatrzymał się przed nimi. Kylie nigdy wcześniej nie zwracała na niego uwagi, ale uznała, że na swój sposób jest pewnie pociągający. Nie tak jak Derek, ale miał w sobie jakiś chłopięcy urok. I jej zdaniem był znacznie przystojniejszy od Perry’ego. Nie, nie miała nic przeciw Perry’emu. W ciągu ostatnich tygodni zaczęła go całkiem lubić. – Dobrze spałaś? – Kevin zapytał Mirandę i wsunął ręce do kieszeni szortów. Był średniego wzrostu, a granatowa koszulka leżała na nim dość luźno. Spod dość długich ciemnoblond włosów lśniły niebieskie oczy, wpatrzone z dużym zainteresowaniem w Mirandę. – Tak – odparła Miranda, co było kłamstwem. Kylie zauważyła, jak Della przewraca oczami. – Pomyślałem, że moglibyśmy iść razem na śniadanie – powiedział Kevin. – Chyba możemy. Miranda spojrzała na Kylie, jakby pytała, czy dobrze odpowiedziała. Kylie nie wiedziała, co o tym myśleć, wiec tylko się uśmiechnęła. Jeśli Perry odkryje, że Miranda i Kevin zaczynają ze sobą chodzić, poczuje się zraniony. I chociaż Kylie nie bała się Perry’ego, to wielu innych obozowiczów przerażała jego moc, więc zranienie Perry’ego nie należało do najlepszych pomysłów. A potem zauważyła, jak Miranda się rumieni i idzie bardziej wyprostowana niż zwykle. Wyglądało na to, że bez względu na konsekwencje, zainteresowanie Kevina doskonale wpływało na pewność siebie Mirandy. Miranda i Kevin poszli przodem. Kylie z Dellą czekały bez słowa, aż para zniknie za zakrętem. – I co o tym sądzisz? – zapytała Kylie przyjaciółkę, gdy ruszyły wolnym krokiem. Della przewróciła oczami. – Myślę, że prędzej czy później zrobi się z tego niezły burdel.

– Tak, ale widziałaś, jak jej oczy lśniły? – zapytała Kylie. – Każda dziewczyna chce wiedzieć, że chłopcy się nią interesują. Może Perry to zauważy i uświadomi sobie, że pora zrobić jakiś ruch? – Właśnie wtedy zrobi się burdel. Nie gra się na emocjach zmiennokształtnego, a już zwłaszcza tak potężnego jak on. Mówię ci, to, że tej nocy, kiedy złapałaś go za ucho, Perry nie przemienił się w dzika i nie przerobił cię na sieczkę, to cud. Chan wyjaśnił mi to na samym początku – uważaj na zmiennokształtnych, bo to straszne cholery. Della przechyliła głowę, jakby nasłuchiwała. – O kurde. Jednak prędzej. – Co? – zapytała Kylie, ale Della jej nie odpowiedziała. Della zniknęła. Kylie nie wiedziała, co się dzieje, dopóki nie usłyszała krzyku Mirandy i ryków zwierząt. Pobiegła najszybciej, jak umiała, czyli znacznie szybciej niż jeszcze miesiąc temu, dotarła na rozwidlenie ścieżek i ujrzała, jak dwa wielkie niedźwiedzie stoją naprzeciw siebie i wymachują łapami. Della trzymała Mirandę, która próbowała jej się wyrwać, zupełnie jakby chciała rozdzielić walczące zwierzęta. Kylie natychmiast sobie uświadomiła, że to nie są zwykłe niedźwiedzie. Nie. To musieli być Perry i Kevin. Kiedy większy niedźwiedź przyłożył drugiemu w ramię i na ścieżce pojawiła się krew, Kylie krzyknęła: – Dość tego! Równie dobrze mogła mówić do obrazu. Wściekłe zwierzęta dalej się okładały. Nagle w powietrzu zalśniły skry i jeden z niedźwiedzi zmienił się w lwa, lwa wielkości miniwana. Zaryczał tak głośno, że Kylie aż rozbolały uszy. Kilka sekund później drugi niedźwiedź także zmienił się w lwa, ale większego. Rozległy się przeszywające ryki, lwy starły się i polało się więcej krwi. Kylie nie wiedziała, czy rany, jakie zmiennokształtni sobie zadawali, były prawdziwe, czy też po przemianie znikną. Kiedy jeden z lwów złapał drugiego za gardło, stwierdziła, że nie może dalej tak stać i patrzeć, jak ta dwójka próbuje się pozabijać. Nie myśląc o konsekwencjach, rzuciła się pomiędzy kłębiące się zwierzęta, złapała większego lwa za grzywę i pociągnęła najmocniej, jak mogła. – Nie rób tego – krzyknęła Della i chociaż Kylie jej nie widziała, to podejrzewała, że te słowa skierowane były do niej. I w chwili, gdy już zamierzała posłuchać koleżanki, potężny kot stanął na tylnych łapach, podrywając Kylie z ziemi. Dziewczyna zaciskała ręce na pomarańczowej grzywie lwa, a jej nogi dyndały w powietrzu. Zwierzę otworzyło paszczę. Krew kapała mu z zębów. Lew zaryczał wściekle i spojrzał na nią. Jego ciemnozłote oczy zmieniły kolor na fioletowy i uświadomiła sobie, że to musi być Perry. – Odstaw mnie i przestańcie walczyć! – krzyknęła. W tym momencie drugi lew uderzył Perry’ego w bok. Cios szarpnął nim do tyłu, a Kylie z trudem utrzymała w rękach grzywę. Spojrzała na ziemię, jakieś sześć stóp niżej. Upadek na pewno byłby bolesny, może nawet coś by sobie złamała, ale na pewno by przeżyła. Tyle że wylądowałaby akurat przed wściekle kłapiącym paszczą i wymachującym łapami Kevinem. Przeżycie takiego upadku mogłoby być znacznie trudniejsze, więc złapała się mocniej grzywy. Perry zaczął machać łbem, jakby próbował ją strącić. Fruwała z lewa na prawo, niczym szmaciana lalka. Grzywa zaczynała jej się wysuwać z palców. Spojrzała znów w dół, próbując wymyślić, jak się zsunąć, ale natychmiast o tym zapomniała, gdy zobaczyła, jak Kevin zatapia

zęby w miękkim podbrzuszu lwa-Perry’ego. Złapała się mocniej grzywy i z całej siły kopnęła atakującego lwa w oko, by powstrzymać go przed zabiciem Perry’ego. Kevin odsunął się, ale po jego paszczy spływała krew. Perry ryknął. Kylie nie wiedziała, czy z bólu, czy z wściekłości. Może jedno i drugie. Della coś krzyknęła i przemknęła obok, jakby próbowała ją ratować, ale za każdym razem, gdy się pojawiała, Perry zmieniał kierunek, wyrywając ją poza zasięg Delli. – Dość tego! – krzyknęła Kylie do lwów. – Przestańcie obydwaj! Przestańcie albo przywołam anioły śmierci! Ledwie wypowiedziała te słowa, poczuła, jak robi się zimno. Powietrze było lodowate. Pomyślała o swojej groźbie i zaczęła się zastanawiać… Czy rzeczywiście potrafiła przywołać anioły śmierci, czy też po prostu Daniel albo któryś inny duch pojawił się w nieodpowiednim momencie? A może właśnie odpowiednim. Przecież Daniel pomagał jej już w przeszłości. Nie miało to teraz znaczenia, bo nagle ujrzała, jak wokół Kevina pojawiają się pomarańczowe skry. Perry uniósł łapę, zupełnie jakby chciał zaatakować Kevina podczas przemiany. – Nie rób tego, Perry! – zawołała Kylie. Perry ryknął, jakby chciał zaprotestować, ale opadł na cztery łapy. Puściła jego grzywę i zsunęła się na ziemię. Ponieważ była dość wysoko, straciła równowagę i wylądowała na pupie. Gdy podniosła wzrok, ujrzała, jak wokół Perry’ego też pojawiają się skry. Wrócił do ludzkiej formy. Na szczęście w ubraniu. Spojrzał na nią, oczy lśniły mu żółto, a twarz wykrzywiała wściekłość, ale nie krwawił. – To było głupie. Nigdy, przenigdy nie mieszaj się w walkę zmiennokształtnych. Mogłaś zginąć. – Krzyczysz na mnie? – zawołała zszokowana jego zachowaniem Kylie. – To nie ja próbowałam rozszarpać kolegę. Chciałam cię chronić. Przesunęła ciężar ciała na biodro i rozmasowała zadek. – Nie potrzebowałem ochrony – huknął i spojrzał na Mirandę. Kylie spojrzała na Kevina i uświadomiła sobie, że jemu przemiana zajmuje więcej czasu niż Perry’emu. Gdy tylko przybrał ludzką postać, odsunął się od kolegi. – To nie koniec. Dokończymy później – odezwał się do Kevina Perry, a jego głos wciąż bardziej przypominał zwierzęcy ryk. – Dobrze. – Kevin spojrzał Perry’emu w oczy. Kylie już się bała, że znów zaczną się bić, ale Kevin odwrócił się i odszedł. Uświadomiła sobie, że trzeba mieć sporo odwagi, by odwrócić się do Perry’ego plecami chwilę po tym, jak wygryzło mu się w brzuchu dziurę, ale fakt, że to Kevin odchodził i ani razu nie spojrzał na Mirandę, nie pozostawiał wątpliwości, kto ma tu większą moc. Gdy już Kevin zniknął w lesie, Kylie spodziewała się, że Perry odezwie się do Mirandy, ale oboje milczeli. W oddali znów zaczęły śpiewać ptaki. – Nic ci się nie stało? – zapytała Miranda. Kylie już miała zapewnić koleżankę, że nie, ale uświadomiła sobie, że pytanie skierowane było do Perry’ego. Spojrzała na niego. Wyglądał doskonale, ani jednego zadrapania. A to znaczyło, że kiedy zmiennokształtni wracali do ludzkiej postaci, to ich rany się goiły. Czyli niepotrzebnie wpakowała się w sam środek bójki i jeszcze do tego zbiła sobie zadek. Równie dobrze mogła im pozwolić porozrywać się na strzępy. Cudownie. Wciąż siedząc na ziemi, jeszcze raz roztarła bolące miejsce i obserwowała, jak Miranda podchodzi do Perry’ego.

– Czemu to zrobiłeś? – W głosie Mirandy słychać było, że czuje się zaszczycona, że o nią walczył, ale też wkurzona, no bo w końcu walczył o nią. – Powiedz! – Zrobiła kolejny krok w stronę źródła swojego gniewu. – Bo miałem ochotę – warknął Perry. Wciąż był wściekły. Widać to było w jego postawie. Wyprostowany, jakby nie mógł się zgiąć. Blond włosy opadały mu na spocone czoło. Oczy przez moment miały niebieski kolor, a potem przybrały zielony. Nadal wyglądał niczym rozzłoszczony lew. Po żartownisiu, który na każdą okazję miał jakąś śmieszną lub sarkastyczną odzywkę, nie zostało ani śladu. I po raz pierwszy Kylie zrozumiała, czemu wszyscy trochę się go bali. – Nie zrobiłeś tego z mojego powodu? – zapytała Miranda, najwyraźniej w ogóle nie widząc jego wściekłości. – Bo byłeś zazdrosny? Perry nie odpowiedział. Wpatrywał się w nią tylko, po czym zadał pytanie. – Więc to prawda? – Co? – zapytała Miranda. – Pocałowałaś go – stwierdził. – Nie wierzyłem, kiedy mi powiedział. Myślałem, że chciał mnie tylko wkurzyć, ale on nie zmyślał, co? Naprawdę to zrobiłaś. Pocałowałaś go. – Tak. – Oczy Mirandy zrobiły się trochę większe. Zapadła cisza. – Nie – wyjąkała i potrząsnęła głową, aż jej różowe, czarne i zielone pasemka całkiem się pomieszały. – Nie pocałowałam go. To on mnie pocałował. – Ale ty odwzajemniłaś pocałunek – zawołał obrażony. Kylie wstrzymała oddech. Della podeszła do niej i pomogła jej wstać. Dziewczyna jeszcze raz roztarła sobie zadek. – Odpowiadaj – zawołał Perry. Kylie spojrzała znów na Mirandę i Perry’ego. Napięcie pomiędzy nimi zdawało się wysysać z powietrza cały tlen. Nie można było oderwać od nich oczu. – Może się zrobić paskudnie – stwierdziła Della.

LG

Rozdział 7 Kylie trzymała kciuki za to, by cała ta sytuacja skończyła się jednak dobrze i jedyną bolesną sprawą pozostał jej zadek. – Bądź szczera – zażądał Perry. Miranda zawahała się. – Ja… ja nie oddałam pocałunku. Della nachyliła się do ucha Kylie i wyszeptała: – Kłamie. Perry zrobił krok w stronę Mirandy i przyjrzał jej się uważnie, jakby próbował zgadnąć, czy jej wierzyć. – Jakoś ci nie wierzę. – Zamilkł na chwilę. – A nawet jeśli, to nie próbowałaś go powstrzymać. Miranda znów się zawahała, po czym ramiona jej opadły, jakby się poddała, i Kylie wiedziała już, że dziewczyna postanowiła powiedzieć prawdę. – Nie, nie powstrzymałam go. I tak, może też go troszkę pocałowałam, ale… – Nic więcej mnie nie interesuje. – W zmieniających kolor oczach Perry’ego zalśnił ból i Kylie przez chwilę nie mogła myśleć o niczym innym, jak o takim samym bólu, który czuła, gdy zobaczyła Treya z nową dziewczyną czy Mandy całującą Dereka. No i jeszcze kiedy dowiedziała się, że Lucas uciekł z Fredericką. – To niesprawiedliwe – zawołała Miranda. – Och, może i niesprawiedliwe, ale trudno – odparł Perry. – A mogło być między nami tak fajnie. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Nie uszedł jeszcze dziesięciu kroków, gdy Miranda krzyknęła. – A nie jesteś ciekaw, czemu go nie powstrzymałam? Perry odwrócił się i spojrzał na nią. – Bardziej mnie ciekawi, czemu uważasz, że powinno mnie to interesować. Mirandzie na te słowa zaparło dech. Podeszła kilka kroków do Perry’ego. – Nie powstrzymałam Kevina, bo… bo miałam już dość czekania, aż ty mnie pocałujesz. – Naprawdę? – Perry podszedł do niej szybko, objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Nie zawahał się ani chwili. Pocałował ją i nie było to tylko cmoknięcie. Kylie wyglądało to na całkiem niezły pocałunek, taki, jak jej wczorajszy z Derekiem. Taki, który dziewczyna czuje aż do czubków palców. I sądząc z tego, jak Miranda wtuliła się w Perry’ego, to jej palce właśnie doskonale to poczuły. – Rany. – Kylie uśmiechnęła się od ucha do ucha. – No… rany. – Della przysunęła się bliżej niej. – Wygląda na to, że Perry właśnie dorobił się pary. Kylie przygryzła wargę, żeby się nie roześmiać. – Gdyby to był film, to teraz w tle zaczęłaby grać muzyka. – Mogę zaśpiewać – roześmiała się Della. – I wszystko popsuć – zachichotała Kylie. – Słyszałam, jak śpiewasz pod prysznicem. Znów spojrzały na całującą się parę. Perry opuścił ręce i cofnął się. Gwałtowność, z jaką skończył pocałunek, wydawała się nie w porządku. I to nie tylko zdaniem Kylie. Miranda ledwie utrzymała równowagę.

Perry spojrzał na Mirandę z miną, która raczej nie pasowała do kogoś, kto właśnie pocałował dziewczynę tak, że zabrakło jej tchu. Złość i ból w jego oczach wcale nie zniknęły. Wyglądał nawet na bardziej wkurzonego. – To… – W jego głosie słychać było uczucia, które wyzierały z jego oczu. – to było tylko żeby ci pokazać, że warto byłoby na mnie poczekać. – Byłoby? – Miranda odezwała się drżącym głosem. – Tak, byłoby. – Perry się odwrócił i ruszył przed siebie, ale w ostatniej chwili wyciągnął jeszcze rękę i pokazał jej środkowy palec. – Co to miało znaczyć? – Sama się domyśl – odparł, ale na nią nie spojrzał. Miranda odwróciła się do przyjaciółek. Zasłoniła usta dłonią, a oczy zalśniły jej od łez. – O cholera. – Kylie serce się ścisnęło. – Kretyn – zawołała za Perrym Della. Holiday wybiegła zza zakrętu ścieżki. Zatrzymała się, spojrzała na trójkę dziewcząt, a potem na oddalającego się Perry’ego. – Co się stało? – zapytała. – Nic – odparła Della. Holiday przeniosła wzrok z Delli na zapłakaną Mirandę, która stała nieruchomo i patrzyła za odchodzącym Perrym, a potem znów spojrzała na wampirzycę. – Słyszałam to. – No dobrze, prawie nic. – Della wzruszyła ramionami. Holiday podeszła do Mirandy i objęła ją ramieniem. – Chodź, porozmawiamy, dobrze? *** – Co robisz? – zapytała Della, wchodząc do kuchni o drugiej nad ranem. Kylie podniosła głowę znad komputera. – Używam młota, żeby wybić kolejne okno. Della cofnęła się o krok. – Znowu miałaś jeden z tych porąbanych snów? Kylie się uśmiechnęła. – Nie. Sprawdzam, ilu jest Brightenów w Dallas i okolicach. – Ilu co? – Della usiadła na stole. – Brightenów. Mój tata miał na nazwisko Brighten, a mama powiedziała, że kiedy się spotkali, jego rodzice mieszkali w Dallas. A skoro Daniel nie może mi powiedzieć, czym jestem, to postanowiłam ustalić to sama. – Ale wydawało mi się… nie mówiłaś przypadkiem, że był adoptowany? – Tak. – Znów spojrzała na monitor i zmarszczyła brwi. – Cholera, w samej aglomeracji Dallas jest ponad stu Brightenów. Kto by pomyślał, że to takie popularne nazwisko? – Skoro został adoptowany, to jak ma ci to pomóc ustalić, czym jesteś? – Della nachyliła się by spojrzeć na ekran. – Może pomogą mi znaleźć jego prawdziwych rodziców. – Chciałabym być świadkiem tej rozmowy: Hej, babciu, dziadku, jestem waszą wnuczką, o której istnieniu nie wiedzieliście, ale właściwie nie do końca, skoro adoptowaliście mojego ojca, który zginął jeszcze przed moim urodzeniem, i tak naprawdę nic mnie nie obchodzicie, ale chciałabym poznać moich prawdziwych dziadków.

Kylie się skrzywiła. – Nie pomagasz. – Mówię tylko, jak to widzę. – Wolałabym, żebyś tego nie robiła. – Kylie zamknęła oczy, próbując nie stracić tej resztki nadziei, którą miała, ale w głębi serca bała się, że Della ma rację. Prawdopodobieństwo, że uda jej się odnaleźć właściwych Brightenów, było prawie zerowe. A namówienie ich, by powiedzieli jej o prawdziwych rodzicach Daniela, podczas gdy ona nie miała prawa nawet wiedzieć, że był adoptowany… no cóż, do otwarcia tego okna pewnie potrzeba by czegoś więcej niż młota. – Hej! – Della dała jej lekkiego kuksańca. – Wydrukuj te numery, a Miranda i ja pomożemy ci dzwonić. Kylie spojrzała na Dellę. – Naprawdę? – Dałaś mi swoją krew – zauważyła Della. – No tak – przyznała Kylie i znów spojrzała na ekran komputera, a potem złapała za młot i włączyła drukowanie. *** – Puść mnie! Puść mnie! Dwa dni później coś obudziło Kylie. Nie wiedząc, czemu tak się szamocze we własnym łóżku, gwałtownie otworzyła oczy. Para oddechu unosiła się nad jej twarzą niczym dym. Lodowate powietrze w pokoju podpowiadało porę – świt. Naciągnęła koc na uszy i z powrotem zamknęła oczy. I bach! Natychmiast zwalił się na nią przerwany przed chwilą sen. Puść mnie! Puść mnie! Usłyszała swój własny głos, który brzmiał niczym echo odbijające się od ciemnych kątów pokoju. Serce waliło jej jak oszalałe. Bum. Bum. Bum. Zacisnęła palce na kocu i próbowała zwalczyć atakujący ją koszmar, ale bez skutku. Sen stał się jej rzeczywistością. W nadgarstki wbijały jej się jakieś szmaty, którymi ktoś starał się ją związać. Zamrugała, próbując skupić wzrok, ale coś było z nim nie tak. Ze wszystkim było coś nie tak. W głowie jej się kręciło. Doliczyła się jednej, dwóch, może trzech stojących nad nią rozmazanych postaci. Próbowała kopać, ale nogi ciążyły jej potwornie. Szarpała więzy, ale nagle postaci zrobiło się jeszcze więcej i łapały ją za członki szybciej, niż była w stanie się ruszać. Zaciśnięto jej mocniej więzy. Nie mogła się ruszyć. Nagle z przerażeniem ujrzała, jak kolejna rozmazana postać zbliża się do niej z nożem. – Nie! – Ze snu wyrwał ją jej własny krzyk. Otworzyła oczy. Zacisnęła pięści i wpatrzyła się w sufit, bojąc się, że nawet mrugnięcie może ją wciągnąć z powrotem w sen. – To tylko sen, to tylko sen – powtarzała w kółko. Przetoczyła się na bok i próbowała wstać, ale zawroty głowy, które miała we śnie, teraz pojawiły się w rzeczywistości. Upadła z powrotem na łóżko. – To tylko sen. To tylko sen. – Zaczęła liczyć wdechy i wydechy i dopiero gdy w pokoju zrobiło się chłodniej, spróbowała znów wstać. Zawroty głowy ustały, ale nadal czuła strach. Przed oczami wciąż miała obrazy, które przyprawiały ją o szybsze bicie serca. A potem uświadomiła sobie z przerażeniem, że we śnie była tą kobietą. Była nawiedzającym ją duchem. Naciągnęła dżinsy i nie przejmując się zakładaniem stanika ani butów, w koszulce,

w której spała, wybiegła z domku. Serce wciąż jej waliło, gdy zatrzymała się u stóp schodków. Niebo było jeszcze ciemne i tylko na wschodzie zaczynało się różowić. Ruszyła w stronę domku Holiday, gdy przypomniała sobie, że komendantka o brzasku idzie od razu do biura. Odwróciła się więc na pięcie i pobiegła w tamtą stronę. Łatwość i szybkość jej ruchów powinny sprawiać jej przyjemność, ale tylko jej przypomniały, że wszystko w jej życiu się zmieniało. Nie miała pojęcia, dokąd doprowadzą ją te zmiany. Przebiegła już połowę drogi do biura, gdy jej płuca zaprotestowały. Zgięła się wpół, oparła ręce na udach i zaczęła głęboko oddychać. Wpatrując się w stopy, próbowała zapomnieć o okropnych wizjach z koszmaru. – To tylko sen – wyszeptała w ciszę. I wtedy to zauważyła. Ciszę. Kompletną i przejmującą. Taką, która oznaczała, że Kylie nie była tu sama. Brak chłodu powiedział jej, że to nie był duch. Przypomniała sobie o wampirze, który włamał się na teren obozu. I który, zdaniem Burnetta, mógł się nią pożywić, gdyby tylko chciał. Czyżby wrócił? Wyprostowała się. Pierwsze, co jej przyszło do głowy, to uciekać. Następne: zacząć krzyczeć. Dopiero trzecią myślą było to, by wziąć się w garść i zmierzyć z tym, czymkolwiek lub kimkolwiek było. Nim jednak zdążyła się zebrać w sobie, świat wokół powrócił do życia. Pocieszona rechotaniem żab, ćwierkaniem ptaków i bzykaniem owadów wreszcie opanowała atak paniki. W ciągu ostatnich dni stała się troszkę zbyt podejrzliwa. Fakt, że przez moment zrobiło się cicho, nie oznaczał jeszcze, że ktoś ją śledzi. A w każdym razie nie musiał to być wampir. Nagle sobie przypomniała… Spojrzała na skraj ścieżki, gdzie wyrastały pierwsze drzewa, ale z ciemności nie wyglądały na nią złote wilcze oczy ani żadne stworzenia nocy. Wyglądało na to, że jedyne, co ją prześladowało, to paranoja, podsycona jeszcze koszmarem. Jeszcze raz głęboko odetchnęła i ruszyła ścieżką. Ledwie zrobiła kilka kroków, usłyszała to. Nim zdążyła zareagować, rześkie poranne powietrze przeszył podmuch wiatru. Gotowa stoczyć walkę o życie, myśląc tylko o wampirach-wyrzutkach, uniosła ręce, by wykazać, że nie jest łatwą ofiarą. I wtedy to zobaczyła. To nie był wampir. Wylądował przed nią potężny ptak, coś jakby krzyżówka czapli z jakimś stworzeniem, które mogło żyć w czasach prehistorycznych. Zamachał skrzydłami o rozpiętości ponad dwóch metrów. Zaskoczona Kylie, nie wierząc w pełni własnym oczom, aż jęknęła. Stwór górował nad nią jakieś pół metra. Nie wiedząc, co zrobić, cofnęła się o krok. Wokół ptaszyska pojawiły się skry. Skrzyżowała ramiona na piersi. Było jej głupio, że nie zgadła od razu. – To nie było śmieszne – syknęła, gdy pojawił się Perry. – Co nie było śmieszne? – zapytał poważnym tonem, wyjątkowo dla niego nietypowym. – To, jak mnie przeraziłeś. Mam już serdecznie dość… – Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. Zobaczyłem, że biegniesz. Chciałem się upewnić, że nic ci nie grozi. Nie wiedziała, czy to jego ton, czy też wyraz twarzy przekonał ją, że mówi prawdę. Nie żartował. Naprawdę się przejął. – Wszystko w porządku. – Ale kiedy spojrzała mu w oczy, uświadomiła sobie, że nic nie jest w porządku. Perry, urodzony żartowniś, pogrążony był w bólu. Wyglądał prawie równie nieszczęśliwie co Miranda. I to było takie głupie. Skoro obojgu tak bardzo zależało, to czemu nie

przeszli nad kwestią Kevina do porządku dziennego? – Ona naprawdę cię lubi, Perry – powiedziała Kylie, nim zdążyła ugryźć się w język. – Lubi też Kevina. – Nie lubi Kevina. On ją po prostu pocałował. A wy dwoje nawet ze sobą nie chodziliście. – Wiedziała, że ją lubię – odparł. – Prawie codziennie siadałem obok niej podczas obiadu. – To prawda, ale chłopak powinien robić trochę więcej, niż tylko siadać obok podczas obiadu. – Wiem – prychnął. – I bym to zrobił… Czekałem tylko na odpowiedni moment. – A czemu teraz nie może być odpowiedni moment? – Teraz jest za późno – odparł. Potrząsnęła głową. – Naprawdę pozwolisz, aby jeden pocałunek przekreślił szansę na związek z kimś, na kim ci naprawdę zależy? Jesteś aż tak… – Uparty? – dokończył. – Tak, to jedna z cech zmiennokształtnych, o czym oczywiście nie masz najmniejszego pojęcia, bo prawie się zabiłaś. – Ale skoro ci na niej zależy, to… – Zależało – odparł. – Zależało mi na niej. Miranda to przeszłość. Powietrze wokół niego zaczęło lśnić. – Ach – dodał. – Dzięki za to, że próbowałaś mnie chronić, ale nigdy więcej tego nie rób. Znów pojawiło się ogromne ptaszysko. Łopot jego skrzydeł zmierzwił Kylie włosy, a w tym samym momencie poczuła, jak coś skręca ją w żołądku. Kiedy wyszła zza ostatniego zakrętu, ujrzała sączące się z okna biura złote światło. Zatrzymała się i zapatrzyła w okno, myśląc o ponurym wzroku Perry’ego i o tym, że chciałaby to zmienić. Podeszła do schodków, otworzyła drzwi i zawołała Holiday, by ta się nie niepokoiła, kto ją nawiedza o tak nieprzyzwoitej porze. – Jestem w gabinecie – odparła komendantka i Kylie skierowała się w tamtą stronę. Holiday wskazała jej krzesło, a ona opadła na nie. – Wszystko u ciebie w porządku? – zapytała Holiday przeglądając pocztę. Kylie westchnęła. – Miranda jest nadal przygnębiona. Wpadałam na Perry’ego i próbowałam z nim porozmawiać, ale mnie nie słucha. A wygląda równie nieszczęśliwie co Miranda. Już nawet nie żartuje. Della ma zespół napięcia przedmiesiączkowego i traci cierpliwość do Mirandy, bo ta chce tylko jeść lody i płakać po Perrym. Kylie nabrała powietrza i mówiła dalej. Wiedziała, że plecie od rzeczy, ale nie mogła przestać. – Chociaż tak naprawdę Della jest taka nieznośna nie z powodu Mirandy czy napięcia przedmiesiączkowego, tylko z powodu wizji wyjazdu do domu na weekend i spędzenia go z rodziną. A Miranda, nawet kiedy nie ma doła, nie lubi skoków nastroju Delli. Więc teraz obie grożą sobie nawzajem, że powyrywają sobie serca i nakarmią nimi mojego kota. Właściwie to chyba Della chciała wyrwać Mirandzie wątrobę, a to Miranda mówiła o sercu. Więc wracając do twojego pytania, nie, nie jest w porządku. Holiday uniosła wzrok znad listów i powiedziała tylko jedno słowo: – Interesujące. – Co jest interesujące? – Kylie miała wrażenie, jakby znów wylądowała na kozetce u doktor Day. Holiday wróciła do poczty.

– Właściwie to kilka rzeczy. Odłożyła jeden list na bok i znów spojrzała na Kylie. – Zacznijmy od tego, że nie zapytałam cię o Mirandę, Dellę czy Perry’ego. Zapytałam, jak ty się masz. – A więc jestem wariatką, bo przejmuję się przyjaciółmi? – Kylie nagle się rozzłościła. I tak, jej też zbliżał się okres, więc przynajmniej częściowo mogło to wynikać z napięcia przedmiesiączkowego. A może chodziło o setkę innych problemów, które przygniatały ją niczym niezadowolony goryl. – Nie sugerowałam, że jesteś wariatką. – Ciepły, miły ton głosu Holiday wyprowadził Kylie z równowagi jeszcze bardziej. Pewnie dlatego, że przez to czuła się mniej jak wariatka, a bardziej jak jędza. Holiday oparła podbródek na rękach, a był to gest tak dla niej typowy, że gdy Kylie o niej myślała, zawsze wyobrażała ją sobie właśnie w tej pozycji. – Wydaje mi się natomiast, że skrywasz swoje problemy przed samą sobą, skupiając się na problemach innych. Kylie przypomniała sobie, że sprawa, dla której zjawiła się w biurze Holiday o tak wczesnej porze, nie dotyczyła Perry’ego czy Mirandy. No dobrze, może Holiday miała trochę racji. Choć nie zamierzała tego głośno przyznać. – A może po prostu jestem miła? – Zsunęła się bardziej na krześle, żałując, że tak się wkurzyła. Nie mogła oskarżyć Holiday o spowodowanie któregokolwiek z jej problemów. Właściwie to Holiday i umacniający się między nimi związek to jedyne, co w danym momencie wydawało się Kylie dobre w jej życiu. I dlatego na koniec uśmiechnęła się przepraszająco. – Miła? Co do tego nie mam wątpliwości. – Holiday uśmiechnęła się od ucha do ucha. No to spróbujmy jeszcze raz: Jak się masz, Kylie? Dziewczyna usiadła prosto i oparła łokcie na biurku. – A ile masz czasu? – Ile będzie trzeba. – Holiday odczekała kilka chwil, a potem zapytała – Co się dzieje z tobą i Derekiem? – Nic, a co? – zapytała Kylie. Holiday uniosła brew. – Zauważyłam, że wczoraj podczas obiadu wymknęłaś się ze stołówki, gdy pojawił się Derek, to samo było przy kolacji. – Po prostu nie chciałam z nim rozmawiać. – Taka była prawda, a przynajmniej jej część. Nie chciała też, by ktokolwiek potrafiący odczytywać emocje albo wywąchiwać hormony wiedział, jak bardzo podniecał ją sam jego widok. Dopóki nie zapanuje nad swoimi pokręconymi uczuciami, lepiej będzie trzymać się od niego z daleka. I prędzej czy później musiała to wyjaśnić Derekowi. Wolałaby później. – Czy coś jest nie tak? – odezwała się Holiday. Kylie skrzyżowała ramiona na piersi. – Wydawało mi się, czy mówiłaś mi, żebym uważała, aby nie… – Nie chciała tego powiedzieć głośno. – Że ostrzegałaś, bym była przy nim ostrożna? A teraz, kiedy jestem, zachowujesz się, jakby to było coś złego. Czego ode mnie oczekujesz? Holiday wydęła w zamyśleniu usta. – Ostrożna, owszem, ale nie mówiłam, że masz go unikać. – Może i nie o to ci chodziło, ale właśnie w ten sposób jestem ostrożna. Tak to rozwiązałam.

Holiday uniosła rękę. – Dobrze, skoro ci to odpowiada. – Zamilkła, a potem westchnęła ciężko, sygnalizując, że tego nie pochwala. – Czy rozmawiałaś już ze swoim ojczymem? Kylie przewróciła oczami. – Mama znów do ciebie dzwoniła? Naprawdę nie rozumiem, czemu uważa, że powinnam mu przebaczyć, skoro ona nie zamierza tego robić w ciągu najbliższego stulecia. Holiday znów wydęła usta, jakby zastanawiała się, co powiedzieć. – On rozwodzi się z twoją mamą, a nie z tobą. No tak, mama Kylie powiedziała jej mniej więcej to samo, ale do Kylie to nie przemawiało. – Tyle że to wcale tak nie wygląda. – Wciąż pamiętała, jak błagała go, by zabrał ją ze sobą. Ale nie, nie chciał jej. A czemu? Spojrzała znów na Holiday. – A czy moja mama powiedziała ci też, że on się bzyka z dziewczyną, która jest ledwie kilka lat starsza ode mnie? – Nie – odparła Holiday. – Ale ty mi o tym już mówiłaś. Wtedy, kiedy pojechałyśmy na lody. – Spojrzała na nią ze współczuciem. – Posłuchaj, Kylie, nie przeczę, że zrobił coś złego. Ale ta sprawa nie dotyczy jego i ciebie. Gdyby relacje mojego ojca z moją matką wpływały na to, co do nich czuję, to musiałabym obydwoje znienawidzić. – O nie, z tym się nie zgadzam. Może i nie chodziło o niego i o mnie, ale to, co zrobił, wpływa też na mnie – odparła Kylie. – I to na wiele sposobów. Na przykład wczoraj mama zadzwoniła i powiedziała, ze rozważa sprzedanie domu. Domu, w którym dorastałam, który przez całe życie uważałam za swój. Holiday odchyliła się na krześle. – To trudna sprawa. Wciąż pamiętam, jak bardzo przeżywałam to, jak mama sprzedała nasz dom. Ale… – Żadnych ale. Mama nie może mnie zmuszać do czegoś, czego sama nie może zrobić. A nie może mu wybaczyć. Może ja też nie mogę. Więc powiedz jej to, gdy zadzwoni następnym razem. A może sama jej to powiem. Holiday zmarszczyła brwi. – To nie twoja mama dzwoniła. To twój ojczym. I powiedział, że… – O rany. Dzwonił do ciebie? – Kylie przypomniała sobie, jak było jej wstyd, gdy jej ojciec próbował flirtować z Holiday, gapiąc się na nią, jakby była wyjątkowo apetycznym kąskiem. – Proszę, powiedz, że nie próbował zaprosić cię na randkę? – Nie. Był naprawdę zaniepokojony. Powiedział, że wciąż do ciebie pisze maile i dzwoni, ale ty nie odpowiadasz. – Gdyby tak się martwił, to mógłby się pojawić w dniu odwiedzin. A czy to robi? Nie. A czemu nie? Na pewno jego dziewczyna nie chce, żeby tu przyjeżdżał. Pewnie jej rodzice nie pozwalają jej wyjeżdżać z miasta. – A może nie przyjeżdża, bo uważa, że nie chcesz go widzieć? – Holiday potrząsnęła głową. – Myślę… że powinnaś spróbować z nim porozmawiać. Przygryzła wargę i znów wydęła usta. – Kurczę, wtrąciłam już swoje dwa grosze, równie dobrze mogę posunąć się dalej. Myślę też, że stosujesz metodę uników do rozwiązywania wszystkich problemów. Najpierw z tatą, teraz z Derekiem. I, prawdę mówiąc, uważam, że unikanie to marna metoda radzenia sobie z problemami. Wiem, bo sama jej kilka razy próbowałam. – Tia… – Kylie znów ogarnął ten jędzowaty nastrój, ale nie mogła go powstrzymać. – Dopóki w jakiś magiczny sposób nie pojawi się inna metoda, to zamierzam stosować tę. Miała ochotę zacząć się bronić i powiedzieć Holiday, że niczego nie unikała. Że

poprzednie półtora dnia spędziła na obdzwanianiu Brightenów z Dallas, próbując znaleźć rodziców adopcyjnych swojego ojca, którzy mogliby jej pomóc w znalezieniu jego prawdziwych rodziców, co pozwoliłoby jej ustalić, czym naprawdę jest. Holiday się skrzywiła. – Wszyscy musimy uczyć się na błędach. – Pewnie tak. Po prostu nie jestem jeszcze gotowa na rozmowę z tatą… ojczymem… i nie wiem, co właściwie czuję do Dereka. Czy naprawdę nie zasługuję na odrobinę wytchnienia? – Nie mówię, że nie, ale zwykle jest tak, że im dłużej odkładasz jakiś problem, tym trudniej go potem rozwiązać. Z niektórymi sprawami trzeba się po prostu zmierzyć twarzą w twarz. Mój tata zwykł mówić, że problemom należy spojrzeć w twarz i napluć w oko. – Nigdy nie opanowałam sztuki plucia – odparła Kylie. Holiday uśmiechnęła się i znów spojrzała na list. Westchnęła i uniosła wzrok. – Na to też nie jesteś gotowa? – Pchnęła list w jej stronę. – Co? – Dziewczyna spojrzała na kopertę i rozpoznała znajome pismo. Lucasa. Napisał kolejny list.

Rozdział 8 Jakaś część Kylie chciała pchnąć list z powrotem. Przecież obiecała sobie, że o nim zapomni. Wiedziała, że Holiday nie zmusi jej do przeczytania listu. Dość już miała kłopotów. Po co pakować się w kolejne? Holiday przyciągnęła list z powrotem do siebie. Dziewczyna spojrzała na komendantkę, spodziewając się dezaprobaty z jej strony, bo przecież znów nie chciała się zmierzyć z problemami, ale na jej twarzy ujrzała tylko współczucie. – Nie jestem pewna, czy chcę to czytać – stwierdziła Kylie. – Czemu? – Uciekł z inną dziewczyną. – On chyba nie myśli o Frederice w ten… – Ale ona o nim tak myśli. A kiedy ona się na nim wiesza… no wiesz, to facet. – Wiem – odparła Holiday. – Nie wszyscy faceci… – Ale niektórzy tak. A ustalenie, który jest który, jest niczym matma. Trudne. Wydaje ci się, że już rozumiesz, a potem okazuje się, że wychodzi ci nieprawidłowy wynik. I nie próbuj nawet zaprzeczać, bo właśnie dlatego nie dajesz szansy Burnettowi. Holiday znów oparła brodę na ręku i nic nie powiedziała. Po kilku chwilach spędzonych w ciszy odezwała się w końcu. – Mogę po prostu wsadzić go z powrotem do szuflady i jeśli stwierdzisz później, że chcesz go przeczytać, to będzie tu czekał. Tak, Holiday mogła tak zrobić, ale co z Kylie? Czy naprawdę mogłaby stąd wyjść, nie zabierając listu? Czy była w stanie udać, że nie zależy jej na Lucasie? Że nie martwi się o niego, od kiedy wyjechał? Nie niepokoi jej to, czego nie mógł jej powiedzieć, a także to, że część z tego mogła dotyczyć Fredericki? A jeśli nadal zależało jej na Lucasie, to co właściwie czuła do Dereka? Czy to, co do niego czuła, było w ogóle jej uczuciem, a może to on wpływał na jej emocje? O rany. Czy jej życie mogło się jeszcze bardziej poplątać? Równie dobrze mogła wziąć list i zobaczyć, co z tego wyjdzie. Sięgnęła po list i wyciągnęła go spod dłoni Holiday. Popatrzyła na niego, a potem złożyła i wsadziła do kieszeni dżinsów. Później, kiedy będzie sama i uzna, że jest gotowa napluć problemowi w oko, zajmie się tym. Kiedy uniosła oczy, Holiday skinęła głową, jakby mówiła, że Kylie słusznie postąpiła. Sama Kylie nie była tego taka pewna. Właściwie ostatnio niewiele w jej życiu wydawało jej się pewne. Znów zapadła krępująca cisza, więc Holiday poruszyła kolejny trudny temat. – Czy duch powiedział ci coś nowego? – Nowego, tak, pomocnego, nie. – Kylie skrzywiła się, żałując, że i tej sprawy nie może po prostu przeczekać, jak zrobiła z ojczymem i Derekiem. Niestety, przemoc i groźby, jakie przedstawił jej duch, nie dawały jej wyboru. – Myślę, że była torturowana przez porywaczy. – Aj – odparła Holiday. – Uważasz, że to się wydarzyło naprawdę, czy tylko chce ci w ten sposób coś przekazać? – Myślę, że to się działo naprawdę. – Kylie przygryzła wargi, myśląc o ostrzeżeniu, że jeśli tego nie powstrzyma, to spotka to kogoś, kogo kocha. – To było zbyt rzeczywiste, zupełnie jak sen, w którym zastrzelono Daniela. We śnie byłam nią. A oni zbliżali się do mnie z dziwnymi

nożami. Czułam się odurzona, a kiedy próbowałam walczyć, związali mnie. – Serce Kylie zaczęło szybciej bić, znów ogarniało ją przerażenie. Holiday dotknęła jej ręki, a Kylie poczuła, jak ogarnia ją spokój. Strach zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Kylie spojrzała na komendantkę. – Dzięki, ale to nic nie zmieni. To zupełnie jak nakładanie plasterka na ranę po kuli. – Wiem. – Holiday się skrzywiła. – Ale jeśli jedyne, co możesz zaproponować, to pocieszający dotyk, to właśnie to robisz. Kylie westchnęła głęboko. – Co się stanie, jeśli tego nie rozgryzę? Spoczywająca na nadgarstku Kylie dłoń Holiday zrobiła się cieplejsza, jakby komendantka wyczuła, że Kylie będzie potrzebowała kolejnej uspokajającej dawki. – Godzisz się z tym, że zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy, by to powstrzymać, i żyjesz dalej. Ciężar tego, co właśnie powiedziała Holiday, w połączeniu z odpowiedzialnością, która spoczywała na Kylie, stał się nagle zbyt wielki. Zabrała gwałtownie rękę. – Nie, nie mogłabym… Nie mogłabym żyć z taką świadomością. To znaczy… jeśli dobrze ją rozumiem, to ktoś ma zginąć. Naprawdę zginąć, i nie będzie to szybka śmierć. – Wszystkie problemy Kylie tłukły jej się po głowie niczym piłeczki pingpongowe. W jej oczach zalśniły łzy. Wciąż bolało ją wspomnienie pogrzebu babci, nie mogła stracić jeszcze kogoś. – Porażka nie wchodzi w grę. – Myśli Kylie pędziły jak oszalałe. Próbowała ustalić, o kogo mogło chodzić zjawie. O jej mamę? Kogoś z domu? Któregoś z obozowiczów? Może nawet o Holiday. O rany, a jeśli o Lucasa albo Dereka? Spojrzała na drzwi. Miała olbrzymią ochotę uciec. Holiday odchrząknęła. – Oczywiście, że nie chcemy zawieść, ale nasz dar nie oznacza, że możemy pomóc wszystkim. Czasami musimy zaakceptować to, że niektórym sprawom nie zaradzimy. Kylie potrząsnęła głową. – Może ty jesteś w stanie to zaakceptować, ale ja nie. – Przygryzła wargę tak mocno, że aż ją zabolało. – Należało odrzucić ten dar. Nie mogę tego robić. Trzeba było odesłać go w diabły. – Gardło ścisnęło jej się bardziej, a oczy zapiekły. – Czy już za późno, by z niego zrezygnować? – Niestety tak – odpowiedziała Holiday. – Otworzyłaś się, gdy… Kylie poderwała się na nogi tak szybko, że aż krzesło upadło z hukiem. – Kylie, czekaj! – zawołała za nią Holiday, ale dziewczyna już jej nie słuchała. Wybiegła z biura. Cholera. Musiała jakoś rozszyfrować wiadomość ducha. Musiała, bo jeśli nie, to zginie ktoś, kogo kocha, a Kylie nie mogłaby żyć, gdyby coś takiego się stało. Z wciąż ściśniętym gardłem dobiegła do schodków domku w chwili, gdy słońce w końcu pojawiło się na niebie. Złote promienie oświetliły jej plecy i rzuciły długi cień na ganek. Gdy zrobiła kolejny krok, słońce musiało podnieść się wyżej, bo jej cień zdawał się tańczyć na deskach. Tańczące cienie przypomniały jej o… wodospadach. Kylie wstrzymała oddech. Musiała iść do wodospadów. Nie wiedziała czemu, ale była przekonana, że znajdzie tam odpowiedzi na swoje pytania. Myśl ta opanowała jej zmęczony mózg. I tak jak słońce na plecach, poczuła pierwsze iskierki nadziei. Odetchnęła głęboko i nagle poczuła orzeźwienie i nową energię. Mogła to zrobić, ale nie chciała być sama. Znów spojrzała na drzwi domku. Czemu miałaby to robić sama? Miała przecież przyjaciółki. Bez względu na duchy, na pewno zgodzą się

LG

jej pomóc. No owszem, już wcześniej prosiła je, by z nią poszły, a one odmawiały, ale tym razem będzie inaczej. Tym razem będzie je błagać. Zrobią to, prawda? Był tylko jeden sposób, aby to sprawdzić. Wpadła do środka, przeskoczyła nad zasadzającym się na nią Łapkiem i otworzyła na oścież drzwi do pokoju Delli. – Potrzebuję cię. Wstawaj! – Patrzyła, jak Della unosi głowę i patrzy na nią zaspanym wzrokiem. Della nie była rannym ptaszkiem. Następnie podbiegła do drzwi pokoju Mirandy i też je otworzyła. – Miranda, wstawaj. Potrzebuję was. Miranda podniosła się na łokciu. Miała zapuchnięte oczy, jak po płaczu, zupełnie jakby pół nocy spędziła na płakaniu w poduszkę, a znając Mirandę, pewnie właśnie tak było. Serce Kylie ścisnęło się na widok przyjaciółki i już prawie powiedziała, że to nieważne. Ale pohamowała się, bo naprawdę chciała, aby obie przyjaciółki z nią poszły. I może Della miała rację, może nadeszła pora, by Miranda przestała się mazać i skupiła na przyszłości. – Proszę – powiedziała Kylie, nim Miranda zaczęła marudzić. *** Kylie poszła do kuchni, ale była zbyt przejęta, aby usiąść. Zaczęła się kręcić w kółko, czekając, aż jej dwie najlepsze przyjaciółki wstaną, by mogła zacząć je błagać. – Lepiej, żeby to było coś ważnego – powiedziała Della, wchodząc do kuchni i opadając na krzesło. – Wiesz, która godzina? Nie ma jeszcze szóstej. O tej porze śpi mi się najlepiej. Miranda wyszła z sypialni ledwie chwilę później, w koszulce, szortach i kapciach z króliczkami. Kylie zapatrzyła się w króliczki. Ich uszy podskakiwały z każdym krokiem śpiącej czarownicy. – O co chodzi? – wymamrotała Miranda, gdy już usiadła na krześle. – Jesteśmy drużyną, prawda? – zawołała Kylie. – Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną. Tak ustaliłyśmy. – Mam niepokojące wrażenie, że to nie oznacza nic dobrego. – Głowa Delli opadła na dębowy stół, a jej czoło aż zadudniło o drewno. Gdyby ktoś inny opuścił z taką siłą głowę, pewnie straciłby przytomność, a przynajmniej nabawiłby się dużego guza, ale nie wampirzyca. – Po prostu powiedz, o co chodzi. – Miranda położyła ręce na stole i oparła na nich brodę. Jej kolorowe włosy rozsypały się po blacie. Kylie spojrzała na koleżanki i serce zabiło jej trochę mocniej. Jeśli odmówią, to będzie bolało. Della musiała usłyszeć tętno Kylie, bo uniosła głowę i spojrzała na nią. – Mów, poskramiaczko duchów. Nie może być chyba aż tak źle? Kylie przełknęła ślinę i powiedziała. – Potrzebuję was. Chciałabym, abyście poszły ze mną do wodospadów. Chcę po prostu… – Do licha, nie! – zawołała Della. – Nie ma mowy – dodała w tym samym momencie Miranda i usiadła prosto. – Ale ja muszę iść – powiedziała Kylie. – No to idź. – Della machnęła ręką w stronę drzwi. Kylie z trudem przełknęła ślinę. – Nie chcę iść sama. – A więc chcesz, żebyśmy i siebie poświęciły? – prychnęła Della. – Nic się nie stanie – zawołała Kylie.

– To po co mamy iść? – zapytała, krzywiąc się, Miranda. – Nic złego się nie stanie. – Kylie opadła na krzesło, tracąc nadzieję, że zdoła je przekonać. – I kto tak mówi? – Ja – odparła Kylie. – Ja po prostu… nie chcę iść sama. – Bo się boisz – stwierdziła Della. – I to nie bez przyczyny. Nie wiesz, co robią anioły śmierci? Kylie się zawahała. – One oceniają istoty nadnaturalne. Powtórzyła to, co słyszała, ale w rzeczywistości nie do końca rozumiała, kim są anioły śmierci. No i skąd, skoro nikt nie chciał o nich rozmawiać? No, nikt poza Holiday, która powiedziała tylko, że nigdy żadnego osobiście nie spotkała. – Tak, oceniają nas, a czasem również wymierzają kary – powiedziała Miranda. – Znałam jedną dziewczynę, miała na imię Becca. Ona… wykorzystywała czary, by mścić się na tych, którzy jej podpadli. Na ludziach, którzy tak naprawdę na to nie zasługiwali. Może i była zła, ale jej czary były tylko denerwujące, nic więcej. A dwa dni później wyszła na zewnątrz i jej ubrania zaczęły się palić. Puf, z miejsca stanęła w ogniu. Teraz jest strasznie oszpecona, cała w bliznach, i wszyscy mówią, że to anioły śmierci dały jej popalić. – Albo ktoś, na kogo rzuciła urok, postanowił odpłacić się tym samym – stwierdziła Kylie. – Wszyscy zostali przesłuchani przez radę czarownic. I uznani za niewinnych. Kylie potrząsnęła głową. – Nie wiemy nawet, czy anioły śmierci naprawdę istnieją. Bardzo możliwe, że to po prostu potężne duchy. – Kylie powtórzyła za Holiday. Gdyby Della i Miranda wiedziały choćby o połowie tego, co zrobił Daniel, wciągając ją do swoich snów i wyciągając ją z jej ciała do swojego, by mogła być świadkiem jego śmierci, to pewnie uznałyby go za anioła śmierci. Della odchyliła się na krześle. – Skoro nie wierzysz w ich istnienie, to po co w ogóle chcesz tam iść? – Bo jeśli jest choćby cień szansy, że jednak istnieją i są potężniejsze niż zwykłe duchy, to może pomogą mi uratować kogoś, kogo kocham. – Nigdy nie tłumaczyła tego wszystkiego Delli i Mirandzie, bo niby jak, skoro na samo słowo „duch” uciekały z krzykiem? – Kogo uratować? – Della, która dalej huśtała się na krześle, zaczęła się rozglądać wokół, jakby się spodziewała, że mają towarzystwo. – Nie wiem. Może ciebie? – Kylie spojrzała w czarne oczy Delli. – Albo ciebie? – Wskazała Mirandę. – Ten duch wciąż mi powtarza, że zginie ktoś, kogo kocham. I że ode mnie zależy… – Mam nadzieję, że to żadna z nas – powiedziała Miranda. Della prychnęła. – Może to jest jedna z nas i zginiemy, bo zabierzesz nas do wodospadów jako ofiarę dla aniołów śmierci. – Wiesz, że nie zrobiłabym czegoś takiego. – Ogarnęła ją jeszcze większa irytacja. Postukała gołą stopą w podłogę, próbując zachować spokój, ale najwyraźniej cierpliwość nie była ostatnio jej najlepszą stroną. Della potrząsnęła głową. – Wiesz, wystarczy, że znosimy te duchy, które wciąż się u ciebie pojawiają, ale żeby iść szukać aniołów śmierci… – Z hukiem opuściła przednie nogi krzesła na podłogę. – Nie chcę

skończyć z masą blizn na twarzy. Nie. Kylie zmierzyła obie przyjaciółki spojrzeniem. – No dobra, nawet jeśli istnieją, to co takiego niby zrobiłyście, że… że mogłyby was podpalić? – Spojrzała na Mirandę. – Ty na nikogo nie rzucasz klątw. – Zwróciła się do Delli. – A ty nie… – A ja nie wiem, co zrobiłam – prychnęła Della i oczy zalśniły jej mocniej. – Kurczę, nie wiem nawet, co zrobiłam. Podczas przemiany jest taki moment, kiedy wampir kompletnie traci świadomość, i tak było ze mną. Nie wiem, co się działo przez dwa dni. I nie chcę wiedzieć. Dlatego nie oceniam innych. I nie chodzę w miejsca, gdzie podobno kręcą się anioły śmierci. Może ty nigdy nie zgrzeszyłaś, ale ja ideałem nie jestem. W głosie Delli było poczucie winy. – Nie sądzę, abyś zrobiła coś tak złego. – Nie byłabym tego taka pewna. – Miranda się skrzywiła. – Zobacz, jaka jest niedobra wobec mnie. Della spiorunowała Mirandę spojrzeniem. – Nie żartuj, jeszcze nie byłam wobec ciebie niedobra. – Od kilku dni wciąż się nade mną znęcasz. Ja cierpię, a ty się tylko ze mnie naśmiewasz. – Tak, ale robię to z miłości. Mając nadzieję, że zauważysz, jaka jesteś głupia. Rozpaczasz po chłopaku, który podkulił ogon tylko dlatego, że pocałował cię jeden z jego kumpli. Powinnaś teraz całować się ze wszystkimi jego przyjaciółmi tylko po to, by mu pokazać, że nic cię to nie obchodzi, a nie jęczeć… – Nie jestem głupia. – Miranda wyprostowała mały palec. – Mówiłam, żebyś we mnie nie celowała palcem. – Della poderwała się na nogi i zaczęła krzyczeć coś o tym, że wszystkie czarownice powinny wylądować w piekle. Kylie siedziała, słuchając, jak jej przyjaciółki obrzucają się obelgami. A potem, kiedy już straciła resztki cierpliwości, wstała, wzięła z podłogi buty i wyszła na ganek. Usiadła na deskach i wsunęła prawą stopę do buta. Stwierdziła, że tenisówka ciśnie ją w palce, więc rozsznurowała ją porządnie i zawiązała na nowo. Czuła ucisk w piersiach. Czy dziewczyny w ogóle zauważyły, że wyszła? I wtedy uświadomiła sobie, że przydusza ją nie tylko frustracja i niecierpliwość, ale też i ból. Czy nie rozumiały, jak bardzo ich teraz potrzebuje? Liczyła, że zmienią zdanie. Że uznają, iż ich przyjaźń jest dla nich na tyle ważna, by jej zaufać. Zabrała się za lewy but. Wciąż słyszała podniesione głosy. Nadal nie zorientowały się, że wyszła. A może i wiedziały, ale nic ich to nie obchodziło. To też bolało. Gdyby któraś z nich jej potrzebowała, to Kylie byłaby u jej boku. Kiedy wstała, uświadomiła sobie, że wciąż jest w koszulce do spania i nadal nie ma stanika, ale nic jej to nie obchodziło. Zeskoczyła z ganku. Zaczęła biec ścieżką i nagle uświadomiła sobie, że właściwie nie wie, jak dotrzeć do wodospadów. Coś jej jednak mówiło, że je znajdzie. Da radę. I zrobi to sama. Zatrzymała się na skraju lasu, nie wiedząc, w którą stronę skręcić. Przypomniała sobie, że słyszała wodospady ze skały, na której była z Derekiem, i przy strumieniu, na którego dnie znajdowały się ślady dinozaurów. To oznaczało, że wodospady musiały być gdzieś pomiędzy tymi dwoma miejscami. Ruszyła ścieżką. Ledwie kilka kroków w głąb lasu ogarnęła ją mglista szarość. Czuła wilgoć na twarzy. Ciepło poranka zwalczyło chłód nocy, wywołując mgłę, tylko że ta utrzymywała się jakiś metr nad ziemią. Znów poczuła, jak włoski stają jej na karku. Uznała, że zaczyna popadać w paranoję i postanowiła zignorować odczucia, przyspieszając kroku. Po jakiś czterystu metrach zeszła z wytyczonej ścieżki, z nadzieją, że znów usłyszy

wodospady, jak poprzednio. Nasłuchiwała, nie przestając biec. Nic. Tylko odgłosy jej kroków i przyrody. Szła wciąż lasem, czasem po ścieżce, czasem przedzierając się przez krzaki. Kolczaste rośliny szarpały ją za spodnie, zupełnie jakby próbowały ją powstrzymać. Nie zwalniała. Od czasu do czasu na jej trasie pojawiała się nagle jakaś niska gałąź, ale te omijała albo odginała. Przypomniała sobie, jak próbowała nadążyć za Dellą, przedzierając się przez podobny do tego fragment lasu podczas ich pierwszego obozowego ogniska. Wtedy ledwie była w stanie przejść ten dystans, ale teraz to się zmieniło. Jej nogi poruszały się jak dobrze naoliwiona maszyna. I znów o tym pomyślała – „przemiana”. Wszystko się zmieniało. Czuła to w sposobie, w jaki się poruszała, i z jaką prędkością, w tym, jak nabierała powietrza w płuca. Co jeszcze się zmieni? „Nieważnie. Nie teraz”, powiedziała sobie. Teraz ważne było zrozumieć wiadomość od ducha. Najważniejsze to uratować czyjeś życie, a potem zacznie się martwić o siebie. Zamrugała i odgarnęła nisko wiszącą kępę liści. Rozległ się trzask, jakby złamała gałąź, ale nie mogła w to uwierzyć. Im bardziej zagłębiała się w las, tym gęstsze było poszycie, a ona biegła szybciej. Tym szybciej biło jej serce, z mieszaniną strachu i ciekawości. Całe ciało aż drżało od adrenaliny. Czy zwariowała, decydując się na wędrówkę do wodospadów? A co, jeśli Miranda i Della miały rację? Co, jeśli anioły śmierci spojrzą na jej grzechy i postanowią ją ukarać? Zaczęła się zastanawiać nad przewinieniami swojego życia – kłamała mamie, nie zrobiła nic, gdy jakaś dziewczyna znęcała się nad dzieciakiem w szkole, przejechała wiewiórkę podczas lekcji nauki jazdy. Im dłużej o tym myślała, tym lista grzechów stawała się dłuższa. Czy idąc do wodospadów, prosiła się o kłopoty? Czy też o pomoc w uratowaniu przed strasznym losem kogoś, kogo kochała? I wtedy to usłyszała. A raczej nie usłyszała. Jedynymi odgłosami były jej kroki i szelest odrywanych pnączy, które zaczepiały się o jej dżinsy. Zatrzymała się i oplotła ciało rękami. Brakowało jej powietrza, więc zgięła się w pół. Wokół zapadła cisza. Powietrze ciążyło nawet bardziej niż mgła, która zdążyła się już podnieść w korony drzew. I wtedy zrozumiała. Miała towarzystwo.

Rozdział 9 Odgłos trzaskających pod stopami gałązek powiedział Kylie, że jej towarzystwo stoi za nią. Zamarła, wstrzymała oddech, a w głębi serca poczuła strach. Czyżby dopadły ją anioły śmierci? Nim zdecydowała się na następny ruch, usłyszała. – O rany, fajnie było. Natychmiast rozpoznała ten śpiewny głos. Opanowała panikę i się odwróciła. Nie wierzyła własnym oczom. Miranda tuliła się do pleców Delli i obejmowała ją w pasie nogami. – Koniec przejażdżki. Otwórz oczy. Znalazłyśmy ją. – Della rozplątała nogi Mirandy i szturchnęła ją, by zeszła na ziemię, ale nie spuszczała oczu z Kylie. – Wszystko w porządku? – Della spytała Kylie. – Serce ci wali. Coś się stało? Chociaż wciąż jeszcze była przerażona, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Przyszły. Wzruszenie ścisnęło ją za gardło. W oczach zalśniły niechciane łzy. – Pozwoliłaś jej jechać na barana? – zapytała, licząc, że nie usłyszą w jej głosie łez. – Miałam do wyboru albo to, albo na nią czekać. Jest wolniejsza niż trzynogi żółw idący o lasce. – Nieprawda – zawołała Miranda. – Właśnie, że tak. Kylie próbowała przełknąć gulę w gardle. – Co się stało? – zapytały chórem Miranda i Della, przekreślając nadzieję Kylie na to, że nie zauważą jej wzruszenia. Co prawda nie miało to większego znaczenia, widziały już wcześniej, jak płakała. – Przepraszamy, że ci odmówiłyśmy – odezwała się Miranda, dając kuksańca Delli. – Prawda? – Tak – dodała Della. – Naprawdę wszystko w porządku? Twoje serce wali naprawdę mocno i bardzo szybko. Nieludzko wręcz. Kylie znów zamrugała. Czuła się dziwnie, ale niekoniecznie źle. – Wszystko w porządku. A nawet lepiej, od kiedy tu jesteście. Dziękuję. – Odezwała się z uczuciem, a z oczu polały się kolejne łzy. Della wzruszyła ramionami. – No wiesz, jeśli umrę albo co, to wrócę i będę cię straszyć. – Nie przejmuj się. – Miranda uśmiechnęła się lekko. – Jeśli ona zacznie cię straszyć, to mam czar, który zamknie ją w czyśćcu na jakieś dwadzieścia lat. Della udała, że gromi Mirandę wzrokiem, a potem złapała Kylie za łokieć. – Chodź, pora wytropić kilka aniołów śmierci. – Mogę znów jechać ci na barana? – zapytała Miranda i zatarła ręce. – Nie. A jeśli powiesz komuś, że cię podwiozłam, to przetrącę ci kolana. Nie jestem do ujeżdżania. – Chyba że to będzie chłopak, co? – roześmiała się Miranda. – To obrzydliwe – odparła Della, a Miranda roześmiała się jeszcze głośniej. Kylie spojrzała na przyjaciółki i uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od kilku dni słyszy śmiech Mirandy. – Kocham was. – Tak, wiemy – odrzekła Miranda. I ruszyły. Gdy zagłębiły się w las, wesołość z wolna ustąpiła powadze. Szły w milczeniu.

Gdzieś w górze zaświergotał ptak, wiatr szumiał. Kylie założyła, że idą w dobrą stronę, bo Della nic nie mówiła, a wcześniej wspominała, że mogłaby znaleźć wodospady, kierując się tylko słuchem. Kiedy tak szły, przedzierając się przez gęste poszycie, zauważyła, że jej tempo jest równe Delli. To Miranda z trudem za nimi nadążała. Przeszły jakieś trzydzieści metrów, gdy spostrzegła, że Della przygląda jej się z boku. Czyżby też zauważyła jej nowo odkryte zasoby energii? – O co chodzi? – zapytała Kylie. – O nic – odparła Della. – Tylko że… twoje serce nadal bije bardzo szybko, a ty wyglądasz… inaczej. – Inaczej? – zdziwiła się i spojrzała na obie koleżanki. – Jak to inaczej. Nie zatrzymując się, Della uniosła ręce przed swoje piersi. – One… Kylie spojrzała na swoją klatkę piersiową. – Przecież widywałaś mnie już bez stanika. Della zatrzymała się. – Nie chodzi o to, że nie mają podparcia, tylko o to, że są większe. – Nieprawda. – Kylie także stanęła i ujęła opiekuńczo w dłonie swoje piersi w rozmiarze B. I wtedy okazało się coś przedziwnego. Były inne… Były… – O cholera! Większe. – Ona ma rację. – Miranda ujęła w dłonie swoje piersi, jakby chciała sprawdzić. – O Boże… – wyszeptała Kylie, patrząc na swój biust. – Hej, jeśli ich nie chcesz, to możesz mi oddać z miseczkę czy dwie – roześmiała się Della. Kylie przypomniała sobie, jak myślała o tym, że wszystko się zmienia. Nie sądziła tylko, że zmiana będzie dotyczyła jej piersi. – To nie wszystko – dodała Miranda. – Jesteś też wyższa. Musiałaś wystrzelić przez noc. – Wystrzelić? – Kylie wyprostowała się i na oko porównała z Dellą i Mirandą. Rzeczywiście, wyglądało na to, że jest wyższa. A do tego buty ją cisnęły. Co się z nią działo? – Moja ciocia elfka zawsze, gdy mnie widziała, mówiła, że wystrzeliłam, że rosnę niczym sosna. Kylie chciała wierzyć, że to zwykły, ludzki, przypadek szybkiego wzrostu, ale nie mogła. Spojrzała na Dellę. – Czy ty… urosłaś tuż przed przemianą? Della spojrzała na swoją klatkę piersiową. – A wyglądam, jakbym urosła? Chciałabym… Znów spojrzała na swoje piersi. – A co, jeśli to się nie zatrzyma? Jeśli będę się robiła coraz większa? – To zaczną się do ciebie ustawiać kolejki chłopaków – zachichotała Miranda. – Wiesz, co oni sądzą o cyckach. Im więcej, tym lepiej. – Zawsze możesz zmienić imię na Barbie. – Della uśmiechnęła się szeroko. – Mama nigdy nie pozwalała nam się bawić Barbie, bo mówiła, że promują niezdrowe wyobrażenia o ciele. Wiedziała pewnie, że skoro mamy też azjatyckie korzenie, to pewnie będziemy cierpieć na syndrom braku pupy i piersi. I nie chciała, abyśmy swoje wyobrażenia o ciele brały od plastikowej lalki. – Przecież masz pupę – zauważyła Miranda. – Na szczęście tak. Przynajmniej to odziedziczyłam po mamie. Zadek ma w porządku.

– Spojrzała na swoją klatkę piersiową. – Niestety, cycki mam po tacie. Kylie próbowała docenić ich lekkie podejście do jej stanu, ale to nie zmniejszyło jej niepokoju. No dobrze, musiała przyznać, że czasem pragnęła mieć trochę więcej z przodu. Zwłaszcza gdy porównywała się z Sarą, swoją najlepszą przyjaciółką z domu, która przestała teraz do niej dzwonić, a której biust przyciągał wzrok chłopaków niczym magnes. No a kilka centymetrów wzrostu więcej sprawiłoby, że wyglądałaby szczuplej. Teraz jej to nie pocieszało. Fakt, że wszystko to wydarzyło się z powodu jakiegoś nieznanego, nieludzkiego DNA krążącego w jej ciele, napawał ją lękiem. Nie wiedziała, jak daleko to zajdzie ani co będzie następne. Czy skończy z rozmiarem F i robionymi na zamówienie stanikami, jak to było w przypadku cioci Sary? Rany, ledwie przeżyła, gdy ta kobieta przytuliła ją podczas rodzinnego pikniku u Sary. Kylie wciąż ściskała swoje piersi, gdy ogarnął ją chłód, a z ust uniósł się obłoczek pary. Miały towarzystwo. Znów pojawił się przed nią duch, tyle że tym razem zjawa wyglądała jeszcze gorzej niż poprzednio. Była wychudzona, sterczały jej nawet kości policzkowe, sprawiając, że przypominała szkielet. Musisz coś zrobić. Szybko. Musisz coś zrobić. Zabili mnie. Zabili mnie i ją też zabiją. A potem duch zgiął się wpół i zwymiotował na za ciasne tenisówki Kylie i białe adidasy Delli. – Obrzydliwe. – Kylie odskoczyła i wpadła na Mirandę. – Co obrzydliwe? – zapytała Della i spojrzała w dół. Miranda także podeszła. Nie była w stanie odpowiedzieć. Wiedziała, że one nie widziały rzygowin i że tak naprawdę ich tam nie było, a kiedy duch zniknie, to zniknie też i to, ale od samego patrzenia robiło jej się niedobrze. Odwróciła wzrok. – Zrób coś – powtórzył duch. – O kurde – zawołała Della. – One tu są, prawda? Della zaczęła biegać w kółko i mówić w powietrze. – Przysięgam, przysięgam, że żałuję wszystkiego, co kiedykolwiek zrobiłam. – Ja też – dodała Miranda, rozglądając się wokół. Kylie spojrzała na ducha i nie chcąc jeszcze bardziej denerwować Delli i Mirandy, odezwała się w myślach. „Próbuję coś zrobić. Ale musisz mi powiedzieć kto to. Potrzebuję więcej informacji”, odparła Kylie w duchu do zjawy. – Zabija mnie – zawołała zjawa. A potem zniknęła razem z wymiocinami. Kylie, uświadomiwszy sobie, że wciąż jeszcze ściska piersi, opuściła ręce. Spojrzała na nie raz jeszcze, ale nagle wielkość jej biustu przestała mieć znaczenie. Musiała dotrzeć do wodospadów i sprawdzić, czy anioły śmierci zdołają jej pomóc. Popatrzyła na koleżanki i zawołała: – Chodźmy. – Nie stanęłam w ogniu. – W głosie Delli słychać było zaskoczenie. Dała kuksańca Kylie. – Czy to znaczy, że nie zrobiłam nic złego w ciągu tych kilku dni zaraz po przemianie? – Może. – Nie miała serca powiedzieć jej, że to nie były anioły śmierci, więc po prostu ruszyła przed siebie. Kilka sekund później usłyszała prawie hipnotyczny szum spadającej wody. Nie wiedziała, czy to rzeczywistość, czy jakieś działanie mityczne, ale szła dalej. Przez jakieś pięć minut wędrowały w milczeniu. A potem Miranda wsunęła pasemko kolorowych włosów za ucho i spojrzała na Kylie.

