C. S. Friedman - Uczta dusz

Dla Paula Hoeffera za mnóstwo bezinteresownej pomocy.

PODZIĘKOWANIA Ta książka nie powstałaby, gdyby nie pewna bardzo wyjątkowa osoba. Nie mogę niestety podać jej nazwiska, ponieważ prowadzi ona dwa równoległe życia, a to, które musiałam poznać, jest pełne cieni i tajemnic. Potrzebowałam osoby prawdziwej, która chciałaby odsłonić przede mną najciemniejsze karty swojej przeszłości, i dostatecznie wnikliwej, by rozumiała, jak ta przeszłość ukształtowała jej życie. Klienci nazywają ją Anną. Z niespotykaną szczerością i bezgraniczną szczodrością otworzyła przede mną swe serce. Hojnie dzieliła się wspomnieniami – dobrymi i złymi, pełnymi triumfu, ale też wstydliwymi. Była w nich desperacja, która po raz pierwszy pchnęła Annę do sprzedaży własnego ciała, ale były też momenty poczucia siły, wyrwane ze szponów świata pełnego wyzysku i przemocy. Pozwoliła mi zrozumieć dynamikę społeczną i seksualną, która ukształtowała główną postać powieści, dzięki czemu mogłam uczynić tę postać prawdziwą. Anno, dziękuję ci za to, że pomogłaś powołać do życia Kamalę. Dziękuję Russowi Galenowi, mojemu agentowi, za twórczy wkład w pracę nad książką oraz Davidowi Waddonowi, który jest bardzo wnikliwym krytykiem mojego pisarstwa, ale też wiernym fanem. Dziękuję również Paulowi Hoefferowi i Carlowi Ciprze za budujące komentarze na każdym etapie tworzenia książki – nie napisałabym jej bez was, chłopaki.

PROLOG Gdy Imnea się obudziła, wiedziała już, że Pan Śmierć na nią czeka. Od pewnego czasu obserwowała oznaki jego obecności – uporczywy, chłodny powiew z kątów pokoju, spływające z okien cienie, które nie znikały nawet w pełnym świetle, lodowaty dotyk na skórze, gdy leczyła córeczkę Hardingów... Zawsze jeszcze wiele godzin później Imnea dygotała na całym ciele. Jej lustrzane odbicie nie zdradzało wiele. I nic dziwnego. Czarownicy starzeli się i umierali inaczej niż zwykli ludzie. Ich wewnętrzne paliwo zużywało się w błyskawicznym tempie, jakby do kominka wrzucono naraz cały zapas drew na zimę. Buchnie wtedy imponujący płomień, który jednak szybko się wypali, zasypany własnym popiołem. Kiedy właściwie to się zaczęło? Czy już w młodości, gdy odkryła, że potrafi robić dziwne rzeczy – małe cuda, w zasadzie bez wartości – czy dopiero niedawno? Czy Śmierć zauważył ją, gdy była małą dziewczynką i niczego nieświadoma, z wypiekami na twarzy tworzyła na parapecie małe tańczące ogniki (och, jakże ukarała ją wtedy matka!), czy też dopiero wówczas, gdy świadomie dotarła w głąb swojej duszy, by dla własnych celów czerpać z niej siłę – z tego centralnego zasobnika duchowej mocy, nazywanej przez mistyków athrą? Kiedy i gdzie zawarła kontrakt ze Śmiercią? Jakim czynem go przypieczętowała? Wyleczeniem syna Atkinsów? Wywołaniem deszczu po wielkiej suszy w roku dziewięćdziesiątym drugim? A może stało się to w dniu, w którym skutecznie oczyściła z gangreny nogę Diruma, sprawiając, że uniknął amputacji? Miała trzydzieści pięć lat. Wyglądała znacznie starzej. Czuła się jak osiemdziesięciolatka. Już niedługo, między spadającymi płatkami śniegu brzmiał szept Śmierci. Już niedługo... Westchnęła, dołożyła drewna do pieca i wzruszyła przygasające węgielki, by rozgorzały na nowo. Minął rok, odkąd ostatni raz użyła swych mocy. Miała nadzieję, że kiedy się z tego wycofa, część siły powróci. Ta wewnętrzna energia, która kreowała athrę, podobno mogła się regenerować, gdy nie była wykorzystywana do czarów. Ale nawet jeśli to prawda, to ile życia zdążyło z niej już ujść? Za każdym razem, gdy używała magii – by uleczyć chore dziecko, wypędzić demona czy pobłogosławić pole, chroniąc je przed atakiem szarańczy – czerpała moc z własnych zasobów życiowych. A nie były one przecież niespożyte. Wszyscy czarownicy to wiedzieli. Tak jak z upływem lat zużywa się ciało – podobnie karleje ogień ducha, tli się, a wreszcie gaśnie. Jeśli używa się paliwa nie tylko do podtrzymania życia, ogień wypala się wielokrotnie szybciej. Skąd czerpać moc, by leczyć, równocześnie nie zużywając jej? Jak można patrzeć na siniejące dziecko i nie oczyścić jego płuc, nie tchnąć w nie na nowo życia, nawet jeśli przypłaci się to kilkoma cennymi minutami własnego? Kiedyś te minuty nie miały żadnego znaczenia. Cóż wie na temat czasu młody człowiek, w którego żyłach buzuje moc, domagając się ujścia. Dopiero z wiekiem

przychodzi świadomość, że minuty składają się na godziny, godziny – na dni, dni – na lata... A wtedy do drzwi puka Śmierć. Koniec z czarami, obiecała sobie rok temu. Cały czas, jaki jeszcze jej został, poświęci sobie. Zawiadomiła mieszkańców wsi, że już nie będzie mogła ich leczyć. Jeśli chcą, mogą ją za to znienawidzić. Byłaby to wprawdzie niegodziwość po tym wszystkim, co przez lata dla nich zrobiła, ale czy to dziwne? Już taka jest natura ludzka − dobroczyńcy nie powinni oczekiwać wdzięczności. I zaczęło się. Dochodziły ją coraz to nowe plotki. Dziecko umarło na ospę – to jej wina, bo nic nie zrobiła. Ktoś inny zmarł wskutek odniesionych ran – to jej wina, bo była bezduszna. Nieważne, że choroby i urazy to część życia i tylko kosztowne cuda mogą je uleczyć. Nieważne, że przez dwadzieścia lat zużywała swoją własną energię, dokonując tych cudów. Nieważne, że przez to na własnym karku czuje już oddech Śmierci. Tego roku porzuciła mieszkańców i tylko to się teraz dla nich liczyło. Natura ludzka. Imnea pochyliła się nad ogniem i próbowała przegnać pytanie, które prędzej czy później zadaje sobie każdy czarownik: Czy było warto? Próba odpowiedzi była zawsze ryzykowna. Odpowiedz „nie”, a sam wypełnisz swoje ostatnie dni goryczą. Odpowiedz „tak”, a umieranie będzie twoją własną cholerną winą. Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi. Któż ją odwiedza w tych ostatnich dniach? Przecież całe miasto traktuje ją jak pariasa. Podeszła do ciężkich, dębowych drzwi i otworzyła je. W nikłym świetle zimowego zmierzchu ujrzała dwie osoby. Nie musiała pytać, po co przyszły. Jedna z nich trzymała w ramionach zawiniątko – dziecko, ciasno okutane w kocyk. Poczucie winy i złość połączyły się w bolesne ukłucie w sercu Imnei. Przecież zapowiedziałam, że się wycofuję. Czy nie wystarczy, że odmawiam wam na rynku, w świątyni, na ulicach? Musicie przynosić mi chore dzieci pod same drzwi, żebym was wygoniła? Przez chwilę miała ochotę zatrzasnąć drzwi, ale pielęgnowana przez długie lata gościnność okazała się silniejsza. Burcząc, Imnea odsunęła się na bok, zapraszając przybyszy do środka. W przyćmionej poświacie pieca widziała już wyraźniej: wysoka wychudzona chłopka, a obok niej młoda dziewczyna w równie złym stanie. Takie osoby leczysz i odsyłasz do domu, lecz wiesz, że następnego roku Śmierć i tak się o nie upomni – umrą z głodu, wycieńczenia lub z tysiąca innych przyczyn, na które nie pomogą żadne czary. Dziewczyna wyglądała na twardą, jakby niejeden raz miała do czynienia ze zgnilizną tego świata i zdążyła się już przyzwyczaić do fetoru. To zatrważające u tak młodej osoby. Kobieta natomiast była naprawdę zrozpaczona. – Matko, wybacz, że cię niepokoję... – zaczęła z szacunkiem. – Nie zajmuję się już leczeniem – przerwała jej Imnea. – Jeśli chcecie kubek herbaty, żeby się ogrzać przed dalszą drogą, to zapraszam. Znajdzie się też może kawałek chleba. Ale to wszystko. Oczekiwała, że kobieta zechce ją przekonywać, i już się na to przygotowała. Bogowie mogą zaświadczyć, że setki razy przez to przechodziła. Ale kobieta nic nie powiedziała, tylko uchyliła na chwilę rąbek kocyka. Imnea zobaczyła połyskliwe

zielone krosty na rozpalonej twarzyczce dziecka. To jej wystarczyło. Zielona zaraza. Widziała to tylko raz, lata temu, gdy ta choroba zabrała pół miasta. Czarownicy się wtedy zjednoczyli – co było niemal tak niespotykane jak świecący wówczas Czerwony Księżyc – i próbowali wytrzebić infekcję nie tylko z ludzkich ciał, ale z samej wioski. Mówiono, że gdy dawno temu zielona zaraza szła przez kraj, zabijała dwie osoby na trzy. Tym razem było inaczej. Może bogowie − widząc, jak wielu czarowników poświęca lata swojego życia, żeby uleczyć innych − zdobyli się na pojedynczy akt łaski? A może po prostu Śmierć był zbyt zajęty zbieraniem nowych kontraktów, które tamtej nocy oferowali mu czarownicy? Imnea nie musiała dotykać skóry dziecka, by wiedzieć, że ma gorączkę. Nie musiała też zgadywać jego najbliższej przyszłości – wiedziała, jakie cierpienia czekają je, jeśli choroba się rozwinie. To była potworna, okrutna śmierć. – Nie zajmuję się już leczeniem – powtórzyła, ale w jej głosie brakowało przekonania, choć bardzo się starała. Cholerni ludzie. Dlaczego przynieśli chłopca do jej domu? – Ma pani moc. Mówią, że potrafiła pani uleczyć z tej choroby. – Ale już tego nie robię. Przykro mi. – Każde słowo haratało krtań Imnei rozpalonym ostrzem. Czy ta kobieta nie rozumie, jaką cenę musi płacić za każde uzdrowienie? Jakim prawem domagasz się mojego życia? Wiedziała, co będzie dalej. Wkrótce nastąpi atak choroby, przeraźliwym krzykiem dziecko będzie domagało się wody, ale zwymiotuje wszystko, co dadzą mu do picia. Będzie się tak męczyło wiele dni, jeśli rodzina nie ukróci jego cierpień. A oni nic konkretnego nie zrobią. Mogą tylko odprawiać modły, składać dary i błagać bogów, by dali chłopcu siłę do pokonania zarazy. Dziecko będzie więc cierpieć nieskończone męczarnie, aż zostanie z niego tylko wysuszona łupina, z której dawno już uleciała dusza ludzka. Będzie bezgłośnie błagać o ostatnie miłosierdzie. Potem to samo spotka innych. Wcześniej czy później choroba pochłonie całe miasto. Może nawet sam Gansang, jeśli epidemia aż tak się rozszerzy. Kiedy już zielona zaraza pojawia się w jakimś miejscu, niewiele potrafi ją powstrzymać. Imnea spojrzała na chłopca. Miał wczesne objawy choroby. Gdyby wyleczyła go teraz – i jeśli nikt więcej nie został zarażony – miasto może być uratowane. Odwróciła się, by poruszyć palenisko. Nowe polano nie złapało ognia. Węgielki przygasały. – Proszę... – szepnęła matka dziecka. Przekupstwo. Groźby. Obietnice. Imnea była przygotowana, by dać temu odpór. Ale prosta, płynąca z głębi serca prośba pochodziła z zupełnie innego arsenału. Poczucie winy dźgnęło ją rozpalonym sztyletem prosto w serce. Powinnam dać jej nóż i powiedzieć, żeby to zakończyła. Dla dobra dziecka – pomyślała. Jeśli podczas zabójstwa matka nie zetknęłaby się z płynami fizjologicznymi, istniała szansa, że infekcja się nie rozniesie. Imnea westchnęła i spojrzała na kobiety. Skoro pozbawia je nadziei, zasługiwały chociaż na to, by patrzyła im prosto w oczy. Tym razem napotkała wzrok dziewczyny. Wzrok zaskakująco jasny, biorąc pod uwagę, że z oczu przypominających ciemne księżyce wyzierały głód i ciężar życiowego

doświadczenia. Złote plamki tańczyły niczym zaczarowane ogniki w zielonych oczach. Jednak to nie barwa oczu, nie ich przejrzystość, ale to nieokreślone coś, kontrastujące z mrocznym otoczeniem niczym jaśniejąca gwiazda, przykuwało uwagę. Jakaż głębia była w tym wzroku! Niespotykana u osoby tak młodej. Przez chwilę Imnea zastanawiała się, czy dziewczyna posiada moc. Ale tylko przez krótką chwilę. Nie miała teraz czasu na zajmowanie się sprawami mocy, a już na pewno na ocenę potencjału jakiejś młodziutkiej czarownicy, która prawdopodobnie umrze z głodu i zimna gdzieś w rynsztoku Gansangu, zanim znajdzie odpowiedniego nauczyciela. Może to właśnie ta myśl poruszyła struny jej serca. A może wspomnienie osób, które szkoliła, dzieci, które urodziła, i wszystkich, którzy przez trzydzieści pięć lat jej życia zwracali się do niej o uleczenie albo o radę, albo o zwykłą pociechę. Może dzięki swej mocy słyszała teraz ich głosy, błagające ją o pomoc dla kobiety. A może to Śmierć znowu z nią igrał, popędzał ją, niecierpliwie oczekując spotkania z kolejną czarownicą ze swojej listy. Niech cię piekło pochłonie, pomyślała. Bierz moje życie, ale życia tego chłopca ci nie oddam. Jeszcze nie teraz. Zresztą i tak nie chciałaby przeżywać kolejnego roku zarazy. Jeden taki horror wystarczyłby każdemu. – Daj mi go – powiedziała szorstkim, lodowatym głosem. Kobieta bez słowa przekazała Imnei zawiniątko. Było lekkie, lżejsze, niż powinno być dziecko w takim wieku, a przecież część tej wagi stanowiły kocyki. Chłopiec nie należał do dużych, a choroba, choć we wczesnym stadium, zdążyła już pozbawić go tych niewielu mięśni. Gdy Imnea wzięła zawiniątko w ramiona, poczuła nagły ból w kościach. Biedactwo, jeśli uda ci się przeżyć, będziesz mógł kiedyś opiekować się innymi chorymi. Przynajmniej taka w tym pociecha. Na chwilę zamknęła oczy. Odpoczywała, nabierała sił, by duchowo się przygotować. Na dalszy plan odsunęła dolegliwości i bóle swego przedwcześnie postarzałego ciała, skupiając całą uwagę na swojej racjonalności. Tego jeszcze bogowie jej nie odebrali. Zaczęła cicho mruczeć, koncentrując się na swoich czarach. Czuła, jak obie kobiety z fascynacją obserwują jej przygotowania. Gdyby tylko mogła pokazać im, jak to jest. Gdyby tylko mogła podzielić się z kimś – z kimkolwiek – bólem i radością, obawą i euforią takiego aktu! Oddałaby wszystko, żeby tylko ktoś zrozumiał, czym jest ta moc i jak wiele kosztuje jej używanie. Może wówczas całe to poświęcenie zostałoby zrozumiane. Może kochano by ją za to, co ofiarowała, zamiast nienawidzić za to, że kilka razy zawiodła. Gdy w końcu muzyka była gotowa, gdy gotowa była komnata oraz dziecko i jego matka, i czas, i noc za oknami, gdy cały świat był gotowy, Imnea sięgnęła do głębi swojej duszy, gdzie znajdowało się centrum jej mocy, to olśniewające źródło, które odkryła w swojej młodości. Obecnie dusza ta była jednak znacznie starsza i coraz słabsza, już niemal na wyczerpaniu.

Źródło mocy nie przetrwałoby kolejnego roku, powiedziała sobie. A byłby to zimny i samotny rok w otoczeniu nienawidzących ją wieśniaków. Jesteś tego pewna, Imneo? – szepnął jej do ucha Śmierć. Zupełnie pewna? Tym razem nie będzie odwrotu. – Niech cię piekło! – syknęła cicho. Ciepło jej żyjącej duszy wypełniło jej ciało, przeganiając chłód zimowej nocy. Po chwili przepłynęło do ciała chłopca. Czysty, prawdziwie uzdrawiający dar. Imnea zamknęła oczy, ufając, że inne zmysły dostrzegą, jak jej duch wzmacnia zanikającego ducha chłopca, jak zasila jego athrę, kondensuje ją. Ogień zapłonął w żyłach dziecka i chłopiec krzyknął, ale matka i dziewczynka ani drgnęły. Choroba zdążyła rozprzestrzenić się po całym ciele, zagnieździć w każdym zakamarku. Imnea wypaliła ją zewsząd, pobierała paliwo ze swojej athry, a z duszy chłopca czerpała kondensację. Niektórzy czarownicy twierdzili, że choroba jest jak żywa istota – stawia opór, gdy próbujesz ją zniszczyć. Sama Imnea była święcie przekonana, że to nie jedna, ale tysiąc, a nawet dziesiątki tysięcy żywych istot, które potrafią walczyć, ukrywać się, wręcz zagrzebywać głęboko w ciele, by uniknąć ataku. Trzeba znaleźć je wszystkie, bo inaczej choroba wróci z nową energią. Ileż sił życiowych straciła we wczesnych latach, zanim się tego nauczyła! Polano w piecu nie zajęło się i ogień wygasał. Do domku wkradał się zimowy chłód. Imnea nie miała jednak dość wewnętrznej siły, by ogrzewać swoje ciało i równocześnie leczyć chłopca. Żadna sensowna czarownica nie traciłaby zresztą mocy na ogrzewanie siebie – była zbyt cenna, by tracić ją do tak banalnych celów. Gdyby tylko zdawała sobie z tego sprawę we wczesnych latach swej czarodziejskiej działalności! Po jej policzku pociekła łza – Imnea przypomniała sobie setki drobnych czarów, bez których mogłaby się obejść, sztuczek wykonywanych dla przyjemności, na pokaz czy dla zwykłej wygody. Gdyby mogła je cofnąć, ile czasu by zyskała? Tydzień, miesiąc, rok życia? Już za późno, szepnął Śmierć. Umierała. Tak właśnie wyglądało zbliżanie się do nieuchronnego końca, gdy żar duszy wygasał. Czuła w sobie ostatnie migoczące iskierki athry. Tak mało mocy... Ile jeszcze czasu zostało? Zaledwie minuty, a może cała godzina na to, by zastanowić się, czy postąpiła słusznie? – Zrobione – powiedziała cicho. Matka pochyliła się, by odebrać chłopca, ale widząc jego buzię, zawahała się. – Wygląda tak samo... – Jego dusza jest już czysta. Krosty znikną ze skóry za dzień czy dwa. Potem dziecko będzie bezpieczne. A ty, jeśli się zaraziłaś, niestety nie będziesz miała do kogo zwrócić się o pomoc. Bardzo mi przykro... Imnea usiłowała wstać, by odprowadzić gości do drzwi, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa, a serce... serce biło w piersi mozolnie, dziwnym, nieregularnym rytmem – tak jakby dobosz, który przez trzydzieści pięć lat konsekwentnie pilnował tempa, nagle przerwał grę i pozwolił, by dźwięki kuśtykały nieporadnie. Było jej zimno, tak bardzo zimno. – Matko...?

Widziała skupiony na sobie wzrok dziewczyny. Głębokie, wygłodniałe, zdeterminowane oczy chłonęły wiedzę, jakby była paliwem niezbędnym do funkcjonowania duszy. Patrz, dziecko, co potrafi zrobić moc. Patrz, co się z tobą dzieje, gdy jej używasz. W oczach dziewczyny nie było jednak strachu ani nawet zdziwienia. Był w nich tylko głód. Kieruj się zawsze tą nauką, moje dziecko. Pamiętaj o tym, gdy moc cię wabi. Pamiętaj, jaka jest za to cena. – Chodź, mała. – To głos matki dziecka. Taki cichy, prawie niesłyszalny. Słuch Imnei słabł, świat wokół tracił materialną postać, same pomruki, szum wiatru, cienie. – Idziemy stąd. Jesteś gotowa? – szepnął Śmierć. Imnea jeszcze przez chwilę kurczowo trzymała się życia. W tej jednej, krótkiej chwili smakowała marzenia, które ją prowadziły, i opłakiwała te, które pozostały niespełnione. A potem... Tak, szepnęła bezgłośnie. Tak, jestem gotowa. Ostatnie węgielki w piecu zaskwierczały cicho i zgasły. Pokój pogrążył się w ciemności.

POCZĄTEK

ROZDZIAŁ 1 Rynek na placu Królewskim, zawsze bardzo ożywiony, tego dnia szczególnie tętnił życiem. Próba przedostania się z jednego jego końca na drugi groziła niemal zadeptaniem. Niektórzy twierdzili, że tłumy przybyły tu, zwabione doskonałą pogodą – bezchmurne niebo w ten piękny, wiosenny dzień zachęcało do porzucenia zimowej powagi. Ludzie przyszli sycić oczy barwami owoców i macać dorodne kury, marząc o najwystawniejszych letnich ucztach. Mówiło się, że ubiegłoroczne obfite zbiory zapewniły farmerom sute utargi, a ich żonom gotówkę na zagraniczne delikatesy. Inni twierdzili, że chodzi o coś zupełnie innego. Przybysz stał na skraju tłumu i przez dłuższą chwilę obserwował gawiedź wprawnym okiem. Górował wzrostem nad miejscowymi, był chudy, miał opadające na ramiona kruczoczarne włosy i równie czarne oczy. Wyraziste rysy oliwkowej twarzy świadczyły o zamorskim pochodzeniu i rodzicach z różnych nacji. Gdy wkroczył w tłum, niejedna kobieta zwróciła na niego uwagę. Zawsze je przyciągał. Wysoki, szczupły, poruszał się z nieskrywanym wdziękiem. Miał na sobie prostą czarną koszulę i bryczesy. Można by go uznać za chłopa w najlepszym wyjściowym ubraniu albo za szlachcica, który ma już dość tych wszystkich zbędnych warstw odzieży, świadczących o pozycji społecznej. Rzut oka na paznokcie – nienagannie czyste i wypielęgnowane – wykluczał jednak pierwszą wersję. Szwaczka, choć tylko naprawdę doświadczona, mogłaby docenić jakość niezwykle wykwintnej tkaniny, z której uszyta była koszula, choć krój ubrania nie był na tyle szykowny, by nadmiernie przyciągać uwagę. Czasami nawet chłopi nosili się na czarno. Niektórzy mówili, że tłumy na placu Królewskim zebrały się tego dnia nie dla plotek, handlu czy innych codziennych spraw, ale po prostu po to, by tam być. Rozniosła się mianowicie wieść, że dziś do pałacu ma przybyć Magister z Anshasy z całą świtą. Jeśli więc prosty lud chciał zobaczyć orszak wchodzący główną bramą, właśnie stąd widok będzie najlepszy. Anshasa. Iluż tutejszych mężczyzn walczyło w wielkich wojnach przeciwko południowemu królestwu. Ileż kobiet opłakiwało poległych ojców, mężów i synów. I choć kilka lat temu nastał pozorny i raczej wątły pokój, to między oboma narodami wciąż panowała serdeczna nienawiść. Plotkarze, którzy rozgłaszali starannie spreparowane informacje o wizycie Magistra, zupełnie nie potrafili wyjaśnić, jaki jest jej cel. Bez wątpienia było to przedsięwzięcie samobójcze nawet dla Magistra. Przybywał w samo centrum wrogiego terytorium, a jedyną rękojmią był tymczasowy rozejm w odwiecznym konflikcie. Cudzoziemiec lustrował tłum jak leśniczy obserwujący stado obcych zwierząt. Minęła go grupka młodych dziewcząt w służbowych strojach pokojówek – jasne oczy spojrzały na niego z zalotną ciekawością, a on uśmiechnął się, co wywołało ich głośny chichot. Cóż za przewidywalne istoty. Ze stojącej w pobliżu furmanki wziął owoc, ale zauważył, że jest poobijany, i odłożył go z powrotem. Jednak po chwili ten sam owoc wzięła jakaś kobieta i – co

dziwne – był bez najmniejszej skazy. Wiatr zdusił ognisko kowala i jego namiot wypełnił się dymem, ale gdy cudzoziemiec przeszedł obok, dym rozwiał się, zostawiając po sobie tylko przejrzyste powietrze. Ktoś wzniósł tasak, by uciąć kurze głowę, ale zwierzę zdechło chwilę wcześniej – bez strachu i bólu. Minstrel trącił struny zupełnie rozstrojonej mandoliny, ale o dziwo popłynęły z niej czyste, harmonijne dźwięki. Młody kieszonkowiec potknął się i rozciągnął jak długi, a jego skradzione trofea rozsypały się wokół, tak by wszyscy mogli je zobaczyć. Pewna kobieta – sama o tym nie wiedząc – tego ranka obudziła się z pierwszymi komórkami złośliwego nowotworu piersi, ale wróciła do domu całkowicie zdrowa. Przybysz skierował kroki do namiotu stojącego z dala od innych. Z jego masztów zwisały talizmany, pobrzękując na wietrze jak drobne dzwoneczki. Mała, lecz bardzo kolorowa tabliczka zachęcała do wejścia po poradę „prawdziwej czarownicy”. Obcy wahał się przez moment, po czym schylił się nieco i odgarniając opuszczone poły namiotu, wszedł do środka. Ciężki zapach kadzideł wypełniał małą przestrzeń, ozdobioną bogato haftowanymi narzutami i kilimami. Wśród jedwabnych poduszek wyszywanych w księżyce i gwiazdki, za niskim stołem przykrytym obrusem o podobnym deseniu siedziała kobieta. Przed sobą miała karty, kulę z niezbyt przezroczystego kryształu i stos kamieni runicznych. Tandetne efekciarstwo. – Chce pan poznać swój los? – spytała. – To zależy – odparł. – Jest pani prawdziwą czarownicą czy tylko aktorką? Była młoda – przynajmniej wyglądała młodo. Gdy się uśmiechnęła, w jednym z siekaczy dostrzegł kawałek złota. – To zależy. Ile mi pan zapłaci? Z kieszeni wyjął garść monet i niedbałym gestem, jakby nie wiedział, ile są warte, rzucił je na stół. W świetle lampy błysnęło złoto, odbijając smugi popołudniowego słońca, sączącego się leniwie przez wejście do namiotu. Kobieta wstrzymała oddech, wyraźnie zaskoczona, i mężczyzna mimowolnie się uśmiechnął. Był pewien, że doświadczona aktorka poczytywałaby sobie za punkt honoru maskowanie emocji. – Czy to wystarczy za prawdziwą przepowiednię? – spytał. Spojrzała na niego, jakby szukając w jego oczach zrozumienia. Może innego dnia całkowicie by się jej poddał, ale nie dziś – dziś zrobił wszystko, by jej czarodziejskie sztuczki spłynęły po nim jak woda po kaczce. – A co konkretnie chciałby pan wiedzieć? I czy ma znaczenie, jakiego medium użyję? Ach, te wszystkie rekwizyty... Czy to tylko dla lepszego efektu, czy może rzeczywiście były potrzebne do autentycznej koncentracji? Niektóre domorosłe czarownice w całej swej ignorancji były przekonane, że muszą posługiwać się narzędziami, by czerpać z własnego ognia duszy. Zawsze bardzo go to zdumiewało. – Proszę użyć, czego pani chce. I jeszcze jedno... – Spojrzał w stronę wyjścia

z namiotu. Na placu kłębił się rozplotkowany tłum wieśniaków. – Czy to powitanie, które miasto szykuje dla jakiegoś obcego gościa, jest w dobrej wierze? Czy jednak zamiary są mniej przyjazne? Kobieta sięgała już po talię kart, ale gdy słowa gościa wybrzmiały w ciepłym pachnącym powietrzu, cofnęła rękę, odchyliła się i uważnie na niego spojrzała. – Wie pan, że nie mogę odpowiedzieć na to pytanie – odparła w końcu. – Jeśli król ma tajemnice, to jego Magistrowie ich strzegą i żadne w świecie karty ani kryształy nie przebiją się przez ich ochronę. A jeśli poznałabym te tajemnice, jeśli przekazałabym je cudzoziemcowi za garść monet, to w tym mieście nie miałabym już przyszłości, rozumie pan? – Odsunęła monety w jego stronę. – Przykro mi. Proszę to zabrać. Zauważył głód w jej oczach. Pragnęła poznać prawdę, ale nie śmiała zapytać. Zawsze tak było z czarownikami: instynktownie wyczuwali jego prawdziwą naturę, ale nie dowierzali swej intuicji na tyle, żeby tę naturę nazwać. – Lojalność jest w cenie – powiedział spokojnie. – Proszę je zachować. Nie powiedziawszy nic więcej, opuścił namiot. Był pewien, że gdy tylko zniknie jej z oczu, kobieta weźmie karty i zacznie zadawać im pytania na jego temat. Tym razem nie zrobił nic, by uniemożliwić jej znalezienie odpowiedzi. Jeśli chciała tracić cenne chwile życia, badając, kim i czym jest, nie mógł jej tego zabronić. W odległym końcu placu, na określonym obszarze, obowiązywał zakaz rozstawiania straganów i namiotów. Przybysz domyślił się jego przyczyny, gdy tylko tam dotarł. Z tego miejsca widoczny był sam pałac, chociaż chodziło raczej o to, że z pałacu był widok na to właśnie miejsce. Bogowie niech bronią, by król Danton wyjrzał przez okno i zobaczył brudnych chłopów, zabieganych w ferworze swoich codziennych obowiązków! W tak bliskiej odległości od pałacu promenadą mogli przechadzać się jedynie mieszczanie, czyści i eleganccy, tak by lokalne książątka podziwiały ich z okien swoich komnat. Może któryś z nich wypatrzy jakąś młodą, niewinną, wystrojoną dzieweczkę, zejdzie z pałacu na dół i zaprosi ją do swojego świata – świata przepychu, bogactwa i rozrywki. Na to zapewne liczyły nadobne młódki, przechadzając się pod rękę z kawalerami – ach, jacyż oni niezdarni i nudni! – i marząc o tym, by zauważył je ktoś lepszy. Dziś pomiędzy tłum na promenadzie nie dałoby się wetknąć szpilki. Chłopi i kupcy chcieli mieć dobry widok na wielką drogę prowadzącą do bram pałacu. To nią miał przybyć cudzoziemski Magister, odziany w czarne jedwabie, na czarnym koniu, w towarzystwie tak wspaniałego orszaku, że tylko bogowie mogli wiedzieć, ilu dygnitarzy w nim jechało. Nikt nie pamiętał, kiedy miała miejsce ostatnia oficjalna wizyta kogoś z Anshasy, dlatego plotkarze, utuczeni na dworskich błahostkach, szczególnie przygotowywali się do tego wydarzenia, analizowali każdy szczegół, jak wielkość orszaku czy zachowanie i stroje oficjeli. Zawsze to samo, pomyślał obcokrajowiec. Jeszcze przez chwilę obserwował ciżbę, ale szybko stracił nią zainteresowanie. Ten tłum zebrał się przecież jedynie na skutek plotki, a nie królewskiego obwieszczenia. Możliwe, że wcale nie przybędzie wielka świta. Chłopi wprawdzie nie zrozumieliby tego, czuli wrodzony respekt dla królewskiego przepychu, zresztą król Danton słynął z tego, że pod najmniejszym pretekstem urządzał wielki spektakl.

Ale nie wszędzie panowały podobne zwyczaje, a ktoś, kto na co dzień musiał dbać o bogactwo i siłę narodów, mógłby uznać taki orszak za nużącą i zbędną ostentację, przy której trzeba się tylko zgrzać. Prawdziwy Magister raczej nie czerpałby przyjemności z takiego spektaklu. Mógłby jednak wysłać bagaże z wszystkimi królewskimi atrybutami przodem, ku rozrywce chłopstwa, ryzykując równocześnie lekką obrazę ze strony króla, tego raczej mało gościnnego gospodarza. Przybysz kontynuował spacer. Przeszedł za wielką drogę, z kieszeni wyjął paczkę suszonej sarniny i zaspokoił głód, a gdy dotarł do miejsca, gdzie stały stragany z żywnością, kupił dzban miodu i popił. Mógłby sprawić, że to wszystko smakowałoby jak królewska uczta, ale rzadko sobie aż tak dogadzał. Szaty, które miał na sobie, były już przepocone i pokryte kurzem, z pewnością więc nikt nie uznałby ich za strój Magistra. Oczywiście mógłby je oczyścić. Ale nie zrobił tego. Zatrzymał się na tyłach wielkiej posiadłości, obok wysokiego płotu strzegącego królewskich dóbr. Panował tu spokój, gdyż z porośniętych gęstym lasem terenów łowieckich nie można było podglądać królewskiego życia. To sprzyjająca okoliczność. Przybysz zawołał do siebie ptaka. Gdy zjawił się jastrząb o mocnych łapach i eleganckim upierzeniu, szepnął mu do ucha instrukcje, dał mu swój piękny, srebrny pierścień i puścił wolno. Ptak poszybował nad drzewem i strumieniem, poleciał w stronę pałacu i wkrótce zniknął z oczu cudzoziemca. Mijały minuty. Pół godziny. Zjadł ostatni kawałek suszonej sarniny i pożałował, że nie kupił więcej miodu. W końcu wyczuł zmianę w powietrzu, jeszcze zanim ją dostrzegł. Migotanie, dygotanie, które miało swój odpowiednik w jego własnej duszy, poruszyło w nim ognie. Gdy w powietrzu przed nim pojawiły się pierwsze zmarszczki, był już gotowy, i gdy ich pole dostatecznie powiększyło się i ustabilizowało, wkroczył na nie... i przez nie. Po drugiej stronie znajdowała się obszerna cienista komnata, pełna ubranych na czarno mężczyzn. Okna – wąskie strzeliste szczeliny – wpuszczały niewiele światła, a wysokie sklepienie i ciemne, kamienne mury pochłaniały nikłe promienie dwóch lamp umieszczonych na gzymsie kominka. Przy długim stole z ciemnego drzewa stali Magistrowie. Swoje krzesła odsunęli za siebie. Byli w różnym wieku, wszystkich ras, wszystkich kształtów... sami mężczyźni. Kobiety z założenia nie mogły należeć do takiego towarzystwa. Przybysz rozejrzał się, badawczo obserwując wszystkich po kolei. Skinął głową kilku znajomym, choć nie było ich wielu. Magistrowie bywający na dworze Dantona raczej nie odwiedzali krain południowych, a ci z południa rzadko zapuszczali się na nieprzyjazne szerokości. – Jestem Colivar, Królewski Magister z Anshasy, w służbie Jego Wysokości Miłościwego Hasima Faraha, pogromcy Tathysów, władcy wszystkich ziem na południe od Morza Łez. – Północny język brzmiał szorstko w porównaniu z płynną mową południa, do której przywykł, ale mówił na tyle dobrze, by go rozumiano. Nic dziwnego, że w przeciwieństwie do jego rodaków ludy północy nie wielbiły poezji – trudno tworzyć peany na cześć miłości w gardłowym,

nieprzyjemnym dialekcie. – Witamy, Colivarze. Jesteś trochę za wcześnie. Mężczyzna, który to powiedział, wybrał sobie wygląd siwego starca, co oczywiście nie musiało mieć wiele wspólnego z jego rzeczywistym wiekiem. Imponująca, długa broda była śnieżnobiała jak futro wypielęgnowanego kota. – Mój bagaż przybędzie tu na czas. Przez komnatę przemknął pomruk rozbawienia. Tylko starzec zachował zimną powagę. – Król mógłby uznać taką beztroskę za obrazę. Colivar wzruszył ramionami. – Nie obiecywałem pysznego widowiska ku uciesze króla. – A my nie obiecywaliśmy ci nic z wyjątkiem bezpiecznego wejścia i wyjścia z tego miejsca. Bacz więc, by nie obrażać tego, kto tu panuje. Przybysz zaśmiał się szczerze, z głębi serca, a jego śmiech rozniósł się echem po pustej komnacie, tak że aż zadrżał kurz na parapetach. – Król tu panuje? – zapytał z drwiną. − Naprawdę? W takim razie musicie obciąć jaja swoim Magistrom, bo nie znam innego miasta, gdzie ludzie dysponujący mocą pozwalaliby na takie rzeczy. – Cicho. – Jeden z miejscowych spojrzał z trwogą na wielkie dębowe drzwi komnaty. – On ma uszy. – I służących – dodał inny. – I wszyscy mają umysły jak z gliny – odparł Colivar. – A kim jesteśmy my, jeśli nie garncarzami? – Być może – zgodził się siwobrody. – Ale tu, na północy, szczycimy się dyskrecją. – Aha. – Colivar strzepnął pył najpierw z jednego rękawa koszuli, a potem z drugiego. – Czy zamierzacie zatem wyjaśnić mi, po co mnie tu zaproszono wbrew wszelkim tendencjom polityki morati? A może mam się domyślać? Tylko uprzedzam – jego spojrzenie na moment stwardniało – moje domysły mogą wam się nie spodobać. Siwowłosy Magister przyglądał mu się przez chwilę uważnie, po czym lekko skinął głową. – Może gdy dokonamy prezentacji, sprawy nieco się wyjaśnią − powiedział. − Jestem Ramirus, Magister króla Dantona. – Potem przedstawił dwóch stojących obok niego mężczyzn, obu należących do tej samej załogi. – A to... – wskazał śniadego człowieka w czarnym burnusie i turbanie – Severil z Tarsusu. Przekorna ironia opuściła Colivara równie szybko, jak się pojawiła. – Naprawdę? – zapytał. − Tarsanin? To długa i męcząca podróż, nawet dla kogoś, kto włada ogniem duszy. To dla mnie zaszczyt poznać osobę przybyłą z tak odległych stron. – A to Del z Wysp Półksiężyca. – Ramirus przedstawił kolejnego z mężczyzn. Colivar skinął głową, unosząc lekko brwi w cichym uznaniu również dla tego uczestnika długiej i trudnej wyprawy. – Suhr-halim z Hylis. Fadir z Korgstaatu. Tirstan z Gansangu... Ciągnęła się lista nazwisk i tytułów w dwóch tuzinach języków z tyluż

narodów. Niektórzy pochodzili z miejsc, o których Colivar nawet nie słyszał, a uważał się za osobę dobrze wykształconą w geografii znanego świata. – Imponujące zgromadzenie – przyznał, gdy skończono prezentację. Z jego głosu znikło rozbawienie, a ton stał się chłodniejszy. – Nigdy jeszcze nie widziałem tylu z nas, z tylu różnych zakątków, zebranych w jednym miejscu. Raczej nie zwykliśmy ufać sobie nawzajem, prawda, bracia? Przypuszczam więc, że skoro brat Ramirus zwołał nas wszystkich, musi to być jakaś nagląca sprawa o nadzwyczajnej wadze. – Jeśli powiem, że zagrożone jest samo nasze istnienie – zaczął Ramirus cicho – czy to wystarczy? Colivar przeanalizował jego słowa z ponurą starannością, po czym skinął głową. – Dobrze. W takim razie chodź ze mną i zobacz sam – rzekł Królewski Magister i milcząc, poprowadził nieufnego gościa do centrum pałacu.

ROZDZIAŁ 2 Ethanus wspomina: Stoi przed drzwiami jego domu i na pewno nie odejdzie. Ignorował pukanie, nie chciał, by mu przeszkadzano, ale gość był nieugięty. Ciche, lecz stanowcze, choć nie aż tak natarczywe, by go to zdecydowanie złościło. Między kolejnymi seriami przerwa, jakby osoba nie chciała go do niczego zmuszać, tylko przypominała, że nadal tam jest, że nie zrezygnowała. W końcu wzdycha, odrywa się od swoich badań, zostawia hieroglify chantonijskie, które z takim trudem próbował odcyfrować, i rusza na spotkanie z kimś, kto najwyraźniej uważa, że chce tracić czas na przyjmowanie gości. Dzień jest wiosenny (to pamięta) i gdy otwiera drzwi, wpada przez nie powiew przesyconego pyłkami powietrza. Świeży, słodki, kipiący życiem. Powinno być tu więcej okien, myśli, żałując, że przykładał aż taką wagę do sprawy ogrzewania domu w zimie. Na progu stoi dziewczyna. Już nie dziecko, ale ponieważ jest chuda i wymizerowana, ktoś mógłby ją wziąć za młodszą. Nie trzeba było magii, żeby stwierdzić, że miała ciężkie życie. To widać po jej rysach, po ruchach, a nawet po sposobie, w jaki oddychała. Przede wszystkim zaś świadczył o tym fakt, że nie zważając na swoje środowisko, odbyła tak długą drogę. Jej oczy błyszczą zimną determinacją – poeta Belsarius nazwał kiedyś takie oczy „diamentowymi ślepiami”, bo nic nie jest w stanie drasnąć ich powierzchni. Twarz i ręce dziewczyny są czyste – prawdopodobnie niedawno umyte – ale całokształt wskazuje na osobę niezbyt dbającą o higienę. Domyśla się: dziewczyna pochodzi z rodziny chłopskiej, urodzona w mieście, nie jest rozpieszczona, nie zaznała dobrego traktowania, mimo to stara się zachowywać uprzejmie. Interesujące. Przez chwilę zastanawia się, czy nie skoncentrować dość mocy, by dowiedzieć się więcej. Ale że już dawno pozbył się tego nawyku, chwilowa pokusa mija. – Mistrz Ethanus, Magister Ulranu? Jego twarz ciemnieje i przelotne zainteresowanie dziewczyną szybko gaśnie. – Nie roszczę sobie już pretensji ani do tego, ani do żadnego innego tytułu, dziewczyno. – Głos ma szorstki. Czy ta smarkula chce, żeby rzucił urok? Czy wlokła się przez głęboki las, żeby znaleźć go w domu, który zbudował sobie tu, na tym odludziu? Czy z tego powodu zakłóca jego spokój? To takie irytujące. – Jeśli chcesz pomocy, znajdź sobie czarownicę. Jest ich mnóstwo w tej okolicy. Próbuje zamknąć jej drzwi przed nosem, by wrócić do pracy, ale mała stopa tkwi we framudze, a on ku swemu zdziwieniu stwierdza, że nie jest aż tak okrutny, by ją zmiażdżyć. Patrzy wściekły na dziewczynę. Rzeczywiście – diamentowe ślepia. – Prosiłabym pana... – mówi i lekko kuca, co można by uznać za dygnięcie, gdyby było poprawnie wykonane – ...przyszłam po naukę magii. – Więc, jak już powiedziałem, znajdź sobie czarownicę. Nie jestem nauczycielem.

Chce zatrzasnąć drzwi. Ma nadzieję, że jeśli na jego twarzy będzie odpowiednia determinacja, dziewczyna wycofa stopę na czas. Ale ona się nie rusza, a on nie chce z niej zrobić kaleki... a tym bardziej nie chce sam siebie skazać na konieczność leczenia nieproszonego gościa – więc wzdycha, pogodzony z tym, że to nie koniec rozmowy. – Nie chcę się uczyć u czarownicy, proszę pana. Chcę się uczyć prawdziwego czarnoksięstwa. Znowu wzdycha, tym razem z irytacją. – Nie możesz, przecież jesteś dziewczyną −wyjaśnia. − Czy teraz mógłbym wrócić do swoich zajęć? Ale smarkula ani drgnie. A diamentowe ślepia ani mrugną. – Proszę wybaczyć pytanie, ale dlaczego właściwie nie ma pan uczyć dziewczyn, proszę pana? – Słowa uprzejme, lecz wypowiedziane ostro, jakby nie zamierzała słuchać odpowiedzi, ale – niech to szlag! – zamierza tu stać, aż dostanie to, po co przyszła. Ethanus wzdycha, otwiera drzwi i nieco się pochyla, by spojrzeć jej w oczy. – Ponieważ kobiety nie mogą panować nad mocą. To prosty fakt, dziewczyno. Myślisz, że nie próbowały? Natura kobiet jest niekompatybilna z wymaganiami prawdziwego czarnoksięstwa. Wiele próbowało. Wiele nawet potrafiło władać mocą jak czarownice, ale umarły, również jak czarownice, wyczerpane własnym znojem. Tak samo będzie z tobą, jeśli pójdziesz tą drogą. – Prostuje się. – Zapomnij o mocy. Żyj długo i szczęśliwie. To moja rada. – Mężczyźni mają i to, i to. – Tak, mężczyźni mają i to, i to. Ale większość tych, którzy próbują stać się Magistrami, ponosi porażkę i zostaje co najwyżej czarownikami. Same tylko próby, niepoparte żadnym treningiem, to gwarantowana przegrana, krótkie życie w pogoni za marzeniem, które tylko nielicznym dane jest zrealizować. Inni przedwcześnie się wyczerpują, gdy wygasa ogień ich ducha. Albo czasami, w najgorszym przypadku, osiągają sukces, którego ceną jest obłęd. Zostać Magistrem to jedno. Zrozumieć, co to naprawdę oznacza i czym wówczas staje się człowiek, zaakceptować to i nadal żyć – to zupełnie co innego. – Więc co takiego jest we mnie, że to niemożliwe? – pyta dziewczyna. – Jakaś kobieca część ciała? Wytnę ją. Kiedy indziej może wyśmiałby ten absurdalny tupet, ale ton jej głosu sugerował, że mówi śmiertelnie poważnie. – Przyłożysz sobie nóż do brzucha i wykroisz żywe ciało? – prowokuje. – Na mój rozkaz? – Nie – mówi obojętnym tonem. – Pójdę do czarownicy i każę sobie to wyjąć, ale tak, żebym od tego nie umarła. Potem przyjdę tu i pokażę panu. A jeśli mi pan powie, że muszę się pozbyć jeszcze czegoś, też każę to sobie wyjąć. Aż nie zostanie we mnie nic, czego nie ma mężczyzna, a pan zgodzi się mnie uczyć. Ethanus cofa się nieco w głąb swego małego mrocznego domu i wskazuje ściany komnaty. – Rozejrzyj się, dziecko. Czy widzisz tu magię? Czy choć jedną cegłę

położono tu siłami duchowymi? Czy choć jeden mebel został wyrzeźbiony za pomocą innych środków niż ludzki pot i trud? Sam zbudowałem ten dom, własnymi rękoma, cal po calu. Chciałem, żeby właśnie tak się to odbyło. A ty przychodzisz do mnie po nauki? Akurat do mnie? – Kręci głową. – Podziwiam twoją determinację, ale trafiłaś pod zły adres. Idź na dwory Seldena czy Amarysa i tam próbuj szczęścia. Może tamci Magistrowie cię posłuchają. Ethanus z Ulran nie jest już Magistrem i nie uczy. Ani chłopców, ani dziewcząt, gotowych się pociąć, żeby stać się chłopcami. Dziewczyna wskazuje kąt pokoju, gdzie ściana styka się z podłogą. – Tam. – Tam co? – Moc. Powiedział pan, że jej zupełnie nie ma. – Chudy palec z cienkim półksiężycem brudu pod paznokciem, którego ani mydło, ani woda nie zdołały usunąć, uporczywie coś wskazuje. – O, tam. Ethanus odwraca się i patrzy za palcem, gotów zaprzeczyć, ale zaskoczony zdaje sobie sprawę, że dziewczyna ma rację. Podczas bardzo deszczowego roku, gdy jego raczkujące jeszcze umiejętności murarskie nie zdołały powstrzymać wód gruntowych zalewających dom, musiał w końcu uszczelnić ściany. Tylko w tym jednym miejscu. – A poza tym nie jestem dzieckiem – dodaje dziewczyna. Znów na nią patrzy. Uważniej niż poprzednio. Ocenia nie tylko jej wygląd, ale również ogień duchowy. Ogień silny, bardzo silny. Czarownica z taką athrą może żyć wiele lat. Mężczyzna z taką athrą... ryzykowałby obłęd i śmierć, by dołączyć do kasty Magistrów. I może by mu się to udało. A ona ma Widzenie. To rzadkość. – A co to jest dziecko? – pyta ją podchwytliwie. Diamentowe ślepia ani drgną. – To stworzenie sprzedawane przez rodziców na ulicę, żeby zarabiało na to, by mogli mieć więcej dzieci. – Milknie na chwilę. – Dorośli sprzedają się sami. Chłód. Straszny chłód. Czy jest w niej prawdziwa siła, czy to tylko zewnętrzna skorupa z obitą duszą w środku, która roztrzaska się przy pierwszej prawdziwej próbie, na jaką zostanie wystawiona? – Czy właśnie po to tu przyszłaś? – pyta. – Żeby się sprzedać? – Jeśli będę musiała – mówi obojętnym tonem. Ethanus myśli: Jeśli miałbym sobie wyobrazić kobietę, która ma ducha potrzebnego, by stać się Magistrem, by przetrwać Przejście i wytrzymać jego skutki, to właśnie tak by ona wyglądała. Znów pochyla się ku niej. Oko w oko. Szuka rzeczy, które są głęboko ukryte, schowane przed obcymi oczami, rzeczy, których zwykły człowiek mógłby szukać całe lata i nigdy by nie znalazł. – Czy kiedykolwiek stworzyłaś taniec płomieni na parapecie? – pyta łagodnie. – Albo w letnią noc wezwałaś robaczka świętojańskiego, by usiadł ci na dłoni? Czy niektóre rzeczy działy się na twoje życzenie? Czy zdarzało się, że ci, którzy mogliby cię zranić, odeszli nagle, bez widocznego powodu? Kryształowe oczy pozostają spokojne.

– Nie, proszę pana, ponieważ takie rzeczy przynoszą śmierć. A ja nie mam zamiaru umierać. Tak, myśli, tego się wymaga. Głód życia za wszelką cenę. To rzecz najważniejsza, oprócz niej wszystkie inne wymagania są zbyteczne. – A jeśli ci powiem, że aby oszukać Śmierć, musimy wziąć ją w swoje objęcia? – pyta. – Jaka będzie twoja odpowiedź? Przez chwilę na jej ustach pojawia się cierpki uśmiech. Ale zaraz znika. – Że całe życie prostytuowania się przygotowuje na takie układy – mówi obojętnie. Tak... Tak, chyba tak. Prostuje się. Zauważa, że między drzwiami nie ma już jej stopy – nie jest już potrzebna. Dziewczyna zaintrygowała go i doskonale o tym wie. Może Magister z miasta by ją odprawił, mając ważniejsze rzeczy na głowie. Ale leśny pustelnik, który poświęcił się studiom i medytacji, który wyrzekł się magisterskich zajęć do końca swych dni na tym padole i dlatego podczas tych dni ma tak niewiele do roboty – taki Magister może się skusić i przyjąć dziewczynę na ucznia, traktując to jako wyzwanie. Jako szalone, nieprawdopodobne i w najwyższym stopniu bezsensowne wyzwanie. Nie ma Magistrów kobiet. Nigdy nie było. Nigdy nie będzie. Ona czeka. Cicho. To dobry znak. Dyscyplina to zawsze dobry znak. Wyobraźmy sobie, że jednak jakaś by się pojawiła. Wywołałoby to wielkie poruszenie. A jakie to przedsięwzięcie, żeby do tego doprowadzić! – Jak się nazywasz, dziecko? – pyta. Obrusza się na to określenie – o to mu chodziło – jej oczy na chwilę płoną, ale odpowiadając, głos ma oficjalny i spokojny. – Zwą mnie Kamala, proszę pana. – A jeśli cię odprawię, Kamalo? – Mówi to głosem równie oficjalnym, równie spokojnym. – Jeśli powiem, że przysiągłem nigdy nie brać nowego ucznia – a to szczera prawda. Jeśli powiem, że są powody, dla których żadnej kobiecie nie udało się opanować sztuki czarnoksięskiej, i ja je znam, a ty nie będziesz wyjątkiem, więc nie zamierzam tracić na ciebie czasu... Jeśli powiem ci to wszystko, a potem zamknę przed tobą drzwi, to co? – Rozbiję obóz przed pana domem – rzecze. – I będę panu służyła na wszelkie możliwe sposoby, aż zmieni pan zdanie. Jak czeladnik zapłacę za naukę. Będę rąbać drzewo na opał, pielić ogród, codziennie przynosić świeżą wodę ze strumienia. Wszystko własnymi rękoma, bez używania czarów, choć prawdopodobnie mogłabym ich użyć. Aż zgodzi się pan mnie nauczyć, jak używać mocy i nie umrzeć. Każdego dnia będzie pan widział mój wysiłek i w głębi serca zrozumie pan, że nigdy nie zrezygnuję, i w końcu nauczy mnie pan tego, co chcę wiedzieć. Diamentowe ślepia wyzywająco iskrzą. Ethanus powoli całkowicie się prostuje – jest o dłoń wyższy od dziewczyny. Potem się od niej odwraca. Nie słyszy za sobą kroków ani głosu protestu. Dobrze. Idzie do kąta, gdzie przechowuje narzędzia, i wybiera siekierę, ciężką, jaką tylko potężny mężczyzna potrafiłby swobodnie władać. Potem wraca do drzwi. Dziewczyna nadal czeka. W milczeniu. Dobrze.

Rzuca jej do stóp siekierę obuchem do przodu. – Stos drzewa jest za domem – mówi. Zamyka drzwi i wraca do swoich zajęć. Podkręca knot lampy na biurku, rozwija kolejny zwój chantonijskich pism i przyciska jego rogi otoczakami. Zaczyna czytać dopiero wtedy, gdy słyszy odgłos rąbanego drewna.

ROZDZIAŁ 3 Pałac króla Dantona, wzniesiony ze starożytnego kamienia, zdobiły kilimy, które kiedyś może były barwne i radosne, ale z czasem ich kolory wypłowiały od słońca. Bez wątpienia miały one pewną wartość historyczną, ale przede wszystkim sentymentalną dla Jego Królewskiej Wysokości. Colivar tylko tym mógł usprawiedliwić fakt, że te ponure szmaty nadal tu wisiały. Ramirus pozwolił mu przystanąć przy dużym kobiercu ze sceną batalistyczną, przedstawiającą setki żołnierzy. Choć sztandary wrogich armii zupełnie wyblakły, nie było wątpliwości, do kogo należą. – Bitwa pod Coldorrą – powiedział Colivar z zadumą. – Chyba twoi ludzie ją przegrali? Colivar wzruszył ramionami. – W tamtych czasach to nie byli moi ludzie. Przesunął palcem po nadgryzionej przez mole tkaninie. Wypłowiałe, osłabione nitki zaczynały pękać, tworząc małą dziurę. – Nie naprawiacie tego, bo...? – Jego Wysokość życzy sobie, żeby zostały w takim stanie, w jakim są. Lubi tę „patynę wieków”. – Aha. – Colivar skinął głową. – Rozumiem. Wspomnę o tym królowi Farahowi, gdyby w przyszłości chciał mu przesłać jakieś dary. – Poczekał, aż Ramirus się odwróci, i potarł palcem zniszczone miejsce. Uszkodzony fragment gobelinu znów stał się jak nowy. Przyjmij mój dar, królu Coldorry. Ramirus zaprowadził Colivara do skrzydła pałacu, w którym panowała nieco pogodniejsza atmosfera; okna były większe i wpuszczały choć odrobinę światła. Najprawdopodobniej wychodziły na wewnętrzny podwórzec – Danton, mający słabość do konstrukcji obronnych, na pewno nie pozwoliłby na to, by tak duże otwory znalazły się w murach zewnętrznych. Pałac stanowił swoiste połączenie ośrodka towarzyskiego z fortecą, jakby jego budowniczy nie potrafił się zdecydować, jakie ma być jego przeznaczenie. Albo może tak długo służył już tak różnym celom, że dziś nikt nie wiedział, który z nich był dominujący. Zupełnie jak w przypadku jego właściciela, pomyślał Colivar. Przez chwilę zastanawiał się, jakie środki ostrożności zastosowano w bramie głównej – jakiekolwiek były, obszedł je dość nonszalancko. Służąca dygnęła im na przywitanie, nie podnosząc jednak wzroku. – Magister Ramirus. Czym mogę panu służyć? – Czy książę Andovan jest u siebie? – spytał Ramirus. Skinęła głową. – Czy dobrze się dziś czuje? Po chwili wahania znowu skinęła. – Chcielibyśmy złożyć mu wizytę. Spojrzała na Colivara. – Kogo mam zapo...

– Mnie i gościa, to wszystko. Książę nas oczekuje. Dygnęła, a potem jeszcze raz, wycofując się w stronę szerokich, dwuskrzydłowych dębowych drzwi. Ostatni raz skłoniła się, otwierając bliższe skrzydło i wślizgując się do środka. – Książę to jeszcze młody mężczyzna – wyjaśnił Ramirus – trzeci w kolejności do tronu, więc mało prawdopodobne, żeby go odziedziczył. Mimo to Jego Królewska Mość bardzo martwi się o jego zdrowie. Kazał nam nie szczędzić wydatków i do skutku szukać przyczyn choroby księcia, a potem najlepszej terapii. – W oczach Magistra błyszczała ni to pogarda, ni to rozbawienie. – Właśnie kierując się tym rozkazem, zaprosiliśmy cię tutaj, a on nie ma podstaw, by to zanegować. Colivar, zaciekawiony, uniósł brwi. – Sprowadziłeś mnie, żebym wyleczył syna swojego wroga? – Nie. Sprowadziłem cię, żebyś potwierdził naszą diagnozę. – Ramirus miał ponurą minę. – Jeśli książę cierpi na to, co podejrzewamy, nie ma już dla niego ratunku. Ciężkie drzwi otworzyły się i stanęła w nich znów ta sama pokojówka. – Jeśli chce pan wejść, Mistrzu Ramirusie, Jego Wysokość pana przyjmie. – Dygnęła. Colivar zrobił krok do przodu, ale Ramirus chwycił go za ramię. – Czy nie sądzisz, że powinieneś się odpowiednio ubrać? – A to ma jakieś znaczenie? – W twoim królestwie może nie. – Epitet „niecywilizowanym” był tak oczywisty, że Ramirus nie musiał go werbalizować. – Ale tu ma. Colivar wzruszył ramionami. Jego protektora nie obchodziło, w co jest ubrany Magister, o ile wykonywał swoją pracę, ale kraje północy słynęły z „należytego” przestrzegania protokołu. Westchnął i przesunął ręką po szatach, wplatając w ten gest część swojej mocy, by je oczyścić, odprasować i – co najważniejsze – zmienić sfatygowany produkt sukiennika w tkaninę o idealnej czerni. Och, gildia farbiarzy od wieków próbowała osiągnąć tak trwały, nieblaknący nawet w słońcu odcień, ale nie powiodły się największe wysiłki. Tylko magia mogła to zrobić. Te tanie triki to waluta, za którą kupuje się i sprzedaje życie. A kto zapłaci cenę właśnie za tę sztuczkę?, pomyślał Colivar, gdy koszula i spodnie były tak ciemne, jak to tylko możliwe, gdy uzyskały perfekcję północnego nieba, której nie mogło zniweczyć nawet południowe słońce. Chwilę później on i Ramirus przekroczyli próg komnaty księcia. Młody mężczyzna nie wydawał się szczególnie chory, raczej niespokojny i zirytowany. Najwyraźniej nie odziedziczył urody po ojcu, który miał haczykowaty nos i orlą twarz. W odróżnieniu od króla, książę był blondynem. Colivar przypuszczał, że nim zaatakowała go tajemnicza choroba, był zdrowym, silnym i aktywnym fizycznie młodzianem. Jego komnatę zdobiły kilimy ze scenami myśliwskimi, przy dużym oknie wisiały wykonane na zamówienie łuki, a nad łóżkiem – oprawione w ciężkie ramy pazury i zęby dzikich zwierząt. Lubi spędzać czas na świeżym powietrzu, gdy wiatr targa mu włosy. Lubi polować na biedne zwierzaki, które chcą w spokoju zjeść swój obiad. Colivar znów spojrzał na księcia, tym razem z większą wnikliwością. Jest więc niezwykle blady, nawet jak na kogoś,

w kogo żyłach płynie północna krew. – Czy to ten południowiec? – spytał książę. Odgarnął z oczu pukiel złotych włosów gestem uwielbianym przez panienki. – Mówiłeś mi, że sprowadzisz tu kogoś z południa, ale ciągle nie rozumiem po co. Ramirus skłonił lekko głowę. – Wasza Wysokość, Mistrz Colivar jest wytrawnym znawcą sztuk medycznych. Sprowadziłem go tu jako konsultanta za pozwoleniem pańskiego ojca. – Skłonny jestem sądzić, że Magister z Farah byłby raczej zainteresowany przyśpieszeniem mojej śmierci, a niej jej odwlekaniem. – Wasza Wysokość. – Colivar pokłonił się z najwyższym szacunkiem. – Nasze kraje od lat łączy pokój. Jestem tu jako posłaniec tego pokoju. – Tak, tak, tak... – Książę machnął ręką, jakby odganiał muchę. – To sprawy Magistrów, jestem pewien, ale ja się w to nie wtrącam. Proszę jednak wybaczyć, jeśli zaufanie do ciebie przychodzi mi z trudem. Większość twoich rodaków po zmierzeniu mi pulsu najchętniej wsadziłaby mi nóż w plecy. Na pewno o tym wiesz. Ja też bym tak zrobił, pomyślał Colivar, ale jak powiedziałeś, to sprawy Magistrów. – Nie informowałem go o sytuacji Waszej Wysokości – rzekł Ramirus tonem, który można by uznać za kwintesencję oficjalności. – Nie chciałem w żaden sposób wpływać na diagnozę. – No tak, mój ojciec ma do ciebie zaufanie. Zna zwyczaje Magistrów lepiej niż ja, więc będę to respektował. – Książę spojrzał na Colivara. Oczy miał jasnoniebieskie, o czystej barwie, ale białka lekko przekrwione, świadczące o bezsenności. – Czego ode mnie oczekujesz, Magistrze? Uprzedzam cię, że oglądali mnie i szturchali najlepsi. Bezskutecznie. Trudno ci będzie przedstawić nowe wnioski. – Najpierw kilka pytań. – Colivar wskazał krzesło stojące w pobliżu księcia. – Mogę? − Usiadł, widząc wściekłe spojrzenie Ramirusa. Nie przejmował się tym. Nie po to przebył setki mil, żeby jak byle dworzanin stać przed synem wielkiego wroga własnego kraju. W królestwie Farah siadał, kiedy tylko chciał. Księcia wrogiego terytorium nie zamierzał zaszczycać większą uprzejmością niż książąt własnego kraju. – Najpierw proszę mi przedstawić symptomy – powiedział spokojnie. Młody mężczyzna skinął głową. Jego mina świadczyła o tym, że mówił to już wielokrotnie i jest tym szczerze znużony. – Zaczęło się rok temu, niemal co do dnia. Wróciłem z przejażdżki konnej. Nagle opanowała mnie straszna słabość... tylko tak mogę to opisać. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułem... Ojciec bardzo się zdenerwował – kontynuował po chwili milczenia. – Wezwał do mnie Mistrza Ramirusa, ale wtedy wszystko wyglądało tak, jakby w ogóle nic się nie stało. Siły całkowicie wróciły, a Mistrz powiedział, że nie ma śladu żadnej choroby ani urazu fizycznego, które należałoby wyleczyć. – Proszę mi dokładniej opowiedzieć o tej słabości – polecił Colivar. Książę zaczerpnął powietrza i przechylił się na krześle. – To było tak, jakbym nagle stał się potwornie zmęczony. Jakby to zmęczenie dotknęło nie tylko mojego ciała, ale i duszy. Nie to, żeby brakowało mi siły, ale

brakowało mi chęci do jej użycia. Wiem, że to brzmi dziwnie. Trudno to opisać, zwłaszcza teraz, gdy minęło tyle czasu. Ale właśnie tak wspominam tamto wrażenie. Służący dał mi dzban piwa. Pamiętam, jak go trzymałem i nie mogłem podnieść do ust. Nie dlatego, że był zbyt ciężki. Po prostu to było takie... bezcelowe. Colivar miał coraz bardziej ponurą minę. – Proszę mówić dalej – powiedział cicho. – Za pierwszym razem nic więcej się nie stało. Ojciec złożył ofiary w świątyni, żeby udobruchać bogów, którzy mogliby być ze mnie niezadowoleni. Powiedział, żeby się tym nie przejmować. – Ale to się powtórzyło. Książę skinął głową. – Tak. Drugim razem nie było aż tak dramatycznie. Trzecim razem również. – Westchnął ciężko. – Teraz nie regeneruję się tak szybko. Okresy słabości zlewają się z dniami normalnej, zdrowej siły i nie potrafię wyczuć między nimi granicy. Czasami słońce świeci w mojej duszy i cały świat wydaje się taki jak kiedyś. A czasem... czasem nie mogę wstać z łóżka. Zastanawiam się, czy przyjdzie taki dzień, gdy naprawdę już z niego nie zejdę. Colivar czuł na sobie spojrzenie Ramirusa. Celowo nie podniósł oczu, by nie spotkać jego wzroku. – Niektórzy mówią, że to Wyniszczenie – stwierdził książę. Wypowiedział to słowo bez strachu, co niewątpliwie świadczyło o jego odwadze. Większość ludzi na samo wspomnienie tej strasznej choroby oblałby zimny pot. – Niewykluczone – powiedział wymijająco Colivar, szczelnie zamykając wszystkie emocje. – Albo to po prostu jakaś przypadłość z naprzemiennymi okresami remisji i nawrotów. W krajach południowych występuje wiele takich chorób. – Właśnie dlatego – wtrącił Ramirus – wezwałem na konsultacje Magistra Colivara. Książę rozłożył szeroko dłonie. Był to gest zapraszający, wytworny, wykonany z wdziękiem, co niemal zamaskowało kryjący się za nim strach. Niemal. – Czego ode mnie potrzebujesz? Colivar wyciągnął ręce. Po chwili książę zorientował się, o co chodzi, i położył na nich swoje dłonie. Krew płynie przez ciepłe ciało, serce bije rytmicznie, puls słaby, lecz regularny... Colivar sondował zmysłami organizm księcia, sprawdzał esencję jego życia, oceniał czystość śmiertelnej powłoki. Nie stwierdził w niej choroby. Żadnych oznak. Owszem, miał pewne podejrzenia co do diagnozy, ale była to niepożądana diagnoza i miał nadzieję, że jednak się myli. Chorobę można uleczyć... Zaczerpnął z siebie więcej mocy i zajrzał głębiej w ciało księcia, szukając fizycznej przyczyny niemocy: pasożytów, infekcji, nienaturalnego rozrostu komórek, niewidocznych obrażeń... Niczego nie znalazł. Złamana kość, która zrosła się dawno temu, i przyczepione do niej wspomnienie – upadek z konia. Dopiero później zajrzał tam, gdzie nie chciał zaglądać, szukając odpowiedzi, której nie chciał znaleźć. Do ognia duszy księcia.

U tak młodego mężczyzny powinien płonąć jasno. Nie było powodu, żeby było inaczej. Powiedzieć, że ogień tej duszy przygasa i zanika, to tak jak stwierdzić, że ten młody, atrakcyjny i energiczny książę jest w istocie trzęsącym się staruszkiem. A jednak tak było. Żadna choroba nie mogła tego wyjaśnić. Żadna rana ani guz, ani pasożyty. Pozostawało tylko jedno wyjaśnienie. Spojrzał na Ramirusa i dopiero teraz zrozumiał, dlaczego miał tak mroczną twarz. – I co? Zobaczyłeś coś przydatnego? – dopytywał książę. Colivar puścił jego dłonie. Owszem, teraz, gdy już wiedział, czego szukać, widział wszędzie oznaki Wyniszczenia. Z całych sił starał się zachować neutralną minę, żeby książę nie mógł odczytać jego emocji. Oczywiście dla własnego bezpieczeństwa. Gdyby dowiedział się, co naprawdę go zabija, trudno powiedzieć, jak zareagowałby na tę wiadomość. I jaka byłaby reakcja jego ojca. Ramirus nie przesadzał, mówiąc, że wszyscy jesteśmy zagrożeni. – Muszę naradzić się z kolegami – odparł powoli. – Na południu występują choroby dające podobne objawy. Musimy to omówić, zanim postawię diagnozę. Książę odetchnął teatralnie, ale skinął głową. Nie dyskutowało się z Magistrami. Colivar pomyślał, że przypomina lwa. Odważny, niecierpliwy, niezależny. Gdyby zaatakował go wróg, bez wątpienia zareagowałby jak drapieżnik, odsłaniając zęby i wyciągając pazury. Jednak ta choroba nie była zwykłą napaścią. Należała do sfery sekretów i tajemniczych cieni. W równym stopniu jak ciało naruszała dumę księcia, gdyż nie mógł jej zwyciężyć. Jeśli moja diagnoza się potwierdzi, to przykro mi, mój książę, ale zwycięstwo nie jest ci pisane. Colivar milczał, gdy Ramirus wyprowadzał go z komnaty. Omal nie zapomniał ukłonić się na pożegnanie. Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, stał przez chwilę spokojnie jak posąg, próbując ułożyć sobie w głowie to, co zobaczył, uporządkować wnioski, do jakich doszedł. – Rozumiesz teraz – powiedział cicho Ramirus. – Jego los jest przesądzony. – Tak. – A my... – Cii. Nie tutaj. – Ramirus gestem poprosił go, by wrócili tą samą drogą, którą przyszli. Tym razem Colivar nie zwracał uwagi na kurz ani na wyblakłe kilimy. Jego myśli były zbyt ponure, zbyt skoncentrowane, by zajmować się takimi banałami. – Danton podejrzewa już prawdę – stwierdził Ramirus, gdy odeszli na tyle daleko, że ani Andovan, ani jego służący nie mogli ich podsłuchać. – Powierzył mi postawienie ostatecznej diagnozy, ale jeszcze oficjalnie tego nie zrobiłem. – Jeśli to Wyniszczenie... – Colivar odetchnął głośno. – To nie ma ratunku. – Wiem. – Ramirus ponuro skinął głową. – A to znaczy, że jeden z nas go zabija. Jakiś Magister. – Tak – przyznał Ramirus, a mięśnie jego szczęki się zacisnęły. – Teraz rozumiesz, dlaczego was tu wszystkich sprowadziłem. – Jeśli Danton dowie się o przyczynach...

– Nie dowie się – odparł twardo. – Nie może się dowiedzieć. – Ale jeśli jednak... Królewski Magister podniósł dłoń, uciszając rozmówcę. – Nie tutaj, Colivarze. To zbyt osobista sprawa na publiczne pokoje. Poczekajmy, aż wrócimy do mojej komnaty, gdzie są zabezpieczenia przeciwpodsłuchowe. Inni chcą usłyszeć twoją opinię. – A ty? – Colivar rzucił mu wyzwanie. – Też czekasz na moją opinię? Ramirus patrzył na niego nieprzeniknionymi jasnoszarymi oczami. – Wróg mojego króla nie przekroczyłby progów tego pałacu, gdybym nie cenił sobie jego zdania – odparł cicho. Wąskie usta wygięły się na kształt czegoś, co przy odrobinie dobrej woli można by uznać za uśmiech. – I niech ci ta informacja nie uderzy do głowy.

ROZDZIAŁ 4 Ethanus wspomina: Dziewczyna stoi w drzwiach. Amalgamat przeciwieństw. Ogniście rude włosy koroną płomieni otaczają twarz, której siła wyciekła w noc – pozostało oblicze ducha. Smukłe ciało, giętkie i mocne, porusza się z wahaniem, charakterystycznym dla wieku sędziwego, jakby każdy krok sprawiał dziewczynie wysiłek. Ruchy, zwykle giętkie jak u kota, są niepewne, jakby gdzieś na drodze między umysłem a ciałem przerwano istotne połączenie. Teraz każdy krok stawia świadomie. Każdy ruch wykonuje z mozołem. Ciężar życia naznaczył jej młodą twarz, jak naznacza twarze starożytnych chłopów. Witaj, Śmierć. Niedługo, myśli. Już niedługo. – Zajrzałam w głąb siebie, jak mnie pan nauczył – mówi Kamala łagodnie. – Nawet to jest teraz trudniejsze. – I co znalazłaś? – Słabą iskierkę, ledwie się tli. Pozbawiona ciepła. Umiera. On kiwa głową. – Czy prowadzi mnie pan do mojej śmierci? – Tak – mówi. – To jest właśnie ten proces. – A jednak nie mówi mi pan, co mnie czeka. – Doświadczenie pokazało, że poznanie prawdy nic nie daje pretendentowi, tylko niepotrzebnie wystawia tajemnice na ryzyko. Dlatego będziesz szła dalej w niewiedzy. – Czy nie powinnam poznać tych tajemnic, żeby przeżyć? Spojrzenie to jedyna jej stała cecha. Ono nigdy nie osłabło. Zawsze te diamentowe oczy. Ethanus patrzy w nie z brutalną szczerością. – Teraz, Kamalo, żadna wiedza książkowa ci nie pomoże. Ta część twojej duszy, która ma być wkrótce poddana testowi, to twór instynktu i wiedza intelektualna nie przyniesie jej korzyści. Zasilanie jej faktami nic nie da. Wręcz przeciwnie, niektórzy uważają, że może przeszkodzić całemu procesowi, ponieważ odwraca jej uwagę od sprawy, na której musi się skoncentrować. Przygotowałem cię najlepiej, jak umiałem. Wkrótce pójdziesz do tego miejsca, gdzie Śmierć się o ciebie upomni. Klucz do pokonania go to coś, co musisz odkryć sama, inaczej nie będzie to miało wartości. – Milknie na chwilę. – Zaufaj mi. Magistrowie wypróbowali wszystkie inne sposoby i ten jeden okazał się najlepszy. I żadna kobieta nigdy nie wygrała tej bitwy. Ani nie zdecydowała się zawrócić, gdy poznała cenę. – Więc zawsze przebiega to w taki sposób? – Tak. – U pana też tak było? Ethanus sięga pamięcią do tamtych odległych czasów. – Tak. Choć ja nie byłem tak upartym uczniem jak ty i prawdopodobnie znacznie mniej złościłem swojego Mistrza.

Kamala uśmiecha się do niego gorzko. Przez chwilę jej twarz znów wydaje się młoda. – Pana dom wiele zyskał na mojej obecności. To prawda, myśli i mimo woli się uśmiecha. Ciągle poszukiwał dla niej nowych prac i dał jej wolną rękę, jeśli chodzi o dom. Mury rzeczywiście aż wibrowały mocami obudzonymi i sprzęgniętymi z materią. W rezultacie powstał dom znacznie bardziej wyszukany i wyrafinowany niż surowa, kamienna konstrukcja, jaką on sam postawił lata temu – choć nie wszystkie zmiany były w jego guście. Jeśli umrzesz, znów sam będę musiał rąbać drwa... – Dotąd żadna kobieta tego nie przeżyła – mówi cicho Kamala, choć brzmi to bardziej jak pytanie. Po raz pierwszy pyta o to bezpośrednio. Już ma jej dać prostą odpowiedź, ale waha się i nagle myśli: Nie. Ona zasługuje na prawdę. Przynajmniej tyle zabierze ze sobą do Przejścia. – Nigdy żadna kobieta nie została przedstawiona jako Magister. – Powoli, starannie dobiera słowa. Nie chce powiedzieć zbyt wiele. To jest zawsze niebezpieczne. Uczeń, który dowie się prawdy, może źle zareagować. Z dawnych czasów, kiedy jeszcze nauczanie opierało się na innych zasadach, zachowały się przekazy mówiące o kilku osobach, które rzuciły się do ucieczki, gdy tylko dowiedziały się o wszystkim. Jednej niemal udało się zbiec, wytropił ją dopiero Magister. Uciekinier, w akcie nierozważnej dobroczynności, zamierzał przekazać tajne informacje wszystkim ludziom w mieście. To było poważne ostrzeżenie dla całej społeczności czarnoksiężników. Teraz nikt już nie ryzykuje. – Powszechnie uważa się, że żadna z nich nie przeżyła Przejścia. Nie jestem pewien, czy ktoś ma na to dowody. Część z tych, które zdobyły moc Magistra, zwariowała w czasie procesu Przejścia i musiała zostać zniszczona przez swoich nauczycieli. Możliwe, że jakaś kobieta zaszła aż tak daleko. Nikt nie mówi o tych uczniach, którym się nie udało. – Dlaczego wariowały? Ethanus kręci głową i syczy z dezaprobatą. – Wiesz, że ci tego nie powiem, Kamalo. – To jedna z tych rzeczy, które zrozumiem, gdy się tam dostanę. – Właśnie tak. Niedługo. Naprawdę niedługo. Wzdycha. Z niesfornej korony włosów spada jej na oczy kilka czerwonych pukli. Odrzuca je niedbałym ruchem, nie przejmując się swoją fryzurą. Ta niewymuszona obojętność dla własnego wyglądu powinna dać rezultat w postaci mniej atrakcyjnej istoty niż ta, która teraz przed nim stoi. Ale w tych sprawach Natura jest okrutna – potrafi porzucić księżniczkę w wieży z kości słoniowej, gdzie ta przez całe życie, za pomocą farb i lokówek, będzie próbowała upodobnić się do obdarzonej naturalną pięknością prostytutki pochodzącej z chłopstwa. Szczupłe i wysportowane ciało Kamali mogło nie zadowolić mężczyzn szukających dołeczków w policzkach kobiety, ale każdy, który u kobiet ceni ogień, każdy, którego podnieca niezależność, pociąga dzika, nieokiełznana uroda, byłby nią oszołomiony. Jeśli jeszcze kiedykolwiek znalazłbym się wśród mężczyzn śmiertelnych... myśli mrocznie.

– Więc na czym polega moja dzisiejsza lekcja, Mistrzu Ethanusie? A może to już nie ma znaczenia? Mam po prostu przesunąć chmury tam i z powrotem, aż wyczerpie się moja athra? Wypowiada to pytanie lekko, ale on nie odpowie jej równie beztrosko. Koncentruje na niej wzrok z nagłą powagą. Ostrożny uśmiech znika z jej twarzy jak płomień świecy zdmuchnięty porywem wiatru. – Tak – mówi. – Przesuń chmury. Dziewczyna drży, ale nie zadaje więcej pytań. To dobrze. To znaczy, że zrozumiała. Wychodzi na dwór, a on idzie za nią. Nastaje zmierzch i echo boleśnie pięknego granatu na niebie przechodzi na obrzeżach w drżenie czerni. Chmury jak mgliste duchy nałożyły się na oblicze pełnego księżyca tuż nad koronami drzew. Idealna noc na takie ćwiczenia. Obserwuje, jak dziewczyna staje pośrodku polany twarzą do księżyca. Czuje, jak sięga do swego wnętrza, do źródła swojej mocy – nazwała kiedyś ten proces wywracaniem duszy na drugą stronę. Magister widzi, ile wysiłku ją to kosztuje tym razem i jak nikły jest rezultat. Jej siły życiowe są niemal wyczerpane, wypalone po paru latach ćwiczeń, które miały na celu opróżnić jej duszę ze wszystkich naturalnych mocy w nienaturalnym tempie. Jest jeszcze młoda, ale prawie brak jej wewnętrznego ognia, który podtrzymuje ludzkie ciało przy życiu. Dziś wieczór... dziś ta ostatnia cenna iskierka zgaśnie. I jeśli dziewczyna będzie miała szczęście, jeśli będzie silna, a przede wszystkim zdecydowana, uda się jej zastąpić tę iskierkę czymś innym. Ale czy będzie potrafiła znieść życie z tym czymś, to już zupełnie inna sprawa. Z wdziękiem, bardziej charakterystycznym dla ducha niż dla człowieka, Kamala wznosi ręce do nieba, jakby błagała chmury, by przesunęły się z własnej woli. Wyznaczył jej niełatwe zadanie – co prawda podczas suszy czarownice robią różne spektakularne sztuczki, ale trudno jest sterować pogodą. Należy wziąć moc pojedynczej ludzkiej duszy i wpleść ją w samą substancję planety i nieba, aż żadna gwiazda nie zaświeci i żaden wietrzyk nie zawieje bez drżącego współbrzmienia tej duszy. Wtedy i tylko wtedy można wpłynąć na mały wycinek bez wytrącania z równowagi całości. Dziewczyna wykonuje głęboki wdech. Mistrz mimowolnie zastanawia się, czy to jej ostatni. Wcześniej nie planował obserwować tego dokładniej niż z poziomu ziemskiego ciała. Ale nawet w przyziemnych sztukach więź między uczniem i Mistrzem jest bardzo silna, a wzmacnia się tysiąckrotnie, gdy dzielą oni tajemnice ognia duszy. Nie musi przywoływać wzroku Magistra − i tak widzi, jak jej moc łukiem wznosi się do nieba i kończy eksplozją tak czystą, tak jasną, że na chwilę go oślepia. Jak wielki potencjał ma ta dzika mała ladacznica! Obserwuje z satysfakcją, jak wplata swoją moc w substancję wiatru, zauważa, jak umiejętnie nakłania do swej woli oddzielne warstwy nieba i gdy w końcu każe chmurom się przesunąć, w ich miejscu nie pozostaje nawet mały obłoczek. Jak doskonale opanowała sztukę czarownic! Gdyby tylko ustąpiła rozumowi i oszczędziła się... Ale na to już od pewnego czasu jest za późno. Nawet teraz Ethanus widzi, jak

Kamala słabnie. Najpierw zauważa dreszcz biegnący wzdłuż jej wyciągniętych ramion, wie, że ona czuje się tak, jakby nagle lód wypełniał wszystkie jej żyły. Pamięta to uczucie z własnego Przejścia. Pamięta panikę, jaka opanowuje duszę, gdy iskra życia skwierczy jak gasnąca świeca. Pamięta modły, które się wtedy wznosi – bezcelowo! – jakby jakikolwiek bóg, który przez lata obserwował, jak trwonimy własną moc, w tej ostatniej chwili miał nam współczuć. Serce ściska się w piersiach jak pięść do walki o kilka ostatnich bezcennych kropli życia. Ale gdy ten moment nadchodzi, już jest za późno. Śmiertelna egzystencja zostaje przerwana. Postać Śmierci unosi się już nad nowym podopiecznym, zatrzymując się tylko na jedną cenną chwilę, podczas gdy ognie athry pryskają w ciemność... Słyszy jej krzyk. Nie ten wydawany przez ciało, ale rozdzierające wewnętrzne wycie duszy. Są w nim jednocześnie sprzeciw, strach, determinacja – czysty upór, który zawsze był najsilniejszą cechą Kamali. Jednak nawet on teraz nie wystarcza. Musisz całą siłą woli chcieć wyjść poza to, czym jesteś, i stać się czymś tak ciemnym i przerażającym, że ludzie kuliliby się z grozy, gdyby wiedzieli, że kroczysz pośród nich. Musisz wybrać ten kurs samodzielnie, nikt nie wskaże ci drogi. I musisz pragnąć tego tak bardzo, że wszystko inne odrzucasz na bok. Czy mężczyzna potrafi wszystko odrzucić? Kobieta musi to zrobić. Natura przygotowała ją do wydawania na świat życia i do karmienia go − sama esencja jej duszy jest ukształtowana w tym celu. Taka dusza nie może zrealizować Przejścia w swoim naturalnym stanie ani przeżyć udręki ducha, jaka następuje później. Czy Kamala potrafi odrzeć się ze wszystkiego, co bogowie dali jej jako kobiecie? Czy potrafi tak desperacko pragnąć życia, że życie innych straci dla niej znaczenie? Mężczyźni rodzą się z taką postawą, gdyż Natura stworzyła ich do walki. Kobiety muszą się jej nauczyć. Twoim celem było sprowadzać na świat życie. Teraz, żeby przeżyć, musisz sprowadzać śmierć. Kamala pada na kolana, drżąc gwałtownie, gdy spazmy agonii chwytają jej duszę. Ethanus słyszy, jak jej rozpacz krzyczy do nieba. Słyszy nawet swoje imię wywołane modlitewnie – błaganie o informację, której dziewczyna potrzebuje, by przeżyć. Jednak nie odpowie na nie. Każdy uczeń musi znaleźć swoją własną drogę do Prawdy, tego wymaga tradycja Magistrów. Gdyby postępowano inaczej, słabsi uczniowie mogliby bezpiecznie zaliczyć Przejście, ale sam jego proces nie zaprawiłby ich do tego, co stanie się później. Wybacz mi, moja mała dzika dziwko. I wybacz bogom, którzy ustanowili, że każde narodziny są męczarnią. I wtedy... Wyczuwa to w niej. Nagła świadomość czegoś poza nią samą. Poza chmurami, poza wiatrem, poza częściami planety, którym człowiek nadał nazwy. Źródło mocy poza nią, podobne, ale jednocześnie niepodobne do athry, strumyczkiem sączy się do jej duszy i tam pozostaje. Dziewczyna chwyta je, ale ono umyka. Nie! – krzyczy. Uda mi się! Pojawia się kolejna iskra i dziewczyna koncentruje na niej całą swoją wolę, rozpaczliwie chce zagarnąć ją dla siebie, zanim ciało wyzionie ducha. Ethanus wręcz czuje na języku smak jej determinacji, nagłą euforię zrozumienia. Tak, właśnie to miała odkryć – tę obcą iskrę, która nie jest ogniem duszy, ale może być sprzęgnięta

w jego miejsce. Dlaczego jej tego po prostu nie powiedział? Dlaczego nie nauczył jej technik potrzebnych do oswojenia iskry? Teraz musi mocować się ze śmiercią, a równocześnie błyskawicznie tkać połączenie między sobą a odległą mocą, połączenie tak solidne, by żadna siła, jaką może dysponować człowiek czy bóg, nigdy nie była w stanie tego zerwać. On wie o tym, jeszcze zanim ona zwycięża. Wie, bo obserwował innych uczniów, widział, jak w tym momencie konali, zużyci na samym progu nieśmiertelności. Ostatnie iskierki ich własnej duszy gasły, zanim zdołali zagarnąć dla siebie nową siłę − wrzeszczeli, gdy Śmierć ciągnął ich w niebyt. A u niej... lód w żyłach kruszy się... ściśnięte serce podejmuje nowy rytm... oddech, zdławiony przez siłę tamtych zmagań, znów zasysa powietrze, dostarczając ciepło do płuc. Mistrz wie to wcześniej niż ona, ponieważ wie, na jakie symptomy patrzeć. A Kamala... ona poznaje, że obca moc pulsuje w niej teraz jak drugie serce, a jej ciało czerpie z niej siłę, z każdym oddechem coraz łatwiej. Gdy jest już pewna, czego dokonała, i wie, że nie da się tego cofnąć, spogląda na niego. W oczach ma łzy, czerwone od wysiłku, jakiego dokonało jej ciało. Jakież to stosowne, myśli Mistrz. On też ma łzy w oczach, ale szybko je wyciera, żeby ich nie widziała. Nie chce prowokować pytań o emocje. – Żyję – mówi. Tysiąc niewypowiedzianych rzeczy w jednym słowie. Tysiąc pytań. – Tak. – To odpowiedź na wszystkie. – Jestem... Magistrem? Patrzy na nią przez chwilę. Kocha ją – nigdy nie spodziewał się, że potrafi tak mocno kochać. Ostatni raz spójrz na nią − taką niewinną, bo za chwilę zniszczysz tę niewinność na zawsze. – Możesz używać mocy wedle woli – mówi do niej cicho. – W takim celu, w jakim zechcesz. Nie umrzesz. Nauczyłaś się pobierać athrę z innych źródeł. I tak będzie już zawsze. Gdy jedno źródło zawiedzie, znajdziesz następne. Żaden Magister, który naprawdę pożąda życia, nigdy nie poniósł pod tym względem porażki. – Więc co jest złego? – pyta. – Mówił pan o próbie. Czy to już koniec? Przez długą chwilę tylko na nią patrzy. Utrwala w swoim umyśle obraz dziewczyny takiej, jaką jest teraz, zanim Prawda zmieni ją raz na zawsze. Zanim stanie się istotą legendarną z racji swojej płci. Istotą mroku, z racji swojego wyboru. – Jeszcze jedna sprawa – mówi. – Ostatnia lekcja. Dziewczyna czeka. – Wiedz, Kamalo, że w całym wszechświecie nie ma innego źródła athry, które może podtrzymać twoje życie, poza tymi, które znajdują się w duszach żyjących ludzi. Odległe chmury przechodzą przed tarczą księżyca. Polana jest ciemna i cicha. – Teraz jesteś Magistrem – mówi Ethanus.

ROZDZIAŁ 5 Książę Andovan umiera. – Głos Ramirusa rozbrzmiewał echem w komnacie jak krzyk ducha w krypcie. – I odpowiada za to jakiś Magister. – Szeroko rozłożył ręce, jakby chciał ogarnąć całe pomieszczenie, zebranych tu braci i wszystko to, co wynikało z ich obecności. – Rozumiecie teraz, dlaczego was tu zwołałem. Del, jeden z gości, wydał dźwięk, który można było uznać albo za kaszlnięcie, albo za wyraz drwiny. – Rozumiem, Ramirusie, że bogowie stroją sobie okrutne żarty z twojego królewskiego mocodawcy. Ale powiedz szczerze, czy jesteś zdziwiony? Przecież Przejście ma w głębokim poważaniu rasę, wiek, a nawet pozycję społeczną. To zrozumiałe, że wcześniej czy później padnie na kogoś z rodziny królewskiej. Osobiście dziwię się tylko, że nie stało się to wcześniej. – Nie rozumiesz. – Głos Ramirusa zabrzmiał jak ostrzegawcze warknięcie wilka. Colivar musiał włożyć znaczny wysiłek w to, żeby się nie uśmiechnąć. Stali przed problemem – ponurym i autentycznym, ale mimo wszystko widok Królewskiego Magistra wrogiego kraju poniżanego przy tylu świadkach sprawiał mu przyjemność. Symboliczna nagroda za trudy długiej podróży w tumanach kurzu. – Jeśli mogę... – zawiesił głos. Ramirus skinął mu z dworską galanterią. – Nie chodzi o to, że umiera Andovan, ani o to, że umiera książę królestwa Dantona. Żaden z nas się tym specjalnie nie przejmuje. Chodzi o to, co wówczas robią ludzie. Mam rację? – Właśnie. – Ramirus skinął w stronę dwóch lamp stojących na gzymsie kominka i ich knoty się podkręciły. Dzienne światło nie przedzierało się już przez wąskie okna. Ciemne drewniane meble i matowe kamienne ściany potęgowały mrok, który spowił obszerną komnatę, jakby na zewnątrz zapadła już noc. – My wiemy, czym w istocie jest Wyniszczenie, i wiemy, jak bardzo Magistrowie starali się ukryć tę prawdę przed światem zewnętrznym. Przecież niejeden z nas w jakimś momencie swojej kariery przyczynił się do tego. Dołożyć cierpiącemu kilka stopni gorączki, przyozdobić jego ciało bliznami po krostach albo zaognić ranę – wszystko po to, żeby utratę sił uzasadnić prawdziwą chorobą. To dzięki takim sztuczkom, stosowanym od wielu wieków, ludzie uznają Wyniszczenie tylko i wyłącznie za ciężką chorobę, czyli zgodnie z naszymi twierdzeniami. Nawet lekarze, biadoląc nad porażkami swoich najbardziej skutecznych mikstur, nie szukają innych przyczyn. Tracą czas, wymyślając nowe syropy i maści, które mają przynieść choremu ulgę. Ale my znamy prawdziwą przyczynę i wiemy, że jest już za późno. Gdy dusza Magistra zaczyna drenować jakiegoś śmiertelnika z jego życiowej energii, nie ma innego zakończenia jak tylko śmierć. – No, istnieje jeszcze jedna opcja – dodał Colivar beztroskim tonem. – Magister może przestać używać mocy. Ale to mało prawdopodobne, żeby któryś zgodził się na to tylko dlatego, by zachować czyjeś życie. Ramirus skinął głową.

– Właśnie. A w tym przypadku nie mamy do czynienia z jakimś chłopem, który umiera gdzieś w glinianej chatce, a świat dalej toczy się bez niego. Mamy do czynienia z księciem. Strzeże go ekipa lekarzy, zaciekłych i zdeterminowanych jak sam król Danton. Wypróbowano na nim absolutnie wszystkie dostępne terapie, a wnioski udokumentowano w najdrobniejszych szczegółach. Jeśli po tej ziemi stąpa jakiś ekspert od chorób, to na pewno już go tu sprowadzono, jeśli nie po dobroci, to wbrew jego woli. Najjaśniejszy pan zapowiedział, że aby uratować syna, gotów jest ponieść nieograniczone wydatki i podjąć wszelkie ryzyko – a to może oznaczać naszą zgubę. – Za żadne pieniądze nie kupi tajemnicy Magistrów – stwierdził uszczypliwie Kellam z Angarry. – A bez jej zgłębienia nie domyślą się prawdy, to praktycznie wykluczone. – Jesteś tego pewien? – spytał Ramirus. – Tak absolutnie pewien? Tysiące lat tradycji ludowej i przesądów wiążą się z tą chorobą. Niektórzy czarownicy na łożu śmierci o mały włos nie odkrywali prawdy. Ciemni, podchmieleni żule bełkotali swoje przerażające teoryjki, a chłopi czujnie nadstawiali uszu. Ile postawisz na to, że teraz, kiedy król gotów jest płacić nawet za absurdalne plotki, te opowieści nie nabiorą wiarygodności i nie zostaną dokładniej sprawdzone? – Istnieją naturalne stworzenia żywiące się athrą – powiedział Del. – Nie ma powodu, żeby podejrzewano, że ludzie mają w tym udział. Ramirus zmrużył oczy. Śnieżnobiałe brwi nadały jego twarzy dziwny, zwierzęcy wygląd – przypominał sowę, której terytorium zbrukano. – Twoja wiedza nie jest zbyt dokładna, mój bracie – powiedział. – Istnieje tylko jedno stworzenie, o którym wiadomo, że się tym żywi, i żadnego przedstawiciela tego gatunku od wieków nie widziano na terytoriach zamieszkanych przez człowieka. Reszta to wyssane z palca opowieści, stworzone przez nas, by powiązać Wyniszczenie z dolegliwościami o zupełnie innych przyczynach. Mają wyłącznie przysłonić nasze paskudne zwyczaje. Ale jak długo utrzymają się te historyjki, jeśli człowiek tak majętny jak Danton przeznaczy cały swój majątek na zbadanie sprawy? – Choroba atakuje ciało – mamrotał Lazaroth. – Magister atakuje duszę. Każda, nawet pomniejsza czarownica potrafi określić tę różnicę, o ile ma powody, żeby jej szukać. – Podsumowując. – Colivar nie zdołał powstrzymać przelotnego uśmieszku. – Trzeba zabić księcia i problem rozwiąże się sam. – Spojrzał w stronę wąskich szczelin okiennych. – Poza tym czas na kolację. – Nie ma mowy – uciął Ramirus. – Dlaczego? – Colivar złowieszczo zmrużył ciemne oczy. – Czy Danton go potrzebuje? Czy kraj go potrzebuje? Ramirusie, to są pytania zdecydowanie polityczne. Ramirus patrzył na niego spode łba. – A czy twoja sugestia, Colivarze, nie była polityczna? Jaką nagrodę dostałbyś od swojego pana, gdybyś wrócił do królestwa z informacją o śmierci Andovana? Śmierci, do której osobiście się przyczyniłeś. – Panowie – przerwał im Kellman. – Bez urazy, ale decydują się losy naszej

kasty. W obliczu tego mam w nosie, kto na jakim tronie zasiada i ilu ma synów. – Zwrócił się w stronę Ramirusa. – Może Colivar cię irytuje, ale to nie znaczy, że nie ma racji. Dlaczego właściwie chłopak nie może umrzeć? A nawiasem mówiąc, kolacja to niezły pomysł. Większość z nas podróżowała od świtu. Ramirus nachmurzył się, ale sięgnął do rączki dzwonka nad kominkiem. Gościnność zobowiązuje. Po chwili rozległo się ostrożne pukanie do masywnych, dębowych drzwi i na wezwanie Ramirusa do komnaty wszedł młody służący, wyraźnie przestraszony wkroczeniem na terytorium Magistrów. – Zimna kolacja dla gości – polecił mu Ramirus. – Zadzwoń, gdy będzie gotowa. – Podniósł brwi, zerkając na Colivara, ciekaw, czy okaże zaufanie miejscowym potrawom i tutejszym służącym. Ale Anshasanin skłonił się z wdzięcznością, uśmiechając się ironicznie. W jego geście była lekka arogancja, jakby chciał sprowokować Ramirusa, by ten zrobił coś niegodnego gospodarza. Nie kuś mnie, żebym cię zabił, pomyślał Ramirus. Nikt nie jest odporny na taką pokusę. Dopiero gdy służący zamknął drzwi, a jego kroki umilkły w korytarzu, Ramirus znów cicho przemówił: – Sytuacja wygląda następująco: jeśli teraz podejmiemy jakąś akcję przeciw chłopakowi, otwarcie lub skrycie, istnieje zbyt duże ryzyko demaskacji. Danton już zatrudnił czarowników do opieki nad księciem. Ile trudu trzeba, żeby wykryć taką akcję? Każdy z nas potrafiłby to zrobić. I prawie na pewno znajdzie się czarownik, dla którego również nie będzie to problem. Colivar wzruszył ramionami. – Trzeba więc zabić czarowników. Ramirus spiorunował go wzrokiem. – Naprawdę nie masz lepszej rady niż unicestwienie wszystkich wokół? – Magistrowie – odezwał się Del – to wysoce niestosowne. – Spojrzał na Colivara: – Gościowi nie przystoi tak mówić, bracie. – Maniery południowca – burknął Ramirus. – A ty za długo to wszystko przeciągałeś. – Del zmrużył oczy, zwracając się do Królewskiego Magistra. – Powinniśmy odbyć tę rozmowę, zanim Danton sprowadził tu czarowników. Wtedy moglibyśmy zabić chłopaka bez żadnych reperkusji i przypisać to jakiemuś przypadkowi. Obecnie... – zerknął na Colivara, a potem znów na Ramirusa – obecnie sprawy się skomplikowały. – Właśnie – przyznał Colivar. W świetle lampy jego oczy błyszczały ciemnym blaskiem. – Rozważcie dobrze to, co powiem – rzekł Fadir, mężczyzna krzepki, muskularny, o szerokich ramionach. Colivar, patrząc na niego, zawsze się zastanawiał, czy w czasach, zanim znalazł swoją moc, Fadir był wojownikiem. – W moim kraju nigdy by do tego nie doszło. W moim kraju nigdy nie zapominamy, jaką drogą kroczymy, i zawsze pamiętamy, że nie możemy z niej zboczyć. Jeśli ktokolwiek zagraża tajemnicom Magistrów, musi umrzeć. Takie jest Prawo. – Spojrzał Ramirusowi prosto w oczy. – Zgadzam się z naszym bratem: zwlekałeś zbyt długo. – Popatrzył na Colivara. – Ale co się stało, to się nie odstanie, prawda? Teraz musimy poradzić sobie z całym tym bałaganem. A kiedy już to załatwimy,

powinniśmy chyba sformułować wytyczne dla naszego bractwa, żeby w przyszłości takie rzeczy się nie powtórzyły. – Zgoda – odparł Colivar. – Musimy odkryć, kto jest winny – powiedział zamyślonym tonem Magister An-shi. – To może być jeden z nas – wtrącił spokojnie Kellam. – Nie. – Ramirus zdecydowanie potrząsnął głową. – Chyba przypominacie sobie, że gdy was tu zaprosiłem, spytałem, czy w ciągu ostatnich dwóch lat ktoś przejął nowego konsorta. Nawet przyjmując, że część z nas skłamała... – w kącikach jego ust igrał słaby uśmieszek – ...to i tak wszystkie Przejścia odbyły się znacznie wcześniej. – Jeśli ktoś w ogóle miałby to robić, to lepiej kłamać na temat ostatnich Przejść – zauważył Colivar. – Właśnie. – Czyli to żaden z nas – skwitował Fadir. – Co więc proponujesz? Użyć mocy, żeby prześledzić połączenie, wytropić, kto zżera chłopaka? Wiesz, że to niemożliwe. Każdy, kto spróbuje zastosować swoje czarnoksięskie sztuki na konsorcie, ryzykuje, że sam zostanie podłączony i zjedzony. Kiepski sposób zejścia z tego świata. Ja nie zamierzam w ten sposób zakończyć życia. – A jeśli go znajdziemy? – spytał łagodnie Del. – Nie zabiję brata dla jakiegoś morati. – Sama wzmianka o tych, którzy nie dysponowali mocą, by przedłużyć własne życie, wywołała szydercze uśmieszki na twarzach Magistrów. – Ani ja – jednym głosem zabrzmiał chór. – Bracia – zaczął Ramirus spokojnym, ale zdecydowanym tonem. – Dlatego właśnie was tu zebrałem. Żeby największe umysły, jakie kiedykolwiek władały athrą, wspólnie poszukały rozwiązania. – Zza kamiennych murów korytarza dobiegł stłumiony głos dzwonka i Ramirus spojrzał w stronę drzwi. – Panowie, to chyba wasz obiad. Proponuję, żeby coś przegryźć, a potem trochę odpocząć. Spotkamy się jutro, wymienimy wnioski i razem poszukamy rozwiązania tej nieprzyjemnej sytuacji. – Twoi służący są niesamowicie szybcy – zauważył Colivar. – Zatrudniasz teraz czarownice w kuchni? Królewski Magister spojrzał na niego. Z mnóstwa emocji, skrzących się w jego starych oczach, najwyraźniejsza była pogarda. – Jedzenie przygotowałem wcześniej. – Potrząsnął głową i cmoknął cicho. – Nie doceniasz mnie, Colivarze, a to błąd. Bo pewnego dnia stawka może być większa niż obiad. *** Noc była cicha, ciepła i wilgotna. Na przeciwległych krańcach nieba dyżurowały dwa księżyce, rzucając blade światło na rynek, który do świtu będzie areną poczynań dziwek i nicponi. Z pałacu zwykły człowiek nie mógłby ich zobaczyć, ale Magister bez większego wysiłku potrafił dostosować swój wzrok do panujących warunków. Ramirus stał na skraju wału obronnego i patrzył w ciemność. Colivar, skryty za ścianą wschodniej wieży, obserwował go. Początkowo trzymał się na dystans, ale

w końcu ruszył w stronę białowłosego Magistra, nie dbając o to, czy usłyszy jego kroki. Ramirus skinął lekko głową, ale się nie odwrócił. Colivar stanął w pewnej odległości od niego, jak nakazywał szacunek, i również skierował wzrok w przestrzeń poza wałami. W ciepłym, parnym powietrzu, w lesie otaczającym pałac tańczyły cienie, a od strony rynku niosły się głosy wieczornych maruderów. Zapach drzew był ciężki, jakby przepełniony czymś, czego nie znały zmysły Colivara. Na południu deszcz należał do cennych i pożądanych towarów – częściej widywało się lasy kamiennych posągów niż taki bezmiar wilgotnej, dzikiej zieleni. Colivar nie był pewien, czy mu się to podoba. Gdy zrozumiał, że Ramirus nie ma zamiaru zagaić rozmowy, przemówił pierwszy: – Wiesz, co by o tobie powiedzieli na południu? Że karmisz rodzinę wielbłądzim łajnem. Ramirus popatrzył na niego. – Pamiętam czasy, kiedy przebrany w północne futra przeklinałeś zwyczaje lodowców – powiedział i znów spojrzał w dal. – Wtedy bardziej cię lubiłem. – Bóg kameleonów pobłogosławił mnie wyjątkowymi zdolnościami adaptacji – odparł z sarkazmem Colivar. – Kapryśny bóg, o ile pamiętam. – Nie domaga się szczególnych wyrazów czci, wystarczy mu, żebym żył chwilą bieżącą i nie trzymał się kurczowo przeszłości. Ty natomiast, mój bracie, wcale się nie zmieniłeś. – Zachichotał cicho. – Choć muszę przyznać, że podczas zarazy łysienia zarost robił wrażenie. – A każda noc noszenia go kosztowała kogoś kilka cennych minut życia. – Ramirus pogłaskał brodę z taką czułością, jakby pieścił mlecznobiałą skórę kurtyzany. – Lubię myśleć, że to była kobieta. Colivar spojrzał na niego ostro. – Potrafisz określić, kiedy czerpiesz moc z kobiety? Magister wzruszył ramionami. – Lubię wyobrażać sobie, że potrafię. Natura mężczyzny jest tak inna od natury kobiety, że musi się to odbijać w ich athrze. Ale nigdy nie ma całkowitej pewności. Jako konsorci żyją i umierają anonimowo − bez twarzy − i nasze domysły co do ich tożsamości nigdy nie mogą się potwierdzić. Czasami zastanawiam się, czy gdyby było inaczej, moglibyśmy robić to, co robimy. Spojrzał na gościa. Jego oczy były nadzwyczaj młode, aż dziw, że stanowiły część tak starego ciała. Jednak to też było kłamstwo. – Dlaczego tu jesteś, Colivarze? – A dlaczego życie chłopaka jest dla ciebie aż tak ważne? – odpowiedział pytaniem. – Powiedziałem wam na spotkaniu. – Wielbłądzie łajno. Ramirus westchnął i znów zapatrzył się w otulony nocą krajobraz. – Masz naprawdę obrzydliwe maniery. Nie wiem, jak król Farah cię znosi. – Wiesz dobrze, że dla nas obu najlepszym wyjściem jest śmierć księcia. I żadne wymyślne północne tezy nie przyćmią tego faktu. Co dalej? Po co te

wszystkie ceregiele mające przekonać nas, że jest inaczej? Mięsień na szczęce Ramirusa stężał. – Mam zgadywać? – naciskał Colivar. – Jeśli cię to bawi... – Uważam, że się boisz. Twarz Ramirusa pociemniała, ale nie odpowiedział. – Pytanie tylko czego? Jestem pewien, że nie chodzi o fizyczne zagrożenie. Kiedy ostatnio ktoś ośmielił się zaatakować Magistra? Nie, to musi być coś innego. Coś bardziej... subtelnego. Może polityka? Och, ale przecież wielki Ramirus nie zniżyłby się do tego, żeby angażować się w politykę morati... – Przekraczasz granice – odparł Ramirus przez zaciśnięte zęby. – Ja? – Colivar skłonił się, jednak nieco zbyt ostentacyjnie, by było to szczere. – Jestem tylko znużonym podróżnikiem, który zakurzonymi drogami przebył wiele mil, by służyć radą potrzebującemu. Przypominam, że to ty mnie tu wezwałeś. Można by to uznać za nieuprzejmość: najpierw fatygować kolegów, a potem oferować im tylko wykrętne półprawdy. – Może więc wypadałoby pamiętać, gdzie się jest, i trzymać język za zębami, żeby nikogo nie obrazić. – Już sama moja obecność tu jest obrazą i doskonale o tym wiesz. Nietrudno się domyślić, że Danton toczył pianę z ust, gdy tylko mu to zasugerowałeś. Kącik ust Ramirusa uniósł się w lekkim, niemal niezauważalnym uśmieszku. – Nie, prawie wcale się nie... pienił. – Myślisz, że nie słyszę, jak jego strażnicy przemykają się dyskretnie niczym szczury pod moimi drzwiami? Chętnie dałbym im mały pokaz, gdyby nie groziło to szybszym wyczerpaniem mojego aktualnego konsorta. – A czego się spodziewasz? Danton to król, a ty służysz jego wrogowi. Takie środki bezpieczeństwa nie powinny cię dziwić. – Czy naprawdę uważa, że szpiedzy mu pomogą? Czy tak mało rozumie z tego, kim jesteśmy, że usiłuje ukradkiem podejść jednego z nas? – Może prowadzę bardziej subtelną grę niż ty, kameleonie? Może w odróżnieniu od ciebie dostarczam swoim patronom jedynie cienia prawdy? – Może. – Trudno zabić Magistra, ale nie jest to niemożliwe. Znałem paru, których udało się podejść, gdy byli skoncentrowani na czymś innym. – Znów spojrzał na Colivara. – Nie lekceważ Dantona. Ci, którzy go nie docenili, są teraz pożywką dla robaków. – Magistrowie? – Z tym dotąd się nie spotkałem, ale widziałem, jak doprowadził do zagłady czarownicę. To było... niepokojące. – Na pewno nie miała zbyt wielkich umiejętności. – Przeciwnie, póki żyła, sprawiała imponujące wrażenie. On subtelnie z nią pogrywał, sugerował jej, że wróg kryje się w każdym cieniu. Spaliła się, strzegąc go przed nimi przez dwa tygodnie. Do końca nie wiedziała, że to on za tym stał. – Po chwili milczenia dodał: – Zastanawiałem się, czy mimo swojej płci nie byłaby w stanie dokonać Przejścia. Miała wszystkie potrzebne cechy. To by go dopiero

zaskoczyło! – Niemożliwe, żeby coś takiego zdarzyło się pod księżycami. – To racja – przyznał Ramirus. – Są pewne granice, których sama natura nie pozwoli przekroczyć. Znów odwrócił się twarzą do lasu, dając Colivarowi do zrozumienia, że rozmowa się skończyła. – A chłopak? – Colivar nie ustępował. Ramirus westchnął. – To syn króla. Musimy to przyjąć wraz ze wszystkimi komplikacjami wynikającymi z jego pozycji. I nic więcej. Bardziej z ciekawości niż z potrzeby czarnowłosy Magister wysłał mackę mocy w stronę Ramirusa, by się przekonać, jaki jest odcień tego kłamstwa. Moc jednak tylko obmyła go gładko, nie zgarniając żadnych informacji. Oczywiście. – Myślę, że się boisz – powtórzył cicho. – Boisz się, że jeśli Andovan umrze, wina spadnie na ciebie. Bynajmniej nie za wywołanie choroby, ale za to, że nie zdołałeś go wyleczyć. – Ludzie codziennie umierają na przeróżne choroby. Wyniszczenie słynie z tego, że jest nieuleczalne. W tym nie byłoby mojej winy. – Tak, a ja jestem pewien, że Danton to wyrozumiały facet, który zrozumie i przyjmie twoje argumenty. Mięsień na szczęce Ramirusa znów drgnął. – A jeśli Andovan umarłby z innego powodu? Na przykład z sufitu spadłby mu na głowę kamień. Wtedy również winę można przypisać tobie. Przecież Królewski Magister powinien przewidzieć takie rzeczy i zapobiec wypadkowi! W istocie to dlatego nie pozwalasz nam działać, prawda? Dlatego idziemy tym niebezpiecznym kursem, gdy powstaje ryzyko, że wszystkie nasze tajemnice mogą zostać ujawnione. – Co jeśli król obarczy mnie winą? Nie zdoła mi nic zrobić, choć może wyobraża sobie, że jest inaczej. – Ale mógłbyś stracić swoją ciepłą posadkę. – Znajdą się inni. Czy jakiś Magister kiedykolwiek miał trudności ze znalezieniem patrona? – Zawiedziesz Dantona Aureliusa, króla wszystkich Wysokich Krain – powiedział Colivar. − Jego słowo ma moc, Ramirusie. Znacznie większą niż słowo drobniejszych władców. I jeśli potępiłby cię za nieudane działania albo jeszcze gorzej − oskarżył o zdradę, przy całym rozgłosie przynależnym jego randze przez bardzo, bardzo długo nigdzie nie znalazłbyś schronienia tak wygodnego, jak masz tu. Oczywiście – dodał po zastanowieniu – zawsze jakiś kacyk na pustyni przygarnie niekompetentnego Magistra. O ile nie będzie podchodził zbyt blisko jego synów. Albo jego kóz. Lubisz pustynię, Ramirusie? – Nieznośny jest ten twój ton – odparł cicho tamten. – Oczywiście istnieje inne rozwiązanie. Zabić chłopaka, a jeśli ojciec będzie stwarzał problemy, zabić również jego. No ale wówczas królestwo przypadnie pierworodnemu, czyli temu pyszałkowatemu idiocie Rurickowi, to z kolei wróżyć będzie rychłą rewolucję. I kolejna zasługa zapisze się na konto Królewskiego Magistra szukającego nowej posady. – Zaśmiał się cicho i mrocznie. – Ramirusie, nie

chciałbym być teraz w twoich sandałach, to pewne. Twoja reputacja za chwilę legnie w gruzach i żeby ją ratować, musisz przekonać ze dwudziestu Magistrów, że powinni wytropić jednego ze swoich kolegów. Ale co mają zrobić, gdy już go namierzą? Zabić go? Zamknąć na dziesiątki lat, aż Andovan umrze śmiercią naturalną? A może przyszło ci do głowy jakieś inne nowatorskie rozwiązanie, na które Magistrowie jeszcze nie wpadli? – Mam taką nadzieję. – Ramirus bardzo powoli, ostrożnie dobierał słowa, jakby każde z nich musiało być idealnie uformowane, bo inaczej nie spełni swojego celu. – Że jeśli znajdziemy winowajcę, to uda nam się znaleźć sposób na przerwanie połączenia między nimi. Tamten będzie musiał tylko znaleźć sobie nowego konsorta i Andovan zostanie uwolniony. – Wspaniale, Ramirusie. Brzmi to niemal sensownie. To nic, że nikt wcześniej nie zrobił czegoś takiego... – Bo nikt nigdy nie próbował – wtrącił Ramirus. – Ale żeby przekonać pozostałych, potrzebni ci sojusznicy. Mam rację? – spytał Colivar. Białe brwi wygięły się w niedowierzaniu. – Czy to oferta? Nie przesłyszałem się? A może wypiłem do obiadu za dużo miodu i mam nieco przyćmiony umysł? – Wszystko zależy od ceny. – Ach... – Ramirus skinął głową, jakby akceptował słowa rozmówcy. – Jak zawsze jesteś sępem, Colivarze. – Wszyscy jesteśmy sępami. Inaczej już dawno byśmy umarli. – To prawda. – W tych okolicznościach słowo wroga ma dla ciebie szczególne znaczenie. Gdy inni zobaczą, że popiera cię nawet wrogi Colivar − ten, który powinien życzyć ci jak najgorzej − jego słowa będą warte o wiele więcej niż powściągliwe poparcie przyjaciół. Przyznasz? Na słowo „przyjaciele” kącik ust Ramirusa drgnął w ironicznym uśmiechu. W najlepszym przypadku między Magistrami była zwykła rywalizacja. W najgorszym przybierała ona postać współzawodnictwa, tak mrocznego i przerażającego, że nawet morati nie byliby w stanie sobie tego wyobrazić. Wszystko było dozwolone, by tylko jakoś ciekawie spędzić te wieki. – Więc jaka jest twoja cena? – spytał Ramirus. – Bo chyba masz swoją cenę. Colivar rozłożył ręce. – Jestem rozsądny. Może drobna przysługa? Słówko szepnięte do ucha króla Dantona, gdy będzie prosił o radę. – Rzeczywiście drobiazg. – Ton Ramirusa był kąśliwy. – Zakładam, że masz na myśli jakieś konkretne słówko. Colivar pieszczotliwie pogłaskał swoją bródkę. Bardziej wrażliwe towarzystwo mogłoby uznać ten gest za parodię maniery Ramirusa. – Myślałem na przykład o... Auremirze. Ramirus westchnął nerwowo. – To już przekracza granice. – Piękne portowe miasto, przyznasz – powiedział lekko Colivar. − Danton

na pewno też tak uważa, bo słyszałem, że chce iść na wojnę z jego władcami i przejąć nad nim kontrolę. – Więc twój pan ma tam interesy. Dobrze wiedzieć. – Mój patron nie ma tu nic do rzeczy. Ramirus uniósł brew. – Naprawdę? Czy obecnie grasz w polityce morati? – zapytał z drwiną. – Ludzie umierają – odparł Colivar. − Książęta także. Mądrze jest prowadzić interesy, które nie zależą od dobrej woli pojedynczego monarchy... czy choćby jednego narodu. – Słuszna uwaga – odparł Ramirus. – To wręcz tradycyjna filozofia Magistrów. Colivar uśmiechnął się z mroczną wyższością. – Przekonasz się, że jestem mało tradycyjny. – Zaczynam rozumieć. A to portowe miasto... chcesz je dla siebie? – Absolutnie nie. Dla mnie korzystne jest status quo. Małe wolne państewko otoczone przez wrogów. Obawiam się tylko, że jeden z tych wrogów naruszy równowagę sił w tym rejonie... – ...co będzie bardzo niekorzystne dla polityki morati. – Właśnie. – A o nich zawsze trzeba się troszczyć. Colivar z respektem pochylił głowę. – Zatem doskonale rozumiesz moje stanowisko. – Rozumiem, że prosisz o bardzo wiele – powiedział cicho. – Auremir to jeden z najwartościowszych portów w Wolnych Krajach. Gdyby Danton miał na oku taki klejnot, zważ na słowo „gdyby”, byłoby bardzo trudno go do niego zniechęcić. Colivar wymownie rozłożył dłonie. – Równie trudno uratować reputację Magistra, gdy taki potężny książę wbije sobie do głowy, żeby go zrujnować, prawda? Zapadła długa cisza. W końcu Ramirus odwrócił się tak, że nie patrzył ani na wały, ani na Colivara. W swoich czarnych szatach łopoczących na wietrze przypominał nietoperza. – Sądzę, że Danton nie powinien obecnie wysuwać roszczeń do Auremiru. To nie byłoby dla niego korzystne – stwierdził głosem pozbawionym emocji, choć jego aura aż od nich promieniała. – Będę go podtrzymywał w tym przekonaniu. Powiedziawszy to, ruszył w stronę wieży. By nie zwalniać wściekłego kroku, odpowiednio wcześnie otworzył jej ciężkie drzwi siłą woli. Colivar tymczasem musiał użyć mocy, by do Ramirusa nie dotarł jego śmiech.

ROZDZIAŁ 6 Ethanus wspomina: Trudno mu się dziś wieczór skupić na tłumaczeniu starożytnych run. W ogóle trudno mu się skupić. Dziewczyna jest niespokojna. Czasami wyobraża sobie, że czuje ją w swojej duszy. Dziwne, niepokojące wrażenie. Intymne na poziomie, na którym nie przywykł do zażyłości. Czy to dlatego, że ona jest kobietą? – zastanawia się. Czy więzi pomiędzy Mistrzem i uczniem stały się czymś więcej dlatego, że należą do przeciwnych płci? A może to wrażenie bliskości jest tylko ucieczką przed tym, że gdy minie noc, Kamala zostanie Magistrem i będzie pożądać wszystkiego, co wiąże się z tym statusem. To nieuniknione jak deszcz w lecie i śnieg w zimie. – Mistrzu Ethanusie? Podnosi wzrok. Dziewczyna stoi w drzwiach. Ma w sobie dziwny spokój – pełen napięcia i wyczekiwania. Podobne emocje obserwował kiedyś u kota, który dopadł mysz: zwierzę zastygło w bezruchu, kiedy podejmowało decyzję, czy chce zjeść swoją ofiarę czy się z nią bawić. Czy to właśnie ten dzień? – zastanawia się. Jak zawsze dziewczyna czeka, aż Mistrz wyrazi swoje życzenie; zachowuje się jak służąca i uczennica w jednej osobie. On rozwija zwój, wstaje i przeciąga się przez moment. Na dworze zmierzcha, księżyc zawisł już na ciemniejącym niebie i zapanował lekki chłód, zdradzający pierwsze sygnały jesieni, czającej się jeszcze pod maską lata. – Chodźmy na spacer – mówi do niej. Dotrzymuje mu kroku, jej długie nogi z łatwością dostosowują się do jego tempa. W milczeniu idzie za nim w stronę zagajnika ścieżką, którą wydeptali podczas tylu poprzednich nocy. Mijają sarny, zaczynające właśnie swój nocny posiłek. Kamala często je karmiła – paradoksalna dobroczynność kogoś, kto rozkwita kosztem życia istot swojego gatunku – więc podnoszą głowy z nadzieją, że to dzień rozdawania przysmaków. Ale dziś Kamala jest zajęta czym innym. Mistrz niemal czuje, jak w jej głowie kotłują się pytania, jakby walcząc o pierwszeństwo. Za ścieżką, na skalistym wzgórzu, jest występ, z którego rozciąga się wspaniały widok na rozciągający się pod nieboskłonem las. Tu często prowadził z nią zajęcia. Teraz znów tu są. Dziewczyna stoi przy nim na granitowej półce, a wokół nich, przy akompaniamencie świergotu i szurania, dzienne istoty ustępują miejsca stworzeniom nocy. Przez kilka chwil stoją w milczeniu, zachwycając się pięknem zmierzchu. – Dlaczego opuścił pan Ulran? – pyta w końcu Kamala. – Mistrz wzdycha ciężko. – Nie musi pan odpowiadać, jeśli pan nie chce. – Nie, nie o to chodzi. Masz prawo wiedzieć. – Znów wzdycha i dwoma palcami pociera czoło. – Król Ulranu, nazywał się Ambulis, Ambulis Czwarty, poprosił mnie o fajerwerki. Wiesz, takie jakie morati wytwarzają z czarnego prochu.

Tylko on chciał coś większego, coś... – Kręci głową. – Chciał coś, czego z czarnego prochu uzyskać się nie da. Zależało mu na spektaklu, który nie tylko przesłoni swoim światłem niebo, ale też napełni ludzi podziwem dla tej czarnoksięskiej sztuczki. Widowisko miało wykroczyć poza to, do czego zdolni są morati, tak by cały świat wiedział, że jego twórcą jest Magister służący woli króla... – Głos Ethanusa milknie w mroku. – I pan odmówił? – pyta dziewczyna. – Nie, nie odmówiłem – odpowiada cicho. – Nie tak łatwo odmówić królowi, gdy jest się Królewskim Magistrem. Człowiek przywyka do luksusu, łatwego życia, do bliskości władzy i intryg, na których rozgrywanie pozwala taka pozycja. Ale związany jest z tym pewien kontrakt: trzeba się podporządkować woli króla i spełniać wszystkie jego żądania, o ile tylko nie naruszają one Prawa Magistrów. Oczywiście Prawo narzuca nam ograniczenia. Nie możemy dopuścić do tego, by morati odkryli źródła naszej mocy. Gdyby do tego doszło, wytoczyliby nam bezwzględną wojnę i wkrótce świat spłynąłby ich krwią. Dlatego zawsze staramy się używać mocy tak, by nie zdradzić naszej tajemnicy. Śmierć zbyt wielu konsortów jednej nocy przyciągnęłaby uwagę, więc przestrzegamy ograniczeń, a królom przedstawiamy fałszywe powody odrzucania rozkazów. Co za ironia losu! Gdyby nie Prawo, moglibyśmy uzyskać wszystko, czego chcemy, jednym skinieniem ręki i królowie byliby nam zupełnie niepotrzebni. – Powoli kręci głową, wspominając tamtą noc. – Mogłem wtedy odmówić. Ale nie zrobiłem tego. Powiedziałem mu, żeby zgromadzono takie zapasy materiałów, jakie byłyby potrzebne, gdyby to on sam miał zorganizować widowisko. To go rozzłościło, gdyż sądził, że odmawiam wykonania rozkazu, ale ja chciałem po prostu ograniczyć do minimum ponadnaturalne środki, by obniżyć cenę płaconą za pokaz. Więc zgromadzono fajerwerki wyprodukowane przez biegłych rzemieślników, których król opłacił złotem, nie szczędząc oczywiście narzekań na koszty. Nie mogłem mu powiedzieć: „Życie jest droższe od złota”. Nie mogłem podać mu żadnego racjonalnego argumentu poza tym, że takie są zwyczaje Magistrów – nie robić dla królów tego, co mogą zrobić dla siebie sami. To były dni pełne napięcia. Jego gniew, moje milczenie. Zastanawiałem się, czy dokonałem słusznego wyboru, czy dogodności oferowane przez króla warte są ceny, którą płacę. Wreszcie nadszedł ten dzień. Świętowano zwycięstwo militarne i tłumy wypłynęły na ulice. Ludzie wdrapywali się na solidniejsze dachy. Przyznaję, że niektóre celowo umocniłem, by nie zapadły się pod ciężarem gapiów. Z dalekich krain przybyło też kilku Magistrów. Zabawiali szlachtę, a ja, czyniąc przygotowania, obserwowałem ich kątem oka jak polujący jastrząb. Wiedziałem, że każdy z nich chętnie wysadziłby mnie z siodła, może nie dlatego, że pożądał mojej pozycji, ale choćby dla sportu. – Dla sportu? – pyta dziewczyna. Rzadko przerywa mu w ten sposób. Ethanus wyczuwa jednak kryjący się w tym pytaniu głód, palącą potrzebę zrozumienia tego obcego tworu zwanego Społecznością Magistrów. Jakby to określenie nie było sprzecznością samo w sobie, myśli Mistrz. Już niedługo. Już niedługo mnie opuści. – Nie mamy godnych siebie przeciwników poza naszą kastą – wyjaśnia. – Morati to istoty śmiertelne z samej swojej natury, więc nie mogą być dla nas

wyzwaniem, są tylko... kłopotem. Magister nie musi nic robić, żeby pokonać morati. Wystarczy czekać, wybrać inny projekt, przetrzymać sto lat, a Pan Śmierć sam doprowadzi do zwycięstwa. Co to za wyzwanie, jeśli wynik jest znany od samego początku? – Ethanus zamyślił się na chwilę, po czym mówił dalej: – Mijały wieki. Dziś wiemy, że gdyby nie nasza przerażająca tajemnica, moglibyśmy mieć wszystko. Nasi konsorci korowodem idą na śmierć, płacąc życiem za naszą moc, a my stajemy się zimni, nieludzcy... Musimy tacy być, ponieważ wrażliwość nas gubi, giniemy, okazując współczucie. W końcu wszystko traci znaczenie, zostają tylko ci, których łączy ta sama tajemnica, którzy władają tą samą mocą i cierpią z powodu tego samego mrocznego niepokoju. Więc widziałem ich tam, moich braci, moich rywali, i byłem pewien, że każdy z nich bez wahania pogrążyłby mnie. Oczywiście wiedzieli, jakie zadanie wyznaczył mi król. Cały kraj to wiedział. Otoczyli mnie niczym wygłodniałe sępy i obserwowali... czekali... – Pokręcił głową, jakby odpędzając wspomnienia. – Uroczystości się zaczęły. Słońce zaszło i nastała ciemna, bezksiężycowa noc. Król specjalnie wybrał taki termin na obchody. Na wielkim placu, na ulicach było mnóstwo pijanych hulaków, już samo oddychanie tym samym powietrzem, którym oddychali oni, powodowało zawroty głowy. Jasne wielobarwne światełka krążyły wokół Magistrów jak pijane ćmy. Stojący obok mnie król też się upijał – ale własną mocą. Z niecierpliwością czekał na widowisko i na chwałę, jaką się dzięki niemu okryje. I wtedy się zaczęło. Najpierw wybuchy fajerwerków morati na pociemniałym niebie. Naprawdę imponujące. Ale to królowi nie wystarczyło. Chciał, żeby ludzie nie tylko świętowali jego wojenne zwycięstwa, ale żeby też podziwiali jego związki ze sztukami czarnoksięskimi. Gdy tylko oczy zebranych oswoiły się nieco z feerią barw i świateł, przyłączyłem się do widowiska i dziesięciokrotnie zwiększając dynamikę wybuchów, natężenie światła i barw. Na całym niebie stworzyłem cienką warstwę mgły, która odbijała blask eksplozji i kolory wypełniły przestrzeń jak podczas najpotężniejszej burzy z błyskawicami. Posplatałem chorągwie światła we wzory, z których jeden płynnie przechodził w następny: uśmiech kobiety, halabarda żołnierza, herbowa tarcza króla... Sprawiłem, że noc zamieniła się w dzień, ale najwspanialszemu zachodowi słońca trudno byłoby konkurować z moim pokazem. Wszyscy patrzyli zadziwieni na to, co przygotował im król. A potem stało się to, co przewidziałem. Za przeprojektowanie nieba płaci się wysoką cenę i nawet jeśli konsort jest młody i zdrowy, takie zabawy są co najmniej ryzykowne. Czerpałem więcej athry, niż konsort mógł mi przekazać. Jego śmierć przeszyła mnie włócznią lodu, aż straciłem koncentrację. Normalnie nie przebiega to aż tak gwałtownie, nie obezwładnia, ale gdy kieruje się większym przedsięwzięciem, jest to dość przerażające. Więc każdy Magister dokłada starań, żeby drenować wyczerpującego się konsorta gdzieś na osobności, i to odpowiednio wcześnie. Lepiej nie ryzykować nowego Przejścia podczas używania magii. Ale tego rodzaju morderstwa nigdy nie akceptowałem i teraz za to płaciłem. – Ethanus zamyślił się, po czym mówił dalej: − Światło na niebie było dla mnie stracone. Moje życie praktycznie też. W desperacji moja dusza wyruszyła w noc – ciemną, gdy zgasły już moje fajerwerki – szukając nowego źródła swego ognia. W tej krótkiej przerażającej chwili wszyscy moi rywale wiedzieli, co się stało. Czekali na to, z nadzieją

wstrzymywali oddech przy każdym kolejnym fajerwerku. To jedyny moment, gdy Magister jest naprawdę bezbronny, gdy człowiek może odebrać mu życie... albo odważyć się na coś jeszcze gorszego. Nie wiem, jakie czarnoksięskie zaklęcia wysłano wtedy w moją stronę. Może jakieś subtelne, które wbiły w moją duszę haczyki, mające zareagować na czyjąś inną moc w przyszłości. A może mniej subtelne, żeby okaleczyć mnie na poziomie zupełnie niewidocznym dla morati. W głębi serca jesteśmy okrutni, a nic nie inspiruje okrucieństwa bardziej niż bezsilność rywala. Tymczasem morati w ogóle nie widzieli naszego dramatu; zastanawiali się tylko, dlaczego piękne światła zgasły oraz kiedy znów rozbłysną. W końcu, ledwo dysząc, zdołałem opanować nowego konsorta i wypić jego athrę tak łapczywie, jak wędrujący przez pustynię pochłania świeżą wodę. Myślę, że wygrałem. Kto wie, może z tamtego czasu coś zostało we mnie. Może jest jakiś łącznik między mną a którymś z moich rywali... Nigdy nie będę miał pewności. Są powody, dla których nie chcemy być w pobliżu innych Magistrów, gdy zmieniamy konsortów. I są powody, dla których w tym momencie inni Magistrowie chcą być koło nas. Właśnie dlatego wtedy przybyli. Kiedy dotarła do nich zapowiedź widowiska, wiedzieli, z jakimi kosztami się to wiąże. – Kamala patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, nie śmiąc przerwać. − W końcu odzyskałem zmysły i kontrolę nad swym ciałem. Mrugałem. Widziałem króla Ambulisa: stał nade mną, a jego oczy pałały gniewem. „Zawiodłem się na tobie, Magistrze”. Mówił najciszej, jak mógł, żeby tłum obok go nie słyszał, ale byłem pewien, że do uszu moich rywali dotarło każde słowo. „Niebo jest ciemne. Nie przypominam sobie, żebym wydał taki rozkaz”. Ociężale wstałem i spojrzałem w niebo. Widziałem nad sobą blade twarze Magistrów, uważnie obserwujących mój stan. Pijany tłum, nieświadom niczego, domagał się więcej pięknych fajerwerków. Głowa mnie bolała, bo padając, uderzyłem w barierkę, a w trzewiach strach zwijał się jak wąż. Cóż mogli mi uczynić rywale w chwili mojego Przejścia? Co mogli zrobić później, gdy pod presją Ambulisa będę musiał dokonać go po raz kolejny? Król patrzył na mnie w wyczekiwaniu. „No i co?” – zapytał. Więc pobrałem siły życiowe ze swojego nowego konsorta i rozjarzyłem niebo jego ogniem duszy. Pełen chwały pokaz czystej śmierci. I tylko Magistrowie znali prawdę. „Ktoś umiera w imię czegoś takiego”, myślałem, gdy wyczarowane przeze mnie światła zajaśniały na niebie. Nie w imię zwycięstwa wojennego, nie w imię stworzenia ważnych rzeczy dla potomności czy choćby wykreowania jakiegoś luksusowego przedmiotu, którego bym pragnął. Ktoś umiera z powodu pychy króla. Czy jest tego warta? − Ethanus milknie na chwilę. − Wyjechałem następnego ranka. Nigdy później nie obejrzałem się za siebie. – Znalazł pan tu spokój? – pyta Kamala łagodnym tonem. Nim udzieli jej odpowiedzi, długo wpatruje się w noc. – Lasy są spokojne – mówi w końcu. – Mam niewielkie potrzeby. Moi konsorci umierają na ogół w późnym wieku. Może nieco wcześniej, niżby mogli, ale ludzie tego nie zauważają. Nie otaczają mnie drapieżniki w czarnych szatach, czekające tylko na choćby najmniejszą oznakę słabości. Tak, to jest spokój wedle miary Magistrów. − Teraz ona milczy. Ethanus nie musi patrzeć na jej twarz, by wiedzieć, co ją dręczy. Powietrze wokół niej aż zgęstniało od jej myśli. − To ci nie wystarczy, Kamalo?