– Naprawdę myślisz, że ktoś, kogo kochasz, zginie? – Duch tak twierdzi. – Kylie próbowała ukryć frustrację. – I nie mówi kto? – Zdaniem Holiday duchy mają problemy z komunikacją. – To do kitu. – No. – Przytłaczało ją poczucie odpowiedzialności za uratowanie czyjegoś życia. Jeśli ktoś zginie, bo ona nie zdołała tego zrozumieć, to chyba nie będzie w stanie sobie wybaczyć. – Naprawdę sądzisz, że anioły śmierci mogą ci pomóc? Kylie przemyślała to pytanie. – Nie jestem pewna, ale tak, podejrzewam, że tak. – Naprawdę się ich nie boisz? – zapytała Della. – Oczywiście, że tak – odparła Kylie, ale gdy ujrzała strach w oczach Delli, dodała – ale nie sądzę, by były złe. – Myślisz, że mogłabyś je poprosić, aby… Perry mi wybaczył? – wyjąkała Miranda. – O rany – prychnęła Della. – Perry musi po prostu przestać skupiać się na własnym nosie. Ty nie potrzebujesz wybaczenia. – Nieprawda – odparła Miranda. – Ja też bym się wkurzyła, gdyby pocałował kogoś innego. – Wkurzyła, to owszem. Ale żeby cię tak po prostu porzucić to głupota. Przecież nie przespałaś się z Kevinem ani mu nawet nie zrobiłaś loda. Pocałował cię… to nic takiego. Umysł Kylie skupił się na pocałunkach. Tych Dereka i tych Lucasa. Jak dla niej to wcale nie było nic takiego. „Nie myśl o tym”, nakazała sobie. Ale gdy próbowała zapomnieć o temacie, przyszedł jej na myśl list, który miała w kieszeni. List od Lucasa. Po kolei, najpierw trzeba uratować komuś życie, a potem martwić się chłopakami. I magicznie rosnącymi piersiami. I tym, że wciąż nie wiedziała, jakie DNA krążyło w jej nieludzkich żyłach. – Jak już będziesz je o coś prosić – odezwała się Della – to spytaj, czy nie mogłyby czegoś zrobić, żebym nie musiała jechać na weekend do domu. Rodzice będą mnie ciągle obserwować, żeby zobaczyć, czy biorę narkotyki. Pewnie co dwie godziny będą mi kazali siusiać do naczynka i robić testy. Jedno potknięcie i od razu zabiorą mnie z obozu i wyślą na odwyk z byłymi dziecięcymi gwiazdami. – Chcę tylko, żeby Perry dał mi jeszcze jedną szansę… – mówiła dalej Miranda, ale Kylie przestała jej słuchać. Della zamilkła, jakby wizja wyjazdu do rodziców odebrała jej mowę. Kylie nie chciała zawieść obu przyjaciółek, ale nie mogła się teraz przejmować ich problemami, skoro istniało prawdopodobieństwo, że życie jednej z nich jest w niebezpieczeństwie. – Nie będę ich o nic prosić. Muszę tylko ustalić, czy są mi w stanie pomóc w skomunikowaniu się z duchem. Muszę to rozwiązać. Miranda przyspieszyła kroku. – Naprawdę sądzisz, że duchowi może chodzić o jedną z nas? – Nie wiem. – Znów przypomniała sobie słowa ducha. Musisz coś zrobić. Szybko. Musisz coś zrobić. Zabili mnie. Zabili mnie i ją też zabiją. I właśnie wtedy uświadomiła sobie, że duch po raz pierwszy użył zaimka. Powiedział „ją”. Nabrała nadziei, że może jednak znajdzie odpowiedzi na kolejne pytania. – Wiecie, to miejsce mnie przeraża – odezwała się Della, gdy wyszły na polanę i po raz pierwszy ujrzały wodospady. – Mnie też. – Miranda cofnęła się o krok. – Nie powinnyśmy tu być. Czuję to.

Kylie szła dalej, rozglądając się wokół i próbując wszystko zapamiętać. Tu było… pięknie. Nie, więcej niż pięknie. Malowniczo. Zupełnie jakby ktoś godzinami dodawał detale w photoshopie. A wszystkie one tworzyły niesamowitą atmosferę. Zdawało się, że to miejsce jest równie żywe, co otaczające je drzewa. Kylie odetchnęła głęboko aromatycznym powietrzem, zastanawiając się, co czuje. I w końcu do niej dotarło. To miejsce budziło szacunek, zupełnie jak stara świątynia albo kościół. Może to dlatego, że słońce sączyło się przez liście drzew niczym z reflektorów zawieszonych na niebie. A może chodziło o to, jak woda rozpryskiwała się na tysiące drobinek, które lśniły w słońcu. Albo jak zieleń lśniła w porannej rosie. A może chodziło o dźwięk. Szum wody wypełniał jej uszy, aż poczuła te same wibracje w swojej krwi. A może to sposób, w jaki wilgotne powietrze łaskotało ją w gardło i wypełniało piersi ciepłym uczuciem. I to dobrym. Poczuciem akceptacji. – Dobra, powiedziałyśmy, że tu z tobą przyjdziemy. Przyszłyśmy. Teraz wracajmy. – Miranda cofnęła się o krok. – Jeszcze nie – odparła Kylie, nie mogąc oderwać oczu od piętnastometrowego wodospadu. A potem, bez zastanowienia, zupełnie jakby coś ją nęciło, weszła do strumienia. Tak po prostu, nie zdejmując nawet butów ani nie podwijając spodni. – O nie, ja za tobą nie pójdę – zawołała Della. – Naprawdę musimy wracać na śniadanie. Chodźmy już, dobra? – Poczekajcie na mnie. Kilka minutek. – Kylie się nie obejrzała. Sięgająca łydek woda wsiąkała w jej dżinsy niczym w gąbkę. Zrobiła kolejny krok, a potem następny. – Jesteś pewna, że powinnaś tam iść? – W głosie Mirandy słychać było niepokój. – Chodźmy już. – Jeśli tam wejdziesz, to możesz nie być w stanie wrócić – ostrzegła Della. Kylie nie odpowiedziała, nie mogła, bo w tym momencie wydało jej się, że dostrzegła kogoś za wodospadem. Postać znów się poruszyła. Na pewno ktoś tam był. Miała tylko nadzieję, że znał odpowiedzi na jej pytania. I że nie podpali jej z powodu dawnych przewinień. Na wszelki wypadek, nim zrobiła następny krok, zmówiła w myślach modlitwę o przebaczenie za wszystkie złe rzeczy, których mogła się dopuścić. Gdy podeszła bliżej, poczuła na twarzy wilgoć. Zrobiła ostatni krok. Woda zalała jej głowę i ramiona. Przeszła przez wodospad i znalazła się w kompletnych ciemnościach. Otarła twarz, czekając aż oczy przyzwyczają się do mroku. Dostała gęsiej skórki, ale nie takiej od duchów. Ta wynikała ze strachu. Stała nieruchomo, z nadzieją, że wraz z odzyskaniem wzroku wróci jej też odwaga. Szum wodospadu zagłuszał wszystkie inne odgłosy z zewnątrz. Gdy zamrugała, ciemność przestała być już tak oślepiająca. Kylie uświadomiła sobie, że znalazła się w jaskini. Gdy jej oczy zaczęły rozróżniać kształty, dostrzegła, jak ktoś chowa się za kamienną ścianą. – Hop hop? – Jej głos zdawał się tonąć w szumie wody. Kiedy nikt nie odpowiedział, dodała. – Wiem, że ktoś tu jest. – W takim razie chyba po prostu wyjdę – zadudnił głos zza skały. Kilka minut zajęło Kylie rozpoznanie tego głosu, a gdy go rozpoznała, wciąż nie mogła uwierzyć własnym oczom, gdy przed nią stanął.

Rozdział 10 Co ty tu robisz? – zapytała Kylie. Jego potężna postać wciąż się do niej zbliżała, aż cofnęła się o krok. Właściwie nie była przestraszona, ale zaskoczona. A także oszołomiona wszystkim, co czuła. Ten nabożny nastrój tutaj był jeszcze silniejszy. – Pewnie to samo co i ty – odparł Burnett. – Bo byłem ciekaw. Ona nie przyszła tu z tego powodu. Przyszła po pomoc, ale nie powiedziała mu tego, i to nie dlatego, że mu nie ufała. Spojrzała mu w oczy. Jeśli miała być całkiem szczera, to wciąż jeszcze ją onieśmielał, ale też zaczęła go darzyć szacunkiem, jak prawie wszyscy inni w obozie. I to do tego stopnia, że chciała, aby Holiday przemyślała jeszcze swoje negatywne podejście do związków z wampirami. Ta dwójka tworzyłaby piękną parę. Jego ciemna strona z jej jasną. Jego powaga z jej żartobliwością. Czuła, że ją obserwuje i że oczekuje odpowiedzi. Ale ona też miała pewne pytania. Odetchnęła głęboko. – Ciekaw czego? – Całej tej sprawy z duchami. Legendy. – Wsunął ręce do kieszeni dżinsów i rozglądał się się wokół. – To dziwne – odezwała się Kylie. – Co? – Odwrócił się i rozejrzał po jaskini, jakby sprawdzał, czy są bezpieczni. Co ciekawe, Kylie nie martwiła się o siebie. Wypełniające ją ciepłe, miłe uczucie sprawiało, że się nie bała. Była tu bezpieczna. – Że interesują cię duchy. Myślałam… to znaczy… większość nadnaturalnych woli się tą kwestią nie zajmować. – Tak, ale Holiday ma na ich punkcie bzika, więc pomyślałem… – zawahał się. – Że może zrozumienie duchów pomoże ci zrozumieć Holiday? – zapytała Kylie, wiedząc, że ma rację. I znów ogarnęło ją wrażenie, że Burnettowi naprawdę zależy na Holiday. Skinął głową, jakby przyznanie tego na głos mogło ugodzić jego męskie ego. – Mam wrażenie, że mówi o nich tyle po to, aby mnie przestraszyć. – Pewnie po to, żeby cię odstraszyć. – Kylie przygryzła wargę, gdy uświadomiła sobie, że powiedziała to głośno. Spojrzał na nią. – To też. – Milczał przez chwilę, a potem zapytał. – Nie zechciałabyś mnie oświecić, czemu ona się tak zachowuje? Najwyraźniej postanowił olać ego. No świetnie, wpakowała się w niezłe bagno. Poinformowanie Burnetta o przeszłości Holiday byłoby prawie jak zdrada. – Ja… emm… ja… Uniósł rękę. – Nic więcej nie mów. Rozumiem. – Poszurał nogami, rozejrzał się wokół i znów skupił wzrok na niej. – A więc jesteś jak Holiday, tak? Wyczuwasz i widzisz duchy? Skinęła głową. – Wyczuwasz jakieś anioły śmierci? Już chciała zaprzeczyć, ale biorąc pod uwagę ten podobny do kościelnego nastrój uznała, że nie będzie kłamać.

– Coś czuję. Nie wiem, jak to opisać. To trochę jak… – Naprawdę? – zapytał. – Naprawdę. – Rozejrzała się wokół, rozmyślając, czy to, co czuje, da jej niezbędne odpowiedzi na pytania. – Ty nic nie czujesz? – Gdybym czuł, to by mnie tu teraz nie było. – Roześmiał się, ale Kylie mogłaby przysiąc, że w jego głosie była nutka niepokoju. – A czy legenda nie mówi, że przychodzą tu o zmroku? – Przesunął ręką po włosach, które zdawały się odrobinę ciemniejsze niż zwykle. Spojrzała na wodospad. No tak, były mokre. I wtedy uświadomiła sobie, że jej własne także są przemoczone. Wampir podszedł do jednego z dużych głazów. Na jego ramionach grały mięśnie, które zdawały się prawie równie twarde co otaczająca ich skała. Patrzyła na niego i podziwiała, jaki jest przystojny. Nie przyprawiał jej o drżenie jak Derek, ale potrafiła docenić jego urodę. Holiday naprawdę powinna pozwolić sobie na to, by się w nim zakochać. – Mówi, że o zmroku można zobaczyć, jak tańczą. Nie mówi, że nie ma ich tu o innej porze – odpowiedziała szczerze, licząc, że ma rację. Miała nadzieję, że obecność, którą czuła, była rzeczywista i mogła udzielić jej niezbędnych odpowiedzi. Skinął głową i znów się rozejrzał. – Dlaczego to miejsce nie wydawało mi się takie straszne, dopóki się nie pojawiłaś? Kylie się roześmiała. – To na pewno mój zniewalający urok. Uśmiechnął się. – Pewnie tak. Twój i Holiday. – Sposób, w jaki wypowiedział imię Holiday, złapał Kylie za serce. – To był inny wampir – zawołała. – Bardzo ją zranił. Burnett przez chwilę patrzył na nią zaskoczony, a potem nagle zrozumiał. – Więc uprzedziła się do wszystkich wampirów? – W jego głosie usłyszała ból. – Ja bym raczej powiedziała, że jest ostrożna – odparła Kylie. – I nie wobec wszystkich wampirów. Wygląda na to, że jesteś jedynym, z którym ma problem. Przechylił głowę i spojrzał na nią. – Mówisz to tak, jakby to było coś dobrego. – Bo może być. Na pewno jest powód, dla którego tak łatwo wyprowadzasz ją z równowagi. Przemyślał to. – Chyba rozumiem. – Znów spojrzał na ścianę wody. – Może wrócę z tobą do obozu? Dopilnuję, żeby… – Właściwie to chciałabym tu chwilę zostać. Sama – dodała, nim zdążył zaproponować, że z nią zostanie. Skrzywił się. – Nie jestem pewien, czy powinnaś sama chodzić po lesie. Nie po tym, co się wydarzyło tamtego wieczora. – Nie jestem sama – odparła Kylie. – Na zewnątrz są Della i Miranda, czekają na mnie. Sądziła, że powie zaraz coś szowinistycznego, że powinna była przyjść z chłopakiem, a on tylko stwierdził: – Jasne. Dobrze. „Owszem, dobrze”, pomyślała. Della dostałaby szału, gdyby usłyszała, że Burnett uważa, że jest słabsza niż mężczyźni. Obrócił głowę na bok, jakby nasłuchiwał.

– To naprawdę dziwne. Nie słyszę ich. Ani ich nie czuję. – Zmarszczył brwi. – Z drugiej strony ciebie też nie słyszałem, dopóki się nie odezwałaś. Rozejrzał się wokół. – Może to miejsce jest nawiedzone. – Uśmiechnął się od ucha do ucha. – Chyba wrócę do obozu. – Zrobił dwa kroki, a potem się odwrócił. – Nie siedź tu długo. I pod żadnym pozorem się nie rozdzielajcie. – Jasne – odparła. Znów obrócił głowę i zaczął jej się przyglądać. – Wszystko w porządku? Twoje serce… bije wyjątkowo szybko. Przestąpiła z nogi na nogę. – Della mówiła to samo. Myślę, że w porządku – odparła, nie chcąc spowiadać się z naturalnej, ale na pewno nie ludzkiej ingerencji w wielkość jej biustu. Przyglądał jej się jeszcze kilka chwil i Kylie pomyślała, że zauważył również inne rzeczy, nie tylko jej przyspieszone bicie serca, ale uważał, by nie poczuła się nieswojo. Doceniała to. Ruszył przed siebie i znów się odwrócił. – Dziękuję za… – Nie ma za co… – odparła, nie chcąc nawet myśleć, jak wściekła będzie Holiday, kiedy się dowie, że Kylie wspomniała cokolwiek o jej przeszłości Burnettowi. A dowie się, bo sama zamierzała jej o tym powiedzieć. Gdyby to ukryła, tym bardziej miałaby wrażenie, że zgrzeszyła. A akurat w tej chwili i w tym miejscu wyjątkowo nie chciała dodawać do swojego rachunku więcej grzechów. Pięć minut po odejściu Burnetta Kylie wciąż stała w tym samym miejscu. – Posłuchajcie, objawia mi się duch, który mówi, że zginie ktoś, kogo kocham. Mam tę osobę uratować, ale duch nie daje mi dość informacji. Zaczynam się bać. „I powinno mi jeszcze być głupio za gadanie do siebie”, pomyślała. Chociaż nikogo nie widziała, to coś przecież czuła. – Możecie… em… jakoś mi z tym pomóc? – Czekała. I nasłuchiwała, również sercem. Nie przyszła żadna odpowiedź, ani przez umysł, ani przez uszy, ani przez serce. No chyba że liczyć uczucie spokoju i słuszności, które wypełniły jej pierś i sprawiły, że poczuła się lżej, problemy zdawały się mniej naglące, a ona zdolna do pokonania ich wszystkich. Czy to była odpowiedź? Że wszystko będzie dobrze? A może to było jak dotyk Holiday i Dereka, krótkotrwałe zapanowanie nad zamieszaniem, jakie w niej tkwiło? Zaczęły ogarniać ją wątpliwości. Usiadła na ziemi i podparła się rękami. Odchyliła głowę do tyłu i poczuła, jak jej mokre włosy huśtają się lekko i łaskoczą w plecy przez bluzeczkę. Nisko na plecach. Niżej niż kiedykolwiek wcześniej. Usiadła prosto i sięgnęła do końcówek włosów. Wyglądało na to, że jej włosy, podobnie jak piersi, postanowiły przez noc gwałtownie urosnąć. Co to mogło znaczyć? Próbując wchłonąć uspokajającą atmosferę, zapatrzyła się w odległą od niej o dwa metry ścianę wody i poczuła, jak malutkie krople padają jej na twarz. Nie martw się, kochanie. Będzie dobrze. Pamiętaj, krok po kroku – w myślach rozległ się głos jej babci. – Naprawdę tu jesteś, babciu? Czy może to tylko wspomnienie? – odezwała się głośno. Brak chłodu sugerował, że była sama. Jakaś jej cząstka chciała się buntować, żądać odpowiedzi i to nie tylko na problemy z duchami, ale na wszystkie. I w chwili, gdy już miała otworzyć usta, przez jej frustrację przebił się błysk rozsądku. Czymkolwiek było to coś, co sprawiało, że wodospady były takie wyjątkowe, z pewnością nie przejmowało się żądaniami ani buntem. Oprócz spokoju Kylie wyczuwała też moc. Stanowczą, chociaż nie złą.

Nieugiętą, chociaż nie obojętną. Czy tak nieugiętą, aby podpalić dziewczynę i oszpecić ją na całe życie? Kylie nie znała na to pytanie odpowiedzi i dla własnego dobra nie była pewna, czy chciałaby ją poznać. Uświadomiła sobie, że chyba nadweręża cierpliwość Delli i Mirandy, więc podniosła się z ziemi i wtedy poczuła w kieszeni złożoną kopertę. List od Lucasa. Kolejna rzecz, z którą niedługo będzie musiała się zmierzyć. I chociaż niby nic się nie zmieniło, to czuła się jakoś pewniej. I może to właśnie była cała pomoc, na jaką mogła liczyć. *** Przez cały poranek była kompletnie nieprzytomna. Czy to z braku snu, czy też były to następstwa jej nagłego wzrostu, nie była pewna. Postawiła tacę z obiadem obok Delli i rozejrzała się po stołówce w poszukiwaniu Dereka. Jego grupa często wychodziła za daleko na wycieczki i spóźniała się na posiłek. Rozglądając się po sali, uświadomiła sobie, jak bardzo chciałaby go zobaczyć. I jak bardzo nie chciałaby go widzieć. Rany, była taka pokręcona. Jeśli ona miała takie problemy z poradzeniem sobie ze swoimi zmiennymi uczuciami, to jak czuł się Derek? Pewnie uważał, że brakuje jej piątej klepki. I miał chyba rację. Wyglądało na to, że spokój i pewność siebie, jakie osiągnęła podczas porannej wyprawy do wodospadów, zaczynały przygasać. Rozejrzała się jeszcze raz, a kiedy nie dostrzegła Dereka, opadła na krzesło i skupiła się na Delli, która siedziała cicho i od niechcenia popijała krew. I wtedy zobaczyła, że krzesło obok wampirzycy jest puste. – Gdzie Miranda? – zapytała Kylie. – Nie wiem – mruknęła Della i pokręciła szklanką. Kylie starała się nie patrzeć na krew w szklance w obawie, że przypomni sobie, jaka była pyszna. Wgryzła się więc w swoją kanapkę z szynką. – Wszystko w porządku? – Kylie przesunęła kęs w ustach tak, by móc się odezwać. – Tak. Tylko myślę – odparła Della. – O powrocie do domu za trzy tygodnie? – Właściwie tym się nie przejmowałam, ale skoro już mi o tym przypomniałaś, to dołożę to do swoich zmartwień. Dzięki – prychnęła sarkastycznie. – Przepraszam. – Kylie spojrzała na kanapkę z niesmakiem. – Więc czym się martwisz? – A takimi różnymi – warknęła Della. – Tia… – odparła Kylie, dając do zrozumienia, że nie docenia takiego podejścia do sprawy. Rozumiała kwestię wampirzych nastrojów, ale czasami… – Przepraszam – odezwała się Della. – Po prostu ta poranna rozmowa o aniołach śmierci sprawiła, że zaczęłam się martwić… różnymi rzeczami. – Masz na myśli ten okres, kiedy się przemieniłaś i nie pamiętasz, co się działo? – Tak. – W głosie Delli słychać było ulgę, że Kylie o tym pamiętała, i spojrzała na nią, jakby liczyła na pomoc. – A co, jeśli zrobiłam coś naprawdę okropnego? „Jak bardzo okropnego?” – miała już zapytać Kylie. Czy Della bała się, że mogła kogoś skrzywdzić? A potem przypomniała sobie, z kim rozmawia. – Po pierwsze, nie sądzę, abyś mogła zrobić coś naprawdę okropnego. No wiesz, sam fakt, że się martwisz, iż mogłaś coś takiego zrobić, oznacza, że nie jesteś okropną osobą. Della nie wyglądała na przekonaną. – Ale kiedy człowiek się przemienia, to wszystko jest takie pokręcone.

– Ale ty nie jesteś pokręcona – odparła Kylie. – Jesteś dobrą osobą. Della skinęła głową i już miała coś powiedzieć, ale odwróciła głowę. Kylie miała niepokojące wrażenie, że Della nie mówiła jej wszystkiego. Czyżby pamiętała więcej, niż chciała przyznać? Tak czy inaczej, Kylie żałowała, że nie potrafi jej pomóc. – Ciekawa jestem, gdzie się podziewa Miranda? – Della najwyraźniej postanowiła zmienić temat. – Mam nadzieję, że nie rozpacza znów za swoim chłoptasiem. – Wcześniej wyglądała dobrze. – Kylie spojrzała w stronę stolika, przy którym siadała większość czarownic, ale Mirandy tam nie było. Obóz zachęcał do międzygatunkowych przyjaźni, ale wyglądało na to, że podczas posiłków wszystkich ciągnęło do swoich. Do wyjątków należało kilka międzygatunkowych par i osób z jednego domku. Helen i Jonathon na zmianę siadali albo z wampirami, albo z elfami. Do niedawna Perry często przyłączał się do Mirandy. A kilka razy w tygodniu z Kylie siadał Derek. Przynajmniej raz w tygodniu, ale nigdy tego samego dnia, nawet Della i Miranda siadały ze swoimi. Kylie mówiła im, że nie muszą z nią jadać, że rozumie, jeśli chcą być ze swoimi, ale jej nie słuchały. Sama nie wiedziała, czy to z lojalności, czy współczucia, ale w głębi serca była im niezmiernie wdzięczna. Kto by chciał jeść obiad w samotności? To nazbyt przypominało jej czasy szkoły, gdy jej przyjaciółka Sara była chora albo na wagarach. Na myśl o Sarze Kylie wyciągnęła telefon, by sprawdzić, czy ma od niej jakieś wiadomości. Minął prawie tydzień, od kiedy wysłała jej kilka esemesów, pytając, jak leci, i meldując, że za trzy tygodnie będzie w domu na weekend. Trochę ją bolało, że Sara nie raczyła się do niej odezwać. Czy to znaczyło, że nie chciała się już z nią spotykać? Kylie musiała co prawda przyznać, że nie miały już ze sobą wiele wspólnego – począwszy od tego, że Kylie nie była człowiekiem – ale przecież przyjaźniły się przez dziesięć lat i były najlepszymi przyjaciółkami. Czy to nie obligowało jej do spędzenia razem przynajmniej kilku godzin i choćby udawania, że nadal jej na Kylie zależy? Zadzwonił telefon Kylie. Pomyślała, że to byłoby naprawdę fajne, wręcz magiczne, gdyby to dzwoniła Sara, i czekała, aż na ekraniku pojawi się numer telefonu. To nie była Sara. Rozłączyła rozmowę i odłożyła komórkę na stół. – Nie mów… Trey czy twój ojczym? – zapytała Della. – Dwa punkty za prawidłową odpowiedź. – Kylie znów sięgnęła po kanapkę. – To który? – Tata. Ojczym. – Mimo że spotkała i pokochała Daniela, wciąż jeszcze zapominała, że Tom Galen nie był jej prawdziwym ojcem. Kylie zatopiła zęby w kanapce, ale w ogóle nie poczuła smaku. – Nadal bzyka swoją sekretarkę? Kylie przełknęła. – Nie wiem. I nic mnie to nie obchodzi. – Kłamiesz. – No dobra, to może… nie wiem i bardzo bym chciała, żeby mnie to nic nie obchodziło? – Teraz mówisz prawdę. – Spojrzała na Kylie i podsunęła jej pod nos szklankę z krwią. – Chcesz łyka? Kylie się skrzywiła i odsunęła szklankę. – Nie. – Znów kłamiesz. – Della uniosła brew. – Dobra! – warknęła Kylie i stwierdziła, że brzmi zupełnie jak wcześniej Della. – Chcę, ale nie chcę. I nie myśl, że to dlatego, że uważam, iż jest coś złego w byciu wampirem. To nic

złego. Po prostu… trochę przytłacza mnie to, że nie mogę ustalić, czym jestem. – Możesz mi wierzyć lub nie, ale rozumiem. – Della dalej jej się przyglądała. – Wiesz, twoje serce wciąż bije mocniej niż zwykle. – Wiem. – Kylie przerzuciła włosy przez ramię. – I zobacz. Włosy też mi urosły. Westchnęła, przypomniawszy sobie, z jakim trudem udało jej się znaleźć stanik, w który zdołała upchnąć rozrośnięty biust. – Cholera. – Della dotknęła jej włosów. – Rozmawiałaś o tym z Holiday? Spojrzała znów na klatkę piersiową Kylie. – Nie chcę cię straszyć, ani nic, ale to trochę dziwne. No świetnie, kiedy wreszcie prawie zdołała się przekonać, że to nic takiego, to Della mówi coś wręcz przeciwnego. Kylie westchnęła ciężko. – Nie, jeszcze jej nie powiedziałam. Mamy spotkanie o drugiej. – Nie wyglądasz na zachwyconą – stwierdziła Della. – Bo nie jestem. Della zrobiła zszokowaną minę. – Co się stało? Zwykle piejesz nad nią z zachwytu. Wkurzyłaś się na nią, czy co? – Nie, ale ona się wkurzy na mnie. – Czemu? Za to, że poszłaś do wodospadów? – Nie. Nie sądzę, aby się denerwowała o wyprawę do wodospadów. – Przynajmniej miała taką nadzieję. – To, co tam zrobiłam, może ją wkurzyć. – A co zrobiłaś? – Della spojrzała na nią ze zdziwieniem i pociągnęła łyk krwi. – Niejako powiedziałam Burnettowi, że inny wampir złamał Holiday serce. – Naprawdę? Co się stało? – Zapytał mnie o nią, a ja… – Nie – odezwała się Della. – Co z tym innym wampirem? – Em… nie znam szczegółów. – Kylie uświadomiła sobie, że nie należało też mówić Delli. – Więc czemu uważasz, że nie należało mówić Burnettowi? – zapytała Della. Kylie przewróciła oczami. – To nie moja sprawa. Ani twoja. Więc nikomu nic nie mów. – Milczę niczym głaz. – Della sięgnęła po frytkę z talerza Kylie. – Wiesz, czemu mu powiedziałaś, prawda? – Przyjrzała się trzymanej w czubkach palców frytce. – Bo jestem głupia – odpowiedziała Kylie. – Nie, ponieważ tak jak dla wszystkich innych, jest dla ciebie oczywiste, że ta dwójka powinna się puknąć. – Wsunęła frytkę do ust i skrzywiła się. – Kiedyś kochałam frytki, a teraz… ble, smakują jak żabi zad. Kylie zignorowała komentarz o frytkach, próbując zrozumieć, o czym mowa. – Co puknąć? – Puknąć, bzyknąć, spalić trochę tych rozpasanych hormonów, które wydzielają za każdym razem, gdy znajdą się w tym samym pomieszczeniu. – Puknąć? – Kylie wciąż nie mogła załapać. Della zachichotała. – Słyszałam raz, jak tak to określiła pewna komiczka. Podawała na to najróżniejsze określenia. Śmieszne, co? – Może. – Kylie nie była tego taka pewna. Jej poczucie humoru wzięło sobie urlop, tak samo jak apetyt. Spojrzała na ledwie nadgryzioną kanapkę. Czy ta utrata apetytu była znakiem? Czy któregoś dnia stwierdzi, że frytki

smakują jak żabi zad? – O napalonych wilkach mowa – odezwała się Della. Kylie podniosła głowę. Do stołówki weszli Holiday i Burnett. Holiday szła przodem, a Burnett się jej przyglądał. Przez moment Kylie ogarnęła panika, że Burnett powiedział jej o tym, co usłyszał przy wodospadach. Wyobraziła sobie, jak rozzłoszczona i zraniona Holiday robi jej pogadankę… aż serce jej się ścisnęło. O Boże… czemu w ogóle cokolwiek mu powiedziała? To było złe. I to bardzo. A potem Holiday spojrzała na Kylie, a w jej oczach nie było ani złości, ani bólu, a jedynie niepokój. Pewnie wciąż się o nią martwiła, i o to, co wydarzyło się rano w biurze. Holiday powiedziała bezgłośnie: – O drugiej. – I wskazała na zegarek. Kylie skinęła głową. Holiday uśmiechnęła się i ruszyła po tacę. Burnett szedł za nią, nie spuszczając z niej oka, zupełnie jakby próbował zapamiętać każdy centymetr jej ciała. – Chwileczkę – odezwała się Kylie. – Skoro wampiry czują hormony, to czemu Burnett nie wie, co wobec niego czuje Holiday? Bo kiedy mu powiedziałam, że Holiday czuje coś więcej niż tylko niechęć, był wyraźnie zaskoczony. – To proste. Nie czujemy własnych hormonów i zwykle nie wyczuwamy też hormonów ludzi, którzy nam się podobają. Nigdy nie czułam mojego chłopka. – Uśmiechnęła się smutno, jakby przyszło jej do głowy jakieś wspomnienie. – A wiem, że Lee je miał. Kylie wyczuła, że Delli dalej zależy na Lee, a także że jej przyjaciółka ani się do tego nie przyzna, ani nie będzie chciała o tym rozmawiać. – To działa na dziwnej zasadzie. – O tak. Zupełnie jakby fakt, że ktoś nam się podoba, automatycznie wyłączał wyczuwanie hormonów. Natomiast jeśli nie podoba ci się ktoś, kto na ciebie leci… o, czujesz to z drugiego końca pokoju. Rozważała to przez chwilę. – W takim razie czemu Derek wie, kiedy myślę o… – Dobra, Kylie nie chciała tego powiedzieć głośno, ale ciekawość wzięła górę. – Mówisz, że nie jest mną zainteresowany? – Ależ skąd. – Della uśmiechnęła się od ucha do ucha. – On nie jest wampirem. Nie używa węchu. Odczytuje uczucia. A to coś zupełnie innego. – Aha. – Kylie spojrzała w talerz i zmusiła się, by zjeść frytkę, podczas gdy w głowie wciąż jej buzowało. Kiedy przełknęła, zmusiła się do zadania pytania, oczywiście po cichutku. – Czy Derek i ja… czy my też wszędzie rozsiewamy te hormony? To znaczy… czy jest tak źle, że aż wstyd? Della zrobiła wielkie oczy, ale nie odpowiedziała, co było dla niej zupełnie nietypowe. Nigdy nie wahała się mówić wszystkiego prosto w oczy. – O rany. Aż tak źle? – zapytała Kylie. Della spojrzała w górę. Kylie już miała zacząć zgadywać, co też to może oznaczać, gdy poczuła na szyi ciepły oddech. – Co jest złe? – zapytał Derek.

Rozdział 11 Nic – odparła Kylie, próbując nie wydzielać żadnych hormonów ani uczuć, gdy na niego spojrzała. Kłopot w tym, że nie wiedziała, jak je powstrzymać. Gdzie, u licha, był ten guzik? „Wyłącz się!” Naciskała go w myślach. Derek przesunął się i usiadł na krześle obok niej. Nie chciała na niego patrzeć, bojąc się, że to tylko powiększy ilość wydzielanych hormonów, ale odwracanie wzroku było wyjątkowo niekulturalne. A przynajmniej tak mówiła jej mama. – Wszystko w porządku? – zapytał Derek, zapewne świadom, że wciąż na niego nie spojrzała. – Nie bądź niegrzeczna – prawie słyszała głos matki. – Tak. – Spojrzała na niego. A ponieważ unikała go przez ostatnie kilka dni, to teraz pochłaniała go wzrokiem. Dech jej zaparło. O rany, naprawdę dobrze wyglądał. O tak, to wszystko wina jej mamy! Był lekko spocony, nie obrzydliwie, ale apetycznie. Jego skóra lśniła i pachniał trochę jak słońce, zupełnie jakby nasiąkł wszystkimi pięknymi zapachami z wędrówki. Pomyślała, że gdyby przyłożyła usta do jego skóry, to smakowałaby jak lekko posolone słońce. Brązowe włosy pozwijały się na końcach i były potargane przez wiatr. Miał na sobie ciemnozieloną koszulkę, która opinała tułów. I ulubione dżinsy. A w każdym razie te, które nosił najczęściej. Poznała je po tym, że miały wytarte kolana i bardziej go opinały. I doskonale na nim wyglądały. Chichot Delli wyrwał Kylie z zamyślenia. Wampirzyca uśmiechnęła się od ucha do ucha i powachlowała się ręką przed nosem. Kiedy Kylie uświadomiła sobie, o co chodzi, zaczerwieniła się po same uszy. A potem znów spojrzała na Dereka, który teraz wpatrywał się w jej biust. Co oznaczało, że najprawdopodobniej zanieczyszczał powietrze najróżniejszymi feromonami, próbując wymyślić, jak mogła się tak rozrosnąć przez noc. – Ja… muszę znaleźć Mirandę. – Poderwała się z krzesła i wybiegła ze stołówki, niczym ubrana na biało dziewczyna natychmiast potrzebująca tamponu. *** – Miranda? Jesteś tu? – Kylie zawołała od progu domku pięć minut później. Jej przyjaciółka wybiegła z pokoju Kylie. Była przerażona, a oczy lśniły jej od łez. Ostatnimi czasy łzy w oczach Mirandy były swego rodzaju standardem, ale tym razem wyglądało to trochę inaczej. Kylie natychmiast to wyczuła. O tak, to musiało mieć związek z tym, jak wybiegła z jej pokoju i aż promieniała poczuciem winy. – Tak bardzo mi przykro – powiedziała Miranda i czknęła. – Naprawdę, strasznie przepraszam. – Naprawdę strasznie przepraszasz za co? – Czy Miranda znalazła i przeczytała listy od Lucasa? Nie uszanowała jej prywatności? – Nie chciałam tego … – Nie chciałaś czego? – Cierpliwość Kylie właśnie się kończyła. To były osobiste listy. Rany, drugiego nawet nie przeczytała. Kiedy wróciła z wyprawy do wodospadów, wsadziła go do szuflady razem z tym pierwszym. Powiedziała sobie, że przeczyta go dziś, ewentualnie jutro, a może i nigdy. Nie była pewna, czy przy tym wszystkim, co się działo, poradzi sobie jeszcze

z tym, co ma do powiedzenia Lucas. – Robiłam to już dziesiątki razy i nigdy nie miałam problemu z odczarowaniem. Proszę, proszę, nie denerwuj się. – Co zrobiłaś? Miranda spojrzała znów na pokój Kylie, a gdy dziewczyna zrobiła krok w tamtą stronę, zastąpiła jej drogę. – Naprawię to. Przysięgam. Wymyślę jak. Nie będę spać ani jeść, dopóki tego nie naprawię. – Czego? – Proszę nie wkurzaj się. Kylie odsunęła Mirandę z drogi i weszła do pokoju, by zobaczyć, czego nie chciała jej pokazać i co obiecała naprawić. Najpierw spojrzała na stolik nocny, gdzie trzymała swoje największe skarby. Szuflada była zamknięta. Na wierzchu nie walały się żadne listy. Kątem oka zauważyła jakiś ruch na łóżku. Spojrzała w tamtą stronę. Zamrugała. Krzyknęła. I pędem uciekła z pokoju. Wpadła na Mirandę, która złapała ją za przedramiona i znów zaczęła przepraszać. Kylie odetchnęła głęboko. – Czemu…? Czemu na moim łóżku jest skunks? Poczuła, jak coś ociera jej się o nogę. Spojrzała w dół, spodziewając się Łapka. Ale nie, to nie był Łapek. Znów krzyknęła i przeskoczyła na drugą stronę pokoju. Skunks uniósł spiczasty łepek, miauknął i znów do niej podbiegł. – Przepraszam – zawołała Miranda. Kylie spojrzała najpierw na Mirandę, a potem na zbliżającego się do niej skunksa. Brykał słodko i tak bardzo po kociemu. Łapek? – Nie – wykrztusiła Kylie. – Powiedz mi, że to nie… o rany, nie zrobiłaś tego… – Naprawię to. Naprawdę – zapewniła Miranda. *** Kylie wróciła właśnie z zajęć plastycznych z Helen i Jonathonem. Stała, przestępując z nogi na nogę przed biurem, czekając na spotkanie z Holiday o drugiej, i zastanawiała się, jak powie komendantce, że wygadała się przed Burnettem o jej romansie z wampirem? „A tak przy okazji, wiedziałaś, że Burnett nie zdawał sobie sprawy, że chodziłaś kiedyś z wampirem?” Nie, to do kitu. „Hej, rozmawiałam z Burnettem i tak przy okazji wspomniałam mu, że inny wampir przeżuł ci serce”. To też nie brzmiało najlepiej. – Kylie? – zawołał do niej Derek. „O cholera!” Zobaczyła, jak mija grupę obozowiczów czekających na zapisy na naukę kajakarstwa, i stwierdziła, że nie ma szans przed nim uciec. Oddaliła się jednak o kilka kroków od tłumu. – Hej! – Stanął przed nią i przyjrzał jej się uważnie. – Hej! – Cofnęła się jeszcze i skinęła, aby podążył za nią.

Wciąż wpatrywał jej się w oczy, gdy tak szli. – Czy zrobiłem coś złego? – Nie. – Potrząsnęła głową. – Czy coś w takim razie paliłaś? Bo zachowujesz się naprawdę dziwnie. Nie dziwiła się, że uznał, iż straciła kontakt z rzeczywistością. Z drugiej strony rzeczywistość w ciągu ostatnich kilku tygodni wyglądała zupełnie inaczej niż to, do czego była przyzwyczajona. – To nie… to znaczy… – Rozejrzała się wokół, czy nie widać nikogo o nadludzkim słuchu. – Jestem po prostu zażenowana. – Czym? – Spojrzał na jej biust. – Tym? Wyciągnął rękę i ujął garść jej włosów. – I twoje włosy są dłuższe. – I urosłam – dodała. Zmierzył ją wzrokiem i zrobił wielkie oczy. – Co się stało? – Sama chciałabym wiedzieć. – Próbowała pohamować frustrację. W końcu to nie była jego wina. – Obudziłam się dziś taka rozrośnięta. Uśmiechnął się szeroko i na moment spuścił wzrok. – Wygląda ładnie. – Czemu się nie dziwię, że tak uważasz? – Zmarszczyła brwi. Uśmiech spełzł mu z twarzy i tylko wpatrywał się w nią. Kylie zastanawiała się, czy tak wiele wysiłku kosztuje go niegapienie się na jej biust, czy też chodziło mu po głowie coś innego. – Posłuchaj, skoro nic nie zrobiłem, to czemu od dwóch dni przede mną uciekasz? Przestąpiła z nogi na nogę, boleśnie świadoma tego, jak buty uciskały jej palce. – Powiedziałam ci, czuję się zażenowana. – Zażenowana tym… że urosłaś? – Nie. To znaczy tak, tym też. Ale nie dlatego… dlatego… – Dlatego mnie unikasz. Po prostu to powiedz. Bo właśnie to robisz. – Zdawał się lekko wkurzony, a przynajmniej rozdrażniony. Ale tym, co tak naprawdę słychać było w jego głosie, była niepewność. I naprawdę nie dziwiła mu się. Też by się tak czuła, gdyby to on się tak wobec niej zachowywał. Przygryzła wargę. – Przepraszam. To nie tak, jak myślisz. – A więc jak? Bo naprawdę nie rozumiem. Bo wiesz, kiedy jestem blisko ciebie, twoje uczucia zdają się w porządku, a czasem nawet są świetne, ale potem uciekasz. – I… to mniej więcej dlatego uciekam – odpowiedziała. Zmarszczył brwi. – A… ja nadal nie rozumiem. No dobrze, musiała mu to powiedzieć wprost. Na samą myśl o tym się zarumieniła. – Kiedy jestem przy tobie, mogę myśleć tylko o całowaniu i obściskiwaniu się – powiedziała i dodała w myślach: „I o posunięciu się dalej, niż kiedykolwiek wcześniej”. Zmarszczył brwi jeszcze bardziej, ale wyglądało na to, że przynajmniej odrobinę mu ulżyło. – No dobrze. – Włożył ręce do kieszeni. – A możesz mi wyjaśnić, co jest w tym złego? – Nie mówię, że to coś złego, tylko… osobistego. Nie chcę nawet, abyś ty wiedział, co mi siedzi w głowie. A tym bardziej żeby wiedziały o tym wampiry i inne elfy kręcące się po obozie. Znów się spiął.

LG

– Więc wstydzisz się tego, że inni wiedzą o tym, że ci się podobam? – Nie. To znaczy… podobanie się to jedno. A obcałowywanie to zupełnie co innego. – Chcesz się ze mną obcałowywać? – Przeczesał palcami włosy i prawie się uśmiechnął. – Wiesz, nie sądziłem, że można jednocześnie kogoś skomplementować i obrazić, a tobie się udało. – Nie obraziłam cię – odparła. – Owszem, skoro mówisz, że czujesz się zażenowana tym, że inni wiedzą, że ci się podobam. – Mówiłam, że nie chodzi o podobanie się. – No dobrze, czyli nie chcesz, aby ludzie wiedzieli, że cię pociągam. Otworzyła usta, ale nie wiedziała właściwie, co powiedzieć. – Tak. Niejako… to znaczy… to osobista sprawa. – Osobista? – Zawahał się, jakby próbował zrozumieć, o co jej chodzi. – To nigdy nie jest tak całkiem osobiste. – Dla ludzi jest – odrzekła. – I może nie jestem w stu procentach człowiekiem, ale… no wiesz, przez szesnaście lat żyłam jako człowiek, a dopiero niecałe dwa próbuję zrozumieć, jak to jest być… no właśnie, nawet nie wiem czym. – Potrząsnęła głową, czując narastającą frustrację. – Ale tak, wolę sposób, w jaki robią to ludzie. – Czyli jak? – zapytał, jakby jej nie rozumiał. Nie dziwiła mu się za bardzo, bo nie była pewna, czy rozumie samą siebie. – Podoba mi się, że ludzie zachowują swoje osobiste sprawy i uczucia dla siebie. Stał tak, rozważając jej słowa. Widziała, że to do niego nie przemawia. – Nie – powiedział. – Mylisz się. – Jak to? – Tym razem ona się pogubiła. – Dla ludzi to też nie jest prywatna sprawa. Nie zachowują wszystkiego dla siebie. – Tylko jeśli postanowią to komuś powiedzieć – odparła Kylie. – Bzdura! – zawołał. – Spójrz tam, na Helen i Jonathona. Chcesz powiedzieć, że ty, twoja ludzka część, nie widzi, że ta dwójka jest sobą zainteresowana? A co z Burnettem? Wiedziałaś, że jest zakochany w Holiday, zanim ja to spostrzegłem. Widzisz to. No dobrze, miał trochę racji, ale wcale jej się to nie spodobało. – Widzę, owszem. Ale nie czuję ich emocji ani nie wywąchuję feromonów, które wydzielają, bo chcą… – „się puknąć”, przemknęło jej przez myśl – pogłębić znajomość. A świadomość, że inni mogą… to wyczuć… trochę mnie przeraża, rozumiesz? Potrząsnął głową… – Jesteś pewna, iż to, że inni to czują, cię przeraża? Nie chodzi przypadkiem o to, że przeraża cię to, co do mnie czujesz? Zagapiła się na niego. – Nie wiem, o co ci chodzi. – Chodzi mi o to, że nie jestem pewien, czy ty tego chcesz – jego dłoń wykonała jakiś nieokreślony młynek. – Czego? – I nagle jej się przypomniała podobna rozmowa z Treyem. O nie, nie znowu. – Mnie i ciebie. Nas. Nie chcesz, żebyśmy byli razem. Za każdym razem, gdy czuję, że się do siebie zbliżamy, ty mnie odpychasz. Już z sześć razy pytałem, czy zaczniesz ze mną chodzić, a ty ani razu nie odpowiedziałaś. O co z tym chodzi? No tak, prawie taką samą rozmowę miała z Treyem. – Zawsze chodzi o seks, prawda? – Co? – Szczęka mu opadła. – Nie, nie o tym mówiłem.

– Więc nie chcesz seksu? – zapytała coraz bardziej rozzłoszczona. Gapił się na nią, jakby wyrosła jej druga głowa i ogon. I biorąc pod uwagę wszystko, co się ostatnio wydarzyło, naprawdę miała ochotę sprawdzić, czy nie wyrosły. – Skąd w ogóle ten pomysł? – zawołał. Nagle uświadomiła sobie, że tłum się przybliżył, a było w nim przynajmniej kilkoro takich o nad wyraz sprawnym słuchu. Spojrzała na zegarek. Było po drugiej. *** – Przepraszam za spóźnienie. – Wpadła do biura Holiday. Opadła na krzesło naprzeciwko biurka i spojrzała swojej przyjaciółce i komendantce obozu prosto w oczy. – Nienawidzę facetów. Naprawdę rozważam zostanie lesbijką. Holiday uśmiechnęła się, a moment później skrzywiła. – Gdyby to było takie proste, to dziewięćdziesiąt procent kobiet byłoby lesbijkami. – Zrobiła śmieszną minę, po czym spytała. – A więc problemy z chłopakami? Sięgnęła po puszkę z napojem i pociągnęła łyk. – Raczej z chłopakami, skunksem i duchami. Holiday zakrztusiła się dietetyczną colą. – Skunksem? Kylie zsunęła się trochę na krześle, po kłótni z Derekiem czuła się tak, jakby ktoś spuścił z niej powietrze. – Miranda zmieniła Łapka w skunksa. I nie wie, jak go odczarować. – W chwili gdy to powiedziała, uświadomiła sobie, że mogło to zabrzmieć, jakby donosiła na przyjaciółkę. – Ale nie chcę, żebyś cokolwiek z tym robiła. Holiday próbowała powstrzymać uśmiech, ale bezskutecznie. – Pewnie ćwiczyła przed konkursem, na który zapisała ją mama, gdy wróci do domu. – Wyjaśniła mi, czemu to zrobiła. I nie chcę, żeby miała jakieś problemy… ale co będzie, jeśli nie wymyśli, jak go odczarować? Będę miała skunksa jako zwierzątko domowe. Kolejny uśmiech próbował pojawić się na twarzy Holiday. – Jestem pewna, że da sobie z tym radę. Kylie potrząsnęła głową, a potem opuściła ręce na kolana. – Nie wyobrażasz sobie nawet, jak bardzo bym chciała, żeby moje życie wróciło do normy. W sensie ludzkiej normy. Żeby nikt nie próbował czytać moich myśli, zmieniać moich uczuć ani zmuszać mnie do ratowania czyjegoś życia. Holiday odchyliła się na krześle i przeciągnęła, jakby zbyt długo siedziała w jednej pozycji. Z rękami wciąż w górze spojrzała na rozłożone na biurku papiery i skrzywiła się. – Nie wiem, jak z tą ludzką normą, ale powrót do normy brzmi nieźle. Coś w głosie Holiday sprawiło, że Kylie na chwilę zapomniała o swoich problemach. – Wszystko w porządku? – U mnie? O tak. – Opuściła ręce i usiadła prościej, jakby chciała nadać sobie więcej powagi. – To o ciebie się martwię, Kylie. Rano byłaś bardzo zdenerwowana. Dziewczyna przypomniała sobie, jak wybiegła z biura. – Przepraszam, czasami po prostu… wydaje się, że tego jest za dużo. – Wiem, jak to jest. Ale jakoś się ułoży – odparła Holiday. Kylie zmarszczyła brwi. – Mówisz jak moja mama. Ona zawsze powtarza: „Bóg nie zrzuci na ciebie więcej, niż możesz udźwignąć”.

Holiday się roześmiała. – A my chcielibyśmy, żeby nie pokładał w nas aż tyle zaufania. – Tak. – Kylie zauważyła, że Holiday znów zaczyna się czymś martwić. – A co z twoimi problemami? – Wskazała na biurko. – Dam sobie radę… mam tylko mnóstwo spraw finansowych do rozwiązania w związku z tym, że powstanie szkoła. Trzeba zatrudnić nauczycieli. Zamontować w domkach ogrzewanie. I nie mam pojęcia, jak sobie z tym poradzimy. – Myślałam, że rząd, to znaczy JBF, finansuje obóz. – Do pewnego stopnia tak, ale kiedy się zgodzili, żebym otworzyła szkołę z internatem, dali naprawdę mały budżet. Obecnie nawet programom rządowym obcina się fundusze. – Spojrzała znów na biurko. – Pewnie nie jest aż tak źle, jak mi się zdaje. Tyle że… Do tej pory to Sky zajmowała się kwestiami finansowymi, a teraz spadły na mnie. – Burnett się na tym nie zna? – zapytała Kylie, chcąc sprowadzić rozmowę na jego temat. – Nie wiem. Ale skoro i tak ma tu pomagać jeszcze tylko miesiąc, to nie widzę powodu, aby go w to mieszać. Innymi słowy, nie ufała mu. Czy dlatego, że był wampirem, czy też chodziło o to, że ufała Sky, jeszcze do niedawna drugiej komendantce, a ona ją zawiodła. Holiday nie wspominała wiele o Sky, ale Kylie czuła, że zdrada przyjaciółki dotknęła komendantkę bardziej, niż chciała się przyznać. – Czy zatrudnili już nowego komendanta? – zapytała. Tym razem Holiday aż jęknęła. – Nie. Ale obiecali, że do końca lata kogoś znajdą. Nie mogę się już doczekać. – Naprawdę tak źle ci się z nim pracuje? – Kylie czuła, że ta niechęć związana jest z Burnettem, co sprawiało, że jeszcze bardziej bała się reakcji Holiday na to, że mu powiedziała. – Jesteśmy po prostu całkiem różni. – Holiday spojrzała na biust Kylie i wpatrywała się w niego o sekundę za długo. A to znaczyło, że zauważyła, jak urósł. Kylie zapomniała o tym, co miała powiedzieć, i skupiła na swoich własnych problemach. – Możesz to wyjaśnić? – Co takiego? – odezwała się niewinnie Holiday, ale to Kylie nie zmyliło. Kylie wskazała swoje piersi. Holiday zmarszczyła brwi. – Miałam nadzieję, że po prostu założyłaś nowy push-up. – Niestety nie. To samo dotyczy moich włosów – przerzuciła je przez ramię. – A do tego buty mnie cisną i jestem prawie pewna, że przybyło mi jakieś dwa i pół centymetra wzrostu. – Hmm… – Holiday próbowała zachować kamienną twarz. – Co hmm? – Kylie nachyliła się i położyła dłonie na biurku. – Hmm… to dziwne – odezwała się Holiday, ale to, jak spojrzała znów na swoje papiery, sugerowało, że nie jest w pełni szczera. – Proszę, nie rób tego – odezwała się Kylie. Holiday spojrzała na nią. – Czego? – Nie ukrywaj tego przede mną. To się dzieje ze mną. Mam prawo wiedzieć, co to. – Nie ukrywam… – Holiday zamilkła i westchnęła. – Nie uważam, żebym coś ukrywała, skoro to tylko moje podejrzenia. Nie wiem, czy powinnam ci mówić o tym, co do czego nie mam pewności. – Nie powinnaś też milczeć. Bo wierz mi, bez względu na to, co mi powiesz, nie będzie to nawet w połowie tak beznadziejne, jak to, co sobie wyobrażam.

Holiday skinęła głową… – Dobrze, ale pamiętaj, to tylko rozważania. Nawet Burnett powiedział, że nie wie, czy można to uznać za pewny znak. Kylie podejrzewała, że Burnett zauważył jej większy biust. Musiała przyznać, że ładnie się wobec niej zachował, ale myśl o tym, że to dyskutowali… to była już przesada. I to duża. – Rozmawialiście o moich piersiach? – Nie. No… tak, ale nie… Powiedział, że kiedy cię spotkał przy wodospadach, zauważył w tobie pewne zmiany, a ja zażądałam szczegółów. Na samo wspomnienie spotkania z Burnettem przy wodospadach Kylie przypomniała sobie, że musi się wytłumaczyć, ale najpierw musiała się dowiedzieć. – To co rozważaliście? – Niektóre wilkołaki płci żeńskiej… – Wilkołaki? O cholera… Nie wilkołak. Tylko nie wilkołak.

Rozdział 12 Hej! – Holiday położyła dłoń na ramieniu Kylie. – Widzisz? Właśnie dlatego nie chciałam ci mówić. Wiedziałam, że od razu wyciągniesz pochopne wnioski. Dziewczyna zamrugała. – To co robią te niektóre wilkołaki płci żeńskiej? Wyrastają im supercycki? – Nie. To znaczy poniekąd… – Holiday pohamowała uśmiech. – Kiedy osiągają pewien stopień dojrzałości, kiedy zbliżają się do okresu łączenia się w pary, dość szybko się zaokrąglają w pewnych miejscach. Serce Kylie waliło i jedyne, co przychodziło jej do głowy, to słowa Mirandy o zamianie wilkołaka w wilczą formę i o tym, jak boleśnie to wyglądało. – Ale to doskonale pasuje do tego, co się ze mną dzieje. Więc czemu mówisz, że to tylko rozważania i pochopne wnioski? Hoilday potrząsnęła głową. – Jeśli ktoś nie stał się wilkołakiem przez ugryzienie, to zwykle zaczyna się przemieniać w wilka w wieku trzech czy czterech lat. Bardzo dziwne by było, gdybyś zaczęła się przemieniać dopiero w tym wieku. A poza tym wilkołaki na kilka dni przed i po pełni mają zwykle ostre skoki nastrojów. Doktor Day mówiła, że widziała cię podczas pełni księżyca i nie zauważyła żadnych niepokojących objawów. Obserwowałam cię podczas ostatniej pełni, na wypadek, gdyby ona coś przegapiła. Nie zauważyłam żadnych zmian w twoim zachowaniu. – Może po prostu późno dojrzewam – powiedziała Kylie, chociaż wcale na to nie liczyła. – I nigdy nie okazywałam za bardzo emocji, więc mogłaś po prostu nie zauważyć, że jestem nie w humorze. – I jeszcze sprawa… twojego kota – mówiła dalej Holiday. – Wszystkie kotowate żywią niechęć do wilkołaków. Ciebie to nie dotyczy. Kylie przypomniała sobie, jak całe lata temu jej kot zareagował na Lucasa. I jak zachowywał się Łapek, gdy Lucas go jej przyniósł. A potem przypomniała sobie coś, co mogło być ważne. – O kurczę. Wilk. – Jaki wilk? – Tamtej nocy… kiedy uciekłam po spróbowaniu krwi. Natknęłam się na wilka. Kręcił się przy mnie. A potem pojawił się jeszcze raz, tej samej nocy, ale… – Tamtej nocy nie było pełni – odezwała się Holiday. – To nie mógł być wilkołak. – Wiem, dlatego nie pomyślałam… to znaczy, sądziłam, że to po prostu czyjś oswojony wilk. Przysiadł przy mnie i próbował się do mnie czołgać, zupełnie jakby chciał, abym go dotknęła albo co. – Zorientowała się, że wstrzymuje oddech. – Myślisz, że to może coś znaczyć? Czy to jakiś rytuał, podczas którego wilki spotykają się w wilkołakami przed ich pierwszą przemianą? Holiday się zamyśliła. – Nigdy o tym nie słyszałam. Ale… To Sky zawsze zajmowała się wilkołakami. Nie znam się na tym tak dobrze. Ale popytam. Burnett będzie wiedział. – Nie jest wilkołakiem. – Kylie żałowała, że nie ma przy niej Lucasa, by jej doradził, pomógł to wszystko zrozumieć. Ale nie, uciekł z inną wilczycą. A ona wciąż jeszcze nie przeczytała jego listu, ponieważ była na niego zbyt wściekła. – Burnett nie jest wilkołakiem, ale jego praca w JBF wymaga szerokiej wiedzy

o wszystkich stworzeniach nadnaturalnych. I wierz mi, jest równie mądry co arogancki. I mam nadzieję, że nie pomyślałaś… to znaczy, kiedy mówił o tym, jak się powiększyłaś, to wyłącznie dlatego, że niepokoił się, czy radzisz sobie z tymi zmianami. Nawet zrozpaczona wizją zostania wilkołakiem, Kylie zauważyła, że Holiday broni Burnetta. Najwyraźniej zdobył jednak jej szacunek. Nie usprawiedliwiało to wprawdzie informowania go przez Kylie o prywatnych sprawach Holiday. Ale czy Holiday nie widziała, że powinna spróbować związku z Burnettem? Jak bardzo mogła się wkurzyć o to, że Kylie powiedziała mu o nieudanym związku Holiday z innym wampirem? – A co do wodospadów… – Rozumiem – odparła Holiday. – Co rozumiesz? – zapytała dziewczyna z nadzieją, że pójdzie tak łatwo. Może Burnett powiedział Holiday o rozmowie z Kylie i ta wcale się o to nie złościła? – Rozumiem, czemu tam poszłaś – stwierdziła Holiday, segregując papiery. – Ja tam chodzę przynajmniej raz w tygodniu. To najlepsze miejsce, w jakie można się wybrać… by przemyśleć różne sprawy. Udało ci się rano coś ustalić w kwestii ducha? Kylie potrząsnęła głową. – Tylko poczucie słuszności. – Więc musisz wierzyć, że robisz wszystko, co w twojej mocy – powiedziała Holiday. Kylie nagle coś się przypomniało. – Powiedziałaś mi, że nigdy nie widziałaś anioła śmierci. – Bo nie widziałam. – Ale mówiłaś, że nawet nie jesteś pewna, czy istnieją. – Nie sądzę, aby wersja z legend, w którą wszyscy wierzą, była prawdziwa. – Więc czemu wodospady są takie… wyjątkowe? Holiday zawahała się, jakby szukała właściwych słów. – Myślę, że to uświęcone miejsce. Sądzę, że ten, który zajmuje się wszystkim z góry, stworzył je dla tych z nas, którzy muszą się zajmować duszami. To miejsce, gdzie możemy odetchnąć. A czasem nawet uzyskać pewne odpowiedzi. – Jak kościół? – zapytała Kylie, wspominając uczucie wzniosłości, jakiego tam doświadczyła. – Tak, trochę jak kościół. Jest tam mnóstwo mocy duchowej. Wyczułaś to, prawda? – Holiday położyła dłoń na ręku podopiecznej. A ona ją odsunęła. – Tak. Ale… dlaczego mi nie powiedziałaś? Zapytałam cię o wodospady, a ty mi nic nie powiedziałaś. No wiesz… mogłabym tam chodzić cały czas. Może do tej pory ustaliłabym więcej na temat tego, co duch chce mi przekazać. Holiday opuściła ręce na biurko, a w jej zielonych oczach zalśniło współczucie. – Nie mówi się innym o wodospadach. Wodospady muszą cię wezwać. I zakładam, że cię wezwały, bo inaczej byś tam nie poszła. Kylie nie mogła zaprzeczyć, że też czuła ten zew, ale nadal ją denerwowało, że do wszystkiego musi dochodzić sama. Czy naprawdę nie mogła liczyć na odrobinę pomocy? – Zaskoczyło mnie, że Burnett tam poszedł – dodała Holiday. – Tylko zaklinacze duchów czują zew wodospadów. Dla innych istot nadnaturalnych są zbyt pobudzające… a może raczej budzą w nich grozę. Kylie przypomniała sobie reakcję Delli i Mirandy… tak, groza to odpowiednie określenie. – Nawet Sky tam nie chodziła. – Holiday spojrzała na Kylie. – Czy Burnett wszedł za wodospad? – Był tam już, gdy przyszłam. – Zawahała się. – Poszedł tam ze względu na ciebie.

LG

Postanowiła wykorzystać to jako wstęp. Jeśli teraz tego nie powie, to już się pewnie na to nie zdobędzie. A wtedy jeszcze bardziej nadużyje zaufanie Holiday. – Na mnie? – Chciał cię lepiej zrozumieć. I wydaje mi się, że sądził… że jeśli zrozumie kwestię duchów, to… – Powiedział tak? – W oczach Holiday odmalowało się zaskoczenie. – Tak… – Kylie zawahała się, a potem wydusiła. – Powiedziałam mu, że inny wampir złamał ci serce. I że to dlatego ty… nie chcesz się z nim spotykać. Holiday zmarszczyła brwi i zmrużyła oczy. Rzadko robiła taką minę… – Co mu powiedziałaś? – Wiem, że nie powinnam była tego robić. Ale… zapytał mnie i na początku mu nie mówiłam, a potem… – Czemu on… Nie, czemu mu to powiedziałaś? – On cię naprawdę lubi. – To, co on czuje, nie ma znaczenia. Powiedziałam ci o tym w zaufaniu. – Zamilkła, ale w jej oczach widać było zawód. – Przepraszam. Naprawdę. Wiem, że nie powinnam była, ale uważam… to znaczy, wygląda to tak, jakbyś przekreślała swoje szanse z Burnettem z powodu tego, co zrobił twój były narzeczony. Karzesz Burnetta za coś, czego nie zrobił. Holiday wciąż miała srogą minę. Nabrała głęboko powietrza. – Kylie, to, co się dzieje pomiędzy Burnettem a mną, nie jest… – Zamknęła usta, aż jej się napięły mięśnie szczęki. – Może zakończymy na razie rozmowę i powrócimy do niej później. Potrzebuję trochę czasu. Poczuła, jak w sercu robi jej się wielka dziura. – Proszę, nie… nie bądź na mnie wściekła. Holiday uniosła dłoń. – Właściwie to nie jestem wściekła. Raczej… zawiedziona. – To jeszcze gorzej. – Kylie ścisnęło coś w piersi. – Naprawdę bardzo przepraszam. Holiday wstała i wskazała drzwi. – Do zobaczenia jutro. W oczach Kylie zalśniły łzy i ponad wszystko chciała zaprotestować, prosić Holiday o wybaczenie. Błagać, by jej pomyłka nie wpłynęła na ich znajomość, ale w głębi duszy czuła, że może być już za późno. *** Przed dziewiątą wieczór Kylie leżała na łóżku, dzieląc poduszkę z paskudnym skunksem. Zrezygnowała z wyprawy na kolację i uczestniczenia w wieczorze koszykówki. Burnett urządził boisko, a chłopcy podzielili się na drużyny. Biorąc pod uwagę, jak mało ostatnio spała, mogłaby oczekiwać, że zaśnie w mgnieniu oka. Ale nie. Spojrzała na szufladę, w której znajdował się list od Lucasa, i przez moment jej myśli przeskoczyły z problemów z Holiday na problemy z Lucasem, a potem na te z Derekiem. A następnie pomyślała o tym, jak bardzo nie chce zostać wilkołakiem. Po prostu cudownie! Kiedy wreszcie jej myśli skupiły się na tym, że ktoś, kogo kocha, może być w niebezpieczeństwie, natychmiast przypomniała sobie to uczucie, które ogarnęło ją przy wodospadach: że jeśli będzie dalej działać, to przynajmniej ten problem się rozwiąże. Szkoda, że pozostałe nie zapowiadały się tak dobrze.

Dzwonek telefonu sprawił, że aż jęknęła, choć taki przerywnik w rozmyślaniach był nawet wskazany. A może okaże się, że to Sara postanowiła w końcu do niej oddzwonić? Nie były już tak blisko jak kiedyś, ale wciąż jej zależało na przyjaciółce i ostatnio sporo o niej myślała. Ale czy miała dość sił, by porozmawiać z byłą najlepszą przyjaciółką? – Nie chcę cię przestraszyć – powiedziała Łapkowi, który mógł, ale nie musiał zareagować jak na prawdziwego skunksa przystało. – Muszę sięgnąć po telefon. Zwierzątko otworzyło jedno oczko, spojrzało na nią i nieudolnie miauknęło. Miranda przez cały dzień próbowała odmienić go z powrotem. W końcu Kylie powiedziała, żeby zrobiła sobie przerwę. Powiedziała jej nawet, żeby się tak nie dobijała, bo to tylko potknięcie. Owszem, okropne, wielgachne potknięcie, ale tego już jej nie powiedziała. Telefon przestał dzwonić, a Kylie nawet nie chciało się sprawdzić, kto to był. Znów spojrzała na Łapka. – Naprawdę okropne potknięcie – wyszeptała, ale skoro liczyła, iż Holiday jej wybaczy, to uznała, że równie dobrze może poćwiczyć to, czego oczekiwała, a przynajmniej o co się modliła… wybaczenie. I modliła się. Wspomnienie, jak bardzo zdradzona czuła się Holiday, sprawiło, że Kylie ścisnęło się serce. Dlaczego wtedy myślała, że powiedzenie Burnettowi o Holiday było czymś dobrym, a teraz wydawało się czymś tak okropnym? I tak, powiedzenie Burnettowi prawdy wydawało jej się słuszne. Czuła, że musi to zrobić, zupełnie jakby pchał ją do tego jakiś wewnętrzny głos. I tyle miała z tego słuchania! Telefon znów zadzwonił. Wyciągnęła komórkę, niepewna, czy chce z kimkolwiek rozmawiać, i spojrzała na numer… i nagle coś ścisnęło ją w piersi.

Rozdział 13 „Mama”. Nagle do niej dotarło. Nie sądziła, że kiedykolwiek tak będzie, ale tęskniła za mamą. Żałowała, że jej tam nie ma… po prostu, żeby była. I nie tylko dlatego, że ich związek był teraz na nowym etapie. Doceniała nawet ten poprzedni. Chociaż Kylie uparcie twierdziła, że jej matka nigdy jej nie kochała, to im dłużej była poza domem, tym bardziej patrzyła na wiele rzeczy inaczej. Jej mama rzeczywiście niespecjalnie okazywała emocje, a ona wcale nie była do niej podobna, ale teraz zaczęła dostrzegać te wszystkie inne sposoby, na które okazywała jej miłość. Naleśniki na śniadanie co niedziela. Pożyczanie karty kredytowej zawsze, gdy córka mówiła, że czegoś potrzebuje. Nawet te okropne broszurki o seksie oznaczały, że jej mamie na niej zależało… Co prawda nie miałaby nic przeciwko temu, by kwestia broszurek została zarzucona, ale jednak… Odebrała telefon, próbując opanować falę tęsknoty. – Cześć, mamo. – Kylie obiecała sobie, że nie będzie płakać, i z trudem zapanowała nad głosem. – Kochanie? – Niepokój w głosie mamy sprawił, że gula w gardle natychmiast urosła, a oczy zaczęły ją szczypać. – Wszystko w porządku? Skąd jej mama mogła wiedzieć, że coś jest nie tak, skoro Kylie powiedziała ledwie dwa słowa? Czyżby też umiała odczytywać emocje? „Nie, ona jest tylko człowiekiem”, pomyślała. To musiał być instynkt macierzyński, a tego jej mamie nigdy nie brakowało. – Nic mi nie jest. – Kylie przygryzła wewnętrzną stronę policzka, by się nie rozpłakać. – Co się stało, skarbie? W oczach stanęły jej łzy. – Nic takiego. – Patrzyła, jak Łapek poprawia się na poduszce, i modliła się, żeby jej nie opryskał. Opryskanie skunksim smrodem przez jej koto-skunksa byłoby kroplą, która przelałaby czarę goryczy. – Po prostu miałam zły dzień. – W jakim sensie? Chcesz wrócić do domu? Powiedz tylko słowo, a wsiadam w samochód i przyjadę po ciebie jeszcze dziś. – Nie trzeba, mamo. Kocham to miejsce. – Przypomniała sobie, że jej mama nie wyraziła jeszcze ostatecznej zgody na to, by zaczęła tu chodzić do szkoły. A to oznaczało, że nie powinna mówić nic złego o Wodospadach Cienia. Musiała namówić mamę, by się zgodziła, zwłaszcza jeśli… jeśli okaże się, że jest wilkołakiem. Jak to wyjaśnić rodzicowi, który jest człowiekiem? – Po prostu… zrobiłam dziś błąd i ktoś, na kim mi naprawdę zależy, jest teraz na mnie zły. – Wszyscy popełniamy błędy – powiedziała mama. – Musisz po prostu przeprosić. – Tak zrobiłam. – I ten ktoś ci nie wybaczył? Wciąż jest na ciebie wściekły? – Nie wściekły, tylko zawiedziony. – Serce Kylie ścisnęło się z żalu na wspomnienie tych słów. Kylie wiedziała, jak to jest, gdy zawodzi i rani ktoś, komu się ufa. To było gorsze niż wściekłość. Tak jak jej ojciec. No dobra, na niego była też wściekła, ale czuła się również zraniona i to tak, jakby pękło jej serce. I chociaż bycie wściekłym było prawie przyjemne, to w bólu nie było nic miłego. Nic a nic. – Opowiesz mi, co się stało? – zagadnęła mama tak, jakby nie chciała pakować się w nie swoje sprawy, ale czuła, że ma taki matczyny obowiązek. I o dziwo Kylie chciała jej opowiedzieć. Nie mogła powiedzieć jej wszystkiego, ale przynajmniej trochę.