Nie odpowiada. Szmaragdowe oczy patrzą nieruchomo w noc. – Ostatnio miałam sny. Dziwne sny. – Przygryza wargę. – Myślę, że to sny o... o moim konsorcie. Ethanus sztywnieje. – To niemożliwe. – Właśnie tego mnie pan uczył. – Co widzisz w tych snach? Dlaczego sądzisz, że to twój konsort? – Nie jego twarz. Nic aż tak konkretnego. Po prostu czuję obecność. I wyczuwam połączenie między nami. Wiem, że on jest, ale nigdy nie widzę, kim jest. – Podnosi wzrok na Mistrza. – Czy jest jakiś sposób, żeby sny stały się bardziej wyraźne? Co noc próbuję, ale bez powodzenia. Ethanus szepcze: – Nie trzeba tego robić. − Nie dyskutuje z nim – nigdy z nim nie dyskutuje – ale jej oczy błyszczą upartym sprzeciwem, który on tak dobrze zna. − Kamalo, posłuchaj mnie. – Bierze ją za ramiona i odwraca do siebie. – To prowadzi do śmierci, rozumiesz? Bogowie okazali nam miłosierdzie, gdy postanowili, że nasi konsorci powinni pozostać bez twarzy. Gdyby było inaczej, jak moglibyśmy robić to, co robimy? – Czy nigdy nie interesowali pana ci, którzy podtrzymują pana życie? – szepcze ona. – Myślę, że to naturalna ciekawość. – Kamalo... – Musi starannie dobierać słowa. Zna jej żelazny upór. Jeśli nie uda mu się wyjaśnić wszystkich „dlaczego” i „po co”, to dziewczyna raczej nie zadba o przestrzeganie magisterskich zwyczajów. – Nie jesteśmy już ludźmi, nie wedle miary człowieczeństwa, jaką stosują morati. Żyjemy na kradzionej energii, zasilając życie, które dawno wygasło w samym jądrze. Jeśli kiedykolwiek zwątpisz w to, że masz prawo do pobrania tej energii, jeśli będzie ci przykro, że to robisz, to połączenie się zerwie i umrzesz. Nie pytaj więc o jego imię. Nie próbuj we śnie zobaczyć jego twarzy. Proszę. Musisz mi w tej sprawie zaufać. – Czy uważa pan, że sny są rzeczywiste? – nalega. – Czy jeśli zobaczyłam we śnie jego twarz, to jest ona prawdziwa czy to tylko fantazja śpiącego umysłu, kierowanego ciekawością? Ethanus kręci głową, usta ma zaciśnięte. – Nie wiem. Krążą opowieści, że kiedyś jacyś Magistrowie próbowali zdobyć informacje o swoich konsortach; stosowali sztuki czarnoksięskie, ale wszystkie wysiłki spełzły na niczym. Nikomu nigdy nie udało się odkryć, z kim jest połączony. Ale to byli mężczyźni… – mówi szeptem tylko nieco głośniejszym od szumu wiatru, ale naładowanym jak piorun. – Ty jesteś czymś zupełnie nowym. Może w twoim przypadku obowiązują inne zasady. Może kobieta, by zabić człowieka, musi chcieć poznać jego imię. Co nie znaczy, że szukanie tego imienia jest rzeczą mądrą. – Może dlatego te inne kobiety umarły – mówi Kamala cicho. – Powiedział pan, że niektóre w przeszłości dokonały Przejścia, a potem umarły. – To tylko moje domysły, nic więcej. – Nie zamierzam umrzeć. – Twarz ma ponurą, pełną determinacji. – W takim razie nie szukaj tej wiedzy. – Zaszłam już dość daleko. Poznanie twarzy tego człowieka nie zabije mnie.

– Kamalo... Błyszczące oczy stają się dzikie. – Wątpisz we mnie, mój Mistrzu? Sądzisz, że zrezygnuję z tego życia... z tego wiecznego życia... z obawy, że zabiję jakiegoś pojedynczego człowieka? Uważasz, że jestem aż tak miękka? Ethanus waży każde słowo: – Kiedy wieszają przestępców, zakładają im kaptur na głowę i ma to swoje uzasadnienie. Łatwiej zabić człowieka, nie widząc jego twarzy. – Kat, który zawiedzie, traci najwyżej swoją dniówkę. Magister traci życie. Wiem, na czym polega różnica. Ależ ona jest buntownicza! Ależ pewna siebie! Od samego początku zauważył u niej te cechy – bezwzględny upór osoby, która w młodości przeżyła tyle tragedii, że nie wyobraża sobie, by coś ją pokonało. To jej zbroja przeciwko nieszczęściom. Ale są na niej rysy. Jeśli nie zaakceptuje niebezpieczeństw, nie będzie przygotowana na to, by stawić im czoło. Nie sprawdziłaś się jeszcze jako Magister. Nie wyszłaś w świat, żeby poddać się próbie wśród równych sobie. Do tego czasu jesteś tylko próbą potencjału, dziwnym magisterskim eksperymentem. I tylko bogowie wiedzą, co się stanie, gdy inni bracia się zorientują, że istniejesz. – Nie jestem już twoim nauczycielem. – To stwierdzenie kładzie się ciężarem na jego sumieniu. – Mogę ci udzielić rady, ale nic więcej. Tak jak mi kiedyś zaufałaś, tak ja teraz proszę o zaufanie ciebie. Ledwie postawiłaś nogę na nowej drodze i nikt z nas nie wie, dokąd cię ona zaprowadzi. Nie pozwól, by twoja dusza zagubiła się w rozterkach. Trzymaj się drogi wyznaczonej i bezpiecznej. Później będzie czas na ryzyko. − Jej oczy nadal błyszczą ogniem, ale milczy. Ethanus ciężko wzdycha, bo zna ten wyraz twarzy. Choć w sprawach dotyczących nauki okazała się zdyscyplinowana i posłuszna, w głębi była ciągle tą samą dziewczyną, która stanęła na progu jego domu. Była wściekłym, skrzywdzonym dzieckiem, zdecydowanym wziąć świat za pysk i zmusić go, by dał jej to, czego chce. Ale teraz ma siłę, by tego dokonać. Niech bogowie pomogą ci, gdy będziesz żądać tego, czego świat nie zechce ci dać. I niech pomogą każdemu Magistrowi, który spróbuje stanąć na twojej drodze. − Tymczasem obiecaj mi to – prosi cicho. Zapada długie milczenie. Przed jej Przejściem wiedział, jak by się to skończyło. Teraz nie potrafi przewidzieć jej zachowania. – Na razie – mówi w końcu. Głos ma uroczysty, lecz ogień w jej oczach świadczy o tym, jak krótkie może być to „na razie”. Odwraca się od niego i schodzi z kamienistego wzgórza w otchłań lasu. W milczeniu pozwala jej odejść.

ROZDZIAŁ 7 Wiatr przybrał na sile, gdy zamykano targ na rynku. Podmuch wprawił w ruch wiszące przy namiocie czarownicy talizmany – rozdzwoniły się dziwną, chaotyczną muzyką, zapowiadającą nadejście nocy. Czarownica o imieniu Rakhel przeliczyła monety w sakiewce i westchnęła. Niewiele dziś zarobiła, ale spodziewała się tego. Ludzie nie przychodzą do wróżki po wskazówki, gdy ich życie toczy się pomyślnie, a po ostatnich deszczach i sprzyjającej pogodzie mieszkańcy byli bardzo zadowoleni. Plony zapowiadały się obficie, nastroje dopisywały. Po co ludziom przepowiednie wróżki? Nawet choroby, zwykle nawiedzające miasto w porze żniw, w tym roku się nie pojawiły, jakby natura postanowiła skazać miejskie czarownice na bezrobocie. I tak miała dziś szczęście, że cudzoziemski Magister zajrzał do niej. Dzięki jego hojności przetrwa porę suchą. Była mu za to wdzięczna, mimo że drżała za każdym razem, gdy brała do ręki monety. Przywarły do nich ciemne omeny, których oczy morati nigdy nie byłyby w stanie dostrzec. Ale ona miała dar widzenia tego, czego inni nie zauważali. Jej się nie oszuka. Czy to była jakaś jego unikalna sygnatura, osobista mroczność albo cecha związana z tym, że jest Magistrem? Nigdy nie znała na tyle dobrze żadnego Magistra, żeby wyciągać takie wnioski. Ale gdy dotykała tych monet, czuła ich moc, miała nadzieję, że nigdy nie pozna bliżej żadnego z nich. To wrażenie nie było dobre, nie było... ludzkie. Zasłona wisząca u wejścia do namiotu poruszyła się nagle, mocniej niż od podmuchu wiatru. Zaskoczona Rakhel podniosła wzrok i pośpiesznie schowała garść monet głęboko do kieszeni. – Tak? Odpowiedział jej męski głos, gładki i subtelny niczym ciemne piwo o głębokiej barwie: – Już po godzinach pracy? – Nie, proszę wejść – odparła. Wstała, żeby uprzejmie powitać klienta, i wygładziła haftowane spódnice. Mężczyzna odsunął poły namiotu i wchodząc, lekko schylił głowę. Był wysoki i przystojny w jakiś nieokreślony sposób, mający tyleż wspólnego z przymiotami ducha, co z zaletami ciała. Poruszał się z naturalnym wdziękiem młodzieńca. Krój prostego ubrania był nietypowy. Choć nie nosił złotych ozdób, demonstrujących bogactwo, to Rakhel swoim Widzeniem zauważyła cienie drogocennych rzeczy, które go kiedyś zdobiły. Na tyle wzbudził jej zainteresowanie, że uruchomiła prawdziwą magię, by się dowiedzieć, kim on jest. Gdy jednak uzyskała odpowiedź, dech zaparło jej w piersiach. Kolana się pod nią ugięły i zanim wymówiła słowo, schyliła głowę aż do podłogi. – Wasza Wysokość. – Nie trzeba, nie trzeba. Proszę wstać – powiedział.

Wstała. Otuchy dodał jej półuśmiech na jego twarzy, choć Widzeniem dostrzegła nieokreślone cienie, jakie się za nim kładły. – Wiesz, kim jestem? – spytał. – Książę domu królewskiego. – Andovan. Mam na imię Andovan. Skinęła głową. Jej serce biło jak szalone. – Książę, czynisz mi wielki zaszczyt. Czym skromna czarownica może służyć Waszej Wysokości? Rozejrzał się po ciemnym wnętrzu namiotu. Barwny wystrój, haftowany jedwab i talizmany – wszystko, co imponowało zwykłym klientom – na nim nie robiły aż takiego wrażenia. Od dziecka nosił jedwabne stroje, a cenne kamienie służyły mu za zabawkę podobną do dziecięcych kulek. Wydawał się jednak zadowolony, a gdy znów na nią spojrzał, poczuła dreszcz, spowodowany bardziej jego męskością niż obawą o różnice w ich pozycji społecznej. – Rakhel... tak się pani nazywa, prawda? – Wskazał poduszki przygotowane dla klientów. – Mogę usiąść? – Tak... tak, panie, oczywiście. – Nie podobało jej się, że jest tak wytrącona z równowagi. Wyobraź sobie, że to zwykły klient. Gdy siadł na poduchach, zamknęła oczy i usiłowała na chwilę wymazać jego widok z umysłu, by odzyskać panowanie nad sobą. Ale serce nadal jej waliło. Przedtem Magister, teraz książę. Jakie plany mają wobec niej bogowie, że przysyłają do jej namiotu tak znamienitych gości? Potrafiłaby rozwiązać tę zagadkę, gdyby naprawdę chciała. Miała ku temu odpowiednią moc. Ale byłoby to skomplikowane przedsięwzięcie, a jego cena mogłaby się okazać wysoka. Łatwo było pozbyć się sekundy życia, by poznać czyjeś nazwisko. Ale całe lata własnego istnienia za mały wycinek wiedzy to zupełnie co innego. Może Magister mi powie? Może jeśli go znajdę i spytam, zechce użyć swej mocy, by mi pomóc? myśli, ale wie, że w ten sposób zaciągnęłaby zobowiązanie. A już od kołyski wszystkie czarownice uczone są, by nigdy niczego nie zawdzięczać żadnemu Magistrowi. – Nie masz nic przeciwko temu, że będę się do ciebie zwracał po imieniu? – zapytał książę. Zaczerwieniła się lekko, siadając naprzeciw niego na poduszce. Między nimi stał stół przykryty jedwabną draperią. – Nie, panie. Choć dziwi mnie, że je znasz. Jego uśmiech, choć słaby, rozpromienił ciemne wnętrze namiotu. – Twoje umiejętności są znane w całym mieście. Mówią, że masz autentyczny talent, czym niewielu może się poszczycić. Jego słowa korespondowały z tym, co kilka dni temu mówił Magister. – Mam dar Widzenia, panie. Czasami coś więcej, jeśli jest to potrzebne. – W takim razie rzeczywiście możesz mi oddać przysługę – odparł. Uśmiech z jego twarzy zniknął, a w tonie głosu pojawiła się dziwna czujność. – Zechcesz dla mnie widzieć, Rakhel? Tak jak widzą czarownice? – Oczywiście, mój panie, ale... – Zaskoczona jego bezpośredniością, zająknęła się. – Ale czy to... nie... Magistrowie...

– Chodzi ci o to, że mam na skinienie Królewskiego Magistra i bogowie raczą wiedzieć, ilu jeszcze gości w czarnych szatach, a udaję się po pomoc do ciebie? O to chciałaś spytać? Przygryzła wargę i lekko skinęła głową. Na chwilę opuścił wzrok, bez wątpienia analizując, jaką wiedzą może się podzielić ze zwykłym poddanym, nawet jeśli jest nim czarownica. – Królewski Magister służy przede wszystkim mojemu ojcu – powiedział w końcu – i mówi mu to, co ojciec chce usłyszeć. Pozostali, których panami są rywale mojego ojca, to dla mnie obcy. – Jego oczy były niebieskie i zamglone jak niebo tuż przed ulewą. – Któremu z nich mam ufać? Kto z nich udzieli mi uczciwej odpowiedzi? – Rozumiem – szepnęła. – Czy... – Patrzył na nią z hipnotyzującą intensywnością. Nie mogłaby odwrócić wzroku, nawet gdyby próbowała. – Czy powiesz mi prawdę? Choćby wydawało ci się, że nie chcę jej poznać? Zapłacę ci za to każdą kwotę, Rakhel. Jeśli będziesz wobec mnie uczciwa, zadbam, by już niczego ci w życiu nie brakowało. Kilka długich sekund zajęło jej uspokojenie gwałtownego bicia serca i opanowanie głosu, by nie zdradzał strachu, który ją opanował. – Oczywiście – powiedziała w końcu szeptem. – To zaszczyt ci służyć, panie. O jaką prawdę chodzi? Co ukrywają przed nim ci ludzie? Co mogą jej zrobić, kiedy wmiesza się w sprawy Magistrów? Złożone na kolanach ręce drżały – pośpiesznie ukryła je w fałdach spódnicy, mając nadzieję, że gość nic nie zauważył. – Czego ode mnie chcesz, Wasza Wysokość? – spytała cicho. Niebieskie oczy, mgliste jak poranne niebo, obserwowały ją przez chwilę. Niejedna kobieta mogłaby zatracić się w takich oczach, pomyślała... Gdyby tylko ta kobieta nie była czarownicą, a ten mężczyzna nie był księciem krwi, a sprawa między nimi nie byłaby jakąś ciemną sprawą, pełną niebezpiecznych tajemnic. – Ostatnio chorowałem – powiedział spokojnie. – Magistrowie stwierdzili, że nie potrafią mnie uleczyć z tej choroby. Ale ja wiem, jak wygląda leczenie, i wiem, że żaden z nich nawet nie próbował. Kiedy ich o to pytałem, czmychali jak sarny spłoszone dźwiękiem rogu myśliwskiego. Widziałem ich oczy. Rakhel, oni wiedzą coś więcej, ale mi tego nie mówią. Książę uczy się, jak takie rzeczy rozpoznawać. − Nachylił się nad stołem. − Powiedz, co mi dolega. Zdradź, jak nazywa się ta choroba, a przysięgam ci, że nawet jeśli to sam Diabelski Sen, wynagrodzę cię za uczciwość. Na chwilę zaniemówiła. Jej serce biło zbyt głośno. Było w tym tak dużo problemów, tak wiele pułapek. W którą wpadnie czarownica? Zmusiła się do głębokiego oddechu. Musi pamiętać o oddychaniu. To przecież nie Danton. Król słynął z tego, że wyładowywał swoją wściekłość na tych, którzy przynosili mu złe wiadomości. Ale książę? O Andovanie nigdy niczego podobnego nie słyszała, żadnych pogłosek, że jest okrutny czy niesprawiedliwy. Kobiety, które o nim opowiadały, robiły to szeptem, chichocząc ukradkiem; mężczyźni z chmurnymi minami udawali, że nie zauważają jego istnienia. Sprzęgła trochę mocy, by przejrzeć jego intencje. Tak, mówił prawdę i pragnął uczciwości. Tak bardzo zależało mu na odpowiedzi, że aż czuła smak jego determinacji.

– Nie jestem Magistrem – oznajmiła – ale zrobię dla ciebie, panie, co tylko się da. Skinął głową. Wyciągnęła ręce przed siebie. Zrozumiał i położył na nich swoje dłonie. Odwróciła je wnętrzem do góry i przez chwilę uważnie przyglądała się układom linii i śladów. Tu odcisk, tam wąska rana, to odciski łucznika, drwala, myśliwego – mężczyzny, który nie dba o perfumowane dworskie konwenanse. Potem zajrzała głębiej. Gdy tylko zanurzyła się w ciało, wyczuła w nim słabość. Dziwny rodzaj słabości, która wydawała się nie mieć źródła, ale gdziekolwiek Rakhel patrzyła, tam dostrzegała jej oznaki. Przepływ krwi był jak strumyk w środku lata, wąski i niepewny, choć jego koryto wyraźnie mogło pomieścić znacznie potężniejsze wody. Nie znalazła jednak niczego, co tamowało przepływ. Uderzenia serca były dziwnie stłumione, ale nie wyczuła żadnej niewydolności. Mięśniom brakowało młodzieńczej krzepy, ale również bez żadnej przyczyny. Nie znalazła choroby, pasożytów, wady wrodzonej. Niczego. Wtedy spojrzała na ogień duszy... i gwałtownie nabrała powietrza. Słaby, jakże słaby! Jak gasnące ognisko, którego węgielki rozpadają się na proch. Gdy tylko dotknęła tego miejsca, poczuła coś tak strasznie nieodpowiedniego i wiedziała, że to sedno choroby, znała jej nazwę, chociaż przyczyna wciąż była jej obca. Czarownice powiadają: „Nie zaglądaj zbyt blisko w ogień duszy obcej osoby, bo spali w popiół twoją własną”. Jednak nie mogła nie patrzeć. Słyszała o chorobach, w których ogień duszy gasł przed czasem, ale sama nigdy nie miała okazji tego badać. Czy athra może zostać uleczona tak, jak leczy się ciało – przez wyeliminowanie przyczyny dolegliwości? Gdyby sondowała głębiej i odkryła, co powoduje taki stan, to czy mogłaby go uzdrowić? Mówi się, że czarownice potrafią leczyć lepiej od Magistrów, że z natury bardziej się do tego nadają. Czy możliwe, że udałoby się jej to, czego nie dokonali nawet królewscy ministrowie? Drżąc, otoczyła swoimi specjalnymi zmysłami gasnący płomień, badając jego substancję. Głęboko wewnątrz wyczuwała iskrę prawdziwego żaru, od której być może wszystko mogłoby się na nowo rozpalić, gdyby tylko ją poruszyć. Jednak zewnętrzna granica była strzępiastym, pociemniałym obszarem smakującym Śmiercią. Książę był już jak starzec, umierał, ale bez żadnego cielesnego powodu. A jednak gdzieś musi leżeć przyczyna, pomyślała. Człowiek nie umiera przecież bez przyczyny. Koncentrując swoją wolę, czerpiąc siłę z mocy własnej duszy, Rakhel spojrzała jeszcze głębiej w serce umierającego księcia, za zewnętrzne granice ognia duszy, do jądra mocy, gdzie koncentrują się wszystkie życiowe energie. Wyczuła coś zakotwiczonego w słabnącym sercu księcia, coś, co prowadziło gdzie indziej. Podczas wieloletniej działalności w profesji czarownicy nigdy się z czymś takim nie zetknęła, nie słyszała nawet pogłosek na ten temat. Ogień duszy był z definicji ograniczony i u morati nigdy nie rozciągał się poza granice ciała. A tu bez wątpienia prowadził gdzieś na zewnątrz, poza ciało, do... do czego? Dokąd wiodło to cienkie łącze, niemające solidnego kanału? Zafascynowana, wyciągnęła

pełną siłę swojej mocy, by posmakować jego prawdziwej istoty, by poznać jego imię... Wtedy jakaś druzgocząca siła wyssała jej powietrze z płuc; wydawało się, że ta energia pochodzi ze wszystkich kierunków równocześnie. Rakhel próbowała natychmiast wycofać się z duszy księcia, ale nie mogła. Jakby schwyciła ją jakaś niewidoczna siła i nie pozwalała odejść. Nawet gdyby książę był Mistrzem athry, nie potrafiłby sam czegoś takiego zrobić. Nie, coś innego było z nim połączone, a właściwie ktoś inny, i czarownica czuła, jak ta obca wola owija jej własną substancję, macki mocy jak głodne węże wgryzają się głęboko w jej ciało, szukając w środku delikatnej duszy. Wrzasnęła. Nawet w jej uszach brzmiało to jakoś przeraźliwie, pusto. Może Andovan ruszył ku niej, może tylko patrzył zdziwiony – nie widziała go, gdyż nie kontrolowała już swoich zmysłów. Coś schwyciło jej duszę i wyciągało ją z ciała, zostawiając je jak pustą skorupę. Walczyła, ale bezskutecznie. Jej dusza miotała się bezradnie jak ryba w sieci, gdy wyciągano ją na dławiące powietrze. W polu widzenia Rakhel tańczyły czarne gwiazdy. Próbowała krzyczeć, ale w płucach nie miała powietrza. – Rakhel? – usłyszała czyjś głos jakby z wielkiej odległości. Nie mogła odpowiedzieć. Czy to Andovan do niej mówił czy znajomi z rynku? Jej krzyki musiały przywołać wielu z nich. – Rakhel, co ci jest? Świat ciemniał, jej opór słabł. Wewnętrzny ogień, który mógłby dodać energii tym zmaganiom, wygasał, jego substancję wyciągała z ciał jakaś straszna obca siła, żarłoczna i zachłanna. Rozrywała jej esencję jak wygłodniały drapieżnik rozrywa świeże, jeszcze ciepłe mięso. Rakhel czuła, jak wykrwawia się w noc, w zimno, w wieczną ciemność Śmierci, który ją przywoływał. Zrozpaczona próbowała dotrzeć do źródła tego ataku – nie stawiała tej sile oporu, lecz podążała za nią. I wtedy zobaczyła. I już wiedziała. – Ona cię zabija… – szepnęła ochryple. Jej słowa dziwnie rozbrzmiały, jakby była gdzieś daleko stąd. Czy wypowiedziała je na głos? Nagle pojawił się obraz smukłej młodej kobiety, wokół jej bladej twarzy iskrzyła korona ognistych włosów. Rakhel próbowała przesłać ten obraz Andovanowi, ale pozbawiona sił nie miała pewności, czy jej się to udało. Ryk wypełnił jej uszy, gdy opuszczały ją resztki athry, wyciągane przez ten sam bezlitosny głód, który pożerał księcia. Nie miała już siły nawet na podjęcie próby oporu. Powoli jej oczy zamknęły się na ostatnie światło świata. Powoli jej wewnętrzne zmysły więdły, gdy płomień duszy słabł i lekko drżąc, zaczynał gasnąć. Tak mi przykro, szepnęła. Bezgłośne słowa, zatracone w umieraniu. Tak mi przykro. Jakby ten koniec był jej winą. Jakby w jakiś sposób wymagał przeprosin. Potem ostatki jej athry uleciały i zapadła ciemność.

ROZDZIAŁ 8 ONA go zabija. – Ramirus powiedział to powoli, a potem z naciskiem powtórzył pierwsze słowo: − ONA. Jego słowa zawisły groźbą w komnacie, gdzie konferowali Magistrowie. Zapadła ostra jak nóż cisza. W końcu przemówił Del: – Może to sprawka jakiejś czarownicy? Tamta wróżka właśnie to mogła mieć na myśli. Fadir skinął głową. – W zasadzie można sobie wyobrazić, że istnieje jakaś dziwaczna moc, która pozwala, by prosta czarownica... – Co? Czerpała z ognia duszy innej czarownicy? – Twarz Lazarotha pociemniała. – W takim razie byłaby Magistrem, to oczywiste. Przecież to właśnie definiuje naszą kastę. – A jeśli ta choroba nie jest prawdziwym Wyniszczeniem? – upierał się Fadir. – Może objawy są podobne, ale przyczyna inna? Oczy Ramirusa były wąskie i mroczne. – Andovan cierpi na Wyniszczenie. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. – Nie ma. – Tym razem Colivar mówił tonem ponurym i pełnym zadumy, a nie drwiącym jak zwykle. – To bez wątpienia Wyniszczenie. Sam to zbadałem. – A więc bierze w tym udział jakiś Magister. I wracamy do sedna problemu. – Może jakaś kobieta stanowiła czynnik inicjujący... Severil chrapnął. – W jakim sensie? Sugerujesz, że przekonała jakiegoś Magistra, żeby wybrał Andovana na konsorta? Jeśli tak, to jest zręczniejsza od nas wszystkich, bo nigdy nie słyszałem o żadnym Magistrze zdolnym innemu narzucić wybór konsorta czy choćby odkryć jego tożsamość po fakcie. – Więc co sugerujesz? Magister-kobieta? – Lazaroth mówił tonem ostrym i szyderczym. – Według mnie to obłąkany pomysł. – Zgoda! – zakrzyknął ktoś. – Niemożliwe – mamrotał kto inny. Fadir skinął szybko głową. – Gdyby coś takiego mogło zaistnieć, już dawno byśmy się o tym dowiedzieli. – Jest tu wiele możliwości – powiedział Ramirus spokojnie. – Oczywiście między innymi taka, że czarownica, która rozmawiała z Andovanem, po prostu się myliła. Albo jakaś inna kobieta chce zrobić księciu krzywdę i czarownica podjęła właśnie ten trop, a nie wyśledziła prawdziwe źródło choroby. To równorzędne zagrożenie, ale nie ma nic wspólnego z obecną przypadłością księcia. – Westchnął i z wyrazem znużenia zmarszczył białe brwi. – Ale oczywiście również w tym wypadku szkoda już się dokonała. Danton wie o tym badaniu, więc prawdopodobnie połowa pałacowych plotkarzy również. Wkrótce rozniesie się, że Andovan cierpi na Wyniszczenie i że spowodowała je jakaś czarownica. Ludzie źle to przyjmą, nawet

jeśli szczegóły tej informacji są błędne. – Ktoś chyba kiedyś próbował przeprowadzić kobietę przez Przejście – zastanawiał się głośno Kellam. – O ile pamiętam, słyszałem coś o tym. – Zawsze ktoś próbuje – odparł Colivar – gdy tylko dojdzie do wniosku, że znalazł odpowiednią kandydatkę albo odpowiednią metodę treningu. Albo z nudów. Ale jeszcze nigdy nikomu się to nie udało. – Zaśmiał się ciężkim chichotem, zupełnie pozbawionym wesołości. – Kobiety najwyraźniej nie mają tego, co jest niezbędne, by pożerać ludzkie dusze. – A ta z Wolnych Krain? – spytał Seviral. – Ta... jak ją nazywają... KrólowaWiedźma? – Z Sankary – podpowiedział Ramirus. Colivar zauważył, że oczy Królewskiego Magistra kierują się na niego. Błyszczało w nich ciemne podejrzenie. Czyżby właśnie uświadomił sobie, że Sankara graniczy z Auremirem i że Colivar, starając się nie dopuścić do tego, by port dostał się w ręce Dantona, faktycznie broni samej Sankary? To znaczyłoby, że przez kłopoty z Andovanem Ramirus się opuścił. Dawniej nigdy by tego nie przeoczył. Colivar wzruszył ramionami. – To czarownica. Silna, ambitna, niebezpieczna jak sto piekieł... ale tylko czarownica. – Znasz ją – stwierdził Ramirus oskarżycielskim tonem. – Mamy od niej stałe zaproszenie. Jeśli ktoś z nas będzie przechodził przez jej królestwo, może skorzystać z jej gościnności. – Colivar wzruszył ramionami. – Czyżbyś nigdy tam nie był, Ramirusie? – Pokręcił głową, udając dezaprobatę. – Naprawdę powinieneś częściej gdzieś wyjeżdżać. – Ja tam byłem – przyznał Kellam z ironicznym uśmieszkiem. – Próbowała zaciągnąć mnie do łóżka. – A ty się nie dałeś? – Słyszałem, że to nie takie proste – wtrącił Thelas. – Słyszałem, że ona ma magiczne mikstury, które potrafią zmienić umysł mężczyzny we wszystko, co tylko wpadnie jej do głowy. – A ja słyszałem, że zbiera jądra Magistrów na pamiątkę – dodał inny. Najprawdopodobniej swego czasu każdy z was grzał jej łoże, pomyślał Colivar, ale dziś żaden się do tego nie przyzna. Jak przypuszczał, ze wszystkich Magistrów w tej części świata tylko Ramirus nie miał kontaktu z władczynią Sankary. Czy Królewski Magister uznał te żarciki za zmyłkę – bo właśnie taki był ich cel – czy też naprawdę nie wiedział, ilu jego braci ma związki z Sankarą? Było to nieprawdopodobne, ale przecież te czasy też są nieprawdopodobne. – Bracia – odezwał się Lazaroth mocnym głosem – zapominamy o rzeczywistym problemie. – Doprawdy? – zapytał miękko Ramirus i utkwił wzrok w Colivarze. – Nie jestem tego taki pewien. Colivar znów wzruszył ramionami. Jego twarz była w tak ostentacyjny sposób pozbawiona wyrazu, że Ramirus nie mógł z niej nic wyczytać. – Sprawdźcie ją, jeśli chcecie – powiedział obojętnym tonem. – Mogę was jednak zapewnić, że nie znajduję niczego, co mogłaby zyskać na chorobie trzeciego

syna Dantona. Chłopak raczej nic nie odziedziczy, skoro Rurick już się tu panoszy. Ale jeśli macie ochotę, szukajcie prawdy. – A gdybym rzeczywiście zaczął jej szukać, czy przejąłbyś się tym? – spytał Ramirus łagodnie. – Przejąłbyś się tym, że prawda mogłaby się okazać dla niej... niekorzystna? Oczy Colivara, twarde i zimne, emanowały przerażającą czernią jak bezksiężycowa noc. – Siderea Aminestas jest morati – odparł krótko. – W porównaniu z naszym jej życie to mgnienie oka. Podmuch wietrzyku, który ucichnie, pochłonięty przez wichurę. Wiemy o tym my, którzy wzniecamy wichury. – Ale nie wiemy jeszcze, czy właśnie ona jest za to odpowiedzialna – zauważył Kellam. – Ani nie mamy poważniejszych dowodów prócz prostego faktu, że będąc morati, jest na tyle potężna, że potrafi przyciągnąć naszą uwagę. – Poza tym jest odpowiednim celem ambicji Dantona – stwierdził Fadir. – Nie zapominajmy o tym. – Zwrócił się twarzą do Ramirusa. – Bracia spoza królestwa Dantona zauważyli jego ambicje polityczne. Sankara będzie klejnotem w koronie każdego zdobywcy. Ja na pewno źle przyjąłbym dochodzenie, którego prawdziwym celem miałoby być zdyskredytowanie jakiejś morati, będącej rywalem waszej żałosnej dynastii królewskiej. Śnieżnobiałe brwi Ramirusa ściągnęły się z furią. – Oskarżasz mnie o manipulowanie naszym bractwem w interesie polityki morati? – Bracia, proszę! – Lazaroth wzniósł dłonie między nimi. – Nie jesteśmy dziećmi ani głupcami. Każdy Magister na tym świecie manipulował kiedyś swoim kolegą Magistrem w imię jakiejś nagrody od morati. Nie traćmy czasu, udając, że jest inaczej. – Słusznie – przyznał Severil. – Gdyby morati nie stanowili dla nas rozrywki, gdyby ich polityczne gry nie zapewniały nam zajęcia, to czym byłoby nasze życie? Nie mielibyśmy innych spraw, jak tylko zajmować się sobą nawzajem. A jeśli chodzi o mnie, to przyznaję, że wtedy bym kompletnie oszalał. W oczach Colivara błysnęło rozbawienie. – Stanowimy dla siebie podłe towarzystwo, prawda? Z ciemnego kąta pokoju odezwał się Suhr-Halim: – Co właściwie zrobiono, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o tej tajemniczej kobiecie? – Masz na myśli użycie technik czarnoksięskich? – zapytał ktoś. Suhr-Halim skinął głową. – To zbyt niebezpieczne – stwierdził Kellam. – Jeśli Andovan cierpi na Wyniszczenie, jak twierdzi nasz gospodarz, każda próba wytropienia przyczyny z użyciem magii skończy się fatalnie. Jak w przypadku tej nieszczęsnej czarownicy, którą odwiedził książę. – Czarownice umierają – zauważył Colivar. – Zwykle podczas jakichś magicznych operacji, bo przecież to je ostatecznie zabija. Czy ktoś sprawdził, dlaczego dokładnie wyzionęła ducha? Czy też wszyscy tylko snujemy domysły? – Zapadło milczenie. Colivar usiadł wygodniej. − Uważam to za priorytetową

kwestię. – Proponujesz swoje usługi? – spytał go Ramirus. Czarne oczy błysnęły w świetle lampy. – Nie ośmieliłbym się zgłaszać swojej kandydatury w sprawie, do wykonania której ty masz doskonałe kwalifikacje. Niektórzy Magistrowie mogliby to uznać za zniewagę. – Zaśmiał się cicho. – A ja, jak wiadomo, jestem jak najdalszy od tego, żeby kogokolwiek znieważać. – Można zastosować środki, które nie niosą niepotrzebnego ryzyka – stwierdził Suhr-Halim. Miał wyraźniejszy akcent niż reszta Magistrów. Melodyjny rytm jego mowy przywodził na myśl wielkie obszary piaskowej pustyni pod złotymi zachodami słońca. – Zbadanie losu księcia w szerszym kontekście, sprawdzenie jego powiązań z przeszłości... Na pewno znajdziemy tę kobietę, skoro odgrywa w jego życiu tak ważną rolę. O ile nikt nie spróbuje prześledzić bezpośrednio więzi z konsortem, to nie będzie niebezpieczne przedsięwzięcie. Lazaroth spojrzał wymownie na gospodarza. – Ramirusie, myślę, że zechcesz podjąć taką próbę. Przez chwilę jego propozycja zawisła w powietrzu. Colivara korciło, żeby zareagować − podokuczać Ramirusowi albo przyjść mu na ratunek. To pierwsze byłoby w tych okolicznościach nie na miejscu, drugie z kolei było sprzeczne z rolą, jaką grał. Postanowił więc poczekać, co samo w sobie również było dla niego dużym wyzwaniem. – Spróbuję – odparł wreszcie białowłosy Magister spokojnym głosem, ale posłał Lazarothowi mordercze spojrzenie. Colivar powstrzymał uśmiech. Owszem, są sposoby zdobycia takiej informacji bez narażania się na niebezpieczeństwo, że zostanie się wessanym w złącze konsorta, ale Ramirus nigdy nie był kreatywny i raczej mało prawdopodobne, że wymyśli coś naprawdę twórczego. Może po upływie kilku nocy, po których Królewski Magister będzie zakłopotany brakiem postępów, Colivar zasugeruje kilka rozwiązań. Oczywiście za pewną cenę. No, no, gra staje się coraz bardziej interesująca. – Zatem postanowione. – Lazaroth odsunął krzesło. – Nie chciałbym urazić bractwa, ale nie widzę powodu, by kontynuować tę dyskusję, póki nasz gospodarz nie zakończy dochodzenia. A wtedy, miejmy nadzieję, będziemy mieć do czynienia z realnymi faktami, a nie tylko z czarnoksięskimi opowiastkami o hipotetycznych stworzeniach. – Rozejrzał się po kolegach, wykrzywiając usta z lekkim niesmakiem. – Szczerze mówiąc, towarzystwo jest już znudzone. − Zanim opuścił komnatę, w oficjalnym geście skłonił się lekko Ramirusowi, ale ani o cal niżej, ani odrobinę bardziej szczerze, niż wymagał tego ścisły protokół. Po chwili podobnie pożegnał się Fadir. Potem Thelas i Kellam. W końcu w komnacie pozostali tylko Colivar i Ramirus. Colivar, nadal rozparty wygodnie na swoim krześle, wytrzymał zimny, stalowy wzrok Królewskiego Magistra. – Jeśli dowiem się, że to twoja robota – ostrzegł go Ramirus – albo że w jakimś sensie stoi za tym ta twoja Królowa Wiedźma... Wystarczy, że będę miał podstawy do podejrzeń, niech bogowie mają cię w swojej opiece, ale dostanę twoją głowę. I nie obchodzi mnie Prawo. Zrozumiałeś?

– Jestem równie zdezorientowany jak ty – odparł czarnowłosy Magister. – I tak samo zależy mi na wyjaśnieniu tej sprawy. To przecież zagraża nam wszystkim. Przez dłuższą chwilę Ramirus tylko patrzył na niego. Może potajemnie zbierał moc, by odczytać jego intencje? Ale Colivar ufał swoim zabezpieczeniom. Nie przychodzi się na spotkanie z Magistrami, zanim nie umocni się swojej mentalnej zbroi, tak by nikt nie mógł jej przebić. Zastanawiał się, ilu z nich podczas tej dyskusji próbowało się wzajemnie sondować. Jakiż gobelin utkano tu z mocy, która lepką pajęczyną łączyła wszystkich Magistrów. Prawie żałował, że nie brał udziału w tej grze, choćby dla samej rozrywki. Ale bardziej odpowiadało mu sondowanie subtelniejszymi metodami – ktoś mógłby je nazwać metodami morati – i nigdy nie lubił nadużywać sztuk czarnoksięskich w towarzystwie swoich braci. Tak, teoretycznie Magistrowie wywiesili tu flagę na znak zawieszenia broni, ale nie dałby głowy za stabilność tego pokoju, gdyby jeden z nich znalazł się w bezbronnym stanie towarzyszącym Przejściu. W chwili obejmowania nowego konsorta Magistra osaczyłoby tysiąc zaklęć, a Colivar nie zamierzał prowokować takiego ataku, gdy był otoczony swymi zaciekłymi rywalami. Co by było, gdybyśmy rzeczywiście mogli sterować tymi połączeniami! Co by było, gdyby Magister mógł w dogodnym momencie uwolnić swojego aktualnego konsorta, zanim jego athra zupełnie się wyczerpie, i wybrać czas oraz miejsce kolejnego Przejścia? Czy wówczas oszczędzilibyśmy im życie, gdybyśmy mogli? Czy po prostu wybralibyśmy chwilę najbardziej dla nas wygodną, nie przejmując się tymi, których niszczymy? Gdyby nie trzeba było uśmiercić konsortów, by samemu pozostać przy życiu, czy nadal zabijalibyśmy ich z przyzwyczajenia? A może by nas to w ogóle nie obchodziło? Dziwnie niepokojące pytania. Ale również nowe, a w życiu każdego Magistra nowości były bardzo pożądane. Gdyby ktoś żył tak długo jak Colivar, oddzielony od normalnego rytmu ludzkich spraw, zrozumiałby, że największym niebezpieczeństwem nie są podstępni rywale czy niefortunna sztuczka czarnoksięska, ale nuda i figle, jakie sam sobie płata ludzki umysł, gdy nie ma żadnych zewnętrznych spraw, którymi mógłby się zająć. Teraz nie ma takiego niebezpieczeństwa, pomyślał Colivar.

ROZDZIAŁ 9 Gdy Ethanus zobaczył stos drew, od razu wiedział. Stos był dwukrotnie wyższy niż zwykle i bardzo starannie ułożony, nawet jak na dzieło Kamali. Poszczególne polana dopasowano do siebie z niemal artystycznym kunsztem. Przypominały zachodzące na siebie kamienie muru otaczającego stary dom, a końce bierwion – każde o identycznej długości − ułożono w równej płaszczyźnie. Zastanawiał się, czy ona w ogóle wie, że dziś wykonała swoją pracę inaczej... i czy wie dlaczego. On wiedział. Czekała w domu, czysta i schludna. Potargane zwykle włosy dziś starannie uczesała, z ubrania usunęła wszelkie oznaki ciężkiej pracy. Gdy wchodził, utkwiła w nim szeroko otwarte oczy. Jaka jest piękna, pomyślał. Jak bardzo będzie mi brakowało patrzenia w te oczy. Nawet paznokcie miała czyste – choć to wymusił na niej, gdy tylko przyjął ją na ucznia. – Mistrzu Ethanusie... – zaczęła. Podniósł dłoń, by ją uciszyć. – Chce mi się pić, Kamalo, a tobie? Cóż za upalny dzień. Minął ją i podszedł do kominka, na którym stał czajnik. Znacznie łatwiej było się skupić teraz na czymś, z czym nie wiązały się uczucia, więc Ethanus zajął się czajnikiem. Zajrzał do środka. Gdy zobaczył unoszącą się nad wodą parę, skinął głową z aprobatą. Sięgnął na półkę po dwa ceramiczne kubki, potem z gzymsu nad kominkiem wziął pudełko z herbatą ziołową. Do każdego kubka wsypał szczyptę herbaty, odstawił pudełko i ujął w dłoń czajnik. Powoli lał wrzątek, obserwując, jak drobne listki kręcą się w wirze wody. Cały czas milczał. Próbował nie myśleć. Próbował nic nie czuć. Zakończył rytualne czynności i podszedł do Kamali. Podał jej kubek. Listki herbaty oddawały wodzie kolor powoli, z elegancją, a mały dom wypełniał się aromatem ziół. – Tak więc nadeszła pora, żebyś mnie opuściła – powiedział spokojnie. Przygryzła usta, patrząc w kubek. W końcu skinęła głową. – Tyle się od ciebie nauczyłam, Mistrzu Ethanusie. To miejsce też wiele mnie nauczyło. Ale są rzeczy, których tutaj się nie dowiem. Mruknął cicho i upił łyk herbaty. Bezpiecznie było się nie odzywać. – Może pan ze mną pójść – zaproponowała. Oboje znali odpowiedź na tę propozycję, więc Ethanus nic nie odparł i tylko w milczeniu pił ziołowy napar. Dlaczego to takie trudne? – zastanawiał się w duchu. Gdy opuszczali mnie inni uczniowie, byłem w zasadzie gotowy wyrzucić ich z domu. Dlaczego teraz jest inaczej? Dopiła herbatę i zawirowała fusami na dnie kubka, przyglądając się wzorom, w jakie się układały. Był w niej Jasnowidz, który teraz bawił się w czary. Ze swego

miejsca Ethanus widział w fusach zwykłe koło. Koło losu. Czas mija, rzeczy się zmieniają, wszystko ma swój właściwy moment. – Moc płonie we mnie jak ogień – powiedziała spokojnie. – Są noce, gdy boję się, że mnie strawi, jeśli nie dam jej ujścia. – Znasz niebezpieczeństwo, jakie się z tym wiąże. Skinęła głową. – Musisz być panem ognia duszy, bo inaczej staniesz się jego niewolnikiem − powiedziała. Słońce zachodziło. Przypadkowy snop światła przedostał się przez okno i na krótką chwilę zatrzymał się na jej rudych włosach, tworząc aureolę. Potem zniknął. Ulotne piękno. Zbyt dzikie, by należało do anioła, zbyt doskonałe, by było czym innym. – Wychowałaś się na miejskich ulicach – zaczął. – Wśród cuchnącego tłumu, wśród konfliktów, bezsensownej przemocy, płaczu, lamentów oraz krzyków ludzkich rzesz, wegetujących w rozpaczliwych warunkach. Opuściłaś tamten świat, żeby zdobyć moc, która umożliwi ci życie dłuższe niż życie tamtejszych ludzi. Teraz, gdy to osiągnęłaś, zrozumiałe jest, że chcesz tam powrócić. Chcesz się sprawdzić. − Przytaknęła. − Obawiam się, że pod tym względem niewiele ci pomogłem. – Dopił ostatni łyk herbaty i odstawił kubek. Fusy osiadły na dnie, przybierając postać mokrej, mało inspirującej plamy. − Może powinnaś była wybrać na nauczyciela kogoś lepszego od starego pustelnika? Podeszła do niego i uklękła. Ciepłymi rękami z czułością ujęła jego dłonie. Na smukłych palcach miała odciski, liczne pamiątki po ciężkiej fizycznej pracy, której z dumy nigdy nie chciała się wyrzec. Teraz mogła mieć taką skórę, jaką tylko chciała. – Dał mi pan życie – szepnęła. – Moc i głód całej wiedzy świata. Czegoż więcej mogłabym chcieć od nauczyciela? – Nie przygotowałem cię odpowiednio na świat zewnętrzny. – Niech pan raczej spyta, czy świat zewnętrzny jest przygotowany na mnie. Uśmiechnął się mimo woli. – Magistrowie nie przyjmą cię z życzliwością. W jej oczach zapaliły się szelmowskie ogniki. – Już wcześniej zadomowiłam się tam, gdzie mężczyźni nie życzyli sobie mojej obecności. Westchnął i lekko ścisnął jej palce. – Nie lekceważ ich, Kamalo. Mężczyźni funkcjonujący we własnym świecie, świecie bez kobiet, nie przyjmą pozytywnie faktu, że ktoś narusza jego porządek. Nie wspominając o tym, że samo twoje istnienie zadaje kłam ich naukom na temat mocy. A pyszni mężczyźni nie lubią, jak ktoś ich koryguje. Dumne oczy zabłysły wyzywająco. – Sugerujesz, żebym się przed nimi ukryła? – Ty? Nigdy! – Ledwo widoczny uśmiech uniósł kąciki ust Ethanusa. – Tylko... bądź ostrożna. Bądź dyskretna. Przecież potrafisz być dyskretna. Przez pewien czas funkcjonuj jako czarownica, zanim nie rozeznasz się w sytuacji. Dopóki nie będziesz mogła zapowiedzieć swojego wejścia na własnych warunkach, lepiej by

nie dostrzegli, że do ich świata przyszło nowe. – Przerwał, a ponieważ Kamala ciągle milczała, dodał: – Obiecasz mi to? – O ile los pozwoli mi kontrolować takie rzeczy – odparła. – Kiedy się dowiedzą, poddadzą cię próbom. Z założeniem, że ich nie przejdziesz. Próbom, które upuszczą krwi z samej twojej duszy. – Napotkał jej spojrzenie, ale wytrzymał je. – Będą bardzo chcieli, żeby ci się nie powiodło. Musisz to zrozumieć. Kiedy uznają cię za Magistra, przestaną czyhać na twoje życie – to byłoby wbrew zwyczajom naszej grupy – ale wszystko inne uchodzi za godziwą grę. A jeśli potrafiliby udowodnić, że nie jesteś prawdziwym Magistrem, lecz zwykłą uzurpatorką, czarownicą, która stosuje parę sztuczek i rości sobie pretensje do wielkości, wtedy zapolują na ciebie naprawdę, dla samego sportu. Diamentowe oczy zwęziły się lekko. – Mój nauczycielu – odparła poważnym tonem – sprzedano mnie na ulicę, nim wyrosły mi zęby mądrości. I przeżyłam. Zaraz potem zielona zaraza odebrała mi matkę, a wraz z nią straciłam dom. I przeżyłam. Przeszłam przez najcięższe próby, doznałam niewypowiedzianego okrucieństwa, musiałam znosić najbardziej mroczne, niskie instynkty. Wszystko to przeżyłam. – Zrogowaciałym palcem pogłaskała go delikatnie po policzku; kąciki ust znowu uniosły mu się w uśmiechu. – Dlaczego pan sądzi, że nie poradzę sobie z grupą Magistrów? Może ja też chętnie rzucę im wyzwanie dla sportu? Uchwycił jej dłoń i ścisnął. Przez chwilę w jej oczach była jakaś nieopisana niepewność, która przykuła jego wzrok. Przez chwilę, przez jedną krótką chwilę miał przed sobą kobietę i wydawało się, że znikły bariery, jakie sam między nimi stworzył, by mogli dobrze funkcjonować. Nagle był świadom jej ciała: ciepła jej dłoni, nikłego zapachu sośniny, który przywarł do jej palców, wznoszącego się i opadającego oddechu. Był świadom pytania w jej oczach, które brzmiało tak wyraźnie, chociaż nie zostało wypowiedziane na głos. Nie, to nie było pytanie. To była oferta. Jej oczy zdawały się mówić: Pamiętaj o mnie w imię wszystkiego, czym dla ciebie byłam. I w imię innych rzeczy. Powoli, ostrożnie uwolnił jej ręce. Na dłoniach pozostał mu wilgotny ślad, pachnący jej potem. Miał ochotę podnieść je do twarzy i wdychać ten zapach, ale się powstrzymał. Czuł, jak jej obecność w tym domu niknie, i przez moment pragnął tylko zatopić się w tej obecności, by nigdy jej nie zapomnieć. A potem ten moment uleciał, jak to zwykle bywa z takimi fantazjami. Ethanus potrząsnął lekko głową, odpowiadając im obojgu na pytanie. – Byłaś moim najbardziej utalentowanym uczniem – i najbardziej nieznośnym. Taką cię zachowam w swojej pamięci. – To nie należy do tradycji Magistrów – powiedziała cicho. – Nie, nie należy – przyznał. Zdjął pierścień ze swego palca – cienką, srebrną obrączkę, którą dostał wiele lat temu, jedną z nielicznych ozdób, jakie zabrał, opuszczając Ulran. Włożył go na palec Kamali i zacisnął jej palce. – Dzięki niemu będziesz mogła ze mną rozmawiać, kiedy odczujesz potrzebę. Będziesz mogła nawet do mnie przybyć bez konieczności drenowania z athry armii

ludzi. – I nie będziemy rywalami? Przeciwnikami? – Oczy patrzyły przekornie, ale ton głosu Kamali był niepewny. Które z tych uczuć pochodziło z serca? – Czy to nie należy do magisterskich zwyczajów? – Owszem. I świat morati miałby się znacznie lepiej, gdyby tego zwyczaju nie było. – Wziął oba kubki i podniósł się z krzesła. Poruszył je okrężnym ruchem, by sprawdzić, czy fusy nie ułożą się w jakiś pożegnalny wzorzec. – Ale ponieważ ja sam, żyjąc tak, jak żyję, już jestem wyjątkiem od reguły, a ty jesteś wyjątkiem przez samo swoje istnienie, to złamanie kolejnego zwyczaju raczej nikogo nie zbulwersuje. – Uniósł brwi i spojrzał na nią. – A nawet jeśli, to figę cię to będzie obchodziło. Rozśmieszyło ją to i ogień ponownie zapalił się w jej oczach, a skradziony żar jej duszy ogrzał twarz Ethanusa jak płomienie ogniska. Tak, już czas, żebyś odeszła. Tak jasny ogień spali każdy dom, który próbowałby go uwięzić. Niech bogowie mają w swojej opiece Magistrów, jeśli tylko spróbują zrobić sobie z ciebie wroga.

ROZDZIAŁ 10 Północ. Wiatr dawno zelżał i letni upał położył się ciężko na dziedzińcu. Strażnicy, zmieniając pozycje, w ogóle się do siebie nie odzywali. Nowi żołnierze przejmowali od poprzedników halabardy i sztandary, obejmując swoją wartę. Na szczycie wieży, w najwyższym miejscu muru obronnego, gdzie mogli przechadzać się tylko członkowie rodziny królewskiej, poruszyła się jakaś postać. Strażnicy dostrzegliby ją, gdyby spojrzeli w górę. Jednak ich zadanie polegało na pilnowaniu, żeby żaden wróg nie wspiął się na budowlę do wysokości, gdzie wąskie przejścia, otoczone zwieńczonym blankami murem, umożliwiłyby atak. Przynajmniej teoretycznie, bo dotychczas jeszcze nigdy żaden wróg nie przedostał się za mury zewnętrzne, więc praca wartowników polegała w rzeczywistości głównie na wyganianiu kochanków z różnych zakątków i nisz – ulubionych miejsc schadzek pałacowej służby. Kapitan westchnął ciężko, uważnie przyglądając się cieniom w dole, tymczasem postać przesunęła się gładko jak duch ponad nim, aż na szczyt muru obronnego. Gdyby tylko spojrzał w górę, mógłby dostrzec błysk blond włosów w świetle niepełnych księżyców. A ponieważ tylko jeden członek rodziny królewskiej miał taki kolor włosów, serce na pewno zamarłoby w piersi strażnika. Ale nie spojrzał, a ponieważ postać zachowywała się niesamowicie cicho, nikt poza nim również jej nie zauważył. Skryty pod ciemnymi szatami człowiek nie chciał być widziany, nie chciał, by mu przeszkadzano. Pojawił się znikąd, jakby wykrojony z samego cienia, ale światło księżyców kształtowało jego postać, gdy wspinał się na najwyższy punkt zamku – na stanowisko łuczników na szczycie północnej wieży, jednej z czterech wyznaczających kierunki świata. Gdy dotarł na miejsce, zatrzymał się na chwilę, jakby rozmyślając o tym, co ma się wydarzyć. A może obserwował strażników i czekał na moment, gdy u stóp wieży nikogo nie będzie? Gdy ten moment nadszedł, rozpostarł ramiona, jakby chciał objąć nimi noc, gdyby tylko ktoś był w pobliżu, dostrzegłby drgnienie strachu, które przemknęło ukradkowym cieniem przez jego twarz. Wtedy skoczył. Spadał niczym w zwolnionym tempie na kamienną ścieżkę. Samo uderzenie było krótkie, głuche i krwawe. Na miejsce ruszyli strażnicy z wyciągniętą bronią. Kapitan dotarł jako pierwszy i krzykiem wszczął alarm. Na widok leżącego ciała jego serce skuł lód, gdy wyobraził sobie reakcję Dantona. Król mógłby oskarżyć go o zaniedbanie obowiązków – a kapitan bał się króla bardziej niż najgorszego wroga. Na szczęście dzięki latom szkolenia potrafił skoncentrować się na bieżącym zadaniu. To oczywiste, że ciało upadło z wysoka. Należy wszcząć alarm, przeszukać teren, upewnić się, że w zamku nie ukrył się żaden wróg, że nie ma więcej ofiar. Jeden ze strażników odwrócił ciało tak, że można było zobaczyć twarz. Kapitan zamarł. Głowa z jednej strony była zmiażdżona, ale to, co z niej pozostało, umożliwiało identyfikację.

Andovan. Dźwięk alarmu spowodował poruszenie w zamku. W wąskich oknach rozbłysło światło lamp, w każdej części wykrzykiwano rozkazy. Zaraz też odezwał się wielki dzwon na południowej wieży, wzywając wszystkich w zamku, by sprawdzili, czy gdzieś nie czai się wróg. To znak, by zdolni do noszenia broni chwycili za miecze, a reszta zabarykadowała się i czekała na dalsze informacje. Kapitan stał nad ciałem księcia i lekko drżał. Był pewny wściekłości Dantona i zastanawiał się, czy jego kariera jako dowódcy królewskiej straży nie skończy się za chwilę wraz z tym nieprzyjemnym, krwawym incydentem. – Proszę pana? Mrugnął dwukrotnie i spojrzał na stojącego przed nim strażnika, po czym skinął głową, przyzwalając, by mówił dalej. – Ma coś w dłoni. – Kapitan znów spojrzał na ciało. Istotnie, z zaciśniętej dłoni Andovana wystawała pogięta kartka. – Mam to podnieść, proszę pana? – Nie – odparł kapitan spokojnym tonem człowieka, który wie już, że następna godzina będzie bardzo podła i że żaden kawałek papieru tego nie zmieni. – Zostawmy to. Niech Jego Królewska Mość się tym zajmie. – Ramirus na pewno sprawdza teraz, czy w zamku nie ma intruza. W takich zadaniach najlepiej sprawdzali się Magistrowie. Jeśli nieproszony gość gdzieś się ukrył, Ramirus znajdzie go i załatwi sprawę. Jeśli to jeden z cudzoziemskich Magistrów – co niewykluczone – procedura zajmie trochę czasu. Kapitan był niezadowolony, że w zamku jest tak wielu obcych, tym bardziej takich, którzy potrafią przechodzić przez ściany i udusić człowieka samą myślą. A jeśli naprawdę któryś z nich jest za to wszystko odpowiedzialny? Dopiero później otworzą się bramy i jego Królewska Mość Król Danton – zwany Dantonem Groźnym lub Dantonem Okrutnym, a czasami Dantonem Pamiętliwym – zejdzie na dół, by obejrzeć szczątki swojego potomka. I zdecyduje, co trzeba robić dalej. Ojcze... Wybacz mi. Znam nazwę swojej choroby, choć nikt nie zdążył wypowiedzieć jej na głos. Wiem, jaki rodzaj śmierci mnie czeka – postępująca słabość, która stopniowo zmienia energicznego mężczyznę w inwalidę – i wiem, że nikt nie potrafi mi pomóc. Wiem, że pozostało mi najwyżej kilka lat życia, gdy ogień mojej duszy będzie migotał i przygasał, bym w ostatnich godzinach został tylko pustą skorupą ciała. Wybacz, ojcze, że tej nocy wybrałem szybszy rodzaj śmierci. Wybacz mi, że wolę, byś zapamiętał mnie jako księcia w kwiecie wieku niż jako ginącą ludzką łupinę, której brak siły, by zejść z łóżka. Przede wszystkim jednak wybacz mi, że w tej sprawie nie szukałem twojej rady, ale wiedziałem, że zabroniłbyś mi popełnienia tego aktu i trzymałbyś się nadziei do końca, aż cała moja życiowa energia uciekłaby, a ja byłbym skazany już tylko na tę okropną śmierć. Nie ma nadziei. Nie w tej chorobie. Tysiąc pokoleń ludzi uznało ten fakt i nawet ci wszyscy Magistrowie, których tu sprowadziłeś, nie zdołają tego zmienić.

Wybacz mi, mój ojcze. Pamiętaj mnie takim, jakim byłem przed śmiercią, i czerp pocieszenie z czasu, który razem przeżyliśmy, bo był to czas bardzo cenny. Teraz jednak bogowie zadecydowali, że dobiegł on końca, a żaden człowiek nie może sprzeciwiać się ich słowu. Andovan

Król Danton na ogół nie był człowiekiem łagodnym. Teraz tym bardziej. Zszokowany, ze śniadym obliczem wykrzywionym wściekłością i rozpaczą, mógłby zupełnie niepostrzeżenie stanąć u bram pośród demonów. A nawet niewykluczone, że demony bałyby się podchodzić do niego zbyt blisko. Zrozumiałe więc było, że nie ośmielił się do niego zbliżyć żaden śmiertelnik. Nikt nie odważył się do niego przemówić, nawet Magistrowie, którzy zlecieli się na miejsce wypadku niczym padlinożerne ptaki – zresztą niektórzy z nich dosłownie przybrali postać ptaka, uznając, że to najbezpieczniejszy sposób podglądania sceny na dziedzińcu. Nawet Ramirus milczał. Najznamienitszy Magister największego ludzkiego królestwa, klęcząc przy ciele księcia, zaprzągł całą magię do ustalenia przyczyny tej tragedii. Było to niebezpieczne przedsięwzięcie, gdyż nawet badając martwe ciało, istniało ryzyko połączenia z konsortem Magistra. Ramirus miał podstawy podejrzewać, że więzy między Andovanem a jego zabójcą zostawiły resztki kotwic w duszy księcia i jeśli szukając rozwiązania zagadki, zahaczyłby o ten kanał przekazu, to sam może stać się pokarmem dla owego nieznanego Magistra. Oczywiście nie można było tego wszystkiego wyjaśnić Dantonowi. Jedyne pojęcia, jakie docierały do Jego Królewskiej Mości, to: oburzenie, porażka i szukanie winnych. – Kto to zrobił? – pytał. – To moja krew z krwi, kość z kości! Kto mu coś takiego zrobił?! Domagam się jego głowy! Królewski Magister mówił cicho, mając nadzieję, że tonem głosu uspokoi króla, choć w głębi serca w to wątpił: – Jego Wysokość, nie widzę oznak użycia siły w stosunku do księcia. Na jego ciele nie ma żadnych śladów przemocy z wyjątkiem tego ostatecznego uderzenia. – Spojrzał na króla. – Na podstawie badania ciała nic więcej nie da się powiedzieć. Bardzo mi przykro. Opieramy się na badaniu mocy, która przynależy życiu, a skoro życie uszło z ciała, nie ma czego analizować. Danton wydał z siebie gardłowy odgłos, przypominający ostrzegawcze warknięcie lwa. – Niepotrzebne mi twoje usprawiedliwienia, Magistrze, ale wyjaśnienie sprawy. Ramirus zacisnął szczęki i ponownie obejrzał martwe ciało. Wiedział, że nie może udzielić Dantonowi odpowiedzi, która go usatysfakcjonuje, ale jej nieudzielenie było jeszcze bardziej ryzykowne. – Rozpacz otula jego ciało całunem – powiedział w końcu. – Nie jest to rozpacz jednej chwili, bo ta by się już do tej pory rozproszyła. To coś trwalszego,

bardziej znaczącego. – Na tym poprzestał. Nie trzeba stwierdzać rzeczy oczywistych. Drgnienie bólu – a może gniewu? – przebiegło po czole króla. – Mój syn był silnym mężczyzną, nie tchórzem. Nie dopuściłby do tego, żeby jakaś choroba złamała jego ducha. Dopuściłby, gdyby wiedział, jaka jest jej przyczyna, pomyślał Ramirus. Gdyby zrozumiał, że został zredukowany do pozycji dojnej krowy w stadzie jakiegoś Magistra. – Co jest w tym liście, Wasza Królewska Mość? - zapytał. Ciemne oczy patrzyły na niego z jawną nienawiścią. Przez chwilę wydawało się, że Danton zamierza coś powiedzieć, ale w końcu tylko parsknął i przekazał kartkę. Ramirus czytał. Zachowywał przy tym kamienną twarz, świadomy, że oprócz Dantona obserwują go również Magistrowie, których może uważać za wrogów. Gdy skończył, wziął głęboki wdech i przeczytał ponownie. Zaczerpnął nieco ognia duszy, żeby poznać sedno listu – kto go napisał i dlaczego, poczuć barwę słów, osądzić ich prawdziwość. Wydawało się, że cały dziedziniec zamarł. Nawet ptaki znieruchomiały, czekając na werdykt. W końcu Danton stracił cierpliwość. – To nie mój syn napisał te słowa – stwierdził ochrypłym głosem. – Wasza Królewska Mość, proszę o wybaczenie, ale napisał je książę – szepnął Ramirus. – W takim razie ktoś go do tego zmusił. – Ciemne oczy zwęziły się podejrzliwie. – Być może jeden z twoich przejął nad nim kontrolę. Przecież teraz wielu ich tu jest. A niektórzy z nich nie są przyjaciółmi mego tronu. Masz pewność, że to żaden z nich? Możesz to stwierdzić? Ramirus milczał chwilę, powoli nabierając powietrza. Prawda zawarta w liście była jasna, ale Danton nigdy jej nie zaakceptuje. – Nic nie wskazuje na to, żeby ten list napisano pod przymusem – oznajmił wreszcie. – Słowa pochodzą z jego serca, którym nie sterował żaden człowiek, a na papierze umieściła je dobrowolnie jego własna ręka. – Spojrzał na Dantona. – Przykro mi, Wasza Wysokość, ale taka jest prawda. Król ryknął i wyszarpnął mu kartkę z rąk. – Ty! Prosiłem cię, żebyś go wyleczył! I co? Kazałem ci go chronić! I co dostaję? Czy to jest służba, jaką mi obiecałeś, gdy zaoferowałem ci swój patronat? – Wasza Królewska Mość... – Milczeć! – Z wściekłością spojrzał na obserwujące ich ptaki. Jego czarne oczy przeszywały je na wylot, jakby dokładnie wiedział, kim każdy jest i co myśli. Pod tym złowrogim spojrzeniem jeden z nich cofnął się nieco ruchem bardziej ludzkim niż zwierzęcym. – A to wszystko – wrzasnął – precz z mojego królestwa! Rozumiesz?! Oni i wszyscy, którzy z nimi przybyli. Udawali konsultantów, a duch mojego syna umierał. Naśmiewaliście się z tego po kryjomu, podczas gdy on słabł z dnia na dzień? A może to któryś z was pomógł mu w tym rozpaczliwym kroku? Jaka to chwała przynieść swojemu panu taką wiadomość: Rodzony syn Dantona unicestwiony! − A ty. – Gdy spojrzał na Ramirusa, jego oczy lśniły czarną wściekłością, a twarz miał demonicznie czerwoną. – Ty ich tu zaprosiłeś. Ty

pokazałeś im mojego syna, tak jak pokazuje się dziwoląga podczas karnawału, żeby mogli donieść swoim panom o mojej słabości. A potem patrzyłeś, jak umiera, i nic nie zrobiłeś. Zupełnie nic! − Danton nabrał powietrza, a strażnicy wstrzymali oddech. − Posłuchaj mnie, Ramirusie. Precz sprzed mojego oblicza. Wyrzucam cię na zawsze. Daję ci tyle czasu, ile potrzeba zwykłemu śmiertelnikowi, by dotrzeć do granicy mojego królestwa. A jeśli kiedykolwiek ośmielisz się postawić stopę na moich ziemiach, niech bogowie mają w opiece twoją nędzną duszę. − Majestatycznie odwrócił wzrok od korzącego się Magistra, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że nie tylko go wygania, ale odrzuca samo jego istnienie. − Ty! – rzekł do kapitana. – Zanieś ciało mego syna do pałacu. − Strażnik pośpieszył wykonać rozkaz, a Danton obrzucił złym wzrokiem otaczające go czarnoksięskie ptaki. − Do świtu wszyscy macie się wynieść z tego miasta! – ryknął. – I niech was bogowie strzegą, jeśli będziecie się ociągać. *** Było sporo po północy, ale jeszcze nie nastał świt. Księżyce prawie zachodziły, ich słabe światło ledwo prześwitywało przez gęste korony drzew podmiejskiego lasu. Niewielka ocieniona lampa, stojąca na ziemi, dawała nieco więcej światła, ale nie tyle, by można było rozpoznać postacie na małej polanie, widoczne były zaledwie zarysy. Na skale siedział mężczyzna. Spokojny jak skała. Czekał. W ręce miał kij. W pobliżu, skryty mrokiem, stał uwiązany koń. Do boków miał przytwierdzone brezentowo-skórzane sakwy podróżne, z których wystawały zrolowane koce. Po chwili spośród drzew dobiegło szuranie. Ludzie od razu uznaliby je za szelest wiatru albo ruch jakiegoś nocnego zwierzęcia szukającego pożywienia. Ale mężczyzna dobrze znał odgłosy lasu i wiedział, że te dźwięki nie pasują do otoczenia. Wiedział też, co one mogą znaczyć. Schylił się po lampę i na wszelki wypadek wyjął z pochwy u pasa myśliwski nóż. Na polankę wyszła postać w czerni. Jej długie włosy w świetle lampy połyskiwały jak wartki wodospad. Człowiek przez chwilę patrzył prosto w lampę, ale gdy zasłonił oczy dłonią, światło skierowało się w inną stronę, już go nie oślepiając. – Jesteś dziś czujny – stwierdził przybysz. – To źle? – Andovan odstawił lampę. – Przecież ciągle jesteś wrogiem mojego ojca. To jedno się nie zmieniło, Colivarze. – Wrogiem, który nic nie może zyskać na śmierci Waszej Wysokości. – Nie nazywaj mnie tak. – Zostało to powiedziane tonem ponurym, ale zdecydowanym. Książę Andovan nie żyje. Niech spoczywa w pokoju. Czarne oczy błysnęły. – Jak sobie życzysz. Andovan wstał, zakładając na ramię plecak podróżny. – Wszystko poszło zgodnie z planem? – Dokładnie. – W takim razie nim wyruszę, dopilnuję, żeby rodzina tego człowieka dostała obiecane pieniądze.

– Już dostała. Andovan spojrzał na niego przenikliwie. – Widzę, że w sprawach śmierci jesteś skrupulatny. – Zawsze jestem skrupulatny – odparł Colivar. Książę głęboko wciągnął powietrze i rozkoszował się nim przez dłuższą chwilę, jakby próbował rozpoznać wszystkie smaki lasu. – Teraz więc mogę swobodnie podróżować. Mój ojciec nigdy by mi na to nie zezwolił. Mogę kierować się wskazówkami, jakie bogowie raczą mi przekazać, i szukać tej twojej czarownicy... – Ona raczej nie jest moja, Wasza... Andovanie. – Ojciec zabiłby je wszystkie. Zaszlachtowałby każdą czarownicę w swoim zasięgu, mając nadzieję, że zgładzi tę właściwą. Taki już jest. – Nie ma żadnej gwarancji, że ona żyje w jego królestwie. Wiesz o tym. – I tak by to zrobił. – Andovan westchnął ciężko. – Dziwiłbym się, gdyby do świtu nie znalazł kogoś, kogo mógłby obwinić na tyle wiarygodnie, by obciąć mu głowę. – Dlatego władcy sąsiednich krajów darzą go tak wielkim respektem. Twarz księcia pociemniała. – Bacz na swoje słowa, Magistrze. To jednak mój ojciec. – Oczywiście. Proszę o wybaczenie – ukorzył się Colivar. – Uwierzył w podstęp? – A dlaczego miałby nie uwierzyć? Chłop dzięki mojej sztuce wyglądał dokładnie tak jak ty. A dzięki twojej łapówce poszedł na śmierć dobrowolnie. List był autentyczny, spisany twoją ręką, wyrażał twoje prawdziwe myśli. Nawet Magister nie mógłby się tu dopatrzyć żadnego uchybienia. – To prawda. Raczej umarłbym z własnej ręki, niż marniał jako kaleka w królewskim łożu. – Wybrałeś niebezpieczną drogę, wiesz o tym. Choroba będzie postępować. Najcięższe nawroty przyjdą bez uprzedzenia. Pod koniec nie będziesz miał już siły, by to znosić. – Nie umrę w łóżku – odparł książę przez zaciśnięte zęby. Westchnął ciężko. – Ile czasu mi pozostało? Magister zawahał się. – Trudno określić. Przykro mi. Ale przy tak nasilonych objawach... na ogół niezbyt długo. – Kilka lat? Oczy Colivara zalśniły w blasku księżyców jak czarny onyks. – Najwyżej. – Bardzo dobrze. – Andovan stał z plecakiem na ramionach. Zamiast jedwabnych szat miał na sobie proste ubranie, kilka warstw wełnianej odzieży o stonowanych barwach. Wyglądał jak prosty podróżny, a nie jak książę wychowany w bogactwie i przywilejach. Colivar zastanawiał się, czy mu się uda. Zrobił przecież wszystko, co w jego mocy, by wesprzeć księcia. Utkał zaklęcia mające ściągnąć go w stronę osoby, która wzięła go za konsorta. Przynajmniej takie było założenie. W rzeczywistości nigdy

przedtem nie próbowano czegoś takiego, więc Colivar nie mógł sprawdzić skuteczności tych zabiegów ani wzmocnić ich siły – ryzykowałby, że magiczne połączenie między tą parą wciągnie również jego samego. Książę był dla niego kompasem w jego własnej pogoni za informacją. Kobieta mocy?, dumał Magister. Czy to warte eksperymentu? Chyba tak. Warto nawet trochę zaryzykować, żeby uzyskać odpowiedź. – Colivarze, opuść królestwo przed świtem – przestrzegł go książę. – Nie wystawiaj mojego ojca na próbę. Już przedtem zabijał tych, którzy mają moc. – Jestem tego świadom, Wasza... Andovanie. – Colivar skłonił się z szacunkiem. – Ale dziękuję za ostrzeżenie. – Nie ma już Andovana. Powinienem wymyślić inne imię, nie sądzisz? – Książę zamilkł na chwilę. – Jakie to dziwne, że potrafimy opracować plan i opuścić nasze poprzednie życie w jedną noc, ale porzucenie własnego imienia, zwykłego, przypadkowego zlepka dźwięków, trwa znacznie dłużej. – Zmienić imię to zmienić życie – stwierdził Colivar spokojnym tonem. – Tak, dokładnie tak – szepnął książę. Więcej się nie odezwał. Ruszył po ubitym gruncie na zachód. Szedł krokiem cichym, krokiem myśliwego. W tym polowaniu nie jesteś myśliwym, pomyślał Colivar. Jesteś... przynętą. Odczekał, aż z oczu znikła mu słaba poświata lampy, potem skoncentrował moc pożyczonego ognia duszy i stworzył sobie skrzydła. Długie, czarne, czarniejsze od leśnego cienia. Miały go nieść do miejsca, które nie było jego domem. Jeszcze nie. Na zachód. Gdzieś w świecie słabł jego konsort. Bezimienny i niewidoczny. Wkrótce zaszły oba księżyce.

PRZYŚPIESZENIE

ROZDZIAŁ 11 Mamo? − Chłopczyk mrugał, rozglądając się po pustej ulicy. Nadal królowały tu zapachy codziennego życia: tłustawy dym sączący się z kuchennych okien, fetor opróżnianych za domami nocników, rozlane piwo i wymiociny w błocie przy tawernach – ale poza tym miasto wydawało się puste. Upiornie puste. Chłopczyk, potykając się, przeszedł kilka kroków. − Jesteś tu? – pytał drżącym szeptem. Kosmyk blond włosów opadł mu na lewe oko. Chłopczyk odsunął go brudną dłonią. – Halo? Jest tu ktoś? Wybiegł z miasta, gnany rykiem rozwścieczonego ojca, i popołudnie spędził na wrzosowiskach. Stawiał fortece z gliny, a żołnierzyki z trawy pod jego dowództwem toczyły warzywne wojny; w ostatniej bitwie uwolnił nadobną dzieweczkę z rąk potwora. Potwór często ją bił i dopiero jej młodszy brat zwołał armię, żeby ją pomścić. Pokonał oprawcę, którego później wleczono końmi, by w końcu żołnierze zadeptali go na śmierć. Gdy przed zachodem słońca wojska ubiły swoim marszem kawał ziemi, a potwór z trawy został rozerwany na strzępy, chłopiec poczuł się odrobinę lepiej. Ale tylko odrobinę. Do tego czasu jego ojciec na pewno opuścił dom lub leży nieprzytomny, podczas gdy matka opatruje siniaki całej rodzinie. Teraz można zaryzykować powrót, przynajmniej po jedzenie. W domu niewiele zostało – parę kromek czerstwego chleba, kawałki starego sera – ale chłopiec był tak głodny, że zjadłby wszystko. Mama skarciłaby go za poranną ucieczkę, ale na pewno łagodnie. Rozumiała. Ona też by uciekła, gdyby tylko mogła. Cisza wokół sprawiała upiorne wrażenie. Nie wynikała tylko z tego, że wszyscy siedzieli w domach – choć już to było dość dziwne, ani z tego, że wszyscy zachowywali się tak cicho, że do chłopca nie docierały żadne odgłosy zza cienkich ścian i malutkich okien. Dręczyło go coś nieokreślonego, coś, czego nie potrafił wyrazić słowami. Czuł się jak zwierzę, które zaniepokojone nienaturalnym zjawiskiem instynktownie rusza do ucieczki. Szedł ulicą, drżącym głosem wciąż nawołując różne osoby, i czuł, jak włoski na karku stają mu dęba. Starał się być dzielny. Tego dnia już raz uciekł, ale teraz wracał do domu i wstydził się swojego porannego tchórzostwa. Gdyby mógł to cofnąć − nawet jeśli cisza była jeszcze bardziej dojmująca − nie uciekłby ponownie. Ale przecież ktoś tu powinien być. To niemożliwe, żeby wszyscy znikli! Coraz bardziej wystraszony, powoli przemykał po ulicach, które tkwiły w zupełnym bezruchu. Do tej pory powinien się tu pojawić chociaż jakiś pies i obwąchać go albo, albo... a tu nic. Zupełnie nic. Minął kupkę końskiego łajna. Musiała być dość świeża, bo wokół zgromadził się rój wygłodniałych much. Gdy chłopiec na nie spojrzał, jego serce ścisnęło przerażenie, każące mu natychmiast rzucić się do ucieczki. Ale stał w miejscu, tłumacząc sobie, że to tylko muchy na odchodach, które przecież nic mu nie zrobią. Racjonalnie próbował nazwać strach, który powoli ściskał jego serce lodowatą

pięścią. Wciąż nawołując, minął miejską tawernę. Ten skromny przybytek oferował miejscowym tanie ciemne piwo i przekąski, za które spracowani chłopi płacili swoimi upaćkanymi monetami. Szynkarz wyrzucał odpadki w wąski zaułek między domami, a nie bezpośrednio na ulicę jak inni. Chłopiec zauważył stos śmieci, podszedł bliżej i przyjrzał mu się uważnie. Po chwili znów opanowało go instynktowne, niemal zwierzęce przeczucie, że coś jest nie w porządku, że trzeba uciekać. Ale wytrwał w miejscu, próbując zrozumieć, co tak go niepokoi w tej zwykłej stercie gnijących resztek. I wreszcie zrozumiał. Nie było szczurów. Znów rozejrzał się po ulicy – nigdzie ani jednego szczura, choć o tej porze dnia te małe szare stworzenia powinny opuszczać swoje kryjówki i korzystając z wieczornego cienia, walczyć o pierwszeństwo w zdobyciu najsmakowitszych odpadków. Szczury stanowiły nieodłączny element miasta i choć kobiety ostro je przeklinały, nikt tak naprawdę nie miał już nadziei, że plaga kiedyś zniknie. Teraz jednak szczurów nie było. Ani na ulicy, ani pod domami. Nie hałasowały wśród śmieci. Nigdzie. Cofnął się kilka kroków i wdepnął w końskie łajno. Muchy sturlały się na ziemię jak małe czarne kuleczki. Martwe. Wszystkie martwe. Serce ścisnęło mu się i w panice zaczął biec przed siebie, wciąż cicho nawołując matkę. Nie poza miasto, jak podpowiadały mu zdrowsze instynkty, ale ulicą przez główną dzielnicę, dalej, gdzie wzdłuż gruntowej drogi stały małe domy, a przy każdym leżała kupa nieczystości. Bez szczurów. Bez much. Podbiegając bez tchu do domu, zauważył, że ptaki nie śpiewają. Owady nie brzęczą. Co się dzieje? Co się tu dzieje?! Walił w drzwi wejściowe tak długo, aż same ustąpiły. Wciąż żaden głos nie odpowiadał na jego wołania. Potrącił stołek, chwiejnym krokiem wchodząc do domu. Po policzkach płynęły mu gorące łzy strachu. Nikt nie zauważył, że stołek się przewrócił, nikt nie obrzucił za to chłopca przekleństwami. Pośrodku małej wspólnej izby, przy nieheblowanym stole siedziała matka. Osunęła się na ławę, głowę opierając o blat, tuż obok wyschniętej kromki chleba. Jej twarz była niemal spokojna, o ile nie zwracało się uwagi na siniaki. Gdyby nie to, że chłopiec wpadł do domu z hałasem, który mógłby obudzić umarłych, można by uznać, że matka po prostu śpi. Ale na podłodze, jak popsuta lalka, leżała jego siostrzyczka. Musiała zsunąć się z ławy. Z jej rączki wypadł kawałek chleba i wylądował aż pod piecem. Obok leżało kilka czarnych okruchów – a może to owady? Jeśli nawet, to teraz się nie ruszały. W pokoju było bardzo duszno. Płuca chłopca ścisnęły się i z trudem oddychał, jakby panujący tu spokój wysysał z niego życie. Siłą woli chłopiec zmusił się do ruchu. Zajrzał we wszystkie zakątki domu, gdzie mogłyby się chować przerażone małe dzieci. Po chwili znalazł ciało maleńkiego brata. Taki spokojny, nareszcie nie płakał z głodu i frustracji – za życia prawie cały czas alarmował wszystkich swoim wrzaskiem. Nie wiadomo, co zabrało ludzi z tego domu, ale na pewno zrobiło to ukradkiem. Nikt nie zauważył nadejścia Pana Śmierci.

Czy to samo stało się w całym miasteczku? Czy wszystkie domy zamieszkują już tylko trupy? Poczuł, jak żółć podchodzi mu do gardła. Wiedział, że za chwilę zwymiotuje − nie z obrzydzenia, lecz z panicznego strachu. Odwrócił się w stronę wyjścia, ostrożnie, podświadomie wciąż się obawiając, że jeśli coś pobrudzi, jak zwykle dostanie cięgi od ojca. Wtedy dostrzegł na dworze jakiś ruch i zaskoczony zapomniał o mdłościach. Uczucie kwaśności w żołądku ustąpiło, a razem z nim odszedł najgorszy strach. Ruch. Jednak ruch! Czyli coś tam musi żyć! Ruszył do drzwi w obawie, że to zniknie, zanim on tam dotrze. Ale nie – kształt wielkości małego ptaka latał sobie po ulicy i gdy chłopiec stanął w drzwiach, podleciał do niego i zawisł mu przed twarzą, trzepocząc barwnymi skrzydłami w świetle zachodzącego słońca. Gdyby widział to stworzenie z daleka, mógłby je uznać za ważkę – miało smukły tułów i przezroczyste skrzydła, z gracją rozłożone na kształt wachlarza. Ale jak na ważkę − czy w ogóle jak na owada − było zbyt duże. Głowę miało podobną raczej do głowy jaszczurki albo węża. Gibki tułów o głębokiej granatowoczarnej barwie mienił się w słońcu fioletowymi refleksami, a ciało zdawało się drżeć, gdy para cienkich jak pajęczyna skrzydeł trzepotała w powietrzu, utrzymując stworzenie tuż przed oczami chłopca. Jakież piękne skrzydła! Błękit, fiolet, szklana przezroczystość, opalizująca w słonecznym świetle. Poruszały się w hipnotycznym rytmie i choć chłopiec nadal się bał, patrzył, zafascynowany, nie mogąc oderwać wzroku. Miał świadomość, że gdzieś z daleka obserwuje go para czarnych oczu i gdyby spojrzał prosto w nie, mogłoby go ogarnąć nowe przerażenie. Ale nie spojrzał, skoncentrowany na obserwacji cudownych, błonkowatych, lekko wilgotnych skrzydeł, na których połyskiwało światło. Przecież czegoś się bał. Czegoś w mieście. Usiłował przypomnieć sobie, co to takiego, ale pamięć wyślizgiwała mu się jak mokry węgorz. Cóż za piękną istotę miał przed sobą! Czy miała jakąś nazwę? A jeśli nie? Jeśli jest pierwszym człowiekiem, który ją spotkał? A gdyby opowiedział o niej mamie, a ona rzekłaby, że nie, ta istota nie ma imienia... to czy mógłby je nadać? Czy ludzie mogą nazwać tę dziwną rzecz, jak tylko chcą? Matka... Z ciemnych zakamarków umysłu napłynęły wspomnienia. Na krótką chwilę, ale to wystarczyło. Cofnął się. Stworzenie ruszyło za nim w głąb domu. Barwne skrzydełka migotały w mrocznej izbie. Mamo? Znów trochę się cofnął. Łydką uderzył w ławę i omal nie upadł. Po omacku sięgnął dłonią tam, gdzie spodziewał się stołu, i uderzył tak mocno, że przedmioty z blatu spadły z łoskotem na podłogę. Hałas wytrącił go z transu. Spojrzał w bok – ciało matki właśnie osuwało się na podłogę. Nieeeee! Stworzenie unosiło się między nim a drzwiami, ale się tym nie przejmował. Skrył głowę w ramionach i rzucił się na zewnątrz, modląc się, żeby miał większą siłę od tej istoty. Nie ośmielił się spojrzeć na nią po raz drugi. Przygotował się na atak

– czy stworzenie miało zęby jadowe jak prawdziwy wąż? – ale ono nie zrobiło nic, żeby go zatrzymać. Był już na ulicy i biegł tak szybko jak nigdy w życiu. Wydawało mu się, że w każdym cieniu wyczuwa jakiś ruch – ruch połyskliwy wszędzie tam, gdzie były martwe rzeczy – ale nie przystanął, by się temu przyjrzeć. Teraz to rozumiał: gdyby to zrobił, sam stałby się ofiarą. Jak matka. Jak siostra. Jak wszystko w tym miasteczku... Przebiegł prawie milę i zatrzymał go nieznośny ból w nogach. Zapadała noc. Gdy osunął się na ziemię, wydawało mu się, że cienie krążą nad nim w postaci ożywionych ciemnych owadów, drgając i połyskując. Załkał, z trudem łapiąc powietrze. Zasłonił oczy dłonią, próbując przypomnieć sobie modlitwę, która wzywa na pomoc jakiegoś boga. Słowa jednak nie nadchodziły. Żadne słowa. Jakby ta dziwna istota ukradła mu głos i nie chciała, by modlił się o pomoc. Powoli, nieubłaganie zapadła noc.

ROZDZIAŁ 12 Gansang okazał się miastem mniejszym niż to, które zapisało się w pamięci Kamali – bardziej zapuszczonym, z wszechobecnym odorem zgnilizny. Jako dziecko nigdy tego nie zauważyła. Choć może wtedy po prostu nie przejmowała się takimi rzeczami. Teraz obrzydliwy fetor przesiąkał jej ubranie, jedzenie, a nawet skórę. Cały czas scalała ogień duszy, żeby zetrzeć z siebie ten zapach, ale on uparcie powracał. A może taka podstawowa cecha środowiska jak zapach była poza zakresem działania Magistrów i nawet ich czarnoksięska moc nie mogła w nią ingerować? Może gdyby zlikwidować fetor, znikłoby samo to miejsce? Przez ostatnie lata spędzone u Ethanusa marzyła tylko o jednym: o Gansangu. Powrócić tu – triumfalnie – już nie jako młodociana ladacznica, którą wdeptuje się w ziemię, lecz jako czarnoksiężnik najwyższej rangi, który potrafi utkać miastu nowy los ze swobodą, z jaką zwykły człowiek spożywa śniadanie. Teraz jednak, gdy już stała na tej ziemi jako prawdziwy Magister, zdała sobie sprawę, że zadanie nie jest takie proste. Podobnie jak sztuka przesuwania chmur, również zmiana losu miasta była zbyt skomplikowana, by przeprowadzić ją ot tak, od niechcenia. Każdy element miejskiej tożsamości zazębiał się z innym – jak w wielkiej układance. Porusz jednym wycinkiem, a zatrzęsie się tysiąc innych; usuń jeden element – a jego miejsce zajmie coś znacznie mroczniejszego. Oczywiście zawsze pozostawała możliwość całkowitego wymazania tego miejsca. Kamala poczuła nagły dreszcz, promieniujący z samego jądra jej duszy aż do koniuszków palców, na samą myśl o tym, co jest w stanie zrobić, jeśli tylko zechce. Może obrócić miasto w ruinę, likwidując jego brudne ulice wraz z rzeszami złodziei i alfonsów; pozostałby po nich tylko wielki pagórek cuchnących resztek. Oczywiście, żeby mogła tego dokonać, musiałoby umrzeć wielu konsortów, ale pod gruzami zginęliby zwykli ludzie, utonęliby w brudzie i degeneracji, w których się dotąd z taką rozkoszą pławili. Miarą takich przedsięwzięć zawsze są śmiertelne ofiary. W takim akcie byłaby sprawiedliwość. Noc zapadała tu wcześnie. Wysokie stare drewniane domy z obłażącym tynkiem przesłaniały światło na długo przed faktycznym zachodem słońca. W przedwczesnym mroku budzili się do życia miejscy padlinożercy – nie tylko szczury, ale i ludzie. Żebracy, którzy za dnia tłumnie wylegali na ulice, wycofywali się do zaułków i piwnic, gdzie przeliczali swój zarobek. Ich miejsce zajmowali złodzieje i dziwki – ustawiali się na głównych ulicach i przy tawernach, czyhając jak wilki na swoje ofiary – te słabe i bezbronne łapano, oddzielano od stada i pożerano. Nie jestem już jedną z was, myślała Kamala. Nie jestem waszą potencjalną ofiarą. Jestem nową osobą, która stoi z dala od tego świata i tylko obserwuje. Ludzka krwawica i łzy już mnie nie dotyczą. Ciągle miała na sobie ubranie, które przywdziała w domostwie Ethanusa, bardziej odpowiednie dla chłopca niż dla szacownej kobiety z miasta. Wysokie buty i obcisła skórzana kamizelka były w głębokim odcieniu czerni, nie czerni

czarnoksięskiej, ale kojarzącej się z mrokiem i sekretami. Rude włosy wcisnęła pod czapkę i na pierwszy rzut oka naprawdę mogła uchodzić za chłopaka, ale gdyby ktoś przyjrzał się jej bliżej, raczej nabrałby wątpliwości. To jej odpowiadało. Nie znosiła damskich ubrań. Kiedy żyła jej matka, wciąż kłóciły się na temat tego, co powinna nosić. Nienawidziła spódnic, które uparcie plątały się wokół nóg, zbierały z ziemi błoto i końskie łajno, przez co cały ten miejski brud łopotał wokół jej kostek. Kiedyś, będąc jeszcze młodą dziewczyną, obcięła kuchennym nożem dół sukienki, tworząc w ten sposób poszarpaną tunikę. Matka zbiła ją za to, zbiła okrutnie, ale efekt był wart każdego uderzenia. Teraz mogła robić, co jej się żywnie podobało. A jeśli jakiś mężczyzna się z tym nie zgadza, niech powie jej to w twarz, a poniesie wszystkie tego konsekwencje. Matka przeprowadziła się z nimi do Gansangu, gdy tylko brat wykaraskał się z zielonej zarazy. Miała nadzieję, że znajdą tu lepsze perspektywy niż w mieścinie, w której się urodzili. Miasto jednak przeżuło ją i wypluło, ale najpierw zmusiło ją do sprzedania dwójki dzieci. Kamala nie czuła do matki nienawiści za to, co im zrobiła, ale nigdy jej tego nie wybaczyła. Swój stan emocjonalny mogła określić jako pozbawioną ludzkich emocji pustkę. Zastanawiała się, jak by przywitała matkę, gdyby spotkała ją teraz w jakiejś uliczce. Czy pozdrowiłaby ją, czy może minęła z obojętnością jak obcą osobę? Ale to były tylko puste rozmyślania. Jej matka od dawna nie żyła, zmarła na jedną z tych chorób panoszących się po miejskich rynsztokach, a Kamala... Kamala wybrała nową drogę i miała nadzieję, że prowadzi ją ona do lepszych miejsc. A przynajmniej do czystszych. Kroczyła przez miasto swojej młodości jak osoba przyjezdna, jak duch, który wszystko widzi, chociaż niczego nie dotyka. Ustępowano jej drogi, ale choć w starych oczach niektórych przechodniów rozpoznawała kogoś znanego jej z młodości, nikt do niej nie zagadał. Nie znano jej. W biedzie, zaniedbaniu i odorze ludzie starzeli się przedwcześnie, więc Kamala nie pasowała już do rówieśników, których zostawiła, odchodząc z tego miasteczka. Dziewczęta, które kiedyś razem z nią wystawały na rogu ulicy, drżąc na zimowym chłodzie, ale odsłaniając jak najwięcej ciała, by zwabić potencjalnych klientów, teraz były zmęczone i pomarszczone jak wtedy jej matka. Czas wyrył na ich ciałach bruzdy zwątpienia i ostatecznej utraty nadziei. Były nie do poznania. A jednak mężczyźni wciąż gotowi są za nie płacić, myślała Kamala ponuro. Wiedziała, że w nierządzie tak naprawdę nie chodzi o przyjemność, lecz o dominację, o triumf siły – świadomość, że za pieniądze możesz kupić inną istotę ludzką i przez kilka krótkich chwil będzie ona zdana na twoją łaskę i niełaskę. Ach, ci wyrafinowani panowie ze Wzgórza! Oni może wolą delikatnie pomalowane damy i cenią sobie subtelny flirt w pałacowych zakątkach, podczas gdy służący przygrywają im i palą mdławe kadzidełka. Ale tu, w rejonie nędzy zwanym Dzielnicą, przyjemność mężczyzny to akt bezlitosny i anonimowy. Zalała ją fala złości, a wraz z nią wróciły rozpaczliwe wspomnienia. To już przeszłość, powtarzała sobie. Żaden mężczyzna już nigdy mi tego nie zrobi... Przez krótką chwilę rozważała, czy nie użyć swej mocy do ochrony dziewcząt, które podążają tą samą drogą, ale szybko z tego zrezygnowała. Było ich na świecie zbyt

wiele, by wysiłki jednego Magistra mogły coś zmienić. Poza tym wydawało jej się przekornie niewłaściwe drenowanie sił życiowych jednego śmiertelnika dla zbawienia drugiego. „Moralność Magistrów to pokrętna sprawa”, powiedział jej kiedyś Ethanus. Teraz po raz pierwszy zrozumiała znaczenie tych słów. Gdy wilgotne, nocne opary opadły na ulicę, poczuła pierwsze ukłucie głodu. Przez chwilę grzebała w torbie, z przyzwyczajenia. Nadal miała kilka cennych monet, które trzymała, odkąd uciekła z tego miasta. Teraz były one zaledwie marną ozdóbką, ciężarem w torebce, którą Kamala przewiesiła przez pas, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Magister nie potrzebował pieniędzy. Minęła kilka tawern i przystanęła dopiero tam, gdzie zapach piwa i kuchni był silniejszy od odoru ludzkiego potu. W Dzielnicy knajpy były małe, zwykle zajmowały partery wąskich budynków, ale Kamala znalazła jedną w narożnym domu, do której docierało sporo powietrza. Może nie przeganiało ono całkowicie zapachów, ale przynajmniej je rozrzedzało. A las pachniał tak cudownie. Tak cudownie. Zwłaszcza po deszczu, gdy pod świeżo skropionymi liśćmi szurały owady w poszukiwaniu rosy do picia... W drzwiach tawerny siedział żebrak, ale minęła go, nie spoglądając w jego stronę. W tym mieście napatrzyła się już na żebraków, przeliczających swoje monety po całym dniu, i wiedziała, ile warte są ich fałszywe rany i udawane kalectwo. Jeśli kogoś żałowała, to dziecka w łachmanach, wystawianego, by wzbudzić litość – jego szramy i obrzęki zwykle były prawdziwe. Rodzice nie cofali się przed niczym, potrafili okaleczyć dziecko, nawet wydłubać mu jedno oko, jeśli miało to przynieść zarobek. Żebracy nigdy nie chodzili spać głodni. Przez chwilę wspominała swojego brata. Matka ciągle otwierała jego krosty po zielonej zarazie, bo to się opłacało. Zabliźniły się dopiero po dłuższym czasie. W Kamali wzbierała wściekłość, jakby wspomnienia wiły się w jej umyśle niczym niebezpieczne węże wychodzące z mroku. – Na kolację, chłopcze? Prawie się spóźniłeś, zaraz zamykamy kuchnię. Zaskoczona, podniosła wzrok. Tak, mówiono do niej. Mężczyzna nie widział szczegółów skrytej w mroku postaci, więc przyjął za pewnik to, co sugerował jej strój. – Tak, no... dziękuję. – Zakasłała, zastanawiając się, czy wziął ją za na tyle młodego „chłopaka”, że jej naturalny głos będzie pasował, czy też musi go odpowiednio zmienić. Dreszczyk emocji sprawił, że palce jej stóp podkuliły się odruchowo. – Wezmę to, co macie. – Pomachała torebką, dając do zrozumienia, że zapłaci za posiłek. Jakby pieniądze miały tu jakieś znaczenie. Knajpa była ciemna i brudna, po brzegi wypełniona mężczyznami, którzy skończyli dzień pracy – albo przesiedzieli go tutaj. Ręce mieli brudne, paznokcie czarne – Ethanus na pewno nie wpuściłby ich w takim stanie za próg swojego domu. Usta Kamali ułożyły się w lekki uśmiech, gdy przypomniała sobie, jak rzadko myła się w dzieciństwie. Mieszkańcy Gansangu uważali, że zbyt częste mycie przynosi szkodę. W Dzielnicy, wzniesionej na słonych bagnach, było sporo kanałów z leniwie płynącą słonawą wodą, więc może ten pogląd miał jakieś uzasadnienie. Zajęła miejsce przy stole w odległym, ciemnym kącie i usiadła plecami

do ściany. Po kilku minutach przyniesiono jej drewniany talerz i metalowy kufel, wypełniony brązowym płynem z gęstą pianą. Danie składało się z tłustego mielonego mięsa w cieście, ale w rzeczywistości więcej w nim było cebuli i czosnku niż samego mięsa. Wyjęła z torebki monetę i trzymając ją przez chwilę w dłoni, omotała ją mocą. Podała pieniądz szynkarzowi i wstrzymując oddech, obserwowała, jak ogląda go w przyćmionym świetle. W końcu skinął głową i wydał jej resztę. Patrzyła, jak schował go głęboko do kieszeni, w której pobrzękiwały inne monety. Gdy czary przestaną działać i ujawni się jego prawdziwa wartość, znajdzie się wśród reszty drobniaków. Zaczerpnęła powietrze – nawet nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymywała oddech – i poczuła, jak w jej sercu rozluźnia się jakiś nieokreślony ucisk. Od kiedy opuściła Ethanusa, używała mocy, ale tylko na osobności. Teraz po raz pierwszy użyła jej, by kogoś oszukać. „Łatwiej manipulować umysłami, niż wyczarować materię”, nauczał Mistrz. „Opanuj sztukę iluzji, a zmniejszysz ryzyko Przejścia w nieprzyjaznym ci miejscu”. Pochyliła się i upiła łyk piwa. Nie było aż tak straszne. Mięsno-cebulowy pieróg też był znośny, choć nie grzeszył świeżością. Z ciemnego kąta obserwowała mężczyzn siedzących przy grubo ciosanych stołach, którzy przepychali się i kłócili. Pamiętała czasy, gdy bała się takich ludzi. Wtedy ich postura i siła oznaczały moc – teraz jednak to ona władała prawdziwą mocą. Czyim kosztem? Słowa wślizgnęły się do jej umysłu, gdy popijała ciepłe piwo. Jaki człowiek napędza moje drobne kradzieże, oddaje mi swoje życie, żebym mogła zjeść ciepły posiłek? Potrząsnęła głową, jakby chciała w ten sposób wygonić uporczywe myśli. Ethanus wielokrotnie przestrzegał ją przed takimi rozważaniami. Magister nie może sobie pozwolić na to, żeby przejmować się swoim konsortem. Gdy tylko to zrobi, gdy zwątpi w swoje prawo do drenowania jego życia dla własnych potrzeb, połączenie zostanie przerwane i Magister zostanie tym, czym powinien być podczas swojego pierwszego Przejścia – cielesną powłoką, pozbawioną choćby iskierki życia. Trupem. Ale ja się nie przejmuję, pomyślała. Ja tylko... jestem ciekawa. Nagle męskie głosy stały się bardziej doniosłe. Najwyraźniej dwójka gości za dużo wypiła i zaczęli robić to, co zwykle robią pijani mężczyźni: bić się. Ich kłótnia dotyczyła tego, który z nich bardziej podoba się kelnerce, chociaż sądząc po wystraszonych oczach dziewczyny, wolałaby, żeby obaj w ogóle zapomnieli o jej istnieniu. Pośpiesznie poprawiała sobie sukienkę na piersiach. Kamala zastanawiała się, czy powinna jej pomóc. Fakt, że w ogóle pomyślała o takiej opcji, był dla niej czymś nowym. Przedtem zwykle siedziała bezczynnie i tylko obserwowała, jak mężczyźni znęcają się nad kobietami, a jedynie w jej żyłach płonął żar. Ale czy gdyby teraz ruszyła do akcji, potrafiłaby zrobić coś istotnego? Swoją mocą mogłaby rozłożyć obu mężczyzn na łopatki, a za dziesięć minut pojawiłaby się następna dwójka, by napastować kelnerkę. Uważali, że płacąc za tanie piwo, kupują sobie prawo do traktowania jak dziwkę każdej osoby, której wyrosły piersi. Tej sprawy nie załatwi żadne czarnoksięstwo, zwłaszcza w jeden wieczór. Przyczyna leży w biedzie i frustracji tych ludzi. A także w tym, że gdy tylko krew spływa mężczyźnie do lędźwi, jego mózg zostaje zupełnie pusty.

Tak było w Pierwszej Epoce Królów, pomyślała ponuro. I tak będzie zawsze. Dwaj przeciwnicy zajadle walczyli ze sobą i chyba zapomnieli o kobiecie. Kamala skrzywiła się, gdy zniszczony drewniany stół przewrócił się z hukiem – nie pierwszy raz, sądząc po jego wyglądzie – i doszła do wniosku, że już się najadła. Teraz pozostali goście dołączali do bójki, jak to mężczyźni, gdy nie mają nic pożytecznego do roboty. Krew się leje – to rozrywka. Kamala odsunęła krzesło i wstała, rozglądając się za bezpieczną drogą ewakuacji. Coś małego leciało w jej stronę. Odruchowo zmieniła kierunek lotu przedmiotu, a potem pod ścianą zaczęła pospiesznie przesuwać się do wyjścia. Musiała przepchnąć się przez grupkę klientów, jednak zaangażowani w awanturę, nawet nie zwrócili na nią uwagi. Jeden z nich zbierał zakłady, ale nie o to, kto wygra – to było zbyt proste – ale o to, kto wyjdzie z bójki najbardziej zakrwawiony, posiniaczony czy najbardziej upokorzony. Wszystkich ich szczerze nienawidziła. Nienawidziła ich i świata, z którego pochodzili, tego gąszczu brudnych zaułków, slumsów, w których wyrośli na tak nędzne istoty, tej cuchnącej ohydy miejsc swojego dzieciństwa i wszystkich ludzi, których w nich spotkała. Nienawidziła tego tak bardzo, że aż moc poruszyła się w niej jak jadowity wąż szykujący się do ataku – musiała przydusić go z całych sił, żeby nie wyskoczył i nie pożarł ich wszystkich. Kamala wyszła z tawerny na ciepłe, nocne powietrze. To już nie jest mój świat... Ta myśl zabolała. Nie tęskniła do tego gnijącego miasta, nie pragnęła znaleźć sobie miejsca pośród jego mieszkańców. Stała się czymś nie całkiem ludzkim, miała mniej wspólnego ze złodziejami i ladacznicami Dzielnicy niż oni ze szczurami, które przemykały po brudnych ulicach. Ale bolała ta nagła świadomość, że już nigdzie nie należy. Las Ethanusa przynosił jej spokój, ale to nie był jej las. Miasto stało się jej obce. Odczuwała niepokój, dla którego nie potrafiła nawet znaleźć nazwy – coś, co zrodziło się z mocy i bólu, co było zbyt wielkie jak na to proste środowisko. Pragnęła... czego? Jaki rodzaj domu by ją zadowolił? Jakich ludzi mogłaby nazwać swoim plemieniem, teraz, gdy jest tak bardzo przeobrażona? Nagle drzwi tawerny otworzyły się gwałtownie i na błotnistą ulicę wytoczyła się grupka mężczyzn. Zapowiadał ich silny podmuch, niosący smród nieprzetrawionego alkoholu i potu. Kamali zrobiło się niedobrze. Czyżby w młodości nigdy nie wdychała takich oparów, czy może była do nich tak przyzwyczajona, że ich nie czuła? Musiała związać odrobinę athry, żeby nie zwymiotować. Odwróciła się, chcąc odejść jak najdalej z tego okropnego miejsca... ale nagle na jej ramię spadła ciężka dłoń i szarpnęła ją za kubrak. Cenne metalowe guziki poleciały w górę, a rozerwana koszula obnażyła jedną pierś. – Widzicie? – Ten, który ją zaczepił, skinął na obserwujących scenkę kumpli. Był przysadzisty, jego ubranie lekko cuchnęło uryną. To najprawdopodobniej folusznik, który tkwił po uszy w szczynach, gdy szedł się gdzieś na dłużej upić. – Mówiłem, że to dziewczyna. Kamala poczuła, jak wąż w jej trzewiach znów się nieco wije. Niebezpiecznie, bardzo niebezpiecznie. Ci mężczyźni nie mieli pojęcia, z czym zadzierają. Z największym opanowaniem, na jakie mogła się zdobyć, odsunęła rękę mężczyzny i uporządkowała zniszczone kawałki garderoby. Przywołane guziki przyfrunęły na jej dłoń. Dwóch mężczyzn wstrzymało oddech na widok tego pokazu

mocy, ale większość była zbyt pijana, by się na tym poznać. A to było tylko ostrzeżenie. Odwróciła się, by odejść, lecz mięsista łapa znów ją szarpnęła, omal nie zbijając jej z nóg. – O co chodzi, czarownico? Nie odpowiada ci nasze towarzystwo? Jeden z młodszych kompanów zachichotał obleśnie. Zaczęli ją otaczać, niektórzy z własnej inicjatywy, inni w pijanym widzie ślepo naśladując towarzystwo. Któremuś pozostało chyba w głowie nieco szarej materii, która nie zdążyła jeszcze nasiąknąć alkoholem, bo powiedział: – Nie chcesz chyba pieprzyć się z czarownicą... – Jak cholera! Nie słyszałeś, skąd pochodzi ich moc? – Mówią, że swoją dolną częścią potrafią usmażyć człowiekowi pytę. – Mówią, że wcale nie, bo to kosztowałoby je życiową siłę. Czy to prawda, czarownico? – Agresor brudną łapą uniósł jej podbródek. Odrzuciła ją energicznym szarpnięciem. – Czary są bezpieczne, kiedy robi się małe rzeczy, ale dla dużych nie warto umierać, tak, słodziutka? – Uśmiechnął się, odsłaniając garnitur połamanych zębów. Wyglądał groteskowo. – Nie chcesz marnować całej siły życiowej, co? Któryś chwycił ją od tyłu. Mocno ciągnął, chcąc zwalić ją z nóg. Znała ten chwyt i instynktownie się na niego przygotowała, tymczasem wąż wyrwał się gwałtownie z jej trzewi. Panuj nad mocą. Nie pozwól, by ona panowała nad tobą. Inny mężczyzna złapał ją za ramię. Wywinęła się, korzystając z mocy, ale ledwo zdążyła. Jego kumpel, cuchnący alkoholem i przegniłym uzębieniem, sięgnął do kołnierza jej kubraka. Było ich zbyt wielu, działali zbyt szybko. Zbyt wiele rąk, na których musiała się koncentrować, osaczało ją ze wszystkich kierunków. Moc mogła działać tylko z taką szybkością, z jaką Kamala potrafiła nadać jej formę, i gdy odpierała jednego napastnika, inny w tym czasie atakował. Zmagała się z falą śmierdzących, chutliwych męskich ciał i groziło jej utonięcie. Wtem bez ostrzeżenia moc wezbrała w niej z tak szaloną siłą, że Kamali zaparło dech. Dziki ogień ryczał w jej żyłach, strach, bunt i nienawiść paliły jej ciało, wybuchały, obejmując pijaną hordę. Wściekłość była niczym gorąca magma narastająca przez dwadzieścia lat. Przerażenie dziecka. Ból młodości. Oburzenie kobiety. Kamala drżała, gdy to wszystko wylewało się z niej. Nigdy przedtem nie wykreowała czegoś tak potężnego i teraz nie potrafiła tego kontrolować. Siła tej burzy oślepiła ją, wszystko w polu widzenia stało się jaskrawoczerwone – o odcieniu świeżej krwi – i gdy athra płonęła w jej żyłach, Kamala miała wrażenie, że czuje puls odległego serca, które tę athrę napędza – puls mozolny, gdy życie konsorta wypływało wąską strużką jak krew z otwartej rany. Żaden człowiek nie może niepostrzeżenie stracić aż tyle athry. Czy on umierał? Czy Przejście zaskoczy ją teraz i tutaj, na tej plugawej ulicy, w otoczeniu tych obskurnych napastników? Po raz pierwszy od wyjścia z domu Ethanusa poczuła, jak za gardło chwyta ją strach. Kiedy miarka się przebierze? Jak przeliczyć ludzkie życie na dawki takie jak ta? Po chwili ryczące płomienie mocy uspokoiły się i zgasły. Węzeł w piersi Kamali poluzował się; znów mogła oddychać. Mrugając szybko, odpędziła czerwień z pola widzenia i próbowała skoncentrować wzrok na tym, co miała wokół siebie. Nie była pewna, czy jej moc faktycznie czegoś dokonała, czy tylko stanowiła

czarodziejski równoważnik wściekłości. Mężczyźni już jej nie otaczali. Zapadła cisza. Kamala mrugała, żeby zobaczyć wszystko wyraźniej. Coś leżało na ulicy. Coś wielkości i kształtu człowieka. Musiała obalić ich wszystkich. Gdzieś za plecami usłyszała sapanie i odwróciła się błyskawicznie. Młody chłopak wpatrywał się w nią oczyma szeroko otwartymi ze strachu – a może z panicznego przerażenia? Gdy tylko na niego spojrzała, odwrócił się i uciekł, potykając się o własne nogi. Co...? Zrobiła w tył zwrot i znowu wytężyła oczy. I zobaczyła. Ciała. Zmiażdżone ciała. Części ciał. Popsute lalki, roztrzaskane ręką olbrzyma. Jeden z napastników zastygł z krzykiem na rozdziawionych ustach, z czarną, zwęgloną twarzą. Inny leżał skręcony tak, jak żaden ludzki korpus nie mógłby się skręcić. „Nie możesz dopuścić, żeby moc tobą władała”, ostrzegał ją Ethanus. Kamala zaczęła biec. Potykała się. Zbierało jej się na wymioty. Nie dbała o to, gdzie biegnie, byle jak najdalej od tego strasznego pobojowiska. Z jej żył zniknął ogień i wyparło go lodowate przerażenie. Co ja zrobiłam? Nie była w stanie jasno myśleć. Uciec jak najdalej od tych ciał – tylko to się teraz liczyło. Dotrzeć do miejsca, gdzie ściany nie są zbryzgane krwią, a w powietrzu nie unosi się fetor pijanego strachu. Gdzie wąż zniszczenia wijący się w jej trzewiach nie pragnie dalszych ofiar. W końcu, wyczerpana, przystanęła. Nogi miała tak słabe, że nie były już w stanie utrzymać jej ciężaru. Przykucnęła i drżąc, łapczywymi haustami chwytała powietrze. Próbowała zrozumieć, co się z nią przed chwilą stało. Nawet gdy przymknęła oczy, widziała pogruchotane ciała. Co zrobiła? Kim teraz jest, skoro potrafi robić takie rzeczy? Wiedziała, co odpowiedziałby Ethanus. Przywołując w myślach jego nadzwyczaj spokojny głos, zrozumiała znaczenie jego słów tak dobitnie jak nigdy przedtem. Jesteś Magistrem. Roztrzęsiona, wyczerpana, skryła twarz w dłoniach i wtedy stało się coś, na co nigdy przedtem, podczas tych lat, gdy jako dziecko mieszkała w tym mieście, by sobie nie pozwoliła. Kamala zapłakała.

ROZDZIAŁ 13 Aura burzowego, czarnego dnia idealnie oddawała nastrój Wielkiego Króla Dantona. Zły humor nie opuszczał go od czasu, gdy wyrzucił ze swego królestwa Ramirusa i jego czarne sępy. Na zewnątrz zdarzały się oczywiście dni pogodne, gdy słońce przedzierało się przez chmury i wąskimi oknami sączyło do zamku, jednak w wewnętrznym świecie króla takie dni nie istniały. Teraz niebo było niemal tak czarne jak o zmroku, a nierytmiczna perkusja deszczu doprowadzała go do szaleństwa. Była to kolejna przyczyna irytacji na długiej liście poważniejszych powodów: dziesięcina z Corialanusa spóźniała się już wiele dni, co jak zawsze wywoływało plotki o powstaniu; niedyspozycja żołądkowa zbierała żniwo wśród żołnierzy na zamku; objęcie tronu przez Inamoranda było zagrożone z powodu oskarżeń o niewierność, co potencjalnie destabilizowało całą zachodnią granicę. I tak bez końca. Byłyby to mało znaczące, zaledwie nieco dokuczliwe sprawy, gdyby miał przy sobie jakiegoś Magistra, który pomógłby mu je wszystkie załatwić. Król przesłuchał pięciu kandydatów na stanowisko Ramirusa. Żaden mu nie odpowiadał. Żaden nie nadawał się na Królewskiego Magistra, choć trzej zostali przyjęci do służby w dalekich prowincjach. Magister Wielkiego Króla musiał nie tylko mieć w małym palcu techniki czarnoksięskie, ale również rozumieć politykę, wyczuwać falowanie ludzkiej agresji i umieć skutecznie manipulować ludzkimi emocjami. Ale nade wszystko musiał dzielić z Wielkim Królem jego pragnienia, sny i nadzieje. Dotychczas żaden z kandydatów nie spełniał tych kryteriów, co potęgowało tylko frustrację Dantona. Kto by pomyślał, że tego zdrajcę Ramirusa tak trudno będzie zastąpić… Wyrzucić Magistrów z pałacu to jedno, ale radzić sobie bez nich na co dzień to zupełnie co innego. Ostatnio odczuwał to szczególnie boleśnie. Gdy na przykład chciał przekazać list na rubieże królestwa, musiał wysłać konnego posłańca, choćby sprawa była najwyższej wagi. Ewentualnie mógł powierzyć pismo ptakom – tym bezmózgim istotom – w nadziei, że dotrze ono do królewskich agentów, a nie do otaczających ich wrogów. Podobnie było z innymi usługami, o które dotąd dbał Ramirus, a które on uważał za coś oczywistego. Obecnie czuł się jak król Mrocznych Wieków pod każdym względem, wyłączając samą nazwę epoki. Sięgał tylko tam, gdzie sięgało jego ciało i głos, dokładnie tak jak w owych barbarzyńskich czasach. Wcale by się tym nie przejmował, gdyby jego rywale mieli te same ograniczenia. Ale nie. Nawet najbardziej żałosne sąsiednie krainy miały własnych Magistrów i nawet jeśli byli niekompetentni jako czarnoksiężnicy, to jednak lepsi tacy niż to, czym obecnie dysponował Danton. Nie mógł wystąpić przeciwko wrogom ani zdyscyplinować wasali, ani nawet pogrozić królewską pięścią, bo wiedział, że nawet najsłabszy z jego rywali ma teraz nad nim przewagę. I jego poddani również zdawali sobie z tego sprawę. To tylko kwestia czasu, gdy ktoś to wykorzysta i przypuści atak. Niech przeklęci będą bogowie z Pierwszej Epoki Królów, a wraz z nimi

wszyscy ci cholerni Magistrowie! Czy w tamtych czasach rządzenie było równie skomplikowane jak dziś? – Wasza Królewska Mość? Danton spojrzał spode łba. – Tak? O co chodzi? Służący skłonił się. – Przybył gość. Podaje się jako Kostas. Mówi, że Wasza Królewska Mość chce się z nim widzieć. – Kostas? Nie znam takiego. Służący dodał szybko: – Nosi się na czarno. – Magister? – Tak mi się wydaje. To ciekawe. Może burza przyniosła w końcu coś pożytecznego. Skinął krótko głową. – Dobrze. Zaproś go do sali posłuchań. Tam go przyjmę. Musi być z daleka, skoro Danton nigdy o nim nie słyszał. Wielki Król szczycił się tym, że znał wszystkich miejscowych Magistrów. Albo Kostas to po prostu nowe imię przybrane przez jakiegoś czarnoksiężnika, który postanowił opuścić swojego aktualnego Mistrza i poszukać lepszej posady. Jeśli tak, Danton pozwoli mu na razie zachować anonimowość. Magistrów rywala zawsze warto dopieszczać. Sala posłuchań służyła Dantonowi do specjalnych spotkań. Było to pomieszczenie zimne, niewygodne, o ścianach z grubo ciosanego kamienia. Z powodu ciemnej podłogi i wysokiego, cienistego sklepienia miało się wrażenie, że zawsze panuje tu wilgoć, nawet podczas bardzo suchych dni. I dla śmiertelników, i dla Magistrów przebywanie w tej komnacie było pewnym wyzwaniem. Gdy zwykli ludzie przedstawiali swoje prośby w tej nieprzyjaznej przestrzeni, Wielki Król patrzył na nich z tronu jak jastrząb na swe ofiary. To zastanawiające, ile w takiej sytuacji można dowiedzieć się o człowieku. Magistrowie natomiast najczęściej zaraz po wejściu stosowali swoje czarnoksięskie sztuczki. Kiedyś jeden z nich ośmielił się nawet sprokurować sobie fotel – fotel! – na wzór królewskiego tronu, dając w ten sposób do zrozumienia, jakie według niego powinny być właściwe relacje między królem a Magistrem. Ale żaden z nich nie brał pod uwagę najbardziej oczywistej sprawy − jakiego rodzaju relacji oczekuje sam król. Miał tylko minutę na usadowienie się na królewskim tronie – ciężkim, drewnianym meblu, skonstruowanym na początku Drugiej Epoki. Od tamtego czasu tyle razy był odnawiany, malowany i na nowo pozłacany, że Danton zastanawiał się czasami, czy cokolwiek pozostało jeszcze z oryginału. Szerokie drzwi otworzyły się i służący wprowadził ubranego na czarno gościa. Wyglądał dziwnie, co od razu wywołało zainteresowanie Dantona. Magistrowie potrafili dowolnie zmieniać swój kształt i wybrana przez nich forma ciała wiele mówiła o nich samych. Zwykle było to coś teatralnego, zapadającego w pamięć. Niektórzy wybierali młode oblicze, bez śladów ludzkich cierpień. Inni specjalnie postarzali się, ich twarze były poorane zmarszczkami wieloletnich doświadczeń i wystarczyło spojrzeć w ich głęboko osadzone oczy, by stanąć u wrót

przeszłości. Byli tacy, którzy przybierali przerażające formy, jakby ostrzegali, że mają dostęp do nieograniczonej mocy i przez to przestali być ludźmi, oraz tacy, którzy rzeźbili sobie maski tak piękne i doskonałe, że zapewne sami bogowie cierpieli z zazdrości. Ale ten... ten jest zaskakująco zwyczajny, pomyślał Danton. I uznał, że właśnie to jest interesujący wybór. Mężczyzna był chudy jak chart, a czarna, obcisła szata podkreślała smukłość sylwetki, korpus miał kanciasty, a wszędzie tam, gdzie widać było ciało, uwypuklały się również kości. Kości policzkowe nadawały mu wyraz wygłodniałego, napięte ścięgna i mięśnie szyi biegły od szczęki do obojczyka, jego ręce wyglądały jak chropawe rękawiczki naciągnięte na szkielet. Skórę miał ogorzałą, szorstką i zaczerwienioną jak u chłopa, który całe życie zmaga się z żywiołami. Przypominał Dantonowi arktycznego rybaka, którego kiedyś widział – tamten każdego dnia wystawiał się na słone wiatry i bryzgi lodowatego oceanu. Twarz tego mężczyzny też znaczyły zmarszczki, nadając jej wyraz ostry i surowy. Danton nie sądził, by były iluzją, użytą jedynie dla efektu artystycznego – pojawiły się z wiekiem, w czysto ludzki, naturalny sposób. Ciekawe... Magister postąpił kilka kroków naprzód i ogarnął salę spojrzeniem. Danton zdążył zauważyć, że jego oczy miały kolor szarego, burzowego nieba, a włosy – zwykły odcień brązu, więc również musiały być naturalne. Sięgające do ramion i nierówno przycięte, świadczyły o tym, że przybysz nie dba o modę. Największe zainteresowanie króla budziły jednak szramy na twarzy przybyłego. Były najwyraźniej stare i zagoiły się samoistnie: kilka równoległych ostrych linii na policzku, prawdopodobnie ślady po pazurach, oraz wypukłość z jednej strony pod szczęką. Szrama tuż na linii włosów – wzdłuż niej włosy wyrastały białe i sztywne i mężczyzna splótł je w wyrazisty kosmyk, zwisający na ramię. Wszystko to wygląda prawdziwie, pomyślał Danton, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego człowiek, który sam mógłby leczyć rany, dobrowolnie nosił znamiona skaleczeń z przeszłości? Potem szare oczy skoncentrowały się na nim, na krótką chwilę paraliżując króla. Czuł za nimi żywą moc, przenikliwość, jakiej żaden człowiek nie mógłby posiąść w ciągu jednego życia. – Wielki Królu Dantonie. – Magister skłonił się. – Doszło do moich uszu, że szukasz dla swojego dworu człowieka mocy. – Rozczarowałem się poprzednim – odparł Danton bezceremonialnie. – I wygnałem go. − Rozumiem – odparł równie krótko. To było wyzwanie. Jasne i proste. Królowie żyli najczęściej w ciągłym strachu, że mogą wywołać niezadowolenie czarnoksiężników, i równie wiele czasu poświęcali dogadzaniu Królewskim Magistrom, co sprawowaniu rządów w swoich imperiach. Dlatego większość Magistrów to zwykli słabeusze, pomyślał Danton. Ale ten jest... czymś więcej. Niektórzy z przepytywanych kandydatów ośmielali się komentować jego postępowanie. Kilku nie zrobiło tego bezpośrednio, ale ich oczy wyrażały wyraźne

niezadowolenie. Ten natomiast bez wahania, bez zbędnych komentarzy zaakceptował rozporządzenia króla. Dantonowi nie umknęło zawarte w tym przesłanie: „To jest twoje królestwo. Nawet Magister nie może ci mówić, co masz robić”. Dobry początek. – Przeprowadziłem wiele rozmów kwalifikacyjnych – rzekł szorstko król. – Żaden z kandydatów mi nie odpowiadał. – Świat jest pełen głupców – zauważył Magister. – Nawet posiadanie mocy przed tym nie chroni. Uśmieszek uznania podniósł kąciki ust Wielkiego Króla. − Nazywam się Kostas – oznajmił przybysz. – Ale jeśli imię to nie odpowiada Waszej Królewskiej Mości, proszę nazywać mnie inaczej. – Pokora to coś niespotykanego w waszym fachu – odparł Danton. Magister wzruszył ramionami. – Pokora jest wówczas, gdy człowiek podporządkowuje się sprawom, które są dla niego ważne. Podporządkowanie się rzeczom bez wartości to zwykły konformizm. – A twoja ostatnia królewska posada to...? – Niestety, dotychczas nie miałem takiej posady. – Szare oczy połyskiwały ciemno jak chmury przed gwałtowną burzą. – Czy to niezbędny wymóg? – Nie. Ale to dość niezwykłe – przyznał Danton. – Nie odczuwałem takiej potrzeby. – A teraz odczuwasz? Przybysz wzruszył ramionami. Jak wszystkie jego gesty, również ten był kanciasty. – Zmieniły się moje zainteresowania. Intryguje mnie polityka w tym regionie. – Uśmiechnął się lekko, ale jego twarz była zimna i drapieżna. – Słyszałem, że nie ma lepszego punktu obserwacyjnego niż sąsiedztwo tronu potężnego króla. Danton zignorował to pochlebstwo. – I właśnie to chcesz robić? Obserwować? Ołowiane oczy rozbłysły. – Czy nie tego wymaga zwyczaj? To była poprawna reakcja. Pięciu poprzednich kandydatów próbowało innej i zostali odprawieni. Trzech udawało, że nie interesuje ich polityka morati. Dwaj byli szczerzy. Żaden nie został zatrudniony. To oczywiste, że każdy Magister, który ubiega się o pozycję na dworze, jest zainteresowany polityką. To oczywiste, że ma nadzieję manipulować Wielkim Królem, a pośrednio losami całego imperium. Udawać tu, w tej sali, że jest inaczej, to jak nazwać Dantona głupcem. A on głupcem nie był. Miał wiele cech, okropnych cech, z powodu których mężczyźni go wyklinali, a kobiety łkały w poduszkę, ale na pewno nie był głupcem. Powoli dochodził do wniosku, że ten Magister może się nadawać. – Scharakteryzuj moje królestwo. – Danton rzucił mu wyzwanie. – W gruncie rzeczy silne, jak silne jest serce lwa – zaczął przybysz. Lekko przechylił głowę niczym ptak przyglądający się swojej ofierze. – Ale bardzo rozległe

i dlatego narażone na ataki. Techniki Magistra potrafią takie terytorium z łatwością utrzymać, ale właśnie tego, królu, od dwóch tygodni ci brakuje. Napięcia już się ujawniają. Ciemne brwi Dantona złączyły się. Wyglądały jak gradowe chmury. – Powiedz o tym. – Czy mógłbym powiedzieć coś, czego sam jeszcze nie wiesz, Wielki Królu? To nie tajemnica, że im większe terytorium, tym trudniej zabezpieczyć jego granice. W czasach dobrobytu to niezbyt istotne, jeśli między poszczególnymi rejonami są góry lub bagna, które utrudniają przejście wojsk. Techniki Magistra mogą bez trudu pokonać takie przeszkody, ale jeśli armia nie dysponuje pomocnymi sztukami czarnoksiężnika, są to bariery ograniczające kampanie wojenne. I narody. Przez długą zimną minutę Danton tylko na niego patrzył. Wyrazu twarzy Magistra nie dało się rozszyfrować − to króla zaskoczyło, bo był doświadczony w czytaniu ludzkich emocji. W końcu wstał i podszedł do sekretarzyka. Odwrócił się plecami do gościa zupełnie celowo, jakby chciał zasygnalizować: „Nie boję się ani ciebie, ani żadnego z was”. Na półce, pod wąskim blatem, leżały ciężkie zwoje. Wyjął jeden z nich, odwiązał tasiemkę i położył go na blacie. Zwój rozwinął się i pozostał płaski, jakby przyduszony ciężarkami, co nie umknęło uwadze Kostasa. Danton patrzył na mapę swojego rozległego i wspaniałego królestwa. Było to największe imperium od początku Drugiej Epoki Królów, a przynajmniej tak zapewniali dworscy historycy. Już dawno temu przekroczył granice, które jego przodkowie uznaliby za nieprzekraczalne, przynajmniej dla armii. To właśnie wniosła epoka Magistrów – pod panowaniem Dantona Aureliusa zjednoczyły się narody, które nigdy wcześniej nie były zjednoczone. A jeśli utrzymanie jedności wymagało surowych i czasami brutalnych metod, to trudno. W Pierwszej Epoce istnieli oczywiście czarownicy. Ale wówczas czarownik miał do dyspozycji ograniczoną siłę życiową i przekonanie go, by wyzbył się wszystkich swoich zasobów dla jednej wojennej kampanii, było niemożliwe. Tereny, których w Pierwszej Epoce wojska nie mogły przejść, nadal były nie do przebycia, chyba żeby stu czarownikom przystawiono do gardeł noże, zmuszając ich do współpracy. To również mogłoby się udać w jednej kampanii, ale w następnych król zostałby zupełnie bez czarowników. Teraz sprawy przedstawiały się inaczej. Co nie oznaczało, że Magistrowie zawsze hojnie udostępniali moc wedle życzenia patrona. Najwyraźniej obowiązywały pewne zasady określające, jak wiele mocy i kiedy można użyć − nieraz zresztą Danton przeklinał Magistra, który odmawiał maksymalnego wysiłku w konkretnym przedsięwzięciu. Magistrowie twierdzili, że ma to coś wspólnego z równowagą sił duchowych w niebie i z immanentną stabilnością wszechświata. Tłumaczenie warte funta kłaków. Danton był przekonany, że chodzi o coś innego, ale najwyraźniej zwykły król morati nie był w stanie tego od nich wydobyć. Obserwował, jak chudy Magister podchodzi cicho do blatu i patrzy na rozłożoną mapę. Jego twarz z profilu przypominała głowę jaszczurki, co bardziej zaciekawiło Dantona, niż zirytowało. Wyobraził sobie rozdwojony język strzelający błyskawicznie z wąskich ust, by zbadać dźwięki i zapachy wypełniające powietrze. – Defreest się buntuje – stwierdził Magister cicho. – Dalsze prowincje

również. Na południu Corialanus, ale jestem pewien, że Wasza Wysokość o tym wie. Te... – Przesunął dłonią po wąskim pasie prowincji na zachodnich rubieżach państwa. Niektóre z nich już dawno wynegocjowały sobie status półniepodległości. – Te się burzą, ale to nie ma wielkiego znaczenia. Póki się nie zjednoczą, nie stanowią prawdziwego zagrożenia. – Kiedy ostatni raz próbowały, mój ojciec puścił ich miasta z dymem. – Jestem pewien, że wciąż o tym pamiętają. Danton spojrzał na niego ostro. – Więc co byś zalecał, gdybyś był moim doradcą? Co byś zrobił, gdyby to wszystko należało do ciebie? W pytaniach króla była podwójna prowokacja. Szare oczy Kostasa zwęziły się. Milczał przez chwilę, studiując mapę. – Przygotuj, królu, armię przeciw Corialanusowi – rzekł w końcu. – Ta prowincja zagradza drogę do Wolnych Krain i w związku z tym będzie przeszkadzała w twojej, królu, ekspansji w tym rejonie, póki nie zdobędziesz nad nią stabilnej kontroli. Wkrótce zaczną podejmować działania, żeby przekonać się, do czego się posuniesz. – Już zaczęli – mruknął Danton. Kostas skinął głową. – W takim razie rusz na nich, póki nie są jeszcze gotowi, i daj im odpowiedź. Bezlitosną. – A na północy? – Odwróć ich uwagę. Niech się na czymś skoncentrują, ale żebyś nie musiał angażować armii i żeby nie przerwać linii zaopatrzenia. – Ołowiane oczy patrzyły prosto na niego i Danton mimowolnie zadrżał. – Mogę to dla ciebie zrobić, Wielki Królu. – Jak? – spytał. – Przerażające sztuczki. Opowieści o demonach, a nawet bardziej złowrogich zjawiskach. Ruszą do walki z cieniami i nie będą zwracali uwagi na to, co dzieje się na ich południowych granicach. Używając strachu, ludźmi łatwo jest manipulować. A moja rasa osiągnęła mistrzostwo w takich grach. – Tylko nieliczni przyznają się do tego tak otwarcie – powiedział król cicho. – Owszem. – Przez twarz Magistra przemknął zimny uśmieszek. – Przekonasz się, królu, że jestem nietypowy. – Więc popierasz moją ekspansję? – Ekspansja to naturalny stan wielkiego państwa, Wasza Wysokość. Danton parsknął. – Nie wszyscy moi doradcy zgodziliby się z tobą. Niektórzy twierdzą, że królestwo osiągnęło już swoje naturalne rozmiary, cokolwiek to znaczy. Ostrzegają mnie, że zbytnie rozproszenie sił z czasem doprowadzi do załamania władzy. Ołowiane oczy zaiskrzyły. – Wasza Wysokość, wszystkie rzeczy z czasem się załamują. Największe imperium Pierwszej Epoki tysiąc lat później było zaledwie pyłem. Największe imperium Drugiej Epoki pewnego dnia skończy tak samo. Polityka rozgrywa się na tle sekundy istnienia, napędzana falami ludzkich pragnień. W istocie tak samo jest

u zwierząt, tylko że my ubieramy nasze instynkty w piękniejsze szaty i używamy słów zamiast zębów i pazurów. Choć i to nie zawsze. Zimne oczy skoncentrowały się na Dantonie. W ich odmętach kotłowała się moc. Słabszy człowiek mógłby struchleć pod tym spojrzeniem, ale Wielki Król wiedział, jak ważne jest to, by nie okazać słabości, zwłaszcza w czasie takiego przesłuchania. Dzisiejsze ustalenia zdecydują, jaką rolę będzie odgrywał Kostas przez dalsze lata, póki obaj będą stąpać po tym świecie. Bez mrugnięcia zniósł więc ten niesamowity wzrok. – Mów dalej − zachęcił. – W głębi duszy jesteśmy zwierzętami, każdy z nas, choć obleka nas ciało bardziej kruche niż u większości stworzeń. Gramy w grę nazywaną cywilizacją i szczycimy się, że stworzyliśmy poezję czy muzykę, ale w głębi siebie jesteśmy terytorialni jak wilki. Panujący osobnik męski pragnie rozszerzyć swoje terytorium łowieckie, kontrolować zasoby, jak najdalej rozprzestrzenić swoje nasienie – to popęd zrodzony z prymitywnego zwierzęcego głodu. Może wyrażać się obsikiwaniem drzew zaznaczonych przez rywala albo wysyłaniem królewskiej armii, by dokonywała gwałtów w sąsiednich terytoriach. Końcowy efekt zawsze jest ten sam. Twoja, królu, historia jasno dowodzi, że masz w sobie wielki głód. Równie jasne jest to, że masz zdolności, by go zaspokoić. A tylko nieliczni ludzie mogą twierdzić, że mają i to, i to. – Tylko nieliczni Magistrowie formułują myśli w takich terminach. – Jak wspomniałem, jestem nietypowy. – Typowych odesłałem. Szare oczy ponownie zalśniły. – Może był to mądry wybór. Danton znów uważnie mu się przyjrzał. Zwracał uwagę na wszystkie szczegóły, smakował jego istotę duchową. Posiadał dar czytania ludzkiego serca nawet u tych, którzy pozornie mieli nieograniczoną moc. Ten Magister był... głodny. Równie głodny jak królowie, o których przed chwilą mówił. Albo jak zwierzęta wyjące o krew w sercach ludzi. Był to z pewnością głód niebezpieczny, a król rzadko mógł zrozumieć prawdziwe motywy postępowania Magistrów. Jednak dostatecznie dobrze rozpracował Ramirusa, by móc nim sterować, i dość zręcznie manipulował jego kolegami. Ponad dwudziestu z nich obraził i udało mu się przeżyć – takiego wyczynu większość władców nawet nie próbowałaby dokonać. Teraz doszedł do wniosku, że nowym Magistrem też nauczy się sterować. I nieważne, jakie ten ma doświadczenie, nieważne, co z nim zrobił nieograniczony dostęp do mocy, nieważne, jakie sekrety szeptała mu do ucha nieśmiertelność – w gruncie rzeczy był on człowiekiem. Danton poznał ten sekret Magistrów, choć próbowali otoczyć go tajemnicą i legendami. Tygrys, nawet bardzo potężny, na zawsze pozostanie tygrysem. To samo dotyczyło ludzi. Mogą do woli zmieniać swoje ciała, mogą żyć wiecznie, ale zawsze pozostaną ludźmi. Danton ponownie spojrzał na mapę, na wszystkie swoje terytoria. W końcu położył palec na granicy z Corialanusem. Przesunął go wzdłuż rzeki Kest, do centrum tego kłopotliwego państwa. Krwistoczerwony rubin w jego pierścieniu pobłyskiwał ciemno.