– Ktoś powiedział mi coś w zaufaniu. A ja… powiedziałam o tym komu innemu. Wtedy wydawało mi się, że to może pomóc… rozwiązać problem… ale… – Ale nie rozwiązało? – zapytała mama. – Nie. A przynajmniej na razie tego nie widzę. – Kylie, wygląda na to, że próbowałaś zrobić coś dobrego. Niech cię to tak nie gnębi. To tylko potknięcie, skarbie. Prawie wybuchnęła śmiechem, słysząc ten dobór słów. Przecież to samo powiedziała Mirandzie. Może wcale nie różniła się od mamy tak bardzo, jak jej się wydawało. Coś ścisnęło ją w piersi. – Kocham cię, mamo – powiedziała bez zastanowienia. – Och, skarbie. – Tym razem głos mamy brzmiał, jakby miała się zaraz rozpłakać. – Ja ciebie też kocham. Mogę ci jakoś pomóc? Jeśli chcesz, to przyjadę i skopię im zadki. Po policzkach dziewczyny popłynęły łzy. – Skopałabyś dla mnie komuś zadek? – No pewnie. Kylie roześmiała się i pociągnęła nosem. – Masz ochotę na zmianę tematu? Na coś zabawnego? – zapytała matka przejętym tonem. – To dlatego dzwonię. – Tak. – Otarła oczy. Naprawdę fajnie byłoby usłyszeć coś dobrego. – Nie zgadniesz, na co nas zapisałam na piątkowy wieczór po twoim powrocie. – Na co? – zapytała Kylie, uświadamiając sobie, że już nie martwi jej powrót do domu. Miło będzie spędzić trochę czasu z mamą i spróbować oderwać się od obozowych problemów. – To ty mi podsunęłaś ten pomysł. – Jaki pomysł, mamo? – zapytała. – Polowanie na duchy. Pamiętasz, jak wspominałaś, że wodospady na obozie są nawiedzone? – Polowanie na duchy? – Kylie nie mogła uwierzyć własnym uszom. – To kolacja i oprowadzanie po pensjonacie, który podobno jest nawiedzony. Czy nie brzmi super? Opadła na poduszkę. Teraz naprawdę miała ochotę płakać. – Tak, naprawdę… – „nie brzmi”, kołatało jej się po głowie, lecz dodała – super. Pół godziny po zakończeniu rozmowy z mamą Kylie zaczęła liczyć owce, próbując wreszcie zasnąć. A kiedy setna owca przeskoczyła nad jej łóżkiem, jej umysł zaczął powtarzać rozmowę z Holiday. – To, co on czuje, nie ma znaczenia. Powiedziałam ci o tym w zaufaniu – powiedziała Holiday. – Przepraszam. Naprawdę – odpowiedziała Kylie. – Wiem, że nie powinnam, ale uważam… to znaczy, wygląda to tak, jakbyś przekreślała swoje szanse z Burnettem z powodu tego, co zrobił twój narzeczony. Karzesz go za coś, czego nie zrobił. Karzesz go za coś, czego nie zrobił. Karzesz go za coś, czego nie zrobił. I wtedy jej umysł przeskoczył na jej kłótnię z Derekiem. – Zawsze chodzi o seks, prawda? – powiedziała. – Co? Nie, nie o tym mówiłem – odparł. Kylie przypomniała sobie wściekłość, jaka ją wtedy ogarnęła. Zduszony gniew. Stary gniew, gniew, który czuła do… Treya. Karzesz go za coś, czego nie zrobił.

– O kurczę. – Usiadła. Czyżby zrobiła dokładnie to samo, o co oskarżała Holiday? Im dłużej o tym myślała, tym bardziej uświadamiała sobie, że Derek nigdy, ani razu, nie naciskał na nią w kwestii seksu. Jego stwierdzenie o tym, że ona go odpycha, dotyczyło wyłącznie tego, że go unikała, a nie tego, że nie chciała się rozebrać. I wtedy przypomniały jej się słowa matki. Wszyscy popełniamy błędy. Musisz po prostu przeprosić. Mama miała rację. Kolejna rzecz, o której Kylie nie sądziła, że kiedykolwiek to przyzna. Ale, kurczę, jej mama miała rację. Musiała go przeprosić. Wstała, ściągnęła koszulkę do spania, założyła za krótkie dżinsy, za ciasny stanik i tenisówki, i koszulkę, i poszła szukać Dereka. W chwili, gdy wyszła na zewnątrz, owiało ją duszne, gorące powietrze. Ruszyła w stronę stołówki, a potem zatrzymała się gwałtownie. Derek zwykle wcześniej opuszczał wieczorne zajęcia, by zadzwonić do swojej mamy. Nie mówił o tym nikomu, ale jej się zwierzył. Poczuła przyjemne ciepło w środku. Podobało jej się, że się jej zwierzył. O rany, naprawdę lubiła Dereka i z całego serca liczyła, że przyjmie jej przeprosiny. A ponieważ nie chciała swojej przemowy wygłosić wśród istot z nadludzkim słuchem, skręciła w stronę jego domku. Zaczęła spokojnie biec w tempie, które jeszcze kilka tygodni temu byłoby dla niej niesamowitą prędkością. Czuła, jak drzewa szeleszczą nad nią, a wiatr rozwiewa jej włosy. Zauważyła gwiazdy, ale nie interesowały jej specjalnie widoki. Skupiła się na tym, co powie Derekowi, gdy go spotka. W połowie drogi coś poczuła. Jakby ktoś ją obserwował. Zwolniła i zaczęła nasłuchiwać. Wciąż słychać było odgłosy nocy i nie zapadła nienaturalna cisza, ale nadal to czuła. Rozejrzała się po skraju lasu, spodziewając się zobaczyć wilka, ale nigdzie nie lśniły złote oczy. Próbowała sobie wmówić, że to nic takiego, ale przyspieszyła kroku, by jak najszybciej znaleźć Dereka, poczuć go przy sobie. Poczuć jego ręce wokół siebie. Położyć głowę na jego ramieniu. Może poczuć jego usta na swoich. O tak, myślenie o Dereku odpędziło strach. Minęła ostatni zakręt i ujrzała światło w jego domku. Ktoś był w środku. – Niech to będzie on. Pokonała kolejne trzydzieści metrów, kiedy zauważyła, że drzwi do domku są otwarte. To było trochę dziwne. Kiedy weszła na schodki ganku, poczuła zapach. Dojrzałych jagód. Nie zdążyła się zastanowić, co właściwie tak pachnie, gdy postawiła stopę na czymś śliskim i upadła. Wylądowała na pupie i podparła się dłonią, by się podnieść, ale poczucie czegoś mokrego i lepkiego pod palcami sprawiło, że znieruchomiała. I wtedy rozpoznała ten owocowy zapach. Krew. Spojrzała na ganek. Mnóstwo krwi. Sączące się z wnętrza światło przykuło jej uwagę. Do środka prowadziły ciemne czerwone krople, niczym okruszki rozsypane w lesie. Serce jej zamarło. O Boże. – Derek! – krzyknęła, ale nikt jej nie odpowiedział. Poderwała się na nogi i wpadła do domku, wciąż wykrzykując jego imię.

Rozdział 14 Derek? – Serce waliło jej jak oszalałe. Szła szlakiem krwi, przez salonik, korytarzem, aż do zamkniętych drzwi. Złapała za klamkę. Zamknięte. Dobiegał zza nich jakiś hałas. – Derek? – wrzasnęła. Znów cisza. Nie zastanawiając się wiele, kierowana przerażeniem, cofnęła się kilka kroków, po czym z rozpędu uderzyła ramieniem w drzwi. Część drzwi wypadła z zawiasów, druga rozpadła się na kilka części i wylądowała na podłodze łazienki. A na to wszystko upadła Kylie. Twarzą w dół. Wtedy sobie uświadomiła, że tym, co słyszała, był prysznic. I ujrzała, jak całkiem nagi i całkiem mokry Derek odsłania gwałtownie zasłonę prysznicową. Miał umięśnione, twarde ciało. Przyjął pozycję obronną, gotowy zmierzyć się z intruzem. Czyli z nią. Spojrzał na nią, rozciągniętą na resztkach drzwi. Ona spojrzała na niego… nagiego, ściskającego w ręku zasłonkę. – Em… ja… zobaczyłam krew i pomyślałam… – Co właściwie myślała? Wampir wyrzutek? Wariat z siekierą? Seryjny morderca? Nie zastanawiała się, kto zagrażał Derekowi, bała się tylko o jego bezpieczeństwo. – Wyważyłaś drzwi. – W głosie chłopaka słychać było niedowierzanie. – Wiem – odpowiedziała, nie potrafiąc wykrztusić nic więcej. Nie mogła oderwać od niego wzroku. – Ale one są z litego dębu. – Wiem. – Dotknęła litego drewna, na którym leżała, i też się trochę zdziwiła. Jeśli miało to jakieś znaczenie, to troszkę bolało ją ramię. I to właśnie ten ból przynajmniej częściowo przywrócił ją do rzeczywistości. – Jesteś nagi! – O rany… naprawdę to powiedziała? – Wiem, zwykle tak biorę prysznic. Zaczęła się rumienić. A ponieważ on jakoś nie martwił się tym, że jest nagi, Kylie uznała, że to ona powinna się przejąć. W końcu to ona wpadła do jego łazienki i wyważyła do niej drzwi, gdy brał prysznic. Odwróciła się do niego plecami, co okazało się zupełnie bezsensowne, ponieważ nadal go widziała. Nad niską szafeczką wisiało lustro, które pokazywało te same widoki. I to bardzo piękne widoki. Widziała już nagich mężczyzn na filmach. No, prawie nagich. I widziała nagie posągi. Pięknie ustawione, wykute w kamieniu, które nic nie skrywały. Rzeczywistość była znacznie lepsza. O Boże, jak on świetnie wyglądał taki mokry, i do tego nago. I nagle sobie uświadomiła, że podczas gdy ona podziwiała widoki, on z uśmiechem ją obserwował. Ich spojrzenia, odbite w lustrze, spotkały się. Znów się zarumieniła. Odwróciła głowę i opuściła wzrok, w chwili, gdy Derek sięgnął po ręcznik. I wtedy znów postanowiła wszystko wytłumaczyć. – Em… zobaczyłam krew i spanikowałam. – No tak – odparł. – Chris rozwalił mi łokciem nos, gdy graliśmy w koszykówkę. Spojrzała w lustro, by sprawdzić, jak wygląda jego twarz. – To tylko rozwalony nos. – Przytrzymując ręcznik wokół bioder, sięgnął po leżące na podłodze dżinsy, a potem znów spojrzał na jej odbicie. – Będę zakładał spodnie, więc może mogłabyś się odwrócić.

Tak zrobiła i znów się zarumieniła. Uniosła głowę dopiero gdy usłyszała suwak. Derek stał bliżej, właściwie tuż nad nią, i wyciągał do niej rękę. Ujęła ją. – Wszystko w porządku? – zapytał, gdy się podniosła. Roztarła ramię. – Trochę tylko boli. – Wyobrażam sobie. Zauważyła, że znów popatrzył na rozbite drzwi. – Powiem Holiday, że to ja to zrobiłam. – Spokojnie. – Podniósł kawałek drewna i próbował je zgiąć. Ani drgnęło. Znów na nią spojrzał. A potem dotknął jej ramienia i powoli przesunął ręką do jej łokcia. Jego dotyk był ciepły i wilgotny, tak jak powietrze w łazience. Poczuła mrowienie i zrobiło jej się gorąco. Spojrzała na jego szerokie ramiona i naszła ją ochota, by go tam pocałować, w miejsce, gdzie tak często kładła głowę. – Wciąż jesteś ciepła – powiedział. – Normalnie wampir zyskuje siłę dopiero po przemianie. Cały nastrój prysł w poczuciu zawodu. Dotknął ją, bo sprawdzał, jakiej jest temperatury, a nie… bo czuł taką potrzebę, tak jak ona. – Wydaje mi się, że w tym jest problem, nie jestem normalna. Przygryzła wargę, po czym postanowiła mu powiedzieć. – Holiday powiedziała… powiedziała, że niektóre wilkołaki płci żeńskiej – spojrzała na swoje piersi – gwałtownie rosną w tym wieku. – Więc uważa, że jesteś wilkołakiem? – zapytał. – Nie, właściwie nie. Powiedziała… że nic innego nie wskazuje na wilkołaka. Czyli jesteśmy w punkcie wyjścia. – Przykro mi – powiedział. – Wiem, że zależy ci, aby to wyjaśnić. Znów przesunął dłonią po jej ręce, ale tym razem wiedziała, że nie robi tego, by sprawdzić jej temperaturę. Nastrój powrócił. Westchnęła głęboko i spojrzała mu w piękne zielone oczy. – Właśnie dlatego tu przyszłam. – Jak to dlatego? – zapytał. Wyszedł z łazienki i skręcił w pierwsze drzwi na prawo. Poszła za nim, lecz zatrzymała się, gdy się zorientowała, że to jego sypialnia. Patrzyła, jak Derek bierze z szafy koszulkę. Przyłożył ją do swojego płaskiego brzucha, ale nie włożył. Miała szalone wrażenie, że nie zrobił tego, bo wiedział, jak jej się podoba. Podszedł bliżej. – To czemu tu przyszłaś? „Skup się. Skup się. Przestań myśleć o jego ciele”, powtarzała w duchu. – Przeprosić cię. Za to, że byłam taką suką dziś po południu. Byłam… zagubiona. To znaczy… Trey… Skrzywdził mnie, a kiedy powiedziałeś to, co powiedziałeś, przypomniałam sobie to, co zrobił Trey. A to, co zrobił, naprawdę mnie zraniło i chyba przeniosłam to na ciebie. Przyciągnął ją do siebie i przycisnął usta do jej ust. Pocałunek był gorący, namiętny i nie chciała, aby się kończył. A gdy to w końcu nastąpiło, to on się odsunął, nie ona. Ucieszyła się jednak, widząc, że jemu tak samo brakowało tchu jak jej. – Odpowiedź brzmi „tak”. – Usta Dereka były wilgotne i znajdowały się tak blisko jej policzka, że poczuła jego oddech. – Em… nie jestem pewna, jakie było pytanie – powiedziała, myśląc, że przegapiła coś, bo tak upoił ją jego pocałunek. – Ostatnie, o co mnie zapytałaś dziś popołudniu, to czy chcę seksu. I chcę to wyjaśnić.

Pragnę cię. Pragnę cię tak bardzo, że czasem nie mogę myśleć o niczym innym. Czasami budzę się w nocy i jestem tak… – Urwał i znów westchnął głęboko. – Próbuję ci powiedzieć, że chociaż bardzo cię pragnę, to nie zamierzam cię w żadnym wypadku naciskać, byś zrobiła coś, co uważasz za niewłaściwe. – To jest właściwe. – Położyła dłoń na jego klatce piersiowej. Jak dobrze się czuła, dotykając jego nagiego torsu. Pokusa, by go poprosić, aby to zrobili, by zaciągnął ją do łóżka i nauczył wszystkiego o seksie, była olbrzymia. Wciąż jednak coś ją powstrzymywało. – A przynajmniej w miarę właściwe. – Zabrała rękę. – Uważam jednak, że najpierw muszę ustalić, kim jestem. Spojrzała na jego pierś, bojąc się, że jeśli spojrzy mu w oczy, to znów zarumieni się po czubki włosów. Niestety, on uniósł dłoń i odchylił jej głowę tak, by na niego spojrzała. – Wiem, kim jesteś, Kylie. Jesteś ciepła, zabawna i piękna. Jesteś taka dobra dla wszystkich, wszyscy cię lubią. I masz mnóstwo ikry. Lubię to. – Chodziło mi o to, czym jestem – poprawiła się, czując, jak Derek głaszcze ją po szyi. – Czym jesteś, nie ma znaczenia. Bo to, czym jesteś, nie zmieni tego, kim jesteś. – Opuścił rękę. – I nie mówię tego, żeby zaciągnąć cię szybciej do łóżka. Chcę po prostu… chciałbym, żebyś mogła się zobaczyć moimi oczami. Zobaczyć, jaka jesteś wyjątkowa. I nie obchodzi mnie, czym się okażesz. W oczach zalśniły jej łzy. Objęła go i przytuliła policzek do jego ciepłej piersi, pachnącej mydłem i wilgocią. – To ty jesteś wyjątkowy – wyszeptała. – Nie – odparł i roześmiał się. – Gdybym był, to nie zastanawiałbym się teraz, jak cię przekonać, byś zmieniła zdanie co do uprawiania teraz seksu. Wyjdźmy stąd, nim cię namówię, byśmy poszli do łóżka. Roześmiała się i spojrzała mu w oczy. Odpowiedział uśmiechem. Wsunął rękę pod jej bluzkę i objął ją w talii. – To całe rozwalanie drzwi naprawdę mnie nakręciło. – Nie to, że byłeś nagi? – Czy naprawdę to powiedziała? Natychmiast zapragnęła zapaść się pod ziemię. – Nie, to na pewno te drzwi. Natomiast gdybyś to ty była nago… – Przełknął ślinę. – Dobrze, lepiej zmieńmy temat. Odsunął się od niej, złapał ją za rękę i wyciągnął z sypialni. Zaprowadził ją do saloniku. Spojrzał na kanapę, a potem na nią. Miał ciężkie powieki i wyglądał bardzo pociągająco. – Prawie równie złe jak łóżko. Uśmiechnęła się od ucha do ucha, a on zaciągnął ją na ganek. Nałożył koszulę, a potem usiadł i oparł się o domek na niezakrwawionej części podłogi. A potem poklepał miejsce obok siebie. Usiadła i przysunęła się tak, że stykali się ramionami. Położyła mu głowę na ramieniu i powiedziała. – Dziękuję. Przesunął się i odrobinę przyciągnął ją do siebie. – Nie ma za co. Przez kilka minut oboje milczeli. Kylie siedziała sobie, czując jego ciepło. W głowie, niczym piłeczki tenisowe, krążyły jej pytania, ale nie miała dość odwagi, by je zadać. – No już, pytaj – powiedział, zupełnie jakby czytał w jej myślach. Uniosła głowę z jego ramienia. – O co?

– O to, czego jesteś ciekawa, ale się wstydzisz. Przecież umiem odczytywać twoje uczucia, pamiętasz? Zmarszczyła brwi. – Tego też nie cierpię. Nie chcę, żebyś mnie czytał. – Ale ja nic na to nie poradzę. Nie wiem, co zrobić, żeby cię nie czytać – roześmiał się i spojrzał na nią. Jak zawsze, gdy byli razem, atmosfera wokół była jak z bajki. Gwiazdy lśniły na niebie niczym diamenty. Drzewa były aż nazbyt zielone. Księżyc, któremu brakowało niecałego tygodnia do pełni, świecił tak mocno, że Kylie widziała twarz Dereka. – Obawiam się, że będziesz miał siniaka. – Dotknęła jego nosa. Złapał jej rękę i pocałował. – To co sprawia, że jesteś zarazem zaciekawiona i zawstydzona? – Po prostu… – Jeśli teraz mu nie powie, to będzie sobie wyobrażał najgorsze rzeczy. Z drugiej strony to, o co chciała zapytać, mogło się okazać najgorsze. – Po prostu spytaj. – Trącił ją ramieniem. Zawahała się, a potem wydusiła. – Ciekawa jestem, z iloma byłeś dziewczynami. Wiem, że masz prawie osiemnaście lat i… – zamilkła. Wiedziała, że nie był prawiczkiem i to nie tylko dlatego, że wspomniał coś o tym, ale też stąd… jak całował. Zmarszczył brew. Domyśliła się, że wolał, by go o to nie pytała. – Och – powiedział. – Och? – powtórzyła. Tym bardziej chciała znać odpowiedź. – Zmusiłeś mnie, abym cię zapytała, to teraz musisz odpowiedzieć. Zawahał się. – Jedną czy dwie. – To niezbyt jednoznaczne. – Wysunęła palce z jego uścisku. Nabrał głęboko powietrza, a potem odetchnął. – No dobrze, cztery. – To więcej niż jedna czy dwie. – Przepraszam. – Nie zaprzeczył, że wcześniej skłamał. – Po prostu głupio mi o tym z tobą rozmawiać. – Owszem – przyznała, uświadamiając sobie, że wcale nie chciała tego wiedzieć. Nie chciała myśleć o tym, że był z kim innym. – Przepraszam, że zapytałam. – Nie przepraszaj. – Znów oparł się o ścianę domku i wsłuchał się w noc. – Mogę cię o coś spytać? – Oczywiście. – Żołądek ścisnął jej się nerwowo, ale biorąc pod uwagę, jak osobiste było jej pytanie, nie mogła mu odmówić. – Czy siedziałabyś tu ze mną, gdyby Lucas nadal tu był?

Rozdział 15 Jego pytanie wywołało u niej napór emocji, i to niekoniecznie dobrych. – Co to za pytanie? – Najwyraźniej trudne. – Podciągnął kolano pod brodę i wpatrzył się w swoje stopy. Coś powiedziało jej, że ją teraz czytał, próbował zrozumieć jej uczucia, ale jak miał coś ustalić, skoro ona sama ich nie rozumiała? – Jego tu nie ma – stwierdziła. Spojrzał na nią. – Krążą plotki, że wróci. Zabrakło jej tchu. – To nie ma znaczenia – powiedziała. – Jest z Fredericką. – Rzuciłby ją dla ciebie bez mrugnięcia okiem. – Derek pstryknął palcami. – Nie jest ani ślepy, ani głupi. Potrząsnęła głową. – No cóż, może nie chcę być z kimś, kto uciekł z kim innym. Uniósł brew. – To „może” bardziej mnie niepokoi niż mętlik emocjonalny, który czujesz. – Nachylił się do niej i dotknął czołem jej czoła. – Proszę, nie łam mi serca, Kylie. W tym momencie jej serce prawie pękło. – To ostatnie, co chciałabym zrobić. Pocałował ją delikatnie i odsunął się. – Powinienem cię odprowadzić do twojego domku, nim wrócą moi koledzy. Skinęła głową, a on pomógł jej wstać. Ruszyli w stronę schodków, gdy nagle Derek się zatrzymał. – Och, zapomniałem. Mam coś dla ciebie. – Wbiegł z powrotem do środka i kilka sekund później wrócił z kartką papieru. – Co to? – zapytała, gdy jej to podał. – Numer telefonu prywatnego detektywa. Ponieważ nie dodał nic więcej, zapytała. – A potrzebuję go, bo…? – Powiedziałaś, że próbujesz odnaleźć prawdziwych dziadków. A ten facet jest dobry w odnajdowaniu ludzi. Jeśli ktoś miałby ich znaleźć, to właśnie on. Kylie uniosła głowę znad kartki. – Naprawdę myślisz, że mógłby ich odnaleźć po tak długim czasie? No bo wiesz, próbowałam znaleźć rodziców adopcyjnych Daniela, a i tak nie dałam rady. – On jest naprawdę bardzo dobry – stwierdził Derek. – I pewnie bardzo drogi. Nie stać mnie na niego. – Posmutniała i wyciągnęła do niego kartkę. Złapał ją za rękę. – Nic ci za to nie policzy, Kylie. Zadzwoń do niego. – Czemu nic mi nie policzy? Powiedziałeś, że jest prywatnym detektywem. – Bo jest moim przyjacielem. I pomagałem mu trochę. – Pracowałeś dla prywatnego detektywa? – Tak. Poszedłem do niego, żeby… ustalić, czy mógłby odnaleźć mojego tatę.

To też ją zaskoczyło. Sądziła, że Derek nie chciał mieć nic wspólnego ze swoim ojcem. – I znalazł go? – Tak – odparł. – Przegapiłaś dziś świetną pizzę – dodał, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie chce o tym rozmawiać, ale nie zdołała się powstrzymać. – I spotkałeś się z nim? – Nie, chciałem się tylko dowiedzieć, gdzie ten drań jest. Wyczuła jego ból. – Więc jak to się stało, że zacząłeś pracować dla prywatnego detektywa? – Okazało się, że moje umiejętności odczytywania uczuć były dla niego bardzo przydatne. Kylie chciała jakoś ukoić jego ból, więc stanęła na palcach i pocałowała go. Porządnie. Przycisnęła go do siebie tak blisko, że jej świeżo rozrośnięty biust rozpłaszczył się o jego klatkę piersiową. Derek objął ją w talii. Jedną rękę wsunął pod jej bluzkę i powoli przesuwał w górę. Głaskał ją po plecach, zatrzymując się tuż poniżej zapięcia stanika, zupełnie jakby nie chciał przesadzić. A ona prawie żałowała, że tego nie zrobił. Kiedy się odsunęła, oddech miała przyspieszony. – Dziękuję. – Uniosła kartkę. – Rany. – Uśmiechnął się i dotknął jej ust. – A co dostanę, jeśli uda mu się ich znaleźć? Dała mu kuksańca w bok. Roześmiał się, a potem objął ją ramieniem i ruszyli w stronę jej domku. *** O ósmej rano następnego dnia w domku Kylie nie było jednej z jej koleżanek – Della wyszła na jeden z wampirzych rytuałów – a Kylie próbowała pozbyć się i drugiej. Powiedziała Mirandzie, by poszła na śniadanie bez niej i że ją dogoni. Miranda wyszła na zewnątrz, ale zatrzymała się przed drzwiami na prawie pięć minut, odprawiając jakiś rytuał. Kylie w końcu wyjrzała, by ją o to spytać. – Co robisz? – Już ci mówiłam, próbuję ochronić nasz domek. Miranda twierdziła, że wokół kręci się jakaś nieproszona istota, ale Kylie nic takiego nie czuła, no chyba że była sama w lesie. – A właściwie przed czym chronić? Miranda rzuciła w powietrze jakieś zioła. Opadając, skwierczały w powietrzu, co oznaczało, że nie były to jakieś zwykłe zioła. – Dokładnie to nie wiem. – Wydawało mi się, że robiłaś już coś, żeby się tego pozbyć. – Tak, ale niegrzeczny chłopczyk nadal tu jest. Nie chce odejść. Kylie nie chciała o to pytać, ale uznała, że musi. – Czy to może być jakiś duch? – Bo jeśli tak, to Kylie nie była pewna, czy Miranda powinna go odstraszać. Czy jej się to podobało, czy nie, zajmowanie się duchami stało się niejako jej pracą. Co prawda, jak do tej pory, rytuały Mirandy nie powstrzymywały duchów przed odwiedzinami, ale jeśli zioła Mirandy blokowały dostęp Danielowi, to Kylie nie mogła do tego dopuścić. Naprawdę musiała z nim porozmawiać. – Nie, to nie przypomina żadnej z twoich dusz – odparła Miranda. – Więc co? – Kylie bała się trochę powrotu obcego wampira. – Gdyby to było coś złego,

to chyba Della by to wyczuła? – Tak, ale to nie jest… normalne. To ma związek z magią. Nie jestem jeszcze w stanie tego ustalić, ale pracuję nad tym. „Tak samo jak nad odczarowaniem Łapka?”, pomyślała Kylie, jednak nie powiedziała tego głośno, bo na pewno zabolałoby to Mirandę, ale nie mogła pohamować tej myśli. – Wspominałaś o tym Holiday? – zapytała Kylie. – Jeszcze nie. Na razie chcę spróbować rozprawić się z tym sama. Skinęła głową, ale nie była do tego pomysłu przekonana. – Gotowa do wyjścia? – zapytała Miranda, kiedy rzuciła w powietrze jeszcze jedną szczyptę ziół. – Nie. – Kylie strzepnęła kilka skwierczących ziół z włosów. – Muszę gdzieś zadzwonić. – Dobra, tylko się nie spóźnij. Po godzinie spotkań mamy razem gotowanie. Będziemy dziś piec ciasteczka czekoladowe, a ty masz je ozdabiać. I nie pozwolą nam nic zjeść, dopóki nie zrobisz swojej roboty. A ja naprawdę kocham te ciasteczka. I nie chcę czekać. – Nie spóźnię się aż tak bardzo. – Kylie przypadły do gustu lekcje sztuki gotowania, na które zapisała się tydzień temu. Kto by pomyślał, że tak dobrze będzie jej szło ozdabianie babeczek i tym podobnych rzeczy? Nigdy nie umiała ładnie rysować, ale lukrowanie okazało się całkiem fajną zabawą. Poza tym zawsze lubiła oglądać programy o dekorowaniu ciast. Miranda ruszyła w stronę stołówki, a potem się odwróciła. – Do kogo dzwonisz? Już miała powiedzieć Mirandzie prawdę, ale uznała, że jeszcze nie jest na to gotowa. – Później ci wyjaśnię. – Do Treya? – zapytała Miranda. – Oczywiście, że nie. – Sary? – Później wyjaśnię. – Zmarszczyła brwi, przypomniawszy sobie, że Sara wciąż do niej nie oddzwoniła. – Tajemniczego wielbiciela? – Miranda zadawała kolejne pytania, jakby to była gra. – Gorącego faceta, który całuje tak, że można zemdleć, a ty nam o nim nie powiedziałaś? Chcę go poznać! Kylie jęknęła. – Nie mam gorącego faceta. – Doprawdy? Tak się zarumieniłaś, kiedy opowiadałaś o nagim Dereku, iż sądziłam, że to on jest twoim gorącym facetem. – Idź już na to śniadanie. – Kylie machnęła na nią ręką. – Dooobrze. – Miranda odwróciła się i odeszła. Kylie zamknęła drzwi i spojrzała na kartkę, którą ściskała w ręku. Wreszcie czuła, że może być trochę bliżej rozwiązania tajemnicy. Nie udało jej się znaleźć adopcyjnych rodziców Daniela, nie wiedziała nawet, czy żyją, a do tego nie miała pojęcia, jak szukać jego prawdziwych rodziców. Ale jeśli Derek miał rację… jeśli ten facet naprawdę był dobry, może on ich odnajdzie. A jako że musieli być istotami nadnaturalnymi, przynajmniej jedno z nich, i biorąc pod uwagę, że istoty te żyją dłużej niż przeciętni ludzie, istniało duże prawdopodobieństwo, że nadal żyją. A jeśli uda jej się ich odnaleźć, uzyska też odpowiedzi. W końcu będzie wiedziała, kim jest. Boże, naprawdę miała nadzieję, że ten facet jest tak dobry, jak mówił Derek. Na samo wspomnienie Dereka, a może z powodu pytań Mirandy o gorącego faceta, Kylie przypomniał się poprzedni wieczór. Począwszy od sytuacji z prysznicem, a skończywszy na ich gorących pocałunkach.

Rany. A co dostanę, jeśli uda mu się ich znaleźć? Wciąż słyszała jego pytanie. Wiedziała, że żartował i nie oczekiwał żadnej zapłaty za swoją pomoc. I może był to jeden z powodów, dla których chciała go wynagrodzić. A może nie tyle wynagrodzić… chciała po prostu… „Nie idź w tamtą stronę” – nakazała sobie. Było zdecydowanie za wcześnie, by zacząć rozważać takie rzeczy. Myśl o ozdabianiu ciastek. Albo o rozmowie. Złapała leżący na blacie kuchennym telefon i usiadła przy komputerze. Odetchnęła głęboko i wybrała numer detektywa. – Agencja Brit Smith – odezwał się głos w słuchawce. – Dzień dobry. – Nie wiedziała właściwie, jak zacząć. – Nazywam się Kylie Galen. – Dziewczyna Dereka? – zapytał mężczyzna. Poczuła, jak na słowa „dziewczyna Dereka” podskakuje jej żołądek. To brzmiało naprawdę ładnie, chociaż oficjalnie nie była jego dziewczyna. Z drugiej strony jego widok nago… „Nie myśl o tym”. – Derek powiedział, że może mi pan pomóc kogoś odnaleźć. – Tak, wspominał coś o tym, że twój ojciec był adoptowany. Pozwól, że siądę do komputera, żeby robić notatki. – Jasne. – Czekając, postanowiła sprawdzić maile na własnym komputerze. Poruszyła myszą, by włączyć ekran. Chwilę później pojawił się na nim artykuł ze „Springville Times”. Kiedy Kylie zaczęła go czytać, zorientowała się, że to nekrologi. Springville? Czy Della nie była ze Springville w Teksasie? Ale czemu… – Już – odezwał się pan Smith. – Jak się nazywa twój ojciec? Odwróciła wzrok od komputera. – Daniel Brighten. – Imiona rodziców? – Nie znam ich – odpowiedziała. – Jasne – stwierdził. – W jakim hrabstwie się urodził? – Em… nie wiem. – Ale to było w Teksasie, prawda? Zaczęła tracić nadzieję, czy uda im się cokolwiek ustalić. – Nie jestem pewna. – Jasne… – Tym razem nie brzmiało to już tak entuzjastycznie. – Może zacznijmy od tego, co już wiesz. Zastanowiła się… – Kiedy mama go poznała, jego rodzice mieszkali w Dallas. Dzwoniłam do wszystkich Brightenów w okręgu Dallas. Póki co, nie znalazłam nikogo, kto znałby mojego ojca. – Opowiedziała mu też o tym, jak Daniel zginął podczas wojny w Zatoce Perskiej. A nawet trochę o pierwszym spotkaniu rodziców. Wiedziała, że nie było tego wiele. – Nie ma tego wiele – powiedział pan Smith, potwierdzając jej wrażenia i sprawiając, że zaczęła jeszcze bardziej wątpić. – Ale zobaczę, co uda mi się znaleźć. Pracuję teraz nad czymś dużym i może trochę potrwać, nim zajmę się tym, ale jak coś ustalę, to dam ci znać. W międzyczasie zadawaj dalej pytania. – Komu? – Jak to komu? Twojej mamie. – Myślę, że powiedziała mi już wszystko, co wie – stwierdziła Kylie. – Może – odparł pan Smith. – Ale rodzice często nie chcą ujawniać wszystkich informacji

na temat swoich związków i takich różnych. Przygryzła wargę, zastanawiając się, czy detektyw może mieć rację. Jej mama na pewno nie była nazbyt wylewna. – Może ma pan rację. – Owszem, a nawet jeśli nie ukrywa czegoś z rozmysłem, to może uznała, że jakiś szczegół nie ma znaczenia. Wie, że starasz się odnaleźć jego rodzinę, prawda? – Em… no nie. Zapadła cisza. Podejrzewała, że pan Smith zastanawia się, czy narazi się na jakieś problemy, pracując dla niepełnoletniej. – Zamierzam jej powiedzieć – dodała Kylie. – Tylko nie miałam jeszcze okazji. – „Ani nie wymyśliłam, jak to zrobić”, pomyślała. – Słusznie. I wierz mi, gdy mówię, że takie sprawy najlepiej stawiać czarno na białym. – Jasne – powiedziała, próbując sobie wyobrazić, jak wyglądałaby ta rozmowa z jej mamą. Jak miała jej wyjaśnić, że chciała poznać prawdziwych rodziców Daniela, nawet nie jego adopcyjnych rodziców, bo musiała się dowiedzieć, do jakiego gatunku stworzeń nadnaturalnych należy? Kiedy się rozłączyła, ogarnęło ją przygnębienie. Prywatny detektyw nie wydawał się już dobrym rozwiązaniem. A jeśli to nie pomoże, to co? Gdyby tylko mogła zdobyć więcej informacji od Daniela. Spojrzała w sufit. – Nie mógłbyś zajrzeć z wizytą, co? Nie otoczył jej żaden chłód. Kylie już miała wstać, gdy znów spojrzała na ekran komputera i nekrologi. Zauważyła, że dotyczą zgonów sprzed ośmiu miesięcy. Nagle przyszła jej do głowy straszna myśl. Czy Della przeglądała nekrologi, bo… podejrzewała, że mogła kogoś zabić podczas tych kilku dni po przemianie, których nie pamiętała? Znów spojrzała na ekran. Tylko przy kilku nekrologach podano przyczynę śmierci, ale żaden nie mówił o „wyssaniu krwi”. I chociaż wiedziała, że powinna współczuć zmarłym, nie mogła przestać myśleć o Delli. Jak źle musiała się czuć, choćby myśląc, że mogła kogoś zabić! *** Przez następne kilka dni nie działo się nic specjalnego. Kylie próbowała porozmawiać z Dellą o tym, co znalazła w komputerze, ale ona nie chciała poruszać tego tematu. Próbowała porozmawiać z mamą o Danielu, ale mama ją spławiła. Codziennie rano budziła się w lodowatym pokoju, ale duch znikał, nie pokazując się ani nic nie mówiąc. Daniel też się nie odzywał. Wyglądało na to, że wszyscy w świecie duchów ją spławiali. Kylie nie była pewna, co to mogło znaczyć. Rozumiała, czemu nie pojawia się Daniel. Powiedział, że ma już bardzo mało czasu na ziemi, ale co z kobietą, która upierała się, że ktoś, kogo kocha, zginie? Holiday powiedziała Kylie, by się nie martwiła, a duch przemówi, gdy będzie miał taką potrzebę. Próbowała ją nawet pocieszać, że skoro duch się nie pojawia, to jest to dobry znak. Dusza mogła ustalić, że sytuacja nie jest taka zła, jak jej się wydawało, albo została już rozwiązana. Kylie miała nadzieję, że chodziło o to ostatnie, ale w głębi serca miała poważne wątpliwości. Chociaż od wydarzeń przy wodospadach Holiday spotkała się z Kylie już dwa razy, to wciąż była obojętna i bardzo rzeczowa. Dziewczyna próbowała ją przepraszać, ale Holiday powstrzymała ją, mówiąc, że sprawa została zapomniana.

Może i zapomniana, ale nie wybaczona. Czuła to, gdy spoglądała w oczy Holiday. A świadomość, że to jej błąd zniszczył ich związek, sprawiała, że czuła pustkę w sercu. Co gorsza, wyglądało na to, że pomiędzy Holiday a Burnettem napięcie tylko wzrosło. Najwyraźniej działanie Kylie nie tylko nie pomogło, ale jeszcze pogłębiło przepaść między nimi. – Gotowa? – zawołała z saloniku Miranda. Łapek uniósł skunksią główkę z łóżka i syknął. Koto-skunks najwyraźniej miał już serdecznie dość tego, że Miranda wciąż za nim łazi i próbuje go odczarować. Kylie nie zdziwiłaby się, gdyby ją w końcu opryskał. Oczywiście jeśli w ogóle to potrafił. – Nie, jeszcze nie uczesałam włosów – zawołała Kylie i rozejrzała się za szczotką. – Idź na śniadanie i dołącz do Delli, a ja was dogonię, jak tylko będę gotowa. – Jasne – odkrzyknęła Miranda. – Tylko się pospiesz, nie mogę się doczekać, kiedy wyruszymy. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam na zakupach. I pamiętaj, jak będziesz wychodzić, to zamknij porządnie drzwi, tylko ich nie rozwal! Kylie skrzywiła się i pożałowała, że opowiedziała Mirandzie i Delli o sytuacji z prysznicem Dereka, ale przemilczenie tego byłoby złe, nawet jeśli teraz się z niej naśmiewały. – Czy Holiday powiedziała, o której mamy wrócić? – zawołała znów Miranda. – Nie. Holiday, mimo swej oschłości, zgodziła się, by Kylie, Della i Miranda wzięły jeden z samochodów i pojechały do miasta na zakupy. Inaczej Kylie musiałaby zacząć pożyczać od kogoś buty i biustonosze. Na szczęście wyglądało na to, że przestała już rosnąć. Ale nie przestała się tym martwić. Co to wszystko mogło znaczyć? I kiedy dowie się, czego jeszcze może się spodziewać? Pełnia miała być w poniedziałek. Wilkołaki z obozu planowały na ten wieczór prezentację, włącznie z pokazaniem wszystkim, jak jedno z nich się przemienia. Co jakiś czas, kiedy się zapomniała, zaczynała się martwić, że ona też może zrobić prezentację tamtego wieczoru. Jeśli jej ciało zaczęło się zmieniać, ponieważ była wilkołakiem, to możliwe, że ona także przejdzie przemianę przy pełni. Na samą myśl serce zaczynało jej walić. Czy będzie wiedziała, co zrobić? Czy będzie pamiętać, kim jest? Usłyszała trzask zamykanych drzwi. Sięgnęła po telefon, by sprawdzić, czy nie przegapiła telefonu od pana Smitha, detektywa. Kiedy spojrzała na ekran, okazało się, że ma kilka wiadomości na poczcie głosowej. Ogarnęła ją nadzieja. Ale nie, żadnych wiadomości od detektywa. Dwie kolejne od ojczyma i jedna od Treya. Cudownie. Po prostu cudownie! Wykasowała wszystkie trzy, nie przesłuchując ich. Kiedy sięgnęła do szuflady po szczotkę, jej oczy spoczęły na liście od Lucasa. Ciekawość pchała ją, by go otworzyć, ale inne uczucie, które określiłaby chyba jako poczucie winy, sprawiało, że po niego nie sięgała. Proszę, nie łam mi serca, Kylie. Przypomniała sobie słowa Dereka. Nie zamierzała łamać mu serca. Nie zamierzała wiązać się z Lucasem. Więc właściwie czemu czuła się winna, że chce przeczytać ten list? Może dlatego, że wciąż o nim śniła. Prawie śniła. Co dziwne, te sny zawsze kończyły się, nim się na dobre rozpoczęły. Kylie uważała jednak, że tak było dobrze. Podejrzewała, że kolejne sny byłyby podobne do poprzedniego. I wiązały się z całowaniem i dotykaniem w nie zawsze kompletnym stroju. Dlaczego wciąż prawie o nim śniła? „Ponieważ żywisz wobec niego niejasne uczucia”, odpowiedział jej wewnętrzny głos. Głos, który zdaniem Kylie powinien siedzieć cicho. Nie chciała mieć wobec Lucasa żadnych uczuć. Był gdzieś z Fredericką. A ona była teraz… no, prawie z Derekiem. Wspomnienie tamtego wieczora ciągle do niej wracało. Natomiast Derek od tamtej nocy trzymał się od niej z daleka. Nie wiedziała, czy dlatego, że wciąż czuła się zawstydzona tym, że wszyscy

wiedzą, jak bardzo na niego leci, czy chodziło o coś innego. Może próbował jej okazać, jak to jest, gdy ktoś cię unika? Co prawda Derek nie wyglądał na mściwego. Może chodziło o to, że wciąż jeszcze nie wypowiedziała się w kwestii bycia parą. Nie żeby to miało jakiś związek z Lucasem albo jego listem. Nie. Na pewno nie. Lucas należał do przeszłości. Nawet gdyby wrócił. Zadecydował, uciekając z Fredericką. Oczywiście nie byłaby wobec niego niemiła, gdyby wrócił. Może nawet… może mogliby być przyjaciółmi. Jeśli jego wilczyca by się na to zgodziła. Myśl o Frederice przywołała wspomnienie tamtego wieczora, gdy była uwięziona w sypialni z lwem. Krwawi Bracia, gang wampirów wyrzutków, terroryzowali i zabijali dzikie zwierzęta w okolicznym rezerwacie, licząc na to, że JBF przypisze winę mieszkańcom obozu i go zamknie. Sprowadzili do obozu lwa, by rzucić na nich podejrzenia. Kylie cały czas miała jednak wrażenie, że ktoś dopilnował, aby lew znalazł się właśnie w jej pokoju. A tym kimś mogła być Fredericka. Czy może Kylie niesłusznie ją posądzała? Jakoś miała wrażenie, że nie. O rany, te wszystkie rozważania były głupie. Tak samo jak fakt, że nie przeczytała listu od Lucasa. Złapała kopertę, rozerwała ją i już miała wyciągnąć list, gdy zadzwonił telefon. – Cześć, mamo. – Cześć, kochanie – matka westchnęła. – Niestety, mam złe wieści. – Co się stało? – W pokoju nagle spadła temperatura. Żołądek Kylie skręcił się okropnie. Czy komuś, kogo kochała, stała się krzywda, tak jak ostrzegał ją duch? – Wszystko w porządku, mamo? Kylie zaczęła ogarniać panika. – Tak, w porządku. Temperatura obniżyła się o kolejne kilka stopni. „O, Boże!” – Co się stało? – Dostałam właśnie maila. Moja firma upiera się, żebym poleciała dziś na spotkanie do Nowego Jorku. To duży klient i… I nie zobaczę się z tobą w dzień odwiedzin. Sprawdzałam nocne loty, ale nie ma już miejsc. Wciąż było zimno, mimo że Kylie trochę się uspokoiła. – Nie szkodzi. – Rozejrzała się, czy nie pojawił się gdzieś duch, ale nie. Kylie wyciągnęła rękę i pogłaskała Łapka, który nerwowo rozglądał się wokół małymi skunksimi oczkami. Łapek zawsze wiedział, gdy pojawiały się duchy. – Chciałam się z tobą zobaczyć. Mam wrażenie, że nie widziałyśmy się całe miesiące. – Żadne miesiące – odparła Kylie. – Tylko dwa tygodnie. W głębi serca uświadomiła sobie, że ona też chciałaby zobaczyć matkę. – Za kilka tygodni wrócę do domu na weekend. Będziemy miały mnóstwo czasu dla siebie. – No i mamy naszą kolację z duchami – dodała wesoło matka. – O właśnie. – Kylie starała się, aby w jej głosie nie było słychać niechęci. Porozmawiały kilka minut o planach mamy i o tym, że jakaś kuzynka chciała przyjechać do niej z wizytą. Rozważała, czy nie wspomnieć o Danielu, ale nie wiedziała, jak wpleść go w konwersację. Kiedy tak rozmawiały, podciągnęła na siebie koc. Chłód spowodowany przez ducha nie ustępował, a nawet narastał, ale dusza wciąż się nie pokazywała. – Ach, zgadnij kogo spotkałam w sklepie spożywczym – powiedziała mama. – Kogo? – Rany, robiło się jeszcze zimniej. – Sarę. Kylie znów ścisnęło się serce.

– I jak się miewa? – Prawdę mówiąc, nie wyglądała najlepiej. – Co zrobiła? Przefarbowała włosy, czy zrobiła sobie kolczyk w nosie? – zapytała Kylie, wiedząc, że jej mama nie pochwala takich rzeczy. Może i znalazły wspólny język, ale to nie zmieniało faktu, że jej matka była nadzwyczaj krytyczna. – Nie – odparła. – Sara nie jest taką dziewczyną. Jej mama byłaby zaskoczona, gdyby się dowiedziała o pewnych wyczynach Sary dotyczących picia i chłopaków, co nie oznaczało, że Sara była kimś złym. Po prostu… przechodziła pewną fazę. – Po prostu nie wyglądała… dobrze – mówiła dalej. – Jest chudsza, niż powinna. Nie cierpię, jak dziewczyny upierają się, że muszą wyglądać jak patyki. Mam nadzieję, że ty się nie odchudzasz. – Nie, jeśli coś, to rosnę. – Kylie skrzywiła się, patrząc na swoje piersi, lekko zaniepokojona tym, jak zareaguje na jej widok matka. – Coś mi się przypomina. Byłaś już na zakupach? Twoja komendantka dzwoniła, by się upewnić, że zgadzam się, abyś pojechała do miasta. Powiedziałam jej, że już ci pozwoliłam. – Właśnie dziś się wybieramy. – Kylie znów zadrżała z powodu zimna ducha. – To bawcie się dobrze. I bądź rozsądna. – Znów pojawił się ten matczyny ton. – Będę – obiecała. – Nie więcej niż sto dolarów. Pamiętam, co mówiłaś. – Dobra, powiedzmy, że sto pięćdziesiąt, ale nie więcej. – Mamo, nie prosiłam… – Wiem – roześmiała się matka. – To moja propozycja. Zamilkła na moment. – Ach… moje dziecko dorasta – westchnęła głęboko. – Ach, zapomniałam dodać, że powiedziałam Sarze, że przyjeżdżasz. Stwierdziła, że dostała od ciebie esemesa z tą informacją i że musi ci odpisać. I że odezwie się w najbliższych dniach. „Sara musiałaby odpisać na jakieś cztery esemesy, nie wspominając już o nieodebranych rozmowach i mailach”, pomyślała Kylie. Rozmawiały jeszcze kilka minut. Głównie o sprzedaży domu, to kolejny temat, który nie przypadł jej do gustu. – Zrobię, co w mojej mocy, żeby jednak dotrzeć na spotkanie w sobotę. Może uda mi się złapać lot z samego rana. Jeśli dolecę do dziesiątej, to może zdążę do ciebie. Nawet jeśli się trochę spóźnię. – Mamo, spokojnie. Pamiętaj, że oni tutaj bardzo przestrzegają godzin odwiedzin. – „Co oznacza, że jeśli wejdziesz bez zgody, możesz zostać zaatakowana przez wampira”, pomyślała. – I naprawdę, nie denerwuj się, dobrze? – Po prostu za tobą tęsknię – wyszeptała matka. – Ja za tobą też. Kiedy Kylie się rozłączyła, wciąż czuła chłód wywołany obecnością ducha. Miała wrażenie, że duch podsłuchiwał całą rozmowę. Ale czemu? – Masz coś do powiedzenia? – zapytała. – Chcesz mi coś pokazać? – dodała z mniejszym entuzjazmem. Naprawdę nie lubiła tych upiornych wizji ani snów, ale jeśli tego wymagało rozwiązanie tego problemu i ochrona kogoś, kogo kochała, to była skłonna się poświęcić. Nie padła żadna odpowiedź, a kilka sekund później zrobiło się cieplej. Spojrzała na zegarek na stoliku nocnym i jęknęła. Była już spóźniona, a to oznaczało, że Della i Miranda pewnie były wściekłe.

Złapała szczotkę, telefon i torebkę i wybiegła z pokoju. Już miała zatrzasnąć drzwi, gdy spostrzegła na łóżku list od Lucasa. – Nie mam teraz czasu – mruknęła, zamknęła drzwi i wyszła, ale gdy biegła ścieżką, prawie słyszała słowa Holiday: Unikanie to marna metoda radzenia sobie z problemami. „Tia”, pomyślała Kylie. „Nie wszystko na raz”. *** – Hej – zawołała Miranda z przymierzalni jakieś trzy godziny później. – Jesteście tam jeszcze? Kylie i Della, które oglądały bluzki na stojącym nieopodal wieszaku, wróciły do przymierzalni. – Tak, jesteśmy – odparła Kylie. Spędziły już dwie godziny na zakupach i póki co świetnie się bawiły. Tylko kiedy przechodziły obok miejsca, gdzie jej tata obcałowywał się z tą małolatą, Kylie zrobiło się przykro. Miranda wyszła z przebieralni i zaprezentowała dżinsy. – No dobra, powiedzcie prawdę. Czy w tych moja pupa dobrze wygląda? – Odwróć się – powiedziała Kylie. – Powiedziałaś dobrze czy duża? – zapytała Della i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Kylie musiała przyznać, że sklepy w Fallen nie dały się porównać z centrami handlowymi u niej w domu, ale i tak dziewczyny bawiły się świetnie. Stwierdziła nawet, że miasteczko miało jakiś staroświecki urok. Naprawdę, potrzebowała trochę przerwy od obozu. – Ten przytyk to dlatego, że prawie nie mam pupy? – Miranda spojrzała przez ramię na wymienioną część ciała. – Wyglądają świetnie – wtrąciła Kylie. – Hej – odezwała się Della. – Biorąc pod uwagę, że mam w tej kwestii braki – spojrzała na swój biust – nie czepiam się części ciała. No chyba że są naprawdę krwiste i… – Cii – odezwała się Kylie, która zauważyła kilka kręcących się nieopodal nastolatek. Della, która nie lubiła, gdy się ją uciszało, zmarszczyła brwi. Krzywa mina potęgowała tylko ogólne wrażenie postawy głoszącej, iż nie należy z nią zadzierać, którą przybrała na wyjazd. Co prawda, postawa ta nie była skierowana do Kylie czy Mirandy. Nie. Plotka głosiła, że nastolatki z miasta, podobnie jak z niektórych innych obozów, nie przepadały za obozowiczami z Wodospadów Cienia. Kylie nigdy tego nie doświadczyła, ale Holiday wspominała o tym na ich poprzednim spotkaniu, więc wiedziała, czego się spodziewać. – Czemu ciii? – zapytała Della. Kylie spojrzała na obce dziewczyny. Della skrzywiła się jeszcze bardziej. Kylie zaczęła się zastanawiać, czy Della z rozmysłem ubrała się na czarno, tak jakby groźny strój mógł odstraszyć kłopoty. Prawdę mówiąc, podejrzewała, że może zadziałać wręcz odwrotnie, ale nie było sensu kłócić się z Dellą, więc nic nie mówiła. Jedna z dziewczyn zaczęła się do nich zbliżać, a Kylie pomodliła się w myślach, aby to nie popsuło im dnia. – Cześć, nazywam się Amber Logan – odezwała się rudowłosa, patrząc na Kylie. – Przyjechałyście do miasta niedawno, czy jesteście… z jednego z obozów? Sposób, w jaki powiedziała „obozy” sugerował, że to nie skończy się dobrze. – Z obozu. – Kylie starała się być naprawdę miła, licząc, że to uchroni je przed

wpakowaniem się w kłopoty. – Z którego? – zapytała wysoka blondynka stojąca za Amber i posłała Delli lodowate spojrzenie. Nie, to nie mogło skończyć się dobrze. – Z Wodospadów Cienia – odezwała się sucho Della, a jej ciemne oczy zalśniły złotym blaskiem. Kylie miała nadzieję, że dziewczyny tego nie zauważyły. – Sztywniaki – wyszeptała blondynka do Amber. – Co powiedziałaś? – zapytała Della, prostując się i postępując o krok do przodu. Blondynka uśmiechnęła się szeroko. – Obóz nazywał się kiedyś Obozem Kościanego Strumienia, więc was nazywano… sztywniakami. To nic osobistego. – Dla mnie brzmi jak coś osobistego – warknęła Della. Obie dziewczyny cofnęły się o krok. Kylie zauważyła, że Miranda prostuje mały palec, gotowa rzucić czar. Posłała jej ostrzegawcze spojrzenie, ale to nie o Mirandę tak naprawdę się bała. – Miło było was poznać – zwróciła się do dziewczyn i złapała Dellę za łokieć, mając nadzieję, że dotyk jakoś ją uspokoi. Della nie mogła przecież rzucić się na nie po wampirzemu. Nie mogła nawet zagrozić, że je zabije, nie pakując siebie, Kylie i Mirandy w poważne problemy. – Pa – dodała Kylie i skinęła w stronę drzwi. Amber posłała Delli taksujące spojrzenie. Sądząc z przerażenia w jej oczach, Kylie uznała, że dziewczyna nie jest taka głupia. Amber odwróciła się, trąciła blond przyjaciółkę i wyszły. – Podwińcie ogony i uciekajcie – prychnęła Della, odsuwając się od Kylie. – Mogłam wywołać u nich najgorszy atak pryszczy, jaki kiedykolwiek widziałaś – warknęła Miranda. – Och, ja mogłam zrobić coś znacznie gorszego – dodała Della. – Ale tego nie zrobiłyście. – Kylie wzięła pod ręce obie przyjaciółki, na wypadek, gdyby jednak zmieniły zdanie. – Obie wykazałyście się niesamowitą powściągliwością. Jestem z was dumna. Della się skrzywiła. – Naprawdę zawsze tak nad sobą panujesz? Nie masz nigdy ochoty wyrwać komuś serca i walnąć go nim w głowę? – Oczywiście, że się wściekam. – Kylie uśmiechnęła się szeroko. – Choć nie pamiętam, czy kiedykolwiek rozważałam zatłuczenie kogoś jego własnym sercem. – No ale co robisz, jak się naprawdę wkurzysz? Krzywisz się do kogoś? – roześmiała się Della. – O tak – zachichotała Miranda. – Widziałaś jej miny? Są bardzo skuteczne. Wszystkie trzy się roześmiały. Godzinę później, po zakupieniu butów i przymierzeniu jeszcze kilku par dżinsów, przeniosły się do działu z bielizną. Jako że Kylie wydała już prawie sto dolarów, skierowała się do tych z wyprzedaży. Odłożyły torby z zakupami i zaczęły przeglądać bieliznę. – Czy któraś z was nosi stringi? – Miranda uniosła czerwone majtki. – Ja nie – odezwała się Kylie. – Wolę normalne figi. – Jak dla mnie noszenie stringów jest jak noszenie na tyłku nitki dentystycznej – powiedziała Della i wszystkie trzy wybuchnęły śmiechem. Kiedy znów zabrały się za przeglądanie staników, podeszła do nich ekspedientka. – Czy chciałabyś, abym cię wymierzyła, by upewnić się, jaki nosisz rozmiar? – zapytała

Kylie. Kylie spojrzała na ekspedientkę, a potem na trzymane w ręku cztery staniki. – Em… nie, dziękuję. Myślę, że dam sobie radę. – No dobrze, ale to bardzo ważne, by wybrać odpowiedni rozmiar. Kylie skinęła głową. – Wiem. – To zajmie tylko minutkę – dodała trochę bardziej natarczywie ekspedientka. – Wiem, ale dziękuję. Wyraz twarzy kobiety mówił, że Kylie popełnia błąd, ale w końcu odeszła. – Ych, nie pozwoliłabym nikomu obcemu dotykać moich skarbów – wyszeptała Miranda. – Są dziewicze – zachichotała. – Myślę, że ta stara raszpla chciała po prostu zobaczyć twoje piersi – Della warknęła w stronę ekspedientki. Kylie dała Delli kuksańca i próbowała opanować śmiech. – Wykonywała tylko swoją pracę. – Tia, wgapiała się w twoje cycki, jakby były z lukru. A ja stoję tu ze stanikiem i nawet mnie nie zapytała. – Myślę, że nie bez powodu – zachichotała znów Miranda. – Ty suko! – zawołała z uśmiechem Della. Kylie ulżyło, gdy ujrzała uśmiech Delli. Ostatnie, czego teraz potrzebowała, to kłótnia przyjaciółek. Della objęła swoje piersi w rozmiarze A. – Te kuleczki przynajmniej nie są dziewicami. I wierzcie mi, Lee nie narzekał. Miranda się roześmiała. – Dziwię się, że nie powiedziałaś mi, że nie mam tyłka. – Wykorzystam to następnym razem – odparła Della. – Przymierzę te. – Kylie przyjrzała się trzymanym stanikom. – Potrzymasz? Podała Mirandzie torby z dwiema parami spodni i butów. – Przymierz jeszcze ten. – Della podała jej stanik. – Nie lubię czarnych – stwierdziła Kylie. – Może i nie, ale Derek na pewno lubi. – Della uśmiechnęła się od ucha do ucha i wymownie poruszyła brwiami. Kylie przewróciła oczami. Złapała stanik od Delli i poszła do przymierzalni. Słyszała, jak Della i Miranda się śmieją. Przymierzanie staników nasunęło jej na myśl bajkę o Złotowłosej. Jeden był za duży, jeden zbyt koronkowy, a jeden, ten czarny, zbyt… sexy. Teraz musiała zdecydować, które weźmie. Spojrzała na stertę staników i naciągnęła ramiączko swojego starego, gdy usłyszała: – Mnie najbardziej podobał się czarny. Niski męski głos, który dobiegł zza jej pleców, sprawił, że serce podskoczyło jej do gardła. Spojrzała w lustro. Nim zobaczyła jego twarz, ujrzała krew. Stał tuż za nią. Na koszuli miał wielkie czerwone plamy. Nawet rude włosy były uwalane we krwi. Jego oczy lśniły czerwienią. Posłał jej zły uśmiech, a w kącikach ust zalśniły długie kły. I wtedy ją oświeciło – Krwawi Bracia.

Rozdział 16 Kylie otworzyła usta, by krzyknąć, ale gardło ścisnęło jej się z przerażenia tak, iż nie wydobył się z niego żaden dźwięk ani nawet powietrze. Odwróciła się gwałtownie, nie wiedząc, czy walczyć, czy uciekać. Nie było go. Znów spojrzała w lustro, zupełnie jakby to jego odbicie było prawdziwe. Tam też go nie było. Spojrzała na otwarte drzwi przebieralni. Przecież je zamykała. Jednak był tu naprawdę. Zatrzasnęła drzwi. Z trudem łapała powietrze. Znów próbowała krzyknąć, ale zamilkła, gdy drzwi otworzyły się z hukiem. Naprężyła się jak struna. „Walczyć”. To jedno słowo rozbrzmiało w jej myślach. A potem w wyrwanych z zawiasów drzwiach stanęła Della. – Był tu ktoś? – zapytała. Oczy lśniły jej bursztynowo, spod uniesionej wargi błyskały groźnie kły. Nie mogąc wykrztusić słowa, Kylie skinęła głową. Della nachyliła się i w tym momencie wpadła na nią Miranda. – Co się stało? – Zajrzała Delli przez ramię. – Czemu tak uciekłaś? W oczach Kylie zalśniły łzy. Płakała czasami, gdy była przestraszona, a teraz się bała, była wręcz przerażona, ale to nie były łzy strachu. To były łzy ze złości. Nie, wściekłości! Wściekłości, że pogwałcono jej intymność. Mnie najbardziej podobał się czarny. Wciąż słyszała jego słowa. Jak długo to bydlę przyglądało się, jak przymierza staniki? – Czy ktoś tu jest? – zapytała Miranda. – Duch? Nie duch? – Wampir – warknęła Della i znów spojrzała na Kylie. – Nic ci nie jest? Kylie pokręciła głową. – Poszedł? – Póki co. – Della złapała torebkę oraz staniki i podała wszystko Mirandzie. – Zapłać za to, jak ona się będzie ubierać. Miranda poszła do kas. Della znów spojrzała na Kylie. – Naprawdę nic ci nie jest? – Myślę, że jestem taka wściekła, że mogłabym komuś wyrwać serce i go nim zatłuc. – Przygryzła wargę, by się nie rozpłakać. – Jak długo był tu ten podglądacz? – Kilka sekund. – Della pobladła. – To nie był Chan, prawda? To znaczy, nie pachniał jak on, ale… czułam głównie krew. – Nie. – Kylie złapała koszulkę i wciągnęła ją przez głowę. Znów przypomniała sobie faceta z włosami ociekającymi krwią. – Widziałaś go? – zapytała Della. Kylie spojrzała Delli w oczy. – To był… ten bydlak, z którym walczyliśmy w rezerwacie. Ten, który mnie złapał. Della zaczęła węszyć. – O cholera. – Wraca tu? – Ktoś się zbliża. – Złapała przyjaciółkę za ramię i pociągnęła za sobą. Kiedy wyszły z przebieralni, Miranda odbierała właśnie od sprzedawczyni torbę. Della skinęła na nią, a czarownica bez słowa ruszyła w ich stronę. Najwyraźniej zauważyła ich

przerażenie. – Co się dzieje? – zapytała Miranda. – Musimy wracać do obozu – odparła Della. – Znów tu jest? – Po prostu chodźmy – prychnęła Della. Gdy tylko wyszły przed sklep, z piskiem opon zatrzymał się za nimi czarny SUV. Della warknęła i zasłoniła przyjaciółki własnym ciałem. W samochodzie otworzyło się okno i spojrzał na nie Burnett. Oczy pałały mu złotym blaskiem. – Wsiadajcie. – A co z samochodem, którym przyjechałyśmy? – zapytała Kylie, chociaż miała wrażenie, że w tym momencie nie jest w stanie myśleć, a co dopiero prowadzić samochód. – Do środka! – Ton Burnetta nie znosił sprzeciwu. Wsiadły. – Co się dzieje? – zapytała Della, gdy wpakowały się na tylne siedzenie. Burnett nie odpowiedział. Skupił się na jeździe. Samochód ruszył, a Kylie nie zorientowała się nawet, że ktoś siedzi na siedzeniu pasażera. Ciemnowłosa kobieta mniej więcej w jego wieku. Wyglądała znajomo i teraz przypomniała sobie, że widziała ją wśród agentów JBF podczas potyczki w rezerwacie. – Daj im fartuchy. Na tylnym siedzeniu wylądowały trzy torby z czymś, co wyglądało jak fartuchy lekarskie. – Po co to? – zapytała Kylie. – Rozbierzcie się – zarządził Burnett. – I włóżcie wszystkie swoje ubrania do torby. Buty, skarpetki, bieliznę. Wszystko. A potem nałóżcie fartuchy. – Co? – Słyszałaś! – Czemu? – zapytały chórem Kylie i Della. – No już! – nakazała kobieta. Della i Miranda zaczęły się rozbierać, ale Kylie powstrzymała je, łapiąc je za ręce. – Nie. Nie rozbierzemy się, dopóki nie wyjaśnicie, o co chodzi. I lepiej, żeby to był ważny powód, bo nie rozbieram się tylko dlatego, że ktoś mi każe. Zapytajcie mojego byłego! Kobieta odwróciła się i spiorunowała ją wzrokiem. Poruszyła brwiami, próbując odczytać Kylie, tyle że to nie zadziałało. Co prawda kobieta nie poddała się tak od razu. Jej bursztynowe oczy zalśniły, a ona pomyślała, że to wilkołak. Wkurzony wilkołak. – Rozbieraj się! – nalegała. – Nie. – O dziwo Kylie nie była onieśmielona. Odwzajemniła spojrzenie. Sama też poruszyła brwiami, próbując dostrzec wzór kobiety. Nie zadziałało, ale tamta o tym nie wiedziała. – Rób, co mówię! Albo zrobię to za ciebie – zawołała. Burnett złapał ją za ramię. – Selynn, ja się tym zajmę. – Spojrzał w lusterko. – Kylie, proszę… – Nie! – Kylie naprawdę nie wiedziała, skąd nabrała tyle odwagi, ale jej się to podobało. Dawało jej poczucie przynajmniej minimalnej kontroli nad sytuacją, a potrzebowała tego uczucia, by zapanować nad poczuciem pogwałcenia. – Wiesz, o co prosisz? – Dalej trzymała przyjaciółki za ręce. – Żebyśmy rozebrały się w samochodzie, w którym na przednim siedzeniu jest mężczyzna i ma lusterko wstecznie. Wyjaśnisz, o co chodzi?

Burnett zerwał lusterko z przedniej szyby. – Rany! – powiedziała Miranda. – W mieście zabito dwie dziewczyny – odezwał się Burnett. – Kurde! – rzuciła Della. – O cholera – dodała Miranda. Kylie tylko jęknęła. Burnett mówił dalej. – Potrzebuję waszych ubrań, by dowieść, że nie macie związku z tymi zabójstwami. FBI i JBF będą ich żądać. Więc zróbcie to, o co was proszę. Puściła ręce przyjaciółek i zaczęła się rozbierać. Kilka minut później wszystkie trzy siedziały w zielonych fartuchach i wyglądały jak chirurdzy. Przez cały czas nikt nie odezwał się ani słowem. Miranda wzięła wszystkie trzy torby i oddała je Selynn. – Masz. – Naprawdę uważasz, że ktokolwiek mógłby uznać, że mamy z tym coś wspólnego? – zapytała Kylie, przypomniawszy sobie krew na głowie i koszuli obcego wampira. – Nie – odezwała się Della. – Ale uznają, że ja to zrobiłam. W jej głosie słychać było ból. – To wampir je zamordował? – Tak – odparł Burnett. – Ale nie wierzę, żebyś to była ty. To tylko środki ostrożności, nim ustalimy, kto to zrobił. – Wiemy, kto to zrobił – odparła Della. – Kylie go widziała. – Kogo? – Selynn i Burnett odwrócili się jednocześnie. – Wampir wyrzutek – odezwała się Kylie. – Ten, który zaatakował mnie w rezerwacie. – Cholera! – po tym, jak prawie zjechał z drogi, Burnett zahamował i zaparkował na poboczu. Znów odwrócił się do Kylie. – Nie skrzywdził cię? – Spojrzał na jej szyję, jakby… – Nie. – Znów zbierało jej się na płacz. – Mówił coś? – zapytał Burnett. Mnie najbardziej podobał się czarny. – Nie. Burnett zmarszczył brwi. – To nie pora na kłamstwa. Dziewczyna przełknęła ślinę. – Nie powiedział nic, co mogłoby być pomocne. – My to ocenimy – odezwała się wilczyca. Kylie się skrzywiła. – Powiedział, że najbardziej podobał mu się czarny stanik. Byłam w przymierzalni. – Znów ogarnęła ją wściekłość, że naruszył jej prywatność. Burnett spojrzał na nią z niepokojem. – Na pewno nic ci nie jest? On nie… – Nie – zdołała wykrztusić tylko tyle i odwróciła głowę, bo łzy znów napłynęły jej do oczu. – Pojawił się i zniknął tak szybko, że gdy go wyczułam, już go nie było – powiedziała Della. Kylie stanęła przed oczami jego postać. – Był cały we krwi… na koszuli… we włosach. Miranda ujęła dłoń przyjaciółki i ścisnęła lekko, oferując wsparcie.

Burnett zasępił się, odwrócił do przodu i odpalił silnik. Spojrzał na siedzącą obok niego Selynn. – Zadzwoń. Powiedz, że to czerwony kod. – Naprawdę chcesz tak to zrobić? – zapytała wilczyca. – Co oznacza czerwony kod? – zapytała Della, nim zdążyła to zrobić Kylie. Burnett odparł z wahaniem. – W tej chwili tylko JBF wie o tym zdarzeniu. Czerwony kod oznacza, że upozorujemy to na wypadek samochodowy. – Pozwolicie, by uszło mu to na sucho? – zapytała Kylie. – Nie – odparł Burnett. – Ale nie możemy też pozwolić na to, by ta informacja wyciekła. Jeśli pojawią się plotki i zaniepokoją tych na wyższym szczeblu, to zamkną szkołę. Selynn uniosła rękę, ku zadowoleniu wszystkich, a potem odezwała się do słuchawki. – Czerwony kod. – Zamilkła na chwilę. – Wiem. – Spojrzała na Burnetta. – To on wydał rozkaz, ja tylko przekazuję. Burnett skrzywił się, a Kylie odniosła wrażenie, że to, co zrobił, zrobił dla szkoły, a może nawet dla Holiday, ale nie mogła powstrzymać myśli o mieszkańcach miasta, którzy nigdy się nie dowiedzą, że to morderca był winny śmierci dwójki z nich. Kiedy pół godziny później weszły do biura Holiday, ta natychmiast do nich podbiegła. – Dzięki Bogu – zawołała, tuląc je wszystkie. Della odsunęła się jako pierwsza. – Nic nam nie jest – powiedziała. „Mów za siebie”, pomyślała Kylie, która chętnie pozostałaby jeszcze w uścisku. Od historii przy wodospadach po raz pierwszy była znów tak blisko z Holiday. – Spójrzcie! – Della wskazała telewizor na ścianie. Kylie spojrzała na ekran i tchu jej zabrakło. Pokazywano wrak samochodu, a potem zdjęcia dwóch dziewczyn. „To niemożliwe”. Zrobiło jej się niedobrze. Holiday złapała pilota i zrobiła głośniej. – Dwie dziewczyny zginęły dziś w wypadku samochodowym. Wygląda na to… – mówił dziennikarz. – Spotkałyśmy je dzisiaj – wyjąkała Kylie. Nie mogła oddychać. – Rozmawiałyśmy z nimi. Z jakiś przyczyn to krótkie spotkanie sprawiło, że ich śmierć nabrała większego znaczenia. – Rudowłosa miała na imię Amber. Nie wiem, jak się nazywała blondynka. – Nie były zbyt miłe – zauważyła Della. – Ale nie zasługiwały na śmierć. – Nie. – Miranda zasłoniła usta ręką i zapatrzyła się w ekran. Kylie chciała się z nimi zgodzić, ale nie mogła wykrztusić słowa. Przypomniała sobie krew na koszuli wampira i coś ścisnęło ją w gardle. To ich krew widziała. Kiedy napłynęły jej do oczu łzy, poczuła się jak beksa, ale wtedy zauważyła, że Della i Miranda też mają mokre oczy. – Mam wrażenie… – zdołała wyjąkać – że w jakiś sposób jestem za to odpowiedzialna. Holiday wyłączyła telewizor. – To, co się wydarzyło, jest okropne. Ale jedyną odpowiedzialną za to osobą jest ten wampir. Spojrzała na nie, jakby musiała utrwalić sobie w pamięci ich obraz. – Kiedy usłyszałam, że znaleziono dwie dziewczyny… pomyślałam… – Oczy Holiday wypełniły się łzami. I to właściwie przelało czarę. Płakały wszystkie, nawet Della. W tym momencie do biura wszedł Burnett. Jego wzrok przesuwał się od jednej

dziewczyny do drugiej. Kylie prawie słyszała, jak jęczy w duchu. – Ja… zaczekam na zewnątrz. – Najwyraźniej nawet twardy wampir po treningu w JBF nie miał dość sił, by poradzić sobie z czterema płaczącymi kobietami. Piętnaście minut później zajrzał znowu, a gdy zobaczył, że już nie płaczą, wszedł do środka. Tuż za nim weszła Selynn, wilkołaczka, która była z nimi w samochodzie. Stała tak blisko niego, że jej ramiona ocierały się o jego przedramię. Burnett odsunął się i zaczął wyjaśniać, że muszą przesłuchać je pojedynczo. Otworzył drzwi i poprosił, by Kylie i Miranda zaczekały na zewnątrz. Kiedy ruszyły do wyjścia, Selynn spojrzała na Holiday. – Ty też powinnaś wyjść – powiedziała to tak protekcjonalnym tonem, że Kylie od razu uznała, że jej nie lubi. Ani trochę. Holiday posłała wilkołaczycy spojrzenie, które nie znosiło sprzeciwu. – Przykro mi, ale nie słucham niczyich rozkazów w kwestii moich podopiecznych. Czy też Burnett cię o tym nie poinformował? – Holiday może zostać – wtrącił się wampir. Selynn położyła dłoń na przedramieniu Burnetta. – Nie sądzę, aby to było rozsądne. – Dziewczęta będą się przy niej czuły bezpiecznej. – Burnett odsunął się od niej, ale Holiday zdążyła zauważyć, z jaką poufałością Selynn odnosiła się do niego. W oczach Holiday błysnęła zazdrość, ale tylko na moment. I to nie bez przyczyny. Selynn spojrzała na Holiday, jakby oczekiwała jakieś reakcji, co sugerowało, że była zainteresowana Burnettem, aczkolwiek chyba bez wzajemności. Z drugiej strony może po prostu Burnett dobrze się maskował. Może to była jedna z przyczyn, dla których Holiday nie chciała się z nim wiązać? Bo wiedziała, że już kogoś ma? Kylie natychmiast ogarnęła nieufność wobec wampira. Burnett skinął na Kylie i Mirandę, by wyszły. Kylie nie ruszyła się jednak, dopóki Holiday nie potwierdziła nakazu. – Co one sobie wyobrażają, że kto tu rządzi? – zapytała Selynn, poirytowana postawą Kylie. – Możemy już zacząć? – jęknął Burnett. Kylie i Miranda wyszły do poczekalni. – Chce sprawdzić, czy kłamiemy. To dlatego będzie z nami rozmawiał pojedynczo – wyszeptała Miranda. – On chyba nie uważa, żebyśmy były winne – odezwała się w jego obronie Kylie. Nie miała jednak pewności, czy to samo można było powiedzieć o Selynn, a potem zaczęła się zastanawiać, co łączy Burnetta z wilkołaczycą. – Boże, to okropne. – Głos Mirandy się załamał. – Nie mogę uwierzyć, że spotkałyśmy dziewczyny, które zginęły. – Wiem – przyznała Kylie. Ale tak naprawdę nie chciała o tym myśleć. Wciąż miała wrażenie, że to jej wina. Opadła na jedno z krzeseł w poczekalni i spuściła wzrok. Czy to właśnie o tym mówiły jej duchy? Nie, duch twierdził, że chodziło o kogoś, kogo Kylie kochała. Znów ogarnęła ją fala smutku. Nie kochała tych dziewczyn, ale ktoś je kochał. Miały matki, przyjaciół… Kylie zamknęła oczy i spróbowała odnaleźć ten spokój, który czuła przy wodospadach. Jak długo miała się tego trzymać, gdy wokół działo się zło? – To mogłyśmy być my. – Miranda zaczęła szarpać nitkę wystającą z jasnozielonego fartucha. – Wiem. – Kylie zacisnęła dłonie.

Po kilku minutach z biura wyszły Della i Selynn. Selynn skinęła na Mirandę, a potem odwróciła się do Kylie i Delli. – Chcielibyśmy, abyście nie rozmawiały ze sobą. I pamiętajcie, w razie czego Burnett was usłyszy. – Uśmiechnęła się paskudnie, po czym wprowadziła Mirandę do biura. Della wyszczerzyła groźnie zęby. – Suka – powiedziała bezgłośnie, a gdy wilczyca zniknęła za drzwiami, powtórzyła to już głośno. – Suka! Nie obchodzi mnie, że mnie słyszysz, Burnett. Ona jest suką. Ty to wiesz, ja to wiem i Holiday to wie. Na ganku biura rozległy się kroki. Kylie spojrzała na drzwi w chwili, gdy stanął w nich Derek. – Dzięki Bogu. – Zatrzymał się i zapatrzył na nią. Tuż za nim wszedł równie zaniepokojony Perry. Rozejrzał się po pomieszczeniu. – Gdzie Miranda? – W jego w tym momencie miedzianych oczach lśnił strach, i coś jeszcze. Nie zdążyła odpowiedzieć, bo Derek właśnie wziął ją w ramiona. Pozwoliła na to, nawet położyła mu głowę na piersi i westchnęła. Miło było czuć jego bliskość. – A co cię to obchodzi? – warknęła Della. – Nie lubisz jej, pamiętasz? – Nic jej nie jest? – zawołał Perry, a w jego głosie słychać było mieszaninę emocji. Kylie nie chciało się podnosić głowy, ale podejrzewała, że jego oczy mienią się teraz różnymi kolorami. Zauważyła, że kolor oczu zmieniał mu się w zależności od nastroju. – Nie musisz się tak od razu denerwować – Della spuściła z tonu, czy to ze strachu przed Perrym, czy też dlatego, że usłyszała w jego głosie lęk. – Wszystko w porządku? – wyszeptał Derek wprost do ucha Kylie. – Tak – „Nie!” Odsunęła się, by spojrzeć mu w oczy i ujrzała w nich ten sam niepokój co u Perry’ego. Derek posłał jej falę spokoju. Tym razem nie protestowała. Naprawdę tego potrzebowała. Otworzyły się drzwi do biura. Wyszła Miranda. Perry spojrzał jej w oczy, a potem odwrócił się i wyszedł z domku. Miranda popatrzyła za nim. – Czego chciał? – zapytała. – Upewnić się, że nic ci nie jest – odpowiedział Derek i objął Kylie ramieniem. – Spotkałem go chwilę po tym, jak usłyszałem, co się stało, i powiedziałem mu o wszystkim. Martwił się o ciebie. – Ale nie dość, żeby się do mnie odezwać. – Na twarzy Mirandy walczyły ze sobą smutek i gniew. Spojrzała znów na Kylie. – Twoja kolej. – Wskazała drzwi do biura. – I uważaj, wilczyca gryzie. Kylie ścisnęła dłoń Dereka, a potem weszła do biura zmierzyć się z Burnettem i wilczycą. Burnett już jej nie onieśmielał, jak za pierwszym razem, gdy ją przesłuchiwał, ale mimo to czuła niepokój.

Rozdział 17 Burnett kazał Kylie opowiedzieć wszystko kilka razy. A potem zaczął zadawać dokładniejsze pytania. – Powiedziałaś, że wampir był uwalany krwią. Czy to była świeża krew? Ile czasu minęło pomiędzy chwilą, kiedy widziałaś te dziewczyny, a jego pojawieniem się? Potem Burnett zadał jej te same pytania, tylko w trochę innej formie. Na początku sądziła, że próbuje przyłapać ją na kłamstwie, ale potem doszła do wniosku, że raczej chce się upewnić, że czegoś nie zapomniała, i miał nadzieję, że dzięki dodatkowym pytaniom przypomni sobie jakiś szczegół, który może okazać się przydatny w śledztwie. Kłopot w tym, że Kylie wcale nie chciała tego pamiętać. Pragnęła o tym zapomnieć, wyrzucić to z pamięci na zawsze. A poza tym, co jeszcze mogła mu powiedzieć? – Możesz mi opisać tę krew? – Burnett usiadł na ustawionym tyłem do przodu krześle, co przypomniało Kylie ich pierwsze przesłuchanie. Tyle że tym razem ona siedziała z Holiday na kanapie. – Już to zrobiłam. – Czuła, że kończy jej się cierpliwość. – Jeszcze raz – zażądał. I to właśnie ten ton sprawił, że puściły jej nerwy. – Wiesz, kto to zrobił. Wiesz, kim są jego ofiary. Czy to naprawdę konieczne? – Zacisnęła zęby, próbując się nie rozpłakać. – To my decydujemy, co jest konieczne – odparła Selynn z wyższością i stanęła za Burnettem. Kylie spiorunowała wilkołaczycę wzrokiem, nie próbując nawet ukryć niechęci. Ton Selynn jeszcze bardziej ją denerwował niż ostry tenor Burnetta. Burnett przynajmniej naprawdę się tym przejmował. W przypadku Selynn chodziło tylko o władzę. Lubiła ją i lubiła z niej korzystać. – Uważasz, że to zrobiłyśmy, prawda? – Kylie wbiła wzrok w Selynn. – Uważam… – Stop! – Burnett spojrzał stanowczo na Selynn, a potem znów na Kylie. – Kylie, wiem, że tego nie zrobiłyście. I wiem, że to nie jest dla ciebie łatwe. Natomiast informacje o krwi pomogą nam ustalić, czy zabił, by się pożywić, czy dla zabawy. Na te słowa żołądek jej się skręcił. – A co za różnica? Te dziewczyny nie żyją bez względu na to, czemu je zabił. – Wystarczy już tych pytań. – Holiday położyła dłoń na nadgarstku Kylie, dając jej wsparcie i przelewając dużą falę spokoju. Ta spokojna energia sprawiła, że serce dziewczyny trochę zwolniło i odrobinę się rozluźniła. Nie całkiem, ale nie podejrzewała, by w ogóle istniała taka moc. Burnett spojrzał na Holiday, a potem na Kylie. – Nic nie zmieni tego, co już się wydarzyło. Ale teraz potrzebujemy wszelkich informacji, które mogą nam pomóc w schwytaniu go. Powstrzymaniu, zanim znów kogoś skrzywdzi. Przemyślała jego słowa. Poruszyły jej sumienie. Zginęły dwie dziewczyny. Zamordowane w okrutny sposób. Czy naprawdę tak trudno było Kylie jeszcze chwilę się pomęczyć? Nie. Odetchnęła głęboko i usiadła prościej. Holiday zesztywniała. – Jak na wampira masz naprawdę marny słuch. Powiedziałam, że już wystarczy. – Nie, naprawdę. – Kylie obróciła dłoń i ścisnęła rękę komendantki. – Jeśli to pomoże

zatrzymać tego bydlaka, to jeszcze wytrzymam. Ale nie puściła dłoni Holiday. Dziesięć minut później, kiedy Burnett uznał, że rzeczywiście nie wyciągnie z niej już nic nowego, wstał i spojrzał na nią. – Dziękuję Kylie, wiem, że nie było ci łatwo. Skinęła głową, odetchnęła głęboko kilka razy i uznała, że teraz przyszła pora na jej pytania. – Myślisz, że on chciał, aby wyglądało na to, że to my zabiłyśmy te dziewczyny? Tak jak wtedy, kiedy chcieli zwalić winę za zabójstwa zwierząt na kogoś z obozu? Burnett potrząsnął głową. – Nie. Nic na to nie wskazuje. – Myślisz, że… że on nas śledził? Zamyślił się chwilę. – Nie. Myślę, że wpadł na was zupełnie przypadkiem. Holiday ścisnęła dłoń podopiecznej. – Mówiłam ci, że to nie twoja wina. – No nie – przyznał Burnett. – To nie ma z tobą nic wspólnego, Kylie. – To czemu odbieram to tak… osobiście? – zapytała. – To znaczy… on się wciąż pojawia. Najpierw w rezerwacie, potem w ostatni piątek. Nie widziałam go wtedy, ale podejrzewam, że to on. A potem jeszcze… miałam wrażenie, jakby ktoś mnie śledził. – Kiedy? – zapytał Burnett. – Wczoraj rano, kiedy przyszłam przed śniadaniem do biura. Na początku myślałam, że to ten wilk, ale… – Wilk? – powiedzieli chórem Burnett i Selynn. Burnett zdawał się zaniepokojony, natomiast Selynn natychmiast zaczęła poruszać brwiami, znów próbując odczytać Kylie. Dziewczyna z trudem się powstrzymała, by nie zasłonić czoła. Miała nawet ochotę pokazać babie środkowy palec. – Kiedy to było? – zapytał Burnett. – Kilka dni temu – odpowiedziała Holiday. – To nie był wilkołak. Kylie powiedziała, że wyglądał na w miarę oswojonego. Niegroźnego. – Czy to był zmiennokształtny? – Nie jestem pewna. Wiem, że to nie był Perry – Kylie zawahała się, po czym przypomniała sobie, czego tak naprawdę dotyczy ta rozmowa. – Wilk jest nieważny. Zginęły dwie dziewczyny i mam wrażenie, że w jakiś sposób jestem za to odpowiedzialna. Wydaje mi się, że on polował na mnie, nie na nie. Burnett znów opadł na krzesło. – Rozumiem, czemu się tak czujesz, ale gdyby naprawdę chciał cię skrzywdzić, to zrobiłby to tamtej nocy w lesie. Nie sądzę, aby to było coś osobistego. Nie wobec ciebie. Może wobec całego obozu. – To dlaczego wciąż mi się pokazuje? To nie wygląda na przypadek. Burnett zmarszczył brwi. – To nie przypadek. Po prostu pojawiasz się w sytuacjach, które dają mu doskonałą okazję bez ryzyka. Za pierwszym razem nie pojawił się ze względu na ciebie. To ty przyszłaś do rezerwatu, w którym byli Krwawi Bracia. A jeśli to on był tutaj owej nocy, a tego wcale nie jesteśmy pewni, to pewnie po prostu cię zauważył, gdy biegłaś przez las, i uznał, że to dobra okazja. A dziś… pewnie polował, gdy wyczuł, że w mieście są też inne istoty nadnaturalne. I znów to ty byłaś sama w przebieralni. Wykorzystał to.

„I się napatrzył”, pomyślała. – Ale sam mówiłeś, że gdyby chciał mnie zabić, to by to zrobił, a nawet nie próbował. Więc czego ode mnie chciał? Burnett się zawahał. – Myślę, że chciał w ten sposób dać znać obozowi, że gang nie przeszedł nad tym do porządku dziennego. Jestem pewien, że aresztowanie kilku członków gangu bardzo źle wpłynęło na ich ego. Gdyby od razu odeszli, wyglądałoby na to, że nie mają odwagi. Jeśli będą się tu kręcić, to przynajmniej zachowają twarz. Jestem pewien, że wiedział, iż zabicie ciebie spowodowałoby za dużo problemów dla gangu. Kylie próbowała zrozumieć to, co mówił Burnett. – Ale zabił te dziewczyny. Mówisz, że to nie spowodowało problemów? To bez sensu. Burnett spojrzał na Holiday, jakby liczył na jej pomoc. Holiday ścisnęła Kylie za rękę. – Kiedy istota nadnaturalna zabije drugą, łatwiej zająć się wykroczeniem. Mamy własny system sprawiedliwości. – A gdy zabije człowieka? Co wtedy? – „Tylko nie mówcie, że nic”, pomyślała Kylie. „Proszę, nie mówcie, że nic”. Może i po części była nadnaturalna, ale była też człowiekiem. – To część pracy JBF – powiedział Burnett. – Ale, jak się pewnie domyślasz, wymierzenie sprawiedliwości może być w takich wypadkach trudne. Kylie spięła się jeszcze bardziej. – Czyli może mu to ujść na sucho? – Nie – powiedział bardziej stanowczym tonem Burnett. – Daję ci słowo, że zrobię wszystko, by ten facet za to zapłacił. Nie było jasne, co dokładnie Burnett przez to rozumiał. I Kylie nie była pewna, czy w ogóle chciałaby to wiedzieć, ale coś w sposobie, w jaki to powiedział, przekonało ją, że nie była to obietnica rzucona na wiatr. I za to była mu wdzięczna. *** Tego wieczora komendanci zorganizowali w stołówce spotkanie dla wszystkich obozowiczów, na którym zaserwowali im pizzę i dobre rady. Burnett mówił o tym, że wszyscy mają zachować szczególną ostrożność. – Trzymajcie się głównych dróg i ścieżek i nie chodźcie samotnie po lesie. W zależności od gęstości lasu i kierunku wiatru, może być trudno wyczuć intruza. Della posłała Kylie szeroki uśmiech, po czym zwróciła się do Burnetta. – Może powinniście odwołać weekend z rodziną? – zaproponowała. Burnett zmierzył ją wzrokiem. – To dopiero za dwa tygodnie. Mam nadzieję, że do tego czasu rozwiążemy ten problem. – Próbowałam – mruknęła Della. – W przyszłym tygodniu mam spotkanie z Radą Najwyższą – odezwał się Burnett. – Mam nadzieję, że uzyskam pomoc w rozwiązaniu tej sprawy. Kylie nachyliła się do Delli. – Co to za rada? – Coś jak senat. Składa się z grupy starszych różnych gatunków. – Della uśmiechnęła się. – Dowiedziałam się dziś po południu. Chris opowiadał nam o tym podczas spotkania wampirów. – Senat? Nie sądziłam, że różne gatunki ze sobą współpracują – stwierdziła Kylie. – Bo tego nie robią. Demokraci i republikanie też nie, a jednak się spotykają.

– No tak – powiedziała Kylie i natychmiast przyszło jej do głowy coś innego. – Jaką pomoc mogą nam zaoferować? – To zależy. Chris powiedział, że rada musi zagłosować, czy w ogóle zainteresuje się tą sprawą. – Głosować? Zginęły dwie dziewczyny. Jak mogą odmówić? Della wzruszyła ramionami. – Pamiętaj, że nie wszyscy starsi myślą tak samo jak rząd. – To znaczy, że niektórzy z nich są wyrzutkami? Della skinęła głową. – Chris mówi, że większość starszyzny szanuje rząd, ale nie chce być przezeń kontrolowana. Więc części zasad przestrzegają, a części nie. – Della uniosła jedną brew. Kylie potrząsnęła głową. Z trudem rozumiała politykę ludzi, a teraz musiała jeszcze opanować tę? – Jeśli zabiorą się za tę sprawę, to co? – Albo zdecydują, że rada oskarżonego gatunku zajmie się ukaraniem sprawcy i całą resztą, albo przekażą go JBF. A wtedy nie chcę nawet myśleć, co się z nim stanie. – Ja też nie – przyznała Kylie. Della rzuciła okiem na drzwi i nagle zmienił jej się nastrój. – Wrócę do domku. Muszę coś zrobić. – Co takiego? – Przypomniały jej się nekrologi, które widziała na ekranie komputera. – Coś – warknęła Della. Kylie nachyliła się do niej. – Nigdy byś czegoś takiego nie zrobiła. Della zmierzyła ją spojrzeniem. – Do zobaczenia. – Chcesz, żebym z tobą poszła? – zapytała Kylie, pamiętając słowa Burnetta o trzymaniu się razem. – Żartujesz? Jeśli coś nas zaatakuje, to będę musiała bronić nas obu. – Hej! Nie jestem już taka bezradna. – Teraz, po tym, co przydarzyło się tym biednym dziewczynom, nie martwiła się już tak bardzo swoją nową siłą. – To, że wyważyłaś jedne drzwi i nie zostajesz już w tyle podczas wycieczek, nic nie znaczy. – Uśmiechnęła się szeroko, dając do zrozumienia, że się tylko przekomarza. – Dam sobie radę. Do zobaczenia. Kylie obserwowała, jak Della odchodzi. Współczuła przyjaciółce. A potem zobaczyła, jak ta pokazuje kilku chłopakom środkowy palec. Pewnie powiedzieli coś niegrzecznego lub prostackiego. – Hej! – Holiday podeszła do Kylie. – Czy z Dellą wszystko w porządku? – Mam nadzieję. – Dziewczyna uświadomiła sobie, że od kiedy wróciły z miasta, dystans, na jaki trzymała ją Holiday, zniknął. Czyżby przeszły nad tym do porządku dziennego? I czy Kylie uda się to utrzymać? – A ty jak się masz? – zapytała Holiday. – Bywało lepiej – odpowiedziała szczerze Kylie. – Wciąż myślę o tych dziewczynach. – Może w niedzielę przejdziemy się razem do wodospadów? – zaproponowała Holiday. – Chętnie. – Myśl, że wybrałaby się tam z kimś, kto czuje to samo co ona, bardzo jej się podobała. W tym momencie w ich stronę spojrzał Burnett. Obie to zauważyły. Kylie skurczyła się, w obawie, że Holiday znów sobie przypomni, dlaczego była na nią zła.

– Powinnam cię przeprosić. – Najwyraźniej Holiday znów odczytała jej emocje. – Ja… przesadziłam z tą całą sprawą z Burnettem. Kylie spojrzała na nią zszokowana. – Nieprawda. To ja nie powinnam była mu nic mówić. – Może, ale zrobiłaś to w dobrej wierze. A kiedy na kimś nam zależy, czasami przekraczamy granice. Ja akurat powinnam o tym pamiętać, często mi się to zdarza. – Holiday objęła Kylie i przytuliła mocno, jak siostra. – Dziękuję. – Kylie załamał się głos. – Ale przez ciebie znów będę płakać. Holiday spojrzała w stronę Burnetta. – Może jak się rozpłaczesz, to on znów ucieknie. Gdybym wiedziała, że wystarczy kilka łez, by go wystraszyć, to przepłakałabym ostatnie siedem tygodni. Kylie uśmiechnęła się szeroko. Do Burnetta podeszła Selynn i coś mu powiedziała. – Co ona tu jeszcze robi? – Tak do końca to nie wiem – odszepnęła Holiday. – Ale jestem pewna, że czegoś chce. I jestem pewna, że to coś zaczyna się na B i jest wysokie, ciemne i przystojne. Burnett wysłuchał Selynn i wyszedł z nią na zewnątrz. – I możliwe, że właśnie to dostała. – W głosie Holiday słychać było żal. Kylie zawahała się, ale w końcu zadała pytanie. – Czy ta dwójka… no wiesz? – Bzyka się? – zapytała Holiday. – Tak. – Kylie dodała to do listy synonimów Delli. – Dziś po południu przyszedł do mojego biura i ogłosił: „Wiem, jak to wygląda pomiędzy mną i Selynn. I wcale tak nie jest. A w każdym razie już nie”. – A więc byli razem i się rozeszli? – zapytała Kylie. – Powiedział, że zakończył to dwa miesiące temu. I że nigdy nie było na poważnie. Kylie uniosła brwi. – A od jak dawna go znasz? – Od dwóch miesięcy. – Hmm… – powiedziała. – Co hmm? – zapytała Holiday. – Takie nic nieznaczące hmm – skłamała Kylie. – A co mu powiedziałaś? – Powiedziałam, że nie mam pojęcia, czemu uznał za stosowne mi o tym powiedzieć. – Wiedział, że kłamiesz? – Tak – roześmiała się Holiday. Stały tak chwilę, rozglądając się po sali. – Jakieś wieści od ducha? – Nie – odparła Kylie. – Boję się… że coś pokręciłam. – Nie sądzę. Pewnie po prostu zastanawia się, jak ci przekazać to, czego powinnaś się dowiedzieć. – Mam nadzieję. Po drugiej stronie sali rozległy się podniesione głosy. – Jak mnie nazwałeś? – ryknął jakiś chłopak. Kylie i Holiday spojrzały w tamtą stronę. Dwa wilkołaki stały nos w nos, gotowe zacząć się bić. – Moja praca nigdy się nie kończy – jęknęła Holiday i ruszyła rozdzielać chłopaków. Dziewczyna obserwowała, jak uspokaja dwóch wkurzonych nastolatków. Siedziała przez chwilę samotnie, aż zauważyła Mirandę gadającą z innymi czarownicami. Wiedziała, że Miranda nie miałaby nic przeciwko, gdyby się do nich przyłączyła, ale jakoś nie miała na to ochoty. Helen

i Jonathon grali w szachy. Mogłaby popatrzeć, jak Helen znów pokonuje Jonathona, ale miała wrażenie, że dobrze im we dwójkę. Znów rozejrzała się po sali i ujrzała Dereka. Opierał się o ścianę, skrzyżował ręce na piersi i ją obserwował. Uśmiechnął się lekko. Coś w jego uśmiechu powiedziało jej, że nie zaszkodziłoby mu trochę towarzystwa. Sprawdziła, ile osób w sali mogło wyczuć jej hormony lub emocje. Byli wszędzie. Co robić? Co robić? Znów spojrzała na Dereka i przypominała sobie, jak dobrze jej było, gdy trzymał ją w ramionach w biurze i pomyślała „A co tam!”. Ruszyła w jego stronę. – Chciałabyś zjeść pizzę przy świetle księżyca? – wyszeptał jej do ucha, gdy do niego podeszła. Stojąc tak blisko, czuła jego świeżo umytą skórę. Znów stanął jej przed oczami widok jego nagiego ciała pod prysznicem. Zamrugała. – Czy to jak tańczenie przy świetle księżyca? Podobno jest kuszące. – Uśmiechnęła się i ugryzła w język. Dlaczego za każdym razem, gdy się do niego zbliżała, mogła myśleć tylko… o nim? Uśmiechnął się szeroko. – Może być. Jeśli jest się z odpowiednią osobą. I ma odpowiednią pizzę – roześmiał się. – Ależ jestem głodny. Złapali po dwa kawałki pizzy, picie i wyszli na zewnątrz. – Znam doskonałe miejsce – powiedział, gdy opuścili klimatyzowane wnętrze. Noc była ciepła i balsamiczna. Wskazał dwa duże białe fotele na biegunach stojące na ganku biura. Ruszyła za nim. Już miała usiąść, gdy zadzwonił jej telefon. Odstawiła napój i trzymając talerz w jednym ręku, wyciągnęła komórkę, by sprawdzić, kto dzwoni. Skrzywiła się, widząc numer swojego ojca, i rozłączyła rozmowę. – Kto to był? – Derek przesunął swój fotel tak, że siedzieli naprzeciwko siebie. – Mój tata… to znaczy ojczym – poprawiła się. – Nadal z nim nie rozmawiasz? – Derek usiadł i ugryzł duży kęs pepperoni. – Nieee. – Wsadziła komórkę z powrotem do kieszeni i padła na fotel. Ich kolana stykały się i musiała przyznać, że to bardzo przyjemne uczucie. – Czemu nie? – zapytał Derek pomiędzy jednym a drugim kęsem. Spojrzała na niego zdziwiona. – A czemu miałabym z nim rozmawiać? – Postawiła talerz na kolanach. Przełknął. – Bo ci na nim zależy. Bo dopóki nie rozwaliło się małżeństwo twoich rodziców, był naprawdę niezłym ojcem. – Uniósł palec. – To ty mi o tym powiedziałaś. – Tak, ale nie po to, żebyś to wykorzystywał przeciwko mnie. – Wzięła kawałek pizzy i spojrzała na topiący się ser. Ślinka jej pociekła, a w żołądku zaburczało. Na szczęście wreszcie była głodna. Bała się już, że wypicie krwi sprawiło, iż nie będzie już mogła jeść normalnego jedzenia. – Nie wykorzystuję tego przeciwko tobie. – Pociągnął łyk. – Po prostu… próbuję pomóc. Bo kiedy zobaczyłaś, że to jego numer, to poczułaś się samotnie i ogarnął cię smutek. Czułem to. Może jeśli z nim porozmawiasz, to nie będziesz się już tak czuła? – Zdradził moją mamę. – Pohamowała irytację i ugryzła kawałek pizzy. Ostry sos w połączeniu z roztapiającym się serem sprawił, że jej kubki smakowe aż podskoczyły z radości. – No właśnie. – Derek wziął kolejny kęs. – Zdradził twoją mamę. Nie ciebie. Przełknęła pizzę i skrzywiła się.

– Czemu wszyscy to mówią? Jakby mnie to zupełnie nie dotyczyło. To zniszczyło ich małżeństwo. Nic już nie jest takie, jak było. Derek popatrzył na nią znad swojej szklanki i zaczął się bujać. – Może gdybyś z nim porozmawiała, niektóre rzeczy znów byłyby jak dawniej. Wasz związek mógłby być taki jak przedtem. Odłożyła pizzę na talerz, a złość sprawiła, że straciła apetyt… pierwszy od tylu dni. – Wiesz, jak na kogoś, kto nie chce nawet myśleć o tym, że mógłby porozmawiać ze swoim ojcem, to dajesz dziwne rady. Detektyw odnalazł ci ojca, a ty nie chcesz się z nim nawet skontaktować. Zacisnął zęby. – I co z tego? Zmarszczyła brwi i wbiła w niego wzrok. – To, żebyś się odczepił, dobra? Derek zatrzymał fotel i spojrzał na nią. – To jak daleko mam się odsunąć? Już i tak boję się do ciebie odezwać przy ludziach. Czy to ci nie wystarczy? W jego głosie słychać było złość, ale to ból w jego oczach sprawił, że zaczęła się nad sobą zastanawiać. Czemu była taką suką? – Przepraszam – powiedziała Kylie. – Nie powinnam tak się czepiać. I nie chodziło mi o to, żebyś nie odzywał się do mnie przy ludziach. Po prostu… jestem… strasznie humorzasta. Przypomniała sobie słowa Holiday o zmianach nastroju, jakie dotykały wilkołaki przed pełnią. Czy to właśnie dlatego zachowywała się w ten sposób? Spojrzała na ciemne niebo i skupiła wzrok na księżycu, któremu już niewiele brakowało do pełni. W poniedziałek się dowie, prawda? Kiedy znów spojrzała na Dereka, ten jadł. Nie wyglądał na zadowolonego. Nawet na nią nie patrzył. Przestała myśleć o poniedziałku i skupiła się na wymianie zdań sprzed chwili. – Hej – powiedziała, by zwrócił na nią uwagę. Kiedy podniósł głowę, na jego twarzy wyraźnie malowało się niezadowolenie. – Naprawdę przepraszam. Odłożył resztkę pizzy na talerz. – Nie musisz – wymamrotał i otarł dłonią usta. Na moment zamknął oczy. – Masz rację. Mnie też by się nie podobało, gdybyś próbowała mnie przekonać, że mam zadzwonić do ojca. Po prostu… – Co? – zapytała. – Czuję wszystko to, co ty czujesz, i czasem jest to przytłaczające. – Bardzo źle? – Nie bardzo. – Odwrócił wzrok. – To co, zgoda? Przebaczysz mi za to, że byłam taką suką? – odezwała się prosząco. – Jeszcze chyba nie osiągnęłaś stanu suki. – Uśmiechnął się. – Ale tak, wybaczam ci zrzędliwość. Odstawił talerz na ganek i wstał. Oparł ręce na podłokietnikach fotela i pocałował ją. Nie był to jakiś wyjątkowo gorący pocałunek, ale delikatność, z jaką jego wargi dotknęły jej ust, sprawiła, że jej serce zmiękło, zupełnie jak ten ser na pizzy. – Mmm. – Uśmiechnął się. – Nie wiem, czy to ty, czy pizza, ale coś tu jest pyszne. Dotknęła jego policzka. – Czy dalej byś mnie pragnął, gdybym była wilkołakiem?

– A jak sądzisz? – Znów ją pocałował, tym razem poczuła jego język, a jej puls przyspieszył jeszcze bardziej. Ale kiedy się odsunął, już się nie uśmiechał. Sprawiał wrażenie nieszczęśliwego. – Co się stało? – zapytała. – Nic. – Usiadł z powrotem w fotelu. Spojrzała na jego skąpaną w świetle księżyca twarz. – Nie cierpię, gdy ludzie tak robią. – Jak? – spytał. – Mówią „nic”, kiedy wiadomo, że o coś chodzi. Westchnął. – No dobrze, skoro już musisz wiedzieć, to pomyślałem, że może jednak nie będzie mi się podobało, gdy się okaże, że jesteś wilkołakiem. – Bo porosnę włosiem? – zapytała. – Nie. – Spochmurniał. – Bo… bo Lucas jest wilkołakiem.

Rozdział 18 Derek odprowadził ją do domku. Przez całą drogę panowała między nimi niezręczna cisza. Kylie postanowiła położyć się wcześniej. Spała ledwie kilka godzin, gdy poczuła, że zaczyna śnić. Wiedziała, że to musi być sen od momentu, kiedy jakby zaczęła się unosić. Obróciła się na bok i próbowała się obudzić, ale wtedy zobaczyła… Jego. Znowu. Lucasa. Spojrzał na nią i uśmiechnął się. Jego błękitne oczy wydawały się senne, miał ciężkie powieki. Uświadomiła sobie, że nie jest już nad nim, ale stoi obok niego. Był w dżinsach i jasnoniebieskiej rozpiętej koszuli. Spojrzała na jego pierś, a potem znów w górę, byle dalej od rozpiętej koszuli. Czarne włosy miał zmierzwione, jakby sam też dopiero wstał. Były trochę dłuższe, niż pamiętała. Zaczynały się nawet kręcić. – Przyszłaś – powiedział. – Gdzie przyszłam? – zapytała z niepokojem. Nie odpowiedział jej, za to rzekł: – Chodź, przejdźmy się na spacer. – Wyciągnął do niej rękę. Zawahała się. Miała ochotę go dotknąć, ale pamiętała też, że się na niego złości, tylko nie pamiętała czemu. – Nie gryzę. – Znów się uśmiechnął. To tylko sen, powtarzała sobie i ujęła go za rękę, zapominając o gniewie. Jego ręka była ciepła, a jej uścisk sprawił, że prawie zakręciło jej się w głowie. – Tęskniłem za tobą – powiedział. Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, więc milczała. Ale wiedziała, że i ona za nim tęskniła. – Gdzie idziemy? – zapytała, gdy ruszył. Zatrzymał się. – A gdzie byś chciała? Nagle Kylie uświadomiła sobie, że stali w lasku, a wokół nich rosły wysokie drzewa o słodko pachnących kwiatach. – Do Paryża? Do centrum handlowego? – Rozejrzał się wokół, jakby dopiero zauważył, gdzie się znajdują. – A może wolałabyś wrócić nad jezioro, jak w poprzednim śnie? Jego głos stał się niższy, chropawy. – Czy to tam idziemy? – Zarumieniła się. „Skąd wiedział o tamtym śnie?” A potem przypomniała sobie, że to tylko sen. Nic nie musiało mieć tu sensu. Prawda? A jednak ten sen był jeszcze dziwniejszy, inny. Lucas splótł z nią palce. – Możemy wybrać się, gdzie tylko chcesz, bylebym był przy tobie. – Jego tęczówki pociemniały, a powieki stały się cięższe. Rozpoznawała to uczucie. Pragnienie. Głód. Namiętność. Widziała to w jego oczach w dniu, kiedy pocałowali się w strumieniu z odciskami stóp dinozaurów. Ale widziała to spojrzenie już wcześniej. Po raz pierwszy w swoim śnie. Śnie o pływaniu, w którym ją dotykał.

– Możemy zrobić wszystko… bo… – przysunął się do niej – bo to tylko sen. Nie jest prawdziwy. Tak jak ten pierwszy. Ale to twój wybór. To ty nim kierujesz. Nachylił się i poczuła na twarzy jego zarost. A potem jego wargi przesunęły się po jej policzku, aż trafiły na usta. Pozwoliła mu się pocałować. Na początku nie reagowała. A w każdym razie do chwili, gdy poczuła jego język. Nie mogąc wymyślić nic innego, poddała się i też go pocałowała. To było podniecające. Było cudowne. Było tylko snem. Poczuła jego dłonie na plecach, a potem przesunął je do przodu. Jej piersi zdawały się puchnąć pod jego dotykiem. A potem… przypomniała sobie Dereka. Silnego, dobrego, pięknego Dereka. A potem Frederickę. Tak, to dlatego była na niego wściekła. Cofnęła się gwałtownie. Z trudem łapała powietrze. On też. Zaczęła się oddalać. – Nie odchodź, Kylie – zawołał. – Wróć, proszę. Nagle się przebudziła. Usiadła gwałtownie na łóżku. Serce waliło jej tak, jakby przebiegła maraton. Miała spocone dłonie. Piersi ją mrowiły. Właściwie całe ciało ją mrowiło. Łapek, wciąż w ciele skunksa, miauknął z nóg łóżka. – Dziwny sen – powiedziała głośno. Miło było usłyszeć własny głos. – Bardzo dziwny sen. A potem przypomniała sobie list od Lucasa. Ten pierwszy. Śnij o mnie – napisał na końcu. Czy to przypadek? Zaczęły jej przychodzić do głowy niestworzone rzeczy. A co jeśli… Jeśli wilkołaki mogły wkradać się do snów innych? Co jeśli to nie były tylko sny, ale coś więcej? Czy w ogóle coś takiego było możliwe? Im dłużej o tym myślała, tym bardziej przekonywała się, że owszem, i ogarniała ją coraz większa złość. Jak on śmiał, tak włamywać się do jej snów i… całować ją. Dotykać jej. Czy Fredericka mu już nie wystarczała? Czy wilczyca wiedziała, że Lucas puszcza ją w trąbę i spotyka się z Kylie w jej snach? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi. Nagle przyszło jej do głowy miejsce, gdzie mogłaby je znaleźć. Zapaliła światło, otworzyła szufladę i wyciągnęła list od niego. Już wcześniej go rozpieczętowała, a teraz bez trudu wysunął się z koperty. Zamrugała, by przyzwyczaić wzrok. Cześć, Kylie. Kolejny list ode mnie. Nie wiem nawet, czy chcesz dostawać ode mnie listy, ale i tak je piszę. I myślę o Tobie. Cholera, ciągle o Tobie myślę i ciekaw jestem, czy odkryłaś, czym naprawdę jesteś i ile masz umiejętności. Rozmawiałem z Burnettem i pytałem o Ciebie, ale powiedział tylko, że u Ciebie wszystko w porządku. Wydaje mi się, że wiedział, iż chciałbym usłyszeć jakieś szczegóły, ale nie chciał ich podać. Ciekaw jestem, co takiego robisz, że Burnett nie chce o tym mówić. Nie chcę za wiele o tym myśleć, bo zacznę się martwić. Można by powiedzieć, że jestem wobec Ciebie bardzo zaborczy. Nie mówię, że to dobrze, ale w końcu ja poznałem Cię pierwszy. Pamiętasz, jak się spotkaliśmy? Byłaś w ogródku, leżałaś na trawie i wpatrywałaś się w niebo. Kiedy podszedłem, nawet się ze mną nie przywitałaś. Spojrzałaś na mnie tymi wielkimi, ciekawymi oczami i zapytałaś, czy widzę słonia. W pierwszej chwili pomyślałem, że zwariowałaś, ale potem wskazałaś chmury. Przestała czytać i nagle w jej głowie pojawiło się wspomnienie. Rzeczywiście pamiętała. Odetchnęła głęboko i powróciła do lektury.

Pamiętam, jak powiedziałem Ci, że nie widzę słonia. A widziałem. Nie wiem, czemu skłamałem, pewnie dlatego, że mnie peszyłaś. Wiedziałem, że nie jesteś człowiekiem, ale nie wiedziałem czym jesteś, i to było dziwne. Nie w złym znaczeniu tego słowa. Byłaś po prostu jak zagadka, którą próbowałem rozwiązać. Ha! Minęło dziesięć lat, a ja nadal próbuję Cię rozgryźć. Czasami się zastanawiam, czy to dlatego, że jesteś kobietą. Dziewczyny zawsze są tajemnicze, a Ty jesteś wyjątkowa. Ale wracając do tematu, mam nadzieję, że uznasz to za dobrą wiadomość – możliwe, że wrócę na obóz. Rozmawiałem o tym z Burnettem i powiedział, że musi uzyskać pozwolenie od kilku ludzi i jeśli się zgodzą, to wrócę. Miejmy nadzieję, że wtedy będę Ci mógł wszystko wyjaśnić. Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy, a póki co… śnij o mnie. Twój wielbiciel i przyjaciel na zawsze Lucas Opuściła list i wbiła wzrok w te trzy słowa. Śnij o mnie. Co on właściwie próbował przez to powiedzieć? Czy w ogóle coś? Na pewno. Złożyła list i schowała z powrotem do szuflady. Nie wiedziała właściwie, co czuje. A potem uświadomiła sobie, że jest jeszcze jedno miejsce, w którym może uzyskać odpowiedzi. Holiday. Spojrzała na zegar. Wciąż za wcześnie. Nie było jeszcze piątej. Tylko co się stało z chłodem, który pojawiał się zawsze o świcie? Wyjrzała za okno i zobaczyła pierwsze oznaki brzasku. Z jakichś przyczyn przestała myśleć o duchach, a pomyślała o dwóch dziewczynach, które zginęły poprzedniego dnia. One już nigdy nie ujrzą wschodu słońca. Nie przeżyją kolejnego dnia. Nie będą już miały snów. Zacisnęła ręce na kocu, próbując opanować smutek. Ledwie zaczęła spokojnie oddychać, a niczym zły omen ogarnął ją chłód. – Dobra – odezwała się Kylie próbując zebrać się na cierpliwość, na której ostatnio jej zbywało. – Może porozmawiamy? Powiedz mi coś, czego nie wiem. Cokolwiek. Musisz mi coś powiedzieć, żebym zdołała pomóc temu, kto tej pomocy potrzebuje. – Możesz ją uratować – w lodowatym powietrzu rozległ się głos ducha, a chwilę później pojawiła się też zjawa. Długie ciemne włosy spływały jej na plecy. Tym razem nie była taka chuda ani chora. I coś, nie bardzo wiedziała co, wydawało się w niej znajome. Kylie nie wiedziała, czy to coś znaczy. – Możesz ją uratować. Nie wiesz o tym, ale masz tę zdolność – powiedział duch. – Jak mam ją uratować? – zapytała Kylie, mając nadzieję, że to pomoże jej ustalić, o kim duch mówi. Potrzebowała czegoś, co pozwoli jej to zrozumieć. – Kogo mam uratować? – Ona się boi. Potrzebuje cię. – Kto? – Kylie zazgrzytała zębami. – Powiedz mi kto, a zrobię wszystko, by ją uratować. Nie rozumiesz, że nie mogę uratować nikogo, dopóki nie dowiem się… Duch zniknął. – Cholera! – Opadła na łóżko. Odetchnęła głęboko, próbując nie myśleć o złości, jaką czuła wobec ducha. Ani o Lucasie i tym niby śnie. Ani o dziewczynach, które zginęły poprzedniego dnia. Mając tyle ograniczeń, wreszcie znalazła coś, o czym mogła myśleć. Dziś przypadał dzień odwiedzin rodziców. I znów ogarnęła ją złość. Jej matki nie będzie. A tata… ojczym… bzykał się gdzieś z dziewczyną praktycznie w wieku Kylie i pewnie tylko jej nikt tego dnia nie odwiedzi. Czy to sprawiało, że czuła się wyjątkowa?

– Daniel? – zawołała na głos swojego ojca. – Mógłbyś wpaść na sekundę? „Okazać trochę wsparcia. I może odpowiedzieć na kilka pytań dotyczących twoich rodziców”, pomyślała. – Proszę… Żadnej odpowiedzi. Policzyła do dziesięciu. Zmówiła modlitwę. Poczekała jeszcze minutę i dopiero wtedy straciła cierpliwość. Zaczęła walić pięściami w materac. Wiedziała, że to bardzo dziecinne i głupie, ale to jej pasowało. I to do tego stopnia, że robiła tak jeszcze kilka minut. Łapek miauknął przestraszony i uciekł. Pewnie by mu współczuła, gdyby nie była w takim podłym nastroju. I wtedy przypomniała sobie, co mogły oznaczać te nagłe zmiany nastroju. Możliwe że ona, Kylie Galen, za dwa dni przemieni się w wilka. Czy życie mogło być jeszcze bardziej pokręcone?

Rozdział 19 Kiedy już porządnie stłukła materac, ubrała się, przeprosiła Łapka za głupie zachowanie i wyszła z domku w poszukiwaniu Holiday. Poranki robiły się coraz cieplejsze i coraz bardziej parne. „Oto i lipiec w Teksasie”, pomyślała Kylie, kierując się w stronę biura. Buzująca w niej złość sprawiała, że miała ochotę biec, ale chociaż pragnęła znaleźć odpowiedzi na temat snów, nie miała najmniejszej ochoty zadawać pytań. Holiday, ze swoim czujnikiem emocji, na pewno odkryje, o jakie sny jej chodzi. Potrzeba znalezienia odpowiedzi była jednak silniejsza niż wstyd, bo szła dalej. Kiedy dotarła na ganek, usłyszała dobiegające z wnętrza podniesione głosy. Zatrzymała się przy fotelach na biegunach, na których poprzedniego wieczora jadła z Derekiem pizzę, i zaczęła słuchać. Nie chciała podsłuchiwać, po prostu niepokoiła się, czy z Holiday wszystko w porządku. – A co u licha jest złego w moich pieniądzach? – zadudnił męski głos i Kylie natychmiast rozpoznała, że to Burnett. – Nic – odparła Holiday. – Nie powiedziałam, że ich nie przyjmę. Powiedziałam, żebyś dał mi kilka tygodni na decyzję. – Kilka tygodni, podczas których będziesz szukać innego inwestora. Może mi jeszcze powiesz, że tego nie robisz? – Dobrze – odpowiedziała Holiday. – Właśnie to robię, ale… – Naprawdę nienawidzisz mnie i wampirów tak bardzo, że zaryzykujesz zamknięcie Wodospadów Cienia? Kylie skrzywiła się, uświadamiając sobie, że jej niepokój przeistoczył się w podsłuchiwanie. Nie chcąc bardziej naruszać prywatności Holiday, zeszła z ganku i odeszła jakieś pięć metrów dalej. – Nie dopuszczę do zamknięcia Wodospadów Cienia! – Kylie wciąż słyszała głos Holiday. Skrzywiła się i odeszła kolejne pięć metrów. – Ale nie zaprzeczysz, że mnie nienawidzisz? – warknął Burnett. – Nienawiść to bardzo mocne słowo – odparła Holiday. Kylie spojrzała na biuro, skrzywiła się i odeszła kolejne kilka metrów. – Cholera! – Usłyszała czysto i wyraźnie głos Burnetta. Zupełnie jakby stał obok niej. – Niedobrze – mruknęła Kylie, stwierdzając, że nie powinna być w stanie ich słyszeć. Oni byli w środku. Ona na zewnątrz. I to ponad piętnaście metrów od biura. O kurczę! Znów zaczęła się przemieniać. Złapała się za piersi, by się upewnić, że nie urosły jeszcze bardziej. Na szczęście były wciąż takie same. – Chcę tylko pomóc – mówił dalej Burnett. A Kylie oddalała się coraz dalej i dalej, na tyle daleko, by nie słyszeć ich rozmowy. – Więc pomóż mi, próbując zrozumieć – odparła Holiday. – Co niby mam zrozumieć? Że zrobisz wszystko, by się mnie pozbyć? Bo dlatego to robisz, prawda? – Ja nie… – Głos Holiday się załamał. – Bo się boisz, że jeśli weźmiesz moje pieniądze, to będziesz musiała mnie tu znosić? Aż tak bardzo ci się podobam, że nie możesz przebywać w moim towarzystwie? No to prześpijmy się ze sobą i będzie z głowy. Może wtedy przestaniesz mieć ze mną problem. – Ależ jesteś arogancki – warknęła Holiday. – Seks z tobą to ostatnie, na co mam ochotę. – No wreszcie. Wiem, że kłamiesz – powiedział. – Podobam ci się.

– La-la-la-la-la! – Kylie zaczęła śpiewać i zatkała sobie uszy. Nie chciała tego słuchać. Ani trochę. Odwróciła się i ruszyła ścieżką do swojego domku. Moment później usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Poczuła podmuch powietrza. Zamrugała, a kiedy otworzyła oczy, stał tam Burnett, przeczesując palcami włosy. – Ta kobieta jest najtrudniejszą, najbardziej upartą babą, jaką kiedykolwiek miałem nieprzyjemność spotkać. – I zniknął niczym strzała. – A ty się w niej zakochujesz – wyszeptała Kylie. Nie wiedziała, skąd to wie, ale tak było. I nagle uzmysłowiła sobie, że wyczuła to już przy wodospadach. To właśnie szczere uczucie, które usłyszała w jego głosie, sprawiło, że powiedziała mu o przeszłości Holiday. Oczywiście, nie powinna była tego robić, ale jednak… Kylie spojrzała znów na biuro i przypomniała sobie swoje pytania o sen, a także nowo uzyskane zdolności słuchowe. Czy to była umiejętność typowa dla wilkołaków? Przypominała sobie, że pytała Lucasa, czy słyszy jej serce, a on odparł, że słuch wilkołaków nie jest przystosowany do tego, tylko do nasłuchiwania, czy nie zbliżają się wrogowie. To jaki rodzaj słuchu miała Kylie? Wilkołaków czy wampirów? Przechyliła głowę i zaczęła nasłuchiwać. Nic. To znaczy, owszem, słyszała typowe odgłosy, ale nic nie wydawało się zbyt głośne ani nietypowe. Della mówiła, że słyszy zwierzęta z rezerwatu. Kylie ich nie słyszała. To czemu słyszała kłótnię Holiday i Burnetta? Co to mogło znaczyć? Spojrzała w różowiejące niebo i próbowała zaakceptować wszystkie zmiany w swoim ciele. Kłopot w tym, że aby je w pełni zrozumieć, musiała się dowiedzieć, czym jest! Z mieszanymi uczuciami ruszyła znów do biura, modląc się, by Holiday umiała jej odpowiedzieć na pytania. – Holiday, to ja – zawołała Kylie, wchodząc do poczekalni biura. – Jestem w gabinecie – odparła Holiday. Kiedy Kylie weszła do środka, Holiday ocierała właśnie dłonią policzki. Płakała. Oczy wciąż miała mokre od łez i smutne, a twarz zaczerwienioną. Kylie ogarnął smutek. – Wszystko w porządku? – To nic takiego. – Holiday machnęła ręką. – Burnett i ja… pokłóciliśmy się. – Wiem – powiedziała Kylie, uznając, że najlepiej będzie powiedzieć wszystko od razu. – Słyszałam. Holiday skrzywiła się, a Kylie nie była pewna, czy to dlatego, że posądziła ją o podsłuchiwanie, czy też wciąż chodziło o Burnetta. – Nie chciałam podsłuchiwać – dodała szybko Kylie. – Kiedy weszłam na ganek i usłyszałam podniesione głosy, chciałam tylko sprawdzić, czy nic ci nie jest, ale kiedy zeszłam z ganku… wciąż słyszałam. Więc odeszłam dalej. I nadal słyszałam. – W głosie Kylie słychać było strach. Holiday skrzywiła się jeszcze bardziej. – Aż tak głośno krzyczeliśmy? – Nie. I to właśnie jest straszne. Z tej odległości nie powinnam was słyszeć. Odchodziłam coraz dalej i… Holiday zrobiła wielkie oczy. – I wciąż nas słyszałaś? Jesteś pewna, że nie byliśmy zbyt głośno? – Tak – odparła Kylie. – Stałam na skraju ścieżki. – Rany… – powiedziała Holiday. – No… rany! – Kylie opadła na krzesło.

LG

Spojrzała na porozrzucane na biurku rachunki. Złość i smutek Holiday wciąż było czuć. Kylie spojrzała na komendantkę. – Naprawdę mamy problemy finansowe? Holiday rzuciła okiem na rachunki. – Drobne. Ale jakoś to będzie. – Weźmiesz pieniądze Burnetta? Na twarzy Holiday pojawił się strach. – Tak, jeśli to będzie jedyne wyjście, ale póki co to nieważne. Ty jesteś ważna. Dobrze się z tym czujesz? Mam na myśli wyczulony słuch. – A mam wyjście? – Kylie próbowała pohamować zły nastrój. – Jeśli powiem, że nie, to to minie? Holiday posłała jej współczujący uśmiech. – Mogę tylko zgadywać, jakie to dla ciebie trudne. Ja dorastałam, wiedząc, że pewne rzeczy się wydarzą, i spodziewając się pewnych niespodzianek, ale dla ciebie to wszystko musi być strasznym szokiem. Te ostatnie tygodnie nieźle dały ci w kość. – Troszeczkę – prychnęła Kylie i przycisnęła dłonie do oczu. A kiedy uniosła głowę, zobaczyła, że Holiday jej się przygląda. – Chciałabym tylko wiedzieć, czym jestem. Gdybym to wiedziała, to… to chyba byłoby mi łatwiej się z tym pogodzić. Mam już dość myślenia, że jestem tym czy tamtym. – Zacisnęła dłonie. – Byłam ostatnio… humorzasta. Naprawdę okropna. Biust urósł mi o cały rozmiar, stopa o pół, a ja o dwa i pół centymetra, i to wszystko w ciągu nocy. Słyszę to, czego nie powinnam. Myślisz, że to oznacza, że jestem wilkołakiem? Holiday przygryzła dolną wargę, jakby się nad czymś zastanawiała. – Czuły słuch to jeden z darów wilkołaków, ale także wampirów, aczkolwiek, z tego co wiem, to dwa różne rodzaje słuchu. Kylie wsłuchiwała się w każde słowo Holiday, z nadzieją, że usłyszy coś, o czym jeszcze nie wie, ale póki co nie usłyszała nic nowego. – Jak już mówiłam, kiedy człowiek krzyżuje się z istotą nadnaturalną, albo kiedy krzyżują się dwa różne gatunki, dzieci rodzą się czasami z różnymi zdolnościami, ale zawsze dziedziczą DNA i główne dary od dominującego z rodziców. A ich wzór pasuje do jednego z gatunków. Jestem pewna, że niedługo ustalimy też i twój wzór. Biorąc pod uwagę, jak szybko następują w tobie zmiany, lada dzień powinnyśmy to wiedzieć. Kylie próbowała ją zrozumieć. – Ale powiedziałaś, że gdybym była wilkołakiem albo wampirem, to powinnam już odczuć podstawowe zmiany. – Tak powiedziałam – przyznała Holiday. – Ale mówiłam też, że nigdy nie spotkałam się z takim przypadkiem jak twój. – Jestem dziwolągiem. – Nie. Jesteś wyjątkowa. – Nie chcę być wyjątkowa – westchnęła Kylie. – Czy elfy mają czuły słuch? Spojrzała na Holiday. Ta uśmiechnęła się delikatnie. – Zwykle nie. – Wciąż wpatrywała się w Kylie. – Chcesz być elfem? – Tak. To znaczy, gdybym miała wybór, to chciałabym być tym albo czarownicą. Czymś, co nie… no wiesz… nie zmieni mnie ani temperatury mojego ciała. Kylie pomyślała o Delli i o tym, jak by się poczuła, gdyby to usłyszała. – Czy jestem okropna, że tego chcę? – zapytała. – Kocham Dellę i nie chcę jej urazić, ale… wolałabym być czarownicą albo elfem. No wiesz, większość ich darów nie jest taka skomplikowana, łatwiej z nimi żyć.

Holiday się roześmiała. – Zapomniałaś o duchach? A to najczęściej spotyka się u elfów i skrzatów. I wierz mi, większość nadnaturalnych wolałaby umrzeć, niż mierzyć się z duchami. – To prawda. – Kylie zamrugała. – Jakoś o tym zapomniałam. I owszem, są strasznie upierdliwe. Na początku mnie przerażały, ale teraz, kiedy jakoś sobie to poukładałam… – Zamilkła i przypomniała sobie wizytę z tego poranka i koszmar z poprzedniego. – No dobra, czasem nadal mnie przerażają i frustrują. Ale teraz prawie się do tego przyzwyczaiłam. Holiday oparła się na łokciach. – Bez względu na to, czym jesteś i jakie będziesz miała dary, zobaczysz, że z czasem te zmiany także wydadzą ci się mniej straszne. Bez względu na to, co wydarzy się w poniedziałek, wiem… – Poniedziałek? A, pełnia. Teraz uważasz, że jestem wilkołakiem? Holiday uniosła rękę. – Nie wiem. Wiem, że jesteś wspaniałą młodą dziewczyną i bez względu na to, co się okaże, nic ci nie będzie. Kylie odchyliła się na krześle, spojrzała na Holiday i jęknęła. – Nienawidzę tego, naprawdę tego nienawidzę. – A potem przypomniała sobie, czemu tu przyszła. Znów usiadła prosto i wzięła głęboki oddech. A potem przygryzła dolną wargę, próbując sobie przypomnieć, jak zamierzała zadać to pytanie. Na pewno miała jakiś mniej krępujący sposób na poruszenie tematu snów. – Jeszcze jedno. Holiday cierpliwie czekała. – Sny…? – Kylie zdołała wykrztusić tylko tyle. – Co z nimi? – Holiday spojrzała na nią z niepokojem. – Czy duch pokazał ci coś we śnie? – Nie. – Koszmary? – Nie. – O dziwo od dłuższego czasu żadnego nie miała. O ile, oczywiście, nie zaliczała do nich wizji ducha. – Znów chodzisz we śnie? – zapytała Holiday. No dobra, musiała zacząć mówić. – Mam dziwne sny. Wiem, że we śnie śnię. I we śnie ludzie, o których śnię, wiedzą, że to sen. Mam wrażenie, że… że on się włamuje do moich snów. – On? – zapytała Holiday. – Lucas. – Kylie zaczęła się rumienić. – Czy to możliwe, żeby ktoś, Lucas, mógł dostawać się do moich snów? Żeby mnie… odwiedzał? Są takie realistyczne. I… jeśli są prawdziwe, to chcę, aby przestał to robić. Bo w obu listach wspominał o snach, a jeśli są prawdziwe, to on musi z tym skończyć. Holiday zrobiła wielkie oczy, ale nic nie powiedziała. – O co chodzi? – zapytała Kylie. – Ja… – Holiday zająknęła się, jakby nie mogła się zdecydować, co powiedzieć. – Nie kłam ani nie ukrywaj niczego, nawet jeśli to tylko podejrzenia. Po prostu powiedz, co myślisz. – Kylie wyciągnęła rękę i położyła ją na dłoni Holiday. – Proszę. Holiday z obawą zmarszczyła brew. – Dobrze, ale pewnie ci się to nie spodoba. No cudownie! Nie to chciała usłyszeć.

Rozdział 20 On to naprawdę robi? Włamuje się do moich snów? – ogarnął ją żal. Holiday powoli potrząsnęła głową. – Nie sądzę… to znaczy. Mogę tylko zgadywać, ale to raczej nie on. – Och, to on! Widziałam go. – Przysunęła rękę na jakieś trzy centymetry od twarzy. – Był tak blisko mnie. „A nawet bliżej”, przypomniała sobie pocałunek. – Nie, nie chodziło mi o to, że to nie on był we śnie. Mówię, że to nie on wszedł do twojego snu. Kylie próbowała zrozumieć, o co chodzi Holiday. – Opowiadasz o kreowaniu snów, a nigdy nie słyszałam, żeby wilkołak miał taki dar. – No to już słyszałaś. – Kylie znów ogarnął gniew na wspomnienie snu, w którym razem pływali. – I to, co robi… nie powinien tego robić. Holiday uniosła rękę. – Natomiast jest to bardzo popularny dar dla tych, którzy też są zaklinaczami duchów. Dziewczyna siedziała, wpatrując się w Holiday, i nie chciała wierzyć własnym uszom. – Mówisz… że to ja to robię? No dobra, Kylie zdarzało się już palnąć to i owo, ale nigdy aż tak. Holiday nachyliła się do niej z przepraszającym wyrazem twarzy. – Tak, właśnie to mówię, Kylie. Dziewczyna prawie się zachłysnęła, nabierając powietrza. – A ci, o których śnię, czy oni… czy oni pamiętają te sny? – Serce jej stanęło na myśl o pierwszym śnie, w którym pływali, a ona prawie pokazała mu piersi. No dobra, pokazała. – Niektórzy tak – stwierdziła Holiday. – Niektórzy nie. „Dzięki ci, Boże!”. Postanowiła trzymać się tego „niektórzy nie”. Holiday mówiła dalej. – Natomiast stworzenia nadnaturalne pamiętają. „Dobra, cofam te podziękowania”. Naprawdę chciała teraz umrzeć. I wtedy przypomniała sobie słowa Lucasa. „To ty nim kierujesz”. – Czyli to, co się dzieje w tych snach… to ja o tym decyduję? Czy jestem odpowiedzialna za to, co wydarzy się we śnie? Sądząc z miny Holiday, komendantka musiała się domyślić, o jakich wydarzeniach mówiła Kylie. – Nasze uczucia często prowadzą nasze kreacje senne, tak samo jak zwykłe sny. – Nasze? – zapytała Kylie. – Czy ty… ty też to robisz? Przynajmniej nie była w tym osamotniona. – Nie jestem zbyt uzdolniona na tym polu, ale tak, mnie też się to zdarzało. – Holiday milczała przez chwilę, po czym dodała. – W każdym razie to ty kontrolujesz sen, jeśli kontrolujesz swoje uczucia. Ha, no to kiszka, ile razy już mówiła, że nie potrafi zapanować nad kwestią uczuć do chłopców, całowania i… Holiday mówiła dalej.

– Kreator snów niejako ustala scenerię dla snu. Proponujesz osobie, o której śnisz, jakiś scenariusz, i w zależności od siły twoich umiejętności, ta osoba odrzucić twoją propozycję albo ją zmienić. Kylie zaczęła boleć głowa. To na pewno stres. – Ale to wydaje się takie prawdziwe. – To jest prawdziwe, a zarazem nie. – Holiday ujęła ją za rękę. Uczucie stresu zaczęło znikać. – Pomyśl o tym jak o pójściu do kina. Jeśli oglądasz z kimś film, to oboje macie te same wrażenia. Przeżywacie to emocjonalnie, chociaż tak naprawdę nic się nie wydarzyło. Holiday puściła dłoń Kylie i znów oparła się na krześle. – Twoja nowa umiejętność zrobiła na mnie duże wrażenie, Kylie. Naprawdę. Tak wysoko rozwinięte kreowanie snów jest uznawane za potężny dar. Można się z tego wiele nauczyć, a nawet, korzystając z kreowanych przez siebie snów, uczyć innych. Niewielu z nas ma takie szczęście. – Ha ha, ale ze mnie szczęściara – odezwała się ponuro Kylie. – Tego daru pewnie też nie można oddać? – To wszystko ją przygniatało. – Nie, obawiam się, że czas, kiedy mogłabyś zrezygnować ze swoich darów, już minął. Kiedy przyjęłaś dar zaklinacza duchów, właściwie przyjęłaś całość. – Holiday się uśmiechnęła. – Ale wierz mi, z czasem zaczniesz nad nim lepiej panować. To naprawdę wyjątkowy dar, Kylie. Kylie skrzyżowała ręce na swoich wyjątkowych, powiększonych piersiach i próbowała jakoś to wszystko ogarnąć. Znów przypomniały jej się słowa Holiday: „Nigdy nie słyszałam, żeby wilkołak miał taki dar”. – A więc… jeśli mam ten dar, to znaczy, że w poniedziałek nie przemienię się w wilkołaka? Holiday nic nie powiedziała, ale na jej twarzy znów pojawił się ten specyficzny wyraz. Ten, który oznaczał, że zastanawiała się, czy coś powiedzieć, a jeśli tak, to jak to złagodzić. – Po prostu powiedz – stwierdziła Kylie. Równie dobrze mogła już dowiedzieć się wszystkiego. Holiday zmarszczyła brwi. – Świetnie odczytujesz moje emocje – powiedziała. – Aż za dobrze – dodała, jakby to też miało jakieś znaczenie. Ale Kylie była zbyt skupiona na kwestii wilkołactwa, by się tym przejmować. – To co masz mi do powiedzenia? – Miałam ci o tym powiedzieć później. – Holiday potrząsnęła głową. – Po pierwsze, pamiętaj, że to tylko przypuszczenia. – Jasne… – Kylie skinęła ręką, aby pogonić Holiday. – Po tym, jak wczoraj wspomniałaś o wilku… Cóż, Selynn i Burnett powiedzieli mi, że pewna legenda głosi, jakoby prawdziwe wilki przychodziły do wilkołaków, które były wysoko w hierarchii stada. – Tak jakbym była ważnym wilkołakiem? – Rany, nie chciała być nawet zwykłym wilkołakiem, a tym bardziej ważnym. – Mówiłam, że to tylko przypuszczenia. Bo, prawdę mówiąc, Kylie, cała reszta, to, że nigdy nie przemieniałaś się w wilka, twoje inne dary nie są typowe dla wilkołaków, to wszystko nie pasuje. Zwłaszcza że prawie wszystkie wilkołaki stojące wyżej w hierarchii są pełnej krwi, bez domieszki ludzkiej. A więc nie ma co zakładać, że to ma jakiekolwiek znaczenie. – Albo ma naprawdę duże – odparła Kylie i zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek to rozgryzie. A może miała przebrnąć przez życie, nie wiedząc kim ani czym tak naprawdę jest? Zanim wyszła z biura, Holiday poprosiła ją jeszcze, by pomogła witać gości, donosiła

wodę i kawę oraz pilnowała porządku podczas dnia odwiedzin. Kylie miała wrażenie, że Holiday nie potrzebowała specjalnie pomocy, natomiast bała się, że wróci do domku i zakopie się pod kocem w głębokiej depresji. A że Holiday naprawdę potrafiła odczytywać jej emocje, to pewnie miała rację. Teraz, gotowa witać gości, otworzyła drzwi stołówki, a do środka weszło kilkoro rodziców w poszukiwaniu swoich pociech. Kylie zauważyła pewien błąd w antydepresyjnym planie Holiday. Obserwowanie stęsknionych rodziców ściskających swoje dzieci nie pocieszało jej za bardzo. Przypomniała sobie telefon od mamy i to, jak była zmartwiona, że nie zdoła dotrzeć na spotkanie, i trochę ją to pocieszyło. A potem pomyślała o ojczymie i powodach, dla których i on się nie pokaże. Był zbyt zajęty pukaniem się ze swoją zdzirowatą panienką! Odwróciła się i zabrała za nalewanie do szklanek zimnej wody. Dziesięć minut później w stołówce zrobiło się znacznie głośniej. Rozejrzała się wokół i znów pomyślała o mamie. Ale nie zaprzątała sobie nią głowy zbyt długo. O nie. Miała poważniejsze problemy. Jak choćby świadomość, że wdzierała się do snów Lucasa i wręczała mu scenariusz mówiący „rozbierzmy się, pójdźmy popływać, a potem będziemy się całować”. On co prawda na to nie narzekał. A najlepsze było to, że też będzie pamiętał te sny. Więc kiedy wróci na obóz, o ile wróci, będzie musiała z nim porozmawiać. Nie, naprawdę nie chciała o tym myśleć. Złapała kolejną tacę i zaczęła ustawiać na niej szklanki. – Kylie, prawda? – odezwał się za nią cichy głos. Uniosła głowę. Kobieta była po pięćdziesiątce, miała krótkie ciemne włosy, przystrzyżone w starym stylu, i ciepłe zielone oczy. Uśmiechała się. – Tak, to ja. – Zmusiła się do uśmiechu i ucieszyła się, że to zrobiła. Wystarczyło, że spojrzała w te oczy, by rozpoznać, z kim ma do czynienia. – Dzień dobry, pani Lakes. Rozejrzała się za Derekiem, sądząc, że jego mama go szuka. – Nie widziałam go, ale jestem pewna, że… – Och, tam jest. – Kobieta wskazała w przeciwną stronę. Miała ochotę odwrócić się i na niego spojrzeć, ale coś ją powstrzymało. Poczucie winy. Poczucie winy za sny. Proszę, nie łam mi serca. Znów przypomniała sobie słowa Dereka i pomyślała, że on złamałby jej serce, gdyby się dowiedziała, że pluska się w jeziorze z jakąś inną dziewczyną. Spuściła wzrok na tacę z plastikowymi kubeczkami z nadzieją, że Derek jest zbyt daleko, by odczytać jej uczucia. Jego mama położyła rękę na ramieniu Kylie i nachyliła się. – Powiedziałam mu, że chcę wziąć szklankę wody. – Och, proszę. – Kylie podała jej kubeczek. – Dziękuję, kochanie – odparła kobieta i puściła do niej oko. – Tak naprawdę to chciałam się z tobą przywitać i powiedzieć ci… – znów się nachyliła – że on właściwie o niczym innym nie mówi, tylko o tobie. Poczucie winy uderzyło ze zdwojoną siłą, ale tym razem nie mogła się oprzeć i spojrzała na Dereka. Skrzywił się, jakby się martwił, co też opowiada jego mama. – Myślę, że podobasz się mojemu synowi – powiedziała pani Lakes. Znów spojrzała na panią Lakes, ale nie wiedziała, co odpowiedzieć… – Ja… Kobieta się uśmiechnęła. – Cieszę się, że znalazł tu takich miłych przyjaciół. – Spojrzała na kubeczek. – A teraz sobie pójdę i przestanę cię zawstydzać. Dziękuję za wodę. Kiedy patrzyła, jak kobieta odchodzi, wyszeptała:

– On też mi się podoba. – Bo co mogło się w Dereku nie podobać? Lubiła go za to, jaki był wyluzowany i miły dla wszystkich. I że nie zadzierał nosa. Lubiła go też z innych powodów. Przed oczami stanął jej obraz nagiego Dereka pod prysznicem. Naprawdę go lubiła. Więc czemu nie najeżdżała jego snów? Dlaczego jej podświadomość nie próbowała go wprowadzić w jej pikantne fantazje? Na samą myśl o tym, że rozważa takie rzeczy publicznie, zaczęła się rumienić i szybko spuściła wzrok na kubeczki z wodą. – Cześć, skarbie. Natychmiast zapomniała o wszystkich fantazjach. Cześć, skarbie… cześć, skarbie. Zamarła, uświadamiając sobie, kto za nią stoi. Nawet gdyby nie rozpoznała tego głosu, to tylko jedna osoba mogła ją tu nazywać skarbem. Odwróciła się i spojrzała na swojego tatę… ojczyma. – Co tu robisz? – wydusiła. Miała ochotę paść na podłogę, zwinąć się w kulkę i zacząć płakać. – A jak sądzisz? Przyjechałem zobaczyć się z moją córeczką. – Uśmiechnął się i spojrzał na nią tak jak wtedy, gdy robiła coś uroczego albo przynosiła dobre świadectwo. Oj tak, naprawdę chciała się rozpłakać. Zaciskające się gardło było tego najlepszym dowodem. – Nie mówiłeś, że przyjeżdżasz. – Czy to był wystarczający powód, żeby sobie pójść? – Powinieneś był powiedzieć. Mina kochającego ojca zmieniła się w minę niezadowolonego ojca. – Powiedziałbym ci, gdybyś odbierała ode mnie telefony – odezwał się zniesmaczonym tonem. Rzadko go używał, bo zwykle to jej matka była tą stanowczą. – Byłam zajęta – odparła. Zmrużył oczy. – Oboje wiemy, że nagrałem ci się na pocztę głosową siedem razy, wysłałem dwa esemesy i kilka maili. Nie byłaś chyba aż tak zajęta, żeby nie odpowiedzieć chociaż na jeden? Dzwoniłem nawet do komendantki obozu. Zaczęły jej napływać do oczu łzy, których nie chciała, a złość ściskała żołądek. Ucieszyła się na to, bo złość wypierała ból. Spojrzała mu w oczy. Nie miał prawa się na nią złościć. Nie miał prawa mówić jej, że źle postąpiła, skoro jego złe postępowanie zniszczyło jej życie. I życie jej matki. – Naprawdę chcesz rozmawiać o tym, co dobre i złe? – zapytała. Na jego szczęście jego mina w mgnieniu oka przeszła z poirytowanej w zawstydzoną. – Pewnie twoja matka z tobą rozmawiała. Cholera! Nie powinna mówić ci o naszych problemach. – Co? Żartujesz sobie? Naprawdę chcesz teraz zwalać wszystko na mamę? Zamrugał. – Po prostu… Uważam, że nie powinna ci mówić… – Dość. – Kylie ścisnęła dłonie, by nie zaczęły się trząść… albo żeby nie walnąć ojca w nos. W tym momencie nie wiedziała, co jest bardziej prawdopodobne. – Mama nic mi nie powiedziała. – Po policzkach pociekły jej łzy. – Nie musiała mi nic mówić. Ty mi powiedziałeś. A nie, przepraszam. Nic mi nie powiedziałeś. Pokazałeś. – O czym ty mówisz, Kylie? – Nachylił się i zaniżył głos, jakby dając do zrozumienia, że powinna zrobić to samo, ale ona była zbyt wściekła i zbyt zraniona, by się przejmować. Zostawił ją. Zostawił ją i jej mamę dla jakieś gówniary. Znów stanęła jej przed oczami wizja tego, jak obściskiwał się z tą zdzirowatą stażystką. – Najpierw przyjeżdżasz tu z wizytą i zaczynasz flirtować z Holiday – powiedziała. – Już

samo to było żenujące, ale potem widziałam cię jeszcze w miasteczku. Nie przyjechałeś sam. Widziałam ciebie i tę stażystkę na środku Fallen. A wiesz, czemu tak dobrze to pamiętam? Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie wykrztusić słowa, więc mówiła dalej. – Bo obśliniałeś się z nią, a ona wsadzała ci rękę w spodnie. – Zamrugała, po jej policzkach polały się kolejne łzy. – Cudowny, naprawdę cudowny widok. Patrzeć, jak jakaś laska praktycznie wali konia w miejscu publicznym mojemu własnemu ojcu. Nagle uświadomiła sobie, że w sali zapadła kompletna cisza. Cholera! Czy naprawdę wykrzyczała to na cały głos i to przy wszystkich tych rodzicach? Rozejrzała się wokół. Wszyscy się gapili na nią i jej ojca. I sądząc z wyrazu ich twarzy, rzeczywiście to zrobiła. No dobrze, teraz naprawdę, ale to naprawdę żałowała, że nie zniżyła głosu, jak sugerował jej tata. Odwróciła się i nie patrząc ani na ojca, ani na zebranych wokół, wyszła z sali, mając nadzieję, że zdąży się oddalić, nim zacznie porządnie płakać. Pobiegłaby, ale pokazywanie jej nadnaturalnej prędkości sprawiłoby tylko jeszcze więcej problemów. Więc powoli doszła do wyjścia, udając, że nie czuje łez spływających jej po policzkach. Udając, że jej serce nie pęka. I że nie wie, iż patrzy na nią setka oczu. Ale ile można udawać? To… to było zbyt rzeczywiste i za bardzo bolało.