– Więc słucham. Co mi radzi mój Królewski Magister? – zapytał spokojnym głosem.

ROZDZIAŁ 14 Cienie, wszędzie wokół tylko cienie. Początkowo Andovan nie rozpoznaje wśród nich żadnych kształtów, jedynie przypadkowe, niewyraźne wzory, nieokreślone plamy, ale potem stopniowo je rozróżnia: ciemne sylwetki drzew na tle nocnego nieba, a pośród drzew – kobieta. Jest ubrana w czerń, niemal w nią zawinięta, więc nie widać żadnych szczegółów. Księżyc zimnym światłem obrysowuje poszarpane kontury zimozielonych gałęzi, ale do niej poświata nie dociera. Obserwuje go i on o tym wie. Zawsze go obserwuje. Czuje na sobie jej spojrzenie – to spojrzenie smakuje śmiercią. Andovan z całej siły protestuje krzykiem. To wrzask pusty, bezsilny, jego ciało staje się dymem. Zamyka usta, ale nie może powstrzymać tego przepływu. Coraz więcej dymu, a gdy ten się rozwiewa, Andovan staje się coraz słabszy i słabszy. Szamocze się, żeby od niej uciec, ale nie może się ruszyć. Kobieta czeka, cicha, cierpliwa na całą wieczność. Nie ma w niej żadnych emocji, ale gdy wyciąga bladą dłoń, dym podąża do niej jak obłaskawiony psiak. Wtedy nagania go ręką do swoich ust i zaczyna nim oddychać, absorbując jego siłę, jego życie. A zimozielone cienie obserwują wszystko w ciszy.... *** Andovan gwałtownie zbudził się ze snu. Czoło miał pokryte zimnym potem. Przez chwilę leżał nieruchomo, wdzięczny, że znów jest w świecie realnych rzeczy, wolny od dręczącego go koszmaru. Nie po raz pierwszy śnił o kobiecie-cieniu. Powracała co noc, od kiedy Colivar rzucił na niego czary, czarnoksięskie zaklęcie, które miało doprowadzić go do źródła choroby. Doprowadzić go do mordercy. Widywał ją co noc, ale nigdy nie ujrzał jej twarzy. Krzyczał do niej co noc, ale nie znał jej imienia. Z każdą nocą koszmar stawał się coraz gorszy, ból umierania coraz bardziej realny. Czy to znaczyło, że zaklęcie działało i był już bliżej niej? A może było to tylko ostrzeżenie, że życie przesypuje się w nim jak piasek w klepsydrze i niedługo skończą się wszystkie jego poszukiwania? Znajdę ją, powtarzał sobie codziennie niczym poranną mantrę. Odzyskam swoje życie za wszelką cenę. Zapłaci za to, co mi zrobiła. Usiłował zrobić ruch, podnieść się z posłania, ale powalony nagłym, oślepiającym bólem, padł na plecy, nie mogąc złapać tchu. Kończyny miał jak z ołowiu, głowę jakby rozłupaną na pół. Przez chwilę leżał z zamkniętymi oczami, próbując zapanować nad bólem. Usiłował zapamiętać, co go spowodowało, ale pamięć odmawiała mu posłuszeństwa. Gdy otworzył oczy, widział nad sobą tylko sufit, którego nie poznawał. Z trudem przekręcił głowę – zajęło mu to kilka długich minut, z każdym minimalnym obrotem w czaszce czuł ostre pulsowanie – i przekonał się, że nie zna tego pomieszczenia. Była to jakaś budowla z bali, prymitywnie uszczelnionych trawą i gliną. Nigdy przedtem tego nie widział.

Na bogów, gdzie ja jestem? Gdy pulsowanie przeszło w ostrzejszy ból w skroniach, Andovanowi udało się podnieść dłoń, by zlokalizować jego źródło, ale rękę miał nadal jak z ołowiu. Bandaże. Rana głowy. Wyczuwał szorstkie płótno, jedna lub dwie warstwy, ciasno zawinięte. Przycisnął palce do tkaniny, próbując dowiedzieć się czegoś więcej. Źródło bólu znajdowało się nad lewą skronią − gdy się tam dotknął, ogień przeszył mu czaszkę. Nad tym miejscem wyczuł grubą warstwę jakiejś pasty. Początkowo pomyślał, że to zaschnięta krew, ale gdy oderwał palce, na opuszkach dostrzegł grudki ziół w białej papce pachnącej octem. To prawdopodobnie jakaś lecznicza maść. Więc ktoś się nim zaopiekował. Ale kto? Gdzie jest i co się z nim stało? Próbował usiąść, ale ciało nadal nie reagowało. Postanowił więc wspominać. Mógł zamknąć oczy, co przyjął z wielką ulgą. Nawet ta odrobina światła, która sączyła się przez małe okna, sprawiała mu ból. W żołądku ma skwaśniałe piwo i stęchły posiłek, chłopskie jadło w najgorszym wydaniu – nie da się tego strawić. Wraca przez las, uznawszy, że lepiej przespać się gdzieś pod drzewem, niż korzystać z gościny obcych ludzi. Jeszcze jedna noc w jakiejś brudnej ruderze, wypełnionej fetorem nocników i nawarstwionym przez lata odorem spoconej harówki, a zachorowałby nie tylko na Wyniszczenie. Las to czystość i świeżość, a wcześniej podczas polowań często sypiał na ziemi, więc dziś będzie się tu czuł jak w domu. Może nawet zwymiotować ten podły obiad i zdobyć coś nowego. Słońce nie zaszło jeszcze całkowicie, więc wkrótce nocne zwierzęta zaczną wychodzić, by poskubać trawę lub zapolować. Przy odrobinie szczęścia może złapie sarnę. Polowanie odświeży mu ducha, a żołądek z pewnością ucieszy się ze zmiany wiktu. Maszeruje w stronę ukrytego miejsca, gdzie zostawił przywiązanego konia, i w pewnej chwili zdaje sobie sprawę, że w ślad za nim podążają czyjeś kroki. Sztywnieje, ale nie jak sarna, która wyczuwa zbliżającego się myśliwego. Potem na chwilę przystaje i sięga do paska torby, jakby chciał poprawić ją sobie na plecach. Nasłuchuje, ale kroki milkną. Oczywiście tamci również się zatrzymali. Wyczuwa ich jednak po zapachu, poza tym słyszy ich płytkie oddechy. „Głupcom wydaje się na pewno, że są cicho”, myśli. Jest przyzwyczajony do podchodów znacznie bardziej ukradkowych, a zmysł powonienia ma czuły niczym wilk. Tamci ludzie robią tyle hałasu, że spłoszyliby sarnę z odległości trzydziestu kroków, a nawet zakatarzony wilk wyczułby ich odór. Rusza, wciąż nasłuchując kroków, które usiłują dopasować się do jego tempa. Nie ma już wątpliwości. Powoli, ostrożnie, przesuwa prawą rękę na rękojeść myśliwskiego noża, który zawsze nosi u pasa. Domyśla się, że chcą poczekać, aż dotrze na skraj miasta, gdzie rozprawią się z nim bez świadków. Tak właśnie postępują tchórze i złodzieje. Koń ukryty jest niedaleko w lesie – odcinek do miasta Andovan pokonał pieszo. Czy wiedzą, że ma konia? Czy zdąży do niego dotrzeć, zanim go zaatakują? Przez krótką chwilę zastanawia się, czy przypadkiem Colivar go nie zdradził – celowo wyciągnął go z zamku, żeby ktoś mógł go bezkarnie zamordować. Ale to nie

miałoby sensu. Andovan niczym nie obraził Magistra z południa, a ponadto Colivar, gdyby tylko chciał, z łatwością mógłby go uśmiercić tamtej nocy w zamku, gdy sfingowano samobójstwo. Po co miałby czekać? I po co używać prymitywnego narzędzia w postaci ludzi, jeśli magia załatwiłaby sprawę w idealnej ciszy? Ponadto Colivar czegoś od niego chce. To daje się odczuć. Rzekomo ma to coś wspólnego z kobietą, która zabija Andovana – tyle mu powiedział – ale mógłby się założyć, że chodzi o sprawy znacznie ważniejsze. Magistrowie nigdy nie zdradzają morati swoich prawdziwych celów, wie o tym każdy książę z prawdziwego zdarzenia. A jeśli stoi za tym ktoś inny? Nie, przynajmniej w teorii wszyscy myślą, że Andovan nie żyje. Więc z pewnością nie wysłali za nim zabójców. A już na pewno nie takich niechlujnych i cuchnących. Idzie powoli błotnistą drogą, czujnymi zmysłami łowiąc wszelkie sygnały. Ocenia, że prześladowcy są najwyżej jakieś dziesięć stóp za nim. Jeśli się błyskawicznie odwróci, może na nich ruszyć, nim się zorientują. Dziki czasami tak robią, gdy się na nie poluje – są wtedy bardzo groźnymi przeciwnikami. Kiedy książę był młody, omal nie został rozerwany przez dzika. Dostał wtedy nauczkę. Zaczyna się odwracać, mocno chwytając kościaną rękojeść noża... ...nagle dopada go fala mdłości. Miał już podobne ataki, ale ten jest inny – sto razy silniejszy od nędznej słabości. Bez ostrzeżenia nogi uginają się pod nim. Przez chwilę cały świat wiruje jak w szalonym śnie i księciu brakuje nawet siły, by złapać oddech. Pada na kolana, podpierając się rękoma. Nóż upada w błoto. „Tylko nie teraz! Tylko nie teraz!” – myśli. Co się dzieje? Nawet najsilniejszy z dotychczasowych ataków nie był taki. „Nie tutaj!”. Słyszy kroki, coraz bliższe, szybsze. Próbuje sięgnąć po nóż, ale jego ręka jest jak martwa, nie ma czucia ani siły, nie jest mu posłuszna. Jakby ktoś wyssał z jego ciała całą energię witalną, zostawiając tylko bezsilną powłokę. „Nie podporządkuję się temu!”. Poprzednio, gdy był chory, zwyciężała jego determinacja − siłę woli ma naprawdę potężną − ale tym razem słabość jest tak wszechogarniająca, że nie potrafi nad nią triumfować. Nogi i ręce, na których resztkami sił się opiera, zaczynają się uginać, a pole widzenia stopniowo czernieje. Z cieni wyłaniają się postacie, ale on ich już nie widzi. Po raz pierwszy w życiu naprawdę się boi. „Zaraz umrę”, myśli, zrozpaczony. „I nie rozpruty rogami zwierza, nie rozszarpany kłami wściekłego drapieżnika – jak powinno być – lecz zaszlachtowany przez tchórzy, gdy będę leżał chory i bezsilny”. Czy kiedykolwiek obraził bogów tak niewybaczalnie, że karzą go w ten sposób? Próbuje wyć z oburzenia i bezradności, ale żaden dźwięk nie wychodzi mu z gardła. Czuje, że coś leci mu na głowę, ale nie może się uchylić. I wtedy wybucha noc w zasłonie gwiazd i resztki jego świadomości wylewają się z niego jak gorąca krew, zostawiając go na łasce drapieżników... Napływ wspomnień ustał. Przez długi czas Andovan leżał spokojnie, próbując je wszystkie ogarnąć. Nie należał do ludzi strachliwych, ale spotkał bestię innego rodzaju niż dzik czy rozjuszony lew. Ta... ta choroba nie dbała o to, czy był dzielny, czy nie, nie wpływały na nią żadne plany ani przygotowania. Uderzała znienacka,

gdy był najmniej przygotowany na atak. Tym razem miał szczęście, że nie umarł. Dobrze wyposażony podróżny, leżący bezbronnie przy drodze, aż prosił się o to, by go okradziono, zbito albo – jeśli napatoczy się ktoś niewłaściwy – sprzedano. Żył, nie był skuty łańcuchami i ktoś opatrzył jego rany, więc najgorsza rzecz się nie stała. Ale kto wie, czy następnym razem będzie miał tyle szczęścia? Jeśli choroba będzie się rozwijać w taki sposób, atakując bez ostrzeżenia, aż do momentu, gdy postanowi go zabrać, to może rzeczywiście ta podróż jest ponad jego siły. Usta mu się zacisnęły, gdy o tym pomyślał. Zabandażowane miejsce na głowie boleśnie pulsowało. Nie. Przyjaciele żartowali czasem, że nie jest prawdziwym synem Dantona. Miał inną niż ojciec karnację, łagodniejsze rysy, był pozbawiony jego spontanicznej brutalności i niemal wszystkich charakterystycznych cech rodu Dantona. Wraz z kompanami śmiał się z tych dowcipów, ale wiedział, że w jednym jest nieodrodnym synem swego ojca: w uporze. Wyjechał w świat bez królewskiego imienia, bez oficjalnych koneksji rodzinnych, z ograniczonymi środkami i bez konkretnych wskazówek, jak rozpocząć poszukiwania. Miał natomiast ogromną determinację, by odszukać osobę, która przyczynia się do jego choroby, oraz nieokreślone i niesprawdzone zaklęcie, które miało pomóc w znalezieniu drogi. Robił to, choć słabość podkopywała jego siły, a czasami był bezbronny jak dziecko. Teraz nic się pod tym względem nie zmieniło. Każdy głupi wie, że objawy Wyniszczenia są coraz bardziej dotkliwe w miarę zbliżania się do jego finału. Nigdy przedtem nie słyszał, żeby chorzy tracili świadomość, tak jak mu się to teraz zdarzyło, ale przecież taką przypadłość łatwo sobie było wyobrazić. Trudno. Jeśli to mają być nowe symptomy, to musi sobie z nimi poradzić. Ale on, syn Dantona, nie zrezygnuje przecież z poszukiwań z tak błahego powodu jak choroba ciała. I nieważne, jak destrukcyjna jest to choroba. – Obudziłeś się? Głos łagodny, trochę niepewny, należał do kobiety. Andovan spróbował wesprzeć się na łokciach, by ją zobaczyć. Teraz mógł dokładniej rozejrzeć się po pomieszczeniu. Było małe, wyłożone połówkami bali, niewprawnie uszczelnionymi gliną i trawą. Leżał przy zimnym palenisku na jednej z prycz – cztery pozostałe były puste. Przez małe okno wpadały do środka snopy dziennego światła, w którym wirowały drobiny kurzu. Dostrzegł kilka prostych narzędzi wiszących na żelaznych hakach, stos obskurnych koców, stare gliniane kufle, kiedyś pewnie barwnie malowane, teraz odrapane. Miejsce było przygnębiająco ubogie, lecz czyste, a pokrywające podłogę sitowie pachniało świeżością. Wszystko to dobrze świadczyło o gospodarzu. Potem zobaczył dziewczynę. Młoda, jeszcze niezupełnie kobieta, ładna w sposób, który zapowiadał jeszcze większą urodę, gdy już się nią stanie. Ubranie miała połatane, lecz czyste, a włosy wyszczotkowane i lśniące. To rzadkość w chłopskich rodzinach. Jej oczy… Niebieskie oczy. Przypomniały Andovanowi oczy jego matki. Czy dziewczyna miała w sobie północną krew? – Dobrze się pan czuje? – spytała.

Skinął głową z wyraźną ulgą, że jego czaszka nie pękła na pół. Nieznacznie się uśmiechnął, a potem spróbował nieco szerzej. – W porównaniu z trupem, owszem, czuję się dobrze. – Moi bracia nie spodziewali się, że pan przeżyje. – W takim razie bogowie okazali się łaskawi... a moja pielęgniarka fachowa. Zaczerwieniła się, potwierdzając jego domysły. Ale zupełnie nie wiedzą, kogo uratowali, pomyślał. Próbował usiąść. Pomogła mu nieco, niepewna, czy sam sobie poradzi, ale nawet ten połowiczny triumf nad własną słabością i bólem bardzo podniósł go na duchu. – Jak się nazywasz, panienko? Opuściła na chwilę oczy. Być może z tonu głosu odgadła status społeczny chorego. A może... może to po prostu ujmująca dziewczęca skromność? Niewykluczone, była przecież dość młoda, choć wśród biedoty takie cechy zanikały dość wcześnie. Atrakcyjne dziewice były warte spore kwoty na otwartym rynku, więc dość szybko je na ten rynek wypychano. – Dea, proszę pana. – Dea. – Uśmiechnął się mimo bólu. – Proszę, nie mów do mnie „pan”. – Zaniepokoiło go jej pełne szacunku zachowanie. Czy to aż tak oczywiste, że nie jest mieszczaninem? Musi wziąć to pod uwagę, gdy wyruszy w dalszą drogę. Gdyby potrafił bardziej wiarygodnie udawać chłopa, może uniknąłby napadu, w którym omal nie stracił życia. – Nazywam się... – przez zasłonę bólu usiłował przypomnieć sobie jedno z wybranych imion – ...Talesin. – Talesin. – Uśmiechnęła się. Ależ ona będzie piękna, kiedy dorośnie! O ile tylko świat nie zdusi w niej tej naturalnej niewinności, dzięki której jej uśmiech ma tyle wdzięku. Najprawdopodobniej jednak zdusi... Westchnął, próbując wstać – ku swojemu zdziwieniu − z powodzeniem. Najwyraźniej jego ciało uparło się, by zostać jeszcze na tym świecie, i w końcu postanowiło z nim współpracować. – Gdzie są twoi bracia, Deo? Czy to oni mnie uratowali? – Ja cię znalazłam, a oni cię tu przynieśli. Mówili, że... – zawahała się – że wyglądasz na dobrze urodzonego i pewnie zostaną nagrodzeni, jeśli ci pomogą. O ile przeżyjesz... Zostaliby, gdyby wiedzieli, do kogo się zwrócić, pomyślał drwiąco. – Popatrz na te odciski. – Pokazał jej dłonie, na których długoletnia jazda konna i polowania zostawiły swoje ślady. – Czy tak wyglądają ręce dobrze urodzonego? – Masz czyste paznokcie – zauważyła. – Przycięte w równe półksiężyce, niezniszczone pracą. Zaśmiał się. Cenna uwaga, pomyślał. Muszę nauczyć się obgryzać paznokcie. Choć pewnie gdyby były obgryzione, moi wyrachowani dobroczyńcy zostawiliby mnie na tamtej drodze. Cóż za ironia losu. – Opowiedz mi, jak to dokładnie było. Jak długo tu jestem? – poprosił. – Znalazłam cię wczoraj wieczorem, po wyjściu z miasta. Leżałeś przy drodze twarzą do ziemi. Koła przejeżdżających wozów mogły zmiażdżyć ci głowę. Twarz

miałeś całą we krwi, a ubranie... – Zaczerwieniła się lekko i spuściła wzrok. – Byłeś półnagi, jakby ktoś cię przeszukiwał. Szukali cennych rzeczy, pomyślał. Miał szczęście, że napastnicy nie potrzebowali nowej garderoby. – I co dalej? – Wezwałam Viktora, mojego brata, a on poprosił o pomoc resztę rodzeństwa. Przynieśli cię tutaj i zdobyli medykamenty. Uważali, że umrzesz, ale ja... widziałam w tobie siłę. – Więc to było dopiero wczoraj? Skinęła głową. Obmacał swoje ciało, próbując wyczuć przedmioty, które przedtem miał przy sobie. Oczywiście wszystkie zniknęły. To, czego nie zabrali złodzieje, najpewniej przywłaszczyli sobie jego wybawcy. – Dobrze się czujesz? – spytała. – Skoro stoję i rozmawiam, to chyba nie najgorzej. – Stanie sprawiało mu wprawdzie pewien problem, ale nie zamierzał jej o tym mówić. Zmienił temat: – Jeśli były jakieś ślady, to pewnie już znikły. – Ślady? – Mrugnęła. – Masz zamiar ich wytropić? – To chyba naturalne, prawda? – Ale twoje rany... musisz odpocząć... Pokręcił głową. – Mogę ruszyć już teraz i zaryzykować albo poczekać, aż w pełni odzyskam siły, i stracić nadzieję na znalezienie tych drani. Przecież... – z uśmiechem spojrzał jej w oczy – jeśli nie odzyskam przynajmniej części monet, nie będę mógł wynagrodzić ciebie i twoich braci. Znów dotknął bandaży i krzywiąc się, zdarł je zdecydowanym szarpnięciem. Odsłoniętą ranę pokrywała skrzepła krew, najwyraźniej wszystko się goiło. Ból pulsował ostro za lewym okiem, ale był do zniesienia. Andovan przeżył już gorsze rzeczy. Rozejrzał się po pokoju, szukając wzrokiem przydatnych mu narzędzi. W rogu dostrzegł zwój konopnej liny i wziął go. Potem podszedł do paleniska i wyciągnął z niego żelazny pręt do zawieszania kociołka. − Mogę to pożyczyć? Przyda mi się. Skinęła głową, nie odrywając od niego zdziwionych oczu. − Chodźmy. Zaprowadź mnie do miejsca, gdzie mnie znalazłaś. *** Nie było tu żadnych wskazówek. Tego się zresztą spodziewał. Błotnista droga, prowadząca do jedynej w okolicy gospody, nosiła tyle śladów kół, końskich kopyt i butów, że z niezwykłą trudnością dało się tam wyróżnić jakiekolwiek pojedyncze odciski – tym bardziej że Andovan nie wiedział, czego konkretnie powinien wypatrywać. Postanowił przeszukać pobliskie krzaki z nadzieją, że rabusie, uciekając, upuścili jakąś jego rzecz. Najbardziej liczył na to, że znajdzie nóż. Niestety. Gdy tylko tu dotarli, odesłał dziewczynę. Nie chciał jej narażać. W pewnej odległości od drogi, wśród gęstych krzaków znajdowało się jego obozowisko – miał nadzieję, że napastnicy go nie odkryli. Gdy tam dotarł, przekonał

się jednak, że jego konia uprowadzono wraz z siodłem, sakwami i całym prowiantem. Na szczęście zawsze, gdy się stąd oddalał, dodatkowo ukrywał najcenniejsze rzeczy; teraz przekonał się, że przezorność popłaca – kryjówka nie została splądrowana. Andovan odzyskał przynajmniej część monet, choć i tak najchętniej wszystkie wymieniłby na dobry nóż. Następnym razem ukryłby go z najcenniejszymi rzeczami. Jesteś pewien, że chcesz ich wytropić? – pytał samego siebie. – Ich jest wielu, ty jesteś jeden. Oni będą uzbrojeni, ty masz tylko kilka przedmiotów domowego użytku. Oni będą wypoczęci i zdrowi, a ty... Z zaciśniętą szczęką wyraz twarzy młodego księcia był dziwnie dantonowski. I Andovan czuł się w tej chwili jak Danton – uparty, zimny, zdeterminowany. Nagłą falą przepłynęła przez niego moc ojca... ale też moc matki. Jesteś myśliwym, pomyślał. A ofiara nie spodziewa się, że zaatakujesz. W tym tkwi twoja siła. Z zaskakującą łatwością podjął trop z obozowiska. Wyprowadzili stąd konia – prawdopodobnie sprzeczając się, kto ma na nim jechać – a zwierzę zostawiło w wilgotnym gruncie wyraźne, półksiężycowe ślady. Odciski podków prowadziły do miasteczka, z czego Andovan wywnioskował, że napastnikami nie byli miejscowi ludzie, ale jakieś przejezdne dranie, które polowały na przyzwoitych podróżnych, a potem jechały dalej. Ruszył wzdłuż śladów cicho, szybko, wytężając wszystkie zmysły. Wkrótce znalazł kupkę końskiego łajna – ocenił, że leży w tym miejscu jakieś pół dnia, a więc napastnicy przechodzili tędy całkiem niedawno. Jednak został zaatakowany wczoraj o zmierzchu, więc bandyci prawdopodobnie gdzieś w pobliżu rozbili obóz, by przenocować, i może właśnie teraz zbierają się do dalszej drogi. Jak duch przemykał wśród drzew, ledwo słyszalny niczym sowa w locie. Myśliwskie umiejętności podchodzenia zwierzyny okazały się teraz bardzo przydatne, choć tropił już nie zwierzęta, ale ludzi. Musiał wykorzystać element zaskoczenia. Oni mieli przewagę w liczbie, kondycji i uzbrojeniu. Był tak pochłonięty swoim zadaniem, że nie zwracał już nawet uwagi na to, czy głowa nadal go boli. Tak jak kiedyś, w młodości, gdy dzik rozharatał mu bok – matka urządziła prawdziwe piekło, ale on nawet nie zauważył, że krwawi, póki nie zakończył pogoni za zdobyczą. Wkrótce poczuł zapach dogasającego ogniska. Zatoczył łuk, by ustawić się korzystnie w stosunku do wiatru, i dał się prowadzić tej woni. Równocześnie obserwował las, typując miejsce, gdzie ukształtowanie terenu najlepiej nadawałoby się na złodziejską kryjówkę. Zostawili go na progu śmierci i na pewno się nie spodziewali, że będzie ich gonił, ale musieli zachować chociaż podstawowe środki ostrożności. Przypuszczalnie rozbili obozowisko z dala od wzroku wędrowców, a w nocy postawili kogoś na warcie. Może obserwowali teren także w dzień? Musiał mieć to na uwadze. W końcu znalazł miejsce, które on sam wybrałby na kryjówkę: przestrzeń między drzewami, gdzie w słońcu rosły krzaki, tworząc gęstą osłonę długości mniej więcej dziesięciu jardów. Przykucnął za pniem drzewa i przez chwilę patrzył w stronę obozowiska, nasłuchując jakichkolwiek oznak aktywności. Wydało mu się, że słyszy głosy, ale nie była to rozmowa, raczej krótkie uwagi rzucane przy pracy. Wyczuwał

zapach zasypanego ogniska, a także zapach ludzi. Gdy po dłuższej chwili za zasłoną nie zauważył żadnego ruchu, doszedł do wniosku, że wśród tego rodzaju ludzi nie panuje żołnierska dyscyplina, która każe stać bez ruchu na warcie, więc podszedł ostrożnie, tak by nie szurać nogami, nie łamać gałązek, nie dawać żadnego ostrzeżenia. Przeszedłszy kilka kroków, znalazł dogodny punkt obserwacyjny. I wtedy ich zobaczył. Czterech. Jego konia przywiązali w pobliżu. Innych koni nie mieli, choć złoto Andovana z powodzeniem starczyłoby na zakup kilku zwierząt w najbliższym mieście. Byli tacy, jak przypuszczał: ordynarni, brudni, mieli na sobie warstwy rozmaitych, z pewnością kradzionych ubrań, a pod ich koszulami lśniły tanie błyskotki, najpewniej również zdobyczne. Dwaj z nich właśnie zaczynali się pakować, trzeci dogaszał ognisko, na którym wcześniej chyba gotowali sobie jedzenie. Gdy Andovan przyjrzał się uważniej, ocenił, że to raczej przypadkowi, prymitywni brutale, a nie profesjonaliści. Pewnie doszli do wniosku, że działając w czterech, zdołają powalić najtęższą ofiarę i nie wymaga to skomplikowanego planowania. To dobrze. Takie towarzystwo nie będzie przygotowane na nagły atak z ukrycia. Przez krótką chwilę Andovan poczuł ostre łupanie w głowie, przypominające mu o jego złej kondycji fizycznej, ale skoncentrowany na czekającym go zadaniu, nie przejmował się dolegliwościami. Ostrożnie położył sznur; robił to cicho, zamierając co rusz, gdy w obozowisku zapadała cisza. Złodzieje nie spodziewali się kłopotów. Beztrosko wymieniali niewybredne żarty na temat jakiejś kobiety, którą dzielili się w odległym mieście – prawdopodobnie z jej powodu nie chcieli zostać dłużej w tej okolicy. Andovan, zaciskając zęby, przykucnął w krzakach i obserwował. Cierpliwie czekał na moment, który musiał wkrótce nadejść, jeśli mężczyźni jedli niedawno śniadanie. I rzeczywiście. Śmiejąc się, najwyższy z nich rzucił wulgaryzmem na temat seksualności kobiet, a potem poszedł w zarośla, odpinając jedną ręką spodnie. Andovan bał się, że złodziej nie zostanie na stronie długo, musiał więc działać naprawdę szybko. Widocznie jednak mężczyzna sporo zjadł poprzedniego wieczora i kucnąwszy, składał leśnym bogom bardziej konkretną daninę. Książę cicho jak kot zakradł się do niego od tyłu i objął go za szyję, nim tamten zdążył się zorientować. Był to mniej skuteczny atak niż zmiażdżenie głowy żelaznym prętem, ale za to bardziej dyskretny. Andovan muskularnym ramieniem nacisnął tchawicę mężczyzny, który nie zdołał nawet wydobyć z siebie żadnego dźwięku; szarpnął go w górę i przechylił do tyłu, tak że ofiara nie miała podparcia. Kiedyś w podobny sposób udusił pumę, choć zwierzę, zanim padło, zdążyło go porządnie pokiereszować pazurami. Tym razem przynajmniej mógł chwycić zbója za nadgarstek i uniemożliwić mu sięgnięcie po broń. Przeciwnik miał na tyle zapaśniczej wprawy, że nie szamotał się chaotycznie, lecz próbował zadawać razy. Jednak Andovan nie rozluźniał uchwytu, a kopniaki i ciosy przeciwnika były zbyt słabe, by go dosięgnąć. Po paru minutach opór ustał. Andovan jeszcze na chwilę przytrzymał mężczyznę, aż wyczuł tę szczególną, niesamowitą wiotkość, świadczącą o tym, że życie ostatecznie opuściło ciało. Wtedy ostrożnie, by nie robić hałasu, złożył je na ziemię. Nastała całkowita cisza. Andovan rozsunął gałązki krzaków i spojrzał

na polankę. Trzej pozostali złodzieje rozmawiali ze sobą jak gdyby nigdy nic, Andovan miał więc kilka chwil, by przygotować się do dalszych działań. Przeszukał ubranie martwego mężczyzny, przeklinając pod nosem, gdyż ten nie miał przy sobie żadnej broni. Tak wiele by teraz dał za jakikolwiek nóż. Ujął żelazny pręt, stanął na upatrzonym miejscu, nasłuchiwał i czekał. W końcu usłyszał głos: – Tomas? Zapadła cisza, po czym inny głos stwierdził: – ...powinien już być z powrotem. – Tomas? Żadnej odpowiedzi. – Do cholery, gdzie on polazł? – Może dopadło go jakieś zwierzę... – To byśmy słyszeli, co nie? – Cały czas kłapiesz jadaczką, to co można usłyszeć? – Tomas! Andovan wydał z siebie dźwięk pozbawiony indywidualnej barwy, by nie dało się zidentyfikować właściciela głosu. – O, cholera! – krzyknął jeden z bandytów. − Tomas, gdzie jesteś? Jesteś ranny? – Andovan milczał. – Człowieku, mówiłem ci, patrz, gdzie leziesz! A jeśli to znów jakiś pieprzony wąż? – Może tym razem dziabnął go w kutasa – wtórował mu kompan. Przeklinając pod nosem, jeden z mężczyzn ruszył w stronę krzaków, skąd dobiegł jęk. Książę nie mógł marzyć o większym szczęściu. Schował się za pień grubego drzewa i gdy mężczyzna go minął, z zamachem uderzył go prętem w głowę. Odgłos ciosu uciszył wszelkie rozmowy w obozowisku. Zgodnie z planem Andovana. – Kurwa, co jest?! – wrzasnął jeden z mężczyzn i wraz z drugim, który został w obozowisku, chwycili za broń i wystartowali w stronę krzaków. Andovanowi dokładnie o to chodziło. Poruszył się, tym razem specjalnie robiąc jak najwięcej hałasu. Gdy już go zobaczyli, szybko zmienili kierunek biegu, ruszając w jego stronę. Ominął leżące na ziemi ciało i ustawił się w miejscu najbardziej dogodnym do walki. Po chwili odwrócił się, jakby zamierzał puścić się do ucieczki. Tamci ruszyli w pogoń... Ale nie patrzyli pod nogi. Pierwszego z nich sznur złapał na wysokości łydki. Mężczyzna jak długi padł na ziemię, a jego kumpel – choć w porę zorientował się i uniknął przeszkody − zahaczył o nogi leżącego i przewrócił się na niego. W zasadzie nie było żadnej walki. Ciężki żelazny pręt dawał Andovanowi przewagę. Dwa pojedyncze zamachy − każdy o sporej mocy − pozbawiły przeciwników przytomności. Czuł przyjemność wysiłku fizycznego − zatracił się w tej krótkiej bitwie, krew płynęła w jego żyłach tak wartko jak za dawnych czasów. Może Wyniszczenie go osłabiło, ale jeszcze nie był bezbronny. Rabusie leżeli przed nim nieruchomo. Krwawili. Znów uniósł w górę pręt, ale się zawahał. Każdemu jeszcze tylko po jednym solidnym ciosie i zakończy ich niedolę raz na zawsze – o ile już tego nie zrobił. Bez wątpienia są na tym świecie ludzie, którzy byliby wdzięczni, gdyby te bestie raz na zawsze zniknęły z ziemskiego

padołu. Ale... Zabić człowieka z zimną krwią to nie to samo, co pokonać go w walce. Podciąć gardło człowiekowi to nie to samo, co poderżnąć szyję sarny, której mięso i skórę się potem wykorzysta. Nigdy wcześniej Andovan nie cofał się przed zabijaniem, ale przecież nigdy wcześniej u jego stóp nie leżały bezbronne, krwawiące ludzkie ciała. Powinni umrzeć. Zasłużyli na to. Należy im się, bo wyrządzili wiele krzywd. Przez dłuższą chwilę patrzył na dwa ciała. Nie jestem sędzią, pomyślał w końcu i opuścił rękę, w której trzymał pręt. Ostatecznie podarł ubrania złoczyńców na długie pasy, a potem powiązał nimi ich ręce i nogi. Zamierzał spokojnie przeszukać obozowisko, więc gdyby odzyskali przytomność, chciał, żeby najpierw zaalarmował go hałas. Mógłby zostawić ich na łaskę lasu... czyli na łaskę bogów. Jeśli jednak bogowie tych lasów choć trochę przypominają bogów lasów północy, to złoczyńcy wkrótce umrą. Andovan już słyszał szuranie małych zwierzątek, które zaczęły schodzić się na żer, zwabione zapachem świeżej krwi. Niedługo ściągną tu większe, bardziej okrutne stworzenia i złodzieje będą mieć poważniejsze problemy. Zabrał ich zapasy, kilka cenniejszych przedmiotów, zniszczył broń, którą uznał za nieprzydatną, i dosiadłszy konia, wrócił na trakt. W plątaninie odcisków w błocie zagubiły się wszelkie ślady jego kroków, więc żaden człowiek nie mógł wpaść na jego trop. *** Gdy wrócił do chaty, zastał w niej dziewczynę i jednego z jej braci. Teraz, w blasku słońca, mógł w pełni ocenić konstrukcję domu. Kiedyś solidny, z czasem wskutek niefachowych napraw stracił na atrakcyjności. Jak się domyślał, ta rodzina nie zbudowała go ani nie kupiła, ale wprowadziła się tu przy jakiejś korzystnej okazji. Może nawet zabili poprzednich właścicieli, żeby przejąć domostwo? Spojrzał w oczy brata Dei i dostrzegł w nich specyficzny błysk. Nie wykluczał, że w sprzyjających okolicznościach chłopak mógłby brać udział w gwałtach czy rabunkach wraz z innymi bandytami. Przez chwilę odruchowo chwycił rękojeść noża, a mięśnie szczęki zacisnął mocno. Ale zaraz je rozluźnił i opuścił rękę swobodnie. – Jestem Talesin – powiedział. – Domyślam się, że to właśnie tobie tak wiele zawdzięczam. Oczy chłopaka rozbłysły chciwością. Spojrzał na siostrę, ale ta wstydliwie odwróciła od niego twarz. Nie, nie wstydliwie. Coś ukrywała. Andovan poczuł, jak zaciska mu się żołądek. Czyżby któryś z braci uderzył dziewczynę? Może obwiniali ją o to, że pozwoliła zabrać z domu linę i pręt? A teraz musiała ukrywać świeże siniaki. Od narastającej wściekłości zrobiło mu się niedobrze. Chciał ich wszystkich pozabijać. – Proszę. – Podał chłopakowi ciężką sakwę, którą zabrał z obozowiska złodziei. Monety, drobne kosztowności, a nawet haftowany wachlarz. Nie dawało to bogactwa, ale zapewniłoby rodzinie okres dostatniego życia. – Przyjmij moje

podziękowania. Brat Dei zważył mieszek w dłoni, nasłuchując brzęczenia metalowych drobiazgów. – Zawsze do usług waszej lordowskiej mości. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Andovan usiłował przechwycić spojrzenie dziewczyny, ale ona uparcie odwracała od niego twarz. Nie możesz uderzyć człowieka, który dopiero co uratował ci życie, pomyślał. Choćby nie wiem jak na to zasłużył. Sięgnął do kieszeni kaftana, do mniejszego woreczka, i wyciągnął garść własnych pieniędzy. Stanowiły one znaczną część jego zapasów i dalsza podróż bez nich będzie dla niego znacznie trudniejsza, ale nie ma rady. Trzymał monety w świetle słońca, tak by rodzeństwo mogło podziwiać ich złoty blask. Na awersie każdej z nich widniał subtelnie odciśnięty wizerunek Dantona, a na rewersie oblicze Gwynofar. Zastanawiał się, czy ktoś zauważy podobieństwo. – Kupuję dziewictwo twojej siostry – oznajmił bezceremonialnie. – Płacę teraz. Zrezygnuję ze swoich praw, jeśli dziewczyna wyjdzie uczciwie za mąż, ale jeśli tak się nie stanie, jej cnota będzie należała do mnie. − Wręczając chłopakowi pieniądze, dostrzegł, jak ten się skrzywił. Dobrze. Książę mimowolnie przyjął cesarski ton – jak określał to jego ojciec – i nawet jeśli ci ludzie nie wiedzieli, z kim mają do czynienia, musieli wyczuć jego wrodzoną władczość, a przekonanie, z jakim mówił, na pewno ich w tej ocenie utwierdziło. − Jeśli naruszycie moje prawa, jeśli ją komuś sprzedacie albo pozwolicie, żeby wzięto ją wbrew jej woli, wrócę tu i znajdę was. Wytropię was wszystkich. Tak jak wytropiłem tamtych bandytów. Tak jak tropię zwierzęta. − Andovan wyjął z sakwy pręt i cisnął go pod drzwi – pręt wbił się w ziemię jak szpada, drgając przez chwilę. Następnie rzucił linę, której końce nosiły jeszcze ślady krwi. − Pamiętaj! – ostrzegł. Chciałby krótko i czule pożegnać się z dziewczyną na osobności, ale widział, że jej brat nie zostawi ich samych. Spojrzał więc po raz ostatni w jej niebieskie oczy, pełne zwątpienia, zdziwienia i wdzięczności, i w milczeniu skinął głową. W tym jednym geście była prośba, by jak najlepiej wykorzystała jego podarunek, bo on nie będzie mógł wrócić tu, by jej pomóc. Świat to okrutne miejsce, pomyślał, a ludzie są jak zwierzęta, które bez skrupułów pożerają się nawzajem. Z ciężkim sercem i pulsującą od bólu głową wsiadł na konia, odwracając jego łeb na zachód. Znów podjął swoją wędrówkę.

ROZDZIAŁ 15 Wielka Królowa Gwynofar była spowita czernią. Nie była to czerń Magistrów – nieskazitelna i doskonała, w której magicznie cienie zmieniono w materię – ale prostsza tkanina, jaką noszą pospolici ludzie. Szata składała się z wielu warstw, a każda była podarta zgodnie ze zwyczajem panującym w Protektoratach – przy każdym żałobnym krzyku szarpano ubranie, aż zmieniło się w strzępy. Idąc, królowa skubała zszargane frędzle i szeptała modły do bogów swej ojczyzny, choć nie miała pewności, czy ją usłyszą. Czasami Protektoraty – i ich bogowie – wydawały się tak odległe, jakby znajdowały się w zupełnie innym świecie... A może były tylko elementami snu, z którego jeszcze do końca się nie obudziła, i wkrótce odkryje, że jej wspomnienia nie mają żadnych realnych podstaw? Gwynofar miała subtelną urodę kobiet z północy. Jej skóra była tak delikatna i biała, że przeświecały przez nią cienkie, niebieskie żyłki. Lekko kręcone żółtawe włosy falowały na wietrze. W ojczyźnie uważano ją za eteryczną piękność, ale nie było tajemnicą, że Danton Aurelius wybierał do łóżka dorodniejsze ciała i większość miejscowych bękartów nosiła cechy prostych ladacznic. Nawet jej synowie, poczęci z królewskiego obowiązku, bardziej przypominali Dantona niż ją. Zawsze wyobrażała sobie, jak jego chropawe, orlonose nasienie panoszy się w jej łonie, terrorem zmuszając każdy płód, by przyjął jego cechy, bo jak nie, to... Tylko jednemu z ich dzieci udało się mu przeciwstawić. Tylko jeden syn odziedziczył cechy po niej, pokonał ojca i przejął bladość matki. A teraz odszedł. W Andovanie widziała owiane wiatrem śnieżne pola swojej rodzinnej dalekiej północy, głębokie fiordy i porośnięte sosnami góry, migoczące Welony Bogów, omiatające wieczorne niebo tak zachwycająco piękne, że pragnęło się paść na kolana i wznosić modły. Andovan. Miał oczy niebieskie jak północne niebo w lecie i gdy je widziała, rozpaczliwie łkała za ojczystymi stronami. Tylko on prawdziwie należał do niej, był jedynym, co dali jej starożytni bogowie, by potrafiła znieść swoje wygnanie. A teraz odszedł. Szczupłymi białymi palcami znów szarpała rąbek sukienki, rwąc nici na drobne strzępy. Wokół rosły niebieskie sosny, wielkim kosztem sprowadzone z jej ojczyzny przez króla, który choć bardzo oszczędny w uczuciach, nigdy nie skąpił pieniędzy. Drzewa zasłaniały pobliskie kamienne mury i gdy królowa przymknęła oczy, mogła wyobrazić sobie, że − tak jak w młodości − spaceruje swobodnie po górach, a nie po dziedzińcu fortecy, uwięziona przez królewskie zasady bezpieczeństwa. Sprowadziła z północy fachowych ogrodników, którzy odpowiednio przycinali drzewa, jak to było w zwyczaju w kraju jej ojca. Rzeźbili pnie, a potem pozwalali korze się zabliźnić, więc miało się wrażenie, że drzewa w naturalny sposób przybierały formę ludzi. Mówiono, że na podstawie kondycji rzeźbionych sosen można określić przychylność duchów dla członków rodziny, lecz tu, na południu,

importowane drzewa źle znosiły ostre słońce i ciężką, gliniastą glebę. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła. To byłoby straszne, gdyby te ogołocone pnie rzeczywiście odzwierciedlały to, co sądzą o niej jej przodkowie. Nie chciała nawet o tym myśleć. Danton... On tylko mimochodem kłaniał się starożytnym bogom. Mogło to być odpowiednie w kraju, który nigdy nie zaznał srogich, północnych zim i którego mieszkańcy nie odprawiali modłów w głębokich po pas zaspach przed Włóczniami Gniewu. Lud Dantona nie wzrastał w wierze, zgodnie z którą zaniedbanie obowiązku choć w jedną noc ściągnie na wszystkie zamieszkane krainy drugi okres Mrocznych Wieków. Nie zaznał strachu o to, że Druga Epoka Królów stanie się tym, czym Pierwsza – opowieścią znaną jedynie z historycznych książek i melodyjnych, żałobnych pieśni minstreli. Ona nigdy nie miała takiej wolności. Pośrodku dziedzińca Gwynofar kazała wznieść krąg włóczni – nieregularnych kamiennych monumentów, wygładzonych i wypolerowanych do tego stopnia, że przypominały zęby olbrzymiego potwora. Przykazano, że żadna kropla wody nie może się na nich zatrzymać, każda ma spłynąć po powierzchni, więc kamienie miały poskręcaną, wężykowatą formę. Gdy stało się pośrodku kręgu, miało się naprawdę upiorne wrażenie. Danton nienawidził tych kamieni. Ale jego żona była córką Lorda Protektora i wiedział, jakie zobowiązania wiążą się z takim dziedzictwem. Tu, w tym odosobnionym miejscu w zastępczym kręgu Włóczni, mogła ukłuć się w palec i ofiarować kroplę krwi bogom Gniewu, obiecując, że dotrzyma starożytnej umowy swojej rodziny zawartej z tymi, którzy zbawili ludzkość od ostatecznego zniszczenia. W ten sposób płynąca w jej żyłach krew królów Pierwszej Epoki gwarantowała pomyślność Drugiej Epoce. Danton to rozumiał. Może nie wierzył w legendy związane z tym zwyczajem, ale rozumiał. Ostrze cienkiej kościanej szpilki zastygło cal od palca, gdy królowa usłyszała za sobą jakieś dźwięki. To niezwykłe w tym miejscu − strażnicy rzadko tu za nią chodzili, czuli się nieswojo i ufali, że wysokie mury i rozległe królewskie włości zapewniają królowej należytą ochronę. Nawet jej dzieci uznawały to miejsce za nieprzyjazne. Kiedy były małe, przychodziły tu i uczestniczyły w obrzędach, lecz teraz wolały poczekać na jej powrót, gdy miały do niej jakąś sprawę. Tylko Andovan zachodził tu bez przymusu. Jakby czuł się w tym miejscu tak samo u siebie jak jego matka. Często rozmyślała o tym, że jedynie on naprawdę rozumie swoje dziedzictwo i wiążącą się z nim odpowiedzialność. „Jesteś z rodu Protektorów”, mówiła, gładząc jego blond włosy, gdy jako mały chłopiec stał obok niej w kręgu Gniewu. „I jeśli nadejdzie czas, gdy świat znów będzie musiał poddać się próbie, ty zostaniesz wezwany do tego zadania i musisz być przygotowany do służby”. Teraz go zabrakło. A pozostali synowie – zadufani, dumni i pyszałkowaci – nie przejmowali się zbytnio północną tradycją. Nie miała wątpliwości, że kiedy Gniew zawiedzie i Duszożercy powrócą, by żywić się ludźmi, jej synowie zamkną się wraz z ojcem w wieży i nie zechcą stanąć do bitwy. Zapewne wyślą zwykłych poddanych, by składali tysięczne ofiary w ich imieniu. Legendy mówią, że tak właśnie w swoim czasie postąpili królowie Pierwszej Epoki – wszyscy z wyjątkiem kilku wspaniałych. I zapłacili za to straszną cenę. Drzewa zaszeleściły. Królowa odwróciła się, a jedwabna, postrzępiona szata omiotła spadające igły. Z cienia, spomiędzy poskręcanych iglic, na oświetlonym

księżycem placu wyłoniła się postać mężczyzny. Gdy tylko królowa go rozpoznała, krzyknęła, zdziwiona, i rzuciła mu się w ramiona. – Rhys! Już myślałam, że o mnie zapomniałeś... – Ciii! Cicho, siostrzyczko. Wiesz, że to bzdura. Obejmowała go, rozedrgana, a z jej oczy płynęły łzy. Wiedział, że to łzy radości, a nie bólu, i tuląc ją, pozwalał jej płakać. Gdy wreszcie odsunęła się od niego, wytarła rękawem jeden policzek, a on dłonią starł czule łzy z drugiego. Niewielu mężczyznom by na to pozwoliła. – Przybyłeś ze świtą? – szepnęła. Skinął głową. – Inaczej ojciec by się nie zgodził. Zostawiłem ich przy stole Dantona, żeby najedli się, aż pękną. Potarła czerwony nos wilgotnym od łez rękawem. – A dlaczego ja o tym nie wiedziałam? Powinnam słyszeć, że przyjeżdżasz... – Bo Danton zgodził się dotrzymać tajemnicy, żebym mógł sprawić ci niespodziankę. – Mężczyzna zmarszczył blade czoło, widząc oznaki cierpienia na jej twarzy. – Jak widzisz, nie jest taki nieczuły. Rozumie, że miewasz potrzeby, których on nie jest w stanie zaspokoić. Znów go objęła; obejmowała go długo i mocno i chyba znów trochę płakała. A on, milcząc, trzymał ją w ramionach. Był wysoki i przystojny. Miał tak białe włosy, że w świetle księżyca sprawiały wrażenie usypanych ze świeżego śniegu. Gdy był młody, kręciły mu się, tak jak jej, ale teraz nosił je w stylu Strażnika Gniewu – ciasno splecione w kilkadziesiąt cienkich warkoczyków, które zwisały aż do ramion. Światło księżyca igrało na wpiętych w nie symbolach rangi i męstwa. Skórę miał bladą, jak królowa, ale ciało mocniej zbudowane, o szerokich ramionach, co mogło świadczyć o tym, że zrodziła go kobieta znacznie postawniejsza od delikatnej pani – matki Gwynofar. Królowa wiedziała, że w rzeczywistości matka Rhysa była raczej chuchrem – wpadła w oko Lordowi Protektorowi pewnego zimowego wieczora i ogrzewała go aż do świtu. Tamtej nocy bogowie obdarzyli ją płodnością i najwyraźniej zamierzali pobłogosławić również bękarta, gdyż syn zyskał łaski Lorda Protektora, pobłażliwość pani i przyjaźń czystej krwi córki tego domu − złotowłosej Gwynofar. Teraz Rhys nie był już dzieckiem. Gwynofar odsunęła się od niego na wyciągnięcie ramion i przyglądała mu się uważnie. Czy to możliwe, że aż tak urósł od jej wyjazdu, czy po prostu ona czuje się mniejsza w tym obcym pałacu? Kiedyś bawili się razem, składali ofiary dzikim sosnom, jakby cały północny las stanowił ich prywatne królestwo. Teraz byli znacznie starsi. Rhys miał na sobie mundur Strażnika, świadczący o znacznym awansie, ale Gwynofar nie znała się na tyle dobrze na stopniach i symbolach wtajemniczenia sekretnego zakonu, żeby ocenić, jak interpretować jego postępy i o czym świadczą pobłyskujące przy nim talizmany. Szrama, którą mu zrobiono, gdy wstępował do Strażników, nie była już czerwona, lecz szarawa – biegła przez policzek niczym wojenny malunek barbarzyńcy z Mrocznej Epoki, przyciągając uwagę do jego wydatnych kości policzkowych i zimnych, szarych oczu. Masz w sobie krew Pierwszego Króla, tak jak ja, pomyślała Gwynofar. Nosisz

ten sam ciężar co Lord Protektor, przynajmniej w połowie. Jeśli Gniew nas zawiedzie, jeśli świat zostanie poddany próbie, staniesz na polu bitwy obok Protektorów, a Danton i jego dzieci będą drżały na posłaniu jak przerażone szczeniaki. Nie, twój ciężar jest nawet większy od naszego... Moje narodziny były zakontraktowane przez królów, a twoje ustanowili sami bogowie. Wyznaczyli ci specjalny cel, mój przyrodni bracie, i co noc modlę się za ciebie, bo kaprysy północnych bogów rzadko są łagodne i przyjemne. – Przyjechałeś tylko po to, żeby się ze mną zobaczyć? – spytała. – Zobaczyć się z tobą, przekazać nowiny, zawieźć z powrotem wiadomości o tym, jak ci się wiedzie. Ojciec się martwi, choć nigdy się do tego nie przyzna. Rozumie, co czujesz po śmierci Andovana. – Ujął strzępek jedwabiu na jej ramieniu, zagryzając lekko wargę, gdy w milczeniu modlił się za jej rozpacz. – Więc co się w zasadzie stało? – zapytał w końcu. – Nikt nie chce nam powiedzieć niczego konkretnego. A najmniej posłaniec Wielkiego Króla. „Z żalem zawiadamiamy, że Książę Andovan z Domu Aureliusów, syn Wielkiej Królowej Gwynofar, wnuk Lorda Protektora Stevana z Dynastii Keirdwyn, umarł z własnej ręki. Zgodnie z naszym zwyczajem nie organizujemy pogrzebu państwowego”. Mało to konkretne. Westchnęła i objęła się bladymi ramionami. Z całych sił starała się nie płakać. – Chorował na Wyniszczenie. Danton nie chciał tego przyznać, choć wszyscy to wiedzieli. Sprowadził tu nawet Magistrów, żeby go zbadali i postawili jakąś inną diagnozę. – Sztywno wzruszyła ramionami. – Ale nie mogli, bo nie było innej diagnozy. Więc Andovan... Opowiadałam ci, Rhys, jaki miał charakter. Nienawidził siedzieć bezczynnie i czekać, aż inni podejmą decyzję za niego. Zawsze pragnął być aktywny, niezależny. Świadomość, że będzie umierał jako inwalida, zżerała go żywcem. Więc pewnego wieczoru postanowił, że do tego nie dopuści. – Zadrżała i spuściła oczy. Na jasnych rzęsach zaszkliła się łza. – Nawet mi o tym nie powiedział – szepnęła. – Uważam, że powinien, ale może bał się, że będę próbowała mu to wyperswadować. – A próbowałabyś? – spytał cicho. Przygryzła wargę. – Nie wiem. Jaką mogłabym mu dać nadzieję? Na Wyniszczenie nie ma terapii. To straszna śmierć, zwłaszcza dla młodzieńca, który tak nienawidzi bezczynności. A jednak uważam, że powinien najpierw ze mną porozmawiać. Chciałabym się z nim przynajmniej pożegnać. − Odwróciła się w stronę Włóczni. Noc była cicha. − Nie przyjechałeś wraz z żałobnikami, których przysłał ojciec – szepnęła. – Miałam nadzieję, że przyjedziesz. – Zatrzymały mnie obowiązki. Skinęła głową, akceptując to wyjaśnienie. Bardzo ceniłaby sobie obecność Rhysa na pogrzebie Andovana, ale jego pozycja jako królewskiego bękarta mogła stanowić złe przesłanie, gdyby został włączony do oficjalnego konduktu. Danton lekceważył własnych bękartów i nie chciał, żeby żywili jakiekolwiek iluzje co do królewskiego dziedzictwa, więc nie zapraszał ich na dwór. W innych krajach panowały odmienne zwyczaje. Gdyby Rhys przybył z oficjalnymi żałobnikami Lorda Protektora, Danton mógłby uznać to za obrazę. Ale nieco późniejsza, samodzielna, towarzyska wizyta u przyrodniej siostry

– to Danton zaakceptował. Z ulgą przyjął prawdopodobnie fakt, że ktoś zdejmie z niego ciężar pocieszania Gwynofar. Bogowie wiedzą, że nie był w tym dobry. – Powiedz, co w domu – prosiła. – Ale proszę tylko o dobre wiadomości. − Przez twarz jej brata przebiegły cienie. Poczuła, jak ściska się jej serce. − Rhys? Milczał przez dłuższą chwilę. – Znaki źle wróżą – powiedział w końcu. – Skłamałbym, gdybym powiedział ci co innego. Przykro mi. Wyprostowała się. Jako córka Protektora musiała przyjąć taką wiadomość z niezachwianą siłą. – Ojciec o tym wspominał – rzekła ze spokojem. – Ale nie podał żadnych szczegółów. – Położyła mu dłoń na ramieniu. – Ufam, że będziesz ze mną szczery. Mężczyzna spojrzał jej prosto w oczy. Jakież były głębokie, jak ciemne w świetle księżyca − choć na powierzchni połyskiwały lodowo, pod błyskiem tym krył się czarny cień tajemnicy. Teraz jest prawdziwym Strażnikiem, pomyślała. Obserwowała, jak zmaga się sam ze sobą, waży swoje zobowiązania, decyduje, którą tajemnicę wyjawić, a którą zachować. Właśnie to dało jej do myślenia, jak strasznie zła musi być sytuacja. – A jeśli powiem ci, że dotknąłem Włóczni? – spytał wreszcie. – Odparłabym, że skoro Strażnicy uważali to za konieczne... – Nie, nie dotknąłem Włóczni ze Strażnikami. – Położył jej dłonie na ramionach. – Sam. Żaden Strażnik przy mnie nie był, żeby służyć mi siłą, żaden Magister, by przytrzymać moją rękę. Gwynofar gwałtownie nabrała powietrza. – To... to... to niemożliwe. – Tak nas uczono – odparł. – Kiedy to się stało? – Wczesną wiosną. Znalazłem się na skraju zakazanych ziem, wracałem do domu, ufając, że koń poprowadzi mnie dobrą drogą. Zwierzęta są bardziej od nas wrażliwe na moc bogów. Koń nie skręciłby na północ, nieprzymuszany do tego ukłuciami dzidy. Tak mi się przynajmniej wydawało. Ale w pewnym momencie podniosłem wzrok i w pewnej odległości, na tle horyzontu ujrzałem sylwetkę czarnej iglicy. Koń zaprowadził mnie tak blisko Włóczni, że wyraźnie widziałem jej kształt. – Miał posępną minę. – Gwyn, konie nie robią takich rzeczy z własnej woli. Nigdy. Boją się Gniewu bardziej niż demony i zawsze gdy podjeżdżamy w pobliże Włóczni, musimy zostawić je z tyłu, żeby nie zwariowały z przerażenia. Ale tym razem koń nawet nie miał świadomości, że Włócznia tam jest. Jakby była zwykłą skalną wieżyczką. A ja? W tak bliskiej odległości powinienem czuć jej obecność, a jednak nie czułem. Powinienem słyszeć krzyki wydostające się z podstawy Włóczni, gdzie ziemia jest oszpecona tymi okropnymi ranami... Powinienem mieć instynktowny odruch ucieczki stamtąd i usilnie walczyć z tym odruchem, gdybym nawet chciał spojrzeć na Włócznię. Jednak nic takiego się nie stało. Pomyślałem więc, że może moje pierwsze wrażenie było mylne. Może to wcale nie jest Włócznia, lecz naturalna skała o takim samym kształcie. I właśnie to proste wyjaśnienie mój umysł uznał za znacznie bardziej korzystne. Skierowałem konia w stronę tego wybryku natury. Postanowiłem zbadać go dokładniej. Ale gdy podjechałem bliżej, zacząłem odczuwać

to, czego się spodziewałem: dotyk bogów na moim duchu... tylko że słabszy niż zazwyczaj. Słabszy, niż powinien być. Poczułem strach w duszy. Niemożliwy do opisania. To była prawdziwa Włócznia, tylko dlaczego taka osłabiona? Spiąłem konia, żeby jechał dalej, ale on ani rusz. W końcu musiałem z niego zsiąść. Jednak nawet wtedy nie zachowywał się tak nerwowo, jak normalnie zachowują się zwierzęta w pobliżu Gniewu. To był zły omen. Stąpając ostrożnie, podszedłem bliżej do iglicy i poczułem wreszcie, jak Gniew mnie obejmuje. Gwyn, nie wiesz, jak to jest − być w takim stanie bez wsparcia technik czarnoksięskich! To jakbyś podczas wichury musiała opierać się podmuchom, żeby ustać na nogach, bo przy każdym twoim kroku naprzód wiatr może pchnąć cię dwa kroki do tyłu. Tak samo było z Gniewem, gdy tam podchodziłem, gdyż moc boskiej furii z samej swej natury pcha do tyłu wszystkie istoty. Jednak mimo przerażenia w sercu wiedziałem, że muszę iść naprzód, by poznać jak najwięcej szczegółów, żeby przekazać je potem swojemu zakonowi. Gwynofar, zauroczona opowieścią, z powagą skinęła głową. W młodości zagubiła się i podeszła do starożytnych iglic tak blisko, jak wypadało zwykłemu dziewczęciu, ale złowrogie moce Gniewu zmusiły ją do ucieczki, więc zmykała stamtąd niczym wystraszona łania. Później, jako córce Lorda Protektora, wyznaczono jej rolę w corocznych świętach ofiarnych. Wtedy w towarzystwie Magistrów podchodziła jeszcze bliżej, ale nawet rytuały czarnoksięskie nie potrafiły jej całkowicie obronić przed starożytną magią bogów. Drżała do głębi duszy i pragnęła, żeby rytuały jak najszybciej się skończyły i żeby mogła pójść do domu. Podejść samemu do starożytnego monumentu, dotknąć go... – nie mogła sobie nawet wyobrazić, że robi coś takiego. Rhys opowiadał dalej: − Opierając się podmuchom, uparcie szedłem do stóp iglicy. Była duża, skręcona i wysoka jak wieżyczki ojcowskiego donżonu. Cały czas spodziewałem się, że bogowie zmiażdżą mnie jak owada za to, że ośmieliłem się podejść tak blisko. Nic takiego jednak się nie stało. W końcu – niech mi wybaczą! – wyciągnąłem rękę i dotknąłem zimnego kamienia. – Jego głos zniżył się do szeptu. W świetle księżyca oczy błyszczały jak skute lodem. – Gwyn, ja go naprawdę dotknąłem. I wtedy nagle usłyszałem wszystkie głosy, które wcześniej były niesłyszalne: krzyki boga ziemi, którego święte ciało zostało rozdarte, gdy spadła pierwsza Włócznia, i wycia tych wszystkich ludzi i zwierząt, opętanych przez Gniew na przestrzeni wieków, ryk wszystkich demonów, które rzucały się na tę złowrogą barierę i którym nie udało się przedrzeć... Gdy dotykałem kamienia, ich krzyki wlały się we mnie jak czarny wir i upadłem na kolana, obezwładniony. I gdyby w tym momencie moja ręka nie oderwała się od iglicy, zostałbym pochłonięty przez to straszne wycie i już nigdy bym cię nie zobaczył. Gwynofar widziała, jak Rhys drży, i przebiegł ją dreszcz, ponieważ jak na niego było to nietypowe. – Ale przecież Strażnicy dotykają Włóczni w różnych okolicznościach – stwierdziła cicho. – Tak, kiedy wymaga napraw, gdy wiatr i lód zagrażają, że jej powierzchnia popęka. Wtedy musimy ją na nowo otynkować i uszczelnić. Ale robią to ludzie

z rodu Protektorów, a oni są wzmocnieni przez bogów w tym właśnie celu. Poza tym nie idą tam sami. Ja mam ten dar tylko ze strony ojca, a i to ledwie wystarcza, żeby zbliżyć się do iglicy w towarzystwie innych. − Delikatnie ujął jej podbródek. − Ty, słodka królowo, posiadasz to, czego brak temu skromnemu bękartowi. Gdybyś musiała, możesz stanąć bezpośrednio przed obliczem Gniewu i nie cofniesz się. Zadrżała. – Nawet tego nie sugeruj. – Dlaczego? Wkrótce może nadejść czas. A wtedy wszyscy obdarzeni darem Protektora odegrają swoją rolę w obronie świata. W przeciwnym wypadku może dojść do tego, że Druga Epoka Królów stoczy się w otchłań szaleństwa i barbarzyństwa, tak jak Pierwsza. – Wierzysz w to? – spytała szeptem. – Mówisz to tylko dlatego, żeby mnie przerazić, czy naprawdę wierzysz, że Gniew niedługo nas zawiedzie? – Bogowie chcą, żeby został silny na zawsze – odparł jej uroczystym głosem. – Wysłano jeźdźców, by zbadali inne Włócznie i zorientowali się w sytuacji. Miną miesiące, nim otrzymamy szerszy obraz. Na szczęście nadeszło lato i taka podróż jest możliwa. Tymczasem ja jestem Strażnikiem i muszę być przygotowany na najgorsze. Ty również, jako że pochodzisz z rodu Lorda Protektora. − Może Rhys wyczuł, że atmosfera jest zbyt napięta, może żałował, że obciąża tymi problemami osobę w żałobie, bo spojrzał w stronę zamkowej wieży i poprosił: – Powiedz lepiej, co słychać poza tym. Czy Danton jak zwykle jest w podłym humorze? A ten nadęty osioł Rurick? Królowa uśmiechnęła się mimowolnie. – Bacz na słowa. Pewnego dnia Rurick zostanie Wielkim Królem. – Niech więc bogowie mają nas w opiece. – Przesunął dłonią po warkoczykach i talizmany zaczęły pobrzękiwać. – A wasz Królewski Magister? Podejrzewam, że ktoś nowy zastąpił Ramirusa? Nie pokazał mi się jeszcze. Na twarzy Gwynofar pojawiło się napięcie. Była to reakcja odruchowa, niekontrolowana, coś jak instynktowne syczenie kota. – Kostas – bardziej wypluła, niż wypowiedziała to imię. – Niech bóg przeklnie dzień, w którym ta podła kreatura przekroczyła próg tego domu. Rhys znów spojrzał w stronę wieży. – Nie boisz się, że... – Nie. Nigdy tu nie przychodzi. Lekceważy mnie – wskazała na włócznie – i te „północne przesądy”. Prawdę mówiąc, czasami przychodzę tu, żeby przed nim uciec. Po całej wieży zostawia swoje znaki jak wilk urynę. Czasami czuję potrzebę wykąpania się, żeby pozbyć się tego fetoru. Rhys mrugał, zdziwiony. – Nigdy przedtem nie słyszałem, żebyś tak się o kimś wyrażała. Czym zasłużył sobie na ten jad? Błysnęła wściekle oczami. – To, co najgorsze w moim mężu, on jeszcze bardziej podsyca. Ramirus był człowiekiem umiarkowanym, odpowiednim doradcą Wielkiego Króla. Kostas to wąż. Nie, gorzej. To zaraza, pomór. Dziesięć minut w jego obecności i Danton szaleje jak byk w okresie godowym. Szuka wroga, żeby nadziać go na rogi. Jakiegokolwiek

rywala, żeby tylko go zdominować. Ramirus wiedział, jak okiełznać jego temperament. A Kostas... ten nawet nie próbuje. Jakby furia Dantona sprawiała mu przyjemność. – To wszystko? – spytał cicho Rhys. – Co masz na myśli? Jego oczy pobłyskiwały mrocznie. – Znamy się od dawna, Gwyn. To prawda, że obecnie nie widujemy się tak często − oboje mamy swoje obowiązki − ale myślę, że znam cię na tyle, żeby wyczuć, że coś jest nie w porządku. Nawet te wyjaśnienia nie usprawiedliwiają nienawiści, którą wyczuwam w twoim sercu. Wyraźnie jest jakaś inna przyczyna. – Nie odpowiadała, więc nalegał: – Mam rację? Królowa westchnęła i odwróciła się od niego. Bladą dłoń oparła o najbliższą iglicę, jakby w ten sposób mogła pobrać od bogów nieco mocy. – Nie wiem – odparła w końcu. – W przypadku każdego innego człowieka potrafię oddać jego istotę słowami i to mi wystarczy. Ale Kostas... Moje uczucia nie dają się zwerbalizować. Ogarnia mnie niemal zwierzęce wrażenie, kiedy tylko znajdę się w jego pobliżu. Tak musi się czuć mysz, gdy przepływa nad nią cień jastrzębia. Chcę uciekać albo go zaatakować, poczuć zapach jego krwi. Chcę zrobić coś poza wymianą dworskich uprzejmości i udawaniem, że wszystko jest w porządku, podczas gdy moja dusza aż krzyczy, żeby wygnać go z zamku, jak najdalej od mojego domu, od mojej rodziny... – Gwynofar na chwilę zapatrzyła się w ciemność. − Miewam sny – wyszeptała – że w nocy podchodzę do jego łóżka, kiedy śpi, i podrzynam mu gardło. Albo dźgam go prosto w serce, a jego krew tryska mi na dłonie. To jest niemal ekstatyczne. W tych snach on wcale nie jest Magistrem, ale czymś innym... nie potrafię tego nazwać. Czymś, co w moim przekonaniu musi być zniszczone za wszelką cenę. Gdy się budzę, te uczucia pozostają ze mną jeszcze przez pewien czas. Muszę dokładać starań, żeby je przed nim ukryć. Z drugiej strony, on jest Magistrem, to nie ulega wątpliwości. Służy mojemu mężowi równie sumiennie jak Ramirus. A jeśli czasami jest okrutny, jeśli manipuluje ciemnymi instynktami Dantona do swoich prywatnych celów, albo może dla zabawy, to przecież nic takiego. Po prostu tacy stają się ludzie, którzy żyją całe wieki dłużej niż normalny człowiek. Wiem to, bo jako królowa spotkałam wielu Magistrów. I godzę się z tym, tak jak wszyscy członkowie rodziny królewskiej, którzy korzystają z technik czarnoksięskich. – Objęła się ramionami. Drżała. – Więc dlaczego ten jest inny? Dlaczego nie mogę go zaakceptować, skoro akceptuję wszystkich pozostałych? Stanął za nią i delikatnie położył dłonie na jej ramionach. Wciąż trwała w napięciu, więc pociągnął ją lekko ku sobie, aż jej głowa spoczęła mu na piersi. – W twoich żyłach płynie krew Protektorów – powiedział. – Jest w tym magia, której nie rozumiemy. Wiemy tylko, że została nam dana przez bogów, by nas chronić. Zaufaj temu, niech cię to prowadzi. – Oni uważają nas za dzikusów, ignorantów. – W głosie Gwynofar zabrzmiała gwałtowna gorycz. – Nigdy mi tego nie powiedzą w twarz, nawet Danton mi tego nie powie, ale słyszę to w ich milczeniu: „Przesądne dzikusy hołdujące dziwnym rytom, podczas których puszcza się krew. Czczą skały i rozmawiają z drzewami jak ludzie w Mrocznych Wiekach”. Danton nie poprosiłby o moją rękę, gdyby się nie obawiał,

że Lordowie Protektorzy będą patrzyli krzywo na jego ambicje na północy. Dzięki małżeństwu zyskał traktat graniczny, który pozwala mu dowolnie połykać inne narody, o ile zostawi w spokoju Protektoraty. – Prychnęła. – Najwyraźniej dla takiego celu mógł nawet poślubić barbarzyńcę. – Taki już los członków rodów królewskich, że wymienia się ich za traktaty. Zwłaszcza królewskie córki. Dobrze o tym wiesz. Wstrząsnął nią dreszcz, jakby było jej zimno. Rhys mocniej otulił ją ramionami. – Wiem – odparła. Pocałował ją w czubek głowy i westchnął. – Och, Gwyn, tak bym chciał zostać tu jeszcze kilka dni. Powinnaś przez pewien czas być wśród swoich. Nawet się nie domyślałem, jak bardzo teraz jest ci to potrzebne. Ale naprawdę muszę jechać. Skinęła głową. – Rozumiem. Moim obowiązkiem jako Protektora jest dać się sprzedać do obcego kraju, żeby zabezpieczyć królestwo własnego ojca. A ty masz obowiązek dopilnowania, by Gniew nigdy się nie zawahał. – Westchnęła. – Gdybyś mi wcześniej nie opowiedział tej historii, poprosiłabym cię o zmianę zdania, ale w tej sytuacji nie mogę. – Oboje jesteśmy istotami obowiązku, przyznasz? – Łagodnie wypuścił ją z objęć. – Tych spraw nie zrozumie „cywilizowany król”. − Uśmiechnęła się odruchowo. Smętnie. − Spytam ojca, czy nie mógłby ci tu przysłać więcej służących – obiecał. – Potrzebny ci komfort używania własnego języka, środowisko, którego nie trzeba uczyć naszych zwyczajów. Potrzebni ci służący, dla których milczenie to milczenie. – Nie prosiłabym go o takie rzeczy, Rhys. – Wiem, siostrzyczko. Jesteś zbyt dumna... i zbyt uparta. Dlatego ja poproszę go w twoim imieniu. Uklęknął na wilgotnej warstwie sosnowych igieł i wyciągnął spośród nich cienki, biały przedmiot, który Gwynofar wcześniej upuściła. Na kościanej szpilce widniały wyrzeźbione w starodawnym stylu postaci, istoty, których nawet nazwy już dawno odeszły w niepamięć. – Chciałaś złożyć ofiarę. – Tak. Podał jej szpilkę. – A więc powiedz mi, czy bogowie przyjmą ofiarę od mieszańca? Położyła dłoń na jego ręce i spojrzała mu w oczy. Nie wydawały się już ciemne, lecz pełne ciepła, tak dobrze znane. – Bogowie ucieszą się z ofiary od Strażnika – stwierdziła łagodnym głosem. – A ja od brata. W świetle dwóch księżyców, w kręgu przodków Dynastii Keirdwyn, królowa i jej brat ofiarowali po kropli krwi kolejno każdej kamiennej iglicy, modląc się, żeby świat nie został zniszczony po raz drugi.

ROZDZIAŁ 16 Czy jest pani tą czarownicą z tawerny? Kamala odwróciła się, zaskoczona. Spodziewała się, że mówi do niej ktoś z lokalnej władzy − niewykluczone, że w towarzystwie strażników − i przygotowała się na uwolnienie odpowiedniej porcji mocy, żeby nie dopuścić ich zbyt blisko siebie. Okazało się, że to jeden mężczyzna, w dodatku bez broni. Mrugnęła, ale nikt więcej się nie pojawił. W pobliżu też nie było chętnych do zorganizowania na nią skutecznej zasadzki. – Kim pan jest? – spytała. – I dlaczego mnie pan o to pyta? Człowiek wyglądał na niezbyt szczęśliwego, że się znalazł w tych najgorszych rejonach Dzielnicy. Co rusz oglądał się przez ramię, jakby w obawie, że zaraz osaczy go zgraja złodziei i dziwek. Gdy poły jego wełnianego płaszcza rozchyliły się na moment, Kamala dostrzegła pod spodem ubranie z wykwintnego jedwabiu, jednak zaraz mężczyzna owinął się ciasno. Niewątpliwie dlatego po jego twarzy spływały strużki potu – dzień był zbyt ciepły na zimowe ubranie. – Mój pan mnie wysłał, żebym panią odnalazł. Powiedział... – Mężczyzna zawahał się. – Powiedział: „Poszukaj tej dziewczyny ubranej jak chłopiec. Ma rude włosy, o odcieniu jesiennego księżyca. Tak opisali ją ci, którzy byli tam na miejscu”. – Kto jest tym panem? – spytała. – I dlaczego uważa, że czarownica pasuje do tego opisu? Podniósł kołnierz płaszcza, by pot swobodnie ściekał, i znów rozejrzał się po wąskiej uliczce. – Świadkowie mówią, że ta kobieta sama rozprawiła się z bandą zbirów i wszystkich zabiła. Więc albo dysponuje czarodziejskimi sztuczkami, albo ma za patrona kogoś bardzo mocarnego. Kamala zaklęła w duchu. Miała nadzieję, że ten drobny incydent nie wzbudzi niczyich podejrzeń, ale najwyraźniej się pomyliła. To wyłącznie jej wina. Powinna zająć się skutkami walki, podjąć niezbędne kroki, by strzec swojej anonimowości, ale w tamtym momencie chciała tylko znaleźć się jak najdalej od miejsca jatki. Teraz za to płaci. To znaczyło, że wkrótce będzie musiała opuścić miasto. Nie żeby obawiała się, co zrobią tutejsze elity, gdy ją znajdą – rzadko kogoś z nich obchodziło, co dzieje się w Dzielnicy, nie chciało im się błocić jedwabnych butów, żeby cokolwiek tu poprawić – po prostu nie chciała w ten sposób zaczynać swojego nowego życia. Naturalnie, przez pewien czas możesz nosić kobiece ubrania, powiedziała sobie. Wtedy nikt cię nie pozna. Mężczyzna nie odchodził. Czekał w milczeniu. Sługa szlachcica czeka na nią. Ta myśl dziwnie ją połechtała. – Nie odpowiedział mi pan na moje pierwsze pytanie – zauważyła. – Oczywiście. – Znów spojrzał przez ramię, upewniając się, że nikt nie zachodzi go od tyłu. Skłonił się Kamali. Jakie to dziwne odbierać wyrazy uprzejmości, jakby była kimś wysoko urodzonym! – Mój pan to Pahdam Ravi.

Niewątpliwie słyszała pani o nim. – Czekał, aż odpowie, ale ona mrugała tylko w milczeniu. – Wyraził życzenie, żebym w jego imieniu pozdrowił panią mocy, która pomogła częściowo oczyścić ulice miasta z kłopotliwej hołoty. I żebym zasugerował jej, że może mieć sprawę, która ją zainteresuje, oczywiście jeśli tylko zechce uczynić mu honor i odwiedzić go. Nigdy nie słyszała nazwiska Ravi, ale mogła się domyślić, z czym związany jest ten człowiek. Prawdopodobnie to właściciel jednej z wielu prężnych agencji kupieckich, które usadowiły się w politycznym centrum miasta jak muchy na jeszcze ciepłym nawozie. Wiele takich firm miało domy w Dzielnicy i od czasu do czasu, jak cuchnący gaz z bagna, wypływało na wierzch nazwisko właściciela. Działo się tak, na przykład gdy burdel zawalił się pod własnym ciężarem albo gdy źle zaprojektowany budynek zablokował wody odpływowe w mieście, przez co powietrze w lecie przypominało opary znad gęstej zupy pełnej gnijących śmieci. Kamala sprzęgła odpowiednią ilość ognia duszy, by upewnić się, że w tym zaproszeniu nie ma żadnych złych intencji. Przynajmniej ze strony tego człowieka. Jeśli zaś chodzi o jego pana, to już inna sprawa. – Czego ode mnie chce? – spytała. Mężczyzna lekko skłonił głowę. – Nie jestem w to wtajemniczony, lady. – Zawahał się nieco, nim wymówił ten tytuł, jakby to słowo miało kwaśny smak. A jej w jakiś perwersyjnie mroczny sposób sprawiało przyjemność to, że człowiekowi nawykłemu do brukowanych dróg i jedwabnych zasłon kazano zwracać się do niej w tak dystyngowany sposób. – Jeśli zechce pani przyjąć jego zaproszenie, na pewno sam to wyjaśni. Przygryzła wargę. Zastanawiała się. Dziecięce instynkty ostrzegały ją, by nie ufać takim zaproszeniom. Może na Ravim zrobiła wrażenie jej moc, ale nadal uważał ją za hołotę. Różnice klasowe nie znikają tylko dlatego, że jedna osoba ma moc. Choć człowiek subtelny może próbować różnych manewrów, jeśli uzna, że mu się to opłaci. Nagle dotarła do niej cała prawda. On przecież nie wie, kim ty w istocie jesteś. Nie ma pojęcia, skąd się wzięłaś. Jesteś jak czysta tabliczka, wystarczy odpowiedni szyfr, a będzie wiedział o tobie tylko tyle, na ile mu pozwolisz. Odruchowo spojrzała na swoje dłonie. Jakie czyste! Już dawno temu zdrapała brud Dzielnicy, który kiedyś wżerał się we wszystkie pory i zakamarki jej ciała. Ethanus tego dopilnował. Ile jeszcze śladów chłopskiego pochodzenia i ciężkich doświadczeń udało się jej zamaskować? Co pomyślałby o niej dobrze urodzony człowiek, który ma jedynie dwuznaczną informację, że „zabiła paru mężczyzn w Dzielnicy”? Myśli kłębiły jej się w głowie. Pamiętała moment tuż przed walką. To przerażające odkrycie, że choć ogień duszy jest prawie niewyczerpany w swoim potencjale, to żeby go użyć, konieczne są czas i koncentracja, a to może przełożyć się na bezbronność. Pamiętała również ostrzeżenia Ethanusa na temat Przejścia: „Gdy twój bieżący konsort umiera, będziesz bezbronna, bo musisz skoncentrować się na szukaniu kolejnego. Ten stan trwa tylko krótki moment, ale jeśli jesteś wtedy wśród wrogów, ten jeden moment może cię

zgubić”. To, że jest Magistrem, pomaga zapewnić jej bezpieczeństwo, ale nie chroni przed wszystkimi zagrożeniami. Ale… Pamiętała również płynące przez nią uczucie mocy, tak niesamowite w swym gniewie, że żaden człowiek nie mógłby go okiełznać. Jakby jakiś olbrzym w jej duszy ział swoją wściekłością, tak wspaniałą i potężną, że aż powodowała zawroty głowy. To sprawiło, że poczuła głód. Że pragnęła sprawdzić się wobec świata. Czego właściwie możesz się bać ze strony tego Raviego? Nie wie, kim naprawdę jesteś, więc w zasadzie nie może zastawić na ciebie pułapki. Sługa czekał. Będzie czekał całe popołudnie, jeśli ona tak postanowi. Najwyraźniej takie otrzymał rozkazy. To ją przekonało. – Prowadź – powiedziała swoim najbardziej władczym tonem. – Spotkam się z twoim panem. *** Kamala była na Wzgórzu tylko raz – z matką, która za dziewictwo swojej córki szukała wyższej ceny, niż proponowano w ich małym miasteczku. Choć była wtedy bardzo młoda, zdawała sobie sprawę, że obie zupełnie nie pasują do tego miejsca, że chłopstwo od szlachty dzieli wielka bariera, której ona i jej matka nigdy nie przekroczą. Widziała pogardę na twarzach mijanych mężczyzn, niesmak, z jakim patrzyli na jej matkę, która oferowała to młode ciało, wyrwane z plebsu, by służyło ich przyjemności – jakby na wystawnej uczcie podsunęła im pod nos półmisek zepsutego mięsa. Pamiętała, jak cały dzień trzęsła się ze strachu i wstydu, aż w końcu matka przełknęła gorycz niepowodzenia i zdecydowała się na powrót do rozklekotanego domu w Dzielnicy. Wtedy Kamala uciekła w sekretne miejsce pod drewnianym pomostem – do zawieszonej nad słonawą wodą wilgotnej pakamery, gdzie tylko dziecko mogło się zmieścić. Przesiedziała tam, dopóki nie dał o sobie znać głód, każąc wrócić do realnego świata. W końcu sprzedano ją ciemnoskóremu turyście z południowych królestw, którego spocona skóra pachniała piżmem i który uznawał, że każdy naturalny otwór młodej dziewczyny może służyć jego przyjemności. Mogła trafić gorzej. Znała dziewczęta, które były tak poniżane, że wolały utopić się, niż żyć z tym wstydem. Choć czasem zastanawiała się, czy ich doświadczenia były rzeczywiście dużo gorsze, czy może po prostu dziewczyny były od niej słabsze, nie trzymały się życia z taką pasją i determinacją. Ona każdego dnia chciała żyć za wszelką cenę, bo wiedziała, że jeśli nie zdoła przeżyć, jutro na pewno nie będzie lepiej. Już żaden mężczyzna nie dotknie jej w ten sposób. Już żaden mężczyzna ani żadna kobieta nie będą czerpać zysków ze sprzedaży jej godności. I niech piekło pochłonie tego, kto ośmieli się sprzeciwić. Ulice Wzgórza były wybrukowane, nie z konieczności – bo w odróżnieniu od reszty miasta Wzgórze leżało znacznie powyżej poziomu wody – lecz po to, by odróżniały się od błotnistych dróg i drewnianych pomostów, charakterystycznych dla

biedniejszych dzielnic. Nawet tutejsze powietrze wydawało się Kamali czystsze. Bardziej suche. Nad głową widziała strzeliste wieże, sięgające do samego nieba, rozbudowane w górę, by jak najlepiej wykorzystać małe działki budowlane na tym cennym terenie. Między domami biegły wąskie mosty, by szlachta mogła się odwiedzać bez konieczności chodzenia po gruncie. W setkach okien jedwabne zasłony trzepotały niczym skrzydła kolorowych ptaków. Najniższe piętra oddano kupcom; mieli tu wypełnione po brzegi sklepy z biżuterią, pyszną skórzaną uprzężą, polerowanymi nożami czy zwojami jedwabiu, tak cienkiego jak pajęcza nić. Kamala tak bardzo chciała przystanąć i popatrzeć na wszystkie te skarby ludzi bogatych i wpływowych, dotknąć ich, poczuć wszystkimi zmysłami, ale sługa się nie zatrzymywał. Dla niego cały ten przepych to banał, mijany codziennie w drodze do ważniejszych spraw, i gdyby Kamala stanęła na dłużej, zdradziłaby na temat swego pochodzenia więcej, niż powinna. Możesz mieć to wszystko za odrobinę mocy, myślała. Zapłać fałszywymi monetami lub po prostu weź sobie, co chcesz. Później, w odpowiedniej chwili. Mężczyzna zaprowadził ją do szarej kamiennej wieży, z herbem wyrzeźbionym na ciężkich, dębowych drzwiach. Zanim zdążył zapukać, służący otworzyli je od wewnątrz. Wydawało się, że wiedzą, kim jest Kamala – na pewno byli uprzedzeni, że ma przybyć jakiś ważny gość – ponieważ prowadząc ją, z szacunkiem spuścili oczy, nie wyrażając nawet przelotnej dezaprobaty dla jej zniszczonego ubrania. W środku było czysto. Bardzo czysto. Domu znajdującego się w Dzielnicy nigdy nie udałoby się utrzymać w takiej czystości – żeby nie wiadomo jak się starać, nie wygra się z pleśnią. Kamienne ściany pomalowano na nieskazitelną biel, a duże okna na klatce schodowej wpuszczały mnóstwo słonecznego światła. Kamala nigdzie nie zauważyła kurzu, a za sobą słyszała uwijających się służących, którzy pośpiesznie zamiatali ślady błota, jakie zostawiła na schodach. Pomyślała, że ich pan z pewnością jest okrutny, a służba żyje w ciągłym strachu. A może nie tolerował bałaganu i musiał kontrolować wszystkie aspekty swego otoczenia? Najpewniej i jedno, i drugie. Czekał na nią w dużym pomieszczeniu, większym od całego jej rodzinnego domu. Przy kominku stał bogato zdobiony stół i rzeźbione krzesła – jedyne meble w pokoju. Gospodarz skinął jej krótko z wymaganą uprzejmością, lecz bez specjalnego uniżenia. Podniosła głowę i zobaczyła malowidła zajmujące od góry jedną trzecią część każdej ściany. Były wspaniałe. Przedstawiały mityczne historie – narodziny Łowczyni, zniszczenie Duszożerców, powstanie Gansangu – wszędzie występowały postaci naturalnej wielkości. Nie to jednak było najbardziej niezwykłe, lecz fakt, że mężczyzna, przed którym stała teraz Kamala, pojawiał się na każdym muralu – jednak nie jako uczestnik sceny, ale jako przechodzący turysta, do tego niezbyt zainteresowany, patrzący poza obraz, w stronę widza tej osobliwej galerii. Sprawiało to wrażenie, jakby najbardziej dramatyczne wydarzenia ludzkości były zaledwie tłem dla jego portretu. Rodziły się boginie, Duszożercy żyli i umierali, ale oko widza nieruchomo spoczywało na nim. A więc mężczyźni właśnie to robią z pieniędzmi, gdy nie tracą ich na dziwki, pomyślała Kamala, uznając to za najbardziej zadziwiający – i najbardziej kosztowny – przejaw ludzkiego ego, jaki widziała w życiu.

Mężczyzna miał około trzydziestu lat. Jego ubranie zdradzało tę samą skrupulatną troskę o szczegóły, jaką Kamala zauważyła w całym domu. Wielowarstwowy ubiór z mięsistego jedwabiu i złote pierścienie na palcach obu dłoni świadczyły o tym, że ma pieniądze i chce, żeby inni to widzieli. Długa szata, na której wyhaftowano heraldyczny motyw – prawdopodobnie godło rodzinne – poniżej talii była luźno spięta pasem z ozdobami z rubinów i złotej blachy. Całość nie prezentowała się źle, ale długie kręcone czarne pukle mężczyzny sprawiały wrażenie ułożonych gorącym żelazkiem, a starannie wyskubane brwi były nieco zbyt zniewieściałe jak na gust Kamali. Chociaż czy ona sama – ze swoją krótką fryzurą i w chłopięcym ubraniu – miała prawo go krytykować? Przez długą chwilę w milczeniu mierzyli się wzrokiem. Zauważyła, jak na widok jej zakurzonych butów odrobinę uniósł jedną brew. Na pewno martwił się, że rozniesie brud po wymuskanym domu. Cóż, pomyślała, tak to jest, gdy wzywa się kogoś tuż po bójce w Dzielnicy. Trzeba się z tym liczyć. Długimi krokami szła do niego przez cały pokój, lekko rozbawiona i usatysfakcjonowana tym, że prawdopodobnie zostawia za sobą smugę pyłu. – Jestem Pahdam Ravi – powiedział, gdy podeszła bliżej. Z tej odległości czuła zapach jego perfum, lekko mdłych, jak kandyzowane owoce. – Witam w swoim domu. Patrzyła na niego z bezczelną szczerością. – Nawet nie zna pan mojego imienia, prawda? Kącik jego ust lekko drgnął. To mógł być uśmiech. – Nie wymieniła go pani po przybyciu do miasta. Przynajmniej moi ludzie go nie słyszeli. – Sięgnął za siebie, pociągając za gruby sznur, którego drugi koniec znikał w otworze ściany. – Może pan mówić do mnie Sidra – oznajmiła tonem sugerującym, że reszty nie zamierza jeszcze wyjawiać. Wydawało się jej to odpowiednio napuszone. – Dobrze. – Do pokoju wszedł służący, niosąc tacę z dwoma kielichami i karafką. Postawił ją na stole i wycofał się w ukłonach. Ravi najmniejszym gestem nie okazał, że go dostrzega, ale gdy służący zniknął, otworzył karafkę, nalał do obu kielichów trochę ulepka i gestem zaprosił gościa do stołu. – To z winnic Serratu. – Wzniósł ku niej kielich. – Za twoją... moc, Sidro. Utkwiła w nim wzrok. Upiła nieco płynu. Smakował tak, jak wyglądał – syropowato – i pokrył jej język kwasotą kaca. Z sekretnym wysiłkiem zastosowała nieco ognia duszy, by zmienić ten smak w coś bardziej znośnego. Cały czas patrzyła gospodarzowi w oczy. Ani na chwilę z jej warg nie zniknął słaby uśmiech. Twoje kryterium jest nieadekwatne, Ethanusie. Dopiero wtedy, gdy kradniesz kawałek czyjegoś życia, by poprawić smak kieliszka wina, wiesz, że jesteś prawdziwym Magistrem. – Sługa powiedział, że chce pan ze mną rozmawiać. – Tak. Proszę wygodnie usiąść. – Ponownie wskazał krzesła, a gdy usiadła, po chwili zajął miejsce naprzeciw niej. Postawił kielich na blacie i starannie ułożył dłonie w piramidkę, jakby się zastanawiał, co powiedzieć. Gest zbyt wystudiowany, by mógł być autentyczny. Kamala przypuszczała, że Ravi wielokrotnie powtarzał sobie przygotowaną rolę.

– Słyszałem o walce w Dzielnicy – powiedział w końcu. – Imponujące użycie mocy. – W milczeniu wzruszyła ramionami. – Czarownice rzadko pozwalają sobie na użycie mocy w takich okolicznościach. – Czarownice nie lubią być gwałcone – ucięła bez zbędnych ceregieli. Ravi stłumił rozbawienie. Kamala czuła w gardle ucisk niesmaku i z wysiłkiem go zdławiła. Nie lekceważ tego człowieka. Wygląd pawia z rozłożonym ogonem może maskować serce wilka. Albo raczej sępa. – A jednak – kontynuował – wiele czarownic poddałoby się takiej napaści, zamiast tracić cenną porcję życiowej substancji. Mam rację? Już chciała zaprzeczyć, ale słowa zamarły jej na ustach. Czy miał rację? Czy najpotężniejsze na świecie kobiety ległyby w błocie i pozwoliły się wykorzystać jak dziwki, nie chcąc przyśpieszyć własnej śmierci? To straszna myśl, ale chyba prawdziwa. Wolałabym umrzeć, niż żyć w taki sposób, pomyślała. Spojrzała na Raviego i przez ulotną chwilę w jego umalowanych oczach dostrzegła błysk inteligencji. On o tym wie... – Proszę mówić dalej – powiedziała cicho. Pochylił się ku niej nad stołem. – Ma pani tyle mocy, tyle potencjału, że może pani dokonać rzeczy, o których większość mężczyzn nawet nie śmie marzyć. Mimo to cierpi pani niedostatek, z powodu kosztów nie może pani kształtować świata jak Magistrowie, a swój los może pani odmienić tylko w malutkim zakresie. Domyślam się, że to pani nie wystarcza. Nie na tyle, na ile by pani chciała. – Odchylił się na krześle, z powrotem składając dłonie. Cały czas patrzył na nią przenikliwie. – Mam rację? – Pan nie wie, czym jestem ani czego naprawdę chcę – odparła spokojnie. – Być może. – Jej chłodna odpowiedź nie wytrąciła go z równowagi. Ujął kielich i popijał od niechcenia, jakby delektował się poobiednim drinkiem ze starym przyjacielem. Czuła, że to też jest szczegółowo wyreżyserowane. – Proszę zatem pozwolić, że powiem, co zaproponowałbym innej kobiecie, która dysponowałaby pani mocą, ale być może pragnęła innych rzeczy. Powiedziałbym: „Chodź do mnie na służbę, a ja dam ci wszystko, czego sama nie śmiesz sobie sprawić; odzieję cię w jedwabie, ozdobię klejnotami, poczęstuję delikatesami i wykwintnym winem. Sprowadzę nawet mężczyzn, kobiety, chłopców, wedle gustu, żeby dawali ci przyjemność. Sformułuj pragnienie, a mój dom postara się je spełnić; szepnij, czego ci potrzeba, a cała moja służba przybiegnie na twoje rozkazy”. Kamala uniosła brew. – A w zamian? – W zamian? – Ravi wzruszył ramionami. – Od czasu do czasu drobne przysługi, potrzebne takiemu biznesmenowi jak ja. Wpłynąć na czyjeś zdanie. Ułatwić kontrakt. Podtrzymać przychylność, kiedy sama dyplomacja nie wystarcza. Jeśli trzeba, czasami sprowokować mały błąd po stronie rywala. Powoli, bardzo ostrożnie nabrała powietrza. Kotłowały się w niej słowa i emocje. Musiała starannie torować sobie wśród nich właściwą ścieżkę. – Rozumie pan, że moc zaklęć czerpana jest z własnych sił życiowych czarownicy.

– Owszem, rozumiem, że zaklęcia mają swoją cenę. W innym wypadku nie oferowałbym za nie tak hojnej zapłaty. – Znów pochylił się nad stołem, chcąc, by wypadło to swobodnie, ale tym razem nie udało mu się zamaskować głodu w oczach. – Daj mi usługę równowartą kilku minutom, a ja uczynię wszystko, żeby reszta twojego życia budziła zazdrość innych kobiet. A jeśli to nie dość, podaj swoją cenę. Jestem w stanie zapłacić więcej. Proponował jej kontrakt na warunkach Magistra, ale przecież nie mógł wiedzieć, że jest Magistrem. Wiedział tylko, że jako czarownica swobodnie dysponuje swoją prywatną mocą i wyraźnie nie przejmuje się ostatecznymi kosztami stosowania magii. Gotowa umrzeć młodo za cenę luksusu tu i teraz. Była to ocena tak nieprawdziwa i absolutnie sprzeczna z tym, kim w istocie była Kamala, że na krótką chwilę odebrało jej mowę. – Więc jesteś pewien, że mam swoją cenę – rzekła w końcu powoli. Odpowiedź przeczytała w jego oczach. Nie musiał formułować jej na głos. Odpowiedź kupca: „Każdy człowiek ma swoją cenę”. Bez słowa wstała i odwróciła się od stołu. Nie chciała, by teraz widział jej twarz. Oburzenie, niesmak paliły ją zbyt ostro, by dało się to ukryć. Ale czy rozpoznałby te emocje, gdyby nawet je dostrzegł? Czy zrozumiałby ich przyczynę? W swoim mniemaniu nie proponował przecież nic niestosownego. Grał w tę samą grę, jaką bogaci i wpływowi zawsze rozgrywają z klasą niższą. Za pieniądze można kupić wszystko, nawet ludzkie życie. Dlaczego nie zastosować tej zasady również w tym wypadku? – Zrobiłbyś ze mnie swoją dziwkę – powiedziała cicho. Zapadła cisza. Może wyczuł w jej głosie ostrze klingi i zrozumiał przestrogę. To dobrze. Zaledwie chwilowy wysiłek byłby jej potrzebny do uwolnienia całej wewnętrznej złości i miała wielką pokusę, by to zrobić. Tak, Ravi był tylko jednym z całej rzeszy durniów – świat zaludniały miliony takich jak on – ale jaką rozkosz sprawiłoby jej zgotowanie temu malowanemu pawiowi losu, na jaki zasługuje! Mogłaby w ostatniej minucie jego nędznego życia dać mu do zrozumienia, kogo znieważył. Zobaczyłaby przerażenie w jego oczach, gdy będzie walczył o każdy dech. Z wysiłkiem zamknęła oczy, głęboko nabrała powietrza i zmusiła się do stłumienia tych pierwotnych odruchów. Nie powiedziałeś mi, Ethanusie, że najtrudniejsze w sztuce panowania nad mocą jest nauczenie się panowania nad samym sobą. Propozycja Raviego, choć obraźliwa, była jednak kusząca. Nie z powodów przedstawionych przez tego kupca czy z innych przyczyn, które akurat on byłby w stanie zrozumieć. To ona sama po bójce w Dzielnicy zrozumiała, że nie jest jeszcze gotowa wkroczyć w swój świat. Jej moc była zbyt dzika i niesprawdzona, a dusza... dusza nie wiedziała jeszcze, czego chce. A tu, w obecności Raviego, Kamala uświadomiła sobie, jak wielka przepaść dzieli ich klasy społeczne – żeby ją przekroczyć, same techniki czarnoksięskie nie wystarczą. Potrzebowała doświadczenia. Potrzebowała przykrywki. Paw mógł zapewnić jej obie te rzeczy. Poza tym istnieli Magistrowie. Niektórzy w Gansangu, mieście zamożnym, służyli wpływowej szlachcie, tak jak inni służyli królom i książętom w pałacach. Ravi to w ich oczach tylko drobny kupiec, zbyt mały, by zasługiwał

na magisterskiego asystenta – bo dlaczego miałby teraz ubiegać się o usługi czarownicy? Ale był człowiekiem ambitnym, a więc będzie poruszał się w kręgach wpływów czarnoksiężników w czarnych szatach. Na myśl o nich poczuła trzepotanie w sercu. Jako osoba ze świty Raviego mogłaby spotykać innych Magistrów, nie odkrywając swojej własnej tożsamości. Najpierw wyrobiłaby sobie o nich opinię, poznała ich sposób bycia, zaplanowała moment ujawnienia... Jakiż inny układ dałby jej tę możliwość? – Więc? – Ravi przerwał ciszę. Powoli odwróciła się do niego. Jej zimne oblicze nie zdradzało żadnych emocji, choć wewnątrz wszystko się w niej kotłowało. Nigdy nie dopuści, by Ravi miał w nią prawdziwy wgląd, nie da mu żadnych wskazówek, których mógłby użyć do manipulowania nią. – Dasz mi to, o co poproszę – rzekła – bez pytania, bez warunków. Wprowadzisz mnie do towarzystwa jak kogoś z bliskiej rodziny. Twoi służący będą mnie stosownie traktować i nauczą mnie wszystkiego, czego zechcę. Żaden jednak nie dowie się, kim dla ciebie jestem. Tylko tyle, że jestem damą, cieszącą się twoimi względami. – Błysnęła zielonymi oczami. – Kobiety mają mi zazdrościć twej hojności, mężczyźni mają się jej dziwić, ale nikt nigdy nie pozna przyczyny. – A w zamian? – spytał i już nawet jego głos zdradzał nieokiełznany głód. – W zamian... – Uśmiechnęła się zimno. – Możesz żądać ode mnie dowolnych usług. Za każdym razem zważę ich koszt i zdecyduję, czy chcę ci pomóc. Jeśli tak, dostaniesz to, o co prosisz. Jeśli nie, twój wybór. – Wzruszyła ramionami. – W każdej chwili możesz rozwiązać naszą umowę. Zrobisz ze mnie dziwkę, pomyślała, ale nie rozumiesz, czym naprawdę jest dziwka. Jest siła w tym, gdy posiada się coś, czego mężczyzna pragnie, i potrafi się zmusić go do płacenia. Jest siła w tym, gdy możesz rzucić w błoto jego monetę, tę samą, o której sądził, że może za nią kupić wszystko. Ravi długo patrzył na nią w milczeniu. Mogła użyć mocy, by poznać jego myśli, ale w tym celu nie warto było drenować konsorta. Wystarczająco wiele mogła się domyślać. Tylko ja mogę dać ci to, czego chcesz. Zapłacisz mi lub odejdziesz głodny. – Zgoda – oznajmił wreszcie. Z jego tonu jasno wynikało, że nie jest zadowolony z tych warunków, ale skinął głową. – Niech będzie tak, jak to zaproponowałaś. Pociągnął za sznur, wzywając służących, by przedstawić im nową panią.

ROZDZIAŁ 17 Bracia raczej nie przeżyliby tej podróży, pomyślał Andovan. Rurick oczywiście nigdy nie wystawiłby nosa poza pałac bez rzeszy służących. Częściowo było to podyktowane uzasadnioną ostrożnością królewskiego dziedzica – wrogowie mogliby wiele zyskać na porwaniu pierworodnego syna Dantona – ale miało to więcej wspólnego raczej z potrzebą bezustannej adoracji. Andovan nienawidził, kiedy służba się z nim cackała, i każdego dnia perswadował, że naprawdę potrafi się samodzielnie ubrać. Rurick natomiast bez służby nawet nie zacząłby wkładać spodni; musieli poczynić odpowiednie przygotowania, asystować podczas samej czynności, a potem komentować, jak świetnie wygląda. W lesie – gdzie Andovan był teraz – Rurick prawdopodobnie zmuszałby wiewiórki do śpiewania peanów na swoją cześć. Salvator to co innego. Drugi syn Wielkiego Króla według niektórych już był szalony. Cały dwór skakał wokół Ruricka w nadziei, że to właśnie on odziedziczy tron Dantona. Nie żeby był tego wart, ale istniała o wiele bardziej niepokojąca alternatywa. Salvator twierdził, że słyszy głosy bogów, i kilka lat temu wstąpił do klasztoru, by nauczyć się, jak słyszeć je jeszcze wyraźniej. Danton nie był z tego zadowolony, ale też nie zgłosił sprzeciwu. Dotychczas nie zdarzyło się, by odmówić księciu krwi prawa do czczenia wybranego bóstwa, nawet jeśli był to jakiś dziwny bożek, który zajmował się grzechami i wadami ludzi zamiast ich pasjami i zwycięstwami. Salvator nie poradziłby sobie w lesie. Przywykł do jadła serwowanego na talerzu przy klasztornym stole, a nie takiego, na które trzeba samemu zapolować. Ale przynajmniej miał wprawę w poszczeniu. I nie czułby się samotny – mógłby do woli rozmawiać ze swoimi dziwnymi bogami, na przykład o tym, jakie niedostatki Salvatora doprowadziły go do takiego położenia. Andovana zawsze to dziwiło. Przywykł do bogów swej matki – byli zimni jak kraina, którą zamieszkiwali, oczy kierowali na bitwy i rozlew krwi, a ich konflikty wpływały na los świata śmiertelników. Trudno mu było szanować boga, który poświęcał czas na rejestrowanie osobistych przewinień każdego wyznawcy. Wydawało mu się to dość małostkowe. Czy Valemar poradziłby sobie tutaj? Andovan pomyślał o swoim trzecim, najmłodszym bracie. Kilka razy wybrał się z nim na polowanie, choć gdy raz Andovan zaproponował, żeby zostawili służbę i poszli sami, omal nie dostał zawału serca. Valemar był bawidamkiem, choć powodzenie u płci pięknej zawdzięczał bardziej sztuce uwodzenia i wrodzonej charyzmie niż szczególnym cechom fizycznym. Jak wszyscy bracia Andovana odziedziczył wygląd po ojcu i jego ostre, orle rysy nie stanowiły atutu, ale potęga i stanowisko były dla kobiet wystarczającym wabikiem, a Valemar mistrzowsko to wykorzystywał. Stale otaczała go świta – nawet gdy protokół tego nie wymagał – gdyż Danton obawiał się, że pewnego dnia najmłodszy syn wyląduje w nieodpowiednim łóżku, z czego wynikną tylko problemy. Dlatego nawet podczas sekretnych schadzek Valemara zawsze gdzieś w pobliżu dyskretnie czaili się służący, o czym nie zawsze

wiedział przedmiot książęcej adoracji. Gdyby zostawić go w lesie samego, bez żadnej dziewczyny, bez nadzorujących go ochroniarzy, prawdopodobnie czułby się tak zagubiony, że nie wiedziałby, którą nogę postawić najpierw: lewą czy prawą. Andovan natomiast zawsze wolał samotność. Lubił przebywać w lesie − gdy przemierzał go na koniu, jadąc wśród starych drzew, i zdarzyło mu się nagle zobaczyć pasącą się swobodnie sarnę, która nie zna strachu przed człowiekiem, odczuwał większą przyjemność, niż gdy uczestniczył w dworskich zabawach. Gdy żona Ruricka ogłosiła, że jest w ciąży, a Ramirus potwierdził, że urodzi się chłopiec, Wielki Król, choć niechętnie, zaakceptował w końcu aspołeczne skłonności Andovana i pozwolił mu na samotne wędrówki po królewskich włościach − ale tylko w granicach lasów niedostępnych dla zwykłych poddanych. Nigdy nie miał tej wolności, jaką poznał teraz, gdy mógł poruszać się bez zastępu opiekunów, ciągnącego się za nim ogonem. Nieznany dotąd smak wolności upajał. I niewątpliwie Andovan znajdowałby w tym wielką przyjemność… gdyby nie świadomość, że umierał. Opuścił zatłoczone miasta i cieniste lasy wschodnich królestw i zmierzał w stronę zielonych terenów rolniczych i otwartych równin Wielkiego Płaskowyżu. Drzewa rosły tu z rzadka, podobnie rozmieszczone były wsie, a domy, zbudowane z samej ziemi, przypominały jakieś organiczne istoty. Ludzie okazali się na ogół gościnni – w odróżnieniu od rolników ze wschodu, którzy zwykle najpierw atakowali, a potem zadawali pytania – i Andovanowi niejeden raz udawało się znaleźć nocleg za garść plotek czy poradę, jak okiełznać miejscowe dzikie konie. Nad stepami rozciągało się wysadzane klejnotami nocne niebo. Sprawiało wrażenie, jakby ciągnęło się w nieskończoność, choć uczeni twierdzili, że ogranicza je Sfera Nieba. Ten widok w niespodziewany sposób wzbudzał pokorę. Andovan wiedział, że lud jego matki dorastał w podobnym, choć znacznie chłodniejszym krajobrazie i pod tym samym roziskrzonym niebem czcił swoich dziwnych, okrutnych bogów. Jak głosiły przekazy, w podobnym miejscu północni bogowie pobłogosławili ród jego matki – ród jego samego – wyróżnili go i przekazali mu tajemną moc, którą pewnego dnia miał wykorzystać, by zbawić świat. Andovanowi trudno jednak było czuć się zbawcą świata, gdy Wyniszczenie osłabiało jego siły życiowe. Trudno mu było czerpać radość z przyziemnych przyjemności, gdy czuł oddech Śmierci na karku. Szedł więc uparcie na zachód, podążając za ponurymi snami, które zdawały się nim kierować. Jakiż urok rzucił na niego Colivar? W jaki sposób miało to działać? Magister mu tego nie wyjaśnił, powiedział tylko, że „uwrażliwi” go to na zabójcę. Co to znaczyło? I przede wszystkim w jaki sposób ta kobieta jest z nim połączona? Czy rozpozna ją, gdy ją zobaczy? Dręczyły go te pytania podczas długich godzin samotności. Pragnął mieć przy sobie Colivara, który służyłby mu radą, ale z drugiej strony wiedział, że nie powinien ufać Magistrowi z południa. Przecież to wróg jego ojca i sam nigdy nie zwróciłby się do niego o pomoc, gdyby nie pewność, że każdy inny Magister zdradziłby Dantonowi jego plany. Tylko Colivarowi mógł ufać, że dochowa tajemnicy. W oczach Magistra widział jednak głodne ogniki, gdy tamten przedstawiał mu swoją koncepcję działania. Instynktownie – szóstym królewskim zmysłem

– wyczuwał, że Colivarowi równie mocno jak jemu zależy na odkryciu, kim jest owa kobieta. A więc miał własne, egoistyczne powody, by wiernie służyć Andovanowi. Tak właśnie postępują Magistrowie. W nocy nawiedzały go mroczne sny, czasem naprawdę przerażające. Demony rozrywały go żywcem i wyżerały jego ciało, sukuby drenowały go z męskich sił. Budził się spocony i drżący. Z jednej strony chciał, by te koszmary się skończyły, ale ponieważ rozpaczliwie szukał odpowiedzi, trzymał się ich kurczowo nawet po przebudzeniu i rozpamiętywał wszystkie szczegóły. Był jak dziecko, które na plaży odwraca kamyki, by się przekonać, czy nie czmychają spod nich drobne stworzonka. Niestety, dotychczas nie odkrył żadnego sensu, żadnej wskazówki, która pomogłaby mu znaleźć osobę będącą źródłem jego choroby – o ile taka osoba w ogóle istniała. Stepy ustąpiły miejsca jałowym terenom, gdzie labirynt krętych przepaści wyznaczał zachodnią granicę terytoriów Dantona. Żeby ją pokonać, Andovan musiał wynająć miejscowego przewodnika – tylko on wiedział, które drogi tworzą pętle czy kończą się ślepo na skraju jakiegoś meandrycznego kanionu. Przeprawa była trudna, koń się zmęczył i dopiero gdy późnym popołudniem dotarli na drugą stronę, a przewodnik mógł odejść, Andovan zorientował się, gdzie dokładnie jest. Na zachód aż do nieba wyrastały góry, jarząc się niesamowitą czerwienią w zachodzącym słońcu. To Krwawy Grzbiet, nazwany tak podobno z powodu czerwonych klonów, które porastały jego dolne partie, nadając całemu łańcuchowi szkarłatną barwę. Tak uczono Andovana w domu. Ale miejscowi ludzie przekazali mu inną wersję interpretacji tej nazwy − miała upamiętnić okrucieństwo wojsk Dantona, gdy po raz pierwszy wkroczyły do tego regionu. Mówiono, że to granica znaczona krwią i bogowie celowo zmienili kolor drzew na czerwony, by dzieci nie zapomniały, że Wielki Król zamordował ich rodziców. Gdyby wiedzieli, że Andovan jest potomkiem Dantona, jego krew prawdopodobnie spłynęłaby tak jak krew poprzednich ofiar. Teraz, stojąc w cieniu rozłożystego klonu o liściach podobnych do ciemnoczerwonych dłoni chwytających słoneczne światło, czuł skrajne zmęczenie i trwożny zachwyt. Tu kończyło się terytorium jego ojca, a otwierało przejście do dalej leżących krain. Zatem kobieta, której poszukiwał, przebywała na obszarze, na który nie docierała już władza rodu Aureliusa. Może była dalekim wrogiem dynastii jego ojca i krzywdząc Andovana, chciała wyrządzić krzywdę Dantonowi? Nie mógł wyobrazić sobie innego powodu, dla którego osoba z tak daleka wywołała u niego tę chorobę. Jeśli rzeczywiście tak miały się sprawy. Jeśli moje sny mówią prawdę, to ona tam jest. Znajdę ją. Rozbijając obozowisko, Andovan dostrzegł szybującego w górze jastrzębia o brązowych skrzydłach, połyskujących w promieniach zachodzącego słońca. Oporządził konia, zatroszczył się o swoje potrzeby i ułożył się do snu. Jastrząb odleciał. Tej nocy książę znów śnił o kobiecie, którą ścigał. *** Takie ciemne ulice. Wąskie wieże tłoczą się jedna przy drugiej, zamykając drogę słońcu. Na chodniku kuca mały żebrak, twarz ma w szramach po

niezaleczonych krostach – pamiątkach jakiejś minionej zarazy. Z jego nabiegłych krwią oczu wyziera głód. Obok chłopca stoi mizerna kobieta i zrozpaczona błaga przechodzących szlachciców o jakieś drobniaki, krzyczy, że ma ładną córkę – dziewicę. Liczy, że pożądanie weźmie u nich górę nad litością. Obraz znika, ulice są czyste, jakby kobiety nigdy tu nie było. W górę wznosi się pojedyncza wysoka wieża – surrealistyczna budowla bez drzwi, z oknami tylko na najwyższym piętrze. W pobliżu niższe wieże wyciągają w górę szyje jak kaczęta towarzyszące matce; zasłony w oknach łopoczą nerwowo. Wiatr od zachodu niesie ohydne zapachy nieświeżych ryb i zgniłych glonów oraz trujące wyziewy stojącego bagna. To zupełnie nie pasuje do tych suchych i zadbanych ulic. Między wieżami idzie kobieta i gdy tylko ją dostrzega, wie, że właśnie jej poszukuje. Próbuje ją przywołać, chce, żeby się odwróciła, żeby mógł zobaczyć jej twarz, poznać jej imię, ale nagle opanowuje go taka słabość, że słowa więzną mu w gardle. Pada bez tchu na brukowaną ulicę. Jednak ona w końcu się do niego odwraca. Podnosi powoli wzrok. Dlaczego? – pyta bezgłośnie, nie może zaczerpnąć dość powietrza, by uformować słowa. Ale obraz blaknie, następuje atak Wyniszczenia i wszystko czernieje, zanim zdąży zobaczyć jej twarz... *** Obudził się drżący i zlany zimnym potem. Przez chwilę czuł się tak słaby jak we śnie i ogarnęła go panika. Z trudem wstał – musiał udowodnić sobie, że sen nie wyssał z niego ostatnich sił. Gdy bez większych trudności udało mu się wyprostować, rozpaczliwie bijące serce zaczęło odzyskiwać normalny rytm. Zrobił kilka długich, miarowych wdechów, usiłując uspokoić ducha. To był tylko koszmar, pomyślał. Gorszy od poprzednich, ale prawdopodobnie nie ostatni podczas tej podróży. Czy jesteś tak słaby, że zwykły sen potrafi odebrać ci odwagę? Czy ona wiedziała, że jej szukał? Ze snu tak wynikało, ale nie chciał przywiązywać do niego zbyt wielkiej uwagi. Koszmary to najczęściej projekcja lęków samego śniącego, a nie prorocza wizja. Jego sen z pewnością wpisuje się w ten schemat. Ale wieże... były takie dziwne, takie stłoczone. To musiało mieć jakieś znaczenie. Jak zinterpretować wieże bez drzwi? Dlaczego zapach bagna był tak dominujący? I kim była ta żebraczka, która w oczywisty sposób nie pasowała do tego miejsca i zniknęła, gdy na nią spojrzał? Łamał sobie głowę, ale nie doszedł do żadnych wniosków. Westchnął i wyciągnął ze swoich zapasów kawałek sera o ostrym smaku, który przegnał z jego ust wspomnienie bagiennego fetoru. I wtedy sobie przypomniał. Gansang. Miasto na bagnach zachodniej delty, gdzie kiedyś były żyzne tereny zalewowe. Zbudowane na palach, z licznymi pomostami. Mówiono, że na wybrzeżu jest jeden rejon o solidnym podłożu skalnym, wznoszącym się dostatecznie wysoko nad poziom

morza, poza obszarem zalewowym. Tam oczywiście mieszkała szlachta. Andovan w dzieciństwie uczył się o Gansangu. Mówiono mu, że miasto jest jak żywa istota i jeśli coś zablokuje jego rozwój w jednym kierunku, będzie się rozwijało w innym. Szlachcice nie mogli budować nowych domów na bagnach, więc wznosili swe siedziby w górę, budując najwyższe i najwspanialsze na świecie wieże – przynajmniej w ich mniemaniu. Gdy Andovan słuchał opowieści guwernanta, wydawały mu się one nierealistyczne. Ale teraz... Miasto leżało na zachodzie, o ile dobrze pamiętał. Oznaczało to, że cały czas podążał w jego stronę. Czyżby pchała go w tę stronę magia Colivara? Czyżby jego przyszła zabójczyni przebywała teraz właśnie tam? I jeśli ruszy szybko, wkrótce ją odnajdzie? Przypominał sobie… Gansang leży dokładnie za Krwawym Grzbietem. Niecały dzień jazdy za zachodnimi wzgórzami. Poczuł pewność, jakiej nie zaznał od dawna. Wyjął z sakwy ciasno zwinięte mapy i przy słabym świetle pojedynczego księżyca zaczął wytyczać trasę do Gansangu.