Rozdział 21 Pukanie do drzwi rozległo się niecałe trzy minuty po tym, jak weszła do łóżka i nakryła się kocem, by móc w spokoju płakać. – Odejdź! – krzyknęła. Drzwi się otworzyły. Odsłoniła głowę, spodziewając się, że ujrzy Holiday. Ale nie, w progu stał Derek, a w jego zielonych oczach malował się wyraz niepokoju. Widząc to, zaczęła tylko bardziej płakać. Płakała przez ojca, a także dlatego, że czuła się źle z powodu snów o Lucasie. Derek podbiegł do jej łóżka i przytulił ją do siebie. Jeśli odczytał jakieś emocje dotyczące poczucia winy, to nic nie powiedział. Po prostu ją tulił. I za to też go kochała. Wtuliła twarz w jego ramię i łkała dalej. Nie obchodziło jej, że rozmazuje mu po koszuli łzy i smarki. Tak dobrze się czuła w jego ramionach, a on, chociaż tego nie powiedział, wyraźnie nie dbał o koszulę. I dobrze, bo na koniec na pewno będzie wyglądała okropnie. – Hej? – Od drzwi dobiegł drugi głos. Kylie odsunęła się i zobaczyła Dellę i Mirandę. – Jeśli chcesz, mogę zmienić go w ropuchę – powiedziała Miranda, machając małym palcem. – Albo w skunksa. Trochę ćwiczeń by mi nie zaszkodziło. Śpiący w nogach Łapek uniósł główkę, miauknął głośno, jakby się z nią zgadzał, po czym schował się pod łóżko. Della warknęła. – Mogę go złapać, zaciągnąć na drzewo i kilka razy zrzucić głową, aż się opamięta. Kylie zaczęła jeszcze mocniej płakać, a potem z jakiegoś powodu wybuchła śmiechem. Otarła oczy i spojrzała na trójkę najpiękniejszych w tym momencie osób na świecie. – Naprawdę powiedziałam to przy tych wszystkich rodzicach? – Tak. Mam wrażenie, że mój ojciec dostał zawału – odezwała się Della, uśmiechając się od ucha do ucha. – I w samą porę. Znów mnie męczył o narkotyki. – Moja mama zemdlała – zażartował Derek. Znów zaczęli się śmiać. Wtuliła się w Dereka. Kiedy się w końcu odsunęła, otarła twarz i spojrzała w górę. I wtedy stało się. Cały jej świat otworzył się i ukazał się jej w taki sposób, w jaki nigdy wcześniej go nie widziała. Zamrugała. Na początku myślała, że po prostu coś jej się stało z oczami, ale nie. Nie było wątpliwości. Mogła im zajrzeć do głów. Mogła wejrzeć w nich tak, jak wejrzała w Daniela w wizji. Ona, Kylie Galen, wreszcie widziała wzory istot nadnaturalnych. – Mogę to zrobić! Ludzie! W końcu to potrafię! – Zaczęła podskakiwać na łóżku. – Rany, naprawdę to robię! – Co robisz? – Od strony drzwi dobiegł znajomy głos. Tym razem nie nazwał jej skarbem, ale i tak rozpoznała swojego ojca. Stał obok Holiday, która spojrzała na Kylie przepraszająco. Najwyraźniej kazał się tu przyprowadzić. – Czy mogę porozmawiać chwilę sam na sam z córką? – Wszedł do pokoju. – Tylko jeśli ona tego chce – odezwał się Derek opiekuńczo. Brzmiał jakoś doroślej. Położyła mu rękę na ramieniu. – Zgadzam się. Derek wstał, ale jeszcze dobrą chwilę mierzył wzrokiem jej ojca. Trzeba przyznać, że jej tata stał tylko i godził się z tym, jakby wiedział, że na to zasługuje. Della aż warknęła, a Miranda skinęła w jego stronę małym palcem. Kylie miała nadzieję, że będzie pamiętała, aby ich

wszystkich później uściskać. – Chodźcie – zarządziła Holiday. Kiedy wszyscy wyszli, Holiday posłała Kylie jeszcze jedno pełne niepokoju spojrzenie i zamknęła za sobą drzwi. Kylie podciągnęła kolana pod brodę i oplotła je rękami. Serce musiało jej chyba wpaść do żołądka, bo czuła, jak wali jej gdzieś na jego dnie. Zapatrzyła się w swoje ubrane w dżinsy kolana, byleby nie patrzeć na ojca, bo patrzenie na niego za bardzo bolało. Poza tym, gdyby na niego spojrzała, mogłaby się znów rozpłakać, a tego nie chciała. Usiadł obok niej na łóżku. Kątem oka zauważyła, że położył dłonie na podołku. Odetchnął głęboko. Ona też. Zamknęła oczy. Prędzej czy później któreś z nich będzie musiało się odezwać, ale przynajmniej raz nie chciała robić za tę dojrzalszą. Niech on mówi. – Schrzaniłem sprawę – odezwał się w końcu. – Nigdy nie sądziłem, że mogę tak bardzo coś schrzanić. Otworzyła oczy i zmusiła się, by na niego spojrzeć. Najpierw zauważyła, że znów wyglądał jak jej tata. Nie miał już tych obcisłych dżinsów. Włosy były uczesane, a nie postawione na żel. Wciąż jeszcze miał jasne pasemka, ale teraz już tak nie raziły. – Nie dziwię się, że jesteś na mnie wściekła, ale kocham cię, skarbie. – Położył dłoń na jej kolanie, a jego dotyk sprawił, że serce jej się ścisnęło z bólu. Znów napłynęły jej do oczu łzy. Zamrugała, ale nie miała odwagi się odezwać. A nawet gdyby miała, to nie wiedziała, co powiedzieć. – Nie chciałem cię skrzywdzić – mówił dalej. – Nie sądziłem, że tego dnia pojedziesz do miasta. Potrząsnął głową, zamknął oczy, a gdy znów je otworzył, ujrzała coś, czego nie widziała nigdy wcześniej. Jej tata płakał. Naprawdę. Serce ścisnęło jej się jeszcze bardziej. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło, Kylie. Straciłem głowę. Skończyłem czterdzieści lat, a potem twoja babcia się rozchorowała i umarła. – Odetchnął głęboko. – Myślałem tylko o tym, że się starzeję, a potem Amy, ta dziewczyna z biura, zaczęła ze mną flirtować i sprawiła, że na chwilę o wszystkim zapomniałem. – Zabrakło mu tchu. – Zapomniałem, że najważniejszymi osobami na świecie jesteście dla mnie ty i twoja mama. Wiedziała, że teraz nadeszła pora na jej kwestię, ale wciąż nie miała pojęcia, co powiedzieć. Nie mogła oznajmić, że mu wybacza, bo tego nie zrobiła. A potem coś przyszło jej do głowy. – Zerwała z tobą? – Czy to jedyny powód, dla którego tu przyjechał. – Tak – odezwał się zażenowany. Kylie zdziwiło, że nie próbował zaprzeczać. – Ale to nie dlatego… już wcześniej sobie uświadomiłem, jak bardzo schrzaniłem sprawę, jeszcze zanim się rozstaliśmy. Przypomniała sobie, jak jej mama powiedziała kiedyś, że jej tata zasługuje na kogoś, kto będzie go kochał tak mocno, jak on kochał ją przez te wszystkie lata i troszeczkę odpuściła. Nie mogła wściekać się na niego przez całe życie. Po prostu nie mogła. Może była gotowa mu przebaczyć. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po głowie, tak jak to robił przez całe życie. – Kocham cię, Kylie. Jesteś moją córką. „Nie jestem”. Przypomniała sobie, że nakazał jej matce obiecać, że nigdy jej nie powie, kto jest jej prawdziwym ojcem, i gniew powrócił. Otarła kolejne łzy. A potem powiedziała to, co mogła. – To boli i jestem na ciebie strasznie wściekła. Kiedy przestanie tak boleć, to może

zdołam ci wybaczyć, ale jeszcze nie teraz. Skinął głową. Patrzyła, jak łza spływa mu po policzku. Otarł ją. A potem nachylił się i pocałował ją w czoło. – Kocham cię, skarbie. Pamiętaj o tym. Kiedy patrzyła, jak jej ojciec wstaje i szykuje się do wyjścia, uświadomiła sobie, że chociaż nie może mu wybaczyć, to nie znaczy, że przestała go kochać. Zeskoczyła z łóżka i mocno go objęła. Odwzajemnił uścisk. Tak mocno ją uściskał. I to było takie miłe, że znów zaczęła płakać. Wielkimi łzami. Kiedy była mała, tata nazywał je łzami dinozaurów. Wiedziała, że zaraz będzie musiała go puścić i że nie powie mu, że mu wybaczyła, bo tego nie zrobiła. Ale przez chwilę chciała po prostu czuć, że tatuś ją kochał. I chociaż nie była w stanie tego powiedzieć głośno, to miała nadzieję, że on też czuł, że ona go kocha. *** Kylie wciąż leżała na łóżku, gdy kilka minut po wyjściu ojca zapukała Holiday. – Wszystko w porządku? – Wsunęła głowę przez drzwi. – Pracuję nad tym. – Kylie przestała już płakać. Coś w uścisku taty sprawiło, że część bólu zniknęła. – Masz ochotę na odrobinę towarzystwa, czy wolisz zostać sama? – Towarzystwo będzie mile widziane. – Próbowała zobaczyć, co się dzieje za Holiday. – Czy wszyscy wciąż tam siedzą? Holiday weszła do pokoju. – Nie, tylko ja. Wysłałam ich z powrotem do rodziców. – Słusznie – powiedziała Kylie, a potem przypominała sobie scenę, którą zrobiła w stołówce. – Przepraszam za wszystko, straciłam panowanie nad sobą. – Spoko. – Holiday usiadła na łóżku. – Potrzebowaliśmy trochę rozrywki. No wiesz, jeśli spokój panuje dłużej niż kwadrans, to mam wrażenie, że coś jest nie tak. Zachichotała. Kylie uśmiechnęła się szeroko, a potem przypomniała coś sobie i znów ogarnęło ją podniecenie. – Zrobiłam to! Ja… – Poruszyła brwiami i spojrzała na Holiday. – Teraz to robię. Widzę twój wzór. Masz trochę poziomych linii i… i jakieś trójkątne kształty z lewej. – To świetnie! – Uściskała ją Holiday. – Wiedziałam, że ci się uda. Gratuluję! – Czy to znaczy, że też się otwieram? Czy ludzie będą mogli mnie odczytać i nie będę wyglądała na wredną sukę? I może… o rany! – Ogarnęła ją nadzieja. – Widzisz, czym jestem? Spójrz i powiedz. Holiday wpatrzyła się w czoło Kylie. Jej wyraz twarzy powiedział wszystko, zanim się jeszcze odezwała. – Przykro mi, nadal jesteś wredną suką. – Holiday uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Ale niedługo się otworzysz. To wymaga więcej ćwiczeń. Czy ćwiczysz wciąż wizualizacje? – Nie dość często – przyznała Kylie. – Ale obiecuję poprawę. – Czy doświadczyłaś jeszcze tego nadzwyczajnego słuchu? – Nie, a co? Czy to coś znaczy? – Czy Holiday jej czegoś nie mówiła? Czy znów uważała, że jest wilkołakiem? – Nie, pytam z ciekawości. – Holiday wyciągnęła rękę i wsunęła Kylie za ucho pasmo włosów. – Naprawdę wszystko w porządku? Ostatnio wiele przeszłaś.

– Co ty powiesz? – Kylie znów pomyślała o zabitych dziewczynach. Spojrzała na Holiday. – A co… a co mam zrobić, jeśli te dziewczyny z miasta… to znaczy ich duchy, przyjdą do mnie prosić o pomoc? Holiday uścisnęła dłoń Kylie. – Nie przyjdą. – Skąd ta pewność? Jeśli ich duchy wciąż tu są i… – Nie przyjdą – powtórzyła z większym przekonaniem Holiday. I wtedy Kylie zrozumiała. – Przyszły do ciebie? Holiday skinęła głową. – Pomagam im przejść na drugą stronę. – A potem Holiday uścisnęła ją na pocieszenie. Taki uścisk działał cuda. – A wracając do ciebie – powiedziała Holiday. – Wszystko w porządku? – Nie całkiem – odparła Kylie, a potem uznała, że Holiday zasługuje na prawdę. – Miałaś rację. Po spotkaniu z tatą czuję się trochę lepiej. Ale jeszcze mu nie wybaczyłam. Wciąż jestem na niego wściekła, ale… wiem, że mnie kocha. I ja go kocham. I prędzej czy później dojdziemy do czegoś, co z grubsza będzie można określić normalnością. Holiday położyła się na poduszce Kylie. – Normalność jest przereklamowana. – Czasami się zastanawiam, czy w ogóle zdołałabym ją jeszcze rozpoznać. Kylie przygryzła paznokieć. – Nawet gdybyś ją poznała, to pewnie już by ci się nie spodobała – zaczęła się droczyć Holiday. – Chcę po prostu zrozumieć, o co chodzi z tym duchem. Czy rzeczywiście ktoś potrzebuje mojej pomocy, czy nie. Czy te duchy wiedzą w ogóle, na co nas narażają? – Nie sądzę. – Holiday znów dotknęła jej ręki. – Ale naprawdę wierzę, że wszystko będzie dobrze. Przez kilka minut panowała cisza. Dziewczyna spojrzała na leżącą na łóżku komendantkę. – Mogę cię o coś spytać? Holiday uniosła brew. – Tylko jeśli nie dotyczy to Burnetta. – Nie – odparła Kylie. – Ale chłopców. – Dawaj! – Holiday usiadła. – Czy to… czy to normalne, że lubi się jednego chłopaka, a mimo to jest się zauroczonym innym? – Chodzi o Dereka i Lucasa? – Tak. – Kylie się skrzywiła. – Ale bardziej mi odpowiadało, gdy mówiłyśmy teoretycznie. – Dobra, żadnych imion. Dwóch chłopaków. – Uniosła palec. – Po pierwsze, nie możemy w pełni kontrolować naszego zainteresowania innymi ludźmi. Na przykład taka moja ciotka Stella. Od pięćdziesięciu lat jest żoną mojego wujka, ale jest kompletnie zauroczona Tomem Selleckiem. Ma wszystkie jego filmy i seriale, i spędza całe godziny, oglądając, jak przechadza się po jej pięćdziesięciodwucalowym płaskim ekranie. – Holiday spojrzała ciepło na Kylie, zupełnie jakby się zorientowała, że opowieść o Tomie Sellecku niewiele dała. – Chyba mówiłam ci to już wcześniej, jesteś jeszcze za młoda, żeby przejmować się takimi sprawami. – Mylisz się – odparła Kylie. – Czemu miałabym się nie przejmować? To, że ktoś jest młody, nie oznacza, że nie powinien być wierny. I to nadal boli, gdy ktoś jest wobec ciebie

nielojalny. Strasznie mnie zabolało, gdy Trey zaczął chodzić z inną dziewczyną. Perry’ego zabolało, gdy Miranda pocałowała innego chłopaka, a nawet ze sobą nie chodzili. No dobra, przyznaję, że w tym wieku efekty mogą nie być tak okropne, jak… jak gdy tata zdradził moją mamę, ale to nadal boli. A więc muszę się tym przejmować, bo nie chcę nikogo skrzywdzić. – Rany. – Holiday zmarszczyła brwi i usiadła. – Kiedy tak o tym pomyślę, to rzeczywiście, masz zupełną rację, a ja się strasznie myliłam. Przepraszam. Kylie popatrzyła na Holiday. – Doceniam to, że przyznałaś się do błędu – powiedziała. „Dorośli nie zawsze tak robią”, pomyślała. – A mogę zaproponować jeszcze jedną radę? – zapytała Holiday. Kylie skinęła głową. Holiday zamyśliła się chwilę. – Czy słusznie podejrzewam, że chodzi o sen z Lucasem? – Możesz podejrzewać – odparła Kylie. – Ale ja ani nie zaprzeczam, ani nie potwierdzam. Holiday uśmiechnęła się. – Kylie, nie stworzyłaś tego snu umyślnie. Nie wiedziałaś nawet, że możesz coś takiego zrobić. Więc nie masz się o co winić. A to, że pociąga cię więcej niż jeden chłopak, jest całkiem normalne. W moim wypadku jest aż trzech takich facetów. Wystarczy, że o takim pomyślę, a od razu przechodzą mnie ciarki. Dziewczyna zastanowiła się poważnie nad jej słowami. – A czułaś to samo, gdy naprawdę ci na kimś konkretnym zależało? – Tak. Nawet gdy byłam zaręczona, mogłam docenić urodę przystojnego faceta. – Holiday zamilkła. – Bycie w związku i wierność nie oznaczają, że przestaną nam się podobać inni. To oznacza tylko, że nie będziemy na to reagować. – Uśmiechnęła się szeroko. – Moja ciocia Stella zwykła mówić wujkowi, żeby się modlił, aby Tom Selleck nie pojawił się na ich progu, bo z nim ucieknie. Ale prawda jest taka, że od razu by go spławiła. Kocha mojego wujka Harry’ego. Holiday się skrzywiła. – Tylko nie pytaj mnie czemu – jest łysy, ma wielki brzuch i chrapie. – Roześmiała się. – Natomiast jestem przekonana, że ciotka trochę o Tomie fantazjowała. Na łóżku Kylie było akurat tyle miejsca, by obie mogły się wyciągnąć, dotykając się ramionami. Przez chwilę nic nie mówiły. Dziewczyna spojrzała na sufit i w końcu zadała kolejne pytanie. – Czy Burnett należy do tej trójki, która przyprawia cię o dreszcze? – Miało nie być pytań o Burnetta. – Dobra – odparła Kylie. – Ale gdybym była starsza, to mnie by przyprawiał. Holiday się roześmiała. – Ciebie i połowę ludzkości. W tym Selynn – dodała już poważniej. Znów zapadła cisza. Może to właśnie myśl o Selynn i Burnetcie sprowokowała kolejne pytanie. – Lucas napisał mi w liście, że próbuje dostać zgodę na powrót do obozu. Wiesz coś na ten temat? Holiday się zawahała. – Będzie tu jutro albo we wtorek. – A Fredericka? – Też. – Cudownie – jęknęła Kylie.

Więc jeśli przemieni się w wilka, to Fredericka, która także będzie akurat wilczycą, pogoni ją i rozszarpie jej wilczy zad na drobne. Robiło się coraz weselej.

Rozdział 22 Tego popołudnia Kylie postanowiła zrezygnować z pikniku z kąpielą. Po pierwsze, nie miała odpowiedniego kostiumu kąpielowego, a po drugie, chciała wykonać kilka telefonów i zobaczyć, czy zdoła odnaleźć jakichś Brightenów, którzy mogliby coś wiedzieć o jej prawdziwym ojcu. A po trzecie, no cóż, liczyła, że znów pojawi się duch. To, jak się pojawił, gdy rozmawiała z mamą, wydawało jej się dziwne. Wiedziała, że nie może się wciąż zastanawiać nad tym, o kim mówił duch, ale w głębi serca nie mogła się powstrzymać. Czy duchowi chodziło o jej matkę? Czy jej matce mogło grozić niebezpieczeństwo? Zaniepokojona tą wizją, zadzwoniła do mamy. Dwa razy, ale jej telefon był wyłączony. Pewnie dlatego, że właśnie wracała samolotem z Nowego Jorku. Kylie usiadła do komputera, powtarzając sobie, że wszystko będzie dobrze, i sięgnęła po wydruk z numerami telefonów. Zadzwoniła komórka. Licząc, że to mama, odebrała, nie sprawdzając numeru. – Mama? – zapytała. – Nie mama. Sara. – O, cześć – odparła Kylie, zastanawiając się, które z licznych uczuć, jakie ją ogarnęły, powinno się uwidocznić w rozmowie. Było jej przykro, że Sara, którą przez tyle lat uznawała za najlepszą przyjaciółkę, nie oddzwoniła do niej przez prawie miesiąc. Niepokój w związku z tym, że Sara… przez coś przechodziła. I przygnębienie, bo wiedziała, że ich przyjaźń już nigdy nie będzie taka sama. Kiedy cisza się przedłużała, postanowiła się odezwać. – Mama powiedziała, że widziała cię niedawno w sklepie. – A tak. I dobrze wygląda. Podoba mi się jej nowa fryzura i sposób ubierania. Powiedziała, że to ty ją namówiłaś do zmian. – Zrobiła to? – zapytała Kylie. – Nic mi o tym nie wspominała. – Och, mam nadzieję, że nie popsułam niespodzianki. – Nie, dzięki za ostrzeżenie. Dobrze wyglądała? Czy głupio? – Dobrze. Wygląda chyba… młodziej. No wiesz, jakby mogła zacząć chodzić na randki. – Randki? – Kylie wiedziała, że istniała taka możliwość, a nawet sama to proponowała, ale nagle ta myśl uderzyła ją niczym obuchem. – Powiedziała ci, czy po prostu zgadujesz? – Nie, nie mówiła. Po prostu wyglądała jak kobieta, która chce być zauważana przez mężczyzn. Węższe dżinsy i obcisła bluzka uwypuklająca biust. Prawie jej nie poznałam. Czy Sara mówiła, że jej mama ubiera się jak zdzira? Nie o to chodziło. Znów zapadła cisza, więc Kylie podjęła wątek. – Mama mówiła, że wyglądasz… – prawie skłamała i powiedziała, że dobrze, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. – … Szczuplej. Znów jesteś na jakiejś diecie? Sara jako pierwsza wypróbowywała wszelkie diety, lansowane przez Hollywood – mało węglowodanów, zero węglowodanów, tylko owoce we wtorki, tylko brązowy ryż w środy. Im dziwniejsza, tym lepiej. I nigdy się ich długo nie trzymała. – Nie – odparła Sara. – To chyba te pigułki antykoncepcyjne. Słyszałam, że można po nich przybrać na wadze, ale najwyraźniej na mnie działają odwrotnie. Sara brała pigułki? Znów uderzyło Kylie, jak wiele się między nimi zmieniło. Dawniej na pewno by jej powiedziała o czymś tak ważnym jak pigułki antykoncepcyjne.

Z drugiej strony ostatnimi czasy Kylie też nie dzieliła się z nią zbyt wieloma rzeczami. Oczywiście, próba wyjaśnienia komuś normalnemu, że wciąż jest się niezidentyfikowaną istotą nadnaturalną, była trochę, a raczej dużo trudniejsza niż rozmowa o antykoncepcji. – Twoja mama się na to zgodziła? – zapytała Kylie, która wiedziała, że mama Sary była dość mocno religijna i nieustannie ostrzegała przed seksem przedmałżeńskim. – Żartujesz? Umarłaby, gdyby się dowiedziała. Poszłam do lekarza i sfałszowałam jej podpis. Kylie słyszała już o takim sposobie obchodzenia prawa w Teksasie, gdzie wymagano podpisu rodzica nim wydano pigułki. Znów zapadła cisza. – To z kim się spotykasz? – zapytała Kylie. – Z kilkoma chłopakami. – Sara jakby rozmyślnie wyraziła się niejasno. Zaczęła się zastanawiać, czy przyjaciółka uprawia seks z kilkoma chłopakami naraz. Kiedyś by pewnie spytała. – To co? – odezwała się Sara. – Podobno za kilka tygodni przyjeżdżasz do domu? Czyżby upiorny obóz się kończył? Koniec ze sztywniakami, co? Kylie się rozzłościła. Trey musiał powiedzieć Sarze o tym określeniu, bo ona na pewno jej o tym nie wspominała. – Przyjeżdżam do domu tylko na weekend i całkiem mi się tu podoba. – Kylie nie wspomniała jej o tym, że możliwe, iż powstanie szkoła z internatem, bo nie chciała się w ten temat zagłębiać, ale w myślach pomodliła się, by jej mama się zgodziła ją do niej posłać. Myśl, że miałaby wrócić do starej szkoły, ale bez starej Sary, była zbyt przerażająca. – Naprawdę? Podoba ci się? Na początku nienawidziłaś tego miejsca. Mówiłaś, że to obóz dziwolągów. – W głosie Sary słychać było szok. „To było zanim odkryłam, że też jestem dziwolągiem. No, może nie dziwolągiem, ale też nie zwykłym człowiekiem”. – Różne rzeczy się zmieniają. – Kylie myślała zarówno o swoich relacjach ze swego czasu najlepszą przyjaciółką, jak i jej podejściu do obozu. – Pewnie tak. – Znów chwila ciszy. – No nic, wyślij mi esemesa, jak przyjedziesz do domu, to może uda nam się spotkać. Nawet nie usłyszała od Sary, że na pewno się zobaczą. To zabolało niczym cios nożem. – Jasne. – Ale wcale nie była pewna, czy tak zrobi. Wizja spotkania z Sarą wydawała jej się w tym momencie zbyt dziwna, by się nad nią zastanawiać. – Dobra, mama mnie woła, żebym pomogła przy zmywaniu – powiedział Sara. Nie słyszała w tle żadnych głosów. Ale ona też miała już ochotę skończyć tę rozmowę. To było trudne. Naprawdę trudne. – Dobra, na razie – odpowiedziała. „Baw się dobrze. Miło było poznać”. Gdy tylko się rozłączyła, telefon znów zadzwonił. Tym razem spojrzała, kto to. Derek? Normalnie do niej nie dzwonił. – Co się dzieje? – zapytała lekko zaniepokojona. Nagle ogarnął ją chłód typowy dla wizyt ducha. Zawroty głowy sprawiły, że złapała się stolika komputerowego. Wiedziała, że to oznacza zbliżającą się wizję. A raczej następującą wizję, poprawiła się, gdy ujrzała trumnę na miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą był stół kuchenny. Leżącą w trumnie kobietą był jej duch. Wokół trumny chodzili zapłakani ludzie.

– Kylie? – w telefonie rozległ się głos Dereka. – Tak? – Patrzyła na trumnę i ludzi, zastanawiając się, czego ma się z tej wizji dowiedzieć. W końcu po to były, prawda? Duch próbował jej coś powiedzieć, ale co? – Boję się, mamo. – Kylie ujrzała, jak mała dziewczynka bierze za rękę swoją mamę. – To tylko babcia. – Para podeszła do trumny. – Kylie, jesteś tam? – W głosie było słychać smutek… albo coś. Przypomniała sobie niepokój, jaki ogarnął ją, gdy odebrała telefon. To było dla niego takie nietypowe. – Tak, jestem. Wszystko w porządku? – zapytała, a niepokój o Dereka sprawił, że wizja pobladła niczym stara fotografia. Straciła kolor, zrobiła się czarno-biała, zupełnie jakby przedstawiała wydarzenia z odległej przeszłości. A potem pobladła i zrobiła się prawie przezroczysta. – Nie znikaj – zawołała Kylie. – Co takiego? – zapytał Derek. – Nie ty. – Ale było za późno, pozostały tylko blade zarysy. Kobieta trzymająca dziewczynkę za rękę odwróciła się. Kylie tylko przez moment widziała jej twarz, ale było w niej coś znajomego. Potrząsnęła głową i, przypomniawszy sobie o Dereku, zapytała. – Wszystko w porządku? – Nie – odparł. – Nie jest w porządku. – A co się stało? – Nie ma cię tu. Przewróciła oczami. – Myślałam, że mówisz poważnie. – Bo mówię. Przez cały dzień czekałem na tę chwilę, a ciebie tu nie ma. – Ale chciałam… – Proszę – powiedział. – Ja… – ściszył głos. – Nie widziałem cię jeszcze w kostiumie kąpielowym. – I nie zobaczysz. Zapomniałeś, że wyrosłam ze swojego bikini? – Nie przypominaj – roześmiał się. – Jesteś okropny – zawołała, ale nie mówiła serio. Podobało jej się, że go pociąga. – Włóż po prostu szorty i koszulkę i chodź. Przygryzła wargę. Spojrzała na ekran komputera, na którym widniała lista Brightenów z Dallas, do których jeszcze nie zadzwoniła. Pomagały jej Della i Miranda, ale na razie bez rezultatów. – Proszę – powiedział Derek. Prośba była tak szczera, że w końcu się poddała. Poza tym, że chciała uszczęśliwić Dereka, przypomniało jej się, że może teraz odczytywać wzory mózgu i pomyślała, że obejrzenie wszystkich naraz będzie zabawne. Będzie mogła je porównywać. – Miałaś trudny dzień – odezwał się Derek. – Zasługujesz na trochę zabawy na świeżym powietrzu. „Rzeczywiście, miałam trudne kilka miesięcy”. – Będę za kilka minut. – Serio? – Był prawie zaskoczony, że się zgodziła. Naprawdę nie wiedział, ile dla niej znaczył? – Serio – odpowiedziała z uśmiechem, który rozgrzał ją całą. Przypomniała sobie, jak postawił się dla niej jej ojcu. I wtedy pomyślała, że gdy znów

poprosi ją o chodzenie, to się zgodzi. *** Przez piętnaście minut zastanawiała się, które szorty i koszulkę włożyć. Chciała wyglądać dobrze. Bardzo dobrze. Może wymknie się z Derekiem i… i może Derek spyta ją o chodzenie. Rany, może nawet ona spyta jego. Kiedy uświadomiła sobie, ile minęło czasu, wypadła pędem z domku. Najkrótsza droga do jeziora prowadziła przez las, więc właśnie ją wybrała. Zadziwiała ją prędkość, z jaką się poruszała. Koordynacja wzroku i ruchu, pozwalająca jej wybierać odpowiednie miejsca do postawienia stopy i omijać drzewa, wprawiała ją w osłupienie. I chociaż prędkość i zwinność nigdy nie były dla niej jakoś wyjątkowo ważne, ogarnęła ją duma z nowych umiejętności. Gdyby jeszcze wiedziała, któremu gatunkowi je zawdzięcza. Była już w połowie drogi, gdy to poczuła. To wrażenie, że ktoś ją śledzi. I wtedy właśnie przypomniała sobie ostrzeżenie Burnetta, że mają się trzymać ścieżek i nie kręcić się po lesie. Nasłuchiwała, licząc, że usłyszy coś więcej niż tylko odgłos swoich kroków. Poczuła się lepiej, gdy usłyszała głosy ptaków. Ktokolwiek tu był, nie był tak straszny, aby ptaki i owady zamilkły. Co prawda nie chciałaby zawierzać swojego życia ptakom i owadom… Znów to poczuła… ktoś tu był. Co powinna zrobić? Logika nakazywała iść dalej. Gdyby zawróciła, oddaliłaby się tylko bardziej od tych, którzy mogliby zapewnić jej pomoc. Znów przypomniała sobie dziewczyny, które zginęły w miasteczku, i ku swojemu zaskoczeniu zaczęła biec jeszcze szybciej. Niecałą minutę później zobaczyła, że drzewa się przerzedzają. Usłyszała śmiech obozowiczów oraz plusk wody i wychynęła na oślepiające słońce. Kiedy nic jej nie zaatakowało, żadne zło w zakrwawionej koszuli nie próbowało jej wciągnąć z powrotem w las, zaczęła się zastanawiać, czy to wszystko jej się nie zdawało. Czy mogła popaść już w taką paranoję? Zatrzymała się na polanie bo nie mogła złapać tchu. Była kompletnie wykończona biegiem. Już prawie uspokoiła oddech, gdy zobaczyła zbliżającego się do niej Dereka. Miał na sobie tylko kąpielówki. Po nagim torsie spływała mu woda, zupełnie jak wtedy pod prysznicem. Miał na sobie zwykłe kąpielówki, trochę za luźne, bo zjechały mu na biodra, ale że były mokre, oklejały jego ciało. A ponieważ wiedziała, jak wyglądał bez nich, znów zabrakło jej tchu. – Cześć – powiedział, spoglądając na jej usta. Chciał ją pocałować. Rozejrzał się wokół i zobaczył, że nie są sami, więc tylko wziął ją za rękę. – Chodź, woda jest wspaniała. Rzeczywiście była wspaniała. Przez następną godzinę Kylie grała w siatkówkę wodną, chlapała się, oglądała wzory mózgu i zupełnie zapomniała o wszystkich problemach. Jedynym zgrzytem było obserwowanie Perry’ego obserwującego Mirandę, która wyglądała doskonale w kostiumie i nie tylko Kylie to zauważyła. Chłopcy co chwilę rzucali na nią okiem, nawet Derek, a Perry odpowiadał na to spojrzeniem, które nie należało do miłych. Jego oczy zrobiły się całkiem czarne i nasuwały na myśl jakiegoś węża. W każdym razie nie bawiła się tak dobrze od… od wieków. I nagle cała ta radość zniknęła, gdy ujrzała wybiegającą z lasu w panice Holiday. Z każdym krokiem miała bardziej przerażoną minę. Co się stało? Holiday spojrzała na Kylie, a ta nagle zrozumiała, że to coś dotyczy jej. Kylie zaczęła wychodzić z wody, ale stopy więzły jej w mule jeziora. Nagle wszystkie problemy w jej życiu nałożyły się jeden na drugi i zaczęła się zastanawiać, o który chodzi tym razem. Za Holiday pojawiła się Selynn i także spojrzała na Kylie. To nie wyglądało dobrze. Dziewczyna dotarła do Holiday na brzegu jeziora i ostentacyjnie zignorowała Selynn.

– Co się dzieje? – Mamy problem. – Holiday znów spojrzała na jezioro i skinęła na kogoś. Kylie odwróciła się i ujrzała, że płynie do nich Derek. – Co się stało? – zapytała znów Kylie, nie zwracając uwagi na Selynn. – Idziesz z nami – warknęła wilczyca i złapała ją za nadgarstek. – Już.

LG

Rozdział 23 Kylie zmarszczyła brwi i odtrąciła rękę Selynn. – Nigdzie nie idę, dopóki nie powiecie, o co chodzi. – Kylie znów spojrzała na Holiday, która obserwowała zbliżającego się Dereka. – Czy ktoś raczy mi powiedzieć, co się dzieje? Holiday popatrzyła znów na nią. Niepokój na twarzy komendantki utwierdził ją w przekonaniu, że to coś poważnego. – Chodzi o twoją mamę. – Moją mamę? – Kylie nabrała głęboko powietrza. Nagle przypomniała sobie rozmowę z mamą, a potem ostrzeżenie ducha. Musisz to powstrzymać. Musisz. Albo zginie ktoś, kogo kochasz. „O Boże, nie!” – Co się dzieje z mamą? – Ledwie zdołała wydusić te słowa. Pamiętała, że jej mama miała w ciągu dnia przylecieć z powrotem do domu. Nagle serce jej się ścisnęło na myśl o katastrofie lotniczej. O Boże, czyżby ona… – Najwyraźniej przyjechała cię odwiedzić – powiedziała Holiday. – Spóźniona. I z jakichś przyczyn alarm przy naszej bramie nie zadziałał. I weszła, a nikt o tym nie wiedział. – Jest tutaj? – Bardziej niż powietrza pragnęła informacji, że jej mama jest cała i zdrowa. Że samolot się nie rozbił. Że nie porwał jej żaden zboczeniec i nie torturował jej tak, jak sugerowały to sny. – Tak, jest tutaj – odezwała się Selynn wyniośle. – Wbrew zasadom. Czas odwiedzin minął już dawno. Popatrzyła na Selynn. Co mówiła wilczyca? Czy z jej mamą było wszystko w porządku? Spojrzała znów na Holiday. – Co się stało? – powtórzyła Kylie. – Nic jej nie jest? – Jest… zdenerwowana. – Holiday skrzywiła się jeszcze bardziej. – Próbowała znaleźć twój domek, ale źle trafiła. Zobaczyła coś… coś, czego nie powinna. – Co? – Przypomniała sobie, jak wielkie wrażenie zrobiło na niej, gdy Perry przemienił się w jednorożca. – Co zobaczyła? – Trzeba ją wymazać – warknęła Selynn. – I to szybko. „Wymazać?” – Co to znaczy? Wilczyca złapała Kylie za ramię i zaczęła ją ciągnąć w stronę lasu. Kylie się zatrzymała. – Co oznacza wymazać? – znów zapytała. Nie rozumiała, o co chodzi, ale wcale jej się to nie podobało. Wyrwała się wilkołaczce i stanęła naprzeciwko niej, tak blisko, że mogłaby policzyć jej rzęsy. – Lepiej nie dotykaj się do mojej matki! – warknęła. Nie poznawała swojego głosu. Był głębszy i bardziej szorstki. – Kylie, posłuchaj. – Holiday położyła rękę na jej plecach, wysyłając falę spokoju. Może by i posłuchała, może nawet przyjęłaby uspokajający dotyk, gdyby nie stała tam Selynn. – Nie mamy na to czasu – warknęła wilkołaczyca. Złapała Kylie za ramiona, wbijając palce w jej bicepsy tak mocno, że mogła ją posiniaczyć. A gdy ta próbowała się wyrwać, jeszcze zwiększyła uścisk.

– Jest człowiekiem – odezwała się Selynn. – Trzeba się z nią uporać. I to już. – Uporać? – Wściekłość, gniew i strach o bezpieczeństwo matki prawie przygniotły Kylie. – Cholera, gdzie jest moja matka? Jej głos był głębszy niż wcześniej. – Proszę przestać, Selynn! – zawołała Holiday. – Denerwujesz ją. Ona nie rozumie, co się dzieje. – Tak! Przestań! – rozległ się głos Dereka. Znów poczuła na ramieniu dotyk Holiday. Elfka próbowała wypełnić ją spokojem, złagodzić wściekłość, ale dziewczyna zdołała jakoś odepchnąć falę spokojnych emocji. – Twojej mamie nic nie będzie – powiedziała Holiday, a jej głos zdawał się dobiegać gdzieś z oddali. – Jest teraz w domku Helen. Ona… Kiedy usłyszała, gdzie szukać mamy, znów spróbowała wyrwać się wilczycy. Ale ta tylko mocniej ją przytrzymała, aż jej paznokcie zaczęły wbijać się w jej skórę. Kylie czuła ból, ale kompletnie nie zwracała na niego uwagi. – Puszczaj! – syknęła Selynn w twarz. A kiedy ta nie zareagowała, Kylie, działając pod wpływem instynktu, z którego istnienia nie zdawała sobie nawet sprawy, złapała ją za koszulę i odepchnęła z drogi. Rozległy się krzyki. Jeden z nich mógł nawet paść z ust Kylie, gdy ujrzała, jak Selynn leci niczym szmaciana lalka i z pluskiem ląduje w wodzie. Kiedy wilkołaczka się podniosła, ociekała błotem i była wściekła. Ryknęła i zaczęła płynąć do brzegu, a gdy do niego dotarła, spojrzała na Kylie, odrzuciła głowę do tyłu, warknęła i rzuciła się do ataku. Holiday skoczyła przed Kylie i uniosła dłoń. – Jeszcze krok, a przywołam gniew aniołów śmierci. A jeśli sądzisz, że żartuję, to mnie nie znasz. Ale Selynn się nie zatrzymała, biegła dalej. Wtedy rzucili się na nią Derek i Della i powalili ją na ziemię. Kylie nie czekała, by zobaczyć, co będzie się działo dalej. Ruszyła przez las, najszybciej jak tylko mogła, byle dotrzeć do matki. Kiedy tak mknęła z nieludzką prędkością, poczuła, jak mija ją podmuch powietrza i zauważyła jakiś ruch. Nagła cisza w lesie powiedziała jej, że to wampir, ale nic ją to nie obchodziło. Chciała tylko dostać się do matki, nim ktokolwiek ją tknie. Jeśli ktoś strąci jej chociaż włos z głowy… Usłyszała krzyki matki tuż przed skrajem lasu obok domku Helen. Ogarnęła ją panika. Minęła ostatnie drzewa, przebiegła kawałek po ścieżce i dotarła do ganku. Burnett z potarganą Holiday u boku zagradzali dostęp do drzwi. Kylie wiedziała, że Burnett musiał Holiday tu przynieść. – Wypuśćcie mnie stąd! – Usłyszała krzyk matki. Intensywny zapach jagód, który oznaczał krew, wypełnił jej nozdrza. Spojrzała na Burnetta. – Odejdź. – Kylie! – Holiday stanęła przed Burnettem. – Posłuchaj, twojej mamie nic nie jest. Jest bardzo zdenerwowana i musimy ją uspokoić. – Jest ranna. – Kylie z trudem łapała oddech i walczyła z pragnieniem, by przebić się przez Burnetta oraz drzwi i dostać się do mamy. – Nie jest ranna – odparł Burnett. – Czuję krew – warknęła. – To nie jej krew – odparł Burnett, a oczy zalśniły mu pomarańczowo.

– Przysięgam – powiedziała Holiday i spróbowała dotknąć Kylie, ale ona natychmiast odskoczyła. Holiday opuściła rękę. – Twojej mamie nic nie jest, Kylie. Przysięgam. Proszę, uspokój się. Naprawimy to, ale potrzebujemy twojej pomocy. – Zaufaj im, Kylie – rozległ się głos i w tym samym momencie poczuła znajomy chłód. Spojrzała na stojącego obok niej Daniela. – Zaufaj im – powtórzył. Daniel objął ją swym zimnym uściskiem, a w jej oczach zalśniły łzy. – Już dobrze. – Jego lodowaty oddech był tuż przy jej uchu, a jej zrobiło się jakoś cieplej na duszy. Ogarnął ją niesamowity spokój. Taki sam, jaki czuła przy wodospadach. Spokój, który mówił, że nie jest tak źle, jak by jej się wydawało. Uniosła głowę, by spojrzeć na Daniela, ale już go nie było. Przytłoczona tym wszystkim, zachwiała się i opadła na kolana. Holiday ukucnęła obok niej. – Nic jej nie będzie, Kylie. Przysięgam. Spojrzała na Holiday. – Co… co mama zobaczyła? Perry’ego… – Nie. – Holiday odgarnęła Kylie włosy z twarzy. – Pozwoliłam Helen oddać Jonathonowi pół litra krwi. Pobierał krew i, wbrew zasadom… – Holiday zamilkła na moment, po czym dodała stanowczym głosem. – Pił z rurki, gdy weszła twoja mama. Jestem pewna, że musiało jej się to wydać okropne. Spanikowała. Kylie ukryła twarz w dłoniach. – O Boże… – Jak ona to wytłumaczy swojej mamie? – Jonathon się przestraszył – mówiła dalej Holiday. – Złapał ją i wepchnął do łazienki, a potem zabarykadował szafą drzwi i posłał Helen po mnie. Sprowadziłam Burnetta najszybciej, jak mogłam. – Nic jej nie zrobiłem. – Jonathon wszedł na ganek. – Pewnie powinienem to jakoś inaczej załatwić, ale przysięgam, nie skrzywdziłem jej. Przykro mi, że tak się stało. Kylie spojrzała na Jonathona. Na koszuli miał plamy krwi, krwi Helen, nie jej matki. Za nim szedł Derek. – Oto, co musimy zrobić – odezwał się Burnett. – To się nazywa wymazywanie. – Nie – rzuciła Kylie, natychmiast przypominając sobie swoje uczucia i walkę z Selynn. – To nic złego – powiedziała Holiday. – Wymazywanie oznacza usuwanie wspomnień. Nic złego jej się nie stanie. Ale im będzie spokojniejsza, tym lepiej pójdzie. A teraz nie jest spokojna. Myślę, że jeśli z nią porozmawiasz, to zdołasz ją trochę uspokoić. – Porozmawiać z nią? Widziała, jak ktoś pije krew przez cewnik. Co mam jej powiedzieć, żeby ją uspokoić? – zapytała Kylie. – Nie martw się, mamo, to tylko wampiry? Holiday spojrzała Kylie w oczy. – Teraz najbardziej martwi się o ciebie – zapewniła ją Holiday. – Jeśli zobaczy, że nic ci nie jest, a potem wejdzie Derek i… – Derek? – Kylie odwróciła się do chłopaka. – Czemu Derek? W jego oczach dostrzegła coś jakby poczucie winy. – Niedawno odkryliśmy, że Derek ma dar wymazywania – powiedziała Holiday. Derek skinął głową, a Kylie przez moment zastanawiała się, czemu Derek jej o tym nie powiedział. Podobno dzielili się wszystkim. A potem znów wróciła myślami do mamy. – Ale jeśli on to dopiero odkrył… co jeśli coś sknoci? – Nie sknoci – zapewnił Burnett. – Ćwiczył na mnie już wielokrotnie.

Kylie znów spojrzała na Dereka. Nie wiedziała, na czym dokładnie polega wymazywanie pamięci, ale sam pomysł ją przerażał. – Nie macie kogoś z większym stażem? – Derek nie wyglądał na obrażonego tymi słowami. – Zajmuje się teraz inną sprawą – odparł Burnett. – A im szybciej to załatwimy, tym lepiej. Jeśli będziemy zbyt długo czekać, będzie musiał usunąć z jej umysłu więcej informacji. A to może oznaczać również kilka godzin wstecz. Oczywiście, im mniej trzeba usuwać, tym lepiej. – Czy to niebezpieczne? – Kylie spojrzała pytająco na Holiday. Holiday potrząsnęła głową. – Jeśli robi się to dość szybko, to najwyżej kończy się bólem głowy i zdziwieniem, co się stało z czasem. Kylie znów spojrzała na Dereka. – Obiecaj, że tego nie schrzanisz. – Obiecuję – odparł, ale wydawało jej się, że w jego głosie słyszała niepewność. – Co musisz zrobić? – zapytała. – Muszę tylko jej dotknąć – odparł. Dziewczyna skinęła głową, pomyślała o słowach Daniela, że ma im ufać, i podniosła się. – No dobrze. – A potem znów usłyszała krzyki mamy. Spojrzała na Burnetta. – Lepiej żeby wszystko poszło jak trzeba. *** – Mamo – zawołała pięć minut później zza dużej szafy, którą Jonathon ustawił przed drzwiami. – Kylie? – wrzasnęła jej mama. – Och, kochanie, nic ci nie jest? Powiedz, że nie jesteś ranna. Powiedz, że ci szaleńcy… – Nic mi nie jest. Wyciągnę cię stamtąd, dobrze? – Szybko, kochanie! – Sądząc z tego, jak bardzo jej matka miała zachrypnięty głos, to siedziała tam i krzyczała już zdecydowanie za długo. – Musimy się stąd wydostać. Tu są bardzo źli ludzie. – Już dobrze, mamo. – Pospiesz się, kochanie. Zanim wrócą! Burnett pokazał, że zamierza przesunąć szafę, a potem wyjść. Derek skinął głową. Następnie Burnett odepchnął mebel jedną ręką i zniknął. Mama Kylie otworzyła drzwi i wybiegła z łazienki. Przytuliła córkę opiekuńczo. – Musimy się stąd wydostać! – Zauważyła Dereka i zasłoniła Kylie własnym ciałem. – Nie zbliżaj się! Derek spojrzał na nią, niepewny, co robić. – Już dobrze, mamo. – Serce jej pękało, gdy widziała zapłakaną twarz mamy. – To Derek. Jest dobry. – Nie ufam mu – odparła. – Nie możemy ufać nikomu. Musimy się stąd wynieść, i to natychmiast. Ściskając córkę za ramię, zaczęła kierować się do drzwi, wciąż osłaniając ją przed Derekiem własnym ciałem. Nie wiedząc, co zrobić, Kylie zatrzymała się. Nie mogła dopuścić do tego, by jej mama wyszła na zewnątrz. Jeśli tak wariowała na widok Dereka, to co będzie, jak zobaczy Jonathona i Burnetta?

– Mamo, Derek jest dobry. Pomoże nam się stąd wydostać – skłamała. – Prawda Derek? Spojrzała na chłopaka. – Tak… pani Galen. Pomogę pani i Kylie się stąd wydostać. Matka Kylie zmierzyła Dereka wzrokiem, a potem znów spojrzała na Kylie. W jej oczach wciąż widać było strach, ale nie cofnęła się, gdy Derek się do niej zbliżył. – Otworzę drzwi – powiedział. Podszedł, wyciągnął rękę i dotknął ramienia jej matki. Kylie nie wiedziała, czego się spodziewać po wymazywaniu pamięci, ale gdy jej mama opadła w bezruchu na ziemię i widać było tylko białka jej oczu, wrzasnęła. Trzęsąc się i wciąż krzycząc, uklękła przy niej, by sprawdzić, czy wciąż oddycha. – Nic się nie stało. – Derek kucnął przy niej i dotknął jej łokcia. – Jest nieprzytomna. Przysięgam, Kylie – powiedział, jakby czuł jej przerażenie. Pojawił się Burnett i wziął jej matkę w ramiona. – Włożę ją do jej samochodu. Chodź ze mną – zwrócił się do Kylie. – Musisz tam być, kiedy się ocknie. Spojrzał Kylie w oczy. – Będzie dobrze. Chodź, już prawie koniec. Burnett zniknął. Pomknęła za nim. Nie była tak szybka jak on, ale przy odrobinie szczęścia i biorąc pod uwagę, że niósł jej matkę, mógł być pewien, że nie zostanie za nim daleko w tyle. *** – Mamo, nic ci nie jest? – pięć minut później zapukała w okno samochodu matki. Jako że jej mama nie otworzyła oczu natychmiast, z trudem opanowała chęć otwarcia drzwi i sprawdzenia, czy nie musi jej zrobić sztucznego oddychania. Wciąż jednak pamiętała listę nakazów i zakazów Burnetta. 1. Nie okazuj strachu, bo może się tym przejąć i tylko bardziej ją zdenerwujesz. 2. Nie wyjaśniaj za wiele, niech sama dojdzie do tego, co się stało. 3. Nie płacz bez powodu. A kiedy to powiedział, wskazał mokre oczy Kylie. To właśnie z punktem trzecim by się nie zgodziła, gdyby nie martwiła się o mamę tak bardzo. Znów zastukała w okno. – Mamo? – Z trudem panowała nad głosem. Kylie uważała, że ma prawo do co najmniej dwutygodniowego płaczu. Trauma, którą przeszła w ciągu ostatniej półgodziny, była jedną z najgorszych, jakie kiedykolwiek przeżyła. Nawet walka w rezerwacie nie wywarła na niej tak okropnego wrażenia jak to. Spojrzała na swoje ręce, spodziewając się sińców i zadrapań od paznokci po tym, jak złapała ją Selynn, ale jej skóra była gładka i bez żadnych śladów. Dziwne. Czyżby uzyskała też umiejętność natychmiastowej regeneracji? Matka otworzyła oczy, a ona znów skupiła się na tym, co dzieje się tu i teraz. Mama usiadła i rozejrzała się wokół, najwyraźniej zaskoczona. W pierwszej chwili pomyślała, że wymazanie nie zadziałało. A potem jej mama odwróciła się i zdziwiona spojrzała na Kylie. Dziewczyna uśmiechnęła się sztucznie, mając nadzieję, że wygląda, jakby wszystko było świetnie. – Kiedy przyjechałaś, mamo? Jej mama zmarszczyła brwi i spojrzała na zegarek, a potem otworzyła drzwi. Postawiła

nogi na chodniku, ale nie wysiadła. – Ja… – zamrugała. – Przyjechałam prosto z lotniska. Przeczesała palcami ciemne włosy, teraz przetykane pasemkami rudego. – Najwyraźniej zasnęłaś po przyjeździe. – Kylie przygryzła wargę, uświadamiając sobie, że właśnie złamała jedną z zasad Burnetta. – Tak. – Matka przycisnęła dłoń do skroni, najwyraźniej dostała tego bólu głowy, o którym mówiła Holiday. – Nie spałam całą noc, byłam na lotnisku, mając nadzieję, że uda mi się złapać jakiś nocny lot. – Musisz być naprawdę zmęczona – odezwała się Kylie. – O tak. Rany. – Mama spojrzała na zegarek i wysiadła. – Nawet nie pamiętam, jak tu przyjechałam. Musiałam zaparkować i zasnąć. A to dobra lekcja dla nas obu. Nie prowadzić samochodu, kiedy jest się zmęczonym. – Jej mama wyciągnęła ręce i przytuliła ją. – Jak to dobrze, że cię widzę. Cholera, musiała złamać kolejną zasadę. Do oczu napłynęły jej łzy i naprawdę mocno przytuliła swoją matkę. Ach, ale te łzy nie wynikały tylko z ostatnich przeżyć. Nie, wynikały z ostatnich szesnastu lat życia Kylie i rzadkości uścisków od mamy. I ze wspomnienia tego, jak uściskała tatę… ojczyma, ledwie kilka godzin temu. Kiedy mama ją puściła, popatrzyła na nią uważnie. – Wszystko w porządku? – Tak. – Kylie zamrugała. – Po prostu… nie przytulasz mnie zbyt często. – Chyba powinnyśmy nad tym popracować, co? – Mama znów dotknęła skroni. – Zdecydowanie tak – odparła. – Dobrze zaczęłyśmy. I tak było, Kylie to czuła. Jej mama znów spojrzała na zegarek. – Musiałam się z godzinkę zdrzemnąć. – Pewnie tego było ci trzeba – odparła Kylie i ruszyła w stronę bramy. – Tak. Miałam zadzwonić i poinformować twoją komendantkę, że się trochę spóźnię. Pamiętam, że bardzo przestrzegają godzin odwiedzin, ale wyobraź sobie, że telefon mi się rozładował. Całkiem. – Tak, dobrze, że przechodziłam akurat i zauważyłam twój samochód, i powiedziałam Holiday, że jesteś. Oni tu naprawdę bardzo przestrzegają godzin wizyt. – „Proszę Boże, nie pozwól, abym musiała przez to przechodzić jeszcze raz”. – Uważam, że to głupie – odparła mama. – Zupełnie jakby próbowali coś ukryć. – Nie – skłamała przez zaciśnięte zęby. – Tu nie ma nic do ukrycia. Jeśli nie liczyć ludzi pijących krew, zmieniających się w najróżniejsze stwory, jak na przykład wielgachne niedźwiedzie, jednorożce i wilki. Albo dziewczyn zmieniających przez pomyłkę kotki w skunksy. Innymi słowy, w Wodospadach Cienia nie działo się nic nadzwyczajnego. – Natomiast są bardzo wymagający – dodała. – Mówią, że to dla naszego bezpieczeństwa. Poza tym, sama wiesz, co mi mówiłaś. Zasady to zasady. – Wiem i postaram się ich od teraz przestrzegać. „Dzięki, Jezu!” – Chciałabyś posiedzieć w stołówce? – Albo w twoim domku – odparła mama. – Jasne. – I wtedy przypomniała sobie Łapka, jej małego skunksa. – Em… zapomniałam. Della i Miranda zaprosiły kilka dziewczyn. Będzie nam jednak wygodniej w stołówce. – Dobrze. Może dadzą mi coś do picia i połknę ze dwie aspiryny. Głowa tak mnie łupie,

jakbym miała tętniaka. Nagle Kylie ogarnęło zimno. Przez moment myślała, że wrócił duch. Spojrzała na mamę. – Nie mów tak. – Jak? – zapytała. – Tych głupot o tętniaku. – To była jedna z wielu wizji, jakie naszły ją, gdy rozważała, co się może wydarzyć, jeśli ktoś coś sknoci, usuwając pamięć, i wciąż ją to niepokoiło. Jej mama się uśmiechnęła. – Po prostu się nad sobą rozczulam. Nic mi nie jest. – To dobrze – odparła Kylie, a kiedy spojrzała na matkę, pomyślała o tym, jaka była przerażona, że może jej już nigdy nie zobaczyć. Znów ogarnęła ją fala emocji. Już chciała znów ją uściskać, ale tego nie zrobiła. Nie tylko dlatego, że to by mogło wywołać u matki jakieś podejrzenia, ale też dlatego, iż pewnie zużyła już przydział uścisków na ten miesiąc. Co zaskakujące, po półgodzinie nadal miały tematy do rozmowy. Oczywiście przez jakiś kwadrans omawiały nowy strój i fryzurę jej mamy, które się Kylie podobały. Wciąż trochę niepokoiła ją wizja randkowania, ale postanowiła się jakoś z tym pogodzić. A potem mama zauważyła, że Kylie „urosła”. – Powiedz, że to jeden z tych pushupów sprawia, że wyglądasz na tak dużą. – Obawiam się, że nie – odparła dziewczyna. – Nadal rosnę. Ten temat zaprowadził je do wycieczki po zakupy, ale nie chciała o tym rozmawiać, więc powiedziała o wizycie ojca. Rozmawiały o tym z dobrych pięć minut. Kylie nie opowiedziała dokładnie o żenującej scenie, którą wywołała. Tak samo jak nie wspomniała, że widziała ojca w mieście. Uznała też, że nie powie o tym, iż rozstał się ze swoją małolatą. Z jakichś powodów nie chciała o tym mamie przypominać. – Cieszę się, że porozmawialiście – powiedziała mama. – Bez względu na to, jakie ostatnio popełnił błędy, to dobry ojciec. – Tak – zgodziła się Kylie. Potem przez kolejne pięć minut opowiadała, jak bardzo jej się podoba na obozie i że zaczęła uczęszczać na kurs dekorowania ciast, a wszystko po to, by później przekonać matkę, aby zgodziła się zapisać ją do szkoły z internatem na jesieni. Nie zamierzała o to prosić tego dnia. Bez względu na to, czy mama coś pamiętała, czy nie, to był raczej marny dzień. – Naprawdę podoba ci się ozdabianie ciast? – zapytała mama. – Mnie też. Pamiętasz, jak chodziłam na taki kurs, gdy byłaś młodsza, i zrobiłam ci tort z Kopciuszkiem? – Tak – odparła. – Był cudowny. Kolejne kłamstwo. Kończyła czternaście lat i miała ochotę zapaść się pod ziemię, gdy na spotkaniu piłkarskim jej mama zaserwowała bajkowe ciasto. No ale czym jest jedno drobne kłamstewko w porównaniu z tymi, które już dziś wypowiedziała? Ale pomijając kłamstwa, to ich stosunki układały się naprawdę nieźle. Tak dobrze, że postanowiła dowiedzieć się czegoś więcej o swoim prawdziwym ojcu. Sięgnęła po napój i zaczęła obracać puszkę w ręku. – Mamo, możesz mi powiedzieć coś więcej o Danielu? Mama zrobiła wielkie oczy. – Pewnie. Ale powiedziałam ci już chyba wszystko poprzednim razem. – Prawie nic nie mówiłaś. Na przykład… skąd byli jego rodzice? Uśmiechnęła się. – Pamiętam, jak mówił, że pochodzili z Irlandii. – Są Irlandczykami? – zawołała Kylie, nie mając pewności, czy to się na coś przyda, czy

nie. – Kiedy przybyli do Ameryki? – Nie wiem. – Daniel urodził się w Stanach? – Chyba tak. Nie miał akcentu. – Ale nie jesteś tego pewna? – Nadzieja zaczęła ją opuszczać. Jeśli został adoptowany w Irlandii, to jak w ogóle zdoła odnaleźć jego rodziców? – Myślę, że by mi powiedział, gdyby urodził się gdzie indziej. Kylie skinęła głową. – Mówiłaś, że jego rodzice mieszkali w Dallas, tak? – Nieopodal Dallas. Gdzieś tam. – Gdzie? – nie mogła uwierzyć, że przez ostatnie dwa tygodnie wydzwaniała do Dallas, podczas gdy oni wcale tam nie mieszkali. – Nie pamiętam. – Mama zmierzyła ją wzrokiem. – Nie próbujesz ich chyba znaleźć, co? No dobra, czas na decyzję. Obiecała detektywowi, że w końcu powie o tym swojej mamie. Może właśnie nadeszła odpowiednia pora. – A bardzo by cię zmartwiło, gdybym to zrobiła? – zapytała, nie chcąc jeszcze bardziej denerwować matki. Mama zmarszczyła brwi. – Ja… ja po prostu… Nie wiemy nawet, czy żyją. – Kto wie? – Nie mogła powiedzieć mamie, że tak naprawdę musi ich znaleźć, żeby odnaleźć prawdziwych rodziców Daniela. Pewnie niedługo jej mama się tego dowie, ale nie wszystko naraz. Poza tym nie miała pojęcia, jak jej wyjaśnić, skąd wie, że Daniel był adoptowany. W każdym razie bez wspominania o duchach, a o tym z mamą nie zamierzała rozmawiać. – No to jak, przeszkadzałoby ci, gdybym chciała ich odnaleźć? Matka westchnęła ciężko. – Nie przeszkadzałoby mi, Kylie. Po prostu martwię się, że mogą być na mnie źli. Tyle razy ogarniało mnie poczucie winy, że nie powiedziałam im o tobie. – Coś w głosie matki sprawiło, że Kylie wytężyła uwagę. Nagle uświadomiła sobie, że to poczucie winy musi oznaczać, że wiedziała, gdzie mieszkają. – Wiesz, gdzie oni są, mamo? Wiesz, gdzie mogłabym ich znaleźć?

Rozdział 24 Mama spuściła wzrok. – Ja… – Proszę, mamo – powiedziała. – Proszę. Jeśli coś wiesz, to mi powiedz. Nagle mama bardzo się zainteresowała trzymanym w ręku napojem. – Nie mogłam się zdobyć na to, by wyrzucić jego nekrolog – powiedziała w końcu. – Wsunęłam go od tyłu w ramkę twojego zdjęcia z dzieciństwa, które wisi na ścianie. Są tam ich imiona i nazwa miasta, w którym mieszkali. Nagle znów ogarnęła ją nadzieja. – Jak wrócisz do domu, to zeskanujesz mi to i wyślesz? Proszę. Mama skinęła głową. – Jeśli wciąż żyją, to mnie znienawidzą. – Nie sądzę. Pewnie się po prostu ucieszą, że mnie poznają. Matka dotknęła policzka Kylie. – Przepraszam, skarbie. Robiłam to, co uważałam za najlepsze, ale teraz… wydaje mi się, że mogłam postąpić inaczej. – Nie szkodzi – odparła i nie namyślając się, znów uściskała swoją stroniącą od przytulania matkę. *** Godzinę później Kylie obserwowała, jak samochód mamy znika za horyzontem. Kiedy wróciła do obozu, przy bramie czekali na nią Burnett i Holiday. – Myślę, że mamie nic nie będzie – powiedziała, zakładając, że po to przyszli. A potem pomyślała, że Burnett pewnie słyszał całą ich rozmowę. I wtedy uświadomiła sobie, że chyba jednak nie przyszli tam ze względu na jej mamę. – Czy będę miała kłopoty za pobicie się z Selynn? – zapytała. Przyszło jej to do głowy podczas rozmowy z mamą. Jak by nie patrzeć, Selynn należała do JBF. Holiday potrząsnęła głową. – Nie, Selynn dostała to, na co zasłużyła. Źle podeszła do sprawy. Bardzo źle. – Holiday spojrzała na Burnetta, zupełnie jakby zwracała się z tą przemową również do niego. – Jeśli ktoś wspomni cokolwiek na temat tego, co się wydarzyło przy jeziorze, to już ja mu pokażę, gdzie raki zimują. Kylie miała właśnie spytać Holiday, co miała na myśli, mówiąc o rakach, gdy Burnett wzruszył ramionami. – Nie sądzę, aby ktokolwiek cokolwiek mówił. – W jego oczach pojawiły się wesołe iskierki. – Nigdy nie rozumiałem tego powiedzenia z rakami. Jak zimowanie raków ma się do dawania komuś wcirów? – Nie mam pojęcia. – Holiday znów spojrzała na Kylie, Burnett podążył za nią wzrokiem i chwilę później już oboje dziwnie się w nią wpatrywali. – Skoro nie chodzi o Selynn, to o co? – zapytała dziewczyna. Burnett wsadził ręce w kieszenie dżinsów. – Po prostu chcieliśmy się upewnić, że nic ci nie jest.

Już miała mu odpowiedzieć, gdy zauważyła, że znowu się gapią. – Jeśli to wszystko, to czemu wślepiacie się we mnie tak, jakby mi wyrósł ogon? – A myślisz, że to możliwe? – W jego głosie słychać było niepokój. O cholera! On mówił poważnie. Przesunęła ręką po pupie, by się upewnić, że nic się tam nagle nie pojawiło. Ale nie. Zmarszczyła brwi. – Czego nie chcecie mi powiedzieć? – Pokazałaś dziś kilka nowych umiejętności – powiedział Burnett. – Chodzi ci o szybki bieg? – zapytała Kylie. – I o to, jak poradziłaś sobie z Selynn – dodała Holiday. – Wilkołak tak blisko pełni jest naprawdę… trudny do pokonania. – Więc znów uważasz, że jestem wilkołakiem? Holiday spojrzała na Burnetta, a potem oboje popatrzyli na Kylie. – Wciąż nie jesteśmy pewni. – Znów zaczął się w nią wpatrywać. – O co chodzi? – zawołała. – O wzór twojego umysłu. – Holiday powiedziała to tak, jakby się do czegoś przyznawała. – I co z nim? – Kylie dotknęła czoła. – Otworzyłam się? Widzicie, czym jestem? – Nie – powiedziała Holiday. – Rzecz w tym, że twój wzór… on się zmienia. – Co to znaczy? – zapytała Kylie. Na twarzy Holiday ciekawość zastąpiło współczucie. – To tylko… – Tak, wiem, podejrzenia. Mów. – Kylie skinęła, by Holiday się pospieszyła. – Wzór zmienia się tylko u zmiennokształtnych – powiedziała Holiday. – To teraz uważacie, że jestem zmiennokształtna? – Próbowała sobie wyobrazić, jak to jest być zmiennokształtnym. Przemieniać się w wielkie lwy i… – On się nie zmienia jak u zmiennokształtnych – dodał Burnett. – U nich zmienia się tylko podczas przemiany postaci. Kylie spojrzała na swoją klatkę piersiową i niżej, jakby chciała się upewnić, że nie zmieniła się w nic innego, a jej biust nie rozrósł się jeszcze bardziej. Potem jeszcze raz sprawdziła, czy nie wyrósł jej ogon. – Nie zmieniam się. – Wiemy – odparł Burnett. I wtedy, jakby wyczuwając, że Kylie ma już naprawdę dość problemów jak na jeden dzień, Holiday podeszła do niej i otoczyła ją ramieniem. – Co powiesz na wycieczkę do wodospadów? Skinęła głową. Zamierzała wrócić do domku i porządnie się wypłakać, ale spacer do wodospadów brzmiał nawet lepiej. – Pójdę z wami – powiedział Burnett. – Wolimy iść we dwie – odparła Holiday. – Nie powinnyście zagłębiać się tak bardzo w las same – odrzekł. – Nadal nie wiemy, czemu nie zadziałał alarm. – Nie jesteśmy takie całkiem bezbronne. – Holiday skinęła w stronę Kylie. – Wolałbym jednak iść z wami. – Zmarszczył brwi. – Nawet nie będziecie wiedziały, że tam jestem. Będę się trzymał na dystans. Holiday przewróciła oczami, jakby chciała powiedzieć „jak tam sobie chcesz”, a potem ruszyła z Kylie w stronę ścieżki prowadzącej do wodospadów.

– Odpowiadałby mi dystans pięćdziesięciu kilometrów. – Kiedy wreszcie zapamiętasz, że cię słyszę? – zawołał stojący jakieś pięć metrów od nich Burnett. – A skąd pomysł, że o tym zapomniałam? – odszepnęła. *** W poniedziałkowy poranek Kylie obudził chłód ducha. Otworzyła oczy, ale nigdzie nie zobaczyła zjawy. – Wiesz, samo przychodzenie tu i budzenie mnie nie pomaga. Musisz dać mi jakieś konkrety, znaleźć sposób, by pokazać mi, komu mam pomóc. Nie było odpowiedzi, więc otuliła się tylko mocniej kocem i zaczęła obserwować obłoczki pary wydobywające się z jej ust. Spacer do wodospadów z Holiday był niewiarygodny, ale też niewiarygodnie przygnębiający. Nie rozmawiały. Po prostu siedziały obok siebie i wpatrywały się w spływającą wodę. Panowała ta sama atmosfera co przy poprzedniej wizycie Kylie. A teraz czuła ją nawet mocniej. To była niewiarygodna część. A ta niewiarygodnie przygnębiająca? Tym razem wizyta przy wodospadach nie dała jej odczucia, że wszystko będzie dobrze, o nie. Był to raczej przekaz „skup się i miej wiarę”. I gdyby miała odwagę, by dyskutować z tym czymś, co było przy wodospadach, spojrzałaby w kamienne sklepienie jaskini i krzyknęła: – Naprawdę? Tylko tyle macie mi do powiedzenia? No bo jak niby miała się skupiać, skoro nie wiedziała nawet na czym? Trudno skupiać się na duchach, które się nie pojawiają. Temperatura spadła jeszcze o kilka stopni. – Tak, o tobie mówię – odezwała się głośno. Miej wiarę… to było prawie równie niewykonalne. Mieć wiarę oznaczało wierzyć, że nie stanie się nic złego. A czy zabójstwo dwóch dziewczyn przez wampira nie kwalifikowało się jako zło? Kto by uznał wymazywanie pamięci swojej matki za coś dobrego? A do tego jeszcze zmieniający się wzór umysłu, który powodował, że wszyscy gapili się na nią jak na dziwoląga, nie wspominając już nawet o niekontrolowanym pragnieniu włamywania się do snów innych ludzi… tak, jej wiara powinna przyjąć trochę sterydów, by się wzmocnić. Kylie jęknęła sfrustrowana, gdy chłód ducha zaczął znikać. Cudownie! Kolejny raz budzi ją o świcie i nie daje nic w zamian. Przewróciła się na brzuch, przywaliła pięścią poduszce i stwierdziła, że nastrój pogarsza jej się z każdą chwilą. Nie chodziło tylko o to, że był poniedziałek. Nie, to było coś więcej. Dziś w nocy była pełnia. I mogło się wydarzyć wszystko, ale biorąc pod uwagę beznadziejny nastrój, w jakim się obudziła, wyglądało na to, że jednak mogła być wilkołakiem. Nie żeby wizja przeobrażenia się w wilka byłą jedynym powodem złego samopoczucia. Kiedy wreszcie postanowiła zgodzić się na chodzenie z Derekiem, nie miała nawet okazji spotkać się z nim sam na sam i mu o tym powiedzieć. Ponadto tego lub następnego dnia w obozie miał pojawić się pewien wilkołak. A nie, dwa. Jakoś nie miała ochoty na spotkanie z Fredericką. A z Lucasem? Po tych wszystkich snach? O rany… ale będzie zabawa. Kylie jęknęła, znów przyłożyła poduszce i naciągnęła koc na głowę. *** Pięć minut po wstaniu i dwie po sprawdzeniu, czy mama nie przesłała jej jeszcze skanu

LG

nekrologu Daniela, Kylie zdołała wkurzyć i Dellę, i Mirandę. Po tym, jak one wkurzyły ją. Zdecydowała więc, że robi sobie dzień wolnego. Całkowicie wolnego od innych ludzi. Również nadnaturalnych. Tylko ona i jej skunks. Złapała z lodówki butelkę z napojem, wzięła Łapka na ręce, powiedziała przyjaciółkom, żeby powiedziały Holiday, że bierze wolne, i wróciła do swojego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Bo tak! O dziewiątej zapukała do niej Holiday. – Tylko sprawdzam, co u ciebie. – Chcę być sama – odpowiedziała, nie zmieniając pozycji, w której jakąś godzinę wcześniej padła na łóżko. – Zły nastrój? – W tym pytaniu było tyle podtekstu, że Kylie nie próbowała się nawet nad tym zastanawiać. – Tak, wybitnie zły. – Obróciła się na plecy. – Rozumiem. – Holiday przygryzła wargę. – Pamiętaj, że w razie czego jestem do twojej dyspozycji. – Wiem. O dziesiątej znów ktoś zapukał. Tym razem do drzwi wejściowych do domku. – Odejdź! – wrzasnęła. Minutę później do jej pokoju wszedł bez zaproszenia Derek. To ją wkurzyło. A potem przypomniała sobie, o czym miała z nim porozmawiać, i to wkurzyło ją jeszcze bardziej. – Czemu nie powiedziałeś mi o tym całym wymazywaniu? – wrzasnęła znowu. Usiadł na jej łóżku. – Burnett powiedział, że mam nie mówić nikomu. – Czy ja jestem nikt? – zapytała i usiadła, podciągając kolana pod brodę. Nie wiedziała, czy to jej ton, pytanie czy może jej nastrój był zaraźliwy, ale zobaczyła, że nie tylko ona jest wściekła. Derek też. – Może gdybyś była bardziej dostępna, zamiast się martwić, że ktoś się domyśli, że ci się podobam, to byśmy ze sobą więcej rozmawiali. – Wydaje mi się, że już cię za to przepraszałam. – Oplotła kolana rękami. – Choć nie wygląda na to, żebyś mi wybaczył – dodała sarkastycznie. Potrząsnął głową. – Dobra, może akurat o to nie powinienem się wściekać. Nacisk na „akurat o to” sprowokował następne pytanie. – Ale o coś się na mnie wściekasz? Zmarszczył brwi. – Nie powinienem. – Przeczesał palcami włosy i spojrzał na nią. Ból, jaki zobaczyła w jego oczach, sprawił, że zapomniała o złości i zaczęła martwić się o niego. – A o co nie powinieneś się na mnie wściekać? Wstał z łóżka i zaczął krążyć po pokoju. – Nigdy mnie nie okłamałaś. Tak właściwie. I wiedziałem, że wciąż coś do niego czujesz. Miałaś poczucie winy, pewnie dlatego, że o nim myślałaś. Wiedziałem o tym, bo to czułem. Ale, jak idiota, wciąż starałem się ciebie zdobyć, nawet kiedy odmówiłaś chodzenia ze mną. Potrząsnęła głową. – Nic nie rozumiem. Przestał krążyć i nabrał głęboko powietrza. A potem skierował te piękne, ciepłe

i przepełnione bólem oczy na nią. – Mogę się tylko wściekać na siebie. – Za co? – znów zapytała, a zły nastrój zaczął dawać o sobie znać. – Ale nie mogę się pogodzić z tym, że mi nie powiedziałaś. – Czego ci nie powiedziałam? – Nie wiedziała, o co mu chodzi… chociaż. Czuła, że mówi o Lucasie. Co prawda nie miało to większego znaczenia, bo Lucas należał już do przeszłości. Zdecydowała. No tak, ale te sny. Znów ogarnęło ją poczucie winy. Machnął ręką. – Widzisz? Tak właśnie się czujesz przez połowę czasu, który ze mną spędzasz. Winna. – Potrząsnął głową. – Powiedz, że to nieprawda. Powiedz, że nie dostawałaś od niego listów przez cały ten czas. To pytanie krążyło jej po głowie. – Ja… nigdy mu nie odpisałam. – Chciała go zapewnić, że nie zrobiła nic złego. Ale nagle dotarło do niej. Gdyby to on dostawał listy od dziewczyny, z którą się całował, ona byłaby zazdrosna. Nie podobałoby jej się to. A już zwłaszcza gdyby miał o niej erotyczne sny. – Derek – odezwała się cicho. – Przysięgam, że nie chciałam… – Mnie skrzywdzić – dokończył za nią. – Wierzę. Wiem, że nie zrobiłaś tego, by mnie skrzywdzić. Nie jesteś okrutna ani zła. Nie ma w tobie ani kropli okrucieństwa. Jesteś po prostu… zagubiona. Wstała, podeszła do niego i próbowała wziąć go za rękę, ale się odsunął. A to zabolało. Spojrzała mu w oczy, zastanawiając się, jak to wyjaśnić – Masz rację. Pod wieloma względami jestem zagubiona. Ale nie w kwestii tego, co do ciebie czuję. Zależy mi na tobie. I to bardzo. Kiedy jestem z tobą, czuję się bezpieczna, a kiedy mnie całujesz, czuję wszystko. Wszystko wygląda tak pięknie i… i już się nawet nie przejmuję tym, że to robisz. Po prostu pragnę tego uczucia. Chcę z tobą chodzić. – Gdybyś naprawdę tego chciała, to powiedziałabyś mi wcześniej. – Chciałam, tylko… byłam zagubiona. Tak jak powiedziałeś. – Z powodu Lucasa? – Nie – powiedziała mu to samo, co mówiła sobie. – Bo wciąż próbuję zrozumieć, czym jestem. – Ale mówiłem ci, że to nie ma znaczenia. – Dla mnie ma – odparła, ale w głębi serca, tam, gdzie nie chciała zaglądać, wiedziała, że powiedział prawdę. To, że nie wiedziała, czym jest, było tylko jednym z powodów, dla których nie chciała z nim chodzić. Drugim był Lucas. Ale to nie zmieniało faktu, co do niego czuła, mówiła sobie. Była taka jak Stella, ciotka Holiday. Może i podobał jej się Lucas, ale nie zamierzała nic z tym robić. Znów sięgnęła po rękę Dereka, ale się odsunął. – Musisz podjąć decyzję, Kylie, bo ja nie mogę żyć w takim zawieszeniu. Już dość go mam z powodu ojca i nie poradzę sobie z większym. – Już zadecydowałam – odparła. – Wybrałam ciebie. Chciałam ci to wczoraj powiedzieć, ale wtedy… to wszystko się wydarzyło. Podszedł bliżej, a ją ogarnęła ulga. Nachyliła się do pocałunku. Tak bardzo pragnęła, by ją pocałował. Pragnęła, by zobaczył, jak bardzo jej na nim zależy. Dotknął jej policzka. – Dopóki się nie upewnisz, co do niego czujesz, nie będziesz mogła powiedzieć, co tak naprawdę czujesz do mnie. – Nieprawda. – Próbowała go pocałować, ale położył jej palec na ustach.

– Nie. Dopóki nie zadecydujesz, będziemy przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. – W jego glosie słychać było ból, który ugodził ją w samo serce. Nie chciała być tylko jego przyjaciółką. Chciała więcej. – Proszę, nie rób tego, Derek. Nie chciałam. Znów położył jej palec na ustach. – Wiem, że nie chciałaś mnie skrzywdzić, Kylie. Ale to boli. Ja czuję… wszystko. Dlatego to takie trudne. – Cofnął się. – Lepiej już pójdę. Ogarnął ją ból. W oczach zalśniły łzy. Straci go. Była tego tak pewna, jak tego, jak się nazywa. Podszedł do drzwi i odwrócił się. – Mówię ci to jako przyjaciel. Fredericka wróciła. Chce cię skrzywdzić. A nie sądzę, aby ograniczyła się do powiedzenia mi o listach. Uważaj. Zwłaszcza do jutra. Wilkołaki są wyjątkowo agresywne przed przemianą. Kylie poczuła, jak jej własna agresja się w niej gotuje, i otarła łzy. Dopóki tego nie powiedział, nie zastanawiała się, skąd dowiedział się o listach od Lucasa. A teraz, kiedy już wiedziała, wcale jej się to nie spodobało. To Fredericka powiedziała mu o nich. A robiąc to, skrzywdziła nie tylko ją, ale i Dereka. Zacisnęła pięści. – Nie martw się – powiedziała. – Nie jestem już taka bezbronna jak kiedyś. – Nie jesteś bezbronna – przyznał. – Ale ona bije cię podłością na głowę. Nie zadzieraj z nią. Godzinę później, wciąż ze złamanym sercem, sprawdziła pocztę i znalazła w niej wreszcie skan nekrologu Daniela. Może ten beznadziejny dzień spowodował, że nie panowała już nad emocjami, bo kiedy przeczytała o śmierci ojca, opuściła głowę na biurko i zaczęła płakać. Płakała po Dereku i płakała po Danielu. Przypomniała sobie wizję o jego śmierci. Opuszczał zniszczoną przez wojnę wioskę i zawrócił, aby uratować kobietę przed jakimiś bandytami. Nie dość, że oddał życie za ojczyznę, to jeszcze uratował obcą osobę. – Kocham cię, Danielu. – Żałowała, że jej nie odwiedził. Zanotowała imiona jego rodziców i miejsce, gdzie mieszkali: Gladlock w Teksasie. Sprawdziła w Internecie, że to nieduże miasteczko jakieś sto dwadzieścia kilometrów od Dallas. Z wciąż ściśniętym sercem zaczęła wyszukiwać numer telefonu do Kenta B. Brightena. Komputer jeszcze nie wypluł wyników, gdy drzwi do domku gwałtownie się otwarły. Kylie uniosła głowę, spodziewając się, że to Miranda albo Della, ale nie. Przybyła Fredericka. I nie raczyła nawet zapukać przed wejściem.

Rozdział 25 No proszę, nasza panienka od duchów. – Przemądrzały ton Fredericki nie zadziałał na Kylie dobrze. Ona bije cię podłością na głowę. Nie zadzieraj z nią, przypomniały jej się słowa Dereka. No dobra, miał rację. Nie chciała zadzierać z Fredericką, ale biorąc pod uwagę, że wilkołaczyca stała metr od niej, to raczej nie miała innego wyjścia. Za późno na ucieczkę i schowanie się pod łóżkiem. Kylie wstała i spojrzała w ciemne oczy przybyłej, licząc, że ta nie zauważy jej niepewności. Poprzedniego dnia, stawiając się Selynn, nie czuła strachu. Nie. Działała instynktownie, chciała bronić matki. Teraz musiała bronić siebie, ale jej instynkt walki chyba poszedł na spacer. – Rany, nie słyszałam, żebyś pukała. – Postanowiła naśladować szorstki ton i postawę Fredericki, mając nadzieję, że to ją zbije z tropu. Fredericka uśmiechnęła się lekko, dając tym do zrozumienia, że jej blef nie zrobił na niej wrażenia. – Uznałam, że im szybciej porozmawiamy, tym lepiej. – Fredericka rozejrzała się po domku, jakby oglądała meble. To wnętrze nie różniło się za bardzo od tych z innych domków. Stała tam wyściełana brązowa kanapa i wyściełany złoty fotel, które prawie do siebie pasowały. Mama przywiozła jej kilka poduszek, które dodały pokojowi barw. Na niskim stoliku stały wygodne lampy z białymi abażurami, a Miranda porozkładała w różnych miejscach kryształy. Ujrzała za plecami Fredericki Łapka, który znieruchomiał na widok kogoś obcego w domku, a potem pognał na kanapę i schował się pod czerwonozłotą poduszką. Specjalnie mu się nie dziwiła. – A o czym chcesz rozmawiać? – spytała. – O tym, że to nieelegancko wpadać do czyjegoś domu bez pukania? Jej cięta riposta mogła sprowokować Frederickę, ale podejrzewała, że bardziej niebezpiecznie byłoby okazać strach niż denerwować wilczycę. Fredericka warknęła, a oczy jej zalśniły. A potem zmierzyła Kylie wzrokiem i dziewczyna musiała skupić całą siłę woli, by nie schować się pod poduszkę obok Łapka. Fredericka poruszyła brwiami. Kylie, która jeszcze nigdy nie była tak dumna ze swojej nowej umiejętności, zrobiła to samo. Wzór wilczycy przypominał wzory wilkołaków, które oglądała poprzedniego dnia nad wodą, ale jego pociemniałe brzegi wyglądały groźnie. Czy to mogło coś znaczyć? Naprawdę będzie musiała wziąć jakiś kurs czytania wzorów. – Słyszałam, że możesz należeć do mojego rodzaju. – Fredericka zmrużyła oczy. Myśl, że mogłaby być spokrewniona z tą babą, przyprawiła ją o mdłości. Znów spojrzała na trzęsącą się na kanapie poduszkę. Przypomniała sobie słowa Holiday o tym, że raczej nie może być wilkołakiem, bo kotowate ich nie cierpią. Naprawdę miała nadzieję, że Holiday się nie myliła. Nawet picie krwi przez resztę życia wydawało jej się mniej okropne niż bycie wilkołakiem. Kylie nie spuszczała z tonu. – Na twoim miejscu nie wierzyłabym we wszystko, o czym mówią. – A ja na twoim pamiętałabym, że jeśli się przemienisz, to pewnie się spotkamy. A przy pełni księżyca trudno raczej panować nad emocjami i pojawia się wtedy wiele ofiar. – W takim razie pilnuj swojego ogona – odparła Kylie.

Fredericka zmarszczyła brwi. – Zwłaszcza gdy samica czuje, że jakaś inna próbuje się przystawiać do jej partnera. – A więc nadal masz trudności z utrzymaniem faceta? – Kylie walczyła ze strachem. Oczy Fredericki zalśniły jeszcze mocniej. – Co to za zapach? – uniosła nos. Kylie nie odważyła się spojrzeć na poduszkę, pod którą schronił się Łapek. – Nie wiem, ale jeśli ci się nie podoba, to drzwi są tam. – Hmm… pachnie tak jakby… lew? – Fredericka uniosła lewą brew. Kylie nawet nie mrugnęła. – Wiedziałam, że to twoja sprawka. – Co takiego? – Wilczyca uśmiechnęła się brzydko. A potem cofnęła się kilka kroków i rozsiadła na kanapie z taką miną, jakby przez dłuższy czas nie planowała się stąd ruszać. Sofa zgrzytnęła, a moment później rozległ się syk i miauknięcie. Poduszka opadła i wynurzył się czarnobiały ogon. Fredericka odwróciła się w tę stronę w momencie, kiedy w jej twarz wystrzelił strumień wydzieliny. Stojąca sześć metrów dalej Kylie zatkała nos, bo smród był okropny, ale i tak nie mogła powstrzymać uśmiechu. Wilczyca krzyknęła i rzuciła się na zwierzątko. Łapek, który najwyraźniej odkrył w sobie skunksa, nie zapomniał jeszcze swoich kocich korzeni. Przerażony zeskoczył z kanapy i pognał przed siebie, zrzucając przy tym ze stolika lampę. Ocierając oczy i wyjąc z wściekłości, Fredericka pognała za Łapkiem. Ten wlazł na oparcie fotela, rzucił się w powietrze i odbijając się od ścian, gnał przed siebie. Myśl o tym, co wilczyca może zrobić jej kotu, sprawiła, że Kylie przyłączyła się do pościgu. Drewniane krzesła przewracały się na podłogę, mikrofalówka przeleciała przez pokój, komputer prawie się przewrócił, a część naczyń rozsypała się w drobny mak. Wszystko kręciło się w kółko, kiedy zmieniony w skunksa kotek, wilczyca i niezidentyfikowana istota nadnaturalna ścigały się po kuchni i saloniku, każde z innych powodów. Łapek chciał przeżyć. Fredericka zabić. Kylie chronić. Niestety, Łapek nie miał szans z wściekłą wilczycą i po chwili został przez nią zagoniony w róg przy lodówce. Rozległ się dziki ryk. Gdy Fredericka rzuciła się na zwierzątko, Kylie poczuła uderzenie adrenaliny. Nim Fredericka zdążyła złapać Łapka, Kylie złapała ją za ręce. Uniosła ją w górę, podeszła z nią do drzwi i wyrzuciła na zewnątrz. Wilczyca wylądowała z hukiem jakieś trzy metry za gankiem. Spojrzała z przerażeniem na Kylie. A potem podniosła się na ręce i kolana i zaczęła się przechylać do przodu i do tyłu, jakby szykowała się do skoku. Kylie ani drgnęła. Nabrała powietrza. Wypuściła powietrze. Była gotowa na następną rundę. – Ty suko – warknęła Fredericka i odrzuciła głowę do tyłu. – Spróbuj tylko skrzywdzić mojego kota, a zobaczysz, jaką mogę być suką! – Głos Kylie brzmiał równie zwierzęco co głos wilczycy. I wtedy ogarnął ją strach. Nie przed Fredericką, ale przed tym, co mogłaby zrobić tej dziewczynie, gdyby znów zaatakowała, więc cofnęła się do

domku i zatrzasnęła drzwi. Cały domek aż się zatrząsł. I wtedy ogarnął ją chłód. Towarzystwo. Cudownie. Domek śmierdział skunksem, za drzwiami czekała wściekła wilkołaczyca i w tym wszystkim postanowił odwiedzić ją duch. *** Pięć minut później Kylie dalej stała oparta o lodówkę, oddychając przez usta, by nie zwymiotować z powodu okropnego smrodu, i próbowała uspokoić zarówno siebie, jak i bardzo przerażonego skunksokotka. Łapek, gdy tylko Kylie weszła do domku, wdrapał się po jej nodze, zwinął w ramionach i wsadził spiczasty nosek pod pachę. Zastanawiała się, czy to dlatego, że chciał się schować, czy raczej chodziło o smród. Duch krążył po malutkim saloniku, zupełnie jakby chciał coś wymyślić. Obserwowała go i dopiero po chwili uświadomiła sobie, co ma na sobie. – Czemu jesteś w koszuli szpitalnej? – zapytała, ale duch nie odpowiedział, a gdy zniknął, odczuła ulgę. Zamknęła oczy i próbowała odnaleźć spokój, który czuła przy wodospadach w związku z całą tą „ktoś, kogo kochasz, umiera” sytuacją. Nagle otworzyły się drzwi domku. Kylie spięła się, myśląc, że to znów Fredericka, ale na widok Holiday i Mirandy, rozluźniła się. – Nic ci nie jest? – zapytała Holiday. Potrząsnęła głową, a Łapek, słysząc ruch, wcisnął jej się głębiej pod pachę. Miranda i Holiday zasłoniły nosy i rozejrzały się z przerażeniem po zdewastowanym domku. – Co się stało? – zapytała Holiday. „Fredericka się stała”, chciała odpowiedzieć Kylie, ale się pohamowała. Nigdy nie lubiła skarżyć. – Łapek się przestraszył – właściwie nie skłamała. Holiday, wciąż zatykając nos, popatrzyła krzywo na Kylie. – Wiem, że była tu Fredericka – powiedziała zduszonym głosem. – Powiedziała ci? – Nie musiała – odezwała się Miranda. – Wyczułyśmy ją, gdy przechodziła obok biura. – Co się stało? – Holiday powtórzyła pytanie, wciąż zaciskając palce na nosie. Miranda zrobiła krok do przodu. – Była wściekła – powiedziała wesoło Miranda. – Naprawdę wściekła. Czy Łapek trafił ją w twarz? Czarownica zaśmiała się, zmarszczyła nos, a potem pomachała rękami, jakby coś czarowała. W następnym wdechu Kylie nie było już skunksiego smrodu. – Dzięki – zwróciła się do Mirandy zaskoczona, że jej przyjaciółka usunęła smród bez żadnych problemów. – Nie ma za co – odezwała się z dumą czarownica. – Usuwanie zapachów to pestka. Umiem to od czasów korzystania z nocnika. Holiday opuściła rękę. – Mirando, czy mogę zamienić kilka słów z Kylie sam na sam? Miranda przewróciła oczami. – Dlaczego to zawsze ja mam wychodzić? – Poszła do swojego pokoju, ale na odchodnym posłała jeszcze Kylie szeroki uśmiech.

Holiday spojrzała podopiecznej w oczy. – To co tu się stało? „Fredericka przyszła, by mi przypomnieć, że już raz próbowała mnie zabić, wprowadzając do mojego pokoju lwa, i że raz może jej nie wystarczyć”, pomyślała Kylie, a gdy nic nie odpowiedziała, Holiday zmierzyła ją podejrzliwym spojrzeniem. – Moim zadaniem jest pokazanie wszystkim, że możemy żyć w zgodzie – westchnęła. – Zgodziłam się, by Fredericka wróciła, bo… bo wiem, że nie ma gdzie się podziać. Boję się, że wciągną ją do gangu, ale jeśli to ona zaczęła, to ją odeślę. Kylie wiedziała, że Holiday naprawdę tak myśli, i doceniała jej oddanie. I chociaż miała ochotę powiedzieć prawdę, ona też czuła się zobowiązana wobec Holiday. Wiedziała, jak ważne jest dla niej, by uratować wszystkich obozowiczów przed ciemną stroną nadnaturalnego świata. Nawet Frederickę. Kylie nie była pewna, czy wilczyca jest tego warta, ani czy w ogóle da się ją uratować. Ale to nie jej o tym decydować. Poza tym nie chciała, aby Holiday rozwiązywała jej problemy. Przypomniała sobie, jak wywaliła Frederickę za drzwi. Może jednak da sobie radę sama. Głaszcząc przerażonego Łapka za uszami, stwierdziła: – To nic takiego. Łapkowi nie spodobała się Fredericka, a Frederice Łapek. Nikomu nie stała się krzywda. – „Jeszcze”, odezwał się głos w jej głowie, ale go zignorowała. – Jestem pewna, że jakoś się to ułoży. Gdy uniosła głowę, zauważyła stojącą za plecami Holiday Dellę, która bezgłośnie wypowiedziała jedno słowo: – Kłamiesz. Holiday spojrzała na Dellę, a potem znów na Kylie. – Jesteś pewna? Skinęła głową. To nie wydawało się aż takim kłamstwem. Holiday uściskała Kylie i wyszła. Miranda wyszła ze swojego pokoju, Kylie odstawiła Łapka na podłogę i zaczęła sprzątać. Dziewczyny się do niej przyłączyły. – Nie musicie mi pomagać – powiedziała. – Proszę cię – prychnęła Miranda i zabrała się za dalsze porządki. Della odstawiła mikrofalówkę na blat, włączyła do kontaktu, a gdy zaświeciło się światełko, dodała: – Jak nowa. Kiedy uporały się z porządkami, usiały przy kuchennym stole. – Dobra – odezwała się Miranda. – A teraz opowiadaj wszystko ze szczegółami. A przez szczegóły rozumiem to, jak panna wilczyca została spsikana w nos. Coś mi mówi, że to będzie mój ulubiony kawałek. Ha, pewnie teraz się nawet cieszysz, że zmieniłam Łapka w skunksa, co? Kylie odchyliła się na krześle i opowiedziała im wszystko, włącznie z tym, że Fredericka powiedziała Derekowi o listach Lucasa, a nawet to, że Fredericka niejako przyznała się do wprowadzenia do jej pokoju lwa. – Czemu nie powiedziałaś o tym Holiday? – zapytała Miranda. A gdy nie odpowiedziała, odezwała się Della. – Bo jest zbyt miła. – Nie o to chodzi. – Kylie przygryzła wargę. – No dobrze, częściowo o to, ale martwię się o Holiday, nie o Frederickę. Poza tym, sama chcę się tym zająć. – No, to jestem w stanie zrozumieć. – Della skrzyżowała ręce na piersi. – No i jest to powiedzenie. Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliżej.

Miranda zmarszczyła brwi. – Fredericka jest wredniejsza niż grzechotnik. Jesteś pewna, że dasz sobie z nią radę? – Jeśli nie, to zawsze mogę jej pomóc skopać tyłek tej wilkołaczycy – odezwała się Della. Kylie ogarnęło wzruszenie i ledwie zdołała je opanować. – Czy Lucas też tu jest? – Przypomniała sobie ból w oczach Dereka. Gardło ścisnęło jej się jeszcze bardziej. – Jeszcze nie – odparła Della. – Słyszałam, jak Fredericka mówiła, że będzie jutro. Kylie zamrugała, próbując pohamować łzy. A potem przypomniała sobie swoje sny i to, jak trudne będzie spotkanie z Lucasem. – Myślisz, że Derek mówił serio o zerwaniu? – Miranda nachyliła się do przyjaciółki. – Nie zerwał z nią – poprawiła ostro Della. – Nie chodzili ze sobą. „Niewielka różnica”, pomyślała Kylie i wtedy po policzku potoczyły jej się pierwsze łzy. Wstała od stołu i powiedziała. – Dzięki, dziewczyny, ale… chcę po prostu… – Wciąż jesteś wkurzona? – zapytała Della. – Tak – odparła Kylie. Spojrzała na ekran komputera z numerem telefonu do jej dziadków. Była zbyt zdenerwowana, by się tym teraz zająć. Jutro. Weszła do sypialni, zatrzasnęła drzwi i padła twarzą na niebiesko-białą narzutę na łóżko. Zamknęła właśnie oczy i wtedy usłyszała westchnienie Mirandy. Westchnienie, którego nie miała prawa słyszeć przez zamknięte drzwi. – Myślisz, że jest wilkołakiem? – zapytała Miranda. Zasłoniła sobie uszy poduszką, ale to nie pomogło. I tak usłyszała odpowiedź Delli. – Pewnie tak – odparła Della. – Ale nie będę się jej o to czepiać. Jest najmilszym wilkołakiem, jaki kiedykolwiek istniał. – Ja też nie – dodała Miranda. – Nie wszystkie wilkołaki są złe. Co prawda nie przyjaźniłam się z wieloma. „Cudownie”, pomyślała. Jej przyjaciółki wydawały się przekonane, że była skazana na gwałtowne zmiany nastroju i przeistaczanie się w wilka. A potem przypomniała sobie, że Fredericka będzie czekać z wywieszonym ozorem, by wyrównać z nią rachunki, gdy, no dobrze: jeśli Kylie się przemieni. A potem przypomniała sobie jeszcze, jak Derek mówił, że wolałby, aby Kylie nie była wilkołakiem, bo wtedy miałaby zbyt wiele wspólnego z Lucasem. Czy to dlatego z nią zerwał? Rany, czy życie naprawdę musiało być aż takie trudne? Próbowała opanować gonitwę myśli, skupiając się na czymś uspokajającym. Zapadła w drzemkę, ale obudził ją chłód. Rozejrzała się za duchem, ale nigdzie go nie było. Pamiętając o jego ostatniej wizycie, zapytała: – Masz mi coś do powiedzenia? Nie spodziewała się odpowiedzi, ale w końcu miała za zadanie zadawać pytania, prawda? Spojrzała w sufit i podskoczyła, gdy coś nagle spadło na podłogę. Odwróciła się i zobaczyła, że to jej komórka spadła z nocnego stolika. Gdy ją podniosła, usłyszała, że ktoś jest na linii. – Halo? – Rozpoznała głos Sary. – Hej – odparła. – Co tam? – zapytała Sara. Kylie okryła się kocem. – Nic. Dzwoniłaś? – Nie. To ty zadzwoniłaś – odpowiedziała Sara. – Och. – Kylie spojrzała na komórkę. – Telefon spadł mi ze stolika. Musiał do ciebie przez pomyłkę zadzwonić.

– Och. – W głosie Sary słychać było zakłopotanie. – Gdzie jesteś? – zapytała Kylie, chcąc przerwać niezręczną ciszę i myśląc, że nie może się tak po prostu rozłączyć. A przecież nie mogła powiedzieć tego, co akurat chodziło jej po głowie. „Hej, wiesz co? Właśnie wywaliłam ze swojego domku wilkołaka, który próbował zabić mi kotka, który jest teraz skunksem, a dziś w nocy sama też może zmienię się w wilkołaka”. I w tym momencie uświadomiła sobie, że wciąż oskarża Sarę o to, że ich przyjaźń się psuje, że to ona się zmieniła. A tu proszę, kto przeszedł największą przemianę. – Jestem w centrum handlowym z Tiną – odpowiedziała Sara dziwnie zduszonym głosem. – Tiną? – zapytała Kylie, aby wykazać zainteresowanie. – Tina Dalton. Niedawno się wprowadziła. – Miła jest? – Czyżby to była nowa najlepsza przyjaciółka Sary? Sara się roześmiała. – Nie bardzo, ale jej brat jest przystojny. – Hmm – zażartowała Kylie. – Dobrze, że nie mam braci, bo bym uznała, że przez te wszystkie lata tylko oni cię interesowali. Sara się roześmiała, a Kylie jej zawtórowała. Zrobiło się jakoś przyjemniej. – To śmieszne, że zadzwoniłaś – powiedziała Sara. – Akurat o tobie myślałam. Pamiętasz, jak miałyśmy trzynaście lat, zrobiłaś przewrót w tył i strąciłaś nas obie z trampoliny? Mamy zabrały nas wtedy na ostry dyżur bo myślały, że złamałaś rękę, a mnie na czole wyrósł wielki guz. – Tak – odparła Kylie. – Czemu ci się to przypomniało? – Nie wiem. – Znów ten zduszony ton. Kylie położyła się na poduszce. – Podobał ci się lekarz. – Bo był słodki. – Głos Sary znów był normalny. – Masz tam jakiś przystojniaków na tym obozie? – Tak. – Kylie nabrała głęboko powietrza, a gdy je wypuściła, pojawił się obłoczek pary. Dziwne. Myślała, że duch już odszedł, a on najwyraźniej stał coraz bliżej. – Znalazłaś sobie kogoś? – zapytała Sara. Kylie ścisnęło się serce. – No… niejako… ale zerwaliśmy. – „A raczej on zerwał”. Po plecach przeleciał jej dreszcz. Znów rozejrzała się za duchem, ale ten wciąż się nie pokazał. – Oj, marnie – stwierdziła Sara, a w tle Kylie usłyszała, jak ktoś wywołuje jej nazwisko. – Poczekaj moment. Zrobiło się cicho, jakby Sara zasłoniła słuchawkę, ale słuch Kylie wychwycił gwałtowne nabranie powietrza. Nie wiedziała, czy to Sara przesunęła rękę, czy też jej słuch znów okazywał się superczuły. Wciąż nie rozumiała, jak działa ten dar. Pojawiał się i znikał jak jej siła. – Nie, nie korzystam z ubezpieczenia. – Usłyszała głos Sary. – Płacę gotówką. Oczywiście, że moja mama wie. Lekarz mnie przyjmie czy nie? Skrzywiła się na myśl, że Sara ją okłamała. Nagle zaczęła się zastanawiać, co ją do tego skłoniło. Czyżby skończyły jej się pigułki antykoncepcyjne? A może znów podejrzewała, że jest w ciąży? Zacisnęła mocniej palce na komórce i znów pomyślała o tym, jak bardzo się różniły. Jakie to smutne, że nie mogły się dzielić informacjami – o wilkołakach, o seksie. – Kylie – odezwała się Sara. – Muszę kończyć. – Dobra. Na razie. – Kylie odłożyła telefon na stolik nocny. Kiedy podniosła głowę, ujrzała siedzącą na łóżku zjawę. Była niesamowicie smutna. Kylie chciała coś powiedzieć, ale duch zniknął.

– Cudownie – jęknęła. – Komunikacja z duchami jest prawie równie beznadziejna jak ze starymi przyjaciółmi. *** Tego wieczora o jedenastej trzydzieści Kylie poszła z Dellą i Mirandą na ognisko. Serce waliło jej na myśl o tym, co się zdarzy, lub nie, tego wieczora, ale nie okazywała tego. Oczywiście Della wiedziała, co jej przyjaciółka czuła, bo wciąż spoglądała na nią z olbrzymim współczuciem. Kiedy dotarły na polanę, Kylie zauważyła stojącego z czterema innymi elfami Dereka. Spojrzał na nią. W świetle księżyca wiedziała w jego oczach niepokój. On na pewno też czuł jej lęk. Zatrzymała się i poprosiła przyjaciółki, by ją zostawiły, bo chciała porozmawiać z Derekiem. Dziewczyny odeszły. Czekała, aż Derek podejdzie do niej i dotknie ją uspokajająco. Naprawdę nie zaszkodziłaby jej odrobina spokoju, nie mówiąc już o jego dotknięciu. Spojrzał na nią, ale nie podszedł, tylko znów odwrócił się do przyjaciół. I wtedy zrozumiała, jak teraz będzie wyglądać ich znajomość. Najwyraźniej bycie „tylko przyjaciółmi” oznaczało koniec pocałunków i dotyku. W pierwszej chwili chciała do niego podejść i błagać, by przestał z tymi głupotami. W następnej nie zamierzała już błagać. Złość przydusiła strach. I chociaż wiedziała, że Derek miał trochę racji, bo na początku to rzeczywiście to kwestia Lucasa sprawiała, że nie chciała z nim chodzić, to czy nie ufał jej na tyle, by wiedzieć, że by go nie zdradziła? Jego brak wiary sprawił, że ogarnęła ją wściekłość. Okropna wściekłość. Możliwe oczywiście, że wynikało to z niekontrolowanej agresji wilkołaków, ale i tak to czuła. I znów stwierdziła, że wściekłość jest lepsza od bólu, a już zdecydowanie bardziej jej odpowiadała niż strach, więc trzymała się tego uczucia z nadzieją, że Derek je odczyta. Podeszła nawet bliżej, żeby mógł to poczuć. Wiedziała, że zadziałało, gdy odwrócił się do niej i spojrzał jej w oczy. Nie mrugała, nie odwróciła głowy, chciała się upewnić, że odczytał jej złość. Zmarszczył brwi i odszedł, chcąc się pewnie odsunąć poza zasięg jej uczuć. I chociaż miała ochotę za nim iść i męczyć go swoimi uczuciami, to tego nie zrobiła. „Odejdź”. Serce jej się ścisnęło, gdy ból zagłuszył złość. „I pamiętaj, że to nie ja tak zadecydowałam”. Odetchnęła głęboko i rozejrzała się wokół. W końcu dostrzegła kogoś, kto wyglądał na prawie tak nieszczęśliwego, jak czuła się ona. Perry stał samotnie, oparty o drzewo, i obserwował Mirandę rozmawiającą wesoło z kilkoma chłopakami, wśród których był Kevin. Jako że nieszczęścia chodzą parami, postanowiła przyłączyć się do Perry’ego. Chłopak prychnął na jej widok. – Co? Znów będziesz mi tłumaczyć, jak bardzo mnie lubi? – Nie – odparła. – Doszłam do wniosku, że wszystko, co jest związane z płcią przeciwną, powinno być zakazane. Perry popatrzył na nią brązowymi oczami. – Kłopoty w raju? – Tak. Westchnął. – Może powinniśmy zacząć ze sobą chodzić i dać nauczkę kilku osobom? – Chyba w twoich snach – odrzekła. – Nawet tam nie. – Zmarszczył brwi. – Jedyna dziewczyna, która pojawia się ostatnio w moich snach, to ta, która jest tak zajęta flirtowaniem ze wszystkimi, że nawet nie może się ze

mną przywitać. Spojrzała na Perry’ego zszokowana. – Nie wierzę własnym uszom. – Skąd ten pomysł, że to Miranda powinna się do niego odezwać, skoro to on z nią zerwał? Zupełnie jak Derek. Nim zdążyła coś na ten temat powiedzieć, Luis, wilkołak prowadzący spotkanie, poprosił o uwagę. Złość na Perry’ego i Dereka zniknęła, a ją znów ogarnął strach. Serce jej waliło. Czuła na skórze promienie księżyca, jakby to było słońce. Skóra jej cierpła i z trudem pohamowała się, by nie spojrzeć na księżyc i nie krzyknąć, by przestał. – To nie jest takie straszne, jak myślisz – powiedział Perry. Spojrzała mu w oczy. – Czy wszyscy wiedzą, co się ze mną dzieje? – Mniej więcej. – Tym razem patrzyły na nią błękitne oczy. – To nic złego. Podeszli bliżej miejsca, gdzie miała się odbyć ceremonia. Spojrzała na Perry’ego, wdzięczna za jego szczerą troskę. – Nie sądziłam, że zmiennokształtni i wilkołaki to to samo. – Bo to nie to samo – odparł. – Ale wszyscy się przemieniamy, a ja sporo o tym z innymi rozmawiałem. Wszyscy mówią to samo. To nic takiego. Trochę jak skurcz. Przygryzła policzek, myśląc o tym, że Lucas określił to tak samo. Niestety, nigdy nie przepadała za skurczami. Nagle przyszło jej do głowy z tysiąc pytań. Dlaczego nie miała więcej odpowiedzi? Poczuła, jak serce jej staje, potem znów zaczyna bić, a potem łopocze się jak motyl w siatce. Przełknęła z trudem i rozejrzała się za Fredericką. – A będę wiedziała, kim jestem? – zapytała Perry’ego. Chociaż nigdzie nie dostrzegła wilczycy, nie była w stanie nabrać powietrza. – Oczywiście. – Spojrzał jej przez ramię. Przeraziła się, że dostrzegł Frederickę. – Wszystko w porządku? – usłyszała uspokajający głos Holiday. Odwróciła się w chwili, gdy Holiday skinęła na Perry’ego, by się odsunął. Kylie się nachyliła i z trudem wydusiła prawdę. – Jestem kompletnie przerażona. Nie jestem na to gotowa. – Oczy ją zapiekły. – Nic ci nie będzie. Nie sądzę nawet… – Holiday nie dokończyła zdania, tylko położyła rękę na ramieniu Kylie i sprawiła, że większość strachu zniknęła. – Chodź, stanę obok ciebie. Podeszły do kręgu ludzi, podobnego do tego z ceremonii wampirów. Luis stał pośrodku, a w rękach trzymał czaszkę. Nie była to czaszka ludzka, raczej wilcza. Uniósł ją nad głowę tak, że rozświetlił ją księżyc. Zaczął opowiadać historię pierwszego wilkołaka, a potem wyrecytował dary typowe dla jego gatunku, ale Kylie nie słuchała. Nic nie było takie, jak trzeba. Spojrzała na księżyc i była pewna, że ujrzała tam mężczyznę, który puścił do niej oko. A potem zauważyła, że spora część obozowiczów odchodzi. Wilkołaki. Spojrzała pytająco na Holiday. – Większość nie chce się przemieniać przy wszystkich – wyjaśniła jej komendantka. Kylie im się nie dziwiła. Sama też nie chciała tego robić. Czy spadną z niej ubrania? Czy zaczną jej rosnąć włosy na całym ciele? Miała ochotę uciec, ale akurat w tym momencie Luis przestał mówić, a z jego ust wydobył się przerażający ryk. Z lasu dobiegały podobne krzyki tych, którzy też się przemieniali. Kylie zabrakło tchu. Nie mogła się ruszyć. Nie chciała tego słuchać, nie chciała na to patrzeć, ale zupełnie jak wtedy, gdy mijasz wypadek na drodze, nie mogła odwrócić wzroku. Luis opadł na ziemię. Plecy mu się wygięły, a odgłosy, coś pomiędzy jękiem a warknięciem, nie ustawały. Zupełnie jak w jakimś horrorze. Obserwowała, jak jego ciało

wygina się w nieludzki sposób. Odgiął głowę do tyłu, jakby zaraz miał sobie złamać kark. Szczęka mu urosła, policzki się wydłużyły, a w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była twarz młodego mężczyzny, pojawił się wilczy pysk. A potem futro. Kylie ścisnęło się serce. Skóra ją mrowiła. Żołądek się skręcił. O Boże! Coś się z nią działo.

LG

Rozdział 26 Kylie czuła się tak, jakby krew jej się zagotowała. Patrzyła, jak Luis przybiera postać wilka i ucieka do lasu. A potem wszyscy odwrócili się i spojrzeli na nią. Obserwowali. Czekali. Spojrzała na Holiday. – Muszę… zostać sama. – I odeszła. Nie biegła, nie chciała zwracać na siebie jeszcze większej uwagi, ale szła szybko, bojąc się, że za moment te przerażające jęki zaczną wydobywać się z jej gardła. Dotarła do lasu, po czym puściła się biegiem. Gnała z niesamowitą prędkością, wymijała drzewa, przeskakiwała nad zwalonymi pniakami, unikała gałęzi. Nie wiedziała, jak długo biegła. Kiedy wreszcie straciła oddech i całą energię, trzęsąc się, padła na ziemię. Wciąż z trudem łapiąc powietrze, spojrzała na swoje dłonie. Dotknęła twarzy, by się upewnić, że nie zaczęła się przemieniać. Ale nie. Zamknęła oczy i próbowała powstrzymać uczucie cierpnącej skóry. I wtedy to usłyszała. Niski, bardzo złowieszczy warkot. Otworzyła oczy i ujrzała, jak skrada się do niej wilk. Prawie biały, z odrobiną szarości i brązu. Oczy lśniły mu złoto. Uniósł górną wargę, odsłaniając ostre zęby. To nie był zwykły wilk. To był wilkołak. Próbowała wstać, ale jej mięśnie odmówiły posłuszeństwa. Wilk najwyraźniej zauważył jej słabość. Przyjął jeszcze bardziej agresywną postawę. Zjeżył futro na grzebiecie, a gdy spojrzała mu w oczy, rozpoznała go. Wiedziała, że to Fredericka. Wilczyca warknęła głośniej i zaatakowała. Zdołała poderwać się na nogi, gotowa do ucieczki, gdy drugi wilk, jeszcze większy od Fredericki, wyskoczył spomiędzy drzew. W pierwszej chwili sądziła, że teraz rzucą się na nią oba, ale ten drugi, ciemnoszary, o jaśniejszych oczach, obrócił się i warknął na wilczycę. Wilki zaczęły na siebie warczeć i podchodzić coraz bliżej. Kiedy usłyszała zgrzyt zębów, uznała, że to doskonały moment na ucieczkę, i ruszyła przez las. Biegła, już nie tak szybko jak wcześniej, bo straciła większość sił, ale wciąż zmuszała się od wysiłku i nie zatrzymała się, dopóki nie dotarła do swojego domku. Osunęła się na schodki ganku i z trudem nabrała powietrza. Kiedy znów spojrzała na las, ujrzała wpatrzone w siebie jasnozłote oczy. Rozpoznała go. Nie wiedziała czemu, ale było to dla niej oczywiste. „Lucas wrócił”. Następnego ranka obudził ją tradycyjny chłód. Jęknęła, obróciła się na brzuch i spojrzała na zegarek, nie mogąc uwierzyć, że to już świt. Była czwarta pięćdziesiąt dziewięć. Duch jak zwykle był punktualny. To było niesprawiedliwe, i to nie tylko dlatego, że nie miała ochoty na spotkanie z Lucasem. Przecież ledwie przyłożyła głowę do poduszki. Jeszcze nigdy trzy godziny nie minęły jej tak szybko. Położyła się dopiero o drugiej nad ranem. Kiedy wpadła do domku po tym, jak ujrzała Lucasa, Holiday już na nią czekała, by się upewnić, że nic jej nie jest. Della i Miranda siedziały z nią przy kuchennym stole, a wszystkie trzy miały ponure miny. Jej współlokatorki zdawały się zszokowane jej widokiem, natomiast Holiday już nie. Na myśl o tym zaczęła mieć pewne podejrzenia. Czy Holiday wiedziała

o czymś, czego jej nie mówiła? Kylie kochała Holiday, ale jej wiara w samoodkrywanie i w to, że każdy sam musi odnaleźć odpowiedzi na gnębiące go pytania, doprowadzała ją do szału. Chłód w pokoju przywrócił ją do rzeczywistości. – Musisz ją uratować. Tak à propos doprowadzania do szału… Jęknęła i usiadła. Duch stał u stóp łóżka. Kylie poczuła słodkawy zapach krwi, nim jeszcze zauważyła, że zjawa znów była w swojej zakrwawionej sukni. Duch spojrzał na nią, po czym złapał się za brzuch, jakby miał zwymiotować. – Jeśli chcesz rzygać – powiedziała Kylie – to odsuń się od łóżka, dobra? Chłodny, nieczuły ton jej głosu uderzył ją niczym policzek. – Przepraszam – wyszeptała. – Po prostu… próbuję to zrozumieć i strasznie mnie denerwuje, że nie mogę. Duch położył dłoń na stopie Kylie. Mimo koca, poczuła lodowaty uścisk. – Możesz to zatrzymać. Proszę, zatrzymaj to. – Ale co mam zatrzymać? Czy to się już zaczęło? – zapytała, a serce jej się ścisnęło. Czy ktoś, kogo kochała, już cierpiał? Został porwany i był torturowany przez Krwawych Braci albo coś jeszcze gorszego? – Cholera, odpowiadaj! – krzyknęła. – Albo chociaż daj mi wizję, którą zrozumiem. Nie obchodzi mnie, jak straszna będzie, po prostu to zrób. Ta z pogrzebem nie miała sensu. Duch zniknął, a wraz z nim chłód jego dotyku. A potem Kylie poczuła, jak z miejsca, którego dotknęła zjawa, po jej nodze rozlewa się ciepło. Przyłożyła dłoń do stopy. Po dotyku Daniela nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego. Czy to miało coś oznaczać? Ogarnęła ją złość, a wtedy usłyszała szum spływającej wody. Czyżby anioły śmierci mówiły jej, że będzie dobrze? Zapiszczał telefon, informując ją, że ma wiadomości. Były trzy. Jedna od prywatnego detektywa, jedna od Sary i jedna od mamy. Przypomniała sobie o strachu, że to coś mogło już się zacząć, i nie przejmując się zupełnie godziną, zadzwoniła do matki. *** O ósmej rano Kylie usiadła do śniadania z Dellą i Mirandą, rozmyślnie nie rozglądając się wokół, bo bała się, że go zobaczy. A może raczej ich. Tak samo jak nie miała ochoty widzieć Dereka, nie spieszyło jej się do spotkania z Lucasem. Zachowanie Dereka poprzedniego wieczora wciąż ją bolało. Och, wiedziała, że jeszcze kilka tygodni temu to ona go unikała, ale wtedy było inaczej. Nie unikała go, bo nie chciała z nim być. Unikała go, bo tak bardzo chciała z nim być. Wpatrując się w lekko ściętą jajecznicę, która była równie apetyczna jak truchło przy drodze, pomyślała o porannej rozmowie z mamą. Nie była pewna, czy jej matka uwierzyła w stwierdzenie „miałam zły sen i nie spojrzałam na zegarek”, ale kiedy powiedziała, że ostatnio też miewa okropne sny, zaczęła się zastanawiać, czy to nie z powodu wymazywania. Czy jej mama miała koszmary o tym, co widziała w Wodospadach Cienia? Nagle poczuła, jak włoski na karku stają jej dęba. Nie odwracając się nawet, wiedziała, że ktoś jej się przypatruje. Nie mogła się oprzeć i spojrzała przez ramię. No jasne. Fredericka. Kiedy znów rozejrzała się po sali, jej wzrok zatrzymał się na Dereku. W jego oczach widziała niepokój i zainteresowanie, ale nie takie, by do niej podszedł. Czy nie czuł, jak bardzo

go potrzebowała? Odwróciła wzrok i trafiła na błękitne oczy. Piękne błękitne oczy, które przypominały jej dzieciństwo i próby znalezienia skrytych w chmurach słoni. Lucas spojrzał na drzwi i skinął głową, jakby prosząc ją o spotkanie na zewnątrz. Musiała się zebrać na odwagę, by zrobić to, na co się zdecydowała. Wzięła widelec i zaczęła pakować sobie jedzenie do ust tak, jakby była zbyt głodna, aby wyjść. Tak, wolała jeść zimne truchło jajecznicy niż rozmawiać z Lucasem. Po prostu nie była gotowa na rozmowę o nim ani o snach. A do tego dochodził fakt, że wyjście ze stołówki z Lucasem na pewno sprawiłoby przykrość Derekowi, a ona nie chciała mu tego robić, nawet jeśli on nie przejmował się, że robi jej krzywdę. Po plastyce wróciła do domku wykonać dwa telefony. Usiadła przy komputerze i sięgnęła po mysz, by odnaleźć numer telefonu do swoich dziadków. Zaczęła się zastanawiać, do kogo zadzwonić najpierw. Do prywatnego detektywa czy do nich? W końcu zdecydowała, że do dziadków. Nie miała bladego pojęcia, co im powie. Jak przekazać komuś informację, że jest się jego zaginioną wnuczką? A właściwie nie całkiem wnuczką, bo wie się, że ich zmarły syn był adoptowany? No pięknie, po prostu bułka z masłem. Kiedy komputer się obudził, na ekranie pojawiła się lista wypadków samochodowych z okolic Springville, domu Delli. Kylie zrobiło się ciężko na sercu, gdy pomyślała, że jej przyjaciółka wciąż podejrzewa, że mogła zrobić coś okropnego podczas swojej pierwszej przemiany. Spojrzała na zamknięte drzwi pokoju Delli. Wampirzyca często wracała po lunchu do domku i ucinała sobie drzemkę. Otworzyła kolejne okno i zaczęła szukać telefonu do Kenta B. Brightena w Gladlock, w Teksasie. Wciąż nie wiedząc, co powie, wykręciła numer, póki miała odwagę. Rozległ się jeden sygnał. Drugi. Trzeci. W końcu włączyła się automatyczna sekretarka. – Hej, dodzwoniłeś się do państwa Brightenów. Nie ma nas teraz w domu, ale jeśli… – zabrzmiało nagranie. Wciąż żyli. Serce aż jej podskoczyło. Usłyszała sygnał. Pora na decyzję. Zostawić wiadomość? Nie zostawiać? Rozłączyła się. Dziesięć oddechów i trzydzieści sekund później zadzwoniła do detektywa. Znów włączyła się automatyczna sekretarka, ale tym razem zostawiła wiadomość z informacją, że zdobyła imiona i numer telefonu rodziców adopcyjnych Daniela. Rozważając, czy chciałaby się z nimi spotkać, nagle doszła do wniosku, że właściwie chciałaby ich poznać nie tylko ze względu na prawdziwych rodziców Daniela. Miło byłoby dowiedzieć się czegoś więcej o swoim tacie. Zamknęła okno i wtedy pojawiło się inne. Tym razem z dwoma artykułami o dwóch różnych wypadkach drogowych, w których osoby poniosły śmierć. Zaczęła je czytać. Jeden dotyczył mężczyzny pod pięćdziesiątkę, a drugi… Kylie ścisnęło się serce. Kobiety i sześciomiesięcznej dziewczynki. Jak Della mogła sądzić, że byłaby zdolna do czegoś tak okropnego? Rozległo się pukanie do drzwi, a ją ogarnęło przerażenie. Czy to Lucas? A może znów Fredericka? Rozejrzała się po pokoju z nadzieją, że Łapek gdzieś się skrył. Tym razem pukanie było głośniejsze.

– Kylie? – za drzwiami zadudnił niski głos Burnetta. – Wejdź – zawołała, wiedząc, że ją słyszał. Otworzył drzwi i podszedł do kuchennego stołu. Natychmiast zaniepokoiła się, po co przyszedł. Chyba nie chciał wyciągnąć od niej więcej informacji o Holiday? Jeśli tak, to się zawiedzie. Skinął w stronę krzesła. – Mogę usiąść? – Oczywiście. – A potem, nie mogąc się pohamować, wyjąkała. – Jeśli chodzi o Holiday, to… Uniósł rękę. – Nie chodzi o Holiday. – Skrzywił się. – Chociaż muszę przyznać, że wciąż jest dla mnie zagadką. – Może gdyby Selynn nie kręciła się tu ciągle… – Kylie zamknęła usta, uświadamiając sobie, że znów to robi. – Selynn jest tu z rozkazu JBF, więc nie mogę jej odesłać. Ale dziś wyjeżdża. Nie widziała wilkołaczycy od wypadku nad jeziorem, ale słyszała, że wciąż jest w obozie. Ktoś mówił, że jest tu z powodu wypadku z wampirem wyrzutkiem. A skoro wyjeżdżała… czy to znaczyło, że złapali… – Czy coś się stało? Złapaliście go? – Pomyślała o dwóch zabitych dziewczynach i ogarnął ją smutek. Burnett oparł się na krześle. – Właśnie po to przyszedłem. Dostałem informację, że Rada Wampirów go złapała. Zajmą się tym. – Jak to się zajmą? – zapytała. – Właśnie tak. Zajmą się tym. – Będzie proces… albo coś w tym guście? – Czy będzie musiała zeznawać? Burnett spojrzał na nią, jakby przypomniał sobie o swojej obietnicy, że facet zostanie ukarany. – Właściwie nie proces. Rada Wampirów zadecyduje o jego losie, ale… zapewnili mnie, że nie puszczają płazem zabijania zwykłych ludzi. Starała się nie zastanawiać się za bardzo, jaki los go czekał. To mogło zmniejszyć jej ulgę na myśl o tym, że już więcej nie zobaczy tego bandyty. Ale ile ulgi jej to przyniesie? Czy to zdarzenie miało związek z ostrzeżeniem ducha? Czy ktoś, kogo kochała, wciąż był w niebezpieczeństwie? Spuściła wzrok, rozważając słowa Burnetta i zastanawiając się nad dalszymi pytaniami. Kiedy uniosła głowę, mężczyzna wpatrywał się w ekran komputera. – Co to? – zapytał ponuro. Nie chcąc, aby podejrzewał Dellę o tak straszną zbrodnię, złapała mysz i zamknęła okno. – Nic. – Poniewczasie przypomniała sobie, że wiedział, gdy kłamała. A nawet gdyby nie wiedział, to jej żałosna próba ukrycia tematu powiedziałaby mu prawdę. Spojrzał jej w oczy. – Kylie, nie rób tego. – Czego? – zapytała, nie wiedząc, co miał na myśli. – Powiedz, że nie przeglądasz informacji o wypadkach samochodowych, szukając wypadków z czerwonym kodem. Czerwony kod. Kylie przypomniała sobie, że tak JBF określało wypadki, które stanowiły przykrywkę do ukrycia zabójstw popełnionych przez nadnaturalnych. Znów spojrzała na pusty

ekran. – Czyli… któryś z tych wypadków to przykrywka z czerwonym kodem? – By ukryć morderstwo dokonane przez wampira? Jak to, o co posądzała się Della? Przekrzywił głowę i zaczął jej się przyglądać. – Skoro nie ty to sprawdzasz, to kto? „O cholera”, pomyślała. „Co powiedzieć? Co powiedzieć? Nie mogę skłamać, bo się zorientuje”. – Della? – zapytał. – Nie. – Skłamała bez zastanowienia. Zamknął oczy. – Proszę. – Nawet nie wiedziała, o co go prosi. Otworzył ciemne oczy i spojrzał na nią. – Nie mogła tego zrobić – powiedziała. – Ona jest dobra. Burnett spojrzał na drzwi prowadzące do sypialni Delli. Położył jej dłoń na ramieniu, uścisnął lekko i wyszedł bez słowa. Dwie sekundy po jego wyjściu z sypialni wyszła Della. Kylie miała łzy w oczach. – Nie przejmuj się. – Della wyglądała na przerażoną. – I tak miałam mu powiedzieć. Skierowała się do wyjścia, jakby chciała odnaleźć Burnetta. – Nie mogłaś tego zrobić – zawołała Kylie. Della spojrzała przez ramię. W jej oczach lśniły łzy. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. *** Kylie siedziała bez ruchu przez pół godziny, odrętwiała z poczucia winy. Gdyby nie czytała tych artykułów, gdy wszedł Burnett, to nic by się nie stało. W tym momencie doszła do wniosku, że nie może tak siedzieć. Musiała coś zrobić. Wypadła z domku i pognała do biura, w którym spodziewała się zastać Burnetta i Dellę. Jako że wszyscy byli w tym czasie na różnych zajęciach, ścieżka była pusta. Nie uszła daleko, gdy poczuła, że ktoś ją obserwuje, ale była zbyt zaprzątnięta myślami o Delli, by się tym przejąć. Dobiegła do wylotu ścieżki i wtedy zobaczyła, jak samochód Burnetta, z Dellą w środku, wyjeżdża z parkingu. – Nie… – Spokojnie – odezwała się zza jej pleców Holiday. Odwróciła się, a ponieważ na twarzy Holiday malował się ten sam niepokój, który czuła, wiedziała, że Holiday została o wszystkim poinformowana. – To moja wina. – Poczucie winy sprawiło, że z trudem łapała powietrze. Holiday zaprowadziła ją do biura, a tam przytuliła. – Spokojnie – powtórzyła, wysyłając jej spokój w uścisku. – Gdzie ją zabrał? – Kylie z trudem przełknęła ślinę. – Do biura JBF przeprowadzić pewne testy. DNA i ślady zębów. – Czyli któryś z tych wypadków to był czerwony kod? – Oba – odparła Holiday. Serce Kylie ścisnęło się w harmonijkę. – Wszystko w porządku? – Od drzwi dobiegł ich męski głos. O framugę opierał się Lucas. W jego oczach widać było niepokój.

– Tak. – Holiday skinęła, aby wyszedł. Nie ruszył się. – Nic ci nie jest? – zapytał Kylie, jakby musiał to usłyszeć od niej. Jeszcze nie miała okazji się do niego odezwać po powrocie i z jakichś przyczyn teraz też nie mogła wykrztusić słowa. Zdołała tylko skinąć głową. Odszedł, ale był wyraźnie zaniepokojony. Holiday posadziła Kylie na kanapie i usiadła obok. – Naprawdę, wszystko będzie dobrze. – Przyłożyła dłoń do pleców Kylie, a tę ogarnęło pocieszające ciepło. Ale nie opuszczała jej wizja Delli o przerażonych oczach. Della i strach nie pasowały do siebie. Della była silna, dumna i zdecydowanie zbyt dobra, by kogoś skrzywdzić. – Ona tego nie zrobiła – zwróciła się do komendantki. – To głupie, że każą jej robić te testy. – To Della chciała je zrobić. Musi mieć pewność. – Ale ona tego nie zrobiła – powtórzyła, stwierdziwszy, że Holiday nie przyznała jej racji. – Mamy taką nadzieję, Kylie. Ale jeśli to zrobiła, to są pewne okoliczności łagodzące. Przechodziła przemianę. JBF na pewno przymknie na to oko. Kylie aż się skrzywiła na te słowa. Nie wiedziała, co bardziej ją niepokoiło: to że Holiday mogła uwierzyć, iż Della dopuściła się takiej zbrodni, czy to, że świeżo przemienione wampiry mogły zabijać niewinnych ludzi i nie ponosiły za to kary. *** Trzy godziny później Holiday zadzwoniła powiedzieć Kylie, że Della niedługo wróci. Pozwoliła jej i Mirandzie wziąć wolne na resztę popołudnia i poczekać na przyjaciółkę. I tak właśnie obie zrobiły. Siedziały w kuchni i czekały. Kylie kręciła puszką dietetycznej coli. Miranda w ogóle się nie ruszała. – Ona tego nie zrobiła – powtarzała wciąż. – Jak mogą w ogóle zakładać, że to możliwe? Miranda jęknęła, jakby miała już dość słuchania Kylie. – Ten świat jest inny niż ten, w którym żyłaś dotychczas. Tutaj dzieją się różne rzeczy. Złe rzeczy. Nastoletnie dziewczyny giną. Koty są zmieniane w skunksy. Wilkołaki przychodzą do twojego domku i próbują cię zabić. A kiedy wampir przemienia się po raz pierwszy, to… to czasem robi rzeczy, których świadomie nigdy by nie zrobił. – Uważasz, że ona to zrobiła! – zawołała z oburzeniem Kylie. – Nie wiem – odparła Miranda. – Ale nawet jeśli, to nie jej wina i nie przestanę jej kochać. I ty też nie powinnaś! Ona cię ubóstwia. Jeśli się od niej odwrócisz, to to ją zabije. Na samą myśl, że Della mogła zrobić coś tak okropnego, Kylie napłynęły do oczu łzy, ale w głębi serca wiedziała, że nawet gdyby tak było, to nie odwróci się od przyjaciółki. Dziesięć minut później do domku weszła Della. Miała czerwone oczy. – Te ugryzienia nie były moje. Odciski palców też nie. Twarz Kylie rozciągnęła się w uśmiechu. – Mówiłam! Z ciemnych oczu Delli pociekły łzy. – Uważają, że to Chan zrobił. Miranda spojrzała na przyjaciółki. – Kim jest Chan? – Moim kuzynem – odparła Della, nie próbując już tego ukrywać. – Pomagał mi podczas

przemiany. Nie musiał, a jednak to zrobił. – Och… – Miranda powiedziała tylko tyle. – A teraz chcą, żebym ustaliła, czy to zrobił – mówiła dalej Della. – Mam zostać tajną agentką i uzyskać dowód jego winy. – Czknęła. – Ale on pomógł mi wtedy, kiedy nie było przy mnie nikogo, a teraz ja mam… – Odmów im – powiedziała Kylie. – JBF się nie odmawia. – Della odetchnęła głęboko. – Poza tym… pokazali mi zdjęcia. – W oczach Delli zalśnił smutek. – Tam było dziecko. To było straszne. Jeśli on to zrobił, to trzeba go powstrzymać, nim zrobi to jeszcze komuś. Nie mogłabym żyć, gdybym do tego dopuściła. *** Tego wieczora Kylie poszła na obowiązkowe zebranie, ponieważ znów ktoś majstrował przy alarmie przeciwwłamaniowym. Zdaniem Burnetta ktoś go wyłączył. Nie wiadomo tylko, czy ktoś zrobił to z zewnątrz, czy od wewnątrz. Ale wampir zamierzał to ustalić. Kylie zaczęła się zastanawiać, czy odczucie, że ktoś ją obserwuje, związane było z wyłączonym alarmem, bo teraz, kiedy ktoś go pilnował, nie czuła nic, może poza większym poczuciem bezpieczeństwa. Po spotkaniu poszła sama do domku i właśnie wchodziła na pierwszy stopień schodków prowadzących na ganek, gdy usłyszała jakiś dźwięk. No to tyle jeśli chodzi o poczucie bezpieczeństwa. Serce jej waliło. Odwróciła się. Natychmiast pomyślała o Frederice. – Jak sądzisz, jak długo możesz unikać rozmowy ze mną? – Lucas wskoczył na ganek. Kylie podeszła bliżej do żarówki nad drzwiami, gdzie kłębiły się owady, i spojrzała na zegarek. – Wygląda na to, że najwyżej dwanaście godzin. Była punkt dziewiąta. W ciągu dnia, gdy zobaczyła go w biurze, była zbyt przejęta kwestią Delli, by zastanawiać się nad Lucasem i snami. Ale nie teraz. Odsunęła się od światła z nadzieją, że wilkołak nie zauważył jej rumieńca. – A więc przyznajesz, że mnie unikałaś? – W jego niskim głosie słychać było wesołość. A to wcale jej się nie podobało. Na moment spojrzała mu w oczy. – Zaprzeczyłabym, ale i tak byś nie uwierzył – powiedziała i dodała w myślach: „A poza tym unikanie tego, co krępujące, jest moją specjalnością”. Natychmiast przypomniała sobie, jak przyznała Holiday, że rozmowa z ojcem sprawiła, iż poczuła się lepiej. Czy nadzieja, że to samo będzie gdy porozmawia z Lucasem, była płonna? Posłała jeszcze jedno tęskne spojrzenie w stronę drzwi domku i stwierdziła, że musi to zrobić. Porozmawiać z nim i mieć to z głowy. – Skoro nie zaprzeczasz, to czy mogę żywić nadzieję, że wyjaśnisz mi, jaki jest powód twojego postępowania? Uniosła głowę i chociaż ponad wszystko miała nadzieję, że on nie wie o snach, jakoś nie mogła w to uwierzyć. Najwyraźniej dużo lepiej szło jej unikanie niż zaprzeczanie. – Powody – odparła. – Co? – Podszedł bliżej, a ją owionął jego charakterystyczny leśny zapach. – Mam więcej niż jeden powód. – Dobrze. – Ujął pasmo jej włosów i zaczął je pocierać w palcach. – Powiedz mi, jakie to powody. Wyciągnęła włosy z jego dłoni i cofnęła się o krok.