ROZDZIAŁ 18 Wejdź, kochanie. Gwynofar przekroczyła próg pokoju, a jej poszarpana jedwabna szata trzepotała jak skrzydła czarnego anioła. Jednym szybkim spojrzeniem jasnych oczu zarejestrowała: męża o jastrzębim profilu, siedzącego w drewnianym, rzeźbionym krześle, mrużył czarne oczy i pewnie wydawało mu się, że wyrażają czułość; Magistra Kostasa w dopasowanej czarnej szacie – siedział naprzeciw króla w wyłożonym poduszkami fotelu i niczym wygłodniały sęp śledził każdy jej ruch; kominek za nimi – wygaszony, gdyż panował letni upał – ze srebrnym, polerowanym lustrem nad gzymsem. Widziała w nim swoje odbicie – bladą twarz i zakurzoną u dołu szatę. W porównaniu z tymi agresywnymi i wpływowymi mężczyznami, którzy wezwali ją na rozmowę, wyglądała jak duch. Zauważyła, że nie przygotowano dla niej krzesła. To na pewno pomysł Kostasa. Jak zawsze na jego widok poczuła, jak do gardła podchodzi jej żółć. Przełknęła i uśmiechnęła się z wymaganą dworską uprzejmością, dygając obu mężczyznom. Potem, nie patrząc na Kostasa, przyniosła sobie krzesło i usiadła. Spojrzała wyzywająco na męża, oczekując dezaprobaty, ale na jego ustach igrał tylko lekki uśmiech. Danton lubił, gdy okazywała charakter, o ile nie wiązało się to ze sprzeciwem wobec niego. Za ten sam gest inni mogliby stracić głowę. – Wzywałeś mnie, panie? – Owszem. – Sięgnął po karafkę, nalał wina do trzeciego kielicha i podał jej. Przyjęła to z wdzięcznością, ciesząc się, że może spłukać grudę goryczy z gardła. Królewski Magister biernie obserwował ich rozmowę. Wydawał się spokojny. Wyjątek stanowiły tylko jego oczy. Jest jak pająk, pomyślała. Miała wrażenie, że gdy tylko trąci nieodpowiednią nitkę jego sieci, on poruszy się z pajęczą szybkością. – Kostas wyraził zainteresowanie wierzeniami religijnymi twojej ojczyzny. Pomyślałem, że lepiej, jeśli usłyszy o nich bezpośrednio od ciebie. Gwynofar uprzejmie skinęła głową, jakby rozmowy z Kostasem nie traktowała wcale jako największe zło. Wiedziała, co mąż myśli o jej religii – nazywał ją „czczeniem skały” – i ta audiencja miała być wyrazem swoistej kurtuazji, dać jej osobiście możliwość wyjaśnienia. Danton wiedział, że jego żona nie lubiła Kostasa – otwarcie go o tym poinformowała – ale nie zdawał sobie sprawy, jak głęboki wstręt budzi w niej Królewski Magister i jak trudno jej przebywać w jego towarzystwie, nawet dla krótkiej wymiany uprzejmości. Była jednak królową, a to oznaczało, że musiała umieć skrywać prawdziwe uczucia, choćby ją to wiele kosztowało. Umiała. Odwróciła się ku niemu i bez choćby drgnienia powieki spojrzała mu prosto w oczy. Nie może nabrać podejrzeń, jak bardzo jest mi nienawistny i jak bardzo się go obawiam, myślała. Nigdy nie może poznać mojego strachu. Z całych sił postarała się, by jej głos brzmiał równo, miękko i swobodnie. – Co zatem chciałbyś wiedzieć, Magistrze? – spytała. – Opowiedz o Lordach Protektorach. – Głos Kostasa był niskim sykiem,

podobnym do dźwięku wydawanego przez jaszczurkę lub węża. Spojrzała na Dantona, a ten skinął głową. – To przywódcy rodów założonych po to, by konserwować Włócznie Gniewu, nie dopuścić do ich osłabienia i stanąć w pierwszej linii w bitwie, gdyby ta ochrona zawiodła... – Niech bogowie bronią nas przed opowieścią kobiety – przerwał jej Danton. – Zaczynasz od końca, a Kostas nie zna przecież jeszcze początku. Opowiedz mu o wojnie... tak, Kostas? – Spojrzał na Magistra, który w milczeniu patrzył na Wielką Królową. Jego wzrok był tak intensywny, że aż przeszły ją ciarki. – Tak chyba będzie najlepiej. Koniec wojny i nadejście Gniewu. O to mu chodzi. Gwynofar skinęła głową. – Jak sobie życzysz, panie. Nabrała głęboko powietrza, próbując zignorować przenikliwe spojrzenie Kostasa. – Dawno temu w Mrocznych Wiekach, gdy demony swobodnie wędrowały po ziemi, żywiąc się ludzkimi duszami, zebrała się grupa czarowników i czarownic. Tylko oni potrafili oprzeć się demonom na tyle, że pamiętali Pierwszą Epokę Królów i wierzyli, że da się przywrócić należne człowiekowi dziedzictwo, jeśli te nikczemne stworzenia zostaną zniszczone. Postanowili, że odszukają tych ostatnich wojowników, którzy ciągle mieli odwagę walczyć – bo musicie wiedzieć, że magia demonów całkowicie pozbawiała ludzi agresywnych odruchów – i rozpoczną ostateczną kampanię przeciw wrogowi. Nie zamierzali zabijać demonów w krainach przez nie opanowanych, ruinach Pierwszych Królestw, gdyż wszelkie poprzednie próby skończyły się niepowodzeniem. Zdecydowali natomiast, że wyprą demony daleko na północ, w krainę lodu i śniegu, gdzie człowiek nigdy nie założył żadnego królestwa. Uważano, że dotkliwe zimno nadweręży, a może nawet osłabi je na tyle, że ludzie będą w stanie ostatecznie je zniszczyć. – Opowiedz mi o demonach – poprosił Kostas cicho. Unikała jego jaszczurczych oczu, zimnych i nieruchomych, nie śmiała zbyt długo patrzeć w nie bezpośrednio, bo bała się, że nie zdoła zamaskować odrazy. – Zrodziły się jakoby z dusz zepsutych ludzi, którzy bali się wejść do krainy Śmierci, ale mogli pozostać w świecie żywych i karmić się duszami innych osób. Przybrały postać wielkich istot o skrzydłach tak szerokich i czarnych, że gdy przelatywały nad rozległym terenem, spowijał go cień. Mówi się, że ich spojrzenie potrafi zmienić człowieka w kamień, więc żaden wojownik nie może stanąć w ich obliczu. Gdy demony pojawiły się po raz pierwszy, wiele armii próbowało podjąć z nimi walkę. Równie wiele dzisiejszych skalnych pomników kryje świadków tamtych klęsk. – Ale tym razem miało być inaczej – podsunął domyślnie Magister. – Tak. – Gwynofar spojrzała na Dantona. Wiedziała, że mąż wierzy w część tej historii, ale tak jak jego poddani był przekonany, że demony to po prostu straszliwe bestie, a opowieści o ich nadnaturalnych mocach można włożyć między legendy. Jednak coś przecież spowodowało upadek Pierwszej Epoki Królów i na dziesięć wieków pogrążyło ludzkość w duchowym i intelektualnym mroku. I coś zabiło potem wszystkich najeźdźców, zamykając Pierwszą i otwierając Drugą Epokę Królów. Nikt

w to nie wątpił. Dlaczego opowieść o czarnoksięskiej wojnie miała być mniej wiarygodna? − Na północy istnieje wiele opowieści o tym, jak czarownicy poszukiwali ostatnich bohaterskich ludzi – mówiła dalej. − Jeśli lord Magister jest tym zainteresowany... – Kostas krótkim gestem kościstej ręki dał do zrozumienia, że zainteresowany nie jest. – Niektórzy uważają, że bogowie pomogli czarownikom w tych poszukiwaniach, bo inaczej nie byłyby owocne. W końcu udało się znaleźć garstkę wojowników, których duch oparł się demonom. Zostało ich w sumie siedmiu, i inni zgromadzili się pod ich sztandarami, by stworzyć armię. − W dzieciństwie w ostre zimowe wieczory przy trzaskającym kominku słuchała opowieści minstrelów. Trudno było się jej uwolnić od wspomnień tamtego śpiewu, pamiętała całe fragmenty pieśni. Jako mała dziewczynka była bardziej zainteresowana opowieściami o ekscytujących poszukiwaniach Siedmiu Bohaterów i o magicznych wyczynach, jakie im towarzyszyły, ale Kostas najwyraźniej nie chciał tego słuchać, więc pominęła te aspekty historii. − Cała społeczność czarowników, jacy żyli w tamtych czasach, zebrała się u ich boku i stanęła do walki, gdyż bogowie powiedzieli im w snach, jak ważna to bitwa, a oni zdawali sobie sprawę, że od jej wyniku zależy wzlot lub upadek ludzkości. Rozpętała się straszliwa wojna na całym świecie. Walczono nie tylko za pomocą broni, lecz również przy użyciu magii. Na obszarach, na których kiedyś wznosiły się wspaniałe królestwa, teraz walały się ciała poległych żołnierzy, niektóre rozszarpane na strzępy szponami wrogów, inne w całości, lecz z wyjącymi w wielkim cierpieniu duszami, opanowanymi przez demony. Obok nich leżały ciała czarowników – puste skorupy, z których wydrenowane życie posłużyło za paliwo magii. Cały świat był sceną krwi i śmierci. Ci, którzy nie chcieli lub nie mogli walczyć, uciekli, chowając się w norach jak szczury, żeby wrogowie ich nie znaleźli i nie wyssali z nich siły. Z czasem armie pod wodzą siedmiu wielkich wojowników wyparły demony na daleką północ. Lód zmroził im skrzydła i pozbawił siły, tak jak przepowiadali Wróże. Ale nawet taka przewaga nie zdołała zupełnie odmienić losów kampanii. Krew niezliczonych ludzi polała się w wielkiej bitwie, pod butami żołnierzy rzekami spływało szkarłatne błoto. Długie, letnie dni ustępowały ciemnościom zimy, a walka toczyła się nadal. Ludzie wiedzieli, że nie starczy im sił i że sami nie dadzą rady zakończyć tej walki przed Wielką Nocą, która wkrótce miała okryć czarnym całunem wszystkie północne krainy. − Na wiosnę dziewczęta z Protektoratów wiły girlandy ze szkarłatnych stokrotek, rosnących na północnych łąkach. Legendy mówiły, że kwiaty te były kiedyś białe, ale splamiła je krew bohaterów. Gwynofar ciągle pamiętała minę Dantona, gdy zobaczył jej suknię ślubną w krwistym kolorze. Dlaczego? Czyżby kolor odwagi i poświęcenia nie nadawał się na tak podniosłą ceremonię? − Więc czarownicy ofiarowali swoje życie w akcie ostatecznego poświęcenia – szepnęła – żeby bogowie uwolnili ludzkość od Duszożerców i pozwolili wygrać bitwę. I bogowie ich wysłuchali, przyjmując ofiarę. Kostas nieco się usztywnił. Miała wrażenie, że teraz słucha jej z większą uwagą. Jego ciało o cienkich kończynach, wytrzeszczonych oczach i kościstych rysach przywodziło jej na myśl modliszkę, która za chwilę zaatakuje. − Bogowie wykuli włócznie z błyskawic i cisnęli je kolejno na ziemię, w samo centrum bitwy, między demony i ludzi. Włócznie trafiły w śnieg, tworząc linię

ciągnącą się daleko pod horyzont. Krew ziemi trysnęła w górę i zamarzła w postaci potwornych włóczni, wielokrotnie przewyższających człowieka. Z każdej rany w ziemi buchnął Gniew, tak straszny w swej sile, że żadna żyjąca istota nie mogła się do niego zbliżyć, a jeśli przeszłaby między włóczniami, oszalałaby. Demony wycofały się z krzykiem z północy, bo wiedziały już, że zostały pokonane. Powiadają, że całe nocne niebo zapłonęło wówczas ogniem i przysłoniły je krwistoczerwone zasłony. Żołnierze zabili kilka demonów, które złapano po południowej stronie bariery, a potem armia czarowników – ostatnich, którzy przeżyli – przekroczyła granicę Gniewu, by dopaść niedobitków. Te złapane w podmuchy lodowatej północy były naprawdę bezsilne i mogły być ostatecznie zniszczone. − Jak ktoś obcy mógł zrozumieć, co to znaczy urodzić się w kraju, gdzie ciągle pobrzmiewają odgłosy wielkiej wojny? Demony nadal tam były – przynajmniej tak nauczali kapłani. Jeśli Gniew kiedykolwiek się zachwieje i bariera puści, krewni Gwynofar staną w pierwszym szeregu. Nawet kobiety. To ich obowiązek. Pomyślała o Rhysie i innych Strażnikach, którzy podróżują od włóczni do włóczni, wzdłuż linii Gniewu, stawiając czoło tej strasznej mocy. Sprawdzają zamrożone fontanny ziemskiej krwi i naprawiają je w razie konieczności, przekazują energię swych modlitw oraz składają dary bogom, którzy utrzymują włócznie. Bo gdyby demony wróciły, Gniew będzie jedyną zaporą między nimi a żyznymi, cywilizowanymi krainami południa. I ani Danton, ani jego armie nie zdołają stworzyć obrony, jeśli Gniew zawiedzie. − Właśnie dlatego, gdy zaczęła się Druga Epoka Królów, nie było już magii – zakończyła swą opowieść. – Wszyscy, którzy potrafili obchodzić się z ogniem duszy, złożyli swe życie w ofierze. – Opowiedz mi o rodach Protektorów – rzekł Kostas cicho. – O ich wyjątkowej mocy. – Ton jego głosu się nie zmienił, w zachowaniu Gwynofar również nie dostrzegła różnicy, a jednak pytanie wcięło się w jej duszę niczym nóż. Podobnie czuła się przy Ramirusie, gdy używał swojej mocy, by wydobyć prawdę zza jej słów. Mroziła ją sama myśl o tym, że ten Magister o pustej twarzy koncentruje teraz na niej swoją moc, ale nie dała po sobie poznać, że o tym wie, chociaż w głębi serca nienawidziła go za to. Tę brudną inwazję w tak intymne rejony odczuwała nieomal jak gwałt. I choć szczerze go nienawidziła, zastanawiała się też, z czego to wynika. Wspomniała słowa Rhysa na dziedzińcu: „Nawet te wyjaśnienia nie usprawiedliwiają nienawiści, którą wyczuwam w twoim sercu”. Nawet królewskie ogary nie lubią nowego Magistra, usprawiedliwiła się w duchu. I nie muszą wiedzieć dlaczego. – To potomkowie dowódców, którzy przeżyli w wielkiej bitwie − powiedziała. − Kapłani postanowili, że rody te mają służyć jako królowie na północy, więc od tego czasu wypełniają tę misję. – Zamilkła, obserwując go uważnie. – Co więcej chciałbyś wiedzieć, Magistrze? – Mówi się, że bogowie ofiarowali im dary. Specjalną moc, która pomoże im ochronić świat przed demonami, gdyby te powróciły. Tak przynajmniej brzmią pogłoski. Czy to prawda? Zamarła jak sarna, która wywęszyła zapach myśliwego. Właśnie to pytanie chciał mi cały czas zadać, pomyślała. Właśnie dlatego wezwał mnie tu osobiście,

zamiast poprosić Dantona o krótką opowieść na temat mojego ludu. Miała się na baczności. Chciała ukryć prawdę. – Krąży dużo pogłosek. – Przesądy – parsknął Danton. Gwynofar zaczerwieniła się i spuściła oczy w nadziei, że zostanie to odczytane jako kobiece zawstydzenie. Czasami to dobry sposób, by odeprzeć niechciane męskie podejrzenia. – Być może, panie. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie – naciskał Kostas. Wzruszyła ramionami, siląc się na obojętność. – Obowiązkiem Protektorów jest strzec Włóczni, dlatego mówi się, że bogowie dali im zdolności, dzięki którym mogą podejść do Włóczni bliżej niż zwykli ludzie. Nie wiem, czy wolisz nazywać to darem, lordzie Magistrze. To przerażające obiekty i tylko ci, których zmusza do tego obowiązek, decydują się stanąć w ich pobliżu. – Może – rzekł. – Ale mówi się też, że w twoich żyłach płynie krew czarowników. Poczuła, jak na chwilę stanęło jej serce. Oddychała powoli, rytmicznie, by zachować chociaż zewnętrzny spokój. Jeśli skoncentrował na niej swoją moc, nie może go okłamać, ale też nie chce powiedzieć mu całej prawdy. – Nie wiem, jakie legendy słyszałeś, Magistrze – odparła. – Według niektórych przeżyło siedem czarownic i wszystkie stały się żonami wielkich generałów, a potem dały im pierworodnych synów. Według innych moc wszystkich czarownic, które umarły, została zaabsorbowana przez samą ziemię i pierwsi Protektorzy dostali po nich w spadku powodzenie. Ale pierwsze pokolenie już dawno nie żyje, a techniki czarów nie dziedziczy się wraz z nazwiskiem ojca ani nie przekazuje się jej w opowieściach. – Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, ona sama nie jest czarownicą – wtrącił Danton. – Ramirus sprawdził to przed naszym ślubem. Gwynofar zaczerwieniła się, teraz szczerze zakłopotana. – Magister Ramirus...? – Kazałem mu – rzekł Danton, machnięciem ręki ucinając potencjalne protesty. – A czego się spodziewałaś? Nie zamierzałem brać żony wywodzącej się z jakiejś zaczarowanej rasy. A sama dobrze wiesz, że krążyły na twój temat rozmaite plotki. – Spojrzał na Kostasa. – Bogowie jakoby obiecali Protektorom, że jeśli kiedyś będą potrzebowali mocy, dostaną ją. Cokolwiek to znaczy. – Zachichotał cicho. – Ach, bogowie! Ci to potrafią ściemniać, co? – Tak się wydaje – odparł Magister. – Lordowie Protektorzy zbudowali więc swoje królestwo właśnie na podstawie takich legend. I ja to szanuję. Ale ty, Kostasie, lepiej rozejrzyj się za swoją zaczarowaną rasą gdzie indziej. W żyłach mojej żony płynie najczystsza krew Protektorów, a Ramirus zapewnił mnie, że ma ona w sobie tyle z czarownicy, co każda inna szlachcianka. – Spojrzał na Gwynofar. – Wybacz, kochanie, ale wiesz, że to prawda. Jeśli skinieniem głowy przyzna mu rację, to nie musi nic mówić. Nie będzie odpowiedzi, więc Kostasowe magiczne sztuczki do wykrywania prawdy nie znajdą

tym razem zastosowania. Skinęła głową. – Czy to zadowala lorda Magistra? Czy jeszcze jestem mu potrzebna? Pytając, musiała na niego spojrzeć. Przebiegł ją dreszcz. Szare oczy, bardzo podobne barwą do oczu Rhysa, były w istocie zupełnie inne od ludzkich oczu i przez chwilę Gwynofar wyobrażała sobie, że w ich głębi widzi prześlizgujące się ciemne istoty, głodne, gotowe wypłynąć i żywić się jej duszą, gdyby tylko dała im szansę. Albo gotowe świętować jej słabość, gdyby tylko odwróciła wzrok. I choć wymagało to od niej hartu ducha, trwała niezłomnie. Jego nieruchome oczy przygwoździły ją na moment, na małą wieczność, testując siłę jej charakteru. – Nie – odparł wreszcie i spojrzał na Dantona. − Otrzymałem to, o co mi chodziło. Nawet nie słyszała, co jeszcze powiedział, ale westchnęła cicho, ciesząc się, że ta niema walka dobiegła końca. Mimo kruchego wyglądu była silną kobietą, ale patrzenie w oczy Magistra, nawet zwykłego, było wyzwaniem, z którym wygrywali tylko nieliczni. Danton wychylił do dna kielich z winem. Czy to kolejna dolewka? Jeśli tak, to pił dziś więcej niż zwykle, a to zły znak. – Uprzedziłem go, że w twoich mitach nie ma zbyt wiele treści. Ale nalegał, żeby je poznać − powiedział. − No i co, Kostas, podobają ci się te bajki?– Skinął głową w stronę drzwi i od niechcenia machnął żonie dłonią. – Możesz już iść, kochanie. Wstała posłusznie i dygnęła, ale on już nie zwracał na nią uwagi. Poczuła ulgę, że przesłuchanie oficjalnie zakończono. Dopiero gdy znalazła się po drugiej stronie ciężkich, dębowych drzwi, oparła się o nie lekko i drżąc, odetchnęła. Jaki to miało cel? Ramirus nauczył ją jednej rzeczy − Magistrowie we wszystkim mają swój cel, a zwykły śmiertelnik rzadko potrafi odgadnąć ich intencje. Usiłowała znaleźć odpowiedzi na kłębiące się w jej głowie pytania, ale bezskutecznie. W końcu wróciła do swojej komnaty, gdzie oddzielona od nowego Magistra grubymi drzwiami mogła zapomnieć o jego nieczystych czarnoksięskich intrygach. *** Danton chrząknął i dolał sobie wina. – No i co? Dostałeś informacje, na które liczyłeś? − Kostas powoli skinął głową. − Według mnie to wierutne bzdury. Mity spisane przez ludzi, którzy chcieli zapewnić sobie miejsce w historii. Wszystkie dynastie mają w swoim dziedzictwie takie opowieści, a jeśli nie mają, muszą je stworzyć. – Ty panujesz bez konieczności tworzenia takich legend – zauważył Magister. Danton roześmiał się szczerze. – Przypuszczam, że są na świecie miejsca, gdzie mojemu imieniu przydano religijne znaczenie, choć wątpię, że w dobrotliwym sensie. Ale popieram to. Strach trzyma ludzi w ryzach. – Znów upił spory łyk. – Potulni władcy pytają bogów o pozwolenie, żeby się wysikać. Słaby uśmieszek zagościł na ustach Magistra. – A ty nie?

– Ja sikam na takich władców. I na ich bogów. – Twoja żona udaje potulną – zauważył Kostas. – Ale ma buntowniczą naturę. – Co z tego? – Danton uzupełnił jego kieliszek. – Klacz bez charakteru rodzi kiepskie ogiery, Magistrze. – Tak… Ale jej się udało, prawda? – Magister usiadł wygodniej, dodając cicho: − Choć nie bez pomocy. Gęste, ciemne brwi Dantona wygięły się w łuk. – Co takiego? – spytał z ciekawością. – W twoim rodzie widać zasługi Ramirusa. Twarz Dantona pociemniała. – Dlaczego tak mówisz? – Daj spokój, królu. Czterech chłopców z rzędu, idealnych, zdrowych, narodziny w równych odstępach, potem dwie urodziwe córki, doskonałe do aranżowanych małżeństw. Czy naprawdę uważasz, że taki rekord obył się bez pomocy? Los rzadko jest tak łaskawy dla kobiet. Czy raczej dla królów. – Nigdy nie prosiłem Ramirusa o pomoc – żachnął się Danton. – Nie mówię, że ty prosiłeś. – Kostas powoli sączył wino, a jego słowa, z celowym akcentem na „ty”, zawisły w powietrzu. Danton patrzył spode łba. – Dynastia Aureliusów nigdy nie musiała korzystać z pomocy czarnoksiężnika przy płodzeniu potomstwa. – Nie wątpię. – Więc co sugerujesz? Że moja żona... Oczy Kostasa błysnęły. – Skąd mogę wiedzieć? Mnie tu wtedy nie było. Chcę tylko zauważyć, że taka pomoc znaczy co innego dla mężczyzny, a co innego dla kobiety, bo to jej życie jest narażone na ryzyko, gdy dziecko przychodzi na świat. – Ona wie, że nigdy nie zaaprobowałbym czegoś takiego. Kostas pochylił głowę. – Więc pewnie nie zrobiłaby nic, co mogłoby wywołać twoje niezadowolenie. – Upił kolejny łyk. – To po prostu... szczęściara. Niektóre kobiety takie są. Danton wstał z krzesła i podszedł do kominka. Lubił trzaskanie ognia, przywodziło mu na myśl wrogie miasto, płonące po pomyślnym oblężeniu. Podczas upalnego lata pozbawiony był jednak tej prostej przyjemności. – Ramirus nigdy by czegoś takiego nie zrobił, chyba że zostałby o to poproszony. – Znasz go lepiej ode mnie, Wasza Wysokość. – Był moim sługą. Tak jak ty. Danton odczekał chwilę, by przekonać się, czy Kostas zaprotestuje przeciwko takiemu określeniu. Ale nie zaprotestował. Król wrócił do stołu i uzupełnił kielich. Pił łapczywie jak ktoś, kto próbuje wypłukać z ust nieprzyjemny smak. – Przyznaję, jedna rzecz mnie ciekawi – powiedział Kostas. Danton spojrzał na niego. – Co takiego? – Sześcioro dzieci, co rok kolejne, idealna rodzina królewska, ale potem już

nic. Czy to nie dziwne? Danton parsknął. – Nie ma w tym żadnej tajemnicy. Po urodzeniu Tiresii Gwynofar zapytała mnie, czy mógłbym już zwolnić ją z obowiązków tego rodzaju. Prośba wydała mi się sensowna, zważywszy, że hojnie zaopatrzyła dynastię, więc się zgodziłem. – Aha, czyli po prostu wyrzuciła cię ze swego łoża? – zapytał Kostas z nutą ironii w głosie. Danton spojrzał na niego wściekłym wzrokiem. – Licz się ze słowami, Magistrze! Niektórzy królowie mogliby to uznać za obrazę. – Troszczę się tylko o twoje dobro. I o lojalność tych, którzy cię otaczają. – Lojalność królowej nie podlega dyskusji. – Niemniej jest to mój obowiązek. Danton napił się, wierzchem dłoni otarł usta i z głośnym wydechem usiadł w rzeźbionym krześle. – Ma na sobie niewiele ciała. Dla mężczyzny to żadna radość. Ożeniłem się z nią dla jej herbu, a nie po to, by grzała moje łoże. I ona o tym wie. Dała mi czterech synów, z których każdy król byłby dumny. Dzięki córkom zawiązałem cenne sojusze. O ile wiem, nie ma kochanków. Takiej zniewagi bym nie wybaczył. Gdy siedzi obok mnie podczas obiadu, odwiedzający mnie książęta więcej się uśmiechają, mniej spiskują. Nie mam żadnych zastrzeżeń co do jej zachowania jako królowej. I nie chcę, żebyś jeszcze kiedyś poruszał ten temat. – Jak sobie życzysz, Wasza Królewska Mość. – Kostas na chwilę opuścił nieszczere oczy, sprawiając pozory szacunku. – Oczywiście nie mówię o tych bzdurach ze skałami. – Wielki Król parsknął cicho. – Ale robi to na własnym dziedzińcu. Póki ofiarowuje jedynie swoją krew, nie robię z tego problemu. – Przez chwilę wpatrywał się w kielich. – Co o tym sądzisz? Ale szczerze. Kostas ułożył palce w piramidkę, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Byłem na północy i na własne oczy widziałem te Włócznie. To zwykłe skały, nic więcej. Miejscowi obmurowują je i wycinają, nadając im potworne kształty, żeby zastraszyć ludzi i wymusić na nich oddawanie czci. Jeśli chodzi o tak zwany Gniew, to bez wątpienia w tym rejonie jest jakaś dziwna siła – sam ją czułem – ale nie w takiej skali, jak opisuje to Wielka Królowa. To raczej złowieszcze odczucie, które nasila się, w miarę jak człowiek podchodzi do tych skał. Ponieważ mówi się, że Protektorzy mają w sobie krew czarowników, podejrzewam, że to wrażenie jest wyłącznie efektem prostych czarów. Dlatego spytałem o ród Wielkiej Królowej. Według mnie te rytuały krwi mają zwiększyć moc, co ma na celu po prostu zaszczepienie lęku w sercach wyznawców. Zapewniam cię, że ta moc nie jest aż tak silna, by mogła mieć inne działanie. – Tam są jacyś Magistrowie, prawda? Jestem pewien, że wiedzieliby o tym coś więcej. Usta Kostasa wykrzywiły się na moment. – Mało prawdopodobne, żeby zdradzili sekrety, które podtrzymują ich królestwo, tak jak ja nie zdradzę twoich sekretów, królu. – Z szacunkiem skłonił

głowę. – A swoją drogą, czy wzajemne wykradanie swoich sekretów nie jest ulubionym sportem Magistrów? Musimy mieć jakąś rozrywkę, gdy nasi królewscy panowie planują swoje podboje. Danton parsknął. Był dumnym władcą i dumnym człowiekiem, a sugestia Kostasa na temat jego rodziny utkwiła w nim jak cierń. Trudno mu było o tym nie myśleć. – Czy jest jakiś sposób, żeby się upewnić? – zapytał. – W czym, panie? – Chodzi o dzieci. O Gwynofar. Dowiedzieć się, czy w narodzinach naszych synów wszystko przebiegało całkowicie naturalnie. – Cóż, kobiety twierdzą, że narodziny nigdy nie są naturalne, ale one mają nieco inną perspektywę – odparł Kostas wymijająco. – Przecież wiesz, co mam na myśli. Magister odsunął swój kielich. – Jeśli jesteś tym naprawdę zainteresowany, mogę podjąć pewne kropki, by dowiedzieć się prawdy. Ślady po czarnoksięskiej magii Ramirusa mogą nadal na niej być. Albo na dzieciach. Ale po tylu latach mają prawo być bardzo słabe, więc nawet jeśli się ich nie znajdzie, to o niczym nie świadczy. Może z wyjątkiem tego, że magia to niepewna sztuka. − Danton chrząknął, wpatrując się w kielich. Odpowiedź Magistra wyraźnie mu się nie podobała. − Twierdzisz, Wasza Wysokość, że królowa jest lojalna – ciągnął Kostas. − Twierdzisz, że nie prosiłaby Ramirusa o pomoc wbrew twojej woli. Twierdzisz, że jesteś tego pewien, że jesteś pewien jej. Czy to nie powinno wystarczyć? – Taaa. – Wino odbijało skrzywioną twarz Dantona niczym lustro o krwistej barwie. – Powinno, powinno. – Zgłębienie wszystkich tajemnic narodzin nie jest dostępne mężczyznom – stwierdził Kostas. – Bogowie obdarzyli tym darem kobiety, wyznaczając za tę wiedzę cenę ogromnego bólu. Przynajmniej tak twierdzą kapłani. – Wzruszył ramionami. – Szczerze mówiąc, myślę, że południowe plemiona mają rację, gdy w pewnym momencie izolują kobiety od mężczyzn i Magistrów aż do czasu, gdy nie mogą mieć więcej dzieci. Dzięki temu żaden mężczyzna nie może angażować się w to, co powinno być naturalnym dziedzictwem. Jak sądzisz, Wasza Królewska Mość? – Zamilkł na chwilę. – Oczywiście nie wyobrażam sobie, żeby zawierali ze swoimi kobietami takie umowy, jak ty zawarłeś z Jej Wysokością, ale przecież my jesteśmy znacznie bardziej cywilizowanym krajem, prawda? Danton milczał. Chmura przesłoniła słońce i pokój na chwilę pogrążył się w ciemności. W komnacie nadal panowała ciężka wilgoć, oblepiająca skórę. Danton uznał, że to nieprzyjemne popołudnie. Nastrój mu się nie poprawiał. – To nie twoja sprawa – oznajmił w końcu. – Nie poruszaj więcej tego tematu. – Oczywiście, Wasza Królewska Mość. – Królewski Magister kolejny raz skłonił się z szacunkiem. Ze względu na jego cienką szyję i ostry profil w tym geście bardziej przypominał dziobiącego padlinę sępa niż kłaniającego się człowieka. Jednak Danton tego nie zauważył. Jego umysł zaprzątały teraz inne sprawy. I gdy wydawało się, że w prywatnych myślach króla nastąpił zwrot, odstawił kielich

na rzeźbiony stół i wyszedł z pokoju bez słowa, nie oglądając się za siebie. Gdyby twarz Kostasa była bardziej człowiecza, jego skrzywioną minę można by uznać za uśmiech.

ROZDZIAŁ 19 Lord Entares Savresi i lady Tandra mają wielką przyjemność zaprosić na uroczystość z okazji nadania imienia ich synowi. Uroczystość odbędzie się w Noc Bliźniaczych Księżyców w wieży Savresich, w Gansangu. Przyjęcie rozpocznie się o szóstej wieczorem. Kamala musiała włożyć wieczorową suknię. Kreacja z mięsistego jedwabiu wyszywanego złotem była warta dużo więcej niż zarobek całego jej życia. Styl stroju miał wymyślną nazwę, której nie potrafiła nawet powtórzyć – co przydawało mu wartości. Powiedziano jej, że suknię uszył krawiec pracujący na co dzień tylko dla rodziny królewskiej. Tkanina miał piękny odcień zieleni, podkreślający kolor oczu Kamali. Problem był tylko w tym, że była to suknia wieczorowa, a więc ucieleśnienie wszystkiego, czego najbardziej nienawidziła w kobiecym stroju. Prawie cały dzień prychała i narzekała, ale służący upierali się, że jeśli chce towarzyszyć Raviemu na przyjęciu, nie może mieć na sobie nic innego. W końcu uległa. Suknia miała tren, o który Kamala potknęła się kilka razy, oraz rękawy z długimi zwisającymi mankietami, które zawadzały dosłownie o wszystko. Pokojówki przekonywały ją jednak, że wygląda cudownie. Młoda pomoc kuchenna, która na chwilę wpadła do pokoju, by przyjrzeć się przymiarkom, wyraziła nawet nadzieję, że pewnego dnia też będzie tak piękna. Kamala doszła więc do wniosku, że dalsze narzekanie byłoby w złym stylu. W dniu przyjęcia Ravi przysłał do niej fryzjerkę, która dwie godziny marudziła przy jej krótkich włosach, by w końcu zaczesać je do tyłu i dopiąć do nich perukę ze zwiniętych warkoczyków wysadzanych perłami. Jak oznajmiła z dumą, perukę wykonano z prawdziwych ludzkich włosów, a nie z wełny czy końskiego włosia, jak to się robi w biedniejszych sferach. Kamala, słysząc to, poczuła kamień w żołądku i przez chwilę miała tak ciemne i straszne spojrzenie, że fryzjerka aż się cofnęła. Co mogła powiedzieć? Że kiedyś żyła wśród ludzi tak rozpaczliwie biednych, iż gotowi byli sprzedać części swego ciała za kilka miedziaków? Że te długie rude loki, które tak doskonale komponowały się z jej krótkimi włosami, były kiedyś dumą jakiejś młodej chłopki, którą jednak ostrzyżono jak owcę, by zaspokoić czyjąś próżność? Opuściła tamten świat i stała się inną istotą, taką, która nosi cudze włosy z równą swobodą, jak kiedyś nosiła wełniane ubranie. Do komnaty zajrzał Ravi i zapewnił, że wygląda pięknie. Chyba naprawdę tak myślał, choć przypuszczała, że gdyby była guźcem z wąsami, usłyszałaby to samo. Po raz pierwszy mężczyzna komplementował ją takim tonem i choć nie przejmowała się tym, co naprawdę myśli o niej ten upudrowany, głupi goguś, jego słowa sprawiły jej dziwną przyjemność. Na przyjęcie mieli przybyć Magistrowie. Tak mówił Ravi. Ostrzegł ją, że nie są istotami towarzyskimi i lepiej, żeby trzymała się od nich z daleka. Instynkt podpowiadał jednak Kamali, że Ravi obawia się jej bliższych kontaktów

z Magistrami. Jeszcze któryś przekonałby ją, by od niego odeszła. Nie ma na to szans, myślała mrocznie. Ethanus jasno wyłożył jej, że większość Magistrów z najwyższą pogardą patrzy na swoich śmiertelnych kuzynów i prędzej, rozbawieni, uznaliby kontrakt czarownicy za żałosną autodestrukcję, niż próbowaliby ją od tego odwieść. „Manipulują morati, bo pomaga im to jakoś przetrwać te długie wieki własnego życia”, mówił jej Ethanus. „I nie powstrzymaliby się przed wpędzeniem istoty niższej w objęcia śmierci, jeśli miałoby to im dostarczyć chwilowej rozrywki”. Czy z czasem ja też stanę się taka? – zastanawiała się. Nie tylko żądna zabijania, ale kwitnąca dzięki śmierci, podsycająca cierpienia innych tylko po to, by odegnać nudę? Ethanus twierdził, że to prawdopodobne – miał w oczach smutek, jakby już ubolewał nad zmianami jej osobowości. Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że prawdziwą przyczyną jego wycofania się do leśnej pustelni było pragnienie zachowania w sobie człowieczeństwa. Nigdy go o to nie zapytała, ale pamiętała, co jej kiedyś powiedział: „Spójrz na siebie w lustro i sprawdź, czy podoba ci się to, co widzisz. Jeśli odpowiedź brzmi nie, to czas na ponowną ocenę własnych wyborów”. Czy uciekł z Ulranu do lasu, ponieważ jego własne odbicie w lustrze było nie do zniesienia? Dzień był chłodny i rześki, w sumie przyjemny, a wiejący z zachodu wiatr wywiewał cuchnące powietrze Dzielnicy w stronę morza. Ravi i jego świta wyruszyli rankiem. Szli wśród wież po mostach oplatających Wzgórze według jakiegoś skomplikowanego wzorca, którego Kamala nie mogła rozszyfrować. W każdej wieży po drodze zatrzymywali się, by przekazać gospodarzowi wyrazy szacunku, wymienić prezenty i plotki, po czym orszak Raviego dołączał do tych, którzy zebrali się tam wcześniej. W południe była ich trzydziestka. W zdobionych biżuterią, jedwabnych strojach dreptali po wąskich mostach niczym dumne pawie, a najważniejsi i najbogatsi szlachcice szli przodem. Kamala maszerowała u boku Raviego, tak jak jej obiecał. Przebiegł ją dreszcz na myśl, że otaczający ją arystokraci traktują ją jak równą sobie, choć czuła również złość, że jest zmuszona do takich wybiegów. Gdyby była mężczyzną, po prostu przywdziałaby tradycyjny kolor Magistrów i cały świat musiałby jej okazywać zasłużony szacunek. Tylko dlatego, że była kobietą, musiała stale udawać kogoś innego i odbierać wyrazy szacunku, które tak naprawdę nie były przeznaczone dla niej. Zawsze możesz przybrać postać mężczyzny, napominała się. Technikami czarnoksięskimi potrafiłaby nadać swojemu ciału dowolny kształt. Musiałaby tylko stworzyć męską twarz, dodać sobie trochę wzrostu i szerokości w barkach, owinąć się w okultystyczną tradycyjną czerń Magistrów; nie musiałaby nawet zmieniać wszystkiego, jeśli tylko płaszcz byłby dostatecznie długi. Kto ośmieliłby się ją sprawdzać? Ale taki podstęp uznałaby za porażkę, jakiej nie zamierzała akceptować. Nie po to terminowała przez długie lata, a potem ryzykowała życie podczas pierwszego Przejścia, żeby jej status wyznaczała jakaś chłopięca maskarada. Muszą zaaprobować mnie taką, jaka jestem, myślała uparcie, albo obejdę się bez ich aprobaty. Grupa Raviego przybyła nieco spóźniona, co najwyraźniej było celowym zabiegiem znamienitych osób w tej procesji. Gości wchodzących do wielkiej sali

zapowiadano uroczyście i rządząca elita Gansangu chciała mieć odpowiednio liczną podziwiającą ją widownię. Ravi znalazł się na końcu grupy – co było wyraźną oznaką jego pozycji – i Kamala, idąca z nim pod rękę, została zaanonsowana przez młodzieńca w złoto-czarnej liberii Savresich jako lady Sidra. Gdy u boku Raviego schodziła po marmurowych schodach, tłum wypełniły zaciekawione szepty, zlewające się w dźwięk zbliżony do tykania szarańczy. Sala w Wieży Savresich okazała się naprawdę wielka, wypełniona do ostatniego miejsca przez najznamienitszych notabli królestwa. Zajmowała cały parter budowli, a jej sklepiony sufit ginął gdzieś wysoko w cieniach. Witrażowe okna musiały wspaniale prezentować się w dzień, ale teraz, wieczorem, jedyne przenikające do wnętrza światło pochodziło od pochodni oświetlających mosty i ulice – gdy wiatr poruszał płomieniami, na parkiet padały niesamowite, migotliwe, barwne plamy. W jednym końcu sali ustawiono stoły z wyszukanym jedzeniem i słodkościami, rzeźbionymi na podobieństwo kupieckich statków, zamków, a nawet egzotycznych zwierząt. Pod przeciwległą ścianą na podium muzycy grali południowe melodie, przywodzące na myśl pachnące ogrody pełne tańczących dziewcząt. Kamala z trudem znosiła ten przepych. Rozglądała się, oszołomiona, próbując się w tym rozeznać, gdy Ravi prowadził ją przed szeregiem gości, dokonując obowiązkowej prezentacji. Wcześniej nauczono ją, jak należy się witać z pawiami Gansangu – teraz mogła wykorzystać te porady, ponieważ przez ponad godzinę nie robiła nic innego. Chyba każdy obecny tu mężczyzna chciał złożyć Raviemu wyrazy szacunku, a wszystkie kobiety musiały znaleźć jakiś pretekst, by podejść do niej jak najbliżej. Nie potrzebowała technik czarnoksięskich, żeby dostrzec pożądanie w oczach całujących jej dłoń panów czy bezwzględną zazdrość na twarzach kobiet. Czy to jej ciało − w skorupie długiej, połyskującej klejnotami, jedwabnej szaty − tak urzekało mężczyzn, czy fakt, że była tu świeżą zdobyczą Raviego, której wcześniej nikt nie miał szans sprofanować? W swoim życiu na tyle dobrze poznała ciemne podbrzusze pożądania, żeby nie mieć żadnych złudzeń: nic tak nie pobudza mężczyzny jak obecność kobiety, której nie można posiąść. W całym tym tłumie nie zauważyła śladu żadnego Magistra. Trudno jej się było skoncentrować na atrakcjach wieczoru – żonglerach, połykaczach ognia, sekstecie półnagich tancerek z jakiejś egzotycznej wyspy. W innych okolicznościach bardzo by ją to fascynowało, czułaby nawet dreszcz emocji, że obserwuje pokazy z uprzywilejowanej pozycji, a nie ukradkowo, z jakiegoś ciemnego miejsca. Ale dziś wieczór miała w głowie tylko jedno. Wtem go dostrzegła. A raczej wyczuła, bo jego magia położyła się zimnym cieniem na jej karku, a żaden Magister nie mógłby tego przeoczyć. Spojrzała w górę, w cienie wyższych partii sali, szukając źródła tej magii. Na różnych wysokościach owalnych ścian znajdowały się balkony i galeryjki połączone schodami. Najwyżej położone maleńkie ciemne balkoniki dawały odrobinę prywatności. Kamala widziała parę kochanków, moszczących sobie miłosne gniazdko, kupców targujących się poufnie, politykujących arystokratów i kilku nietowarzyskich typów, którzy mogli stąd obserwować uroczystość, ale nie musieli uśmiechać się do wszystkich gości. To na jednym z balkonów dostrzegła Magistra: czarny, nieruchomy jak

kamień, wtapiał się w cienie. Gdy tylko zerknęła w tamtą stronę, od razu była pewna, że jego wzrok jest skoncentrowany na niej, i poczuła chłodny dotyk jego mocy, którą ją badał, szukając informacji na temat jej przeszłości, tożsamości i celów. Przy odrobinie wysiłku potrafiłaby to odeprzeć, Ethanus nauczył ją tego triku na samym początku szkolenia. Żałowała tylko, że nie widziała wyraźniej miny Magistra, gdy się przekonał, że jego czarnoksięska magia zawiodła, i nie mogła ocenić jego reakcji. Czy słyszał wcześniej, że Kamala jest czarownicą, czy dopiero tutaj przekonał się, że dysponuje własną mocą? Ruszyła w górę schodami, jednak nie w kierunku Magistra – doskonale rozumiała, że nie zaakceptowałby naruszenia swej prywatnej przestrzeni. Chciała znaleźć dobry punkt obserwacyjny, z którego mogłaby wypatrywać innych Magistrów. Unosząc pobrzękujące ozdobami spódnice, może nieco wyżej, niż wypadało damie, weszła na wąski balkon, gdzie grupa podchmielonych młodzianów zaprosiła ją do sprośnych komentarzy na temat zebranych w dole gości. Uśmiechnęła się uprzejmie, minęła ich i kontynuowała wspinaczkę. Wreszcie znalazła dogodne miejsce – zagłębioną galerię z płaskorzeźbami herbów. Przysunęła ławkę do barierki i uklękła na niej, upychając tren pod spód, by nikt o niego nie zahaczył. Teraz, gdy wiedziała, czego szukać, mogła zlokalizować ich wszystkich. Stali na obrzeżach tłumu i niczym jastrzębie na łowach obserwowali morati. Nienaturalna czerń ich szat sprawiała, że w cieniu byli niemal niewidzialni, ale ich moce jaśniały jak latarnie dla jej czarnoksięskich zmysłów. Od czasu do czasu jakiś szacowny gość zbliżał się do któregoś z nich, zachowując się z taką pokorą, że Kamala aż podkulała palce nóg. Książęta mogli stroić się w jedwab i kosztowności, budować strzeliste wieże czy wysyłać armie, by podbijać całe narody, ale w ostatecznym rozrachunku rzeczywista władza była w rękach Magistrów i losy imperiów zależały od tego, kogo oni popierają, a kogo nie. Naliczyła ich czterech. Jeden trzymał się w cieniu, powściągał swoją moc – udało jej się go namierzyć z największą trudnością − ale nie widziała szczegółów jego postaci. Drugi miał wygląd młodzieńca, po pewnym czasie zszedł na główny parkiet i rozmawiał z kilkoma gośćmi, choć większość schodziła mu z drogi. Nie roztaczał jednak wokół siebie ciepła i nie pozwolił się nikomu dotknąć. Następny wybrał sobie miejsce na balkonie naprzeciw galerii Kamali i gdy w pewnym momencie tam spojrzała, zauważyła, że Magister przygląda się jej tak intensywnie, aż przeszedł ją dreszcz. Miał na policzku głęboką bliznę po ranie, która źle się zagoiła. Gdy się poruszał, jego szata falowała, jakby w podmuchach wiatru, choć żadnego wiatru tu nie było. „Wiele się dowiesz o Magistrze na podstawie ciała, jakie sobie wybrał”, instruował ją Ethanus. Jaki człowiek, mogąc przybrać dowolną postać, woli mieć paskudną szramę na twarzy? Czwarty Magister wydawał się tak stary i kruchy, że aż trudno było uwierzyć, że to żyjąca istota. Kamala wiedziała, że to demonstracja mocy sama w sobie. Niech morati mają świadomość, jak wiekowy może być czarownik. Podobnie jak jeden z poprzednich starzec też w końcu zszedł na parkiet i pozdrowił kilku morati. I tak jak tamten nikomu nie podał ręki, nie nadstawił policzka − nie prowokował fałszywej bliskości, nie dopuszczał do siebie absurdalnych gestów wytwornego towarzystwa. Ci ludzie byli jej bratnimi duszami, postępowali według własnych reguł. Tak bardzo chciała się z nimi zapoznać

i rozpocząć proces, w wyniku którego zyska akceptację tego klanu. Nie wiedziała jednak, jak zacząć. Ethanus trochę ją rozpieścił i chyba zakładała, że inni Magistrowie będą równie przystępni, równie ludzcy. Ci tutaj, czarno odziani osobnicy, wydawali się jednak zupełnie innym gatunkiem i Kamala uzmysłowiła sobie, jak wiele trudności ją czeka, gdy w końcu się im przedstawi. I jak źle wszystko może się potoczyć, jeśli popełni najmniejszy błąd. Nie śpiesz się, mówiła sobie. Masz tyle żyć, ile ci tylko potrzeba. Zdążysz. Słowa te brzmiały jednak pusto w jej duszy, gdzie niespokojny ogień płonął śmiertelnym żarem. „Brak cierpliwości będzie dla ciebie bardziej niebezpieczny od wszystkich wrogów”, napominał ją Ethanus. Grupa birbantów szła w jej stronę, pijackie głosy zapowiadały agresywną inwazję w jej przestrzeń – nie miała nastroju, by to znosić. Rozejrzała się, szukając wygodnej drogi odwrotu: na nieco wyższym balkonie dostrzegła małe drzwi prowadzące na zewnątrz. Nagle zapragnęła świeżego powietrza i chwili samotności, gdy będzie mogła zebrać myśli. Wybiegła na schody prowadzące z jej galeryjki do tamtego wyjścia. Do sforsowania zamku wystarczył zaledwie mały chuch mocy. Otworzyła drzwi i wyjrzała na zewnątrz. W mroku dostrzegła most − wąski, przeznaczony do prywatnego użytku. Prawdopodobnie było to dyskretne przejście do bocznej wieży należącej do Savresich. Zlokalizowany tak, że nie był widoczny od strony zatłoczonych traktów w pobliżu głównego wejścia, obiecywał chwilę wytchnienia w spokoju i samotności. Kamala wyszła na most, na rześkie nocne powietrze. Drzwi się za nią zamknęły. Krańce mostu były lekko oświetlone płonącymi pochodniami i gdy wyszła na środek, za nią i przed nią tańczyły błękitne cienie. Westchnęła i oparła się o poręcz. Brakło jej animuszu. Zmęczyło ją to, że musiała dać się cmokać w rękę obcym mężczyznom, nadstawiać policzki obcym kobietom i robić te wszystkie rzeczy, których od niej wymagano. Kiedyś przysięgła sobie, że już nigdy nie da się dotknąć nikomu obcemu, a jednak teraz pozwoliła na to dziesiątkom mężczyzn. Śmiała się z dowcipów, których wcale nie uważała za zabawne, komplementowała biżuterię, która się jej nie podobała, i z uśmiechem znosiła sugestywne komentarze mężczyzn, którym mózgi najwyraźniej opadły do lędźwi. A tymczasem tamci Magistrowie z pogardą obserwowali towarzyskie gierki − wyniośli i niezależni. Bardzo chciała być jedną z nich. Nie... przecież już była jedną z nich. Chciała tylko, żeby oni o tym wiedzieli. „Ostrożnie wybierz właściwy moment”, radził Ethanus. „To osobnicy przywiązani do zwyczajów, bardziej obawiają się zmian niż morati i nie zaakceptują kobiety w swoich szeregach bez znacznego oporu. Nie dopuść do tego, by któryś z nich dowiedział się, kim jesteś, póki nie zyskasz pewności, z jakim spotkasz się przyjęciem. Pamiętaj, że jeśli zaprzeczą, że jesteś prawdziwym Magistrem, ich Prawo nie będzie cię chronić”. Ale jak mam zyskać pewność? Przez krótką chwilę pragnęła znów znaleźć się w lesie Ethanusa. Tam przynajmniej rozumiała reguły gry.

– Czarownica Raviego. – Czyjś głos wyrwał ją nagle z rozmyślań. Nie słyszała, jak otwierają się drzwi na most. – Powiedz, płaci ci monetami za siły życiowe, które dla niego zużywasz? A może w obecnych czasach śmierć kupuje się za miłość? − Co, u… Na końcu języka miała ostrą ripostę, odwróciła się... i nagle słowa zamarły jej na ustach, a serce na moment zastygło. To był Magister ze szramą. Szedł mostem. Widziała, jak czarna szata faluje wokół jego nóg, dziwnie zmysłowo, nienaturalnie. Każdy ruch ubrania kosztuje jakiegoś morati chwilę życia, pomyślała. Czy pewnego dnia ja sama będę skłonna drenować konsorta z życia dla podobnie jałowego efektu? Światło pochodni igrało na szramie, która wyglądała teraz jak świeża, sina rana. – Nie odpowiedziałaś mi, dziecino. Rumieniec oburzenia oblał jej policzki, ale udało jej się powściągnąć złość. – Skoro przyjmujesz, że wiesz, kim jestem, możesz przyjąć dowolną odpowiedź na swoje pytanie. W jego oczach zabłysła wściekłość. Najwyraźniej nie był przyzwyczajony do tego, że zwykła czarownica mu odszczekuje. – Tam w środku zachowywałaś się lepiej. – Tam w środku mężczyźni byli dla mnie bardziej uprzejmi. – Mężczyźni morati zwyczajnie ci się podlizują. Magistrowie obserwują w milczeniu. Czyj osąd ma większe znaczenie? Lekki uśmieszek przemknął po jej ustach. – Może nie przyszłam tu, żeby mnie osądzano? – Może wybór nie należy do ciebie? – Jego głos ciął jak nóż. − Podszedł bliżej i wyciągnął dłoń ku jej twarzy. Uśmiech zniknął z jej warg, cofnęła się poza zasięg jego rąk, rozsierdzona. Nie dałam ci prawa, żebyś mnie dotykał. Twarz mu pociemniała. − Boisz się? – Nie – odparła z zimną miną. Znów wyciągnął dłoń. Gdy tym razem próbowała się cofnąć, owinął ją swoją mocą i przytrzymał na miejscu. Przez krótką chwilę jego ręka spadła na jej policzek gestem ironicznej pieszczoty. Wtedy Kamala sprzęgła własną moc i zerwała jego magiczne więzy. Cofając się jeszcze trochę, nadepnęła na tren sukni. Serce waliło jej tak głośno, że je słyszała. Czy on też je słyszał? − Nie rób tego – wydyszała. – Czego? – Czarne oczy połyskiwały w świetle pochodni. – Nie dotykać cię jak mężczyzna... jak na pewno robi to Ravi? Ale przecież jesteś do tego przyzwyczajona, prawda? W końcu kurestwo i czary to ta sama sztuka. Raz handluje się ciałem, raz duszą, ale sam akt się nie różni. W pierwszym odruchu chciała odpowiedzieć mu oburzeniem. Ale w drugim, bardziej przemyślanym, postanowiła nic nie mówić i zachować obojętność. Ravi nie wiedział, że byłam dziwką, a Magistrowie na przyjęciu, którzy próbowali czytać moją przeszłość, ponieśli porażkę. On tylko rzuca przypadkowe obelgi i sprawdza, przy której stracę panowanie nad sobą. Nic nie wie o mojej przeszłości.

− No i co? – W jego oczach widziała rozbawienie, ale była to emocja zimna, gadzia, zupełnie niezwiązana z ludzkim poczuciem humoru. – Pokonasz moją magię czarnoksięską swoimi czarami? Czy po prostu uciekniesz? Znam takich jak ty, pomyślała. Kiedy byłeś młody, biłeś wszystkich, którzy ci się sprzeciwili, prawdopodobnie napastowałeś też dziewczyny, które wpadły ci w oko. Twoi rówieśnicy, rodzice, a nawet służby porządkowe bali się ciebie, a teraz, gdy masz najwyższą moc, oczekujesz, że cały świat będzie uległy jak tamci. Ale ja nie mam zamiaru. Jestem równie silna, równie zaciekła, może nawet lepsza... ale ty tego jeszcze nie wiesz. – Nie uciekam – oznajmiła ze spokojem. − Czyżby? Jego szata nagle przestała trzepotać. A więc ściąga moc, przygotowując się do jakiejś poważniejszej akcji, uświadomiła sobie Kamala i zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Czy uważa, że może ze mną pogrywać jak z morati? Może go spotkać nieprzyjemna niespodzianka. Gdzieś z tyłu głowy jakiś głos szeptał jej, że nie powinna w ten sposób postępować z Magistrem, lecz już kłębiły się potężne fale wściekłości, frustracja wszystkich tych godzin, gdy Kamala musiała udawać, że jest kimś innym, niż jest, wypłynęła na powierzchnię. Nie po to zaszła w życiu tak daleko, tak wielkim kosztem, żeby jakiś żmijowaty Magister traktował ją jak pospolitą dziwkę. Dobrze, jeśli chce się z nią mierzyć, niech spróbuje. Czeka go znacznie większe zaskoczenie, niż mógłby się spodziewać. Uderzył. Z tak wielką siłą, że wybił jej z płuc cały zapas powietrza. Oniemiała, nie mogąc złapać tchu. Złapała się barierki, próbując odeprzeć atak, ale nigdy dotychczas nie zetknęła się z tak wielką mocą, która przełamała wszystkie zastosowane przez nią magie obronne. Czuła, jak jego czarnoksięstwo mackami oplata się wokół jej kończyn, wysysając siłę z mięśni, zmuszając nogi do ugięcia. W przypływie wściekłości zrozumiała, że on chce, by przed nim uklękła. Nie stosuje wyrafinowanych zaklęć, których odparcia uczył ją Ethanus, lecz atak taranem − prymitywny w formie i brutalny co do celu. NIE!!! Sięgnęła głęboko do własnej duszy – a przez nią do konsorta, który zasilał jej czarnoksięskie techniki – i wezwała całą moc, jaką miała w zasięgu. Energia rabowanego życia wezbrała w jej żyłach jak gwałtowna powódź, a ona uformowała ją wedle swych potrzeb, zasiliła wściekłością, opancerzyła determinacją... I wtedy ją cisnęła. Była to moc straszna, bardziej pasująca do dzikiego temperamentu Kamali niż do refleksyjnej natury jej mistrza. Wybuchła płomieniem magii, który na pewno oślepiłby każdego patrzącego na to morati. Nawet jeśli nie mogła całkowicie odeprzeć ataku Magistra, to przynajmniej przełamała jego morderczy uścisk. Nogi Kamali wyprostowały się, mięśnie odzyskały zwykłą sprężystość, a na wypadek gdyby nadal nie rozumiał, co to wszystko znaczy, dodatkowo usztywniła swoje plecy, uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. – A także nie klękam – oznajmiła. Nie wydawał się rozgniewany, raczej rozbawiony. Przez chwilę była tym

zaskoczona, ale nagle zrozumiała prawdę i przeszedł ją zimny dreszcz: on uważał, że ma do czynienia z czarownicą. Więc był przekonany, że za każdym razem, gdy używa mocy, by się przed nim bronić, musi poświęcić cenne chwile własnego życia. Cały czas właśnie o to mu chodziło! Prowokował ją do zużywania esencji życia i niewątpliwie śmiał się po cichu, gdy połknęła przynętę. Chciał pokazać jej, że nie jest mu równa, a jeśli uparcie będzie się temu sprzeciwiać, słono zapłaci za ten upór. Odczuła to jako ostateczny gwałt zadany jej osobie. Fakt, że w istocie nie była czarownicą, tylko pogarszał sprawę. Jak długo będzie się nią bawił − niczym kot upolowaną myszą − zmuszając do zużywania coraz więcej esencji życiowej, czekając na moment, gdy jej dumna dusza padnie z wyczerpania u jego stóp? Ona jednak wiedziała, że taki moment nigdy nie nadejdzie, i cała ta zabawa była dla niej odrażająca. Nie jestem twoją myszką, pomyślała. Koniec z tym! Wściekłość rozgorzała w niej z całą mocą. I z całym ferworem, na jaki było ją stać, dała jej ujście. Nie na ślepo i rozpaczliwie, jak w Dzielnicy, gdy obawiała się własnej mocy. Teraz cios był celowy, skoncentrowany, wymierzony w samo centrum męskiej dumy. Chciał siłować się z nią na dominację? Bardzo dobrze, niech pozna smak prawdziwej przemocy. Chyba nie oczekiwał ataku albo czas między impulsem a reakcją był zbyt krótki na kontrę. Jej moc staranowała jego linie obronne – o ile takie wystawił – i trafiła go prosto w gonady. Siła uderzenia pchnęła go na poręcz i przez chwilę zachowywał się tak, jak każdy mężczyzna zachowałby się w takich okolicznościach: desperacko łapał powietrze, usiłował opanować ból i powstrzymać torsje. Wybrałeś sobie nieodpowiednią dziwkę do tej zabawy, pomyślała Kamala, wprowadzając poręcz w drgania. Na biegnącą dołem ulicę posypał się deszcz kamiennych odłamków, gdy Magister, próbując utrzymać równowagę, oparł się o poręcz zbyt dużym ciężarem i... Spadł. Kamala cofnęła się szybko na drugą stronę mostu i obserwowała, jak Magister leci w dół. Każdy czarnoksiężnik może wyjść cało z takiej sytuacji. Ale jak on to zrobi? Zamieni się w ptaka i uleci do góry? Pod postacią wielkiego kota spadnie na cztery łapy? A może spowolni lot i wyląduje bezpiecznie, zostając w ludzkim ciele? Była to przecież wyłącznie kwestia mocy i tego, czy chciał umiarkowanie drenować swojego konsorta czy wyssać go do ostatniej kropli, by popisać się jakimś teatralnym efektem. Właściwie nie miała wątpliwości, jakiego wyboru może dokonać osobnik jego pokroju. Ale czy najpierw uratuje siebie, a potem przypuści na nią atak, czy też połączy te dwa manewry w nadziei, że uda mu się zaatakować niepostrzeżenie. To było dla niej teraz bardzo ważne. Obserwowała jego lot, ponownie przygotowując się do obrony. Spadł na bruk. Odgłos uderzenia rozniósł się echem wśród wież. Był dziesięć razy donośniejszy niż odgłos, jaki powoduje żelazny pręt walący kogoś w czaszkę, i sto razy bardziej definitywny. Kamala poczuła w swoim ciele falę uderzeniową, ale jednocześnie w żołądku rosła jej zimna gula lęku. Nie ruszał się. Czekała.

Ciągle się nie ruszał. Z dołu zaczęły dochodzić głosy ludzi, którzy szukali źródła tego strasznego huku. Wstawaj, myślała rozpaczliwie. Zaatakuj! Nie wstał. Nie atakował. Przechyliła się przez poręcz, zastosowała nieco mocy i wyostrzyła swoje zmysły, by przyjrzeć mu się dokładniej. Trudno dostrzec szczegóły w mroku między wieżami, ale Kamala miała wrażenie, że szata Magistra nie jest już magicznie czarna, lecz ma zwykły odcień. Jego klatka piersiowa pozostawała nieruchoma, nie dało się wyczuć uderzeń serca, a szyja była skręcona pod nienaturalnym kątem. Żyjący człowiek nie mógłby leżeć w takiej pozycji. Ogłuszona własnym przerażeniem, cofnęła się i oparła o mur. Cała drżała. Taki upadek nie powinien zabić Magistra. Żaden upadek nie jest w stanie ich zabić. Jedyna śmierć, jakiej powinni się obawiać, to ta, która nadchodzi zbyt szybko, by byli w stanie zareagować. Ale upadek z wysokości nie należy do takich przypadków. To proces długi, niemal leniwy, daje mnóstwo możliwości zastosowania czarnoksięskiej magii i uratowania się. Chyba że moc go zawiodła… Chyba że był w stanie Przejścia... Chyba że nie zdążył zdobyć nowego konsorta... Przy leżącym ciele gromadzili się ludzie. Krzyczeli. Kamala słyszała ich jakby z bardzo daleka. Nie mogła zrozumieć słów, jakby mówili w języku, którego nigdy się nie uczyła. Zabiła Magistra. „Istnieje tylko jedno Prawo, nadrzędne nad wszystkimi innymi: żaden Magister nie może zabić innego Magistra”, nauczał Ethanus. Z Wieży Savresich ktoś wyszedł, by sprawdzić przyczyny rabanu. Otuliła się ciaśniej cieniami mroku, by nikt jej nie dostrzegł. Nogi miała tak słabe, że gdyby nie opierała się o mur, mogłaby upaść. Złamałam Prawo. W każdej chwili jakiś Magister mógł wyjść i zobaczyć zmasakrowane ciało. Nie wiedziała, co by się stało, gdyby ją namierzyli. Prawdopodobnie od razu przejrzeliby jej drżącą magię, odkrywając za jej zasłoną bladą, przerażoną kobietę. Na pewno nie mogła teraz wrócić na przyjęcie i udawać, że nic się nie stało. Każdemu czarnoksiężnikowi wystarczyłoby jedno spojrzenie, by wyczuć oszustwo. Nie mogę tu zostać. W tej myśli była groza, rozpacz, porażka, wściekłość – wszystkie emocje zbyt gorące i straszne, by jedna żyjąca dusza mogła je pomieścić. Dała im nagły upust wrzaskiem, wrzaskiem wypełniającym wszystko pomiędzy niebiosami i piekłem; krzyczała, aż zdarła sobie gardło i głos jej odmówił posłuszeństwa. Sprzęgła tyle mocy, by żadna żyjąca istota tego nie słyszała, jednak ona sama cała drżała na dźwięk zwierzęcego ryku, który wydobywał się z jej własnego gardła. Coraz więcej osób wychodziło z wieży, niektóre przyodziane w czerń. Wraz z ostatnim szlochem Kamala pobrała moc od swego konsorta i nasyciła nią swoje ciało, przygotowując je do przekształcenia. Musiała zastosować magię wysokiego

rzędu, co omal wykraczało poza to, czym jej drżący duch był w stanie manipulować. Ale miała do dyspozycji zaledwie sekundy – za chwilę na pewno ktoś spojrzy w górę. Strach dodał jej sił. Jakiś mężczyzna podniósł głowę, wypatrując miejsca, z którego mógł spaść Magister. Jeden z czarno ubranych czarnoksiężników również podążył tam wzrokiem, szukając wskazówek, które mogłyby umknąć oczom morati. Jednak żaden z nich nie dostrzegł nic szczególnego. Tylko sowa z rozłożystymi skrzydłami zatoczyła nad nimi kilka kręgów, po czym zanurkowała szybko, skręciła na południe i zniknęła w ciemności.

ROZDZIAŁ 20 Ozachodzie słońca Andovan miał nadzieję, że w końcu zobaczy wieże. Stał na wzgórzu, skąd rozpościerał się widok na zachód. Pomarańczowe słońce świeciło oślepiająco nad horyzontem. Patrzył w tę jasność, wytężając wzrok, i wydawało mu się, że widzi Gansang, a przynajmniej jego wieże – stały w skupiskach, wysokie, i nie przepuszczały promieni zachodzącego słońca. Stanowiły ciemną plamę na tle pomarańczowego horyzontu. Słoneczny ogień nie płonął tu pod nabrzmiałymi fioletowymi chmurami o łososiowych podbrzuszach. To Gansang. To na pewno Gansang. Nie potrafił określić, jak daleko jest stąd do miasta – w tym krajobrazie traciło się poczucie przestrzeni i odległości. Ale nie mogło być więcej niż dzień, najwyżej dwa dni drogi. Andovan głęboko zaczerpnął powietrze. Mimowolnie drżał. Każdej nocy jego sny były bardziej wyraziste, obrazy wież na stałe już wyryły się w jego mózgu. Z każdym dniem po przebudzeniu nabierał coraz większej pewności, że śnił o Gansangu. Już prawie tam dotarł. Na samą myśl aż zakręciło mu się w głowie. Były niestety również inne przyczyny zawrotów głowy. Wyniszczenie postępowało, tak jak ostrzegali go wszyscy lekarze i Magistrowie. Powoli, nieubłaganie, jakby jakiś niewidzialny wąż dusiciel systematycznie wyciskał z niego życie. Czasem w ciągu dnia przychodziły chwile, gdy musiał zsiąść z konia, bo nie wytrzymywał w siodle, choć wcześniej z łatwością mógł galopować cały dzień. Rano, gdy sny blakły, coraz trudniej było mu wstać, ubrać się i zacząć poranne rytuały. Wieczorem, gdy rozbijał obozowisko, ostatkami sił oporządzał konia − wymagało to od niego nadzwyczajnego wysiłku, bo najchętniej osunąłby się na ziemię, zemdlony. Tylko niezłomna siła woli pchała go naprzód. Oraz daleka syrenia pieśń – wyrażająca nadzieję, że jeśli odszuka kobietę odpowiedzialną za jego chorobę, jeśli dowie się, jak i dlaczego go krzywdzi, na pewno znajdzie dla siebie ratunek. Nawet jeśli oznaczałoby to konieczność zabicia jej. Dziś widok wież dodawał mu animuszu. Księżyce świeciły wysoko, rzucając jasny blask na ziemię, a jego koń nie wydawał się bardzo zmęczony. Andovan postanowił, że po krótkim postoju na kolację będzie kontynuował podróż, tak by został mu już tylko dzień drogi. Ostatnio rzadko był w dobrej formie, więc chciał maksymalnie wykorzystać ten chwilowy przypływ energii. Światło zachodzącego słońca zaczęło zmierzchać, niebo stało się wspaniale granatowe. Andovan nie widział już miasta w oddali, ale gdzieś pod skórą czuł, że ono na niego czeka. Nie był pewien, czy to iluzja, ale czuł również ją. Czy magia Colivara była taka silna? Czy gdy dotrze... ...zalewa go czarna wściekłość, zmienia się w ogień, w roztopioną nienawiść... Zabrakło mu tchu, obiema rękami przytrzymywał się siodła, żeby nie spaść. ...czarna, nienawistna wściekłość. NIE UKLĘKNĘ! Kamienie rozpadają się, słychać wrzask w mroku...

Nie mógł oddychać. Miał zawroty głowy i mimo starań brakowało mu siły, by dłużej się trzymać. Wtedy koń, wyczuwając, że dzieje się coś złego, stanął dęba. Andovan spadał, spadał... ...gwałtownie spada w czerń, krwawo, kamienne odłamki i krzyk, krzyk... Udało mu się upaść swobodnie i przetoczyć na tyle daleko, by koń go nie stratował. Ale wtedy ostry ból przeszył mu plecy... ...uderza w grunt i nie rusza się, zmasakrowana lalka w czarnej szacie, WALCZ ZE MNĄ WALCZ ZE MNĄ WALCZ ZE MNĄ! Dyszał ciężko, starając się nie stracić świadomości. To najgorszy z dotychczasowych ataków. Jeśli teraz się podda, już więcej może się nie obudzić. Tym razem to nie tylko atak słabości, ale również przerażający kalejdoskop potwornych obrazów i emocji, szturmujących jego mózg z siłą huraganu. Czy te obrazy pochodzą z jakiejś rzeczywistości, czy są koszmarami, które opanowały jego słabnący umysł? A może choroba doprowadza go już do szaleństwa? Wieże Gansangu zawaliły się. Widział, jak padają. Najpierw powoli – w ruinę obracały się stopniowo górne piętra, balkony i balustrady kruszały, jedwabne zasłony stawały w płomieniach, opadając w dół niczym ranne ptaki. Wtedy dudnienie wprawiło ziemię w drgania i szerokie, solidne podstawy wież pękły na pół, a ogień wdarł się między kamienie. Andovan miał wrażenie, że stoi tam, na ulicach, i obserwuje całą tę zagładę, ale jest zbyt zafascynowany – i zbyt przerażony – by uciekać. Z góry leciały granitowe, marmurowe, betonowe i drewniane odłamki, spadały jak grad, przed którym nie ma osłony, nie ma schronienia. Grunt pod nogami odkształcił się, gdy kolejne wieże padały – wszystkie, z wyjątkiem surrealistycznej wieży pośrodku, wieży bez okien i drzwi, która stała stabilnie niczym wartownik nadzorujący ten destrukcyjny proces. Nagle z rozpaczliwą jasnością umysłu Andovan zrozumiał, co to znaczy. Gdyby miał więcej siły, wrzeszczałby z gniewu w niebiosa, przeklinając bogów za ich okrucieństwo, a tak – słaby – mógł tylko skomleć w udręce, gdy wizja powoli się zacierała, a w jej miejsce wkraczało potworne zmęczenie. Zadawał sobie pytanie, czy będzie jeszcze w stanie wykonać jakikolwiek ruch. Ona odeszła. Nie ma jej już w Gansangu. Stracił ją... Wtedy ostatnia wieża wyblakła. Została tylko ciemność.

ROZDZIAŁ 21 Po rozmowie z Dantonem i Kostasem Gwynofar wróciła do swojej sypialni. Czekała już na nią kąpiel. Widocznie pokojówka przyzwyczaiła się do tego, że po spotkaniach z Magistrem królowa lubi się wykąpać, i domyślnie uprzedziła prośbę pani. Innego dnia zaniepokoiłoby to Gwynofar – bo oznaczało, że nie potrafi jednak skrywać swoich uczuć w stosunku do tego człowieka – ale teraz była zbyt zmęczona, by się tym przejmować. Jej ciało i dusza czuły się jak po przemarszu stada karaluchów, a z doświadczenia wiedziała, że mydło i woda pomagają pozbyć się przynajmniej wrażenia fizycznego. A na to drugie... na to drugie potrzebowała czasu. Musiała przetrawić to obrzydliwe wrażenie, które zostało w niej po kontakcie z Kostasem, a potem oczyścić się, by znowu czuć się od tego wolną. Z wdzięcznym uśmiechem przyjęła więc kąpiel. Wiedziała, że jeśli nawet pokojówka domyśla się, jak bardzo Kostas niepokoi królową, nigdy nikomu tego nie powie. To lojalność rzadka wśród członków służby Wielkiego Króla, ale Merian miała północną krew, urodziła się i wychowała w Protektoratach, i przybyła do królestwa Dantona w osobistym orszaku Gwynofar. Czuła się bardziej lojalna wobec rodu Lorda Protektora i bogów, którzy byli jego opiekunami, niż wobec domu pełnego obrazoburczych cudzoziemców − bez względu na to, jak srogi i straszny potrafił być pan tego domu. Merian pomogła swojej pani w zdjęciu czarnej szaty i cienkiej, spodniej koszulki. Potem Gwynofar zanurzyła się w oprawioną w żelazo kadź i już po chwili żar późnoletniego dnia sączył się z jej ciała do świeżej, chłodnej wody. Wsypano do niej listki rozmarynu i mięty, których aromat otwierał pory skóry i odprężał umysł. Mydło też było perfumowane; Gwynofar wąchała je przez chwilę, po czym leniwie zaczęła nacierać nim skórę. Te zapachy przypominały jej świat, w którym wzrastała, pełen woni świeżego chleba i odgłosów dziecięcego śmiechu. Jakże inny to świat od tego zatęchłego pałacu. Tu nikt się nie śmiał − z wyjątkiem jej męża, ale wielu uważało, że jego śmiechu należy się bać. Z westchnieniem zanurzyła się głębiej w pachnącą kąpiel i pozwoliła, by obrazy z przeszłości koiły jej duszę, podczas gdy z ciała ustępowało napięcie. To naprawdę bez sensu, ta potrzeba szorowania się do czysta. Ale plugawość, jaką wyczuwała w Kostasie, przywierała do jej skóry jak smród skunksa. Och, gdyby tylko jakieś mydło potrafiło oczyścić duszę! Gwynofar pochyliła się, a Merian wyszorowała jej plecy. Gdy pierwsze delikatne ruchy nie zlikwidowały domniemanego fetoru, kazała szorować mocniej. W głębi serca wiedziała, że to czysta bzdura, przywidzenie, ale ta drobna zachcianka dawała jej komfort psychiczny. Nie mogła spowodować, by Magister wyniósł się z jej życia, ale w swojej prywatnej komnacie mogła go choć na chwilę przepędzić. Dlaczego tak go nienawidzisz? – Głos Rhysa szeptał w jej umyśle. Dlaczego przez niego czujesz się taka nieczysta? Nie wiem, bracie. Sama chciałabym wiedzieć. – Czy mam umyć pani włosy? – spytała pokojówka.

Królowa skinęła głową i zamknęła oczy, gdy Merian zaczęła wyjmować wykute z kości słoniowej spinki, które ciasno przytrzymywały jasne pukle włosów. Z korytarza dobiegł hałas, ale Gwynofar się tym nie przejęła. Służba wiedziała, że nie należy jej przeszkadzać podczas kąpieli, i na pewno odprawi każdego intruza. Długie blond włosy opadły jej na ramiona; zamoczyła je w wodzie i rozdzielając na pasma, masowała namydloną dłonią... ...gdy nagle drzwi się otworzyły i Merian krzyknęła cicho. Gwynofar podniosła wzrok. W drzwiach stał Wielki Król Danton. Wkroczył do jej pokoju jak do swojego własnego, choć nigdy dotąd nie zakłócał tu jej prywatności. Skinieniem głowy odprawił pokojówkę. Merian stała jeszcze przez chwilę nieruchomo niczym sarna wpatrująca się w drzewce strzały myśliwego. Potem drżącymi dłońmi, lecz z wielką godnością, ostentacyjnie podniosła z łóżka koszulę i podała ją swojej pani. Nie miało sensu wydawanie rozkazu, by wyszła, choć nieposłuszeństwo narażało ją na wielkie ryzyko – Merian nigdy nie zostawiłaby swojej pani w takim stanie. Gwynofar stanęła w wannie, pomimo swej nagości zdecydowana zachować godność, a pokojówka okryła ją koszulą, której dół zamoczył się w mydlanej wodzie. Wtedy królowa powiedziała łagodnie: „Idź”. Widziała wątpliwość w oczach Merian, ale królewskie spojrzenie nie pozostawiało wątpliwości, więc kobieta spuściła wzrok, dygnęła nisko i wybiegła z pokoju. Danton nawet nie mrugnął, gdy go mijała, ani na chwilę nie odrywając oczu od żony, co dla Merian było chyba dobrym znakiem, ale dla Gwynofar na pewno złym. Wielka Królowa, wychodząc z wanny, czuła, jak wewnątrz cała drży, ale ciało zdołała opanować, by mąż tego nie widział. Król formalnie nie obiecywał, że nie będzie już składał wizyt w jej sypialni; po prostu od ostatnich narodzin nigdy się to nie zdarzyło. Teraz tu zawitał. Była jego królową i przyjmie go stosownie. Nigdy, przenigdy nie pokaże mu, że się go boi, że boi się jego humorów, że najbardziej boi się zmian, które w nim zaszły, gdy wyrzucił swojego Magistra i gdy czarna magia Kostasa omotała jego duszę, wydobywając z niej najgorsze cechy jego natury. – Chcesz ze mną pomówić, mój mężu? Sapnął i rozejrzał się, jednym szybkim spojrzeniem ogarniając cały pokój. Jego wzrok przelotnie spoczął na stojącym przy łóżku ołtarzyku, pełnym pochodzących z północy talizmanów i świec w kolorze krwi. Król wiedział, że żona ma zwyczaj przed snem odmawiać litanie do starożytnych bogów i do ich mistycznych skał. Dla niego równie dobrze mogłaby skakać przy łóżku na jednej nodze, recytując dziecięce rymowanki, ale ponieważ najwyraźniej czerpała pociechę z tych praktyk, nigdy ich nie zakazywał, choć prosił, by nie odbywały się w jego obecności. Dziś jednak patrzył na ołtarzyk spode łba. Gwynofar poczuła, jak serce jej zamarza, i zastanawiała się, co przywiodło tu jej męża i jaki ma to związek z rozmową z Kostasem. W głębi duszy obawiała się odpowiedzi na to pytanie. Magister musi wiedzieć, jak bardzo go nienawidzę. Przed takimi niczego nie uchowa się w sekrecie. – Dziwna godzina na kąpiel – stwierdził cicho. Gruda, formująca się w jej żołądku, zaczęła boleśnie uciskać. Danton był człowiekiem bezpośrednim – niejeden powiedziałby: brutalnie bezpośrednim – i fakt,

że komentował tak niewinną sprawę jak czas kąpieli, nie wróżył dobrze. – Nie wiedziałam, że są tu jakieś szczególne zwyczaje dotyczące godzin kąpieli – odparła obojętnym tonem. – Oczywiście jeśli coś przeoczyłam, z radością dostosuję się do zasad Waszej Wysokości. Parsknął. Strzelał oczami na wszystkie strony – robił tak zawsze, gdy był o coś zły, ale zwykle jej spokojny głos potrafił rozbroić tę złość. Była jego żoną od dwóch dekad i niejedną burzę pokonała swoją pogodą. Ale to było w czasach przed Kostasem, pomyślała. Na wspomnienie o nim gruda strachu znów urosła, ale królowa zachowywała spokojną, opanowaną i promienną twarz. Król błądził wzrokiem po pokoju: patrzył na ołtarzyk, na łoże z twardego drzewa z północnymi reliefami, na wiszące na ścianach kilimy, przedstawiające widoki ośnieżonych gór, sceny z zimowych polowań, Welony Bogów. – Ten pokój stał się bardziej cudzoziemski od czasu, gdy byłem tu ostatnio. – Gdy byłeś tu ostatnio, mniej interesowałeś się jego umeblowaniem – przypomniała mu. To powinno przywołać na jego twarz uśmiech, ale nie przywołało. Podszedł do niej. Delikatna, płócienna koszula była teraz mokra i oblepiała jej ciało, ujawniając jego zarysy. Królowa przyjęła taką postawę, jakby miała na sobie wykwintną szatę z wszelkimi ozdobami. Dotknął materiału, ponacinanego lekko na znak żałoby. Palcami przesunął po jej karku, po wilgotnej krzywiźnie piersi. Z tej odległości miała wrażenie, że czuje na nim fetor Kostasa, i wiele wysiłku wymagało od niej, by nie odsunąć się z obrzydzeniem. – Strata syna... to bolesne − powiedział. Głos uwiązł jej w gardle. – Bolesne, mój mężu. – Bolesne również dla królestwa, to strata dziedzica. Tylko skinęła głową. Wiedziała, że Andovan prędzej dałby się rozszarpać żywcem przez szakale, niż wziąłby na siebie niedogodne obowiązki tronu Wielkiego Króla. Ale nie zamierzała tego mówić Dantonowi. Wraz z synem szeptała sobie o tym w ogrodzie – w jej ogrodzie – gdzie słyszeli ich tylko bogowie. Nie zdradzi tej tajemnicy nawet po jego śmieci. – Dobrze mi się zasłużyłaś. Czterech synów w cztery lata. Choć niektórzy powiadają, że jakaś magia musiała być zaangażowana w linię rodową, że tak doskonale się to ułożyło. Wprawdzie ton jego głosu stał się zaledwie odrobinę chłodniejszy, ale królowej nie umknęła jego nagła ostrość. – Panie? Podniósł jej podbródek palcem i spojrzał na nią zwężonymi oczami. – Niewielu kobietom sprzyja taka płodność. Nawet tym, których życie od tego zależy. – Pozwolił, żeby słowa zawisły na chwilę w powietrzu, dając jej czas, by przypomniała sobie jego ojca, który zgładzał swoje żony, jeśli w odpowiednim czasie nie dawały mu następcy. – Jestem wdzięczny bogom, że dali mi żonę tak biegłą w kobiecych sztukach. Potulnie spuściła wzrok, mając nadzieję, że mąż nie słyszy łomotu jej serca ani

nie wyczuwa przez skórę przyśpieszonego pulsu. – To po prostu dar bogów, panie, za co jestem pokornie wdzięczna. – Doprawdy? – Czuła, jak król ledwie powściąga wściekłość. Z jakiego powodu? Czy są jakieś nowe informacje o Andovanie, których ona nie zna? Czy któreś z dzieci popełniło jakiś czyn mogący rozwścieczyć ojca? Czy może po prostu ten Kostas miesza się do jej osobistego życia z powodu znanego tylko bogom? Nienawidzi mnie tak, jak ja nienawidzę jego, pomyślała. – Tylko bogów? – dopytywał. – Panie? Złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Chwyt miał mocny, bolesny, jego palce zostawiały sińce na jej bladym ciele. – Jaki inny mężczyzna przyłożył się do mojego rodu? Pytanie spadło na nią tak niespodziewanie, że przez chwilę tylko wpatrywała się w męża. Potem drżącym głosem udało jej się wykrztusić: – Sugerujesz, że byłam ci niewierna? Z wściekłym wrzaskiem cisnął ją przez pokój na łóżko. Wtedy już wyraźnie poczuła na całym ciele odór Kostasa i przez moment – krótki moment – wydawało jej się, że słyszy jego śmiech. Czy to on za tym stoi? – myślała rozpaczliwie. Czy zamierza doprowadzić do tego, że Danton mnie zabije? – Zrobić ze mnie rogacza? To bym załatwił. To ludzka rzecz. – Podszedł do łóżka i brutalnie schwycił ją za szyję. – Wystarczy tylko uśmiercić winowajcę... publiczna egzekucja żony... najlepiej w jakiś dramatycznie nieprzyjemny sposób, żeby ostrzec inne, które chciałyby pójść jej śladem. Dla króla to bułka z masłem, moja droga, przyznasz? – Ciemne oczy miotały ogień. – Mój ojciec robił to wystarczająco często. − Nim zdążyła odpowiedzieć, szarpnął ręką za kołnierz koszuli i pociągnął. Usłyszała tylko odgłos prutego materiału. Szwy puściły, obnażając jedną pierś, a wilgotne rękawy nadal trzymały się na ramionach. − Twoja zbrodnia nie jest aż tak prosta, co? – Warczał głosem chrapliwym z wściekłości. – Splugawienie mojej linii czarnoksięstwem to co innego. Odjęło jej mowę. Patrzyła na niego i przez moment miała wrażenie, że widzi moc Kostasa, która lśniła wokół Dantona czarnym wieńcem, pokrywała jego skórę smużkami gagatu. Ta wizja sprawiła, że głos uwiązł jej w gardle. Jakie zaklęcie rzucił ten nikczemny Magister, że zmysłami postrzegam to w taki sposób? Danton uznał jej milczenie za przyznanie się do winy. Warknął gardłowo i jedną ręką przygwoździł ją do łóżka, drugą sięgając do swoich spodni. Nagle zrozumiała – a wydało jej się to surrealistyczne – że zaraz ją zgwałci. Wiedziała również, że to nie będzie całkowicie jego akt, że w jego mózgu gnieździ się podła magia jak natrętny pasożyt, zmuszając go do tego bestialskiego szału. Patrzyła, przerażona, jak się obnaża, odsłaniając czerwony organ, nabrzmiały nie tylko z wściekłości, lecz również z deprawacji. Ponieważ jej widzenie było wzmocnione darem północnych bogów, widziała oplatającą jego ciało siatkę czarnych, pulsujących żyłek – prowadnice niezidentyfikowanej magii czarnoksięskiej. Bez względu na to, co to była za moc, czy pochodziła od Kostasa, czy z jakiegoś innego źródła, królowa nie mogła jej wpuścić do swego ciała! Wystraszona, walczyła z nim, próbując nie

dopuścić go do siebie, ale wściekłość przydała Dantonowi jakiejś nadnaturalnej mocy, a jej, drobnej kobiecie, brak było siły i umiejętności, żeby go odeprzeć. Kolanem rozwarł jej nogi z taką brutalnością, że zapłakała z bólu i przerażenia, a potem... potem był w niej, wpychając swój gniew głęboko w jej ciało, a wraz z nim to straszne, obce czarnoksięstwo. Skąd ono pochodziło? Czego chciało? W jakim celu wykorzystywało Dantona? Jechało na jego wściekłości, jak myśliwy galopuje na wierzchowcu, zmuszało Wielkiego Króla, by wykonywał jego polecenia. Gwynofar wiedziała, że to ważne pytania, ale nie mogła się na nich skoncentrować, zagubiona w bijącym rytmie mężowskiej wściekłości. To nie on... Ktoś inny to spowodował. Danton nigdy by mi tego nie zrobił. Potem nastąpił koniec. Odwróciła się na bok, zwinięta z bólu i wstydu, i zapłakała. Czuła wewnątrz świeżą ranę, dusza pulsowała jej bólem nie do wytrzymania. Gdybym naprawdę była czarownicą, potrafiłabym to zaleczyć! Miała świadomość, że Danton ją obserwuje. Nigdy dotąd nie widział, żeby płakała w ten sposób. Nie spojrzała na niego, ale zwinęła się ciaśniej, czując, jak po udach ścieka jej strużka krwi. Ciało piekło ją w wielu miejscach, gdzie powstały siniaki. Fioletowa krew wzbierała pod powierzchnią skóry na dowód królewskiej brutalności. Potem Danton parsknął z niesmakiem i zostawił ją samą. Słyszała jego kroki, gdy szedł przez pokój, słyszała, jak otworzył drzwi, słyszała, jak je zatrzasnął. Chwilę później wróciła Merian i objęła swoją panią. Płakała i mamrotała przekleństwa wobec Wielkiego Króla, za które − gdyby byli świadkowie – zostałaby stracona na miejscu. Gwynofar czuła się zbyt słaba, by ją uciszyć. W końcu pokojówka pomogła jej wrócić do wanny i namydliła ją delikatną pieszczotą, tak jak gładzi się dziecko. Ale mydło nie mogło usunąć zanieczyszczeń, które zagnieździły się w jej ciele, i kilka razy Gwynofar omal nie zwymiotowała, gdy stanął jej przed oczami obraz ciała męża w czarnych smużkach obcego czarnoksięstwa. Czy to coś jest teraz w niej? Dostaje się na nasieniu Dantona jak na upiornym ogierze do sekretnych zakamarków jej ciała? Dlaczego to widziała? Jaki był tego cel? Gdy późną księżycową nocą na łóżku kładły się drżące cienie, pełznąc po ciele zmaltretowanej królowej, bogowie Protektorów szeptali jej do ucha prawdę. Zawsze tak postępują w stosunku do córek swojej ulubionej rasy – to dar oferowany kobietom z rodów Protektorów wiele wieków temu. Będzie nowe dziecko, szeptali bogowie, gdy na Gwynofar spływał sen. Już przygotowuje się, żeby czerpać siłę z twojego ciała. Czy czujesz je wewnątrz? Czy uruchomiło twoje matczyne oddanie? – Czy to prawdziwe dziecko? – szepnęła w ciemność. – Czy coś innego? Proszę, powiedzcie mi… Ale bogowie zawsze sami wybierają, na które pytania chcą odpowiedzieć. Tym razem postanowili milczeć.

ROZDZIAŁ 22 Na czarnym jak smoła, pozbawionym gwiazd niebie, skierowane w przeciwne strony, świeciły sierpy księżyców o barwie świeżej krwi. Ciemne sosny migotały, jakby osiadła na nich rosa, jednak to nie był czas na rosę − to łzy lodu lśniły na każdej igle, jakby drzewa zamarzły, płacząc. Ponieważ krajobraz był w każdym detalu nierealny, Ethanus uznał, że to sen. Tylko jedna osoba na świecie mogła mu przesłać sen. Cieszył się, że wzięła sobie do serca jego nauki i stworzyła miejsce akcji, które natychmiast zwróci uwagę swoją specyfiką. Martwił go jednak nastrój tej scenerii. Zwłaszcza księżyce... Wyglądały jak rany na niebie, a nie jak naturalne globy. Drobny szczegół, ale bardzo niepokojący. Sny to dziwne źródło wiedzy. Dawały wskazówki na temat kondycji duszy, która je stworzyła. Jeśli te znaki naprawdę odzwierciedlały stan duszy Kamali, to były wysoce alarmujące. Po chwili cienie rozdzieliły się i podeszła do niego jakaś postać. Ubrana była w długi czarny płaszcz, kaptur naciągnęła na twarz, żeby nie mógł jej zobaczyć. Przez moment Ethanus powątpiewał, czy prawidłowo zidentyfikował nadawcę snu, ale wtedy postać wyciągnęła rękę i zsunęła kaptur. Kamala. Blada, z wychudzoną twarzą i podkrążonymi oczami. Mogło to być skutkiem wyczerpania lub udręki. Ubranie w czarnych smugach, poszarpane – kolejny dowód na to, że się zadręcza. Złe znaki. – Kamala? Głos miała słaby, ochrypły jak po długim płaczu. Ale przecież jego płomienna uczennica nie mogła płakać! – Wybacz, Mistrzu. – Spuściła oczy w rzadkim u niej wyrazie uległości. Coś jest źle. Coś jest bardzo źle. – Wiem, że zwyczaj zabrania, żeby uczeń szukał rady u swego mentora, gdy już go opuści... – Gdybym nie spodziewał się, że złamiesz tę zasadę, nie dałbym ci pierścienia. – Chciałby móc użyć swoich czarnoksięskich zmysłów, by wyczuć coś więcej, ale ze snu dowiedziałby się tylko tego, co ona mu chciała pokazać, a to było już prawdopodobnie i tak widoczne. – Co się stało? Patrzyła na niego strasznym, znękanym wzrokiem nabiegłych krwią oczu. W końcu słabym jak oddech szeptem wyznała: – Złamałam Prawo. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. – Jak? – Zabiłam Magistra. Ethanus przymknął oczy i cicho zmówił krótką modlitwę. Gdy był już pewien, że zdoła zachować spokój, spojrzał na nią ponownie i spytał: – Jak? – To był wypadek. On mnie napastował, a ja się broniłam, wtedy on... spadł. – Potrząsnęła głową. – To było długie spadanie. Miał czas, żeby się uratować. – Przygryzła wargę tak silnie, że po chwili pokazała się na niej kropla krwi. – Ale nic

nie zrobił. Zwyczajnie... spadł. Ethanus głęboko zaczerpnął tchu. – Przejście? – Nie wiem. Był jak... jak morati. Zupełnie bezbronny. – Inni o tym wiedzą? Wzdrygnęła się. – Magistrowie? Skinął głową. – Prawdopodobnie. W pobliżu było jeszcze przynajmniej trzech. Musiał ją o to spytać: – Czy wiedzą, czym naprawdę jesteś? – Nie sądzę. Głośno wypuścił powietrze i odwrócił się od niej. Próbował pomyśleć. Zgodnie ze wszystkimi prawami i zwyczajami Magistrów powinien wyrzucić ją ze swojego terytorium natychmiast i na zawsze. Ale przecież zgodnie ze wszystkimi prawami i zwyczajami Magistrów w ogóle nie powinni ze sobą rozmawiać. Ona nie powinna mieć jego pierścienia. A przede wszystkim – nigdy nie powinna zostać Magistrem. Z tego jednego powodu złamał tyle innych zasad, które kiedyś były nienaruszalne... Odwrócił się ku niej i dostrzegł na jej twarzy łzy. Nigdy sobie nie wyobrażał, że coś może nią wstrząsnąć aż tak, że będzie płakała w jego obecności. W gardle urosła mu gula. Przełknął i znowu postarał się uspokoić głos. – Musisz ściągnąć swoje rzeczy – powiedział jej. – Wszystko, co mogliby wykorzystać do wyśledzenia cię. Nie tylko ubrania i rzeczy osobiste, ale każdy włosek, obcięty paznokieć, każdy płatek skóry. To, co mogłaś zostawić. Twój zapach na pościeli, tłuszcz dłoni na klamce, odcisk palca na wezgłowiu łóżka. − Skinęła głową. − Istnieje niebezpieczeństwo, że złapią cię, jak będziesz to robiła, ale jeśli nie wiedzą, że jesteś Magistrem, wątpię, czy wykażą czujność co do stosowanych technik czarnoksięstwa. – Ethanus potarł grzbiet nosa. – Znają twoje imię? Wiedzą, jak wyglądasz? – Nie – szepnęła. – Nie sądzę. – Jeśli nie jesteś tego całkowicie pewna, możesz jeszcze zmienić swoją powłokę. Skinęła głową. – Wiem. − Wcześniej często sugerował jej, by zmieniła ciało z takiego czy innego powodu, a ona zawsze reagowała oburzeniem, twierdząc, że nikt nie zmusi jej do rezygnacji z ciała, w którym się urodziła. Fakt, że teraz nie protestowała, świadczył tylko o tym, jak bardzo cała ta sprawa nią wstrząsnęła. − Będą chcieli mnie wytropić? – spytała słabym głosem. – Czy morati wiedzą, że to Magister został zabity? – upewnił się Ethanus. Zamknęła oczy, przypominając sobie wszystkie okoliczności. – Tak. – Obsypane lodem sosny westchnęły na wietrze. – Gromadzili się nad jego ciałem, gdy stamtąd uciekałam. Znów głośno nabrał powietrza. – W takim razie na pewno będą cię tropili. Przykro mi. Byłoby więcej opcji,

gdyby śmierć pozostała tajemnicą, ale skoro morati wiedzą, Magistrowie muszą jak najszybciej znaleźć mordercę i wykonać wyrok, żeby zwykli ludzie zapamiętali, że zabójstwo jednego z nas nikomu nie uchodzi płazem. – Ponuro pokręcił głową. – Już i tak bardzo źle się stało. Nie powinni wiedzieć, że możemy umrzeć. Kamala skinęła głową. Ramiona lekko jej zadrżały. – Mistrzu Ethanusie, musisz mi uwierzyć, ja... nie zrobiłam tego celowo. Uciszył ją uniesioną dłonią. – Wiem, Kamalo. To ja nauczyłem cię Prawa, pamiętasz? Wiem, że nigdy nie starałabyś się pozbawić życia Magistra, choćby dlatego, że zdajesz sobie sprawę, jaką cenę się za to płaci. I jaką sama będziesz musiała teraz ponieść, pomyślał. Ach, moja piękna uczennico o dzikim sercu, czy nie mogłaś trochę poczekać z tym łamaniem zasad? Choćby jeden spokojny rok, nim wywrócisz nasz świat do góry nogami? – Zrobię, co powiesz, Mistrzu – szepnęła. – Uciekaj od nich jak najszybciej i trzymaj się jak najdalej. Nie zabawiaj się w zostawianie fałszywych tropów, żadnych uciekinierskich sztuczek. Mają o całe wieki więcej doświadczenia niż ty w tego rodzaju sprawach. Mogłoby się skończyć na tym, że dasz im więcej informacji, niżbyś chciała. Przez chwilę jej oczy błyskały w ciemności wyzywająco jak diamenty. Miała kłopoty, to prawda, ale nie przyjmowała do wiadomości, że mogłaby być gorsza od innych Magistrów. Och, Kamalo, te same cechy, które są twoją siłą, są również twoją największą słabością. Niech bogowie czuwają nad tobą. – Nie proszę cię o pomoc – stwierdziła. – Ani o ochronę. – Nie, nie prosisz – potwierdził. – Nie wrócę tu i nie sprowadzę na ciebie kłopotów. O to się nie martw. Ethanus poczuł krótki ucisk w sercu. – Nie, nie możesz do mnie wrócić. Teraz stoisz poza Prawem, a tego losu nie można z nikim dzielić. Z szacunkiem skłoniła głowę. Ten gest przypomniał mu dzień, kiedy po raz pierwszy do niego przyszła; narowiste, zdeterminowane dziecko, gotowe zdobyć świat. A teraz to zrobiłaś... Czy było warto? Czy kiedy osaczą cię cienie wątpliwości, pożałujesz wybranej drogi? To było pytanie retoryczne. Gdyby kiedykolwiek naprawdę pożałowała, że została Magistrem, jej dusza straciłaby siłę niezbędną do walki o kontynuowanie życia, jej konsort uwolniłby się z więzów, a ona umarłaby. Sam fakt, że nadal stąpa po tym świecie, to dowód, że konsekwentnie obstaje przy swoim wyborze. – Wybacz, że przyszłam teraz do ciebie – szepnęła. – Wiem, że rozmawiając ze mną, musiałeś złamać Prawo... – Nie, nie złamałem Prawa. Spotkali się wzrokiem. Celowo włożył w swoje słowa jak najwięcej siły, żeby mogła wziąć sobie część i odświeżyć swego ducha. − Miałem sen, nic więcej. Czasami tak trudno odróżnić sen od rzeczywistości. – Zamilkł na chwilę. – To był dziwny sen. Śniło mi się, że moja dawna uczennica wróciła do mnie i wyznała, że złamała Prawo. A potem poprosiła mnie o radę.

Oczywiście nigdy by tego nie zrobiła, bo zna nasze zwyczaje. A ja nie udzieliłbym rady komuś, kto zabił jednego z Magistrów. − Potaknęła. Jej oczy błyszczały, jednak nie było w nich już łez. To dobrze. − Poza tym księżyce do siebie nie pasowały. Więc jakim sposobem mogło to być rzeczywiste? – No właśnie… – szepnęła. Jeszcze przez chwilę tam stała. Drzewa cicho jęczały na wietrze, pojedyncza lodowa łza spadła na dół, roztrzaskując się w mokry pył. Nagle Ethanusa opanowało pragnienie, by wziąć Kamalę w ramiona i delikatnie pocałować ją w czoło, jak całuje się dziecko. Dać jej pocieszenie. Ale to nie było w jego zwyczaju... ani w jej. − Dziękuję – powiedziała głosem tak cichym jak delikatne tchnienie. Potem naciągnęła kaptur na głowę, jakby wraz z nim spowiła się w cieniach nocy, i powoli zlała się z ciemnością. Ethanus stał nieruchomo, aż zupełnie znikła; delektował się ostatnimi chwilami jej obecności i myślał, czy jeszcze kiedyś – poza snem – będzie mu dane ją zobaczyć. Krwistoczerwone księżyce bladły, przybierając srebrny blask, sosny zrzuciły lodowe płaszcze i świat wrócił do swojej normalnej postaci. Został tylko ból w sercu, bardziej dotkliwy od najcięższych cielesnych ran. Niech bogowie cię prowadzą, Kamalo.

ROZDZIAŁ 23 Pałac Królowej Wiedźmy jaśniał w słońcu niczym latarnia morska, a zewnętrzna kolumnada aż oślepiała. Widziało się go z odległości wielu mil – usadowiona na wzgórzu, z widokiem na miasto portowe Sankara, elegancka budowla rysowała się wyraźnie na tle miękkich chmur i turkusowego, późnoletniego nieba. Cóż za cisza, pomyślał Colivar. Tu zawsze jest tak spokojnie. Gdy tu przybył, od trzech dni panowała flauta, więc w porcie mnóstwo statków czekało na wypłynięcie przez cieśniny na wschodnie morza. Oglądane z ogrodów na klifie, wyglądały jak stado białych ptaków, które przysiadły na wodzie i kołysały się w rytm fal. Niewątpliwie kilku kapitanów miało dostęp do czarowników lub Magistrów, którzy mogli spowodować, że wiatr zawieje, ale albo każdy z tych wysiłków był kontrowany przez innych czarnoksiężników, którzy woleli mieć sztil, albo po prostu wszyscy zgodnie stwierdzili, że chętnie sobie jeszcze poczekają. Bo czemu by nie? Miasto od wielu wieków obsługiwało podróżnych i statki kupieckie regularnie zawijały tu przed dalszą żeglugą na wschód. Niektórzy uważali się za szczęściarzy, jeśli wiatr cichł, a oni byli w porcie. Większość odwiedzających pałac Magistrów przybywała tu pod postacią jakiejś skrzydlatej istoty, ale Colivar wolał podróżować na sposób morati: na koniu pokonywał tarasy wzgórza, aż dotarł do najwyższego poziomu. Tam zawsze na gości czekali już służący. Tym razem też – gdy tylko Colivar zsiadł z konia, jeden ze służących ujął cugle wierzchowca, a drugi pobiegł do pałacu, by zaanonsować Colivara. Wprawdzie przybył bez zapowiedzi, ale to nie stanowiło żadnego problemu, gdyż kobieta, zwana Królową Wiedźmą, zawsze chętnie przyjmowała Magistrów i ich wizyty traktowała jako priorytetowe. Wkrótce pojawiła się młoda dziewczyna i zaprowadziła Colivara do swojej pani. Służąca − szczupła i drobna − miała na sobie warstwy jedwabi, które z każdym jej ruchem trzepotały jak motyle skrzydła. Welon z przezroczystego muślinu bardziej przyciągał uwagę do jej twarzy, niż ją zasłaniał. Pochodzi prawdopodobnie z pustynnego kraju, pomyślał Colivar. Służący Siderei przybyli tu z całego świata i pani pozwalała im ubierać się tak, jak chcieli, dzięki czemu jej dwór prezentował się niespotykanie barwnie. Bez wątpienia posłała po niego właśnie to dziecko, bo kojarzyła go z plemionami Anshasy i chciała mu sprawić przyjemność. Gdyby jednak znała go lepiej, mogłaby wybrać postawnego blondyna w północnych futrach. Siderea Aminestras czekała na Colivara w sali audiencyjnej urządzonej w południowym stylu – niskie kanapy przykryte jedwabnymi narzutami i wszechobecne miękkie poduchy. Kobieta nie tyle piękna w tradycyjnym rozumieniu, ile niezwykła, dzięki czemu przejmowała dominację w każdym towarzystwie, w którym się znalazła. Jej skóra koloru kawy połyskiwała ciepłymi tonami sankarańskiego słońca. W długie czarne włosy wplotła klejnoty, które iskrzyły przy każdym ruchu głową. Kontur oczu zaznaczyła złotym cieniem, co upodabniało ją do wielkiego kota, a gdy na powitanie wyciągnęła rękę, Colivar miał wrażenie, że jakiś koci duch wślizgnął się do jego ciała wraz z całą charakterystyczną dla tego

gatunku leniwą zmysłowością. – Colivarze, właśnie o tobie myślałam. – Uśmiechnęła się. Ucałował wyciągniętą dłoń i odwzajemnił uśmiech. – Mówisz to wszystkim czarnoksiężnikom. – Ach, daj spokój, tylko tym przystojnym. – Wyprostowała się na kanapie, robiąc mu miejsce obok siebie. – Dlaczego przychodzą do mnie w tych okropnych ciałach? Można by przypuszczać, że jeśli mężczyzna ma tyle mocy, by wybrać sobie dowolną postać, to wybierze coś bardziej atrakcyjnego. Jak na przykład to. – Smukłą dłonią ujęła kosmyk jego włosów i figlarnie okręciła go sobie wokół palca. – To zawsze mi się podobało. Zachichotał. – Dobrze mi służy. Gdy usadowił się obok niej na kanapie, w drzwiach stanęła służąca, czekając na rozkazy. – Chcesz się orzeźwić? – spytała królowa. – Mam świetny likier z granatów, który powinien ci smakować. Przesłał mi go pewien wielbiciel z Eskadory. Spróbujesz? – Wiesz, że nie mogę ci odmówić. Skinęła dziewczynie, a ta w milczeniu wyszła. – Jesteś moim największym pochlebcą, wiesz o tym, Colivarze? Czasami mam wrażenie, że Magistrowie nie zniżają się do prostych salonowych uprzejmości. Wtedy pojawiasz się ty − elokwentny jak wytworny dworzanin − i udowadniasz, że się myliłam. Prawdę mówiąc, w porównaniu z tobą inni wydają się barbarzyńcami. Uniósł jej dłoń do swoich warg i złożył na niej miękki pocałunek. – A ty, pani, znana jesteś z tego, że pochlebiasz każdemu czarnoksiężnikowi, którego masz u swojego boku. Robisz to przy tym w tak uroczy sposób, że przestajemy zwracać uwagę na innych, pozostających aktualnie w cieniu. Zaśmiała się perliście. – Och. Ale chyba nie chciałbyś mieć mnie na wyłączność? Wówczas stałabym się wymagająca i mogłabym zacząć oczekiwać lojalności. – A tego przecież nie możemy oferować – przyznał. Ten niewinny flirt przerwał powrót pokojówki. Colivar dostrzegł, że dziewczyna spuszcza oczy, stawiając srebrną tacę na stole przed nimi, jakby uważała, że nie jest godna bezpośrednio patrzeć na lepszych od siebie. To też było charakterystyczne dla krajów pustyni. Zastanawiał się, czy to tradycyjny zwyczaj tej dziewczyny, czy też Siderea wymagała takiego zachowania w obecności Colivara. Gdy służąca wyszła, Magister rozparł się na kanapie, obserwując, jak Siderea nalewa mu krwistoczerwonego trunku. – Więc o czym obecnie plotkują barbarzyńcy? – zapytał. – Że Wielki Król Danton oszalał i wyrzucił ze swojego państwa wszystkich Magistrów. Zachichotał cicho, gdy podała mu kieliszek. – Niestety, to prawda co do joty. Było niezłe przedstawienie... Ale że oszalał? To nowość. – Mówią, że teraz służy mu Magister o imieniu Kostas. Postać tajemnicza dla

całej waszej kasty − powiedziała. Colivar wzruszył ramionami. – Żaden Magister nie słyszał przedtem tego imienia ani nie rozpoznaje ciała, które on nosi. Ale to w zasadzie o niczym nie świadczy. Możemy przecież zmieniać wizerunek z równą łatwością, jak inni zmieniają ubrania. – Ale większość tego nie robi, prawda? – Siderea sączyła drinka, rozsiadając się wygodnie obok niego. Jej szata rozchyliła się na nodze, odsłaniając gładką, miedzianą skórę. – Magistrowie wydają się czerpać przyjemność ze swojej sławy. – Większość z nas owszem – zgodził się z nią. Delektował się napitkiem spływającym mu ciepłą strużką wzdłuż przełyku. – Jeśli o mnie chodzi, może służyć Dantonowi. Jest szalony od kołyski. – Ale dzięki swemu szaleństwu zdobył dużą władzę, a mężczyzn przyciąga władza. Uśmiechnął się lekko i przesunął kieliszek po jej udzie. – A kobiet nie przyciąga? Pociągnęła nosem. – Wolałabym pójść do łóżka z legwanem. – To ciekawe, bo jeśli wierzyć opisom, Kostas bardzo go przypomina. Może powinnaś dodać go do swojej kolekcji? – A więc nie uważasz, że jest niebezpieczny? – Wszyscy Magistrowie są niebezpieczni, moja pani. – Miałam na myśli Dantona. – Aha. – Wpatrzony w czerwoną głębię kieliszka, Colivar zastanawiał się nad odpowiedzią. – Danton zawsze był niebezpieczny – rzekł w końcu. − Zwłaszcza dla książąt dążących do ekspansji. Ale uważam, że jego dni chwały dobiegają końca. Przez lata miał Ramirusa, który mu doradzał i powściągał jego charakter. Wielki Król musi udowodnić, że bez takiego mentora również potrafi coś osiągnąć. – Pokręcił głową. – Nigdy nie rozumiałem, co ten brodaty starzec w nim widział. Może po prostu uznał to za ambitne przedsięwzięcie? – Corialanus się niepokoi – powiedziała królowa. – Corialanus powinien się niepokoić. Jak również wszyscy bezpośredni sąsiedzi Dantona. Gdy szaleńcy upadają, na ogół pociągają za sobą innych. – Spojrzał na nią. – Sankara zostanie oszczędzona. Tego jestem pewien. Owinęłaś sobie wokół swojego ślicznego paluszka wielu Magistrów i oni tego dopilnują. Siderea uroczo wydęła usta. – Nie jestem pewna, czy to komplement, czy wyzwanie. – Może i jedno, i drugie – odparł z enigmatycznym uśmiechem. Będziesz bezpieczna, ponieważ na całym świecie nie ma innej osoby, która może zaoferować Magistrom to co ty. Służysz jako repozytorium nowin dotyczących naszej kasty i każdy, kto cię odwiedzi, zostanie wyczerpująco poinformowany. Dajesz nam szanse stworzenia sojuszy wokół wspólnych interesów, przy czym nie musimy przyznawać, że cenimy sobie sojusze. Gdzie indziej na tym świecie coś takiego byłoby możliwe? Kto zająłby twoje miejsce, gdyby Sankara upadła? Colivar dopił drinka i odstawił kieliszek. − A co nowego poza szaleńcami i legwanem? – W Gansangu był śmiertelny wypadek. Magister. Tak przynajmniej twierdzi

mój kontakt. Colivar zesztywniał. – Magister? Jesteś tego pewna? – Jak można być pewnym czegoś, co dzieje się na drugim końcu świata? Przekazuję ci tylko, co słyszałam. Dysponujesz lepszymi środkami do wykrycia prawdy. Skinął głową. – Jasne. Powiedz mi o tym coś więcej. – Mówią, że spadł z wysokiego mostu czy z jakiejś wieży, moje źródło nie miało pewności. Podobno leciał na dół bez pomocy czarnoksięstwa i umarł, jak umierają ludzie śmiertelni, roztrzaskany siłą uderzenia. – Ale to przecież... – Nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Owszem, wypadek może być śmiertelny dla Magistra, ale zwykle wówczas, gdy wydarzenia następują znienacka i ofiara nie ma czasu na zebranie mocy dla obrony. Spadając, ma się mnóstwo czasu na sprokurowanie tuzina magicznych zaklęć ratujących życie. Jeśli ten zginął, musiał mieć jakiś powód, że ich nie sprokurował. Może nawet był nieżywy, jeszcze zanim roztrzaskał się o ziemię. Dlaczego? – Jak doszło do tego, że spadł? Pokręciła głową. – Jakoby szedł wtedy za jakąś kobietą. Jednak nikt nie widział ich spotkania. Następna informacja na jego temat mówi, że ktoś zobaczył, jak uderzył w bruk, a kiedy spojrzano w górę, na miejsce, skąd spadł, nikogo tam nie było. Kobieta najwyraźniej zniknęła. Ale jej szukają. – Westchnęła. – Nie winię jej. Nawet jeśli nie popełniła przestępstwa, i tak będą chcieli zwalić na kogoś odpowiedzialność. A kobieta jest łatwym celem. – Znasz imiona? Tego, który umarł? Kobiety, za którą jakoby szedł? Z uśmiechem sięgnęła do gorsetu i wyjęła złożoną karteczkę, podając mu. – Pomyślałam, że o to spytasz. Proszę, tu jest wszystko. A także imiona trzech innych Magistrów obecnych na miejscu. Kobieta była nowa w tym mieście i mam tylko jej imię... Na razie. – Jesteś cudowna jak zwykle, skarbie. Spojrzał na imiona. Nie znał zmarłego Magistra. Pozostałych mgliście przypominał sobie z dawnych lat – ludzie o mniejszych wpływach i mniejszej renomie. Czy to któryś z nich złamał Prawo i zepchnął jednego ze swoich braci? Naprawdę mroczna hipoteza, ale uznał ją za nieprawdopodobną. Prawo było Prawem, ponieważ Magistrowie rozumieli, że żeby pozostać przy życiu, trzeba go bezwzględnie przestrzegać. Magister nie zabija Magistra. Nigdy nie zabił ani nie zabije. W tym musiało brać udział jakieś czarnoksięstwo. Inaczej by nie umarł, pomyślał Colivar, a głośno zapytał: – A co wiesz o kobiecie? – Nikt nie wie o niej nic konkretnego. To jakaś czarownica, którą miejscowi kupcy przyprowadzili ze sobą. Mówią, że była bardzo piękna, ale zimna. Czy uważasz, że dlatego za nią poszedł? – Wygięła usta w sugestywnym uśmiechu. – Może Magistrowie na zachodzie cierpią na jakieś braki.

– Bez wątpienia o to chodzi – odparł nieobecnym głosem. Pomniejsza wróżka powiedziała Andovanowi, że zabija go jakaś kobieta. Teraz jakaś kobieta zamieszana jest w śmierć Magistra. Czy istnieje związek między nimi dwiema? Kobiety obdarzone wielką mocą były taką rzadkością na świecie, że to wcale nie jest wykluczone. A sama Królowa Wiedźma? W obecności Magistrów twierdził, że nie ma ona nic wspólnego z chorobą Andovana, ale bronił jej bardziej po to, by inni nie szli tym tropem, niż z wiary w jej absolutną niewinność. Jeśli kobieta mająca moc była w jakimś sensie połączona z księciem i drenowała go z sił... Na świecie niewiele jest kobiet zdolnych do takich rzeczy, a Siderea Aminestras była jedną z nich. Jeśli kiedykolwiek będzie sobie rościć pretensje do nieśmiertelności, jeśli stanie się Magistrem, to czy powie nam o tym?, zastanawiał się. Czy nadal będzie rozgrywała tę samą grę co zawsze, napawając się naszą ignorancją? − Powiedz mi – przysunął się do niej i szepnął do ucha zmysłowym głosem – co wiesz o księciu Andovanie z dynastii Aureliusów? – Potomek Dantona? – Odsunęła się od niego, by go lepiej widzieć. – To ten, co się zabił? – Tak. Skinęła głową. – Po tym wypadku było spore poruszenie. Miałam tylu gości, że nie wiedziałam, co z nimi wszystkimi zrobić. Mieć takie rzesze Magistrów, siedzących przy jednym stole na kolacji, to jak wpuścić rywalizujące wilki do jednego dołu. Nieznacznie się uśmiechnął. – Bez wątpienia ci, którzy podróżowali przez pół świata, nie chcieli wracać do domu, nie oglądając po drodze twoich legendarnych wdzięków, pani. – Mówili, że był zapalonym myśliwym, zdrowym i silnym, póki nie zaatakowała go choroba. Aurelius wezwał wielu Magistrów, żeby znaleźli jakąś kurację, ale go zawiedli, więc z wściekłości wszystkich ich wyrzucił, w tym własnego Królewskiego Magistra. Którego, nawiasem mówiąc, nie zdążyłam poznać. – Ramirusa? – Colivar zachichotał. – Nie jest w twoim typie. – Ach, czyżbym miała swój typ? Nie wiedziałam o tym. Magister, który może całować morati bez poczucia, że całuje martwe ciało. To nie jest drobnostka, moja królowo. – Może nie – odparł wymijająco. – Powiedz coś więcej o Andovanie. Siderea wiedziała, kiedy naprawdę prosi się ją o informacje, i choć z wyrazem ciekawości uniosła starannie wyregulowane brwi, nie dopytywała, dlaczego go to tak interesuje. Miała do czynienia z Magistrami na tyle długo – i na tyle blisko – żeby wiedzieć, że niektórych tajemnic nie zdradzają. Więc przekazała mu dworskie plotki, jakie dotarły do Sankary, a tymczasem Colivar używał mocy, by zbadać, co się kryje w głębinach jej duszy. Nie znała Andovana, doszedł w końcu do wniosku. Nie miała też powodów, by mu szkodzić. Nie ma nic wspólnego z jego chorobą. Zalało go uczucie ulgi. Ciężar spadł mu z ramion – nawet nie wyobrażał sobie, że aż tak go to przytłaczało. Siderea musiała wyczuć w nim zmianę, bo spytała: – Tyle ci wystarczy? Potaknął.

Ta układanka miała zbyt wiele części i za mało sensu. Nie po raz pierwszy żałował, że nie może w pełni powierzyć królowej tajemnicy i poprosić o pomoc przy szukaniu właściwych odpowiedzi. Ale była morati i nieważne, jak wielu Magistrów przekazywało jej plotki, nieważne, jak pożytecznych informacji mogła mu udzielić – zawsze będzie między nimi bariera, której nie da się przełamać. Wszedł kolejny służący – tym razem młody chłopak o jasnej cerze charakterystycznej dla krain północnych i stosownym do pochodzenia stroju. Niósł delikatnie rzeźbioną, hebanową szkatułę ze złotymi zawiasami. Trzymał ją tak, jakby to był bezcenny skarb. Podszedł, uklęknął i podał szkatułę Siderei. Głowę trzymał przy tym nisko, jakby nie czuł się godzien widzieć zawartości. Królowa z zagłębienia między piersiami wyjęła mały złoty kluczyk, wiszący na łańcuszku u jej szyi, otworzyła szkatułę, przewertowała kilkadziesiąt kartek i w końcu wyciągnęła jedną. – To chyba dla ciebie. – Zamknęła szkatułę, wsunęła kluczyk w kołnierz szaty i skinęła służącemu, by wyszedł. – Zostawił to Magister Sulah. Twój były uczeń, o ile dobrze zrozumiałam. – Dawne dzieje. Nie wiedziałem, że cię poznał. – Wszyscy Magistrowie z czasem mnie poznają – odparła z uśmiechem. – Tak mi przynajmniej mówią. Colivar rozwinął niezapieczętowany liścik i od razu poznał staranne pismo Sulaha. „Jak najszybciej się ze mną skontaktuj” − brzmiała treść. Poniżej podpis: pojedyncze „S”. Colivar przesunął palcami po słowach i poczuł szept mocy, która do nich przywarła. To wystarczyło, żeby mógł nawiązać jednorazowe połączenie z Sulahem, zanim moc zniknie. Powinno zadziałać. Wetknął liścik w swoje szaty. – Dobrze ci się dziś przysłużyłam, mój czarnoksiężniku? – zamruczała królowa. Pogładził ją po policzku delikatnym gestem kochanka. – Jak zawsze. A w jaki sposób mógłbym ci się odwdzięczyć? – Nie jest to konieczne. Dla mnie, pokornej kobiety, to zaszczyt służyć Magistrom. – A dla mnie to przyjemność podziękować za to pokornej kobiecie. – Ach, w takim razie nie mogę odmówić ci przyjemności. – Mów więc. – Colivar odchylił się na kanapie. – Moc we mnie już się niecierpliwi. Powiedz, gdzie mógłbym dać jej ujście. Położyła się przy nim, bawiąc się puklem jego włosów. Jej skóra pachniała słodkimi migdałami, ciepło i nęcąco. – Słyszałam, że pola w zachodnim Corialanusie łakną deszczu. Lato było długie i suche, plony źle się zapowiadają. Może zechciałbyś pomóc? Zaśmiał się cicho. – Obiecałaś Corialanusowi deszcz? – Lord Hadrian wie, że jestem czarownicą. Prosił, bym pomogła jego ludowi. Jak mogłam odmówić? – To zaskakujące, że nie prosi o pomoc swojego króla. Na dworze mają wielu czarnoksiężników. – Mniemam, że nie chce zaciągać u króla zobowiązań większych, niż musi.

– Jej ciemne oczy błysnęły. – To interesujące, prawda? Znów się zaśmiał. – Zapłaci ci hojnie jako rekompensatę za prawdziwe czary? – Zapłaci, gdy tego zażądam. Na razie przyjmijmy, że będzie moim wielkim dłużnikiem. – Naprawdę wielkim, jeśli prosi, by znaczna część twojego życia została wydatkowana w jego sprawie. Zaśmiała się wesoło. – A jednak ludzie widzą, że lata mijają, a ja nie umieram, i zastanawiają się dlaczego. Czy wiesz, Colivarze, co teraz mówią? Szepczą, że jestem Magistrem. – Tak, doszły mnie takie plotki. – A prawda jest taka, że ja tylko zadowalam Magistrów. – Pochyliła się ku niemu i wargami musnęła jego usta. Ten zwodniczy przelotny pocałunek poruszył fizyczność Colivara bardziej, niż mógłby oczekiwać. Normalnie Magistrowie byli odporni na takie pokusy, bynajmniej nie dlatego, że nie byli zdolni do cielesnych uciech, ale jeśli mężczyzna mógł mieć każdą kobietę, jakiej zapragnął, albo stworzyć sobie podobiznę kobiety na jedną noc, to cała gra pozbawiona była pikanterii. Ale nie w tym przypadku. Jeśli istnieje jakaś kobieta nadająca się na Magistra, to jest to właśnie ona, pomyślał Colivar. Ze wszystkich kobiet Siderea miała najbliższe związki z bractwem. Tylko mały krok, a przeszłaby finalną transformację. Jednak gdyby uzyskała taki rodzaj mocy i nadal podtrzymywała swoje związki, stałaby się najbardziej niebezpiecznym Magistrem i z czasem ci, którzy nie dzieliliby z nią łoża, prawdopodobnie zjednoczyliby się, by ją obalić. Może zrobiliby tak nawet ci, którzy dzielili z nią łoże. Czarno odziani czarnoksiężnicy zachowywali lojalność w stosunku do swoich sojuszników tak długo, jak im to było na rękę – albo póki nie stwierdzili, że ktoś im zagraża. Dzięki losowi, że nie ma wśród nas kobiet! Inaczej nasza społeczność rozleciałaby się na drobne kawałki, pomyślał ze zgrozą. Potem dłoń głaszcząca go po policzku powędrowała w inne miejsca i poddał się chwili i tym przyjemnościom, jakie kobieta morati mogła mu ofiarować. *** Nocna bryza od Morza Bogów niosła zapachy słonych fal i wodorostów. Wpadając do sypialni, poruszyła muślinowymi firankami i wprawiła w drżenie delikatne jedwabne zasłony zwisające z baldachimu nad szerokim łożem i chroniące przed owadami. Colivar leżał rozbudzony i smakował bryzę, wyczytując z niej informacje. Za dzień wiatr zawieje silniej i statki pożeglują przez cieśniny. Port opustoszeje, Sankara przygotuje się na następny najazd gości, a władczyni przygotuje swój dom do wizyty kolejnego Magistra, który zostawi tu plotki, listy dla innych braci i może znajdzie krótkie odprężenie od machinacji, jakim oddaje się u mniej ujmującego władcy. Świat stanie się bardziej ponury, kiedy umrze ta morati, pomyślał. Zastanawiał się, kiedy to nastąpi. Siderea rządziła Sankarą już od czterech

dekad, ale nikt nie miał pewności, ile miała lat, gdy przejęła panowanie. Nie sądził, by któryś Magister znał jej prawdziwy wiek, a ona sama wolała otaczać się tajemnicą. Była młoda. To wszystko, co wiedzieli inni morati. Wiecznie, nadnaturalnie młoda. Początkowo nie dostrzegano w tym nic nadzwyczajnego – każda czarownica, gotowa za to płacić określoną cenę, mogła odmładzać swoje ciało – ale gdy lata mijały, a ona nie umierała przedwczesną śmiercią czarownicy, gdy jej czas życia zrównał się, a potem przewyższył czas życia najzdrowszego ze śmiertelnych, a ona nadal nie okazywała żadnych oznak osłabienia, wszyscy pojęli, że musiało tu wchodzić w grę coś innego niż czarodziejstwo. Zastanawiał się, czy ktoś z domowników domyśla się prawdy. Czy ktokolwiek wie, że każdy goszczący tu Magister regularnie naprawia jej starzejące się ciało, wykonując to zadanie tak, jak dobrowolnie wykonuje dla niej inne przysługi. I że moc, którą wydatkuje Królowa Wiedźma, wcale nie jest jej mocą, dlatego nie musi za nią płacić nawet chwilą swojego życia. Od jak dawna ma takie układy? Czy żyła jako czarownica, zanim po raz pierwszy nawiązała romans z Magistrem, czy też w ogóle nie wykorzystywała mocy, czekając, aż namierzy czarnoksięskiego patrona? Nie znając jej prawdziwego wieku, nie mógł snuć sensownych domysłów. Jednak jesteś morati, moja królowo, więc nadejdzie chwila, gdy nie zdoła cię uratować nawet całe nasze czarnoksięstwo. Delikatnie położył jej dłoń na czole, skupiając kradziony ogień duszy na koniuszkach swoich palców, i głaskał miejsca, gdzie zaczęły pojawiać się zmarszczki. Pod jego dotykiem znikły drobne kurze łapki, a bruzdy w kącikach ust spłyciły się i wyprasowały. Westchnęła przez sen i odwróciła głowę, ale się nie obudziła. Od swego dalekiego konsorta wyciągnął więcej mocy i skąpał w niej Sidereę, umożliwiając jej skórze pobranie pokarmu i młodości. Nie umknęło mu to, że zabija jednego morati dla dobra drugiego. Czy przez sen czuła jego zabiegi? A może miała niejasne koszmary, które sugerowały jej, jakim kosztem pozostaje tak atrakcyjna? Choć nigdy by jej o to nie zapytał, zawsze się zastanawiał. Gdy zrobił, co mógł, dla jej wyglądu, zebrał trochę mocy i zajrzał głęboko w ciało, szukając mniej widocznych oznak mijającego czasu. Tam, gdzie zauważył zwiotczałe mięśnie, przydał im sprężystości; gdzie krew płynęła zbyt ospale, oczyścił jej drogę; gdzie serce biło mniej pewnie, poprawił jego rytm. W narządach kobiecych odkrył nieprawidłowe tkanki, które rozpuścił, po czym skłonił ciało, by je wchłonęło. Pilnował wszystkiego, aż miał pewność, że uleczanie przebiega bezpiecznie. Robił takie rzeczy wielokrotnie. Zresztą nie on jeden. Ale regularnie robił również coś innego, o czym nigdy jej nie powiedział. Głęboko, głęboko w duszy Siderei, gdzie teraz zaglądał, podążał z prądem athry do jej źródła, wypatrując wewnętrznego płomienia, z którego zarówno życie, jak i czary czerpią swą siłę. Tej jednej rzeczy żaden Magister nie może wzmocnić ani naprawić, z wiekiem słabnie ona i wygasa naturalnie jak u wszystkich istot żyjących. Gdy wreszcie to znalazł, przeszedł go po krzyżu zimny dreszcz. Ogień jej duszy nie był już rozbuchanym piecem – jak go zapamiętał – był spokojny, a nawet przyćmiony. Nie miał wątpliwości, co to znaczy, nawet najmłodszy z czarowników by się na tym poznał.

Jej życie dobiegało końca. Kiedy zorientuje się, że coś jest nie w porządku, i zacznie szukać u siebie przyczyny? Ciągle miała kilka lat przed sobą – może nawet dekadę, jeśli będą ją utrzymywać w idealnym zdrowiu – ale w końcu proste prawo rządzące wszystkimi istotami żywymi upomni się o swoje. Energia witalna Siderei zacznie charkotać i przygasać, a wtedy żadne triki medyczne Magistrów nie zdołają jej zbawić. Co zrobisz, gdy się zorientujesz, że umierasz? Poddasz się nieuniknionemu jak wszyscy morati, jak wszystkie prawdziwe czarownice − i umrzesz z godnością? Wściekniesz się na bogów, którzy stworzyli cię jako kobietę i przez to zbawienie jest poza twoim zasięgiem? A może przeklniesz Magistrów, którzy nie umieli cię uratować? Tak czy inaczej, będzie to koniec pewnej epoki, a ja będę ten koniec opłakiwał, pomyślał. Colivar leżał u boku Siderei z policzkiem przy jej splątanych warkoczykach i próbował wyhamować galopujące myśli na tyle, by morska bryza znów przyniosła mu sen.