LG

– Powiedzieć ci? I pozbawić cię przyjemności rozwikłania tej zagadki? – Chciała, aby zabrzmiało to szorstko, ale najwyraźniej coś jej nie wyszło, bo się roześmiał. Skrzywiła się. Spoważniał. – No dobrze, zgaduję, że zaczynasz odkrywać swoje dary. Na przykład kreowanie snów. Zarumieniła się, ale nie odwróciła wzroku. – Teraz, kiedy to rozumiem, nie będę już sprawiać problemów. – Modliła się, by to była prawda. Holiday powiedziała, że będzie miała nad tym większą władzę. A to na pewno znaczyło, że mogła to wyłączyć. Boże, miała nadzieję, że tak będzie. Przyjrzał się jej uważnie. – Szkoda. – Znów ten flirciarski ton. Spojrzała na drzwi. Powiedziała to, co miała do powiedzenia, prawda? Kiedy sięgnęła do klamki, złapał ją za rękę. Nie zrobił tego brutalnie, ani trochę. Jego dotyk był delikatny i to właśnie kazało jej się zastanowić. Miała okropny dzień, ale pamiętała, jak zdawał się niepokoić o nią w biurze. – Zostań jeszcze chwilę, proszę. Wciąż wpatrywała się w drzwi, doskonale świadoma tego, że nie wypuścił jej ręki. Świadoma, że jego dotyk sprawiał jej przyjemność. – Więc jakie są inne powody? – zapytał. Kiedy nie odpowiedziała, mówił dalej. – Dlaczego jesteś na mnie taka zła? I nie zaprzeczaj. Może i nie umiem odczytywać emocji, jak… jak inni… ale widzę to w twoich oczach. Nie pytała, kogo rozumiał przez „innych”. Musiał słyszeć o niej i Dereku. I dobrze. Ale z drugiej strony to, co słyszał, było już nieaktualne. Derek to zakończył. Uścisnął jej rękę troszkę mocniej. – Powiedz, czemu jesteś zła, żebyśmy mogli o tym zapomnieć. Na czubku języka miała jedno słowo. „Fredericka”. Ale przyznanie, że denerwowało ją to, iż był z Fredericką, oznaczałoby, że interesowała się nim w kontekście damsko-męskim. A tego nie chciała przed nim przyznać. Nie chciała nawet przed sobą samą. I to nawet nie była prawda. Była po prostu zagubiona. – Jestem zmęczona. – Spojrzała na niego. Jego niebieskie oczy lśniły w złotym świetle lampki. Wciąż trzymał ją za rękę, zaczął gładzić kciukiem jej skórę. – Dostałaś moje listy, prawda? – Tak. – Jeśli to te sny tak cię zdenerwowały, to ja nie… – Wiem, to byłam ja, nie ty. – Zabrała rękę. Uniósł brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. – No, niezupełnie – powiedział, jakby to wyznanie wiele go kosztowało. – Nie ten pierwszy sen. To znaczy… Kiedy się zawahał, przerwała mu. – A więc to ty to zrobiłeś? Przyszedłeś do mojego snu? – Nie, nie mam takiej zdolności. Ale gdy pierwszy raz pojawiłaś się w moim śnie, ja już o tobie śniłem. – Wzruszył ramionami, jakby chciał pozbyć się poczucia winy. – Na początku nie wiedziałem, że jesteś tam naprawdę. Dopóki wszystko nie zrobiło się takie wyraźne i prawdziwe. A potem nic nie mówiłem, bo wiedziałem, że nie zdawałaś sobie sprawy z tego, co się stało. Jeśli to dlatego się denerwujesz… Pewnie powinienem przerwać ten sen, ale… to był sen. I rany, nie chciałem, aby się skończył.

Owszem, był szczery, ale ona i tak była zdenerwowana. Powinien był to przerwać. Albo przynajmniej jej o tym powiedzieć, to nie zrobiłaby tego ponownie. Z drugiej strony nie wiedziała, jak by zareagowała, gdyby jej to wtedy powiedział. W ciągu tych kilku tygodni wiele się wydarzyło. Teraz przyjmowała do wiadomości sprawy, których kiedyś nie byłaby w stanie. – Ale ten drugi sen, to byłaś tylko ty. – Uniósł brwi, jakby ta myśl napawała go radością. Zaskoczona błyskiem w jego oku, powiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy. – Jestem pewna, że ciotka Stella też śniła o Tomie Sellecku.

Rozdział 27 Spojrzał na nią zdziwiony. – Co? Tom Selleck? Zrobiło jej się wstyd. Naprawdę to powiedziała? – Próbuję powiedzieć, że to się już więcej nie powinno zdarzyć, więc po prostu o tym zapomnijmy, dobrze? – Dlaczego nie powinno się zdarzyć? – Jego powieki stały się ciężkie, nachylił się do niej odrobinę. – To oczywiste, że czujesz wobec mnie to samo, co… – Ty wobec Fredericki? – Żałowała, że nie może cofnąć tego pytania. Zmarszczył brwi i odchylił się na piętach. – To dlatego jesteś zła. Nie zaprzeczała. Nie dlatego, że nie chciała, ale dlatego, że nie sądziła, aby jej się to udało. – Posłuchaj, Fredericka i ja… – To nieważne. – Dla mnie tak. Nie dotknąłem jej, gdy nas tu nie było. Ani razu. – To nieważne, bo… to, co robicie i jak to nazywacie… to wasza sprawa. Bo ty i ja… jesteśmy tylko przyjaciółmi. – Możemy być czymś więcej – zaprotestował. – Już teraz mam wrażenie, że jesteśmy. – Nie. – Spojrzała mu prosto w oczy, mając nadzieję, że zrozumie, iż mówi serio. Odgarnął pasmo jej włosów za ucho i pogładził ją kciukiem po policzku. – Ostatnim razem, kiedy staliśmy na tym ganku, zaprosiłaś mnie do środka i myślę, że to zaproszenie dotyczyło czegoś więcej niż tylko… bycia przyjaciółmi. Pamiętała, jak tu stała, prawie błagając, by wszedł do środka, pragnąc… znacznie więcej, niż tylko jego towarzystwa. Ale to było wtedy… zanim jej uczucia wobec Dereka stały się poważniejsze. Odsunęła jego rękę od swojej twarzy. – Ale powiedziałeś nie. I miałeś rację. – Naprawdę w to wierzysz? – Delikatnie ujął jej dłoń. Tak, wierzyła, bo uciekł z Fredericką. – Ona poszła za mną, Kylie. Nie prosiłem jej o to. Odesłałbym ją, ale okazało się, że jej potrzebowałem. Próbowała zabrać rękę, ale trzymał ją mocno. – Nie chodziło mi o to, że potrzebowałem jej… tak. Odszedłem komuś pomóc. – Zamilkł na chwilę. – Nie pisałem ci o tym, bo gdyby Holiday się o tym dowiedziała, to dostałaby zawału. Mam przyrodnią siostrę. Została wciągnięta do jednego z gangów. Musiałem ją stamtąd zabrać. Nie zasługiwała na… Powinienem zająć się tym wcześniej, ale nie zrobiłem tego, bo musiałbym spotkać się z ojcem. To była moja wina i musiałem jej pomóc. I wtedy pomogła mi Fredericka. Odchyliła głowę. – Pomogła ci. Mnie próbowała zabić. Potrząsnął głową. – Wczoraj w nocy by cię nie zabiła. To był on. Wiedziała, ale gdy to powiedział, wydało jej się to bardziej rzeczywiste. – Chciała cię tylko przestraszyć – mówił dalej. – Nie lubi cię, bo wie, co wobec ciebie

czuję. – Musiałeś z nią walczyć, by ją powstrzymać. – To nic nie znaczy. W ten sposób rozwiązujemy sprawy, gdy jesteśmy w wilczej formie. Nie dyskutujemy i nie stosujemy psychologii, gdy jesteśmy w naszej naturalnej formie. – Ale wczoraj to nie był pierwszy raz. Zanim odszedłeś, wprowadziła do mojego pokoju lwa. Spochmurniał. – Co? – Wprowadziła lwa do mojego pokoju. Tego z rezerwatu. Gdyby nie Derek, mogłabym zginąć. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Nie zrobiłaby czegoś takiego. Wyrwała mu rękę z uścisku. Nie mogła uwierzyć, że bronił Fredericki. Ale dlaczego? Przyznał przecież, że uprawiał z nią seks. A potem z nią uciekł. Przeczesał palcami włosy. – Ona taka nie jest, Kylie. Wiem, że jest twarda, ale… nie znasz jej tak dobrze jak ja. – Masz rację – odparła. – Nie znam jej tak dobrze jak ty. A skoro macie ze sobą tyle wspólnego, to może pójdziesz jej poszukać i… i będziesz z nią? Bo tam jest twoje miejsce. – Ale ja jej nie chcę – odezwał się ostro. – Tylko ciebie. I tak było od kiedy… od kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową. To wszystko działo się tak szybko. Kiedy wreszcie pogodziła się z tym, że go nie ma, on nagle się zjawia i znów przewraca jej życie do góry nogami. – Powiedz, że tego nie czułaś – wyszeptał. – Powiedz, że nie czułaś tej więzi, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Czuła ją, ale miała wtedy pięć lat. Znów spojrzała mu w oczy. – Nie wiem, co myśleć, Lucas. Mówisz, że nic cię nie łączy z Fredericką, ale ona ma w tej kwestii odmienne zdanie. Może najpierw ustal, na czym z nią stoisz, zanim zaczniesz coś ze mną. – Serce jej się ścisnęło, gdy uświadomiła sobie, że właściwie to samo powiedział jej Derek. – Mówisz to tak, jakbym tego jeszcze nie próbował. Wzruszyła ramionami. – Moje życie jest w tej chwili dość skomplikowane. Gdybyś tu był przez ostatnie tygodnie, to byś o tym wiedział. Więc jak na razie możemy być przyjaciółmi. I tyle. Usłyszała głosy dobiegające ze ścieżki. Zobaczyła, jak mijają ją Derek z przyjaciółmi. Derek nawet nie spojrzał w jej stronę. Pewnie dlatego, że już ich widział. Widział i doszedł do najgorszych możliwych wniosków. Ogarnęło ją poczucie winy, ale próbowała to opanować z nadzieją, że Derek był zbyt daleko, by to wyczuć. W końcu nie robiła nic złego. Wstrzymała oddech, czekając, aż chłopcy odsuną się poza zasięg głosu. Kiedy odwróciła z powrotem głowę, stwierdziła, że Lucas się jej przygląda. – Czy to przez niego? To coś poważnego? – To nieważne. Ty i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi, Lucas. Tylko przyjaciółmi. Odwróciła się i otworzyła drzwi. W chwili, gdy zatrzasnęła mu je przed nosem, usłyszała: – Nie, jeśli sprawię, że zmienisz zdanie, Kylie Galen.

*** Następnego ranka Della uczestniczyła we wczesnym rytuale i miało jej nie być na śniadaniu. Miranda powiedziała, że też nie pójdzie. Kylie miała wrażenie, że czarownica coś knuła. Pewnie zamierzała spróbować odczarować Łapka. Już miała ją o to spytać, ale ponieważ prawie całą noc nie spała, bojąc się, że znów zacznie śnić o Lucasie, nie miała dość siły na długie rozmowy o potencjalnych metodach zdejmowania klątw. Kiedy Kylie weszła sama do stołówki, poczuła, że wszyscy na nią patrzą i była pewna, że jak dzicy ruszają brwiami, by ustalić wzór jej umysłu. Złapała tacę z ciastkiem i owocami i zaczęła się rozglądać za jakimś miejscem. Akurat tego dnia wszyscy postanowili usiąść ze swoimi. A że Kylie nie miała swojego rodzaju, a w każdym razie nie wiedziała, jaki to rodzaj, poszła do pustego stolika. Naprawdę nie wiedziała, czemu siedzenie samemu było takie okropne. Przecież coś takiego nie powinno być krępujące. Ale ta świadomość niczego nie zmieniała. Spojrzała na swoje ciastko i próbowała nie wyglądać tak żałośnie, jak się czuła. Usłyszała znajomy śmiech, podniosła głowę i zobaczyła, jak przy stoliku elfów wszyscy chichoczą. Wszyscy wydawali się tacy zadowoleni w kręgu przyjaciół. Wszyscy poza Derekiem. W jego oczach widać było ból, ale co miała zrobić? To nie ona do tego doprowadziła, tylko on. I miała wrażenie, że nawet gdyby do niego podeszła, to on by odszedł. A to by ją za bardzo zabolało. Wgryzła się w ciastko, jej ulubione, z malinami i serkiem waniliowym, ale ledwie poczuła jego smak. Przełknęła kęs i zdała sobie sprawę, że wszyscy się na nią gapią. Z tego co słyszała, jej nowy zmieniający się wzór wciąż był obiektem dyskusji. Nagle obok niej pojawiła się taca. Myśląc, że to Della wróciła wcześniej z porannych zajęć, Kylie westchnęła „dziękuję” i odwróciła się z uśmiechem. To nie była Della. Lucas się uśmiechnął. – Za co dziękujesz? – Za nic. – Już miała poprosić, żeby sobie poszedł, ale w końcu powiedziała mu przecież, że będą przyjaciółmi? A nie było przeciwwskazań, by jako przyjaciele jedli przy jednym stole. Jeśli nie liczyć pewnej wilczycy, która będzie ją chciała za to zabić. Jego oczy lśniły wesoło. – Masz tu galaretkę. – Przesunął palcem po jej wargach, a potem wsunął go do ust. – Do tego są serwetki – odparła. Sięgnęła po jedną i starannie wytarła usta. Roześmiał się. Uświadomiwszy sobie, że Derek może ich obserwować, spojrzała w jego stronę. Nie było go. A to znaczyło, że zobaczył ich i sobie poszedł. Cudownie. Znów ogarnęło ją poczucie winy, a chwilę później złość. Nie byłaby w takiej sytuacji, gdyby podszedł i z nią usiadł. Ale nie. Odetchnęła głęboko i pociągnęła duży łyk mleka, a potem spojrzała na obserwującego ją Lucasa. – Jesteś taka piękna – powiedział. Przewróciła oczami i odstawiła mleko. – Przyjaciele – zaznaczyła. – Dobra, ale i tak jesteś piękna. – Uśmiechnął się szeroko. – Nawet z wąsami od mleka. Podał jej chusteczkę i roześmiał się znowu. A potem spoważniał. – Burnett powiedział mi o tym, co się stało z Dellą. Nic jej nie będzie? – Mam nadzieję. – Nie zamierzała wchodzić w szczegóły ani wspominać o Chanie. Nie

wiedziała, co powiedział mu Burnett, ani nawet co Della mogła powiedzieć o wypadkach z czerwonego alarmu. – Słyszałem, co się stało w mieście. I o twojej mamie – dodał. – Wygląda na to, że ostatnio nie wiodło ci się najlepiej. – Nie bardzo. Ugryzł swoje ciastko, nie brudząc się ani trochę. – Słyszałem też… – oczy zalśniły mu wesoło – co twój skunks zrobił Frederice. Jestem pewien, że na to zasługiwała. – Owszem. Czy w ten sposób okazywał Kylie, że jest ważniejsza od Fredericki? Przecież nie miał między nimi wybierać. Kylie i Lucas byli tylko przyjaciółmi. I gdyby tylko nie pamiętała, jak dobrze było się z nim całować, naprawdę mogliby być przyjaciółmi. – Zdaje się, że ty też nie miałeś ostatnio najfajniej. Czy twojej siostrze nic nie będzie? Potrząsnął głową. – Myślę że nie. Na razie umieściłem ją u pewnych przyjaciół. Porozmawiam z Holiday o zapisaniu jej tutaj do szkoły. Ty się zapisujesz, prawda? Skubnęła ciastko. – Mam nadzieję. Mama powiedziała, że się nad tym zastanowi. Na myśl, co zrobi, jeśli jej mama odmówi, aż skręcił jej się żołądek. Jej miejsce było tutaj, z innymi. Rozejrzała się po stolikach, które wyglądały niczym rodziny nadnaturalnych istot. Miała nadzieję, że niedługo się dowie, do którego stołu należy. Ten świat jest inny niż ten, w którym żyłaś dotychczas. Przypomniała sobie słowa Mirandy. Tak, to był inny świat. Mroczny i czasem niebezpieczny, ale teraz to był jej świat.

Rozdział 28 Jak mam to powstrzymać? – Kylie, wykończona brakiem snu, zadała to pytanie o drugiej popołudniu, opadając na krzesło naprzeciwko Holiday. – Mam już serdecznie dość tego cholernego śnienia. Holiday oparła się wygodnie i wydęła usta. – Ten dar jest zbyt wyjątkowy, by nazywać go cholernym. I nie możesz go powstrzymać, ale dzięki ćwiczeniom możesz zacząć go kontrolować. – No dobra, to jak się kontroluje to dziadostwo? Holiday się zaśmiała. – Nie czułaś, że przemieszczasz się w świecie snów? – Masz na myśli uczucie lotu? – Tak. – Jasne, ale czasem budzę się dopiero gdy jestem w śnie. – Dobra, oto co zrobisz. Przed zaśnięciem… – Holiday przedstawiła jej serię metod na wybudzanie się ze snu. Nie obiecywała, że dzięki temu Kylie będzie kontrolować sny, ale był to jakiś początek. Zaczęły dyskutować nad kwestią ducha, gdy zadzwonił telefon Holiday. Komendantka złapała komórkę i sprawdziła, kto dzwoni. Oczy jej zalśniły. – Muszę… to odebrać. Poczekasz kilka minut? Kylie zaczęła wstawać, ale Holiday poderwała się z krzesła i ruszyła do drzwi. – Dzień dobry, panie Eastman. Holiday zamknęła za sobą drzwi. Kylie usiadła wygodniej i zamknęła oczy. – Tak się cieszę, że postanowił pan rozpatrzyć moją propozycję. – Kylie usłyszała głos Holiday. Natychmiast otworzyła oczy. No nie, znów włączył jej się hiperczuły słuch. – Nie wyobraża pan sobie, jak bardzo Wodospady Cienia potrzebują w zarządzie kogoś takiego jak pan. Zasłoniła dłońmi uszy, nie chcąc podsłuchiwać. – Tak, sto tysięcy powinno wystarczyć. Skrzywiła się, kiedy się okazało, że nadal słyszy rozmowę. A potem uświadomiła sobie, co ona oznacza. Holiday znalazła innego inwestora dla Wodospadów Cienia, a to znaczyło, że Burnett wyjedzie. Nagle ogarnął ją smutek, wrażenie, że tak nie powinno być. Ale nic nie mogła na to poradzić. Kilka minut później usłyszała, jak Holiday mówi panu Eastmanowi, że niedługo się z nim skontaktuje i wyśle mu papiery do podpisania. Usłyszała, jak Holiday się rozłącza i zaczęła się zastanawiać, czy powinna jej powiedzieć, że słyszała tę rozmowę. Minęło kilka minut i w końcu doszła do wniosku, że nie ma takiej potrzeby. Jako że Holiday wciąż nie wracała, Kylie postanowiła jej poszukać. Holiday stała w pokoju na zapleczu i wyglądała przez okno na boisko do koszykówki. Kiedy do niej podeszła, zauważyła, że Burnett wraz z chłopakami rzucał do kosza. Kylie spojrzała na Dereka, ale podejrzewała, że Holiday interesował ktoś inny. Wyglądało na to, że komendantka zaczynała mieć wątpliwości. Może wreszcie przestanie odrzucać propozycję Burnetta?

W tym momencie Derek odwrócił się w ich stronę. Spojrzał w okno, a Kylie wiedziała, że ją wyczuł. Nie uśmiechnął się ani nie pomachał. Odwrócił się z powrotem i po prostu ją zignorował. I wtedy zdecydowała, że dość tego. Musieli pogadać. *** Następnego ranka obudziła się wypoczęta. Kiedy uderzył ją poranny chłód, miała za sobą bite pięć godzin snu. Rady Holiday dotyczące tego, jak się budzić, nim zacznie się sen, rzeczywiście działały. Dwa razy obudziła się, czując, że zaczyna lecieć. Raz nawet zobaczyła Lucasa, ale on jej nie zauważył. Była pewna, że nie wiedział o jej wizycie. A przynajmniej miała taką nadzieję. Podciągnęła koc pod szyję i rozejrzała się wokół. Duch się nie pojawił, ale chłód świadczył o tym, że wciąż tu był. Kiedy jej telefon spadł z nocnego stolika, znowu przypomniała sobie, że już raz coś takiego się wydarzyło. – To ty to robisz? – zapytała ducha. – Chcesz mi coś powiedzieć? Żadnej odpowiedzi. Sięgnęła po telefon, zastanawiając się, czy znów do kogoś dzwoni, ale z ulgą odkryła, że nie. A potem zobaczyła, że wciąż świeci się informacja o wiadomościach na poczcie głosowej, których nie wykasowała. Rozmawiała już z detektywem i podała mu nowe informacje dotyczące dziadków. Powiedział, że spróbuje się z nimi skontaktować, ale i tak dzwoniła do nich przez całe popołudnie. Za każdym razem odzywała się automatyczna sekretarka. Kylie zaczęła kasować wiadomości, gdy zorientowała się, że nie przesłuchała tej od Sary. Pamiętając mieszane uczucia, jakie ją ogarnęły podczas ich poprzedniej rozmowy, odłożyła komórkę. Zostawi to sobie na później. Poza tym musiała przemyśleć, jak zamierza przekonać Dereka, żeby przestał się idiotycznie zachowywać. Miała nadzieję, że jej plan się powiedzie. Poszła do stołówki przed śniadaniem, by odnaleźć Chrisa. Modliła się, żeby nie szedł z Derekiem. Kiedy zauważyła, że idzie z Jonathonem, odetchnęła z ulgą. Skinęła na niego, by podszedł bliżej. Wampir powiedział coś Jonathonowi i ruszył w jej stronę. Widziała, że jest zaciekawiony, czemu się do niego zwróciła. Wszyscy wiedzieli, że Chris, jeden z najważniejszych wampirów, uważał się za niezłego macho. I musiała przyznać, że z tą blond czupryną i jasnymi oczami miał w sobie pewien urok. Ale jeśli sądził, że Kylie na niego leci, to się mylił. – O co chodzi? – spytał Nie zastanawiała się specjalnie, jak poruszyć ten temat, więc po prostu powiedziała: – Chciałabym cię o coś prosić. – To Chris zajmował się godzinnymi spotkaniami pod hasłem „poznaj innych obozowiczów”, kiedy losowało się imiona tych, z którymi miało się spędzić czas. – A o co? – Spojrzał na jej piersi. Już miała mu coś na ten temat powiedzieć, ale ponieważ go potrzebowała, zrezygnowała. – Słyszałam, że jeśli ktoś chciałby wyciągnąć konkretne imię, to powinien się zgłosić do ciebie. – Och. – Wyglądał na zawiedzionego. Najwyraźniej myślał, że Kylie miała do niego inną sprawę. Szybko się jednak opanował. – A słyszałaś, że to kosztuje? – Pół litra, tak? – Tak. – Dobra, powiem Holiday, że chcę oddać krew. – Odwróciła się, gdy złapał ją za rękę. – Zapomniałaś mi powiedzieć, kto to ma być. – Zmarszczył brew. – Niech zgadnę.

Lucas? Kylie się skrzywiła. – Derek. *** Dereka nie było, gdy zostało wywołane jego imię, więc poszła go szukać. Stał w stołówce i rozmawiał ze Steve'em i Luisem. Skrzywił się, gdy ją zobaczył. To bolało. Zmusiła się do uśmiechu i nachyliła do niego. – Zgadnij, o co chodzi. – Pomachała mu przed nosem kartką papieru. Derek pożegnał się z kolegami i skinął, by poszła za nim. Wyszli na zewnątrz, minęli większość ludzi. Była ciekawa, czy zabierze ją znów na skałę, ale on się zatrzymał. Przyjrzał jej się uważnie. – To twoja sprawka? – Co? – udała zdziwienie. Złapał ją za rękę i przekręcił. Wiedziała, że szuka plastra albo śladu po igle, ale jego dotyk sprawił, że poczuła, jak przebiega ją dreszcz. – Czy zapłaciłaś krwią, żeby wyciągnąć moje imię? Puścił jej rękę. Splotła ręce na piersi. – No i? Ty tak zrobiłeś. Dwa razy. W jego oczach było tyle uczuć, że aż jej dech zaparło. – Derek, musimy porozmawiać. To… – wykonała nieokreślony gest ręką – to jest złe. Przeczesał palcami włosy. – Złe jest to, że chociaż mnie zależy na tobie, to tobie zależy na kimś innym. – Dobra! – Kylie zaczął ogarniać gniew, a wraz z nim traciła nadzieję. – Czy zależy mi na Lucasie? Tak. Ale nie w ten sposób co na tobie. Potrząsnął głową. – Nie kłam, Kylie. Czytam twoje emocje, a kiedy jesteś blisko niego… on ci się podoba. – Dobrze, przyznaję, że on mi się podoba. Ale to nic nie znaczy. – Jak to nie! – Zaczął odchodzić. Złapała go za ramię. – Ty jesteś taki sam. – Co? – Oczy zalśniły mu z bólu i gniewu. – Widziałam, jak patrzyłeś na Mirandę, gdy pływaliśmy. – Ja nie… – Właśnie że tak! – To głupie. – Znów zaczął odchodzić. Już miała odpuścić, ale potem przypomniała sobie, że kosztuje ją to pół litra krwi. Cholera. Chciała czegoś w zamian. Dogoniła go. – Nawet Perry zauważył, bo zaczął rzucać na ciebie ponure spojrzenia. Szedł dalej, a ona za nim. – I co? Oburzałam się na to? Nie, bo wiedziałam, że chociaż uznałeś, że ślicznie wyglądała w kostiumie kąpielowym, to nie znaczyło, że przestałeś mnie lubić. Zatrzymał się i spojrzał na nią. – To co innego.

– A niby czemu? Gdybym potrafiła odczytywać twoje emocje, tak jak ty moje, to czytałabym wyraźnie pożądanie. – Tak, ale… ale ja jestem facetem. Szczęka jej opadła. – Czyli tylko faceci mają prawo czuć do kogoś pociąg? Proszę cię! W którym ty wieku żyjesz? Zmarszczył brwi. – Nie o to mi chodziło. – Więc o co? – Chodziło mi o to… – Zacisnął zęby. – Rany, nie wiem, ale to i tak co innego. – Nieprawda, Derek! Nie rozumiesz? Oburzasz się, bo jesteś zazdrosny, a nie masz powodu. – Chodzi o coś więcej – odparł. – Sama powiedziałaś, że ci na nim zależy. To nie tylko… – Owszem, zależy mi. Spotkaliśmy się dawno temu. I może to nas jakoś wiąże. I tak, jest przystojny. Ale… ale chcę być z tobą. Sądziła, że jakoś go przekona, ale on znów odwrócił głowę. – Nie mogę, Kylie. Dopóki nie dowiedziesz mi, że on nic dla ciebie nie znaczy, to nie mogę. – I zaczął odchodzić. – Derek? – zawołała. Odwrócił się. – Co? Zrobiło jej się ciężko na sercu. – Okłamałeś mnie. – Jak to? – W jego głosie słychać było gniew. – Powiedziałeś, że będziemy przyjaciółmi. Tak się przyjaciół nie traktuje. Spojrzał w niebo, a potem dopiero na nią. – Masz rację. Przepraszam. Najwyraźniej nie mogę być twoim przyjacielem. – I odszedł. Tym razem go nie zatrzymywała. Ciężko jej było przetrwać ten dzień. Chciała poprosić Holiday, by zwolniła ją z planowanych zajęć, ale już zbyt wiele się tego dnia nabłagała. Poszła więc na plastykę, potem na wycieczkę, a na koniec skupiła się na dekorowaniu ciast. Za każdym razem, gdy zaczynała myśleć o Dereku, w myślach zaciskała na sercu kolejną gumkę recepturkę. Tak bardzo skupiła się na dekorowaniu ciasteczek, że dopiero w połowie zajęć zorientowała się, że nie ma na nich Mirandy. Gdy tylko się skończyły, postanowiła opuścić lekcję muzyki i poszła szukać Delli. Ta szła nad jezioro na naukę pływania kajakiem. Ostatnimi czasy Della nie tryskała humorem, wciąż jeszcze dochodziła do siebie po wizycie w JBF i testach. I przerażała ją myśl, że będzie musiała pod przykrywką ustalać, czy jej kuzyn jest winny morderstwa. Przynajmniej przez te zmartwienia nie gryzła się weekendem z rodzicami. Hej, zawsze trzeba szukać jakichś pozytywów. – Widziałaś Mirandę? – zapytała Kylie. – Nie. Czy coś się stało? – Nie było jej na zajęciach z dekorowania ciast. Sprawdzę, czy nie ma jej w domku. – Mam iść z tobą? – Nie – odparła Kylie, pamiętając, że Della bardzo się cieszyła na te kajaki. – Przyjdę po ciebie, jeśli nie uda mi się jej znaleźć. To pewnie nic takiego. Niestety, gdy tylko dotarła w pobliże domku, uznała, że musiała się pomylić w swojej ocenie. Czemu? Choćby dlatego, że z domku dobiegał przeraźliwy krzyk. Pognała co sił w nogach. Dotarła do drzwi, nim uświadomiła sobie, że to nie krzyk

Mirandy. Mimo to nie zwalniała. Ktoś był w jej domku i krzyczał, jakby go zarzynano. A Mirandy nigdzie nie było. Gwałtownie otworzyła drzwi i wpadła do środka. – Miranda? – Tutaj – zawołała jej przyjaciółka ze swojego pokoju, a jej głos ledwo dało się słyszeć przez te krzyki. Otwierając drzwi, Kylie sądziła, że jest gotowa na wszystko. Ależ się myliła.

Rozdział 29 Kylie gapiła się z otwartymi ustami na wrzeszczącą rudowłosą dziewczynę, zamkniętą w wielkiej fioletowej klatce po środku pokoju Mirandy. A potem spojrzała na Mirandę, która siedziała na środku łóżka i malowała sobie paznokcie u nóg, jakby to było niedzielne przedpołudnie. – Wypuść mnie, ty suko! – wrzeszczała dziewczyna. Miranda skończyła malować na różowo mały palec u nogi, po czym podniosła wzrok. – Co tam? – Uśmiechnęła się szeroko do Kylie. – Ty suko! – wrzasnęła dziewczyna, a potem spojrzała na Kylie. – Niech ona mnie wypuści! – Chyba powinnam zapytać, o co tu chodzi – zwróciła się do Mirandy, a potem znów spojrzała na dziewczynę w klatce. Szybkie pociągnięcie nosem powiedziało jej, że nie polała się krew. Przynajmniej do tej pory. – Wypuść mnie! – krzyknęła rudowłosa. Kylie spojrzała znów na Mirandę i uniosła brew. – Zobacz, co złapałam – roześmiała się Miranda. – Pamiętasz, jak mówiłam ci, że ktoś się kręci przy naszym domku? Zastawiłam pułapkę. I proszę, złapałam Tabithę Evans. – Znasz ją? – zapytała Kylie. – Tak, jest jedną z czarownic, z którymi będę konkurować za dwa tygodnie. Tabitha potrząsnęła kratami tak mocno, że aż zatrzęsła się cała klatka. – Jestem czarownicą, która rzuci na ciebie klątwę, jeśli mnie zaraz nie wypuścisz! – Bez obaw – odezwała się Miranda. – Jej moc nie zadziała, dopóki jest w mojej specjalnej klatce. A do tego rzuciłam wyciszacz na jakieś trzydzieści metrów wokół, więc nikt nie słyszy jej krzyków. – Co ona tu robi? – zapytała Kylie, zaniepokojona o więźnia. – Próbuje podkopać moją pewność siebie, żebym odpadła z konkursu. – Gdybym wiedziała, jaka jesteś beznadziejna, to bym nie traciła czasu – wrzasnęła dziewczyna. No dobra, Tabitha zasługiwała jednak na pobyt w klatce. – Myślisz, że to ona wyłączała alarm? – Nie, to było zrobione za pomocą magii. Żałosnej, ledwie dopuszczalnej magii, oczywiście. – Miranda znów spojrzała na dziewczynę. Tabitha syknęła. – To ty jesteś żałosna. Miranda uniosła brew i spojrzała na swojego więźnia. – A ty jesteś w klatce. Dziewczyna znów zaczęła wrzeszczeć. Miranda aż promieniała z dumy. Złapanie Tabithy na pewno doskonale wpłynęło na samopoczucie Mirandy, a Kylie nie chciała psuć jej nastroju, ale… – Wygląda ślicznie w tej klatce, ale wiesz, że nie możesz jej zatrzymać? – Nie zamierzam – odparła Miranda. – Powiedziałam jej, że jak tylko z powrotem przemieni Łapka w kotka, będzie mogła odejść. – Ale ja już mówiłam, że tego nie zrobiłam! To ty to schrzaniłaś! Tylko ty! – Proszę cię – zawołała Miranda. – Przez ostatnie tygodnie próbowałam wszystkiego i nic

nie działa. Miranda opuściła nogi na podłogę i nachyliła się do klatki. – Zamień skunksa w kota, a cię puszczę. – Po raz setny powtarzam, że tego nie zrobiłam. Miranda spojrzała znów na przyjaciółkę. – Chciałabyś, żebym pomalowała ci paznokcie? – Posłuchaj – warknęła Tabitha. – Skoro to nie ty, to może ten staruch. – Mam ładne czerwienie – zwróciła się Miranda do Kylie, całkowicie ignorując więźnia. Kylie nie potrafiła tak łatwo jej zignorować. – Jaki staruch? – Nie wierz w ani jedno jej słowo – powiedziała Miranda. – Nie wiem, co to za jeden, ale to wampir. Ma też inne moce, bo był tutaj i używał podobnego czaru do mojego. Przerażający staruch. – Proszę cię – prychnęła Miranda. – Powiedz lepiej coś, w co mam szansę uwierzyć. – Mówię prawdę – warknęła Tabitha. Miranda przewróciła oczami. A potem poruszyła małym palcem u ręki. – Czekaj – zawołała Kylie, ale za późno, klatka i Tabitha zniknęły. – Na co? – zapytała Miranda. – Co się z nią stało? – Powiedziałaś, że nie mogę jej zatrzymać. Kylie się skrzywiła. – A co, jeśli mówiła prawdę o tym dziwnym staruchu? – Proszę cię, zmyśla. Della wyczułaby wampira. Tabitha jest szurnięta. Kylie musiała przyznać, że Miranda miała trochę racji. Della mogła wyczuć wampira na kilometr. Miranda z powrotem opadła na łóżko. – Wyobrażasz sobie? Złapałam Tabithę Evans. Niezła jestem. Łapek ostrożnie wślizgnął się do pokoju. Jego puchaty czarno-biały ogon sterczał w górę, jakby w każdej chwili był gotów zaatakować. Kylie spojrzała na Mirandę. Może i dobrze jej szło zakładanie pułapek, ale póki co nie zdołała zmienić Łapka z powrotem w kota. A potem przypomniała sobie rozmowę z Derekiem. Sięgnęła po wyimaginowaną gumkę recepturkę, by owinąć nią serce, ale jej nie było. W klatce piersiowej, w miejscu, gdzie kiedyś miała serce, czuła tylko pustkę. – Położę się. – W drodze do łóżka zatrzymała się przy lodówce. Otworzyła zamrażalnik i złapała jedno z licznych opakowań lodów, które Miranda kupiła, by leczyć zbolałą duszę. Wyciągając łyżeczkę z szuflady, zastanawiała się, czy na świecie jest dość lodów, by poczuła się lepiej. Jakoś miała co do tego wątpliwości. *** Następny tydzień upłynął jej na rozpamiętywaniu złamanego serca. Oddała pół litra krwi i zjadła ostatnie dziesięć litrów lodów. Derek nadal jej unikał. Lucas wciąż się pojawiał u jej boku, ale nie mogła się na niego złościć. Nigdy nie próbował zrobić nic niestosownego. Był po prostu przyjacielski. Teraz, gdy miała złamane serce, przyjaciel był jak najbardziej wskazany. Oczywiście, nigdy nie rozmawiali o Frederice ani o snach i na szczęście udawało jej się nad nimi panować. Zapytał o Dereka, a Kylie powiedziała mu, że to bolesny temat. Lucas powiedział tylko, że Derek zachował się jak idiota. I za to Kylie była mu z jakiegoś powodu wdzięczna.

Była też wdzięczna za to, że Fredericka trzymała się od niej z daleka. Nie była pewna, ale podejrzewała, że to też sprawa Lucasa. Duch pojawiał się każdego ranka. Czasami coś mówił, ale to nie pomagało jej ustalić, kto był w niebezpieczeństwie. Za każdym razem, gdy Kylie zaczynała się niepokoić ostrzeżeniami ducha, Holiday zabierała ją do wodospadów. Były tam trzy razy. Wciąż otrzymywała tę samą wiadomość – „skup się i miej wiarę”. Przez cały ten czas Holiday ani razu nie wspominała o Burnetcie. Kylie zastanawiała się, czy komendantka powiedziała mu, że ma nowego inwestora i rozważa jego propozycję. Co najmniej sześć razy przyłapała Holiday na podglądaniu Burnetta i innych, jak grają w piłkę. Ze dwa albo i trzy razy stawała nawet obok, by obserwować Dereka. A on wiedział, że go obserwuje, i za każdym razem spoglądał w okno. Ich oczy spotykały się. Przypominała sobie, jak bardzo jej go brakuje, a on zdawał się rozdrażniony. – Chcesz o tym pogadać? – zapytała Holiday, kiedy znów się to przydarzyło. Kylie się zgodziła, ale pod warunkiem, że będzie miała do tego lody. Zjadła już cały zapas Mirandy i potrzebowała więcej. I tak któregoś dnia wraz z Holiday wybrały się po południu do lodziarni i obżarły się lodami aż po dziurki w nosie. – Jak to jest, że lody tak pasują do złamanego serca? – zapytała Kylie. – To dlatego, że jeśli zjesz wystarczająco dużo, to serce ci zamarza i trochę mniej boli – odpowiedziała Holiday i obie się roześmiały. Daniel nie odwiedzał jej od czasu, gdy mama włamała się do obozu i musiała zostać wymazana. Za to ojczym dzwonił dwa razy. Odebrała drugi telefon. Rozmawiali o jego pracy, o pogodzie, a potem wspomniał o tym, że Kylie może iść do szkoły z internatem w Wodospadach Cienia. Nie mówił, czy mu się to podoba, czy nie, tylko że decyzję zostawia jej mamie. Kiedy się rozłączyła, uświadomiła sobie, że jej rodzice musieli ze sobą rozmawiać, skoro wiedział o szkole z internatem. Nie była pewna, co o tym myśleć. Czy jej mama była gotowa mu przebaczyć? Kylie już chciała zadzwonić do mamy i spytać, ale skoro za tydzień miała jechać do domu, to uznała, że zrobi to osobiście. Miranda coraz rzadziej wspominała Perry’ego. Natomiast on nadal ją obserwował. Ilekroć pojawiła się w odległości pięćdziesięciu metrów od niego, nie odrywał od niej wzroku. Kylie wiedziała, że Miranda o tym wie. Postanowiła to ignorować, co nie było trudne, biorąc pod uwagę stres, jaki czuła w związku ze zbliżającym się konkursem, który miał się odbyć w następny weekend. Kiedy nie ćwiczyła do konkursu, próbowała ustalić, co się stało z Łapkiem. Po dwóch tygodniach Łapek przestał przejmować się tym, że jest skunksem. Wyglądało na to, że zrozumiał moc swojego ogona i podnosił go zawsze, gdy poczuł się zagrożony. Nawet Dellę zmusił do posłuszeństwa. Na szczęście więcej już nie psikał. Della bała się powrotu do domu. A od niedawna także powrotu na obóz i podjęcia się pracy zleconej przez JBF. Podjęcie współpracy, aby ustalić, czy jej kuzyn był odpowiedzialny za kilka morderstw, nie było dla niej łatwe. Zrzędliwa Della i wystraszona Miranda non stop rzucały się sobie do gardeł. Kylie często się zastanawiała, czy gdyby nie interweniowała, to te dwie naprawdę by się nie pozabijały, ale za bardzo je kochała, by to sprawdzić. Detektyw dowiedział się w końcu, że państwo Brighten spędzali długie wakacje w Irlandii, więc próba ustalenia prawdy musiała poczekać. Cudownie… Z pozytywów, Kylie przestała mieć to dziwne wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Zastanawiała się, czy to Tabitha ją śledziła. Ale kiedy o niej myślała, przypominała sobie jej słowa o starym wampirze. Z jakichś powodów niepokoiło to Kylie, choć nie na tyle, aby wspomnieć o tym Holiday, bo to mogłoby narazić na kłopoty Mirandę. Po wydarzeniach z Burnettem i Dellą za wszelką cenę starała się nie

pakować przyjaciół w kłopoty. We wtorkowy poranek obudził ją wyjątkowy chłód. Albo duch chciał jej coś przekazać, albo miała w pokoju więcej niż jedną duszę. Cudownie. Tylko tego jej brakowało, jeszcze jednego ducha. – Czego chcesz? – zadrżała pod kocem. Jej telefon zaczął rechotać. Albo ktoś zmienił jej dzwonek, albo Miranda zmieniła go w żabę. Kylie złapała telefon. Przestał wydawać upiorne odgłosy i natychmiast wyświetlił wiadomości poczty głosowej. Najpierw usłyszała tę od taty, następnie tę sprzed kilku dni od detektywa. A potem rozległa się kolejna, której jeszcze nie słyszała. Od Treya, byłego chłopaka. Jak mogła jej nie zauważyć? Prosił, aby oddzwoniła, bo to ważne. – Jasne – prychnęła. – Co, dowiedziałeś się, że mi piersi urosły i chcesz zobaczyć? Wyłączyła telefon, kasując wcześniej tę wiadomość. Gdy tylko odłożyła go na stolik nocny, znów zaczął rechotać. Złapała komórkę i sprawdziła, czy na pewno ją wyłączyła, ale tak. Więc jakim cudem wydaje ten dźwięk? Znów nacisnęła wyłącznik. Telefon dalej rechotał. – To ty to robisz? – zapytała ducha. – Jeśli tak, to przestań. Bo to wcale nie jest zabawne. I nic mi nie mówi na temat tego, co mam zrobić. Telefon zamilkł. U stóp łóżka pojawiła się zjawa. Musisz się spieszyć. Ona umiera. I znów duch nie powiedział jej nic, co wyjaśniłoby, kim jest tajemnicza „ona”. Kylie ubrała się i postanowiła odwiedzić Holiday. Wątpiła, czy stwierdzenie komendantki, że wszystko będzie dobrze, jakoś jej pomoże, ale musiała spróbować. Nie dotarła nawet do ganku biura, gdy usłyszała głosy. – Obiecaj, że to nie jest niebezpieczne – rozległ się wściekły głos Holiday. – Nie mogę ci tego obiecać – odparł Burnett. – Ta praca zawsze jest niebezpieczna. – Więc nie. Nie może jechać. – Nie przyszedłem pytać cię o zgodę – odparł równie niezadowolony Burnett. – Ma pozwolenie od matki. Wyjedzie dziś około południa. Odwróciła się i zaczęła iść w przeciwnym kierunku. Zatkałaby uszy, ale wiedziała, że to nic nie pomoże, więc po prostu szła, licząc, że w końcu głosy ucichną. – Tak nie powinno być – powiedziała Holiday. – Najpierw mieszasz w to Lucasa, a teraz Dereka. Muszę zaprotestować. Stanęła. „Najpierw Lucas a teraz Derek… tylko w co?”, pomyślała. – Obaj są wyjątkowymi chłopakami – powiedział Burnett. – No właśnie, to jeszcze chłopcy, Burnett! – Kiedy zacząłem pracę w JBF, miałem szesnaście lat. Lucas ma osiemnaście, a Derekowi brakuje do osiemnastki ledwie kilka miesięcy. A on jest wymazywaczem, Holiday. Wiesz, jak niewielu ich jest? – Nic mnie to nie obchodzi. Martwię się o niego. – Nie będzie go najwyżej miesiąc. Wróci przed rozpoczęciem roku szkolnego. – O ile nie zginie, próbując wykonywać pracę dla rządu – warknęła Holiday. – Przykro mi. – W głosie Burnetta słychać było żal. Usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Burnett wyszedł, ale ona ani drgnęła. Stała na ścieżce, próbując zrozumieć to, co usłyszała. Derek wyjeżdżał. Będzie pracował dla JBF. Nie będzie go przez miesiąc.

O ile nie zginie, próbując wykonywać pracę dla rządu. Wciąż słyszała słowa Holiday. Serce jej zamarło. Ruszyła ścieżką do domku Dereka.

Rozdział 30 Minutę później dotarła do domku Dereka. Akurat wychodził z niego Chris na poranną przebieżkę. Zatrzymała się. Mogła ukryć się w lesie, ale Chris był wampirem, a to znaczyło, że pewnie już i tak ją usłyszał. Więc zaczęła truchtać, licząc na to, że nie będzie jej zadawał żadnych pytań. Minęli się, pomachała do niego. On odpowiedział uśmiechem i biegł dalej. Truchtała wzdłuż ścieżki, dopóki nie oddalił się na tyle, by nie mógł jej usłyszeć. Wtedy obróciła się na pięcie i pognała do domku, wprost do pokoju Dereka. Leżał w łóżku. Jeszcze spał. Był bez koszulki, a prześcieradło zsunęło mu się nisko na talię i nie była pewna, czy miał coś jeszcze na sobie. Słyszała, że większość chłopców sypia nago. Ale już widziała go nago i to jej nie spłoszyło. – Derek? Zasłonił sobie twarz ręką. Podeszła do łóżka i dotknęła jego ramienia. – Derek? Otworzył oczy i poderwał się do pozycji siedzącej. Patrzył na nią, ale zdawał się jeszcze nieprzytomny. – Masz na sobie ubrania, więc to nie sen. – Wzdrygnął się, jakby nagle uświadomił sobie, że powiedział to głośno, a potem opadł na łóżko i spojrzał w sufit. – To nie sen. – Usiadła obok niego. – Dowiedziałam się, co zamierzasz zrobić, i chciałabym, żebyś nie jechał. Proszę, nie jedź. Spojrzał na nią spod zaspanych powiek, ale wiedziała, że już się obudził. – Skąd wiesz? Nie odpowiedział na jej pytanie, więc ona nie odpowiedziała na jego. – Nie zamierzałeś się nawet pożegnać? – W oczach zalśniły jej łzy. Usiadł i owinął się prześcieradłem. – Zamierzałem się pożegnać. Zamrugała, by opanować łzy. – Robisz to przeze mnie, prawda? – Nie. Nie do końca. – Dotknął jej ramienia, a wtedy otworzyły się tamy uczuć. – Proszę, nie jedź – odezwała się przez łzy. – Muszę. Muszę sobie poukładać w głowie. – Zamrugał. – Masz rację. To znaczy, częściowo. Wciąż uważam, że są pewne kwestie dotyczące Lucasa, które musisz sobie poustawiać, ale… miałaś rację, mówiąc, że jestem zazdrosny. Moja umiejętność czytania emocji jest coraz silniejsza. I nie wiem czemu, ale kiedy jestem z tobą, to zupełnie jakbym czuł to, co ty, ale… więcej. Nie wiem, czy to dlatego, że tak bardzo mi na tobie zależy, czy co. Ale kiedy czuję coś, co mi się nie podoba, jak zainteresowanie innym facetem, gniew, a nawet zawód, to… to szaleję w środku. Zupełnie jakby ktoś pakował we mnie masę emocjonalnej adrenaliny. – Przejechał ręką po twarzy. – I albo nauczę się nad tym panować, albo… – Albo co? – zapytała. Nie odpowiedział, ale wiedziała, co miał na myśli. Albo nauczy się panować nad emocjami, które ona w nim wyzwala, albo będzie musiał od niej odejść. Ale przecież właśnie to robił. Odchodził. – A ty musisz sobie poradzić ze sprawą Lucasa i… – Zamilkł na chwilę. – Spotkam się też z tatą. A gdy wrócę za miesiąc, zobaczymy, jak się sprawy mają. Może zakochasz się do tego

czasu w Lucasie. A jeśli tak się stanie, to będę musiał się z tym pogodzić. – Będzie ci łatwo? – Nie, ale nie widzę innego wyjścia. – Ale masz wyjście. Zostań. Daj nam szansę. Jakoś to wypracujemy. Potrząsnął głową. – Nie mogę, Kylie, naprawdę nie mogę. Spojrzała na niego i chociaż trudno jej się było z tym pogodzić, to w końcu się na to zdobyła. Derek wyjeżdżał. Podjął decyzję, a ta nie należała do niej. Uniosła wysoko głowę i uznawszy, że zrobiła wszystko, co w jej mocy, wstała i wyszła. Może i złamał jej serce, ale nie złamie jej ducha. Jakoś się pozbiera. Na pewno. *** Tydzień później siedziała na kocu nad rzeką w miejscu, gdzie spędziła z mamą kilka godzin, rozmawiając o Danielu. Kylie chciała po prostu pobyć chwilę sama, by pomyśleć, zaplanować, jak przekona mamę, by zapisała ją do szkoły z internatem w Wodospadach Cienia. I miała nadzieję, że może Daniel by ją tutaj odwiedził. Położyła się na kocu i spojrzała na błękitne niebo, a po chwili usłyszała kroki. – Widzisz jakieś słonie? – odezwał się znajomy głos. Uśmiechnęła się do Lucasa. – Nie, ale przed chwilą widziałam żyrafę. Spojrzał w niebo. – Gdzie? – O tam. – Wskazała na lewo. – Jej szyja oderwała się już od ciała, ale jeśli zmrużysz oczy, to jeszcze ją zobaczysz. Usiadł obok niej. Sądziła, że patrzy w chmury, ale gdy na niego spojrzała, okazało się, że wpatruje się w nią. Uśmiechnął się. – Z każdym dniem jesteś coraz piękniejsza, Kylie Galen. Przewróciła oczami. – Nie zaczynaj. – No dobrze, a mogę powiedzieć, że będę za tobą tęsknił? Usiadła. – Jedziesz do babci? – Tak. Do Houston. Spojrzała na swoje tenisówki i uznała, że po prostu go zapyta. – Lucas, pracujesz dla JBF? Zrobił wielkie oczy. – Kto ci powiedział? – Usłyszałam, jak Burnett rozmawiał o tym z Holiday. – Po tym, jak dostałem się do gangu, w którym była moja siostra, skontaktowałem się z Burnettem i razem złapaliśmy kilku naprawdę wrednych gości. Więc tak, niejako z nimi pracowałem. I powiedziałem, że jeśli będą mnie potrzebowali, to jestem gotów pomóc. – Czy to niebezpieczne? Przyjrzał jej się uważnie. – Pytasz ze względu na mnie czy na Dereka? – Na obu. – Pogodziła się z tym, że Derek wyjechał. Jej serce wciąż było złamane, ale jakoś i z tym się pogodzi.

– Nie jest takie niebezpieczne. Jeśli działasz zgodnie z planem, to zwykle wszystko idzie dobrze. Odgarnął jej kosmyk włosów z policzka. – Wiesz, że chcę być dla ciebie czymś więcej niż tylko przyjacielem, prawda? Znów zaczęła się przyglądać tenisówce. – Nie oczekuję odpowiedzi. Chciałem ci tylko powiedzieć, zanim jakiś inny chłopak spróbuje cię poderwać. – Nachylił się. – Jestem cierpliwy, Kylie. Czekałem na ciebie jedenaście lat. Mogę poczekać, aż będziesz gotowa. Ucałował ją w policzek. Ten pocałunek nie przypominał żadnego z ich dotychczasowych, zwłaszcza tych z jej snów. Ale jego bliskość, jego leśny zapach, dotyk ust na jej skórze, przyprawiały ją o dreszcze. Kiedy odwróciła się do niego, jego już nie było. Tak samo jak jej rozumu. Bo za nic nie mogła wymyślić, co chciała zrobić, oburzyć się na niego za ten pocałunek, czy też odpowiedzieć tym samym. Może będzie lepiej, jeśli na swoje pytania też nie będzie odpowiadać. *** W piątek rano Kylie, Miranda i Della, każda z walizką, ruszyły ścieżką na spotkanie z rodzicami. Szły wolno, niczym skazańcy. – Co godzinę będę siusiać na test narkotykowy – jęknęła Della. Miranda westchnęła. – Spieprzę wszystko na tym konkursie i mama odda mnie do adopcji. – Jadę polować na duchy – dodała Kylie. Obie dziewczyny spojrzały na nią. – Nawet nie pytajcie. Holiday czekała na nie na końcu ścieżki, jak zawsze wesolutka. – Uśmiechnijcie się. To tylko kilka dni. Popatrzyły po sobie, a potem Kylie odstawiła walizkę i uściskała obie przyjaciółki. – Czekam na wasze telefony, dwa razy dziennie. – Dwa razy dziennie – powtórzyła Della. – Mam nadzieję, że nie będzie wam przeszkadzało, jak będę dzwonić, siusiając na test, bo tym będę się zajmować przez cały weekend. – Tylko nie spuszczaj wody – powiedziała Miranda. – Nie cierpię, kiedy ludzie spuszczają wodę podczas rozmowy telefonicznej. Pięć minut później w stołówce Kylie uściskała mocno Holiday. – Opiekuj się Łapkiem – powiedziała. – Zamierzam go zabrać do siebie – odparła Holiday. Kiedy wychodziła ze swoją mamą ze stołówki, podszedł do nich Perry i dał jej kuksańca w bok. W jego przypadku był to odpowiednik uścisku. Posłała mu ciepły uśmiech. – Wydaje mi się, że masz tu fajnych przyjaciół – odezwała się matka. – O tak, mamo. Są wyjątkowi. Kylie prawie wybiegła z sali, gdy stanął przed nią Lucas. – Dzień dobry, pani Galen – powiedział. – Mam na imię Lucas. Chciałem się tylko pożegnać z pani córką. Kylie przeraziła się, że mama go rozpozna. – Miło mi cię poznać, Lucasie – odpowiedziała mama i odsunęła się, by dać im chwilę dla siebie.

Uśmiechnął się. – Uważaj na siebie. – Dobrze. Nachylił się do niej. – Śnij o mnie – wyszeptał. Przewróciła oczami, a on tylko uśmiechnął się szeroko i odszedł. Kylie wróciła do mamy. – Jest całkiem słodki – powiedziała mama, ale tym tonem… tonem, którego używała na moment przed wręczeniem jej broszurki o wychowaniu seksualnym. Wyszły ze stołówki i ruszyły do samochodu. – Tak – przyznała Kylie i po raz setny pomodliła się, by ten weekend się udał. Żadnych zaskakujących niespodzianek ani długich, niezręcznych chwil milczenia z mamą. Kiedy mama odpaliła samochód, w środku zrobiło się tak zimno, jakby włączyła najlepszą klimatyzację świata. – Rany, ten samochód jeszcze nigdy tak szybko się nie wychłodził. – Kiedy mama wyjeżdżała z parkingu, Kylie spojrzała na tylne siedzenie, prosto w oczy ducha w okrwawionej koszuli nocnej. Nagle duch nachylił się i zwymiotował na jej ramię. Smród był okropny. Z trudem opanowała mdłości. – To co? – zapytała nieświadoma wszystkiego matka. – Gdzie chciałabyś iść na lunch? Umieram z głodu.

Rozdział 31 Kylie nie była pewna, kto powiedział, że nie można wrócić do domu. Ale miał trochę racji. Och, można było wrócić do domu, tyle że to było takie dziwne. I co ciekawe, wcale nie wynikało z obecności mamy. Właściwie trzygodzinną jazdę do domu spędziły całkiem przyjemnie, jeśli nie liczyć wymiotów ducha. Problemem był sam dom. Był zimny i nie tylko dlatego, że przyłączył się do nich duch, ale z powodu taty, a raczej jego braku. Nie było nic, co by jej przypominało, że kiedyś tu mieszkał. Nawet zdjęcia z ich wspólnych wycieczek zostały teraz zastąpione jej zdjęciami. Nie dziwiła się mamie, ale kurczę. Po raz pierwszy naprawdę się zaniepokoiła, czy jej mama zgodzi się na wyjazd do szkoły z internatem. I nawet zaczęła rozumieć, czemu matka chce sprzedać dom. – Czyż nie jest przyjemnie wrócić do domu? – Mama ją przytuliła. Wrócić? Nie bardzo. Za to uścisk był przyjemny. Tak miły, że nawet dom przestał jej się wydawać taki dziwny. Kiedy weszła do swojego pokoju, nie mogła powstrzymać śmiechu. Na nocnym stoliku piętrzyły się broszurki na temat seksu, które przegapiła podczas swojej nieobecności. Na samym wierzchu leżała ta o bezpiecznym seksie oralnym, najwyraźniej uznana przez mamę za najważniejszą. O tak, to były niezbędne informacje. Zamierzała przecież uciec w nocy i uprawiać seks oralny. Jej mama zaplanowała cały weekend na sprawy pod hasłem „musimy”. Musimy upiec twoje ulubione ciasteczka. Musimy zjeść pizzę w tej nowej restauracji. Musimy być o szóstej w nawiedzonym domu. I kiedy miała zdążyć z tą ucieczką i bezpiecznym seksem oralnym? Dodała do listy jedno istotne „musimy”. Musimy przekonać mamę, żeby zapisała mnie do szkoły z internatem. Mimo że nie chciała zostawiać mamy samej, była istotą nadnaturalną i w domu czuła się jak ryba wyjęta z wody. O szóstej, po tym, jak upiekły ciasteczka i spędziły miło czas, Kylie zapakowała się do samochodu, by wybrać się na polowanie na duchy. I miała nadzieję, że właściciele pensjonatu nie będą mieć nic przeciwko temu, jeśli przyprowadzi jeszcze jednego gościa, bo na tylnym siedzeniu, wciąż okrwawiona i wciąż wymiotująca, jechała z nimi zjawa, która wciąż nie potrafiła nic jej przekazać. Jakby na podkreślenie tego faktu duch zniknął, zanim dotarły do pensjonatu. Kiedy zebrały się w lobby, właścicielka, wysoka, dobrze zbudowana kobieta pod sześćdziesiątkę o ufarbowanych na rudo włosach, ustawiła ich w półkole. – Witajcie, witajcie w pensjonacie Andersona. Nazywam się Celeste Bell. Część z was może mnie pamiętać z licznych programów telewizyjnych. Kylie nie pamiętała, ale kilku gości skinęło głowami. Celeste była profesjonalną zaklinaczką duchów, która występowała w telewizji jako ekspert od nawiedzonych domów. Miała na sobie długą białą suknię, zupełnie jakby ubieranie się nastrojowo zwiększało przeżycia. – Dom ten został wybudowany pod koniec dziewiętnastego wieku przez Joshuę Andersona, ale nieszczęście spotkało go zanim jeszcze się tu wprowadził, gdy jego młoda żona zginęła w dniu ich ślubu w wypadku wozu. Joshua odebrał sobie życie w sypialni małżeńskiej. Dom został sprzedany i zrobiono w nim saloon. Niestety, szybko nastąpiło kolejne nieszczęście. A teraz, zanim zaczniemy, wyjaśnię, jakie obowiązują zasady. Zasady były proste. Trzymać się razem. Żadnych zbędnych rozmów. Celeste nakazała też wyłączyć telefony komórkowe, ponieważ taka energia mogła odstraszyć duchy.

To zabawne, pomyślała Kylie, bo z doświadczenia wiedziała, że duchy lubią bawić się jej komórką. Sprawdziła nawet wzór umysłu Celeste, na wypadek, gdyby się okazało, że jest istotą nadnaturalną, ale nie. Dziesięciu uczestników, wyłączając Kylie i jej mamę, było w takim wieku, że kontroler w autobusie nie musiał ich nawet pytać o legitymację emerycką. Wszyscy ruszyli za przewodniczką na pierwsze piętro. Szli wolno, połowa z pomocą chodzików. Celeste zatrzymywała się w każdym pokoju i opowiadała kolejną upiorną historię, najczęściej z czasów saloonu. Póki co, żaden duch się nie pojawił. I chociaż Celeste była raczej marnym zaklinaczem duchów, to doskonale opowiadała i wszyscy z przejęciem wsłuchiwali się w jej straszne historie. – Teraz pójdziemy na kolację. A ja opowiem wam, co się wydarzyło na początku dwudziestego wieku. Siadajcie, proszę. Celeste wskazała stół, na którym stały talerze pełne spaghetti. – Z jakichś przyczyn – wyszeptała – w tym pokoju zawsze jest trochę zimniej niż w pozostałej części domu. Jakby na czyjś znak w sali zrobiło się o jakieś dwadzieścia stopni chłodniej. Obok Kylie pojawił się jej duch. Wszyscy goście zebrali się razem, zabijając rękami, a z ich ust unosiła się para. Wyraz twarzy Celeste byłby wart całej tej kolacji z duchami, gdyby nie przerażenie jej mamy. – Nic się nie stało, mamo – wyszeptała Kylie. – To takie cholernie przerażające. – Mama nigdy nie używała słowa cholernie. – To pewnie taki trik – skłamała Kylie. – Już czas, czas, żebyś coś zrobiła! – krzyknęła zjawa. „Pokaż mi, co mam zrobić”, odpowiedziała jej w myślach. I w tym momencie rozdzwoniły się wszystkie komórki w sali. Wszystkie, poza komórką Kylie, która zaczęła rechotać jak jakaś szurnięta żaba. A że wszystkie zostały wcześniej wyłączone, wywołało to niezłe poruszenie. Jednak nie tak duże jak chwilę później, gdy na stół spadł żyrandol, a talerze ze spaghetti poleciały na wszystkie strony. Celeste, profesjonalna zaklinaczka duchów i „znakomitość” telewizyjna, zemdlała. Dziewczyna nie wiedziała, że ludzie używający chodzików mogą się tak szybko poruszać. Jednak dla jej mamy nie dość szybko. Kylie przez moment podejrzewała, że mama poprzewraca ich, byle tylko jak najszybciej wydostać się z sali. Kylie uklękła przy Celeste. Kiedy ostatni goście przepychali się przez drzwi, usłyszała, jak jeden z nich mówił. – Kim jest Trey Cannon? Kylie spojrzała na starszego mężczyznę. – Nie wiem – odpowiedziała jakaś kobieta. – Ale do mnie też dzwonił. Złapała za komórkę i rzeczywiście, miała wiadomość od Treya. Dlaczego duch wysłał do wszystkich wiadomość od Treya? Spojrzała na stojącą na środku sali zjawę, upapraną od stóp do głów kluskami, które spływały po okrwawionej koszuli nocnej. Uznała, że w najbliższym czasie nie tknie makaronu. – Chodzi o Treya? Mam mu pomóc? Ale mówiłaś, że to „ona” potrzebuje pomocy. Duch zaczął znikać. – Jak śmiesz mnie tak zostawiać?! – wrzasnęła Kylie. – Przepraszam, skarbie. Myślałam, że jesteś tuż za mną – zawołała z drugiego pokoju mama. Moment później podbiegła do niej i ukucnęła obok Kylie. – O Boże, czy ona nie żyje. W tym momencie Celeste otworzyła oczy i zaczęła krzyczeć.

Dwadzieścia minut później, kiedy jej mama rozmawiała z kierowcą karetki mającej zabrać Celeste i jednego z gości, który uskarżał się na bóle w klatce piersiowej, Kylie wykasowała z telefonu mamy wiadomość Treya. Ostatnie, czego chciała, to żeby jej mama zaczęła nabierać jakiś podejrzeń. Miała nadzieję, że nie usłyszała imienia Treya w całym tym bałaganie. Kylie odsłuchała wiadomość. Prosił, aby do niego zadzwoniła. I tak zrobiła. Połączyła się z pocztą głosową. No po prostu cudownie! *** Kiedy obudziła się następnego ranka o dziewiątej rano, uświadomiła sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, o świcie nie obudził jej duch. Czy to mogło coś znaczyć? Czy to był dobry, czy też zły znak? Po drugie, i to było dość szokujące, nie była sama. Nie, obok niej, całkowicie przykryte kocem, leżało ciało. Nie była pewna, czy żywe, czy nie. Zdusiła krzyk i dotknęła go, a raczej dziubnęła. Nie było zimne. Wydało nawet odgłos „ymf”. Spod przykrycia wynurzyła się głowa mamy. Kiedy zobaczyła wyraz twarzy córki, aż usiadła. – Co się stało? Kylie zamrugała. – Co robisz w moim łóżku? – Och. – Mama przeczesała palcami nową fryzurę, która rzeczywiście jej pasowała. – Przyszłam sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku i chyba… zasnęłam. Kylie zachichotała. – Bałaś się. Mama przewróciła oczami tak, że nawet Sara byłaby pod wrażeniem. – Nieee. – A potem wybuchnęła śmiechem. – No dobrze. To było straszne. Zdziwiłam się, że w ogóle jesteś w stanie spać. – To był tylko duch. – Kylie uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Powiedziałaś to tak, jakbyś widywała je codziennie. – Mama pogłaskała ją po policzku. – Tak się cieszę, że jesteś w domu. Widzisz, jak dobrze możemy się bawić? Nie musisz wcale iść do szkoły z internatem. Kylie wstrzymała oddech. – Ale naprawdę tego chcę, mamo. Radość w oczach mamy trochę przygasła. – Nie mówmy dziś o tym, mamy zaplanowany wspaniały dzień. Mimo niechęci mamy do rozmawiania o szkole z internatem i tego, że nie zdołała dodzwonić się do Treya, Kylie była w dobrym humorze. Duch najwyraźniej postanowił dać jej wolne albo uznał, że dość nabroił poprzedniego dnia. Zadzwoniły do pensjonatu i dowiedziały się, że zarówno Celeste, jak i starszy mężczyzna, który narzekał na ból w klatce piersiowej, zostali wypuszczeni ze szpitala do domu. Postanowiły, że na obiad pójdą na pizzę. Były gotowe do wyjścia, gdy zadzwonił telefon Kylie. Zobaczyła, że to Miranda, i poprosiła mamę o kilka minut. Ta poszła sprawdzić maila. – Hej – odezwała się Miranda. – Jesteśmy na równoległym połączeniu. Powiedz cześć, Della. – Po prostu słowny trójkącik – odezwała się Della. – Obrzydliwość – powiedziała Miranda.

– Wiesz, co jest obrzydliwe? – zapytała Della. – Właśnie nasiusiałam sobie na rękę, bo próbowałam trafić w ten cholerny test, rozmawiając z tobą przez telefon. Kylie się roześmiała. – Stęskniłam się za wami. Rozległ się szum spuszczanej wody. – Och, podwójna obrzydliwość – warknęła Miranda. – Mówiłam, żebyś nie spuszczała, jak ze mną rozmawiasz. Kylie usiadła na kanapie. – Mirando, masz już za sobą konkurs? – Zaczyna się dopiero o czwartej – jęknęła. – Dasz radę – powiedziała Kylie. – No pewnie – dodała Della. – A jak tam polowanie na duchy, Kylie? Dziewczyna sprawdziła, czy mama nie słyszy. – Nie uwierzycie… – I streściła im najważniejsze wydarzenia. Pośmiały się, a potem rozmowa zeszła na temat tego, jak bardzo chciałyby już wrócić do Wodospadów Cienia. Kiedy się zorientowała, że rozmawiają już prawie dziesięć minut, pożegnała się z koleżankami i obiecała, że odezwie się po południu. – Jestem gotowa, mamo! Rozległ się dzwonek do drzwi. Kylie pobiegła otworzyć, a mama krzyknęła, że wyłącza komputer. Gdy otworzyła drzwi, wróciło uczucie zagubienia z poprzedniego dnia. To zabawne, jak dziwnie się wczoraj czuła, bo nie było tu jej taty, a teraz czuła to samo, bo się pojawił. – Cześć, skarbie. Zastanawiała się, czy mama wie o tej wizycie. – Jesteś gotowa do… – Mama zatrzymała się tak gwałtownie, że aż pisnęły jej tenisówki. Ślady gumy na kafelkach i zszokowana mina były wystarczającą odpowiedzią na pytanie Kylie. Mama nie wiedziała. Co więcej, wcale nie była zadowolona. Tata spojrzał na mamę. – Cześć, kochanie – uśmiech mu pobladł. Ten niepewny uśmiech sprawił, że Kylie coś się ścisnęło w żołądku. No dobra, tata zasługiwał na trochę nerwów, ale dlaczego czuła się źle, otwierając mu drzwi, skoro ten dom należał do niego? A teraz nie był pewien, czy jest tu mile widziany, a sądząc z miny jej mamy, raczej nie był. – Pomyślałem, że zabiorę was na obiad – odezwał się. Mama cofnęła się o krok. – Ja… powinnam się domyśleć, że będziesz chciał się z nią zobaczyć. – Skinęła ręką na drzwi. – Idźcie. – Chodź z nami – zaproponował. – Raczej nie – odparła. – Kylie chciałaby, żebyś z nami poszła. – Ojciec spojrzał na nią. – Prawda, skarbie? Jak dawniej, we trójkę. Mama się skrzywiła. Ona się skrzywiła. Tata zdenerwował się jeszcze bardziej. Atmosfera w pokoju zrobiła się ciężka. Mama uniosła podbródek. – To może w czwórkę? Twoja dziwka mogłaby pójść z nami. – Och, to chyba nienajlepszy moment, prawda? – zza pleców taty rozległ się głos Treya. Mama pognała po schodach. Ojciec stał jak ogłuszony. Trey się zmieszał. A potem tata zmierzył ją wzrokiem.

– Nie powiedziałaś jej, że z tym skończyłem? Czy ona go dobrze usłyszała? – Co? – Nie powiedziałaś, że skończyłem z Amy? – Mam odejść? – zapytał Trey. – Tak – odparł ojciec. Kylie zakręciło się w głowie. Patrzyła, jak Trey odchodzi. Słyszała, jak płacze jej mama. Spojrzała na swojego ojca… ojczyma. Świadomość, że chciał ją wykorzystać, aby dotrzeć do mamy, ją zdenerwowała. Ale to, że oczekiwał, iż poinformuje mamę o tym, że zerwał z kochanką… to było już nie do pomyślenia. Wycelowała w niego palec. – Nigdy więcej nie próbuj mnie wykorzystywać do tego, by dotrzeć do mamy! – Myślałem… – To przestań myśleć! – I zatrzasnęła drzwi. Dom się zatrząsł. Mała szybka w drzwiach pękła. Patrzyła przez nią na zszokowaną minę ojca, dopóki nie odszedł. Nabrała powietrza. Wypuściła powietrze. I wbiegła na górę, by sprawdzić, jak czuje się mama. Przez godzinę przekonywała ją, by jednak wyszły na pizzę. Próbowała dodzwonić się do Treya, z nadzieją, że dowie się, co takiego ważnego sprawiło, iż duch wysłał jego wiadomość do wszystkich w sali, ale nie odbierał. Były właśnie w połowie obiadu, wciąż jeszcze ze skwaszonymi humorami, gdy jej telefon zaczął rechotać. – Kochanie – odezwała się mama – zmień ten dzwonek. Wzdrygnęła się i wezwała kelnera. – Czy może pan przykręcić klimatyzację? Kylie złapała telefon. Nikt nie dzwonił, za to włączyła się stara wiadomość głosowa. – Cześć Kylie, tu Sara. Przepraszam, że musiałam się tak rozłączyć. Miałam… coś do załatwienia. Słuchaj, naprawdę chcę się z tobą zobaczyć, gdy wrócisz do domu. Proszę, zadzwoń do mnie, dobrze? – Kto to był? – zapytała mama, a potem dodała szeptem. – Twój tata? – Nie, to wiadomość od Sary. Spojrzała na swoją pizzę i nagle naszła ją dziwna myśl. – Mamo, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli po obiedzie pójdę do Sary? *** – Cześć, Kylie – przywitała ją pani Jetton godzinę później. – Sara bardzo się ucieszy na twój widok. Przyjrzała się minie mamy Sary. Miała zaczerwienione oczy i pobladłą twarz. Ponura atmosfera pogłębiła niepokój Kylie o jej byłą najlepszą przyjaciółkę. – Jest w swoim pokoju – powiedziała pani Jetton. Chciała już spytać, co się stało, ale powstrzymał ją dreszcz, który przeszedł jej po plecach. Po drodze z salonu do pokoju Sary Kylie naszło mnóstwo wspomnień. I z jakiegoś powodu wspomnienia te sprawiły, że łzy napłynęły jej do oczu. – Musisz ją uratować. Musisz ją uratować – przypomniała sobie słowa ducha. Przełknęła z trudem i powiedziała sobie, że przesadza i że wszystko będzie dobrze.