ROZDZIAŁ 24 Kamala ukradła trochę ubrań. Nie musiała. Mogła je sobie po prostu wyczarować i okryłyby ją równie dobrze jak zgrzebna wełniana tunika, którą ukradkiem ściągnęła ze sznura na czyimś podwórku. Jednak obecnie wygodniej czuła się jako złodziej niż w nowej roli czarnoksiężnika. Śmierć Magistra z blizną na twarzy nadal ją prześladowała. Kiedy spadał, nie dostrzegła jego oczu, ale teraz, w snach, wielokrotnie je widywała: czarne, błyszczące przerażeniem, gdy Magister wiedział już, że moc wymyka mu się z rąk. I to akurat w chwili, gdy najbardziej jej potrzebował. Jego rozpacz wydawała się tak namacalna, że Kamala czuła jej metaliczny smak, gdy Przejście nagle pozbawiło Magistra mocy... Z hukiem uderzyła o ziemię. Kolejny raz. Obudziła się, drżąca i zlana potem. Kradzież nie wiązała się z tak wysokimi kosztami. Zwłaszcza gdy zachowywało się ostrożność. Przez lata spędzone z Ethanusem nieco wyszła z wprawy, ale przypomnieć sobie, jak ukraść konia, jest równie łatwo, jak przypomnieć sobie, jak na nim jeździć. Wystarczyło pomyszkować w nocy wśród sznurów przed chatami, by znaleźć całkiem przyzwoity komplet ubrań. Oczywiście chłopięcych. Samotna kobieta na publicznej drodze niemal przyciągała kłopoty. Zresztą wszędzie była na nie narażona. Ciasno obwiązała piersi pasami z podartej koszuli. Niesforne rude włosy upchała pod czapką. Odziana w wielokrotnie łatany strój, przypominała teraz przypadkowego wyrostka, który ostatnio nie miał wiele szczęścia. Znalazła nawet nóż wbity w pieniek. Z czyjegoś parapetu zwędziła bochenek chleba, wystawiony do ostygnięcia – wyjątkowo smaczny, o wiele smaczniejszy od wszystkich tych delikatesów serwowanych elicie w Wieży Savresi. Ten był przynajmniej uczciwie przygotowany, uczciwie upieczony... uczciwie skradziony. Kamala nie wykorzystywała czarów. Sama myśl o nich przyprawiała ją o dreszcz. Wiedziała, że każde zaklęcie może znowu strącić ją w mrok, a wtedy będzie musiała albo znaleźć innego konsorta, albo umrzeć. Ethanus zapewnił ją, że skoro dokonała już Pierwszego Przejścia, nie ma wątpliwości, że taki proces skończy się powodzeniem – jeśli nie miałaby wystarczającej siły woli, by przejąć konsorta, nie przeżyłaby tamtej próby. Ale w głębi duszy, tam gdzie wątpliwości i lęki roiły się niczym chrząszcze, Kamala nie była taka pewna siebie. Ethanus twierdził, że Przejście to szybki proces. Że następne będą niemal bezbolesne. Ale przecież sam uciekł przed królewską nominacją z powodu złych doświadczeń związanych z tym faktem. Przecież wbijał jej do głowy, że nie wolno poddawać się Przejściu, gdy otaczają cię wrogowie. I twierdził, że tak naprawdę nie ma sposobu, by świadomie sterować tym przeżyciem. Dopiero teraz jednak zrozumiała prawdziwe niebezpieczeństwo. Przejście najczęściej osłabiało Magistra właśnie wtedy, kiedy najbardziej potrzebował swojej

mocy. Im większa potrzeba, tym większy wydatek athry, a to z kolei zwiększało prawdopodobieństwo, że wysiłki czarnoksiężnika wydrenują bieżącego konsorta do cna. Że nagle Magistra opuści moc i świadomość. Zadrżała, wspominając strach w czarnych oczach, które widziała we śnie. Nic dziwnego, że niektórzy czarnoksiężnicy skąpili swej mocy. Nic dziwnego, że tak wielu z nich wolało związać się z patronami morati. Patroni, w zamian za garstkę zaklęć zaspokajających ich mniej ambitne kaprysy, dbali o przyziemne potrzeby Magistrów. Czarnoksiężnik sporządzał eliksir miłosny dla księcia morati, a książę budował czarnoksiężnikowi zamek – wymagało to znacznie mniejszego wysiłku niż wyczarowanie tego zamku ze skradzionej athry, wiązało się więc z mniejszym ryzykiem. Ale nawet taki układ nie wystarczył niektórym Magistrom, którzy postanowili całkowicie porzucić ludzkie królestwa, tak jak dawno temu zrobił to Ethanus. Wymieniali moc na spokój i drenowali swoich konsortów powoli i łagodnie, nie dlatego, że jakoś specjalnie zależało im na ich życiu, ale ponieważ liczyły się czas i miejsce ich śmierci. Zbyt wiele nowości, by nad nimi rozmyślać. Zbyt dużo, by je teraz pojąć. Lepiej przez pewien czas po prostu nie używać mocy i w ten sposób uniknąć podobnych problemów. Kiedy Kamala ubrała się do końca, a odbicie w kałuży ukazało przeciętnego młodego chłopaka, załapała się na podwózkę na furze załadowanej belami wełny. Woźnica był zbyt pijany, by zauważyć, jak wdrapuje się na górę. Bele śmierdziały owcami, ale stanowiły miękki i całkiem wygodny punkt obserwacyjny. Wóz powoli toczył się naprzód, a ona skubała bochenek zdobycznego chleba. W swoim wełnianym gniazdku czuła się jak najbogatszy południowy pasza, odpoczywający na jedwabnych poduszkach. Możesz naprawdę być takim paszą, myślała. Mogłabyś zostać, kimkolwiek zechcesz, gdybyś nie bała się korzystać z mocy. Ale ta myśl prowokowała pytania, na które Kamala nie chciała jeszcze szukać odpowiedzi. Więc wyrzuciła ją z umysłu i umościła się wygodniej w swoim pachnącym, miękkim gnieździe, próbując znaleźć stan pośredni między snem i jawą. Chciała odpocząć, ale bała się zasnąć. *** – Nazywają to Wyniszczeniem... Słowa przebiły się przez wszystkie inne dźwięki i dotarły prosto do uszu Kamali. Zamarła w bezruchu, szukając źródła głosu. Wóz dowiózł ją na mały, lecz zatłoczony plac – prawdopodobnie wspólny dla kilku miasteczek z okolicy rynek – ale nie wiedziała, co to za miasto. Mimo najlepszych chęci zasnęła w podróży. Po przebudzeniu nie miała pojęcia, jak długo jechali ani gdzie skręcali po drodze. Ledwo zdążyła niepostrzeżenie wyślizgnąć się ze swojego gniazdka, a wóz już zatrzymał się do rozładunku. W żaden sposób nie potrafiła określić, gdzie się znalazła. Moc powiedziałaby ci to od razu, zbeształ ją wewnętrzny głos, zignorowała go jednak. Skupiła uwagę na czymś, co wydawało jej się teraz bardziej istotne – słowach przyniesionych wprost do jej uszu przez ciepły powiew, jakby przeznaczonych

specjalnie dla niej. Rozglądała się, usiłując zlokalizować mówiącego. W końcu jej wzrok padł na dwie kobiety w zgrzebnych, ale praktycznych, wełnianych ubiorach, stojące przy straganie sprzedawcy owoców. Głos jednej z nich zdawał się pasować intonacją i tembrem do tego, który słyszała wcześniej, choć teraz Kamala nie rozróżniała już większości słów. Ostrożnie podeszła do kobiet, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Wytężyła słuch, by wyłapać poszczególne dźwięki, wyodrębnić je z kakofonii ruchliwego targowiska. – Żaden doktor nie może jej pomóc – mówiła kobieta. Miała bladą i wymizerowaną twarz, w którą wżerały się ostre linie bólu. – Choć każą sobie słono płacić za udawanie, że próbują ją wyleczyć. – Równie dobrze mogliby wypluwać mikstury z własnych dup – stwierdziła cicho druga. – Byłyby to tak samo skuteczne. – Po ostatniej kuracji ona czuje się gorzej niż przedtem. – A pytałaś o czarownice? Kobieta westchnęła ciężko i tak głośno, że słychać to było nawet w miejscu, w którym stała Kamala. – Nie stać nas na ich usługi. „Kupujesz życie – płać”, tak powiadają. A jeśli to rzeczywiście jest Wyniszczenie, cóż one poradzą? Serce Kamali waliło jak młot. Czy to znaczy, że osoba, o której mówią, jest konsortem jakiegoś Magistra? Czy możliwe, że jest moim konsortem? Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, że szanse na to są niewielkie, ale jednak nie mogła tego wykluczyć. W końcu na świecie nie ma aż tylu Magistrów. Co czułaby, patrząc w oczy osobie, której athrę kradła? Co czułaby, znając jej imię i twarz? Myśl o tym była dziwnie podniecająca. Ethanus ostrzegał ją, by nigdy nie próbowała robić czegoś takiego, ale z drugiej strony, ostrzegał ją przed wieloma innymi rzeczami, które wiązały się z jego własnymi słabościami, z nią mając niewiele wspólnego. Ponadto jeśli nie byłby to jej konsort, mógłby stać się kluczem do potęgi jakiegoś innego Magistra. Taką sprawę z pewnością warto zbadać. Kamala nabrała powietrza i podeszła jeszcze bliżej kobiet. Zaczekała, aż ją zauważą, po czym spróbowała dostroić swój ton do głosu, który wydawał się jej najbardziej chłopięcy. – Proszę wybaczyć, ale podsłuchałem waszą rozmowę... Mówicie o chorej osobie? Może zdołam pomóc – powiedziała. Kobiety spojrzały na nią z oczywistym niedowierzaniem. Zakurzona czapka, zakrywająca włosy, połatana koszula – musiała wyglądać jak wcielenie nieszczęsnego wyrostka. Jakiej pomocy mógłby im udzielić ktoś taki? – Handlujesz medykamentami, chłopcze? – spytała w końcu jedna z kobiet. – Nie. Jej towarzyszka zmarszczyła czoło. – Więc czym? Czarami? Na twarzy kobiety wyraźnie malowały się wątpliwości. Wiedziała, że posiadacz prawdziwej mocy mógłby wieść bardziej dostatnie życie. – Mam dar Widzenia – odparła Kamala. – Potrafię dostrzec chorobę, a czasami nawet przypisać jej nazwę. – Mówiła prawdę. Jeszcze przed spotkaniem Ethanusa posiadała ten prosty dar. – Czasami to wystarczy, by pomóc. Czasami udaje mi się

zrobić więcej. Kobiety spojrzały po sobie. Kamala nie potrzebowała czarów, by odczytać ich myśli. Co to za świrowanie? Kim jest ten chłopak?, powątpiewała jedna. Wszystko inne i tak zawiodło. Co jeszcze mamy do stracenia?, zastanawiała się druga. – A zapłata? – W głosie kobiety zabrzmiało nieskrywane napięcie. Kamala próbowała wzruszyć ramionami, tak naturalnie, jak zrobiłby to młody mężczyzna, i bandaż krępujący jej piersi ześlizgnął się kawałek, omal się nie rozwiązując. – Strawa dla podróżnego, jeśli coś macie. Może nocleg. Moje Widzenie jest darem bogów, nie biorę od ludzi pieniędzy za jego wykorzystanie. Starała się, by słowa te brzmiały niedbale, jakby zupełnie nie przejmowała się tym, czy oferta zostanie przyjęta. Wiedziała, że nie będą ufać obcemu, który zbyt natarczywie nalega na odwiedziny u chorej. Jednak jej serce biło w dzikim rytmie. Kobiety znowu wymieniły spojrzenia. Wątpliwości tej pierwszej nie zmniejszyły się, ale jej towarzyszka zdawała się być zdesperowana w swojej rozpaczy. Co jest do stracenia? – mówił wyraz jej twarzy. On już nie może niczego pogorszyć. W końcu zwróciła się do Kamali. – Jak się nazywasz, chłopcze? – Kovan. Imię jej brata jako pierwsze przyszło jej do głowy. Przez chwilę nie mogła go wymówić, jakby uwięzło jej w gardle. – Więc dobrze, Kovanie. Ja nazywam się Erda, a to jest Sigurra. – Kobieta sztywno kiwnęła głową w stronę towarzyszki. – Możesz wypróbować swoje Widzenie, cokolwiek miałoby przynieść. Nie odrzucę nawet najmniejszej szansy. – Westchnęła ciężko. – Może bogowie będą sprzyjać twoim wysiłkom, bo wysiłkom innych nie sprzyjali. *** Siedziba, do której zaprowadziła ją Erda, znajdowała się dobrą milę od miasta. Dość długi przymusowy spacer jak na tak parny, wilgotny dzień. Kamala zarzuciła na plecy największe toboły z całodziennych zakupów Erdy – sądziła, że młody chłopak zaoferowałby taką pomoc. Pakunek ocierał jej skórę (jak łatwo magia zmniejszyłaby jego ciężar...), ale ledwie czuła ból, podekscytowana tym, co miało nastąpić. Czy to możliwe, że już za chwilę spotka źródło swojej mocy? A jeśli nie swojej, to jakiegoś innego Magistra? Chata była mała i dość prymitywna w swojej konstrukcji, zbudowana z drewnianych bali, pochodzących najpewniej z okolicznego lasu. Z boku, od strony miasta, stała zagroda dla żywego inwentarza, a z drugiej strony rozpościerał się ogród. Erda wprowadziła Kamalę do jedynej izby mieszkalnej, na której środku dominowało kamienne palenisko. Malutkie okna zapewne nie wpuszczały zimowego chłodu, ale latem nie wpuszczały też świeżej bryzy, więc zapach potu i choroby ciężko wisiał w nieruchomym powietrzu. Do wykrycia źródła tego zapachu nie potrzeba było żadnego czarnoksięstwa. Pod ścianami pokoju stało kilka wąskich, prymitywnych łóżek. Na jednym z nich nieruchomo leżała drobna postać, okutana

kocami, nadającymi się bardziej na zimę niż na tę parną porę roku. – To ona, tam leży. – Erda odłożyła kosz na stół z nieheblowanych desek i wskazując leżankę, wykonała jakiś religijny gest w okolicy serca. – Niech bogowie ulżą jej w cierpieniu. Kamala opuściła toboły na podłogę. – Jak długo choruje? Kobieta zawahała się. – Jakoś od późnej zimy, choć pierwsze oznaki były słabe i mogliśmy nie zauważyć ich wcześniej. Z początku wydawało się nam, że to lekka choroba. Ale już od miesiąca prawie całymi dniami leży w łóżku, ostatnio jest nawet zbyt słaba, by wstać i skorzystać z nocnika. – Spojrzała Kamali w oczy. Po raz pierwszy w jej spojrzeniu nie było podejrzliwości ani nawet rozpaczy, jedynie ogromne wyczerpanie. – Proszę, zrób co w twojej mocy – błagała. – Wszystkiego już próbowałam. – Pozwól mi ją zobaczyć – poprosiła. Nie widziała chorej, dopóki nie podeszła do łóżka. Ale kiedy była już wystarczająco blisko, gwałtownie westchnęła, zaskoczona. To było dziecko. Mała dziewczynka – taka drobna – z włosami o bladym odcieniu, przylepionymi do spoconego czoła. Widmowe chucherko. Oczy piękne, błękitne, ale puste, patrzyły niewidzącym wzrokiem gdzieś w przestrzeń. Dziewczynka żadnym dźwiękiem ani ruchem nie okazywała, że zdaje sobie sprawę z obecności kogoś przy jej łóżku. Jej zapadnięte policzki i głęboko podkrążone oczy świadczyły o wyniszczającej chorobie. Kamala z wysiłkiem opanowała nieprzyjemne uczucie w żołądku. A jeśli to jej konsort? Myśl, że mogła zabijać dziecko w zamian za swoją magię, nie powinna jej trapić... Ale trapiła. Życie każdego warte jest tyle samo, powtarzała sobie uparcie. Stary czy młody, mężczyzna czy kobieta, to nie powinno mieć znaczenia. Przez chwilę stała przy łóżku i wpatrywała się w dziewczynkę. Potem delikatnie dotknęła jej twarzy. Kiedy pogładziła palcem niemal przezroczysty policzek, przeszedł ją dreszcz. Czy jeśli dziecko było jej konsortem, powinna odczuć jakiś przepływ energii? A może przejście athry było sprawą sekretną, której ciało nie jest w stanie wykryć? Czy jeśli sprzęgnie swą moc, by spojrzeć w duszę dziewczynki, wyssie z dziecka ostatki siły życiowej? Co to za uczucie obserwować, jak dogasa ogień duchowy konsorta, trzymać drobne ciałko, takie jak to, w swoich dłoniach, kiedy wycieka z niego ostatnie życiowe ciepło, aż w końcu staje się jedynie pustą powłoką? ...Kobieta, ni to młoda, ni to stara, trzyma w swoich wysuszonych ramionach brata Kamali i śpiewa mu cicho. Strzępy kołysanek naładowane czarami. Kovan płacze z bólu, kiedy gorączka rozpala jego krew. Zielone krosty na jego twarzy pulsują. Kobieta patrzy na Kamalę, ale tylko przez chwilę. Ma głęboko osadzone, szare oczy, wypełnione niezgłębionym smutkiem, rezygnacją. Wydają się mówić: „Dla tego młodego umrę...”. – Możesz jej pomóc? Głos Erdy sprowadził Kamalę na ziemię. Ile lat upłynęło od czasu, gdy

ostatnio myślała o tamtej wizycie? Kiedyś oczy tamtej czarownicy nawiedzały ją w snach, intensywniej nawet niż teraz oczy Magistra z blizną na twarzy. Zaiste, pomyślała, nie ma nic straszniejszego niż świadomość, że za chwilę umrzesz i nie jesteś już w stanie wezwać mocy, by się ocalić. Czarownica spędziła życie, pomagając innym, Magister żył całe stulecia w niezrównanym egoizmie – ale co ich różni w tych ostatnich chwilach? Czy Śmierć choć trochę interesował się tym, jak żyli, kiedy po nich przyszedł? Ta dziewczynka była jeszcze młoda. Bardzo młoda. Brat Kamali, kiedy zachorował na zieloną zarazę, był mniej więcej w tym samym wieku. Kamala pamiętała, jak czuwała przy jego łóżku, słuchając rozpaczliwych modłów matki do dowolnego boga, który mógłby pomóc. Podobne modły wznosiła matka tej dziewczynki, noc w noc. Bogowie jednak znani byli z bezwzględności. Nie pomogli Kovanowi i Kamala szczerze wątpiła, że pomogą tej dziewczynce. Zwłaszcza jeśli przyczyną jej umierania nie była naturalna przypadłość, ale grabieżcza moc jakiegoś Magistra. Wciągnęła głęboko powietrze. Spróbowała przegnać wspomnienia i zogniskowała swoje Widzenie na drobnej postaci w łóżku. Bez większego wysiłku dostrzegła wiszące nad nią cienie śmierci i towarzyszącą każdemu oddechowi chłodną niczym zimowe opary mgłę. Ale choć Widzenie potwierdzało, że dziewczynka umiera, nie mogło wskazać przyczyny. Do tego potrzeba było technik czarnoksięskich. Wiesz, po co tu przyszłaś. Dlaczego się wahasz? Powoli, ostrożnie poluzowała morderczy uścisk, który nałożyła na swoją moc. Dziecko cicho jęknęło i poruszyło się na łóżku. Serce Kamali podskoczyło. A jeśli to jej konsort? Czy poczuje, jak ktoś wyciąga z niej życie? Czy dziewczynka odczuje ten rodzaj instynktownego przerażenia, jakie czują zwierzęta, gdy pada na nie cień drapieżnika? W Kamali wezbrała nagła fala mdłości. Pogodziła się z myślą, że musi zabijać obcych ludzi, by sama mogła pozostać przy życiu, ale od tego do torturowania dziecka jest daleka droga. Na tę myśl zimny powiew przeszył jej duszę, a pole widzenia pociemniało. Lód ścisnął nagle jej pierś, dławiąc oddech. Przez krótką, przerażającą chwilę czuła otchłań ziejącą u jej stóp, czuła dotyk tej wielkiej nicości, która pochłonie ją całą w momencie, gdy połączenie z konsortem zostanie zerwane. Zbyt późno zdała sobie sprawę ze swojego błędu. Nie ma znaczenia, czy twój konsort jest dzieckiem, niemowlakiem, kaleką czy innym nieszczęsnym stworzeniem. Bogowie wybierają, kto ma umrzeć dla ciebie, a ty musisz zaakceptować ich wybór. Ale to już nie wystarczyło. Jej zamarznięte płuca nie wypełniały się powietrzem. Padła na kolana przy łóżku dziecka, a pokój wirował wokół niej. Czuła, jak cenne połączenie wiążące ją z konsortem zaczyna się strzępić niczym przegniły sznur, a im bardziej się skupiała, tym szybciej on się rozpadał. NIE! – krzyknęła, ale tylko w głębi swojej duszy, bo nie starczyło jej powietrza, by dźwięki stały się rzeczywiste. W polu jej widzenia majaczyły już tylko czarne plamy, zlewające się ze sobą niczym kałuże atramentu. NIE UMRĘ ZA CIEBIE! Zawezwawszy ostatki swej energii, Kamala wyobraziła sobie, jak trzyma dziecko w ramionach, jak chwyta jego głowę i odrywa ją, aż z szyi szkarłatną

fontanną tryska krew. Widziała, jak jedną ręką unosi ciałko i pozwala, by spływała po niej krew, a drugą ujmuje głowę dziecka jak talizman. NIE UMRĘ DLA ŻADNEGO STWORZENIA! Kiedy krew dziecka plamiła jej włosy i ubranie, Kamala miała wrażenie, że ożywiające ciepło z powrotem wypełnia jej kończyny. W końcu głęboko nabrała tchu i poczuła na wargach smak krwi. Lodowe pasma owinięte wokół jej piersi pękły – najpierw w jednym miejscu, potem w dwóch kolejnych, aż w końcu stopiły się i znikły. Desperacko łapała powietrze. Czarne plamy odpływały sprzed jej oczu, a pokój przestawał wirować. Roztrzęsiona, skryła twarz w dłoniach i na chwilę skupiła się tylko na tym, by wyrównać oddech. – O co chodzi? – Erda klęczała obok. – Dobrze się czujesz? Czy to coś, co w niej zobaczyłeś? Powiedz! – Wszystko w porządku – szepnęła Kamala. – To nie było w niej. – Na chwilę zapomniałam po prostu, czym jestem. I omal słono za to nie zapłaciłam. – Zaraz mi przejdzie. Kobieta chciała wiedzieć więcej, ale czuła chyba, że na dalsze pytania nie uzyska odpowiedzi. Kamala skoncentrowała się teraz na innych rzeczach. Zaczerpnęła życiowej esencji od swojego konsorta, zebrała moc i spojrzała na dziecko. Weszła głęboko, bardzo głęboko w duszę dziewczynki, szukając miejsca, gdzie była zakotwiczona cała jej energia witalna, fontanna życia, z której wszystkie naturalne stworzenia pobierały moc. I z łatwością odnalazła to miejsce. Ogień duszy dziewczynki nadal płonął z gwałtowną siłą, choć tłukł się jak szalony w młodym chorym ciele. Najwyraźniej nie była niczyim konsortem, co oznaczało, że jej choroba to nie pokłosie magii jakiegoś Magistra, ale przyziemna, zwykła dolegliwość. Jeśli jest uleczalna, dziewczynka wkrótce odzyska siły. Kamala z wysiłkiem wyszła z transu i zdołała wyszeptać: – To nie Wyniszczenie. Matka powinna to wiedzieć, by mogła się uspokoić. Jak przez mgłę słyszała łkanie kobiety. Ale łkała z wdzięczności czy z trwogi? Obserwacja Magistra, który niemal dokonał samounicestwienia, nie napawała otuchą. Jeszcze raz spojrzała w ciało dziecka, szukając źródła choroby. Nigdy nie była mocna w uleczaniu, ale Ethanus nauczył ją podstaw. Tak naprawdę w tym przypadku nie były potrzebne wielkie umiejętności. Winnym okazała się bowiem nie jakaś tajemna choroba czy brak równowagi cielesnych płynów, ale prosty pasożyt umiejscowiony w trzewiach dziecka. Choć może nie do końca prosty − wielosegmentowy, kilka razy dłuższy niż wysokość przeciętnego człowieka, widmowo biały szkodnik spoczywał w splotach kiszek. Wbił ostro zakończoną głowę we wnętrzności dziecka i łagodnie pulsował, kradnąc przeznaczone dla chorej jedzenie. Po każdym posiłku stawał się coraz większy i silniejszy, a jego żywicielka powoli umierała z głodu i wycieńczenia. Kamala sądziła, że eliksiry uzdrowiciela powinny były spowodować oderwanie i wypłukanie intruza. I rzeczywiście, w ciele pasożyta widziała oznaki dawnych podtruć, ale najwidoczniej był on zbyt duży lub zbyt silny, by działały na niego standardowe dawki lekarstwa. Być może też dziecko było za małe, by znieść większe stężenie leków. Te same eliksiry, których używano do zabicia pasożyta,

mogłyby zabić także jego osłabionego żywiciela. Dobrane proporcje podziałały więc tylko na tyle, że szkodnik nie składał jaj, co z kolei powodowało, że pozostawał niewykryty. Kamala sięgnęła głęboko, ujęła ohydne stworzenie i oderwała od ciała dziecka, a potem wysłała fale stopionej mocy wzdłuż plugawego ciała, wypalając życie z każdego segmentu jego organizmu. Dziewczynka krzyknęła z bólu i skuliła się, kiedy przechodziły przez nią czarnoksięskie płomienie, nie doznała jednak żadnej krzywdy. Z czasem zwęglone pozostałości pasożyta opuszczą jej system naturalną drogą, a jej ciało zacznie zdrowieć. Gdy Kamala się upewniła, że wykonała zadanie, wycofała zmysły z ciała dziecka. Przez chwilę milczała, zbierając siły, by odzyskać panowanie nad sobą. Jej skórę pokrywał pot – skutek walki o utrzymanie chwytu na konsorcie. Z wysiłku bolały ją wszystkie mięśnie. Związała trochę mocy, by się oczyścić, i sprawnie usunęła brud, nie ruszając jednak plam na ubraniu. – Zabiłem rzecz, która kradła życie twego dziecka – powiedziała cicho, nie patrząc w oczy kobiety. – Karm ją często, małymi porcjami, tyle, ile zdoła zjeść. Będzie teraz potrzebować dużo siły. Kobieta mrugnęła. Po jej policzkach spływały łzy. – Przeżyje…? – szepnęła. – Przeżyje. Wyzdrowieje. – Własne słowa zdawały się Kamali tak odległe, jakby wymawiał je ktoś inny. Wstała z wysiłkiem. Pokój kołysał się przez chwilę, ale w końcu stanął w miejscu. Najwidoczniej ona również wyzdrowieje. Erda położyła jej dłoń na ramieniu. – Ocaliłeś jej życie. Wzruszyła sztywno ramionami. – Zrobiłem, co mogłem. – Lniane taśmy wokół piersi zsuwały się, więc związała nieco mocy, by utrzymywać je na miejscu. – Tak jak obiecałem. – Wydrenowałam jednego morati, by ocalić innego. Taką właśnie moc dali nam bogowie, byśmy mogli jej używać, jak uznamy za stosowne. – Pozwolisz, że poczęstuję cię obiadem? Wkrótce wróci mój mąż. On... – Kobieta nie przestawała płakać. – Na pewno sam będzie chciał ci podziękować – szepnęła. – Porzucił już nadzieję. Kamala pokręciła głową. – Muszę ruszać dalej. Ale zapakuj mi coś na podróż, o nic więcej nie proszę. Przekaż przeprosiny mężowi, będziemy musieli spotkać się innym razem. – Wspominałeś o noclegu... – Przykro mi. Naprawdę muszę iść – stwierdziła stanowczo. Nie próbowała nawet się tłumaczyć. Zresztą kobieta nie zrozumiałaby żadnego argumentu, a Kamala była zbyt zmęczona, by wymyślać jakieś przekonujące kłamstwa. Chciała jak najszybciej zostawić za sobą to miejsce i wszystkie związane z nim wspomnienia. Tylko Magister zrozumiałby, co teraz czuła. Miałeś rację, mój Mistrzu. Powinnam kierować się twoim ostrzeżeniem. W przyszłości tak zrobię, obiecuję ci to. Erda zakrzątnęła się w chacie i spakowała jedzenie. Było tego jak dla małej

armii: bochenki chleba, osełki sera, plastry solonego mięsa i ryby. Prawdopodobnie dałaby Kamali wszystko, co miała w spiżarni, gdyby ta jej nie powstrzymała. Szczodry podarunek gospodyni związała w podróżny tobołek, dodając jeszcze delikatny, wełniany koc, ale i tak była zmartwiona, że jej dobroczyńca nie chce przyjąć nic więcej. – To wystarczy – zapewniła ją Kamala. Wszystko, czego jeszcze potrzebuję, może zapewnić mi magia. Ja również zostałam dziś wieczór oczyszczona. Ta myśl dziwnie uspokajała. Zapadała noc, kiedy Kamala opuszczała chatkę Erdy. W progu obejrzała się jedynie raz. Zobaczyła, jak matka tuli w ramionach swoją córeczkę, czule szepcąc jej do ucha słowa miłości, a po jej policzkach spływają łzy. Przez krótką chwilę poczuła ukłucie w sercu, niejasną, przykrą zazdrość, do której sama przed sobą nie chciała się przyznać. Potem poprzez matkę raz jeszcze zajrzała do wnętrza dziewczynki, w miejsce, gdzie pasożyt przeprowadzał wcześniej swój atak. Pozostały po nim jedynie zwęglone szczątki, które naturalne płyny dziecięcego ciała zaczęły już wypłukiwać. Wkrótce intruz zniknie całkowicie. Żegnaj, bracie, powiedziała w myślach. Z ciężkim pakunkiem na ramieniu, sprzęgając wystarczająco dużo magii, by ulżyć bólowi mięśni, Kamala wyszła, zamykając za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ 25 Nad Gansangiem szybował jastrząb. Był niespotykanie duży, choć leciał tak wysoko, że nie rzucało się to w oczy. Jego skrzydła na tle pomarańczowego o zachodzie nieba migotały niczym płomienie ognia. Mniejsze ptaki, które go widziały, czujnie odsuwały się od niego. Nie miały pewności, czym był, ale coś tak wielkiego nie mogło być naturalne. Ptak krzyknął. Dla większości ludzi, ale też ptaków i innych stworzeń, krzyk ten brzmiał po prostu jak lament jastrzębia. Czarownicy w Gansangu spojrzeli jednak w górę, zastanawiając się, co tknęło ich nadnaturalne zmysły. Ci, dla których przeznaczona była ta wiadomość, usłyszeli ją jeszcze wyraźniej. Po kilku sekundach nadeszła ich odpowiedź, słyszalna jedynie dla ptaków. Jastrząb obniżył lot nad miastem. Kierował się otrzymanymi wskazówkami i po pewnym czasie dotarł do wieży stojącej z dala od innych. U jej podstawy nie tłoczyli się kupcy, nie miała też żadnych drzwi. Jedyny rząd okien znajdował się na najwyższej kondygnacji, jednak nie było w nich szyb, zasłon − nic, co mogłoby utrudniać przejście. Jastrząb wylądował na parapecie jednego z okien, przez chwilę przyglądał mu się dokładnie, po czym zanurkował do środka. Kilka minut później to samo zrobił przerośnięty sokół. Gdy wleciał do środka, Colivar odzyskał już ludzką postać i czekał na niego. Pomieszczenie wewnątrz wieży było duże. Ustawiono tam krzesła dla kilkunastu osób, ale zebrany na nich kurz wskazywał, że nie używano ich od dość dawna. Brakowało ozdób czy jakichkolwiek udogodnień, a jedynym wyjściem z wieży wydawały się okna. – Ciekawe miejsce – zauważył Colivar, kiedy ciało przybysza wchłonęło ostatnie pióra. – Podoba mi się, że jest takie odosobnione. – Miasto z tyloma Magistrami potrzebuje jakiegoś neutralnego terenu – odparł tamten. Colivar skinął głową. – Oczywiście. Czy przybędzie ktoś jeszcze? – Jeśli twoje sprawy będą tego wymagały. – Doskonale. – Rozejrzał się po izbie. – Musisz mi wybaczyć ciekawość, ale nigdy jeszcze nie byłem w mieście, w którym tak wielu Magistrów żyje ramię przy ramieniu i rości jednakowe pretensje do większego terytorium. Musieliście wypracować swoiste wewnętrzne zwyczaje, które są zapewne dość… zawiłe. Jego gospodarz uśmiechnął się nieznacznie. – Nie zawsze układa się to harmonijnie, ale za każdym razem jest interesująco. – Odrobinę pochylił głowę: gest grzecznego uznania dla równego sobie. – Colivar, prawda? Zapamiętałem cię z małego przyjęcia u Ramirusa. Królewski Magister z Anshasy, jak sobie przypominam? Nazywam się Tirstan. Służę Domowi Iabresa. – Mistrzom lokalnego handlu jedwabiem? – Widzę, że zrobiłeś rekonesans – potaknął z uznaniem Tirstan. – Zawsze robię.

Magister machnął dłonią nad stołem i na blacie pojawił się cynowy dzban i dwa pasujące do niego kufle. – Jesteś daleko od domu, Colivarze. Czy mam zgadnąć przyczynę? Napełnił oba kufle piwem o bogatej barwie. Zanim odstawił dzban na stół, naczynie zrosiło się zimnymi kropelkami. – Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia tutaj, nie powinna to być trudna zagadka – odparł Colivar. Kolejny blady uśmiech. – Cały czas żyję nadzieją, że jakiś gość mnie zaskoczy. – W roztargnieniu Tirstan machnął ręką ku dwom krzesłom, związawszy wcześniej tyle mocy, by je odkurzyć. – Proszę, usiądź, odpocznij. – Podał Colivarowi cynowy kufel. – Lot z Anshasy jest długi, w dodatku podróżuje się w kurzu. Colivar przyjął naczynie, ale nie umoczył ust. – Stosowna porcja wiadomości to najlepszy sposób, bym się odświeżył. Śmierć Magistra nie zdarza się często. – Dzięki bogom nie. – Kto to był? – Nazywał siebie Krukiem. Tak jak ten ptasi padlinożerca. Sądzę, że wcześniej używał innych imion, ale był skryty i rzadko dzielił się informacjami o sobie. A w Gansangu nauczyliśmy się nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. – Pociągnął łyk piwa i kiwnął głową z aprobatą dla jego smaku. – Niektórzy powiadają, że to imię opisywało jego charakter. Osobiście uważam, że raczej mu schlebiało. – Znałem tego człowieka. I słyszałem, że nazywano go znacznie gorzej. – W każdym razie, teraz zajmują się nim prawdziwe kruki. Przynajmniej jego popiołami. Colivar wydawał się zaskoczony. – Skremowaliście go? – Musieliśmy. Inaczej wszyscy łowcy skarbów po tej stronie Sankary przetrząsaliby miasto w poszukiwaniu jego kości. Nie wiedziałeś, że sekret Magistra polega na tym, że ma magiczne ciało i po śmierci jego moce może przejąć każdy czarownik, który... oszczędzę ci szczegółów. W każdym razie takie krążą opowieści. A ponieważ śmierć Magistra przypada tylko raz na czas życia przeciętnego człowieka, postanowiliśmy nie sprawdzać, ilu ludzi w nie uwierzyło. Colivar kiwnął głową. – To rozsądne. – Spadł z mostu. – Tirstan gestykulował kuflem. – Dziwnie przyziemny sposób jak na któregoś z nas. W tym czasie uganiał się za kobietą, czarownicą, którą lord Ravi znalazł w najgorszej dzielnicy miasta i przedstawiał jako swoją damę − Sidrę. Nie znaleziono żadnej informacji na temat kobiety o tym imieniu, z wyjątkiem tego, co wiedział sam Ravi. Tak jakby pojawiła się znikąd. – Gdzie może być teraz? Oczy Tirstana zamigotały mrocznie. – Gdybyś był gdzieś sam na sam z Magistrem i on by zginął, czy zostałbyś w tym miejscu minutę dłużej, niż trzeba? Jakakolwiek z niej czarownica, miała dosyć mocy, by posprzątać − wyjeżdżając, zawezwała wszystkie swoje osobiste rzeczy,

więc nie mamy nic, co przydałoby się do jej wytropienia. – Pociągnął kolejny łyk piwa. – Oczywiście o tym przekonaliśmy się później. Tamtej nocy wszyscy wiedzieli tylko, że to dość zagadkowa czarownica i że Ravi wierzy w jej moc. Dla każdego Magistra tyle wystarczyło, by się nią zainteresować. Między niektórymi z tutejszych wielkich domów istnieje rywalizacja, dla niektórych z nas bardzo ciekawa. Lord Ravi, obnoszący się z jakąś magiczną zdobyczą w ramionach, był bezpośrednim wyzwaniem dla tych, którzy nie chcieli, żeby umacniał swój status. – Znowu popił z kufla. – Poza tym czarownicy muszą znać swoje miejsce. Taki Magister jak Kruk miał wiele powodów, by zainteresować się tą czarownicą. Jednak żaden z nich nie rzuca nawet odrobiny światła na sprawę jego śmierci. – Zakładam, że przepytaliście Raviego? – Oczywiście – odparł Tirstan. – Informacja, którą ci przekazuję, pochodzi właśnie od niego. Musiał usłyszeć o pewnej bójce w Dzielnicy, w którą zamieszana była czarownica, i doszedł do wniosku, że ktoś, kto w taki sposób szasta mocą, za odpowiednią cenę będzie pragnął poprawić nieco swoją pozycję społeczną. – Jedynie głupiec handluje swą życiową siłą – zauważył Colivar. – Bez względu na cenę. – Łatwo to mówić z naszej perspektywy, prawda? – W głosie Magistra pobrzmiewała ironia. – Nie każdy ma możliwość handlowania siłą życiową kogoś innego. – Powiedz mi coś więcej o śmierci tego Kruka. Tirstan wzruszył ramionami. – Wszystko wskazuje na to, że podczas przyjęcia wyszedł na jeden z miejskich mostów. Albo chciał zaczerpnąć świeżego powietrza – niektórzy naprawdę duszą się na takich bankietach – albo szukał tej kobiety. Wiemy, że na pewno tam była, znaleźliśmy ślady jej obecności na moście. Wydaje się, że rzucono mnóstwo mocy, jej część rozbiła poręcz, ale nic z tego nie wygląda na czary, więc cała moc musiała pochodzić od Kruka. Osobiście wierzę, że po prostu zabawiał się z tą czarownicą. – A ona w żaden sposób nie zareagowała? Nie broniła się? – Colivar podejrzliwie zmrużył oczy. – Jeśli naprawdę była czarownicą, jakoś trudno mi w to uwierzyć. – Zapraszam. Możesz przekonać się na własne oczy, choć większość istotnych śladów została zatarta. I oczywiście ciało Kruka to już proch. Ale zapewniam cię, nie znaleźliśmy żadnych śladów czarów na moście, na barierce ani na osobie martwego Magistra. – Żadnego wyjaśnienia, nawet podejrzeń, dlaczego spadł? – Ależ my wiemy, czemu spadł – stwierdził Tirstan z ironią. – Nazwałbym to... stosownym zejściem, jeśli nie masz nic przeciwko. – To znaczy? – Został... jak by to powiedzieć... – Przez chwilę przygryzał wargę, jakby się zastanawiając. – Cóż, został kopnięty w jaja. Colivar zamrugał. – Słucham? – Miał posiniaczone dolne rejony. Dramatycznie. To jego jedyne obrażenia. Colivar odchylił się na krześle.

– Więc twierdzisz, że uderzyła go, a on spadł? Tak po prostu? – W jego głosie czaiło się niedowierzanie. – Cóż, zakładamy, że w czasie spadania wkroczył w Przejście i dlatego nie mógł na czas zawezwać mocy, by się ocalić. Chociaż jeśli wcześniej roztrwonił jej aż tyle, nie jest to do końca rozsądna teoria. Oczywiście możesz znaleźć lepszą, jeśli tylko sobie życzysz. Colivar pokręcił głową. – Musi być w tym coś więcej. – Tak myślisz? Nie ma na to dowodów, ale nie mam nic przeciwko temu, byś sam obejrzał miejsce zdarzenia. Colivar odrzucił jego sugestię niedbałym machnięciem dłoni. – Jestem przekonany, że zbadaliście wszystko bardzo starannie. – Zważ, że jego śmierć niekoniecznie zmartwiła tych, którzy go znali. Kruk nie był, jak to wyrazić, najbardziej ujmującym przedstawicielem naszego bractwa. – Był kutasem – krótko stwierdził Colivar. Tirstan westchnął. – Owszem, ale nieśmiertelnym kutasem, a to pociąga za sobą pewne zobowiązania z naszej strony. – Pomścicie go? – Śmierć Magistra nie może pozostać bez kary. – Nawet jeśli zginął przez własną głupotę? Tirstan wzruszył ramionami. – Jeśli morati zobaczą, że Magister został zabity, a my nie ukaraliśmy przestępcy, zaczną zadawać pytania o nasze ograniczenia. Wiesz, że to niewskazane pytania i nikt nie powinien ich stawiać. – W takim razie musicie znaleźć tę kobietę – stwierdził Colivar. – Przy tak znikomych śladach? Każdy dzień daremnego pościgu będzie kosztował naszą reputację znacznie więcej, niż warte jest całe to polowanie. – Tirstan zaśmiał się mrocznie. – Trudno uchodzić za wszechpotężnego, jeśli nie jest się w stanie wyśledzić jednej czarownicy. – Sięgnął po dzban, dolał sobie piwa i ponownie ochłodził je dotykiem. – To nie wchodzi w grę. Obarczyliśmy winą człowieka, który na nią najbardziej zasługiwał, tego, który wprowadził tę nieszczęsną czarownicę do naszego grona. Szkoda. Pahdam Ravi bywał użyteczny. Ale kogoś trzeba przykładnie ukarać, prawda? – Pociągnął z kufla. – Tak więc teraz morati wiedzą, że jesteśmy szybcy i bezlitośni w naszej zemście, i będą drżeli na samą myśl o tym, że mogli nas czymś zdenerwować. W dłuższej perspektywie to efekt znacznie bardziej pożądany niż upolowanie jednej przerażonej czarownicy. – To znaczy, że nie zamierzacie jej szukać? Tirstan wykonał dłonią szeroki gest. – Proszę, szukaj jej, jeśli masz ochotę. Pamiętaj jednak, że nie mamy jej rzeczy osobistych, które posłużyłyby za łącznik, ani żadnej wiedzy o jej prawdziwej tożsamości. Spodziewam się, że dawno już przyjęła inne imię, nową twarz, a jeśli ma choć połowę mózgu, jest tak daleko stąd, że aby o nią pytać, trzeba by porozumiewać się w jakimś obcym języku. – Wzruszył ramionami i wysączył piwo do końca. – Przynajmniej ja właśnie tak zrobiłbym na jej miejscu.

– Naprawdę nic po sobie nie zostawiła? – upewnił się Colivar. Magister zastanowił się chwilę. – Miała pokój w wieży Raviego. Mogę ci go pokazać, jeśli chcesz. Mieszkała tam podobno cały tydzień przed tym incydentem. – Owszem, chciałbym go zobaczyć. – Uważasz, że jest... interesująca? – Tirstan uniósł brew. Colivar starał się zachować obojętny wyraz twarzy. – Powiedzmy, że lubię dobre łamigłówki. Gospodarz powstał z westchnieniem i upuścił cynowy kufel. Naczynie zniknęło, zanim zdążyło uderzyć o ziemię, wkrótce w jego ślady poszedł dzban. – Jak sobie życzysz. Choć obawiam się, że ta wizyta nic nie wniesie. *** Kiedy obaj Magistrowie dotarli do Wieży Raviego, nastał już zmierzch. Owinęli się w jego cienie, tak że nikt nie mógł ich widzieć ani słyszeć, i prześlizgnęli się przez firanki wiszące w uchylonym oknie do pomieszczenia, które jeszcze niedawno było pokojem Kamali. Gdy byli już w środku, Tirstan gestem dłoni zapalił lampy. – Nie znaleźliśmy tu jej rzeczy z wyjątkiem prezentów, które dostała od Raviego. – Choć magia zapobiegała przedostawaniu się ich głosów na zewnątrz, Magister instynktownie zniżył głos do szeptu. – Nic, co można by z nią połączyć, wykorzystać do czytania jej myśli. Lub do wezwania jej samej. Pokój robił wrażenie. Umeblowanie wymownie świadczyło o tym, jak bardzo Ravi starał się dogodzić swojemu lokatorowi, choć było jasne, że większość jego wysiłków pozostała niedoceniona. Przybory toaletowe ze szczerego złota na marmurowej toaletce pozostały nietknięte, buteleczki kremów nieotwarte, flakony z perfumami nadal zapieczętowane. Colivar uniósł grzebień, by starannie go zbadać. – Nigdzie nie ma ani jednego jej włosa – uprzedził go Tirstan. – Tak jak mówiłem, albo zniszczyła rzeczy, które można by wykorzystać przeciwko niej, albo przywołała je do siebie później, po tym wszystkim. Kiedy przyszliśmy przeszukać pokój, nic tu już nie było. Jedwabne ubrania z misternym haftem leżały starannie złożone na krześle pod oknem – prawdopodobnie nikt nie ruszał ich od chwili, gdy je tu przyniesiono. Colivar domyślał się, że czarownica nawet nie rzuciła na nie okiem. – Nie taka próżna, jak zakładał jej gospodarz – powiedział cicho sam do siebie, po czym spojrzał na swojego towarzysza. – Czy wiesz, gdzie mogła trzymać rzeczy osobiste, gdy tu mieszkała? Magister w odpowiedzi wskazał obity skórą kufer, ustawiony w najciemniejszym rogu pokoju. Colivar podszedł do niego i podniósł ciężkie wieko. Kufer był pusty. – Nie zostawiła nawet najmniejszego kłaczka – powtórzył Tirstan. – Nie ty pierwszy tam zaglądasz. Spodziewałeś się znaleźć coś, czego nie znalazł dotąd żaden z nas? Colivar ukląkł przy kufrze. Otworzył szerzej wieko i zanurzył ręce w ciemną przestrzeń, aż jego dłonie spoczęły na dnie kufra.

– Jeśli przywołała do siebie rzeczy, powinny tu zostać choćby jakieś ślady jej czarów. – Owszem – zgodził się Tirstan. – Ale ich nie ma. Colivar mimo wszystko sprawdził to sam. Pobrał wystarczająco dużo athry od swojego konsorta, żeby wykrywać takie rzeczy. Ale wnętrze kufra pozostawało ciemne. Jego dłonie nic nie znalazły. Jak mówił Tirstan, nie było tam nawet najmniejszych śladów czarów. Jeśli rzeczywiście czarownica posiadała moc, najwyraźniej nie operowała nią wewnątrz tego kufra. Tirstan podniósł flakonik perfum z toaletki, ale gdy zobaczył, że jego zamknięcie pozostało nienaruszone, odłożył go z powrotem. – Magister Tamil zasugerował, że może to wcale nie była czarownica, ale kobieta potajemnie służąca komuś z naszej kasty. Moc, którą zawezwała w Dzielnicy, mogła nie być jej własnymi czarami, lecz czarnoksięstwem jej patrona. Może ten nocny atak na nią wcale nie był przypadkowy? Może cała rzecz została ustawiona, by przyciągnąć uwagę właściwych osób i zapewnić jej szlachecki patronat? I to się udało. – Tirstan wzruszył ramionami. – Wiem, że to dziwna teoria i tego rodzaju gierek Magistrowie zazwyczaj nie rozgrywają, ale to wyjaśniałoby brak jakichkolwiek śladów jej własnej mocy. Colivar przypomniał sobie, jak Tirstan mówił, że na moście również nie wykorzystano czarów. Tylko czarnoksięstwo, czyste czarnoksięstwo. – To jedna z możliwości – zgodził się. Istniała również inna, ale teraz o niej nie wspomni. Dopiero gdy zyska pewność. Jeszcze raz powoli sięgnął dłońmi do kufra i powiódł nimi po dnie. Tym razem nie szukał czarów, lecz czegoś subtelniejszego. Nie gorącej, ognistej pozostałości magii śmiertelników, ale chłodnego pełnego poszumów dotyku prawdziwego czarnoksięstwa. Nie siły życiowej poświęconej z namiętności lub błahej potrzeby, ale skradzionej z rozmysłem mocy. Mocy w posiadaniu ludzi, którzy nie byli już sami z siebie żywi, nie zostawiali gorących odcisków w świecie śmiertelników. Dla przedstawicieli świata morati moc czarowników i Magistrów wydawała się niemal identyczna. Jednak dla kogoś, kto to rozumiał, moce te różniły się od siebie tak, jak życie różniło się od śmierci. Odchylił się z powrotem na pięty. Próbował zebrać myśli, wpatrując się w mrok kufra. – Colivarze? – Tirstan patrzył na niego czujnie. – Tamil może mieć rację – odezwał się w końcu. – Tutaj też są ślady czarnoksięstwa. – Magister Kant sugerował nawet, że to Magister, który zmienił kształt, by uchodzić za kobietę. – Tirstan wzruszył ramionami. – Mnie jednak trudno w to uwierzyć. Nie mogę sobie wyobrazić Magistra, który choć przez chwilę chciałby uchodzić za kobietę. Colivar kiwnął głową. W zasadzie było to możliwe – Magister mógł dowolnie zmieniać swój wygląd – ale mało prawdopodobne, by mężczyzna, który przeżył pierwsze Przejście, uznał pozycję społeczną kobiety za wygodne schronienie. Słyszał o kilku przypadkach, kiedy czarnoksiężnicy próbowali takich rzeczy, ale szybko ich

demaskowano. Magistrowie łatwo mogli sprawić, że ich ciała wyglądały na kobiece, ale rzadko mogli odgrywać w społeczeństwie rolę związaną z takim wyglądem. – Nie ma wątpliwości, że twoja pierwsza sugestia jest słuszna – rzekł. – Ona służyła jakiemuś Magistrowi. A jeśli była samodzielnym czarnoksiężnikiem?, zastanawiał się. To nie tylko wyjaśniłoby ślady, które zostawiła w Gansangu, ale mogło rzucić nowe światło na sytuację Andovana. A może nie jest ona właściwym czarnoksiężnikiem, ale jakimś innym, nienazwanym jeszcze rodzajem stworzenia? Czymś więcej niż czarownicą, ale też nie Magistrem. Tirstan podszedł do kufra i podobnie jak Colivar zbadał jego wnętrze. Po chwili również on siadł na piętach i zamyślił się. – Stwierdzisz, że to szaleństwo... ale pomyślałem, że ta kobieta może być związana z księciem, na obserwację którego wezwał nas Ramirus. – Jak to? – Colivar starał się, by jego głos był pozbawiony wszelkich emocji. – Jeśli jej patronem był Magister, który wziął go jako swojego konsorta, to miała pośredni związek z tamtą relacją. Wyjaśniałoby to przepowiednię, którą usłyszał Andovan, prawda? Colivar nie ufał już brzmieniu własnego głosu, więc tylko kiwnął głową. To poważna teoria... Ale może być prawdziwa. Był czas, kiedy na świecie nie istnieli Magistrowie i nie do pomyślenia było, że taki twór w ogóle się pojawi. Dziś nikt nie ośmiela się kwestionować naszego istnienia. Kimże jesteśmy, by mówić, że nic nowego po nas nie będzie, że nie powstanie na przykład nowy typ kobiety, który zapanuje nad dotychczasowymi formami? Nagle uświadomił sobie, że wolałby, żeby odpowiedź była właśnie taka. Nie chciał jakiegoś przyziemnego wyjaśnienia. Jakże tęsknił do wiary, że na świecie pojawiło się coś naprawdę nowego, łamigłówka warta zbadania! W długim życiu Magistra tak niewiele było prawdziwych wyzwań. Jak większość przedstawicieli jego kasty, Colivar łaknął nowości. Czy ta tajemnicza kobieta naprawdę jest warta jego wysiłków, czy to tylko teorie wzięte z księżyca, a on uparcie wmawia sobie, że są prawdziwe? Niedługo się przekona. Zaklęcie rzucone na Andovana zaczynało przynosić pożądany skutek. Młodego księcia ciągnęło do źródła jego choroby. Wcześniej czy później Colivar dotrze do swego celu i choć sam Andovan może nie rozpoznać czarnoksiężniczki, kiedy ją zobaczy, Colivar z pewnością ją rozpozna. Wtedy będzie miał pewność, czy za oba wypadki odpowiada ta sama kobieta. Jednak do tego momentu najlepiej, żeby pozostali podążali swoimi fałszywymi tropami i nie stawali mu na drodze w jego prywatnym śledztwie. Wstał i podszedł do stosu jedwabnych ubrań, które czarownica tak skrupulatnie ignorowała, będąc tutaj. Wziął złocistą szarfę leżącą na samej górze. – Czy mogę to zabrać? Tirstan wyglądał na zdezorientowanego. – Nie ma w tym żadnego jej śladu. Nigdy się z tym nie identyfikowała... – Rozumiem to wszystko. – Colivar podniósł szarfę w górę. – Powiedzmy, że to tylko mój kaprys. Więc mogę? – Przez chwilę panowała cisza. – Dam ci znać, jak

coś odkryję – obiecał. – Nie powiem, żebym czekał na to z zapartym tchem – odparł Tirstan, uśmiechając się krzywo – ale możesz wziąć, co ci się podoba. – Zaśmiał się cicho i ponuro, po czym dodał: – W najbliższym czasie Ravi nie będzie pewnie sporządzał inwentarza swoich rzeczy.

ROZDZIAŁ 26 Przeraźliwie smutny sen, osadzony w zupełnie wyjałowionym krajobrazie. I grad. Sceneria jak na północnych pustkowiach przed zbliżającą się zimą, tak chłodna, że płuca z każdym oddechem skuwa lód. Ramirus przez chwilę rozważał, czy nie wycofać się, nie poczekać na bardziej sprzyjającą noc, na lepszy sen. Zazwyczaj bez wysiłku mógł kierować snami morati stosownie do własnych potrzeb, jednak czarnoksięstwo tego rodzaju nie było subtelne i prawdopodobnie zostałoby zauważone. A to wyrządziłoby szkodę śniącemu. Niestety, teraz musiał pracować z tym, co dostarczył mu jego obiekt. Obrócił w palcach trzymany przedmiot i zastanowił się. Ptaki-padlinożercy krążyły nad jego głową. Skrzeczały z głodu, szukając świeżego mięsa, a w końcu, nie znalazłszy niczego, oddaliły się. Nie, zdecydował. Porozmawiam z nią teraz. Połączenie było silne, sen jasny − nawet jeśli jego wymowa była nieco złowróżbna, odzwierciedlało to tylko nastrój śniącej. Jego obiekt nie sypiał często i przejawiał niepokój. Ramirus już stracił tydzień, próbując usadowić się w jej snach, a za każdym razem, gdy to czynił, ryzykował wykrycie. Nie było gwarancji, że jeśli teraz odejdzie, następnym razem pójdzie mu lepiej, a ryzyko wzrastało z każdą kolejną próbą. Musi wykorzystać właśnie ten sen, właśnie tej nocy. Przed nim gromadziły się burzowe chmury, ciężkie od piorunów. Rzucały na świat długie cienie. Biorąc pod uwagę nastrój śniącej, Ramirus spodziewał się, że znajdzie ją tam, gdzie najmroczniej. Kiedy szedł, zbierał wokół siebie ogień duszy, zbierał kawałki sennej materii, by zamaskować swoją obecność przed innymi posiadaczami mocy. Tak naprawdę był to jednak czczy wysiłek: każdy Magister, patrząc w tej chwili w kierunku śniącej, wyczułby obecność kogoś ze swej kasty tak wyraźnie, jak gdyby przybywał w dźwięku fanfar. Jednak jeśli nie spoglądał na nią bezpośrednio, mógł przegapić umiejętnie zakamuflowane oznaki. Ramirus czynił więc wszystko, co w jego mocy. Przynajmniej tyle był jej winien. Po krótkiej chwili zobaczył przed sobą pierścień z kamieni − starych, podziurawionych i skruszałych. Takie kamienie rzeźbiły lęki Gwynofar. W tym śnie połowa każdego z nich zerodowała do kupy żwiru; Ramirus wiedział, że zgodnie z wiarą królowej oznaczało to utratę połowy ich mocy. Znał legendy jej ludu i rozumiał to ostrzeżenie, wiedział, jak musi się lękać, widząc kamienie w takim stanie. Wielka Królowa klęczała w centrum kręgu, wśród spękanych kamieni. Miała zamknięte oczy. Może się modliła? Zbliżył się z wolna i przez chwilę jedynie ją obserwował. Wydawała się stworzeniem zbyt kruchym, by przeżyć w tym miejscu. Jednak Ramirus przed ślubem Dantona i Gwynofar wystarczająco intensywnie badał rodowody Protektorów, by wiedzieć, że to tylko złudzenie. Jej ród znany był z niezwykłej siły − zarówno fizycznej, jak i duchowej, a królowa nie była wyjątkiem. To jedna z cech jej charakteru, której Danton nigdy w pełni nie doceniał i o której inni mężczyźni najczęściej nie myśleli. Zresztą w opinii Ramirusa większość mężczyzn to w istocie płytkie typy. Kiedy stanie przed nimi taka delikatna, zbłąkana

istota o łagodnym głosie, szczupłych dłoniach i skórze koloru światła księżyca, naiwnie zakładają, że naprawdę jest krucha i z łatwością można ją zdominować. Przy odrobinie szczęścia zagra to na jej korzyść. Kimkolwiek jest Magister, służący teraz Wielkiemu Królowi, nigdy nie pomyśli, by ją sprawdzić, kiedy śpi, nigdy nie przeszuka jej umysłu na jawie, by znaleźć oznaki zdrady. Gdyż w oczach Dantona wyglądałoby to właśnie na zdradę, gdyby wiedział, że się z nią skontaktowałem, pomyślał Ramirus. Niech bogowie mają ją w opiece, jeśli on kiedykolwiek się o tym dowie. Poczekał kilka minut, by sprawdzić, czy sama go dostrzeże, a kiedy go nie dostrzegła, związał kosmyk duchowego ognia, by zawiadomić ją o swej obecności i pozwolić, by zrozumiała, że w tej chwili dzielą wspólny sen. Czasami, kiedy kontaktowano się ze śpiącymi, byli oni tak zagubieni w swych onirycznych krajobrazach, że w ogóle nie orientowali się, iż mówi do nich ktoś z zewnątrz. W takich wypadkach przekazywana im informacja najczęściej znikała przed świtem – wraz z innymi sennymi fantazjami. Jednak Gwynofar podniosła nagle wzrok, choć w otoczeniu nic się nie zmieniło. Gdy tylko zobaczyła Ramirusa, natychmiast wstała. Od razu spostrzegł, że królowa jest bliska załamania. Coś musiało ją niewyobrażalnie przygnębiać. Biorąc pod uwagę fakt, że przez całe lata z powodzeniem radziła sobie z Dantonem i jego nieznośnymi nastrojami, jej stan naprawdę źle wróżył. Nie jest już twoją królową. Nie masz obowiązku martwić się o nią... – Ramirus! – Nagła dezorientacja wyparła początkowy wyraz ulgi w jej spojrzeniu. – Więc ten sen to twoje dzieło? – Nie, lady Protektor. To pani własny sen. Ja zaledwie użyłem narzędzi, które miałem pod ręką. – Wyciągnął przed siebie złoty pierścień z owiniętym wokół jedwabnym szalem, który wręczył mu jej sługa, i spojrzał na nią z naganą. – Postąpiła pani niemądrze, wysyłając tak osobistą rzecz w nieznane miejsce. Mając tego typu punkt skupienia, nawet czarownik jest w stanie związać dostateczną ilość mocy i skrzywdzić panią. – Nie miałam innego sposobu, by się z tobą skontaktować... – W takim razie nie powinna pani próbować – powiedział szorstko. – W przekonaniu pani męża jestem wrogiem waszej dynastii, wygnanym z waszego królestwa z zakazem wszelkich kontaktów z królewską rodziną. Czy myśli pani, że to rozsądne – szukać takiego wroga, a tym bardziej powierzać mu własną esencję? – Nie jesteś moim wrogiem, Ramirusie – odparła łagodnie. – Pani mąż z pewnością ma inne zdanie. – Mój mąż... – Przygryzła wargę. – Jest czasami głupcem. Ramirus krótko skinął głową. – Przynajmniej co do tego jesteśmy zgodni. Gwynofar westchnęła ciężko. Drżącą dłoń przyłożyła do brzucha, skrytego pod fałdami jedwabnej sukni, jakby strzegła jakiegoś tajemnego bólu. – Ramirusie, potrzebuję odpowiedzi na pytania, których nie mogę powierzyć obcym. Co w takim razie miałabym zrobić? – Jest pani pewna, że można mi zaufać? Niebieskie oczy wpatrzyły się w niego błagalnie. Chciał ją nienawidzić, tak jak

nienawidził Dantona, chciał objąć ją swym rozgoryczeniem i odrzucić jej prośby równie bezwzględnie, jak kiedyś Danton odrzucił jego. Ale nie był w stanie. Nie zasługiwała na taką nienawiść. Może nie był empatycznym człowiekiem – żaden Magister taki nie był – ale zawsze uważał, że jest sprawiedliwy. A zwrócenie swego gniewu na tę kobietę, tylko dlatego że obraził go jej mąż, nie byłoby sprawiedliwe. – Jest pani głupią kobietą – powiedział w końcu i westchnął z rezygnacją. – Nie można ufać Magistrowi. Nigdy. Czy nie nauczyłem pani przynajmniej tego? – Jestem głupia – zgodziła się. – I uparta, jak często zauważałeś. – Rzeczywiście. Lecz zarazem tak urzekająca w swoim uporze, że niewielu mężczyzn jest w stanie się temu oprzeć. Uśmiechnęła się lekko, choć z nieco mrocznym smutkiem. – Więc pomożesz mi, Ramirusie? Jeśli mi odmówisz, nie będę miała się już do kogo zwrócić. – To ryzykowne – ostrzegł ją. – Musisz mieć tego świadomość. Kiedy kontaktuję się z twoim duchem, wkraczam bezprawnie na terytorium innego Magistra. Każda chwila, w której dzielimy ten sen, dziesięciokrotnie zwiększa szanse wykrycia tego kontaktu. Jeśli Danton pozna prawdę... stracisz głowę, miłościwa pani. W najlepszym razie. – Wiem – szepnęła. – Wiedziałam o tym, już kiedy wysłałam ludzi, by cię szukali. – Tak desperacko pragnie pani pomocy? – Tak – wydyszała. – Tak, Ramirusie. Gdyby wykonała jeden ruch, by wywrzeć nacisk, gdyby gestem lub tonem zasugerowała, że winien jest jej przysługę, choćby ze względu na dawną sympatię, rozsadziłby cały ten krajobraz, zostawiając tylko dymiące ruiny. Kiedy wszedł do jej snu, był prawie zdecydowany, by tak właśnie postąpić. Jednak w zachowaniu Gwynofar nie wyczuł dumy ani nawet królewskiego autorytetu. Nie dawała do zrozumienia, że jako Wielka Królowa ma prawo żądać posłuchu, choć właśnie takie przekonanie zawsze jej wpajano. Okazywała jedynie pokorę. I tak powinno być. Znał ją od dwudziestu lat, od dnia, kiedy jako dziewicza panna młoda przybyła do Wielkiego Króla. Osobiście dopilnował jej edukacji we wszystkim, co królewskie, z niemal ojcowską dumą obserwował, jak stawała się królową w każdym znaczeniu tego słowa. Ale dzień, w którym Danton wygnał go z królestwa, przekreślił wszystko. Magistrowie nie mają sentymentów. Najwyraźniej to rozumiała. I akceptowała. Danton nie ma pojęcia, ile jest warta. Jest dziesięciokrotnie lepszą kobietą niż ta, na jaką zasługuje. – Dobrze. Wysłucham panią – powiedział, a ciężkie chmury nieco się rozjaśniły – sen reagował na nastrój królowej. W nieco jaśniejszym świetle Ramirus zobaczył wyraźniej, jaka jest blada i wymizerowana. – Co wiesz o Magistrze imieniem Kostas? – zapytała. Nachmurzył się. – O nowym Królewskim Magistrze Dantona? Prawie nic. Inni członkowie mojego bractwa nie rozpoznają nawet jego imienia. Rozpytywałem o niego. Twarzy, którą nosi, nie widział wcześniej żaden Magister, co oznacza, że albo jest jednym z nas od niedawna... albo od bardzo dawna i tylko celowo zmienił pewne swoje

cechy, by go nie rozpoznano. – Nie możesz przejrzeć takiego zaklęcia? Ramirus skrzywił się. – Gdybym spojrzał na niego bezpośrednio, być może. Czy sugeruje pani, bym to zrobił? Z pewnością dowiedziałby się o mojej próbie i nawiązalibyśmy taki rodzaj związku, który nie sprawiłby mi przyjemności. To niezupełnie odpowiadało prawdzie – dobre antagonistyczne stosunki były dla Magistra słodkie jak najdelikatniejsze wino – ale takich rzeczy nie miał zamiaru odkrywać przed jakąś morati. – On ma w sobie mrok, Ramirusie. Nie wiem, jak go nazwać, ale go wyczuwam. Nie taki jak mrok Magistrów, których spotkałam. Inny, nieludzki. – Zadrżała i objęła się ramionami, jakby chroniąc się przed chłodem. – Manipuluje moim mężem jak marionetką, podsyca wszystko, co w nim najgorsze, wyciąga to na powierzchnię... A ja nie wiem w jakim celu. Każdy książę jest naszą marionetką, droga Gwynofar. Kwestią otwartą pozostaje tylko to, czy jawnie pociągamy za sznurki i co robimy, gdy zabawa nam się znudzi, pomyślał Ramirus, a głośno powiedział: – Jest Królewskim Magistrem. Tym, którego Danton wybrał, by podeprzeć swoje panowanie. Jeśli prosisz mnie, bym chronił go przed konsekwencjami tego wyboru... Przykro mi, lady, ale takiej usługi nie ma w spisie. – Nie prosiłabym cię o takie rzeczy – szepnęła Gwynofar. – Więc o co? Królowa westchnęła i drżącym, urywanym głosem opowiedziała Ramirusowi o ostatniej wizycie swojego męża, o tym, co wtedy w nim wyczuła, o przerażającej mocy, która towarzyszyła tej napaści. Powiedziała o swojej obawie, że to straszne, nienazwane czarnoksięstwo wpłynęło na jej nowo poczęte dziecko, może nawet zmieniło je w coś nieludzkiego. – Do kogo jeszcze mogłam się z tym zwrócić? – szepnęła w końcu. – Którego z czarnoksiężników mogłabym poprosić, by zbadał moje ciało w poszukiwaniu przekleństwa Magistra? Kto powiedziałby mi prawdę, jednocześnie zachowując sekret przed wszystkimi innymi? Który z Magistrów pomógłby mi, skoro wedle zwyczaju są rywalami Kostasa i nie zawahaliby się kłamać, gdyby tylko zapewniło im to polityczną przewagę? Pozostajesz jedynie ty, Ramirusie. Nikt inny nie powie mi prawdy. Ale ty zrobisz to dla mnie, prawda? Nawet jeśli prawda okaże się najstraszniejsza. Nastąpiło długie milczenie. Ciemne chmury drgnęły, gdzieś w oddali pojawiła się cienka woalka deszczu. Tylko od kręgu pokruszonych Włóczni deszcz trzymał się z dala... jak na razie. – To, o co pani prosi – powiedział powoli – wystawi panią na wielkie ryzyko. – Wiem o tym. – Nie, nie sądzę, by pani wiedziała. – Ramirus nabrał głęboko powietrza i kontynuował, starannie dobierając słowa: − Lady, aby wejść do tego snu, musiałem tylko dotknąć twego ducha moim własnym duchem. Jeśli ten Kostas obserwuje pani sny, może wykryć inwazję, choć niewykluczone, że ujdzie ona jego uwadze. Spełnienie pani prośby wymaga jednak znacznie większego wysiłku. Prosi mnie pani,

bym przeczytał, co jest w pani ciele i w ciele pani dziecka. By to zrobić, muszę rozciągnąć swoje czarnoksięstwo i dotknąć pani ciała tam, gdzie się ono rzeczywiście znajduje: w twierdzy Dantona. Jeżeli Kostas panią obserwuje... Mogę ukryć fakt, że to moje czarnoksięstwo, mogę spróbować ukryć jego cel, ale on i tak będzie świadom, że czegoś tu próbowano. I nie wyjdzie ci to na zdrowie, pani. Nawe jeśli te słowa skłoniły ją do zastanowienia, nie dała tego po sobie poznać. Nie zaskoczyło go to. Inne kobiety mogły jęczeć, załamywać ręce i błagać o litość ze łzami w oczach – Gwynofar była z twardszego materiału. To właśnie dlatego mężczyźni chętnie ci służą, nawet jeśli nie mają takiego obowiązku. – Kostas jest arogancki – powiedziała. – Tak samo jak mój mąż. Nie będzie mnie obserwował. – Arogancja nie oznacza braku ostrożności – ostrzegł. – A pani mąż uważnie obserwuje zarówno przyjaciół, jak i wrogów. – Kostas nie podejrzewa, że wiem o jego czarnoksięstwie. A mój mąż jest przekonany, że jeśli miałabym moc, by mu się oprzeć, zrobiłabym to tamtej nocy. Żaden z nich nie ma powodów, by mnie w tej chwili obserwować. Mimo wszystko... – W jej głos wkradła się gorycz. – Jestem zaledwie słabą kobietą, z łatwością zmuszoną do posłuszeństwa. – Chce pani postawić na szali swoje życie? – Ramirusie... – W jej wyrazistym spojrzeniu kryła się nieodparta prośba. – Memu życiu w tej chwili bardziej zagraża ignorancja niż ryzyko, które mi przedstawiłeś. Ramirus westchnął. Co racja, to racja. Najpierw skupił swoje Widzenie na Gwynofar, szukając w otaczającej ją athrze dowolnej oznaki czarnoksięskiego skażenia. Blada aura drżała z lęku i rozpaczy, ale nie znalazł w niej nic nienaturalnego, nic, co pochodziłoby z jakiegoś zewnętrznego źródła. Powiadomił ją o tym, a potem polecił: – Pani, obnaż miejsce, gdzie rośnie twoje dziecko. − Proszę… − Zawahała się, ale rozpięła suknię na brzuchu i odciągnęła na bok halkę, odsłaniając gołą skórę. We śnie położył dłoń na brzuchu królowej, a w realnym świecie sięgnął znacznie głębiej − do skrytego pod baldachimem łoża, na którym leżało jej prawdziwe ciało. Tego wyczynu prawdopodobnie nie mógłby dokonać bez pomocy jej podarunku. Trzymając pierścień w dłoni, miał wrażenie, że stoi obok niej w tym samym pokoju. Liczył na to, że Kostas nie poczuł, jak do twierdzy weszła jego moc. Kiedy Ramirus był Królewskim Magistrem, zawsze wystrzegał się sztuczek kolegów, ale być może Kostas był inny. Ciało Gwynofar, podobnie jak jej aura, okazało się wolne od skutków czarnoksięskich manipulacji. Znalazł kilka utrzymujących się kosmyków ognia duszy, które najwidoczniej pozostały po jakimś zaklęciu rzuconym na nią w przeszłości, ale ich źródło bezpiecznie wygasło. Jeśli Kostas rzeczywiście użył czarnoksięstwa, by wpłynąć na poczęcie dziecka, mogło ono pozostawić właśnie takie ślady. W tej chwili wewnątrz królowej nie było aktywnych czarów – to dobry znak, ale mówił także, że nie sposób wykryć, jaki był cel tamtego zaklęcia. To, co

pozostało, nie wystarczało do analizy. Ramirus zawiadomił Gwynofar również o tym i poczuł, jak jej ciało ogarnia ulga. Potem poszukał dziecka. Było takie drobne... Przeciętna kobieta nie wiedziałaby nawet jeszcze, że jest w ciąży. Jednak kobiety z rodu Protektorów i pod tym względem były wyjątkowe – potrafiły instynktownie wyczuć, że są przy nadziei. Na północy wierzono, że bogowie Gniewu dali Protektorom zdolność do kontrolowania własnej reprodukcji w sposób niedostępny innym kobietom. Ramirus nie miał powodów, by podawać w wątpliwość te wierzenia – przez lata obserwował, jak łatwo Gwynofar radzi sobie z kolejnymi porodami, podświadomie manipulując porą i sposobem rodzenia każdego dziecka, tak by powić je wygodnie i bezpiecznie. Teraz, zagłębiając się w jej ciało, zogniskował swoje zmysły na szumiącym płomieniu – dziecku królowej, na niepewnym migotaniu tego duchowego światła – pierwszej oznace, że oto powstaje nowe życie. W tym momencie athrę dziecka trudno jeszcze było odróżnić od athry matki i poszukiwanie przypominało próbę skupienia wzroku na małym płomieniu w środku rozpalonego ogniska. Ale Ramirus miał w tych sprawach doświadczenie i wiedział, jak szukać. Bez wiedzy Gwynofar obserwował z bliska każdą jej ciążę, ciekawy wrodzonej magii, którą jej ród, według pogłosek, miał posiadać. Był to jego osobisty powód, dla którego zasugerował Dantonowi, by wziął sobie żonę z rodu Protektora – chciał z bliska zbadać tę sprawę. W końcu znalazł maleństwo w bezpiecznym gnieździe krwi i tkanek, które zapewnią mu byt przez następne dziewięć miesięcy. Nie było jeszcze ani żeńskie, ani męskie, w ogóle z kształtu nie przypominało człowieka, ale dla czarnoksięskich technik Ramirusa nie stanowiło to przeszkody. Już dawno temu dowiedział się, że samo nasienie zawiera cały potencjał przyszłego życia i przez dokładną jego obserwację można uzyskać wskazówki mówiące, czym będzie zrodzony z niego człowiek. A teraz badał to dziecko. Studiował przypływy i odpływy jego krótkiego życia, jego nowo powstałą aurę, szarpał gobelin jego losu, szukał wglądu w niepowtarzalne wzory. – Lady, nie widzę w ciele twego dziecka oznak obcego czarnoksięstwa – powiedział, a jego własny głos, rozbrzmiewający echem, wydawał mu się dziwnie odległy. − Żadnych objawów, że magia zmieniła jego ciało czy duszę. Jakiekolwiek zaklęcia towarzyszyły mu przy poczęciu, nie wpłynęły na jego tożsamość ani nie przywiązały do niego żadnych mocy, których powinnaś się obawiać. – Bogom niech będą dzięki! – westchnęła Gwynofar, a po chwili szepnęła: – Powiedziałeś „mu”. Czy to chłopiec? Jesteś w stanie to sprawdzić? – Może okazać się chłopcem, kiedy już takie sprawy zostaną określone. – Czy możesz... czy możesz powiedzieć mi coś więcej? Ramirus zawahał się. Wróżenie wolał zwykle zostawić wróżkom na bazarze. Większość z tych przepowiedni traktował jako złudzenia, życzeniowe myślenie czarowników, kreatywnie zastosowane do zarobienia kilku monet. Ludzie nie lubią żyć w niepewności, chcieli wiedzieć, co ich czeka, i chętnie inwestowali pieniądze w dowolne stwierdzenia, które mogły im tę wiedzę zapewnić. Jednak ciało dziecka nosiło w sobie wyraźne oznaki wskazujące na jego przyszłość. Przeciętny Magister mógł obserwować strumienie losu i czerpać z nich

wskazówki. A Magister naprawdę zręczny mógł utkać z nich opowieść, odzwierciedlającą możliwą przyszłość dziecka. Otworzył się więc na przypływy i odpływy mocy otaczającej małego człowieka. Nie tylko na athrę Gwynofar, ale na wszystkie włókna świadomości obecne w jej zamku, na te emanujące z Dantona i Kostasa, te ciągnące się daleko w przestrzeń i czas, na wszystkie myśli i zamiary, które dotyczyły tego dziecka i jego przyszłości. Niektórzy Magistrowie wierzyli, że kiedy to robią, podłączają się do swego rodzaju powszechnej świadomości, inni utrzymywali, że obcują wtedy z bogiem, który osobiście o wszystkim im mówi. Wyjaśnienie Ramirusa było bardziej przyziemne – wierzył po prostu, że każda myśl i każde działanie zostawiają za sobą ślady, a kiedy patrzyło się na nie dostatecznie uważnie, można było odpowiednio je zinterpretować. Mając to wszystko na względzie, uważnie badał dziecko. Było silne, zdrowe i najprawdopodobniej bezpiecznie doczeka dnia porodu, co akurat, zważywszy na dziedzictwo jego matki, nie było zaskakujące. Chłopiec odziedziczy po Gwynofar cerę i temperament, tak jak niegdyś Andovan. Gdy Ramirus powiedział o tym królowej, dostrzegł w jej oczach mieszaninę miłości i smutku – bezbrzeżnej tęsknoty za utraconym synem. A potem nastawił się na większy wysiłek i sięgnął dalej, by dotknąć przyszłości chłopca. Nagle obmyła go powódź surowych możliwości, a on walczył, by zrozumieć sens tego wszystkiego. Takie dziwne obrazy! Nie było w nich nic, co odzwierciedlałoby normalne życie czy choćby pokręconą egzystencję Magistra – wyglądało na to, że chłopcu definitywnie przeznaczono odmienny los, nie dopuszczając nawet słabych oznak normalnej przyszłości. Magister usłyszał własne słowa, jeszcze zanim uświadomił sobie, że je wypowiada. Czarnoksięski instynkt tłoczył zdania do jego ust, jakby bez pośrednictwa świadomej myśli. – Nie będzie bohaterem, ale pomoże w powołaniu bohatera do istnienia. Jego siła nigdy nie zostanie zmierzona, ale będzie sprawdzał siłę innych. Będzie służył Śmierci, choć nie będzie tego świadom, zmieni los świata, nie wiedząc o tym, i zainspiruje ofiarę bez zrozumienia jej sensu. Powoli otworzył oczy. Gwynofar patrzyła na niego ze szczerym zdumieniem, ale też z dużym strachem. On sam był nie mniej zaskoczony, choć potrafił lepiej ukryć emocje. Wielka Królowo, sam nie wiem, co to znaczy. Wiem tylko, że to prawda. Już miała się odezwać, kiedy Ramirus dostrzegł na niebie jakiś ciemny obiekt, szybko zbliżający się w ich stronę. Gestem dłoni nakazał jej ciszę i skupił na nim swój wzrok, nakazując przy tym, by ogień duszy wzmocnił jego zmysły. Nagle gwałtownie wciągnął oddech. – Ramirusie? Co to jest? – zapytała królowa. – To pani sen – wydyszał. – Więc to musi być coś wyciągnięte z pani ducha... albo z jego ducha. Niech pani mi to powie. Ciemność była coraz bliżej. Układała się w pojedyncze uskrzydlone formy, lecące w kluczu niczym stado ptaków. Ale to nie były ptaki. Ich skrzydła nie miały właściwego kształtu, ich ruch był całkiem nie ten, a ponadto istota tych stworzeń była

jakaś... obrzydliwa. Ramirus czuł, jak ich zło przenika go na wskroś, jakby przełknął coś trującego i musiał to zwymiotować. Przeszła przez niego fala przerażenia i miał pewność, że pochodziła ona od tych stworzeń w górze, gdyż nic, co mieszkało na ziemi, nie mogło wzbudzić w nim takiej trwogi. Nagle zdał sobie sprawę, że chce uciekać, ale nie jest w stanie się poruszyć – mógł tylko objąć Gwynofar, kiedy przysunęła się do niego. Jakby sama obecność tych stworzeń obezwładniła go i nawet czarnoksięstwo nie mogło temu zaradzić. Na wszystkie piekła, co to jest?! Wielkie, wypełniające przestrzeń stworzenia, ze skrzydłami zbyt długimi, by je zmierzyć, tak potężnymi, że w czasie lotu mieszały w burzowych chmurach, tworząc wiry i lejki. Jeśli padał na nie przelotny promień słońca, zostawał momentalnie wchłonięty. Skóra stworzeń chwilami pobłyskiwała jak lód, by za moment z powrotem przejść w ciemność. Ramirus słyszał w oddali bębnienie deszczu, jakby biciem skrzydeł rozrywały burzowe chmury. Dostanie się w ich cień oznaczało niechybną śmierć − był o tym przekonany, tak jak zając rozpoznaje niebezpieczeństwo w cieniu krążącego nad nim jastrzębia − jednak nie mógł uciec, nie mógł nawet zebrać mocy, by się bronić. Wtedy Gwynofar wrzasnęła. To było coś więcej niż krzyk − przypominało wycie z bólu, jakie wydaje konające zwierzę, powoli rozrywane na strzępy przez drapieżnika. Ramię Ramirusa instynktownie zacisnęło się wokół niej. Z herkulesowym wysiłkiem zdołał związać tyle mocy, by potwierdzić, że pojawienie się ciemnych istot nie jest bardziej rzeczywiste niż reszta sennego krajobrazu. – To pani sen – szepnął, wściekły. – Niech go pani opanuje. Kiwnęła głową i zamknęła oczy. Czuł dreszcz przebiegający przez jej ciało, kiedy walczyła, by wyrzucić ze snu stworzenia, odmówić im prawa do istnienia. Wydawało się jednak, że bezskutecznie. Cień skrzydeł niemal ich dosięgnął i Ramirus instynktownie użyczył jej swojej mocy, by nie musieli na własnej skórze przekonywać się, czy można paść ofiarą sennej fantasmagorii. Czy były to ikati, istoty o których opowiadały legendy? Czy rzeczywiście, w czasach kiedy żyły, były tak przerażające? Czy mogły zdominować moc Magistrów tak łatwo, jak teraz sam tego doświadczył? Myśl o tym mroziła krew w żyłach Ramirusa, ale o wiele bardziej zatrwożyło go następne pytanie: Co te starożytne stworzenia, uważane za dawno wytępione, robią we śnie Wielkiej Królowej? Nagle z wrzaskiem, który poruszył powietrze, lecące na czele klucza stworzenie zakołowało i zawróciło. Następne poleciały jego śladem, podobnie lamentując, jakby wściekłe na moc, która zmusiła je do odwrotu. Skrzydłami wzbiły czarny wir, który musnął grunt tuż za kamiennym kręgiem, po czym zniknął. Po zaledwie kilku sekundach stworzenia zostały wchłonięte przez chmury. Ramirus zorientował się, że wzdycha z ulgą, i zmusił swoją dłoń, by zwolniła stalowy uchwyt, zaciskający się ciągle na ramieniu Gwynofar. Chmury zaczęły się rozstępować, a z przesmyków między nimi wylały się krwawe promienie zachodzącego słońca, jakby samo niebo zostało zranione agresywnym przelotem ciemnych istot. Królowa drżała, patrząc w oczy Magistra. Zastanawiał się, czy sam ma równie przerażony wyraz twarzy. Czuł się dziwnie obnażony.

– Duszożercy… – szepnęła. – Tak mi się wydaje. – Powietrze było dziwnie rześkie, jak zaraz po burzy. – Choć nigdy żadnego nie widziałem, więc nie mogę tego stwierdzić na pewno. – Bardowie mego kraju powiadają, że pod koniec Mrocznych Wieków zapełniały one niebo takimi chmarami, że nie było widać słońca. W ich cieniu ludzie zmieniali się w kamienie i nie mogli nawet uciekać, by się ocalić. Ramirus z niemałym wysiłkiem zmusił się, by przybrać swój zwykły ton: opanowany, pozbawiony emocji, władczy: – Pieśni bardów odzwierciedlają jakąś prawdę, ale bywają także przesadne. Lordowie Protektorzy uzasadniają swą władzę potrzebą ochrony ludzkości przed takimi stworami. Logiczne wydaje się więc, że popierali oni opowieści, pod wpływem których ludzie kulili się ze strachu na myśl o powrocie bestii. Spojrzała na niego ostro. – I uważasz, że to wszystko wyjaśnia, Ramirusie? – Ostatni ikati został zabity tysiąc lat temu, lady. Od tamtego czasu niebiosa są od nich wolne. Czy nie sądzisz, że jeśli jakiś by przeżył, do tej pory dowiedzielibyśmy się o tym? W żadnej ludzkiej krainie nie ma ani jednego stworzenia, które żywi się tak jak one, ponieważ wszystkie zostały wytropione i zniszczone po wielkiej wojnie. Gdyby ich nie wytępiono, my nie różnilibyśmy się od barbarzyńców, a Druga Epoka Królów nie mogłaby się rozpocząć. Po chwili wahania Gwynofar szepnęła: – Mój lud wierzy, że one pewnego dnia powrócą. Wiesz o tym. – Wiem – potaknął z powagą. Ciężko westchnęła. – Danton całkowicie pogardza takimi wierzeniami. Powiada, że Lordowie Protektorzy wymyślili te opowieści, by przejąć władzę, i byli na tyle głupi, że o tym zapomnieli, padając ofiarą własnych kłamstw. – Danton... – Twarz Ramirusa stała się mroczna – ...to dureń. – A jeśli ten sen to rodzaj wróżby? – Nie wiem, lady. − Sztywno wzruszył ramionami. − Na razie trzymajmy się nadziei, że to jedynie sen. Pani umysł od urodzenia karmiono opowieściami o tych stworach, więc to logiczne, że nawiedzają one panią w koszmarach. A nawet pozostawiają obrazy związane z losem pani syna. On również jest na wpół Protektorem. Gwynofar spojrzała na posiniaczony horyzont i powiedziała cicho: – Ostatniej zimy tak wyglądało niebo na północy. Rhys napisał mi o tym. Wielu wzięło to za złą wróżbę, ale ponieważ nic z tego nie wynikło, po pewnym czasie sprawy wróciły chyba do normy. Twierdził jednak, że przez parę miesięcy same niebiosa zdawały się krwawić, a zachody słońca były najstraszniejszą i zarazem najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek oglądał. – Pamiętam, jak północne niebo przez pewien czas było dziwne, chociaż nie do tego stopnia – przyznał Ramirus. − Oczywiście czarownicom i wróżkom było to na rękę. Zbiły majątek, sprzedając ponure wizje bogatym i łatwowiernym klientom. – A Magistrowie? Co o tym sądzili? Starał się ważyć każde słowo.

– Uznali to za w pełni naturalne zjawisko. Morze również w niektórych miejscach zdaje się być czerwone, a to tylko złudzenie, wywołane obfitym życiem roślinnym na jego dnie. Coś podobnego równie dobrze może mieć miejsce w niebiosach, tak daleko na północy, że stąd nie jesteśmy w stanie tego dostrzec. – To może więc nadejść spoza Gniewu. − Potaknął bez słowa. − Czy wierzysz, że tam gdzieś naprawdę coś istnieje? Czy wierzysz, że... to jest z nami jakoś powiązane, jak głoszą legendy? – Nie patrzyła mu w oczy, obawiając się tego, co może z nich odczytać. – Co naprawdę sądzisz o moim rodzie, Ramirusie? Nigdy nie pytałam cię o to bezpośrednio, ale teraz, po tych wszystkich znakach... Muszę wiedzieć. Danton pogardza legendami Protektoratu, Kostas słuchał moich opowieści, jakbym była dzieckiem recytującym wyliczanki. A jednak ty... ty nigdy się ze mnie nie śmiałeś. Spytałeś o mój ród, powiedziałam ci prawdę, a ty nigdy z niej nie drwiłeś. Ach, moja Królowo… Przecież celowo sprowadziłem cię tutaj, byś nauczyła mnie tych wszystkich rzeczy. Śmiech na twych lekcjach byłby nędzną zapłatą za tę usługę, pomyślał, a głośno powiedział: – Wierzę, że pani ród jest wyposażony w szczególne talenty, ale także zauważam, że wśród Protektorów nie ma czarowników ani nikogo, kto kiedykolwiek został Magistrem. Ta kombinacja w pewnym sensie mnie intryguje. Nie skłamałem, kiedy powiedziałem Dantonowi, że nie jest pani czarownicą, gdyż nie ma pani kontroli nad własnym ogniem duszy. Chyba również nie ma pani świadomości tego ognia. Ale jeśli legendy mówią prawdę i ikati pewnego dnia rzeczywiście powrócą, to może się zmienić. – Wierzysz, że bogowie dali nam moc na ten dzień? – szepnęła. – Tak jak głoszą legendy? – Wierzę. Ale jest też możliwość, że armia czarowników, którzy powędrowali na północ na decydującą bitwę, zostawiła za sobą wystarczającą liczbę ocalałych, by założyć wyjątkowy ród. Taki, który odziedziczył ich potencjał do posiadania mocy, ale nie umiejętność jej kontrolowania. – Ramirus uśmiechnął się przelotnie. – Nie licząc oczywiście kwestii rodzenia dzieci, gdzie w grę wchodzi chyba jakiś typ instynktownej kontroli. Ale pani sama powiedziała mi kiedyś, że nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie chciała o to pytać, ale teraz, kiedy pojawił się odpowiedni moment, musiała to zrobić. – Właśnie... Porody moich dzieci... czy kiedykolwiek robiłeś coś w tej kwestii, Ramirusie? – Choć starała się mówić pewnie, emocje przebijały przez każde jej słowo. – Danton oskarżył mnie o to, że prosiłam cię o pomoc. Magister spojrzał w oczy królowej z rzadkim wyrazem szczerości. – Lady Protektor nie potrzebuje niczyjej pomocy w płodzeniu czy rodzeniu dzieci – powiedział spokojnie. – Jedynie głupiec może myśleć inaczej. – Zaczerwieniła się. – Teraz Wasza Wysokość powinna powrócić do swoich obowiązków. Ja też mam do rozpatrzenia pewne sprawy. – Duszożercy... Przytaknął z powagą. – Jeśli ten sen ma prawdziwe znaczenie, odkryję to.

– I powiesz mi, czego się dowiedziałeś? – zapytała z nadzieją. Zawahał się. Nie miał powodu, by mówić jej prawdę. Kłamstwo nie powinno mieć dla niego żadnego znaczenia. Po prostu powiedz „tak”, ponaglał go jakiś wewnętrzny głos. To jedyna odpowiedź, jaką pragnie usłyszeć. – Powiem tyle, ile będę mógł – obiecał w końcu. Tyle, ile Magister może powiedzieć morati. Wyciągnął do niej rękę. Wcześniej, kiedy stwory zbliżały się do nich, pomiął jedwabną szarfę, którą zaciskał w dłoni. Prostowała się teraz powoli niczym skrzydła motyla rozkładające się, by owionął je wiatr. – Nie mogę tego pani tutaj zwrócić. Prawdziwe obiekty są tysiące kilometrów stąd, tam gdzie leży moje prawdziwe ciało. Przepraszam. – Zachowaj to – powiedziała. – Kiedyś mogę cię przecież znowu potrzebować, prawda? A może... – jej blade oczy błysnęły – ...ty będziesz potrzebował mnie? – Mam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, lady Protektor – powiedział poważnie. – Ze względu na dobro nas obojga. Wtedy pomyślał, że powinien jej powiedzieć coś jeszcze. Dać ostatnie ostrzeżenie, zanim się rozstaną. Ale zobaczył, jak trzyma dłoń na brzuchu, jak jej twarz łagodnieje w oczekiwaniu na dziecko, podobne do jej ukochanego Andovana, i zrezygnował. Niech cieszy się tą chwilą, tą cichą, intymną więzią. Nie będzie dawał jej podstaw do nowych lęków, bo i tak miała ich już wiele. Jeszcze nie teraz. Jeszcze nie ma takiej potrzeby. I miejmy nadzieję, że nigdy nie będzie.

ROZDZIAŁ 27 W wieży bez drzwi, na stole z nieheblowanego dębu, leżał trup. – Gdzie się pokazała? – padło pytanie. Była to kobieta, choć upalne dni, które ciało spędziło w wodzie, odbiły się na szczątkach – twarzy nie dało się rozpoznać, brakowało kilku palców, a delikatniejsze części stały się strawą dla mieszkańców rzeki. Mięsisty jedwab zielonej sukni stanowił pewną przeszkodę dla padlinożerców, chociaż w okolicach szyi zdołały ją sforsować. Metalowe ozdoby prawdopodobnie zostały oderwane, a w dziurach, które po nich zostały, poruszały się teraz drobne stworzenia, najwidoczniej nieświadome, że ktoś je obserwuje. Ciało zawinięto w całun czarnoksięstwa, który uwięził większość nieprzyjemnego zapachu. Bez tego w komnacie nie dałoby się wytrzymać. – W górze rzeki, kilka kilometrów stąd. Jeden z moich ludzi usłyszał o niej i zabrał ją tutaj. – Tirstan zamilkł na chwilę. – Tę suknię miała na sobie tamtej nocy, co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Nasiąknięty krwią jedwab koloru świeżej zieleni pokrywało błoto. Pierwotny kolor sukna widoczny był już w niewielu miejscach, ale odcienia nie można było pomylić. – Myślisz, że klejnoty skradziono? – spytał Kant. – Bez wątpienia. Mieliśmy szczęście, że ten, kto je wziął, nie zakopał jej, by ukryć dowody. – Czy wiemy na pewno, że to jest ta... jak ona się nazywała... ta Sidra? Tirstan wzruszył ramionami. – Ciało jest martwe zbyt długo, by zostały w nim jakieś żywe ślady. Choć suknia chyba należała do niej. Obydwie dają ten sam rezonans. Wydaje się to więc prawdopodobne. – Jak zginęła? – spytał Tamil. – Spadła z dużej wysokości, złamała kości, utonęła. – Tirstan patrzył ponuro na towarzyszy. – Istnieje wyraźne wskazanie na samobójstwo, choć trudno jest wyróżnić szczegóły. Przypuszczam, że rzuciła się ze skał na północ od Tonnard i spadła na kamienie. Prąd rzeki musiał ją porwać. – Wokół ciała da się wyczuć czarnoksięstwo – stwierdził cicho Tamil. Pozostali dwaj zmrużyli oczy, ogniskując swe szczególne zmysły na gnijących zwłokach. Tirstan zaklął szeptem, kiedy znalazł ślad, do którego odwoływał się Magister – resztkę czarnoksięstwa, która trzymała się ciała już tak słabo, że zobaczenie jej wymagało ogromnej zręczności. – Nie to ją zabiło – stwierdził w końcu. – Ale mogło spowodować, że sama się zabiła – podsunął Tamil. Kant wciągnął gwałtownie oddech i zapytał: – Twierdzisz, że ktoś z naszej kasty zmusił ją, by popełniła samobójstwo? – Wszystko na to wskazuje. Tirstan spojrzał mrocznie na Tamila.

– Może ten twój tajemniczy Magister? Ciemne oczy Tamila, z pergaminowymi powiekami starca, odpowiedziały takim samym spojrzeniem. – Uciekła sprawiedliwości jedynie po to, by spotkać surowszego pana, czekającego w domu − powiedział. – Spadła i się zabiła – zadumał się Kant. – Jest w tym pewna ironia, nie sądzicie? – Jej pan podlega temu samemu prawu, co my – zauważył Tamil. – To, co zrobiła w Wieży Savresi, jest obrazą dla całego bractwa. – Cóż – westchnął Tirstan. – Teraz za to zapłaciła. A szakale morati mogli nasycić się śmiercią Raviego. Możemy zatem uznać, że sprawa jest zamknięta? – Z wyjątkiem tego, że nie znamy imienia jej pana – stwierdził cicho Tamil. – Ciało spłynęło rzeką prosto do nas – zauważył Kant. – Oznacza to, że chciał, abyśmy je znaleźli. Uznałbym to za przeprosiny. – A co jeśli Magister, który chce wykorzystać morati, by wtargnąć do naszego miasta, nadal jest na wolności? Może zamierza umieścić wśród nas szpiega, by zagrozić naszym domom, może nawet zażądać tego, co słusznie należy się nam? – zasugerował Tamil. – To nie jest sprzeczne z Prawem – zauważył Kant. – Ale trzeba przyznać, że dość pomysłowe – wtrącił Tirstan. – Jednakże, drogi Tamilu – dodał Kant – jeśli chciałbyś opuścić Gansang w poszukiwaniu tego indywiduum, serdecznie cię do tego zachęcamy. Tirstan i ja będziemy zaszczyceni, mogąc dbać o miasto podczas twojej nieobecności. Tamil spoglądał na nich spode łba. Po chwili Kant przesunął ręką nad trupem i wyszeptał zaklęcie sprzęgania ognia duszy. Ciało zdawało się chwilę drżeć, a potem się skurczyło. Zaczęła wylewać się z niego woda, z początku strumykiem, potem rwącym potokiem − ściekała po krawędziach stołu na podłogę. Kiedy w końcu powódź ustała, na dębowym stole pozostała jedynie kupka popiołu. Tirstan przegnał otaczającą popiół czarnoksięską powłokę. Uwolnił nieprzyjemną mgiełkę, którą za chwilę rozproszył wietrzyk. Tamil jednym gestem wyczarował silniejszy wiatr, który podjął popiół i poniósł go przez okno w stronę miasta i dalej. – Czy wszystko załatwiliśmy? – zapytał. Kilka chwil później trzy wielkie ptaki opuściły wysoką wieżę i odleciały na trzy różne stanowiska w mieście. Jeśli nawet jakiś morati to zauważył, nie skomentował tego. *** W głębi bezimiennego lasu, wewnątrz kręgu starannie oczyszczonego z krzewów, płonęło ognisko. Kamala przez kilka długich minut wpatrywała się w ogień, a potem wyciągnęła spod płaszcza skórzaną sakiewkę. Otworzyła ją i wysypała na dłoń garść klejnotów: kaboszony gwiaździstych szafirów, diamenty oszlifowane w kwadraty i samotną złotą broszę, wysadzaną bagiennymi perłami.

Przez chwilę wahała się. Życie spędzone w ubóstwie nie przygotowało jej na odrzucenie takiego bogactwa, bez względu na motyw. Przelotnie cieszyła się myślą zachowania klejnotów, choćby na pamiątkę. Ale były niebezpieczne. Zbyt niebezpieczne. Miała je na sobie tamtej nocy – wykorzystywała moc, gdy je nosiła – i dlatego zachowały jej ślady, a także ślady Raviego. Suknia to co innego. Kiedy zmoczyła ją krwią chłopki, swej ofiary, jej własne ślady zostały niemal unicestwione. Klejnotów jednak nie dało się potraktować w ten sposób. W każdym razie było to bardzo wiarygodne samobójstwo. Miała nadzieję, że ci, którzy ją znajdą, też tak uznają. Jeśli nie zniszczysz klejnotów, zmarnujesz cały ten wysiłek. Wyszeptała słowa mocy i zamknęła dłoń na drogich kamieniach. Kiedy znów ją otworzyła, był na niej jedynie piasek. Wrzuciła go do ognia i ponownie wezwała moc, by piasek spłonął. Kiedy płomień zgasł, został jedynie popiół, nieróżniący się niczym od pozostałości innych ognisk, rozpalonych w zgoła odmiennych celach. Dopiero gdy węgle ostygły, Kamala zeszła z polany, opuszczając miasto swojego dzieciństwa.

ROZDZIAŁ 28 Witaj, mój nauczycielu. Colivar odgarnął z oczu targane wiatrem długie czarne włosy i rozejrzał się po miejscu, które jego dawny uczeń wybrał za punkt lądowania. Ze szczytu wzgórza, na którym stali, po jednej stronie widział północny, dziki krajobraz – surowe granitowe góry, a w ich dolnych partiach las pokrytych roziskrzonym śniegiem sosen. Po drugiej stronie wzgórza rozciągała się dolina. Przez jej środek płynęła rzeka, a wzdłuż niej rozrosło się miasteczko. Wąskie okna, liczne kominy i skośne dachy – typowe elementy w krajobrazie rejonu, w którym śnieg i zimno zdawały się być codzienną troską mieszkańców. Colivar wiedział jednak, że istniały miejsca położone jeszcze dalej na północ niż ta zakazana okolica – miejsca jeszcze mniej gościnne, w których, jak mówiono, przeżyć mogliby jedynie czarownicy i Magistrowie. Z wysiłkiem odegnał natrętne myśli. Zbyt wiele osobistych wspomnień przywoływała ta wizja, łącznie z rzeczami, których obiecał sobie już nigdy nie wspominać. Na tym właśnie polegał problem z długim życiem Magistrów. Kiedy upłynie zbyt wiele wieków, ściany między wspomnieniami stają się coraz cieńsze i łatwo się kruszą, pozwalając jednym myślom przenikać do innych. Czasami bywało to niebezpieczne. Odetchnął głęboko chłodnym powietrzem i zmusił się do powrotu do rzeczywistości. – Powiedziałeś, że to ważne, Sulah. Ufam wezwaniom niewielu, zwłaszcza gdy ściągają mnie z aż tak daleka. Jednak ty jeszcze nigdy nie zmarnowałeś mojego czasu. – Czynisz mi wielki zaszczyt, mój nauczycielu – odparł Sulah z pokorą. Colivar zbył tytuł niedbałym machnięciem dłoni. – Nie jestem już twoim nauczycielem. Młodszy Magister wzruszył ramionami. Był jednym z bardzo niewielu uczniów Colivara i nigdy tak naprawdę nie zaakceptował tradycji głoszącej, że wyzwolony Magister powinien być rywalem, a nie sprzymierzeńcem swego nauczyciela. Colivar przeważnie trzymał go na dystans – chciał, by ta zasada do niego dotarła. Ta lojalność zawsze intrygowała Sulaha. Takie emocje rzadko potrafiły przetrwać Przejście, a w większości przypadków nie przeżywały zanurzenia w politykę Magistrów, które potem następowało. Sulah był jednak wyjątkowy. Polityka nieśmiertelnych, zadumał się Colivar. Po pierwszych paru wiekach życia współczuje się starożytnym bogom, którzy kłócili się, spiskowali i oszukiwali jak rozpieszczone dzieci. Czemu zwykły człowiek miałby być gorszy od nich? Nieuchronnie nadchodził czas, kiedy umarły wszystkie twoje kochanki, twoja rodzina dawno odeszła, a projekty, które najbardziej ceniłeś, stoczyły się w otchłań zapomnienia. Jedyne, co ci pozostało, to grupa bliźnich – równie potężnych, równie nieśmiertelnych i równie znudzonych. Gdyby nauczycielem Sulaha był ktoś inny, jego lojalność wzięto by za słabość i zostałby wykorzystany, zmaltretowany i usunięty jeszcze w okresie swych

pierwszych wieków. Ale Colivar wolał bardziej konstruktywne projekty. Ponadto nieco bawił go fakt, że ładunek młodzieńczego, idealistycznego optymizmu Sulaha pozostał tak długo nietknięty. Umieszczanie przeszkód na jego drodze – tradycyjna rozrywka Magistrów – byłoby nędzną reakcją na tak rzadkie dokonanie. – Chciałeś, bym obejrzał jakiegoś chłopca? Sulah potaknął. Był bladoskórym blondynem, w północnym stylu, wysokim i szczupłym. Jego siła i ruchliwość zadawały kłam stereotypowi Magistra. Oczywiście mógł wyglądać tak, jak chciał, teraz, kiedy miał możliwość czerpania mocy z athry, zawsze jednak preferował swój naturalny wygląd. Jeszcze jedno dziwactwo. – W mieście – powiedział, wskazując gestem osiedle poniżej. – Łatwiej ciebie tam zaprowadzić, niż jego stamtąd wyciągnąć. – Bardzo dobrze. – Colivar skinął głową. – Prowadź zatem. Zauważył, że Sulah nie ubiera się na czarno jak pozostali Magistrowie. Nie, żeby była tutaj taka potrzeba. Chłodne północne wiatry stanowiły wyzwanie dla zwykłego morati. Jedynie ktoś, kto potrafił wykorzystać potęgę duszy do ogrzania ciała, ośmielał się ubierać tak jak oni. Prostota stroju Sulaha była taką samą oznaką mocy i rangi jak wszystkie te sztuczki z kolorami. A jednak jego nieformalny strój wprawiał w zakłopotanie. W dolinie stały rozproszone domy. Sulah poprowadził Colivara do jednego z większych budynków i zastukał w drzwi. Przechodzący obok mężczyzna spojrzał w kierunku, z którego dobiegł hałas, a gdy ich dostrzegł, skłonił się tak pospiesznie, że mało się nie przewrócił. To ciekawe, jak spieszą okazywać szacunek tym, którzy systematycznie ich zjadają, pomyślał cierpko Colivar. Po krótkiej chwili drzwi uchyliły się i wyjrzała zza nich czerwonolica kobieta z chochlą w ręce. Była chyba niezadowolona, że oderwano ją od zajęć. – Czego... – Przerwała nagle, zdając sobie sprawę, kto przed nią stoi. – Och... – wciągnęła szybko powietrze. – Wybacz mi, panie, nie zorientowałam się, że to ty. I to w towarzystwie drugiego Magistra! Proszę, wejdźcie. − W domu panowało przyjemne ciepło. Nisko obudowane palenisko utrzymywało temperaturę we wspólnej izbie. Kiedy gospodyni zamknęła drzwi, nozdrza gości wypełniła mieszanka woni gałki muszkatołowej, cynamonu i świeżo upieczonego chleba. − Mam nadzieję, że nie czekaliście długo? Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym kazała czekać Magistrowi. Próbowała patrzeć prosto na Sulaha i ignorować Colivara do chwili, gdy został przedstawiony. To musi być jakiś lokalny zwyczaj, pomyślał Magister. Kobieta była jednak ciekawa czarnowłosego gościa i jej jasne, niebieskie oczy, obrysowane pajęczyną zmarszczek – znakiem wieku i ciężkiej pracy − raz po raz rzucały w jego stronę ukradkowe spojrzenia. – Nie czekaliśmy długo, matko. – Sulah wymówił ostatnie słowo, jakby było rodzajem jakiegoś oficjalnego tytułu, i Colivar zwrócił na to uwagę. – Mamy nadzieję, że ci nie przeszkadzamy. – Nigdy nie przeszkadzacie, zupełnie nie! – Znowu rzut oka na Colivara. – Mam świeży chleb, prosto z pieca, jeśli chce pan spróbować... pan i pański gość.

Sulah kiwnął głową. – Colivar, Królewski Magister z Anshasy. Kobieta otworzyła szeroko oczy. – Ojej. Jestem... zaszczycona, proszę pana. Czy przełamie pan ze mną chleb? Zawołałabym męża, by pana zobaczył, ale pracuje poza domem. Dzieci też rozesłałam w różnych sprawach... Ale powiedzcie, co mogę zrobić dla tak czcigodnych gości? Proszę wybaczyć skromną chatę, nie zastawiłam dla panów stołu... – Zmarszczki wokół oczu ściągnęły się w trosce, ale też z lekkim wyrzutem. – Magistrze Sulah, jak pan mógł przyprowadzić mi takiego gościa bez uprzedzenia? Blond Magister uśmiechnął się ciepło. Jednak w jego nastroju wyczuwało się napięcie. Nie wezwał tu Colivara po to, by oddawać się towarzyskim przyjemnościom. – Pani dom jest doskonały, pani Tally, a my nie przyszliśmy tutaj na posiłek. – Zerknął ku drzwiom, skrywającym dalsze części domostwa. – Chciałbym pokazać Magistrowi Colivarowi chłopca, jeśli nie ma pani nic przeciw temu. Rumieniec i uśmiech momentalnie zniknęły z twarzy kobiety, szybko jednak opanowała się i ponownie uśmiechnęła, ale pozostała już blada. – Oczywiście, wielmożni panowie, oczywiście. Czegokolwiek sobie życzycie. – Pogrzebała oblepionymi mąką dłońmi w kieszeni fartucha i wydobyła z niej klucz. – Może potraficie zrobić dla chłopca coś dobrego. Bogowie świadkami, że próbowaliśmy, mówię to panom. Próbowaliśmy i próbowaliśmy w kółko, mój mąż i ja, ale on nigdy nie miał cierpliwości. − Colivar zauważył, że kobieta mówi raczej do siebie niż do nich, więc milczał, kiedy prowadziła ich do wąskich drzwi na tyłach domu. − Trzymalibyśmy go na górze, gdyby się dało – nerwowo manipulowała kluczem w zamku – ale on stale próbował wyrwać się na zewnątrz, więc mieliśmy wybór: albo tam, albo w komórce. Mogliśmy ewentualnie wybudować mu oddzielny pokój bez okien, ale mój mąż powiedział, że to za wielkie poświęcenie dla takiego szalonego stworzenia... Drzwi otworzyły się, ukazując schody prowadzące w głąb ziemi. Gdzieś w dole migotało niezbyt przyjemne, wątłe światło. Piwnica była dobrze utrzymana. Pachniało glebą i wilgocią, ale bez śladu stęchlizny. W zapachu tego miejsca Colivar wyczuł coś dziwnego, co zidentyfikował dopiero po chwili − ludzki zapach, zwykle maskowany innymi woniami, tutaj wybijał się wyraźnie. Strach. Zerknął na Sulaha, który tylko ponuro skinął głową i ruszył w dół. Colivar udał się za nim. Kobieta wspomniała cicho, że chętnie poszłaby z nimi, ale musi doglądać chleba w piecu... Colivar zauważył, że w niej też tkwi lęk, choć raczej usłyszał go w jej głosie, niż poczuł jego zapach. – Niebezpieczeństwo? – spytał w rodzimym języku Sulaha, którego miejscowi nie rozumieli. – Nie dla nas. – Magister mocno wciągnął powietrze. – W każdym razie jeszcze nie. W dole znajdowało się pomieszczenie o dziwnym kształcie, rozciągające się chyba pod większą częścią domu. Pod kilkoma ścianami leżały zgromadzone zapasy i różne przedmioty – ślady kurzu sugerowały, że kiedyś zajmowały one całe

pomieszczenie. W jednym z rogów na małej kwadratowej powierzchni, niewiele większej od spiżarki, znajdowało się niewielkie łóżko zarzucone starymi, ale czystymi kocami. Obok stał nocnik i mały stół, na którym leżało nietknięte jedzenie. Były tam jeszcze inne meble, ale Colivar nie zwracał na nie uwagi. Interesowało go stworzenie leżące pod kocami i cicho lamentujące ze strachu, gdy do niego podchodzili. – Wszystko w porządku. – Sulah zwrócił się łagodnym głosem w stronę sterty koców. Mówił w północnym dialekcie, którym Colivar władał całe epoki temu. – Jesteśmy przyjaciółmi, nie skrzywdzimy cię. Wyjdź, wszystko w porządku. – Przez chwilę nie było żadnej reakcji. Pomniejszy Magister mógłby wykorzystać moc, by przyśpieszyć całą sprawę, ale Colivar znał Sulaha i wiedział, że nie skorzysta z niej, jeśli wystarczą inne środki. Po kilku chwilach koce drgnęły i nieśmiało, jakby badał powietrze, wyłoniła się spod nich drobna dłoń, brudna i z połamanymi paznokciami. Potem brzeg koca odchylił się, odsłaniając ciało małego chłopca. Był blady, drżący i najwyraźniej na wpół oszalały z przerażenia. – Świetnie, mój chłopcze. Widzisz? Tutaj jest zupełnie bezpiecznie. – Gdy Sulah siadał na skraju łóżka, Colivar zastanowił się, czy chłopiec nie odskoczy nagle w przestrachu, ale wszystko wskazywało na to, że nie bał się mężczyzn. Jego oczy raczej nerwowo omiatały pokój, jakby szukał czegoś jeszcze w jego cieniach, i dopiero gdy nic nie znalazł, odprężył się odrobinę i nieśmiało spojrzał na swoich gości. Strasznie było patrzeć w jego oczy – tak młode w swojej świeżości i barwie, ale postarzałe o całe stulecia przez to, co widziały. – Tutaj nie ma? – szepnął. – Nie, żadnego z nich tutaj nie ma – zapewnił go Sulah. – Nie mogą się tutaj dostać, pamiętasz? Matka Tally tego dopilnowała. – Powoli skinął głową, a samo patrzenie na ten ruch sprawiało ból. – To mój przyjaciel. Nazywa się Colivar. Chciał się z tobą zobaczyć. - Zwrócił się w stronę swojego towarzysza: – Colivarze, to jest Kaiden. – Cieszę się, że cię widzę – powiedział Magister. Chłopiec milczał. – Opowiedziałem mu, jaki byłeś dzielny – wyjaśnił Sulah. Po policzku chłopca spłynęła łza, wtapiając się po chwili w połyskliwą warstewkę wyschniętej soli – ślad wcześniejszego płaczu. – Dzielny... nie – wyszeptał. – Uciekłem. – Kaiden... – Colivar wyciągnął ku niemu dłoń, ale ten nagły ruch przestraszył dziecko. Chłopiec wycofał się na łóżku jak najdalej w róg, owijając się nerwowo kocami. Dłoń Magistra zamarła w miejscu, ale jej nie opuścił. Poczekał, aż chłopiec spojrzy mu w oczy, i powiedział łagodnie: – Zaśnij. Zapuchnięte oczy zamknęły się. Mięśnie twarzy dziecka nieco się rozluźniły, a dłoń ściskająca koc lekko się otworzyła. – Jego umysł przepadł – powiedział Sulah. – Nie powie nic użytecznego – rozmyślał głośno Colivar. – To jasne. – Czasami mówi urywanymi fragmentami, które sugerują przyczynę jego cierpienia. Wtedy mnie do niego wzywają. Ale przeważnie jest taki jak teraz. Colivar zaczerpnął głęboko tchu i wezwał do siebie moc. Athra zareagowała

dopiero po chwili. Jego konsort prawdopodobnie zbliżał się do końca swego życia i nie napędzi już zbyt wielu przedsięwzięć. Colivar będzie musiał uważać, żeby nie złapano go między konsortami w jakiejś niekorzystnej dla niego sytuacji. Na razie jednak athry wystarczyło. Zmusił więc moc, by owinęła się wokół chłopca, a potem, by odbiła przyczynę jego trwogi niczym tafla lustra. Siła zrodzona przez athrę wpłynęła w pole widzenia powoli, z początku jako nieśmiałe macki mgły, która coraz bardziej gęstniała. Zbierała się przed oczyma chłopca, aż cała znalazła się w jednym miejscu. Wtedy obraz zaczął nabierać kształtów. Kawałki obiektów pojawiały się i znikały, jakby moc decydowała, gdzie się zogniskować. Odchody. Zdechłe muchy. Szczury. Ciała ułożone na stole. W końcu zdawało się, że mgła skupiła się na czymś konkretnym, a obraz, który uformowała, stał się naprawdę stabilny − wydawało się niemal, że można pochwycić go z powietrza i wypuścić na wolność w rzeczywistym świecie. Był czarny, z przebłyskami fioletu i błękitu na ciele i skrzydłach. Wisiał w powietrzu niczym ważka, choć nie był do niej podobny. Sulah zareagował bezpośrednio i instynktownie. Ze stłumionym okrzykiem postąpił krok wstecz i nad piersią uczynił znak jednego z wyższych bogów. – Czy to... Czy to jest to, co przypuszczam? Colivar milczał, więc Sulah obrócił się, by na niego spojrzeć. Czarnowłosy Magister miał ponury i mroczny wyraz twarzy – jego były uczeń nigdy jeszcze nie widział go takim. Spojrzenie jego oczu onieśmielało – złowróżbne, wściekłe, znękane – jakby nawiedziło go jakieś okropne wspomnienie i przez chwilę nie mógł się od niego uwolnić. A potem, powoli, jego uwaga powróciła do pomieszczenia, Sulaha i leżącego na łóżku chłopca. – Tak. Na to wygląda – rzekł w końcu. – Myślałem, że wszystkie są martwe. Że zostały zniszczone w Mrocznych Wiekach. Czyż nie tego mnie uczyłeś? – Nie – odparł cicho Colivar. – One odeszły, owszem, ale nie zostały zniszczone. Powoli wyciągnął dłoń, jakby chciał dotknąć tej rzeczy, i wtedy złudzenie rozproszyło się. Rzeczywistość nie może mieszać się z nierzeczywistością. Sulah gwałtownie wciągnął powietrze. – Jest takie małe... – Urośnie – odparł Colivar cicho. – I zmieni się. To nie jest jego ostateczny kształt. Sulah spojrzał na niego ostro. – Widziałeś jedno z nich. W pełni wyrośnięte. Colivar nie odpowiedział. Po chwili wstał i odwrócił się, tak że były uczeń nie widział jego twarzy – Czarny Sen przybędzie tutaj, jeśli ta rzecz ma... braci – powiedział w końcu. – Już tu jest, mój nauczycielu – odparł Sulah. – Gdzie? – Dalej na północy, o dzień drogi stąd. W rodzinnych stronach tego chłopca, jak wnioskuję. Wyciągałem to od niego po kawałku w ostatnich kilku tygodniach, co

nie było łatwe. Jego dusza walczy, by zapomnieć. – Opowiedz o tym – szepnął Colivar. – Całe miasto jest martwe. – Głos Sulaha brzmiał głucho, kiedy wspominał, jak chłopiec wywrzaskiwał szczegóły, gorączkowe fragmenty wspomnień, poprzeplatane czystym, zwierzęcym przerażeniem. – On przez pewien czas przebywał poza domem, a kiedy powrócił... znalazł ich. Colivar zwrócił się ku niemu. – Ludzi? Czy wszystko? – Ludzi, zwierzęta... Według pogłosek ocalało jeszcze kilku mieszkańców, którzy przebywali wtedy za granicą, ale albo nie można ich znaleźć, albo po prostu nic nie mówią. Twarz Colivara wyglądała okropnie. – A ci, którzy dotarli później. Co znaleźli? Sulah pokręcił głową. – Miasto ogłoszono przeklętym i nikt już tam nie chodzi, nikt nawet nie pojawia się w pobliżu. Przynajmniej nie słyszałem, by ktoś się do tego przyznał. – Ale ty poszedłeś. – Tak – powiedział cicho. – Poszedłem. – I? – Jest tak, jak opisał to chłopiec. Miasto śmierci. Ci, których ciała leżały nieruszone, wyglądali, jakby po prostu położyli się spać i umarli. – Utkwił wzrok w Colivarze. – Tak jak w twoich opowieściach o Czarnym Śnie, Diabelskim Śnie. Ale to coś więcej niż sen. – Czarny Sen nie zabija. Nie na taką skalę. To coś innego. – Colivar ponuro pokręcił głową. – To musi być coś innego – Będziesz chciał sam się tam wybrać, prawda? – Sulah dobrze znał swego nauczyciela. Zanim Colivar odpowiedział, upłynęła chwila. – Nie mam wyboru. Muszę wiedzieć, co się wydarzyło. – Mam przygotowane konie, jeśli chcesz. – Tak. – Pomyślał o swym konsorcie, który ostatnio zawodził. Lepiej, żeby nie złapało go Przejście, zanim dotrze do celu. Spotkało go to już raz i omal nie stracił wtedy życia. – Konie się nadadzą. Sulah ciaśniej okrył chłopca kocem. Zwykłe ludzkie współczucie − większość Magistrów traciła zdolność do takich gestów przed upływem okresu życia morati. Ta dziwaczna cecha jego ucznia raz wzbudzała w Colivarze pogardę, innym razem zachwyt. Empatyczni Magistrowie rzadko żyli całe wieki. Wcześniej czy później ich empatia wojowała z naturalną, instynktowną chęcią przeżycia. A jednak Sulah przeszedł pomyślnie przez kilka Przejść, a ludzka strona jego osobowości w dalszym ciągu była dość silna i ujawniała się od czasu do czasu. Opuścili pomieszczenie i w milczeniu weszli na górę po wąskich schodach, pogrążeni we własnych myślach. Matka Tally już na nich czekała. Trajkotała coś o tym, jaka jest nieuprzejma i że muszą jej wybaczyć, ale nie zdążyła upiec chleba. Colivar nie miał siły walczyć z jej natarczywą gościnnością. Nadal zatopiony we własnych myślach, ledwie zdawał sobie sprawę z otaczającego go świata. Nie

wdając się w zbędne dyskusje z gospodynią, opuścili dom. Dotarcie do stajni Sulaha zajęło im zaledwie kilka chwil. Mogli niemal natychmiast rozpocząć podróż, ponieważ wszystko zostało wcześniej przygotowane. Wyprowadzili konie ze stajni i ustawili je na drodze na północ. – Skąd wiesz o tych wszystkich sprawach z czasów, których nie pamiętają już nawet podręczniki do historii? – zapytał Sulah. Colivar nie spojrzał na niego, szarpnął tylko klamrę spinającą zawinięty w znoszoną skórę pakunek, by sprawdzić, czy jest odpowiednio przymocowany. – Powinieneś mnie o to zapytać, kiedy byłeś jeszcze moim uczniem, Sulahu. Być może wtedy bym ci odpowiedział. – Naprawdę? – Nie. – Wprawnym ruchem wsunął stopę w strzemię i podciągnął się na siodło. – A teraz żadnych więcej pytań, póki nie zobaczymy, co jest do zobaczenia. Sam chcę znaleźć odpowiedzi. Sulah krótko skinął głową, wsiadł na konia i ruszył przed siebie. Nie zapomnę o tym, obiecał sobie. Są pytania, które nie mogą pozostać bez odpowiedzi. *** Cisza. Taka, z jaką ma się zazwyczaj do czynienia w dziwnych, niezdrowych miejscach. Colivar natychmiast ją wyczuł. Nie chciały tu zostać chyba nawet zwierzęta z okolicznych lasów. Na skraju miasteczka wstrzymał konia i siedział nieruchomo przez minutę, obserwując okolicę. Sulah czekał spokojnie obok. Klepnął uspokajająco wierzchowca, który parsknął, zaniepokojony niezdrową aurą. – Jak dawno tak jest? – spytał w końcu Colivar. – Około miesiąca. Chłopiec nie ma jednak rzeczywistego poczucia czasu. Colivar skinął głową. Chwilę milczał, a potem zeskoczył na ziemię. Sulah poszedł za jego przykładem. Nie musieli przywiązywać koni do drzew − gdyby się oddaliły, Magistrowie z łatwością przywołają je z powrotem. Colivar szedł przez miasteczko powoli, zwracając uwagę na każdy szczegół. Ciemne kształty czmychały na jego widok z powrotem w cień i tylko jedne stworzenia miały wystarczająco dużo odwagi, by bronić swego terenu. Szczury. Jeden z nich stał na straży przy swej zdobyczy i najwidoczniej był przygotowany, by bronić jej przed intruzami. Była to kość. Ludzka kość. Gdy Colivar rozejrzał się wokół, dostrzegł kolejne kości, spowite cieniem. Niektóre leżały przy wejściach do domów, inne były po prostu rozrzucone po ulicy. – Zwierzęta z lasu tu były – powiedział jakby do siebie, a Sulah potaknął w milczeniu. Miasto usiane trupami jest przerażającą scenerią dla człowieka, ale dzikie zwierzęta z pobliskiej puszczy mogły jedynie czuć się zaproszone na ucztę. Sulah, wspominając nauki Colivara na temat równowagi w przyrodzie, zastanawiał się nad skutkami, jakie ta tragedia będzie miała dla miejscowej populacji zwierząt. Czy po okresie takiego łupu wzrośnie liczba mięsożerców po to tylko, by przekonać się, że świat nie oferuje więcej takich uczt? Czy w związku z tym

zmuszeni będą opuścić las i wkraczać do miast i ludzkich osad w poszukiwaniu pokarmu? Czy za pięć lat rozniesie się wieść o tym, że w jakimś odległym miasteczku masowo giną ludzie i nikt nie wie, co powoduje ataki drapieżników? Colivar nauczył go, że wszystkie sprawy łączą się ze sobą. Każda zmiana w świecie, w przyrodzie rodzi kolejne zmiany. Różnica między sztuką Magistrów a magią uprawianą przez czarownice polegała na tym, że ci pierwsi liczyli się z tym zarówno przy planowaniu zmian, jak i ich wywoływaniu. Czarownica przed swoją śmiercią mogła spowodować spore zakłócenie, ale nic więcej. Magister natomiast mógł – teoretycznie – sam zmienić świat. Choć jedynie bogowie wiedzą, ilu ludzi musiałoby umrzeć, by dostarczyć mocy do takiej operacji i jak wyglądałaby dusza Magistra, który dokona takiego dzieła. „Umiarkowanie i powściągliwość są tym, co utrzymuje twoje człowieczeństwo”, uczył go Colivar. „Nigdy o tym nie zapominaj”. Sulah wielokrotnie pytał go, dlaczego tak podkreśla konieczność bycia ludzkim, skoro wielu Magistrów nie przywiązuje do tego wagi. Było to jedno z licznych pytań, na które nauczyciel nigdy mu nie odpowiedział. Ramię w ramię powoli szli przez miasteczko, odczytując jego historię z kości porozrzucanych na ulicy. Raz Colivar zatrzymał się i otworzył drzwi małego domku, by zobaczyć, jak wyglądają te miejsca, do których zwierzęta nie mogły dotrzeć. Ich nozdrza momentalnie wypełnił odrażający zapach dobywający się ze środka i Colivar, zanim weszli, musiał zawezwać wietrzyk, by usunął woń. Ciała znajdujące się wewnątrz również oczyszczono do kości. Tysiące zdechłych czerwi leżało na podłodze i Colivar, przemieszczając się między zwłokami, rozgniatał larwy butami. W powietrzu brzęczała jeszcze garstka owadów, ale większość z nich najwidoczniej wyleciała już z domu. I oczywiście szczurze odchody. Wszędzie szczurze odchody. Od kiedy weszli do środka i Colivar zaczął badać to miejsce, Sulah milczał. Twarz miał ponurą. Był już wcześniej w mieście, dokonywał podobnej inspekcji i doskonale wiedział, co znajdą. W końcu Colivar gestem głowy dał znak do wyjścia. Tuż za drzwiami domu z ulgą wciągnęli w nozdrza świeże powietrze, przywiane przez rześki północny wiatr, który powoli oczyszczał miasteczko z zapachów zgnilizny. – Jak wygląda okolica? − spytał Colivar. – Głównie lasy. Tam dalej jest rzeka. – Sulah wskazał kierunek. – Żadnych polan? Powinna być jakaś w pobliżu miasta. – Nie wiem. Nie pomyślałem, by ich szukać. Colivar kiwnął głową. Gestem niemal niedbałym zawezwał odrobinę ognia duszy i polecił, by zebrał mu się przed oczami. W powietrzu pojawiła się mglista mapa – najprawdopodobniej odwzorowywała teren otaczający miasteczko. Widniało na niej kilka obszarów bez drzew. Większość z nich stanowiły pola uprawne, otoczone niskimi kamiennymi murkami, zbudowanymi po oczyszczeniu leśnych polan. Nieco dalej był wąski pas ziemi, gdzie gleba nie sięgała wystarczająco głęboko, by drzewa zapuściły korzenie, ale najwidoczniej nie nadawała się też do uprawy. – Tam – szepnął. – To będzie to.

– Co takiego? – spytał Sulah. – Czego szukasz? – Mam nadzieję, że tego, czego szukam, nie znajdę – odparł cicho Colivar. – Ale obawiam się, że to nadzieja płonna. Przywołał oba konie i wsiadł na swojego w milczeniu. Twarz miał mroczną jak chmura burzowa tuż przed oberwaniem się. Sulah znał go zbyt dobrze, więc nie wymagał odpowiedzi i nie zadawał więcej pytań. *** Teren wokół wąskiej polany był dziki, a kiedy Colivar i Sulah przedzierali się przez gęste krzaki, słyszeli świergotanie i kwilenie dzikich zwierząt. Gdy znaleźli się na środku polany, Colivar stał przez chwilę, badając krajobraz. Przypominał Sulahowi dzikie stworzenie, które właśnie wynurzyło się na otwarty teren i czujnie obserwuje otaczający las w poszukiwaniu drapieżników... a może zdobyczy? Było jednak jasne, że Colivar nie szuka czegoś tak pospolitego, jak wilk czy jeleń. Sulah nigdy nie widział nauczyciela w tak mrocznym nastroju, a teraz, kiedy starszy czarnoksiężnik badał krajobraz, niemal czuł na wargach jego złowróżbną aurę. Szli przed siebie. Pas ziemi był wąski i długi, zakręcał między wystającymi z ziemi skałami, tuż poniżej górskich zboczy. Gleba była tu dość płytka i drzewa nie mogły się swobodnie zakorzenić, ale też tak kamienisty i nieregularny teren nie wzbudzał zainteresowania ludzi. Został więc niewykorzystany, porośnięty jedynie trawą i chuderlawymi, niskimi krzewami. – To tu – powiedział cicho Colivar. Wciąż ponurym wzrokiem badał teren, jakby szukał czegoś jeszcze niedostrzeżonego. – Jeśli to ma być gdzieś znalezione, to właśnie tutaj... Sulah, nauczony doświadczeniem, szedł cierpliwie za swoim towarzyszem, nie zadając pytań. Nagle starszy Magister syknął i zatrzymał się. Ten dźwięk spowodował, że Sulah instynktownie sięgnął po swój nóż − jakby to, co zabiło wszystkich ludzi w miasteczku, mogło zostać zatrzymane zwykłym stalowym ostrzem. Uwagę Colivara przyciągnęła sterta kamieni na skraju polany. Teren wokół niej był jałowy, odarty nawet z rzadkiej trawy. Sulah zbliżył się i zauważył w ziemi głębokie wyżłobienia, jakby ślady po szponach jakiegoś olbrzymiego zwierzęcia. W tak dzikim otoczeniu kamienie usypane pośrodku wyglądały nad wyraz sztucznie. Colivar energicznie zaklął w jakimś obcym dialekcie – lub tak starożytnym, że Sulah nie rozumiał połowy tych wulgaryzmów. – Co to jest? – zapytał. Colivar nie odpowiedział. Wydawało się, że nie jest już świadomy istnienia Sulaha ani niczego wokół. Pewnym krokiem podszedł do stosu skał i zaczął usuwać z niego kamień po kamieniu. Odrzucał je na boki, nie troszcząc się o to, gdzie spadają. Gdy Sulah podszedł do Colivara, musiał uchylić się przed jednym, który leciał akurat w jego stronę. Teraz, kiedy był bliżej, wyraźnie widział, że kamienie ułożono celowo, tak by ściśle do siebie przylegały, tworząc solidny schron dla tego, co leżało pod spodem. Mogiła? Rozmiar nie wydawał się do końca właściwy, chyba że grób skrywał dziecko...

I wtedy Colivar znowu zaklął soczyście, tym razem w języku zrozumiałym dla Sulaha. Słowa mistrza sprawiły, że krew zastygła w żyłach młodego Magistra. – Spójrz – polecił nauczyciel. Sulah pochylił się i spojrzał w dół, w dziurę odkrytą przez Colivara. Na jej mrocznym dnie zobaczył warstwę suszonej trawy, którą nauczyciel również sforsował, a pod spodem dziwne białawe odłamki. Ich identyfikacja zajęła mu chwilę. – Skorupki jajek? – zapytał, niepewny. Colivar kiwnął tylko głową i wznowił kopanie. Tym razem Sulah mu pomagał. Teraz, kiedy wiedział już, co chcą wykopać, mógł to robić bez obawy, że zniszczy znalezisko. Wkrótce odsłonili kolekcję czegoś, co wyglądało na potłuczone jaja − wszystkie starannie zebrane w miskowatym zagłębieniu, wyżłobionym w płytkiej glebie. To musiały być duże jaja, wielkości pięści. Sulah nie widział nigdy czegoś podobnego. Z wierzchu matowobiała skorupa wewnątrz połyskiwała kolorem, a kiedy odwrócił odłamek, tak by złapać nieco promieni słonecznych, błysnęło głębokim błękitem w miejscu, gdzie do skorupki coś przylgnęło. Zdrapał to i podniósł do oczu – przypominało skórę gada, choć miało niespotykany kolor. − Czy właśnie stąd to pochodziło? – zapytał. – To co widział chłopiec? Colivar przytaknął w milczeniu. Sulah odłożył fragment skorupy. Gniazdo – jeśli to właściwe określenie – było imponujących rozmiarów. Kiedyś musiało tu leżeć kilkanaście jaj, choć większość z nich była obecnie potłuczona. − Więc jest ich... tak wiele? Tych stworzeń? Colivar pokręcił głową. – Walczą ze sobą, jak tylko się wyklują, więc przeżywają jedynie najsilniejsze. Opuszczają gniazdo o wiele później. Czasami ten etap przeżyje kilkanaście osobników, czasami tylko jeden. – Uważnie oglądał gniazdo, jakby próbował sprecyzować swoje obliczenia. – Ale nawet jeden żywy na wolności to zła wiadomość – powiedział w końcu. – Właśnie to zabiło ich wszystkich? Colivar zawahał się. – To przyczyna Czarnego Snu – powiedział w końcu. Tak wiele z nich przechodzi transformację w tym samym czasie... Kiedy przestają żywić się sobą nawzajem, potrzebują innego źródła pożywienia. Ale to jedno gniazdo nie powinno wytrzebić całego miasta. – Więc starożytni właśnie to nazywali Duszożercami? Colivar przytaknął. – Ludzie zazwyczaj polowali na gniazda, próbowali zabijać, zanim Duszożercy je opuściły. Ale to było trudne. Obecność tak wielu osobników, nawet tuż po wykluciu, działa jak rodzaj czarnoksięskiej bariery – można stać na gnieździe i nie zdawać sobie sprawy, że ono tam jest. – Spojrzał na fragment skorupy, który trzymał w dłoni, i zgniótł go. – W tamtych czasach tylko czarownice potrafiły je znaleźć. A ponieważ ten wysiłek kosztował je wiele lat życia, mało która podejmowała takie ryzyko. – A potem? – Sulah zadał to pytanie tak cicho, jakby obawiał się, że dźwięk rozproszy myśli nauczyciela. W ciągu tych wszystkich lat, które przebywał

z Colivarem, Magister nigdy nie opowiadał tak otwarcie o tym, co zaszło w Mrocznych Wiekach − kiedy ludzkość toczyła i przegrywała wojnę przeciw bestiom, które żywiły się ludzkimi duszami, i w rezultacie straciła wszystko, co było dla niej cenne. – Potem łowieckie loty ikati przesłoniły niebo i wszystko, co było w ludziach inteligentne, twórcze czy cywilizowane, umarło. – Jego głos zniżył się do szeptu, niewiele głośniejszego niż wietrzyk poruszający liśćmi pobliskich drzew. – Doszło do tego, że ludzie stali się ich ulubionym pożywieniem. Odtąd mówi się, że niemożliwy jest pokój między tymi dwiema rasami – może żyć tylko jedna. – Zamyślił się na chwilę. − Więc czarownice w końcu zebrały się w siłę i wybiły wszystkie ikati albo przepędziły, tak że nie pozostał ani jeden. Ale po drugiej stronie konfliktu również nikt nie ocalał. – Wciąż kucając, obrócił dłoń i wysypał na ziemię zgniecione skorupki. – Krew tych czarownic była ceną za Drugą Epokę Królów. – Wszystkie umarły? – Jeśli nie w bitwie, to niedługo po niej. – Nigdy mi o tym nie opowiadałeś. Colivar spojrzał na Sulaha. – Nie jesteś czarownikiem. A kiedy rozmawialiśmy, nie było ikati. Po co wspominać rzeczy bez przyczyny? – Więc skąd wzięli się Magistrowie? – Później. Oni nadeszli później. – Wytarł dłoń o spodnie. – Wydaje się, że teraz musimy od nowa nauczyć się tych rzeczy. Podniósł się powoli, jakby niósł na ramionach ciężar wszystkich tych kamieni. Potem zwrócił twarz na północ i zapatrzył się w zimne niebo, jakby tam szukał odpowiedzi. Sulah zrobił to samo, ale wzory, w jakie układały się chmury, nie oświeciły go – na cokolwiek patrzył nauczyciel, miało to najwyraźniej większy związek ze wspomnieniami niż z bieżącą sytuacją – w końcu skierował wzrok z powrotem na ziemię... I wydał stłumiony okrzyk. – O co chodzi? − Colivar patrzył na niego ostro. Sulah nie był w stanie odpowiedzieć, więc wskazał tylko palcem wzgórek z kamieni dziesięć metrów od nich, prawie całkiem zasłonięty wysoką trawą. Colivar, tłumiąc przekleństwa, pomaszerował w tamtym kierunku, a uczeń ruszył za nim. Gniazdo było mniejsze niż poprzednie, ale miało podobną budowę. Tym razem nie rozbierał go z taką starannością. Szybki gest związał wystarczająco dużo duchowego ognia, by zdmuchnąć usypaną stertę i wyrzucić małe kamienie w kierunku lasu, odsłaniając stos potłuczonych skorupek. – To niemożliwe – powiedział. – One nigdy by tego nie zrobiły... Teraz Sulah wiedział już dokładnie, czego szukać, i kilka metrów dalej spostrzegł następną gołą plamę na ziemi, a w jej środku charakterystyczną kamienną konstrukcję. – Jest jeszcze jedno, mój nauczycielu. Głos miał spokojny, ale słowa niosły w sobie olbrzymi ładunek emocjonalny. Kiedy Colivar odwrócił się, by zobaczyć najnowsze znalezisko, przez jego ciało przebiegł dreszcz, a w czarnej głębi jego oczu pojawiło się coś, czego Sulah nigdy

u niego nie widział. Strach. – To wrogie stworzenia – szepnął – nawet dla przedstawicieli własnego gatunku. To akurat dobrze, bo gdyby były zdolne zebrać się razem w wielkie gromady i działać w sposób zorganizowany, ludzkość nie miałaby żadnych szans. Kilka samic dzielących miejsce lęgowe to jest... było... właściwie niemożliwe. – Więc się zmieniły. − Colivar nie odpowiedział. Wpatrywał się w północne niebo, jakby właśnie tam była odpowiedź. − To przyczyna masakry w miasteczku, prawda? – naciskał Sulah. – Tyle osobników naraz, czerpiących siłę z najbliżej bijącego źródła życia. Magister przytaknął. – Tak. Tyle osobników naraz... Więcej, niż może znieść jedna ludzka osada. − Zamilkł, odwrócił się i rozpoczął marsz do miejsca, gdzie zostawili konie. Sulah po drodze próbował zadać jeszcze kilka pytań, ale nie uzyskał odpowiedzi. Starszy Magister najwyraźniej był zbyt zagubiony we własnych mrocznych myślach, by dłużej pełnić funkcję nauczyciela. Kiedy wsiadał na konia i ostatni raz spojrzał na teren lęgowy, wypowiedział szeptem jeszcze tylko jedno zdanie, a jego ton sprawił, że krew zastygła w żyłach Sulaha: − Niech bogowie mają nas w swojej opiece.

ODPŁATA

ROZDZIAŁ 29 Czarna, bezksiężycowa noc. Na dziedzińcu Wielkiej Królowej nisko zawisła mgła. Ocienione i widmowe drzewa przodków oświetlała jedynie na wpół osłonięta latarnia, ustawiona na marmurowej ławie. Włócznie królowej pobłyskiwały w wilgotnym powietrzu. Ich widok przywołał w pamięci Gwynofar prawdziwe Włócznie w jej domu, kiedy poranna wilgoć skraplała się na wychłodzonym nocą kamieniu. Na to wspomnienie poczuła bolesne ukłucie nostalgii. Ostatnio spędzała tutaj coraz więcej czasu. Będąc w zamku, tylko w swoich komnatach mogła skryć się przed Kostasem, ale nie mogła pozwolić na to, by uczynił z niej więźnia w jej własnych pokojach. Kiedyś mogła szukać schronienia w bliskości swego męża, czerpiąc pocieszenie z jego oddania, ale teraz zmieniło się również to. Trudno było jej przebywać w towarzystwie Dantona bez wspominania krzywdy, którą jej wyrządził. Jeszcze trudniej było wybaczyć. Z westchnieniem ofiarowała krew Włóczniom, umieszczając po jednej kropli na każdej z połyskujących powierzchni. Modliła się przy tym do bogów Gniewu, żeby zesłali jej duszy ukojenie. Byli to bogowie wojny i przeważnie nie zajmowali się takimi łagodnymi zadaniami, ale nie miała nikogo innego, do kogo mogłaby zwrócić się ze swoją prośbą. Jej rodzina znajdowała się zbyt daleko, by ją pocieszyć, wspomnienia domu blakły – dawno nie odwiedzała północnych krain – a jedyny mieszkaniec domostwa Dantona, który sprawiał jej prawdziwą radość, odebrał sobie życie. Nagle usłyszała za sobą szelest. Z bolesnym skurczem serca odwróciła się, przygotowana na to, że zobaczy Kostasa lub swego męża. Ale nie był to żaden z nich. – Witaj, matko – powiedział Rurick, jej pierworodny. – Nie przeszkodziłem ci w pacierzach? – Nigdy mi nie przeszkadzasz. – Wyciągnęła dłoń, by przywitać syna. Ujął ją i pocałował z niezgrabnym wdziękiem. – Ale wydawało mi się, że nie lubisz tego miejsca. Rurick wzruszył ramionami. W mroku wyglądał jak odbicie swojego ojca − od ciężkiego czoła i wąskich czarnych oczu po jastrzębi nos. Nie był tak korpulentny jak Danton – jeszcze nie – ale miał tę samą solidną posturę, dzięki której wokół Wielkiego Króla roztaczała się aura bezkompromisowej osobowości. Czasami trudno jej było uwierzyć, że stworzenie tak absolutnie do niej niepodobne mogło wyjść z jej łona. Tak jednak działo się w przypadku synów Dantona, wszystkich z wyjątkiem Andovana. Gwynofar podniosła dłoń, odgarnęła z twarzy kosmyk włosów i wytarła kąciki oczu, nim łzy wywołane wspomnieniem ukochanego syna spłynęły po jej policzkach. Nawet wobec swych dzieci nienawidziła okazywania słabości. – To prawda, nie jest to moje ulubione miejsce – przyznał Rurick – ale są tacy, którzy lubią je jeszcze mniej. Czy jesteśmy tu sami? – Służba nie przychodzi tu, bo tak rozkazałam. A twój ojciec nie przychodzi, bo nie chce.

– A Kostasowi brakuje do tego jaj. Z tego, co słyszałem. W ostatniej chwili ugryzła się w język. – Tak – powiedziała spokojnie. – Rzeczywiście Kostas nie bywa tutaj. Rurick kiwnął głową. Wyglądał imponująco − odziany w sięgającą kolan szatę, z dwugłowym jastrzębiem Aureliusów odtworzonym w złocie na aksamitnym tle. Materiał był zbyt ciężki na tę porę roku, ale dla Ruricka nigdy nie miało to znaczenia − paradowanie w drogich strojach, wywoływanie zachwytu i lęku było dla niego dużo ważniejsze. W tym różnił się od swego ojca. Danton pożądał tylko lęku. Mężczyzna objął wzrokiem teren otaczający Włócznie, zerknął głęboko w cienie, jakby upewniając się, że nikt się tam nie ukrywa. Czy rzeczywiście tak niepokoiło go, że ktoś może ich podsłuchiwać, czy też wiadomość, z jaką tu przybył, była aż tak nieprzyjemna, że celowo zwlekał z jej przekazaniem? Gwynofar czekała w milczeniu, obawiając się najgorszego. W końcu Rurick westchnął ciężko i oparł stopę o brzeg jasnej marmurowej ławy. – Szczerze mówiąc, obawiam się, że jeśli powiem ci, co się dzieje w mojej głowie, uznasz, że zwariowałem. Uśmiechnęła się słabo z niezmienną matczyną pobłażliwością. – Nigdy, mój synu. – Albo że pragnę zasiąść na tronie przed swoim czasem. Że na siłę wyszukuję kłopotów w dynastii Aureliusów, by do tego doprowadzić. Gwynofar ostrożnie utrzymywała matczyny uśmiech. – Nie, Ruricku, za dobrze cię znam. Wiedziała, że to niewykluczone, iż jej pierworodny pożądał tronu, możliwe nawet, że snuł marzenia o uzyskaniu go przed czasem. Który z ambitnych książąt tego nie robił? Nigdy nie był jednak specjalnie subtelny i mało prawdopodobne, by uknuł jakiś skomplikowany spisek, który miałby doprowadzić do osłabienia pozycji jego ojca – choćby z tej przyczyny, że Danton niezwłocznie by to wykrył. Podeszła do ławki i usiadła na jej drugim końcu. Po chwili ujęła jego dłoń − wielką, ciężką i szorstką jak dłoń Dantona. Uścisnął jej rękę z ciepłem, które sprawiło, że Gwynofar poczuła w sercu ból. Były czasy, kiedy mąż dotykał jej w podobny sposób. Jednak ostatnie wspomnienie jego dotyku pochodziło z nocy, kiedy przyszedł do jej sypialni. Jakże odmienne były to emocje. – Twoje słowa wypowiedziane tutaj są święte – obiecała. – Nie będę cię za nie osądzać ani nie podzielę się nimi z innymi bez twego pozwolenia. To ci obiecuję, na bogów, którzy czuwają nad tym miejscem. Rurick kiwnął głową z ponurą miną i mocniej ścisnął dłoń matki. Nie był najbardziej wylewnym z jej synów i czuła, jak ciężko mu dobrać odpowiednie słowa. Nie popędzała go, po prostu czekała, aż będzie gotowy. – Rzeczy się zmieniły – powiedział w końcu. – To tak... tak jakby samo powietrze tutaj stało się jakieś inne. Niezdrowe. − Pokręcił głową, najwyraźniej sfrustrowany swoją małą sprawnością językową. – Ojciec się zmienia. Nie na lepsze. Przestał lubić rzeczy, które kiedyś sprawiały mu przyjemność. Gesty polityczne, które niegdyś go satysfakcjonowały, teraz tylko zaostrzają jego agresję. Coraz łatwiej

traci cierpliwość − w stosunkach z synami, z ministrami, z całym swoim otoczeniem. Każdego dnia coraz więcej w nim z pustelnika. Na całe godziny zamyka się w pokojach z tym swoim przeklętym… Magistrem – niemal wypluł ten tytuł – a dwór szepcze po kątach o jego pogłębiającym się szaleństwie i zastanawia się, dokąd prowadzi on królestwo. Takie pogłoski mogą obalić władcę, matko. Wiesz o tym. A jednak on wydaje się nieświadomy tego wszystkiego. To zupełnie do niego niepodobne. − To racja, pomyślała Gwynofar. Kiedyś Danton był wyjątkowo wrażliwy na takie rzeczy. Czasami sądziła, że na zamku nie można wypowiedzieć ani jednego słowa, którego on by nie usłyszał, przekazać ani jednej plotki, jeśli nie znał jej źródła. Fakt, że przestał zwracać uwagę na takie rzeczy, stanowił kolejny dowód na to, jak bardzo jest z nim źle. − Jaki jest mój obowiązek jako pierworodnego syna? – spytał Rurick. – Pozwolić Wielkiemu Królowi postępować tak, jak sobie życzy, nawet jeśli prowadzi to do upadku imperium? Stać u jego boku, próbować wskazać mu, na czym polega jego szaleństwo, i mieć nadzieję, że wysłucha tych wskazówek? – Zaśmiał się krótko i gorzko. – Wiesz, co by o tym pomyślał, matko. Sęp, syn sępa – tak mnie kiedyś nazwał. Z pewnością nie przyjmie mojej rady, nawet gdybym wiedział, jak mu ją ofiarować. I być może miałby ku temu powody. – Jeszcze raz niespokojnie rozejrzał się wokół. Mówił głosem cichym i zachrypniętym. – Jeśli dochodzi do sytuacji, kiedy król nie może już utrzymać tronu – szepnął – jaka jest wówczas moja rola? – Jeszcze nie doszło do takiej sytuacji – rzekła spokojnie. Kiedy wymawiała te słowa, zastanawiała się, czy mówi prawdę. Rurick zacisnął cienkie wargi. – Słyszałem o jego planach co do Coriolanusa. Planach, których dawny Danton nigdy nawet by nie rozważał. Teraz zdaje się czerpać przyjemność z bezsensownego rozlewu krwi. Tak jakby coś w nim łaknęło przemocy, bardziej brutalnej, niż wymaga tego potrzeba polityczna. – Zamilkł na chwilę i przenikliwie spojrzał w oczy matki, głęboko, aż do jej duszy. – Ty także zauważyłaś w nim te zmiany, prawda? – szeptał. – Widzę to w twoich oczach. – Łaknienie przemocy? – Słowa więzły jej w gardle. – Uważasz, że teraz rządzi nim raczej wściekłość niż rozsądek? – Powoli ze smutkiem skinęła głową. – Jest tak, jak mówisz. W większym stopniu, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić, mój synu. Usiadł obok niej. – Czemu, matko? Czy to skutek samobójstwa Andovana, czy może czegoś innego? Człowiek nie może zmienić się tak bardzo bez naprawdę poważnej przyczyny. – Czasami może, jeśli ktoś inny mocno na niego wpływa. – Masz na myśli Kostasa? – Rurick splunął na ziemię. – Nie powierzyłbym tej nędznej kreaturze prania swoich majtek. Ojciec potrzebuje kogoś, kto o niego dba, kto pomaga mu zachować równowagę. Ty jesteś jedyną osobą, która to potrafi. Ale ty... ty się wycofałaś. Dwór już cię nie widuje. Kiedyś stale przebywałaś przy jego boku, teraz jesteś dla tego dworu niemal obca. A podczas twej nieobecności ten ohydny czarnoksiężnik ma nad nim całkowitą władzę. Dlaczego na to pozwalasz? Gwynofar odwróciła wzrok. W jej żołądku usadowił się niewielki węzeł.

– Niektórych rzeczy nie mogę zmienić. – Były czasy, kiedy mimo wszystko próbowałabyś. – Były czasy... – Głos odmawiał jej posłuszeństwa. – Teraz sprawy przedstawiają się inaczej. – Czego się boisz? Kostasa? – Rurick parsknął szyderczo. – Uwierz mi, że on bardziej boi się ciebie, matko. – Mnie? – Przez jej twarz przemknął niewyraźny smutny uśmiech. – Teraz myślę, że naprawdę zwariowałeś. Dlaczego jakiś Magister miałby się mnie bać? – Nie wiem dlaczego, ale widziałem to w jego oczach. Kiedykolwiek ktoś przy nim wspomina o tobie… wiesz, jak pies jeży się, gdy podstawić mu pod nos zapach, którego nie lubi? Podobnie reaguje on. – Znowu parsknął. – Choć moim zdaniem Kostas nie należy do tych, którym jakoś szczególnie przeszkadzałby smród. Poczuła, jak jej serce szybciej zabiło. – Co masz na myśli? Westchnął. – Teraz już na pewno weźmiesz mnie za wariata, matko. Przykro mi, ale mam wrażenie, że ten człowiek cuchnie jak gnijące mięso. I nie tylko czuję to, kiedy jest w pobliżu. Jego smród wlecze się za nim jak za skunksem. Kiedy przejdzie korytarzem, wszystko nim zajeżdża. A jednak... to nie jest taki prawdziwy zapach. – Rurick zmarszczył czoło z zakłopotaniem. – Wiatr nie roznosi tego, jak roznosi prawdziwe zapachy. I ta woń chyba nie zanika. I… Matko, jedno jest dziwne. – W głębi jego oczu mignęło coś mrocznego. – Wspomniałem o tym innym ludziom, a oni patrzyli na mnie jak na obłąkanego. Czuje to jeszcze tylko kilka osób. Reszta jest przekonana, że świruję. Gwynofar cieszyła się, że syn nie słyszy walenia jej serca. Próbowała opanować drżenie głosu, kiedy spytała: – Jacy inni? – Valemar, Salvator, może Tiresia. Wspomniała coś o cuchnącej obecności Kostasa podczas swojej ostatniej wizyty. Nie spytałem, co konkretnie ma na myśli. Wtedy nie przyszło mi nawet do głowy, że warto o to spytać. – Pokręcił głową. – Nikt inny tego nie czuje, matko. Ani służba, ani inna szlachta, ani nawet dzieci... Kiedy pytam, patrzą na mnie, jakbym dostał fioła. Dla reszty świata Kostas nie jest bardziej smrodliwy niż każdy inny czarnoksiężnik. − Valemar, Salvator, Tiresia. Tylko moje dzieci. Czy Andovan, gdyby żył, również czułby tę dziwną woń? Czy również dostawałby gęsiej skórki za każdym razem, gdy nikczemny Magister Dantona przechodzi obok?, zastanawiała się Gwynofar. Cały jej ród to czuł. I nikt spoza niego. Powietrze na dziedzińcu nagle wydało się bardzo zimne. − Matko? Dobrze się czujesz? − To coś oznaczało, bez wątpienia. Ale nie była już pewna, czy pragnie wiedzieć, co konkretnie. Dłoń Ruricka spoczęła na jej ramieniu, wyrywając ją z zadumy. – Tak – wyszeptała. – Tak, tylko... – Podniosła na niego wzrok. – Ja też to czułam. I jeszcze gorzej. Czuję jego obecność, jak gdyby moje ciało przeszywał lodowaty wiatr. – Objęła się ramionami i zadrżała. – Myślałam, że to rodzaj szaleństwa, przejaw mojej wielkiej nienawiści. Ale jeśli wszystkie moje dzieci też to czują... to musi być coś więcej.

Rhys by to wiedział, pomyślała. Rhys znał wszystkie starożytne legendy. Potrafiłby odczytać znaczenie tego wszystkiego. Bogowie, jak bardzo żałowała, że go tutaj teraz nie ma. – Matko. – Dłoń Ruricka mocniej ścisnęła jej ramię. – Musisz z nim porozmawiać. – Z kim? – Z ojcem. − Wciągnęła mocno powietrze i odwróciła się od niego. − Jesteś jedyną osobą, która może to zrobić. Jedyną, której posłucha. – On mnie już nie słucha. – On ci ufa, matko. Tylko tobie. Nagle Gwynofar zalała fala niechcianych wspomnień. Oskarżenia Dantona, szturm na jej ciało, odór magii Kostasa, który przylgnął do jej męża. – Sytuacja się zmieniła – szepnęła, wciąż nie patrząc na syna, by nie widział jej łez. – Z pewnością nie aż tak bardzo. − Milczała. Wtedy uklęknął przed nią i czekał, aż spojrzy mu w oczy. Potem powiedział: − Nie wiem, co się wydarzyło między tobą a ojcem. I nie będę pytał, bo to nie moja sprawa. Wiem tylko, że kiedyś, kiedy jeszcze byłem małym chłopcem, powiedziałaś mi, że przede wszystkim jesteś królową, a dopiero potem kobietą. Że jeśli ktoś nosi koronę, wszystkie inne jego sprawy muszą ustąpić przed królewskimi obowiązkami. Uwierzyłem ci wtedy. – Przerwał. – I nadal wierzę. − Nie ufała swemu głosowi na tyle, by odpowiedzieć. Rurick wstał, pochylił się i delikatnie pocałował matkę w policzek, a potem szepnął jej do ucha: − Gwynofar Keirdwyn Aurelius, jeśli ty go opuścisz, będzie już zupełnie zgubiony. Królowa wpatrywała się w noc, nie mogąc już patrzeć w oczy syna. – Zobaczę, czy to możliwe – obiecała, jednak nawet w jej własnych uszach słowa te brzmiały słabo i wydawały się niewystarczające. Ze swych miejsc na szczycie zmoczonych deszczem Włóczni północni bogowie patrzyli na nią w milczeniu. *** Światło poranka zalewało coraz większą część zamku, wyciągając rosę ze szczelin i pęknięć starożytnych murów. Świt był spokojny i cichy, jednak widziało go niewielu. Na dole jeden ze strażników przeprowadzał cichy obchód. Kilka ptaków poruszyło się w swoich gniazdach. Postać na dachu, ubrana w wystrzępione czarne jedwabie, obserwowała wschód słońca. Twarz Gwynofar nie była już mokra od łez, ale policzki znaczyły słone suche ślady po całonocnym łkaniu. W jednej dłoni trzymała małą kartkę, ciasno zwiniętą w rulonik, w drugiej – pulchnego gołębia pocztowego z królewskiego gołębnika. Skrzydła ptaka były obramowane bielą, jak u północnych ras. Królowa czuła na dłoni gwałtowne bicie jego serca – był stęskniony za domem, chciał opuścić to gorące, obrzydliwe miejsce i znaleźć się na chłodnym i czystym niebie północnych Protektoratów. Tak bardzo chciałabym polecieć z tobą… Do nogi ptaka przymocowano małą skórzaną tutkę. Wsunęła notatkę do środka

i upewniła się, że zamknięcie jest bezpieczne. Byłoby źle, gdyby wiadomość wypadła gdzieś podczas lotu. Potem delikatnie podrzuciła ptaka w łagodne światło poranka i obserwowała, jak kieruje się na północ. Rhys, potrzebuję twojej rady. G., brzmiała notatka. Będzie wiedział, co to znaczy. I na pewno przybędzie, jeśli tylko zdoła. Gwynofar stała jeszcze przez chwilę na dachu, obserwując oddalającego się ptaka, aż całkiem zniknął z jej pola widzenia. Potem z westchnieniem powróciła na dół, by wyjść naprzeciw udrękom nowego dnia.

ROZDZIAŁ 30 Bezpieczna. Wreszcie bezpieczna. Bogom niech będą dzięki… Kamala próbuje usłyszeć, czy jej prześladowca nadal jest tuż za nią. Wszystkie jej zmysły są w pogotowiu. Ale wydaje się, że teraz jest naprawdę sama. Za każdym poprzednim razem, kiedy próbowała odpocząć, za każdym razem, kiedy zwolniła, by złapać oddech, trzymał się krok za nią. Nie może pozwolić, by ją złapał. Nie widziała jego twarzy, nie wie nawet, kim lub czym naprawdę jest. Ale jakiś czysto zwierzęcy instynkt podpowiada jej, że nie może pozwolić, by ją dogonił, bo wydarzy się coś okropnego. Teraz wydaje jej się, że zostawiła go z tyłu. Przynajmniej na chwilę. Dyszy, łapiąc powietrze. Słabe ze zmęczenia nogi drżą. Nie śmie użyć czarnoksięstwa do ich uspokojenia. To, co ją ściga, może zwietrzyć jej magię za każdym razem, gdy rzuca zaklęcie. Jej jedyna nadzieja leży w prostej ucieczce w stylu morati. Biec. Biec jak najszybciej. Las za nią zaszeleścił gwałtownie, jakby coś przedzierało się przez poszycie. Już tu jest! Idzie po nią! Kamala prostuje się desperacko. Ostatni haust powietrza i znowu zaczyna biec. To beznadziejny, zawodny wysiłek, gdyż jej nogi są już do cna wyczerpane. Nawet w chwili, gdy rusza przed siebie, wie, że jest już za późno. Dopuściła go zbyt blisko. Czuje, jak po nią sięga... Obraca się jak fryga. Oczekuje, że zobaczy cielsko jakiegoś demonicznego drapieżnika lub coś równie przerażającego, ale za nią nie ma nic. Przez chwilę myśli, że może się myliła, że może nadal jest sama, i szalone bicie jej serca nieco łagodnieje. Ale wtedy ciemność, która ją otacza, przemienia się, a Kamala zdaje sobie sprawę, że to nie są zwykłe nocne cienie, ale coś czarnego, przerażającego i absolutnie złego, co ma zamiar połknąć ją w całości. Odwraca się i próbuje znowu biec, ale grunt pod jej stopami kruszy się, zapada, a ona nie znajduje już punktu oparcia. Ruchome piaski. Ziemia przemienia się w gęstą ciecz, a potem zaczyna wirować – na początku powoli, kiedy się w nią zapada, a potem szybciej i szybciej – aż tworzy wir z Kamalą w samym centrum. Rozległy i potężny, wsysa w siebie cały krajobraz, pożera drzewa, ptaki, a nawet gwiazdy. W dół, wir wciąga ją w dół, w nienazwany, straszny mrok. W końcu próbuje rozpaczliwie zawezwać swą moc, ale ona nie nadchodzi. Wir zamyka się nad jej głową. Za nim, pod nim − wszędzie jest nicość, całkowita nicość. Kamala wrzeszczy... *** Rozbudzona. Serce jej wali. Skórę pokrywa zimny pot. Ale obudziła się. Koszmar zniknął. Przez długi czas leżała nieruchomo w ciemności. Powietrze było gorące i parne – najgorszy rodzaj letniej nocy. W końcu uniosła dłoń i wezwała nieco mocy, po czym utkała ją palcami. Powietrze stało się chłodniejsze, a podmuch świeżego wiatru osuszył skórę Kamali.

Koszmary zaczęły się, kiedy opuściła Gansang, ale dopiero ostatnio stały się tak denerwujące. Te pierwsze po prostu odzwierciedlały jej lęki z czasów, kiedy przebywała w mieście. Zaakceptowała je jako nieuniknioną cenę za to, co zrobiła. Ale teraz to było coś więcej. W ostatnich snach wyraźnie czuła obecność kogoś obcego, jakby jakiś Magister chciał do nich bezskutecznie wtargnąć. Żałowała, że nie wie więcej o wróżeniu ze snów. Żałowała, że nie została z Ethanusem jeszcze przez rok – albo przez dziesięć lat – i że przed odejściem nie nauczyła się od niego tego, co wiedział o wszelkich rodzajach czarnoksięstwa. To cena, jaką się płaci za brak cierpliwości. Z westchnieniem wstała z łóżka i przeciągnęła się. Nogi bolały ją tak, jakby naprawdę biegła całą noc, a mięśnie pleców stanowiły zwartą, sztywną masę, która bolała podczas każdego ruchu. Związała nieco mocy, by je rozluźnić, i przywołała tę odrobinę wiedzy o naturze snów, jaką zdążył przekazać jej Ethanus. „Nie ufaj ludziom ani obiektom, które widzisz. Senny umysł często zastępuje jedną rzecz inną lub zniekształca rozmiary obiektów, tak że stają się niemal nierozpoznawalne. Ufaj swoim uczuciom, bo one są prawdziwe. Emocje to twoje drogowskazy do zrozumienia prawdy”. Rada cenna, choć niezbyt pomocna. Jej śniąca osobowość bała się, że coś ją goni. Czy znaczyło to, że rzeczywiście coś ją prześladuje, czy też sen po prostu odzwierciedlał jej lęk przed gniewem Magistrów? Czy coś faktycznie podążało za nią krok w krok i za chwilę miało ją złapać, czy tylko bała się, że tak może być? Jej matka wierzyła, że sny mogą przepowiedzieć przyszłe zdarzenia. Jeśli to prawda, to nie wróży nic dobrego. Przez chwilę rozpatrywała, czy nie wyczarować dostatecznej mocy, by przypomnieć sobie, co jej matka mówiła na temat przeczuć, ale ostatecznie zdecydowała, że tego nie zrobi. Jeśli nawet matka zdobyła jakiś strzęp prawdziwej wiedzy, to przez czysty przypadek. Poza tym Kamala nie chciała jej widzieć. Nawet w czarnoksięskiej wizji. Ethanus nauczył ją, że liczą się emocje. Emocje to drogowskaz do znaczenia, kiedy wszystko inne jest chaosem. „Boisz się, że coś cię dogania, a kiedy już dogoni, pod twymi stopami utworzy się wir, który wciągnie cię w otchłań. Czujesz, jakby groziła ci zagłada, może nieunikniona”. Ach, niech to piekło pochłonie! Może moc ostrzegała ją, by nie szła do Bandoa. Wprawdzie dopiero co podjęła decyzję, że to zrobi, ale może ona już na to reagowała? Jeśli nawet, moc i tak tego nie potwierdzi i Kamala będzie zmuszona znowu zasypiać bez odpowiedzi, w strachu przed koszmarami, które z pewnością nadejdą. *** Gospoda Trzy Księżyce znajdowała się tuż obok portowego miasta Bandoa. Słynęła z tego, że zaspokaja wszelkie gusta cudzoziemców. Szczególną popularnością cieszyła się wśród kupców, którzy często zatrzymywali się tu podczas podróży w obu kierunkach po zachodnim wybrzeżu. W każdym razie Kamala słyszała takie plotki. Mówiono, że to dziwne miejsce, gdzie opowiada się dziwne historie i spotyka dziwnych ludzi.

Kamali wydawało się, że to świetne tereny łowieckie, bo właśnie na łowy tu przybyła. Od czasu, gdy tamtej pamiętnej nocy opuściła Gansang, dręczyło ją pytanie, jaką powinna obrać ścieżkę. Z bólem uświadomiła sobie nieprzyjemną prawdę: nie miała długoterminowych planów, a jej cele ograniczały się do tego, by nauczyć się wykorzystywać magię, a przy okazji zachować życie, oraz pokazać wszystkim w rodzinnym miasteczku, że nie da więcej sobą pomiatać. Obecnie miała już za sobą Pierwsze Przejście, przygodę w Gansangu i zupełnie nie wiedziała, co ma robić dalej. Teoretycznie mogłaby poszukać innych Magistrów, ale że właśnie zabiła jednego z nich, rozsądniej będzie poczekać, aż po tym drobnym incydencie opadnie kurz. Więc dokąd ma teraz pójść? Czego pragnie? Czym ma nadzieję się stać? Nie wiedziała. Kontrakt z Ravim wydawał się obiecujący. Na swój sposób pocieszał. Niechby jakiś morati zadbał o jej codzienne potrzeby, by ona sama mogła skupić się na sprawach ważniejszych. Pomyślała, że może warto by urządzić się podobnie, ale tym razem osiadły lord nie wchodził w grę. Musiałaby znaleźć bogacza, który podróżuje, którego orszak czerpałby korzyści z usług czarownicy, a ona sama mogłaby zwiedzić świat na koszt swego patrona. Może gdzieś w tym świecie znajdzie w końcu swoje miejsce? A do tego czasu będzie przynajmniej wygodnie urządzona. Poszukiwania przywiodły ją do Bandoa i do gospody Trzy Księżyce. Właściciel wyraźnie nie ucieszył się na jej widok. Nadal nosiła ubranie wiejskiego chłopaka – chociaż do zdobycznej koszuli dodała ostatnio kaftan i kilka ozdób, więc nie wyglądała już na nędzarza najgorszego sortu. Spod koszuli wyjęła małą sakiewkę i wysypała na dłoń mężczyzny garść srebrnych monet, zakładając, że to go nieco uspokoi. Jednak nie uspokoiło. Prawdopodobnie wypatrywał sępów, które mogą żerować na jego zamożniejszych gościach, a samotny chłopak, przybywający znikąd, udający się donikąd, z sakiewką pełną srebra niewiadomego pochodzenia od razu wzbudzał jego podejrzenia. Ostatecznie musiała związać nieco czarnoksięstwa, by przekonać gospodarza do ugoszczenia jej, a w ramach rekompensaty kazała mu przysłać za darmo do swojego pokoju dodatkowe poduszki i dzban wina. Miała do dyspozycji prawdziwe łóżko pod zbudowanym przez morati dachem, jadło i wino, które nie pochodziło z czarów, ale wyszło spod pracowitych rąk morati. To uczucie odświeżało. W nocy przybyli kupcy. Niektórzy podróżnicy po dniu spędzonym w drodze byli zmęczeni, zakurzeni i opryskliwi dla służby. Inni, którzy przypłynęli drogą morską, korzystali z okazji zaokrętowania w Bandoa, by choć jedną noc spędzić w łóżku, które nie kołysze się jak koja na każdej fali. Kiedy Kamala weszła do głównej sali gospody, było tam co najmniej kilkunastu cudzoziemców, nie licząc ich świty i sług, którzy w ciemnych kątach czekali na polecenia swoich panów. Przyszli też miejscowi, by posłuchać opowieści z dalekich lądów. Był tu mężczyzna z Durbany, o skórze koloru węgla drzewnego i ze złotymi kulami połyskującymi w uszach, elegancki i egzotyczny niczym statuetka z gagatu; jasnoskóry Eynkarianin z Protektoratów, którego włosy

połyskiwały w świetle lamp albinotyczną bielą. Był też śniady Anshasanin, owinięty w pustynne szaty, z plemiennymi symbolami w kolorze indygo wytatuowanymi na twarzy, który postawił kolejkę jakiegoś sfermentowanego miętowego napitku wszystkim, którzy opowiedzą coś o egzotycznych miejscach, po czym usadowił się spokojnie z tyłu i słuchał. Ludzie zamawiali – Trzy Księżyce dostarczały. Nieważne, czy było to rzadko spotykane miodowe wino z Wolnych Krain, kwaśne korzenne ciasto z Calash czy chleb upieczony zgodnie z recepturą jakiegoś mało znanego miasteczka na końcu świata. Nawet wygłoszone półżartem zamówienie na mięso jakiegoś niespotykanego zwierzęcia z lasów północy zaowocowało podaniem kilku suszonych pasków mięsa, które, jak się okazało, podarował gospodzie przybysz z Ciemnych Krain. Rzecz jasna, trzeba było słono zapłacić za taki luksus, ale ci ludzie mieli wystarczająco wypchane sakwy, a wydawanie pieniędzy na egzotyczne smakołyki traktowali chyba jako rodzaj rywalizacji. Przez cały czas jednak ich oczy były czujne jak oczy wilka pilnującego świeżej zdobyczy – dzisiejszy kompan przy winie jutro będzie rywalem w interesach. Gospodarza – tego samego, który robił Kamali takie trudności – teraz wręcz rozpierała duma. Wiedział, że żaden inny przybytek w okolicy nie może rywalizować z jego ofertą. Cóż, to przynajmniej usprawiedliwiało wysokość tutejszych cen. Kamala zauważyła jedną rzecz – wśród tłumu nie było kobiet, jeśli nie liczyć pojawiającej się od czasu do czasu służącej i dziwek, które przybyły z Bandoa, by zabiegać o względy, ale przede wszystkim o pieniądze, zamożnych mężczyzn. Ukryła się w ciemnym kącie izby i udawała, że nie zauważa, jak prostytutki wyzywająco obnażają swoje ciała, próbując uwieść jakiegoś kupca. Gdy na nie patrzyła, powróciły wspomnienia, od których aż przewracało jej się w żołądku. Jednak nie oskarżała ich. Wiedziała, że świat nie otwiera przed samotną kobietą wielu możliwości. Ona sama mogłaby teraz obnażać piersi, rywalizując z tymi ladacznicami, gdyby specjalny dar nie wskazał jej drogi do innego losu. Tak bardzo chciała coś dla nich zrobić. Zmienić ich los, zmienić świat, który je ukształtował, może nawet zmienić samą ludzką naturę. Ale nie mogła. Całe czarnoksięstwo świata nie było w stanie odmienić sił, które uczyniły z tych kobiet to, czym były. Kamala miała przed sobą jedzenie, lecz straciła apetyt. Za każdym razem, kiedy któryś z pijanych mężczyzn wsadzał dłoń pod spódnicę kobiety lub miętosił jej na wpół obnażone piersi, wzdrygała się w duchu. Z przeszłości wyciągały się w jej stronę ciemnoskóre dłonie, by głaskać jej uda, zostawiając po sobie ślimaczy ślad perfumowanego olejku. – Opowieść o Sankarze! – zawołał ktoś nagle. Salę wypełnił chóralny śmiech. Kamala pokręciła głową, próbując odsunąć od siebie obrazy zwyrodnialców z przeszłości, które otoczyły ją niczym wilcze stado. Po co tu przyszła? To był błąd... – Ach, Wolne Krainy! – Korpulentny mężczyzna o rudych włosach, niemal tak jasnych jak włosy Kamali, zatarł pożądliwie ręce. – Kilkanaście bogatych miast w zasięgu zaledwie dnia jazdy, a wszystkie rywalizują w tylu dziedzinach, że każdy może na tym zyskać.

– Słyszałem, że podczas Święta Lata w Deshkali wyspa niemal zatonęła pod ciężarem jedzenia – odezwał się głos w tłumie. – Albo pod ciężarem gości – zaśmiał się cicho kupiec z Enkary. – Cóż, zrobią wszystko, by przyćmić Święto Wiosny w Oruli. – I Święto Zimy w Lundosie. Mężczyzna o hebanowej skórze powstał, unosząc kufel, i nieco się zatoczył. Dziwki siedzące po obu jego stronach wyciągnęły ręce, by go podtrzymać. – Oda do Sankary – powiedział, kłaniając się lekko. Kobiety zaklaskały, kiedy odchrząknął i zaczął śpiewać zaskakująco czystym tenorem: Na próżno kusisz mnie, dziewojo, Bym w dzień podziwiał piękność twoją, Bo pod księżycem całowałem Sekretny punkt, skąd rozkosz brałem. Na próżno kusisz mnie, dziewczyno, Bym swym żaglowcem w dal popłynął, Bo już zwiedziłem cudne kraje, Gdzie Czarownica rozkosz daje. Na próżno kusisz mnie, niewiasto, Bym w twych ramionach słodko zasnął, Bo już poznałem hojne dary, Czerpałem rausz z królewskiej czary. Na próżno kusisz mnie, dzierlatko, Bym o miłości mówił gładko, Bo serce moje zakochane W sieć czarów dawno już złapane. Krótki występ, zwieńczony ukłonem, roześmiany tłum nagrodził oklaskami. Kiedy śpiewak osunął się z powrotem na ławę, jedna z dziwek próbowała dosięgnąć jego ust, by go pocałować, ale wyprzedził ją kufel. – Tak, taka właśnie jest Sankara – powiedział rozmarzony rudzielec. – Pamiętam święto Królowej Wiedźmy w połowie lata. Fajerwerki wręcz wypełniały niebiosa, a ona zmusiła je, by tańczyły w rytm muzyki. – Jestem zaskoczony, że sama nie tańczyła wśród nich – rzekł Eynkarianin. Rudzielec zaśmiał się cicho. – Mogłaby, gdyby tylko chciała. – Tak, ale wówczas umarłaby dość młodo.

– Umarłaby? – Rudzielec parsknął. – Czyżbyś nie słyszał, że ona ma przychylność bogów? Nie pozwolą jej umrzeć. – Mrugnął. – Jest kochanką ich wszystkich. – Kobiet również? – Przede wszystkim bogiń. Wiecie, to takie sfrustrowane stworzenia. – Mężowie zbyt często ignorują je na rzecz gromów i niebiańskich wyścigów rydwanów – włączył się jakiś głos. – Właśnie. – Opowiedz nam coś więcej o Królowej Wiedźmie – wtrąciła cicho Kamala. Kilku kupców odwróciło się, by sprawdzić, skąd dochodzi głos, ale większość była zbyt zajęta piciem lub flirtami, by zwracać na to uwagę. – Co konkretnie cię interesuje? – spytał Durbanin, nie odwracając się. Mówił wyraźnie, z obcym, egzotycznym akcentem. Czy jest prawdziwa?, chciała zapytać Kamala. Czy istnieje jakiś namacalny dowód, że nie umiera, korzystając z czarów, tak jak inni? Nie śmiała jednak wypowiedzieć tych pytań głośno. Ci mężczyźni wiele podróżowali, byli wykształceni i tyle wiedzieli o świecie. Ona była kiedyś dziwką, uczennicą pustelnika, która nie wiedziała nic o bieżących sprawach odległych krain. Jeżeli ujawni głębię swej ignorancji, nikt nie potraktuje jej poważnie. Albo wyczują, jak bardzo zależy jej na uzyskaniu tej wiedzy, i sami zaczną zadawać pytania. Starając się, by jej głos brzmiał niedbale, zapytała: – Co z całej tej historii jest legendą, a co prawdą? Wiesz? Tym razem ciemnoskóry kupiec obejrzał się, szukając w pomieszczeniu tego, kto to powiedział, ale Kamala okryła się cieniami i nie można było jej dostrzec. – To prawda, że jej pałac wychodzi na port w Sankarze. Wiem o tym, bo tam byłem. I że wydaje przyjęcia, na które zapraszani są nie tylko bogacze i szlachta, ale wszyscy, którzy ją bawią – im właśnie oferuje wszelkie cudzoziemskie rozrywki. Te rzeczy widziałem również. Czy zaciąga tych mężczyzn do swojego łóżka... – wzruszył ramionami. – Któż może wiedzieć, kiedy monarsze flirty coś znaczą, a kiedy są zaledwie dyplomacją? – A jej moc? – Tym razem, by nie przyciągać uwagi, Kamala sprawiła, że słowa dochodziły z innego kierunku i brzmiały bardziej znajomo. – Opowiedz nam o niej. – Co tu mówić? Jest czarownicą znaną ze swych umiejętności. Sankary nigdy nie nawiedziła susza, której nie przemieniłaby w deszcz. Żaden wróg nigdy nie oblegał jej krain, bo wszystkich na ogół powalała jakaś katastrofa, jeszcze zanim udało im się zebrać armię. Zarazy omijają jej miasto, ale też kraje jej sprzymierzeńców. Wiatry wieją, kiedy potrzebują ich kupieckie statki w jej porcie. Jej fajerwerki są wspanialsze niż wytworzone przez najznamienitszego Magistra... a widziałem ich już w życiu wiele. – A jednak nie umiera – odezwał się wsparty mocą głos Kamali. – Jeszcze nie. Kantele niech będą dzięki. – Od jak dawna? – Kto to wie? – Zaśmiał się cicho, pieszczotliwie gładząc dekolt siedzącej obok dziwki. – Kobieta nie zdradza swego wieku.

– Jest u władzy od czterdziestu lat – wtrącił rudzielec. – Chyba nikt nie wie, gdzie była wcześniej. – Urodziła się niewątpliwie już dorosła, zapewne wykluła się z wielkiej skorupy małża. – Eynkarianin zaśmiał się cicho. – Czyż nie tak lubią postępować bogowie z południa? Czterdzieści lat! Kamala nie zadawała więcej pytań, a mężczyźni powrócili do pijackich pogawędek. Odchyliła się w tył, w cień, i głęboko odetchnęła. Czterdzieści lat! Przecież ta kobieta nie była dzieckiem, kiedy zasiadła na swym tronie – musiała być pełnoletnia, a to oznaczałoby, że przeżyła już całkiem sporo, niemal tyle, co najstarsi znani morati. A jeśli wierzyć doniesieniom, wykorzystywała swoją moc dużo swobodniej niż niejeden Magister. Jak to możliwe? Może sama jest Magistrem? A może kobiety mogą korzystać z jakiegoś innego rozwiązania, o którym ona nie wie? Gdzieś głęboko w duszy Kamali zimny ból przypomniał jej o cenie, jaką zapłaciła, by stać się tym, czym jest. Jak by to było – mieć przed sobą całą wieczność bez konieczności zabijania niekończących się zastępów niewinnych ludzi? Nagle przypomniała sobie dziecko, które mordowała w swoich snach, i gwałtowna fala mdłości po raz kolejny uświadomiła jej, jakie są koszty ludzkiego współczucia. Nie śmiej żałować tego, czym jesteś, napominała się. Nawet przez chwilę. Ludzkie współczucie to rzecz wyklęta dla mocy, która utrzymuje cię przy życiu. Zamknęła oczy i spróbowała się skupić. Szemrzące wokół niej głosy kupców wznosiły się i opadały, były coraz dalej. Kamala wywołała wizję – była w niej w lesie wraz z Ethanusem. Wspomniała pierwszy dzień, kiedy do niego przyszła, tak bardzo zdeterminowana, by zostać jego uczennicą, tak całkowicie odporna na sugestie, że kobieta nigdy nie zostanie Magistrem, że nie może nim zostać. Poprzysięgła sobie wtedy, że nic nie stanie jej na drodze. A teraz wszystko wskazuje na to, że jakaś kobieta znalazła sposób – może inny od tego, który pokazał jej Ethanus. Kamala wiedziała, że nie spocznie, póki nie dowie się prawdy. Kiedy bicie jej serca wróciło do normalnego rytmu, a mdłości ustąpiły, Kamala wstała cicho i wyszła ze wspólnej izby. Związała wystarczająco dużo mocy, by nikt nie dostrzegł, jak otwierają się drzwi wejściowe i jak po chwili zatrzaskują się za nią. *** Gospoda stała na zboczu wzgórza, skąd rozpościerał się widok na całe Bandoa. Stajnie dla wierzchowców gości znajdowały się za wzniesieniem, poza zasięgiem wzroku przejeżdżających podróżnych, podobnie jak otwarte pola, na których rozstawiano namioty i przywiązywano wozy. Strażnicy bez wątpienia byli tu obecni, ale żaden przypadkowy obserwator ich nie dostrzegał. Kamala przypuszczała, że zdradzają swoją obecność jedynie wtedy, gdy jakiś złodziej lub włóczęga postanowi sprawdzić ich refleks. Ze szczytu wzgórza patrzyła na światła w dole. Jakaś karawana zaparkowała wozy na zawietrznej stronie zbocza. Przy kilku wagonach nadal płonęły pochodnie, z pewnością po to, by odstraszyć złodziei. Z ciemnego kąta obozowiska dochodził cichy śpiew, zbyt odległy jednak, by mogła określić, czy głos należał do mężczyzny

czy do kobiety. Kupcy w gospodzie najwidoczniej ucztowali znacznie dłużej niż ich służba. Tutaj wszyscy − z wyjątkiem strażników i kilku maruderów − zdawali się już zdrowo spać. Poczekała kilka chwil w ciemności, napawając się ciszą i mrokiem. Po paru minutach zobaczyła zbliżającą się postać. W ciemności czarna twarz mężczyzny była niewidoczna, ale jego złote kolczyki i ozdobny ubiór w świetle księżyca migotały tysiącem ogników. Minął miejsce, w którym stała, ale gdy ją zobaczył, zatrzymał się. Zapach piwa i perfum dziwek przylgnął do jego jedwabnych szat. – Masz piękny głos – powiedziała Kamala. Przechylił głowę na bok. – To ty zapytałeś o Sankarę − zauważył. – I dobry słuch − dodała. – Twój akcent jest dziwną mieszaniną − odparł. − Może zachodnia Delta, na którą nałożyło się coś bardziej północnego? Jej usta wykrzywił słaby uśmiech. – Bardzo dobry słuch. – Mój biznes nagradza spostrzegawczych. – I wiele podróżujesz. Skinął głową. – To również prawda. – Zaintrygowała mnie twoja opowieść o Sankarze. Często tam jeździsz? Mężczyzna milczał przez chwilę. Patrzył na nią uważnie, jakby szukał... czego? Nie wiedziała o jego upodobaniach dostatecznie wiele, by wykorzystać czarnoksięstwo i przekonać go, że właśnie to znalazł. – Od czasu do czasu załatwiam tam interesy – powiedział w końcu. – Czemu pytasz? – Twoje opowieści mnie intrygują. Chciałbym zobaczyć to miasto na własne oczy − odparła. – Naprawdę? – Teraz on uśmiechał się z lekką ironią. – Nigdy bym się nie domyślił. Kamala łagodnie skręciła nici jego świadomości, przycinając te, które wystrzegały się obcych, a wzmacniając te, które lubiły nowości i zmiany. Fascynowało ją poczucie, że jej zaklęcia go opanowują, że sama jego dusza na jej polecenie zmienia kształt. Ethanus nauczył ją teoretycznych podstaw tej sztuki, ale nigdy wcześniej nie miała okazji, by wypróbować ją w praktyce. Takich czarów nie ćwiczy się na własnym nauczycielu. – Chciałbym zobaczyć świat – powiedziała. – Byłbyś dla mnie cennym przewodnikiem. Gdyby nie jej czarnoksięstwo, być może z niechęcią potraktowałby tak otwartą propozycję, ale wsparty magią Kamali zmrużył oczy z namysłem, jakby rozważając, czy stojący przed nim młodzian rzeczywiście mógłby się do czegoś nadać. – Musisz mieć do zaoferowania coś bardzo cennego – powiedział w końcu. – Sądząc po twoim ubiorze, nie są to chyba pieniądze. – Znowu wykazujesz się przenikliwością – zauważyła.

– Więc cóż to jest? Kamala uniosła dłoń i rozbłysły na niej tańczące światełka. Dziecinna sztuczka, ale wywarła pożądany skutek. Spojrzał na nią ostro. – Jesteś czarownikiem? − Kiwnęła głową, wstrzymując oddech. W tej chwili nie miała możliwości odgadnięcia jego myśli, więc próby wpłynięcia na niego mogły być niebezpieczne. Zmiana wątków ludzkiej świadomości w sytuacji, kiedy się ich nie zna, grozi okropną plątaniną, a nawet całkowitym zniszczeniem umysłu człowieka. Poprzestała więc na związaniu szeptu mocy, który jedynie podtrzymywał jej przebranie. Z pewnością nie pomogłoby jej, gdyby spostrzegł, że nie jest mężczyzną. Kupcy rzadko przyjmowali kobiety do swojej świty, chyba że do zaspokajania swych bardziej prywatnych potrzeb. A takiej roli Kamala nie zamierzała już grać. − Co oferujesz? Nie chciałbym cię błędnie ocenić. – Przychylne wiatry, jeśli żeglujesz. Bezpieczne drogi, jeśli podróżujesz lądem – odparła. Jego czarne oczy połyskiwały w świetle księżyca. – To mnóstwo czarów jak na jedną podróż. – Oczekuję, że będę podróżować wygodnie. Nocną ciszę zakłócały jedynie świerszcze. Daleki śpiew zamilkł. – Podróżuję lądem – oznajmił. − Tak się składa, że udaję się do Wolnych Krain. Choć nie bezpośrednio. – Nie spieszy mi się – rzuciła niedbale. Konieczne kłamstwo. Nie chciała, by ktokolwiek zaczął interesować się tym, dlaczego ta podróż jest dla niej tak ważna. – Jestem przekonany, że zorganizuję sobie czas po drodze… choćby na zakupach. – Bez wątpienia. – Mężczyzna w zamyśleniu pogładził się po podbródku. Złote kolczyki połyskiwały w świetle księżyca. – A jeśli po drodze zdarzy się interes, który nie pójdzie tak dobrze, jak powinien... – To sztuka trudniejsza – przerwała mu. – I bardziej kosztowna. – Lekko uniosła brwi. – Zakupy musiałyby być bardzo udane. – Oczywiście. – A więc zawarliśmy umowę? Pokręcił głową i dwa razy cmoknął, nieznacznie się uśmiechając. – Mądry człowiek nie podpisuje kontraktu po pijackiej nocy. Uważaj to za lekcję numer jeden, jeśli chcesz zostać uczestnikiem mojego biznesu. Teraz mam zamiar zrobić to, co powinienem zrobić już dawno temu: pójdę spać. Za trzy dni zakończę interesy w Bandoa i będę gotów do dalszej podróży. Jeśli przyjdziesz tego wieczora do gospody i spytasz o Netando, przedyskutujemy nasze warunki. Zgadzasz się? − Potaknęła. − Masz. – Z zagłębienia szaty wyciągnął małą sakiewkę z czerwonego jedwabiu haftowanego złotem. – Kup sobie jakieś przyzwoite ubranie. Człowieka osądzają wedle towarzystwa, w jakim przebywa. – Nazywam się Kovan – poinformowała go. Zaśmiał się cicho. – Do rana zapomnę. Przypomnij mi, kiedy się spotkamy, dobrze? Bez słowa odwrócił się ku gospodzie. Nawet w niej życie już zamilkło. Trzy dni, pomyślała Kamala.

Czy powinna pozostać w jednym miejscu tak długo? A jeśli ta bezimienna moc naprawdę ją ściga? Czy możliwe, że właśnie przed tym ostrzegały ją sny? W dół, wir wciąga ją w dół, w nienazwany, straszny mrok. Wir zamyka się nad jej głową. Za nim, pod nim − wszędzie jest nicość, całkowita nicość. Trzy dni. „Jej fajerwerki są wspanialsze niż wytworzone przez najznamienitszego Magistra”, powiedział Netando. „Ona nie umiera”, dodał ktoś inny. Sakiewkę wypełniało srebro. Kamala patrzyła na nią dłuższą chwilę, rozpatrując wszystkie opcje. Potem skierowała się w stronę gospody z zamiarem zamówienia pokoju na dwie noce. Resztę wyda na porządne ubranie, stosowne dla młodego mężczyzny. A jeśli okaże się, że naprawdę musi stoczyć bitwę z bezimiennym mrokiem, niech chociaż wygląda przyzwoicie.

ROZDZIAŁ 31 Sala bankietowa w pałacu Królowej Wiedźmy była pełna. Humory wszystkim dopisywały. W centrum ustawionych w podkowę kanap i niskich stołów rozłożyła się Siderea. Jej ciemne oczy połyskiwały, gdy subtelnymi gestami kierowała zgromadzeniem: podniesiony palec nakazywał ponowne napełnienie dzbanów z miętowym winem, delikatny ruch nadgarstka polecał, by przyniesiono tace ze słodyczami. Jej śmiech przypominał kuranty dzwoniące na wietrzyku, a otaczający ją ludzie nachylali się, szepcząc do jej ucha z nadzieją, że go usłyszą. Na salę wszedł sługa. Strojem różnił się od obecnych tu służących, ubranych w kolorowe jedwabie i hafty. Miał na sobie proste wełniane odzienie i wyglądał tak, jakby właśnie skończył pracę w ogrodzie. Goście, dostatecznie już podpici, nie zauważyli jego przybycia – choć nawet gdyby zauważyli, nie zareagowaliby – ale Siderea zawsze pilnie obserwowała, co się dzieje w pałacu. Moment czy dwa po wejściu służącego zerknęła na niego, szybko oceniła jego wygląd, szepnęła słówko przeprosin towarzyszącym jej akurat dwóm mężczyznom i w powiewie szkarłatnych welonów ruszyła przed siebie. – Przyślij tu tancerki – szepnęła, mijając innego służącego. – Oczywiście – odpowiedział i natychmiast odszedł, by wykonać polecenie. Ten, który czekał przy drzwiach, przestępował nerwowo z nogi na nogę, gdy się zbliżała. Z bliska widziała już wyraźnie, że jego wełniany kaftan był opryskany czymś ciemnym. – Nie tutaj – powiedziała szybko i gestem nakazała mu wycofać się tą samą drogą, którą przyszedł. Poszła za nim do zewnętrznego holu, a tam wskazała boczną izbę, gdzie mogli porozmawiać w odosobnieniu. – Proszę wybaczyć, że przeszkodziłem... – powiedział sługa niemal bez tchu, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi. – Zakładam, że nie uczyniłbyś tego bez ważnej przyczyny. Nerwowo kiwnął głową. – Przykro mi to mówić, Wasza Wysokość, ale dotarło do mnie... jest tu ktoś... Sługa nie wiedział, jak zacząć. Wykręcał w dłoniach wełniany kapelusz, wyraźnie bijąc się ze słowami. – Po prostu to powiedz – rzekła spokojnie. – Wszystko jedno jak. – Mamy gościa z Coriolanusa. Z zachodnich krańców. Twierdzi... twierdzi, że jakieś miasto zostało w całości zniszczone... wszyscy zabici... zaatakował ich jakiś wielki potwór... Szczegóły poznasz z jego własnej relacji, lady. Są zbyt przerażające, by je powtarzać. Zimny jak lód wąż poruszył się w sercu Królowej Wiedźmy. To sprawa Dantona. – Zaprowadź mnie do niego – poleciła. Na chwilę jeszcze zatrzymała się w holu przed salą bankietową. Wydała swoim ludziom polecenia – niech pilnują, by dzbany gości były stale napełnione miętowym winem i by nie brakło rozrywek. W ten sposób jej nieobecność nie będzie się tak

rzucała w oczy. Jednemu ze służących nakazała, by pobiegł do jej komnat i przyniósł jakiś bury kaftan, który mogłaby narzucić na odświętne szaty. Jeśli rzeczywiście w Coriolanusie miała miejsce rzeź, nie powinna słuchać o tym w jedwabiach i klejnotach. Zdjęła kolczyki i naszyjnik, które po drodze upuściła w dłonie innych sług. Gdy w końcu dotarła do izby, w której czekał posłaniec, miała na sobie tylko dwie ozdoby: łańcuszek na kostkę ze zwisającymi drobnymi monetami, które cicho dzwoniły, gdy szła, oraz piękny grzebień, którego nie dała rady wyjąć z włosów. Pokojowi rozwarli przed nią drzwi, odsłaniając izbę z tłumem służących. Na łóżku leżał mężczyzna, którym się opiekowali – pokryty błotem, zaschniętą krwią i innymi, jeszcze bardziej nieprzyjemnymi substancjami. Bił od niego fetor przypominający smród wygódki i Siderea odetchnęła z ulgą na widok wanny, którą przynieśli już jej ludzie. Podeszła do łóżka i spojrzała na mężczyznę. Wydawał się jej nie zauważać. Jego skórę pokrywały liczne zadrapania. Dostrzegła także jedno głębokie skaleczenie, które lekarz próbował właśnie oczyścić i zabandażować, choć mężczyzna miotał się, jęcząc, jakby prześladowały go koszmary. Co chwilę próbował odepchnąć lekarza, więc asystujący mu sługa przytrzymywał go. W końcu mężczyzna opadł z sił. Łkał, obezwładniony jakimś strasznym wspomnieniem. Nie wiedział, gdzie jest, a już zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że otaczają go ludzie. Królowa obserwowała go przez chwilę, żałując, że nie ma przy niej żadnego z jej Magistrów. Jeżeli Danton wykonał jakiś ruch względem Corialanusa, to wszyscy Magistrowie chcieliby o tym usłyszeć. Ale często nie było ich, akurat kiedy byli potrzebni – taką cenę płaci się za zależność od mocy innych. Przy łóżku ustawiono miskę z wodą. Siderea gestem nakazała jednemu ze sług, by zmoczył w niej ręcznik, wyżął go i podał jej. Potem usiadła przy gościu, odsunęła na chwilę lekarza i z delikatnością motylego skrzydła przyłożyła zimną tkaninę do rozpalonego czoła mężczyzny. Kojący ruch chyba przełamał jakąś barierę w umyśle chorego. Pod wpływem troskliwych zabiegów powoli się uspokoił, a potem podniósł na nią wzrok, w którym tliła się iskierka świadomości. Oczy miał zaropiałe, z czerwonymi obwódkami, nabiegłe krwią i napuchłe od ciągłego przecierania. – Martwi… – szepnął. – Wszyscy martwi. Uważaj, lady! To dojdzie również tutaj. Wtem w gwałtownym napadzie kaszlu jego ciałem wstrząsnęły konwulsje, które bezskutecznie próbował opanować. Kiedy w końcu minęły, Siderea łagodnie otarła jego wargi z resztek flegmy. Z popękanych, suchych ust sączyły się cienkie strużki krwi. Krótka chwila jasności minęła i oczy chorego powoli oddalały się od niej, koncentrując się na jakiejś dalekiej, nieznanej wizji. Mówiła do niego łagodnie, próbując wzbudzić jego zainteresowanie, ale on jedynie patrzył w przestrzeń. Siderea wstała i oddała kompres słudze. – Jak tu przybył? – spytała. – Znaleziono go na Wielkiej Drodze, na północ od miasta. Jeździec, który go przywiózł, mówił, że majaczył coś o potworach czy czymś takim. Najwidoczniej szedł piechotą z Corialanusa... albo tak tylko utrzymuje.

Rzeczywiście podeszwa jego skórzanych butów miała wiele przetarć, były popękane, ubłocone i podziurawione, najprawdopodobniej żwirem i cierniami. Musiał podróżować pieszo co najmniej tydzień. Nic dziwnego, że był w tak podłym stanie. Hadrian jest w zachodnich rubieżach, pomyślała z nagłym dreszczem. Potrzebowała porady. W duchu przeklęła swoją zależność od obcych mocy, ale wiedziała, że to jej wybór. Prawdziwa cena własnej, niezależnej, mocy była dla niej nie do przyjęcia. – Czy możesz go ocucić? – spytała lekarza. – Będzie w stanie mówić? Zawahał się. – Z czasem. Wasza Wysokość, on jest na krawędzi fizycznej zapaści. Być może otrzyma pani jaśniejszy meldunek, jeśli pozwoli mu najpierw na kilka godzin snu. – Niech tak będzie. – Skinęła w stronę dwóch służących, którzy stali przy łóżku. – Dopilnujcie, by go umyli, tak by można było znaleźć wszystkie rany. – Innemu słudze poleciła: – Przynieś mu jedzenie i wodę. Doktor powie ci, co jest najlepsze. – Następnie zwróciła się do lekarza: – Opatrz rany, które wymagają natychmiastowej interwencji, i jeśli nie znajdziesz żadnej pilniejszej dolegliwości, pozwól mu spać. Wysłucham jego opowieści, kiedy wrócą mu władze umysłowe. – Jak Wasza Wysokość rozkaże. Trudno jej było mówić spokojnie, skoro nie była spokojna. Ale nie mogła dopuścić do tego, by służba zobaczyła, jak bardzo zależy jej na wiadomościach od tego mężczyzny. Wówczas wszyscy dziwiliby się, dlaczego ona, słynna czarownica, po prostu nie użyje mocy, by wyciągnąć od niego informacje, dlaczego nie wyleczy go mocą, by mógł mówić wcześniej. Och, była naprawdę zdesperowana. Chciała wiedzieć tysiące rzeczy, ale akurat nie było tu ludzi, którzy mogli zebrać dla niej wszystkie te informacje. Musi więc wytrzymać, nałożyć maskę spokoju i z królewską perfekcją odgrywać cierpliwą. Naturalnie była przyzwyczajona do takiej gry. Królowa Wiedźma Sankary była przede wszystkim wytrawną czarownicą. – Zawołajcie mnie, jeśli coś się zmieni – poleciła. – Tymczasem muszę zadbać o moich gości. Nie powinni absolutnie nic wiedzieć o tym zajściu. Wszyscy martwi. Uważaj, lady! To dojdzie również tutaj. Gdy Siderea wychodziła z izby, poczuła na plecach dreszcz. *** Moc. Zwinięta wewnątrz niej. Niewykorzystana. Nieukierunkowana. Czuła ją w środku tak wyraźnie jak bicie własnego serca, jak pulsowanie krwi w żyłach, jak powietrze wypełniające płuca. Nie po raz pierwszy pragnęła ją wyzwolić. Pragnęła poznać czarnoksięstwo tak głęboko, jak znają je Magistrowie, być świadkiem tej wspaniałej chwili, kiedy wola staje się magią, kiedy jedna myśl może wprawić w drżenie całe niebiosa. Czasami w nocy, kiedy leżała bardzo spokojnie, wydawało jej się, że czuje, jak wyrywa się w niej ogień duszy, jakby on również pragnął wolności. Ale ceną za ten rodzaj potęgi była śmierć, a ona już dawno temu zdecydowała, że nie chce jej płacić.

Jej goście wychodzili. Słyszała, jak w pałacu zapada cisza, i miała wrażenie, że same ściany wzdychają z ulgą. Ostatnia godzina ciągnęła się bez końca. Jeśli nie chce się wywołać rozmaitych pogłosek, nie można zaprosić gości do domu tylko po to, by za chwilę ich z niego wyrzucić. Trzeba sprawić, że sami zechcą wyjść – uwieść ich ideą wyjścia – tak by każdy myślał, że wybrał właśnie ten idealny moment do opuszczenia przyjęcia. Każde inne rozwiązanie jest politycznie niepoprawne. Była to gra, w której Siderea brylowała, ale gra męcząca i królowa cieszyła się, że wreszcie ma to wszystko za sobą. Teraz, bezpieczna w swojej prywatnej komnacie, wewnątrz tajnego gabinetu, do którego słudzy nigdy nie mieli dostępu, związała wystarczająco mocy, by otworzyć zamek szkatułki. Wymagało to jedynie szeptu, z pewnością mniej niż sekundę czyjegoś życia. To było jedno z jej ustępstw w sprawie czarów… a może jedno z jej ustępstw w sprawach Magistrów? Gdyby ich sekrety kiedykolwiek dostały się w ręce innych, dlatego jedynie, że ceniła swoje życie bardziej niż ich, Magistrowie szybko uświadomiliby jej koszty takiej błędnej oceny. Nie miała co do tego żadnych złudzeń. Nawet wtedy, kiedy leżeli obok niej na srebrzystych kapach, nawet kiedy szeptali jej do ucha słodkie kłamstwa kochanków, nigdy nie mogła zapomnieć o różnicy, jaka istniała między nimi. I była pewna, że oni też zawsze o tym pamiętają. Wewnątrz szkatułki znajdowały się najcenniejsze pamiątki, rzeczy powierzone jej przez mężczyzn z tej kasty, którzy na ogół nie ufali nikomu... lub takie, które zostawili tu nieświadomie. Rzęsa zbłąkana na poduszce, zapach potu na lnianym ręczniku − wszystko starannie zapakowane i owinięte w jedwab, który, jak wierzono, może chronić przed duchowymi zanieczyszczeniami. Pakieciki nie były podpisane, więc jedynie ona wiedziała, od którego Magistra pochodzi konkretna pamiątka. W jedwabnej torebce po jednej stronie szkatułki znajdowały się suweniry wręczone jej świadomie. Nie jakieś trwałe przedmioty, które można by obrócić na szkodę ich twórców, ale zaledwie pocałunek osobistej istoty każdego z Magistrów, złożony na delikatnym papierze niczym zapis kochanka. Tak jak w przypadku innych pamiątek, nie było na nich żadnych imion. Trzymała je w takim porządku, w jakim poznała ich właścicieli, porządku, którego nie domyśliłaby się żadna inna czarownica. W ten sposób królowa strzegła arsenału, którego siła rażenia stanowiła potencjalnie większą groźbę niż zawartość wszystkich innych arsenałów. Powoli, z zastanowieniem przeglądała pamiątki. W końcu wybrała trzy należące do kochanków najbliższych jej sercu. Był to kompromis, gdyż miała wybór: skontaktować się wyłącznie z jednym, który jednak mógł nie zareagować na czas, lub zawezwać wszystkich jednocześnie, co należało czynić jedynie w przypadku najgorszych zagrożeń ze względu na ryzyko agresywnego zachowania. Wybrała trzech Magistrów, z których prawdopodobnie żaden się nie obrazi, że zawezwała pozostałych dwóch – nawet w najlepszych czasach taki wybór był trudny. Niektórzy czarnoksiężnicy w czarnych szatach nie mogli przebywać w towarzystwie swych kolegów dłużej niż godzinę, w przeciwnym wypadku rozpoczynała się magiczna kłótnia o drobiazgi. Choć w Sankarze zdarzyło się to jedynie kilka razy, było po tym tyle sprzątania, że sama myśl o powtórce z rozrywki wcale królowej nie bawiła. Nie mówiąc już o tym, że wszyscy byli jej kochankami, a kobieta nie powinna

zapraszać więcej niż dwóch kochanków do jednego pomieszczenia, jeśli wcześniej nie pochowa wszystkich łatwo tłukących się rzeczy. Zamknęła starannie szkatułkę, zabezpieczyła izbę, a potem kazała słudze przynieść mały koksiak i krzemień. Personel był przyzwyczajony do takich żądań i niebawem Siderea otrzymała to, co chciała. Wciągnęła głęboko powietrze, starając się uspokoić duszę, tak by athra mogła swobodnie z niej wypływać. Nauczył ją tego dawno temu ojciec – czarownik. Obecnie rzadko już używała własnej mocy – rzadko musiała to robić – ale czasem nie dało się tego uniknąć. Pamiątki, które zostawili jej Magistrowie, pomogą jej zogniskować wysiłki, ale jeśli chciała wykorzystać to do nawiązania kontaktu, jej własna dusza musiała dostarczyć mocy. To będzie mnie kosztować tylko minutę życia, powiedziała sobie w duchu. Z pewnością wezwanie tutaj kogoś, kto może zrobić rzeczy znacznie większe, jest tego warte. Kiedy uciszyła ducha i poczuła się gotowa do ukształtowania athry zgodnie z wolą, skrzesała płomień i podpaliła pamiątki. Wciągała w nozdrza wonny, czysty dym, wchłaniając duchowe sygnatury Magistrów. Utkała wiadomości, związała z sygnaturami i wysłała je utworzonym w ten sposób kanałem. Zadanie okazało się nadzwyczaj trudne, niemal jakby jej siła życiowa nie chciała się z niczym wiązać, a kiedy wiadomości w końcu wyszły, były słabsze, niż powinny. Czyżby była zbyt zmęczona – może zbyt zestresowana – by właściwie rzucić zwykłe zaklęcie łączności? Jeśli tak, to zdarzyło się jej to po raz pierwszy. Czary to jej naturalny dar, tak czuła od dzieciństwa, i największym wysiłkiem w życiu związanym z tymi sprawami była nauka, jak nie wykorzystywać mocy. Teraz czuła się dziwnie, niemal tak, jakby jej dusza nie chciała zwolnić żądanej athry. Uczucie ciekawe... i niepokojące. Przybądźcie i spójrzcie moimi oczyma, szeptała w dym do odległych Magistrów. Zobaczcie, co się tutaj dzieje. Sposób, w jaki Magistrowie odbiorą tę wiadomość, będzie oczywiście zależał od ich mentalnego stanu. Ci rozbudzeni prawdopodobnie uświadomią sobie, że odbierają wizję, i będą wiedzieli, kto ją wysłał. Jednak ci, którzy śpią, mogą po prostu wbudować jej przesłanie w naturalny krajobraz swego snu i po przebudzeniu nie uświadomić sobie, że ta garstka obrazów ma jakieś szczególne znaczenie. To następna przyczyna, dla której wzywanie Magistrów nie zawsze okazywało się skuteczne. Zamknęła oczy i przywołała w wyobraźni podróżnika, takiego, jakim go widziała – chorego, we krwi i brudzie. Następnie odtworzyła w mózgu jego przerażające wyjaśnienie i ponurą przepowiednię. Cały kraj został zniszczony... wszyscy zabici... pojawił się tam jakiś wielki potwór... przybędzie też tutaj... On majaczy, przesłała w dym kolejną myśl. Sama nie mogę okiełznać jego umysłu ani odczytać jego sekretów. W końcu to załatwiła. Pochyliła na chwilę głowę przed piecykiem i zastanawiała się, czemu tak słabo się czuje. W tych rzadkich przypadkach, kiedy wykorzystywała własne czary, przeważnie ją to pobudzało, sprawiając, że jej ciało i dusza wrzały od życiowej energii. Teraz czuła coś wręcz przeciwnego. Jakby dostęp

do własnej mocy otworzył jakąś ranę, która wykrwawiała jej energię w noc, osłabiając ciało z każdą mijającą chwilą. Wiadomość została przesłana. Tylko to się liczy. Jeśli coś mi dolega, wkrótce przybędą ci, którzy zdołają mi pomóc. Usadowiła się na kanapie. Próbowała zamknąć oczy i choć na chwilę się zdrzemnąć. Wiedziała, że kiedy Magistrowie przybędą, czasu na wypoczynek może pozostać niewiele. *** Przybyło trzech, choć nie byli to ci, których zaprosiła. Pierwszy pojawił się Colivar. Przekroczył odległość rozdzielającą tam od tutaj bez ostrzeżeń i fanfar. Ku jej zaskoczeniu przyprowadził ze sobą Sulaha – sympatycznego młodego mężczyznę o białej skórze i blond czuprynie, charakterystycznej dla północnych ras. Kiedyś już widziała go u siebie. – Jest zainteresowany tą sprawą – oznajmił Colivar bez dalszych wyjaśnień. Ten Magister nie dzielił się z nią wszystkim, co czasem ją frustrowało, ale miała pewność, że nie pozostawi jej w niewiedzy w żadnej kwestii dotyczącej bezpieczeństwa jej królestwa. Po Colivarze i Sulahu przybył Fadir, obleczony w swe zwykłe, rudowłose ciało. Wisiorki i talizmany zwisały z jego długich zaniedbanych warkoczy niczym barbarzyńskie trofea. Siderea patrzyła z pewnym zainteresowaniem, jak on i Colivar taksują się wzajemnie niczym czujne psy. Najwidoczniej każdy z nich zakładał, że nie spotka tu żadnego innego Magistra. To mała rzecz, ale sprawiła jej przyjemność, zresztą tak jak wszystko, czym mogła zaskoczyć swoich czarnoksięskich kochanków. Wystarczająco dobrze znała ich naturę, by wiedzieć, że najcenniejszym i najbardziej pożądanym towarem w ich świecie są niespodziewane sytuacje, i cieszyło ją, że osobiście mogła im je zapewnić. Przywitawszy się, pokrótce opisała swoim gościom sytuację. Colivar słuchał z ponurą miną, Fadir był po prostu czujny, a Sulah wyglądał na tak zaciekawionego i otwartego, jak młody morati. Siderea zaczęła się zastanawiać, czy nie obdarzono go nieśmiertelnością dopiero niedawno. Z drugiej strony, mógł udawać, by uśpić czujność rywali. Lata spędzone z Magistrami nauczyły ją przede wszystkim tego, że gry, które rozgrywali między sobą, nie są niczym ograniczone. Magister wyglądający na młodzieniaszka mógł mieć w rzeczywistości zarówno dwadzieścia lat, jak i tysiąc. Kiedy skończyła, Colivar kiwnął głową i powiedział: – Zabierz nas do niego. Sulah zaczął coś szeptać, ale Colivar go uciszył. Siderea, z ukłuciem zazdrości w sercu, zdała sobie sprawę, że naprawdę nie zamilkli, lecz zaledwie przenieśli rozmowę do królestwa bezgłośnych myśli, do którego ona nie miała wstępu. Nie protestowała jednak i w milczeniu powiodła ich do izby, gdzie leżał jej gość. Kiedy tam dotarli, Sulah przybrał równie ponurą minę jak Colivar. Mężczyzna spał, ale nie wyglądał spokojnie. Kiedy podeszli, miotał się nerwowo, jakby dręczyły go koszmary, i pojękiwał cicho niczym zranione zwierzę. – Dałem mu coś na gorączkę – oznajmił lekarz. – Zewnętrzne obrażenia są wyczyszczone i opatrzone, ale obrażeń wewnętrznych mogę się jedynie domyślać.

On potrzebuje twoich umiejętności, Wasza Wysokość. Głos Magistra w głowie Siderei komunikował: Chory jest jego umysł, nie ciało. Powtórzyła głośno te słowa, tak naturalnie, jakby sama odkryła ten fakt. Lekarz kiwnął głową, ufając jej mocy, i wycofał się, by ustąpić nowo przybyłym miejsca przy chorym. Podeszli więc − Fadir do nóg łóżka, Colivar i Sulah do jego boku, a Siderea usiadła na brzegu materaca po przeciwnej stronie. Słudzy uprzednio zdjęli z chorego brudne ubrania i umyli go, więc siniaki i skaleczenia na torsie stały się bardziej wyraźne. Koce przykrywały resztę ciała chorego, ale mogłaby się założyć, że to, co było pod nimi, nie wyglądało lepiej. Poczekała chwilę, aż Magistrowie zbadają go swoimi niewidzialnymi technikami, a potem łagodnie położyła dłoń na policzku mężczyzny. We śnie poderwał się i gwałtownie odsunął od jej dłoni – i nagle jakby coś go uchwyciło, unieruchamiając na miejscu. Jego czoło zmarszczyło się jak w ogromnym bólu, a potem, po chwili, stopniowo zaczęło się wygładzać. Ciało również odprężyło się i z trzaskiem znużonych kości opadło z powrotem na łóżko. Chory z wolna otworzył oczy. W jego spojrzeniu nie było strachu ani bólu. Nie było też niczego, co można by nazwać ludzką świadomością. – Kim jesteś? – spytała królowa łagodnym tonem, jakim mówi się do rannego zwierzęcia. Zważywszy na stan, w jaki wprowadzili go Magistrowie, prawdopodobnie taki ton nie był potrzebny, jednak musiała utrzymać obecne tu osoby w przekonaniu, że to właśnie ona uspokoiła chorego − jeśli nie czarami, to potęgą samej swojej obecności. – Halman Antuas – odpowiedział równie spokojnym głosem, jednak wypranym z wszelkich ludzkich emocji. – Skąd przybywasz? Zmarszczył czoło, jakby zmagał się z odpowiedzią. – Proszę mi pozwolić, Wasza Wysokość – wtrącił się Fadir. – Oczywiście. – Kiwnęła łaskawie głową, by kontynuował. – Skąd przybyłeś tu bezpośrednio? – spytał Fadir. Tym razem chory odpowiedział bez wahania. – Z zachodnich rubieży. Z Corialanusa. Musiała zadać to pytanie: – Z ziem lorda Hadriana? – Tak. Zamknęła na chwilę oczy, czując, jak wewnątrz cała drży. Zastanawiała się, czy rzeź, o której wspominał, objęła także jednego z jej faworytów. – Po co tam pojechałeś? – spytał Colivar. – Wieźliśmy zaopatrzenie ludziom stacjonującym na Królewskim Szlaku. – Kiedy wymówił tę nazwę, drgnął. Siderea niemal widziała, jak czarnoksięska magia Magistrów usiłuje utrzymać władzę nad chorym, kiedy jego wspomnienia zaczęły powracać. – Miałem ze sobą dwa tuziny ludzi, silnych strażników, wyszkolonych w walce. Wszyscy przepadli... Królowa cicho wyjaśniła Magistrom:

– Królewski Szlak to drugorzędna droga wiodąca z terytorium Dantona na południe. Wąska i zdradliwa, niezbyt nadaje się dla wojska, ale to nadal potencjalny szlak najeźdźców, gdyby zamierzali omijać tereny bardziej umocnione. Posterunek straży na szlaku ma ostrzegać, gdyby pojawił się tam najeźdźca. – Tak – szepnął nerwowo chory. – Właśnie tak. Wszyscy przepadli. Mroczni wrócili. Wszyscy jesteśmy skazani na zagładę... – Powiedz, co widziałeś – polecił Fadir. – Od początku do końca opowiedz, co wydarzyło się tamtego dnia. Na czoło mężczyzny wystąpił pot. Kiedy Siderea starła go kawałkiem sukna, przekonała się, że był zimny. Jeśli nawet strach powodował wewnętrzną gorączkę, Fadir nie pozwalał, by wydostała się na powierzchnię. – Przybyłem konno z drużyną… wieźliśmy w góry zaopatrzenie. – Mówił ochryple, zacinając się, jakby każde słowo wyciągał z siebie na siłę. – Kilometr przed posterunkiem miał nas spotkać strażnik i przeprowadzić przez ostatni odcinek drogi, ale nie było nikogo. Nasz kapitan uznał to za ostrzeżenie. Wysłał zwiadowcę do lasu przed nami, żeby sprawdził, czy nie czekają na nas jakieś kłopoty. − Jego głos zniżył się do szeptu. − Zwiadowca powrócił... ciałem... ale bez ducha. Jego oczy płonęły okropnym szaleństwem. Nawet ja nie byłem w stanie się przez nie przełamać. – Jesteś czarownikiem? – spytała Siderea. Potaknął, a po chwili jego skóra nabrała upiornego koloru. Rzucał głową z boku na bok, kiedy znowu zaczęły wracać do niego wspomnienia. – Nie mogłem nic poradzić... nie miałem dosyć mocy... to zjadłoby mnie żywcem. – Jego ciałem wstrząsały drgawki. – Gdzie byli bogowie? – wykrztusił. – Dlaczego pozwolili, by wydarzyło się coś takiego? Królowa nie umiała odpowiedzieć. Przygryzła wargi, obserwując, jak powtórnie Fadir obejmuje chorego swoim czarnoksięstwem. Tym razem jednak czarnoksięstwo nie wystarczyło, by go uspokoić. W końcu Magister dotknął palcem jego czoła i polecił: – Zaśnij. Chory natychmiast opadł bezwładnie, tak jak wcześniej. Wydawało się, że opuściły go wszystkie siły. Głowa osunęła się niemrawo na bok. Powieki zasłoniły do połowy niewidzące oczy. – Najwyraźniej opowiedział nam już wszystko, co mógł opowiedzieć – rzekł cicho Colivar. – Teraz powinniśmy obejrzeć przeszłość, tak jak on ją widział. Podszedł do wezgłowia łóżka i przesunął dłoń nad twarzą mężczyzny. Przez ciało czarownika przeszedł dreszcz, ale nie zbudził się. Potem powoli w powietrzu nad nim zaczęła formować się mgła, która nabierając kolorów, tworzyła wizję. Wizja była mroczna, bardzo mroczna. Słońce świeciło, ale trwoga mężczyzny przysłoniła je czarnymi burzowymi chmurami. Tylko centrum wizji było jasne i wyraźne. Materię czarów stanowiła delikatnie zabarwiona, drżąca mgiełka. Wspomnienia czarownika mąciły ją wirami i prądami. Szczegóły wizji na jej krańcach pozostawały rozmyte, ale w centrum mgiełka wkrótce ukazała konkretny obraz. Na koniach jechała grupa mężczyzn. Dwaj jeźdźcy dyskutowali na przodzie kolumny. Obok na ziemi siedział człowiek w mundurze o wyglądzie idioty.

Dygocząc, wpatrywał się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem, a cienka strużka śliny spływała mu po podbródku. I wtedy jeden z mężczyzn oderwał się od grupy – był to sam Antuas – i zanurzył w las. Odjeżdżając, wykonał dziwny gest – czarownicy robią tak czasami, by związać moc – i Siderea odgadła, że chce, by strażnicy patrzyli w innym kierunku, gdy będzie ich mijał. Jak to jest, tak swobodnie używać mocy?, zastanawiała się. Czuć, jak wzbiera w duszy od wewnątrz w dowolnych ilościach, a nie porcjować ją po odrobinie w obawie przed przedwczesną śmiercią? Kiedy Antuas przebył leśne obszary, blakły one stopniowo, aż w końcu stały się cieniami. Przed nim pojawiła się osada. Pusta. Ją również zostawił za sobą i jechał dalej. Po chwili z ziemi wyrosły jakieś domy. Puste. Broń ze stojaków zniknęła. Drzwi zostawiono otwarte. Ciemne plamy na progu, na ziemi. Obrazy, raz ostre, raz zamazane, jak we śnie, kolejno znikały w mgiełce wizji, kiedy obserwator kierował uwagę na następny szczegół. Przerażenie czarownika było niewątpliwe. Najwyraźniej sam nie jest żołnierzem, pomyślała Siderea, jedynie wieśniakiem, któremu zapłacono, by w razie czego towarzyszył kompanii. Ten wypadek po prostu go przerósł. Gdy kolejne drzewa zostały w tyle, czarownik zobaczył, co oczekuje za nimi. I padł na kolana. Siderea gwałtownie wciągnęła powietrze. Wszędzie − jak okiem sięgnąć − trupy. Każdy umieszczony na szczycie wysokiego pala wkopanego pionowo w ziemię. Ciała najwyraźniej przebywały tam przez pewien czas, bo mięso było już do kości rozszarpane przez padlinożerców, ale z pozycji, w jakiej się znajdowały, jasno wynikało, że ludzi wbito na pale za życia, skazując ich na powolną śmierć w strasznych męczarniach. Były ich dziesiątki, może nawet setki. Za pośrednictwem pamięci chorego nie można było określić ich dokładnej liczby, jak gdyby sama groza tej sceny zacierała ostrość. Nawet czarnoksięstwo Colivara nie mogło uchronić tych przerażających obrazów przed zalaniem ich przez szaleństwo mężczyzny. Czarownik w wizji padł na kolana, a jego ciałem wstrząsnęły gwałtowne torsje. – Czy to sprawka Dantona? – szepnęła Siderea, obserwując obraz szeroko otwartymi oczami. Tylko to przychodziło jej teraz do głowy. Żaden inny władca nie wydawał się zdolny do takiego okrucieństwa. Nagle zza lasu włóczni zaczął wyłaniać się ciemny kształt. Coś ze skrzydłami, dotychczas skryte za skalnym występem, wzniosło się w powietrze. Wizja zafalowała lekko i czarownik jęknął. Jego usta były fioletowe, a spod przymkniętych powiek wyzierały jedynie białka. Skrzydlate zwierzę, unoszące się nad polami włóczni, coraz bardziej zacieniało rzędy gnijących ciał. Kształtem nie przypominało ani ptaka, ani nietoperza, ani żadnego znanego Siderei latającego stworzenia. Przefiltrowane przez całun trwogi światło słoneczne przenikało przez skrzydła stworzenia jak przez witraż, prześlizgując się po żyłkach i ścięgnach. Było straszne, budziło wręcz niewypowiedzianą trwogę, ale było też na swój

sposób piękne. Siderea dostrzegała to piękno i patrząc na stworzenie, czuła, jak jego moc oplata jej duszę. Czuła się sparaliżowana – jak zając w tym okropnym momencie, tuż przed atakiem jastrzębia. Apogeum bezradności. O ile potężniejsze, bardziej obezwładniające musiało być to uczucie w tamtym miejscu i czasie, kiedy stworzenie rzeczywiście było obecne? Dlatego mężczyzna nie jest w stanie opowiedzieć swojej historii. Napływające wspomnienia natychmiast go obezwładniają. – Pokaż to jaśniej – polecił Colivar. Mówił dziwnym tonem, którego nigdy u niego nie słyszała. – Spójrz na to bliżej, potrzebujemy szczegółów... Wielkie zwierzę wzniosło się coraz wyżej, jego skrzydła biły w powietrzu z taką siłą, że ciała na palach drżały. Choć wizja była bezwonna, Siderea wyczuła tę chwilę, kiedy pęcherz czarownika popuszcza ze strachu. Stwór odwrócił wielką głowę w jego kierunku, ale w tym momencie mężczyzna znowu związał swą moc i kiedy stworzenie spojrzało w jego stronę, on również wyglądał jak martwe ciało nabite na pal. W wizji podstęp był widoczny jako mglista nakładka, pod którą rysował się prawdziwy kształt, ale najwidoczniej w rzeczywistości zaklęcie okazało się skuteczne. Stworzenie omiotło wzrokiem pole trupów raz, drugi, trzeci... a potem wzbiło się wyżej w powietrze i szybko podążyło na południe. Moc Colivara nie zdołała powstrzymać rozpadającej się wizji. Obrazy migały przez przesłonę czarnoksięskiej mgiełki niczym wyrywkowe, krótkotrwałe nocne sceny w świetle błyskawic. Czarodziej ruszył biegiem przez las. Cały obóz zarzucony trupami. Potyka się o jedno z ciał i ląduje twarzą na ziemi. Wrzeszczy. Cienie skrzydeł przemykają nad jego głową. W przysiadzie między trupami znowu związuje moc, by upodobnić się do martwych ciał. Poczerwieniałe, spuchnięte słońce pojawia się na horyzoncie. Obrazy w wizji nadchodziły coraz szybciej, wstrząsając ciałem chorego, jakby każdy z nich zadawał mu potężny cios. Traciły wszelką spójność, zmieniając się w koszmar, w obezwładniające szaleństwo. Z upiornie sinych ust mężczyzny wyrwał się zdławiony krzyk, a powietrze w wizji zaroiło się od skrzydlatych stworów z oczyma płonącymi niczym purpurowe gwiazdy. – Nadchodzą... – dyszał. – Zaraz tu przybędą! Ostatni wstrząs rzucił jego ciałem, pierś nienaturalnie wypchnęła się w górę, a niewidzące, jakby pokryte bielmem, oczy wyszły z orbit – i z przeszywającym na wskroś krzykiem opadł bez sił, z kończynami rozrzuconymi na boki jak u zepsutej lalki. Wizja znikła. Czarnoksięska mgiełka rozproszyła się. Do uszu zebranych dobiegały jeszcze modły lekarza, ale po chwili zapadła całkowita cisza. Przerwał ją dopiero Sulah: – Czy to...? – Duszożercy – powiedział krótko Colivar. Jego twarz pozbawiona była wszelkich kolorów, a w oczach płonął straszliwy, czarny ogień. – Myślałam, że wszystkie zostały zabite. – Siderea drżała. – Dawno temu. – Jedynie przepędzone.– Podniósł na nią wzrok, ale nie mogła znieść wyrazu jego mrocznych oczu i szybko odwróciła głowę. – To znacząca różnica, moja królowo. – Potem spojrzał na dwóch pozostałych Magistrów. – Musimy udać się

w tamto miejsce. Trzeba znaleźć odpowiedzi na pewne pytania, a znajdziemy je jedynie tam. – Czy wiesz dokładnie, gdzie to jest? – Fadir wskazał na ciało mężczyzny, zupełnie już pozbawione życia. – On raczej nas nie poprowadzi. Ani nawet nie zakotwiczy wystarczająco czarnoksięstwa, by wskazać nam drogę. Colivar zastanawiał się przez chwilę, a potem zwrócił się do Siderei: – Czy posiadasz ubrania, które miał na sobie, gdy tu przybył? – Potaknęła. – Każ je przynieść. – Oczywiście. Królowa skinęła na służącą. Trzej Magistrowie czekali w milczeniu, a przestraszona dziewczyna czmychnęła, by wykonać polecenie swojej pani. Po chwili wróciła z ubraniami zawiniętymi w kawałek płótna. Śmierdziały pomimo prowizorycznego opakowania. Na górze leżało kilka drobiazgów, które mężczyzna miał przy sobie, gdy tu przybył: nóż, mała sakiewka, zniszczony pasek, skórzana czapka. Colivar wybrał ostatni przedmiot. Brzeg czapki obszyty był taśmą ponabijaną małymi mosiężnymi ćwiekami. Magister przesunął paznokciem wzdłuż, pod przednią częścią nakrycia głowy, po czym podniósł palec do światła, ukazując zebraną z czapki ziemię. – Ubrudził się, gdy upadł. To poprowadzi nas do celu – oświadczył. – Co będziecie tam robić? – spytała Siderea. Czarne oczy zmierzyły ją okropnym, pustym spojrzeniem. Zadrżała w duchu, ale nie odwróciła wzroku. – Zawezwałaś innych Magistrów? – zapytał Colivar. – Potaknęła. – Jak tylko przybędą, każ im podążyć za nami. – Strząsnął nieco ziemi na prześcieradła. – Zostawiam to tutaj, by ułatwić im podróż. – Colivarze... Wyciągnął rękę nad łóżkiem, nad poskręcanym ciałem, i ujął dłoń Siderei. – Nie proś, byśmy cię ze sobą wzięli. Błagam, moja królowo. Naprawdę nie chcę odmawiać ci czegokolwiek, ale jeszcze bardziej nie chcę, byś trafiła w sam środek tego, co możemy tam znaleźć. Zamknęła na chwilę oczy. Westchnęła. Potem powoli skinęła głową. – Powiesz mi, czego się dowiedzieliście? – szepnęła. – Powiesz mi o wszystkim? Nachylił się i ucałował jej dłoń. – Oczywiście, moja królowo. – Po czym odszedł od łóżka. Sulah i Fadir stanęli przy nim. Colivar spojrzał na służących. Lekarz przywarł do futryny drzwi, jego twarz była biała jak papier. Dziewczyna, która przyniosła ubranie, kuliła się w odległym rogu komnaty. - Zapomnijcie o tym, co tu widzieliście – powiedział spokojnie. Siderea zauważyła, że służący sztywnieją lekko, kiedy dotknęła ich moc jego słów. – Żadne informacje o podróży tego człowieka, żadne słowo jego przesłania nie przejdzie przez wasze gardła, dopóki wasza pani nie wyda takiego rozkazu. Jego śmierć była naturalnym skutkiem zwykłego wyczerpania. Wszystko, co opowiadał wam wcześniej, musiało być rezultatem szaleństwa spowodowanego jego stanem. Rozumiecie? – Tak, panie – szepnęła dziewczyna. Lekarz tylko skinął głową.

Colivar na chwilę zamknął oczy, zbierając moc. Potem wyszeptał słowa związywania i powietrze otaczające trzech Magistrów zaczęło drżeć niczym fale letniego żaru nad piaskami pustyni. Siderea widziała, jak ich rysy powoli rozpływają się we mgle, stają się niematerialne, a w końcu całkiem znikają. W izbie została tylko Królowa Wiedźma, jej służba i ciało mężczyzny, powoli stygnące na łóżku. I trwożliwa cisza.

ROZDZIAŁ 32 To dziwne, myślał Andovan, że chwile największej siły są u mnie napędzane przez chwile najgorszej frustracji. Sny nie prowadziły go już tak wyraźnie, z każdym krokiem równie dobrze mógł oddalać się od swego celu, co do niego zbliżać. Nie miał jak tego sprawdzić. Zdarzało się, że w ogóle nic mu się nie śniło. Wszystko wskazywało na to, że zaklęcia Colivara straciły całą moc i pozostawiły go, niczym rozbitka, pośrodku nicości – bez przewodnictwa, bez celu, bez nadzoru. Jeśli rzeczywiście tak było, Andovan stał się dokładnie tym, za kogo brali go przypadkowi ludzie na drodze: wędrowcem bez celu. Dla księcia królewskiej krwi był to los godny pożałowania. Jedyne, co wiedział na pewno, to że jeśli ścigana przez niego zwierzyna opuściła Gansang tej nocy, której padły wieże ze snu, to każdy dzień pościgu zwiększał prawdopodobieństwo, że wymknie mu się na zawsze. Ta myśl powodowała, że klął na bogów, gwiazdy i wszystkie siły losu. W rzadkich chwilach napełniało jego żyły coś, co odczuwał niemal jak własną energię, a słabość Wyniszczenia jakby rozluźniała swój dławiący chwyt. Ale zawsze było to tylko przelotne. Prędzej czy później ponownie przykrywał go całun osłabienia i wraz z siłą fizyczną wysysał całą jego nadzieję. Andovan mógł tylko iść przed siebie każdej nocy i modlić się, żeby zaklęcia Colivara nadal działały. Jeśli sny nie poprowadzą go dalej, może zrobi to instynkt. Same sny, jeśli się pojawiały, były chaotyczne – dziwne obrazy bez ładu i składu. Płonące klejnoty. Bele wełny. Niemowlę z odciętą głową. Obrazy niczym kawałki łamigłówki, których nie mógł ułożyć w żadną istotną całość. Czy znaczyło to, że moc Colivara go zawodzi, czy też po prostu wariował? A może machinacje cudzoziemskiego Magistra od początku właśnie to miały na celu: odciąć go od domu ojca, a potem do woli igrać z jego umysłem? Nie myśl w ten sposób. Jeśli jeszcze nie oszalałeś, takie myśli z pewnością cię do tego doprowadzą, napominał się Andovan. Ponieważ kobieta, której szukał, prawie na pewno podróżowała, on też był w ciągłej drodze. Bezimienne wsie na bieżąco zaopatrywały go we wszystko, czego potrzebował, dostarczając czasami małej dawki adrenaliny, kiedy na przykład ktoś próbował mu zagrozić. Potem rozpływały się we mgle za plecami Andovana, jakby nie istniały nigdy. Materiał ze snów. Całe jego życie przypominało teraz sen. Niepokojące uczucie. Najbardziej bał się tego, że zapowiada ono jakiś nowy etap choroby, etap, który jeszcze bardziej go osłabi. Uznał więc, że warto płacić za noclegi i wyżywienie w przydrożnych gospodach, i ukryty w kącie słuchał opowieści innych podróżnych − z nadzieją, że usłyszy jakąś wiadomość czy plotkę, która pomoże mu odnaleźć się w rzeczywistości. Ale żadne istotne wiadomości nie nadchodziły. Słuchał historii z dalekich krajów do późna w nocy, a rankiem ruszał dalej, tak samo nieświadomy kierunku, w jakim zmierzał, jak poprzedniego dnia. Nie umrę w łóżku! – wściekał się na bogów, ale oni zachowywali zimne

milczenie. I im dłużej podróżował, tym mniej w nim było nadziei, że dąży do czegoś innego niż bezsensowna, pozbawiona znaczenia śmierć. *** Sny Kamali stały się tak nieprzyjemne, że poprzedniej nocy zmrużyła oko jedynie na godzinę. Gdy tylko przykładała głowę do poduszki, strącały ją w otchłań, a kilka razy, kiedy kompletnie wyczerpana zapadała w krótką drzemkę, zrywała się, zlana zimnym potem, z sercem bijącym tak szybko, jakby chciało wyrwać się z piersi. To, co ją ścigało, zbliżało się. Przynajmniej obawiała się, że się zbliża. Bała się tak, że jej umysł tracił równowagę. Sama nie wiedziała, co przerażało ją bardziej. Od rozmowy z Netandem minęły dwa dni. Jeszcze jeden i znów znajdzie się na drodze, wtopi się w tłum sług i strażników. Ale czy da radę tak długo czekać? A jeśli koszmary zadręczą ją na śmierć? Może ustaną, jeśli opuści to miejsce, jeśli znajdzie się wiele mil od... od czego? Jakie schronienie będzie wystarczająco bezpieczne? Nie miała przecież pojęcia, co takiego ją ściga, a już tym bardziej, jak się przed tym uchronić. Jedno było pewne − ukrywanie się w wynajętym pokoju jedynie pogarszało sprawę. W ogólnej izbie mogła się przynajmniej rozerwać, dowiedzieć czegoś o świecie, w którym obecnie się poruszała. Będąc dziwką, Kamala nie wychylała nosa poza granice własnego miasta, a gdy była u Ethanusa, ten znacznie bardziej interesował się przekazywaniem tajników czarnoksięstwa niż upadkami i wzlotami rządów morati. Teraz, tutaj, po raz pierwszy świat leżał przed nią na tacy, jednak musiała dopasować do siebie jego rozsypane elementy niczym fragmenty wielkiej układanki. Narody, wojny, monarchowie, traktaty, triumfy polityczne i towarzyskie farsy paradowały przed nią w zawrotnej defiladzie, podczas gdy ona próbowała nadać im jakiś kontekst. Oczywiście nie mogła prosić o pomoc, nie mogła nawet pokazać swojej niewiedzy. Gansang nauczył ją między innymi tego, że demonstracja ignorancji przyciąga kłopoty, jak zgniłe mięso przyciąga muchy. A w towarzystwie tych ludzi, tak obytych w świecie, każda prośba o pomoc z pewnością przyciągnęłaby uwagę. Uwaga natomiast była czymś, czego w tej chwili Kamala za wszelką cenę powinna unikać. Tego dnia, tak jak wszystkich poprzednich, od czasu do czasu zauważała klientów, którzy – podobnie jak ona − trzymali się dyskretnie w cieniach izby. Zastanawiała się, czy są równie zagubieni, czy targają nimi podobne konflikty. Mężczyźni zajmujący środkową scenę wydawali się ich nie zauważać. Albo po prostu było im wszystko jedno. Hałaśliwi, skoncentrowani na sobie i w miarę upływu czasu coraz bardziej pijani, prawdopodobnie wyobrażali sobie, że podziwia ich każdy, kto na nich spojrzy. Kiedy w końcu Kamala poczuła, że jej umysł pęknie za chwilę od nadmiaru niepoukładanych informacji, wstała z krzesła i ruszyła w kierunku schodów wiodących do jej pokoju. Ciemność, która tam na nią czekała, nie była może najbardziej gościnna, ale lepsze to, niż zasnąć w miejscu publicznym i przy świadkach zmagać się ze swymi koszmarami. Lub z czymś jeszcze gorszym. Kiedy przemykała przez izbę, starając się jak najmniej rzucać w oczy, do sali

weszła dziewczynka. Kamala zamarła w bezruchu. Może chodziło o jej wiek. Może o spojrzenie − na poły trwożliwe, na poły zdeterminowane. Może był to sposób, w jaki podchodziła do gromady pijanych mężczyzn, niezdarnie, jakby w teorii wiedziała, czego od nich chce, ale nie przekonała jeszcze ciała, by wspierało tę misję. Miała dziesięć, najwyżej dwanaście lat, ale Kamala czuła promieniujące z jej ciała napięcie niczym ciepło bijące z rozgrzanego pieca. Tak jakby patrzyła w lustro − mówiąc ściślej: jakby patrzyła przez zniekształcającą soczewkę nie na teraźniejszość, ale na własną przeszłość. Dziewczynka była czysta, tak jak czysty chce być wieśniak, kiedy spodziewa się przebywać w dobrym towarzystwie. Miała umyte włosy, wyszorowaną twarz, różowe dłonie, na których było jednak widać wymowne linie wżartej ziemi wszędzie tam, gdzie woda miała utrudniony dostęp. Czy Kamala też tak kiedyś wyglądała? Ścisnęło ją w gardle, kiedy zobaczyła paznokcie dziewczynki − każdy z trwałą cienką podkówką brudu głęboko pod spodem. Bez wątpienia uważała się za naprawdę czystą. Tak jak kiedyś Kamala. Z wahaniem weszła do wielkiej izby, tak ostrożnie, jak łania wchodzi na nieznaną łąkę − wypatrując wokół drapieżników. Jednak dziewczynka nie ucieknie, Kamala to wiedziała. Ona przyszła tutaj właśnie po to, by spotkać się z wilkami. Wracaj! – krzyknęła do niej w myślach. Nie była w stanie nic zrobić, nie mogła nic powiedzieć, po prostu stała jak sparaliżowana i patrzyła na nią z bolesną empatią. Nic tutaj nie jest warte ceny, jaką będziesz musiała zapłacisz. Wierz mi! Dziewczynka miała na sobie prostą lnianą sukienkę – prawdopodobnie jedyną naprawdę własną rzecz. Z obu stron jej gorsetu przyszyto rzędy kółek i przeciągnięto przez nie sznurek w ten sposób, by zaciągnąwszy go mocno, nadać talii bardziej dorosłą linię. U tak młodego dziecka sprawiało to nienaturalne wrażenie, ale niewątpliwie przyciągało uwagę. Gdy szła przez izbę, kilku mężczyzn obracało się za nią, odprowadzając ją wzrokiem, a właściciel gospody, zwykle tak gorliwie chroniący swych klientów, tym razem wstrzymywał się z reakcją. Nie zdecydował jeszcze najwyraźniej, czy korzystniej będzie ją przyjąć, czy wyrzucić za drzwi. W końcu stanęła w miejscu, gdzie wszyscy ją widzieli, i pewnym głosem, który zaskoczył Kamalę, powiedziała: – Przepraszam, szukam pana Beltorresa. Niektórzy mężczyźni zaśmiali się, dziwki szeptały między sobą, ale brodaty mężczyzna w kaftanie o wschodnim kroju podniósł wzrok. – Ja jestem Beltorres. A ty? Dziewczynka przygryzła wargi i dygnęła. Serce Kamali przeszył gwałtowny ból. Czy ona też wyglądała tak niezdarnie, kiedy starała się wywrzeć wrażenie na Ethanusie, małpując zachowanie szlachty? – Nazywam się Selti, jeśli to panu odpowiada. – Kolejny nieporadny dyg. – Mam dla pana wiadomość od pana Hurary. Wyjęła z rękawa kawałek starannie złożonego welinowego papieru i podała mężczyźnie. Z uśmiechem wziął kartkę, ocierając się o rękę dziewczynki przelotnie, lecz znacząco. Zaczerwieniła się, ale z uśmiechem. W ściśniętym gardle Kamali

zapłonął żar. Czuła w sobie moc − gniewną i oburzoną, ponaglającą do działania w obronie dziewczynki. To jej chwila, próbowała przekonywać moc. To jej wybór, nie mój. Znała zamiary dziewczynki. Wyczuwała je. Wiedziała też, dokąd one prowadzą. – Dobrze zatem – chrząknął Beltorres. – Chyba jednak będę musiał iść do portu. – Śmiejąc się rubasznie, wrzucił papier do ognia. – Interesy to interesy, prawda? – Uśmiechnął się szeroko do dziewczynki, jednak uśmiech ten przypominał minę wygłodniałej hieny. – Zostań tu chwilę, na wypadek gdybym chciał wysłać odpowiedź. Jednak chciała ich zabić. Chciała zabić każdego mężczyznę, który dotknie dziecka, bez względu na to, czy dziecko mu na to pozwoli, czy nie. Chciała zabić każdą kobietę, która wciągnie taką dziewczynkę do brudnego kręgu ladacznic, tak jak teraz robiły dziwki w tej gospodzie. Szarpały jej zgrzebną, lnianą sukienkę, macały młode, niewinne jeszcze ciało, chichotały rozpustnie, kiedy jeden z gości sięgnął pod materiał sukienki. A dziewczynka patrzyła na nich wszystkich oszołomiona, drżąca, oczekująca ich łask, a może także ich monet, ale zbyt młoda jeszcze, by wiedzieć, jak świadomie wykorzystać takie zainteresowanie. – Puśćcie ją. − Słowa zabrzmiały zza jej pleców, rozbijając ponure zamyślenie Kamali. Odwróciła głowę i spostrzegła właściciela tego głosu. Młody mężczyzna w stroju drwala, prosto skrojonym, lecz uszytym z sukna najwyższej jakości, na jakie mogli pozwolić sobie tylko najbogatsi. Blondyn, z białą skórą, dość przystojny. Jego przenikliwe, błyszczące jak lód, niebieskie oczy obserwowały rozgrywającą się scenę. Wszyscy w izbie znieruchomieli i patrzyli na niego: kupcy, kapitanowie najemników, dziwki, służące, a pomiędzy nimi jedna mała dziewczynka, z której twarzy uciekły wszystkie kolory. − Puśćcie ją – powtórzył. Mężczyzna, który jeszcze przed chwilą pchał łapy pod sukienkę dziewczynki, zatrzymał się, choć nie wycofał. – To nie twoja sprawa – powiedział ostro. – Teraz już moja. Puśćcie ją. Mężczyzna rozłożył dłonie wnętrzem do góry, uśmiechając się szeroko. – Nikt przecież nie zakuł jej w kajdany. A przede wszystkim nikt nie zmuszał jej, by do nas przyszła. – Spojrzał na dziewczynkę. – Jesteś tu z własnej, nieprzymuszonej woli, prawda? Kamala wstrzymała oddech. Pamiętała, że w tym wieku jedynym sposobem radzenia sobie z pewnymi sprawami było zaprzeczanie ich istnieniu. Nalegając, by dziewczynka potwierdziła, że jest świadoma sytuacji, mężczyzna właśnie zburzył wszystkie jej linie obrony. Zobaczyła, że dziecko dygocze. Przyzwyczaiła się do takich scen i przez lata serce jej stwardniało, ale to było więcej, niż mogła znieść. Jednak obcy blondyn zadziałał znowu, zanim zdążyła zareagować. Podszedł bliżej i zasłonił jej widok. Wychylając się lekko, z zapartym tchem obserwowała, jak pewnym krokiem wkracza pomiędzy zebranych, sięga do dziewczynki i za ramię wyprowadza ją z tłumu. Kilku mężczyzn gniewnie poderwało się z miejsc, a ten, który napastował małą, głośno zaklął. Ale obcy jednym spojrzeniem zmusił ich, by się uspokoili. W jego oczach wściekłość grała ze śmiercią i w końcu nikt nie zebrał się na odwagę, by mu się przeciwstawić.

Gdy znowu przechodził obok, ciągnąc za sobą dziecko, Kamala wypuściła powietrze z długim, cichym sykiem. Kiedy oczy wszystkich w izbie odprowadzały mężczyznę, zebrała wokół siebie cienie izby i niepostrzeżenie poszła za nim. Na wszelki wypadek wyczarowała też obłok niewyraźnego złego przeczucia, by zebrał się wokół samych drzwi i powstrzymywał mężczyzn z gospody. Proste zaklęcia, niewielkiej wagi, ale w pewnych sytuacjach wystarczyły. Kiedy wyszła z gospody, obcy puścił już dziewczynkę. Wyglądała na bardziej wściekłą niż przerażoną i patrzyła na niego gniewnymi, zapadłymi oczyma. – Idź do domu – mówił. – Takie miejsca nie są dla ciebie. Ale ona się nie ruszała. Małe oczy wypełniły się łzami. – Oni by mi zapłacili – protestowała. Te słowa, wypowiedziane zdesperowanym tonem, dźgnęły Kamalę niczym nóż. Czuła, jak coś wywraca jej trzewia. Zdawało jej się, że obcy reaguje podobnie. Na chwilę zamknął oczy i widać było, jak zaciska szczęki, próbując zapanować nad emocjami. – Chcesz, by ci zapłacono? – spytał. – Czy tylko o to chodzi? Nie dostałaś pieniędzy? Masz. – Grzebał w zagłębieniach materiału, szukając sakiewki. – Masz. Ja ci zapłacę. Tyle wystarczy? – Wysypał garść monet na drżącą dłoń i wyciągnął ku niej. – Weź – ponaglił, a kiedy nie odpowiadała, krzyknął: – Weź wszystkie! Gwałtownym ruchem odrzucił pieniądze daleko od siebie, w kierunku drogi. Dziewczynka gapiła się na niego przez chwilę, a potem pobiegła tam, gdzie upadły, i zaczęła zbierać je na czworakach. Odwrócił się od niej, widocznie zbyt zbolały, by na to patrzeć. Kamala zauważyła, że lekko się zakołysał i musiał oprzeć się o pobliskie drzewo. Więc wcale nie był taki silny, na jakiego wyglądał. To ciekawe. Scena w wielkiej izbie musiała być blefem, choć bardzo brawurowym. Człowiek, na którego obecnie patrzyła, nie przetrzymałby bójki z tyloma przeciwnikami. Co wymownie świadczy o jego odwadze. Albo o jego szaleństwie. Kamala poczekała, aż dziewczynka zbierze swą zdobycz i pobiegnie w kierunku drogi do Bandoa, a potem spokojnie wyszła z cienia. Zanim się odezwała, poczekała, aż obcy ją zauważy. Musiała czekać dobrą chwilę, bo mężczyzna najwyraźniej błądził myślami gdzieś daleko. Kiedy w końcu ją dostrzegł, zapytała cicho: – Czemu to zrobiłeś? – Co zrobiłem? Masz na myśli to dziecko? − Potaknęła. Nagle wydał się bardzo znużony. − Czemu cię to interesuje, chłopcze? – Niewielu mężczyzn przejęłoby się w takiej sytuacji. Kącik jego ust drgnął. Prawie w uśmiechu. – W takim razie przypuszczam, że nie jestem taki jak większość mężczyzn. Kamala podeszła kilka kroków bliżej. – Nie możesz jej pomóc. Ona i tak przyjdzie tu jutro. Albo znajdzie inne, podobne miejsce. Prawda jej słów wydawała się przygniatać go wielkim brzemieniem. Ciężko westchnął. – Wiem. Słowa jednego człowieka znaczą w tym świecie bardzo niewiele. Coś w tonie jego głosu sprawiło, że Kamala wstrzymała oddech. A więc jest

przyzwyczajony, że jego słowa coś znaczą. Przyzwyczajony, że ma władzę, by zmieniać bieg rzeczy. Zaintrygowana, dotknęła materii jego rękawa. Spojrzał na nią z zaciekawieniem, lecz nie odsunął się. Tkanina była delikatna i gładka, taka, jaką wytworzyć mogą jedynie mistrzowie tkaccy. Przylgnęły do niej fragmenty historii jej posiadacza. Smakowała pozycję, bogactwo i zaciekłą niezależność. Kłócił się z kimś, kto dzierżył władzę, kiedy miał to na sobie. Często. Znajdowały się tam też subtelniejsze ślady, nieznane – ich rozplątanie wymagało pracy. Kiedy w końcu zdała sobie sprawę z ich źródła, zaparło jej dech w piersiach. Nawet rzeczy Raviego nie sugerowały aż takiej przyrodzonej władzy. Istniało wyłącznie jedno wyjaśnienie, tak dziwaczne, biorąc pod uwagę bieżącą sytuację, że aż trudno było w nie uwierzyć. – Nie jesteś tym, kim się wydajesz – powiedziała w końcu. – Ani ty – odparł spokojnie. Zdała sobie sprawę, że nie tylko ona jego uważnie obserwowała. Była zbyt zajęta, żeby zastosować zwykłe środki ostrożności. Serce stanęło jej na moment, kiedy sięgał do jej wełnianej czapki, ale nie poruszyła się, by mu przeszkodzić. Zdjął czapkę z jej głowy. Niesforne rude włosy otoczyły jej twarz ognistym obłokiem. − Teraz chyba moja kolejka pytań – stwierdził. – Zacznę od tego, dlaczego aż tak interesujesz się losem tej dziewczynki? – Kamala nie odpowiadała, więc dodał: – Kobieta podróżująca w chłopięcym przebraniu... Czy mam zgadywać? Zaczerwieniła się. Nigdy nie reagowała tak na żadnego mężczyznę z wyjątkiem Ethanusa i była wściekła, że pozwoliła sobie na brak samokontroli. – Zgadywanie to dość niebezpieczna rozrywka – odparła sucho. – Naprawdę? – Niebieskie oczy nie były już lodowate. Teraz promieniowały ciepłem jak górskie jezioro w letnim słońcu. – Dziki jeleń, który nigdy nie poznał człowieka, nie boi się kuszy. A ten, który wcześniej został zraniony, ostrzega młode, by uciekały, gdy tylko dostrzeże najmniejszy znak ludzkiej obecności. – Na jego twarzy znów zabłądził niewyraźny uśmiech. Jego mina nie była szydercza czy okrutna, ale dziwnie współczująca. – Czy się mylę? Kamali na chwilę zabrakło słów. – Porównujesz mnie do jelenia? – Więc do wilka. – Zaśmiał się cicho. – Jego też może dotyczyć ta uwaga, prawda? Nawet jeśli w tym ostatnim przypadku matka rozerwie gardło każdemu, kto będzie usiłował na nią polować. Odzyskując panowanie nad sobą, Kamala uniosła brew. – Jestem zatem jeleniem czy wilkiem? Zdecyduj się. – Kobiety potrafią być jednocześnie jednym i drugim. – Uśmiechnął się, teraz już szeroko. – Dlatego mężczyznom, którzy starają się je zrozumieć, grozi szaleństwo. Już miała odpowiedzieć, kiedy drzwi gospody rozwarły się na oścież. Zobaczyła, jak twarz obcego poważnieje, i odwróciła się szybko, ciekawa, jaki nowy kłopot nadciąga w ich kierunku. Był to właściciel gospody. Rozglądał się nerwowo, jakby oczekiwał problemów, co przynajmniej potwierdzało, że jej zaklęcie działa. W jednej ręce trzymał tobołek podróżny: wełniane koce, związane pospiesznie i nieumiejętnie wokół pakunku z jedzeniem. W drugiej dłoni zaciskał małą skórzaną sakiewkę.

Spojrzał gniewnie na obcego, odchrząknął i splunął na ziemię. – Chyba najlepiej będzie, jak już wyjedziesz. Rzucił w ich stronę tobołek, który upadając u stóp blondyna, wzbił obłoczek kurzu. – Jestem dumny z tego, że prowadzę spokojną firmę. Pamiętaj o tym, jeśli w przyszłości znowu się tu pojawisz. – Rzucił również sakiewkę, tym razem bardziej precyzyjnie. – Twoje pieniądze minus opłata za nocleg i wyżywienie. I mała rekompensata za moje dzisiejsze kłopoty. Spojrzał na Kamalę, zmrużył ostrzegawczo oczy i powrócił do gospody. Kiedy drzwi się zatrzasnęły, podróżny zważył sakiewkę w dłoni. – Chyba dobrze, że ją odzyskałem, bo większość tego, co miałem, rzuciłem tej małej. – Spojrzał na Kamalę. – Mam nadzieję, że nie będziesz miała tutaj przeze mnie problemów. Wzruszyła ramionami. – Jeśli nawet, poradzę sobie. To, że właściciel, z sercem owiniętym jej czarnoksięską magią, odmówi jej gościnności, było równie prawdopodobne jak to, że rano nie wzejdzie słońce. Ale Kamala nie miała zamiaru informować o tym blondyna. – Nazywam się Talesin – przedstawił się. Dumała przez chwilę, zastanawiając się, ile chce i może przed nim odkryć. W końcu powiedziała: – Mówią mi Kovan. – To chłopięce imię − zauważył. Odebrała mu czapkę i włożyła ją z powrotem na głowę, upchawszy pod nią niesforne włosy. – Przecież jestem chłopcem, czyż nie? Jego niebieskie oczy zaiskrzyły. – A jak byś się nazwał, gdybyś udawał dziewczynę, Kovanie? Kamala zawahała się. Trudno było oprzeć się jego otwartemu i ciepłemu sposobowi bycia, ale to nie wystarczało, by zapomniała o swojej własnej sytuacji. Polowali na nią Magistrowie, może również szlachta z Gansangu. Ponadto te jej sny... Może ten miły młody człowiek jest związany z którąś z tych sił? Ta myśl mroziła ją na wskroś. – Nie mogę się zdecydować – odparła, maskując niepewność zalotnym tonem. – Wybierz coś dla mnie, Talesinie. Zastanawiał się teatralnie, Kamala tymczasem wyciągnęła kosmyk czarnoksięstwa, by zbadać jego duszę. Jeśli skrywa jakieś sekrety, wkrótce się o nich dowie. Ale gdy go dotknęła, od razu wiedziała, że coś jest nie w porządku. Nie chodziło o to, że magia owijała go kokonem. Rzeczywiście to wykryła. Na ludzi wysoko postawionych Magistrowie często rzucają zaklęcie z tej czy innej przyczyny i obecność takiego zaklęcia jedynie potwierdzała jej podejrzenia o wysokiej pozycji społecznej nieznajomego. Ale pod spodem... pod spodem była dusza niepodobna do niczego, co znała wcześniej. Dotykanie jej mocą przypominało chwytanie gorących węgli. W chwili gdy zrealizowała kontakt, magiczne gorąco wystrzeliło w górę jej ramienia, jakby wnikając w jej ciało. Nie mogła tego analizować – jakby

trzymała rękę w buzującym płomieniu, by policzyć rozżarzone węgielki. Nie ujawniała zaskoczenia ani nie cofnęła się, ale wymagało to całej siły jej duszy. Czy jego duchowy ogień był o tyle silniejszy od ognia innych ludzi? Czy może był po prostu tak niepohamowany, że pędził jak pożar trawiący las przez nowe magiczne ujście, które mu dostarczyła? Ethanus nigdy nie wspominał jej o takim zjawisku, nie wiedziała więc, co o tym sądzić. – Lianna – powiedział w końcu, a dźwięk jego głosu przywołał ją z powrotem do teraźniejszości. – W kraju moich przodków to imię bogini o wielkiej urodzie i duchu gorącym jak ogień. Jej dotyk rozbija lód na wielkich rzekach, żeby mogła przybyć wiosna. Zdołała uśmiechnąć się spokojnie, choć serce biło jej jak oszalałe. – Piękne imię. Spróbuję więc na nie zasłużyć. Łagodnie wycofała dłoń z jego uścisku. Miał aksamitne w dotyku, ciepłe palce. – Więc skąd jesteś, mój śliczny przebierańcu? – Jego ton był pozornie niedbały, ale Kamala instynktownie czuła, że to ważna dla niego informacja. – Jeśli nie zdradzisz mi miejsca, z którego pochodzisz, to może opowiesz o ostatnich podróżach? Teraz już była pewna, że odpowiedź jest dla niego ważna. Bardzo ważna. On w jakiś sposób jest związany z moimi koszmarami. Musi być z nimi związany. Ta myśl ją zmroziła, zwłaszcza że bała się ponownie sondować go czarnoksięstwem. Zamiast tego sięgnęła do niego kosmykiem mocy – tym razem ostrożnie – i zaplotła wokół niego włókna nowego zaklęcia. Nie próbowała złamać zaklęć, które już tam były, po prostu dodała następną warstwę do kokonu. Jeśli kogoś szukasz, to nie mnie. Jeśli chcesz rozwiązać jakąś tajemnicę, ja nie dostarczę ci odpowiedzi. To proste zabezpieczenie, ale wystarczy. Jeśli on sam nie jest Magistrem, nie będzie zdolny go złamać. A wiedziała, że nie jest. Esencja duszy Magistrów była chłodna, bardziej przypominała trupa niż ogień żywego człowieka. Ukradzione życie może napędzać moc Magistra, ale nie może stopić lodu w centrum samej jego istoty. Kiedy już przedsięwzięła wszystkie środki ostrożności, poczuła, że znów swobodnie oddycha. Kim jesteś? – zastanawiała się. Urodzony w bogactwie, ale podróżujący tylko z garścią monet. Zrodzony do potęgi, ale tułający się jak żebrak. Wywodzący się z bardzo słynnego rodu, ale nieużywający własnego imienia z obawy, że zostanie rozpoznane. A może źle odczytuję wszystkie te oznaki? Może jesteś czymś całkowicie innym, co przysłoniło czarnoksięstwo? Żałowała, że nie śmie wykorzystać mocy do zbadania tej sprawy. Ale obawiała się nawiązania czarnoksięskiego kontaktu, który uczyniłby ją znowu podatną na jego żar. Nie z obawy, że ją to zrani − to najwyraźniej nie była złowroga moc − ale Kamala czuła dziwną tęsknotę, niemal głód, i to ją przerażało. Tak z pewnością musi czuć się ćma na chwilę przed rzuceniem się w ogień. Trzepotanie wokół tańczącego światła, uczucie rozkosznego ciepła na skrzydłach, ekstaza upału. A potem nagle nieoczekiwana śmierć. – Moje minione podróże nie są interesujące – poinformowała go. – A te przyszłe? Mogłabym cię okłamać. Mogłabym utkać zaklęcie, które by cię przekonało, że

usłyszałeś moją odpowiedź i uznałeś ją za mało interesującą. Mogłabym odpędzić cię myślą i spowodować, że w ogóle zapomnisz o naszym spotkaniu. Może ta ostatnia opcja byłaby najmądrzejsza? Ethanus z pewnością doradzałby jej obranie tego kierunku. Ale wtedy nigdy nie miałaby szansy dowiedzieć się, jaki jest prawdziwy cel nieznajomego ani dlaczego dotknięcie jego duszy jest dla niej jak ogień. Jeśli jest on naprawdę w jakiś sposób połączony z tym, co nawiedza moje koszmary, czyż nie będzie dla mnie bardziej niebezpieczny, gdy zniknie w cieniach niż tutaj, na widoku? – Zabrałam się z karawaną – oznajmiła. – Jutro wyruszamy ku Wolnym Krainom. A ty? Patrzył na nią swoimi niebieskimi oczami. Jakich zagadek one strzegły? Mając dosyć czasu, z pewnością odkryłaby to wszystko. Ostrożnie, Kamalo. Ta tajemnica może cię spalić, napomniała się w myślach. – Jeszcze nie wybrałem swojej dalszej drogi – odparł. – Naprawdę? – Oczy Kamali zaiskrzyły. – Słyszałam, że wybrzeża morza wewnętrznego mają w tym sezonie dość łagodny klimat. – Czyżby? – Wyciągnął rękę w jej stronę. – Cofnęła się odruchowo, ale on chciał tylko wsunąć jej pod czapkę pasmo włosów, które wymknęło się niesfornie. Na skórze poczuła ciepło jego dłoni, która wahała się przez moment, zanim się wycofała. – Czy przypuszczasz, że mogą potrzebować jeszcze kogoś w eskorcie? Ethanus powiedziałby zapewne, że zachowuje się głupio. Twierdził, że żadna tajemnica nie jest warta tego ryzyka, zwłaszcza kiedy w grę wchodzą nieznane moce. I dlatego, mój mistrzu, u twojego boku nie mogłam poznawać świata. – Przyjdź jutro o świcie – powiedziała. – Zobaczę, co da się zrobić. Odeszła, zostawiając go samego, ale wspomnienie żaru jego duszy nie opuszczało jej jeszcze przez bardzo długi czas. *** Po raz pierwszy od wielu dni książę Andovan spał spokojnie. Kamala śniła o ćmach.

ROZDZIAŁ 33 Osiedle militarne nad Królewskim Szlakiem znajdowało się wysoko w górach. Panowało tu przenikliwe zimno, jednak jeszcze większym chłodem przejmował widok, jaki czekał na przybyłych. Wyczarowana przez Colivara wizja była jedynie jego łagodną zapowiedzią. Trzej Magistrowie stali w prawdziwym lesie śmierci. Poskręcane szkielety obserwowały ich zza pustych, ziejących oczodołów. W czasie gdy Antuas biegł na południe, padlinożercy niemal zupełnie odarli z mięsa nadziane na pale trupy. Niektóre pozbawione były kończyn, zapewne zawleczonych głęboko w las przez drapieżniki. Ziemia usiana była fragmentami kości, rozłupanymi dla szpiku przez zwierzęta. Odór śmierci już zanikł, ale wiatr wciąż przynosił jego wspomnienie. Można było sobie jedynie wyobrazić, jaki okropny smród panował w tym miejscu wtedy, gdy dotarł tu Antuas. Colivar wpatrywał się w to pobojowisko wzrokiem, który wprawiał Sulaha w drżenie. Nigdy wcześniej nie widział swojego nauczyciela w takim stanie, nigdy nie wyczuwał w nim takiej energii, która – gdyby ją wypuścić – zniszczyłaby wszystko i wszystkich w polu widzenia. Wiedział, że Colivar w czasie wojny widywał najgorsze rzeczy, jakie ludzie mogą sobie uczynić, miał do czynienia z czarnoksięskimi okrucieństwami, jeśli więc ten widok obudził w nim taką ciemność, to musiał być naprawdę przerażający. Na krótką chwilę rozdzielili się: Colivar badał teren usiany palami, Fadir miał znaleźć pozostałości grupy wiozącej zaopatrzenie, a Sulahowi powierzono potwierdzenie najbardziej niepokojącej części wizji – istnienia skrzydlatej bestii. Teraz, kiedy młody Magister znów stał u boku swojego nauczyciela, wydało mu się, że Colivar, którego znał, odszedł, a jego miejsce zajął obcy człowiek o popielatej twarzy, wpatrzony w jakąś odległą straszliwą wizję. – Znalazłem ślady jednego wielkiego stworzenia – zameldował Sulah, gdy wrócił z obchodu. – W miejscu, w którym wznosiło się ono w magicznej wizji. Więc przynajmniej wiemy, że ta jej część jest prawdziwa. – Colivar powoli odwrócił się ku niemu. Oczy miał czarne, puste, znękane. – Nie ma śladów innych podobnych stworzeń. – I nie będzie – powiedział cicho Colivar. W tym momencie podszedł do nich Fadir. – Znalazłem grupę dostawców – powiedział z ponurą miną. – W większości zostali zabici, zanim zdążyli zsiąść ze swoich wierzchowców. Niektórzy usiłowali uciec do lasu, ale daleko nie uciekli. – Co ich zabiło? – spytał Sulah. – Na pewno nic ludzkiego. Zostali żywcem rozerwani na strzępy. – Sztywno wzruszył ramionami. – Więc wspomnienia czarownika są dość precyzyjne. – Na to wygląda. – Szczęki Fadira zaciskały się mocno, kiedy patrzył na pole trupów. – Miałem nadzieję, że przynajmniej częściowo to jakieś urojenia. Myślisz, że

zobaczył prawdziwego Duszożercę? Jednego z tych... jak je nazywasz... ikati? – zwrócił się do Colivara. – Jaki inny sens mogłoby mieć to wszystko? – Colivar zatoczył dłonią krąg. – Jaki może być inny motyw? – A próba wzbudzenia strachu we wrogach Wielkiego Króla? – zastanawiał się Magister. – Rozmawiamy przecież o Dantonie Aureliusie. Jego wstręt do Corialanusa to żadna tajemnica. Podobnie jak jego skłonność do brutalności. Nie cofnąłby się przed tego rodzaju demonstracją sił. Może to ostrzeżenie dla ewentualnych buntowników: nie posłuchacie mnie, to spotka was podobny los? Colivar pokręcił głową. – Ta rzeź odbyła się zbyt daleko od uczęszczanych dróg, by miała służyć takiemu celowi. Mało prawdopodobne, by ktoś dotarł tu, gdy ciała były jeszcze świeże – a przecież wtedy ten widok byłby najbardziej skuteczny. Danton ma znacznie lepsze wyczucie w tego typu działaniach. – Nie wspominając o tym – wtrącił Sulah – że ci, którzy mogliby służyć jako świadkowie, również zostali zabici. Kto więc miałby przekazać ostrzeżenie wrogom Dantona? Colivar podszedł do najbliższego pala, spojrzał w górę na wbitego nań nieszczęśnika, a potem położył dłoń na drewnianym słupie. – Zostawiono tu całą jednostkę mężczyzn – bezradną, skazaną na powolne umieranie przez kilka dni. Ich siła życiowa wyciekała z ciał razem z krwią, ze wszystkich naraz, od razu... To prawdziwa uczta dla Duszożercy. – Ale tych pali nie wzniosły przecież zwierzęta – zauważył Fadir. – Nie – zgodził się Colivar. – Nie wzniosły. – Może ikati to coś więcej? Może legendy mówią prawdę? – Colivar nie odpowiedział, więc Fadir mówił dalej: – Niektórzy ludzie powiadają, że to były demony, ale ja nigdy nie dawałem temu wiary. – To nie demony. – Głos Colivara był cichy, ledwie słyszalny, jednak zdawał się być przekonany o swojej racji. – Mówisz bardzo pewnie, biorąc pod uwagę, że ostatnia z tych bestii przepadła na długo przed narodzinami pierwszego Magistra – stwierdził Fadir wyzywającym tonem. – Dlaczego uważasz, że twoja wersja tej legendy jest dokładniejsza niż wszystkie inne? Colivar patrzył w dal, jakby bezskutecznie próbował skupić na czymś wzrok. – Pamiętam czasy, kiedy powstawały te legendy, a żyjący wówczas ludzie opierali się na faktach, a nie przypuszczeniach. Znajdowano szkielety ikati i trzymano je jako trofea wielkiej wojny. Przypominam sobie tron wzniesiony z jednego z takich szkieletów gdzieś w północnych krainach. Według pogłosek ze skór ikati szyto nawet odzież. – Wzruszył ramionami. – Z biegiem lat prawda miesza się z fantazją, aż nie można już odróżnić jednej od drugiej. Poza tym to zawsze większy honor utrzymywać, że ludzkość niemal została zniszczona przez demony, niż złożyć winę na barki zwierząt. Bez względu na to, jak przerażające są to zwierzęta. – One pożerały ludzkie dusze – zauważył Sulah. Colivar spojrzał na niego ostro.