Drzwi do pokoju Sary były otwarte, a gdy ujrzała przyjaciółkę, aż jęknęła. Sara wyglądała… okropnie. Była taka blada, że Kylie popatrzyła aż na jej klatkę piersiową, aby się upewnić, że oddycha. Sara otworzyła oczy. – Powiedziała ci, prawda? Kylie obiema rękoma otarła łzy z policzków. – Co mi powiedziała? – Co doktor… jeśli ci nie powiedziała… to czemu płaczesz? – Z radości, że cię widzę. – Kylie próbowała się uśmiechnąć. – Zawsze byłaś beznadziejną kłamczuchą. – Sara podciągnęła kołdrę. – Mamo, możesz skręcić klimatyzację? Tu jest lodowato. – Kochanie, już to zrobiłam – zawołała z salonu jej mama. – Dzwoniłam do elektryka, z klimatyzacją znów jest coś nie tak. Leżący na stoliku nocnym album z fotografiami spadł na podłogę. Kylie podniosła go. Nie zdziwiła się, widząc twarz na zdjęciu. Kiedy spojrzała w nogi łóżka Sary, ujrzała duszę tej samej kobiety. Nie była już ubrudzona spaghetti ani krwią, ale minę wciąż miała zrozpaczoną. – Kto to? – Kylie wskazała ją palcem na zdjęciu. Sara nachyliła się. Wyglądało na to, że ruch sprawia jej ból. – Moja babcia. Zmarła, gdy miałam cztery lata. Na taki sam rodzaj raka. Czy to nie upiorne? Rak. To słowo uderzyło ją jak obuchem. Z trudem zapanowała nad trzęsącymi się wargami. Spojrzała na ducha. – Nie mogę tego naprawić. – Ależ możesz! – Czego nie możesz naprawić? – Sara spojrzała na album, jakby się spodziewała, że przyjaciółka coś w nim popsuła. – Niczego. – Usiadła obok Sary. Przypominała sobie, jak siedząc na tym łóżku, opowiadały sobie tajemnice i śmiały się z różnych głupot. Z trudem przełknęła ślinę. – Pamiętasz, jak leżałyśmy tutaj i całowałyśmy lusterka dla wprawy przed dyskoteką w szóstej klasie? Sara się uśmiechnęła. – Tak. – Opadła na poduszki i zamknęła oczy. Jej długie brązowe włosy wydawały się cieńsze i nie były takie błyszczące jak zwykle. Kylie pogłaskała Sarę po ręku. – To co powiedział lekarz?

LG

Rozdział 32 Sara otworzyła oczy. – Onkolog powiedział, że mogą mnie poddać leczeniu eksperymentalnemu, ale… uważa, że już za późno. – W oczach Sary zalśniły łzy. – Mama mówi, że na to pójdę, ale… – Sara z trudem przełknęła ślinę. – Nie chcę umierać. – Usta jej zadrżały. – Ale wciąż pamiętam, jak mama powtarzała dziesiątki razy, że jeśli ona dostanie raka, to woli umrzeć, niż przechodzić przez to co jej mama. Mówi, że ją posiekali na kawałki. Nie chcę przez to przechodzić. Ta jedna operacja była wystarczająco okropna. Kylie przypomniała sobie sen z nożami. Spojrzała na brzuch Sary. – Kiedy miałaś operację? – W zeszłym tygodniu – odpowiedziała Sara. – Nie miałam tylu miesiączek. Lekarz w klinice namacał to, gdy mnie badał. Dwa dni później byłam już w szpitalu. – Czemu nie zadzwoniłaś? Sara przygryzła wargę. – Dzwoniłam. Nie mówiłam, że myślę, że mam raka, ale… Kylie ogarnęło poczucie winy. Duch, babcia Sary, próbowała ją zmusić do przesłuchania tej wiadomości. Tej samej, którą odsłuchała przy obiedzie. – Nie mogą go wyciąć? Sara potrząsnęła głową. – Jest go za dużo. Jest wszędzie. Ból jeszcze mocniej ścisnął Kylie za serce. Przypomniała sobie wiadomość od Treya, którą dostali wszyscy w pensjonacie. Czemu duch wysłał wiadomość Treya? – Trey? Sara spuściła wzrok. – Przepraszam. Naprawdę nie chciałam, żeby to się stało. Wypiłam za dużo. On wypił za dużo. – Co? – zapytała Kylie. Sara spojrzała na nią. – Cholera. Nie powiedział ci, prawda? Ledwie sekunda wystarczyła, by dotarło do niej, co mówi Sara, a jeszcze mniej, by stwierdziła, że nie ma to najmniejszego znaczenia. – Prosiłam go, by ci powiedział, bo nie mogłam tego wytrzymać. Obiecał, że to zrobi. – Próbował. Nie odbierałam od niego telefonów. To nieważne, Saro. – Wzięła Sarę za rękę. – Trey i ja to już przeszłość. Ty jesteś ważna. Po bladym policzku Sary potoczyła się kolejna łza. – Nie mówisz tego tylko dlatego, że umieram, prawda? – Sara próbowała żartować. Kylie nie roześmiała się. – Nie. Sara zabrała rękę. – Jesteś gorąca. – Możesz to zrobić – głos ducha rozległ się tuż przy uchu Kylie. – Twój dotyk. Kylie znów spojrzała na ducha. – Mówisz, że jak u Helen? – Co? – zapytała Sara.

Kylie dalej patrzyła na ducha. – Zrób to – powiedziała zjawa. – Proszę, uzdrów ją, nim będzie za późno. – Nie wiem jak – wyszeptała Kylie. – Mam halucynacje czy gadasz do siebie? – zapytała Sara. – To znaczy, wiesz, mam tu całkiem niezłe dragi. Kylie znów spojrzała na Sarę. – Nie. – Poczuła, że duch podszedł bliżej. – Nie, nie mam halucynacji, czy nie, nie gadasz do siebie? – Ani jedno, ani drugie. – Kylie próbowała myśleć. Czy naprawdę mogła to zrobić? Spojrzała znów na zdjęcie babci Sary. – Jak się nazywała? – Fanny Mildred Bogart. – Sara roześmiała się. – Cieszę się, że mama nie dała mi po niej imienia. Najwyraźniej śmiech sprawiał jej ból, bo jęknęła i opadła z powrotem na poduszkę. Kiedy otworzyła oczy, spojrzała na fotografię. – Chcesz usłyszeć coś szalonego? – Co? – zapytała Kylie, ale miała wrażenie, że wie już, co usłyszy. – Czasami myślę, że ona tu jest. – Bo jest. – Kylie znów wzięła Sarę za rękę i zaczęła się zastanawiać, ile może jej powiedzieć. Sara się roześmiała. – To teraz zaczęłaś wierzyć w duchy? – Tak. – Kylie nabrała głęboko powietrza. – Zdziwiłabyś się, w co teraz wierzę. – W co na przykład? – zapytała Sara. – W cuda. – Kylie spojrzała na Fanny. – Przydałby mi się cud. – Sara uśmiechnęła się i próbowała zabrać rękę. – Czemu masz taką gorącą dłoń? – Jak to zrobić? – Kylie zapytała ducha, trzymając dalej Sarę za rękę. – Co zrobić? – zapytała Sara. Wydawała się bardzo zmęczona. – Nie wiem jak, wiem tylko, że masz taką moc. – To nie jest zbyt pomocne – odpowiedziała Kylie. – Znów mówisz do siebie – stwierdziła Sara, ale nie próbowała już zabrać ręki. – Wiem – powiedziała Kylie. A potem przypomniała sobie, jak Helen, elfka, która miała zdolności uzdrowicielskie, dotknęła jej głowy, sprawdzając, czy nie ma guza mózgu. I powiedziała, że tak samo zrobiła, gdy uzdrowiła swoją chorą na raka siostrę. Puściła dłoń Sary i podeszła do wezgłowia łóżka. Odgarnęła jej włosy z czoła. A potem obiema dłońmi dotknęła jej skroni. – Co robisz? – zapytała Sara, patrząc na przyjaciółkę i wykrzywiając się zabawnie. – Próbuję pomóc ci się zrelaksować – Kylie wiedziała, że nie zabrzmiało to przekonująco. – Wiesz, ten obóz zrobił z tobą coś dziwnego – powiedziała Sara i podniosła rękę, żeby odtrącić jej dłonie. – Powiedz jej, że twoja mama tak robiła, gdy źle się czułaś – powiedziała Fanny. „Niezły pomysł”. – Moja mama tak robiła i naprawdę mi pomagało. Sara opuściła ręce. – Dobra, ale jeśli spróbujesz mnie pocałować, to zacznę wołać mamę! – Sara zachichotała.

– Co? Nie jestem w twoim typie? – Kylie się roześmiała, po czym skupiła się na pozytywnych myślach leczniczych. Wyszła od Sary po dziewiątej. Godzinę po przyjściu do przyjaciółki wymknęła się do łazienki i zadzwoniła do mamy. Płakała, mówiąc mamie o tym, że Sara ma raka. Jej mama powiedziała, że zadzwoni następnego dnia do pani Jetton i że Kylie może zostać u Sary, jak długo chce, byle tylko zadzwoniła przed wyruszeniem do domu. Wyszła dopiero, gdy Sara zasnęła. Zapomniała zadzwonić do mamy, ale ponieważ mieszkała nieopodal, nie przejęła się tym zbytnio. W jej okolicy było ciemno, nie paliły się latarnie ani światła w domach. „Awaria prądu”, powiedziała sobie, próbując zignorować uczucie niepokoju. I wtedy stało się. Coś dużego uderzyło w przednią szybę jej samochodu.

Rozdział 33 Kylie serce zamarło, gdy zobaczyła na szybie ciało. Wdepnęła hamulec. O Boże! Musiała kogoś potrącić. I wtedy zobaczyła twarz wpatrującego się w nią przez szybę wampira. Tego, który zabił dziewczyny w Fallen. Ale jak? Przecież miano się nim „zająć”. Dodała gazu i skręciła gwałtownie, licząc, że strąci go z maski. Nie zadziałało. Trzymał się samochodu niczym pająk, a potem wyciągnął rękę, uśmiechnął się i przebił pięścią szybę. Wszędzie posypały się odłamki szkła. Wrzasnęła i jeszcze mocniej dodała gazu. Wyciągnął do niej rękę. Zacisnął dłoń na jej szyi. Nie mogła oddychać, nie mogła się ruszać. Pociemniało jej przed oczami. Jej ostatnia myśl dotyczyła Sary. Miała nadzieję, że zdołała ją uzdrowić. Jedna z nich powinna przeżyć. *** Kiedy się ocknęła, siedziała na zimnym, ciężkim drewnianym krześle. Bolały ją głowa i gardło. Próbowała rozetrzeć skroń, ale nie mogła poruszyć rękami. Usłyszała jakiś zgrzyt, jakby metalu o metal. Łańcuchy? Otworzyła oczy, ale nic nie widziała. Otaczała ją ciemność. Poruszyła stopami i znów usłyszała brzęk łańcuchów. Na kostkach i nadgarstkach czuła chłód metalowych obręczy. Była skuta łańcuchami. Przypomniała sobie wampira wyrzutka. Miała ochotę krzyczeć. Zamrugała, licząc, że coś zobaczy, ale wciąż otaczała ją nieprzenikniona ciemność. Pociągnęła nosem. Poczuła zapach ziemi i betonu. Usłyszała, jak ktoś cicho nabiera powietrza. – Jest tu ktoś? – Cisza. – Wiem, że ktoś tu jest. Postanowiła wypróbować swoje siły i próbowała rozerwać łańcuchy. Ledwie drgnęła. – A więc pogłoski o twojej niesamowitej sile są tylko pogłoskami – odezwał się chrapliwy męski głos. – Wypuść mnie! – Przerażona zaczęła się szarpać, ale nie mogła się uwolnić. – Nie siłuj się, Kylie. Stracisz tylko bez potrzeby energię. Zachowaj ją na myślenie. Na dokonanie słusznych wyborów. Z trudem uspokoiła się i zaczęła słuchać. Głos rozbrzmiewał echem w pomieszczeniu. Nie poznawała go. Pamiętała wampira, który rozbił jej przednią szybę. Panika schwyciła ją za gardło. Próbowała sobie przypomnieć, jak brzmiał jego glos. Wydawało jej się, że był inny, ale czy na pewno? – Jakich wyborów? – zapytała. – Mamy wiele do omówienia. To na pewno nie był ten wyrzutek ani nikt, kogo już wcześniej słyszała. Był chrapliwy… wręcz… stary. A to, jak odbijał się po pomieszczeniu, sugerowało, że znajdują się w tunelu. – Gdzie ja jestem? Kim jesteś? – Mogła zapytać, czego chciał, ale się bała. Powiedzmy sobie szczerze, jeśli trafiło się w łańcuchach do ciemnego choć oko wykol pomieszczenia, to raczej nie było co liczyć na herbatę i ciasteczka. Jedynymi odgłosami, które do niej docierały, był jej własny oddech i krótsze oddechy mężczyzny o chrapliwym głosie. Przypomniała sobie o wizjach z duchami i zaczęła się zastanawiać, czy je źle zrozumiała. Czyżby to ją miano torturować? Nabrała głęboko powietrza

i znów szarpnęła łańcuchy. Nie mogła się uwolnić. Gdzie podziała się jej siła? – O czym mamy rozmawiać? – zapytała. Pomieszczenie zalało nagle oślepiające światło. Zamrugała i po chwili go ujrzała. Miał na sobie dziwną szatę, jakby mnicha. Jego skóra była pomarszczona. Poruszyła brwiami i ujrzała jego wzór. Tak jak sądziła, był wampirem. Starym, dziwnym wampirem, o którym mówiła Tabitha. A coś mówiło jej, że nie powinna tej informacji ignorować. Miała nadzieję, że nie będzie to jej ostatni, śmiertelny błąd. – Obserwowałeś mnie. – Jesteś bystra. – Podszedł bliżej, zdecydowanie za blisko. Miał zimne szare oczy. Szare niczym śmierć. – Specjalnie zamykasz umysł? Zastanawiała się, ile może mu powiedzieć i czy w ogóle powinna mu coś mówić. Z drugiej strony, jeśli by uznał, że zamyka się przed nim z rozmysłem, to może się wkurzyć. I musiała pamiętać, aby nie kłamać. – Nie wiem, jak się otworzyć. Metal zazgrzytał o beton. Uniosła głowę i ujrzała, jak za starcem otwierają się drzwi. Serce jej zamarło, a gardło aż rozbolało, gdy przypomniała sobie, że ten facet odciął jej dopływ powietrza. – Mówiłem ci, żebyś zaczekał – prychnął starzec. – Ale dziadku, chciałem poznać nową narzeczoną. – Wyrzutek podszedł bliżej. „Narzeczoną?” Kylie szczęknęła kajdanami, czując obrzydzenie na myśl, że mogłaby być jego narzeczoną. – Wyjdź! – ryknął starzec. Może i głos miał zdarty, ale jego ton wciąż zmuszał do posłuszeństwa. Był przerażający. Wyrzutek zatrzymał się dwa kroki od niej. Tym razem jego rude włosy nie spływały krwią, ale wciąż pamiętała ten widok. Wiedziała, że kiedy spojrzy w te zimne szare oczy, będzie to ten sam wampir, który wkradł się do jej przebieralni, ten sam, który rozbił jej przednią szybę. – Jest taka śliczna. Nie chowaj jej przede mną za długo. – Zniknął. Zadudniły zamykane drzwi. Z wściekłością spojrzała na starca. – On zabił dwie młode dziewczyny. – Tak. – Wampir spuścił głowę, jakby ze wstydu. – Mój wnuk popełnił wiele błędów. Ale zmądrzeje. – Rada Wampirów miała… – Kylie przypomniała sobie coś, co Della mówiła o radzie. Że wszyscy są starzy. I nagle do niej dotarło. – Należysz do rady. Okłamałeś ich. Spojrzał na nią. – Ja nie kłamię. Powiedziałem, że się tym zajmę. Jesteś częścią mojego planu. – On mnie porwał. – Czy zdoła wywołać w tym starcu dość poczucia winy, by ją wypuścił? – Na mój rozkaz. No to nadzieja prysła. Podszedł bliżej. – Za moich czasów, jeśli młody mężczyzna zachowywał się niestosownie, mogło go poskromić tylko jedno. Kobieta dość silna i dość piękna, by miał powód, aby się ustatkować. – Jemu już nic nie pomoże. – Serce zaczęło jej walić jak oszalałe, gdy starzec zbliżył się do niej jeszcze bardziej. – Teraz jest dziki, ale go fascynujesz. Masz pojęcie, ile czasu spędził w tym lesie przy waszym obozie, ryzykując, że zostanie złapany, tylko po to, by móc cię zobaczyć?

Zadrżała z obrzydzenia, gdy zrozumiała, że przez cały ten czas to był on. – Byłem ciekaw, kto skradł serce mojemu wnukowi, i poszedłem za nim. Gdy cię zobaczyłem, zrozumiałem, co go do ciebie ciągnie. Jesteś fascynująca. – Nachylił się tak, że ich twarze dzieliło ledwie kilka centymetrów. Poczuła na policzku jego oddech i zrobiło jej się niedobrze. – Czym jesteś, Kylie Galen? Czy ty to w ogóle wiesz? Czy w twojej krwi jest wampir? – On jest mordercą. Wolałabym umrzeć, niż dać mu się dotknąć. Uniósł prawą brew. – Śmierć zawsze jest pewnym wyjściem, aczkolwiek tego akurat bym nie polecał. Znów ogarnęła ją panika. – Widziałem, jak piłaś krew. – Jego zimny dotyk sprawił, że przeszły ją ciarki. – Ale wciąż jesteś ciepła. Widziałem, jak zaprzyjaźnił się z tobą wilk, ale nie przemieniłaś się w dniu księżyca. Zamierzałem znaleźć dla niego wampirzycę, ale ty… mój wnuk ma rację. Jesteś wyjątkowa. Znów szarpnęła łańcuchy. – Wypuść mnie. – Szukasz rodziny, Kylie Galen. My ci ją damy. Urodzisz mi prawnuki, a dzięki moim i twoim genom będą jeszcze potężniejsze. I nauczysz mojego wnuka, jak być mężczyzną. – Nie ma mowy – prychnęła. – Przekonamy cię. – Mnie niełatwo przekonać. A jeśli twój wnuk nie jest mężczyzną, to może dlatego, że nie miał odpowiedniego przykładu? Starzec zmrużył oczy. – Wiele mogę znieść, ale oczekuję szacunku. – Na szacunek trzeba zasłużyć. – To było ulubione powiedzenie mamy i nigdy nie wydawało jej się tak słuszne, jak teraz. Potrząsnął głową. – W naszym świecie szacunek ma ten, kto ma więcej mocy. A teraz, drogie dziecko, to ja mam moc. Zniknął. Rozpłynął się w powietrzu. Nie widziała nawet, żeby pozostał po nim jakiś ślad. Czym on był? I wtedy przypomniała sobie słowa Tabithy, czarownicy, którą Miranda przyłapała na kręceniu się przy ich domku, że on był czymś więcej niż wampirem. I Kylie obawiała się teraz, że miała rację. „Może i ma moc”, pomyślała Kylie, ale i tak nie czuła do niego szacunku. I, na Boga, nie zamierzała mu rodzić prawnuków. Znów zaczęła szarpać łańcuchy, próbując odnaleźć w sobie siłę, ale ta się nie pojawiła. Chciała krzyczeć, ale coś powiedziało jej, że to byłoby tylko marnowanie energii. Musiała się zastanowić. Musiała użyć mózgu, żeby się stąd wydostać. Wezwała Daniela, ale się nie pokazał. Może anioły śmierci, czy jakkolwiek nazywało się to coś, co mieszkało przy wodospadach, przyjdzie jej z pomocą? Zamknęła oczy i poprosiła o pomoc. A raczej błagała. Myśl o tym, że może jej dotykać ten wampir, sprawiła, że błaganie nie było już poniżej jej godności. Gdzieś w głębi umysłu usłyszała głos. „Masz moc w sobie”. „Ależ to brzmi jak ze starych Gwiezdnych Wojen!” A kiedy odpowiedziała jej cisza, dodała: „To nie czas na samopoznawanie”. Znów szarpnęła łańcuchami, myśląc o tym, by pojawiła się jej siła. Walczyła z nimi tak długo, aż na jej rękach i kostkach pojawiły się otarcia.

– Chce, żebym mu urodziła prawnuki. Przydałaby mi się pomoc! Próbując pamiętać o oddychaniu, zaczęła się zastanawiać, o jakiej mocy mogły mówić anioły śmierci. Była zaklinaczką duchów, umiała szybko biegać i czasem ujawniała się w niej zaskakująca siła, pozwalająca rzucać wilkołakami na duże odległości. Czasami pojawiał się też wyjątkowy słuch. No i jeszcze istniała możliwość, że mogła uzdrawiać, naprawdę liczyła, że tak było, ze względu na Sarę. I mogła kreować sny. „Mogę kreować sny!” Czy to nie było równie dobre jak telefon komórkowy? Jeśli zdoła dotrzeć do Lucasa, to Lucas skontaktuje się Burnettem. Burnett ją stąd wyciągnie. Na pewno. Ściągnie na tego starego drania całe JBF. *** Liczyła owce. Sto, potem dwieście. Każdy dźwięk, a czasem jego brak, sprawiał, że się budziła. Oczy jej się zmęczyły. W końcu ona sama także się zmęczyła. I wreszcie poczuła, jak się unosi. Leciała przez chmury. Zobaczyła go. – Przybyłaś. – Lucas siedział na wielkim łóżku. Uśmiechał się pociągająco i nie miał koszuli. Ale ona nie miała teraz czasu na takie szczegóły. – Złapał mnie wyrzutek. Powiadom Burnetta – mówiła szybko, bojąc się, że w każdej chwili może się obudzić. – Co? – Słyszałeś. – Gdzie jesteś? – Nie wiem. W tunelu. Jest mnóstwo betonu. I żelazne drzwi. Spojrzał na nią przerażony. – Muszę wiedzieć, gdzie jesteś. – Kiedy mnie tu sprowadzili, byłam nieprzytomna. – Oni? – Dziadek wyrzutka. Należy do Rady Wampirów. Lucas przeczesał włosy obiema rękami. – Posłuchaj, Kylie. Kreowanie snów działa tak, że możesz latać. Musisz polecieć z powrotem do swojego ciała, ale powoli. Patrz w dół i szukaj punktów orientacyjnych. A potem przyleć z powrotem i powiedz mi, gdzie jesteś. Muszę to wiedzieć, bo inaczej nie będę mógł ci pomóc. – A co, jeśli nie będę mogła wrócić? Co jeśli obudzę się i ci nie powiem? – Ogarnęło ją przerażenie. Nie chciała opuszczać Lucasa. Wiedziała, że to tylko sen, ale tutaj czuła się bezpieczniej. – Dasz radę Kylie, ruszaj! – Machnął ręką. – Pospiesz się. Zrobiła to, co kazał jej Lucas. Zaczęła lecieć z powrotem. Za szybko. Skupiła się, by zwolnić. A potem spojrzała w dół. Ujrzała miasto. Houston. Obniżyła lot, aż dostrzegła duży budynek. Poznała, że to Toyota Center. A potem przypomniała sobie, jak tata zabrał ją kiedyś w centrum do houstońskich tuneli. Leciała tunelami, przenikając przez ściany i nie zwalniała, dopóki się nie zobaczyła. Serce waliło jej jak oszalałe. Widok jej samej, zwisającej z krzesła, skutej łańcuchami jak w jakimś horrorze, przeraził ją. Usłyszała jakiś odgłos. Żelazne drzwi się uchyliły. Poczuła, jak zsuwa się do swojego ciała. – Nie! – musiała wrócić do Lucasa. Musiała mu podać wskazówki, jak ma do niej dotrzeć.

Rozdział 34 Walcząc z chęcią powrotu do ciała, Kylie odwróciła się i poleciała tam, skąd przybyła. Prędkość sprawiała, że nie mogła oddychać. Ktoś wypowiedział jej imię. Nie Lucas. Ten stary wampir. Chmury były coraz gęstsze. Czy Lucas nie był tuż za nimi? Poczuła, jak coś ciągnie ją z powrotem. Zaraz się obudzi. – Lucas, system tuneli pod Houston. Pod budynkiem Toyoty. Słyszysz? – Co ty robisz? – warknął chrapliwy głos. Otworzyła oczy. Wpatrywał się w nią stary wampir. Pamiętała, że nie może kłamać. – Śnię. – Co takiego? Czułem energię. – Coś niepokojącego. Gdy byłam młodsza, miałam koszmary. Zdawał się jej wierzyć, ale wciąż patrzył na nią podejrzliwie. Czy było coś, o co mógł ją podejrzewać? Czy Lucas ją usłyszał? – Pewni starzy przyjaciele chcieliby cię poznać. Dla twojego własnego dobra mam nadzieję, że będziesz się odpowiednio zachowywać. – Kto to? I czemu chcą mnie poznać? – Wygląda na to, Kylie Galen, że jesteś jeszcze bardziej wyjątkowa, niż sądzisz. – W jakim sensie jestem wyjątkowa? Nie odpowiedział. – Jeśli obiecasz, że nie będziesz próbowała uciekać, to zdejmę ci łańcuchy. Wizja pozbycia się ciężkich metalowych kajdanów była cudowna. Już miała się odezwać, ale doszła do wniosku, że to by było kłamstwo. – Oboje wiemy, że jeśli jest stąd jakaś droga ucieczki, to z niej skorzystam. Twoim zadaniem jest dopilnować, aby jej nie było. Roześmiał się. – Doceniam twoją szczerość. – Dość, aby mnie rozkuć? – Nie aż tak – odparł. Spojrzała w jego stare oczy. – Nie widzę wyjścia z tego pokoju. Chyba że wierzysz, iż mam dość siły, by cię pokonać, gdy otworzą się drzwi. A skoro nie mogę rozerwać tych łańcuchów, to chcesz powiedzieć, że twoje moce są mniejsze niż ten metal? Przyjrzał się jej uważnie. – Jesteś bardzo inteligentna, moje dziecko. Czy mam się martwić, że jesteś równie przebiegła, co mądra? – Gdybym była taka przebiegła i mądra, to czy byłabym tu teraz? – Idźmy na kompromis. – Zamknął oczy, a z jej rąk i jednej kostki zniknęły łańcuchy. Do prawej kostki miała teraz przypięty długi łańcuch. Spojrzała na niego, zszokowana jego umiejętnościami. – Czym ty jesteś? Uśmiechnął się. – Widzisz? Już zyskuję twój szacunek. – Pomyliłeś szacunek z ciekawością – odparła.

Zmrużył oczy, ale na jego twarzy pojawił się delikatny uśmieszek. – Czym ty jesteś? – znów zapytała. Skrzyżował na piersi przywiędłe ramiona. – Coś nie tak, moja droga? Czyżby podobieństwa cię przerażały? – I z tymi słowy rozpłynął się w powietrzu. – Co to miało znaczyć? – krzyknęła i podniosła się z krzesła, aby sprawdzić, jak daleko może pójść z łańcuchem u nogi. Nie dość daleko. Próbowała zapaść z powrotem w sen i wrócić do Lucasa, ale nie mogła. Mogła tylko liczyć, że jej wiadomość dotarła do niego, że zadzwonił do Burnetta i że byli już w drodze. Ile to mogło potrwać? A co, jeśli się nie pojawią? Co, jeśli jej wiadomość nie dotarła? Próbowała rozerwać łańcuch, ale nie miała siły. O co chodziło z tą jej siłą? Czemu pojawiała się i znikała? Kylie zaczęła krążyć po pokoju, ciągnąc za sobą łańcuch. Nie mogła dosięgnąć drzwi, ale podejrzewała, że nawet gdyby do nich dotarła, nic by jej to nie dało. Wraz z wampirem zniknęła też klamka. Nie miałaby jak ich otworzyć. Wciąż krążyła, próbując wymyślić, jak uciec z lub bez pomocy Burnetta. Znów spojrzała na drzwi bez klamki. Kim on był? I co miał na myśli, mówiąc o tych cholernych podobieństwach? Łańcuch zazgrzytał o cementową podłogę. Przypomniała sobie, że nie zadzwoniła do mamy przed wyjściem od Sary i miała szczerą nadzieję, że jej mama się nie denerwuje. Odwróciła się i tym razem pomaszerowała do prawej ściany. Nagle usłyszała głosy. Czyżby wracał starzec ze swoimi przyjaciółmi? Zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać. To nie był głos starca, tylko tego wyrzutka. No świetnie, czyżby postanowił znów ją odwiedzić? Spięła się cała i zaczęła rozglądać się za czymś, co nadawałoby się na broń. Nim zdążyła omieść spojrzeniem pokój, usłyszała wyraźniej głos wyrzutka. – Kim ty jesteś i czemu się kręcisz? Skąd dobiegały te głosy? Zawahała się i podeszła bliżej do ściany. Nagle rozległ się huk, zupełnie jakby coś ciężkiego przeleciało przez pokój. A może ktoś? Serce jej zamarło. Podeszła bliżej ściany, próbując ustalić, czy to zza niej dobiegają głosy. Rozległ się kolejny huk i była już prawie pewna, że to właśnie stamtąd. – Powiesz mi! – syknął wampir. Kylie ogarnął strach. Do kogo mówił ten wyrzutek? Czy do… do kogoś, kto jej szukał? Nagle pomyślała o Lucasie. – Rozkuj mnie i walcz jak mężczyzna! – ryknął Lucas. Serce ścisnęło jej się z żalu. Poszła do niego po pomoc i… – Czemu? Przecież ty możesz walczyć tylko jak pies, którym jesteś. – Rozległ się kolejny łomot i Kylie wiedziała, że Lucasowi wymierzono cios. Mięśnie jej się napięły. Poczuła przypływ energii. Złapała łańcuch i jedną ręką wyrwała go ze ściany. A potem odwróciła się do ściany i natarła na nią ramieniem. Na moment przed uderzeniem pomyślała, że może zaboleć. O dziwo, nic nie poczuła. Wokół niej posypały się kawałki betonu. Strąciła co większe z twarzy, zorientowała się, że stoi po drugiej stronie pokoju i spojrzała przez kłąb kurzu. Lucas leżał na boku. Był przykuty do krzesła, zupełnie jak ona jeszcze przed chwilą. Zobaczyła jego twarz, całą zakrwawioną. Miał zamknięte oczy, jakby był nieprzytomny. Albo martwy. Ogarnęła ją wściekłość. Rozejrzała się za wyrzutkiem, a gdy go ujrzała, na jego twarzy pojawił się szok. Jakoś się nie zdziwiła. Pognała w jego stronę, ale zanim zdążyła go dopaść,

zniknął. – A więc nie jesteś aż tak bezbronna – rozległ się głos starego wampira, chociaż nigdzie go nie widziała. Betonowy mur za jej plecami odbudował się i wyczuła, że tym razem był grubszy. – Czym ty jesteś? – syknęła, wiedząc, że zwykły wampir nie mógłby zrobić czegoś takiego. – Czy nie spytałem cię o to samo? – odparł. Podbiegła do Lucasa. Kiedy położyła mu rękę na sercu, stwierdziła, że wciąż żyje. Zerwała z niego łańcuchy i opadła przy nim na kolana. Żwir na betonowej podłodze wbijał jej się w skórę. Przypomniawszy sobie, że ma moc uzdrawiania, przesunęła po nim rękami, a potem przypominała sobie, co zrobiła z Sarą, i ujęła w dłonie jego głowę. – Odezwij się, Lucas, proszę. – Wspomnienie, jak uratował ją przed chuliganami i jak patrzyli w niebo, szukając słoni, sprawiło, że łzy napłynęły jej do oczu. – Proszę, niech nic ci nie będzie. Próbowała myśleć pozytywnie, myśleć o tym, jak jej ręce wysyłają do jego ciała ciepło. Nie wiedziała, czy tak to działa, ale ze względu na Sarę i Lucasa modliła się, aby właśnie tak było. Kiedy zniknęła opuchlizna z jego twarzy, ogarnęła ją nadzieja. – A teraz się odezwij – wyszeptała i nachyliła się nad nim. Otworzył oczy, twarz wykrzywiła mu się z przerażenia i zamachnął się pięścią. Próbowała ją złapać, ale siła ją opuściła. Zdołała uniknąć ciosu w twarz. Trafił ją w ramię. Poczuła okropny ból. Uderzenie sprawiło, że przeleciała przez pokój. – Chryste! – poderwał się na nogi. – Przepraszam. Złapał ją i delikatnie przytulił do piersi. – Nic ci nie jest? Potrząsnęła głową. Na szczęście nie był wampirem i nie wiedział, że skłamała. Ramię rwało ją niczym bolący ząb. – Na dół – zdołała wykrztusić. Kolana się pod nią ugięły i musiał ją złapać. – Przepraszam. Spojrzała w jego niebieskie oczy. – Nie szkodzi. – Nie chciał jej przecież uderzyć. – Chyba nie jest złamana. – Czy zawiadomiłeś… – Zamilkła, przypomniawszy sobie, że stary wampir pewnie nasłuchuje. – Burnetta – powiedziała bezgłośnie i spojrzała na niego znacząco. Skinął głową, a ona miała szczerą nadzieję, że zrozumieli się i że naprawdę Burnett i JBF byli w drodze. Ramię ją bolało. Nogi się trzęsły. Oparła się o ścianę i zsunęła po niej, po czym usiadła na zimnej podłodze. Lucas usiadł obok. Zadrżała i chyba to wyczuł, bo ją objął. Z jego ciała buchało ciepło. Wtuliła się w niego. – Jesteś taki gorący – powiedziała. – Wreszcie zauważyłaś – zaśmiał się. Odpowiedziałaby tym samym, gdyby zostało jej choć trochę energii. Mimo bólu czuła się bezpiecznie. – To cecha wilkołaków – powiedział. – Nasza temperatura ciała jest wyższa. – Która godzina? – Po północy – odpowiedział. Pomyślała, że jej mama musi się strasznie denerwować. A potem, zbyt zmęczona by

myśleć, zamknęła oczy i wtuliła się w niego bardziej, uważając, by nie poruszać ramieniem. Wziął ją na kolana. Otoczyło ją jego ciepło. Poczuła, jak przeczesuje palcami jej włosy. – Masz coś we włosach – powiedział. – Pewnie beton. Po tym, jak przebiłam się przez ścianę – odparła. – Jaką ścianę? – zapytał. Przypomniała sobie, że był wtedy nieprzytomny. Wiedział w ogóle, że go uleczyła? – Tamtą – skinęła głową. – Ale on ją odbudował. – Chyba uderzyłem cię mocniej, niż mi się wydawało. Nie miała siły się kłócić. – Jestem taka zmęczona. – Odpoczywaj. – Przyciągnął ją do siebie. – Już niedługo – wyszeptał. Czy mówił, że już niedługo to się skończy? Miała nadzieję. *** – Kylie, już pora. – Te słowa obudziły ją jakiś czas później. Poczuła, jak Lucas podrywa się na równe nogi, wciąż trzymając ją na rękach, i natychmiast oprzytomniała. Zza ściany dobiegały jakieś hałasy. Lucas jednym skokiem znalazł się po drugiej stronie pokoju. Nim zdążyła zażądać, aby postawił ją na ziemi, ściana, pod którą jeszcze przed chwilą siedzieli, zawaliła się i z kłębów kurzu wyłonili się Burnett, a za nim kilkoro innych pracowników JBF. Burnett ruszył w ich stronę. – Nic jej nie jest? – Nie – odparła, zawstydzona, że Lucas trzyma ją niczym dziecko. – Odstaw mnie. – Jej ramię – odezwał się Lucas. – Jest chyba złamane. To moja wina. To był… wypadek. – Nic mi nie jest. – By im tego dowieść, próbowała poruszyć ramieniem, ale aż się skrzywiła. – Są tutaj! – krzyknął ktoś z korytarza. Lucas, Burnett i pozostali mężczyźni pognali przez gruzowisko. Kylie została sama w kłębach wzniesionego przez nich kurzu. Słyszała w oddali odgłosy walki. Czuła się bezużyteczna, więc postanowiła iść za nimi z nadzieją, że powróci jej siła, ale nie zdążyła zrobić kroku, gdy poczuła podmuch powietrza. Obok niej pojawił się rudowłosy wampir i nim zdążyła krzyknąć, złapał ją w ramiona. Zaczęła się szamotać, zapominając o rannym ramieniu. Ból był okropny, ale walczyła dalej. Nie zdołała mu się jednak wyrwać. – Nie! – Usłyszała dudniący głos Lucasa. – Puść ją! – Ona jest moja – syknął wampir. – Po moim trupie – ryknął Lucas, a jego oczy zapłonęły pomarańczowo. – Z przyjemnością – odkrzyknął wampir, którego oczy zalśniły czerwienią. Kylie dostrzegła w tym swoją szansę i przyłożyła mu kantem dłoni w gardło. Puścił ją, a w chwili, gdy upadła na ziemię, zaatakował go Lucas. Usłyszała uderzenie i ujrzała, jak Lucas przelatuje przez pokój. Poczuła, jak wraca jej siła, ale nim zdążyła się poderwać na nogi, Lucas znów zaatakował, zaciskając wampirowi dłoń na gardle. Słychać było, jak wyrzutek się dusi. – Puść go! – zadudnił głos starego wampira, a powietrze w pokoju zrobiło się ciężkie. – Puść go albo ona zginie. Kylie nie mogła go dostrzec, ale czuła, jak jego ręka zaciska się na jej krtani. Szarpała się, próbując się wyrwać niewidzialnej mocy, która odcinała jej dopływ powietrza. Bez skutku.

LG

Zobaczyła, że Lucas spogląda na nią. Zaczęły jej przed oczami latać czarne plamy. Nim całkiem pociemniało jej w oczach, ujrzała, jak Lucas puścił rudego wampira, który natychmiast się rozpłynął. Nie było podmuchu wiatru, musiał zniknąć dzięki magii starca. Wciąż próbując złapać oddech, opadła na kolana. Lucas ją podniósł. Nagle obok nich pojawił się Burnett. – Wrócił tu po nią – powiedział Lucas. – Musimy ją stąd zabrać – odezwał się Burnett i wziął ją w ramiona. – JBF ich ściga. – Idę z nimi – zawołał Lucas. – Nie – wykrztusiła z trudem Kylie. Tyle że już nie była w pokoju. Podmuch wiatru uderzył ją w twarz z taką mocą, że nie mogła odetchnąć. Burnett zmienił jej pozycję, by jej twarz opierała się o jego klatkę piersiową, która nie była ani tak ciepła, ani tak miła jak ta, w którą wtulała się jeszcze niedawno pogrążona we śnie. Kiedy zatrzymał się przed jednopiętrowym budynkiem, uniosła głowę. – Gdzie jesteśmy? – Dotknęła szyi. – W klinice – powiedział i też dotknął jej szyi. – Nic mi nie jest. Postaw mnie na ziemię. – Jeszcze nie. Może i nic ci nie jest, ale Holiday mnie udusi, jeśli nie dopilnuję, aby obejrzał cię lekarz. Pomyślała o Lucasie. – Powinieneś był powstrzymać Lucasa przed pogonią za tymi wyrzutkami. – To było niemożliwe – odparł. – Wilkołaki są zbyt uparte. Ale Lucas da sobie radę. – Dał się złapać – powiedziała. – Tylko po to, aby do ciebie dotrzeć. Na tę myśl aż skręcił jej się żołądek. – Mógł zginąć. – Ale przeżył. Gdy w budynku zapaliły się światła, Burnett wszedł do środka. Kylie przeczytała plakat na drzwiach: „Chrońcie swoje zwierzęta przed robakami”. – Chwila. Przyprowadziłeś mnie do weterynarza? – rozejrzała się po małej poczekalni obwieszonej zdjęciami psów i kotów i zauważyła charakterystyczny zwierzęcy zapach. – Weterynarza i lekarza stworzeń nadnaturalnych. Z pokoju obok wyszedł mężczyzna. – Tutaj – powiedział. Burnett przedstawił jej doktora Whitmana i zaniósł ją do sali zabiegowej. Za nimi ruszyło rude kocisko. Kiedy Burnett posadził ją na stole, kot wskoczył obok. – Nic mi nie jest – powiedziała. – Jej ramię – odezwał się Burnett. – I szyja. Kiedy lekarz dotknął jej ramienia, Kylie się skrzywiła. – To tylko stłuczenie. – Spojrzała znów na Burnetta. – Muszę wracać do mamy. Pewnie zgłosiła już moje zaginięcie na policję. Burnett wyjął komórkę i odszedł na drugą stronę salki. Doktor Whitman poruszył ramieniem Kylie i zaczął jej się przyglądać. Wzdrygnęła się, ale wiedziała, że kość nie jest złamana. Weterynarz spojrzał na jej czoło i poruszył brwiami. – Czym ty jesteś? – Dobre pytanie – odparła i spojrzała na jego wzór. Był półelfem. Kot przeszedł po Kylie i zaczął ocierać się o lekarza. Podejrzewała, że

mężczyzna pewnie miał tę samą zdolność komunikowania się ze zwierzętami co Derek. Na myśl o Dereku przypomniała sobie, jak bardzo za nim tęskni, ale odsunęła to odczucie od siebie. – Dziewczyna ma rację. Nic nie połamała – powiedział doktor Whitman, gdy podszedł do niego Burnett. – Mówiłam. – Nie mogła się powstrzymać. – Czy teraz mógłbyś mnie odwieźć do mamy? – Dziękuję – zwrócił się Burnett do doktora i skinął na Kylie, by poszła za nim. Kiedy zostali sami, spojrzał na nią. – Zabiorę cię do domu, ale najpierw opowiedz mi, co się dzisiaj wydarzyło. Opowiedziała mu wszystko, co pamiętała, od chwili, gdy zaatakował ją wampir, do momentu, kiedy Burnett przebił się przez betonowe ściany. Poinformowała go, że wyrzutek, który zabił dziewczyny w Fallen, był wnukiem jednego z członków Rady Wampirów. A także o tym, że to te wampiry przez całe lato obserwowały obóz. Większość z tego, co mówiła, sprawiało, że Burnettowi oczy aż pałały z wściekłości. – Dlaczego on chciał, żebym poślubiła jego wnuka? – zapytała w końcu. Burnett się wzdrygnął. – W przeszłości to nasi dziadkowie decydowali, z kim mamy się związać. – Nawet jeśli jedna ze stron się na to nie zgadzała? – Niestety, tak. – Burnett spojrzał na nią ze skruchą. – Miałaś rację, Kylie. Chodziło o ciebie. Powinienem był cię posłuchać. Już więcej nie popełnię tego błędu. Skinęła głową, widząc, jak trudno było mu się do tego przyznać. – Ten starzec jest dziwny. Jego wzór wskazuje na wampira, ale on jest czymś więcej. – Znam go. Widziałem go podczas spotkań rady. Jest wampirem, ale masz rację, jest dziwny. – Jest czymś więcej niż tylko wampirem – powiedziała Kylie. – Sprawił, że ściana, którą rozbiłam, pojawiła się z powrotem. – Może pomagał mu ktoś z innymi mocami. – To nie to. – Może – odparł, ale czuła, że Burnett się z nią nie zgadza. – Dobra, zabiorę cię do domu. Ktoś przez cały czas będzie pilnował budynku, będziesz bezpieczna. Znów wziął ją na ręce. – Trzymaj się. – Tym razem wiedziała, że musi wtulić głowę w jego pierś. Kilka sekund później postawił ją przed domem. – Co mam jej powiedzieć? – spytała. – Nie wiem. Nigdy zbyt dobrze nie radziłem sobie z rodzicami – odparł. – Wymyśl coś. – Nie pomagasz. – Przygryzła wargę. – O rany, mój samochód. – Trafiliśmy na niego, gdy cię szukaliśmy. Ktoś wymieni przednią szybę i odstawi go przed świtem. – Dzięki. Skinął głową. – Cieszę się, że nic ci nie jest, Kylie. Jutro wieczorem jeszcze raz wszystko omówimy, po twoim powrocie na obóz. I jak tylko będziesz mogła, zadzwoń do Holiday. Nie zaśnie, dopóki cię nie usłyszy. Podeszła do niego i uściskała go. Nie spodziewał się czegoś takiego. – Dziękuję – powiedziała. – Nie ma za co – odparł, najwyraźniej równie zmieszany tą rozmową co uściskiem. Rozejrzała się w ciemnościach. Ta cisza jej nie przerażała, bo wiedziała, że to Burnett jest za nią odpowiedzialny.

– Dwóch mężczyzn obserwuje dom – dodał, jakby źle zrozumiał jej zachowanie. – Wierzę. – Patrzyła, jak odchodził, a potem ruszyła do drzwi. Kiedy się zorientowała, że nie ma kluczy, wzięła zapasowy, ukryty pod sztuczną psią kupą za krzakami azalii. Ledwie otworzyła drzwi, kiedy podbiegła do niej mama i mocno ją uścisnęła. – O Boże. Już miałam dzwonić na policję. Gdzie byłaś, młoda damo? Uścisk matki uraził jej ramię i z trudem łapała powietrze. Odsunęła się i, próbując ukryć ból w głosie, powiedziała. – Zapomniałam zadzwonić. A potem… tak bardzo się zdenerwowałam tym, co stało się Sarze, że musiałam trochę posiedzieć w samotności. W oczach jej mamy zalśniły łzy. – Och, kochanie, tak mi przykro. Wysiadł prąd. Czekając na twój powrót, zasnęłam na kanapie. Obudziłam się piętnaście minut temu, a gdy zobaczyłam, że cię nie ma, zadzwoniłam do mamy Sary. Powiedziała, że już wyszłaś, ale nie wiedziała o której. Na szczęście mama Sary już spała, gdy Kylie od nich wyszła. – Nic mi nie jest. – Nie słyszałam samochodu – powiedziała jej matka. „Myśl szybko”. – Zaparkowałam na ulicy. – Miała nadzieję, że Burnett nie mylił się co do tego, iż samochód pojawi się o świcie. Kylie ziewnęła ostentacyjnie. – Wiesz, sen to naprawdę dobra rzecz – powiedziała, chcąc wrócić do pokoju i zadzwonić do Holiday. Musiała skorzystać ze stacjonarnego, bo jej komórka została w samochodzie. – Dobrze, ale jutro porozmawiamy o Sarze. „Tak”, pomyślała Kylie. I myślała jeszcze o tym, że musi iść do szkoły w Wodospadach Cienia. Ale uznała, że tym też będzie się martwić później. Poszła do pokoju i wykręciła numer Holiday. – Miałaś jakieś wieści o Lucasie? – zapytała, gdy w słuchawce usłyszała głos Holiday. – Tak – powiedziała komendantka. – Nic mu nie jest. Ale… z tego co wiem, nie udało się pojmać tych, którzy cię porwali. Natomiast Burnett cię pilnuje, więc nie ma się co martwić. – Wiem. – Wszystko w porządku? Żałuję, że nie mogę ci przesłać uspokajającej fali. – Nic mi nie jest – skłamała. – Zamknij oczy i wyobraź sobie wodospady, to ci pomoże przegonić strach. – Tak zrobię. – Tym razem nie kłamała. *** W niedzielę o dziesiątej rano obudził ją dzwonek telefonu. Usiadła, sięgnęła po słuchawkę i rozejrzała się, z nadzieją, że zobaczy ducha. W końcu po prawie miesiącu codziennych porannych odwiedzin prawie za nim tęskniła. Przypominała sobie ostatnią rozmowę z Holiday. Zadziałało, myślenie o wodospadach trochę ją uspokoiło. – Halo? – Odebrała telefon. – Nic ci nie jest? – Usłyszała równolegle głosy Delli i Mirandy. – Wszystko w porządku. – Opadła na poduszkę. – Skąd wiedziałyście?

– Po tym, jak przez całą noc nie odbierałaś telefonu, zadzwoniłam do Holiday. – Opowiadaj – zawołała Miranda. Kylie streściła im wydarzenia z ostatniej nocy i obiecała opowiedzieć je ze szczegółami później. Potem zapytała o ich weekend. Miranda marudziła strasznie na temat konkursu, ale w końcu powiedziała, że zajęła drugie miejsce. – A ta suka Tabitha dopiero czwarte – dodała z dumą. – A jak u ciebie, Della? – zapytała Kylie. – A jak myślisz? – Rozległ się szum spuszczanej wody. – Ohyda – powiedziała Miranda. – Wydaje mi się, że rodzice są w szoku, że jeszcze ani razu test nie wyszedł pozytywnie. Porozmawiały jeszcze kilka minut, a potem się rozłączyły. Kylie przypomniała sobie o samochodzie i wyjrzała przez okno. Burnett dotrzymał słowa. Samochód stał na ulicy przed domem i wyglądał doskonale. Gdyby tylko wszystko inne w jej życiu można było tak naprawić. – Już wstałaś – odezwała się mama, gdy kilka minut później Kylie wyszła z sypialni. Wyglądało na to, że przed chwilą wyszła spod prysznica. – Daj mi dwie minutki, a zabiorę się za śniadanie. Pół godziny później Kylie zajadała z mamą naleśniki i jajecznicę. Rozmawiały o różnych rzeczach, ale głównie o Sarze. Jej mama powiedziała, że mama Sary dzwoniła zapytać, czy dotarła bezpiecznie do domu. Zanosząc talerz do zlewu, powiedziała: – Mama Sary mówi, że Sara czuje się dziś dobrze. Jutro ma iść do lekarza i porozmawiać o tym, jakie terapie są do dyspozycji. Mam nadzieję, że to zadziała. Dziewczyna wstała i zaczęła sprzątać ze stołu. – Nie potrzebuje żadnych terapii – rozległ się głos za Kylie. – Udało ci się. Temperatura w pokoju spadła o jakieś piętnaście stopni. – Przysięgam, że ta klimatyzacja od miesiąca zachowuje się nienormalnie. – Mama zadrżała i poszła sprawdzić ustawienia. Kylie zaczęła się zastanawiać, czy to rzeczywiście klimatyzacja się psuła, czy też przyczyną tego chłodu był Daniel. Kylie odwróciła się i popatrzyła na ducha. Zjawa wyglądała zdrowo i młodo. Pięknie. Kylie podejrzewała, że tak właśnie będzie wyglądała Sara, gdy skończy trzydzieści lat. – Dziękuję. Wiedziałam, że będziesz mogła to zrobić. – Nie musisz mi dziękować. To moja przyjaciółka. – Co mówiłaś? – zawołała z kuchni jej mama. Duch uśmiechnął się i zniknął. – Mówiłam, że musimy porozmawiać o szkole. – Poszła do kuchni i uściskała mocno mamę. Ramię już prawie jej nie bolało. Kiedy się odsunęła, wypowiedziała swoją kwestię, zanim zabrakło jej odwagi. – Wiem, że to dla ciebie trudne. Wiem, że mnie kochasz, ale naprawdę teraz tego potrzebuję. Naprawdę. Mama dotknęła jej policzka. W oczach zalśniły jej łzy. Odetchnęła głęboko. – Kochanie, przykro mi, ale nie mogę cię tak po prostu puścić.

Rozdział 35 Kylie serce się ścisnęło. Powietrze znów zrobiło się zimne. Pojawił się Daniel. Uśmiechał się. – Przypomnij jej… – powiedział, ale zniknął, nim zdążył skończyć. Mimo to Kylie wiedziała, co miał na myśli. – Mamo – odezwała się. – Pamiętasz, jak mówiłaś, że kiedy spotkałaś Daniela, to wiedziałaś, że jest ci przeznaczony? Jej mama spojrzała na nią zaskoczona. – Tak, ale… – Ta szkoła to mój Daniel, mamo. Wiem, że jest dla mnie dobra. Czuję to. Proszę, nie zabieraj mi tego. Nie zabieraj mi jej tak, jak tobie zabrano Daniela. *** – Nie mogę cię nawet odprowadzić do środka? – zapytała jej mama, kiedy kilka godzin później zatrzymały się na parkingu przed bramą do obozu w Wodospadach Cienia. – To nie jest dzień wizyt – powiedziała Kylie i ledwie rzuciła okiem na nową duszę, która zabrała się z nimi na przejażdżkę, gdy mijały cmentarz w Fallen. Ciemnowłosa kobieta w różowej podomce miała pewnie niecałe trzydzieści lat. Wyglądała też na kompletnie zagubioną i wciąż wpatrywała się w Kylie, pytając, gdzie jest. Kylie próbowała jej odpowiedzieć w myślach, ale kobieta jej nie słyszała. A do tego mama Kylie przez całą drogę marudziła, że w samochodzie też się popsuła klimatyzacja. Kylie uściskała mamę mocno. – Dziękuję – powiedziała. Jej mama w końcu zgodziła się podpisać dokumenty niezbędne do przyjęcia Kylie do szkoły z internatem w Wodospadach Cienia. Matka Kylie westchnęła, odsunęła się i położyła dłoń na policzku Kylie. – Nadal mi się to nie podoba. – Wiem. – Pamiętaj, jaki jest warunek – dodała jej mama. Kylie nie chciała się z nią sprzeczać, ale jej się wyrwało. – Nie rozumiem. Nie chcesz mu przebaczyć. Nie chcesz go nawet widzieć, ale każesz mi do niego dzwonić dwa razy w tygodniu. – To twój ojciec. – Daniel jest moim ojcem. Jej mama skrzywiła się. – Tak, ale Tom kochał cię tak, jakbyś była jego własnym dzieckiem. – Wiem i zamierzam mu przebaczyć, ale… to wciąż boli. A kiedy próbował mnie wykorzystać, by dotrzeć do ciebie… – Wiem. Źle postąpił. Nie jest idealny. Ja też nie. Przepraszam, że zrobiłam taką scenę, gdy się pojawił. Kylie spojrzała matce w oczy. – Nadal go kochasz? – Nie wiem. Może kiedy przestanie mnie tak boleć, to to odkryję. Znów się uściskały, a po chwili matka Kylie odjechała. Duch postanowił zostać z Kylie

i stał obok niej. Zjawa rozwiązała podomkę i spojrzała na wielką dziurę w brzuchu. Dlaczego Kylie nie mógł nawiedzać duch, który zmarł spokojnie we śnie? – Co mi się stało? – zapytała zjawa. – Nie wiem. – Kylie obserwowała, jak duch znika. Była jednak pewna, że pojawi się znowu. I pewnie będzie oczekiwać, że Kylie pomoże jej wszystko ustalić. Strasznie to Kylie denerwowało. Jak miała rozwiązywać problemy duchów, skoro nie potrafiła tego zrobić z własnymi? Spojrzała na telefon, by sprawdzić, czy detektyw odzywał się do niej po tym, jak dzwoniła do niego, gdy tylko odzyskała rano komórkę. Wysłał jej esemesa, że ma dla niej wiadomości, ale nie powiedział jakie. Kiedy Kylie dotarła do bramy, poczuła się, jakby wreszcie wróciła do domu. To właśnie tu było jej miejsce. Za bramą czekali na nią Holiday i Burnett. Holiday uściskała ją mocno. Burnett wziął od niej walizkę i skinął, by poszła za nim. Kiedy mijali stołówkę, Kylie zauważyła, że część obozowiczów zdążyła już wrócić. Holiday zadzwoniła do Kylie i poprosiła, by przyjechała godzinę wcześniej, ponieważ chciała z nią porozmawiać. Weszły do biura. Kylie zatkało, gdy za drzwiami ujrzała Lucasa. Spojrzał jej w oczy. – Jak ramię? Kylie miała wrażenie, że chciał jej dotknąć, ale czekał, aż to ona zrobi pierwszy ruch. I chociaż miała ochotę go przytulić, czuła, że to nie byłoby w porządku. Poprzedniej nocy było to dla niej tak oczywiste jak oddychanie, ale teraz już nie. – Trochę boli, ale jest ok. – Jeśli jeszcze raz ją uderzysz, przez pomyłkę czy nie, to zrobię z tobą porządek widłami! – zawołała Holiday. A sądząc z jej miny, mówiła serio. – To nie była jego wina. – Kylie podeszła do niego, a Lucas uznał to zapewne za znak, na który czekał, bo dotknął delikatnie jej nadgarstka. Taki drobiazg, a sprawił, że ogarnęło ją przyjemne ciepło. – Właśnie że tak. – Spojrzał jej w oczy. W jego głosie słychać było poczucie winy. – Muszę się nauczyć myśleć, zanim, zacznę bić. Spojrzał na Burnetta, a Kylie odniosła wrażenie, że nie tylko Holiday strzeliła Lucasowi wykład. Lucas powoli wziął ją za rękę i ścisnął lekko. Kylie miała mieszane uczucia. Nie wiedziała, czy jest gotowa sprawdzić, gdzie ten dotyk mógłby ich zaprowadzić, ale nie chciała się odsuwać. Ryzykował życiem, by ją uratować. Postanowiła skupić się na czymś innym. – Udało wam się ich znaleźć? – zapytała Burnetta. – Nie. – Oczy zalśniły mu ze złości. – Ale znajdziemy – powiedzieli chórem Burnett i Lucas. – Poinformowano resztę Rady Wampirów. Sądzę, że wyciągną konsekwencję. Kilka minut później Lucasa poproszono o wyjście, a Burnett i Holiday zabrali Kylie do biura komendantki. Burnett kazał Kylie powtórzyć wszystko trzy czy cztery razy. I chociaż było to równie przyjemne, co siadanie na rozżarzonych węglach, nie protestowała. Oczy Holiday zalśniły z dumy, gdy Kylie powiedziała im o uleczeniu Lucasa, a możliwe, że także Sary. W końcu zadała pytanie, które nie dawało jej spokoju. – Nie rozumiem tylko, czemu nie mogę użyć tej siły, by uratować siebie. Holiday aż pisnęła, jakby nagle coś jej przyszło do głowy. – Jesteś obrońcą! Powinnam była się domyślić po twojej utarczce z Selynn. Kiedy

byliśmy nad jeziorem, twoja siła pojawiła się w chwili, gdy uznałaś, że twoja matka jest w niebezpieczeństwie. To wyjaśnia także, czemu twój prawdziwy ojciec, Daniel, nie mógł się uratować w dniu swojej śmierci. – Czy to… wyjaśnia, kim jestem? Czym jestem? – Niestety nie, ale… – Holiday spojrzała na Burnetta, który zdawał się równie zaskoczony. – Bardzo rzadko pojawiają się obrońcy, a rola ta przypada tylko wyjątkowo uzdolnionym. – Naprawdę uzdolnionym – dodał Burnettt jakby z podziwem. – Przez całe życie spotkałem tylko jednego obrońcę. Obrońca? Kylie nie wiedziała, co o tym sądzić. – Więc to znaczy, że mam jeszcze jakieś dary poza tymi, które już znam? – Pewnie tak. – Holiday się uśmiechnęła. – Wiedziałam, że jesteś wyjątkowa, Kylie. Od chwili, gdy cię ujrzałam. – Czy jeden z tych darów może mi powiedzieć, czym u licha jestem? – rozzłościła się. Po minucie słuchania tych samych komunałów typu w końcu się dowiesz, musisz być cierpliwa itp. itd., Burnett znów zaczął zadawać pytania. – Czy Mario powiedział, kim są ci przyjaciele, z którymi miałaś się spotkać? – Mario? – zdziwiła się Kylie. – Mario Esparza, tak nazywa się ten stary wampir. Zamknęła oczy, niepewna, czy chciała znać jego imię. – Nie. – Zadrżała, myśląc o tym, jakich to mógł mieć przyjaciół. – Jak sądzicie, o co mu chodziło, kiedy wspomniał o podobieństwach między nami? Myślicie, że on uważa, że jestem taka sama? Czy on też jest obrońcą albo… – Nie wiem, co miał na myśli – powiedział Burnett. – Ale nie sądzę, aby był obrońcą. – Nie jesteś taka jak on, Kylie – zawołała Holiday. – On nie urodził się o północy. – Więc jest zły? Burnett spojrzał na Holiday, jakby nie był pewny, czy może odpowiedzieć. Holiday skinęła przyzwalająco głową. – Tak, jest zły. Od lat jest kolcem w boku JBF. Próbowaliśmy usunąć go z rady, ale nigdy nie mieliśmy wystarczających dowodów. Kylie odetchnęła głęboko. – Myślicie, że znów po mnie przyjdzie? I ponownie Burnett najpierw spojrzał na Holiday. – Chciałbym móc ci powiedzieć, że to już koniec. On nie lubi przegrywać, ale osobiście ci obiecuję, że tym razem nie wygra. Powstrzymam go bez względu na wszystko. Holiday ścisnęła dłoń Kylie. – Musimy kończyć – zwróciła się do Burnetta. – Wydaje mi się, że większość obozowiczów jest już w stołówce. Nie wyglądał na zbyt zadowolonego. – Dobrze, ale możliwe, że będę miał jeszcze parę pytań. Kylie skinęła głową. Wszyscy wstali. Burnett ruszył do drzwi. – Burnett? – W głosie Holiday słychać było niepewność. Odwrócił się i przez moment wyglądał niczym szczeniaczek, który pragnie miłości i ciepła. Kylie obserwowała, jak Holiday wyciąga z szuflady kartkę papieru. – Weź to. Przeczytaj dokładnie, zanim podpiszesz. – Co to? – zapytał. Holiday zawahała się.

– Dokumenty. Wydawało mi się, że chcesz zainwestować w Wodospady Cienia. Spojrzał na kartkę, a potem znów na Holiday. – Wiec nie udało ci się znaleźć innych inwestorów? Uniosła brew. – Wygląda na to, że szkoła nie jest czymś, co uważa się za dobrą inwestycję. Kylie z trudem powstrzymała uśmiech, gdy uświadomiła sobie, że Holiday nie skłamała, a zarazem nie powiedziała mu prawdy. Nie chciała, aby Burnett wiedział, że miała inne propozycje, a Kylie wiedziała czemu. Gdyby przyznała, że przedkłada jego ofertę nad inne, przyznałaby też, że nie chciała go stracić. – Będę chciał mieć większy wpływ na sposób prowadzenia tej jednostki – zagroził. – Jestem pewna, że w większości przypadków będę się o to z tobą sprzeczać. Na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. – Może być. Holiday skinęła głową. – Większość moich warunków jest tam wypisana – powiedziała. Burnett podszedł do biurka Holiday i podpisał dokument. – Nie powinieneś tego najpierw przeczytać? – zapytała Holiday. – Powiedzmy, że czekam na te sprzeczki. – Oddał jej dokument i wyszedł, zadowolony. Kylie odczekała, aż odszedł na tyle daleko, by nie mógł ich usłyszeć, i stwierdziła: – Wiem, że miałaś innego inwestora. Holiday przewróciła oczami. – I wiesz, że nie możesz mu o tym powiedzieć, prawda? Kylie uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Nie chciałaś go stracić, Holiday. – Zaczynam go lubić – odparła. – Ale to nie znaczy… – Jasne – roześmiała się Kylie. – Jestem pewna, że czekają na ciebie Della i Miranda. Kylie uścisnęła Holiday przed wyjściem z biura. Kiedy spojrzała w stronę stołówki, nagle stwierdziła, że nie jest wcale przekonana, czy chce już się z nimi spotkać. Tyle się wydarzyło, a ona nie miała czasu się nad tym zastanowić. I wtedy ktoś ujął ją za rękę. Podskoczyła i już chciała się odsunąć, gdy poczuła ciepło tej dłoni. – Hej. – Lucas pociągnął ją lekko do siebie. – Przejdźmy się. Pozwoliła zaprowadzić się za domek, w którym mieściło się biuro. Kiedy stanęli w osłoniętym przez drzewa miejscu, spojrzał na nią. – Naprawdę przepraszam, że cię uderzyłem. – Mocniej uściskał jej dłoń. Potrząsnęła głową. – Przecież nie zrobiłeś tego specjalnie. – Ale zrobiłem. – Przyciągnął ją do siebie. – Burnett powiedział, że… że mnie uzdrowiłaś. – Tak – odparła, czując ciepło jego piersi, chociaż wcale go nie dotykała. Odetchnęła głęboko. Lucas jak zawsze pachniał lasem. – Możliwe, że uratowałaś mi życie – powiedział. – Kto wie, ale to przeze mnie zostałeś ranny. – To nieważne. – Posłał jej przebiegły uśmiech. – Wiesz, że stara wampirza legenda głosi, że jeśli ktoś uratuje ci życie, to musisz z nim zostać na zawsze. Spojrzała mu w oczy. – Nie jesteś wampirem.

Nachylił się, a jego usta były tak blisko jej, że prawie je czuła. – I po raz pierwszy w życiu żałuję, że nim nie jestem. – Nabrał powietrza. – Ale skoro nie jestem wampirem, to mogę przynajmniej ucałować cię w podziękowaniu. – Przynajmniej – przyznała, a wtedy jego usta dotknęły jej. Nie był to równie gorący pocałunek jak ten w strumieniu ani te w snach, ale także był wyjątkowy. Był po prostu… zbyt szybko. Może później… tak, może. – Powinniśmy chyba wrócić do reszty. – Tak. Szli w milczeniu. Lucas trzymał Kylie za rękę, dopóki nie dotarli do stołówki. Kylie prawie zatkało, gdy zobaczyła, ile osób chciało się upewnić, że nic jej nie jest. Nie wiedziała, kto wygadał, co wydarzyło się poprzedniej nocy, ale wyglądało na to, że wszyscy już o tym słyszeli. Otoczyli ją Della, Miranda, Perry, Helen i Jonathon. Lucas został z tyłu, ale co kilka minut spoglądał na nią. Raz nawet skinęła, by do nich podszedł, ale potrząsnął głową, jakby wiedział, że Kylie nie jest przekonana co do tego pomysłu. A może dlatego, że był wilkołakiem, a one trzymały się razem. Miała w każdym razie wrażenie, że jej pilnuje. Przypomniała sobie, jak ochronił ją przed chuliganami, gdy miała sześć lat, i znów poczuła z nim więź. Musiała jeszcze tylko zrozumieć, co tak naprawdę ta więź oznaczała. Godzinę później najbliżsi przyjaciele Kylie wciąż siedzieli razem z nią, jedli pizzę i rozmawiali o pobycie w domach. – Och – Miranda odezwała się wesoło. – Chyba wymyśliłam, co zrobiłam nie tak z Łapkiem. Teraz bez problemu zamienię śmierdziela w koteczka. – Mirando, jak ci poszło w konkursie? – wyjąkał nerwowo Perry. Po raz pierwszy odezwał się do Mirandy. Kylie wiedziała, że w ten sposób daje do zrozumienia, że chce spróbować jeszcze raz, i gdyby nie bała się, że jej przyjaciółka rzuci na nią klątwę, to by go za to uściskała. – Nieźle – powiedziała, ale Kylie nie potrafiła nic wyczytać z jej twarzy. – Może po prostu dajcie sobie buzi i się pogódźcie? – zaproponowała Della. – A potem możecie gdzieś iść i zacząć się porządnie obśliniać. Miranda posłała Delli wściekłe spojrzenie, które oznaczało, że później nastąpi kłótnia. Oczy Perry’ego zrobiły się całkiem czarne, gdy zmierzył Dellę spojrzeniem, a potem odszedł, jakby odrzucony. Kylie odchyliła się na krześle i zaczęła zastanawiać, czy coś się kiedykolwiek zmieni. Z drugiej strony… już się zmieniło, prawda? Zaczęła się rozglądać za kimś innym. I chociaż próbowała się do tego nie przyznawać, tęskniła za Derekiem. A do tego martwiła się, czy nic mu nie jest. Postanowiła znaleźć Burnetta i go o to spytać, ale w tym momencie odezwał się jej telefon. Dostała esemesa. Spojrzała na numer. Od detektywa. A potem zauważyła, że dostała też wiadomość od Sary: „Co zrobiłaś? Nie kłam. Wiem, że to zrobiłaś”. Kylie serce aż podskoczyło. Świetnie. Tylko co ona powie Sarze? Telefon znów zapiszczał. Kiedy przeczytała wiadomość od detektywa, nabrała gwałtownie powietrza. „Dziadkowie wrócili. Rozmawialiśmy wczoraj. Chcą cię natychmiast zobaczyć”. Ogarnęła ją nadzieja. Może to doprowadzi ją do odpowiedzi na pytanie, kim jest? – Kylie? – zawołała ją stojąca w drzwiach Mandy. – Tak? – Odwróciła się Kylie. – Holiday prosi, żebyś przyszła do biura. Ktoś chce się z tobą zobaczyć. – Kto? – zapytała Kylie, którą nagle ogarnęła panika na myśl, że to mogą być oni. Czy była na to gotowa? Czy była gotowa poznać rodziców adopcyjnych Daniela? Swoich dziadków? – Nie wiem, ale kilka minut temu do bramy pukała para starszych ludzi. I wtedy Kylie usłyszała szum spadającej wody. Zauważyła coś kątem oka i spojrzała na zrobioną z bali ścianę, na której światła i cienie krążyły, tworząc miękkie, hipnotyzujące wzory. Tańczące anioły śmierci. Spojrzała na Dellę i Mirandę. Żadna z nich nie zwróciła na to uwagi. Najwyraźniej tylko Kylie widziała to przedstawienie. I wtedy usłyszała: – Idź i odkryj swą przeszłość, by poznać swoje przeznaczenie. – Wszystko w porządku? – zapytała z niepokojem Della. Kylie odetchnęła głęboko. – Tak. I miała nadzieję, że się nie myli.

chomikuj.pl/lili77gro