– Żywiły się esencją życiową swoich zdobyczy. Tak jak wiele gatunków w tamtym czasie. Teraz robią to już tylko Magistrowie. – Niewyraźny, gorzki uśmiech przemknął po jego twarzy. – Jest w tym pewna ironia, prawda? – Zastanawiam się, czy bylibyśmy dla nich rywalizującymi drapieżnikami – zadumał się Fadir. – Jestem raczej ciekaw, kto jest ich sprzymierzeńcem. – Dłoń Colivara zacisnęła się na palu. – Rzeź była złożeniem ofiary, ni mniej, ni więcej. Ten, który to zrobił, dokładnie wiedział, co tutaj grasowało i jakiego pragnęło pożywienia. To tak jak królowie w Ciemnych Wiekach, którzy zostawiali dziewice na szczytach gór, skute łańcuchami, z nadzieją, że zaspokoją tym głód Duszożerców i reszta ich ludu zostanie oszczędzona. – Myślisz, że to Danton? – Te pale zrobili jego ludzie – oznajmił Colivar. Znowu pogładził drewno, pozwalając, by jego czarnoksięskie zmysły wniknęły w nie i odczytały jego historię. – Ludzie, którzy je tutaj umieścili, zrobili to na jego rozkaz. To akurat jasne. – Ale czemu zabijać aż tylu? – spytał Fadir. – To z pewnością za dużo „pożywienia” jak na jedną bestię. Colivar zamknął oczy. Mięsień na jego szczęce stężał na chwilę. Sulah znów wyczuł w nim energię, jakiś czarny, straszliwy instynkt, nad którym Magister z trudem panował. – Załóżmy, że był tutaj ikati – powiedział w końcu – i że ktoś poczynił przygotowania, by nakarmić go życiem tylu ludzi, wszystkich jednocześnie... – Spojrzał na Sulaha. – Co spodziewałbyś się znaleźć, gdybyś dobrze poszukał? I gdzie byś szukał? Przez chwilę młody Magister patrzył na niego, nic nie rozumiejąc. Potem nagle jego twarz pobladła, kiedy zrozumiał, co sugeruje Colivar. – Gniazdo... – szepnął. – Spojrzał w górę wąwozu, nazywanego Królewskim Szlakiem, i na granitowe ściany skał po drugiej stronie. Po chwili jego wzrok zatrzymał się na wyłożonej kamieniami szerokiej półce, do której żaden człowiek nie mógłby dotrzeć bez ryzyka skręcenia sobie karku. Jednak dla skrzydlatego stworzenia, nawet nieprzeciętnie wielkiego, byłby to całkiem wygodny punkt obserwacyjny. – Tam – powiedział. Colivar skinął głową. – Upewnij się – zalecił krótko. Magistrowie rzadko rozkazywali sobie nawzajem i Sulah zawahał się na moment. Ale spojrzenie Fadira mówiło jasno, że wiedza Colivara daje mu w tej chwili prawo do pewnej władzy, więc w końcu skinął głową i przeobraził swoje ludzkie ciało, dodając mu skrzydła, tak by mógł przelecieć tę odległość. Wiatr był coraz chłodniejszy, w miarę jak słońce ześlizgiwało się za góry. Znalezienie gniazda nie było łatwe, jednak Colivar dobrze go wyszkolił i Sulah dotarł do celu na chwilę przedtem, nim cienie zachodu padły na półkę. Przez moment po prostu patrzył na znalezisko – gniazdo pełne skorup – i starał się zebrać myśli. Colivar starał się reagować na to wszystko ze spokojem – ale nie potrafił. Duszożercy były stworzeniami z legend i kiedy ostatni raz latały nad ziemią, ludzkość została cofnięta do epoki całkowitego barbarzyństwa. Wszystkie dumne

pomniki i cywilizacje Pierwszej Epoki Królów przepadły, zostały stracone podczas tego okropnego ataku. Może i były zwierzętami – nawet naturalnymi zwierzętami – jednak zasłużyły na swoją pozycję w legendach. I myśl, że teraz powracają, przyprawiała Sulaha o drżenie. Magistrowie zdołają przeżyć, ale jaka jest wartość przeżycia jednostki, jeśli świat, do którego należała, został unicestwiony? W końcu wziął się w garść, zabrał fragment skorupy i wrócił do Colivara i Fadira. Odzyskał ludzką postać i w ponurym milczeniu wyciągnął dłoń z przedmiotem. Matowobiała skorupa miała rozmiar ludzkiej pięści. Jej wewnętrzna powierzchnia błyszczała ciemniejszym, błękitnoczarnym odcieniem niczym niebo o zmroku. Colivar zacisnął szczęki. – Ile? – Na półce jedno gniazdo. Wiele jaj. Wszystkie potłuczone. Tam... – zawahał się. – Tam mogą być jeszcze inne gniazda... W innych miejscach... Prawda? – Co to jest? – zapytał Fadir. – Przyczyna śmierci ich wszystkich. – Colivar wziął skorupę od Sulaha, obejrzał ją, a potem podał Fadirowi. – To miejsce zostało wykorzystane jako teren lęgowy ikati. To – wskazał nabite na pale ciała – była karma dla ich młodych. Rudowłosy Magister zmarszczył szerokie czoło. – Więc ten, kto zabił wszystkich tych ludzi, zrobił to, by nakarmić Duszożercę? By pomóc mu się rozmnożyć? – Zaczerpnął głęboko powietrza. – Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co sugerujesz? − Colivar skinął głową. − Kto byłby na tyle szalony, by to zrobić, wiedząc, że ostatnim razem, kiedy te stworzenia wędrowały po świecie, cywilizacja ludzka została niemal unicestwiona? – Słyszałem, że Wielki Król jest szalony – zauważył Sulah. – Że śmierć jego syna pomieszała mu zmysły, rozbudziła głód krwi, którego żadna przemoc nie zdoła zaspokoić. – Danton zawsze był szalony – stwierdził Colivar. – Ale przez pewien czas prowadził go człowiek rozsądny. Teraz jednak ten człowiek odszedł. – Ramirus? – spytał Fadir. Colivar potaknął. – Odniosłem wrażenie, że nie do końca się z nim zgadzasz. – Pogardzałem jego panem. To nie to samo. – Czy sądzisz, że Danton jest aż takim głupcem, by zrobić coś takiego? By zaprosić tę... tę ohydę do powrotu? Colivar zmrużył czarne oczy. Jego spojrzenia nie dało się rozszyfrować. – Wielki Król jest głupcem, owszem, ale głupcem innego rodzaju. Nie trzeba być geniuszem, by wiedzieć, że jeśli powrócą Mroczne Wieki, dotknie to każdego królestwa, każdego księcia... każdego Magistra. – Nieświadomie pogładził splamione krwią drzewce. – Przypuszczam, że ktoś go wykorzystuje. Ktoś, kto wie, czym są te stworzenia, i chce, by służyły one jego celom. – Albo ktoś, komu tylko wydaje się, że wie, czym są ikati, i dlatego wyobraża sobie, że może je kontrolować – powiedział powoli Fadir. – Dokładnie tak – szepnął Colivar.

– Czy możemy go uświadomić? – spytał Sulah. – Dantona? Albo może jego Magistra? Może przemyśli swoje działania, jeśli powiemy mu, czym naprawdę są te stworzenia? – A kto mu to powie? – spytał ostro Colivar. – Mnie uważa za swojego wroga z powodu mojego przymierza z Anshasą, a większość Magistrów, którzy ośmielili się powiedzieć mu prawdę, po śmierci Andovana została wygnana z jego królestwa. Jak sądzisz, kto mógłby pójść do tego Wielkiego Króla z przesłaniem, którego on wcale nie chce usłyszeć? – Ramirus go zna – powiedział cicho Fadir. – Będzie wiedział, jak do niego dojść. Colivar głośno wypuścił powietrze. – Kolejny, który ceni sobie moje rady. – Przyczyna waszych konfliktów zniknęła. Poza tym są inni, którzy zamiast ciebie mogą odbyć tę podróż. Colivar podniósł wzrok na Fadira. – Podejmujesz się tego? – Tak – odparł Magister. − Odszukam Ramirusa. Opowiem mu, co się dzieje, i zapytam, jak najlepiej poradzić sobie z Dantonem. – Najlepiej po prostu go zabić – powiedział z przekąsem Colivar. – Ale nasze Prawo na to nie pozwala. Fadir kiwnął głową ze zrozumieniem. Wśród Magistrów panowała zasada, że kiedy jeden z nich zawarł umowę z jakimś księciem, książę ten był niejako pod ochroną – i inni nie napadali na niego. Było to dość frustrujące ograniczenie, ale okazało się niezbędne w czasach, gdy nie istniały żadne reguły. – Kto teraz mu służy? – zapytał Fadir. – Człowiek o imieniu Kostas. Z imieniem tym nie wiąże się żadna historia, a przynajmniej nikt takiej historii nie zna. Krąży pogłoska, że jest on równie krwiożerczy jak Danton. Jeśli jest prawdziwa, to tylko pogarsza sprawę. – Możliwe, że to on stoi za tym wszystkim? Colivar zmrużył oczy. – Co zyskałby Magister na powrocie Duszożerców? Człowiek z wyżartą duszą nie byłby miłym miejscem do zamieszkiwania. Nie wspominając już o tym, że... − Przerwał na chwilę. Sulah wstrzymał oddech, czując, że stoją na progu tajemnic. Zastanawiał się, ile z nich jego mentor odsłoni. − Możemy być dla nich karmą – dokończył Colivar. – Zdajecie sobie z tego sprawę, prawda? Ludzie przyciągają ikati, ponieważ ogień duszy płonie w nich jaśniej niż w innych gatunkach. A my... my kradniemy ten ogień, koncentrujemy go w sobie. Mogą żywić się athrą Magistra przez lata, a ich ofiara pozostanie nieśmiertelna... Sulah zadrżał. – Tego nie wiesz. Nie możesz wiedzieć. – Nie, nie mogę. – Colivar spojrzał na Sulaha. Coś w głębi jego czarnych oczu sprawiło, że po plecach młodego Magistra przebiegły ciarki. – Nikt nie może tego wiedzieć. Duszożercy i Magistrowie nigdy się nie spotkali, prawda? − Odpowiedź uwięzła Sulahowi w gardle. Tymczasem Colivar zwrócił się do Fadira: − Idź do Ramirusa i sprawdź, czy może coś dodać do tego, co już wiemy. Może być

pretensjonalnym sukinsynem, ale ma więcej wrodzonej mądrości niż większość Magistrów razem wzięta. I zna Dantona lepiej niż ktokolwiek inny. – Zamknął na chwilę oczy, jakby się zastanawiał. – Będziemy musieli powiedzieć o tym naszym braciom. Musimy przekazywać sobie informacje o wszystkich anomaliach, jakie mogą być związane z tą... kampanią. Gniazd niech szukają czarownicy, a jeśli zajdzie taka potrzeba, będziemy ich szukać my. Nie możemy dopuścić do tego, by te stworzenia się rozmnożyły. – Sądzisz, że znajdą się jakieś inne? – spytał Fadir. – Już się znalazły. Na północy. Daleko od wpływów Dantona. Zatem to, co się dzieje... – Twarz Colivara stężała. – To nie efekt polityki morati. Fadir skinął głową. – Siderea ma kontakt z większością z nas. Możemy ją poprosić, by... – Siderea umiera – uciął Colivar. Fadir na chwilę otworzył usta i patrzył w osłupieniu na Magistra, zanim wydobył z nich słowa: – Jak? Czy to... – Naturalny koniec życia. Skrywany umiejętnie przez naszą sztukę. Nic więcej. Fadir wolno wypuścił powietrze. – Czy ona o tym wie? – Nie sądzę. Jeszcze nie. Ale zostało w niej już niewiele życia i każdy czar, o który ją poprosimy, umniejszy te wątłe zasoby. Gdy ona odejdzie, stracimy istotne ogniwo naszej sieci. Może nawet niezastąpione. – Spojrzał na Fadira. – Jeśli uważasz, że mimo wszystko warto ją o to prosić, wysłucham twoich argumentów. – Nie... Nie. – Fadir wolno kręcił głową. Był przygnębiony. – Masz słuszność. Jest nam zbyt potrzebna do innych spraw. – Zawahał się. – Sądzę, że tę wiadomość również powinniśmy rozpowszechnić. – Wśród jej kochanków – przytaknął Colivar, a na jego ustach zamajaczył ironiczny, zbolały uśmiech. – Jaką dziwną społeczność stworzyliśmy – wiąże nas osoba jakiejś kobiety morati. I nic więcej. Może z wyjątkiem wzajemnej nieufności. – Jeśli masz słuszność co do natury i działania tych stworów, Magistrowie będą musieli się sprzymierzyć – wtrącił Sulah. – Tak jak czarownicy w czasie wielkiej wojny. – Znam kilku Magistrów, którzy prędzej spółkowaliby z Duszożercą, niż współpracowali z innymi z kasty – powiedział ironicznie Colivar. – Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli wystawiać ich na próbę. Co do wielkiej wojny natomiast... Przypomnę wam, że czarownicy złożyli w ofierze własne życie. Zginęli co do jednego. – Teraz, kiedy my tu jesteśmy, mało prawdopodobne, że będą chcieli zrobić to ponownie – powiedział Fadir. – I mało prawdopodobne, żeby jakiś Magister zajął ich miejsce, zwłaszcza że łączy nas z nimi głównie niechęć do umierania – dodał Colivar. − Musimy więc dopilnować, by sprawy nigdy nie doszły do tego etapu. – Objął się ramionami, w dziwnym, typowym dla morati, geście. – Nie mam najmniejszej ochoty uczestniczyć w powrocie do Mrocznych Wieków. A to właśnie nas czeka, jeśli się nam nie powiedzie.

– Przekażę wiadomości – obiecał Fadir. Cofnął się o krok i podniósł dłoń, jakby chciał związać dość mocy, by opuścić ich towarzystwo, kiedy nagle Colivar go zatrzymał. – Powiedz im, żeby zabili swoich konsortów. Zrozumieją to – powiedział. Rudowłosy Magister skinął głową i zawezwał moc. Nocne powietrze zadrżało wokół niego i już po chwili w miejscu, w którym stał, został tylko lekki powiew chłodnego wiatru, który także wkrótce znikł. – Co zauważyłeś? – Colivar zwrócił się do Sulaha, przerywając ciszę. – Jestem ciekaw. – Wiesz więcej, niż nam mówisz – powiedział bez ogródek młodszy Magister. – Podejrzewam, że wiesz naprawdę sporo. Jednak jeśli nie jesteś gotów mówić, równie dobrze mogę próbować wyciągnąć to z ciebie, jak zmusić te szkielety, by zlazły z pali i utworzyły taneczny krąg. Colivar zaśmiał się cicho. – Zawsze byłeś przenikliwym uczniem... – Czyżbym się mylił? – Poczekał chwilę na odpowiedź, a kiedy nie nadeszła, zapytał: – Co miałeś na myśli, mówiąc: „Powiedz im, żeby zabili swoich konsortów”? – Wojenny zwyczaj Królewskich Magistrów. W wigilię bitwy drenuje się konsortów do sucha, by wymusić Przejście. W ten sposób ma się świeżego konsorta na początku walki i nie trzeba się martwić, że będzie trzeba polować na nowego w najmniej odpowiednim momencie. – Wiec pewne jest, że stajemy do bitwy? Czy to tak na wszelki wypadek? Przez chwilę Colivar nie odpowiadał. Patrzył w noc i Sulah znowu miał wrażenie, że myśli mistrza błądzą daleko stąd. Może wspomina dawne bitwy? Może wyobraża sobie przyszłe? – Przypuszczam, że garstka ikati mogła wymknąć się łowom na końcu wielkiej wojny – odezwał się w końcu. – Możliwe, że siedziały na tyle cicho, iż do chwili obecnej nie zdawaliśmy sobie sprawy, że któryś przeżył. – A jeśli to nie tak? – zapytał Sulah. Czarne oczy skupiły się na nim. – Znaczyłoby to, że te, które są tutaj, przybyły z północy. Zza tych granic, które miały więzić je po wsze czasy. Jeśli bariera została przerwana, to wojna już się rozpoczęła. I to na zupełnie innych warunkach, niż kiedy walczyliśmy z nimi poprzednio. − Sulahowi wydawało się, że Colivar zadrżał. Sam również poczuł ciarki na plecach, kiedy mistrz dodał szeptem: − Poprzednio nie miały sprzymierzeńców.

ROZDZIAŁ 34 Późną nocą Gwynofar wracała na swoje pokoje. Czuła znużenie. Miała nadzieję, że to sprawa ciąży, a nie jakiś poważniejszy problem, jak na przykład reakcja na fakt, że cały budynek śmierdział już tym nikczemnym Magistrem Dantona. Samo oddychanie tym powietrzem powodowało, że bolał ją żołądek. Kiedyś, jeszcze zaledwie przed kilkoma dniami, próbowałaby temu zaprzeczać, wmawiałaby sobie, że ten odór to tylko jej imaginacja. Ale teraz, kiedy Rurick jasno dał jej do zrozumienia, że inni też to czują, zapach mdlił ją dziesięć razy bardziej. Przy drzwiach do jej pokoju Merian przystanęła − obejrzała się w kierunku, z którego przyszły, jakby czegoś nadsłuchując. Nie ruszała się przez dłuższą chwilę, więc Gwynofar spytała: – O co chodzi? – Wydawało mi się, że słyszałam głosy, jaśnie pani. Gwynofar wątpiła, że ktoś przechodziłby obok jej pokoju o tak późnej godzinie, ale z doświadczenia wiedziała, że pokojówka nie uspokoi się, dopóki tego nie sprawdzi. – Idź – powiedziała. – Zaczekam tu na ciebie. Wzięła lampę z rąk kobiety, wysłuchała usprawiedliwień, że ta ją zostawia, i z lekkim uśmiechem obserwowała, jak Merian odchodzi korytarzem. Biada wszystkim, których uzna za winnych zakłócenia spokoju królowej. Z westchnieniem otworzyła ciężkie drzwi swojej sypialni, weszła do środka i postawiła lampę przy łóżku. Zastanawiała się, czy nie powinna sama się rozebrać i po prostu pójść spać, zamiast czekać, aż służąca wróci i jej pomoże, ale wiedziała, że to jeszcze bardziej zdenerwowałoby Merian i musiałaby zapewniać ją później po stokroć, że nie zaniedbała swoich obowiązków. Postanowiła więc poczekać i tylko wyciągnęła z włosów długie spinki, odwróciła się do łóżka... ....i zatoczyła się do tyłu z cichym krzykiem, potrącając szafkę przy ścianie i niemal przewracając lampę. Na łóżku coś leżało. Małe i nieruchome. Wypływała z tego jakaś ciecz i brudziła kapę mokrymi, ciemnymi plamami. Gwynofar znowu wzięła lampę. Dłoń jej drżała i światło rzucało na ściany tańczące cienie. Powoli podeszła do łóżka. Lampę podniosła tak, by oświetlała leżący na kapie przedmiot. Gołąb pocztowy. Jej gołąb pocztowy. Miał rozciętą szyję, a z rany wyciekały ostatnie szkarłatne krople. Skórzany pojemniczek nadal tkwił przy jego nodze, ale był otwarty, a wiadomość, którą Gwynofar w nim umieściła, zniknęła. Ciało ptaka było jeszcze ciepłe, krew jeszcze nie skrzepła, co oznaczało, że zabito go dosłownie przed chwilą. Może wtedy, gdy rozmawiała z Merian w korytarzu? Patrzyła na niego, przejęta zgrozą. Chciała krzyczeć, ale dźwięk uwiązł jej w gardle.

– To chyba twój ptak. Głos dobiegał zza jej pleców. Obróciła się gwałtownie. Właściciel głosu był tak blisko niej, że prawie upadła na łóżko, odskakując w ostatniej chwili. Kostas. – Merian! – Była przekonana, że krzyknęła, ale żaden dźwięk nie wydostawał się z jej ust. – Ona cię nie usłyszy, Wasza Wysokość. Nikt cię nie usłyszy, dopóki ja na to nie pozwolę. Mdłości, które czuła w obecności Magistra, zdominowały ją do tego stopnia, że przez jedną straszną chwilę zastanawiała się, czy nie upadnie przed nim zemdlona. Strach wręcz ją paraliżował. A potem nagle gdzieś w środku zabłysnął gniew, podpalił jej duszę i Gwynofar ponownie była królową. – Wynoś się z mojego pokoju! – rozkazała. Jaszczurcze oczy wbiły się w nią, nieruchome, nieludzkie. – Sugeruję, by Wasza Wysokość wysłuchała, co mam jej do powiedzenia. Do tej pory po prostu mnie irytowałaś i jak widzisz, kosztowało cię to jednego posłańca. Nie chciałbym myśleć, że jakieś głupie działanie doprowadzi nas w przyszłości do większego konfliktu. Serce biło jej szaleńczo, ale nie pozwoliła, by widział jej strach. – Jestem twoją królową – powiedziała swym najbardziej władczym tonem. – Dopóki jesteś związany kontraktem z Dantonem, twoim obowiązkiem jest służyć również mnie. – Ale jemu najpierw i przede wszystkim. A jeśli te dwa interesy staną ze sobą w konflikcie... powiedzmy, że nie będzie to dla ciebie korzystne. W jej głosie zabrzmiała stal: – Jestem jego żoną. Rządzę jego domostwem. Dzielę z nim tron. Nie do ciebie należy ocena. Kostas wyciągnął rękę, by ująć ją pod brodę – taki rodzaj protekcjonalnego gestu, wykonywanego czasami wobec dzieci. Gwynofar syknęła cicho, kiedy zbliżył palce do jej twarzy. Czuła, jak coś w niej zaraz pęknie. Coś mrocznego i przerażającego. Nigdy wcześniej nic podobnego nie czuła. Ale kiedy już miał jej dotknąć, zatrzymał się nagle. Miała wrażenie, że nie z własnej woli, ale jakby jakaś niewidzialna bariera zahamowała ten ruch. Miał dziwne spojrzenie. Przez ulotną chwilę dostrzegła w jego oczach coś, co nie było ani arogancją, ani pogardą. Czy mógł to być strach? – Nie możesz spiskować przeciw mnie – powiedział cicho. – Rozumiesz? Dowiem się, jeśli choć spróbujesz. Jeśli zechcesz przeszkodzić mi w planach czy nastawiać przeciwko mnie swojego męża, dowiem się o tym. Natychmiast poznam te myśli. Kiedy wejdziesz do izby, w której będę, przejrzę wszystkie twoje spiski i zmowy tak dokładnie, jakbyś sama mi je wyjaśniła. Każdy twój sprzymierzeniec będzie tak jawny dla mojego Widzenia, jakby miał na czole twój znak. Jego umysł będzie dla mnie otwartą księgą. – Zmrużył oczy. – Nie masz przede mną sekretów, Wasza Wysokość. − Gwynofar zbyt mało ufała sobie w tej chwili, by coś powiedzieć. Miała nadzieję, że Kostas nie słyszy dzikiego walenia jej serca. − Twój mąż jest Wielkim Królem. Wiem, co go czeka, i prowadzę go do jego przeznaczenia. To mój

obowiązek. Ty jesteś jego królową. To rola inna. Dawaj mu potomków, zaspokajaj jego ciało, prowadź mu gospodarstwo. Od innych jego zajęć trzymaj się jednak z dala. Wtedy wewnątrz niej coś trzasnęło. Wezwała całą swoją władczość, wyciągnęła energię z tego miejsca w duszy, gdzie strach mieszał się z wściekłością. Czuła, jak jej twarz tężeje. – Wyjdź z mego pokoju – powiedziała. – Już! Przez dłuższą chwilę tylko na nią patrzył. Może czekał, aż się wycofa. Ale ona czerpała siłę z całej nienawiści, jaką do niego czuła, i nawet nie mrugnęła. Jeśli czytasz w tej chwili w moim umyśle, pomyślała, pij tę nienawiść, aż się w niej utopisz. Słowa wydawały się nadchodzić znikąd, ale teraz wiedziała, że są prawdziwe. – Wzywaj moc swoich przodków, jeśli chcesz – wycedził przez zęby. – Ale wiedz, że twoje nienarodzone dziecko przypłaci to życiem. Nie mówiąc nic więcej, odwrócił się i wyszedł z pokoju. Dopiero gdy drzwi zamknęły się za nim, moc opuściła Gwynofar. Z krótkim krzykiem bólu upadła na podłogę i łzy, od których cały czas tak mocno się powstrzymywała, zaczęły spływać po jej policzkach. Jej ciało drżało konwulsyjnie, kiedy wyzwoliła wszystkie emocje, nad którymi z takim wysiłkiem panowała. Lodowato zimne przerażenie, zaciekła, gorąca wściekłość, dezorientacja... Co miały znaczyć jego ostatnie słowa? O jakiej mocy mówił? Co groziło jej dziecku? – Jaśnie pani? Jaśnie pani! − To Merian. Dobiegła do królowej i uklękła przy niej. Tuliła ją w ramionach, jak tuli się dziecko, które się przewróciło. Ocierała jej łzy mankietem rękawa. − Co się stało? O co chodzi? Czy panią skrzywdził? – Nie może mnie skrzywdzić. – Gwynofar czuła na ustach dziwny smak tych słów, ale wiedziała, że to prawda. – Nie ma takiej mocy. – Zabiję go, jeśli tylko spróbuje, przysięgam, jaśnie pani... – Ćśśś... Nie ma takiej potrzeby. – Skupienie się na lękach innej kobiety, zamiast na własnych, dziwnie dodawało otuchy. – On już poszedł. − Nie mógł jej dotknąć. Próbował, sięgnął do niej dłonią... ale nie dotknął. Co go powstrzymało? − Znajdź mi izbę, w której nigdy nie był – szepnęła. – Każ, by jeszcze dzisiaj przeniesiono tam wszystkie moje rzeczy. Nie będę spała w miejscu, które ten osobnik zanieczyścił swoją obecnością, nigdy więcej. – Ale, jaśnie pani... – Merian zerknęła nerwowo ku drzwiom, bez wątpienia wyobrażając sobie reakcję służby na tę niespodziewaną pobudkę. – Nie wiem... – I nowe łóżko. Musi tam być nowe łóżko. Na tym już nigdy nie będę spała. Kobieta westchnęła. – Tak, jaśnie pani. Jak pani sobie życzy. Poczeka w ogrodzie, przy Włóczniach, aż przygotują jej nowy pokój. Jeśli będzie trzeba, spędzi noc w ogrodzie. Kostas nigdy nie zbliży się do Włóczni, wiedziała o tym. Może to właśnie była moc, o której mówił? Może bał się jej rodzinnych bogów, a przez to bał się również jej? Ale dlaczego bogowie mieliby skrzywdzić jej dziecko? Mój duch jest dla ciebie trucizną, Magistrze. Nie wiem jeszcze, jak i dlaczego cię truje, ale widziałam w twoich oczach potwierdzenie tego faktu. I będę o tym pamiętać.

ROZDZIAŁ 35 Ze wszystkich czarodziejskich przeszkód napotkanych przez Fadira piąta okazała się najbardziej uciążliwa. Wydawała się być labiryntem w rodzaju tych, które znajdują się przy wielkich dworach, by bogacze mogli afiszować się swoim majątkiem. Ściany wykonano z żywopłotu wyższego od człowieka. Jeśli ktoś wszedł w środek, nie widział drogi wyjścia. Prawdopodobnie oczekiwano, że przybysz z towarzyszącą mu damą będzie wędrował przez złożony wzór labiryntu, podziwiając jego botaniczny układ, i nie będzie odczuwał pilnej potrzeby dotarcia do swego celu. Znalezienie drogi do wyjścia nie powinno być trudne, ale najwidoczniej właściciel zadbał o to, żeby nie znaleźć jej zbyt prędko, bo stosując nawet najlepsze czarnoksięskie techniki, Fadir wciąż miał przed sobą kolejne żywopłoty. Zmarnował niemal godzinę, wędrując krętymi ścieżkami labiryntu, aż końcu stwierdził, że ma dosyć. Zebrał swą moc w kulę wrzącej stopionej athry i wypuścił ją w kierunku, w którym zmierzał. Odbijając się od zielonych ścian, wypalała dziurę w plątaninie liści i gałęzi, drążąc czarny, zwęglony tunel. Starczy tych salonowych gierek, pomyślał Fadir. Kiedy w końcu przelazł przez ostatnią dziurę i zobaczył stojący nieopodal dom, nie był w dobrym nastroju. Na szczęście nie musiał dalej bawić się w te podchody. Ciąg przeszkód na pewno spełnił swój prawdziwy cel: Fadir stracił sporo mocy i będzie z większą rezerwą korzystał ze swego czarnoksięstwa podczas pobytu tutaj. A może wygnanie pomieszało Ramirusowi zmysły? W chwili obecnej Magister skłaniał się raczej ku tej drugiej opcji. Był już blisko domu, ale nie wybiegła z niego na powitanie żadna służba, w ogóle nie pojawiło się żadne żywe stworzenie. Związał kosmyk czarnoksięstwa, by zlokalizować Ramirusa, i westchnął z ulgą, kiedy czar zadziałał. Nie miał już cierpliwości do gier. Wszedł do budynku i idąc w górę po szerokich, krętych schodach, dostał się do biblioteki. Jej okna wychodziły na ogrody, które przed chwilą opuścił. Przez skośne szybki widział czarną ścieżkę swojej wściekłości, przecinającą labirynt. Ramirus też ją widział. Kiedy Fadir wszedł, Magister stał przy oknie, patrząc na spustoszone ogrody. – Mogłeś lewitować – zauważył bez słowa wstępu. – To byłoby prostsze. Choć bez wątpienia nie tak spektakularne. – Czułem, że muszę coś zniszczyć – odparł krótko Fadir. – Ciesz się, że to tylko krzaki. Ramirus zaśmiał się pod nosem i odwrócił od okna. Wyglądał prawie tak jak tego dnia, kiedy wezwał ich wszystkich do pałacu Dantona. Jeśli ostatnie wypadki ciążyły mu na duszy, nie okazywał tego. – Niewielu mnie tutaj odwiedza – powiedział. – Ci, którzy próbują, rzadko docierają aż do ogrodów. Kiedy zobaczą wielkie warany, na ogół rezygnują z niepokojenia mnie. – A morati? Przenikliwe niebieskie oczy spoczęły na Fadirze.

– Kiedy potrzebuję morati, sam ich znajduję. W innych przypadkach nie są tacy głupi, by tu przychodzić – odparł surowo Ramirus. – Tak nawiasem mówiąc, gdzie dokładnie jest to „tutaj”? – Fadir rozejrzał się, jakby szukał przypiętej do ściany mapy. Prymitywne ozdoby w jego włosach dzwoniły i stukały przy każdym ruchu. Zupełnie nie pasował do tego wymuskanego, kulturalnego otoczenia, ale lubił siebie w takiej postaci. Przeminęło wiele pokoleń morati, od czasu gdy można go było nazwać barbarzyńcą, ale z niektórymi atrybutami tamtego wcielenia trudno było się rozstać. – Czy ma to jakieś znaczenie? Szukałeś mnie, pozwoliłem ci przybyć. Teraz usiądź i powiedz, o co chodzi. – Wskazał gestem na parę skórzanych foteli stojących przy mahoniowym biurku. Biurko zajmowały porozkładane księgi i rękopisy, jakby Ramirus przed chwilą odszedł od jakiegoś złożonego projektu badawczego. – Zakładam, że potrafisz wyczarować dowolne przekąski, na jakie masz ochotę. – Ramirus machnął dłonią i natychmiast pojawił się w niej kieliszek czerwonego wina. – Czuj się jak u siebie. Fadir był lekko zirytowany, nie miał zamiaru marnować mocy, jeśli nie jest to naprawdę konieczne, usiadł jednak w fotelu, a po chwili – mimo kosztów – wyczarował kufel piwa. Naczynie z woskowanej skóry lepiej pasowałoby do wiejskiej tawerny niż do tego wypielęgnowanego salonu, ale Magister postąpił celowo z nadzieją, że zirytuje tym gospodarza. – Słyszałem, że wybrałeś sobie nowego patrona – zaczął. – Czy ta pogłoska ma w sobie coś z prawdy? – Słyszałem, że rozwijasz w sobie niezdrowe zainteresowanie sprawami innych – odpowiedział uprzejmie Ramirus. – Czy ta pogłoska ma w sobie coś z prawdy? Fadir westchnął. To by było na tyle, jeśli chodzi o kurtuazję. Postawił kufel na blacie – z którego sekundę wcześniej czarnoksięski wietrzyk usunął kilka papierów – a potem stwierdził bezceremonialnie: – Duszożercy znowu tu są. – Kieliszek z winem zatrzymał się w połowie drogi do ust Ramirusa. – A Danton szaleje – dodał Fadir. – Danton zawsze był szalony – stwierdził spokojnie Ramirus. – Opowiedz mi o Duszożercach. – Zacznijmy od początku... Magister opowiedział mu o wszystkim. O pojawieniu się Antuasa w Sankarze, o ich śledztwie, o rzezi w Corialanusie, gnieździe, trupach, o teoriach Colivara... Ramirus słuchał cicho i spokojnie. Poruszył się tylko raz – by upuścić kieliszek wina, który zniknął, zanim roztrzaskał się o podłogę. Jego siwe brwi ściągnęły się nad oczyma, które nagle stały się przeraźliwie zimne – Fadir nigdy jeszcze nie widział tak zimnych oczu. – Colivar zawsze miał tendencje do snucia fantastycznych historii... – powiedział Ramirus, kiedy opowieść Fadira dobiegła końca. – Nie kpij z tego, o czym nic nie wiesz – ostrzegł go Fadir. – Byłem tam i widziałem... Siwowłosy Magister uniósł dłoń, by go uciszyć. – Właśnie zamierzałem powiedzieć, że ma większą wiedzę o tych sprawach niż

wszyscy żyjący obecnie ludzie. – Więc mu wierzysz? – Na temat tych stworzeń nikt nie ośmieliłby się kłamać. – Ramirus uśmiechnął się mrocznie. – Nawet Colivar. Wstał z fotela i znowu podszedł do okna. Przez dłuższą chwilę po prostu wpatrywał się w zdewastowane ogrody. – One mają sprzymierzeńców, Ramirusie. Ludzkich sprzymierzeńców. Danton może być jednym z nich – odezwał się w końcu Fadir. – Ramirus milczał. – Może gdyby rozumiał, czym naprawdę są ikati, trzymałby się od nich z daleka? – Białowłosy Magister nie odpowiadał, więc Fadir ciągnął: – Colivar twierdzi, że jesteś jedyną osoba, która wie, jak do niego dotrzeć. – Nie trzeba wielkiej sztuki, by wiedzieć, jak dotrzeć do Dantona. – Ramirus miał ponurą minę. – Nasze Prawo stanowi jednak, że nie możemy bezpośrednio go krzywdzić, kiedy jeden z nas jest zobowiązany do służenia mu. Więc co chcesz, żebym zrobił? Stanął w jego drzwiach i zaoferował dobrą radę? A może lepiej posłać kwiaty, owinięte w stosowne zaklęcie, które uczyniłoby go milszym, łagodniejszym królem? – Ton Ramirusa stał się ostry. – Danton jest bezlitosnym sukinsynem, który pragnie tylko jednej rzeczy. Władzy. Jeśli Duszożerca pojawił się u jego wrót, nie mam wątpliwości, że pierwszą myślą króla było, jak wykorzystać go do swoich celów. I jeżeli jakikolwiek morati mógłby tego dokonać, to właśnie Danton Aurelius. Fadir głośno wciągnął powietrze. – Z pewnością zrozumie, że powrót takich stworzeń naraża na ryzyko cały świat... – ...ale nie będzie żył tak długo, by to zobaczyć. To zarazem dar i przekleństwo morati, prawda? Co obchodzi człowieka takiego jak Danton, że za pięćset lat ktoś będzie musiał stoczyć kolejną bitwę z tymi stworzeniami? – Znowu odwrócił się do swego gościa. Jego oczy lśniły tak głęboką czernią, że trudno było w nie patrzeć. – Potwory służą mu teraz i jeśli tylko mogą pomóc mu wzmocnić jego imperium, niech o konsekwencje troszczą się przyszłe pokolenia. – Naprawdę w to wierzysz? – spytał Fadir. – Zdobywcy tacy jak Danton żarliwie troszczą się o to, jakie dziedzictwo po sobie pozostawią. Mówisz mi, że Wielki Król jest inny, powiadasz, że przyszłość nie znaczy dla niego nic, że sprzedałby świat, w którym władać będzie jego własny syn, za jakąś przelotną korzyść militarną. Znasz go lepiej niż wszyscy inni Magistrowie i tylko dlatego byłbym skłonny uwierzyć w te słowa. Ale są one sprzeczne z całym moim doświadczeniem w stosunkach z królami i dlatego wydają mi się jednak błędne. Długą chwilę Ramirus po prostu na niego patrzył, a jego twarz była pozbawiona wszelkich emocji. – Nie – powiedział w końcu. – Danton, którego znałem, nigdy nie zawarłby takiej umowy. Nie dlatego, że nie zechciałby za to zapłacić, ale ponieważ nie uwierzyłby, że coś tak potężnego, tak z gruntu złego jak Duszożerca, można kontrolować w nieskończoność. – Pokręcił głową. – Danton Aurelius ma wiele rozmaitych upodobań, ale ponad wszystko lubi mieć wszystko pod kontrolą. – Wydaje się, że właśnie traci tę kontrolę – powiedział cicho Fadir. Ramirus milczał. – Ci, którzy dobrze go znają, mówią, że jego zachowanie staje się coraz

bardziej nieobliczalne. Przydarzają mu się jeszcze częstsze wybuchy wściekłości, i to z najbardziej błahych powodów. Sprzymierzeńcy szepczą, że rządzą nim teraz impulsy i emocje, że nie jest już bezwzględny i rozsądny jak kiedyś. Mówią, że nie potrafi przez to ocenić sytuacji. Szepczą nawet, że zwrócił się przeciw swojej rodzinie. – Ramirus jakby zesztywniał na tę sugestię, więc Fadir przerwał, dając mu czas na komentarz, ale białowłosy Magister się nie odezwał. – Czyż nie jest możliwe, że w tym stanie umysłu Danton mógł zrobić rzecz, w którą trudno uwierzyć? Na przykład przekroczyć granicę między ambicją i lekkomyślnością, na co nigdy w przeszłości sobie nie pozwalał? Ramirus zamknął na chwilę oczy. Zmarszczył przelotnie czoło, jakby w nagłym bólu. – Słyszałem to wszystko – powiedział w końcu. – Od kogoś, kto by mnie nie okłamał. Tak, Danton się zmienia, i na pewno nie na lepsze. – Co można zrobić? – Nic. To Danton Aurelius. – Ramirus otworzył oczy. Z ich głębi wyzierał lód. – I służy mu nowy Magister, co oznacza, że żaden z nas nie może bezpośrednio wywierać na niego czarnoksięskiego wpływu. Nie jest to moja ulubiona zasada, to prawda, ale rozumiem, dlaczego ją wdrożono. Co zatem proponujesz? – Z pewnością jego Królewski Magister zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa przymierza z Duszożercami. – Skąd ta pewność? – spytał Ramirus z powątpiewaniem. – Magistrowie nie istnieli, kiedy ikati władały niebem; nasz czas nadszedł dopiero później. Wiemy o nich tyle, ile wiedzą morati z legend i pieśni powstałych długo po zniknięciu Duszożerców. Ludzkości brakowało ducha, by pisać pieśni czy tworzyć legendy, kiedy one panowały nad światem. – Pokręcił głową. – Magister powinien znać to ryzyko, przynajmniej w teorii... Zresztą nawet jeśli Danton służy tym stworzeniom bezwiednie... to źle, to bardzo źle. – Więc pomożesz? Ramirus gwałtownie podniósł wzrok. – Pomogę w czym? – Colivar sugeruje, że jeśli zmusi się Dantona, by zrozumiał szerszą perspektywę, może zmieni swoje postępowanie. – Colivar to głupiec – odparł krótko Ramirus. – Danton nie zmienia swojego postępowania dla nikogo ani dla niczego. – Wrócił do swego fotela i usiadł. Gładził rzeźbioną poręcz, jakby była to delikatna skóra kochanki. – Kiedyś istniały na świecie trzy osoby, które mogłyby przedstawić tę sprawę Dantonowi Aureliusowi, nie narażając się na jego gniew. Byłem jedną z nich. Z oczywistych powodów moje rady nie są już mile widziane. Drugą osobą była żona Dantona, Wielka Królowa Gwynofar. – Zacisnął na chwilę szczęki. – Mam jednak powody sądzić, że ich stosunki są... powiedzmy, że się zmieniły. Tak więc ona również tu nie może pomoże. – A trzecia osoba? – Książę Andovan. Jedynie bogowie wiedzą, dlaczego Danton tak bardzo cenił sobie jego zdanie, ale cenił. Może dlatego, że chłopak tak naprawdę nie pragnął władzy politycznej, w związku z czym nie był dla swego ojca rywalem. A może po prostu dlatego, że miał oczy swej matki. Kto wie, jakie uczucia rządzą sercem

tyrana? Książę, który nie pożąda ojcowskiego tronu, może mówić, co mu leży na sercu, bez obawy, że każde jego słowo zostanie zanalizowane pod kątem ukrytych motywów. – Andovan to ten, który nie żyje, prawda? – upewnił się Fadir. – Tak, właśnie. Andovan nie żyje. A wszyscy inni synowie Dantona mają własne plany, których ich ojciec się obawia. Tak więc mogą w nieskończoność wygłaszać kazania o niebezpieczeństwie Duszożerców, a Danton usłyszy w nich jedynie echa ich ambicji. Prawdopodobnie i tak zrobi coś przeciwnego niż to, co mu doradzą. – Pokręcił ze smutkiem głową. – Przykro mi, Fadirze. Wiem, że nie po taką odpowiedź przyjechałeś, ale to prawda. – Więc nie ma nikogo, kto mógłby go uświadomić. – Nie. Chyba że ten Kostas... Ale podejrzewam... – Ramirus westchnął gwałtownie i przerwał. – Co podejrzewasz? Magister milczał dłuższą chwilę. Czy w myślach ważył swoje magisterskie zamiłowanie do sekretów, kładąc na drugiej szali potrzebę współpracy? Jeśli tak było, Fadir mógł jedynie czekać. W końcu Ramirus przemówił: – Jakiś czas temu eksperymentowałem z wpływem czarnoksięstwa na umysł morati. Jeśli owiniemy swe zaklęcia wokół ducha człowieka, tak by jego myśli bardziej odpowiadały naszym życzeniom, czy zmienia go to również pod innym względem? Wiemy, że błąd w takiej sztuce może przyprawić obiekt o szaleństwo. Czy istnieją jednak zmiany bardziej subtelne, które normalnie mogą ujść naszej uwadze? – Magister złączył palce dłoni. – Odpowiedź brzmi „tak”. W ciągu dłuższego czasu naturalne bariery duszy morati mogą osłabnąć do tego stopnia, że zaczyna on przyjmować od swego pana coś więcej niż proste polecenia. Z czasem może nawet przyswoić sobie punkt widzenia czarnoksiężnika... To taki rodzaj duchowego zakażenia. – Przerwał na chwilę. – Chyba zgodzisz się ze mną, że jak najbardziej odnosi się to do tego przypadku. Fadirowi na chwilę zabrakło słów. Czy Ramirus właśnie podzielił się z nim wiedzą, która mogła dać mu czarnoksięską przewagę nad kolegami? Takie działanie w ich bractwie było niemal niespotykane. Magistrowie to przede wszystkim rywale. Cała reszta jest drugorzędna. To miara tego, jak Ramirus traktuje całą tę sytuację, pomyślał Fadir i myśl ta przyprawiła go o dreszcz. Jak mu się wydaje, do jakich ekstremalnych posunięć będziemy zmuszeni, by poradzić sobie z tym zagrożeniem? – Więc sądzisz, że Danton cierpi z powodu przesadnej czarnoksięskiej manipulacji? – zapytał. – Że jego szaleństwo to skutek tego, że ktoś igra z jego umysłem? Oczy Ramirusa połyskiwały mrocznie. – Nie uchwyciłeś sedna, bracie. Kostas nie spowodował jego szaleństwa. Kostas jest jego szaleństwem. − Wstał i znowu podszedł do okna. Słońce właśnie zaczęło chylić się ku zachodowi. Pomarańczowe promienie przenikały przez zwęglone dziury w labiryncie, rozświetlając ich brzegi. − Trzeba poradzić sobie z Magistrem, który być może przekroczył już granice szaleństwa, i z królem, który wkrótce do niego dołączy. Ale jak mamy to zrobić, nie łamiąc Prawa, które wiąże nas

wszystkich?

ROZDZIAŁ 36 To bez wątpienia była czarownica. Andovan, kiedy w końcu do tego doszedł, był bardzo zakłopotany, że wcześniej nie odgadł prawdy. Jak inaczej tłumaczyć niedbały sposób, w jaki mówiła o włączeniu go do świty Netanda, tak jakby każda jej prośba miała być spełniona z natury rzeczy? Któż prócz czarownicy ośmieliłby się czynić takie założenie? Może tylko wysoko postawiona kobieta, ale Lianna, mimo pewnych oznak dumy, jakiej nie powstydziliby się nawet członkowie rodu Aureliusów, nie zachowywała się jak szlachcianka. Był taki moment − kiedy po raz pierwszy rozmawiała z Netandem o włączeniu Andovana do karawany i Andovan odmówił udzielenia mu informacji o swoim pochodzeniu. Obawiał się, że to utrudni sprawę. Nawet w najlepszych czasach każdy kupiec z prawdziwego zdarzenia uznałby taką tajemnicę za wysokie ryzyko. Rywale ochoczo umieściliby w konkurencyjnej firmie szpiega, który mógłby jej poważnie zagrozić. Jednak szef karawany bez większych oporów przyjął Andovana do swojego grona. Tylko czarownica mogła spowodować tak znaczne odstępstwo od podstawowych zasad ostrożności. Wtedy jeszcze Andovanowi nie przyszło do głowy, żeby pytać o takie rzeczy. Nie przypuszczał nawet, że posiada ona moc, dopóki nie minął pierwszy dzień podróży. Zgodził się na służbę jako zwiadowca − to stanowisko odpowiadało jego przyrodzonym zdolnościom, ale przeważnie zmuszało do jazdy przed karawaną. Miał więc mało czasu, by skupić się na tajemnicy Lianny albo choćby nawiązać z nią bliższe stosunki, dokądkolwiek miałoby to prowadzić. Karawana była wielka, składała się z drużyn dwóch doświadczonych ludzi: Netanda i Ursti. Świtę Netanda ochraniali po obu skrzydłach czarnoskórzy wojownicy z jego ojczyzny. Wyglądali na takich, którzy nie tylko wykończą każdą armię bandytów, ale będą zębami odrywać ich mięso od kości. Ursti, Sudlander, także posiadał strażników, ale przebranych za zwykłych służących, którzy powozili tak, jakby byli jedynie prostymi robotnikami, dostarczającymi drewna czy kamieni na najbliższą budowę. Przewoził ładunek korzeni i jego towarzysze przesiąkli dziwnymi, niepokojącymi zapachami. Na pierwszy rzut oka trudno było ocenić siłę, którą na każde wezwanie dysponuje Ursti. Bandyci, gdyby go zaatakowali, znaleźliby się w pułapce. Miał inną strategię niż Netando, który preferował efekt odstraszający. Andovan dziwił się, że ci dwaj zgodzili się podróżować razem, skoro dzieliło ich tak wiele. Ale udawali się w góry – teren niebezpieczny z każdego punktu widzenia – i nie ulegało wątpliwości, że w zamian za towarzystwo innego, dobrze uzbrojonego kupca warto przymknąć oko na kilka różnic. We wszystkich księstwach włóczyły się niebezpieczne bandy złodziei, ale na krętych górskich szlakach podróżni musieli być podwójnie czujni. Andovan przez kilka pierwszych dni podróży zapuszczał się razem z innymi zwiadowcami daleko w przód, szukając oznak, które mogłyby wskazywać na to, że

ktoś interesuje się karawaną. Przy coraz słabszej kondycji praca ta wyczerpywała, a postanowienie, że nie okaże nikomu swojej słabości, czyniło ją jeszcze cięższą. Jednak wykorzystywał swoją przewagę jako człowiek lasu i kilka razy odczytał z zadrapanej kory czy wzruszonej ziemi dodatkowe znaczenie, podczas gdy jego towarzysze mogli tylko wskazywać te ślady i domyślać się, że ktoś tu był. Dotychczas nie natknęli się na kłopoty i wszystkie znaki obecności człowieka w otaczającym ich terenie okazywały się stare. Może bogini Lianna nad nim czuwała? Nie opowiedział czarownicy całego mitu o bogini. Mówiono, że każdej wiosny Lianna schodzi na ziemię, by walczyć ze swym przyrodnim bratem Umbarem, który w czasie zimowych miesięcy obejmował władzę nad światem. Sama siła ich konfrontacji wstrząsała gruntem, na którym stali ludzie, i północne krainy drżały od bolesnych jęków, kiedy konwulsje ziemi rozbijały lody Umbara na kawałki. Później potrzaskany lód unosiły w dal chłodne rzeki o bystrym prądzie. Ale triumf Lianny nie był kompletny, gdyż ziemia nadal pozostawała zimna. W końcu bogini musiała uwieść przyrodniego brata, by żar ich namiętności ogrzał grunt i pozwolił jaskrawemu letniemu słońcu zawładnąć niebem. Andovan podejrzewał, że bóg zimy już dużo wcześniej pogodził się ze swoją coroczną klęską i walczył tylko dlatego, że czerpał przyjemność z podstępu bogini Lianny... ale to już inna historia. Ale jaką zagadką była ta Lianna? Intrygowała go od początku podróży. A kiedy w końcu usłyszał, jak Netando wspomina o jej czarach, jego obsesja wzrosła jeszcze bardziej. Kim tak naprawdę była? Czemu dołączyła do tego dziwnego towarzystwa? Z początku myślał, że ma ona jakiś związek z tajemnicą jego choroby, ale jego wrodzony instynkt mówił mu, że to nie to. Czy zaklęcie Colivara nie zaniepokoiłoby go w takim przypadku? Potem, przez krótki czas, myślał, że ona i Netando są kochankami (myśl ta wywoływała zaskakujące ukłucie zazdrości), ale teraz, gdy miał okazję obserwować ich z bliska, wyzbył się tych podejrzeń. Czy interesowała się Andovanem? Jego męskie ego byłoby mile połechtane, ale pewności nie miał. Nie żeby nie było momentów, w których zdawało mu się, że dostrzega to zainteresowanie − w przelotnym żarliwym błysku jej oczu, kiedy do niego mówiła, w przedłużającym się dotyku jej dłoni na jego ramieniu i w tysiącu innych niuansów kobiecego pożądania, które przystojny książę zgłębił w dość młodym wieku. A jednak zawsze było to ulotne, chwilowe, nie otwierało mu żadnych drzwi. Mogła zapalić jego zainteresowanie przelotnym żarem, ale ten szybko znikał i wszystkie ściany jej ducha znowu przypominały stal. Mocno ją zraniono, co najmniej raz. Widział to już w kobiecie, znał te oznaki. I jeśli jego domysły na temat dziewczynki w Trzech Księżycach były słuszne, ta czarownica również musiała zostać sponiewierana w młodym wieku. Nic dziwnego, że nie ufała mężczyznom. Decyzja, by pójść z kimś do łóżka, na pewno nie przychodziła jej lekko. Jednak ta sytuacja sama w sobie była nęcąca w jakiś dziwny, niepokojący sposób. Andovan wyrastał w świecie, w którym kobiety były łatwą zdobyczą. Nigdy nie miał z tym problemów, jeśli nie dzięki jego męskim powabom, to z powodu podwójnie uwodzącej mocy władzy i bogactwa. Byłby w stanie zaciągnąć do łóżka

każdą kobietę, której by zapragnął − może z wyjątkiem tych księżniczek, których koligacje rodzinne mogłyby wpływać na losy narodów, choć nawet w tych przypadkach pozostawało spore pole do miłosnych, niewinnych igraszek. I oto trafił na kobietę, do której nawet nie mógł otwarcie się zalecać, jeśli nie chciał, by patrzyli na niego krzywo; kobietę, którą najwyraźniej intrygował, jednak w sposób, którego nie rozumiał i którego nie pragnął; kobietę, która w przeszłości została zraniona, więc jeden fałszywy ruch mógł spowodować, że wycofa się w głąb siebie i wzniesie bariery, których zwykły książę nigdy nie zdoła przełamać. Wszystko to dziwnie go pociągało, więcej – dodawało energii. Wydawało mu się nawet, że pod wpływem jej dotyku jakaś normalna, ludzka siła napływała znów do jego kończyn, a skóra aż piekła od tajemniczego gorąca. Czy to czary, czy może wybujała wyobraźnia? Wiedział tylko, że od kiedy zachorował, nie interesował się w ten sposób żadną kobietą, i poczucie, że te instynkty znowu się w nim ożywiły, przypominało wynurzenie się z ciemnej, wilgotnej i chłodnej jaskini w oślepiający blask gorącego słońca. Lianna najwidoczniej nie umiała jeździć konno, bo zorganizowała sobie punkt obserwacyjny na siedzeniu woźnicy w wozie Netanda. Miała stamtąd widok na całą karawanę. Kiedy instruowano zwiadowców, przez chwilę patrzyła Andovanowi w twarz. Z jej zagadkowego uśmiechu odczytał, że pewne sekrety mogłaby wyjawić mu jedynie wtedy, gdyby znaleźli się w dość odosobnionym miejscu. Ale na trasie karawany nie było takich miejsc i ona doskonale o tym wiedziała. To było nie do wytrzymania. Cały pierwszy dzień jechali najszybciej jak się da przez skaliste podnóża wzgórz, starając się zdobyć wierzchołki przed nastaniem nocy. Droga z godziny na godzinę stawała się węższa i bardziej stroma. Robiło się również chłodniej, gdyż jechali na północ. Po duszącym upale nadbrzeża przyniosło to ulgę wszystkim prócz ciemnoskórych Durbańczyków, którzy owijali się ciasno w płaszcze, przeklinając północne krainy. Jakby mieli pojęcie, jak naprawdę wyglądają północne krainy, myślał rozbawiony Andovan. Niebezpieczeństwo zasadzki było nikłe – teren nie sprzyjał ukrywaniu się. Netando jednak wystrzegał się nawet najmniejszego ryzyka, polecił więc Andovanowi i innym zwiadowcom, by jechali przodem i − rozproszeni na wszystkie strony − patrolowali teren. Tymczasem karawana mozolnie posuwała się za nimi. Niepewna i wąska droga zakręcała na zboczach tyle razy, że Andovan stracił rachubę. Jednak zwiadowcy wjechali na koniach wprost na zbocze. Zabezpieczyli wierzchowinę wzgórz dużo wcześniej, nim dotarła tam karawana, i teraz odpoczywali między zwęglonymi kręgami dawnych ognisk obozowych i ruinami gospody. Gospodę doszczętnie spalono, gdy jej właściciela przyłapano na przekazywaniu informacji lokalnym bandytom. Ruiny zostawione w tym stanie miały być ostrzeżeniem dla jego ewentualnych naśladowców. Dobry przykład, przemawiający do wyobraźni, jednak nieco utrudniał podróże. Jak pięknie wyglądał zachód słońca oglądany z takiego miejsca! Tutaj nic nie kryło linii horyzontu. Otaczały ich jedynie jałowe, smagane przez wiatr szczyty. Nad ich zachodnią granią można było podziwiać zstępowanie słońca w całej jego okazałości. Widok zapierał dech w piersiach o wiele bardziej niż widok z podejścia

do Gansangu. A może Andovan nie zwracał wtedy uwagi na piękno zachodów, gdyż rozpraszały go zaklęcia Colivara? Teraz albo te zaklęcia znikły, albo w jakiś sposób zostały przekształcone w subtelniejszą moc, której wystarczyło, że porusza się we właściwym kierunku, i która nie miała potrzeby ciągłego poszturchiwania go. A może to dziwne zaciekawienie rudowłosą osobą sprawiło, że stracił zainteresowanie dla swego prawdziwego celu? Colivar mówił, że jego zaklęcie będzie mnie prowadziło tak długo, jak długo będę tego potrzebował. Co oznacza, że moja zwierzyna znajduje się w Sankarze lub gdzieś po drodze do niej. Wobec tego poruszam się we właściwym kierunku. A co, jeśli jego zwierzyną jest sama Królowa Wiedźma? Colivar zapewniał go wprawdzie, że to nie ona stoi za jego chorobą, ale Colivar był nieprzyjacielem jego ojca i można mu było ufać jedynie w ograniczonym stopniu. Wszyscy wiedzieli o napięciu politycznym między Dantonem a Sidereą, jak również o pragnieniu Dantona, by rozciągnąć swe wpływy na bogate Wolne Krainy, zdeterminowane zachować wolność. Czy Królowa Wiedźma wykorzystała swoją moc do osłabienia Andovana w ramach jakiegoś wielopłaszczyznowego spisku, mającego na celu obalenie samego Dantona? A może po prostu chciała go rozproszyć, by tracił swą królewską energię na szukanie lekarstwa dla syna, zamiast na tworzenie planów zaanektowania Sankary? Jeśli tak było, Andovan będzie wiedział o tym natychmiast, jak ją zobaczy. Teraz był tego pewien. Pamiętał, jak silna była moc Colivara tuż przed Gansangiem za ostatnim razem, gdy jego zwierzyna znajdowała się blisko. Nie miał wątpliwości, że kiedy rzeczywiście stanie przed źródłem swojej choroby, instynktownie je rozpozna. Ale co wtedy? – zastanawiał się. Gdy dotarli do celu, słońce niemal zaszło, a siły Andovana były na wyczerpaniu. Miejsce, do którego przywiódł ich Netando, bardzo się różniło od ciepłej, przyjaznej kwatery, w rodzaju gospody Trzy Księżyce. To kamienne schronisko siedziało na gołej grani, nad skalną ścianą, tak stromą, że jedynie kilka chuderlawych krzaków zdołało przywrzeć do jej powierzchni. Szeroki kamienny mur z umocnioną bramą zabezpieczał południową stronę posiadłości, ale ze wszystkich pozostałych stron grunt był tak zdradliwy, że podejście uzbrojonych ludzi graniczyło z cudem. Andovan zauważył jednak wysoką strażnicę z widokiem na grań i całe otoczenie oraz niską zwieńczoną blankami zaporę, która w razie potrzeby zapewniłaby osłonę łucznikom. Było jasne, że karawany oczekiwano. Gdy tylko się przedstawili, a Netando pokazał jakieś papiery uzbrojonym strażnikom przy bramie, sługa otworzył przed nimi ciężkie wrota. Po chwili koń po koniu, wóz po wozie, karawana przejechała przez wąskie wejście na dziedziniec. Plac za bramą otaczały stajnie i pomieszczenia koszarowe, najwyraźniej przeznaczone do goszczenia podobnych grup. Samo schronisko, zbudowane z kamienia, wydawało się wyrastać z płyt granitowych niczym jakieś naturalne wypiętrzenie. Andovan, jeszcze siedząc na koniu, ocenił wartość obronną schroniska. Kiwnął z aprobatą na widok łupkowych dachówek, wąskich okien wychodzących na dziedziniec i głównych wrót, których ciężar wystarczył, by zniechęcić do wejścia

wszystkich prócz najbardziej zdeterminowanych intruzów. Właściciele nie spodziewali się raczej, żeby niechciani goście przedarli się przez mur zewnętrzny, ale gdyby jednak tak się stało, byli na tę okoliczność przygotowani. Andovan założyłby się, że schronisko posiada tunele oblężnicze, które prawdopodobnie kończyły się daleko w dole na stoku wzgórza. To wszystko kosztowało. Widział, jak Netando i Ursti wręczali pokaźne sakiewki właścicielowi, który przyjął je, nie przeliczając nawet zawartości. Oczywiście. Żaden doświadczony kupiec nie ośmieliłby się oszukać tego człowieka, najpewniej podczas przyszłych podróży takie schronienie może być jeszcze potrzebne. Usiłował zsiąść z konia, a wymagało to takiego wysiłku, że wszystko inne w polu widzenia jakby zblakło. Niemal się potknął, kiedy zszedł na ziemię, i zanim ruszył dalej, przez krótką chwilę musiał opierać się o bok zwierzęcia, by złapać oddech. Bądź wdzięczny za drobne rzeczy. Nie zemdlałeś podczas jazdy, nadal możesz stać prosto. Dałeś rozsądny pokaz siły na patrolu, nikt nie domyśla się, jakim chorowitym, godnym pożałowania stworzeniem jesteś. Zdołał odprowadzić konia do stajni, choć stopy tak mu zdrętwiały, że kilka razy się potknął. Ktoś powiedział, że wkrótce w głównym budynku podadzą dla nich jedzenie. Ktoś inny mówił o kwaterze przygotowanej dla niego w koszarach. Wszystko to Andovan postrzegał jak wielką rozmytą plamę. A potem nagle obok przeszła ona i w jakiś sposób jego duma zdołała usztywnić mu kręgosłup na tyle, że przez krótką chwilę wyglądał na krzepkiego i zdrowego młodzieńca, jakiego z taką determinacją udawał. – Zdaje się, że żar ustąpił. – Jej uśmiech składał się z cieni i sekretów. – Czasami żar nigdy nie ustępuje – odparł. Miał nadzieję, że zdołał przylepić do twarzy równie zagadkowy uśmiech i utrzymać go, kiedy go mijała. Gdy zniknęła za drzwiami gospody, omal nie upadł na ziemię, ale przechodzący Durbańczyk schwycił go za ramię i podtrzymał. – Gustujesz w chłopcach, co? – Uśmiech strażnika połyskiwał białawo w gęstniejącym mroku. – Czy może tylko w czarownikach? Zanim Andovan zdołał opanować zaskoczenie i odpowiedzieć, podszedł inny strażnik i klepnął tamtego w ramię. – Co cię to obchodzi? Słyszałem, że twój ojciec żył ze świniami. – Słyszałem, że twoja matka je ssała. – Czuję się dobrze. – Andovan próbował się wycofać. – Naprawdę. Czarny mężczyzna parsknął. – Demony żywią się kłamstwami. Wyglądasz jak śmierć. Idź, prześpij się godzinę, jedzenia i tak wcześniej nie przygotują. Później mi podziękujesz. Andovan już chciał powiedzieć, że ma co innego do roboty. Flirtować z kobietą. Roztaczać urok. Znaleźć jakieś odosobnione miejsce, gdzie mogliby spokojnie pomówić, bez narażania się na sprośne żarty połowy karawany. Ale sama myśl, że miałby cokolwiek robić, przyprawiała go o ból głowy. Mężczyzna miał słuszność. Musi trochę odpocząć. Godzina wystarczy. Jakoś znalazł wyznaczone miejsce do spania i odłożony dla niego używany

siennik. Położył się, zamknął oczy i w końcu z wdzięcznością poddał się zmęczeniu. W nocy ktoś go obudził, przyniósł mu jedzenie i picie. Jeden z czarnych mężczyzn. Nie rozpoznał go w ciemności, ale był mu wdzięczny. Miał dziwne sny. Otaczali go w nich ludzie z karawany. Stał pomiędzy nimi nagi, ale chyba nikt tego nie zauważał. Z jakichś dziwnych przyczyn sprawiało mu to przyjemność. Nie obudził się aż do rana. *** Kiedy wyjeżdżali następnego dnia, było wilgotno i ponuro. Delikatna mgiełka wszystko pokrywała wilgocią. Kamala obawiała się, że Netando poprosi o jej rozproszenie, co postawiłoby ją w niezręcznej sytuacji – musiałaby odmówić jego pierwszej prośbie. Ethanus nauczył ją, że pracując nad pogodą, zawsze należy zachować rozsądek i pamiętać o długofalowych następstwach takich czarów. Ponadto żadna prawdziwa czarownica nie marnotrawiłaby energii tylko po to, by uprzyjemnić podróż. Najwidoczniej Netando to rozumiał, bo choć wymownie patrzył to na ponury krajobraz, to na Kamalę, nie powiedział ani słowa. W takich warunkach zwiadowcy i strażnicy nie mieli najlepszej widoczności, więc Kamala zajęła swoje miejsce na zewnątrz, przy woźnicy. Mogła spowodować, że woda rozstępowałaby się przed wozem, chroniąc ją i woźnicę, ale wiedziała, że to również byłoby marnotrawstwem mocy. Więc ograniczyła się do subtelnego zaklęcia, które zabezpieczało przed deszczem wełnę jej płaszcza, i naciągnęła kaptur na głowę. Swoje specjalne zmysły skupiła na drodze, którą jechali. Talesin wyglądał na nieszczęśliwego, choć bardzo starał się to ukryć. Ta pogoda wydawała się wysysać z niego energię bardziej niż zwykle i Kamala widziała, z jakim wysiłkiem stara się zachować przed innymi strażnikami pozory silnego. Dzień wcześniej planowała zabrać go w jakieś ustronne miejsce i poszukać przyczyn jego słabości – byłaby w stanie wyleczyć niemal każde schorzenie – ale los jej nie sprzyjał. Dziś wieczór już na pewno, obiecała sobie w duchu. Bez względu na to, jaka to choroba, znajdę jej przyczynę i poradzę sobie z nią. Przynajmniej tyle była mu winna za ocalenie tamtej dziewczynki, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziała, że gdyby ktoś wówczas go zaatakował, nie miał dość siły, by się obronić. Zdołała odgadnąć tyle, że mężczyzna nie był przyzwyczajony do swej słabości. Jego instynktowna mowa ciała zdradzała, że jest pewny własnej siły i uważa tę siłę za rzecz oczywistą. Intrygowała ją ta zagadkowa sprzeczność. Gdy odjeżdżając na zwiad, pożegnał się z nią, dostrzegła błysk w jego oku i poczuła dziwną radość. Czemu nie szukał jej poprzedniego wieczoru? Czy błędnie odczytała jego intencje? Godzinami czekała, żeby go zobaczyć, długo nie kładła się spać, wysłuchiwała opowieści o wygranych bitwach i zdobytych rynkach z nadzieją, że przypadkiem zajrzy do gospody i ją zobaczy. Ale nie pojawił się. Później jeszcze przeszła się po dziedzińcu, ale tam także go nie znalazła. Nie mogła o niego dopytywać, bo sprowokowałoby to dociekliwe pytania, więc w końcu po prostu wycofała się do pokoju, który jej wyznaczono. Stacjonowało tam również kilku innych mężczyzn. Schronisko było wypełnione po brzegi podróżnikami dwóch karawan, więc Netando nie mógł zapewnić jej lepszych

warunków, ale dla Kamali nie miało to większego znaczenia. Owinęła wokół siebie takie zaklęcia, że wszyscy widzieli w niej chłopaka i nie zmieniliby zdania, nawet gdyby karmiła przed nimi piersią niemowlę. Przetestowała zaklęcie: gdy przyszła jej kolej na mycie w misce, zdjęła ubranie i stanęła nago pośrodku pokoju. Jeden z mężczyzn ordynarnie zażartował na temat włosów łonowych młodych mężczyzn – nie zrozumiała tego, ale najwidoczniej był to jakiś samczy dowcip. Poza tym nikt się jej nie przyglądał. Gdy była już pewna, że tak łatwo ich ogłupiła, poczuła dziwny przypływ energii. Banalna satysfakcja, lecz jakże miła. Jechali drogą na grani już kilka godzin. Gęstniejąca mgła coraz bardziej utrudniała widoczność. Po pewnym czasie Netando przywołał zwiadowców w pobliże karawany. Uznał, że w takich warunkach ludzkie oczy na niewiele się zdadzą. Czary to inna sprawa. Kamala wiedziała z map, które pokazał jej Netando, że wkrótce otoczą ich strome góry. Wtedy droga skręci w dół, w labirynt dolin i koryt sezonowych rzek łączący kilka przełęczy, przez które mogła przedostać się karawana. Właśnie w tym rejonie napad był najbardziej prawdopodobny, zwłaszcza w wąskich przejściach, gdzie karawana musiała się rozciągnąć. Czyhało tam również niebezpieczeństwo gwałtownych powodzi, które o tej porze roku mogły zagrozić karawanie bardziej niż najgroźniejsi bandyci. Sprawdzanie, czy po południu nie grozi im powódź, nie było dla Kamali trudne, gdyż woda wzbierała od rana i z wykryciem zjawiska nie było problemów. Ludzkie zamiary to nie taka łatwa sprawa. Wróżenie to najcięższa ze wszystkich sztuk czarnoksięskich, gdyż pozwalało jedynie przewidzieć wynik zdarzeń, które już wprawiono w ruch, ale z tym też radziła sobie dość dobrze. Gdyby ktoś zamierzał uderzyć konkretnie w karawanę Netanda, potrafiłaby to wykryć. Gorzej, jeśli byłyby to mniej precyzyjne zamiary, ale o tym nie musiała mówić głośno. W południe zatrzymali się na krótki odpoczynek. Służący Netanda szybko rozciągnęli kilka wielkich brezentowych dachów, tak że podróżni mogli odetchnąć i skryć się przed dokuczliwą mżawką. Otaczające góry dawały przynajmniej częściową osłonę od wiatru. Ludzie Urstiego ponownie sprawdzili impregnowane plandeki, pod którymi w uszczelnionych woskiem skrzynkach tłoczyły się korzenie i perfumy. Ich aromat tłumiła mgła. Wkrótce wyruszyli w dalszą drogę i – jakby celowo – deszcz rozpadał się na dobre. Kamala nastroiła swoje czarnoksięskie ucho na ruch wód gruntowych i po chwili zasugerowała Netandowi poprowadzenie karawany przez wyższy teren. Posłuchał bez dyskusji. Sterowała życiem ludzi tak od niechcenia i dawało jej to dziwne poczucie władzy, jednak konieczność bezustannego skupiania uwagi na wszystkim wokół męczyła ją. Po godzinach spędzonych w podróży z trudem zachowywała czujność. Niemal przegapiła światło. Z początku zamrugała, niepewna tego, co widzi. Deszcz spuścił przed nią czarną zasłonę, która utrudniała dostrzeżenie szczegółów z odległości większej niż kilka metrów. Na drodze coś majaczyło, nie tyle solidna konstrukcja, ile światło, dziwne światło, które wydobywało się znikąd i nie rzucało cienia.

Kamala zawahała się, ale po chwili zabębniła w ścianę wozu, by zaalarmować Netanda. – Zatrzymaj konie – poleciła woźnicy. Ten spojrzał na nią, zaskoczony, ale nie zatrzymał powozu. Czekał na polecenie samego pana. – Zatrzymaj je! – wrzasnęła na tyle głośno, by przekrzyczeć deszcz. Netando otworzył okiennice, wychylił się i popatrzał na nią. Albo bardzo wysoko cenił sobie jej moc, albo wyraz jej twarzy skłonił go do pośpiechu. Wykrzyknął kilka słów w obcym języku i woźnica ściągnął gwałtownie cugle, niemal zrzucając Kamalę z siedzenia. A kiedy polecenie przeszło dalej po karawanie, czarnoskórzy strażnicy także wstrzymywali konie. Ludzie Urstiego poszli za ich przykładem. Drewniane koła wzburzały błoto, gdy masywne wozy się zatrzymywały. – O co chodzi? – spytał Netando. Kamala nie była jeszcze pewna. Nie spuszczając oczu z dziwnego światła, zeszła z wozu, niemal zapadając się w bagniste podłoże. Pomyślała, że to kolejny dzień, gdy kobiece ubranie zupełnie by się nie sprawdziło. Omijając przeszkody, ostrożnie przeszła na przód karawany, koncentrując zmysły na emanującym światłem miejscu jakieś dziesięć metrów przed pierwszymi jeźdźcami. Ich konie, kiedy je mijała, nerwowo tupały w miejscu. Czuły, że coś jest nie w porządku, ale nie wiedziały, o co chodzi. Zanim podeszła do oświetlonego gruntu, zorientowała się, że inni nie widzą tego, co ona. To akurat nie powinno być dla niej zaskoczeniem, od bardzo dawna miała talent Widzenia i jeszcze zanim rozpoczęła studiowanie czarnoksięstwa u Ethanusa, widziała ślady mocy w miejscach, gdzie czarownicy i Magistrowie praktykowali swoją sztukę. Teraz patrzyła właśnie na takie ślady. Błotnisty grunt połyskiwał mocą. Okoliczne drzewa również były nią naznaczone, jak gdyby ich pnie porósł jakiś fosforyzujący mech. Nawet liście połyskiwały czymś bardziej jaskrawym niż krople zwykłego deszczu. Najwyraźniej w tym miejscu rzucono jakieś zaklęcie, prawdopodobnie na sam grunt, choć później nasyciło ono również część otaczających roślin. Kto robiłby takie rzeczy pośrodku dziczy? I jaki miał w tym cel? Z wahaniem – wiedziała, że patrzą na nią wszyscy strażnicy – Kamala sięgnęła ręką w głąb zainfekowanego obszaru. Moc wydawała się ciepła w dotyku i smakowała czarami, ale nic więcej. Może jeśli ktoś tu wejdzie, uruchomi jakiś rodzaj alarmu? Postąpiła krok naprzód, wszystkie czarnoksięskie zmysły trzymając w pogotowiu, gotowa, by zdławić każdą wychodzącą stąd moc. Ale nie było żadnej reakcji. Błoto pod stopami Kamali nie różniło się w tym miejscu od błota przy wozie Netanda. Deszcz również był taki sam. Jeśli nawet rzucono tu jakieś zaklęcia, to z całą pewnością dawno już spełniły swoje zadanie, nie pozostawiając po sobie żadnej aktywnej mocy. Przez kilka minut badała starannie to miejsce. Ostrzegła morati, by za nią nie szli – Netando wysunął się teraz na sam początek, a Ursti stanął tuż za nim – ale nie znalazła nic istotnego. Skażenie rozciągało się najpewniej jeszcze przez około sto jardów, a potem znikało w tak nagły i niewyjaśniony sposób, w jaki się pojawiło. Na całej tej długości żadna moc nie została aktywowana przez obecność Kamali. Nie

stwierdziła żadnego bezpośredniego zagrożenia w najbliższej okolicy, nawet ryzyka zwykłego bandyckiego napadu. Obawy Netanda dotyczące tego odcinka trasy okazały się nieuzasadnione. Karawana będzie bezpieczna do zmroku, kiedy przygarnie ich następne schronisko, a rankiem zostawią za sobą zarówno deszcz, jak i tę zdradliwą część szlaku. Odwróciła się do zebranych i kiwnęła uspokajająco głową. Strażnicy – którzy obserwowali, jak przez dłuższy czas bada nicość – wyglądali na zaniepokojonych. Talesin obserwował ją ze szczerą fascynacją. Zauważyła jego spojrzenie – a potem, kiedy wycofywała się z zaczarowanego obszaru – spojrzenie Netanda. – To stare czary – oznajmiła. Podniosła dłoń, by dać wszystkim znak, żeby ruszali... I zamarła. – O co chodzi? – spytał Ursti. – Coś nie gra? Na jej skórze słabo jarzyła się moc. Bardzo subtelnie, mogło ją przeoczyć nawet oko Magistra, ale Kamala urodziła się z darem Widzenia i nie mogła tego nie zauważyć. Nie ma się czym martwić, uspokajała się w myślach. Te dziwne czary, kiedy je sprawdzała, wydawały się takie apatyczne, ale jednak zostawiły na niej swój znak. Ale w jaki sposób? Przez moment to pytanie nie dawało jej spokoju, ale potem nagle ogarnęło ją przekonanie, że nie ma żadnych powodów do niepokoju. To tylko nikła pozostałość zaklęcia, od dawna wyczerpanego, niezdolnego już zaszkodzić podróżnikom. – Kovan? – Netando zdawał się być zmartwiony. Ale przecież nie ma czym. Wszystko jest takie, jak trzeba. Powie mu to. Mrugając, Kamala wpatrywała się przez chwilę w swoją dłoń. Obca moc... Czego nauczył ją Ethanus? Za każdym razem, kiedy zobaczysz świadectwo, że dotknęła cię obca moc, natychmiast się oczyść. Nawet jeśli nie czujesz takiej potrzeby. Niech stanie się to twoim nawykiem, tak mocnym, by żadne rozumowanie, żadne uczucie nie mogło cię od tego odwieść. Skuteczne zaklęcia zawsze zawierają składnik, który wpływa na twój osąd. Nie ma takiej potrzeby, powiedziała sobie. Wszystko jest w porządku. − Kovan? Co się dzieje? – Netando ruszył ku niej, ale machnęła ręką, by nie podchodził. Nadal patrzyła na swą dłoń. Zrób to, nawet jeśli nie czujesz takiej potrzeby… Ethanus znał czarnoksięstwo lepiej niż ona. Znał ją samą lepiej niż ona… Niech to będzie twoim stałym zwyczajem. Zamknęła oczy, pociągnęła moc ze swojej duszy – z duszy konsorta, będącego teraz w jakimś bezimiennym miejscu – i pozwoliła jej przepłynąć na zewnątrz, przez ciało, wypłukując resztki tej obcej mocy. Nie poszło to tak łatwo, jak się spodziewała. Zaklęcie przywarło do niej jak druga skóra i nie chciało puścić. W innym czasie mogłoby ją to zaalarmować – gdzieś w głębi duszy wiedziała, że zaalarmowałoby to Ethanusa – ale Kamala nadal była dziwnie pewna, że moc nie jest złowroga, ale zaledwie uparta. Zwiększała wysiłek, lecz ona nadal trzymała się jej zawzięcie. Denerwujesz się drobiazgami. Ona z czasem sama zaniknie. Widziałaś przecież, że nie ma żadnego bieżącego celu, tłumaczyła sobie. W końcu jednak musiała wysłać fale mocy w dół kończyn. Płonęła w jej ciele

tak wściekle, że było to widoczne nawet dla morati. Spod przymkniętych powiek widziała, jak obserwują ją z otwartymi ustami, z wyciągniętymi ramionami; widzieli czarnoksięskie płomienie łapczywie liżące jej skórę. A potem, w końcu, dokonało się. Kamala została oczyszczona. Myśli, które jeszcze przed chwilą wydawały się niemożliwe, wybuchły w jej umyśle z nagłą jasnością. Pozwoliła własnej mocy zaniknąć. Spojrzała na Netanda. On również miał szeroko otwarte oczy, chyba tak ze zdziwienia, jak i ze strachu. Biorąc pod uwagę, jak wiele niesamowitych rzeczy musiał widzieć podczas swych podróży, odebrała to jako osobliwy komplement dla jej mocy. – Na to miejsce rzucono zaklęcie – wyjaśniła. – Każdy, kto przez nie przejdzie, będzie ślepy na wszelkie niebezpieczeństwa. Rozumiesz? Netando krótko skinął głową. – Więc myślisz, że po drugiej stronie czeka na nas komitet powitalny? Podejrzewała, że zna odpowiedź, ale na wszelki wypadek rzuciła sieć mocy wokół zainfekowanego terenu, a nie przez niego. – Nie – powiedziała w końcu. – Nie tam. Poczekają dalej na drodze, tak by cała karawana mogła przejść przez ten teren bez żadnej szansy, że ktoś ich dostrzeże. A potem nawet najbardziej widoczne oznaki kłopotów pozostaną niedostrzeżone. – Wzruszyła ramionami. Ursti miał ponurą, straszną minę. Netando klął pod nosem. – Zbyt późno, by zawrócić – powiedział Ursti. – Dawno minęliśmy ostatnie rozwidlenie dróg. Netando skinął głową, uważnie przyglądając się zboczom po obu stronach. Były strome i skaliste, pokryte łatami śliskiego błota. – Konie i ludzie jakoś zdołają oskrzydlić ten teren. – Spojrzał na Kamalę. – Jak daleko rozciąga się czar? – Mniej więcej sto kroków w przód. Wszerz połowę tego − według mojej oceny. Dodaj jeszcze kawałek, tak na wszelki wypadek. – Wozy nie podjadą pod to wzgórze – zauważył Ursti. – Czy możesz to przegnać? – spytał Netando. – Albo, jak to mówią... rozpleść? Kamala wahała się. Jako Magister mogła. Czarownica jednak nie przyznałaby się do takich zdolności. Cena takiego czyszczenia byłaby wysoka, zbyt wysoka, mierzona w całych dniach, nawet tygodniach życia. Netando wiedział o tym. Każdy rozumny człowiek by o tym wiedział. – Nie mogę – skłamała. – Jest zbyt silnie zakorzenione. Przepraszam. Netando ponownie skinął głową. – Wozy muszą przejechać na wprost – powiedział Ursti. – Wierzchowce również. Grunt na zboczach jest zbyt rozmokły. – Potrzebna jest ludzka obsługa – zauważył Netando. – Mogę ochronić kilku ludzi – zaoferowała się Kamala. – Nie wszystkich, ale kilku. Netando patrzył na drogę zmrużonymi oczyma. Miał podstawy sądzić, że to miejsce było kompletnie pozbawione mocy, a Kamala robiła z nich wszystkich durniów. Ale nie mógł tak myśleć. Zaklęcie, które na niego rzuciła, nie pozwalało mu

wątpić w jej słowa. Sama dałam się złapać temu zaklęciu. Ta myśl przyprawiała o dreszcz. Po raz pierwszy zrozumiała cel nauk, które Ethanus jej wpajał, a które wtedy wydawały się marnowaniem czasu. W rzeczywistości, w której czarnoksięstwo tak łatwo przekształcało świat, ktoś mógł wykrzywić umysł człowieka dla własnych wrogich celów. Żaden Magister nie zrobiłby tego innemu Magistrowi – to byłoby wbrew prawu – ale czarowników nie wiązała żadna taka umowa. – Bardzo dobrze – rzekł w końcu Netando. – Strażnicy pójdą dookoła pieszo. Reszta zostaje na drodze. Koniom nie zaszkodzi, jeśli zahartują się w niebezpieczeństwie. – Zwrócił się do zwiadowców: – Rozejdźcie się wachlarzem na pewnej wysokości. Za tym miejscem znajdziecie zasadzkę, która czeka na nas prawdopodobnie nieco dalej. Chcę ich znaleźć, zanim oni znajdą nas. Woźnice nie byli uszczęśliwieni tym planem, ale wypełnili polecenia swego pana. Kiedy Kamala tkała wokół nich własne zaklęcia, niektórzy modlili się cicho lub obracali w palcach ochronne amulety. Jeszcze bardziej sceptyczni byli wobec konieczności jazdy przez zaczarowany teren. Kamala pomyślała z ironią, że powinna rzucać mniej doskonałe zaklęcia i pozwolić, by moc tego miejsca uspokoiła ich nerwy. – Rozumiesz, co to może znaczyć? – zapytała cicho Netanda, kiedy stał obok niej, nadzorując operację. − Spojrzał na nią z uniesionymi brwiami. − Mogą mieć na miejscu czarownika. Zobaczyła, jak powoli zgrzyta zębami, przetrawiając tę informację. – Nie wziąłem cię ze sobą, by szykować bitwę – powiedział w końcu – ale by jej unikać. Nie odpowiedziała. Na końcu kolumny strażników jechał Talesin. Jego twarz była ziemista i blada, a dłonie trzymające cugle drżały. Wydawało się, że krucha siła, która go dotychczas podtrzymywała, ostatecznie zanika. Przetrzymaj tylko ten dzień. Wieczorem znajdziemy ustronne miejsce i uleczę cię, obiecuję. Wybacz, że nie zrobiłam tego wcześniej. Jakie to dziwne, kiedy zależy ci na czyimś życiu. Nawet przed studiami u Ethanusa Kamala nie spalała energii na miłość do ludzi. Zbyt mocno bolało, kiedy odchodzili. Ostatni raz nosiła prawdziwą żałobę, gdy umarł jej brat, choć nawet wówczas jej łzy mieszały się z wściekłością. Uczucie, które opanowało ją teraz, było spokojniejsze. Dręczące. Nieznajome. Nie możesz sobie pozwolić na sympatię dla żadnego morati. Wiesz o tym. Widziała, jak mozolnie wspina się w górę błotnistego zbocza. Uparta duma nie pozwalała mu przyjmować pomocy od nikogo po drodze. A potem zniknął we mgle. *** Dzięki bogom wierzchowina była bardziej solidna od zboczy. Andovan zatrzymał się tam na chwilę i zgięty wpół usiłował złapać oddech. Dziś rano, po długim śnie, był w dość dobrej formie, dlatego teraz, gdy siły znowu go opuszczały, czuł się podwójnie sfrustrowany. Zwłaszcza że zanosiło się na walkę. Niedobrze. Kiedy wydawało mu się, że jest w stanie utrzymać się na nogach i nie zemdleć,

ponownie dołączył do reszty. Strażnicy Netanda zostali wysłani naprzód, by usunąć kłopoty, zanim dotrze tam karawana. Ludzie Urstiego zostali z tyłu, na wypadek gdyby wozy stały się obiektem jakiegoś wtórnego napadu. Andovan prawdopodobnie mógłby pozostać z tą grupą, gdyby o to poprosił – nie zaciągnął się przecież jako wojownik – ale wtedy Lianna zobaczyłaby, jak bardzo osłabł. Cholerna duma Aureliusów. A jeszcze rano czuł się dobrze. Optymistycznie zapatrywał się na tę podróż. Wyniszczenie przynosiło dobre i złe dni − ten zapowiadał się dobrze. Ale kiedy stanęli, by Lianna mogła zbadać drogę, moc wysączyła się z jego żył niczym piwo z dziurawej baryłki. Nie chciał, żeby widziała go w takim stanie, więc gramolił się po tym skalistym, błotnistym zboczu do miejsca, skąd mógł podkraść się przez mokry od deszczu las do uzbrojonych zbójców, którzy mogą mieć w swoich szeregach czarownika. Jesteś idiotą, Andovanie, wiesz o tym? Lianna za pomocą czarów ustaliła, gdzie są zbójcy, i na mapach rejonu, dostarczonych przez Netanda, pokazała kapitanowi straży ich prawdopodobną kryjówkę. On z kolei, na podstawie obserwacji terenu z ich stanowiska, naszkicował różne drogi podejścia. Jego plan polegał na tym, że znaczna siła zajdzie bandytów od tyłu i zaatakuje ich z nadzieją, że zostawili tyły niestrzeżone. Jeśli zechcą wycofać się w bezpieczne miejsce, prawdopodobnie wykorzystają wąski szlak wiodący na południe od ich obecnej pozycji. W takim wypadku druga drużyna udaremni ich ucieczkę. To brzmiało bardzo obiecująco, ale jeśli uwzględnić w tym osobę czarownika, wszystko może się zdarzyć. Również to, że zostawi on swych sprzymierzeńców na pastwę losu. Różnica między czarownikiem a Magistrem polegała na tym, że ten pierwszy musiał płacić porcją swej życiowej esencji za każde zaklęcie. Jakie było prawdopodobieństwo, że osoba, która ustawiła na drodze te czary, obecnie kuli się w deszczu, gotowa przehandlować kilka dodatkowych dni swego życia za garść cudzoziemskich monet? Na miejscu tego czarownika Andovan odpoczywałby w tej chwili w tawernie w Sankarze, wydając pieniądze zarobione za pierwsze zaklęcie. Poprosili go, by poszedł po wierzchowinie i wypatrywał wartowników, wyznaczonych do zajęcia najwyższych punktów obserwacyjnych. Miał szczęście, bo żadnych nie znalazł. Nie chciał przyznawać się innym mężczyznom, że nie ma już sił niezbędnych do zabicia choćby jednego człowieka, ale obawiał się, że taka właśnie jest prawda. Tym razem jednak bogowie zlitowali się nad nim. Jeden z czarnych Durbańczyków zlokalizował posterunki zbójców i zlikwidował je. Zabił ich szybko i cicho; wiatr i deszcz stłumiły wszelkie odgłosy tej akcji. Obserwując robotę ludzi Netanda, Andovan zastanawiał się, czy ich pan jest zwykłym wędrownym kupcem, czy też może całą ekspedycję zorganizowano po to, by wyciągnąć zbójców z tej okolicy i zrobić z nimi porządek raz na zawsze. To wyjaśniałoby postępowanie ludzi Urstiego, którzy skryli się w wozach, by karawana wyglądała na niechronioną. Nie potrzebowali stosować takich wybiegów, skoro zabrali Liannę, gdyż mogła precyzyjnie określić pozycję wroga. Niebo rozświetliła błyskawica i huk pioruna wstrząsnął górami, kiedy grupka

strażników poruszała się ku stanowiskom wokół swoich celów. Miejsce, które zbójcy wybrali na zasadzkę, było stromym zboczem usianym starymi sosnami i splątanymi krzakami. Wspaniała kryjówka z łatwym dostępem do drogi poniżej. Tu i ówdzie z ziemi wystawały skalne występy i właśnie za nimi przykucnęli rabusie, czekając, aż zwierzyna się zbliży. Z drugiej strony drogi grunt przepastnie opadał i znikał we mgle wąskiego jaru; jeśli droga zostałaby zablokowana z przodu, podróżni nie mieliby gdzie uciekać. Z zimnym dreszczem Andovan uświadomił sobie, że zamiarem złodziei nie było jedynie przepędzenie kupców i zabranie im towaru, ale wymordowanie całej grupy, by nie został nawet jeden świadek tych wydarzeń. Nic dziwnego, że schroniska w tym rejonie są tak dobrze ufortyfikowane. Ludzie Netanda − z czarnymi twarzami, ubrani w barwy lasu − byli niemal niewidzialni, kiedy zajmowali stanowiska wokół zbójców. Ci ostatni koncentrowali się na nadjeżdżającej karawanie, bez wątpienia ufając swym wartownikom, że w razie kłopotów podniosą alarm. Z zamarłym sercem Andovan zdał sobie sprawę, że Lianna znajduje się prawdopodobnie nadal na drodze, razem z resztą karawany, i właśnie w tej chwili wjeżdża w zasadzkę. To czarownica. Potrafi o siebie zadbać, starał się uspokoić trwożliwe myśli. Deszcz się wzmagał, a porywy wiatru mogły przeszkodzić Andovanowi w celnym strzale. Głęboko oddychał, skupiając wzrok na celach przed sobą. Sam siebie przekonywał, że z tak bliskiej odległości powinien powalić rabusia równie łatwo, jak kiedyś robił to z jeleniami. Ale to przecież nie były jelenie. Andovan zastanawiał się, czy myśl o zabiciu człowieka tak lekko, jak kiedyś zabijał zwierzynę, nie powinna go trapić, ale nie mógł pozwolić sobie teraz na wahanie. Krew królewska oznacza, że władasz życiem i śmiercią innych ludzi. By udowodnić, że jesteś wart królewskiej krwi, musisz wziąć na siebie to brzemię, tego zawsze uczył go ojciec. Czy teraz, mój ojcze, jesteś ze mnie dumny? – zastanawiał się, czując nagłą tęsknotę za domem. Czy życzyłbyś sobie, by sprawdzano mnie w ten sposób? Uderzył kolejny piorun, tym razem tak blisko, że Andovan poczuł mrowienie w czaszce. Patrzył, jak jeden ze zbójców uniósł dłoń, by ostrzec kolegów, a może dać im jakieś instrukcje. Obrał go za swój cel. Wysoki, ciemnowłosy, ubrany w luźną wełnianą koszulę, która mogła być nałożona na jakiś rodzaj pancerza. To nie problem. Andovan wycelował w potylicę mężczyzny, ufny w celność swego strzału pomimo niesprzyjających warunków. Teraz poczeka tylko na sygnał kapitana. A później po raz pierwszy w życiu zabije człowieka. W oddali zadudnił grzmot. Odgłosy karawany w dole były coraz bliższe. Rozbójnik znowu podniósł dłoń, by dać swoim ludziom sygnał do strzału... ...i spomiędzy drzew wyleciał pocisk, trafiając dokładnie w plecy mężczyzny. Po nim nastąpiło kilkanaście kolejnych strzałów. Andovan wypuścił własny, precyzyjnie do wybranego celu, z dostateczną mocą, by rozłupał czaszkę i przedziurawił mózg. Przynajmniej tak mu się wydawało. Ale drewniany bełt rozpadł się na kawałki, kiedy zetknął się z głową tego człowieka, tak jakby natrafił na odporny pancerz. Mężczyzna odwrócił się błyskawicznie w poszukiwaniu strzelca, zanim jeszcze ostatnie drzazgi pocisku opadły na ziemię. Andovan, przysiadając

za osłoną, zorientował się, że oczy wyszukujące go w przyćmionym świetle to coś więcej niż oczy człowieka. To oczy czarownika rozbójników. Większość rabusiów mocno ucierpiała od pierwszej salwy, a dwóch z nich leżało z twarzą w błocie. Kilku odwróciło się i wystrzeliło w krzaki, a pozostali, którzy nadal byli w stanie się poruszać, pomknęli, by ukryć się wśród okolicznych drzew. Nie był to najlepszy pomysł − gdy tylko opuścili swoje kryjówki, stali się widoczni dla karawany w dole i ludzie Urstiego, czekający w pogotowiu, wystrzelili w ich kierunku chmurę strzał. Andovan widział, jak jeden z nich pada na ziemię, trafiony prosto w serce. Ten, którego trafił w głowę, stał pośrodku całego zamieszania bez szwanku. Jego czarne oczy płonęły nienawiścią. Przeszukiwał wzrokiem otoczenie, a bełt za bełtem rozbijał się o otaczające go zaklęcie, rozpadając się na kawałki. Andovan zdał sobie sprawę, że odparcie każdego pocisku odbiera czarownikowi chwilę życia, nic więc dziwnego, że szukał napastnika, który naraził go na te kłopoty. A potem dostrzegł Andovana i dzielące ich krzaki nagle jakby przestały istnieć. Błyskawica zalała polanę blaskiem roztopionego metalu, ale te ciemne, straszne oczy pozostały skupione na nim. Teraz książę widział, jak mężczyzna szepcze. Żołądek podskoczył mu do gardła, gdy zdał sobie sprawę, że czarownik zbiera siły do ataku. Jak to wytrzymam, kiedy jestem tak osłabiony? Gdyby był w lepszej formie, rzuciłby się ku niemu w desperackiej próbie powalenia go, zanim zakończy szeptać swoje zaklęcia, ale w obecnym stanie nie zdołałby tego dokonać. Cofnął się, rozpaczliwie szukając jakiejś osłony... I wtedy pojawiła się ona. Czapka spadła z jej głowy, a czerwone włosy mimo deszczu okalały jej twarz niczym ognista korona. Kroczyła wśród powalonych zbójców, jakby w ogóle nie istnieli, a kiedy jeden z nich próbował ją uderzyć, rozległ się trzask łamanej kości, tak głośny, że Andovan słyszał go nawet z odległego miejsca, w którym stał. Mężczyzna ryknął z bólu i wycofał się, ściskając mocno ramię. Nieoczekiwanie Andovan poczuł jej czary we własnych trzewiach, jakby rozpalony do czerwoności nóż w tej samej chwili rozpłatał mu brzuch. Na chwilę zgiął się wpół, a świat zawirował wokół z zawrotną prędkością. Walczył z nudnościami. Czy Lianna miała tak wielką moc, że raziła nie tylko swoje bezpośrednie cele? Andovan z wysiłkiem obserwował scenę rozgrywającą się na jego oczach. Czarnowłosy mężczyzna zawezwał swą moc, która okręcała się wokół jego palców niczym morski wir, i już miał uderzyć... ...a jej oczy rozbłysły, kiedy uniosła dłoń, sięgając ku burzowemu niebu, jakby kierowała do pomocy jakąś jeszcze większą moc... ...a błyskawica walnęła w polanę z ogłuszającą siłą, rzucając Andovana na plecy prosto w błoto. Cały świat na chwilę rozbłysnął gorącą bielą. Grunt pod księciem zakołysał się, a on sam spostrzegł, że nie może już się ruszyć. Przez jeden moment, przelotny i straszny, widział migoczące obrazy i czuł, że wypalają mu mózg. Zwęglone ciało czarownika zbójców; wpatrzone w niego oczy Lianny − ogromne i przenikliwe; ludzie Netanda ruszający do przodu z obnażonymi mieczami, by dokończyć dzieła...

Nie miał już sił. Światło w jego oczach zgasło. Tak bardzo chciał zachować świadomość, ale czuł, jak świat traci swą materię i wokół jest już tylko zimny, bezimienny mrok. A jeśli to jego ostatnia chwila? A jeśli nie obudzi się już nigdy? Lianna! *** – Przynieście go tutaj. Strażnik, który znosił Talesina ze wzgórza, niemal przewrócił się w krwawym błocie, ale Kamala nie wykorzystała mocy, by mu pomóc. Stała niczym posąg, patrząc na wszystko bez słowa. Nie użyje ponownie czarnoksięstwa, zanim się nie upewni, co się przed chwilą wydarzyło. Poczuła zimno na plecach, kiedy wspomniała spojrzenie Talesina. Siły opuściły jego ciało dokładnie w chwili, gdy ściągnęła swą moc. Ale na pewno się myliła… To musiało być coś innego... – Czy to wszyscy? – spytał Netando. Strażnicy polowali na ostatnich rabusiów. Na stos przy drodze rzucano kolejne trupy. Nie sprawdziła, ale skinęła głową. Nie chciała, by jej teraz przeszkadzano. Niech Netando uważa, że wywróżyła odpowiedź. Wszyscy nadal byli pod wrażeniem ogromu mocy, którą wyzwoliła, by im pomóc. Głupi morati! Błyskawica zebrała się już wcześniej, w całkiem naturalny sposób. Jedyne, do czego Kamala użyła czarów, to skierowanie gromu w konkretnego człowieka. Znów przypomniała sobie upadek Talesina i na obrzeżach jej duszy zamigotał mrok. To było dotknięcie wygłodniałej otchłani, która pochłonęłaby ją, tak samo jak wszystkich Magistrów. Chciała ją pożreć i czekała tylko na moment, gdy Kamala zwątpi w wybraną ścieżkę. Powinnaś pomóc wyszukać wszystkich rabusiów, którzy uciekli z tej pułapki. Skup się na przyszłości. Pozwól mu umrzeć, szeptało coś w jej głowie. Ale ona musiała wiedzieć, co go powaliło. Nawet jeśli doprowadzi ją to na samą krawędź otchłani, nawet jeśli zagrozi strąceniem w dół, musi to wiedzieć. – Nie widzę na nim krwi – oznajmił jeden ze strażników. Ciało Talesina ociekało błotem, ale Kamala również nie dostrzegała w nim czerwieni. – Ale jest zimny, to pewne. – Zajmę się nim – odparła Kamala. Rozejrzała się za miejscem, gdzie mogliby położyć ciało, żeby je zbadała, ale otaczał ją tylko chaotyczny tłum mężczyzn. Czyścili broń, pielęgnowali rannych, odzierali trupy wrogów. Jak na złość żadnego odosobnionego kąta. – Tam – odezwał się Ursti. – Skorzystaj z ostatniego wozu. Jest w nim trochę miejsca. Spojrzała we wskazanym kierunku, a potem skinęła na strażnika, który niósł Talesina. Wóz był przy końcu karawany, nie różnił się od kilku pozostałych, załadowanych po brzegi towarami. Kamala poluzowała tył ceratowej plandeki i podniosła ją, odsłaniając otwarty korytarz między ciasno związanymi stosami drewnianych skrzynek. W zamkniętej przestrzeni unosił się silny aromat szafranu i cynamonu. – Połóż go tutaj – poleciła strażnikowi. Przestrzeń była wąska, ale

wystarczająca, by pomieścić dwoje ludzi, pod warunkiem że żadne z nich nie spróbuje wstać. Patrzyła, jak mężczyzna delikatnie wsuwa ciało Talesina do środka, między skrzynki, a potem wspięła się tam i umocowała ceratę z powrotem na miejscu, by deszcz nie zacinał do środka. Zrobiło się dość ciemno, ale Widzenie, którego teraz potrzebowała, nie było uzależnione od ziemskiego światła. Nigdzie na ciele nie miał widocznych ran. Szukała w jego zabłoconych włosach ciepła płynącej krwi, ale nic nie znalazła. Również kończyny miał całe i nieuszkodzone. Szukała wszędzie, ale nie znalazła śladów tego, co go powaliło. Pozostała tylko jedna możliwość. Wspomniała, jak stał, kiedy zawezwała błyskawicę. Obserwował ją. Pamiętała jego spojrzenie, kiedy nagle kolory zniknęły z jego twarzy, a oczy straciły jakikolwiek wyraz i zamknęły się, jakby życie odpłynęło z jego żył, wyciśnięte przez jakąś olbrzymią, silną pięść... Ostrożnie, z obawą znowu zawezwała swoje czarnoksięskie zmysły, wyrzucając sobie, że zużywa moc, choć były to niewielkie ilości. Potem spojrzała do jego wnętrza: poza krew, poza mięśnie, poza wszystkie organy pracujące dla podtrzymania życia – prosto w serce jego duszy, w miejsce, gdzie powinien płonąć duch. Rdzeń siły śmiertelnika. Przygasające węgielki… Mrok zawirował wokół jej duszy, kiedy dostrzegła prawdę. Uspokojenie serca, złapanie oddechu, próba zastanawiania się – wszystko to zajęło jej chwilę. Konsort... Ale przecież nie oznacza to, że akurat mój. Jednak żadne słowa nie były w stanie przegnać prawdy. Wyraźnie widziała, jak uchodzi z niego życie, dokładnie w momencie, w którym wyczarowywała swoją moc. Nieśmiało, z obawą, znowu na niego spojrzała. Płomień duszy, który ledwie wystarczył, by podtrzymać życie morati, nadal był gorący dla jej czarnoksięskiego dotyku i wciągał ją, tak jak ogień wciąga świeże paliwo. Jego życiowe gorąco wpłynęło w nią i w tamtej chwili wiedziała, że jeśli chciałaby wypić absolutnie całe jego ciepło podczas jednej ogromnej, rozrzutnej, krwawej uczty, nic by jej nie powstrzymało. Miała tę moc. – Lianna? − Otworzył oczy. Patrzył na nią z przenikliwością, która przyprawiała ją o drżenie. − Co się stało? – Mówił szeptem, niewiele głośniejszym niż szum deszczu na zewnątrz. – Czy my... czy my... – Oni wszyscy nie żyją. Po naszej stronie nie ma ofiar, choć jest kilku rannych. Ludzie Netanda teraz sprzątają. − Próbował usiąść. Był słaby, bardzo słaby. Jednak nie było widocznego powodu tak wielkiej słabości. Z wyjątkiem tej krótkiej chwili, kiedy wyciągnęłam więcej jego sił, niż mógł oferować… Rozglądał się po niewielkiej przestrzeni z zaintrygowaną miną. − Wóz Urstiego – wyjaśniła. – Ach. Powinienem był odgadnąć po zapachu. – Znowu spojrzał na nią. – Czy jestem ranny? – Powiedział to tak, jakby obawiał się odpowiedzi. Powoli pokręciła głową. – Nie – odparła, a w myślach dodała: Nie od broni śmiertelników. Odpowiedź chyba go nie pocieszyła. Westchnął z rezygnacją. – Przepraszam – szepnął. – Powinienem był ci powiedzieć... − Nie

odpowiedziała. Miała wrażenie, że słyszy, jak wali mu serce... a może to było jej serce? − Powinienem uświadomić Netanda jeszcze tam, w Trzech Księżycach, ale wtedy nie pozwoliłby mi z tobą pojechać. – Znowu westchnął. – Powinnaś poznać prawdę, Lianno, ponieważ mnie ocaliłaś. Przyczyna, dla której upadłem... Przyłożyła mu palec do ust. – Cicho – szepnęła. – Nie musisz tego mówić. Wszystko wiem. Jego usta były ciepłe, tak bardzo ciepłe. Czy to za sprawą wewnętrznego ognia ducha czy po prostu otchłań, która rozwierała się w jego duszy, była tak bardzo chłodna? Jedna niewłaściwa myśl, jedna chwila żalu i Kamala opadnie w dół, w mrok, już na zawsze. Serce jej łomotało. Życie Talesina napędzało każde jego uderzenie. Czuła, jak jego siła pędzi w jej żyłach, grzeje ciało, wspiera każdy oddech. Czuła to również wewnątrz niego. Zdjął jej dłoń ze swoich warg i szepnął: – Czy dla innych również byłaś kobietą? Przez chwilę nie wiedziała, o co mu chodzi. Potem zerknęła w dół i zobaczyła, że zawój, który zwykle ściskał jej piersi, rozluźnił się, najpewniej podczas walki. Kołnierz kaftana był rozpięty i kiedy nachylała się nad Talesinem, jej naturalne krągłości odsłoniły się. – To nie ma znaczenia – powiedziała cicho. – Wykorzystuję zaklęcia... ...zrodzone z twojej życiowej siły. Nie mogła się zmusić, by powiedzieć to głośno. Wyciągnął dłoń i delikatnie przesunął palcem po wewnętrznej krzywiźnie jej piersi. Jego dotyk był mokry od deszczu, chłodny w porównaniu z ciepłotą jej ciała, ale to nie dlatego zadrżała. – A jednak nie wykorzystałaś zaklęć w stosunku do mnie – powiedział powoli. – Nie – szepnęła, zahipnotyzowana jego głosem, jego dotykiem. – Nie w stosunku do ciebie. – Jego dłoń wślizgnęła się pod jej kaftan i gładziła pełne piersi. Powinna zaprotestować – chciała zaprotestować – ale nie mogła. To jego ciepło pędziło teraz przez jej żyły. Jego żądza sprawiała, że w nogach czuła słabość. Jego dłoń pieściła ją lekko, sugestywnie, a potem coraz mocniej, kiedy nie napotkała oporu. Objął ją drugim ramieniem i przyciągnął do siebie. A potem pocałował. Nigdy wcześniej nie pozwoliła żadnemu mężczyźnie na taką impertynencję. Mimo wszystkich upokorzeń, jakie przecierpiała, by zaspokoić samcze żądze, mimo degradujących usług, które sprzedawała za rozmaitą cenę, tego jednego nigdy nie ofiarowała żadnemu mężczyźnie. Jak mogła wyjaśnić, co oznacza dla niej taka zażyłość i dlaczego broniła się przed nią tak zaciekle? Przez chwilę, kiedy jego wargi dotknęły jej warg, zesztywniała i niemal odsunęła się od niego. Ale gdy usłyszała, jak cicho westchnął z rozkoszy, i poczuła smak potu i słodyczy na jego ustach, wiedziała już, że jest to coś innego niż wszystko, o co prosili ją dotychczas mężczyźni. – Netando... – powiedziała cicho. − Przyjdzie nas szukać... – Niech szuka – szepnął i znowu ją pocałował. Jego dotyk był tak niecierpliwy. Nic dziwnego. Dziś stanął oko w oko ze śmiercią i musiał wzmocnić swoje więzy z życiem. Smakowała w nim tę żądzę, która napędzała go niczym głód przeżycia. Płynęła też w jej żyłach, razem z jego athrą. Wzmacniająca. Pobudzająca.

Osuwali się powoli na podłogę wozu, aż znaleźli się w wąskiej szczelinie między ciasno zapakowanymi skrzynkami, pełnymi korzeni i perfum. Drobny pył jakiejś czerwonej substancji, której skrzynka została uszkodzona w drodze, sączył się na kark Kamali. Częściowo wiedziała, że to, co robi, jest szaleństwem. Magistrowie nie wchodzili w zażyłe stosunki z konsortami. Ale w tej chwili były to tylko puste słowa, zagłuszone waleniem jej serca i rozżarzoną iskrą pożądania. Powoli odwinęła przemoczone sukno koszuli z jego torsu i przesunęła palcami po gładkim, umięśnionym ciele. Na skórze wyczuła blizny, równoległe, dawno zaleczone wypukłości. Dotknęła ich ustami i smakowała zawarte w nich wspomnienia. Radość wolności. Podniecenie polowania. Pęd gorącej krwi, kiedy wielkie zwierzę podchodzi blisko, zbyt blisko, ale nawet ten strach jest rodzajem przyjemności, aktem komunii z ofiarą. Wspomnienia czytane z jego ciała wpływały w nią, gdy go dotykała, jakby były jej własnymi przeżyciami. Uderzały jej do głowy, kiedy smakowała go, liżąc wolno jego rany, sącząc ich energię niczym delikatne, słodkie wino. Ach, mój książę, czy moglibyśmy dzielić się tą przyjemnością, gdybyś nie należał do mnie? Obok wozu rozbrzmiały nagle głosy mężczyzn. Przez chwilę Kamala zastanawiała się, czy nie wykorzystać czarnoksięstwa, by zapewnić sobie i Talesinowi intymność, ale szybko z tego zrezygnowała. Wystarczy już, że każdy jej oddech był skradziony od niego, każde uderzenie serca rozbrzmiewające w jej piersi oznaczało, że jego serce będzie biło o to uderzenie krócej, że sam żar w jej lędźwiach został wyciągnięty z jego własnego głodu. Nie weźmie od niego więcej niż to. Nie teraz. Dźwięki ucichły – widocznie właściciele oddalili się z własnej woli. Kamala aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymuje oddech. Talesin cały czas delikatnie pieścił jej wargi, a potem znowu ją pocałował. Oni myślą, że jestem chłopcem... Nie mogą nas tak znaleźć, myśli galopowały w jej głowie, lecz wtedy jego dłoń wślizgnęła się między jej uda. Wbrew sobie jęknęła cicho i zamknęła oczy, porwana przez to ekstatyczne doznanie. Niech demony wezmą resztę świata. Wypije tę chwilę do ostatniej kropli, a o skutki będzie martwić się później. Przesunął dłonie wzdłuż jej talii i spróbował rozwiązać sznurki podtrzymujące jej szarawary. W tak ciasnym pomieszczeniu nie było to łatwe zadanie i Kamala chyba pierwszy raz w życiu żałowała, że nie ma na sobie kobiecego stroju, który dałby jej większą swobodę do uprawiania miłości. Myśl ta była tak nieoczekiwana, że dziewczyna zaśmiała się cicho. A potem supły w końcu puściły i Talesin drżącymi dłońmi zsunął spodnie z jej bioder. Ona również poluzowała mu spodnie i oswobodziła jego męskość z krępujących materiałów, po czym rozsunęła uda, by go przyjąć. I od razu był w niej, nie tylko ciałem, ale również duchem. Jego athra wznosiła się w jej żyłach z każdym pchnięciem coraz goręcej. Odczucie było tak intensywne, że miała ochotę krzyczeć, ale powstrzymywała się, nie chcąc przyciągnąć do kryjówki nieproszonych gości. Dławiąc jęk rozkoszy, przygryzła wargę aż do krwi. A potem wszyscy ludzie, cały świat, wszystkie troski i obawy przestały istnieć.

I przez jedną krótką chwilę był tylko głód, ogień i ekstaza, tak zakazana, że nie umiała nawet jej nazwać. *** Spokój. Cenne i coraz rzadsze uczucie. Ulotny czas, kiedy wszystkie zmagania i lęki można odłożyć na bok. Chwila, by smakować proste tu i teraz ludzkiej namiętności i spijać ulgę, która przychodzi na jej końcu. Czarownica Lianna spoczywała przy boku Andovana z dłonią na jego piersi i oddychała synchronicznie z biciem jego serca. Czuł się tak, jakby na świecie nie istniało żadne zło. Jakby nie czekała go śmierć. Przez tę jedną cenną chwilę niemal sam w to wierzył. Dziękuję, powiedział do niej w myślach. Nie umiał wypowiedzieć głośno tych słów bez skrępowania. Dziękuję za to, co mi dałaś. W oddali rozległy się głosy. Nie mógł stwierdzić, czemu nagle go zaniepokoiły, ale Lianna również się przestraszyła. Nie brzmiało to jak kilku przypadkowych rozmówców, akurat przechodzących w pobliżu, tak jak wcześniej, ale raczej jak kłótnia, której agresywne dźwięki szybko się zbliżały. Pomógł jej się ubrać. Na tej przestrzeni było to jeszcze trudniejsze niż ściąganie z niej odzieży. Kiedy w pośpiechu wiązali szarawary, głosy stawały się coraz bliższe. Z zapartym tchem Andovan zdał sobie sprawę, że kierują się konkretnie do ich wozu. Nie było czasu na dokładne odtworzenie chłopięcego przebrania Lianny. Jeśli chce przekonać mężczyzn na zewnątrz, że nie jest kobietą, musi polegać jedynie na swoich czarach, bo strój, w jego obecnym stanie, nie spełniał już swojej roli. Zobaczą, jak wychodzę z tego wozu z niekompletnie odzianym chłopcem, dumał z ponurym rozbawieniem, kiedy doprowadzał do porządku koszulę i bryczesy. Nie poluzował ceratowej plandeki, ale po prostu wyślizgnął się przez mały otwór, zostawiony przez Liannę. Ona zrobiła to samo. Na zewnątrz towarzysze obu kupców otaczali jakiegoś człowieka niczym nerwowe psy, które pragną obwąchać nowego w stadzie, ale obawiają się podejść zbyt blisko. Andovan wziął Liannę za rękę i pociągnął za sobą. Przepychali się przez grupę, aż zobaczyli mężczyznę, wokół którego utworzył się ten krąg. Był wysoki i szczupły. Miał migdałowe oczy, charakterystyczne dla wschodnich ras. Jego czarne ubranie mimo ulewnego deszczu pozostawało suche, podobnie jak długie smoliste włosy. Kiedy Andovan przyjrzał się uważniej, spostrzegł, że nad przybyszem deszcz w ogóle nie pada. Z nieba lało się na całą drogę, ale nie na niego. Był to pokaz mocy, który nie pozostawiał wątpliwości co do tego, kim jest przybysz i jak niebezpieczny może być dla kogoś, kto ośmieli się go rozgniewać. Kiedy wzrok nowo przybyłego padł na Andovana, stało się jasne, że wszyscy inni w kręgu przestali go interesować. – Ach, więc tutaj jesteś − powiedział. – A ci głupcy upierali się, że cię tu nie ma. Odzyskanie głosu zajęło Andovanowi minutę. – Colivar? Co ty tu robisz?

Magister spojrzał na Liannę. Z jego miny jasno wynikało, że przejrzał wszelkie czary, które zastosowała, by zachować pozory swojego wizerunku, i że nie ma żadnych wątpliwości, jakie łączą ich stosunki. Uniósł brwi, ale nic nie powiedział, o nic nie spytał i znowu skupił uwagę na Andovanie. – Musimy porozmawiać – powiedział spokojnie. – Na osobności. Ruchem głowy wskazał powóz Netanda, a on, jeśli nawet miał coś przeciw temu, że jakiś Magister konfiskuje jego pojazd, nie wyraził tego głośno. Andovan pragnął spojrzeć na Liannę i dodać jej otuchy, ale nie zrobił tego. Nigdy nie okazuj przed Magistrem słabości, nauczał go ojciec. Pod swoimi czarnymi szatami są niczym wilki, rozerwą człowieka na strzępy, jeśli tylko da im okazję. Nie odwrócił więc głowy i pewnym krokiem poprowadził gościa do powozu Netanda.

ROZDZIAŁ 37 Wnętrze powozu było ciemne, zatęchłe, lecz względnie suche. Jedwabne poduszki na siedziskach − niegdyś zapewne wykwintne i miękkie − ubiły się podczas ciężkich podróży. Colivar gestem zaprosił Andovana, by wszedł do środka jako pierwszy. Chciał rzucić ostatnie spojrzenie na czarownicę, którą odnalazł jego niesforny książę. Jak spokojnie stała. Jak cierpliwie. Nie gapiła się ciekawsko jak inni morati. Nie była nerwowa jak strażnicy. Raczej... wyzywająca. Jej oczy błyszczały niczym zimne, twarde diamenty i tylko tę jej cechę widział jasno. Zaklęcia przebrania utkała wokół siebie zbyt ciasno – zbyt umiejętnie – by mógł je rozplątać bez znacznego wysiłku. Och, myśli Andovana oczywiście ujawniły ją jako kobietę, a nawet dawały świadectwo ich niedawnej zażyłości, ale próby bezpośredniego jej odczytania były jak próby odczytania zamkniętej i zapieczętowanej księgi. Jedyne, co mógł zrobić Colivar, to studiować okładkę i zastanawiać się nad zawartością. Zaklęcie, które rzucił na Andovana tam, w królestwie Dantona, znikło. To wiedział od pierwszej chwili, kiedy zobaczył młodego księcia. Można to było wytłumaczyć na dwa sposoby: albo spełniło ono swoje zadanie i straciło ważność w sposób naturalny, albo ktoś świadomie i celowo je usunął. Która z możliwości byłaby bardziej intrygująca? Czy ta diamentowooka czarownica, owinięta w podobiznę młodego mężczyzny, jest tą, na którą polują wszyscy Magistrowie? Pasożyt książąt, zabójca Magistrów, a może nawet pełnoprawny czarnoksiężnik? Colivar zdał sobie sprawę, że już choćby zadanie takiego pytania jest niebezpieczne. Jeśli Andovan naprawdę jest jej konsortem, każda próba przyjrzenia się połączeniu między nimi może być fatalna w skutkach. Dlatego nie próbował tego robić. Jeszcze nie. Ale na widok tej czarownicy w jego żyły napłynęło falą dziwne podniecenie. Niech morati sycą się nieśmiertelną miłością i politycznymi pasjami; takie sprawy przestają poruszać ludzką duszę po dziesiątym, setnym czy tysiącznym powtórzeniu. Dla Magistra nie istnieje nic bardziej podniecającego niż nowość, nic bardziej nieznośnego niż niezbadana zagadka. Ile stuleci minęło, od kiedy Colivar widział, jak na świecie pojawiło się coś nowego? W ogóle stracił już rachubę czasu. A jednak tutaj czuł coś dotąd niespotykanego, coś, co wydawało się łamać wszystkie zasady świata, w którym żył. Może była ona pierwszym stworzeniem tego rodzaju – a on nie mógł poświęcić jej wystarczająco wiele uwagi. To nieznośne. Jeśli Duszożercy powrócą, nie będzie już świata, w którym liczą się podobne rzeczy. W końcu z wysiłkiem odwrócił wzrok od zagadkowej kobiety i wsiadł do powozu. Okiennice zamknięto z powodu deszczu. Jedynym źródłem światła była tu mała latarnia z przykręconym knotem. W migającej żółtej poświacie Colivar widział, jak blady zrobił się trzeci syn Dantona. Oceniał, że Andovan stracił co najmniej pięć kilogramów od czasu, gdy widział go po raz ostatni, a i dawniej książę nie miał nadmiaru ciała. Koniec zbliżał się nieubłaganie długimi krokami.

Zabij ją i to wszystko się skończy, myślał. Jak proste było to teraz, kiedy zaimkowi można było przyporządkować konkretną twarz. I jak skomplikowane zarazem. – Po co tu przybyłeś? – spytał Andovan. – Czy znalazłeś kobietę, która mnie przeklęła? Czy mogę wreszcie zakończyć poszukiwania i załatwić z nią tę sprawę? Przez chwilę Colivar był zaskoczony. Potem w jego głowie rozbłysła jedna krótka myśl: On nie wie. Myśl z jego punktu widzenia niewiarygodna, ale książę nie miał żadnej wiedzy o pasożytniczej relacji odpowiedzialnej za jego stan, nie mógł też wiedzieć, że zaklęcie spełniło swą rolę i straciło ważność. Co więcej, delikatna inspekcja kosmykiem mocy potwierdziła to, co Magister powinien podejrzewać od samego początku. Wokół Andovana obcą magią owinięto umiejętne zaklęcie, które blokowało wszelkie podejrzenia w stosunku do podróżującej z nim kobiety. Działała bardzo precyzyjnie, nie było co do tego żadnych wątpliwości. Jej zaklęcia to czarnoksięstwo. Choć gdy Colivar stwierdził ten fakt, krew na chwilę zastygła w jego żyłach, choć wszechświat, w którym egzystował, zatrząsł się w posadach, natury tej mocy nie można było pomylić z niczym innym. Zimna i śliska jak warstwa lodu na połyskującym czarnym rdzeniu. Czarów nie odczuwa się w ten sposób. Czary nie wyciągają żywego ciepła z człowieka, aż zamarza jego dusza. Czarownice nie igrają też z mężczyzną, kiedy umiera. Nagle Colivar ujrzał w nowym świetle seksualne figle tych dwojga i nawet według norm Magistrów ich konsekwencje mroziły krew w żyłach. Skup się na chwili bieżącej. Zrób, co trzeba zrobić, napominał się w myślach. Wciągnął głęboko powietrze i powiedział: – Wybacz mi, książę Andovanie. Nie zamierzałem przeszkadzać ci w podróży. Ale w ojczyźnie zdarzyły się rzeczy, które wymagają twojej uwagi. Przykro mi, że to właśnie ja przynoszę ci te wieści. Andovan patrzył na niego jak na wariata. – Chcesz powiedzieć, że mam wracać do domu? Teraz? Colivar potaknął. Książę fuknął i oparł się o ścianę powozu. – Ojciec uprzedzał mnie, że wszyscy Magistrowie są szaleni. Teraz myślę, że mówił prawdę. Przez usta Colivara przemknął słaby uśmiech – ironiczny i pozbawiony humoru. – Moja sprawa jest niestety bardzo rzeczywista, Wasza Wysokość. – Więc dobrze. – Andovan machnął ręką w powietrzu w królewskim geście. – Opowiedz mi o tym. − I Colivar opowiedział. Z początku powoli i ogólnie, by Andovan zrozumiał powagę sytuacji. Potem wdał się w szczegóły. Nie musiał się martwić. Gdy tylko wypowiedział słowo „duszożerca”, książę zesztywniał i nie odprężył się aż do końca relacji. Kiedy skończył, Andovan cicho syknął. − Więc one nie są jedynie legendą. – Nie, Wasza Wysokość. Są całkiem realne. – Matka opowiadała mi o nich. Często. Są częścią jej religii, sam wiesz. Mówiła, iż jej lud wierzy, że pewnego dnia powrócą. Że wybuchnie wielka wojna, która zaważy na losach całej ludzkości. – Pokręcił głową. – Kto by pomyślał, że

stanie się to za mojego życia? – Jeśli znasz legendy, to chyba rozumiesz niebezpieczeństwo – powiedział cicho Colivar. Andovan spojrzał na niego. W półmroku powozu oczy Magistra wydawały się czarne i bezdenne. – Duszożercy pożrą świat, jeśli im się uda? Tak, rozumiem to. Colivar znowu wziął głęboki wdech. Nie wierzę, że zaraz powiem coś takiego morati. – Wydaje nam się, że nowy Magister twojego ojca może być z nimi jakoś sprzymierzony. I że Danton służy im za pośrednictwem tego związku, prawdopodobnie nawet o tym nie wiedząc. Gdyby zrozumiał, co się dzieje, gdyby pojął ogrom zagrożenia... niektórzy sądzą, że przemyślałby swoje postępowanie. Andovan otworzył szeroko oczy. Przez chwilę wydawało się, że nie umie znaleźć słów. – Czy właśnie po to mnie potrzebujecie? – spytał w końcu. – Bym osobiście mu to wyjaśnił? – Ramirus powiada, że tylko ty możesz to zrobić. Że tylko ciebie wysłucha. – Owszem, słuchał mnie. Kiedy żyłem! – Chciał wstać gwałtownie, ale mała przestrzeń powozu nie pozwalała na taki ruch. Z głębokim westchnieniem siadł więc z powrotem na ławce, niespokojnie zacierając ręce. – Czy zapomniałeś już, co mu zrobiliśmy, Colivarze? Co ty mu zrobiłeś? Na welony Lianny! Sądzisz, że po czymś takim on wysłucha moich rad? – Teraz można powiedzieć mu prawdę – stwierdził spokojnie Colivar. – W jakichkolwiek słowach, które byłyby dla niego do przyjęcia. Jeśli to konieczne, mogę wziąć winę na siebie, to na mnie może skierować swoją wściekłość... – W jakich słowach? – spytał ostro Andovan. – Jakie słowa podsuniesz mi, bym powiedział człowiekowi pokroju Dantona Aureliusa, że jego własny syn zrobił z niego głupca, zmusił do odbywania żałoby, choć nie istniały ku temu żadne powody, spowodował, że stracił własnego Królewskiego Magistra, a potem doprowadził się na skraj szaleństwa – tak, słyszałem o tym! I w jakim celu to zrobił? By odbyć bez nadzoru krótką wycieczkę po prowincjach, a potem wrócić do domu jakby nigdy nic? – Odetchnął głęboko. – On odrąbie mi głowę, Colivarze, zanim wypowiem drugie słowo przemowy, którą zaplanowałeś. Jeśli wydaje ci się, że będzie inaczej, to znaczy, że nie znasz mojego ojca. – Więc nie ma nadziei – stwierdził ponuro Colivar. – To właśnie mi powiedziałeś? – A co z Magistrami? – spytał Andovan. – Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, prawdziwym winowajcą jest jeden z was. Nie możecie go jakoś kontrolować albo usunąć, jeśli już musicie? Wiem, że walka między sobą nie leży w waszych zwyczajach, ale wydaje mi się, że taka sytuacja wymaga wyjątkowego podejścia. A może zaistniałe niebezpieczeństwo jest wielkie na miarę królów morati, ale nie tak duże, by zmniejszyć komfort Magistrów? Colivar zastygł. Mamy Prawo, ale prawdopodobnie nie zrozumiesz, czym jest ono dla nas. Morati nie pamiętają, co Magistrowie robili z tym światem, zanim je powołano. Gdyby pamiętali, baliby się nas znacznie bardziej niż obecnie. Mogliby

zacząć się zastanawiać, czy naprawdę chcą, byśmy dzielili z nimi ten świat. – Nie będziemy działać bezpośrednio przeciwko Magistrowi – powiedział spokojnie. – Ani przeciwko Dantonowi, kiedy zawarł kontrakt z którymś z nas. Nawet w tej sprawie. – Cóż. – Andovan głośno wypuścił powietrze z płuc. – Jeśli pytasz o nadzieję, sam sobie odpowiedziałeś. – Zamknął oczy i ze znużeniem potarł je opuszkami palców. – A co z moją matką? Czy ona nie może pomóc? – Gwynofar? – On słucha jej rad. Znacznie bardziej niż moich. Nawet Ramirus korzystał z jej pomocy, kiedy załatwiał z Dantonem drażliwe sprawy. Potrafi uspokoić ojca. Zawsze tak na niego działała. Colivar zawahał się. Z zaskoczeniem odkrył, że nie chce dokładać młodemu księciu jeszcze większego bólu. Dziwnie ludzkie uczucie. – Danton ją zranił – powiedział łagodnie. – Nie znam szczegółów, ale według doniesień Gwynofar nie bywa teraz przy nim. Andovan zbladł jeszcze bardziej. – Co takiego? Co jej zrobił?! Powiedz! – Nie wiem – skłamał Colivar. – Przykro mi. Książę odwrócił się od niego, na tyle, na ile pozwalała ograniczona przestrzeń. Colivar nie protestował. – Co się z nim dzieje? – Mówił jakby sam do siebie. – Nie rozumiem. Zawsze był szorstkim człowiekiem, skorym do gniewu, ale matka wyzwalała w nim to, co najlepsze. Powiedział mi raz, że tylko ona w całym królestwie pozwala mu zachować zdrowie psychiczne. Ona i Ramirus. – Przygryzł dolną wargę. – Teraz jednego nie ma, a drugie boi się do niego podejść... Nic dziwnego, że wariuje. Jest otoczony przez rywali i fałszywych doradców, dookoła tylko wrogowie i nikogo, komu mógłby ufać. Nawet najsilniejszy król w takich okolicznościach miałby kłopoty. I jest Magister unoszący się nad nim jak sęp, gotowy w każdej chwili to wykorzystać. – Sam widzisz, dlaczego cię potrzebuje – powiedział spokojnie Colivar. – Możesz to mówić tysiąc razy, ale moja głowa i tak spadnie. Colivar westchnął głośno i z irytacją. – Więc gdzie jest nadzieja? Powiedz mi, Wasza Wysokość. Znasz tego człowieka i znasz jego dwór... – I wiem, że jesteś jego wrogiem, Colivarze. Czy może coś się zmieniło? Czemu miałbym przekazywać wrogowi wiedzę o jego sytuacji? Colivar zacisnął na chwilę szczęki. – To wykracza poza politykę morati – odparł. – A jednak nie przysłałeś do mnie Ramirusa. Magistra, któremu bym ufał. Mina Colivara stała się jeszcze bardziej mroczna. – Ramirus nienawidzi twojego ojca bardziej niż cała Anshasa razem wzięta. Nie kiwnie palcem, by mu pomóc. – Zakładając, że niebezpieczeństwo jest tak duże, jak mówisz, to raczej krótkowzroczne z jego strony, nie sądzisz? – Ton Andovana był dość prowokacyjny. – Pod jednym względem Magistrowie i ludzie są do siebie podobni, Wasza

Wysokość – odparł Colivar. – Jedni i drudzy zdolni są do ignorowania wiadomości, jeżeli jest w nich coś, czego nie chcą usłyszeć. – Przerwał na chwilę. – Ramirus powiedział nam, że było jedynie dwoje ludzi, którzy znali Dantona dostatecznie dobrze, by na niego wpłynąć: twoja matka i ty. Obydwoje zrodzeni z krwi Protektora. Czy nie jest obowiązkiem waszego rodu uporać się z tymi stworzeniami? Komu jeszcze można powierzyć to zadanie, jeśli wy się go nie podejmiecie? W oczach księcia błysnął gniew, ale nie wyraził go słowami. Ponieważ mam słuszność, myślał Colivar, i on o tym wie. W końcu Andovan spytał lodowatym tonem: – Możesz mnie zabrać do pałacu? – W jego sąsiedztwo. Nie do środka. Kostas tak ciasno utkał wokół niego sieć ochronną, że każde czarnoksięstwo przyciągnie natychmiast jego uwagę. To zły pomysł. – Miejsce nie stanowi problemu. Wiem, jak dostać się do środka – odparł Andovan. Colivar skinął głową. Pałac był kiedyś ufortyfikowaną twierdzą, wyposażoną na wypadek wojny, a to oznaczało, że wydrążono w nim co najmniej jeden tunel, wychodzący gdzieś w rozległym wiejskim terenie. Gdyby wrogowie otoczyli zamek, rodzina królewska mogła przejść tamtędy w bezpieczne miejsce. Niewątpliwie tunele dodatkowo ochraniane są zaklęciami, żeby nikt niepowołany ich nie znalazł, ale Andovan na pewno da sobie radę. – Udam się tam. Porozmawiam z matką. Przekonam się, co ma do powiedzenia o bieżącej sytuacji, i zachęcę ją do działania, jeśli będzie to konieczne. – Westchnął ciężko. – Ale nic więcej, Colivarze. Każde inne działanie narazi mnie na pewną śmierć. I choć nie mam nic przeciwko umieraniu za sprawy najwyższej wagi, śmierć w imię bezcelowej głupoty wydaje mi się mało atrakcyjna. Colivar odetchnął – nawet nie miał świadomości, że wstrzymuje oddech. – Dziękuję Waszej Wysokości. – Jeśli tylko odkryję, że wykorzystujesz tę sytuację, by zmanipulować mnie przeciwko ojcu... – Andovan urwał sugestywnie. Gdybym nawet to zrobił, nigdy byś się o tym nie dowiedział, pomyślał Colivar. Owinąłbym wokół twojego serca takie zaklęcia, że błagałbyś, by mi służyć; poderżnąłbyś gardło własnej matce, gdybym powiedział ci, że potrzebuję jej krwi do obiadu. – Bez obaw. Prawo zakazuje mi działać przeciwko Dantonowi – odpowiedział spokojnie Magister. Nie była to do końca prawda – jedynym działaniem zabronionym przez Prawo było zabójstwo patrona Magistra – ale chłopak nie musiał tego wiedzieć. Im mniej morati wiedzą o ich tajnym kodzie, tym lepiej. – Przyjmuję, że wyruszamy natychmiast? Colivar potaknął. – Jak tylko będziesz gotów. Andovan zerknął ku wyjściu z powozu i zawahał się. Colivar nie musiał czytać w jego myślach, żeby wiedzieć, co zaprząta teraz głowę księcia. – Jest tu ktoś jeszcze – powiedział powoli. – Czarownica. Ocaliła mi życie. Prosiłbym...

– Może pójść z nami – odparł szybko Colivar. – Ją również przetransportuję. Oczywiście jeśli się zgodzi. Andovan zamrugał, zdziwiony. – Spodziewałem się, że będziesz protestował. – Powiedzmy, że mam swoje powody, by nie protestować. Ona nie opuści cię z własnej woli. Jakakolwiek zboczona żądza doprowadziła ją do uwiedzenia swojego żywiciela, nie zechce wypuścić cię akurat teraz. Colivar nie potrzebował czarnoksięstwa, by to stwierdzić – tę prawdę widać było w jej oczach. Dziwnych oczach, zielonych i zimnych, z głębią pobłyskujących diamentów. Widział już takie oczy... U Duszożerców? A może nie... Trudno o pewność, kiedy wspomnienia przesłonił tak długi czas. Ile stuleci upłynęło, odkąd ostatni raz widział z bliska jedno z tych stworzeń? Jeśli rzeczywiście powracają, wkrótce je zobaczysz. A one rozpoznają cię, kiedy tylko zwęszą twój zapach, szeptał głos w jego głowie. Nie miał wątpliwości, że czarnoksiężniczka Andovana przyjmie zaproszenie. Cokolwiek doprowadziło ją do uwiedzenia swojego konsorta, nie będzie chciała tak szybko stracić nad nim kontroli. A Andovan jest w niej najwyraźniej zadurzony w ten impulsywny i bezsensowny sposób, w jaki często zadurzają się młodzi mężczyźni. Colivar dostrzegał możliwości wykorzystania tego dziwnego stworzenia w królestwie Dantona, na przykład jako pierwszorzędny czynnik rozpraszający uwagę. Jeśli Kostas zorientuje się, że w pałacu przebywa kobieta czarnoksiężnik, może przestanie poświęcać tak wiele uwagi innym sprawom. Takie argumenty, sformułowane na jego własny użytek, wydawały się Colivarowi wystarczające, by nie musiał zastanawiać się w tej chwili, jak wielkie ryzyko zamierza podjąć w zamian za możliwość bliższego poznania tej kobiety.

ROZDZIAŁ 38 Już w pierwszej minucie po przybyciu do Wielkiego Królestwa Kamala zorientowała się, że coś jest nie w porządku. Wahała się, czy powinna zaufać czarnoksięstwu tego dziwnego Magistra, ale nie miała wyboru. Nie zamierzała opuszczać Andovana zaledwie godzinę po odkryciu nie tylko jego prawdziwego imienia, ale całej prawdy o nim, a tym bardziej nie zamierzała oddawać go innemu czarownikowi. A to oznaczało, że musi iść razem z nim. Chyba że chciałaby walczyć z Magistrem, który po niego przybył, i przedstawić swe żądania terytorialne w taki sposób, że nie mógłby odmówić. Była tak wściekła, że niemal mogłaby to zrobić. Jakie prawo do źródła jej mocy ma inny człowiek? Taka konfrontacja oznaczałaby jednak ujawnienie obcemu zbyt wielu informacji. Jak się okazało, Andovan był czymś więcej niż szlachetnie urodzonym wędrowcem. Znajdował się w bezpośredniej linii dziedziczenia tronu Wielkiego Królestwa – zapewne największego tronu w ludzkich krainach – a sprawy polityczne związane z tym dziedzictwem najwidoczniej wymagały teraz jego obecności w domu. Wyjaśnił jej to, a potem poprosił, by z nim poszła. Czarnowłosy Magister trzymał się nieco dalej, dając im odrobinę prywatności, ale czuła jego obecność. Czy podsłuchiwał ich rozmowę, wykorzystując swoje czarnoksięskie zmysły? Kamala na jego miejscu tak by zrobiła. Colivar. Tak nazywał go Andovan. Poczuła dreszcz na plecach, kiedy usłyszała to imię. Pamiętała je z jednej z lekcji Ethanusa: „Colivar jest starszy niż większość z nas i zna wiele prawd, o których świat morati dawno zapomniał. W swoim zachowaniu jest bardziej ludzki niż większość Magistrów, ale w swej substancji ludzki nie jest i z tej przyczyny często pozostaje niedoceniony, zwłaszcza przez młodych czarnoksiężników”. Ja nie popełnię tego błędu, obiecała w duszy swojemu Mistrzowi. W normalnych okolicznościach wzgardziłaby pomocą Colivara i podróżowała osobno – choćby po to, by mieć satysfakcję z zaskoczenia Magistra – ale tak duży wydatek athry byłby zbyt poważnym kosztem dla jej konsorta. I tak kiedy Colivar tkał swoje zaklęcia, ona stała bezczynnie. Pozwoliła mu stworzyć magiczny portal między tutaj i tam, zakotwiczyć go w jakimś odległym czarnoksięskim punkcie, a kiedy Andovan podał jej dłoń, chwyciła ją i wyruszyła w drogę. Ethanus wyszkolił ją na tyle, że rozumiała, jakie to ważne, by nie okazywać wahania w towarzystwie innego Magistra, więc wkroczyła w zaklęcie tak niedbale, jakby przyjęła zaproszenie na spacer po plaży. To nic, że Andovan powiedział jej, iż Colivar był sługą największego wroga jej ojca, więc miała powody, by uważać całą tę relację za podejrzaną. To nic, że nie podzielała jego ufności co do czarnoksięskiego portalu Colivara i tego, że prowadzi do obiecanego miejsca. Nie mogła zareagować. Magister nie okazuje strachu przed drugim Magistrem. Przekraczanie portalu innego Magistra przyprawiało o spory zawrót głowy

i Kamala na chwilę musiała zamknąć oczy, by skupić się na ustabilizowaniu swoich zmysłów i utrzymać się na nogach. Potem, gdy grunt powoli się stabilizował, otworzyła oczy. To, co zobaczyła, tak bardzo różniło się od jej oczekiwań, że przez chwilę stała oszołomiona. Andovan również zesztywniał. W pierwszej chwili Kamala myślała, że Magister rzeczywiście ich zdradził i zabrał syna swojego wroga w jakieś inne, nieznane miejsce. Nie mógł to być ten sam rodzinny dom, który Andovan z taką tęsknotą opisywał jej, kiedy pakowali swoje rzeczy. Ale rzeczywiście stali przed pałacem Dantona. Książę wskazał drżącą dłonią starożytny stołp, który jego ojciec zaadaptował na swoją główną siedzibę. Jednak wokół pałacu powinny znajdować się drzewa i ogrody, alejki z pergolami, drogi, brukowane połyskującymi kamieniami, i rozległy rynek umieszczony w pewnej odległości od wrót pałacu, migoczący feerią barw i dudniący dźwiękami życia. Tak przynajmniej przedstawiał to miejsce Andovan. To wszystko znikło. Pozostało jedynie pustkowie. Twarz Andovana zbielała w nagłym szoku, w jego szeroko otwartych oczach była zupełna dezorientacja. Nawet Colivar, rozglądając się wokół, wyglądał na zaskoczonego, choć jak na Magistra przystało, szybko zamaskował emocje. Kamala przez chwilę zastanawiała się, czy zanim to zrobił, zdawał sobie sprawę z jej obecności, czy dostrzegał w niej potencjalną rywalkę, która mogłaby wykorzystać jego słabości. Ta myśl wywołała w niej pewien rodzaj podniecenia. „Będziesz wiedziała, że jesteś prawdziwym Magistrem, kiedy inni z twojej kasty będą się ciebie bali”, mówił jej Ethanus. Pałac Dantona na tle postrzępionych gór był szary i posępny. Proporców, o których tyle słyszała, nie było wcale, jeśli nie liczyć pary czerwonych flag, przedstawiających dwugłowe jastrzębie, po bokach bramy głównej. Pozbawiony innych dekoracji, zimny, kamienny stołp przypominał raczej fortecę przygotowującą się do oblężenia niż miejsce, w którym świętuje się przybycie zagranicznych posłów. Dawna funkcja tej budowli najwyraźniej wróciła do łask. Surowość samego pałacu bladła jednak w porównaniu z surowością otaczającego go terenu. Na zachodzie, gdzie według Andovana kiedyś szumiał wielki las, teraz rozciągała się tylko otwarta równina. Drzewa najbliżej pałacowych murów wykarczowano, a ogrody spalono. Stołp otoczony był jedynie czarnym pierścieniem zniszczenia. Colivar zapowiadał, że wyłonią się niedaleko rynku, wystarczająco blisko, żeby w razie kłopotów mogli wtopić się w tłum. Ale jeśli nawet kiedyś rynek istniał w tym miejscu, teraz nie pozostał po nim najmniejszy ślad. Wszelkie oznaki handlu odeszły w niebyt. Jedynym świadectwem gwarnych tłumów była ubita, sucha ziemia. Gdyby Kamala wykorzystała swoje czarnoksięstwo, mogłaby usłyszeć echa odgłosów sprzedawców, targującej się służby, plotek szeptanych w cieniach. Ale nie rzuciła żadnego zaklęcia, więc ziemia milczała. – Dlaczego? – spytał Andovan ochrypłym szeptem. – Danton znaczy swoje terytorium. – Ciemne oczy Colivara błysnęły. – W jaki

sposób mógłby to zrobić lepiej? Andovan zwrócił się ku niemu. Wściekłość w jego oczach jasno wskazywała, że Magister właśnie posunął się o jeden krok za daleko. – Czy mówisz, że mój ojciec to zwierzę? – Może nie on. Może ktoś inny... – Gestem dłoni wskazał krajobraz przed nimi. – Jak inaczej wytłumaczyć to wszystko, Wasza Wysokość? Jaki motyw mógłby nim kierować, żeby w podobny sposób spustoszyć własne ziemie? Kamala spojrzała na niego ostro. Wiedział coś i nie mówił o tym – wyczuwała to z całą pewnością. Andovan gwałtownie wciągnął powietrze. – Obrona – powiedział cicho, a jego głos odbił się w przestrzeni głuchym echem. – Mój ojciec często mówił, że to szaleństwo mieć zalesione tereny tak blisko pałacu. Powiadał, że wrogowie mogą wykorzystać je jako osłonę, ale matka błagała, by je zachował, zapewniała, że wojna nie wejdzie w Wielkie Królestwo na tyle głęboko. Tak bardzo chciała mieć żywe otoczenie... – Jego głos zniżył się do szeptu. – A jednak to zrobił. Cokolwiek mogłoby posłużyć wrogom za schronienie, zostało usunięte. Nawet tłumy, które dałyby schronienie niepożądanym przybyszom. – Spojrzał znacząco na Colivara. – Miała rację – odparł Magister. – Żadna armia nie dostałaby się tak głęboko. Musiałaby najpierw miesiącami prowadzić krwawe działania wojenne. Wtedy Magister miałby dość czasu, by w razie potrzeby powalić las. – Ponuro pokręcił głową. Wiatr zmienił się i teraz nadciągał znad zniszczonego krajobrazu. Popioły były świeże i zapach spalenizny unosił się w powietrzu. I zapach jeszcze czegoś... – Co to jest? – spytała Kamala. Piżmowa woń, dziwnie słodka, niepodobna do niczego, co kiedykolwiek czuła. Nie była nieprzyjemna, ale w jakiś sposób niepokojąca. Zobaczyła, że Colivar wzdrygnął się, a w głębi jego oczu błysnęło coś... Strach? Wyglądał, jakby na chwilę odarto go z całej siły Magistra, z wszelkiej pewności siebie. To wrażenie trwało tylko sekundę, ale wypaliło trwały ślad w mózgu Kamali. – Są tutaj – szepnął Colivar. Andovan chciał się odezwać, ale dopadł go raptowny, wzmagający się atak kaszlu. W końcu książę upadł na kolana. Trząsł się. Kamala uklękła przy nim. Czuła się kompletnie bezradna. Moc, którą mogłaby wykorzystać, by mu pomóc, w tej sytuacji tylko wszystko by pogorszyła. Colivar po prostu stał i patrzył. Ciekawy, lecz niewzruszony. Andovan zgiął się wpół i zwymiotował na ubitą ziemię, raz, a potem kolejne, aż w jego żołądku nie zostało już nic. – Co to jest? – wydyszał ciężko, gdy w końcu odzyskał oddech. – To wrogowie twojego rodu – odparł Colivar. – Legendy głoszą, że nienawiść do nich jest wpisana głęboko w krew Protektorów. Najwidoczniej nawet Danton nie zdołał wystarczająco jej rozcieńczyć. – Więc moja matka... – Andovan nie był w stanie dokończyć. Colivar skinął głową. – Idź do niej. Daj jej siłę. Powiedz jej, że przymierze Dantona z tymi

stworzeniami musi zostać zerwane, bo inaczej całe Wielkie Królestwo wkrótce będzie wyglądało jak... to. – Zamaszystym ruchem objął rozciągające się przed nimi pustkowie. – I gorzej. O wiele gorzej. Pamiętasz Mroczne Wieki? One mogą powrócić. Andovan skinął głową. Z wysiłkiem – z pomocą Kamali – wstał na nogi. Wypluł ostatnie krople żółci i wytarł usta rękawem. – Znam swoje obowiązki, Colivarze. – Wyciągnął dłoń do Kamali. – Chodź, będę potrzebował twojej ochrony. Wzięła go za rękę. – Nie będzie mogła cię osłaniać, kiedy znajdziesz się w środku – ostrzegł go Colivar. – Kostasa zaalarmuje najsłabszy kosmyk czarnoksięstwa w jego pobliżu. – Ale może ochraniać mnie po drodze – odparł Andovan. Kamala zauważyła, że nie zakwestionował stwierdzenia Colivara. Nie sprostował, że jego towarzyszka jest czarownicą, a nie czarnoksiężnikiem. Bez wątpienia był zbyt rozproszony, by wziąć pod uwagę tę subtelną różnicę, albo po prostu nie wierzył, że ma ona znaczenie. Zastanawiała się tylko, czy nie reagując na to, nie zdradziła Colivarowi więcej, niż powinna. Nie myśl o tym teraz. Najpierw zajmij się czekającym cię zadaniem, a później rozwiążesz problemy z tym Magistrem. – Lianna. – Dopiero po chwili przypomniała sobie, że to jej imię. Odwróciła się do Colivara. – Zdaje się, że to twoje. – W ręku trzymał złożony kwadrat jakiejś materii. Złocisty jedwab. Kiedy go wzięła, Magister utkwił w niej swoje czarne oczy, jakby chciał wniknąć w głąb jej duszy. Zaskoczona, zdała sobie sprawę, że to jedna z szarf, które dał jej Ravi tam, w Gansangu. Jeden ze wszystkich tych cennych prezentów, których nigdy nie nosiła. Serce na chwilę zamarło w jej piersi. Starała się ukryć zaskoczenie, ale z wyrazu świdrujących czarnych oczu widziała, że jej się to nie udało, że przez jedną krótką chwilę Colivar czytał w niej jak w otwartej księdze. – Mylisz się – odparła sztywno. – To nie moje. – Cóż – odparł spokojnie – w takim razie przepraszam. – Wetknął szarfę w swój kaftan, nie spuszczając z niej wzroku. – Będę musiał poszukać prawdziwego właściciela przy innej okazji. Zimne, tak nieludzko zimne oczy... Drżąc w duchu, Kamala odwróciła się i ruszyła za Andovanem przez zdewastowany krajobraz ku tajnemu wejściu, które według niego prowadziło do pałacu Dantona.

ROZDZIAŁ 39 Gwynofar budziła się, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje. W ciągu ostatnich kilku godzin śniła o tylu rzeczach, a wszystkie sny były tak zatrważająco wyraziste, że przez chwilę nie mogła stwierdzić, czy przekracza granicę kolejnego z nich, czy może wraca do rzeczywistości. Ciągle jeszcze drżąc, wspominała niebo pełne czarnoskrzydłych Duszożerców, spalony czarnoksięstwem kraj i dziwne, stworzenia, podobne do jaszczurek, pełzające w cieniach i zostawiające ślady śluzu na starożytnych gobelinach. Oby były to jedynie koszmary! Jeden z nich był na pewno czymś więcej niż snem, kto więc mógł wiedzieć, jak było z pozostałymi? Ostatnio Gwynofar nie mogła niczego wykluczyć. Tydzień temu czarnoksięstwo Kostasa podpaliło królewski las. Przez całe dnie wysoko w niebo wznosiły się kłęby dymu. Ostatniego wieczoru wiatr dmuchnął w stronę pałacu i gorący popiół spadł na wieżyczki i parapety niczym ulewny deszcz. Zbierał się w szarych zaspach przy zewnętrznych murach, wlatywał przez wąskie okna i bez względu na to, ile służby wysyłała Gwynofar, by go uprzątnęli, zawsze gdzieś czekała kolejna porcja, by wlecieć do środka. Kostas mógł odwrócić wiatr, ale czemu miałby to robić? Najwyraźniej cieszył się z jej rozpaczy. Była przekonana, że gdy dym w końcu ustąpił, patrzył z ukrycia, jak stoi na dachu i płacze na widok ogromu zniszczeń. Las był ulubionym schronieniem jej zmarłego syna i dlatego tak bardzo go kochała. Zapewne dlatego też Kostas zniszczył go, tak jak wszystkie rzeczy, które kochała. Tylko jej podwórzec był bezpieczny. Nawet popiół nie osiadał tam tak gęsto. Merian mówiła, że to dlatego, że korpus pałacu chroni przed wiatrem, lecz Gwynofar wolała wierzyć, że to bogowie nie pozwalają naruszyć tego miejsca. Jedynie tutaj mogła znaleźć spokój, jedynie ta przestrzeń nie była zbrukana czarnoksięstwem Kostasa. Teraz, gdy uniosła głowę z pokrytej igłami ziemi, zdała sobie sprawę, że jest właśnie tutaj. Pomyślała, że wyczerpanie musiało ogarnąć ją podczas modlitw. Albo może postanowiła na kilka chwil położyć głowę na ziemi, zamknąć oczy i odpocząć, ufna, że Kostas nie będzie jej niepokoił. I wtedy zmorzył ją sen. Jak nisko upadła od czasów, gdy rządziła jako Wielka Królowa przy tronie Dantona! Zjełczały zapach w pałacu był obecnie tak przytłaczający, że nie potrafiła przebywać w pomieszczeniach, bo miała wrażenie, że smród Kostasa ją zadusi. Musiała uciekać i przychodzić tutaj kilka razy dziennie, tylko po to by odetchnąć czystym powietrzem. Oczywiście nie mogła wytłumaczyć tego Dantonowi. Nazwałby to wariactwem – lub, co gorsza, czarami – i wbiłby w jej serce jeszcze jeden cierń. Tak jakby potrzebowali więcej powodów do wzajemnej nienawiści. Wstała niepewnie z ziemi i strzepała suche igły sosnowe z żałobnej sukni. Zastanawiała się, czy zawołać pokojówkę, żeby wyszczotkowała jej włosy, ale Merian, widząc, w jakim jest ostatnio stanie, szalała z niepokoju. Gwynofar niemal czuła się temu winna. Lepiej doprowadzi się do porządku, zanim kobieta ją zobaczy.

Przerzuciła przez ramię złocisty lok i zaczęła z niego wyjmować igły, gdy nagle usłyszała za sobą trzask gałęzi. Serce zamarło jej na chwilę. Dźwięk dochodził z oddalonego kąta podwórca, gdzie stłoczone gęsto niebieskie sosny ledwo przepuszczały słoneczne światło. Przez splątane gałęzie nie mogła dostrzec źródła hałasu. Kto mógłby tu wejść bez zapowiedzi? I po co? Z bijącym sercem rozglądała się za czymś, co mogłaby wykorzystać do obrony, i w końcu ujrzała leżącą na ziemi gałąź. Podniosła ją drżącą ręką, choć wiedziała, że to próżny wysiłek. Zbyt wiele lat upłynęło, odkąd razem z Rhysem bawili się na łąkach, walcząc na niby kijami do mioteł − udawali strażników wypierających ostatnich obrońców jakichś demonicznych twierdz. Ale przynajmniej dzierżąc gałąź, nie będzie zupełnie bezbronna. Może na coś się przyda. Nagle z cienia wyłoniła się postać. Szczupłą, bladą dłonią odchyliła brzeg wełnianego kaptura, odsłaniając twarz. Pod Gwynofar ugięły się nogi. Prowizoryczna broń wypadła z jej dłoni na ziemię. – Andovan? – szepnęła z niedowierzaniem. Przez chwilę myślała, że stoi przed nią duch, a nie prawdziwy mężczyzna. Był blady i wynędzniały, miał zapadnięte policzki i był znacznie chudszy od Andovana, którego znała. Podeszła do niego powoli, wyciągnęła dłoń i dotknęła jego policzka. Skóra pod opuszkami jej palców była sucha i naciągnięta, ale rzeczywista. On był rzeczywisty. − Andovan... − Nie mogła powiedzieć nic więcej. Niesamowita radość i ból, ból prawie nie do zniesienia, zdławiły wszelkie słowa. Nic nie powiedział, po prostu wziął ją w ramiona i przytulił. Mimo okropnej, wyniszczającej choroby, która wyssała z niego siły, jego uścisk był mocny i pewny. Dodawał otuchy, zarówno jej ciału, jak i duszy. Gwynofar zapłakała. Z radości, z obawy, ze zwykłego emocjonalnego wyczerpania. Płakała przez śmierć swojego syna, przez boleść żałoby i przez wszystko to, co spowodowała ta strata. Płakała, wspominając tę noc, kiedy modliła się do swych bogów, a jej modlitwy pozostawały bez odpowiedzi. Płakała z powodu wszystkich upokorzeń, których sprawcą był Kostas, i z powodu milczenia, w którym przez tyle czasu je znosiła. Płakała z powodu faktu, że jest Wielką Królową i dlatego nie może swobodnie płakać. Ale teraz mogła. Kiedy wypłakała już cały swój ból, odsunęła się od Andovana. Odwróciła na chwilę wzrok i wytarła oczy, dając mu chwilę odosobnienia, jeśli również chciał ukryć wzruszenie. Potem w końcu spojrzała mu w oczy – niebieskie, takie niebieskie jak nurt rzek na dalekiej północy, kiedy wiosną pęka na nich lód – i szepnęła: − Nie umarłeś. – Nie. – Jego czuły uśmiech łamał jej serce. – W każdym razie jeszcze nie. – Czy Danton wie? Zacisnął usta. – Jeszcze nie. – Więc jak... jak się tu znalazłeś? Strażnicy musieli cię widzieć... – Wykorzystałem te same tunele, których używałem jako mały chłopiec. Pamiętasz? Razem z ojcem szukaliście mnie w całym pałacu, ale ja znałem wszystkie stare przejścia: korytarze dla służby, zapomniane przestrzenie między ścianami, tunele wykopane jeszcze w czasach, gdy zagrażały oblężenia... – Jego przelotny uśmiech przypomniał jej o tych dniach i o młodym księciu, który wolał bawić się

w lesie, niż uczęszczać na lekcje. Jak wielki ból przyniosły te wspomnienia! − Wszystko pozostało takie jak wtedy. Choć tunele są nieco ciaśniejsze, niż je zapamiętałem. – Zniżył głos do szeptu. – Nikt mnie tutaj nie widział, z wyjątkiem ciebie. – Upozorowałeś własną śmierć. – Słowa więzły jej w gardle. – Dlaczego, Andovanie? Dlaczego zrobiłeś coś takiego? Przez twarz księcia przebiegł przelotny cień. Na chwilę odwrócił się, jakby nie był w stanie mówić, patrząc jej w oczy. – Ponieważ nie mogłem znieść myśli, że umrę w łóżku – powiedział w końcu. – Ponieważ, jeśli istniała jakaś przyczyna mojego stanu, chciałem ją odnaleźć, a później... Wolałem umrzeć w drodze, walcząc o swój los, niż okutany w koce niczym bezradne niemowlę. Gwynofar zamknęła oczy, próbując odnaleźć sens w słowach syna. – Więc list, który zostawiłeś... – Napisałem go. I każde napisane w nim słowo było szczere. – Ale ciało... – Ciało oczywiście nie było moje. Chociaż tak wyglądało. – Ale Ramirus stwierdził, że to ty. Mówił, że zastosował czarnoksięstwo, by się o tym upewnić. Czy on znał prawdę? – Nie. – Przez chwilę Andovan miał zbolałą minę. – Ramirus o niczym nie wiedział. – Naprawdę nie pomógł ci w tym? – zapytała z niedowierzaniem. – Jak mógłbym prosić go o coś podobnego? – obruszył się książę. – Miał przede wszystkim obowiązki wobec ojca, a nie wobec mnie. Nie okłamałby Dantona w mojej sprawie. – Więc kto...? – Gwynofar zawiesiła głos i otworzyła szeroko oczy, kiedy wreszcie zrozumiała. Byli tu wtedy wszyscy Magistrowie. Wystarczająca moc, by upozorować choćby tysiąc zgonów. – Który z nich? – szepnęła. Zawahał się. – Powiedz mi, Andovanie. – Colivar – odparł po chwili milczenia. – To był Colivar. – Ten Anshasanin?! – W oczach Gwynofar błysnęło oburzenie. Uciął jej protesty machnięciem ręki. – Wiem, co chcesz powiedzieć. On służy wrogom Dynastii, ale w tej sytuacji nasze cele okazały się identyczne. Magistrowie podejrzewali, że ktoś mnie przeklął, i próbowali dowiedzieć się kto. Colivar twierdził, że mam w sobie moc, by odnaleźć źródło choroby, potrzebuję tylko zaklęć, które pomogą mi się skoncentrować. Tylko ja mogłem to zrobić, nikt inny. Ale wiedziałem, że ojciec nigdy nie wypuściłby mnie na takie poszukiwania, a Ramirus nie pomoże mi go przekonać, więc zrobiłem... sama już wiesz, co zrobiłem. Zamknęła na chwilę oczy, jakby próbowała poukładać jego słowa w spójną całość. Colivar. Oczywiście. Teraz, kiedy rozumiała tę część łamigłówki, wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Cudzoziemski Magister czytał w duszy jej syna niczym w otwartej księdze, dokładnie wiedział, co doprowadza go do coraz większej frustracji... Aż w końcu Andovan stał się tak zdesperowany, że podążył za podszeptami serca, że przyjął sugestię wroga swego ojca, nie zastanawiając się

nawet, do czego może go ona doprowadzić. – Och, Andovanie... – szepnęła. Mój synu, mój głupi, kochany synu... Byłeś silny i wierny w swym sercu, ale nigdy nie miałeś głowy do polityki, i popatrz, ile nas to kosztuje. Oczywiście Ramirus nigdy nie pomógłby Andovanovi w ucieczce z pałacu, a tym bardziej w upozorowaniu własnej śmierci. Ramirus rozumiałby, że strata syna Dantona wprowadzi ogólny zamęt. Może nawet Magister przewidział wydarzenia, które z tego wynikną: wściekłość Dantona, swoje wygnanie, przybycie Kostasa, który nadleciał tu jak sęp, by żywić się delikatnym, miękkim ciałem królestwa pogrążonego w żałobie. Wszystkie potworności, które ich ostatnio nawiedziły, zostały uruchomione właśnie śmiercią Andovana... Śmiercią, którą zaaranżował Colivar. Nawet jak na możliwości Magistrów była to mistrzowska robota. Ten człowiek to żmija, a z twoją pomocą zatruł samo serce tego królestwa. Nie okazała po sobie goryczy, która rozdzierała jej serce. Nie chciała, by syn widział na jej twarzy coś innego prócz miłości i akceptacji. To, że uświadomi mu wagę jego błędu, nic nie da, sprawi jedynie, że czułby wyrzuty sumienia większe, niż jest w stanie znieść ludzka dusza. Ale zemszczę się, Colivarze. Kiedyś, jakoś, ale klnę się na Gniew, zapłacisz mi za to, co nam uczyniłeś. – Matko – powiedział cicho, łagodnie wytrącając ją z rozmyślań. – Istnieje powód, dla którego powróciłem, ryzykując gniew ojca. Wytarła wilgotne oczy i podniosła na niego wzrok. Coś w jego minie sprawiło, że przeszył ją zimny dreszcz. – Powód? – Demony północy. Te, które zwą Duszożercami. – Twarz mu pociemniała. – One wróciły. Krew na chwilę zastygła w jej żyłach. – Niemożliwe... Przecież Gniew ciągle stoi... Strażnicy powiadomiliby nas, gdyby się zawalił... – wyjąkała. – Widziano ich w ludzkich krajach. Przynajmniej młode. I są świadkowie z Corialanusa, którzy zeznają, że widzieli jednego dorosłego, albo coś bardzo do niego podobnego, na polu rzezi. Gwynofar zadrżała. – Kto ich widział? Colivar? – Nie. Inni. – Ale to on ci o nich opowiedział? Andovan zmrużył oczy. – On nie kłamie, matko. Podróżuje ze mną czarownica, którą poprosiłem, by zbadała, czy mówi prawdę. – Przerwał. – Nie jestem głupcem. Nie przyjąłbym bezkrytycznie takich wiadomości, jeśli wiem, jak poważna może być sytuacja. Nie jest głupcem. Przynajmniej w tej sprawie... Duszożercy. Legendy mówiły, że pewnego dnia powrócą i staną do boju, który może przynieść koniec Drugiej Epoki Królów. Te same legendy obiecywały, że starożytni magicy z rodu Protektorów zostaną obudzeni w godzinie potrzeby. Gwynofar zastanawiała się, czy to właśnie było źródłem jej koszmarów. A jeśli tak,

czy ta sama magia nie powinna umocnić jej, napełnić poczuciem celu, poczuciem misji i przeznaczenia? Ale nie napełniła. Królowa czuła tylko przerażenie. – Miałam dziwne sny o latających bestiach – szepnęła. – Zastanawiałam się nad ich źródłem. Może to bogowie pokazują nam, co nas wkrótce spotka? – Jest coś jeszcze – rzekł Andovan. Spojrzała na niego, jakby zbierała w sobie odwagę, by przyjąć jego słowa. – Magistrowie ustalili, iż Duszożercy są w jakiś sposób sprzymierzeni z ludźmi. Ludźmi, którzy karmią ich duszami innych ludzi. Służą ich celowi. Brukują drogę ich powrotu. Otworzyła usta i już miała zaprotestować, kiedy prawda uderzyła ją z ogłuszającą siłą. Kilka razy otwierała i zamykała usta, jednak nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Och, moi bogowie... Objęła się ramionami. Drżała, wspominając stare proroctwa, które przekazywano jej, gdy była dzieckiem. Protektorzy będą wiedzieli, kiedy one powrócą. Bogowie obiecali to jej dynastii, wyróżniając ją spośród innych ludzi. Tym właśnie była obrzydliwa woń w pałacu. To zimne, lepkie uczucie, które niczym zjełczały powiew ciągnęło się za Kostasem, gdziekolwiek szedł. Bogowie usiłowali wskazać jej prawdę. A ona nie wiedziała, jak zinterpretować ich sygnały. Jakaż byłam głupia! Nogi nagle ugięły się pod nią. Upadłaby, gdyby Andovan jej nie podtrzymał. Podprowadził ją do najbliższej ławki i puścił jej ramię, dopiero gdy bezpiecznie usiadła. – Kostas... – wyszeptała. Dlatego wypytywał o jej ród. Dlatego był tak głodny starych legend. Dlatego robił wszystko, co tylko mógł, by oddzielić ją od męża. Jeśli opowieści o starożytnej wojnie były prawdziwe, jeśli bogowie rzeczywiście wzbogacili krew Protektorów o tę sekretną magię, która miała trzymać potwory z dala – Kostas chciał, żeby nie miała żadnych sprzymierzeńców, kiedy już się ujawnią. – Ale dlaczego człowiek miałby im służyć? Jesteśmy dla nich tylko pożywieniem, niczym więcej. – W ciągu tysiąca lat wiele może się zdarzyć. – Andovan miał chmurną minę. – Zepchnęliśmy ikati na północ, by wyginęły. Od tamtego czasu nikt ich nie widział. – Ale tam nie ma życia, nie ma pożywienia... Jak mogły przeżyć? – Tego nie wiem, matko. Powtarzam ci tylko to, co sam usłyszałem. – Zawahał się. – Jest też możliwość, że sam Danton im pomaga... – Nie! – zaprotestowała ostro. – Nigdy by tego nie robił. – Jesteś pewna? – Tak, jestem pewna. – Jej mąż mógł zachowywać się nieprzewidywalnie, ale nie był na tyle szalony, by działać w interesie Duszożerców. Co oznaczało, że musi to być Kostas. Andovan ukląkł przed nią, ale nie mogła mu spojrzeć w oczy. – O co chcesz mnie prosić? – zapytała. – Żebym zabiła Kostasa? Żebym wskazała kogoś, kto by go zabił? – Mówiąc to, załamywała ręce na podołku. – Myślałam o tym, Andovanie. On wykręca duszę mojego męża, nastawia go przeciwko mnie. Nie cofnęłabym się przed niczym, by usunąć go z mojego życia. Ale

jest tak, jak ostrzegał – zna każdy mój ruch już w chwili, gdy go planuję. Pewnej nocy śniłam o otruciu go – tylko śniłam! – a już następnego ranka znalazłam przy łóżku fiolkę z trucizną. Wyzywał mnie! – Drżąc, Gwynofar ciężko wciągnęła powietrze. – Jak mogę uczynić coś przeciw niemu, skoro opanował nawet moje sny, obserwuje każdą moją myśl? W chwili, kiedy zacznę planować zamordowanie go, przejrzy każdy szczegół tego planu. W takiej sytuacji nie można zabić Magistra. – Więc trzeba przekonać ojca, by zerwał kontrakt. To jedyny sposób. Zamknęła oczy, ciągle drżąc. – Proszę, obiecaj, że nie poprosisz mnie, bym to ja go przekonała. Proszę... – Milczał. – Nawet za dawnych czasów taka próba mogłaby grozić zerwaniem naszych stosunków. A teraz... Nie śmiem nawet pomyśleć, co by zrobił, gdybym mu powiedziała, że powinien odesłać swego nowego Królewskiego Magistra. Zobaczyłby we mnie największego wroga swoich ambicji... – Jesteś jedyną osobą, która może tego spróbować – powiedział cicho. – Ramirusa nie ma. Ja nie mogę do niego pójść, dobrze o tym wiesz. Może za starych czasów znaleźliby sposób, by powiedzieć Dantonowi, że jego syn żyje. Ale króla, który teraz z najbardziej błahego powodu gotów był wybuchnąć zabójczą wściekłością, nie ucieszyłaby taka wiadomość. Prędzej wywiesiłby głowę Andovana na głównej bramie jako ostrzeżenie dla każdego, kto śmiałby pomyśleć, że może robić z niego głupca. Niewykluczone nawet, że obok zawisłaby głowa Gwynofar... A Kostas, gotując jakąś nową potworność, z pewnością śmiałby się w kułak z nich obojga. Danton kiedyś mnie kochał, pomyślała. Jakaś część tej miłości z pewnością jeszcze w nim pozostała. Jeśli zdołam się na nią powołać, może mnie wysłucha? – Jeśli to jedyna rzecz, którą można zrobić, jeśli naprawdę nie ma innej możliwości... pomówię z nim – powiedziała powoli. – Ale czy zechce mnie wysłuchać, o tym zdecydują bogowie. A ci nie są dla mnie ostatnio łaskawi. – Los jednego człowieka to dla nich błahostka – odparł Andovan. – Ale los całego świata to już inna sprawa. A jeśli Magistrowie mają słuszność, jeśli ich relacje są prawdziwe, to rozmawiamy właśnie o losie całego świata. – Ujął jej dłonie i mocno ścisnął. – Nikt prócz ciebie nie może tego zrobić, matko. Dokąd mnie to zaprowadzi?, zastanawiała się w duchu, a głośno obiecała: – Porozmawiam z nim. Nie sądziła, że zdoła przekonać Dantona, by odesłał Kostasa, ale jeśli uda jej się zasiać choć ziarno wątpliwości w jego umyśle, to może wystarczyć. Władza kłamstw Magistra osłabnie nieco i może Danton wreszcie się opamięta. A z czasem może wyjawi mu prawdę o Andovanie, nie wprawiając go w ludobójczą wściekłość. Może jej syn mógłby wtedy powrócić do domu? Może spróbowaliby odbudować życie rodziny, którą Colivar z premedytacją zniszczył? Marzenia, to tylko marzenia. Ale nic więcej jej nie zostało, więc smakowała powoli każde z nich. Nie chciała rozważać teraz możliwości powrotu Duszożerców – była to zbyt przerażająca wizja, ale Andovan miał słuszność – jeśli Magistrowie mają rację, świat stanie w obliczu zagrożenia, jakiego nie pamiętają żyjący ludzie. I Protektorzy, tacy jak ona, będą stali w pierwszym rzędzie, gotowi do walki.

Próbując odgonić mroczne myśli, Gwynofar objęła ukochanego syna i uścisnęła go mocno.

ROZDZIAŁ 40 Siderea Aminestas przesuwała wypielęgnowanymi, delikatnymi dłońmi po krawędziach tajnego sejfu. Pokrywa była otwarta. Wewnątrz leżały podarki od Magistrów. Wyciągnięcie ich wymaga minimalnego wysiłku, a ich wykorzystanie niewiele czarów. Koszty będą tak symboliczne, że ledwie je zauważy. Pięć minut życia. Może mniej. Czasami trzeba zapłacić. A jednak wahała się. Kiedyś mogła mieć pewność, że w końcu odwiedzi ją jakiś Magister i przekaże jej informacje, na które czekała. Obecnie nie miała już tej pewności. Od czasu przybycia gościa z Corialanusa sprawy toczyły się jakby inaczej. Colivar, tak jak obiecał, zdał jej sprawozdanie o rzezi na północy, ale wyczuwała, że pomija istotne szczegóły. Nagle okazało się, że Fadir ma do załatwienia ważne sprawy, które nie pozwalają mu pozostać na noc. W ten sposób pozbawił ją okazji do wyciągnięcia od niego sekretów w ten najprostszy dla niej sposób. Od tego czasu nie gościł tu żaden Magister. Czy to tylko zbieg okoliczności, czy może działo się coś, co wymagało całej ich uwagi? Jeśli tak, musiała dowiedzieć się, co to takiego. Nie tylko Magistrowie kierują losem ludzkich królestw. Może i nie dorównuje im w czarnoksięstwie, ale jej niewielu mężczyzn dorównuje w polityce. Nie pozwoli, by trzymano ją z dala od wiedzy – i dotyczyło to także Magistrów. Opuszkami palców ponownie musnęła kartki złożone wewnątrz szkatułki. Takie proste podarunki, a tak bardzo potężne. Wystarczy chwila prawdziwych czarów, by przejrzeć ich właścicieli jak otwartą księgę. Mogłaby się założyć, że żaden z nich nie zadbał o zabezpieczenie przed taką próbą. Czemu mieliby to robić? Nigdy wcześniej nie wykorzystywała ich upominków. Prawdopodobnie nie zorientowaliby się, gdyby zrobiła to teraz. Zaufanie było potężniejszą mocą niż czarnoksięstwo. Powoli, ostrożnie przekartkowała kolekcję podarków. Jeśli wykorzysta jeden czy dwa, będzie mogła tylko odczytać ich właścicieli. A ona potrzebowała czegoś więcej. Chciała ustanowić połączenie z całą społecznością Magistrów, tak żeby sekrety, które dzielą między sobą, przyjęły własną magiczną materię. Jedynie tak może się dowiedzieć, jaką informację przed nią ukrywają. Wystarczy tak niewiele wysiłku... Chociaż jeśli kiedykolwiek Magistrowie dowiedzą się, co zrobiła, nie ocalą jej sami bogowie. Siderea przypomniała sobie aurę niecierpliwości, jaka roztaczała się wokół Colivara, kiedy zdawał jej sprawozdanie, nerwowe roztargnienie Fadira i Sulaha… Muszę poznać prawdę, pomyślała. Nie była w stanie określić, którzy Magistrowie mogą wiedzieć najwięcej. Naturalnie z wyjątkiem tej trójki, która prowadziła śledztwo bezpośrednio w Corialanusie. Dwa z ich podarków już zostały spalone. Przerzucając pozostałe, wybrała losowo kilkanaście kartek. To aż połowa jej kolekcji – bezcennego magazynu mocy – ale rodzaj wiedzy, której szukała, wymagał tego poziomu

poświęcenia. Kiedy królowa schowała na wpół opróżnioną szkatułę, usadowiła się przed piecykiem i przygotowała do stojącego przed nią zadania. Niespodziewanie trudno było jej się skupić. Nachmurzona, pogładziła podarki, zamknęła oczy i ponownie spróbowała zaprząc swą duszę do tego zadania. Ale jej duch jakby nie chciał koncentrować się na czarach i jej uwaga ciągle odpływała do innych spraw. Dziwne, bardzo dziwne. Ojciec nauczył ją jednak wielu sposobów poskramiania ognia duszy i po godzinie wytężonych ćwiczeń w końcu była gotowa zacząć. Suchy papier szybko zajął się ogniem i nad piecykiem uniósł się aromatyczny dym. Skierowała go na siebie, wciągnęła w nozdrza istotę Magistrów i... ...czarny wir, pusty, wrzeszczący mrok... Dławiąc się, Siderea otworzyła oczy. Pokój wirował wokół niej. Dym w płucach utrudniał oddychanie. Moc, która powinna wznosić się w jej żyłach, była... Nieobecna. Kaszląc, położyła na piecyk przykrywkę, by zdusić płomienie. Ogromne marnotrawstwo magicznego materiału, ale nie było na to rady. Bez względu na przyczynę jasne było, że dzisiaj nie utka żadnych zaklęć. Nagle wspomniała trudności, jakie miała ostatnim razem, kiedy podczas wizyty Magistrów próbowała zebrać moc, i po jej plecach przebiegł zimny dreszcz. Coś jest nie w porządku. Podejrzewała, co to może być, ale wypierała z umysłu tę nazwę. Z pewnością, z całą pewnością to musi być coś innego. Wszystko, tylko nie to! Drżąc, podjęła introspekcję i wykorzystała wszystkie nadnaturalne zmysły, by spojrzeć we własną duszę − głęboko, głęboko do wnętrza, gdzie jasno płonęły ognie zasilające jej życie. W młodości kilkanaście razy oglądała własny ogień duszy. Było to ćwiczenie, którego nauczył ją ojciec, kiedy pokazywał jej, jak zogniskować moc. Jeśli działo się z nią coś tak złego, że jej własna athra na nią nie reaguję, tam uwidoczni się to najpierw. Jednak tym razem czyste gorąco życiowej esencji nie paliło jej zmysłów. Wewnątrz jej duszy przyćmiony ogień zaledwie się żarzył, migotał słabo niczym dopalająca się świeca. Esencja wokół niego była zimna i ciemna. NIE!!!!!!!!!! Krzyk wywołał następny atak kaszlu i przez chwilę Siderea tylko dusiła się, desperacko łapiąc powietrze. Do pokoju wpadła służąca, która najpewniej usłyszała poruszenie. Kiedy zobaczyła swoją panią, podbiegła i kilka razy gwałtownie uderzyła ją w plecy – tylko taka pomoc przyszła jej do głowy. – Wynoś się stąd! – wrzasnęła królowa. Dyszała ciężko między kolejnymi słowami, łapiąc powietrze. – Zostaw mnie! Przestraszona dziewczyna powoli się wycofała. Siderea usłyszała jeszcze inne służące, zwabione pod drzwi jej wrzaskiem, jednak nie zaryzykowały wejścia do pokoju. Potem usłyszała, jak drzwi się zamykają, i została sama ze swoim przerażeniem... I prawdą. Była oszołomiona. Pokój kołował wokół niej, kiedy starała się ponownie

skupić. Ale w końcu jej się udało. Małe zwycięstwo. Jej życie jeszcze nie minęło. Nie powinno jej to zaskakiwać. Zawsze wiedziała, że jej życie tak właśnie się skończy. Magistrowie mogli podtrzymywać jej zewnętrzną powłokę młodą i piękną, ale była to tylko prowizorka, mająca uczynić wygodniejszym jej doczesne dni. Nie mogli wydłużyć jej życia nawet o jedną chwilę, chyba że stałaby się jedną z nich. Zostało jej niewiele dni. Ogień duszy, który widziała, był już niemal całkowicie wyczerpany. W końcu już nawet lichy żar nie podtrzyma jej życia i żadne czarnoksięstwo nie zdoła jej ocalić. Oni wiedzą, zdała sobie nagle sprawę. Magistrowie wiedzą, że umieram, i dlatego nic mi nie mówią. Z jakich innych przyczyn zachowywaliby do niej taki dystans? Jej twarz spłonęła rumieńcem wstydu, ale po chwili wstyd zamienił się w gniew. Tyle lat ją wykorzystywali! Przyjmowali za oczywiste to, że podtrzymuje ich społeczność, a teraz chcieli pozwolić, by w taki sposób dopełniła swoich dni? Pozostawiając ją, by sama odkryła prawdę, by samotnie stawiła jej czoła, by zrobiła pierwszy krok w ciemność bez żadnej pomocnej dłoni? Z okrzykiem wściekłości Siderea porwała wazę ze stołu i cisnęła nią z całej siły o ścianę. Waza rozbiła się na tysiąc odłamków. Piecyk poszedł w ślad za nią, w locie rozsypując dymiące popioły na kamienną podłogę. Słyszała, jak służba szepcze za drzwiami, zbyt przerażona hałasem, by wejść do pokoju. Głupcy! Co oni mogli wiedzieć o wściekłości? Co wiedzieli o wstydzie? To jej, a nie im, jednego dnia jedli z ręki ludzie obdarzeni mocą, by za chwilę porzucić jak bezimienną sierotę na drodze do samotnej śmierci. Drżąc, osunęła się na podłogę. Dym w pokoju rozwiał się, ale wcale nie było łatwiej oddychać. Podłogę zasypały zwęglone strzępy papieru, które były już zupełnie bez znaczenia. Tylko w dłoniach czarownicy miałyby one jakąś moc. Ale Siderea nie była już czarownicą. Była tylko zaawansowaną wiekiem kobietą morati, która właśnie wejrzała w oblicze Śmierci. Pogrążona w smutku, Królowa Wiedźma zapłakała.

ROZDZIAŁ 41 Bogom niech będą dzięki za farbę i puder, myślała Gwynofar. Zajęło jej to godzinę, ale w końcu kobieta patrząca na nią z wypolerowanego, srebrnego lustra przypominała postać, do której była przyzwyczajona. Cienie pod oczami przypudrowano. Bladość skóry ocieplono odrobiną pokruszonego koralu. Wyszczotkowane włosy odzyskały promienny, złoty połysk, a Merian zadbała o to, żeby nie było w nich żadnych pozostałości gleby, sosnowych igieł czy kory. Największa różnica polegała jednak na tym, że królowa zastąpiła swój żałobny strój suknią z granatowo-czerwonego jedwabiu. Kolory przydawały ciepła jej ciału i sprawiały, że znowu wyglądała żywo. Uniosła długie włosy, a Merian zapięła na jej szyi podwójny sznur kremowych pereł, z którego zwisał delikatny dwugłowy jastrząb Aureliusów. Na palcach Gwynofar połyskiwały nienoszone od tygodni pierścienie, a w uszach lśniły perłowe kolczyki. Wyglądała jak królowa. Rozległo się głośne pukanie do drzwi i Merian pobiegła otworzyć. Do pokoju wszedł Rurick. Spojrzał na pokój, potem na Gwynofar. Skłonił się, zaciskając usta, co upewniło ją, że wysiłki nie poszły na marne, nawet jeśli wątpiła, czy pomogą jej w realizacji zamiarów. – Kostasa rzeczywiście nie ma – oznajmił Rurick. – Został wysłany z jakimś czarnoksięskim zadaniem wcześnie rano. Nie mam pojęcia, jak długo to potrwa. Nikt nie zna dobrze jego spraw, a nie mogłem zbyt nachalnie wypytywać, bo ludzie zaczęliby węszyć. – Więc ta informacja będzie musiała wystarczyć – odparła Gwynofar. To, że Kostas nie jest w tej chwili przy jej mężu, trochę uspokoiło jej rozedrgane serce. Tyle już nam się udało. Może okaże się to dobrą wróżbą dla dalszych wydarzeń? – Jesteś gotowa? – spytał królewski dziedzic. Merian po raz ostatni zakrzątnęła się przy swojej pani: trochę inaczej ułożyła jej włosy, wygładziła coś przy rękawie i Gwynofar odprawiła ją gestem dłoni. Przez moment po prostu stała, próbując czuć się – stosownie do swego wyglądu – królową. Danton umiał bezbłędnie zwęszyć słabość. Jeśli chciała coś mu doradzić, musiała być pewna siebie. Inaczej nie weźmie jej słów poważnie. Gdy w końcu wszystko było dopięte na ostatni guzik, w królewskim geście skinęła głową. – Zabierz mnie do Dantona – poleciła synowi. *** Pałacowe hole wydały się Kamali ciemne i przygnębiające. Zupełnie nie tego spodziewała się po jednym z najbogatszych i najpotężniejszych ludzi świata. A może po prostu podświadomie porównywała go do Raviego i innych szlachciców z Gansangu z ich wesoło ozdobionymi wieżami i pawimi orszakami? Może kiedy ma się w swoich rękach losy licznych królestw, marnowanie energii na takie maskarady

jest nie do pomyślenia? – Mamy towarzystwo – szepnął Andovan. Cofnęli się do zacienionej niszy. Odgłosy kroków były coraz bliższe. Kamala przygotowała się, by w razie konieczności wykorzystać magię i zamaskować ich obecność, ale miała nadzieję, że okaże się to zbędne. Nie tylko dlatego, że osłabiłoby to Andovana, ale ponieważ prawie na pewno uruchomiłaby w ten sposób jakieś zabezpieczenia. Kostas z pewnością bardzo szybko dostałby wiadomość, że jakiś Magister wtargnął na jego teren. Przynajmniej tak twierdził Colivar. Pora weryfikacji jego słów chyba jeszcze nie nadeszła. Wcześniej przebyli długi ciemny tunel, do którego wejście ukryto głęboko w pobliskich górach. Mieli ze sobą jedynie małą latarenkę, ale Andovan znał drogę tak dobrze, że światło właściwie nie było im potrzebne. Szeptem opisywał Kamali, jak odkrył ten tunel, kiedy był jeszcze chłopcem, mimo że oba jego końce ukryto nie tylko za pomocą zwykłych sztuczek architektury obronnej, ale też za pomocą czarnoksięstwa. Od tamtego dnia tunel często był dla niego ucieczką od dusznej atmosfery dworu i pozwalał zachować zdrowe zmysły. Kiedy dotarli pod sam pałac, poprowadził ją na górę przez prawdziwy labirynt korytarzy. Tutaj musieli zgasić latarnię, bo mogłaby ich zauważyć krzątająca się po korytarzach służba, więc Andovan prowadził Kamalę po omacku, a ona nie mogła się nadziwić, jak dokładnie pamiętał wszystkie sekretne pomieszczenia. W innym miejscu i czasie zaoferowałaby iskrę mocy, by oświetlić drogę, ale Colivar twierdził, że nawet taka odrobina czarnoksięstwa jest ryzykowna i może ich wydać. Czy ostrzegając ich, Magister miał na myśli wszystkie rodzaje mocy, czy tylko prawdziwe czarnoksięstwo? Mogłoby to oznaczać, że wie dokładnie, kim jest Kamala. Na samą tę myśl poczuła, jak przebiega jej przez plecy dreszczyk podniecenia. Szarfa, którą chciał jej ofiarować Colivar, jasno dowodziła, że badał jej ślady w Gansangu. Musiał więc wiedzieć, że złamała tam Prawo Magistrów. Dlaczego w takim razie nie wystąpił jeszcze przeciwko niej? Dlaczego tylko kusił ją aluzjami i podtekstami, jak kusi się mięsem dzikiego psa, by przekonać się, czy ugryzie? W końcu zza arrasu weszli do publicznej komnaty. Była bardziej przestrzenna niż korytarz, z którego się wyłonili, ale wcale nie radośniejsza. Kiedy Andovan się odezwał, wspominając o towarzystwie, nie zdążyliby już niepostrzeżenie cofnąć się z powrotem do korytarza. Przyciśnięci do ściany płytkiej niszy, żałowali, że cienie nie są ciemniejsze, ale mogli tylko wstrzymywać oddech i żywić nadzieję, że los będzie im sprzyjał. Dwie postacie zbliżały się powoli w stronę ich kryjówki. Kamala nie widziała ich ze swojego miejsca, ale słyszała kulturalne męskie głosy omawiające kwestie polityczne, tak jak omawiają je ludzie, którzy mają na nie bezpośredni wpływ. A więc nie byli to strażnicy. Kiedy przechodzili, wciąż wstrzymywała oddech, ale dwaj dobrze ubrani szlachcice nie rozglądali się na boki. W końcu skręcili za róg i ich głosy zanikły w oddali. Oboje z Andovanem odetchnęli z ulgą. Oczywiście odpowiednio wcześnie zmienili nieco wygląd Andovana, ale gdyby ktoś z pałacu zobaczył go z bliska, i tak niewiele by to pomogło. Kamala

ostrzygła jego włosy na krótko i wykorzystała pasemka skradzionej mocy, by zmienić ich kolor na ciemnobrązowy – podobnie jak kolor jego brwi i rzęs. Andovan miał na sobie mundur strażnika, mógł się więc przemknąć obok służących, jeśli tylko nie przyglądali mu się zbyt dokładnie, ale członkowie straży z pewnością znali się, więc podstęp miał ograniczone działanie. Andovan zdawał się jednak rozkwitać w obliczu niebezpieczeństwa. Poruszał się absolutnie bezgłośnie. Kiedy cofał się w cienie, by uniknąć wykrycia, Kamala nie miała pewności, czy książę nadal oddycha. Ma mowę ciała zabójcy, myślała. – Czy jesteś pewien, że chcesz tam iść? – spytała go wcześniej. – Nie możesz pójść na spotkanie matki z Dantonem ani w żaden sposób pomóc jej, gdy już przed nim stanie. – Będę wystarczająco blisko, by pomóc, gdyby pojawiły się kłopoty – oznajmił jej z pewnością siebie. – I kiedy trzeba, mój widok odciągnie uwagę, by inni mogli spełnić swój obowiązek. − Musimy być czujni – powiedziała tylko. Przez chwilę w jego oczach pojawiła się duma, czysta i silna − nie był już inwalidą liczącym godziny do śmierci, lecz księciem broniącym tych, za których był odpowiedzialny. Jakże musiał być piękny, zanim bogowie przeznaczyli go na pożywienie dla jakiegoś Magistra! Przez chwilę Kamala żałowała, że nigdy już nie ujrzy go w jego naturalnym stanie. Nawet te kilka sekund żalu spowodowało, że powietrze wokół niej stało się chłodne, a płuca nagle jakby spętały żelazne więzy. Ostrzeżenie. Z wysiłkiem odsunęła od siebie te myśli i skupiła się na chwili bieżącej. Po kilku sekundach znowu mogła oddychać. Nie troszcz się o niego. Nie żałuj. To droga do śmierci. W końcu dotarli do małej izby położonej przy głównym korytarzu. Nie było tu drzwi, tylko wąskie, wygięte w łuk wejście, i jeśli trzymali się oddalonego kąta, pozostawali niewidoczni dla przechodzących korytarzem. Nie mogli podejść bliżej do miejsca spotkania Gwynofar i Dantona. Gdyby to zrobili, zauważyliby ich strażnicy, zwykle towarzyszący Wielkiemu Królowi. Tak przynajmniej utrzymywał Andovan. Książę podszedł do jednego z trzech wąskich okien. Czerń, wszędzie czerń. Kierunek wiatru zmienił się nieco i zapach starego popiołu wpłynął do pomieszczenia. Andovan zmrużył gniewnie oczy. Za oknem z jednej strony roztaczał się widok na pogórze, z którego przyszli – na ostre, granitowe skały wystające z gruntu, jakby w poszukiwaniu ucieczki przed zniszczeniem. To mógł być piękny kraj, kiedy jeszcze pokrywała go bujna zieleń, myślała Kamala. Teraz jednak widok ten przywodził jej na myśl miejsce, które nazwałby domem jedynie bóg zmarłych. Ku zaskoczeniu dziewczyny Andovan podszedł bliżej i ujął jej dłonie. Poczekał, aż spojrzy mu w oczy, i powiedział cicho: – Gdybym w ciągu następnej godziny musiał zadziałać, to dlatego, że nie ma innego wyboru. Oznacza to, że Kostas dowie się, że tu jesteśmy i co zamierzamy... Nie będzie już nic do ukrycia. Usłyszała skryte za jego słowami pytanie. Pytanie, którego nigdy nie zadałby bezpośrednio.

– W takim przypadku pomogę ci – obiecała. Choć nie znasz ceny tej pomocy. Skinął głową, najwidoczniej usatysfakcjonowany, usiadł i czekał. *** Rurick zaprowadził Gwynofar do komnaty, w której przebywał Danton. W korytarzu stali strażnicy, jednak rozstawili się dość daleko od drzwi. To dobry znak, pomyślała. Danton trzymał strażników pod ręką, gdy nachodziły go paranoidalne nastroje. W izbie Wielki Król i jeden z jego skrybów z przejęciem dyskutowali nad księgą rachunkową. Już od wejścia w oczy rzucało się kilka wielkich kufrów. W kącie stało parę dywanów, zwiniętych i związanych. Na biurku leżało małe otwarte pudełko, a przez jego krawędź przewieszone były sznury pereł. Danton podniósł wzrok, kiedy otworzyły się drzwi. Był wyraźnie niezadowolony, że mu przerwano. Jednak po chwili emocja ta ustąpiła miejsca zaskoczeniu, kiedy się zorientował, kto go niepokoi. Przez moment nawet powietrze w pokoju wydawało się zmrożone, gdyż nikt nie ośmielił się poruszyć. – Zostaw mnie – powiedział w końcu, odprawiając skrybę. − Tak jest, panie. Drobny mężczyzna czmychnął z pokoju tak szybko, jak tylko pozwoliła mu jego godność. Spod zmrużonych powiek Danton spojrzał w oczy Rurickowi i również skinął głową. Jego syn i dziedzic skłonił się i wycofał tyłem z pokoju, zamykając za sobą wielkie drzwi. Kostasa rzeczywiście nie było, co Gwynofar przyjęła z ogromną wdzięcznością. W głębi duszy do samego końca nie wierzyła, że tak będzie, i teraz w końcu jeden z wielu węzłów w jej żołądku rozplątał się. – No proszę – powiedział Danton szorstko. – Królowa pustelniczka wyświadcza mi łaskę swej obecności. Rozpoznała przynętę i po prostu dygnęła, spuszczając wzrok w szacunku. – Jeżeli nie masz nic przeciw temu, panie. – Gdybym miał, wyrzuciłbym ciebie, nie skrybę. I niech ci się nie wydaje, że bym tego nie zrobił. – Oczywiście, panie. Głośno odchrząknął. – Nie masz na sobie tego śmiesznego żałobnego stroju. Aprobuję to. Królowa Wielkiego Królestwa nie powinna chodzić w łachmanach, niezależnie od tego, kto umarł. Westchnęła, próbując się uspokoić. – Tak, panie. – Dobrze więc. Nie przyszłaś tutaj po prostu dla mojego czarującego towarzystwa, jestem tego pewien. Co więc cię sprowadza? Czy nie jesteś zadowolona ze swoich Włóczni? Czy może pragniesz, żebym kazał służbie wyrzeźbić dla ciebie więcej drzew? Zapłonęła gniewem, co oczywiście było reakcją, której oczekiwał. Wzięła następny głęboki oddech i policzyła do dziesięciu.

– Czyż nie jest obowiązkiem królowej odwiedzać swego króla i męża? – Rzeczywiście? Nie sądziłem, że nadal pamiętasz o tym obowiązku. – Moja żałoba właśnie się skończyła. – Faktycznie. Czy właśnie dlatego mnie unikałaś? Z powodu Andovana? Musiała walczyć, by jej twarzy nie zdradziła żadnych emocji – gdyby zgadł, że jego syn żyje, nawet największa komnata nie pomieściłaby ogromu jego wściekłości. – Jestem matką, panie, a matki muszą odprawiać żałobę tak, jak dyktuje im serce. Z pewnością nam tego nie odmówisz. Wąskie wargi zacisnęły się. – Nie, moja królowo. Nie odmawiam nic matkom. – Więc mogę tu pozostać? Znowu zmrużył czarne oczy, jakby próbował odczytać jej zamiary. Była przyzwyczajona do takich badawczych spojrzeń i nauczona, by się im nie poddawać. – Możesz zostać – powiedział w końcu. – Pod warunkiem że powiesz, jaki interes cię do mnie sprowadził. W obecnych czasach nie mam cierpliwości do łamigłówek. Wciągnęła powietrze i usiłowała uspokoić walenie serca. – Wasza Wysokość dobrze mnie zna. – Długo byliśmy małżeństwem – odparł wymijająco. – Więc o co chodzi? Spojrzała na niego, próbując go ocenić. Nie jest gotowy słuchać o Duszożercach, uznała. I prawdopodobnie odrzuci każdą aluzję, że ktoś nim manipuluje, nawet jeśli to fakt. Muszę ostrożnie stąpać po tym gruncie. Przybrała łagodny ton głosu zatroskanej żony. – Niepokoję się o ciebie, panie. Niepokoję się z powodu zmian, jakie ostatnio widziałam. Jesteś człowiekiem o silnych przyzwyczajeniach, a ja widzę, jak je zmieniasz. Nie mogę nic poradzić, ale mogę zastanawiać się nad przyczyną zmian. – Niewiele się zmieniło – odpowiedział krótko – z wyjątkiem tego, że moja królowa nie rządzi już u mego boku. Czy naprawdę nie rozumiał dlaczego? A może po prostu rzucał jej przynętę, żeby zobaczyć, jak zareaguje? – Cóż, teraz tu jestem, panie. – Gwynofar skłoniła z szacunkiem głowę. – I przyjmę każdą karę, jaką uznasz za stosowne, by mi wyznaczyć za czas, przez który cię zawodziłam. Przez chwilę milczał. Jego czarne oczy patrzyły na nią, jakby chciały się wwiercić do samego środka jej duszy. – Nie ma takiej potrzeby w obecnej chwili – powiedział w końcu. – Zawiadomię cię, kiedy to się zmieni. Skłoniła głowę. – Dziękuję, panie. – I ja dziękuję ci za twą troskę, ale jestem taki, jak zawsze byłem. Nic się nie zmieniło, prócz tego, że zastąpiłem jednego sługę innym. Czuła, jak na chwilę zamarło jej serce. – To rzecz niemała, kiedy sługa jest królewskim doradcą. Twarz mu pociemniała. Znała go na tyle dobrze, by odczytać to jako

ostrzeżenie. – Może ci, którzy wyobrażają sobie, że bardziej zasługują na ten tytuł, nie są zdolni spojrzeć na tę sprawę zupełnie obiektywnie? – zapytał. – Może ci, którzy są najbardziej oddani królowi, rozumieją wagę obiektywizmu i nie wskazaliby ci drogi na manowce? Wymamrotał cicho coś niezrozumiałego i odwrócił się od niej. Czekała z bijącym sercem. – Nie odesłałem cię – powiedział w końcu. – Możesz wypowiedzieć swoją opinię. Wciągnęła powietrze, modląc się do bogów o odwagę. – Jesteś budowniczym, panie. Twórcą, zjednoczycielem. Obserwowałam, jak wziąłeś kilkanaście królestw, które nie znały nic, prócz wojny, i stopiłeś je w największe imperium świata. Pod twoimi rządami ludzie podróżują drogami, które jeszcze pokolenie wcześniej w ogóle nie istniały. Handel kwitnie. Niektórzy zaczęli nawet wysuwać przypuszczenia, że może Druga Epoka Królów dorówna Pierwszej. − Odetchnął głośno, najwidoczniej nie ufając temu, dokąd ona zmierza, ale nie powiedział nic. − Niektórzy doradzają ci przemoc, bo nie rozumieją tego wszystkiego. Widzą cię nie jako budowniczego, ale jako niszczyciela. Zauważyli surowość twojej sprawiedliwości i nie postrzegają jej jako narzędzie, które zbudowało wielki pokój, ale jako miecz do obalenia innych narodów. Oni widzą... – Masz na myśli Corialanusa? – zapytał. – Jeśli tak, po prostu to powiedz. Jej serce dziko zatrzepotało. – To nie tylko Corialanus, mój panie. Ani nawet nie to. – Wskazała głową zniszczenia za oknem. – Chodzi o coś więcej. To poczucie, kim jesteś i w czym leży twoja prawdziwa wielkość. – Mówisz jak Ramirus – odparł gniewnie. – A on pokazał nam w końcu, ile warta jest jego lojalność. Znużyła mnie jego pieśń. Jestem gotów posłuchać czegoś innego. – Rozejrzał się po pokoju. – Chcesz zobaczyć, gdzie leży moja wielkość? Chcesz zobaczyć, co kupiła mi krew? Masz! − Podszedł do jednego z wielkich kufrów i z hukiem otworzył wieko. Wewnątrz leżały talerze z kutego złota, puchary z wprawionymi drogocennymi kamieniami i kilka kandelabrów z dwugłowymi jastrzębiami pośrodku. Przeszedł kilka kroków i otworzył drugą skrzynię wyłożoną aksamitem. Połyskiwały w niej bele tkanin, złotogłów, złota lama i lśniący brokat z fioletowymi i złotymi herbami Aureliusów. Potem przeszedł do trzeciego kufra, prawie długości trumny, a kiedy odrzucił pokrywę, Gwynofar zobaczyła pełną zbroję, z powierzchnią bogato grawerowaną herbami przodków Dantona. Parę pałaszy ze złotymi rękojeściami przymocowano do wnętrza pokrywy, każdy na rękojeści miał tarczę z dwugłowym jastrzębiem. Mimo że nie była wojownikiem, rozpoznawała jakość wyrobów, oczywiste koszty materiałów. Te trzy skrzynie były warte małą fortunę. − Wszystkie przysłano z Corialanusa z pokornymi przeprosinami króla za ostatnie „nieporozumienia”. – Parsknął szyderczo. – Przysłał mi również kilka ludzkich głów, rzekomo zdrajców, którzy bezmyślnie doradzili swemu królowi rebelię, kiedy cały czas było jasne, że jego obowiązki polegają na posłuszeństwie względem mnie. Spójrz na to! – Zamaszystym gestem wskazał wszystko, co znajdowało się w pokoju. – Więcej dóbr, niż kiedykolwiek zebrałem z powszechnej

dziesięciny. Dostarczono je z tchórzliwą służalczością, można by pomyśleć, że właśnie wydymałem biednego głupca, a nie że wybiłem mu trochę wojska. Ba! – Znowu splunął na podłogę. – Kostas rozumie, jak to się robi. Jest odpowiednim doradcą. Wie, czym musi stać się Wielkie Królestwo, imperium, którego sama nazwa powoduje, że ludzie drżą z przerażenia. Wtedy i tylko wtedy nie będziemy potrzebowali pokazowych przykładów, takich jak Corialanus. Przez chwilę Gwynofar nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wszystkie przemyślane wcześniej argumenty wydawały się teraz pozbawione wagi i skazane na niepowodzenie. Znała swego męża na tyle, żeby rozumieć, iż całe to nowe bogactwo przekłada się w jego oczach na czystą potęgę i że nawet królowa nie może ośmielić się, by doradzać Dantonowi Aureliusowi porzucenie ścieżki, która obiecywała mu większą potęgę. Ale musiała mówić. Musiała coś powiedzieć. Jeśli zaniecha tej bitwy, nikt nie zajmie jej miejsca, a jeśli Kostas naprawdę jest sprzymierzony z Duszożercami... Nie można pozwolić, by to trwało dalej. Trzeba zmusić Dantona, by to zrozumiał. Nagle usłyszała podniesiony głos Ruricka dochodzący zza ciężkich, drewnianych drzwi. Zorientowała się, że mówi tak głośno tylko po to, by go usłyszała. – Dzień dobry, lordzie Magistrze. Obawiam się, że w tej chwili Jego Wysokość jest zajęty. Serce jej się ścisnęło. Bogowie północnych krain, czy nie mogliście mi dać jeszcze choć pięciu minut? Szerokie drzwi otworzyły się bez udziału jakichkolwiek ludzkich dłoni i do pokoju wkroczył Kostas. Rurick wszedł tuż za nim. Było oczywiste, że nie zamierza zostawić matki samej w pokoju z tym cuchnącym Magistrem. Gwynofar, przepełniona wdzięcznością do syna, odskoczyła od Kostasa jak najdalej, omal nie potykając się o jedną ze skrzyń. W końcu zajęła miejsce między dwiema z nich, jakby ich bogactwa mogły uchronić ją przed złośliwością, która niczym obłok unosiła się nad mężczyzną. Magister spojrzał na rozgrywającą się przed nim scenę i bez wątpienia wykorzystał nieco czarnoksięstwa, by przejrzeć, co się tu właśnie wydarzyło. Spojrzał na Gwynofar zamglonymi jaszczurczymi oczyma i jego cienkie wargi wykrzywił szyderczy uśmiech. – Jak widzę, Wasza Wysokość opuściła swą samotnię. Ogromnie nas to zaszczyca. – Spojrzał na Dantona. – Czy przeszkodziłem w czymś... osobistym? Danton zbył pytanie krótkim machnięciem ręki. – Absolutnie nie. W gruncie rzeczy właśnie zamierzałem cię wezwać. Te dary nadeszły z Corialanusa... tak jak przewidywałeś. Spojrzał wymownie na Gwynofar, aby podkreślić ostatnie słowa. Wzdrygnęła się w duchu. Kostas skwitował pochwałę króla kiwnięciem głowy. – Życzysz sobie wiedzieć, czy nie są przeklęte? – Tak. Albo czy nie wiąże się z nimi jakaś inna zdrada. Cały tamten dwór to banda tchórzy, ale to nie wyklucza, że ktoś po drodze majstrował przy przesyłce z większą odwagą niż rozsądkiem.

Rurick zamknął drzwi, zostawiając strażników na zewnątrz. Co planował? – Rzeczywiście piękny okup, panie – wtrąciła Gwynofar. − I jestem pewna, że jest zupełnie czysty. Nikt w tym imperium nie byłby tak głupi, by kusić twój gniew po lekcji, jakiej im udzieliłeś. – Czyżbyś więc teraz to akceptowała? – Uśmiech Dantona był kompletnie pozbawiony ciepła. – Po raz pierwszy słyszę coś takiego. – Po raz pierwszy dowiedziałam się o twoim sukcesie. – Cóż, wygląda na to, że moja rodzina aprobuje dzisiaj moje działania. – Jego zmrużone oczy połyskiwały zimnym ogniem. – Jakie to krzepiące, prawda, Kostasie? – Prawdziwe zjednoczenie – odparł ironicznie Magister, po czym podszedł do Gwynofar, pozornie po to, by pogładzić brzeg jednej ze skrzyń i podziwiać jej zawartość, ale królowa wiedziała, że tak naprawdę jest to próba sił, udowodnienie jej, jak bezradna może się czuć. Nie mogła cofnąć się, bo potknęłaby się o skrzynie z okupem, nie mogła uciec inną drogą, bo wpadłaby na męża. Z drugiego końca komnaty Rurick spojrzał jej w oczy, próbując użyczyć jej sił, ale w niczym nie mógł jej pomóc. Jedynie Danton wydawał się nieświadomy tego tańca napięć, który rozgrywał się właśnie na jego oczach. A potem Magister zrobił coś, co było dla niej nie do pomyślenia – sięgnął, by jej dotknąć. To gest niesłychanie protekcjonalny, gdyby wykonał go normalny człowiek, a nawet normalny Magister. Ale on nie był normalnym Magistrem i myśl, że jeszcze raz spróbuje położyć dłoń na jej twarzy, że uczyni to przed jej mężem i królem, wywołała w Gwynofar taką wściekłość, że przez chwilę straciła panowanie nad sobą. Wiedziała, że Kostas zobaczył w jej oczach nieskrywaną nienawiść. W jego spojrzeniu dostrzegła triumf, kiedy sięgnął, by pogłaskać ją po policzku w gorzkiej parodii ludzkiej sympatii. Wiedział, że nie zniesie takiej obrazy i że na pewno się załamie. Ale się nie załamie. Nie może. Zatoczyła się w tył ku skrzyni z darami i stanęła stabilnie, opierając o pokrywę. Szeptała modlitwę do swych bogów, błagając ich, by dali jej moc do utrzymania swej pozycji, gdy to przebrzydłe stworzenie znowu spróbuje ją sprofanować. – Magistrze Kostas! – krzyknął nagle Rurick. Chwila pękła niczym bańka mydlana. Magister obejrzał się na Ruricka. Gwynofar zdołała głęboko odetchnąć, pierwszy raz od kilku chwil. Przesunęła dłonią po skrzyni, próbując odzyskać równowagę. Może jeśli Magister pozostanie przez chwilę skupiony na Ruricku, ona zdoła się jakoś odsunąć. Kiedy Kostas odpowiedział Rurickowi, jego głos brzmiał uprzejmie, ale dość słabo: – Wasza Wysokość? – Podważam twoje doradztwo memu ojcu – powiedział Rurick władczo. Serce zamarło w piersi Gwynofar. Nie śmiała spojrzeć na Dantona, patrzyła jedynie w plecy Magistra z fascynacją. Kostas zesztywniał z wściekłości. – Co to za bzdura? – spytał. – Śmiesz to podważać? Duma i arogancja były przymiotami, w których Rurick brylował, i oba te przymioty rezonowały teraz w jego słowach. – Nie wierzę, że naprawdę służysz temu królestwu. Ani mojemu ojcu.

On rozprasza uwagę Kostasa ze względu na mnie, uświadomiła sobie nagle. Jaka to straszna, głupia odwaga! Kostas zniszczy go za to, a jeśli nie, z pewnością zrobi to Danton. Ten akt w oczach jednego i drugiego będzie się równał buntowi. A potem jej dłoń dotknęła zimnej stali i zrozumiała. Rurick nie patrzył jej w oczy. Nie śmiał. Gdyby spróbował, Kostas momentalnie rozszyfrowałby go. Magister syknął cicho, a ona schwyciła rzecz, którą miała pod ręką i modliła się do bogów o siły, kiedy oswobadzała ją z zamocowań. Przez chwilę zdawało się, że nawet w tak wielkiej desperacji nie starczy jej sił... A potem nagle więzy puściły, uwalniając miecz. Polerowana stal błysnęła, kiedy królowa szeptała pacierz... Kiedy Kostas poczuł, że coś jest nie w porządku, było już za późno. Nawet Magister nie mógł przewidzieć działania, które nigdy nie zostało zaplanowane. Gwynofar machnęła mieczem z całej swej siły, z całej swej duszy, z głębi wszystkich swych pacierzy. Zamachnęła się ze świadomością, że ma jedno cięcie, tylko jedno, a potem straci życie. Jej krew zostanie rozlana przez Magistrów w akcie zemsty, a jej głowa zawiśnie na pice przed głównymi wrotami. Godziła się z tym, gdyż wiedziała, że wypełni swój cel. Duszożercom nie można pozwolić, by kontrolowali jej męża, i jeśli taka musi być cena jego wyzwolenia, bez namysłu odda własne życie. Na tym polegał obowiązek Protektora. Stal uderzyła w ciało. Szczupła szyja Kostasa stawiała niewielki opór. Kość trzasnęła. Krew obryzgała twarz, włosy i suknię królowej. Coś ciężkiego poleciało gdzieś w bok. Ciało Magistra, bezgłowe, upadło na podłogę jak zakrwawiona szmaciana kukła. Miecz wyleciał z dłoni Gwynofar i zabrzęczał na skrwawionej podłodze gdzieś w połowie komnaty. Osunęła się i padła na kolana. Łapała powietrze, drżąc na całym ciele. Zapanowała cisza. – Co ty zrobiłaś? – wyszeptał ochryple Danton. Okrążył stół i klęknął w kałuży krwi obok Kostasa. – Co ty najlepszego zrobiłaś?! Spojrzał na nią, a ona nie widziała w jego oczach już nic prócz szaleństwa. Rozejrzał się za mieczem, który upuściła. Cofnęła się jak najdalej od niego, a Rurick podbiegł, by ją ochronić. I wtedy nagle w powietrze wdarło się skrzeczenie tak przeszywające w natężeniu i w tonie, że wszyscy troje zamarli w miejscu. Nieziemski dźwięk, którego nie mogły wydać zwierzęce ani ludzkie gardła, nadchodził spoza pałacu. Danton podszedł do najbliższego okna, a Rurick pomógł matce podnieść się na nogi. Przez chwilę po prostu stała, kołysząc się niepewnie. Nie podchodziła do okna. Nie musiała. Doskonale wiedziała, co jest na zewnątrz. – Duszożercy – szepnęła. *** – Co to było, na piekło? – spytała Kamala. – Coś poza pałacem – szepnął Andovan. Twarz mu pobladła. – To nadeszło z zewnątrz. Szybko podeszli do jednego z okien. Wąski otwór nie zapewniał dobrej widoczności i przez chwilę obydwoje z niepokojem wypatrywali źródła tego

niepokojącego dźwięku. A potem zobaczyli. Z odległych gór podniosło się wielkie skrzydlate stworzenie. Jego skóra połyskiwała jak klejnoty w blasku słońca. Nawet z daleka Kamala widziała, że było olbrzymie i rzucało na ziemię wielki cień. Miało wężowe ciało, a jego długi ogon strzelił niczym bicz, gdy wznosiło się z ukrycia. Dźwięk niósł się echem przez zniszczony krajobraz. A te skrzydła! Kamala nigdy wcześniej nie widziała czegoś podobnego, nie sądziła nawet, że coś takiego może pojawić się w snach. Rozległe, wielowarstwowe skrzydła były jednocześnie delikatne i kruche jak panele witraży, opalizowały barwą głębokiego granatu podczas lotu. W jednej chwili czerń w cieniu chmury, w następnej błyskające odcienie kobaltu, fioletu i zieleni, kiedy przez skrzydła prześwitywało światło słoneczne. Stworzenie przykuwało wzrok – przerażające i piękne. Andovan położył rękę na jej ramieniu. Czuła, jak cały drży. Ale nie ze strachu. Jego palce wpijały się w jej ciało, słyszała, jak mamrocze jakieś przekleństwo, głosem bardziej przepełnionym nienawiścią niż obawą. Sama nie mogła oderwać wzroku od stworzenia. Jego ruch hipnotyzował. Chciała wyjść na zewnątrz i przyjrzeć się zwierzęciu dokładniej, nawet gdyby musiała w tym celu wyjść oknem i schodzić po pałacowym murze. Pragnęła znaleźć się w cieniu tych skrzydeł, poczuć ich tańczące kolory na swojej twarzy, wdychać jego zapach i słyszeć jego obcy krzyk rezonujący w jej ciele. Pragnęła... Andovan szarpnięciem odciągnął ją od okna. – Lianno! Mrugnęła. Przez chwilę wydawało się, że nie może się skupić na niczym w pomieszczeniu. Potem, z wysiłkiem, zdołała ponownie opanować zmysły i twarz Andovana powoli się wyostrzyła. – Co to jest? – szepnęła. W głosie Andovana brzmiały stalowe nuty. – Starożytni nazywali je Duszożercami. Od Mrocznych Wieków nie widział ich żaden człowiek. Według legend, miały moc magnetyzowania swojej ofiary. − Zwierzę wznosiło się teraz wyżej w niebo i najwyraźniej skręcało ku pałacowi. Niedobrze. Bardzo źle. − Musimy je zatrzymać – szepnął ochryple. – W jaki sposób? Zacisnął wargi i sfrustrowany pokręcił głową. – Na północy żyją wojownicy, którzy znają metodę, ale nie sądzę, by w tym królestwie ktokolwiek dysponował tą wiedzą. Zresztą nawet wiedza północnych ludów po dziesięciu stuleciach może być nieaktualna. − Spojrzał jej w oczy. − To zwierzęta – powiedział spokojnie. – Oddychają, krwawią i umierają. − Poczuła, jak serce zamarło jej na chwilę na myśl o niewypowiedzianym pytaniu. Na zewnątrz wielkie zwierzę znów zaskrzeczało. W jego głosie brzmiały wściekłość i szaleństwo. Cokolwiek zamierzało zrobić, gdy doleci do pałacu, na pewno skończy się to rozlewem krwi. − Nie jesteś z mojego ludu – powiedział. – Nie mam prawa prosić cię, byś wydawała swą życiową energię dla jakiejkolwiek sprawy. A już najmniej dla sprawy rodem ze starożytnych legend. – Chcesz, żebym je zabiła – szepnęła, dygocząc w duchu.

– Mogłabyś uczynić coś takiego? Czy to w ogóle możliwe? Kamala jeszcze raz wyjrzała przez okno. Teraz, kiedy znała moc stworzenia, potrafiła uniknąć zahipnotyzowania, ale wymagało to wysiłku. Zogniskowanie czarnoksięstwa na stworzeniu byłoby jeszcze trudniejsze i stukrotnie zwiększałoby niebezpieczeństwo transu hipnotycznego. Na pewno też nie mogłaby przeprowadzić tej operacji stąd. To wykluczone. Z tego miejsca za chwilę przestanie widzieć stworzenie, a choćby biegła od okna do okna przez cały pałac, próbując mieć je stale w zasięgu wzroku, nie sprzyjałoby to skupionemu czarnoksięstwu. I oczywiście pozostawała główna kwestia... Potrzebowała czarnoksięstwa do odczytywania stanu emocjonalnego stworzenia. Dar Widzenia pozwalał jej dostrzegać wyraźnie jego aurę duchową. Zwierzę szalało z bólu i wściekłości. Było tak rozgorączkowane w swej żądzy krwi, że wszystkie inne emocje przestały istnieć. Zwierzęta w takim stanie są najbardziej niebezpieczne. Ludzie też… Andovan czekał na odpowiedź. Spojrzała mu w oczy i zważyła wszystkie kłamstwa, które mogła mu powiedzieć, wszystkie przemilczenia, służące podstępom i zaciemnianiu sytuacji... I odrzuciła je. Ten człowiek zasługiwał na coś lepszego. Nawet jeśli będzie musiała złamać Prawo, by mu to dać. – Jeżeli to zrobię, umrzesz – powiedziała. Jej słowa najwyraźniej go zaskoczyły. Otworzył usta, jakby chciał o coś spytać, ale nie wyszedł z nich żaden dźwięk. Przez chwilę po prostu na nią patrzył. A potem w jego oczach zamigotało zrozumienie. Albo po prostu akceptacja. – Jestem z rodu Protektorów – powiedział ze spokojem i dumą. – Gdybym mógł sam podnieść miecz na to stworzenie, zrobiłbym to, wiedząc nawet, że poniosę śmierć. – Ujął w dłonie jej twarz, patrzył z tak dziwną czułością. – Zrób to dla mnie, Lianno. Łzy napłynęły jej do oczu. Powstrzymywała je z upartą dumą. Cały czas wiedziałam, że musi zginąć, i to z mojej ręki. Czemu teraz mnie to trapi? A potem ją pocałował. Zamknęła oczy i przez słodko-gorzką chwilę znowu czuła zapach szafranu i cynamonu, a nad głową słyszała bębnienie ciepłego górskiego deszczu. Potem wspomnienie prysło. Został tylko Duszożerca, wznoszący się w niebo, wywrzaskujący swe wyzwanie. I źródło mocy, które stało przed nią. − Idź – powiedział. I poszła. Wyciągnęła moc z jego duszy i zmieniła się w wielkiego ptaka, a on zatoczył się w tył, ku ścianie, dysząc, kiedy opuszczała go athra. Jednak widziała, że wciąż stoi. To dobrze. Pozostało w nim więc dość życia, by podtrzymywać ją podczas bitwy, i nie musiała się obawiać, że w połowie lotu złapie ją Przejście. Z tą myślą wysłała ku niebu krzyk jastrzębiego wyzwania, prześlizgnęła swe nowe ciało przez okno i wzbiła się w powietrze. *** Colivar stał samotnie na poczerniałej ziemi i patrzył, jak ikati wzlatuje w niebo. Stworzenie wrzasnęło z bólu – przenikliwy dźwięk, który rozniósł się echem

po spustoszonej równinie. Colivar wcześniej tylko raz słyszał podobny krzyk, ale nie zapomniał go nigdy. Tak krzyczy Duszożerca, kiedy sterująca nim inteligencja zostaje nagle wyrwana z jego duszy. Colivar wiedział, że w takich chwilach ikati jest najbardziej niebezpieczny, zwłaszcza gdy źródło jego bólu znajduje się w zasięgu − a w tym konkretnym przypadku czarnoksiężnik gotów był się założyć, że tak właśnie jest. Najwidoczniej stworzenie również to wiedziało, gdyż zatoczyło jedno okrążenie, jakby próbując uzyskać orientację w terenie, a później ruszyło prosto na stołp. Kiedyś, dawno temu, Colivar słyszał, jak w podobny sposób wrzeszczy człowiek. Czasami w koszmarach nadal słyszał ten krzyk… Duszożerca leciał z dużą prędkością, jego rozłożyste witrażowe skrzydła przepuszczały światło słoneczne, rozpraszając je na tęczowe odłamki. Tyle piękna w takiej zabójczej formie! Było mu niemal żal, że takie dumne stworzenie musi umrzeć. Ale tak jest na wojnie, nawet takiej, która ciągnie się przez stulecia. Duszożerca zadomowił się na terenie, gdzie nie może być tolerowany, zwłaszcza w takim stanie umysłu. Jeśli nawet nie wiedział, że kiedy tu przybędzie, wszyscy ludzie zwrócą się przeciw niemu, to jego sprzymierzeńcy wiedzieli o tym doskonale i zaakceptowali to ryzyko. Colivar jedynie pomagał stworzeniu wypełnić wybrane przez niego przeznaczenie. Kiedy bestia przelatywała nad jego głową, wezwał do siebie moc. Rozmyślał nad słabościami zwierzęcia, nad miejscami, gdzie prosta rana wyrządzi najwięcej szkód. Tę wiedzę zakopał głęboko w sobie i teraz z wysiłkiem ją odgrzebywał. Niekiedy obudzone z mocnego snu wspomnienia wcale nie były przyjemne. Będzie musiał ciężko pracować, aby skryć je znowu głęboko w sobie. Ogień duszy płonął na czubkach jego palców, wiry mocy zebrały się wokół niego, moc błyskawicznego uderzenia została zawarta w jego ciele − wtedy spojrzał w górę ku wrogowi i skupił na nim wszystkie swoje zmysły, materialne i czarnoksięskie... Ale nie uderzył. Nie mógł uderzyć. A potem właściwa chwila minęła. Duszożerca przeleciał nad nim, jego cień pędził po terenie niczym widmowy drapieżnik. Wiatr przyniósł Colivarowi jego zapach: słodki, bardziej kuszący niż wszystkie znane człowiekowi perfumy, bardziej upojny od najdelikatniejszych win. Próbował wyrzucić ten zapach ze świadomości, ale okazało się to niemożliwe. Czuł, jak tama w jego umyśle rozpada się, reagując na woń, i napływa przez nią powódź wspomnień, tak nagłych i tak potężnych, że aż zatoczył się od ich uderzenia. ...Młoda kobieta wrzucona do wrzących źródeł w ofierze... ...Szczyty gór wznoszą się z morza chmur, surowe i białe w arktycznym słońcu... ...Skrzydlate potwory rozdzierają się wzajemnie ogonami i szponami, zamarznięta krew spływa na ziemię deszczem rubinowych kryształów... Dysząc, Colivar łapał powietrze. Padł na kolana. Cień wielkiego zwierzęcia już go minął, ale on drżał, jakby skradło z jego ciała całe ciepło. Jakie miał szczęście, że Duszożerca go nie zauważył! Jakim był głupcem, sądząc, że będzie zdolny go zaatakować!

To nie twoja bitwa, powiedział sobie. Gorzka myśl raniła jego dumę. Teraz inni muszą podnieść rękawicę. A potem zobaczył, jak z pałacowego okna wzlatuje w powietrze ogromny jastrząb, i zdał sobie sprawę, że ktoś właśnie przyjął wyzwanie. *** Pęd powietrza na skrzydłach pobudzał Kamalę. To zaskakujące, ale pobudzało ją także poczucie niebezpieczeństwa. Czy Ethanus kiedykolwiek wyobrażał sobie ją w takiej sytuacji? Czy myślał, że będzie przygotowywała się do walki z jednym z najbardziej przerażających stworzeń w dziejach świata? Jakie historie będzie mogła mu opowiedzieć! Jeśli tylko przeżyje… Było jasne, że Duszożerca kierował się do pałacu, a ponieważ nie chciała wpaść w pułapkę między nim a jego celem, wyleciała ku otwartym przestworzom z boku jego przewidywanej trajektorii. Stworzenie chyba jej nie zauważyło. Skoncentrowało swe czarne oczy na stołpie, a fale wściekłości i nienawiści, pulsujące z niego niczym ciepło z pustynnych piasków, nie pozostawiały wątpliwości co do jego zamiarów. Najwyraźniej coś wprowadziło je w ten gorączkowy nastrój. Ale co? Czarne oczy w blasku słońca połyskiwały jak tajemnicze klejnoty, ale kiedy spoglądała na nie nieco dłużej, zalewała ją fala słabości i musiała odwracać głowę. Raz, kiedy próbowała przetestować tę granicę, jej skrzydła straciły naturalny rytm i spadała wiele metrów, zanim zdołała opanować się na tyle, by podjąć lot i ocalić swoje życie. Niedobrze. Bardzo źle. Mogła wykorzystać jedynie ograniczoną moc, wiedziała o tym. Jeśli wyciągnie zbyt wiele życia ze swego konsorta, umrze on przedwcześnie, a to najgorsza rzecz, jaka może przydarzyć się w czasie bitwy. Tym razem nie było obok żadnych naturalnych sił, które mogłaby wykorzystać na swoją korzyść – tak jak w górach wykorzystała błyskawicę. Jedyną dostępną mocą była ta, którą mogła ciągnąć od Andovana, aż jego athra całkowicie się wyczerpie. Trzeba więc zrezygnować ze skomplikowanych zaklęć i zastosować prosty atak. Zaplanować go jak najlepiej, by strącić stworzenie w dół. Jedyny problem polegał na tym, że nie miała czasu, by cokolwiek zaplanować. Rozpaczliwie próbowała zebrać szczątkowe obrazy stworzenia w całość dostatecznie spójną i odnaleźć w niej jakieś słabości. Ciało bestii pokrywały jakby zachodzące na siebie łuski, które mogły tworzyć rodzaj naturalnej zbroi. Skrzydła... wydawały się kruche niczym zrobione ze szkła. Nie była jednak głupia, by wierzyć, że są naprawdę słabe, jeśli mogły unieść tak potężne stworzenie. Dziwna, hipnotyczna moc omywała ją falami, kiedy próbowała namierzyć miejsce nadające się do zaatakowania. Jakaś jej część pragnęła zniszczyć bestię, ale inna miała chęć położyć się na ziemi, brzuchem do góry i zaprosić stworzenie, by ją pożarło. Połowę swej energii musiała tracić na to, by przekonać siebie, że tak naprawdę nie chce umierać. W jakie miejsce najłatwiej trafić opancerzonego rycerza, by go zranić? – desperacko zadawała sobie pytanie.

I wtedy uświadomiła sobie rozwiązanie. Zawezwała całą moc, jaką zdołała – Wybacz mi, Andovanie! – zatrzymała się jedynie na tyle, by zebrać ją w jeden gorący pocisk rozpalonej energii, a potem cisnęła go w kierunku bestii. Uderzył dokładnie tam, gdzie zamierzała: w miękkie miejsce u nasady jednego ze skrzydeł. Przebił wielkie ciało, jak rozżarzona do czerwoności lanca, paląc od środka skórę i mięso. Duszożerca wrzasnął z bólu i zakręcił w locie. Z jego ciała tlił się czarny dym. Teraz ją dostrzegł, a kiedy skupił na niej bezpośrednio uwagę, jego hipnotyczna moc wzrosła dziesięciokrotnie. Wciąż leciał, choć wyraźnie musiał walczyć, by utrzymać się w powietrzu. To dało Kamali sekundę na działanie, ale tylko tyle. Po tym czasie albo zdoła uciec, albo bestia ją dopadnie. Unikając oczu – jakiż pierwszorzędny stanowiłyby cel, gdyby mogła patrzeć w nie bezpośrednio! – szybko wyciągnęła ogień duchowy swego konsorta i utworzyła pocisk dziesięciokrotnie potężniejszy od poprzedniego. Najwidoczniej Andovan był nadal dostatecznie silny, by napędzać taką akcję. Może nawet przeżyje bitwę, jeśli Kamala zdoła zabić to stworzenie dostatecznie szybko? Celując, musiała spojrzeć wprost na zwierzę i zebrać wszystkie siły do odparcia jego hipnotycznej mocy. Z tak bliskiej odległości nie miała problemów z dostrzeżeniem wąskich łat delikatniejszej skóry, która pokrywała stawy zwierzęcia, wyraźnie kontrastując z pancerną skorupą chroniącą resztę ciała. Ethanus uczył ją, że z ludzką zbroją jest podobnie: swoboda poruszeń oznacza, że stawy są zawsze najsłabszym punktem. Wciągnęła głęboko powietrze i skoncentrowała wolę na stworzeniu... I świat pociemniał. I głodna otchłań wrzasnęła. I nie było czarnoksięstwa… *** Na krótką chwilę czas się zatrzymał. Danton patrzył przez okno, chyba niezdolny ogarnąć to, co widzi. Gwynofar znowu klęczała we krwi Kostasa, wpatrując się w bezgłowe ciało, jakby oczekiwała, że w każdej chwili powstanie. A Rurick... Rurick klęczał u jej boku, bez słowa, czujnie, niepewny jeszcze, jaką rolę zagra w tym wszystkim. Wtedy bestia wrzasnęła znowu i obraz rozpadł się na kawałki. Danton odwrócił się od okna. W jego oczach płonęło szaleństwo. – Oto co sprowadziłaś do mojego królestwa! – ryknął. Gwałtownym gestem dłoni objął rzeź w komnacie i bezimiennego potwora unoszącego się za murami pałacu. – Mój Magister nie żyje, a teraz Duszożerca... o ile to on... upokorzysz nas w oczach wszystkich naszych wrogów! – Panie – zaczęła – proszę, pozwól mi wyjaśnić... – Milczeć! – Głos trząsł mu się z wściekłości. – Zdradziłaś moje królestwo! Zdradziłaś mnie! Nie ma nic do wyjaśniania! − Rozejrzał się po pokoju, jakby szukając czegoś konkretnego. Po chwili jego oczy spoczęły na mieczu, mokrym od krwi Magistra. Skuliła się, drżąc, kiedy podszedł do miecza i podniósł go. Na zewnątrz Duszożerca wrzasnął ponownie. Gwynofar miała wrażenie, że jej plecy orają jakieś ostre szpony. − To twoja ostatnia zdrada – oznajmił Danton. Jego ciemne

oczy wciąż połyskiwały tak dobrze jej znaną wściekłością. Niestety, nie mogła już winić Kostasa za to szaleństwo. Magister mógł wspomagać skłonność Dantona do przemocy, jednak podłoże było gotowe jeszcze przed jego przybyciem. Rurick wstał. – Ojcze, proszę, nie rób tego. Pozwól jej wyjaśnić... – Ty też? Także zdrajca? – Wielki Król zmrużył z wściekłością oczy. – Czyżby cała moja rodzina zwróciła się przeciwko mnie? – Twoja rodzina chce cię tylko chronić... – Chronić?! To ma być ochrona?! – Gestykulował dziko, wskazując to na ciało Kostasa, to na okno. – Wezwanie Duszożercy do mego królestwa ma być ochroną?! – To Kostas go wezwał – szepnęła ochryple Gwynofar. – Kostas karmił go ludzkimi duszami z twojego królestwa. I z Corialanusa. Wykorzystał cię, mój mężu. Tamto stworzenie – ruchem głowy wskazała okno – jest dokładnie tym, o co mu chodziło. Ale Danton już jej nie słuchał. Ogarnęło go szaleństwo i żaden prosty morati nie mógł przemówić mu do rozsądku. Z zamierającym sercem Gwynofar zdała sobie sprawę, że jakiekolwiek zaklęcie Kostas rzucił na Wielkiego Króla, zapadło ono już zbyt głęboko, by mogła usunąć je garstka słów. Straciła męża na zawsze. Wstała dumnie. Nie umrze na klęczkach. Z rykiem wydostającym się z głębi gardła Danton wyciągnął miecz i postąpił naprzód... I wtedy Rurick stanął przed matką. Wstrzymała oddech. Jej syn najwyraźniej liczył na to, że ojciec nie jest na tyle szalony, by zabić własnego dziedzica. Mylił się. Z twarzą czarną z wściekłości Danton pchnął miecz przez ciało syna. Rurick był tak zaskoczony, że nawet nie krzyknął, tylko patrzył na niego zdumiony, podczas gdy życie uciekało z jego ciała. Danton obrócił miecz i wyrwał go jednym ruchem. Strumyczek krwi stał się szkarłatną rzeką. Gwynofar wrzasnęła. Rurick przyłożył dłoń do ziejącej rany, nie tyle próbując zatamować krwawienie, ile chcąc się przekonać, że rana jest prawdziwa. Kiedy cofnął dłoń i zobaczył, że pokrywa ją czerwona maź, spojrzał na ojca ze zdumieniem. – Jesteś głupcem… – szepnął. – Oby bogowie zlitowali się nad tym królestwem. Zakołysał się i jeszcze przez chwilę sprawiał wrażenie, że utrzyma się na nogach, ale wtedy runął na ziemię jak długi. Gwynofar zdążyła podeprzeć go z tyłu. Pod jego ciężarem musiała przyklęknąć na kolano. Szeptała jego imię, błagała, by nie odchodził, a strumienie łez ciekły po jej policzkach. Ale powoli oczy Ruricka zachodziły mgłą. Opuściła głowę na ramię syna i jej ciałem wstrząsnął szloch. – Nie szykuj się do odbywania żałoby – powiedział jej mąż. – Nie będziecie długo rozdzieleni. *** Krzyki Gwynofar wbiły się jak ostrze noża w świadomość Andovana. Mgła

osłabienia, która powoli go spowijała, nagle znikła. A może wciąż istniała, ale on już nie chciał się jej poddać. Odepchnął się od ściany, kilka sekund walczył z zawrotami głowy, a potem puścił się biegiem wzdłuż korytarza. Miejsce siły fizycznej zajęła czysta determinacja – to ona nadawała mu szybkość, nieosiągalną przy jakiejkolwiek innej motywacji. Nadchodzili strażnicy, ale byli wciąż za daleko od komnaty, z której dobiegał krzyk Gwynofar. Andovan był szybszy. Cieszył się, że ma na sobie mundur, nie tylko dlatego, że się nie wyróżniał, ale ponieważ teraz był uzbrojony. W biegu wyciągnął miecz. Nie wiedział, czego się spodziewać, lecz przygotował się na najgorsze. Z rumorem otworzył drzwi oddzielające go od matki. Chciał tylko zdążyć do niej na czas i nie dbał o to, co lub kogo zastanie za nimi. Obraz, który go powitał, ział grozą. Bezgłowy trup w szatach Magistra leżał na podłodze, skąpany w kałuży krwi. Gwynofar klęczała w drugiej kałuży, tuląc do siebie ciało Ruricka, i płakała gorzko. Królewski dziedzic zdawał się martwy. A nad nimi stał Danton − z mieczem w dłoni i szaleństwem w oczach. Szykował kolejny cios, tym razem skierowany w Wielką Królową. W Andovanie coś pękło. Miesiące poczucia bezradności, kiedy o jego losie decydowali inni ludzie, w końcu doprowadziły do przełomu. Nagła energia napełniła jego kończyny. Z podobnym hartem ducha zdesperowana matka podnosi kamień przywalający jej ukochane dziecko. Gdyby to był ktoś inny, Wielki Król z pewnością zareagowałby na czas. Ale atakował go Andovan Aurelius i Danton tego nie zrobił. Podniósł głowę, przygotował się do obrony przed nieoczekiwanym atakiem, a potem zdał sobie sprawę z tego, kto jest agresorem. Jego oczy zamarły. Otworzył usta… …I wtedy Andovan wbił w niego miecz aż po samą rękojeść. Ich spojrzenia spotkały się. Książę wpatrywał się w twarz ojca, opłakując w duchu szaleństwo, które tam zobaczył. Ale niczego nie żałował. Przez ulotny moment coś zamigotało w oczach króla, może zdrowy rozsądek, a może zrozumienie? A potem Danton osunął się na Andovana. – Nie! – rozległ się przeraźliwy krzyk Gwynofar. – Stójcie! To książę... Coś ostrego i zimnego przeszyło ciało Andovana. Raz, za chwilę następny. Poczuł, jak oddech opuszcza jego ciało. Jeszcze jedno pchnięcie. Krótki przypływ siły wyciekł razem z krwią. Książę opadł na kolana. Ostatni raz spojrzał matce w oczy. Usta ułożyły mu się bezgłośnie w słowo przepraszam. Strażnicy nie wiedzieli oczywiście, kim jest ten mężczyzna. Zobaczyli tylko obcego w mundurze, który zaatakował ich króla. Nigdy nie widzieli jego twarzy. I musieli go zabić, by chronić królową. Rozumiał to. Zabójca musiał umrzeć, by Gwynofar mogła żyć. To wszystko doskonale do siebie pasowało. A potem te myśli opuściły go, podobnie jak wszystkie inne. Śmierć, która od tak dawna chodziła za nim krok w krok, w końcu go wyprzedziła, by zażądać tego, co się jej należało. Andovan przekonał się, że to niemal ulga. Dość udawania silniejszego, niż jest. Dość trwogi, że zostanie pozbawiony męskości przez swą ostateczną niesprawność. Walczył do końca. Teraz nadszedł czas, by z honorem opuścić pole bitwy. Dbaj o królestwo, matko. W ostatnich chwilach świadomości pojawił się obraz Lianny. Prawie tak, jakby

byli ze sobą w jakiś sposób połączeni. Potem to połączenie pękło i pozostał jedynie mrok. *** Czerń, czerń, wszechświat jest czarny i tak zimny, że myśli już w czasie ich formowania kruszą się jak lód. Andovan nie żyje! – wrzeszczy mrok. Zabrakło życia! Znajdź więcej! Żal jest zabójczy! – ostrzega mrok. Nie żałuj, nie rozpaczaj, NIE ROZPACZAJ! Jasno świecący książę, taki honorowy. Niebeskie oczy. Nadzieja. Takie zdecydowanie. Taka siła. Chciał umrzeć za sprawę. A ty? Zimno, zimno, miejsce, gdzie dusza Magistra udaje się, by umrzeć. Ciepło, świat dookoła. Wpij się w to ciepło. Zaraź je zimnem, śmiercią. Ssij życie z jego żył, aż twe własne żyły staną się pełne. Jeśli cały świat musi umrzeć, by cię podtrzymać, to musisz go zabić. Nigdy nie żałuj. Żal to śmierć. Czy dbasz o życie, znając cenę? Czy to właśnie jest egzystencja, której pragniesz przez resztę wieczności? Decyduj! *** Gwynofar uklękła przy ciele Andovana. Powoli odwróciła je, by po raz ostatni spojrzeć w twarz syna... i w tym momencie strażnicy zorientowali się, co zrobili. Usłyszała ich pacierze i przekleństwa, ale słowa dochodziły do niej jakby z daleka. We wszechświecie Gwynofar nie istniało teraz nic prócz niej i jej dziecka – jej dzieci – i męża, którego tak desperacko próbowała ocalić. Martwi. Wszyscy martwi. Zapłakała. Strażnicy, jeden po drugim, uklękli przed nią z milczącą powagą, czekając na jej słowa – słowa Wielkiej Królowej – przygotowani do wszelkich kar, jakie uzna za stosowne im wymierzyć. Ale ona nie zdawała sobie nawet sprawy z ich obecności. *** Colivar zobaczył, jak jastrząb spada. Runął z nieba jak kamień, a on zrozumiał, co się wydarzyło − i co to oznacza dla Magistrów, jeśli jastrząb to rzeczywiście ona. Przejście. Dotychczas unikał nazywania tego, czym była, ale jeśli to Przejście właśnie wygasiło jej świadomość, sprawa została wyjaśniona. Pozostawało jedynie pytanie, czy przeżyje następnych kilka minut i stanie przed sądem Magistrów.

Wezwał trąbę powietrzną i choć nie mógł sprowadzić ptaka precyzyjnie na ziemię, zdołał część jego prędkości skierować poziomo. Jastrząb opadł na grunt i potoczył się gwałtownie. Uderzył w zwęglone resztki powalonych drzew z siłą pędzącego kamienia, łamiąc z każdym obrotem co delikatniejsze kosteczki skrzydeł. Kiedy w końcu zatrzymał się, czarnoksięstwo Colivara trzymało go przy życiu, choć z wielkim trudem. Nie poruszał się – zły znak. Mimo że Przejście w takich chwilach było przerażające, nie trwało zwykle dłużej niż kilka sekund. Jeśli spadając, odniosła tyle obrażeń, że teraz straciła przytomność, jej życiu w dalszym ciągu zagrażało poważne niebezpieczeństwo. Ale choć mógł uratować ptaka przed śmiercią wskutek upadku, nie mógł go uratować przed ikati. Stworzenie najwyraźniej nie miało zamiaru puścić napastnika wolno i zaczęło się zniżać, zanim jeszcze ciało jastrzębia zamarło w bezruchu. Nawet w dniach swojej najlepszej formy Colivar miałby trudności z zatrzymaniem go. A ponieważ chyba w ogóle nie mógł zaatakować Duszożercy, stworzenie obniżało się teraz, by zająć się nieprzytomnym Magistrem, a on musiał się wycofać. I tak nie przetrwałaby długo. Nie po tym, jak złamała nasze Prawo. Żałował jednak, że trzeba zniszczyć zagadkę akurat w chwili, kiedy zaczynał ją rozwiązywać. Była to dla niego godna pożałowania strata. Nagle gdzieś za nim rozległ się krzyk. Dziwny dźwięk − ludzki i nieludzki zarazem. Poruszył w Colivarze wspomnienia tak dawne, tak frapujące, że na chwilę wszystkie obecne troski w jego świadomości zblakły. Dźwięk powodował, że do lędźwi napłynęła mu gorąca krew. Chciał krzyczeć w odpowiedzi tak głośno, jak tylko pozwolą mu płuca, dopóki sama jego dusza nie wyczerpie się tym wrzaskiem. Ale krzyk urwał się tak nagle, jak się pojawił. Colivar, wstrząśnięty obrócił się, by znaleźć źródło dźwięku. Zobaczył mężczyznę stojącego na szczycie pobliskiej wyniosłości. Wysoki blady blondyn – najwyraźniej z północnych ras – dobrze uzbrojony. Colivar patrzył, jak mężczyzna unosi dłonie do ust, i znowu usłyszał ten dziwny hałas. Reakcja Duszożercy była natychmiastowa i dramatyczna. Stworzenie przestało interesować się powalonym Magistrem, zakręciło w powietrzu i skierowało się prosto na nieznajomego. Colivar patrzył w zdumieniu, jak mężczyzna schodzi na kolano, wyjmuje kuszę i celuje w bestię. Zachowywał się tak spokojnie, jakby moc Duszożercy wprawiła go w trans. Bestia była coraz bliżej – a wtedy nieznajomy wypuścił grot, który – ku zdumieniu Colivara – zdołał trafić w jeden ze stawów skrzydła. Stwór wrzasnął z bólu i zaczął tracić wysokość. Kimkolwiek był ten nieznajomy, Colivarowi wydawało się, że wie, co robi. Biorąc pod uwagę czas, jaki upłynął od chwili, gdy jakiś człowiek ostatni raz walczył z ikati, to samo w sobie domagało się wyjaśnień. Z wrzaskiem zwierzęcej wściekłości Duszożerca uderzył w grunt, tłukąc o ziemię uszkodzonymi skrzydłami. Jego ruchy wznosiły gęste kłęby czarnego pyłu, rozchodzące się szybko na wietrze. Colivar musiał zawezwać wietrzyk, by uchronić się od ataku kaszlu. Teraz musiał się jeszcze bardziej skupić, by wszystko widzieć dokładnie − walka zapowiadała się interesująco. Z zainteresowaniem obserwował, jak mężczyzna wznosi swą lancę i zbliża się do stworzenia. Wyglądał na zupełnie odpornego na hipnotyczną moc, co w połowie

przesądzało o wyniku bitwy. Chyba coś śpiewał, kiedy szedł naprzód, ale tak cicho, że Colivar nie rozpoznawał słów. Może to jakieś zaklęcie ochronne?, pomyślał. Można będzie spytać o to później, jeśli człowiek przeżyje. Kiedy mężczyzna się zbliżył, bestia wyciągnęła się na całą wysokość, próbując go zastraszyć. Czysto godowe zachowanie – niby nic dziwnego – ale Colivar zdał sobie sprawę, że dziwny krzyk mężczyzny to godowe wyzwanie. Ikati obnażył dziób pełen ostrych jak brzytwa zębów, wyciągając szczękę w dziwny, bezładny sposób, a obcy przyglądał się jej uważnie. Zbyt uważnie. Najwidoczniej mimo całej swej wiedzy nie był przygotowany, by zobaczyć taki arsenał w naturze. Długi ogon smagał wokół, nisko przy gruncie i wtem z oszałamiającą siłą uderzył w bok nieznajomego. Gdyby mężczyzna znajdował się kilka kroków dalej, ostre zęby na końcu ogona wypatroszyłyby go jak rybę, ale ikati tylko połamał mu niektóre kości i rzucił obcym o ziemię. Mężczyzna cały czas nie wypuszczał z ręki broni, co nie umknęło uwadze i aprobacie Colivara. Leżał teraz nieruchomo – bardzo możliwe, że stracił przytomność. A może po tak silnym uderzeniu moc ikati w końcu go pokonała? Duszożerca rozwarł szczęki i wyciągnął się znowu, najwyraźniej zamierzając zakończyć przedstawienie... A wtedy nagle człowiek się poruszył. Uniósł dzidę w dłoniach i wcisnął ją prosto w pysk stworzenia, a potem wyżej, w jego mózg. Ikati wydał rozdzierający ryk i wycofał się, wyrywając dzidę z rąk nieznajomego. Ale było już za późno. Krew tryskała mu z głowy, a wielkie skrzydła biły spazmatycznie o ziemię. Ogon nadal smagał wściekle, ale już bez świadomej myśli. Jeszcze raz, przez czysty przypadek, trafił mężczyznę i Colivar usłyszał głośny okrzyk bólu. A potem powoli bestia znieruchomiała. Jej skrzydła opadły bezwładnie po bokach, czarna na tle czerni, bez żadnych kolorów. W glebę wsiąkała krew. Jej strumień dopłynął do człowieka, leżącego pod martwym zwierzęciem. Wszystko zastygło w bezruchu. Colivar dopiero teraz zaczął znowu oddychać. Rzucił okiem na jastrzębia za sobą – przekonał się, że nadal żyje. Potem podszedł do powalonego wojownika. Rany człowieka były poważne, ale nic, czego nie mogłoby uleczyć czarnoksięstwo. Scalił połamane żebra i zreperował uszkodzone organy, w tym przebite płuco. Obcy milczał przez cały proces uzdrawiania i tylko od czasu do czasu kasłał krwią. Usiłował do końca zachować świadomość. Kiedy wreszcie jego oddech wyrównał się i nic wewnątrz ciała nie groziło zapaścią, Colivar odszedł kilka kroków i spojrzał na niego. Na twarzy wojownika pojawił się ironiczny, bolesny uśmiech. – Cóż, w każdym razie widzę, że legendy nie przesadzały. Colivar zbliżył się ponownie i pomógł mu wstać. – Przyjmuję, że zobaczyłeś ikati po raz pierwszy? – O, tak. – Odruchowo otrzepał się, ale przylgnęło do niego zbyt wiele krwi i popiołu, by oczyścić się tym prostym gestem. – O ile wiem, to po raz pierwszy ktoś w ogóle coś takiego widział. Colivar nie odpowiedział. – Cóż – odezwał się głos za nimi. – To robiło spore wrażenie.

– Mogłeś pomóc – odparł surowo Magister, nie odwracając się. – I stracić szansę na zobaczenie, jak Strażnik przechodzi swój test? W żadnym wypadku. – Ramirus dołączył do nich i spojrzał na ciało Duszożercy. – Ponadto nie zapominaj, że jestem badaczem, nie wojownikiem. Ale przyszła chyba pora na prezentację. – Skinął głową ku zakrwawionemu Strażnikowi. – To Rhys Keirdwyn, Strażnik Gniewu, a to jest Colivar, Królewski Magister jakiegoś państewka na południu, którego nazwy nie pamiętam. – Anshasa – powiedział cicho Colivar. Skinął głową w stronę Rhysa w krótkim pozdrowieniu. – Jak ci się udało osiągnąć takie... niezwykłe wyczucie czasu? – Szczęśliwy przypadek, nic więcej – zapewnił go Ramirus. – Rhys jest bratem Królowej Gwynofar i być może jej najbardziej zaufanym powiernikiem. Zabrałem go tutaj, żeby sprawdzić, czy zdoła ją namówić do wykonania niezbędnego zadania, kiedy zobaczyliśmy tę... rzecz. − Podszedł do wielkiego stworzenia i położył dłoń na jego boku. − Czy to rzeczywiście ono? – szepnął. – Naprawdę? – Obawiam się, że tak – odparł Colivar. – Więc one powróciły? Rhys zaklął szeptem, kiedy Colivar podszedł do Ramirusa i stanął przy boku ikati. Skóra zwierzęcia była zimna i gładka. Wzdłuż grzbietu biegł rząd ostrych kolców, wiele z nich dłuższych od ludzkiej dłoni. Colivar pociągnął ku sobie ciężkie ciało, aż ich oczom ukazało się miejsce, gdzie brakowało kilku kolców. W tym miejscu skóra była pokryta bliznami – operację wykonano dawno temu. – Ten jest z północy – powiedział cicho, czując na plecach dreszcz. – Zza Gniewu. A więc... – Spojrzał na Rhysa. – Znalazły przez niego drogę. Wojownik miał ponurą minę. – W takim razie musimy znaleźć sposób na naprawę wyrwy, zanim inne podążą jego śladem. − Tak… − Colivar wiedział, że ta akcja jest spóźniona, ale nie podzielił się tym z Rhysem. Ikati już gniazdowały w ludzkich krainach, co oznaczało, że wcześniej czy później będzie trzeba poradzić sobie z całym ich stadem. Ale wojownik, który właśnie pokonał Duszożercę, zasługiwał na chwilę wytchnienia i nadziei. Na świecie trwa wojna, pomyślał ponuro Colivar. Przede wszystkim chciał zapytać Ramirusa, czy tak samo jak on czuł hipnotyczną moc stworzenia. Magistrowie muszą wiedzieć, czy wobec tych istot są odporniejsi niż morati, czy też może są podwójnie wrażliwi, gdyż stanowią taką cenną zwierzynę. Ale na razie zachowywał milczenie, bo wiedział, że to pytanie wywoła szereg kolejnych, na które nie chciał odpowiadać. Rhys pogładził skrzydła ze zdumieniem. – Słyszałem, że kiedyś robiono z tego zbroje, wykorzystywano też skóry – powiedział. – Kiedyś robiono – potwierdził Colivar. – Niewiele jest materiałów, które tak dobrze chronią człowieka. Ale to wymaga specjalnej obróbki w pierwszych godzinach po śmierci stworzenia, a podejrzewam, że nie jesteś teraz na to przygotowany. – Wskazał gestem czubek ogona, leżący kilka metrów od nich. – Tam, na koniuszku są ostre płytki. Weź je jako trofeum. Zrób z nich ostrza oraz groty strzał. Przebiją skórę tych stworzeń lepiej niż współczesna broń.

Rhys skinął głową, i poszedł we wskazanym kierunku, wyciągając nóż. Colivar właśnie miał się odezwać do Ramirusa, kiedy coś w oddali zwróciło jego uwagę. Gdy spojrzał w tamtą stronę, dostrzegł zmierzającą ku nim małą falangę strażników, bez wątpienia chcących zbadać, co tu zaszło. – Był tu jastrząb – powiedział cicho Ramirus. – Czarownica – odparł równie cicho Colivar. – Śledziłem ją od Gansangu, gdzie zabiła jednego z naszej kasty. Najwidoczniej była szczególnie wrażliwa na moc zwierza. Co nie jest zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, jak bardzo ikati muszą nienawidzić czarownice. – Wzruszył ramionami. – Sprawiedliwość wymierzona, choć nie naszymi rękami. – Rzeczywiście. – Cóż, jeśli mi wybaczysz. – Skinął głową w kierunku nadciągającego tłumu. – Naprawdę sądzę, że nie powinienem czekać tu na komitet powitalny. Nawiasem mówiąc, lepiej byłoby, gdybyś ty również stąd zniknął. Ramirus spojrzał w kierunku pałacu. W skupieniu ściągnął białe brwi. – Danton nie żyje – powiedział w końcu. – Rurick też. I... i Andovan. – Zacisnął wąskie usta. – Zły dzień dla tronu Wielkiego Królestwa. – To już twoja sprawa, Ramirusie – stwierdził Colivar ironicznie. – Ja rządzę wydmami i namiotami, pamiętasz? Jeśli chcesz, opanuj cały kontynent. Ja nie mam co do niego żadnych planów. Ramirus położył dłoń na jego ramieniu. Poczekał, aż Colivar spojrzy mu w oczy. – Będziemy musieli współpracować w tej sprawie. My wszyscy. Brak współpracy może nas zgubić. Próby wspólnej pracy zgubią nas jeszcze szybciej, pomyślał Colivar, ale jedynie potaknął. Potem przywdział ciało rudoskrzydłego sokoła i wystartował przez pole, nisko nad ziemią, mając nadzieję, że Ramirus nie zapamięta jego kierunku. Chciał zabrać leżącego jastrzębia, zanim na miejsce dotrą strażnicy, najlepiej tak, by nie zauważył tego drugi Magister. Nie pragnął dzielić swej cennej zagadki z nikim innym. Ale jastrząb przepadł. Do miejsca, gdzie spoczywał, przylgnęły ślady czarnoksięstwa. Najwidoczniej odleciała dzięki swojej własnej mocy. Sokół, wykrzykując w powietrzu swą frustrację, wznosił się coraz wyżej, aż otaczające go powietrze zamigotało, i rozpłynął się w nicości. *** Na drugim końcu świata, na przygotowywanym do żniw polu, jeden z rolników nagle przerwał pracę. – Liamie? – spytał go towarzysz. – Dobrze się czujesz? – Tak, tylko... tylko na chwilę zakręciło mi się w głowie. Ale już dobrze. Czekał chwilę dłużej, żeby przekonać się, czy dziwna słabość nie powróci, ale nie powróciła, więc wzruszył ramionami i wrócił do pracy.

ROZDZIAŁ 42 Klasztorne pola właśnie rozkwitły i kilku mnichów w zgrzebnych, lnianych szatach zbierało cenne medyczne kwiecie do wiklinowych koszy. W oddali inni bracia podkasali swe długie koszule i wetknęli je za pas, by swobodnie brodzić wśród ciasnych rzędów krzaków agrestownika, a ich gołe nogi plamił sok. Jeszcze dalej brzęczenie pszczół rozbrzmiewało w ciepłym letnim powietrzu. Goniec zatrzymał konia przed główną bramą i zeskoczył na ziemię. Był młodym, dobrze ubranym człowiekiem, szedł sztywno jak ktoś, kto przebywał w siodle znacznie dłużej, niżby chciał. – Szukam tego, kogo znacie jako ojca Constance’a – zawołał do pierwszego mnicha, który podniósł na niego wzrok. Dłoń wskazała mu kamienny klasztor za polami i mnich wrócił do pracy. Posłaniec pomaszerował ku budynkowi tak szybko, jak pozwalały mu na to zdrętwiałe nogi. Jego ponura mina skłoniła kilku mnichów do przerwania pracy i przez chwilę śledzili go wzrokiem, ale nikt o nic go nie zapytał. Posłaniec również się nie zatrzymywał i nie prowokował rozmowy. Wewnątrz budynku musiał dwukrotnie zasięgać informacji, gdzie znajdzie osobę, której szuka, aż w końcu skierowano go do niewielkiej izby na tyłach klasztoru − prostej, skromnie umeblowanej celi. Był w niej młody człowiek, który akurat czytał. – Czy jesteś tym, którego nazywają ojcem Constance’em? – spytał posłaniec. Mnich zamknął książkę. – Jam jest. O co chodzi? Posłaniec wyciągnął z kaftana spłaszczony zwój, przyklęknął na jedno kolano i zaczął czytać. – Książę Salvatorze Aureliusie, synu Dantona Aureliusa, przynoszę ci słowa Królowej Matki Gwynofar, zwanej Sprawiedliwą. Informuje cię z ogromnym żalem, że Wielki Król odszedł z tego świata, a jego syn pierworodny i dziedzic razem z nim, wobec czego na podstawie naszych zwyczajów tron Wielkiego Królestwa przypada tobie. Prosi cię, abyś przybył jako kapłan i przewodniczył uroczystościom pogrzebowym, a potem, jeśli taka będzie twoja wola, zrzucił duchowne szaty i zajął swą należną pozycję jako głowa imperium Dantona, byś poprowadził jego lud przez czasy żałoby i zapewnił mu przywództwo i sprawiedliwość, kiedy upłyną. Posłaniec zwinął pergamin i czekał. W oddali rozległy się dzwony. Przez kilka minut mnich milczał. W końcu wstał. – Powiedz Królowej Matce, że Salvator przybędzie.

EPILOG Nikt nie zauważył, kiedy Królowa Wiedźma ukradkiem oddaliła się od swych gości. Płynęło wino, grała muzyka, a starannie dobrane towarzystwo zabawiało się przeważnie sprośnymi opowieściami o poprzednich ucztach. Jeśli odpowiednio dobrać gości, zajmą się sami sobą. Cicho wyślizgnęła się z wielkiego holu. Bliskość tak wielu ludzi przyprawiała ją o ból głowy, potrzebowała chwili dla siebie. Kiedyś takie ataki introwersji nachodziły ją rzadko, ale teraz, u schyłku jej dni, stawały się coraz częstsze. A może był to po prostu naturalny skutek odkrycia, że Śmierć zbliża się wielkimi krokami i żaden z żyjących ludzi nie może zmienić tego stanu rzeczy? Nikt jeszcze nie znał prawdy. Nikt nie dostrzegał w niej żadnych zmian. Kilka zmarszczek, których czarnoksięstwo Magistrów nie mogło już cofnąć, zaczynało wpełzać na jej twarz, ale nikt ich nie zauważał. Niewytłumaczona senność spowijała ją w chwilach zupełnie przypadkowych, ale Siderea dobrze to ukrywała. Chociaż te wysiłki wyczerpywały ją tak samo jak odgrywanie roli idealnej gospodyni, podczas gdy miała ochotę wskoczyć na stół i wykrzyczeć całą swoją wściekłość na świat i ten okrutny żart, który jej uczynił. I Magistrowie. Nigdy nie zapominaj o Magistrach. Zamknęła się w ramionach, jakby był środek zimy, a nie rześki, letni wieczór, i weszła na jeden z szerokich tarasów, z których roztaczał się widok na port. Setki łodzi kołysały się na wodzie, czekając na poranny przypływ, a latarnie oświetlające mola i pomosty wyglądały jak rzędy świetlików. Z miejsca, w którym stała, słyszała pijacki śmiech żeglarzy, pochlebne obietnice kobiet, galimatias dźwięków zwykłego życia Sankary. Rankiem słońce wzejdzie ponownie, kupcy będą dobijali swoich interesów, rybacy wyruszą w morze z sieciami, a wałęsające się psy będą trącały pyskami obcych w nadziei na poczęstunek. Kolejny normalny dzień. Jakże łatwo byłoby rzucić się z balkonu i zakończyć wszystko już teraz. Jedno, jedyne powolne nurkowanie w mrok, przelotny pocałunek śródnocnych wód, kiedy zamkną się nad jej głową, i pozostałaby wiecznie młoda we wspomnieniach. Istota z legend. Kuszące. Bardzo kuszące. Ale to nie dzięki przedwczesnemu wycofaniu się z ważnych spraw została monarchą kluczowego państwa Wolnych Krain. Teraz również się nie wycofa. Będzie walczyła do samego końca, konsekwentnie pomstowała na swój los i wszelkimi dostępnymi środkami odmawiała Śmierci należnej daniny. Aż do czasu, gdy naprawdę nie będzie już mogła jej unikać. Z westchnieniem odwróciła się od morza i przygotowała, by wrócić do gości. – To smutne, kiedy kobieta musi opuścić świat w kwiecie wieku – szepnął męski głos. Serce zerwało się w jej piersi, ale odwróciła się ze spokojem, z prawdziwie królewskim opanowaniem. W takich sytuacjach panowanie nad emocjami może decydować o życiu i śmierci. – Kim jesteś, że tak do mnie przemawiasz?

W cieniach kryła się postać − kiedy postępowała naprzód, cienie postępowały wraz z nią. W innych czasach, w innym miejscu mogłaby przegnać te cienie i zmusić mówcę, by się odsłonił, ale te czasy minęły. – Jestem tym, który obserwuje. Tym, który rozumie. Tym, który widzi sojuszniczkę porzuconą przez tych, którzy powinni bardziej ją cenić. – Szepczący głos miał dziwny akcent. Nie potrafiła zidentyfikować jego pochodzenia. – Ale kiedy głupiec zostaje Magistrem, nie przestaje być głupcem, prawda? Staje się jedynie głupcem potężniejszym. – Czego chcesz? – spytała ostro. – Niewiele. Tylko poinformować cię, że ich sposób nie jest jedyny. I nie wszyscy sojusznicy są tak kapryśni i niestali jak twoi kochankowie w czarnych szatach. Serce Siderei biło tak mocno, że obawiała się, iż rozmówca może je usłyszeć, ale jej głos nadal był pewny i spokojny: – Masz więc do zaoferowania inny sposób? Przybysz wyciągnął rękę. Królowa cofnęła się szybko z obawą, ale mężczyzna rzucił tylko coś małego na podłogę tarasu. Przedmiot rozbłysnął w świetle księżyca, potoczył się ze dwa jardy i znieruchomiał. – Jeszcze porozmawiamy – obiecał gość. – Tymczasem zostawiam podarek na pamiątkę moich słów. Po to, by wszyscy, którzy przyniosą podobne znaki, zostali rozpoznani i przyjęci. – Przerwał na chwilę. – Jesteś warta o wiele więcej, niż dali ci twoi obecni sprzymierzeńcy, moja królowo. Zaręczam, że inni nie będą tak skąpili swoich mocy. Miała wrażenie, że odszedł, ale najprawdopodobniej pozostał na tarasie, jedynie ukryty przed jej wzrokiem. W swoim obecnym stanie nie mogła zrobić nic, co podziałałoby na takie czarnoksięstwo czy choćby je wykryło. Czekała przez pewien czas w ciszy, by zobaczyć, czy nie objawi się jakaś inna niespodzianka, ale nic nie nastąpiło. W końcu uklękła, by podnieść mały przedmiot. Był to cienki srebrny pierścień, nic nadzwyczajnego, z wyjątkiem dziwnego oprawionego w nim kamienia. Oszlifowany kaboszonowo klejnot najgłębszej niebieskiej barwy, w którym kłębiły się tęczowe iskierki, gdy padało na niego światło. Czy naprawdę istniała dla niej nadzieja? Czy może to kolejna okrutna gra Magistrów? Nie miała sposobu, by się tego dowiedzieć. Cicho przeklinając i modląc się skrycie, królowa wróciła do swoich gości. Cały czas jednak myślała o tej iskierce nadziei, która zakotwiczyła w jej sercu. Nie wiedziała tylko, co będzie potrzebne, by z tej iskry rozpalić ogień.